-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
:katai3:
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
(http://dl.glitter-graphics.net/pub/1267/1267761pggbvxciek.gif)
งานเขียนที่ผ่านมา
01 - Friend's brother, brother's friend เมื่อเพื่อนสงสัยว่าพี่ชาย... [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.0)
02 - เรื่องสั้น เหนือฝัน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33691.0)
03 - รักเร่ Dalhia [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.0)
04 - เรื่องสั้น หลบรัก [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39195.0)
05 - คำประกาศของความรู้สึกใหม่ Adore you [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.0)
06 - Special Happiness ฝากรักไว้ข้างบ้าน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40617.0)
08 - When the wind blow back [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2809650#msg2809650)
09 - โอบตะวัน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45980.0)
10 - candy [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48823.0)
11 - At first sight [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49998.msg3229151#msg3229151)
12 - สู่กลางใจ | a tu co ra zon [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53541.0)
13 - หลังม่าน | behind the scene [End] ***Ft. Afterday (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53818.0)
14 - กลพยัคฆ์ [Continued] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.0)
คำประกาศของความรู้สึกใหม่
Adore you
(http://img160.imageshack.us/img160/6157/06eg9.gif)
Content
01 - เราสองสามคน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2572313#msg2572313)
02 - Perfume (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2577254#msg2577254)
03 - Try (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2581884#msg2581884)
04 - You got me (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2587858#msg2587858)
05 - Love me, please (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2595053#msg2595053)
06 - miss (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2601588#msg2601588)
07 - I wanted your heart (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2607951#msg2607951)
08 - home sweet home (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2614468#msg2614468)
09 - สิ่งที่กำลังจะเกิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2621046#msg2621046)
10 - วันที่ฉันป่วย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2627359#msg2627359)
11 - too late to apologize (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2639274#msg2639274)
12 - กลัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2645732#msg2645732)
13 - nice night (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2652805#msg2652805)
14 - อุดมภักดี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2658816#msg2658816)
15 - Behind the wall (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2665091#msg2665091)
16 - คำสัญญาที่ทำไม่ได้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2670936#msg2670936)
17 - Never let him go (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2676437#msg2676437)
18 - สีชมพู (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2683649#msg2683649)
19 - การกลับมาอีกครั้ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2691000#msg2691000)
20 - เศษซากหลังพายุ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2698637#msg2698637)
21 - Reason (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2707029#msg2707029)
22 - Adore You (End) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2714573#msg2714573)
Special - พยานปากเอก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2721382#msg2721382)
Special - คนที่รัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.msg2738259#msg2738259)
-
ปาดดดซะ รอนะแคะ อิอิ
-
01 เราสองสามคน
มีไม่กี่เหตุผลหรอกครับที่จะทำให้คนสองคนเกลียดกันได้แม้ไม่รู้จัก
ยิ่งถ้าเป็นผู้ชายด้วยแล้ว โอกาสที่เกิดเรื่องแบบนั้นถือว่าน้อยมากจนแทบไม่น่าเป็นไปได้เลยด้วยซ้ำ
เว้นเสียแต่เหตุผลงี่เง่า ๆ ประมาณว่า แฟนเก่าของแฟนใหม่ กับแฟนใหม่...ของแฟนเก่า
อิน อินทรี อุดมภักดี เป็นชื่อที่ถูกจารึกไว้โดยไม่ตั้งใจหลังจากแฟนที่คบกันมาปีกว่าบอกเลิกผมไปเมื่อเดือนก่อน
เหตุผลที่ว่าอยากได้ผมเป็นพี่ชายที่แสนดีทั้ง ๆ ที่ได้กันจนถ้าเป็นผู้หญิงคลอดไปหลายเดือนแล้วฟังไม่ขึ้นแต่ตอนนั้นผมก็ไม่ขัด แม้จะระแคะระคายอยู่บ้างว่าพักหลังนัทไปสนิทกับเดือนคณะมากเกินจำเป็น แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะหักหลังกันลง ผมค่อนข้างให้เกียรติแฟนด้วยการเชื่อใจ ไม่เคยจับผิด คิดว่าที่นัทมาบอกเลิกก็คงเป็นเพราะตรงกับช่วงสอบผมเลยไม่มีเวลาให้ พ้นช่วงนั้นไปก่อนค่อยกลับไปง้อใหม่ก็ได้ แต่ไม่ถึงสัปดาห์ข่าวที่นัทควงคนใหม่ก็ทำให้ผมตาสว่าง
ถูกสวมเขาให้มานาน ซึ่งก็คงหลังจากที่มันไปออกค่ายอาสาด้วยกันเมื่อหลายเดือนก่อนนั่นแหละ
ชื่อไอ้อิน เด็กเศรษฐศาสตร์ปี 2 เจ้าของบีเอ็มซีรีส์ 3 ที่ปีนเกลียวมาแย่งนัทไปจากผมถึงถูกฝังในหัวฐานะศัตรูแม้จะไม่เคยเผชิญหน้ากันโดยตรง ทั้ง ๆ ที่ในคณะผมและเศรษฐศาสตร์ที่มันกับนัทเรียนอยู่ก็รู้กันทั่วว่าเราสองคนคบกันในลักษณะไหน ไอ้คนที่แย่งนัทไป เหี้ยอย่างเดียวไม่พอ ต้องด้านด้วย อันนี้ผมรับประกัน
“เฮ้ย ยู ทายซิวันนี้กูไปเจอใครมา”
เสียงกวนโอ๊ยของไอ้อั้ม เพื่อนสนิทผมหัวเราะเอิ๊กอ๊ากดังมาแต่ไกล ผมละสายตาจากบีเอ็มสีดำขลับที่จอดหน้าคณะมามองผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งที่ถือหนังสือเรียนสำหรับน้องรหัสมาเต็มสองมือแล้วยิ้มเผล่ พอวางสัมภาระที่ดูรุงรังบนโต๊ะหินอ่อนได้ก็ฉีกปากกว้างโชว์เหงือกสีสด แล้วรีบเฉลยก่อนถูกเตะ
“น้องนัทของมึงน่ะ”
“ที่ไหน”
“โรงอาหารกลาง แต่กับผัวว่ะ อื้อหือ ตั้งแต่เลิกกับมึงไปนี่ออร่าจับมาก แบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า ที่คอก็ยังมียี่ห้อแปะเลยนะ รอยดูดจากคนที่มึงก็รู้ว่าใครนั่นแหละ เดินโอบเอวกันมาเลย เห็นแล้วขนลุก กลัวมดจะเป็นเบาหวาน”
ผมพ่นน้ำแข็งในแก้วที่กินอยู่ใส่ไอ้อั้มหนึ่งดอก มือไม้ที่เลอะสีของมันปัดป่ายเป็นพัลวัน แต่เชี่ยอั้มหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจใหญ่
“เล่าให้กูฟังทำซากอะไร อารมณ์เสีย”
“เผื่อคิดถึงไง”
ผมแทบจะยัดนิ้วกลางเข้าจมูกบาน ๆ ของเพื่อนสนิท ติดก็แต่มันไหวตัวหลบทันเลยรอดตัวไป เตรียมจะด่ามันซ้ำอีกรอบแต่คนที่เดินตามมาด้านหลังอั้มมาก็ทำให้ผมนิ่งเงียบ รอยยิ้มสดใสกับใบหน้าหวานที่ทำผมละเมอตั้งแต่ครั้งแรกที่สบตายังคงสะกดผมได้ดีทั้งในวันนั้นและวันนี้ เจ้าของรูปร่างบอบบางอรชรชูแขนที่หิ้วถุงพะรุงพะรังโชว์ก่อนทักเสียงระรื่น
“อยู่นี่จริง ๆ ด้วย เมื่อเช้านัทไปหาที่หอไม่เจอพี่ยูเลยแอบตามพี่อั้มมา เมื่อวานนัทกลับบ้าน แม่บอกให้เอาขนมมาฝากพี่ยูด้วย”
ผมพยักหน้ารับคำ ไม่อยากจะพูดอะไรมาก นัทวางของฝากถุงเบอเริ่มให้บนโต๊ะ ยังคงยิ้มให้ผมเหมือนเมื่อก่อนไม่มีเปลี่ยน “แม่บอกว่าว่าง ๆ พี่ยูไปเยี่ยมแม่บ้างก็ได้ แม่คิดถึง”
“แม่ไม่รู้เหรอนัทว่าเลิกกับไอ้ยูมันแล้ว” ไอ้อั้มถามทำให้เจ้าของใบหน้าหวานหุบยิ้มแทบไม่ทัน แล้วดึงถุงขนมออกมาจากมือเล็ก รื้อดูข้างในอย่างถือวิสาสะ “มีอะไรกินบ้างวะ”
นัททำหน้ายู่ กอดอกแน่น “ยังไงพี่ยูก็ยังเป็นพี่ชายของนัท”
“ถามความสมัครใจมันบ้างหรือเปล่า ตัดบัวอย่าให้เหลือใยน่า ควงคนใหม่ออกนอกหน้าขนาดนั้นสงสารไอ้ยูมันเถอะ นี่ขนมอะไร”
“วางเลยนะ นัทเอามาฝากพี่ยูไม่ได้ฝากพี่อั้ม!”
เมื่อก่อนสองคนนี้ก็ต่างคนต่างอยู่ อั้มรู้ว่าผมเป็นเกย์หลังจากสนิทกันได้สักพักซึ่งมันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เพิ่งมาเข้าหน้ากับนัทไม่ติดก็ตอนที่น้องมันทิ้งผมไปนั่นแหละเจอทีไรเป็นกัดกันตลอด อั้มมันเป็นผู้ชายประเภทรักเพื่อน วันแรกที่รู้ข่าวยังเกือบลากพรรคพวกไปลุยไอ้อินแทนผมเลยด้วยซ้ำ
“โตแล้วยังจะทะเลาะกันเป็นเด็ก ๆ ไปได้ แล้วนี่นัทไม่มีเรียนเหรอ”
คนตัวเล็กยกนาฬิกาขึ้นมาดู ก่อนพยักหน้า เหลือบตาโตกลับไปมองไอ้อั้มพลางมุ่ยหน้าที่เห็นอีกฝ่ายกินขนมที่เจ้าของไม่ได้ตั้งใจซื้อมาฝากหนักกว่าเก่า ก่อนจะมีเรื่องกันอีกรอบผมเลยรีบบอกให้เพื่อนตัวเองเข้าไปรอให้ห้องเลคเชอร์ระหว่างที่ผมเดินไปส่งนัทเข้าเรียนอีกตึก ไอ้อั้มเบะปากทำท่าไม่ชอบใจแต่ยอมถอยหนี ขณะที่ผมรีบรุนหลังคนตัวเล็กห่าง
ไม่ต้องบรรยายก็รู้ ไอ้อั้มเสยนัทหมัดเดียวตัวเล็กมันก็นอนกินน้ำเกลือเป็นเดือน ๆ ได้เลยด้วยซ้ำ
“พี่อั้มชอบพี่ยูแน่ ๆ ”
“คิดมากน่ะนัท ไอ้อั้มมันก็แบบนี้”
“เพราะแบบนี้ไงนัทถึงคิด นัทไม่โง่นะที่จะมองไม่ออกว่าพี่อั้มคิดยังไง”
กลายเป็นว่ากูโง่เฉย ผมเริ่มเกาหน้าผากตอบอีกฝ่ายไม่ถูก นัทหงุดหงิดเกินกว่าจะฟังเหตุผล ประเด็นคือทำไมผมต้องง้อ แต่แม้ว่าจะตั้งคำถามแบบนั้นกับตัวเอง ผมก็ยังไม่สามารถหยุดขาให้เดินตามได้ เกมนี้นัทชนะ ชนะผมตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันแล้วด้วยซ้ำ
“ไม่เอาน่า นัท...”
“ถ้าไม่ใช่เพราะพี่อั้มนัทก็ไม่เลิกกับพี่ยูหรอก” นัทหันมามองหน้าผม ตาโต ๆ เอ่อน้ำตาเต็มหน่วย
พูดแบบนี้ทำไมวะ คิดว่าผมไม่รู้หรือไง ไม่อยากท้าวความย้อนกลับไปว่าที่ไอ้อั้มมันเหม็นหน้านัทเพราะนัทแอบไปกินกับไอ้อินก่อนเลิกกับผมต่างหาก คิดมาถึงตรงนี้มันก็ยังเจ็บแบบจุก ๆ ไม่หาย ผมแบมือสองข้างยักไหล่เหมือนไม่มีอะไรจะพูดอีกทั้งที่คำพูดแม่งอัดแน่นในใจเต็มไปหมด ทว่าพอหันหลังกลับนัทก็คว้าข้อศอกเอาไว้
“พี่ยูจะไปไหน”
“พี่ลืมไปว่าเราเลิกกันแล้ว”
“พี่จะเดินหนีนัทแบบนี้ไม่ได้นะ!” นัทเริ่มเสียงดังทำให้หลายคนหยุดมอง ผมไม่ชอบทำตัวเด่นสะดุดตาใครเลยได้แต่ยืนเงียบ ไม่ต่อความยาวสาวความยืด ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงลากนัทไปซักที่ ปิดปากแดงนั่นด้วยปากตัวเองให้สมกับที่โมโหแต่เวลานี้ทำอะไรไม่ได้เลยรอให้นัทพูดให้จบ น้ำใส ๆ ไหลกลิ้งลงจากตาถึงแก้มขาว แต่ทั้ง ๆ ที่โกรธ ผมก็ยังอยากดึงนัทมากอด อยากเช็ดน้ำตาให้ อยากทำยังไงก็ได้ให้นัทหยุดร้อง แต่ตอนนี้ทำได้เพียงเตือนตัวเองเท่านั้นว่าผมไม่มีสิทธิ์
“คืนนี้นัทจะไปหาที่ห้อง”
ประโยคนี้เบาจนเหมือนจะกระซิบ ผมยื่นมือออกไปยีหัวเด็กหนุ่มแล้วยิ้มแห้ง “ไม่ต้องมาหรอก เดี๋ยวแฟนก็เข้าใจผิด”
“นัทขอโทษ พี่ยู นัทขอโทษ”
ถ้าบอกว่าไม่เป็นไรก็คงจะโกหก ผมยังถือเป็นสิ่งมีชีวิตปกติทั่วไปเจ็บได้ร้องไห้เป็นแต่ทุกครั้งที่ฟังคำว่าขอโทษจากนัทน่าแปลกที่ผมพร้อมที่จะให้อภัยเสมอ ผมเกือบจะดึงนัทเข้ามาหาแล้วถ้าไม่ติดว่าเหลือบไปเห็นสายตาจากใครบางคนกำลังจ้องมา
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในเสื้อนิสิตแขนยาวพับมาถึงศอกล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์รัดรูปสีดำ หน้าตาโดดเด่นจนเรียกว่าสะดุดทุกสายตา ผมรู้ในนาทีนั้นว่าเจ้าของตัวจริงของนัทยืนมองอยู่นานแล้ว ผมไม่อยากมีปัญหา ไม่ใช่พวกไม่แพ้เป็น ถ้านัทเลือกมันผมเองก็พร้อมที่จะหยุด อยากได้ผมเป็นพี่ชาย นาทีนี้ก็คงเป็นได้แค่พี่ชายเท่านั้น
โอเคผมเกลียดมัน แต่ประเด็นอยู่ที่ผมรักนัท รักเกินกว่าจะทำให้นัทเดือดร้อนไปด้วยได้ เว้นแต่นัทจะบอกผมมาแค่คำเดียวว่าอยากกลับมาหา
“ไม่ต้องคิดมากหรอกนัท พี่ไม่ได้เป็นอะไร เดี๋ยวกลับก่อนนะ มีควิซ”
“พี่ยูไม่ได้โกรธนัทใช่ไหม?”
ผมละมือมาหันหน้ากลับแล้วด้วยซ้ำ แต่เสียงที่ยังเจือความอาวรณ์ทำให้ขาก้าวไม่ออก นาทีนั้นผมไม่ได้อยากยิ้มแต่ต้องหันกลับไปฉีกปากกว้าง ๆ ให้คนรักเก่า
“พี่ยังเป็นพี่ชายคนเดิมของนัทนะ”
พูดเองเจ็บเอง ผมเอื้อมมือไปตบบ่าเล็ก ๆ สอง – สามที ก่อนทิ้งสายตาขุ่นเคืองไปด้านหลัง รักนัทมากเท่าไรก็เกลียดไอ้อินมากเท่านั้น ฝั่งคนรักใหม่ของนัทก็มองผมกลับด้วยสายตาคล้าย ๆ กัน ดวงตาสีดำสงบนิ่งเจือความรู้สึกไม่พอใจอยู่ เหม็นขี้หน้า หงุดหงิด อยากเคลียร์หรืออะไรก็ตาม ผมไม่ได้หนี ไม่เคยขี้ขลาดแต่ไม่ใช่ต่อหน้านัท นาทีนี้เลยได้แต่หลุบตามองคนตัวเล็กอีกหนแล้วเดินกลับมาในที่ของตัวเอง
แค่อยากให้นัทสบายใจ
เป้าหมายของผมที่ยอมทุกอย่างก็เพราะเหตุผลนี้เพียงข้อเดียว
หนึ่งเดือน เดือนครึ่ง ผมไม่ได้นับหรอกว่านานแค่ไหนแล้วที่จบวันหนึ่ง ๆ ที่ร้านเหล้ากับกลุ่มเพื่อน ช่วงที่คบนัทมาไม่บ่อยแต่ยังไม่ถึงขั้นลืมแล้วว่าเหล้ากินยังไง ไม่ได้หายหน้าหายตาไปจากแหล่งอโคจรจนพี่ตุ้ยเจ้าของร้านลืมหน้า
ร้านนี้เป็นร้านของรุ่นพี่ที่คณะอายุมากกว่าผมเกือบรอบ เมื่อก่อนมันทำงานบริษัท พอเก็บตังค์ได้ก็ออกมาเปิดร้านเหล้าให้รุ่นน้องเมากันหัวทิ่ม เลี้ยงสายรหัส เลี้ยงส่ง เลี้ยงจบโปรเจกต์เด็กถาปัตย์ยึดร้านนี้เป็นสมบัติคณะโดยปริยาย คณะอื่นก็มีมาครับแต่ไม่เยอะเพราะมันให้ความรู้สึกไม่ปลอดภัย ซ้ายขวาเด็กคณะเดียวกันหมดทั้งร้านใครมันจะกล้ามานอกเสียจากเพื่อนวงในลากกันมาอีกที
“ไง ไอ้ยู ธีสิสถึงไหนแล้ววะ”
ผมเป็นลูกค้ากิติมศักดิ์ในระดับหนึ่งครับ เป็นสายรหัสพี่ตุ้ยเจ้าของร้าน พอก้าวเข้ามายังไม่ทันยกมือไหว้เฮียแกก็ทักทันที เมื่อวันก่อนเพิ่งบ่นไปว่ากลัวแย่งแอดไวเซอร์กับคนอื่นไม่ได้ ผมไม่ใช่เด็กเรียนดีแบบไอ้อั้มถึงจะมั่นใจได้ว่าเลือกอาจารย์คนไหนเป็นที่ปรึกษาแล้วเขาจะโอเคด้วย แต่ครั้งนี้เป็นโชคดีของผมที่อาจารย์สนใจอยู่แล้วเลยได้ทำธีสิสจบร่วมกับแอดไวเซอร์คนเก่งสมใจอยาก
“เสนอเรื่องไปแล้วพี่ ตอนนี้หาหนังสือจิตวิทยาเด็กมาอ่านอยู่ ผมทำเรื่องศูนย์การเรียนรู้เด็กชุมชนเมืองอ่ะ”
“เล็งที่ไว้หรือยัง”
“ดูไว้แล้วแต่ยังไม่ไปเซอร์เวย์เลย แอดเพิ่งโอเคกับหัวข้อ แล้ววันนี้มีอะไรน่ะ เอากีต้าร์ตัวเก่งออกมา จะเล่นเองเหรอ”
ชายร่างท้วมพยักหน้า ผมทำตาโตลากเก้าอี้มานั่งหน้าเวที โต๊ะตัวเดียวกับที่เจ้าของก๊งอยู่กับเพื่อนรุ่นมันแล้วค่อยยกมือไหว้กราด
“มีแขกพิเศษเหรอพี่” อั้มถามเพราะผิดสังเกต
พี่ตุ้ยเป็นคนร้องเพลงดี แต่ขึ้นเวทีไม่บ่อย มีนักดนตรีประจำอยู่แล้วเป็นเด็กที่ม.นั่นแหละ เจ้าของร้านยักคิ้วก่อนใช้ผ้าเช็ดเครื่องดนตรีราคาแพงเบามือ หวงสุดอะตัวนี้ ผมเคยขอลองเล่นครั้งนึงโดนด่ายันพ่อ
“เออ กิ๊กเก่ามาเลี้ยงวันเกิด”
“นั่นน่ะ ถึงว่า” ผมกับไอ้อั้มสบตากันก่อนหลิ่วไปล้อพี่ตุ้ย
พี่แจ็ค เพื่อนอีกคนที่นั่งร่วมโต๊ะเดียวกันหัวเราะลงคอก่อนชงเหล้าเข้ม ๆ ให้ผมกับไอ้อั้มเป็นการรับน้อง พอถึงเวลาพี่ตุ้ยก็ปลีกตัวไปหลังเวที ส่วนผมก็นั่งก๊งเหล้ากับพวกรุ่นพี่ต่อ ไม่รู้ว่าม.อื่นเป็นยังไง แต่ถาปัตย์ม.ผมเป็นพวกพลัดถิ่นไม่เป็น เรียนจบถ้าไม่ไปต่อนอกก็วนเวียนอยู่แถวนี้ คอยช่วยรุ่นน้องทำธีสิสส่งรุ่นต่อรุ่น
“แล้วพวกไอ้พีทไปไหนวะ ทำไมวันนี้โผล่มาแค่ 2 คน”
พี่แจ็คถามถึงกลุ่มน้องรหัสที่มากินเหล้าด้วยกันบ่อย ๆ เด็กปี 3 มีสอบย่อยกฏหมายพรุ่งนี้ส่วนปีอื่นไม่รู้ ไม่ได้ตั้งใจชวนใครอยู่แล้วแค่เซ็ง ๆ เรื่องนัทเลยชวนอั้มมา รู้ว่าพวกพี่แจ็คตั้งวงกันอยู่และก็ไม่เคยผิดหวัง ถ้าไม่บอกว่าพี่แจ๊คมีหุ้นอยู่ร้านนี้ด้วยคงคิดว่าเป็นผัวเมียกับเฮียตุ้ย สิงสถิตย์ราวกับอยู่กินด้วยกันก็ไม่ปาน
สามทุ่มครึ่งดนตรีสดขึ้นเล่น พวกชมรมขึ้นก่อนส่วนพี่ตุ้ยคงเตรียมเซอร์ไพรส์สาวอยู่เลยหายไปเลย ประมาณห้าทุ่มคนก็เต็มร้านแต่ผมยังไม่เห็นพี่ตุ้ยกลับออกมา “พี่ตุ้ยไปนานไปป่าววะพี่แจ็ค”
“เออ เดี๋ยวมันมาเที่ยงคืน ไอ้ตุ้ยบอกเมียเก่าว่าวันนี้ไม่อยู่ร้าน กะมาเซอร์ไพรส์ตอนเป่าเค้ก”
ผมพยักหน้า ตอนนี้คนเต็มร้านแล้ว แฟนเก่าพี่ตุ้ยที่พี่แจ็คพูดถึงเป็นรุ่นน้องผมอีกที จำได้ว่าเป็นดาวเศรษฐศาสตร์ปี 4 ที่รู้เพราะเป็นเด็กคณะนัท เมื่อก่อนเมาธ์กันสนั่นเป็นเด็กเสี่ยซึ่งก็จริง ไอ้พี่ตุ้ยหลงถึงขั้นทุ่มซื้อวีออสให้คัน ก่อนมันจะหันไปเลี้ยงเด็กอักษรแทน คนรวยก็เงี้ย ใช้เงินอย่างกับเบี้ย ถึงเลิกไปแล้วมันก็ยังเปย์ให้เขาเรื่อย ๆ นะครับ ไม่แปลกเลยที่จะยังคบหากันอยู่ห่าง ๆ
สำหรับบางคนอาจมองว่าเรื่องพวกนี้เป็นปกติ แต่กับผมไม่ ถ้าตัดเรื่องนี้ออกไปเฮียตุ้ยจะถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่งที่ผมรู้จักเลย ผมจริงจังนะกับเรื่องแฟน คบใครคบทีละคน จบแล้วจบเลย ยิ่งมีคนใหม่จะยิ่งไม่เหลือเยื่อใยให้คนเก่า เว้นแต่ช่วงโสดถึงจะมั่วกับพวกที่วันไนท์แสตนด์เหมือนกันไปเรื่อย แต่เฮียมันเป็นแบบนี้ก็เรื่องของมัน ตราบใดที่มันไม่ใช่เมียผมก็โอเคล่ะ ไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องเอาคางเข้าไปสอด
กลุ่มของแฟนเก่าพี่ตุ้ยสังเกตได้ไม่ยากหลังจากยกพวกกันมา ผมจำชื่อไม่ได้แล้วแต่จำหน้าได้ว่าเป็นใคร ในกลุ่มมีทั้งผู้หญิงผู้ชายหน้าตาดีเป็นเด็กเศรษฐศาสตร์ทั้งหมด หลายคนผมรู้จักมันหันมาไหว้ผมบ้างในฐานะรุ่นพี่แต่ไม่ได้คุยกัน มีคนนึงเท่านั้นที่นั่งติดกับดาวคณะน่าตาจิ้มลิ้มน่ารัก ผมลอบมองอยู่บ่อยกระทั่งรู้ตัวเด็กหนุ่มก็สบตาผมกลับท้าทาย มุมปากเล็กกดยิ้มยั่วให้ผมแทบลุกไปชนแก้วถ้าไม่ติดที่ว่าใครบางคนที่ไม่ได้นึกถึงตั้งแต่ทีแรกดันปรากฏตัวอยู่ด้านหลัง เดือนคณะปี 2 ที่ผมจำชื่อมันจนวันตายนั่นแหละ
ไอ้เชี่ยอิน
ก็รู้อยู่ว่านี่ถิ่นถาปัตย์ มึงอ้อนตีนกูเรื่องนัทไว้ยังมีหน้ามาอีกนะมึง
เจ้าของรูปร่างสูงใหญ่จนน่าจะเหยียบถึง 190 จ้องผมก่อนลากเก้าอี้มานั่งข้างน้องน่ารักแล้วหันไปยิ้มอย่างมีนัยยะให้เด็กหนุ่มพลางดึงแก้วของอีกฝ่ายมาดื่ม ท่าทางสนิทสนมเกินพอดีอย่างนั้นมองปราดเดียวก็รู้ว่ามันมีอะไรในกอไผ่ ผมยังไม่ทันได้เรียกไอ้อั้มให้ช่วยดู ไฟในร้านก็ดับสนิท เสียงกีต้าร์ดีดขึ้นจากเวทีเป็นเพลงรักเสียงหวานซึ้งก่อนไฟจะเปิดแค่โซนที่พี่ตุ้ยยืนอยู่ เสียงหวีดหวิวโห่ฮาดังขึ้นแซวจนแทบกลบเสียงนักร้อง เค้กปอนด์ใหญ่ถูกยกมาจากหลังเวทีก่อนที่เพลงรักจะถูกแปลงเป็นเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้สาวเจ้าน้ำตารินในท่อนหลัง
กว่าจะเป่าเค้กเสร็จ กว่าไฟสลัวจะถูกเปิดอีกครั้ง เด็กหนุ่มสองคนที่ผมจับจ้องตั้งแต่แรกก็หายไปแล้ว โดยไม่ต้องสงสัย ผมวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะแล้วเดินมาห้องน้ำชาย ทุกคนยังอยู่ในร้าน มีเพียงประตูบานเดียวเท่านั้นที่ปิดเอาไว้ เสียงสวบสาบของเสื้อผ้าดังลอดออกมาก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงครางเครือผะแผ่ว จังหวะนั้นไม่เย็นแล้ว ผมทุบประตูหลายครั้งโดยหวังว่าคนข้างในจะหยุด
ปัง!
“ไอ้สัดอิน ออกมา! มึงทำอย่างนี้กับนัทได้ยังไง กูบอกให้ออกมา!”
ปัง ปัง!
“ออกมานะเว้ย!! กูโทรบอกนัทแน่ว่ามึงมันชั่ว ไอ้สัดเอ๊ย!”
ปัง ปัง ปัง!
"ออกมาสิวะ!!”
เสียงสุดท้ายตะโกนจนแหบแห้งก่อนผมจะถีบประตูห้องน้ำสุดแรง กลอนที่ง่อนแง่นในทีแรกหลุดกระเด็น เผยให้เห็นภาพของหนุ่มน้อยที่ผมเล็งในไว้คุกเข่าอยู่ที่พื้นใช้ปากกับอีกฝ่ายที่ปลดตะขอลงเล็กน้อยเพื่อประกอบกิจ เชี่ยอินจิ๊ปากขัดใจก่อนเก็บอาวุธมันแล้วออกมาเผชิญหน้ากับผมด้านนอก
“เป็นเหี้ยอะไรของมึง! คนจะเอากัน เสือกไม่เข้าเรื่อง”
“มึงจะทำแบบนี้กับนัทไม่ได้!”
“กูทำอะไรแล้วมันจะทำไม มึงเกี่ยวอะไรด้วย”
“กูถอยให้เพราะนัทมันรักมึง! แต่มึงเสือกทำแบบนี้กับคนที่รักมึงเหรอวะ”
ไอ้อินยกยิ้มมุมปาก กวาดตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “ก็ไม่รู้นะว่าที่นัทติดใจกูจนทิ้งมึงมาเนี่ยเพราะรักกูหรือเซ็กส์มึงห่วยกันแน่”
ผลัวะ!
พริบตาเดียวความอดทนเส้นสุดท้ายผมก็ขาดผึง หมัดเน้น ๆ ซัดเข้าหน้าไอ้อิน มันไม่รอให้ผมซ้ำก็กระโจนเข้าแลกหมัดมาเหมือนกัน มันตัวใหญ่กว่าผมแต่ผมก็อาศัยความรู้เทควันโดที่เคยเรียนยันท้องมันจนเสื้อนักศึกษามีรอยตีนประทับเต็ม ๆ ก่อนไปคว้าแจกันพลูด่างในห้องน้ำมาถือไว้ แต่คราวนี้กลับพลาดท่าโดนไอ้อินแย่งไปได้ก่อนซัดหมัดเข้าเต็มแรงจนได้รสฝาดเฝื่อนของเลือดในกระพุ้งแก้ม เสียงกระเบื้องแตกกระจายเพราะแจกันหล่น ก่อนจะมีคนกรูเข้ามาในห้องน้ำจับผมกับอินแยกจากกัน
“มึงบ้าเหรอไอ้อิน ไปต่อยไอ้ยูมันทำไม!”
พี่ตุ้ยหันไปตะคอกรุ่นน้อง พวกพี่แจ็คล็อคคอไอ้เด็กเปรตไว้ขณะที่ฝั่งผมมีไอ้อั้มเป็นคนห้าม
“ไอ้เชี่ยนี่มันต่อยผมก่อน”
“มึงไปต่อยมันทำไมไอ้ยู ตัวเท่าลูกหมา”
หมาพ่องสิ! ผมตัวเล็กกว่าไอ้อินไม่เท่าไรเองนะเว้ย “ก็มันระยำ”
“มึงมันเสือกไม่เข้าเรื่อง!”
“เฮ้ย หยุด! กัดกันเป็นหมา! ไอ้อินเรียกยูดี ๆ หน่อย มันเป็นรุ่นพี่มึง แล้วไอ้ยู ไอ้อินมันญาติกู จะมาแดกเหล้าที่นี่ก็อย่ามาตีกัน”
พี่ตุ้ยพูดเสียงขรม มันเป็นคนใจดีแต่พอโมโหหน้าตาก็โหดเอาเรื่อง ผมสะบัดแขนหลุดจากอั้ม แต่ยังฉุนไม่หาย “กูไม่รู้หรอกมึงผิดใจอะไรกัน แต่อินขอโทษพี่เขา”
“ผมไม่ผิด”
“มึงต่อยรุ่นพี่” เออ ไอ้สัด โดนไปหลายหมัดด้วย ไอ้เชี่ยอินทำท่าหงุดหงิดแต่พี่ตุ้ยยังสั่งมันซ้ำด้วยสายตา สุดท้ายก็ยอมพูดไม่เต็มปากเต็มคำนัก
“ผมขอโทษ”
“ไอ้ยู มึงด้วย มึงเริ่มก่อน”
เฮ้ย อะไรวะ ก็มันนอกใจนัทนี่หว่า ผมหันหน้าไปมองพี่ตุ้ยเหวอ ๆ ไอ้อั้มไม่ช่วยผมมันตบหัวให้อีกดอกก่อนพูดย้ำ “ขอโทษมันไป” ผมเลยงุบงิบ ๆ อยู่ในลำคอ สุดท้ายพี่ตุ้ยสั่งแยก ไล่ทั้งผมทั้งญาติมันกลับบ้าน ผมมาร้านด้วยมอไซค์เก่า ๆ ของไอ้อั้ม จอดซุกไว้ใต้ต้นมะขามหลังร้าน ขากลับก็เดินไปเอา แต่ไม่ไกลกันนั้นมีบีเอ็มซีรีส์ 3 จอดไว้ขนาบ ส่วนเจ้าของมันยืนดูดบุหรี่อยู่ก่อนแล้ว
ไอ้อินปรายตามองผมกับฟีโน่ของอั้มเหยียด ๆ เห็นสายตาแบบนั้นแล้วอยากไปซัดอีกรอบแต่ไอ้ห่าอั้มเบรคไว้สุดท้ายเลยได้แต่ส่งสายตาให้กันแบบแค้น ๆ
“เกลียดแม่ง”
ผมสบถเมื่อไอ้อั้มพามาส่งหอ ไอ้อั้มเลิกคิ้ว รับหมวกกันน็อคของมันคืนไป “จะมีเรื่องทำไมไม่บอกกู แล้วเจ็บมั้ยน่ะแผล”
“แผลที่หน้าไม่เท่าไร ที่ใจมากกว่า”
“เรื่องไอ้น้องนัท?”
“มันนอกใจนัท”
“แล้วมึงเดือดร้อนอะไรด้วยวะ ไม่เหนื่อยเหรอไอ้ยู ไหนว่าเลิกแล้วเลิกเลย เลิกขาดไม่เหลือเยื่อใยไง”
เออ ใช่ กูเป็นคนแบบนั้นโว้ยแต่ไม่ใช่กับนัท ไม่รู้ทำไมแต่ตัดใจไม่ได้สักที คิดจะเลิกสนใจหลายครั้งสุดท้ายถ้ารู้ว่าอีกฝ่ายไม่สบายใจคนที่เป็นเดือดเป็นร้อนก็ผม อั้มหงุดหงิดที่เห็นผมเป็นแบบนี้จนตบหัวผมกระจาย “อย่าเสือกเรื่องผัวเมียเขา ถ้าไม่อยากโดนตีนอย่างนี้อีก”
“มึงไม่เข้าใจว่ะ”
“เออ กูไม่เข้าใจ ขึ้นนอนได้แล้วไป ไอ้ห่า อยู่ดีไม่ว่าดีเสือกเอาหน้าไปรองตีน”
ผมถอนหายใจยาว ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่าโดนไปเยอะจนหน้าบวมขนาดไหนกระทั่งผ่านกระจก ไอ้เชี่ยอินใช้ได้เลย ตีนหนักกว่าที่คิดเยอะว่ะ
(มีต่อด้านล่าง)
-
ผมไม่ใช่พวกเลือดร้อน ไม่ชอบมีเรื่อง ถ้ามีปัญหาอะไรที่เลี่ยงได้จะเลี่ยงตลอด พอหน้ายับไปเรียนทั้งรุ่นน้องทั้งอาจารย์ก็ซักใหญ่ อยากจะโกหกว่ารถล้ม ชนตู้ชนเตียงหรอกครับแต่แผลที่ฟ้องมันไม่ใช่ ไอ้อั้มก็ยิ้มอย่างเดียวไม่ช่วยกูเลยสุดท้ายเลยสารภาพกว้าง ๆ ว่าไปฟัดกับหมามา หลายวันกว่าแผลจะหาย แต่ไอ้พวกห่าที่รู้จักกันนี่แซวกันยังไม่เลิกว่าผมก็ทะเลาะกับคนอื่นเป็นด้วย
แหม กูก็คนนะครับ พวกมึงคิดว่ากูเป็นพระอิฐพระปูนหรือยังไง
“เฮ้ย ยู ไอ้พีทชวนไปร้านพี่ตุ้ย”
ไอ้อั้มตบหัวผมก่อนพูดกระซิบกระซาบ ตอนนี้ผมอยู่ในห้องสมุด กำลังหาหนังสืออ่านประกอบการทำธีสิสจบ “ไม่ไปอะ แล้วมึงเหอะ จะไปทำไม พรุ่งนี้แอดนัดคุยหัวข้อธีสิสใหม่ไม่ใช่เหรอ ได้แล้วเหรอ”
“ได้แล้ว ๆ ไปเหอะ มันบอกพี่ตุ้ยถามหา”
ผมส่ายหน้าหวือ ตั้งแต่มีเรื่องกันวันนั้นก็ไม่ได้ไปอีก ที่จริงผมน่ะไปร้านพี่ตุ้ยประจำแต่ไม่เคยเจอไอ้อิน
จริง ๆ ก็ไม่ควรเจอหรอกครับ ถึงมันเป็นญาติกันแต่ดูก็รู้ว่าสไตล์อินมันไม่ใช่แบบนี้ ร้านพี่ตุ้ยสถุนอย่างกับอะไรดี ที่จอด BM ดี ๆ ให้ยังไม่มีด้วยซ้ำไป
“ไม่ไปจริงอะ? กูไปนะ”
“ไปเหอะ เลี้ยงเหล้ามันด้วย”
“กูเป็นไอ้พีทร้องไห้ขี้มูกโป่ง พี่รหัสรักแค่ตอนจะใช้งาน”
พูดไปหัวเราะไป ไอ้พีทมันสายรหัสผมครับ ที่จริงนับญาติแล้วเป็นหลาน ผมปี 5 มัน ปี 3 ส่วนน้องปี 4 ซิ่วไป ผมกับพีทเลยสนิทกันข้ามรุ่น ส่วนไอ้อั้มไม่ต้องพูดถึง สายรหัสมันก็มีแต่ชอบเกาะผมเป็นปลิง สุดท้ายเลยโดนเนรเทศให้ย้ายสายมาช่วยผมดูน้อง ฮ่า ๆ ล้อเล่นครับ ที่จริงมันรักกันดี แต่รักไอ้พีทมากกว่า มันเชียร์บอลทีมเดียวกัน
“แล้วไปกี่โมง” ที่จริงนี่ก็เย็นมากแล้ว ไอ้อั้มยกนาฬิกาขึ้นดู มันเป็นผู้ชายเซอร์ ๆ สถาปัตย์สไตล์ แต่เป็นคนเก่งที่เกือบล้ำไปเส้นบ้าแล้วก็ว่าได้ หันมาฉีกยิ้มให้ผมเห็นฟันครบ 32 ซี่ “นี่แหละ จะไปแล้ว ให้ไปส่งหอก่อนป่าว”
“ไปเถอะ กูยังไม่ได้หนังสือที่จะเอาเลย”
ไอ้อั้มพยักหน้าแล้วไม่ตื๊อไปส่งเลย มันยกมือขอให้ผมโชคดีแล้วเดินไปแบบไม่อาลัยอาวรณ์ นี่ถ้าขอไปส่งกูอีกรอบว่าจะไม่เกรงใจแล้วนะ ครั้นจะตะโกนเรียกก็กระดาก สุดท้ายเลยต้องมายืนเซ็งเลือกหนังสือต่อคนเดียว เล่มที่อยากได้ไม่มี มีเล่มที่ไม่อยากได้แต่หอสมุดใกล้ปิดเต็มทีเลยต้องยืม ๆ มาก่อน
ฝนข้างนอกเหมือนจะตกผมเลยรีบเรียกวินกลับหอ ตั้งใจว่าจะอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวแล้วค่อยอ่านหนังสือ พรุ่งนี้ว่างทั้งวัน ที่จริงอ่านยันเช้าเลยก็ได้ แต่ยังไม่ทันได้เข้าห้อง ก็เจอใครบางคนยืนเล่นโทรศัพท์อยู่หน้าหอเสียก่อน
“นัท...”
“พี่ยู นัทไปหาที่คณะไม่เจอเลยแวะมาหาที่หอน่ะ กำลังลุ้นเลยว่าจะไปกินเหล้ากับพี่อั้มหรือเปล่า”
ผมพยักหน้า มองออกไปข้างนอกฟ้ามืดเต็มที แต่เดี๋ยวฝนคงตก “มีอะไรหรือเปล่า วันหลังค่อยมาดีไหมวันนี้ฝนจะตกแล้ว”
นัทส่ายหน้า มองโทรศัพท์ในมือตัวเอง ผมพยายามเพ่งสายตาผ่านม่านผมที่ปรกลงปิดตาแต่นัทก็หลบลงต่ำ ดูก็รู้ว่ามีเรื่องไม่สบายใจแน่ ๆ “งั้นก็เข้าห้องก่อน เดี๋ยวฝนหยุดแล้วพี่ไปส่ง”
“นัทค้างได้ไหม? ไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียว”
“แล้วอินล่ะ?”
นัทส่ายหน้า ผมก็ไม่รู้จะคาดคั้นอะไรแต่รู้ว่าคนรักเก่ากำลังรู้สึกแย่มาก ๆ เลยไขห้องให้เข้ามาก่อน ไม่รู้นัทรออยู่นานแค่ไหนแล้วก่อนผมจะมา
“ที่ห้องไม่ได้ซื้ออะไรติดไว้ กินมาม่านะ”
ผมเข้าครัวไปต้มมาม่าให้ตัวเองกับนัท เหลือไข่อยู่ฟองเดียวก็ใส่รวมกันไปเลยในหม้อ ผมกับนัทกินข้าวจานเดียวกันบ่อย ขี้เกียจล้าง วันนี้ก็เหมือนกัน ฝนตก กินมาม่าถ้วยใหญ่ ให้บรรยากาศเหมือนตอนคบกันสุด ๆ
“หน้าพี่ยูไปโดนอะไรมา” ผมเอาลิ้นดุนมุมปากข้างที่ยังเป็นแผล
“นี่น่ะเหรอ เมาชกกับไอ้อั้มมัน”
“นานหรือยัง เจ็บหรือเปล่านัททายาให้ไหม” แผลใกล้หายแล้ว ไม่เจ็บแล้วแต่ยังเหลืออยจาง ๆ ให้พอสังเกต
“กินไปเถอะเดี๋ยวมาม่าอืด”
“พี่ยูจะไปไหน” ผมยื่นช้อนส้อมให้นัทแต่ไม่นั่ง
“เอากางเกงมาให้เปลี่ยน สบายหรือไงนั่งแบบนั้น” นัทยิ้ม เป็นยิ้มที่ไม่สวยเลยในเวลานี้
“พี่ยูดีกับนัทจัง”
“ก็พี่เป็นพี่เรานี่” พูดเองเจ็บเอง ไม่ใช้ตัวแสดงแทน นัทเองก็คงเจ็บสังเกตได้จากแววตาคู่หม่น ผมไม่รู้ว่าไอ้อินทำอะไรมาแต่นัทเป็นแบบนี้ก็พอเดาได้ว่าเพราะมันแน่ ๆ อะไรวะ คบกันได้เดือนเดียวอย่าเพิ่งตีกันสิ เดี๋ยวกูเอาคืนทำไง
ผมถอนหายใจคิดฟุ้งซ่าน กลับมาอีกทีมาม่าก็อืดเต็มถ้วย นัทกินไปได้ไม่เท่าไรก็นั่งมองแล้ว ผมยื่นกางเกงให้นัทไปเปลี่ยนแล้วจัดการกับที่เหลือต่อ รื้อนมในตู้เย็นมาให้คนตัวเล็กกินเพิ่มอีกกล่อง นัทเป็นโรคกระเพาะเพราะชอบกินน้อย ๆ อดมื้อเย็นลดน้ำหนักบ้างล่ะ ตอนที่คบกันถึงต้องบังคับให้กินนมเพิ่มถ้าวันไหนกินน้อยเกินไปตลอด
อีกฝ่ายรับไว้ไม่พูดอะไรผมเลยทิ้งตัวลงข้าง ๆ เงียบ ๆ ผมปลอบคนไม่เก่ง อย่างมากก็ได้แต่อยู่ด้วยกันแบบนี้ มือนัทกำแล้วคลายอยู่บนหน้าตัก วินาทีนั้นที่ผมเผลอตัวไปจับมาวางไว้บนหน้าขาตัวเอง
“พี่ยู”
ผมรับคำในลำคอแต่ไม่หันหน้ากลับไปมองคนเรียก กระทั่งไหล่ถูกอิงด้วยแก้มนิ่มก็ก้มหน้าลงมองนัท
ไหวไหมนัท ถ้ามันทำให้เจ็บก็กลับมาหาพี่ พี่ยังรอนัทอยู่เหมือนเดิม
ได้แต่คิดครับผมพูดได้ที่ไหน นัทตัดสินใจไปเองคงหมายความว่าไม่ต้องการผมแล้ว เจ้าของตากลมช้อนมองขึ้นพอดีทำให้เราสบตากันมือเล็กเอื้อมมาเกี่ยวบ่าอีกข้างให้ผมโน้มตัวลงใกล้ กลิ่นของนัทหวานเหมือนผลไม้ ผมชอบใช้จมูกซุกไซ้บ่อย ๆ เสียงหัวเราะคิกคักจะตามมา แต่เวลานี้นัทไม่ได้เล่น ปลายนิ้วนุ่มเลื่อนมาเกาะรอบคอผมไว้ก่อนที่เปลือกตาโตจะปิดเข้าหากัน
ผมแตะริมฝีปากลงไปบนกลีบปากอิ่มราวกับถูกอีกฝ่ายสะกด นัทบดเบียดร่างกายเข้าหามากขึ้นและมันทำให้ผมรู้สึกร้อน ตั้งแต่เลิกกับนัทผมก็ไม่มีใคร เจอสัมผัสคุ้นเคยเข้าหน่อยยิ่งเตลิด ปลายลิ้นที่กระหวัดเกี่ยวกันอย่างรู้งานย้อนภาพวันวานที่เรายังคบกันอยู่กลับมา เลื่อนมือไปเกาะเอวเล็กรั้งเข้าหาก่อนโถมตัวลงไปให้นัทนอนราบไปกับโซฟา
“....พี่ยู” นัทเรียกชื่อผมเหมือนเพ้อ เวลานั้นไม่ว่าผิดชอบชั่วดีก็ไม่อาจหักห้ามความรู้สึกได้ ผมคิดถึงนัท คิดถึงมาก รู้ตัวอีกทีก็รั้งกางเกงตัวเล็กให้หลุดไปจากข้อเท้า จับขาทั้งสองข้างมาเกี่ยวเอวโดยปลดตะขอกางเกงยีนส์ของตัวเองออกเพื่อดึงร่างกายที่แข็งขืนออกมา นัทยังสวมท่อนบนอยู่เพียงแต่มันยับยู่ยี่ เราตระโบมจูบกันอย่างลืมฟ้าดิน เสียงพายุฝนคำรามอยู่ด้านนอกแต่ไม่อาจห้ามผมกับนัทได้แล้ว
ผมจำได้ว่าแตะตรงไหนนัทจะรู้สึก
และนัทก็จำได้ว่าสัมผัสตรงไหนแล้วผมจะเตลิด
ฟ้าแลบจนสว่างจ้า ต่อมาไฟหอก็ดับ เสียงกรี๊ดดังระงมจากห้องอื่นแต่ผมกลับได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างสมใจเมื่อผมแทรกตัวผ่านช่องทางไปจนสุดในครั้งเดียว ปลายเล็บคมกดจิกอยู่บนแผ่นหลัง นัทสะบัดหน้าเงย ร่างกายภายในร้อนฉ่าตอดรัดผมอย่างรู้งาน
“อ...อ๊ะ พี่ยู นัท.......”
นัท... พี่รักนัท
TBC
กราบสวัสดีคืนวันพุธ พอหลังหายดี(?)ก็มาเปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว คราวนี้พระเอกเปลี่ยนบทบาทนิดนึงค่ะ อยากกินเด็ก
เดิมตั้งใจว่าจะลงต้นปี แต่งตุนเอาไว้เยอะๆ แต่เห็นเลขยอดไลค์แล้วสวยดีเลยอยากมีอะไรลงให้อ่านกันสักหน่อย (พอดีเป็นคนชอบเจ็ด)
คำประกาศของความรู้สึกใหม่ เดิมทีเป็นชื่อของบทความทางการเมือง แต่เห็นครั้งแรกแล้วสะดุด ตีความหมาย(ไปเอง)ว่ามันดูซึนดีจังเลย เลยขอเอามาตั้งเป็นชื่อนิยายซึนๆ ไม่รู้ว่าใครซึนกันแน่ ยังไงก็ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ คิดถึงคนอ่านมาก
เจอกันวันคริสมาสต์ค่ะ :mc4:
-
:katai2-1: :hao7: :hao6: o13
จะรอนะ
-
กลิ่นหน่วงและมาม่ามาแต่ไกล หึ่งเชียว ตัวละครเยอะมาก ตอนนี้พยายามจำได้สามชื่อ T^T
-
อุคริ เจิม
-
o13 o13
สนุกมาก เชื่อไหมเดี๋ยวอินรู้ก็ต้องมาล้างแค้นยู บอกเลยกับนัทมันก็เล่นๆคอยดู มันต้องอยากเอาชนะยู ส่วนนัท เห้อออออ แล้วทิ้งพี่เค้าไปทำไมอ่ะลูกกกก
-
:pig2: เรื่องใหม่ น่าสนุกจังงงง.
ยูเอ้ยยยย ไปทำอย่างงั้นกับนัทได้ยังง้ายยย โอยๆชีวิตวุ่นวายๆ :z3:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ไอ้เราสองสามคนเนี่ย ขอเป็น ยู/อั้ม/อิน ได้มะ นัทไม่เอา ชอบแบบแมนชนแมนอ่ะ :hao7:
-
เปิดเรื่องมาไม่ชอบนัทเลย ตอนนี้เลยเชียร์ให้อินได้กับยู :oo1:
-
น้องนัทเดี๋ยวไปเดี๋ยวกลับเอาไง พวกแมน ๆ ได้ตีกันตายก็งานนี้
-
ไม่ชอบนัทเลยอ่ะ ไม่ชอบคนนิสัยแบบนี้
รอตอนต่อไป :really2:
-
เอิ่ม...เห็นชื่อเรื่อง สามคนที่ว่าน่าจะรวมอิน...ยังไง???
o22
-
เปิดเรื่องใหม่แล้ว ดีใจที่สุดดดดดด
เรื่องน่ารักเปิดมามึนๆ
ชอบแนวนี้มาก นายเอกแก่กว่านี้เป็นอะไรที่ก๊าวใจฝุดๆ
รอวันจิงเกอร์เบลอย่างใจจดจ่อนะคะ
:hao7: :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ตอนใหม่ เย้เยเย
พูดก็พูดเถอะ ไม่ชอบคนแบบนัทเลย คือยังไงดี เราเป็นคนค่อนข้างหัวโบราณน่ะนะ
รับไม่ค่อยได้ ในเรื่องการมี sex กับใครหลายๆคนก็เข้าใจนะว่าสังคมสมัยนี้มันมั่วกันอย่างเสรีเเล้ว
และมักจะได้รับการยอมรับกันไปกว่าครึ่ง แต่เรากลับไม่ใช่คนในครึ่งนั้นซักเท่าไร่ ออกจะก้ำกึ่ง
ประมาณขาข้างนึงอยู่ฝั่งที่รับได้ อีกข้างอยู่ฝั่งที่รับไม่ได้ มันเลยเกิดความรู้สึกอึดอัดอยู่ในใจอ่ะนะ
และอาจเพราะเรื่องนี้นัท...เเม่งใช้ไม่ได้ว่ะ แฟนตัวเองก็มีใหม่เเล้ว ยังจะมาอะไรกับคนเก่าก็ไม่รู้
ฝ่ายของยูก็ไม่รู้อะไร ทำไมถึงขึ้นง่ายขนาดนี้ ก็เข้าใจว่าเรื่องพวกนี้เเม่งโคตรสัญชาติญาณ
แต่ทำไมต้องปล่อยให้สัญชาติญาณมาครอบงำสติด้วย
อยากจะขอเดาว่าเดี๋ยวยูก็คงเป็นนายเอก โดยมีอินเป็นพระเอก
ส่วนนัท คง....ไม่เหลือใครล่ะมั้ง
ร่างกายเป็นของเราก็จริง แล้วทำไมเราถึงทำร้ายร่างกายของเราเองด้วย
หรือจะพลิกล๊อค มีอั้มมาเอี่ยว แต่เท่าที่อ่านตอนนี้นะ เหมือนอั้มก็ไม่ได้อะไร หรือว่าเราวางใจเกินไป เอาเป็นว่าดูๆกันต่อไป
ทุกอย่างอาจไม่ได้เป็นอย่างที่เราเดาเลย....ก็เป็นได้ :เฮ้อ:
ติดตามนะคะ ภาษายังดี ทำให้เราอินได้เหมือนเดิมเลยยยยยยยยย
รอตอนต่อไปค่าาาาา :กอด1: :L2:
-
สงสารยูนะ เหมือนโดนนัทหลอกยังไงไม่รู้ เลิกแล้วยังมาวนเวียนยูอีกดูเหมือนกั๊กเอาไว้ ดูอินก็คงไม่ได้คิดจริงจังกับนัทหรอก :เฮ้อ:
-
ถ้าเกิดอินยูมาคลิ๊กกันจริงๆ
น้องนัท....หึหึหึ
-
อยากให้อินหันมากินยู ฮ่าๆๆๆ
ส่วนน้องนัท เอาไปไกลๆ รู้สึกเหมือนยูโดนนัทหลอก
-
ใครคู่ใครหนอ
แต่ว่าพี่ยูน้านนนนนนน
ต้องโดนกด แฮร่ :hao6:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
นัทจับปลาสองมือ
-
นัทไม่ควรกลับมาหายูนะ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนไปมีคนอื่น เหมือนเห็นยูเป็นแค่ตัวสำรอง :m31: :fire:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ยูเป็นพระเอก แล้วนัทเป็นนายเอกจริง ๆ เหรอ
-
ติดตามค่ะ ดูจะดราม่านัวเนียคลัวเคลียกันอีกนาน
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
เย้ๆ เปิดเรื่องใหม่
-
นัทกั๊กอ่ะ
อินยูเถอะค่ะ
:katai5:
-
รออ่านต่อไป ใครคู่ใคร??
-
ชอบอ่ะูู^^ มากกกกก เราว่าน้องอิน+พี่ยูแน่ๆ
ฟินนนน อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ
-
อยากอ่านต่อ T T
-
รอดูกันต่อไปว่าเรื่องราวจะเป็นแบบไหน
-
ดูจากตอนนี้แล้วมองไม่เห็นหนทางที่อินกับยูจะไปสปาร์คกันได้เลย เปิดมาตอนแรกก็ตีกันจะตายซะแล้ว
แล้วยูก็ดูรักนัทมากกกก อาจจะต้องไปตีกับอินอีกหลายรอบเรื่องนัทก็เป็นได้
หรือสองคนนี้มันจะสปาร์คกันตอนตีกัน :katai2-1:
แล้วน้องนัทนี่ถ้าสองคนนั้นหันไปคบกันทำไงนี่ ดูเป็นพวกต้องมีคนพยุงตอนล้มตลอดเวลา ตอนนี้เจ็บจากอินยังมีพี่ยูที่แสนดี แล้วถ้าอินมีซัมติงกับพี่ยูขึ้นมาใครจะมาปลอบน้องนัทล่ะทีนี้ แอบเชียร์พี่อั้มละกัน ตอนกัดกับน้องนัทเคมีดูเข้ากันดี รับผิดชอบน้องนัทซะ 5555
เรื่องยังไม่ถึงไหนขอเดามั่วไปก่อน เรื่องนี้น่าติดตามมากค่ะ เพราะมองไม่เห็นทางที่สองคนนี้จะมารักกันได้เลย
ขอบคุณคนเขียนนะคะที่เปิดเรื่องใหม่ รอติดตามอย่างใจจดจ่อ :กอด1:
-
เรื่องใหม่น่าติดตามมากเลย
แต่ไม่เอานัทเป็นนายเอกได้มั้ย
ความรู้สึกมันไม่ใช่
แต่ก็เพิ่งตอนแรกอะเนอะ
รอความกระจ่าง และเรื่องราวต่อจากนี้
-
อะไรกันนนน นี่มันอะไรกันนนนนนนน รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่แฝงอยู่ภายใน เจ็บใจจริงๆ เวลาที่เห็นแฟนเก่าอยู่กับแฟนใหม่ :angry2: :angry2:
ไม่รู้ทำไม หลงรักอิน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
-
02 Perfume
“เฮ้ย มาเปิดร้านเหรอมึงวันนี้”
เสียงทุ้มของพี่แจ็คอุทานขึ้นทันทีที่ก้าวเข้าประตูแล้วเห็นผมนั่งช่วยพี่ตุ้ยเช็ดแก้วอยู่ วันนี้ผมมาตั้งแต่หัววัน มาคนเดียวแบบเปรี้ยว ๆ ไม่ได้นัดใครล่วงหน้า
“หายไปตั้งหลายวัน เป็นไง แผลดีขึ้นแล้วนี่”
“จะหายแล้วพี่ คิดถึงพี่ตุ้ยเลยออกมาหา” พูดพลางยักคิ้วให้ คนถูกอ้างถึงแจกนิ้วกลางสะบัดแล้วเลื่อนลังแก้วมาให้ผมช่วยเช็ดทั้งลัง
“ไอ้เชี่ยยูพูดเหี้ยอะไร เสียวขนตูด เช็ดๆไปเลยสัดจะได้หายฟุ้งซ่าน"
"เออ หน้ามึงดูเครียดจริงว่ะ เป็นไรวะ” พี่แจ็คถาม ตบบ่าถามแล้วเดินเลยไปหยิบเบียร์ในตู้แช่มาสองขวดสำหรับเปิดงาน ส่วนผมก็ได้ยิ้มเจื่อนแต่ไม่ได้เล่าเรื่องที่อยู่ในหัวให้ฟัง ที่จริงเรื่องนัทมีแค่ไอ้อั้มที่รู้ลึก พวกพี่ๆไม่ค่อยได้ยินชื่อนี้หรอก เรื่องมันยาว
ส่วนที่ผมนอนกับนัทเมื่อคืนยังไม่กล้าบอกใคร อย่าว่าแต่พี่แจ็คพี่ตุ้ยเลย ไอ้อั้มผมก็กลัวมันด่าจะตายชักที่เจ็บแล้วไม่รู้จักจำ
ผมรักนัท เป็นเรื่องจริงตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แต่รู้ว่ารักมากแค่ไหนตอนที่เสียไป ผมพร้อมจะเอานัทคืนมาเพียงนัทบอกว่านัทต้องการผม
เซ็กส์เมื่อคืนเกิดขึ้นเพราะบรรยากาศ ความปรารถนาที่ลุกโชนราวกับโหยหากันและกันทำเอาผมยั้งตัวเองไม่ได้ นัทหลับคาอกผม นอนอยู่ในอ้อมแขนผมยันรุ่งสาง กระทั่งลืมตา ความจริงก็เป็นสิ่งที่ผมไม่อาจจะหนีมันได้
“กลับมาหาพี่ไหมนัท”
ผมจ้องตากลม ๆ ของคนอันเป็นที่รัก ใช้นิ้วลูบแก้มอิ่มไปด้วย แฟนเก่าผมไม่ตอบอะไรแต่หลุบตาลงราวกับเด็กหนีความผิด “นัทอยากให้พี่เปลี่ยนอะไร นัทไม่ชอบใจอะ— ”
“อินนอกใจนัท พี่ยู”
ไม่ต้องมีคำพูดใดต่อจากนั้น ผมรู้ว่านัทมาหาผมทำไม อ้อนผมทำไม ไม่มีร่องรอยของคำว่าเยื่อใยหลงเหลือ นัทแค่อยากประชดอินเท่านั้น
ผมโง่ โง่ และก็ยอมโง่ รู้เต็มอกว่าเป็นแค่เครื่องมือให้นัทดึงความสนใจจากแฟนคนปัจจุบันคืนมาแต่ก็ยังบอกกับนัทว่าไม่เป็นไร ผมยังแปลกใจตัวเองจนถึงตอนนี้ที่ทำไมถึงต้องรักนัทเหมือนคนบ้า พอสาแก่ใจนัทก็ไป ไม่มีร่องรอยของความรู้สึกผิด สิ่งที่ทำกับผมเมื่อคืนเป็นเพียงการแก้แค้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ระหว่างมันกับแฟนก็เท่านั้น ผมเองก็ไม่มีเรี่ยวแรงอะไรไปเหนี่ยวรั้ง ได้แต่บอกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่าพอ
ถ้าใจมันรู้จักจำบ้างก็คงดี
“อ้าว ไอ้อิน มายังไงวะนั่น”
เสียงพี่ตุ้ยปลุกผมให้หลุดจากภวังค์ เหลือบตามองนาฬิกาบนหัวเสาเห็นว่าเป็นเวลาเกือบจะตีหนึ่ง ซัดเบียร์หมดไปหลายหลอดด้วยฝีมือผม พี่แจ็ค กับไอ้พีทที่ตามมาตอนเกือบเที่ยงคืน ส่วนคนที่มาใหม่ลากเก้าอี้มานั่งโต๊ะเดียวกันด้วยตอนร้านใกล้ปิดเป็นคนที่ผมไม่อยากเจอหน้ามากที่สุด ติดก็แต่มันเป็นญาติพี่ตุ้ย จะไล่ไปก็คงไม่ได้
“ทะเลาะกับเมียน่ะพี่ ไม่รู้จะไปไหนเลยมานี่ดีกว่า ไม่อยากตามพวกไอ้ปอไป ป่านนี้เมากันหมดแล้วไปก็ไม่สนุก”
เจ้าของรูปร่างสูงใหญ่ยกมือไหว้ผมก่อนจ้องเขม็ง ถึงจะบอกพี่ ๆ มันแบบนั้นแต่ผมก็รู้ว่าที่จริงแล้วไอ้อินมันมาทำไม คงรู้แล้วว่าผมนอนกับเมียมันเมื่อคืน
“ไอ้อิน นี่ยู ถาปัตย์ปี 5 มึงจำได้หรือเปล่าว่าวันก่อนต่อยกันน่ะ”
“จำได้พี่ วันนั้นขอโทษว่ะ หงุดหงิดไปหน่อย” ประโยคแรกอินตอบเจ้าของร้าน ส่วนถัดมาหันมาพูดกับผม ริมฝีปากสีอ่อนยกยิ้มที่มุมปาก ไม่ได้พยายามแสดงออกว่ารู้สึกขอโทษจริง ๆ
“เออ วันนั้นไอ้ยูก็เมา ปกติใจเย็นจะตาย กูตกใจแทบแย่ที่รู้ว่ามันเริ่มก่อน”
“วันนั้นงานกำลังเครียดๆ ด้วยพี่” ตอบพี่ตุ้ยส่งๆ ไป โทษดินโทษฟ้า ที่จริงอยากต่อยมันด้วยความตั้งใจล้วนๆ
“ธีสิสน่ะเหรอ แล้วยังไงวะ เริ่มลงมือทำอะไรหรือยัง” พี่แจ็คถามตามประสารุ่นพี่ ต้องคอยรายงานตลอดครับเพราะธีสิสจบของสถาปัตย์เป็นงานทั้งยากทั้งใหญ่ ช่วงสุดท้ายก่อนส่งต้องเกณฑ์คนมาโหมโรงช่วยยำด้วยกันหมด ช่วงนี้อย่างมากก็แค่ถามความเห็นจากรุ่นพี่กับแอดไวเซอร์ เป็นส่วนหนึ่งของวิชาThesis Preparation
“พรุ่งนี้จะไปเก็บข้อมูลสถานที่ก่อสร้างน่ะพี่ ว่าจะไปคลองเตย”
“ไปกับใครวะ”
“ไปคนเดียวดิ ไอ้อั้มก็ต้องเร่งมือเหมือนกัน ป่านนี้ยังไม่รู้ว่าได้หัวข้อแล้วหรือยัง” วันนี้ที่ไม่ชวนมันมาเพราะเห็นมันยุ่ง ๆ เพิ่งเข้าไปคุยกับแอดไวเซอร์ช่วงบ่ายแต่ไม่รู้ว่างานที่เสนอไปผ่านแล้วหรือยัง พวกเทพนี่ไปไกลเกินจะเข้าใจครับ สติสตังไม่เหลือแล้ว เสนอแต่ละหัวข้อฟังแล้วอีก 3 ปี ไม่รู้จะจบหรือเปล่า
“อันตรายนะโว้ย ปีที่แล้วไอ้ป่านไปเดินแถวคลองเตยก็โดนปล้นกล้อง พวกขี้ยาแถวนั้นนึกว่าเป็นตำรวจ โดนซ้อมซะน่วมไปหลายวัน มึงไม่ได้ข่าวเหรอ” พี่ตุ้ยเสนอความเห็น ผมเองก็คุ้นๆ ว่าเคยได้ยินว่ามีรุ่นพี่เจอเรื่องแบบนั้นแต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก
“แต่หัวข้อผมมันเป็นศูนย์เรียนรู้ที่สร้างให้เด็กรวยกับเด็กจนมาเล่นด้วยกันน่ะสิพี่ ต้องไปตามสลัม”
“ตรงบีทีเอสพญาไทมึงเคยไปเดินไหม แถวนั้นพอจะมีแหล่งอยู่ ลองไปดูดิ ปลอดภัยกว่าในคลองเตยเยอะ แต่เอาเพื่อนไปด้วยก็ดี กล้องตัวละหลายหมื่นโดนปล้นไปไม่คุ้ม” ผมรับปากแต่คิดไว้แล้วว่ายังไงก็คงไปเอง ตื่นเมื่อไรก็ไปเมื่อนั้น ไม่ต้องนัดใครให้วุ่นวาย แต่ลืมไปครับว่าที่โต๊ะไม่ได้มีแค่เด็กถาปัตย์แล้ว ญาติเจ้าของร้านเลยเสร่อถามพลางเติมน้ำแข็งไปด้วย
“ธีสิสอะไรน่ะ”
“ธีสิสจบ อย่าให้เล่าเลยยาว ขี้เกียจพูด” พี่ตุ้ยตัดบทเหลือบมองนาฬิกาไปด้วย “แล้วมึงกลับยังไงไอ้ยู วันนี้อั้มไม่มาด้วย”
“หออยู่แถวไหน” อินถามก่อนผมจะตอบ คนที่เหลือหันไปมองมันเป็นตาเดียว “ถ้าไม่ไกลเดี๋ยวผมแวะไปส่ง”
“อย่าเอามันไปฆ่านะอิน” ไม่คิดว่าผมจะเป็นฝ่ายปล้นฆ่ามันบ้างเหรอครับ พี่ตุ้ยก็
“ไม่หรอกพี่ ลูกผู้ชาย ชกกันแล้วก็แล้วกัน หรือพี่ยูว่าไง”
ผมบอกแล้วผมพร้อมจะเคลียร์กับมัน ที่ไหนเมื่อไรก็ได้ ที่ไม่ใช่ต่อหน้านัท ไอ้อินสบตาผม ยกยิ้มที่มุมปากยื่นแก้วมาชน ผมไม่ตอบรับแต่ก็ไม่ปฏิเสธ
ขอแค่ว่าให้จบกันวันนี้ก็พอ...
ผมกับอินไม่ได้พูดอะไรกันตั้งแต่ออกจากร้านจนถึงหอ เจ้าของบีเอ็มสีดำสนิทถึงลดกระจกลง จุดบุหรี่นอกกลิ่นเดียวกับเมื่อวันก่อนขึ้นสูบ ดวงตาสีนิลดุทอดมองไปตามควันสีขาวที่ลอยขึ้นสูงก่อนจางไปเมื่อลมพัด รถยังติดเครื่องอยู่แต่ไม่ได้เปิดเพลงอะไรมาช่วยให้บรรยากาศคลายตัวลง ผมไม่พูด แต่รู้ดีว่าคืนนี้ผมกับมันต้องคุยกัน
“ทำไมถึงรักนัทนัก”
ประโยคแรกที่อินทรีเอ่ยออกมาทำให้ผมเบือนหน้าหนีไปอึกทาง อย่าว่าแต่มันอยากรู้เลย ผมก็อยากรู้แต่ตอบไม่ได้ ผมเจอนัทครั้งแรกที่ร้านหมูกระทะ พาสายรหัสไปเลี้ยงแล้วบังคับให้ปี 1 ไปขอเบอร์นัทมา คุยกันหลายเดือนกว่าจะได้เป็นแฟน นัทเป็นคนน่ารัก เอาใจเก่ง อยู่ด้วยแล้วสบายใจดี แต่ถ้าถามว่าทำไมถึงรักขนาดนี้ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รักก็คือรัก ผมรู้แค่นั้นไม่เคยคิดจะถามตัวเองเหมือนกันว่าทำไม
“แล้วทำไมมึงถึงรักนัท” ผมย้อนมันกลับในฐานะแฟนใหม่นัทและเนื่องในโอกาสที่มันเรียกผมว่าพี่บ้างเลยยอมคุยด้วยดีๆ แบบไม่ตั้งการ์ดใส่
ไอ้อินหัวเราะ ยื่นมือออกไปเคาะเถ้าบุหรี่นอกหน้าต่าง “ผมไม่เคยบอกว่ารักนัท ไม่เคยรัก ไม่ได้คิดว่าจะรักด้วยซ้ำ”
“แล้วมึงไม่รู้เหรอว่ากูกับนัทคบกันอยู่”
“รู้ดิ ติดกันเป็นหมาหวงเจ้านายขนาดนั้น ผมสงสัยว่ะว่านัทมีอะไรดีพี่ถึงตามมันแจเลยลองแหย่ไป เผอิญที่เมียพี่มันชอบผมมากกว่ามันเลยทิงพี่ก็แค่นั้น แต่ผมแปลกใจว่ะ มันก็ไม่ได้มีดีอะไร แถมยังทำเรื่องเชี่ย ๆ ขนาดนั้นทำไมพี่ถึงยังใจดีกับมันอยู่ได้” คนพูดกล่าวด้วยสีหน้าเรียบๆ เว้นจังหวะพูดไปก่อนถามเสียงนิ่งยิ่งกว่าเก่า “เมื่อคืนพี่ก็นอนกับมันใช่ไหม”
คราวนี้กลายเป็นผมที่เงียบแทนคำตอบ ไม่รู้ว่าควรจะพูดไหม ก็ดูมันรู้เรื่องดีอยู่แล้ว เวรกรรมกู แผลเพิ่งหายสงสัยวันนี้จะโดนซ้ำ
“ผมไม่เอามันหรอก ไม่แปลกใจด้วยที่นัททำแบบนี้ แต่แปลกใจที่พี่ขอให้มันกลับไป”
“ถ้ามึงเคยรักใครสักคนมึงคงเข้าใจ”
รักแบบยอมทิ้งศักดิ์ศรี ทิ้งความเป็นตัวเอง ช่วงที่คบกับนัทผมโคตรมีความสุข เหมือนกับว่าทั้งชีวิตไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว พอเลิกกันไปแล้วเห็นคนที่ตัวเองรักอยู่อย่างเจ็บปวดกับคนอื่นก็อยากให้กลับมา
ผมไม่โกรธสักนิดถ้านัทจะบอกว่า เรามาเริ่มกันใหม่นะ
จะไม่ระแวง ไม่หยิบเรื่องที่นัทเคยทิ้งผมไปหาอินทรีขึ้นมาพูดให้ทะเลาะกันด้วยซ้ำไป
“อยากได้มันมากเลยเหรอ ไอ้นัทน่ะ”
คู่สนทนาถามด้วยน้ำเสียงเป็นต่อ มันปรายตามองผมแล้วยกยิ้มที่มุมปาก
“อยากให้มึงรักนัทมากกว่า” จบประโยครุ่นน้องก็หัวเราะในลำคอ อัดควันบุหรี่เข้าปอดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนดีดก้นกรองออกจากนิ้ว
“ผมรักมันไม่ได้ ก็บอกไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้ใจดียกมันให้ชู้หรอกนะ”
“แล้วมาหากูทำไม” ถึงไม่ได้บอกผมก็ไม่ได้โง่จนดูไม่ออกนะว่ามันจงใจมาเคลียร์ แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เห็นว่าจะได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง
“บอกตรงๆ ผมอยากรู้จักพี่ว่ะ แปลกดี” แปลกเหี้ยอะไร กูก็คนปกตินี่แหละ “กลับขึ้นห้องไปเถอะ พรุ่งนี้ต้องออกไปหาข้อมูลทำงานไม่ใช่หรือไง”
ไอ้อินปลดล็อค แต่ผมยังไม่ขยับตัวไปไหน
“อิน กูจะไม่ยุ่งกับนัทอีก ฝากมึงดูแลนัทได้ไหม”
เทหมดหน้าตักเลย ไหน ๆ นัทก็หมดรักผมไปแล้วโดยสิ้นเชิง ยอมรับว่าเกลียดไอ้เชี่ยอินมาก ตอนนี้ก็ยังเหม็นขี้หน้าอยู่ แต่ทำไงได้วะ คนที่ทำให้นัทมีความสุขหรือเสียใจได้ตอนนี้ก็มีแค่มัน ไอ้อินไม่ตอบกดล็อคประตูและปลดล็อคอีกครั้งเร่งให้ผมกลับขึ้นห้อง
“จะกลับแล้วพี่ขึ้นห้องไปดิ”
ผมถอนหายใจ
ถ้ามีพรสักข้อ ให้ผมเปลี่ยนตัวกับมันได้ ก็คงดี
(มีต่อด้านล่าง)
-
ผมยืนนิ่งอยู่ใต้หอตัวเองหลังจากลงมาตอนเกือบเที่ยงเพื่อหาอะไรกินก่อนออกไปดูเซอร์เวย์ไซต์งานสำหรับทำธีสิส แบกกล้องตัวใหญ่ไว้ในกระเป๋าสะพายข้าง ตาจ้องไปยังBMW ซีรีส์ 3 คันสีดำที่จอดติดเครื่องอยู่ริมถนนฝั่งตรงข้ามหอไม่กะพริบ
อินทรีสวมเสื้อเชิร์ตสีขาวกับกางเกงยีนส์สีดำรัดรูป รองเท้าหนังหัวแหลมสีน้ำตาลกับนาฬิกาแชนแนลรุ่นท็อป เหน็บแว่นกันแดดสีดำไว้กับสาบเสื้อที่ปลดกระดุมลงมา 2 เม็ด
ถึงเมื่อคืนจะนอนแทบไม่หลับ แต่ตื่นสายตะวันโด่งขนาดนี้ผมก็ไม่คิดว่าตัวเองนอนไม่พอจนตาฝาดไปแน่ๆ
“มาทำอะไร”
อินทรียักยิ้มที่มุมปาก มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า วันนี้ตั้งใจจะออกไปทำงานเลยใส่แค่เสื้อยืดบางๆ สีขาวกับกางเกงขาสั้นคลุมเข่า ส่วนรองเท้ายังคงเป็นผ้าใบคู่โปรดเหมือนที่ใส่ไปเรียนคงเป็นภาพประหลาดตาสำหรับมันอยู่ไม่น้อย
“จะไปไหน”
“ไปทำงาน”
“ขึ้นรถสิ” จะมาไม้ไหนของมันวะ ผมขมวดคิ้วขณะที่อินทรีเคี้ยวหมากฝรั่งหยับ ๆ ในปากแต่ยังไม่ขยับตัวกระทั่งมันพูดเสริม “เคยได้ยินว่าธีสิสถาปัตย์มหากาพย์มาก อยากรู้ว่าจริงหรือเปล่า”
“มึงจะรู้ไปทำไม” อะไรของมึงเนี่ย แทนที่จะเอาเวลาไปดูแลนัท ดันมาสู่รู้เรื่องไม่เป็นเรื่อง
“พี่ตุ้ยบอกไปคนเดียวอันตรายไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน”
ผมกวาดตามองมันตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง “มึงไปด้วย กูว่าอันตรายหนักกว่าเดิมอีก” แบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า กลัวคนจะไม่รู้หรือไงว่าบ้านรวย “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องก่อน”
ผมอยากรู้ว่ะว่ามันมาไม้ไหน เมื่อวานก็บอกไปแล้วว่าจะเลิกยุ่งกับนัทให้เรื่องก็ควรจะจบ แต่กลับมาเจอมันทำหน้าวอนตีนอยู่ใต้หอก็เดาใจไม่ออกจริง แกล้งเล่นเกมตามมันไปสักหน่อย ไอ้เด็กปี 2 มันจะแพรวพราวสักแค่ไหนกันเชียวเลยยอมให้มันตามไปด้วยโดยมีเงื่อนไขให้มันทิ้งของมีค่าเกือบทั้งหมดไว้ที่ห้องแล้วสวมแค่เสื้อยืดกับกางเกงในตู้ที่ดูสถุนน้อยที่สุดแทน ผมเตี้ยกว่ามันประมาณ 3 – 5 เซน ส่วนรูปร่างอินจะแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อไม่เหมือนผมที่บวมหน่อย ๆ ซึ่งไม่รู้ว่าบวมไขมันหรือบวมเบียร์ แต่โดยรวมแล้วก็ไม่ได้ต่างกันมากทำให้มันสวมทั้งเสื้อและกางเกงผมได้พอดี ส่วนรองเท้าก็ให้มันยืมแตะหนีบแทนรองเท้าหนังมันวับของมัน
“แต่งห้องน่าอยู่เนอะ แต่อยู่แบบนี้ไม่อึดอัดเหรอ”
พอแต่งตัวเสร็จก็เริ่มวิพากวิจารณ์ ห้องที่ผมอยู่เป็นหอพักมีราคา จะถูกแบ่งโซนห้องนอน ครัว และห้องนั่งเล่นแยกกันแต่ไม่กว้างมาก อยู่ได้ไม่เกิน 2 คน ข้างในตบแต่งเองทั้งหมด ผมเคยอยากเรียนเอกอินทีเรียครับ ตอน ม.6 กะเลือกไว้เป็นอันดับหนึ่งเหมือนกันแต่ติดโควต้าสถาปัตยกรรมหลักของที่นี่เสียก่อนเลยปล่อยเลยตามเลย พ่อผมเป็นสถาปนิกเหมือนกัน สายอินทีเรียตรงนั่นแหละ เลยกลายเป็นว่าผมถูกปลูกฝังด้วยงานลักษณะนี้มาตั้งแต่เล็ก ส่วนไอ้โย น้องชายผมมันไม่ชอบ ยังไม่รู้หรอกว่าชอบอะไรแต่ตั้งใจจะไม่เรียนแบบผมกับพ่อแน่ๆ
“เมื่อก่อนนัทก็อยู่ที่ห้องนี้เหรอ” อินถามพลางหยิบกรอบรูปขึ้นมาดู เป็นกรอบรูปเรียบ ๆ ที่นัทซื้อมาเมื่อวันวาเลนไทน์ ตอนเลิกกันไม่ได้เอาไปด้วยเลยยังตั้งอยู่ตรงนั้น ผมตอบรับในลำคอ ไม่ใช่เรื่องที่ต้องห้ามไม่ให้มันรู้ เผื่อได้ยินแล้วจะสำนึกขึ้นมาบ้างว่ามันแย่งเมียคนอื่นไป
“รักกันดีจัง หึ หิวว่ะ ไปกินข้าวเหอะ” อยู่ๆ ก็เปลี่ยนเรื่องพูด แต่ไม่ยอมวางกรอบรูปลงที่เดิม มิหนำซ้ำยังยกขึ้นสูง “ส่วนนี่ผมขอ”
พูดจบก็เดินลิ่วออกนอกห้อง ยังเดินได้ไม่ถึงไหนก็โยนกรอบรูปของผมกับนัทลงถังขยะใกล้มือ ผมชักสีหน้าใส่มันอินทรีก็เลิกคิ้วขึ้นสูง
"ผมไม่ชอบเห็นรูปเมียตัวเองกับคนอื่น"
ไอ้เหี้ย!ไอ้เด็กเปรต!
ผมกับอินมากินข้าวกันร้านตามสั่งใกล้ๆ หอ ตอนแรกก็ไม่มั่นใจว่าคุณหนูจ๋าอย่างมันจะกินเป็นหรือเปล่าแต่คงพอไหว อย่างน้อยก็กินเมนูสิ้นคิดอย่างกะเพราไก่ (ไม่เผ็ดและเขี่ยผักทุกชนิดออก) มากินได้ แต่เรื่องน้ำ มันไม่ยอมกินน้ำเหยือกจริงๆ ต้องสั่งแบบขวดมา ไม่ใส่น้ำแข็งเท่านั้น กระเพาะผู้ดี กินน้ำประปาตามร้านอาหารสังกะสีแล้วจะท้องเสีย ไม่เหมือนผมกินอาหารหมดอายุยังอยู่ได้สบาย ๆ
ผมกินไปมองหน้ามันไป ไอ้อินเป็นคนหน้าตาดีจริง ๆ ครับ ตาหูจมูกปาก ทุกอย่างได้รูปลงตัวกันอย่างน่าอิจฉา ไม่ใช่พวกหล่อบ้าน ๆ ที่หามองได้ตามท้องตลาด มันดูมีเสน่ห์ หล่อแบบมีระดับ ต่อให้ใส่ในฃุดกาก ๆ ของผมยังดูดี มีออร่าผู้ดีทอประกายระยับ แบบนี้ล่ะมั้งนัทถึงชอบ
“มองอะไร”
“เปล่า” ตอบไปอย่างนั้นแหละ ใจน่ะอยากถามว่ามึงหน้าตาดีขนาดนี้ทำไมต้องมาแย่งแฟนกูวะ แต่อีกใจก็ไม่อยากพูดถึง ถามว่ายังโกรธไหมก็โกรธ แค่คิดว่าขุดเรื่องนี้มาพูดก็เท่านั้น ผมตัดสินใจแล้วว่าจะวางมือแล้วนี่หว่า
“กูถามจริงๆ ว่ะ อิน มึงมาหากูมีเรื่องอะไร”
“ก็ไม่มีอะไร” พูดพลางยกขวดน้ำขึ้นดื่ม “เมื่อวานก็บอกแล้วว่าสนใจ อยากรู้จัก”
“ถ้าคนอื่นพูดกูคงคิดว่าจะจีบกู”
มีที่ไหนมาบอกว่าสนใจ อยากรู้จัก ไม่ใช่การ์ตูนนะเว้ยที่จะเดินมาบอกเธอ ๆ ต่อไปนี้เราจะเป็นเพื่อนเธอเอง ตลก แต่โพสิชั่นของผมกับมันก็ไม่ใช่ไง ฟ้าผ่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าเลยรุกชนรุก
“ถ้าผมบอกอย่างนั้นล่ะ?”
แค่ก
สำลักครับ พูดเหี้ยอะไรออกมาคนกำลังดื่มน้ำ ไอ้อินส่ายหัวยกยิ้มที่มุมปากข้างเดียวแล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าสีเข้มให้ แต่ผมใช้ของมันไม่ลงว่ะ หันไปหยิบทิชชู่สีชมพูรีไซเคิลแทน แต่ก็ถูกยัดผ้าเช็ดหน้าใส่มือให้เสียก่อน
“เช็ด ๆ ไปเถอะน่า ทิชชู่มันสกปรก”
ผ้าเช็ดหน้า DKNY ส่วนน้ำหอมที่ติดกับผ้ามาเป็นกลิ่น Clinique Happy กลิ่นใสๆ เด็กๆ หน่อย ถึงผมจะใช้แค่บอดี้สเปรย์แต่ศึกษาเรื่องพวกนี้มาเหมือนกัน นัทเป็นพวกบ้าแบรนด์ เวลาจะซื้อของขวัญให้ทีผมต้องหาข้อมูลยิ่งกว่าเตรียมสอบ
“เดี๋ยวเอารถจอดไว้นี่ เดี่ยวไปแท็กซี่ แถวนั้นมันไม่มีที่จอดรถ”
อินทรีพยักหน้ารับรู้ เวลาก็ล่วงมาบ่ายกว่าแล้วผมเลยรีบจ่ายเงินรีบออกมาจากร้าน จากนี่กว่าจะไปถึงไซต์ก็บ่าย 2 ได้ ต้องรีบไปถ่ายรูปเก็บข้อมูลก่อนแสงหมด นี่ถ้าไม่เจอไอ้อินป่านนี้งานคงเดินไปโข สงสัยมันคงเป็นเจ้ากรรมนายเวรเก่าผมน่ะครับ ตั้งแต่ได้ยินชื่อมันจนถึงตอนนี้เจอแต่เรื่องขัดอกขัดใจได้ตลอด
“ร้อนว่ะ เมื่อไรจะเสร็จ”
หลังจากมาถึงสถานที่ที่ถูกเล็งไว้ร่วมชั่วโมงกว่าผมก็เดินไปตามตรอกเล็ก ๆ ยกกล้องขึ้นถ่ายรูปสลับกับจดพฤติกรรมของเด็กแถวนี้ไปเพื่อเป็นข้อมูลด้วย หัวข้อที่ผมเสนอแอดไวเซอร์ไปเป็นเรื่องที่คิดไว้ตั้งแต่ตอนปี 4 แล้ว วางแผนไว้ในหัวหมดว่าจะต้องเริ่มยังไง แต่ไม่ได้ลงมือล่วงหน้าหรอกครับ ถาปัตย์ยุ่งจะตายห่า ผมรู้ซึ้งตั้งแต่ปี 1 ที่เรียน Fine Art กับพวกบ้านไม้ชั้นเดียวแล้ว แรกๆ ที่เคยบ่นสมัยติวเข้ากลายเป็นขี้ปะติ๋วไปเลย เมื่อก่อนผมอยู่บ้านกับพ่อกับน้องชายครับ เป็นคนกรุงเทพนี่แหละ แม่ตายไปหลายปีแล้ว พอเข้าคณะนี้งานเยอะเลยกลับบ้านบ้างไม่กลับบ้าง ไม่ไหวตอนปี 3 ที่ทั้งเรียนทั้งงาน เลยขอพ่ออยู่หอเสียเลย น้องที่อายุห่างผมเกือบ 10 ปีเริ่มโตแล้วไม่ต้องลำบากพ่อดูแลอะไรมาก ปิดเทอมผมถึงกลับไปอยู่ด้วยที แต่ปี 5 คงได้ไปหาบ่อยขึ้น เรียนไม่หนักแล้ว เน้นธีสิสล้วน ๆ
“ถ่ายเอาไปทำอะไร”
“ใส่เล่มธีสิส เอาไว้เป็นองค์ประกอบอื่นตอนร่างแปลนด้วย” วันนี้แดดดี ได้ภาพเจ๋ง ๆ ทั้งนั้น มันชวนผมคุยตั้งแต่ลงจากลงจากแท็กซี่ เรียกว่าชวนคุยก็คงไม่ถูก ส่วนใหญ่ผมปล่อยให้มันบ่นคนเดียวเสียมากกว่า
“ร้อน”
“ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องมา”
“ไม่คิดว่าจะร้อนขนาดนี้นี่หว่า จะเดินไปตามทางนี้เรื่อย ๆ ใช่ไหม งั้นเดี๋ยวตามไป”
ผมไม่ตอบแต่ได้ยินเสียงฝีเท้าห่างออกไปเรื่อย ๆ มันคงหาที่หลบแดดสักพัก ไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งมันครับแต่ผมมาทำงานจริง ๆ ระหว่างนั้นก็เดินตามถนนคอนกรีตแคบ ๆ ที่รายล้อมไปด้วยบ้านสังกะสี ผิดคอนเซปต์จากที่คิดว่าจะเป็นชุมชนแออัดแบบสุดโต่งมาเป็นชุมชนที่มีความปลอดภัยในระดับหนึ่งอย่างที่รุ่นพี่แนะนำ มีบ่อนไก่ โต๊ะสนุ้กบ้าง ยังถือว่าโอเคอยู่ไม่เพี้ยนไปมาก มีพื้นที่ว่างที่เล็งไว้ตั้งโครงการอยู่แต่ไม่แน่ใจว่าพอจะรองรับเด็ก ๆ ที่นี่หรือเปล่า ตั้งแต่เข้ามายังไม่ได้คุยกับใครเลย เห็นลุงๆ ป้าๆ ยุ่งกันหมด
“อะ”
สัมผัสเย็นเกิดขึ้นข้างแก้มขณะที่กำลังตั้งกล้องถ่ายอีกรอบ ผมสะดุ้งสุดตัวหันไปมองเด็กโข่งที่ยักคิ้วกวนก่อนยัดน้ำเปล่าใส่มือผม ในมือมันก็ถือเอาไว้เหมือนกัน แสดงว่าที่หายไปเมื่อกึ๊คงแว้บไปซื้อน้ำมา
“ไหวไหมมึง จะกลับหรือเปล่า กูค่อยมาเองวันหลังได้”
“ถ่าย ๆ ไปเถอะน่า ไม่ไหวผมก็กลับเอง” ถึงพูดแบบนั้นแต่ก็ยังทำหน้าตาหงุดหงิด
“แล้วอารมณ์เสียอะไร”
“ไอ้เด็กร้านขายน้ำแม่งกวนตีน” พูดพลางบุ้ยหน้ากลับไปร้านน้ำใกล้ๆ มีเด็กผู้ชายตัวผอมกร่องแคะขี้มูกอยู่ ผมยิ้มแล้วเดินกลับไปทางนั้น ได้ยินแต่เสียงไอ้อินเรียกอยู่ไกล ๆ ว่าอย่าไปยุ่งกับมัน
“ไงเรา พี่ให้ 5 บาท คุยด้วยหน่อยได้ไหม”
เด็กชายตัวเล็กมองผมหัวจรดเท้า เอาขี้มูกป้ายกางเกง “ยี่สิบ”
“มีต่อรอง ยี่สิบก็ยี่สิบ”
“ถามไร เรื่องไอ้โด่งเหรอ เรื่องนั้นผมไม่พูดหรอกนะเดี๋ยวโดนมันต่อย” โด่งเหี้ยไรเนี่ย “เปล่าโว้ย คุยเรื่องทั่วไปนี่แหละ แม่ไปไหน”
“ไม่รู้ ตีไก่มั้ง” ตอบห้วนได้อีก แบมือขอตังค์ยิก “ชื่ออะไรน่ะ อายุเท่าไหร่”
“กล้า 8 ขวบ” ประมาณ ป.1 – ป.2 ผมพยักหน้านั่งยองๆ ใกล้ๆ มัน คุยกับคนในพื้นที่เป็นส่วนหนึ่งของงานครับ เดิมทีวันนี้กะแค่มาเซอร์เวย์ไว้ก่อนไม่ได้ลงข้อมูลความเป็นอยู่ของคนในชุมชนแต่ไหน ๆ ก็เจอเหยื่อแล้วเลยถือโอกาสเก็บข้อมูลไปด้วย “มีเพื่อนไหมเนี่ย ทำไมมานั่งขายของคนเดียว”
“แม่ให้เฝ้าร้าน แม่มาค่อยไปเล่น”
“ปกติเล่นที่ไหน”
ไอ้กล้าชี้มือไปทั่ว แต่คงหมายถึงเล่นแถวๆ นี้ ไม่มีที่แน่นอน “เพื่อนเยอะไหม”
“เยอะ เป็นสิบ” มันทำท่านับ แต่นับไม่ถึงสิบสักทีผมเลยบอกให้พอ “เดี๋ยวกูให้อีก 10 บาท ไอ้กล้า พากูไปหาผู้นำชุมชนที่นี่หน่อย”
เด็กเกรียนทำท่าคิด มองผมสลับกับไอ้อินด้วยท่าทางไม่ไว้ใจ “ลุงชมเหรอ ไปทำไมน่ะ”
“เออ นั่นแหละ ธุระของผู้ใหญ่ ถามมากไม่ให้นะโว้ย 30 บาท เลย”
ไอ้กล้ารีบพยักหน้าก่อนคว้ามือผมเดินนำออกมา อินทรีฟึดฟัดขัดใจแต่สุดท้ายก็ยอมตามมาด้วยห่าง ๆ เด็กน้อยหยุดกึก หันหน้ากลับมามองไอ้อินแล้วทำหน้ากวนประสาทใส่กัน
“พี่ไม่ต้องไป พี่ไม่ได้ให้ตังค์ผม เฝ้าร้านให้ก่อน เดี๋ยวพวกไอ้โด่งมาขโมยผมจะโดนแม่ตีอีก”
คนโตแต่ตัวพับแขนเสื้อขึ้นเตรียมตบกะโหลกไอ้กล้า ผมต้องรีบห้ามทัพแล้วบอกให้อินช่วยเฝ้าร้านให้น้องก่อนแล้วผมจะรีบกลับมา ตอนแรกไอ้อินค้านหัวชนฝา แต่พอผมจ้องหน้านิ่งมันก็รับปากอย่างไม่ค่อยเต็มใจเดินกลับไปเฝ้าร้านให้น้องมันเซ็ง ๆ
“นี่พี่คุยกับคนอื่นไปทั่วแบบนี้เลยเหรอ”
หลังจากฟ้าเริ่มมืด ผมก็ปลีกตัวกลับมาจากชุมชนมากินอาหารญี่ปุ่นในห้างตามใจอินที่หน้าหงิกตั้งแต่บ่าย ถึงตอนนี้ก็ยังทำหน้าหงุดหงิดไม่เลิก ผมยิ้มแต่ไม่ตอบ นั่งดูรูปจากกล้องที่ถ่ายมาเรื่อยๆ
“แล้วขอเบอร์ไอ้ลุงนั่นไว้ทำไม ยังต้องมาอีกเหรอ”
“อืม เผื่อได้รูปไม่ครบ”
“ไม่ครบอะไร ถ่ายไปตั้งเยอะ” บ่นเป็นตาแก่เลยเฮ้ย “ต้องให้อาจารย์ดู ถ้าเขาอยากเห็นอะไรเพิ่มก็ต้องไปถ่ายใหม่”
“งานโคตรน่าเบื่อ”
“กูสนุกกูแล้วกัน ทีหลังก็ไม่ต้องมา พูดน่ะไม่ฟังหรอกพอมาแล้วบ่น เดี๋ยวกูตบหัวให้” คนฟังเบะปาก คิดว่าตัวเองคิขุนักหรือไง ผมส่ายหัวพอดีกับอาหารมาเสิร์พเลยเก็บกล้องลงกระเป๋า ส่วนไอ้อินก็หักตะเกียบรอจานตัวเองที่กำลังตามมา
“ไม่คิดว่าจะเจ้าชู้นะ”
“กูน่ะเหรอ” ผมหัวเราะ รู้สึกยังไงดีวะถูกคนเจ้าชู้มาด่าว่าเจ้าชู้เนี่ย อินพยักหน้าพลางท้าวคางจ้อง “คุยง่าย ใจดี ยิ้มเก่ง ผิดจากที่คิดไว้ตอนแรก เห็นอยู่กับนัทแล้วเงียบ ๆ นึกว่าจะหยิ่ง”
“หึ... ไม่เท่ามึงหรอก” ผมคุยด้วยง่ายก็จริงแต่ไม่ใช่คนคารมดี ไม่ได้เป็นปลาไหลเคลือบน้ำมันใส่สเก็ตเหมือนมัน
“ผมทำไม”
ยังจะมีหน้ามาถาม ผมส่ายหน้าไม่ตอบ ขี้เกียจเถียง เรื่องแม่งไร้สาระมาก แต่ผมไม่ได้ลืมนะว่ามันแย่งนัทไป แถมยังนอกใจคนที่ผมรักอีก เออ ว่าแต่วันนี้ผมยังไม่ได้คำตอบเลยว่ามันมาทำเฮียอะไรกับผมทั้งวัน ไม่ไปจัดการกับแฟนมันให้รู้เรื่อง
“วันก่อนนัทบอกกูว่ามึงนอกใจนัท”
“เรื่องนัทอีกละ” ทำหน้าเซ็งแต่ยังไม่หยุดกิน ผมเองก็เซ็งพอกัน “ก็ที่มึงมาอยู่กับกูไม่ใช่เพราะเรื่องนัทเหรอวะ”
“เอาความจริงหรือโกหก” มันใช่เวลามากวนตีนมั้ย “จริงๆ ก็ใช่ แต่ผมไม่อยากพูดถึง”
“มึงต้องการอะไร อิน”
อินทรีไหวไหล่ มันเป็นคนที่ดูอ้อนมาก ผมหมายถึงอ้อนตีนนะครับ ทุกที่ทุกเวลา ยิ่งเวลาลอยหน้าลอยตาไม่สนใจยิ่งน่ามันไส้ คิดว่าหล่อแล้วทำหน้าแบบไหนก็ไม่โดนตีนหรือไง ได้ข่าวว่าเคยลองชิมมาแล้วนะ
“กินไป อย่าพูดมาก”
ไหลไม่ไหลก็ดูเอาเถอะ จู่ๆ เปลี่ยนเรื่องพูดหน้าตาเฉย ขี้เกียจซักแล้ว ปล่อยเลยตามเลยก็แล้วกัน
“เสร็จแล้วรีบกลับป่าว ไปซื้อของเป็นเพื่อนก่อน”
ผมทำท่าเหมือนไม่อยากไป อยากกลับไปดูรูปในกล้องแต่พอเงยหน้าขึ้นมองคนชวนก็รู้ว่าปฏิเสธไม่ได้ ไหน ๆ ก็ ไหน ๆ แล้ว เดินเล่นในห้างสักพักก็ได้ ถึงเวลากลับห้องไปอาบน้ำแล้วจะได้ออกมากินเหล้าที่ร้านพี่ตุ้ยต่อเลย งานมี รูปอยากดูครับ แต่เหงาว่ะ ตกกลางคืนแล้วอยู่คนเดียวไม่ค่อยได้ ห้องนั้นเคยมีนัทอยู่ ภาพเก่า ๆ มันหวนกลับมาทุกครั้งที่ฝังตัวเองอยู่ตามลำพังกับความเงียบราวกับย้ำเตือนว่าผมไม่ได้ลืม
และไม่รู้ว่าต้องนานเท่าไรถึงจะลืมลงสักที
อินทรีลากผมออกมาที่เคาท์เตอร์น้ำหอม บ่นตลอดทางว่าน้ำหอมมันโดนพี่ชายขโมยใช้จนใกล้หมดไหน ๆ ก็ออกมาข้างนอกแล้วเลยกะซื้อกลับไปเลย กลิ่นเดียวกับบนผ้าเช็ดหน้านั่นแหละ ราคาไม่แพงมากแต่ผมก็ไม่เคยคิดจะซื้อใช้
“มึงใช้แต่กลิ่นนี้เหรอวะ?”
ผมถามดู ก็หอมดีแต่แค่สงสัย อินเงยหน้าจากกระปุกขึ้นมองผม “ไม่หอมเหรอ”
“เปล่า”
“เป็นกลิ่นที่แม่ซื้อให้น่ะ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าอันไหนหอมไม่หอม ใช้กันทั้งบ้าน ตั้งแต่ขึ้น ม.ปลาย ไอ้สิงห์ก็ใช้ แต่ไม่ค่อยซื้อ นี่เลยกะซื้อให้มัน”
“มึงมีพี่น้องกี่คน” ตอนแรกก็บอกว่าพี่ชายขโมยน้ำหอมมัน ไม่รู้ว่าใช่คนเดียวกับที่ชื่อสิงห์หรือเปล่า อินทรีวางขวดลงบนเคาท์เตอร์หันไปสั่งซื้อกับพนักงานแล้วค่อยตอบ “สอง ผมเป็นคนเล็ก สิงห์เป็นพี่ชายห่างกัน 5 ปี แต่งงานแล้ว”
ห่างกัน 5 ปี แสดงว่าแก่กว่าผมแค่ปีเดียว “ทำไมรีบแต่งจังวะ”
“มีคู่หมั้นตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ก็เงี้ย เรียนจบก็แต่งเลย เขากลัวมันเป็นเกย์”
เฮ้ย ยังมีอีกเหรอวะคลุมถุงชนสมัยนี้ แล้วที่บอกว่ากลัวพี่ชายเป็นเกย์นี่เพราะที่บ้านรู้ว่าไอ้อินมันเป็นหรือเปล่า แต่สงสัยผมคงตั้งคำถามผ่านดวงตาชัดไปไอ้อินเลยแสยะยิ้มตอบคำถามคาใจให้หน้าตาเฉย “เขาปลงกับผมแล้วแหละ สมน้ำหน้ามัน เสือกปากดีไปฟ้องแม่ว่าผมเป็นเกย์เอง”
มันพูดชิวๆ ไม่ทุกข์ร้อนไปด้วย พอดีกับพนักงานกลับมาพร้อมถุงน้ำหอม ไอ้อินก็ยื่นเครดิตการ์ดไปให้แล้วหันมาถาม “ชอบกลิ่นน้ำหอมแบบไหน”
“BVLGARI AQVA”
เคยจะซื้อให้นัทอยู่แต่รายนั้นขอแบรนด์อื่นเสียก่อน อินเลิกคิ้วขึ้นก่อนพาผมไปอีกบูธ พนักงานต้อนรับขับสู้มันดีครับ เห็นอยู่ในชุดสถุล ๆ ของผมแต่ออร่าคุณชายของมันไม่ลดลงแม้แต่น้อย ขอน้ำหอมมาลองแต่แทนที่มันจะเทสโดยการฉีดลงข้อมือตัวเองเสือกดึงผมไปแล้วฉีดใส่ ก่อนพูดกับพนักงานว่าเดี๋ยวกลับมา ผมเคยอ่านเจอวิธีการเทสต์น้ำหอมแบบนี้ในเน็ตครับว่าให้ฉีดก่อนแล้วครึ่งชั่วโมงค่อยดมใหม่ แต่มันคือฉีดใส่ตัวเองโว้ย ไม่ใช่คนอื่น ผมมองมันตาชวางแต่ไอ้อินกลับยิ้มกวน ๆ ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรด้วย
“ผมจะได้รู้ไงว่าคนอื่นจะได้กลิ่นยังไงเวลาผมฉีด”
“ไม่มั่นใจมึงก็ใช้แบบเดิมไปสิวะ ซื้อมาแล้วไม่ใช่เหรอ”
“อันนี้ซื้อไปให้สิงห์ ส่วนกลิ่นอื่นเอาไปใช้เอง มันจะได้ไม่มาแย่ง”
ไอ้ถุย รวยเสียเปล่าเสือกงกน้ำหอมไม่ให้พี่ชาย ผมส่ายหน้าก่อนมันรุนหลังผมไปเดินเล่นแผนกอื่น “ไปดูกล้องกันไหมพี่”
“มึงเล่นกล้องด้วยเหรอ?”
“ไม่อะ แต่เห็นรูปที่พี่ถ่ายสวยดี กล้องเจ๋งหรือคนฝีมือดีวะ”
“ก็ต้องคนอยู่แล้ว”
ผมยักยิ้มที่มุมปากนิดๆ แต่ไอ้อินหัวเราะในลำคอ กล้องตัวนี้เก็บเงินซื้อนานอยู่ครับ ที่จริงมีตัวอื่นที่อยากได้แต่ราคาเกินตัว บ้านผมมีพ่อทำงานคนเดียว เป็นพนักงานบริษัทระดับสูงแต่ต้องส่งเสียทั้งผมทั้งโย น้องชายไปด้วยค่าใช้จ่ายอะไรที่เกินความจำเป็นเลยต้องเก็บหอมรอมริบไปซื้อเอง เรื่องทำงานพิเศษฝันไปเถอะครับ แค่เรียนก็ไม่มีเวลาหายใจแล้ว
"อยากได้รุ่นไหนหรือเปล่า เดี๋ยวซื้อให้"
"อย่ามาทำตัวเป็นป๋าแถวนี้ เก็บเงินไว้เลี้ยงเด็กมึงเถอะ"
อินทรีแสดงสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้เซ้าซี้ เปลี่ยนเป็นชวนไปนั่งร้่านจั๊งค์ฟูดชั้นใต้ดินระหว่างรอเวลาเทสน้ำหอมไปด้วย ครั้งนี้ผมเห็นด้วยเพราะอยากดูรูปที่ถ่ายมาเต็มแก่ พอถึงร้านอาหารก็เลือกที่นั่งมุมในสุด ไอ้อินไปซื้อเฟรนส์ฟรายกับน้ำอัดลมกลับมาแล้วเลื่อนเก้าอี้มาข้างผมเพื่อดูรูปจากกล้องตัวเดียวกัน
“ทำไมรูปที่ถ่ายมามันดูดีกว่าที่ไปจริงอีกวะ”
“ฝีมือ” ทำเป็นข่มไปงั้นแหละครับ ผมไม่ใช่โปรกล้องหรอก แค่ใช้เป็น “ชอบถ่ายรูปเหรอ?”
“เปล่า มันต้องใช้ทำงานเฉยๆ ”
“แล้วเวลาอยู่ว่างๆ ชอบทำอะไร” อินพูดไปกินไป เวลาอยู่ว่างๆ เหรอ ก็ไม่ทำอะไรนะ นอนอย่างเดียว ชดเชยกับช่วงที่งานหนักจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน
“มึงล่ะ ทำอะไร”
“ขับรถเล่นมั้ง ส่วนใหญ่ไปหัวหิน ใกล้ ถนนดี หาที่พักง่าย”
ผมพยักหน้าฟังแต่ไม่ออกความเห็น จนเสียงทุ้มมากระซิบใกล้เลยผงะถอยออกมานิดหน่อย “ไว้ไปด้วยกันนะ”
“อะไรของมึง ไปชวนนัทสิ”
“พูดเรื่องนี้อีกแล้ว ถ้าผมอยากไปกับนัทจะชวนพี่ทำไม” คนพูดไม่พูดเปล่าส่งสายตาพราวระยับ ไม่รู้ว่ามันขยับมาใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร แต่ผมก็ไวพอจะดันไหล่มันไว้ไม่ให้ชะโงกหน้าเข้ามาเกินความจำเป็น
“ใกล้ไปละ สัด”
“หอมดี” ถึงผมจะดันไหล่มันทันแต่ก็ไม่สามารถเอาแก้มหลบสันจมูกได้ ไอ้เวรนี่! ทำเหี้ยอะไรของมัน “น้ำหอมน่ะ”
พูดจบก็ยักคิ้วขึ้นพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมขึงตาจ้องดุแต่กลับใช้ไม่ได้ผลกับมัน ผมเคยเป็นพี่ว้ากตอนปี 4 ครับ เด็กๆ กลัวกันหัวหดเลย แต่เป็นปีเดียวเลิก กฏของพี่ว้ากคือห้ามจีบเฟรชชี่ ซึ่งผมโคตรรับไม่ได้เลย พี่ว้ากก็มีหัวใจนี่หว่า ประเด็นคือตอนนั้นนัทเป็นเฟรชชี่ครับ พอพวกไอ้อั้มจับได้ผมโดนจ่ายค่าปรับอาน มันบอกเฟรชชี่คณะอืนก็ถือเป็นเฟรชชี่ ผมเลยแอนตี้การเป็นพี่ว้ากตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมาแม้จะอยู่ในข่ายรุ่นพี่ที่ถูกรุ่นน้องแบนอันดับต้น ๆ ในช่วงประชุมเชียร์ก็ตาม
แต่ไอ้อิน... มันไม่กลัวผมว่ะ
“ผมว่าซื้อกลิ่นนี้แหละ พี่ว่าไง”
อินทรียังอมยิ้มท่าทางไม่น่าไว้ใจ มองผมด้วยตาติดจะเจ้าชู้หน่อย ๆ ใบหน้าเราอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่ ผมได้กลิ่นหอม เย็น ๆ จากตัวมันลอยผสานกับกลิ่นน้ำหอมที่เพิ่งฉีดลงบนผิวตัวเอง แต่แทนที่จะตีกัน น่าแปลกที่เวลานี้กลับผสานกันเป็นกลิ่นเย้ายวนอย่างไม่น่าเชื่อ
ไอ้อินท้าวแขนไปกับผนังด้านหลงผม ทำให้พื้นที่ระหว่างเราหดเล็กลงยิ่งกว่าเก่า ผมเอนตัวหนีจนสุด ก่อนออกแรงดันบนไหล่กว้างหนักขึ้นให้มันหยุดเล่นอะไรแผลง ๆ
“จะใช้กลิ่นอะไรก็เรื่องของมึง มาบอกกูทำไม”
"ก็ผมอยากให้พี่ชอบ... พี่ก็บอกผมมาสิว่าชอบแบบไหน จะได้เอาใจถูก ไปซื้อน้ำหอมกันเถอะ อยากกลับแล้ว"
รุ่นน้องผละตัวออกแล้วคว้ากล้องในมือผมเดินนำไปเพื่อบังคับให้รีบลุกตาม ไม่เชิงตีความประโยคนั้นไม่ออกแต่ไม่อยากจะคิดไปว่าหมายถึงอะไร ที่สงสัยตั้งแต่แรกจนถึงบัดนี้คือมันต้องการอะไรจากผมมากกว่า
มันคือเหตุผลง่าย ๆ เหมือนอย่างที่ผมไม่ชอบมันคือแฟนใหม่ของแฟนเก่า แฟนเก่าของแฟนใหม่
หรือมีอะไร ที่เจืออยู่ในการกระทำของมันจริง ๆ ????
TBC
(http://www.christmas39.com/images/christmas-joke.jpg)
กิสสส มีคนทายคู่ถูก จริง ๆ กะเปิดตัวในตอนนี้แหละค่ะ นิยายเรื่องนี้แนวไม่ค่อยถนัด คืออยากลองแต่งรุกชนรุกดูบ้าง ไม่ได้แต่งนิยายเรื่องยาวมาระยะหนึ่งเหมือนกันคิดว่าภาษาอ่านแล้วขัดๆกันหรือเปล่า =___= มีอะไรติชมได้ค่ะน้อมรับเพื่อนำไปปรับปรุง
ถ้าวันปีใหม่ไม่มีอะไรผิดพลาดจะมาอัพอีกที
วันนี้เมอรี่คริสมาสต์กันนะคะทุกคน
ขอให้มีความสุขกับการอ่านคร้าบบบ^^
-
ชอบแนวนี้ค่ะ แต่แอบไม่ไว้ใจอินอยู่นะระแวงว่าจริงจังหรือแค่เล่นสนุก :hao7:
-
ว่าแล้วว่าอินต้องคู่กับยูแหงๆ
เพราะส่วนตัวไม่ชอบนัทเลย อินจีบงี้ทำไมยูยังเฉยอยู่
นัทน่ะลืมไปเถ้อ
-
อ่านมาตั้งนานเพิ่งรู้ว่า... นัทเป็นผู้ชาย :a5: สงสัยตอนอ่านจะอ่านข้ามไปหน่อย แฮะๆ
แต่กลัวใจอินจัง กลัวว่าอินจะไม่ได้ชอบยูจริงๆ แบบว่า อยากแก้แค้นอะไรอย่างเงี๊ยะ
เรื่องนี้ขออย่าดร่าม่าเลยนะคะ :mew6:
-
พี่ยูดูเป็นคนใจดีมากเลยอ่าาา :katai2-1:
น้องอินติดใจพี่ยู ก็ไม่น่าจะใช้วิธีนี้เลย แต่พี่ยูเขาก็มีคนที่รักแล้วนี่เนอะ เลยต้องแย่งเพื่อให้พี่ยูเค้าสนใจตัวเองงั้นสิ :katai1:
ถึงไม่ตัวเล็ก บอบบาง แต่พี่ยูก็น่ารักอะ :-[
-
:o8: :-[ :impress2:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ที่แท้อินก็สนใจพี่ยูนี่เอง เลยใช้นัดเป็นสะพาน แอบสงสารนัทเบาๆนะ :sad4:
แหมๆคารมนายอินเยี่ยมจริงๆ อีกไม่นานหรอก พี่ยูได้ลืมนัทแน่ๆ :hao7:
ว่าแต่พี่ยูก็รุก อินก็รุก แล้วมันจะเป็นยังไงต่อน้อ :mew3: :mew4:
-
จับคู่ได้โดนมากค่ะ
ว่าแต่อินนิสัยเสียสินะ ชอบเค้ามาตั้งแต่ต้นทำทั้งหมดเพื่อดีดนัทออกจากเป้าหมาย
ตอนนี้ก็จะดีดนัทออกจากตัวเพื่อจีบเป้าหมาย
ต๊ายยยยยยยยยย แผนซับซ้อน พึ่งเคยอ่านจากมุมของเป้าหมาย
ปกติจะเป็นมุมของคนดีด กับคนถูกดีด
เหอๆ นัท....เอ๊ย แห้วกินหล่อนล่ะย่ะ
-
ยูน่ารักมากเลยย ใจดีอ่อนโยนมากๆเลย แถมยังใจอ่อนอีก คือ ขนาดอินคือคนที่ไม่ชอบ(อย่าใช้คำว่าเกลียดเลย มันไม่ใช่) ยังใจดี แถมตามใจ ยิ้มให้ ไม่แสดงอาการอะไรไม่ดีเลย
เอออ คนแบบนี้ นัทก็ทิ้งได้ลง ไม่เห็นค่าและความดีที่ยูมีเลย ที่คบก็คงเพราะอาศัยความใจดีของอินไม่ได้รักเลยถึงได้ทิ้งง่ายและขนาดทิ้งไปแล้วก็ยังหลอกเอาความรักและความใจดีของยูที่มีใช้เลย
ก็ไม่แปลกที่อินมันจะไม่รักนัท แต่มาสนใจคนแบบอินมากกว่าา อ่านแล้วหลงรักยูเลย
-
อิน สนใจยูจริงๆด้วย
ขอให้สนใจจริงๆน่ะ อย่าจีบเล่น
ยูนิสัยดี น่าสงสารมาก
ส่วนนัท นิสัยเสีย อย่าเข้ามาเป็นส่วนเกินของทั้งคู่น่ะ
-
ยังไม่ได้อ่าน แต่มาเม้นท์ให้กำลังใจคนเขียน ตามอ่านมาตั้งแต่ FBBF กับ รักเร่ แล้วค่ะ ดีใจนะที่มีเรื่องใหม่ แล้วจะตามงานต่อไปค่ะ
ปล.รักเร่จะรวมเล่มหรือยังคะ?
-
คิดอยู่แล้วว่าคู่กันแน่ๆ แต่ช่วงแรกๆ อย่างนี้อินไม่น่ารักหรอก ยังมีอะไรแอบแฝงอยู่ ยูอย่าใจอ่อนง่ายๆ นะ
-
เมื่อรุกเจอรุกกว่า แลดูคนแก่จะเหนื่อย 5555
อินนี่จู่ๆก็เข้ามาหาเหมือนต้องมีอะไรซักอย่าง แต่การกระทำก็ดูไม่มีอะไร แต่มันก็แฝงความมีอะไรไว้
คือตอนที่แล้วยังตีกันอยู่เลย ตอนนี้จะมาเข้าหาเพราะเหตุผลว่ายูแปลกดีนี่ก็ออกจะแปลกจริงๆ ต้องมีอะไรแน่ๆ ถ้าเราไม่คิดมากไป
แต่สองคนนี้เวลาอยู่ด้วยกันแบบไม่มีเรื่องนัทมาเกี่ยวข้องนี่ก็ดูจะไปกันได้ดีนะ
รอติดตามต่อไป แล้วนัทจะเป็นอย่างไรละเนี่ย แฟนใหม่ตัวเองมาเดทกับแฟนเก่าซะแล้ว :hao3:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ รออีเว้นท์ปีใหม่ด้วยใจจดจ่อ （≧∇≦）
-
เป็นนัทก็กลุ้มนะเนี่ย แฟนใหม่กะลังคั่วแฟนเก่า
อินมาตอนนี้ซอฟท์ลงแบบฮวบฮาบมาก แถมติดจะอ้อน ๆ ด้วย หรืออยากเป็นเมียพี่ยู...
-
อุกรีีดดดดดดด
ว่าแล้วว่าอินจ้องงาบพี่ยูแน่ๆ
ชอบนักเคะแก่ๆ(?) เนี่ยยย ฮ่าๆ
เอาเข้าใจค่ะ เราเองก้ชอบแบบรุก(น่ารักแบบพี่ยู)ชนรุกเหมือนกันนน
สนุกคงเส้นคงวาจริงๆ วนกลับไปอ่านตอนที่หนึ่งใหม่ก้ยังฟิน ไม่มีเอียน อิอิ
สุขสันวันจิงเกอร์เบลนะคะ
รักพี่่ยูนะคะ (?) ชุ้บๆ
:กอด1: :กอด1:
-
:katai2-1:
กรี๊ดดดดดด
ชอบรุกชนรุก 55555555
อยากรู้ว่าสองคนนี้จะไปรักกัยังไง
แฟนใหม่ของแฟนเก่ากะแฟนเก่าของแฟนใหม่เนี่ย
อ่านตอนแรกก็แอบไม่ชอบนัทและ
แบบทำร้ายจิตใจพี่ยูเกิ๊น
ฮิฮิ อิน จีบพี่ยูให้ติดนะ
-
เล็งพี่ยูมาตั้งแต่แรกก็บอกมา -..-
-
โอ่ยยยยยแก พี่ฟินมากกกกกกกกกมัน ฟหกด่าสว สุด
ชอบ อิน อยากดมนาง (อะไรของอิป้า)
ป.ล. ชั้นขำอิเด็กกล้า มึงจะร้อนตัวเรื่องอิโด่งตะไม 5555555
แวะขำนานมาก ใช่ประเด็นมั้ย ก๊ากก
-
คิดไว้ไม่มีผิดว่าคุณน้องอินเค้ากะจะงาบสามีคนอื่นมาเป็นภรรยาตัวเอง
-
ทนไม่ไหวอยากเห็นตอนสองคนนี้รักกันแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อ่านตอนแรกก็แอบทายถูกในใจว่าต้องอิน-ยูแน่ๆ คริคริ
-
อ๊ายยย ชอบเรื่องสไตล์นี้มากค่ะ เมะชนเมะไม่พอ ยังฝ่ายรับแก่กว่าอีก ครุคริ มันเริ่ดมาก
ชอบพี่ยู ดูเป็นคนดีอ่ะ นิสัยดี ใจเย็น เป็นผู้ใหญ่ มีเหตุผล ฯลฯ หลงนางมากอ่ะบอกเลย
สมน้ำหน้านังน้องนัท อยากนอกใจพี่ยูก่อนดีนัก คนดีๆมีทำไมไม่รัก ไปคว้าเฮียๆแบบอินมาเอง เชอะ
ส่วนอิน คืออ่านตอนแรกไม่ชอบขี้หน้า แต่ตอนสองนี่ค่อยดีขึ้นมาหน่อย ดูเด็กๆกวนตีน
แต่ถึงจะบอกเหตุผลที่มาเข้าใกล้พี่ยูแล้ว ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีแหละ มันไม่ประหลาดไปหน่อยหรือ
คือก็ชอบนะ แต่แบบลึกๆแล้วทำไมรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่แน่ๆเลย
ไม่อยากให้เป็นแบบที่คิดเลย อย่ามาทำร้ายพี่ยูคนดีของเรานะ *กางโล่ปกป้องเต็มที่*
-
จะเป็นยังไงต่อละเมื่อรุกเจอรุกจีบ
-
แอร้ย.....อยากจะกรี๊ดให้ลั่นทุ่ง
ชอบค่ะ อิน-ยู คู่นี้ท่าจะน่ารัก อิอิ
-
อินเข้าหายูผ่านทางนัทอ่ะดิงี๊...เห็นแววดราม่าจากอิน้องนัทมาแต่ไกล
ชอบอ่ะ รุกชนรุก ไม่เจอมานานแระ ตอนนี้ที่อ่านอยู่ชอบบรรยายนายเอก
แบบร่างบาง หน้าหวาน เฮร้ยยยย แบบนี้มันก็เหมือนนิยายชายหญิ่งอ่ะดิ
อยากอ่านนายเอกแบบแมนเยอะๆ อ่ะ...มันได้ฟีลลิ่งแบบเก๊ย์ เกย์ อ่ะ :m3:
-
ชอบอ่ะรุกชนรุก^_^
-
กรี๊ดดดดดดดดด
ว่าแล้วว่านังนัท (แอนตี้ ไม่ปลื้มพฤติกรรม อิอิ) ต้องไม่ใช่นายเอก อิอิ
พอมาเปิดว่าเป็นพี่ยูของน้องอินยิ่งปลื้ม คือชอบนิยายนายเอกแก่กว่าพระเอกอ่ะ
ติดตามแน่นอน แต่ต้องทรมานรอมาต่อตอนต่อตอนใช่มะ 555
-
เย้ๆๆ ดีใจมากที่นังน้องนัทไม่ได้เป็นายเอก ฮ่าๆๆๆ
คิดว่าน้องอินน่าจะชอบพี่ยูมานานแล้ว เดามั่ว รอดูต่อไป
แต่น้องอินรุกหนักนะเนี่ย แต่ก็ดีแล้ว ช่วยให้พี่ยูเลิกคิดถึงนังน้องนัททีเถอะ เบื่อนางมาก
-
น้องอินที่เข้ามาป้วนเปี้ยนด้วยความอยากเอาชนะรึเปล่าคะเนี่ย
เอ๊ะหรือแกล้งแย่งนัท เพื่อให้พี่ยูโสดแล้วตัวจะเสียบ??
ทำมาหยอกทีเล่นทีจริง เดี๋ยวเถอะๆ :hao3:
-
ยูน่ารัก อินนี่จริงหรือหลอกยูกันแน่น่ะ
-
งานนี้คอยดูว่า สุดท้ายใครจะรุก หรือใครจะรับ
ว่าแต่อินนี้ตอนรุกคืบน่ากลัวแทนพี่ยูเลย ^^
-
แนวนี้ถูกใจๆ :katai2-1:
รุกชนรุก ชอบๆ :hao7:
-
แงงงง แค่เห็นชื่อคนแต่งก็เล็งไว้นานแล้วแต่ไม่มีเวลาได้เข้ามาอ่านซักที
วันนี้มาอ่านแล้วอยากบอกว่าชอบมากค่ะ ฮืออออออออออออออออ :hao5:
เค้าชอบอ่ะ ชอบกินเด็ก ชอบเด็กปีนเกลียว ชอบเด็กกวนตีน ชอบน้องอินนนน แงงงงง
อ่านตอนแรกนี่แบบ อยากจับพี่ยูมาเขย่าๆ แล้วตะโกนใส่หน้ามากกว่าอย่าจั๊ดง๊าวได้ป่ะะะะะะ คือหงุดหงิดอ่ะ เป็นพี่อั้มนี่จะตบกระโหลกแถมให้ด้วยอีกซักสามที ไม่ชอบน้องนัทเลยเอาดีๆ กร๊ากกกกกกกกกกกกก *สถาปนาตัวเองเป็นแฟนคลับน้องอินสุดฤทธิ์*
:hao7:
จะรอดูว่าไอ้ที่เกลียดนักเกลียดหนานี่จะเป็นยังไงต่อ เคยได้ยินคนบอกว่ายิ่งเกลียดเธอยิ่งเจอรักป่ะพี่ยู?
คืออ่านตอนแรกหมั่นไส้น้องอินนิดๆ แต่อ่านตอนสองละแบบ เออ แบบพี่ยูต้องเจอน้องอินนี่แหละถึงจะสมน้ำสมเนื้อ ปล่อยน้องนัทเค้าไปดีเหอะะะะ 555555555
รอตอนต่อไปนะคะ >,<
ปล.ผู้ชายสไตล์พี่อั้มเค้าก็ชอบนะ แต่น้อยกว่าน้องอินนิดนึงแต่ก็ชอบพี่อั้มนะ ฮริ้งงงง :mew1:
-
พี่ยู โดนจีบแล้วล่ะ..
-
แอบไม่ชอบใจอินเบาๆ
ถ้าจะจีบยูก็จีบดิ ทำไมต้องไปดึงนัทมาด้วยอ่ะ
ทำให้ยูเสียความรู้สึกก่อนทำไม
สัมผัสได้ว่าเหมือนอินจะสนใจยูอยู่แล้ว
แต่อีกใจนึงก็คิดว่าหรืออินกำลังแก้แค้นทั้งนัททั้งยู
เรื่องนี้น่าติดตาม รุกชนรุกน่าสนใจมาก
แม้ว่าจะเห็นเค้าพี่ยูเป็นรับอยู่ลางๆ =.,=
-
-ชูป้าย -west- FC- :hao6:
ตามอ่านทุกเรื่องค่ะ คือหลงรักพระเอกทุกคนของคุณ -west- :o8:
IN love with U สินะเรื่องนี้ :mew1: หลงรักอินอีกละ :z1:
(( ^ได้ข่าวว่าเพิ่งรู้จักแค่สองตอน อีใจง่าย :angry2: ))
อยากบอกว่าอ่านฟิคมาเป็นร้อยๆเรื่องนี่ชอบภาษาของคุณที่สุดแล้วค่ะอิอิ
แล้วก็...ชอบพระเอกเด็กกว่ามาก!! น่ารักน่าฟัดฝุดๆ (ติดลมจากแซนด์ไอซ์ ฮ่าๆๆๆ)
รอตอนต่อไปค่า
-
ยูอย่าใจอ่อนง่ายๆนะ
อินไม่น่าไว้วางใจไงก็ไม่รู้
-
ถ้านัดรู้ว่าอินจีบยู กรี๊ดใส่แน่เบย~
-
:กอด1:
อร๊าย แนวนี้น่าติดตามที่สุดเลย รุกชนรุก
อินเดินหน้าเลยจ้าาาา ชอบๆ
-
ว้ายยยย เพิ่งไปเที่ยวกลับมา อัพแล้วววว :katai2-1:
สนุกมากค่ะ. โอยงานนี้น้องอินรุกพี่เค้าน่าดูเลยแหะ55
ชอบแนวนี้มากๆ รอตอนต่อไปน้าาา+1 :mew1:
-
อินสรุปที่แย่งนัทไป เพื่อจะได้ตีซี้ตามจีบพี่ยูใช่ม่ะ
บอกมาตรงๆ เหอะ 555+
-
:impress2:
-
อ่านแล้วแบบ โอ้ววววววววว
เด๋วนัทต้องเป็นดัวร้ายแน่ๆ55
-
03 Try
อินทรีได้น้ำหอมมา 3 ขวดก่อนกลับบ้าน มันทิ้งให้ผมขวดนึง ตามกลิ่นที่ผมบอกว่าชอบ ตอนแรกจะไม่รับหรอกไม่ใช่เรื่อง แต่มันก็ซื้อมาแล้วเลยรับๆ ไว้ไม่ให้เสียน้ำใจ แกล้งพูดว่าเดี๋ยวเลี้ยงเหล้าเป็นการตอบแทนโดยมีข้อแม้ว่าต้องไปกินร้านพี่ตุ้ยเท่านั้น ผมไม่คิดว่ามันจะไปจริงเพราะนั่นเป็นร้านโกโรโกโสเกินกว่าคุณชายอย่างมันจะไปนั่งหากไม่มีกิจจำเป็น แต่ไม่รู้นึกสนุกยังไงเสือกตอบตกลงเฉย ผมยังไงก็ได้อยู่แล้ว ให้มันไปด้วยก็ดีจะได้มีรถนั่งไม่ต้องโบกวินไป ถึงร้านก็จอดใต้ต้นมะขามเหมือนเดิม ที่นี่ไม่มีใครขับรถมาหรอกนอกจากมัน ดังนั้นเลยกลายเป็นที่จอดประจำของบีเอ็มซีรีส์ 3 โดยปริยายไม่มีทีท่าว่าจะกลัวอะไรหล่นใส่รถหรือมีมือบอนมากรีดรถเลย จริงๆผมก็หาโอกาสอยู่นะแต่พออยู่ใกล้ๆแล้วไม่กล้าว่ะ เสียดายของ ทั้งราคารถ บวกกับ ชุดแต่ง M sport แล้วแตะไม่ลง ถ้าเจ้าของไม่ชวนขึ้นผมก็คงไม่กล้าขอมันขึ้นเลยด้วยซ้ำไป
“ชอบรถเหรอ”
อินถามเพราะเห็นผมยังกวาดตามองรถมันไม่เลิก ไม่ได้ชอบอะไรขนาดนั้น แค่ห่วงว่าจอดตรงนี้ไม่มีคนดูมันจะปลอดภัยหรือเปล่าเฉยๆ
“อย่ากินเยอะ ขากลับเดี๋ยวผมให้ขับ”
“เฮ้ย บ้าปะ” แค่นั่งกูยังไม่กล้านั่งเต็มตูดเลย นี่จะให้ขับ ใครจะไปเหยียบเต็มตีน
“เอ้า จริงๆ ลองได้ พี่ตุ้ยยังเคยลอง เอาไปสอยเสาไฟฟ้ามาตั้งแต่ป้ายขาวยังไม่ทันได้ ไม่เป็นไรหรอก”
“ทำไมมึงไม่รักรถเลยวะ ของมันแพงนะโว้ย”
“พังก็เคลม แค่นั้น คิดอะไรมากมายวะ”
ฟังแล้วหงุดหงิดว่ะ ปกติคนมีรถมันต้องรักรถไม่ใช่เหรอครับ นอกจากขับมันเคยดูแลอะไรบ้างหรือเปล่า “อย่างมึงต้องเก็บตังค์ซื้อของเองสักอย่าง จะได้รู้จักถนอมอะไรบ้าง”
ผมสอนแต่เจ้าของรถกลับหัวเราะร่วน เดินมาโอบคอพาผมเข้าประตูหลังร้านควงกุญแจรถในมือไปด้วย “ทำเป็นซีเรียสว่ะ เรื่องแค่นี้”
“มันไม่ใช่เรื่องแค่นี้นะอิน กูว่านิสัยมึงมีปัญหา รุนแรงด้วย”
คิ้วเข้มยกขึ้นขณะที่ปากกดยิ้มล้อ คงคิดว่าเรื่องไร้สาระแบบนี้ผมไม่ควรบ่น แต่มันพาลให้นึกไปถึงเรื่องของนัทนี่หว่า “ชีวิตนี้มึงเคยรักอะไรบ้างหรือเปล่าวะอิน”
อินทรีไหวไหล่ ปล่อยคอผมเป็นอิสระแล้วเดินนำ แสดงให้เห็นชัดว่ามันไม่แคร์เรื่องที่ผมพูด มองเป็นแค่เรื่องไร้สาระที่ผมพยายามทำให้เป็นประเด็นขึ้นมา
เกลียดมันว่ะ ไอ้เชี่ยนี่ เป็นน้องเป็นนุ่งกูจะเอาขี้เถ้ายัดปากให้ตายห่าตั้งแต่เด็ก ผู้ใหญ่สอนน่ะไม่ฟัง วันนึงถ้าเสียของสำคัญไปจริงๆ กูนี่แหละจะรอหัวเราะเยาะให้ฟันร่วง!
“เฮ้ย วันนี้มันมาด้วยกันว่ะ”
ยังไม่หายหงุดหงิดพี่ตุ้ยก็ตะโกนแซวมาแต่ไกล โต๊ะประจำข้างเวทีไอ้พีทกับอั้มนั่งอยู่ก่อนแล้ว ส่วนพี่แจ๊คเพิ่งไปตักน้ำแข็งเพิ่มจากตู้แช่ ผมยกมือไหว้พี่ ๆ ก่อนกำหมัดชึ้นชนมือไอ้อั้มเป็นการทักทาย สายตามันเหลือบมองคนที่นั่งข้างผมแสดงอาการแปลกใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่ต่อยกันแล้วเหรอ”
“ดีกันแล้ว” อินพูดยิ้ม ๆ ดีกับพ่อมึงสิครับ ไม่เคยได้ยินเหรออินทรีอย่าซ่า คราวหน้าอย่าคิดไปเอง เหอะๆ เคยได้ยินก็ตลกแล้ว ผมคิดขึ้นเองสดๆ เมื่อกี๊เลย
“เออ ดีแล้ว เป็นผู้ชายอย่าแต๋วมาก เออๆ โทษ กูลืมว่ามึงสองตัวเป็นเกย์ อะ สักหน่อย ชนเร็ว อย่าช้า”
พีทส่งแก้วเบียร์มาให้ผมพร้อมกับของไอ้อิน รับมาได้ก็ยกขึ้นชนพี่ตุ้ยกระดกรวดเดียวหมดแก้ว ไอ้อั้มยังมองผมด้วยสายตาแปลกๆ คงงงไม่หาย ผมเกลียดไอ้ห่าอินอย่างกับอะไรดี วันนี้จู่ๆทะลึ่งมาบอกว่าดีกันแล้วมันน่าเชื่อที่ไหน แต่ไม่ทันได้ถามอะไรพี่ตุ้ยก็ชวนคุยธีสิสต่อ ผมก็เล่าข้อมูลคร่าวๆที่ได้มาไปก่อน เดี๋ยวค่อยไปหาเพิ่มเติมเอาวันหลัง
“มึงอย่าลืมไปดูของไอ้เฟย รายนั้นทำคล้ายๆ ที่มึงทำ”
“ถามในเฟสอยู่พี่ ที่จริงก็ได้ไอเดียนี้มาจากธีสิสของพี่เฟยนั่นแหละ พี่แกเจ๋งโคตร แต่แม่งหลุดโลกไปหน่อย ผมอยากใส่สตอรี่ที่มันเรียลกว่านี้นิด ที่พี่เฟยทำไอเดียลไป”
พี่แจ็คพยักหน้าเห็นด้วยแต่ก็ยังแย้ง “ระวังแล้วกัน ทำโครงการใกล้เคียงกันตัวเปรียบเทียบมันเห็นชัด จะทำต้องให้เจ๋งกว่า แล้วนี่มึงจะต่อโทหรือเปล่าวะ”
“คงยังน่ะพี่ ทำงานก่อน เก็บตังค์ได้ค่อยเรียน เรียนแม่งในไทยนี่แหละ จนจัด”
ถึงพี่เฟยจะเป็นไอดอลแต่ผมก็ประมาณตัวครับ พี่เฟยแม่งรวย รวยตั้งแต่มันยันพ่อแม่ ทำงานตั้งแต่มัธยม เรียนจบก็มีตังค์เป็นกระตั๊ก ตอนนี้ไปอยู่อังกฤษ ไม่รู้ไปเรียนอะไรไม่ค่อยได้คุยกันมากเฮียแกเป็นต้นของต้นแบบคำว่าติสท์เลย หน้าหวาน ตัวผอม ผมยาวจนถึงกลางหลังแต่ไว้หนวดเคราหรอมแหรม เป็นผู้ชายหน้าสวยที่ผมคิดว่าเท่ฉิบหาย ผมไม่ใช่สายรหัสเดียวกับพี่เฟยครับแต่ตอนเข้าปี 1 ถูกแซวว่าเป็นตัวโคลนนิ่งบ่อย ๆ เลยสนิทกันไปโดยปริยาย ครั้งสุดท้ายที่เจอก็ร้านพี่ตุ้ยนี่แหละ กินเหล้าอยู่ดีๆก็โพล่งมาว่าพรุ่งนี้จะไปเรียนต่อที่ AA เงิบกันยกโต๊ะ วันนั้นตั้งใจจะฉลองที่เฮียได้งานบริษัทอันดับหนึ่งของไทยแท้ๆ แต่กลับพูดหน้าตาเฉยว่าแอบที่บ้านไปสอบมา เพิ่งได้จดหมายตอบรับเมื่อวานเลยจะหนีไปยังไม่ได้บอกแม่ด้วยซ้ำ เห็นว่าไปถึงแล้วค่อยโทรบอกเพราะกลัวที่บ้านจะห้าม ติสต์ไม่ติสต์ก็ลองคิดดู
“มึงจะเอาอย่างมันก็อย่าไปเอาทั้งหมดล่ะ เก็บแต่เรื่องดีๆ ไว้ เรื่องเหี้ยๆ อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ไม่ต้องไปเอา” ไอ้อั้มหัวเราะร่วนตามคำรุ่นพี่เตือน ก่อนซูฮกพี่ตุ้ย ผมยกนิ้วกลางให้เพื่อนแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่ม
“เฮ้ย พี่ยูอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เหรอพี่อั้ม ผมเห็นออกจะนิ่ง” ไอ้เชี่ยพีทถาม เปิดโอกาสให้อั้มใส่ไม่ยั้ง “มันเก็บกด เห็นยิ้มง่ายๆ แบบนี้นะ ลองโมโหเถอะ ถีบไอ้อินตัวลอยยังเคยมาแล้ว”
“จริงดิ ผมกลัวแล้วพี่ ผมกลัวแล้ว” พูดไปไหว้ไปด้วย ผมยักยิ้มที่มุมปากนิดๆ แต่ไม่เถียง อินทรีก็ไม่ว่าอะไรดื่มเบียร์ในแก้วตัวเองเงียบๆ ไม่มีส่วนร่วมกับบทสนทนาไปด้วย ผมไม่แน่ใจว่ามันสนุกหรือเปล่า ที่ไม่แน่ใจกว่านั้นคือถ้ามันไม่สนุก มันจะมากับผมทำไมจะว่างกค่าน้ำหอมก็ไม่ใช่
“เฮ้ย ไงมึง เงียบเลย”
มันหันมายิ้มให้ผมแล้วหลิ่วตาไปโต๊ะเยื้องๆ กัน นั่นคิว รุ่นน้องที่คณะ “หยุดเลยไอ้สัด โทษว่ะ แต่คนฟรีน่ะกู มีบ่วงอย่างมึงนั่งมองไปเถอะ”
แบบนี้แถวบ้านเรียกชี้โพรงให้กระรอกครับ ปกติไม่เคยเจอน้องมันที่ร้านเหล้าหรอก คุณหนูขนาดนั้น วันนี้คงโดนเพื่อนลากมานั่นแหละ
ผมทำท่าจะลุกไปชนแก้วแต่ไอ้อินคว้าแขนไว้ ไอ้สัด กั๊กกู!
“ไปไหนล่ะ ผมรู้จักพี่คนเดียวนั่งด้วยกันก่อน”
“ไอ้ข่าวว่าพี่ตุ้ยญาติมึง”
“แต่ผมมากับพี่”
ทำเป็นโวยวายแต่ปากกับตานี่ยิ้มเหมือนสนุกที่ได้รั้งผมไว้ มันกระตุกแขนผมหลายทีให้นั่งลงที่เดิมแต่ไม่ยอมปล่อยมือที่จับ “อะไรของมึงครับน้องอิน มึงเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย เพี้ยน ๆ”
“เปล่า ตอนแรกแค่เดาว่าแบบนั้นน่าจะเป็นสเปคพี่”
ขาวๆ ตัวเล็กๆ ตาแบ๊วๆ เอาแบบอุ้มเตงไม่เมื่อยมากจัดว่าฟิน น้องคิวคงรู้สึกตัวแล้วว่าผมกับไอ้อินมองอยู่ หันหน้ามามองวูบเดียวก็หลบตาหนี
“มีลุ้นว่ะ”
“ลุ้นอะไรเล่า ไม่ต้องไปหรอก อยู่กับผมนี่แหละ ชอบจังนะพวกสาวแตก”
ผมหัวเราะ เออจริง ไม่เคยสังเกตตัวเองเหมือนกันว่าคนที่ผมชอบมองจะเป็นแบบที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นรับ “ก็น่ารักดี มึงไม่ชอบเหรอ”
“ผมยังไงก็ได้ว่ะ แต่รุงรังมากก็รำคาญ ชอบคนพูดจารู้เรื่อง”
“แฟนที่คบนานสุดถึงปีไหม” อินทรีวางแก้วในมือแล้วพยักหน้า “เกือบปีได้”
“แล้วเลิกไม”
“ไกลกัน แล้วก็ค่อยๆห่างไปเอง”
แบบนี้ผมก็เคยเจอนะ เป็นการเลิกแบบมึนๆ งงๆ ไม่เจ็บหรอกแต่ตอบคนอื่นไม่ถูกว่าเลิกทำไม ผมเปลี่ยนแฟนมา 4 – 5 คนได้ จำไม่แม่นเท่าไร เลิกแล้วจบ แต่ก็นะ จะย้ำทำไมวะกู ก็เห็นอยู่ว่าคนที่เลิกแล้วไม่อยากจบน่ะก็มี
“แล้วนี่เมื่อไรจะมีแฟนใหม่”
เข้าเรื่องสักทีนะมึง ตามกูเป็นขี้ปลาทองมาสองวันที่แท้ก็มากันท่านัท กลัวผมจะกลับไปแย่งขนาดนั้นเลยเหรอวะ หึหึ จะบอกให้(ในใจ)โว้ย ไม่ต้องกลัวหรอก ถึงอยากแย่งจะตายห่าแต่เขาไม่เอาทุกอย่างก็จบ เจ็บดีไหมล่ะ
“ถ้าคืนนี้มึงปล่อยกูไปขอเบอร์น้องคิว พรุ่งนี้เช้ารอฟังข่าวดีเลย” ผมแกล้งพูดไปงั้นแต่มันก็ยังไม่ปล่อย นั่งจับข้อมือขวาผมไว้หลวมๆ เลยต้องใช้มือซ้ายขึ้นดื่มแล้วส่งแก้วให้พีทเติมเป็นระยะ “กูรับปากมึงแล้วว่าจะเลิกยุ่งกับนัท ไม่ต้องหวงนักหรอก”
“ถ้าผมบอกว่า ไม่ได้หวงนัทล่ะ”
มือที่จับข้อมืออยู่เลื่อนลงมาประสานปลายนิ้วผมไว้ ไม่มีใครสังเกตเพราะวงดนตรีสดกำลังขึ้นเล่นพอดี ผมก้มลงมองมือที่ถูกฉวยไว้ก่อนเหลือบตาขึ้นมองหน้ามันที่ฮัมเพลงตามนักร้องไปด้วยยิ้ม ๆ
“แค่อยากให้เธอได้รู้ อยากให้เธอลอง
เธออาจจะยังไม่พร้อม จะยอมรักใครจริงสักคน
โอกาสดีๆ อย่างนี้จะมีอีกกี่หน
จะเป็นไปได้ไหม ให้เราสองคนได้มาคุยกัน”
“ลองพ่อง”
สองคำเน้นๆ ผมดึงมือออกแล้วคว้าถังน้ำแข็งมาเติม ไอ้อินหัวเราะคิกชอบอกชอบใจนักหนาแล้วยื่นแก้วมาให้ผมเติมเบียร์เผื่อด้วย
“ซีเรียสไร ล้อเล่นนิดเดียวเอง”
ล้อเล่นเหี้ยอะไรตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว ผมถอนหายใจหงุดหงิดแต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้สำนึก ยังมองผมด้วยสายตากรุ้มกริ่มไม่เลิก
“หรือที่เครียดเพราะอยากให้ผมจริงจัง?”
ไปตายซะไอ้ห่าอิน เกลียดแม่ง วัน ๆ นึงผมพูดคำนี้กับตัวเองกี่รอบแล้ววะ หรือเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันจริง ก่อนนอนคืนนี้จะได้สวดมนต์แผ่เมตตาไปให้
ผมลุกจากที่นั่งไอ้อินเลยถามเสียงหลง “อ้าว จะไปไหน”
“ไปขี้”
แน่จริงตามมา จะเอาขี้ป้ายหน้าให้ “ทำความสะอาดดีๆนะพี่ยู เผื่อเหตุการณ์ฉุกเฉิน”แค่ประโยคก็วอนกูมากแล้ว ยังทำน้ำเสียงกวนตีนใส่อีก ว้อนท์ก็บอกกันตรงๆก็ได้ อยากแดกตีนกูอีกรอบสินะไอ้เด็กเวร
ผมเดินออกจากร้านมาหลบอยู่แถวห้องน้ำ สักพักคนที่ลอบสบตากันในร้านก็เดินตามออกมา คิวยิ้มให้ผมอายๆแล้วเดินผ่านเข้าไปล้างมือ ผมไม่รอช้าเหลือบเข้าไปในร้านเห็นอินกำลังคุยกับพี่ตุ้ยก็เดินเข้าโอบเอวคนตัวเล็ก น้องคิวก้มหน้าจนชิดอกหูแดงก่ำลงมาจนถึงต้นคอ
“พะ....พี่ยู”
“รู้จักพี่ด้วยเหรอเรา” เด็กหนุ่มพยักหน้าชิดอก เห็นแล้วมันเขี้ยว อดไม่ได้จะฉวยโอกาสหอมแก้มใสไปหนึ่งที
“ไม่รู้จักสิแปลก”
“มาดื่มเหล้ากับเพื่อนเหรอ? เมาหรือเปล่า ไปค้างห้องพี่ได้นะ”ถามตรงๆแบบนี้เลยครับ ถ้าเซย์เยสก็แอบหนีไปหลังร้านไม่ต้องบอกไอ้อินมัน เบื่อโคตร มารคอหอย
“มะ..ไม่ได้ครับ เดี๋ยวเพื่อนสงสัย” ยิ่งพูดยิ่งก้มหน้างุด แก้มอิ่มเปล่งสีจัด ผมเคยเล็งเอาไว้ก่อนหน้านี้เหมือนกันแต่ตอนนั้นคบนัทอยู่เลยไม่ได้สนใจมาก ตอนนี้ฟรีแล้วถือเป็นกำไรชีวิตหน่อยเถอะว่ะ เด็กมันก็น่ากินใช่ย่อย
“งั้นไว้วันหลัง เราออกมากันสองคนดีไหม”
ผมสบตากับคนในกระจกนิ่ง สะกดอีกฝ่ายด้วยสายตาจริงจัง ยกยิ้มที่มุมปากนิดๆคิวก็ระล่ำระลักตอบไม่ถูก
“...คิวได้ยินมาว่าพี่ยูเพิ่งเลิกกับแฟน”
คิวเงียบไปพักหนึ่ง ส่วนผมเองก็ไม่ได้พูดอะไร ใช้ปลายจมูกเกลี่ยเส้นผมสีอ่อนก่อนยกมือขึ้นมาเชยคางมนให้เงยรับจูบ บดกลีบปากลงอย่างช่วงชิงลมหายใจทั้งหมดของคนในอ้อมแขนให้อ่อนเปลี้ย คิวโอบแขนรอบคอผม จูบตอบอย่างคนรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
“จะสนเรื่องอื่นทำไม ตอนนี้มีแค่พี่กับเรา..” กระซิบเสียงแผ่วเป่าให้อีกฝ่ายหลงกล ก่อนโน้มตัวลงไปจูบอีกครั้งกลับต้องชะงักเพราะมีเสียงอื่นที่แทรกเข้ามาด้วย
“ยูลืมนับผมด้วยนะ”
ไอ้สัดอิน! ผมจิ๊ปากขัดใจทันทีที่แขนเล็กผลักผมออกทันทีด้วยอารามตกใจ คนมาใหม่ที่ยักคิ้วกวนแล้วเดินมากอดคอผมมองคิวยิ้มๆ “ยู คนนี้ผมจองก่อนแท้ชิงตัดหน้าผมแบบนี้ไม่แฟร์นะครับ”
คิวเม้มปากเป็นเส้นตรง มองผมสลับกับอินทรีแล้วทำท่าจะเบี่ยงตัวเดินหนี แต่ไอ้อินกลับรั้งแขนไว้
“อิน ปล่อยน้อง”
“อย่ากั๊กดิ ผมอยากรู้จัก”
“มึงเมาแล้ว อย่าระราน คิวเดี๋ยวพี่ไปส่งที่โต๊ะ”
พูดจบก็แกะมือใหญ่ออกจากต้นแขนรุ่นน้องด้วยตัวเอง อินทรีมองผมไม่สบอารมณ์แต่สุดท้ายก็ยอมปล่อย ผมเดินโอบเอวคิวออกมาจากห้องน้ำพลางเอ่ยขอโทษตลอดทาง
“อย่าไปถือมันเลย ไอ้อินมันเมาแล้ว”
คิวพยักหน้าลงแต่ยังดูตกใจไม่หาย ไอ้อินก็ห่ามไป ไม่ได้ดูเลยว่าเด็กมันทั้งขี้กลัว ทั้งขี้อาย
“คิวไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับพี่ยู”
ผมพยักหน้าให้ ส่งเจ้าตัวถึงมือเพื่อนพวกรุ่นน้องในโต๊ะก็ยิ้มล้อกันใหญ่ “ไปส่งกันให้ถึงบ้านล่ะ เดี๋ยวพี่โทรหา”
แสงไฟในร้านค่อนข้างสลัว แต่ผมก็เห็นว่าคิวอมยิ้มแก้มตุ่ย ก่อนกลับโต๊ะเลยแกล้งใช้มือปัดปอยผมข้างแก้มใสให้เพื่อน ๆ มันเป่าปากแซวกันเสียงดังจนคนมองทั้งร้าน แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะตัวเดิม อินทรีคงยังอยู่ในห้องน้ำ ส่วนไอ้อั้มก็หัวเราะรออยู่ก่อนหน้าแล้ว คนอื่นก็ยิ้มแซวไม่ต่างกัน “หายไปแว้บเดียวได้เรื่องนะมึง”
“เออน่า มึงมีเบอร์น้องมันป่าว กูบอกจะโทรหาแต่ไม่ได้ขอมาว่ะ”
“อะไรของมึงวะเนี่ย ไมไม่ขอ กลัวไม่เท่เหรอ”
ผมยักคิ้ว หันไปสบตากับคิวแล้วมาคะยั้นคะยอกับไอ้อั้มต่อ ซึ่งมันก็ทำให้ผมผิดหวังจนเป็นนิสัย ได้เบอร์มาจากไอ้พีทแทน รายนั้นยังเอ่ยล้อๆว่าน้องมันท่าทางเป็นคนดี ไม่ควรมาแปดเปื้อนกับคนอย่างผมสักนิด
“กูไม่ดีตรงไหนวะ”
“ไม่ใช่ไม่ดีหรอกพี่ อย่างพี่ต้องเรียกว่าดีเกินไปเลยถูกทิ้งไง ฮ่าๆ” ผมแกล้งเอาน้ำแข็งใส่หลังเสื้อมัน ไอ้พีทกระโดดเหยงสบถด่าผมแบบลืมพี่ กว่าน้ำแข็งจะร่วงลงพื้นก็ละลายไปเกือบครึ่งก้อน “เล่นเป็นเด็กๆเลยว่ะพี่ยู ว่าแต่ไอ้อินมันไปไหนแล้ววะเนี่ย”
เออ นั่นสิ ต่อให้ใช้ห้องน้ำหลังจากที่ผมพาคิวออกมาก็น่าจะเสร็จแล้ว หรือว่าไปเมาตกส้วมวะ เห็นท่าทางไม่ค่อยดีอยู่ด้วย
“มึงไปดูมันหน่อยสิ ถ้าเมาก็ลากกลับบ้านไปเลย”
พี่ตุ้ยหันมาบอก ผมได้เบอร์คิวมาแล้วก็เลยพยักหน้าส่งๆ แยกตัวจากพวกที่โต๊ะออกมาหลังร้าน เห็นไอ้อินนั่งยองๆ สูบบุหรี่ใกล้กระถางต้นไม้ก็อดตบหัวมันให้ผมกระจายไม่ได้
“ไงมึง ไม่ไหวแล้วเหรอ”
“เปล่า เซ็งนิดหน่อย”
มันอัดควันบุหรี่เข้าปอด พ่นเป็นควันยาวผ่านจมูกสัน กลิ่นที่ตลบอยู่หอมกว่ากลิ่นที่ไอ้อั้มสูบ คล้าย ๆ หวานๆเย็นๆเหมือนหมากฝรั่ง “บุหรี่อะไรวะ”
“บอกไปก็ไม่รู้จัก ของนอก สูบด้วยหรือไง?”
“ไม่อะ” ผมส่ายหน้า เคยลองครั้งนึงตอนมัธยมแต่ไม่ชอบ เหล้าน่ะกินนะครับแต่บุหรี่ไม่ไหวจริงๆ กับแฟนที่คบกันมาก่อนหน้านี้ถ้าเจอว่าสูบก็สั่งเลิกหมด ต่างกับเพื่อน ไอ้อั้มนี่สิงห์รมควันนับเบอร์วันเลย มันรู้ว่าผมไม่ชอบจะเลี่ยงไปสูบลับตาตลอด แต่กลิ่นก็ยังติดตัวมาบ่อยๆ ผมไม่ว่ามันหรอก ปอดใครปอดมัน เป็นมะเร็งตายก็เรื่องของมึง
“ลองไหม?”
“ไม่ชอบ”
“เฮ้ย นี่ของนอก ไม่ฝาดคอ ตัวนึงไม่ใช่ถูกๆ ไม่สนเหรอ” ผมส่ายหน้าหวือ ปัดควันที่มันพ่นใส่หน้าออกไปด้วย “กูไม่ชอบ แล้วก็นะ จะถูกจะแพงแล้วยังไงวะ มะเร็งแดกเหมือนกัน”
“หึ ไม่มีรสนิยม”
ผมว่ามันโตมาแบบวัตถุนิยมเกินตัวว่ะ รถนอก บุหรี่นอก เสื้อผ้าแบรนด์เนม ไม่ใช่อิจฉานะ เข้าใจว่าบ้านมันมีตังค์เจียดเงินซื้อของพวกนี้ไม่ลำบาก แต่ผมก็ไม่ชอบอยู่ดี ทำไมต้องทำตัวอวดรวยด้วยวะ ไม่ใช่เงินที่หามาได้เองสักหน่อย ขอพ่อขอแม่ใช้ทั้งนั้น
“ลดๆลงบ้างเถอะ เรื่องใช้เงินมึงน่ะ”
อินทรีเลิกคิ้ว ผมไม่อยากบ่นหรอกมันไม่ใช่เรื่อง แต่ลึกๆก็อยากสอนเหมือนกัน “เงินที่เอามาซื้อของพวกนี้มึงทำประโยฃน์ให้คนอื่นได้อีกเยอะเลยรู้ตัวป่าวอิน”
“ผมซื้อความสุขของผม”
“ถ้ามึงไม่มีเงิน...” ผมเว้นระยะเพราะครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ “มึงจะไม่มีความสุขเหรอวะ”
อินทรีหัวเราะ มันหยัดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง ยื่นกุญแจรถให้ผมยิ้ม ๆ “อะไรของพี่วะ ติสท์เหรอ ไป กลับกันเถอะ ไม่ผมก็พี่แล้วว่ะที่เมา คุยกันไม่รู้เรื่อง”
“รถมึง มึงก็ขับสิ”
“ขามาผมขับแล้ว เอาน่า ขอนั่งสบายๆหน่อย คืนนี้นอนด้วยนะ ไม่อยากโดนเป่า”
ผมรับกุญแจมา ใจจริงก็อยากลองเครื่องอยู่ครับ ที่บ้านขับรถญี่ปุ่นธรรมดาไม่เคยแตะรถยุโรปเลยสักครั้ง “แล้วบุหรี่นั่นไม่ทิ้งล่ะ”
“สูบในรถก็ได้”
“ไม่เอา ไอ้ห่า เหม็น”
“รถผม”
“รถมึง แต่มึงเสือกไม่ดูแลนี่หว่า” พูดแล้วเดินนำออกมาเลย ไอ้อินหัวเราะไล่หลัง ผมกดรีโมทปลดล็อกแล้วแต่มันยังไม่ไปนั่งข้างคนขับ ยืดแขนยาวคร่อมระหว่างตัวผมกับรถ ทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วโน้มตัวลงมาพูดชิดแก้ม กลิ่นหอม เย็นๆ ลอยตลบกับเศษซากนิโคตินที่ลอยฟุ้ง “งั้นผมให้พี่ดูแลดีมั้ย ทั้งรถ ทั้งคนเลย”
(ต่อด้านล่าง)
-
ผมนอนลืมตาในห้องที่ปิดไฟมืดสนิท เสียงหวีดร้องของแอร์ครางต่ำๆภายใต้ความเงียบ ทั้งตัวสวมเสื้อกล้ามพอดีตัวกับกางเกงบ๊อกเซอร์ไว้เหมือนปกติ แต่สิ่งที่ต่างไปไม่ใช่อค่เพราะมีแขกไม่ได้รับเชิญมาค้างด้วย แต่สิ่งที่อินทำตลอดทั้งวัน กำลังทำให้ผมฟุ้งซ่าน
ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมจะมีคนเข้ามาจีบ ดูจากภายนอกบางครั้งเราก็ไม่สามารถแยกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นแบบไหน แต่หลังจากคุยกันไปสักพักพอเห็นว่าผมไม่ใช่คนที่จะยอมเปลี่ยนชั้วให้ง่ายๆก็เลิกคุยในรูปแบบนั้นไปแล้ว ที่ยังแปลกใจคือไอ้อินมันต้องการอะไรถึงแสดงตัวอย่างนี้ออกมาชัดเจน
ไม่ใช่ไม่รู้ แต่ไม่อยากจะยอมรับว่ามันสนใจในตัวผม
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ มันเองก็ไม่ชอบผมพอๆกับที่ผมไม่ชอบหน้ามันแท้ๆ
เสียงแอปพลิเคชั่นในเครื่องมือสื่อสารดังขึ้นพร้อมกับผมที่ถอนหายใจยาว อินทรีหลับสนิทไปแล้วตั้งแต่เมื่อราวขั่วโมงก่อน เหลือก็แต่ผมที่ยังไม่รู้จะจัดการมันได้ยังไง พอทำเสียงแข็งใส่ก็หัวเราะร่าหาว่าผมคิดมาก มันแค่ล้อเล่น ผมเองก็ตอบไม่ได้ว่ามันตั้งใจแค่กวนประสาทหรืออยากมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันจริงๆ ตามันไม่สะท้อนความรู้สึก ไม่สิ เรียกว่าไม่สะท้อนความจริงใจอะไรสักอย่างออกมาน่าจะถูกมากกว่า ไหลลื่นจนจับจุดไม่ได้ เรื่องไหนจริงเรื่องไหนเล่นเป็นสิ่งที่ผมไม่อาจแยกออกจากกันได้เลย
เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นอีกครั้งจากมือถือผมที่วางไว้ใกล้หัวเตียง ขยับตัวไปกดดูก็เห็นว่าเป็นคนที่เพิ่งได้เบอร์ไปช่วงหัวค่ำ
Q-pid : : )
Q-pid : พี่ยูหรือเปล่าครับ
U : ครับ คิวถึงห้องแล้วนะ?
Q-pid : ถึงแล้วครับ กำลังจะนอนแล้ว
U : งั้นนอนเถอะ ไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้
U: ฝันดีนะครับ
Q-pid : ได้คุยกับพี่ยู ฝันดีอยู่แล้ว ^^
Q-pid : พี่ยู อย่าลืมฝันถึงคิวนะ>///<
ผมส่งสติ๊กเกอร์ OK ปิดท้าย ยังไม่ทันได้กดปิดหน้าจอ คนร่วมเตียงก็ขยับเข้ามากอดจากทางด้านหลังเสียก่อน อินทรีหยีตาชะโงกหน้ามาดูว่าผมทำอะไร แล้วทิ้งตัวลงให้แก้มแนบ “คุยกับใคร”
“เรื่องของกู มึงเหอะตื่นมาทำไม”
“แสงมันแยงตา” ผมพยักหน้า ปิดเครื่องวางแล้วแกะมือมันออก ไอ้เวรนี่กะเนียน กอดกูเป็นหมอนข้างเลยเฮ้ย “เชี่ยอินเดี๋ยวกูเตะม้ามแตก ไปนอนดีๆ”
ผมแกะมือออก อินทรีทำเสียงกระเง้ากระงอด “ทีกับเด็กล่ะบอกฝันดี”
มึงมันน่าเอ็นดูมากเชี่ยอิน ยังไม่ทันได้ด่ามือปลาหมึกก็เลื้อยมาเกาะแถวเอวอีกรอบ ผมเอี้ยวหน้ากลับไปมองคนที่วอแวไม่เลิกด้วยสายตาสงบนิ่ง ไอ้อินเลยยอมร่นมือกลับไปแต่ยังมองตาผมทำปากอมยิ้ม
“ทำไมเด็กๆที่ชอบยูมันถึงคิดว่าพี่เท่วะ”
เพราะกูไม่เลื้อยเป็นไอ้ขี้ม่ออย่างมึงไง สาดด เกลียดตาหลุกหลิกเจ้าเล่ห์ของมันว่ะ ยังไม่ทันที่ผมจะได้ด่าไอ้อินก็ยื่นหน้ามาใกล้ ผมเผลอสะดุ้งตัวก่อนตั้งสติทัน
“ถ้ามึงโดนตัวกูอีกนิดเดียว หมันแน่”
“หวงตัวซะด้วย”
มันไม่แคร์ ไม่เคยฟัง ยังยิ้มเยาะให้ผมแบบคนตื่นเต็มที่ พอจะชะโงกหน้าเข้ามาอีกผมเลยอาศัยจังหวะที่ไม่ทันคิดยันขาไปสุดแรง อินทรีร่วงลงพื้นดังตุบก่อนโอดครวญเสียงยาว “ไอ้เชี่ย ถีบมาได้”
“กูไม่ผ่าหมากมึงก็บุญแล้ว ไอ้ปลาไหล ไปไหนก็ไปเลย พ่อมึงตายเหรอ เล่นอะไรเหี้ยๆ!” โยนหมอนกับผ้าห่มบนเตียงให้ เดี๋ยวรื้อหาใหม่เองในตู้ แต่ให้มันนอนด้วยแบบนี้ไม่ปลอดภัยสัดๆ ไม่ได้กลัวจะเผลอใจไปกับมันนะแต่เรื่องแบบนี้กันไว้ดีกว่าแก้ ตัวอย่างหมีควายเกิดเฮี้ยนลุกขึ้นมาอัดตูดผมนี่ซวยอย่างเดียว มีความรู้ด้านต่อสู้ไม่ใช่จะชนะมันได้ เคยดวลตัว – ตัวไปแล้วตอนนั้นก็เสียเปรียบเห็นๆ จะให้เดามันก็คงมีพื้นฐานพวกนี้มาเหมือนกันนั่นแหละ
ไอ้อินทำท่าจะคลานขึ้นเตียง แต่ผมลุกขึ้นเปิดไฟคว้าเครื่องนอนสำรองออกมาก็นั่งท่าหมาหงอยอยู่ข้างเตียง สบตากันเข้าตรงๆมันก็หลบสายตาลงตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ
“ให้นอนพื้นจริง?”
“มึงจะนอนข้างเตียงกูหรือกลับไปนอนบ้าน” ไม่ใช้ไม่แข็งไม่เข็ด เห็นกูเป็นเพื่อนเล่นหรือไงวะ
“เฮ้ย! โกรธจริง?”
“นอนไป สัด จะปิดไฟแล้ว” จะซุกหัวซุกหางที่ไหนก็เรื่องของมึง แต่โดนตัวกูอีกทีจับหั่นจู๋โยนลงไปชั้น G แน่ จะให้ดีก็อย่าท้า เพราะคนอย่างกูพูดจริงทำจริงสถานเดียวโว้ย อินทรีบ่นครางในลำคอ ใจดีใส่แล้วลามปามไม่เลิกต้องโดนสักดอกให้สมกับที่มันกวนตีนจนผมนอนไม่หลับ
"ยู..."
"ไม่ต้องมาอ้อน ขนลุก" นึกถึงผู้ชายตัวโตๆส่งเสียงครางเหมือนแมวเข้าไว้ครับ ไม่ได้น่าใจอ่อนเลยแม้แต่น้อย อินทรียังบ่นจับใจความไม่ได้อยู่ข้างเตียง ยืดมือมาแตะข้อศอกผมที่นอนชิดริมกันไม่ให้มันเนียนแอบปีนกลับขึ้นมาเบาๆ
"ไอ้เชี่ยอิน อยากเป็นเมียกูมากใช่ไหม?"
มือเย็นค่อย ๆ หดกลับไปพร้อมกับเสียงที่เงียบลง ด้วยสรีระอาจลำบากสักหน่อยแต่อารมณ์กรุ่น ๆ ของผมตอนนี้ใครจะรู้ ผมอาจหน้ามืดจับมันปล้ำก็ได้ แต่คิดแล้วเครียดว่ะ ทางที่ดีให้มันนอนเงียบ ๆ ไปแหละ เวิร์คสุดแล้ว
เพื่อสวัสดิภาพที่ดีของมึงและสุขภาพจิตของกูนะอิน
เลิกยั่ว(ตีน)กูสักทีเถอะ!
TBC
สวัสดี ปีใหม่พาาาา
/เพลงนี้มันหลอนยังไงไม่รู้
อ่านคอมเมนต์แล้วอินทรีน่าสงสารจัง มีแต่คนระแวง 555555555555555555555555+ โถ่ ออกจะใสใสแท้ ๆ จริงๆนางเป็นคนน่ารักนะ :m20: (ยู: เหรอครับ?) ขี้อ้อนซะขนาดนี้
ปีใหม่ไปเที่ยวไหนกันบ้างครับ ยังไงปีนี้ขอให้ทุกคนสุขภาพดี มีความสุข มีแต่คนรักคนเอ็นดูกันถ้วนหน้า เจอปัญหาอะไรให้ผ่านไปด้วยดีกันทุกหมู่เหล่านะจ๊ะ
เจอกันใหม่พุธหน้า หวังว่าพี่ยูยังไม่จับอินทำเมียนะ (ยู:ผมทำไม่ลงจริงๆครับ :katai1:)
สุขสันต์วันปีใหม่อีกรอบคร้าบบบ
-
ระวังจะเป็นเมียอินซะเองนะยู
-
สุขสันต์วันปีใหม่เช่นกันค่ะ
นึกว่าจะมีฉากผีผ้าห่มเสียแล้ว คริ คริ
-
ก็อินมันน่าสงสัยเองนี่นา ยังไงก็ยังไม่เชียร์อินตอนนี้หรอก ยังแอบหวังอั้มอยู่ :haun5:
-
ใครจะเป็นเมียใครอีกไม่นานคงรู้
พี่ยูว่าอินเจ้าชู้ขี้ม่อ ดูตัวเองก่อนเหอะ ปากว่ามือถึง เกือบได้น้องคิวอยู่รอมร่อ
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๗ จ้า
-
พี่ยูสู้ๆ
-
ยูนิสัยน่ารักอ่ะ ดูแลคนเก่งชะมัด นัทปล่อยของดีหลุดมือไปซะแล้ว
ยูดูน่าจะสอนอะไรหลายๆอย่างให้อินได้นะ อย่างเรื่องความรัก555
จริงๆอินน่ารักเหมือนกันนะ เค้าแค่ยังไม่เข้าใจการทุ่มเทเพื่อสิ่งที่รัก
ต้องเป็นคู่ที่น่ารักมากๆแน่เลย ติดตามๆ แต่ยูเป็นเคะใช่มั้ย? เป็นเหอะ555
-
นึกว่าพี่ยูจะโดนอินกดซะล่ะ ก๊ากกกกก :katai2-1:
-
ถ้าเด็กมันว้อนท์มากนัก ก็จัดไปซักยกก็ดีเหมือนกันนะคะคุณ ลองเปลี่ยนรสนิยมจากเด็กหนุ่มร่างเล็กมาเป็นหนุ่มร่างล่ำบ้างก็ไม่เสียหายอะไรหรอก :hao6:
ความจริงอินทรีย์เขาก็ดูขี้อ้อน ชอบคลอเคลียเหมือนแมวนะคะ น่ารักจะตาย พี่ยูไม่สนบ้างหรือคะ?
ปล. สวัสดีปีใหม่ค่ะ :mew1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
เราก็สงสัยเหมือนอินว่า ทำไมเด็กพี่ยูถึงมองว่าพี่ยูเท่ :laugh: พี่ยูออกจิน่าฮักกกกก :man1: #เหรอ?
จริงๆอินก็แอบกลัวพี่ยูบทโหดใช่ไหม?
ตอนต่อไปพุธหน้าเลยหรอ แงงงงงงงงงงงงงงงง รอจ้ะ ตื่นเช้ามาคงไม่เห็นว่าอินมันนอนบนเตียงนะ 55555 กลัวพี่ยูสับอิน เดี๋ยวพระเอก(?)เราไม่มีจู๋ไว้ใช้งาน :oo1:
-
เราเพิ่งเห็นเรื่องใหม่คนเขียน
อ่านทีเดียวสามตอนรวด
กรี๊ดกร๊าดดดดดดดด
ฝีมือไม่ตกเหมือนเดิมเลยนะคะ :katai2-1:
ชอบคาแรกเตอร์อินยูทั้งคู่เลยนะ
แต่นิดนึงตรงที่พี่ยูดูท่าจะแมนไปหน่อย เลยมีคิดในใจเป็นพักๆว่า จะแมนไปไหนแวะ
แรกเริ่มเดิมทีก็ครุคริน่ารักน่าลุ้นอย่างนี้
หลังๆอย่ามาดราม่าหนักนะคะคนเขียน
ดักคอไว้ก่อน
จะติดตามเรื่อยๆและเป็นกำลังใจให้ค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยาย
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
อินขี้อ้อนเนอะ พยายามอ้อนพี่ยู แต่พี่ยูกลับรำคาญซะงั้น
น้องอินจัดการกดไปเลย เค้าอนุญาต ฮ่าๆๆๆ
ปล. สวัสดีปีใหม่นะคะ : )))
-
ฉันก็ยังระแวงอยู่ดี เหมือนนังอิกำลังสนุกได้ลองอะไรแปลกๆ
-
ฟินมากกกก
สู้ๆ ชอบเเนวนี้
ไม่ค่อยได้อ่านพวกเเนวมาหลัยมากนานเเล้ว
เจอคุณ west ที่ไรถูกใจตลอด 555
-
อินอ้อนเก่งนะ :o8:
-
สวัสดีปีใหม่คับ
ชอบพี่ยูอ่ะ...ยิ่งตอนจีบน้องคิวน่าซบอกฝุดๆ
มิน่าอิน้องอินถึงอยากเข้ามาคลุกวงในอ้อน(?)
พี่ยูขนาดนี้
:กอด1: :กอด1:
-
นายอินนี่จะยังไงอ่ะ เป็นเราก็ไม่ไว้ใจนะ
-
ใจคนเรามันยากเย็นเกินไป เหมือนอินจะคิดอะไรกับพี่ยูจริงๆ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกัน การกระทำอินน่าระแวงจริงๆ
ให้อินตกเป็นของพี่ยูเลยก็ดีนะคะ 55555
ต้องรอดูกันยาวๆแล้ว ตอนนี้ให้อารมณ์แบบพ่อสอนลูก อินโดนพี่ยูสอนตลอด 555
หรืออินมีปมอะไร ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวรอติดตามตอนต่อไปค่ะ :hao3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: กริ๊ดดดดดดดดดดดด เรื่องใหม่ของ West พึ่งเจอ
มาแนวรุกชนรุกด้วย โดนใจป้า
ดูจากทรงพี่ยู ไม่น่ารอดอ่ะ โดนเด็กจับกินแน่ๆ
ปล. อ่านอีกรอบรู้สึกว่าน้องอินสุดหล่อจะไม่เรียก ยูว่าพี่ยูนะฮะ เรียก "ยู" เฉยๆ อร๊ายยยย ฟิน :mew1:
-
ต่อด่วนน หนุกมากเลย :katai4: :katai4: :katai4: o13 o13 o13 :hao6: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักดีนะ สองคนนี้
-
อินทรีย์อ้อมไกลไปหน่อย พี่ยูเค้าเลยไม่ค่อยมั่นใจ :laugh:
งั้นกองเชียร์ก็จะทำป้ายไฟเชียร์อินก็แล้วกันเนอะๆ :impress2:
ดูนัทไม่มีบทซะแล้ว สองตอนแรกมาทำเอาเสียวไส้แทบแย่ :ruready
-
พี่ยูแม่งโครตเท่ห์ !!! :katai2-1: :katai2-1:
-
:impress2: ยูดูเท่อ่ะ แต่อินนี่แหละ !!! คนที่จะมาสยบยูได้!!!(หรอ?!)
ชอบจริงๆแนวนี้ รอตอนต่อไปค่ะ +1 :กอด1:
-
ยูยอมอินซะเถอะ มาขนาดนี้ละ (?)
แล้วชีวิตจะสุขเอง :a11: :a11: :a11:
-
ดีมากๆๆๆ เชียร์ยู อย่าไปยอมให้อินกดง่ายๆ
ชีวิตอินทุกอย่างมันง่ายเกินไป
อยากได้อะไรก็ได้ อยากแย่งแฟนใครมาก็ได้(จริงๆตบมือข้างเดียวไม่ดัง)
อย่างเอ็งต้องเจอของยากๆ ฮ่าๆๆๆ
-
โอ๊ยชอบ
รุกชนรุก
แต่อินนี่รุกไม่ยั้งเลยนะ
แบบนี้เค้าเรียกว่าจีบชัดๆ
-
น่ารัก 5555
ด้านกายภาพนี่ยูเสียเปรียบใช่ป่ะ 55
ชอบอินทร์อ้อนจัง น่ารัก 55
-
กลัวใจว่า
พี่ยูนั่นแหล่ะ ที่จะเป็นเมียน้องอิน 555+
-
ใครจะเป็นเมียปีนี้คงรู้แหละ
-
อย่ายอมง่ายๆนะ เดี๋ยวเขาจะเห็นเราง่ายไปด้วย พวกคุณหนูคนรวยเนี่ย ต้องทำตัวมีค่ามากๆเข้าไว้ จะได้ไม่โดนใช้เป็นของเล่น!! (หล่อนจะจริงจังไปไหน)
ชอบมากค่า รุกชนรุกหาอ่านมานานแถมสไตล์พี่เวสด้วย ชอบตั้งแต่เรื่องก่อนๆแล้ว เดาทางไม่ถูกเลย
-
น้องอินต้องแอบชอบพี่ยูมานานแล้วแหงเลยยยยยยย
อยากอ่านต่อ
-
จะรอดูวันที่ยู say yes นะ #หวายย >////<
ขอบคุณมากค่ะ สวัสดีปีใหม่จ้าา^^
-
เด็กมันว้อน ก็จัดไปสิยู :hao3:
-
อินแอบชอบยูแน่ๆ อาการแบบนี้
-
สนุกง่ะ จะเอาอีก
ยิ่งอ่านยิ่งไม่พอ
-
อินรุกหนักขนาดนี้แล้ว ยู ยังไม่รู้อีกเรอะ???
-
ชอบเรื่องแนวนี้ สนุกดีครับ มาต่อบ่อยๆนะครับ
-
ระวังจะเป็นเมียเขาซะเองนะยู เด็กมันหยอดได้หยอดดีขนาดนี้ :hao6:
ส่วนอินต้องรอดูไปอีกหน่อย ลักษณะมาแบบไม่จริงใจเท่าไหร่เลย ยังไม่อยากเชียร์ 555+
-
สวัสดีปีใหม่ค่าาา
ยูนิสัยน่ารักมากอะ คือใจดี อ่อนโยน แต่คนอย่างนี้เวลาโกรธขึ้นมาทีนึงน่าจะน่ากลัวนะ
น้องอินเนี่ย ท่าทางพี่ยูจีบใครคงกะตัดหน้าเขาให้หมดทุกคนเลยล่ะซี้ :ruready
ดีใจเหลือเกินที่น้องอินกับพี่ยูท่าจะกินกันเอง(?) เพราะไม่ชอบนิสัยนัทเลยอะ รังเกียจไงก็ไม่รู้ ใช้ประโยชน์จากความใจดีของยูหลาย ๆ อย่าง คนใหม่ก็จะเอาคนเก่าก็ไม่ปล่อย อินก็คงรู้นิสัยแหละ พี่ยูน่ารักกว่าตั้งเยอะ เนอะๆ
-
ตื๊ออออออ ตื๊ออีกเยอะเลยนะอิน
พี่ยูเค้าก็ค่อย ๆ ยอมไปเองล่ะ อ้อนหน่อย ไรหน่อย อิอิ
-
คือรู้สึกว่าอินเห็นทุกอย่างเป็นเรื่องง่ายๆสบาย คิดว่าทุกอย่างวิ่งอยูในกำมือตัวเองเหรอ
เล่นกับความรู้สึกคนอื่นเเบบนี้ไม่น่ารักเลย อีกหน่อยปัญหาต้องตามมาเเน่ๆ
อย่าลืมสิว่าแย่งแฟนเค้ามาอ่ะ(แม้ว่าชั้นจะไม่ปื้มนังนัทก็เถอะ)
รีบจัดการปัญหาตรงนั้นซะ แล้วมาลุยกับพี่ยูตรงๆ คนอ่านเค้าก็เชียร์อยู่เนี่ย... :hao5:
สวัสดีปีใหม่นะคะขอให้คนเเต่งและคนอ่านทุกท่านสุขภาพเเข็งเเรง สุข สวย หล่อ รวยโคตรๆๆๆๆ นะคะ
รอติดตามตอนต่อไปแล้วเป็นกำลังใจไม่เสื่อมคลายค่าาา
:กอด1: :L2: :3123:
-
พี่ยูนั้นแหละจะได้เป็นเมียแล้ว รู้ตัวรึอย่างงงงงงงงงงงงงง
นัทมันจะรู้สึกไงแบบแฟนเก่ากับแฟนใหม่มาเป็นแฟนกัน
เอ้ยยยยยยยยยยโลกเกย์นี่มันยากแท้ยั่งถึง แต่เก๊าก็ชอบนะ
ชอบอินอ่ะ55555555555555555555
-
มือข้างหนึ่งโบกแท่งไฟ มืออีกข้างชูป้ายไฟ
เชียร์น้องอินสุดหัวใจขาดดิ้นค่าาาาาาาาาาาา :hao7:
น้องอินน่ารักมากเลยยย ฮือออ ชอบเด็กกวนตีนขี้อ้อน (อ้อนมืออ้อนตีน?) แบบนี้ แอร๊ยยยยยย
พี่ยูก็น่ารัก เป็นคนใจดีแบบนี้เอง ปากก็บอกว่าเกลียดแต่ยังมีสั่งมีสอนแล้วอย่างนี้จะไม่ให้น้องอินมันอ้อนพี่ยูได้ยังไงไหว?
รู้สึกว่าเป็นอะไรที่สมน้ำสมเนื้อ.. แต่พี่ยูไม่ต้องลำบากจับน้องอินทำเมียหรอก เห็นบ่นแล้วสงสาร
ให้น้องอินจับพี่ยูทำเมียดีกว่า น้องมันไม่บ่นแน่ กร้ากกกกกกกกก :-[
รอตอนหน้านะคะ >,<
-
ถ้าอินจริงจัง+จริงใจก็ขออวยพรให้เอาพี่ยูเป็นเมียได้ไวไวนะ :laugh:
-
04 You got me
“เฮ้ย เมื่อคืนเป็นไงบ้างวะไอ้ยู”
สิบโมง แดดเปรี้ยง ๆ คนเพิ่งเดินลงมาจากรถบริการขนส่งในมหาวิทยาลัยยังไม่ทันได้พักไอ้อั้มก็ตะโกนเรียกจากฝั่งตรงข้ามถนน ผมยกมือทักมันแล้ววิ่งไปหา ยังไม่ได้ตอบก็แย่งโอรีโอปั่นในมือมาดูดให้เย็นถึงสมอง
“มาถึงก็แย่งของกินกูเลย แดกข้าวยัง?”
“ยัง นัดจารย์ไว้สิบครึ่ง มึงอะ”
“เพิ่งออกมาจากห้องแอด เดี๋ยวว่าจะไปไซต์หาที่ถ่ายรูป คุยเสร็จกี่โมง แดกข้าวปะ?”
ผมส่ายหัว คงหาอะไรรองท้องไปก่อน เมื่อกับคิวบอกว่าเลิกเรียนรอบเช้าตอน 11 โมง เลยนัดไปดูหนังกันห้างแถว ๆ นี้ “มึงไปเถอะ”
“แล้วไง ไปตามไอ้อินแล้วกลับไปเลยเหรอเมื่อวาน ไม่ได้มีเรื่องนะ” พูดแล้วบีบคางผมให้เงยขึ้น ไอ้อั้มตัวไล่ ๆ กับผมนี่แหละครับ ที่สูงกว่าเพราะความหนาของรองเท้าล้วน ๆ “หน้าตาดูดี แปลว่าปลอดภัย กูล่ะงงว่ามึงไปญาติดีกันตอนไหน”
“ดีพ่อมึงสิ” เมื่อคืนเพิ่งถีบมันมา
อั้มหัวเราะก๊ากเพราะเห็นผมใส่อารมณ์ “แต่เมื่อเช้าเห็นเด็กเก่ามึงเดินคนเดียวนะ กูยังไปแซวเลยว่าสงสัยถูกเฉดหัวทิ้งแล้ว”
“มึงก็จะไปกวนตีนอะไรนัทมันนักหนา เดี๋ยวก็ได้กันเอง” คู่สนทนารีบโบกมือบาย “กูไม่นิยมแบบมึงว่ะ ซอรี่”
“ไม่ลองแล้วจะรู้เหรอ” แกล้งแซวไปงั้นครับ ไอ้อั้มนี่แมนจริงอะไรจริง เห็นเกาะหนึบกับผมแบบนี้ตอนปี 1 เคยถูกแซวว่าเป็นผัวเมียกันมาแล้ว ผมเป็นคนที่ดูออกว่าเป็นง่ายเพราะไม่สนใจผู้หญิงเลย แต่ไอ้อั้มพอมาอยู่กับผมเพื่อนเลยคิดว่าเป็นเหมือนกันไปด้วย มันขี้หงุดหงิด เลือดร้อนครับ ผู้ชายที่แซวมันตามไปกระทืบหลายคนแล้ว ส่วนผู้หญิงเสร็จมันหมดจนหลังๆไม่มีใครกล้าพูดเรื่องแบบนี้ให้มันได้ยิน
“อยากให้กูลองเหรอ เอางี้ คืนนี้ที่หอมึง ปิดห้องผลัดกันคนละยก กูเริ่มก่อน”
“พ่องสิ” กวนตีนไม่มีใครเกิน ผมส่ายหัวมองนาฬิกา ใกล้ถึงเวลานัดแล้ว “งั้นเดี๋ยวกูไปก่อน มีไรให้ช่วยก็โทรมา”
“ไอ้สัดยู ทำเนียน น้ำกู!”
หมายถึงน้ำปั่นครับ ผมหัวเราะยัดๆใส่มือคืนมันแล้วขึ้นตึก กระชับกระเป๋าเป้แน่นท่องพุธโธ ธรรมโม สังโฆ ก่อนไปโดนอาจาย์เฉ่ง ถึงคิดว่าถ่ายรูปเตรียมตัวมาคุยเรื่องธีสิสครบแค่ไหนก็โดน อาจารย์ก็เหมือนลูกค้าที่มีความต้องการแบบไม่รู้จักพอ พี่ตุ้ยเคยสอนไว้ครับ ว่านี่น่ะด่านแรก ลองเข้าไปทำงานจริงล่ะมึงเอ๋ย อาจารย์นี่ระดับขี้มาก ๆ
ใช้คำว่าไม่เหลือชิ้นดีก็คงดูแย่เกินไป ผมเดินออกจากห้องพักอาจารย์ด้วยสภาพไม่ต่างจากที่คิด เพิ่มรูปสถานที่จริงให้อาจารย์เห็นมากกว่านี้อีกนิดหน่อย ส่วนรายละเอียดอื่น ๆ ก็ต้องศึกษาเพิ่มเหมือนกัน ไว้ไปดูหนังกับคิวเสร็จค่อยกลับมาห้องสมุดหาหนังสืออ่านเพิ่ม ส่วนธีสิสเก่าของพี่เฟยว่าจะขอข้อมูลเพิ่มเหมือนกัน เมื่อเช้าก่อนออกมาส่งเมลไปแล้วแต่ยังไม่ตอบคงดิ้นรนเท่าที่ได้ไปก่อน
คิวบอกนั่งคุยกับเพื่อนๆ อยู่โต๊ะหน้าตึกซึ่งสังเกตได้ไม่ยาก ทั้งกลุ่มส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง มีผู้ชายไม่กี่คนและคิวโดดเด่นเสมอตั้งแต่สมัยสอบสัมภาษณ์แล้ว พอเห็นว่าผมเดินมาพวกน้อง ๆก็แซวคิวใหญ่ เจ้าตัวไม่พูดอะไรก้มหน้าอย่างเดียว ผมเองก็ส่งยิ้มอ่อนๆไปให้พวกที่เหลือแล้วพาคิวมานั่งแท็กซี่หน้ามหาวิทยาลัย
“พวกเพื่อนแซวอะไรกันเหรอ?”
แกล้งถามไปงั้น ไม่ใช่ไม่รู้ คิวอ้อมแอ้มตอบว่าแซวเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับมันแล้วบิดมือบนหน้าตัก ผมไม่ได้พูดอะไรต่อแต่ดึงมือน้องมากุมไว้ ผมชอบเด็กขี้อายครับ น่ารัก น่าแกล้ง แต่พอลงจากแท็กซี่คิวก็รีบดึงมือหนี คงไม่อยากให้โจ่งแจ้งมาก ผมเองก็เฉย ๆ ไม่ได้อะไร แถวนี้ไกลบ้านไม่เจอญาติผู้ใหญ่ของตัวเองแต่ใช่ว่าน้องมันจะไม่มี สุดท้ายเลยแค่เดินใกล้ๆกัน ไปกินข้าวดูหนัง เสร็จแล้วก็ชวนคิวไปที่ห้อง ถึงปากบอกว่าแวะไปเอาของ แต่จริงๆต่างฝ่ายต่างรู้ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงคืออะไร
ผมกับแฟนคนเก่า ๆ ก็อย่างนี้ แสดงตัวว่าสนใจ ไปกินข้าว ดูหนังไม่กี่ครั้งก็ชวนขึ้นห้อง ถ้าไปกันได้ก็คบไปเรื่อยๆจนรู้สึกตัวว่าตัวเองควรเป็นเจ้าของอีกฝ่ายก็ยื่นข้อผูกมัด ผมไม่ใช่คนเอาใจเก่งมากมาย ออกจะปากแข็งด้วยซ้ำ ทนได้ก็ทน ทนไม่ได้ก็ไป จำนวนของคนที่สนใจแล้วคบหากันมีมากพอๆกับคนที่ผ่านมาแค่ชั่วคราว กับแฟนน่ะผมรักทุกคน โดยเฉพาะคนล่าสุดถึงตอนนี้ก็ยังรักอยู่ ไม่รู้สิ ถ้าบอกว่าเซ็กส์กับความรักมันสามารถแยกออกจากกันผมคิดว่าก็ไม่ถูก ไม่ผิดเสียทีเดียว ใจผมยังพะวงถึงนัท แต่เซ็กส์กับคิวก็เกิดขึ้นได้อย่างไม่ตะขิดตะขวง เพียงแค่มันคงดีกว่านี้ ถ้าคนที่อยู่ในอ้อมแขนผมเป็นนัท
“คิว.. เดี๋ยวพี่จะกลับเข้าไปใน ม.หน่อย จะรอที่ห้องหรือกลับ”
ผมแต่งตัวเสร็จแล้ว แต่คิวยังนอนซุกผ้าห่มเปลือยเปล่าตลอดทั้งตัว เด็กหนุ่มไม่ใช่คนเจนสนาม ถูกกอดไป 2 รอบก็สลบเหมือดหมดเรี่ยวแรง “พี่ยูเข้าไปทำไม?”
“ไปหาหนังสือทำธีสิสน่ะ ถ้าคิวอยู่จะรีบกลับมาหา หรือถ้าอยากกลับแล้วพี่จะไปส่ง” พูดพลางลูบหัวไปด้วย คิวเป็นคนน่ารัก ผิวขาวแก้มชมพู ตัวเล็กนิดเดียวแต่ก้นงอนกว่าที่คิด “กี่โมงแล้วครับ”
“จะ 5 โมงแล้ว ว่าไงครับ” ห้องสมุดปิด 2 ทุ่ม ผมยังมีเวลาวนไปส่งน้องก่อนเข้าไป คิวขยี้ตาแล้วหยัดตัวขึ้น “ซี้ด...เจ็บ”
“งั้นนอนอยู่นี่แหละ เดี๋ยวพี่กลับมา โทรไปบอกที่บ้านด้วย” คิวพยักหน้าหงึกหงักก่อนล้มตัวลงนอน ผมก้มลงจูบหน้าผากทิ้งท้ายแล้วออกมาข้างนอก มีสายจากไอ้อั้ม พีท กับเบอร์คนไม่รู้จักโทรมาตอนปิดเสียงหลายสาย ผมเลือกที่จะโทรหาเพื่อนก่อนค่อยโทรหาพีท ตั้งใจทิ้งเบอร์แปลกไว้ให้เป็นปริศนา
“ว่าไงอั้ม”
“แดกเหล้าป่าว ไอ้พีทบอกติดต่อมึงไม่ได้ มันว้อนท์”
“ไม่อะ คิวอยู่ที่ห้อง”
“ไอ้สาดดด ไวนะมึง เออๆ เดี๋ยวกูไปกับมันเอง ว่าแต่เอาคิวมาไว้ห้องที่บ้านน้องมันไม่เป็นห่วงเหรอวะ ได้ข่าวว่าคุณหนู ระวังโดนสั่งเก็บ”
“เออน่า กูจัดการได้ เดี๋ยวแค่นี้ก่อน กูจะเข้าม.”
ไอ้อั้มกวนตีนผมอีกนิดหน่อยก่อนวางสาย ผมโบกวินเข้าไปหอสมุดในมหาวิทยาลัย งานธีสิสช่วยกันได้ในบางส่วน แต่ต่างคนต่างยุ่งเลยไม่ค่อยมีใครช่วยกันไหว ตอนนี้แค่เริ่มยังเบๆ ถ้าช่วงใกล้กำหนดส่งเป็นไม่หลับไม่นอน ผมเคยชินกับการอยู่คนเดียวพอสมควร กับไอ้อั้มถึงสนิทกันยังไงเวลางานก็แยกกันทำบ่อย ๆ เวลาสะดวกของผมกับมันไม่ค่อยพร้อมกัน ช่วงนี้มีเรียนน้อยตัวยิหนัก ข้อมูลที่ต้องเตรียมไว้เผางานตัวเองก็คนละแหล่ง ผมชอบหาอ่านจากในห้องสมุดมากกว่ามัน แต่ถ้าเทียบกับตัวท็อปหลายคนก็ถือว่าไม่ใช่หนอนหนังสือตัวยง
เสียงโทรศัพท์ก็ดังอีกรอบหลังจากเจอหนังสือที่ตั้งใจมาหา เป็นเบอร์สวยที่ไม่ระบุชื่อคนโทรเข้าเบอร์เดียวกับที่โทรมาตลอดทั้งวัน
“สวัสดีครับ”
“กว่าจะรับได้ ทำอะไรอยู่” ปลายสายเสียงหงุดหงิดมาก่อนแนะนำตัว ถ้ามันมีธุระก็น่าหงุดหงิดหรอก ก่อนหน้านี้โทรมาตั้ง 4 – 5 สาย
“มึงเอาเบอร์กูมาจากไหน”
“มีวิธีแล้วกัน นี่อยู่ไหน”
“หอสมุด หาหนังสืออยู่ มีอะไร”
“เดี๋ยวไปหา อยู่ชั้นไหน ไปกินข้าวกัน”
“เฮ้ย ไม่ต้องมา เดี๋ยวกูไปกินข้าวกับคิว” จริงๆไม่ได้อยากบอกเรื่องคิวหรอก มันเองก็เล็งน้องไว้เหมือนกัน ใครจะให้แย่งไปอีกคนละวะ “คิวไหน ไอ้เด็กแรดเมื่อวานน่ะเหรอ”
“ไอ้สัด เรียกดีๆหน่อย เด็กกู”
“อยู่ด้วยกันเหรอ”
“เปล่า คิวรอกูอยู่ที่ห้อง”
ไอ้อินวางสายใส่ ผมได้แต่มองหน้าจองงๆแล้วเก็บเข้ากระเป๋า ชักไม่แน่ใจว่าอินชอบคิวหรือเปล่าทำไมถึงพูดจาไม่ดีแบบนั้น สักพักก็มีคนท้าวแขนมาจากด้านหลัง กลิ่นน้ำหอมที่ซื้อเมื่อวานทำให้ผมเอี้ยวตัวกลับไปมองทันที “รู้ได้ไงว่ากูอยู่นี่”
“เดาเอา” พูดแล้วแย่งหนังสือผมไปด้วย ดูก็ไม่รู้เรื่องยังจะเสร่อทำหน้าเข้าอกเข้าใจ จิตวิทยาเนี่ยมึงรู้เรื่องกับเขาหรือก็เปล่า
“มีอะไร กูบอกแล้วไม่ว่าง” พูดไปทั้งๆที่คิดอยู่แล้วว่ามันไม่อยากฟัง
อินทรียัดหนังสือใส่มือผม ยืนกอดอกพิงกับชั้นวางฝั่งตรงข้าม วันนี้สวมเสื้อนิสิตกับกางเกงสแลครัดรูปสีดำรองเท้าหัวแหลมเหมือนเดิม การแต่งตัวมันก็เหมือนหลายๆคนแหละครับ แค่หน้าตามันดีกว่านิดหน่อยเท่านั้น
“ไปกินข้าวกัน”
“กูบอกแล้วว่าไม่ว่าง” ฟังภาษาคนรู้เรื่องไหมวะ หรือต้องพูดภาษาเหาฉลาม ตามกูแจ
“ไปเหอะน่า ไปรับคิวมากินด้วยกันก็ได้ ผมได้บัตรส่วนลดบุปเฟต์มา” พูดพลางสะบัดแผ่นกระดาษส่วนลดไปมา ถ้าบอกว่าไม่มันก็คงตื๊อให้ไปจนได้ รู้จักไม่กี่วันผมตอบได้เลยว่าไอ้ห่าอินเป็นพวกน่ารำคาญเชี่ยๆ สุดท้ายก็ต้องตอบกึ่งรับกึ่งสู้ว่าจะชวนคิวก่อน ถ้าคิวไม่ไปค่อยลากมันไปกินข้าวไข่เจียวแถวๆนี้แทนจะได้จบเรื่อง
ตอนแรกคิวก็งอแงไม่อยากไปอยู่แต่ไอ้อินสั่งให้ผมชวนย้ำ ๆ สุดท้ายน้องเลยตกลงไปด้วย ผมได้หนังสือไป 2 – 3 เล่ม ที่เหลือคงไปหาที่หอสมุดแห่งขาติกับลองร่างแบบในโปรแกรมพรุ่งนี้ เทอมนี้เรียนไม่กี่ตัว วันหยุดมากกว่าวันเรียน
“ร้ายเหมือนกันนะ เจอเมื่อวานวันนี้ก็ได้กันแล้ว”
จู่ ๆ อินทรีก็พูดเสียงนิ่ง ผมเหลือบตามองมันที่กำลังขับรถ ท่าทางมันหงุดหงิดเก็บอารมณ์ คงไม่พอใจเรื่องที่ผมได้คิวไปมั้ง ไอ้ห่า ขอกูบ้างเหอะ จะเหี่ยวตายอยู่แล้ว
“แล้วมึงไม่ชวนนัทมาเหรอวะ” อดถามถึงไม่ได้ วันนี้ตอนคุยกับอั้มมันบอกว่าเห็นนัทอยู่คนเดียว ทั้งที่เรียนด้วยกัน คณะเดียวกันก็น่าจะอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ
“อยากเจอนัทหรือไง ระวังรถไฟชนกัน”
“กูถามถึงเฉยๆ” อินยิ้มหยัน พอถึงหน้าหอผมก็เดินลงไปเรียกคิวที่อาบน้ำใหม่หอมฉุย ผมได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นที่ไอ้อินซื้อทิ้งไว้ที่ห้องด้วยแต่ไม่ได้พูดอะไร อินทรีเองก็คงได้กลิ่นเหมือนกันเพราะหันมาทำหน้าบึ้งตึงใส่ผมใหญ่ ยังไม่ลืมครับว่ามันหวงน้ำหอม เป็นคนรวยที่ใช้เงินอย่างกับเบี้ยแต่งกฉิบหาย
“นี่อินทรี เศรษฐศาสตร์ปี 2 เมื่อคืนจำได้ป่าว?”
คิวยกมือไหว้เพราะเด็กกว่า ไอ้อินไม่ตอบผิดกับท่าทางสนอกสนใจเมื่อวานไปคนละเรื่อง คงไม่พอใจเรื่องที่คิวใช้ของๆ มันนั่นแหละ จะไปว่าน้องมันก็ไม่ถูกนะโว้ย มึงเสร่อมาวางที่ห้องเอง ใครมาค้างก็คิดว่าของกูดิ ขนาดกูยังอยากใช้เลย ไม่ได้เข้าข้างนะครับก็ว่ากันไปตามน้ำ
“พี่ยู เดี๋ยวขากลับเลยไปส่งคิวที่บ้านหน่อยนะ พ่อไม่ให้ค้างข้างนอก”
ผมไม่แปลกใจหรอก คิวมันโคตรของโคตรลูกคุณหนูขนาดนั้น แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้รู้ที่อยู่บ้านคิวด้วย ผมหันมองหน้าอินเชิงถามว่าจะไปส่งหรือเปล่า ถ้ามันไม่ไปผมเรียกแท็กซี่ไปเองก็ได้แต่มันไม่หือไม่อือ ผมเองก็ขี้เกียจซัก เดี๋ยวได้เถียงกันมาดหลุดพอดี สำหรับเด็กในสังกัดผมเป็นพวกไม่พูดมากครับ ถ้าเคยได้ยินใครพูดถึงส่วนใหญ่แล้วจะมองว่าผมน่ะโคตรเท่ แต่
ละคนเสน่ห์มันต่างกันว่ะ ไม่ใช่สร้างภาพอะไร แต่นิสัยผมค่อนข้างจะคนละแนวกับอินทรีชัดเจน
“คิวอยากกินอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวพี่ไปตักให้”
ร้านที่อินทรีพามาเป็นบุฟเฟต์อาหารญี่ปุ่น คิวได้ปลาดิบเต็มโต๊ะ แต่ผมอยากกินเทมปุระเลยว่าจะไปหยิบเพิ่ม เด็กหนุ่มยิ้มตาปิดส่ายหัวดิก ผมเลยลุกออกมาโดยมีไอ้อินตามมาด้วย ห่างคิวออกมาแต่ยังเห็นท่าทางอินทรีหงุดหงิดอยู่ก็ถือโอกาสพูดคลียร์กับมันไปเลย
“น้องมันคิดว่านั่นน้ำหอมกู ขอโทษแล้วกัน”
“ทำไมยูไม่ใช้”
“ก็มันของมึง”
“ผมซื้อให้ ก็บอกไปแล้วนี่” เอาจริงๆผมก็ไม่กล้าใช้วะ ไม่รู้ดิ มันตะขิดตะขวงใจแปลกๆ
“สรุปหงุดหงิดที่กูไม่ใช้น้ำหอมหรือหงุดหงิดที่คิวเอาไปใช้วะ” เริ่มงงแล้วบอกตรง ไอ้อินฟึดฟัดก่อนหันมาจ้องตาผมเขม็ง
“ก็ทั้งสองอย่าง ผมซื้อให้ยู ผมอยากให้ยูใช้ ไม่ใช่ได้กลิ่นบนตัวคนอื่น”
“เออ ทีหลังจะใช้แล้วกัน หายหงุดหงิดได้แล้วไอ้สัด น้องมันกลัว” อินทรีแค่นยิ้มมุมปาก ปกติมันเป็นคนตาเจ้าชู้ แต่เวลานี้กลับทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาเฉย ๆ อาจเป็นเพราะสายตาคู่นั้นนิ่งมาก นิ่งจนเหมือนทั้งโลกหยุดเคลื่อนไหว ใช้เพียงดวงตาสีดำขลับจับจ้องสะกดให้ผมไม่กล้าขยับตัวแม้จะรู้ว่ามันกำลังโน้มใบหน้าเข้าหาใกล้ และใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จนผมรู้สึกอึดอัด
“เป็นห่วงมันเหลือเกินนะ”
ผมไม่ตอบแต่หลบสายตา ไม่รู้จะพูดอะไรดี เอ่ยอะไรออกไปก็ยิ่งทำให้มันหงุดหงิด ไม่ได้แคร์อะไรอินหรอกแต่ไม่ชอบอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ท้ายที่สุดเลยเดินหนีออกมาดื้อๆ ไอ้อินเดินตามออกมาแต่ยังหน้าบูดไม่ต่างจากเดิม
“คิว เสร็จแล้วเดี๋ยวพี่นั่งแท็กซี่ไปส่งนะ อินมันไม่ว่าง”
ผมเองก็เริ่มหงุดหงิดแล้วเหมือนกัน มันเป็นคนที่ไม่มีเหตุผลที่สุดในโลกแล้วว่ะ จะให้ทำยังไง ผมขยับซ้ายขยับขวาอะไรมันก็ไม่พอใจสักอย่าง คิวเงยหน้าขึ้นมองผมสลับกับคนข้างๆแล้วพยักหน้าว่าง่าย
“เดี๋ยวผมค่อยไปหลังจากส่งคิวก็ได้ ธุระไม่ได้รีบ นาฬิกาสวยนะครับน้องคิว”
ไอ้เชี่ยอิน ไอ้ห่าราก ผมสะบัดหน้าไปมองมันที่ยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ยให้คิวแล้วทักไปที่นาฬิกาข้อมือหน้าปัดดำ รู้สึกจะเป็นของดิเซลมั้งผมสังเกตไม่ชัด “พี่อินชอบนาฬิกาเหรอครับ?”
“ก็มีบ้างนะ เราชอบของอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า?”
“ผมชอบหน้าปัดดำครับ ของดิเซลมีอยุ่รุ่นนึงที่อยากได้แต่แพง ต้องรอช่วงเทศกาลว่าจะขอคุณพ่อซื้อให้อยู่ ตอนนี้ค่าอุปกรณ์เรียนเยอะ จะใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายก็เกรงใจ”
“พี่ว่า Junker Bauhaus ก็สวยนะ”
พูดพลางยกข้อมือตัวเองให้รุ่นน้องดูด้วย คิวทำตาโตชอบใจใหญ่ “ในไทยตั้งเกือบสองหมื่น ผมเคยไปดูอยู่”
อวดรวยเชี่ยอะไรของมันอีกวะ ผมจิ๊ปากหงุดหงิดแล้วตัดบทสนทนาด้วยการคีบปลาดิบไปวางบนจานคิว ไอ้อินหัวเราะในลำคอแต่ไม่หยุดชวนเด็กผมคุยต่อ ต่อยกันไหมไอ้สัด พยายามทำอะไรของมึงวะ
“คิว มัวแต่คุยเล่นรีบๆกินได้แล้ว”
เผลอดุไปเพราะมันไส้ คิวทำหน้าสลดแล้วคีบปลาดิบกินหงอย ๆ ไอ้อินเลิกคิ้วขึ้นพูดขำๆ “สงสัยจะหึง”
น้องเล็กของโต๊ะอาหารหน้ามีสีเลือดฝาดชึ้นมาชัดเจนโดยเฉพาะบริเวณพวงแก้ม ผมกระแอมไอสองสามทีก่อนยุติบทสนทนาตลอดมื้อ กระทั่งขากลับที่อินทรีขับซีรีส์ 3 ไปส่งถึงหน้าบ้านเดี่ยวขนาดกลางก็ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ผมหันไปกระซิบก่อนคิวลงว่าถึงห้องแล้วจะโทรหาก่อนอีกฝ่ายจะเข้าบ้านแล้วหันมาเฉ่งไอ้อินต่อ
“มึงวุ่นวายกับเด็กกูทำไม”
“ผมก็แค่ชวนคุย”
ผมรู้สึกว่ามันไม่บริสุทธิ์ใจว่ะ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่ไม่ชอบเลย ไอ้อินเคลื่อนรถออกจากหน้ารั้วบ้านขนาดกลางแต่ไม่ได้ตรงกลับห้อง ผมเหลือบตามองด้านนอกเป็นระยะสลับกับหน้าคนขับที่ไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไรต่อจากนั้น
“จะไปไหน”
“หัวหิน”
“หัวหินบ้านมึงสิ พรุ่งนี้เช้ากูมีไปถ่ายรูปซ่อมที่ไซต์งาน ไอ้อิน!”
“เดี๋ยวก็กลับมาส่งแล้ว พรุ่งนี้ผมมีควิซตั้งแต่ 9 โมงเหมือนกัน อย่าโวยวายไปดิ ไม่สมกับที่เป็นยูเลย”
แต่หน้ามึนแบบนี้สมกับที่เป็นมึงมากครับอินทรี ผมไม่ชอบใจแต่ก็ไม่เถียงต่อ ไม่อยากเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ เถียงกับคนอย่างไอ้อินมีแต่เสียกับเสีย
ผมไม่รู้ตัวว่าเผลอหลับไปตอนไหน แต่รถไอ้อินนิ่มมาก แรงมาก ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงก็มาถึงริมชายหาดที่มืดสนิท เสียงคลื่นกับลมเย็น ๆ พัดเข้ามาในรถ มีกลิ่นของควันบุหรี่ทำให้เสียบรรยากาศนิดหน่อยผมเลยขยับเปลือกตาตื่นขึ้นมาในที่สุด เจ้าของรถไม่อยู่ในรถแล้วแต่ไปนั่งอยู่ที่กระโปรงหน้า ถือกีต้าร์โปร่งเกาเบาๆไปด้วยอารมณ์สุนทรีย์
ผมเปิดรถออกมา ยืดตัวบิดขี้เกียจแต่ไม่ทักมัน อินทรีหยุดเล่นดนตรีหันมามองผมยิ้ม ๆ
“หลับเป็นตายเลย โดนลากเข้าโรงแรมจะทำยังไง”
“ไอ้เหี้ย บรรยากาศดีๆ เสียหมด” อินทรีหัวเราะร่า ผมเลยขยับไปนั่งข้าง ๆ มัน เห็นปลายนิ้วยังคีบบุหรี่อยู่ กูรู้แล้วว่ากลิ่นควันมาจากไหน
“ลองไหม?”
ผมส่ายหน้า เป็นอีกครั้งแล้วที่มันชวน กูอยากแก่ตายไม่อยากมะเร็งแดก ครั้งนี้ไอ้อินไม่พ่นควันใส่หน้าผม มันอัดบุหรี่เข้าปอดสุดแรงแล้วทิ้งลงบนทราย ก่อนโน้มตัวลงมาปากปล่อยให้ควันลอยเข้ามาในริมฝีปากที่เดิมปิดสนิท กลีบปากชื้นของอินบดเบียดเข้ามาแน่นขึ้นแม้ควันจะลอยละล่องไปกับลมทะเลแล้ว ก่อนแทรกปลายลิ้นสอดเข้าในเวลาถัดมา ผมใช้มือทั้งสองข้างยันไว้กับฝากระโปรงรถสีดำพยุงไม่ให้เอนตัวลงไปตามแรงที่อีกฝ่ายโถมใส่ ไม่ได้อ่อนหวาน ไม่เชิงอ่อนโยน เหมือนกับเป็นจูบที่เคล้าไปด้วยความรู้สึกมันเขี้ยวจากอีกฝ่ายมากกว่าจุมพิตละมุนละม่อมที่ผมเคยได้รับในทุกครั้ง
ควันบุหรี่ทำให้ผมแสบคอไปหมดแม้อินทรีผละจูบออกไปแล้ว ดวงตาคมจับจ้องทอดต่ำ ไม่ได้ขยับหนีเพราะกลัวถูกต่อย แต่ที่แปลกกว่านั้นคือผมกลับยืนนิ่งไม่ทำอะไรมัน
อาจเป็นเพราะเหนื่อยเกินจะขัดขืน ถ้าดึงดันบอกว่าจะจีบ ลงทุนทำอะไรแบบนี้ทั้งๆที่รู้ดีแก่ใจว่าไม่ได้ผลก็ลองดู...
“สปายไหม”
ผมส่ายหน้าแต่อินก็ยังลุกขึ้นยืน มันฝากกีต้าร์โปร่งไว้กับผมแล้ววิ่งไปร้านสะดวกซื้อใกล้ ๆ กลับมาอีกครั้งพร้อมสปายสี่ขวด วางไว้ตรงกลางระหว่างที่ผมนั่งกับมัน ไม่รู้คิดอะไรอยู่แต่ไม่มีใครพูดอะไรต่อจากนั้น มันใช้ไฟแช็คเปิดสปายขึ้นดื่ม ส่วนผมก็เล่นกีต้าร์ไปเรื่อยๆ เป็นเพลงบ้างไม่เป็นบ้างแต่ไม่ได้ร้อง เสียงผมน่ะห่วยแตกจะตายห่า ร้องขึ้นมาตอนนี้สายลม แสงดาว หมดกัน
“ทำไมถึงไม่ชอบผม”
ผมหยุดมือที่เล่นกีต้าร์หันมองคนพูด ไอ้อินเงยหน้าขึ้นมองดาวบนฟ้า แถบนี้มืดสนิท เห็นดาวระยับ โรแมนติกโคตรๆ
“แล้วทำไมกูต้องชอบมึง”
“สเปคพี่ นอกจากเกย์ที่ดูสาวสัดๆน่ะ ชอบแบบไหน”
ผมหยิบสปายในถุงมาเปิดบ้าง ใช้ขวดแงะกันเองไม่มีวิทยายุทธด้านไฟแช็คเหมือนไอ้อิน ว่าจะไม่กินแล้วนะ ผมกับสปายนี่ไม่ถูกกันครับ แดกแล้วเมา สารภาพเลย ไม่เหมือนเหล้าเบียร์ พวกนั้นเท่าไหร่เท่ากัน “เอาสเปคเลยเหรอ”
“เออ แบบ คนในฝัน”
ผมหลุดหัวเราะออกมา แล้วจิบสปายไปด้วย “ไม่มีว่ะ แค่คนที่อยู่ด้วยกันได้ก็โอแล้ว”
“สเปคง่ายว่ะ แล้วทำไมไม่ชอบผม” มันวนกลับไปคำถามเก่า ผมเองก็ไม่เข้าใจว่ามันพยายามจะทำอะไร เอาชนะ หรือยังไงกันแน่ แต่ยังไม่ทันได้ถามกลับ ไอ้อินก็ฮัมเพลงไปด้วย เป็นเพลงของ Colbie Caillat ฟังสบาย ๆ เข้ากับบรรยากาศตอนนี้ดี ผิดก็แค่คนที่ร้องมันไม่ใช่หนุ่มน้อยตัวเล็ก ๆ แต่เป็นผู้ชายตัวใหญ่ที่ดื่มสปายไปร้องไป แต่เสียงดีชะมัดยาก
You're stuck on me and my laughing eyes
I can’t pretend though i try to hide - i like you
I like you.
I think I felt my heart skip a beat
I'm standing here and I can hardly breathe - you got me
You got me...
“มึงชอบกูเหรอวะอิน”
ถามมันตรงๆนี่แหละ สปายหมดไปครึ่งขวดแล้ว ส่วนคนข้างๆเริ่มเปิดขวดที่สอง อินซัดอึกใหญ่ ขมวดคิ้วมุ่น “ไม่รู้ แค่อยากให้ยูขอบ”
“ไอ้ควาย”
ผมเป็นคนสุภาพครับ แต่ไม่ใช่กับมัน อินทรีหันมายิ้มกรุ้มกริ่มรับคำด่าก่อนซัดโฮกแอลกอฮอล์ต่อ ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไร จิบสปายฟังเสียงลมเสียงคลื่นไป ทั้งที่ใจยังพะวงอยู่ เรื่องมันเริ่มจากตรงไหน จากที่ผมไปนอนกับแฟนมันที่แย่งผมไปอีกทีแล้วก็กลายมาติดเป็นปลิงแบบนี้ ผมยังคิดไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าอะไรที่ผมไปทำให้มันประทับใจได้
“คนอย่างพี่ต้องหลอกล่อด้วยอะไร เงินพี่ก็ไม่อยากได้ ของก็ไม่เอา เดินควงผม พี่ก็ไม่อยากควง เรื่องเซ็กส์ยิ่งไม่ต้องพูดเลย แค่นอนกอดเฉยๆยังสู้ยิบตา”
สรุปคือมึงอยากหลอกกู ไอ้สันดานนน ผมหันไปคว้าฝาสปายที่มันดื่มหมดก่อนหน้านี้ขว้างใส่หัว ไอ้อินแกล้งร้องโอดโอยก่อนวิ่งไปเก็บฝาที่กระเด็นไปอีกทางลงถุงขยะแล้วหันมายิ้มตาเยิ้ม มันกินไป 2 แล้ว กำลังจะเปิดขวดใหม่
“มึงเมาหรือเปล่าเนี่ย”
“สปาย 2 ขวดเมาเนี่ยนะ ตลก” ไอ้สัด กูขวดเดียวก็ไปแล้ว ผมจ้องหน้ามัน ตามันเยิ้มจริงๆว่ะ แต่ไม่รู้ว่าเยิ้มเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเพราะมันเป็นคนตาเจ้าชู้อยู่แล้ว อินทรียกมุมปากขึ้นขยับตัวเข้ามาใกล้ ไม่อยากจะเชื่อว่ากวน ๆ อย่างมันจะเป็นที่ต้องการของหนุ่มสาวทั่วมหาลัย
“อะไรอีก”
“ยูขับรถกลับนะ”
“ไหนว่าไม่เมา”
“ผมอยากให้ยูขับ”
พูดจบก็ดึงมือผมไปจับไว้ สอดประสานปลายนิ้วเข้าด้วยกันก่อนยิ้มหวาน ตอนมันอารมณ์ดีก็น่ารักดีหรอก แต่ที่เห็นหงุดหงิดวันนี้โคตรน่ากระทืบเลย ทำตัวเป็นเด็กไปได้ อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้วแท้ๆ
“ยู”
ผมดึงมือออก เอากีต้าร์ไปเก็บที่เบาะท้าย พอปิดประตูรถอินก็มาสวมกอดจากด้านหลังไว้แล้ว “ให้ผมจีบพี่ได้ไหม”
เหมือนกูห้ามแล้วมึงจะฟังนะอินทรี หน้ามึนอย่างนี้บอกไม่ให้จีบก็เท่านั้น ไม่รู้หรอกว่ามันมาไม้ไหน แต่ผมก็คนไม่กลัวใครอยู่แล้ว ไม่ใช่พวกโอนอ่อนไปกับความตอหลดตอแหลง่ายๆด้วยเลยตอบมันไปส่งๆ
“อยากทำอะไรก็ทำเถอะ”
อินทรีดึงเอวผมเข้าไปหา มันไม่ได้เมาหรอก ผมรู้ แต่อาจเป็นผมเองที่เริ่มเมา ลมร้อนเป่าพัดข้างหูให้ผมต้องย่นคอเข้าหากัน เด็กหนุ่มส่งเสียงกระซิบแหบต่ำ วางจูบไว้บนซอกคอผมเป็นการทิ้งท้าย
“ขอบคุณนะครับ”
TBC
เค้าจูบกันล้าวววววว :จุ๊บๆ:
ความซวยจะมาเยือนคิวแล้ว เร็ว ๆ นี้แน่ (สปอยทำไม) เดินเรื่องเร็วไปป่าวหว่า ในแต่ละตอนที่เขียนค่อนข้างยาวกว่านิยายเรื่องอื่นฮะ แต่จะพยายามให้พี่ยูไม่เลิกซึนง่ายๆ นิยายเรื่องนี้เน้นเคะซึน (ยู : ผมเมะนะครับ :undecided:) ยังไงติชมกันได้เด้อ รับฟังทุกความเห็น
อันนี้เป็นเพลง เพลง you got me ที่อินร้องครับ ฟังสบายๆ ดี ชอบเป็นการส่วนตัว
http://www.youtube.com/v/NaQ_4ZvCbOE?
ฝากโฆษณานิดนึงว่ารักเร่วันปิดโอนเงินกับเฮอร์มิทบุคก่อนวันที่ 10 ม.ค.นี้ ของแถมเฉพาะรอบจองจะได้นิยายเรื่องหลบรักด้วย ใครสนใจรีบจองนะจะได้ไม่ตกรถ ส่วนเมื่อเพื่อนสงสัย... ปิดจอง/โอนเงินวันที่ 15 ยอดตีพิมพ์จะปัดเป็นเลขกลมๆ จากจำนวนจองคือจะเผื่อไว้ไม่มากนะครับ ใครอ่านแล้วชื่นชอบ สนใจเชิญเลย ขอบคุณสำหรับพื้นที่โฆษณาฮะ
สำหรับเรื่องนี้เจอกันครั้งต่อไปพุธหน้า ระหว่างนี้อาจมีเรื่องสั้น ♠ เรื่องสั้น Special happiness ♠ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40617.0) จบเป็นตอน ๆ กับนิยาย เศษหนึ่งส่วนรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40654.0%3Btopicseen) ที่ฟิชเจอริ่งกับ pierre ไว้อ่านแก้เหงาด้วย
ยังไงก็ฝากด้วยนะคร้าบบบ อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านครับ
เวสเบญจเพศ รักนักอ่าน :give2:
-
เคะซึนไม่ว่า แค่ให้เมะจับปล้ำเอาให้ซึนไม่ออกก็พอ :z1:
-
ยู ไหนๆก็มาขนาดนี้ละ
ตกลงปลงใจซะเถอะ ยังไงเธอก็ต้องเป็นของอิน
-
ชอบนายเอกบุคลิกแบบพี่ยูมาก บ่องตง
-
ฮ่าๆๆๆ แล้วพี่จะรอดูนะยู ว่ายูจะไม่โอนอ่อนไปกับอินง่ายๆ
คิวลาก่อนนนนนนนนนนนนนนน :a1:
-
รีบจีบก่อนวิกฤติจะมา "ธีสิสวิกฤติทุกนาที" เคยได้ยินป่าวอิน
ถึงตอนนั้นนายเอกเราอาจอารมณ์แปรปรวนเหมือนเมนท์มาตลอดเวลา ฮ่าๆๆ
สงสารคิวกับแฟนเก่ายู อยู่ๆสามีก็เกิดจะมีสามีซะงั้น งงงวยกับชีวิตน่าดู o22
-
ชอบยูอ่ะ
-
ตั้งแต่เริ่มตามอ่านนิยายของ - West - เรื่องแรกก็รู้สึกเป็นสไตล์ที่แปลกดี
เคะส่วนใหญ่จะไม่ค่อยสาว มีแนวความคิดและการกระทำที่เป็นผู้ชายแมนๆอยู่
ตั้งแต่อ่านมาจะชอบคู่ ใหญ่ - มิน ที่สุด แต่พอมาเจอ อิน-ยู เค้าบ้าไปเลย
นิยมเคะแก่และแมน คริคริ ฟิน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ปล.จะว่าไปก็สงสัยน้องคิวเล็กๆ มาม๊ะ มาซบอกป้า ฮรี่ๆๆ *หัวเราะหื่น*
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ว่าจะยังไม่อ่านกะรอมาหลายๆตอนค่อยอ่าน
สุดท้ายก ้เผลอตัวกดเข้ามาอ่านจนได้ แล้วก็ติด อยากอ่านต่อไวไวตามเคย
รุกชนรุก ชอบบบบบบ
-
เค้าเช้าเคะซึน 55555
คือปกตินิยายที่เจอมักแบบ เมะซึนแล้วตามหึง
แต่นี่คิดภาพ ถ้าเคะซึน ชอบเค้า แต่ปากแข็ง ไม่แสดงออก แล้วนี่ยิ่งเป็นรุกมาก่อน
ความซึนมันจะนำไปสู่ความสนุก อิอิ
หนูคิว หนูจะร้ายมั้ย แต่หนูไวไฟนะลูก 5555
-
หวังว่าจะไม่เกิดศึกชิงยูนะ 5555
ปล.ชอบเพลงนี้เช่นกัน ฟังเสียงนางร้องเพลินมากกก
-
พี่ยูยังคงซึนต่อไป ดีค่ะดี
น้องอินต้องสู้นะลูก...
-
นอกจากชะนีไม่มีที่ยืนแล้ว เกย์สาวก็ด้วยนะจ๊ะ ถ้าหนุ่ม ๆ จะหันไปกินกันเองแบบนี้
ยอมให้จีบ ยอมให้จูบ แล้วมันจะไปเหลืออะไรเล่าพี่ยู แหม่...
-
เห็นมาหลายคู่แระ...ไอ้ที่มั่นใจว่าแน่ ปล่อยให้จีบ สุดท้ายก็โดนกดทุกรายอ่ะพี่ยู :hao3:
:oni1: เค้าถึงบอกว่าขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด
:give2: -west- ในวัยเบญจเพส ก็ขอให้แซ่บยิ่งๆ ขึ้น สุขสันต์วันเกิดย้อนหลัง (07/01) อีกทีคับ
#เปิดหูค็อกเกอร์แล้วเป่า #ฮร่าาาา :จุ๊บๆ:
-
ยูนี่แบบอบอุ่นจริงๆ
ชอบอ่ะๆๆๆๆๆ โอ๊ยย หลงรักยู
แต่ว่า..เค้าจูบกันแล้วๆๆๆ อร๊ายย
เขินมาก เขินสุดชีวิต
อินนี่น้า หลงรักยูแล้วชิมิ ที่มาแย่งนัทไปนี่คงเพราะอยากกันนัทออกจากยูรึเปล่า แน่ๆเลยอ่ะ
จีบให้ติดนะจ๊ะ (อยากให้ยูเปลี่ยนขั้วให้ได้ 555)
-
เชียร์น้องอินให้จีบพี่ยูติด :o8:
-
เขินอ่ะ อินนี่รุกเร็วนะ
ความซวยมาเยือนแล้วคิว
-
สงสารคิวนะ แต่ยังไงก็ชอบแมนกะแมนมากกว่า :hao7: แต่คำพูดอั้มนี่ก็น่าลองนะยู :hao3:
-
อินจะจีบยูยังไงต่อไป
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับคิว ติดตามค่าา
ขอบคุณมากนะคะ+1~^^
-
กีซซซซซซซซซซซซซซซซ พี่อินของน้องงง > <
โถ พ่อคุณ บอกชอบ(?)ไปแล้วสาว(?)เค้าก็ยังไม่สนจายย 5555
ชอบพี่อินมากกกกกก คนอะไรดูน่ารักน่าเตะเป็นที่สุด ♥
-
สงสาร คิว จังเลยอ่าาา
ชอบบุคลิคของ ยู แฮะ ซึนแท้
-
อินดูท่าจะร้ายน่าดู พี่ยูจะไหวมั้ยเนี่ย
:กอด1:
-
:กอด1:
-
ตกลงยูเคะใช่มั้ยนิ เคะซึนฟินค่าาา แต่แอบสงสัยอินอยู่ดีนะ กลัวจะมาหลอก
-
แอบคิดว่าอินน่าจะหลงรักหลงชอบยูมานานแล้วพอดู รุกใส่ซะ
-
กรี๊ดดดดรู้สึกได้ตั้งแต่ตอนแรกว่านัทต้องไม่ใช่นายเอก
ชอบแมนแมนแบบนี้จัง ยูไม่ตุ้งติ้งบอบบาง :ling1:
สู้ๆนะอิน อย่าหลอกพี่ยูนะ555
-
เชียร์ให้อินจีบพี่ยูติด 555+
-
:katai2-1: เชียร์อินนนนนนอินน่ารัก. ขี้อ้อนอ่ะที่ตามจีบนัทเพราะชอบยูหรือเปล่าาาาาาอินเอ้ยยย o13
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกก มาติดตามด้วยคน
-
ชอบพี่ยูววว~~~~ (เพี้ยนเพื่อเพิ่มอัธรส ฮ่าๆ) :กอด1:
ไม่ไว้ใจอินเท่าไหร่อ่ะ มันต้องการอะไรห๊ะ!? มาเล่นๆกับพี่ยูเดี๋ยวจะโดน :z6:
ปล้ำลิง. ตามมาจากกระทู้แนะนำ พอเห็นว่า -west- เขียนปุ๊บอ่านเลย ไม่รีรออีกต่อไป
ทำไมเราไม่เจอเรื่องนี้ก่อนนะ ฮ่าๆๆ
-
ก่อนอื่น ลองเลิกบุหรี่ก่อน เดี๋ยวเป็นมะเร็งตายหนียูขึ้นมาทำไง
-
ตรงที่อินบอกว่า "ทำไมไม่ชอบผม" กับ "ไม่รู้ แค่อยากให้ยูชอบ"
นี่ทำให้ย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่แรกใหม่เลยนะคะ
จากที่อ่านอีกรอบนึง วิเคราะห์เอง (555) ได้ว่า
ที่อินจีบนัทแล้วแย่งนัทไปจากพี่ยูนี่เป็นการเรียกร้องความสนใจอย่างนึงรึเปล่าคะ?
แบบตอนคบกับนัทไม่เคยอยู่ในสายตา ก็เลยแย่งนัทมาเพราะอยากอยู่ในสายตา
ให้พี่ยูหันมาสนใจตัวเองบ้าง ออกแนวเด็กขี้อิจฉาอะไรแบบนี้ 55
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ มาก ชอบปู้จายบุคลิกแบบยูยูอ่ะ น่ารัก มีเสน่ห์อ่ะ แต่เมื่อไหร่จะเลิกรักคนรักเก่าที่ทิ้งเราไปซะทีเนี่ย คนไหนที่ไม่รักเรา ก้ออย่าไปสนใจเลย เห้ยยยยยยยยยยย
มาต่อไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา ได้โปรด คิดถึงมาก
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง :L1:
-
ตอนนี้ฟินมาก
ชอบอะ
:hao7: :hao7: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao7 :hao7: :hao7: :hao7: o13
-
ชอบแนวนี้่มากๆๆแบบรุกชนรุกอ่ะ 55++
ฟินนน อยากอ่านต่อแล้วค่ะ
ขอบคุณนะค่ะ
-
อืม จากที่อ่านมา แลดูแล้ว อินท่าทางจะเป็นเด็กขี้อิจฉานา
เหมือนว่าจะชอบพี่ยู แต่เห็นพี่ยูมีแฟน เลยแย่งซะ = =
แบบประมาณกันท่าไม่ให้มีใครอ่านะ แล้วทีนี้คิวก็มาวอแวอีก
คิวเอ้ย ท่าทางจะเจอศึกหนักแล้วล่ะลูกเอ้ย 555
แต่ชอบเมะนิสัยแบบนั้นที่สุดเลยอ่ะ เคะนิสัยแบบนี้ก็ชอบ
รักเรื่องนี้เข้าแล้ว >///< รักเมะชนเมะค่าา
-
เข้ามาอีกที เพราะได้แต่คิดแล้วสงสัย ~
ทำไมชื่อตอนเป็น 04 Try 01/01/14 มันน่าจะ 04 You got me 08/01/14 รึเปล่า :ruready
-
ยอมให้น้องอินจีบแสดงว่าจริงๆ ยูก็คิดอะไรๆหรือป่าวคะ ><
-
ชอบๆๆๆๆ เคะซึนนนน
-
ตะเอง คนเขียนคนงามจ๋า ลืมแก้หัวทู้ค่ะ
นึกว่ายังไม่ได้อัพ เลยเพิ่งเข้ามาดู
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ๊ายยยยย
เค้าชอบ ชอบแนวนี้ ชอบยูอะ สเปคโคตรๆๆ งื้ออ ทำไมเพิ่งเจอ :z3:
อัพอาทิตย์ละ 5 วัน ได้มั้ยอะ ปิ๊งๆ :mew2:
-
ชอบเพลงนี้มากกกกแล้วแบบอินร้องยิ่งชอบบบบบบบ *_*
ไม่เข้าใจว่าจะลากคนนอกมาเอี่ยวเยอะทำไมไอ้พวกนี้
จีบๆกันไปก็จบ ไม่ก็เขี่ยคิว แต่ท่าจะยากอ่ะพี่ยูแม่งได้ไปแล้ว =_=
อินไฟวท์ติ้งนะฮะ
-
เราแอบสงสารคิว น้องดูไม่มีพิษมีภัย
หาคู่ให้คิวด้วยน๊าา
ชอบแบบยู ดูเป็นคนจริงใจซื่อตรงต่อความรู้สึกดี
ส่วนอิน แอบหมั่นใส้อ้ะ 5555555
-
รีบเขี่ยน้องคิวไปไวไวเลยค่ะ ถึงจะดูแสนดี? แต่เกะกะตามาก 55555
อินเดินหน้าเต็มกำลัง เราเชียร์นาย
-
กรี๊สสส จูบกันแล้วๆๆๆๆ
ยูระวังจะเผลอใจนะจ้ะ :o8:
-
อยากรู้ว่าจะลงเอยกันยังไง
ต้องติดตามมมมม >.<
-
สงสารอัน้องคิวเบาๆ555555
พี่ยู ยอมๆอินไปเห๊อะ :z2:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าที่เป็นปัญหาจริงๆน่าจะเป็นพี่ยูมากกว่า ตีเบลอใส่อินตลอด
อินนี่ถึงจะมาจีบแบบงงๆแต่น่าจะไม่ได้คิดร้ายอะไรหรอกมั้ง ดูท่าทางเหมือนเด็กอยากได้ของเล่น แต่พี่ยูไม่ง่ายนะ 555
นอนนี้ทั้งสองคนมีพัฒนาการรวดเร็วมาก หลังจากดินเนอร์บุฟเฟต์โดยมีน้องคิวอยู่ด้วย ก็มาเที่ยวหัวหินโดยอินบังคับมา
จากนั้นก็จูบกันใต้แสงจันทร์ （≧∇≦）
คือก็มาถึงขั้นนี้แล้ว พี่ยูที่กำลังคิดจะคบกับน้องคิวจะทำไงกับน้องเหาฉลามขโมยจูบที่แย่งแฟนเก่าพี่ไปไม่ดูแลครับ หุหุ
-
เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่านก็วันนี้ มีคนแนะนำมา ชอบมากกกกกกก ค่ะ > < สนุกมาก ชอบการเขียนสไตล์นี้จัง เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
ซึนแบบพี่ยูน่าจับปล้ำ
ฮืออออออออออออออออออ
ยังยืนยันว่าชอบน้องอิน :hao5:
เด็กร้ายกาจ โอยยยย ชอบตอนน้องอินยัดควันบุหรี่เข้าปากพี่ยู ฮืออออ
ทำไมอ่านแล้วรู้สึกได้ถึงความอีโรติก ขอบคุณพี่ยูที่ไม่ถีบน้องกลับชวนให้บรรยากาศเสีย ก๊ากกกกก
อยากทำอะไรก็ทำ.. อืมม หาเรื่องให้ตัวเองงานเข้านะพี่ยู จะแกล้งอะไรก็ช่างเถอะแต่ดูน้องมันจะเอาจริง
ขอแสดงความเสียใจกับน้องคิวและน้องนัทมาด้วย ณ จุดนี้
ปล. ชอบพี่อั้มจังเลย จุ๊บๆ :mew1:
-
ชอบอินว่ะ โคตรดื้อด้านเลย :m4:
-
จะจีบกันอย่างไงนะ :impress2:
-
อินขอจีบพี่ยูแล้ว ตีกันตายไหมเนี๊ยะ
กลับไปอินมันจะกันคิมออกจากพี่ยูยังไง
-
อินกะจะรุกใส่เต็มที่เลยสินะ แอบชอบยูมาก่อนหรือเปล่าเนี่ย
-
ชอบน้องคิวอ่ะ น่ารักดี ยูอย่าพึ่งทิ้งน้องนะ เดี๋ยวเข้าข่าย ได้แล้วเลิก
:sad4: :sad4: :sad4:
-
พี่ยูคะ การที่พูดแบบนั้น ไม่เสียใจทีหลังนะ (เพราะจะโดนกด 55)
เป็นคนหนึ่งที่ชอบอ่านเคะแมนๆ ไม่ค่อยชอบเท่าไรเคะหวานๆ (แต่อ่านได้)
รออ่านตอนต่อไปว่า พรุ่งนี้ พี่ยูจะเป็นอย่างไร :z1:
-
โอ้ยยชอบมาก
ชอบทั้งยูทั้งอิน
รออ่านตอนต่อไปค่าา
-
หลงรักน้องอินนนนนนนนนนน :o8:
ยู ถ้าเธอไม่จัด เราจัดนะ :laugh: :laugh:
-
:call: :call: :katai4: :katai4: o13 o13 :hao6: :call: :mc4:
-
คือก่อนหน้านี้ยังไม่ได้จีบ แต่เราก็เขิ๊นเขินอ่ะ :-[
อินดูโรแมนติกดีจัง เมื่อไหร่ยูจะตกหลุมรักเร็วๆก็ไม่รู้ เชียร์ๆ :hao6:
-
จะบอกว่าเร้าใจมาก อ่านทีละตัวแบบไม่อยากให้จบแต่ละตอนเลยอ่ะค่ะ นัทก็นัทเถอะ คิวก็คิวเถอะ
ไม่เร้าใจเท่ายูซักคน เอาจริง ๆ นะ เป็นคนดีมากเลย แถมเท่ห์มากด้วย เป็นเคะที่เคยเป็นเมะที่เท่ห์อ่ะแกร๊
แต่น้องอินจะเป็นคนกดจริง ๆ ชิมิ วัดจากส่วนสูงนะ แต่ยูเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วน่าจะมีความสุข
อินก็แบบกลายเป็นเด็กขี้อ้อนไปเลยนะ แต่ก็ร้ายกาจชะมัดไว้ใจไม่ได้ด้วย ท่าทางจะขึ้หึงอย่างแรง
อย่างเรื่องคิวเอาน้ำหอมมาใช้ก็ฉิวซะ พี่ยูตอบให้จีบด้วยความมึน แต่อินมันเอาจริงนาพี่
แต่อินไว้ใจได้ชิมิ นัทจะเคลียร์กันยังไง ปัญหาต่อไปแน่นอน เพราะยูยังมีใจให้นัทอยู่มาก
โอย เร้าใจ สนุกทุกตรงค่ะ อยากอ่านต่อแว้ว
ขอบคุณค่า
-
จะต้องตามติดซะแล้วสิเรา
-
:katai1:
-
05 Love me, please
ผมไม่ได้ดูนาฬิกาตอนกลับมาถึงกรุงเทพว่ากี่โมงกี่ยามเข้าไปแล้ว เพิ่งมารู้ตัวเมื่อเช้าว่าแบตหมดเพราะไม่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกแม้จะนอนอืดเต็มอิ่มแล้วก็ตาม ชาร์ตแบตทิ้งไว้ อาบน้ำอาบท่า คว้ากล้องตัวโปรดมากดดูว่ายังมีพื้นที่เหลือในเม็มโมรีก่อนแต่งตัวด้วยซ้ำ วันนี้ต้องออกไปเก็บรูปเพิ่ม เที่ยง ๆ จะแวะเข้าไปหาคิวหน่อย เมื่อวานบอกว่าจะโทรหาก็ลืมสนิท เมื่อคืนโคตรง่วง แค่ขับกลับมาถึงโดยสวัสดิภาพก็บุญนักหนาแล้ว ไม่อยากจะยอมรับแต่ก็ต้องยอมรับว่ะ ขับรถไปจิบแอลกอฮอล์ริมทะเลนี่โคตรของความฟินเลย
ผมเดินออกจากหอพัก ไม่ได้บอกใครว่าเช้านี้จะไปทำงานก่อน ใครที่ว่าก็ไอ้อินนั่นแหละครับ กลัวมันจะตามไปอีก อากาศร้อนๆแบบนี้ไม่ค่อยเหมาะกับผิวมัน อินทรีเป็นคนขาวจัด ขาวแบบโดนแดดนิดเดียวก็แดงไปทั้งตัวแล้ว อย่างนี้แหละลูกผู้ดี ถ้าเป็นรุ่นน้องผมตอนรับน้องจะเล่นให้เข็ด น่าเสียดาย พวกลูกท่านหลานเธอที่มีบริษัทเป็นของตัวเองชอบเรียนคณะหรู ๆ เศรษฐศาสตร์ บริหารอะไรแบบนี้ ไม่คิดจะเรียนคณะที่เป็นชนชั้นแรงงานบ้างหรือไง อย่างนัทก็อีกคน ที่จริงบ้านนัทก็เปิดเป็นบริษัทเล็กๆครับ เคยคุยกันว่าโดนบังคับให้เรียน นัทเองอยากเรียนการท่องเที่ยว แต่เตี่ยไม่ยอม อย่าให้พูดถึงเรื่องที่เป็นเกย์เลย ถ้าที่บ้านรู้นะ ตายสถานเดียว
นอกจากไอ้อินแล้วก็มีนัทที่ผมเคยพามาเซอร์เวย์ด้วย นัทบอกสนุก แต่หน้าตาโคตรเหนื่อย ครั้งเดียวเหมือนกันเพราะกลับไปก็สลบไสลตามประสาคนไม่ค่อยออกแรง ส่วนคิวนี่คงไม่ต้อง เรียนสายเดียวกันเดี๋ยวก็เจอแบบผมจนชิน ปี 1 ยังถือว่าเรียนน้อย ผมมาจะเป็นจะตายตอนที่เรียนกฏหมาย โคตรพ่อโคตรแม่เหอะ ตอนก่อนเอ็นท์ไม่เห็นรู้ว่าต้องเรียนเยอะขนาดนี้ พวกวิศวะที่ออกแบบคำนวณค่อยไปเรียนตอนสอบใบประกอบวิชาชีพด้วยซ้ำ มันเป็นเคราะห์กรรมครับ มีลูกบอกลูกมีหลานบอกหลานอย่าเข้าเลยคณะนี้ ต้องรู้อะไรครอบจักรวาล เหนื่อยฉิบหาย
ผมเดินตระเวณถ่ายรูปตามบันทึกที่จดมาจากอาจารย์จนคิดว่าพอก็กลับออกมา เจอไอ้เด็กกล้า เลี้ยงไอติมมันไปแท่งนึงแล้วรีบชิ่งก่อนโดนไถตังค์ เด็กสมัยนี้มันฉลาด อยู่ด้วยแล้วผมเสียเปรียบตลอด หรือผมแก่จนไม่ทันมันวะ ไม่น่า เพิ่งจะ 22 เองนะโว้ย
‘เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...’
ผมกดวางสายอย่างหงุดหงิด พยายามโทรหาคิวตั้งแต่เช้าติดต่อไม่ได้เลย ไม่แน่ใจว่าวันนี้เลิกเรียนกี่โมง แวะไปหาจะได้ไม่เสียเวลาแต่เป็นแบบนี้คงต้องเสี่ยงดวง คิดเสียว่าเผื่อเจอไอ้อั้มลอยไปลอยมาแถวนั้นจะได้ถามมันเรื่องงานด้วยแล้วกัน สุดท้ายก็ตัดสินใจเรียกพี่แท็กโบกเข้าม. ผมไม่ใช่พวกเอะอะก็เรียกบริการแท็กซี่ครับแต่วันนี้ร้อนฉิบหาย ช่วงไหนเสียเงินให้รถบริการขนส่งแบบนี้บ่อยๆจะจนราวคนล้มละลาย แต่อากาศเมืองไทยไม่อำนวยให้นั่งรถเมล์ครับ ขนาดรถแอร์ยังร้อน ไม่ต้องอยู่กันแล้วประเทศนี้
“คิว”
ผมตะโกนเรียกแต่ไกล เห็นกลุ่มคิวนั่งกินข้าวกันในโรงอาหารคณะแล้วเดินเข้าไปหา พวกเพื่อนๆมันไม่ได้แซวผมเหมือนเมื่อวานแต่มองหน้ากันปะหลักปะเหลื่อ คิวเองก็มีทีท่าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเจอผม คำถามแรกที่วิ่งปรี๊ดขึ้นมาคือเกิดอะไรขึ้น แม้ไม่มีคำบรรยายอะไรผมก็สัมผัสได้ว่ามันไม่ปกติ
“ปิดเครื่องทำไม”
“แบตหมดครับ” ผมล้วงมือทั้งสองข้างเข้ากระเป๋า มองหน้ารุ่นน้องคาดคั้น หลบตา พูดเสียงสั่น เห็นแว้บเดียวก็รู้ว่าโกหก ประเด็นที่น่าสงสัยคือโกหกกันทำไม...
“ออกไปคุยกันหน่อย”
คิวพยักหน้าแล้วเดินตามผมหวาดๆ เพื่อนมันอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรแต่พอเห็นสายตาผมจ้องกลับไปก็ปิดปากเงียบสนิท ผมพาคิวมาในห้องน้ำในตึกที่คนน้อยมาก กอดอกจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็งรอให้สารภาพความจริงออกมา
“พี่ยู คิวขอโทษ”
ทำไมมีแต่คนชอบขอโทษกูนักวะ อะไรที่รู้ว่าผิดมึงก็อย่าทำตั้งแต่แรกสิ ผมไม่ตอบอะไร ยังคงใช้สงครามเย็นกดดันอีกฝ่าย แต่ที่ได้รับต่อจากนั้นคือคิวก้มหน้าชิดอกมือทั้งสองข้างประสานกันแน่นอยู่ด้านหน้า ไม่รอแล้ว ผมดันไหล่รุ่นน้องไปชิดกำแพง ก้มตัวลงไปบดจูบที่ปากแดง ๆ ก่อนคิวจะยกมือมาดันที่อกผมเพื่อห้าม “ยะ... อย่า คิวไม่ไหวพี่ยู”
“อะไรที่บอกว่าไม่ไหว”
ผมหรี่ตามอง ได้กลิ่นน้ำหอมเหมือนเมื่อวานแต่อ่อนมากจนแน่ใจว่ามันเป็นกลิ่นจากตัวคนอื่นที่คงคลุกวงในกันมากพอสมควรมันถึงติดมาด้วยได้ กวาดตามองลึกลงใต้ผิวผ้าไปตามเนื้อเนียนละเอียด เห็นร่องรอยสีม่วงช้ำประปรายเลยปล้ำเอาเสื้อของคิวออก มือเล็กปัดป่ายเป็นพัลวัน ไม่มีเสียงสะอื้นแต่น้ำตาคิวไหลลงมาช้าๆอาบแก้ม ถ้าใครขืนใจก็บอก ผมจะไปจัดการให้ ไม่ใช่เงียบไปแบบนี้ ถึงจะยังไม่ตกลงคบกันเป็นมั่นเหมาะแต่มันก็เมียผม แค่พูดว่าไม่เต็มใจผมก็ปกป้องเต็มที่อยู่แล้ว
“คิว!”
“พี่ยู อย่า....”
ผมไม่ได้ถามต่อว่าเต็มใจหรือเปล่า เพราะเพิ่งสังเกตข้อมือขาวที่จับยึดเอาไว้ คำตอบที่ผมไม่อยากจะเชื่อ แต่เรื่องราวมันผูกกันได้ลงตัวเกินไป
Junker Bauhaus นาฬิกาเรือนเกือบสองหมื่น
น้ำหอม กลิ่นเดียวกับที่ห้อง
ผู้ชาย คนที่บอกว่าจะจีบผมเมื่อวาน
“ไอ้อินใช่ไหม?”
คิวไม่ตอบเอาแต่ร้องไห้ ผมเลยทุบไปที่ประตูห้องน้ำดังโครม เชี่ยเอ๊ย โคตรเกลียดมันเลยว่ะ เกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตายคามือ ผมปล่อยคิวไว้ตรงนั้นแล้วเดินออกจากคณะไปตึกเศรษฐศาสตร์อย่างลืมตัว เห็นบีเอ็มจอดหน้าคณะ ส่วนเจ้าตัวมันก็อยู่ที่โต๊ะประจำหัวเราะเฮฮากับกลุ่มเพื่อนที่มีนนัทนั่งคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง
“ไอ้เชี่ยอิน”
ผลัวะ!
“บ้าไปแล้วเหรอพี่ยู!” นัทวิ่งมาผลักผมออก ไอ้อินถึงกับเซล้มหลังจากผมต่อยมันไปสุดแรง หลังจากยืดตัวขึ้นมาได้ก็ใช้แขนเสื้อเช็ดเลือดที่มุมปากมองผมตาขวาง
“มึงทำแบบนี้ทำไมวะ ทั้งๆที่รู้ว่ากูกับคิว...”
สายตานัทที่มองมาทำให้ผมจบประโยคแค่นั้น ถ้าพูดเรื่องมันไปนอนกับคิวคนที่เจ็บก็นัท เห็นคาตาอยู่ชัดๆว่ามันกับนัทยังคบกันอยู่ ไอ้ระยำเอ๊ย แล้วบอกว่าจะจีบกู ตาใสๆแบบนั้น ท่าทางเหมือนเด็กที่ไม่ได้วางแผนอะไรซับซ้อน สายตามันเมื่อวานตอนที่ส่งผมถึงห้องยังหวานหยดเหมือนคนตกอยู่ในความรักแท้ๆ แต่เวลานี้ทุกอย่างไม่เหลือแม้แต่เค้าไอ้อินคนเดิมแม้แต่น้อย ทั้งดุดัน เกรี้ยวกราด และยิ้มเยาะในเวลาเดียวกัน
“ถึงขั้นต้องชกกันเลยเหรอวะ เกินไปหน่อยมั้งยู”
ผมไม่เคยโกรธที่อินไม่เรียกผมว่าพี่ แต่ตอนนี้กลับฉุน มันปัดมือของนัทที่เอื้อมไปช่วยดูแผลออกแล้วเดินตรงมาหา ผมชกหน้ามันอีกรอบทว่ารอบนี้เจ้าตัวตั้งรับทันเลยล็อกข้อมือผมไว้แน่น แรงมันเยอะมาก อย่าว่าแต่ซ้ำรอยเดิมเลย กระชากออกจากมันผมก็ทำไม่ไหว
“ไปเคลียร์กันที่อื่น”
“กูไม่มีอะไรเคลียร์กับมึงแล้ว”
“เอะอะก็มาชกกูแล้วบอกว่าไม่มีอะไรจะเคลียร์น่ะเหรอ ง่ายไปมั้งยุทธนา กูไม่ใช่คนที่จะให้มึงใส่อารมณ์ได้ฝ่ายเดียวนะ” อินทรีกำลังโกรธ ใบหน้ามันเรียบนิ่ง น้ำเสียงก็หนักแน่นจริงจัง แม้แต่นัทเองก็ยังไม่กล้าทำอะไรนอกจากยืนมองห่างๆ ผมพยายามสะบัดแขนออกจนสุดท้ายมันยอมปล่อย แต่ใช้มือดันหลังผมให้เดินไปที่รถแทน
อินทรีไม่ได้เคลียร์กับผมในรถ มันเคลื่อนตัวออกจากมหาวิทยาลัยไปที่คอนโดละแวกนั้น ตึกสูงใหญ่ราคาหลายล้านแต่เต็มทุกชั้น ผมเคยมาถามราคาตอนที่ยังสร้างไม่เสร็จแล้วก็ถอดใจ แพงเชี่ยๆ ยิ่งหลังจากทุกอย่างสมบูรณ์ จากซากตึกกลายเป็นสถาปัตยกรรมหรูหราก็ไม่ย่างกรายเข้ามาเหยียบอีกเลย รู้สึกผิดที่ผิดทาง
มันลากผมไปบนห้อง ไม่ได้อยู่ชั้นสูงสุดแต่จัดว่าวิวดีมองลงไปเห็นสระน้ำกลางคอนโดกับสวนหย่อมเล็กๆ ผมไม่ได้เข้าไปในห้องนอน โดนมันเหวี่ยงลงโซฟาแถวนั้นก็นั่งนิ่ง ไอ้อินเดินวนไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้ตัวเองแล้วออกไปสูบบุหรี่ที่นอกระเบียง สงบอารมณ์อยู่พักใหญ่ถึงค่อยกลับเข้ามา
“แคร์มันมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
ผมนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาหนัง ไม่ได้แคร์คิวเท่าไรหรอกแต่เจ็บใจที่คนแย่งไปเป็นมัน ยังไม่ทันจะได้ตอบไอ้อินก็คร่อมตัวผมไว้กับโซฟา ใช้จมูกเกลี่ยแก้มเพราะผมหันหน้าหนีไม่ยอมให้มันจูบ
“พูดสิ ให้พูดแล้วทำไมไม่พูด หรือถนัดแต่ใช้กำลัง ก็ได้นะ อย่างนั้นกูก็ชอบ”
อินทรีทำท่าปลดกระดุมเสื้อเม็ดบน ผมเลยผลักมันออก คิดแต่เรื่องอะไรวะ “กูเป็นรุ่นพี่มึงนะ!”
“ไม่ชอบให้ใช้กู-มึง? ก็ได้ แต่ผมบอกไว้ก่อนว่าผมไม่ชอบให้ใช้กำลังเหมือนกัน พี่ต่อยผมเป็นครั้งที่สองแล้ว ถ้ามีอีกครั้งผมเอาคืนแน่ แต่ในรูปแบบไหนผมไม่รับประกันหรอกนะ พี่ก็ผ่านเรื่องนั้นมาพอตัว คงไม่โลกสวยมองไม่ออกหรอกว่าผมพูดถึงเรื่องอะไร”
รู้ แต่ไม่อยากจะรู้ ไม่อยากยอมรับด้วย ไอ้อินมันคิดเรื่องแบบนั้นกับผมจริงๆเหรอ พิศวาสเชี่ยอะไรกูเนี่ย ไม่ทันได้ถาม ริมฝีปากชื้นก็ไล่แตะแก้มผมไล่ลงมายังสันคางด้านข้าง ผมปัดมันออกแต่ก็โดนมือหยาบรวบเอาไว้ก่อน อินทรีสะกดผมให้นิ่งเฉยด้วยแววตาเย็นเยียบ “ว่าไง.. แคร์คิวมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ ตอนผมแย่งนัทมาก็ไม่เห็นจะโมโหขนาดนี้”
“มันไม่ใช่เพราะคิวเว้ย แต่เพราะมึงต่างหาก โรคจิตหรือไงวะ ทำไมต้องตามมาแย่งเด็กกูด้วย”
“ผมไม่ให้พี่ชอบคนอื่น”
“แล้วคิวมันเกี่ยวอะไรด้วยวะ มีปัญหามึงก็มาเคลียร์กับกูไม่ใช่ไปใส่ที่น้องมัน”
อย่าใช้ข้ออ้างว่าชอบผมเลยไปมีอะไรกับเด็กผมเลยว่ะ ปัญญาอ่อนมาก มึงอ่านการ์ตูนตาหวานเล่มละ 35 บาท มากเกินไปหรือไงไอ้อิน โคตรงี่เง่า
“ผมแค่ซื้อนาฬิกาไปให้มัน แลกกับไม่ให้ยุ่งกับพี่ ส่วนเรื่องอื่นเด็กพี่มันขอเอง ผมบอกแล้วไง ผมมีทุกอย่าง ทุกๆอย่างที่ทุกคนอยากได้ ทำไมพี่ไม่ต้องการผม”
“มึงบอกว่ามึงจะจีบกูแต่มึงไปนอนกับคิวเนี่ยนะ! คิดเหี้ยอะไรอยู่!”
“จะให้คิดอะไร ไอ้เด็กแรดมันจะได้ไม่กล้ากลับไปหาพี่ไง! ผมบอกเลยนะว่าถ้ายูจีบใครผมจะตามไปแย่งให้หมด! ถ้าไม่อยากดึงใครมาเกี่ยวก็เลิกมองหาคนอื่นสักที!”
“มึงต้องการอะไรจากกูกันแน่อินทรี”
ผมค่อนข้างมั่นใจ ไม่ใช่เงิน ไม่ใช่เซ็กส์ คนอย่างไอ้อินหาเรื่องแบบนี้ที่ไหนก็ได้ แต่ไม่เคยมองออกว่าที่มันต้องการจากผมคืออะไร หรือเพียงแค่ชัยชนะ ผมยอมนอนกับมันสักครั้ง แสร้งศิโรราบให้มันลำพองใจดีไหม ขอแค่รีบๆจบเรื่องพวกนี้ไปสักที เลิกวุ่นวาย ทำตัวระรานผมเสียทีเสีย สุขภาพจิตโคตรๆ
“จะรักผมแบบที่รักไอ้นัทมันไม่ได้เลยเหรอ”
ผมเงียบไปหลังจากประโยคนั้นจบลง สบตาที่จ้องมองมาไม่ยอมแพ้ สายตาของมันกำลังบอกอย่างเดียวกับที่ปากพูด
ความอิจฉา
ผมเห็นสิ่งที่สะท้อนอยู่ในนั้น
“ถ้ามึงจะให้ใครรัก มึงหัดรักใครให้เป็นก่อนเถอะ”
“ก็สอนผมสิ”
“กูไม่ใช่แฟนมึง.. กลับไปหานัทแล้วรักนัทเถอะ จะให้กูพูดอีกกี่ครั้ง กูรักนัทแล้วยังไง คนที่ทำให้นัทมีความสุขได้มีแค่มึง ทำไมมึงไม่รักมัน”
“นัทมันไม่ได้รักผม! ผมอยากได้คนที่จะรักผมได้อย่างที่พี่รักมัน ผมขอมากไปเหรอ”
“... ผมขอมากไปเหรอที่อยากให้ยูชอบผมบ้าง!”
“รักผมสิ ยู ผมบอกให้รัก...”
สายตามันอ่อนลง โน้มตัวลงมาใฃ้หน้าผากซบกับหัวไหล่ เหลือเพียงเสียงลมหายใจหนักๆที่เจือปนไปด้วยความสับสนกระจายตัวอยู่โดยรอบ
ทายสิครับว่าผมตอบมันไปว่ายังไง
ถูกครับ ผมไม่ตอบ ปล่อยให้ความเงียบมันคุยกันทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยเสียงที่ตีกันวุ่น พอได้เวลาเรียนผมกับอินก็แยกกันออกมา ไม่ใช่ไม่เข้าใจสิ่งที่มันพูด แต่ฟังดูแล้วตลก ผู้ชายที่หาได้ตามนิยายอย่างมันจะมาเรียกร้องหาความรักจากผม คำถามคือว่าทำไมต้องเป็นจากผม นั่นยังคงเป็นสิ่งที่ไม่อาจให้คำตอบกับตัวเองได้และขลาดกลัวเกินไปที่จะไปคาดคั้นให้มันตอบ
ผมกลับมาที่ห้อง ดูรูปถ่ายวันนี้ทบทวนกับสิ่งที่อาจารย์บอกว่าต้องการแต่ในหัวกลับฟุ้งซ่าน ผมไม่อยากคิดถึงเรื่องของมันแต่ก็อดไม่ได้ เปิดคอมทำงานได้ไม่เท่าไรก็โทรหาไอ้อั้มเรียกมันยกคอมมาทำงานด้วยกัน ผมไม่อยากอยู่คนเดียวเวลานี้ อยากมีเพื่อนคุยให้สะบัดเรื่องอินทรีให้หายไปมากกว่า เสียงอั้มฟังดูหงุดหงิดแต่ก็ยอมมาหา ผมเปิดทีวี หยิบกีต้าร์ที่วางพิงหัวเตียงไว้มาเล่นแต่ก็เผลอนึกไปถึงตอนที่ไปหัวหินกับอินคืนก่อนอีก ถ้าวิธีจีบของอินทรีคือการเข้ามาสิงในหัวผม 24 ชั่วโมงผมว่ามันสำเร็จ หันซ้ายหันขวาก็มีแต่เรื่องของมันเต็มไปหมด
ผมไม่ใช่คนอารมณ์ร้อน แต่โมโหจนถึงขั้นมีเรื่องชกต่อยกับอินทรี 2 ครั้งในรอบ 1 เดือนได้นี่ไม่รู้ว่ามันเจ๋งหรืออะไรดี
“ไง” ไอ้อั้มทักผมพลางพยักเพยิดให้เปิดประตูกว้าง มาไวดีนี่หว่า
“เป็นเหี้ยอะไรของมึงครับ ยุทธนา” ชื่อเล่นผมญี่ปุ่นจ๋าเลยใช่ไหมครับ จริงๆมันมาจากคำว่ายุทธนาแหละ ไทยแท้ ไม่มีผสม ส่วนไอ้โยน้องชายมาจากโยธิน ชอบกระแดะตั้งชื่อตัวเองในเฟสว่าโยชิ คิดว่าเป็นลูกอังสุมาลินหรือไงก็ไม่รู้ แต่ผมไม่เคยแซวมันหรอกครับ ไอ้น้องเวรมันกำความลับผมเอาไว้ เรื่องที่ชอบผู้ชายนี่แหละ ความแตกเพราะดันไปดูหนังเรื่องเดียวกันแต่ตอนนั้นผมไปกับเด็กผมส่วนมันไปกับกลุ่มเพื่อนตัวเอง กลับบ้านมาก็ไม่ได้ว่าอะไร ถามผมแค่ว่าเป็นเกย์ตั้งแต่เมื่อไร ไม่ได้ซักต่อ ส่วนกับพ่อผมไม่มั่นใจว่ารู้หรือเปล่า ไม่เคยถามเรื่องแฟนผมสักที ผิดกับไอ้โยโดนประจำ
“เครียดนิดหน่อย คิดงานไม่ออก”
“มึงร่างแบบหรือยัง”
“ก็นี่แหละ มีในหัวแล้วแต่ไม่มีสมาธิว่ะ ลองเล่นโปรแกรมยิ่งทำไม่ได้ใหญ่”
ไอ้อั้มพยักหน้ารับรู้แล้วเดินไปเปิดตู้เย็นราวกับเป็นห้องของมัน ได้ชาเขียวที่แช่ทิ้งเอาไว้ตั้งแต่วันก่อนมาขวดก็ทิ้งตัวลงบนพื้น รื้อคอมออกมาวางบนโต๊ะญี่ปุ่นพับได้ขนาดใหญ่ที่วางกลางห้องสำหรับทำงานแล้วหยิบกล้องผมไปดู
“ภาพเจ๋งดีว่ะ มึงน่าเอาดีด้านนี้นะ”
“พอแดกไหมล่ะสัด งานมึงถึงไหนแล้ว”
“ไปเก็บรูปมาแล้วแหละ นี่หาข้อมูลเก่าๆอยู่ มึงคุยกับพี่เฟยหรือยัง?”
ผมส่ายหน้า รายนั้นหายไปเลย ปกติก็ตามตัวยากอยู่แล้วพออยู่ต่างประเทศก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ผมลองร่างแบบใส่กระดาษแล้วหยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กที่เขียนสตอรี่เล็กๆน้อยๆเตรียมไว้ขึ้นมาวางคู่ “งานแม่งไม่ค่อยเดินเลย”
“เครียดอะไรล่ะ” ผมถอนหายใจ ชั่งใจพักหนึ่งว่าจะเล่าให้ฟังดีไหม แต่ผมกับอั้มก็ไม่ได้มีความลับกันอยู่แล้ว เผลอๆเรื่องของผมน่ะมันรู้ดียิ่งกว่าใคร เสียเปรียบที่มาคบกับมันเพราะไอ้อั้มมันฉลาดเกินจะทันจริงๆ
“ไอ้อินมันจะจีบกู”
“กูว่าละ” รอยยิ้มแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวของมันทำให้ผมถอนหายใจอีกครั้ง ช่วยตื่นเต้นนิดนึงโว้ย นี่มันปัญหาระดับชาติเลยนะ “แล้วมึงว่าไง ตกลงได้เหรอวะใครผัวใครเมีย”
“ตกลงพ่อมึงสิ มึงว่ามันคิดอะไรอยู่วะ”
“มันคิดอะไรอยู่กูไม่รู้หรอก ไม่ได้รู้จักมันเป็นการส่วนตัว แต่งงว่ามึงคิดอะไรอยู่มากกว่า”
“ทำไมวะ”
“ไม่สมกับเป็นมึง เอาเรื่องมันมาคิดเป็นบ้าเป็นหลัง” ผมนิ่งไป ไม่รู้ว่ะ มันลืมไม่ได้ แรกๆก็ว่าไม่ได้ใส่ใจหรอกนะแต่รอบนี้แม่งไม่ไหวจริงๆ
“มันนอนกับคิว ทั้งๆที่แย่งนัทไปจากกู แล้วก็ทั้งๆที่รู้ว่ากูคุยกับคิวอยู่”
ครั้งนี้ไอ้อั้มขำพรืด ตลกสัดล่ะคนยิ่งเครียดๆอยู่ ผมเดินไปเปิดผ้าม่านให้แสงจากข้างนอกสาดเข้ามาแล้วยืนพิงกรอบบานกระจกใสไว้ ที่จริงมีเรื่องที่มันขอความรักบ้าบออะไรนั่นด้วยแต่ไม่อยากพูด เดี๋ยวเพื่อนสนิทจะดับอนาถเพราะขำจนลืมหายใจเสียก่อน
“ฮ่าๆ อันนี้แรงจริง แสดงว่ามันก็เป็นเอามากนะ”
“เออน่ะสิ”
“แล้วมึงว่าไง ปกติไม่ได้ซีเรียสนี่ พวกขั้วเดียวกันกูก็เห็นมึงคุยตั้งหลายคน รู้ว่าไม่ใช่ก็ถอยกันไปเองแหละ ใครจะอยากมาเสียเวลา จีบไปก็ไม่ได้เอา”
มันคนละกรณีโว้ย ผมจะอธิบายดีไหมวะว่าไอ้อินมันไม่ได้จ้องจะฟันผม เหนื่อยว่ะ ยิ่งพูดยิ่งเครียด เหมือนผมตามมันไม่ทัน หาจุดประสงค์ที่แท้จริงของมันไม่เจอ หรือไม่กรณีสุดท้าย คือผมไม่อยากยอมรับว่าเหตุผลสัปรังเคที่อินทรีพูดนั่นจะเป็นเรื่องจริง
วนกลับมาที่เดิม
ทำไมต้องเป็นผมวะ
แทนที่มันจะไปคุยกับนัทให้รู้เรื่อง ยังไงมันก็เป็นแฟนกัน นัทรักมันอย่างที่มันต้องการไหมใครจะไปรู้ แต่ผมน่ะรู้แน่ว่านัทรักผมน้อยกว่าอิน จะให้ผมรักมันน่ะเหรอ อยากจะไล่ให้ไปเลิกกับแฟนก่อนแต่ก็กลัวมันจะทำจริงๆ นัทซวยครับงานนี้ ซวยแบบไม่มีเหตุผลด้วย ผมทำไม่ลงว่ะ กลายเป็นเหมือนเชือกที่พันกันวุ่น ผมไม่รู้จะแก้ตรงไหน ไม่ใช่คนผูกนี่หว่า
“แล้วมึงว่ามันเป็นยังไงวะ”
“เด็กเหี้ยๆ” ผมตอบไอ้อั้มแบบไม่ต้องคิดเลย แต่ละอย่างที่มันทำเอาแต่ใจตัวเองสุดๆ มองเห็นแค่ตัวเอง โคตรเห็นแก่ตัว ใครจะไปรักลง
“อย่างที่มึงกับกูคิดแต่แรกแหละ พวกลูกคนรวย ทำอะไรเหยาะแหยะ เห็นทุกอย่างเป็นของเล่น ใช้เงินซื้อความสุข”
“มึงดูเกลียดมันฉิบหาย แต่กูก็ไม่เข้าใจที่มึงก็ไปไหนมาไหนกับมัน”
“กูไปไหนกับมัน?”
“บีเอ็มซีรีส์ 3 ป้ายทะเบียน สส9898 จอดที่ไหนคนก็เห็น ไม่ต่ำกว่า 3 ครั้ง ที่มึงขึ้นลงรถคันนั้น หรือจะเถียง”
ไม่รู้โว้ย ไม่เคยนับ รู้แค่แม่งปั่นหัวกูฉิบหาย ไม่อยากจะคิดแล้ว ปวดกบาล
“แดกเหล้ากัน”
“ทำงานก่อนไอ้ยู แอดไวเซอร์นัดวันไหน” เออว่ะ ลืมไปเลย ผมทิ้งตัวลงข้างๆไอ้อั้ม มองแผ่นกระดาษกับสมุดเนือยๆ “ทำไมโดเรมอนไม่มีในชีวิตจริงวะ กูออกจะขี้เกียจเหมือนโนบิตะ”
“เพราะมันไม่มีจริงไงโนบิตะอย่างมึงถึงต้องดิ้นรนด้วยตัวเอง อย่าเพ้อๆ ทำงานไป เสร็จไวจะได้ไปร้านพี่ตุ้ย”
โอเควะ ทำงานก็ได้ บ่นไปก็เท่านั้น ไม่ได้รู้สึกสบายใจขึ้นมาเลย เชี่ยอั้ม รู้ตัวมั้ยว่ามึงโคตรไร้ประโยชน์เลยวันนี้
(ต่อด้านล่าง)
-
เสียงเพลงในร้านกินดื่มที่เดิมอึกทึก ผมกลายเป็นขาประจำถัดจากพี่แจ๊คโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้รอไอ้อั้มแล้ว ว่างก็มา เสี้ยนก็มา ยังไงก็มีพรรคพวกรออยู่ อย่างวันนี้ก็ด้วย แต่ก็ไม่ทันไอ้พีทที่แสลนมาก่อนหน้าผมทุกที
“อาทิตย์นี้มาทุกวันเลยว่ะพี่ยู” น้องรักทักพลางยกแก้วเหล้าขึ้นไหว้ด้วย
“มึงก็เปรี้ยวใช่เล่น มาคนเดียวบ่อยเหมือนกันนี่”
“พวกพี่แจ๊คก็อยู่ คนเดียวอะไรพี่ เดี๋ยวพวกไอ้โจ้ก็มา” พีทพูดถึงเพื่อนปีเดียวกับมัน ไม่แน่ใจว่ากลุ่มเดียวกันหรือเปล่าเพราะไอ้พีทมันชอบอยู่คนเดียวมากกว่าไปกับพวกนั้นแต่มั่นใจว่าสนิทกันระดับหนึ่งแหละ มาไม่พร้อมกันแต่ขากลับเสือกกลับพร้อมกันทุกคืน
“พี่อั้มไม่มาเหรอพี่”
“ไม่รู้ว่ะ ไม่ได้ถาม เหม็นขี้หน้ามัน” แกล้งพูดไปงั้นครับ วันนี้วันเกิดแม่ไอ้อั้มเลยต้องรีบกลับบ้าน บ้านมันก็อยู่ละแวกหอผมแหละ ลึกเข้าไปในซอย ผมไม่เคยเข้าไปหรอกเวลามีอะไรจะเรียกมันมาหาที่หอมากกว่า พีทไม่ทันได้ถามต่อพี่ตุ้ยกับพี่แจ็คก็ยกถังน้ำแข็งมาพอดี ถึงเป็นร้านพี่ที่สนิทกันแต่ไม่ได้แดกฟรีนะครับ หารหมด รับส่วนลดมากกว่าที่อื่นเฉยๆ
“วันนี้มีโต๊ะจองด้วยเหรอพี่”
หันไปเห็นป้าย reserve บนโต๊ะยาวหน้าเวทีพอดี ปกติไม่ค่อยมีหรอกครับเลยอดถามไม่ได้ พี่ตุ้ยพยักหน้าเลื่อนแก้วตัวเองมาให้ผมตักน้ำแข็งให้
“ไอ้ปอ เพื่อนอินมันอกหัก อยากเมา แต่ปกติเที่ยวแต่ผับไฮโซไม่รู้จะไปเละเทะที่ไหนเลยตั้งใจมาแดกที่นี่”
ผมชะงักมือที่กำลังใส่น้ำแข็ง ไอ้อินมาด้วยหรือเปล่าวะ สองสามวันนี้ผมยังเจอมันนะครับ ช่วงเย็นๆมันมารับไปกินข้าวบ่อยๆ แต่ไม่ค่อยได้คุยกัน นึกออกไหมครับ คืออยู่ในอารมณ์ตึงๆ พอมันกลับไปผมถึงได้มากินเหล้าแบบไม่ง้อใครอย่างทุกวันนี้นี่แหละ อินมันคงรู้เช้าๆเลยไม่มาวอแวด้วย กว่าผมจะฟื้นก็โน่น เกือบเที่ยง ยกเว้นวันที่มีเรียนจะตื่นเร็วหน่อย
“มึงติดต่อไอ้เฟยได้ยัง”
“ได้แล้วพี่ ก่อนออกมาเพิ่งได้รับเมลไฟล์งานที่พี่แกทำไว้มาให้ดู ส่งพวกตัวอย่างงานในต่างประเทศมาด้วย ผมแทบไม่ต้องค้นเพิ่มเลย”
พี่ตุ้ยกับพี่แจ็กพยักเพยิดให้กัน “กับน้องเทคมันยังไม่ใจดีขนาดนี้เลยนะยู”
“พี่อย่ามาอำ น้องเทคพี่เฟยซิ่วเหอะ ไอ้พุฒ เพื่อนโรงเรียนผม จำได้”
พวกรุ่นพี่นี่ก็แปลกครับ ชอบยัดเยียดผมให้พี่เฟย จริงๆผีเห็นผี ผมมองออกตั้งแต่แรกแล้วว่าพี่เฟยเป็น ตอนแรกก็คิดจะจีบอยู่หรอก เป็นผู้ชายหน้าสวยแบบสวยมาก สวยอันตราย หน้าเรียว ตาตี่แบบลูกคนจีนแต่จิกๆหน่อย ประเด็นคือยังไม่ทันได้ลงมือแฟนพี่เฟยก็มาอาละวาดผมแล้ว ที่ไม่ไฝว้ท์ไม่ใช่เพราะกลัวแฟนมันนะ แต่ไม่ไฝว้ท์เพราะผมรู้นาทีนั้นว่าพี่เฟยแม่งเป็นรุกหน้าหวานแบบที่โหดเชี่ยๆต่างหาก ถอยสเปคกลับมาเป็นเกย์สาวๆแทบไม่ทันเลยครับ
“นั่นไง พูดถึงก็มากันเลย”
พี่ตุ้ยพยักเพยิดไปยังกลุ่มนักศึกษาที่มาใหม่ ออร่าจับมาก เห็นแล้วสะดุดตาทันที เปล่าครับ ไม่ใช่ไอ้อิน แต่คนที่เดินตามมันมาในร้านต่างหาก หล่อแบบอินทรีเฉาไปเลยงานนี้
“พี่ตุ้ยหวัดดีครับ”
“ไงมึง ได้ข่าวว่าโดนทิ้ง สาวที่ไหนวะเขี่ยหมอปอลง”
“โห มาถึงก็ซ้ำแผลเลยนะครับ จี๊ดมาก” ไอ้หล่อยิ้มขื่น คุยกับพี่ตุ้ยอย่างสนิทสนม ส่วนผมก็มองเพลินครับ เตี้ยไปหน่อยแต่หล่อให้อภัย มันยกมือไหว้พี่แจ็ค ไอ้พีท กราดมาถึงผม เออ จริงอย่างไอ้พี่ตุ้ยว่า สาวไหนทิ้งมันลง โคตรโง่เลย
“ไอ้ปอ ไปที่โต๊ะเหอะ”
อินทรีไม่ทักใครทั้งนั้น เดินมากระชากคอเสื้อเพื่อนตัวเล็กจนหงายหลังแล้วจ้องผมเขม็ง หมอปอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยหันไปมองเพื่อนมันงงๆ “อะไรครับเชี่ยอิน คุยกับพี่เขาก่อนก็ได้”
“เออ มึงจะรีบไปไหน โต๊ะกูก็จองให้แล้ว แล้วนั่นปากไปโดนอะไรมา” พี่ตุ้ยสำทับในทีแรกก่อนถามถึงร่องรอยสีเข้มบนมุมปาก จางลงไปกว่าวันแรกเยอะ แต่ยังดูรู้อยู่ว่าช้ำ อินทรีเอานิ้วโป้งแตะมุมปากตัวเองแต่ไม่ตอบ ไม่ตอบก็เรื่องของมึง กูก็ทำไม่รู้ไม่เห็นต่อไปนี่แหละ
“ไม่บอกอีก เออๆ จะไปไหนก็ไปเลย คุยกับไอ้ยูต่อก็ได้วะ แล้วยังไง เรื่องไอ้เฟยน่ะ มันให้เบอร์มาป่าว?”
พี่ตุ้ยเปลี่ยนประเด็นจนผมเกือบตามไม่ทัน ไอ้อินลากคอเพื่อนมันไปที่โต๊ะกับพวกที่เหลือแต่ยังหันมามองผมเป็นระยะเหมือนมีเรื่องอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด ไม่ต้องพูดหรอกกูไม่ได้อยากฟังเสียงมึง ใบ้แดกไปเลยไอ้สัด
“เปล่าครับ แต่ผมส่งเบอร์ตัวเองไปให้ตอนตอบเมลนั่นแหละ ถ้าโทรมาจะบอกแล้วกันว่าพี่ตุ้ยคิดถึง อยากแดกถั่วดำมาก”
พี่ตุ้ยหัวเราะร่าแต่ชูนิ้วกลางให้ผมเต็มๆ แซวกันแบบนี้ไม่โกรธครับ สนิทกันแล้ว ลองเป็นคนนอกพูดดิพี่ตุ้ยเชือดคอจับยัดโถส้วมแน่นอน ผมกินเบียร์ไปฟังดนตรีไป มาร้านแบบนี้บ่อยๆก็ไม่มีเรื่องให้คุยกันนักหรอก ทักกันช่วงหัวค่ำจบก็แยกกันเหล่เด็ก แต่ก็แค่เหล่นะ ไม่ได้เจอคนถูกใจให้หิ้วกลับบ่อยๆเหมือนคิวรอบนั้น
“ไอ้อินมันแปลกๆป่าววะ มองมาทางนี้หลายทีแล้ว” พี่แจ็คพูดจบผมก็หันหน้าไปมองกลุ่มมัน เริ่มเมากันแล้วโดยเฉพาะไอ้เตี้ย ชื่ออะไรวะ ปอมหรือปอ อะไรนี่แหละ
“ผมเห็นพี่เรียกเพื่อนมันว่าหมอ?”
“เออ สัตวแพทย์น่ะ เป็นเพื่อนกับไอ้อินมาตั้งแต่มัธยม”
“ดูสุภาพกว่าน้องพี่เยอะเลยว่ะ พูดเสียงนิ่มๆ เนิบๆ ไม่กระโชกโฮกฮาก”
พี่ตุ้ยหัวเราะลงคอแสดงว่าเห็นด้วยกับผม “มันเป็นผู้ชายเรียบร้อย แต่ชอบผู้หญิงนะโว้ย มึงสนอะดิ มองตาไม่กะพริบ”
“เฮ้ย บ้าดิ ไม่เปคว่ะ เห็นว่าหล่อเลยมอง ผิดเหรอ” เกย์มองผู้ชายไม่ได้ตั้งใจจะจับกินอย่างเดียวนะครับ ทำความเข้าใจใหม่ เหมือนพี่ตุ้ยนั่นแหละชอบมองผู้หญิงสวย สเปคหรือเปล่านั่นอีกเรื่อง
“เฮ้ยๆ ผมว่าเมาหนักแล้วว่ะ พี่ไปไล่กลับบ้านเหอะ”
กลุ่มที่มาด้วยกันมีผู้หญิงด้วยครับ ตอนแรกก็นั่งห่างกันอยู่เผลออีกทีก็แทบโดนสิงแล้ว พี่ตุ้ยเองก็เห็นท่าจะไม่ดีเลยลุกไปสะกิดอินทรี คุยอะไรกันไม่รู้ก่อนเจ้าของร้านจะเดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง
“ไอ้อินให้มึงไปช่วยแบกหน่อย”
“ทำไมต้องผมวะ”
“มันบอกจะไปส่งมึงด้วย ลุกเร็ว เดี๋ยวแม่งอ้วกกลางร้านกู”
ผมทำหน้าเหมือนไม่อยากวางแก้วแต่ก็ยอมวางในที่สุด รุ่นพี่สั่งนี่หว่า ไม่ได้เต็มใจแต่ต้องเดินไปหามันที่โต๊ะ พอจะช่วยฉุดแขนปอขึ้นมาไอ้อินอันปัดมือผมออกไม่ให้โดนตัวเพื่อนมัน อะไรของมึงอีกเนี่ย ไหนว่าจะให้กูช่วยไง
“เดี๋ยวพยุงเอง ไปขับรถ”
ผมรับกุญแจรถมันมาเซ็งๆ พาเดินออกไปนอกร้านแล้วเปิดประตูให้ ไอ้อินโยนเพื่อนไว้ที่เบาะหลังแต่ยังไม่ยอมขึ้น จุดบุหรี่ข้างรถ
“มึงเลิกสูบได้ปะวะ” เห็นแล้วหงุดหงิดลูกตา แสบจมูกด้วย อินทรีชะงักมือที่กำลังต่อไฟแล้วเก็บไฟแช็กลงกระเป๋า ส่วนบุหรี่ก็ปาทิ้งแถวนั้น ถังขยะก็มีไม่ทิ้งให้ลง สันดาน
“ไปไหน”
“คอนโด”
“มึงไม่มาขับเองล่ะ” อินไม่ตอบสวมตัวเข้าที่นั่งข้างคนขับ ผมชอบนะครับขับรถแรงๆสวยๆน่ะ แต่ไม่ชอบเพราะเป็นรถมันนี่แหละ แกล้งเสยต้นมะขามสักทีดีไหม จะได้เข็ดตลอดชีวิตไปเลย ใช้กูดีนัก
“ชอบมันเหรอ” เสียงมันนิ่งมาก แสดงว่าไม่พอใจมาก ผมเหลือบตาขึ้นมองกระจกหลังแต่สบตากับเจ้าของรถที่มองอยู่แล้วพอดี ใครชอบใคร ผมชอบไอ้ปอเนี่ยนะ
“เห็นมองตาไม่กะพริบ”
“ห้ามมองก็เขียนป้ายห้อยคอเพื่อนมึงไว้สิว่าจ้องมากแล้วจะสึกหรอ”
“เถียงทำไมวะ แค่ตอบว่าไม่ได้ชอบก็จบแล้ว” ก็รู้นี่หว่า ทำท่าอย่างกับหึง นี่กูชักจะงงแล้วว่า มึงหึงกูหรือหึงเพื่อนกันแน่
ผมไม่เถียงมันต่อ ปล่อยให้เสียงกรนของคนที่เมาพับด้านหลังดังสนั่นระหว่างผมกับอิน กระทั่งขับมาถึงคอนโดมันก็เตรียมกลับ แต่อินบอกให้ช่วยไปเปิดประตูห้องให้ก่อนเลยต้องเดินตามไปด้วยแบบเซ็ง ๆ ทำไมไม่ให้เพื่อนคนอื่นมาส่งวะ จะลากผมมารับผิดชอบด้วยไมเนี่ย ไอ้คนเมาก็เหลือเกิน ไม่รู้เรื่องอะไรเลยว่ากำลังทำความเดือดร้อนให้คนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกอย่างผม
เปิดประตูห้องพักได้ก็ต้องตามเข้าไปส่งถึงห้องนอน อินทรีเหวี่ยงเพื่อนมันลงเตียงแบบไร้ซึ่งความทะนุถนอมแล้วหันมาจ้องตากับผม ท่าทางเหนื่อยอยู่แต่ดูโมโหมากกว่า
“กูกลับละ”
“เดี๋ยวไปส่ง”
“ดูเพื่อนมึงเถอะ จะวนรถไปมาทำไม”
อินทำท่าจะตามไปส่งให้ได้ผมเลยต้องขึงตามองมันดุ คนตัวใหญ่ถึงกับนิ่งเงียบเป็นรอตไวเลอร์ถูกสั่งงดอาหารทันที ดูไปดูมามันก็ตลกดี ผีเข้าผีออก นึกจะดีก็ดีเหี้ยๆ นึกจะเหี้ยเลยเหี้ยยิ่งกว่าเดิม ไม่อยากจะหยาบเลย แต่ผมไม่รู้จะใช้คำอะไรมาเปรียบเปรยแล้วจริงๆ
“ถ้างั้นถึงแล้วโทรมาด้วยแล้วกัน”
“ปัญญาอ่อน”
“ผมยอมลงให้แล้ว ไม่ไปส่งแล้ว ยูก็ยอมผมบ้างไม่ได้หรือไง แค่โทรมาบอกมันจะอะไรนักหนา!”
มันหงุดหงิดแต่ผมอารมณ์ดีครับ ไม่ตอบแต่หันหลังให้ กะเดินออกมาให้มันหัวเสียแบบนั้นต่อแต่ประเมินอีกฝ่ายที่ทำเหมือนถอยให้สุดทางแล้วต่ำเกินไป อินทรีจับบ่าของผมไว้ ออกแรงดึงนิดหน่อยให้พอจะเอี้ยวกลับแต่ไม่ได้หมุนทั้งตัวแล้วโน้มหน้าลงมาจูบที่แก้มก่อนรวบกอดผมแน่น เสียงทุ้มกระซิบแค่เบา ๆ แต่ผมกลับได้ยินชัดเจน
“เข้าใจไหมว่าให้โทรมา”
“...เพราะผมจะรอ”
:hao7:
TBC
ก่อนอื่นต้องกราบขอบพระคุณ j123 กับ iforgive ฮะที่ช่วยแนะนำเรื่องนี้ในนิยายน่าอ่านให้เป็นที่รู้จักกัน /พับเพียบพนมมือกราบแนบตัก/ ขอบคุณมากฮะ
ปกติไม่ค่อยได้เขียนพระเอกแนวนี้ตอนแรกกังวลอยู่ว่าจะเวิร์คมั้ย พระเอกเยอะสิ่งจ๊ะทิงจามาก ทั้งมึน ทั้งเด็ก ทั้งขี้อิจฉา เอาแต่ใจ (หรือควรพลิกบทให้นางมาเป็นเคะ ให้ยูเล่นบทพิศาลกับอินสักทีจะได้หายเกรียน) 55555+
ส่วนเรื่องน้องคิวเนี่ย ซวยลูก บอกคำเดียว คือไม่ได้ตั้งใจจะชี้ว่านางไม่ดีอะไรนะ แต่จะให้อีอินมั่นหน้าหน่อยว่าข้าเจ๋งนะ ใครๆก็ชอบ เพิ่มทั้งความอยากเอาชนะและความอิจฉาในการกระทำเดียว เชิญด่ามันได้ตามสบาย :katai2-1:
พุธหน้าเจอกันฮะ
อ้อ มีเรื่องขอโทษนิดหน่อย คือครั้งที่แล้วเสร่อแด่วมาก อัพนิยายลืมเปลี่ยนชื่อตอน ขอบคุณฮะที่ท้วงกันมา เขินเลย กร๊ากกก
ปล. เมื่อเพื่อนสงสัย ว่าพี่ชาย... ปิดโอนเงินวันนี้แล้วเน่อ ก่อนวันศุกร์(17) จะแจ้งยอดทางโรงพิมพ์กับสั่งซื้อของมาเตรียมห่อแล้ว ใครสนใจอย่าลืมนะจ๊ะ
ขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านกันคร้าบบ รักนะจุ๊บ ๆ :m3:
-
จิ้มก่อนอ่านค่ะ
:hao7:
-
เราเป็นยูไม่ต่อยอินหรอก กระโดดเตะเสยหน้าแม่ง
ยูก็ยอมไปเถ้อออออออ ถ้ายูบอกว่าจะจีบเรา
นี่แก้ผ้ารอเลยนะ
ยูก็จีบให้มันดีๆหน่อย พันธะเยอะเหลือเกิน เฮ้อ
-
อินนี่เด็กมากเลยอ่ะ
เรียกร้องความสนใจสุดๆ
-
เพิ่งเขามาอ่าน ตามคุณ iforgive เข้ามาค่ะ
ตอนนี้ยังคิดคอมเม้นท์อะไรไม่ค่อยออก
เดาเรื่องไม่ค่อยถูก 55555555555
เลยขอแค่มาลงชื่อว่าชอบเรื่องนี้ค่า
พุธหน้าเจอกันนะ ฮิฮิ
-
ดราม่ากระจายมากกกกก อารมณ์แรงกันทั้งคู่เลยยย
แต่ไม่รู้สินะ ทำไมเรารู้สึกชอบเฟยขึ้นมาซะอย่างนั้น เชียร์ได้ป่าว 555
-
เริ่มหมั่นใส้อิน เยอะนะเทออออ ฮ่าๆๆๆๆ
ส่วนน้องคิว มาเร็วเคลมเร็วจริ๊งงงงงงง
-
งั้นขอจัดเลย
นายอิน นายมันเห็นแก่ตัวจริงๆ นายมันเด็กที่ไม่รู้จักโต เอาแต่ใจตัวเอง ทำแบบนี้คิดว่าพี่ยู (ของฉัน) อุ้ย! กล้าเนอะ (ข้ามยัยนี่ไป อินจัดเกิน)
เค้าจะยอมรักนายเหรอ หน๋อยยย :z6:
สงสารยู โอปป้า จริงๆ :hao5: ต้องคอยตามอารมณ์นายอินตลอด อย่าว่าแต่พี่ยูที่สับกับอารมณ์นายอินเลย ชั้นก็งงตกลงแกจะเอายังไงกันแน่ จีบแต่ไปมีอะไรกับเด็กของคนที่ตัวเองจีบเนี่ยนะ :katai1:
เวิ่นเว้อมามากล่ะ นิดๆหน่อยๆนะคุณนักเขียน อินจัดไปนิด แบบว่าคราวก่อนมาแบบลุ้น จิกหมอน คราวนี้มาแบบแอบดราม่า แต่สนุกมากกค่าา น่าติดตามตอนต่อไปตลอด มาอัพบ่อยๆนะ
-
วิธีการกันคนเข้าหายูของอินนี่เพลียไปนะ ถ้าเป็นเรานี่เรารับไม่ได้อะ
แต่ช่างเถอะค่ะ พระเอกทำยังไงมันก้อเป็นพระเอก หุหุ
จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ ชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ
-
เปิดตัวมาได้ฟิลอารมณ์ อึน มึน หน่วงมากเลยค่ะ
พี่ยูนี่เป็นคนคูลๆดีนะคะ
เห็นอยุ่ว่าน้องอินเป็นผู้ชายเยอะสิ่ง จ๊ะทิงจา ขนาดนี้ นางยังทน
สงสัยจะแอบมีใจไปเอ่ยวด้วยนิดๆแล้วชิมิๆ
ปล. เจอหมอปอแล้วแบบว่าใจเต้นแรงงงงง
เจอหมอปออีกที วาเลนไทน์เลยหรอ นานจังงง
ไม่มีแบบวันพระ วันโกนมั่งหรอคะ ฮ่าๆ
/ขออภัยหากติ่ง ชอบกรี๊ด พระเอก นายเอกข้ามเรื่อง ครุคริ
:katai2-1:
-
เจ้าอินนีบ้านะ กันท่าอย่างเดียวก็ได้!จำเป็นต้องลงเป็นกกกลิ้งกระจึ้ย(?)บนเตียงด้วยรึไงยะ!! :m16:
ถ้าเราเป็นพี่ยูนะ เราจับตัดตอนฆ่าหมกป่าไปนานแล้ววว :m31:(อินจัด) ฮึ้ย มันน่านัก :angry2:
ปล.สนุกมวกกกกก รักพี่ยูที่สุด ส่วนอินก็เอาแต่ใจและเผด็จการ(แบบหวานๆ)ดังเดิม :hao3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด น้องอินแซ่บมากค่ะ อยากข่วนหน้าตัวเอง
ขี้อิจฉาแบบมุ้งมิ้งมากเลย เป็นพี่ยูนี่หัวใจกิ๊วก๊าวสุดๆ
ยูก็ยอมๆเด็กมันไปเถอะ ยอมๆขนาดนี้แล้ว :katai2-1:
ปล.มีหมอปอโผล่มาด้วย อกหักจากใครหว่า? :L2:
-
โอ้ มายสะก้อด อินตอนนี้นายคือพระเอกที่น่าหมั่นไส้สุดๆ แล้วล่ะ ความขี้หวงของแกนี่มันช่าง -*- โอย สงสารคิวนะเนี่ย พี่ยูอย่ายอมมัน
-
อิน เด็กน้อยขาดความรัก ความอบอุ่น
จะทำอะไรเราก็ให้อภัย ฮ่าๆๆๆๆ
เอาใจช่วยให้พี่ยูใจอ่อนไวไว (แต่คงจะยาก) ประเด็นคือ นางคนอ่านมันอยากอ่านหวานๆแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
สู้ๆ นะน้องอิน จับกดเลยดีไหม พี่ยูมันดื้อ 55555555555 :katai3:
-
น้องอินเป็นพระเอกดีแล้วค่า มันน่ารักดีนะ น่าเตะด้วย น่าต่อยอีกต่างหาก ทั้งหมดนั้นให้พี่ยูจัดการค่ะ
เพราะเขาคงยอมสยบให้ยูคนเดียว ฮิ้ววววววววววววว
บรรยายไม่ถูกเลย คิดเหมือนกันว่าเรื่องอีน้องคิวนี่ต้องไม่จบ แล้วก็จริง สงสัยจะแรดอย่างที่อินว่าจริง ๆ
ถึงได้ยอมง่าย ๆ ก็ง่ายตั้งแต่ไปนอนกับยูแล้วล่ะ ได้สองคนแล้วแกคงสบายใจสินะคิว ส่วนนัทเมียหลวงก็รอขึ้นแท่น
ชอบยูอ่ะ โมโหต่อยแม่งเลยกวนตีนดีนักพระเอก.......โถ แล้วเขาก็มาง้อกันที่ห้อง ขอแค่ความรักไม่ได้เหรอยู......
พระเอกฉันน่าจะมีปมอะไรบางอย่าง เหมือนพวกครอบครัวไม่อบอุ่น เคยโดนทิ้ง ใช้เงินซื้อได้ทุกอย่าง
แต่พี่ยูไม่ง่ายจ๊ะไม่ง่าย
ก็มีเรื่องให้วนมาเจอกันเรื่อยเลยเนอะ แหม่ มองคนหล่อก็ไม่ได้ คนหล่อน้อยกว่าเค้าหึง มองตาละห้อยละหาทั้งคืน
จับตัวเพื่อนก็ไม่ได้อีก โคตรขี้หึงมาก ตอนมาส่งแล้วยูถลึงตาดุไม่ให้ไปส่งนี่ฮานะ อินบทจะยอมก็ยอม
บทจะเหี้ยก็คงจะเหี้ยจริง กร๊ากกกกกกกกกกก ขอยูมาก ว่าแล้วก็จูบแก้มให้ชื่นใจซักหน่อย เพราะผมจะคอย
ฮรื้อ น่ารักฟร่ะ อย่าว่าแต่ยูสับสน คนอ่านก็สับสนกับแกว่าจะรักหรือจะเกลียดดีน่ะอินทรีย์เอ๊ย
แต่จะให้ใครรัก ต้องรู้จักรักเขาก่อนนะอิน ชัดเจนป่าว กับนัทก็ยังไม่เคลียร์จะให้ยูมาเปิดใจอะไรให้นักล่ะ
ส่วนหนึ่งที่อินไม่เลิกก็คงหวงก้างกลัวนัทกลับมาฟูมฟายให้พี่ยูปลอบซึ่งอีตาอินคงจะเครียดมากจุดนั้น
สนุกมากค่ะ วันพุธเลยเหรอคะ น๊านนานนะคะ แต่ก็จะรอค่ะ ขอบคุณค่า
-
แย่งแฟนเค้ามาแล้วยังจะมาจีบเค้าอีก ด้านแท้
-
อินจ๋า....เรียนมหาลัยหรืออนุบาลหมีน้อยลูก?
-
อยากให้ยูเป็นรุกมากกว่า :laugh:
ปลื้มคนเขียนใส่ชื่อในโพส :-[
-
5555555 รู้สึกว่าอินน่ารักดี
ง้องแง้ง ขี้อิจฉา นิสัยเด็กโคตร
แต่รักยู นะครัช :mew2:
แบบนี้ต้องเอาให้อยู่นะคะพี่ยู
เคะซึนแบบพี่ยูนี่ชอบอ่ะ
ไม่เอาบทพิศาลนะค้าาาาา น้องขอ555
อินควรจะเป็นเมะ ขี้อ้อนง้องแง้ง เยอะสิ่ง วึ้นวือกะพี่ยูคนเดียว กิกิ
-
ยูนี่ เคลิ้มไหม?
-
หมั่นใส้อินมาก
-
อินก็นะ....
ทำอย่างนี้ ใครมันจะไปยอมแกวะนั่น
-
อยากด่านะ แต่ก็ชอบอินอ่ะ สู้ๆ เอาชนะใจยูให้ได้นะ :katai2-1:
-
เพิ่งรู้ว่าเพลย์บอยตัวพ่ออย่างอินจะขาดความรัก และอินโนเซนต์ที่จะรักอย่างจริงจัง
-
5555
ด่าไม่ลงนะ ถ้าสิ่งที่อินทำไปนั้นคือของจริง คือมันปัญญาอ่อนและขี้อิจฉา มากกกก แต่มันก็น่ารักมากกด้วย กร๊ากกกก ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าเป็นเรา ถ้าเราไม่คิดอะไรกับอินซักนิก สิ่งที่อินทำไปเราคงโกรธมากก แต่นี่ยูโกรธอินจริงแต่เมื่อรู้ว่าสิ่งที่อินทำไปเพราะอะไร จนอะไรที่ควรจะโกรธโมโหกลับแทบไม่เหลือความรู้สึกนั้นเลยยยยย แถมเอาเรื่องของเค้ามาคิดตลอดอีกก
น่ากลัวแล้วนะยู
-
หมอปอเลิกกับแฟนแล้ว *วิ่งไปบอกพี่ธันแปป*
:hao7:
-
อยากด่าอิน
เอาตรรกะไรคิด ไปแย่งคนที่ยูคุยอยู่มาจะได้เลิกกัน
บ้าป่าว ไม่ใช่แย่งธรรมดา ไปนอนกัน
แล้วงี้ทำไงอ่ะ ไหนบอกว่ารัก ทำไมไปนอนกับคนอื่นได้ ไม่ชอบเลย
น้องคิวก็ปล่อย ๆ ไปดเถอะ อย่าไปไรเลย ทำเป็นร้องไห้ สรุปคือโดนปล้ำ โดนข่มขืนเหรอ ไม่น่าใช่
ไม่งั้นคงไม่ใส่นาฬิกาคนที่ข่มขืนตัวเองหรอก
พี่ยู อย่าสับสน เกลียดไปนาน ๆ อย่าเพิ่งยอม อยากเห็นอินทุรนทุราย เล่นงานอินบ้างสิ
สนุกมากเลยครับ ติดตามนะครับ
ป.ล. ยู อินทำให้นึกถึง ยูอาอิน อิอิ
-
อินก็น่ะจะจีบก็จีบดีๆ ไม่ได้
เป็นเราก็กระโดดต่อยอ่ะ
-
จะจีบเค้าแล้วทำแบบนี้มันจะติดมั้ยเนี่ยนายอิน
:mew5:
-
พระเอกเยอะสิ่ง จริงๆ นั่นแหละ :laugh3:
-
:m3: :m3: :m3: รัก -west- มาต่อตรงเวลาแบบไม่ต้องทวง
เรื่องนี้อ่านแล้วติดอย่างแฮงงงงงง แต่ขอร้อง อย่าเวิร์ดเลย เค้าชอบเมะเด็กเอาแต่ใจ555
ถึงจะเด็ก ขี้อิจฉา แต่ก็น่ารัก
“รักผมสิ ยู ผมบอกให้รัก...”
ชอบประโยคขอความรักแบบ น้องอิน หลงรักเลย คริคริ
-
คิดจะจีบพี่ยู
ก็เคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อยก่อนสิ
แบบนี้พี่ยูก็ลังเลใจไม่ยอมคบด้วยหรอก
-
เหมือนอินจะเรียกร้องความสนใจแบบเด็กๆ :hao3:
-
เด็กเวรมากเลย เจ้าอินเนี่ย แม่ง ตามเก็บเด็กยูหมดเกลี้ยง ไอ้เด็กขี้หวงเอ๊ย!!! ยูอย่าเพื่งยอมง่ายๆนะ ต้องดัดสันดานเด็กเวรก่อน -..-
จะรอตอนต่อไปนะคะ อุอิ :impress2:
-
ตอนแรกอาจจะงงว่าอินทำอะไร เพื่ออะไร ตอนนี้รู้แล้ว ไอ้เด็กขี้อิจฉา
คิดและทำแบบเด็ก ๆ แต่เหมือนพี่ยูจะแพ้ทางนะ ปากบอกว่าไม่แต่ใจน่ะไปแล้ว
คิดเรื่องของเขา๒๔ชั่วโมง ปล่อยให้เข้าคลุกวงในได้ง่าย ๆ
เอาเป็นว่าเรื่องนี้เมะง้องแง้ง เคะแมนโคตร
เรื่องพี่เฟยก็อยากอ่านค่ะ รุกหน้าหวาน ตาจิกเป็นยังไง ขยายความด่วนจ้า...
-
อยากอ่านพี่เฟยเว้ยเฮ้ยยยยย... //เกี่ยวกะเค้าไหมเนี่ย// :hao3:
แต่เค้าชอบนะรุกหน้าหวานอ่ะ แถมโหดเชี่ยๆ //ตามคำบอกของยู// :o8:
อิน้องคิวซวยอ่ะ โดนสอยได้ด้วยนาฬิกาเรือนเดียว (ได้ข่าวว่าสองหมื่น!!!)
แต่ก็นะพี่ยูไม่รู้ว่าจะจริงจังแค่ไหน อิน้องนัทอีกคน คนนี้โดนสอยด้วยอะไรนะ
แต่เรื่องนี้เคะสาวเสียเปรียบชะมัด โดนสอยแล้วปล่อยร่วง เพราะเมะหันไปซดกันเองซร้าาาา...แซ่บ!!! :haun5:
-
พี่ยูยั่วโมโหน้องอินเยอะๆน๊าาา อิอิ ชอบบบบบบบบบ :impress2: :z2:
น้องอินก็อย่าไปลงกับคนที่พี่ยูชอบเลย มาลงกะตัวพี่ยูเองสนุกกว่าเยอะะะะะะะ ฮ่าๆๆๆๆ :laugh: :m20: :oo1:
-
อะไรของอินวะแม่ง55555555555555555555555555
จีบแต่ทำงี้ เป็นวิธีที่ทำให้อีกคนจดจำเราใช่ม่ะ
เพลีย5555555555555555555
-
เพราะผมจะรอออ แหมมคุณน้อง ขาาาา :-[
-
เหมือนจะฟินประโยคสุดท้าย แต่ก็ไม่นะ สงสัยจะระแวงว่าอินจะทำไรอีก แบบว่าเส้นแบ่งมันอยู่ไหน เอาแต่ใจเว่อร์มากค่ะ
แต่ชอบพี่ยูนะ ><
-
อินเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น อย่างนี้ต้องส่งพี่ยูไปปลอบใจหน่อยเร้ว5555
รู้สึกหลงอินซะแล้ว รอตอนต่อไปค่ะ+1 :กอด1:
-
รอพุธหน้าไม่ไหวแล้วนะเนี่ย 555
เรื่องนี้สนุกมากเลย ชอบนายเอกแบบยูมากมายอ่ะ ดูสุขุม(?) ดี
อินก็หึง เป็นเด็กต้องการความรักเลย
รอมาอัพต่ออยู่นะคะ :mew1:
-
มาอัพซะที...................................รอนานๆมากๆเลย
ยูเป็นเคะอ่ะดีแล้ว นานๆจะมีเคะทำตัวเหนือกว่า ส่วนอินเป็นเมะ แบบงี่เง่า เอาแต่ใจ ดีแล้วหละ ชอบบบบบบบบบบบมา
สนุกๆ มากกกกกกกกกกก เลย แวะเข้ามาดูตลอดเลย เขียนดีแล้วหละ ถูกใจ :hao5: :hao5: :hao5:
รอตอนต่อไปอยู่นะ เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ ผู้แต่ง
-
อยากได้ ยู เป็นแฟนจังเลยอ่ะ อิอิ
-
เข้ามารอติดตามด้วยคนค่ะ ชอบพี่ยูอะดูเป็นผู้ใหญ่ อบอุ่นดีจัง
ไม่น่าเด็กเอาแต่ใจแบบอินถึงหลงรักได้ขนาดนั้น แต่บางทีก็ดูน่ากลัวเกิ๊น
เล่นแย่งแฟนทุกคนของพี่ยูแบบนี้ ดีนะพี่ยูไม่ไปถูกใจน้องปออีกคน ไม่งั้นน้องอินเค้าจะกล้าทำไรน้องปอไหมนะ
เดี๋ยวโดนพี่ธันจัดหนักแน่ อิอิ ถึงจะแอบหวั่นไหวแต่พี่ยูก็ยังไม่ยอมให้น้องอินง่าย ๆแบบนี้ น้องอินคงต้องทำตัวดีกว่านี้นะ
ถ้าน้องอินรักพี่ยูจริงไม่มีแผนซ้อนแผน ก็ขอให้พี่ยูใจอ่อนให้น้องอินไว ๆนะ
แต่ยังไงต้องให้พี่ยูเอาน้องอินในอยู่หมัด ว่าง่ายกว่านี้ซะก่อนเนอะ น้องอินยังดื้ออยู่เลย
แอบสงสารแล้วก็สะใจน้องนัทกะน้องคิวนิด ๆ นะ ทิ้งพี่ยูคนดีซะได้
บวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนเข้าใจการกระทำอินมากขึ้น
ก็ไม่แน่ใจว่าเข้าใจถูกรึเปล่าต้องรอดูกันต่อไป แต่สงสัยการกระทำอินน้อยลงละ
ดูท่าว่าจะจริงจังกับพี่ยูอยู่ แต่พันธะตัวเองก็ไม่ยอมเคลียร์
ส่วนพี่ยูนี่ดูท่าจะเกลียดอินจริงๆไม่ได้หรอก เหมือนจะเกลียดเป็นช่วงๆ
แล้วพี่ยูดันเป็นคนดีด้วย บอกเกลียดอินทีไร หลังจากนั้นก็ยังไปไหนมาไหนด้วยกันทุกทียอมอินตลอดดดด
อีกไม่นานพออินอ้อนๆบ่อยๆก็จะยอมรักแล้วใช่ป่ะ 555555
คิดว่าสิ่งที่อินทำเริ่มส่งผลละ ปั่นหัวพี่อินแบบไม่ได้ตั้งใจสลับกับอ้อนบ้างอะไบ้าง
พี่ยูเองก็เริ่มมีหวั่นๆบ้างแล้วแหละ หุหุ ยิ่งประโยคกับท่าทางตอนสุดของตอนนี้นะ เราเป็นพี่ยูนี่ไม่กลับละขอค้างเลย :-[
หมอปอแอบโผล่มารับเชิญ ใครกันนะกล้าหักอกหมอปอเรา อย่าบอกนะว่าเป็นพี่ธันนน
ปีใหม่ยังรักกันดีๆอยู่เลย o22
-
อินรุกขนาดนี้ พี่ยูจะไปไหนรอดดด อิอิ
-
นึกว่าคิวจะดีกว่านี้ โอ้โห พอกันกับนัทเลย อินทรีย์มีดีอะไร ทุกคนถึงยอมง่ายๆขนาดนั้น
แค่หล่อ รวย หุ่นดี ผิวขาว ถถถถถถถถถ น่าหมั่นไส้จะตายยย ฟัดๆๆ :man1:
อินเหมือนเด็กน้อยเพิ่งมีความรักแล้วอยากได้ความรักตอบแต่ไม่รู้ต้องทำยังไง
ซึ่งพี่ยูก็เป็นเคะในรูปแบบเมะที่แมนมากซะด้วย เราชอบนะ เวลาอินนี่อ้อนพี่ยูมันดูโมเอร้มากเลยยย น่ารักก :-[
ชอบจังๆๆ รอถึงพุธหน้ามันช่างยาวนาน :hao7:
-
โห อิน จะจีบยู
แต่ทำตัวงี่เง่า ใช้วิธีบ้าบอแบบนั้นอ่ะนะ แล้วทำไมต้องถึงขั้นไปเอาคนอื่นอีก :z3:
ไม่ได้เรื่องเล้ยยย
ยูจับอินทำภรรยาไปเลย หุหุ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะจ๊ะ
-
:o8: อินน่ารักกกกกมากๆๆๆเลยยยย :katai2-1: พี่ยูใจอ่อนไวๆนะ ที่อินทำไปเพราะอินอยากให้พี่ยูรักนะ o13 :katai2-1:
-
อินน่ารักอะ แต่นิสัยเด็กไปหน่อย
ชอบเวลาอินอ้อนยูมาก น่าร้อกกกกก :really2:
-
เอาแบบนี้แหละดีแล้วอิอิ เมะเด็กขี้อิจฉาน่ารักจะตายยย
อินนี่ขยันหาเรื่องให้โดนทำร้ายร่างกกายตลอด
-
น้องอินนี่มันเด็กอ่ะ เด็กเชี่ย 55555+
สงสารน้องยู กรั่กๆๆๆ
เอาเป็นว่าไอ้น้องอินคะ ช่วยเคลียร์ตัวเองก่อน แล้วค่อยมาเดินหน้าจีบพี่ยูเต็มตัวนะ ปร้าเอาใจช่วยยยยย >.<
ป.ล. ว่าแต่หมอปอ อกหักจากใครน้าาาาา
-
เด็กน้อยจริงๆอิน้องอิน
การกระทำมันน่าแตะ แต่ดันเกลียดไม่ลงแฮะ
จะจีบพี่ยูจริงแสดงความจริงใจออกมาหน่อยนะน้องอิน
-
พี่ยูนี่มีนิสัยแบบผู้ชายในฝันเลยอ่ะค่ะ
ดูมีความเป็นผู้ใหญ่ เย็นชานิดๆ
อ้ายยยยย ชอบ >< อยากได้
:z3: :z3:
-
พี่ยูคะ มาจีบหนูหน่อย(หนูอยากได้อิน 5555555555555555)
:กอด1:
-
:o8:
-
น้องยูจัดการดัดนิสัยอินทรีย์หน่อยค่ะ ไม่ต้องให้เขาเหินฟ้าอีกแล้ว จับมาขังไว้ในกรงของเราดีกว่า :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดดดค่ะ. ขอเป็นแม่ยกพระเอกเรื่องนี้
ใครไม่ชอบเราชอบ เป็นอะไรที่มุ้งมิ้งสเปคมากกกกกกกก
ดังนั้นขอคู่กับอินแทน (โดนตบ5555555)
อยากให้มาต่อทุกวันเยย รอเหมือนจะขาดใจ :sad4:
-
คือดีอะ
อินเหมือนคนไม่เคยมีความรัก
พอเจอแบบนี้แล้วก็ไม่รู้จะต้องทำไง
แอร๊ยยยยยยย /กัดหมอน
-
อยากอ่านเรื่องของพี่เฟย
เป็นแฟนคลับเมะหน้าหวาน >_________<
-
ตอนแรกไม่อยากอ่านเพราะชื่อเรื่องแปล๊กแปลก (?)
แต่สารภาพว่าสนุกมากค่ะ >< ชอบพระเอก มุ้งมิ้งเด็กๆ ดี
ตอนนี้ก็ได้แต่ขอให้อินเป็นพระเอก ฮ่าๆ
ปล. ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ ให้อ่านเน้อ
-
เชียร์ อินใจขาด อิเด็กเอาแต่ใจ โอ้ยยน่ารักๆๆๆๆๆ
ยูก็ยอมน้องมันเถอะ แม่ๆๆจะได้ฟิน
-
:กอด1:
-
ชอบน้องอินกับพี่ยู
และแอบปันใจให้พี่เฟย
จะมีเรื่องรุกหน้าหวานแอบโหดคนนึ้ให้อ่านบ้างไหมคะ
-
โอ้ยยยยยยย สนุกมากกกอ่ะ อินสู้ๆ 555555 โคตรเด็กอ่ะอิน ส่วนพี่ยูเอางัยดีจ๊ะ เอาคนไหนดีเอ่ยยย รอตอนต่อไปค่า
-
พี่ยูจัดการน้องอินเลยค่ะ กวนโคตร5555
-
อินกลายเป็นเด็กขี้อิจฉาไปแล้ว :katai2-1:
-
ฮืออออออออออ น้องอินนนนนน :hao5:
เราชอบบบบ เราชอบมากกกก ยกสองมือว่าชอบตัวเมะแบบน้องอินมาก แงงงงง
เด็กอะไรงอแง เอาแต่ใจ บทจะดีก็ดีบทจะเหี้ยก็เหี้ยอย่างที่พี่ยูว่า ก้ากกกกกกกก รู้สึกว่ามันสมน้ำสมเนื้อจริงๆ นะ
ตอนนี้ชอบประโยคนี้มากเลย
“รักผมสิ ยู ผมบอกให้รัก...”
อ่านละแบบ.. โฮฮฮฮฮ ใจกองลงไปอยู่กับพื้นแล้ว ใจไปอยู่กับน้องอินแล้ว (ได้ข่าวว่าไปตั้งแต่ตอนแรก)
พี่ยูใจแข็งจริงขอกราบด้วยความนับถือมา ณ จุดนี้ด้วย เข้าใจว่ายังสับสนอยู่ไม่รู้ว่าน้องมันต้องการอะไร แต่จากที่อ่านมาเดาว่าน้องมันดูเป็นเด็กขาดความอบอุ่นมากมาย พอเห็นน้องนัทได้รับความรักจากพี่ยู น้องมันเลยอิจฉา อยากได้บ้าง อยากเอาความรักนั้นมาเป็นของตัวเองบ้าง อยากให้พี่ยูรักตัวเองมากๆ เหมือนที่รักน้องนัทบ้าง เพราะดูเหมือนว่าที่ผ่านมา แต่ละคนที่เข้าหาก็เพราะน้องมันหล่อ มันรวย และมีครบทุกอย่างควงได้ไม่อายใครก็อยากได้เหมือนที่มันโม้เอาไว้ เราคิดว่าน้องมันคงอยากได้แค่ความรักจากคนที่ไม่ได้สนใจปัจจัยภายนอกที่มันมีเท่านั้นล่ะมั้ง (รึเปล่า? 55555)
เอาดีๆ ที่อ่านมาไม่เคยด่าน้องอิน กร้ากกกกกกกกกก ยิ่งตอนนี้น้องมันขอความรักยิ่งแบบ ฮือออออ ทำไมรู้สึกสงสาร?
แบ่งหน่อยนะพี่ยู แบ่งความรักให้น้องอินหน่อยนะ แบ่งมาทีละนิดก็ได้ ถึงน้องมันจะทำตัวน่าถวายกำปั้นไปนิดแต่น้องมันก็เป็นเด็กน่ารักนะเอออออออออออ :-[
ปล.มีความรู้สึกว่าน้องอินเหมือนลูกหมาป่า ทั้งน่ารักแล้วก็ดูอันตรายในเวลาเดียวกันเลยค่ะ แงงงงงง ชอบบบบบบ :hao5:
-
ให้ยูเป็นคนรุกอินก็ดีนะ
-
โถ่อินหนออิน
ปล. เพลง you got me ของใครเหรอคะ เพราะดี เลยอยากหาโหลดเก็บไว้
-
ชอบอะะะะะะะะะะะ
วิธีการอินนี่เด็กเกิ้นนนนน กำจัดคู่แ่ข่งโดยไปนอนแล้วเอาเงินให้ซะ
เมื่อไหร่พี่่ยูจะสนใจน้ออออออ
ปล. มีหมอปอด้วยยยยย
-
06 Miss
โทรไปก็หงอดิ
ผมคิดแบบนี้ แต่ประมาณตีสามก็พบว่าตัวเองคิดผิด ไอ้อินมันรอสายผมจริงๆครับ พอเห็นว่าผมไม่โทรมาก็บุกมาถึงห้องขอนอนด้วย ไอ้ผมน่ะเพิ่งหลับไปได้ไม่นานต้องลุกมาเปิดประตูให้มันก็หงุดหงิดฉิบเป๋ง แต่ให้ทำไง ด่าก็ไม่ได้ หน้ามันตอนนั้นเอาเรื่องมาก คงโกรธที่ใช้ไม้แข็งก็ไม่ได้ ไม้อ่อนก็ไม่ฟัง ไม่ใช่แฟนนี่ครับ จะสนใจมันทำไมนัก แต่คืนนั้นก็ทำให้ผมรู้เลยว่า อะไรที่ยอมมันได้ก็ยอมเถอะ ขัดใจมันแล้วเดือดร้อนตัวเองตลอด ไม่ได้กลัวครับ แต่รำคาญโคตรๆ
“แอดไวเซอร์ว่าไงบ้างวะ แบบมึงน่ะ”
ผมนั่งอยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยวข้างมหาลัย วันนี้มาพบอาจารย์ตั้งแต่เข้า เพราะบ่ายมีเรียน ออกจากห้องพักได้ก็เรียกไอ้อั้มมากินเป็นเพื่อน เมื่อคืนมันไปเมามาครับ เดี๋ยวนี้ฉายเดี่ยวเพราะผมนั่งแก้แบบยันเช้า นี่ยังไม่ได้นอนเลย เลิกเรียนก็ต้องกลับไปแก้งานต่อ
“ก็เหมือนเดิม งานมันเครียดตรงที่ต้องทำให้ดีกว่าพี่เฟย”
“เสร่อไปทำแนวเดียวกับเฮียแกเอง ไงล่ะ เละดิ”
ผมพยักหน้า ก็เละตามสภาพนั่นแหละแต่ก็ไม่แย่เท่าไร ผมอยากทำเทียบกับพี่เฟยจริงครับ อยากวัดระดับตัวเอง ไม่เอก็ไม่เป็นไรถ้าเทียบชั้นกับคนที่สอบเรียนต่อ AA ได้ก็พอใจแล้ว “แล้วของมึงคุยกับแอดไวเซอร์เมื่อไร”
“หลังมิดเทอม ช่วงนี้ก็ทำไปเรื่อยๆ ไม่รีบ”
ผมจะรอหัวเราะเยาะมันตอนหัวปั่น อาจารย์ที่ปรึกษาผมดีครับ เร่งแก้งานตั้งแต่ช่วงนี้ ตอนปลายเทอมจะได้ไม่เครียดมาก ผมบอกอาจารย์ไปตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่นิยมอดหลับอดนอนปลายเทอม นี่เลย โดนซัดตั้งแต่ก่อนมิดเทอมเลยกู
“เออ ยู มึงจะมิ้มได้มั้ย”
มิ้ม? มิ้มไหนวะ ผมส่ายหัวหวือ ไอ้อั้มเลยหัวเราะใหญ่ “กูว่าแล้วไง มิ้มอะ มิ้มวิทยา ที่กูเคยขอเบอร์เมื่อเดือนก่อนที่ป้ายรถเมล์ มึงยังด่ากูอยู่เลยว่าไปทำเขากลัว”
อ๋ออออ เด็กผู้หญิงท่าทางเนิร์ดๆคนนั้นเอง ไอ้อั้มมันชอบแบบนี้ครับ สาวแว่น เรียบร้อย เพราะแบบนี้มั้งถึงเกลียดนัทเข้าไส้ แรงไป อั้มไม่ปลื้ม
“ทำไม อย่าบอกนะว่ามึงคบกันแล้ว”
ไอ้อั้มยิ้มเขินๆ ว่าแล้วไง หายหน้าหายตาไปพักใหญ่ ถ้าไม่เจอที่ร้านพี่ตุ้ยก็เจอมันแค่ในห้องเรียนครับ น้อยครั้งมากจะว่างมาเจอผมแบบนี้ โทรไปทีไรก็บอกยุ่งอยู่ตลอด เสือซุ่มชัดๆ
“แล้วเขาสนใจมึงได้ไงวะ คนอย่างมึงเนี่ยนะไอ้อั้ม”
“เฮ้ย กูก็มีดีนะโว้ย”
พูดไปหัวเราะไป ไอ้ดีน่ะรู้อยู่ว่ามีแต่ไม่ค่อยเห็นแสดงออกเลยลืมไปแล้วว่ามี แต่แฟนแต่ละคนของมันเจ๋งๆทั้งนั้น ไม่ได้สวยเด็ดดวง เปรี้ยวเข็ดฟันอะไรแต่เป็นผู้หญิงแบบที่ไอ้อั้มพูดได้ทุกทีว่าคนนี้แหละแม่ของลูกกู
“ขอให้เจอแม่ของลูกมึงตัวจริงสักทีล่ะคราวนี้”
“เออ คนนี้แหละชัวร์ ปี 5 แล้วไอ้ห่า รีบๆหาแฟน จบไปทำงานใช่ว่าจะมีเวลาไปเกี้ยวสาว มึงเถอะ เมื่อไรจะหาใหม่ ตัดใจจากนัทได้หรือยัง”
ไม่พูดก็ลืมอยู่หรอก แต่นึกถึงทีไรก็ยังเจ็บว่ะ ไม่รู้ว่าเรียกว่าลืมได้ไหม เพราะลึกๆยังอยากไปเจอ อยากโทรหา ตั้งแต่วันที่ไปชกไอ้อินถึงคณะวันนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ไม่สิ ที่จริงควรพูดว่าตั้งแต่ที่มีอะไรกันเพื่อประชดไอ้อินคืนนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันมากกว่า
ผมรับปากไปแล้วว่าจะเลิกยุ่ง ไม่ใช่เพื่ออิน แต่เพื่อทั้งนัททั้งผมต่างหาก
“แค่นี้ทำถอนหายใจ มันมาวอแวกับมึงอยู่ป่าวพี่ชาย” ไอ้เชี่ยอั้มถามล้อ ทุกวันนี้มันก็ยังล้อที่นัทบอกว่าอยากเป็นน้องผมไม่เลิก อย่าให้มันเลิกกับมิ้มนะ กูจะล้อยันลูกบวช
“ไม่ติดต่อมาเหมือนกันว่ะ”
“แปลก นึกจะหายก็หายไปเนี่ยนะ” ถามว่าแปลกไหม ก็แปลกครับ ก่อนหน้านี้ยังมีโทรมาหรือมาหาที่คณะบ้าง คนคบกันมาตั้งนาน ตอนเลิกก็ไม่ได้เกรี้ยวกราดใส่อะไร ยังมีความสัมพันธ์ดีๆอยู่ แต่นั่นแหละ ใครจะรู้ ไอ้อินอาจทำหน้าที่แฟนที่ดีจนนัทไม่ต้องเหงาแล้วก็ได้
“กูควรจะหาเมียใหม่ได้แล้วใช่ปะ”
นัทไม่กลับมาแล้ว.. นั่นแหละความจริงที่ผมจะต้องยอมรับ พูดแล้วก็คิดถึง เมื่อก่อนพานัทมากินที่ร้านนี้บ่อยๆ อะไรหลายๆอย่างในชีวิตผมยังดำเนินไปตามปกติ เพียงแค่ไม่มีคนข้างๆคอยหัวเราะเสียงใสให้อีกแล้ว
“กูแนะนำให้คนนึง รับรอง มึงลืมนัทขาดเลย”
“ใครวะ” ปากไวรีบถาม ยังไม่ทันสังเกตหูตาแพรวพราวของเพื่อนสนิท ไอ้อั้มยกน้ำขึ้นดื่ม กลืนลูกชิ้นในปากลงคอให้หมดแล้วหลิ่วตา “อินทรี อุดมภักดี”
พูดเองหัวเราะเอง ขำ ขำเกินไปละ เออดี เอาเรื่องเครียดของเพื่อนมาพูดเล่นได้หน้าระรื่นเลยนะมึง
“เมาก๋วยเตี๋ยวเหรอมึง ไปเรียนเหอะ”
ผมวางเงินไว้พอดีกับค่าอาหาร เดินออกมาจากร้านแล้วซ้อนฟีโน่ไอ้อั้มกลับเข้าไปเรียน เลคเชอร์ปี 5 ไม่หนักครับ แต่ที่เข้าเรียนเพราะไม่อยากมาอ่านทฤษฎีเป็นบ้าเป็นหลังช่วงสอบ อาจารย์ที่สอนป.ตรีส่วนใหญ่จบนอก มีเด็กๆบ้างเหมือนกัน ก็พวกรุ่นพี่ผมนี่แหละ จบโทมาได้ก็กลับมาเป็นอาจารย์หาทุนต่อเอกไปเรื่อย วัยไล่เลี่ยกันดีอย่างครับคือพูดจาประสาเดียวกัน เจอพวกอาร์ตจัดๆแบบอาจารย์รุ่นเดอะนี่ต้องแปลอังกฤษเป็นไทย แล้วแปลไทยเป็นไทยอีกตลบ เข้าใจยาก วิชานี้เป็นอาจารย์รุ่นพี่ตุ้ยแต่ไม่สนิทหรอก ไม่เคยเจอที่ร้านเหล้าสักครั้ง ผมไม่ใช่ขี้เมานะครับ แค่ชอบบรรยากาศเฉยๆเลยไปบ่อย
“เลิกเรียนแล้วกูไปหามิ้มนะ มึงกลับหอเลยป่าว เดี๋ยวไปส่ง”
ผมพยักหน้า ติดรถมันไปก็ดี แป๊บเดียวถึง หมดชั่วโมงเรียนเลยต้องรีบโกยออกมาก่อนใครเพื่อน ไอ้เพื่อนผมมันคนดีครับ ขนาดอาจารย์ปล่อยเลททำให้ต้องไปเจอแฟนสายยังบอกว่าจะแวะไปส่งผมที่ห้องก่อน
“โทรไปบอกมิ้มแล้ว จะซื้อเค้กหน้าหอมึงด้วยพอดี รีบๆขึ้นมาเถอะ”
ถุย กูก็นึกว่ามึงรักเพื่อน ที่แท้จะเอาของไปเซ่นสาว ผมทำหน้ามันไส้นิดหน่อยแต่ก็ไม่ว่าครับ คนมีความรัก เข้าใจ
“อยู่ไหน?”
เสียงโทรศัพท์ผมดังตั้งแต่เข้าห้องน้ำแต่เพิ่งออกมารับหลังจากคนโทรเข้าตัดสายไปแล้วหนึ่งรอบ อินทรีถามเสียงห้วนขณะที่ผมกำลังทิ้งตัวลงบนพื้น กางกระดาษแผ่นใหญ่ขึ้นมาแก้แบบ ง่วงครับแต่อยู่ในระดับทนได้ ทำงานต่อสักพักก็จะนอนแล้ว
“หอ ทำไม”
“เดี๋ยวไปรับ”
“ไม่ต้องอะ กูไม่ไปไหน จะทำงาน” พูดตัดรอนแบบไม่รักษาน้ำใจไปเลย ไม่งั้นเซ้าซี้อีก
“กินข้าวยัง”
“จะกินก็ซื้อเข้ามาแล้วกัน กูไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ แค่นี้นะ”
พูดจบก็วางสายใส่ ยังไม่ทันจะโยนทิ้งได้ปลายสายก็โทรเข้าอีกรอบ “อะไรของอีก กูบอกว่าทำงานอยู่”
“กินไร”
อะไรของมันวะ?
“ก็ให้ซื้อเข้าไปไม่ใช่เหรอ อยากกินอะไร”
“ซื้อมาเหอะ กินหมดอะ เออ ฝากซื้อกระทิงแดงเข้ามาด้วย”
ตอนแรกตั้งใจจะนอนแต่อินเข้ามาหาคงหลับไม่ลง อัดกระทิงแดงแล้วทำงานต่อแม่งก็ได้วะ ผมแก้แบบไปพลาง ๆ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงเคาะประตูห้องดัง แขกไม่ได้ตั้งใจเชิญสวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นรองเท้าผ้าใบผิดกับทุกครั้งที่เจอยืนหน้าหงิกอยู่ที่ประตู ในมือหิ้วถุงร้านค้าสะดวกซื้อกับข้าวกล่องสองกล่อง
“ร้อนว่ะ เปิดแอร์ดิ๊”
ถึงมันจะออกคำสั่งให้ผมเปิดแต่สิ่งที่อินทรีทำคือยัดถุงของฝากใส่มือผมแล้วเดินไปหยิบรีโมทแอร์มากดหน้าด้านๆ ยังไม่ทันได้เปิดข้าวกล่องว่ามันซื้ออะไรเห็นแว้บๆว่าในถุงจากร้านสะดวกซื้อมีสปอนเซอร์ก็รื้อก่อน ชัดเลย..
“เชี่ยอิน กูฝากซื้อเครื่องดื่มชูกำลัง ไม่ใช่เกลือแร่”
“เหมือนกันแหละ” เหมือนกันบ้านมึงสิ อย่าบอกนะว่าไม่รู้จัก ไม่.. ไม่มีทางแน่ๆ
“มึงเคยแดกกระทิงแดงมั้ย?”
“ไม่เคยอะ กินแต่สปอนเซอร์ตอนเล่นกีฬา ทำไม? ไม่ได้จะเอาอันนี้เหรอ”
คนละเรื่องเลยโว้ย ผมจิ๊ปากขัดใจแต่ทำอะไรไม่ได้ เห็นหน้าซื่อๆแล้วด่าไม่ลงว่ะ ผมผิดเองที่ไม่บอกมันให้ละเอียด ไม่ถ่ายรูปผลิตภัณฑ์ที่อยากได้ไปให้มันดู ความผิดผมเองครับ คราวหลังจะระบุให้ชัดเจนยิ่งกว่านี้ ตัดใจเอาเกลือแร่ไปแช่ตู้เย็นแล้วแกะข้าวกล่อง ดีหน่อยที่มันซื้อข้าวผัดกุ้งมาให้ผม ผมชอบกินอาหารทะเล ไปกินข้าวกับมันทีไรก็สั่งอาหารทะเล ไม่แปลกใจที่มันจำได้ แต่แปลกใจที่มันสังเกต ขนาดผมยังไม่รู้เลยว่ามันชอบกินอะไร
“นี่วาดอะไรอะ”
อินนั่งบนพื้น ดูงานบนโต๊ะผมไปพับเสื้อขึ้นเปิดพุงไป ท่าทางคงร้อนจริงเหงื่อท่วมเลย “ธีสิสกู มึงไปอาบน้ำไป เดี๋ยวกูหยิบเสื้อให้เปลี่ยน”
แค่เห็นก็เหม็นแล้ว นี่วิ่งขึ้นมาจากลานจอดรถหรือเปล่าวะ ไอ้อินมันเป็นคนเหงื่อออกง่าย ไม่ค่อยมีกลิ่นตัว แต่สภาพเหมือนเดินข้ามซาฮาร่ามาแบบนี้ไม่อยากเสี่ยงไปดมเลยไล่มันเข้าห้องน้ำ หยิบเสื้อกล้ามกางเกงบอลให้มันไปแล้วยกของกินมาวางบนโต๊ะ รวบงานไว้ฝั่งนึงกว่ามันจะออกมาผมก็กินอิ่มแปล้
“เฮ้ย กินไม่รอ”
“ทำไมต้องรอวะ จะทำงานต่อ มึงเอาไปนั่งกินไกลๆเลยเดี๋ยวหกใส่งานกู”
ไม่ต้องทำหน้าเป็นหมาหงอยเว้ย ไม่เห็นใจ ผมนั่งทำงานไปสักพักก็เริ่มง่วง ตาไม่ลืม อินทรีหนีไปเล่นกีต้าร์อยู่ที่ระเบียงแล้วห้องเงียบชะมัด มันหันหน้ากลับมาอีกทีเห็นผมมองอยู่ก็ยิ้มให้ ร้องเพลงไปมองผมไป ไม่ได้ยินโว้ย ร้องเพลงเชี่ยอะไรของมึง สักพักพอสาแก่ใจมันก็กลับเข้ามาในตัวห้อง ส่วนผมน่ะเลื้อยไปกับโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ตากำลังจะปิด ถึงอดหลับอดนอนจนเป็นนิสัยแต่ผมก็ยังต้องการการพักผ่อนอยู่ครับ ไม่ใช่คนเหล็กที่อยู่ได้จนกว่าจะกดชิพออก
“ง่วงเหรอ” อินทรีถามยิ้มๆแล้วพูดต่อ “นอนตักผมได้นะ ถึงจะไม่นิ่มแต่อุ่นนะ”
ผมหัวเราะ เสี่ยวสัดแหละไอ้เชี่ยนี่ ไม่ได้หน้าตากับฐานะนี่จะไปจีบใครติดวะ สักพักมันก็ขยับตัวมานั่งข้างผม ใช้มือลูบหัวผมเบาๆ สบายดีครับ ผมไม่ถือหรอกเรื่องรุ่นพี่รุ่นน้อง ชอบให้คนเล่นผมอยู่แล้ว ปลายนิ้วยาวไล่จากกลางหัวลงไปท้ายทอยยันแผ่นหลัง ก่อนจะยกขึ้นลูบซ้ำๆหลายครั้ง
“เป็นหมาหรือไง ชอบให้ลูบหัว”
เสียงมันพูดเหมือนดังมาจากที่ไกล ไม่ไหวแล้ว ขอนอนก่อนแล้วกันค่อยลุกมาเถียง สัมผัสหยุ่นจากริมฝีปากแตะบนขวัญเล็กๆกลางหัวผมเบาๆอย่างถือวิสาสะ ก่อนย้ายที่มาจูบที่ข้างแก้ม
“ฝันดียู”
มันกลับไปตอนไหนวะ
แล้วที่แน่ๆ.. คือผมจำได้โคตรแม่นเลยว่ากะจะงีบหลับบนโต๊ะแล้วตื่นมาทำงานต่อ แต่พอรู้สึกตัวตื่นในเที่ยงของวันถัดมา ถูกแล้วครับ ผมตื่นอีกครั้งในเที่ยงของวันถัดมาก็พบว่าตัวเองนอนหลับอุตุกอดผ้าห่มผืนหนาอยู่บนเตียง ปราศจากร่องรอยของแขกผู้มาเยือน หลักฐานที่ทิ้งไว้ว่าเมื่อวานอินมาหาจริงๆคือจานชามที่ไม่ได้ล้างกับสปอนเซอร์สองขวดในตู้เย็น ที่เหลือเหมือนเดิมหมด งานผมถูกวางไว้ยังไงก็วางอย่างนั้น ไม่มีใครแตะต้องมันหลังจากที่ผมทำเพิ่มไปนิดหน่อย อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมาหาอะไรกินข้างล่างแล้วค่อยกลับขึ้นไปทำต่อ พี่แจ็คเคยสอนว่าปี 5 เรียนน้อยแล้ว จะทรมานไม่ได้พักหรือใช้ชีวิตแบบชิวๆก็อยู่ที่การจัดสรรงานของตัวเองทั้งนั้น ทฤษฏีไม่เกี่ยว อยู่ที่ความเจ๋งแต่ละคนว่าจะแบ่งงานยังไง
ผมเปิดคอมลองร่างแบบลงสเกตอัพสักพักก็ท้าวคางมองไปที่ระเบียง ภาพของคนที่มานั่งร้องเพลงแบบไม่มีเสียงให้ฟังก็ผุดขึ้นมา ตลกว่ะ ทำไมจู่ๆก็นึกถึงมันก็ไม่รู้ ออกไปตอนไหน กลับไปยังไง ว่าแล้วก็โทรถามมันหน่อยดีกว่า อุตส่าห์ซื้อข้าวมาให้เดี๋ยวมันจะหาว่าแล้งน้ำใจ
“โทรผิดหรือเปล่า”
กวนตีนจริงๆไอ้อิน คนอุตส่าห์เสียตังค์โทรหาแทนที่จะถามว่ามีธุระอะไรดีๆดันยอกย้อนอยู่ได้ ผมกระแทกเสียงว่าเออ กลับไปมันก็หัวเราะร่วนมาตามสาย
“ว่าไง คิดถึงเหรอ?” เอะอะหยอดตลอดไอ้เวรนี่
“เปล่า กูจะถามว่ากลับไปตอนไหน”
“เมื่อเช้าครับ ผมมีเรียนตอน 9 โมง โดดไม่ได้ เอาตารางเรียนผมไหมเดี๋ยวส่งเมลให้”
“ไม่ต้องมาเสนอตัว กูไม่ได้อยากรู้”
“สักนิดก็ไม่เหรอ หึๆ ทำอะไรอยู่
“ทำงาน แค่นี้นะจะไปทำงานต่อแล้ว”
“เดี๋ยวๆ บ่ายมีเรียนหรือเปล่า”
“ไม่มี”
“สิบนาที เดี๋ยวไปรับ” อ้าวเฮ้ย ไอ้เชี่ยอิน ไอ้ตัวหายนะ กูเพิ่งบอกไปว่าจะทำงานต่อนี่จะมาพาไปไหนอีกแล้ววะ ผมโยนโทรศัพท์ไว้แถว ๆ นั้นแล้วนั่งทำงานต่อไปเรื่อย ๆ งานแม่งไม่ปะติดปะต่อเลย เข้าเจอแอดไวเซอร์รอบนี้ท่าจะเละ ช่วงก่อนนัดเจออาจารย์หนึ่งสัปดาห์คงต้องสั่งแบนมนุษย์อินทรีไปก่อน เมื่อก่อนผมก็มีชีวิตเรียบๆ ทำงานเรื่อยๆเหมือนคนอื่นแหละครับ เพิ่งรู้สึกถึงความวุ่นวายเมื่อไม่นานมานี้ที่มีมันเข้ามาในชีวิตเอง
เข้ามาแบบงงๆ แย่งแฟนกูแล้วบอกว่าชอบกู ตลกสาดดด
ประมาณ 15 นาที หลังจากวางสายอินทรีก็โผล่มาตามที่บอก ใส่ชุดนักศึกษาเต็มยศยิ้มหน้าบานแล้วพยักหน้าหงึกหงักชวนผมไปไหนสักที่ ยัดกุญแจบีเอ็มใส่มือแล้วรีบลากไปที่ลิฟท์
“เฮ้ยๆ จะไปไหน?”
“กินข้าว ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า”
ถามกูหน่อยเฮ้ย “กูกินแล้ว”
“งั้นไปนั่งเป็นเพื่อนดิ” ผมยื้อแขนตัวเองไว้แต่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย สุดท้ายก็ยอมมัน ไปหยิบหนังสือที่ยืมหอสมุดไว้ติดมือมาด้วย เดี๋ยวพามันไปหาอะไรกินในมหาลัยแล้วเข้าไปยืมต่อเลยจะได้ไม่เสียเที่ยว
“หนังสือครบกำหนดแล้ว เดี๋ยวกินเสร็จแล้วเข้าห้องสมุดนะ”
รุ่นน้องอมยิ้มชอบใจแล้วรีบกดลิฟท์รอ วันนี้ดูมันอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ไม่รู้อะไรเข้าสิง หรือว่าที่ผมโทรหาวะ ถ้าใช่เรื่องนั้นนี่ปัญญาอ่อนมากเลยนะ ทำตัวเป็นเด็กหัวนมเพิ่งแตกพานแล้วมีความรักไปได้
“มึงปุ๊นมาปะเนี่ย”
“ยาเสพติดผมไม่ยุ่ง”
“ดูอารมณ์ดีพิลึกเลยสงสัย” ผมไขกุญแจ สตาร์ทรถ ไอ้อินก็รีบทำตัวเป็นตุ๊กตาหน้ารถยิ้มแฉ่งจนน่าหมั่นไส้ ตอนเก็กมึงก็เก็กเกิน ตอนกวนนี่ก็วอนโดนตีนเสียจริงๆ
“อารมณ์ดีดิ วันนี้ยูคิดถึงผม”
โวะ ไม่อยากจะคุยด้วยเลย ผมหัวเราะขึ้นจมูก เลิกเถียงกับมันแล้ว ไร้สาระชะมัด ไม่นานรถก็มาจอดแถวตึกคณะสถาปัตย์ขี้เกียจไปไกลลากมากินในถิ่นนี่แหละ เปรี้ยวนักจะได้มีพรรคพวกมายำตีนมันสักที “อะไรอร่อย”
“แดกๆไปเถอะ กันตาย เร็วๆด้วยเดี๋ยวห้องสมุดปิด”
“โห นี่เพิ่งบ่ายสอง” มันยกนาฬิกาขึ้นโชว์ รุ่นเดียวเรือนเดียวกับที่คิวใช้เลย เห็นแล้วจี๊ด จากวันนั้นที่ผมจับได้ว่าคิวแอบไปมีอะไรกับไอ้อินผมก็เลิกขาดเลยครับ กลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย ไม่ยื้อแย่งกลับมาหรอกยังไงผมกับคิวก็ถือว่าถูกใจแต่ไม่ได้รัก ถ้าจะต้องลงทุนลงแรงชิงกลับมาต้องเป็นนัทเท่านั้น แต่อย่างว่าแหละ คนอย่างผมมีอะไรสู้อินทรีได้ หัวใจปอนๆใครเขาอยากจะได้วะ
“พี่อิน”
นึกถึงเป็นต้องเจอ ไม่ใช่ความบังเอิญหรอกครับที่คิวจะมายืนตรงหน้าผมกับอินตอนนี้ ปีหนึ่งมีเรียนอยู่ตึก 3 ทำไมผมจะไม่รู้ รถไอ้อินก็เอาไปจอดไว้ตรงนั้นมา ตอนนั้นนักศึกษายังไม่เลิกเรียนด้วยซ้ำ แต่เหงื่อตกหอบแฮกมาแบบนี้แสดงว่าเห็นรถอินแล้ววิ่งมาแหง ผมไม่พูดอะไร ไม่เดินหนี ไม่โวยวาย เอาสองมือล้วงกระเป๋ารอดูว่ามันจะจัดการกับเมียมันยังไง
“มาหาคิวเหรอ ทำไมไม่โทรมาบอก”
“กูบอกเหรอว่าจะมาหามึง” เสียงไอ้อินเย็นเยียบมากครับ ตีหน้านิ่งเรียบดุดันราวเป็นคนละคนกับบนรถ คิวห่อไหล่ลงเหลือตัวนิดเดียว จะว่าสงสารก็สงสารนะ แต่เชิญเลย เรื่องผัวเมีย เรื่องนี้ยูจะไม่ยุ่ง
“พี่อิน...”
“ไปไหนก็ไปเลยไป กูมาแดกข้าวไม่ได้มาหามึง” เฮ้ย เกินไปหน่อยมั้ง จะเลิกหรืออะไรก็พูดจากันดีๆสิ ทำไมต้องทำแบบนี้ “มึงคุยกับน้องดีๆหน่อยไอ้อิน”
“จะปกป้องมันทำไม หรือเพราะมันเป็นเมียเก่าพี่? ตัดไม่ขาดใช่ไหม? ทำไมไม่คิดบ้างวะว่าไอ้เด็กนี่มันเอาพี่แลกกับนาฬิกาแค่เรือนเดียว”
จึ้ก...เจ็บโคตรรร
ความจริงบางอย่างคนถูกกระทำก็ไม่ได้อยากจะฟังเพื่อตอกย้ำนะครับ ผมรู้ว่าสำหรับคิวผมไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลยแต่ก็ไม่ได้ต้องการจะฟังใครเอาเรื่องนั้นมาดูถูก ผมอยากมีค่ามากกว่านี้ อยากเป็นคนที่ได้รับความรักจนไม่สามารถเอาอะไรมาแลกได้เหมือนกันแต่ถ้ามันไม่ใช่กับคนที่ผ่านมาแค่ชั่วข้ามคืนผมไม่โกรธ แต่ที่โกรธคือไอ้อินมองผมมีราคาสักเท่าไรกันเชียว
ผมทนยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ ที่ๆมีคนสองคนหักหลังผมซึ่งๆหน้าเลยเดินกลับไปที่รถ กุญแจรถไอ้อินยังอยู่กับผมเลยไขเอาหนังสือได้สบาย อินทรีวิ่งตามผมมา กว่าจะทันผมก็พร้อมคืนกุญแจให้มันแล้ว
“มึงไปหาอะไรกินเถอะ เดี๋ยวกูไปธุระของกูเอง”
“ยู ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ”
มือใหญ่คว้าข้อศอกผมเอาไว้ดันหลังจนชิดรถ ผมไม่อยากอยู่ในท่านี้เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิดเปล่าๆ “ไม่ได้โกรธ ปล่อย กูจะไปห้องสมุด”
“เดี๋ยวพาไป”
“มึงไปกินข้าวเถอะ”
“ไม่ ฟังก่อนดิ ผมไม่ได้มีเจตนาจะพูดไม่ดีกับพี่ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่อยากให้พี่ชอบใคร”
“มึงก็เลยลงทุนด้วยการเอามึงมีไปซื้อกูมาจากคนอื่นใช่ไหม มึงจ่ายนัทไปเท่าไรล่ะ ไหนบอกกูมาซิว่าค่าตัวกูที่มึงให้นัทไปมันกี่บาท ถูกหรือแพงกว่าสองหมื่นที่มึงให้คิว”
“อย่าพูดกับผมแบบนี้”
“ทำไมกูจะพูดไม่ได้ มึงเลิกยุ่งกับกูเถอะว่ะ กูไม่อยากเห็นหน้ามึง”
ดวงตาที่อ่อนแรงในทีแรกฉายแววแข็งกระด้างขึ้นมาทันที อินดันไหล่ผมให้แนบกับรถแล้วแทรกเข่าเข้ามาระหว่างกลาง ดันขึ้นสูง ผมขืนตัวออกแต่ก็ไม่หลุด ยิ่งดิ้นหว่างขายิ่งเสียดสีกับหัวเข่า เบียดตัวเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆจนได้กลิ่นน้ำหอมที่มันใช้ “ปล่อยกูไอ้อิน! อย่าให้กูต้องใช้กำลังนะโว้ย”
“กล้าก็ลองสิ เข้าไปในรถ! หรือจะให้ผมจูบพี่ในคณะพี่ก็ได้นะ คิดว่าผมทำไม่ได้เหรอ”
พูดจบมันก็เปิดประตูผลักผมเข้าไปนั่งเบาะหลัง เบียดตัวเองเข้ามาด้วยให้ผมขยับไปชิดอีกฝั่งแต่ก็ไม่พูดอะไร จับมือผมที่กำแน่นไว้ให้ผมใจเย็นลง อย่างน้อยมันก็ยังฉลาดไม่กวนโอ๊ยผมตอนนี้ไม่งั้นได้ซัดกันอีกรอบแน่
“ยู...”
อินทรีเรียกเสียงอ่อน ก่อนเอนหัวลงมาซบไหล่ ไอ้นี่ก็เลือดจะไปลมจะมา ตอนผมบอกไม่อยากเห็นหน้ามันยังทำท่าจะฆ่าจะแกงกันให้ได้ทีตอนนี้กลับทำเป็นลูกแมวขี้อ้อน สมกับที่มันเป็นน้องเล็กของบ้าน ไม่ใช่แค่เพราะอายุ 19 ของมัน แต่อินดูเป็นเด็กแบบที่ต่อให้อายุมากกว่านี้มันก็จะยังง้องแง้งกับคนที่สนิทด้วยไปเรื่อยๆ
ส่วนถ้าไม่สนิทน่ะเหรอ ภาพที่มันด่าคิวแบบไม่สนใจใยดียังติดตา เสียงแข็งจนถ้าผมเป็นคิวคงกลัวหัวหดขนาดนั้นยังติดหูผมอยู่เลย ทั้งในฐานะพี่ชายคนโต ในฐานะที่แก่กว่ามันจะถือว่าสอนเอาบุญแล้วกัน “ถ้ามึงไม่ชอบคิวก็บอกเขาดี ๆ ไม่ใช่ทำแบบนี้นะอิน”
คู่สนทนาพยักหน้ารับคำจับมือผมแน่น สักพักก็ใข้มืออีกข้างมาจับสันคางผมให้หันมาหาคนที่เงยหน้ารออยู่ กลิ่นลมหายใจอ่อนๆร้อนปะทะข้างแก้ม สิ่งที่เกิดจากนั้นคืออินบังคับให้ผมก้มลงไปจูบ อินเป็นคนที่จูบเก่ง จูบของมันละเลียดบอกความรู้สึกได้หลายๆอย่าง เป็นต้นว่าแทนคำขอโทษในครั้งนี้ ความนุ่มชื้นบดเบียดเข้ามาแน่น ริมฝีปากหยุ่นขยับช่วงชิมรสชาติจากปลายลิ้นผม แม้ไม่ได้จูบกลับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ สักพักมันก็ถอนจูบออกมาจ้องหน้า ใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยที่ข้างแก้ม
“ผมขอโทษ ไม่ทำแล้ว แต่อย่าพูดว่าไม่อยากเห็นหน้าผมอีก ผมไม่ชอบ ไปกินข้าวที่อื่นเถอะนะ”
พูดจบก็เอาคางมาเกยบนไหล่ ใช้จมูกชนกกหูผมเบา ๆแล้วหอมฟอด ผมเอามือลูบหน้าตัวเองพลางเบือนออกไปนอกกระจก
ไอ้เชี่ยยูเอ๊ยยย...
มึงยอมให้มันจูบอีกแล้วว่ะแม่ง!
ท้ายที่สุดผมกับอินก็มากินข้าวกันแถวๆหอสมุดนี่แหละครับ แว้บเข้าไปต่อเวลายืมหนังสือได้ก็พามากินข้าวแถวนี้ต่อ เจอรุ่นน้องผมยกมือไหว้กันงงๆที่ผมมากับรุ่นน้องต่างคณะแถมยังเป็นคนดังอีกด้วย หลายคนอยากเข้ามาทักแต่บุคลิกอินทรีถ้ามันไม่ไปกะลิ้มกะเหลี่ยใครก่อนก็ไม่ใช่พวกน่าเข้าหาเท่าไร ผิดกับภาพผู้ชายกินสปายร้องเพลงชิวๆริมทะเลตอนนั้นคนละเรื่อง แต่กับเพื่อนกันมันก็ดูปกติเหมือนตอนอยู่กับผมนะครับ ตบหัวลูบหลังกันได้ไม่ถือตัวอะไร
“เฮ้ย ไอ้อิน เมื่อวานรีบไปไหนวะ เล่นบาสยังไม่จบตาก็ออกมาแล้วกูล่ะตกใจนึกว่าพี่ชายมึงบุกคอนโด มากับแฟนเหรอ”
พ่อหนุ่มเคราแพะข้างนึงกอดลูกบาสมากับสาวสวยที่ผมเคยเห็นหน้าว่าเป็นเด็กเศรษฐศาสตร์นี่แหละ เคยเจอตอนไปรับนัทที่คณะครั้งสองครั้ง แต่คงจำกันไม่ได้ เพื่อนอินท้าวแขนกับบ่ากว้าง เจ้าตัวเลยเหลือบตามองแล้วกินข้าวต่อโดยตอบสั้นๆว่า “เสือก”
“นั่นแหนะ แซวไม่ได้ด้วย ชื่ออะไรครับน้อง ผมป้องนะ เป็นเพื่อนที่เล่นบาสกับมัน เรียนคณะอะไรครับ ไม่เคยเห็นหน้า”
ผมเหลือบตามองอินทรีที่ไม่คิดจะเถียงแล้วส่ายหน้า มึงกะให้เพื่อนมึงลามปามกูไปถึงไหนเนี่ย ใจคอจะแดกข้าวไม่สนใจเคลียร์เลยว่างั้น
“ผมไม่ใช่แฟนมัน ชื่อยู ถาปัตย์ปีห้า”
“อ้าว รุ่นพี่เหรอ ขอโทษครับพี่ หน้าพี่อย่างเด็กเลยผมนึกว่ารุ่นน้อง เหอ ๆ แล้วนี่มารีบไปไหนหรือเปล่าครับ ว่าจะชวนไอ้อินไปเล่นบาสหน่อย เมื่อวานบ่ายมันก็ชิ่งรีบร้อนออกจากสนาม”
เมื่อวานบ่าย ก็ตอนที่มันใส่ชุดประหลาดๆเหงื่อซกมาหาผมนี่หว่า ว่าแต่มึงจะรีบออกจากสนามมาหากูทำซากอะไรครับอินทรี ก็บอกไปแล้วว่ากูก็ยุ่ง
“ไม่ไปอะ พี่เขาต้องกลับไปทำงาน” อินทรีตอบไปกินข้าวไป ผมเหลือบตามองเพื่อนมันเชิงว่าก็ตามนั้น
“อ่า พี่ก็ไปเล่นด้วยกันก่อนก็ได้นิ่ เพื่อนๆไอ้อินมันหมดแหละ ส่วนใหญ่เด็กเศรษศาสตร์”
“เหอะๆ ไม่เล่นกีฬาว่ะ ขอบายนะงานนี้”
“อ่าวเหรอ เออ วันหลังไปดูก็ได้พี่ ไอ้อินมันเล่นดีแต่อ่อนซ้อม สงสัยต้องให้มีคนพามา มันเป็นตัวเล่นของคณะด้วยนะ เขาด่ากันระนาวว่ามันขี้เกียจ อย่าลืมนะพี่ ว่างๆก็แวะไป งั้นเดี๋ยวผมไปก่อน นัดเพื่อนไว้ที่สนามบาส เปลี่ยนใจก็ตามมานะอิน ที่เดิมแหละ”
ผมโบกมือไล่ไอ้ป้องแล้วหันกลับมามองอิน มันเงียบ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าผมจะถามอะไร ทำทีว่ากินข้าวไปเรื่อยๆไม่เดือดเนื้อร้อนใจ
“อยู่กับเพื่อนแล้วจะรีบออกมาทำไม เดี๋ยวเพื่อนมึงก็ด่าพ่อกูกันยกทีม”
อินทรีกลืนข้าวคำสุดท้ายลงคอ หยิบน้ำดื่มขึ้นมาจิบแล้วค่อยตอบหน้าตาเฉย “เมื่อวานยูยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่เหรอ เลยรีบออกมาซื้อให้ไง”
เหตุผลเหี้ยมาก อินทรี ถ้าจะหวังดีกับกูขนาดนั้นก็แวะมาส่งข้าวแล้วกลับไปเล่นบาสก็ได้นะ ไม่ใช่มานั่งเกากีต้าร์อารมณ์ดีกล่อมกูนอนข้ามวันข้ามคืน
“ยูอยากให้ผมซ้อมบาสวันหลังก็ไปเฝ้าที่สนามสิ หลังมิดเทอมมีแข่งกีฬาคณะด้วย นี่ยังไม่ค่อยได้ซ้อมเลย”
“งานกูก็มีมั้ง หนังสือหนังหากูก็ต้องเริ่มอ่านแล้ว ใครจะไปว่างเฝ้ามึง”
งานกีฬาคณะมึงก็ต้องแข่งกับคณะกูสิวะ ดีๆ ไอ้ป้องยิ่งบอกว่ามันเป็นตัวโหดอยู่ เวลามาแข่งกับถาปัตย์จะได้ไม่แพ้ คณะผมกีฬากากมากครับ โดยเฉพาะบาส เรียนมา 5 ปี ตกรอบแรกทุกปี ไม่รู้ว่าเพราะไอ้อั้มมันลงแข่งด้วยหรือเปล่า ตัดกำลังไม่ให้มันไปซ้อมนี่ทำเพื่อคณะดีกว่า เผอิญเป็นคนดี
“ไม่เฝ้าก็ไม่เป็นไร ไม่ซ้อมก็ได้ แต่ถ้าผมชนะอีกขออะไรอย่างนะ”
“อะไร?”
อินทรียกยิ้มที่มุมปากแล้วยักคิ้ว กวนตีนเชี่ยๆ มันลุกขึ้นจ่ายเงินค่าข้าวแล้วเดินมากระซิบกับผมเสียงต่ำ อีโรติกเป็นบ้า
“ถึงเวลาแล้วจะมาบอกเอง”
TBC
miss นี่ไม่รู้ว่าแปลว่าพลาด หรือคิดถึงกันแน่
ตอนที่แล้วมีคนถามถึงพี่เฟยกันมากกว่าที่คิด มีออกแน่ค่ะ แต่ไม่ใช่เร็วๆนี้ ขอเวลาอินจีบยูหน่อยเถอะ ส่วนหมอปอ รอวันวาเลนไทน์นะคะ ตอนนี้ยังไม่ได้เขียนเลย 55555+
ตอนนี้หวานพอมั้ยเอ่ย(?) นางทุ่มหมดหน้าตักมากนะ อ้อนแบบสยบสิ้นฤทธิ์ ไม่รู้ใครสิ้นฤทธิ์ให้ใครกันแน่ :mew5: ส่วนเรื่องที่อินกำจัดคู่แข่งด้วยวิธีสกปรกโดนพี่ยูบอมบ์ใส่รอบนี้คงสำนึกแล้วฮะ พี่ยูบอกมีไรเคลียร์กันตัว-ตัว /เสื้อผ้าไม่เกี่ยว (น้องอินฟินมาก) เจอกันพุธหน้าคร้าบบ ขอให้มีความสุขกับการอ่าน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันครับ
ปล. ที่มีถามเข้ามา เพลงyou got me เป็นของ colbie caillat ฮะ :man1:
-
บางทีอินก็เลือดจะไปลมจะมาเกิ๊นนนนนน
-
น้องอินคือคิ้วท์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะไม่ทนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :hao5: :hao5: :hao5:
เมื่อไหร่พี่ยูจะใจอ่อน อยากอ่านฉากสวีท :katai2-1:
รอวันพุธสีเขียว :กอด1:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมาๆคิดดูตลอดว่า ยูเนี่ยเห็นจากฉากแมนๆแบบนั้นเป็นฝ่ายกูกกดจะออกมาสภาพไหนหนอ
-
อินแกพูดงี้....พี่ยูคิดมากนะเว้ย
พูดไม่คิดคะแนนติดลบว่ะ :z6:
แบนเนอร์น่ารักอ่ะ //นอกเรื่อง
-
อินแม่งน่ารักว่ะ มุ้งมิ้งขี้อ้อนดีจัง
-
ยูยอมๆอินไปเหอะเด็กมันน่ารัก แอร๊ยยยยยยยยยย :katai2-1:
รอสิ่งที่อินขออย่างใจจดใจจ่อ ถึงแม้ไม่รู้อะไรก็เหอะ
แต่แอบเดาว่าคงให้พี่ยูให้โอกาสชิปร้าาา
-
อยากเห็นตอนอินบอกเลิกนัทจัง อยากให้ลงเอยกับยูและ (เร็วไปและ) :hao7:
-
หวานก่อนนอนเลยทีเดียว >M< มุ้งมิ้งมากอะอิน แต่อารมณืร้อน+ร้ายแบบนี้ก็น่ากลัวนา ต้องให้พี่ยูใช้หมัดสั่งสอนซะมั่ง
-
น้องอินนนน
มันน่ารักกก แต่อารมณ์ขึ้นลงเร็วละเกิ้นนนนนน 55555
-
ยอมๆไปเถอะยู :impress2:
-
อินแบบจีบทุ่มสุดตัวเลยนะ ยอมยูหมดเลย ฮ่าๆ ขนาดอนาคตเกลียมัวแน่นอน (ผันถูกเปล่าหว่า ไทยไม่แข็งแรง กร๊ากกกก)
-
พี่ยูอย่ายอมง่าย ๆ ดิ นั่นแฟนใหม่ของแฟนเก่านะ อย่าเพิ่งเอนเอียงเพราะไม่อยากให้พี่ยูทำตัวเหมือนเหมือนอิน ไล่ไปไกล ๆ ให้ไปเคลียร์ทุกอย่างก่อนค่อยมาจีบ อินนิสัยไม่ดี
-
โดนจูบอีกแล้ว :-[
อินสู้ๆ
-
แหม่ คู่นี้เค้าเกิดมาเพื่อกันและกันจริงๆ นะ
คนนึงเป็นไฟ คนนึงเป็นน้ำ แล้วทั้งคู่ขนาดเพิ่งจะ เริ่มรู้จักกัน แต่สามารถมีวิธีจัดการอารมณ์ของอีกฝ่ายได้
อืมมว่าแต่นัทหายไปไหนหว่าา อินเอ้ยย ประกาศตัวขนาดนี้แล้วเคลียร์ไอ้ที่เหลือให้มันหมดด้วยหล่ะ
-
:oni1: :oni1: มีความสุข อินทรีย์ของแจ้... หนูเป็นเมะที่แนวมากกกกก
ปล. ถ้าชนะบาส อินบอกว่าจะขอแต่ยูไม่ได้บอกว่าจะให้นี่หว่า คุคุ แอบลุ้น
-
พี่ยูเอ๊ย
งานนี้มีเฮ แน่ๆๆ
-
กรี๊ดค่าาาาาาาา
เป็นแฟนคลับน้องอินนนนนนน
ชูป้ายไฟ อิอิ
-
ท่าทางตอนนี้ที่ชื่อว่าmissน่าจะแปลว่าพลาดนะ พี่ยูรู้สึกว่าพี่ยูจะเสียเปรียบร่างกายให้นายอินแทะโลมบ่อยนะ แล้วนี่ไปรับปากเค้าอีก เสร็จแน่พี่ยู :hao6:
-
อิน ตามติดชีวิตพี่ยู เด็กมันหลงพี่ยูเข้าแล้วสิ
แล้วอินจะขออะไรพี่ยูนะ
เดาว่า...ขอเป็นแฟนหรือไม่ก็ขอโอกาสมั้ง
-
น้องอินรุกหนักแต่พี่ยูยังดูชิลๆ อยู่เลยอะ ถึงจะจุ๊บกับน้องอินอีกแล้วก็เถอะ
เราว่าน้องอินต้องบุกหนักกว่านี้นะคะ :hao3:
-
ชอบยูมากกกกก เป็นตัวของตัวเองสุดๆ
ต้องลุ้นอินต่อไปว่าจะเอาชนะใจยูได้เมื่อไหร่
-
ช่วยแก้คำผิดจ้า
“กล้าก็ลองสิ เข้าไปในรถ! หรือจะให้ผมจูบพี่ในคณะพี่ก็ได้นะ ผมคิดว่าผมทำไม่ได้เหรอ”
สิ่งที่เกิดจากนั้นคือยูบังคับให้ผมก้มลงไปจูบ
“เฮ้ย ไอ้อินกูเมื่อวานรีบไปไหนวะ เล่นบาสยังไม่จบตาก็ออกมาแล้วกูล่ะตกใจนึกว่าพี่ชายมึงบุกคอนโด มากับแฟนเหรอ”
ฮ่าๆ ไอ้เด็กคนนี้มันแน่นอนจริงๆ ตอนนี้รุกเต็มขั้นอ้อนเต็มพิกัด น่าร๊ากกก
แต่ถ้าจะให้ดี ไปเลิกกับนัทก่อนด้วยนะ เคลียร์ตัวเองให้ดีก่อนเหอะอินเอ๊ย
ชอบเวลาเจ้าตัวอยู่กับพี่ยู ดูเป็นคนละคนกับภาพที่คนอื่นเห็นเลย
กับคนที่ไม่สนใจก็ไม่ไว้หน้า(ถึงจะเกินไปนิด แต่ก็ได้ใจอยู่นะ) ยิ่งเวลาอยู่กับพี่ยูน่ารักมากเลย
ว่าแต่จะขออะไรพี่ยูอ่ะ อยากรู้จริงๆ
ชอบเรื่องนี้อ่ะ เสียดายมาอาทิตย์ละครั้ง ตอนนี้เลยอ่านไปสี่รอบแล้วนะ ฮ่าาา
ปล.กลับมาอ่านอีกรอบเจออีกที่ คิดว่าน่าจะพิมพ์คำตกหล่นน่ะค่ะ
“มึงก็เลยลงทุนด้วยการเอามึงมีไปซื้อกูมาจากคนอื่นใช่ไหม...
-
โอ้ยยยยยยย
อินนนนนนนน แกเล่นอ้อนซะ ชั้นคิดว่าแกเคะแล้วนะ
อ้อนกันแบบนี้ พี่ยูไม่หลง(กล) ก็ใจแข็งสุดๆ แล้ววววว
ดีใจจังพี่เฟยจะมา รอโฮกพี่เฟย
-
o13
สนุกอีกแล้ว 55555 ชอบตอนนี้นะ เหมือนน้องอินกับพี่ยูใกล้ชิดกันมากขึ้นแหละ
รอพุธหน้าไม่ไหวแล้ว อยากอ่านต่อ
:ling1: :ling1:
-
นึกว่าจะมีศึกชิงนาย กันที่โรงอาหารล่ะ สงสารน้องคิวเลย
อิน้องอินนี่น่าตีจริง ร้ายนัก ดูนางอ้อนสิ พี่้ยูใจอ่อนยวบๆ 55555
-
ตายยย อ่านรวดเดียว ติดเลย
สนุกมาก ภาษาไหลลื่น ตัวละครมีเสน่ห์ ชอบค่ะ <3 :กอด1:
-
อินน่าร๊าาาากกกกมากกกกกกก
-
อินนี่น่ารักกกกก ขี้อ้อนตลอด อยู่กับยูแล้วมุ้งมิ้งงุ้งงิ้งใส่ตลอดดด มาให้ฟัดทีเดะ :man1:
เราว่านะ เนี่ยพี่ยูก็เริ่มรู้สึกชอบน้องขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ อินนี่สู้ๆ :กอด1:
-
น้องอินน่ารักนะยะ ขยันอ้อนพี่ยูบ่อยๆซิคะ
แบบนี้พี่ยูแพ้ทาง ใจอ่อนตลอด
เห็นความน่ารักแบบนี้ พี่ปันใจมาเชียร์ก็ได้ค่ะ :impress2:
-
ตอนนี้มุ้งมิ้งๆกันแบบเรื่อยๆมาเรียงๆน่ารักๆ :man1:
อินนี่ดูท่าจะถลำลึกหลงพี่ยูหัวปรักหัวปรำแล้วนะเนี่ย 555
แต่อินอยู่กับพี่ยูก็ดีแล้ว โดนพี่ยูดุแล้วเป็นเด็กดีขึ้นเยอะะะะะะะะะะ
พี่ยูก็ใจอ่อนลงบ้างแล้วใช่มั้ย ถ้ายังนี่แสดงว่าใจแข็งมากนะอินนี่อ้อนแล้วอ้อนอีกขนาดนี้ :-[
-
อินขยันอ้อน งุ้งงิ้ง กุ๊งกิ๊ง พี่ยูจะไปไหนเสีย
ตอนนี้ก็เหมือนเป็นแฟนกันกลาย ๆ ยูเคยขัดอินได้ที่ไหน เดี๋ยวจูบ เดี๋ยวหอม
-
จริงค่ะ อินทุ่มหมดตัวจริงๆ
มิน่า ตอนนี้อินน่ารักขึ้นนะ
สงสัยน้องมันกำลังคิดว่าจะเอาไงกับพี่ยูดี
ไม้แข็งก็ไม่ได้ ไม้อ่อนดูจะเข้าท่ากว่า ฮ่าๆๆ
-
เป็นคนที่อินชอบนี่มันน่าดีใจรึเปล่าะพี่ยู555555555555555
-
ตื๊อสุดๆ ชอบแบบนี้แหละ :m1:
-
o13 ชอบบบบบ ยูเป็นนายเอกในฝันเลยนะเนี่ยยยย เซอร์ๆ แมนๆ ตรงๆ เท่มากก :impress2:
อินไปตกหลุมรักยูได้ไงเนี่ย พิลึกคนจริง5555
ชอบค่ะ รอตอนต่อไป +1 :กอด1:
-
ที่อินยังไม่เลิกกับนัทนี่เพราะกั๊กไม่ให้พี่ยูกับนัทกลับมาคบกันได้อีกหรือเปล่า
เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าพี่ยูยังรักนัทมากนี่
#แก้ตัวให้คนหล่อ
:กอด1:
-
อาจจะเพราะการที่อินเป็นลูกคนเล็ก บางทีที่มาอ้อนพี่ยูเลยดูน่าเอ็นดู (บางทีนะคะน้องอิน) อยู่บ้าง
แต่ชอบพี่ยูจริงจังนะเนี่ย
และ...แอบขำกับทอร์คด้านล่าง...ฮาาาาาา
-
อืมนะ
-
สงสัยจะอ่อนโยนแค่กับพี่อินคนเดียว คนอื่นนี่เย็นชาใส่ชะมัด แต่เรื่องคิวก็สะใจนะ คนใจง่ายอย่างเธอจะเอาอะไรมากมาย สมๆๆๆ
คงคิดว่าตัวเองมีค่าน่ารักสินะก็เปล่า แต่น่าห่วงกว่าคือนัท ถ้ากลับมาหายูนี่มีเฮ ถือเป็นงานยากของอินเลย
ชอบน้องอินทุกตรง ตอนเธอกระหืดกระหอบมาหา ตอนเธอนั่งเกากีต้าร์ ตอนให้พี่ยูนอนตัก หอมหัว จุ๊บหน้าผาก
ตอนดีใจที่พี่ยูคิดถึง ตอนโมโหที่พี่ยูจะไม่รัก ตอนจูบขอโทษ เฮ้อ สงสัยคนอ่านจะหลงพระเอก แต่ก็หลงยูไม่น้อยกว่ากันเลยนะ
ของเค้าดีจริงๆ พี่ยูหน้าเด็ก และคงน่ารักด้วย ดูจากอาการเพื่อนอิน
ขอบคุณค่าาา เลิฟๆ เรื่องนี้
-
ไปให้เด็กมันจูบอีกแร้ววว >/////<
-
มุ๊งมิ๊งฟรุ๊งฟริ๊งมากอะ
เหมือนแฟนกันเบย
พี่ยูคนเสียงแข็ง ไปไหนแล้วนะ
-
น่าร๊ากกกก พี่ยูอ่อนลงแล้ว
ยอมน้องมันเร็วๆนะ ><
-
พี่ยูท่าทางจะใจอ่อนเพราะอ่อนใจกับอินนี่แหละ มุ๊งมิ๊ง น่ารัก ออดอ้อนมากเหอะ
แต่พอไม่ได้ดั่งใจ อย่างกับปิศาจ โมโห ฉุนเฉียว บังคับ จะเอาให้ได้
แต่มันก็น่ารักอ่ะ น่าให้อภัยเป็นอย่างยิ่ง เชื่อว่าพี่ยูคงคิดแบบนี้เหมือนกัน
อ่านตอนนี้แล้วสะใจคิวมากเหอะ ตกลงรู้หรือยังเนี่ยะ เขาเอานาฬิกาไล่เธอออกไปน่ะ 555++
-
2คนนี้เวลาอยู่ด้วยลำพังบรรยากาศมันมุ้งมิ้งน่ารักมาก
แต่เมื่อไหร่ที่มีบุคคลที่ 3 4 5 เข้ามา มันเถื่อน โหดทันที
-
:mew1:
อินทรีย์รุกหนัก หวานน้อยๆ นิดๆ พอเป็นกระสัย ดิฉันว่าเคมีระหว่างอินทรีย์กับยูนั้นเข้ากันได้ดีทีเดียว อยากให้ยูยอมแพ้แล้วก็เป็นของน้องอินทรีย์เร็วๆ
-
ตามทันแล้วคะ
ชอบนะเรื่องแนวนี้
นายเอกไม่ง่ายดี ^^
-
น่ารักจัง
-
หนุกหนานมากกก
อินรุกหนัก
รอฉากหวานๆอินยูค่ะ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านนะค่ะ^^
-
บางทีก็ตามน้องอินไม่ทัน บางทีก็หายใจไม่ทัน คือบางทีน้องอินก็น่ารักไป
ฮรือออออออออออออออออออออออ :hao5:
อินทรีย์ของพรี่ (พี่ยู : :z6:)
อ้อนแบบนี้มีเท่าไหร่จะให้ไปหมดหน้าตักเลย ฮืออออออออออ แพ้อ้ะ แพ้น้องอินอ่ะ
ไม่แปลกใจทำไมพี่ยูยอมให้น้องอินจูบอีกรอบ ไม่แปลกใจเลย น้องมันอ้อนขนาดนี้
อันนี้เป็นเวอร์ชั่นลูกแมวเชื่องๆ ก่อนกลายร่างเป็นเสือสินะ ฮว๊ากกกกกกกกกกกก T///T
นี่อ่านไปได้หยุดไป คือเขินไม่ไหว น้องอินน่ารักมากค่ะ ฮืออออออ อยากได้ พี่ยูมาจีบเค้าที
เค้าจะเอาน้องอิน ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :hao7:
รอตอนหน้า รอตอนหน้า อยากให้พี่ยูไปเฝ้าน้องอินข้างสนามบาส เด็กมันคงมีกำลังใจน่าดู ฮุ้ยยยย
:-[ :-[ :-[
-
พี่ยูน่ารักกกกกกก
แมนแบบเสมอต้นเสมอปลาย
ไม่แน่น้องอินอาจจะโดนกดนะจ๊ะ
นี่ก็เชียร์อยู่ 55555
-
แล้วน้องอินจะขออะไรน๊า ขอให้รักผมคนเดียวเหรอ 555
รู้สึกที่น้องอินทำอยู่ตอนนี้พี่ยูก็คงไม่มีโอกาสไปรักใครได้แล้วล่ะ
แบบน้องอินของเราดูคลั่งพี่ยูมากกกกกอะ จนบางทีก็ดูน่ากลัวนะเนี่ย
แต่เวลาร้าย ๆ ใส่ แล้วพี่ยูไม่ยอมอ่อนให้ น้องอินของเราก็หงอจนน่าสงสาร รักพี่ยูหมดใจก็เงี่ย
แล้วน้องอินจะทำยังไงให้พี่ยูยอมรับนะ เชียร์น้องอินให้เอาชนะใจพี่ยูได้เร็ว ๆ จ้า
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปนะคะ :pig4: :L2:
-
ถ้าขยันอ้อนขนาดนี้ ยูไปไหนไม่รอดแน่ ยูนี่แอบร้ายกาจจะไม่ให้อินไปซ้อมใช่มั้ยล่ะ แล้วอินล่ะก็นะ... เรารู้หรอกว่าจะขออะไรจากยูถ้าชนะน่ะ หึๆ
-
มันแอร๊วมาก :-[
-
o18
-
o13
-
น้องอินอ้อนเยอะๆนะ :o8:
-
คืนนี้แล้วนะ หึๆ รอตอนใหม่ออกเวลาเที่ยงคืน :katai5:
-
07 I wanted your heart
เวลาไม่เคยพอ
ผมเคยได้ยินเพลงเมื่อหลายปีก่อน ส่วนตัวแล้วเนื้อหา ทำนอง ไม่ได้ติดหูหรอกครับแต่ชื่อเพลงแม่งสลักจิตมาก ไม่ต้องให้ใครมาสอนผมก็ซาบซึ้งดีว่าเวลาเท่าไรก็ไม่เคยพอ
หลังจากส่งงานแอดไวเซอร์รอบแรกไปแล้วสอบมิดเทอมก็ก้าวเข้ามาประชิดอย่างรวดเร็ว กว่าจะแก้งานจนเป็นที่พอใจไม่กี่วันก่อนสอบผมก็ต้องมาตาลีตาเหลือกอ่านหนังสือ ลากไอ้อั้มมาขลุกที่ห้องช่วยติวให้หามรุ่งหามค่ำ ปี 5 ส่วนใหญ่เป็นวิชาสัมนากับเตรียมวิทยานิพนธ์ก็จริงแต่ก็มีตัวหลักของถาปัตย์อยู่ด้วย ผมเป็นสิ่งมีชีวิตแบบไม่สนิทกับคนจำนวนเยอะ หนังสือที่ใช้อ่านตั้งแต่ปี 1 เพราะได้รับอานิสงค์จากอั้มมาตลอด
“เหมียวบอกว่ามีชีทสรุปอีกชุดนึงที่กูยังไม่ได้เอาไปซีรอกซ์ เดี๋ยวสี่โมงกูเข้า ม. นะ มึงไปด้วยกันป่าว?”
ผมเหลือบตามองคนพูดที่นอนแทะข้าวโพดฝักอยู่บนโซฟา สะบัดกระดาษสรุปที่เน้นปากกาสีลายพร้อยของตัวเองไปด้วย
“ไปดิ แล้วยังไง มึงจะอ่านที่ ม.ต่อเลยมั้ย”
“อ่าน” ผมพยักหน้ารับรู้ ตั้งใจจะอยู่อ่านกับมันเหมือนกันแต่ประโยคถัดมากลับทำให้ต้องเปลี่ยนแผนกะทันหัน “กับมิ้ม”
“สัด ติดเมีย!”
“ติดเหี้ยอะไร กูมาเฝ้ามึงสามคืนแล้วนะไอ้ยู ขอเวลาส่วนตัวกูบ้างเหอะ คุยโทรศัพท์กันมันพอที่ไหนล่ะวะ เอาน่า กูติวไปเยอะแล้วมึงอ่านสรุปเองอีกรอบก็ได้แล้ว เชื่อกูๆ”
พอแซวเรื่องแฟนมันทีไรไอ้อั้มจะแก้ตัวยืดยาว ผมพูดเล่นครับไม่ได้โกรธอะไรมัน ชีวิตส่วนตัวคนเรามันก็ต้องมีกันทั้งนั้น ที่ลากมันมาอยู่ด้วยนี่ก็รู้สึกผิดนะไม่ใช่ไม่คิดอะไรเลย เห็นมันร้อนตัวแบบนี้แล้วฮาดี
“เออ ไปเหอะ กูพูดเล่น เดี๋ยวกลับมาอ่านที่หอนี่แหละ พรุ่งนี้สอบห้องไหนวะ”
“LH2205 แล้วนี่มึงจะอาบน้ำก่อนเข้าม.ป่าว?”
เน่าครับ ตั้งแต่ตื่นล้างหน้าแปรงฟันอย่างเดียวยังไม่อาบน้ำ นึกขึ้นได้ตอนอั้มบอกนี่แหละไม่งั้นได้เน่ายาว ผมวางหนังสือไว้ที่เดิมแล้วลุกมาหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนทิ้งไว้ เดินเข้าห้องน้ำโดยปล่อยให้เพื่อนรักอยู่คนเดียวไปพลาง ๆ ปล่อยน้ำอุ่นราดตัวสักพักก็ออกมา ไอ้อั้มเปลี่ยนท่านั่งแล้วส่วนมือถือที่เดิมวางไว้หลังตู้เย็นก็เปลี่ยนมาอยู่บนโต๊ะตัวเตี้ยแทน
“เมื่อกี๊อินทรีโทรมา กูเลยรับให้”
ผมพยักหน้า กับอั้มรับสายแทนกันบ่อยจนเป็นนิสัย ช่วงปี 2 ผมเคยรับงานนอกด้วยกันเรื่องโทรศัพท์เลยไม่ได้กลายเป็นของส่วนตัวอีกต่อไป คนรอบตัวผมกับเพื่อนรักเลยรู้จักกันหมดโดยปริยาย
“กูบอกมันไปว่าเดี๋ยวเราจะเข้า ม. มันบอกสี่ครึ่งเดี๋ยวไปหาที่คณะ”
“จะมาทำไมวะ”
“เอ้า ก็มันจีบมึงอยู่ก็ต้องไปหามึงสิ เทียวไล้เทียวขื่อพี่ยูหน่อยจะได้ใจอ่อน ฮ่า ๆ เจ๋งว่ะเพื่อนกู จู่ๆก็มีเดือนมาให้สอย”
ผมแจกนิ้วกลางให้อั้มแล้วหยิบเสื้อยืดกางเกงขาสั้นออกมาสวม เพื่อนสนิทวางชีทลงมาจ้องแผ่นผมที่ยังเปลือยท่อนบนยิ้ม ๆ “จะว่าไปมึงก็เนียนดีว่ะ นมเป็นสีชมพูเลย”
ผมหัวเราะ หยิบเสื้อขึ้นมาสวมไปด้วย ผิวผมเหมือนแม่ครับ คนอีสานตอนบนจะขาวเนียนแบบนี้เป็นส่วนใหญ่ ส่วนน้องชายได้เชื้อพ่อมาเยอะคือออกแทนนิด ๆ หน้าตาไม่ต่างกันมาก ขอบคุณที่มันทิ้งช่วงเกิดห่างผมมากหน่อยเดินด้วยกันเลยพอจะดูรู้ว่าพี่น้องไม่ใช่ฝาแฝด
“ทั้งเนียนทั้งลื่นมือเลยนะ อยากลองลูบซิกแพคกูป่าว ถอดกางเกงแล้วนอนคว่ำเลย เดี๋ยวกูให้สัมผัสแบบใกล้ชิด”
“ไอ้เกย์ สาดดด ชมนิดชมหน่อยจะจับกูทำเมียตลอด เสร็จยัง กูจะได้เก็บของ”
ผมหัวเราะไปพยักหน้าตอบมันไป อั้มลุกขึ้นเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่ลงย่ามแล้วแบกขึ้นพาดบ่าแสดงท่าทีเร่งเร้าให้ผมรีบแต่งตัว จัดแจงทุกอย่างเสร็จก็ขึ้นฟีโน่ไอ้อั้มเข้าคณะ มีเพื่อนบางกลุ่มนั่งติวกันใต้ตึก นานๆทีผมจะเข้าแจมด้วย ไม่ค่อยชอบเพราะส่วนใหญ่พอรวมกลุ่มกันได้จะออกนอกเรื่องมากกว่าอ่านหนังสือกันจริง ๆ
“อั้ม ยู มาพอดีเลย เหมียวซีรอกซ์ไว้เกิน 2 ชุด เอามั้ย?”
“เอาดิ นี่เข้ามาเอาเหมียวโดยเฉพาะเลยนะเนี่ย”
ไอ้อั้มพูดทะเล้น โดนสาวเซอร์มองค้อนก็รีบแก้ตัวใหม่ “เอาชีทสรุปของเหมียวโดยเฉพาะเลยนะเนี่ย แหะๆ พูดเล่น อย่าเครียดๆ แล้วนี่อ่านถึงไหนกันแล้ววะ?"
แฟนเหมียวที่อยู่คณะเดียวกันเอาชีทตบหัวไอ้อั้มเบาๆก่อนผมกับมันจะทรุดตัวลงนั่ง โต๊ะที่ถัดกันไปเป็นกลุ่มรุ่นน้อง พวกไอ้พีทนั่นแหละครับโหวกเหวกกันเสียงดังใช้ได้ สักพักพอหันมาเห็นผมกับอั้มก็ยกมือไหว้กันเป็นแถบ ไอ้พีทยิ้มตาปิดมานั่งกระแซะ กวนไม่ยอมให้ผมฟังที่เหมียวจะอธิบายชีทตัวเองให้ฟังอีกรอบ
"พี่ยู กับไอ้น้องคิวนี่ยังไงวะ เมื่อกี๊มันนั่งอ่านอยู่แถวนี้แหละ พอพี่เหมียวบอกพี่จะเข้ามาก็ชวนกันไปอ่านที่อื่นเลย"
ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ผมไหวไหล่ตอบปัด ๆ ไป ไม่เจอก็ดี ไม่ใช่ว่าโกรธหรือเกลียดหรอกนะ แค่ไม่รู้จะปั้นหน้ายังไง ไม่ใช่ความผิดของผมก็จริงแต่ที่คิวต้องมาพัวพันเรื่องแบบนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเพราะผมนี่แหละ ไอ้อั้มเองก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไงพอพีทจะซักต่อเลยรีบไล่กลับโต๊ะ รุ่นน้องตัวแสบเลยยอมถอยทัพแต่โดยดี ก่อนอ้าปากหวอโดดมานั่งข่างผมอีกครั้งตอนบีเอ็มซีรีส์ 3 ทะเบียนสวยมาจอดหน้าคณะ เจ้าของรถเดินแกว่งกุญแจในมือ เห็นพวกไอ้อั้มกับพีทก็ยกมือไหว้ แต่กับผมกลับยักคิ้วให้กวน ๆ วันนี้มันไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษา สวมเป็นเสื้อยืดแบรนด์เนมกับกางเกงยีนส์เข้ารูป คงเข้ามาอ่านหนังสือเหมือนกัน ได้ยินมันบ่นแว่วๆว่าเริ่มสอบไล่กันกับผมนี่แหละแต่จำไม่ได้ว่าวันไหน
"เสร็จยัง ไปกัน"
"ไปไหน"
"อ่านสือกับผมดิ พี่อั้มบอกว่ายูแค่เข้ามาเอาชีทไม่ใช่เหรอ"
ไอ้เวร ทีกับอั้มเรียกพี่ทุกคำ กับผมล่ะเผลอทีไรลืมนับญาติตลอด ผมไม่ตอบหันหน้าหนีมันมาเจอสายตาใคร่รู้ของเพื่อนคนอื่น ๆ แทน
"นี่ใช่เด็กที่เป็นแฟนใหม่นัทปะวะ"
แฟนเหมียวกระซิบถามแต่ได้ยินกันยกกลุ่ม ผมเหลือบตามองไอ้อั้มขอความช่วยเหลือแต่ไอ้เวรอั้มเสือกนั่งขำกิ๊กในโลกตัวเองโดยมีพีทสะกิดยิก สุดท้ายน้องเล็กของกลุ่มก็เก็บความสงสัยไว้ไม่ได้ โพล่งถามออกมาแทนทุกคนที่เห็นว่าการปรากฏตัวของอินเป็นเรื่องผิดปกติ
"อินกับพี่ยูสนิทกันเหรอวะ เมื่อก่อนยังซัดกันนัวเลย ผมเห็นแปลกๆที่ร้านเหล้าหลายครั้งแล้ว งงว่ะ"
"กูกับมันดูสนิทกันเหรอ"
ก็ไม่นะครับ แต่เจอกันบ่อยกว่าอั้มเฉยๆ เทียบกับพี่แจ็คพี่ตุ้ย 2 รายนั้นยังสนิทกับผมมากกว่า
"ก็เออดิ ยังกะกิ๊กกัน"
อินทรีกดยิ้มที่มุมปากไม่เถียงอะไร ผิดกับผมที่สำลักอากาศไปเรียบร้อย ไอ้ห่าพีท พูดจาเสียกูเสียวตูดเลย
"กิ๊กพ่อง มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย พูดจาไม่รู้เรื่อง กูไปละ อยู่นานเดี๋ยวได้กระทืบเด็ก"
ไอ้ห่าพีทพูดจาเลอะเทอะ ผมเก็บหนังสือลงกระเป๋าหนีสายตาคำถามเดินนำรุ่นน้องต่างคณะมาที่รถ ที่จริงไม่ได้อยากมาด้วยหรอกแต่ไม่อยู่ก็โดนยำสิวะ อินทรีผิวปากหย่อนตัวลงที่นั่งคนขับ อารมณ์ดีจริงๆนะสาดด
"ทีหลังไม่ต้องมาหากูที่คณะนะ กูขี้เกียจตอบคำถามเพื่อน"
"ก็บอกความจริงไปดิว่าผมจีบยู"
"ตลกเหรอ พวกมันก็รู้ว่ากูเกลียดมึงอย่างกับอะไรดี"
ผมกอดอกมองไปนอกหน้าต่าง รถไม่ได้ขับไปไหนไกล วนอยู่ในม.นี่แหละ คงไปคณะมัน
"เกลียดผมจริงๆเหรอ"
"จะให้กูรู้สึกยังไงกับคนที่มาแย่งแฟนกูล่ะวะ"
"ทียูนอนกับเมียผม ผมยังชอบยูเลย"
มึงมันผิดมนุษย์ไง เหนื่อยจะเถียงว่ะ หน้ามึนอย่างมันพูดอะไรไปก็ไม่ฟัง
"แต่ระวังเถอะ เกลียดอะไรได้อย่างนั้นนะ ปะ พวกเพื่อนผมรออยู่"
บีเอ็มดับบลิวซีรีส์ 3 จอดข้างคณะเศรษฐศาสตร์ ผมถือกระเป๋าตัวเองลงมาด้วยเพราะไม่รู้ว่าอินจะอยู่นานหรือเปล่า คณะเศรษฐศาสตร์ไกลจากคณะผมพอสมควร ตัวตึกสร้างใหม่เสร็จเมื่อไม่กี่ปีก่อน ออกแบบเหมือนเป็นศูนย์การค้ามากกว่าอาคารเรียน มีร้านค้าอยู่ใต้ตึกกับโต๊ะสำหรับนักศึกษาอยู่เรียงราย กลุ่มใหญ่ที่สุดซึ่งนั่งกันตั้งแต่แรกไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับผม นัท กับกลุ่มเพื่อนที่เป็นเพื่อนไอ้อินด้วยเหมือนกัน
"อ้าว พี่ยู มาไง"
อื้อหืออ เจอคำถามนี้ตอบยากกว่าไอ้พีทอีกครับ นัทเองก็จ้องผมสลับกับอินทรีเขม็ง จะขอกลับตอนนี้ทันมั้ยวะ
"มึงอ่านถึงไหนกันแล้ว เฮ้ย ขยับหน่อย"
อดีตเดือนคณะไล่เพื่อนมันให้ขยับไปชิดกับแฟนมันแทนที่ตัวเองจะนั่งข้างนัทพลางจัดแจงให้ผมนั่งติดกับมันอีกที สถานการณ์ตอนนี้โคตรอึดอัดเลยครับ ถอนหายใจกี่รอบก็ไม่สามารถบรรเทาความรุ้สึกไปได้
ใบหน้าที่เคยสดใสของนัทหมองลง ตากลมบวมจัดเหมือนคนผ่านการร้องไห้อย่างหนัก ผมอยากจะลุกไปหา อยากถามว่าเป็นอะไรแต่ที่ทำได้ก็แค่พยายามชะโงกหน้าไปสบตากับอดีตคนรักอย่างระแวดระวัง กระทั่งนัทลุกไปเข้าห้องน้ำผมก็ลุกบ้าง อินทรีหันมามองผมตาขวาง ตาสีนิลแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"จะไปไหน"
"ห้องน้ำ"
"ค่อยไปตอนนัทกลับมา"
“ก็กูปวดตอนนี้”
“ยู!” เสียงทุ้มตวาดลั่น เพื่อนมันหันมามองผมกับอินเป็นตาเดียว ผมไม่ชอบอินทรีตอนโมโห เวลามันเอาแต่ใจมากๆ จะไม่ยอมฟังใคร “นั่งลง”
“งั้นมึงอ่านไปเถอะ เดี๋ยวกูกลับละ”
“อย่างี่เง่าสิวะ”
“กูหรือมึงกันแน่ที่งี่เง่า” ผมถามเสียงนิ่ง ที่จริงคนที่ควรจะลุกตามนัทไปเป็นมันแท้ ๆ แต่ทำไมถึงเฉยใส่แฟนตัวเองแบบนี้ หรือมันเลิกกันเพื่อมาจีบผมจริง มะ..ไม่มั้ง
“ไหนบอกไม่เอามันแล้วไง ตั้งใจจะตามมันไปแบบนี้จะให้ผมคิดยังไง”
“งั้นมึงก็ตามนัทไปสิ มึงไม่เห็นเหรอว่านัท…”
“ผมไม่ตาม แล้วก็ไม่ให้ยูตามไปด้วย เข้าใจที่พูดไหม!”
มือที่บีบไหล่ผมออกแรงมากขึ้น เพื่อนมันเห็นท่าไม่ดีเลยรีบลุกมาจับแยก
“อิน มีอะไรค่อยๆพูดดิวะ พี่เขาเป็นแฟนเก่านัทก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา ผมขอโทษแทนมันด้วยพี่ ช่วงนี้อินกับนัทมันทะเลาะกันบ่อย คงกลัวพี่มาเสียบอะแหละ ใจเย็นๆกันนะ ต่อยกันใน ม.ไม่เวิร์คพี่”
อินทรีสะบัดมือเพื่อนมันออกแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ เก็บกระเป๋าที่เดิมวางทิ้งไว้ระหว่างไปรับผมมา
“เฮ้ย อิน ไปไหนวะ”
“กลับ”
“มึงอ่านไปนิดเดียวเองนะโว้ย จะสอบพรุ่งนี้แล้ว” เสียงเพื่อนอีกคนท้วงไว้ อินทรีมองหน้าผมพลางพูดเสียงเย็น “ช่างแม่ง ไม่มีอารมณ์จะอ่าน”
“เดี๋ยวก่อน”
อยากจะช่างแม่งด้วยอยู่หรอก แต่ไม่อ่านหนังสือเพราะทะเลาะกับกูเนี่ยนะ เจริญเถอะครับท่าน ผมสะบัดตัวออกจากเพื่อนนัทที่ล็อคคอเอาไว้ในทีแรกแล้วมาดึงกระเป๋าอินทรี เด็กหนุ่มสะบัดหางตามองผมราวจะบอกว่าครั้งนี้มันไม่ยอมลงให้แน่ๆ
“อยู่อ่านก่อน”
“ทำไมผมต้องฟัง”
“นี่มันอนาคตของมึงนะ จะมาทำตัวลมเพลมพัดแบบนี้ไม่ได้” ที่บอกเพราะเห็นเป็นน้องเป็นนุ่งนะเฮ้ย ถึงจะไม่ชอบเท่าไรแต่อย่ามาทำให้กูมีตราบาปเลยว่ะ เอฟขึ้นมาจะมาโทษกันอีก
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับยู” พูดจบแล้วเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มกวนประสาท ผมถอนหายใจยาวเหยียด แกล้งปล่อยกระเป๋ามันแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะ
“เออ อยากกลับก็กลับไป ดี กูจะได้รอเจอนัท”
“ยู!”
คิดว่ากวนตีนเป็นคนเดียวหรือไงสาดด มันเดินกระแทกส้น วางกระเป๋าลงแล้วฉุดแขนให้ลุกขึ้น ตอนแรกจะไม่ไปอยู่หรอกแต่อินทรียอมทิ้งกระเป๋าไว้แสดงว่าอย่างน้อยมันก็ยังไม่กลับคอนโดตอนนี้ อีกอย่างสีหน้ามันตอนนี้ก็เหมือนพร้อมจะทำอะไรพิเรนทร์ ๆ ขึ้นมาเลยยอมตามไปง่าย ๆ เดินผ่านห้องเรียนที่ไม่มีคนใช้มือใหญ่ก็ผลักผมเข้าไปแล้วจับคางให้เงยรับจูบหนัก ๆ ของมัน เอะอะเป็นจับกูจูบตลอดเลยเฮ้ย สัด! ปากกูเยินหมดแล้ว เบา ๆ หน่อย!
“ดะ..เดี๋ยว…”
“ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ ทำตัวว่าง่ายให้ผมหน่อยไม่ได้หรือไง!”
พูดพลางกัดปากล่างผมติดไปด้วย หยุดสิวะไอ้ห่านี่ อาคารเรียนมันมีกล้องหรือเปล่าเนี่ย “ส..สัด...อย่ากัด…”
“มันเขี้ยว”
เป็นหมาเหรอวะไอ้ห่า ผมพยายามสะบัดหน้าออกจากมือของมันแต่ก็ทำได้ยากเพราะอยู่ในท่าที่เสียเปรียบ อินทรีดูดดึงริมฝีปากผมพักใหญ่ก่อนผละออกมา ใช้สองแขนท้าวกับประตูด้านหลังเป็นกรงให้ผมไม่สามารถหนีไปไหนได้
“ทำไมชอบขัดใจผมนัก อยากให้ผมบ้าตายนักหรือไง”
“แล้วทำไมมึงชอบเอาแต่ใจ เชี่ย ถอยออกไปได้แล้ว อึดอัด”
“ห้ามยุ่งกับนัท รับปากผมก่อน”
ผมเหลือบตาขึ้นมองมัน แล้วเบือนหน้าหนี เอาให้ชัดไอ้ยู มึงจีบกูทั้ง ๆ ที่ยังคบกับนัทอยู่จริง ๆ เหรอวะ เริ่มงงแล้วที่โมโหนี่โมโหหึงใครกันแน่
“ผมเลิกกับมันแล้ว ห้ามยูกลับไปหามัน”
คำตอบของอินทรีไม่ได้ทำให้ผมสบายใจขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย นัทรักอินจะตาย จู่ ๆ ดันมาถูกทิ้งเพราะ… เหี้ย สุดยอดของความเหี้ยเลยว่ะ ถ้านัทรู้ว่าอินมันจีบผมที่เป็นแฟนเก่านัทน่ะขึ้นมา….
“เชี่ยอิน…”
“อะไร ยังไม่พอใจอีกเหรอ ผมมีแค่พี่แล้วจะเอาอะไรอีก”
นั่นมันแค่ส่วนเดียวโว้ย แต่ที่ทำให้ผมว้าวุ่นใจตอนนี้คือนัทเป็นยังไงบ้าง ผมห่วง ถ้านัทรู้จะเกลียดผมไหม ผมไม่ได้อยากไปแย่งแฟนของแฟนเก่าตัวเองนะ พูดแล้วมึนว่ะ นี่มันความสัมพันธ์เชี่ยอะไรเนี่ย
“นัทรู้หรือเปล่าว่ามึง- ”
“จีบพี่?” ตอบให้เสร็จสรรพเลย เออ ตามนั้นแหละ ไม่รู้จะสู้หน้ายังไงแล้ว ถึงจะบอกว่าไม่อยากได้แต่คนอย่างนัทไม่มีวันฟัง ไม่มีทางคิดว่าผมอยู่ของผมดีๆแล้วไอ้เหานี่ตามมาเองหน้าตาเฉยแน่ ๆ
อินทรีหัวเราะ พูดสิ่งที่ผมคิดซึ่งฉายออกชัดเจนผ่านม่านตาด้วยแววตาเป็นต่อ มุมปากกดยิ้มขยับตัวเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมเจือมากับเหงื่อ
“ถ้าไม่อยากให้นัทรู้ พี่ก็ต้องเอาอะไรมาแลกเปลี่ยน”
“มึงอยากได้อะไร” ผมถามกลับทันที อินทรียังไม่ตอบในทีแรกแต่ล้วงมือเข้าไปในเสื้อผม ไล่นิ้วจากหน้าท้องสูงขึ้นจนถึงยอดอก ใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือคลึงเบา ๆ โดยเฉพาะส่วนอ่อนไหวให้ผมรู้สึก ตาคมทอประกายวาววับ จงใจสะกิดปลายนิ้วกับติ่งไตให้ผมเสียวปลาบจนต้องกลั้นเสียง
“...หัวใจ”
ไอ้สัด… แต่ที่มึงเค้นอยู่นั่นน่ะ หัวนมกูนะครับอินทรี
ผมกับอินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้งโดยสายตาของเพื่อน ๆ มันชะเง้อมองอยู่ตั้งแต่แรก พอปรากฏตัวขึ้นหนึ่งในพวกที่ห้ามในทีแรกก็รีบมาจับผมพลิกซ้ายพลิกขวาก่อนเดินรอบตัวอินทรีแล้วถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่ อินเลิกคิ้วขึ้นก่อนทรุดตัวลงนั่งที่เดิมของมันด้วยทีท่าสบาย ๆ ท่ามกลางสายตาเจ้าปัญหาของคนอื่น ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไร หยิบชีทของตัวขึ้นมาอ่านแสร้งทำไม่รู้ไม่เห็นตามมันบ้างแต่ไอ้พวกปี 2 ก็ยังถามเสียงหลง
“นึกว่าไปต่อยกันมา นี่หายไปทำไรวะตั้งนาน กูจะโทรเรียกรถพยาบาลอยู่แล้วเนี่ย”
“เสือกน่าพวกมึง อ่านไป ๆ”
ทำท่ารำคาญใส่เพื่อน คนอื่นมันเลยพุ่งเป้ามาที่ผม “มันทำอะไรพี่ยูหรือเปล่าพี่”
ผมส่ายหัวรัว แต่ไอ้อินเสือกหัวเราะในลำคออย่างเป็นต่อ ใครจะพูดล่ะวะว่าโดนมันจูบแถมยังจับนมอีก รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ข้อดีของผมกับพวกเด็ก ๆ ที่จริงแล้วจะเป็นเรื่องนิสัยใจเย็นมีความเป็นผู้ใหญ่สูง แต่พอกับอินทรีกลับกลายเป็นข้อเสียเพราะทำให้ผมตามมันไม่ทัน นิสัยมือไวใจเร็วของมันเดินนำผมไปหนึ่งก้าวเสมอ ซึ่งแม่งแย่ เรียกได้ว่าโคตรแย่คงถูกกว่า แต่ยังไม่ได้ทันตั้งใจอ่านหนังสือเป็นเรื่องเป็นราว นัทก็เดินกลับมาที่โต๊ะ มองอินด้วยหางตาแต่ไม่ปรายตาผ่านมาทางผมแม้แต่น้อย ส่่วนไอ้ตัวดีมันเงียบครับ ไม่พูดไม่จา ทำเหมือนไม่รู้ว่านัทมีเรื่องอยากคุยด้วยทั้งๆที่น่าจะรู้ตัวอยู่
“แอน ขยับไปหน่อย”
นัทพูดถึงผู้หญิงที่นั่งติดกับอินอีกฝั่ง สาวเจ้าก็ยอมขยับตัวลุกแต่โดยดีไม่อิดออดทำให้เหลือที่ว่างพอให้นัทมานั่งแทรก ผมยังเหลือบมองคนตาบวมเป็นระยะด้วยความเป็นห่วงแต่คงพูดอะไรไม่ได้ ผมอาจไม่อยู่ในฐานะที่ปลอบใจนัทได้แต่ก็ยังอยากเป็นพี่ชายคนสำคัญอยู่ดี
“อิน นัทไม่เข้าใจโจทย์ข้อนี้”
ผมเหลือบตามองอินทรีที่ชะโงกามองโจทย์ในชีทที่อีกฝ่ายเลื่อนให้ ใบหน้าคมสันนิ่งสนิทไม่แสดงทั้งกิริยาชอบหรือไม่ชอบใจที่อีกฝ่ายพยายามใกล้ชิด ขณะที่นัทเอาแต่มองหน้าอินอย่างมีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่ ผมอาจไม่สามารถตีความได้แต่รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดี สักพักพออินอธิบายจบก็เงยหน้าขึ้นจากหนังสือสบเข้ากับนัทที่จ้องอีกฝ่ายตั้งแต่แรก
“มึงฟังที่กูพูดหรือเปล่าไอ้นัท”
“ฟัง….”
“เออ แล้วอย่ามาถามข้อนี้อีกล่ะ” อินดันแผ่นกระดาษกลับไปให้นัท สองคนนี้ความสัมพันธ์เหมือนเป็นเพื่อนมากกว่าแฟนเก่าด้วยซ้ำ อินมันนิ่งมากเหมือนไม่เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนัทมาก่อน ผิดกับอีกฝ่ายที่ยังทอดสายตาอาวรณ์ออกมา อยากรู้ว่ะ แต่ถามออกไปเดี๋ยวไอ้หมาบ้ามันจะหงุดหงิดขึ้นมาอีกสุดท้ายก็ได้แต่นั่งนิ่ง ก้มหน้าอ่านหนังสือของตัวเองไป ใช่เรื่องไหมเนี่ยนักศึกษาสถาปัตย์ปี 5 ในดงเศรษฐศาสตร์ ถ้ากูงงบ้างจะถามใครได้เนี่ย อยากชิ่งกลับคณะแต่อินทรีตามไปด้วยแน่ ๆ มันยังเด็กครับ คิดว่าความรักคงต้องอยู่ด้วยกันเหมือนตลอดเวลามั้งถึงพยายามทำแบบนี้
ผมถอนใจหน่าย หาวหวอดไปด้วย ไอ้พวกเด็ก ๆ มีอะไรมันก็คุยกันบ้างถามกันบ้างไม่เบื่ออะไรแต่ผมแม่งเซ็ง ไม่ใช่คนพูดเก่งอะไรอยู่แล้วยิ่งเจอสถานการณ์แปลก ๆ ยิ่งใบ้แดก อินเองก็คงสังเกตเลยใช้เท้าสะกิดขาผมแล้วกระซิบถาม
“เบื่อเหรอ”
ผมพยักหน้า ท้าวคางไปกับโต๊ะ “อยากไปอ่านหนังสือกับเพื่อนหรือเปล่า?”
“อืม”
“งั้นไปกัน” มันทำท่าจะเก็บหนังสือผมเลยรีบส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร อ่านนี่แหละ มึงจะได้มีเพื่อน”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน มันคงเข้าใจเจตนาผมที่ยอมมานั่งเบื่อเพราะไม่อยากทำให้ตัวเองเป็นภาระ ผมอ่านมาพอสมควรแล้วไอ้ที่สงสัยก็ไม่ได้เยอะอะไร ค่อยโทรถามอั้มดึก ๆ เอาก็ได้ เทอมนี้สอบพรุ่งนี้เช้าตัวเดียวผมคงไม่ได้นอน อ่านจนสว่างนั่นแหละ แต่กับอินยังมีอีกหลายตัวไม่อยากให้มันมาเสียเพราะติดผมเกินไป
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่งยูที่คณะแล้วกลับมาอ่านกับพวกนี้ ถ้าผมเลิกก่อนเดี๋ยวไปหา พี่เลิกก่อนก็โทรมา โอเคไหม?”
ผมเหลือบตาขึ้นมองมันก่อนพยักหน้าตกลง มันบอกเพื่อนคนอื่น ๆ ว่าเดี๋ยวมาแล้วลุกเดินนำ ผมกวาดหนังสือตัวเองลงกระเป๋าก่อนสบตากับนัทเป็นครั้งแรก ส่งยิ้มเหี่ยวๆไปให้แต่สิ่งที่ได้รับคือการเมินหน้าหนีไปอีกทาง
เจ็บว่ะ
ใครวะที่บอกว่าอยากเป็นพี่น้อง…
ทำไมวันนี้ผมกับนัท ถึงเป็นแบบนี้ไปได้..
“มึงเลิกกับนัทยังไงวะ”
พอขึ้นรถมาสุดท้ายผมก็ไม่สามารถกดต่อมเสือกให้อยู่สงบได้อีกต่อไป อินทรีเลิกคิ้วก่อนยิ้มยวนกวนประสาท “จูบผมก่อนแล้วจะบอกให้”
พ่อมึงสิ ผมกระแทกตัวกับเบาะแสดงออกมาว่าไม่พอใจก่อนอินทรีจะเอื้อมมือมาจับผมไว้ ปลายนิ้วหัวแม่มือลูบผ่านหลังมือผมแผ่ว มันไม่ได้ออกแรงจับแน่นแต่ผมก็ไม่ได้สะดิ้งบอกให้มันปล่อย ทอดสายตามองออกไปตามถนนแคบ ๆ ในมหาวิทยาลัยเพราะไม่อยากสบตากับมัน ผมเกลียดตาหวาน ๆ ของมัน ตาที่มันเลื่อมเหมือนเป็นอสรพิษร้ายและออดอ้อนอยู่ในที ดวงตาที่ทำให้ผมสะดุดลมหายใจได้ครั้งแล้วครั้งเล่า
ผมเกลียดเกินที่จะยอมรับว่าแค่สายตาเท่านั้นมันก็ทำให้ผมเสียความเป็นตัวของตัวเองได้
“รีบไปเหอะ เดี๋ยวเพื่อนกูกลับก่อน”
ผมดึงมือออกจากการเกาะกุมไม่จริงจังนัก มองผ่านหางตาเห็นว่ามันยังมองกลับมายิ้ม ๆ ไม่มีทีท่าจะขยับรถสักทีก็จิ๊ปาก จ้องทำเหี้ยอะไร หน้ากูเหมือนบรรพบุรุษมึงหรือไง
“ยูน่ารัก”
“จวยครับ”
“ที่พามาคณะเพราะอยากให้ยูรู้จักกับเพื่อนผมไว้ เข้าใจหรือเปล่า?”
“กูรู้จักเพื่อนมึงทุกคน” ก็เพื่อนกลุ่มเดียวกับนัทไง เพียงแต่ว่าไม่เคยคุยด้วยเฉย ๆ ไอ้อินผมก็รู้จักเพราะนัทเหมือนกัน คิดพิเรนทร์อะไรของมันวะ
“วันหลังผมแนะนำยูในฐานะแฟนพวกมันจะได้ไม่ตกใจ อ้อ ผมซื้อกระทิงแดงมาให้ด้วย”
เดี๋ยว ๆ เมื่อกี๊มันว่าอะไรนะ ผมยังไม่ทันได้ประมวลผลอินทรีก็ชะโงกตัวกลับไปเบาะหลังหยิบเอาขวดเครื่องดื่มชูกำลังอุ่น ๆ ย้ำครับว่า อุ่นๆมาให้ คงซื้อทิ้งไว้แต่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจะให้เลยสภาพเป็นอย่างที่เห็น ผมหลุดขำออกมาจริง ๆ ว่ะ ห่าอิน วันหลังกูจะแก้แค้นด้วยการซื้อน้ำอัดลมอุ่น ๆ มาให้มึงแดกบ้าง
“เออ ขอบใจ วันหลังขอเย็นๆ”
ผมตอบมันไปพอดีกับที่เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเข้มจับจ้องผมอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ริมฝีปากได้รูปสวยยกยิ้มอ่อน ๆ หน้าแม่งโคตรของโคตรหล่อเลย เสียดายว่ะที่มันเป็นรุกไม่งั้นอาจได้ลองเล่นด้วยสักตั้ง ไม่รู้ว่ะ มันก็น่ารักดี ลึก ๆ ผมก็ไม่ได้รำคาญอย่างที่บ่นนักหรอก ผมไม่ใช่คนขี้รำคาญนี่ครับ ไม่งั้นกับนัทคงคบกันไม่ได้นานขนาดนี้
“ไปได้ยัง”
ถูกจ้องนาน ๆ แล้วขนลุกแปลก ๆ ครั้งนี้อินทรียอมถอยให้ มันพยักหน้าแต่ฉีกยิ้มกว้างกว่าเก่า
“เป็นเหี้ยไร?”
“เวลาเขินยูโคตรน่ารักเลย รู้ตัวป่าว”
.
.
.
เขินพ่อง!
TBC
ขออนุญาตงดทอล์คครับ ไมเกรนขึ้น คิดไรไม่ออก
เจอกันพุธหน้าฮะ
รักนะ ม้วฟๆ :katai5:
-
จิ้มก่อน
***********
อิพี่ยูปากแข็งนะเนี่ย ปากบอกไม่อยากตอบคำถามคนในคณะแต่ดันเดินไปขึ้นรถอินให้มีคำถามเพิ่มซระงั้น แถมยังต่อที่คณะอินอีก แบบนี้เด๋วอิอินก็ตอบแทนเข้าให้หรอก //ผิดป่ะถ้าแอบสมน้ำหน้าอินัท :mew5:
-
น้องอินคาวาอี้มาก :mew1:
พี่ยูดูเปลืองตัวนะ ดีๆ
-
แบบว่า ช่วงนี้พี่ยูมีออร่าความน่ารักกระจายมากกกกก
ส่วนน้องอินก็รุกหนักสุดๆ ส่วนน้องนัทก็ยังโผล่มาให้ขัดใจ ชิ ฉันเบื่อเธอมากอ่ะ
พี่ยูก็อ่อนลงเยอะแล้วนะ น้องอินรุกอีกๆ เค้าชอบบบ
-
อุ่ยยยย นัทนี่ก้นะ สมควรแล้วล่ะที่โดนแบบนี้
ตัวเองอยากโลเลก่อน ทำตัวเองแท้ๆ :z2:
-
:-[ :-[
ถึงอินเป็นรุกก็ลองเล่นด้วยสักตั้งก็ได้ค่ะพี่ยู คริคริ
อินนี่น่ารักอ่ะ
แต่แบบวีรกรรมนายมันเยอะ คงยากอ่านะ กว่าพี่ยูจะให้ใจ
ทำดีต่อไปนาย!!
-
อึดอัดแทนยู
-
ตาพร่าค่ะ เจอน้องอินแอทแทคง่ะ หล่อเว้ยหล่อ พี่ยูก็จะน่ารักน่าฟัดไปไหน ฟีโรโมนเคะกระจายขึ้นทุกวัน
น้องอินติดพี่ยูม้าก หวงมาก หมั่นเขี้ยวมาก ทำตาหวานน่าตบให้ตาหลุดจริงเชียว เขินแทนยูอ๊า
เรื่องนัท ยังเป็นปริศนาต่อไป แต่เริ่มแบบงง อินเย็นชากับนัทมาก แล้วนัทก็แบบยอมอิน
เหมือนไม่เคยเป็นแฟนกัน คือที่ผ่านมามีต่อรองอะไรกันมั้ยเพื่อให้อินได้เข้าหาพี่ยูเนี่ย
บางทียูก็เป็นคนดีเกินไปจนน้องอินเครียดน่ะนะ แต่คนอ่านเครซี่คู่นี้มากค่ะ
ขอบคุณค่า
-
เริ่มหมั่นไส้นัทและ :fire:
อินจะทำอะไรก็ให้มันเคลียร์ๆ ไปเลย ไม่ต้องไปแคร์คนเก่าหรอก เชอะ :katai3:
-
ฮุฮิๆ รอมาหนึ่งสัปดาห์ ตอนใหม่มาแบ๊ววววววว *0* *พุ่งหลาวเข้าใส่*
เพื่อนๆคนรอบข้างเริ่มสงสัยเริ่มระแคะระคายกันบ้างแล้วเนอะ แต่ก็ยังมีบางส่วนที่ยังนึกว่าสองคนนี้ยังตีกันอยู่
อยากจะให้รู้จริงจริ๊งว่าคล้อยหลังคุณๆไปเพียงชั่วแว่บเดียว พี่ยูกับน้องอินเค้าฟาดกันด้วยปากทุกรอบเลยค่ะ กร๊ากกก
จะว่าไปช่วงหลังมานี้น้องอินเธอได้กำไรแทบทุกตอนเลยนะยะ ทั้งจับจูบลูบคลำ หอมแก้ม จุ๊บเหม่ง ฯลฯ
พี่ยูก็แลดูจะตั้งปณิธานไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะมาตั้งแต่อดีตแล้วว่ายังไงตัวเองก็เป็นรุก อินก็เป็นรุก ดังนั้นเลยไปด้วยกันไม่ได้แน่
แบบว่ายังไงก็คิดว่าต้องปฏิเสธไปถ้าสุดท้ายแล้วอีกฝ่ายไม่ยอมมาเป็นรับให้ แต่ก็เห็นพี่ยูค่อยๆหวั่นไหวไปทีละเล็กละน้อยตลอดเลย
คิดว่าถ้าไม่มีใจให้บ้าง ยังไงก็คงไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายเข้าถึงตัวได้ขนาดนี้หรอกมั้งนะ อิอิ ขุ่นพี่ไม่ลองเปลี่ยนฝั่งบ้างเหรอคะ
รำคาญน้องนัทตั้งแต่ชื่อโผล่มาแล้วล่ะ ตอนแรกก็ยังฮึ่มฮั่มในใจอยู่เลยว่าตกลงอินมันยังไม่จัดการเคลียร์กับนัทอีกเหรอฟระ
แต่พอความจริงออกมาว่าเลิกกันแล้ว ฮูเร่ร่ร่ร่ร่ ดีมากอิน จากนี้ก็ไม่มีพันธะแล้ว ชั้นก็จะได้เชียร์อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจเสียที
สองคนนี้ไม่ว่าโมเม้นต์ไหนก็ทำให้กรี๊ดกร๊าดตลอดเลย น้องเธอก็หวงพี่ตลอดๆ
จะว่าไปแล้วน้องนัทนี่ก็ติดใจอินจังเลยนะ
ขนาดกับพี่ยูผู้แสนดี ก่อนหน้านี้ก็คบกันมาเป็นเวลาพอสมควร ไม่เห็นจะมีความอาลัยอาวรณ์ให้เลย
พี่ยูกลับถูกใช้เป็นเครื่องมืออย่างเลือดเย็นเสียอีก แต่กับอินที่ดูท่าทางจะไม่ใส่ใจนัทด้วยซ้ำ ทำไมคุณน้องถึงดูไฟท์จังคะถามจริง
:ruready
-
รักยู ปากแข็งจังน้า เริ่มสับสนแล้วสิว่าโมโหใครกันแน่
หายป่วยไวๆนะคะ
-
อินนี่อารมณ์ร้อนตลอดเลยนะ บางทีก็เหมือนเด็ก บางทีก็เหมือนผู้ใหญ่ นัทนี่ยังไง อีกฝ่ายเลิกแล้ว แต่ตัวเองไม่ยอมเลิก
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกไม่พอ เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แงงง :o12:
-
อินก็ยังเอาแต่ใจเหมือนเดิม
-
o13 o13
-
รักคนเขียนเหมือน ม๊วฟๆๆ
แล้วพุธหน้าจะรออ่านค่ะ อิอิ
อินเอ๊ย เยี่ยมมาก
คิดจีบพี่ยู ก็ต้องเคลียร์ตัวเอง
เมื่อเคลียร์เสร็จ ก็รีบเดินหน้าจีบเลย
-
ดาเมจน้องอินนแม่งรุนแรงชะมัด แขนขาอ่อนแรงไปหมดเลย
-
เกลียดนัทมานานตอกแนก็สงสารนิดๆ
ตอนนี้ยิ่งตอกย้ำ ว่าไม่เหลือความสงสาร หล่อนเห็นแก่ตัวอย่างที่สุด บอกเลยยย
คู่นี้ยังต้องจูนเข้าหากันอีกเยอะ แต่ไม่ใช่ปัญหาเพราะคู่นี้เค้าค่อยๆปรับตัวอย่างธรรมชาติโดยไม่รู้ตัว
-
ชอบสองคนนี้เวลาอยู่ด้วยกันอ่ะมันมุ๊งมิ๊งมากกกกกกกกก :-[ :-[
-
โดนอีกแล้ว ไม่รอดแน่ :laugh3:
-
ยังคงไม่ชอบอิน้องนัทไม่เสื่อมคลาย :z6:
-
อืมมม พอนัทเป็นแบบนี้เลยทำให้ยูตะขิดตะขวงใจไปด้วยเลย
-
พาร์ทนี้ คำผิดน้อยลงนะฮะ ยังมีอยู่นิดหน่อย
หลังจากส่งงานแอดไวเซอร์รอบแรกไปแล้วสอบมิดเทอมก็ก้าวเข้ามาประชิดอย่างรวดเร็ว กว่าจะแก้งานจนเป็นที่พอใจไม่กี่วันก่อนสอบผมก็ต้องมาตาลีตาเหลือกอ่านหนังสือ ลากไอ้อั้มมาขลุกที่ห้องช่วยติวให้หามรุ่งหามค่ำ ปี 5 ส่วนใหญ่เป็นวิชาสัมนากับเตรียมวิทยานิพนธ์ก็จริงแต่ก็มีตัวหลักของถาปัตย์อยู่ด้วย ผมเป็นสิ่งมีชีวิตแบบไม่สนิทกับคนจำนวนเยอะ หนังสือที่ใช้อ่านตั้งแต่ปี 1 เพราะได้รับ"อานิสงค์"จากอั้มมาตลอด
ตอนนี้ อินทรีย์พาไปหาเพื่อน ตอนหน้าจะพาเข้าบ้านเลยมั้ย?555
อ่านแล้วชอบนะ ปกติเมะของ west จะออกแนวเป็นผู้ใหญ่กว่า ใจเย็นกว่าเคะ
มาเรื่องนี้ แหวกแนวมาก ถึงอินทรีย์จะดูเด็กแล้วก็เอาแต่ใจไปหน่อย แต่ก็มีความขี้อ้อนแบบเด็กๆอยู่
เลยดูว่านั่นเป็นเสน่ห์
อีกอย่างนึงที่อยากบอกคือนิยายของ west แทบจะทุกเรื่อง นอกจากความสนุกของนิยายแล้ว
อารมณ์ขันเล็กๆน้อยๆในความคิดของนายเอก ก็เป็นอะไรที่ทำให้เราฮาน้ำตาเล็ดได้ไม่ยาก
07 I wanted your heart
“มึงอยากได้อะไร” ผมถามกลับทันที อินทรีย์ยังไม่ตอบในทีแรกแต่ล้วงมือเข้าไปในเสื้อผม ไล่นิ้วจากหน้าท้องสูงขึ้นจนถึงยอดอก ใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือคลึงเบา ๆ โดยเฉพาะส่วนอ่อนไหวให้ผมรู้สึก ตาคมทอประกายวาววับ จงใจสะกิดปลายนิ้วกับติ่งไตให้ผมเสียวปลาบจนต้องกลั้นเสียง
“...หัวใจ”
ไอ้สัด… แต่ที่มึงเค้นอยู่นั่นน่ะ หัวนมกูนะครับอินทรีย์
อ่านแล้ว กาแฟแทบพุ่ง ฮาไปนะ
สรุปว่า ปักเสากางเต๊นท์รอตอนต่อไปนะฮะ o13
-
ไม่เข้าใจยู
คือทำเหมือนห่วงนัท แต่รู้ทั้งรู้ว่าถ้าไปกับอินนัทก็ต้องเห็น ต้องคิดมาก แล้วไปทำไม
ไปเพื่ออิน ก็รักอินแล้วงั้นสิ
อิน จะทำอะไรก็รีบทำนะพี่ยูเนี่ยะ
ไม่งั้นจะเริ่มเหวี่ยงพี่ยูละ
-
ยูปากแข็งใจอ่อน ยอมเดินตามอินต้อย ๆ
แค่สบตาก็ใจละลาย แล้วอย่างนี้จะไปรุกอินได้ไง โม้ ๆๆ
-
อินเอาแต่ใจนะ พี่ยูก็ใจอ่อน ขี้สงสาร
อินไปเคลียร์ตัวเอง แล้วเดินหน้าจีบพี่ยูเร็วๆ
เดี๋ยวพี่ยูเรียนจบ ไม่มีเวลาจีบนะเออ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย
ตอนนี้พี่ยูดูเปลืองตัวจังนะ เดี๋ยวก็จับจูบ เดี๋ยวก็จับมือ เดี๋ยวก็แทะโลมด้วยสายตาบ้าง คำพูดบ้าง แต่ที่ฟินสุดๆเลยตือ อินจับหัวนมพี่ยูอ่า อ๊ายยยยยย :hao7: เจ้ไม่ทนนะคะ แหมอยากจะรัองเพลงพี่บี้ใหัเลยอ่ะ "จับตรงนี้ที่หัวใจ กล้าพอไหมสัมผัสที่ใจฉันดู เต้นแบบไหนมาจับ มาจับจะรู้ จะเห็นจริงว่าฉันรักแค่ไหน" เพราะพี่ยูน่ารักจับใจเลยนะเนี่ย
-
เดี๋ยวยูน่าจะได้ตอบคำถามนัทแน่เลย
ว่าเป็นไงมาไง ถึงดูสนิทกับอินขนาดนั้น >.<
-
อะไร ยังไงนะนัท :ruready
-
มาตามด้วยคนจ้า
-
พี่ยู ถ้าอินมันน่ารัก ก็จับกดไปเล้ยยยยยยย!!!
อยากเห็นอินเขินแบบไม่ทันตั้งตัวบ้าง555
-
:heaven ฟินนน ยูทั้งเท่ ทั้งน่ารัก คนอะไรเนี่ย5555
อินรุกเข้าไปๆ สู้ๆ :impress2:
ตลกตอนที่บอกว่าอยากได้หัวใจ แต่ไปจับนม :m20:
รอตอนต่อไปค่ะ +1 :mew1:
-
เคะผู้ใหญ่ กับเมะขี้อ้อนเข้ากั้นเข้ากัน ถึงจะเมะชนเมะก็ยังชอบอยู่นะ โฮะๆๆๆ
-
:mew1:
ชอบพาร์ทนี้มากจริงๆ รู้สึกว่าทั้งอินทรีย์และยูกำลังค่อยๆ เข้าไปใกล้กันมากขึ้น อ่านแล้วมันน่ารักน่าชังไปเสียหมดจริงๆ ยัยนัทนี่อะไรก็ไม่รู้นะคะ ผลกรรมที่ได้ทำไว้ก่อนหน้ามันกำลังกลับมาตามทันเธอนะจ๊ะ...
เชียร์ให้อินทรีย์จัดการจับกดยูให้ได้ในเร็ววัน
-
เมะชนเมะ เราก็ฟิน 5555
-
พี่ยูไม่เขินจริงอ่ะะะะะะะ แต่เราเขินแทนนะ :-[
นับวันความสัมพันธ์ยิ่งพัฒนานะเนี่ย นึกว่าเป็นแฟนกันแล้ว๕๕๕๕
มีการเผชิญหน้ากับนัทนิดหน่อย คาดเดาว่าตอนหน้าอาจจะมีนัทตามไปเคลียร์กับพี่ยู :hao3:
คนเขียนพักผ่อนเยอะๆนะคะ :กอด1:
-
ชอบอินจริงจัง :katai4:
ว่าแต่ อินบอกเลิกนัทยังไงหว่า??
-
รุกรับไม่ใช่เรื่องสำคัญ ภูมินทร์พิสูจน์มาแล้ว :hao6: :hao6: :hao6:
-
น่ารักมากกกกกกกก
ยิ่งอ่านยิ่งชอบอินกับยูอ่ะ
คาแรคเตอร์ยูโดนใจแม่ยกมาก 5555
รอพุธหน้าไม่ไหวแล้วว :z3: :z3:
-
:-[
-
ไม่ชอบนัทเลยยยยยยยย เรารู้สึกว่าในอนาคตนัทต้องมีอะไรแน่ๆ
หรือคิดไปเองหว่า 5555
รักน้องอิน ชอบบุคลิกผู้ชายคนนี้มากกกกกก
อยากได้ 555
พี่ยูก็รับรักน้องได้แล้ว เลิกรักนังน้องนัทได้แล้ว
สนใจคนที่เค้ารักเราดีกว่า มองข้างๆตัวสิ น้องอินเค้ารักพี่มากนะ
มาต่อไวๆนะจ๊าาาา รออยู่เสมอ จุ๊บๆ
-
ชอบอินอ่ะแม่งน่ารักดี ยูหวั่นไหวแล้วอ่ะดิ
-
นัททำตัวเหมือนพร้อมจะเกลียดยูได้ตลอดเวลา เหมือนคนไม่เคยรักกัน
อืมม.. คนเรามันแตกต่างกันนี่เนอะ //ปลง
พี่ยูก็ใจดี น้องอินก็น่ารัก :กอด1:
-
คิดว่านัทอาจจะเป็นตัวร้ายในสักวัน
คือตอนก่อนๆด่าแต่อิน้องอินฮะ
คราวนีลองปรับมุมมองดู
แต่ยังไงเรื่องนัท ก็ยังรู้สึกว่าเป็นความผิดอินอยู่ดี
ใจตอนนี้อยากให้อิพี่ยูโดนกดมาก
จากที่ตอนแรกตั้งใจว่าสลับกันน่าจะเวิร์ก (?)
แต่รุกแบบนี้มันต้องโดนซะที
ไม่ใช่อะไร เริ่มหมั่นไส้ที่พี่แกมั่นในสถานะรุกของตัวเองมาก ฮ่าๆๆๆ
-
เหมือนใกล้กันขึ้นแล้วสินะคะ
แต่คนอ่านแทบขาดใจ อยากอ่านตอนต่อปายยยย :L2:
-
อ๊ายยยยยย พี่ยูหวั่นไหวหล่ะ ว่าแต่อินแกจะหึงโหดไปนะ อิเด็กเอาแต่ใจ
ใจจดจ่อ เมื่อไรพี่เฟยจะมา ^^
-
อยากเห็นคนเขิน อิอิ
-
:-[
-
พี่ยูนี่ยังไม่รู้ตัวเองอีกเรอะว่า รุกไม่ไหวแล้วนะพี่อ้ะ
-
พี่ยูยอมๆเหอะ เดือนคณะเลยนะเว้ย55555555555555555555
-
ชอบ ยู อะ มากกกก
นัทดูไรสาระ นะตอนนี้ ตอนทิ้งเค้าไป ก็ไปอย่างง่ายๆ แล้วขอเป็นพี่เป็นน้อง แถมยังมาวนเวียนให้ คิดถึงอีก
พอทะเลาะกับแฟนก็มาหา มานอนด้วยเพราะอยากประชด พอผัวใหม่มาสนใจยู ก็ทำเฉยชาไม่สนใจ
เห้ยยย ยูผิดไรวะ ผิดที่แย่งผัวมึงว่างั้น เจริญจ๊าา
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :-[
อยากเป็นพี่ยู อยากเป็นน้องอิน อยากเป็นทั้งน้องอินและพี่ยู
น่ารักอีกแล้ว โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ อ่านไปหยุดไป กัดปากไป เขินนนน 555555
ไม่รู้ทำไมถึงชอบตอนน้องอินโมโหเอาแต่ใจ รู้สึกว่าพอเอาแต่ใจแล้วมันได้ คือพี่ยู
ปากบอกว่าไม่ๆ แต่สุดท้ายคือยอมน้องอินตลอด คืออะไร คืออะไร!!! 555555555
ตอนกัดปากพี่ยูนี่เขินไม่ไหวแล้ว โอ้ยยยยย อยากได้หัวใจหัวใจน้องอินเหมือนกันนี่ต้องกัดปากแล้วจับนมมั้ย? 5555
พี่ยูสติลใจดีตลอดจริงๆ อ่ะ ฮืออออ น่ารัก ไม่ให้รักได้ไงไหว? จะกลับไปอ่านหนังสือกับเพื่อนก็ไม่ไป กลัวน้องอินไม่มีเพื่อน โอ้ยย แสนดีขนาดนี้หาได้ที่ไหนอีก? แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เห็นพี่ยูเขินแบบนี้เค้าเป็นน้องอินจะกัดปากอีกสักที แฮ่ :o8:
ไม่ไหวแระ เอาดีๆ ตอนนี้พี่ยูน่ารักมาก แงงงงงงง :hao5:
-
น้องอินคะ รุกให้ถี่ รุกให้หนัก
พี่ยูมันน่ารัก สอยมาให้ได้นะคะ
อิอิ
-
พี่ยูน่ารัก :o8:
-
ลุ้นนนนน น้องอินสู้นะ :L2:
เบื่ออินัท 5555 :beat:
-
:beat: เบือนัทอ่ะ
-
เฮ้อ พี่ยูก็เป็นคนดีเกิ๊น ทั้งที่น้องนัททรยศความรักของพี่ยู แถมตอนนี้ยังมาโกรธที่น้องอินสนใจพี่ยูมากกว่า
แต่พี่ยูก็ยังแคร์น้องนัทอยู่ได้ แบบนี้น้องอินก็น้อยใจอะสิ ชอบเวลาน้องอินโมโหแต่สุดท้ายก็ต้องยอมให้พี่ยูจัง
ไม่รู้ตอนนี้ใครยอมใคร แล้วหัวใจที่น้องอินขอ พี่ยูพร้อมจะให้เมื่อไหร่น๊า สงสัยต้องเคลียร์เรื่องน้องนัทก่อนละมั่ง
ดูแล้วน้องนัทคงไม่ยอมจบแค่นี้แน่ เผลอ ๆ จะมาออดอ้อนให้พี่ยูเป็นฝ่ายเลิกยุ่งกะน้องอินอะดิ
รอติดตาม และบวก บวกเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
ตามอ่านจนครบ
ชอบค่ะๆ
รอต่อไปค่ะ
-
08 home sweet home
แดดที่แยงผ่านผ้าม่านเข้ามาของช่วงเที่ยงวันหยุดร้อนจัด ผมปรือตาเปิดขึ้นหัวเสียก่อนจะลุกขึ้นมาปิดผ้าม่านแล้วนอนหลับต่อไม่ลง
ผมสอบเสร็จและว่างมา 2 - 3 วันแล้ว ระหว่างนี้ก็เขียนแบบเตรียมส่งอาจารย์ไปเรื่อย ๆ ไม่ได้รีบร้อนอะไร ส่วนไอ้อั้มก็หายหัวไปเลย เจอกันครั้งสุดท้ายในห้องสอบก่อนจะชิ่งหนีไปเฝ้าเมียในวันเดียวกัน โทรไปก็ไม่ค่อยรับหรอก จะถามเรื่องงานสักหน่อยก็ไม่ได้ ไอ้อั้มมันเป็นคนแบบนี้แหละครับ แม่งไม่เคยจะรักผมเลย ส่วนอีกคนที่ไม่ได้อยากจะเจอเสือกเป็นคนที่โผล่เช้าโผล่เย็น ช่วงสอบแทนที่จะอ่านหนังสือกับเพื่อนดันหิ้วหนังสือมานอนอ่านที่ห้องผมหน้าตาเฉย
โชคดีอย่างที่พอไล่มันกลับก็ยอมกลับง่าย ๆ มันเองก็คงคงไม่สะดวก คอนโดมันมีครบทุกอย่างทำไมต้องมาอยู่ในห้องรูหนูแบบผม โอเคมันก็ไม่เล็กมากแต่อย่าได้เทียบกับคอนโดหลักเกือบสิบล้าน คนละเรื่องกันเลย
ผมลุกขึ้นมาอาบน้ำล้างหน้าหลังจากกลิ้งตัวบนเตียงจนสาแก่ใจ วันนี้ไอ้คนที่ผมนินทาถึงมีสอบ เมื่อคืนมานอนอ่านหนังสือตอนผมทำงานจนเกือบตีสามถึงค่อยกลับห้อง ผมจำไม่ได้ว่ามันสอบเสร็จกี่โมงแต่ตั้งใจจะชิ่งกลับบ้านสักหน่อย วันเกิดไอ้โยน้องชายผม หลังจากแต่งตัวเสร็จก็ลังเลใจนิดเดียวว่าควรโทรบอกมันไหม นิดเดียวจริง ๆ ครับ กลัวมันมาแล้วไม่เจอจะเสียเที่ยว แต่ยังไม่ทันได้ตัดสินใจอะไรเสียงเคาะประตูห้องถี่ ๆ ก็ดังขึ้นก่อน ไม่ต้องคิดเยอะ ช่วงนี้คนที่มาหาผมถึงห้องก็มีแค่มันเท่านั้นแหละ เปิดประตูผัวะได้แขกไม่ได้รับเชิญก็ยิ้มหน้าสลอน แบบนี้แปลว่าทำข้อสอบได้ ไม่งั้นอย่างเมื่อวานหน้ามันจะอีกอย่าง อารมณ์เซ็งหน่อย ๆ แล้วมาอ้อนให้ผมปลอบใจ
ตลกครับ คนอย่างมึงมีไว้ให้กูซ้ำเติมเท่านั้นแหละอินทรี หวังเหี้ยอะไรอยู่ ไม่เจียมจริง ๆ
“สอบเสร็จแล้ว ไปฉลองกัน”
“ไม่อะ กำลังจะกลับบ้าน”
ผมตอบทันทีแบบไม่ต้องคิด ไอ้อินเหวอเลยครับ ปกติเวลามันชวนไปไหนมาไหนผมไม่ค่อยปฏิเสธถ้าไม่ติดธุระจริง ๆ ไม่ใช่พิศวาสอะไรมันหรอกแต่อยู่เฉย ๆ บางทีก็เบื่อ แฟนไม่มี เพื่อนไม่รัก อยู่คนเดียวแล้วแอบเหงาว่ะ
“บ้านยูอยู่ไหน”
“บางแค ทำไม? จะไปด้วยเหรอ”
“ไปดิ เดี๋ยวไปส่ง” อ้าวเฮ้ย นี่พูดเล่นกะไปจริงเลยว่างั้น? ผมน่ะยังไงก็ได้ มีรถไปก็ดีจะได้ไม่พึ่งขสมก.หลายต่อ งานวันเกิดโยไม่ได้ใหญ่อะไรมาก แค่เอาโมเดลรถไปให้มันกับกินข้าวพร้อมหน้าก็โอเคแล้ว เราอยู่กับแบบ 3 หนุ่ม 3 มุมครับ ไม่เรื่องมากอะไร เป่าเค้กนั่นเลิกตั้งแต่ไอ้โย ป.2 ตอนที่เสียแม่ไป น้องชายผมมันน่าสงสาร จำได้ว่าวันเกิดมันนี่แหละที่ผมนั่งรอแม่มารับที่โรงเรียนเพราะพ่อติดงานด่วน โยเพ้อเจ้อถึงเค้กปอนด์ใหญ่กับโมเดลรถที่แม่รับปากว่าจะซื้อให้เพราะเมื่อเทอมก่อนมันสอบได้ที่ 1 แต่ว่าโรคประจำตัวก็ไม่เคยพาแม่มาหามัน มีเพียงโมเดลรถคันเล็ก ๆ ที่โยยังเก็บไว้และสะสมเพิ่มทุกปี พ่อซื้อให้บ้าง ผมซื้อให้บ้าง แล้วแต่เงินเหลือเก็บในกระเป๋า
“แต่กูจะไปสะพานเหล็กก่อนนะ”
“ไปไม? ซื้อจู๋ปลอมเหรอ?”
“เออ เอามายัดปากมึง พ่องสิ! ซื้อของขวัญให้น้องโว้ย วันเกิดน้องกู จะไปซื้อโมเดลรถให้มันสักคัน”
อินทรีเลิกคิ้วขึ้นสูง “ที่บ้านผมมีคันนึง สิงห์ซื้อมาให้ยังไม่แกะลิมิเต็ดอิดิชันด้วย”
“แล้ว…?”
“ผมไม่เล่นโมเดลรถ ไอ้สิงห์มันเล่นเลยคิดว่าผมก็เล่นด้วย เอาไปดิ ทิ้งไว้ก็ฝุ่นเกาะ น้องพี่น่าจะดีใจ แต่ต้องแวะไปเอาที่บ้านก่อนนะ ไม่ไกลมากหรอก”
ผมใช้เวลาคิดไม่นานก่อนตกลงขึ้นบีเอ็มดับบลิวของอินทรีไปที่คฤหาสถ์มัน บ้านอินทรีอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยอย่างที่มันบอก ตอนรถไม่ติดประมาณ 20 นาทีก็ถึง แต่ปกติคงนานใช่เล่นมันถึงลงทุนซื้อคอนโดใกล้มหาลัยไว้อีกที่ ประตูรั้วยาวเหยียดสุดลูกตา บ้านที่มีอาณาเขตกว้างได้ขนาดนี้แน่นอนว่าไม่ใช่ใจกลางเมืองแต่ยังคงเป็นที่ดินของประเทศกรุงเทพดังนั้นอย่าให้ผมคำนวนราคาเลยครับ ถ้ามีบุญได้งานออกแบบบ้านหลังนี้คงอยู่ดีกินดีไปหลายปีเลยแหละ
“รออยู่ในรถนะ”
ลูกชายคนเล็กของบ้านบอกหลังจากจอดรถแพะกำแพงไว้แล้วลงไปเปิดประตูเล็กเข้าไป ดีครับ ผมไม่ค่อยอยากเหยียบตัวบ้านมันเท่าไรเดี๋ยวจะพาความมัวหมองไปให้ อีกส่วนคือจากคำบอกเล่ามันบ้านที่อยู่นี่คงเป็นบ้านใหญ่ มีพ่อ แม่ พี่ชาย พี่สะใภ้ ขืนเข้าไปคงได้เกร็งจนตะคริวแดกกันไปข้าง อินทรีหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมถุงกระดาษ ข้างในเป็นกล่องโมเดลรถที่ยังไม่ได้แกะแต่ฝุ่นจับหนาเตอะ ไม่มีราคาแปะไว้แต่คงแพงใช้ได้
“เท่าไรวะ”
“ผมให้”
“เฮ้ย เกรงใจ ให้กูซื้อต่อเถอะ” อินทรียิ้มกวนก่อนสตาร์ทรถมุ่งหน้าไปบ้านผม ขอร้องล่ะกูอยากชดใช้มาก ๆ อย่าให้เป็นหนี้บุญคุณกันเลยเดี๋ยววันดีคืนดีมาทวงเป็นของพิเรนทร์ๆแล้วผมจะซวยเอา มันไม่ตอบคำถามใช้มือข้างเดียวขับรถส่วนอีกข้างเลื่อนมาจับผมเอาไว้ ตลอดนะมึง ใครสั่งใครสอนมาวะเรื่องมือไวใจเร็วเนี่ย
“วันนี้อยู่กินข้าวเย็นด้วยได้ป่าว เป็นการตอบแทน”
บอกแล้ว... ไอ้เหานี่มันหาทางทวงบุญคุณผมจนได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งแหละครับ
“ใครอะ”
ทันทีที่อยู่กัน 2 คน ในห้องครัวแคบ ๆ น้องชายวัย 18 ปีก็ถามถึงชายแปลกหน้าที่ฟัดกับไอ้บับเบิ้ล โกลเด้นริทิเวอร์อยู่ในห้องนั่งเล่นทันที ผมเหลือบตาขึ้นมองมันเปิดน้ำใส่กะละมังล้างผัก ก็บอกไปแล้วว่ารุ่นน้อง สงสัยเหี้ยอะไรนักไอ้น้องเวร
“ผมไม่เชื่อหรอก นอกจากพี่อั้มกับพวกพี่พุฒไม่เห็นจะเคยพาใครมาที่บ้าน ไม่ได้เรียนคณะเดียวกันด้วยไม่ใช่เหรอ แปลกว่ะ”
“เออน่า ซักเหี้ยอะไรนัก หอมน่ะหั่นเสร็จหรือยัง พูดมาก”
โยเบะปากแต่ยังเหลือบมองเข้าไปในห้องนั่งเล่น “ขับบีเอ็มด้วยอะ เจ๋งว่ะ ไม่ใช่เมียพี่เหรอ?”
อยากจะเอามีดทำครัวมาปาดคอตัวเอง ใครจะเอามันลงวะ ไอ้ห่าโยวิปริตใหญ่แล้ว “ไม่ใช่โว้ย ดูกูสวีทกับมันเหรอ เลิกมโนเดี๋ยวจะอดแดก”
น้องชายไหวไหล่ตอบ “ดูเป็น love hate relationship ดีออก พี่เขาก็หล่อนา ชื่ออะไรนะ พี่อินปะ?”
“มึงอยากตายวันเกิดเหรอโย” ผมสะบัดน้ำออกจากมือหันมาคว้าไม้ปิ้งบาบีคิว โยหัวเราะตาปิดยกมือไหว้ผมยิก เก่งนักเรื่องยัวโมโหกูเนี่ย ชอบไอ้อินนักก็ไปเป็นน้องชายมันเลยไป ระดับความกวนตีนพอเป็นเครือญาติกันได้อยู่นะ
วันนี้ที่บ้านผมทำบาบีคิวกินกันครับ เพิ่มเวลาอาหารเพราะถ้าทำเป็นกับข้าวที่ทำเสร็จพร้อมเสิร์ฟเมื่อไรไม่ถึง 10 นาทีฟาดกันเรียบ ต้องเป็นอะไรพวกทำไปกินไป พ่อบ่นอุบเรื่องเตาถ่านที่เดี๋ยวไฟแรงไปอ่อนไปแต่ก็ไม่ได้หงุดหงิดอะไร โยเป็นคนคอยปิ้งส่วนอินมีหน้าที่กินไปโยนพริกหยวกให้ไอ้เบิ้ลไป หมาตะกละ ให้อะไรก็เขมือบหมด ขนาดพริกยังแดก
“แล้วนี่ไปรู้จักกันได้ไงล่ะ” พ่อผมดื่มเหล้าสักพักก็ชวนอินทรีคุย ตอนแรกยังทำตึง ๆ ใส่อยู่ ไม่รู้เพราะอะไร ปกติพ่อผมเป็นคนอารมณ์ดีครับแต่กับไอ้อินเนี่ยเงียบเลย เหมือนจะไม่ชอบเสียด้วย แต่พอได้ขาเมาด้วยคุยกันถูกคอเฉย
“พี่ยูเป็นแฟนเก่าเพื่อนผมน่ะครับ”
ถุย แน่จริงมึงพูดความจริงสิไอ้ห่าอิน พ่อกูจะได้รู้ว่ามึงมันเหี้ยขนาดไหน อินทรีหันมายักคิ้วให้ผม รูดสับปะรดออกจากไม้ไปด้วย “แล้วก็ไปกินเหล้าด้วยกันบ่อยเลยสนิทกัน”
“อยู่บ้านมันไม่ค่อยกินหรอกไอ้ยูน่ะ สงสัยเบื่อคนแก่ วันหลังมาบ่อย ๆ สิ จะชวนโยกินก็ไม่กิน รายนั้นมันเคร่งศีลห้า แล้วเป็นไง แฟนไอ้ยู หล่อป่าว”
เฮ้ย! ผมสะดุ้งโหยงหันไปมองหน้าโยที่เบิกตากว้างเหมือนกัน มันไหวไหล่ส่งซิกส์มาว่ามันไม่ใช่คนฟ้องพ่อที่ผมเป็นเกย์แน่ๆ
“พ่อ เมาแล้ว กินข้าวปะ เดี๋ยวผมไปทำข้าวผัดให้”
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลยยู กูรู้ว่ามึงเป็นเกย์มาตั้งนานแล้ว”
เช้ดดด ผมพลาดตรงไหนวะครับ “ตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว ไอ้นี่ไม่ชอบผู้หญิง ส่งเรียนสหศึกษาก็แล้ว ชวนไปตีหม้อก็แล้ว ไม่เอาสักอย่าง”
“ผมเป็นคนดีเหอะ”
“แล้วนี่มึงอายุเท่าไรแล้วไอ้ยู ตั้งแต่โตเป็นหนุ่มยังไม่เคยเห็นมีผู้หญิงมาอวดสักครั้ง ดูอย่างโยสิ กูล่ะกลุ้มกลัวมันทำลูกเขาท้องก่อนแต่ง”
พ่อพูดไปกินบาร์บีคิวไป ไอ้โยตกใจลนลานหมดแล้ว เฮ้ย สุกหรือยังวะไม้ที่มึงยื่นให้พ่อน่ะ
“พ่อโกรธผมปะ”
“ตอนแรกก็โกรธ โกรธนาน ๆ ก็เบื่อ มึงมันซื่อบื้อ กูโมโหจนเส้นเลือดในสมองจะแตกแล้วยังคิดว่ากูเครียดเรื่องงานอยู่ได้”
“งี้ก็รู้เรื่องนานแล้วดิ” ชายวัยกลางคนหันมายิ้มมุมปาก “กูเป็นพ่อมึงนะโว้ย เลี้ยงมึงมาคนเดียวตั้งแต่อายุเท่าไรทำไมจะดูไม่ออก”
ผมถอนหายใจพรืดยาว รู้สึกโล่งอกระคนประหลาดใจ คือมันค่อนข้างเซอร์ไพรส์น่ะครับที่ต้องมาพูดเปิดอกกันแบบไม่ได้วางแผนแบบนี้ ไอ้โยเองก็เหมือนกัน มีแค่อินทรีที่ยังจิบเบียร์ด้วยท่าทีสบาย ๆ แต่ก็ต้องมาเครียดด้วยประโยคหลัง “เอ็งเป็นเมียมันป่าว?”
“พ่อ! เลอะเทอะใหญ่แล้ว ผมไปทำข้าวผัดให้ดีกว่า เมาใช่ไหมเนี่ย” พูดจบก็คว้าสับปะรดที่ยังเหลือออกมาด้วย ไอ้โยรีบดีดตัวขึ้นมาอีกคน ปล่อยให้แขกอยู่กับเจ้าบ้านตัวจริง
“พ่อโคตรน่ากลัวเลยว่ะ” โยธินบ่นอุบ ของมึงน่ะแค่เฉียด ๆ กูสิโดนเต็ม ๆ แก้ตัวไม่ถูกเลยคราวนี้ แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องมาเครียด เตรียมแผนอนาคตว่าถ้าทำงานแล้วพ่อถามถึงลูกสะใภ้จะทำยังไง ใช้มุกว่าอยู่เป็นเพื่อนพ่อไปตลอดชีวิตไม่ได้อยู่แล้ว
“งี้ผมก็ไม่มีอะไรไว้แบล็คเมล์พี่แล้วดิ” โยเกาหัวแกรก ผมเลยใช้ตะหลิวเคาะหัวมันไปที
“เลิกพล่ามได้แล้วมึง ไปตักข้าวมา เอาด้วยไหมจะทำข้าวผัดสับปะรด”
เจ้าของวันเกิดพยักหน้า ยิ้มปากกว้าง มันชอบให้ผมทำกับข้าวไม่ใช่เพราะอร่อยอะไรแต่ปกติเวลาอยู่กับพ่อคนลงครัวก็เป็นโยตลอด ไอ้นี่มันขี้เกียจจะตายชัก ไม่รู้ติดใครมา
ค่อนข้างค่ำแล้วหลังจากบาบีคิวกับข้าวผัดจานใหญ่หมด อินเดินไปหยิบโมเดลรถมาให้แต่บอกว่าเป็นของขวัญจากผม ไอ้โยดีใจใหญ่แต่ท้ายที่สุดก็ไม่เชื่อเลยเค้นเอาความจริงจนได้ว่าเป็นของจากอินทรี มันเลยยิ่งชอบพี่สะใภ้ในมโนของมันใหญ่ ปีนี้พ่อไม่ได้ซื้อของเล่นให้แต่ควักตังค์ในกระเป๋าให้โยไปกินขนม ไม่มีเค้กวันเกิด ไม่มีเทียนและงานเลี้ยงอะไรมากมาย วันเกิดโยเป็นวันก่อนตายของแม่แต่เราต่างไม่มีใครพูดถึง แม่เข้าโรงพยาบาลวันนี้เมื่อหลายปีที่แล้วแต่สิ้นใจในเช้าตรู่ของวันถัดมา
ทุกๆปีพ่อจะดื่มเหล้าจนหนัก แต่รุ่งสางก็ยังตื่นมาตักบาตรด้วยกันพร้อมหน้าเป็นหลักฐานให้พวกผมแน่ใจว่าพ่อคิดถึงแม่เสมอ
ไม่มีคำเพ้อรำพัน ไม่มีเรื่องเศร้าโศกสะกิดใจ ถ้าพูดถึงหญิงอันเป็นที่รักเมื่อไรผมแน่ใจว่าพ่อจะกล่าวถึงด้วยความสุข
รักของพ่อกับแม่เป็นต้นแบบของความรักที่ผมพร้อมจะมอบให้ใครสักคน
“คืนนี้ก็ค้างที่นี่เลยสิ พรุ่งนี้จะได้ทำบุญด้วยกัน” ผมเงยหน้าขึ้นจากจานที่กำลังเก็บ พ่อเอนตัวไปบนเสื่อของสนามหญ้า มีไอ้อินนั่งอยุ่ข้างๆ ส่วนบนตักอินทรีมีโกลเด้นยักษ์อีกตัวอี๋อ๋ออยู่
“ทำบุญวันเกิดโยเหรอครับ?”
“เปล่า วันตายแม่มัน หกโมงเช้าตักบาตร นอนห้องยู” เฮ้ย ๆ พ่อถามสมาชิกคนอื่น ๆ ก่อนสิครับ นี่มันกิจกรรมในครอบครัวเรานะจะเอามันมายุ่งทำไม ผมทำหน้าหงิกใส่อิน มันเลยได้ทีเรียกคะแนนความสงสารใหญ่
“เกรงใจน่ะครับ พี่ยูคงไม่สะดวก”
“สนใจอะไรยู ไอ้เบิ้ล ไอ้โย กูอนุญาต ไม่ต้องห่วงมันหรอก”
นั่น พ่อครับ ไอ้เบิ้ลมันหมา ผมถอนใจระอา อะไรวะเนี่ย มาไม่ถึงครึ่งวันซิวตำแหน่งลูกชายคนโปรดของบ้านไปเลย ที่ผมไม่กินเหล้ากับพ่อเพราะต้องคอยปิดบ้านนะโว้ย ไม่งั้นไม่ปล่อยให้มันคุยกับพ่อถูกคอกันสองคนแบบนี้หรอก
“สรุปว่าผมนอนได้ใช่ปะ?”
คนพูดหันมายิ้มกวน ๆ ผมเอาเศษถ่านที่มอดจนเย็นแล้วปาใส่ ไอ้อินยักคิ้วให้แล้วขอท้าชนกับพ่อผมอีกรอบ ผมกับโยเลยกลายเป็นลูกนอกไส้ไปเลยครับทำงี้ ช่วยกันเก็บซากปรักหักพังไปไว้ในครัวแล้วแบ่งกันล้างจาน ผมล้างโฟม โยล้างน้ำเปล่า พอเสร็จก็ชวนขึ้นไปบนห้อง ผมชะเง้อคอมองเห็นอินยังนั่งกินเบียร์กับพ่ออยู่เลยไม่ได้บอก ปล่อยให้เมาตากน้ำค้างกันไปสองคนนั่นแหละ ถ้าป่วยจะรอซ้ำเติม
ห้องนอนของโยเป็นห้องที่แบ่งมาจากห้องผมโดยใช้ตู้เสื้อผ้าดีไซน์เก๋ ๆ มากั้น พ่อเป็นคนออกแบบให้เพราะตอนเด็กๆไอ้โยมันติดผม ร้องงอแงจะนอนห้องเดียวกันให้ได้แต่แม่เตือนไว้ก่อนว่าถ้าโตแล้วต่างคนก็คงอยากมีพื้นที่ของตัวเองเลยสร้างห้องใหญ่ที่สามารถขยับขยายแบ่งเป็น 2 ห้องเล็กได้ มีตู้ใส่โมเดลรถเต็มไปหมด ซื้อมาเองบ้าง คนอื่นให้บ้าง อันที่อยู่ใกล้มือมันที่สุดเป็นของที่แม่ซื้อให้ เก่าจนประตูหลุดเอามาซ่อมเองหลายครั้งแล้วก็ยังเล่นอยู่
“มึงชอบของพวกนี้ก็เรียนเครื่องกลดิ ได้จมอยู่กับเครื่องจักรทั้งวัน”
ผมพูดเพราะเห็นมัน ม. ปลายแล้วยังไม่วางแผนอนาคตตัวเองสักที โยไม่ตอบทิ้งตัวลงบนเตียงนอนลายเบ็นเท็นปัญญาอ่อน “รีบเหรอพี่ยู”
“กูแค่แนะนำเฉย ๆ หรอก แล้วช่วงนี้เป็นไง กูไม่ค่อยได้กลับบ้านเลย ดูแลพ่อดีนะ”
“ก็อย่างที่เห็น” มันตอบสบาย ๆ ผมเลยทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ “คิดถึงแม่เนอะ”
“อืม ถ้าแม่อยู่คงดี”
“พ่อก็คงคิดงั้น”
“แหงล่ะ เมียทั้งคน” โยหัวเราะในลำคอ สักพักก็เลื้อยมานอนบนตักผม เห็นแข็ง ๆ แบบนี้โยค่อนข้างขี้อ้อนโดยเฉพาะกับผม ผมเป็นคนเดียวที่เห็นมันร้องไห้ได้ เป็นคนเดียวที่มันจะยอมพูดเรื่องที่ไม่สบายใจด้วย ไม่ใช่เพราะไม่สนิทกับพ่อ แต่มันรักพ่อเกินกว่าจะทำให้เขาลำบากใจได้ต่างหาก
“เมื่อไรมึงจะเลิกเป็นลูกแหง่ ไหนพ่อบอกมีเมียแล้ว เมียหรือแม่เอาดีๆ”
“พี่ยูก็ไปฟังพ่อมาก เห็นผมเดินกับใครก็หาว่าเมียผมหมดแหละ ทำเป็นบ่นไปเหอะ ชอบให้อ้อนไม่ใช่หรือไง?”
โอเค ไม่เถียงก็ได้ นิสัยผมเป็นพวกชอบดูแลคนอื่นครับ เริ่มตั้งแต่ที่เหลือกัน 3 คนก็ประคับประคองกันมาตลอด โยมันยังเด็ก ผมไม่อยากให้มันรู้สึกขาดเลยดูแลมันค่อนข้างดี ดีในที่นี้ไม่ได้หมายถึงตามใจอะไรหรอก พยายามสอนและให้รางวัลเวลามันทำตัวน่ารักต่างหาก ผมทำตรงนี้เผื่อแม่ จะได้ช่วยลดภาระของพ่อด้วย สุดท้ายเลยกลายเป็นนิสัยตัวเองไปโดยปริยาย
“หาว่าผมเป็นลูกแหง่ พี่ยูนั่นแหละชอบทำตัวเป็นแม่ลูกอ่อน”
“อะไรของมึง”
“ก็พี่อินไง ผมรู้หรอกที่เก็บเด็กมาเลี้ยงเพราะชอบที่พี่อินอ้อน อยากเป็นคนสำคัญก็เงี้ย พวกผู้ใหญ่มีปัญหา”
“เดี่๋ยวกูเอาโมเดลอุดปากให้ ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน มึงก็เลอะเทอะ”
โยชินามสมมติทำท่าไม่เชื่อผมเลยลงโทษด้วยการดึงขนคิ้วแม่ม อิจฉาครับ คิ้วมันหนา ผมนี่ดิหรอมแหรมมาก น้องชายตัวดีครวญครางไปหัวเราะไปพอเสียงกระแอมไอดังขึ้นจากประตูที่เปิดแง้มไว้ก็เด้งตัวลุกเอาหัวมาโหม่งคางผมพอดี เชี่ยเอ๊ย กัดปากตัวเองได้เลือดเลยกู
“เชี่ยยยย ลุกมาได้ ซี้ดด”
แทนที่จะสลดโยกลับหัวเราะร่วนแล้วหันไปยิ้มให้แขกที่ยืนพิงกรอบประตูด้านหนึ่งอยู่ มารยาทงามมากครับอินทรีแอบมองเจ้าบ้านในห้องส่วนตัวเนี่ย
“อยากอาบน้ำแล้ว หาชุดให้หน่อย”
เสียงมันเหวี่ยงใช้ได้เลย มองหน้าผมดุก่อนจิกตาไปที่ไอ้โยผมเลยต้องรีบกุลีกุจอพามันออกไปเดี๋ยวได้วางมวยกัน อินทรีมันเป็นคนกวนตีนโดยกมลสันดาน ส่วนโยก็ไม่ใช่คนใจเย็นเหมือนผมนักหรอก เกิดเขม่นกันแล้วเดี๋ยวยุ่งเข้าไปใหญ่ ถึงโมเดลรถคันนั้นจะทั้งแพงทั้งหายากแค่ไหนผมก็ไม่มั่นใจนักว่าจะทำให้โยญาติดีกับคนอย่างอินได้
“มึงเป็นอะไรเนี่ย เมาเหรอ ไปมองหน้ากวนตีนไอ้โยทำไม”
“เมื่อกี๊ทำอะไรกันล่ะ”
“ห้ะ?”
แก้มอินทรีเป็นสีแดงจัด มันใช้มือปัดจมููกตัวเองฉุน ๆ “ผมไม่ชอบ”
“ไม่ชอบอะไร อย่าบอกนะว่าหึง นั่นน้องชายกูนะ”
“ก็แล้วทำไมยูไม่ใจดีกับผมเหมือนโยบ้างล่ะ”
ผมเริ่มรู้สึกแล้วว่ะ อินมันน่าจะมีปัญหาอะไรสักอย่างทางจิตแน่ ๆ อิจฉากระทั่งคนที่คลานตามกูมาเนี่ย “มึงไหวปะ? งี่เง่านะรู้ตัวไหม?”
เด็กหนุ่มกอดอกไม่ตอบ แต่แสดงอาการไม่พอใจออกมาให้เห็นชัดเจน “หรืออยากเป็นน้องชายกูอีกคน?”
“ไม่! แต่ผมไม่ชอบ ผมกับสิงห์ยังไม่เล่นอะไรกันแบบนี้เลย มันเกินพี่น้องไปหน่อยไหมยู ผู้ชายที่ไหนเขานอนตักกันวะ ทีหลังอย่าทำ”
อ้าวเฮ้ย! ได้ทีมาเป็นชุดเหวอสิครับ “บ้านมึงจะเอาไปเทียบกับบ้านอื่นได้ไงวะ พ่อแม่กูเลี้ยงกันมาอย่างนี้ มึงคิดเหี้ยอะไรเนี่ย” โบกเกรียนให้หนึ่งที ไอ้อินลูบหัวป้อยท่าทางสลดลง ขี้เกียจคุยด้วยฉิบ เดินหนีเข้าห้องไปรื้อชุดนอนแล้วไล่มันไปอาบน้ำดีกว่าจะได้สร่าง กลิ่นแอลกอฮอล์แรงขนาดนี้คงเมาจริง ระหว่างนั้นผมก็เลี่ยงไปอาบที่ห้องโย ไอ้น้องชายตัวดีของผมหลับแล้วเลยต้องย่องเข้าย่องออก
กลับมาที่ห้องอีกทีไอ้อินก็นั่งจุ้มปุ๊กรออยู่บนเตียงอยู่แล้ว
“ไปอาบที่ไหนมา”
“ห้องน้อง”
“ปิดไฟนอนเถอะ”
ผมพยักหน้า ปิดไฟแล้วกระโดดขึ้นเตียงไปนอนข้างมัน อินคงไม่กล้าทำอะไรพิเรนทร์ ๆ หรอกยังไงที่นี่ก็บ้านผม ขืนทะลึ่งใส่จริงๆกูไล่ให้มึงเอาบีเอ็มกลับแล้วโทรแจ้งตำรวจว่าทะเบียน สส9898 เมาแล้วขับให้แม่งไปนอนในตะรางสักคือจริงๆด้วย ไอ้อินไม่ได้เข้าใกล้ผมเกินความจำเป็นครับ แต่นอนตะแคงหันหน้ามาหาลืมตาจ้องในความมืดอยู่พักใหญ่
“ยู จูบผมหน่อย”
“จูบตีนกูก่อนไหม”
“ไม่เอา ตีนไม่นุ่ม เคยลองแล้ว อยากจูบปาก”
ไอ้เหี้ย! พูดออกมาได้ ปรี๊ดครับ ความร้อนพุ่งปรี๊ดขึ้นหน้า จะว่าไปผมก็ยอมให้มันจูบโคตรรร หลายครั้งแล้วนะ แต่กูไม่จูบกลับไม่นับเว้ย
“มึงนอนไปเหอะ”
“ผมอยากเป็นคนสำคัญของยูเหมือนคนอื่น ๆ บ้าง พี่รู้ไหม ผมไม่คิดเลยว่าผมจะมีความสุขเวลาอยู่ใกล้ใครสักคนขนาดนี้” กูสุขกับมึงด้วยไหม ถามหน่อย พูดอะไรขนลุกว่ะ ชิงหลับก่อนดีกว่า
“ยู….” เสียงทุ้มต่ำกระซิบอ้อน มันขยับตัวมาใกล้แล้วเอื้อมมือมาเกาะเอวผม ยังไม่ทันได้พูดอะไรอินทรีก็จรดปลายจมูกลงข้างแก้ม ผมเอียงหลบแล้วใช้มือดันหน้ามันออกไปด้วย “ที่บอกว่าชอบ ผมพูดจริง ๆ นะ”
ไม่รับรู้โว้ย กูหลับแล้ว
“เมื่อกี๊ผมบอกพ่อไปแล้วนะว่าผมเป็นแฟนยู”
“เฮ้ย!” เรื่องนี้กูก็ไม่เคยรับรู้มาก่อนเหมือนกัน ผลักมันออกแทบไม่ทัน ไม่น่าทิ้งมันไว้กับพ่อเลย “
เวลาจะพูดอะไรคิดจะปรึกษากูไหมเนี่ย!”
“ไม่อะ วันนี้ไม่เป็น เดี๋ยววันหลังก็ต้องเป็น”
มันเอาความมั่นใจมาจากไหนวะ อยากจะซื้อต่อจริง ๆ ผมพูดไม่ออกครับ มึนใส่มาแบบนี้ระบบรวนเลย อินทรียิ้มในความมืด ขยับตัวเข้ามาใหม่หลังจากถูกผลักออกในทีแรก
“อย่าคิดมากน่า ถ้ายูไม่อยากโกหกพ่อก็ตกลงคบกับผมสิ เป็นแฟนผมดีนะครับ”
“มึงจะเป็นเมียกูไหมล่ะ”
“พี่ยูทำผมลงเหรอ?”
อย่าว้อนท์ให้มันมาก ตามอ้อนมาขนาดนี้สงสัยอยากโดนเปิดซิง สาดดด “ยังไม่มั่นใจค่อย ๆ คิดไปก็ได้ ผมไม่รีบ ผมไม่ได้ต้องการแค่เรื่องเซ็กส์”
อินทรียืดตัวจูบหน้าผากผมแล้วยิ้มล้อแสงสะท้อนจากไฟนีออนที่เปิดทิ้งไว้หน้ารั้วบ้าน ผมสบตามันก่อนจะแกล้งทำเป็นหลับตาไม่อยากจะฟังคำพูดที่มันหยอด
ไม่มีทาง ผมไม่ยอมรับหรอกว่ามันทำให้หัวใจผมเต้นประหลาด ๆ
มันก็แค่เป็นคำหวานที่ผมไม่ได้ยินมานานมากแล้วก็เท่านั้น
“ผมต้องการหัวใจของยู….”
คำพูดแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้…
และนิ้ว
ที่เกลี่ยหัวนมกูอีกแล้ว ไอ้ห่าอิน!
TBC
กรี๊ดดด มีคนเดาถูกว่าจะพาเข้าบ้าน
แต่อินไม่ได้พาเข้าบ้านยูนะ ยูพาเข้าบ้านอิน อร๊างงงงง เรื่องนี้พี่ยูเป็นสไตล์คนชิว ๆ เท่ ๆ (?) ค่ะ จะเห็นได้ว่าทั้งเรื่องนี่ไม่มีใครชมว่านางหน้าตาดีเลย พยายามจะสื่อว่านางน่ารักทีนิสัย ไม่รู้ว่าเขียนได้เข้าถึงหรือเปล่าเลยออกมาสไตล์นี้
ส่วนตัวชอบคนแบบนี้ค่ะ ดูหัวโล่งๆ ไม่มีอะไรแน่นอกจนต้องยกออก กร๊ากกก
รู้สึกว่าวันพุธนี่วนมาถึงเร็วจางงงง ยังเขียนไม่ถึงไหนเลย ชีวิตช่วงนี้โกลาหลแปลกๆ แต่จะมาตามนัดนะคะ น่าจะมีคนรอ (มโนไว้ก่อนพ่อสอนไว้) อ้อ ขอบคุณ schneesturm_fubuki กับ RoseBullet ด้วยนะคะสำหรับที่เตือนเรื่องคำผิด
มีอะไรติงกันได้จ้ะ รับฟังทุกความเห็น
เกินเทียงคืนมานิดนึงละ อินเดอเรลล่าต้องเข้านอนก่อน เจอกันใหม่พุธหน้า ขอให้มีความสุขกับการอ่านคร้าบบ
-
โมเม้นต์พี่น้องน่ารักงุ้งงิ้งมากเลยค่ะ แต่อิตาอินนี่ก้อหึงเว่อร์ไปนะค่ะ หุหุ
อยากให้วันพุธหน้ามาถึงไวๆค่ะ อิอิ
-
:ruready มาน้อยจุง อิอิ
-
ขอแย้ง! วันพุธมาช้ามากค่ะ
ฮรืออออ ต้องรออีกอาทิตย์แหนะ :hao5:
-
อินทรีย์นี่ถึงขั้นฝากตัวกะพ่อตาแล้วนะพี่ยุ o13
ยอมรับไปเหอะเนอะ ไม่กล้าทำน้องมันหรอกพี่ยูอ่ะ 5555 :oo1:
-
ใกล้เข้าไปอีกนิด แต่อินยังเคลียร์ไม่หมดนะ สร้างอุบายไว้เยอะเลย กว่าจะได้พี่ยูเป็นแฟนต้องรอก่อนนะจ้ะ
เจอกันอาทิตย์หน้าค่า :really2:
-
บางแค
โกลเด้น รีทรีฟเวอร์
แหมะ อิน เนียนเข้าบ้านเคลมลูกชายเค้างี้เลยเหรอ
ป๋าเองก็ชิวไปนะ ถึงจะบอกว่ารู้มาตั้งนานก็เหอะ 5555555555555
แต่เราชอบอ่ะไม่ดราม่า ^^
-
สำหรับคนอ่านนี่วันพุธมาถึงช๊าช้าค่ะ ต้องใช้ตอนที่ผ่านๆมาเนี่ยแหละเป็นน้ำหล่อเลี้ยงไปตลอดสัปดาห์
คือสัปดาห์ที่ผ่านมานี่เราว่าเราอ่านตอนเก่าๆไปเป็นสิบรอบแล้วนะคะ (ปกติไม่ค่อยอ่านอะไรซ้ำ ยกเว้นชอบมาก ก็อ่านจนเน่าจนพรุนไปข้าง)
ไม่รู้เหมือนกันว่าตรงไหนไปสะกิดติ่งอะไรในตัวเราเข้า(น่าจะเป็น'ทุกตรง'นั่นแหละ) แต่แบบถูกจริต แถมติดอย่างกับเสพยาเลยอ่ะ กร๊ากกก
น้องอินเดอเรลล่าเธอหวงพี่อินของเธอมากนะ ขนาดกับน้องชายแท้ๆนะนั่นน่ะ รู้สึกเหมือนเด็กที่หวงของเล่น(และของรัก)เลย
บ้านพี่ยูน่ารักจุง ตลกตอนคุณพ่อบอกว่า โกรธจนเบื่อ แล้วก็'กูโมโหจนเส้นเลือดในสมองจะแตกแล้วยังคิดว่ากูเครียดเรื่องงานอยู่ได้'
กร๊ากกกกกก ฮาจริงจัง ดีแล้วที่คุณพ่อยอมรับได้ ส่วนน้องโยก็รู้มานานแล้ว ดังนั้นอินที่ไปฝากเนื้อฝากตัวไว้เรียบร้อยแล้วก็ทางฉลุยเลยสิ
แหม มีแต่คนเข้าใจว่าน้องอินนางเป็นเมียพี่ยู ฮ่าๆ ถ้ารู้ความจริงจะตกใจกันไหมเนี่ย
เพิ่งรู้ความจริงจากปากน้องโยว่าพี่ยูชอบให้เด็กๆอ้อนหรา เข้าทางอินมันเลยสินะ ก็ว่าแล้วว่าทำไมไม่ปฏิเสธจริงจัง เพราะชอบนี่เอง หุหุ
รอตอนหน้าจ้า
:mew1:
อิดิทเพิ่ม แก้คำผิด
แบบนี้แปลว่าทำช้อสอบได้
-
อินเดอเรลล่าทำให้หัวใจพี่ยูกิ๊วก๊าวมาก
ยังไม่เลิกมุกอยากได้หัวใจแต่ขยี้หัวนม ทำไมน่ารักกกก !!!! :hao5:
เฝ้ารอวันพุธสีเขียวต่อไป สู้ๆค่ะ :mew1: :katai2-1:
-
แหมนายอิน เข้าทางพ่อนะจ๊ะ เยี่ยมจริงๆ :katai2-1:
ฮาตอนสุดท้ายอ่ะกำลังซึ้งดึงฮาซะงั้น มือไวจริงๆนะ :m20:
ปล.มันช่างยาวนานเหลือเกินกับวันพุธ น่าจะเพิ่มมาอีกสักวันนะคะ อิ อิ
แล้วมาต่ออีกนะคะ
-
1+ so sweet heart :mew3:
-
อินเอ๊ย เข้าใจอะไรผิดป่ะ
หัวใจกับนม มันต่างกันน่ะ 555+
ไปเคลมลูกชายกับพ่อ แต่ลูกชายเจ้าของบ้านยังปฏิเสธอยู่เลย
-
:o8:
ไม่ต้องรีบพี่ยู อินรอได้ อิอิ
อินน่ารักอ่ะะะ อ้อนๆ หนักๆ เดี๊ยวพี่ยูก็ใจอ่อน
ส่วนเรื่องนั้นมันก็ไม่แน่ รักมากๆ ถึงเวลานั้นพี่ยูอาจจะยอมก็ได้นะก๊ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
เป็นพระเอกที่นิสัยเด็กๆ ออกแนวมึนๆมากอ่ะอินทรีย์ แต่ก็ชอบแบบนี้นะ
และดูท่าคงจะเป็นอะไรกับหัวนมพี่ยูนะ ฮ่าๆๆ
:กอด1:
-
พาไปเข้าบ้าน ฝากตัวเรียบร้อยเลยนะอิน เหลือแต่ให้ยูตอบตกลงแล้วสินะ
-
อ่านตอนนี้แล้วชักอยากให้อินเคะขึ้นมาตะหงิดๆ คงจะน่ารักน่าดูเลยอะ หาเคะรุกยากมากกกกกกกก 555+ แต่แรง เอาแต่ใจ ครบสูครมาก
เค้าก็เกิดวันนี้นะพี่ยู ขอของขวัญเป็นพี่ยูเปลือยท่อนบนมากอดซักที (โดนอินเตะปลิว)
-
ชอบนิสัยของพี่ยูจริงดูสบายๆดี
-
คุณพ่อเท่หหหห์..รักเลย!!! นังอินก็ขี้อิจฉาเกิ๊นนนนน...บทอ้อนกระแทกใจแม่ยกพี่ยูมาก...แต่มาฮราตอนเอานิ้วเกลี่ยหัวนมนี่แหละ :laugh:
-
คุณพ่อก็นะ ชิวป๊ายย
ก็ยูอะ ซื่อ(บื้อ) ซะขนาดนั้น
อินขี้หวงว่ะ เด็กน้อย 555555
-
พี่อินขา พี่จะเอาหัวใจ หรือหรือหรือหัวนมค่ะ :hao3:
-
หวานละมุนจัง
-
อินมันเจ้าเล่ห์ รีบบอกพ่อดักทางไว้เลย
แล่วค่อยมาบอกพี่ยูที่หลัง
ตอนที่อินบอกอยากได้หัวใจพี่ยูแต่ทำไมบี้หัวนมแทน
โอ๊ย ฟินเวอร์
:-[ :-[
-
พาเข้าบ้าน เข้าทางน้องอินเลยสิฝากตัวเสียเรียบร้อย
ทั้งขี้อิจฉา ทั้งออดอ้อนขนาดนี้ เป็นเมียพี่ยูก็ดูเข้าท่านะน้องอิน 555
-
ฮา ครอบครัวยูมากเลย คุนพ่อก้อตลก เอาไอเบิ้ลมาเกี่ยวด้วย 555555
อินก้อ หึงหมด 555น้องนุ่งก้อหึง รักเรียบๆง่ายสบายๆดีๆ ชอบๆ อิๆ
ท้ายๆจะซึ้งและ แต่ฮาแทนประโยคสุดท้ายเนี่ย
-
ไปเลิกกับนัทก่อนมั้ยอินอย่ามาดึงให้พี่ยูต้องกลายเป็นเลวเหมือนแกเลย เคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อยก่อนค่อยมาจีบพี่ยู
ส่วนพี่ยูควรต้องหนักแน่นมากกว่านี้ป่ะ มองในมุมพระนายก็ดูมุ้งมิ้งดีหรอกนะแต่มองในมุมอื่นพี่ยูกำลังจะทำตัวเป็นมือที่สามเหมือนอินถึงแม้ว่าอินจะเข้ามายุ่งกับยูเองก่อนก็เถอะ
-
เข้าบ้านฝากเนื้อฝากตัวกะคุณพ่อ
เรียบร้อยแล้ว อีกนิดเดียวอิน สู้ว้อย
o13
-
กริ๊ดดดดดดดดด...ยอมให้เค้าจับนมอีกแล้วนังพี่ยู ใจไม่ง่ายเลยเนอะ555
เมนท์ตอนที่แล้วว่าคงจะพาเข้าบ้านนี่ ประชดอินเล็กๆไม่นึกว่าจะพากันเข้าบ้านจริงๆ ถึงจะเป็นบ้านยูก็เถอะ
เดาแม่นขนาดนี้ซื้อหวยดีมั้ยเน้อ555
ในที่สุด ก็ได้รู้จักครอบครัวของยูแล้ว เพราะพ่อกับน้องเป็นแบบนี้นี่เองยูถึงเป็นคนสบายๆและอบอุ่น
เป็นความอบอุ่นที่อินทรีย์ เด็กโข่งเอาแต่ใจตามหามานานซะด้วย ไม่รอดแน่พี่ยูเอ๋ย
ปล. ถ้าตกลงกันไม่ได้ว่าใครจะกดแนะนำให้เป่ายิ๊งฉุบนะฮะ 555 o13
**** หลังจากอ่านรอบ2แล้วสงสัย ****
“บ้านยูอยู่ไหน”
“บางแคร์ ทำไม? จะไปด้วยเหรอ”
อันนี้ เล่นมุกใช่ไหม???
-
พาเข้าบ้านแล้ว :impress2:
-
กรี้สสสส อินทำขนาดนี้ยูไม่หวั่นไหวก้ให้มันรู้ไปเถอะ o18
-
พ่อน่ารักเวอร์อ่ะ โยก็น่าหยิก ครอบครัวน่าฝากตัวเป็นสมาชิกเนาะอินเนาะ จริงๆทั้งพ่อทั้งน้องก็รับหมดแล้ว เหลือยูคนเดียวนะ
-
ชอบจังน้องชายยูอ้อนมากกก
อินเกิดการหึงเลยทีเดียว :m20:
อินจะหวานไปไหนเนี่ย แม่ยกฟินไปตามๆกัน ฮา
รอตอนต่อไปค่ะ +1 :กอด1:
-
พี่ยูเป็นคนที่ใครๆ ก็อยากอยู่ใกล้
มิน่าอินถึงหลงขนาดนี้ 5555
พาเข้าบ้านแล้วด้วย แถมพ่อรู้แล้วอีกตะหาก
ทางสะดวกแล้วอินเอ้ยยย
-
เอร้ยยยยยยยยยยยย
หลงสเหน่พี่ยูตามหนูอินไปเลยทีเดียว
แรกๆเหมือนพี่ยูจะแมนมากและหล่อมาก
แต่ก้นะ ความมุ้งมิ้งมันไม่เข้าใครออกใคร
ชอบความคิดน้องโยที่ว่าพี่ยูเก็บเด็กมาเลี้ยง
แม่นประหนึ่งตาเห็นเลย ถถถถถถถถถถ
:hao7: :hao7:
-
ชอบประโยคสุดท้ายย 555
หื่นไม่เลิก ^^
-
ชอบเรื่องนี้ ชอบทุกตัวละครเลย ทุกตัวละครมีเสน่ห์ในแบบของมัน
ชื่นชมคะ :katai2-1:
-
ไปยอมรับกับพ่อแล้วอ่ะ อินเจ๋งว่ะ 5555
-
ยูเป็นแบบที่น้องโยว่ามาทุกอย่างเลย
อีกไม่นานอินต้องได้หัวใจพี่ยูไปครองแน่ ๆ ตอนนี้เล่นหัวนมไปก่อน คิคิ
-
คุณพ่อพี่ยูเท่ทีเดียว...แอบฮาด้วย
ฮาาาาาา
-
พี่ยูนี่ยอมอินตลอดเลยอ่ะ ไม่เคยใจแข็งได้ซักครั้งเลย
-
แหมๆๆๆ คุณพี่ชอบให้น้องอ้อนก็ไม่บอกน้องนะ
แต่ไม่บอกก็ดีแล้วเนอะ ไม่งั้นอิน้องอินอาจจะอ้อนแกะไม่ออกค่ะ 555
-
คู่นี้มันช่างเหมาะจัง คือ ยูเป็นอะไรที่ยอมคนที่เรารักนะ สำหรับเราเราคิดแบบนั้น นางไม่ใช่คนยอมคนหรอกแต่ถ้าเป้นคนพิเศษนางจะยอมและชิวๆ
คู่นี้มันละมุนละไม อีกคนเด็กใจร้อนแต่ถ้าผิดมันก้ยอมให้อีกคน นะเออออ อินทรีย์ก็น่ารักนะฮับ :hao7:
-
คนหนึ่งชอบอ้อน คนหนึ่งชอบให้อ้อน แหม มันช่างเหมาะเจาะกันจริง ๆ
-
อินนี่ขี้หึง เด็กน้อยยย :man1:
พี่ยูนิสัยแบบชอบให้คนมาอ้อนนี่เองแต่ชอบทำซึนใส่ใช่มั้ยล่ะ :hao3:
-
ไปเลิกกับนัทก่อนมั้ยอินอย่ามาดึงให้พี่ยูต้องกลายเป็นเลวเหมือนแกเลย เคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อยก่อนค่อยมาจีบพี่ยู
ส่วนพี่ยูควรต้องหนักแน่นมากกว่านี้ป่ะ มองในมุมพระนายก็ดูมุ้งมิ้งดีหรอกนะแต่มองในมุมอื่นพี่ยูกำลังจะทำตัวเป็นมือที่สามเหมือนอินถึงแม้ว่าอินจะเข้ามายุ่งกับยูเองก่อนก็เถอะ
จากตอนที่แล้ว อินบอกพี่ยูว่าเลิกกับนัทแล้วค่ะ
แต่ดูท่าน้องนัทนางจะไม่อยากเลิกกับอินนะ คาดว่าจะมาเป็นตัวปัญหาในภายหลัง เหอๆ =_=
เป็นเหมือนกันเลยค่ะ ก่อนนี้ที่อินยังเป็นแฟนกับนัท แต่ก็มาจีบพี่ยูด้วย เราก็ตะหงิดๆนะ
แต่ตอนนี้น้องอินกรุยทางเตรียมพร้อมแล้ว เราก็ค่อยโล่งใจเชียร์ได้อย่างเต็มที่หน่อย อิอิ
-
น้องอินขี้อ้อนนนนนนนนนนนนนนนน :-[
พี่ยูจะไหมม๊ายยยยยยยยยยย :hao7:
งื้ออออออออออ :call:
-
ชื่นชอบนิยายของคุณเวสมากกกกกกกกกก
พี่ยู ~ พี่ยังคิดจะว่าอินจะเป็นเมียพี่อีกหรอ น้องรุกพี่ตลอดขนาดนี้ >\\\\\\<
เป็นการอ่านที่ลุ้นไม่อยากให้จบตอน อยากอ่านไปเรื่อยๆ
อยากให้ทุกๆวันเป็นพุธ
ยกมือ.. เป็นหนึ่งคนที่รอวันพุธ ^^
-
เดี๋ยวนี้น้องอินของเราพัฒนาแล้ววววววว
ไม่จูบแต่เขี่ยนม -,,- #นมพี่ยูนั้นดีอย่างไร งื้ออออออออ เขิน
-
นี่พาเมียหรือพาสามีเข้าบ้านห้ะพี่ยู55555555555555555
-
กรี๊สสสสส
ไม่รู้จะเม้นท์อะไรดี
ถ้าน้องอินจะแบ๊วขนาดนี้เป็นเมียพี่ยูเถอะ(ได้ข่าวว่าเป็นเมะ -_-)
-
น้องอินเป็นอะไรกับหัวนมพี่ยูคะ ดูจะชอบมากกกกก 55555+
อินทรีย์เด็กจริงๆ ขี้อิจฉา ขี้หึง ขี้โมโห แต่ที่สำคัญ ต้องขี้อ้อนนะคะ!!! พี่ยูชอบบบบ ฮิ้ววววว
-
พอกำลังจะซึ้ง ก็มี หัวนม!
โธ่เกือบอินแล้ว
-
น้องโยดูกวนๆ น่ารักดีนะคะ นี่ขนาดทำนายอินทรีย์หึงได้นี่ แสดงว่าแน่พอตัว... :hao7:
-
เอาแล้วพี่ยู หัวใจนะ เมื่อไรจะปล่อยให้อินนะ
-
มุกขยี้หัวนมนี่มันใช้ได้กับยูจริงนะ
ถามจริงไม่แอบเคลิ้มบ้างเหรอยู :katai3: :katai3:
-
น่ารักมากกกกก
ไอ้อินไปทำหน้าเหวี่ยงใส่น้องทำไม 555
แม่ม กับน้องก็หึง ฮามาก
-
ก็เขาเขี่ยถูกแล้ว หัวนม อยุ่ตรงตำแหน่งเดียวกะหัวใจ อิอิ
-
:กอด1:
-
น้องอินขี้อ้อน ขี้หึง ขี้ประจบ (กับคุณพ่อ) แต่ก็น่ารักชะมัดเลยอ่ะ
แกจะไปหึงเขาทำไมเขาพี่น้องกันน่ะแกรรรรรร อยากได้แบบนั้นบ้างละซี่
ยูน่ารักมาก อบอุ่นมาก น่าเอาเป็นของตัวเองมาก (หมายถึงให้น้องอินนะ)
รักเรื่องนี้ รอเรื่องนี้จ้า
ขอบคุณค่ะ
-
พี่ยูชอบให้คนอ้อนเหรอคะ
หัวนมอีกข้างยังว่างใช่มั้ยคะ คนทางนี้อยากอ้อนบ้าง
:กอด1:
-
กำลังจะซึ้งๆเคลิ้มๆตามพี่ยู แต่บรรทัดสุดท้ายนั่นมันอะไรคะอินทรีย์ 55555
ชอบบรรยากาศบ้านพี่ยูจังค่ะ ทั้งๆที่ไม่มีแม่แต่ทุกคนก็เหมือนไม่ได้ขาดอะไร ยังมีอีกคนไว้ในความทรงจำเสมอ
พี่ยูน้องโยนี่ก็สนิทกันจริงๆ สงสารก็แต่เด็กขี้อิจฉาอย่างน้องอินทรีย์ อ้อนพี่ยูเท่าไหร่พี่ยูก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้ซะที
สู้ต่อไปอินทรีย์ หยอดต่อไปพี่ยูหวั่นไหวละๆ :-[
-
น้องอินก็น่ารักดีนะยู :mew1:
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :hao5:
มีคนมาจีบแบบน้องอิน เค้าเป็นพี่ยูรักเด็กมันตายเลย โอ้ยยยย น่ารักกกก TvT
น้องอินขี้หวงไปซะทุกอย่างอ่ะ จริงๆ กับน้องโยก็ยังหวง วั้ยยยยย
แต่พี่ยูนี่บุคลิคแม่ลูกอ่อนอย่างที่น้องว่านั่นล่ะ ฮ่าาาา ชอบดูแลคนอื่น คนอะไรใจดีเสมอต้นเสมอปลาย
รู้สึกได้ตั้งแต่ตอนแรกที่บอกว่าเกลียดอินทรีย์อย่างนั้นอย่างนี้ เอาเข้าจริงแล้วก็สะบัดน้องมันไม่หลุดซักที เพราะใจอ่อนตลอดแล้วก็ไม่เคยจะห้ามมันได้เลยไง ฮว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก >___<
ชอบบุคลิกแบบพี่ยูจังเลยค่ะ >,< เราอ่านแล้วมีความรู้สึกว่าสมน้ำสมเนื้อกับเด็กแบบน้องอิน ฟีลแบบแม่ลูกอ่อน (me/พี่ยูเสยคาง) แต่น่าร๊ากกกกกกกกกกกก แงงงงงงง :-[
ตอนแรกสารภาพว่าแอบหวั่นใจกับคุณพ่อพี่ยู แต่อ่านแล้วเออ พ่อน่ารักเนอะ 55555555
อินทรีย์คือดี มาแปปเดียวเข้ากับคนที่บ้านได้แล้ว ข้อนี้พี่ยูควรพิจารณานะคะ ก๊ากกกกก
เป็นเมียน้องมันเถอะ!!
-
ตอนนี้เลยเหมือนพี่ยูพาน้องอินไปเปิดตัวกะครอบครัวซะงั้น
ทั้งพ่อทั้งน้องโยน่ารักอะยอมเข้าใจพี่ยูด้วย เหลือก็แต่น้องอินขี้หึงนี่แหละ
อะไรจะหวงพี่ยูขนาดนั้น นี่ถ้าน้องโยไม่ใช่น้องแท้ ๆ คงต้องโดนน้องอินกำจัดอีกคนแน่
แล้วถ้าเช้าพ่อพี่ยูจะจำทุกอย่างที่พูดได้ไหมเนี่ย กลัวสร่างเมาแล้วลืมหมดจัง
เดี๋ยวน้องอินจะโดนเขม่นอีกรอบอะสิ ขอให้พี่ยูใจอ่อนยอมมอบหัวใจที่น้องอินอยากได้ไปไว ๆ นะ
น้องอินอุตสาห์เฝ้ารอด้วยความอดทน?ขนาดนี้ รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
อินเข้าทางผู้ใหญ่ :hao3:
-
อินสู้ๆนะ 555555 รอวันพี่ยูเสร็จน้องคงสะใจดี จริงๆเค้ารักยูนะนี่พูดเลยยยยยย กร๊ากกกก
-
ไม่รู้จะชอบแบบยูหรืออินดี บุคคลิคกลับเพศกันดี งั้นอินยอมพี่ยูเถิ้ด
-
ชอบน้องอินจัง อิอิ ต้องการหัวใจพวงร่างกายพี่ยูเหรออ
-
อินแกมือไวนะ เขียหัวนมละ
5555555555555
-
เค้าพาเข้าบ้านกันแล้วววววว อรั๊งง :katai2-1:
-
ยูน่ารักอ่ะ ชอบผู้ชายแบบนี้
-
ชอบอ่ะ มาต่อเร็วๆ นะ ♥
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน แบบว่า กรี๊ดดด!! มันมุ้งมิ้งอ่ะ(ถ้าไม่นับตอนชกกันแรกๆอ่ะนะ) ชอบจังเวลาอินอยู่กับยู อ้อนตลอดๆ อั้ยยะ :hao7: ลงชื่อขอติดตามเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ อุอุ :mew1:
-
น่ารักมุ้งมิ้งๆ :-[
-
มายังค๊าาา :mew3:
-
นิ้วเขี่ยหัวนม 555 นี่นะ ปากบอกไม่เรื่องเซ็กก้อได้555
-
09 สิ่งที่กำลังจะเกิด
กีฬากระชับความสัมพันธ์ระหว่างคณะเป็นกิจกรรมที่จัดขึ้นทุกปีหลังจากสอบมิดเทอมเสร็จ ผมไม่เคยสนใจหรอกครับ เล่นกีฬาไม่เก่ง ตอนมัธยมเคยถูกบังคับให้เล่นบาสอยู่ในช่วงที่ขาดแคลนนักกีฬาจริงๆตอน ม.4เท่านั้น วิ่งได้สิบนาทีก็ยืนหอบแฮกข้างสนาม สาบานกับตัวเองว่าจะไม่ลงแข่งอีกแล้วตลอดชีวิต เล่นขำๆน่ะพอได้ แต่พอมีเหรียญมาเดิมพันแล้วเครียด ผมไม่ชอบแบกความหวังของใคร ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่แตะเรื่องแบบนี้เลย แต่บางทีความจำเป็นของแต่ละคนก็มีคำนิยามต่างกันไป
"มันจำเป็นจริง ๆ โว้ยยู มึงดูปีหนึ่งปีนี้ดิ กากกันฉิบหาย มีแต่ตัวอรชรอ้อนแอ้น น่าา มาลงเล่นให้หน่อย ขำๆ เอาแค่คนครบ มึงก็รู้พวกกูไม่หวังเหรียญ"
ไอ้คนพูดมันเป็นตัวยืนเรื่องกิจกรรมโดยเฉพาะ เป็นพวกจับคนว่างยัดทำกิจกรรมนั่นนี่ ตอนปี2ผมเคยโดนหลอกไปค่ายธรรมมะเพราะมันนี่แหละ ปีนี้จะมาหลอกกูลงบาส ฝันไปเหอะ
"เป็นแค่ตัวสำรอง ถ้าไม่สุดวิสัยจริง ๆ กูไม่ให้มึงลงหรอกยู ช่วยหน่อย”
“กูเล่นไม่เป็น”
“มันจะไปยากอะไรวะ แค่ยัดลูกลงห่วง ช่วยกูเหอะ ไหว้ล่ะ ไอ้อั้มช่วยพูดหน่อยดิ๊”
นักกีฬาบาสที่พาทีมแพ้ทุกสมัยหัวเราะ หันมองผมกับกอล์ฟ คนไหว้วานแล้วพูดส่งๆในฐานะผู้ถูกพาดพิง “มึงก็ลงชื่อไปเหอะ รำคาญไอ้กอล์ฟมัน แง้วๆอยู่ได้ หนวกหู”
ไอ้คนโดนด่าว่าน่ารำคาญไม่สลด ใช้โอกาสนี้ยื่นใบสมัครยัดใส่มือผมพร้อมปากกาแลนเซอร์หัวแตก ผมส่ายหน้าหน่ายแต่สุดท้ายก็ยอมช่วยให้จบเรื่องไป วงเล็บข้างหลังย้ำ ๆ ด้วยว่าตัวสำรอง เดี๋ยวเสือกทำมึนใส่ชื่อกูไปเป็นตัวจริงอีกจะซวยเข้า ไอ้อั้มพอเห็นผมแพ้ก็หัวเราะชอบใจใหญ่ผมเลยส่งนิ้วกลางงามๆไปให้หนึ่งที
“ทำเป็นเข้ม สุดท้ายก็ใจอ่อนทุกที”
“ก็แทนที่มึงจะช่วยกู เสือกไปพูดช่วยมัน”
“กูไม่พูดมึงก็ยอม เป็นคนแบบเนี้ยเด็กมันเลยติดไง ปากบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนา หึๆๆ”
มันพูดถึงใครวะ ฟังแล้วระคายหูทนไม่ไหวต้องเดินไปตบเกรียนมันหนึ่งที ไอ้อั้มโยกตัวหลบซ้ายหลบขวาผมเลยหักหลังเปลี่ยนเป็นเตะป้าบที่ก้นเข้าให้ ยังไงก็ไม่ต้องใช้อยู่แล้ว เดี๋ยวกูซ้ำอีกสองสามรอบให้ตูดช้ำไปเลย กวนตีน
“เฮ้ยๆ แซวแค่นี้ถึงกับเขินจนลุกมาเตะ แน่นอนจริงๆว่ะอินทรี ทำเพื่อนกูเป๋ได้ ว่าแต่ไอ้อินมันก็นักกีฬาบาสไม่ใช่เหรอวะ งี้ก็ได้คลุกวงในกันนัวเลยดิ”
“วงในพ่อง กูเป็นตัวสำรอง ไม่ลงไปเล่นด้วยหรอก มึงจะไม่เลิกกวนกูใช่ไหม เดี๋ยวพ่อจับทำเมีย”
“กลัวแล้วคร้าบบ ใครจะกล้าแหย่พี่ยูลง พอๆ เดี๋ยวกูไปคุยเรื่องโปรเจ็กต์กับแอดไวเซอร์ต่อ เล่นเหี้ยอะไรของมึงเสื้อกูยับหมดแล้ว ถ้าวันนี้คนครบรอเช็กตารางซ้อมด้วยแล้วกัน ไปละ”
ผมยกมือไล่ไอ้อั้มให้รีบไปก่อนที่จะกวนรมณ์ผมไปมากกว่านี้แล้วค่อยแยกไปอีกทาง หิวว่ะ เพิ่งลงมาจากห้องพักอาจารย์เหมือนกัน รายงานความคืบหน้าตามประเพณี ไม่มีอะไรมาก ก่อนส่งอาจารย์ผมให้พี่เฟยช่วยตรวจอีกรอบแล้วค่อยมา แอดไวเซอร์คนนี้เคยเป็นที่ปรึกษาให้พี่เฟยเหมือนกัน เฮียแกพอจะเดาทางถูกว่าแบบไหนถึงจะถูกใจเลยไม่ยากมาก
“โอรีโอ้ไวท์มอลท์ครับ”
สั่งน้ำปั่นอย่างแรกเลย เดินวนรอบโรงอาหารคนเป็นล้านมาหาน้ำเย็นๆประทังชีวิตไปก่อนแล้วกัน ร้านนี้มีคนขายหลายคนครับ รับออร์เดอร์ผมไปก็ตะโกนถามคนข้างหลังได้เลย เครื่องปั่นยังว่างอยู่ แต่ไอ้คนต่อคิวผมมันไม่พูดแม่ค้าเลยถามซ้ำ พอหันกลับไปมองหน้าก็พอจะเข้าใจครับว่าทำไมมันเงียบ ไอ้น้องคิวยืนหน้าซีดอยู่หลังผมนี่แหละ คงเพิ่งเห็นเหมือนกัน
“กินอะไรล่ะ พี่เลี้ยง”
ผมยิ้มให้แต่คิวไม่ตอบ ทำท่าจะเดินหนีไปดื้อ ๆ ผมเลยคว้าแขนไว้ เด็กหนุ่มพยายามบิดออกแบบไม่ให้เป็นที่สั่งเกตของคนรอบข้างสักพัก พอไม่เป็นผลเลยยืนเม้มปากแน่นไม่พูดไม่จา ผมไม่ชอบแบบนี้ว่ะ จบก็จบ เราไม่ได้เกลียดกันไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องทำตัวเหมือนผมไม่ใช่พี่ภาคมันด้วย
“ไม่สั่งงั้นกินกับพี่นะ มากับเพื่อนหรือเปล่า?”
คิวพยักหน้าแต่ไม่ตอบ ผมเห็นกลุ่มเพื่อนมันบางคนซื้อข้าวอยู่เลยถือวิสาสะลากมันออกไปอีกฝั่งของโรงอาหาร ข้าวปลายังไม่ได้ซื้อหรอกครับ มีน้ำแก้วเดียววางตรงหน้าคิว รุ่นน้องผมก็เอาแต่ก้มหน้าไม่พูดไม่จาสักคำ
“คิว… พี่ไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้ หลบหน้าพี่ทำไม?”
“ผม…”
“กลัวพี่โกรธอยู่ หรือเพราะไปรับปากอินไว้ว่าจะไม่ยุ่งกับพี่อีก”
เด็กหนุ่มมองมือที่ผมยังจับไว้แล้วดึงออก “ผมขอโทษ ผมรู้สึกไม่ดีจริง ๆ ที่ทำแบบนั้น ปกติพี่อินจะทำท่าไม่ค่อยชอบผม แต่วันนั้นพี่อินมาบอกว่าชอบผม แล้วก็หึงที่ผมสนิทกับพี่…”
คำว่าชอบไอ้อินมันพูดง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ ผมถอนหายใจยาว จริงๆคิวก็คงอยากระบายเหมือนกันติดก็แต่ไม่มีโอกาสพอ ๆกับที่ไม่กล้า ถ้าไม่ถูกจับตัวมาคุยกันสองต่อสองแบบนี้ก็คงไม่พูด
“ผมขอโทษ พี่ยู แต่พี่อิน…”
“มันทั้งหล่อ ทั้งรวย…”
ปากหวานด้วย ทำไมผมจะไม่รู้ เทียวไล้เทียวขื่อผมมาเป็นเดือนแล้วยังไม่ถอยทัพกลับไปเสียที คิวพยักหน้า จริงอย่างที่อินว่า ใครๆก็อยากได้มัน “แต่พอผมนอนกับพี่อินแล้ว เขาก็บอกผมว่าห้ามคุยกับพี่อีกถ้าไม่อยากให้เรื่องที่ผมง่ายกระจายออกไป… ผมขอโทษพี่ยู ถ้าย้อนเวลากลับไปได้…”
“ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้โกรธคิว แต่อยากให้เราเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน ไม่ใช่เอาแต่หลบหน้าหรือเจอก็ทำเป็นมองไม่เห็น”
ผมพูดแค่นี้เขื่อนก็แตกครับ น้องคิวของผมปล่อยโฮออกมาหมด หมดจริง ๆ เวรกรรม อยู่กลางโรงอาหารแบบนี้คนก็มองดิ ผมไม่ได้ทำอะไรนะเฮ้ยใจเย็น อย่าเพิ่งด่ากันทางสายตาแบบนั้น
“คิว… ไปห้องน้ำ”
ผมกระซิบแล้วลากรุ่นน้องออกไปด้วย พยายามใช้ตัวบังไม่ให้ใครเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังร้องไห้ พอหลบคนได้คิวก็โผเข้ากอดผมแน่น เช็ดน้ำตากับอกพี่ได้เลยน้อง กูแม่งโคตรเท่
“ร้องออกมาให้หมดแล้วไม่ต้องคิดมาก เรื่องอินก็ไม่ต้องกังวล มันไม่พูดหรอก”
“คิวไม่เข้าใจ พี่ยู คิวไม่เข้าใจว่าทำไมพี่อินถึงต้องทำแบบนี้..คิวนึกว่าเขาพูดจริง ๆ”
ผมพยักหน้าเข้าใจ บางวูบผมก็เชื่ออย่างที่มันบอก อินมันชอบผมจริง ๆ มีความสุขเวลาที่อยู่ด้วยกันจริง ๆ แต่บางทีมันอาจเป็นเรื่องที่ผมหลงเข้าใจผิดไปเองเหมือนที่คิวโดนก่อนหน้านี้
“ไม่เป็นไรนะคิว เรายังมีพี่ชายอยู่ตรงนี้อีกคน”
ป่านนี้แม่บนสวรรค์คงดีใจ อยู่ดีๆ มีลูกชายเพิ่มเป็นโขยง เฮ้อ….
ผมกลับมาที่ห้องด้วยความรู้สึกโหวง ๆ ในอกพิกล อธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่าเพราะอะไร ตอนแรกที่ว่าหิวข้าวพอเจอคิวก็พาลกินอะไรไม่ลง ไม่ใช่ความผิดของน้องหรอกแต่นึกถึงเรื่องที่คิวเล่าให้ฟังแล้วมันจุก เบื่ออาหาร ยังไงไม่รู้ แต่อารมณ์มันหม่น ๆ ไม่ค่อยจะสู้ดี
ผมหิ้วกีต้าออกมาที่ระเบียง แดดร่มลมตก เกาไปเกามาก็เป็นเพลง เพลงเก่าแล้วแต่จู่ๆมันก็ผุดขึ้นมาในหัว ไม่ได้ร้องออกเสียงแต่เนื้อเพลงมันวิ่งงวนๆไปกับทำนองที่ดีดนิ้วขึ้นลง
เผลอทุกทีที่เธอมากอด
เผลอว่าเธอสุขใจ ที่เราได้เจอ
เคลิ้มไปตามที่เธอ ทำและเกือบหลงรักเธอ
ดีที่รู้ทัน ว่าเธอไม่ได้คิดอะไร…
ผิดหวัง..
ไม่รู้ว่าทำไมความรู้สึกแบบนี้มันถึงแน่นขึ้นมาในอกได้ ผมคิดว่าอินจะจริงจังกว่านี้อย่างน้อยที่สุดคำที่บอกว่าชอบก็ไม่ควรให้กับใครก็ได้ พูดออกมาง่ายๆเหมือนมันไม่มีค่า
หรือบางที คำนั้นสำหรับมันคงไม่มีค่าจริงๆนั่นแหละ
ผมหยุดเล่นดนตรีแล้วเอากีต้าร์กลับมาวางในห้อง วันสองวันนี้อินทรีไม่ค่อยมาหาเพราะมันโดนล็อคตัวอยู่ซ้อมบาสที่มหาลัย ผมว่าพอจะรู้แล้วแหละว่าทำไมงานกีฬาถาปัตย์แม่งแพ้ตลอด ดูสิครับทีมอื่นเขาฟอร์มทีมแล้วคณะผมยังวิ่งวุ่นหานักกีฬาอยู่เลย ดีเหมือนกัน มันจะได้ยุ่ง ๆ ไม่มีเวลามากวนใจ เหม็นหน้าจะตายห่า อย่าให้เจอนะจะไล่กลับบ้านให้ โว้ยยย ทำไมต้องหงุดหงิดขนาดนี้ด้วยวะ
ผมทิ้งตัวลงบนเตียง นอนมองฝ้าเพดานสีขาวปล่อยความคิดให้มันลอยไป ผมเป็นอะไรของผมวะ ทำไมต้องไม่พอใจที่รู้ว่าไอ้อินบอกว่าชอบคนอื่น เปล่าเลย ไม่ใช่หึงอินแน่ๆ ไม่ใช่...มันต้องไม่ใช่
คิดทบทวนอยู่นานกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก็ลุกมารับ เป็นเบอร์จากต่างประเทศ มีคนเดียวนั่นแหละครับ
“ไง เละป่าว”
ทักดีเชียวพี่ผม “จะเละได้ไงครับ โค้ชดีขนาดนี้”
“เหอะๆ ปากดีเหมือนเดิม แต่น้ำเสียงแปลก ๆ เป็นไร”
ช่วงหลัง ๆ นี่พี่เฟยโทรหาผมบ่อยครับ สอนงานผ่านเมลมันไม่ค่อยเก็ท แต่จะโทรมาเวลาค่ำ ๆ ของอังกฤษ ผมน่ะไม่มีปัญหาอยู่แล้วไหน ๆ ก็ทำงานเป็นเซเว่น แก้กัน 24 ชั่วโมง ดีเสียอีกเวลาที่พี่เฟยโทรมาส่วนใหญ่จะไมได้อยู่กับอิน คุยอะไรกันก็สะดวก ไม่ต้องมาระแวงว่าไอ้บ้านั่นจะกวนตีนให้เสียงลอดเข้าไปเมื่อไรเดี๋ยวซักกันยาว เรื่องที่อินจีบผมมีแค่อั้มที่รู้ คนอื่นผมไม่ได้เล่าให้ฟัง เป็นความลับขั้นสุดยอดเลยก็ว่าได้
“เปล่าครับ กลับมานอนเพิ่งตื่น เออพี่ ผมว่าจะเริ่มทำพรีเซนต์ของเทอมนี้แล้วนะ”
“อาจารย์โอเคแล้วเหรอ?”
“อือ พี่กลับไทยเมื่อไร ทันวันเสนอโปรเจ็กต์ผมหรือเปล่า อยากให้มาดู”
พี่เฟยเงียบไปอึดใจ ผมได้ยินเสียงกระดาษเสียดกับอากาศผ่านเข้ามาก่อนเสียงทุ้มจะตอบมาตามสาย “คงได้กลับตอนยูเรียนจบพอดี เอาไว้เลี้ยงข้าวตอนนั้นแล้วกัน”
“ยอดข้าวปะพี่ พี่ตุ้ยถามถึงโคตรบ่อย”
ปลายสายหัวเราะ แต่ไม่ตอบ ผมถามเรื่องดินฟ้าอากาศอีกนิดหน่อยก่อนวางสาย ผมกับพี่เฟยเคยสนิทกันก่อนหน้านี้อยู่แล้วแต่หลังจากที่ผมขอความช่วยเหลือในเรื่องโปรเจ็กต์จากเขากลายเป็นว่าเราสนิทกันมากกว่าเดิมนิดหน่อย พี่เฟยดูเป็นคนไม่มีอะไร ไม่คิดอะไร แต่ความจริงแล้วโคตรเข้าใจยากเลย ผมอธิบายไม่ค่อยถูก แต่เป็นพวกที่ลึกลับใช้ได้
“ยู มึงมีแฟนปะวะ” นั่นไง นึกอะไรอีกก็ไม่รู้จู่ๆถึงมาถาม ผมหัวเราะตามปลายสายไป ทิ้งตัวลงสบายๆ
“ไม่อะพี่ โสด แต่ไม่ซิงนะ”
“เออ เรื่องนั้นเคยได้ยินกิตติศัพท์อยู่ แล้วไง ไม่เหงาบ้างเหรอ”
ใจจริงอยากตอบว่ามีเหาฉลามเกาะอยู่เวลาจะเหงาเลยไม่ค่อยมีหรอก แต่ก็ได้แค่หัวเราะเหอะ ๆ ให้อีกฝ่ายย้ำ “เอาดีๆ”
“พี่เหงาปะล่ะ”
“ก็มีบ้าง อิสระมันมาพร้อมความเหงา”
พี่เฟยเพิ่งเลิกกับแฟนชาวเกาหลีเมื่อหลายเดือนก่อนผมจะติดต่อไป ตอนนี้เลยโสดสนิท แต่ว่าวันนี้มาแปลกๆว่ะ “มีไรปะพี่? จะจีบผมเหรอ? เอาจริงปะ ผมเคยชอบพี่ด้วยนะ พี่แม่งสวย”
“สวยกับพ่อมึงสิ แค่แปลกใจว่าทำไมคนอย่างมึงถึงไม่มีแฟน”
“ทำไม พี่สนผมเหรอ?”
“มึงสนจะเปลี่ยนบทก็ติดต่อกูมา ไม่อยากฝืนใจใคร”
สำลักอากาศครับงานนี้ ไอ้อินคนเดียวก็ปวดหัวจะตายห่าแล้ว “ผมไหว้ล่ะพี่เฟย อย่ามาหวังจะเอาผมทำเมียเลย”
“พูดเผื่อได้เฉยๆ คุยกับมึงสบายใจดี งี้เด็กติดเต็มเลยดิ”
ที่จริงก็ไม่ได้แร้นแค้นอะไรครับถ้าไม่ติดที่ว่ามันมีคนจ้องจะแย่งซีนผมอยู่ ว่าแต่คุยกับที่เฟยผมเผลอนึกถึงไอ้เวรนั่นไปกี่รอบแล้ววะ โมโหตัวเองฉิบเป๋ง
“ใครมันจะมาสนใจผมวะ มีแต่หัวใจกับหัวค…” ผมจงใจเว้นคำสุดท้ายมาหัวเราะ ปลายสายก็ขำพรืดมาเหมือนกัน พี่เฟยสบถเป็นภาษาอังกฤษนิดหน่อย ก่อนบอกลาเพราะเสียเงินค่าโทรหาผมนานเกินไป วางสายหัวผมถึงได้โล่งขึ้นมาหน่อยแต่ก็ไม่ถึงกับโปร่งสบาย ความรู้สึกที่มันยังลอยฟุ้งอยู่ในอกเป็นสิ่งที่ไม่รู้จะอธิบายยังไง มันซับซ้อนเกินกว่าผมจะเข้าใจได้ว่าใส่ใจอะไรนักหนา
จะว่าไป ไม่ได้ไปกินเหล้าพี่ตุ้ยเลยตั้งแต่สอบ วันนี้ไปสักหน่อยดีกว่าว่ะ ไอ้เรื่องไร้สาระนี่จะได้ลืม ๆ ไปเสียที
“เมาทุกวัน!”
มัน... ค่อนข้างประหลาดนิดหน่อยครับที่ผมจะโดนไอ้อั้มด่า ปกติผมเที่ยวเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว หมายถึงร้านพี่ตุ้ยน่ะนะแต่ก็ไม่เคยโดนด่าแบบจริงจังขนาดนี้ ตอนนี้ผมนั่งข้างสนามบาส อีกสิบนาทีการแข่งขันจะเริ่ม ทุกคนวอร์มกันพร้อมแล้วส่วนผมนั่งเอาน้ำเย็นๆราดหัวอยู่
“รู้ว่าจะแข่งยังจะไปแดก เมื่อคืนกลับกี่โมง”
“จำไม่ได้ ซีเรียสอะไรวะ กูลงเป็นตัวสำรอง” ต่อให้เป็นตัวจริงต่อให้ไม่เมาก็แพ้ หงุดหงิดทำไมเนี่ยคนแค่แฮงค์
“กูไม่เป็นไรหรอก มึงไปแข่งเถอะ”
ยิ่งอยู่ยิ่งด่า อั้มยีหัวตัวเองสองสามรอบแต่ก็ยอมถอนทัพ ผมเงยหน้าไปฝั่งตรงข้ามของสนาม เยี่ยม แข่งกับเศรษฐศาสตร์ตั้งแต่วันแรก
“อ้าว พี่ยู ลงกับเขาด้วยเหรอ?"
คนที่วิ่งข้ามฝั่งมาเป็นเพื่อนไอ้อินครับ ที่เคยเจอตอนพามันไปกินข้าวหน้าหอสมุดนั่นแหละ ผมจำชื่อมันไม่ได้แล้วแต่คุ้นๆว่าเป็นแฟนเพื่อนอินอีกที ผมแค่นยิ้มให้แต่ไม่ตอบ มันมาชุดไปรเวท แปลว่าที่จริงไม่ใช่เด็กเศรษฐศาสตร์
“วันนี้ถาปัตย์ฟิตปะพี่ ไอ้อินมันไปซ้อมทุกวันเลยนะ ตั้งแต่สอบมิดเทอมเสร็จ กะมาถล่มพี่เต็มที่แน่ๆ”
“กูเล่นบาสไม่เป็น” หมายถึงไม่เก่ง หรือห่วยแตกน่ะ ส่วนเรื่องกติกาก็พอรู้อยู่แล้วโดนบังคับเรียนพละตอนมัธยมกันทุกคนนั่นแหละครับ “อ้าว งี้ก็แพ้ดิ แล้วนี่กินเหล้าย้อมใจมาเหรอ ละมุดหึ่งเลย”
“เออน่า เรื่องของกู มึงกลับทีมมึงไปได้แล้ว”
ไอ้อินมันชะเง้อคอมาเห็นพอดีผมเลยไม่อยากคุยกับไอ้เด็กนี่มาก เดี๋ยวตามมาสำทับอีกคนแล้วอารมณ์จะขึ้น ผมไม่ได้คุยกับมันเลยครับช่วงนี้ มันส่งข้อความมาหาบ้างผมก็อ่านแบบทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ไม่ใส่ใจจะตอบ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงตามมาอาละวาด แต่ไม่รู้ว่าเพราะซ้อมบาสจนเหนื่อยหรือเบื่อแล้วเลยเงียบไป ผมไม่อยากถาม ไม่อยากวิ่งไล่เพราะความจริงมันไม่ควรจะเป็นแบบนั้น
แต่ว่า.. ผมก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกอึดอัดใจตอนนี้มันเกิดขึ้นเพราะอะไรกันแน่
อินทรียิ้มให้ผมตอนเราบังเอิญสบตากันก่อนผมจะเบือนหน้าหนีไปที่อื่น ไม่รู้ว่ามันจะทำหน้ายังไง อาจจะเฉย ๆ แล้วก็ได้ ไมเจอกันหลายวันมันก็ไม่เดือดร้อนอะไรสักหน่อย ยังอยู่ดีมีสุขเห็นแว้บ ๆ ว่านัทเดินตามต้อย ๆ อาจจะดีกันแล้วแหละมั้ง คนอย่างนัทใครจะทิ้งลงวะ น่ารักออกขนาดนั้น
“พี่ยู เป็นไร”
เสียงที่ทักมาจากสแตนด้านหลังดังขึ้น พอเอี้ยวตัวกลับไปมองว่าก็เห็นคิวนั่งเลยขึ้นไปสองสามชั้น พวกปีหนึ่งโดนเกณฑ์มาให้เชียร์รุ่นพี่กันหนาตา ไม่ได้บังคับเสียทีเดียวแต่เป็นเชิงขอร้องมากกว่า ผมยังไม่ทันตอบคิวก็แหวกคนเดินลงมานั่งด้วย
“ลงบาสด้วยเหรอครับ?”
“โดนจับชื่อยัดเป็นตัวสำรองน่ะ แล้วนี่มาดูกับเขาด้วยเหรอ”
“เพื่อนผมมีลงแข่งด้วย ไอ้บ๊วยน่ะครับ” อ่อ ไอ้เด็กที่ตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มคิว ผมจำไม่ได้หรอกว่าในทีมมีใครบ้าง ช่วงที่นัดซ้อมกันก็ไม่ได้มา กะมานั่งเป็นตัวสำรองเท่ๆอยู่แล้วเลยแปลกใจนิดหน่อย คิวชะโงกเข้าเข้ามาทำจมูกฟุดฟิด “ผมได้กลิ่นเหล้า”
“อือ ไปกินมาเมื่อคืน”
“ท่าทางจะหนักนะครับ เมาถึงบ่ายเลย” หนักไม่หนักไม่รู้แต่ตื่นมาแล้วอ้วกแตกครับ โชคดีหน่อยที่ผมจะอยู่ทำพรีเซนท์เตรียมส่งแอดไวเซอร์ก่อนออกร่อนงานเลยเดินไปบ้าง ไม่เละเทะเท่าไร
“เอานมเปรี้ยวไหม เดี๋ยวคิวไปซื้อมาให้”
“ไม่เป็นไร”
“ถ้าต้องลงแข่งฉุกเฉินเดี๋ยวก็แย่เอาหรอก”
ผมมองหน้าคิว พอเห็นสีหน้าจริงจังของอีกฝ่ายก็ยอม เกมเริ่มแล้วจะเดินไปหาอะไรกินเองก็ไม่ได้เลยต้องเป็นธุระรุ่นน้อง ไอ้อินมองมาบ่อยแต่ก็ไม่หลุดจากเกม ยังชูตได้ต่อเนื่อง สบายๆแบบไม่ต้องลุ้นว่าใครจะแพ้
เห็นกันอยู่ชัดขนาดนี้ ลงแข่งไปก็เปลืองแรงเปล่า
“นี่ครับ”
คิวกลับมาอีกครั้งพร้อมนมเปรี้ยวเย็น ๆ ช่วยเจาะหลอดให้ด้วย คือดีว่ะ มีคนมาดูแลแบบนี้แล้วซาบซึ้ง เอาจริงๆผมเหนื่อยนะ เหนื่อยกับอะไรก็ไม่รู้ที่หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย
“คิว พี่ซบหน่อยดิ”
“อะ....อะไรครับ นี่มันที่สาธารณะนะ”
“เหนื่อย”
ผมถอนหายใจยาว ก็ไม่เหมาะจริงๆแหละว่ะแต่ไม่ไหวแล้ว สุดท้ายเลยท้าวแขนไปด้านหลัง พอเงยหน้าไปก็เห็นไอ้อินมองกลับมาอีกเลยเบือนสายตาออกไปที่อื่น จู่ๆก็เสือกไปเห็นนัทจ้องมาอีกจนได้ จ้องแบบแสดงออกมาชัดเจนเลยแหละว่าไม่พอใจ
“จะยั่วโมโหแฟนเก่าเหรอครับ?”
“หึ ๆ ตลกแล้ว ไม่เห็นจำเป็นเลย”
คิวหัวเราะแห้งๆออกมา ก่อนวางมือทับมือผมที่อยู่ด้านหลังไม่ให้ใครเห็น แก้มกับหูแดงก่ำ ส่วนดวงตากลมกลับมองไปเรื่อย ๆ ไม่โฟกัสที่อะไร
“ถ้าเหนื่อย ผมช่วยได้เท่านี้แหละ กลัวโดนฆ่าตายเสียก่อน” ประโยคนั้นทำให้ผมเหลือบตาไปมองคนในสนามที่เริ่มเล่นเกมแรงขึ้นทุกขณะโดยอัตโนมัติ ยังไม่ทันได้พูดอะไรคำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินก็หลุดออกมาจากริมฝีปากคู่สวยเสียก่อน “พี่อินจีบพี่อยู่ใช่ไหมครับ?”
“ถ...ถามอะไรแบบนั้น ไอ้อินมันก็ไปทั่วนั่นแหละ”
“พี่อินไม่ได้ไปทั่วหรอกครับพี่ยู ที่เขาทำน่ะเพราะมีเหตุ คนที่ไปทั่วน่ะพี่ยูต่างหาก ไม่รู้ตัวจริงๆเหรอ”
ผมจ้องหน้าคิวที่ถอนหายใจยาว ขนตาเป็นแพหนาขึ้นเพราะกรอบตาคู่สวยหลุบลงต่ำ “พี่ยูใจดีกับทุกคนเลย กับผมที่ทำแบบนั้นลงไป พี่ยูก็ยังไม่โกรธ แถมยังเป็นคนเข้ามาคุยกับผมก่อนอีก”
ใครบอกว่าไม่โกรธฟระ! เพียงแค่ไม่รู้จะรื้อมันขึ้นมาทำไมต่างหาก มือที่จับผมอยู่ข้างหลังเริ่มออกแรงบีบแน่นขึ้นก่อนคลายออก เจ้าของใบหน้าสวยหันมายิ้มให้
“ผมเคยบอกไปหรือยังครับว่าเมื่อก่อนผมน่ะชอบพี่....” คิวเงียบไปอึดใจ พร้อมกับเสียงกรรมการเป่านกหวีด
“ผมไม่ได้ต้องการอะไรหรอก ผมรู้ว่ามันสายไปแล้ว แค่อยากบอกให้พี่ยูรู้.....”
“ผมรักพี่นะ…”
.
.
.
ไอ้อั้มตะโกนให้ผมเข้าไปเปลี่ยนตัวกับบ๊วยที่โดนกระแทกจนล้ม ขาแพลง ในเกมเรื่องกระทบกระทั่งมันมีเป็นเรื่องธรรมดา แต่ที่คนตัวใหญ่แบบบ๊วยล้มได้ไอ้ตัวประกบมันคงไม่เพลาแรงเหมือนกัน
ผมสบตากับอิน สัมผัสได้ถึงความไม่พอใจแต่ก็พยายามไม่ใส่ใจ เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับลูกบอลสีส้มลอยสู่อากาศ เห็นแต้มตอนนี้ก็แค่ลงมาวิ่งตามกติกาเท่านั้นครับ ไม่ได้กะทำแต้มอะไรอยู่แล้ว ส่วนคนที่ชูตเอา ชูตเอาในทีแรกมันเลิกเล่นไปแล้วแต่เปลี่ยนมาประกบผมแทน ไอ้อั้มเลยครองลูกได้สบายๆ
“คุยอะไรกับมัน”
อินทรีถามตอนวิ่งขนาบผมไปด้วย ผมไม่ตอบแต่ขยับตัวหนี สักพักไอ้อั้มส่งลูกมาให้ผมเลยต้องเบี่ยงตัวใช้หลังกัน อินเลยใช้จังหวะนี้คุมหลังทำทีเป็นจะแย่งบอลโดยการยื่นมือมากันทั้งสองข้างเหมือนกับโอบอยู่กลาย ๆ
“ถามทำไมไม่ตอบ”
“ไม่เกี่ยวกับมึง”
“เป็นอะไร”
ผมประคองลูกหนี พอเห็นจังหวะก็ส่งให้คนในทีม ลูกบาสกระดอนไปตามพื้นทุกสายตาจึงจับจ้องตามไป เป็นโอกาสให้อินทรีฉวยจูบข้างแก้มชื้นเหงื่อของผมกลางสนามไม่ให้ใครเห็น
“ไอ้...!”
“จบเกมแล้วเคลียร์กันหน่อยนะยู”
อินทรีพูดแล้วเดินออกจากสนามไปให้กรรมการรีบเปลี่ยนตัวคนอื่นมาลงแทนแทบไม่ทัน ผมเหลือบตาไปมองนัทก่อนจะเห็นว่าตาหวานไม่ได้กำลังจ้องมาแต่กลับเพ่งเล็งไปหารุ่นน้องในอีกฟากของสนาม คิวมองผมอยู่แล้ว ทันทีที่เราสบตากันผมก็รู้ว่าภาพเมื่อครู่ไม่ได้หลุดไปจากคนที่เพิ่งสารภาพรักกับผมเลย ถึงจะดูเศร้าและเจ็บปวด แต่คิวก็ยังฝืนส่งยิ้มมาให้
ผมถอนหายใจยาว พอดีกับลูกบาสถูกส่งกลับมาอีกครั้งเลยไม่ได้สนใจคนรอบข้างต่อ จบเกมเศรษฐศาสตร์ชนะตามความคาดหมาย ส่วนคิวไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ไอ้อินก็ด้วยซึ่งนั่นกำลังทำให้ผมร้อนใจ
“บ๊วย เห็นคิวไหม?”
ผมเลือกที่จะถามเพื่อนมัน ไอ้บ๊วยเลิกคิ้วก่อนถามต่อ ๆ กันไปจนได้ความว่าไปเข้าห้องน้ำ ผมรีบวิ่งตามไปเพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี อินทรีโกรธจัด และผมก็ไม่มั่นใจสักนิดว่ามันจะปล่อยคิวไปง่าย ๆ แต่ทันทีที่ถึงห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดผมกลับไม่เจอคิวอยู่ในนั้น
“เลิกแล้วเหรอ?”
คนที่ยืนพิงอ่างล้างหน้าสูบบุหรี่อยู่หันมาถาม ผมชะงักก่อนกวาดตาไปรอบๆอีกครั้งเพื่อความมั่นใจแล้วถาม “คิวล่ะ”
“จะไปรู้มันเหรอ”
“บ๊วยบอกน้องมาเข้าห้องน้ำ มึงไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม?”
“ในสายตาพี่ ผมมันเหี้ยขนาดไหนวะ”
เสียงที่ติดจะหงุดหงิดของอีกฝ่ายทำให้ผมไม่กล้าถามต่อ อินทรีปาก้นบุหรี่ลงบนพื้นแล้วเหยียบเพื่อดับไฟก่อนย่างสามขุมมาหาผม ดวงตาสีนิลที่ทุกครั้งที่จับจ้องราวจะดูดทุกสิ่งรอบกายเข้าไปกำลังสะกดผมให้ยืนขาแข็ง ก่อนถูกประชิดจนมือใหญ่สามารถยื่นมาช้อนคางผมขึ้นให้อีกฝ่ายก้มลงมาจูบดุดัน และร้อนแรงยิ่งกว่าทุกครั้ง
“อื้อ! ยะ....”
ผมไม่มีโอกาสได้พูดมาก อินทรีสอดปลายลิ้นเข้ามาลึก ดึงเรียวลิ้นผมกลับเข้าไปในโพรงปากมันก่อนขบกัดตามแนวริมฝีปาก ถึงจะพยายามดิ้นและขัดขืนแต่พละกำลังที่จาบจ้วงเอาแต่ใจของอีกฝ่ายกลับทำให้ผมเพียงสะบัดตัวในอ้อมแขนมันขลุกขลักเท่านั้น กลิ่นบุหรี่ลอยอบอวลมาจากลมหายใจ สักพักผมก็หลับตาลงเพราะสายตาดุของพญาอินทรีจับจ้องมาไม่กะพริบ ราวกับจะแผดเผาให้ย่อยยับ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเหยื่อตัวน้อย ๆ ทันทีที่อีกฝ่ายเอาจริง เพิ่งสำเนียกตัวเองในเวลานี้ว่าถ้าทำให้อินโมโห ผมเองที่จะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้โดยไร้ซึ่งสิทธิ์อุทรณ์ใดๆ
“...พ....พอ..”
คำท้วงในลำคอของผมดังเป็นระลอกแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สุดท้ายผมก็หมดกำลังจะขัดขืน อินเป็นคนจูบเก่งและจูบของมันมักจะเว้าวอนให้ผมตอบรับเสมอๆ ในทุกครั้งอาจไม่ได้ผล แต่กับวันนี้มันกำลังทำให้ผมยอมขยับริมฝีปากรับจูบมันช้าๆ อินทรีชะงักไปเมื่อผมดึงปลายลิ้นมันกลับมาและเอียงคออนุญาตให้มันบดเบียดแนบชิดกว่าเก่า สักพักอีกฝ่ายก็เป็นฝ่ายถอนจูบออกมา ใช้หน้าผากซบบ่าผมพลางทิ้งลมหายใจหนักๆ
“...อิน”
“อย่าเพิ่งพูด….”
เสียงของอินสั่นและผมรู้ว่ามันพูดจริงเลยได้แต่ยืนแน่นิ่ง พยายามบังคับเสียงหัวใจตัวเองให้มันเต้นเบา ๆเพราะกลัวอีกฝ่ายจะได้ยิน
นานมากแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้
รู้สึกเหมือน แค่จูบก็จะทำให้ใจผมขาดอยู่รอมร่อ...
TBC
ทะด่าาาา ตอนนี้เลาชอบมากเลยแหละนายยย (วิบัติเพื่อความกวนตีน)
ซอรี่มากๆที่เมื่อวานไม่ได้มาเป็นอินเดอเรลล่า เหนื่อยมาก โดนงานถล่มตั้งแต่เช้ายันสองทุ่ม กลับมาอ่านนิยายได้แพ้พเดียวก็งีดละ สำหรับตอนที่แล้วชี้แจงนิดนึงเนอะ อินบอกเลิกกับนัทไปแล้วนะคร้าบ อีกฝ่ายจะยอมมั้ย ค่อย ๆ รอดู
ส่วนตัวชอบเพลงนี้มากเลย สิ่งที่กำลังจะเกิด ไม่ได้ใส่ไปในเนื้อเรื่องหรอก แต่ฟังแล้วนึกถึงแฮะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ *ขออนุญาตอีกนิดนึง* อาทิตย์หน้าถ้าไม่ได้ไปทำงานเชียงใหม่จะมาต่อให้วันพุธเหมือนเดิมนะ แต่ถ้าต้องไปยังไงขอเลื่อนนัดหน่อยเน่อออ
คิดถึงทุกคนฮะ
ขอบคุณ fuku กับ RoseBullet ค่ะ ที่ช่วยติงคำผิดให้
ขอให้มีความสุขกับการอ่านคร้าบบ
http://www.youtube.com/v/stAbtC2qJAs?
-
จิ้มค้าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ทำงานแป๊ปนุง
-
จูบตอบแล้วเรอะ แหม่ๆๆๆ พี่ยูไม่รอดแน่... :hao6:
หุงข้าวแดงไว้รอฉลองงานมงคล :t2:
-
อ๊าย อิน
ทำพี่ยูหวั่นไหวแล้ว 5555+
-
หวั่นไหวจนได้นะพี่ยู เคลียแบบนี้อิชั้นก็ฟินสิ แอร่ยยย :hao6:
-
พี่ยูเริ่มมีใจให้อินแล้วล่ะสิ ยอมรับมาเตอะ
:hao3:
-
สั้นอ่ะ ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆ
รักพี่ยู น้องอิน และคนเขียนด้วย^^
-
ฟิน ฟิน ฟิน อิอิ :z2:
-
พี่อินหวั่นไหวแล้วล่ะซิ :hao3: เหมือนเดิมหมันไส้อินัท สองใจแล้วพอเห็นอินกับคิวยังมาส่งสายตา :m16:
-
พี่ยูนี่ใจดีกับทุกคนจริงๆ
เกิดอาการหลงรักเด็กที่ชื่อ อิน แล้วมั้งพี่ยู
แล้วยังมีการต่อสู้กันในช่องปากด้วย ฟิน
รีบเคลียร์กันไวไวนะ
-
ยูคงอึดอัด เอาใจช่วยให้ผ่านเรื่องนี้ไปเร็วๆนะยู
-
พี่ยูเริ่มหวั่นไหวแล้ว อินใจเย็นๆนะ
และชอบความลึกลับของพี่เฟยล่ะ
-
สงสารคิวเบาๆ ส่วนนัทนี่ทำตัว.... นะ
ยูเริ่มหวั่นไหวแล้ว อร๊ายยยยย
-
ฟินแบบแปลกๆ5555
พี่เฟยน่าปลื้มอ่ะ แต่ดูยูท่าทางจะไม่รอดแน่ อินอย่าเพิ่งรีบหึง
คิวน่ารักง่ะ เลือกยากแหะ555 :serius2:
ชอบเรื่องนี้จัง รอตอนต่อไปค่ะ +1 :mew1:
-
คิวยังดูความรู้สึกของอินที่มีกับยูออกเลย
นัทล่ะ ดูออกมั๊ย?
>.<
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
รอดูว่าเค้าจะเคลียร์กันยังไงต่อ ^^
-
อ๊ายยยยย จูบตอบเขาด้วยพี่ยู ไม่รอดเงื่อมมืออินแล้วล่ะคราวเนี้ย :o8:
-
OKเรื่องนี้มีสองคู่ อินกับยู นัทกับคิว 555
ไม่ใช้ป่านนี้ นัทตามจิกคิวอยู่เหรอฟระ ชักสงสารคิว
แต่ก็สงสัยว่านัทมันหึงใคร ระหว่างอินกับยู
-
โอ่ยยยย ย พี่ยูเริ่มมีใจให้อินแล้วช่ายม๊ายยยยยย ที่หงุดหงิดเพราะแอบหึงล่ะเซ่ ครึครึ :jul3:
-
พอเห็นตอนใหม่มาก็ดีใจ อยากอ่านใจจะขาด แต่ก็ไม่กล้าอ่าน เพราะกลัวอ่านจบแล้วจะไม่มีอะไรอ่าน ต้องรออีก 1 อาทิตย์ โอ้ยยยยยยยยยย ติดเรื่องนี้จนอ่านเรื่องไหนก็ไม่สนุกเลย :katai1:
-
หึงอะดิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆยู
-
ชอบตอนนี้แฮะ รู้สึกว่าเนื้อเรื่องดำเนินไปเยอะดี เหมือนเข้าใกล้จุดไคลแมกซ์มากขึ้น
ในที่สุดพี่เฟยก็มีบทพูด อยากให้พี่เฟยกลับมาไทยเร็วๆ อยากรู้ว่าถ้าอินเจอกับพี่เฟยแล้วจะเป็นยังไง
ว่าแต่น้องคิวก็น่าเอ็นดู แล้วนี่หายไปไหนแล้วเนี่ย อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ จังเลย ><
(ความเร็วในการได้อ่านตอนต่อไป = ความใกล้เดดไลน์ไฟนอลปลายเทอม =_=)
-
แอบชอบพี่เฟยอ่าาาา >< เชียร์ที่เฟยดีกว่า (โดนอินเตะ)
คิวก็น่ารักนะนี่ เหมือนยูจะใจอ่อนแล้ววววว แต่อิรุงตุงนังใช้ได้เลย อินหึงแรงเหมือนเคย ยูนะยูคบๆไปจะพังทั้งตัวมั้ยเนี่ยยยยย
-
จนได้สินะพี่ยู ...
เรื่องนี้สงสารเคะตัวเล็ก ๆ จริงจริ๊ง
-
1+ รอสิ่งที่จะเกิดด้วยคน เราก็ชอบ.. :katai5:
-
พี่ยูเริ่มรู้สึกอะไรกับอินทรีย์แล้วสินะ แอบชอบน้องคิว น่ารัก :hao6:
-
อ่อนว่ะยู 555
ถูกเด็กกินเถอะ :hao7:
-
อิสระมันมาพร้อมความเหงา ชอบประโยคนี้จริงๆค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ
-
อะไร ยังไง ต่อไป
-
พี่ยูเนี่ยเสน่ห์แรงน่ะเด็กๆติดเยอะเลย
-
ทีนี้ก็รอว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป อุอุ :katai2-1:
พี่เฟยได้พูดละ รีบกลับมาสิ 5555 :กอด1:
-
ยูเอ้ยขี้ใจอ่อนนะเรา ดูสิจะอดทนไปได้อีกแค่ไหนกัน
-
พี่ยูเริ่มมีความรู้สึกอะไรๆกับอินนี่แล้ว ทำไงดีล่ะ ทำไงดีล่ะ :-[
-
เสร็จแน่ๆ :oo1:
-
ยูเริ่มหวั่นไหวแล้วสิ :mew3:
-
เคะเรื่องนี้ดูหวงก้าง แต่ต่างกันตรงที่อีกคนเจียมตัว แต่อีกคนคิดว่าตัวเองพิเศษ ชอบยู ใจดี มีเสน่ห์แบบแปลกๆ บุคคลิกน่าเข้าหามาก
-
พี่ยูนี่ซึนจริงๆเลยน่ะ
-
ตอนนี้สั้นจริงหรือมันแค่สั้นไปในความรู้สึก
ค้างบอ่ะค่ะ ตื่นเต้นมาก อ่านจบตอนแต่ใจยังสั่นรัวอยู่เลย><
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ใช่เลย อย่าเพิ่งพูดอะไร
ขออินซึมซับความรู้สึกอิ่มเอมใจนี้ก่อน //ที่จริงยังหายใจไม่ทัน
:กอด1:
-
ชอบๆๆๆๆๆ
คนที่ไม่รู้ตัวเองที่สุดคือ ยู 5555 อินเอ้ยย สู้ต่อไปถึงบางครั้งมันผิดวิธีแต่ตบข้างเดียวมันไม่ดังหรอก (ทุกกรณี)
-
เพลงเหมาะกับตอนนี้มากกกก
เข้าใจพี่ยูอ่ะ มันคงอึดอัดแล้วความคิดก็ขมุกขมัว ไม่อยากจะยอมรับ
อินเอ้ยยยย ทำตัวดีๆเน้อออ อ่านตอนที่น้องคิวบอกแล้วยังจี๊ดแทนพี่ยูเลย
สู้ๆ 5555
-
ชอบคิวนะ รู้สึกเหมือนต่อไปจะมีบทบาทเป็นเพื่อนที่รู้ใจของนายเอก :hao7:
อินทรีย์ก็รุกเต็มที่ นัทเองก็เริ่มจะกลายเป็นนางร้าย เรื่องชักมัน แต่ที่แน่นอนที่สุดเห็นจะเป็นยูซึ่งกำลังเริ่มเกิดการผันแปรในอารมณ์ความรู้สึกมีต่ออินทรีย์ ระวังนะจ๊ะ เดี๋ยวจะตุกหลุมน้องอินเข้าให้ :mew1:
-
แอบสงสารคิวอ่ะ
อิหนูเอ๊ย ไม่น่าเห็นแก่นาฬิกาเรือนเดียวเล๊ยยยย :laugh:
-
:ling2:นัทจะกลับมาแย่งยูคืน
-
อ่านเรื่องนี้ด้วยใจลุ้นระทึก กบัวมันจบ สนุกมาก รักเลยอ่ะ
คำพูดคิวคือทุกสิ่ง ตอนแรกก็เซ็งอินน่ะนะ แต่พอคิวพูด เฮ้ย มันใช่อ่ะ ยูต่างหากที่ไปทั่ว ใจดีกับเค้าไปทั่ว
มีเสน่ห์มากๆๆๆ ขนาดพี่เฟยยังอยากได้เลยอ่ะเฮ้ย จุดนี้มะรุมมะตุ้มรุมรักยูกันสุดๆ
ถามว่าอินทรีย์จะเครียดมั่ย ก็คงมากกกกก 555 สมน้ำหน้า บางทีพระเอกฉันก็กำกวม
น้องคิวบอกรักพี่ยู แถมหวานออกสื่อ กีสสสส อินทรีย์เครียดแย่แล้วเว้ย เนียนหอมแก้มในสนามอีก แกร ฉันจะบ้ากับชายคนนี้
นัทนี่หวงอินหรือหวงยูกันนะ เราว่าหวงยู อินเว้ย งานยากเว้ย แต่อินก็ถือว่าไปไกลมากๆ พี่ยูคิดมากสับสนไปหมดเลยตอนนี้
อยากใหัมาต่อวันนี้พรุ่งนี้ เฮ้อ เสพย์ติด รอวันพุธค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
แหม่อุตส่าห์ลุ้นให้นัทมาตามอิน คิวมาตามพี่ยู55555
-
พี่ยูเจ้าชู้ไม่รู้ตัว ใจดีกับเค้าไปทั่วน้องอินน้อยใจนะเนี่ย :o8:
แต่พี่ยูหวั่นไหวเต็มที่แล้ว อีกนิดนะอิน แสดงความชัดเจนเพิ่มอีกหน่อยนะ
-
ไม่ชอบนัท :ling1:
-
คือชั้นงง ว่าตกลงน้องนัทนางยังไงกันแน่ จะว่าไม่พอใจน้องคิวก็น่าจะใช่ อาจไปรู้อะไรมาว่าอินเคยนอนกับคิว
แต่ตอนที่แล้วมานัทก็มองพี่ยูแบบไม่พอใจ แถมไม่พูดด้วย เอาแต่ตามอิน ก็เลยคิดอีกว่านางคงมองเรื่องระหว่างพี่ยูกับอินออกมั้ง
แล้วเนี่ยที่คิวหายไป นัทก็ไม่ถูกกล่าวถึง ไม่รู้ไปตบกันหลังไมค์หรือยัง ฮ่าาาาา
จริงๆน้องคิวก็น่ารักนะ ดูไม่ระรานดี หรือจริงๆเพราะเป็นคนไม่สู้คนเท่าไหร่ด้วยอยู่แล้วก็เลยดูจากภายนอกว่าไม่แรงเท่านัท
แต่ข้างในก็น่าจะแอบแรงอยู่ ตั้งแต่ยอมทั้งพี่ยูทั้งอินง่ายๆ นอกใจแฟน วันต่อๆมายังเอานาฬิกานั่นมาใส่หน้าตาเฉย
คือถ้าหน้าไม่หนาพอประมาณประกอบกับสามัญสำนึกไม่ต่ำกว่ามาตฐานซักนิดก็คงทำแบบนี้ไม่ได้หรอก เชอะ!
พอคิดถึงตอนน้องพูดถึงอินแบบตัดพ้อแล้วก็เจ็บแทนพี่ยูว่ะ ตกลงน้องชอบพี่ยูจริงเหรอ ถ้าชอบถ้ารักจริง ทำไมทำแบบนั้น
แค่ตอนแรกอินมันทำท่าไม่ชอบใส่ พออินมาทำดีมาพูดหวานๆใส่ก็ยอมนอนกับเค้าเนี่ยนะ หรือนาฬิกาแพงๆมันอุดลูกกะตาไว้ วุ้ยเซ็งน้องคิว
แถมตอนสองตอนที่แล้วยังวิ่งหน้าตั้งมาหาอิน แล้วยังพูดอวยตัวเอง(นึกว่าเขามาหา)อย่างไม่ขวยใดๆต่อหน้าแฟนเก่าตัวเองอีก เฮ้อ
พี่ยูไปทั่วจริงๆนั่นแหละ ใจดี ไม่จุกจิกคิดมากเจ้าคิดเจ้าแค้น ดูเป็นผู้ใหญ่ เด็กๆถึงติดกันจั๊งงง
แนะนำให้ขุ่นพี่ยูเปิดเนิร์สเซอรี่เถอะค่ะ กิจการรุ่งเรืองแน่ๆ น้องมั่นใจมากค่ะ กร๊ากกกก
ตอนนี้เหมือนพี่แกจะเริ่มรู้สึกตัวแล้วล่ะว่าอะไรยังไงกับอิน แต่แค่ไม่อยากยอมรับแค่นั้นแหละ
แต่ก็นะ ฟังที่คิวพูดแล้วก็ทำให้นึกหวั่นอิตาน้องอินเหมือนกัน พูดคำว่าชอบได้ง่ายๆ ไม่เคยนึกรักอะไร คงทำให้คุณพี่ยังไม่มั่นใจ
แต่ส่วนตัวคิดว่าน้องมันพูดจริงทำจริงนั่นแหละ น้องอินสู้ๆ ต่อนี้ทะลวงกำแพงไปได้ชั้นนึงแล้วนะ
-
เอาดีๆ นี่ค้างแล้วค่ะ :mew5:
-
โอ๊ะโอ สิ่งที่กำลังเกิดนี่จะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สุข เศร้า หรือ เคล้าน้ำตาเน้อออ?
-
เราเข้าใจยูนะที่ไม่เชื่อใจอิน คือจีบเรา แต่ก็ไปเอากับคนอื่น
คือคุณเมิงครับ ควายที่ไหนเค้าจะเชื่อว่าจริงจังว่ะ ปัญญาอ่อนป่ะ
ส่วนนัท ตัวละครนี้เราไม่ชอบเลยอ่ะ นิสัยนี่ไม่สมควรเอามาเป็นแฟนเลย
ส่วนยู ดีเกิ๊น คือถ้าจะให้มีแฟนแบบนี้ก็ไม่เอาอ่ะ ให้อภัยคนเรี่ยราดจนน่าหมั่นไส้
บางครั้งก็น่าสมน้ำหน้านะ เพราะคิดดีเกินไป มองโลกในแง่ดีเกินไปคือไม่รู้ว่า
ในโลกนี้จะมีคนแบบยูซักกี่คนอ่ะ
-
จูบขนาดนี้นี่ทำคนอ่านตายยยยยยยย เสียดายไม่มีคลึงหัวนม :hao6: :hao6: :hao6:
-
อินมันแน่ว่ะ ทำพี่ยูหวั่นไหวซะแล้ววววววว
-
แอร๊ย ละลายค่ะ :ling1:
-
พี่ยูหวั่นไหวซะที ใจดีเรี่ยราดตลอด อินแม่มหึงโหดเลย
-
เพิ่งอ่านรักเร่จบเลยมาตามเรื่องนี้ต่อค่ะ ฟินตกต้างจากตอนพิเศษรักเร่ :mew3:
อ่านตอนแรกน้องอินมันก็แบบอ้อนทีนจริงๆ นิสัยๆ :m16:
แต่พอหลังๆก็เริ่มอ้อนพี่ยูได้แบบน่ารักน่าชัง :laugh:
แต่โดยส่วนตัวชอบพี่ยูมั๊กมาก ก็เเหมพี่ยูเป็นคนคิดบวก มองโลกแง่ดีให้อภัยตลอดๆ ใจดีช่างเทคแคร์อีกต่างหาก
แบบนี้รักตายยยย เพราะฉะนั้น น้องอินอย่าปล่อยให้หลุดมือเด็ดขาดนะลูก :katai2-1:
ส่วนนัทนี่แบบ ชิชิ น่ารังเกียจ :z6:
น้องคิวก็นะ ถ้ารักพี่ยูจริงๆ แกจะหวั่นไหวไปกับคำบอกชอบของอินมันทำไม เพราะฉะนั้นไม่สงสาร :laugh:
ตามติด ติดตามเรื่องนี้ด้วยคนค่ะ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อ๊ากกกกกกกกกก เข้มข้นจริง
ทฤษฎีของการหายไป ทำให้ยูเริ่มกังวลแล้วดิ
ว่าแต่ พี่เฟยยยยยยย อ้ายยยย ขอกันแบบนี้เลยนะ
เดี๋ยวก็เป็นแม่ยกเฟยยูหรอก อิอิ
-
เลาอยากอ่านต่อ
แล้วนัทจ้องคิวทำไมมมม
อะไรยังไง
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบผู้ชายแบบพี่ยูอะ อบอุ่นใจดี น่ารักสุด ๆ ยังรู้สึกเสียดายพี่ยูแทนน้องนัทน้องคิวไม่หาย
ตอนนี้พี่ยูก็เคลียร์กะน้องคิวได้ล่ะเหลือแต่น้องนัทนี่แหละสงสัยจะยากดูเอาแต่ใจแล้วก็เห็นแก่ตัวขนาดนั้น
แต่น้องอินที่เอาแต่ใจยังหลงรักพี่ยูงอมแงมเลยนี่นะ แล้วสิ่งที่กำลังจะเกิดมันจะเป็นการยอมรับว่ารักน้องอินเข้าแล้วใช่ม๊าพี่ยู
รับรักน้องอินซะทีเถอะนะก่อนที่น้องอินจะคลั่งไปมากกว่านี้
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :L2:
ปล.คนอ่านก็ชอบค่ะแต่ชอบทุกตอนนะไม่ใช่เฉพาะตอนนี้ สนุกมาก ๆ หลงรักพี่ยูงอมแงมเหมือนกัน :-[
-
สิ่งที่มันกำลังเกิดกับเราทั้งสองคน
เธอเรียกมันว่าความรักหรือเปล่ามันชอบกล
:hao5:
โอ้ยย ตอนเห็นชื่อตอนแล้วเพลงนี้แวบมาในหัวเลยค่ะ พออ่านไปเนื้อเพลงก็วนอยู่ในหัวไป
มันใช่อ่ะ มันใช่ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ พี่ยูอ่ะ พี่ยูอ่ะ! กำลังคิดอะไรอยู่กับน้องใช่มั้ยล่ะ! แงงง
ชอบอินทรีย์ตอนนี้มากเลย :hao5:
ชอบตอนจูบพี่ยูในห้องน้ำมากๆ อ่ะคะ มันแบบ บรรยายไม่ถูกแต่อ่านแล้วมันโอ้ยยยยยย เป็นของน้องมันเหอะพี่ยู
เดี๋ยวนี้อะไรๆ ก็คิดถึงน้องอินตลอด จะมาปฏิเสธก็ไม่ทันแล้วนะพี่ยู ปล่อยให้น้องมันเข้ามีอิทธิพลขนาดนี้ คือไม่ทันแล้วอ่ะ ฮาาาาา อีกอย่าง ตอนนี้ชอบพี่เฟยด้วยค่ะ แอร๊ยยยย ทำไมตอนพี่ยูคุยกับพี่เฟยเราถึงชอบโมเม้นท์นี้ก็ไม่รู้ นี่ถ้าพี่เฟยมาจีบพี่ยูจริงๆ จะเป็นยังไงบ้างน้า????? (อินทรีย์หักคอ :z6: ) 5555555555555
ชอบตอนนี้ด้วยคนค่ะ แงงงง :o8: เลาจะรอตอนหน้านะ ฮืออออ
-
รู้สึกเขินนนนนนนน
ชอบเวลาพี่ยูหงุดหงิดแบบไม่มีสาเหตุทั้งที่รู้สาเหตุแต่ไม่ยอมรับ
ความพยายามของอินทรีย์กำลังจะสัมฤิทธิ์ผล รอติดตามค่ะ :-[
-
อีรุงตุงนังดีจังเล้ยยยยยย เจ้ายู ใจดีไปทั่วจริงๆพ่อคู๊ณณณณณณณ อินจัดการเลย 55555
-
10 วันที่ฉันป่วย
ผมได้ยินเสียงหึ่ง ๆ ของเครื่องปรับอากาศที่เบามาก ย้ำครับว่าเบามากแต่ผมก็ยังได้ยินในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกว้างที่ไม่คุ้นเคย หลังจากแข่งเสร็จอินทรีก็พาผมไปกินข้าวแล้วกลับมาที่คอนโดมัน จับยัดเข้าห้องน้ำแล้วโยนเสื้อผ้าตามมาทีหลังโดยที่ผมไม่่มีสิทธิ์แย้งอะไรสักคำ
อันที่จริง ผมจะไม่อยู่ก็ได้ หนีกลับไปเลย หรือโวยวายขึ้นมาก็ไม่แปลก แต่กลับเลือกที่จะเงียบเพราะคิดว่าอินกำลังโกรธจริง ๆ เลยไม่อยากให้มันอารมณ์เสียยิ่งกว่าเก่า ประหลาดมากเลยใช่ไหมครับ แต่ผมก็ยอมนั่งคอยมันอาบน้ำดี ๆ ฟังเสียงแอร์แข่งกับลมหายใจของตัวเองที่ถอนทิ้งลดอายุไขครั้งแล้วครั้งเล่าเป็นชั่วโมง ก่อนอีกฝ่ายจะกลับออกมาโดยสวมแค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวกับผ้าขนหนูสีขาวพาดบนบ่าไม่ให้หยดน้ำไหลหยดแหมะตามพื้นห้อง รูปร่างสมส่วนกับกล้ามเนื้อเป็นมัดทำให้ผมเผลอมองตามอย่างช่วยไม่ได้ เกย์ก็คือเกย์ อีกฝ่ายจะรุกหรือรับแต่ร่างกายสวยงามในรูปแบบของผู้ชายยังไงก็น่ามอง อินเป็นคนขาวมาก ขาวโอโม่ยิ่งกว่าที่เคยคิด อาจเป็นเพราะแขนขาที่ผมเคยเห็นบางส่วนของมันเป็นส่วนที่โดนแดด พื้นที่ใต้ร่มผ้าเลยสว่างจ้าเหมือนเรืองแสงได้แต่ไม่จืดชืด มีไรขนจากสะดือเลื้อยลงไปใต้ขอบยางของกางเกงผ้านิ่มราวกับยั่วยุความอยากรู้อยากเห็นว่ามันจะไปสิ้นสุดที่ไหน ส่วนข้างในบ็อกเซอร์ลายสปองกี้บ๊อบสีเหลืองนวลมีการขยับเวลาที่เดินทำให้รู้ว่าในนั้นมันไม่สวมอะไรอีกชั้น ไอ้ห่าราก ไอ้หน้าไม่อาย มีแขกก็ยังกล้าแต่งตัวแบบนี้อีกนะมึง
“มองอะไร”
ผมไหวไหล่เบือนหน้าหนี “เปล่า”
“เห็นอยู่ว่ามอง”
“กูจะมองทำไม”
“อยากจับสปองบ๊อบเหรอ?”
“ขำปะ?”
อินทรีหัวเราะก่อนเดินมาหา ปีนโซฟาสีครีมหนังแท้ของมันขึ้นไปนั่งบนพนักพิงด้านหลัง พอผมจะขยับหนีขายาวก็เสือกยกมาพาดบ่าไว้ทั้งสองข้าง ล็อคให้หัวผมหงายไปชนกับ...เออ นั่นแหละ เป้าที่ไม่ได้ใส่ชั้นในของมัน
“ไอ้เชี่ยอิน!”
“อยู่นิ่งๆ เดี่ยวเช็ดผมให้ ขยับมากเดี๋ยวมันก็ตื่นขึ้นมาหรอก”
คนพูดมันขู่กลั้วหัวเราะ ผมนึกอยากลุกให้มันหงายเงิบตกโซฟาไปจริง ๆ แต่ก็ไม่ได้ทำหรอก ผมมันคนดีเกินไปนี่หว่า
“ยูโกรธอะไรผมหรือเปล่า?”
ผมเหลือบตาขึ้นมองมันแต่ก็เห็นแค่ปอยผมหน้าตัวเองที่ตกลงมา ไม่ได้โกรธอะไร ไม่มีสิทธิ์โกรธ ผมรู้ ผมไม่ได้งี่เง่าขนาดที่สำคัญตัวเองผิดแล้วเอามาโวยวาย เพียงแค่พอแล้ว ผมไม่รู้ว่ามันจะเสียเวลาตรงนี้กับผมทำไมในเมื่อที่จริงความรู้สึกของมันก็ไม่ใช่เรื่องจริง
ที่บอกว่าชอบ ที่พูดว่ามีความสุขที่ได้อยู่กับผม มันก็แค่พูดไปเรื่อยตามประสาคนไม่รู้จักคิดเท่านั้น
“มึงไม่เหนื่อยเหรอวะ”
“เรื่อง?”
“ที่มาตามกูเนี่ย”
มันยิ้ม ผมเห็นผ่านกระจกโทรทัศน์ที่ปิดสนิทตรงหน้า มือใหญ่บรรจงนวดเส้นผมที่ชื้นหมาดของผมเบาๆก่อนหลุบตามองลงมา “คงเหนื่อย ถ้ายูไม่ชอบผมเลย”
“..อะไร มึงหมายถึงอะไร?”
“ยูเองก็รู้สึกดีกับผมไม่ใช่เหรอ?” มึงเอาความมั่นใจมาจากไหนกันวะ ซื้อต่อเลยได้ไหม “ผมถามยูกลับบ้างดีกว่า พี่ไม่เหนื่อยเหรอที่วิ่งหนีหัวใจตัวเองแบบนี้ไปเรื่อย ๆ”
จู่ๆผมลมหายใจผมก็สะดุด วิ่งหนีเชี่ยอะไรของมัน “มึงเพ้อปะ กูเกลียดมึงจะตายห่า”
“ยู… ถ้าเกลียดผม ยูจะมานั่งให้ผมเช็ดหัวให้แบบนี้เหรอ?” อินทรีถามก่อนโน้มตัวลงมา ใช้ปลายนิ้วพันเส้นผมของผมขึ้นไปจูบแล้วช้อนตาขึ้นมาสบผมในจอแก้วของโทรทัศน์ที่มืดสนิท และกลายเป็นผมเองที่พูดไม่ออกเมื่อมันถามซ้ำ
“ถ้าเกลียดผม จะจูบกลับมาทำไม? จริงๆแค่น้อยใจหรือเปล่าที่ผมไม่ได้ไปหา ผมขอโทษ...แต่ผมซ้อมบาสหนักจริงๆ จำได้ไหมที่ผมเคยบอกว่าถ้าชนะ...”
“มึงยังไม่ชนะ กีฬาคณะแข่งเสร็จตั้งสิ้นเดือน”
อย่ามาโมเมทวงรางวัลนะโว้ย เรื่องนั้นกูก็จำได้เหมือนกัน “ผมบอกเหรอว่าต้องชนะทุกคน ผมหมายถึงชนะถาปัตย์ต่างหาก”
เรื่องนั้นมันแน่ยิ่งกว่าแน่อยู่แล้วปะ ไอ้อินทรี ไอ้งูพิษ ไอ้จิ้งจอกเก้าหาง ผมพยายามขยับตัวหนีแต่ก็ถูกอีกฝ่ายล็อกคอเข้าเป้ามันอีกครั้ง ทีนี้ไอ้อะไรบางอย่างแม่งตื่นขึ้นมาจริง ๆ ว่ะ ซวยแล้วกู
“อย่าดื้อดิ”
“มึงจะเอาอะไร”
“เอายู”
ผมลุกขึนพรวดเลยครับ แต่ไอ้อินไม่ยักจะหงาย มันกระโดดกอดคอผมทัน ไอ้สัด ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ “ไอ้เหี้ย แค่ก… แขนมึง รัดคอ….”
“โทษๆ ผมตกใจ จู่ๆก็ลุกขึ้นมาเกิดผมหงายท้องไปยูเป็นหม้ายนะโว้ย”
“บ้านมึงสิ ไอ้อิน พูดเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย อยากโดนตีนนักใช่ไหม?”
อินทรีหัวเราะ ยอมลงจากหลังผมที่เกาหัวแกรก ๆ “พูดเล่น ไมตกใจรุนแรงจังวะ”
“มึงลองเป็นกูมึงก็หลอนวะ เชี่ยแม่ง กวนตีนงี้ไม่ต้องเอาละ กูกลับดีกว่า”
“เดี๋ยวดิ…ค้างนี่แหละ” เจ้าของห้องคว้าแขนผมไว้ ปากมันยังยิ้มอยู่ ดูดีกว่าตอนโมโหตั้งเยอะ “ผมไม่ขอขนาดนั้นหรอก บอกแล้วว่าไม่ได้รีบ แต่อยากให้ยูรับปากผมอย่างนึง...อย่าใจดีไปทั่วได้ไหม”
ผมกำลังจะอ้าปากด่า แต่อีกฝ่ายขัดขึ้นมาก่อน
“ผมรู้ว่ามันเป็นข้อดีของยู ผมชอบยูเพราะยูเป็นแบบนี้ แต่ผมอยากให้ยูใจดีกับผมแค่คนเดียว กับไอ้เด็กคิวนั่นก็ไม่ได้ นะยู… ผมขอไม่เยอะเลย ทำให้ผมหน่อยนะ”
สายตาคู่นั้นมองอ้อน มันขยับมือจากข้อศอกที่รั้งผมไว้มาจับฝ่ามือ ใช้นิ้วหัวแม่มือนวดเบา ๆ แต่ไม่ละสายตาหนี สีดำของลูกตาใสเว้าวอนอย่างที่มันชอบทำ
ผมไม่อยากให้มันทำแบบนี้กับคนอื่น
คงเหมือนกับ ที่มันไม่อยากให้ผมใจดีกับคนทั่วไป
“กู…”
ผมปฏิเสธมันไม่ลง จะด่ามันก็ไม่ได้ คำพูดจุกอยู่ที่ปาก อาจเป็นเพราะผมรู้ว่าครั้งนี้ อินทรีพูดจริง
“แลกกัน” เจ้าของห้องเลิกคิ้วขึ้น “กับบุหรี่”
ว้าโว้ยยย นี่กูขอเหี้ยอะไรไปเนี่ย อินทรีไม่ตอบแต่อมยิ้มกวนประสาท ผมเริ่มไม่ไหวแล้วว่ะ ทำไมถึงรู้สึกกับมันได้ขนาดนี้ ความรู้สึกแบบนี้… มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไรกันวะ….
เอาเป็นว่า เรื่องเมื่อวานน่ะ ช่างมันเถอะครับ
ผมลืมตาตื่นอีกทีเพราะรู้สึกถึงอะไรอุ่น ๆ จนถึงร้อนกระทบผิวบริเวณหัวไหล่ ลมหายใจที่ผ่อนผ่านจมูกโด่งเป็นสันของคนข้าง ๆ อุณหภูมิสูงกว่าปกติ แขนที่กอดเอวผมไว้แน่นเหมือนลูกหมีโคอาล่านั่นก็ด้วย ไม่มีส่วนหนของร่างกายอินทรีที่จะเย็นทั้ง ๆ ที่นอนผึ่แอร์หนาวเหน็บจนผมเผลอขยับตัวเข้าหามันแม้แต่น้อย มันป่วย แน่ล่ะ ไม่ต้องสืบ อาจเป็นเพราะเล่นกีฬาหนัก ๆ เมื่อวานแล้วมาอาบน้ำสระผม(แต่เสือกไม่เช็ดหัวตัวเอง) รวม ๆ กับที่เปิดแอร์ไว้ที่ 16 องศา ให้หมีแพนด้าอยู่ไข้เลยขึ้น ประเด็นก็คือ ผมไม่รู้ว่าอินป่วยแล้วจำเป็นต้องดูแลไหม?
เป็นคำถามโง่ๆใช่ไหมครับ แต่สำหรับผมเวลาตัวเองไม่สบายจะไม่อยากให้ใครมาวอแว ผมป่วยเอง หายเองได้ ดังนั้นไม่ว่าแฟนคนไหน ๆ ก็ไม่ต้องมาวุ่นวายให้เหนื่อยเปล่า แต่ในทางกลับกันทุกอย่างก็สลับหมด ผมไม่เคยปล่อยแฟนตัวเองนอนป่วยลำพังต่อให้งานจะยุ่งแค่ไหน ประเด็นคือ ไอ้คนข้าง ๆ ผมมันไม่ใช่แฟน และที่สำคัญกว่านั้น มันไม่ใช่เกย์รับที่น่าจะปวกเปียกตายง่าย
ผมสะบัดผ้าห่มขึ้นพับสองทบแล้วคลุมตัวคนป่วยก่อนเลื้อยไปปิดแอร์ ชั่งใจพักใหญ่ว่าจะปลุกมันดีไหมท้ายที่สุดก็รำคาญจะฟังมันงอแงเลยปล่อยให้คนป่วยหลับ ส่วนตัวเองลงไปซื้อของกินง่าย ๆ กับยาสามัญประจำบ้านมาให้มัน ที่ห้องมันอาจจะมี ไม่รู้ ผมไม่อยากรื้อ พาราแผงละไม่กี่บาทซื้อๆไปเหอะ ถ้ากินแล้วไข้ไม่ลดค่อยลากไปหาหมออีกที คอนโดมันอยู่ย่านชุมชน ร้านรวงเต็มไปหมดจนแทบไม่ต้องกระดิกตัวไปไหนไกลก็ได้ของมาครบในเวลาอันรวดเร็ว กลับขึ้นห้องมาอีกครั้งเจ้าของพื้นที่ยังนอนอุตุ แต่ผ้าห่มที่ผมวางทับ ๆ ไว้ทีแรกร่นมาจนตกเตียง สีหน้าท่าทางกระสับกระส่ายของมันแสดงให้เห็นว่าอินทรีนอนไม่สบายตัวนัก
ผมวางข้าวกล่องกับแผงยาไว้ด้านนอก ส่วนตัวเองก็ปีนขึ้นที่นอนมาใช้หลังมือแตะหน้าผากเนียน เวลาที่หลับไหลอินทรีไม่ได้ดูเหมือนเด็กหนุ่ม แววตาดุดันปิดสนิท ขนตาเป็นแพหนาทบลงมาให้เห็นเส้นตัดของสีดำกับผิวขาวกระจ่างของมันชัดเจน มันไม่ได้แย้มย้วย ใส เหมือนแฟนคนก่อน ๆของผม แต่กลับมีสันกรามกับรูปหน้าที่คมเข้มอย่างบุรุษเพศ คิ้วสีเดียวกับผมขับให้หน้ามันมีสเน่ห์และดึงดูดทุกครั้งที่บังเอิญลากสายตาผ่าน มันไม่ใช่คนปากแดง ริมฝีปากบางแต่ได้รูปสวยปกติแล้วจะเป็นสีที่เข้มกว่าผิวนิดหน่อย ทว่ายามที่พิษไข้รุมเร้ากลับเคลือบด้วยสีระเรื่อของไอร้อนจากอุณหภูมิที่เปลี่ยนไป
ผมเผลอยิ้มไม่ใช่เรื่องน่าเจ็บใจเท่าที่เผลอใช้ปลายนิ้วแตะลงบนกลีบปากมันช้า ๆ ผมกับมันจูบกันจนจากเรื่องที่เคยประหลาดกลายเป็นปกติสามัญ ผมเลิกนับไปแล้ว จะไปเอานิยายอะไรกับคนอย่างมันที่เชื่ออะไรไม่ได้สักอย่าง สำนวนคบเด็กสร้างบ้านคงใช้กับอินทรีได้ แต่น่าแปลกที่ทุกครั้งผมกลับรู้สึก และมันประหลาดมากที่ผมรู้สึกมากขึ้นทุกทีที่ได้ใกล้ชิดกับมันขนาดนั้น
อาจเป็นเพราะ ผมร้างราเรื่องพรรค์นี้มานานเกินไปก็ได้ถึงมีอาการแปลก ๆ
อินทรีลืมตาเปิดขึ้นเมื่อผมดึงมือกลับมาพอดี ตามันหวานเยิ้มแต่ก็แดงก่ำ ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ยกมือป้องปากเพราะไอโขลก ผมกุลีกุจอหยิบทิชชู่ให้มันเช็ดน้ำหูน้ำตาก่อนทักด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“เล่นกีฬาโชว์พาววันเดียว ไข้แดก”
“.............”
อินพยายามพูดอะไรบางอย่างแต่กลับมีเพียงเสียงแหบแห้งผ่านหลอดลม สบายหูกูล่ะ ไอ้เด็กเปรตไม่มีเสียงโวยวาย ผมกระตุกยิ้มมุมปากอย่างผู้มีชัย วันนี้ถึงทีกูจะกวนตีนมึงบ้างแล้วอินทรี
“ลุกมากินข้าวกินยาแล้วค่อยนอนต่อ ซื้อคะน้าผัดน้ำมันหอยมาให้”
อินทรีทำหน้ามุ่ย มันไม่กินผัก ผมรู้ ที่จริงเมนูนั้นน่ะของตัวเอง ส่วนที่ซื้อมาให้มันเป็นข้าวต้มปลาต่างหาก บ่นก็ไม่ได้ เถียงก็ไม่ได้ ทนแดกไปนะครับน้อง งานนี้
“ลุกสิ ล้างหน้าล้างตาหน่อย อาบน้ำไหวนะ ไม่ได้ป่วยขนาดต้องเช็ดตัวหรอก”
อินทรีทำตาอ้อนแบบที่ชอบทำ ขอโทษครับ แต่ใช่ว่าแบบนั้นจะได้ผลเสมอไปไง งานนี้พลาดครับ ผมตั้งใจจะแกล้งมันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ใครจะใจอ่อน เป็นไข้แค่นี้ไม่ถึงตายหรอก ไม่ต้องดูแลมากก็ได้
“กินให้หมดด้วยนะ อุตส่าห์ลงไปซื้อให้”
ริมฝีปากสีเข้มเม้มเข้าหากัน ผมทำท่าจะลุกหนีมือใหญ่ก็คว้าข้อศอกกลับลงมานั่งบนเตียงเหมือนเดิม อินทรีรู้แน่ล่ะว่าผมเจตนาจะกวนประสาทถึงยื่นหน้ามาใกล้หมายจะเอาเปรียบกันอย่างเคยพลาดตรงที่ผมออกแรงดันไหล่มันเอาไว้ไม่ให้ขยับมาเกินความจำเป็นเสียก่อน “น้องอินป่วยอยู่นะครับ อยากให้พี่ยูติดหวัดไปด้วยเหรอ”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงแบบที่ไม่เคยใช้กับมัน ประโยคพวกนี้ สายตาแบบนี้ปกติแล้วจะใช้เวลาจีบเด็กมากกว่า ผมจงใจหลุบสายตาลงก่อนช้อนขึ้น มองอีกฝ่ายตาฉ่ำพลางกดยิ้มที่มุมปาก ไม่ละลายก็ให้มันรู้ไปสิ อย่าให้พี่สอนรุก เรามันคนละชั้น ไอ้น้องเอ๋ย
“..ยู........”
เสียงทุ้มเปล่งอู้อี้ก่อนหันไปไอโขลกแล้วสบตาผมอีกครั้ง สายตาคมดุไหวระริก อินทรีหลุบสายตาลงจ้องที่ปากผมแบบไม่ปิดบัง ผมเลิกคิ้วทักเมื่ออีกฝ่ายทำปากพูดว่า ‘อยากจูบ’ แบบไม่มีเสียง
อินทรีอะไร้ นกน้อยในกำมือชัด ๆ
“ไปกินข้ะ...เฮ้ย!!!”
ผมไม่เคยเจอคนป่วยแผลงฤทธิ์มาก่อนครับ ยังไม่ทันจบประโยคดีไอ้อินก็กระโจนมากอดผมทั้งตัวให้หงายท้องตึงไปกับเตียง ใช้จมูกสันบี้ฟัดข้างแก้มหลายครั้งก่อนอ้าปากงับติ่งหูไล่ลงมาต้นคอ แขนอุ่นกอดรัดผมแน่นจนหายใจไม่ออก ยิ่งดีดดิ้นอีกฝ่ายยิ่งกอดไว้แน่น กดริมฝีปากหนัก ๆ บนผิวกายผมราวกับเป็นไอ้เบิ้ลกับตุ๊กตาไก่โอ๊ก กิริยาแบบนี้ใช้คำว่าฟัดจะเหมาะกว่า ไอ้เหี้ย ป่วยจริงรึเปล่าวะเนี่ย
“อิน...ปล่อยก่อน ไอ้อิน!”
“.............” ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
คู่กรณีถอนใบหน้าจากซอกคอผมมาหอมจูบหนัก ๆ ที่ริมฝีปาก ไม่ได้แทรกปลายลิ้นหรือลึกซึ้งอะไรแต่เป็นจูบที่ผมรู้สึกได้ถึงฟันเรียงสวยของมันภายใต้ผิวหนังที่อุ่นจนร้อนก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาซบอกผมที่หัวใจเต้นแรงจนทำให้มันยิ้ม
“กูเหนื่อยหรอก หัวใจมันเลยเป็นงั้น”
รีบเถียงก่อนมันมโนไปเอง เปล่าครับ ผมไม่ได้ชอบมัน คนอย่างอินทรีถ้าหลงรักไปเตรียมอกหักได้เลย ใครจะหลงกล ผู้ชายตัวเท่าควายที่กอดผมไว้ไม่เถียง ไม่รู้ว่าเพราะมันเชื่อหรือไม่มีเสียงจะพูดกันแน่ “ลุกเลยไป กูหิวแล้ว”
อินทรียอมขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจูบหน้าผากผมแล้วเดินเข้าห้องน้ำในที่สุด
ตอนบ่ายอาการของเจ้าของห้องไม่ดีขึ้น ที่จริงแล้วผมมีนัดอาจารย์ตอนสี่โมงเย็นแต่พอเห็นอินซมไข้ผิดกับเมื่อเช้าที่ยังมีแรงมากวนตีนผมอยู่เลยลากมันมาหาหมอคลินิกใกล้ ๆ ก่อนจ่ายตังค์ค่ายามาสี่ห้าอย่างแล้วค่อยสบายใจขึ้นหน่อย คนเป็นๆก็หลอนจะตายชักอยู่แล้ว ขืนป่วยตายเป็นวิญญาณเดี๋ยวมันเข้าสิงผมจริงๆจะยุ่งกันเข้าไปใหญ่
“เดี๋ยวกินข้าว กินยา แล้วขึ้นไปนอน กูจะเข้าไปคุยกับอาจารย์ในมหาลัย”
“ไปด้วย” มันพยายามโก่งคอพูด เสียงเซ็กซี่ฉิบหายวายป่วง แต่ประทานโทษเถอะ ดูสังขารตัวเองบ้าง
“จะไปทำไม อยู่ห้องนี่แหละ เดี๋ยวกูกลับมาหา”
คู่กรณีไม่ตอบ ทำหน้าเซ็งใส่ผมแล้วเขี่ยข้าวต้มในจานเล่น เสียงมันพอจะมีบ้างแต่ยังต้องเงี่ยหูฟังดีๆว่ามันพูดอะไรอยู่ “กี่ขวบแล้วมึงน่ะ อย่าเล่นของกิน”
แทนที่จะหยุดทำอะไรปัญญาอ่อนอินทรีกลับวางช้อนแล้วกอดอก ตอนนี้ผมอยู่ในร้านเพิงเล็ก ๆ แถวตลาดใกล้คอนโดมัน เด็กนักศึกษาที่เดิมผ่านไปผ่านมาเหลียวมองกันเป็นแถบ
“อิน กินข้าว”
“อิ่มแล้ว”
“อย่าเกเรได้ไหม?”
คงไม่ต้องถึงขั้นป้อนกันหรอกนะ ผมถอนหายใจระอา ไม่รู้ว่ามันงอแงเรื่องอะไร “กูโดดนัดแอดไวเซอร์มาอยู่กับมึงไม่ได้ อย่าเอาแต่ใจนักดิ มีเหตุผลบ้าง”
“ผมมันก็ไม่มีเหตุผลมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ใครจะเหมือนยู ทำอะไรก็มีเหตุผลไปตลอด”
“มึงจะรวนกูทำไมเนี่ย” อินทรีเบือนหน้าหนีแต่ยังไม่พูดไม่จา ผมเลยต้องขยับมานั่งกับมันข้าง ๆ ไอร้อนระอุจนสัมผัสได้ว่าอาการมันหนักขึ้นและคงแย่กว่านี้ถ้าไม่รีบกินยาแล้วพักผ่อน
“ไข้ขึ้นอีกใช่ไหม?” กรอบตาได้รูปยอมสบตากับผมในที่สุด ผมเอื้อมมือไปแตะหน้าผากมันไล่ลงมาที่แก้ม ไรหนวดขึ้นเขียวครึ้มตัดกับสีผิวอมชมพูเพราะพิษไข้ ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรเลยตั้งใจว่าถ้าหลังจากกินยาแล้วไข้ไม่ลดคงต้องพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลอีกที “ยู....”
“พูดมาก ไม่เจ็บคอหรือไง”
มันพยักหน้า แต่ก็ยังพูด “จะเข้าไปหาคิวหรือเปล่า?”
ประโยคถามเสียงอ่อนนั้นทำให้ผมเผลอยิ้ม เลื่อนถ้วยข้าวต้มมาตรงหน้ามันก่อนยื่นเงื่อนไข “ถ้ากินหมดพี่จะไม่ไปหาคิว”
อินทรีเหมือนกับเด็กเล็ก ๆ มันไม่ใช่คนที่รับมือยากเกินไปเพียงแต่ต้องอ่านจุดอ่อนให้ออก มันเป็นคนที่ซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองระดับหนึ่งกับคนที่มันสนิทด้วย ผมยังจำภาพแรกของวันที่เจอมันใต้ตึกคณะเศรษฐศาสตร์ได้ ผู้ชายตัวสูงใหญ่ หน้าตาดีจัดที่สวมชุดแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า แววตาที่ติดจะมองคนอื่นแบบดูแคลนที่จริงแล้วมันก็เป็นแค่เด็กที่คิดว่าตัวเองมีทุกอย่างครบสมบูรณ์มากกว่าคนทั่วไป
อินอาจไม่รู้ ว่ามันยังขาดอยู่...
สิ่งที่เรียกว่า ความรัก ที่ทำมันกลายเป็นคนหึงหวงผมไปเสียทุกเรื่องขนาดนี้
“กินยาด้วย นี่น้ำ ไม่ต้องมองเลย แดกน้ำอุ่นไป”
ผมหยิบน้ำขวดมาเปิดให้มันก่อนแกะยาจากซองออกมาให้ ดีที่มันไม่ง้องแง้งเหมือนแฟนเก่าผมเลยไม่ต้องเสียเวลามาโอ้โลมปฏิโลมกันให้มาก หลังจากจัดการเร็องข้าวเรื่องยาเสร็จผมก็พามันกลับขึ้นมาส่งที่ห้อง ใช้เจลลดไข้แปะหัวให้ก่อนจับห่มผ้าหนา ๆ ก่อนอีกฝ่ายจะสลึมสลือไปเพราะฤทธิ์ยา
“ขับรถผมไปสิ...”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร”
“ต้องวนกลับไปเอางานที่หออีกไม่ใช่เหรอ กุญแจรถอยู่หลังตู้เย็น เอากุญแจห้องไปด้วยเผื่อกลับมาแล้วผมหลับ” จริงอย่างที่มันพูด แต่มันใช่เรื่องเหรอวะให้มานอนค้างด้วย คืนที่สองติดกันเลยเนี่ยนะ “ยูคงไม่ทิ้งผมนอนคนเดียวใช่ไหม?”
ผมสบตากับมันโดยบังเอิญ
อา...
ครั้งนี้สายตาอ้อน ๆ ของมันใช้ได้ผล ผมถอนหายใจแต่ยอมพยักหน้า เดินไปรูดม่านปิดให้ทั้งห้องอยู่ในความมืด ทิ้งโทรศัพท์ของอินทรีไว้ใกล้ตัวเผื่อมีอะไรมันจะได้โทรหาแล้วเดินออกมา ดูเวลาแล้วคงทันตามนัดอย่างฉิวเฉียด
“อ้าว...พี่?”
เสียงที่ดังขึ้นจากลิฟท์คอนโดทำให้ผมละสายตาจากนาฬิกาขึ้นไปมองคนทัก ผู้ชายหน้าตาดีจัดที่ตัวสูงแค่ไหล่วันนี้สวมแว่นตาหนาเตอะแต่ผมก็ยังจำได้แม่น เพื่อนของอินที่เคยเจอกันร้านเหล้าวันนั้น
“มาหาอินเหรอ?”
“เอ่อ..ครับ มันอยู่หรือเปล่า?”
“อยู่ แต่ป่วยว่ะ ฝากดูด้วยดิ เดี๋ยวต้องเข้ามหาลัย” โชคดีจังอินทรี มีหมอมาดูแลถึงที่ หมอเฉพาะทางสำหรับมึงด้วย หมอหมาน่ะ “เอากุญแจไปไหม?”
“อ่อ ได้ครับ แล้วนี่นัทยังไม่รู้เรื่องใช่ไหม?”
ผมเหลือบตาขึ้นมองเมื่ออีกชื่อหลุดจากริมฝีปากได้รูปของหมอตัวเล็ก อีกฝ่ายรีบยกมือขึ้นปฏิเสธเป็นพัลวัน “เฮ้ยๆ อย่าเข้าใจผิดนะครับพี่ อินเลิกกับนัทแล้ว แต่พอดีทางนั้นติดต่อเพื่อนผมไม่ได้เลยโทรให้มาดูที่คอนโดให้หน่อย ผมเองก็โทรมามันไม่รับตั้งแต่เช้าเหมือนกันเลยกลัวว่าจะไปเปรี้ยวตีนที่ไหน รู้ว่าอยู่กับพี่ค่อยสบายใจหน่อย จะได้มีคนคุมมันได้”
“ให้ผมคุมไม่ไหวหรอก ทางที่ดีหมอหาโซ่มาล่ามเลยดีกว่า” เพื่อนอินทรีเป็นคนพูดสุภาพมากครับ ไม่มีแววกวนตีนในน้ำเสียงเลย พูดจาหยาบด้วยไม่ลง อีกฝ่ายหัวเราะจนตาหยี เฮ้ยแม่ง ยิ้มแล้วน่ารักว่ะ “อย่าเขินเลยพี่ ผมรู้อยู่เรื่องพี่กับมันน่ะ”
ถอนคำพูดที่บอกว่าไม่กวนตีนเมื่อกี๊คืน
ผมยัดกุญแจห้องใส่มือเล็กๆแล้วรีบกดลิฟท์ที่ลงชั้นกราวด์ไปอีกรอบแล้ว หมอปอยังไม่เข้าไปหาเพื่อน แต่อยู่ยืนรอส่งผมด้วย “ไหน ๆ ก็มาแล้ว คืนนี้อยู่เฝ้าไข้อินสิ”
“อ่า...ไม่ได้หรอกครับ พอดีพี่ผมไม่ชอบให้ค้างข้างนอก แต่ยังไงจะช่วยเฝ้ามันให้จนกว่าพี่ยูจะกลับมานะ”
“เฮ้ย บรรลุนิติภาวะแล้วยังกลัวพี่อีกเหรอวะ” หมอหมาหัวเราะเฝื่อน พยักหน้ายอมรับหมดสภาพ “กลัวมากครับคนนี้”
“กลัวระดับนี้ต้องแฟนแล้วนะ ไม่ใช่พี่หรอกม้าง”
พูดแหย่เล่นแต่อีกฝ่ายกลับเขินจริงขึ้นมาได้ เชี่ยยยย มีแฟนแล้วเหรอวะ เสียดายว่ะ หมอแม่งโคตรน่ารักเลย “เอ่อ... พี่ยู ผมขอเบอร์พี่ยูได้ไหมครับ? เวลาอินมันอยู่กับพี่ไม่ค่อยรับโทรศัพท์ใครเลย ผมห่วงมัน สงสัยกลัวผมไปกวนเวลาสวีท”
กูถอนคำพูดเป็นรอบที่สอง ประโยคเมื่อกี๊โคตรน่าถีบเลยไอ้หมอ มือเล็กยื่นโทรศัพท์มาให้ผมเลยต้องกดๆไปแล้วยิงเข้าเบอร์ตัวเอง หมอปอยกมือไหว้ขอบคุณผม มารยาทดีเด่นจริงสิพับผ่า
“เออนี่ แล้วปอสนิทกับไอ้อินมันเหรอ?”
“ก็ตั้งแต่มัธยมแล้วแหละครับ มีอะไรก็คุยกันได้ทุกเรื่อง”
“อินมันไม่จีบหมอเหรอ?” หมอปอส่ายหน้ายิ้ม ๆ ให้ความรู้สึกมุ้งมิ้งมาก “ไม่หรอกครับ ผมกับอินเป็นเพื่อนกัน พี่ยูไม่ต้องหึงหรอก อินมันไม่มีมองใครนอกจากพี่แล้ว”
ผมถอนหายใจหนักๆ และยาวๆ มึงยัดใต้โต๊ะกันมาเท่าไรเนี่ยตัวจริงป่วย ไม่มีแรงมาอ้อนตีนกูเลยส่งนอร์มินีมาหยอดใช่ไหม ลิฟท์กำลังจะมาถึงชั้นที่กด คำถามสุดท้ายที่ผมถามปอก่อนลงไปคือ “งี้ปอรู้หรือเปล่าว่าอินกับนัทเลิกกันยังไง”
ผมกลับมาที่คอนโดอีกครั้งหลังจากที่คุยงานกับแอดไวเซอร์เสร็จ ซื้อแกงถุงกับข้าวต้มหมูมาให้คนป่วยกับคนเฝ้าที่รออยู่ในห้อง หมอหมานอนดูทีวีอยู่บนโซฟา ส่วนหมานั่งเกากีต้าร์ของมันอยู่ที่ระเบียง วางถุงกับข้าวลงบนโต๊ะกลางเสร็จถึงค่อยไปตามผู้ชายคอดนตรีด้านนอกกลับเข้าห้อง
“หายดีแล้วเหรอ ออกไปตากน้ำค้างน่ะ”
“หายแล้วครับ ร้องเพลงได้แล้วด้วย ยูฟังป่าว”
“ไม่ต้องเลย เข้ามากินข้าวได้แล้ว จะได้กินยานอน” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เป็นผมเองที่เดินไปหามันริมระเบียง ยกมือขึ้นอังหน้าผากเพื่อวัดไข้อีกรอบเห็นว่าอุณหภูมิต่ำลงแล้วก็เผลอยิ้ม อินทรีมองผมตาหวาน ดึงมือผมไปจับไว้ข้างแก้มไม่ให้เอาออก
“เป็นห่วงอะดิ”
“ใครห่วงมึง หายก็ดี จะได้กลับหอ”
“เฮ้ย ไม่เอา” คนแกล้งป่วยรั้ง เสียงมันดีขึ้นเยอะแต่ยังแห้งอยู่ ผมเอื้อมมือไปยีหัวอินทรีเบาๆก่อนดึงร่างตัวเองออกห่าง ทั้งวันเหงาหูชะมัดยากพอมันอาการดีขึ้นหน่อยค่อยโล่งอก อินทรีไม่ได้พูดอะไร เกากีต้าร์ไปเรื่อย สายตาคมยังจับจ้องผมไม่ไปไหน
“ทำยังไงผมถึงจะได้ยูมาเป็นแฟน?”
เฮ้ย หมดมู้ดแล้วเหรอวะถึงได้ถามเอาหน้าด้าน ๆ แบบนี้ ผมหัวเราะ ไม่ได้ตอบแต่ก็ไม่ได้ด่า ยังไม่ทันจะโดนบอมบ์ใส่ด้วยประโยคหวานหูอีกรอบคนที่ดูทีวีสบายใจเมื่อกี๊ก็วิ่งหน้าตาตื่นมาเรียก
“อินๆ กูกลับก่อนนะ”
“เออ ไปดิ”
“พี่ยูไปเป็นเพื่อนผมหน่อย”
เหวอครับ กลับก็กลับไปดิ มาชวนกูกลับบ้านมึงด้วยทำไม ไม่ได้สนิทกันนะไอ้หมอ “พี่ธันตาม?”
“อยู่ข้างล่างแล้ว”
ผมมองหน้าเจ้าของห้องสลับกับผู้มาเยือนไปมา หมอปอเป็นคนซีด ๆ ครับ เวลานี้ยิ่งซีดหนัก มือมันเย็นเฉียบเลยตอนมาจับแขนผมไว้
“มึงอ้อนพี่เขานิดๆหน่อยๆก็หายโกรธแล้ว”
“เขาจะหักคอมึงให้น่ะสิครับ ไอ้คุณอิน นะพี่ ไปเป็นเพื่อนผมหน่อย บอกพี่ผมว่าผมไม่ได้อยู่กับอินสองคน”
กำลังจะอ้าปากตอบครับ แต่เสียงเคาะประตูรัว ๆ ก็ดังขึ้นก่อน ผมได้ยินเสียงสบถเบา ๆ จากคนตัวเล็กที่สะดุ้งโหยงจับแขนผมแน่น อินทรีเป็นคนเดียวที่หัวเราะในสถานการณ์อย่างนี้ก่อนเดินไปเปิดประตูห้องพักอย่างอ้อยอิ่ง
ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่อายุประมาณสามสิบกว่า ๆ ยืนหน้าถมึงทึง เฮ้ยเดี๋ยว ไอ้ยักษ์นี่เป็นแฟนหมอเหรอวะ วันก่อนพี่ตุ้ยบอกหมอปอไม่ใช่เกย์ไง
“จะกลับบ้านไหมปอ?”
“กะ...กลับครับ”
“มานี่”
เสียงทุ้มนั่นทรงพลังมาก ผมเหลือบมองไอ้อินที่ยังมีทีท่าไม่เครียดอะไรแล้วมองตามหมอหวาด ๆ พอถึงรัศมีที่คนมาใหม่จะตวัดมือรอบได้ก็คว้าเอวบางเข้าชิดตัว มองหน้าอินกับผมเอาเรื่องแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา
“ผมไม่สบาย แล้วพอดีแฟนต้องออกไปเรียน ปอเลยมาเฝ้าไข้”
คนที่ยืนกอดอกพิงกรอบประตูพูดก่อนเพื่อนมันกับชายผู้ทรงอิทธิฤทธิ์จะกลับออกไป พี่ชายของหมอเหลือบตาขึ้นมองผมแล้วก้มลงมองไอ้น่ารักอย่างขอคำอธิบาย “พี่ยูเป็นแฟนอินครับ”
กูอยากจะเถียง... แต่ในสถานการณ์แบบนี้แล้วไม่ดีกว่า เพื่อความปลอดภัยของชีวิตและทรัพย์สิน
“อืม งั้นขอโทษด้วยที่มากวน”
พูดแค่นั้นแล้วก็ดึงตัวเล็กของผมไป คือจะพูดยังไงดี เขามาเหมือนพายุ และจากไปสงบเงียบราวสายลม ดูดุดัน น่าเกรงขาม แต่สายตาที่ใช้มองไอ้เด็กนั่นกลับอบอุ่น
“เพื่อนมึงไม่เป็นไรแน่นะ?”
ผมถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ แม่เจ้าโว้ย มีคนขี้หึงกว่าไอ้อินอีกเหรอวะโลกนี้ อินทรีทำท่าแคะหูไม่ได้ใส่ใจความปลอดภัยของหมอปอนัก เดินนวยนาดมารื้อถุงของกินที่ผมซื้อมาแล้วทำหน้าเหม็นเบื่อ “ข้าวต้มอีกแล้ว”
“นึกว่ายังเจ็บคออยู่เลยซื้ออะไรแบบที่กินคล่อง ๆ มา หิวหรือยังเดี๋ยวไปเทใส่ถ้วยให้”
“ไม่เป็นไร ผมทำเอง ยูเหนื่อยมาทั้งวันแล้วพักเถอะ”
ผมเลิกคิ้วสูง ขณะที่อินทรีเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ “ส่วนไอ้ปอน่ะไม่ต้องห่วงหรอก มันกับพี่เขาเป็นแบบนี้มาเป็นสิบปีแล้ว เจอบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ชิน”
เหอออ เหวอสิครับ ใครจะไปชินได้วะ หน้าตาก็หล่อดีแต่ดุยังกะฆาตรกรต่อเนื่อง ผมเข้าใจแล้วว่าที่หมอป๊อดไม่กล้าหือกับพี่ หรือแฟนอะไรนั่นเพราะอะไร คิดแล้วหลอนแทนจริง ๆ
“อย่าไปสนใจมันมากเลยน่า เห็นดุแบบนั้นก็ยอมไอ้ปอตลอดนั่นแหละ พี่ธันน่ะรักเพื่อนผมจะตายไป”
อินทรีเงียบไปพักใหญ่ มันเดินหายเข้าไปในครัวแล้วกลับมาพร้อมถ้วยใส่ข้าวต้มกับจานใส่มื้อเย็นของผมและช้อนส้อม จัดการแกะถุงแกงกับข้าววางให้เสร็จสรรพ ผมนั่งลงข้าง ๆ มัน พอจะหยิบช้อนขึ้นอีกฝ่ายก็แตะปลายนิ้วอุ่นลงบนหลังมือของผมก่อน
“ขอบคุณนะครับพี่ยู ที่ดูแลผมวันนี้”
ปุ้ง!
ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างระเบิดอยู่ในหัว...
TBC
ขอโทษที่มาดึกไปหน่อย สารภาพว่าอ่านนิยายเรื่องอื่นจนเพลิน /เอ๊ะอีกนี่
เปลี่ยนแปลงนิดหน่อยค่ะ ชื่ออินทรี เขียนงี้ ขอบคุณ malula ที่เตือนมา อินทรีในที่นี้คือพญาอินทรีค่ะ
ใครคาใจเรื่องนัท รอหน่อย เดี๋ยวนางจะกลับมาให้หายคิดถึง 5555 (แอบมีคู่หมอปอโผล่มาด้วยตอนนี้)
เจอกันใหม่พุธหน้าคร้าบบ
อะ....เอาบ็อกเซอร์อินมาฝาก อยากจับสปองบ๊อบกันมั้ย ฮิฮิ
(http://s.exaidea.com/upload/1/20101101/6081acd16ae15e5ebf43fcbf428ff2b9.jpg)
-
หมอปอโผล่มาทำให้หัวใจกระชุ่มกระชวย อิอิ
ท่าทีตอนเช็ดผมนี่หมิ่นเหม่มากมาย นึกว่าจะ........ซะแล้วนะเออ
ว้าาาา เสียดายจัง พออินป่วย ยูนี่คิดเข้าข้างตัวเองใหญเลยนะว่าตัวเองแมน
แหม่ :katai3: :katai3:
-
ยูน่ะใจดีไปทั่วจริงๆน่ะแหละ ถ้าเราเป็นอินคงจะหวงแล้วก็หึงมากด้วยนะ ทำไมพี่ธันน่ากลัวจัง สงสารหมอปอดูท่าจะกลัวมาก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด น้องอินป่วยยังน่ารักมุ้งมิ้งเลย พี่ยูยอมรับเถอะว่าหลงเด็กมันแล้ว หมอปอกับพี่ธันแอบโผล่มาให้กิ้วก๊าวหัวใจง่อว อยากรู้เรื่องนัทแล้ว ว่าเลิกกันยังไง
ปล.สปองบ๊อบน่ารักจังงงงง :hao6:
-
เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองน่ะ พี่ยู.. :ruready1+
-
พี่ยูใจอ่อนแล้ว รู้ใจตัวเองแล้วด้วย :katai2-1:
-
พี่ยูคนใจดีกับอินทรีคนป่วยขี้อ้อน
ผลกำไรตกอยู่กับผู้อ่านชัดๆ
:กอด1:
-
วรั๊ยยย มาเจอพี่ธันมาตามหมอปอกลับบ้านด้วย 55555555555 หึงหน้ามืดจริงๆ แหมๆๆๆๆ
โดนคู่นี้โขมยซีนสุดริด แต่พี่ยูใจดีจังน้า อินก็น่ารักตอนนี้ :mew1:
-
ตอนนี้ดาเมจแตกกระจายได้ใจแม่ยกมาก ฮิ้ววววว :hao7:
ขยับเข้าไปใกล้กันอีกนิดแล้วนะ คุณพยาบาลและคนป่วย :L2:
-
ต้นตอน ท่าเช็ดผมนั่นคืออัลไลคะอิน ทำให้ดิชั้นหวาดเสียวจริงๆ นึกว่าพี่ยูจะเพลี้ยงพล้ำเสียแล้ว ฮ่าาา
:hao7:
เห็นด้วยกับอิน อยากให้พี่ยูเลิกใจดีไปทั่วเหมือนกันง่า แต่มันเป็นเสน่ห์ของพี่แกจริงๆ เอาเป็นว่าตอนนี้ยังพอถูไถ
แต่ต่อไปพอมีเจ้าของเป็นตัวเป็นตนแล้วก็ต้องเพลาๆลงแล้วนะพี่ยูนะ ไม่งั้นแฟนเด็กพี่ยูได้เต้นผางทุกวันแน่เลย
ก็แบบใจเขาใจเรา แต่แหมที่พูดว่าแลกกันเนี่ย ไม่น่าเฉไฉไปออกเรื่องอื่นเล๊ยยย ยอมรับความรู้สึกตัวเองได้แล้วคุณพี่
ตอนรู้ว่าอินป่วย แหม ไอ้เราก็จินตนาการไปไกล นึกว่าพี่ยูจะเช็ดตัวให้หรือป้อนข้าวน้องอะไรแบบนั้น สรุปพังทลายหมด กร๊ากกก
แอบขำตอนน้องอินเธอกระโจนเข้าฟัดพี่ยู เหมือนหมาน้อยตัวโตๆเลย ฮาพี่ยูตอนแก้ตัวเรื่องหัวใจเต้นแรงด้วย อิอิ
แต่ที่ทำให้ฟินมากคือประโยคนี้
“ถ้ากินหมดพี่จะไม่ไปหาคิว”
กรี๊ดดดดด ครั้งแรกที่พี่ยูใช้สรรพนามว่า พี่ กับอินใช่ไหมเนี่ย คือมันฟินอ่ะ! โอ๊ยๆๆๆ น่ารักๆๆๆ เหมือนผู้ใหญ่พูดกับเด็กน้อยเลย
พี่ยูเหมาะแก่การเลี้ยงเด็กมากอ่ะ มองอีกฝ่ายขาดคือรู้ทันและรู้ว่าจุดอ่อนคืออะไร รู้จักเลือกใช้วิธีการที่แตกต่างกับแต่ละคน
ขอให้คุณพี่ยอมรับความรู้สึกของตัวเองต่อคุณน้องได้ในเร็ววันน้าาา แค่เค้าแตะมือกันนิดๆอะไรนี่เราก็เขินแทนไปหมดแล้ว
อยากรู้เรื่องน้องนัทน้องคิวด้วย ไม่รู้แต่ละนางเป็นอย่างไรบ้างนะ
คำผิดจ้า
สปองบ๊อบ
ไม่มีส่วนหนของร่างกายอินทรีที่จะเย็น
อินมันไม่มีมองใครนอกจากพี่แล้ว
คำแรก จริงๆน่าจะอ่านว่า สปันจ์บ๊อบ หรือสพันจ์บ๊อบมากกว่าอ่ะค่ะ
แต่จริงๆแล้วคำอ่านว่าสปองบ๊อบก็คุ้นหูอยู่เหมือนกัน
ส่วนประโยคล่างไม่ค่อยแน่ใจว่าเป็นพิมพ์ตก หรือว่าตั้งใจให้พูดแบบรวบๆอยู่แล้วนะคะ
เพราะจริงๆมันก็เป็นภาษาพูดได้อยู่นะ แต่ใส่มาให้ดูก่อนแล้วกันเนอะ แหะๆ
-
เห็นชื่อตอนก็นึกว่าพี่ยูป่วยซะอีก
แต่อินอ้อนน่ารักเนาะ 555
-
เวลาอินป่วยมันอ้อนมากอ่ะ น่ารักขึ้นเยอะ
พี่ยูเจอแบบนี้จะใจแข็งแถไปได้อีกนานแค่ไหน
ชอบเวลาที่สองคนนี้อยู่ด้วยกัน มันมุ้งมิ้งมากอ่ะ
-
ตอนนี้แอบสวีทเบาๆ นะ :impress2:
-
เค้าดูแลกันน่ารัก >.<
ว่าแต่มีพี่ธันกับปอด้วย อิอิ คู่นี้ก็ชอบมากค่ะ
ขอบคุณนะคะ+1^^
-
พี่ยูยังซึนได้อีกน่ะ ไม่ยอมรับง่ายๆแน่
อินป่วยแล้วน่ารักอ่ะ >///< ขี้อ้อนจังเลย
-
ยูไม่ได้รู้ตัวเลยว่าใจเทไปให้ยูแทบหมดหน้าตักแล้ว ทั้งการเปรียบกับแฟนเก่าตลอดเวลา ใจเต้น ยอม หึง แต่ก็อย่างว่านี่คือ ความรู้สึกใหม่ที่อยู่ไม่เคยเจอ
แล้วน้องนัทมาทำไมคะ ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้วนะคะ
-
ยูหน้าระเบิด 5555
สองคนนี้นี่นับวันความสัมพันธ์มันก็ก้างหน้านะเออ
ชอบอินอ้อนยูอ่ะ พี่ยูเกือบจะยอมทุกอย่างแล้วม้างงง
รอพุธหน้าไม่ไหวแล้ววว
-
สิ่งหนึ่งที่เรารักคนแต่งคือ วันพุธสีเขียวก็ต้องมาอัพตลอดตามคำสัญญา น่ารักอ่ะ อิอิ
สิ่งที่ยูกลัวตอนนี้เหลือแค่ความเจ้าชู้ของอินใช่มั้ย
งั้นก็รีบ ๆ พิสูจน์ตัวเองได้แล้วล่ะ
ยูเป็นคนคบทีละคน จริงจังกับคำว่าชอบหรือรักสินะ
เลยคิดว่าการที่อินพูดคำนั้นได้ง่าย ๆ แปลว่าสุดท้ายก็คงไม่คิดอะไร
ไม่อยากเสียใจทีหลัง
อิต้องพิสูจน์นะ
อีคิว แรดมาก ง่ายแล้วยังจะมาอะไรกับพี่ยู ไป ๆ ชิ้ว ๆ
นัท นางนี่คงมาชุดใหญ่ รอนาง 5555
-
ยิ่งอ่านยิ่งติดดดด อ๊ากกกกกกก พี่ยู น้องอิน ตามมาด้วย หมอปอ กะพี่ธันอีกกกก :mew1:
-
โอ้ววววว พี่ยูยอมเห้ออออ ได้โปรด อินอ้อนสุดใจขาดดิ้นขนาดนี้ เด็กมันน่ารักนะเออ พี่ยูยอมเร็วๆน้า ลุ้นนน
-
ตอนนี้มุงมิ้งน่ารักกกก
น้องอินป่วยอ้อน พี่ยูก็ดูแล :-[
เราว่ายูคงเริ่มรู้ใจตัวเองบ้างแล้วล่ะแต่ที่ไม่ยอมรับเพราะกลัวว่าอินจะไม่จริงจัง
ดังนั้นอินต้องพิสูจน์ให้ยูเชื่อใจด่วนๆ o18
ส่วนคู่หมอปอก็โผล่มาให้ก๊าวใจ :impress2:
รอตอนต่อไปวันพุธสีเขียวค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:hao6: :hao6: :hao6: อยากลองจับสปองบ๊อบ ง่ะ ฮรี่ๆๆ
-
นั่นสิพี่ยูไม่เหนื่อยหรือไงวิ่งหนีใจตัวเองแบบนี้
คาดว่าอินจะไม่แสดงอาการอ่อนแอ ง้องแง้งแบบนี้กับใครง่าย ๆ ยกเว้นแต่กับพี่ยูนี่ล่ะ
คู่พี่ธัน หมอปอโผล่มาแย่งซีนเห็น ๆ
-
เห็นชื่อตอนแล้วนึกว่าพี่ยูป่วยเหมือนกันนะ แต่แอบมโนถึงสาเหตุที่ป่วยต่อทันที เลยไม่ได้เป็นห่วงเลย :o8:
แอบผิดหวังที่ไม่ใช่พี่ยูที่ป่วย :hao3: แต่อินป่วยยังงี้ก็ดีนะได้อ้อนพี่ยูเต็มๆ อ่ะ นางปากแข็งมว๊ากกกกก
อินต้องจับจูบบ่อยๆ แล้วมั้งจะได้ (ใจ) อ่อนลงเรื่อยๆ :-[
ปล. พี่ธันจะโหดไปไหน น้องหมอปอหน้าซีดหมดแล้วววว อยู่ต่อหน้าอินใช่ปะถึงหึงโหด ถ้าอยู่กับน้องหมอปอสองคนคงจะหึงหื่นสินะ :z1:
-
น้องอินสู้ๆ พี่ยูสู้ๆ
ค่อยๆเป็น ค่อยๆไปกันเน้ออออ
คิดถึงแขกรับเชิญด้วยยยย พี่ธันโค่ดโหดอ่ะ 55555+
-
เค้ามุ้งมิ้งกันเนอะ :-[
-
จะว่าไปก็น่าลองจับน่ะ หนุ่มอิน 555+
แต่ให้พี่ยู จับคนเดียวไปก่อน
ว่าแต่พี่ธัน โผล่มาแบบพายุจริงๆๆ
-
แหมๆ พี่ธันมาตามถึงนี่เลยน๊า 5555
ส่วนพี่ยูคะ คือแบบว่า ถ้าเราเป็นอินเราก็ละลายอ้ะ
พูดเลย อ่านไปเขิลไป
-
โอ๊ยยยยยยยย น้องอินป่วย แล้วพี่ยูปากหวานตะล่อมคร๊าาาาาา :-[ :-[
น่ารักแท้ล่าาาาาาา
-
น้องอินป่วยแล้วหื่นป่ะคะ รึเพราะว่าไอ่พี่ยูมันยั่ว 555
ขอบคุณคนเขียนค่ะ สนุกมากๆเรื่องนี้ ^^
-
:hao6: วี๊ดวิ้วววววว
ตอนนี้มาแบบป่วยๆ ผสมความหวาน ^-^
-
อื้อฮือ คู่พี่ธันกับหมอปอ ท่าจะแซ่บขนาด ....
ส่วนอินขี้อ้อนกับพี่ยูคนใจดี ก็ขอให้มันอนต่อไป
พี่ยูอย่าเพิ่งใจอ่อนนะ ชอบแบบนี้แหละ 555+
-
เอาจริงๆ เจอสกิลการหยอดพี่ยู นี่แอบเขิลแทนอินเลยนะเนี่ย
แล้วอย่างนี้อินจะทนไหวได้ไง?
เหอะๆๆๆ
-
:laugh:หนีไม้พ้นหรอกพี่ยู :hao6:
-
โอ้ยยยย ตาย แล้วๆ ตอนนี้มุ้งมิ้งมากอ่ะ อ่านไปจิกหมอนไป ยิ่งกว่าละครทีวีหลังข่าวอีกนะเนี่ย อ้ายยยยยยไม่ทนนะคะแบบนี้
แต่มันยังคาใจอยู่คือ ใครจะทำหน้าที่ไหนล่ะคะเนี่ย แลบว่าสามีภรรยาอะคะ อิชั้นสับสนเหลือเกิน
ต้องรอตั้งพุธหน้าแน่ะ เพิ่มอีกวันได้มั้ยอ่ะ :mew2:
-
ชอบก็ตรง ปุ้ง นี้หละ
-
ถึึงเนื้อถึงตัวกันตล้อดดดด อิจฉาอินอ่ะ อยากอ้อนยูมั่งง่ะ :m17:
รอตอนต่อไปค่ะ +1 :m1:
-
คืนนี้ พี่ยูหนีกลับห้องเถอะ ท่าจิหายดีแล้ว ตอนหน้านัท โผล่มาแน่
-
คู่หมอปอขโมยซีนมากเลยอ่ะ
ช๊อบชอบ
-
เหมือนว่าความจริงยูก้รู้สึกดีกะอินนะ แต่ว่าอินมันเจ้าชู้ก็เลยคิดว่าอินแค่เล่นๆกะตัวเองเลยพยายามทำเป็นเหมือนไม่คิดอะไร แล้วอีกอย่างก็คือ มันไม่ลงัวว่าใครจะรุกจะรับ :laugh:
-
พี่ยูดูจะต้านทานไม่ไหวสะแล้ว
-
ต้องตั้งชื่อเรื่องในวงเล็บว่า "รักนี้หนีไม่รอด" :hao7:
พี่ยูเห็นแววจะเสร็จน้องอินรำไรแล้วนะคะ
-
อินกับพี่ยูถูกคู่รักหึงโหดแย่งซีน ฮาาาา
พี่ยูเริ่มรักน้องแล้วใช่มั้ยล่ะ ยอมรับความจริงเร็วๆเถอะ หุหุ
-
อร๊ายยยยยยยยย ตอนนี้มันแบบน่ารักโคตรๆ ไม่มีมารน้อยทั้งหลายโผล่มาให้รำคาญด้วย ฮ่าๆๆ
พี่ยู อย่าทำให้น้องอินเสียใจนะ คือแบบตอนนี้ เค้าอยู่ข้างน้องอินนะ เด็กน้องขาดความอบอุ่น น่ารักจะตาย
เบื่อก็แต่ผู้ใหญ่ที่ไม่ยอมรู้ใจตัวเองสักที ก็รุ้สึกดีกับน้องตลอด แต่กำแพงพี่ยูสูงเกิ๊นนน สงสารน้องอิน ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ความพยายามของอินใกล้เป็นผลแล้วนะ พี่ยูเริ่มละลายแล้ว
-
ชอบที่พี่ยูโดนอ้อนจัง อิอิ น้องอินทรีป่วยแล้วดูน่าเอ็นดูขึ้นไหมคะ
เหมือนพี่ยูจะยอมน้องขึ้นเยอะๆๆแล้วนะเนี่ย
ท่าทางอนาคตจะได้พี่ยูเป็นแฟนคงอีกไม่ไกรหรือเปล่าหว่า
-
ก็ถ้าพี่ยูจะอ่อนโยนใจดีขนาดนี้ น้องอินก็ควรจะไม่ทน จับฟัดเลยจ้า มันเขี้ยวๆๆๆ
ปลื้มยู แบบดูแลดีสุดๆ คนป่วยก็อ้อน อยู่ด้วยกันอย่างกับแฟน แต่ยูยังกั๊กความรู้สึกอยู่
น้องอินต้องทำให้พี่เค้าเชื่อใจมากกว่านี้นะ
คู่พี่ธันหมอปอ แซ่บ!!! ขี้หึงกันทุกคนเลยจ้า คนอ่านช้อบชอบ
ขอบคุณค่า
-
ขนาดป่วยอินยังเซ็กซี่ได้ ไม่ธรรมดาจริงๆ :hao3:
-
แต่สกิลการรุกของอินนี่ทำพี่ยูเคลิ้มมาหลายรอบละ555555555555
พี่ธันโผล่มาไม่กี่คำแต่ก็กรี๊ดกร๊าดค่ะอิอิ
-
นึกว่ายูป่วยเองอิอิ :z2: กรีีสสสสสสสหมอปอ :กอด1:
-
อ่านแล้วสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นมาก อ่านกีทีก็ฟิน
เรารู้สึกว่าตอนแรกโผล่มาแบ เฮ้ยบอกรักกันและ แต่พออ่านไปก็ได้เห็นการค่อยๆพัฒนาความรู้สึกของทั้งสองคน
หวังแต่ว่าต่างคนต่างจะเข้าใจความรู้สึกของกันและกันเร็วกว่านี้ก่อนกินมาม่า
-
ยูยอมรับใจตัวเองได้แล้ว :o8:
-
เวลาน้องอินไม่ป่วยพี่ยูก็แทบจะหนีไปไหนไม่ได้ล่ะ มาตอนนี้พี่ยูยิ่งโดนอ้อนกึ่งบังคับหนักกว่าเดิมอีก
แล้วนี่น้องอินเค้าป่วยแล้วเหรอ จู่โจมทีพี่ยูขัดขืนไม่ได้เลย แบบนี้ถ้าน้องอินเอาจริง ดูท่าพี่ยูจะไม่รอดจริง ๆ
เอ๊ หรือเพราะใจพี่ยูก็คล้อยตามน้องอินไปแล้ว ร่างกายเลยคล้อยตามด้วยอะดิ
อย่างงี้พี่ยูจะหนีใจตัวเองอีกนานไหมน๊า แค่น้องอินไม่ไปหาก็แอบงอนจนน้องจับได้ซะด้วย
ยังไงพี่ยูก็รับรักน้องเร็ว ๆ นะ (เชียร์ทุกตอน) จะได้ดูแลใกล้ชิดน้องอินในฐานะแฟนได้เต็มที่ไง
แล้วพี่ธันก็ไม่ต้องแอบระแวงน้องอินทำมิดีมิร้ายหมอปอที่รักด้วยไง อิอิ พี่ธันท่าจะดูโหดจริงขนาดพี่ยูยังกลัว
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
มีความรู้สึกว่าอินทรีกับพี่ยูมีความสัมธ์กันแบบแม่ลูก 5555
อินทรีนี่ป่วยแล้วเป็นเด็กน้อยมากๆ จากปกติก็นิสัยเด็กอยู่แล้ว
ส่วนพี่ยูนี่ก็เป็นคนแม่ที่หาข้าวหาน้ำมาให้ลูกชายไม่ยอมโต 555
ส่วนหมอปอกับพี่ธันนี่ก็ความสัมพันธ์แบบคุณพ่อหวงลูกสาวเลยค่ะ ตามถึงบ้านเพื่อน
เป็นคุณพ่อมาดเข้มที่แพ้ลูกอ้อนลูก 5554
-
อยากป่วย อยากให้พี่ยูดูแล อยากงอแง อยากฟัดพี่ยู
ฮว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ถึงตอนนี้พี่ยูควรรู้นะว่าอินทรีไม่เหมือนเด็กคนอื่นๆ ของพี่ยู เพราะมันเป็นเกย์รุกไม่ใช่เกย์รับ :hao6:
เพราะงั้นถึงจะป่วยพี่ยูก็ควรจะระวังตัวไว้นะคะ น้องมันยังมือไว้ใจเร็วไม่เปลี่ยนอ่ะ โอ้ยยย อย่าให้พี่สอนรุก ถถถถถถถ ช้อนตามองแบบนั้นเรียกรุกหราาาาาาาาาาาาาาา ไม่แปลกใจอินทรีจับฟัด โอ้ยยยย น่ารักกกกก :hao5:
อยากให้อินทรีป่วยเยอะๆ 55555555555 ชอบบบบบ เวลาปกติก็ชอบแล้ว ตอนป่วยก็ชอบ ชอบให้พี่ยูดูแลน้อง พ่อคุณทูนหัวพ่อคนใจดี โอ้ยยยย น่ารักกกกกก ชอบตอนพี่ยูลูบหัวอินทรี ชอบตอนแตะหน้าผากแตะแก้มวัดไข้ โอ้ยย ชอบไปหมดเลย
พี่ยูอย่างซึน ซึนแบบ.. น่ารักอ่ะ ฮือออออออ
ตอนนี่มีพี่ธันตามมาโหดถึงห้องด้วย ก๊ากกกกกกกกกก สบายใจยังพี่ธัน? อินทรีไม่แย่งหมอปอหรอก อินทรีของพี่ยูนะ ฮริ้งงงงง :hao7:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
เขียนดี ลื่นไหล ไม่รู้สึกขัดเลย
ชอบทั้งน้องอินและพี่ยูเลย
และตัวละครอื่นๆ ก็ชอบนะ
สงสัยจะไม่ชอบนัทแค่คนเดียวมั้งเนี่ย
แอบลุ้นเฟย (หัวเราะ)
-
เฮ้ยยย สนุกอ่ะ พูดเลย
ปล. หวังว่าเรื่องนี้จะไม่หน่วงมากนะ
-
รอค่า :mew1:
-
วันนี้วันพุธแล้ว มารอน้าาาาาา หายไปไหน ฮืออออออออ
-
ตอนแรกก็จินตนาการถึงสปองบ๊อบเบาๆ แต่ตอนนี้มีรุปแล้ว รู้สึกเห็นภาพลึกซึ้งขึ้น 555555
-
แจ้งข่าวนิดนึงค่าาา
เมื่อวันอาทิตย์โพสไว้ในเพจแล้ว เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่แจ้งใจเล้า :ling2:
คือวันอาทิตย์นี้เรามีสอบเรียนต่อค่ะ ช่วงนี้ตะบี้ตะบันอ่านหนังสือเตรียมสอบไม่มีเวลาเขียนเลย
ยังไงขอโทษที่ให้รอนะคะ T________T แต่สัปดาห์นี้ขอเว้นไปก่อน
สัญญาว่าพุธหน้าจะมาต่อให้ยาว ๆ ชดเชยค่ะ
รอกันหน่อยเน้ออออ :hao5:
-
จ้า
-
รับทราบค่ะ สู้ๆนะคะ ขอให้โชคดีในการสอบค่ะ
-
สู้ๆนะคะ ขอให้จำเรื่องที่อ่านเรื่องที่เรียนได้แม่นๆ เขียนข้อสอบคล่อง
วันพุธหน้าน้องพลับขอ2ได้มั้ยคะ แหะๆ *ใส่หน้ากากหน้าน้องอินมาอ้อน*
:กอด1:
-
จ้า โชคดีน้า :bye2:
-
เราจะรอ.. :hao5:
สู้ๆ กับการสอบนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :'))
-
โชค A+ ค่ะ อย่าหักโหมจนนอนดึกล่ะ ร่างกายและสมองก็เหมือนมีด ต้องลับให้คมตลอดเวลา
-
เป็นกำลังใจให้จ้า
แล้วพุธหน้าเจอกันคะ
-
สู้ๆนะคะ
รอวันพุธสีเขียวที่ท่าน้ำทุกวันเลย :กอด1:
-
รอได้ค่าาาา ขอให้สอบได้คะแนนดีๆ เก็ตเอทุกวิชานะคะ :L2:
-
รอวันพุธหน้าและเป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอให้โชคดีสอบได้นะคะ :L2:
-
รับทราบค่ะ คุณเวสต์ ยังไงก็รอค่ะ><
-
ขอให้สอบได้นะครัชชชช
-
:กอด1: :กอด1: สอบผ่านนะคะ รอได้ค่ะ
-
รอได้ค่าา
เป็นกำลังใจในการสอบนะคะ^^
-
รอนะคะ ขอให้สอบได้ค่ะ
เราก็สอบแต่ยังดอดมาอ่าน 555
-
สู้ๆ ค่าาา
-
รับทราบจ้า สู้ๆน่ะ
-
สู้ๆนะ โชคดีทำข้อสอบให้ได้นะ
-
:hao7:
-
รออย่างใจจดใจจ่อ
ขอให้สอบผ่านไปอย่างเรียบร้อยนะคะ
-
น่ารักกกกกกกกกกกก
ิคิคิ
พี่ยูระเบิดแบ้ววววววววว
ปล. หมอปอน่ารักกก พี่ธันนี่ยังหึงเหมือนเดิมนะเฮ้ย ฮ่าๆ
-
:กอด1: :กอด1:
โชคดีใมการสอบครับบบ
-
11 Too late to apologize
ไอ้อินเป็นพวกอันตรายแบบหาตัวจับยาก มันป่วนวิถีชีวิตผมแทบทุกอย่างตั้งแต่หลับตายันลืมตา แถมยังหน้ามึนแบบที่ว่าไล่เท่าไรก็ไม่ไป นอกเหนือจากตัวใหญ่ ๆ ของเหาฉลามขนาดหมีควายแล้ว เสียงของมัน ท่าทางของมัน สายตาของมันก็ฝังอยู่ในหัวผมตลอดเวลา
อินทรีขาดเรียนไปหนึ่งวันเพราะไม่สบาย พอดีกับวิชาที่มันลงไว้มีงานกลุ่มที่นัดกันทำส่งเย็นนี้เลยส่งข้อความบอกว่าไม่ว่างมาหา ผมเลยดอดมาที่ร้านพี่ตุ้ยอีกวันแบบสบาย ๆ ภายในร้านคึกคักเหมือนเดิม ส่วนใหญ่ยังเป็นพวกเด็กถาปัตย์ที่พอเห็นผมโผล่หน้าไปก็ยกมือไหว้กันเกรียว
“อ้าว ไอ้ยู มาไหวเหรอวะ?”
พี่แจ๊คตะโกนแซวทันทีที่เงยหน้าจากถังน้ำแข็งมาเจอ ผมพุ่มมือไหว้ลวก ๆ แล้วหันไปรับแก้วที่พี่ตุ้ยโยนให้ “อะไรพี่ ลงแข่งเป็นตัวสำรองแค่สองนาที จะเอาอะไรมาหมดแรง”
คู่สนทนาหัวเราะในลำคอแล้วหันไปยักคิ้วหลิ่วตากับเจ้าของร้าน ไอ้พีทเพิ่งเดินออกจากห้องน้ำพอเห็นผมก็ถลามากราบที่ตักกวนตีน
“โอ้… ไม่เจอกันนานเลยครับพี่ชาย ผิวพรรณผุดผ่องขึ้นเยอะเชียว”
“เชี่ยไรของมึงเนี่ย”
“เมื่อวานผมเพิ่งนินทาพี่ให้พี่แจ๊คพี่ตุ้ยฟัง อ๊ะ ๆ สารภาพผิดโทษลดกึ่งนึงนะครับ” ยังไม่ทันได้ยกตีนขึ้นยันไอ้ตัวดีก็รีบออกตัวก่อน พี่แจ๊คหัวเราะร่วนส่วนพี่ตุ้ยอมยิ้มแบบมีเลศนัย
“ไอ้พีทบอกมึงมีแฟนใหม่?”
“แฟนอะไรพี่ โสดสิครับ ไอ้พีทเต้าข่าวอะไรขึ้นมาอีกมึง”
คนจุดประเด็นยิ้มยวน เห็นฟันที่ดัดจนครบ 32 ซี่ “อินทรีไง ไอ้เดือนคณะที่ชอบใส่แบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า จะว่าไปเดี๋ยวนี้เห็นมันแต่งตัวโลวลงเยอะเลยว่ะ พี่ยูไปหลอกแดกมันหมดตัวแล้วป่าวเนี่ย”
“เชี่ยไร มึงก็เพ้อเจ้อ ไม่ใช่โว้ย” รีบปฏิเสธสิครับ รออะไร แต่เหมือนไม่มีใครอยากฟังนักหรอกเอาแต่หัวเราะร่วน “ไม่ต้องเขินหรอก อินทรีก็หล่อดีไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นโว้ยพี่ ผมกับมันไม่มีอะไร พี่น้องกันเฉยๆ” ตอบเป็นดาราไว้ก่อน กันอาย ไอ้เชี่ยพีทก็ทำกันลงแม่ง เรื่องนี้รู้ถึงไหนอายถึงนั่นเลยนะครับ
“พี่น้องอะไร ผมเห็นนะ ในสนามบาสอะ มีหอมก้งหอมแก้ม แน่จริงพี่หอมพี่ตุ้ยดิ” ไอ้เชี่ยพีท สารเลว! หนีกลับตอนนี้ทันไหมวะกู น้องรหัสตัวดีผมมันเล่นกัดไม่ปล่อยขนาดนี้ไม่อยากนั่งให้โดนเผาเล่นเลย
“วันก่อนเลิกแข่งบาสถาปัตย์กับเศรษศาสตร์ไปกินหมูกะทะกัน มีพี่กับไอ้อินน่ะไม่อยู่ แล้วเมื่อวานก็หายกันไปทั้งคู่อีก จะให้ผมคิดยังไง”
“มึงเลิกเพ้อเจ้อเถอะ ไอ้อินมันไม่สบายโว้ย กูเลยต้องอยู่เอาบุญคุณซื้อข้าวซื้อน้ำให้”
พีทยิ้มมุมปาก หันไปพยักเพยิดกับสองเสือแก่แห่งร้านเหล้า “นั่นแหน่ะ มีดูลงดูแล”
“จะแซวหาพ่อมึงเหรอ” เริ่มมองตาขวางแล้วครับ พีทยกมือไหว้ปลก ๆ เดี๋ยวกูยันติดผนังไอ้เตี้ยนี่ “ไม่แซวละ ๆ แจกการ์ดเมื่อไรอย่าลืมผมแล้วกันพี่”
“พี่ตุ้ย ผมอยากต่อยเด็กว่ะ” เจ้าของร้านหัวเราะร่วน ก่อนตบกะโหลกรุ่นน้องคณะดังป้าบแบบไม่ออมแรงแล้วหันกลับมาหาผม “จะไปเอาอะไรกับไอ้พีทมัน ว่าแต่มึงหายกันไปสองคนทั้งคืนแล้วอินป่วยเนี่ย สรุปมึงเอามันเหรอวะ?”
พรวด!
เบียร์ผมดื่มทางปากครับ แต่ประโยคเมื่อครู่ทำเอามันไหลออกจมูก ผมไอโขลกจนน้ำหูน้ำตาไหลไม่หยุดถูกใจเพื่อนร่วมโต๊ะกันนักล่ะ พี่แจ็คเองถึงจะไม่พูดอะไรแต่หัวเราะเสียงดังที่สุด ไม่ยุติธรรมเลยครับ ทำไมผมต้องโดนรุมกลั่นแกล้งแบบนี้ด้วยวะ
“พอๆ เลิกพูดเรื่องมันเหอะ กินเหล้ากันพี่”
ผมต้องใช้ความพยายามอย่างสูงเลยครับกว่าจะเปลี่ยนประเด็นได้ นั่งดื่มไป คุยไป พี่ตุ้ยขึ้นไปเล่นดนตรีบ้างเพราะคันไม้คันมือหลังจากห่างหายมานาน จนร้านปิดไอ้พีทก็เรียกแท็กซี่มาส่งผมถึงหอ ครั้งนี้ไม่ได้เมาครับกึ่ม ๆ กำลังหลับสบาย แต่พอถึงหน้าห้องตัวเองกลับตื่นเต็มตา ขยี้ตาซ้ำอีกสองรอบเมื่อเห็นว่าใครยืนพิงประตูอยู่
คนที่ไม่ได้เจอกันนาน
คนที่ไม่คิดว่า.. จะกลับมาที่นี่อีกครั้ง
“นัท…”
เจ้าของตากลมใสเหลือบขึ้นตามเสียงเรียก รอยยิ้มข้างแก้มอ่อนระโหยโรยแรงก่อนโผเข้ากอดผมทั้งตัว
ภายในห้องเดิม บรรยากาศกลับเปลี่ยนไปจากเคยเมื่อผมกับอดีตคนรักเคยใช้เวลาร่วมกัน เต็มไปด้วยความเศร้าโศก เสียใจ หนึ่งในนั้นคือความอึดอัดที่ไม่อาจบรรยายออกมาได้
นัทนั่งตรงนั้น โซฟาตัวยาวที่เราเคยนั่งดูหนังกัน โซฟาตัวเดียวกับที่ผมและเขามีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันครั้งสุดท้าย นั่งมานานแล้วแต่ไม่พูดอะไรออกมา ดวงตาคู่สวยมองปลายเท้าเปลือยของตัวเองบนพรมสีตุ่นสลับกับมือที่ประสานกันไว้บนหน้าตัก ส่วนตัวผมเองก็นั่งเกากีต้าร์ห่างออกไปไม่เป็นเพลงนัก สลับเหลือบตามองแขกไม่ได้รับเชิญเป็นระยะ
ผมไม่กล้าพูดก่อน ไม่รู้ว่านัทมาหาผมเพราะเรื่องอะไรกันแน่
เหมือนวัวสันหลังหวะ แต่ผมกำลังกังวลว่ามันจะเกี่ยวกับอินทรี
“พี่ยูสนิทกับอินได้ยังไง?”
ซื้อหวยถูกแบบนี้กูรวยไปแล้วครับ
ผมถอนหายใจหวังว่าความรู้สึกจะเบาบางลงบ้างแต่ก็ไม่ ผมควรตอบความจริงหรือปั้นเรื่องขึ้นมาหลอกคนตรงหน้าดี “พี่ยูไม่ต้องหลอกนัทหรอก เมื่อวานปอโทรบอกนัทว่าอินป่วย แล้วพี่ยูมาช่วยดูแล”
“ก็...” ก็อะไรดีวะ!
ผมกรอกตาอย่างใช้ความคิด ในชีวิตไม่เคยรู้สึกผิดแบบนี้มาก่อน “พี่ยู...รู้ใช่ไหมครับว่าอินมีคนอื่น”
เด็กหนุ่มพูดเสียงแผ่ว หันมายิ้มเศร้า “นัทอยากรู้ว่าเป็นใคร พี่ยูรู้ใช่ไหม ต้องรู้แน่ๆ พี่กับอินสนิทกันไม่ใช่เหรอ”
“ม...มันก็ไม่ขนาดนั้น”
“พี่ยูบอกนัทมาเถอะ บอกนัทแบบที่อินไม่ได้บอก... พี่ก็รู้ว่านัทรักอินขนาดไหน”
ขนาดที่ทิ้งกูไปง่าย ๆ ด้วยคำว่าอยากเป็นน้องชายมากกว่านั่นแหละ ผมยกมือที่เกากีต้าร์ขึ้นมากุมขมับ เวรละกู เวรจริง ๆ “ถ้ามันไม่รักนัทแล้ว นัทก็เลิกเถอะ พี่พูดในฐานะคนนอกนะ”
“นัทไม่เลิก!”
เสียงนั้นตะโกนก้องก่อนหยดน้ำตาจะไหล “นัทเสียพี่ยูไปแล้ว ทำไมนัทจะต้องเสียอินไปอีกคน”
“นัท....” ผมเรียก มีคำถามหนึ่งค้างคาในใจมานานแล้ว “...ทำไมถึงรักอินขนาดนั้น”
ผมเม้มปากเข้าหากันแน่น รอฟังคำตอบ “พี่ยูก็รู้ อินเป็นใคร... มีคนไหนไม่อยากได้มันเป็นแฟนบ้าง”
ผมยกมือในใจ แต่ไม่ใช่เวลามาเถียง จู่ๆก็รู้สึกตีบในอก เหมือนกับว่าสิ่งที่นัทรัก ไม่ใช่อิน “ใคร ๆ ก็บอกว่าอินจะเขี่ยนัททิ้ง นัทให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้ พี่ยูเข้าใจนัทไหม”
“นัทอยากเอาชนะมันเหรอ”
“นัทไม่รู้! แต่นัทไม่เลิก!”
ผมวางกีต้าร์ลง หยิบทิชชู่ให้อีกฝ่ายหลังจากน้ำตามากมายรินอาบแก้มขาวไม่ขาดสาย “ถ้านัทไม่อยากเลิกกับมัน นัทก็ต้องไปทำให้มันรัก...”
“นัทไม่รู้จะทำยังไงอินถึงจะหยุดที่นัทได้ ไม่รู้จริง ๆ”
ผมถอนหายใจยาว ทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ เด็กหนุ่ม “เริ่มจากที่นัทรักมันอย่างจริงใจล่ะมั้ง”
เสียงร้องไห้ดังระงม ผมยื่นมือไปลูบหัวแขกด้วยความสงสาร ที่ผมได้ยินมาคือวันที่เลิกกันอินไม่ทำอะไรเลย เดินเข้าไปหานัทแล้วก็บอกเลิกเฉย ๆ มันคงยากที่จะทำใจ
เหมือนตอนที่ผมเลิกกับนัทใหม่ๆ
“ไม่ต้องร้อง นัท...”
“พี่ยูจะไม่ทิ้งนัทไปอีกคนใช่ไหม”
เสียงทุ้มของเด็กหนุ่มอู้อี้ อะไรคือความหมายของคำว่าทิ้ง ไม่ใช่นัทหรอกเหรอที่เป็นฝ่ายทิ้งผมไปก่อน
“พี่เป็นพี่ชายนัทเสมอ”
เท่ โคตร...
แต่นัทไม่ได้คิดแบบนั้น ประโยคเดิม คำเดียวกันที่เคยใช้แล้วเรียกรอยยิ้มอีกฝ่ายได้กลับทำให้นัทปล่อยโฮอีกรอบ ระล่ำระลักพูดไม่เป็นภาษา “ทำไมพี่ยูพูดแบบนี้!”
ตากลมตวัดมองเหมือนทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน “ไอ้เด็กนั่นใช่ไหม! อย่าคิดว่านัทไม่เห็นนะที่สนามบาส พี่ยูเป็นของนัทไม่มีสิทธิทำแบบนั้นกับคนอื่น”
“เฮ้ย ๆ นัท พี่ว่าเลอะเทอะแล้วว่ะ นี่ร้องไห้ทำไม สรุปกำลังเสียใจเรื่องอะไร” ผมพยายามใช้มือปัดป้องกำหมัดของอีกฝ่ายที่ทุบรัวเข้าใส่ สุดท้ายก็ต้องจับเอาไว้เพราะนัทไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงง่าย ๆ “เราเลิกกันแล้วนะนัท!”
“นัทไม่เลิก!”
“แล้วสรุปนัทจะเอาใครกันแน่!”
ผมไม่เคยขึ้นเสียงกับนัทเลย ไม่เคยสักครั้งที่จะผลักอีกฝ่ายออกห่าง ทุกทีที่เราทะเลาะกัน นัททำร้ายผมแค่ไหนก็แค่กอดเอาไว้ให้ใกล้กับตัว
ให้นัทได้ยินเสียงหัวใจของผมที่มันบอกว่าพอแล้ว...พี่รักนัทคนเดียว
แต่วันนี้มันต่างออกไป... ผม.. ไม่เหลือความรักให้กับเด็กหนุ่มตรงหน้าอีกต่อไปแล้ว
“พี่ยูผลักนัท!”
“กลับไปเถอะ”
“นัทไม่กลับ คิดว่านัทจะยอมให้พี่ยูไปเสพสุขกับมันได้ง่าย ๆ เหรอ พี่ยูบอกว่าจะไม่ทิ้งนัท ทำไมไม่รักษาสัญญา”
กูผิดเชี่ยอะไรอีกเนี่ย! ผมเริ่มปวดหัว ไล่อีกฝ่ายไม่ไปก็เดินหนีมาที่ระเบียง มันเริ่มจากอินทรีแล้วทำไมถึงกลายเป็นผมได้ ผมคนที่ถูกเขี่ยทิ้งอย่างเลือดเย็นที่สุด
นัทคิดว่าผมไม่เป็นอะไร ตลอดเวลาที่คบกันมานัทไม่เคยมองออกเลยว่าผมรู้สึยังไง ไม่แสดงออก.. ไม่ได้หมายความว่าไม่รู้สึกสักหน่อย
คนอย่างผม ก็เจ็บ โกรธ และเสียใจเป็น
ทำไมนัทไม่เคยมองเห็นเลย
หรือว่าแท้ที่จริงแล้ว
ไม่เคยมีนาทีไหนเลยที่นัทจะมองเห็นคนอื่นนอกจากตัวเอง
เสียงประตูบานเลื่อนดังขึ้นหลังจากผมยืนมองทิวทัศน์เพื่อสงบจิตสงบใจตัวเองสักพัก นัทเองก็ใจเย็นลงแล้วอย่างน้อยก็หยุดร้องไห้ ตาแดงบวมเป่งอย่างเห็นได้ชัดก่อนริมฝีปากสีสดจะพูดเสียงเบาว่าขอโทษ
ผมมันแย่ตรงนี้ แค่ถูกขอโทษก็ใจอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ
“นัทไม่เหลือใครแล้วพี่ยู...” ผมพยักหน้า พออีกฝ่ายเดินเข้ามาสวมกอดก็อดไม่ได้ที่จะกอดตอบ นัทตัวเล็กนิดเดียวเวลาอยู่ในอ้อมแขนผม เมื่อเปลือกตาบนกับล่างเมื่อแนบสนิทกันทำให้เห็นชัดว่ามันแดงก่ำขนาดไหน ผมใช้คางเกยบนหัวนัท โยกตัวเบาๆให้อีกฝ่ายหยุดร้องไห้
“ไม่เหลือใครก็ต้องอยู่ให้ได้นะนัท”
“ถ้าอินไม่กลับมาหานัทแล้ว นัทกลับมาหาพี่ยูได้มั้ย”
ผมเงียบไป ประโยคนั้นออดอ้อนแบบน่าใจอ่อนแต่กลับไม่ทำให้ผมหวั่นไหว นัทเข้าใจในคำตอบนั้นเลยสะอื้นฮักขึ้นมาอีกรอบ
“นัทขอโอกาสไม่ได้เหรอครับ”
“นัทจะเจอความรักของตัวเอง เชื่อพี่สิ... แต่ไม่ใช่พี่หรอก”
“เพราะเด็กคิวนั่นเหรอครับ”
ผมส่ายหัว ไม่ใช่เพราะคิวเลย
“พี่ยู...” ผมขานรับในลำคอ ตาใสเหลือบขึ้นมองผม เริ่มที่ดวงตา แต่หยุดลงที่ปาก “คืนนี้นัทนอนด้วยได้ไหม? กอดนัทเป็นครั้งสุดท้าย”
มือเล็กขยับวางบนแผ่นอกของผม ไล่ลงมายังหน้าท้องก่อนจะค่อยๆสอดปลายนิ้วเข้าสัมผัสผิวเนื้อภายใน เราสบตากันอีกครั้ง ก่อนมือข้างที่ยังว่างของนัทจะโน้มคอลงต่ำให้ผมก้มลงไป
ไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่ผมต้องปฏิเสธ...
“นอนที่นี่ก็ได้ แต่พี่คงไม่ทำแบบนั้น เราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอนัท”
แต่ไม่รู้ทำไม ผมถึงได้พูดแบบนั้นออกไป
ตลกสิ้นดี
เข้าวันต่อมาผมมาส่งนัทที่คอนโดหรูอีกแห่ง ไม่บอกก็รู้ว่าใครเป็นคนซื้อให้เพราะถึงแม้บ้านนัทจะมีธุรกิจเป็นของตัวเองแต่อยู่กันแบบจีนแท้ คือไม่หัดนิสัยสุรุ่ยสุร่ายให้ลูกหลานตัวเอง ปีแรกนัทอยู่หอกับเพื่อนอีกคน กระทั่งคบกับผมก็ย้ายออกไป ผมยืนอยู่หน้าตัวตึกสูงตระหง่าน ทั้งชีวิตคงไมมีปัญญาหาให้ใครได้ขนาดนี้ต่อให้นัทกลับมาหาผมก็คงไม่น่าเป็นที่พอใจ คนเราเมื่อเคยได้อะไรมาก ๆ มันยากที่จะลดลงให้น้อย ในเรื่องความสัมพันธ์ของนัทกับอินก็เหมือนกัน ครั้งก่อนที่ผมถามปอเรื่องมันสองคนได้ความโดยคร่าวว่านัทเองก็ไม่เหมือนเดิมตั้งแต่เริ่มคบกัน
ตัวอินทรีไม่ได้รักนัทอยู่แล้ว แรก ๆ มันใจดีกับนัทเป็นพิเศษหน่อยในหลาย ๆ เรื่อง คนรักของผมเองที่หลงบ่วงนั้นเดินเข้าไปหา แต่สิ่งที่อินให้นัทไม่ได้เท่าผมคือความรัก มันไม่ใส่ใจ ไม่ละเอียดอ่อน ที่สำคัญ คือไม่คิดว่าจะต้องง้อนัทมากมาย แต่นัทเคยมีผมที่ยอมทุกอย่าง ตั้งแต่สระผมยันผูกเชือกรองเท้า ความสัมพันธ์มันเลยง่อนแง่นมาตลอดกระทั่งวันที่นัทใช้ผมเป็นเครื่องมือเรียกร้องความสนใจจากคนรักใหม่ของตัวเอง
ผิดตรงที่อินไม่ได้เต้นไปกับนัทด้วย ไม่ได้ให้ในสิ่งที่นัทต้องการแต่กลับเบี่ยงเบนความสนใจมาที่ผมว่ามีอะไรดี
กระทั่งวันที่อินมั่นใจแล้วว่าผมไม่มีทางกลับไปหานัทอีก มันถึงเดินไปบอกเลิกคนที่คบอยู่หน้าตาเฉย
เรื่องพวกนี้ผมใช้เวลาไม่เยอะในการรับฟัง หมอปอเพื่อนของอินทรีเป็นคนเล่าแต่ไม่ได้ลงรายละเอียดเพราะเวลาค่อนข้างจำกัด ส่วนจะให้ไปเค้นคอถามจากอินคงไม่ได้อะไร รายนั้นปิดปากเงียบส่วนนัทก็คงบอกว่าทั้งหมดเป็นเพราะอินมีคนอื่น
ผมรู้จักนัทดี... เหมือนกับตอนที่เลิกกันแล้วนัทบอกว่าเพราะผมสนิทกับอั้มมากเกินไปนั่นแหละ ปัญหามันเริ่มจากตรงไหน ทำไมผมจะมองไม่ออก...
“ขึ้นไปข้างบนก่อนไหมพี่ยู”
ผมล้วงสองมือเข้ากระเป๋า ส่ายหน้าเพราะอยากกลับไปนอนต่อเต็มแก่ เมื่อคืนหลังจากส่งนัทเข้านอนแล้วก็ออกมาทำโปรเจ็กต์ต่อจนเช้า ผมไม่อยากเข้าไปนอนด้วย เพราะไม่ไว้ใจนัท เขาเป็นคนขี้อ้อน ช่างยั่วเย้าและเอาใจ ใครอยู่ใกล้ก็หลงระเริงไปกับดวงตาใสคู่นั้นตลอด ซึ่งผมก็ไม่กล้าบอกว่าตัวเองเป็นข้อยกเว้นหรือไม่
“เดี๋ยวพี่กลับแล้ว นัทขึ้นไปเถอะ แล้วก็ไม่ต้องร้องไห้ล่ะ”
ผมยีหัวเส้นเล็กอีกครั้งก่อนมือขาวจะวางทับอีกชั้น ผมยิ้มให้นัท เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เกิดจากความสุขเท่าไร อีกฝ่ายก็เช่นกัน
“นัทมีเรื่องจะขอร้อง”
“ว่า?”
“พี่ยูอย่าเพิ่งมีใครได้ไหม? นัททำใจไม่ได้...”
ผมค้างรอยยิ้มไว้อย่างนั้น “ทำไมล่ะ เราเลิกกันมาตั้งนานแล้วนี่”
“นัทไม่เคยคิดว่าพี่ยูจะไปจากนัทจริง ๆ” ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากัน ผมเอื้อมมือไปหยิกแก้มใสเบา ๆ “เด็กน้อย”
ผมไม่ได้รับปากเพราะไม่อยากให้เป็นคำสัญญา ผมไม่พร้อมจะเป็นของตายให้นัทไปตลอดชีวิต ไม่ได้อยากเป็นพี่ชายที่พร้อมจะกอดนัททุกทีที่มีปัญหา
ผมทำใจได้แล้ว และไม่อยากกลับไปเจ็บซ้ำ ๆ
เรื่องผมกับนัท มันจบแค่นี้จริง ๆ
หลังจากส่งอีกฝ่ายขึ้นลิฟท์คอนโดไปแล้วผมก็เดินเตร่ออกมาตามถนน หลายความรู้สึกผสมปนเปกันจนแยกไม่ออกว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ กระทั่งเสียงบีบแตรไล่หลังดังขึ้นเลยหันกลับไปมอง BMW ซีรีส์ 3 ทะเบียนคุ้นตาขับตามมาไม่ห่าง นาทีนั้นผมเผลอยิ้มก่อนเปิดประตูเข้าไปนั่งที่ประจำด้วยความคุ้นเคย
“มาทำไรแถวนี้วะ”
อินทรีสบตากับผมในกระจก ฉายแววความขุ่นเคืองอยู่ในนั้น “มาเคลียร์เรื่องคอนโด”
ผมอ้าปากหวอ ท่าทางคงตามผมออกมาตั้งแต่แรก “เอ่อ...กูมาส่งนัทน่ะ”
“ไปเจอกันมาเหรอ?”
“อืม”
“ที่ไหน ทำไมมาส่งตั้งแต่เช้า” ผมหลบตามันโดยอัตโนมัติ ไม่รู้ว่าควรเล่าหรือเปล่าเรื่องที่คุยกับนัทไว้ทั้งเมื่อคืนและตอนก่อนออกมา เสียงหัวเราะหึผ่านลำคอถูกทิ้งไว้ภายใต้รอยยิ้มที่มุมปาก ทำเอาผมรีบแก้ตัวไม่ทัน
“กูไม่ได้นอนกับนัท”
“ผมยังไม่ได้พูดอะไรนี่”
สาบานปะล่ะว่ามึงไม่ได้คิดด้วย ผมถอนหายใจยาวก่อนย้อนถาม “คอนโดนั่น มึงซื้อให้นัทเหรอ”
“เปล่า เป็นชื่อผม แต่ให้นัทอยู่จนกว่าจะเรียนจบ”
“ใจดีเนอะ” อดไม่ได้ที่จะค่อนขอด ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน “ใช้เงินอย่างกับผลิตเองได้”
“นี่หึงใคร”
“หึงเหี้ยไรล่ะ มโนสัตว์”
“ปกติยูพูดจาแบบนี้ที่ไหน” อินเงียบไปพักหนึ่งให้ผมคิดตามก่อนพูดต่อ “ถึงพี่จะเคยเตือนผมเรื่องเงิน แต่ก็ไม่เคยใส่อารมณ์ขนาดนี้”
เออ นั่นดิ ไม่รู้ว่ะว่าทำไมต้องหมั่นไส้ เงินก็ไม่ใช่เงินผมเสียหน่อย พอไม่รู้จะเถียงอะไรผมก็เงียบ เหลือเพียงความเงียบระหว่างผมกับอินทรีก่อนรถยุโรปจะจอดเทียบข้างทางที่มีร้านโจ๊กเจ้าดังอยู่ มันพยักเพยิดให้ผมลงจากรถก่อนเดินตามลงมา
“ยังไม่กินข้าวเช้าอะดิ”
“อืม แล้วนี่ตอนแรกมึงจะไปไหน?”
“ไปหายูน่ะแหละ”
อินตอบ หันไปสั่งโจ๊กหมูใส่ไข่ไม่ใส่ขิงของตัวเองกับแบบธรรมดาให้ผม ประสานมือตรงหน้า วางลงบนโต๊ะสังกะสีผุๆก่อนหยุดสายตาอยู่ที่ผมราวเค้นความจริงบางอย่าง ผมก้มหน้าลง ใช้หลอดเขี่ยน้ำแข็งหลอดในแก้วพักใหญ่
“นัทไม่อยากเลิกกับมึง”
“แล้วมันไปบอกพี่ทำไม เลิกคุยกันมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?”
มันก็ใช่ หลังจากวันที่นอนด้วยกันครั้งสุดท้ายนัทก็หายไปเลย เจอกันโดยบังเอิญเมื่อไรหน้าก็ยังไม่มองเลยสักครั้ง แต่… ไอ้อินมันรู้ได้ไงฟระ?
“ผมเคยบอกมันว่าถ้ามันคุยกับพี่ผมจะทิ้งมัน”
ชายหนุ่มตรงข้ามพูดราวไม่ทุกข์ร้อน “แต่ตอนหลังผมเบื่อ ไม่อยากคาราคาซังแล้วถึงเลิก แต่อย่างที่พี่รู้ นัทไม่ยอม มันเป็นเพื่อนผม จะให้ทำอะไรแรง ๆ เหมือนกับไอ้เด็กคิวก็ไม่ได้เลยยังมาวอแวบ้าง แต่นัทก็พูดกับผมว่าจะไม่กลับไปหาพี่แน่ ๆ”
ผมเม้มปากเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ไม่ได้เสียใจแล้วแต่ยอมรับว่าเสียความรู้สึกกับนัทเวลาที่ได้ยินแบบนี้ เหมือนตอกย้ำลึกเข้าไปทุกทีว่าสำหรับอดิตคนรัก กำลังใช้ความใจดีของผมเป็นที่พักพิง
“พี่ยังรักมันอยู่เหรอ”
“เปล่า” ผมตอบได้ทันทีแบบไม่ต้องทบทวนซ้ำ อินทรีกลั้นยิ้มแล้วเบือนหน้าหนีแต่ผมก็ยังเห็น “ยิ้มหาพ่อมึงเหรอ”
“เปล่าสักหน่อย”
“ตอแหล” พอโดนด่าจริงๆคนที่นั่งเก็บอารมณ์ฝั่งตรงข้ามถึงระเบิดหัวเราะออกมา ผมเองก็เผลอยิ้มตามไปด้วย อาแปะยกโจ๊กมาเสิร์ฟที่โต๊ะ ควันลอยฉุยอยู่บนอากาศระหว่างผมกับอินมันบางเกินไป ไม่สามารถปิดบังแววตาหวานฉ่ำจากอีกฝ่ายที่ทอดมองมาได้เลยแม้แต่น้อย
“มองไร”
“ทำไมผมถึงชอบยูขนาดนี้วะ”
“เพ้อเจ้อเหรอสัตว์” ผมก้มหน้าก้มตาเหยาะซอสกับพริกไท เหลือบตาขึ้นมองอีกทีก็เห็นมันยังไม่ละสายตาไปไหน “จะแดกไม่แดก”
“ที่จริงยูก็ขี้อายเหมือนกันเนอะ”
“เนอะเหี้ยไร ทำเป็นพูดดีไปเหอะ กับคิวก็งี้อะดิ น้องมันเลยคิดว่ามึงชอบจริง ๆ”
ผมแค่นยิ้มกับตัวเอง ไม่อยากหยิบมาพูดถึงเท่าไรหรอกแต่มันยังกวนใจอยู่ลึก ๆ ตลอดเวลา รอยยิ้มที่ระบายอยู่บนหน้าอินทรีหดลง ถามเสียงเข้ม “มันเล่าให้พี่ฟังเหรอ”
“ถ้ามันเป็นเรื่องจริง แล้วผิดตรงไหนถ้าน้องมันจะเล่า”
“ถ้าผมไม่บอกว่าชอบมัน ไม่หลอกว่าที่ทำเป็นหงุดหงิดใส่มันเพราะหึงมันผมจะได้มันเหรอ ผมจะมีอะไรไปสั่งให้มันเลิกกับพี่เหรอ”
ผมกรอกตาด้วยความเอือมระอา “มึงมันเจ้าแผนการเหี้ย ๆ”
“ผมก็ไม่เคยต้องใช้แผนจีบใครเยอะเหมือนใช้กับพี่เหมือนกันนั่นแหละ”
“งี้ที่มึงบอกว่าชอบกูก็อยากได้กูเหมือนคิวงั้นสิ” ผมรู้ว่าผมรวน แต่มันทั้งอึดอัดทั้งระแวง ผมไม่ชอบความรู้สึกที่เหมือนมีฝุ่นฟุ้งอยู่ในใจ ปากมันบอกว่าชอบ ทำดีกับผมสารพัด แต่เอาเข้าจริงผมไม่สามารถแน่ใจได้เลยว่าสิ่งที่อินทำมีความจริงใจปะปนอยู่ด้วยมากน้อยแค่ไหน
ผมอาจเป็นแค่หมากตัวหนึ่งของมัน
ผมแค่...เหนื่อยกับการเป็นของเล่นของใครสักคนมามากพอแล้วเท่านั้นเอง
“แรกๆ ผมคิดว่าพี่น่าสนใจ...เลยวางแผนให้ทุกคนเลิกกับพี่”
เสียงอินเครียดขึ้นมาหลังจากผมวางช้อนแล้วกอดอกเบือนหน้าหนี ทอดสายตามองไปยังถนนใหญ่ที่มีรถรามากมายวิ่งขวักไขว่ราวกับสิ่งที่ตีรวนในใจของผมซึ่งไม่สงบนิ่งสักที
“แต่สิ่งที่ผมทำกับยู สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับยูโดยไม่มีคนอื่นมาเกี่ยว ผมทำหลังจากคิดว่าผมชอบยูจริง ๆ ผมไม่เคยหลอกยูนะ”
คำพูดของมัน
สายตาของมัน
ผมหยุดเถียงแล้วจับช้อนขึ้นมากินโจ๊กต่อ ผมไม่ได้บอกว่าเชื่อมัน แต่ลึกๆก็แอบหวั่นไหวไปกับคำพูดพรรค์นั้นของมันไม่ได้ อินทรีไม่ได้แก้ตัวต่อ มันขยับมือข้างที่ยังว่างมาแตะปลายนิ้วผมที่วางอยู่บนโต๊ะ กลิ่นอายของอะไรบางอย่างที่ผมไม่อยากจำกัดความลอยตัวต่ำ มันเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากยอมรับ แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ
ผมสงสัยว่าทำไมต้องเชื่อมัน
และที่ผมสงสัย
เพราะผมเชื่อมัน...
(มีต่อด้านล่าง)
-
BMW ซีรีส์ 3 คันสวยจอดลงหน้าคณะจนเด็กถาปัตย์เห็นมันเป็นเรื่องปกติ หลาย ๆ คนทิ้งสายตาไว้ที่ทะเบียนรถคันนั้นแม้มันจะขยับไปยังตึกคณะของตัวเองได้พักใหญ่ ต่างจากอั้มที่เหลือบมองวูบเดียวแล้วก้มหน้าลงทำพรีเซนท์โปรเจ็กต์สำหรับคะแนนส่วนแรกที่จะต้องส่งหลังสอบไฟนอลภาคเรียนที่ 1 เสร็จ ผมกระชับเป้ที่วางพาดบ่า ยกมือทักทายรุ่นน้องที่ยกมือไหว้เป็นระยะ หนึ่งในนั้นมีกลุ่มของคิวอยู่ใกล้ ๆ กัน แต่ตัวคิวเองไม่ได้นั่งอยู่ด้วย ไม่แน่ใจว่ายังไม่มาหรือโดดเรียนกันแน่
ผมเคี้ยวหมากฝรั่งหยับ ๆ สังเกตได้ถึงร่องรอยของความเครียดขึงบนใบหน้าเพื่อนสนิทก่อนหย่อนตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม วันนี้มีเรียนช่วงบ่ายแต่อั้มมาหาอาจารย์ที่ปรึกษาแต่เช้าแล้วอยู่ทำงานไปพลาง ๆ งานมันยังเหลืออีกค่อนข้างเยอะ อย่างน้อยก็เยอะกว่าผมแน่ ๆ แค่สตาร์ทดราฟแบบก็ช้ากว่าผมไปเป็นสัปดาห์
“ทันมั้ย?” ผมแกล้งถาม คิ้วที่อยู่ชิดกันตั้งแต่แรกผูกเป็นปมมากกว่าเก่า
“ไม่ทันได้ด้วยเหรอวะ ของมึงน่ะอีกเยอะไหม?”
“ไม่เท่าไร” ผมตอบ อินมันมาหาบ่อยก็จริงแต่ก็ไม่ได้วุ่นวายตลอดเวลา ส่วนใหญ่จะปล่อยให้ผมนั่งทำงาน ส่วนตัวเองออกไปเล่นกีต้าร์อยู่ระเบียงด้านนอก เอาหนังสือมาอ่านบ้าง ตามอารมณ์มันนั่นแหละ เทศกาลสอบใกล้เข้ามาอีกครั้งแบบไม่ทันตั้งตัว แป๊บๆ ก็จะครบเทอมแล้ว นั่นหมายถึงไม่กี่เดือนข้างหน้าผมกับไอ้อั้มก็จะเรียนจบ แหย่ขาเข้าตารางไปข้างจะได้เป็นสถาปนิกเต็มตัวกันเสียที
“ทำงานนรกจะแตกเหมือนตอนเรียนมั้ยวะ”
เพื่อนสนิทบ่น แต่ยังไม่ละสายตาออกจากคอมพิวเตอร์ ผมรื้อโนตบุคในกระเป๋าตัวเองออกมานั่งทำรอเวลาเข้าเรียนบ้าง พลางหัวเราะในลำคอแทนคำตอบ ไม่ใช่ไม่รู้ แต่เหมือนจะถามเพื่อขอความเห็นใจจากเทวดาฟ้าดินว่าชะตาชีวิตมันจะโหดร้ายเกินไปแล้วมากกว่า อยากเปลี่ยนชะตาชีวิตก็เปลี่ยนสาย ไปขายครีมหน้าใสในเน็ตอะไรแบบนี้ท่าทางจะช่วย
“แบ่งอะไรให้กูทำปะล่ะ”
“เหอะ ได้โค้ชมือดี ทำมาเป็นออกปากช่วยคนอื่น จะข่มกูเหรอ” คนพูดยักคิ้วยวน ผมหัวเราะพรืดผ่านจมูก ขำทุกทีที่พี่เฟยถูกดึงมาเป็นตัวละครให้คนอื่นแซว ขืนเจ้าตัวรู้คงไล่เตะปากกันทีละคน
“มึงไม่รู้เหรอกูจีบพี่เฟยอยู่”
“นี่เทิร์นเป็นรับเต็มตัวแล้วใช่ไหม”
“พ่อมึงสิ กูจะเอาพี่เฟยทำเมียหรอก” อั้มพ่นลมหายใจสบประมาท แม่งดูถูกหาว่าผมเปลี่ยนพี่เฟยไม่ได้ ทำไมวะ แต่โอเคมันดูถูกแล้วครับ อันที่จริงผมเคยมีความคิดอยากลองเหมือนกันนะแต่เคยเจอพ่อหน้าสวยอัดอริในผับแบบหนึ่งต่อห้านี่แทบกราบเท้าขอขมาที่เคยอุตริคิดแบบนั้น พี่เฟยสวย ดุ จะพูดคำนี้ก็ไม่เกินไปเท่าไร ไม่จำเป็นอย่าไปมีปัญหาด้วยเลยคนแบบนี้ เจ็บตัวฟรีเปล่า ๆ
“พี่ยู” รุ่นน้องตัวโตที่ยกมือไหว้ผมทีแรกเดินมาทัก ไอ้บ๊วยทำสีหน้าลำบากใจนิดหน่อยจนผมต้องเป็นฝ่ายถาม “มีอะไรหรือเปล่า?”
“ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่น่ะครับ”
“ส่วนตัวเหรอ? อืม ไปสิ เฮ้ยอั้ม เดี๋ยวกูมา ฝากคอมด้วย”
ไอ้อั้มเงยหน้าขึ้นเหวอๆแต่ก็รับปาก ผมเดินนำรุ่นน้องปีหนึ่งมาอีกด้านของตึก เป็นทางเชื่อมไปอาคารอื่นเล็กๆที่ไม่ค่อยมีคนสัญจรผ่านเท่าไร บ๊วยเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับคิว ที่จริงก็ไม่ได้ดูสนิทกันหรอกแต่มันชอบไปไหนมาไหนกันเป็นฝูงผมเลยพลอยจำหน้ามันได้ไปด้วย
“มีอะไรวะ?”
“พี่รู้เรื่องวันที่แข่งบาสหรือเปล่า?”
“เรื่อง?” ผมกอดอกถาม จำได้ว่าคิวหายไปหลังจากการแข่งขันจบ ตอนแรกผมก็จะไปตามอยู่แต่เคลียร์กับไอ้อินเสียก่อนเลยลืมไปเลยว่าน้องไปไหน “คิวโดนตบ”
“ห้ะ?”
ไอ้เชี่ยอินก็อยู่กับผม แล้วใครมันจะไปตบคิววะครับ น้องมันก็ดูไม่น่าจะศัตรูเยอะ อยู่ในกลุ่มเพื่อนดูเงียบที่สุดเลยด้วยซ้ำ “ไปโดนได้ไงวะ”
“ผมมีเรื่องจะขอ.. ถ้าพี่ยังไม่เลิกกับพี่นัท อย่ามายุ่งกับคิวมันได้ไหมครับ ผมขอในฐานะเพื่อนมันน่ะพี่”
“นัทเหรอ?”
บ๊วยพยักหน้าย้ำคำตอบ ผมรีบส่ายหน้าหวือ “มึงแน่ใจนะว่าเป็นนัท คิวไม่ได้จำผิดคนนะ?”
ตอนที่คบกันนัทเป็นคนขี้หึงก็จริง แต่ไม่เคยลงไม้ลงมือกับใคร อย่างมากก็เหวี่ยงทะเลาะเอากับผม บ๊วยพยักหน้าอีกครั้งล้วงมือสองข้างลงกระเป๋ากางเกงยีนส์สีซีด “คิวไม่ได้จำผิดหรอกพี่ ผมเจอมันตอนกำลังถูกจิกหัวโขกเสาพอดี นี่เพิ่งมาเรียนได้ไม่กี่วันก่อน ผมจะพูดกับพี่นานแล้วแหละแต่ไม่มีโอกาส ผมไม่ได้จะปีนเกลียวอะไรพี่นะครับแต่...”
“อืม กูเข้าใจ” ผมรีบตัดบท เม้มริมฝีปากลงอย่างใช้ความคิด สบตากับรุ่นน้องราวกับรับปากว่าจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกครั้ง ในแววตาคู่นั้นจริงจัง แต่ฉายแววของบางสิ่งบางอย่างที่ปิดบังไว้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“มึงชอบคิวเหรอ?”
บ๊วยส่ายหน้า แต่หลบตา “ผมกับมันเกลียดกันจะตาย พอมีปัญหาทีก็เป็นภาระผมอยู่เรื่อย พวกเพื่อน ๆ มันอยู่บ้านกันหมด หลุมหลบภัยก็มีแค่หอผมนั่นแหละ”
“งั้นถ้ามีปัญหาจริงๆก็บอกกูแล้วกัน เดี๋ยวกูดูแลคิวเอง ยังไงมันก็เคย...”
จริงๆผมคิดกับคิวเป็นแค่รุ่นน้องไปแล้ว แต่ที่พูดเพราะอยากเห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่ายมากกว่า สีหน้าของบ๊วยตอนที่ได้ยินมันเหมือนไม่อยากรับฟัง ความเจ็บปวดแทรกอยู่ในนั้น เพียงแต่ไม่ยอมรับออกมา “ถ้ามึงชอบมันก็บอกว่าชอบสิวะ เล่นตัวนะไอ้สัตว์”
“ผมเกลียดมัน มันร่าน หาเรื่องเข้าตัวตลอด”
น้ำเสียงที่พูดออกมากับรอยยิ้มหยันยืนยันได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับคนที่ถูกพูดถึง ถ้าจะเรียกความรู้สึกที่บ๊วยมีตอนนี้น่าจะบอกว่าหึงและเป็นห่วงมากกว่า แต่เอาเถอะ ผมไม่ได้เป็นเทพเจ้าแห่งความรักจะให้พูดอะไรมากเดี๋ยวจะโดนด่าว่าเสือกเปล่า ๆ สุดท้ายเลยพยักหน้ารับปากก่อนเดินไปตบบ่ากว้างแล้วเดินออกมา เหลือเวลาอีกนิดหน่อยก่อนเข้าเรียน แทนที่จะกลับไปหาไอ้อั้มที่โต๊ะเลยโทรหานัทเพราะอยากจะเคลียร์เรื่องนี้ให้รู้เรื่องกันเสียที
“นัท... ว่างหรือเปล่า พี่มีเรื่องอยากคุยด้วย”
ตลอด 22 ปีของผม ไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน
การเผชิญหน้าโดยให้คู่กรณีนั่งตรงข้ามกันส่วนตัวเองนั่งคั่นกลางนี่เป็นอะไรที่มันเปรี้ยวสุด ๆ จะให้พูดยังไงดี คนเสี่ยงจะโดนรุมที่สุดคือตัวผม และปัญหาใหญ่กว่านั้นคือผมไม่รังแกคนตัวเล็ก ต่อให้คิวกับนัทจะผนึกกำลังรวมกันผมก็มั่นใจว่าคงแรงน้อยกว่าแต่ก็ไม่ได้หมายถึงจะไม่เกิดความผิดพลาดขึ้นมา บรรยากาศในร้านเค้กเล็ก ๆ ที่เคยละมุนละไมสำหรับเจ้าของเหมือนตกอยู่ในสนามรบทันทีที่นัทปรากฎตัวขึ้นแล้วเห็นผมกับคิวนั่งด้วยกันอยู่ก่อน ผมกับนัทคุยกันรู้เรื่องแล้วว่าเราจะจบ แต่ที่เรียกมาเจอกับคิวเพราะผมอยากให้นัทขอโทษน้องมากกว่า
ร่องรอยสีม่วงช้ำและสะเก็ดแผลที่หางตาบ่งบอกได้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น คิวนั่งตัวลีบกว่าเก่าเมื่อถูกหางตาจากดวงตากลมสะบัดใส่ ตอนแรกผมถามว่าแผลนี่ไปทำอะไรมาก็เอาแต่หัวเราะแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย ทันทีที่เห็นอดีตคนรักผมก็เลยเข้าใจโดยปริยายว่าผมรู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้ว
ผมจะไม่เอาคางเข้ามาสอดแม้แต่น้อย ถ้าคิวกับนัททะเลาะกันเรื่องอื่นที่ไม่ใช่ผม
แต่ปล่อยให้เป็นแบบนี้ บ๊วยมันก็ไม่สบายใจ
“คิว นี่นัท แฟนเก่าพี่ นัท นี่คิว รุ่นน้อง”
“พี่ยูอยู่กับมันแล้วจะเรียกนัทมาทำไม”
“พี่ได้ยินมาว่ามีเรื่องกัน”
นัทไม่ปฏิเสธ กอดอกยืดตัวตรง กดสายตาเหยียดมองอีกฝ่ายด้วยกิริยาไม่น่ารัก “นัท...”
“ก็นัทไม่ชอบมัน”
“ขอโทษคิว” ผมปรับเสียงให้ราบเรียบ ใช้มือคนหลอดแก้วโกโก้ปั่นที่น้ำแข็งละลายจนเกือบหมดไปช้า ๆ นัทกลัวเสมอเมื่อถูกพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ น้ำเสียงที่บอกว่าผมจริงจังและห้ามทำเป็นเล่นหรือเฉไฉเด็ดขาด
“พี่ยู...”
“ถือว่าพี่ขอ ขอโทษคิว จะได้เลิกแล้วต่อกันเสีย พี่จะไม่คบกับคิว นัทไม่ต้องกลัว”
รุ่นน้องคณะเงยหน้าขึ้นมาจากฝ่ามือที่ประสานกันบนตักเมื่อผมเอ่ยประโยคนั้น เสียงทุ้มเครือต่ำราวตัดพ้อ ขณะที่นัทดูจะพอใจที่ผมรับปาก รอยยิ้มสวยกดที่มุมปาก เอ่ยแบบไม่ใส่ใจเท่าไร
“โอเค งั้นขอโทษ”
“ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีก” ผมย้ำให้นัทพยักหน้ารับ คิวยังคงนั่งนิ่งไม่พูดจาหลังจากที่อีกฝ่ายยอมขอโทษ เรื่องความรู้สึกของคิวตั้งแต่วันนั้นผมก็ยังไม่ได้พูดอะไร วันนี้เพิ่งได้เจอกันครั้งแรกหลังจากที่แข่งกีฬาเสร็จ ถึงแม้การสารภาพรักครั้งนั้นเหมือนจะไม่ได้หวังอะไร แต่เราทุกคนย่อมเข้าใจความรู้สึกของคนที่รักใครสักคนแล้วถูกปฏิเสธดี
เจ็บมากเจ็บน้อย มันก็เจ็บ
ไม่มีใครพูดได้เต็มปากหรอกว่าไม่เป็นอะไร ผมรู้...แต่ถึงอยากจะปลอบใจแค่ไหนก็ทำได้แต่นิ่ง คิวค่อย ๆ ผืนยิ้ม แม้เปลือกตาจะแดงก่ำ ก่อนยกมือไหว้ผมกับนัทแล้วเดินออกจากร้านไป ผมมองแผ่นหลังเล็กห่างไปเรื่อย ๆ ไม่ไกลจากร้านมีผู้ชายตัวสูงใหญ่นั่งมองผมตั้งแต่ก่อนหน้านี้และละสายตาไปเมื่อคนที่นั่งด้วยกันหุนหันพลันแล่นออกไป บ๊วยลุกเดินตามคิวเงียบ ๆ ก่อนขาคู่นั้นจะเร่งความเร็วจนสามารถคว้าแขนเล็กเอาไว้ทัน
ผมถอนหายใจออกมา มองแก้วโกโก้ที่แยกชั้นของวิปปิ้งครีมกับน้ำอย่างหมดห่วง รู้สึกเหมือนได้ส่งลูกสาวเข้าเรือนหอ ที่เหลือก็มีแต่คนข้าง ๆ ที่ทำผมปวดหัวหนักเอาการ
“นัทไม่น่าทำแบบนี้”
“ก็ขอโทษแล้วไง”
“เมื่อก่อนนัทน่ารักแค่ไหน นัทรู้ตัวหรือเปล่า” ผมพูดตามความจริง เสียงที่เจื้อยแจ้วชวนคุยตลอดเวลา แววตาที่ทอประกายไปด้วยความสุข นัทคนที่แสดงออกมาชัดเจนว่าทั้งรักทั้งหวงผมไม่ได้ดูมีพิษสงอะไรแม้แต่น้อย
ผิดกับตอนนี้ ราวกับอะไรบางอย่างสอนให้นัทเป็นแบบนั้น
“ถ้าพี่ยูคิดถึงนัทตอนนั้น ทำไมเราไม่กลับมาคบกันล่ะ..”
“ถ้าอินกลับไปหานัท นัทก็จะเลิกกับพี่อีกครั้งหรือเปล่า?”
ผมถามเพราะให้นัทคิด อีกฝ่ายเงียบแทนคำตอบ ดีแล้วที่นัทไม่พูด เพราะต่อให้นัทบอกว่าจะเลือกผมก็กลายเป็นผมเองที่ไม่เชื่อใจ นัทเคยทิ้งผมไป และไม่ได้กลับมาเพราะยังรัก
นั่นแหละประเด็นที่ทำให้ผมกลัวนัทจะโกหกว่าระหว่างผมกับไอ้อินแล้วนัทต้องการใครมากกว่า
ผมบีบมือที่ถือวิสาสะประสานกันเอาไว้แล้วยิ้มให้แบบไม่รู้จะพูดอะไรก่อนอีกฝ่ายจะถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงความไม่มั่นใจออกมา “พี่ยูไม่รักนัทแล้วเหรอ?”
“พี่พูดไปแล้วว่าระหว่างเราเป็นได้แค่ไหน”
“นัทไม่เชื่อหรอก...” ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะผมเคยรักนัทมาก “...พี่ยูจะลืมได้ยังไง”
นั่นเป็นคำถามที่ผมก็แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ผมไม่ให้คำตอบเพราะตอบไม่ได้ นัทยังจับมือของผมแม้มือขาวนั้นจะสั่น แววตาหวานมองออดอ้อน ยิ่งมันเจือประกายของหยดน้ำเคลือบไว้ยิ่งมันวาวเหมือนลูกแมวในราตรี
“....จูบนัทสิ ให้นัทรู้ ว่าพี่ยูลืมนัทแล้วจริงๆ”
เป็นครั้งแรกที่ผมมั่นใจว่าหลังจากทำตามคำขออีกฝ่ายแล้วจะไม่หวั่นไหว ผมโน้มตัวลงสัมผัสริมฝีปากที่เผยอรออย่างไม่ต้องร้องขอซ้ำ บดเบียดให้ลมหายใจประสานกัน ส่งปลายลิ้นละเลียดชิมรสที่เคยหวานจากกลีบปากอิ่มของอีกฝ่ายอย่างคุ้นเคย
มันทั้งขมด้วยความรักที่หมดลง
และเค็มปร่า เพราะน้ำตาที่ไหลรินลงมาจากคนที่ผมเคยมีใจ
TBC
อีห่าพี่ยู ครบสูตรพระเอกหนังไทยเลยป้ะ!
คือแต่งแล้วมันไหลไปเรื่อยแบบนี้ไปเอง สาบานด้วยชีวิตว่าไม่ได้ติดละครไทยเลยแม้แต่น้อย
กราบขอโทษทุกท่านที่รออ่านนิยายเรื่องนี้อยู่ การสอบผ่านไปแล้วค่ะ เหมือนจะโล่ง แต่ก็ไม่ ผลยังไม่ออก มีใครแนะนำที่บนเด็ดๆมั้ยคะ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ต้องเอาด้วยกลแล้ว :hao5: สำหรับตอนนี้ยาวเป็นพิเศษเลย ชดเชยกับที่หายไป แต่นกน้อยของเราออกน้อยเนอะ (อินทรี = นกน้อย) ตอนหน้าจะจัดมาเต็ม ๆ แล้วกัน
มายาวแล้วยังมาไวอีกแหน่ะตอนนี้ มาก่อนวันนัดตั้ง 4 ชั่วโมง เรื่องของเรื่องคือเดี๋ยวจะออกลันลาค่ะ ไม่อยากให้รอนาน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และกำลังใจด้วย
ขอให้มีความสุขกับการอ่านคร้าบบบ
-
เพลียกับหนูนัทจริงๆ นางจะไม่ปล่อยมือสักทาง เฮ้อออออ
ยังจะไปตบคิวอีก พี่ยูอย่าใจดีไปทั่ว
ชอบเวลาพี่ยูอยู่กับน้องอิน แบบน่ารักมากกกกก น้องอินเจ้าเล่ห์โคตรๆ พี่ยูก็ตกบ่วงตลอด
รอฉากหวานๆของน้องอินกะพี่ยู ที่ไม่รู้จะมาเมื่อไหร่ อิอิ แต่แค่เค้าอยู่ด้วยกัน อิคนอ่านก็เป็นสุขละ
-
เกลียดนัท :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ยูใจดีไปทั่วแบบนี้นัทถึงได้เป็นแบบนี้ สุดท้ายยูอาจเจ็บเพราะความใจดีของตัวเองเนี่ยแหละ
-
งืมๆ วุ่นวายแท้ เราปวดเฮดกับปัญหาแทน
รักอินชอบอิน อย่าได้พลิกล็อกอะไรเลยนะคะ กลัวยูเสียใจ
รอตอนหน้าขอคู่หลักแบบจัดเต็มๆค่ะ
-
อ่านจบแล้วอยากตบนังนัทซักฉาดดดดดดด :beat:
-
ทำไมพี่ยูต้องจูบก่อนฟ่ั !!!
น้องคิวน่ารักขึ้นมาทันที
-
อินัท...ชั้นดูหร่อนไม่ผิดจริงๆ แอร๊ยยยยย
แอบสงสารน้องคิวเบาเบา ขอให้อิบ๊วยเลิกยักท่าซะที
พี่ยูหมดรักนังนัทแล้วตัดให้ขาดเหอะค่ะ อิจิ้งจอกนี่ไว้ใจมันไม่ได้หรอก นางต้องหาทางหลอกใช้พี่ยูเพื่อสนองความทะยานอยากของนางอีกแน่นอน :serius2:
-
:ruready :ruready :ruready ตาเถรยายชี นังพี่ยู จูบนัทพิสูจน์ ระวังเถอะ
พ่อนกอินทรีมาเห็นละก็ ไม่อยากจะนึกสภาพ ปากพี่ยูเยินแน่
อ่านรอบสอง อ่านไปอ่านมาอยากให้รักพี่เสียดายน้องอย่างนัทเจอพี่เฟยตบจูบจริงๆ ฮรี่ๆๆๆ :hao6:
-
นัท แม่งงงง นิสัยอะนิสัย สมแล้วที่ไม่เหลือใครนะยะ :m16:
เข้าใจยูนะว่าทำไมถึงกังวลเรื่องอินที่กลัวว่าจะมาหลอก และหวังว่าอินจะไม่ทำแบบนั้นจริงๆ :ling2:
แต่อินคงไม่ทำแบบนั้นแน่ ก็อินเป็นพระเอกนิ๊เนาะ :laugh:
หวังว่าอินทรีนกน้อยคงไม่โผล่มากลางร้านระหว่างที่ยูกำลังจุ๊บนัทนะ เพราะไม่งั้นไม่อยากจะคิด :katai1:
พี่ยูอาจถูกนกน้อยปล้ำเพราะโมโหหึงก็เป็นได้ :hao6:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
พี่ยูคือพระเอกมาก ตบมือแปะๆ :katai2-1:
พระเอกตัวจริงที่นิสัยไม่พระเอกโผล่มาไม่กี่บรรทัดแต่ก็ให้ใจไปเลยค่ะ :o8: :o8:
-
คือ อีอินมันจะเห็นหรือมีคนคาบข่าว(ผิดๆ)ไปบอกไหม กลัวมีปัญหา
ส่วนมึง อีนัท อีกากี ไม่เลิกนะมึง
-
จิ้นคู่ พี่เฟยอ่ะ
อยากอ่าน
นางสวย เเต่ดุ ถ้ามีเรื่องของนางคงจะมันส์น่าดูชม
:ling1: :katai5: :katai5: :ling1:
-
:angry2: :angry2: :angry2:
เด็กไม่รู้จักโตทั้ังหลายยย แต่นี่แหละชีวิตจะได้เรียนรู้กันไป สักวันนัทจะได้รู้ว่าความรักที่แท้จริงคืออะไร ไม่ใช่ความรักที่นัทหมุนรอบตัวเอง
ส่วนเรื่องอิน กับ ยู ขอบอกว่าอิอินเลววมากเลยนะ คือ ไม่ควรเลยนะเรื่องหลอกลวง ความรู้สึกคนอื่น เล่นกับความรู้สึกคนอื่นเพื่อให้แผนการตัวเองบรรลุวัตถุประสงค์ ถ้าไปเจอคนที่จริงจังหล่พทำไง ไม่เอาแล้วนะเว้ยยยยใจเค้าใจเรา
แต่
ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าที่อินทำไปทั้งหมดเพื่อใคร อิอิ ถึงวิธีจะเลว ก็ดีใจอยู่ดี :o8: แต่ไม่เอาแล้วนะโว้ยยย แกมีความรักแล้วตอนนี้แกน่าจะรู้แล้วว่า โดนคนรักทำให้เสียใจมันจะเจ็บแค่ไหน
ปล.ขอให้คนเขียนสอบผ่านสอบโดนนะคะ
-
เดี๋ยวโดนอินทรีเห็นแน่นอน :katai5:
-
ยูนี่จะพระเอกไปไหน
นิสัยอย่างนี้แหละเป็นเคะไปซะเถอะ//โฮ๊ะๆๆๆๆๆ :hao7:
แล้วไออารมณ์ส่งลูกสาวเข้าเรือนหอนี่มันคืออาไร๊!!!!555555
-
หวังว่าคงไม่ออกมาในแนวที่ว่าอื่นมาเห็นภาพนี้พอดีหรอกนะ
-
ถ้าอินเห็นเป็นเรื่องแหงๆ :katai1:
สนุกจังเลย พี่ยูเท่มาก หลงรักในทันที555
รอตอนต่อไปค่ะ +1 :กอด1:
-
เบื่อนัทไม่ชอบนัท
ตอนนี้อินมานิดนึงเองง่าาา ตอนหน้าขออินกับพี่ยูหนักๆหน่อยค่า :ruready :hao3:
-
เต็มอิ่มมากอ่ะตอนนี้ หลังจากที่รอคอยมานาน
นัท นี่ตกลงจะเอาไงนะ จะจับปลาสองมือเหรอ ง่ายไปปะ สุดท้ายนัทจะไม่เหลือใครสักคน
ว่าแต่ยูจูบกับนัทแบบน้ ระวังอินจะมาเห็นนะ
-
ถอนหายใจหนักๆ หนึ่งที่
เห้ออออออ
-
มันอาจจะง่ายกว่านี้ถ้าอินนี่มาเป็นเคะน้อยให้พี่ยูกดซะ :mew5:
-
พ่อเจ้าประคุณ ช่างเท่จริงๆ ยูเอ๊ย ขอให้อินโผล่มาตอนนี้ทีเถิ้ดด :z6: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เพลียกับน้องนัท เธอเปลี่ยนไปมาก จนคนที่ดีแสนดีอย่างพี่ยูยังหมดรักได้คิดดูสิ
ส่วนคิวมีหนุ่มบ๊วยมาคอยรองรับ ถึงเจ็บแต่ก็คงไม่นาน
อยากให้อินโผล่มาในฉากนี้แล้วกระชากพี่ยูไปจูบ จะได้ช่วยยืนยันให้ชัด ๆ ว่านัทไม่เหลือใครแล้วจริง ๆ
-
ถ้าอินจับพี่ยูทำเมีย ก็จบ
ประกาศชัด เมียกู
อ่านแล้วแบบ ขัดใจนางนัท
นางเป็นอะไรนักหนา
-
เฮ้ออีพี่ยู!!!!!!
อยากให้อีพี่ยูโดนพี่เฟยกด
-
นัทนี่เห็นแก่ได้นะ ตอนนี้แอบหน่วงแทนพี่ยูจริงๆ เหมือนไม่มีใครชัดเจนสักคน เฮ้อ :เฮ้อ:
-
อีนัท อีนี่แรดจริง ๆ
ภาวนาให้อินเห็นตอนจบ อยากเห็นพี่ยูดิ้น 555 :laugh:
-
นางนัททำตัวเจ้าที่แรงจริงๆ ขับไล่ไสส่งยังไงก็ไม่ไป
น้องอินทรีขยันทำคะแนนเหลือเกิน แต่ดิฉันกำลังคิดว่า...ใครจะกดใคร :hao7:
-
กระโดดถีบนัท กระทืบๆ ให้จมดิน *จิกผมมันขึ้นมา* ตะคอกดังๆ ว่า *อินัท เมิงจะเอายังไงฮะ! เอายางายยย!* :angry2:
-
พี่ยูแม่งต้องโดนอินปราบให้อยู่หมัด ข้อหาพระเอกเกินไป
เบื่อนัทมากกก ไปๆ จากชีวิตสักทีเถอะะะ :z6:
-
ต๊ายตาย นังน้องนัท เธอกล้ามากอ่ะบอกเลย พูดออกมาได้หน้าตาเฉยว่าจะเอาทั้งสองคน
ไม่คิดจะปล่อยซักมือ เอาพี่ยูไว้เป็นของตาย ขอไปตามไล่ล่าไขว่คว้านังอินก่อน ถ้าไม่ได้ยังไงก็ยังมีพี่ยูรองรับอยู่?!
เหอออออ หร่อนด้านขริงๆ คือลักษณะการพูดดูแล้วไม่รู้ผิดชอบชั่วดีในสิ่งที่ทำเลย เหมือนเห็นเป็นเรื่องปกติ
นางเห็นตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรภพจริงๆ คือใครจะเป็นยังไงใครจะว่ายังไงไม่สนอ่ะ ตูข้าต้องได้ดังใจ = =
ถึงขั้นไปตบน้องคิว คือนางจริงจังมาก ฉันไม่ไหวจะเพลียกับเธอแล้วนะ (เราโอเคกับคิวมากกว่านัทเยอะอ่ะ)
เข้าใจพี่ยูเลย คนที่แต่ก่อนเคยดีๆทำไมตอนนี้เขาเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ อารมณ์นั้นมันทั้งผิดหวังทั้งใจหายทั้งเวทนาปนๆกัน
เออ แต่ก็รู้สึกห่อเหี่ยวแทนพี่ยูด้วย ตรงที่ใครๆก็แม่งไปหาอินกันหมด พี่ยูคือสะพาน พี่ยูคือทางผ่าน พี่ยูคือของตาย
ต่อมาก็แอบเศร้าแทนอินตอนที่นัทพูดว่า อินเป็นใคร ใครไม่อยากได้เป็นแฟนมั่ง...
คือสรุปนัทมันรักเงิน รักหนังหน้า รักชื่อเสียงฯลฯของอิน นี่ถ้าอินมีแต่ตัวจนๆจะเหลือใครมั่งเนี่ย
:undecided:
รู้สึกดีใจที่ได้รู้ว่าพี่ยูไม่รู้สึกอะไรกับฝ่ายนั้นแล้ว คือถ้าพี่จะให้เขาใช้เป็นเครื่องมือครั้งแล้วครั้งเล่า
ข้าวเขิ้วไม่ต้องกินแล้วล่ะ เอาหญ้าไปไป๊! *อยู่ในท่าเตรียมพร้อมยัดหญ้าใส่ปากคุณพี่* ฮ่าๆๆ ดีนะที่ไม่ต้องยื่นหญ้าให้พี่ยู -_-
แต่ความใจดีนั้นมันอะไรกันคะ!? เอาโอเมก้าทรีไปกินแทนไป๊! จะได้บำรุงสมองเพิ่มพูนความจำ
เมื่อตอนที่แล้วเพิ่งสัญญากับนังน้องอินอยู่หยกๆนะพี่ว่าจะไม่ใจดีพร่ำเพรื่อ ลืมแล้วเหรอ รักษาสัญญาด้วยสิ
ผ่านมาได้ตอนเดียว นี่มันอาร๊ายยย ไปจูบเขาเองอีก โอยๆๆๆ นี่ถ้านกน้อย(แหม เรียกซะน่ารักเชียว)มาเห็น มันได้กลายเป็นก็อตซิลล่าแน่ๆ
ตอนนี้น้องนกของเราช่างบทน้อยนิด รอตอนหน้าจะได้เจอนางเต็มๆ อยากรู้ว่าอิความอิรุงตุงนังนี่จะเป็นยังไงต่อไป
เฮ้อ บางทีก็ปวดกะบาลกะพี่ยู เคลียร์เรื่องอินที่สงสัยไปแล้ว อาการคุณพี่ก็ออกซะขนาดนี้ รีบๆรับความรู้สึกตัวเองได้แล้วนะค๊าาา
:o10:
-
พี่ยูจะเป็นคนดีเกินไปแล้ว ใครได้ไปก็ปวดหัวอีก เพราะดีกับเขาไปทั่ว แต่ก็อยากได้อ๊ะะะ คนไร น่ารักแทัๆ
นัทนี่เห็นแก่ตัวจังนะ ยูคบไปยังไงตั้งนาน แต่ตอนนี้สะใจเขาหมดใจกับเธอแล้วนัท หึๆๆ
อินทรนี่ทำพี่ยูเขินตะร๊อดๆๆๆ ชอบโมเม้นท์เวลาอยู่ด้วยกันม้าก
นี่ถ้านัทรู้ว่าอินทรีชอบยู นางจะรู้เลยว่าตบน้องคิวไปนี่ไร้สาระมาก อันนี้จุกอกกว่าเห็นๆ
แต่คนอย่างเธอก็ควรได้รับน่ะ น้องคิวจะออกเรือนแว้ว ดีใจกับเธอ รักคนที่เขารักเราเถอะลูก
อยากเจออินทรีเยอะๆๆๆ ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
พี่ยู สมควรให้เด็กมันติดจริงๆนะเนี่ย
เท่มากกก มีเรียกมาเครืยเรื่องคิวด้วย
แต่ไม่ชอบนัทเยอะ หมั่นใส้มากกก
-
ดีใจล่ะสิพี่ยู ตอนนี้ได้เป็นพระเอก โด่วววว 555555555 :hao7:
ตอนนัดโผล่มานี่แบบ อะไร!? มาทำไม!? ไม่เอานะ! อย่ากลับมา! (อินมาก)
รู้สึกไม่ชอบนัทมากขึ้นเรื่อยๆ ก็ตรงที่เหมือนเห็นพี่ยูเป็นของตายนั่นแหละ
อินทรีย์ก็จะเอา พี่ยูก็จะไม่ให้ใคร โอ้ยยยย อ่านแล้วอยากตบ (เปลี่ยนตัวเป็นน้องคิวแป๊บ ขอตบนัทก่อน)
ตอนแรกๆ ที่อกหักจากอินทรีย์ก็ว่าทำตัวน่าสงสารหรอก แต่พอมาอ่านตอนนี้แล้วแบบไม่ใช่ล่ะ เกินไปล่ะ
ดีใจที่พี่ยูไม่เหลือความรู้สึกแบบนั้นให้กับนัทแล้ว ดีใจที่หลุดพ้นออกมาสักที ถึงแม้ว่าความใจดีจะทำให้นาง
ยังทำตัวเหมือนเป็นพระเอกของเรื่องอยู่ก็ตาม กร้าาาาาาาาาาก :laugh:
พี่ยูของอินทรีย์ อินทรีย์ของพี่ยู โอเคนะคะน้องนัท (หักนิ้วกรอบแกรบ) o18
น้องคิวดูน่าสงสารขึ้นมาอีกระดับสิบ เพื่อนบ๊วยอย่ามัวซึน ปลอบดีๆ นะแก พี่ยูยิ่งชอบทำตัวเป็นพระเอกอยู่ 55555
คิดถึงน้องอินจังเลยยย โผล่มานิดเดียว แต่ชอบตอนที่พี่ยูโดนแซว ก๊ากกกกกก
ตั้งแต่มีอินทรีย์เข้ามาในชีวิตนี่ดูเหมือนว่าทุกคนจะคิดว่าพี่ยูเปลี่ยนสายแล้ว อิอิ เห็นม่ะ พี่ยูสู้อินทรีย์ไม่ได้หรอก
ยอมเป็นเมียน้องมันเถอะ เชื่อความรู้สึกของอินทรีย์เถอะ ไม่มีใครไม่หวังอะไรจากมันไม่หวังแม้กระทั่งตัว
ได้เท่าพี่ยูแล้ว 5555555555555
ทั้งนี้ทั้งนั้น.. อยากให้พี่เฟยโผล่มาจีบพี่ยูด้วยคนจังเลยคะ ก๊ากกกกก
รอตอนหน้าน้าาา :hao7:
-
นัท ........
เสียใจแทนยูเลย :mew4:
-
พี่ยูเอ้ย จะพระเอกไปถึงไหน ^^
-
้เพลียกับนางจริงๆ
เลิกกันไปแล้ว เป็นคนบอกเลิกด้วย
ยังจะหวงก้างยูอีกเหรอ?
-
บั๊บบายนะนัท :hao3:
-
นัทเห็นแก่ตัวอะ
-
:z6: :z6: :z6: อิห่าพี่ยู..ซักทีสิ
-
อินทรีน่ารักกกกกก มีแอบยิ้มนาาา :laugh:
-
นัทนี่มันไม่เคนรักใครจริงเลยสิน่ะ
คบกับยูเพราะยูตามใจคบกับอินเพราะอินรวย
สมน้ำหน้าแล้วล่ะที่จะไม่เหลือใครอ่ะ :m31:
-
เดี๋ยวไม่ใช่อินมาเห็นนะ คร่อกกก
:katai5:
-
พี่ยูมาแบบพระเอกหนังไทย
ส่วนนัทมาแบบนางร้ายเกาหลี
-
อินัททททททททททททททททททท
จะเอายังไงเนี่ย
ชีวิตมีปัญหานะหล่อ
อิพี่ยูก็อีกคน จะสงสารจะใจดีแล้วมันใช่เรื่องไหมห๊ะ
-
ยูน่ารักทุกครั้งที่สัมผัส บางทีอินก็งี่เง่าเกิ๊นนนน
ไม่ได้คิดเลยว่าสืิ่งที่ทำมยีผลกับยูแค่ไหน ตามแก้ไม่หวั่นไม่ไหว
-
หน่วงค่ะ
กลิ่นมาม่าเหมือนจะโชยมา
ไม่ใช่ว่าอินมาเห็นนะ
ม่ายยยยยย 555++
เป็นกำลังใจให้คนแต่งสอบผ่านฉลุยย
เพี้ยงงงงง
-
พี่ยูทำดีค่ะ
-
พี่ยูป็นคนมีเสน่ห์มากบอกตรง หน้าค่าตาไม่เคยเห็น แค่มโนเองในหัว เป็นผู้ชายคนนึงที่ รู้สึกว่าอยากครอบครอง อยากถูกรัก อยากพิเศษกว่าคนอื่น พี่ยูใจดี เข้าใจง่าย พูดรู้เรื่อง ยอมฟัง ถ้าไม่มากจนเกินไป แต่ก็แข็ง ถ้าผิด หรือไม่ควร อยากได้คนแบบนี้ดูแล อยากอยู่ใกล้
อยากได้ บอกเลยย
ขอเบนเหอะ
-
นัทนี่รา้ยจังเลยนะ พี่ยูโชคดีแล้วล่ะที่เลิกกัน
-
พี่ยูเป็นผชใจดีจริงๆ ไม่แปลกที่จะมาคนมารุมรวมถึงอิน
-
น่าสงสารคิวอ่ะ
-
นัทนี่น่ากลัวนะ เห็นแก่ตัวสุดๆ
-
แหม่ สนุกแฮะ
ขออีกซักตอนค่ะ กำลังติดพัน
:กอด1:
-
เรื่องนี้คิวน่าสงสารสุด เสียตัว เสียใจ แถมโดนตบอีก พี่ยูก็พระเอกละครไทยชัดๆ จะใจดีไปไหน เดี๋ยวให้อินจับกดซะเลยนี่ จะได้เปลี่ยนจากพระเอกมาเป้นนายเอกซะ 555+
หมั่นไส้นัทจริงๆ ทำตัวแบบนี้สุดท้ายไม่เหลือใครนะเชอะ
-
จบแต่ไม่จบ นัทเห็นแก่ตัวไปรึเปล่า
ที่จริงคือมายื้อยูไว้เพราะระแคะระคายเรื่องยูกับอินรึเปล่า
ยูใจดีเกินไปนะ โดนเอาเปรียบมากเกินไปแล้ว
อยากให้พี่ยูได้เจอคนดีๆรักแกจริงๆจังๆบ้าง //'ก็ผมไง'...เสียงน้องอิน
-
สับสนดีแท้ชีวิตพี่ยู ไม่รู้จะโทษเสน่ห์ของพี่ยู หรือเพราะความใจดีไม่มีลิมิตกันแน่
ขนาดแต่ละคนเคยทำให้พี่ยูเจ็บมาแล้วทั้งนั้น พี่ยูก็ยังให้อภัยและดีกับคน ๆ นั้นเสมอ
ตอนนี้น่าสงสารน้องคิวจัง พี่ยูน่าจะได้พูดให้เข้าใจมากกว่าปฏิเสธด้วยวิธีนี้นะ
และถ้าจะให้ครบสูตรพระเอกหนังไทย จูบนี้คงไม่พ้นสายตาน้องอินแน่ ๆ (มั้ง) น้องอินจะเข้าใจว่ามันเป็นจูบสุดท้ายไหมเนี่ย
แล้วถึงน้องนัทจะดูดื้อดึง เห็นแก่ตัว แต่จูบที่ไม่มีความรักเหลือแล้วของพี่ยูคงทำให้น้องนัทตัดใจได้ซะทีนะ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
:z3:
ไม่น่าเลย ปกติจะรอนิยายจบแล้วค่อยอ่าน
ค้างอ่า หนูยังไม่เต็มอิ่มเลย
เอาอินทรีมาๆๆๆๆ
// ขออภัยค่ะ คนอ่านมันเพ้อไปแล้ว 555
-
นัทนางแรง รักเผื่อเลือก
พี่ยูไม่ใช่ตัวสำรองของใคร
:katai1: :katai1:
-
12 กลัว
จะว่าโล่งก็โล่ง จะว่าเครียดก็เครียด เรื่องบางเรื่องเหมือนจะจบ แต่มันไม่ได้จบอย่างที่เราคิด
เป็นต้นว่า โปรเจ็กต์จบปี 5 นี่แหละครับ
หลังจากโดนเชือดรายตัวตลอดทั้งวันเสร็จสรรพว่าที่สถาปนิกอย่างผมกับเพื่อน ๆ ก็เดินหน้าจ๋อยออกจากคณะ ตอนแรกเลยที่พรีเซนต์เสร็จยอมรับว่าโล่ง แต่พอนึกขึ้นมาว่าจากนี้อีกไม่กี่เดือนโครงการที่วาดฝันเอาไว้เลิศหรูอลังการณ์ต้องถูกประกอบขึ้นเป็นชิ้นเป็นอันก็เหนื่อยแล้ว โมเดลที่ต้องทำเป็นงานละเอียด สมจริงทุกประการ ยิ่งเป็นโปรเจ็กต์จบยิ่งต้องดีกว่าผลงานชิ้นไหน ๆ มันไม่ใช่ตุ๊กตากระดาษที่แกะออกจากแบบแล้วทำนั่นนี่ได้ตามใจชอบ รวมเวลาปิดเทอมก็ราว 4 – 5 เดือนเท่านั้นที่จะต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย เหมือนไม่มีอะไรยากครับ เมื่อก่อนผมก็คิดว่ามันน่าที่จะเป็นงานที่เขี่ย ๆ เอานิดเดียวก็จบแต่แม่งไม่ใช่เลย คิดแล้วกลุ้มว่ะ ทำไมพ่อไม่เตือนผมวะว่าเรียนแล้วจะเป็นอย่างนี้จะได้ไปเรียนอะไรน่ารักๆ แบบคณะวิทยาศาสตร์เครื่องสำอางอะไรทำนองนั้น
แต่ก็นั่นแหละครับ โคตรเปล่าประโยชน์เลยที่ต้องมานั่งรำพึงรำพัน ไอ้อั้มถึงกับจุดบุหรี่ขึ้นสูบ บุหรี่ของรุ่นน้องครับตบมาได้ตอนเดินผ่านกลุ่มที่สุมหัวอ่านกันใต้อาคารเรียน ช่วงนี้มันแกลบมาก เพิ่งถอยแม็คบุคโปรตัวใหม่มา ตัวเก่าสเปคไม่ถึงหรือทำให้ท่านหงุดหงิดอะไรไม่รู้หนึ่งสัปดาห์ก่อนส่งโปรเจ็กต์ถึงได้หิ้วมาอวดผมพร้อมหน้าซีดๆโทรมๆราวกับคนไม่ได้นอนมาเกือบเดือน ผมไม่ได้ถามรายละเอียดอะไรกับมันหรอกเพราะก่อนพรีเซนต์ก็เอาตัวไม่รอดเหมือนกัน พี่เฟยเพิ่งมาปล่อยของว่าจะโดนเจาะคำถามประมาณไหนบ้างให้ผมหาคำตอบมาก่อน งานที่ทำไอเดียดีก็ไร้ค่าครับถ้ามันไม่สามารถตอบโจทย์ผู้ใช้งานกับกิจกรรมได้ จริงๆงานผมก็มีเหตุ มีผลของมันนะ เพียงแต่การเตรียมตัวที่ดีมันจะลดความกดดันเวลาพรีเซนต์เลยวิ่งหาข้อมูลที่ยังเป็นช่องโหว่กันอุตลุต โคตรไม่มีระบบเลยผม เทียบกับคนอื่น ๆ ช่วงนั้นจะเร่งมือสเกตช์แบบลงโปรแกรมเตรียมพรีเซนต์กันมากกว่า
“แดกเหล้าไหม?”
ไอ้อั้มถามพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ลอยไปบนอากาศ แม้ไม่ได้นัดหมายแต่เป็นปกติที่พวกผมจะไปกินเหล้าหลังจากโดนเชือดกันยกภาควิชา แต่นี่มันเพิ่งทุ่มกว่า ๆ ช่วงนี้ส่วนใหญ่จะแยกย้ายกันไปหาอะไรใส่ท้องกันก่อน
“สี่ทุ่ม เจอกันที่ร้าน”
ผมเงยหน้าขึ้นมองคนพูด ก่อนเพื่อนสนิทจะพยักเพยิดไปด้านหลังให้เห็นคนคุ้นเคยที่สวมกางเกงขาสั้นสีน้ำตาล เชิร์ตสีเหลืองไข่ไก่เดินมา ไกล ๆ นั่นเป็นรนหรูคันเดิมจอดติดเครื่องทิ้งไว้ อินทรีย์ยกมือไหว้อั้มแต่ไม่ไหว้ผมตามระเบียบก่อนยิ้มหวานให้
“หิวยัง?”
“ไมมาสภาพนี้วะ ไหนว่ามีสอบ”
อินยักคิ้วกวนก่อนยื้อเอากระเป๋าอุปกรณ์ใบใหญ่ผมไปถือ “สอบเสร็จตั้งแต่เช้าแล้วเลยกลับบ้านไปก่อน อยากกินอะไร”
“ข้าวตามสั่งแถวนี้แหละ ไอ้อั้มไปแดกด้วยกันดิ”
เพื่อนผมโบกมือปฏิเสธพลางทำหน้าเหม็นเบื่อ มันอัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้งแล้วหันไปพ่นใต้ลมไม่ให้ลอยมารบกวนคนอื่น “มึงไปกันเถอะ เดี๋ยวกูไปหามิ้ม”
ผมพยักหน้าตกลงก่อนแยกมากับอินสองคน ในรถเปิดแอร์เย็นฉ่ำ มีถุงจากห้างสรรพสินค้าวางเต็มเบาะหลังระเกะระกะ
“นี่ไปไหนมา”
“ช็อปปิ้ง เออนี่ เสาร์นี้ไปหาที่เที่ยวกัน” ผมเหลือบตาสบกับอีกฝ่ายที่นั่งอมยิ้มก่อนส่ายหน้า วันเสาร์เช้าอินสอบตัวสุดท้ายส่วนผมน่ะสบายตั้งแต่วันนี้แล้ว แต่ว่าจะกลับบ้านสักพักจะได้มาลุยโปรเจ็กต์ต่อ งานถาปัตย์ไม่เคยทำรอบเดียวผ่านไม่อยากชะล่าใจไป กลัวไม่ทันไฟนอล แต่อินทรีก็ยังรบเร้า “ไปเหอะ”
“ไม่ไป กูไม่ว่าง”
“จะไม่ว่างอะไร ปิดเทอม”
ปิดเทอมก็เถอะ ไม่อยากเป็นซอมบี้ตอนใกล้ส่งงานว้อย “น่านะ... ไม่ไกลหรอก ในกรุงเทพนี่แหละ ไปถ่ายรูปกัน ผมเพิ่งซื้อกล้องมาใหม่”
“มึงนี่มัน...” ประโยคแรกฟังดูร้องขอใช่ไหมครับ แต่ปิดท้ายนี่อะไร หลอกล่อกูด้วยของอีกแล้วนะ ผมปรายหางตามองมัน โดยอินทรีเพียงแค่ยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนเอื้อมมือข้างที่ว่างมาวางบนหัวผม โยกเล่นเหมือนเป็นเด็ก เชี่ยอะไรเนี่ย กูแก่กว่ามึงตั้งสาม – สี่ปีนะไอ้เด็กเปรต
“อย่ามาเล่น”
ผมปัดมือมันทิ้ง เลยได้ทีให้อีกฝ่ายจับมือไว้แทน พอใจดีด้วยแล้วเป็นแบบนี้ตลอด เดี๋ยวนี้มันทำอะไรไม่ค่อยเห็นผมเป็นพี่หรอกครับ ใกล้เป็นผัวเมียกันไปเต็มที
“แล้วซื้อกล้องอะไรมา?”
“จำได้ป่าวตอนไปเดทกันครั้งแรกอะ ฮ่าๆ ” ไอ้อินพูดเองขำเอง เดทพ่องสิ ไอ้ที่ตามไปเก็บข้อมูลทำโปรเจ็กต์นี่เรียกว่าเดทแล้วเหรอ ผมล่ะเอือมกับมันจริง ๆ “เห็นว่าชอบถ่ายรูป พอดีไอ้ปอมันบ่น ๆ เรื่องพี่ธันซื้อ Cannon700D มาใหม่ผมเลยซื้อมาบ้าง โดนหลอกหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“พูดเป็นเล่น”
ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ตัวกลับกระโจนไปเบาะหลัง ตรงที่วางเท้ามีถุงพลาสติกของร้านGadget ชื่อดังวางอยู่ ภายในจุกล่องกล้อง DSLR เอาไว้แต่ยังไม่ได้แกะ ผมชอบภาพถ่ายแต่ไม่ได้มีโอกาสศึกษาเรื่องพรรค์นี้จริงจัง กล้องที่ใช้ก็เป็นกล้องที่ดีกว่าธรรมดานิดหน่อยแต่ไม่ถึงขั้นเทพเพราะนาน ๆ ใช้ทีเลยไม่ชอบซื้อของแพงมาใช้นัก ไอ้้ตัวนี้ก็หลายหมื่น เคยส่องไว้ตอนออกใหม่ ๆ เหมือนกัน
“หมดไปเท่าไร”
“ไม่รู้ จำไม่ได้” ไอ้เสี่ยเด็กพูดหน้าตาเฉยแต่ลืมเก็บบิล พอผมหยิบขึ้นมาจากก้นถุงมือยาวก็คว้าไปขยำๆแล้วเปิดกระจกปาออกไปนอกรถ “ไอ้เชี่ยอิน”
“ครับ”
“ไม่ตลก... เท่าไร เดี๋ยวกูจ่ายคืน”
“จ่ายคืนทำไม นี่มันกล้องผม”
กวนตีน ใครมันบอกว่าซื้อเพราะผมชอบวะ ผมเริ่มชักสีหน้าใส่ เคยบอกไปแล้วว่าไม่ชอบเรื่องซื้อของให้ ทั้งในฐานะที่ผมอายุมากกว่า มันยังขอเงินพ่อแม่ใช้ แล้วก็เพราะบ้านผมก็ไม่ได้ว่าลำบากอะไรถึงต้องให้มันจ่ายโน่นจ่ายนี่ให้ แต่ดูเหมือนอินจะไม่อยากฟัง มันเอื้อมมือมาเร่งเสียงเพลงในรถโยกหัวสบายอารมณ์ พอผมจะปิดเพลงมือใหญ่ก็คว้าเอาไว้แล้วดึงไปใหม่แล้วก้มลงหอมหน้าตาเฉย
“งั้นถือว่าเป็นค่าจ้างได้ไหม แลกกัน ยูไปเดินเล่นเป็นเพื่อนผม”
“ไปไหน?” ผมถาม ยอมแล้วครับ ปกติไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนไกล งานเยอะแบบนี้ไม่มีเวลาส่วนตัวมากนักหรอก แค่เรียนกับเก็บชั่วโมงกิจกรรมในมหาลัยก็เหนื่อยจะแย่ “เจเจ ช่วงนี้ให้ยืมกลับไปลองเล่นก่อน กล้องน่ะ”
“มึงนี่มันจริงๆเลย แล้วซื้อมานี่รู้หรือเปล่าว่าเหมาะกับถ่ายแบบไหน ไม่ใช่แพงเข้าว่านะโว้ย”
“แล้วชอบหรือเปล่าล่ะ?” มันหันมาถามโดยไม่ได้ใส่ใจที่ผมบ่น ก่อนหักเลี้ยวรถเข้าร้านอาหารที่ห่างจากมหาวิทยาลัยออกมาไม่ไกล ผมเคยผ่านบ่อย ๆ แต่ไม่เคยนั่งเพราะบรรยากาศมันเป็นทางการเกินไป คือลักษณะเป็นร้านใต้แสงเทียนที่มีดนตรีสดเล่นคลอ โต๊ะอาหารรายล้อมไปด้วยสระน้ำกับต้นไม้เลื้อยนานาพันธุ์ เหมาะกับการหลอกเด็กให้เคลิ้มก่อนลากไปฟันสุด ๆ ผมหันหน้าไปมองมันขอคำอธิบายแต่อีกฝ่ายก็ไม่พูดไม่จา อินเดินลงจากรถก่อนผมที่เสียเวลาเก็บกล้องลงกล่อง แล้วไปคุยกับบริกรสองสามประโยคก่อนเดินนำไปยังโต๊ะที่แยกอยู่อย่างเป็นสัดส่วน มีอาหารวางอยู่แล้วไม่กี่อย่างกับแก้วไวน์ และเทียนไขเล่มเล็ก ๆ โรแมนติกสุด ๆ
เพี้ยนเชี่ยอะไรของมันอีกวะ
“เซอร์ไพรส์ปะ”
“อะไรของมึง”
“ชอบหรือเปล่า?” อินถามคำถามนี้เป็นครั้งที่สองของวัน ไม่ใช่ไม่ชอบ ชอบมากต่างหาก แต่ถ้ามาบ่อย ๆ แบบไม่มีเหตุผลมันก็เกินไป “บอกมาก่อนว่าทำไมวันนี้ถึงพามาที่นี่”
“ผมถามยูก่อน”
เจ้าของแผนการลอยหน้าถามพลางทำตาหวาน ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุขและพึงพอใจกวาดไล่ทั่วโครงหน้าของผมก่อนเสียงหัวเราะขำจะหลุดมา เด็กหนุ่มท้าวแขนกับโต๊ะ ทิ้งรอยยิ้มค้างไว้บนใบหน้า “ดูทำท่าเข้า แค่พามากินข้าวไม่ได้หลอกมาขาย ยูแม่งฮา”
“ก็เชี่ย.. มันไม่ปกติ”
“แล้วชอบหรือเปล่า?”
เห็นแก่ถามซ้ำถึงสามครั้ง ผมก็ตอบรวม ๆ แบบไม่ใส่ใจนักว่า “อือ..” แต่แค่ประโยคเบาๆกลับทำให้อีกฝ่ายฉีกยิ้มกว้างกว่าเก่าไม่รู้มีอะไรให้ดีใจนัก เด็กเสิร์ฟเดินมารินไวน์ให้ พร้อมกับเสียงดนตรีบรรเลงคลอเบา ๆ แววตาเจ้าเล่ห์แต่ล้ำลึกยังคงจับจ้องไม่กะพริบจนผมต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี
“ชอบร้าน ชอบกล้อง.. หรือหมายถึงผมด้วย”
“เพ้อเจ้อ แดกๆ ไปเหอะ กูไหว้ล่ะ”
ผมรวบช้อนส้อมขึ้นตักไก่น้ำแดงใส่จานมัน อินอมยิ้มแต่ยอมละสายตาไปในที่สุด ระหว่างมันกับผม ได้ยินเพียงเสียงจานกับช้อนกระทบกันเคล้าดนตรีคลอต่ำ ๆ เพลงหวานที่ฟังแล้วน่าขนลุกพิกลที่กำลังทำให้ใจผมเต้นประหลาด ๆ
ผมมักจะเป็นฝ่ายทำเรื่องโรแมนติกใส่คนอื่น พอเจอเข้ากับตัวเองก็ทำตัวไม่ค่อยถูก ไม่มีคำพูดระหว่างผมกับมัน หลังจากกินข้าวเสร็จพักใหญ่ก็นั่งมองบรรยากาศรอบ ๆ เหมือนคนไม่รู้จะทำอะไร
“อาหารอร่อยไหม?”
“ก็ดี.. มึงไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่าเนี่ย แปลก ๆ” ผมถาม มองอีกฝ่ายด้วยความหวาดระแวง อินทรียักคิ้วกวนก่อนเสียงโทรศัพท์ของผมจะดังแทรกคำตอบที่ติดอยู่ที่ปากของมัน ไอ้อั้มโทรมาได้จังหวะจริง ๆ ไม่ได้มีเรื่องอะไรหรอกแค่โทรมาย้ำว่าผมจะตามไปที่ร้านพี่ตุ้ยกี่โมงมันจะได้กะเวลาออกไปถูก
“ไปกินเหล้าต่อเหรอ?”
ผมพยักหน้าหลังจากวางสาย เอาจริงๆเริ่มมึนแล้วหลังจากโดนไวน์เข้าไปก่อนหน้านี้ อ้วกแน่กูถ้าไปเจอพรรคพวกที่รออยู่ร้าน แต่ถอยไม่ได้ครับ รับปากไว้แล้วไม่ไปนี่โดนด่าป๊อดไปสิบชาติเศษ
“ไปด้วยกันป่าว?”
“ไม่อะ บอกไอ้พวกนั้นไว้ว่าจะกลับไปอ่านหนังสือต่อ”
ผมพยักหน้ายกมือขึ้นดูนาฬิกา สี่ทุ่มกว่าแล้ว จะว่าไปก็ไวเหมือนกันว่ะ เพิ่งมาแป๊บ ๆ เอง
“’งั้นเก็บตังค์เหอะ มึงจะได้อ่านต่อ เดี๋ยวก็ดึก อ้อ มื้อนี้กูจ่าย”
อินทรีพยักหน้าไม่ขัดขืน โดนไปหลายพัน เจ็บตัวหนักอยู่แต่เทียบกับราคากล้องนี่สิวเลยครับ ถึงมันจะบอกว่าไม่ได้ซื้อให้ก็เถอะ ร้อยเอาอีแปะเดียว เดี๋ยวกล้องราคาหลักหมื่นก็นอนเท้งเต้งอยู่หอผมนั่นแหละ อินมันสนใจเฉพาะเรื่องที่สนใจจริง ๆ อะไรที่ไม่ชอบแทบจะไม่แตะเลย อย่างไปห้องผมเนี่ย ทำท่าเหมือนอยากรู้เรื่องงานผมแต่พอจะอธิบายว่าทำอะไรอยู่ก็เดินหนีไปอุ้มกีต้าร์กับหนังสือเพลงไปข้างนอกตลอด ระเบียงนั้นเป็นที่ส่วนตัวของมัน เมื่อก่อนเป็นที่ตากผ้าเฉย ๆ แต่ตั้งแต่ที่มันมาสิงสถิตกับผมก็ซื้อเก้าอี้ไม้ตัวเล็ก ๆ กับต้นไม้ที่ดูแลง่าย ๆ มาปลูกเป็นมุมของตัวเองไป รดน้ำบ้างวันสองวันครั้งแต่ไม่ยักจะตาย ส่วนผมน่ะไม่ได้ไปช่วยมันดูแลหรอก แต่ก็ยอมรับว่าพอมีสีเขียว ๆ ของไม้ประดับที่วางอยู่เป็นสวนหย่อมเล็ก ๆ ก็ผ่อนคลายดี
“เลิกกี่โมง ให้มารับไหม?”
“ไม่ต้องอะ เดี๋ยวกลับกับไอ้อั้ม” นึกถึงมอเตอร์ไซค์กาก ๆ ของเพื่อนแล้วคิดถึงพิกล ตั้งแต่มีบีเอ็มตามรับตามส่งก็แทบไม่ได้นั่งเลย “มึงอ่านหนังสือไปเถอะ”
“ครับ ยูอย่ากินเยอะมากนะ นี่ก็เมาแล้ว”
ผมพยักหน้ารับปากส่ง ๆ ตัวเองน่ะรู้ลิมิตครับ แต่เพื่อนมันไม่รู้ด้วย โดนจับกรอกปากก็ยาวแหละคืนนี้ ที่ไม่อยากให้มันมานอกจากจะเสียเวลาอ่านหนังสือของเจ้าตัวแล้วลึก ๆ ผมก็กลัวเมาเรื้อนใส่มันว่ะ สภาพตอนเละนี่แม้แต่นัทยังไม่เคยเห็นเลยเหอะ มีแต่ไอ้อั้มนั่นแหละที่เคยนอนจมกองอ้วกด้วยกันยันเช้า ที่พูดเพราะมันเป็นแบบนี้แทบทุกปีหลังจากส่งงานเสร็จ ปีนี้ผมก็ยังคงคิดว่าจะไม่มีอะไรที่เปลี่ยนไปจากเคยแน่ ๆ
อินทรีขับรถมาจอดใกล้ ๆ ร้านญาติของมันที่วันนี้คึกคักเป็นพิเศษ ไม่ได้ดับเครื่องแต่ก็ยังไม่ปลดล็อก ปล่อยให้เสียงแอร์ดังหึ่ง ๆ ระหว่างเรา มือข้างหนึ่งของมันวางอยู่ที่พวงมาลัย ส่วนอีกข้างวางหงายระหว่างเบาะนั่งคนขับกับคนข้าง ๆ ราวกับขอให้ผมเอื้อมไปจับ สายตาคมทอดมองออกไปยังถนนที่โล่งกว้าง ปากติดรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากก่อนโคลงหัวไปมา “ไม่รู้จริงๆใช่ไหมเนี่ย?”
“อะไร?”
“วันเกิดผม”
ผมเลิกคิ้วขึ้น ทำหน้าเหวอ ไอ้อินหัวเราะแล้วยกมือที่วางหงายมาดึงมือผมไปจับหลังจากรอมานาน “วันนี้เหรอ?”
“อืม.. ยูแม่ง.... สุดยอดเลยว่ะ”
“อ้าว แล้วกูจะไปตรัสรู้กับมึงไหมเล่า ก็ไม่บอก”
“ในเฟสบุ๊คเขาโพสอวยพรกันโครม ๆ นี่ก็ไปเดินห้างกับไอ้ปอมา มันซื้อน้ำหอมมาให้ เสียดายไม่ใช่กลิ่นที่ยูชอบว่าจะยกให้สิงห์”
ผมเหลือบตาไปด้านหลังโดยอัตโนมัติ เออว่ะ มีน้ำหอมกลิ่นเดิมของมันวางอยู่ด้วย แต่เดี๋ยว วันเกิดอินแต่ซื้อกล้องให้ผมเนี่ยนะ
“มึงแม่ง! ทำไมไม่บอกกูวะ ก็เห็นอยู่ว่าก่อนพรีเซนต์งานกูยุ่งจะเอาเวลาที่ไหนไปเช็คเฟส เลยไม่ได้ซื้ออะไรให้เลย”
อินทรียิ้ม มันไม่ได้โกรธแต่ดูตลกกับท่าทางของผมมากกว่า เข้าใจไหมครับว่าอย่างน้อยมันก็เสียมารยาทป่าววะ รู้จักกันมาตั้งนานแต่ไม่รู้เชี่ยอะไรเลย ใช่... ผมแทบจะไม่รู้เรื่องอะไรของมันเลยสักนิด
“ก็นี่ไง พาผมไปเลี้ยงข้าว”
“นั่นมันเพราะเรื่องกล้องโว้ย”
“ขี้โวยวายว่ะ” คนพูดส่ายหัว ผมเลยดึงมือออกจากมันยกมากอดอก เฮ้ยเคืองจริงอะ วันนี้หลายรอบแล้วนะไอ้สัตว์ “เอาน่า... ยังไงก็ขอบคุณนะที่อยู่ด้วยกัน เสียดายว่ะติดสอบ ไม่งั้นมานั่งกินเหล้าด้วย ไม่เจอพี่ตุ้ยหลายวันแล้ว”
“เออๆ ไปอ่านหนังสือเหอะ ไม่ต้องมาอยู่กับกูเยอะนักหรอก” ผมพูดปัด มองไปนอกกระจกรถเม้มปากเข้าหากัน “แล้วก็แฮปปี้เบิร์ดเดย์แล้วกัน”
“อะไรนะ”
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์”
มันไม่พูดอะไร ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าอินกำลังทำหน้าแบบไหน หลังจากที่ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศระหว่างเราอยู่นานผมก็ยอมหันกลับมองหน้า ทว่าสิ่งที่พบเมื่อพลิกตัวคืออีกฝ่ายยื่นหน้ามารออยู่ก่อนแล้ว
แววตาสีดำนิลที่เคยทอประกายของความเจ้าเล่ห์สงบนิ่งกว่าทุกครั้ง การประจันหน้ากันในระยะใกล้ชิดโดยไม่ได้ตั้งใจทำให้ผมไม่กล้าที่จะหายใจเต็มปอด กลิ่นน้ำหอมกลิ่นนั้นที่ผมบอกว่าชอบลอยขึ้นมาคลุ้งกับกลิ่นของน้ำองุ่นหมักที่เราดื่มกันไปเมื่อช่วงหัวคำทำให้เกิดความรู้สึกแปลก ๆ ราวกับค่อย ๆ ดูดผมให้ขยับไปหามันโดยไม่ได้ตั้งใจ รู้ตัวอีกทีก็เมื่ออินทรีขยับตัวใช้ริมฝีปากสัมผัสกับปากผมอย่างเชื่องช้า เงียบจนได้ยินเสียงของลมหายใจของอีกฝ่าย แต่ก็ยังเบากว่าใจของตัวเองที่เต้นรัวอยู่ในอกข้างซ้าย มือใหญ่ทาบลงบนแก้มผม ใช้นิ้วหัวแม่มือดันคางให้เงยขึ้นรับสัมผัสที่บดเบียดกันมากขึ้น ผมเผยอปากออกเพียงเล็กน้อยดูดดึงริมฝีปากของอีกคนเข้ามาขบเม้ม ปลายลิ้นอุ่นค่อย ๆ แทรกตัวสลับกันระหว่างผมกับอิน มันกำลังจูบผม และผมก็กำลังจูบมันด้วยทุกความรู้สึกที่มี จมูกสันไล่ดอมดมไปตามปรางแก้ม เส้นขนที่ขึ้นเป็นไรหนวดคร้ามคมบนใบหน้าหล่อเสียดสีให้พอจั๊กจี้แต่กลับทำให้ผมเคลิบเคลิ้ม มือข้างที่ยังว่างในที่แรกยกมาสอดเข้าเรือนผมด้านหลัง ออกแรงดันให้บดริมฝีปากเข้าหากันจนไม่มีช่องว่างให้หายใจ
“..พ...พอ......”
ผมค่อย ๆ ดันตัวมันออกเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมหยุดที่จะจูบ ผมปล่อยให้มันเกิดขึ้นบ่อยเกินไปและมันไม่ควรจะเป็นอย่างนั้น
“ยู...”
เสียงทุ้มเอ่ยครางเหมือนละเมอ อินทรีขยับตัวเข้าหาผมอีกแต่ผมไม่ยอมมันอีกแล้ว ออกแรงดันอกมันออกไม่จริงจังนักให้อีกฝ่ายจิ๊ปากขัดใจ อินทำเหมือนยอมล่าถอย ผมถอนหายใจโล่งอกแต่ในจังหวะที่คิดว่ามันจบแล้วกลับถูกมือเจ้าของรถคว้าคอเข้าไปจูบใหม่ รสจูบที่ไม่อ่อนหวานเหมือนเดิมแต่เผ็ดร้อนเหมือนใจ ผมได้แต่เกาะบ่ามันไว้แล้วเบิกตาขึ้นกว้าง ปลายลิ้นที่แทรกเข้ามาบ่งบอกถึงแรงปรารถนาและลมหายใจที่ดังสะท้านกำลังเตือนผมกลาย ๆ ว่าอินทรีรู้สึกอย่างไร
“อ...อื้อ….!”
ปากผมถูกขบจนเจ็บไปหมด ปลายนิ้วเรียวสอดเข้าเส้นผมจากท้ายทอย บังคับให้ผมเอียงคอรับจูบมันได้ถนัดถนี่ ก่อนริมฝีปากร้อนจะไล่ต่ำลงมาตามสันกราม ขบเม้มเบา ๆ บนผิวให้พอรู้สึก เสียงครางของอีกฝ่ายคำรามต่ำราวกับสะกดกลั้นความรู้สึกแต่ก็ยังไม่ยอมหยุดที่จะดูดดึงบริเวณไหปาร้าผมซ้ำ ๆ
“ช..เชี่ยอิน อย่า…พ..พอแล้ว....อิน...”
“อย่ามีใคร…” ในที่สุดเจ้าของพฤติกรรมบุ่มบ่ามก็ปริปากพูด เอาหน้าผากซบลงบนไหล่ผมก่อนโอบเอวไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง ผมไม่โกรธมันเลยที่ทำแบบนี้ แต่มีบางคำถามที่ยังค้างในใจ มันกำลังเป็นอะไรกันแน่
“รับปากผมสิว่ายจะไม่มีใคร”
“กูแค่ไปกินเหล้ากับเพื่อนเองนะ…”
“ไม่ให้ไปแล้วได้ไหม…”
“ยู……”
“ผมกลัว…”
(ต่อด้านล่าง)
-
เชื่อไหมครับว่าผมผิดนัดไอ้อั้มทั้ง ๆที่ถึงหน้าร้านแล้ว หมาครับ งานนั้น บอกได้คำเดียวว่าหมา โดนทั้งเพื่อนสนิท ไม่สนิทด่ากันระนาว แต่ยอมรับเลยว่าเวลานั้นผมทิ้งมันไปกินเหล้าไม่ลง
มันไหนล่ะครับ... ก็มันนั่นแหละ ไอ้เด็กนี่เดินผิวปากออกจากห้องสอบโดยสั่งให้ผมทำงานอยู่ใต้ตึกคณะตัวเองระหว่างที่มันยังไม่มา เอาจริง ๆ คือไอ้อั้มแม่งงอนผมตั้งแต่คืนนั้น โทรไปเรียกให้มานั่งเป็นเพื่อนก็ไม่รับ โชคดีมากเพราะวันที่นัดกันไว้มีแค่รุ่นเดียวกัน ถ้าเสือกนัดน้องไปเลี้ยงด้วยไอ้ยูโดนเผาแน่ว่าติดผู้ชายที่เคยแย่งแฟนตัวเองจนยอมผิดสัญญา ตลกตรงไหนรู้ไหม ตรงที่แม่ง ผมทำแบบนั้นจริง ๆ นี่แหละ โคตรไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมผมถึงต้องยอมมันขนาดนั้นด้วยเพราะงั้นจนตอนนี้ก็ยังไม่มีคำแก้ตัวไปขอโทษอะไรไอ้อั้มให้มันหายโกรธผมสักที
“ รอนานป่าว”
คนที่ผมกำลังสาบส่งในใจถามหน้าระรื่น ทุกวันนี้มันก็ยังไม่บอกครับว่าคืนนั้นเป็นอะไร จะว่าเมาก็ไม่ใช่กินไปนิดเดียว แต่ขี้เกียจคาดคั้น มันอาจเครียดจากเรื่องสอบ เรื่องที่บ้าน หรือจริงๆ แล้วงอนที่ผมไม่รู้วันเกิดมันก็ได้ ตามประสาเด็กแหละครับจะไปคิดตามอะไรให้มากมาย เอาเป็นว่าสุดท้ายผมแก้ปัญหาคำว่ากลัวของมันด้วยการอยู่กับมันทั้งคืนจนเช้า นั่งเล่นกีต้าร์ระหว่างที่อินอ่านหนังสือ คุ้น ๆ นะครับ ปกติจะเป็นผมทำงานแล้วมันชิวไง วันนั้นเลยมีสลับกันบ้างนิดหน่อยแต่ดูมันสบายใจขึ้นเยอะเลย
“กินอะไรก่อนไปหรือไปกันเลย”
“ไปหาอะไรกินที่โน่นก็ได้” พูดจบก็สะพายกระเป๋ากล้องลุก ไอ้อินพยักหน้ารับก่อนจะพากันออกจากคณะ สวนกับไอ้พีทที่ยังมีสอบอยู่มันก็มองผมสลับกับอินยิ้ม ๆ แต่ไม่ได้แซวอะไร มาถึงรถคาดเข็มขัดได้ผมก็ชวนอินคุย
“ข้อสอบทำได้ปะ”
“ไม่รู้ ก็เขียนไปเรื่อย ตัวนี้ไม่โหด ห่วงอะดิ”
ผมเบะปากเบือนหน้าหนีไปนอกกระจก แดดดีมาก มากเกินไปด้วยซ้ำ “ไปเดินเจเจอากาศแบบนี้ร้อนตายห่า”
“จะได้ถ่ายภาพง่าย ๆไง ลองแล้วเป็นไงบ้าง ผมซื้อมากากกว่าตัวเก่าที่ยูใช้มาปะเนี่ย”
“ไม่ ๆ ตัวนี้ีดีอยู่ จับภาพไวกว่าตัวเก่า ถ่ายวีดีโอดีด้วย เมื่อวานกูเอาไปถ่ายไอ้เบิ้ลมา แม่งเล่นกล้องด้วย เดี๋ยวเปิดๆ”
ผมทำท่าจะรื้อกล้องจากในกระเป๋าออกมาให้พลขับดู แต่อินทรีโบกมือห้ามไว้ก่อน “เฮ้ย ขับรถอยู่ ยูแม่ง ขี้อวดเหมือนเด็กเลยว่ะ”
“พ่อมึงสิ” ผมเกลียดจริงๆเวลาที่มันบอกว่าผมเหมือนเด็ก เหมือนตรงไหนวะ อย่างผมน่ะผู้ชายอบอุ่นที่ใคร ๆ ก็อยากได้เป็นแฟนต่างหากโว้ย อินทรีหัวเราะร่วน เอื้อมมือมาหยิกแก้มผมแรง “มันเขี้ยว”
“มึงเลิกทำอะไรที่ทำให้กูดูแต๋วแตกเหอะว่ะ” ผมปัดมือมันออก แล้วนั่งกอดอก พอดีกับรถติดไฟแดงคนข้าง ๆ เลยหันหน้ามามองผมเต็ม ๆ “นี่ยังคิดเรื่องแบบนั้นอีกเหรอ”
“เรื่องอะไร”
“ใครรุกใครน่ะ” คิดสิโว้ย เข้าใจไหมครับ มันเหมือนเป็นอะไรที่มันคาใจผมอยู่ตลอด คงไม่เป็นอะไรเลยถ้าผมไม่รู้สึกไปกับมันด้วย แต่ไม่รู้ว่ะ โอเค มันก็ดีแหละเวลาที่อยู่ด้วยกัน แต่ผมไม่เห็นว่าผมกับมันจะคบกันรอดได้ยังไงเลยด้วยซ้ำ
“แค่อยู่กันแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ก็พอแล้วมั้ง อย่าฟอร์มเยอะน่า ผมรู้ว่ายูมีความสุข”
“มโนครับอินทรี นับวันยิ่งเพ้อเจ้อนะ จะไฟเขียวละเลิกเวิ่นเหอะ”
ผมตอบปัด ๆ ไป พอมันพูดเรื่องแบบนี้ผมพาลเปลี่ยนเรื่องตลอดเลยว่ะ อินทรีไม่แย้ง หันไปขับรถต่อแต่ปากนี่ยิ้มกวนตีนตลอดทาง พอจะลงจากรถมันก็หยิบแว่นกันแดดขึ้นสวม แล้วเอื้อมมือไปคว้าเอาหมวกที่วางแหมะอยู่เบาะหลังมาสวมให้ผม อย่างเหี้ยเลย กูอุตส่าห์เซ็ตผมมาไอ้ห่าอิน
“เชี่ยไม่เอา” ผมปฏิเสธ ปัดมือออกแต่รุ่นน้องกลับมองดุ “อย่าดื้อได้ไหม แดดมันแรง”
“อย่าตุ๊ดน่า แดดแค่นี้ไม่เป็นมะเร็งหรอก”
“ยู..ใส่ไว้” อินทรีพูดเสียงขรม ออกแรงกดหมวกบนหัวผมหนักขึ้นก่อนตบปีกหมวกแก็ปให้ต่ำลงมาบังแสงที่แยงเข้ากระจกรถ
“เดี๋ยวหน้าสวยๆไหม้แดดหมด”
พูดจบมันก็ยักคิ้วให้
สวยพ่องสิ!!!
ตลาดนัดจตุจักรเป็นอะไรที่อากาศร้อน ไม่น่าเดิน ของแพง แต่คนแม่ง เยอะบรมได้ตลอดทั้งปี ผมยกกล้องขึ้นมาจับภาพบรรยากาศไปเรื่อย ๆ มาตอนบ่ายก็ดี แสงมันได้ ไม่ต้องใช้ฟังก์ชันอะไรให้มาก ที่จริงผมก็ไม่ถนัดนักหรอกเรื่องกล้องน่ะ แต่เป็นคนประเภทชอบเก็บความทรงจำ ไม่ชอบถ่ายรูปตัวเองแต่มักจะถ่ายรูปคนที่ชอบ ในเครื่องผมมีรูปของแฟนเก่าเต็มไปหมดไม่ว่าจะจบกันดีหรือไม่ดี ไม่ได้เอาไว้เพ้อพรรณนาอะไรเพียงแค่เวลาเปิดมาแล้วมันอิ่มใจทุกครั้งที่ได้เห็น ราวกับมันจะย้ำเตือนเสมอว่า ครั้งหนึ่งเราเคยมีความสุข แม้มันจะผ่านมาและมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นหลังจากนั้นนานแค่ไหนก็ตาม
ผมลั่นชัตเตอร์ไปเรื่อยระหว่างอินทรีช็อปปิ้ง ถูกแล้วครับ มันช็อปปิ้ง เดินเลือกเสื้อ กางเกงแบบไม่สนใจผมที่เดินตามมาติด ๆ เลย มีชวนคุยอย่างมากก็แค่ให้ช่วยตัดสินใจเวลาถูกอกถูกใจอะไร นี่ได้เสื้อยืดมาสามสี่ตัว เป็นไซส์ที่มันกับผมใส่ได้เหมือน ๆ กัน แต่เป็นลายที่ผมชอบเสียส่วนใหญ่ พอเข้ามาเดินในโซนที่เป็นร่มผมก็ถอดหมวกออกมาพัดเหงื่อที่ไหลซึมตามไรผม อินทรีหันมายิ้มแล้วดึงหมวกไปพัดเองบ้างพัดให้ผมบ้างสลับกัน
“ร้อนอะดิ”
“เออดิ แดดเหี้ยนี่ก็จะแรงไปไหน”
“อย่าใช้มือเช็ด เดี๋ยวสิวก็ขึ้นหรอก สกปรก” เด็กหนุ่มมุ่ยหน้า หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงของมันมาซับเหงื่อให้ มองด้วยสายตาหวานฉ่ำจนผมต้องดึงผ้ามาไว้เองแล้วเฉไฉ เดี๋ยวนี้มันมักจะมองผมด้วยสายตาแบบนี้เสมอ สายตาที่ไม่ปกปิดว่าคิดอะไรอยู่
“กินไอติมป่าว?”
“ไม่อะ”
“งั้นรออยู่นี่แป๊บนึง เดี๋ยวมา”
พูดจบอินก็ยัดหมวกที่เอาไปตอนแรกใส่มือผมแล้ววิ่งออกไป ผมยืนหลบมุมรอแถว ๆ นั้นตามที่มันบอกแล้วเปิดรูปที่ถ่ายไปดูพลาง ๆ ภาพที่ได้ออกมาเป็นที่พอใจในระดับหนึ่ง คงดีกว่านี้ถ้าผมได้ศึกษารายละเอียดของกล้องหรือวิธีการถ่ายภาพอย่างจริงจัง
“อะ เอาสีอะไร?”
ผมเหลือบตาขึ้นมองคนทักที่เพิ่งหายไปไม่นาน มันยื่นถุงพลาสติกใสที่มีไอติมหลอดสารพัดสีให้ บอกว่าไม่กิน ๆ ก็ยังจะซื้อมาอีก ไอ้เวรนี่ ผมหยิบไอติมสีแดงมาส่วนมันกินรสโค้ก เดินไปกินไปหยดไปต้องเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดกันตลอดทาง เลยต้องเก็บเครื่องบันทึกความทรงจำสีดำลงกระเป๋าก่อนแล้วเลือกเดินซื้อของเป็นเพื่อนอินทรีแทน ทุกครั้งที่ออกแดดมันจะบังคับให้ผมสวมหมวก แต่มันกลับใส่แค่แว่นกันแดดสีชาเอาไว้เท่านั้น เท่ตายห่าล่ะ ใส่แว่นกับชุดนักศึกษาเนี่ย
“ยูจะดูอะไรอีกป่าว”
“ไม่อะ หิวแล้วว่ะ มึงจะซื้ออะไรอีกไหม?”
“ไม่แล้ว ไปกินในห้างนะ ร้อน”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย เหงื่ออินทรีออกโทรมหลังจนเสื้อสีขาวแนบไปกับผิวเนื้อเผยให้เห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดชัดเจน ผมเดินตามมันเงียบ ๆ ก่อนจะหยุดฝีเท้าเมื่อมีกลุ่มผู้หญิงกระซิบกระซาบแล้วมองมาทางมัน ผมรู้ว่ามันเป็นที่สนใจ ไม่ต้องอวดรวยอะไรอย่างที่ผมเคยสบประมาทว่ามันมีดีเพราะเงินแต่แค่บุคลิกภายนอกมันก็ดึงดูดเพศตรงข้ามได้มากแล้ว
“ยู?”
มันหันกลับมาเมื่อเห็นว่าผมหายไป เรายืนห่างกันไม่กี่ก้าว ผมได้ยินมันพูดชัดเจนแต่กลุ่มผู้หญิงพวกนั้นคงไม่ได้ยินด้วย หนึ่งในหลายคนเดินเข้ามาสะกิดมันแล้วยื่นโทรศัพท์ให้
“ขอโทษนะคะ เพื่อนอยากรู้จัก ขอเบอร์ได้หรือเปล่า”
ผมไม่ว่ามันหรอก ไม่โกรธด้วยที่จะมีใครเข้ามาทักมันแบบนี้ แต่ที่ไม่เดินเข้าไปเพราะอยากจะรู้ว่ามันจะทำยังไง มันไม่ชอบผู้หญิงแถมยังมากับผมที่มันแสดงตัวชัดเจนว่าตามจีบอยู่คงไม่สานสัมพันธ์อยู่แล้ว แต่อดงี่เง่าอยากฟังคำตอบของมันที่ให้กับคนที่เข้ามาหาในช่วงเวลาแบบนี้ไม่ได้
“คนไหนครับ?”
ผู้หญิงคนนั้นชี้ไปด้านหลัง ไม่รู้ว่าเพื่อนชอบเองหรือตัวเธอกันแน่ที่ถูกใจมัน อินทรียกยิ้มมุมปากพลางเหลือบตามองผม
“ผมก็อยากให้นะ แต่เดี๋ยวมีปัญหากับแฟนน่ะสิ ยู ผมให้เบอร์น้องเขาได้หรือเปล่า?”
อินทรีพูดเสียงไม่เบาแต่ก็ไม่ดัง ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมที่ถูกโยนคำตอบให้หน้าด้าน ๆ อากาศร้อนมาตั้งแต่แรกแต่ตอนนี้แก้มผมกลับร้อนผ่าว รีบเดินหนีก่อนที่จะตกเป็นเป้าสายตามากกว่านี้ ไอ้ห่าอิน ไอ้หน้ามึน เรื่องกวนตีนนี่ไม่ต้องบอก เป็นโดยสันดานเลยใช่ไหม
“เฮ้ย อย่าเพิ่งงอนสิ ผมล้อเล่น”
“ล้อเล่นเชี่ยอะไร ทำไมไปพูดแบบนั้น”
อินทรียิ้ม เร่งฝีเท้าจนเดินตีคู่กับผมได้ มือใหญ่ถือวิสาสะคว้ามือผมไปจับ ลอยหน้าลอยตากวนประสาทแล้วสอดประสานปลายนิ้วเข้าด้วยกัน
“แต่ยูก็ดีใจไม่ใช่เหรอที่ผมตอบแบบนั้น”
"สัตว์! ใครดีใจ มึงนี่มัน!"
"ยู..." อินทรีเรียกก่อนผมจะโวยวายไปมากกว่าเก่า โอเค ผมขี้โวยวาย แต่ไม่เคยรู้สึกสงบนิ่งเหมือนตอนอยู่กับคนอื่นสักทีเวลาที่อยู่กับมัน อินทรีหยุดเดินแต่ยังดึงมือผมไว้ให้หันหน้าไปหา มันยังคงทอดสายตามองมายิ้ม ๆ ให้ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแล้วเบือนหน้าหนี
"ปากบอกไม่ดีใจ แต่รู้ตัวมั้ยว่าแก้มแดงเป็นลูกตำลึงไปแล้ว"
พ... เพราะอากาศมันร้อนต่างหากโว้ย!
TBC
แอบลงกันเวลางานนี่แหละ 555555555555 มาช้ากว่าปกตินิดนึงไม่โกรธกันเน่อออ ตอนนี้อินยูเต็ม ๆ หวานด้วย ยาวด้วย อิจมากกกกกกกกกกกก
สำหรับนัทตอนที่แล้วเชื่อเถอะว่ามีคนแบบนั้นอยู่บนโลกจริงๆ ส่วนจะจบหรือไม่จบ อินจะเห็นไม่เห็นเดี๋ยวติดตามกันต่อ เร็วๆนี้ยังไม่มีดราม่าฮะ วางใจได้ (สปอยสุดๆ)
ไม่รู้จะทอล์คอะไรแล้ว เจอกันใหม่สัปดาห์หน้าคร้าบบ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะ ขอให้มีความสุขกับการอ่านจ้า :D
-
จิ้มก่อน
-
เขินอะ 555555555 :-[
ยูน่ารักไป เราเป็นอินก็อยากแกล้ง
(ทำเป็นลืมๆเรื่องนัทไปก่อนละกัน)
ตอนนี้น่ารักจัง มันหวานแบบชิวๆดี
จริงๆความรักไม่ต้องรีบร้อนมาก ค่อยๆเป็นค่อยๆไปเราว่าดีแล้วแหละ
น้องอินอย่าใจร้อนเลย แค่นี้พี่ยูก็แทบจะเอียงไปหาเต็มๆละมั้ง 555
ปล. อยากไปเจเจเลยค่ะ (แต่ขอไปเย็นๆนะ) ไม่ได้ไปเดินนานแล้วเพราะเราไม่ชอบคนเยอะๆ อยากไปถ่ายรูปเล่นมั่ง ^ ^
-
อินน่ารักสุดๆเลย อยากได้แฟนแบบนี้จัง
พี่ยูก็ซึนได้อีกน่ะค่ะ อยากให้เป็นแฟนกันเร็วๆจัง
-
ยูเขินอินก็บอกมา อิอิ
ขอบคุณมากนะคะ +1^^
-
พี่ยูเขินด้วย :hao7: มุ้งมิ้งแบบสุดอะพาร์ทนี้ :hao6: :hao6:
-
:katai2-1: ตอนนี้พี่ยูนารักอ่ะ แล้วเมื่อไหร่พี่ยูของน้องอินจะยอมรับตัวเองได้สักที อินทรีก็หวานกับอยู่ จนคนอ่าน อ่านำปยิ้มไปเหมือนคนบ้าเลยอ่ะ :-[ สองคนนี้จะน่ารักกันไปไหน เกรงใจคนรอบข้างกันบ้างสิ รีบๆยอมรับหัวใจต้ัวเองกันได้เเล้วทุกอาจจะง่ายขึ้นก็ได้ คริคริ :hao6:
-
พี่ยูของแจ้ น่ารักขนาดนะเจ้า...คริคริ :impress2:
เนื้อหาตอนนี้ มุ้งมิ้งมาก เห็นพัฒนาการความรู้สึกของพี่ยูชัดเจนเลย
อีกไม่นาน คงจะได้เป่ายิ้งฉุบ กร๊ากกกกกก
ปล. กางเต๊นท์รอตอนหน้า...
-
พี่ยูน่ารักขึ้นทุกตอนเลย ไม่แปลกที่น้องมันจะหลง :hao7:
-
ยูมุ้งมิ้งอ่ะ ... เขินนนนน :mew3:
-
พี่ยูนี่ก็มุ้งมิ้งเกิ๊นนนนนนนนนน น่ารักเว่อร
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่ยูรู้ตัวไหมออกอาการหึงอินมันขึ้นทุกวัน
ปากยังแข็งแต่ใจอ่อนไปแล้ว พี่น้องอยู่นั้นแหละ
:z3: :z3:
-
พี่ยูคร้าาาาา ถ้าอยากซั่มแต่สับสนนี่ปรึกษากันก่อนได้นะคับ
ผลัดกันจะดีมากอ่ะ เค้ารอนะ //แต่กว่า -west- จะยอมให้ลูกชายซั่มกันเนี่ย รอใกล้ทุกทีเบย :o10:
ชาวเลาก็รอ ร๊อ รอ บ่นไปงั้นแหละจะรอต่อไปจร้า :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
พี่ยูหลงผู้ชาย ทิ้งเพื่อน กิ๊ว ๆ
แต่ก็เข้าใจนะ ผู้ชายแบบอินใครไม่หลงก็บ้าแล้ว
ถึงขั้นนี้ไม่เรียกแฟนก็ไม่รู้จะเรียกอะไร
-
ตอนเซอวิทท่านผู้ชมหรือเปล่าา อ่านแล้วยิ้มทั้งตอนเลยยย
พี่ยูน่ารักกก
อินก็งั้นๆอะ
55555 ไม่ค่อยลำเอียงเลยย :hao6:
-
มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ่้งอ้ะ :L2:
-
น่ารักมากค่ะ ตอนนี้อินยูจริงๆ
ฟินมากกกกกกก ><
ไม่ต้องสงสัยอะไรล่ะลูก เซย์เยสไปเลย
รอฉากหลังเป็นแฟน >< // ป่าวรอ NC เลยค่ะ 555
-
ยูเอ๊ยยยย นายไม่รอดแล้วล่ะ
-
กรี้ดดด พี่ยูมุ้งมิ้งมาก
ออร่าสีม่วงแผ่กระจายยย ><
-
พี่ยูรู้ใจตัวเองสักทีสิคะ ยอมน้องขนาดนี้แล้วยังจะปากแข็งอีก
น้องอินรุกอีกหนักๆ ทำให้ผู้ชายปากแข็งยอมพูดให้ได้นะ อิอิ
-
ตอนนี้อ่านแล้วอมยิ้มแก้มจะแตก ><
-
หวานกันขึ้นกว่าเก่า
แต่ยูก็มิวายจะฝืนนะ
ชอบเค้าก็แสดงออกเห้อ
รับรองพี่จะไม่ขำถ้าน้องเผลอถูกรุก อิอิ
-
ดีแล้วค่าาา ขอหวานๆกันไปก๊อนนนน
อย่าเพิ่งดราม่าเลย
-
ทำไมมันมุ้งมิ้งขนาดนี้ อ๊ากกกก :-[
อ่านไปเขินไป น่ารักมากๆ
-
น่ารักเกินไปแล้วนะพี่ยู ซึนแต่ก็มุ้งมิ้งน่ารัก :impress2:
อินสู้ๆ รุกเข้าไปพี่ยูใจอ่อนแว้ววเดี๋ยวก็เสร็จน้องอิน :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
กรี๊ด พี่ยูน่ารักจุงเบย พี่ยูไม่ต้องกังวลเรื่องใครรุกใครรับนะคะ คนอ่านเขารู้หมดแล้ว อย่ากังวลค่ะ 555555 :hao7:
-
พี่ยูน่ารักโคตรรรรรรรรรรรรรรร :o8:
-
พี่ยู้ววววว ไหนของขวัญวันเกิดดดดดดน้องงง
( FC ทวงแทน ) :laugh: :laugh:
-
น่ารักจังเลยอ๊าาาาา :o8:
อ่านเพลิน ชอบเรื่องนี้จังเลยค่า :mew1:
-
:hao7:อยากให้ลงวันละร้อยตอนเลยยย ค้างงงง
-
ปากไม่ตรงกับใจอย่างนี้ ต้องจูบให้หาย อิอิ
-
โอ้ยยยยย แม่ แงงงงงงงงงงงงงงงงง อยากได้อินทรีย์ ที่บ้านเธอมีอีกม้ั้ย มีอีกมั้ย มีอีกคนมั้ยเธอ :hao5:
ทำไมน่ารักอย่างนี้ฮืออออออออออออออออ ตอนนี้อินยูเต็มมาก หวานมาก น่ารักมาก แงงงงง ชอบบบบ
เค้าอ่านไปยิ้มไป แง่ะ พี่ยูอ่ะ ไม่เคยจะขัดอินทรีย์ได้หรอก ยอมน้องมันตลอด โฮกกกกกกกกกกกกกกก
เห็นป่ะ ผิดนัดเพื่อน ไปกับน้องเลย เว้ยยยย จนป่านนี้แล้วนี่ตกลงคบกันซักทีเถอะ ทำตัวเหมือนคนเป็นแฟนกันแล้วขนาดนี้
ว่าแต่น้องอินกลัวอะไรคะลูก? กลัวพี่ยูไม่รักหรอ? โอ๋เอ๋ไม่ห่วงนะคะ พี่ยูยอมตามใจเราขนาดนี้ อีกไม่นานเกินรอหรอก 555555 แต่ตอนน้องอ้อนขอ ไม่ให้ไปแล้วได้มั้ยนี่แบบ แงงงงงงงงงงงงงงงงงงง แม่ต๋าาาา จะเอาอินทรีย์ ใครปฏิเสธประโยคนี้ได้นี่แบบใจแข็งเป็นพระอิฐพระปูนมากนะ โชคดีเป็นของอินทรีย์ที่พี่ยูเป็นประเภทใจดีและงอแงกับใครไม่เป็นซะด้วยสิ :katai2-1:
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มแบบแตกจะแตกมาก คนเขียนสปอยด์แล้วว่าช่วงนี้ยังไม่มีดราม่า งั้นขออินยูเต็มๆ แบบนี้เยอะๆๆ นะคะ กร้ากกกกกกกก เค้าชอบเวลาน้องอินมันอ้อน มันงอแงกับพี่ยูวววววววววว >___<
ปล. ชอบประโยคนี้ ไม่มีความหมายอะไรพิเศษแต่แบบ..
เดี๋ยวนี้มันทำอะไรไม่ค่อยเห็นผมเป็นพี่หรอกครับ ใกล้เป็นผัวเมียกันไปเต็มที
เออ.. ก็เป็นสักทีสิพี่ยู ก้ากกกกกกกก me/โดนถีบ :z6:
-
โอ้ยยยยยย หวายซะ >///<
-
เฮือกกกกกก :o8:
ไม่ไหวเลี้ยววว
-
ฟินนนนนนนนนนนน :-[
ถ้าน้องอินจะตาหวานใส่พี่ยูขนาดนี้ แล้วถ้าพี่ยูจะเขินน่ารักขนาดนี้ เป็นแฟนกันเห้อ เดี๋ยวมีลูกไม่ทันใช้ อิอิ
ตอนคิสกันนี่แบบโซฮอตเนอะ ตอนบอกเป็นแฟนยูน่ารักมาก อิน้องอินนี่มันร้ายยยยยย
ขอบคุณค่ะ
-
ตอนนี้มุ้งมิ้ง เขิลมากอ่ะ บ่องตงเลย :hao7:
อินชักจะหวานขึ้นทุกวันแล้วนะ อย่างนี้ :z1:พี่ยูจะไปไหนรอดเนี่ย
อยากบอกพี่ยูว่า เลิกคิดเรื่องว่าใครจะเป็น รุก รับ ได้แล้วมั่ง 555! เห็นๆกันอยู่ เนอะอินเนอะ
-
พี่ยูน่ารักเว่อร์ 5555+
-
อ่านแล้วแฮปปี้ + ฟินสุดๆๆๆๆ :-[
-
ตัวเอกทั้งคู่ มีชื่อเดียวกันกับคนในชีวิตจริงของเรา2คน คนนึงเป็นคนที่เรารัก อีกคนเป็นคนในความทรงจำที่ไม่เคยลืม
ยิ่งอ่านยิ่งฟิน โอยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่ยูละลายแข่งกับไอติมแล้ว :กอด1:
-
อินลุกพี่ยูหนักอะดิ ฮ่าๆๆๆ :hao6: :katai2-1:
-
อ่านไปอยากจะกรี๊ดให้ดิ้นตาย นฃยูน่ารักเวอร์ๆอ้ะ ฟินโคตร อ่านไปแล้วมีความสุขมากๆค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งมั่นใจเรื่องนี้เราจัดให้เป็นระดับพิเศษในใจเลย>< รอตอนต่อไปนะคะกำลังอินได้ที่
:L2: :L2:
-
อินกลัวอะไรรรรรรรร
ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าพี่ยูมุ้งมิ้ง
-
น่ารักมากกกกกกกก :o8:
-
พี่ยูน่ารักโคตรรรรรรรรรรรรร >< มุ้งมิ้งที่สุด!
ส่วนอินทรีตอนนี้มาแบบหนุ่มโรแมนซ์ แบบกวนๆ น่ารักโคตรรรรรรรร
-
เขินๆๆๆๆๆ
ยูน่ารักมากๆ
อินก็น่ารักขึ้นทุกวัน
ขอบคุณค่ะ
-
เค้าหวานกันจริง ๆ :o8:
-
ยูน่ารักมากกก
และอินก็ขี้แกล้งได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ นะ
หลังๆ นี่รู้สึกว่าแกล้งได้น่ารักขึ้น เพราะว่าพี่ยูเริ่มเปิดใจให้เห็นด้วยหรือเปล่าเนี่ย?
-
ยิ่งอ่านยูยิ่งน่ารักอยากฟัดหว่ะ :impress2: :impress2: โดนอิอินถีบบบบบบบบบบบบบ :beat:
-
น่ารักง่ะ อินแบบกวนน่ารักได้โล่ห์เลย ยูแอบเขินนะ
ชอบเวลาอินเรียก "ยู" :mew2:
-
น่ารักมากกกก
ชอบพี่ยูอะ เปคเลย 55555 :hao6:
แต่พี่อยู่อย่าลืมไปง้ออั้มด้วยนะเนี่ย ผิดเต็มๆ :hao3:
-
พี่ยูแพ้ลูกอ้อนเด็กตลอดเลยอะ
-
เพราะอากาศมันร้อนจริงๆหรอยู ฮ่าๆๆ
-
สวีทกันจุงเบยยยยย อ่านแล้วเขินนนน :mew3:
-
พี่ยูไม่แต๋วนะ แต่โคตรน่ารักเลยอ่ะ อินต้องรุกหนักๆ นะเอาให้ยูตั้งตัวไม่ติดแบบนี้แหละ
-
น้องอินขยันหยอดอย่างนี้ พี่ยูก็เขินสิครัชแหม่ ... :-[ :-[
-
พี่ยูเขิลลลลลลลลลลลลลลลล
หวานมากกกกกกก อิจมากกกกกกกกก บอกเลยยยยยยยยย
-
ชอบยูจังเลยยย ถึงอินจะเอาแต่ใจยังไง ยูก็ตามใจล่ะเนอะ :katai2-1:
ตอนนี้น่ารักดีจังเลย ปลื้ม
รอตอนต่อไปค่ะ +1 :L2:
-
ตั้งแต่อ่านนิยายมาตั้งแต่สมัยนมยังไม่บวม (?)
ขอพูดเลยว่ายูเป็นเคะที่ตามหาาาาาา o13
เคะในดวงใจ รักมากกกกถึงมากกกกกกที่สุด :กอด1:
ไม่ตุ๊ด ไม่น่ารำคาญ ไม่เยอะ โอ๊ยยยยยยย น่ารัก :heaven
อ่านแล้วรู้สึก ผู้ชายมันต้องอย่างงี้เซ่!! 555555
ชอบมากอ่ะ คือแบบนิยายส่วนมากชอบเขียนให้นายเอกดูตุ๊ดๆ
อ่านแแล้วอินี่ไม่อิน ในชีวิตจริงมันไม่ได้เป็นอย่างง้านนน :z3:
มาเจอยูแล้วแบบ หลงเลย~ :hao7:
ติดตามและเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ เยิฟฟฟฟ :L2:
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ พลาดไปได้ไงเนี่ยยยย
เราชอบแนวนี้มากเลยค่ะ รุกเจอรุกเนี่ย อ่านแล้วมันฟินเว่อ
เมื่อไหร่พี่ยูจะเลิกซึนน้อออ
หวานขึ้นเรื่อยๆทุกตอนเลย รอค่าาาา
-
พี่ยูเอ๊ยยยยย
แพ้ทางน้องอินราบคาบแล้วละ 5555
-
อยากเห็นอินปะทะพี่เฟยอะ ท่าจะมันส์ 555+ แรงพอกันเลยน้อออออ
หวานมากตอนนี้ มดขึ้นจอแล้วววว พี่ยูซึนอะ
-
ยูปากแข็งวะ
-
ยูเอย ทั้งห่วง ทั้งหวง แล้วก็ยอมอินมันขนาดนี้ ยอมรับเหอะว่าชอบอินมันเหมือนกัน
อินเท่อ่ะตอนนี้
-
มึนๆอึนๆทั้งคู่เลยนะ แต่เราชอบนะ บรรยากาศของสองคนนี้ หวานๆแต่ไม่เลี่ยน
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
โอย!! อ่านไปก็นั่งเขินไป :hao7:
-
งื้ออออออ น่ารักกันมากมายยยยยย เขินๆๆๆ :ling1: :ling1:
-
ฟินเบาๆ :heaven
-
พี่ยูยอมอินเหอะ :hao6:
-
นับวันคุณน้องอิน กับคุณพี่ยู จะมุ้งมิ้งมากขุึ้นๆๆๆๆ ทุกวันจริงๆๆ :-[
-
ทำไมพี่ยูเค้าน่ารักขึ้น แบบมากๆๆๆๆๆ
เสร็จอินชัวร์ๆอะแบบนี้ ฮอลลลลลลลลลลล
ผญเงิบมั้ยคะ ขอเบอร์ใครไม่ขอ555555555555555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ยูคนดีตามใจน้องอินจนยอมถูกพี่อั้มงอนเลยอะ แพ้ลูกอ้อนของน้องแบบนี้เมื่อไหร่จะยอมใจอ่อนนะ
ปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ก็แอบแสดงออกให้น้องรู้ว่ามีใจนะพี่ยู รู้ตัวปะเนี่ยอย่างงี้จะให้น้องตัดใจได้ไง
และเพราะเป็นวันเกิดที่อยากอ้อนพี่ยู หรือเพราะเห็นพี่ยูจูบน้องนัทกันนะ น้องอินถึงออดอ้อนซะน่าสงสารแบบนั้น
อย่างงี้ต่อให้เปลี่ยนใจไล่พี่ยูก็ไม่มีทางปล่อยน้องอินให้ต้องโดดเดี่ยวคนเดียวหรอก เพราะพี่ยูเป็นคนดีที่ซู๊ดดด
ชอบพี่ยูมาก ๆ อิจฉาน้องอินนะเนี่ย ส่วนเรื่องน้องนัทก็คงเคลียร์แล้วล่ะมั่ง แต่แบบไหน ยังไงน๊า
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
อินกลัวอะไร
พี่ยูเขินด้วย :o8:
-
รู้สึกว่าจะหวานๆขึ้นน่ะ
-
วันนี้สีเขียว ^^
-
มารอพี่ยูกะอิน
ไม่รู้ว่าปั่นเสร็จหรือยัง เป็นกำลังใจให้สู้ๆ
รออ่านอยู่นะ
:L2: :L2:
-
วันพุธแห่งชาติแล้วนะคะ อาบน้ำ ประแป้ง แต่งตัวรอพี่ยู กะ น้องอิน ตั้งแต่เช้าล่ะ
-
ยูสักจะสาวแตก อิอิ มีเขิล
-
ก๊อกๆๆๆๆ อยู่มั้ยๆๆๆๆ งื้อออออออออออ
-
รอตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่า :ling1:
-
13 nice night
อินมันเล่นอะไรของมัน พูดตรง ๆ ผมรู้สึกไม่ไว้ใจเอาเสียเลยตอนที่มันกลับมาเคาะห้องแล้วทำหน้าสลดบอกว่ากุญแจห้องหาย
หลังกลับจากจตุจักรผมกับมันไปหาอะไรกินกันต่อที่ศูนย์การค้าไม่ไกลจากที่เดิมนัก ก่อนโดนบังคับดูหนังที่คนต่อคิวกันยาวเหยียด กว่าจะได้กลับบ้านก็ราว ๆ เที่ยงคืน นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่ากุญแจคอนโดมันจะหล่นหายไปตอนไหน ที่สำคัญคือกุญแจรถกับคีย์การ์ดก็ยังอยู่ครบสงบดีในกระเป๋ากางเกงนักศึกษาสีดำสนิทของมัน
“มึงแน่ใจนะว่าหายจริง ๆ”
ผมถามพลางท้าวแขนกับเคาท์เตอร์ครัว อินทรียืนเทน้ำอยู่ใกล้ ๆ ทำหน้าตาเหรอหรา “หายจริง ๆ หาทุกที่แล้ว ยูจะค้นตัวผมก็ได้นะ”
ถุย กูไม่ได้หมายความว่ามึงหาไม่ดีเว้ย แต่พฤติกรรมของมันไม่น่าไว้ใจ นึกออกไหมครับ ทำไมต้องกุญแจคอนโด และทำไมต้องถ่วงเวลาจนกลับมาดึกดื่นจนนิติบุคคลที่คอนโดกลับบ้านกลับช่องไปเรียบร้อยแล้ว
“ทำท่าระแวงอย่างกับผมไม่เคยมานอนที่คอนโดยูงั้นแหละ”
ไอ้เคยน่ะมันก็เคย แต่ไม่รู้ทำไมครั้งนี้ผมรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ชอบกล อาจเป็นเพราะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ หรือดวงตาหลุกหลิกแพรวพราวคู่นั้นที่ทำให้ผมรู้สึกไม่ปลอดภัย พยายามคิดว่าไม่มีอะไรแต่พอสบตาเข้าทีไรก็ขนลุกเกรียวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ทำไมมึงไม่ไปนอนกับเพื่อน”
“ถ้าจะรังเกียจกันขนาดนั้นผมไปก็ได้”
ผมคว้าแขนมันไว้ กันที่จริงก็ไม่ได้ขนาดนั้น จะนอนที่นี่ก็ไม่มีปัญหาอะไร อย่างอินทรีถึงจะกวนตีนแค่ไหนมันก็ไม่ได้เลวร้ายขั้นที่จะสามารถจี้ปล้นกันลง ผมพยายามไม่นึกถึงเรื่องใช้กำลังในการบังคับขืนใจอะไรทำนองนั้นแม้ลึก ๆ แล้วเรื่องที่กังวลอยู่คือเรื่องที่ว่าจริง ๆ ก็ตาม
“จะค้างก็ไปอาบน้ำอาบท่า ผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนอยู่ในตู้ ไปรื้อเอาเลย”
ผมไล่ พยายามข่มใจว่ามันมีมือมีตีนผมเองก็มี ถึงอินทรีจะตัวใหญ่กว่าแต่ผมก็มีศาสตร์ความรู้เรื่องการต่อสู้เหมือนกันใครจะยอมให้มันหยามง่าย ๆ ละวะ ถ้ามันคิดจะทำมิดีมิร้ายผมนี่แหละจะพลิกมึงทำเมียก่อนที่จะเสียเชิงชาย อินทรีพยักหน้าแข็งขัน วางเหยือกน้ำกลับเข้าไปในตู้เย็นก่อนปลีกตัวเข้าไปในส่วนของห้องนอน ผมลอบถอนหายใจยาวพลางยกมือขึ้นลูบหน้าผากลงมายันจมูก
ที่จริงแล้วมันก็ดูไม่มีอะไร
ทำไมกูถึงมีความคิดสัปดนอย่างนี้ขึ้นมาได้วะครับ
เสียงโทรทัศน์ดังขึ้นหลังจากผมหายเข้าไปในห้องน้ำไม่นาน ออกมาอีกครั้งเห็นแขกไม่ได้รับเชิญนั่งเปิดกล้องดูวีดีโอที่ผมพยายามนำเสนอไปช่วงบ่ายอยู่สบายใจเฉิบ ที่รู้เพราะได้ยินเสียงบับเบิ้ลเห่าระงมสลับกับเสียงของน้องชายคนเดียวที่ช่วยปรามเมื่อสัตว์หน้าขนพยายามเลียหน้ากล้องผมให้ได้ อินยิ้มทั้งตาและปากทำให้คนที่ลอบมองอย่างผมเผลอยิ้มตามไปด้วย กระทั่งมันหันกลับมาผมถึงได้สะดุ้งโหยงหลบตาเป็นพัลวัน
“สระผมด้วยเหรอ” มันทัก แหงนคอมามองผมก่อนกลับไปสนใจกล้องในมือต่อ ผมพยักหน้าแล้วเดินผ่านโซฟาที่มันนั่งไปไม่ลืมจะเอามือระผมเส้นเล็กของมันไปด้วย
“มึงผมแห้งแล้วนี่”
อินทรีพยักหน้า ตอนแรกมันก็ออกจากห้องน้ำหัวก็หยำแหยะสภาพเดียวกัน แต่อาจเป็นเพราะทรงที่สั้นกว่าทำให้เวลาไม่นานที่ผมใช้ห้องน้ำ อินก็สามารถเสกให้ผมเปียก ๆ ของมันให้แห้งสนิทปลิวลมได้ ส่วนผมเองที่ไว้ทรงยาวจนระปกเสื้อด้านล่างต้องใช้เวลาเป่าไดร์นานหน่อย วันนี้อินไม่ได้ลุกมาช่วยเช็ดหัวให้เหมือนครั้งก่อน แต่วางกล้องลงและมองผมที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งอย่างสนอกสนใจ บนโต๊ะมีไดร์ที่ถูกใช้ก่อนหน้านี้วางพันกับสายไฟอยู่ ไม่ไกลกันนั้นเป็นน้ำหอมที่อินซื้อให้ถูกวางทิ้งไว้ในมุมที่ไม่สะดวกหยิบ ฝุ่นเขรอะจนเป็นหลักฐานให้เจ้าของที่แท้จริงของมันบ่นกระปอดกระแปด น้อยอกน้อยใจทุกครั้งที่เห็นว่าของ ๆ มันถูกละเลยมากแค่ไหน
“รอยที่บ่าจางลงแล้วนี่”
เสียงทุ้มเอ่ยทักทำให้ผมเลื่อนสายตาไปยังจ้ำแดงที่ยังเจือรอยช้ำจาง ๆ จากคมเขี้ยวของอีกฝ่ายที่ฝากฝังไว้เมื่อหลายวันก่อนโดยอัตโนมัติ ผมหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาทันทีแต่ก็แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจอะไร อันที่จริงแล้วเมื่อวานลืมตัวถอดเสื้อตอนอยู่บ้าน ไอ้โยก็แซวไปรอบ โชคดีที่มีแค่รอยเดียวผมเลยโยกโย้ไม่ยอมรับง่าย ๆ ว่าเป็นรอยดูดจากคนที่มันก็รู้ว่าใคร
“ทำย้ำอีกรอบได้ป่าว”
“ทะลึ่งละ”
“ผมยังทะลึ่งมากกว่านี้ได้อีกนะ”
คนพูดกล่าวยิ้ม ๆ ใช้เวลาไม่ถึงนาทีมันก็เดินมาคร่อมผมจากด้านหลัง ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาวางคางแหลมลงบนบ่า สอดมือผ่านเก้าอี้มากอดเอวเปลือยเปล่าผมอย่างอุกอาจ เราสบตากันในกระจก ก่อนผมจะเบือนหน้าหนีเมื่ออินทรีก้มลงจูบที่หัวไหล่ทั้ง ๆ ที่ตากลมยังไม่ขยับไปไหน
“ไปไกล ๆ เลยไป นัวเนียอะไร น่ารำคาญ”
“ปากแข็ง”
“หน้าแข้งกูก็แข็ง จะลองไหม” อินทรีหัวเราะแต่ยังไม่ยอมปล่อย “ผมก็แข็งนะ อยากรู้ไหมว่าอะไร”
“หื่นว่ะไอ้อิน”
ผมแกล้งเปิดลมร้อน ๆ ของไดร์พ่นใส่หน้ามัน อินทรีเอียงคอหลบนิดเดียวก่อนคว้ามือผมเอาไว้ “ร้อนน่า เล่นอะไรเป็นเด็ก ๆ”
“มึงสิเด็ก เด็กแก่แดด”
คนถูกด่าไม่สะทกสะท้านอะไร ยังมีหน้ามาฉวยเอาจมูกมาชนแก้มผมก่อนผละออกมายืดตัวตรงเต็มสัดส่วน แขนยาวท้าวแขนกับพนักพิงเก้าอี้แต่ไม่ได้ลงแรงมาก ตาหวานเชื่อมมองผมอย่างคนเจ้าชู้และเป็นผมเหมือนเคยที่เฉไฉไปทำอย่างอื่นกระทั่งหมดธุระก็ลุกขึ้นยืนไปรื้อเสื้อผ้าในตู้มาสวม ปกติแล้วผมชอบใส่ชุดสบาย ๆ นอน จำพวกเสื้อกล้ามกางเกงบ็อกเซอร์แต่ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ ก็หยิบชุดนอนที่เป็นเสื้อกางเกงขายาวมาสวมโดยอัตโนมัติ ทว่ายังไม่ทันได้คลี่ชุดที่พับเอาไว้เรียบร้อยออกผู้ขออาศัยก็ยื้อชุดผมไปจากมือเสียก่อน
“ทำไมต้องแต่งตัวมิดชิดขนาดนี้ด้วย”
“ก็มึงมันอันตราย”
“ระแวงแบบนี้ คิดอะไรกับผมอะดิ” ผมเกลียดการกระเซ้าด้วยรอยยิ้มของคนรู้ทัน อินทรียักคิ้วขึ้นข้างเดียวกวนประสาทผมเลยถือโอกาสที่มันกำลังแหย่เพลิน ๆ ดึงเสื้อผ้ากลับมาเป็นผลสำเร็จ
“สวดมโนสามจบแล้วไปนอนเถอะ ไอ้หนู”
“มโนอะไรเล่า รู้ดีอยู่แก่ใจ ผมเห็นหมดแล้วเหอะ”
อินทรีตอบพลางปรายตาไปยังกล้องถ่ายรูปที่เจ้าตัวซื้อมาให้ ฉับพลันหัวใจผมก็หล่นวูบไปกองที่ปลายเท้า ลืมไปเสียสนิทว่าวันนี้ที่ออกไปถ่ายรูปกันแล้วเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์นายแบบในกล้องนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
ไอ้คนที่มันกำลังกอดอกมองผมแล้วยิ้มมุมปากมีชัยนี่แหละครับ
“ชอบผมแล้วอะดิ”
ผมเงียบ... ทั้งที่อยากจะเถียงใจแทบขาด อินทรีเดินก้าวเข้ามาจนสุดท้ายเราอยู่ใกล้กันในระยะประชิด ปลายนิ้วเรียวยื่นมาสัมผัสโครงหน้าผมเบา ๆ ขณะที่ดวงตาดำขลับจับจ้องตามไม่กะพริบ ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ก่อนพึมพำกับตัวเองว่าเปล่า คงเป็นเพราะเราอยู่ใกล้กันเกินไป อินทรีจึงได้ยินที่ผมพูดชัดเจน เปลือกตาของมันหลุบลงเล็กน้อยก่อนโน้มตัวเข้าใกล้ ดึงผมไปกอดไว้จนแทบจะจมหายไปกับร่างกายกำยำของมัน
“....ถ้าอย่างนั้นชอบผมเมื่อไรอย่าลืมบอกนะ ผมจะอดใจไม่ไหวแล้ว ยู”
“อดใจอะไรไม่ไหว”
ผมถามมันกลับทันที อินทรีไม่ตอบแต่กอดผมแน่นกว่าเก่า เดี๋ยว ๆ เฮ้ย ใจเย็นไอ้เวร กูโป๊อยู่เดียวผ้าเช็ดตัวได้ร่วงโชว์ความผงาดง้ำล้ำปฐพีกันพอดี ผมดันตัวมันออกแต่อินทรีไม่ยอมปล่อย แรงสั่นกระเพื่อมเล็ก ๆ ที่อกทำให้ผมรู้ว่ามันกำลังหัวเราะเยาะ สันดานมาก ทำไมนิสัยอย่างนี้วะไอ้เด็กเปรต
“หัวเราะเชี่ยอะไร!”
“กอดแป๊บน่า อย่าเพิ่งเขินดิ”
“ไม่เอาโว้ย”
“อย่าดิ้น เดี๋ยวผ้าก็หลุดหรอก”
ผมหดคอหนีลมหายใจร้อน ๆ ของอินทรีที่เป่ารดลงมาบนผิวกาย ต่อจากนั้นเป็นสัมผัสอุ่นจากริมฝีปากที่ค่อย ๆ กดเน้นลงบนซอกคอ ปลายลิ้นร้อนแตะเลียเบา ๆ ก่อนดูดดึงผิวเนื้อสลับกับใช้ฟันคมงับที่ตำแหน่งเดิมซ้ำ ๆ ให้ผมต้องกำเสื้อกล้ามที่อินสวมอยู่เพื่อบรรเทาความรู้สึกแปลบปลาบที่แล่นริ้วไปทั่วกาย ปกติแล้วผู้ชายคิดเรื่องเซ็กส์ทุก 0.7 วินาทีเป็นทุนอยู่แล้ว ไม่ต้องบอกครับ สัมผัสร่างกายด้วยอากัปกิริยาบบนี้ ไม่ถึง 0.28 วินาที แม่งก็ขึ้น...
“ผมช่วยไหม”
“ไม่!”
“แต่ยูอยาก...”
ตัวต้นเหตุเอ่ยเสียงต่ำ มือใหญ่เลื้อยลงมายังเอวเปลือยอย่างถือวิสาสะกระทั่งสามารถแทรกมือผ่านผ้าเช็ดตัวมาถึงโคนขา ผมกลั้นหายใจโดยอัตโนมัติเมื่อสัมผัสหยาบกระด้างแต่อ่อนโยนในทีไต่ระดับขึ้นมา แม้พยายามขืนตัวออกแต่หัวใจก็เต้นแรงด้วยความอยากรู้อยากเห็น ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีเซ็กส์ แต่กลับตื่นเต้นจนสูญเสียการควบคุม กระทั่งมือใหญ่กอบกุมยังส่วนอ่อนไหวได้ผมก็สะดุ้งเฮือก สติกลับมาอีกครั้งพร้อมออกแรงผลักอีกฝ่ายออกเต็มกำลัง อินทรีเซถอยไปเล็กน้อยโดยที่ผมผงะก้าวหนีทันที
ใบหน้าคร้ามคมของอีกฝ่ายก้มลงต่ำปล่อยให้ปอยผมตกลงมาบังสีหน้า ผมเม้มปากเข้าหากันก่อนเดินเบี่ยงมันไปหยิบชุดนอนที่ร่วงอยู่บนพื้นเข้าห้องน้ำไป หัวใจผมเต้นรัว ไม่ได้โกรธแต่ก็รู้สึกไม่ดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ มันเร็วเกินไประหว่างผมกับอิน และนั่นทำให้ผมไม่กล้ามองหน้ามันอีก
ผมเอนตัวพิงกับบานประตูห้องน้ำทันทีหลังจากปิดลง ก่อนปล่อยตัวเองให้ถอยกรูดลงมานั่งที่พื้น สัมผัสเพียงแผ่วเบาจากฝ่ามืออุ่นอีกฝ่ายยังตราตรึงอยู่ รอยสีม่วงช้ำเกิดขึ้นคนละจุดกับวันก่อนแต่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นร่องรอยที่เกิดจากการกระทำประเภทไหน ใช้ปลายนิ้วแตะลงแผ่วเบาความรู้สึกแปลบปลาบก็วิ่งพล่านไปทั้งตัว กลิ่นแชมพูที่ใช้เหมือน ๆ กันติดอยู่ที่ปลายจมูก มันหอมและชวนคลั่งไคล้เมื่อลอยออกจากเส้นผมที่ยุ่งเหยิงของอีกฝ่าย กล้ามเนื้อแน่นตึงและสัดส่วนที่พอดีอย่างเหลือเชื่อเมื่อได้โอบกอดแนบชิดใกล้กำลังทำให้ผมเตลิดอีกครั้ง ผมเอื้อมมือไปสัมผัสร่างกายตัวเองที่ยังคงตื่นตัวจากเหตุการณ์เมื่อครู่ ใบหน้าและแววตาของอินที่มองมาอย่างคลั่งไคล้ปรากฏอยู่ในหัว น้ำเสียงและท่าทางเมื่อขยับเยื้องของอินกำลังดึงผมให้ลอยละล่องไปยังปุยเมฆขาว
“...อ...อา......”
ผมขยับข้อมือเพียงไม่กี่ครั้งความอัดอั้นที่มีอยู่ก็พลันละลายหายไป แรงปรารถนาที่ถูกซ่อนไว้ฉีดพุ่งทั่วท้องน้อยทำให้ต้องลุกขึ้นมาล้างตัวใหม่อีกรอบ ภายใต้เสียงน้ำจากฝักบัวผมได้ยินเสียงหัวใจเต้นอย่างทรมานของตัวเอง ความขัดแย้งที่ตีรวนกันภายในใจ ผมไม่ควรชอบมันและจะไม่ปล่อยให้เรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างนั้น ผมจะโกรธ และแสดงท่าทีไม่พอใจใส่มันไม่ให้อินฉวยโอกาสอีก กระนั้นผมก็ไม่อาจปฏิเสธตัวเองได้ว่าเมื่อครู่ได้สำเร็จความใคร่โดยมีมันเป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรม
ผมเกลียดตัวเองเวลานี้ เกลียดที่ไม่สามารถทำอะไรได้ดั่งใจต้องการได้จริง ๆ
หลังจากหมกตัวอยู่ในห้องน้ำระยะหนึ่งผมก็นับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนเดินออกมา ภายในห้องปิดไฟหลักจนมืดเหลือเพียงสีเหลืองนวลจากโคมดวงเล็ก ๆ ใกล้ที่นอน อินทรีนอนบนเตียงผมแต่หันหลังให้พื้นที่โล่งกว้างที่กันไว้ให้เจ้าของห้องโดยเฉพาะ ผมเผลอถอนหายใจโล่งอกเมื่อพบว่ายังไม่ต้องเผชิญหน้ากับมันหลังจากเกิดเหตุการณ์เมื่อครู่สด ๆ ร้อน ๆ
แสงที่สลัวทำให้ผมบังเอิญเตะถังขยะใบเล็ก ๆ ใกล้เตียง ข้างในมีทิชชู่ใช้แล้วขดเป็นก้อนกลม ๆ อยู่จำนวนหนึ่ง พอคิดว่ามันเป็นทิชชู่ที่ใช้จากกิจกรรมอะไรก็หน้าแดงวาบ ขณะที่ผมเข้าไปช่วยตัวเองในห้องน้ำอินทรีก็คงบรรเทาความฟุ้งซ่านของมันด้วยตัวเองอยู่ข้างนอก เหลือบตาไปมองคนที่หันหลังให้ยังคงแน่นิ่งแม้ผมจะทิ้งตัวลงบนเบาะเดียวกันก็มั่นใจว่าอินทรีคงหลับไปแล้ว มันอาจเป็นคืนที่หนักหนาสำหรับผมกับมันเพราะรู้สึกว่าเรากำลังก้าวผ่านบางสิ่งบางอย่าง อินอาจพยายามแต่ผมไม่พร้อมเอาเสียเลย แต่ยังไงก็ตามผมก็ยังนึกขอบคุณที่มันไม่ใช่กำลังหรือวิธีที่สกปรกดึงดันเอาแต่ใจ ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้ผมกับอินคงมองหน้ากันยากกว่าเก่า
ผมเอื้อมมือไปปิดไฟโคมให้ทั้งห้องเหลือเพียงความมืดมิด แล้วนอนก็ยกแขนขึ้นพาดหน้าผากมองเพดานสีดำอย่างเลื่อนลอย ไม่รู้ว่าผิดที่ผมชะล่าใจยอมปล่อยให้มันเข้ามาก้าวก่ายชีวิตมากเกินไป หรือผิดตรงที่มันเชี่ยวชาญที่จะทำให้คนอื่นตกหลุมรัก
ลึก ๆ แล้วผมรู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ เพียงแต่ไม่แน่ใจว่าคนเราจะหลอกหัวใจตัวเองได้สักกี่ตลบกัน
กระนั้นผมก็ยังเฝ้าบอกตัวเองให้เชื่อใจมันช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ เรื่องระหว่างผมกับอินเหมือนกับความรู้สึกตอนที่รู้ตัวว่าไม่ได้ชอบผู้หญิง มันยากที่จะก้าวผ่านไปได้ มีทั้งความสับสน หวาดกลัวแขวนลอยอยู่ในอากาศ ความกดดันเพราะรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลง ลึกของลึกที่สุดผมรู้ว่าถ้าระหว่างผมกับมันเป็นไปได้จริง ๆ ผลมันจะออกมาในรูปแบบไหน
และนั่นคือความไม่พร้อมอย่างที่สุดที่ผมจะต้องตกเป็นเบี้ยล่างของใคร..
โดยเฉพาะไอ้ห่าที่แย่งแฟนผมไปนี่แหละ
เสียงสวบสาบของที่นอนดังขึ้นแทรกเสียงเข็มนาฬิกาที่หมุนไปเรื่อย ๆ ผมชอบเสียงของมันเวลาเดินติกตอก ๆ โดยเฉพาะในคืนที่ใช้ความคิด เสียงที่ราวกับเร่งเร้าสลับกับปลอบประโลมจิตใจให้สงบนิ่ง แสงสีเขียวสะท้อนจากปลายเข็มสะกดให้ผมมองตาม จากนั้นไม่นานแขนใหญ่จากคนข้าง ๆ ก็ยกขึ้นพาดเอวให้ผมรีบหลับตาปี๋
อินทรียังไม่ได้หลับ!
มันดึงผมเข้าอ้อมอกแข็งแรงของตัวเอง กอดรัดผมไว้และพรมจูบลงบนขวัญกลางศรีษะซ้ำ ๆ เกิดคำถามมากมายที่ซักเอากับตัวเองไม่หยุดหย่อน ทำไมผมต้องแกล้งหลับ ทำไมผมต้องยอมให้มันกอด เฝ้าตะโกนก้องในจิตใจตัวเองเสียงดังทั้งที่รู้ว่าสาเหตุที่ยอมขนาดนี้เพราะอะไร
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงถีบมันตกจากเตียงไปแล้ว
มันเกิดขึ้นได้ยังไง...
มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร...
นั่นต่างหากที่เป็นเรื่องที่ผมควรจะใส่ใจมากกว่านี้ แต่ยังไม่ทันได้คำตอบอะไรเสียงทุ้มต่ำก็กระซิบขึ้น เบาจนแทบกลืนไปกับลมหายใจของอีกฝ่าย “ยู....”
อินทรีเงียบไปอึดใจ ผมยังคงหลับตาแม้อีกฝ่ายจะกระชับอ้อมแขนจนแน่น “ผมขอโทษ...ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ยูกลัว.. อย่าโกรธผมนะ”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้เสียงเข็มนาฬิกาขับกล่อมบรรเทาความอึดอัดระคนเขินอายก่อนยกแขนขึ้นกอดมันแทนคำตอบ อินทรีสะดุ้งตัวน้อย ๆ เพราะตกใจที่ผมไม่ได้หลับและได้ยินทุกคำพูดของมันที่สารภาพอย่างขลาดกลัว ท่อนแขนใหญ่กระชับเข้าหาตัวมากกว่าเก่าจนไม่แน่ใจว่าได้ยินเสียงกระดูกลั่นกรอบหรือเปล่า ผมซุกหน้าลงบนคอ ขณะที่อีกฝ่ายแหงนเงยขึ้นให้คางเกยศีรษะผมเพื่อระหว่างเราจะไม่มีช่องว่างใดใดอีก
“ขอบคุณครับ”
อินทรีพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นแต่ก็ยังเบาอยู่ กระนั้น ผมก็ยังได้ยินมันชัดเจน
TBC
นี่มันยังวันพุธอยู่นะะะะะะะะะะะะะะะะ
อย่าเพิ่งประชาทัณฑ์เรา ตอนนี้สั้นจริง ๆ ข้าน้อยยอมรับแต่โดยดี ไม่รู้ว่าแต่งแปลก ๆ ไปมั้ย คือช่วงนี้กราฟชีวิตเรากำลังดำดิ่งมาก มีเรื่องเครียดแบบใกล้บ้าเข้าไปทุกทีแล้ว (คนที่มีเฟสหลักคงจะเห็นอยู่) ถ้าไม่ดียังไงกราบขออภัยจริง ๆ เขียนแล้วลบๆหลายรอบจริงๆ (แต่ก็พยายามเขียนเพราะคิดว่าเหลือนิยายนี่แหละที่เป็นความสุขเดียวของชีวิต) /ชีวิตดาวพระศุกร์/
ช่วงนี้เราพยายาม cure ตัวเองอยู่ จะรีบ ๆ กลับมาบ้า ๆ บอ ๆ ให้ได้เหมือนเดิมจะได้ต่อนิยายยาว ๆ ไวไว คิดถึงชีวิตแบบรอเที่ยงคืนวันพุธปุ๊บมีนิยายโพสปั๊บมาก คือมันทำให้เรารู้สึกเป็นคนขยันพิกล 555555
ตอนนี้ถ้าไม่ดีเขียนไปแล้วมีบทอึนแทรกยังไงกราบบ ขออภัยงาม ๆ ณ ที่นี้ จะปรับปรุงทุกเรื่องให้ดีขึ้นในเวลาอันสั้น
ขอบคุณค่ะที่ติดตาม อยากให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านนะคะ :hao5:
-
:z13: ก่อนอ่าน
เกือบไปแล้ว ลุ้นมาก พี่ยูทำคนอ่านค้างไปด้วย
ได้แต่หวังว่าพี่ยูจะยอมอินสักที
-
พี่ยูคงชอบน้องแล้ว เหลืออย่างเดียวที่ยังไม่ลงตัวคือสถานะ ยอมไปเลยยยยย :hao6:
-
เราชอบตอนนี้ แต่พี่ยูรู้ใจตัวเองสักทีเถอะน้าา เค้าสงสารอินอ่ะ
คนเขียนสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
พี่ยู ยอมรับตัวเองได้แล้วว่าชอบน้องมัน
โอย...ไม่มีช่องว่างระหว่างกัน
-
แบบนี้รอแค่ยูยอมรับความจริงอย่างเดียว และยอมเป็นเมียเขาไปเถอะนะยูนะ 555+
อินยังดีไม่บังคับยู ดูเหมือนรักกันจริงหน่อย ^^ รอยูใจอ่อนและตัวอ่อนอย่างเดียวละตอนนี้ นัทคงไม่โผล่มาขวางอีกหรอกนะ
-
อ่านแล้วลุ้นตามเลย :m25:
-
หูยยยยยยยยยย หวานผุดๆ พี่ยูน่ารัก อินก็ขี้อ้อน เขินอะ :ling1: :ling1:
-
จะเอาอินทรีย์ แงงงงงงงงงงงงงงง :hao5:
ตอนนี้สั้น แต่เราอ่านแล้วรู้สึกว่ามันยาว เพราะเราอ่านแล้วหยุดอ่านแล้วหยุด
เนื่องจากว่าเราเขิน แงงงงงงงงงงงง เขินอ่ะ เขินจริงๆ นะ T//////////T
อินทรีย์ทำอะไรลงไป แงงง!
อินทรีย์ร้ายกาจ แต่ความร้ายกาจของมันโดนกลบด้วยคำขอโทษพี่ยูในตอนท้ายหมดเลย
ฺืฮือออออออ น่ารักแบบนี้หาได้อีกที่ไหน เอาใจช่วยพี่ยู ตอนนี้มีแต่เรื่องอินทรีย์อยู่เต็มไปหมดเลยใช่มั้ยล่ะ
ที่เหลือก็แค่ยอมรับกับตัวเองซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่อยากให้พี่ยูยอมรับให้ได้ไวๆ นะ (เพื่อผลประโยชน์ของน้องอินล้วนๆ)
กร้ากกกกกกกกกก เรารักพระเอกเรื่องนี้ :-[
เอาใจช่วยคุณเวสด้วยนะค้า ขอให้ผ่านพ้นไปได้ไวๆ แล้วกลับมาแจ่มใสเหมือนเดิมนะคะ *กอด* :กอด1:
-
พี่ยูเกือบเสียตัวล่ะ วุ้ยยยย :hao6:
-
พี่ยูกลัวอินได้ละทิ้งเหรอ 55555 :impress2:
รู้สึกชอบเคะแบบนี้มากเลยยย รักยูๆๆๆ
-
ดูเปนขั้นเปนตอนดีนะ เราชอบความค่อยๆๆเป็นค่อยไป
แต่ถ้ายาวกว่านี้ก้อดีน้าาาาาาาาาา
รอตอนต่อไป :)
-
:-[ ยูกะลังเปิดใจแล้ววว
-
ไอ้รอดคงไม่รอดแน่ ๆ ให้เวลาทำใจอีกนิดก็แล้วกันนะพี่ยู
-
มาแบบอึนๆ....มีกอดตอบด้วย
สู้ต่อไปนะอิน :m12:
-
อ๊าย ยังไม่ได้กัน พี่ยูยังซิง เล่นตัวอีกเค้าชอบ 55555 :hao7:
-
ยูยอมรับใจตัวเองีรึยัง รีบๆหน่อยนะคนอ่านรออยู่
โม้เมนต์นี้น่ารักเนอะ :impress2: เค้านอนกอดกันด้วยอ่ะ :heaven
-
รักเรื่องนี้ที่สุดเลยค่ะ ชอบมากๆๆ เอาไปเลยนิยายออฟเดอะเยียร์ :กอด1:
-
เกือบแล้วพี่ยู
ว่าแต่อินเนี่ย อดทนได้ดีจริงๆ นับถือๆ
-
อึนๆดีนะตอนนี้ อึดอัดแทนทั้งสองคนแต่เชื่อว่ายูจะเห็นความจริงใจของอินในซักวัน
-
สั้นนนนนนนนนนนน :z3:
พี่ยูบอกอินไปเลยว่า......ผลัดกันคนละที :haun4:
-
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปเนอะ
ปล.คนเขียนก็สู้ๆเน้อ
-
อินใจเย็นๆก่อนให้พี่ยูเค้าตัดสินใจให้ได้ก่อนตอนนี้พี่ยูยังสับสน :katai2-1:
-
จุดหมายมีไว้พุ่งชน น้องยู ลองรับดูสักครั้งแล้วจะได้รู้ว่า เป็นไง คึคึ
สำหรับยู ถ้าใจไม่เปิด ไม่กล้า ทุกอย่างก็จะวันอยู่ในลูปเดิมๆ แล้วก็จะเริ่มมีความรู้สึกเจ็บเสียใจเข้ามานะ
-
:L2: :L2: :L2:
-
เกือบไปแระพี่ยู
:ling1: :ling1:
พี่ยูมีเรื่องให้คิดเยอะแหะ
เมื่อไรจะยอมรับใจตัวเองสักที
ลุ้นให้พี่ยูใจอ่อนยอมอินสักที
-
แอร้ย เขินแทนวุ้ย
-
โอ้ยยย แอบลุ้นสุดๆ ยอมเถอะยู 555 :hao3:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ สู้ๆ o13
-
เผลอเกร็งขณะอ่าน 555555555
-
:-[ :-[ :-[ ถึงจะสั้น แต่อ่านแล้วเขินแทนพี่ยู กลั้นยิ้มจนเมื่อยแก้ม
อินทรีย์ของแจ้ช่างน่ารัก หลงรักเมะเด็ก เอาแต่ใจ โมโหร้าย แต่ขี้อ้อนคนนี้จริงๆ
เนื้อหาตอนนี้ ไม่แปลกนะ อ่านได้แบบชิวๆ สิ่ที่ west มีพัฒนาการขึ้นคือเขียนผิดน้อยลง จนแทบจะไม่มีแล้ว
ถึงช่วงนี้จะยุ่งๆ แต่ก็สู้ๆนะฮะ ^^
-
ค่อยๆเป็น ค่อยๆ ไป
ต้องให้เวลาพี่ยูเค้ายอมรับหน่อยนะ
แต่เป็นตอนที่อ่านแล้วเขินอ่าาาาาาาา หุยยย อินทรีย์น่รักเกินไปแล้ว ส่วนพี่ยูก็น่ารักสุกๆ :-[ :-[
-
ยูเหลือแค่ทำใจ "รับ" ให้ได้ล่ะมั๊ง
อินน่ารักขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะ
-
เราว่าจริงๆใจยูนี่ก็ไปนานแล้วแหละ
เพียงแต่กลัวต้องเป็นรับสินะ ><
อิน สู้ๆนะ ยูใกล้ยอมแล้ว ><
-
ใจตรงกันก็จริง แต่ก็ยังแค่ระแวงอยู่สินะพี่ยู
-
ฟินเบาๆ ต่อไป :heaven
-
ใจหายลุ้นว่าอินจะทำไรยูหรือป่าว
-
ชอบพระนายเรื่องนี้จริงๆ โดยเฉพาะอิน
ชอบมนุษย์สไตล์นี้นะ แบบมันมีทั้งดำทั้งขาว และเป็นสัดส่วนที่ให้ความรู้สึกว่าพอดิบพอดี
ไม่ได้มาแนวดำจ๋าาา หรือขาวจ๋าาา แต่เป็นมนุษย์ที่ทำเรื่องแย่บ้าง เรื่องดีบ้าง
อ่านแล้วตอนที่รู้จักผิวเผิน มันเหมือนเด็กกวนตีนๆ คนนึง
พอได้รู้จักมากขึ้น อินมันเริ่มมีส่วนน่ารัก ต่อมาก็เอ็นดูมันไปโดยปริยาย :hao7:
ตอนนี้รอเหลือแค่ให้พี่ยูยอมรับหัวใจตัวเองได้สักที
แม้มันจะยากสักหน่อยที่จู่ๆ จะต้องมายอมรับว่าชอบคนที่เคยแย่งแฟนตัวเองแบบนี้
นั่งรอตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้นักเขียนฮับ :กอด1:
-
ไกล้ถึงเส้นชัยเเล้ว สู้ๆๆ นะ
-
:o8: แหม น่ารักซะ
-
เฮ่ย เค้าชอบตอนนี้มากเลยนะ
ชอบที่ทั้งคู่ยอมเปิดใจยอมรับความรู้สึกที่แท้จริงมากขึ้น เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้อีกคนเห็นมากขึ้น
เป็นที่สั้นจริง แต่ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปล. อ่านแล้วคิดถึงเพลง adore you ของ miley cyrus เลยอ่ะตอนนี้
-
งือออออออออออ
เห้ออออออออออ
-
พี่ยูก็ชอบน้องน๊าาา
-
ยู ยอมๆน้องอินไปเถอะ
-
ยวบๆเลยสิพี่ยู ไม่ใช่อะไรหรอก หัวใจน่ะอ่อนยวบเลยอ่ะดิ
อินเอ้ย แกก็อย่ารุกเร็วนักสิเดี๋ยวไก่ตื่นหมด เอ้ยไม่ใช่เดี๋ยวพี่ยูรู้ตัวพอดี รึไม่ทันแล้ว :hao6:
ค่อยๆรักกันเบาๆดีกว่านะพี่ยูกะน้องอิน :hao7:
-
ต้องใช้ความจริงใจพิสูจน์ให้พี่ยูรับรู้เร็วๆนะอินว่า อินรักพี่ยูมากแค่ไหน
-
อินสู้ต่อไปใกล้ได้(หัวใจ)พี่ยูแล้ว :a2:
:L2: :pig4: :กอด1: :L2:
-
ลุ้นนๆๆๆๆๆๆๆ...เอาใจช่วยอิน..ขยับเข้าไปอีกนิด...
-
มันก็ทำใจลำบากเนาะที่จะชกบคนที่แย่งแฟนตัวเอง
-
อืมนะ
-
ผลัดกันเถอะ สลับรุกสลับรับซะคู่นี้
จะได้ วินวินกันทั้งสองฝ่าย
-
ยูยอมน้องไปเถอะ ชอบน้องเค้าก็ยอมรับ(?)ซะเถอะ
-
ค่อยๆจีบกันไปค่อยๆยอมรับกันแบบนี้มันฟินที่สุดแล้ว
:กอด1:
-
ฉันชอบความรู้สึกค่อยเป็นค่อยไปของคู่นี้อ่ะ :hao5:
มันเรื่อยๆ ไม่หวือหวาดี
อยากจะบอกยูอีกที....รักนะเคอะ คุณเคะในฝันของดาว~~ :จุ๊บๆ:
-
อีกนิดๆ ให้เวลาพี่ยูอีกนิดนะอินทรี น้องอินลุ้นใจจะขาด คนอ่านก็ไม่ต่างค่า 555 ลุ้นให้ยูคนดีเสียตัวกันซะจริง
พี่ยูรักเขาแล้วววว ถ้าบอกไปนี่อินทรีจะปลื้มขนาดไหนกันน้อ ช่วยไม่ได้น้องอินอยากโชกโชนมาก่อน พี่ยูก็ต้องคิดมากนิดนึง
ขอบคุณค่ะ
-
:z2:
พี่ยูรีบๆตอบรับอินทร์สิ
ลุ้นจัะแย่แล้วววว
-
ใจเย็นๆ นิดนึงครับ น้องอิน
พี่ยูกลัวใจตัวเองจะแย่แล้ว
พี่ยูรู้ความรู้สึกของตัวเอง แต่ก็คิดว่ายังมีอะไรที่ไม่แน่ใจ ไม่ใช่อยู่
อินก็ใจเย็น พิสูจน์ตัวเองให้มากกว่านี้หน่อยนะ
-
ไอ้เราก็ลุ้นซะ
-
ลุ้นสุดๆๆมันเป็นโมเมนต์ที่ฟินมากๆเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนผ่านความอึนนั้นไปได้นะค่ะ
-
พี่ยูถ้าไม่ชอบแล้วไปกอดตอบทำไม!!!!!!!!!!!!!!
ฮั่นแหน่ะ
-
อ่านรวดเดียวเลย รู้สึกว่าติดละ
ค่อยเป็นค่อยไปนะ ชอบอินลุคนี้จัง
-
ใกล้แล้วสิน่ะ อินพยายามต่อไป
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ เป็นกำลังใจให้นักเขียนค่ะ :L2:
แหม่เป็นโมเมนต์ที่อบอุ่นมาก นอนกอดกันเนี่ย ชอบๆ
รอตอนต่อไปค่ะ+1 :mew1:
-
อ่านรอบที่ 2 แหละ ชอบน้องแล้วสินะ คริคริ :-[
-
เข้าใกล้กันขึ้นอีกระดับแล้วละมั้งเนี่ย
-
เราอ่านทันแล้ว คือเราก็เคยอ่านผลงานของคุณเวทส์นะ และเคยซื้อผลงานรวมเล่มทั้งสองเรื่องด้วย
ทีแรกเรื่องนี้กะจะไม่อ่าน เพราะชื่อเรื่องแปลกๆ แต่น้องที่รู้จักคนนึง เค้าแนะนำให้อ่าน บอกว่าอ่านแล้วใจเต้นแรงมาก
ก็เลยลองมาอ่านดู แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ เชื่อฝีมือคุณเวทส์ แต่งได้ฟินมากๆๆๆๆๆๆๆ เป็นนิยายอีกเรื่องนึงที่ดีมากๆ
และเราก็ชอบด้วย ชอบตัวละครนะ ดูมีมิติ
ในเรื่องนี้เราชอบยูกับน้องคิว (อยากให้น้องคิวมีบทอีกจัง หรือมีตอนพิเศษของน้องคิวบ้าง)
ส่วนพระเอกไม่ขอพูดถึงละกัน เพราะเป็นคนที่เฟอร์เฟคอย่างมากถึงมากที่สุด 5555555
-
ลุ้นแทบแย่
อินรอไปอีกหน่อยนะ :laugh:
-
โอ๊ย อ่านตอนนี้แล้วต้องจิกหมอนกันเลยทีเดียว เป็นตอนที่น่ารักมากกกกก
ลุ้นว่าพี่ยูจะยอมเปิดใจรับน้องอินรึยังน๊า ก็น้องอินทั้งรุกทั้งอ้อน ชวนให้รักและน่าหวั่นไหวที่สุด
แต่พี่ยูก็ยังใจแข็งดีจัง ชอบนะเป็นความรู้สึกที่ค่อยเป็นค่อยไป ค่อย ๆ เปิดใจจนกว่าจะพร้อมยอมรับว่าใช่
เพราะงั้นไม่ใช่มีแค่น้องอินที่ต้องอดทนหรอกนะ พี่ยูก็ต้องอดทนและสับสนกับความรู้สึกในใจตัวเองเหมือนกัน
รอติดตาม และบวกบวกเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
พรุ่งนี้สีเขียว ^^
-
14 อุดมภักดี
“แหงล่ะ ครั้งที่แล้วบอกผมว่ามดกัด โคตรเด็กเลย มดบ้าอะไรจะกัดเป็นจ้ำแบบนั้นวะ”
“เฮ้ย มึงเคยเห็นครั้งที่แล้วด้วยเหรอ? ทำไมกูไม่เห็นวะ”
“เห็นดิพ่อ แถว ๆ ไหปาร้า รอบนี้มาซอกคอ มดบ้าอะไร นกจิกล่ะสิไม่ว่า ยังมีหน้ามาเนียนแถไปโน่น ลื่นไปยังกับปลาไหลใส่สเก็ตซ์ คนอื่นเขารู้กันหมดแหละว่านั่นมันรอยอะไร”
ผมได้ยินนะครับ ไม่ใช่ไม่ได้ยิน คลุกข้าวกับตับไก่ให้บับเบิ้ลอยู่บนโซฟา ส่วนพ่อลูกขี้นินทานั่งเล่นฟีฟ่ากันอยู่ที่พื้น จะเมาท์กันมันปากขนาดนี้ไปเปิดสำนักพิมพ์กอสซิบกันเลยเถอะ ไม่ได้เรียกว่าเผาขนนะ แบบนี้เรียกนั่งยางเผาโชว์กันเลยดีกว่า
“แต่แฟนมันก็ดูแมน ๆ นะ ถ้าเจอที่อื่นคงไม่รู้เลยว่าเป็นเกย์ หรือพี่มึงจะเป็นเมียมันวะ”
“ผมจะไปรู้ไหมพ่อ ไม่ได้อยู่ใต้เตียงตอนแม่งเอากันนี่หว่า เชี่ย พ่อยิงผมได้ไง! ผมเป็นลูกพ่อนะ”
ถ้าไม่ติดว่าเป็นพ่อลูก หรือพี่น้องกันป่านนี้กะละมังข้าวหมาได้คว่ำใส่ใครสักคนไปแล้วแน่ ๆ แต่ไม่ใช่ไง คนที่แม่งพูดจาน่าโมโหอยู่เป็นคนในครอบครัวที่เหลือกันอยู่แค่นี้เลยได้แต่ฮึดฮัดเดินออกจากบ้านไปให้ข้าวบับเบิ้ล โกลเด้นริทิเวอร์ตัวอ้วนใหญ่ถูกล่ามไว้ข้างนอกเพราะไอ้โยเพิ่งอาบน้ำเช็ดตัวให้มันเสร็จเมื่อช่วงเย็น หมาตอนที่ตัวเปียกมันจะคึก กลัวไปเกลือกกลิ้งกับดินใต้ต้นชมพูพันทิพย์เลยต้องกักบริเวณเอาไว้บนพื้นปูนของลานจอดรถก่อน สัตว์หน้าขนส่งเสียงครางหงิง เกยคางหมอบกับพื้นปูน แต่ตามองอย่างขอความเมตตาว่าเมื่อไรจะปลดโซ่มันได้สักที
“ไง หิวยังไอ้เบิ้ล” ผมถาม ใช้ตีนเขี่ยถาดอาหารมาใกล้ ๆ ก่อนถ่ายข้าวใส่ภาชนะ สุนัขพันธุ์ดีทำคิ้วหลุกหลิกมองเฉไฉไปทางอื่นเหมือนไม่ใส่ใจ กระทั่งเอาถาดอาหารไปวางตรงหน้าถึงลุกขึ้นยืนกินอย่างตะกละมูมมาม
“หมดพลังไปเยอะสิมึง ค่อย ๆ กิน อดอยากมาจากไหนอ้วนเอ๊ย”
ผมใช้กะละมังเคาะหัวมันไปหนึ่งทีก่อนกลับเข้ามาในบ้าน สองพ่อลูกเปิดฉากเกมใหม่แล้วแต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อ เดินไปเดินมาจัดการกับจานในซิงค์เสร็จก็ไปรื้อหนังสือในห้องนอนของพ่อมาอ่าน โชคดีของการมีพ่อทำงานสายเดียวกันครับ อยากได้อะไร อยากรู้อะไรเหมือนเรามีอาจารย์ส่วนตัว ถามไปเถอะ ถามอะไรโง่ ๆ สงสัยอะไรที่มันบ้องตื้นก็ไม่โดนด่า
“กลับมารอบนี้จะอยู่บ้านถึงเปิดเทอมเลยหรือเปล่า”
ผมไม่ได้เงยหน้าจากหนังสือมาหาคนถามแต่ก็รู้ว่าประโยคลอย ๆ นั่นหมายถึงใคร ปิดเทอมเล็กของนักศึกษามหาวิทยาลัยไม่ยาวครับ จะอยู่นานเลยก็ต้องปิดเมษา ก่อนหน้านี้ผมกลับบ้านมาแล้วรอบนึง อยู่ไม่กี่วันแล้วก็ไปม.ต่อ นี่กลับมาอีกครั้งเพราะอยากได้หนังสือไปศึกษาเพิ่มเรื่องโปรเจ็กต์จบนี่แหละ
“เดี๋ยวก็กลับแล้วพ่อ อยู่แค่วันสองวัน ไปทำงาน”
“พักบ้างแล้วกัน อย่าหักโหม” พ่อหันมาพูดกับผมโดยมีคำสบถเมื่อถูกไอ้โยยิงประตูทำแต้มนำไปก่อนคั่นกลางก่อนกลับมาคุยกับผมใหม่ “ทะเลาะกับแฟนบ้างหรือเปล่าเรื่องเวลา”
“จะให้พูดกี่ครั้งเนี่ย ตอนนี้ผมโสดครับ โสด”
“หราาา” ไอ้ห่าโย เงียบปากไปก็ได้
“ไม่เห็นพามาบ้านอีก” พ่อเปรย ผมได้แต่เบะปาก เจอแค่รอบเดียวถูกใจอะไรมันนักหนาก็ไม่รู้ ถามหาจัง รับมันเป็นลูกบุญธรรมเลยไหมครับไอ้อินเนี่ย “ปิดเทอมมันก็อยู่บ้านกับพ่อกับแม่มันบ้างดิ”
พ่อไหวไหล่ ไม่ได้ว่าอะไร ส่วนผมก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ
หลังจากวันที่ไปเจเจ เช้าวันถัดมาอินก็กลับบ้านครับ ผมกับมันไม่ได้คุยอะไรกันอีก ถึงคืนนั้นเหมือนทุกอย่างจะจบลงด้วยดีแต่เช้าวันถัดมายังกระดากที่จะมองหน้ากันอยู่ ผมไม่ได้โทรหามัน มันเองก็ไม่ได้ติดต่อมาเหมือนกันเลยกลายเป็นว่าเราห่าง ๆ กันไป หลักฐานที่ทิ้งไว้ว่าคืนนั้นเกิดเรื่องจริงก็เป็นรอยช้ำจาง ๆ ที่ไม่สามารถปกปิดให้รอดพ้นจากสายตาพ่อกับโยได้แม้จะเลือนรางเต็มที
“เปิดเทอมก็ชวนมาเที่ยวที่บ้านบ้างแล้วกัน”
พ่อพูดลอย ๆ แต่ผมกลับหวั่นใจว่าหลังจากนี้อาจไม่มีอะไรเหมือนเดิม คืนนั้นมันเป็นฝ่ายขอโทษผมแต่ผมไม่รู้เลยว่าอินเองจะโกรธผมไหม มันเป็นคนเอาแต่ใจ และการที่ถูกปฏิเสธแบบนั้นบอกตรง ๆ ว่าถ้าเป็นผม ผมเองก็คงเสียหน้า
ผมถอนหายใจออกมาเบา ๆ เผลอตัวลอบมองโทรศัพท์ใกล้มือที่เงียบเหงาเกินไปแล้วแหงนหน้ามองเพดาน ใจผมมันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ได้เฉย ๆ หรือรำคาญเวลาที่อินทรีมาวอแวแต่กลับรู้สึกดี บ่อยครั้งการถูกเอาใจก็ทำให้ผมผยอง หัวใจอิ่มเอมราวกับยอดอ่อนใบไม้แรกผลิยามต้องฝน ผมอยากรู้จักมันมากกว่านี้ ชอบที่มีอินอยู่ข้าง ๆ แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นอยากครอบครองหรือเรียกว่ารัก ขนาดตัวมันเองยังไม่เคยบอกผมว่ารู้สึกแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ
ผมถอนหายใจยาวอีกครั้ง พ่อกับโยเริ่มเกมใหม่ซ้ำ ๆ หลังจากสลับกันแพ้ชนะหลายรอบ ท่าทางคืนนี้คงเล่นกันยาวยันบอลมาตอนตีสอง
“ผมขึ้นนอนก่อนนะพ่อ”
“บอลมาให้ไปเรียกเปล่า”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวตั้งนาฬิกาปลุกไว้ ถ้าไม่ลงแปลว่าไม่ตื่น” ผมว่าอย่างนั้นแล้วหิ้วหนังสือขึ้นห้องไป
ซึ่งมันแน่นอนอยู่แล้วที่ผมจะไม่ตื่น
ถึงจะเข้านอนแต่หัวค่ำแค่ไหนแต่ร่างกายที่พักผ่อนน้อยสองสามวันมานี้ทำให้ผมหลับยาวอย่างไม่น่าเชื่อ ลุกขึ้นอีกทีก็ตอนสาย ๆ ของวันใหม่ ทั้งบ้านเงียบสนิทเหลือเพียงเสียงร้องครางของบับเบิลจากหน้าบ้าน เมื่อคืนพ่อกับโยไม่ได้ออกมาปลดสายโซ่ให้มันก่อนเข้านอนแหงเลยงอแงเสียงดังขึ้นมาข้างบนขนาดนี้
ผมเดินสโลสเลออกจากห้องนอน เจ้าสัตว์หน้าขนสีทองอร่ามนอนหมอบแต่กระดิกหางฟาดกับพื้นระริก เดินเข้าไปใกล้หน่อยก็ทำท่าจะกระโจนหาอย่างเดียวผมเลยรีบแกะโซ่ออกจากปลอกคอสีน้ำเงินของมัน บับเบิลกระโจนใส่ผมทั้งตัว ใช้ลิ้นหยาบ ๆ เลียทั้งแก้มทั้งหน้าจนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย พอสาแก่ใจก็วิ่งวนรอบผมก่อนตะกุยเท้าไปรอบตัวบ้าน ผมยืนมองอย่างนั้นครู่หนึ่งก่อนกลับไปเตรียมอาหารเช้า เมื่อคืนเหลือข้าวอยู่เยอะกะว่าจะทำข้าวผัดไข่ ส่วนกลางวันค่อยหุงข้าวเพิ่มแล้วทำผัดผักอย่างง่ายแทน แต่กว่าพ่อกับโยจะตื่นก็ปากันไปเที่ยง ข้าวผัดของผมเลยถูกร่นมาเป็นมื้อกลางวัน ส่วนผัดผักก็ร่นต่อไปเรื่อย วันหยุดแบบนี้ทั้งบ้านไม่มีใครทำอะไร ผมกับพ่อนอนดูหนังดังที่ถูกช่องพิเศษนำมาฉายวนหน้าโซฟา ส่วนโยก็นอนกอดหมาของมันจ่อพัดลม เสียงโทรศัพท์บ้านดังสองสามครั้ง ส่วนใหญ่เป็นของโยมากกว่าพ่อ
“แฟนโทรตามเหรอ”
“แฟนบ้าอะไร ไอ้โอ๊ตมันฃวนไปเตะบอล”
“ไม่ไปล่ะ” ผมถาม โอ๊ตเป็นเพื่อนโย บ้านอยู่ละแวกนี้ เด็กที่เกิดรุ่นเดียวกับโยมีหลายคนพอโตเข้าหน่อยเลยรวมกันเป็นกลุ่มก้อนไม่เหมือนผมที่เกิดคนละรุ่นกับลูกครอบครัวอื่น โยส่ายหน้าทิ้งตัวลงนอนบนพื้นเอาหัวหนุนพุงกะทิของหมายักษ์สบายใจ “วันนี้อยู่บ้านนี่แหละ นาน ๆ พี่ยูกลับมาสักที”
ผมยิ้มในความเป็นลูกแหง่ของมัน สักพักบับเบิลเริ่มหนักมันขยับตัวลุกทำให้โยต้องเปลี่ยนท่านอนจากที่หนุนหมามาเป็นตักผมแทน
“เย็นนี้ทำอะไรกินพี่ยู”
“ผัดผัก”
โยพยักหน้ารับรู้ นอนดูโทรทัศน์ได้สักพักเสียงบับเบิลก็เห่าระงม วิ่งออกไปรอที่ประตูรั้วหน้าบ้านก่อนเสียงออดจะดังขึ้น
“ใครมาไปดูซิ”
ผมขยับขาไล่ให้น้องชายลุก ไอ้โยทำท่าขี้เกียจแต่สุดท้ายก็ยอมเดินออกไปรับแขก สักพักก็เดินยิ้มกรุ้มกริ่มกลับมาพร้อมกับร่างกายสูงใหญ่ของใครบางคน
“....มาได้ไง?”
ผมถาม อินทรีพุ่มมือขึ้นไหว้พ่อผมแล้วหันมายิ้มให้ “อดใจไม่ไหว คิดถึง”
จบประโยค เจ้าบ้านอีกสองคนที่เหลือหันไปนินทาผมด้วยสายตา
“คิดถึงเชี่ยไรล่ะ เลอะเทอะ” ถึงแม้จะพูดแบบนั้น แต่ผมกลับรู้ดีว่าหัวใจของตัวเองมันกำลังพองโต
ร่วมสัปดาห์ได้ครับที่ผมไม่ได้เจอหน้าอินเลย ถามว่าอยู่ได้ไหมก็ได้ สบายมาก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าหลายครั้งยังนึกถึงตอนที่มีมันมาเกาะแกะข้างตัวตลอดเวลา ความรู้สึกแบบนั้นคงเหมือนที่มันบอกว่ามาหาผมถึงบ้านเพราะอะไร
“คืนนี้ผมค้างนี่ไม่ได้นะ”
อินทรีพูดเสียงอ้อแอ้ นั่งกอดผมจากด้านหลัง มื้อเย็นอย่างง่ายวันนี้เพิ่มเมนูไข่เจียวสำหรับคนไม่กินผักมาอีกจาน จากนั้นพ่อก็ขนเบียร์จากตู้เย็นมาเปิดยกใหญ่ แรก ๆ ก็กินกันพอหอมปากหอมคออยู่หรอก แต่บอลมาก็ติดลมกันยาว เบียร์หมดถึงขั้นใช้ไอ้โยไปซื้อเพิ่ม สภาพตอนนี้เหรอครับ สิ้นสติกันโดยสิ้นเชิง
“แต่มันตีสองกว่าแล้วนะ นอนนี่แหละ พรุ่งนี้ค่อยกลับ”
“ไม่ได้ นี่ขโมยรถสิงห์มา ต้องกลับก่อนเครื่องมันลง พรุ่งนี้พี่รินต้องออกไปรับตอนตีห้า มันเพิ่งกลับมาจากเยอรมัน”
ผมเหลือบตามองเจ้าของคางแหลมที่เกยบ่าแบบไม่อายพ่ออายน้องแล้วเบี่ยงตัวหลบเมื่ออินยื่นจมูกมาใกล้ เรื้อนตลอดเลยไอ้เวรนี่
“แล้วมึงใช้รถคันเดียวกับพี่ชายหรือไง”
“อือ... รถผมเข้าอู่ วันก่อนเอาไปจูบเสาไฟฟ้ามา”
“แล้วรู้ว่าต้องกลับเสือกแดกอะไรเยอะแบบนี้” สภาพมันอย่าว่าแต่ขับรถเลยครับ นั่งตรง ๆ ยังไม่ได้ เบียร์หมดเป็นลังทั้งที่กินกันแค่สองคนกับพ่อเท่านั้น “ยูไปส่งผมหน่อยสิ”
“พ่อมึง ตอนนี้เนี่ยนะ แล้วกูจะกลับยังไง”
“ก็นอนที่บ้านผมไง” อินตอบ ผมยื้อแก้วเบียร์ออกจากมือมันแต่สักพักก็ถูกแย่งกลับไปใหม่ คนเมาเลื้อยไปชนแก้วกับพ่อผมแล้วพากันยกรวด พ่อเองก็เมาหนักเหมือนกัน นั่งตาปรอยพิงโซฟาจนเกือบจะกลายเป็นนอนเต็มแก่
“พ่อขึ้นไปนอนเหอะ ผมพาลุก”
“เฮ้ย หมดขวดนี้ก่อน”
คนเมาเป็นสิ่งมีชีวิตที่พูดยากเหี้ยๆเลยครับ ไอ้หมดขวดนี้ที่ว่าของพ่อน่ะเพิ่งเปิดสด ๆ ร้อน ๆ ที่เปิดขวดยังถือคามืออยู่เลย กูจะบ้า ผมแย่งขวดนั้นมากรอกอึก ๆ ลงคอจนหมด แล้ววางลงแบบไม่สบอารมณ์เท่าไร
“ทีนี้ไปนอนได้หรือยัง”
พ่อกับอินหันไปหัวเราะให้กัน มิหนำซ้ำยังนินทาระยะเผาขน “ยังกับมีแม่”
เมอร์เซเดสครับ เมอร์เซเดสซีคลาส 2,200 ซีซีเป็นรถของพี่ชายมันที่ชื่อสิงห์ รถแบบนักธุรกิจสีบลอนซ์เงิน หมดคำถามโดยสิ้นเชิงว่าทำไมแค่เด็กปี 2 อย่างมันถึงได้ขับบีเอ็มซีรีส์ 3
อินทรีนอนหลับสนิทอยู่เบาะข้างคนขับ หลังจากพาพ่อไปนอนบนห้อง ผมก็กระเตงมันกลับขึ้นรถ นั่งเฉย ๆ ไม่ถึงห้านาทีก็หลับสนิท โชคดีที่ผมจำทางไปบ้านของมันได้เลยไม่ต้องหงุดหงิดเพราะต้องปลุกมันมาบอกทาง เพิ่งเคยเห็นมันเมาก็วันนี้แหละครับ หลับสนิทแบบไม่มีพิษมีภัย เดิมทีเคยจินตนาการว่าคงอาละวาดตามนิสัยเดิมแท้ ๆ แต่ที่ไหนได้ กลายเป็นเด็กน้อยไร้พิษสงกันไปเลยทีเดียว
รถหรูเลี้ยวเข้าซอยที่ห่างจากตัวเมืองไม่ไกลนัก ทันทีที่เห็นรั้วบ้านสีขาวยาวสุดลูกหูลูกตาก็มั่นใจว่ามาถูกทาง ไฟโคมประดับสีเหลืองนวลตบแต่งเป็นระยะกระทั่งถึงส่วนของประตูเลื่อน ผมเพิ่งสังเกตว่ามีคนยืนอยู่แม้เวลาจะล่วงเข้ามาตีสามกว่าแล้วก็ตาม เป็นชายวัยกลางคนสวมเสื้อสีเขียวขี้ม้าเหมือนเสื้อทหารเกณฑ์กับกางเกงขายาว เมื่อเห็นแสงไฟจากรถสาดเข้ารั้วก็กุลีกุจอเคลื่อนเปิดประตูให้
“ขอโทษนะครับลุง ผมมาส่งอินทรี เอารถไปจอดไว้ไหนได้”
“เพื่อนคุณอินเหรอครับ?”
ผมพยักหน้า ลุงที่ว่ารีบพุ่มมือไหว้ให้ผมยกมือห้ามแทบไม่ทัน “เดี๋ยวคุณไปส่งคุณอินที่ประตูใหญ่ได้เลยครับผมล็อครั้วแล้วจะรีบตามเอารถไปเก็บให้”
นี่กูหลุดมาอยู่ในยุคนางทาสหรือเปล่าวะ บ้านอินทรีแม่งท่านเจ้าคุณเหี้ย ๆ ลุงที่ว่าเหมือนเป็นกึ่ง ๆ ยาม กึ่ง ๆ คนดูแลบ้านทั้งที่มีรั้วรอบขอบชิดดี จากส่วนของกำแพงยาวไปจนถึงตัวบ้านเป็นระยะที่ถ้าให้เดินตอนเที่ยง ๆ นี่อาจเป็นลมได้ ต้นไม้ที่ปลูกรายล้อมส่วนใหญ่เป็นไม้ประดับตัดแต่งพุ่มสวย ปูพื้นด้วยหญ้าญี่ปุ่นและหินแกรนิต เป็นบ้านสามชั้นที่ผสมผสานกลิ่นอายของจีนกับยุโรปไว้ด้วยกัน
“หลับสนิทเลยสินะครับนั่น” ลุงคนเดิมวิ่งตามมาหลังจากผมจอดรถดับเครื่องหน้าประตูบ้านเรียบร้อย ผมสะกิดอินทรีสองสามครั้งแต่มันก็แค่พลิกตัวหนีไม่ยอมลุกสุดท้ายเลยต้องช่วยกันกับลุงพยุงขึ้นห้องนอนไป ตัวมันไม่ใช่เล็ก ๆ นี่ครับ สองคนหามก็ยังลำบาก กว่าจะถูลู่ถูกังมาถึงได้ก็เล่นเอาหอบไปตาม ๆ กัน
“คุณอินไม่ได้เมาอย่างนี้มานานมากเลยนะครับ ไม่รู้เครียดอะไรอยู่”
“มันเครียดเป็นด้วยเหรอครับ ไอ้บ้านี่”
ผมเบะปาก เครียดห่าอะไรล่ะลุง จะเข้าทางพ่อผมเหอะถึงได้เมาเละแบบนี้
“คุณอินเป็นคนคิดเยอะน่ะครับ ชอบเก็บอะไรมาคิดอยู่เรื่อย ผมเห็นแกมาตั้งแต่เด็ก ๆ ช่วงสองสามวันนี้ก็เงียบผิดปกติจนตอนเย็นไปตื๊อเอารถจากคุณรินออกไปข้างนอกจนได้ วันก่อนก็เมาครับ ไปดื่มกับคุณหมอปอแล้วขับรถชนเสาไฟฟ้าหน้าบ้าน คุณหญิงท่านเลยไม่อนุญาตให้ใช้รถไปหนึ่งสัปดาห์ นี่ถ้ารู้ว่าคุณรินยอมให้เอารถไปใช้ล่ะก็เรื่องถึงนายพลยุ่งแน่ ๆ”
เช้ดดด นายพลเลยเหรอวะ “คุณหญิงกับนายพลนี่ดุมากเลยเหรอครับลุง”
ลุงแกหัวเราะ “ไม่ครับ ไม่เลย ท่านใจดีมาก แต่คุณอินน่ะสิดื้อ ลูกชายคนเล็กท่านตามใจของท่านมาตั้งแต่เด็ก ๆ เลยเกเรเสียขนาดนี้ แล้วนี่คุณกลับยังไงครับ คืนนี้ผมว่าค้างดีกว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็สว่างแล้ว ยังไงพรุ่งนี้เช้าผมจะเรียนนายพลกับคุณหญิงให้ว่าเพื่อนคุณอินมาหา”
“อ้อ...ครับ” ผมรับคำ ถึงอยากกลับก็กลับไม่ได้ครับลุง จะให้ผมเดินออกไปเรียกแท็กซี่หน้าปากซอยตอนตีสามก็ไม่ไหว ถึงจะเป็นผู้ชายแต่ผมก็มีเงินสดติดตัวนะครับ ไอโฟนเครื่องนึงเอาไปขายได้เป็นหมื่น โดนจี้โดนปล้นไปไม่คุ้ม
“เอ้อ ลุง ผมชื่อยูนะครับ เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยอินทรี” ผมบอกไว้ก่อนเผื่อคุณหญิงคุณนายบ้านนี้ซักขึ้นมา ลุงแกยิ้มรับ ท่าทางยินดี
“ผมทราบแล้วล่ะครับ ได้ยินชื่อบ่อย ๆ”
หะ... ไปได้ยินจากไหนวะ...??
ไอ้เชี่ยอิน!
ผมลืมตาตื่นขึ้นในช่วงสายของวันถัดไปแม้ว่าทั้งห้องจะยังมืดสนิท อุณหภูมิของแอร์ต่ำและเสียงภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกว้างยังคงเงียบเชียบราวกับเชื้อเชิญให้นอนต่อ เมื่อคืนผมไม่มีเวลาสำรวจห้องนอนของมันแต่ปราดตาเดียวก็จำได้ว่าได้รับการตบแต่งอย่างเรียบง่าย เป็นห้องที่สะอาด ประดับด้วยชุดเครื่องเสียงและเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงพอสมควรแต่นึกไม่ถึงว่าผ้าม่านสีอ่อนนั่นจะกั้นแสงไม่ให้ลอดผ่านได้ดีขนาดนี้
ผมฝังตัวอยู่ในผ้านวมผืนใหญ่และอ้อมแขนกว้าง คนที่นอนกอดจากด้านหลังไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร ผมหนุนแขนมันอยู่แต่เจ้าตัวก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับลุกแม้จะตื่นก่อนนานแล้ว ที่รู้ว่านานเพราะแสงจากโทรศัพท์ที่ไอ้ห่าอินยื่นมาเล่นคุ้กกี้รันหน้าผมกับคะแนนสองล้านกว่า ๆของมันนี่แหละ
“ติดเกมเหรอมึง”
ผมถาม อินทรีสะดุ้งตัวนิด ๆ แต่ยังไม่ตอบ ตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมปัญญาอ่อนต่อไป คุ้กกี้รันเชี่ยอะไร ผมไม่เล่นหรอกแต่รู้จักเพราะได้รับคำเชิญวันนึงไม่ต่ำกว่าสิบรอบ เล่นห่าอะไรกันนักหนา งานการไม่ทำ
“อย่าเพิ่งขยับดิ เดี๋ยวตาย เมื่อคืนไอ้ปอแม่งทำคะแนนนำผมไปแล้วเอาคืนก่อน”
“เกรียนสัตว์”
ผมด่ามันแต่ก็ยอมนอนมองมันเล่นเกมนิ่ง ๆ จนมันแพ้ของมันไปเอง ยินดีด้วยไอ้อิน ได้สามล้านชนะหมอปอไปเรียบร้อยแล้ว
“เออ ยูมานอนห้องผมได้ไงวะ เมื่อคืนมาส่งเหรอ”
“เอออออ” ผมลากเสียงยาว แม่งเมาแล้วจำอะไรไม่ได้เลยสินะว่าทำคนอื่นเขาลำบากขนาดไหน ไอ้อินถอนหายใจยาววางมือถือแล้วเปลี่ยนเป็นเอาแขนมากอดผมไว้ทั้งตัว “แล้วทำไมเปลี่ยนแค่ชุดตัวเอง ผมนอนไม่สบายเลย ยูน่าจะเปลี่ยนให้ผมด้วย”
“ทะลึ่งละ เสือกเมาเอง ช่วยไม่ได้”
“ทีหลังเปลี่ยนให้หน่อยนะ เช็ดตัวให้ผมด้วย จะได้หอมเหมือนยู” พูดจบก็ฝังจมูกมาบนซอกคอผมก่อนงับเบา ๆ เผลอไม่ได้เลยไอ้เปรตนี่ ไวตลอดเรื่องพรรค์นี้ ผมดิ้นอยู่ในแขนมันไม่จริงจังนักกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้นอินถึงยอมปล่อย มันยันตัวเองขึ้นจากที่นอน เสยผมไปด้านหลังลวก ๆ ด้วยความหงุดหงิด
“ไอ้เสือแหงเลย” ผมเลิกคิ้ว หยัดตัวขึ้นนั่งตาม “หลานชายผม ลูกสิงห์อะ”
“เฮ้ย พี่ชายมึงมีลูกแล้วเหรอ?”
ผมจำได้ครับที่มันเคยบอกว่าอายุห่างจากผมแค่ปีเดียว เรียนจบมาก็แต่งเลยแต่ไม่คิดว่าจะมีลูกไวขนาดนี้ อินทรีไม่ได้ตอบอะไร ลุกมาเปิดประตูห้องก็เห็นเด็กน้อยอายุขวบกว่ายืนสวมเสื้อตัวเดียวกับแพมเพิสยกมือยกไม้เตรียมทุบประตูอีกรอบอยู่
“เฮะ”
ไอ้เสือยิ้มตาหยีให้อาแท้ ๆ ก่อนชี้นิ้วมาทางผม จากนั้นก็วิ่งหลบอินทรีมายังเตียง ชูมือให้คนแปลกหน้าอุ้มท่าทางดีใจ
“คิดว่าเพื่อนใหม่ล่ะสิ ไอ้เสือเอ๊ย”
“ชื่อเสือเหรอ?”
“อืม สิงห์เป็นคนตั้ง” ผมยิ้มให้ก่อนปีนลงมาอุ้ม เด็กเสือไม่ได้มีทีท่าว่าจะกลัวเลยสักนิดเดียวปรบมือหัวเราะชอบใจใหญ่
“ป๊ามึงอยู่ไหน ไอ้เสือ กลับมาแล้วไม่ใช่ไง”
“เออ กลับมาแล้ว”
คำตอบนั้นดังมาจากด้านหลัง ชายหนุ่มท่าทางภูมิฐานยืนกอดอกอยู่ไม่ไกล สวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นแบบคนทั่วไปไม่ได้มีมาดนักธุรกิจหนุ่มสืบทอดกิจการครอบครัวอย่างที่ผมเคยจินตนาการไว้แต่ก็ยังถือว่าดูดี หน้าตาเครื่องเคราทุกอย่างเหมือนอินทรีแทบทุกกระบิ เพียงแต่ไม่ได้ทะลึ่งทะเล้นกวนประสาทเหมือนน้องชายที่อายุต่างกันถึง 5 ปี ผมยกมือไหว้ทั้ง ๆ ที่ยังอุ้มลูกเขาอยู่บนตัก ตาคมปราดมองมาทางผมแล้วหันไปจ้องน้องชายตัวเองใหม่
“ได้ข่าวว่าเอารถฉันไปเปรี้ยวเมื่อวาน”
“หยวน ๆ น่า ผมขอพี่รินแล้ว ถือเสียว่าเป็นค่าน้ำหอมที่พี่ชอบขโมยผมแล้วกัน”
พี่สิงห์ยักยิ้มที่มุมปาก ผลักหัวอินทรีจนผมกระเซิง น้องชายตัวดีทำหน้ากระเง้ากระงอดใส่แต่กลับถูกดุซ้ำ “สายแล้ว ไปล้างหน้าล้างตา พ่อกับแม่รอคุยอยู่ข้างล่าง เด็กแกด้วย”
พี่สิงห์ปรายตามาทางผมอีกครั้ง ก่อนเรียกลูกชายตัวเองไปหา เสือน้อยโบกมือให้ผมแล้วปีนลงจากเตียงไปหาคุณพ่อ พอถึงระยะที่คว้าได้ก็กระโดดเกาะคอชายหนุ่มจนตัวลอยตามด้วยเสียงหัวเราะร่วนเมื่อถูกยกขึ้นสูง
“พี่มึงพูดอะไรเนี่ย”
ผมทำหน้าแหยง แค่มาส่งมันคืนเดียวทำไมเรื่องราวมันถูกโยงไปร้อยแปดพันเก้าได้ขนาดนี้วะ อินทรีหัวเราะไม่ตอบคำถาม โยนผ้าเช็ดตัวที่พาดไม้แขวนไว้ให้ผมแล้วไล่ไปอาบน้ำ
“เร็ว ๆ เลย”
ผมแม่ง ไม่เคยใช้เวลาอาบน้ำนานเท่านีมาก่อนในชีวิตเลยครับ
ให้ผู้ใหญ่รอมันไม่ดี ผมรู้ แต่ร้อน ๆ หนาว ๆ ยังไงชอบกลว่ะ มันรู้สึกเหมือนผิดแผน ผมไม่ได้ตั้งใจจะมาบ้านมันในสถานะแบบที่พี่สิงห์เข้าใจ นึกออกไหมครับ ก็แค่มันไปเมาบ้านผมแล้วจำเป็นต้องขับรถมาส่ง เรื่องน่าจะจบตรงที่เช้าวันถัดมาผมไหว้คุณหญิงกับนายพลแล้วขอตัวกลับ ไม่ต้องไปส่งก็ได้ เรียกแท็กซี่ให้ผมคันหรือเอาไปปล่อยหน้าปากซอยก็พอแล้ว แต่นี่อะไร พ่อแม่รอคุยอยู่หมายถึงยังไง ไอ้ห่าอินไม่อธิบายอะไรสักอย่าง ยัดผมเข้าห้องน้ำได้ก็บอกแค่ว่าตัวเองจะไปอาบน้ำที่ห้องอื่น
บ้านของอินทรีมีประมาณ 7 ห้องนอน อยู่กัน 8 คน ท่านนายพล คุณหญิง พี่สิงห์ พี่ริน น้องเสือ อินทรี กับแม่บ้านและคนสวนที่ควบตำแหน่งยามตอนกลางคืนด้วย เมื่อก่อนมีคุณย่าอีกคนแต่เสียไปเมื่อกลางปีก่อนตอนนี้เลยเหลือกันแค่นี้ ไม่อย่างนั้นเทียบกับบ้านผมก็เป็นครอบครัวใหญ่กว่าถึง 3 เท่า ขนาดบ้านเลยกว้างกว่าตามเท่าของจำนวนคนไปด้วย ไม่รู้ร่ำรวยมาจากไหน แต่มีจะกินจนถึงขั้นที่ผมไม่แปลกใจเลยด้วยซ้ำที่มันจะใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายขนาดนั้นแล้วไม่โดนที่บ้านด่า
เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังขึ้นหลังจากผมจมจ่อมอยู่ในความคิดของตัวเองอยู่นาน สวมเสื้อกับกางเกงของมันเรียบร้อยแล้วแต่ทำใจออกไปไม่ได้สักที
“ยู... เสร็จยัง”
“เออๆ กำลังจะออกไป”
ผมถอนหายใจยาว ท่องพุธโธ ธัมโม สังโฆในอก ไม่ได้เป็นคนธรรมมะธรรมโมอะไรกับเขาหรอกแต่ในสถานการณ์ที่แม่งเหมือนปีนขึ้นบ้านลูกสาวเขาแต่โดนพ่อตาจับได้ก็ไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว อินทรีสวมเสื้อยืดสบาย ๆ กับกางเกงขาสั้นคลุมเข่าเผยให้เห็นขนหน้าแข้งหรอมแหรม หน้าตาสะอาดสะอ้านกว่าตอนตื่นเยอะ ท่าทางจะโกนหนวดใหม่เสียด้วย คางนี่เรียบกริบไม่มีตอหนวดให้เห็นรกหูรกตา
“พ่อกับแม่ผมใจดี ไม่ต้องกลัวหรอก”
“ใครกลัว ประสาท”
จริงๆ ก็กูนี่แหละ...
อินทรีหัวเราะพลางโยกหัวผมเล่น พอเดินออกนอกห้องก็เว้นระยะห่างไว้พอสมควร ผมกวาดตามองบริเวณบ้านโดยรอบที่ส่วนใหญ่ตบแต่งด้วยวัสดุของไม้แต่ดูทันสมัยแล้วอดคิดไม่ได้ว่าราคาบ้านทั้งหลังนี้มันเท่าไร กระทั่งมาที่ห้องนั่งเล่น มีโซฟาหนังตัวยาวกับตุ๊กตาเด็กอ่อนเต็มไปหมด น้องเสือนอนเกลือกกลิ้งบนเบาะลายหมีคุมะข้างล่างโดยมีหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับผมนั่งเช็ดน้ำลายให้อยู่ ทุกสายตามองกลับมาทันทีเมื่อผมยกมือไหว้ไล่เรียงทีละคน
“นั่นแม่ผม นี่พ่อ นี่พี่ชายชื่อพี่สิงห์ ส่วนนี่พี่รินเป็นพี่สะใภ้ ไอ้เปี๊ยกนี่ชื่อเสือ”
ผมยิ้ม จริง ๆ เกร็งจนหน้าจะเป็นตะคริวอยู่แล้ว แต่ในสถานการณ์แบบนี้ควรจะยิ้มใช่ไหมครับ สายตาแปดคู่กำลังจับจ้องมา เหลือแต่ไอ้เจ้าเสือเท่านั้นที่ยังสาละวนกับดินน้ำมันบนหน้าตักอยู่
“หิวไหมลูก ทานอะไรก่อนไหม อินไปหาอะไรมาให้พี่เขาสิ มานั่งนี่เลยค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ”
อื้อฮืออ ประโยคแรกของคุณแม่ก็ทำผมเกรงใจอยากปลีกตัวกลับจะแย่แล้วครับ แต่ทำไงได้ พอถูกเรียกเข้าไปหาก็ได้แต่ค้อมตัวไปนั่งใกล้ ๆ อยากจะนั่งพับเพียบกับพื้นฉิบหายแต่เดี๋ยวท่านจะหาว่าประชดประชัน ลองนึกถึงหญิงวัยกลางคนตีกระบังสูงในชุดผ้าไหมสีม่วงเหลือบทองสิครับ ใครอยากจะนั่งเสมอตนกับท่าน สาบานนะครับคุณหญิงแม่ว่านี่มันชุดอยู่บ้าน
“พอดีวันนี้จะมีหนังสือมาสัมภาษณ์ เมื่อเช้าแม่เลยไปแต่งหน้าทำผมมา พวกผู้ชายนี่ดีนะคะ ไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมาก เปลี่ยนชุดปะแป้งนิดหน่อยก็พร้อมออกงานแล้ว แล้วนี่ยังไงคะ มาตั้งแต่เมื่อคืนเลยเหรอ แม่นอนไปตั้งแต่หัวค่ำไม่ได้อยู่รับเลย อย่าถือสาคนแก่เลยนะลูก”
“เอ่อ...คือ ครับ ผมก็เสียมารยาทเหมือนกันมาดึก ๆ ดื่น ๆ”
“โอ๊ย เสียมารยาทอะไรกันคะ อย่าพูดเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลกันเลย ทำตัวสบาย ๆ ค่ะลูก ไม่อัดอัดใช่ไหม” ไม่อึดอัดยังไงไหวครับคุณหญิง ผมกำลังถูกคนแปลกหน้าเชือดเฉือนทางสายตาถึงสี่คนเลยนะ โอเคมันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น แต่มันก็ไม่ใช่สถานการณ์ที่อยู่แล้วผ่อนคลายสบายอุรานี่หว่า
“รู้จักไอ้แสบมันมานานหรือยัง”
เสียงทุ้มถัดมานี่แหละทำให้ผมเกร็งตัวยิ่งขึ้น ท่านนายพลนั่งสวมชุดสบาย ๆ ไขว่ห้างอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ตามตำราผู้ดีเป๊ะ ตอนแรกยังจ้องผมเอา ๆ ไหงพอคุยด้วยกลับหลบสายตาเสียอย่างนั้นล่ะท่าน แต่คิดไปคิดมาก็ดีแล้วแหละครับ ผมจะได้ไม่รู้สึกว่าเป็นผู้ต้องหาคดีกำลังถูกซักประวัติมากเกินไป มีไฟฉายส่องหน้าอีกอย่างแม่งใช่เลยเหอะสถานการณ์แบบนี้
“ก็...ยังไม่นานเท่าไรครับ เพิ่งสนิทกันเมื่อตอนประมาณต้นเทอม”
“เรียนสถาปัตย์ใช่ไหม? ห่างจากเจ้าอินกี่ปีล่ะ”
ถ้ารู้ขนาดนี้ท่านไม่รู้จริง ๆเหรอครับว่าผมอายุเท่าไรเป็นลูกเต้าเหล่าใคร เผลอ ๆ แม่งรู้พิกัดบ้านผมพร้อมบอมบ์ใส่ถ้าโยกโย้แล้วด้วยซ้ำ ผมตอบเบา ๆ แต่ให้ชัดเจนที่สุด ทหารนี่เอาใจไม่ยากครับ อยากงุบงิบ ๆ ก็พอ มันน่ารำคาญ อาศัยสกิลการเอาตัวรอดตอนเรียนรด.มาใช้พอได้อยู่
อินทรีเดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นอีกครั้งพร้อมแก้วนมเย็น ๆ สำหรับรองท้อง มันยิ้มแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะเล่นกับหลาน ก่อนคุณหญิงจะไล่พี่สะใภ้กับพี่สิงห์ไปแต่งตัว ทันทีเหลือกันสี่คนพ่อแม่ลูกหลานอินทรีก็ถูกยิงทิ้งเป็นคนถัดไป “พาหลานไปว่ายน้ำสิอิน เดี๋ยวอยู่ตรงนี้ก็งอแงหาพี่เขาอีก”
พูดตรง ๆ ผมเครียดครับ อินทรีทำหน้าเหรอหราแต่พอถูกหม่อมแม่ย้ำก็อุ้มหลานไปหลังบ้านแต่โดยดี ผมยังไม่เห็นโซนที่เป็นสระน้ำหรอกครับแต่ไม่แปลกใจถ้าบ้านมันจะมีของพรรค์นี้อยู่ พอเหลือกันสามคนสุดท้ายกับเสียงสารคดีช่องจีโอกราฟฟิกผมก็หายใจไม่ทั่วท้องอีกครั้ง คุณหญิงแม่จิบชาคาโมมายด์ที่วางอยู่ใกล้มือ ก่อนวางลงอย่างทะนุถนอมให้ผมได้ยินแค่เสียงกระเบื้องกระทบกันดังกริ๊กเบา ๆ
เจ้าของรอยยิ้มต้นฉบับของอินทรีหันหน้ามาทางผม ฉีกยิ้มหวานจนขนลุกขนชันไปทั่วทั้งร่าง
TBC
เวสต์คัมแบ็คคคคคค
เน็ตเน่ามากครับ ไม่ได้ทวนอีกรอบ ถ้ามีอะไรผิดพลาดเตือนได้นะฮะ ชื่อตอนนี้มาจากนามสกุลอินทรี ใครจำได้บ้างเอ่ยย แท๊แด
ตอนนี้ก้าวกระโดดไปหน่อย พี่ยูของเราถึงกับเอ๋อเจอคุณหญิงแม่กับท่านนายพลไป เห็นออร่าความแตกต่างชัดเจนเลยนะระหว่างสองครอบครัว
ไม่รู้จะทอล์คอะไร ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ขอให้อ่านกันอย่างมีความสุขกันทุกคนคร้าบบบ
รักก :hao7: :hao7: :hao7:
-
พาสะใภ้เข้าบ้าน พี่ยูจะได้เปลี่ยนนามสกุลแล้วสินะ :heaven
ปล.น้องเสือน่ารักจังเลย :katai2-1: :กอด1:
-
เหมือนซักประวัติสะใภ้เข้าบ้านเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ
เอาใจช่วยพี่ยู สู้ๆ
ลุ้นอ่า จะเป็นไงต่ออ่ะเนี่ย กลัวม่า ฮ่าๆๆ
-
บอกได้คำเดียวว่าส้านนนนนนน ร้องไห้แปป
หนูค้าง
-
กรี้ดดดดดดดดด พี่ยูเข้าบ้านอินแล้ว
เข้าใจถึงความตึงเครียดเลย ต้องผ่านมันไปอย่างสวยงามนะพี่ยูววว ไฟติ้งๆ :mc4:
-
กรี๊ดดดดดดด แม่ผัวจะสำแดงฤทธิ์อันใดออกมาหนอ อยากรู้แล้วอ้าาาา :katai1: :katai1:
.
ต่อวันนี้เลยได้ไหม 55555 :hao7:
-
แจ๊นนนน งานเปิดตัวว่าที่ลูกสะใภ้ 555 (โดนยูตบ) น้องอินตั้งใจชิมิๆ
คุณพ่อคุณแม่รู้จักยูด้วย อินเล่าให้ฟังแน่เลย
ตอนหลังถูกปล่อยเกาะ ขอให้รอดปลอดภัยนะยูววววว #ภาวนาให้ไม่ดราม่า
ขอบคุณค่ะ
-
อาร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
มันค้าง ค้าง ค้างงงงงงงงงงงงงงง
(http://www.cute-factor.com/images/smilies/missbone/miss-bone-109.gif)
-
อรั้งงงงงงงงงงงง
อยากให้พรุ่งนี้เป็นวันพุธอีก
จะได้รู้ว่า คุณพ่อ จะรับขวัญลูกสะใภ้(????????) ยังไง
:-[ :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดด ค้างงงงงงงงงง :katai4:
-
พี่ยูนี่ยอมเค้าไปครึ่งตัวแล้วน้าาาาาา
นั่งซ้อนหลังเอย ซุกคอเอย หอมคอเอย เล่นหัวเอย
ไม่ว่าอะไรสักคำ
คุณหญิงแม่นี่ยังไง น่ากลัวมากกกกก
โอย ค้างแพ๊บบบบบบบบบ
:katai1:
-
ตลกดี
-
นี่มัน คุณหญิงแม่ กำลังซักประวัติลูกสะใภ้ชัดๆๆๆๆ
-
:m26: ไม่ม่าชิมิคะ
-
ค้างงงง
นี่แม่สามีซักประวัติชัดๆ
-
ลุ้นแทนพี่ยูเลยอ่ะ
ไม่รู้เป็นไงมั่ง ขอให้พ่อแม่ว่าที่สามีเมตตาพี่ยูนะ อิอิ
-
เฮร้ยยยยยยย....ทิ้งระเบิดเวลาไว้แล้วชิ่งหนีไปได้ไงอ่ะ....มันค้างงงงงง :z3: :z3:
-
อุแหม่ อยู่ๆก็ได้พบแม่สามี!? โดยไม่รู้ตัว
-
คุณอม่คุณะอเตรียมรับสะใถ้หรออ 5555
-
:katai3:
ร้ายนะอินทรีย์ พาเข้าบ้านมัดมือชกเลยนะ ไม่รู้คุณหญิงแม่กับท่านนายพลจะมีแผนอะไรรึเปล่า เพราะตอนที่ไม่เจอกับยูอินมีอาการเครียดแปลกๆ
-
เปิดตัวสะใภ้คนที่สองอลังการเชียว :z1:
-
จะยังไงต่อหละเนี๊ย ให้กำลังใจยู
-
มันเป็นแผนของอินรึป่าว????????
มัดมือชกพี่ยู...เปิดตัวสะใภ้
-
นี่คือแผนพาเข้าบ้านของอินทรีสินะๆ :hao7:
-
ฮาความคิดพี่ยูอะ ฮ่าๆ
-
โค๊ะ....พี่ยูจะเจออะไรน้อ
มันลุ้นๆๆ :katai5:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เอ่าๆ ยูเข้าวังแล้ววววววว :man1:
-
กรี๊ดดดดดดดด
ค้างงงงงง
จะหัวหรือจะก้อยเนี่ยยยยย
-
สงสารพี่ยูนักต้องถูกพ่อแม่สามีสอบประวัติ?แบบไม่ได้ตั้งตัวกันเลยเชียวววว :laugh:
พี่ยูสู้ๆ เอาตำแหน่งสะใภ้คนเล็กแห่งบ้านอุดมภักดีมาครอบครองให้ได้นะคะ :a2:
:L2: :pig4: :กอด1: :L2:
-
พี่ยู พลาดล่ะ ไอ้อินมันมัดมือชกแล้ว หลอกเข้าบ้านเจอพ่อแม่นี่ !!!
-
พาพี่ยูเข้าบ้านแล้ว
คุณหญิงแม่นี่แอบน่ากลัวน่ะ
-
อืม...เห็นหื่นๆ เอาแต่ใจอย่างนี้ อินทรีก็เข้าตามตรอกออกตามประตูนะครับ555
พากันเข้าบ้าน ไหว้พ่อแม่แล้วเหวยยยยยย...ต่อไปจะผ่านด่านใครดี แฟนเก่ามั้ยอินทรี
พาไปเปิดตัวเล้ยยย :katai2-1:
-
พาเข้าบ้านแบบนี้ ไม่ไปไหนไม่รอดแล้ว ยู :hao6:
-
บรรยากาศสองครอบครัวช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
อินไปบ้านยู ชนแก้วกับพ่อยู
ส่วนยูต้องมานั่งเกร็งให้พ่อแม่อินซักประวัติ สู้ ๆ นะพี่ยู หวังว่าจะสอบผ่านเป็นว่าที่สะใภ้รอง
-
5555555+ พี่ยูแทบอยากจะหายตัวไปจากตรงนั้น
:katai5:
-
เอาล่ะเริ่มการสัมภาษณ์ว่าที่ลูกสะใภ้คนเล็ก เอาตัวให้รอดละพี่ยู
-
ซักประวัติว่าที่ลูกสะใภ้หรือคะ คุณหญิงแม่ :laugh:
-
เพิ่งอ่านรวดเดียวจบ อุตะ ยังไงคะยังไงงงงงง ดูแววไม่น่าจะดราม่างานเข้าชิมิ โน๊ะๆ (บอกตัวเองเบาๆ)
ที่ผ่านๆ มา ตอนแรกอินเป็นผู้ชายที่ดูเอาแต่ใจ และกวนประสาทนะคะ หรือตอนนี้ก็ยังกวนอยู่ 55
แต่พออ่านไปเรื่อยๆ ทำไมเริ่มหลงรักโดยไม่รู้ตัว แบบพี่ยูเปี๊ยบเบย ..พี่ยูก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันใช่ม้ะ ><
-
พี่ยู งานนี้จะรุ่งโรจน์ หรือรุ่งริ่งล่ะเนี่ย
แอบมากก ลูกชายเค้าถึงบ้าน :hao7:
-
คุณหญิงแม่จะรับสะใภ้แล้วววววววววววววว
ฮิ้วววววววว เอาใจช่วย
-
ไมตัดฉับแบบนี้ละคะ มันค้างไม่ใช่เหรอออออออ :ling1:
นั่งนับวันรอพุธหน้าอีกล่ะ :mew2:
-
อยู่ในสภาวะกดดัน
-
โอ๊ยยย ตื่นเต้นน
อินมีแผนไรปะนิ กะพามาเปิดตัวหรอ ฮึ
-
:katai2-1: อินช่างร้ายกาจ ในที่สุดก็พายูมาแนะนำตัวกับที่บ้าน
แอบลุ้นง่ะ ไม่ชอบทำนองที่พ่อแม่กีดกันเลย มันออกจะรันทดเกินไป :hao5:
บอกเลยว่าจำนามสกุลของอินไม่ได้ เลยแอบงงกับชื่อตอนเล็กน้อย555
เอาเป็นว่ารอตอนถัดไปละกัน+1 :mew1:
-
สู้ๆๆ นะพี่ยู 5555555555555555555555555
-
พี่ยู อินมันเนียนมัดมือชกแน่ๆเลย
พาว่าที่สะใภ้เข้าบ้าน
พี่ยูจะโดนอะไรบ้างนะ สถานการณ์กดดัน
-
:hao7: :hao7: :hao7:
ทำไมคุณแม่ดูสะพรึง
-
พี่ยูถูกมัดมือชกซะละ ดีที่ไม่ดักตีหัวพาเข้าบ้าน กร้ากกกกก ยอมรับไปเถอะ โฮะๆๆๆ ตกถังข้าวสารเลยน้า
-
ลุ้นไปกะยูด้วยยยยยยยยยยยยยย :call:
จะเป็นยังไงหน๊อออออออออ :call:
ไม่น่าจะใจร้ายกะลูกสะใภ้คนนี้ม๊างงงงงงงง 55555555
-
พี่ยูเข้าบ้านอินแล้วนะ สะใภ้อะสะใภ้555555555555555
แล้วดูยอมเค้าสารพัด งื้มๆ
-
ยูกำลังจะโดนสัมภาษณ์ว่าที่สะใภ้ซินะ ดูๆครอบครัวนี้รู้จักยูทุกคนเลย อินเล่าหรือ?
-
เสียวแทนพี่ยู คุณหญิงแม่แกมาแบบนิ่มๆ
เดาทางไม่ค่อยจะถูก5555555
อินมุ้งมิ้งวะ น่ารักดี
โธ่ พี่ยูย่าใจแข็งนักเลย อินพาเข้าบ้านแล้วนะเออ
55555 รออ่านตอนต่อไปค่าาา
-
เหมือนมัดมือชกพี่ยูเลยอ่าาา :impress2:
ว้ายยย :-[
-
ขอคอมเม้นต์ย้อนหลังไปตั้งแต่ตอนที่ 12 มาจนถึงตอนล่าสุดเลยนะคะ
เริ่มตั้งแต่ตอน 12 นี่แหละที่อินดูแปลกๆไป แต่ดีใจกับนางนะ ที่พี่ยูเริ่มสงสัญญาณตอบรับหลายอย่างแล้ว
แม้เจ้าตัวจะยังปากแข็งกับคนอื่นไปทั่ว แต่ภายในใจก็ยอมรับแล้วในระดับหนึ่งเลย
อย่างที่ไปซื้อเก้าอี้ซื้อต้นไม้มาประดับมุมระเบียงที่อินชอบมานั่งเกากีต้าร์ หรือที่ยอมไม่ไปตามนัดกับอั้ม
อินทำกุญแจคอนโดหายแถมถ่วงเวลาได้หน้ามึนจริงๆ กรีดร้องกับตอนพี่ยูกอดอินกลับ อร๊ายยยย คือดีใจแทนเด็กมันอ่ะ T^T
ตอนล่าสุดนี่ขำครอบครัวพี่ยูมาก คุณพ่อกับคุณน้องชายนินทาระยะประชิดโพด เฮฮาดีนะบ้านนี้ ไม่เครียด
อินก็ดูจะเป็นลูกรักของคุณพ่อยู โดยเฉพาะยามก๊งเหล้านี่เข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว
อารมณ์ต่างกับอีกบ้าน บ้านอินนี่เรายังเห็นกันแค่ผิวเผิน แต่แบบประเภทผู้ดีมีตำแหน่งมีเงินก็คงมีมาดบ้างละนะ
เท่าที่จำได้ครอบครัวอินก็รับรู้ว่าลูกชายคนนี้มีรสนิยมแบบไหน แถมทุกคนในบ้านกระทั่งพี่รปภ.ยังรู้จักพี่ยูอ่ะคิดดู
ฉะนั้นคิดว่าสถานการณ์ที่พี่ยูจะต้องเผชิญต่อในตอนหน้าไม่น่าจะดราม่งดราม่าอะไรนักนะ
ตกลงนี่เป็นแผนการพาว่าที่สะใภ้มาเปิดตัวกับทางบ้านแบบเนียนๆ(?)ใช่ไหมคะน้องอิน สะใภ้นางก็ขับรถมาเองยอมค้างเองด้วยนะ
เห็นอินตื่นมาแล้วทำงงว่าพี่ยูมาค้างที่บ้านได้ยังไง แหม ไม่รู้สินะ แต่รู้สึกไม่เชื่อเด็กนี่น่ะว่านางไม่รู้เรื่องจริงๆ ฮ่าๆๆ
อืมมม แล้วที่บอกว่าสองสามวันที่ผ่านมาอินเครียด นี่คือเอฟเฟ็คต่อเนื่องมาตั้งแต่ตอน 12 หรือเปล่า เห็นท่าทางแปลกๆมานานแล้ว
-
อยากแต่งเข้าบ้านอินทรีย์แต่ก็กลัวตัวเองจะไปนั่งเกร็งเพราะคุณหญิงกับท่านนายพล
ถ้างั้นก็ยกตำแหน่งลูกสะใภ้อีกคนของบ้านให้พี่ยูไปเลยแล้วกัน ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้ล่ะ ก้ากกกกกก
:hao7: :hao7: :hao7:
เค้าชอบครอบครัวพี่ยูมากเลย น่ารักกกกกกก ตลกด้วย พ่อกับน้องโยอ่ะตลก คุยกันแบบนี้
มาถามเจ้าตัวซึ่งๆ หน้าเลยดีกว่า ก้ากกกกกกกกกกกก แต่ครอบครัวน้องอินนี้อ่านไปเสียวสันหลังวูบไปตามพี่ยู
อู้ยยยยยย เอาใจช่วยว่าที่ลูกสะใภ้นะคะ (พี่ยูวิ่งมาเตะ :z6: ) พี่ยูอาจจะเกร็งไปเอง (หรา?) ก็คุณลุงยังบอก
นี่นาว่านายพลกับคุณหญิงใจดี แต่พี่สิงห์นี่ติดจะดุจังเลยค่ะ แว้กกกกกกกก 555555555555
อินทรีย์ ฝากดูแลพี่ยูด้วย เดี๋ยวส่งหัวใจคุกกี้รันไปให้ 55555
-
อื้อฮือ ถ้าตรูเป็นยูนะ ตะคริวขึ้นตูดแน่
-
ค้างมากเลยอะ อยากอ่านตอนต่อไปมากกก
อินนี้วางแผนหลอกยูมาบ้านป่าวเนี่ยย
คุณพ่อคงไม่โหดกัยว่าที่สะใภ้นะคะ
-
พี่ยูเจอรับน้องล่ะค่ะ ขอให้รอด :กอด1:
-
ค้างๆๆๆๆๆๆอ่ะ
อยากอ่านต่อมากๆ^^
ลุ้นๆค่ะว่าคุณหญิงแม่จะเป็นยังไง
-
ลุ้นมากกับคุณหญิงแม่ 555 ไม่อยากกินมาม่านะ อิ่มแย้วววว
-
เสร้จแน่พี่ยู
ถอนตัวไม่ทันแล้วแบบนี้ 555
-
ผู้ชายแบบอิน มีอีกป่าวอะ ขอสักคนได้มั้ย อยากได้สุดๆ
ยูโชคดียิ่งกว่าถูกหวย ได้(ว่าที่ผัว) ทั้งหล่อทั้งรวย
แถมครอบครัวก็อบอุ่น ยินดีต้อนรับ(ว่าที่สะใภ้) อย่างเต็มที่่
งานนี้คงไม่มีดราม่าแม่ผัวลูกสะใภ้หร๊อก
-
อร๊ายยยย แล้วไงต่อละคะคุณหญิงแม่!!!
จะไล่เขยยูออกจากบ้านไป หรือเกลี้ยกล่อมมาเป็นลูกสะใภ้ล่ะคะหญิงแม่!?
ตื่นเต้น ตื่นเต้น ตื่นเต้น
-
จะเรียกว่าไงดีเนี่ย มัดมือชกก็ได้อยู่นะ เอ๊ะยังกัน เป็นตอนต้อนรับว่าที่ลูกสะใภ้เหรอ555 สงสารพี่ยูจริงๆ นั่งเกร็งว่าที่หม่อมแม่ของน้องอิน อยากติดตามต่อแล้ว สนุกๆ
-
โอ้ยยยยยยยยย เกร็งแทนพี่ยู
อร๊ากกกกกกกกก ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เปิดตัวกับพ่อแม่สามีแล้วสินะยูเอ้ย
:hao3:
-
คุณพ่อคุณแม่ กำลังต้อนรับลูกสะใภ้ใช่มั้ยคะ 5555
-
whattttttttttttttt
ค้างอ่ะ ค้างมาก
-
ค้างอย่างแรง :z3:
ถ้าเอาระเบิดไปปาบ้านคนเขียนจะผิดไหม :ling1:
-
พี่ยูจะไหวม่ายยยยยยย
-
อ่านอีกรอบ รู้สึกหวงพี่ยูอ่ะิไม่อยากให้ใครได้พี่ยูเลย
-
:ling1:ตัดจบได้แบบ อร๊ากกกกกก 555
รอลุ้นต่อไป คุณหญิง กับนายพลท่านจะว่าไง :hao7:
-
เจอแม่สามีละ อดทนไว้นะพี่ยู :mew1:
-
ลูกสะใภ้เข้าบ้านอย่างนี้
แม่ว่าที่สามี(?) คงมีแผนกดดัน 555+
โอ๊ย ตัดฉับได้ค้างและรอลุ้นมากๆๆๆ
-
ไม่ได้ตามมาหลายตอนเพราะยุ่งๆ มาอีกทีพี่ยูเจอพ่อแม่อินซะแล้ว
ดูแล้วท่านนายพลกับคุณหญิงแม่ก็น่าจะใจดี หวังว่าคงไม่มากีดกันแบบในละครไทยนะคะ 555
เป็นกำลังใจให้พี่ยูเผชิญหน้ากับคุณหญิงแม่และท่านนายพลค่ะ :mew1:
-
ท่าทางท่่ีบ้านอุดมศักดิ์ คงจะต้อนรับสะใภ้ใหม่
กิกิ
ชอบอินมากเลยยยยย อ้อนๆแบบนี้คือดี
น่ารักนะคะคุณ
พี่ยูใจอ่อนซะทีสอิ
นัทต้องเลิกมายุ่งได้แล้วนะ!!!!
-
อิอิ ยังไม่ทันตกลงเป็นแฟนพี่ยูก็ถูกน้องอินพามาให้สมาชิกบ้านอุดมภักดีดูตัว แบบไม่รู้ตัวซะแล้ว
เพราะเหมือนจะรู้จักชื่อพี่ยูกันทุกคน ไม่รู้น้องอินมาตู่ว่าพี่ยูเป็นอะไรกะน้องอินรึเปล่าอะสิ
ถึงขนาดท่านพ่อพลกะคุณหญิงแม่แอบเชิญสมาชิกคนอื่นแม้แต่น้องอินออกไปไกล ๆ
ไม่รู้จะสอบสัมภาษณ์พี่ยูเพื่ออนุมัติให้เป็นแฟนตัวจริงของลูกชายคนเล็กของท่านรึเปล่า
แล้วพี่ยูที่อยู่ง่าย ๆ สบาย ๆ กะคุณพ่อและน้องโย จะเกร็งจนตะคริวกินไปทั้งตัวจริง ๆ ก่อนไหมเนี่ย
ยังไงก็ขอให้พี่ยูใช้เสน่ห์ที่ทำให้น้องอินหลงไหล ช่วยให้สมาชิกบ้านอุดมภักดีทุกคนเอ็นดูพี่ยูด้วยเถอะ
ยิ่งอ่านยิ่งรักพี่ยูกะน้องอินอะ รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปนะคะ :pig4: :L2:
-
15 Behind the wall
เป็นเวลาบ่ายแก่ ๆ แล้วครับที่ผมนั่งเอาเท้าจุ่มน้ำอยู่ในสระหลังบ้านอินทรี ที่จริงอยากกลับมากติดก็แต่ไม่มีใครไปส่ง หลังจากโดนทั้งซักทั้งฟอกจนละเอียดยิบทั้งประวัติตัวเอง ประวัติครอบครัว คณะสาขาทีเรียน ไปจนถึงการวางแผนชีวิตหลังเรียนจบจากคุณหญิงแม่และท่านนายพล สำนักพิมพ์ที่นัดไว้ก็ช่วยให้ผมรอดตัวจากการชำแหละสดอย่างฉิวเฉียด กระนั้น ใช่ว่าวันนี้จะถูกถามอย่างเดียว คุณหญิงท่านก็เล่าเรื่องของตัวเองบ้างนิดหน่อยเป็นต้นว่าเธอเป็นผู้ดีเก่า ทำธุรกิจนำเข้า-ส่งออกจิวเวอรี่มาตั้งแต่รุ่นพ่อโดยที่ตอนนี้ได้ลูกชายคนโตคอยบริหารงานบริษัท ส่วนสามีก็กินเงินบำนาญจากยศทหารที่ได้มาตั้งแต่ยังหนุ่มอยู่บ้านสบายใจเฉิบ แต่ก็แค่นั้นแหละครับที่ผมรู้ เพราะพอวนเข้าเรื่องพื้นฐานครอบครัวของเจ้าบ้านได้ไม่นาน ก็วกกลับมาที่ผมใหม่ โคตรน่าอึดอัดเลย แต่ผมก็ยอมรับว่ามันไม่ได้เลวร้ายอะไรอย่างที่กังวลนัก คุณหญิงเธออยากรู้จัก ไม่ได้ตั้งแง่รังเกียจรังงอนอะไรผมที่เป็นลูกพนักงานบริษัทกำพร้าแม่กับมีน้องชายเกรียน ๆ อีกคน
“ท่าทางจะอีกยาวเลยค่ะคุณยู คุณหญิงให้เอาของว่างมาให้ทานก่อน”
เสียงของหญิงวัยกลางคนดังขึ้นท่ามกลางเสียงนกการเวกทำให้ผมเอี้ยวตัวไปมอง ป้าสมเป็นคนที่ถูกเรียกหาบ่อย ๆ ตอนที่ผมคุยกับคุณหญิงทำให้ผมทราบโดยทันทีว่าคงเป็นแม่บ้านที่อินทรีเล่าให้ฟัง อายุอนามไม่ใช่น้อย แต่ก็ไม่ได้ทำงานอะไรหนัก ๆ ถ้าเป็นตามละครไทยแล้วป้าแกติดจะเหมือนแม่นม พี่เลี้ยงอะรี่ดูแลลูกชายทั้งสองคนของบ้านตั้งแต่เล็กทำนองนี้มากกว่า ส่วนเรื่องทำความสะอาด ดูแลบ้าน จะเป็นทหารเกณฑ์ที่ท่านนายพลจ้างวานมาเป็นรายวันรับผิดชอบไป
“เบื่อหน่อยนะคะ จริง ๆ ท่านนายพลไม่ค่อยให้รายการอะไรมาถ่ายทำที่บ้านหรอกค่ะ แต่พอดีเป็นงานขอร้องจากลูกสาวเพื่อนเลยเลี่ยงไม่ได้ จังหวะเหมาะกันกับที่คุณยูมาพอดี”
“อ้อ ครับ ไม่เป็นไรหรอกผมรอได้” ถึงพูดแบบนั้นก็ยอมรับว่าเซ็ง ครั้นจะให้เดินไปบอกลุงยามเมื่อวานให้ออกไปส่งหน้าปากซอยทีทั้งที่เจ้าบ้านให้อยู่รอก็ไม่ใช่เรื่อง สุดท้ายเลยได้แต่มานั่งแกร่วอยู่ริมสระคนเดียวเหงา ๆ รออินทรีเสร็จธุระแล้วค่อยออกไปข้างนอกพร้อมกัน
“รังเกียจคนแก่ไหมคะ เดี๋ยวป้านั่งเป็นเพื่อน”
“ดีเลยครับ จะได้มีคนคุย”
ป้าสมหัวเราะ ผมสีดอกเลาแซมดำกับใบหน้ายิ้มแย้มให้ความรู้สึกเป็นมิตรและใจดีที่สุดเมื่อเทียบกับทุกคนในบ้านนี้ แกนั่งพับเพียบข้าง ๆ พร้อมกับวางถาดผลไม้ที่ถือติดมามาด้วยไม่ห่างจากผมนัก
“คุณยู เป็นแฟนน้องอินเหรอคะ”
เปรี้ยง! อย่าบอกนะว่าคุณหญิงติดธุระยังส่งแม่บ้านมาซักเอาความกับกูเนี่ย ขอร้องล่ะครับ ผมไม่รู้จะเล่าเรื่องอะไรให้ฟังอีกแล้ว หมดไส้หมดพุงแล้ว เหลือก็แต่เรื่องที่ผมไปนอนกับนัททำให้อินมันโกรธจนต้องตามจิกเช้าเย็น ๆ นี่แหละที่ยังไม่ได้พูดออกไป
“อ่า...ไม่ใช่ครับ เป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยเฉย ๆ”
“อย่าหลอกคนแก่เลยค่ะ”
ผมหัวเราะแห้ง หลอกอะไรล่ะครับป้า ไม่ใช่จริง ๆ เป็นเรื่องที่เข้าใจไปเองทั้งบ้านกันทั้งนั้น เถียงจนเหนื่อยจะเถียงแล้วยังไม่มีใครคิดจะฟังสักคน “เรื่องคุณยูน่ะเขารู้กันหมดแล้ว คุณหมอปอเล่าให้ฟังจนป้าอยากจะเจอจริง ๆ เลยค่ะคนที่ทำให้เจ้าเด็กเกเรของป้าแทบเป็นบ้าได้”
“ผมน่ะเหรอครับ?”
เอานิ้วชี้ตัวเองไม่พอยังตั้งคำถามแบบตอบไม่ได้ว่ากูไปทำอะไรให้มันสติแตกวะ ป้าสมหัวเราะร่วนก่อนขยายความเพิ่มอย่างใจเย็น
“น้องอินเธอคิดมากน่ะค่ะ ถึงจะดื้อแบบนั้นแต่ถ้าเป็นอะไรที่ตัวเองรักล่ะก็กลัวไปเสียทุกอย่าง ท่าทางคงไปทำอะไรให้คุณโกรธแล้วรู้สึกผิดล่ะมั้งคะ”
ผมพยักหน้ารับรู้ แต่ก็ไม่มั่นใจ ครั้งสุดท้ายที่มีเรื่องไม่พอใจกันคือเรื่องคืนนั้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ อันที่จริงแล้วผมกับมันยังไม่มีใครปริปากพูดถึงมันอีก แต่แม้ว่าต่างฝ่ายจะต่างแกล้งลืมไปแต่ลึก ๆ เราเองก็รู้ว่ามันยังคาใจกันอยู่ ไม่อย่างนั้นในหัวผมคงไม่ผุดเรื่องนี้ขึ้นมาราวกับบอกว่ากูว่าละ หรืออย่างเมื่อเข้านี้ถ้าเป็นปกติที่ผมนอนอยู่ในอ้อมแขนอินอย่างนั้น คนอย่างมันไม่มีทางจะจบทุกอย่างด้วยการจูบการหอมที่ซอกคอแน่ ๆ
“น้องอินเธอไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอกค่ะ ถ้าโกรธอะไรน้องอยู่ป้าอยากจะขอโทษแทน เขาถูกเลี้ยงมาแบบนี้ เคยเป็นที่รัก เคยเป็นที่หนึ่ง แต่เด็กผู้ชายน่ะค่ะ พอโตขึ้นก็ต่อต้านทางบ้านอยากให้ใครเห็นว่าโตเป็นหนุ่ม ไม่ต้องคอยโอ๋แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นน้องอินเธอขี้เหงามากเลยนะคะ ป้ายังคิดเลยว่าถ้ามีแฟนคงติดแฟนแย่”
คำพูดของป้าสมพาลให้ผมย้อนนึกไปถึงวันที่รู้จักกับอินใหม่ ๆ คำขอเชิงสั่งที่บอกให้รักครั้งแล้วครั้งเล่าแลดูตลกทว่าไม่แปลกเลยหลังจากรู้จักปูมหลังของมัน แม้จะมาจากครอบครัวที่สมบูรณ์ไปเสียทุกอย่างแต่ที่จริงแล้วทุกคนย่อมมีมุมที่อ่อนแอของตัวเองทั้งนั้น
“น้องอินเธอน่าสงสาร มีทุกอย่างสมบูรณ์จนมีแต่คนเข้ามาหาเพราะผลประโยชน์ น้องเคยคบผู้หญิงนะคะคุณยู เป็นช่วงสั้น ๆ ที่ทำเอาแกขยาดไปชั่วชีวิตเชียว”
“อินน่ะเหรอครับเคยชอบผู้หญิง”
นึกถึงภาพเวลามันตวาดคิวหรือปั้นปึ่งใส่นัทแล้วสงสารผู้หญิงที่มันเคยคบขึ้นมาตงิด อารมณ์รุนแรงแบบนั้นแม้แต่ผมที่เป็นผู้ชายด้วยกันยังสยองพิกล
“ตอนมัธยมต้นน่ะค่ะ เป็นรุ่นพี่คนละโรงเรียน เธอรักของเธอมาก ซื้อนั่นซื้อนี่ให้ตลอด ดูแลอย่างดี จนคุณสิงห์ไปทราบว่าที่จริงแล้วผู้หญิงคนนั้นอยู่กินกับคนอื่นเธอเลยอคติกับผู้หญิงไปเลย รวมไปถึงเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ก็ด้วย”
ป้าสมยังพูดเหมือนละเมอ ผมมองปลายเท้าที่จุ่มลงไปในน้ำแล้วแกว่งตีเบา ๆ อย่างใช้ความคิด “ใคร ๆ ก็คิดว่าเป็นน้องอินน่ะดีจะตาย สมบูรณ์ไปเสียทุกอย่าง แต่คุณยูรู้ไหมคะคนที่ขาดความเชื่อในเรื่องความรัก มันแห้งแล้งยิ่งกว่าอะไรเสียอีก เรื่องที่น้องอินชอบผู้ชายด้วยกันท่านนายพลยังไม่เป็นห่วงมากเท่าที่น้องอินขาดศรัทธาในความรักเลยค่ะ”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย อาจเป็นเพราะตัวเองไม่เคยอยู่ในสภาวะแบบมันถึงเคยนึกอิจฉาที่อินมีดีทุกอย่าง เรามักจะมองทุกอย่างจากภาพภายนอก ลึกลงไปแล้วน้อยเหลือเกินที่จะมองเห็นจุดสีดำเล็ก ๆ ในใจของแต่ละคน อันที่จริงผมก็ไม่ได้แตกต่างจากคนทั่วไปที่มองเห็นอินเพียงสิ่งที่มันแสดงออกมาเท่านั้นนักหรอก ถึงตอนนี้ยังคิดว่ามันโชคดีแค่ไหนที่ได้อยู่ในบ้านที่อบอุ่นมีอะไรเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง
“น้องอินไม่เคยพาใครมาที่บ้านหรอกนะคะ บอกว่าอยู่แถวไหนยังปิดเป็นความลับเลย เพื่อน ๆ เธอที่รู้ว่าบ้านอยู่ไหนก็มีแต่คุณหมอปอเท่านั้น ป้าดีใจนะคะที่เธอพาคุณมา คุณหญิงกับท่านนายพลเองก็เหมือนกัน”
ผมหัวเราะแหะ ไม่ใช่เวลาจะมาซาบซึ้งอะไรครับ รู้อยู่เต็มอกว่าที่จริงมันไม่ได้ตั้งใจให้ผมมา เพียงแต่เพราะเหตุสุดวิสัยทั้งนั้นถึงได้โกลาหลกันแบบนี้ ถ้าวันนั้นไม่เมาเละวันนี้ผมจะได้มีโอกาสมาเหยียบบ้านมันและถูกเข้าใจผิดกันยกโคตรอย่างนี้หรือก็เปล่า ป้าสมวางมือลงบนตักผม ยิ้มอ่อนโยนให้จนผมต้องคลี่ยิ้มจาง ๆ ตอบ
“ป้าฝากน้องอินด้วยนะคะคุณยู”
“มาฝากอะไรกับผมล่ะครับป้า...” ผมหัวเราะเหอะ ยอมรับว่าชอบมัน มันเองก็ชอบผม คงงั้นมั้ง แต่ก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะต้องดูแลกันและกันนี่ครับ ความสัมพันธ์แบบนี้มันฉาบฉวยจะตาย เดี๋ยวผมเรียนจบอินทรีก็เจอคนอื่น ๆ ผมไม่ได้มีอะไรพิเศษที่อินจะรักจะชอบขนาดต้องหยุดชีวิตไว้ด้วยสักหน่อย ผมไม่อยากรับปากเพราะไม่อยากกังวลถึงวันพรุ่งนี้ ผมไม่เคยคิดว่าอีกเดือน สองเดือน สามเดือนระหว่างผมกับอินจะเป็นยังไง อย่าว่าแต่อนาคตเลย ความสัมพันธ์ของผมกับมันในเวลานี้ก็เหนื่อยหน่ายที่จะหาคำตอบ
“เดี๋ยวป้าต้องไปดูข้างในแล้วเผื่อคุณท่านมีอะไรเรียกใช้”
ผมพยักหน้ารับ ท่าทางจะนานอย่างที่ป้าแกบอกเลยได้แต่ถอนหายใจเบื่อ เอนตัวทิ้งน้ำหนักลงบนแขนทั้งสองที่ท้าวไปด้านหลังแล้วเงยหน้าขึ้นมองฟ้า แดดวันนี้ร้อนจนแสบตาไปหมดแต่ก็ขี้เกียจเกินกว่าจะลุกไปไหน
“เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี”
ตัวการที่ทำให้ผมตกอยู่ในสถานการณ์นี้เอ่ยทั้งที่ตัวเองยังยืนอยู่ในชายคาของบ้าน สวมเสื้อสูทสีดำสนิทแต่ไม่ผูกเนคไทค์ แต่งตัวเรียบร้อยและสุภาพราวกับเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงกึ่ง ๆ นายแบบตามแคทวอล์ค ผมมองมันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วไล่ขึ้นมองที่หัวอีกที
“ยังจะมอง เข้ามานี่ แดดมันร้อนจะไปนั่งตรงนั้นทำไม”
“เรื่องของกู”
“พูดจาไม่สุภาพในบ้านผมระวังโดนขังเดี่ยว”
เจ้าของคำขู่ยักยิ้มที่มุมปากพลางเลิกคิ้วกวนประสาทไปด้วย ผมถอนหายใจฮึดฮัดก่อนลุกขึ้นเดินไปหามัน อินทรียกมือขึ้นยีหัวผมทันทีที่เอื้อมถึงแล้วเปลี่ยนเป็นพาดแขนวางบนบ่า
“รอก่อน เหลือสัมภาษณ์อีกนิดหน่อย เบื่อไหม?”
“ช่างเหอะ เดี๋ยวก็หาอะไรทำเองแหละ”
“ขึ้นไปเล่นบนห้องไป กีต้าร์เล่นได้ คอมเปิดได้ ไม่มีความลับ”
มันบอกพลางยื่นกุญแจสีเงินวาวมาให้ ปกติแล้วห้องในบ้านอินไม่ได้ล็อกแต่เพราะมีแขกมาเลยเปิดเฉพาะส่วน ตอนแรกก็ไม่อยากเข้าไปอุดอู้ในห้องของมันหรอกแต่ถ้ายังไม่มีทีท่าว่าธุระของบ้านมันจะเสร็จง่าย ๆ สู้เอาเวลาไปนอนดีกว่า ผม ทำหน้าเซ็ง ๆ ก่อนรับกุญแจจากมันมา แล้วเดินไปด้วยกันจากหลังบ้านจนถึงตีนบันไดขึ้นชั้นสอง ในห้องโถงนั่งเล่นที่เปรียบเสมือนห้องเชือดของผมเมื่อช่วงเช้าดูวุ่นวายกว่าปกติ มีทีมงานกับช่างแต่งหน้าเดินกันขวักไขว่ไปหมด
“มึงกลับเข้าไปเหอะ เดี๋ยวกูไปต่อเอง”
ผมพยักเพยิดให้มันก่อนจะแยกออกมา พอไขประตูเข้าห้องได้ก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนคิงไซส์ที่ถูกปูผ้าจนเรียบตึง กลิ่นของอินทรีอบอวลอยู่ในอากาศ เป็นกลิ่นน้ำหอมแบบที่มันใช้เจือกับกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่ม ผมนอนกลิ้งเล่นโทรศัพท์อยู่พักใหญ่ก่อนเสียงริงโทนจากมือถือที่อินทรีทิ้งไว้ในห้องจะดังขึ้นจากสักที่ แต่จนสายถูกตัดไปแล้วก็ยังคงหาไม่เจอว่าดังมาจากตรงไหน ด้วยความคาใจผมเลยโทรเข้าเครื่องมันด้วยตัวเองอีกครั้ง แต่เสียงเรียกเข้าครั้งนี้เปลี่ยนไปซึ่งนั่นทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว ท่อนฮุคของเพลง You got me ที่มันเคยร้องให้ผมฟังตอนที่รู้จักกันใหม่ ๆ ถูกตั้งเป็นพิเศษ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อผมเห็นแสงที่สว่างลอดออกมาจากใต้หมอนก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกโป่งที่ลอยขึ้นสูงในอากาศแล้วแตกดังโพละ ภาพที่ปรากฎอยู่บนจอเครื่องมือสื่อสารคือรูปของผมตอนที่ร่างแบบอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่นในหอพัก มุมที่ถ่ายเดาได้ไม่ยาก เพราะผมเห็นเงาราง ๆ ของชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองสบาย ๆ ริมระเบียงห้องเป็นคนถือกล้องจากภาพสะท้อนจากกระจกใส
ผมรอกระทั่งโทรศัพท์ถูกตัดสู่ระบบฝากข้อความถึงกดวางสาย แต่ตายังจ้องค้างบนหน้าจออยู่นาน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่รู้เหมือนกันว่ายิ้มบ้าอะไรนักหนา กว่าจะหลุดออกจากภวังค์ได้ก็เพราะหน้าจอโชว์เบอร์เรียกเข้าจากคนที่โทรหาอินในทีแรกซ้ำอีกครั้งนั่นแหละ ผมไม่ได้ตั้งใจจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของมันโดยการรับสายให้หรอก แต่พอดีว่าคนที่โทรมามันดันเป็นคนเดียวกับที่ผมอยากคุยด้วย เลยถือโอกาสกดเลื่อนรับแทนโดยพลการ
“เป็นไงบ้างครับเพื่อน เงียบหายไปเลยนะ”
“หมอปอ ผมยูเอง”
ทันทีที่แนะนำตัวปลายสายก็เงียบไปพักใหญ่ก่อนหัวเราะแหะ ทำราวกับเป็นเด็กโดนจับได้ว่าทำความผิดอะไรมา “พี่ยูยังอยู่บ้านอินเหรอครับ ผมนึกว่าแยกกันแล้วเสียอีก”
“หมอ” ผมเรียกเสียงนิ่ง เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยจากประโยคดังกล่าวของปลายสาย “หมอรู้ได้ไงว่าผมมาบ้านอินทรี”
เสียงหัวเราะแหบต่ำของอีกฝ่ายดูแห้งแล้งเต็มทน ผมปล่อยจังหวะให้ไอ้หมอตั้งตัวได้ไม่นานก็สวนไปอีกหมัด ฮุคลงช่องท้องให้คิดแก้ตัวแถแทนเพื่อนไม่ออกกันเลยทีเดียว “แล้วเรื่องที่บ้านอินรู้จักผมเนี่มันยังไงครับ พอจะมีเวลาคุยกับผมหรือเปล่า”
“ก็...ไม่มีอะไรนี่ครับพี่ยู”
“หมอจะคุยกับผมทางโทรศัพท์หรือนัดกินข้าวกันดีครับ”
หมอหมาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนผ่อนลมหายใจยาวอย่างหมดท่า “ผมคงออกไปกับพี่ยูไม่ได้หรอกครับ พี่ธันฆ่าตายเลย เอาเป็นว่า ถ้าผมเล่าแล้วพี่ยูอย่าบอกอินมันนะครับ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปได้ไหมแล้วก็ ห้ามโกรธอินมันด้วย”
ผมเผลอยิ้มออกมาก่อนรับปาก เชี่ยหมอนี่ไม่ธรรมดา แว้บไปแว้บมาที่แท้ตัวทีเด็ดกุมความลับไว้ทุกอย่าง ผมเหลือบมองนาฬิกา มีเวลาอีกมากที่จะนั่งคุยกับเพื่อนสนิทของอินทรีได้สบาย ๆ
“จะเริ่มต้นยังไงดีครับ”
มันเป็นเรื่องที่ผมควรจะโกรธ แต่ผมก็ไม่โกรธ ที่จริงแล้วติดจะขำในความมากเรื่องมากความของอินทรีเสียด้วยซ้ำ
หลังจากวางสายหมอปอผมก็แทบเป็นบ้า นั่งยิ้มเล่นกีต้าร์อยู่ในห้องคนเดียวกระทั่งประตูห้องถูกเปิดออกโดยเจ้าของที่แท้จริง อินทรีใช้นิ้วข้างหนึ่งเกี่ยวปกเสื้อสูทส่วนที่เหลือปล่อยพาดไปด้านหลังจากบ่าซ้าย เลิกคิ้วขึ้นทักผมที่ฮัมเพลงอารมณ์ดี
“นึกว่าจะนอนเสียอีก เบื่อไหม?”
“ไม่อะ นอนไม่หลับ”
อินทรีทิ้งเสื้อนอกเนื้อดีลงในตะกร้า ปลดกระดุมเสื้อเชิร์ทสีขาวสะอาดตาจนคลายออกทั้งหมด เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ถูกเพาะอย่างดีเรียงหลั่นกันได้รูปสวยตั้งแต่อกกว้างลงมาถึงสะดือ ผิวขาวจัดสะท้อนวาวกับแสงจากหน้าต่างเมื่อถูกชโลมด้วยเหงื่อไคลตลอดร่าง
“ข้างล่างร้อนเหรอ”
“อืม ออกไปถ่ายรูปในสวนมาด้วย”
“อือฮึ ไปอาบน้ำดิ”
“อาบให้หน่อย” คนพูดไม่พูดเปล่าเดินเข้ามาประชิดตัว ดึงกีต้าร์บนหน้าตักผมออกแล้วโน้มตัวลงคร่อมทำตาเจ้าชู้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก ผมไม่หลบ ไม่ผลักมันออก จ้องตากลับเหมือนกันอยากจะรู้ว่าจะแกล้งซนไปได้สักกี่น้ำ
“วันนี้แปลกแฮะ ใจอ่อนให้ผมแล้วเหรอ”
“ไม่ต้องใจอ่อนหรอก มึงไม่กล้าทำอะไรกูอยู่แล้ว”
“อยู่ในท่านี้ยังกล้าชะล่าใจอีกนะ”
จมูกคมไล่ไต่ระดับอยู่ข้างแก้มไปยังกกหู ผมเอียงหน้าหนีเพียงเล็กน้อยแต่ราวกับเป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายบรรจงแตะริมฝีปากจูบแผ่วเบาตามผิวเนื้อ นึกถึงเรื่องที่หมอปอบอกว่าสาเหตุที่อินเครียดในช่วงไม่กี่วันมานี้เพราะกลัวว่าผมจะโกรธที่มันวางแผนจะรวบรัดผมในวันที่กลับจากเจเจแล้วขำ คนอย่างอินไม่น่าจะเก็บมาซีเรียสจนต้องเอาไปปรึกษาเพื่อนที่ไม่ประสาอย่างหมอปอได้
ใช่ครับ ไอ้หมอก็ไม่ประสาอะไรเลย มันนั่งกินเหล้าเป็นเพื่อนอินทรีแล้วฟังทุกอย่าง กระทั่งเช้าวันต่อมาที่พี่สิงห์ต่อสายตรงมาจากเยอรมันเพื่อบอกว่าอินทรีเมาขับรถชนเสาไฟฟ้าถึงได้เป็นฝ่ายพูดบ้าง พี่ชายอินถึงจะดูดุแต่หลังจากฟังเรื่องราวจากหมอแล้วก็พอจะเข้าใจว่าที่บ้านเป็นห่วงอินมากขนาดไหน จากที่ไม่มีใครสนใจอะไรเรื่องของผมก็ถูกกล่าวถึงเงียบ ๆ โดยที่ทั้งผมและอินต่างไม่รู้ตัว
“กูไม่ไหวแล้วว่ะ กูอยากเจอยู”
“ก็ไปหาสิครับ”
“กูจะไปหายังไง แม่กูกักบริเวณอยู่ จะเอารถสิงห์ไปใช้พี่รินก็ไม่ให้แน่”
หมอปอไม่ได้คิดจะชี้โพรงให้กระรอก แต่เพราะที่บ้านอินรู้เรื่องผมอยู่แล้วเลยตะล่อมให้อินทรีไปลองยืมรถพี่รินใหม่ พี่สะใภ้มันยินดีช่วยแต่เปรยนิดหน่อยว่าอยากเห็นคนสำคัญที่อินยอมขัดคำสั่งคุณหญิงทั้งที่ไม่เคย ส่วนเรื่องหลังจากนั้นเป็นแผนการของอินล้วน ๆ ที่โทรไปปรึกษาเพื่อนสนิทปากเปราะว่าจะวางแผนกินเหล้ากับพ่อผมจนเมาแล้วอ้อนให้มาส่ง หนึ่งคืออยากอยู่ด้วยนาน ๆ อีกหนึ่งคือมันอยากได้ความไว้วางใจจากผมกลับคืนมา ส่วนเรื่องที่เจอกับคนในบ้านในวันนี้ถือเป็นผลพลอยได้ที่ไม่ใช่เรื่องกังวลของมันอยู่แล้ว
ผมเผลอหัวเราะเมื่อนึกมาถึงตรงนี้ คนที่ดูไม่แคร์โลกอย่างมันมีมุมที่ผมไม่เคยนึกถึงหลายอย่าง เพียงแค่วันเดียวที่อีกฝ่ายเปิดประตูให้ก้าวผ่านกำแพงที่มองไม่เห็นด้วยตาของมันทำเอาผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองอยู่ในพื้นที่ที่พิเศษกว่าใคร
“ยังจะกล้ามาหัวเราะอีกนะ”
อินทรีกระเซ้า ผละหน้าออกมาจ้องตาผมก่อนหลุบลงมองริมฝีปาก ผมมองปากมัน มันมองปากผม แต่ท้ายที่สุดอีกฝ่ายกลับผละออกไปง่าย ๆ กระพือสาบเสื้อที่เปิดแยกออกอยู่แล้วให้ขยับพรึบพรับก่อนไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนไว้บนไม้ง่ามที่มุมห้อง “ร้อนว่ะ อาบน้ำดีกว่า”
“ทีตอนห้ามล่ะไม่เคยหยุด พอไม่ห้ามกลับไม่ทำต่อ” ผมเปรย อินทรีชะงักขาหันมามองคาดโทษ “พูดอะไรออกมายู เดี๋ยวจะโดน ลืมไปหรือไงว่าผมจีบพี่อยู่”
“กูน่ะไม่ลืมหรอกว่ามึงจีบกู มึงเถอะลืมหรือเปล่ามีโอกาสแล้วยังไม่ทำอีก” ถึงทีผมเอาคืนบ้างว่ะ
อินทรีอ้าปากค้างก่อนเบือนหน้าหนี ด้วยความที่เป็นคนขาวจัดเวลานี้แก้มมันถึงกับเป็นสีชมพูเด่นด้วยเลือดฝาด ผมเดินไปท้าวแขนคร่อมมันอย่างที่เจ้าตัวชอบทำบ้าง บางทีมันอาจเป็นฝ่ายรุ่มร่ามกับผมบ่อยจนลืมไปผมเคยรุกมาก่อน ที่จริงแล้วถนัดเสียด้วยเรื่องแนวนี้
“ถอยไปห่าง ๆ เลย มันอันตรายไม่รู้หรือไง” ปลายนิ้วชี้ดีดลงบนหน้าผากผมเบา ๆ แต่ไม่ใช่สาเหตุที่ต้องเปลี่ยนใจ ผมยิ้มออกมากว้างเพราะได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่ายเต้นรัว
“ตื่นเต้นอะไรนัก มากกว่านี้ก็เคย”
“ยูเป็นอะไรวะ เลิกแกล้งผมเหอะ ไปนั่งดี ๆ”
“ก็ไม่ได้เป็นอะไร”
ตลกอินทรีว่ะ ท่าทางเวลามันเขินก็น่ามันเขี้ยวดีเหมือนกัน อินทรียกมือขึ้นยีหัวตัวเองที่เดิมเรียบกริบจากฝีมือช่างทำผมแล้วถอนหายใจ ไม่รู้ว่ากำลังหนักใจหรือโล่งอกกันแน่
“นี่ไม่เข็ดไม่กลัวเลยหรือไง”
ผมลอยหน้าลอยตาส่ายหัว ถ้าที่อินลงทุนวางแผนต่าง ๆ เพื่อเพราะต้องการให้ระหว่างผมกับมันไม่มีช่องว่างในความรู้สึก ผมเองก็ลงทุนทำให้มันเชื่ออย่างนั้นเหมือนกัน อันที่จริงแล้วผมไม่ได้โกรธอะไรสักนิด ทุกอย่างเป็นมันที่กังวลไปคนเดียว แต่ประโยคปิดท้ายที่หมอปอทิ้งไว้ก่อนวางสายคือที่อินเป็นขนาดนี้เพราะมันแคร์ผมมากกว่าใครก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผมอารมณ์ดีจนแทบเป็นบ้า
“....ไม่ถอยผมหอมนะ”
“ปกติเคยขอด้วยเหรอ?”
นี่ถือเป็นคำอนุญาตครั้งแรกเลยนะโว้ย อินทรีหัวเราะแต่ไม่ทำ มันยกมือขึ้นยีหัวผมก่อนวางมือบนหน้าผาก รอยยิ้มที่เปิดเผยจริงใจแบบไม่ต้องท่ามากของมันทำเอาผมเผลอยิ้มมาด้วย อะไรของมึงวะอิน กูเอาใจไม่ถูกเลย
“บอกแล้วว่าอย่าตากแดด ไม่สบายเลยใช่ไหม?”
“เปล่าโว้ย”
“งั้นใครเอายูคนเดิมของผมไป ยูไม่มีทางเป็นคนยั่วผมก่อนแบบนี้แน่ ๆ”
ไอ้ห่า ที่กูทำเขาเรียกว่ารุกไม่ใช่ยั่ว แม่งเอ๊ย สติผมแทบพังเลยครับพออีกฝ่ายตอบมาแบบนี้ แขนที่ท้าวคร่อมอยู่นี่ตกลงข้างตัวเหมือนโลกล่มสลาย พลิกตัวหนีแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรกลับถูกอีกฝ่ายรวบกอดจากทางด้านหลังเสียก่อน
“ปล่อยกูเลยไอ้สัตว์”
“พูดจาไม่น่ารักอีกแล้ว”
“เอออออออ ไม่น่ารักน่าชอบหรอกคนอย่างกูน่ะ ปล่อยเลย ไหนว่าจะไปอาบน้ำ ไปดิ รออะไร”
“ยังไม่ได้หอมเลย”
ไม่ต้องรอให้ผมแย้งอีกครั้ง อินทรีทำในสิ่งที่มันถนัดคือฉวยโอกาสกันดื้อ ๆ ปลายจมูกกดลงไปที่แก้มก่อนไล่ลงมาที่คอ เสียงสูดอากาศเข้าดังให้ได้ยินเป็นระยะก่อนที่มันจะกลับขึ้นไปที่แก้มใหม่ สัมผัสแผ่วเบาราวกับกลัวว่าถ้ากดลงมารุนแรงแล้วผมจะแตกสลายทำเอาหน้าผมร้อนผ่าว มือใหญ่ยังคงโอบเอวผมเอาไว้หลวม ๆ แต่ความรู้สึกของผมกลับเสมือนมีอะไรมารัดรอบอกไว้จนแน่น ไม่ใช่ทุกครั้งที่ผมจะร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้าเมื่ออินทรีชิดใกล้ แต่ตอนนี้เพียงแค่หอมเบา ๆ ผมกลับรู้สึกว่าเลือดสูบฉีดรุนแรงกว่าปกติ
อินทรียืนค้างอยู่อย่างนั้น กอดผมไว้โดยที่ไม่ทำอะไรเพิมเติมนอกจากวางคางลงบนบ่า
“แม่พูดอะไรไม่ดีหรือเปล่า”
“เปล่านี่ ทำไม”
“ก็ยูแปลกไป” ไม่ใช่แม่ครับ แต่เป็นเพื่อนมึงที่เฉลยกูหมดหน้าตักแล้วต่างหาก อินแม่งน่ารักว่ะ ผมชักจะอยากรู้แล้วว่ามันทำตัวแบบนี้กับคนอื่น ๆ ด้วยมั้ย
“มึงทำแบบนี้มากี่คนแล้ว”
ไวเท่าความคิดเลยครับปากผมเนี่ย อินทรีโยกตัวไปมาให้ผมต้องโยกตามด้วยเพราะถูกกอดไว้ทั้งตัว เสียงทุ้มกระซิบเพราะเราอยู่ใกล้กันจนไม่ต้องส่งเอ่ยมากในการสื่อสารแต่กลับหนักแน่นจนต้องหลงเชื่อ “แบบนี้คือแบบไหน ถ้าเป็นอดทนแบบนี้ พามาที่บ้านแบบนี้ แคร์มากขนาดนี้ก็พี่ยูน่ะคนแรก”
“มึงชอบอะไรกูวะ”
เป็นคำถามที่ผมถามมันตั้งแต่วันแรกที่อินเดินเข้ามาในชีวิตซึ่งถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่ได้คำตอบ ถามไปงั้นแหละวันนี้ผมก็คิดว่าคงไม่ได้คำตอบเหมือนเดิม “ยูล่ะ ชอบอะไรผม”
“กูบอกเหรอว่าชอบมึง”
“รู้แล้วกันน่า”
เออ ผมก็ไม่รู้ว่ะว่าเผลอใจไปได้ยังไง แต่ขี้เกียจจะเถียงแล้วว่าไม่ได้ชอบ ผมชอบมันจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่ไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้น รู้ตัวอีกทีก็อยากอยู่ด้วยแบบนี้ไปเสียแล้ว เวลาไม่นานเลยที่มันก้าวเข้ามาในชีวิต น้อยยิ่งกว่าผมตอนจีบนัทเสียอีกแต่กลับรู้สึกกับมันเสียมากมาย อยากจะข้ามทุกกฎเกณฑ์ ทุกความคิดไปทั้งหมด อยู่ในแขนของมัน ถูกมันกอดเอาไว้แบบนี้ แบบที่ไม่ต้องหาเหตุผลไปเรื่อย ๆ
“พอแล้ว ไปอาบน้ำ ๆ”
ผม รีบตัดบทก่อนจะเพ้อเจ้อมากกว่าเก่า อินทรีกดจมูกลงบนแก้มผมซ้ำ ๆ หลังจากประโยคนั้นจบก่อนยอมปล่อยแต่โดยดี หัวใจผมเต้นรุนแรงจนได้ยินเสียงมันเคลื่อนไหว มองไปตามแผ่นหลังที่หายไปหลังห้องน้ำแล้วกดหน้าอกตัวเองราวกับว่าจะช่วยทุเลาให้มันเต้นช้าลงได้
ไม่ไหวแล้วว่ะ ทำไมผมถึงเตลิดเปิดเปิงได้ถึงขนาดนี้ไม่รู้
TBC
สวัสดีวันหลังเอพริลฟูลเดย์ ที่จริงไม่ได้เล่นอะไรเลยเมื่อวาน ไม่คิดว่าเป็นวันพิเศษ(ไม่งั้นต้องต่อนิยายคู่พี่ธัน-ปอ) เนียนกันไปดีกว่าชาวเรา
เค้าขอโต้ดด ตอนที่แล้วถ้าไม่ตัดเรื่องอุดมภักดีนี่ไม่จบง่าย ๆ แน่ ไม่ได้ตั้งใจให้ค้างนะ มันจังหวะเหมาะเฉยๆ ตอนนี้ไม่ค้างกันแล้วแหละ หวานเอาใจหลอกล่อก่อนกินมาม่ากันเนอะ (หัวเราะ)
ไม่มีอะไรจะเมาท์แล้ว ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านค่าาา :katai5:
-
นึกว่าจะมีปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้
แต่ก็ผ่านไปด้วยดี
ยูแอบเผยแววเคะราชินี ห๊ะ!?
-
ในอนาคตอันใกล้พี่ยูอาจจะยอม
น้องอินทำไมน่ารักงี้ ไม่ทนนนนนนน !!! :katai4: :katai4: :katai4:
-
ฟินเบาๆ :heaven
-
พี่ยู ง้องแง้งอ่ะ พี่ยูง้องแง้งงงง
โอ้ยยยยน่าารักกกกกกกชอบโมเมนต์นี้ :hao6:
-
เพิ่งอ่านรักเร่จบ มาฟินเรื่องนี้ต่อ อิอิอิ
ตอนนี้หวานเว่อคร่า อ่านไปบิดไป เขิลแทนพี่ยูววววว
จะดราม่าก็มาเลยค่ะ เราเชื่อในความหนักแน่นของอิน ฮาาาาาาา
-
:hao7: :hao7: :hao7:
รอๆๆๆ มาต่อไวๆๆนะค่ะ
:mew6: :mew6:
-
เบาๆ
หวานกันได้อีก
-
>///< เขินนนนนนนน
ตอนนี้มันมุ้งมิ้งน่ารักมากกกก บรรยากาศมีแต่ความสุข อ่านแล้วอมยิ้มทั้งตอนเลย
-
:o8: น่ารักมาก อิน กะ พี่ยู
-
ห้ะ มาม่า เรื่องนังนัทรึเปล่า โฮกกกก ขอรสหมูสับพอนะไม่เอาต้มยำน้ำข้น ฮอลลลลลล :o12:
-
โอ้ยย น่ารักกก
-
อร๊ายยย ตอนนี้พี่ยูรุกเองเลย ทำเอาน้องอินอึ้งไปเลยสินะ
-
อยากจบแล้วยิ้มแก้มแตก พี่ยูยอมรับแล้ว แต่อย่าลืมบอกให้น้องชื่นใจมั่งนะจ๊ะ น้องยิ่งชอบคิดมากอยู่นะ
แต่หลังจากที่ยิ้มแก้มจะแตก อ่านเจอมาม่า ช่วงทอล์กน้ำตาจะไหล ฮือออออ ขอแค่น้ำใสพอนะคะ น้ำข้นคงรับไม่ค่อยไหว
-
:a2: :a2: :hao6: :hao6:อ่านแล้วยิ้มมมมมมมมมม
-
เฝ้ารอดราม่าของคู่นี้มากกกกกกกกกกก รีบๆ ดราม่า รีบๆ คืนดี จะได้รีบๆ รักกัน :z1:
-
อ่านถึงตอนที่พี่ยูคุยกับหมอปอแล้วคิดส่าถ้าอินเขึ้าห้องมาจะกระชากมาฟัดเลย ข้อหา น่ารักแบบเงียบๆ พี่ยูโคตรยั่วอ่ะดูรู้ตัวด้วยนะว่าต้องรับ วินาทีนี้งานเคะเริ่มออกแล้วสิ ว่าแต่นี่เวสต์ ส่วนใหญ่รุกจะอายุมากกว่ารับทั้งนั้นเลยเนอะ ซึ่งเราชอบบบบ แต่มีพี่ยูนี่แหละที่อายุมากกว่า (อ้ออออ...มีน้องไอซ์อีกคน :katai2-1: ) แต่พี่ยูแกไม่ออกตัวเล็กบางไงดูไม่ค่อยน่าทนุถนอม แต่น่าจับมาฟัดแรงๆมากกว่าเหมือนโกลเด้นรีทรีทเวอร์อ่ะนะ ส่วนอินคงเป็นฮัสกี้ขี้อ้อนจอมติสต์เกรียนหน่อยๆ เวิ่นไปไหนแล่วเนี่ย คือจะบอกว่า ถ้าอินจับพี่ยูกดได้เมื่อไหร่ขอแบบดิบๆหน่อยนะแบบหมาใหญ่ฟัดกันอ่ะ :laugh: มโนคือชนะนะฮะ
-
นึกว่าจะมีปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้ซะแล้ว
-
หุหุ ออร่าเคะ เริ่มแผ่กระจายแบบหยุเไม่อยู่แล้วนะพี่ยู
ส่วนมาม่าบอกเลยยยยย ว่าต้มน้ำรอนานแล้ว คึคึ
-
หลงอินแทนพี่ยูเลยอ่ะ น่ารักมากกกกก :o8:
-
อีกไม่กี่ตอน พี่ยูเสร็จแน่ อิอิอิ :hao3:
-
แหมะ อินนี่น่ารักน่าหยิกจริงๆ ส่วนพี่ยูก็นะแววศรีภรรยาเริ่มออกมาและเวย :hao7:
ตั้งน้ำรอมาม่าค่ะ
:L2: :pig4: :กอด1: :L2:
-
พี่ยูอารมณ์ดีเพราะผู้ช่วยพระเอกทำงานดีกันทุกคน เชียร์อินสุด ๆ
หวานกันขนาดนี้แล้วจะเอาอะไรมาดราม่า อย่ามาหลอกกันเลย
-
น่ารักมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งเฟ่อร์ๆ :heaven
-
อ่านแล้วเขินอ่ะ นานๆวิณญาณฝ่ายรุกในตัวพี่ยูจะกำเริบซักที พี่ยูน่ารักอ่ะ
ถ้าไม่ติดว่าชอบอ่านแบบเมะ เด็กเอาแต่ใจแล้วจะก็จะเชียร์ให้พี่ยูเสียบน้องอินซะ ฮรี่ๆๆ
เห็น west ทิ้งท้ายอีกไม่นานจะมีมาม่ามาให้ต้มกิน อย่าบอกนะว่าพี่เฟยจะกลับมาร้าว เอ๊ะ หรือจะเป็นนัทดี?
โอยยยย...ลุ้น :katai1:
-
ต้องขอบคุณหมอปอด้วยนะ
ทำให้เห็นมุมน่ารักของอิน
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย >///<
-
:z2: กรี้ซ ดีใจให้กับคู่นี้จริงๆหวานจนแทบจะกลืนกิน?!
ยูน่ารักอ่ะ ดูไม่เหมือนไปรุกอินเลย รัศมีเสะมันพุ่งพรวดมาก ฮาาาา
รอตอนต่อไปค่ะ +1 :mew1:
-
พี่ยูยั่วอะ กรี๊ดดด แววเคะออกอะพี่ยู
อินมันน่ารักจริงๆ เค้าหลงเชื่อไปแล้ว อินคงไม่หลอกพี่ยูนะ :hao5:
-
กร๊ากกกกกก เจอพี่ยูรุกเข้าหน่อย อินทรีถึงกับเป๋
ยั่วนักจับกดเลยเหอะอินทรี จะช้าอยู่ใย เรียกศักดิ์ศรีเราคืนมา :hao7:
-
ตื่นเต้นอ่า น้องอินน่ารัก เขินได้แบบว่า อยากให้พี่ยูหยอกน้องอีกหน่อย ^^
พี่ยูยั่วขนาดนี้ทำไมน้องอินทำแค่หอมแก้มคร๊าาา อิอิ
-
อยากจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดด พี่ยูน่ารักมากกกกกกก
พี่ยู Fc กรี๊ดดดดด
อ่านแล้วยิ้มตามเลยคะ เขินด้วยรู้สึกเขินแทนอินจริงๆตอนนี้
พี่ยูดูนิ่งๆตลอด อยู่ดีมาทำเหมือนมีใจ อร๊ายยย ฆ่าเบนเถอะ :hao7:
-
โอ๊ยยย ชอบมากกกบอกเลย
มุ้งมิ้งมากตอนนี้ ที่แท้ก็เป็นหมอปอกะพี่ธันจริงๆด้วย
มีความรู้สึกว่าพี่ยูดูเคะขึ้นเรื่อยๆนะ ยั่วเก่งมากอ่ะ ระวังจะโดนนะจ๊ะพี่ยู
-
ฟินเบา ๆ กันทุกตอนเล้ยยย
#ฮรื่อวววว น่าร๊ากกกก
:mew1:
-
พี่ยูน่ารักจัง
-
อ่าว จะมีมาม่าหรอ?
สงสัยต้องเตรียมตับไว้้รับมือละ แต่ตอนนี้หวานอมยิ้มมากอ่าา
-
พี่ยูนางไม่ไหวละตอนนี้ 5555
รอดราม่า มาเห๊อะ เราไม่กลัว (หราาาา)
-
จิกหมอนๆ :-[ ยูน่ารักง่ะ เปิดใจแย้ววว
-
:sad2: :sad2: ม่ายเอามาม่าาา
-
เรื่องนี้สนุกมาก เอาอีกๆ
-
อินเอ๋ย พี่อค้าอ่อยแล้วนะลูก
-
ที่บ้านอินทรีย์น่ารักมากกกกกกกกก :hao5:
ทำไมน่ารักมากขนาดนี้อ่ะฮือออ เราชอบบบบบบบบบ
น้องอินก็น่ารัก คนที่บ้านก็น่ารัก เพื่อนน้องอินก็น่ารัก คนรอบตัวอินทรีย์มีแต่คนน่ารักทั้งนั้นเลย
อิจฉาพี่ยูอ่ะ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอ ยอมรับแล้วว่าชอบน้องอ่ะ แง่ง พี่ยูชอบน้องอ่ะ กิ้วๆๆ *ผิวปากแซว*
อ่านแล้วยิ้มทั้งตอน ตัวจะพองเป็นบ้าเป็นหลังตามพี่ยู นี่ถ้าที่ห้องเรามีกีต้าร์แล้วเราเล่นกีต้าร์เป็น เราจะยกกีต้าร์มานั่งเกาอารมณ์ดีตามพี่ยูไปล่ะ กร้ากกกกกกกก พอรู้เป็นคนพิเศษ คนสำคัญนี่อารมณ์ดีใหญ่เลยนะ วั้ยยยย *ผิวปากแซวไม่เลิก*
นี่ภาวนาว่าดราม่าอย่าเพิ่งมาในระยะเวลาอันใกล้ 5555555 ชอบโมเม้นท์แบบนี้อ่ะ อ่านแล้วเขิน เขินมาก อยากเป็นพี่ยู อยากได้อินทรีย์ แสนดีและเพียบพร้อมแถมยังรักจริงขนาดนี้หาได้จากไหนอีก? พี่ยูน่าอิจฉามาก ณ จุดนี้ ฮืออออ
:hao5:
ปล.
“ทีตอนห้ามล่ะไม่เคยหยุด พอไม่ห้ามกลับไม่ทำต่อ”
ตอนอ่านถึงประโยคนี้.. ถ้าเราเป็นอินทรีย์ เราจะกระโจนใส่พี่ยูแล้วจับมาฟัดแรงๆ ฮึ่มมมมมมมม :hao7:
-
โอ๊ยยย อ่านแล้วยิ้มทั้งตอนนนนนนน ไม่ไหวววว น่ารักมากกกก
-
ม่ายยยยย เค้าไม่ยอม พี่ยูเป็นของค๊าววววววว
หวงอ่ะ ไม่อยากให้พี่ยูกะใครเลย แม้แต่อิน !!!!! :z6:
-
จิกหมอนนนนนนนนนนนนนนน อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดด
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:z13:
-
น่ารักอะ น่ารักอะ น่ารักอะ อิจฉา กรี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ลืมบอกยูไปว่า หมดเวลารุกของยูแล้วนะ เหลือแต่เวลายั่ว :impress2:
อยากให้อินเอาจริง :oo1: กับยูสักที รอมานานแล้ว อิอิ
-
น่ารักดี
-
พี่ยูตกหลุมความน่ารักของอินซะแล้ววววววววว
-
หวานจนน้ำตาลเรียกพี่ จะละมุนไปไหนคะพาร์ทนี้
แต่หมอปอนี่น่ารักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ กลัวพี่ธันด้วยยย อร๊ายยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
น้องอินน่ารักตลอดดดดด
-
บางทีอินก็น่ากดไม่ใช่เล่น
-
อินนี่น่ารักแบบฮาๆไงไม่รู้
-
เขินจนจะบิดเป็นเลขแปดอยู่แล้วอ่ะ
หวานมั่ก ๆ :hao7:
มาม่าคือไร ? :katai1:
-
พี่ยู อิน :o8:
จะมาม่ากับใคร อินมั่นคงนะเเต่พี่อินรีบยอมรับไว้ๆ
-
พี่ยูยั่วแค่นี้ น้องอินถึงขั้นเขินแล้วเหรอ
ชอบแนวๆ นี้มากกว่านะ ให้พี่ยูยั่วเยอะๆ เหอะ
คนอ่านจิกหมอน
-
น่ารักมากกกกกกกกกก
ปล. จริงๆ อ่านตั้งแต่เมื่อคืน คิดดูว่า ส่องกะไอโฟนอะ ตาเกือบบอด แอร๊กกกกกกก
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก จับกด จับกด จับกด
-
เข้ามาชูป้ายไฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ :katai4: :katai4:
-
เหมือนจะเปนครั้งแรกที่ยูยอมรับว่าชอบอินนนนนน
ฟินล่ะสิยูที่รุ้ว่าอินก้จริงจังกะตัวเอง
ในความคิดเราคือยูคิดว่าอินเล่นๆไม่จริงจังเลยไม่อยากยอมรับว่ามีใจให้อินน
-
โอ๊ยยย!! เขินนนนนนนนนนนนนน >////<
อยากม้วนหน้าม้วนหลังซัก 10 ตลบ
-
พี่ยูทำงี้ไม่ดีนะคะเดี๋ยวโดนกินหรอก
แต่เราเชียร์ให้โดน555555555555555555555
-
โอ้ยตายแหล่ววว ถ้าจะน่ารักมุ้งมิ้งขนาดนี้
นี่เล่นเอาลืมภาพความเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจต่างๆ น่าๆ ของอินไปหมดแล้วนะเนี่ยเจอตอนนี้ไป
ไม่ไหวแล้ว >< บางทีก็น่ารักไปนะ
-
น้องอินน่ารักเกินไปแล้วน่ะ
เข้าใจพี่ยูเลยว่าทำไมถึงอยากแกล้ง
ก้าวหน้าขึ้นอีกแล้ว รักกันไวๆน่ะ
-
แอบกรี้ด!!! เบาๆกับความน่ารักของอิน
เห็นยูยั่ว นึกว่าอินจะจัดให้เสียแล้ว
-
ใกล้เข้าไปทุกทีแล้ววววววว
-
รู้ตัวแล้วสินะว่าเป็นคนพิเศ๊ษพิเศษของคุณน้องอิน เขินแทนเลยจ้า
ได้รู้จักอินมากขึ้นจากคนในบ้านนี่แหละ ยูอย่ายั่วได้ป่ะ เดี๋ยวก็ปั๊ดปล้ำ
อยากให้ได้กันจริงโว้ยค่ะ 555
ขอบคุณค่ะ
-
พี่ยูปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมสิคะ หมอปอทำดีมาก
อินพลาดละ พี่ยูยอมให้แทะเล็มทั้งที :man1:
-
หวานมาก น่ารักมากตอนนี้
ไม่คิดเลยนะคะว่าพี่ยูจะทำให้คุณน้องอินเป็นได้ขนาดนี้ 5555
ชอบเวลาที่คุณป้าเรียกอินว่าน้องอิน ดูน่ารักอบอุ่นมากๆ
ชอบแผนอิน ชอบหมอปอ เพราะทำให้มีฉากหวานๆอย่างนี้
ชอบพี่ยูที่เริ่มใจอ่อนให้อินด้วย น่ารักแบบออร่าเคะจับมาก 5555 :-[
-
/ ตีอก ชกหัว กัดหมอน น้ำตานองหน้า
ในที่สุดพี่ยูก้รุกน้องซะที !!!!!!!!
(พอเขียนแบบนี้เเลดูน้องอินเคะจุง) ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
เขิลอ่ะ พี่ยูจำได้ด้วยหรอก๊ะว่าเคยรุก ไม่ใช่ยั่วหรอคะ กรั๊กกกกกกกกกก
:hao6: :hao6: :hao6:
-
มีความสุขกับการอ่าน
ยังไม่อยากกินมาม่านะ
-
พี่ยูคะ น้องว่าพี่มาถูกทางแล้วแหละ เคะนี่เหมาะกับพี่จริงๆ แล้วพี่เป็นเคะที่หนูถูกจริตด้วยมากๆ
ดังนั้น หนูไม่หวั่นมาม่า หนูมั่นใจว่าทั้งสองจะต้องก้าวผ่านมันไปได้ เยส!!!
-
อยากให้ยูลองรุกอินจริงจังบ้างสักที
-
โน มาม่า พรีสสสสสส กว่าจะได้หวาน จะมีมาม่าอีกแล้วเหรอ TT
-
มาตามเรื่องนี้อีกคนค่พ สนุกดี
-
:กอด1: :กอด1:
-
รู้สึกพี่ยูจะผ่านฉลุยเรื่องคุณสมบัติที่จะเป็นคนพิเศษของน้องอินนะเนี่ย
เพราะเหมือนทุกคนจะยอมรับพี่ยูที่สามารถทำให้น้องอินหลงรักได้ขนาดนี้
แล้วความลับของน้องอินก็ทำเอาพี่ยูปลื้มปริ่มไปเลย ต้องยกความดีให้หมอปอ
ที่ช่วยคลายความลับ ความน่ารักของน้องอินให้พี่ยูเค้าใจอ่อนลงได้เยอะเลย
ถึงขนาดแทบจะเป็นฝ่ายรุกน้องอินซะเองละ แต่น้องอินก็น๊า คิดว่าพี่ยูยั่วได้ขนาดนี้
ยังปล่อยให้พี่ยูลอยนวลไปซะได้ แล้วโอกาสดี ๆ จะมีมาอีกเมื่อไหร่น๊า
รึต้องผ่านมาม่าชามโตไปก่อน อย่าเศร้ามากเลยนะคะ สงสารน้องอินอะ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
16 คำสัญญาที่ทำไม่ได้
เปิดเทอม 2 ของปี 5 ตรงกับเดือนพฤศจิกายน
ที่จริงแล้วมันล่วงเข้าสู่ปลายฝนต้นหนาวแล้วแต่อากาศยังคงร้อนจัดอยู่ในตอนกลางวัน ส่วนหัวค่ำจะอบอ้าวและฝนค่อยไปลงเม็ดตกตอนราว ๆ ตีสองตีสาม
วันนี้ก็เหมือนกัน ผมนั่งอยู่ในร้านประจำของรุ่นพี่คนสนิท ถลกแขนเสื้อยืดที่ใส่มาพบอาจารย์ที่ปรึกษาเมื่อช่วงสายขึ้นหวังว่าแอร์เย็น ๆ จะกระทบผิวให้ชื่นใจบ้าง แต่ดูจากปริมาณคนแล้วท่าทางความพยายามนั้นจะไม่เป็นผล
“คนแม่งเยอะกันไปไหน”
ยังจำตอนปี 1 ได้ ร้านนี้ไม่ได้คลาคล่ำไปด้วยผู้คนจนน่าปวดหัวขนาดนี้ คณะสถาปัตยกรรมเพิ่มจำนวนรับนักศึกษาเข้าเรียนทุกปีเหมือนคณะอื่น ๆ เด็กรุ่นหลังมีปริมาณมากจนล้นตลาด คนเรียนจบปริญญาตรีกันถ้วนหน้าจนใครที่มีวุฒิ ม.6 กลายเป็นเรื่องแปลก นั่นเป็นสาเหตุให้ร้านรวงแถบนี้ครึกครื้น ผู้คนเบียดเสียดกันไปหมด อาจมีแค่ผมที่หงุดหงิดกับอากาศวันนี้ แต่พี่ตุ้ยแกชอบนักหนาแหละที่กิจการมอมเมารุ่นน้องรุ่งเรืองดีฉิบหาย
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ไอ้ยู สรุปมันยังไง”
ชะอุ้ย! เสียงเรียบแต่ทรงพลังของเพื่อนสนิทที่ลากคอผมมาเอ่ยแบบไม่ขำ อันที่จริงผมคิดไว้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง วันที่ไอ้อั้มนั่งเค้นถามความสัมพันธ์ระหว่างผมกับอินทรีอย่างเอาเป็นเอาตาย ลางสังหรณ์ชัดเจนขึ้นเมื่อพักหลังที่ผมเข้า - ออกมหาวิทยาลัยจะมี BMW Siries 3 ตามรับตามส่งตลอด แรก ๆ อั้มก็มองแค่ด้วยสายตาเคลือบแคลง แต่วันนี้หลังจากที่ตกลงกับพีทว่าจะมาดื่มให้หายคิดถึงแล้วแล้วผมโทรบอกอินทรี เพื่อนสนิทเลยเก็บปัญหาคาอกไว้ไม่ไหวจนผมต้องเผชิญกับมันอย่างหาทางเลี่ยงไม่ได้
“ก็ไม่มีอะไร”
ผมตอบก่อนเบือนหน้าหนี ยกแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นดื่มแล้วส่งให้ไอ้พีทเติม น้องรหัสกำลังนั่งเมาท์กับพี่ตุ้ยเรื่องเกรดเทอมที่แล้วอย่างดุเดือด ว่าอาจารย์กดคะแนนบ้าง งานเยอะเกินไปบ้าง แต่เท่าที่ได้ยินมาคือมันเมาจนทำงานไม่ทัน โมเดลที่ทำส่งช่วงหลัง ๆ นี่กากตลอดต่างหาก
“โกหก”
“โกหกไร ไม่มีอะไร”
“เอาดี ๆ ไม่มีอะไรทำไมพักหลังกูเจอหน้ามันบ่อยขนาดนี้”
อั้มเลิกคิ้วขึ้นถาม ไอ้พีทส่งแก้วเหล้าให้ผมลวก ๆ ยกดื่มขึ้นอึกแรกเท่านั้นแทบสำลักพรวด ไม่คนให้กูเลยไอ้น้องเวร “ก็ตามประสามันนั่นแหละ มึงจะเอาอะไรกับคนอย่างมันวะ”
“เดี๋ยวนี้มีอะไรไม่เล่าให้กูฟังแล้วสินะ”
“ไม่ใช่อย่างน้านนน” ผมลากเสียงยาวโคลงหัวไปด้วย ไม่รู้จะเริ่มอธิบายยังไง “ก็ตามที่มึงเห็นนั่นแหละ”
“คือมันจีบมึง แล้วก็ค่อนไปในทางที่คบกันแล้ว?”
ก็ไม่ได้ขนาดนั้นหรอก แต่ไม่รู้จะเอาอะไรไปเถียง เรื่องจีบนั่นเรื่องจริง ไม่มีอะไรต้องปฏิเสธ แต่ค่อนไปในทางที่คบกันหรือเปล่าผมไม่รู้ กอดกัน จูบกัน แต่ที่รู้สึกกับมันแบบนี้ก็เพิ่งเด่นชัดหลังจากถูกมันหลอกเข้าบ้านให้ผู้ช่วยล้านแปดช่วยจีบคนละไม้ละมือนั่นแหละ อินมันเป็นคนน่ารัก เอาใจเก่ง บอกตรง ๆ ถ้าไม่หวั่นแม้วันมามากเอาเสียเลยผมคงต้องถูกเรียกว่าเป็นคนตายด้านได้แล้ว
“แล้วเรื่องนัทว่าไง”
“ก็ไม่ว่าไง เลิกขาด” อั้มพยักหน้า เอานิ้วคนน้ำแข็ง “ขาดกับมึงหรือขาดกับอินวะ”
“ก็...ทั้งสอง” ผมเติมคำว่า มั้ง ในใจ นัทมาโวยวายกับผมวันนั้นคงเพราะอินไม่สนใจจริง ๆ คนอย่างไอ้ห่าอินก็ขวานผ่าซากเสียขนาดนั้นไม่น่าจะแทงกั๊กเอาไว้
“มึงมั่นใจมันจังวะ”
“แล้วทำไมต้องไม่มั่นใจด้วยล่ะ” อันนี้ถามเฉย ๆ เป็นวิทยาทาน ผมกำลังโดนความสนิทสนมครอบงำ มองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น อั้มท้าวแขน ใช้สายตาทอดมองบรรยากาศไปเรื่อย ๆ เหมือนจะไม่พูด แต่ก็พูด “มึงจำได้ปะว่าแรก ๆ มึงบอกกูว่ามึงเกลียดมัน กูว่าไม่แปลกว่ะถ้าแฟนเก่าของแฟนใหม่ จะเกลียดแฟนใหม่ของแฟนเก่า นึกออกใช่ไหม?”
ผมพยักหน้า ด้วยเหตุผลนี้แหละที่ผมเคยพูดกับอั้มว่าต้องล้างแค้นมันให้ได้สักวัน เล็งบีเอ็มลูกรักเอาไว้ด้วย ขืนตอนนั้นกรีดรถมันไปคงเสียใจแย่เพราะที่จริงแล้วไอ้อินไม่ได้แคร์รถราคาแพงของตัวเองสักนิดเลยด้วยซ้ำ
“มันก็คงเกลียดมึงพอ ๆ กับที่มึงเกลียดมัน แต่ก็นะ ขนาดมึงยังเปลี่ยนใจได้ มันก็คงเปลี่ยนจากเกลียดมารักได้เหมือนกันนั่นแหละ” รักเลยเหรอวะ ไม่หรอกมั้ง
“แต่ถ้ามันไม่ได้รักมึง คงสะใจน่าดูที่ได้เอาคนที่เป็นชู้กับเมียมัน”
ไอ้อั้มพูดกลั้วหัวเราะในประโยคสุดท้ายเหมือนเป็นเรื่องตลกที่ผมขำไม่ออก ผมอาจจะลืม แต่ก็ไม่มั่นใจสักนิดว่าอินจะลืมเรื่องนั้นไปด้วย เหล้าในแก้วขมขึ้นมาถนัด ผมแฮปปี้กับการไม่ได้คิดอะไร แต่ไม่ได้หมายถึงทุกอย่างเรียบร้อยดี
“มึงว่ามันคิดยังไงกับกูวะ”
“ถามกูเหรอ? ขำ ๆ ล่ะมั้ง มึงมีเหี้ยอะไรดีที่มันจะมาสะดุด หน้าตาก็งั้น ๆ”
งั้น ๆ กับเตี่ยสิ เห็นแบบนี้พวกรุ่นพี่เคยหลงผิดชวนผมเป็นเดือนคณะอยู่นะครับ ‘ถาปัตย์หาปกติ ๆ ยากไง ส่วนใหญ่แม่งหัวแอฟโฟร่กันมาตั้งแต่วันรับน้อง มีผมนี่แหละไปวัดไปวาได้สุดแล้ว ถ้าไม่ติดว่าไอ้เมษ เพื่อนที่โดดรับน้องโผล่มาวันเปิดเทอมแล้วแย่งเรตติ้งไปหมดน่ะนะ
“แต่ถ้ากะฟาดมึงเล่น ๆ มันก็ลงทุนมากเลยว่ะ เป็นกูบายตั้งแต่เดือนแรก”
“เวร สรุปมึงว่ามันคิดยังไง”
“กูจะรู้มั้ย มึงอยู่กับมันทุกวัน ตามรับตามส่งเช้าเย็นมึงน่าจะรู้ดีสุดไม่ใช่เหรอ” ผมยกเหล้าขึ้นดื่ม อยู่ ๆ ก็นอยด์แดกขึ้นมา เริ่มสงสัยแล้วว่าลึก ๆ มันเป็นอย่างที่แสดงออกกับผมจริงไหม ผู้ชายรูปหล่อ พ่อรวย นิสัยกวน ๆ แต่ก็ขี้อ้อน ติดหรูแต่ถ้าให้อยู่แบบสบาย ๆ ก็ไม่เรื่องมาก นักวางแผนแต่ทำแผนแตกเสียทุกทีอย่างมัน มีแค่นั้นหรือยังมีอะไรที่ผมมองไม่เห็นอยู่อีก
“นี่มึงซีเรียสกับเรื่องมันแค่ไหนวะ”
อั้มถาม ผมตอบด้วยการไหวไหล่ ไม่รู้ว่าจริงจังมากแค่ไหน ไม่รู้เลย ตอบคำถามอะไรไม่ได้สักอย่าง ส่วนหนึ่งอาจเพราะผมไม่เคยหาคำตอบให้ตัวเอง ไม่สิ ที่จริงก็เคยระแวดระวัง อยู่กับมันด้วยความหวาดระแวงมากกว่านี้ แต่ไม่รู้ว่าทำไมรู้ตัวอีกทีถึงได้ถลำลึกเกินจะดึงตัวกลับมาได้
“เออ แล้วรู้เรื่องเด็กเก่ามึงปะ น้องคิวน่ะ เหมือนมันจะไปคบไอ้บ๊วยเลยว่ะ”
“ก็ดีแล้วนี่” ผมตอบพลางถอนหายใจยาว เรื่องนี้คิวเป็นคนบอกผมเองเพราะบังเอิญเจอกันหน้าคณะวันก่อน ที่จริงก็ไม่มีเรื่องที่ต้องแจ้งอะไรหรอก เลิกกันไปแล้ว แค่วันนั้นผมบังเอิญเห็นรอยแดง ๆ ที่คออีกฝ่ายเลยอ้อมแอ้มบอกว่าเป็นฝีมือใคร ไอ้อั้มหัวเราะพรืดเมื่อเห็นท่าทางไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวของผมแล้วถามเสียงขึ้นจมูก
“นี่มึงไม่คิดจะหวงขึ้นมาหน่อยเหรอวะ ทีกับนัทน่ะจะเป็นจะตาย”
“มันคนละคนกันเว่ย”
“แต่ตอนนั้นมึงก็รักนัทมากเลยเนอะ ไม่คิดว่าจะตัดใจได้จริง ๆ กูล่ะคิดว่ามึงจะเป็นลูกไล่ให้เด็กมันหลอกตลอดเสียอีก”
ผมส่ายหัว ที่จริงถ้าไม่มีเรื่องของอินก็อาจจะเป็นแบบนั้น ผมแม่งรักนัทโคตร ๆ ยอมได้ทุกอย่างจนมารู้ว่าที่แท้ความรักของผมสำหรับนัทแล้วมันไร้ค่ามากถึงได้ถอนตัวออกมา พูดอีกก็เซ็งอีก แดกเหล้าดีกว่า ไอ้อินมันมีดีกว่าผมตรงไหนวะ เฮ้อ อย่าตอบเลย ผมไม่ได้อยากฟังสุนทรพจน์ว่าอินมันมีดีอะไร แค่รำพึงรำพันแด่ความรักที่จบไปก่อนวัยอันควรเท่านั้น
“มึงไม่คิดจะหาแฟนใหม่บ้างเหรอ”
“ยังอะ ไม่เจอที่ถูกใจ”
“ไม่เจอที่ถูกใจหรือมีใครในใจอยู่แล้ว” เชื่อไหมครับพอประโยคนั้นของไอ้อั้มจบลงภาพของมนุษย์อินทรีก็ผุดพรายขึ้นมาในหัวสมอง ไอ้อั้มคงจับปฏิกิริยาได้ถึงกลั้นหัวเราะหน้าดำหน้าแดง ผมยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มเอง ชงเอง เมาเองแม่ง ไอ้ห่าพีทลุกไปหลีสาวโต๊ะอื่นแล้ว
“เฮีย ๆ มีคนให้มาขอเบอร์ว่ะ”
ไอ้น้องรหัสที่ทิ้งผมให้นั่งกับความโดดเดี่ยวและไอ้อั้มกลับมาอีกครั้งพร้อมทำหน้าเซ็ง ๆ มันพยักเพยิดไปด้านหลัง กลุ่มนั้นผู้หญิงเกือบหมด เป็นเด็กถาปัตย์ปี 2 ตามเคยแต่คนที่เป็นผู้ชายไข่แดงในกลุ่มมาจากที่อื่นเพราะไม่คุ้นหน้า ตัวเล็กตากลม ยิ้มแบบมีเลศนัยสเป๊กผมไม่ผิดเพี้ยน
“น้องผู้ชายคนนั้นน่ะเหรอ”
“นั่นล่ะพี่ ชื่อมาร์ช เด็กนิเทศ มาจากม.อื่น ให้เหอะพี่ ผมจะเอาไปแลกกับเบอร์น้องอีกคน” ไอ้พีทยกมือไหว้ ผมหลุดหัวเราะก่อนโคลงหัวเป็นการอนุญาต น้องรหัสแทบจะโดดกอดจนผมต้องเอามือยันหน้ามันไว้ก่อน มาร์ชส่งยิ้มให้ผมหลังจากพีทกลับไปที่โต๊ะนั้นใหม่ ไอ้อั้มถึงกับขยับตัวมากระซิบกระซาบกับผมว่าท่าทางแรงน่าดู
“ไอ้อินรู้โกรธตายห่า”
“หยุดพูดถึงมันสักพักเถอะว่ะ” กูอุตส่าห์หายเซ็งเพราะได้เช็กเรตติ้งแล้ว อย่าให้กูนอยด์ต่อเลย “มีแต่มันในหัว”
อั้มหัวเราะ ช่วยชงเหล้าให้เข้ม ๆ “แล้วเดี๋ยวมันมารับหรือเปล่า”
“กูบอกให้หยุดพูดถึงมันไง”
เป็นความงี่เง่าของผมเอง ผมรู้ แต่มันห้ามไม่ให้นอยด์ไม่ได้ ผมไม่ใช่คนขี้กลัว ไม่เคยกลัวที่จะรักใครแต่กับอินทรีมันประหลาด พยายามดึงตัวเองออกมามากเท่าไร แต่กลับเหมือนดำดิ่งลงไปเรื่อย ๆ มากเท่านั้น
“กูหยุดพูดไปก็ไม่มีความหมาย ใจมึงไม่สงบสักหน่อย ถามจริงเถอะ เป็นอะไรวะ ตอนแรกยังดี ๆ”
ผมผ่อนลมหายใจยาว เริ่มเมาแล้วมั้ง “เซ็ง”
“ใช่เรื่องที่กูบอกว่ามันอาจจะคิดกับมึงเล่น ๆ หรือเปล่า” ผมไม่ตอบแต่ก็สะอึกอยู่ในใจ ไอ้อั้มส่ายหน้ายกยิ้มอย่างคนรู้ทันในแบบที่มันชอบทำ เติมน้ำแข็ง โซดา ใส่เหล้าให้ผมอีก
“กูว่ามึงชอบมันไปแล้วว่ะยู”
ผมยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวหมด วางลงบนโต๊ะดังปั้ก!
“เออ กูก็ว่างั้น”
เมาสิครับ จะเอาอะไรมาเหลือ
เดินไปฉี่ให้ตรงโถแม่งยังลำบากเลย พูดตรง ๆ คุยอะไรกับไอ้อั้มต่อจากนั้นก็จำไม่ได้ เท่าที่รู้คือยกเอา ๆ ไม่มีพัก ยิ่งดึกเสียงเพลงจากร้านยิ่งเร่งเร้าให้ดื่มกันลืมตาย น้องมาร์ชอะไรนั่นมานั่งข้างผมเมื่อไรไม่รู้ เราชนแก้วกัน สักพักก็ชนแก้ม ดูดปากกันกลางร้านเรียกเสียงโห่ฮาได้ดีนัก รู้ตัวอีกทีก็ตอนถูกเด็กมันประคองมาที่ห้องน้ำตามลำพังแล้ว
“เอาแขนยันผนังไว้ครับพี่ยู เดี๋ยวมาร์ชถอดให้”
ผมพยักหน้ารับคำและทำตามอย่างว่าง่าย ไม่ได้ไร้สติขนาดเยี่ยวเองไม่เป็นนะแต่ให้คนช่วยก็ดีกว่า หลังจากปล่อยของเหลวลงโถแล้วก็ยืนมองมือเล็กที่ยังจับน้องชายผมไว้อย่างนั้น มาร์ชแม่งแรงจริงอะไรจริงอย่างที่สัมผัสได้ในแวบแรกที่เห็น ผมปัดมือมันออกแล้วเก็บอาวุธลับเองหลังจากอีกฝ่ายมีทีท่าไม่อยากปล่อยง่าย ๆ ก่อนเดินนำมาล้างมือที่อ่าง
“พี่ยู กลับกันเถอะ”
“เดี๋ยวพี่กลับกับเพื่อน”
“ไปรถมาร์ชก็ได้” นิสสันมาร์ชกูไม่นั่ง ตูดระดับกูต้องบีเอ็มซีรีส์สามครับ ถุย ใช่เรื่องจะมาล้อเล่นไหม ยังไม่ทันตอบอะไรเด็กหนุ่มตัวเล็กกอดผมจากด้านหลัง เลื้อยมือมาช่วยผมฟอกสบู่ถูมือแล้วสบตาในกระจกสะท้อน ผมก้มหน้าหลบก่อนสะบัดน้ำให้แห้ง
“พี่กลับกับเพื่อนดีกว่า”
“แฟนดุเหรอครับ” อีกฝ่ายถาม ยังคงไม่ผละออกไปไหน ผมไม่ตอบ พยายามดันออกแต่เพราะเมาเต็มที่เลยได้แต่ปัดมือมันทิ้ง มาร์ชดันผมติดผนัง เจ้าของตากลมมองอย่างยั่วเย้า ปากกระจับสีแดงผุดยิ้มก่อนโถมตัวเข้าจูบ ตัวมันเล็กนิดเดียว เอวก็ด้วย แต่สะโพกกลับมีเนื้อแน่นให้บีบได้เต็มไม้เต็มมือ ไม่ได้ตั้งใจแต่อะไร ๆ มันเลื้อยไปเอง
“ไม่บอกหน่อยเหรอว่าโสด”
“จำเป็น?” ผมถามแบบไม่แยแสว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไง ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงเล่นด้วยแต่ตอนนี้มันเซ็ง ๆ ให้เอาก็เอาได้ แต่จะให้ลงแรงอะไรล่ะไม่ดีกว่า คนตัวเล็กตรงหน้ายิ้มหวาน โอบสองมือรอบคอผมแล้วบังคับให้โน้มลงจูบ เรียวลิ้นเล็กที่สอดแทรกเข้ามาเชี่ยวชาญจนน่าหมั่นไส้ ผมเองก็ไม่ยอมแพ้ จูบกลับไปจนอีกฝ่ายหอบตัวโยน แต่แทนที่จะโกรธ มาร์ชกลับชอบใจ บดเบียดร่างกายเข้าหาผมจนแนบชิดให้อุณหภูมิของร่างกายเพิ่มสูงขึ้น มือนุ่มไล่แตะตามร่างกายและทำท่าจะปลดเปลื้องมันเสียตรงนั้นแต่ผมยังปรามไว้
“พอก่อน”
“เข้าไปในห้องน้ำกัน”
เจ้าของรอยยิ้มยั่วดันผมกลับเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ด้วยอารมณ์ที่ถูกปลุกปั่น ผนวกกับพิษแอลกอฮอล์ที่แล่นพล่านในเส้นเลือดก็อดไม่ได้ที่จะตอบรับ หลังจากถูกรุกเร้าให้ตัณหาที่ถูกกดให้ต่ำเอาไว้ปะทุอยู่นาน ผมก็เป็นฝ่ายดันร่างเล็กให้ติดกับประตู ตระโบมจูบด้วยอารมณ์ดิบ ปลายนิ้วเรียวไล่ปลดตะขอกางเกงผมเป็นพัลวัน ก่อนสุดท้ายมันจะคลายออก มาร์ชไล่ปลายลิ้นลงจากปากมายังคาง แตะไปเรื่อยจนถึงหน้าท้องน้อย ผมก้มหน้าลง กดหัวเล็กให้เลื่อนต่ำก่อนบังคับให้อีกฝ่ายอ้าปากรับร่างกายตัวเองเข้าไป เสียงครางอย่างไม่พอใจนักของเด็กหนุ่มดังขึ้นเมื่อผมสอดพรวดเข้าไปจนสุด แทรกมือเข้าไปในเรือนผมขยุ้มบังคับให้ผงกหัวเข้าออก ความอุ่นร้อนของมัน ปลายลิ้นที่ต้อนรับอย่างรู้งาน ผมหลับตาลงพลันนึกถึงตัวเองยามเบียดร่างชิดกับอินทรี จูบมันราวกับโหยหามานานแสนนาน กล้ามเนื้อที่เรียงตัวได้รูปสวยยามสัมผัสจะเป็นยังไง แววตามันที่จ้องมองผมจริงจังและร้องขอ กลิ่นน้ำหอมผสานกับกลิ่นเหงื่อเฉพาะตัวและสีหน้ามันยามถึงจุดนั้น
“...อ....อืม.......”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เห็นภาพของอินยามปลดปล่อย อารมณ์ของผมปะทุรุนแรงขึ้นทุกขณะ หลั่งเถ้าถ่านแห่งราคะออกมาเป็นหยดน้ำ เสียงไอโขลกของมาร์ชดังก้อง คราบคาวสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนจากริมฝีปากไหลลงมาเปรอะมุมปาก
ผมหอบหายใจ ยกมือขึ้นนวดขมับแล้วเอนตัวพิงกำแพงในห้องน้ำเล็ก ๆ เด็กหนุ่มลุกขึ้นอีกครั้งไล้มือไปตามผิวเนื้อใต้เสื้อที่เปียกชุ่มเหงื่อของผมอย่างหลงไหล
“ไปต่อที่ห้องมาร์ชเถอะ... พี่ยูต้องการขนาดนี้....” ผมไม่ตอบแต่เบือนหน้าหนี ความรู้สึกผิดเข้ารุมเร้าแทบจะในทันที “..นะครับ”
ดวงตากลมโตมองผมหยาดเยิ้ม โผเข้ากอดจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงของอีกฝ่าย ยังไม่ทันได้ตัดสินใจเสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นจากด้านนอก เสียงที่ทำให้ผมชาวาบตลอดหน้าและสันหลัง กลิ่นบุหรี่ลอยเข้ามาในห้องน้ำ และควันที่ลอยอยู่ในอากาศทำให้ผมรู้โดยอัตโนมัติว่าตำแหน่งของผู้สูบยืนอยู่ตรงไหน
“ถ้าเสร็จแล้วก็ออกมา”
ผมผลักมาร์ชออกโดยอัตโนมัติ เปิดประตูแม้จะภาวนาไม่ให้คนเรียกเป็นมันแต่ทันทีที่เห็นหน้าคนที่ยืนอยู่ก่อนแล้วก็รู้สึกราวกับหัวใจหยุดเต้น อินทรีปาบุหรี่ลงพื้น มองเด็กข้างหลังผมคาดโทษ
“มึง....”
“มารับ แต่ไม่คิดว่าจะเจอของแถม”
ผมพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรมากกว่า มวลอากาศโดยรอบเหมือนเป็นโลหะหนัก ในหัวมันตีบตันเพราะหาคำแก้ตัวใดใดไม่ถูก
“เพื่อนพี่ยูเหรอครับ”
มาร์ชเอ่ยเสียงใส เกาะผมไว้แต่ซุกตัวอยู่ที่แผ่นหลัง อินทรียกยิ้มที่มุมปากก่อนกระชากผมให้แขนที่ถูกเกี่ยวไว้หลุดออกจากกัน ไม่มีแม้คำอุทานใด ๆ เสียงผมเหมือนถูกดูดหายไปในอากาศ อินทรีไม่พูดกับผมแต่ตะคอกใส่คนตัวเล็กกว่าด้วยอารมณ์ “ไอ้เชี่ยที่มึงดูดให้มันเมื่อกี๊น่ะ เมียกู ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวไปซะ”
“พี่—” ผมควรจะเถียง แต่ก็เถียงไม่ออก มาร์ชครางเสียงต่ำจนอินทรีตะคอกซ้ำ “กูบอกให้ไป!”
ผมก้มหน้าลงราวกับจะทำให้ปัญหาเล็กลง ที่เมา ๆ เมื่อครู่อันตธานหายไปเป็นปลิดทิ้ง สติกลับมาทั้งหมดแต่ไม่รู้จะรวบรวมคำไหนมาอธิบาย แววตาตัดพ้อของอินบีบให้ผมหายใจไม่ออก พออีกฝ่ายเดินหนีผมเลยรีบคว้าแขนไว้
“ขอโทษ”
“หุบปาก”
“อิน....กูขอโทษ กู....”
ผมละคำว่าเมาไว้ในใจ ไม่ใช่เหตุผล ไม่ใช่เรื่องที่สมควรยอมให้เกิดขึ้น แต่ว่าผมก็ยอมเด็กมัน ลึก ๆ แล้วก็รู้ว่าตัวเองกำลังตามหาความมั่นใจที่หายไป คำพูดของอั้มทำให้ผมกลัวว่าจะเสียศูนย์ถ้าไม่รีบดึงตัวเองกลับเข้ามาไว้ อะไรอีกหลายอย่างที่ผมอยากจะลืมอินไปเสียเป็นส่วนประกอบให้ผมละเลยในสิ่งที่รับปากกับอินไว้ จะไม่ใจดีกับใคร ทั้งๆที่สัญญาไว้แล้วแต่ก็ยัง—
“อินทรี”
ผมเรียกชื่อมันคล้ายละเมอ และก็ไม่แปลกใจสักนิดที่ถูกเมิน มันเดินออกจากห้องน้ำไปหลังร้าน ผมเองได้แต่เกาะชายเสื้อตามมันไปไม่ห่าง เหลือบตาไปเห็นอั้มเหมือนจะทักอะไรแต่มันก็เงียบปากไว้ สุดท้ายพอถึง BMW สีดำขลับผมก็เดินไปนั่งที่ประจำโดยไม่ต้องรอให้เจ้าของรถสั่ง เสียงประตูรถปิดลง เครื่องยนต์ทำงาน ทว่าเสียงเพลงที่เปิดทิ้งไว้ก็ไม่สามารถขับกล่อมให้บรรยากาศระหว่างผมกับมันดีขึ้นกว่าเดิมได้เลย
รถยนต์ขับเคลื่อนผ่านรัตติกาลไปอย่างรวดเร็ว แรงกระชากและความเร็วที่พุ่งสูงบอกผมว่าอารมณ์ของอีกฝ่ายกำลังเดือดดาลแค่ไหน เป็นผม ผมก็โกรธ แต่ทำไงได้วะ ก็...ตอนนั้นมันหน้ามืดจริง ๆ ทำไปแล้วด้วย
“กูขอโทษ”
“ถ้าไม่มีคำพูดที่มันดีกว่านี้ก็ไม่ต้องพูด”
“.....ครั้งสุดท้ายแล้ว ขอโทษ กูจะไม่ทำอีก” ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงพูดแบบนี้ออกไป แต่บรรยากาศโคตรน่าปวดหัวเลยว่ะ ผมเม้มปากเข้าหากัน รถเลี้ยวเข้าลานจอดรถของหอพักโดยใช้เวลาไม่นานนัก แต่ต่อให้อึดอัดแค่ไหน ผมก็ยังไม่อยากลงไปอยู่ดี
ผมไม่ชอบเลยที่เป็นอย่างนี้..
“คนอย่างยู เชื่ออะไรได้บ้างวะ”
รถจอดลงแล้ว แต่เรื่องที่เกิดขึ้นไม่จบเพียงเท่านั้น คำพูดของมันไม่ได้ต่างจากสิ่งที่ผมตั้งคำถามไว้เท่าไร ผมเชื่ออะไรมันได้ แต่กระนั้นพอฟังอินพูดกลับรู้สึกเจ็บปวดชอบกล
“หมายความว่าไง”
“รับปากแล้วก็ยังทำแบบนี้ จะให้หมายความว่าไง”
“เออ กูรู้ว่ากูผิด กูก็ขอโทษแล้วนี่!”
“มันจบง่ายแค่คำว่าขอโทษเหรอวะ ความรู้สึกผมมันไม่สำคัญอะไรกับยูเลยใช่ไหม!”
“’งั้นมึงจะเอายังไงก็ว่ามา! ต่อยกูเลยไหมไอ้สัตว์!”
อินทรีไม่ตอบแต่เดินลงจากรถปิดประตูเสียงดัง ผมเดินตามมันลงมากระชากหัวไหล่เอาไว้ “จะเอายังไง!”
“นี่ยังจะขึ้นเสียงกับผมอีกเหรอ! รู้สึกผิดจริง ๆ หรือเปล่า!”
“มันจะอะไรนักหนาวะ ก็แค่ใช้ปาก อีกอย่าง มึงก็ไม่ได้....” จริงจังกับกูตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือไง
ไม่รู้ทำไมถึงคิดแบบนี้ แต่ผมก็คิด โชคดีที่ยังยั้งปากตัวเองไว้ได้ ตาคมดุสีดำขลับราวเม็ดลำไยของคู่สนทนาวาวโรจน์ มันพลิกมาจับแขนผมล็อคไว้แทน
“ไม่ได้อะไร”
“....ไม่ได้เป็นแฟนกูเสียหน่อย”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงแต่ยังแข็งกระด้างกว่าปกติไว้ เหตุผลนี้ดูฟังแล้วน่าหงุดหงิดน้อยกว่าที่ผมรู้สึกจริง ๆ แต่ก็ยังคงน่าหงุดหงิดอยู่ ไอ้อินบีบข้อมือผมแน่นก่อนกระชากไปในตัวตึก ผมไม่ร้องสักแอะเพราะสัมผัสได้ถึงออร่าสีขมุกขมัวจากมัน เราอยู่กันคนละฟากของลิฟต์ แต่มือผมยังถูกกำไว้โดยรอบและไม่คลายกำลังลงแม้แต่น้อย
บอกตรง ๆ ยอมรับเลย ผมกลัวมัน
แววตาอินทรีที่ไม่สะท้อนความเจ้าเล่ห์ออกมาดูดุดัน ผมไขประตูห้องได้เท่านั้นอีกฝ่ายก็แทบถีบมันเข้าไป รองท้งรองเท้าไม่ทันได้ถอด อินก็ผลักผมเข้าห้องน้ำแล้วเปิดฝักบัวราดทั้งอย่างนั้น
“ไอ้เชี่ยอิน หยุดนะเว้ย! เล่นเหี้ยอะไร เปียก”
“ก็ถามไม่ใช่เหรอว่าจะเอายังไง ผมจะล้างออกให้หมด ไอ้คราบสกปรกที่มันทำทิ้งไว้”
“พอได้แล้ว! กูหนาว!”
ผมดิ้นจนหลุดออกจากพันธนาการ แต่เดินได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกอีกฝ่ายเหวี่ยงจนหลังกระแทกกำแพงดังปั้ก! แววตาของมัน น้ำเสียงของมัน ไม่อยากจะนึกว่าคนอย่างอินทรีสามารถโกรธได้มากกว่านี้อีกไหม “ยืนนิ่ง ๆ อย่าหาเรื่อง!”
“ปล่อยกู! แค่ก แค่กกก”
กำลังโวยวายนี่แหละครับ น้ำเย็น ๆ ก็สาดเข้าหน้า ผมสำลักจนลืมตายก่อนมือใหญ่จะลูบปาดหน้าขยี้ที่ปากซ้ำ ๆ ผมหลับตา โกยอากาศเข้าหายใจได้ไม่นานสิ่งอื่นที่นอกเหนือจากมือก็ทาบทับลงมา ริมฝีปากเปียกแฉะและเย็นชืดจากน้ำฝักบัวของอินบดเบียดแนบแน่น ลมหายใจเป่ารดถ่ายผ่านช่องอากาศเล็กๆ ปลายลิ้นอุ่นแทรกตัวเข้ามาโกยเอาลิ้นผมตามติดไปด้วย ไม่ใช่แค่กดจูบอย่างหนักหน่วง แรงดูดดึงที่รุนแรงกว่าทุกครั้งกำลังทำผมสั่นไปทั้งตัว
อินทรีปล่อยแขนที่รั้งผมไว้แล้วแต่ใช้มือข้างเดิมบังคับปลายคางผมไม่ให้ถอยห่างไปไหน แขนข้างที่ว่างยกยันกำแพงด้านหลังไว้ ส่วนผมเองที่ดิ้นรนขัดขืนในทีแรกกลับขยำเสื้อนักศึกษาสีขาวของอีกฝ่ายเอาไว้ กลีบปากถูกกัดซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันผละออกแค่เฉพาะตอนที่จะขยี้ริมฝีปากผมให้แหลกละเอียดยิ่งกว่าเก่า จมูกของเราเบียดกันจนผมหายใจลำบากเต็มที กลิ่นคาวเลือดลอยฟุ้งขณะที่ผมสัมผัสได้ถึงรสเค็มปร่าของเลือดที่ไหลซึม
“อ...อึก....”
เวลานั้นมือหยาบไม่ได้บังคับให้ผมจูบแล้ว แต่ผมก็ยังไม่อาจผละหนีได้เลยแม้แต่น้อย ปลายนิ้วเรียวไล่แตะลงต่ำเรื่อย ๆ เค้นคลึงผิวกายผมผ่านผืนผ้าที่เปียกจนแนบเนื้อ แน่นอนที่อินจะรู้ว่าจุดไหนสัมผัสแล้วผมจะรู้สึก ผู้ชายเหมือน ๆ กันปลุกปั่นอารมณ์ได้ไม่ยากเลยสักนิด มันถอนจูบออกมาแต่ใช้ลิ้นอุ่นไล่เลียอยูตามกกหู ผมเอียงคอหนีตั้งใจจะต่อว่าแต่กลับทำได้แค่กลั้นเสียง ปลายนิ้วเค้นคลึงอยู่บริเวณยอดอก แทรกหัวเข่าเข้าหว่างขาบังคับให้แยกแล้วดันขึ้นสูง จงใจบดเบียดร่างกายตัวเองกับผมแนบแน่นราวกับกำลังจะผสานทั้งสองร่างเข้าด้วยกัน
ร้อน
ทั้ง ๆ ที่ตัวเปียกปอนด้วยกระแสน้ำเย็น แต่ผมกลับร้อนรุ่มไปหมด ผมยกมือจากที่กำเสื้อสีขาวที่ชุ่มน้ำจนเกือบจะโปร่งแสงมาประคองใบหน้าอินแล้วเป็นฝ่ายจูบมันบ้าง เป็นครั้งแรกที่ผมจูบมันก่อน ถ้าเป็นปกติอินคงดีใจ แต่ในเวลานี้ที่ความโกรธเข้าครอบงำหางตาผมเห็นเพียงมันกระตุกยิ้มที่มุมปาก ผมเป็นฝ่ายไล่เล็มริมฝีปากนั้นแม้จะยังคาวด้วยกลิ่นของเลือด ดูดดึงและแทรกตัวเข้าหาความหวานที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน ภายในห้องน้ำแคบ ๆ ผมเป็นฝ่ายพลิกตัวให้มันชิดกำแพง บดเบียดหน้าขาให้มันรู้ว่าผมต้องการมันมากขนาดไหน ร่างกายไม่เคยโกหกได้ ความแข็งขืนของท่อนเนื้อที่บดเบียดกันสารภาพอีกฝ่ายว่าต่างรู้สึกไม่ได้ต่างกัน
ผมปลดกระดุมเสื้อของอินช้า ๆ ยังสาละวนกับการจูบปากของมันราวกับโหยหามาแสนนาน แต่ก่อนที่อะไรจะเกินเลยไปกว่านั้นอินทรีกลับเป็นคนรวบแขนผมขึ้นเหนือหัวและพลิกให้แผ่นหลังผมแนบกับผนังห้องน้ำใหม่
ดวงตาของมันที่มองมาเจือความรู้สึกบางอย่างที่ผมไม่อาจสัมผัสได้ อินโน้มตัวเข้ามาหา จูบที่กกหูผมก่อนกระซิบเสียงสั่น
“มีมือก็หัดช่วยตัวเองบ้าง อย่ามักง่ายให้มันมากนัก”
ผมรู้สึกเหมือนโดนตบกลางสี่แยกไฟแดงจนหน้าชา มันปล่อยมือและทำท่าจะเดินหนี แต่ผมกลับคว้าคอเสื้อมันเอาไว้ จากที่หงุดหงิดในทีแรกเปลี่ยนเป็นโกรธเกรี้ยว จ้องตามันด้วยความโมโหระคนเสียใจ “พูดเหี้ยอะไร!”
“พูดตามที่คิด”
“งั้นก็ไสหัวไป ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก!”
“ดูสภาพตัวเองเสียบ้างยู!” มันตะคอกกลับมาเสียงดังไม่แพ้กัน สายตาคมกวาดมองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยิ้มหยัน “ผมกอดไม่ลงหรอกว่ะ”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ทั้งโกรธทั้งเสียใจ หัวใจที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนมันกำลังร่ำไห้ คำพูดเสียดสีจากอิน ถ้อยคำที่เจ็บแสบตามประสามันเวลาที่หงุดหงิด
น่าตลก แต่ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันที่อินทรีพูดกับผมแบบนี้ เหมือนที่มันทำกับนัท เหมือนที่มันทำกับคิว
...เหมือนกับคนอื่น ๆ ที่แท้จริงแล้วไม่ได้สำคัญอะไรเลย
“ก็ดี! กูเข้าใจแล้ว เกมโอเวอร์ มึงชนะ มึงไปซะ”
“คนอย่างยูจะไปเข้าใจอะไร” อินทรีหัวเราะอีกครั้ง แต่คราวนี้ดวงตาจองหองของมันเริ่มแดงก่ำ ผิวของอินขาวจัด เวลาเกิดการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์จะสังเกตได้ไม่ยากเลยสักนิด ผมจ้องหน้ามันทั้งที่ไม่อยากจ้อง ไม่อยากเห็นรอยยิ้มสาแก่ใจที่หลอกให้ผมหัวปั่นจนสำเร็จ “จะไปเข้าใจอะไรถ้าต้องยืนฟังคนที่ตัวเองรักครางเสียงหลงกับคนอื่น”
น้ำหยดใสกลิ้งลงมาบนหน้าที่เปียกปอนอยู่แล้ว หยดน้ำที่ไหลลงเอื่อยจนถึงปลายคางไม่ได้เกิดจากการแรงโน้มถ่วงและการรวมตัวของของเหลวที่อยู่บนนั้น มันรินลงมาจากดวงตาคู่คมที่แดงก่ำตลอดทั้งเปลือกตา
ผมเพิ่งรู้ ว่าความเจ็บปวดที่ถูกอินพูดไม่ดีใส่มันเทียบไม่ได้แม้แต่น้อยเมื่อเห็นมันร้องไห้ “อิน...กู....”
“ผมไปละ ถ้าอยากจนจัดการตัวเองไม่ไหวก็เรียกไอ้เด็กเปรตนั่นมาก็ได้นะ...ผมคงไม่มีสิทธิ์ไปว่าอะไร”
อินทรีสบตากับผม เป็นแววตาตัดพ้อทีทำให้ผมไม่กล้าพูดอะไรต่อ “ในเมื่อมันเป็นความพอใจของยู”
ประตูปิดลงแล้ว ขณะที่ผมค่อย ๆ ไถลตัวลงนั่งบนพื้นห้องน้ำอย่างหมดแรง เสียงฝนที่ตั้งเค้าตั้งแต่หัวค่ำเทสาดซัดลงมาหนักจนได้ยินมาถึงในห้อง
ผมหลับตาลงอย่างเจ็บปวด
นี่กู...ทำบ้าอะไรลงไป
TBC
เค้าบอกรักกันแล้ววว กิ๊บกิ้ววว กิ๊บกิ้วววววววว #นี่เวสต์ทำบ้าอะไรลงไป
มาม่าหมูสับเบาเบาพอกรุบกริบ นังอินสะบัดตูดงอนไปแล้ว ถึงคราวพี่ยูรุกบ้าง 5555 ยังไงก็ช่วยลุ้นหน่อยนะครับ อย่าโกรธพี่ยูเลยย นางสับสนน
ไม่มีอะไรเมาท์แล้ว ขอบพระคุณที่เข้ามาอ่าน ขอให้เป็นวันพุธดีๆอีกวันของนักอ่านนะคร้าบบบ :hao7:
-
:o12: :o12: มาซะดึกเลย
-
เจ็บแปลบขึ้นมาทันที
:o12:
-
เห็นชื่อตอน นึกว่าอินจะทำยูเสียใจซะอีก
ที่ไหนได้ ซวยเลยยู ทำตัวเองแท้ๆ :z3:
-
เดชะบุญที่คืนนี้นอนหลับสบาย เพราะสัญชาตญาณบอกว่าให้เลื่อนมาดูข้างล่างก่อน.....ไม่อย่างนั้นนะ....... :hao5:
ขอเก็บไว้อ่านรวดเดียวนะ :กอด1:
-
ไม่รู้จะสมน้ำหน้าใครดี
ถ้าอ่านแค่ตอนนี้ก็คงจะเป็นยู
แต่ถ้าอ่านตั้งแต่ตนก็คงจะเป็นอิน
-
โอยยยน น้องอินขาาาน่าสงสาร บอกรักในสถาการณ์แบบนี้เลย พี่ยูคะรุกค่ะ ง้อค่ะ พี่ผิดค่ะ :hao5:
-
ห้ะะะะ นี่ต้องรอไปถึงพุธหน้าเลยรึ งั่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ไหวจะทานทนนนนนนนน จะลงแดงตาย
ทั้งๆที่อยู่ข้างพี่ยูมาตลอด แต่มาถึงตอนนี้ สงสารอิน ><
-
เข้าข้างยูเรื่องไม่มั่นใจอินนะ
ก็อินเองเข้าหาแปลกๆ แถมประวัติก็ยาวซะ
แต่ที่รู้ตัวว่ารักแล้วยังมักง่ายนี่ก็โดนด่าไปเหอะ
มาม่าพอกรุบกริบแบบนี้เราชอบยิ่งนัก
-
ไม่อยากกินมาม่าอะ ไปง้ออินให้ไวเลยพี่ยู :o12: :m16:
-
จุกอ่ะ อิพี่ยู คือ อ่านจบอยากจะกรี๊ดแล้ววิ่งไปข่วนหน้าอิพี่ยู
แต่ละคำพูดช่างบาดใจน้องและคนอ่านมาก ไปง้อน้องด่วนค่าาา
ปล. แล้วเมื่อรู้ว่าต้องรอถึงพุธหน้า ก็อยากจะกรี๊ดอีกสักที ฮืออออ ค้างสุดๆค่ะ
-
ตอนนี้สงสารอินมากอะพูดเลยย โดนอย่างงี้ไปยูคงเข้าใจความรุ้สึกตัวเองมากขึ้นแล้วสินะ
-
สั้น ค้าง ไม่โอเค!!!!
พี่ยูเอ๊ยยยย จากตอนที่แล้วก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอว่าตัวเองพิเศษไม่เหมือนคนอื่น
แค่อั้มกวนตะกอนในใจก็เลยเถิดไปกันใหญ่
สมน้ำหน้า อิอิ
อินร้องไห้อ่ะ สงสาร :mew2:
-
จำไว้นะ
คำว่า "รัก" นั้น
มันอาจจะไม่ "สำคัญ" สำหรับใคร
แต่มัน "จำเป็น" ที่ใครสักคน ต้องได้ยิน
เสมอ
-
:sad4: มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน...
-
อ่านตอนนี้ว่าปวดใจแทนอินแล้ว......
รอพุธหน้าปวดใจกว่า T^T
-
นี่ต้องรอเค้าเคลียร์กันพุธหน้าเลยเหรอเนี่ย พี่ยูทำไมเป็นคนแบบนี้อ่ะ บ้าที่สุด คนใจร้าย คนหลอกลวง
ทำอินนี่เราร้องไห้เลย ม่ายยยยยย :z3:
-
เจ็บ จุก ไปทั้งใจ
-
เวรกรรม เวรกรรม เข้าใจความรู้สึกอินเลย
พี่ยูทำอะไรลงไปวะ
-
เพราะความไม่เชื่อมั่น หลอกตัวเอง ของพี่ยู มันเลยทำให้เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้
ไม่มีอะไรจะว่าพี่ยูหรอก เพราะ พี่ยูได้เรียนรู้ด้วยตัวเองแล้ว ว่าสิ่งที่ทำไปผิดแค่ไหน ทำร้ายใครบ้าง
-
แอร้ย ไม่นะ พี่ยูไปง้อเลย
เด็กร้องไห้แล้ว
-
:angry2: มันจะเป็นวันพุธดีดีได้ไง อินกับยูทะเลาะกันนะ :z3: แต่เราเห็นใจอินแต่สงสารพี่ยูอ่ะ คนเคยรุกจู่ๆจะให้มารับ แถมเป็นคนที่มาแย่งแฟนที่รักมากไปอีก แล้วอินก็ทำเรื่องไว้ให้พี่ยูค้างคาใจ แล้ววันนี้เพื่อนอั้มยังมาแซะอีก :hao5: เป็นกรูก็นอยด์ว่ะ แถมอิมาร์ชยังมาแยงเรื่องแฟนดุอีก พี่ยูเฉยก็แปลกแล่ว :z13:
-
ยูไม่ผิดหรอกจนกจากการกระทำของอินแล้ว
อินก็สมควรโดน
-
ทะเลาะกันเลยๆๆๆ ยิ่งทะเลาะกันจะยิ่งเข้าใจกันมากขึ้นนะ (ถ้าไม่เลิกกันซะก่อน 555)
เข้าใจกันไว้ๆน้าา
ปล.อยากว๊าปไปพุธหน้าแล้วว :pig4:
-
ทำไมพี่ยูทำกับน้องอินแบบนี้
#เอ๊ะนี่เราเข้าข้างอินตั้งแต่เมื่อไหร่
งานนี้ต้องเอาตัวเข้าแลกค่ะ น้องถึงจะหายโกรธ อิอิ
-
ปวดตับ อ่านตอนนี้มัน :katai1:
เข้าใจพี่ยูนะ น้องอินบอกรักแล้วรีบไปง้อนะพี่
-
ตายแล้ว ปล่อยให้ค้างกับมาม่าถ้วยใหญ่ๆ :(
-
งอนพี่ยูได้ป่ะ สงสารน้อง พี่ยูอ่ะใจร้าย
ซดมาม่าเป็นมื้อเช้าเลย :sad11:
-
อ่านตอนนี้แล้วหน่วงจิต T^T
-
พี่ยูทำน้องอินเสียใจจนได้
-
:katai1: ฮึ้ยยยยยย!!! เครียดดดด มาม่า อร๊ากกกกกกกกก :katai1:
งานนี้พี่ยูผิดเต็มๆ ที่ไม่ยับยั้งชั่งใจ แต่ก็เข้าใจได้อยู่หรอกนะ เป็นเรา เราก็คงทำใจให้เชื่อยาก
เพราะคนอย่างอินทรีเอง ก็ไม่ธรรมดา
อยากให้ถึงพุธหน้าเร็วๆ จะนั่งเฝ้าคอมอยากรู้ว่าพี่ยู จะกล้าพอที่จะยอมรับใจตัวเองแล้วไปง้ออินทรีรึเปล่า อิอิ
ปล. อินทรีด่าเจ็บตลอดอ่ะ ซักจะกลัวๆ -west- ซะแล้ว อิอิ
-
พี่ยูรีบไปรุก เอ้ย ไปง้ออินเร็วเข้า สงสารน้อง :hao5:
รอตอนต่อไปค่ะ+1 :mew1:
-
น้ำตาเล็ด
อินสุดๆๆประดุจว่าตัวเองเป็นน้องอิน
อึดอัดๆๆๆ กว่าจะถึงอาทิตย์หน้า
ลงแดง ..55++
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
ชอบอ่านมาม่าแบบนี้เลย
^^
-
พี่ยูโดนเด็กงอนแล้วววววววววง้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทีนี้ก็มั่นใจได้ซะทีนะว่าอินรักพี่ยู แล้วพี่ยูก็แคร์อินมาก
จำไว้เป็นบทเรียนว่าจะไม่ทำอย่างนี้อีก
คนงอนจะงอนได้นานแค่ไหน คนผิดจะง้อยังไง
-
มาม่าชามโตเลยนะ
อินพูดไดด้เจ็บลึก หุหุ
-
เข้าใจความรู้สึกพี่ยูที่กลัวเรื่องอิน เพราะอินก็ไม่เคยพูดให้ชัดๆ เราเป็นพี่ยูก็คงไม่กล้าคิดหรือมั่นใจไปเอง :sad4:
แต่ก็สงสารอินที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ช่างปวดใจดีแท้ :hao5:
รักกันแล้วทำไมไม่พูดคุยกัน ดีแต่เก็บไว้ไม่บอกเพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจได้เอง
ในเรื่องของความรัก ถ้าไม่พูดไม่บอกก็คงไม่มีวันมั่นใจไม่เข้าใจ เพราะคงไม่มีใครอยากคิดไปเองกับเรื่องนี้
พี่ยูตามไปคุยกับน้องอินให้รู้เรื่อง อะไรๆมันจะได้เคลียร์ๆสักที
ถ้ารักกันใจตรงกันขนาดนี้จะได้เป็นแฟนกันไปเลย :hao7:
รอตอนหน้าฟ้าหลังฝนของพี่ยูค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อย่าว่างั้นงี้เลยถ้าเราเป็นยูเราก็คิดมากล่ะวะ
ดูที่อินมันทำมาแต่ละอย่างสิ เฮ้ออออออ
:katai1:
-
พี่ยูรุกหนักๆๆๆๆไปเลยนะ... :ling1: :ling1:
แอบเสียน้ำตาพร้อมอินทรี.... :hao5:
-
เจ็บจุกเลยยยย
หวังว่าฟ้าหลังฝนจะสดใสนะ
-
กรรมของอิยูววว ต้องง้อท่าไหนล่ะเนี่ย
-
ในเมื่อความรู้สึกมันขัดเจน รีบไกง้อน้องมันหน่อยพี่ยู
แค่นี้เจ็บทั้งสองคู่แล้ว
ปล. แค่คำพูดบางทีมันเจ็บพอกับการกระทำนั่นแหละ
บาดลึกสุดสุด
-
อินมันงอนไม่นานร็อกกกกกก มันรักพี่ยูจะตาย เดี๋ยวก็หาย แต่ยูก็นะ รู้แล้วว่าน้องรัก ก็เปิดๆ ใจสักทีเหอะ
เอ๊ะ แต่ถ้ารักกันเร็วเรื่องจะจบเร็วป่าวอะ อืมมมมม งั้นงอนกันไป งอนกันมาอีกสัก สี่ซ้าห้าสิบตอนไปเลยก็แล้วกัน 55555555
เริ่มขีดปฏิทิน รอวันพุธ :katai5:
-
อัยยะตอนนี้ เจ็บปวดใจ จี๊ดๆเลย สงสารทั้งพี่ยูทั้งอินเลย เจ็บมากอ่ะตรงที่อินบอกกะพี่ยูในห้องน้ำว่า สภาพแบบนี้กอดไม่ลงอ่ะ มันหน่วงมากอ่ะ ความรู้สึกแบบ ผิดหวัง เสียใจ นอยย์ รู้สึกผิดด้วย เฮ้อ (ชั้นอินมากไปหรือป่าวว่ะ)
ดีกันเร็วๆนะทั้งสองคน คาดว่า ถึงตาพี่ยูบ้างแล้วล่ะที่จะต้องเป็นฝ่ายตามง้ออินบ้าง แล้วที่สำคัญต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกันบ้างแน่ๆ อินยิ่งเจ้าเล่ห์อยู่
-
ยูไม่แน่ใจในความสัมพัน เลยประชดชีวิต
ขึ้นอยู่กับอินแล้วหล่ะ ขอความแน่นอนหน่อย :m15:
-
ถ้าพี่ยูไม่หายไปนาน จะโกรธน้อยลง
ฮือออ
นี่ค้างมากอะไรมาก
พี่ยูมาเคลียร์กับอินเลย มาเคลียร์
อย่าให้ค้างคา อย่าอึนมึนนนนน
อั้มนี่ วางระเบิดมิดไซล์ไว้ป้ะ บึ้มกลายเป็นโกโก้ครั้นช์มากค่ะ
แงงงง
-
ก็พยายามจะเข้าใจว่าก่อนหน้านี้อินก็ไม่ได้ชัดเจนมาก (หรอ?)
แต่ทำแบบนี้ก็เกินไปหน่อยนะยู
เข้าใจกันเร็วๆนะ
-
:mew6: ฮึก
-
ส่วนตัวคิดว่าตอนนี้พี่ยูผิดเต็มๆ
ที่น้องอินทำขนาดนี้แล้วยังไม่แน่ใจอีกเหรอ?
ทุกอย่างมันเกิดเพราะความมักง่ายของพี่ยูทั้งนั้น
ถึงจะยังไม่แน่ใจเรื่องน้องอินแต่ถ้ากอดจูบกับใครแล้วนึกถึงหน้าน้องอินควรหยุดนะคะ
ไม่ใช่ให้เค้าทำต่อ เฮ้อ ไม่รู้จะพูดยังไง แต่สงสารน้องอินมากกกกกกก
สู้ๆนะน้องอิน ถ้าไม่ไหวมาซบอกเค้าก็ได้นะ อิอิ
:o8:
-
ร้องห้ายยยยยยยยยยยยยยยย!!
:hao5: :hao5: :hao5:
เราเข้าใจความรู้สึกของพี่ยูนะ เราเข้าใจ
แต่.. แต่เราเป็นเอฟซีน้องอิน เพราะฉะนั้น พี่ยูห้ามทำร้ายหัวใจอินทรีย์นะ! แง T___T
พี่ยูอ่ะ รู้ว่าสับสน แต่มาถึงขนาดนี้แล้วไม่เชื่อความรู้สึกของอินทรีย์สักนิดเลยหรอว่าน้องมันจริงจัง ฮือออ
ถ้ามันไม่จริงจังคงไม่หลอกพาไปบ้าน คงไม่ให้คนรอบตัวมาจีบพี่ยูให้ขนาดนี้ น้องมันคงไม่ลงทุน
กับพี่ยูขนาดนี้ถ้าไม่ได้รักกันนะะะะะะะ ฮือออออออออออ
คือเห็นน้องอินน้ำตาร่วงเผาะแล้วเราปวดใจ T___T
อารมณ์แบบประชดประชันอีกฝ่าย แต่ตัวเองกลับเจ็บเอง โง้ยยยย อยากจะโผเข้าไปกอดแล้วลูบหัวปลอบ
ฮืออออออออ พี่ยูมาง้อน้องอินเลย ได้เวลาแล้วที่จะง้อน้องมันสักที อย่าปล่อยให้มันเป็นแบบนี้นะะะ ต้องเคลียร์นะ
เราไม่อยากเห็นน้องอินเสียใจ T_T
ปล.แต่ชอบตอนน้องอินบอกมาร์ชว่าคนนี้ เมียกู มาก
เอาดีๆ นี่อยากให้น้องอินจับพี่ยูปล้ำทำเมียอย่างจริงจังสักที พี่ยูจะได้ไม่ไปเปรี้ยวที่ไหนอีก ก้ากกกกกก :hao7:
-
นี่แค่มาม่าหมูสับเหรอ......................
สงสารน้องอินสุด น้องอินร้องไห้ ร้องไห้ตามน้องอิน
เข้าใจว่าพี่ยูเขว แต่มันฮืออออออออออออออออออออ :ling1: :ling1:
-
จำไว้นะ
คำว่า "รัก" นั้น
มันอาจจะไม่ "สำคัญ" สำหรับใคร
แต่มัน "จำเป็น" ที่ใครสักคน ต้องได้ยิน
เสมอ
โดนใจ T^T
-
ตอนนี้อย่างแซ่บเลยยย
เด็ดสุดยอดด
o13
-
อ่านหลายใหม่หลายรอบต่อหลายรอบมากๆ
เพราะชอบยู ชอบผู้ชายใจดีแบบนี้มากๆเลย :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
อย่าโกรธยูเลยนะอิน :hao5: :hao5:
-
ทั้งสมน้ำหน้าทั้งสงสารยูเลยอ่ะ :mew6:
แต่สงสารมากกว่านิดนึง ก็สับสนนี่เนอะ :เฮ้อ:
ขอให้มันเป็นการทะเลาะกันครั้งสุดท้ายเถอะนะ :sad4:
-
เหนื่อยใจในความอึนของคู่นี้ พอใกล้จะเผยความรู้สึกกันก้อเหมือนมีอะไรเข้ามาให้ต้องคิดเป็นอื่น
งานนี้ยูน่าจะเข้าใจน้องอินมากขึ้นแล้วนะ ถ้าน้องมันไม่รักมันคงไม่ตามขนาดนี้
น้องอินอย่างอนนานนะคะ สงสารพี่ยู 555
กอดคนเขียน ๆ อยากให้ถึงพุธหน้าไวๆจังค่ะ
-
:z6:อินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน....อย่าโกรธยูเลยนะ
ถ้าเราเป็นยูเราก้อคงจะรู้สึกไม่มั่นคง และไม่แน่ใจ กลัวจะโดนหลอกอ่ะ
ยังงัย มาม่าแค่เบาๆ ก้อพอนะ ใจจะขาดแล้วอ่ะ.... มาต่อเลยไม่ได้เหรอ.....อยากอ่านมากๆเลยยยยยยยยยยยยยยยย :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
อินโมโหร้ายและขี้หึงกว่าพระเอกทุกเรื่องของคุณเวสต์เลยนะคะ
แต่เป็นใครก็ขึ้นแหละจะคบไม่คบ
แต่ถ้าคุยๆกันอยู่ก็นะ.... เฮ่อ
พี่ยูไปง้อสิไปปปปปปปป แปปๆอินก็หายโกรธละ
-
อาาาาาาาาาา เป็นการบอกรักที่เจ็บปวดแท้ๆ :m31: :katai1:
-
คุยกันเถิดพี่น้อง เป็นแบบนี้มันไม่ดีเลย :ling1:
ยูกำลังทำลายความพยายามของอินไม่เหลือชิ้นดีเลยนะ.... :ling3:
-
โฮกกกก มาม่าถ้วยโต กินกันอิ่มเลย
ยูตามไปง้อนะเว่ย สู้ๆ เข้าใจความรู้สึกยูนะ
แต่ก็สงสารน้องมันหว่ะ แจ๊กพ็อตขนาดนั้นเป็นใครจะทนไหว
-
บอกไปเซ่ ว่า อารมคนสับสน
ที่สำคัญคือ ตอนนั้นจินตนาการว่าเป็นเมิงนะเว้ย!!!
พี่ยูอย่าไปง้อนะ 555
-
ถ้าเราเป็นอินคงเจ็บมากกเลยแะ สงสารอิน แต่พี่ยูก็พูดถูกนะว่ายังไม่ตกลงเป็นแฟนกันแต่ไม่ใช้ก็เหมือนใช้อะเนอะ อยากอ้่านตอนใหม่เร็วๆจัง :hao5:
-
อินมากับความคลุมเคลือก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ
พี่ยูสู้ๆ รู้ใจตัวเองจริงๆ สักที หลังจากนี้คงไม่มีความไม่เชื่อใจอินแล้ว
-
ไม่รู้ดิ แต่เราว่าดีแล้วที่เป็นแบบนี้ (ซาดิสม์ 55555)
ปกติเราไม่ชอบดราม่า
แต่เรื่องนี้ เราว่าทั้ง 2 คนควรจะมีอะไรมาพิสูจน์ว่าจะรักกันได้จริงๆ
(หรือมันมีแล้วแต่เราอ่านข้ามไป??? ถ้าเป็นแบบนั้นเราขอโทษนะคะ T T)
เราอาจจะคิดต่างจากคนอื่นนะ
แต่ความรู้สึกของเราคือ เรื่องมันเกิดมาจากอินก่อนแต่แรกหรือเปล่า?
อินเริ่มเข้าหายูด้วยวิธีที่ชาวบ้านเค้าไม่ทำกัน
ต่อให้ยูเริ่มรู้จักอินมากขึ้นๆ แล้วยังไง?
คือเริ่มรู้สึกดีกับอินเรื่อยๆก็ใช่ แต่มันก็ติดในใจตลอดเวลาเหมือนที่ยูรู้สึกช่วงนึงของตอนนี้
ว่าสักวันจะโดนอินเขี่ยทิ้งแบบที่อินเคยทำ
ส่วนตัวยู ก็สมแล้วนะ อินจะโกรธก็ไม่แปลกเลย
คู่นี้ไม่ชัดเจนเลยสักอย่างอะในความคิดเรา
คือถึงอินจะทำให้ยูรู้สึกหลายๆอย่างว่าเพราะชอบนะถึงได้ทำ
แต่เหมือนยูก็ยังแคลงใจลึกๆ
คือเราไม่ได้เข้าข้างยูนะ ที่พิมพ์ๆนี่ยังงงๆว่าทำไมเหมือนออกแนวโทษอินซะมากทั้งที่ตอนนี้เราสงสารอินทรีด้วยซ้ำ = ="
บางทีหลังดราม่านี้จบอาจจะชัดเจนขึ้นก็ได้นะ ถ้าคิดจะจริงจังกันจริงๆ
ก็ฝ่าฟันไปให้ได้ละกัน ทั้งคู่เลย
-
พี่ยูง้อด่วน
รู้ใจตัวเองได้หรือยัง?
:katai1:
-
ยูแมร่งหาเรื่องตลอด
-
อินก็แม่งเอ๊ยยยยยย ใจแข็งเหลือเกินพ่อคุณ
(เข้าข้างพี่ยู :z2:)
มีเอ็นซีอีกตอนไหนขอให้พี่ยูพลิกได้ #อะไร :กอด1:
-
ยูง้ออินด่วนนนนน
-
อ่านคอมเมนท์ของคนอื่นแล้ว แต่ยังไม่อ่านเนื้อเรื่อง รอตอนหน้าก่อนนะจ๊ะ
-
ถ้ากลับกัน
ยูมาเจออินทำแบบนี้มั่ง
จะเป็นยังไง
ถ้าจะถามใจคนอื่น
ก็ต้องลองถามใจตัวเองด้วย
..แตกต่างมั้ย..
อ่านมาครึ่งวัน หนุกมั่ก
ครบทุกรสเรื่องราว
ช๊อบบบบบ
-
คืออินก็อย่ากดดันยูให้มันมากนักสิ ให้เวลายูเค้าหน่อย เค้ากำลังปรับตัวอยู่นะ
และให้เรื่องน้องมาร์ชในห้องน้ำ ยูก็ไม่ได้ตั้งใจ อารมณ์พาไปล้วนๆ :hao6:
หวังว่าคงจะไม่ดราม่านานหรอกนะ
-
กรุบกริบเหรอคะ มันหนักมากเลยที่จริง อยากอ่านตอนหน้าเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำค่ะ มาต่อเร็วๆ นะคะ พลีสสสส
ตอนนี้สงสารน้องอินนะ สงสารมาก แต่ถามว่าเกลียดยูไหม ก็ไม่อีก แต่ถ้าคนผิดคือใครก็ต้องเป็นยู
มันไม่ใช่เพราะเรื่องนี้หรอก แต่ความไมีชัดเจน ไม่แน่ใจ ไม่มั่นใจ มันมาระเบิดกันวันนี้
และคนที่เผลอตัวไปเป็นยู ก็ดี ได้เคลียร์ๆ ให้หมดเปลือก บางทีอินก็เพอร์เฟคไปจนมั่นใจยากป่ะว้า กลุ้มใจพระเอกหล่อรวย
อีตอนอินบอกว่าต้องไปฟังคนที่ตัวเองรัก... พร้อมหยาดน้ำตาแบบ เฮ้ย ชอบฉากนี้มากค่ะ สายเอส ชอบเห็นพระเอกเจ็บปวด
หักอกมาหลายคนละอิน ถึงคราวจะเจ็บบ้าง สิวๆ น่า ยูรักอินจะตาย ประเด็นคือ ง้อยากไหมพระเอก ยูกล้าไปง้อไหม
อยากเห็นตอนเจอกันอีกครั้ง แต่ถ้ายูมีใครมาพันพัวนะ อินไม่อยู่นิ่งหรอก เขารักของเขามาก
โถ น้องอินพี่ ป่านนี้ไปร้องไห้อยู่ที่ไหน
สนุกมากค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
ไม่โกรธพี่ยูนะ เข้าใจความรู้สึก พี่ยูก็แค่กลัวว่าวันนึงจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีอิน
แต่สิ่งที่ทำมันไม่ถูก แต่พลาดไปแล้วก็คือพลาดไปแล้วล่ะนะ ก็หวังว่าอินจะหายงอน(เรารู้สึกเหมือนอินดูงอนๆมากกว่าไงไม่รู้อ่ะ)เร็วๆอ่ะเน้อ
-
เพิ่งมาตามค่ะ แล้วก็เจอมาม่าเลย ฮืออออออ ค้างอ่า อยากอ่านต่อ
-
ปวดใจ :katai1:
-
:o12: ดราม่าฝุดๆ
-
โอย ดราม่ารอบดึก
กว่าจะได้อ่าน ดิ้นรนจนได้ ฮ่าๆ
จริงๆ คิดเหมือนกันว่า มันมีเหตุการณ์แบบนี้บ้างก็ดีนะ
สองคนนี้จะได้เกิดการคิดอะไรบางอย่างกันได้บ้าง
คือยังไงดีละ คือเข้าใจยูนะ ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์กำลังจะไปได้ดี
แต่แบบ อินเข้ามาผิดวิธีป่ะ มันเชื่อได้แค่ไหน ไหนจะชื่อเสียต่างๆ อีก
ไม่แปลกหรอก ถ้ายูจะไม่มั่นใจในตัวอิน แถมยังโดนอั้มกวนตะกอนขึ้นมาให้น้ำขุ่นอีก
แต่เหตุการณ์คราวนี้ยูก็ผิดจริงๆ แหละ ก็นะ...จับได้คาหนังคาเขาขนาดนั้น
เอาจริงๆ เหตุผลยูก็ออกแนวไม่ผิดนะ ก็ไม่ได้เป็นแฟนกัน(ทางการ) ใช่ไหม ยังไงดี
แต่จริงๆ ก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นอยู่ดีนั่นแหละ
โอย...เครียดนะ คิดเยอะ
-
สงสารอินนนนนนนน พี่ยูช่วยเคลียร์ด่วนค่ะ
-
เราเข้าข้างน้องยูนะ คือฮีเรียกความมั่นใจไง
เพราะน้องอินแกแบบไม่น่าไว้จายยยย
น้องยูเลยคิดมาก กุมขมับ
โอ๋ๆๆๆ ยังไงน้องยูก็ไปง้ออินเร็วๆน้าาา เรารออยู่ :L2:
-
โอ๊ยย ใจจะขาดด
อินพูดมาถึงกับสะอึกก
รู้สึกเหมือน ยู ไม่คิดว่าคำแบบนั้นจะมาจากปาก อิน ไม่คิดเลยว่าจะโดนพูดใส่ ไม่เลยย
แต่อย่างน้อยก็ทำให้พี่ ยู มั่นใจได้ซะทีนะ ว่าสิ่งที่อินทำไปทั้งหมด ทำเพราะอยากทำจริงๆ ทำเพราะมีใจไม่ใช่เพราะอยากชนะ
ดีแล้ว ที่ไม่ได้กัน ดีแล้ว
ต่อไปนี้พี่ยูจะทำยังไง
-
ชอบบบบบบบ :hao7:
ชอบพี่ยู ชอบน้องอิน
ชอบอะไรอีกดี
รู้แต่ชอบเรื่องนี้จุงงงง
มาม่าเริ่มมาแล้วหรอ อย่าน้ำข้นมากนะคะ :hao5:
-
+1 ให้กำลังใจค่ะ น้องอินน่ารักอ่ะ
-
:z3: น้องอินน่าสงสารจริง
พี่ยูง้อด่วนเลย
-
ผู้แต่ง อยากได้ของขวัญวันสงกรานต์อ่ะ..............................มาอัพน้องอินกะพี่ยูเป็นของแถมวันสงกรานต์ได้ไม๊จร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา.........................ได้โปรด :z3: :z10: :z13: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อินทรีใจร้ายมากเลย
(รู้ว่าพี่ยูผิดยังจะเข้าข้าง :hao5:)
-
ยูครับ
เรื่องนี้ยูผิดเต็มประตูเลยนะครับ !!!
โถ่ น้องอินนนนอย่าร้องนะ โอ๋ๆ ( แม่ยก หัวใจสลาย )
-
ตอนนี้สงสารอินทรี จะร้องไห้ตามมม :hao5:
ครั้งนี้พี่ยูใจร้ายจริงๆ อนุญาตให้อินทรีโกรธได้
พี่ยูสับสนได้ แต่พี่ไม่ควรทำแบบนี้ :o12:
-
ถ้าพี่บิวจะทำร้ายกันแบบนี้ :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ
อ่านมาถึงตรงนี้ก็บอกได้เลยว่าเจ็บแทนทั้งคู่
แต่สงสารอินมากกว่านิดนึง
เพราะการสับสนของยูเข้าใจได้ แต่ก็ไม่ควรทำแบบนี้ปะ
-
o13 ขอบคุณที่ทำให้เกิดผลงานดีๆเรื่องนี้นะคะ
^___^ยิ่งอ่านยิ่งชอบยิ่งชวนติดตาม เป็นกำลังใจให้นะคะ>< ตอนนี้ปักหลักรออ่านตอนถัดไปค่ะ =////=
-
โธ่ยูมันก็สับสนไปตามประสาล่ะวะ อย่าโกรธนานนักนะ
(แต่ก็น่าโกรธจริงๆแหละ)
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากร้องไห้อะ สงสารพี่ยูก็สงสาร แต่สงสารน้องอินมาก ๆๆๆ อะ :monkeysad:
จะแก้ตัวยังไงก็คงฟังไม่ขึ้น แค่ห่างสายตาน้องอินแป๊บเดียวก็เกิดเหตุซะแล้ว
ไม่อยากจะโทษว่าเพราะคำพูดของอั้ม แต่เพราะความไม่มั่นใจในตัวน้องอินของพี่ยูมากกว่า
แล้วคราวนี้ขนาดพี่ยูบอกขอโทษตั้งหลายครั้งน้องอินยังโกรธมากอยู่เลย
แบบนี้พี่ยูจะทำยังไงให้น้องอินรู้สึกดีขึ้น และให้อภัยล่ะ โกรธกันครั้งนี้ดูเรื่องใหญ่ซะด้วย
ขอแค่มาม่าหมูสับพอกรุบกริบได้ไหมค่ะ อย่าเศร้ากว่านี้อีกเลย
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
เรายืนข้างพี่ยู!!!!
-
ง้ออินด่วนเลยนะพี่ยู :beat: :beat: :beat: :beat:
ทำกับอินของเราอย่างนี้ได้เยี่ยงไร ??
อินร้องไห้เลย :hao5:
ปล ถ้าตอนหน้าง้อไม่สำเร็จจะเอาพี่ยูออกจากนายเอกของดวงใจ 5555555
-
อ้าว นึกว่าจะเคลียร์กันได้ ยูทำงี้ ถึงเราไม่ได้เป็นอินเราก็เสียใจนะ
-
โล่งใจ ที่ไม่ได้ดราม่าเรื่องนัท -.-
แต่พี่ยูทำอินร้องไห้!!!
ก็สมควร เจ๊ากันไปนะ ที่ทำพี่ยูคลางแคลงใจนะ (เช๊อะ!)
เดี๋ยวตอนหน้าก็ง้อ กลับมาคืนดีกัน เป็นแฟนกันอะดิ อย่าเพิ่งๆ เดี๋ยวจบเร็ว ขอแบบตามง้อซัก3ตอน ตกลงบนล่างอีก5ตอน (เพราะเหมือนถ้าได้กันปุ๊บเรื่องจะจบเลยทันที) ฮ่าๆๆ
ปล. 'โดนตบกลางสี่แยกไฟแดง' รู้สึกยังไง? มันต่างจากสามแยกมั้ย? โดนเด็กขายพวงมาลัยตบเอาเร๊อะ!
-
อ่านมาเรื่อยๆตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนล่าสุด
กดเข้ามาอ่านเล่นๆไม่คิดเลยค่ะว่าจะสนุกจนกระทั่งหยุดอ่านไม่ได้ขนาดนี้
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคะ
-
ได้เม้นสักทีน้ำตาจะไหลเพิ่งจำยูสเซอร์ได้ :mew4:
เรื่องสนุกมากเลยค่าาา อิอิ
เรื่องของอินกับยูนี่เป็นอะไรที่ลุ้นดี ค่อยเป็นค่อยไปไม่ตกลงใจเร็วๆ
ยูจังอยู่ในช่วงสับสนก็สงสารอินมันมั่งนะ :hao7:
:pig4:
-
17 Never let him go
สาม หรือสี่สัปดาห์แล้วนะที่ไม่ได้คุยกันเลย ขี้เกียจจะนับ ไม่รู้นับทำไม ยังไงอินทรีก็ไม่ได้กลับมาอยู่ดี
ผมเดินอยู่ในร้านของวัสดุที่ต้องใช้สำหรับทำโมเดลส่งอาจารย์ ที่จริงของพวกนี้ก็มีอยู่แล้วแต่ยังขาดนิดหน่อยเลยมาซื้อไว้ตุนกับไอ้พีท ตอนแรกออกจากมอมากันหลายคนแต่ไอ้อั้มกับคนอื่นแยกกันไปหลังกินข้าวเสร็จ มีก็แต่รุ่นน้องที่ไม่มีที่ไปเหมือนกันมาเดินเป็นเพื่อน เย็นนี้นัดกันไปทำที่สตูของคณะไม่ได้กลับไปนอนที่ห้องเหมือนวันอื่น ๆ
ผมถอนหายใจ ยืนมองกรรไกรเหม่อ ๆ อันที่ใช้อยู่แม่งใครเอาไปตัดเทปกาวไม่รู้เหนียวหนึบเลย ซื้อใหม่ไปสักอันดีไหมนะ...
“ไหวปะวะพี่ยู”
เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้น มันตบบ่าผมด้วยความเคารพก่อนหยิบกรรไกรที่ถูกจ้องลงตะกร้าแล้วถอนหายใจยาวเหยียดเหมือนญาติใกล้เสีย “ยังไม่เคลียร์กันอีกเหรอ”
“เคลียร์อะไร”
“เรื่องวันนั้นน่ะ ที่จริงผมก็พอรู้อยู่ ไอ้มาร์ชเดินหัวเสียออกมาจากห้องน้ำ”
ผมจำชื่อมันได้ จำหน้าได้ด้วย แต่ไม่ได้นึกโทษอะไรมัน ถึงมาร์ชจะเป็นฝ่ายเข้าหาก่อนแต่ผมก็ผิดว่ะ ไม่รู้จะไปโยนความผิดให้คนอื่นสบายใจไปทำไม
“ไม่รู้จะเคลียร์อะไร”
“เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ”
ผมแค่นหัวเราะ แฟนเหี้ยอะไรล่ะ เปล่าสักหน่อย... ยังไม่ได้ตกลงอะไรกันทั้งนั้น แค่จำได้ว่าวันนั้นไอ้อินมันพูดว่าอะไรออกมา
รักงั้นเหรอ...
ไม่ใช่คำที่จะมาพูดพล่อย ๆ นะเว่ย
“ช่างเหอะ มึงเอาอะไรอีกไหม”
“หนม” พีทตอบแบบไม่ต้องคิด ผมเลยเอาของใช้ไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์ก่อนพามันเข้าซุปเปอร์มาเก็ต เดินเข็นรถตามรุ่นน้องเนือย ๆ แบบไร้วิญญาณ ผมมีแต่เรื่องอินทรีในหัว ไม่รู้จะจัดการยังไงได้
“ไปขอโทษมันเสียก็จบ”
พีทเปรยขึ้นลอย ๆ ผมปรายหางตามองมันแต่ก็ยังกลุ้มใจ ไม่จบเว้ย กูแทบจะทำบายศรีไปขอขมามันอยู่แล้วแต่ทางนั้นมันบอกว่าไม่พอ ความรู้สึกของอินไม่สามารถเยียวยาด้วยคำ ๆ เดียวได้ มาถึงตรงนี้ก็คิดไม่ตก น้ำหน้าอย่างผมจะไปทำอะไรได้นอกเสียจากสำนึกผิดกับตัวเองไปวัน ๆ
วันนั้นที่ทะเลาะผมก็อารมณ์ขึ้นด้วย ไม่รู้ว่าเพราะหงุดหงิดจากที่คุยกับไอ้อั้มเมื่อตอนหัวค่ำเป็นทุนเดิมอยู่แล้วหรือเปล่า แต่แย่ว่ะ บอกตรง ๆ เลย ไม่มีคำไหนนิยามได้นอกจากคำนี้แล้วจริง ๆ
“มันน่าจะใจเย็นลงแล้วล่ะวันนี้ ผมว่าพี่ไปง้อใหม่เหอะ ไอ้อินก็คงไม่สบายใจเหมือนกันนั่นแหละ”
“มันเกลียดกูแล้วมั้ง”
“ถ้าคนรักกันมันเกลียดกันง่าย ๆ โลกนี้คงไม่มีคนอกหักแล้วว่ะพี่”
ผมถอนหายใจยาวแข่งกับไอ้พีทในทีแรก เดินช่วยมันเลือกขนมเป็นเสบียงตุนไปถึงพรุ่งนี้เช้า “ไว้จะลองใหม่ก็แล้วกัน”
BMW ทะเบียน 9898 โดดเด่นเสมอโดยเฉพาะในช่วงค่ำที่นักศึกษาส่วนใหญ่กลับบ้านไปแล้ว ผมออกมาเซเว่นคนเดียว ถือใบฝากซื้อของยาวเป็นหางว่าว พกมาแต่กระเป๋าตังค์ ไม่มีมือถือมาด้วย ของพวกนั้นวางไว้เถอะครับไม่หายหรอก แต่ถ้าเป็นดินสอสเกตซ์ล่ะก็เผลอเป็นโดนกวาดเรียบ ผมสงสัยมานานแล้วว่าใครมันชอบเอาไป เรียนตั้งแต่ปี 1 ยัน ปี 5 มีแต่คนโวยว่าดินสอ – ปากกาหาย ไม่เห็นใครพูดว่าเจอของคนอื่นกันเลยสักคน ถ้าจะถามว่าที่บ่น ๆ มามันเกี่ยวอะไรกับรถหรูคันคุ้นตาก็คงเป็นเพราะวันที่ผมอยู่ดึกเผางานโต้รุ่งแบบนี้ดันเจอมันถูกจอดทิ้งไว้ข้างเซเว่นของคณะเท่านั้นแหละ
โดยอัตโนมัติผมเผลอสอดส่องสายตาหาเจ้าของรถทันที แต่มองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นวี่แวว สงสัยอยู่ติวสอบแล้วที่จอดแถวหอสมุดเต็มเลยมาแปะทิ้งไว้แถวนี้เฉย ๆ ตัวอาจจะไปอ่านหนังสือเตรียมสอบที่อื่น
“อ้าว พี่ยู ออกมาคนเดียวเหรอคะ”
ผมสะดุ้งเมื่อถูกเสียงเล็ก ๆ ทัก นักศึกษาปีสองยิ้มให้ผมตาปิด เด็กผู้หญิงตัวเท่าบ่าชื่อหงส์ เป็นหนึ่งในหลายคนที่นั่งโต๊ะเดียวกับมาร์ชเมื่อวันนั้น
“อืม หงส์มากับใครน่ะ”
“หงส์มารับมาร์ชน่ะ พอดีมันจะขอมาดูห้องสตูของถาปัตย์ เก็บข้อมูลไปทำหนังสั้นน่ะค่ะ”
ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนขอปลีกตัวออกมา แต่น้องหงส์เดินมาเกาะผมแจจนผมหันไปถาม “แล้วเพื่อนเรายังไม่มาเหรอ”
“มาสักพักแล้วค่ะ หนีไปกินช้าวกับหนุ่มอยู่ อุ้ย...หงส์ขอโทษ”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก พี่กับมาร์ชไม่ได้อะไรกัน” ผมตอบปัด ๆ แต่ใจยังระแวงถ้าขึ้นไปที่ห้องสตูแม่งก็ต้องเจอผมกับพวกไอ้พีทด้วยสิวะ ช่างแม่งเหอะ อยู่มุมใครมุมมันก็แล้วกัน
ผมไม่สนใจหงส์ต่อ เลือกซื้อขนมตามโพยที่ได้มา ส่วนมากก็ไม่พ้นเครื่องดื่มชูกำลังหรอก ส่วนน้ำแข็งที่สั่งกันเยอะ ๆ เนี่ยเดี๋ยวเอาใส่กระติกแช่ลิโพ นอกจากนี้ยังเป็นข้าวกล่อง ขนมปัง มีพลาสเตอร์ยาด้วย ดึก ๆ เหตุนองเลือดมันเยอะ คัตเตอร์บาดกันเป็นทิวแถว
“หงส์ อ้าว...พี่...”
เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ผมกับเจ้าของชื่อหันขวับกลับไป เด็กผู้ชายตัวเล็กในชุดสุภาพเหลือบมองผมกับเพื่อนแล้วหน้าซีดทันตาเห็น ส่วนหนุ่มที่หงส์อ้างว่าไปกินข้าวกับมาร์ชเดินตามกันมาหยุดอยู่ไม่ไกลกันนัก พอมันเห็นผมก็หมุนตัวเตรียมกลับไปที่รถทันที
“เฮ้ย เดี๋ยว!”
ผมตะโกนเรียกอินทรีเอาไว้ซึ่งได้ผล ชายหนุ่มเอี้ยวตัวกลับมามองแล้วยืนนิ่ง มันไม่เดินมาหาแต่ก็ไม่ได้เดินหนี
“ช่วยถือตะกร้าหน่อย”
เชี่ยยูเอ๊ย... ทำห่าอะไรของมึงเนี่ย ง้อบ้านพ่อบ้านแม่ผมไม่ทำแบบนี้แน่ แต่จนปัญญาจะคิดทันจริง ๆ ใช้งานแม่งเลยแล้วกัน ผมยัดตะกร้าสีส้มของร้านสะดวกซื้อที่ของเต็มจนเกือบล้นใส่มือมัน อินทรีไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ยอมถือเอาไว้ขณะที่ผมไปหยิบตะกร้าใหม่
“อ่า... มาร์ชมาแล้ว งั้นเดี๋ยวหงส์พามาร์ชไปดูสตูก่อนดีกว่า จะได้กลับไม่ดึก เจอกันข้างบนนะคะพี่ยู”
เด็กสาวเพียงคนเดียวพูดกับผมให้ต้องพยักหน้าให้ส่ง ๆ แล้วเลือกหยิบของอื่น ๆ ที่ยังไม่ครบใส่ตะกร้า เซเว่นตอนสองทุ่ม ไม่มีใครเลยนอกจากผม อินทรี และพนักงานคิดเงินแต่เรากลับไม่พูดอะไรกัน
“ไฟแช็กอันเท่าไรครับ”
“9 บาทค่ะ”
“คิดเงินรวมเลยครับ”
ประโยคแรกเป็นของอินทรี ส่วนประโยคท้ายเป็นของผมที่กวาดรวมไฟแช็กสีเขียวน้ำทะเลรวมกับของอื่น ๆ ไปด้วย พนักงานคิดเงินจัดการยัดทุกอย่างลงถุงเสร็จสรรพรวมแล้วได้สี่ถุงใหญ่จนผมแอบคิดว่าถ้ามาคนเดียวกลับไปแขนกูเดี้ยงแน่ งานเงินไม่ได้กันพอดี โชคดีแค่ไหนที่มีอินอยู่ด้วยมันเลยไปส่งให้ถึงหน้าตึก
“ไม่ได้เจอกันนาน”
ระหว่างทางเดินที่มีเพียงไฟสีส้มจากหลอดริมถนนอินทรีเป็นคนพูดขึ้นมาก่อน ผมถอนหายใจระบายความเครียดลงแล้วตอบมันด้วยคำถาม “อืม เป็นไงบ้าง”
“ก็ดี ใกล้สอบแล้ว”
“อยู่อ่านหนังสือเหรอ” ผมถาม แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้า “จะกลับแล้ว พอดีเจอไอ้นั่นเลยลากมันไปกินข้าวก่อน”
“แค่กินข้าว?”
อินทรีไม่ได้พยักหน้ารับ มันรวบถุงมาถือไว้มือเดียวแล้วจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ที่จริงผมไม่เห็นมันสูบนานแล้ว ไม่รู้ว่าเลิกไปหรือแค่ไปสูบไกลหูไกลตาผมเฉย ๆ
“แล้วก็เอามันไปเค้น เรื่องวันนั้น ที่จริงแปลกใจนิดหน่อยที่มันโผล่มาวอแวอะไรที่นี่ เห็นว่าเรียนมหา’ลัยอื่น”
ผมพยักหน้า แต่ก็ยังไม่มั่นใจ “...มึงไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้นใช่ไหม”
“อย่างเช่น?”
“เปล่า...” ผมเอ่ยเสียงเบา เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า อากาศช่วงนี้เย็นลง แต่ยังมีฝนตกประปราย ดาวบนฟ้าเห็นชัดกว่าทุกฤดูกระนั้นก็ยังสังเกตได้ยากเพราะเป็นท้องฟ้าของเมืองหลวง ผมมองเหมือนมีอะไรน่าสนใจนักหนา ทั้งที่ความจริงแล้วในเวลานี้อยากมองหน้าอินมากกว่าเป็นไหน ๆ
“กูขอโทษนะเว่ย...วันนั้น”
“ช่างมันเถอะ”
“เรา...” จะกลับมาคุยกันเหมือนเมื่อก่อนได้ไหมวะ?
ผมกลืนคำพูดพวกนั้นลงคอ กะพริบตาสองสามครั้งก่อนหันมายิ้มให้อิน ระยะทางระหว่างเซเว่นกับตึกคณะใกล้กันเกินไป ผมรู้สึกเหมือนยังไม่ได้คุยอะไรกับมันเป็นชิ้นเป็นอันเลยสักอย่าง ไม่รู้เหมือนกันว่ายิ้มทำไม แต่มันคงเป็นยิ้มที่แห้งแล้งเต็มทน
“ถึงแล้ว ขึ้นไปเหอะ เดี๋ยวงานก็ไม่เสร็จ”
มันยื่นถุงพลาสติกในมือคืนให้ผม เรามองหน้ากันอยู่อย่างนั้นนาน ถึงผมจะถือของเอาไว้ทั้งหมดแล้วแต่ก็ยังไม่ขยับไปไหน อินทรีนิ่งเงียบแบบนี้ ทำให้ผมหวั่นใจมากกว่ามันโวยวายเป็นเท่าตัว
“ผมไปละ”
“เดี๋ยว...”
เป็นครั้งที่สองของวันที่ผมรั้งอินไว้ ปลายคิ้วโก่งที่มักจะยกขึ้นกวนประสาทวันนี้มันลกขึ้นแทนคำถาม ของที่เพื่อนฝากซื้อพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือผมเลยแค่เดินเข้าไปให้ใกล้มันที่สุด ไม่มีมือข้างไหนว่างสำหรับกอดมัน ที่ทำได้ก็แค่วางหน้าผากซบลงบนไหล่ลาด กลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดียวกันที่ผมฉีดมาเมื่อเช้าลอยขึ้นเด่นชัด อินทรียังคงเงียบอยู่ แต่โชคดีเหลือเกินแล้วที่มันไม่ได้ผลักไส
อันที่จริง... สำหรับในวันนี้ เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
“ฉีดน้ำหอมมาด้วยเหรอ”
ผมพยักหน้าทั้งที่ซบบ่ามันอยู่ทำให้เส้นผมถูไถกับเสื้อนักศึกษา อินทรียกมือขึ้นลูบหัวผมเบา ๆ แต่ไม่กอด มันอาจจะรู้ว่าผมโหยหาสัมผัสของมันแค่ไหนถึงได้ทำเพียงแค่นี้ราวกับจงใจจะขัดใจ
“คิดถึง”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่โรยแรงเต็มที มือที่ลูบหัวในทีแรกชะงักไป อินทรีทิ้งแขนลงข้างลำตัว นั่นคงหมายความว่าถึงเวลาแล้วที่ผมต้องกลับขึ้นไปทำงาน
“ขับรถดี ๆ ล่ะ”
“อืม.. ไว้เจอกัน”
ผมยิ้มให้มันอีกครั้ง โดยที่ไม่ได้รับรอยยิ้มตอบ หันหลังเดินจากมาแม้จะยังอยากอยู่ด้วยให้นานกว่านี้ ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ ความรู้สึกของมันที่มีต่อผมหมดลงไปแล้วหรือยัง ถ้ายิ่งเซ้าซี้มันจะรำคาญมากแค่ไหน ผมไม่ใช่คนคิดมาก ไม่เคยเป็นคนวุ่นวายเวิ่นเว้อมากขนาดนี้ แต่อินทรีเป็นคนที่เข้ามาทำลายกฏของตัวเองลงทุกอย่าง
ประตูห้องสตูดิโอของภาควิชาสถาปัตยกรรมหลักเปิดออก อันที่จริงก็ไม่ใช่ของเมเจอร์ผมอย่างเดียวแต่ในช่วงที่งานเร่งแบบนี้ห้องเรียนที่ถูกใช้เป็นแหล่งกบดานจะถูกคุกคามโดยภาควิชานี้เป็นส่วนใหญ่ มีตั้งแต่ชั้นปี 1 ไปจนถึงปีแก่ พอเห็นผมถือถุงขนมเข้ามาก็ตาลุกวาวกันถ้วนหน้า
“เฮ้ย พี่ยู ไมไปเซเว่นไม่เรียกเลยวะ”
“พวกมึงเห็นในมือกูไหม ขนาดแอบไปแล้วยังต้องหิ้วมาขนาดนี้”
ผมหันไปบ่นเสียงเนือย แต่ไอ้พวกที่ตะโกนแซวกลับหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ห้องสตูนี้เต็มไปด้วยเศษกระดาษและโมเดลผุ ๆ โต๊ะสำหรับสเก๊ตซ์วางระเกะระกะและจะถูกเบียดไปรวมกันเมื่อนักศึกษาบางคนหมดแรง ต้องการพื้นที่สำหรับซุกตัวลงงีบบนพื้น
ผมเดินผ่านกลุ่มรุ่นน้อง มีมาร์ชนั่งอยู่ด้วยในนั้นแต่ไม่ได้คิดจะทักทายอะไรกัน ไอ้อั้มเห็นผมเดินมาก็ช่วยแบ่งถุงขนมมาถือเอง
“ได้ข่าวว่าเจอมัน”
“ข่าวไวเหี้ย ๆ”
“น้องหงส์ขึ้นมาก็เมาท์แตก กูจะโทรไปถามก็เสือกทิ้งมือถือไว้นี่”
ผมพยักหน้า มองไอ้อั้มแจกจ่ายเสบียงให้คนอื่นแล้วมานั่งที่โต๊ะของตัวเองที่ตัดกระดาษคาไว้ “กูรู้สึกแย่ว่ะ”
“เอาน่า เดี๋ยวก็ดีขึ้น ทำงานให้ลืม ๆ ไปก่อน”
“งานกูคงเสร็จก่อนใครอะถ้างั้น”
ผมแค่นยิ้ม หยิบดินสอกับปากกาขึ้นมาควง “แย่ว่ะ โคตรแย่”
“แดกเหล้าปะ?”
“งานไม่เสร็จนี่ดิ”
ผมถอนหายใจยาว อยากจะร้องไห้เต็มแก่ ตุ๊ดเหี้ย ๆ เลยแต่มันเจียนจะทนไม่ไหวแล้วรอมร่อ ผมที่เคยรำคาญมันจะตาย ผมที่เคยคิดว่ามันเป็นสิ่งที่อับอายในชีวิต แต่ในเวลานี้กลับเสียใจที่มันตีตัวออกห่าง
“แม่งเข้ามาในชีวิตกู ทำกูป่วนไปหมด ไม่พอใจอะไรก็ทิ้งกันได้ง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอวะ มันคิดว่าตัวเองเป็นใคร”
อั้มส่ายหน้า มันยื่นขวดเครื่องดื่มชูกำลังเย็น ๆ ให้ผม เห็นแล้วนึกถึงกระทิงแดงอุ่น ๆ ของอินทรีชะมัด
“ไปร้องไห้ก่อนไหม”
ไอ้อั้มยังเป็นคนที่เข้าใจผมดีที่สุดตั้งแต่วันแรกจนวันนี้ ผมถอนหายใจออกมา เห็นบุหรี่ที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะอั้มแล้วฉวยมาถือไว้
“ทำเหี้ยอะไร ดูดเป็นเหรอไอ้สัด”
เจ้าของตบหน้าผากผมจนหงายแล้วยื้อกลับคืนไป มันโยนไปกองกับเศษกระดาษบนพื้นพลางส่ายหน้า “ดูดไม่เป็นแล้วอย่าสะเออะ เสียดายของ งานมีก็ทำไป ทนไม่ไหวก็ไปร้องไห้ในห้องน้ำ”
“กูไม่ร้องหรอก”
“แล้วมึงจะเอาไง” ไอ้อั้มกอดอกถาม ผมเม้มปากเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ไม่ใช่ง้อคนไม่เป็น แต่คนอย่างไอ้อินผมไม่รู้ว่าควรง้อยังไงต่างหาก เพื่อนสนิทหัวเราะขึ้นจมูก เดินมายีหัวผมแล้วยิ้ม
“เป็นเอามาก รู้ตัวไหม”
ผมถอนหายใจ ปัดมือมันออกจากหัว
ไม่ต้องย้ำไอ้เหี้ย ทำไมกูจะไม่รู้ตัว...
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อที่ผมต้องมายืนหน้าคณะเศรษฐศาสตร์ด้วยความรู้สึกแบบนี้อีกครั้ง ย้อนกลับไปเมื่อปีเกือบจะถึงสองปีก่อนที่ผมถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่รอใครบางคนเลิกเรียน และหลังจากที่เห็นหน้านัทผมก็มือสั่นไปหมด แม้ความสัมพันธ์ของผมกับนัทในเวลานั้นจะเกินเลยกว่าจะมาเขินกันแล้ว แต่วันที่ตั้งใจจะขออีกฝ่ายคบอย่างเป็นทางการก็อดไม่ได้ที่จะประหม่า สายตานับสิบของคนรอบบริเวณนั้นที่มองมาไม่ได้ต่างจากเวลานี้ เพียงแต่ผมไม่ได้มาหานัท ไม่ได้มาขอไอ้อินเป็นแฟน และไม่ได้มีอะไรอยู่ในมือสักอย่าง
“พี่ยูมาหาใครคะ”
เด็กสาวหนึ่งในหลาย ๆ คนที่พอจะคุ้นหน้าอยู่บ้างเดินมาถาม ผมส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้ เหลือบมองไปยังรถยุโรปทะเบียนคุ้นตาที่จอดหน้าตึกแทนคำตอบ ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะคิกคัก ก่อนพยักเพยิดไปด้านหลังที่กลุ่มไอ้อินนั่งอ่านหนังสือกันไม่เงยหน้าเงยตาสักคน
“ยังเคลียร์เรื่องนัทกันไม่จบเหรอคะ”
“อ่า...เปล่าครับ พอดีมีธุระอย่างอื่น”
ผมตอบอีกฝ่ายอย่างเลี่ยงไม่ได้ ผู้หญิงคนเดิมไม่ได้พูดอะไรต่อผมเลยเลี่ยงไปหาคนที่ตั้งใจมาเจอ เสียงคุยที่ล้งเล้งกันในทีแรกเงียบไปเมื่อหนึ่งในหลายคนของกลุ่มมันหันมาเห็นผมเสียก่อน
“พี่ยู หวัดดีครับ”
“อืม...” ผมตอบในลำคอ จ้องไอ้อินที่ใช้เวลานานเหลือเกินกว่าจะยอมละสายตาจากหนังสือขึ้นมามองผม
“มีธุระอะไร”
จี๊ดว่ะแม่ง คำพูดคำจา กูล่ะอยากเอาส้นตีนยันหน้า “ทำไมต้องมี มาหาเฉย ๆ ไม่ได้เหรอ”
“เฮ้ย พี่ยู อย่ากวนมันเลย พักนี้มันอารมณ์ไม่ดี มีไรปะพี่ นั่ง ๆ มาหานัทเหรอ รอแป๊บนะมันไปขี้”
ผมส่ายหัว ไม่ได้หันไปคุยกับเพื่อนนัทที่เป็นเพื่อนอินด้วย ไอ้เวรนี่ชื่ออะไรผมยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ
“ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย”
“พี่ยูคร้าบ ไปกับผมดีไหม อย่ายุ่งกับอินมันเลย จะเคลียร์อะไรกันเอาไว้นอกมหา’ลัยเหอะพี่ จะสอบแล้วเดี๋ยวได้โดนทัณฑ์บนกันหมด ผมเลี้ยงข้าวเลยก็ได้เอ้า”
ผมระบายลมหายใจออกมายาวเหยียดยังไม่ทันได้พูดอะไรไอ้คนพูดมากก็ลุกมาจับแขนผมไว้ ถูลู่ถูกังเดินออกมาจนอินทรีต้องเป็นฝ่ายปรามเพื่อนตัวเอง
“อย่าเสือก ไอ้หนุ่ม”
“เฮ้ย แต่...”
“เดี๋ยวกูมา” อินทรีพูดแล้วปิดหนังสือลงโดยมีกระดาษเอสี่คั่นเอาไว้ เพื่อนที่ชื่อหนุ่มของมันอ้าปากพะงาบ คงเข้าใจว่าผมกับอินทรีมีเรื่องกันอีก แหงล่ะครับ หน้าตาบุญไม่รับทั้งคู่เสียขนาดนี้ แต่ถ้าบอกว่ามางอนง้อกันอะไรทำนองนั้นคงเป็นเรื่องมหัศจรรย์สำหรับคนนอกเสียมากกว่า
“อย่ามีเรื่องกันนะโว้ยพรุ่งนีเช้าสอบ”
อินทรีพยักหน้าให้เพื่อนแล้วเดินล้วงกระเป๋านำมาที่รถ ผมเปิดประตูข้างคนขับเข้ามานั่ง ส่วนเจ้าของก็เข้าประจำที่ของมัน
“จะไปไหน”
“กินข้าว”
“นี่มาชวนผมไปกินข้าวจริง ๆ น่ะเหรอ”
ผมเงียบแทนคำตอบ กอดอกแล้วมองออกไปด้านนอก กลุ่มเพื่อนมันยังชะเง้อคอมองด้วยความเป็นห่วงไม่เลิก
“จะไปกินที่ไหน”
“แล้วแต่มึงเลย”
“ยูเป็นคนชวนผมนะเว้ย”
ประโยคหลังบ่งบอกอารมณ์ของคนพูดได้ดี ไอ้อินรำคาญที่จะต่อล้อต่อเถียง คงอยากรีบคุยให้มันจบ ๆ ไปมากกว่า
เพียงแต่ว่า.. ผมไม่ได้อยากจะจบกับมันสักหน่อย
“ร้านแถวนี้ก็ได้ ต้องกลับมาอ่านหนังสืออีกไม่ใช่เหรอ”
“ช่างแม่งเหอะ จะกินอะไรก็พูดมา อย่าทำตัวน่ารำคาญ แล้วทีหลังจะไปไหนก็โทร ไม่ต้องมาที่คณะ อยากเจอไอ้นัทมันนักหรือไง”
อยากเจอกับผีน่ะสิ มึงไม่รู้หรอกว่ากูทำใจขนาดไหนก่อนมาบุกรังเศรษฐศาสตร์ เจอนัทไม่ได้น่ากลัวเท่านัทถามว่าผมมาทำอะไรที่นี่ คิดว่าสนุกนักหรือไงกับการพูดอ้อมแอ้มว่ามาเพื่อที่จะเจอกับอดีตศัตรูหัวใจตัวฉกาจ
ผมถอนหายใจ ท้าวคางมองออกไปนอกรถ ไอ้อินขับออกจากมหาวิทยาลัยแล้วแต่ไม่ได้ไปไหนไกลนัก ก่อนแวะร้านอาหารตามสั่งที่ผู้คนไม่หนาตา
“กะเพราไก่ไม่เผ็ด ไข่ดาวมะตูมสอง”
อินทรีสั่งให้ผมเสร็จสรรพทันทีที่ถึงโต๊ะก่อนหันมาเปิดน้ำขวดเพราะไม่ยอมกินน้ำเติมจากเหยือกตามนิสัย
“มีอะไรจะพูดก็พูด”
“ไม่ได้มีอะไร ก็บอกไปแล้วว่ามาชวนไปกินข้าว”
“ยู อย่าเล่นลิ้น”
“มึงก็เลิกงอนเป็นสาว ๆ สักทีสิ” ไอ้อินเหลือบตาขึ้นมองผมแล้วยืดตัวนั่งพิงเก้าอี้ไม้
“นี่มาง้อเหรอ”
“ก็มึงบอกว่ารักกู”
“พี่ไม่จำเป็นต้องมาง้อคนที่บอกว่ารักพี่ทุกคนก็ได้นะ ลืมมันไปเหอะ เรื่องวันนั้น”
“แล้วมึงลืมเหมือนกูไหมล่ะ” ผมถามกลับทันที อินทรีแค่นหัวเราะแล้วหลบตา
“ยูพูดมาเลยดีกว่าว่าต้องการอะไรจากผม ไม่ชอบแบบนี้ อยากได้รับตัวเล็ก ๆ น่ารักผมก็ถอยให้แล้วไง เหนื่อยว่ะ ไม่รู้ว่าวิ่งตามอะไรอยู่”
“บทจะถอยมึงก็ถอยแบบนี้เลยน่ะเหรอ” ผมถามพลางจ้องหน้ามัน อินทรีเหลือบตาขึ้นสบผมนิดเดียวแล้วเบือนหนีไปทางอื่น
“อย่าทำเหมือนผมสำคัญนักได้ไหม ผมเอาใจยูไม่ถูก”
“ก็ไม่ต้องเอาใจ แค่ให้เหมือนเดิม กูผิด กูขอโทษ ทำยังไงให้มึงหายโกรธได้ แบบนี้กูไม่สบายใจเลยพูดตรง ๆ”
ข้าวกะเพราไก่ไข่ดาวไม่สุกมาเสิร์ฟแล้ว อินทรีไม่ได้ตอบอะไร มีเพียงผมที่ยังเฝ้ารอว่าบทสนทนาของเราจะไม่สิ้นสุดลงแค่นั้น แต่จนแล้วจนรอดอีกฝ่ายก็ยังไม่บอกว่าผมต้องทำยังไงมันถึงจะหายโกรธ
อินทรีเรียกเก็บเงิน เป็นมื้ออาหารที่สั้นที่สุดที่เราเคยกินด้วยกัน เป็นช่วงเวลาที่อึดอัดจนไม่รู้ว่าจะบรรยายออกมาได้ยังไง ผมลุกเดินกลับไปที่รถ วางเงินค่าอาหารทิ้งไว้โดยออกส่วนของไอ้อินให้ด้วย อีกฝ่ายทำหน้าไม่พอใจ ยัดเงินคืนใส่มือผมลวก ๆ
“ไม่ต้องมาจ่ายให้”
“กูชวนมึงมา กูจะจ่ายให้ จะทำไม”
“เก็บเงินไว้เลี้ยงเด็กของยูเหอะ”
“มึงจะเอาจริง ๆ ใช่ไหม!”
ผมผลักอกมันจนถอยหลัง ไอ้อินมองผมด้วยแววตาดุดัน จำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ชกกับมันไปนั่นเมื่อไร แต่ชะรอยแล้วจะได้มียกใหม่เร็ว ๆ นี้
“อย่ามาใช้กำลัง ผมไม่ชอบ”
“มึงก็ไม่ชอบกูแล้วนี่ ต้องแคร์อะไรด้วยวะ”
ผมผลักไหล่มันอีกรอบ อินทรีถอนหายใจทิ้งพลางยกมือขึ้นกุมขมับ พอผมเดินเข้าไปใกล้มันอีกครั้ง รอบนี้แขนใหญ่ไม่อยู่นิ่งเหมือนเดิมแล้ว อินทรียกมือขึ้นรวบผมเข้าหา เรายืนกันอยู่หน้าร้านข้าวที่ในทีแรกทำท่าจะมีเรื่องกันแต่ในตอนนี้กลับเป็นไอ้อินกอดผมไว้ด้วยแขนข้างเดียว
หมับ!
ช็อกสนิท...
ผมยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก พอจะถอยหลังกลับไอ้อินก็ยิ่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น แขนข้างเดียวไม่เพียงพออีกต่อไป มันยกมืออีกข้างขึ้นโอบรอบเอว ก้มหน้าลงใช้จมูกซุกลงบนบ่า ผมยืนกะพริบตาปริบอยู่ตรงนั้น ได้ยินเสียงหัวใจฃัดเจนแต่ไม่แน่ใจว่าดังมาจากฝั่งไหน อกด้านซ้ายของผมหรือมัน
“ไหนว่าเป็นคนใจเย็น กับผมแล้วทำไมอารมณ์ร้อนตลอด”
อินทรีพูดเสียงอู้อี้ สูดลมหายใจเข้าลึกจนได้ยินเป็นเสียงฟอด “ฉีดน้ำหอมที่ซื้อให้อีกแล้ว”
“เออ... ก็มันวางไว้ ไม่ได้ใช้ก็กลัวระเหย”
“คิดถึงผมก็พูดมาสิ ทำเป็นฟอร์มทำไม ยูง้อผมอยู่นะ”
ผมหลุดหัวเราะ เป็นการหัวเราะในรอบหลายวันที่ผ่านมา อินพูดถูก ผมคิดถึงมันเลยหยิบน้ำหอมที่เจ้าตัวซื้อไว้มาใช้ เป็นกลิ่นเดียวกับที่มันฉีดแต่ไม่ว่าจะยังไงความรู้สึกเวลาได้กลิ่นก็ไม่เคยเหมือนตอนที่ผมได้กอดมันอยู่อย่างนี้
ผมยกมือขึ้นกอดมันตอบ
“เลิกง้อแล้ว ง้อยากง้อเย็นฉิบหาย”
อินทรีกระชับแขนผมแน่นอีกครั้งก่อนคลายให้เบาแรงลงก่อนเฉลย “ผมแค่อยากให้ยูง้อเอง”
ผมยิ้มและยังคงกอดมันอยู่อย่างนั้น เกมนี้มันชนะ ผมยอมจริง ๆ หลอกให้คิดว่ายังโมโหอยู่ได้ตั้งนาน ง้อจนผมปวดกบาลแทบแยกว่าต้องทำยังไง มีทางไหนที่ทำให้มันหายโกรธได้บ้าง
“ผมน่ะใจอ่อนตั้งแต่ที่เจอวันนั้นแล้วรู้ไหม แค่ยูบอกว่าคิดถึง ผมก็โกรธไม่ลงแล้ว แย่ชะมัด”
“ไม่แย่หรอก” ผมบอกก่อนจะค่อย ๆ ผละออกมา “ถ้ามึงโกรธกูนานกว่านี้ กูต่างหากที่จะแย่”
ไอ้อินยักยิ้มที่มุมปาก เสยเส้นผมที่ปรกลงมาปกหน้าผากผมไปด้านหลังแล้วโน้มตัวลงมาจูบเร็ว ๆ มันก็เป็นเสียอย่างนี้ ทำเหมือนผมเป็นเด็ก ๆ ไปได้
“ทีหลังไม่เอาแล้วนะยู ผมแม่ง...เจ็บจนเหมือนจะตายเลย” พูดพลางจับมือผมเอาไว้ ใช้นิ้วหัวแม่มือคลึงเบา ๆ ที่หลังมือ
“ถึงไอ้เด็กนั่นจะสารภาพก็เหอะว่ามันเข้าหายูก่อน ผมก็ยังเจ็บอยู่ดี”
“อืม ไม่ทำแล้ว”
ผมรับปากมันใหม่ เข็ดครับ เข็ดจริง ๆ ง้อยากแบบนี้ใครจะเสี่ยง โมโหหึงรุนแรงอีกต่างหาก วันดีคืนดีแม่งฆ่าปาดคอผมหมกห้องน้ำขึ้นมาทำยังไง
“ผมถามจริง ๆ นะยู ที่ทำไปเพราะผมเองให้ยูได้ไม่มากพอหรือเปล่า” คนพูดสบตากับผม เม้มริมฝีปกจนเป็นเม้นตรง “ผม..ยังรักยูได้ไม่พอใช่ไหม?”
“....ไม่ใช่แบบนั้น”
“ยู” เสียงอินทรีพูดเบาและเต็มไปด้วยความสั่นไหว “ถ้าผมยังไม่ดีตรงไหน บอกผมได้ไหม ที่ผมบอกว่ารักยู ผมพูดจริง ๆ นะ ผมไม่อยากเสียยูไป”
ผมเงียบ พยายามมองหน้ามันที่เบือนสายตาลงต่ำ กระนั้น อินทรีก็ยังหลบหลีกการสบตากับผมสำเร็จ
“ถึงจะบอกว่าห้ามทำแบบนี้อีก แต่รู้ไหม ต่อให้ยูทำร้ายผมซ้ำ ๆ ผมก็ให้อภัยยูอยู่ดี ถ้ามันจะต้องเป็นอย่างนั้น ถ้ายูหยุดไม่ได้จริง ๆ ผมขอร้อง ยูช่วยบอกผมว่าผมต้องทำยังไงให้ยูพอ”
“ทำยังไงยูถึงจะรักผม มีแค่ผมคนเดียว”
ผมไม่ได้ตอบ แต่เดินเข้าไปใกล้มันมากขึ้นจนปลายเท้าเราอยู่ชิดกัน และต่อจากนั้นคือผมเองที่เข้าไปกอดอินทรีเอาไว้ทั้งตัว
“กลัวเหี้ยอะไรของมึง”
ผมไม่รู้ว่าประโยคนั้นกำลังพูดกับมันหรือตัวเอง แต่อ้อมกอดของอีกฝ่ายที่รัดรึงจนแทบหายใจไม่ออกแสดงให้เห็นชัดว่ามันกำลังหวาดกลัวมาแค่ไหน ความอ่อนแอที่มันเผลอแสดงออกมา ความโกรธเกรี้ยวที่แลดูไร้สาระ
“ยูสำคัญกับผมมาก รู้ตัวหรือเปล่า”
“อืมรู้แล้ว”
“ยู...” ผมทำเสียงฮึดฮัด ไอ้บ้านี่ ง้อแล้วทำไมมันเวิ่นเว้อมากกว่าเดิมวะ คนฟอร์มเยอะฟอร์มจัดมันหายไปไหน
“อย่าทิ้งผมไปนะ”
นั่นเป็นอีกครั้ง ที่ผมเผลอพยักหน้ารับคำมัน..
TBC
วันพุธแล้วหรออ ไวจังงงง
วันนี้มาลงให้เป๊ะ ๆ เลย เพิ่งลุกออกจากวงไพ่มา วันหยุดยาวรวมญาติก็เงี้ย ไม่ได้เล่นสงกรานต์ไม่เป็นไร กินตังค์ญาติพี่น้องก็อิ่มเอมใจแล้วค่ะ :hao6:
หยุดหลายวันเราไปส่องในกระทู้แนะนำนิยายมา มีหลายคนอุตส่าห์แนะนำเรื่องนี้ด้วย พับเพียบงาม ๆ แล้วกราบแนบตักขอบพระคุณค่ะ คนอ่านชอบเราก็ดีใจ มีมาม่าพอขลุกขลิกรสหมูสับเบา ๆ กันนิดหน่อย อย่างที่บางคอมเมนต์ว่า อินมันจะงอนได้ซักแค่ไหนเชียว พี่ยูของเราน่านักขนาดนี้ ใจแข็งนักก็เกินไปแล้ว
ไม่เคยแต่งนายเอกซึนขนาดนี้มาก่อนเลย บทจะง้อนี้ไม่รู้ว่าควรเขียนยังไงดีให้แลดูไม่เสียฟอร์ม ตอนนี้น่าจะพอถูไถกันไปได้เนอะ :hao4:
วันหยุดยาวใกล้หมดแล้ว ชาร์จพลังเต็มที่สำหรับวันใหม่นะคะ สุขสันต์วันพุธ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันค่ะ :m1:
(https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQKeQCq8ZLJgbce9A0UQiynxnleg_IJeAqjO7phOX3sizw8B1mvcg)
-
อินเอ้ยยยยยยยยยยย
-
รออ่านก่อนนอน คนแต่งมาตรงเวลามากกกกอ่ะ อิอิ
เป็นการง้อที่เข้ากับความซึนสุดๆของพี่ยูจริงๆ ตอนแรกง้อดีๆ ตอนหลังจะตีกับเค้าซะงั้น 5555
มีฉีดน้ำหอมเพราะคิดถึงน้องด้วย พี่ยูนี่น่ารักจริงๆน้าาา อย่างงี้น้องอินจะโกรธนานได้ไง
-
นี่ อีตายู
ถ้าหล่อนยังไม่รวบรัดน้องอินเนี่ยะ
ชั้นจะเอาเองละนะ
ตอนนี้น้องอินมาวิน เอาใจพี่ไปทั้งดวง
น้องอินน่ารัก อ่อนไหว โดนมารยาพี่ยูแค่คำว่าคิดถึงก็อ่อนระทวย
พี่ยูก็นะ ตกลงเป็นแฟนเหอะ แค่นี้ก็ชัดเจนใความรู้สึกมากพอละนะ
ให้อินแสดงควมรู้สึกฝ่ายเดียว ถึงมันจะรู้ใจ แต่คำพูดมันก็สร้างความมั่นใจนะเว้ยยยยย // เสียงมาดามมด
อยากตื่นมาพรุ่งก็เป็นวันพุธอีกรอบเลยได้มั้ยอ่ะ อิอิ :mew4:
-
โถววววว งอนได้แค่นี้จริงๆสินะ พี่ยูน่ารักขนาดดดด
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ตบมือสามแปะ พี่ยูง้อได้น่ารัก ตามสไตล์เมะเก่า(หรอ???) 555
ชอบอ่ะ นิยายเวสต์เคะดูไม่สาวดี เรื่องนี้นิสัยอินทรีสาวกว่าพี่ยูอีก แต่ก็เข้าใจนะว่ายังเด็ก
อ่านตอนแรกๆของเรื่องรู้สึกว่าอินทรีร้าย ต่พออ่านไปเรื่อยๆได้ทำความรู้จักกับอินทรีพร้อมๆกับพี่ยู
รู้สึกว่า นางเป็นเมะที่น่าสงสารพอตัวเลย...ก็อย่างนี้ละนะ ความรัก ต้องใช้เวลากว่าจะเรียนรู้และเข้าใจ อร๊ากกกก อินอ่ะ :katai1:
-
อุตะ ไม่ไหวแล้น บางทีอินก็นิสัยเด็กอย่างประหลาด น่ารักกกกก
แต่แบบนี้แหละ รักเด็กก็ต้องอย่าให้เด็กงอนนะจ้ะพี่ยู
รอบนี้เด็กหึงแรง แต่พี่ยูสภาวะจิตใจซบเซาอย่างเห็นได้ชัด คราวนี้มั่นใจกันได้ทั้งคู่แระชิมิ
จะมีดราม่าไรอีกมั้ย ><~~~~
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย ในที่สุดเค้าก็ดีกันแล้นนนนนนน นึกว่าน้องอินจะไม่ให้อภัยพี่ยูซะแล้วอีก นี่ก็พลอยใจเสียไปกับยูด้วยเลย
ยูวววววววววววววววววจำไว้เลยนะ อย่าพลาดอีกนะรอบนี้อ๊ะะะะ
-
โหยยย จะด่าเราไหมเนี่ยถ้าเราบอกว่า "ยังดราม่าไม่สะใจเลยอะค่ะ" 55555555
มันก็โอเคแหละที่พี่ยูไปง้อ แต่อินซึนขนาดนี้....แหม่ เค้ามาง้อหน่อยได้ใจใหญ่เลย เล่นตัวนะๆ
ถ้าเราเป็นพี่ยูคงแบบ...ด่าแล้วเลิกง้อไปละ (เราขี้รำคาญ ง้อยากนักก็งอนกลับเลยเถอะงั้น ฮ่าๆ)
แต่นะ ห่างกันเกือบเดือน คงนานพอพิสูจน์ความรู้สึกตัวเองกันได้แล้วแหละ
มาม่าพอกรุบกริบ จากนี้แสดงว่าจะหวานกันแล้วใช่ไหมคะ? 5555
-
ว้ายหวาน อินใจดีจัง แค่ยูพูดคิดถึงแค่เนี่ย ยอมให้เลยอ่ะ :o8:
ง้อกันจนกระเพราะหวานเลยล่ะสิ เขินแทน
รอตอนต่อไปค่ะ+1 :mew1:
-
อร๊ายยยเค้าดีกันแล้วววววว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เขาดีกันแล้วววววววววว
ในที่สุดอินก็ใจอ่อนให้พี่ยูจนได้
อินมันน่ารักแหะ
:hao3: :hao3:
-
ต๊าย นึกว่าจะเคลียร์กันไม่ได้ซะแล้ว
อินเจ้าเล่ห์ว่ะ แต่พี่ยูก็ยังฟอร์มอยู่ดี 555+
-
เห้ยอิน หายเร็วไปป่ะ :angry2: ยูแม่งซึนได้อีกอ่ะรู้สึกแบบ :katai1:
สำคัญเลยเนี่ยคือเมื่อไหร่จะได้กัน (อ้าวเลว) :hao7: อิอิ
-
สุดท้ายนายอินก็งอนได้แค่นี้จริงๆสินะ...
เค้าดีกันแล้ววววววววววววว :mc4:
-
พี่ยูง้อไม่เก่งแต่ก็พยายามน่าดู
ถ้าสองคนนี้เปิดตัวเป็นแฟนเมื่อไหร่ คนอื่น ๆ ที่ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางคงได้ช็อคกันบ้างล่ะ
-
คือน้องอินนางก็จ้องจะคืนดีอยู่แล้วงานนี้เลยง่าย
ต่อไปก็รวบหัวรวบหางเลยนะ คริ
-
โหย สบายใจ รอตอนหวานๆ บ้าง หวานกันบ้างสิตัว :hao3:
-
เยยยยยยยยยยยยย่่ คืนดีกันแล้ววว
ขำกับการง้อของพี่ยูมาก คนอะไรจะซึนขนาดนี้
เกือบได้มีวางมวยกันอีกรอบแล้วมั้ยละ อิอิ
-
เห็นแล้วกรี๊ดก่อนเลยค่ะ กรี๊ดแตก แบบลืมว่าวันนี้วันพุธ ลืมว่าจะมาอัพ
แอบรู้สึกเซอไพรส์เลย 55555
แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ ไม่อยากให้นานเท่าไร สงสารอะ ทั้งอินทั้งยู
แต่ถ้ายูร้องไห้จะแบบ &^%&I(**))*&^&^$^%%^&*U!!!!!!!!!!
โอ๋ๆ น้องอิน
รวมเล่มเถอะค่ะ พลีสสสสส โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
-
กิ๊ดดดดดด อึมครึมมาทั้งตอน ฉากสุดท้ายยิ้มอ้ะ หน้าบานเลยยยย
พี่ยูววววว :hao5:
-
อยากให้ถึงวันพุธอีกครั้ง....เค้าจะตกลงเป็นแฟนกันได้หรือยัง???
อิน...นายหล่อมมากๆๆๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ยูมึนได้อีก 5555
ส่วนน้องอินน่ารักมากๆ แพ้ทางพี่ยูตลอดเลย
คนเขียนเก่งมากเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เป็นอีกตอนที่อ่านย้ำ ๆ ซ้ำ ๆ ใช้เวลาอ่านเหมือนอ่านซักสองรอบสามรอบ ไม่อยากให้จบตอนเลยค่ะ
สนุกมาก ๆ ทึ่งกับความพยามง้อของพี่ยู ไม่คิดว่าพี่ยูจะกล้าทำ เหมือนมันไม่ใช่พี่ยูเลยอะ แต่พี่ยูก็ทำ
ทั้งเรื่องน้ำหอม และตอนพูดว่าคิดถึง ซึ้งมากเลย และถึงน้องอินจะบอกว่าพร้อมให้อภัยพี่ยูทุกครั้ง
แต่ถ้าการโกรธกันมันทรมานหลายฝ่าย(รวมคนอ่าน) ก็อย่าโกรธกันอีกเลยนะคะ
และในเมื่อรับปากว่าจะไม่ทิ้งน้อง ก็ยอมรับว่าหลงรักน้องเอามาก ๆ ได้แล้วนะพี่ยู อิอิ
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปนะคะ :pig4: :กอด1:
-
คืนนั้นเอาจริงๆ
อั้มเลยยยพูดให้ยูมันคิดมาก
น้องอินก็คิดมาก
เห้อออ ผ่านไปเรื่องนึง
อย่างน้อยกับมาร์ชคืนนั้นพี่ยูก็ได้เช็คหัวใจตัวเองนะ 55555
รักคนแต่ง รออ่านน๊าาา ^^
-
มันเป็นการง้อที่มุ้งมิ้งน่ารักมากอ่ะ
ทุกอย่างลงตัวสุดๆ แต่ใจเราระแวงตลอดเลยเพราะมันหน้าร้านอาหารตามสั่ง
แอบระแวงว่าจะมีใครมาขัดอารมณ์ป่าว แบบเจ้าของร้านตะโกนด่าว่าเกะกะไรงี้
-
กรี้สสสสส และแล้วก้ดีกันแล้ววววว ดีใจเว่ออ น้องอินแอบมุ้งมิ้งนะคะ :-[
-
เขาดีกันล้าววววว
พี่ยูง้อได้ซคนดีนะ 5555
สุดท้ายอินก้อใจอ่อนเพราะคำว่า
คิดถึง คำเดียว
ตอนต่อไปคงจะแหววน่าดูเลย
-
พูดอะไรกลับไปให้อินหน่อยก็ดีนะยู
เด็กกำลังเฮิร์ท
ดีแล้วที่ดีกันได้ ทำเราเสียน้ำตาเสียตอนที่อินทรีไม่กอดตอบตอนแรกนะ :hao5:
-
ดีกันแล้ว คนอ่านก็ค่อยยังชั่ว :เฮ้อ:
-
จับรวบหัวรวบหางได้แล้วอิน
มีผัวเดี๋ยวต่อมซึนก็ฝ่อเอง/อุ๊ปส์
-
เย้วววววววว ดีกันแล้วววว
พี่ยูอย่าทำอีกนะจ้ะ
-
พี่ยูฟอร์มเยอะชริงๆเลย อินน่ารักมากกกกกกกกก ดูเด็กน้อยอ้อนเป็นลูกหมาเลยยยยยย น่ารักอ่ะ
-
งื้อออออ พี่ยู น่ารักชิหายอ่ะ :)
-
ดีกันแล้ว :impress2: ชอบตอนพี่ยูบอกน้องว่าคิดถึง
แหมๆ น้องมันคงงอนได้ไม่นานหรอก รักขนาดเน้ :กอด1:
-
ยูง้อได้น่ารักมาก
-
อินน่ารัก :-[
-
พี่ยูน่ารักที่สุด มุ้งมิ้ง กุ๊งกิ๊ง งิงิ แง่มแง่ม
-
เพราะอะไรที่เป็นครั้งแรกของยูด้วยแหละ เลยทำให้อะไรมันยากขึ้น ต้องลองแล้วหล่ะยู รับรองอินเลิกเวิ่น ง้อง่ายเลยคราวนี้ :laugh:
-
กลับมาอ่าน หลังจากเขาคืนดีกัน แหม พี่ยูยอมถึงขนาดนี้แล้วนี่นะ
-
พี่ยูง้อนิดเดียว อินเวิ่นยาว
อยากให้ยูง้ออีก โมเม้นท์ที่บอกว่าคิดถึงหน้าตึกมันช่าง...........
-
ง้อได้สำดร้จแล้วเย้ แต่ก็ยังไม่เชื่อใจอินทรีเต็มร้อยอยู่ดี กลัวว่ามีอะไรแฝงไว้
-
พี่ยูขี้ซึนมาก
ชอบอินตอนนี้ขี้อ้อน><
-
คู่นี้น่ารักตลอดดดดด อิจฉา
-
ไหนๆก็ คืนดีกันแล้ว :katai2-1:
รวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวเลยลูก :hao6:
-
ชอบๆๆๆๆอ่ะ
อยากให้ถึงวันพุธเร็วๆๆ
ไม่เคยติดตามเรื่องไหนมากขนาดนี้เลย
ปกติจะรอให้เยอะๆแล้วค่อยอ่านทีเดียว
แต่นี่อดใจไม่ีไหวทุกทีเลย
อยากอ่านไปนานๆๆๆๆๆๆนะค่ะคนเขียน
ชอบมากๆๆ
-
ดีกันแล้วๆๆ
คนอ่านหัวใจจะวาย
-
ยูนี่โคตรอ่อยอ่ะ ฮือออ
ต้องรับผิดชอบน้องอินด้วยนะ กิกิ
ดีกันแล้ว ฉันก็สบายใจ
ฮืออ
-
1+ยู อิน น่ารักว่ะ :mew1:
-
:ling3:ตอนนี้น้องอินดูมุ้งมิ้งมากกกกกกกกก :mew1:
แต่น่าร๊ากกกกก เอาใจไปเลย
-
ง้อซะน่ารัก?เลยยูจัง :laugh:
อินเนี่ยแพ้ทางยูสุดๆ เป็นเมะที่น่าสงสารมั้กๆ คริ
แต่ชอบแบบนี้อ่ะ ปกติเจอแต่เคะตามง้อ ฟินนนนน :heaven
:pig4:
-
อ๊ากกกกกกกก เขินนนนนนนนนนน อยากให้วันพุธเร้วๆๆๆๆๆๆ
-
อิน้องอินนี่ลีลาเยอะนะ
ปล่อยให้พี่ยูง้อตั้งนาน :hao3:
ตอนต่อไปจะหวานแล้วใช่รึเปล่าาาาาา :hao7:
-
เค้าดีกันแล้ววววววว :mew3:
แหมน้องอินก็เล่นซะพี่ยูใจเสียเลยตอนเเรก
พอตอนหลังก็ต้องยอมเพราะรักพี่ยูมากนี่เนาะ :hao7:
ส่วนพี่ยูบอกรักน้องอินได้แล้วนะคะ น้องอินบอกชัดๆเเล้วนะคราวนี้
ถ้ายังมัวสบสนอีกจะยุให้น้องอินรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวซะเลยยย :hao3:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ดีกันแล้วว อินใจง่ายจิงๆเลย ยูง้อหน่อยยอมแล้วอะ แต่แบบนี้ยูกับอินน่าจะเดินต่อไปอีกก้าวเนอะแบบว่ายูใจอ่อนยอมเปนแฟนอินนะ (อินรีบขอยูเปนแฟนไวๆนะ จะได้หวานๆกันมากกว่านี้
-
:mew1: :mew1: :mew1: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ิ :hao5:
อินทรีย์อ่อนว่ะ ถถถถถถถถถถถถถถถถ
นึกแล้วเชียวว่าต้องใจอ่อนตั้งแต่เจอกันหน้าเซเว่นแล้วพี่ยูบอกว่าคิดถึง
ไม่แน่จริงเบยยยยยย บุ้ยๆๆๆๆ 555555555
แต่ง้อง่ายแบบนี้ก็ดีน้า หลังจากนี้จะกลับมาหวานกันอีกรอบแล้วใช่มั้ยคะ? กร้ากกกกกกก
นี่เอาจริงๆ นะ ตอนแรกกลัวว่าน้องอินจะหลอกเอานิสสันมาร์ชไปขี่เล่นแล้วทิ้ง(?) เหมือนที่เคยทำ
กับน้องคิวมากเลย กร้ากกกกกก ดีแล้วที่ไม่ทำ เก็บไว้ทบต้นทบดอกกับพี่ยูคนเดียวเนอะ >_<
สารภาพว่าอยากเห็นพี่ยูร้องไห้มากเลยค่ะ 5555555555
นี่แอบบิ้วตามพี่อั้มนะ ร้องดิ ร้องดิ ร้องเลยพี่ยู ซึนๆ แบบพี่ยูมานั่งร้องไห้นี่คงน่ารังแกมาก แฮ่กๆๆ (จิตมาก)
ตอนนี้ยิ่งเห็นชัดมากว่าน้องอินรักพี่ยูมาก :hao5:
รักแบบยอมพี่เค้าได้ทุกอย่างเลยลูก โง้ยยยยย พี่ยูรับปากน้องแล้วคราวนี้ทำให้ได้นะ อย่าผิดสัญญาอีกนะ
เราไม่อยากเห็นน้องอินเสียใจ ฮือออออออออออออ
“อย่าทิ้งผมไปนะ”
อ่านแล้วแบบ ฮืออออออออออออ TvT
ประโยคนี้ถ้าพี่ยูทำไม่ได้ เราจะไปขโมยหมาบับเบิ้ลที่บ้านบอกเลย!
-
:hao5: อินใจแข็งอ่ะ แกล้งพีายูขนาดนี้ ไอ้เราใจไม่ดีไปด้วย ฝากถึงคนแต่งกินตังค์ญาติแล้วเอามาแบ่งเราด้วยนะ แฮร่ร่ร่ร่...ไม่เกี่ยวาิสินะ :hao6:
-
น้องอินน่ารักจริงๆเลย เหมือนเด็กน้อยขี้อ้อนจริงๆเลยน่ะ >,<
-
:katai2-1: ดีกันซะทีนะ อิ่มจริงๆสำหรับมาม่าชามนี้ อย่าเกิดขึ้นบ่อยนักนะ สงสารหัวใจคนอ่านบ้าง เจอเข้าไปแบบว่านอยด์เลย (ชั้นอินมากจริงๆ) บอกเลย อินเอ้ย แกมันไอ้เด็กขี้อ้อนจริงๆเลยนะ หมั่นเขี้ยว หมั่นเขี้ยว หมั่นเขี้ยว :m11:
-
ถ้าเราเป็นอินก็หายงอนตั้งแต่ยูบอกคิดถึงแล้วล่ะ ใครจะไปใจแข็งอยู่ได้
-
อินนี่นับวันยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อยๆ
ปล. ใครจะกดใครวะเนี่ย
-
เอามาฝากเหนแล้วนึกถึงอินกะพี่ยูเลย
[attachment deleted by admin]
-
ฮ่าๆ พี่ยูแมนมาก เป็นเคะแบบที่ชอบสุดๆเลย
ละดูพี่แกง้อแล้วสงสารอิน นี่ทุ่มสุดตัวแล้วเหรอคะพี่ยูววววววววววว
เขาดีกันแล้วเราก็ปลื้มใจ :กอด1:
-
เฮ้อ โล่งใจ อ่านกันทีละตัวอักษรเลยค่ะ ลุ้นว่ายูจะง้อสำเร็จมั้ย อินทรีใจแข็งมากสุดๆๆๆ
ชอบตอนเพื่อนอั้มบอกเป็นเอามากนะ เหมือนยูเป็นเด็กน้อย รู้สึกเอ็นดูขึ้นมาเลยอ่ะ
ยูง้อได้แข็งมาก แต่ก็เป็นยูดี น่ารักนะ เอาน้ำหอมเขามาฉีดเพราะคิดถึง ไม่มีมือก็เอาหน้าซุกซะเลย
แค่ครางว่าคิดถึงใจอินทรีก็ยวบไปหมดละ คิดว่าจะหายโกรธตั้งแต่วันนั้น เปล่าจ้าต้องมีช็อตสองกันอี๊ก
ตอนอินบอกยูว่าเขาให้ไม่พอเหรอ มีอะไรที่ต้องทำอีกไหม ดูแบบแกเป็นคนดีขึ้นมาเลยอีะอิน้องอิน (ยูก็ดูแย่ไปทันทีเข่นกัน)
คนเราพร้อมอ่อนแอเสมอถ้าเป็นเรื่องคนที่เรารัก จุดนี้ถามว่าคนอ่านรักยูน้อยลงไม่ ตอบเลยว่าไม่ เพราะยูน่ารักม้ากกกก
น้องอินด้วย รักเรื่อวนี้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
นี่เหมือนกับตกปากรับคำเป็นแฟนกันแล้วนะพี่ยู คริคริ :mew1:
ไม่ได้มีแค่อินที่เจ็บนะ คนเชียร์อินก็เจ็บที่พี่ยูทำแบบนั้น :ling2:
-
อะเหอ มาออเซาะกันหน้าร้านข้าวขนาดนี้ เกรงใจแม่ครัวกันมั่งสิค้าาา
จากนี้ถ้าเห็นผู้ชายทำท่าจะต่อยกัน อย่าเพิ่งวิ่งใช่มั้ย ต้องรอดูให้จบก่อน ฮ่าๆๆ
เริ่มตอนได้อึดอัดใจคนอ่านมากค่ะ แต่ตั้งแต่กลางตอนไปนี้ยิ้มแก้มแทบแตก (อินแม่งฟอร์มวะ ฮ่าๆๆ) จนเจอ TBC เท่านั้นแหละ ฟีบเลย
ไม่เป็นไร ตอนหน้ามีลุ้นใช่มั้ยฮะ?
(ลุ้นอะไรงั้นรึ? คึคึ)
-
:katai2-1:
พี่ยู น่ารักมากกกก ผู้ชายแบบอินนี่ คือผู้ชายในฝันชัดๆ อ๊ากกก ชอบบบ
-
เข้าใจกันแล้วสินะ เฮ้อ~ ลุ้นแทบแย่ >.<
-
แม้จะเครียดและบีบหัวใจแค่ไหน แต่ท้ายที่สุดก็กลับมาหวานกันอีกจนได้ โฮ้ย ซาบซึ้งค่ะคุณเวสต์ :mew1:
-
หายงอนกันแล้ว ก็เป็นแฟนกันเลย โป๊ะเช้ะ
:hao7:
-
โอ๊ยใจจะขาดด บอกตรง ตอนแรกคิดว่าอินใจแข็งมากก ถ้าเป็นเบนคงให้แมร่งชกซะที แล้วบอกเลยว่าเอายังไง รำคาญกันมากไหม จะได้ไปไกลๆไม่ให้เห็นหน้าเลย ถึงแม้ว่าจะคิดถึงกันจนแทบขาดใจก็เถอะ อึดอัด เฮ้อออ ดีใจที่ดีกันแล้ว
ไม่เอาแล้วนะยู ไม่ทำเป็นแบบนี้นะ ที่ผ่านมาทั้งหมด บอกเลยว่าจริงใจ ไม่ใช่เล่นๆแน่นอน
เฮ้ออ แล้วนัทละ หายไปไหน พาดาม่าแหงงง กลายเป็นแม่สื่อซะงั้น 5555
-
เกือบไปแล้วอิน ดีนะที่อินใจอ่อนก่อน ไม่งั้นยูคงได้ต่อยแทนง้อซะแล้ว
ดีแล้วๆ โล่งๆ
-
พี่ยูยอมอินเถอะ อรั๊งงงงง :hao6: :hao6:
-
ง้อสำเร็จแล้วใช่ไหมยู
-
ในที่สุดก็ดีกัน แต่สารภาพว่าถ้าเราเป็นอินทรีอาจจะโกรธนานกว่านี้อ่ะ แต่ก็เนาะคนมันรัก
ตอนหน้าจะหวานแล้วใช่ป่าว :z1:
-
ชอบพี่ยูจัง แหม่ :laugh:
-
ดีกันแล้ว สบายใจรอฉากหวานต่อจากนี้
-
อ่านจบแล้วก็อ่านใหม่อีกรอบอีกรอบและอีกหลายๆรอบ
อ่านวนไปซ้ำมาจนจบเป็นรอบที่ 6 แล้ว T_T
ชอบเรื่องนี้จริงๆค่ะ รักน้องอินและหมั่นเขี้ยวพี่ยู :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ต๊าย อีตาพี่ยู ปล่อยน้องงอนอยู่ได้เกือบเดือน เป็นนี่ใจขาดตายไปแล้ว
ส่วนตัวคิดว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของอั้มเหมือนกันนะ ที่ไปพูดให้พี่ยูนอยด์แดกอ่ะ ไม่งั้นคงไม่หน้ามืดทำแบบนี้ ดีนะน้องหายงอนแล้ว :เฮ้อ:
-
ในที่สุดเราก็สมัครสมาชิกได้ อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!
เราโพสเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก เพราะชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เราชอบนิสัยยูมาก ชอบตัวละคร ชอบสุดๆๆๆๆๆๆๆ คนแต่งแต่งดีมาก
...เรื่องนี้จบเมื่อไร รวมเล่มเถอะนะคะ!!!!! :hao5:
-
มาร่วมเป็นสาวก"อินยู" ด้วยคนค่ะ สนุกมากกกกกกกกกก เพิ่งเคยอ่านรวดเดียวทันก็วันนี้แหละ 1 วันเต็ม ๆ(มันหนักหนาพอดู...แต่ยอม) ทั้งที่มีงานล้นมือ 5555555 ทิ้งหมด เพื่ออินยู :z2: ดีใจที่อินหายโกรธซะที ลุ้นจนลืมหายใจในบางตอน
ป๋อล๋อ : ขอฝักใฝ่ให้อินเป็นรุก อยากได้รุกอายุอ่อนกว่า ขี้อ้อนแบบนี้มั้งอ่ะ อินทรีน่าร๊ากกกกกกกกกกกกมาก แม้จะโหดและเอาแต่ใจสุด แต่ดูแล้วพี่ยูเอาอยู่ !!!
(ขอไปนอนก่อนน้าาาาาาาาาาา) ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ นะค้าาาาาาาาาาา :pig4:
-
รู้สึกว่าพี่ยูตอนเกือบจะร้องไห้ในสตูที่พี่อั้มไล้ไปร้องไห้ในห้องน้ำนี่มันแบบน่าสงสารจนอยากให้อินทรีมาอยู่แถวนั้นจริงๆ
ถ้าอินอยู่แถวนั้นด้วยนี่พี่ยูไม่ต้องบุกรังเศรษฐศาสตร์เลย อินทรีนางไม่มีทางทนได้แน่ๆ ขนาดเรื่องนี้พี่ยูเป็นคนผิดเรายังสงสารจนยกโทษให้ง่ายๆเลย
แต่สุดท้ายก็คุยกันรู้เรื่องล่ะนะ อินก็ใจแข็งเอาเรื่องนะคะเนี่ยสามสี่อาทิตย์ ทนได้ไงเนี่ย ดูพี่ยูสิเหมือนจะตายเอา
ดีกันแล้วก็อย่าลืมปลอบพี่ยูเยอะๆนะอินทรี พี่ยูรู้สึกผิดมากจริงๆ :กอด1:
-
เขาดีกันแล้ววววววววววววววว
โอย...เกือบตาย
ชอบโมเมนท์ที่ยูซบหน้าลงบนบ่าเพราะไม่มีมือกอด อิอิ
ปล. พยักพเยิด
-
:-[ ว้าวๆๆๆ ดีกันแล้ว >< อิอิ
ขอขอบคุณค่ะ
ปักหลักรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ =3= o13
-
อินตบะแตก 55555555
นึกว่าจะเล่นตัวนานกว่านี้อีก ที่ไหนได้ :hao6:
งานนี้ยูเป็นใหญ่ค่า กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ
ดีกันแล้วก็อย่าลืม :oo1: นะจ๊ะ
-
อืม เขียนดี
-
ไม่รู้ว่าอ่านตอนนี้ไปกี่รอบละ 555
พี่ยูคงไม่ผิดสัญญาทิ้งน้องอีกนะ อย่าแค่เผลอพยักหน้ารับเลย แอบกลัว :ruready
-
:hao5:
ตั้งแต่อ่านมาชอบตอนนี้ที่สุดเลย
ชอบความคิดพี่ยูอ่ะ
จริงๆแล้ว ชอบการบรรยายความรู้สึกพี่ยูทุกตอนเลยค่ะ
อันนี้ชอบเป็นการส่วนตัวจริงๆ ทำให้เรารู้สึกว่าพี่ยูเป็นคนที่มีตัวตนบนโลกดี ><
ชอบมากๆค่ะ o13
-
ดีกันแล้ว :katai2-1:
น่ารักกันทั้งคู่เลย
-
คืนนี้จะมามั้ยน้าาาา อิอิ
-
รอช้านรอเธออยู่ มาต่อซะที :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ใจจะขาด อยากอ่านต่อไวๆ รอคืนนี้อยู่นะ......วันพุธๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
คิดถึงคนแต่งมากกกกกกกกกกกกกกกกก คิดถึงอินกะยูยู :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
มาปักธงรออออออ คิดถึงน้องอินพี่ยูแล้วววววววววว
-
วันพุธๆๆๆ รอค่ะรอ ประมาณเที่ยงคืนคงมา :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :katai1:
-
รอ ร้อ รอ อ่านกี่รอบก็เขินอิน :-[
พี่ยู ยอมอินเถอะ หึๆ :hao7:
-
18 สีชมพู
ผมไม่ควรไปง้อมันเลย
นั่นเป็นความรู้สึกแรกหลังจากไอ้เชี่ยอินกลับมาดี๊ด๊าเป็นปกติ มันโทรหาผมวันละสามเวลาหลังอาหารแม้จะอยู่ในช่วงสอบ บรรยากาศโดยรวมผมถือว่าโอเค มันแฝงตัวอยู่ใต้ตึกคณะมันกับเพื่อนมัน ส่วนผมก็สิงอยู่ในห้องสตูของคณะกับเพื่อนผม กินเหล้าไป ทำงานไป เรื่องนี้อย่าบอกใครนะครับว่าแอบเอาแอลกอฮอล์มาดื่มในสถานศึกษา ไม่ได้ตั้งวงกันเป็นกิจลักษณะอะไรหรอก แค่พกไว้ย้อมใจเวลาเครียดจัด ๆ เท่านั้น
“...เชี่ยแม่ง หักอีกแล้ว โว้ยยยย”
เสียงกรีดร้องของใครบางคนดังมาจากมุมห้อง ผมชะเง้อผ่านโต๊ะของตัวเองไปมองผู้เคราะห์ร้ายแล้วนั่งร่างแบบลงวัสดุต่อ ยังไม่ลงมือตัดอะไรเป็นชิ้นเป็นอันแค่วาดทิ้ง ๆ เอาไว้เผื่อใครงานเสร็จก่อนจะได้ช่วยได้ ไอ้อั้มเองก็เหมือนกัน แต่งานของมันรายละเอียดเยอะกว่าต้องทำเนียน ๆ
“พี่ยู ๆ จับตรงนี้ให้หน่อย”
ไอ้พีทร้องขอความช่วยเหลือ ผมผละออกจากงานของตัวเองมาดูน้องรหัสที่ไขว้แขนกันจนแทบพันกับแมสโมเดลอยู่รอมร่อ
“เอากาวมาติดดิ๊ ไอ้สัดมือกู ๆ”
“เฮ้ยพี่ โทษ ๆ โดนปะวะ”
“จะเหลือเหรอไอ้เชี่ยย” ผมร้องเสียงหลง สะบัดมือหลังจากปลายปืนกาวร้อนที่ไอ้พีทใช้ติดโมเดลมันไถลมาโดนผม สะบัดสองสามทีแล้วเช็ดเสื้อก่อนมาจับไฟเบอร์กลาสช่วยมันอีกรอบ ไอ้พีทยกมือไหว้ปะลก ๆ ก่อนลงมือใหม่ เรื่องพวกนี้เจอบ่อยครับ ชินแล้ว
“เชี่ยพีท ทำอะไรเกรงใจหน่อยเฮ้ย คนมีเจ้าของไปทำเขาเจ็บตัวเดี๋ยวเจ้าของเขาจะมาอัดเอา”
“สัดอั้ม หุบตูดไป!” ผมหันไปด่าไอ้คนที่ตะโกนแซวมาแต่เสียงทั้ง ๆ ที่ก้มหน้าก้มตางมกับงานตัวเองอยู่ ถามว่าได้ผลไหมก็เปล่าเลย เสียงหัวเราะกวนตีนยังลอยมาให้ได้ยินเรื่อย ๆ บางกลุ่มที่นั่งจมกับงานของตัวเองในทีแรกก็เริ่มหันมาให้ความสนใจ
“มีแฟนใหม่อีกแล้วเหรอวะไอ้ยู”
“เสือก!”
“เฮ้ย ทำไมรอบนี้เขินวะ”
ไอ้อั้มหัวเราะแทรกเสียงโหวกเหวกของคนอื่น ถ้ามือกูว่างนะจะชูนิ้วกลางให้รายตัวติดก็แต่กาวของไอ้ห่าพีทยังไม่แห้งนี่สิครับ ไม่ต้องถามนะว่าทำไมมันขึ้นรูปแล้วขณะที่ผมกับอั้มยังเปิดคอมไล่สเก็ตซ์แบบกันอยู่ ปีสามงานมีหลายชิ้น จบโมเดลนี้ไปก็ต้องไปทำอย่างอื่นต่อ เยอะแต่ไม่เน้นเนี้ยบ ไม่อลังการณ์เท่างานผมในตอนนี้
“นั่นไง พูดถึงก็โทรมาเลย เฮ้ยใครอยากเห็นแฟนไอ้ยูบ้างวะ”
“พ่อมึงสิ ไม่ใช่แฟนโว้ย ไม่ต้องรับสายมัน วาง! ไอ้หอกอั้ม กูบอกให้วาง!”
ผมตะโกนลั่นสตูเพราะตัวยังติดอยู่กับงานรุ่นน้อง แต่คนรับคำสั่งไม่ฟังเลย มันกดเลื่อนรับสายผมสบายใจเฉิบเพราะผมไม่สามารถเดินไปถึงตัวได้ ที่ทำตอนนี้คือส่งสายตาค้อนให้มันสำนึกบ้างว่ากูใกล้จะโมโหเต็มแก่
“เออ มันทำงานอยู่ ขึ้นมาดิ ซื้อหนมมาด้วย เออ ๆ เดี๋ยวบอกให้”
จบเห่ครับ ผมยังคงทำได้เพียงมองไอ้อั้มใช้ไอโฟนของตัวเองรับสายและสั่งงานคนโทรเข้าอยู่ห่าง ๆ เพื่อนสนิทผมยักคิ้วกวนก่อนทำเป็นปรับหน้าจอคอมทำงานต่อ ไอ้เพื่อนเหี้ย ขอให้สเก็ตซ์อัพค้าง ให้กู้คืนงานที่ทำไม่ได้ ขอให้เริ่มใหม่ทั้งหมด
“เดี๋ยวมันมา”
“เออ ได้ยิน” ผมกระทั้นเสียงแล้วถอนหายใจยาว กาวแห้งแล้ว ไอ้พีทที่นั่งสงบปากสงบคำเพราะกลัวผมจะพังโมเดลมันทีแรกหลุดยิ้มออกมา เป็นห่าอะไรกันนักพวกมึงเนี่ย ล้อกูทำซากอะไร
“ดีกันแล้วโลกเป็นสีชมพูเลยเนอะ”
“ชมพูพ่อง”
“ทำไมเขินแล้วหยาบตลอด”
ผมตบหัวไอ้พีทไปหนึ่งที เอาแบบนี้ดีไหม เขินแล้วทำร้ายร่างกาย จะให้ทุบอกอะไรแบบนั้นไม่เป็นหรอกนะ ได้แต่ตบกบาลแยกเท่านั้นแหละ น้องรหัสร้องโอดโอยเกินความจำเป็นก่อนผมจะเลี่ยงกลับไปดูงานตัวเองต่อ ยึดโทรศัพท์จากโต๊ะไอ้อั้มมาใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วแจกนิ้วกลางให้มันไปที พักใหญ่ ๆ หลังจากนั้นประตูห้องสตูก็เปิดออก คนนอกที่ถือของพะรุงเต็มสองไม้สองมือได้รับการต้อนรับอย่างดีเป็นพิเศษ
“โอยยย รอดตายแล้วคืนนี้ เชี่ยต้นเอาอะไร มีของโปรดมึงเพียบ”
“เหี้ย ให้ผู้หญิงก่อนดิวะ หมิวเอาลิโพไหม”
“เฮ้ย มีข้าวผัดโรงอาหารกลางด้วย ใครเอาป่าว”
สัมภเวสีในห้องสี่เหลี่ยมรก ๆ ตะโกนกันก้อง อินทรีปล่อยถุงที่ซื้อมาทั้งหมดโดยเก็บใบเล็กที่สุดเดินแยกออกมา มันสบตาผมแล้วยิ้มหวาน
“ยังไม่กินอะไรอะดิ หิวไหม”
“หิวดิ หิวจนจะแดกมึงได้ทั้งตัวแล้ว”
ไอ้อินหลิ่วตาเจ้าชู้ ไม่ต้องบอกก็รู้คิดถึงเรื่องอะไร จังไรแมนจริง ๆ “กูเปรียบเปรย ไม่ต้องคิดลึกไอ้สัด”
“คิดอะไร ยังไม่ทันคิดเลย พี่ยูอะทะลึ่งไปเอง ซื้อข้าวผัดกุ้งมาให้ กินเลยป่าว”
ผมวางเมาส์แล้วยื่นมือรับกล่องโฟมจากมัน ไอ้อินแกล้งยื้อกลับพลางเลิกคิ้วขึ้น “หรือยูอยากกินผมมากกว่า”
“ข้าวเหอะ กูแดกมึงไม่ลงจริง ๆ” พูดไปหัวเราะไป ไอ้อินลากเก้าอี้ตัวที่ว่างมานั่งใกล้ ๆ
“ทำเป็นพูดไป ได้ลองแล้วจะติดใจ ทั้งหวานทั้งนุ่มลิ้น สนปะ”
“พอเลย จะอ้วก เอาข้าวมา”
“อะไรนะ เอาเข้ามา? เอาเลยเหรอ ไม่วอร์มก่อนมันเจ็บนะครับ”
ผมบอกแล้วหรือยังครับ่ว่ากูไม่น่าง้อมันเลย ถ้ายังจะได้บอกเสียตอนนี้ หรือถ้าบอกแล้วก็จะย้ำอีกรอบ กลับมาคุยกับผมใหม่สัปดนยิ่งกว่าเก่าเป็นไหน ๆ ผมชูนิ้วกลางแทนคำด่าทั้งหมดในใจก่อนจะแย่งห่อข้าวมาวางไว้บนตัก ข้าวสวยร้อน ๆ ผัดกับกุ้งและใบคะน้า กลิ่นหอมหวลชวนน้ำลายสอเป็นลาภอันประเสริฐสำหรับนักเรียนเร่งส่งงานจริง ๆ ไอ้อินเปิดขวดน้ำเปล่าให้ ชะเง้อคอมองจอคอมพิวเตอร์ของผมสลับกับวัสดุที่วางอยู่ไม่ไกลกัน
“ทำอะไรวะ ดูไม่เห็นรู้เรื่อง”
“ก็ยังไม่ตัด ยังไม่ประกอบ เสร็จแล้วจะเป็นเหมือนในคอม ถ้าอยากเห็นที่เป็นรูปเป็นร่างไปส่องของไอ้พีทมัน นั่นเริ่มประกอบแล้ว”
ไอ้อินเหลือบตาไปมองแมสโมเดลขาด ๆ เกิน ๆ ของรุ่นน้องผมแล้วหันมาส่ายหน้า หยิบของบนโต๊ะผมพลิกไปมาด้วยความซุกซน
“ผมช่วยอะไรได้ไหม”
“ถ้าจะช่วยตอนนี้ไปช่วยพวกไอ้พีทดีกว่ามันจะได้ไม่กวนกู เมื่อกี้ไปจับไฟเบอร์กลาสให้มัน เสือกทำกาวร้อนลวกกูอีก เหี้ยจริง ๆ”
“แค่กาวร้อน สำออยว่ะ” ถึงจะพูดแบบนั้นมันก็ยื้อมือผมไปจับทั้ง ๆ ที่กำลังถือช้อนพลาสติกอยู่นั่นแหละ ไม่เจอรอยอะไรเพราะไม่ได้ถึงกับลวกจนพองก็ปล่อย ไอ้อั้มเห็นพอดีถึงกับกระแอมไอราวกับรองเท้าใครไปติดคอ อินทรีเลยหัวเราะเก้อ ๆ กลับไป
เป็นเวลานานเท่าไรไม่รู้ที่ผมนั่งทำงานอยู่ตรงนี้ส่วนอินก็ไปเถียงกับพีทอีกมุมหนึ่ง ตอนแรกบอกให้มันไปช่วย แรก ๆ ก็ต่างคนต่างเงียบเพราะถึงมันเจอกันบ่อยแต่ทั้งสองคนก็ไม่เคยคุยกันสักครั้ง จนมืออินไปปัดโดนของมันให้พีทเลยสบถยกใหญ่ จากนั้นมันก็เถียงกัน ทะเลาะกัน แต่ก็ช่วยกันทำงานดีไม่ได้จะฆ่าจะแกงอะไรกัน จนผมเริ่มสังเกตว่าผู้ช่วยมือดีเริ่มหาวหวอดถึงได้เหลือบตาขึ้นดูนาฬิกาทรงกลมที่แขวนไว้บนผนัง ตีสามกว่าแล้ว ไอ้อั้มชิ่งกลับตั้งแต่ตีสอง พวกที่นั่งเป็นซอมบี้กันอยู่ส่วนใหญ่เป็นรุ่นน้อง โดยเฉพาะรุ่นไอ้พีทที่งานต้องเสร็จทันพรีเซนท์พรุ่งนี้เช้า งานไอ้พีทเหลือไม่มากแค่เก็บรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่เกินตีห้าก็น่าจะเสร็จ ผมเลยตัดใจทิ้งงานในมือมาชวนอินกลับ มันลุกขึ้นบิดขี้เกียจหนึ่งทีแล้วไหว้พี่พีทของมันหนึ่งทีให้หายเคืองกันก่อนปลีกตัวแยกออกมา
อากาศตอนกลางคืนของฤดูหนาวค่อนข้างเย็น แต่เอาเขาจริงช่วงที่อุณหภูมิลดต่ำจนถึงขั้นไม่อยากลุกจากที่นอนของเมืองไทยก็แค่สองสามวันเท่านั้น รถของอินทรีจอดอยู่ข้างเซเว่นเหมือนวันก่อนเพราะมันแวะซื้อขนมขึ้นมาให้พวกผมเสียเยอะ
“พรุ่งนี้ต้องทำอะไรปะ”
“ไม่อะ มึงล่ะ สอบเสร็จยัง”
“เหลือวันศุกร์อีกตัว ไปนอนคอนโดผมนะ”
ไม่ต้องรอคำตอบไอ้อินก็สตาร์ทรถทันที ผมนั่งที่ประจำเอนหัวพิงกระจก ถนนตอนตีสามกว่าโล่งจนใช้เวลาไม่นานก็มาถึงปลายทาง ครั้งที่สอง หรือสามวะที่มาที่นี่ ผมชอบนะ สิ่งอำนวยความสะดวกครบดี สระว่ายน้ำ ฟิตเนส ไอ้อินเองก็คงอาศัยของพวกนี้เพาะกล้ามมันนั่นแหละถึงได้หุ่นดีเสียขนาดนั้น
หลังจากอาบน้ำเสร็จก็ปาไปตีสี่แล้ว ผมรื้อตู้เย็นมันโดยพลการหลังจากเจ้าของอนุญาต เจอสปายแล้วเปรี้ยวปากฉิบเป๋ง หยิบมาดื่มสักขวดสองขวดแล้วกัน ไหน ๆ ก็ยังไม่ง่วง ไอ้อินออกจากห้องน้ำมาได้เห็นผมดื่มไวน์แดงหน้าทีวีก็เลิกคิ้วขึ้นสูง “นึกไงกินเนี่ย”
“อยาก” ผมตอบเรียบ ๆ
เจ้าของห้องสวมกางเกงนอนขายาวแต่ไม่ใส่เสื้อ โชว์ผิวขาวกับก้อนซิกแพคของมันหน้าระรื่นก่อนทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ ผม ยื้อขวดแอลกอฮอล์ไปดื่มบ้างแล้วส่งคืนให้ โทรทัศน์ตอนนี้มีแต่รายการเพลง ไม่มีอะไรน่าดูเท่าไร
“มึงไม่ง่วงเหรอ”
“ง่วง” แต่ก็ยังไม่นอน จะเช้าอยู่แล้วนะเว้ย “รอเข้านอนพร้อมกัน”
“กูซัดทั้งกาแฟทั้งกระทิงแดงไปคงหลับอยู่หรอก”
“งี้ก็คึกเลยดิ” ไอ้อินยิ้มทะลึ่ง ใช่เวลาจะกวนตีนไหม อยู่กันสองคนในห้องเงียบ ๆ เนี่ย
ผมกระดกสปายขึ้นดื่ม ไม่สบตามัน สักพักมือใหญ่ก็เลื่อนมาสอดประสานมือข้างที่ทิ้งข้างลำตัวของผมไว้แล้วยกไปวางบนหน้าตัก ราวกับเป็นการบังคับให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง อินทรีจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว หันหน้าตรงทำให้เห็นแววตาออดอ้อนจากอีกฝ่ายชัด ลึกลงไปในดวงตาสีนิลผมเห็นอะไรที่ทำให้อกอุ่นซ่าน ภาพที่สะท้อนใบหน้าของผมไม่มีแววระริกไหว ขนาดของมันใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ เมื่ออินทรีขยับตัวเข้ามา ผมหลุบสายตาลงมองกลีบปากของมัน ไม่ถึงกับอิ่มเอิบหรือบางเฉียบแต่ได้รูปสวยรับกับโครงหน้า ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไรแต่ผมนึกอยากลองสัมผัสด้วยตัวเองอีกสักครั้ง อยากขบกัดเบา ๆ สักที เมื่อมันขยับเข้าประชิดผมเลยรีบดันแผ่นอกไว้
“ยู...”
“ทำไม”
ผมแกล้งถามทั้ง ๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายครางเรียกชื่อเพราะอะไร อินทรีถอนหายใจ เสหน้าก้มมองพื้น “เปล่า”
จังหวะที่มันไม่ทันตั้งตัว ผมก็ทิ้งขวดแอลกอฮอล์ลงบนพื้น ยกมือขึ้นมาจับแก้มทั้งสองข้างบังคับให้เงยขึ้นก่อนเป็นฝ่ายขยับหน้าเข้าไปใกล้ ปลายจมูกเราแตะกัน ลมหายใจร้อนผสานเป็นหนึ่งเดียวและสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจอีกครั้ง ไอร้อนที่กระจัดกระจายรอบตัวราวกับเพิ่มอุณหภูมิให้สูงขึ้นโดยอัตโนมัติ ผมหลับตาลง กดริมฝีปากจนแนบชิด บดเบียดเข้าหาอีกฝ่ายพลางดูดเม้มและขบกัดอย่างที่อยากทำ
อินทรีไม่รอให้ผมเป็นฝ่ายรุกเร้านาน มันจูบกลับในลักษณะเดียวกัน มือข้างหนึ่งแตะที่เอวผม เอียงคอเปิดปากด้วยริมฝีปากแล้วค่อย ๆ แทรกลิ้นเข้ามา
นานนับนาทีกว่ามันจะเลื่อนไปจูบที่ข้างแก้ม ดึงผมมากอดไว้ทั้งตัว
“ยู...”
“หืม?”
“คืนนี้ขอนะ”
เฮ้ย! เอางี้เลยเหรอวะ ผมยังไม่ตอบอินทรีก็เลิกปลายเสื้อผมขึ้นแล้ว
“เดี๋ยว ๆ” ขอทำใจแป๊บ ไม่ได้ตั้งใจมาเพื่อการนี้นี่หว่า ไอ้อินสบตาผม เป็นแววตาเว้าวอนที่ทำให้ผมหายใจลำบาก “ยูเป็นคนเริ่มนะ”
ทีมึงเริ่มกูยังไม่คิดจะปล้ำมึงเลยนะโว้ย อย่าพูดอะไรเอาเปรียบอย่างนี้สิ ผมหลบตา ขืนตัวออก อินทรีไม่ได้ใช้กำลังมากมายอะไรแค่ดิ้นนิด ๆ ก็หลุดจากแขนมันแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผมทำตัวไม่ถูกคือสายตา มันไม่มีคำพูดอะไรนอกเสียจากสื่ออารมณ์ออกมาด้วยความเงียบ ตีสี่ครึ่ง ผมยังนั่งก้มหน้าส่วนอินทรียังคงจ้องผมด้วยแววตาร้องขอ
อย่ากดดันได้ไหมอ.. มันครั้งแรกของผมนะโว้ย
“แปลกเนอะ กับคิว หรือไอ้มาร์ชก็ไม่เห็นยูคิดมากแบบนี้สักคน”
“มันไม่เหมือนกันนี่หว่า...” นั่นมันเต็มไปด้วยอารมณ์ ไม่เหมือนระหว่างผมกับมันเลยสักนิด อินทรีถอนหายใจ ลุกขึ้นจากโซฟา เก็บขวดไวน์ที่ตกอยู่บนพื้นไปด้วย
“ผมเข้านอนก่อนดีกว่า ง่วงก็ตามมาแล้วกัน”
ผมนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นเกือบสิบนาที อินทรีลุกไปแล้ว ไม่รู้ว่าหลับหรือยัง หลังจากทำใจได้สักพักผมก็ลุกตามเข้ามาในห้อง มันนอนตะแคงข้าง หันหลังให้พื้นที่โล่งกว้างของเตียง ผมทรุดตัวลงนั่งบนที่นอนอย่างดี เอี้ยวตัวไปมองอีกฝ่ายผ่านความมืด
“อิน หลับยัง”
ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา ผมก้มลงมองปลายเท้าตัวเองอีกครั้งก่อนล้มตัวลงบนที่นอนเย็นเยียบ พลิกตัวมองแผ่นหลังกว้างอยู่นานก่อนจะค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้ โอบเอวเปลือยด้วยท่อนแขนก่อนจรดจมูกลงบนต้นคอที่มีเส้นผมระลงมา จากนั้นเจ้าของห้องก็พลิกตัวกลับ เรามองจ้องหน้ากันในความมืด ไม่มีร่องรอยของความง่วงเหงาปรากฏอยู่แม้แต่น้อย ผมขยับตัวเข้าใกล้มันเรื่อย ๆ ก่อนจะพูดบางคำออกมาพร้อมมัน
“อย่าเข้ามา/ทำกัน”
เวรละ..
แทบจะพลิกตัวหนีไม่ทัน ไอ้อินทำตาโตกระแซะเข้าหาใหญ่ “เมื่อกี๊ว่าไงนะ”
“บอกว่านอนละ”
“โม้”
ผมไม่ตอบมัน นอนนิ่งอยู่อย่างนั้นแต่เจ้าของห้องไม่จบด้วย มือใหญ่เลื่อนมาดึงไหล่ผมให้พลิกตัวเข้าหา ผมทำเป็นรำคาญแต่ไม่ได้รำคาญจริง ๆ อินทรีประคองหน้าผมด้วยสองมือ ท่าคุ้น ๆ เหมือนบนโซฟาเมื่อกี๊ชะมัด
“พี่ยู ลืมตาก่อน”
ไม่เอาโว้ยคนจะนอน
ผมปัดมือมัน ขมวดคิ้วมุ่น เสียงหัวเราะในลำคอดังต่ำก่อนเสียงทุ้มจะพูดเบาจนแทบกระซิบ “จูบนะ”
“จะทำอะไรก็ทำเหอะ”
“บอกให้หยุดผมก็ไม่ยอมแล้วนะ”
ผมไม่ตอบ สัมผัสได้ถึงความอุ่นชื้นของริมฝีปากที่จรดบนหน้าผากและไล่ลงมาช้า ๆ ตามสันจมูก หนวดที่ขึ้นเป็นตอของมันขูดครืดตามผิวเนื้อให้พอรู้สึกจั๊กจี้ กลีบปากที่อุ่นร้อนกำลังดีไล่จูบไปจนทั่วใบหน้าผมก่อนจะหยุดอยู่เนิ่นนานที่ริมฝีปาก อินทรีเป็นคนจูบเก่ง ถึงอายุจะน้อยกว่าผมสามปีแต่คิดว่าประสบการณ์มันคงโชกโชนอย่างไม่ต้องสงสัย ทุกครั้งที่ขยับริมฝีปากและบดเบียดเข้ามามันทำให้ผมรู้สึกราวกับตัวเองกำลังถูกช่วงชิงลมหายใจ
เสื้อนอนของผมถูกปลดออก ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่มันหลุดพ้นข้อมือและไถลลงข้างเตียง ผมสะดุ้งตัวอีกครั้งเมื่อปลายนิ้วเค้นคลึงแผ่นอกก่อนปลายลิ้นชุ่มของอินจะละเลงลงไป กางเกงถูกม้วนจนเป็นเกลียวลงไปจนถึงหัวเข่า หน้าผมร้อนวาบเมื่อสัมผัสโดนร่างกายของอีกฝ่ายโดยปราศจากอาภรณ์ อินทรีซุกก้มลงกัดที่ซอกคอและตามลำตัว ผมประคองหน้ามันขึ้นมาจูบดุเดือดและร้อนแรงกว่าครั้งไหน ๆ
“ยูน่ารัก”
พอผละมาได้อินทรีก็พูดกลั้วเสียงลมหายใจหอบถี่ ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยปอยผมที่ระบนใบหน้าผมออก มองด้วยแววตาหวานซึ้งจนแทบละลาย
“ให้ผมเป็นคนแรก และคนสุดท้ายของยูนะ”
ผมยังคงเงียบแทนคำตอบอีกทั้งเบือนหน้าหนี อินทรีเลยดึงมือที่วางปัดป่ายบนเตียงขึ้นมาจูบที่ปลายนิ้วก่อนจับให้ผมพาดบ่ามันไปด้านหลัง ปลายจมูกสันก้มลงหอมแก้มผมอีกครั้งก่อนทิ้งริมฝีปากไว้ที่กกหู
“ผมรักยูนะ”
“ไม่ต้องมาปากหวาน จะทำอะไรก็ทำ ลีลาอยู่นั่นแหละ”
ผมสั่ง ค่อย ๆ ลูบแผ่นหลังที่เรียบและแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อช้า ๆ ถามว่ากลัวไหม แน่นอนว่ากลัว ป๊อดเหี้ย ๆ เลย แต่จะถอยยังไงไหวผมเคยทำคนอื่นมาก่อน เคยเป็นคนแรกของใครหลาย ๆ คนด้วยซ้ำ จำได้แม่นเลยล่ะว่าบางคนถึงกับป่วยเป็นวัน ๆ
“กลัวหรือเปล่า” ยังมีหน้ามายิ้มกวนตีน มือใหญ่ลูบไล้ข้างเอวกับสะโพกผมไปเรื่อยราวกับปลอบประโลม
“ลองมาเป็นกูไหมล่ะ”
เสียงหัวเราะต่ำหลุดออกมาราวกับยั่วโมโห เราจ้องตากันผ่านแสงที่สำท้อนรำไรจากไฟด้านนอกผ่านผ้าม่านที่เปิดแง้ม มือของอินทรีสะละวนกับอะไรบางอย่างใต้ผ้าห่มซึ่งผมคิดว่าคงเป็นถุงยางที่มันซุกไว้ ผมดึงมันเข้ามาจูบอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นจูบครั้งที่เท่าไร ก่อนข้อพับขาทั้งสองข้างจะถูกยกให้ชันขึ้นและแยกจากกัน อินทรีใช้หน้าผากชนกับผม เอ่ยย้ำความมั่นใจด้วยเสียงสั่นพร่า
“ไม่ต้องกลัว ผมจะถนอมยู ด้วยเกียรติของลูกผู้ชายเลย”
คำพูดของมัน และสายตาแบบนั้นทำให้ผมอุ่นไปทั้งตัว มือของอินเลื่อนไปบนสะโพกของผมอีกครั้ง ก่อนของเหลวเย็น ๆ จะแตะลงตรงช่องทางที่ไม่เคยให้ใครสัมผัส ผมหลับตา ดึงมันมาปิดปากเพราะกลัวจะหลุดเสียงร้องออกไป ปลายนิ้วเรียวค่อย ๆ สอดแทรกเข้ามาทีละนิด
หัวใจผมเต้นแรงจนแทบระเบิด อัดอั้นไปด้วยความตื่นเต้นและขลาดกลัวจนไม่อยากจะมองหน้า ความอับอายขึ้นแล่นริ้วเมื่อช่องทางถูกล่วงล้ำเข้ามาทีละน้อย กระนั้น ผมกลับยินดีแค่เมื่อนึกว่าคนที่สัมผัสอยู่คือมัน
“...อ.....อึก....”
“อย่าเกร็ง”
มือข้างที่ว่างอยู่ของอินทรีลูบหัวผม มันจูบซ้ำที่หน้าผาก ไม่เพิ่มจำนวนนิ้วหรือสอดเข้ามาลึก มันใจเย็น อ่อนโยน และทะนุถนอมอย่างที่รับปากไว้
“พี่ยูครับ มองตาผม..”
เสียงทุ้มนั่นสั่งแกมร้องขอ ยังคงเป็นผมที่เมื่อถูกอีกฝ่ายเว้าวอนก็ยอมทำตามแต่โดยดี เราสบตากันนิ่งและนาน ความหวาดกลัวที่ผุดพรายค่อย ๆ จางหายไปทีละน้อย
“เชื่อใจผม..”
ผมพยักหน้า อีกฝ่ายถึงได้ยอมคลี่ยิ้มออกมาเป็นยิ้มที่ปราศจากพิษสง เป็นยิ้มที่ไม่ซ่อนเร้นความรู้สึกอื่นแม้แต่น้อย
“ผมรักยูนะ”
สิ้นประโยคนั้นโลกของผมก็เปลี่ยนไป มันบิดเบี้ยวและเจ็บปวดทว่าเจือไปด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ ผมจิกมือลงบนแผ่นหลังกว้างสุดกำลัง กรีดร้องออกมาสุดเสียงอย่างสิ้นท่า เสียงนาฬิกาหยุดเดิน เหมือนทั้งโลกหยุดหมุน ใบหน้าของอินทรีราวกับกำลังติดปีกโผบิน สั่นไหวและโยกคลอนตามแรงที่ส่งเข้าหา เร่งเร้าถาโถมเข้าใส่จนสองร่างผสานแนบแน่น เสียงของลมหายใจและผิวเนื้อกระทบกันดังแข่งกับเสียงครางเครือที่สะท้อนในห้องสี่เหลี่ยม ลมหายใจของอีกฝ่ายดังชัดเจนเกินไป หัวใจผม..เต้นรุนแรงมากเกินไป
แสงสีทองทอประกายออกมาจากผ้าม่านที่ปิดไม่สนิท คืนเปลี่ยนเป็นวันในเวลาไม่นาน ราวกับขนนกลอยละล่องที่ไม่รู้จะไปตกลงตรงไหน บทรักไม่ได้จบลงโดยง่าย ยิ่งมันทำให้หัวใจอิ่มเอิบและฟูฟ่องก็ยิ่งทำให้เราต่างไม่อยากหาทางลง ต่างฝ่ายต่างพร้อมจะล่องลอยไปสุดปลายฟ้า
มันมากกว่าเซ็กส์
ผมรู้สึกอย่างนั้น
“ผมรักยู”
คำพูดเดียวที่กระซิบต่ำราวกับย้ำเตือนว่าสิ่งที่มากกว่านั้น ผมควรนิยามมันว่าอะไร
(ต่อด้านล่าง)
-
(ต่อจากด้านบน)
บ่ายวันถัดมา ผมไม่มีเรียน ไม่มีนัดเข้าไปทำงาน ไม่มีธุระจะต้องทำอะไรเป็นพิเศษ แต่กลับต้องตื่นทั้งที่ยังรู้สึกนอนไม่เต็มที่เพราะอาการเจ็บระคนเหนอะหนะที่ท้องแขน พอลืมตาขึ้นได้ก็เห็นตัวการนอนคว่ำขบเบา ๆ จากข้อพับไล่ลงไปยังข้อมือซ้าย
อินทรีไม่สวมเสื้อผ้า เดาไม่ยากเพราะผ้าห่มที่เกือบทั้งหมดคลุมอยู่กับผมและส่วนที่เหลือเพียงเล็กน้อยปิดสะโพกมันไว้หมิ่นเหม่ ทิ้งน้ำหนักตัวท้าวแขนกับข้อศอกให้เห็นกล้ามเนื้อที่ท่อนแขนใหญ่ของมันเป็นมัดชัดเจน ผมปรือตาเปิด ปิดตา เอียงหน้าหนีไปอีกฝั่งแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อหางตาบังเอิญกวาดไปเห็นซากซองพลาสติกสี่เหลี่ยมจัตุรัสถูกฉีกทิ้งฉีกขว้างไว้จากเมื่อคืน นอกจากนี้ ยังมีทิชชู่ใช้แล้วถูกขยำเป็นก้อนกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นห้องอีกกองใหญ่
..ฉิบหาย! ไวน์ขวดนั้น
ผมเด้งตัวลุกขึ้นมาโดยอัตโนมัติ อาการเจ็บแสบในช่องทางที่ถูกทารุณเมื่อคืนแล่นริ้วขึ้นจนสะดุ้งเฮือก ทำอะไรลงไปวะยุทธนา จากที่เคยเป็นยอดชาย ชายเหนือชายหมดกันกู ทำไมไปยอมมันง่าย ๆ แบบนั้น!
“ลุกไปอย่างนั้นไม่เจ็บหรือไง”
ตัวการถามแต่ยังคงนอนอยู่ เจ็บครับ เจ็บทั้งใจเจ็บทั้งก้น อันที่จริงเมื่อคืนผมมีแผนให้มันชะล่าใจไปก่อนแล้วค่อยรุกมันคืน คิดว่าร่างกายตัวเองแข็งแรงมากพอไง ที่ไหนได้ โดนมันจัดไปยกเดียวก็ง่อยเปลี้ย หลับยาวยันบ่ายสามของวันถัดมาจนได้ แม้ว่าไอ้อินถนอมผมตามที่รับปากไว้ เลือดไม่ไหล ไม่มีร่องรอยของการฉีกขาด (ก็แม่งล่อเสียหมดเจลหล่อลื่นไปครึ่งค่อนหลอดเสียขนาดนั้น) บายเดอะเวย์ ด้วยความสดใหม่ของผมและขนาดของมันก็ทำให้ลำบากเหลือเกินที่จะลุกนั่งได้ตามปกติธรรมดา
“นอนก่อนเถอะ ไม่ต้องรีบไปไหนไม่ใช่หรือไง”
ปลายนิ้วใหญ่ไล่แตะตามโครงกระดูกสันหลังผม ปลายนิ้วหัวแม่มือนวดไล้เบา ๆ บนผิว ผมเห็นภาพตัวเองสะท้อนในกระจก เป็นเรือนร่างเปลือยเปล่าที่ถูกประดับด้วยสีชมพูอมม่วงประปราย หัวไหล่ ไหปาร้า แผ่นอก ไล่ลงมาจนถึงหน้าท้องแบนเรียบที่ไม่รู้ว่าถูกทำเอาไว้ตอนไหน
คิดแล้วหน้าร้อนผ่าว เกิดมาเพิ่งเคยโดนทำสัญลักษณ์ไว้ทั่วตัวขนาดนี้ ช่วงนี้กิจกรรมอะไรที่ต้องเผยผิวตัวเองคงต้องงดไปก่อนถ้ายังไม่อยากให้เรื่องเสื่อมเสียวงศ์ตระกูลรุกเผยแพร่ออกไปได้ สักนิดเถอะครับ ผมยังไม่กล้ายืดอกรับกับใคร ๆ ว่าเป็นเมียมันไปแล้วโดยไม่ได้วางแผนไว้เลยด้วยซ้ำ
“เชี่ย ลายพร้อยเป็นตุ๊กแกเลย”
“เอาน่า ไม่ใช่ที่ที่จะสังเกตเห็นง่าย ๆ ก็แล้วกัน” คนทำมันพูดง่าย แถมยังยิ้มยวนให้อีก อินเลิกนอนแล้วลุกขึ้นมานั่งซ้อนหลังผม เอาคางเกยบ่าเอาไว้โยกซ้าย โยกขวา
“เจ็บ ๆ”
ไม่มีใครบอกมึงเหรอว่าครั้งแรกเขาห้ามโดนกระทบกระเทือนรุนแรง ไอ้ห่าอิน เล่นกูหน้าเบี้ยวเลย
“โทษ ๆ ลืมไป แค่อยากกอด”
“เรื่องแบบนี้มันลืมง่าย ๆ เลยเหรอวะ!”
หันไปด่ามันสักทีไอ้อินก็ฟินแล้ว หน้าตาไม่ได้เศร้าสลดอะไรลงสักนิดแถมยังยิ้มมุมปากแบบที่ชอบทำซ้ำอีก “ไม่ลืมหรอกน่า เด็ดขนาดนั้น”
“พ่อมึง!” ขอโทษครับท่านนายพล
“ฮ่า ๆ ไม่แซวแล้วก็ได้ พี่ยูนอนเถอะ กินยาไหม เดี๋ยวเอามาให้”
รู้งานอย่างนี้ผ่านมาหลายคนชัวร์ ผมส่ายหน้า แต่ยังยอมทิ้งตัวลงนอนตามคำแนะนำ อินทรีปรับลดแอร์ให้เย็นลงแต่ห่มผ้าให้ผมจนมาถึงคอก่อนลุกไปดึงม่านที่ปิดไม่สนิทให้ชิดกันจนแสงเข้าไม่ได้ ผมนอนลืมตาในแสงสลัว ๆ ของบ่ายสามวันเดียวกัน
สักพักคนที่เดินไปเดินมาก็ล้มตัวลงนอนบนเบาะข้าง ๆ ตะแคงใช้แขนตัวเองหนุนศีรษะ ยิ้มทั้งตาทั้งปาก
“มองอะไร”
ผมถามมัน แต่ไม่ได้คำตอบ อินทรียังนอนมองอยู่อย่างนั้น ไม่ได้เข้ามาใกล้หรือแตะเนื้อต้องตัวอะไร ผมเลยพลิกตัวกลับมามองมันบ้าง เราไม่ได้พูดอะไรกัน เอาแต่มองหน้าในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ สักพักก็เลื่อนมือมาจับกันไว้ ผมได้ยินเสียงของหัวใจตัวเองเต้นแรง สัมผัสเมื่อสอดประสานปลายนิ้วเข้าร่วมกันตอนอินทรีย้ำกายเข้าหายังติดตรึงในความทรงจำจนหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาใหม่เลยต้องเป็นฝ่ายก้มหน้าหลบตามันก่อน เสียงสวบสาบของเตียงดังขึ้นอีกครั้ง รุ่นน้องตัวใหญ่ขยับตัวเข้าหาแล้วจูบที่หน้าผากแผ่วเบา ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะละลายง่ายขึ้นทุกทีที่อยู่ใกล้มัน ไม่เคยคิดหรือจินตนาการสักครั้งในชีวิตว่าเรื่องของผมกับอินจะลงเอยแบบนี้ แต่พอลืมตาขึ้นก็พบว่าอีกอินทรียังไม่ถอยห่างผมเลยรั้งคอมันลงมาจูบที่ปากบ้างเสียเลย มือใหญ่ไล้สีข้างผมเบา ๆ ผิวเนื้อที่ปราศจากร่มผ้าแนบแน่นกันจนความรู้สึกบางอย่างปะทุขึ้นมา
“พอก่อน” ต้องรีบปราม ถุงยางหมดครับ ไม่ใช่อะไร อีกเรื่องคือจะต่อกันรอบใหม่นี่จากที่(เหมือนจะ)ชิว ๆ ผมได้หยอดน้ำเกลือกันแน่ อินทรียักยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่ไม่ได้ดึงดันเอาแต่ใจ
“ครับ ยูนอนเถอะ หิวแล้วบอก”
ผมพยักหน้า พลิกตัวหนีมันไปอีกฝั่ง คนนอนร่วมเตียงถือโอกาสขยับมากอดผมซ้อนทางด้านหลัง เชี่ยเอ๊ย เกือบโรแมนติกแล้วเชียวถ้าไม่มีอะไรแข็ง ๆ มาดันข้างหลังผมน่ะ
“อิน มึงไปจัดการไอ้ที่มันดันก้นกูอยู่ก่อนดีไหม”
เจ้าของชื่อหัวเราะ งับหัวไหล่ผมเบา ๆ แทนคำตอบ สักพักในอ้อมแขนอุ่นและริมฝีปากที่ชวนเคลิบเคลิ้มนั่นก็พาผมดำดิ่งสู่นิทราอีกรอบ
เสียงโทรศัพท์ดังแผดขึ้นมาหลังจากผมนอนต่อไปนานเท่าไรไม่รู้ ลืมตาอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่คนเดียวบนเตียงกว้าง พื้นที่ข้าง ๆ เย็นเยียบราวกับไม่มีคนนอนแนบกายมาก่อน แต่ยังไม่ทันจะตั้งคำถามอะไรกับตัวเองก็ขยับตัวลุกไปหยิบโทรศัพท์ที่วางทิ้งไว้ที่โต๊ะหน้ากระจกด้วยความระมัดระวัง ไม่ได้ดีขึ้นเลย ยังคงเดินลำบากเหมือนเก่า
“สวัสดีครับ”
“อยู่ไหน”
“ห้ะ? นี่ใครครับ” หน้าจอของผมไม่ได้ขึ้นชื่อว่าใครโทรมา แต่เป็นเบอร์สวยโชว์หราและไม่รู้สึกคุ้น แต่เสียงนี่มันเหมือนเคยได้ยินบ่อย ๆ เหมือนกันแฮะ
“จำกูไม่ได้?”
“พี่เฟยปะเนี่ย?”
“เออ สัส เย็นนี้ออกมาแดกข้าวกัน” เหวอสิครับ เฮียแกบอกว่าจะกลับมาหลังปิดเทอม นี่เหลืออีกตั้งเดือนกว่า ๆ เกือบสองเดือนเลยนะ อยู่ไทยแล้วเหรอ
“เฮ้ย กลับมาตั้งแต่เมื่อไรพี่ ไหนว่าอีกนาน”
“งานเสร็จก่อนก็กลับก่อนสิวะ เร็ว ออกมาให้จีบดิ๊”
“วันหลังได้ไหมพี่ ผมไม่ค่อยสบายว่ะ” มันก็ไม่ได้ถึงขั้นออกไปข้างนอกไม่ได้หรอกครับ แต่ว่าขืนเอาตัวเองไปเจอสภาพนี้โดนซักโดนฟอกกันถึงไส้ติ่งแน่ ไม่มีทางเสียหรอก
“อ้าวเหรอ เป็นอะไรมากป่าว เดี๋ยวไปหาที่หอ ยังอยู่ที่เดิมใช่ไหม”
“เปล่าครับ ผมอยู่หอเพื่อน”
เสียงหัวเราะแว่วมาตามสาย พี่เฟยเป็นคนอารมณ์ดี แต่หัวเราะแบบนี้แม่งเกินไปหน่อย “อยู่กับแฟนเหรอ”
“แฟนเฟินอะไรวะพี่ เพ้อละ เจ็ทแลกซ์เหรอ นอนไปเหอะ ไว้วันหลังแล้วกัน”
“พรุ่งนี้”
ผมรับคำในลำคอแล้วคุยต่อนิดหน่อยก่อนวางสาย กดเม็มเบอร์โทรศัพท์เอาไว้ด้วย เวลาโทรมาใหม่จะได้ไม่ต้องนึกให้เมื่อยตุ้ม พี่เฟยแม่งยิ่งพิศดาร ผีเข้าผีออก จำไม่ได้อีกทีได้โดนสั่งปั่นจิ้งหรีดสิบทีแน่ ๆ
“ใครโทรมาครับ” เสียงของอีกคนที่ควรจะอยู่ด้วยกันตั้งแต่แรกดังขึ้นจากด้านหลัง ผมยังไม่ทันหันหลังไปก็โดนสวมกอดเข้าให้เสียแล้ว ไอ้เวรนี่ เดี๋ยวนี้จ้องจะเข้าด้านหลังกูตลอดเลยนะ
“รุ่นพี่ที่ช่วยงานธีสิสบ่อย ๆ น่ะ ชวนไปกินข้าวพรุ่งนี้”
“ที่ไหน”
“ยังไม่ได้นัดที่” ผมตอบพลางเบนหน้าหนีไม่ให้มันหอม เกินไปหน่อยเฮ้ย ตั้งแต่ได้กูเนี่ยนัวเนียเป็นปลาหมึกเลย
“ถ้ารู้ที่แล้วพรุ่งนี้ผมไปส่งนะ” ผมพยักหน้าก่อนแกะมือมันออก “เหนียวตัวว่ะ ขออาบน้ำก่อนเหอะจะได้ไปหาอะไรกิน”
“กินผมไหม”
“มึงยอมให้กูกินไหมล่ะ?” ผมหันกลับไปยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่มันบ้าง อินทรีหัวเราะแห้งแล้วยกมือสองข้างขึ้นยอมแพ้ อะไรวะ ป๊อดนี่หว่า
“แต่เมื่อกี๊ผมซื้อข้าวขึ้นมาให้แล้วนี่ดิ กินข้าวดีกว่าเนอะ” ไม่ต้องมาทำเป็นยิ้มตาหยีเลยนะ ผมมองหน้ามันเซ็ง ๆ ก่อนเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนทิ้งไว้อีกมุม
กับข้าวอร่อยครับ ข้าวผัดกุ้งแถว ๆ คอนโดอินทรีนั่นแหละ ร้านเดียวกับที่เคยไปกินตอนที่ป่วยครั้งก่อน วันนี้สลับกัน มันซื้อมาให้ผมจัดใส่จานสวยงาม เพิ่มกุ้งพิเศษด้วยป่าววะ ได้มาตั้งหลายตัว หรือผมหิววะ ซัดจนไม่เหลือข้าวสักเม็ด
“อิ่มหรือเปล่า เดี๋ยวลงไปซื้อเพิ่มให้”
“อิ่ม” ผมตอบยกน้ำขึ้นดื่มตาม คนจัดแจงยิ้มกว้างพอใจก่อนเก็บจานทั้งของผมของมันไปแช่ ไม่ได้ล้างหรอกเดี๋ยวแม่บ้านก็มาทำความสะอาด ดีหน่อยที่เตียงเมื่อคืนอินทรีเอาผ้าปูไปซักเองไม่ต้องถึงมือคนอื่น ไม่งั้นเละแน่
“แล้วนั่นซื้ออะไรมาอีกวะ”
หางตาเจ้ากรรมผมเหลือบไปเห็นถุงเซเว่นบนโซฟา อิ่มแล้วครับแต่อยากรู้ว่ามีขนมอะไรล้างปากอีกสักหน่อยหรือเปล่า นอนตั้งแต่หกโมงเช้ายันหกโมงเย็นมันต้องชดเชยพลังงานสักหน่อย เมื่อคืนใช้แรงไปเยอะอีกเดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งเอา แต่พอหยิบมากางได้ก็หน้าร้อนผ่าว ขนงขนมอะไรไม่มีหรอก ของที่อยู่ในถุงพลาสติกมีแค่บรรจุภัณฑ์กล่องสี่เหลี่ยมระบุชนิดและขนาดชัดเจนกับเจลหล่อลื่นขวดใหม่
“ไอ้เหี้ยอิน!”
ผม แม่ง ไม่ น่า ไป ง้อ มัน เลย
TBC
มันยาวววววว
จริง ๆ จะรจบตั้งแต่คืนเสียสาวแล้ว (เอ๊ะ) เราไม่ถนัดแต่งฉากเรทเท่าไรเลย ไม่รู้ว่าอ่านแล้วมันโอเคมั้ย 5555 ถ้าสะดุดตรงไหนท้วงได้เลยนะ ยินดีรับทุกความเห็นค่ะ
สำหรับใครคิดถึงพี่เฟย เฮียแกกลับมาแล้วนะ เซย์เห่นโหลววว กันหน่อยเร้วววว พระเอกตัวจริงออกซักที (โดนตบ) อ่านเม้นที่แล้วเห็นมีคนบอกดราม่าไม่มันเบยยย รอเวสต์สวมวิญญาณจ่าพิชิตหน่อยเดี๋ยวจะเปลี่ยนกระทู้นิยายให้เป็นดราม่าแอดดิค โถ่...พ่อคุณ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ ยินดีต้อนรับนักอ่านใหม่ ๆ ด้วย ทุกครั้งที่อ่านคอมเมนต์มีกำลังใจเขียนขึ้นเหมือนพลังสูบเต็มสตรีมมาก แอบไปเสิร์ชในทวิตเตอร์มาด้วย ทีหลังจะเขียนชื่อนิยายให้แทร็คหาง่าย ๆ หน่อย ค้นคำว่าคำประกาศนี่เจอแต่เรื่องการเมือง โถ...
ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านงาม ๆ อีกรอบนะคะ ขอให้มีความสุขกับวันพุธสีชมพูค่าาา <3
ปล. ask.fm/westNovel ไอ้นี่มันเล่นยังไงอะฮะ ไม่แน่ใจ เห็นเขาเล่นกันจัง
-
กรี๊ดดด เขาได้กันแล้ว อ๊าก ปลื้ม ในที่สุด555555
แต่ข้ามขั้นไปนะ...อุอิ๊
-
เดี๋ยวค่อยมาเม้นท์เน้อ คืนนี้ขอตัวไปนอนก่อน
ได้ข่าวว่ายูเสียสาวแล้ว 5555555555555
-
อยากให้พี่เฟยจีบยูจริง ๆ เลย อยากเห็นอินกับพี่เฟยไฝว้กัน ท่าจะมัน
-
อ่านแล้วมันฟินกระจายค่ะ เขินมากบิดไปบิดมาหน้าคอมแล้วเนี่ย
เหมือนเราค่อยๆอ่านค่อยๆตามความสัมพันธ์ของทั้งคู่จนมันงอกเงย ><
หวังว่าจะไม่มีมาม่า เพราะพึ่งได้ชิมตอนยูกับอินทะเลาะกัน
ยังรออ่านตอนต่อไปนะคะ แค่คิดก็กรี๊ดแล้ว
ป.ล.ถึงบทเค้าจะน้อยแต่ก็ปลื้มพี่เฟยมาก
-
:impress2: ><
ว้าววววววว ตบมือแปะๆ :katai2-1:
น้องอินกับพี่ยูน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก><
ขอขอบคุณค่ะ
-
เค้าได้กันแล้ว :katai3: :katai3: :katai3:
-
ฟินไปสิบตลบกับวันพุธสีชมพู พี่ยูน่ารักมากกกกกก นางเสียสาวซะแล้ว
เอิ่ม พี่เฟยมาช้าไปนะคะ น้องอินมันคงไม่ยอมให้จีบยูแล้วหละ
:กอด1: :กอด1: รักคุณ west มากค่ะ แต่งได้สนุกทุกตอนเลย ^^
-
เค้ามีอะไรกันแล้ว อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยย :hao6:
-
เค้าได้กันธรรมดาไปเลย
เมื่อพี่เฟยโทรมา กรี๊ดดดดดดดดดด
เฟยโอป้า น้องขอสั่งทำป้ายไฟแป๊บ
-
อร้ากกกกกกกกกกกก ฟินเว่ออออออออออออ
พี่ยูเราเสียตัวแล้ว 555555 ลูกสาว(?)ขายออกแล้วค่า
พี่เฟยกลับมาซะที บุคคลปริศนาของเรื่อง
อยากรู้จังว่าจะเข้ามาป่วนยังไง อิอิ
-
พี่ยู
รู้ตัวป๊ะว่ายอมรับแล้วว่าเป็นเมียอิน อินได้ตัวเองแล้ว นึกบ่อยมาก 55
อยากรู้แค่ว่าทำไมยังไม่ยอมเรียกอินว่าแฟนซักที
คำรักก็ได้แล้ว ยอมพลีกายให้แล้ว
กลัวคดีพลิก กลัวเลว ร่วมมือกับอีนัทมาแก้แค้น 5555
ฉากเรทโอเคแล้วล่ะ เรทมากไม่ใช่นิยาย มันคือหนังสือโป๊
มีหลายเรื่องเน้นแต่เรท แอบเบื่อ อยากเองใช่มะถึงเขียนแต่เรื่องแบบนั้น
สนุกมาก ๆ ครับ ชอบ
-
ชอบตอนอินดูแลพี่ยูอะ แอร๊ย เขินนนนนนนนนนนนนนน :katai4:
เราว่าฉากจึ้กๆมันอ่านแล้วขัดๆนิดหน่อยนะ เราว่าคนเขียนแต่งได้ลื่นกว่านี้ได้อีก
ไม่ใช่ว่าไม่ดีน้า ขัดนี๊ดดดดนึงเอง ไฟท์ๆค่ะ
ปล.เค้าชอบเรื่องนี้ฝุดๆ ตอนหน้าพี่เฟยมาแล้วสินะ โฮกกกกกก :z2:
-
เขาได้กันแล้วววววววว :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
เขาได้กันแล้ววววววววววว :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เขาได้กันแล้วววววววววววววว :oo1: :oo1: :oo1:
เขาได้กันแล้ววววววววววววววววว :katai1: :katai1: :katai1:
เขาได้กันแล้วววววววววววววววววววววว :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ฮอลลลลลล
ได้กันแล้ว แต่ก้างตัวใหม่กำลังจะมา
เดาว่าพี่เฟย น่าจะมีปัญหาเบาๆ
๕๕๕๕
แต่ดี ได้แล้ว รับประกันไปหน่อยนึง!!!
-
เค้าได้กันแล้วววววว เย้
-
ได้กันนนนนนนนนนนนน
เย่!!!
-
ว่าจะไม่เม้นละ แต่อดไม่ได้ ฮาาา (เลว)
ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนล่าสุด รักอินอ่ะบอกเลย♥ 555555
ชอบคาแร็กเตอร์ของอินมากกกก ชอบความรักแบบเด็กๆ ของนางในตอนแรก
ที่ไม่อยากให้ยูได้ใครจนต้องแย่งคนนั้นไปแทน
มันเป็นอะไรที่ให้ฟีลมุ้งมิ้งมาก ถึงพระเอกมันจะดูเลวก็เถอะ 555
ส่วนอินนี่ หลังๆ รู้สึกจะสาวขึ้นนะเธอ ตั้งแต่ไปง้อเขามาเนี่ย มีขงมีเขินด้วยอ่ะ ฮิ้วววว
ตอนแรกนึกว่าจะแบบ ผู้ใหญ่ๆ สบายๆ ชิลๆ นะยู 555555
รอตอนต่อไปจ้า
-
มีครั้งแรกแล้วก็ต้องมีครั้งต่อๆๆๆๆๆไปใช่ป้ะอิน :laugh:
-
อินนี่น่ารักกก พี่ยู ...ในที่สุด อ๊ายยย :-[
ยกมือเป็นฟคพี่เฟยอีกคน ขอบทพี่เฟยเยอะๆหน่อยนะค้า 55555
-
เข้าใจเลยว่าทำไมวันพุธถึงสีชมพู้ชมพู อั้ยยะ :-[ :-[ พี่เฟยนี่ท่าทางจะเท่ห์สูสีกับอินเลย
สนุกมากกกกกกค่ะ ชื่อเรื่องก็เท่มากกกก
แอบฮาติดแท็กการเมือง 55555
-
ใครบอกดราม่าไม่มัน ไม่ต้องมันมากก็ได้ อ้วนพอดี //โดนถีบ :z6:
ดราม่าไม่ต้องมาแล้วนะ เอางานหึงงานหวงอย่างเดียว
ความจริงเสียดายอ่ะ ไม่น่ารีบเสียตัวเลย พี่เฟยอุตส่าห์รีบกลับ
รอให้ปะทะกับอินทรีก่อนก็ได้ เราอยากเห็นศึกชิงนาย :hao7:
-
อร้างงงส์ มาต่อตรงเวลาเหมือนเดิม รักคนเขียนที่สุดดดด
หึหึ อะไรกันนะ ..นี่มันโลกสีชมพูเห็นๆ
ทำตัวเองเห็นๆ เลยพี่ยู คิคิ
พี่เฟยจะมาแล้วซินะ รอ รอ รอ
ระหว่างรอ กลับไปอ่านตอนนี้ใหม่อีก สิบห้ารอบ ฟินนนนนนนนนนนน
-
ซะที ๆ ลุ้นหลายตอนล่ะ แบบว่า.........................ถูกใจที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :ling1:
-
ในที่สุดดดดดดดดดด ฮี๊ววววววววว :impress2: :o8:
ตอนนี้น้องอินทำเอาละลาย ระทวย มว๊ากกกกกกกกกก อ๊ากกกกกกกกกก :impress2:
น่ารักหวานสวีทมากกกกกกก ขอให้ไม่มีอุปสรรคอีกน๊าาาาาา
แต่มาม่าตั้งน้ำรอแล้วม๊างงงงงงง พี่เฟยกลับมาแล้วโทรเรียกให้ออกไปให้จีบนี่เซ่ะ โฮววววววววม๊ายยยยยยยยย :serius2: :z3:
น้องอินเจอดราม่ามาเยอะแล้วววววว พอเห๊อะะะะะะะะะ พลีสสสสสสส :monkeysad:
แล้วไม่รู้น้องอินได้ยินคุยโทรศัพท์ไหมนี่สิทีบอกว่าไม่ใช่แฟนอ่า :katai1: :z6:
กลัวพฤติกรรมของยูากนี่พูดเลอออออออออ
พี่ล่ะกลัวยูเสียตัวให้พี่เฟยจริงๆ
-
น้องอินกระชับพื้นที่พี่ยูแล้ว :ling1: ว่าแต่นุ้งอินขนคอนด้อมมาเป็นกล่องแบบนั้น อิแม่ใจบ่ดีแทนพี่ยู
-
ในที่สุด ในที่สุด พี่ยูก็เรียบร้อยโรงเรียนนายอิน :haun4:
-
วันนี้ที่รอคอยยยยย ในที่สุดดดดด ฟินนนนนน
หวังว่าพี่เฟยคงไม่พาดราม่ามาจากต่างประเทศนะ :ling3:
-
ในที่สุด พี่ยูก็ยอมให้อินกินตับแล้ว
:-[ :-[ :-[
-
และแล้ววววๆๆๆๆๆ เค้าก้ด้ายยยกันนนน อยากจะกรี้สสสสให้ลั่นห้องงงงง
แหมยู ทำเปนบอกว่าไม่น่าไปง้ออิน เมื่อตอนที่แล้วยังทำท่าเหมือนปลาขาดน้ำอยุ่เลยอะะะ คริคริ
-
ฮร้อยยยยย เขาได้กันแล้วอะแกรรรร :hao7: โลกจะสดใสไปอีกกี่ตอน ไม่กินม่าม่าแล้วน้าาา ไม่อาวววววว :ling3:
-
เอาจุดพลุฉลองงงงงง อิอิ
ดูแววแล้วน่าจะ มาม่ากรุบกริบตามมาแน่ๆจากเรื่องเฟยชัวร์
-
อินหื่นไปป้ะ 5555 พี่ยูน่ารักอะ
-
แอร้ย...พี่ยูเป็นสาวเต็มตัวแล้ว ฮิ้วววววว
แต่แอบเอนเอียงเมื่อเห็นพี่เฟย ยังไงกันหนอเรา
-
เฮฮฮฮฮฮ
เค้าจิ้มกันแบ้ว :hao7:
-
ตายตาหลับแล้ว :heaven
-
เค้าได้กันแล้วๆ ดีใจเหมือนได้เอง 555 :hao6:
คือมันโรแมนติกมากอ่ะ โอ้ยยย
พี่เฟยมา จะมีมาม่ามาเสิฟอีกชิมิ :mew5:
-
ตอนนี้คือดีงามอ่ะ แอร้ยยย :katai2-1:
พี่เฟยโผล่แล้ว ชอบอ่ะ ออกมาให้จีบดิ๊ :ling1:
-
อยากจะกรี๊ดดดด พอคืนดีกันปุ๊บ พี่ยูก็โดนกินปั๊บ
ถูกใจมากกกก
แถมพี่เฟยกลับมา ขอคู่พี่เฟยด้วยนะคะ 555 ไม่เอาม่านะคะ
-
จนได้ 55555
-
กรี้ดดดดดด พี่ยูเสียสาวแล้ว ในที่สุด! 55555 :z2:
-
เปิดสงกรานต์มางานยุ่งจนลืมวันลืมคืน...แต่ก้ได้ฟินแต่เช้ากะคืนเสียสาวของพี่ยู :katai2-1:
ฮิ้วววววววววววว...หวานกันขนาดนี้เค้ารอเลี้ยงหลานเลยดีกว่า 555
พี่เฟยกลับมาแล้ว สงสัยงานนี้มีหึงแน่ๆ พี่เฟยสเปกยูพอดีนี่นะ หน้าหวานๆ อินทรีอาจมีเข้าใจผิด
ตั้งแต่อ่านนิยายของ west มา บอกได้เลยว่าตัวละครเรื่องนี้ตรงใจที่สุด (ก่อนหน้านี้ชอบใหญ่มิน)
เริ่มสงสัยรสนิยมตัวเอง เราอาจจะชอบแบบรุกชนรุก 555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...........ได้กันแร้ววววววววววววววววววอ่ะ....อ่านตอนนี้ค่อยๆละเลียดอ่านเลยนะ ไม่อยากให้จบตอบเลยอ่ะ...........................ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก..............ถูกใจมากกกกกกกกกกกก..........
.......ใครบอกว่าดราม่าน้อยไป.....ไม่นะ....เอาดราม่าแค่นี้ก้อพอไม่ต้องเอาเยอะๆหรอก....เด๋วเครียดด
พี่เฟยกลับมาแร้วววววววววววว......อยากเห็นอินหึงหวงยู................อยากให้อินแสดงความเป็นเจ้าของยูยู
รอวันพุธหน้าอย่างใจจดใจจ่อเลย....เริ่มคอยนับแต่วินาทีเป็นต้นไปเลย....... :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
คนแต่งน่ารักที่สุด แต่งดีมาก อ่านของ west มาหลายเรื่องเลยนะ....แต่ชอบเรื่องนี้ที่สุดนะตอนนี้เลย.....(แต่ต้องจบhappyนะ)
ขอบคุณผู้แต่งที่นำเสนอเรื่องราวดีๆ น่ารักๆ ติดตามต่อไปแน่นอน :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ฟินนนนนนนนนนมากกก
แต่อยากอ่านยาวๆกว่านี้อ่ะ ต้องรออาทิตย์หน้า
มันไม่ไหวจริงๆๆๆค่ะ^^
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
อยากให้พี่เฟยจีบยูจริง ๆ เลย อยากเห็นอินกับพี่เฟยไฝว้กัน ท่าจะมัน
เห็นด้วยกับคุณ iforgive ฮะ เราชอบรุกหน้าหวานแบบห้าวเถื่อน
ท่าทางคนเขียนจะชอบเหมือนกัน เห็นเกริ่นว่าพระรองจะมาแย่งซีนอินทรี
อิ้วววววววววววววว....พี่อินเนี่ยยยยย...แตกเนื้อสาวช้าแต่ออร่ากระจายนะฮะ :m1:
-
สีชมพูหรือสีเหลือง
เล่นซะสว่างคาตาเลย -.,-
-
เหย อัยยะ งานนี้มีได้เสียยย รอขุ่นพี่เฟยยย :-[ :o8:
-
พี่ยูโดนเปิดวาระไปเรียบร้อยแล้ว
-
กรี๊ดกร๊าดดดดด....อุ้ต๊ะ :m25:
พักผ่อนเยอะๆนะคะพี่ยู
พี่เฟยมาแล้วจะเป็นยังไงน๊อ...อะฮุๆ
-
พี่ยูน่ารักว่ะ จริงๆนะ
พี่เฟยมา แล้ว
จีบพี่ยูด้วยเถอะ :)
กวนให้อินทรีมัน กะวนกะวายใจ อิอิ
-
กรี๊ดดดด
น้ำลายไหล 55555 พี่ยูเสร็จซะแระ
อินหื่นมากก
-
พี่ยูเป็นไงบ้าง โดนน้องอินกินไป
หรือต้องถามอินน่าว่า พี่ยูอร่อยมั้ยยยยย
ดีใจที่เข้าใจกันนะ
พี่ยูน่ารักขึ้น เป็เคะขึ้นแล้ว ดีใจมั้ย อิอิ
-
ในที่สุด!! ลูกสาวของดิชั้นก็ออกเรือนสักที :mew4: น้ำตาจะไหล
กร๊ากกกกกกก ฟินเบยยย :hao7:
-
หวานมากๆๆๆ :m25: :heaven +1 :mew1:
-
พี่เฟยมาเพื่อกระชับความสัมพันธ์ใช่ม๊า
-
กรี๊ดดดดดดด!!!!!! เค้าได้กันแล้ว(หยาบคาย : คุณเวส) แหมะหวานดันดีแท้ แบบนี้คนอ่านก็ฟินข้ามปีข้ามชาติอ่ะเดะ อิอิ :hao6: พี่ยูน่ารีักอ่ะ อินก็น่ารักอ่ะ มุฟๆๆๆ :mew1:
ดีใจที่คุณเวสมาต่อเร็ว :hao7: :heaven เรื่องนี้โมเม้นต์ตอนได้เสียใหม่ๆน่ารักอ่ะ อิอิ (ลากเข้าเรื่องใต้สะดือตลอด =_=) ตอนอื่นก็น่ารัก แต่ก็แค่สู้ตอนนี้ไม่ำด้ อุว่ะฮ่าๆๆๆๆๆ :laugh:
-
อั๊ยยะ วันพุธสีชมพู :o8:
ในที่สุดพี่ยูก็เป็นพี่ใหญ่ใจดีเสียสละ(ร่างกายและเวอร์จิ้น)ให้น้องอิน :z1:
อ่านเเล้วเขิน เค้าทำรักกันจริงๆ :impress2:
ว่าแต่เมื่อไหร่พี่ยูจะยอมตกลงปลงใจเป็นแฟนกับน้องอินสักที โดนกินไปทั้งตัวขนาดนี้แล้วยังบอกไม่ใช่
หวังว่าการปรากฏตัวของพี่เฟยคงจะเป็นตัวเร่งความสัมพันธ์ของคู่นี้แทนมาม่านะคะ :hao3:
รอตอนต่อไป และอยากให้ทุกวันเป็นวันพุธสีชมพู อร๊ายยยยยย :impress2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:mew1:
กรี๊ดดดดดด ได้กันแล้ววววๆๆ
-
:m25: ในที่สุดก็.....
มุ้งมิ้งกันอย่างนี้ น่าอิจฉากันจริงจริง
น่ารักมากค่ะตอนนี้ รอตอนถัดไปค่า +1 :mew1:
-
โอ้ววววววววววววววววววววววววววววววววว :haun4:
สุดท้ายก็เสร็จโรงเรียนอินทรี กิกิกิ พี่ยูแมร่งน่ารักไปละ :m25:
-
กีสสสสสสสสสสสสส พี่ยูยอมแล้ว น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
รักคนแต่งคนนี้ นิยายสนุกทุกเรื่อง ตอนนึงต้องอ่านไม่ต่ำกว่า 2 รอบ
อยากให้ทุกวันเป็นวันพุธ -0-
-
ให้มันเป็นสีชมพูววววววววววววว แอร๊ยยยยยย
(พี่ตูนบอดี้แสลมมาเอง กร้ากกกก) :hao5:
เหมือนส่งลูกสาวเข้าเรือนหอเลยค่ะ กร้ากกกกกกกกก
ในที่สุด ในที่สุด ฝันของเราก็เป็นจริง พี่ยูตกเป็นของอินทรีสักที โอ้ยยย
แม้จะเสียดายน้องอินของเรา (?) แต่ก็ด้วยความยินดีค่ะ แอร๊ยยยยยยย
นี่สารภาพว่าเป็นตอนที่ใช้เวลาอ่านนานมาก คือเขินอ่ะ แงงงงงง
รู้สึกว่ามันก็ไม่ได้อะไรแต่ทำไมเราเขินไม่ยอมหยุดเลย ฮือออออออออ
ผู้ชายแบบอินทรีนี่หาได้จากที่ไหนอีกค่ะ โอ้ยยย น่ารักอย่างแรง จะทะนุถนอมพี่ยูงั้นงี้ โอ้ยยย แกร ทำไมดีขนาดนี้ ชอบบบ :-[
เป็นอีกตอนที่ชอบมาก ชอบบรรยากาศสีชมพูฟุ้งๆ ระหว่างน้องอินกับพี่ยู
ชอบที่พี่เฟยกลับมาแล้วด้วย กร้ากกกกกกกกกกก เอาล่ะเว้ยยยอินทรี พี่เฟยกลับมาจีบพี่ยูของแกล่ะนะ
ถ้าจะไฝว้กันมันส์ล่ะงานนนี้ โอ้ยยยย อดใจรอให้ถึงวันพุธหน้าไม่ไหวเลยล่ะคะ 55555555555 ขอให้พรุ่งนี้เป็นวันพุธอีกทีได้มั้ยคะ? อยากอ่านต่อแล้วววววววว 5555555555
ปล.อยากขอที่อยู่คอนโดอินทรี จะส่งกระทิงแดงกับไวท์ไปให้พี่ยู เมื่อคืน(?)พี่ยูน่ารักกับน้องอินมากเลยค่ะ กร้ากกกก :hao7:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :pighaun: :haun4:
อ่านไป 3 รอบแล้ว ยังไม่หายจิกหมอน
-
ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ก็ได้กันสักทกี เฮ้อ
-
กรี๊ดดดด เค้าได้กันแร้วว!!~~
>////<
-
อิฉันว่าคนเขียนต้องล้วกมาม่ารอไว้แล้วล่ะค่ะ :hao4:
นิ่งสงบเยือกเย็นเกินไป ไม่ใช่west :hao7: :hao7:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
รู้สึกตัวช้าไปหรือเปล่าพี่ยู อินก็ไม่ต้องออกแรงอะไรมากนะ แค่ลูกอ้อนนิด ๆ หน่อย ๆ เอง
ส่วนอินจะตั้งหน้าตั้งตาทำประตูกันอย่างเดียวเลยสินะ
พี่เฟยจ๋ามาซะทีหนูรอพี่อยู่
-
ใจจะขาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อยากอ่านต่ออีกแร้วววววววววววว :z3: :z3: :z3: :z10: :z10: :z10: :z10:
พี่เฟยมาแร้ววววววววววว :katai1: :katai1: :katai1: ถึงจะชอบเฟยๆ แต่เชียอินให้คู่กะยูนะ....
ชอบพระเอกขี้อ้อนเป็นเด็กน้อยแบบน้องอิน น่ารักซึนๆแบบยูยู
อยากให้อินหึง หวง ออกอาการให้ชาวโลกรู้ไปเร้ยยยยยยยย ว่าเนี่ยเมียกรู ทั้งรัก ทั้งเทิดทูน ฮิ้ววววววววววววว :heaven :heaven
-
ในที่สุดน้องอินด็มีวันนี้ อิอิ
-
กรี๊ดสลบ
พี่ยูเสร็จอินแล้ววววว ฮ่าๆ สะใจ
สองคนนี้น่ารักดีอ่ะ หวานแหววกันดี
อินพอได้พี่ยูก็ได้ใจเลยนะ นัวเนียลวนลามพี่ยูตลอด อิอิ
ตอนหน้ามันจะดราม่ายังไงเน้ออออออ
อยากอ่านแล้ววว
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก เสร้จสมอารมณ์หมายละ
-
อิน กะกินพี่ยูต่อใช่ไหมเนี่ย
ซื้อมาซะเยอะขนาดนั้น
-
:mc4:
พี่ยูเสียตัวแล้ว ปิดซอยฉลองแพร๊บ
-
สีชมพูจริงๆเลยตอนนี้ :-[
-
:ruready ได้เวลาสวีท
-
โอยยยยยยย โคตรหวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
น้ำตาลจะขึ้น :hao7:
คนเขียนบรรยายเก่งมากเลยค่ะ
เป็นเอ็นซีที่โคตรโรแมนติค *ยอม*
-
ได้กันแล้ว.. พี่ยูดูไม่ค่อยรู้สึกตัวนะ
-
ไม่กินของมึนเมาเลยเปงไงล่ะ :mew6:
-
เค้าได้กันแล้วแกรรรรทเค้าได้กันแล้ววววว
-
ดราม่าพอละม้าง เอากรุบกริบพอ สงสารยูถ้าจะดราม่าพี่เฟยนี่สงสัยประสาทแดรกแน่
เพราะอินทรีหึงโคตรพ่อ ยิ่งได้เป็นเจ้าของแล้วแบบนี้คงเพิ่มอีกหลายเท่าตัว
จะบอกว่าอ่านในรถเมล์ค่าเมื่อเช้า ฟินจ้า หุบยิ้มไม่ได้เลยจ้า เหมือนได้ส่งยูเข้าห้องหอ กิบกิ๊วววว
อิน้องอินมันร้าย ง้อขอจนได้เรื่อง เสน่ห์เกินห้ามใจจริงพระเอกฉัน ส่วนยูนี่แบบทั้งน่ารักทั้งเซ็กซี่แบบบอร์นทูบีอ่ะ
ยูไม่ต้องทำอะไรก็แบบหลงแล้วล่ะ ชอบยูมากๆ ค่ะ. (จะไฝว้กับน้องอินเรอะแกน่ะ) มันหวานมากเลยค่ะ
คือถ้าอิน้องอินมันกลืนลงท้องได้มันคงทำไปแระ ขยันเกี้ยวยูซะเหลือเกิน ยูก็เขินซะ คนอ่านก็เขินด้วย โอ๊ย ลูกโซ่สุดๆ
ตื่นมาก็มานัวเนียจุ๊บจั๊บต่ออีกพ่อเอ๊ย ดูแลดีมากเลยเนอะ ก็แน่สิได้กินสมใจแล้ว ... ไม่ใช่ เขารักของเขาตะหาก
ฮายูจะหาขนม เจอแต่ถุงยางจ้า อิพระเอกขี้หื่นว่ะิ 555
พี่เฟยนี่แบบเร้าใจคนอ่านแฮะ ชอบจัง ดูห้าวดี ชอบประโยคแบบออกมาให้จีบหน่อยดิ๊
อินทรีจ๊ะ มีคนมารอตีท้ายครัวมะเรียหมาดๆ จ๊ะ แหม่ อยากอ่านตอนเขาเจอกันว่าจะออกมารูปแบบไหน
ขอบคุณค่า สนุกมาก มาต่อเร็วๆ นะคะ ไม่ได้เรียกร้องแต่ค้องการค่ะ 555
-
อืม
-
คนมีความรัก มองอะไรก็เป็นสีชมพู ในที่สุด ฉากที่เฝ้าใฝ่ฝัน
-
แหมยู พอยอมรับว่ารักอิน ก็ยอมให้อินกิน ไม่อิดออดเลยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
กิ๊ดดด ในที่สุดดดดดดดดดด
-
สวัสดีค่ะคุณเวสต์
ก่อนอื่นขอแซวก่อน อะไรคือการที่ลี่หายไปสองเดือนแล้วกลับมาเจอน้องยูเสร็จน้องอินค๊าาา 55
แต่ก็สมหวังเราแล้วนะ แอบลุ้นให้พี่เฟยมาทำให้น้องอินหึง
อยากเห็นน้องอินหึง เอาแบบโหดๆ
มาต่อไวๆนะคะ รอค่าา
-
เขินจิกหมอนมากๆเลยค่ะ >//////<
แบบว่าไม่ไหวแล้ว ถ้าน้องอินจะหวานกันขนาดนี้ ป้าๆจะเป็นลมเอานะลูก
เรื่องดราม่าใครว่าน้อยไป ไม่จริงค่ะ
แค่นี้พอแล้ว เดี๋ยวแม่ยกใจจะขาดใจ 555
ปลื้มปริ่มกะตอนนี้มากกกก NC ก็โอเคนะ
ปานกลางๆดี
รักคนเขียนนะจุ๊บๆ :กอด1:
-
ยาวมากอ่ะ นึกว่าจะตัดจบตรง 'อย่าเข้ามา/ทำกัน' ละ
แอบกรีดร้องไปแล้วว่า 'ม่ายยยย อย่าเพิ่งจบตอน มันค้าง!!!' 5555
พออ่านจนจบก็
ทำไมอินทรีมันน่ารักอย่างนี้น๊า
แต่ว่าๆ ได้กันแล้ววววว
ก็กำลังจะจบอะดิ!?
ม่ายยยย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ตามมาจากแท็กของน้องที่น่ารักคนนึงในทวิต
ยังไม่เคยอ่านผลงานของคุณนักเขียน แต่ชอบเรื่องนี้มากค่ะ
อ่านตอนแรกก็ติดเลย เมื่อคืนอ่านยาวทีเดียวรวบตึงเลย ^ ^
ชอบทั้งอินทั้งยูเลย คนนึงก็ขี้ตื้อ อีกคนก็แอบขี้อายแบบซึนๆๆ เวลากุ๊กกิ๊กงี้จั้กกะจี้หัวใจมากๆๆ อ่านไปยิ้มไป >///<
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะคะ สู้ๆๆๆ ^ ^
-
เรียบร้อยโรงเรียนอินเขาล่ะ หลังจากนี้ก็พยายามปรับตัวให้เข้ากับตำแหน่งใหม่นะจ๊ะ
"ผมรักยู"
นี่ใช่ไหม คือ "คำประกาศของความรู้สึกใหม่" อิอิ :mew1: ความรู้สึกที่เป็นคนถูก "รัก" :hao7:
-
เรียบร้อยโรงเรียนหนูอินซะแล้ว อิอิ
-
อยากบอกว่าเป็นเรื่องที่รอฉากนี้ที่สุด (ป่าวหื่นมั้ง) ว่าน้องอินจะรุกพี่ยูยังไง หรือพี่ยูจะยอมน้องอินยังไง
อ่านแล้วตื่นเต้นตาม ละมุนละไมน่ารักดีค่ะ พี่ยูแอบรุกนะไม่งั้นน้องอินดูจะเกรงใจพี่ยู จนต้องเว้าวอนให้พี่ยูสมยอมเองจนได้
แล้วบ่นตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วมั้งพี่ยู น้องอินคงไม่ยอมปล่อยพี่ยูไปง่าย ๆ แน่ ท่าจะเตรียมรุกหนักกว่าเดิมด้วยดิ
ยังไงช่วงนี้ก็ขอเป็นสีชมพูเยอะ ๆ ก่อนละกันนะคะ อย่าพึ่งให้พี่เฟยหรือใครเอามาม่ามาเลยนะ
ไม่อยากให้พี่ยูกะน้องอินเศร้าอะคะ พี่ยูก็อย่าแอบเคลิ้มไปกะพี่เฟยนะ เดี๋ยวทำน้องเสียใจอีก
ส่วนน้องอินก็ขอให้น่ารักเสมอต้นเสมอปลาย ได้พี่ยูแล้วก็อย่าทิ้งขว้างนะ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
อ๊ายย วันพุธสีชมพู เป็นปลื้มมมมม
รู้สึกเหมือนได้ส่งลูกสาวเข้าเรือนหอ ฮาาาา
ทนเจ็บเอาหน่อยนะพี่ยู ><
พี่เฟยคะขาา แอบปลื้มพี่มานานมาก
เมะตัวเล็กหน้าสวย ชอบอ้ะ
ขอให้เจอพี่ยูแบบโคตนแมนได้มะ
แซวพี่ยูหนักๆซักที ยอมรับความจริงยากเหลือเกิ้นนนา
ตัวเองฟีโรโมนเคะๆฟุ้งดีออก ทำไมไม่ยอมรับห้ะ
อุ้ยยยย รักคนเขียนนะคะ
-
สำลักน้ำตาล :z1:
-
เพิ่งมาตามคำแนะนำ ตามพี่ยูต่อ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ดีใจที่ได้กันสักที ฮือออออ ปลื้มมมม
-
พี่ยูน่ารักกกก ><
-
ฟินค่าาาา เรียบร้อยแลัวสินะพี่ยู ตัองเป็นอะไรดีเนี่ย ยอดของยอดชายปะ
พี่เฟย กลับมาแล้ววว
-
ในที่สุดเค้าก็ได้เสียกันแล้ว :hao6:
-
พอคืนดีกันอินก็จัดให้พี่ยูเลย :m25:
-
พี่ยูจริงๆแล้วเคะมากๆน่ารักมากๆ ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าพี่ยูจะเมะมาก่อน 555
อินทรีนายแน่มาก o13
ตอนหน้าพี่เฟยโผล่มา หวังส่าจะไม่มีดราม่านะคะ รู้สึกได้ถึงเค้าลางอะไรบางอย่าง 55
-
คืนนี้ ๆ
-
เอายังค้า ตอนใหม่...
ตอนนี้กำลังอุ่นเครื่อง ย้อนกลับไปฟินตอนที่แล้วพลางๆ ^^
-
19 - การกลับมา อีกครั้ง
โดยปกติแล้วเวลาที่ต้องขับรถมาห้างผมจะเกลียดรถราคาแพงเพราะแม่งโคตรเอาเปรียบ นึกออกไหมครับว่ารถพรรค์นี้มักจะมาทีหลังแต่ได้ที่จอดดี ๆ อยู่ชั้นเตี้ย ๆ ไม่ต้องวนขึ้นไปชั้นสูงมาก ลองเป็นรถญี่ปุ่นราคาถูกของที่บ้านผมดิ วนมันไปเถอะ ได้จอดทีเกือบดาดฟ้า ดีไม่ดีต้องซ้อนคันให้หวาดเสียวโดนเข็นไปชนคันหน้าคันหลังเล่นอีกต่างหาก
แต่วันนี้โอกาสได้ลิ้มรสการจอดในพื้นที่หวงห้ามตกเป็นของผมแล้วครับ BMW สีดำขลับจอดสนิทในห้างดังย่านใจกลางเมือง ผมไม่ได้ขับแต่คนข้าง ๆ มันพามาส่ง เจ้าตัวบอกว่ามีของที่ต้องซื้อพอดีเลยมาด้วย ถ้าเสร็จธุระกับพี่เฟยเมื่อไรก็ให้โทรบอกมันเดี๋ยวรอรับกลับ
ครับ วันนี้ผมนัดกินข้าวกับพี่เฟย แถมยังแบกคอมมาเผื่อให้พี่แกช่วยดูธีสิสว่าโอเคไหมหรือมีอะไรอยากจะเพิ่มอีกหรือเปล่า ออกจากบ้านทั้งทีอย่าให้เสียเที่ยวครับ ไหน ๆ ก็โดนขู่เข็นมาแล้ว ใช้แรงงานมันกลับให้เข็ดไปแปดตลบเลยดีกว่าจะได้ไม่รบเร้าผมมากินข้าวด้วยบ่อย ๆ ไม่ใช่ว่าขี้เกียจอะไรขนาดนั้น แต่ผมก็พอจะดูรู้ว่าอินทรีไม่ได้ชอบใจนักหรอกที่ผมนัดเดทกับคนที่มันไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน
“เดี๋ยวแยกตรงนี้เลยก็ได้ มึงไปธุระใช่ปะ”
ผมแกล้งพูดไปอย่างนั้น เห็นท่าทางเด็กหวงของเล่นแล้วตลกดี อินทรีไม่ยอมตามระเบียบ ยื้อกระเป๋าใส่โน้ตบุคของผมไปพาดบ่า
“ไม่เป็นไร ไม่รีบ เดี๋ยวไปส่ง”
ร้านที่ผมนัดกับพี่เฟยไว้เป็นคอฟฟี่ช็อปชื่อดังราคาต่อแก้วแพงหูฉี่ พี่เฟยไม่นิยมอะไรพรรค์นี้หรอกแต่ร้านมันนั่งได้นานดีเลยตั้งใจจะมารอ ทันทีที่ก้าวเข้ามาก็สังเกตหาคนที่นัดไว้ได้ไม่ยากครับ พี่เฟยไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ภาพตั้งแต่ปีหนึ่งที่ผมจำได้จนทุกวันนี้ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง ผู้ชายผิวขาวจัดแบบคนจีน ตาตี่ ๆ ชี้ขึ้นเหมือนหาเรื่องคนตลอดเวลา คิ้วบาง ปากกระจับ จมูกเป็นสันคมโดดเด่น มีหนวดเคราขึ้นหรอมแหรมกับผมสีดำสนิทที่ยาวจนถึงกลางหลัง สวมเสื้อยืดบาง ๆ ที่ทิ้งน้ำหนักให้เห็นรูปร่างค่อนข้างผอมชัดเจนจนมองแล้วต้องค้าง อย่าว่าแต่ชายแท้ที่จะเสียดายว่าทำไมไม่เป็นผู้หญิงเลยครับ ผมเองก็มองตาละห้อยเหมือนกันที่เฮียแกเสือกเป็นรุกสายแข็ง
“พี่เฟย หวัดดีครับ รอนานยังพี่”
“ยังอะ เพิ่งมาถึง กาแฟยังไม่พร่องเลย”
คนอายุมากกว่าพูดพลางพับหนังสือลง มองเลยไปทางด้านหลังเมื่อเห็นมีเหาฉลามตามติดมาด้วย อินทรีวางมือยกมือไหว้พี่เฟยแล้ววางมือบนบ่าผม ทำเอาคนที่พยักหน้ารับไหว้ถึงกับหน้าเหวอไปนิด ๆ
ถูกต้องครับ มันเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของอย่างหนึ่งที่ผมโคตรไม่อยากให้มันทำเลย นึกว่าจะตามมาดูเฉย ๆ ว่าคนที่ผมนัดกินข้าวด้วยเป็นใครเสียอีก
“อ่า... นี่พี่เฟย พี่ที่คณะกู พี่เฟยนี่อินทรี รุ่นน้องที่มหา’ลัย พอดีมันมาธุระ”
“อ้อ เออ นั่งดิ ชวนน้องมึงนั่งก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรครับพี่ มันกำลังจะไปแล้ว” ไม่ใช่รังเกียจนะครับ แต่แสดงออกชัดเจนว่าหวงขนาดนี้ให้อยู่นาน ๆ ได้อึดอัดใจกันไปเปล่า ๆ ชิงไล่ก่อนมีเรื่องเห็นทีจะเป็นทางที่ดีที่สุด “มึงจะไปธุระไม่ใช่เหรอ”
อินทรีเลิกคิ้วแต่ก็ส่งกระเป๋าโน้ตบุ๊กคืนให้ผมง่าย ๆ ก่อนหันมาพูด “เสร็จแล้วโทรเรียกแล้วกัน รออยู่แถวนี้แหละ ผมฝากยูแป๊บนะครับพี่”
ไอ้อินกล่าวพลางยิ้มกว้าง ลูกเล่นของมันเปลี่ยนไปและแยบยลขึ้นทุกวัน ไม่ได้อาละวาดเสียงดังแต่กลับใช้สงครามจิตวิทยากับคนแปลกหน้าที่มันไม่ชอบใจแทน ทันทีที่อีกฝ่ายเดินออกจากร้านไปพี่เฟยจึงเคาะนิ้วขอคำอธิบายอย่างไม่ต้องสงสัย
“รุ่นน้องน่ะพี่”
“แค่นั้น?”
“ก็ค่อนไปทางแฟนนั่นแหละ” พี่เฟยแค่นยิ้มที่มุมปาก หยิบหนังสือขึ้นมากางแล้วเอนตัวทิ้งน้ำหนักกับพนักพิงด้านหลัง “ดูมันไม่ใช่สเป็กมึงนะ”
“ก็ทำนองนั้นแหละครับ” ผมหัวเราะ หยิบคอมขึ้นมาเปิด “เออพี่ ผมว่าจะให้ดูงานให้หน่อย”
“ไอ้ยู กูเพิ่งกลับมาจากอังกฤษเหนื่อย ๆ เกรงใจกูบ้าง”
“โถ่พี่ ผมไม่รู้จะพึ่งใครแล้วเนี่ย ไอ้อั้มก็ยุ่งแต่กับงานตัวเอง พี่รู้ไหมมันเลือกหัวข้ออลังการณ์งานสร้างมาก แม่งยังไม่ทันจบ ผมว่าโดนดึงตัวไปทำงานแล้วชัวร์”
พี่เฟยหัวเราะ ผมชอบเอาเรื่องไอ้อั้มมาบ่นให้ฟังเชิงมันไส้กึ่ง ๆ อิจฉา เรียนก็เรียนด้วยกันตลอด ดีไม่ดีมันโดดบ่อยกว่าผมด้วยซ้ำแต่แม่งเสือกหัวไวกว่า เกรดนี่ไม่ต้องพูดถึงเลยครับ ได้โปรดอย่าเอามาเทียบให้(ผม)อายเลย
“เอะอะก็ให้กูช่วยตลอด เคยมีอะไรตอบแทนกูบ้างไหม”
“พี่อยากได้อะไรว่ามาเลย ผมจัดให้หมด”
ประจบสิครับ เกรดวิชาสุดท้ายแล้ว ไอ้พี่เฟยยิ้มหยัน เผยลักยิ้มเล็ก ๆ ข้างแก้มของมัน น่ารักเหี้ย ๆ
“เป็นเมียกูสิ”
ขีดฆ่าคำว่าน่ารักออกไปครับ.. แต่ละประโยคแสบสันต์จริง ๆ ผมหัวเราะแหะ ๆ พอเถอะครับพี่ เมื่อเช้าผมก็โดนมาอีกดอกยังเดินไม่คล่องดี พี่ไม่เห็นเหรอ
“ล้อเล่น เลี้ยงหนังเรื่องนึงก็พอ มานั่งฝั่งนี้สิจะบอกให้ว่าต้องแก้อะไร”
ผมผุดลุกขยับเก้าอี้มาฝั่งเดียวกับคนพูดแทบจะในทันที รุ่นพี่เปิดไฟล์งานผมด้วยเวลาอันรวดเร็วก่อนพาดแขนกับพนักพิงกลายเป็นโอบผมกลาย ๆ พี่เฟยมีกลิ่นหอมเฉพาะตัวบางอย่างที่อยู่ใกล้จะเคลิ้มฉิบหาย แต่วันนี้ไม่เหมือนที่เคย มีกลิ่นหอม ๆ เย็น ๆ ของอะไรบางอย่างแทรกมาด้วย
“แก้ตรงไหนพี่”
“แก้ผ้า”
“พี่เฟยยยยยย” ผมกราบล่ะ หยุดหยอดสักที พูดอย่างนี้อีกครั้งผมจับปล้ำนะครับ อีกฝ่ายหัวเราะเบา ๆ ในลำคอก่อนเปลี่ยนไปชี้มือบนหน้าจอแทน
“ปรับตรงนี้หน่อย อย่าหยาบ ธีสิสส่งจะทำอะไรให้ละเอียด เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ทำให้คะแนนมึงเพิ่มแต่อย่างน้อยแอดไวเซอร์จะได้ไม่อายว่ามึงเป็นเด็กในที่ปรึกษา”
ผมพยักหน้า ฟังพี่เฟยสอนอีกนิดหน่อยสลับกับเหลือบมองแก้มขาวเป็นระยะ เจ้าตัวเองก็เหมือนรู้ว่าผมแอบมองถึงได้หยุดพูดแล้วอมยิ้ม
“มองอะไรนัก”
“เปล่าครับ”
ที่จริงอยากจะบอกว่า ‘มองคนสวย’ มาก แต่อย่าดีกว่า นอกจากจะโดนรุ่นพี่ยำตีนแล้วถ้าไอ้อินรู้ว่าผมยังหวั่นไหวไปกับคนที่ปลื้มได้โดนซ้ำอีกรอบกันพอดี ผมไม่ได้คิดกับพี่เฟยในแง่ชู้สาวแต่ก็ยอมรับว่ายังอดเขินทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ๆ ไม่ได้ เขาเป็นไอดอลผม เป็นคนที่ผมอยากเจริญรอยตามไปเสียทุกอย่าง
“เออ กูซื้อของมาฝากมึงด้วย”
“เอาจริงดิ ไม่รีบให้วะ”
“ไม่ใช่กลิ่นที่มึงฉีดมานะ” รุ่นพี่พูดพลางชะโงกหน้ามาใกล้ คงหมายถึงน้ำหอม หลังจากที่อินทรีงอนไปคราวก่อนผมก็ใช้ของมันบ่อยขึ้นจนกลายเป็นความเคยชิน อย่างวันนี้ก็ฉีดมา แต่เป็นขวดที่คอนโดมันไม่ใช่ที่ห้องของผม
“พอดีไปเที่ยวฝรั่งเศสด้วย ขี้เกียจคิดเยอะว่าจะซื้ออะไรฝากเลยเลือก ๆ ตามคนอื่นเขา ได้มาเป็นลัง”
“พูดจริง?”
“เออ กูแยกไม่ออกด้วยว่าแบบไหนกลิ่นผู้หญิงกลิ่นผู้ชาย กลิ่นจากตัวกูนี่มึงว่าไง”
หอมครับ หอมมาก ถ้าเขินน้อยกว่านี้จะไปดมที่ซอกคอแล้วบอกตรง ๆ พี่เฟยยกยิ้มนิด ๆ เหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรแล้วหันไปหยิบถุงกระดาษที่วางข้างตัวมาให้
“ไม่ฉีดก็เก็บได้ แพ็คเกจมันสวยดี เผื่อเอาตั้งโชว์เก๋ ๆ “
ผมรับมาได้ก็เปิดดู เป็นคนละแบรนด์กับที่อินใช้ ขวดสวยแต่ผมชอบกลิ่นเดิมมากกว่า กระนั้นก็ไม่ลืมขอบคุณรุ่นพี่ที่นอกจากจะช่วยงานจนผมแทบไม่ต้องคิดอะไรมากแล้วยังซื้อของมาฝากอีกแต่พี่เฟยก็โบกมือปฏิเสธพลางยิ้ม
“คิดอะไรมากวะ เรื่องแค่นี้”
“ไม่ใช่แค่นี้นะพี่ ผมขอบคุณจริง ๆ ว่ะ ช่วยผมเสียหลายเรื่องเลย มีอะไรให้ผมช่วยคืนได้บอกนะเว้ย เอาจริงผมก็เกรงใจ”
“เกรงใจตอนนี้ไม่ทันแล้วไอ้ห่า” ผมหัวเราะ เผลอมองรอยยิ้มของอีกฝ่ายค้าง พี่เฟยเองก็เหมือนรู้เลยกระแอมไอเบา ๆ หน้าเฮียแกเป็นสีแดงของเลือดฝาด มองกี่ทีก็น่ารักไม่เคยเปลี่ยน
“มีแฟนแล้วยังมองคนอื่นด้วยสายตาแบบนี้อีกเหรอวะ อยากได้ผัวเพิ่มหรือไง”
หมดกัน “ผัวเผออะไรวะพี่”
“ไม่ต้องมาเขินกลบเกลื่อน คิดว่ากูดูไม่ออกหรือไง” ผมยิ้มแห้ง ไม่ปฏิเสธแต่หลบตาอีกฝ่ายที่จ้องมองมาแทน เราอยู่กันแค่นี้ พี่เฟยไม่ได้พูดเสียงดังเลยแต่ประโยคนั้นผมกลับได้ยินมันชัดเจน
“ทั้ง ๆ ที่ชอบกูมาตั้งหลายปี...”
”.................”
“.....แล้วทำไมถึงเป็นมันวะ?”
ผมหัวเราะ เหมือนกับไม่มีอะไรให้ตอบ
เพราะเรื่องนั้น... ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ะครับพี่
เวลาถึงห้างของผมประมาณบ่ายโมงกว่า ๆ แต่กว่าจะกินข้าว ออกจากโรงหนังก็ปาไปเกือบทุ่ม พี่เฟยไม่พูดอะไรให้ชวนอึดอัดอีก ผมถามถึงเรื่องชีวิตที่อังกฤษบ้าง เล่าเรื่องที่มหา’ลัยให้ฟังบ้าง แน่นอนไม่มีเรื่องอินอยู่ในนั้นเพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้ผมกับเขารู้สึกว่าเราเป็นพี่น้องกันปกติ พี่เฟยเป็นคนคุยสนุก บางครั้งก็เงียบ แต่เงียบทีไรจะปล่อยมุกตลกหน้าตายออกมาตลอดและนั่นก็เป็นสาเหตุที่เวลาใครอยู่ใกล้จะไม่รู้สึกเบื่อ ผมไม่แปลกใจเลยที่สมัยเรียนเฮียแกฮอตมาก มีเกย์รุ่นน้องวิ่งตามจนแฟนตัวจริงต้องออกมาโวยวายวันเว้นวัน
“พี่ได้เจอพี่ตี๋อีกหรือเปล่า”
จะว่าไปแล้วรุ่นพี่คณะเดียวกันกับผมที่เจอกันวันแรกพบคนนั้นก็น่ารักดี ได้ข่าวว่าเป็นแฟนคนแรกที่คบกันเกือบปีของแกด้วย พี่เฟยส่ายหน้า ครั้งสุดท้ายที่เจอคือพี่เฟยกับพี่ตี๋ทะเลาะกันรุนแรงมาก จากนั้นอีกฝ่ายก็หายไปเลย บางคนว่าเลิกกับพี่เฟยเลยซิ่วหนี บางคนก็บอกว่ามีปัญหากับที่บ้านเลยย้ายไปเรียนที่อื่น
“ไม่เจอ ตายห่าไปแล้วมั้ง”
“โห ตายจริงไม่ใจหายแย่เหรอ ยังไงก็คนเคยรัก”
พี่เฟยไม่ตอบ ยักยิ้มเหมือนเยาะตัวเองมากกว่ายิ้มให้ผม “มึงไม่มีเรื่องอะไรจะถามแล้วใช่ไหม”
“ทำไมล่ะ ยังไงเขาก็เคยเป็นรุ่นพี่ผม ว่าแต่ตอนนั้นหายไปไหนวะพี่”
พี่เฟยไม่ตอบ ตอบก็ตลกแล้ว เรื่องคงไม่เป็นความลับมาสี่ห้าปีขนาดนี้หรอก เขาเอามือล้วงกระเป่าเดินนำผมไปเรื่อย “มึงโทรตามเด็กมึงหอะ พูดจาเลอะเทอะกูหนีกลับดีกว่า”
ผมพยักหน้า ควานหาโทรศัพท์ ไม่รู้จะลีลาทำไม แค่นี้ก็เย็นมากแล้วเกรงใจคนรอเหมือนกัน แต่กดโทรออกยังไม่ทันได้รอสายอีกฝ่ายก็รับทันที น้ำเสียงติดจะหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย
“เสร็จหรือยัง”
“อืม เสร็จแล้ว มึงอยู่ไหน”
“รออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวเดินไป”
อินทรีตอบห้วน ๆ ไม่ถึงนาทีมันก็เดินมาหา พี่เฟยกดมุมปากยิ้มกวนก่อนชูกระเป๋าผมที่แกแย่งไปถือให้โชว์หรา รุ่นน้องต่างคณะคนเดียวไม่รอช้ามันเดินไปแทบจะกระชากกระเป๋าผมมาถือไว้เอง
“ขอบใจที่ให้ยืมควง”
“ขอบคุณเหมือนกันครับที่ดูแลให้” อินทรียิ้มเย็น เป็นรอยยิ้มที่ผมไม่เคยเห็นแต่ขัดหูขัดตาพิกล พี่เฟยหัวเราะในลำคอแล้วหันมาพูดกับผม “มีไรก็โทรมาแล้วกัน”
ผมพุ่มมือไหว้รุ่นพี่เป็นการบอกลาก่อนปลีกตัวแยกออกมา รอยยิ้มเสแสร้งบนใบหน้าของคนข้าง ๆ ค่อย ๆ หุบลงจนเรียบสนิท อินทรีเดินดุ่ม ๆ ไปที่รถแล้วโยนกระเป๋าผมใส่เบาะหลัง ส่วนตัวมันเองกลับยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างรถ
“เป็นไรวะ”
“ทำอะไรไว้ล่ะ”
“เฮ้ย” ผมอุทาน “ทำอะไร”
“ผมเห็นหมดแหละ” เชี่ยละ ยอมรับว่าบางครั้งพี่เฟยแม่งก็หลอกแต๊ะอั๋งผมนะ ที่ไม่ถอยนี่ไม่ใช่อะไร ผมก็มีส่วนได้กำไรเหมือนกันนี่ครับ(สันดานไหมล่ะ)
“โกรธเหรอ”
“แล้วมันสมควรให้โกรธไหม เลิกย้วยไปย้วยมาแบบนี้สักทีเหอะ” อ้าวเฮ้ย โกรธจริงเหรอ หึงผมกับพี่เฟยเนี่ยนะ เชี่ยละครับ เพิ่งดีกับมันได้ไม่กี่วันแท้ ๆ
“ก็ไม่ได้อะไร พี่เขาเป็นรุก มึงดูไม่ออกเหรอ”
“ยิ่งรุกยิ่งตัวดีเลยปะ” เวร..พอเถอะว่ะ ขี้เกียจเถียงแล้ว ยิ่งพูดยิ่งเข้าตัว ผมถอนหายใจเดินมาจับมือข้างที่ไม่ได้คีบบุหรี่ของมันไว้ ก่อนอินจะยอมเหลือบมองด้วยหางตาตอนที่ผมพูดว่า “ไม่เอาน่า... เรากลับห้องกันเถอะ”
อินทรีเป็นผู้ชายที่มีออร่าในการกดดันสูง โดยเฉพาะก่อนระเบิดลงมันจะเงียบผิดปกติ ใช่ครับ ผมเผชิญกับความเงียบของมันอีกแล้ว เหตุการณ์แม่งโคตรคุ้นเลย มันหึง ผมชวนกลับ ระหว่างทางเงียบสนิทจนคิดว่าเสียงมดเดินอาจจะดังกว่า กระทั่งถึงหอมันก็ลงมาสูบบุหรี่ต่ออีกมวนแล้วไล่ผมขึ้นห้องไป ซึ่งสำหรับมีสองทางเลือก คือหนึ่งปล่อยมันกลับด้วยความรู้สึกค้างคาแบบนี้หรือสองลากมันเข้าหอ แน่นอนว่าผมเลือกทางหลังแม้อาจจะทำให้เราทะเลาะกันใหญ่โตเหมือนครั้งที่แล้วก็ตาม
“ไปคุยกันก่อนสิ”
อินทรีถอนหายใจ มันปาบุหรี่ลงพื้นก่อนหันไปล็อกรถแล้วเดินนำไปที่ลิฟต์ เอามือทั้งสองข้างล้วงในกระเป๋ากางเกงยีนส์ราคาแพง ไม่มองหน้าผมแต่เงยขึ้นดูตัวเลขบนลิฟต์ที่เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งถึงชั้นที่กดไว้ก็เร่งฝีเท้าเดินนำ ผมเดินตามมันต้อย ๆ พอถึงห้องก็ไขประตูให้มันเดินเข้าไปก่อน
“ว่ามา”
“กูไม่ได้คิดอะไรกับพี่เฟยจริง ๆ”
“แต่มันคิดกับพี่ไม่ใช่เหรอ” อินทรีพูดเรียบ ๆ ผมชักกลัวแล้วว่ามันมาไม้ไหน โมโหใส่กูเหมือนที่เคยทำก็ได้นะ จะได้เดาสถานการณ์ออกบ้างว่าควรทำยังไง “อือ คิดมั้ง...ขอโทษ”
“อืม ช่างมันเถอะ”
“มึงก็ช่างมันให้จริงดิ อย่าตอบส่ง ๆ”
ผมใช้มือข้างเดียวจับแก้มมันให้หันมามอง อินทรีเสสายตาไปทางซ้ายก่อนเบือนหน้าตามไปในทิศเดียวกัน “ผมไม่อยากทะเลาะกับยู”
ผมก็ไม่อยากทะเลาะกับมันเหมือนกัน แต่ให้โอเคทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าอีกฝ่ายไม่ได้โอเคด้วยผมก็ไม่สบายใจ
“กูไม่ได้คิดอะไรกับพี่เฟยจริง ๆ เขาเองก็รู้ว่ากูกับมึง...”
“นี่ขนาดมันรู้นะ!”
นั่นไง จี้ถูกจุดเลย อินทรีถอนหายใจหัวเสีย ปัดมือผมออกแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา ผมก็เดินตามันแต่ไม่นั่งข้าง ๆ คุกเข่าอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างแทน “ทำยังไงให้หายงอนดี”
“ไม่ได้งอนแล้ว ผมรู้ว่ายูไม่ผิด ก็ไม่ได้คิดอะไรไม่ใช่เหรอ ขึ้นมานั่งดี ๆ เหอะ เดี๋ยวก็เจ็บหัวเข่า”
“เรื่องนั้นไม่เป็นไร อินทรี...” ผมเรียกมันแต่เจ้าของชื่อกลับหลับตาลง ผมเลยเอื้อมมือทั้งสองข้างไปจับแก้มไว้ ยืดตัวขึ้นให้หน้าผากเสมอกับมันแล้วโน้มตัวไปชน “เชื่อใจกู”
“ถ้าผมไม่เชื่อใจยู ผมไม่ปล่อยยูอยู่กับมันสองคนหรอก แต่จะให้ผมไม่คิดเลยก็คงไม่ได้... ผมไม่ชอบให้ยูสนิทกับใครแบบนั้น”
ผมฉีกยิ้มกว้าง อาการหึงของอินเริ่มไม่น่ากลัวแล้วว่ะ กลายเป็นน่ารักแทน ทว่าห้ามดีใจตอนนี้ อีกฝ่ายยังโมโหอยู่เดี๋ยวจะโดนเหนี่ยวเข้าให้
“อืม...ขอโทษ ทีหลังจะระวังตัวมากกว่านี้ ลืมตาก่อน”
ไอ้อินถอนหายใจยาวก่อนขยับเปลือกตาเปิด ทันทีที่มันสบตาเข้ากับผม ผมก็ประกบปากจูบเสียเลย แทนทั้งรางวัลและคำขอโทษที่ทำให้มันไม่สบายใจ ไม่รู้จะง้อยังไงแล้ว ถึงขั้นนี้คงต้องเอาตัวเข้าแลก ผมยืดตัวโถมน้ำหนักเข้าจูบมันแรงขึ้นเรื่อย ๆ จากที่คุกเข่าอยู่กับพื้นก็กลายเป็นปีนขึ้นไปชันเข่าข้างหนึ่งบนโซฟาอีกข้างก็ยืดขึ้นยืนเต็มความสูง
“ปล่อยน่า ยู”
“หืม ปล่อยได้ไง งอนอยู่อย่างนี้” ผมจูบมันเบา ๆ ที่มุมปาก อินทรีพยายามเบี่ยงหน้าหนีแต่ก็ถูกมือผมล็อกคอเอาไว้ มาวัดกันไหมว่ามันจะหายโกรธหรือเปล่า ทุ่มทำขนาดนี้แล้วยังจะนอยด์ใส่ก็ให้มันรู้ไป
“ไม่ชอบให้จูบเหรอ”
แกล้งถามไปอย่างนั้น ผมดูดริมฝีปากมันเข้ามา แล้วกดย้ำกลีบปากตัวเองลงไปใหม่ อินทรีที่ปฏิเสธที่จะจูบผมเริ่มเปลี่ยนใจมาจูบตอบ เงยหน้ารับผมที่โน้มตัวลงมาขณะที่ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นโอบเอว
“หายงอนแล้วนะ”
“ยัง”
แบบนี้เรียกว่าได้คืบจะเอาศอก มือใหญ่ล้วงเข้ามาในเสื้อ ผละจูบจากริมฝีปากมาจุมพิตลงบนหน้าท้องผมแทน ผมกลั้นหายใจโดยอัตโนมัติด้วยความจั๊กจี้ ก่อนจับคางมันให้เงยหน้ามารับจูบใหม่ คราวนี้อินทรีอมยิ้ม มือที่ยึดสะโพกไว้บังคับผมให้พลิกขึ้นนั่งบนตักมัน ก่อนก้มหน้าลงไปซุกกับซอกคอ กระซิบเสียงพร่า “ยังอยากงอนต่อ”
“พอแล้ว”
ผมเอี้ยวตัวกลับบอกพลางจูบไปด้วย เป็นฝ่ายกัดริมฝีปากมันก่อนบ้าง อีกฝ่ายใช้จมูกไล่ดันผมให้หันหน้ากลับไปแล้วซุกจมูกเข้าไซ้อีกครั้งตามด้วยริมฝีปาก นิ้วเรียวยาวจับอยู่ที่กระดุมของกางเกง ปลดมันออกรวดเร็วก่อนขบกัดที่ซอกคอรุนแรงจนผมรู้สึกได้ว่าต้องขึ้นรอยฟันหราแน่ แม้ตั้งใจจะหันไปดุ แต่คนที่รออยู่แล้วกลับตะโบมจูบปากผมรุนแรงอีกครั้ง ปลายลิ้นร้อนไล่เลียที่ริมฝีปากอย่างอ้อยอิ่งก่อนรุกล้ำเข้ามา เป็นจูบที่นานและเร่าร้อนมากพอให้ผมลืมทุกอย่างกระทั่งกางเกงหล่นลงไปกองที่ข้อเท้า
“ยู... ทำนะ”
“มีถุงเหรอ”
“ของผมหมดแล้ว ยูมีหรือเปล่า”
อินกระซิบถาม แหงล่ะ กล่องที่ซื้อมาเมื่อวานเล่นใช้รวดเดียวหมดจะเอาอะไรไปเหลือ ผมผละตัว ลุกขึ้นเดินไปในส่วนของห้องนอน หยิบถุงยางอนามัยที่เก็บไว้ในลิ้นชักข้างหัวเตียงออกมา “มีอันเดียว และมันไซส์กู”
“งั้นสดได้ไหม”
“เดี๋ยวฟาดปากด้วยไอ้นี่” ผมชูนิ้วกลางประกอบประโยค อินทรีหัวเราะแล้วเดินมาจับน้องชายผมเป็นตัวประกัน มองด้วยสายตาหวานเยิ้ม
“เอามาฟาดสิ จะรีดพิษออกให้หมด”
“ทะลึ่งละ...พ..พอก่อน กูบอกว่าไม่มีถุงไง”
“ไม่ให้ทำจริงเหรอ” มันพูดพลางไล้แก้มผมไปด้วย สายตาของอินทรีออดอ้อนเหมือนครั้งนั้น แต่อย่าหวังว่าจะได้เลย ถึงมีอารมณ์ขนาดไหนผมก็กลัวนะครับ โรคน่ะ
“ไม่...”
“เป็นขนาดนี้แล้วน่ะนะ”
มือใหญ่ขยับเบา ๆ ผมก็สะดุ้งเฮือก ครับ เป็นขนาดนั้นแล้ว ผมคว้าคอมันมากอด เบียดตัวเข้าหาอ้อมแขนของคนที่หัวเราะร่วน
“ยอมผมเถอะ สงสารยูน้อย”
“....ถ้าสงสารมันจริง มึงยอมกูสิ อุปกรณ์กูพร้อม” ผมกัดฟันพูด อินทรีเลยก้มลงงับแก้มผมเบา ๆ กลั้วหัวเราะ“งั้นใช้มือกันดีกว่า ผมไม่ถนัดแนวนั้นเท่าไร”
อย่างกับกูถนัดนักแหละ! ผมอยากตะโกนใส่มันมากครับแต่สุดท้ายก็ได้แต่เงียบปากไว้ ก้มหน้าลงมองฝ่ามือที่ล้วงผ่านเข้าชั้นในสีขาวของตัวเองและจับต้องเรือนร่างอย่างรู้งาน อินทรีใช้มือข้างหนึ่งดันคางผมให้เงยขึ้นแล้วจูบหนักหน่วง ดันสองขาให้เดินถอยหลังจนชนกับขอบเตียงแล้วล้มลงบนเบาะนุ่ม
“จับของผมบ้างสิ”
เสียงทุ้มบังคับให้ผมเอื้อมมือลงไปต่ำ ผมหลับตาควานมือสะเปะสะปะ อันที่จริงเวลาทำกับคนอื่นผมไม่ค่อยบริการส่วนนี้ให้ใครมากนัก ทันทีที่แตะโดนถึงกับสะดุ้งโหยง ไซส์ขนาดนี้แม่ง...เคยเข้ามาในตัวกูจริง ๆ เหรอวะ
“มันเป็นของยู”
มันกระซิบแล้วจูบลงที่จมูกผมเบา ๆ ผมหลับตาแน่นสนิท กลั้นเสียงครางจนอีกฝ่ายเร่งเร้า “ร้องสิ ผมชอบเสียงยู”
“อึก.....ท...ทำไป....”
ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยที่ปอยผมบนหน้าผาก ผมปรือตาขึ้นเห็นมันจ้องมองอยู่แล้วตาหวานเยิ้ม แต่แม้อยากจะหลบสายตาเท่าไรแต่ก็กลับทำไม่ได้ อินทรีกัดริมฝีปากตัวเองเมื่อผมบีบมือและรูดรั้งร่างกายมันขึ้นลงเร็วขึ้น
เอ็กซ์ เป็น บ้า!
“..อ...อืม....”
“...ก....ใกล้แล้ว...”
ผมกระซิบ แต่อีกฝ่ายกลับเปลี่ยนจังหวะเป็นเนิบช้า มันยักยิ้มกวนประสาท จงใจใช้นิ้วโป้งเกลี่ยส่วนปลายให้ผมสะดุ้งเฮือกเป็นระยะ สายตาคมสีนิลกาฬทอดมองผมตั้งแต่คอไล่ขึ้นมา ราวกับถูกดูดเข้าไปในศูนย์กลางของพายุ ดวงตาที่ราวกับจะเขมือบทุกความเป็นผมให้หายเข้าไปในแววตาของมัน
“แดงไปหมดทั้งตัวเลย”
พูดจบมันก็ก้มลงทั้งขบทั้งกัด ผมขยับสะโพกตามจังหวะของฝ่ามือ เริ่มไม่ไหวแล้ว มือข้างหนึ่งยังคงขยับช่วยมันอยู่แต่อีกข้างจิกกำบ่ามันแน่น ปลายนิ้วลูบไล้เรือนร่างผมตลอดความยาว มันยิ้มเจ้าเล่ห์บนเบียดหน้าขามาจนชิด สักพักก็รวบทั้งของผมและมันเข้าด้วยกัน สองมือของผมและของมันช่วยกันปลอบประโลมและพากันทะยานขึ้นสูง อินทรีจูบผมหนัก ๆ ที่ริมฝีปากพลางกระซิบเสียงพร่า
“เรียกชื่อผมหน่อย...”
“อิน...อินทรี....กู....”
“จะเสร็จหรือยัง....”
“อืม..อ... อิน ...โอย...”
“คนดี....” มันยิ้ม จูบลงเบา ๆ ที่ข้างแก้ม ขยับมือเร็วขึ้นจนได้ยินเสียงพับ ๆ ผมใช้มือข้างหนึ่งจิกแผ่นหลังมันแรง กล้ามเนื้อเป็นมัดแน่น และแข็งเป็นลูกเมื่ออีกฝ่ายเกร็งตัว ปลายทางอยู่ตรงหน้า อารมณ์พุ่งขึ้นสูงจนขีดสุด
“ไปพร้อมกัน...อ....อืม..า...พี่ยู...อาา...”
เสียงลมหายใจหอบต่ำ ความสุขผมพรั่งพรูพร้อมหยดน้ำสีขุ่นที่ฉีดพ่นขึ้นสูง ผมหอบหายใจถี่ราวหล่นร่วงจากปีกนางฟ้า กระแทกอยู่บนปุยเมฆหนานุ่ม ความเหนอะหนะที่หน้าท้องบ่งบอกชัดเจนว่าไม่ใช่แค่ผมที่หล่นร่วงลงมา อินทรีฉีกยิ้ม หยาดเหงื่อไหลซึมจากไรผมลงมาตามกรอบหน้า
“ยูแม่ง...น่ารักเป็นบ้า”
ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน น่ารักเหี้ยอะไรล่ะ พูดจาให้มันดี ๆ หน่อยไอ้สัส!
ผมไม่ได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะเสียงโทรศัพท์หรือคนข้าง ๆ กวนเหมือนวันก่อน แต่กลับเป็นเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเป็นจังหวะติดต่อกันสักระยะแล้วต่างหาก
ข้างกายผมเย็นเยียบเหมือนเคย แต่บนหัวเตียงมีโน้ตแผ่นเล็ก ๆ แปะไว้ว่าออกไปอ่านหนังสือกับเพื่อนลงชื่อทิ้งท้ายไว้ด้วยชื่อ Insea ของมัน ผมหรี่ตาลงมองเข็มนาฬิกาที่ปลายเท้าก็พบว่าเป็นช่วงสายของวันใหม่แล้ว จะว่าไปอินทรียังเหลือสอบตัวสุดท้ายวันศุกร์นี้แต่เมื่อวานมันกลับเสียเวลาไปนั่งเฝ้าผมเต็มวันก็โกรธนิด ๆ นับวันชักเกเรใหญ่ไอ้เด็กบ้านั่น
ผมเหยียดแขนขึ้นสุดมือ เมื่อคืนไม่ได้ทำอะไรต่อหลังจากนั้น นอนจับมือกันจนผล็อยหลับไปเหมือนเคย ความสุขเล็ก ๆ ที่แม้แต่ตอนลืมตาขึ้นมาก็ไม่ห่างหายไปไหนทำให้ผมเผลอยิ้ม ไม่ให้รักก็อย่าทำตัวน่ารักให้มันมาก ว่าแต่ผมน่ารักเป็นบ้า ตัวมันเองใช่น้อยเสียที่ไหน คนส่วนมากที่ผมคบมาเวลามีปัญหามักจะสาดอารมณ์ใส่กันจนกว่าจะชนะ แต่อินทรีไม่ใช่แบบนั้น ถ้าเป็นไปได้มันกลับเลือกที่จะระงับอารมณ์และไตร่ตรองก่อน มันไม่งี่เง่า ไม่อวดฉลาด เป็นคนที่รับมือได้ยากแต่ก็ไม่เกินกำลัง
ผมเดินลงจากเตียงนอน หยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ ส่องกระจกดูภาพตัวเองที่มีตำหนิเพิ่มมากขึ้นทุกวันแล้วถอนหายใจ ยังมีเวลาอีกสองวันเพื่อที่จะรักษาตัวก่อนเปิดเรียนใหม่ในวันจันทร์ แน่นอนว่าแผลหายไม่ทันหรอก แต่ผมเลี่ยงการไปมหาวิทยาลัยได้เลยคลายกังวลไปเปราะ อาบน้ำเสร็จจะโฉบไปขนอุปกรณ์ที่ทิ้งไว้ในห้องสตูกลับออกมาก่อนพวกที่คณะจะตื่น แน่นอนว่ามีคนโต้รุ่งอยู่แล้วแต่คงน้อยเต็มทน อย่างน้อยพวกปีสามก็ส่งงานกันไปหนึ่งชิ้นแล้ว
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งตอนที่ผมกำลังอาบน้ำเลยเร่งมือฟอกสบู่เป็นการใหญ่ ไม่ใช่อินทรีแน่ล่ะเพราะกระดาษโน้ตยังแปะไว้หรา ผมสวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นลวก ๆ รีบเดินออกมารับแขกพอ ๆ กับจังหวะการเคาะที่ถี่มากขึ้นเรื่อย ๆ แต่หลังจากที่ส่องตาแมวแล้วเห็นคนที่ยืนรออยู่ด้านนอกกลับทำให้ผมหยุดขาไว้หน้าประตู มือกำลูกบิดแน่นไม่แน่ใจว่าควรจะเปิดให้เข้ามาดีหรือไม่
ระหว่างเรา ไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกันอีกแล้วไม่ใช่หรือ?
TBC
ใครกลับมา เราให้ทาย
แอร๊ววววววว
ช่วงนี้เพจมาม่าปลิดชีพกำลังมาแรง เราเตรียมเสิร์ฟมาม่าแล้ว อีกสามตอน นับจากตอนหน้าจนจบเป็นมาม่าจนหยดสุดท้าย ถ้าใครจะรออ่านรวดเดียวเลยก็ได้ แต่จะดีใจมากถ้าช่วยกันซดมาม่าไปด้วยกัน (เลาอยากมีเพื่อนช่วยอิน) ส่วพี่เฟยน่ะอย่าออกมานักเลย สงสารอินทรี เดี๋ยวจะอดเป็นพระเอก 5555555555
สำหรับตอนนี้ ท่ีจริงกะให้ี่ยูล้มอินเหมือนกันนะ แต่เดี๋ยวไม่สุด เรามานำเสนอแนวคิดว่า"อารมณ์น่ะฉันก็มี แต่ถ้าไม่มีถุงยาง.. ก็อดเว้ย!" /นี่พี่ยูหรือสไปรท์ฮอร์โมน (แลดูมีสาระ) จะว่าไป เที่ยงคืนกว่าแล้วควรนอนนน
เจอกันใหม่เดือนหน้าแคร่ะ
รักคนอ่านนน :katai2-1:
-
:z13: พี่ยูกับอินทรีน่ารักกันอีกแล้ว อินทรีขี้หึงนะ แต่หึงแบบมีเหตุผล(?) แต่อีกสามตอนนับจากนี้จะต้องกินมาม่าจนกว่าจะจบเลยหรอ แล้วจะต้องกินนานแค่ไกนอ่ะ :sad4: เค้าบอกว่ากินมาม่าเยอะไม่ดีนะ มันไม่มีประโยชน์ ตัดให้เหลือสั้นลงหน่อยไม่ได้หรอคะ กลัวกระอักเลือดตายเพราะได้สารอาหารไม่เพียงพอ
-
ใครเนี่ยยยยยย เดาว่านัทอ่ะ มีปัญหาตลอด เธอคนนี้ เพลียยยยย
มาม่านี่ ระดับน้ำข้นปรุงรสแซ่บรึเปล่าคะ ต้องเตรียมทิชชู่รึเปล่า
อยากจะร้องไห้ หวานกันกี่ตอนเองเนี่ย จะต้องไปซดมาม่าอีกแล้ว รันทดจริง ตัวละครเรื่องนี้ 55555
หลังจากมาม่า ขอความหวานยกกำลังสิบนะคะ เอามากลบความเค็มจากน้ำตา กับผงมาม่าหน่อยยยย
-
เอฟซีพี่เฟยค่าาาาาา :-[
แต่อินทรีหึงน่ารักเป็นบ้าาาาา
อยากโดนมาม่ามากเลยอ้ะ :a5:
-
โอ๊ยยยยพี่เฟยแม่งงงงง ต้องเป็นฮิปสเตอร์สายมินิม่อล (ที่มุกเสียวอย่างน่าอนาถ) แน่แน่! #มโนเองล้วนๆ555555 กรีสสสสสส อยากรู้จักเป็นการส่วนตัว (พอออ !!)
ในขณะกำลังเคลิ้มๆกับพี่เฟย อิฉากหึงๆ งอนๆ ง้อๆ จบลงด้วย NC คือรายยยยยยย
น้องอินทึ้งหัวกลับจากการติ่งพี่เฟยอย่างแรง
ป.ล. นั่นนังนัทใช่มะ กลับมาทำมายยยย :beat:
-
ยูก็ไม่ยอมนะจ้ะ ไม่อยากกินมาม่าแล้วววว :mew2:
-
จะดักคอกันด้วยมาม่าเลยเหรอ....ใจร้ายอ่า :z3:
เราเดาว่านัทปะ???
เราชอบพี่เฟย 55555555
แย่งซีนพระเอกได้ดีเยี่ยม
เราว่าเค้าดูเป็นคนน่าค้นหาดีอะค่ะ
(แต่ออกมาบ่อยก็สงสารพี่ยูนะ เดี๋ยวจะโดนจัดเต็ม อิอิ)
ลังเลเลยอะ เราไม่ชอบอ่านดราม่า
(ที่ผ่านมาอ่านได้เพราะมันแค่กรุบกริบอ่า แต่นี่จะจัดหนัก? คงต้องขอคิด+ทำใจก่อนน้าา)
ตอนนี้ยูน่ารักดีอะค่ะ แม้จะมีกะลิ้มกะเหลี่ยไปบ้าง แต่รู้จักอ่อนให้น้องอินก็โอเคน่ะ
-
หวานมากกก น่ารักมากกกก ไม่อยากให้ดราม่าเลย ฮื่อ :ling1:
อ่านเท่าไรก็รู้สึกไม่พออ่าาา ตอนสั้นไปนะคะ TT อยากอ่านต่อ ฮื่อ ลงอาทิตย์ล่ะ สามวันได้มั้ย >/\<
-
นัทเหรอ.... ? :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อื้อหือ เจิมค่ะเจิม ม่าม่าร้อนๆเวลามิดไนท์ 5555 :katai5:
-
ทำไงดี ....พี่เฟยมาตอนเดียว เคลิ้มเลยนะขอบอก (ขอโทษนะอินทรีย์ ><55555)
แต่ว่า อินก็โตขึ้นเหมือนกันนะ นึกว่าตอนนี้จะกินมาม่า
ตอนต่อๆ ไป จะดราม่าอีกแล้วหรอ แงแงแงแง เตรียมปวดตับรอซินะ
-
โอ้ยๆๆ พี่ยูอ่าาาา ง้อน้องแบบนี้มันฟินไปป่ะ :hao6:
โห เราต้องโดนมาม่าของwestปลิดชีวิตด้วยแน่ๆ ต้องทำใจไว้รอเลยชะ
-
น้องนัทดิเนี่ย.........
ที่จริงแอบเชืยร์พี่เฟยนะเนี่ย....รู้สึกจะลุ่มลึกกว่าเด็กน้อยอินทรี
-
นังนัท !
ออกไปเดี๋ยวนี้ !!!! :m31: :m31: :m31: :m31:
ปล.เขาเกือบได้กันอีกแล้ว กริ๊ด จะตายแล้วค่า
-
นัทมาป้ะ
ยังไง กลับมาทำไมมมมมมม
แต่สงสารนัท ตรงที่ แฟนเก่านางมาได้กัน
คงเจ็บใจน้ำตาร่วง
แงงงง แต่สองคนนี้เคมีกันกว่าเธออ่ะนัท
ต้องเข้าใจนะะะะะ
-
พี่ยูร้ายกาจ
เคะที่เอาความเป็นเมะมาก่อนมาใช้ให้เป็นประโยชน์
นางพญาสุดฤทธิ์อ่ะ
นังนัทรึเปล่าที่กลับมา
-
ตอนนี้น่ารักจังเลย หวานส่งท้ายก่อนมาม่าใช่ไหมเนี่ย หวาดเสียวจุง
-
พี่เฟยน่ารว้อกกกกกกเอ่าะะะะ อินแม่งสู้ๆนะ 55555
นัทใช่มั้ยที่กดออด ชิชะ ปล่อยให้มันกดไปอย่าได้ใส่ใจเลยเพ่ยู หึ
-
อินัทใช่ม้ายยยยยยยยย กลับมาทำไมคะหล่อนนน
จะมาม่าอะไรเราไม่กลัว ขอให้สองคนใช้เหตุผลในการฟาดฟันกันเป็นพอ ฮ่าาาา
-
นัทแน่ๆ เลยเราว่า นางคงจะมาดราม่าใส่เรื่องอินทรี หวังว่าคนดราม่าจะเป็นนางและพี่ยู ไม่ลามไปพี่ยูกะอินนะ พี่ยูกะอินต้องเข้มแข็งไว้นะ :hao5:
ปุลุ ขอดราม่าชามโตตอนหน้าตอนเดียวแล้วพอเลยได้มะ
-
ใครเป็นพี่ยูนิต้องฟินมากกกกกกกกกกกก
ดีกว่าอินนิเเม่งหายาก
ยากได้คู่พี่เฟยอ่ะ
เอาเเบบให้นางโดนจับกดไปเลย
ถ้านางจะหน้าสวย
-
นอกใจไปหาพี่เฟยแป้บ เอ้ยไม่ช่าย!! :hao6:
นัทมาแหงๆ งานนี้มาม่าอีกถ้วยรอเสิร์ฟ
รอตอนต่อไปค่ะ+1 :mew1:
-
ยูง้อน้องอินน่ารักเป็นบ้า อ๊ากกกกกกกกกกกกก :hao7:
หลังจากนี้เตรียมต้มน้ำรอมาม่าอีกยาวเลยเหรอคร๊าาาาาาาา :katai1: :z3: :katai4:
เอาสั้นๆตอนเดียวพอแล้วดราม่าาาาาาา
ขอสวีทยาวๆแทนดีกว่านะฮ๊าาาาาาาาา :hao6: :hao6:
-
หวานมากกกกกกกกกกกก
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปล. นัทแหง ว่าแต่นี่ห้องอินทรีหรือห้องยูอะ 55555555 เบลอ
-
:katai1: จะได้กินมาม่าแล้วเหรอนี่ ไปอัญเชิญตะเกียบก่อน
-
ให้กินมาม่าสามตอนติด ผมร่วงกันพอดี
แต่แหม แอบปลื้มพี่เฟยไม่น้อย แอบยุให้จีบอั้มได้ไหมเนี่ย คริ คริ
-
ใครมาอีกล่ะน่ะ -*- กินมาม่าอีกแล้ววววว
ขอเป็นมาม่าแห้งนะคะ จะได้หมดเร็วๆ แต่ว่า 3ห่อเลยหรอ ?
เฮ้อเพิ่งหวานได้ไม่เท่าไหร่เอง
-
เอ้ยยยย เค้าอินพี่เฟยกะยูอย่างแรง พี่เฟยช่างเป็นผู้ชายที่มีออร่าจริงๆ ออกมาไม่กี่ตอนก้อกระชากใจคนอ่านอย่างเค้าตลอด
โอ๊ะโอ ชมพี่เฟยมากจนน้องอินอาจจะน้อยใจ ตอนนี้น้องอินก้อน่ารักค่ะ นางหึงแบบมีสติเนาะ แล้วสุดท้ายก้อมีแต่ได้กับได้
น้องอินจะเอาอะไร พี่ยูยอมหมด 555
ปอลิง ว่าแต่ใครมา น้องนัทยังจะมีบทอีกหรือ ??? พอเถอะค่ะคุณน้อง 555
รอลุ้นนะคะ จนกว่าจะจบเลย เจอกันเดือนหน้าเช่นกันค่ะ ^^
-
นัท ชัวร์เลย ไม่เอามาม่านะ ไม่เอา ๆ ๆ ๆ
-
พออ่านๆตอนนี้ไปแล้วกลับมาคิดว่า เห้ยตอนนี้ทั้งตอนมันมีเเต่ เมะ เมะ แล้วก็เมะ(กลับใจ) 5555 แต่ทำไมมันน่ารัก ยูดูน่ารักมีเสน่ห์มากเลย ส่วนพี่เฟยดึงดูดมากอะ ชอบ "....รุกสายแข็ง" << ชอบคำนี้ที่ยูเรียกพี่เฟย
-
เดินหาซื้อมาม่าว่าจะเอาไปผัดก็หาไม่ได้มันหมดก่อน นึกว่าใครเหมาไปเห็นตัวการล่ะ คนเขียนเรื่องนี้นี่เอง!!! จะเอาไปทำอะไรไม่ต้องใช้หรอกมาม่าเอาให้เขาเถอะ :mew2:
-
นับวันพี่ยูจะราชินีมากขึ้นนะบอกเลย 5555 :hao6: :hao6:
มาม่ามาแล้วววว :z2: ไม่รู้ดิ เราชอบอ่ะ เพราะสำหรับเรา อินทรีค่อนข้างที่มั่นใจ มั่นคงจริงจัง แต่ยูนี่แหละ ที่จะทำให้รักเจ็บ
ใครมาไม่รู้ รู้แต่ว่า "มันถือมาม่าต้มยำรสแซ่บส์มาด้วยแน่"
-
มาม่าจัดหนักสามตอน เลาต้องนอยด์ไปสามอาทิตย์เลยหยอ เลาเป็นพวกอ่านแล้วอินอะตัวเองงงง
กรี๊ด FC พี่เฟยยยย
-
พี่เฟยยยย หนูเป็นติ่งพี่ค่ะ :impress2: ดูสิ มัวแต่วางใจ อินทรีเลยเอาพี่ยูไปงาบเลยเห็นไหม :z6:#โดนอินถีบ
โมเม้นพี่ยูแบบว่างุ้งงิ้งมากมายย นี่พี่เริ่มไม่เมะละนะ คึคึ :ruready
แล้วนั่น ใครสั่งคนต้มมาม่า :katai1:
เค้ามาส่งถึงที่ละเนี่ย กินมาม่าสามตอน ตายยย ขาดสารอาหารพอดี
ยังไงก็จะรอเติมผักเติมหมูไม่ให้พี่ยูกับน้องอินเบื่อแน่นอน :hao5:
-
กินมาม่า 3ตอน หน่วงกันเกือบเดือน แอ๊กกก
-
กำลังหวานๆจะให้ซดมาม่าอีกแล้วเหรอคะ แอร๊ย ผมร่วงกราว :katai1:
-
ฮืออออ มาม่าจะมาละหรอ เพิ่งหวานตอนเดียวเอง :ling3:
งั้นเด๋วไปเตรียมตะเกียบรอนะ พร้อมซด :hao5:
-
ใกล้จะเริ่มดราม่าแล้วสินะT_T
ยังไม่อยากให้ดราม่าเลยยย :o12:
-
พี่เฟยแบบ อ๊ากกกก น่ารักอ่ะ เท่ห์มากกกก พี่ยูไม่เอาเราขอได้ไหมม :man1:
นัดกลับมาทำไม หืมมมม :katai1:
-
หนูชอบพี่เฟย >////<
น่ารักอ่าาาา ชอบเมะแบบนี้
แต่ขอร้องล่ะค่ะ อย่ามาม่าพี่เฟยเลยนะ
มาม่าอีกสามตอน :katai1:
รออ่านรวดเดียวดีกว่า :z3:
-
แอบเชียร พี่ยูกับพี่เฟยนะจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ
น้องอินทรีอย่าเศร้าไปนะ
ครุคริ
รอกินมาม่าจ้าาาาา
-
อยากรู้ว่ามาม่ารสอะไร แซ่บมั้ย เอาให้เค้าน้ำตาซึมเลยนะ :sad4:
เพราะเค้าชอบเวลาสองคนง้อกัน
มีผิดใจกันได้ แต่ต้องกลับมารักกัน เคลียร์กัน
ปล.คนที่มาคงเป็นนัทที่เตรียมมาดักตบพี่ยูแน่ๆ
เบื่อเจ๊?แกจริงๆ เลิกทำตัวแบบนี้เสียที :beat:
-
นัท แหงมๆ
รุ้สึกแอบ เชียร์ พี่เฟยว่ะ บทที่พี่เฟยพูด มันแบบ ... รักที่ไม่สมหวังว่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: กรี๊ดดดดพี่เฟยน่ารัก! โผล่มาแว๊บๆๆ แต่แย่งความนิยมไปจากตัวพระเอก ทิ้งห่าง
แบบไม่เห็นฝุ่น อยากอ่านเรื่องพี่เฟยเลยอ่ะ คริคริ
ส่วนพี่ยูกะแฟนนี่ยังไง ไปๆมาๆ นิสัยสลับกันรึเปล่า อินทรีนี่ก็ทั้งงอน ทั้งขี้หึงเป็นสาวเลย แต่ชอบนะ
ชอบพี่ยูง้อ คู่นี้มีเสน่ห์ไม่รู้ดิ ตั้งแต่อ่านนิยาย west มา คู่ที่จะให้บ้าบอเป็นจริงเป็นจังได้ขนาดนี้
ก็มีแค่ ใหญ่-มิน กะ อินยูนี่แหละ เลิฟที่ฝุด :L2:
-
เดาว่านัทมา
อ้ะพร้อมซดมาม่าล่ะ จัดมาเลย ฮ่าๆ
-
มาทำไมเนี่ยยย กำลังหวานๆๆๆ เลย แงงงง :katai4:
-
ทันแล้วจ้า :mc4:
ต้องบอกว่าเป็นนิยายที่สเป็คอีกเรื่องเลย รุกxรุก ที่น่ารักมาก จากตอนแรกหมั่นไส้น้องอินที่แย่งชิงของพี่ยูมันหมด ใช้วิธีที่น่าหมั่นไส้มาก ไม่แปลกถ้ายูจะไม่ชอบหน้า แต่ก็แอบคิดว่ามันชอบพี่ยูหรือเปล่าว้า o18 และมันก็จริงด้วยยยยยยยย :heaven
อ่านไปก็ไม่โทษอินฝ่ายเดียวหรอกนะ มันขึ้นอยู่กับใจที่มั่นคงของแฟนยูแต่ละคนด้วย ถ้าหนักแน่นและรักยูจริง ไม่มีทางทิ้งยูไปหาอินแน่ แต่สมน้ำหน้า นังน้องนัทมากกกกก :beat: พูดมาได้เป็นพี่เป็นน้อง แล้วเป็นไง พี่ยูได้อินเป็นสามีแม่งเลย :laugh:
เป็นนิยายที่อ่านได้สบายอารมณ์ดี ภาษาดี อ่านและเข้าใจง่าย ถึงจะไม่รู้จักภาษาเด็กถาปัต แต่ก็ไม่ใช่ปัญหา :katai2-1:
ตอนล่าสุด อีนังนัทมาทำไม พี่ยู :z6: มันไปเลยนะถ้าพูดไม่ดี แต่ดูแล้วนังนี่มันต้องมารยาร้องไห้แน่ๆ อย่าไปหลงกลมันนะ :z2:
นังนัทไม่เท่าไหร่ ยู อิน จัดได้ แต่ขอร้อง อินทรี อย่าหักมุกกับพี่ยูนะ :monkeysad: ติดตามต่อไป :katai5:
ลืม เฮียเฟยเลยอ่ะ มาทีไรแย่งซีนตลอดดดดดดด ช่างเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์จริงๆ อยากรู้อดีตเฮียเฟยกับตี๋แฟนคนแรกจังเลย มีไหมหนอ จะเขียนต่อหรือเปิดเรื่องใหม่ดีนะ เอาหมดเลย :pig4:
: เขาให้แกแล้วเหรอ
: เขาใจดี เชื่อดิ เดี๋ยวก็มีให้ :กอด1:
-
นัทแน่ๆเลย ตัวปัญหาตลอดๆ จะมาทำอะไรอีกเนี่ย อีกไม่กี่ตอนก็จบแลัวนะเนี่ย อิชั้นยังทำใจไม่ได้กับมาม่าชามโตที่กำลังจะได้ลิ้มลองเลย ขอจบแบบhappy endingได้มั้ยคะ อย่างน้อย หลังพายุ ก็ยังเจอท้องฟัาที่สดใสเลย
พี่ยูเดี๋ยวนี้ฟิโรโมนแรงขึ้นนะคะ ง้อได้น่ารักเหลือเกิน แบบอินทรีก็ตายสิ จั๊กจี้แทน เอิ่มพี่เฟยคะ อยากบอกว่า ชอบพี่มากคะ โดยเฉพาะคำพูดที่ว่า ชอบกูมาตั้งหลายปี ทำไมต้องเป็นมัน โดนค่ะบอกเลย
-
นัท ใช่ป่ะ
มีปัญหาไรมาอีกล่ะ
-
ใครมาหรอ
นัท อะสิ
ยังไม่จบสินะ
แล้วยูจะทำยังไง จะออกไปหาไหม
ถ้าออกไปจะพูดยังไง
-
จริงๆ นึกภาพตามแล้วก็แอบหลงพี่เฟยเล็กน้อยนะ 5555
ช่วงนี้อินน้อยทำตัวดีจัง หึงได้น่ารัก แต่พี่ยูง้อได้น่ารักกว่าเนอะ
และใครมาหว่า?
-
พี่เฟยขาาาาาาา >.<
-
นัท ชัวร์ ตัวปัญหา
-
ให้เดานัทแน่เลย แหม มายุ่งหับยูอีกทำไม สงสัยต้องให้อินจัดการให้เข็ด
-
ฟังยูบรรยายถึงพี่เฟยแล้วอยากให้พี่แกเป็นเคะซะจริงๆ
แต่คู่อินยูนี่สิ เค้ารักกันมากขึ้น ง้อกันน่าฟัดขึ้น ซะจนเราอิ่มเอมไปด้วย
แต่ตอนสุดท้ายที่มีคนกลับมานี่สิ ..... น้องนัทแน่ๆ เบยยยยยยยย :ling1: อย่ามาทำให้น้องอินเค้าสติแตกนะเฟ้ยยยยยย :angry2:
-
นัทเหรอ?
:ling1:
-
นัทใช่มั้ย กรี๊ดดดดดด มาทำไมฟะ มาทำม๊ายยยยยยยยยยยยยยย :ling1:
-
หวานน้ำตาลหยดเชียวนะสองคนนี้
แรกๆ พี่ยูก็ยึกยัก แต่เดี๋ยวนี้นี่ดูจะถวายตัวเต็มที่นะ
คนที่มาหานี่น่าจะเป็นนัท? หวาดกลัวมาม่าเหลือเกิน
ปล. พี่เฟยกลับมาจะมีบทบาทสำคัญอะไรหรือเปล่า?
-
ละ..เลาพร้อมจะซดมาม่า *อีโมหมีบราวส์ยืนปักธงรอ*
อันนี้เป็นตอนหวานๆ กรุบกริบส่งท้ายสินะ โฮกกกกกกกกก TvT
น่ารักอ่ะ ฮือออออออ อินทรีย์หึงแล้วทำไมน่ารัก เดี๋ยวนี้พี่ยูก็พราวขึ้นนะ
ง้อน้องเป็นแล้วนะ ทำตัวน่ารักนะ ตั้งแต่ตกเป็นของมันเนี้ย กร้ากกกกก
ขอบคุณพี่เฟยนะคะ การกลับมาครั้งนี้ของพี่เฟยทำให้เห็นอินทรีย์มันหึงน่ารัก แล้วพี่ยูก็ง้อน่ารัก ชอบตรงนางเอาตัวเข้าแลก ถถถถถถ แบบนี้เด็กมันก็ได้ใจใหญ่สิคะ (แต่เลาชอบบบบ -.,-)
ตอนหน้าดราม่า.. เฮือกกก
ขอเดาว่าคนที่มาเคาะประตูเป็นน้องนัท เอนี่เวย์ พี่ยูอย่าลืม นั่นห้องอินทรี นัทอาจจะไม่ได้มาคุยกับพี่ยูแต่อาจจะมาหาอินทรีย์ (แต่ไม่ว่าจะทางไหนมันก็จะไปสู่ดราม่าเหมือนกันนี่หว่า ฮว๊ากกกกกกกกก TvT)
ต้มน้ำรอวันพุธหน้า :hao5:
ปล.1 ชอบพี่เฟย เอะอะจับทำเมียตลอด มาค่ะพี่ เลาพร้อม (เดี๋ยวๆ) 555555555555
ปล.2 “ก็ค่อนไปทางแฟนนั่นแหละ”
อยากกระซิบกรอกหูพี่ยูให้หลอนไปสามวัน ก็เป็นมากกว่านั้นไปแล้วไม่ใช่เร๊อะ? กร้ากกกกกกก *ผิวปากแซว*
-
มาช่วยกินมาม่า ให้พุงกาง :hao5: :hao5: :hao5:
-
โอ๊ยยยย...ทำใจลำบากกกกก....แค่คิดก็หน่วงรอ :ling1: :ling1:
อินทรี....นายน่ารักเป็นบ้าาาาาา!!!!!
-
นัทมาขอคืนดีกับพี่ยู หรือมาหาเรื่องพี่ยู เดาได้แค่เนี้ยแหละ
เปิดเรื่องใหม่ให้พี่เฟยเป็นพระเอกเถอะ อยากเห็นลีลาลวดลายรุกนางพญา อิอิ
-
นัทแหงๆ :m31: :m31:
-
+1 แปะไว้ก่อนเน้ออออ กรี๊ดดด อัพแล้วๆๆๆ >_<
-
ใครนะที่มา ลุ้นๆๆ
-
แหม่ ยูนี่ก็เคลิ้มเหลือเกินนะ
-
ดิฉันแอบฟินกับพี่เฟย เผลออยากให้ยูจับแกกด :-[ เรื่องของเรื่องคือชอบที่ได้เห็นอินทรีหึง โฮะๆๆ แล้วสรุปว่าคนที่มาเคาะประตูนี่คือยัยนัทใช่มั้ยคะ? นางยังไม่ไปสถานที่ที่นางชอบ? พลีส!
รอดูนางโดนซัด :hao7:
-
นัทแน่ๆ ขอเดาว่าต้องเป็นนัทแน่ๆค่ะ
กลับมาทำไมฉันลืมเธอไปหมดแล้ววว #พี่ยูไม่ได้กล่าว 555
ถ้าเป็นนัทจริงๆนี่ไม่ควรจะกลับมาเลยนะ ยังต้องการอะไรจากพี่ยูอีกครัชชช
พี่เฟยนี่เป็นรุกสายแข็งจริงๆเหรอคะ แต่แอบอยากเห็นคนล้มพี่เฟยได้บ้าง เหมือนอินทรีล้มพี่ยูไรงี้ 555 :katai2-1:
-
นางคือนัทแน่ๆอย่าได้สงสัยข่าาาา รอมาม่าชามต่อไปป
-
หวานได้ตอนสองตอนมาม่ามาอีกล่ะ :a5:
บอกเลยว่า รออ่านรวดเดียว :laugh3:
-
หึงทีไรได้กำไรตลอดเลยนะน้องอินนนนนน
จะเป็นใครที่ไหน ถ้าไม่ใช่นัท
งานงอก ชิ้นใหญ่แน่ละงานนี้ ยูเอ้ย
-
พี่เฟยเรตติ้งดีเว่อร์เลยยยยยอะ โผล่มานิดเดียวเเต่ก็ได้จายยยยยย :impress2:
แต่สุดท้ายยังใจเราก็รักน้องอิน อินหึงได้น่าร๊ากกกกกกก
พี่ยูก็ง้อได้ใจมาก ไม่ทิ้งลายความเป็นเมะแม้ตอนนี้จะเป็นเคะเเล้วก็ตาม :laugh:
สุดท้ายคนที่มาเคาะประตู ต้องเป็นนัทแน่ บุรุษผู้มาส่งมาม่าคือเธอแน่เลยยยย :hao3:
เตรียมชามเตรียมช้อนเต็มที่ จะเผ็ดจะร้อนแค่ไหนไม่หวั่นค่ะ
ขอแค่ตอนจบพี่ยูยังได้คู่กับน้องอินเป็นพอ :mew3:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :pig4: :กอด1: :L2:
-
ใครมาช่างหัวมัน
ขอเขินก่อนนนนนน
ฮือออออ นี่แค่มือนะ :katai5:
-
ใครมา?
-
พี่ยู พี่เลือกที่จะไม่เปิดประตูได้นะคะ
อย่าให้ปัญหาเข้ามาหาเราได้ง่ายๆค่ะพี่
:กอด1:
-
เราจะรออ่านมาม่าทีเดียวแล้วกันค่ะ (จะทนไหวมั้ยเนี่ย??)
คาดว่าตัวเองคงทนไม่ไหวมาอ่านก่อนแน่เลย
แต่ตอนนี้หวานมากอะ คือ ปริ่มมม
แต่ทิ้งท้ายนี่แววมาม่าโชยยย นายนัทมาแล้ว?
-
รอซดมาม่า
-
เป็นนัทใช่มะ เดาเอา มาม่าจะเกิดจากไร นัทกับยู นัทกับอิน ความจริงหรืออะไรบางอย่างที่เราไม่รู้ป่ะ
คือดราม่ารอบที่แล้วยังเจ็บอก คนอ่านรักอินทรีจริงจัง ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลมากนะ สามารถทำให้ทุกข์แบะสุขได้
ประเด็นคือแอบไม่ไว้ใจยู ชักจะย้วยไปย้วยมา (รักยูนะ พ่อคนดีศรีสังคม)พี่เฟยกับยูนี่เหมือนเปล่งออร่าวิ๊งๆ ใส่กันกระจายเลย
เจ้าเสน่ห์พอกัน ไม่ว่าจะเป็นไงก็ขอให้สติมาปัญญาเกิด ชอบดราม่าเหมือนกันค่ะ
ขอบคุณค่่
-
นัทแน่ๆ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
นัทหรา?
-
อ่านชื่อตอนแล้วคิดว่าเป็นพี่เฟย ที่เอามาม่ากลับมาซะอีก
เพราะแค่พี่ยูกะพี่เฟยไปเดทกันวันเดียว น้องอินก็งอนจนพี่ยูต้องงัดไม้เด็ดมาง้อเลยอะ น่ารักม้าก มาก
แต่ไหง่ สงสัยจะเป็นน้องนัทที่กลับมาอีกครั้งพร้อมมาม่าชามโตล่ะ
ถ้าใช่นี่ยังไม่จบอีกเหรอ โดนปฏิเสธขนาดนั้นแล้ว น้องนัทยังต้องการอะไรอีกนะ
แล้วพี่ยูหรือน้องอินจะเป็นคนจบเรื่องน้องนัทได้ล่ะ พี่เฟยจะมาเป็นตัวช่วย หรือมาเป็นตัวซ้ำรึเปล่า
สงสัยพี่ยูจะใจดีเป็นเหตุอีกแล้วอะจิ เพราะแนวโน้มจะเป็นพี่ยูที่ก่อเหตุแน่นอน
ยังไงก็อย่าถึงกะน้ำตาท่วมจอนะคะ พึ่งเริ่มหวานได้ตอนสองตอนเองอะ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค่ะ :pig4: :L2:
-
ความรู้สึกแบบอยากให้ใครสักคนมาโคนรุกสายแข็ง555555555
มันจะเลอค่าฟีฟ่าฟรุ้งฟริ้งมาก
ดราม่าอะไรอีกกกกก ดีกันตอนทะเลาะกันตอน
เป็นการอ่านนนิยายที่ใช้พลังงานเยอะมาก
เพราะว่าลุ้น5555555555555
ปล.พี่ยูเสต็ปการง้อนี่สุดยอดค่ะกร้าก
-
เราไม่ชอบกินมาม่าเลยยยยยย
-
แหม มาม่าก็ดีนะคะ เอามาตัดเลี่ยนสองคนนี่หน่อย
หวานไปละๆ คนอ่านเขินรู้มั้ย
ถ้าให้เดานัทใช้มะ ที่มาเคาะประตู
-
งอนง้อกันได้น่ารักมากกกกกก :-[
ให้เดานะคนที่มาเคาะเป็นนัทชัวเลย
คนคนนี้ยังไม่จบสินะ เดี๋ยวแม่จ้วงเลยนิ o18
-
ตามอ่านทันจนได้
อีกแค่3ตอนก็จะจบแล้ว ยังไม่อยากให้จบเลย
เป็นอีกเรื่องนึงที่ชอบมาก ๆๆ แมนคู่ รุกชนรุก 555
ยูนี่เป็นเคะในอุดมคติตามที่ฝันไว้เลย
ไม่สาว ไม่ตุ้งติ้ง แต่แอบน่ารัก( เห็นน้องอินชอบบอก ยู..น่ารัก)
จะรอติดตามจนจบเลยค่ะ
หลังจากนี้ต้องกินมาม่าอีกแล้วววววววว แต่ขอจบแบบ แฮบปี้เอ็นดิ้งนะๆๆ
-
20 เศษซาก หลังพายุ
ปลายเดือนธันวาคมของไทยตรงกับฤดูหนาว แต่หนาวจนแล้วจนรอดยังไงก็ไม่มีทางทำให้ผมยืนแข็งอยู่ในหอพักของตัวเองได้กระทั่งฤดูหนาวของปีนี้ กับใครอีกคนที่เคยทำให้บรรยากาศมันอบอวลไปด้วยความอุ่นซ่านในจิตใจ
ใช่ครับ... เคย
เจ้าของรูปร่างเล็ก ผิวขาว หน้าหวานนั่งอยู่บนโซฟาที่เราเคยใช้ร่วมกัน กินข้าวบนนั้น ดูทีวี เรื่อยไปจนถึงขั้นมีเซ็กส์ ที่จริงแล้วแทบทุกตารางนิ้วของพื้นที่ห้องเลยก็ว่าได้ที่ผมกับนัทใช้ประกอบกิจอย่างว่ามาแรมปี โซฟามันฟ้องหรือทีวีเป็นคนบอกคนรักเก่าของผมก็ไม่รู้ว่าไม่นานมานี้มีคนแปลกหน้าเข้ามาบ่อย ๆ กินข้าว กอดจูบ ทำทุกอย่างเหมือนที่ผมกับนัทเคยทำที่นี่ เขาถึงนั่งหน้านิ่งไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
ผมเองก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มบทสนทนายังไง เลยยืนกอดอกพิงตู้เย็นสีเทามองอีกฝ่ายร่วมสิบนาทีนับจากที่เปิดประตูให้เข้ามา รอกระทั่งอาคันตุกะคนเคยคุ้นเป็นคนพูดขึ้นมาก่อน
“เมื่อวานพี่ยูไปทำอะไรที่พารากอนเหรอครับ”
สุดคำถามผมก็เลิกคิ้วขึ้น นัทคงเห็นผมโดยบังเอิญ ห้างไม่ได้ใหญ่อะไรมากถ้าเทียบกับคนที่เข้าไปใช้บริการแล้ว ดังนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกสักนิดถ้าเราจะได้เจอคนรู้จัก แต่ที่ผมสงสัยคือทำไมไม่ทักตั้งแต่เมื่อวานมากกว่า
“ไปหาพี่เฟยน่ะ จำได้ไหม นัทก็เคยเจอเมื่อปีก่อน”
“แล้วอินไปด้วยทำไมเหรอครับ”
คำถามที่ตามมาต่างหากที่ทำให้ผมเงียบไปพักใหญ่ นัทเป็นคนสุดท้ายที่ผมอยากให้รู้เรื่องความสัมพันธ์ของผมกับอินทรี แต่สิ่งหนึ่งที่ผมควรตระหนักให้ไวกว่านี้คือความลับไม่ได้มีอยู่จริงบนโลก นัทมองหน้าผม ดวงตาสุกใสคู่นั้นแข็งกร้าวชัดเจนราวกับบอกเป็นนัย ๆ ให้ผมพูดสิ่งที่ปิดบังไว้เสียที
“นัทเริ่มสังเกตมาสักพักแล้วเรื่องอินกับพี่ยู ก่อนหน้านี้พวกไอ้หนุ่มมันก็พูดกันว่าเจอพี่กับอินอยู่ด้วยกันบ่อย ๆ”
“อืม ก็...ประมาณนั้น”
“สนิทกันจังเลยนะครับ สนิทจนนัทไม่รู้ว่าจะมาเจอพี่ยูโดยที่ไม่มีอินอยู่ด้วยได้ยังไงเลย”
“ก็... ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดหรอก” ผมอ้อมแอ้มตอบ เบือนสายตาไปทางอื่นที่ทำให้ไม่ต้องสบตากับคนรักเก่าโดยตรง นัทหัวเราะในลำคอ ไม่แน่ใจว่าเยาะหยันตัวเองหรือคำตอบที่เฉไฉของผมกันแน่
“วันนี้ที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะพวกผมนัดกันไปติววิชาที่จะสอบพรุ่งนี้น่ะสิครับ”
ประโยคคำตอบนั้นแสดงให้เห็นชัดว่าวันนี้นัทตั้งใจจะมาหาผมตั้งแต่แรก รอเวลาให้อินทรีแยกไปเป็นที่แน่ชัดก่อนเข้ามาหา และมันได้ผล ตอนนี้ผมถูกต้อนด้วยคำถามจนจนมุมคาบ้านตัวเองพูดขึ้นมาก่อน
“มีอะไรกับพี่หรือเปล่า”
“พี่ยูต่างหาก มีอะไรจะบอกนัทบ้าง” น้ำเสียงนัทกระด้างขึ้นทุกที ผมถอนหายใจยาว ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน สุดท้ายก็ยังคงยืนเงียบ ผมไม่ได้รู้สึกผิดอะไรในเมื่ออินกับนัทก็จบลงแล้ว ผมกับนัทก็ไม่มีอะไรจะต้องเคลียร์กันอีก อันที่จริงไม่ใช่เรื่องจำเป็นเลยสักนิดที่ผมจะต้องรายงานว่าตัวเองกำลังคบใครในลักษณะไหนให้คนรักเก่ารู้
แต่นัทไม่คิดอย่างนั้น
คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนจากโซฟา ผมเหลือบตาทันมองเพียงนิดเดียวก็ถูกตบเข้าที่แก้มขวาสุดแรง เสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังสะท้อนอยู่ในห้องแคบ ๆ ที่เราเคยใช้ร่วมกัน แม้อีกฝ่ายจะตัวเล็กกว่า แต่แรงของผู้ชายที่ซ่อนอยู่ก็ทำผมหน้าหันได้ไม่ยากเลยสักนิด
“พี่ยูทำอย่างนี้ได้ยังไง... อินเป็นของนัท พี่ก็รู้! พี่ทำได้ยังไง ศักดิ์ศรีอยู่ที่ไหน ทำไมถึงทำแบบนี้!”
“นัท! พี่กับอินรักกัน และมันเกิดขึ้นหลังจากที่อินมันเลิกกับนัทแล้ว แยกให้มันถูกหน่อย”
“อย่ามาพูดนะ! คนอย่างพี่ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น” ตากลมจ้องมองผมเดือดดาล ผลักอกด้วยมือทั้งสองข้างแต่ผมก็ไม่ปัดป้อง
“หน้าด้าน! คิดว่ามันจริงจังกับพี่นักเหรอ พี่มันโง่ โง่ตั้งแต่ที่ถูกนัทหลอกแล้ว อินก็แค่โมโหที่นัทมานอนกับพี่มันเลยมาตีซี้ด้วย มันก็ทำอย่างนี้กับทุกคนแหละ พี่ลองทบทวนดี ๆ สิ”
รอยยิ้มหยันกดลงต่ำ ผมไม่เคยเจอนัทในมุมที่ร้ายกาจขนาดนี้มาก่อน มือเล็กกระชากคอเสื้อผมลงมาทำให้เห็นรอยจูบที่ซอกคอไม่ยากนัก คนตัวเล็กผงะ ก่อนผลักผมออกอีกที “โดนแล้วสินะ”
“นัท เลิกพูดจาแบบนี้สักทีเถอะ ถ้านัทโกรธพี่ขอโทษ... พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นัทเจ็บ”
“ไม่ได้ตั้งใจบ้าอะไร! คอยดูเถอะเดี๋ยวมันก็ทิ้งพี่ นัทจะคอยหัวเราะเสียงดัง ๆ ให้แล้วกันตอนที่มันเอาเรื่องคาว ๆ ของพี่ไปคุยในวงเหล้า”
“อินไม่ใช่คนแบบนั้น”
ผมเถียง ไม่ใช่เพราะอินทรีผมถึงยอมต่อปากต่อคำด้วยอย่างนี้ ต่อให้เป็นเมื่อก่อนสมัยที่คบกับนัทถ้ามีใครมาวอแวหาเรื่องผมก็สู้แบบนี้เหมือนกัน แต่ที่ไม่อยากรุนแรงด้วยเพราะยังมองอีกฝ่ายเป็นน้อง ความรักของผมกับนัทจบไปแล้วแต่อย่างน้อยครั้งหนึ่งมันก็เคยเกิดขึ้นและเป็นความจริง
“โง่! คิดจะโง่ตลอดชีวิตเลยหรือไง! พูดขนาดนี้ยังไม่ตาสว่างอีก พี่มันก็แค่ของเล่น ของที่เอาไว้ประดับบารมีอินเท่านั้นแหละ พี่จะรู้จักมันดีแค่ไหนเชียว”
“พี่รู้จักอินดีกว่านัทก็แล้วกัน เลิกสักทีเถอะ มันน่าสมเพช จะพูดจาแบบนี้ทำไม คำพูดพวกนี้ที่นัทพ่นออกมามันกัดกร่อนหัวใจนัทว่าคนที่อินเลือกไม่ใช่นัททั้งนั้นไม่ใช่เหรอ”
“ปากดี!”
มือเล็กยกขึ้นมาบีบคอผม ออกแรงผลักจนศีรษะกระแทกกำแพงเสียงดัง มาถึงตอนนี้ ผมไม่นึกแปลกใจเลยสักนิดที่คิวจะถูกนัททำร้ายได้ ทั้งคำพูดและการกระทำทุกอย่างโหดร้ายเกินกว่าจะเป็นคนเดิมที่ผมเคยรักมาตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วย
หนึ่งปี สองปี หรืออาจจะสิบปีผมคงไม่มีวันได้รู้จักนัทจริง ๆ ตลอดเวลาที่ผมคิดว่าเราคบกันด้วยความจริงใจดูเป็นหน้ากากทั้งหมด อาจจะจริงอย่างนัทว่า ผมมันโง่มาตลอด
“หึ...แถมยังมั่นใจจนน่ามันไส้อีกต่างหาก”
นัทหรี่ตามอง มือขาวดันผมถอยไปชิดกำแพงอีกครั้งก่อนฮุกหมัดใส่ท้องในระยะใกล้ ผมเม้มปากเข้าหากัน ไม่คิดจะโต้ตอบตั้งแต่แรกกระทั่งถึงนาทีนี้ แผลที่กายไม่ได้เจ็บอะไรเลยแม้แต่น้อยเมื่อเทียบกับความรู้สึกที่เสียไป “เลิกยุ่งกับอินซะ”
“ทำไมถึงอยากได้มันนัก” ผมกลั้นใจถาม ในความเกลียดชังผมเห็นร่องรอยของความปวดร้าว นัทแค่นยิ้มออกมาแม้เปลือกตาจะแดงก่ำ
“พี่ยูจะไปเข้าใจอะไร...นัทแพ้ไม่ได้! พี่ยูว่านัทจะรู้สึกยังไงที่ผู้ชายสองคนที่เคยเป็นของนัทมาได้กันเอง!”
“เลิกมองแค่ตัวเองได้แล้วนัท เพราะแบบนี้ไงนัทถึงไม่เหลือใคร”
“ไม่ต้องมาทำเป็นสอน! ยังจะสวมบทคนดีอีกเหรอ” ปลายนิ้วหัวแม่มือกับอีกสี่ที่เหลือบีบคางผมไว้แน่น ผมรู้ว่าตัวเองสะบัดหนีได้ แต่ไม่ว่าจะยังไง ผมก็จะไม่ทำร้ายนัทเด็ดขาด “ไม่ต้องสร้างภาพกับนัทหรอกพี่ยู พี่มันก็หมาป่าในคราบลูกแกะเหมือนกัน”
“ทำไมถึงเป็นได้ขนาดนี้เหรอนัท...”
ผมถามเสียงสั่น นัยน์ตาคู่นั้นหวั่นไหวแต่ไม่อ่อนลง “ถามตัวเองดีกว่าพี่ยู ทำไมถึงทำกับนัทได้ขนาดนี้”
ผมหลับตาลงก่อนเสียงข้าวของจะหล่นกระจายตามพื้นจะดังขั้น บางอย่างถูกปาเฉียดหูผมไป กว่าสงครามจะสงบ ก็เหลือเพียงเสียงร่ำไห้ของใครอีกคนที่ดังขึ้นมาแทน นัทนั่งอยู่บนโซฟา ซบหน้าลงกับมือทั้งสองข้าง
ผมเพิ่งสังเกตตอนนี้ว่าอีกฝ่ายผ่ายผอมลงไปมากขนาดไหน..
บางทีนัทก็เป็นแค่คนที่หมดหนทางจะสู้ คนที่น่าสงสารกว่าใคร..
“นัท...พี่...”
“อย่ามาโดนตัวนัท! แล้วนัทจะบอกไว้อย่างเอาบุญ”
"............"
“นัทกับอิน เรายังไม่ได้เลิกกัน!”
เสียงพายุสงบลงแล้ว เหลือเพียงผมกับซากปรักหักพัง คนที่พัดผ่านมาทิ้งเพียงความเจ็บช้ำเล็ก ๆ น้อย ๆ และจากไปเหมือนไม่เคยเหยียบที่นี่มาก่อน แต่เศษหัวใจที่แตกสลายของเขายังคงอยู่ ที่นอกเหนือจากนั้น คือความหวั่นใจของตัวผมเอง
“ยังไม่ได้เลิกกัน...”
ผมย้ำถามคำนั้นอยู่ในใจ ผมรู้จักอินทรีดีเท่าไร ทุกสิ่งที่มันแสดงออกมาเมื่อเราใช้เวลาร่วมกันมันคือความจริงหรือภาพลวงตา ความสั่นคลอนเหมือนยืนอยู่บนเรือลำเล็กที่โคลงเคลงเหนือน้ำ วันที่ลมฝนเพิ่งผ่านไปแม้ผมยังอยู่ได้แต่ก็หวาดกลัวเหลือเกินว่าจะทรงตัวไม่ไหว
ผมควรเชื่อใจมันขนาดไหนเชียว...
“ไอ้นี่กูทิ้งนะ”
“ครับ”
“ไอ้นี่ด้วยนะ”
“ครับ”
“เชี่ยนี่จะซ่อมหรือทิ้ง”
“ทิ้งเลยครับ”
มีไม่กี่ประโยคที่ผมกับคนมาเยือนยามวิกาลสื่อสารกัน เสียงเศษวัสดุถูกโยนลงถุงดำเป็นระยะ ผมนั่งอยู่บนโซฟาเก่าที่มีรอยขาดวิ่นจากแก้วบาดเหมือนช่วงเช้าไม่มีเปลี่ยน ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับยังไม่สามารถตกผลึกความคิดตัวเองได้พลางก้มมองแผลแก้วบาดที่เท้าที่ได้รับการปฐมพยาบาลอย่างลวกที่สุดจากพี่เฟยไปด้วย
คนมาใหม่ไม่ได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น อันที่จริงมันตั้งใจจะมาลากผมไปกินเหล้าร้านพี่ตุ้ยแต่เกิดเจอเรื่องเซอร์ไพรซ์เสียก่อนเลยต้องมาคอยเก็บห้องให้ อินโทรมาหาผมสองครั้ง แต่ผมบอกไปว่าไม่ค่อยสบายอยากนอนพักให้มันอ่านหนังสือเต็มที่สอบเสร็จแล้วค่อยมาเยี่ยมทีเดียวเลยเลิกโทรมา น้ำเสียงผมคงอ่อนล้าเต็มทนอินถึงเชื่อสนิทโดยไม่ตะขิดตะขวงใจแม้แต่น้อย
“โดนค่าปรับหออานแน่มึง”
พี่เฟยขู่ ซึ่งจากสภาพตอนนี้ก็ไม่เกินจริงเท่าไรนัก ผมถอนหายใจอีกครั้งก่อนมองถุงดำที่ใส่ขยะไว้ถูกลากออกไปทิ้งด้านนอก สักพักรุ่นพี่คนสนิทก็เดินกลับมาเปิดตู้เย็นแล้วเป็นฝ่ายถอนหายใจแทน “ไม่มีเหี้ยอะไรกินเลย”
“หิวเหรอพี่”
“หิวสิวะ กูเก็บห้องให้มึงตั้งแต่สองทุ่ม นี่มันปาไปจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว”
ผมเหลือบมองนาฬิกา จริงอย่างที่พี่เฟยว่า มันดึกมากแล้วแต่ผมก็ยังไม่ได้กินอะไรทั้งวัน “ออกไปหาไรแดกกันเหอะ”
“ขี้เกียจว่ะพี่”
“จะได้แวะหาหมอด้วย มึงเชื่อใจฝีมือการทำแผลของกูจริงเหรอวะ เศษแก้วออกหมดหรือยังก็ไม่รู้”
ผมก้มลงมองแผลที่เท้าตัวเองอีกครั้ง ได้มาตอนเดินไปเปิดประตูให้คนบ่นนี่แหละ “ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่ได้เจ็บอะไรแล้ว”
พี่เฟยเดินวนไปวนมาหัวเสีย ผมที่ยาวจนถึงกลางหลังถูกรวบไว้เป็นมวยสูงก่อนปลงและเดินมานั่งที่เบาะข้างผม ในมือถือแผ่นกระดาษเล็ก ๆ สีเหลืองที่เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ของต้นเหตุอาการเบื่ออาหารของผมในวันนี้ทิ้งไว้เมื่อเช้า
“ไปหัวหินไหม”
ผมมองชื่อที่ลงท้ายไว้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้ปฏิเสธเหมือนทีแรก
In sea
เสียงของคลื่นยามกระทับตัวกับหาดทรายดังเป็นระรอก สายลมพัดหวีดหวิวราวกับกรีดร้องถึงความปวดร้าวของใครสักคน ทะเลเป็นแหล่งหลบร้อน และหลบรัก แต่สำหรับผมในเวลานี้มันกลับเป็นกระจกสะท้อนภาพของตัวเองกับใครอีกคนเมื่อครั้งก่อนมากกว่า
เพลงที่อินทรีร้องยังก้องอยู่ในหัว น้ำเสียงทุ้มสะกดใจตอนนั้นไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกประทับใจเลยแต่กลับเป็นสิ่งที่ลืมไม่ลง ฟ้าคืนนี้มืดสนิทแม้จะเป็นเวลาเกือบตีห้าแล้วก็ตาม
“มันพาผมมาที่นี่ แล้วก็บอกว่าจะจีบผม”
พี่เฟยไม่พูดอะไร อัดควันบุหรี่เข้าปอดแล้วหันไปพ่นอีกทาง ผมทอดสายตายาวและยาวออกไป ไม่รู้ว่าขอบทะเลบรรจบที่ขอบฟ้าตรงในในคืนที่มืดสนิทอย่างนี้
“ทั้ง ๆ ที่ผมทั้งเกลียดทั้งรำคาญมันเลย”
“นี่ขนาดมึงทั้งเกลียดทั้งรำคาญมันนะ”
“ผมเคยต่อยมันด้วยนะพี่ ทั้งๆ ที่ครั้งสุดท้ายที่มีเรื่องก็ม.ต้นได้มั้ง มันกวนตีน เป็นคนน่าโมโห น่ามันไส้...”
“แต่มึงก็รักมัน” ผมไม่เถียง พี่เฟยยื่นบุหรี่มาให้ ถ้าเป็นปกติแล้วผมคงปฏิเสธ
“ผมดูดไม่เป็นนะพี่”
“ไม่ยากหรอก เรื่องเลว ๆ น่ะ ฝึกไม่นานเดี๋ยวก็เป็นเอง ลองดู แล้วใช้ความคิด คิดให้มันดี ๆ ว่ามึงจะเชื่อแฟนเก่ามึงหรือไอ้เหี้ยนั่น”
“ผมไม่รู้ว่ะ” พูดพลางดูดลมหายใจผ่านก้นกรอง ก่อนหันไปไอโขลกให้อีกฝ่ายหัวเราะร่วน “เชี่ย แค่นี้ร้องไห้”
“ร้องเหี้ยอะไรวะ สำลักควัน”
ผมเถียงทันที ยังไอต่ออีกสองสามครั้ง คนที่ยืนข้าง ๆ เอื้อมมือมาแตะบ่าผมแล้วดึงเข้าหา มันกอดผมไว้พลางก้มลงกระซิบเสียงเบา
“งั้นก็สำลักมันออกมาให้หมด อยู่ตรงนี้ไม่มีใครเห็น นอกจากกูกับมึง”
เป็นครั้งที่สองที่ผมลองสูบบุหรี่ แต่พิษสงของมันครั้งนี้หนักหนากว่าครั้งแรกหลายเท่านัก น้ำตาที่เล็ดออกมาเริ่มไหลลงไม่หยุด ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน แต่ถึงจะพยายามแค่ไหน สุดท้ายก็ยังอดสะอื้นไม่ได้อยู่ดี หยดน้ำตาที่รินราวกับเขื่อนแตก ร้องไห้ราวกับหัวใจดวงเดียวที่มีแตกสลาย ผมก้าวผ่านความหวาดระแวงไปครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อพบว่าผมไม่เคยผ่านมันไปได้จริง ๆ แม้สักครั้ง ผมจิกเสื้อของพี่เฟยแน่นขึ้น ขณะที่อีกฝ่ายกลับทำแค่สูบบุหรี่มวนเดิมต่อแล้วเงยหน้าพ่นควันให้ลอยสูง
...เพราะว่ารัก ถึงได้กลัวขนาดนี้
กลัวว่าจะสูญเสียมันไป
กลัวทุกอย่าง ไม่มีจริง
กลัวว่าจะเป็นแค่เรื่องตลกของมัน...
.
.
.
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าของวันพุธ เกือบสัปดาห์แล้วที่ผมใช้ชีวิตอยู่ที่นี่กับรุ่นพี่คนสนิท พี่เฟยนั่งวาดรูปทะเลด้วยสีน้ำอยู่ที่ระเบียง เห็นวาดมาหลายวันแล้ว แต่ส่วนใหญ่ทำแค่ตอนเช้าเพราะช่วงบ่าย ๆ ก็จะออกไปหาอะไรกินกันแล้วก็มานั่งดื่มเบียร์จนเมาปลิ้น มองพระอาทิตย์ตกขอบฟ้า วันไหนไม่สะใจก็เข้าร้านเหล้าที่แน่นขนัดไปด้วยฝรั่งมังค่าต่อ ผมกับพี่เฟยเปิดเกสต์เฮาส์อยู่ด้วยกัน บางวันที่มันได้เด็กจากร้านเหล้าหรือริมหาดถึงค่อยเปิดโรงแรมเพื่อประกอบกิจแล้วกลับมาวาดรูปต่อตอนรุ่งสาง ไม่มีคอมพิวเตอร์ ไม่พกโทรศัพท์ ผมทิ้งไว้ตั้งแต่ตอนที่ออกมาแล้วส่วนพี่เฟยผมไม่รู้ ตั้งแต่มาถึงเรายังไม่ติดต่อกับใครเลยสักคน
“อีกเยอะปะพี่”
“เสร็จแล้ว”
ผมชะโงกตัวไปดู อุปกรณ์ทั้งหมดนี่มันซื้อมาจากร้านค้าในตัวเมืองเพชรบุรี มาอยู่วันแรกไอ้พี่เฟยก็เบื่อแล้วติดที่ผมยังไม่อยากกลับเลยขออยู่ต่อ มันเป็นคนวาดรูปสวย บางวันก็ไปรับวาดภาพเหมือนในตลาดโต้รุ่งหาค่าขนมกินเล่น ๆ
“ขายปะรูปนี้”
“ไม่อะ เอาไว้แขวนในห้องดีกว่า อุตส่าห์ได้มากับมึง”
ผมหัวเราะท้าวแขนกับระเบียง แดดเริ่มแรงแสบผิวแล้วคงสายพอตัว
“ไปอาบน้ำดิ”
“ยังขี้เกียจอยู่เลยว่ะ”
“งั้นก็ไปใส่เสื้อดี ๆ เดี๋ยวจับทำเมียแม่ง ยั่วอยู่ได้” พี่เฟยบอกพลางหันไปสนใจกับรูปวาดของตัวเองต่อ อะไรวะ ทีตัวเองสวมแค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวเดินไปเดินมาผมยังไม่ว่ามันยั่วเลย ผิวแม่งสวยชะมัด
“มองกูแบบนี้อีกละ”
“เอ้า ทีพี่ยังมองผมเลย”
“กวนตีนแบบนี้ได้หายดีแล้วมั้ง” คนพูดกอดอกมองผม “กลับได้ยังเนี่ย ธีสิสมึงยังต้องส่งไม่ใช่เหรอ”
ผมถอนหายใจยาว มองทะเลตอนกลางวันแล้วก้มหน้าชิดอก ถึงอยากจะหนีความจริงที่เจ็บปวดเท่าไร ทุกคนคงต้องตื่นจากความฝันอยู่ดี
“เช็กเอาต์วันนี้เลยก็ได้พี่”
ร้อยกว่าสายที่ไม่ได้รับ มีของพ่อ ไอ้อั้ม พี่ตุ้ย พีท พี่แจ็ค ส่วนอีกครึ่งหนึ่งเป็นของอินทรีก่อนแบตเตอรี่จะหมดไป ผมนั่งมองโทรศัพท์ตัวเองหลังจากชาร์จทิ้งไว้จนหน้าจอเปิดสักพักก็มีสายเดิม ๆ โทรเข้ามาอีกแทบจะในทันที พ่อเป็นคนแรกที่โทรเข้ามา
“มึงหายไปไหนมา”
“ทะเลครับ”
“เขาตามหากันให้วุ่น” ผมหัวเราะไปตามสาย แต่ก็รู้สึกผิด “แฟนมึงมาตามที่บ้านตั้งหลายครั้ง ทะเลาะกันหรือไง”
“เปล่าครับ” ผมตอบ แต่พ่อไม่เชื่อ “ผมไปกับรุ่นพี่มาน่ะ”
“คนที่ชื่อเฟยน่ะเหรอ”
“รู้อีก แล้วจะทำมาเป็นห่วง”
“รายนั้นอั้มมันก็ติดต่อไม่ได้ เลยคิดว่าหายไปด้วยกัน จะแจ้งความแล้วแต่รอพี่มึงกลับมาก่อน”
ผมครางรับคำ ตอนนั้นมันชั่ววูบวะ วูบใหญ่เสียด้วย ลืมไปสนิทว่ามีอีกกี่คนที่ห่วงรออยู่ข้างหลัง “พ่อ ผมขอโทษ”
“อุตส่าห์จองศาลาแล้ว นึกว่าจะเจออีกทีพร้อมศพ มึงทำกูกับไอ้โยผิดหวังมากรู้ไหม”
“โห พ่อ เกินไป๊”
ผมทิ้งท้ายเสียงสูง พ่อเองก็หัวเราะมาตามสาย เสียงถอนหายใจโล่งอกดังลอดเข้ามาเฮือกใหญ่ก่อนอีกฝ่ายจะพูด “ทีหลังอย่าหายไปอย่างนี้อีก กูเหลือแค่มึงกับน้อง สงสารคนแก่บ้าง...”
“ครับ”
“มีปัญหาอะไรก็เคลียร์ให้จบ ปีใหม่ไอ้โยมันอยากกินบาร์บีคิวอีก กลับมาทำให้มันหน่อย”
ผมถือสายยิ้มค้าง รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่เกิดมาในครอบครัวนี้ ถึงจะกำพร้าแม่หรือพ่อจะทำแต่งานจนแทบไม่มีเวลาให้ผมก็รู้ว่าเราอยู่กันอย่างอบอุ่น เป็นครอบครัวที่กรุ่นไปด้วยความรัก เราคุยกันต่ออีกนิดหน่อยเรื่องทะเลที่ผมไป เรื่องสอบของโยธินกับงานของพ่อก่อนวางสายและยืนอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง
ถึงเวลาที่ผมจะต้องเคลียร์ฝุ่นที่คลุ้งจนคลำหาทางไม่เจอในหัวใจตัวเองได้สักที
มันไม่ใช่นิสัยของผมเลยที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้
หลังจากติดต่ออั้มเป็นคนที่สองก็ปิดเครื่องแล้วแอบมานั่งใต้ร่มไม้หน้าคณะเศรษฐศาสตร์ ยืนมองรุ่นน้องเดินผ่านไปผ่านมาเงียบ ๆ โดยไม่คิดจะเข้าไปทักใครก่อนกระทั่งบีเอ็มดับบลิวสีดำขลับเทียบมาจอด ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ที่เป็นต้นเหตุของทั้งหมดเดินลงจากรถมา โดยที่ที่นั่งข้างคนขับมีใครอีกคนลงมาด้วย
นัทถือหนังสือเรียนหนาเตอะโดยที่อินทรีมีเพียงตัวเปล่ากับกุญแจรถในมือ มันเหมือนเดิมทุกอย่างต่างก็แต่หน้าตาที่มักจะติดทะเล้นหน่อย ๆ นิ่งสนิท แม้คนที่ลงมาจากรถคันเดียวกันจะเดินไปเกาะแขนเอาไว้ก็ตาม
ผมไม่รู้ว่าตัวเองทนมองภาพนั้นได้ยังไง แต่ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจว่าจะไม่เสียใจแล้วไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไรก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมเองก็ยังรู้สึก
มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายเหลือเกิน
“อ้าว พี่ยู! ยืนทำอะไรตรงนั้นพี่”
เสียงของใครบางคนตะโกนขึ้น ผมสะดุ้งเพราะมีชื่อตัวเองอยู่ในนั้น พอมองไปทางต้นเสียงก็พบหนึ่งในเพื่อนของอินกับนัทที่โบกมือให้ไหว ๆ ชื่อหนุ่ม ผมจำมันได้ เป็นคนที่ตั้งใจจะช่วยเคลียร์เรื่องที่ผมทะเลาะกับอินทรีวันก่อน
“มาหานัทเหรอ ยังไม่เห็นเลยนะ เอ้อ นั่นไง มาตั้งแต่เมื่อไรวะ”
ผมปรายสายตาไปยังเจ้าของชื่ออีกคน นัทหันหน้ากลับมาพร้อมอิน เราสบตากันโดยบังเอิญก่อนผมจะเบือนหนี แกล้งจับฟีโน่สีฟ้าของไอ้อั้มโยกไปมาอย่างหัวเสีย
“รถกูมันเสียพอดีน่ะ ไม่ได้มาหาใครหรอก”
“อ้าวเหรอ ผมซ่อมไม่เป็นด้วยดิ เรียกช่างไหมพี่”
“ไม่เป็นไร ๆ มันเป็นแบบนี้แหละ สงสัยเครื่องร้อน รอเครื่องเย็นก็สตาร์ทติดแล้ว ขอบใจมึง”
ไอ้หนุ่มยิ้มรับ ถือแก้วน้ำปั่นอยู่ในมือ “เข้าไปหลบแดดก่อนไหมพี่ ตรงนี้มันร้อน”
“ไม่เป็นไร” ผมเว้นระยะก่อนยิ้มให้มัน “เดี๋ยวกูไปละ ค่อย ๆ จูงไปเดี๋ยวก็ถึง”
“เอางั้นเหรอ” ผมพยักหน้าซ้ำ จับแฮนด์มอเตอร์ไซค์ไว้ด้วยมือทั้งสองข้างแล้วออกแรงดัน ฟีโน่เก่า ๆ สีฟ้าสดใสไม่ได้หนักอะไรเลยแต่สำหรับตอนนี้มันกลับเคลื่อนตัวไปข้างหน้าได้ลำบากเต็มทน สุดท้ายผมก็ยังคงเป็นคนขี้ขลาด ไม่กล้าเผชิญหน้ารับความจริงอยู่ดี
ขอเวลาอีกสักนิด ให้ผมได้ทำใจหน่อย เมื่อไรที่ผมเห็นมันสองคนอยู่ด้วยกัน เห็นมือของนัทเกาะแขนอินทรีไว้แล้วไม่รู้สึกอะไรผมจะมาหามันอีกครั้ง จะถามทุกอย่างจากปาก จะรับฟังโดยไม่มีข้อต่อรองอะไรอีกเลย
ก็แค่เวลาที่ผ่านมา มันยังไม่มากพอ
“ไปไหนมา”
เสียงทุ้มที่ผมไม่อยากได้ยินที่สุดตอนนี้ถามขึ้น ไม่รู้ว่ามันเดินมาตั้งแต่เมื่อไรเพราะผมเอาแต่ก้มหน้าหลบอยู่อย่างนี้ จะพื้น หรือต้นไม้ อะไรก็เป็นสิ่งที่น่ามองมากกว่าหน้าอินทรีทั้งนั้น
“ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม...”
ประโยคนั้นหมายถึงอะไร ร่างกายหรือจิตใจ ผมไม่รู้ว่าจะตอบมันแบบไหน ถ้าใจ ผมเป็นแน่... เป็นเอามากเสียด้วย
“ยู เป็นอะไรทำไมไม่พูดกันวะ หายไปแบบนี้ผมเป็นห่วงมากรู้ไหม”
“พอเหอะ... ไว้ค่อยคุยกัน กูกลับคณะก่อน มีงานต้องทำ”
“มาห่วงงานเหี้ยอะไรตอนนี้! หายไปตั้งนาน! ไหนบอกว่าสอบเสร็จแล้วจะเจอไง มีอะไรทำไมไม่พูด! ยูเป็นอะไรวะ อยากเห็นผมเป็นบ้านักหรือไง!”
“เฮ้ย..อิน....”
“มึงอย่ามาเสือก!” อินทรีหันไปตวาดเพื่อนตัวเองเสียงดังแล้วเดินมาดึงแขนผม “ไปคุยกันที่ห้อง”
“กู...” ยังไม่พร้อมจะคุยอะไรทั้งนั้น
ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังอ่อนแอ อ่อนแอแม้กระทั่งจะขอร้องให้มันปล่อยมือตอนนี้ อินทรีมองหน้าผมนิ่ง ดวงตาสีดำขลับจับจ้องดุดัน เปลือกตาและจมูกมันแดงไปหมด “เคลียร์กันยาวแน่ยู”
เสียงปิดประตูห้องเป็นอย่างแรกที่ผมได้ยินหลังจากเดินเข้ามาในคอนโดหรูใกล้มหาวิทยาลัย มันรวดเร็วเกินไปที่ผมจะนั่งตรงนี้อีกครั้งเพราะว่ายังไม่สามารถเรียบเรียงอะไรในใจได้สักอย่าง ควรจะถาม จะอธิบาย หรือเล่าเรื่องอะไรก่อน แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร อินทรีก็ดึงผมไปกอดไว้ กอดแน่นจนรู้สึกเหมือนจะแตกสลาย มันฝังหน้าลงกับคอผมพลางสะอื้นไปด้วย
“พี่หายไปไหนมา...ผมเป็นห่วงจนแทบบ้า!”
นั่นเป็นคำถามแรกที่ผมควรตอบ ผมสูดลมหายใจเข้ายาวก่อนดันอกให้มันคลายอ้อมแขน “หัวหิน ไปกับพี่เฟย”
“ไอ้เหี้ยนั่นไม่จบใช่ไหม!”
“ไอ้อิน ใจเย็นดิ”
“จะให้เย็นได้ไงวะ!” ผมจ้องหน้ามันนิ่ง อินทรีปล่อยมือจากผมแล้วไปลูบหน้าตัวเองหนัก ๆ “ครั้งสุดท้ายนะยู อย่าให้เห็นอีก”
“กูมีเรื่องต้องคิดนิดหน่อย”
“แล้วทำไมต้องมัน ไปกับผม ไปกับพี่อั้มก็ได้”
“เขาบังเอิญอยู่กับกูวันนั้น” ผมตอบเสียงเรียบ “วันที่นัทมาบอกกู ว่ามึงกับนัท...ไม่ได้เลิกกัน”
ภายใต้ความเงียบของเรา ผมได้ยินเสียงหัวใจของเราตะโกนคุยกัน อินทรีมองหน้าผม มองตาผม แววตาตัดพ้อนั่นฉายออกมาอย่างปิดไม่มิด “แล้วพี่ก็เชื่อมัน?”
“ไม่ได้เชื่อ... แค่คิด”
“พี่ไม่ไว้ใจผมเลย”
“แล้วที่กูเห็นวันนี้ มันคืออะไรวะ...”
ผมถามมันเสียงสั่น อินทรีที่ออกค่าคอนโดให้นัท อินทรีที่ยังให้เบาะข้าง ๆ เป็นของคนรักเก่า อินทรีคนที่ยอมให้คนที่เลิกไปแล้วเกาะแขนแบบนั้น...
มันไม่ใช่อินทรีที่ผมรู้จัก... ไม่ใช่เลย
“ก็ไม่มีอะไร”
“มีอยู่สองอย่าง อิน... หนึ่งคือคนที่กูเห็นวันนี้คืออินทรีคนที่กูไม่เคยรู้จัก หรือที่จริงแล้ว มึงโกหกกูเรื่องนัทมาตลอดกันแน่”
“...........”
“ถ้านี่เปนเกมของมึง กูแพ้แล้ว... ช่วยเฉลยตอนจบให้กูฟังทีว่าที่ผ่านมามันคืออะไร” ผมตั้งใจจะไม่ร้อง แต่สุดท้ายความรู้สึกทั้งหมดก็กลั่นมาเป็นหยดน้ำตา ผมกำลังอ่อนแอ หมดเรี่ยวแรงจะแสร้งทำเป็นเข้มแข็งได้อีกต่อไป “ถือเสียว่าสงสารคนโง่ ๆ อย่างกูเหอะว่ะ”
คู่สนทนาเม้มปากเข้าหากัน แววตาคู่นั้นทั้งสับสนและหวั่นไหว เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจจนล้นปรี่
ผมหลับตาลงปล่อยให้น้ำตารินออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง
“ผมรักยู”
“กูไม่อยากได้ยิน”
“...ผมขอโทษ...”
แม้มันจะดึงผมเข้าไปกอด ถึงแม้มันจะโน้มตัวลงมาจูบซับน้ำตาให้ มือทั้งสองข้างของมันกลับเย็นเยียบ จูบของมันไม่สามารถทำให้ผมรู้สึกอุ่นวาบในอกอีกต่อไป หัวใจผมบีบคล้ายจะแหลกราญคาที่ หมดกำลังจะขืนตัวออกแม้อ้อมแขนของมันจะทำให้ผมทรมานแทบขาดใจ
“...ผมปิดเรื่องนัททั้งหมดเอง”
TBC
อรุณสวัสดิ์ค่าาาา พี่ยูร้องไห้แล้ว ฟินได้ :hao6: :hao6: :hao6:
ใกล้จะเฉลยแล้วววว ทนนิดนึงนะะะะะะ ขอบคุณที่เข้ามาต้มมาม่าไปด้วยกัน เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ฮอลลลลล
จริง ๆ ตอนนี้มีประโยคน่ามันไส้ของพี่ยูอยู่หรอกนะ แบบ กูกะอินจะคบกันนัทเสือกไร /นี่เป็นความคิดของคนเขียนที่ใส่ไปเอง (มีปากเสียงบ้างเถอะพ่อ)
ตอนนี้ชอบพี่เฟยสุดดดดดดด เรื่องต่อไปแต่งเฟยเวสต์ แอร๊
ช่วงนี้ฝนตก เหมือนจะไม่สบายเลย ทุกคนรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ ขอให้มีความสุขกับน้ำตาพี่่ยูในตอนนี้นะ ด้วยรักกกก
สัญญาว่าตอนจบแฮปปี้เอนดิ้งค่าาา :L2:
-
T^T สงสารยู ฮื่อๆ
ขอบคุณค่ะ จัดไป+1เป็ด รบมาม่ามื้อเช้า
-
รีบจบเรื่องซะนะอินทรี เพราะะอินัทมันไม่ยอมจบ เคลียร์ให้ไว เอียนมาม่า ผมจะร่วงหมดหัวเพราะการจิกหัว เอ้ย กินผงชูรสมากไป :katai1:
-
ยิ่งกว่าเศษอีก แทบจะไม่เหลืออะไรเลยอะ
อะไรอินทรี เรื่องนัทนี้คืออะไร ฉันจะไม่เชียร์แกแล้วนะ
อธิบายมาซะ :z6:
พี่ยูเจ็บมามั้ยอะ เครียกัยให่้รู้เรื่องไปเลยนะ
ไม่รักกัน หลอกลวงกันจะได้เจ็บทีเดียว
ปล.พี่เฟยมีคู่ใช่มั้ย แล่วพี่แกจะรุกหรือรับน่าาาา ออิ :impress2:
-
นังนัท เชิญไปรับยาช่อง 4 ค่ะ อิบ้าาาา :z6:
อิน รีบเคลียร์นะ อย่าทำให้ยูเสียใจจจจจแบบนี้
พี่เฟยยยยยยยยคนดีศรีเล้าเป็ดของน้องงงงงง กรีสสสส มโนพี่เฟยนั่งวาดรูปก็ฟินละ กรั่กๆ
-
อ้าวเหี้ยอิน (ขอโทษทีหยาบคาย) o18
-
อ่านตอนนี้แล้วเจ็บจิ๊ดดดด เลว คำเดียวเลย เลวมากอินทรี แมร่งต้องการอะไรวะ แกต้องการอะไร เกลียดสุดติ่ง พี่ยู ถอนใจไม่ทันใช่ไหม ไม่เป็นไรพี่ยู ไม่เป็นไรนะ อย่าไปฟังมันพูดอีก ใจเรามันเป็นของเรา อย่าไปโง่ให้มันหลอกอีกนะพี่ยู ฮือออออออออออออออออออ ไอ้ชั่วร้าย อินทรี
-
มันกลับมาหน่วงอีกแล้ว !
สรุปแล้วยังไงกันแน่ ??
ในความคิดเราอินแย่งแฟนยูเพื่อในยูเหลือตัวคนเดียวไม่ให้ใครมายุ่งกับยู
แล้วตัวเองก็เข้ามาจีบ YY''
มันยังไงกันเนี้ย
ดร่ามาเต็มไปหมดเลย :mew4:
-
น้ำตารื้นเลย สงสารพี่ยูสุดใจ :monkeysad:
อะไร ยังไง ต่อไป โอ้ยยยย
-
:o12: สงสารพี่ยู ฮือๆ
ตอนหน้าคงจะเคลียร์แล้วใช่มั๊ยคะ พี่ยูกะน้องอินกำลังมีความสุขได้หน่อยเดียวเอง คนเขียนอย่าใจร้ายนักเลยน้า
เมื่อไหร่จะถึงพุธหน้า ลุ้นจริงอะไรจริง อิน้องนัทนี่แรงเนาะ ใช้แผนฆ่าตัวตายมาฉุดรั้งน้องอินป่าวเนี๊ย 555
:กอด1: กอดๆคนเขียน
-
ตอนจบแฮปปี้เอ็นดิ้ง โดยยูได้กับพี่เฟยค่า //โดนตี :beat:
-
สงสารพี่ยูอ่ะฮืออออออ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ห้ะ!!! :angry2: :fire:
รอเฉลยค่ะ :sad11:
-
เอ้าไอ้อิน แม้งงงงง ยังไงๆ :z6:
พี่เฟยยยยยยยยย :-[
โคตรชอบพ่อยูเลย ครอบครัวนี้น่ารักอ้ะะ
-
สำหรับนัท :z6: ยูไม่ทำเขาขอเอง นางจะมาเรียกร้องความเป็นธรรมอะไรตอนนี้ ที่ผ่านมายังเห็นแก่ตัวไม่พออีกเหรอ พูดมาได้ว่า ยู โง่ที่รักคนอย่างเมิง และ โง่ ที่ไปรักคนอย่างอิน ธาตุแท้สุดจะบรรยาย คิวยังดีกว่าอีก :m31: สะใจไหมล่ะ คนที่เคยได้แกมาได้กันเอง ฉันสะใจว่ะ ตอบแทนเลย :laugh: มันสมควรแล้วที่นัทจะโดนแบบนี้ และไอ้อินประโยคท้าย เมิงหมายถึงว่า ปิดเรื่องนัทคือไปเคลียร์ทำให้นางจุก หรือ เมิงปิดเรื่องนัทยังไม่เลิกกับเมิง ไม่ให้ยูรู้วะ บ่งตรง ถ้าเป็นอย่างแรกตามที่ตูเข้าใจไม่ต้องเคลียร์จนมันเสียผู้เสียคนหรอกนะ แค่เสียความรู้สึก เสียใจ เหมือนที่เคยทำกับยูบ้างก็พอ ยูนี่ถือว่าเป็นคนดีมากๆ ใครได้เป็นแฟนโคตรโชคดีเลย ใครไม่เอาฉันเอา :hao6: กับอีกอย่าง เมิงโกหกยูมาตลอดใช่ไหม ไอ้อินนนนนนนนน :angry2: แกไปจัดการเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันให้โอกาส :fire:
และอินทรี แกคงไม่เป็นอย่างที่นังนัทมันพูดหรอกนะ หลอกให้ยูรักยูหลง และเอาไปพูดในวงว่า ฟัน รุกอย่างยูมาแล้ว ไม่ว่าจะเพื่ออะไรก็แล้วแต่ ไม่งั้น :beat: รัวๆๆๆๆ ตามด้วย :z6: รัวๆๆๆๆๆ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น ยูจะเสียใจและเจ็บปวดมากๆ แต่ลึกๆฉันก็เชื่อว่า อีเด็กนี่เขาจะไม่เป็นอย่างนั้นนะ :m15:
ติดตามตอนต่อไป :katai5:
-
เฮ้ยยยย อะไรเนี่ยอิน ยังไงเนี่ย จะเอายังไง ต้องการอะไร
สงสารพี่ยูอ่ะ เคลียร์ด่วนค่ะอิน
-
ผมไม่นึกแปลกใจเลยสักนิดที่คิวจะถูกยูทำร้ายได้>>>>>>>>>>>>>>>>>นัท
อินทรีแกทำอะไร ที่ผ่านมามันคืออะไร ไอ้หมกเม็ด โกรธ ๆๆ ทำพี่ยูร้องไห้ ไปอยู่กับนัทเลยไป พี่ยูเลือกพี่เฟยดีกว่า ฮึ่ย ๆๆ
-
เจ็บแทนพี่ยู
-
นัทร้ยกว่าที่คิดมาก เพราะทุกครั้งเรารู้จักนัทผ่านพี่ยู เลยไม่เคยรู้ว่านัทร้ายขนาดนี้
ตอนแรกกะด่าพี่ยูนะว่าทำไมหวั่นไหวไปกับคำพูดคนอื่นง่ายขนาดนี้
แต่พอตอนท้ายเห็นเองกับตา ได้ยินเองกับหูแล้ว มันก็เข้าใจได้ล่ะ
อิน เราว่าอินคิดเองเออเองอะไรง่ายไปหน่อย
แบบว่าเอายูมาให้ได้ก่อน ค่อยจัดการเรื่องนัทเปล่า
ท้ายนี้อยากบอกคุณเวสท์ว่า
อยากเห้นจุดจบของนัทอย่างสามสมครับ อิอิ
-
:katai1: :katai1: :katai1: ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย! ว่าจะไม่อ่านแล้วเชียว มันอดใจไม่ไหว
ดีนะหนีมาอ่านในห้องน้ำ สงสัยเราจะแพ้ทางดราม่าของ west แน่ๆ โดนทีไรน้ำตาหยดแหมะทุกที
เข้าใจพี่ยูเลยอ่ะ แบบลึกซึ้งฝุดๆเพราะเคยผ่านเหตุการณ์บัดซบแบบนี้มาเหมือนกัน สรุปว่า เรื่องนี้จบแบบหักมุมใช่ป่ะ?
สรุป พี่เฟยเป็นพระเอก 555 ตอนนี้จะเป็นตอนแรกในเรื่องนี้ที่เราจะไม่อ่านซ้ำ เก๊าทำใจไม่ด้ายยยยย :hao5:
-
อินนี่ทำพี่ยูเราร้องไห้ได้ไงงงง :angry2: ทำไมตัดนัดไม่ขาด เพราะอะไร ตอบบบ!!!
เราชอบพี่เฟยมากเลยยย พี่เฟยจัได้มีเรื่องเป็นของตัวเองมั้ย เราว่าพี่เฟยจะได้เป็นเคะนะ ท่าทาง 555555
-
เข้ามาเชียร์ให้พี่เฟยมีคู่บ้าง
แอบชอบหนุ่มคนนี้
-
อ่านจบแล้วนึกออกคำเดียว
อิเหี้ยอิน ไอ้สาสสสสสสสส :m31:
-
เราเจ็บไปพร้อมกับยู อยากจะ :z6: มาหลอกให้รักได้ไง มันน่า :fire:
-
สงสารยู อินจะเลวไปไหม มาทำให้ยูรักแล้วทำแบบนี้กับยูเหรอ กับนัทก็ยังไม่เลิกกันแบบนี้หมายความว่าไงอยากจะกระท้บอินสุดๆ :z6: :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: ยูกลับไปเป็นแบบเดิมดีกว่าไหม ทางที่ดีเป็นเมียพี่เฟยดีกว่า
-
ตั้งแต่อ่านมาจนตอน19คือรักอินมาก คิดว่าอินทำให้ยูมีความสุขได้ คิดว่าอินจะเป็นคนซับน้ำตา เวลายูร้องไห้
พอมาตรงนี้มันกลับกันที่ว่ายูร้องไห้เพราะอินนี่แหละ5555 :ling1: :ling2:
ทำอะไรคิดหน่อยนกน้อย พี่ยูนายไม่ได้เจ็บคนเดียว ฉันก็เจ็บ เอื้อออ :z3: :z3: :z3:
/พอคิดว่าต้องหน่วงอย่างงี้ไปอีกสองตอนละเศร้าค่ะ มันส้าววววววววว :hao5: :z3: :z10:
ส่วนนัท อยากให้ยูโต้บ้าง เตือนนางหน่อยว่านางเรียนสาขาเศรษฐศาสตร์นะไม่ใช่เอกมโน :beat:
-
ฮือ สงสารยู
-
ฮึ่มมมมมม
วันพุธหน้ามาถึงไวๆเถอะน้าาาาา ใจจะขาด
อินเฟ้ย โกรธๆๆๆๆๆ ทำพี่ยูเสียน้ำตาได้ไงเนี่ย
ถ้าตอนหน้าที่แกหมกเม็ดไว้ ไม่เข้าหู ชั้นจะฉกพี่ยูมาปลอบขวัญเองแล้วย่ะ ไม่คืนด้วย
โมโหๆๆๆๆ ทำไมทำตัวให้ยัยนัทมาทำร้ายพี่ยูได้แบบนี้ ห๊าาาาาาา
ขอบคุณนะคะ แต่ตอนนี้ต้องไปโด๊ปยาแก้ท้องอืดก่อน เจอพิษมาม่าเข้าให้อ่ะจ้า ><
-
สงสารยูจัง
:mew6: :mew6: :mew6:
-
อ้าวไอ้เหี้ยอิน(ขออภัยที่หยาบ เเต่พออ่านเสร็จ กลั่นออกมาได้คำนี้จริงๆ) จะไปตายที่ไหนก็ไปเลยไป๊!!!!
โอกาสที่เคยให้เคลียร์คราวที่เเล้วมันไม่มีผลเลยใช่มั๊ย ผิดซ้ำผิดซากเนอะ
แล้วที่ผ่านมายังมีหน้ามาโกรธยูเรื่องเฟย เรื่องคิวอีกเรอะ หน้าด้านจริงๆ ฮึ่ยยย ไอ้เลว!!! :z6:
ถามจริง.....ยูยังต้องฟังคำแก้ตัวจากคนแบบนี้อยู่อีกเหรอ >>>>ก็คงต้องฟัง เพราะคนเเต่งบอกว่าจบแฮปปี้
ฮึ่ยยย ต่อให้ตอนหน้ามาฟังเหตุผลซึ่งผลสุดท้ายเป็นอะไรที่ฟังขึ้นจนต้องยอมรับ เเต่เรียกความรู้สึกที่เสียไปไม่ได้หรอกนะ
ช่วยไม่ได้ อินผิดที่ไม่บอกตั้งเเต่เเรก ยูเคยให้โอกาสเเล้วตอนก่อนจะมาคบกันอ่ะ ดันมาบอกว่าเลิกหมด ทุเรศจริงๆ
โอ๊ยยยยย ขึ้นว้อยยยยยย :m31: :o211:
ต้องรออีกอาทิตย์ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ขอเรียกกำลังใจก่อนนะคะ :เฮ้อ:
แล้วจะจัดส่งกำลังใจไปให้คนเเต่งอย่างรวดเร็วเลยค่ะ :L2:
ยังคงติดตามอย่างต่อเนื่องนะคะ
-
แม่ม อินทรี :katai1:
อุตส่าห์ไว้ใจ ทำไมทำกับพี่ยูแบบนี้
เชียร์ให้พี่เฟยเป็นพระเอกแทนซะดีไหมเนี่ย
-
อิน :z6: สมควรโดนสุดแล้ว
-
อินแม่มมมมม
นิสัยไม่ดีตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ
-
นี่ซิที่รอคอย แล้วก็ไมีผิดหวัง
ฉันยังเชื่อเสมอว่าอินทรี รักยูจริง แล้วก็คิดเสมอว่า เรื่องของนัทมันไม่จบง่ายๆ แล้วมันก็ต้องมีอะไรซับซ้อนกว่านี้เยอะ แต่บอกเลยอิน ว่าฉันแพ้น้ำตาพี่ยู สุดท้ายไม่ว่าเพราะอะไรขอให้อิอินโดนจัดหนักในแถนะที่ทำพี่ยูเสียน้ำตา
-
เกลียดนัท จากเดิมที่ไม่ชอบแต่แรก นัทแลดูน่ารำคาญ
แล้วก็เป็นตัวน่ารำคาญจริงๆ รังควาญไม่เลิก
อิน ทำแบบนี้กับยูได้ไง โอ้ยยยยยย เพลีย คิดบ้างเซ่
ว่ายูจะเสียใจหน่ะ เรื่องนี้ต้องมีเหตุจากนัทแน่ๆ
(เอาล่ะ ไม่ว่าใครจะผิด ขอโทษนัทไว้ก่อน ? )
เอาน่าา เพื่อความสบายใจของเรา ขอเถ้ออออ
ฮ่วยย เบื่ออินจริงช่วงนี้
-
อินทรี...ชั้นผิดหวังในตัวนายมากกกก :fire:
โอ๊ยยยย....อยากจิกหัวตบอินัท
แล้วตกลงถ้าเมริงยังไม่เลิกกับอินัทนะอินทรี เมิงก็คบกันต่อไปเลย....ยาวไป ยาวปายยยยย :m16:
พี่ยูของชั้น เด๋วชั้นจะหาหนุ่มมาดามใจให้เอง ฮรึ่ย ฮรึ่ย //จริงๆ อยากตบอิอินจริงๆ ทำไมแกไม่มีตัวตนจริง ชั้นจะไปกรีดบีเอ็มของแก ชั้นจะเอาขี้หมาไปทิ้งระเบิดไว้ที่หน้าคอนโด ชั้นจะ...ยกพี่ยูใส่พานให้พี่เฟยเลยด้วย :m31:
โอ๊ย โอ๊ย ...ชั้นอินนนนนนนนนนนน //ไม่ใช่อินทรีด้วย คนริยำพรรค์นี้
ปล. เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของ -west- แน่นอนที่พระเอกโดนยำขนาดนี้ //ถ้ายังจะเอามันเป็นพระเอกต่อไปนะ ต้องลงโทษ ต้องสั่งสอนให้สาสม ให้พ่อพี่ยูออกมาหวงลูกชาย ให้น้องโยกีดกัน ให้พี่อั้มดักตีหัว ให้พี่เฟยขโมยพี่ยูไปเรียนต่อด้วย :z6:
-
งงกับประโยคสุดท้ายของอิน เอาให้เคลียเลยนะ ไม่งั้นมึเคือง
สงสารพี่ยูโพดๆ โดนตบ โดนอัด ยอมมันทำม๊ายยย !!!!
คนอ่านไม่ยอมมมมมนะ แทบจะกระทืบมันแทนเลยหึ่ยยย
ปล.พี่เฟยยเท่มากกกกกกกก
-
โธ่เอ๊ยยย อินกำลังทำไรอยู่วะ
รักอยู่อันนี้รู้ แต่นัทละ ถ้าไม่เคลีย ไม่จบจะเข้าใจกันไหม
ปิดยังไง เรื่องนี้มันก็ต้องเกิดขึ้นสักวันอยู่ดี
แล้วต่อจากนี้จะเป็นยังไงละ จะทิ้งนัทตอนนี้ก้ใช่เรื่องไหมม
นี่คือแอบเป้นชู้กันเห็นๆเลยนะ
-
แม่มมมมมมมม ไม่รู้จะด่าใครก่อนดี!!!! :serius2:
นี่มันคืออะไร อินยังไม่เลิกกับนัท และที่หมอหมาบอกว่าเลิกกันแล้ว คืออะไร?
วางแผนกันหลอกพี่ยูเหรอ เลวมากกกกกก พาไปบ้าน บอกรัก ทำทุกอย่าง
แล้วอิน แกรู้รึเปล่าว่านัทไปทำอะไรพี่ยูบ้าง รึแกรักนัทจริงห๊ะ!!!!
ใช่สิ คอนโดก็ยังจ่ายตังค์ให้ รถก็ให้นั่ง นี่แกเห็นพี่ยูของชั้นเป็นของเล่นแก้เซง แก้แค้นที่พี่ยูนอนกับนัทใช่ไหม?
เอาแหลอวอร์ดไปเลย!!!
โอ๊ยยยยย ชั้นเบื่อมาม่า ชั้นอินเกินน จบแบบคู่กับพี่เฟยเลย :m31:
ก่อนจบขอจัดหนักให้อินทรีซักชุดได้ไหม? เอาแบบมาม่าสุดๆ แต่แฮปปี้เอนนะ
อุตส่าห์ทำใจว่าจะมาม่าละนะ แต่แบบบบบบ พี่ยูวววววววววว :m15: สงสารพี่ยู
ทำไมต้องเป็นคนโดนหลอกตลอดเลย ชีวิตโคดมาม่า
รอพุธหน้า ไม่ไหวจะเคลียร์
-
สงสารยูทำไม!!!!!!!!!!!!! อิน :z6: :z6: :z6:
-
อินทรี.....
หวังว่าจะมีเหตุผลดีๆให้กับเรื่องนี้เน้ออออ
-
ฮือออ ยูจ๋า :sad4:
อินบอกมาให้หมดเลยนะ!!
-
กร๊าซซซซซซซซซ :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
อินจะเอาไงกันแน่ห๊ะ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เราเชื่อว่าอินมีเหตุผล แต่ถ้าเหตุผลตอนหน้าแกไม่ได้เรื่อง
ฉันจะรุมประชาทันแกกกกกกก :z6:
สงสารพี่ยู ใครๆก็ทำร้ายพี่อยู่ เป็นดีคนนั้นแสนลำบาก
เอาแบบจบภาคนี้แบบโหดร้าย แล้วเปิดภาคใหม่ให้พี่ยูร้ายๆเอาคืน 555 เราคิดเล่นๆ :mew2:
อยากถีบหน้า นังนัท มาก!! :z6:
-
ยู อ่านแล้วเจ็บอะไม่ชอบนัทเลยอะ แต่อินปิดบังความจริงนี้หมายความว่าไง :m16:
-
เสียความรู้สึกกับอินมากๆเลยตอนนี้
-
อินทรี!!!! นายโกหกพวกเรา :serius2: นายทำพี่ยูร้องไห้ :hao5: ทำไมต้องทำแบบนี้ทำไมต้องโกหก นายกับนัทเป็นอะไรกัน ทำไมต้องทำให้ขนาดนั้นไม่พอยังให้นัททับที่พี่ยู หรือท่ี่จริงแล้ว พี่ยูเป็นคนทับที่ของนัทกันแน่ นิสัยไม่ดีเลยอินทรี :hao5: :z6:
-
เราเชื่อใจน้องอินนั อย่าทำเราผิดหวังนะ
สงสารพี่ยู นังนัทนี่มันน่าจริงๆ :katai4:
-
เจอแบบนี้เป็นใครก็ช้ำ
-
นัทมันต้องขู่กับอินเรื่องพี่ยูแน่เลย
คนแบบอินมันไม่น่าทำอะไรค้างคาแบบนี้นะ (เดา)
-
อินทรี!
ขอเหตุผลดีๆ สักข้อสำหรับเรื่องนี้
เริ่ม!
ปล. คิดว่าที่อินยังตัดนัทออกไปไม่ขาด เพราะต้องการจะทำให้นัทไม่กลับไปหายูอีก ถ้าตัวเองเลิกกับนัท นัทจะต้องกลับหายูเหมือนครั้งก่อน (ที่มีอะไรกัน) แน่ๆ
แต่คือ...ไม่กลับไปหา แต่ไประรานไง!
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ขอxxxเฟย เฟยรับเฟยรับบบบบกรั่ก
อินแย่ไปเลยว่ะ ไม่ว่าเหตุที่ปิดจะดีเลิศแค่ไหนนะ
อ่านละโมโห แอบน้ำตาซึมตามพี่ยู
ปกตินางจะเข้มแข็งแต่นี่เข้าใจ เข้มแข็งก็ไม่ไหวปะวะฮึก
อินว่าแย่แล้วนะ นัทนี่ลงขุมไปเลยจ้า5555555555
แต่งงอินว่ะแม่ง มึงจะปิดทำซากไรหื้ม
สงสารพี่ยูแบบมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
สรุปคือต้องดัดสันดานอินอีกเยอะ ฮอล
-
อินแมร่งกวนนนนนนนนนนนนนนนน......ทำยูยูเสียใจ
ต่อไปอินจะต้องทำยังงัยก้อได้ เพื่อพิสูจน์ว่ารักยูจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ต้องทำให้ยูเชื่อใจ และไว้ใจ เลิกระแวง
อินต้องประกาศและแสดงให้ใครๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รู้ว่ารักยูยูที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
รู้สึกว่ามือไม้สั่นนนน ชาเขียวปั่นในมือเราสั่นไปหมดแล้วววววว
อินทรีย์ มันจะมีประโยคถัดไปจากนี้อยู่ใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!
:hao5: :hao5: :hao5:
เป็นตอนที่เปิดมาก็หน่วงไปหมดเลยค่ะ TvT
น้องนัท ไม่จบ ไม่ยอมจบ โอ้ยยย อ่านแล้วคันไม้คันมือ คือบางทีก็น่าสงสารแต่ทำตัวแบบนี้มันน่าสมเพชมากกว่า ปล่อยวางเถอะนะหนู ที่ผ่านมาคือทำตัวเองทั้งนั้น
แต่แอบชอบฟีลพี่ยูตอนนี้มาก คือก็รักกันอ่ะ รักกันแล้วไง นัทจับปลาสองมือพลาดไปแล้วไง จะกลับมายุ่งอะไรด้วยอีก (ง่ายๆ คือเจือกอัลไล ฟีลเดียวกับคนเขียน กร้ากกกกกกก)
พี่เฟยตอนนี้พระเอกมาก โฮกกกกกกกกกกกกก
ความจริงเราเป็นแฟนคลับน้องอิน ถึงตอนนี้ก็ยังยืนยันที่จะชูป้ายไฟให้น้องอินต่อไป
แต่ว่า.. แต่ว่า.. ตอนนี้ขอนอกใจแปป พี่เฟยพระเอกมากกกก เข้ามาในวันที่หัวใจของพี่ยูกำลังอ่อนแอพอดีลงล็อคพอดีเป๊ะ ชอบตอนดึงไปกอดแล้วพี่ยูร้องไห้ ตามหลักการและบรรยากาศแล้วด้วยความอ่อนไหวพี่ยูควรเสียตัวให้พี่เฟยสักรอบ (เดี๋ยวๆๆ /อินทรี :z6: ) ถถถถถ
เราชอบเวลาน้องอินห่วงพี่ยูมากเลยนะ ถึงมันจะดุถึงมันจะน่ากลัว
ตอนถามว่าไปไหนมา ตอนบอกว่าคุยกันยาวนี่แทบจะกัดผ้าเช็ดหน้า (เตรียมมาซับน้ำตาพี่ยู แต่ไม่ทันพี่เฟย ชิ)
เราชอบมากกก เรารู้สึกได้นะว่าความรู้สึกของอินทรีในตอนนี้มันคือเรื่องจริง (พยายามจะหาเหตุผลมาอวยเต็มที่ ก่อนพี่เฟยจะชิงตำแหน่งพระเอกไป กร้ากกกกก) ที่ผ่านมาอาจจะมีเรื่องอะไรที่อินยังไม่ได้บอกพี่ยู แต่เราเชื่อว่ามันต้องมีเหตุผลและตอนนี้อินทรีก็รักพี่ยูจริงๆ
ฟังน้องหน่อยนะพี่ยู :hao5:
ปล.ฟินพี่ยูน้ำตาร่วงมากจริงๆ นี่แหละคือสิ่งที่เรารอคอย โฮกกกกก TvT
-
ทำไมมึงทำกับพี่ยูแบบนี้ ไอ้-เหี้ย-อิน :katai1:
สงสารพี่ยู ดวงเป็นบ้าไร รักใครชอบใครโดนหลอกหมดเลย :ling2:
อินทำให้พี่ยูเสียความรู้สึก เหอะๆ ไม่เชียร์ให้พี่ยูกลับไป
ตอนนี้หัวใจคนอ่านหน่วงมาก น้ำตาจะล่วงตามพี่ยู โปรดมาต่อให้ไวค่ะ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai4:
-
อ้าว เชี่ยอิน ทำเพื่ออออ
คือหรือไม่อยากให้นัทมาเกาะแกะยูเหรอ หรือไง :hao5:
-
เบื่อมาม่า เบื่ออินทรี :z3:
-
โห จุกอ่ะ เม้นท์ไม่ออก....
อิน เหี้ ยยยยยยยยย ว่ะ
-
ไม่อ่านนาน ช็อก คือยูโดนอิอินเขมือบไปแล้ว แล้วตอนนี้ก็กำลังจะเลิกกันอีกแล้ว ยูวววววววววว ของชั้นนน มาซบอกพี่ดีกว่า
ยกยูให้ดิฉันได้มั้ยคนเขียน
-
คืออะไร ยังไงอินเคลียด่วนเลย
สงสารพี่ยู ถ้าอินผิดจริงนะ ห้ามยกโทษให้เด็ดขาดเลยนะ
แค้นแทนพี่ยูมากกกกก :fire:
-
สรุปอินทรีกับนัทก็ยังไม่เลิกกันงี้หรอ
เปลี่ยนพระเอกทันมั้ย
พี่เฟยก็ดีแสนดีจนรู้สึกเสียดายแทนยู 5555
-
เศร้าว่ะ อินทำพี่ยูร้องไห้อ่ะ งืออออ
-
สงสาร ยู แงแงแงแง
-
:katai4:
แก้คำผิดตอนที่ 20 ค่ะ
- ความสัมพัน --> ความสัมพันธ์
- น่ามันไส้ --> น่าหมั่นไส้
:katai5:
-
คำขอโทษมันใช้ไม่ได้ทถกครั้งหรอกนะอิน :hao5:
สงสารยูอ่า รักอินไปแล้ว ทั้งตัวทั้งใจให้ไปหมดแล้ว ทำไมต้องหลอกกันด้วย ใจร้ายที่สุด :mew6:
-
มันต้องมีอาไรมากกว่านี้ใช่ไหม
ได้โปรดดดดดดดด
เบื่อนังนัทเต็มทนล่ะ ทิ้งเค้าเอง มาขอนอนกับเค้า พอแฟนเลิกก้ไม่พอใจอีก
-
ไอ้เชี่ยอินนน :fire:
-
พี่เฟยอย่างเท่อ้ะ อยากให้โดนกดเลย #โทดๆ 55555555555
ไอ้อินมึงงงง //หมดคำจะกล่าว
:katai1:
-
โฮฮฮฮฮ ทำไมทีงี้ซื้อหวยไม่เคยถูก ก่อนหน้านี้ประมาณสองตอนเริ่มมีลางสังหรณ์แปลกๆว่าอินังน้องอินมันต้องมีอะไรซักอย่างซ่อนเงื่อนไว้ ซึ่งตอนแรกกลัวมากเลยว่าทั้งหมดนี่เริ่มจากนางจะมาหลอกพี่ยูของฉัน หรืออะไรประมาณนั้น แล้วความจริงเพิ่งมาเปิดเผยหลังจากได้พี่ยูแล้ว โอเค มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิด แต่อย่างที่เป็นตอนนี้มันก็โคตรแย่เลย ตอนนี้ยังไม่กระจ่างเหมือนกันว่าทำไมนัทบอกว่ายังไม่เลิกกัน ทั้งๆที่หลายตอนก่อนนู่นอินบอกว่าเลิกแล้วเคลียร์แล้วเรียบร้อย
อินัทร้ายมาก เกลียดอ่ะ เกลียดคนแบบนี้ ตอมาได้ตั้งนานนะยะหล่อน อาละวาดอย่างกับเป็นบ้า พี่ยูไม่สู้เลยยอมให้นางตบตีทำลายข้าวของ แงงง พูดแล้วอยากเข้าไปกระทืบกระซวกไส้นัท หึ สมน้ำหน้านาง ผู้ชายนางมาได้กันเอง แล้วอะไรคือแพ้ไม่ได้ของแกห๊ะ!? ดันทุรังอยู่ได้ ทำไมกระเหี้ยนกระหือรืออยากได้ผู้ชายนักคะ ตอนนัทมันบอกเรื่องอินนี่เราค่อนข้างไปทางไม่เชื่อเลยนะ นัทดูเป็นคนที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้มา จะโกหกตอแหลตลบแตลงบ้าบอคอแตกยิ่งกว่านี้ก็ดูจะทำได้หมด เลยคิดว่านัทอาจโกหกพี่ยู แต่พอตอนท้ายเห็นว่าจ่ายค่าคอนโดให้กัน ลงมาจากรถอิน เกาะแขนเป็นลูกลิง ก็เริ่มคิดว่าอาจพูดจริงก็ได้
ปกติเจอเคสประมาณนี้นี่เราด่าพระเอกได้จนพรุนเหมือนยิงปืนกลใส่เลยนะ เรามักเข้าข้างนายเอกน่ะ แต่กับนังอินพระเอกที่เราคิดว่าโคตรแร่ดคนนี้ ทำไมเรายังใจเย็นกับนางได้อย่างนี้เนี่ย เราจะรอฟังคำอธิบายตอนหน้านะ แล้วยังไงจะมาถล่มให้ยับอีกทีถ้าเหตุผลมันห่วยแตก ส่วนตัวคิดว่าความรู้สึกและสิ่งต่างๆที่อินทำที่แสดงออกนั่นเป็นของจริงไม่ได้หลอกลวงพี่ยูนะ (หรือถ้าหลอกก็ขอบอกว่าเนียนฉิบ) แต่บางทีอินก็บ้าบิ่นทำอะไรไม่เข้าท่าเลย เช่น ตอนที่นอนกับคิวเพื่อกันคิวออกมาจากพี่ยูอ่ะ อย่างตอนนี้แอบคิดว่าถ้าไม่ใช่นัทเองที่ไม่ยอมเลิกกับอิน ก็เป็นอินที่ยังยื้อนัทไว้เพื่อไม่ให้ไปหาพี่ยู
แต่ถึงอย่างนั้นก็เหอะถ้ายังไม่เลิกกันจริงๆ แม้จะมีเหตุผลร้อยล้านประการ ยังไงก็ถือว่าโกหกทรยศความเชื่อใจพี่ยูอยู่ดี นี่ขนาดเราว่าพี่ยูไม่ง่ายแล้วนะ กว่าจะจีบใช้เวลานานพอสมควร ยูคิดแล้วระแวงอีกกว่าจะตกลงปลงใจ ก็ยังโดนจนได้ ฮือๆ T_T อย่าทำให้พี่ยูของฉันต้องมารับสถานะชู้ที่มาทีหลัง อย่ามาทำให้เจ็บอีกเลยนะ
พี่เฟยเลอเลิศอลังการล้านแปดเท่เวอร์ๆเลย รู้สึกดีที่พี่ยูยังมีพี่เฟยอยู่ด้วย เข้มแข็งเข้าไว้นะพี่ยูที่รัก ตอนหน้าเตรียมบาซูก้ามาถล่มนังอินกันค่ะ โอ๊ยตาย พิมพ์ในโทรศัพท์ กะเว้นวรรคเว้นบรรทัดไม่ค่อยจะถูกด้วยสิเนี่ย
:katai4:
-
นัททททททททททททททททททททททททททททททททททท
มาทำอะไรห้ะ มาทำร้ายพี่ยูของเค้าได้ยังไง
ทะนุถนอมมาอย่างดี กล้าดียังไงหา
อินเคลียร์ให้จบเลยนะ ถ้าไม่จบจะยกพี่ยูให้อยู่การดูแลของพี่เฟย
คนที่มีชนักปักหลัง ไม่ยอมให้ดูแลพี่ยูหรอก :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai1: :katai1:
-
ควรจะเกลียดใครดีเนี่ย :katai1: :katai1:
-
กีสสสสสสสส!!! ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มันต้องมีอะไรแน่ๆๆๆ อยากรู้ว่าอินทำอะไรอยู่
มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่เห็น มั้งงงงงงง!!!
ค้างงงงงงงงงงง วันพุธ!!!!! อีกยาวไกล พ่นไฟใส่คนแต่ง
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อินทรีย์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไม่ไหวจะเคลียร์
ตอนนี้อยากถลกหนังหัว อิน เหลือเกิน โกรธแทนพี่ยู
เด๋วก็เชียร์พี่เฟย ซะเลยนิ 5555+
-
:hao5: ไม่น่ารีบอ่านเลยอ่ะ
สงสัยวันนี้ต้องนอยด์ไปทั้งวันแน่ๆ
ถ้าพระเอกมันจะเหี้ย ก็เปลี่ยนพระเอกก็ได้นะค่ะ
เป็นพี่เฟยเราโอเคสุดๆ
-
หน่วงมาก น้ำตาจะร่วง T^T
-
พี่ยูของน้อง.. ฮือ :sad4:
ทำพี่ยูร้องไห้ ให้อภัยไม่ได้ :fire:
-
:hao5: หน่วงมากอ่ะตอนนี้ เจ้บแทนพี่ยูเลย สงสารพี่ยูมากๆ
ว่าแล้วต้องเป้นนัทจริงๆ ไม่ยอมจบจริงๆสินะ
ส่วนอินตกลงแกกำลังเล่นอะไรกันแน่ว่ะ พูดให้ดีๆนะว่าอะไรยังไง
ปิดบังเรื่องนัทไปเพื่ออะไร ไม่งั้นชั้นจะให้พี่เฟยไปจัดการ ให้ไปเป็นพระเอกแทนแกแน่ :angry2: (ชั้นอินเอามากนะเนี่ย อย่าถือสาเลยนะคะ)
สงสารพี่ยูอ่ะ เป็นตอนที่โครตบีบหัวใจเลย
แต่ตอนนี้ก้ทำให้รู้ว่า พี่ยูโครตรักอินทรีเลย :mew6:
-
อ้ายขัดใจ.....
ยูเอ้ยไปทอดกายให้พี่เฟยได้เชยชมดีกว่าว่ะ
-
พี่ยู อ่อนกว่าที่คิดเด้
-
เซ็งสาดดดด ตกลงหลอกกันมาตลอดสินะ
ถ้างั้นไม่ต้องพูดว่ารักกันกันหรอก
-
:เฮ้อ: ท้องอืดเลย ซัดมาม่าไปซะเต็มเหนี่ยว
แต่เราคิดว่าอินคงจะมีเหตุผลแหละ ดูทุ่มเทซะขนาดนั้น
อย่ามาหักมุมนะว่าความจริงแล้วอินไม่ได้รักพีี่ยูเลย ฮึ่มๆ o18
กำลังเครียดๆ เจอคู่"เฟยเวสต์" ทำเอาฮา :laugh:
ชอบพี่เฟยจริงๆอ่ะ ขอกรี้ดที555
รอตอนต่อไปค่ะ+1 :mew1:
-
อินน่าตบตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วล่ะ เพราะงั้นขอตบอีกทีคงไม่เป็นไร :z6:
นัทนี่ก็นิสัยเสียจริง ทำไมทำตัวเองให้น่าสมเพชขนาดนี้
จะยกป้ายไฟเชียร์พี่เฟย คุณเวสต์ก็ตับไปคู่กับตัวเองแล้ว
งั้นเรากลับไปจิ้นอั้มกะพี่ยูเหมือนเดิมดีกว่า ก๊ากกกก :hao7:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: สงสารยู อินน่าโดนทืบบบบบบบบ
-
เงิบอะ เข้าใจความรุ้สึกยูเลย ตกลงที่ผ่านมาคือเหี้ยไรคะอิน
-
สงสารพี่ยูสุดๆ มันปวดจายยยยยยดีแท้ :hao5:
เราจะยังไม่ด่านายนะไอ้น้องอินถือว่าคนเราทำผิดพลาดกันได้ :katai1:
แต่ผิดเเล้วก็ต้องแก้ไขนะแก! ถ้าตอนหน้าไม่มีข้อแก้ตัวหรือคำขอโทษเเละเหตุผลดีๆมาอธิบายนะก็
>>>> เราจะชวนแฟนคลับเรื่องนี้ทั้งหลายจับพี่ยูใส่พานแล้วถวายให้พี่เฟยแน่ ขอบอกไอ้น้องอิน!!!! :m16:
มาม่าอืดเต็มท้องเลยย รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
โห...เจอแต่ละเม้นท์ไป เราขอเวลาทำใจแป๊บ (คือเซอร์เวย์ก่อนอ่าน)
ดีนะเนี่ยเราไม่ใช่แฟนคลับอิน 5555
ขออนุญาตแปะไว้มาอ่านวันอังคารเลยนะคะ
เพื่อความดราม่าต่อเนื่อง (ขอไปเสริมภูมิต้านทานให้ตัวเองก่อน)
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้าา
-
ถ้าคำแก้ตัวฟังไม่ขึ้นนะอิน :beat: สงสารยู :monkeysad:
-
พี่ยูไม่ร้องน้าาาาาา โอ๋ๆ
ปล.นัทนี่นิสัยแย่เกินทน
-
ยังไม่อยากด่าอิน กลัวออกตัวล้อฟรีละจะเบรกไม่ทัน 55555555
รอตอนหน้าค่ะ มาม่ากินนานๆทีก็อร่อยนะคะ
:hao7:
อธิบายมาซะ อินทรีย์
-
ม่าย ฉันเกลียดมาม่า
พี่ยูใจเย็นนะคะ มันต้องมีเงื่อนงำ
-
โกรธ สงสารพี่ยู ต้องเจ็บอีกกี่ครั้งถึงจะพอ
:o12:
-
ปิดเรื่องอะไรในแง่ไหนอ่ะอิน เราไม่เข้าใจ
ขอเหตุผลแบบคนโตๆกันแล้วด้วย
ยังมีโอกาสพูดก็จงพูด อย่ามาทำอ้ำอึ้งนะเวลาแบบนี้
นัททำร้ายคนอื่นจนติดเป็นนิสัยแย่ๆไปแล้ว
ยังไม่เคยเจอคนจริงสินะ ลองเจ็บตัวเองดูบ้างมั้ย?
:katai1:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้อินนนนนน !!!!!!!!!!
ทำแบบนี้ทำไมว๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา !!! :ling1: :ling1:
ไม่น่าเข้ามาอ่านตอนนี้เลยจริงๆ ค้างมากกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด !!! น่าจะรอให้มาอัพอีกซักตอน !! :sad4: :o12:
-
คือยังไง คือยังงง อินยังคบนัทจริงอ่ะ
ไม่มีอะไรจะพูด นอกจาก แกแย่มาก ไม่ชอบคนโกหกเลย
-
ใจจะขาด
-
พี่ยู พี่มันโคตรพระเอก
หรือนางเอก(?)
ทำไมพี่ต้องยอม
พี่เป็นคนดีเกินไปแล้ว
มีใครเห็นหัวพี่บ้างมั้ย
เป็นคนดีแล้วยังไง
ทำไมคนดีๆต้องโดนทำร้าย
โลกนี้มันไม่ยุติธรรม
สงสารพี่ยู
ขอให้อินโดนพี่ยูกดเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็มเพื่อไถ่โทษ :haun4:
-
ว่าพี่ยู...ทำให้อินเจ็บได้น่าสงสารแล้ว.....
แต่รุ้สึกว่าอินทรี..ทำให้พี่ยูเจ็บยิ่งกว่า :mew2:
-
อ่านรวดค่ะ แรกสนุกมาก พี่ยูแมนๆ และอาร์ตๆดี น่ารัก ส่วนอินก็น่าเอ็นดู ชอบตอนไปบ้านยูและอินมาก ครอบครัวทั้งสองฝ่ายน่ารักจริงๆ แต่หลังๆ นี่อะไร คือ ดราม่ามันมาไม่ตั้งตัว และมาแบบไม่ควรมา เริ่มตั้งแต่ผิดหวังพี่ยูมาก เรื่องปล่อยตัวปล่อยใจ ในความรู้สึกเราพี่ยูแมนขนาดนี้ แต่อ่อนให้คนอื่นตลอด มาแข็งให้ตาอินคนเดียวทั้งที่ไม่ควรแข็ง เหมือนนิสัยตอนแรกพี่จะเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ แต่ตอนนี้ทั้งหูเบา คิดมาก ดราม่าเยอะ ง้อไม่เป็น ปากแข็ง คือเราผิดหวังในตัวยูหลายอย่างเลย พี่ชายแมนๆเท่ๆเริ่มกลายร่างเป็นนางเอกผู้อ่อนแอและเสียสละขึ้นทุกที พยายามจะเข้าใจว่าเพราะพี่เจอคนที่แคร์มากจริงๆเลยเป็นอย่างนี้ แต่ก็อยากให้พี่แข็งให้คนอื่นได้สักครึ่งนึงกับที่พี่แข็งให้อินแล้วมันจะดีมากเลย ส่วนนัท บอกตามตรง เป็นตัวร้ายที่ร้ายจนอยากกระโดดเข้าจอไปตบมาก ส่วนน่ารักสักนิดก็ไม่มี สงสัยจริงๆว่าตอนนั้นพี่ยูรักเข้าไปได้ไง มาที่อิน ตอนล่าสุดเริ่มมีความลับความหลัง หวังว่าคงจะไม่เป็นนิสัยพระเอกยอมควรนางร้ายเพื่อปกป้องนางเอกนะ อุตส่าห์แมนและซื่อตรงต่อใจมาตลอดอย่าเสียท่านะอิน
-
อืมมมม น้ำตาซึม ยูของเค้าร้องไห้อ่ะ ทำไมชีวิตต้องมาเจออีผัวเมีบ้าๆ คู่นี้ด้วย ความจริงคือไร
เอาจริงๆ ส่วนลึกคือยังเชื่ออินทรีนะ แต่ขอฟังเรื่องราวก่อนได้ด่าได้เต็มปาก แหม่ ตอนนี้คันยิบเหลือเกิน
ทำไมต้องปิด ต้องโกหกเรื่องนัท นัทตื๊อไว้? นัทไม่ยอม? หรือหลอกนัทไว้ว่าไม่มีอะไรจนกว่าจะจีบยูติดเพื่อให้โลกสงบสุข?
ประเด็นคืออินโกหกอ่ะ ผอดหวัง แต่ที่จริงอินก็ไม่ได้เป็นพระเแกที่ดีงามมาแต่แรกแล้ว ตัวละคงของเวสต์ส่วนใหญ่มีด้านมืดทุกเรื่อง
ซึ่งคนอ่านชอบนะคะ ใครมันจะไปดีงามนักหนา ก็ต้องมีผิดมีพลาดมีเผลอไปบ้าง แบบตอนที่ยูไปแซ่บกับนังเด็กนั่นไง
เอาเป็นว่ารอฟังอิน แต่เข้าข้างยูพันเปอร์เซนต์ค่ะ รักมาก คนนี้ ยูร้องเค้าก็ร้องด้วย
ประเด็นคือนัทคะ หล่อนเป็นไรมากไหม ชั้นคิดว่าดธอควรไปหาหมอ เฮ้ย ทำไมทำกับยูขนาดนี้หล่ะ ยูออกจะดีด้วย
แต่มุมนัทก็แบบเฮ้ย ผู้ชายของหล่อนมาได้กันเอง แต่ก็นะ อย่างเธอจะมีความรักจริงให้ใคร แล้วยังหวังจะได้รับความรักอะไรจากใครนัก
แต่เรื่องอินนัทยูนี่แบบมันมัวๆ มานานจริงๆ เหมือนมันไม่ได้ชนกันซักที มาชนตอนยูเป็นของเค้าแล้วนี่แบบเจ็บจัง
ก็ว่าคิดดีแล้วดันมาเจอแบบนี้
โหวตพี่เฟย โคตรเท่ห์ ขโมยซีนพระเอกซึ่งตอนนี้มีแววหัวเน่าตุ่ยๆ 555
ขอบคุณค่ะ มาต่อเร็วๆ ได้มั้ยคะ พลีสสส
-
เหี้-ย มาก
ขอโทษที่เม้นไม่สุภาพ แต่พระเอกคือที่สุดจริงๆ
-
อ่านตอนนี้จบแล้วอยากจะกรีดร้องใส่อินทรี
มันหมายความว่ายังไงฮะะะะะะ :katai4:
สงสารพี่ยูที่พอเปิดใจรับอินมาแล้วแต่เหมือนยังโดนอินปิดบังอะไรอยู่
นี่ถ้าตอนหน้าอินทรีไม่แก้ตัวดีๆเราจะส่งพี่ยูไปสามพี่กับพี่เฟยพี่เวสต์นะ 555 :katai5:
-
แอบเชียร์พี่เฟยได้มั้ยน๊า อินก็ทำไมเป็นแบบนี้ ไม่ยอมเคลียร์กับนัทก่อน
-
คือร้ะวะอิน?!
กำลังหาเรื่องคลายเครียด ลืมว่าเรื่องนี้กำลังดราม่า
อ่านจบตอนปุ๊บ น่านเครียดกว่าเดิมอีกตรู
ฮึกๆๆ พี่อินร้องไห้
เชื่อว่าอินมันมีเหตุผล
แต่หวังว่าเหตุผลมันจะไม่น้ำเน่านะ
โอ่ยยย รอวันพุธไม่ไหวแล้ววว
-
ปวดตับมากT___T ,, อินต้องมีเหตุผลอะไรในซอกหลืบเร้นที่จูงใจน้ะะะ
ไม่งั้นเฟลมวากกกกกกกกกก โฮกกกกก ......
พักใจกลับไปอ่านตอนที่แล้วใหม่ดีกว่า ฮ่าๆ
-
:z3: ปวดใจจนจะบ้าตายเเล้ว :o12:
อินคะ ขอคำอธิบายดีๆนะ ไม่งั้น... :z6:
-
น้องอิน เคลียร์มาเดี๋ยวนี้
อุตส่าห์เชียร์นะคะ
อย่าทำยูเสียใจเซ่ :m31:
-
ปิดว่าไง มาเฉลยฉันด้วย อย่าเฉลยแค่ยู
ฮืออออ
ฉันจะบ้า อยากรู้ววววว
ทำไมต้องปิดดดด
-
ทำแบบนี้ไม่ขำเลยนะอิน
-
ผิดหวังจริงๆ
-
สงสารยู!!! :hao5:
-
หมดศรัทธาในตัวอิน
ให้โอกาสแก้ตัวอีกครั้งเดียวเท่านั้นนะ
ถ้าทำพี่ยูเสียใจอีกล่ะก็ :z4:
-
ไม่ได้อะไรกับอินทรีมากนัก เพราะคิดว่าจะอย่างไรเสีย เขาก็คงต้องมีเหตุผลที่ฟังขึ้น แต่ที่ไม่เข้าใจคือ...นังนัท อะไรของเธอคะ? ต้องการอะไรจากสังคม? เธอคิดว่าทุกคนต้องเล่นตามเกมของเธอ ทุกคนต้องยอมให้เธอจูงจมูก? ยังมีเวลาคิดใหม่และ...ปล่อยวาง ผู้ชายที่เคยเป็นของเธอทั้งสองคน...ได้กัน แล้วไง? ตอนนี้เขาก็ไม่ได้เป็นของเธอแล้ว เธอยังจะอะไรอีก ก็เขารักกัน หยุดเอาความช่วงอารมณ์สับสนของคนอื่นมาเป็นของเล่นของตัวได้แล้ว มันทำให้สังคมเป็นสีเข้มมากเกินจะเยียวยา :z6:
-
จิ้มตูดรีบน ด้วยความคิดถึง และเห็นด้วยกับความเห็นจ้า
-
เจอตอน 20 เข้าไป ร้องไห้ ไปต่อไม่ถูกเคยเจอแบบนี้ ตอนทัแบบเสียใจมาก จุก ไปหมดร้องไห้ได้นิดเดียว หลังจากนั้นก็นิ่ง
-
ไม่ได้เม้นมานานมากแล้ว อ่า T_______________________T สงสารยูตัวน้อยๆของแจ้ มำมั๊ยทำไมถึงเป็นอย่างงี้ว้ะ เปลี่ยนพระเอกๆ อวยเฟยหลง คนบ้าอัลไลน่ารักเป็นที่สุด นอกเรื่องๆ แต่คือเรื่องนี้มันอินมากถึงกับจิกหมอนและแดดิ้นกันเลย :o12:
-
มาม่าเส้นใหญ่
ชอบบบบบบ
เราซาดิสอ่ะ 55++
รออ่านเรื่องของพี่เฟยยย
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :pig4: :pig4:
-
:hao5:
ม่าอย่าอืดมากนะคะ ขอแบบว่าพอสุกค่ะ กรีสส พระเอก เอ๊ย!! นายเอกช่างน่าสงสารค่ะ ยูช่างนิสัยแมนอะไรอย่างนี้
แม้สับสนยังสับสนแบบแมนๆ อินยังแต๋วแตกกว่าอีก
ปล.มาแอบเกาะติดตามด้วยคนคร่ะ :mew1:
-
รอจ๊ะ รอ อดใจรอแทบไม่ไหว อินนนนนย
-
พี่ยูน่าสงสารรรจิงงง
-
อ่านแล้วร้องไห้ไปกับยูง่ะ
อินทรีย์ นายรีบเคลียร์ด่วน
คือมันหน่วงๆ นัทร้ายได้อีก ร้ายมากมาย นิสัยไม่ดี
อินก็นิสัย โกหกพี่ยูทำไม T T
-
จะเกิดมาม่ามั้ยอ่าาา
พรุ่งนี้วันพุธ :katai2-1:
-
ยูน่าสงสาร
อินอธิบายเรื่องนัทด่วน
-
ไม่ได้เลิกกับนัท เพราะกลัวนัทกลับไปหายู
แล้วยูจะเปลี่ยนใจกลับไปรักนัทเหมือนเดิมหรือเปล่า
เพราะยูน่ะโอนเอนง่ายเหลือเกิน
ถ้าเราเป็นอินเราก็กลัวนะ
-
รีบนลึกล้ำมากค่ะ
-
หลายวันแล้วนะเนี่ยเมื่อไรมาหนอ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2
มาเร็วๆๆๆๆๆๆ เครียดตั้งแต่วันพุธที่แล้ว ฮือออออออออออ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
มาต่อซะที น้องwest คนดี คนเก่ง น่ารักกกกกกกกกก :mew1: :mew1:
-
:angry2: .. จะรักยูหรือหลอกยู เลือกเอาซักทาง
รอคำอธิบายจากอิน คิดให้ดีก่อนตอบนะเฟ้ย
ตอบไม่สวย ไม่ดี มีเฮ !!!!!!!!!!!!!!!!! :z6:
-
กินมาม่าจนอืดหมดแล้ววววววว :ling2:
-
รอให้ถึงเที่ยงคืนไวๆ มารอค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :z2:
-
ปูเสื่อ เรียบร้อยแล้วจ้าา
-
:monkeysad: แง มันคืออัลไล สงสารพี่ยูอะ มัวแต่ระแวงกลัวพี่ยูจะทำน้องอินช้ำใจรอบสอง
แล้วทำไมกลายเป็นงี้ไปได้ล่ะ ทำไมน้องอินต้องปิดบังเรื่องน้องนัทด้วย ใครพูดจริงพูดหลอกกันแน่
ทั้งที่รู้สึกว่าน้องอินรักพี่ยูมาก ๆ มาตลอด ทำไมถึงทำกับพี่ยูแบบนี้
ขอให้น้องอินมีเหตุผลที่ทำทุกอย่างดีพอ ที่พี่ยูจะให้อภัยนะ
แล้วทำไมน้องนัทไม่มาทวงน้องอินให้เร็วกว่านี้นะ ร้ายแล้วยังช้าอีก
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :L2:
รอ รอ จะเข้าวันพุธแย้ว :mew6: :katai1:
-
อ่านตอนที่แล้วรื้อฟื้นความหน่วง ขออีกนิดนะคะ
ขอตอนเด็ดๆ ใครมาสั่งสอนนัททีได้ป้ะ หลายทีแล้วนะ
คิดว่าจะหาเรื่องใครเค้าได้ตลอดเลย เหอๆ บางทีความยุติธรรมก็ต้องหาได้ด้วยตัวเอง
คำว่าใช้กำลังมันไม่ดีนะคะ แต่เจอบ่อยๆ ควรโดนตบซะทีนะคะนัท (ฮาาา)
-
21 Reason
“...ผมปิดเรื่องนัททั้งหมดเอง”
“..........”
“...ผมขอโทษ...”
หลังจากประโยคนั้นจบลง ผมคิดว่าตัวเองเข้าใจแล้วที่อินทรีเคยพูดว่า ความรู้สึกไม่สามารถเยียวยาได้ด้วยคำ ๆ เดียว มันมีความหมายว่ายังไง ผมได้ยินคำพูดนั้นดังซ้ำ ๆ อยู่ข้างหู แต่มันเหมือนลอยมาแสนไกล ลอยไปหาใครสักคนที่ไม่ใช่ผม ผมไม่อยากรับมัน ไม่อยากแม้แต่จะคิดจะให้อภัยมันด้วยซ้ำ
“ผมรักยู”
“พูดว่าเกลียดกูดูจะเข้ากันกว่า...แต่ช่างเถอะ มันจบแล้วนี่”
“ผมไม่จบ!”
ผมจมลงไปในอ้อมแขนมันยิ่งกว่าเก่า อินทรีไม่ยอมคลายแรงที่โอบรัดกันไว้แม้แต่น้อย ซุกหน้าลงบนบ่ากระซิบเสียงเบาแต่กลับชัดเจนทุกถ้อยคำ
“ผมไม่อยากเสียยูไป ผมรักยู ผมไม่ยอมจบง่าย ๆ หรอก”
“รักแล้วทำไมทำกันแบบนี้”
“ผมขอโทษ... ผมกลัว”
“อย่าอ้างเลยว่ะ”
ผมพยายามดันตัวมันออก คำก็กลัวสองคำก็กลัว ผมมีอะไรให้มันกลัวนักหนา
“ผมเห็น...ที่ยูจูบมันในร้านกาแฟ ยูบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับมันแล้วยูจูบมันทำไม... ผมต้องทำยังไงให้ผมไม่เสียยูไป ยูบอกผมสิ จะให้ผมทำยังไงนอกจากกลับไปคบกับไอ้นัท จะให้ผมทำยังไงที่จะแยกมันออกมาจากยูได้ ในเมื่อยูรักมันขนาดนี้!”
“มึงบ้าเหรอวะ!”
ผมผลักมันออก เรื่องมันนานชาติเศษแล้ว วันที่ผมจูบนัทครั้งสุดท้ายทั้งหมดก็เพื่อยืนยันว่าผมไม่เหลือเยื่อใย ไม่แม้กระทั่งหวั่นไหวอะไรสักนิดด้วยซ้ำ
“กูกับนัทจบกันไปแล้ว”
“จบเหี้ยอะไรยังจะจูบกันอีก!”
“มึงอย่ามาเนียนเปลี่ยนเรื่อง คนที่ยังไม่เลิกกันมันมึงกับนัทต่างหาก ยังมีหน้ามาระแวงกู” ผมเริ่มโมโหแทนเสียใจแล้วว่ะ มันทำอะไรลงไป ผมเคยบอกหลายครั้งแล้วว่าอย่าเอาความรู้สึกของคนอื่นมาเกี่ยวข้อง
“นัทรักมึงแค่ไหน มึงเคยสนใจความรู้สึกคนอื่นบ้างไหม!”
“ไอ้นัทมันไม่ได้รักผม! มันจะเป็นห่าอะไรก็ช่างหัวมันสิ เลิกเชื่อมารยามันสักที ก็เอาแต่แคร์คนอื่นแบบนี้จะให้ผมรู้สึกยังไง รักมันนักใช่ไหม ไอ้เหี้ยนัทน่ะ!”
“เลิกพูดแบบนี้ได้แล้ว!” ผมตวาดมันเสียงดัง คนบอกว่าไม่รัก ๆ แม่งก็ยัดเยียดอยู่ได้ ดวงตาสีนิลวาวโรจน์ขึ้นมา รั้งข้อมือผมกระชากเข้าหา
“กับเรื่องมัน แตะไม่ได้เลยสินะ...”
“ถ้ามึงจะไม่เชื่อใจกูก็พอเหอะ กูไม่มีอะไรจะพูดอีก”
“เอะอะก็จะไป ๆ ผมไม่มีค่าอะไรเลยใช่ไหม!”
“มึงมันน่ารำคาญ! พูดจาไม่รู้เรื่อง หึงเหี้ยอะไรนักหนา! กูยอมมึงขนาดนี้แล้วยังจะกลัวอะไรอีก! หรือจริงๆ แล้วเรื่องของมึงกับนัทไม่ใช่เพราะระแวงกู แต่มันเป็นความมักมากของมึงเองต่างหาก!”
ผมรวน ยอมรับว่าตอนนี้โคตรรวน โคตรปวดประสาทกับมัน อินทรีเด็กกว่าที่ผมคิดเอาไว้และนั่นกำลังทำให้ผมสงสัยว่าสาเหตุที่จะทำให้ผมกับมันไปกันไม่ได้ไม่ใช่เพราะรสนิยมทางเพศที่พอจะโอนอ่อนผ่อนตามกันลง ความหวาดระแวง ไม่เข้าใจ เสียงของหัวใจที่ไร้เหตุผลตะโกนใส่กันก้องที่ทำให้คำว่ารักดูไร้ค่าทันทีเมื่อมีแต่ทิฐิก่อตัวเป็นกำแพงขึ้นมาต่างหากที่เป็นตัวการทั้งหมด
“อื้อ!!!”
ขณะที่ผมกำลังตกผลึกความคิด อินทรีผลักผมจนติดประตูโดยไม่ทันตั้งตัว รวบมือทั้งสองของผมข้างขึ้นเหนือหัว ฉกจูบลงมารวดเร็วและรุนแรง อารมณ์ที่เดือดพล่านของมันกำลังทำลายทุกอย่างให้แย่ลงกว่าเดิม แก้มผมเริ่มแสบเพราะไรหนวดที่ขึ้นครึ้มของมันขุดครากลงบนผิว ร่างกายที่บดเบียดเข้ามาใกล้อย่างไร้ความปรานี เหลือเพียงแค่โทสะและตัณหาที่โอบล้อมรอบตัวเรา ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของจุมพิตอันหอมหวานเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
“อุ้ก!”
ผมยืนนิ่งให้มันจูบอยู่ไม่นาน พอได้จังหวะก็ยกขาตีเข่าใส่หน้าท้อง ทันทีที่อีกฝ่ายเสียหลักก็ผลักออกแล้วปล่อยหมัดเต็มแรง ใช้หลังมือเช็ดน้ำลายที่มุมปากพลางหอบหายใจเหนื่อย
“ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก!”
“ยู...”
ผมหันหลังกลับ แต่ถูกอีกฝ่ายสวมกอดเอาไว้ ร่างกายสูงใหญ่สั่นคล้ายสะอื้นแต่ผมก็ใจแข็งพอที่จะไม่หันไปมอง อินทรีรักแขนของมันแน่น กระซิบเสียงแหบพร่าอย่างเว้าวอน
“อย่าทิ้งผมไป...”
ผมแกะมือของมันออกด้วยแรงทั้งหมด ก่อนเร่งฝีเท้าเดินออกมา ทิ้งเสียงปิดประตูดังกังวานไว้เบื้องหลัง สิ่งที่หอบกลับไปมีเพียงเศษซากปรักหักพังของหัวใจของตัวเองและใครอีกคน
“เลิกจริงน่ะเหรอ”
ผมเบื่อคำถามนี้
“แล้วนั่นเมียใหม่มึงเรอะ”
คำถามนี้ก็ด้วย..
ผมปรายตามองไปทางพี่เฟย ต้นเหตุของคำถามหลังที่มาขลุกอยู่กับผมตั้งแต่วันที่ไปหาที่หอแล้วเห็นว่าผมนั่งอึนอยู่คนเดียวอีกรอบจากนั้นก็ไม่ยอมไปไหนอีก ตอนแรกก็ดีอยู่หรอกที่มีคนหาข้าวหาน้ำให้ แถมยังมีรถช่วยขนงานกลับมาทำที่บ้าน แต่หลังจากมันช่วยนั่นช่วยนี่เสร็จแทนที่จะกลับบ้านไปอยู่กับครอบครัว พี่เฟย กลับไม่ยอมไปไหน เล่นกับบับเบิ้ลจนเป็นซี้คนใหม่แทนโยกับอินไปเรียบร้อยแล้ว
“คนนี้หน้าหวาน คนละแบบกับครั้งก่อน แต่กูชอบคนที่แล้วว่ะ ประจบประแจงดี คนนี้แม่งดู...มึน ๆ”
ผมหัวเราะ เสียบบาบีคิวใส่ไม้ไปด้วย “เป็นรุ่นพี่ที่คณะผมพ่อ จบ AA มา”
“เก่งนี่”
“อืม เก่ง บ้า อย่าไปยุ่งกับเขาเลย”
“เปลี่ยนแฟนบ่อย ๆ เดี๋ยวก็เป็นเอดส์ตายห่า” ผมยังเป็นลูกชายที่เชื่อว่าพ่อเตือนด้วยความหวังดี บอกตรง ๆ มันฮาร์ดคอร์ไปนิดพ่อ แต่คนนี้ไม่ใช่จริง ๆ ว่ะ
“แล้วงานการมันไม่ทำเหรอวะ”
“ไม่รู้ดิ ไม่เคยถาม”
“มันจีบมึงเหรอ”
พ่อจะเล่นเกม 20 คำถามกับผมใช่ไหม ตั้งแต่ไอ้พี่เฟยเข้าบ้านมานี่ก็ซักไม่หยุด “เขาเป็นรุ่นพี่”
“รุ่นพี่ก็รุ่นพี่”
สุดท้ายก็ต้องฟังอย่างเลี่ยงไม่ได้ ผมเดินเอากะละมังหมักหมูไปวางไว้บนเก้าอี้หน้าบ้าน ปูเสื่อปิ๊กนิกแล้วตะโกนเรียกไอ้โยให้เอาตะแกรงออกมา น้องชายคนเดียวของผมเดินออกจากบ้านพร้อมอุปกรณ์ปิ้งบาร์บีคิวกับถังน้ำแข็ง พี่เฟยเห็นก็ลุกไปช่วยมันถืออีกแรง
“กินเบียร์ปะ”
“เอาอีกแล้วนะพ่อ” บ่นไปเถอะ สนใจที่ไหน พ่อไหวไหล่แล้วเดินเข้าบ้านไปหยิบเบียร์สองขวด งัดแป๊บ ๆ ฝาก็เปิด ถนัดดีนักล่ะเรื่องพรรค์นี้
“มีหน้าที่ปิ้งก็ปิ้งไป อย่าเสือก”
“ถามจริงเหอะ ผมเด็กเก็บมาเลี้ยงปะวะ”
พ่อหัวเราะแต่ไม่ตอบ ยื่นขวดเบียร์เย็น ๆ ให้พี่เฟยรับไว้ บรรยากาศคุ้น ๆ แต่บางอย่างมันเปลี่ยนไป ถึงมีอีกคนมานั่งที่ตรงนี้ ความรู้สึกของผมก็ไม่ได้เหมือนเดิม สิ่งที่เว้าแหว่งในใจ ไม่เคยถูกเติมเต็มได้เลยสักวินาที
ตอนนี้มันจะทำอะไรอยู่วะ...
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้กลับไปหามัน งานการที่ต้องไปมหา’ลัยก็ขนกลับมาทำที่หอหมด ไอ้อินโทรมาบ้างแต่พี่เฟยยึดมือถือผมไปตั้งแต่วันนั้นโดยให้เหตุผลว่าถึงเวลาที่ผมควรตัดใจเสียทีซึ่งมันไม่ง่ายเลย ถามว่าอยู่ได้ไหม แน่นอนว่าได้ แต่ความสุขที่มีช่างเลือนรางเต็มทน โมเดลสำหรับธีสิสจบเป็นทางออกเดียวที่ทำให้ผมลืมเรื่องของมัน เวลาที่ได้จมอยู่กับงานตรงหน้า ราวกับว่าผมสามารถปลีกตัวเองไปอีกโลกที่ไม่เคยมีมันอยู่มาก่อน
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ผมคงไม่ให้โอกาสมันเข้ามาในโลกของผมตั้งแต่ตอนนั้น
ความสุขที่ไม่ต้องมีการจากลา คงเป็นภาพที่สวยงามชอบกล
“พี่ยูกินปะ”
ผมมองเปลวไฟสีส้มแดงในเตาที่เคยปะทุโชติช่วงค่อย ๆ มอดดับลง เสียงดนตรีข้างบ้านดังจนไม่รู้ว่าแหล่งกำเนิดจริง ๆ แล้วมาจากไหน ในขณะที่ทุกคนกำลังสังสรรค์ ผมกลับเหม่อลอยไปไกลแสนไกลอีกครั้งจนน้องชายต้องสะกิดยื่นแก้วเบียร์มาให้ ไอ้โยมีฟองฟอดเหนือริมฝีปาก แปลว่าพ่อบังคับให้มันกินเรียบร้อยไปแล้ว
“พ่อ น้องมันยังเด็ก”
“เด็กสิดี ดัดง่าย แก่ ๆ มาหัดเดี๋ยวก็อ่อนปวกเปียก อร่อยไหมโย”
“ไม่อะ ขม”
“ความรักก็เช่นกัน” ความรักเหี้ยอะไรของพี่เฟยวะ ผมเหลือบตามองคนที่ท้าวแขนนั่งติดกับพ่อ เงยหน้ามองท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มของมหานครอย่างไร้จุดหมาย ดาวเดิวอะไรก็ไม่มี แม่งมองอะไรของมัน
“เมาเหรอพี่เฟย”
“เมาโค้กล่ะสิ” พ่อบอก อ้าว เมื่อกี๊ไม่ได้แดกเบียร์เหรอวะ พี่เฟยละสายตาจากท้องฟ้ามายักคิ้วให้ผมแล้วชูแก้วน้ำอัดลมในมือโชว์ โอเคครับ เพ้อเป็นปกติสินะงานนี้ “คืนนี้นอนด้วยนะ”
“ก็คงงั้นอะ จะเที่ยงคืนอยู่แล้ว”
“เป็นปีแรกเลยที่กูได้อยู่เคาท์ดาวน์กับมึง” ผมอือออรับคำในลำคอไป สักพักบับเบิ้ลก็วิ่งมาจากหลังบ้าน คาบลูกเบสบอลสีเขียวสะท้อนแสงมาด้วย
“ไม่เล่นนะมึง”
ตามันเป็นประกายระริก กระดิกหางอย่างไม่รู้ภาษา พอไม่เล่นด้วยก็ปล่อยลูกบอลที่คาบมาเปลี่ยนเป็นงับชายเสื้อผมแทน “เฮ้ย ๆ โยดูแลหมามึงหน่อย”
“เบิ้ลมันอยากเล่นกับพี่”
“เล่นเหี้ยอะไรแบบนี้ แม่ง สัส! อย่ากัดกู!”
“พี่ยูอะ เล่นกับมันหน่อยมันก็ไม่กัดแล้ว ที่เป็นงี้เพราะพี่อะใจร้ายกับมันก่อนยังจะไปดุมันอีก”
“หมานะเว้ย แม่งต้องเป็นทาสคนสิวะ ใช้กำลังแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน เอาแต่ใจเหี้ย ๆ” ผมบ่นก่อนลุกเดินหนี ไม่ได้ผลครับ ไอ้หมาเวรลุกเดินตาม กระดิกหางให้อีกต่างหาก ไหนว่าหมามึงพูดจารู้เรื่องไงไอ้โย รู้เรื่องบ้านพ่อมึงสิ ไล่เท่าไรก็ไม่ไป
สุดท้ายผลคือผมยอมแพ้ครับ นั่งเล่นกับมันก็ได้ เอาใจไม่ยากเท่าไรหรอกโกลเด้นริทิเวอร์น่ะ ตัวแม่งใหญ่ไปงั้นแต่เป็นหมาง้องแง้งฉิบหาย โยนลูกบอลให้ วิ่งไปคาบมาคืน กระโดดโลดเต้น โอเค เป็นคืนที่ดีสำหรับวันปีใหม่ของผมเลยล่ะ อยากจะถุย
“ยังไม่เหนื่อยอีกเหรอมึง”
ผมหัวเราะ ไอ้หมาพันธุ์ดีกระดิกหางทั้งที่หอบแฮ่ก น้ำลายหยดติ๋ง ๆ มองลูกบอลสีเขียวที่ผมโยนขึ้นลงแล้วนั่งรอ ผมทรุดตัวลงไปบ้าง สักพักมันก็ปีนขึ้นมานั่งบนตัก
เอาแต่ใจ บ้าพลัง ขี้อ้อน
มึงสนิทกับไอ้อินจนนิสัยเหมือนกันเกินไปแล้วบับเบิ้ล ผมอมยิ้มค้างอย่างนั้น ก่อนลูบหัวมันเบา ๆ หมาตัวนี้ได้มาจากพี่ที่เคยสนิทกันท้ายหมู่บ้านครับ ซื้อหมามาเลี้ยงได้สามเดือนก็ได้งานใหม่ที่ต่างจังหวัด ที่พักเป็นคอนโดมิเนียมไม่มีพื้นที่สำหรับเลี้ยงมันนักเลยเอามาให้โย ตอนแรกผมก็ไม่ชอบหรอก เป็นภาระเปล่าๆ แต่อยู่ไปอยู่มาถึงจะบอกว่าไม่ชอบหมาก็คงไม่มีใครเชื่อแล้ว ว่าแต่...ตัวมันใหญ่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เผลอแป๊บเดียวแท้ ๆ
“มันรักยูจะตาย อย่าใจร้ายกับมันหน่อยเลย เนอะเบิ้ลเนอะ”
โยเดินที่เดินตามมาห่าง ๆ ตั้งแต่แรกพูดขึ้น มันทิ้งตัวลงข้าง ๆ ผมแล้วตบตักเรียกลูกน้องตัวเองไปหา ไอ้เบิ้ลก็รู้มาก ระริกระรี้ไปอ้อนเจ้านาย ทีงี้ล่ะถีบหัวส่งกูเลยไอ้หมาเวร
“เลิกกับพี่อินแล้วจริงอะ”
มาอีกคนละ ผมถอนหายใจยาวแทนคำตอบที่ไอ้โยน่าจะฟังมาไม่ต่ำกว่าสิบรอบ “งี้ผมก็อดได้โมเดลรถแล้วดิ”
“ได้คันเดียวทำเป็นเสียดาย”
“ใครบอก พี่อินซื้อมาให้ผมบ่อยเหอะ”
ผมเลิกคิ้วขึ้นสูง แม่งมาติดสินบนที่บ้านผมตั้งแต่เมื่อไรวะ “เลิกเพราะพี่หน้าสวยคนนั้นเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วเลิกไมอะ”
“เออน่า ไม่ใช่เรื่องของเด็ก” ผมจับหัวน้องชายโคลงไปมาเบา ๆ เสียงพลุเริ่มดังขึ้น ไม่ได้เคาท์ดาวน์เลยแฮะ แต่คงถึงเวลาแล้วล่ะ
“เขารักพี่ยูมากเลยนะ ถ้าทะเลาะกัน ก็ปรับความเข้าใจกันเหอะ”
"มึงเป็นสมุนมันไปแล้วหรือไง”
“ผมน่ะเหรอ” ไอ้โยหัวเราะ เลื้อยตัวมาพิงไหล่ผมไว้ “ผมรักพี่ยูเลยไม่อยากให้เป็นแบบนี้ต่างหาก”
“ไม่มีอะไรเป็นอย่างใจเราทุกอย่างหรอกโย”
ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า ตอนนี้มันเต็มไปด้วยแสงสีต่าง ๆ จากประกายพลุที่ระเบิดจ้า บับเบิ้ลเบียดตัวเข้าหาเจ้านายมันพลางครางหงิง โยธินเลยลุกจากทีพิงผมไปกอดปลอบมันไว้
“บางที เราก็ต้องยอมรับสภาพมันว่ะ... ดราม่าเหี้ยไรอีกเนี่ย เฮ้อ ไปหาพ่อเหอะ”
โยพยักหน้า ยื่นมือให้ผมฉุดมันลุกขึ้นยืน บับเบิ้ลก็หางลู่หูตกเดินเบียดขาหัวหน้ามันไปไม่ห่าง
หลังจากวันปีใหม่ ทุกอย่างมันเดินทางมาถึงไวเกินไป ผมกลับมาอยู่หอตัวเองอีกครั้ง ยามข้างล่างบอกว่ามีคนแวะมาหาบ่อย ๆ ซึ่งผมไม่ได้แปลกใจนักหรอก โทรศัพท์ผมยังไม่ได้คืน ตอนนี้อาศัยใช้ชีวิตแบบมนุษย์ถ้ำ มีอะไรก็วัดดวงกันไปว่าไปมหาวิทยาลัยแล้วจะเจอเพื่อนไหม หรือแม้กระทั่งวันนี้ไอ้พี่เฟยจะมาหาหรือเปล่า
อันที่จริงแล้วถ้างอแงหน่อยพี่เฟยคงจะคืนมือถือให้ แต่แบบนี้ก็สบายดี ผมไม่พกเครื่องมือสื่อสารไว้กับตัวทำให้ไม่ต้องรอว่าใครจะโทรมาหาไหม ผมไม่อยากคุยกับมัน แต่ก็ยอมรับในใจว่าอยากให้มันติดต่อมาอยู่ เป็นความรู้สึกย้อนแย้งในใจที่ต้องให้พี่เฟยเป็นคนตัดปัญหาไปทั้งหมด ไอ้อั้มบ่นฉิบหายว่าคราวนี้เลยตามตัวผมยาก ยิ่งโมเดลมันอยากได้คนช่วยยิ่งซวยไปใหญ่ ส่วนผมไม่มีปัญหาอะไรมาก ทำงานอยู่บ้านมีพ่อ ไอ้โย กับพี่เฟยสามคนงานก็เดินหน้าไปโข
“ใกล้เสร็จแล้วนี่หว่า”
เพื่อนสนิททักขึ้นเมื่อผมประคองโมเดลลงจากรถยุโรปคันหรู รถพี่เฟยครับ รุ่นใหมเอี่ยมอ่อง พ่อซื้อให้เป็นของขวัญจบป.โท แต่เจ้าตัวมันไม่ค่อยใช้หรอก ไม่มีธุระเห็นมันโดยสารแต่รถเมล์กับปั่นจักรยานงก ๆ
“ว่าจะเอาเข้าไปคุยกับแอดฯ อีกหน่อย แต่คงเสร็จก่อนกำหนด”
“มีคนช่วยฝีมือดีก็เงี้ย หวัดดีครับพี่เฟย ผมนึกว่ามาส่งไอ้ยูมันเฉย ๆ เสียอีก พักนี้ตัวติดกับเพื่อนผมจังเลยนะครับ”
พี่เฟยยักคิ้วให้ ส่วนผมไม่ตอบ จุดประสงค์ของพี่เฟยผมรู้ดีเพียงแต่เลี่ยงที่จะพูดถึง ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงดีใจตายห่า มีไอดอลมาตามรับตามส่งกันขนาดนี้ แต่ตอนนี้โคตรจะเฉย ๆ เลย แฮปปี้ดีใจอะไรมันก็ไม่สุดสักอย่าง
“ปากว่างนัก งานเสร็จแล้วหรือไง”
“ยังครับ ยัง” ไอ้อั้มหัวเราะกลบเกลื่อน เดินวนรอบโมเดลของผม “เจ๋งกว่าที่คิดไว้เยอะเลยว่ะ”
“ใครเป็นที่ปรึกษาล่ะ”
“แหม ได้ทีข่มนะพี่ งานไอ้ยูใกล้เสร็จแล้วพี่ช่วยผมต่อหน่อยดิ” อั้มพูดติดตลก พี่เฟยปรายตาไปมองผลงานชิ้นโบว์แดงของเพื่อนผมแล้วไหวไหล่ไม่สนใจ “ก็ดีแล้วนี่”
“เฮ้ย ไม่แฟร์อะ งี้รักน้องไม่เท่ากันนี่หว่า”
“ก็ไม่เท่าน่ะสิ หรือมึงคิดว่ากูรักมึงเท่าไอ้ยูมัน”
หลังจากประโยคนั้นอั้มก็หัวเราะแห้ง มันปรายหางตามาทางผมราวกับขอคำตอบแต่กลายเป็นผมเองที่ก้มหน้าลงสำรวจงานตัวเองอีกครั้ง จะให้พูดยังไงวะ อือ ตามที่เห็นแหละ พี่เฟยจีบกูอยู่ รอเสียบช่วงกูอกหักจากเขี่ยอินนี่แหละ ถุย ใครแม่งจะกล้า ขนาดฟังเองในใจยังระคายหู อย่าให้เอ่ยออกมาเป็นประโยคยืดยาวเลยครับ กระดากปาก
“เดี๋ยวกูไปธุระต่อแล้ว เลิกกี่โมงเดี๋ยวมารับ”
“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวผมกลับกับไอ้อั้มมัน” ผมพุ่มมือขึ้นไหว้ “ขอบคุณครับที่มาส่ง”
“กองไว้นั่นแหละ” เจ้าของรอยยิ้มสวยพูดกลั้วหัวเราะก่อนตบบ่าเบา ๆ “เปลี่ยนใจก็โทรจิตมาบอก”
“เออ ไม่เปลี่ยนใจหรอกพี่ ผมทำงานไปเรื่อย ๆ นี่แหละ ง่วงก็กลับ ขี้เกียจนอนนี่กับพวกมัน”
ห้องสตูโคตรสกปรกเลยครับ มันจะสะอาดอีกครั้งวันที่อาจารย์จะต้องใช้เท่านั้น มีทั้งถ้วยมาม่ากินหมดแล้วกับขวดเปล่าที่กลิ้งกันเป็นหย่อม นี่ไม่รวมไปถึงเศษกระดาษกับชิ้นส่วนงานของแต่ละคนที่ปัดลงจากโต๊ะสั่ว ๆ อีกนะ ทำเป็นบ่นไปเถอะครับเดี๋ยวสักพักผมก็จะเป็นหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิดทำห้องสตูรกอีกราย พี่เฟยแวะไปดูงานไอ้อั้มแล้วช่วยตินิด ๆ หน่อย ๆ ก่อนเดินออกจากห้องไป ไอ้อั้มถึงกับเกาหัวแกรกแล้วเดินมาหาผมด้วยความเสือกล้วน ๆ
“พี่เฟยจีบมึงเหรอวะ”
“มึงว่าไงล่ะ”
“ที่จริงก็ดูออกตั้งแต่ก่อนไปต่อนอกแล้วว่าชอบมึง ทำไมจู่ ๆ แม่งออกตัวแรงสัส”
ผมไหวไหล่ มองตามทางที่บุคคลที่สามเดินจากไปแล้วถอนหายใจยาว ไม่มีคำตอบให้ไอ้อั้ม กระทั่งเพื่อนสนิทกอดคอผมแล้วลากมากระซิบ “มึงคิดอะไรกับเฮียแกปะ”
“ดูกูคิดเหรอ”
“ก็ไม่” อั้มตอบคำถามด้วยตัวเองก่อนหัวเราะคิกคัก “ลองคิดดิ ไอ้ห่าอินกระทืบมึงม้ามแตกแน่”
ผมยิ้มหยัน ๆ เมื่อประโยคนั้นจบลง เบี่ยงตัวออกจากแขนของเพื่อนสนิทที่ทิ้งน้ำหนักลงบนบ่า “เย็นนี้ไปร้านพี่ตุ้ยกันเหอะว่ะ อยากเมาฉิบหาย”
(ต่อด้านล่าง)
-
(ต่อจากด้านบน)
ไม่เจอพีทที่ร้านพี่ตุ้ย ไม่ใช่เรื่องประหลาด บางทีมันก็มีกิจธุระอย่างอื่นที่ต้องทำนอกเหนือจากดื่มสุราบ้างไม่ใช่เอะอะก็เมาตลอด ดังนั้นไม่ได้แปลกอะไรที่จะมีแค่ผมกับไอ้อั้มที่ซ้อนฟีโน่กาก ๆ มาในวันนี้แค่สองคน ที่เกริ่นเรื่องแปลกไม่แปลกมาไม่ใช่ไร้สาระอะไร อันที่จริงมันก็พอจะมี สาระใหญ่ ๆ ด้วยคือคนที่ไม่คิดว่าจะอยู่ในที่แบบนี้กลับนั่งเมาแอ๋คนเดียวตั้งแต่สี่ทุ่มกว่า ๆ ต่างหาก
“มาได้ไงวะ”
ไอ้อั้มถามพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน ผมเองก็ทำหน้าไม่ต่างจากมันเท่าไรนักก่อนเดินหลบมุมมาที่โต๊ะประจำ โต๊ะของพี่แจ๊คมุมไม่เคยดีเลยเพราะต้องสละที่เจ๋ง ๆ ให้ลูกค้าก่อน ผมเลยได้ทีซุกตัวเองอยู่หลังเสากับไอ้อั้มพอดี
“เป็นเหี้ยอะไรกัน พวกมึง หนีหนี้บอลเหรอ”
“เปล่าเฮีย โจทก์เก่าไอ้ยูมัน” อั้มพูดพลางเติมน้ำแข็งลงแก้ว “โป๊ะเชะยิ่งกว่าถูกหวยอะ”
“ไอ้เด็กนั่นเรอะ?” พี่ตุ้ยเดินมาสมทบทีหลัง วันนี้สวมเสื้อยืดคอย้วยกับกางเกงขาสั้น หนีบแตะช้างดาวแบบให้เกียรติสถานที่สุด ๆ แล้วทรุดตัวลงนั่ง “ตั้งแต่หลังปีใหม่มันมาตลอด”
“มาคนเดียวเหรอพี่”
“อืม แต่เมาแอ๋แบบนั้นเดี๋ยวก็มีคนลากกลับ”
ผมเหลือบตามองพี่ตุ้ยโดยอัตโนมัติ “พี่ไม่ช่วยมันวะ ใครลากไปไหน แล้วมันมากี่คืนแล้ว”
“ทำไมกูต้องช่วยด้วย ไม่ได้เปิดมูลนิธินะไอ้ห่า เพื่อน ๆ มันล่ะมั้ง เคยเห็นเป็นกลุ่มไอ้อินครั้งนึงส่วนที่เหลือไม่รู้” ผมขมวดคิ้วเข้าหากันหนัก นัทไม่ใช่คนแบบนี้เลยสักนิด
“ดื่มไปเยอะไหมพี่”
“ไม่อะ เหมือนเมาจากที่อื่นแล้วค่อยมา มาคนเดียว เปรี้ยว ๆ ไม่พูดไม่จา”
“เมาแล้วมาดักรอมึงมั้ง” อั้มเสนอความเห็น ผมไม่ได้เถียงเพราะดูแล้วก็น่าจะเป็นอย่างนั้น ผมยังไม่ลุกไปหานัทเลยแต่สังเกตการณ์อยู่เงียบ ๆ ชนแก้วกับพวกพี่แจ๊ค พี่ตุ้ยตามประสา จนถึงเวลาร้านเกือบปิดนัทก็หยิบโทรศัพท์ออกมากด ไม่ทันได้เอามาแนบหูก็เลื้อยลงบนโต๊ะ คนพยายามเข้าไปคุยด้วยเยอะแต่เพราะอีกฝ่ายเอาแต่ดื่มเลยกลายเป็นว่าตอนนี้ไม่มีใครสนใจ ไอ้อั้มสบตาผมเชิงถามความเห็นว่าจะปล่อยนัททิ้งไว้หรือแบกกลับไปด้วยดีและแน่นอนที่ผมจะเลือกเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหานัทก่อน
“นัท... กลับเถอะ”
เจ้าของตากลมปรือเปิดขึ้นลำบาก ผมดึงโทรศัพท์ในมือนัทออกมาเก็บใส่กระเป๋า โอบพยุงหิ้วปีกคนตัวเล็กขึ้นแนบอก ไอ้อั้มถอนหายใจหน่ายก่อนมาช่วยอีกแรง
“ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ กูเกลียดไอ้เด็กเวรนี่ฉิบหาย”
“เอาน่า ช่วย ๆ กัน”
“แล้วมึงจะเอามันไว้ไหน อย่าบอกนะว่าห้องมึง”
ผมก้มลงมองหน้านัทก่อนส่ายหน้า ไม่อยากมีปัญหากับอินอีกการพานัทไปส่งคอนโดคงเป็นทางออกที่ดีที่สุด
“เดี๋ยวกูบอกทางเอง”
ผมให้ไอ้อั้มขับมอไซค์ไปส่งตามคอนโดที่เคยไปเมื่อหลายเดือนก่อน ผมหนีบนัทใส่ระหว่างกลางแล้วซ้อนสามปิดท้าย พยุงคนเมาปลิ้นไม่ให้ร่วงจากรถพลางบอกทางเพื่อนสนิทไปด้วย ยามข้างล่างเมื่อเห็นว่าเป็นนัทก็ไม่ได้ซักไซ้ไล่ความ บอกให้ไอ้อั้มเอารถไปเก็บแล้วพาไปที่ห้องพักของเจ้าตัว ผมพยายามหากุญแจตามกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างแต่พอไม่พบก็หันไปขอความช่วยเหลือจากลุงยามที่ส่ายหัวดะ
“นิติบุคคลไม่ได้ทิ้งกุญแจให้ผมหรอกครับ คุณเป็นเพื่อนเขาใช่ไหม มีอีกคนนึงที่มาหาบ่อย ๆ ตัวสูง ๆ ขาว ๆ หน้าตาดี ๆ น่ะ รู้สึกจะเรียนคณะเดียวกัน คนนั้นเขามีกุญแจอีกดอก คุณรู้จักหรือเปล่า”
ผมพยักหน้าถอนหายใจยาวเหยียด หันไปขอบคุณลุงยามก่อนหยิบโทรศัพท์นัทออกมากดโทรหาไอ้อิน ไม่ได้อยากยุ่งด้วยหรอกแต่มาถึงขั้นนี้ยังไงก็ต้องโทร ตีสองกว่าแล้วไม่รู้มันนอนไปหรือยังด้วยซ้ำ
“ว่าไง”
“อิน.... มีกุญแจห้องนัทหรือเปล่า”
“ยู?”
“พอดีนัทเมาน่ะเลยพามาส่ง แต่หากุญแจไม่เจอ” ผมเว้นระยะสักพักก่อนพูดต่อ “มาไขห้องให้นัทหน่อยดิ”
“อืม...เดี๋ยวไป”
อินทรีกล่าวในลำคอก่อนวางสาย ผมพานัทนั่งกับพื้นแต่พยุงไม่ให้ไหลเลื้อยลงไปนอน ตากลมบวมเป่งและแดงก่ำ ผมเห็นตั้งแต่ในร้านแล้วว่านัทร้องไห้ยังนึกแปลกใจอยู่ว่าอินมันเคยเห็นสภาพนี้ของแฟนมันไหม ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงใจร้ายได้ขนาดนี้ กับตัวผมเองที่หมดรักไปแล้วเมื่อเห็นภาพความเศร้าโศกเสียใจของนัทก็อดสะเทือนใจไปด้วยไม่ได้ ใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยแก้มขาวที่ร้อนฉ่าและเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์เบา ๆ นัทลืมตาขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นผมก็ยิ่งร้องโฮหนักกว่าเก่า
“นัทครับ นัท ไม่เอา ไม่ร้อง...”
“พี่ยูใช่ไหม... พี่ยูมาหานัทใช่ไหม”
ผมพยักหน้าก่อนเด็กหนุ่มจะโถมตัวเข้ากอด นัทคนเดิมที่ขี้แงและเอาแต่ใจกลับมาแล้ว เป็นนัทที่ไร้พิษสงเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ คนเก่าของผม
“พี่ยู นัทไม่ได้ตั้งใจ นัทขอโทษ”
“ไม่เป็นไรนัท... ไม่ต้องร้องนะครับ”
“นัทผิดไปแล้ว อย่าเกลียดนัท นัทขอโทษ” ผมถอนหายใจ ลูบผมเส้นเล็กซ้ำหลายครั้งแต่ไม่ได้ทำให้แรงที่กอดรัดอยู่คลายลงแม้แต่น้อย ไหล่ผมเปื้อนน้ำตาไปหมดแต่ก็ยอมให้คนเมายังกอดอยู่อย่างนั้น “นัทรักพี่ยู... นัทรักพี่ยูที่สุด”
“...ครับ”
“นัทขอโทษที่ทิ้งพี่ยูไปตอนนั้น...นัทผิดเอง... นัทเองที่โง่ นัท...”
“นัท...”ผมกอดเด็กหนุ่มเอาไว้แน่น ลูบหัวปลอบประโลมอย่างใจเย็น “พี่ไม่ได้เกลียดนัท...”
ออกจะเข้าใจด้วยซ้ำ ถ้าเป็นผมที่ยืนอยู่ในตำแหน่งของนัท มองแฟนตัวเองมีคนอื่นก็คงทำไม่ต่างกัน จะผิดอะไรถ้าคนเราจะปกป้องความรักของตัวเอง ถ้าต้องมีคนถอย ยังไงก็ควรเป็นคนที่เดินมาทีหลัง
ผมใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะปลอบคนเมาให้สงบลง อินทรีมาถึงพอดีเมื่อเจ้าของห้องหลับสนิท สีหน้าบึ้งตึงตลอดเวลาตั้งแต่ลิฟต์เปิดออกจนไขบานประตูเสร็จ ผมพยุงตัวนัทขึ้นแต่แขนเล็กกลับถูกเจ้าของตัวจริงดึงให้เซหลุดจากอ้อมกอดของผม อินช้อนตัวนัทขึ้นในท่าเจ้าสาวโดยผมทำได้เพียงหิ้วรองเท้าที่หลุดอยู่บนพื้นตามเข้ามาในห้อง
“เสร็จธุระก็กลับไปได้แล้ว ขอบใจที่ดูมันให้”
อินทรีพูดเสียงนิ่งจนน่าใจหาย ผมหลบสายตามันก่อนพยักหน้าแล้วหันหลังกลับ อีกไม่กี่เดือนที่จะต้องเรียนมหาวิทยาลัยนี้ อาจมีโอกาสบังเอิญเจอมันอย่างนี้อีกต่อไปผมคงทำเป็นไม่เห็น แสร้งทำเป็นว่าเราไม่รู้จักกันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับผมกับมัน ไม่มีเสียงรั้งใดใดเอาไว้ ผมเปิดประตูห้องออกยืนทำใจอยู่นานก่อนปล่อยให้มันปิดลงโดยที่ไม่สามารถก้าวขาไปข้างหน้าได้ แต่ทันทีที่เสียงประตูห้องปิดลงข้าวของบางอย่างก็หล่นแตกกระจาย ผมหันหน้ากลับไปเห็นเพียงอินทรียืนหันหลังอยู่และบนพื้นนั่นมีกรอบรูปและกระจกที่แตกละเอียดกระจัดกระจาย
“มึงจะทำลายข้าวของทำเหี้ย’ไร”
ผมตะโกนขึ้นทันทีก่อนเดินเข้าไปหา เศษกระจกบางส่วนอยู่เฉียดปลายเท้าไอ้อินไปนิดเดียวด้วยซ้ำ “ทำไมยังไม่ไป...”
“ถ้าไปก็ไม่รู้น่ะสิว่ามึงมันอันธพาล ไปนั่งไกล ๆ เลยเดี๋ยวเก็บให้”
“ไม่ต้องมายุ่ง กลับไปซะ!”
อินทรีผลักอกผมออกจนเซถอยหลัง ดวงตาสีดำขลับจับจ้องดุไม่ยอมแพ้ “ผมจัดการเอง”
“หาทิชชู่ หรือไม่ก็กระดาษที่ไม่ได้ใช้แล้วให้กูหน่อย”
“บอกว่าอย่ายุ่งไงวะ!”
“มึงเก็บเป็นเหรอ เดี๋ยวก็โดนแก้วบาด กูสั่งอะไรทำตามบ้างอย่าเอาแต่รั้น”
“รำคาญผมนักแล้วจะใส่ใจทำไม ไม่ต้องมาห่วงหรอกเรื่องแค่นี้ เจ็บน้อยกว่าที่ยูทำเยอะ”
ผมเม้มปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง เดินเลี่ยงมันจะไปช่วยเก็บของแต่อีกฝ่ายก็คว้าแขนเอาไว้ ผมปัดมือมันออกแล้วผลักมันไปอีกทาง ก้มลงเก็บเศษแก้วชิ้นใหญ่ก่อนพลิกกรอปรูปที่คว่ำขึ้นมา
...ภาพของผู้ชายสองคนที่ยืนกอดคอกันอยู่ ภาพถ่ายคู่ที่เคยมีอยู่ในห้องผมก่อนถูกไอ้อินโยนทิ้งไปต่อหน้าต่อตา ภาพที่นัทเป็นคนอัดมาให้วันวาเลนไทน์
ภาพที่ผมกับนัท... กำลังมีความสุขด้วยกัน
“พอใจแล้วใช่ไหม”
เสียงทุ้มเอ่ยหยัน ๆ ผมยืนค้างอยู่อย่างนั้น ความรู้สึกหลายอย่างตีรวนอยู่ในอก คำขอโทษของนัท คำที่บอกว่ารัก กิริยาไม่น่ารักและเอาแต่ใจ ภาพของอินที่ไม่เคยพอใจสักครั้งเวลาผมเจอแฟนเก่า ประโยคที่บอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่านัทไม่เคยรักมัน
ผมมองภาพนั้นโดยปราศจากคำพูด ไม่กล้าแม้แต่จะหันหน้าไปมองอินทรี “มันเลือกผม แต่มันรักพี่... เข้าใจหรือยังว่าทำไมผมถึงต้องกลับไปคบกับมันทั้ง ๆ ที่เคยเลิกกันแล้ว”
“................”
“ยูกับมันใจตรงกัน...”
“................”
“พี่จะให้ผมทำยังไง ทำยังไงถึงจะไม่เสียพี่ไป...ตอบสิยู”
TBC
อิ่มพุงปริ หมดแล้วค่ะ ดราม่าหมดแล้ว ตอนหน้าจบแล้วโฮฮฮฮฮฮฮฮ
ใจหายเหมือนกันนะ แป๊บ ๆ จบ แต่พอเถอะ.. เรื่องยิ่งยืดพี่เฟยจะยิ่งเป็นพระเอก
ตอนนี้เป็นตอนที่ลุ้นมากกกกกกก บอกตรง ๆ ว่าวางพล็อตไว้ประมาณนี้ตั้งแต่แรก แต่แบบ...ไม่รู้ว่าเราสื่อเรื่องได้ดีรึเปล่า ปกติไม่ค่อยเขียนหักมุมเท่าไร เลยลุ้นมากว่าพอจะประสบความสำเร็จมั้ย (ปาดเหงื่ออีกที)
ขอบคุณมากค่ะที่มีท้วงคำผิดเข้ามาด้วย ตอนนี้ถ้ามีอีกบอกได้นะ ยินดีเป็นอย่างยิ่ง
เจอคอมเมนต์รอบก่อนไปรู้สึกนัทจะดูน่าสงสารไปเลย โฮฮฮฮ ตอนนี้นางยังไม่จบค่ะ นางมีเวอร์ชั่นฟื้นมาปรุงรสมาม่าต่อ แต่ตอนหน้าดีกันนะ นี่สปอยล์เลย /มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ!
ส่วนตอนพิเศษตั้งใจว่าจะมีเหมือนกันค่ะ ว่ากันว่ากินคาวไม่กินหวานสันดานไพร่ เดี๋ยวมีของหวานเป็นตอนพิเศษให้นะ แต่ยังไม่ได้คิดเลยว่าจะเขียนยังไง 555555555555
ปล. ทิ้งท้ายนิดนึง พี่เฟยจะเปิดเรื่องใหม่ค่ะ (แต่ขอทิ้งระยะไว้หน่อย ยังไม่ใช่เร็ว ๆ นี้) มีคำถามว่า นิยมดราม่าหรือฮาเฮกันคะ? เอาไว้เป็นข้อมูลประกอบการตัดสืนใจเฉย ๆ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ถ้าเรายังเขียนไม่ดีติได้นะ เต็มที่เลย (สูดยาดม) ขอให้อิ่มหนำกับการอ่านค่ะ
รักนักอ่านทุกคนเลย
:katai5:
อินทรีฝากมา
http://www.youtube.com/v/WcvWSItxoWE?
-
จิ้ม
............
คืออ่านจบนึกได้คำเดียว เหยดดดดดดดดดดดด :a5:
ตอนหน้าจบแล้วหรอออ เร็วไปปปปปปปป
กรี๊ดดดพี่เฟยโคตรฮิปสเตอร์เลย ดีใจมือสั่นที่รู้ว่าจะมีเรื้องพี่เฟยต่อ
พี่เฟยได้เอาหัวใจเราไปแล้ว แอร๊ยยยย รอนะ ขอแบบดราม่าจัดหนักก็ดี พี่เฟยดราม่าต้องเท่มากแน่ๆ
:impress2:
-
:m15:
-
ยังไม่กล้าอ่าน :hao5: :hao5:
น่าจะเพราะไม่เลิกกับนัท กลัวนัทไปหายู กลัวยูดีกับนัท :sad4:
-
ไม่ค่อยเข้าใจนัทแฮะ แปลกคน
อย่าบอกนะ ว่าจะจบแบบยูกลับไปคบกับนัท ไม่เอาน่าาาาาาาาาาาา
-
เฮ้อ หน่วงได้อีก :mew2:
-
ตอนหน้าจบ ฮือออออออ ตอนหน้าจะเคลียร์จริงหรอคะเนี่ย
ปวดตับมากตอนนี้ พี่ยูจะตอบน้องว่าไงเนี่ย
อ่านเรื่องนี้ ปวดหัวกับนางน้องนัทสุดค่ะ ถ้าไม่มีเธอ เขาแฮปปี้กันไปนานแล้วววว เบื่อนาง ปัญหานางเยอะสุด วุ่นวายสุด
ปล. พี่เฟยมาตอนท้ายๆ แต่เอาใจเราไปเต็ม เรื่องใหม่ของพี่เฟย อย่าให้พี่เฟยผันตัวไปเป็นรับนะคะ เราชอบรุกหน้าหวานนนน อิอิ
-
ค้างอ่า รอตอนต่อไป :mew6:
-
ง่า ถึงจะมีเหตุผลอะไรแบบนี้ก็ตาม
แต่ตอนนี้...ก็ยังรู้สึกอยากโดดเข้าไปเขย่าๆ อินแรงๆ ซักที เหอๆ เป็นบุคคลที่ตอนดีๆ ก็ดีนะ
แต่พอจะไม่มีเหตุผล ก็ไม่มีเหตุผล และโคดดื้อเลยง่า (ซึ่งบางทีก็น่ารัก บางทีก็น่าโดดถีบนะเค๊อะะะ)
ตอนที่แล้วอยากจัดหนักนัท แต่ตอนนี้เข้าใจก็ได้
สรุป พี่เฟยยังคงนำเหนือ ฮ่าๆๆๆ
อยากอ่านตอนของพี่เฟยด้วย รอ ร๊อ รอ
อันที่จริงคนมึนๆ แบบพี่เฟยอาจจะเหมาะกับเรือ่งดราม่า ฟีลอึนอึน
แต่ถ้าลองกระเถิบมาแนวเฮฮา นี่คือเลเวลความโฮกฮากพุ่งพรวดดด แน่นอนค่ะ
สรุปของสรุป .. รอติดตามว่าจะหาทางลงยังไงนะคะสำหรับตอนจบ
ก็คือก็ต้องดีกันใช่ปะคะ แต่ความรู้สึกตอนนี้ยังไม่รู้สึกอยากให้ยกโทษให้เล้ยยย แลดูเยอะเนอะคนอ่าน
-
จบหรือ!!!! แล้วมันจะออกมาในสภาพไหนละเนี่ย :ruready อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเกลียดนัทยังไงไม่รู้
-
เห้ออออออออออออออออ
ซับซ้อนซ่อนเงื่อน 5555555555555
-
เอาแล้วไหมล่ะ จิตใจนัทช่างซับซ้อน... คือรักยูแต่จะควงอิน เพราะอินรวยกว่า ภาษีดีกว่างั้นเหรอ
พี่ยูเหมือนจะซึมกับเรื่องอินมากกว่าตอนเลิกกับนัทอีก
อย่างว่าอะนะ แผลมันใหม่
ส่วนพี่เฟย ถ้ารุกยูแบบจริงจังตั้งแต่เจอกันแรกๆ ป่านฉะนี้อินก็อินเหอะ :katai3: หลบไปเลย!!
แบบว่าตอนหน้าจบแล้ว เฮ้อ :เฮ้อ:
แอบใจหาย แต่เห็นสปอยว่าดีกันก็แฮปปี้นะ
รอพุธหน้า หมุนนาฬิกาเร็วๆ :heaven
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ตอนหน้าจบแล้วหรือ เร็วจัง
เราเป็นพวกนิยมเฮฮา ดราม่าขอกระจึ๋งเดียวพอค่ะ แบบว่าแพ้ผงชูรส
รอติดตามเรื่องพี่เฟย ท่าจะมึนน่าดู อิอิ
-
หน่วง นี้มันหน่วงมากอ่ะพี่เกิ้ลลลลล :katai1:
แต่ในเมื่อตอนหน้าจะกลับมาคืนดีกันก็ใจชื้นขึ้นมานิดนุง :เฮ้อ:
ติดตามต่อพุธหน้า :hao7:
-
เป็นกำลังใจให้อินทรีค่ะ...ตอนหน้าจะจบแล้วววว..ใจหายเลย :ling3: :ling3:
ยังบอกไม่ถูกเลยว่าใครกันนะที่เจ็บปวดที่สุด!!!!
-
คือไร ที่คนเขียนบอกว่าหักมุม?? แล้วท่ี่บอกว่าตอนหน้าคืนดีกัน คงไม่ใช่ว่ายูกันนัทหรอกนะ อยากคิดว่าเป็นอินกับยูหรอก แต่คำว่าหักมุมอ่ะดิ ฮึ้ยยยยย :katai1:
-
ยูนะยู อินนะอิน อืมมมมงืมมมงำงำ
ห้ะ!!!!ตอนหน้าจบแล้วว :a5: :a5:
OMG แบบว่าความรู้สึกของ2คนนี้มันยังไม่เคลียร์เลยยยย จะจบซะแล้ววว o22
-
ตอนหน้าจะจบ o22 เลาโดนนักเขียนทำร้ายด้วยคำพูดนี้อีกแร้วววว :o12: ทำไมรีบจบกันจัง เลาอยากเสพมาม่าต่ออออ ฮรือออออ
ปล. เลาเป็นผู้ดีม่ากนะเลยขอตอนพิเศษซักยี่สิบตอนอ่ะนะ คนสวย จะรอนะตะเอง :กอด1:
-
*ยิ้มแป้น* ดีใจที่มาม่าหมดแล้ว จะได้เห็นยูกับอินสะหวีวี้วีกันสักหน :impress2:
*หน้าเหี่ยว* เพราะตอนหน้าจิจบแบ้ววววววว งอแงแปป :sad4:
นัทเอ้ยย เลือกไม่ได้ก็ตัดเถอะ ไม่เข้าใจส่วนลึกๆของนัทจริงๆว่าคิดอะไรอยู่ เชื่อว่านัทรักยู เพราะคนเมาไม่โกหกหรอก....
หาคนดีๆให้นัทสักคนนะคะ อิอิ ส่วนอินเนี่ยแบบบรรยายไม่ถูก กลัวไปหมดใช่ไหม เข้าใจเลยว่าเคยเชื่อใจใครแล้วโดนหักหลัง
มันยากที่จะไม่ระแวง แม้รักมากแค่ไหนก็ตาม ก็ต้องระแวงตามความรักนั้นไปด้วย แต่วิธีของอินมันผิดแต่แรก แย่งนัทมาไม่ดูแล
ถ้าไม่รักต้องบอกนัทให้เข้าใจ และทำให้ดี อารมณ์ว่าทำดีๆ บอกเลิกให้ขาด(หรือทำแล้ว? จำมิได้ อิอิ)
สุดท้ายเลย ยูจัง ไม่ชัดเจน การกระทำอย่างเดียวบอกไม่ได้ทั้งหมดหรอก ต้องพูดด้วย บอกไปเลยว่ารักใคร
แต่ว่าไปยูก็ไม่ผิด(เริ่มงง?) ก็ไม่ได้เป็นคนสร้างปมนี่นา เป็นแค่หมากในเกมที่เขาโยนไปมา
เฮ้ออออออ ตอนหน้าก็จบแฮปปี้ละ คนแต่งสัญญาไว้ อิอิ :oo1:
:pig4: นะคะ รอตอนจบค่ะ อิอิ
-
กิ๊ดด ตอนหน้าจบแล้วเหรอออ ขอตอนพิเศษเยอะๆ นะะะะะ TwT :katai2-1:
-
แอบสงสารอินอะ เปนเพราะยูใจดีเกินไปรึ้ปล่า หรือว่าอินก้ไม่เชื่อใจกัน ส่วนเรื่องใหม่ ขอเปน แบบบฮาเฮได้ไม๊อะ ไม่นิยมมาม่า ชีวิตจิงก้กินเยอะพอแล้วว :katai1:
-
:L2:
อ่านตอนนี้แล้วสงสารยูนะ เหมือนอินรักยูมากเกินไปจนอยากครอบครองยูให้เป็นของตัวเองคนเดียว โดยไม่สนใจวิธีการที่จะได้มา แล้วไม่สนใจว่าใครจะต้องเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ นัทเองก้อน่าสงสาร บางทีความรักมันก้อไม่มีเหตุผลเนาะ อารมณ์ล้วนๆที่พาไป กว่าจะรู้ตัว นัทก้อไม่สามารถกลับมาหายูได้อีก เฮ้อ
กินมาม่าอิ่มแล้ว ตอนหน้าถึงจะเป็นตอนจบแต่เราก้อยังอยากให้มาถึงไวๆเพราะอยากรู้ว่ายูจะทำยังไงกับอิน
ปล.ชอบพี่เฟยหมดหัวใจ อยากเห็นพี่เฟยในลุคอึนๆแบบนี้ แต่กว่าจะรู้ใจตัวเองก้อเกือบสายประมาณนั้น 555
จะดราม่าหรือเฮฮาเราได้หมด เพราะเราว่ายังไงพี่เฟยก้อมึน ^^
:hao7: :hao7:
-
โหวตพี่เฟยมาม่าาาาาา
พี่เฟยน่าร้ากกกกกก น่าถูกกลั่นแกล้งมากค่ะ
อินคะแนนดีมาตลอด แต่เจอพี่เฟยทีโดนตัดคะแนนกระจาย 5555
อยากจะเขียร์ อั้มเฟย มากอะค่ะ หึหึหึ #มโนล้ำไปแล้ววว
รอตอนจบค่า
-
เอ่อ...อินปากบอกว่ารักยูแต่กลับไปคบกับนัทเนี่ยนะ เอานิ้วโป้งเท้าคิดป่าวว่ะ
แม้จะเอาอะไรมาอ้างก็ฟังไม่ขึ้น ส่วนนัทจนถึงตอนนี้ก็ไม่เคยชอบมันเลยซักนิด
และสุดท้ายคือยูคนที่ควรจะดีด้วยกลับทำตัวเชี่ยๆใส่เขา
ส่วนคนที่ควรจะร้ายใส่บ้างอย่างนัทกลับไปทำดีกับมัน
สรุปเรื่องนี้ตัวเอกไม่น่าจะมีคู่เลยซักคน และไม่เราก็ชอบทั้ง3คนเลยด้วย ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
ถ้าจบแบบสุดท้ายไม่ได้กันเราก็โอนะเพราะมันก็สมควรแบบนั้นจริงๆ ความรักนอกจากทำให้คนตาบอดแล้ว
ยังทำให้จากคนกลายเป็นควายได้ด้วยนะเออ มหัศจรรย์จริงๆ 555+++
-
อืมมมม รู้สึกเหมือนไม่อยากให้อภัยอินทรีเท่าไรเลย ทั้งเรื่องมารู้สึกว่าตรรกะอินทรีมันแปลกๆ ตลอด
ทั้งเรื่องนอนกับเด็กยูและกลับไปคบกับนัทเพื่อกันยู ทั้งหมดมันยิ่งทำให้รู้สึกว่าจะศรัทธาอะไรอินทรีไม่ได้เลย
ทำอย่างงี้แล้วเหมือนจะต้องระแวงอยู่ตลอดว่าอินทรีจะทำอะไรบ้าๆ อีกมั้ย มีอะไรลับหลังรึป่าว
ถึงนัทจะน่าสงสาร แต่นางเลือกและทำตัวเอง นางทิ้งคนที่รักไปหาคนอื่นเพียงแค่ดูดีและมีพร้อมกว่า ดังนั้นนี่คือผลการกระทำของนาง
อยากรู้ว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง พี่ยูช่วยดัดสันดานอินทรีที อินทรีต้องเรียนรู้ซะใหม่ก่อนจะเป็นคนรักของพี่ยูเต็มตัวนะ
เรื่องพี่เฟย เราว่าดูไม่เหมาะกับเฮฮาเท่าไร แต่นิทรรศการแสดงมาม่าก็ไม่น่าอภิรมย์ ขอเป็นเบาๆ หวานๆ มีจริงจังบ้าง แต่ไม่ปวดตับ บีบสมอง ได้มั้ยคะ
รอเห็นพี่ยูมีความสุขอยู่ตรงนี้นะ
:กอด1:
-
:z6: ช่วงเขี่ยนัทไปไกลๆก็พอ
เป็นคนเลิกกับยูเองเพราะไปมีคนใหม่(อิน) พอเสียใจจากคนใหม่ก็แอบมาอ่อยได้เสียกะพี่ยูอีก
แต่ก็ยังจะคบกับอินต่อ....เป็นคนที่มีชู้ได้ซ้ำแล้วซ้ำอีกจริงๆ :เฮ้อ:
ุ
-
หนึ่งอาทิตย์ที่รอคอยช่างยาวนานและทรมานมากค่ะ เรานั่งคิดถึงเหตุผลของอินที่ปิดเรื่องนัทหลายรอบมาก
พอได้มารู้เหตุผลจริงๆ ยอมรับว่า เหนือความคาดหมายมาก นัทนี่ล่ะที่เหนือความคาดหมาย
รักยู แต่เลือกอิน โถ ชีวิต = =''
จากที่ตอนที่แล้ว เราโมโหอินมากค่ะ แต่พอรู้เหตุผลเเล้วเราสงสารอะ ถึงสิ่งที่อินทำจะไม่ถูกก็เถอะ
เข้าใจอารมณ์คนที่พยายามรักษาคนที่ตัวเองรักไว้ด้วยความกลัว เลยไม่เลือกวิธีการ เพลงที่ลงนี่แบบ ดูเข้ากับอินจริงๆค่ะ 555555
ยังไงจะรอติดตามตอนจบน้า ใจหายมากที่เรื่องนี้จะจบเเล้ว แต่มันก็เข้มข้นพอดีเเล้วอะเนอะ
ปล. เรื่องพี่เฟย เราอยากอ่านมากค่ะ บุคลิกเค้าน่าสนใจมาก
ส่วนตัวเราคิดว่า อยากให้พี่เค้าคงความเป็นรุกสายแข็งตามที่ยูว่านะ 5555
พระเอกหน้าหวาน มึนๆ ติสๆ น่าสนใจออก จะรอนะคะ >,<
-
เราค่อนข้างจะไม่เข้าใจอ่าาา อะไรคือนัทรักยูอยู่
ทั้งๆที่ทำถึงขนาดนั้น? เราไม่เข้าใจนัท รอตอนหน้าล่ะกัน
ว่าแล้ว ว่าอินต้องเห็นตอนยูจูบนัท สงสารอินเหมือนกัน
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ เร็วไปนะคะ อยากอ่านยูอินต่อเรื่อยๆ
อยากติดตามความก้าวหน้าของตัวละคร ถ้าจบจริงๆ ขอตอนพิเศษด้วยได้มั้ยคะ
เราชอบเรื่องนี้มากจริงๆ ฮื่อออ ไม่อยากให้จบอ่าา
-
อินนี่ก็คิดไปไกลเลย พี่ยูก็ทำให้รู้หน่อยซี่ว้า ว่ารักน่ะ
ปล.ถ้าอัพถี่ๆ ดราม่าก็พอไหวจ้ะ แต่ถ้านานๆมาทีขอแบบฮาเฮนะ ดราม่าแบบลุ้นๆตุ้มๆต่อมๆนี่ไม่ไหว หัวใจจะวาย แต่จริงๆเขียนอะไรมาก็อ่านหมดล่ะค่า
-
ว่าแล้วว่าอินมันมีเหตุผล มันรักพี่ยูจะตายน่ะ
ตอนหน้าจบแบ้วววว ประทับใจเรื่องนี้นะ ชอบอินอะ น่าร๊ากกกกกก
ปล. อย่างพี่เฟยต้องดราม่าเท่านั้น มาเฮฮาคงไม่เข้าอะ เพราะอารมณ์เฮียแกเหมือนๆ ปัณณภ(?)ในFBBFอ่ะ
-
อิน ยู อิน ยู :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
สารภาพตรงๆว่าเราไม่เข้าใจอะค่ะ
ไม่เข้าใจทั้งอิน ทั้งนัท แต่เราเข้าใจยูนะ
อ่านจนถึงตอนนี้คาดว่าเดี๋ยวคงต้องย้อนกลับไปอ่านทวนใหม่อีกที
ถ้าเราเป็นยู...เราจะไม่กลับไปรักอินทรีหรอก
รู้สึกว่าความรักของอินทรีที่เราเห็นตอนนี้มันคือความเห็นแก่ตัว
คิดแต่อยากจะมีความสุขกับคนที่ตัวเองรัก อยากให้เขารัก อยากครอบครอง
ทำทุกอย่างโดยไม่สนว่าสมควรไหม?
มันตั้งแต่การเริ่มเข้าหาแล้วแหละ...จนถึงตอนนี้ก็ยังทำให้คนที่ตัวเองบอกว่ารักเจ็บปวด
เอาจริงๆนะ...ถ้านัทกับยูใจตรงกัน รักกัน...อินไม่มีสิทธิ์แต่แรกแล้ว
แต่นี่อินทำยูเจ็บซ้ำแล้วซ้ำอีก แย่งคนรักเขามาเพื่อที่จะยัดเยียดความรักของตัวเองให้
รู้ว่าอยากให้มีตัวตนในสายตายู อยากให้ยูมองตัวเอง รักตัวเอง
รักยูแต่เราไม่เห็นรู้สึกว่าอินอยากให้ยูมีความสุขเลยอะ
(อาจจะอยาก...แต่ผลลัพธ์มันกลายเป็นทำร้ายมากกว่า)
คือเราไม่เห็นถึงความจริงใจเลยอะ นี่ขอโทษคือสำนึกผิดจริงๆ?
มันแค่แว้บเดียว แล้วกลายเป็นโกรธอีกละ
กลัวจะเสียไปก็รักเขาให้มากๆจนเขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเราสิ แค่นั้นก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว
ทำไมไม่คิด ไม่พยายาม ไม่พิสูจน์ตัวเองว่ามีดีเลยอะ?
ไม่ฟังเหตุผล เอาแต่ใจ ไม่ได้ดั่งใจก็โกรธ ทำลายข้าวของ
เหมือนว่าอินถูกเสมอ คนอื่นคือผิดตลอดยังไงก็ไม่รู้ ถ้าข้องใจสงสัยก็ถามสิ
นี่ไม่เชื่อใจเขา แล้วตัวเองทำให้เขาเชื่อใจได้บ้างมั้ยล่ะอิน?
เหมือนอินรักแต่ตัวเองเลยอะ...สงสารไม่ลงจริงๆนะแบบนี้
ถึงจะเคยมองว่าอินน่ารักในบางที แต่ถ้าให้เลือกคนที่อยู่ด้วยกันไปตลอด
ไม่อยากให้ยูเลือกคนแบบนี้ ถึงจะทำร้ายใจตัวเองก็เหอะ...
บอกตรงๆว่าไม่กล้าเชื่อถืออะไรในตัวอินจริงๆ
ส่วนนัท....ไร้ความเห็นใดๆค่ะ
จิตใจมนุษย์ช่างยากจะหยั่งถึงจริงๆ เหอๆ
จะจบยังไงกันล่ะนี่?
ปล. ดิทไปดิทมา จะยาวไปไหน ด่าอินล้วนๆเลย 5555
-
จบแล้วเหรออออ
:hao5: :hao5:
คือเข้าใจนะอินแต่วิธีการเด็กไปป่ะ แบบ นัทกับอินแมร่งบ้า คือถ้าอินแมร่งไม่มโนไปเอง เชื่อใจยูมากกว่านี้ เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้
แต่อย่างว่า ความรักของ อินกับยูมันเกิดขึ้นเพราะ ผู้ชายชื่อนัท เพราะฉะนั้น เรื่องของนัทจึงเป็นอะไรที่มีเอฟเฟค ต่อความรู้สึกทั้งคู่มาก
ปล. เรื่องพี่เฟยขอดราม่า ไม่รู้ดิ ผู้ชายคนนี้มันมีอะไรมากกว่าความฮา
-
รู้สึกพี่เฟยโผล่มาขโมยซีนเรื่องนี้(ขโมยใจเราด้วย แอร๊ยยย)
-
นี่สินะที่มาของชื่อเรื่อง คำประกาศของความรู้สึกใหม่ ความรักขอิงอินทรีไม่ใช่การเสียสละ แต่คือการทำทุกอย่างเพื่อที่ยึดและครอบครองความรักของนัวเองเอาไว้ โดยไม่สนใจว่าจะต้องทำร้ายใครหรือหลอกลวงใครทั้งนั้น
ความรักของอินทรีคือศูนย์กลางจักรวาลสินะฮัะ....อัตตานิยมจังเลยพ่อคุณ :mew5:
-
จะจบแล้วหรอเนี้ยยยยย ใจหาย ว่าแต่จะมีเรื่องพี่เฟยด้วย เย้ๆๆๆๆ รอเลยยย นิยมเฮฮาค่ะ
-
พี่เฟยพระเอกมากกกกกกกก
-
เอาจริง จนทุกวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจเหตุผลของอิน
การเอาตัวเองไปกันคนอื่น ไปมีอะไรกับคนอื่นไม่ให้ยุ่งกับยูมันจะดีขึ้นยังไง
คิดง่ายมากกกกกกกกกกกไปนะ สุดท้ายแล้วไงอ่ะ ยุ่งชิบ
ถ้าเราเป็นยูนะ เราไม่เอาอินหรอก รู้ว่ารักจริง แต่ทำอะไรไม่รักษาใจเราเลย
ไม่เชื่อใจเราด้วยเหอะ ยอมเสียจิ้นให้ นี่โคตรยอมอ่ะ ทำไมยังต้องระแวงวะ
ก่อนแฮปปี้ อยากให้อินโดนอะไรซักอย่างให้มันสาสมกับความคิดน้อยซักหน่อย
..... ชอบเรื่องนี้นะจ๊ะ สนุก เริ่องพี่เฟยก็จะรอ
-
+เป็ด =///= นั่งซดมาม่าอยู่จ้า
ฮื่อๆ
ขอบคุณคร่า:))))
-
ตกลงนัทต้องการอะไร ที่ทำร้ายๆกับยูพราะยังรัก?
สงสารยูนะ แต่เราคิดว่าอินน่าจะมีเหตุผล
ตอนนี้เลยสงสารอินหนักเลย
ตอนหน้าจะเข้าใจกันแล้วใช่มั้ย
แต่จบเร็วอะ อยากอ่านอีกๆๆๆๆ :katai5:
-
โอยยย นี่เรื่องใกล้จะจบแล้วจริงเหรอ ยังเครียดๆ อยู่เล๊ย
-
จะเหตุผลอะไรของนาง(นัท)ก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี :beat:
รักยู แต่เลือก อิน มันเหมือนกับรักพี่เสียดายน้อง ยูเป็นคนดีมีความรักให้เกินพอแต่ไม่พอทางความสบายกาย อินไม่มีความรักให้มีแต่ให้ทางกายอย่างเดียว นัทอยากได้ทั้งสองแบบในคนเดียวกัน แต่นางหาไม่ได้ ยังไงฉันก็ว่านัทเห็นแก่ตัวมากนะ :m16: คนรักกันมันไม่น่าจะตอบแทนความรักของคนรักแบบนี้ สมแล้วที่นัทจะไม่เหลือใคร นัทต้องเข้าใจตัวเองและความรักให้ได้ก่อนถึงจะมีคนรักได้ กลับไปคิดใหม่นะเค๊อะ :mew4:
ส่วนอิน รักยูแต่เลือกใช้วิธีไม่ถูก กลัวในสิ่งที่ไม่ควรกลัว และเรื่องก็นานแล้ว ทำไมไม่พูดกับยูไปตรงๆ สมควรแล้วที่ยูจะไม่เชื่อใจ ลังเล อินต้องทำให้มันถูกต้องจะได้ไม่มีใครต้องเจ็บปวด :hao5:
ส่วนยู เราว่า ชัดเจนนะ ไม่งั้นจะยอมให้อินรุกเหรอ ไม่ใช่แค่เรื่องนี้ รวมถึงเปิดให้อินก้าวเข้ามาในชีวิต ทั้งที่อินทำยูเจ็บแสบขนาดไหนในเรื่องที่แย่งเด็กของอิน เป็นการหยามมาก ในกรณีที่ไม่รู้ว่าอินชอบยู พี่ยูอย่าเพิ่งใจอ่อนเลย สั่งสอนอีเด็กนี่อีกนิดเถอะ แต่ว่าตอนหน้าจบแล้วนี่ดิ :ling1: ยังไงก็ให้อินมันหลาบจำหน่อยแล้วกัน ว่าแต่จะคู่กันใช่ป่ะ :katai1:
ส่วน พี่เฟย เอาแบบผสมเลย เฮฮาปนดราม่าขลุกขลิก แซ่บบบๆๆๆ เพิ่มหื่นๆๆๆ ด้วยให้กรุบ :hao6:
-
ทำหนังสืออออออออออ ~
นี่มันรักสามเศร้าเราสามคนจริง ๆ
ถ้าเรื่องพี่เฟย นี่แกจะเป็นรุกหรือรับอะ (ยังอยากให้แกรับ)
เราชอบคุณ west แต่งดราม่ามาก ไม่ใช่ดราม่าฟูมฟาย แต่มันจุกอะ
เราสนับสนุนดราม่า -___-)/
-
ตอนหน้าไม่อยากให้จบเลยอัะทุกวันพุทเราจะรออ่านเรื่องนี้ตลอดเลยนะ :mew6:
ตอนนี้สงสารทุกคนเลยคะ ยูน่าสงสารสุดเลย อินก็ตลอดอะใช้วิธีผิดๆแบบนี้อะ ถึงจะรู้ว่าทำเพราะรักยูมาก แต่ก็ไม่ควรปะ พี่เฟยนี้น่าเแนพระเอกอยู่หรอกถ้าไม่ติดว่าสวยเกินนะคะ ^^
-
จะจบแล้วเร็วจังเลย ยังอยากอ่านต่ออยู่เลยอะ
ตอนนี้มันทำให้รู้สึกปวดตับจริงๆ เฮ้อ~ เกือบจะสงสารนัทนะ แต่นางทำตัวเอง
-
เห็นนัทเสียใจก็ชักจะสงสารขึ้นมานิด ๆ แต่ก็นะ ตัวเองทำผิดพลาดก็ต้องรับผลนั้นไป
อินทรีก็เด็กเกิ๊น... วิธีแก้ปัญหาของแกมันยิ่งเป็นการสร้างปัญหาใหม่ขึ้นมา
สรุปให้รักกันสามคนไปเลย ไหน ๆ ก็คุ้นเคยกันดีแล้วนี่ (พูดเล่นนะจ๊ะ)
ส่วนเรื่องใหม่ของพี่เฟย จะเศร้าก็ได้แต่ต้องจบแฮปปี้ โอเค้
-
ได้อ่านแร้วววววววววววววววววววววว ดีใจที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
รู้ไม๊คร้าาาาา.....ว่าเวลาที่อ่านเนี่ย ละเลียดอ่านมากๆเลยนะ..................อ่านช้าๆ กลัวอ่ะ ไม่อยากให้จบตอนเลย.....อยากให้ยาวๆๆๆๆๆๆๆ อ่านได้ตลอดทั้งวันเลย อ่านไปยิ้มไป มีฟามสุขจังเลย (แต่ไม่เอามาม่านะ)
อยากจะบอกว่า ยัยนัทเนี่ย เป็นคนที่เห็นแก่ตัว จับปลา 2 มือ รักอีกคน แต่อีกคนก้ออยากได้ เลิกไปก้อยังไม่ยอมปล่อยมือจากยู
ส่วนยู ก้อใจดี ขี้สงสาร ก้อเป็นซะแบบนี้ อินถึงได้กลัว แต่เราคิดว่า ยูถึงเวลาต้องตาสว่างซะทีได้แล้วนะ....ว่าใครที่รักยูจริงๆ
น้องอินตอนแรกที่เข้าหายู ก้อคงแค่อยากรู้ว่า ทำไมนัทถึงรักยู พอมาใกล้ชิดยู ถึงได้ตกหลุมรัก และจิงๆแล้ว คงรู้ว่านัทก้อแค่มารยา ไม่จริงใจ แย่ที่สุด คือ ยัยนัท เพราะฉะนั้น ที่อินทำแบบนี้ก้อเพราะยูใจอ่อนกะนัทมากเกินไป และไม่ทำเล่ห์เลี่ยมยัยนัทแน่นอน
เอาตอนพิเศษ หลายๆตอนเลยนะ ขอร้อง ได้โปรด please please please please please เพราะตั้งแต่อ่านมา ยังไม่มีตอนหวานๆเลยนะ เหมือนจะหวาน แต่ก้อมีมาม่าซะแร้วววววววววววววววววววววว
หวานหลายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนเลยนะ นะนะนะนะนะนะะะะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ปวดหัวเนอะ 555
ปวดใจด้วย
ยูกะพี่เฟย เหมาะสุดๆ
-
ถ้าไม่ติดว่าชอบอิน จะเชียร์เฟยแระ
ส่วนนัทนี่ถีบออกไปไกลๆ เลย
-
หักมุมแบบอินไปจีบพี่เฟยเปล่า
อรั่กกกกระเบิดตัวเอง555555555555555555555
อินยูอะดีละ แต่สงสารทุกคนเลยยกเว้นนัท
อึดอัดอยู่ดี แต่วิชาอินแม่งด๋อยอ่ะ
ถ้าตัวเองดีจริงพี่ยูจะไปไหนได้ แต่ก็นะคนมันเคยเคียงกันมา
ปล.ยังคงรอพี่เฟยกลายเป็นรับนะคะ
555555555555555555555555
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ฮือๆๆ ไม่อยากให้จบเลย
หลงรักอินกับพี่ยูซะแล้ว
ไม่น้า :hao5:
ปล.ถ้าเป็นเรื่องของพี่เฟย ขอแบบเฮฮา กระโปกแตก น้ำตาเล็ดค่ะ
เอิ้กๆ :hao6:
-
ชักดราม่าน้ำตาคลอแล้วสิ
จะสงสารใครดีน่ะ
-
งงกับความรู้สึกตัวละคร
ตอนหน้าทุกอย่างคงเฉลยออกมาหมดใช่มั๊ยยย
เสียดายไม่อยากให้รีบจบเลย
-
ถึงอินจะเหี้ยยังไง เราก็รักอินนะ
ถ้ายูไม่เอา เราขอ
-
ง่าาาาา
มันสายไปป้ะ
นี่ก็มารู้ว่านัทรัก ตอนที่ยูรักอินไปแล้วป้ะ
โฮวววว
ไม่เอานะ อย่าดราม่าสิอินทรี!!!!
-
อ่านตอนนี้แล้วเข้าใจเลยบอกตรง
ที่ต้องรั้งไว้เพราะกลัวจะเสียเค้าไป
ไม่ใช่ว่าไม่อยากเลือกใคร
แต่เลือกไม่ได้
เฮ้อออ
ถ้านัทรักพี่ยู แล้วทำแบบนี้ทำไม
เลิกกันแต่แรกทำไม
ไปมีคนอื่นทำไม
เพราะอะไร อยากได้อยากมีหรออ
อยากจะสงสารนัทนะ แต่ก็ไม่อะ
ออกแนวไม่เข้าใจมากกว่า ว่าเพื่ออะไร
เฮ้ออ ตอนหน้าจบแล้ว เรื่องราวจะเป้นยังไงเนี้ยย
อึดอัดจังง
-
โคตรงง แล้วทำไมอินจะต้องกลับไปคบ งงมาก นี่รักขนาดระแวงขนาดนี้เลยหรอ :hao4:
ยูงงหนักกว่าเก่าอีก มีอะไรแมร่งไม่ถามแล้วมาตามหึง ฟายมากอะอิน :katai4:
ยูคงต้องเป็นฝ่ายอธิบายใช่มั้ยถึงจะหายโง่ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai1:
เดี๋ยวก็ยุพี่เฟยกับยูซะเลยย :katai5:
-
สงสารอินจัง เหมือนเด็กเลยนะ
คงรักยูมาก แต่วิธีแก้ปัญหาแบบนี้แม่งไม่เวอร์หวะ
คืนดีกันแล้วยูช่วยสอนอินให้เป็นผู้เป็นคนกับเขาหน่อยน้าา
ปล.เราชอบอินนะ คนเราไม่ได้ดีเริ่ดไปซะทุกอย่าง ข้อเสียของอินในความคิดเราแม่งน่ารัก เรารับได้ แต่สำหรับพี่เฟยก็อยากชอบนะ แต่ขอดูไปนานๆกว่านี้อีกนิด ดังนั้น ถึงจะมีคนชอบพี่เฟยมากขนาดไหน อินก็ไม่ต้องแอบไปร้องไห้นะ เราจะเป็นแม่ยกคอยปกป้องอินเองง 55555
-
ตอนหน้าจบแล้วเหรอ เร็วจังงงงงง
แต่แอบเชียร์พี่เฟยนะ 5555
ชอบคนนิสัยมึนๆ เค้ารออ่านของพี่เฟยอยู่นะ
เป็นกำลังใจให้นะ จุ๊บบบบบบ :จุ๊บๆ:
-
ขอหวานปานฝอยทองทองหยิบทองหยอดเลยนะคะ ไม่นิยมมาม่าค่ะ ว่าแต่อินยูใช่มั้ยคะเรื่องนี้ อ่านไปอ่านมาชักไม่แน่ใจ :ling1: :ling1: :ling1:
-
จะจบแล้วเหรอ นึกภาพไม่ออกเลยว่าจะไปแนวไหน
ตกลงอินมันหึงยู หรือนัทกันแน่
-
:o8: :-[ :impress2: ตกหลุมรักพี่เฟยอ่ะ
-
ตอนหน้าจบแล้ววววว
เร็วจุงงงง
รอตอนพิเศษหวานๆ :mew1:
-
อัลไลลลลล ตอนหน้าจบ โอ้ยยยยย นัททำไมรักพี่ยู สงสารน้องอินมีวิธีแสดงความหึงหวงแบบแปลกๆ พี่ยูเป็นงี้ไงใครๆถึงพากันรัก ปล.พี่เฟยบทเยอะกว่าพระเอกอีก :laugh:
-
จะผิดไหมถ้าเราจะบอกว่าไม่เคยสงสารนัทเลย ทำตัวเองทั้งนั้น
บอกว่ารักยูเหรอ ไม่ใช่หรอก ถ้ารักมากพอจะทิ้งยูไปทำไม
นัทเป็นคนที่รักแต่ตัวเองมากกว่า ขอให้ให้ตัวเองสบาย :angry2:
ส่วนอินความคิดเป็นเด็กมากลูก เฮ้อ แต่ก็อย่างว่าเพราะดูพี่ยูเองก็ไม่ค่อยให้ความมั่นใจน้องเท่าไหร่
ดูยังลังเล ดลเล :เฮ้อ:
เอาเป็นว่ารอตอนจบค่ะ มาม่าอืดเต็มท้องเเล้วอยากได้ของหวานๆ ฮา :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
คืองง อารมย์ของทั้ง 3 คนเลยก็ว่าได้
นัทนี่เวิ่นเว้อร์บ้าบอคอแตก อะ พอเข้าใจว่าเคลิ้มไปตอนอินมาจีบ แต่ยังมีใจให้ยูอยู่บ้าง
อินก็บ้าบอ จะกลัวอะไรกับนัทนักหนาก็ไม่รู้ ไว้ใจยูหน่อย หักดิบนัทไปซะ แล้วรุกยูอย่างเดียวก็พอแล้ว
ส่วนยู อันนี้ก็ป๊อดจ๊างงง คือกันอินมันคือรักแล้วปะ ถ้าจับได้ว่าอินคบซ้อน ทำไมไม่เคลียร์กันเลย ลานัทมาคุยด้วยกัน 3 คนเลย
ดีกว่าแยกตัวออกมาแต่ยังใจอ่อนกันแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่จะรู้เรื่องกันล่ะเนี่ย :z3:
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากแปลงร่างเป็นพี่อั้ม
จับพี่ยูมาเขย่าแรงๆ แล้วถามว่าจะใจอ่อนกับนัทมันอีกนานเท่าไหร่?
ไหนว่าไม่รักแล้วไง ฮอลลลลลลลลลลลล
:hao5: :hao5:
พี่ยูอ่ะ ใจอ่อนกับนัทตลอด แต่พอเป็นอินทรีแล้วใจแข็งกับมันจัง ฮืออออ
เราสติลเข้าข้างพระเอกนะ บอกเลย (แม้ว่าตอนที่แล้วจะเอนเอียงไปหาพี่เฟยก็ตาม แต่เราก็ยังไม่ทิ้งป้ายไฟอินทรีนะ!)
น้องอินน่าสงสารที่สุด! TvT (คอมเม้นท์แบบไม่ค่อยจะลำเอียง ก๊ากกกกก) ไม่รู้ล่ะ
ต่างฝ่ายเองก็ต่างกลัว พี่ยูก็กลัวว่าอินมันจะมาหลอก น้องมันก็กลัวว่าพี่ยูจะไม่รัก
ฮืออออออออ คราวนี้ก็คุยกันให้เข้าใจเถอะนะ ปล่อยนัทไว้งั้นแหละ นางเลือกที่จะจับปลาสองมือเอง เลือกที่จะทิ้งพี่ยูทั้งที่ยังรักอยู่ไปหาคนที่เพอเฟคกว่าแทน เพราะงั้นความเจ็บปวดนั้นนางก็สมควรจะได้รับด้วยตัวเอง สงสารนะ แต่สมน้ำหน้ามากกว่า บอกเลยยยยย ( :เฮ้อ:)
รอตอนหน้า จะจบแล้วหรอ แงงงง TvT
ตอนแรกที่อินทรีผลักพี่ยูติดประตูแล้วจูบนึกว่าจะมีฉากได้เสียซะอีก กร้ากกก แต่เดี๋ยวคงจะดราม่าไปกันใหญ่ ฮอลลลล เอาชามเล็กกรุบกริบเท่านี้พอแล้วเนอะ >__<
ปล.พี่เฟยได้ทีเอาใหญ่เลยนะคะนะคะะะะ :hao3:
-
ไหนๆก้อจะจบแล้ว...ก้อเปลี่ยนพระเอกไปเลยก้อได้ค่ะ...ยังไงไม่รุ รำคาญอินหวะ นึกว่ามันจะมีลูกเล่นอะไรมากกว่านี้
คิดได้ไงเก็บนัทไว้เอง...ดูโง่แบบไม่มีพัฒนาการเลย คือมันน่าจะเห็นวิวัฒนาการจากรุกอย่างแมนอย่างยู ยอมเป็นรับ
แค่นี้เค้าก้อยอมเยอะแล้วอ่า ยังงั้นก้อให้อยู่กะนัทไปแหละ ส่วนน้องนัทนี่ก้อน่ารำคาญเหมือนกัน พี่เฟยก้อโอเครนะ ยูเอาๆไปเหอะ 555+
-
ใครว่ายังไงเราไม่รู้
แต่เราค่อนข้างจะชอบอินนะ
ตรรกกะมันป่วงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
จะป่วงต่อไปก็มิแปลกดอก
ทั้งดูน่ารำคาญและน่ารักดี
ตอนหน้าจะจบแล้ว?
เร็วจัง
ขอจบแบบคอมพลีทหน่อยนะคะ
ถึงอินมันจะไม่ดี แต่มันก็น่ารักเน้อ
-
หน่วงมากครับ..เหมือนายใจไม่ออกไปด้วยครับ..5555
-
งงกะนัทจริงๆ :เฮ้อ:
ยังไม่อยากให้จบเลย
-
อิน_ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถึงจะชอบพี่เฟยมาก แต่ก้อเชียยูกะอินแน่นอน
อินทรีย์ง้องแง้ง แต่ยังงัยก้อรักยูๆที่ซูดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รักนะจ๊ะ ยูอิน :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:z3: :z3: :z3: o13 o13 :pig4:
-
งงนัท ตรรกกะอะไรของเธอจ้ะ รักคนนี้แต่เลือกไปคบกับอีกคน //สงสัยจะเพลียแดด :really2:
-
ตอนที่แล้วยังสมน้ำหน้าอินอยู่เลย
แม้ว่าอินจะแอบไปทำคะแนนจากเรื่อง Special Happiness ก็เหอะ
แต่มาตอนนี้คือสงสารอินมาก กลืนไม่เข้าคายไม่ออก กลับไม่ได้ไปไม่ถึง มาตลอดสินะ
พี่ยูทำความเข้าใจน้องหน่อยเร็ว ปลอบประโลมน้องอิน ใจดีกับน้องอินหน่อยนะ
ส่วนเรื่องพี่เฟย นิยมฮาเฮค่ะ ดราม่าได้นิดๆ พอหน่วงๆ นะคะ
-
อินมานบ้าป่ะ เขาใจตรงกันแล้วยูกะแกไม่ใจตรงกันไง
-
จะโทษใครดีล่ะ เจ้คิดว่ามันเรื่่องของความนักแน่นในความรักของแต่ละคนนะ ถ้าอินนักแน่นมากพอ มันก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก เฮ้อ :hao5:
เอิ่มมาม่าหมดแล้วใช่มั้ยคะ หวังว่าพอนัทตื่นมาแล้ว คงจะไม่มาชวนพี่ยูกะอินมากินมาม่าต่อนะ แค่นี้ใจเจ้ก็ระบบหมดแล้ว :sad4:
ส่วนเรื่องของพี่เฟย อยากอ่านแนวฮาๆ บ้างค่ะ เท่าที่อ่านจากเรื่องนี้มามีตอนนึงที่พ่อพี่ยูบอกว่าพี่เฟยเป็นคนมึนๆ เห็นด้วยค่า เจ้ว่าควรจับพี่เฟยมาโหมดฮา พี่เฟยจะได้หายมึน เอ๊ะ หรือจะฮาๆ มึนๆเพิ่มหื่นๆมาอีกหน่อย ก็โอนะคะ555^^ (หื่น เนี่ยคิดว่ามันคงอยู่ในสายเลือดพี่เฟยมานานแล้ว อ๊ากโดนพี่เฟยเตะ :z6:)
-
:katai2-1:
คำตอบไม่เคลียนะอิน
เป็นคำตอบโง่ๆๆ ที่นอกจากจะไม่ช่วยอะไรแล้ว
ยังเป็นการสร้างปัญหาเพิ่มไปเรื่อยๆ ไม่จบ
เด็กไปมั้ย... ไม่นะ กับเด็กบางคนคิดดีก้อมีถมไป
แต่นี่ อินมันคิดมาก คิดซับซ้อนซ่อนเงื่อน ไม่ไว้ใจใครมากไปป่าววะ
พอคิดมากแก้ปัญหาอะไรไม่ได้ สุดท้ายเลือกทำร้ายคนที่ตัวเองรักเนี่ยนะ
เห็นแก่ตัวนี่แหละเหมาะกับอินที่สุด
จากนี้ไป..อยู่กับตัวเองไปเถอะ อย่ารักใครเลย
ถ้ารักแล้วยังทำร้ายกัน
-
ฮืออออออออ มาม่าอืดขึ้นคอสุดๆ!!! T^T
คือก็สงสารยูเป็นทุนเดิมอยู่ละ นางเป็นคนน่ารัก แต่กลับต้องมาเจออะไรอย่างงี้แล้วแบบ....เฮ้ออออ เจ้าชายของฉัน
แต่พอมาเปิดเพลงฟังปั๊บ...อินเนอร์ของนายอินนี่พุ่งขึ้นคอแทนเบย โฮกกกกกกก ทำไมมันช่างเศร้าเยี่ยงนี้!!
ฉันเข้าใจนายแล้วนะ สู้นะนาย ตอนหน้าก็คืนดีแล้ว อดทนนะนาย
รอตอนต่อไปค่าาาาา
#ไม่อยากให้จบ #แต่งงอย่าง #นางนัทจะฟื้นคืนมาม่าตอนไหนคะ? #ตอนหน้าจบแล้วหนิ
#หรือนางฟื้นตอนหน้าเลย!! #ถึกและทนมาก #ไปสู่สุขติเถอะหนู = ='
-
:laugh: เปลี่ยนพระเอกตอนนี้ยังทันนะ //โดนดักตบ555//
อะไรจะปวดตับขนาดนี้ แต่ขำตอนที่พ่อยูบอกว่าพี่เฟยดู...มึนๆ5555
รอตอนต่อไปค่ะ ขอหวานๆเลยน้าาา+1 :mew1:
-
ฮืออออ ดีกันเร็วๆเลยนะยูอิน
ไม่ชอบแบบนี่เลย อุปสรรคเยอะจัง ฮือออ
อยากได้หวานนนนนนนหวานนนนน
-
ณ จุดนี้ คิดว่าพี่ยูน่าสงสารที่สุดละ นางเป็นคนดีได้โล่ห์จริงๆ นะ สุดท้ายจะยอมใจอ่อนกับน้องอินเหมือนบับเบิ้ลหรือเปล่า 555
ส่วนน้องอินก้อนะ มันน่านัก หนูยังเด็ก หม่ามี๊จะพยายามเข้าใจนะ :mew2:
ปอลอ พี่เฟยแบบเฮฮาน่าจะสนุกไปอีกแบบ โรแมนติกคอมดี้กับไปเลยจ้า
-
ไม่เข้าใจ ประโยคนี้
ออกจะเข้าใจด้วยซ้ำ ถ้าเป็นผมที่ยืนอยู่ในตำแหน่งของนัท มองแฟนตัวเองมีคนอื่นก็คงทำไม่ต่างกัน จะผิดอะไรถ้าคนเราจะปกป้องความรักของตัวเอง ถ้าต้องมีคนถอย ยังไงก็ควรเป็นผมที่เดินมาทีหลัง
เจ้สอง
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี
สงสารตัวเองละกัน
ตอนหน้าจบแล้ว :hao5: อยากอ่านต่อเรื่อยๆๆ เลยง่า
-
ตอนนี้คือกลายเป็นไม่เข้าใจนัทแทน - -"
55555555+ คนอ่านมึนน
-
มึนเลย บอกไม่ถูก :sad4:
-
เพลงประกอบเข้ากับอิน้องอินมาก มันทำทุกอย่างจริงๆ ยิ่งกับคนที่มายุ่งกับยูเนี่ย
เฮ้อ ทำเพราะรัก ยังไงดีล่ะ ด่ามันไม่ลงอีก มะรุมมะตุ้มรุมรักยูกันวุ้ยเรื่องนี้
ยูยักไหล่ #ก็ไม่รู้ววววสินะ 555 ก็ยูน่ารักนิ แม้จะย้วยไปย้วยมา ตามประสาคนเสน่ห์เยอะ
อินทรีเอ๊ย เด็กน้อย ขี้หึง เหมือนมีหลุมขนาดใหญ่ในใจ ซึ่งใครจะถมให้เต็มได้
ไม่ต้องตามยูเป็นลูกแหง่ไปตลอดรึ คือตอนยูกับนัทเจอกัน ตอนยูนัดกับพี่เฟย มันคงแอบเฝ้ามองตลอดอ่ะ
สโตรกชัดๆ 5555 แต่ก็นะ เค้ารัก เค้าหวงของเค้า ชอบตรงไหนรู้ป่ะ ตรงไปตีสนิทกับคนที่บ้านแต่ไม่บอกยูอ่ะ น่ารักนะ
ทั้งพ่อและน้องชายเชียร์อินหมดเลย
พี่เฟยคะ ยอมรับว่ามาแรงและเท่ห์โคตรๆๆๆ ออกนานสงสัยคนอ่านจะเทใจไปให้จริงจังค่ะ จีบจั๊ง
ใครจะรุกจะรับฮึ ใครจะเอาแกอยู่ติสท์แบบนี้ บอกตรงๆ อยากให้แกเป็นรับ 555
นัท... เอิ่ม เหมือนเวรกรรมตามทันว่ะ นัทเลือกเองไหมเส้นทางนี้ เลือกที่จะทิ้งยูมาคบกับอินที่ดูเท่ห์กว่า
ทั้งที่ใจยังรักยู แต่พาร์ทที่แล้วที่แกทำร้ายร่างกายยูของชั้นนี่แบบเฮ้ยรักจริงเหรอ หรือเห็นแก่ตัว คงโมโหมากน่ะ
รู้ตัวอีกทีก็เสียยูไปแล้ว
พระเอกชั้น เรื่องนี้เธอร้ายสุด แต่ก็น่ารักสุดนะ แบบจะเกลียดก็เกลียดไม่ลง อินเป็นคนแบบหลายมิติ
กับคนที่รักนี่เต็มที่เลย คนที่ไม่ใช่ก็เย็นชาด้วย ไร้ตัวตนแบบสุดๆ ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้มา
โอ๊ย ยูวววคะ เยียวยาน้องที น้องทำผิดเพราะรักค่ะ
อยากอ่านตอนหน้าม้าก จะจบแล้วเหรอ ใจหาย ตอนพิเศษก็ต้องอย่าให้ขาดนะคะ ขอบคุณค่าาาา
-
นัทรักยูแต่คบกับอิน เพื่อ?
ไม่ชอบเลยวะ (เค้าขอโทดที่หยาบคาย แต่มันหลุดปากน้าตัว)
เริ่มสับสนมึนงงกับความรู้สึกนัทแบบจริงๆจังๆ
เลิกแล้วก็หายๆออกๆไปจากชีวิตพี่ยูกับอินซะที ขอร้องงงง
อ่านตอนนี้แล้วอยากจะกรีดร้อง
ยังคงไม่เข้าใจอินอยู่ดี มันเป็นเหตุผมที่แย่มาก เอาจริงๆนะ
เป็นเราไม่ยอมอะ นั่นมันคบซ้อน เห็นพี่ยูเป็นคนโง่เรอะ
อย่ามาอ้างค้างๆคูๆ ไม่ให้อภัยยยย ไม่ชอบเลยคนแบบนี้
ยังไงก็ยังขึ้นชื่อว่านอกใจป้ะ มีคนอื่นนนน :beat:
ฮ่วย พี่ยูก็เลิกยุ่งกับนัทจริงๆซะทีเถอะ ทำแบบนี้มันไม่ต่างจากการให้ความหวัง (เหรอ)
เลิกแบบเด็ดขาดได้มั้ยพี่ยู เบื่อพี่ยูตรงนี้แหละ ใจดีเกินไป
แต่พอเป็นเรื่องของอินกลับใจแข็งซ้าาาา
ใจอ่อนมั่งก็ได้นะคะพี่ยูขาา
จะจบแล้วเหรอ เรายังแอบเชียร์พี่เฟยอยู่เลยนะ ชอบอะ
คนบุคลิกแบบเมะๆแต่หน้าสวย ถ้าเปิดเรื่องพี่เฟยจริงๆพี่เฟยจะเป็นเมะใช่มั้ยอะ
คาดหวังมากเลยน้าาา พลีสสสส
(อยากบอกว่าชอบเรื่องดราม่านิดๆนะ แต่อ่านแลวมันเครียดโน๊ะ)
:กอด1: :กอด1:
-
โอ้ย
ดราม่านี้จะจบลงเช่นไร
ซับซ้อนจริงๆ
ปล. เรื่องพี่เฟยขอฮาๆ นะครับ ฮ่าๆ
-
เฮ้อออออ อออ อ
-
นัทรักพี่ยูแต่เลือกอิน wtf ...
คือน้องนางคิดอะไรอยู่ค้าาาา
แต่อินทรีพยายามยื้อนะเนี่ย ก็ดูทำทุกอย่างเพื่อยู
ตอนนี้ยูรักอินนะ ไม่ใช่รักนัท กิกิกิ
เรื่องของพี่เฟย... เค้าขอสไตล์เรื่อยๆ เน้นอ่านได้สบายใจ มีมาม่ามาคลุกบ้างมีรสชาติได้มั้ยนิ 55555
-
น้องนัท....
:z3:
-
เอิ่มคือ...อะไรของพวกแกฟระ อิน้องนัทรักคนนี้
แต่เลือกไปคบคนโน้น โว้ววว...
รอพี่เฟยชอบอ่ะ มาม่าก็มีพอกล้อมแกล้มพอละ เราชอบมึนๆฮาๆ
:hao7:
-
จะจบแล้วหรอ ;_;
-
:katai2-1: :katai2-1: :mew1:
-
คิดว่านัทเองอาจเพิ่งรู้ว่าตนได้ตัดสินใจผิด คือ...เลือกคนผิด (?) แต่เพราะความมีทิฐิมากอย่างหนึ่ง และเพราะอยากเอาชนะด้วยอย่างหนึ่ง ทำให้ต้องเชิดหน้าตามองตรง ไม่หันหลังกลับเพื่อย่ำรอยเท้าเดิมของตน ถ้าเป็นเช่นนี้จริง ก็พอจะกล้อมแกล้มเอาได้ว่า เป็นเหตุเป็นผลกับการที่ "นัทรักยูที่สุด" และ "นัทไม่ได้รักอินทรี" ดังนั้น...นัทก็เป็นคนเด็ดเดี่ยวคนหนึ่ง และในที่สุดก็จะต้องเป็นคนโดดเดี่ยว
...ส่วนเรื่องของอินและยู อาจเพราะความรู้สึกมันเริ่มจากความไม่มั่นคงก่อนกระมัง พอได้รักกันไป แม้จะความรู้สึกตรงกัน แต่ก็ยังปัดเอาความไม่แน่ใจนั้นออกไปไม่ได้เสียที เหมือนมีตะกอนกลุ่มก้อนอะไรสักอย่างคอยลอยขึ้นมาเมื่อถูกตัวกระตุ้นคือนัท และยิ่งยูไม่ค่อยเปิดเผยความรู้สึกตัวเองออกมาผ่านคำพูดคำจา ทำให้อินซึ่งเป็นคนแข็งนอกอ่อนในอยู่แล้ว มีความรู้สึกราวกับยืนอยู่บนเส้นด้ายบางๆ เบื้องล่างเป็นดงหนามแหลม ถ้าตกลงไป แม้ไม่ตายก็คางเหลือง ซ้ำยังจะมีรอยแผลเป็นติดตามตัว ดิฉันมามีความรู้สึกร่วมกับตัวละครสองคน คืออินทรีกับยู เมื่อเรื่องดำเนินมาแล้วประมาณห้าสิบเปอร์เซ็น และยอมรับว่า ตอนนี้อยากจะให้จบด้วยสองคนนี้ได้สมหวังกัน เพราะแม้จะสงสารนัท แต่ยูคงอยู่กันนัทไม่ได้ และนัทเองก็ไม่ได้เหมาะกับยูเลย (แม้จะบอกว่ารักที่สุดก็ตามที)
เฮ้อ...อย่าพลิกล็อกตอนจบนะคะคุณเว็สต์... :mew1:
-
อะไรกานนนนน น้องนัทมันเป็นบ้าไรเนี้ย งงค่ะ แกรักพี่ยู(ฉัน :z6:)จริงๆหรอ
ดูจากการกระทำนางนี่ไม่ใช่เลยนะ :katai1:
ส่วนน้องอิน ..ก็นะ :z13:
พี่เฟย พี่เฟย พี่เฟย เคยบอกยังว่าชอบพี่เฟย555
พี่เฟยจะมีเรื่องของตัวเองด้วยช่ะ :katai2-1: ด้วยรักและลอยคอ เอิ๊กๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านและตามอ่านทันแล้ว กรี๊ดดดดด ชอบพี่ยูอ่ะ น่ารักกกกก ><
รอพุธหน้าตอนจบ
-
อะไรเนี๊ยะ???
สงสารอิน
จังครับ
-
อ้าว มีการพลิกล็อคให้ช็อคว่านัทรักพี่ยู แต่เลือกคบอินซะงั้น แถมอินก็รู้มาตลอด ตกลงนัทกะอินเล่นไรกันเนี่ย
ที่ยังคบกันเองเพราะต่างคนต่างกันท่าไม่ให้อีกฝ่ายได้คบพี่ยูเหรอ แล้วถ้ารักพี่ยู ทำไมต้องเลือกอินล่ะ
หรือเพราะข้าวของที่อินให้ ถ้าใช่ก็มีสิทธิ์ได้แค่ยังแอบรักพี่ยูแค่นั้นแหละนะ ทั้งที่พี่ยูเคยรักนัทมากแท้ ๆ
แต่ถ้าไม่ใช่ อะไรที่ทำให้นัทต้องทำทุกอย่างวุ่นวายแบบนี้ เลยไม่รู้จะสงสารใครดี
อินก็ใช้แต่อารมณ์ เอาแต่ระแวงแล้วทำไมไม่บอกพี่ยูแต่แรก กลัวพี่ยูดีใจกลับไปคบกะนัทเหรอ
เฮ้อ ความใจดีของพี่ยูทำให้น้องอินกลัวขึ้นสมองซะแล้ว
ยังไงพี่ยูก็ช่วยทำให้น้องอินเค้ามั่นใจหน่อยนะว่าพี่ยูเป็นของน้องอินคนเดียวทั้งตัวทั้งใจ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า
เรื่องหน้าเป็นของพี่เฟยซะด้วย ยังไม่รู้ใครจะเข้ามาดามอกให้พี่เฟย คงไม่ใช่น้องโยหรอกนะ
ไหน ๆ ก็ทำความรู้จักสนิทสนมกะบ้านพี่ยูไว้แล้วนี่ แล้วรุกสายแข็งอย่างพี่เฟยจะยังแข็งหมือนเดิม
หรือความรักจะทำให้พี่เฟยเปลี่ยนเป็นรับเหมือนพี่ยูน๊า จะหน่วงจะฮาก็รออ่านนะคะ :pig4: :L2:
-
หักมุมเรื่องนัท แอบช็อคนะเนี่ย :a5:
-
หนักใจแทนยูชะมัด :เฮ้อ:
-
o22 o22 o22
-
ก่อนอื่นต้องชนคนแต่งก่อนว่า แต่งได้ดีเหลือเกินน่าติดตาม และลุ้นทุกตอน
สำหรับเรา เราคิดว่าถึงจุดนี้ เป็น ยู ที่ต้องเลือกระหว่าง
นัท. ที่(บอกตัวเองว่ารักมาก) แต่เค้าทรยศไปมีคนอื่น และยังมีหน้ามาบอกว่ารัก และยังสามารถ ทำร้ายยูได้
อินทรี เรื่องนี้เราสงสาร อินที่สุดอ่ะ การกระทำของเขาอาจจะสับสนในตัวเอง
เค้าใช้วิธีที่คนทั่วไปอาจมองว่าผิด แต่ อย่างท่อินบอก ในเมื่อ อินรู้ว่าทั้ง ยูและนัทใจตรงกัน
เขาจะต้องทำยังงัยให้ไม่ต้องเสีย ยูไป
หวังว่าคงไม่ดราม่าให้ ยูเลือกนัท แล้ว อินไดะกะพี่เฟยนะ อื้ยยย
-
นี่พูดเลยว่าดิ้น อารมแบบ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
(ก็งั้นๆ สนุกตรงใหน) อิอิ บีบหัวใจมาก โชคดีของเราที่อ่านติดต่อกันทุกบท อารมณ์เศร้าแบบครั้งเดียวตูมๆ รักครอบครัวของยู และอินมาก ยอมรับและเข้าใจลูก อยากให้พ่อกะแม่ ยอมรับในสิ่งที่เราเป็น เหมือนในนิยายเรื่องนี้จัง สาธุ
-
มาปูเสื่อรอตอนอวสาน อิอิ
-
จะอะไรกันหนักหนา อินก็ไม่ยอมเลิกสักที แล้วยูจะทำไรได้ล่ะ เรื่องพี่เฟยขอฮาเฮได้มิคะ ไม่นิยมดรามาอะจ้ะ เรื่องนี้กินอิ่มล่ะ ไม่ไหวๆ :ling3:
-
เหยดดด มานั่งจุดธูปจุดเทียน :call: ตบยุงรอไปตามเรื่อง
จะรวมเล่มไหมน้ออออ อยากได้จัง...... :impress2:
-
22 - Adore you
There is always some madness in love.
But there is also always some reason in madness.
รู้ไหม ผมไม่เคยเข้าใจความหมายนี้ของ *Friedrich Nietzsche ตลอดชีวิตที่เคยได้ยินมัน ความรักมันจะทำให้คนบ้าได้ขนาดไหนกันเชียว รักกันก็คบ เลิกกันก็จบ ไม่มีการเหนี่ยวรั้ง ไม่มีความพยายาม ขึ้นอยู่กับความสมัครใจของคนที่คบกันอยู่แค่นั้นไม่ใช่หรือ
กระทั่งผมได้มาเจอมัน…
ผมเกลียดบุหรี่ แต่นี่เป็นมวนที่สามแล้วที่สูบมันอยู่ริมกำแพง คืนนั้นผมกลับออกมาได้เพราะไอ้อั้มขึ้นไปตามหลงจากเห็นว่าผมไม่กลับลงไปสักที ผมไม่มีคำพูดอะไรให้อิน ไม่ได้เล่าอะไรให้อั้มฟังแต่ก็คงเดาไม่ยากอะไรในเมื่อนับวันผมยิ่งแห้งเหี่ยวลงเรื่อย ๆ
อินทรีเป็นคนคิดมาก เรื่องนั้นผมรู้นานแล้วแต่ไม่เคยนึกถึงว่ามันจะเป็นคนซับซ้อนมากแค่ไหน ถ้าถามว่าในทางกลับกันผมเป็นมันจะทำยังไง ผมก็คงปล่อยนัทไปกับคนที่รักโดยไม่เหนี่ยวรั้งคืนมา
ผมเป็นแบบนี้เสมอ... แต่วิธีการจัดการกับความรู้สึกของตัวเองแต่ละคนมันต่างกัน
เพราะผมมันเป็นแค่ไอ้ขี้แพ้ ส่วนอินคือผู้ชายที่เอาใจตัวเองเป็นที่ตั้ง
“ตั้งแต่ดูดเป็นก็ดูดไม่เลิก”
เสียงทุ้มต่ำของเฮียเฟยดังขึ้น ผมเหลือบตามองมันก่อนจะทิ้งสายตาไปที่ควันสีขาวที่ลอยละล่องไปในอากาศ ผมสงสัยมานานแล้วว่าบุหรี่ทำให้คนหายเครียดได้ยังไง บางทีอาจเป็นเพียงแค่เพราะเราได้นั่งเงียบ ๆ มองเขม่าผงบินว่อนอย่างไร้ทิศทางเหมือนกับได้ปล่อยใจให้เป็นอิสระ ลมพัดมาก็ละลายหายวับไปในอากาศ เหลือเพียงกลิ่นขี้เถ้าที่ติดจมูกกับสารบางตัวที่เกาะตามเสื้อผ้าและเส้นผม
“เป็นไงบ้างพี่”
ผมหันไปถาม หลังจากทิ้งงานไว้ให้พี่เฟยช่วยดู มันผลักหัวผมหนึ่งทีแล้วจุดบุหรี่ขึ้นสูบบ้าง “เสร็จทัน แต่ถ้ามึงยังลอยไปลอยมาแบบนี้ตายห่าแน่ ไม่มีเวลาให้เพ้อเจ้อมากนัก เป็นอะไรก็รีบจัดการตัวเองได้แล้ว”
“ไม่รู้จะจัดการยังไงว่ะ”
“รักมันไหมล่ะ” พี่เฟยถาม ผมไม่ได้ตอบแต่อีกฝ่ายคงเข้าใจดี “ถ้ารักก็กลับไปคุยกัน ยากอะไร มันก็รักมึงนี่”
“ยากว่ะ” ผมพูดตามที่คิด จะให้ผมกลับไปคุยกับมันยังไง เดินเข้าไปตบบ่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ เรื่องราวมันบานปลายมาจนถึงขั้นนี้แล้วน่ะนะ
“ผมไม่รู้ว่ะว่าจะทำยังไง ไม่รู้ว่าความผิดมันเป็นของใคร”
“ไม่เห็นจำเป็นต้องรู้เลย ทำไมต้องหาคนผิดวะ มึงเป็นโคนันเหรอ ถึงไอ้นั่นจะจิ๋วแต่สมองเป็นผู้ใหญ่” พี่เฟยพูดเสียงเรียบแต่กลับเรียกเสียงหัวเราะของผมได้ คนเหี้ยอะไรเวลาเครียดอย่างนี้ยังมาตลกหน้าตายไหว
“เอาหัวไปคิดเรื่องธีสิสดีกว่า เกรดดี มีงานรอ มีสาระกว่าตั้งเยอะ”
“ขอบใจว่ะพี่ ทุกอย่างเลย”
“กูไม่อยากได้คำขอบคุณ” ผมเคาะเถ้าบุหรี่กับขวดน้ำที่ถูกตัดปากเสียครึ่ง ก่อนยกขึ้นมาสูบใหม่ ดวงตาคมเฉี่ยวจรดจ้องทุกการกระทำ แต่ผมก็ไม่อยากเงยหน้าขึ้นไปมองอยู่ดี
“ขอโทษว่ะพี่”
“แล้วกูก็ไม่อยากได้ยินคำนั้น”
ผมพยักหน้า ยิ้มเจื่อน สัมผัสจากฝ่ามือขาวบนบ่าเกิดขึ้นเบา ๆ ราวกับคำตอบว่าไม่เป็นไร ผมลอบมองสีหน้าอีกฝ่ายผ่านเส้นผมที่ตกลงมา พี่เฟยยังคงตีหน้านิ่งราวกับไร้ความรู้สึกในแบบที่ตัวเองถนัด
“ได้เอามึงก็ถือว่าเป็นกำไร ถ้าไม่ได้ก็ถือว่าช่วยเหลือเอาบุญคุณ”
“พี่แม่งเหี้ยว่ะ” ผมหัวเราะรอบนี้พี่เฟยถึงจุดยิ้มที่มุมปาก ผมมองค้างอีกแล้ว พี่เฟยแม่งสวยอย่างกับภาพวาด และควรเป็นแค่ภาพวาดอย่างเดียวเท่านั้นเพราะแต่ละคำที่พูดออกมานี่แม่งจังไรแมนสุด ๆ
“สนใจจะมีผัวเหี้ย ๆ เมื่อไรก็บอก เดี๋ยวสงเคราะห์ให้”
“หยอดให้มันโรแมนติกหน่อยได้ไหมวะ อย่าบอกว่าเวลาจีบคนอื่นก็พูดจาแบบนี้”
รุ่นพี่ส่ายหน้า ทิ้งก้นบุหรี่ลงบนพื้นแล้วดับมันด้วยปลายเท้า สองมือล้วงกระเป๋าอย่างใจเย็น “เป็นแบบนี้ก็เฉพาะกับมึงนี่ล่ะ”
“นับเป็นบุญของผมสินะ”
“รู้แล้วก็สำเหนียกในความโชคดีของตัวเองได้แล้ว”
ผมพยักหน้าเออ ๆ ออ ๆ ไปกับมัน พี่เฟยยกแขนขึ้นพาดบ่าผมอีกครั้ง ก่อนเสียงโห่ฮาจะดังมาจากระเบียงห้องสตูชั้นบน พวกรุ่นพี่ที่มาช่วยงานเริ่มเป่าปากแซวผมกับพี่เฟยอีกแล้ว
“ทำไมพวกแม่งชอบยุผมเป็นเมียพี่กันจังวะ”
พี่เฟยไม่ตอบแต่ก้มลงมาหอมแก้มผมดังฟอด ยังไม่ทันได้ด่าอะไรมันก็เงยหน้าขึ้นไปชูสองนิ้วให้เอฟซีที่เชียร์กันสนั่น หน้าผมงี้ร้อนฉ่า ไม่ได้เขินครับ แต่อาย อายที่ออกแนวอับอายมากกว่า ไอ้พี่เฟยหัวเราะต่ำตอนผมสาวเท้าเดินหนีก่อนจะคว้าไหล่เอาไว้ก่อนผมจะทิ้งระยะห่างไปมากกว่านี้
“เซอร์วิสแฟนนิด ๆ หน่อย ๆ น่า แค่หอมแก้มไม่ได้เอากันโชว์พวกมันสักหน่อย ตามประสาพี่น้อง”
“พี่น้องก็เหี้ยแล้วครับ” ผมเป็นลูกคนโตชองที่บ้านเว้ย ไม่ต้องแสดงตัวว่าเป็นญาติที่พลัดพรากกันมานาน ชีวิตคนไม่ใช่นางเอกนิยายดาวพระศุกร์ ไม่ได้น้ำเน่าปานนั้น
“เออ กูลืมบอกเลย มีคนมาหามึงน่ะ”
“โห ไม่รอชาติหน้า”
“ก็กะจะรอเหมือนกันแหละ แต่สงสาร หลอกให้มันนั่งรอมานานแล้ว อยู่โต๊ะประจำมึงน่ะ ไปหาดิ” พี่เฟยพูดยิ้ม ๆ ผมเลยตวัดหางตามองค้อน
“ยิ้มเจ้าเล่ห์สัส ใครมาวะพี่”
“เมียเก่ามึง”
ประโยคนั้นทำให้รอยยิ้มของผมค่อย ๆ จางหายไป “น้องมันบอกหรือเปล่าว่ามาทำไม”
“ไม่ได้บอก ไปคุยสิ มีอะไรก็โทรมา กูอยู่แถวนี้แหละ”
ผมพยักหน้ารับก่อนเดินเลี่ยงออกมา โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกเป็นที่ ๆ นัทมาเจอผมบ่อยที่สุด คนตัวเล็กนั่งก้มหน้า มองมือที่ประสานกันไว้กระทั่งผมหย่อนตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามถึงยอมเงยหน้าขึ้นมา
“พี่ยู...”
“อืม... มายังไงล่ะเนี่ย” ผมถามโดยที่ไม่กล้าสบตาเป็นความรู้สึกที่อธิบายค่อนข้างยาก ถามว่าโกรธไหม มันก็มีเคืองบ้าง แต่ทั้งหมดจะโทษเป็นความผิดของนัทก็คงไม่ได้ในเมื่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นผลมาจากการกระทำคนละไม้คนละมือของเราทั้ง 3 คนทั้งนั้น
นัทเงียบไปแต่จิกเล็บลงฝ่ามือหนักขึ้นเหมือนทุกครั้งเวลาที่กำลังรู้สึกกดดัน
“ไม่ต้องเครียด เดี๋ยวก็เจ็บมือหมด”
“พี่ยูรู้เรื่องหมดแล้วใช่ไหมครับ” เด็กหนุ่มถามเสียงเบา ผมได้ยินและตอบรับไปเพียงในลำคอเพื่อให้อีกฝ่ายพูดต่อ
“พี่ยูคงเกลียด...”
“เราก็ผิดกันหมดแหละนัท พี่ไม่ได้เกลียดใครหรอก พี่เองก็มีส่วนทำร้ายนัทกับอินเหมือนกัน”
ผมชิงตอบก่อนนัทจะพูดจบประโยค จากนั้นเหลือเพียงความเงียบของผมกับอดีตคนรักที่เข้าแทรกระหว่างเราพักใหญ่ ๆ มือเล็กยังกำเข้าหากันแน่น ผมเลยล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ายัดใส่มือไม่ให้เล็บคมทำให้มือบางเป็นแผล
“พี่ยูเป็นแต่อย่างนี้ ใคร ๆ ถึงได้รัก”
ผมชะงักมือ เหลือบตาขึ้นมองอีกฝ่ายก่อนเบือนหนี “พี่ยูใจดี ชอบเป็นห่วง ดูแลคนอื่น นัทโง่มากเลยตอนนั้นที่อยากควงอินทรีมากกว่าเห็นค่าความรักที่พี่ยูมีให้ พอรู้ตัวอีกที...อ...ฮึก... รู้ตัวอีกที นัทก็ไม่รู้จะทำยังไง ให้พี่ยูรักนัทได้เหมือนเดิมแล้ว”
มือเล็กกำผ้าเช็ดหน้าไว้จนแน่นแต่ไม่ยอมหยิบมันขึ้นเช็ดน้ำตา นัทก้มหน้าลงจนคางชิดอก ปล่อยให้หยาดน้ำใส ๆ ไหลรินออกมาจนหยดลงบนโต๊ะ
“นัทขอโทษครับ”
“นัท...”
“ขอโทษที่พูดจาไม่ดี ขอโทษที่ทำตัวไม่ดี...ขอโทษที่ทำร้ายพี่ยู นัท...”
“ไม่ต้องคิดมาก”
เป็นผมก็คงสติแตกไม่แพ้กัน ที่ผมเจอยังเรียกว่าน้อยไปด้วยซ้ำ สำหรับนัทคงรู้สึกเหมือนถูกหักหลังและถูกหลอกใช้ไปพร้อม ๆ กันถึงได้เป็นเสียขนาดนี้ ผมเอื้อมมือไปลูบหัวอีกฝ่าย สุดท้ายนัทก็เป็นแค่เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่หลงทางจนควานหาผิดชอบชั่วดีไม่เจอเพราะโทสะ นัทเป็นคนขี้หึงแต่ไหนแต่ไร ยิ่งเรื่องนี้ยิ่งหนักเกินใครจะรับไหว ผมไม่กล้าถามว่ามันกับอินจะเป็นยังไงต่อถึงแม้ว่าใจจะอยากรู้เสียเต็มทนก็ตาม
“ต่อไปถ้านัทรักใครแล้วก็อย่าทิ้งมันอีกแล้วกัน ไม่มีอะไรคู่ควรจะเอามาแลกเปลี่ยนทั้งนั้น”
“...ครับ”
ผมพยักหน้า ยกนาฬิกาขึ้นดูแล้วแสร้งทำเป็นต้องรีบกลับขึ้นไปทำงานเป็นการตัดบท พอลุกจากเก้าอี้ได้คนรักเก่าก็ขยับตัวลุกตาม กอดเดินมากอดผมเอาไว้ทั้งตัว
“นัทรักพี่ยู”
ผมเงียบ ตั้งแต่เลิกกันก็ไม่ได้ยินประโยคนี้อีก ไหล่บางเริ่มสั่นเทา แรงกระชับที่เอวออกกำลังมากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายซุกตัวเข้าหา
“พี่ยูกลับไปหาอินเถอะนะครับ”
“นัท...”
“อย่าให้นัทรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย อย่าให้นัท..ทำร้ายพี่ยูไปมากกว่านี้ นัทผิดเอง นัทกับอินเลิกกันแล้วครั้งนึง จนวันที่พี่ยูโทรเรียกนัทไปเจอที่ร้านกาแฟ นัทอยากให้อินเห็นว่านัทไม่ใช่ของเล่นของอิน นัทอยากให้มันเห็นว่านัทก็มีตัวเลือกเลยขอให้พี่ยูจูบนัท... ทั้ง ๆ ที่นัทรู้ตั้งแต่แรกว่ามันตามมา”
คนตัวเล็กสูดน้ำมูกเข้าพลางใช้หลังมือปาดน้ำตาบนหน้า “หลังจากวันนั้นอินกลับมาหานัทจริง ๆ แต่นัทก็มารู้ทีหลังว่าคนที่อินหึงไม่ใช่นัท แต่เป็นคนที่พร้อมจะให้อภัยนัทเสมออย่างพี่ยู ตลกนะครับ ตอนที่รู้ว่าอินไม่รักนัท นัทก็แค่เจ็บใจ แต่พอรู้ว่าอินจะแย่งพี่ยูไป นัทกลับเสียใจจนแทบบ้า นัทไม่อยากให้อินจีบพี่ นัทไม่อยากให้พี่ยูหวั่นไหว ถ้าพี่ยูไม่คิดกับนัทเหมือนเดิม นัทก็ไม่ให้พี่ยูรู้สึกแบบนี้กับใคร นัทเห็นแก่ตัวเอง ถึงทำทุกอย่างให้อินไม่กล้าเลิกกับนัท แต่พอรู้ว่าพี่ยูกับอินคบกันแบบนั้นจริง ๆ นัทก็รับไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่นัทรักพี่ยูแต่นัทก็ไปโวยวายกับพี่ยู พูดให้พี่ยูรู้สึกผิด ทำให้เสียใจจะได้เลิกกับมัน แต่สุดท้าย...คนที่เสียใจที่สุด กลับเป็นนัทเอง”
ผมเงยหน้าขึ้น กรอกตาไปมาเพื่อไม่ให้น้ำตามันไหล ในขณะที่ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย คนสองคนกำลังแย่งชิงสิ่งที่เรียกว่าความรักกันอย่างไม่ลดละโดยมีผมเป็นหลักประกัน
“นัทขอโทษ... แต่ถ้ามันเป็นเรื่องสุดท้ายที่นัทพอจะทำให้พี่ยูมีความสุขได้ พี่ยูอย่าโกรธอินเลยนะครับ... อินทรีรักพี่ยูมากจริง ๆ”
….มันไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย...
นัทกลับไปแล้ว ผมเองก็ขึ้นมาเผางานต่อได้สักพัก ในหัวยังเต็มไปด้วยความว่างเปล่าในชีวิต ตัดโมเดลไปประกอบไป ไม่มีการสื่อสารกับใครเน้นแค่ทำงานให้มันจบๆ พี่เฟยเดินตามผมเข้ามาติด ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเหมือนกัน ผมมีคำถามว่าทำไมนัทต้องมาขอให้ผมกลับไปหาอิน ผมสับสนเกินจะวางใจได้แล้วว่าที่จริงแล้วความต้องการของแต่ละคนคืออะไรกันแน่ ไอ้อั้มเดินมากระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับรุ่นพี่แล้วเหลือบตามองผม ให้เดาก็คงเรื่องที่ผมอยู่ในสภาพไร้วิญญาณอย่างนี้นี่แหละ ผมเครียด ผมเสียใจแต่คิดว่าโตเกินกว่าจะฟูมฟายเป็นเด็ก ๆ ได้แล้ว ผมร้องไห้กับเรื่องนี้มามากพอแล้ว ไม่อยากให้ใครเป็นห่วง แต่กระนั้น ผมก็รู้ว่าทุกคนยังห่วงผมอยู่ดี
“เสร็จตรงนี้แล้วไปหาอินทรีไหม”
“ไม่ไปหรอกพี่ ผมไม่ได้เป็นอะไร”
“มันโทรหามึงจะพันสายแล้ว” ผมพยักหน้ารับรู้ ถึงตอนนี้โทรศัพท์ก็ยังอยู่ที่พี่เฟย “มันมาดักรอที่คณะหลายครั้งแล้วด้วย”
“ช่างมันสิ”
“มันอยากคุยกับมึงนะ”
ผมเงียบ เรื่องที่อินทรีไปโผล่ใต้หอพักบ่อย ๆ ผมก็พอรู้ แต่เพราะผมใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับพี่เฟยมันเลยไม่เข้ามาหา ถามว่าอยากเจอไหม ลึก ๆ ผมก็อยาก แต่อีกใจก็รู้ว่าถ้าได้สบตามันอีกแค่ครั้งเดียวคงใจอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ
“มันควรได้รับบทลงโทษบ้าง”
“แค่นี้ก็เกินพอแล้วยู... มันกำลังจะหมดแรง มึงทำเกินไปแล้ว” ผมเหลือบตามองพี่เฟย ตาทั้งสองข้างรื้นไปด้วยหยดน้ำ “ผมทำอะไรเกินไปเหรอพี่เฟย แล้วสิ่งที่มันทำกับผมล่ะ กับนัทล่ะ”
“ทำไมมึงไม่ถามตัวเองว่าเพราะอะไรไอ้อินถึงได้หวาดระแวงมึงนัก ไม่ใช่เพราะความใจดีพร่ำเพรื่อของมึงเหรอ ยู มึงพูดเองว่าเรื่องนี้ผิดกันทุกฝ่าย กูคนนอก กูมองมาสักพักแล้วเหมือนกัน บทลงโทษของมึงสามคนมันถึงเวลาที่ต้องให้อภัยกันแล้ว มึงจะเป็นซอมบี้แบบนี้ตลอดไปไม่ได้ ดูดแต่บุหรี่ แดกแต่เหล้า ปากแข็งบอกว่าไม่เป็นไร รู้ไหมคนอื่นเขาเป็นห่วงมึงแค่ไหน”
พี่เฟยถอนหายใจยาว ลากเก้าอี้มานั่งใกล้ ๆ ผม
“คิดดี ๆ ลองชั่งน้ำหนักดูว่าความสุขที่มึงได้กลับไปหามันกับความทุกข์ที่หลบหน้า ทำเป็นว่าทุกอย่างโอเคแบบนี้อะไรมันหนักหนากว่ากัน คนที่ให้อภัยเรื่องทั้งหมดได้มีแค่มึง มึงเป็นผู้คุมเกมทุกอย่าง มึงเป็นคนเดียวที่ปลดแอกความรู้สึกผิดของนัท ความเสียใจของอิน และชีวิตที่เป็นชีวิตจริง ๆ ของมึงเองออกมาได้ ไม่ใช่เอาแต่ซึมกะทือแล้วยิ้มแกน ๆ ให้กูอย่างนี้”
พี่เฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงที่มีอารมณ์ขึ้นกว่าปกตินิดหน่อย เขาไม่ได้สบตามองผม สายตาคมยังจับจ้องอยู่กับโมเดลโดยที่มือทั้งสองข้างยังช่วยงานผมได้อย่างไม่สั่นไหว ผมหลุบสายตาลง พยายามอย่างยิ่งยวดไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา
“ไหนพี่ว่าชอบผม ทำไมอยากให้กลับไปหาอินทรีเสียล่ะ”
“กูบอกเหรอว่ากูชอบมึง”
“งั้นก็ปฏิเสธสิว่าไม่ได้ชอบ”
พี่เฟยแค่นยิ้ม เงยหน้าขึ้นสบตาผมพลางส่ายหัว “ปฏิเสธทำไม ก็ชอบจริงๆ”
เอาเข้าจริงพออีกฝ่ายพูดแบบนี้ผมก็รู้สึกพองอยู่ในอกแต่ก็ไม่ถึงกับเขิน หัวใจไม่ได้เต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมายามที่สบตากับอินทรีและอีกฝ่ายพร่ำบอกคำว่ารัก นั่นเป็นอีกครั้งที่ผมมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองว่ากับพี่เฟยแล้วคงคิดไปมากกว่าการแอบปลื้มรุ่นพี่คนหนึ่งไม่ได้จริง ๆ
“ถ้ามึงไม่ได้รักมัน กูคงจะลงแข่งด้วยหรอก แต่มึงก็รักกันดี อย่ามาเสียเวลางอนกันไร้สาระเลยว่ะ จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ให้เรื่องของนัทเป็นแค่บทพิสูจน์ก็พอ กูดูแล้วนอกจากไอ้เด็กนัทก็มีแต่มันนี่แหละที่จะรักมึงอย่างคนบ้าได้แบบนี้ แล้วนอกจากมึงก็คงไม่มีใครรักคนนิสัยเสียพรรค์นั้นลงจริง ๆ หรอก”
“พี่เฟย...ไม่รู้ว่ะ ผมไม่รู้ว่ามันรักผมจริง ๆ หรือรักตัวเองกันแน่ วิธีการมันเหี้ย มันได้กำไรตลอด จีบผมด้วยการแย่งเด็กผมไปทีละคน”
“กับคนแรก ๆ กูว่ามันคงสนุก อยากเอาชนะ แต่อย่างที่เห็น เสือกใช้ได้ผลตลอด พอมันไปวอแวกับใคร ฝ่ายนั้นก็จะเลิกยุ่งกับมึงไปเอง ง่ายกว่าต้องมาสั่งห้ามมึงให้ทะเลาะกันครั้งแล้วครั้งเล่าเป็นไหน ๆ แต่นะ...รอบนี้มันคงไม่สนุกหรอก ใครอยากจะเอาตัวไปผูกกับคนที่ไม่รักกันไว้อย่างนั้นวะ ยิ่งเป็นศัตรูหัวใจแล้วน่ะ ให้กูไปอยู่ใกล้ไอ้เด็กเปรตนั่นแค่วันเดียวยังไม่เอาเลย”
“แต่ผมไม่ได้คิดอะไรกับนัทแล้วนะ”
“มันรู้ไหมล่ะ มึงก็ยังใจดีกับมันยังกับพระเวสสันดร” พี่เฟยถอนหายใจยาว “สำหรับมึง รักมันสวยงาม มึงพร้อมจะมอบความรักดี ๆ ให้ใครก็ได้ที่เขาใช่ แต่มึงบอกเองไม่ใช่เหรอว่าไอ้อินน่ะเจอแต่พวกเข้าหาเพราะเปลือก ถ้ามึงเป็นคนที่ขาด ถ้ามึงเป็นคนที่กระหายความรักเหมือนในเทพนิยาย มึงจะทำยังไงถ้ากำลังจะสูญเสียมันไปวะ ไอ้เด็กนั่นเข้าใจไม่ยากเลย นู้บสัส มึงรู้จักมันยิ่งกว่ากูอีก อย่าให้กูต้องพูดในสิ่งที่มึงรู้อยู่แก่ใจเลยว่ะ รักแท้คือแย่งชิง รักไม่จริงคือเสียสละเหรอที่มึงอยากได้ กูจะบอกให้นะ คนที่เสียสละความรักน่ะ เพราะมันรู้ตัวว่ามันสู้ไม่ได้ต่างหาก”
ผมเงียบ วางมือทั้งสองข้างลงบนโต๊ะ จริงอย่างที่พี่เฟยบอก ผมรู้ดีว่าอินมันคิดยังไง เพียงแต่ไม่ชอบใจเอาเสียเลยที่มันทำแบบนี้
“จะโกรธมันก็โกรธไป มันได้บทเรียนไปแล้ว แต่ต่อไปนี้มันคงเอาไปใช้กับคนอื่น คนที่เขาพร้อมจะรัก จะให้อภัยมัน”
“ใครจะไปรักคนอย่างมันลง”
“คนอย่างมึงไง” ผมเหลือบตามองคนที่แค่นยิ้มมุมปากแล้วคว่ำหน้า
“ผมอาจจะไม่ได้รักมันก็ได้”
“ตอแหล” พี่เฟยพูดกลั้วหัวเราะ มองผมด้วยหางตาเลยต้องรีบเสริม
“แต่ต่อให้รักก็ไม่ไหวว่ะ เข้ากันไม่ได้ นิสัยมันเด็กไป”
“เหอะ มิดลำมากี่รอบแล้วบอกเข้ากันไม่ได้เนี่ย อยู่ด้วยกันแล้วเหนื่อยก็หลบมาพัก แต่จะเลิกขอให้เลิกด้วยเหตุผลที่ว่ามึงไม่รักกันแล้ว ไม่อยากประคองตัวไปด้วยกันจนสุดทางแล้ว ไม่มีใครเข้ากันดีตั้งแต่คบกันแรก ๆ หรอกมึง มันต้องเจ็บต้องฝืนกันบ้าง เข้าบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ชินแล้วก็มันก็เสียวไปเอง”
แรก ๆ ก็ทฤษฎีความรักอยู่หรอก หลัง ๆ นี่อะไรวะ สาบานไหมว่าไม่ใช่เรื่องสัปดน พี่เฟยก้มลงติดกาวร้อนกับวัสดุแล้วพยักพเยิดให้ผมจับไว้อีกแรง งานผมแต่ไอ้พี่เฟยนี่ช่วยประกอบโมเดลไปเกือบครึ่ง
“พี่อยากให้ผมกลับไปคบมันมากเลยเหรอวะ”
“เปล่า กูไม่ได้อยาก แต่มึงอยาก อีกอย่าง กูก็ยอมรับแล้วด้วยว่าแพ้ เหมือนเมียเก่ามึงน่ะ ไหน ๆ ก็ไม่ได้แดกแล้ว สู้ทำตัวเป็นคนดีให้มึงประทับใจดีกว่า มึงจะได้เสียดายตอนหลังว่าคนดี ๆ อย่างกูทำไมเสือกโง่ ไม่เอา”
ผมยิ้มเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายสื่อ อาจเป็นเหมือนผมตอนที่เลิกกับนัทแล้วขอให้อินทรีรักนัทให้มาก ๆ เพราะเพื่อความรักแล้วคนเราต่างทำได้ทุกอย่าง บางคนดิ้นรนไม่ให้มันหลุดหายไป บางคนยอมเป็นคนร้ายเพียงเพื่อรักษามันไว้ บางคนกลับยินดีให้คนที่ตัวเองรักโบยบินออกห่าง ขณะเดียวกัน บางคนอาจรอคอยให้คนที่รักกลับมาด้วยความหวังอันริบหรี่
มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ผมปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเข้าใจมันมากขึ้นเมื่อได้ตกหลุมรักอินทรี
เพราะความรักมักมากับความบ้าคลั่ง แต่ในความบ้าคลั่งก็มักมีเหตุผลแฝงอยู่เสมอ
(ต่อด้านล่าง)
-
(ต่อจากด้านบน)
ฟีโน่สีฟ้าของไอ้อั้มถูกพี่เฟยไถมาหลังจากสะสางงานได้พอสมควร มันดูไม่สมศักดิ์ศรีเลยเมื่อรถราคาถูกมาจอดรถในลานจอดขนาดมโหฬารของคอนโดหรู ผมถอดหมวกกันน็อก เก็บไว้ใต้เบาะ เดินนำพี่เฟยเข้าตึกเพราะมีคนเปิดประตูพอดี ยามแถวนั้นไม่ได้ว่าอะไร พอจะคุ้นหน้าอยู่เพราะพักหลังผมพักอยู่ที่นี่หลายวัน ที่ลานกว้างมีรถบีเอ็มดับบลิวซีรีส์สามทะเบียนสวยจอดไว้เป็นหลักฐานว่าเจ้าของรถไม่ได้ไปไหน ผมกดเลขชั้น มองมันขึ้นสูงไปเรื่อยๆ กระทั่งหยุดลง ตอนแรกพี่เฟยเองก็จะไม่มา แต่ก็กลัวผมทะเลาะกับอินแล้วจะยืนเอ๋อแดกเหมือนทุกครั้งที่มันไปเจอเลยอดมาเฝ้าไม่ได้ ผมเองก็ไม่ได้ขัดอะไร ตั้งใจจะพามาดูเลขห้องแล้วไล่มันลงไปรอข้างล่างเหมือนกัน
“ลูกคนมีตังค์”
พี่เฟยพูดพลางยักยิ้ม คอนโดนี้มันรู้ราคาดีครับ เป็นเครือของญาติ ของญาติห่าง ๆ มันอีกที ผมเพิ่งรู้ทีหลังว่ามันเคยเสนองานให้บริษัทนี้ด้วยตอนสมัยเรียน แค่เป็นไอเดียเฉย ๆ ไม่ได้จริงจังอะไรมาก
“เคาะก่อน เผื่อมันไม่อยู่”
พี่เฟยพยักพเยิดบอก ผมเคาะประตูสองสามครั้งแต่เห็นมันเงียบอยู่เลยยืนรอสักพักก่อนมันจะเปิดออก อินทรีสวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้น มีหนวดเคราขึ้นเขียวครึ้มดูโทรมลงไปพอสมควร
“มีอะไร”
เสียงนั้นเรียบเฉยและกรุ่นไปด้วยกลิ่นควันบุหรี่ ไม่คิดว่ามันจะทำตัวเหลวแหลกอะไรขนาดนี้ มองเข้าไปในห้องปิดม่านจนมืดทึบ มีควันลอยฟุ้งจนเหมือนเป็นหมอก “มึงดูดเยอะแค่ไหนเนี่ย”
“มันใช่เรื่องของพี่ปะ”
“อิน...”
“ไม่มีอะไรก็กลับไปซะ ผมจะนอน”
“น่าสมเพช”
เสียงสุดท้ายไม่ใช่ของผมกับอินครับ ไอ้พี่เฟยแสยะยิ้มอยู่ข้างหลังจนผมแทบไปตะครุบปากมันไม่ทัน ไอ้เหี้ยเอ๊ย ไหนว่าจะมาส่งเฉย ๆ หาเรื่องมันทำไมวะ ทว่าอินทรีกลับสงบกว่าที่ผมคิด มันเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองเลยผมไป ท่ามกลางระหว่างเราสามคนมีเพียงเสียงเงียบและความกดดันกระจายอยู่รอบตัว
“กู...”
ผมยังไม่ทันได้เริ่มประโยคเจ้าของห้องก็หันหลังกลับ ผมรีบดันประตูค้างเอาไว้ มันเมินผมอีกแล้ว โคตรไม่ชอบเลยว่ะแบบนี้
“คุยกันก่อน”
อินทรีชะงักมือลง พลิกตัวหันหลังกลับมามองผม มองหน้าพี่เฟย แล้วก็มองผมอีก ผมไม่รู้ว่ามันคิดยังไง แววตามันเยือกเย็นจนอ่านไม่ออก ผมเอื้อมมือไปแตะข้อศอกมันแต่อีกฝ่ายก้าวถอยหนีราวกับโดนของร้อน มันถอนหายใจเสียงหนักเบือนหน้าไปยังทางเดินที่ทอดยาว แต่ก่อนจะได้พูดหรือคิดอะไร ผมก็ถูกดันออกให้พ้นรัศมี อินทรีโถมตัวเข้าต่อยพี่เฟยสุดกำลัง
ผลั่ก!!!!
“ไอ้เหี้ยอิน!”
ผมตกใจรีบไปผลักรุ่นน้องออกจากพี่เฟย อินทรีโถมตัวเข้าใส่อีกแต่ผมยืนขวางไว้มันเลยได้แต่เลียริมฝีปากเบา ๆ สายตาคมมองคนถูกทำร้ายไม่รู้ร้อนรู้หนาว ผมหันไปเห็นพี่เฟยใช้หลังมือเช็ดเลือกที่กลบปาก
“ไสหัวไปให้พ้นหน้ากูเลย!”
“ใจเย็นดิวะสัส! เป็นไงบ้างพี่”
“เชี่ย! แม่ง!”
ผมยกมือข้างเดียวขึ้นขอโทษ เพราะอีกข้างยังต้องยื่นออกกันไม่ให้อินทรีเข้าใกล้ ไอ้เวรเอ๊ย หมาบ้าชัด ๆ
“กลับไปก่อนพี่เฟย ผมขอเคลียร์ก่อน”
พี่เฟยฉุนขาด มองอินทรีตาค้อนแต่เมื่อเห็นสายตาเว้าวอนจากผมก็พยักหน้าส่ง ๆ พอรุ่นพี่ก้าวขาไปไอ้อินก็ขยับตามจะไปซ้ำผมเลยต้องรีบคว้าไหล่มันไว้
“เดี๋ยวก่อนดิวะ”
มันสะบัดมือผมออก มองด้วยแววตาขุ่นเคืองวูบเดียวแล้วเบือนหนี พอจะกลับเข้าห้องผมก็แทรกตัวผ่านเข้าไปตามอย่างฉิวเฉียด กลิ่นควันบุหรี่ลอยตลบคลุ้ง ผมเห็นซองและซากของมันเกลื่อนไปหมด
“แม่บ้านไม่เข้ามาทำความสะอาดบ้างหรือไง”
มันไม่ตอบ เดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็น นี่ก็พอกัน กระป๋องเบียร์วางเกลื่อนไปหมด ผมรู้ว่ามันเป็นคนแบบนี้ เอาแต่ใจ เลือดร้อน แต่เกลียดที่สุดคือตอนที่มันเมินหรือไม่เห็นความสำคัญ ที่ถามนี่เพราะเป็นห่วงแต่กลับได้รับเพียงแค่ความว่างเปล่ากลับมาแม่งยอกในอกชอบกล
อินทรีเดินออกไปที่ระเบียง จุดบุหรี่ขึ้นสูบสลับกับดื่มเบียร์ในกระป๋อง หน้านิ่งเฉยเดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่จนลึก ๆ แล้วผมก็แอบกลัว อินทรีเวลาโวยวายหรือเอาแต่ใจยังดีกว่าตอนนี้เป็นไหน ๆ ใจมันเหมือนน้ำนิ่งที่ลึก ๆ แล้วผมคาดเดาไม่ถูกเลยสักนิดว่ามันกำลังแปรปรวนมากน้อยเพียงใด
“เอามานี่”
ผมดึงบุหรี่ออกจากมืออินเมื่ออีกฝ่ายเผลอ ตาคมเหลือบมองผมเมื่อจรดริมฝีปากลงไปบนก้นกรองก่อนตีมือผมดังจนบุหรี่หลุดมือลงไปด้านล่าง ผมจิ๊ปากขัดใจแต่ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเถียงกัน
“พามันมาเยาะหรือไง”
“พี่เฟยน่ะเหรอ”
“จะใครล่ะ”
ผมถอนหายใจยาว ที่มันโกรธคงเป็นเรื่องนี้ “เขาพามาส่ง อยากให้กูเคลียร์กับมึง”
“ยูกับมันจะได้คบกันได้สะดวก?”
“อย่ารวนสิวะ” ผมบ่น ไอ้อินเงียบไปก่อนยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม “เป็นแค่พี่น้องกัน ไม่ได้คิดอะไร”
“บอกมันว่ากับผมก็เป็นแค่พี่น้องกับยูเหมือนกันสินะ”
“มึงก็รู้ว่ากูยอมมึงคนเดียว กูยอมมึงขนาดนี้แล้วจะเอาอะไรอีก มึงสงสัยอะไรในความรู้สึกกู ที่ผ่านมายังไม่ชัดเจนอีกหรือไงว่ากูคิดยังไงกับมึง”
อินทรีชะงักมือที่จะยกเบียร์ขึ้นดื่มค้าง มันเหลือบตามองผมแล้วหลุบสายตาลงต่ำ
“มึงกับนัทเป็นยังไงบ้าง”
“คุยกับมันครั้งสุดท้ายวันที่มันสร่างเมานั่นแหละ”
“เลิกกันแล้วเหรอ”
“แล้วจะคบกันทำไม ไม่ได้รักกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
ผมพยักหน้า อันที่จริงก็เดาได้ไม่ยากแต่อยากได้ยินจากปากมันชัด ๆ ไม่มีอะไรยืนยันได้ว่าครั้งนี้มันจะไม่หลอกผมอีกแต่แปลกที่ผมเชื่อมัน ครั้งแล้วครั้งเล่า ผมก็ยังจะเชื่อมันอยู่ดี
“แล้วนี่ไม่ได้ไปเรียนบ้างเหรอ”
ผมถามขึ้นมา ถามคำถามปัญญาอ่อนแบบที่ตัวเองถนัดนักเวลาที่มันเงียบใส่ จากสภาพตอนนี้ถ้าไปก็ทุเรศเต็มทน ผมไม่เคยนึกออกเลยด้วยซ้ำว่าคนอย่างอินทรีจะมีวันที่ออร่าดับจนถ้าลงมาจากบีเอ็มคงคิดว่าเป็นคนขับรถให้เจ้านายแบบนี้เลยสักครั้ง ไม่ใช่อินทรีที่น่าหมั่นไส้เหมือนเมื่อก่อน เป็นเพียงแค่ผู้ชายธรรมดา ๆ ที่กำลังผิดหวังในความรักและพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกของตัวเองโดยสิ้นเชิง
น่าแปลกที่คนที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ได้คือผม ผมที่ยังไม่เจอข้อดีของตัวเองสักอย่าง
“ผิดหวังมากไหม”
ผมเหลือบตาขึ้นมองคนถาม มันคว่ำกระป๋องเบียร์ลงแต่ไม่มีของเหลวไหลออกมาแล้ว สีหน้าของมันเจ็บปวด หวาดกลัวและเต็มไปด้วยความสับสน
“ขอโทษที่ทำแบบนั้น ถ้ายูจะไปรักคนที่ดีกว่าอย่างไอ้หน้าสวยนัน ผมก็เข้าใจ ผมทำตัวเอง”
“มึงพูดแบบนี้อีกแล้ว”
ยกผมให้คนนั้นคนนี้ ขี้หึงน่ะรู้ แต่อาการน้อยเนื้อต่ำใจที่แสดงออกมาแบบนี้ไม่สมกับเป็นมันเลยสักนิด ถามว่าผิดหวังไหม เสียใจไหมมันเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว เหมือนจะล้มทั้งยืนเมื่อรู้ว่าที่ผ่านมามันโกหก กระนั้นก็ความรู้สึกของผมมันก็มีจริง ถ้าไม่รักก็คงไม่เจ็บปวดขนาดนี้
“ผมรู้ว่าคำขอโทษคงไม่พอ... ผมอยากปรับความเข้าใจกับยู แต่ติดต่อไปไอ้นั่นก็รับสาย ผมไปหาที่ม.หรือไปดักเจอที่หอยูก็อยู่แต่กับมัน ไม่รู้ว่ะ ผมเหนื่อย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังทำตัวน่ารำคาญใส่ยูหรือเปล่า ยูกับมันอาจจะชอบกัน คบกันแล้วก็ได้ถึงได้อยู่แบบไม่เดือดร้อนอะไรเลยที่ไม่มีผมในชีวิต...”
ในน้ำเสียงของมันเต็มไปด้วยความน้อยใจ มันเหลือบตามองผมแต่เมื่อสบตากันก็เบือนไปทางอื่น “ผมไม่รู้ต้องทำยังไง...ถามจริง ๆ ยูคบกับมันหรือเปล่า”
“ถ้าคบแล้วจะทำไม”
“ผมจะได้ยินดีด้วยไง พอใจหรือยังล่ะ”
“ไม่...” ผมตอบเสียงนิ่งก่อนพูดต่อ “กูเพิ่งบอกไปว่าคิดกับพี่เฟยแค่พี่น้อง”
“ผมไม่รู้ ผมอยู่ตรงนี้แบบที่ไม่รู้อะไรสักอย่าง... ผมไม่รู้ว่าทำยังไงยูถึงจะหายโกรธ ผมไม่รู้ว่ายูเกลียดผมแล้วหรือยังา ผมไม่รู้ว่าตัวเองมีโอกาสอยู่ไหม ผมไม่รู้จะทำยังไงจริง ๆ “
ผมเงียบ เข้าใจความสับสนและเคว้งคว้างในอกมัน อินทรีทอดสายตาออกไปไกลเกินกว่าจะไล่ตามทันว่ามันไปหยุดอยู่ที่ไหน ผมเอื้อมมือไปจับมือมันไว้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้ใจอ่อนยวบได้ง่ายดายขนาดนี้ บางทีแล้วอาจเป็นเพราะลึก ๆ ผมอยากให้มันอยู่ใกล้ ๆ โกหกอีกสักร้อยครั้งพันครั้งก็ได้ วางแผนการปั่นหัวผมให้เป็นบ้า ทำยังไงก็ได้เพียงแค่อยากอยู่กับมันให้นานที่สุด ทุกข์ตอนที่ต้องหลบหน้า เทียบไม่ได้กับความสุขเมื่อได้พบกันเลยแม้แต่น้อย ผมเข้าใจความหมายชองพี่เฟย เข้าใจที่อินเคยบอกด้วยว่าต่อให้ผมทำร้ายมันกี่รอบมันก็พร้อมจะให้อภัยเสมอ
“ผมรู้แค่อย่างเดียว ผมรักยู”
อินทรีมองหน้าผมอีกครั้ง สายตามันเว้าวอนคล้ายใกล้ขาดใจ เหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ ที่กำลังอ่อนระโหยโรยแรงเต็มแก่
“ผมอาจจะขออะไรตลก ๆ แต่ก็อยากขอมันอีกครั้ง..กลับมาหาผมได้ไหม”
ผมมองปลายนิ้วที่อีกฝ่ายเลื่อนมาสอดประสานเอาไว้ เสียงนั้นอ่อนแรงและอ้อนวอนราวกับใกล้จะขาดใจ อินทรีครางเสียงต่ำ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่กลั่นมาจากใจ “ผมไม่ชอบตัวเองตอนที่ไม่มียูอยู่ด้วยเลย”
“ก็อยู่ด้วยแล้วนี่ไง”
ผมตอบ อินทรีทิ้งกระป๋องเบียร์ลงบนพื้น พลิกตัวดึงผมเข้าไปกอด เสียงถอนหายใจดังขึ้นเมื่ออีกฝ่ายซบหน้าลงบนบ่าผม ร่างกายเราแนบชิดกัน หัวใจเต้นอยู่ข้างกันเพียงแค่คนละฝั่ง กลิ่นของผิวกายและลมหายใจ ทุกอย่างที่เป็นของมันกลับมาอยู่ในอ้อมแขนผมอีกครั้งและมันทำให้ผมรู้สึกดีเป็นบ้า ไม่ได้มีคำขอโทษทั้งจากผมและมันหลุดออกมาแล้ว แต่ความรู้สึกตอนนี้มีแต่คำว่าไม่เป็นไรนะ เรามาเริ่มกันใหม่เต็มไปหมด คนอื่นอาจจะใจแข็ง คนอื่นอาจจะคิดว่าผมยอมง่ายไป ถูกมันทำขนาดนี้ยังหายโกรธได้ง่าย ๆ แต่สำหรับผมแล้วถือว่าคุ้ม เจ็บอีกครั้งจะเป็นไรไป ในเมื่อผมรักมันไปแล้วหมดทั้งใจ
“ยู...”
ผมเอียงหน้าไปจูบที่คอมันแล้วครางในลำคอ อินทรีเพิ่มแรงกอดรัดมากกว่าเก่า ผมรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นแรง และเมื่ออีกฝ่ายกระซิบเสียงเบาก็ยิ่งแรงขึ้นทวีเท่าตัว
“อยู่แบบนี้ตลอดไปนะ ผมอาจจะทำให้ยูเสียใจอีก อาจจะทำให้ยูผิดหวังอีก... แต่อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวได้ไหม”
ผมเงียบ รู้สึกผิดขึ้นมาถนัดเพราะก่อนหน้านี้เอาแต่หนี ทั้ง ๆ ที่รับปากมันไว้ว่าจะไม่ไปไหนแท้ ๆ คนที่วิ่งหา คนที่ไม่ยอมปล่อยมือ คนที่จนถึงเมื่อกี๊ก็ยังต่อยพี่เฟยเพราะความหึงหวงก็มีแค่มัน
“ผมรักยู เป็นเรื่องที่ไม่เคยโกหกจริง ๆ ผมไม่รู้จะทำยังไงให้ยูเชื่อ ผมไม่มีอะไรจะรั้งยูไว้ได้เลยสักอย่าง ผมรู้ตัวตั้งนานแล้วว่าสำหรับยูผมมันก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดา ๆ ที่ยูจะทิ้งไปเมื่อไรก็ได้...ผม...”
“พอแล้ว อิน”
อินทรีเพิ่มแรงที่กอดผมเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าถ้ากอดเบากว่านี้ผมจะหลุดมือ ที่ผ่านมาอาจเป็นผมที่ให้ความเชื่อมั่นกับมันไม่พอว่าจะไม่ไปไหนอินทรีถึงได้หวาดระแวงขนาดเสียความเป็นตัวเองไปขนาดนี้
“กูสัญญาว่าจะไม่ทิ้งมึงไปไหน”
ก่อนหน้านี้ผมอาจรับปากส่ง ๆ เผลอยืนยันให้อีกฝ่ายมั่นใจไปเพราะบรรยากาศหรืออะไรก็ตาม แต่ครั้งนี้เป็นความหนักแน่นที่ไม่ได้ตั้งใจจะบอกแค่อิน แต่หมายถึงผม คนที่ยืนกอดมันอยู่ตรงนี้อีกคนว่าจะอยู่เคียงข้างมัน ร่างกายของผมร้อนขึ้น มันก้มหน้าลงกับซอกคอผมทั้งที่ตัวสั่นสะท้าน ไม่รู้ว่าหัวเราะหรือร้องไห้ ไม่รู้ว่าดีใจหรือเสียใจ แต่สิ่งหนึ่งที่มันอบอวลอยู่ตรงนี้กลับทำให้ผมรู้จักคำว่าความสุขอีกครั้งหลังจากที่ห่างหายมานาน
“ต่อไปนี้มีอะไรต้องพูดกันนะ อย่าเอาไปคิด เอาไปกลัวคนเดียว”
คู่สนทนาพยักหน้าเหมือนเด็ก ๆ ดูไปดูมามันก็น่ารักดี อาจเป็นเพราะแบบนี้ ผมถึงรักมันโดยไม่รู้ตัวก็ได้ อินทรีเป็นเหมือนคนที่สับสน มันอาจเกเรแต่ไม่เคยดื้อ ไม่เคยคณามือที่ผมจะจัดการได้จริง ๆ สักครั้ง ผู้ชายโตแต่ตัวกอดผมไว้กลม กระซิบเสียงทุ้มต่ำ
“U, I do love you”
อินทรีอาจพูดแบบนั้น แต่สิ่งที่รู้สึกในใจผมมันไม่ใช่ ผมไม่รู้ว่าจะนิยามมันว่าอะไร มากกว่ารัก มากกว่าหลงไหล มากกว่าคำใดใดจะมาจำกัดความได้ ผมพร้อมจะเจ็บปวดอีกร้อยครั้งพันครั้ง จะจับมือมันไว้และก้าวผ่านเรื่องทั้งดีทั้งร้ายไปด้วยกัน ชดเชยเวลาที่หายไป ตอบแทนความรักที่ทำให้เราบ้าคลั่งได้ขนาดนี้
“I love you more…”
“……………”
“ Even more than anyone that you adore can.”
“ยู–”
“คิดถึงจะแย่”
“ไม่ไปไหนแล้วนะ...ผมจะดีกับยู ผมยอมแล้ว ยอมทุกอย่าง...”
ผมยิ้ม ผละออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่ายเพื่อประคองหน้าอินทรีให้รับสัมผัสได้ถนัดถนี่ ปิดปากได้รูปนั้นด้วยริมฝีปากของตัวเอง จูบให้สมกับที่อยากจูบ กอดให้สมกับที่คิดถึง และรักให้สมกับที่โหยหา ก่อนดึงมันกลับเข้ามาในห้องแล้วผลักร่างสูงลงบนโซฟา
ดวงตาคมเบิกกว้างขึ้นมื่อผมล้วงมือเข้าไปใต้สาบเสื้อตัวใหญ่
“ยู!! จะทำอะไร”
ผมเห็นอินทรีหน้าแดงก่ำ มันเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ผมยกยิ้มขึ้นบนมุมปากแต่ไม่ตอบ แตะนิ้วไล่ระดับจนถึงยอดอกของอีกฝ่ายแล้วยืดตัวไปจูบบนหน้าผาก
“คิดถึง...”
“เฮ้ย! แต่...” ไม่ต้องมีคำพูดอะไรอธิบาย อินทรีรู้ดีว่าผมกำลังพยายามจะทำอะไร เราไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ ต่างผ่านประสบการณ์เรื่องแบบนี้มาโชกโชนจนสบตาก็รู้ถึงความปรารถนาที่ซ่อนไว้ ไอ้อินทำสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด ผมท้าวแขนข้างหนึ่งลงบนโซฟา มืออีกข้างใช้ปัดไรผมที่เหนียวปรกหน้า
“...อึดอัดเหรอ”
ริมฝีปากได้รูปเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ผมใช้หลังมือไล้ไปตามกรอบหน้าที่สากไปด้วยไรหนวด ใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยข้างแก้มก่อนจูบเบา ๆ ผมคิดถึงสัมผัสของมัน คิดถึงกลิ่นกายของมัน คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่จะสามารถหลอมรวมเราเป็นหนึ่งอีกครั้ง
หากแต่สัญชาตญาณเบื้องลึก ก็เรียกร้องให้ผมเป็นคนที่พิเศษเหมือนที่มันพิเศษที่สุดสำหรับผมบ้าง
ผมอยากเป็นคนแรก และคนเดียวที่สามารถกอดมันได้ลึกสุดใจ
“ถ้าไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร...พี่เข้าใจ มันเป็นเรื่องที่ทำใจยาก...”
“ไม่...พี่ยู ผม...”เสียงทุ้มแผ่วไป ก่อนเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ “ผมโอเค”
ผมสบตากับคนพูด อินทรีกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ
“แค่ยู...รักผมก็พอ”
จบประโยคผมก็โน้มตัวลงต่ำ อินทรีหลับตาลงยกมือข้างหนึ่งประคองข้างแก้มผม ส่วนอีกข้างก็เลื่อนไปแตะบนสีข้างแผ่วเบา ผมมองภาพตัวเองที่จ้องอีกฝ่ายตาเยิ้มจากภาพสะท้อนบนดวงตาหวานฉ่ำสีดำขลับของอีกฝ่าย โน้มตัวลงไปก่อนแตะกลีบปากนั้นผะแผ่วและทวีความรุนแรงขึ้นตามความปรารถนา ฟาดฟันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เราสบตากันแม้จะจูบอีกฝ่ายราวกับพยายามสื่อว่าสิ่งที่อยู่ลึกกว่านั้นมันทวีความรุนแรงมากแค่ไหน
ลมหายใจ... เหมือนเต็มอิ่มในปอดอีกครั้งเพียงได้อยู่ใกล้ ๆ มัน
“พี่รักอิน”
บางทีประโยคนั้น อาจเป็นจิ๊กซอว์ตัวเดียวที่ผมทำพลาดไปตั้งแต่เริ่มรู้สึกตกหลุมรักมัน และเมื่อรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ขาดหายไปแล้วก็ไม่มีเหตุผลที่จะรีรอมองข้ามคำนั้นไปสักนาที
อินทรีสบตากับผม ไม่ต้องมีคำพูดอะไรให้มากความ สิ่งที่ต่อจากนั้น ใช้เพียงสัมผัสและอัตราเต้นของหัวใจสื่อสารซึ่งกันและกันก็พอ
---------- END ----------
(http://upic.me/i/mi/10354730_778105918874243_128536723256203288_n.jpg)
สารภาพค่ะว่าเป็นคนเขียนตอนจบได้ห้วนมาก คือลงไม่เป็น ไม่เคยหาทางลงได้สวยงามเลย โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
จะพยายามพัฒนาในนิยายเรื่องต่อ ๆ ไปนะคะ พาร์ทที่ยูเล่าจบเพียงเท่านี้ เดี๋ยวตอนพิเศษจะเอามาลงให้ เป็นอินบรรยายแทน (เช่นฉากหลังอินทรีเสียตัว) /เราบอกแล้วว่าเรื่องนี้มีหักมุม 5555555555
ไม่รู้ว่าเขียนได้โอเคมั้ย บอกตรง ๆ ว่าอยากได้ฟีดแบคสำหรับตอนจบมากกกกกกก (ขาดความมั่นใจในเรื่องนี้สูง) ต่อไปถ้ามีอินมาเล่าต่อนิด ๆ หน่อย ๆ อาจจะสมบูรณ์กว่านี้ คือพยายามจบแต่ยิ่งจบมันยิ่งยืดย้วยไปเรื่อย(และก็หาทางลงไม่ได้สักที) พี่ยูใจอ่อนเกินไปมั้ย? แต่สงสารอินเถอะ ไม่มียูก็เป็นนกปีกหักแล้ว ถ้าถามว่าอินทรีทำไมงี่เง่าแบบนี้ นิสัยนางก็งี่เง่าอย่างนี้ตั้งแต่เริ่มเรื่องค่ะ 555555 อารมณ์เหมือนเขมชาติในเรื่องอย่าลืมฉันชอบกล และพระเอกเรื่องนี้มาตอนท้ายอย่างที่เคยบอก(?) พี่เฟย กรี๊ดดด นางเป็นคนดีเน้ออ #ติดป้ายFeuFCรัวๆ พอจะคิดพล็อตของนางไว้บ้างแล้วเหมือนกัน เมะสายแข็งค่ะ อย่าให้เสียชื่อ 5555
ส่วนเรื่องนี้ตั้งใจจะรวมเล่มสักประมาณต้นเดือนมิถุนาจะมาแจ้งข่าวอีกทีนะคะ ช่วงนี้กลับมาเครียดเริ่องสอบอีกแล้ว ยังเขียนตอนพิเศษไม่ออกเลย หลังจากเรื่องนี้ยังติดตามผลงานกันได้ใน Special Happiness (แต่เรื่องนั้นมาต่อเดือนละตอน) แล้วจะเข้าสู่ช่วงเก็บตัวเขียนนิยายวันเกิดให้สำนักพิมพ์เฮอร์มิทค่ะ (งานดองต้องขุด) ถ้าคิดถึงไปเมาท์ในเพจ/ทวิตเตอร์ได้ เป็นมิตร ใจดี ไม่กัดค่ะ
สุดท้าย ท้ายสุด กราบขอบพระคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตาม ให้กำลังใจ และติติงทุกอย่าง หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้แบงปันความสุขในการเขียนให้กับทุกคนโดยถ้วนหน้า
ขอจบการรายงานเพียงเท่านี้
สวัสดีค่ะ
-
แปะ
ตกใจจริงๆน่ะบอกเลยกับตอนจบ ตกใจมากกว่าการเห็นรูปผู้หญิงน้ำหูน้ำตาน้ำลายไหลตอนท้ายเรื่องอีก :katai1: ทำใจยากนิดนึง(ความจริงมากเลยล่ะ) จากที่เราเห็นอย่างน้อยๆพี่ยูก็เหมาะกับการเก็นรับมากกว่าอินเยอะ ตอนนีีไปไม่เป็นอะแค่นี้ก่อน รอดูตอนพิเศษอีกทีแล้วกัน
-
ว่าแล้วพี่เฟยนี่พระเอกแน่ๆ :laugh:
หักมุมได้ก๊าวมา พี่ยูวางแผนโกรธเพื่อหวังเสียบป่ะเนี่ย :katai5:
-
thank มากๆๆๆ เวลาอ่านนิยายเรื่องนี้ ความรู้สึกมันบอกตลอดเลย ว่าเรื่องนี้มันเท่มากกก ความสัมพันธ์ บุคลิกตัวละคร ที่จริงมันก็คือนิยายรั้กทั่วไป แต่ให้ตายสิ มันเท่ห์ มันคูลลลจริงๆ ชอบมากค่ะ
ดีแล้วที่ไม่มีฉากอินเสียตัวให้เห็น 55555
เอ๊ะ!!! หรือมีตอนพิเศษหว่า
ติดตามตอนพิเศษนะคะ :3123:
-
:hao5: อินอย่ายอมยูง่ายสิ คิงออฟคิง :o8:เขารักนี้น่า
-
:-[ ขอบคุณค่ะ:)))))+1เป็ด
จบได้หักมุมจริงๆ อิอิ
-
ถูกใจตอนจบมากๆ ต้องอย่างนี้ซิยู
เป็นเรื่องที่เขียนดีมากค่ะ ชอบมากกว่าเรื่องก่อนๆ ที่ -west- เขียนมาเลย
ยังไงจะรอติดตามผลงานใหม่ต่อไปนะคะ :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด พี่เฟยหล่อมากกกกกกกก
โบกธงเชียร์ ยังเชียร์พี่เฟยเกะ และดราม่าๆๆๆๆ นะคะ รออ่านอยู่ ><~
ส่วนตอนจบ ห้วนอย่างคนเขียนว่าค่ะ แต่บทหักมุมนั้นประทับใจมากกกกกกก
เพิ่มอรรถรสขึ้นอีก 70% สีสันดีค่ะ ชอบๆๆ
อินเสียตัวจริงๆ ใช่ไหม 555555 นานแล้วไม่เตอนิยายแนวสวิตช์แบบนี้
คือชอบมากอะคะ อินเสียภาษีมาช่วงหลังๆ เยอะ
แต่ถ้านางยอม เราก็พร้อมให้อภัย 5555555555
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ รออ่านฉากอินเสียตัวว กรี๊ดดด
-
พี่ยูหลอกแอ้มอินสินะ :laugh:
-
ถ้าจะจบหักมุมแบบนี้ อยากรู้จังว่ายูจะรุกอินแบบไหน :hao7: :hao6:
ขอบคุณคนแต่งที่มีเรื่องราวดีๆมาให้ได้อ่านนะจ้ะ ตอนหลังๆแอบสงสารอิน ปกติทั้งเชียร์ทั้งหมั่นไส้มาตลอด นึกว่าจะจบแบบดรามาซะแล้ว ลุ้นมาตั้งนาน ดีใจนะที่ได้กลับมารักกันอีกครั้ง รักคือการให้อภัย
ปล.รออ่านตอนพิเศษ ที่ยูรุกอินนะ o13 :mew1: :hao3:
-
ยูทำไมทำแบบบเน้ อินโดนบุกเลยเราาา
รออ่านตอนพิเศษคร่ะ :mc4: :กอด1:
-
จบดีแล้วล่ะค่า น่ารักมากๆ
แต่ก็ยังอยากอ่านตอนพิเศษน้า อยากอ่านตอนหวานๆหลังคืนดีกันแล้วอ่ะ
-
โฮกกกกก พี่เฟยของบ่าววววว พระเอกตัวจริงงงง
ประโยคนี้คือใช่!!
"คนที่เสียสละความรักน่ะ เพราะมันรู้ตัวว่ามันสู้ไม่ได้ต่างหาก"
พี่เฟยนี่งวดนี้ทั้งตบทั้งชงเลย น่าโหวตตัวรับเชิญดาวเด่นแห่งเล้า! ><
--------------
ห้ะะะะ เดวนะ ตอนจบ?! 55555555555
ตกลงน้องอินยอมชิมิคะ 555555
อันที่จริง นางรักของนางมากจริงอะไรจริงนะ ดูทุ่มเททุกอย่างเลย
น่าเอ็นดูนางอยู่
ส่วนพี่ยู เราไม่คิดว่าพี่ยูยอมง่ายไปนะ บางที เรื่องนี้อาจจะเรียกว่า
พี่ยูมีวิธีจัดการแบบของพี่ยูมากกว่า (ที่สำคัญคนอ่านปวดตับ
มาสองตอนเต็มๆ ค่ะT_T นานกว่านี้ไม่ดีหรอก 55)
แล้วก็รอติดตามตอนพิเศษนะคะ
-
ม่ายยยยยย อินรับไม่ได้ ไม่ยอมนะ
-
orzzzzzzzz เรื่องหักมุมนี่แอบคิดไว้เหมือนกันนะ ไม่ตกใจมาก กลับคิดว่า มันต้องอย่างนี้สิยู ทำให้คิดถึงนิยายที่ชอบมากเรื่องนึง ไม่ได้เปรียบเทียบนะ
แต่มันคิดถึงขึ้นมา คือชอบโทนเรื่องและโมเมนท์อะไรแบบนี้ 55 ไม่ค่อยมีใครแต่งคือมันดีอะ รู้สึกว่าเอ๊ยนี่แหละแนวนิยายที่ชอบ
เรื่องพี่ยูใจอ่อนเร็วไปมั้ย คือถ้านี่ไม่ใช่ตอนจบก็ว่าเร็วไป
ชอบให้ทรมาน 55 แต่พอเป็นตอนจบก็สมเหตุสมผลแล้วล่ะ
พี่เฟยคือดีมากเท่มาก เราติ่งมาก เมะสายแข็ง โอ่ยยยยยยกรี๊ดดดดดดังไปสามซอย รอคอยเรื่องหลักของพี่แกนะ
#ทำป้ายไฟ :mew1:
สุดท้ายขอบคุณมาก อ่านมาสามเรื่อง (ไม่นับเรื่องสั้น)
เราว่าเรื่องนี้เวสต์แต่งดีขึ้นมาก ชอบพาร์ทที่เวลาบรรยายความรู้สึกตัวละครมันเข้าใจได้ด้วยภาษาเรียบง่ายดี เสียดายที่มันเป็นแค่มุมมองของยูฝ่ายเดียว
ดีใจที่จะได้อ่านพาร์ทอินในตอนพิเศษ สนใจจะแต่งแบบ ก๊อดวิว บ้างมั้ย เราว่าเวสต์น่าจะทำได้ดี
ยาวมาก พอแระ รอผลงานคุณภาพเรื่องต่อไป :L2: :กอด1:
-
อ้าว END ซะแล้ว ไม่ทันได้รู้ตัว
ขอบคุณกะเรื่องราวของอินกับยูนะคะ
-
ที่บอกจะจบเราก็นึกว่าจบมาม่า จบเลยหรอ งือ
เราว่าพี่ยูไม่ใจอ่อนง่ายไปหรอกค่ะ
คนเราใจตรงกันมามัวแต่ถือทิฐิไปมามันเจ็บ
มันหน่วง มันทรมานเข้าใจ(เต๊ะท่าหล่อเอามือลูบหนวด)
แต่คนเขียนจบภายในตอนเดียวไงเลยดูสั้นไป แต่บรรยายได้ดีแล้วค่ะ
พีเฟยคนสวย เรื่องหน้าพี่จะเมะจริงหรอ
ขอเป็นเคะสายโหดไม่ได้อ่อ :impress2:
-
1+ ปลื้มปริ มากที่สุด :heaven ยูกะ อิน
-
น่าสงสารกันไปคนละแบบเนาะ :m15:
อินนี่เด็กน้อยจริงๆน้าา อย่างว่า คนมันมีปม
จริงๆแล้วนัทก็น่าสงสารล่ะ แต่ชดเชยที่ทำร้ายพี่ยูไม่ได้หรอก ชิ :m16:
ดีที่อย่างน้อยก็มาเฉลยอะไรให้ฟัง จะได้หมดเวรกันซะที :เฮ้อ:
พี่เฟยยยยยยยย *ชูป้าย* รอตอนของพี่อยู่เน้ออ
แต่........รอพาร์ทอินมาเล่าหลัง...มากกว่า :impress2:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ท่านพี่เวสส่งพี่เฟยมาาาาาาาา อกหักจากยูส่งพี่เฟยมาาาา เราจะรับไว้เองโฮก :a1: :a1: :a9: :a2:
-
พี่เฟยพูดดีส่งสามีไปให้ค่ะ
อย่างไงก็ต้องมีเมะกว่าาาา #จะให้เคะให้ได้เล้ย
ปล.อินยอมจริงดิ
จะผลัดกันหรอ เฮือก มันไม่ใช่แนวของชายยยย
ปล2.นิยายคุณเวสต์สนุกทุกเรื่องขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
ปล3.เรื่องต่อๆไปขอพระเอกอบอุ่นแบบเฮียบีมบ้างนะคะ คิดถึงอิอิ
-
กรี๊ดดดดดด พี่ยูมันนายปลาไหลหน้าใสใจทมิฬ เจ้าเล่ห์มากก กดอินนี่เราซะแล้ว ชายเหนือชายของจริง 55555 ดีแล้วที่พี่เฟยยอมถอนตัว ไม่งั้นตำแหน่งเมะสายแข็งที่พี่สั่งสมมาตั้งแต่สมัยเรียนอาจต้องมาพลาดท่าให้พี่ยูซะ เอิ่กๆ สนุกมากเลยย รอติดตามเรื่องพี่เฟยนะคะ ชอบบบพี่เฟยมากเลย :mew1:
-
:z3: ขอโทษจริงๆ เราทำใจให้อินเป็นรับไม่ได้อ่ะ :a5: ช็อคคาคีย์บอร์ด :a5:
-
กิ๊ดดดอ่ะ โอ๊ยยยพี่ยูมึงงงงง 555555555555555
ของแบบนีเ้มันต้องผลัดกันนน ใครหลับก่อนโดนรุก 55555555555
:hao6:
-
ฮ่อลลลล จบซะแล้วว ขอบคุณค่ะ
พี่เฟยกรี๊ดดดดดดดด(เกี่ยวไหม :ling1: )
เข้าใจกันแล้วเนอะ สงสารนัท เรื่องพี่เฟยอยากให้นัทเป็นนายเอก อิอิ :katai5:
-
จบได้ประทับใจมากค่ะ o13 o13 o13
จะรออ่านตอนพิเศษนะค่ะ
มาต่อไวๆนะค่าาาา :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
จบแล้วจริงดิ >< สนุกมากเลยค่าาาาาาา
เราชอบนิยายทุกเรื่องของ west เลย
ชอบพี่ยูมากๆๆๆ รักเร่เราก็ชอบมากค่ะ แต่เรา FCหมอยาอ่ะ ก็เลยปรี๊ดชนกันต์บ่อยมาก
รักเร่ รวนเร ลังเล เรรวน หลังๆนี่แถมค่ะ 555 ก็เค้าทีมพี่เอิร์ธอ่ะเนอะ
(ไม่ชอบอิตามินอย่างแรง อันนี้กระซิบนะคะ >_<)
กลับมาที่เรื่องนี้ต่อ อันนี้ความเห็นส่วนตัวนะคะ เค้าไม่อยากให้อินโดนพี่ยูกด
เค้าชอบแบบชัดเจนมากกว่า จะดีมากๆค่ะ ถ้าตอนพิเศษจะเป็นพี่ยูแค่ล้อเล่น
แล้วกลายเป็นเหมือนเดิม อันนี้เป็นหวังเล็กๆโดยลำพังนะคะ
ซึ่งก็ขึ้นกับคนเขียนแหล่ะเนอะ ว่าจะเมตตาน้องอินแค่ไหน 555
ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายดีๆให้ได้อ่านกัน สัญญาด้วยเกียรติยุวกาชาดว่าจะติดตามตลอดไปค่า
ปล. ยุวกาชาดนี่ เด็กสมัยนี้จะรู้จักไหมน้อ?? 555
-
จริงๆ อยากจะจบก็จบได้แหละ
แค่มันงงๆอ่ะค่ะ แบบเอ้าจบเหรอ แต่เคยเห็นนิยายที่จบแบบนี้ เราเข้าใจนะ
ไอ้เรื่องผลัดกันนี่ ก็ช็อคไปนะ แบบไม่ได้เกริ่นมาแต่แรก 55555 เรียลไปอ่ะ
สงสารนัท ชอบพี่เฟยยยยยยยย
พี่เฟยควรได้ยูอ่ะ พูดเลย
แล้วอินทรีก็ไปหาคนใหม่ กิกิ จริงๆเชียร์ให้เป็นงี้!!!!
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เอามือจิกแก้มเลย ตอนอินตอบว่า ยอม โธ่ เด็กน้อยยยยยยยยยยเอ๋ยยย :katai1:
แต่ที่ตกใจกว่าเดิมคือคำว่า END!! คือจบแบบไม่ทันได้รู้เนื้อรู้ตัวจริงๆ ฮ่าๆๆ
เราประทับใจเรื่องนี้มากเลยค่ะ คงได้แวะเข้ามาอ่านอีกหลายๆรอบแน่เลย
รักอินและยูมากๆ รักพี่เฟยด้วยยย ยังไงเรื่องหน้าเชียร์ขาดใจให้พี่เป็นเมะหน้าสวย o13
ขอบคุณ คุณ west มากๆเลยนะคะ adore you จริงๆ ณ จุดๆนี้
จะรอติดตามตอนพิเศษนะคะ ชีวิตหลังผ่านศึกของอินทรีน่าอ่านมากกก5555555555555
-
บอกตามตรงเลยนะ....เราไม่อยากให้จบเลย
เราว่าเรื่องมันยังเขียนต่อได้อีกเยอะอ่า แงแง อาจเป็นเพราะเราไม่อยากให้จบจริงๆ
...โอเคกับเรื่องที่อินโดนกดนะ แต่แอบแปลกๆนิดๆอ่า แต่ก็นะ เป็น รุก ทั้งคู่ จะได้เปรียบฝ่ายเดียวได้ไง ฮิฮ่า
อยากอ่านตอนยูกดอินอ่ะ คงจะ :hao6:
ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ!!!!!!! เอาซัก 20 ตอน ฮื่อออออ ไม่อยากให้จบอ่า
รู้มั้ยว่าทุกวันพุธเหมือนเป็นสิ่งที่ต้องทำคือกดเข้ามาอ่านเรื่องนี้ แล้วแบบ จบแล้ว อ๊ากกกกก ไม่จริง T__T เสียใจ
........รอหนังสือนะคะ........
-
คิดอยู่แล้วว่าอินต้องได้บรรยายบ้าง แต่ตอนจบนี่แบบ... พูดไม่ถูกค่ะ ขอตอนพิเศษเลยล่ะกัน 55555 จะได้เข้าใจความรู้สึกอินทรีหลังเสียตัว เอ้ย ความรู้สึกที่แท้จริงของอินทรี :hao6:
-
คืออึ้งไปเลย 5555555555
อินทรีผู้หยิ่งผยอง :katai2-1:
สำหรับความรักแล้วมันต้องไม่ใช่ฝ่ายหนึ่งวิ่งตามแต่อีกฝ่ายหนึ่งอยู่กับที่
มันต้องวิ่งเข้าหากันแบบนี้ค่ะ พอเจอกันแล้วก็ก้าวไปด้วยกัน
เป็นนิยายที่ทำให้ทุกพุธมีค่าค่ะ นับแล้วนับอีก เอ๊ะวันพุธหรือยัง 5555
เขียนดีจริงๆ จะมาแอบส่องบ่อยๆนะคะ เฝ้ารอตอนพิเศษ
ปล. +1 ค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ + o13
-
โอยยยยยยยยยยยยย หักมุมงี้เอ๋อมากนะบอกเลย
ก๊าวมากกกกก ตอนจบมีผญ.ทำหน้าฟิน แต่นี่อ้าปากค้างเรียบร้อยละ
พาร์ทนี้นี่อ่านช้ามากกกกกก สารภาพเลยว่าไม่อยากให้จบ นุ้งอินของควรจะพลิกกลับได้ตอนหลังสิ 555555555555555555
อินี่ยังไม่จบประเด็นนี้ 555555555 :a5: :a5:
-
พี่เฟยแม่งงง คำพูดพี่โคตรหล่อเลย :a5:
จบแล้วอ้ะ ฮือ อออ แต่ผลัดกันก็ดีนะแฟร์ๆ :hao3:
รอตอนพิเศษหลังอินเสียตัวค่าาา จุ๊กกรู้ววววววว
-
ส่วนตัวชอบตอนจบนะคะ ไม่รู้ซิว่าแบบนี้เรียกว่าจบห้วนมั้ย แต่เราอิ่มพอดีแล้วอะ ไม่ตกใจ ไม่ค้าง ไม่ได้หักมุมจนเกินไป ยิ่งคิดว่าจบแบบนี้ก็ยิ่งดี มันดูเป็นความรัก แค่ความรักที่สองคนมีต่อกันจริงๆ อยู่นอกเหนือกฎเกณฑ์ ให้อารมณ์แบบคน 2 คนรักกัน แค่รักกันก็พอ ไม่เห็นจำเป็นต้องแบ่งสถานะภาพให้เห็นอย่างชัดเจนเลย แบบนี้แหละดีแล้ว ชอบค่ะ ^^
-
จบได้ดีมากฟินนน
ไม่ได้ง่ายไปหรอก คนเราเอาเข้าจริง มากกว่านี้ ร้ายกว่านี้ยังอยู่กันไปรักกันไปต่อได้ ให้อภัยกันง่าย เพราะคำว่ารักไง
นี่เมื่อ ความรักยังมีทั้งเราเห็น เรามี จะยื้อไปทำไมให้เจ็บปวดใจเปล่า ความเจ็บปวดที่มีก็เก็บไว้ทำให้ความรักแข็งแรงดีกว่า
ปล. :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: ยูกดเหรอออออ :ling3: :ling3: อย่าทำแบบนี้ รับไม่ได้
-
เอิ่ม ขอทำใจแป๊บค่ะ...น้องอินของพี่ในที่สุดก็ไม่รอดพ้นเหรอ แต่อย่างว่าแหละ ความรักทำให้คนเรายอม อิอิ
ตามเรื่องนี้มาตลอด ชอบมากเลย
รอคอยตอนพิเศษค่ะ
-
หักมุมนะเนี่ย เหอๆ :v
-
พี่เฟยเป็นพระเอกกกกกกก
ไอ้น้องอินมันต้องโดนเอาคืนด้วยการเห็นพี่เฟยจุ๊บยูต่อหน้าต่อตา 555555
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องหนึ่งค่ะ
เรื่องนี้แอบเข้าใจความคิดตัวละครยากนิดนึง แต่พอนึกถึง quote ที่ยกมาเรื่องความบ้าบอในความรัก ก็พอจะนึกออกค่ะ
รอตอนพิเศษค่าาา
-
ทำใจไม่ได้ :m17:
-
ช่างเป็นตอนจบที่
:a5:
อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคค พี่ยูกดอินนนนนนน :ling1: แต่ก็นะมันไม่ได้สำคัญตรงนี้ มันสำคัญที่ใจที่มีให้กัน เรื่องความรักมันไม่ยากและมันก็ไม่ได้ง่าย ขึ้นอยู่กับคนสองคนที่รักกันว่าจะจัดการความรักของตัวเองได้ยังไง ดีใจด้วยที่เข้าใจกันได้ :กอด1: ต้องขอบคุณพี่เฟยใช่ป่ะ o18 แอบยกความดีให้นัทด้วยแล้วกัน นางคงคิดได้แล้วล่ะว่าที่ผ่านมา ตัวเองมีของดีอยู่กับตัวแล้ว แต่ไม่รู้จักรักษาเอาไว้ ก็จำไว้เป็นบทเรียนนะ :katai2-1:
ติดตามพี่เฟยต่อไปในเรื่องหน้าจ้า :mew1:
-
นั่นๆๆๆ มันต้องอย่างนั้นพี่ยู *ตบเข่าดังฉาดด*
น้องอินค่ะรู้จักยอม ความรักไม่จำกัดตำแหน่งฐานะหรอกลูก กร๊ากกกกก
แต่จะยอมกันจริงหร๊อออ ไม่ใช่สุดท้ายทีพี่ยูก็ยอมหรอกนะ 55555
แบบนี้พี่ยุไม่เรียกง่ายหรอก พี่แกเพิ่งเคยรู้สึกแบบนี้กับใครเป็นคนั้งแรก คงไม่แปลกที่ไม่รู่้จะจัดการความรู้สึกยังไง รักแล้วแยกกันทุกข์ทุกคนออยู่ด้วยกันแล้วสุขทุกคนจะแยกกันเพื่ออะไรเนอะ พี่เฟยเนอะ ....แต่แบบโอยยยพี่เฟยพระเอกในดวงใจ ป๊าดดดด แต่ละประโยคพี่แกกินใจจริง FC พี่เฟยนะฮ๊าฟฟฟ เลารักคุณณณ
จบแบบนี้ก็ดีนะ จบแบบยังมีอารมณ์(?)กรุ่นๆในใจ ดีกว่ายืดๆไปให้หมดฟิลความฟิน จบแบบนี้แหละดี ให้อารมณ์เรียกร้องตอนพิเศษได้ดีออกกกก ที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของตอนพิเศษให้อะไรๆมันสมบูรณ์ยิ่งขึ้น เช่นต้่างฝ่ายต่างเสียตัว เสมอเท่าเทียมไรงี๊ กร๊ากกกก
สุดท้ายย ขอขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่ทำให้วันพุธเป็ยวันกลางอาทิตย์ที่แสนน่าเบื่อหน่าย กลายเป็นวันที่ต้องนั่งเฝ้ารอและสุดท้ายก็ได้มีความสุขสนุกกับมันนะคะ เลิฟฟฟฟฟ รักWest อ่านทุกเรื่อง ซื้อทุกเรื่อง มี2เวอร์ยังซื้อ fcทุกเรื่องงงอวดการเป็นแฟนคลับสึดๆ กร๊ากกก
-
แอบอึ้ง พี่ยูจะรุกอิน ตั้งใจเลยใช่ไหมเนี่ยพี่ยู
แต่รู้สึกว่าพี่ยูเหมาะกับรับมากกว่าอะ
ตอนจบแล้วเร็วจังเลยคะ ชอบเรื่องนี้มากจะรอตอนพิเศษนะ
-
จะมีหักอีกมุมรึเปล่า จบได้ถูกใจจริงๆ o13 o13 :katai2-1: :katai2-1:
ขอตอนพิเศษได้ก็ดีเนอะ :mew1: :mew1:
-
พี่ยู ทำไมกลายเป็นคนเช่นนี้ไปได้
หลอกแอ้มอินเปล่าพี่ 555+
อินเอ๊ย อย่าลืมเอาคืนที่เสียไปล่ะ 5555+
-
:katai2-1: :katai2-1: ถึงหน้าพี่เฟยจะสวย แต่ใจพี่เฟยหล่อลากดินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
อยากได้มาเป็นของตัวเอง!!! :hao6:
-
พี่ยูมาเหนือเมฆสุดๆ ฮ่าๆ
น้องอินเอ๋ย เสร็จ
รอดูมุมอินหลังเสียตัว ก๊ากๆๆๆๆๆ
-
ชอบพี่เฟยมากเลยคะ คนอะไรกวนได้น่ารักมากๆๆอะ แต่ตอนนี้ที่เราไม่ชอบเลยคือนัทอะ แบบทำใจชอบไม่ลงถึงจะมาคุยกับยูใก้ไปหาอินกะเถอะ เราว่ายูก็ไม่ได้ใจอ่อนเกินไปนะออกจะใจแข็งมากกถ้าพี่เฟยไม่ช่วยดันคงอีกนานอะกว่าจะคิืนดีกับอิน สรุปพี่เฟยเป็นนางฟ้า เลิฟ ปล จะบอกว่าใจเต้นมากๆ เบื้องหลังการเสียตัวของอิน ไม่คิดว่ายูจะขออิน...นะเนี่ย
-
ตอนจบ...ห๊ะ...อ้าวจบแล้วหรือหักมุมซะ
เฮ้ยอินนายอย่ายอมง่ายๆดิ....พี่ยูนี่ได้ทีเลยอ่ะ :hao7:
พี่เฟย...อร๊ายยย...เริ่ดค่า รอพี่เฟยนะคะ :mew1:
-
ตอนแรกก็อ่านมาเศร้ามาก ซึ้งมากน้ำตาจะไหลบนรถเมลล์ละ
พอมาเจอตอนจบนี่แบบโอยยยยนั่งยิ้มคนเดียว
สุดท้ายน้องอินก็ตกเป็นของพี่ยูวววววว มันก๊าวแท้ๆ เขิน ๆ
รอเรื่องต่อไป นะะะะ :p
-
มโนเองว่าสุดท้ายอินก็พลิกกลับมา
-
ตอนจบดีแล้วค่ะ
แต่ Plzzzz เค้าขอตอนพิเศษ
-
พอมาถึงตอนจบ แอบคิดเล็กๆอยู่เหมือนกันว่า พี่ยูจะยอมตลอดๆจริงๆหรอ 55555
จบแล้ววว ชอบเรื่องนี้มากค่ะ
ฮา พี่เฟย์มากกอ่ะ กำลังอินๆเลย
“เหอะ มิดลำมากี่รอบแล้วบอกเข้ากันไม่ได้"
-
จบซะแล้ว เราชอบนิยายเรื่องนี้มากๆเลย รู้สึกว่าทั้งอินและยูเป็นตัวละครที่มีสเน่ห์มากๆ ไม่แปลกที่จะมีคนมาชอบเยอะแยะ ขนาดเราอ่านเรายังหลงรัก
คุณเวสคงความเป็นอินและยูได้ดีมากนะคะ ตั้งแต่ต้นเรื่องถึงจบเลย อีกอย่างเราชอบมุมมองความรักและการใช้ภาษาของคุณเวสนะ ตรงใจเรามากเลย
สนุกและประทับใจเรื่องนี้จริงๆ เค้าจะรอรวมเล่มนะ อิอิ
ปล. พี่เฟยแย่งซีนตลอดๆ 555 แต่ก้อรักนะ จะรอเรื่องหลักของพี่เฟยค่ะ ยังไงก้ออยากให้คงความเป็นเมะหน้าสวยของพี่เฟยไว้
:กอด1: สู้ๆนะคะคุณเวส จะคอยเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
น้องอินของพี่ 5555555
แพ้ทางพี่ยูตอนจบเหรอจ๊ะ
กรี๊ดด >.<
-
จบแว้ว~~~~
เรื่องนี้พระเอกคือยูสินะ 555
ช่วงหลังๆรู้สึกอินบทน้อยพิลึก
โดนพี่เฟยแย่งซีนหมด
ตอนใกล้จบก็ยังแอบหวังว่ายูจะออนท๊อป :-[
-
จบดีมากค่ะ
โดยเฉพาะตอนที่ให้พี่ยูกดอินนี่
โครตดีดี๊เลย ฮ่าๆๆๆ(สมใจคนอ่าน)
:hao6:
-
ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ อินทรีของพี่!!!!
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ปาดน้ำตาออกจากแก้มสามที ฮืออออออออออออออออออ
โอเค เลาเข้าใจ เลาเข้าใจเพราะรักถึงยอม เลาเข้าใจจจจจจจ
ดีกันได้ก็ดีแล้ว พี่เฟยพระเอกมาก เลิฟเลยค่ะ
แต่แสนดีแบบนี้บทที่ได้ก็เป็นแค่พระรองในซีรี่ย์เกาหลี (ฟีลคล้ายๆ อูบินในดิแอร์ (ว่าไปนั้น ไม่เคยดูหรอก แต่เห็นเค้าพูดมา กร๊ากกก)) ไม่เป็นไรนะคะ รอคนเขียนเปิดเรื่องใหม่ (แต่ทำไมถึงอยากให้นางโดนกดละเนี้ยยยยยยยฟฟฟฟฟฟ TAT) ถถถถ55555
อยากอ่านพาสของน้องอินเหมือนกันค่ะ
แล้วก็รู้สึกว่า พี่ยูร้ายนะยะ!! มาง้อแล้วฉุดน้องลงโซฟาแบบนี้เลยหรอ!
นี่แอบหวังลึกๆ (เป็นความหวังเดียวที่เลายังมีอยู่ #ผิดส์) ว่าหลังจากคำว่า end แล้วฉากที่เกิดขึ้นต่อมาคืออินทรีเป็นฝ่ายพลิกพี่ยูลงเตียง กร้ากกกกกกกกก
จากนี้ไปก็ให้เรื่องที่ผ่านมาเป็นแค่บทเรียนล่ะกันเนอะ ทะเลาะกันได้แต่อย่าโกรธกันนานแบบนี้อีกเลยนะ รักกันไว้เถิดเราเกิดร่วมแดนไทย (อ้าว? ไม่เกี่ยว) 555555555555555
ยังไงก็ตาม.. รอตอนพิเศษ รอเรื่องต่อไป รอพี่ธันกับหมอปอ และรอตอนพิเศษน้องอินอีกที ฮ้าาาา :hao7:
คีพไฟท์นะคะ!! ^^
ปล.กลับมาดิท เมื่อตะกี้เห็นคอมเม้นท์คุณ bulldog17 แล้วแอบเห็นด้วยเบาๆ ค่ะ ฮิ๊ย๊ะ! อยากเห็นพี่ยูออนทอป! >.,<
-
เอาจริงดิ :ling3:อินทรีของเจ่ :hao5:
ปล.รอรวมเล่มค่ะ
-
ตอนพิเศษเถอะน้าาาาาาาาา
อยากเห็นพี่ยูหวานกับอินนน
-
จบแบบหักมุมจริงๆด้วยยย :hao7:
ห้วนไปหน่อยค่ะแต่ก็โอเคนะเพราะว่ามีตอนพิเศษ
รอคอยตอนพิเศษค่ะ :mew1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
สรุปว่าเรื่องนี้ พี่เฟยคือตัวเอกชิป่ะ555+
-
น้องอินก็เป็นของพี่ยูตอนจบสินะคะ :katai2-1:
โอ้ยยย เค้าอยากได้ตอนพิเศษ งั่มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :heaven
อยากให้พี่ยูออนท็อปบ้างง :hao6:
-
น้องอินน่ารักกกก (กรี๊ดดด)
น้องอินนี่รับในสเป็กเลยค่ะ...(ค่ะ รับ ไม่ใช่รุก (เขิน) :o8:)
คู่นี้น่ารักจังค่ะ ชอบ โอยพลาดไปได้ยังไง :-[
-
สรุปพี่เฟยแมนเกินหน้าตา และอินเป็นรับ(จนได้ :a5:)
ขอบอกตรงๆว่าอึ้งมากกกกก ไม่คิดว่าอินจะโดนกดจริงๆ
หักมุมเป็ฯพี่ยูออนท๊อปได้มั้ยอ๊าาา
ถึงแม้นิสัยอินจะดูสาวแบบอารมณ์แปรปรวณ แต่แบบ....มาสลับตำแหน่งกันมันก็....
แต่เราเคารพการดำเนินเรื่องของคนแต่งนะ
แต่เค้าแค่ช๊อคเบาๆเท่านั้นเอง แฮะๆ
ปล.ดีใจที่กลับมารักกัน เข้าใจกัน แล้วก็ขอตอนพิเศษ เยอะๆเลยนะ แก้ใจหายที่นิยายจบเสียแล้วว
-
เด็กไม่ดีต้องโดนเอาคืน
ยูทำดีมากอินอ้อนเป็นเด็กๆเลย
พี่เฟยผู้แสนดียูก็ไม่ได้กินแถมถูกอินต่อยคนเขียนต้องปลอบใจหนักๆ
-
พี่เฟยอกหัก น่าฉงฉานอ่า
ยินดีกับน้องอิน พี่ยูมาหาแล้ว
-
:laugh:
จบได้เริ่ดมากๆคร่าาา 5555+
รู้สึกสะใจแปลกๆ
ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับนิยายดีๆ ภาษาสละสลวย เรื่องนี้ :pig4: :L2:
-
คือจะบอกว่า จบดีแล้วแหละ ไม่งอลน้อยไปหรอก แค่นี้ก็พอแล้ว อย่างที่เฟยพูดนะแหละ ต่างคนต่างรัก แต่ทำไมต้องทำร้ายจิตใจพี่เฟยของเค้าด้วย อันนี้ยอมไม่ได้ คือแบบ จากใจนะ ยูทิ้งไอ้เชี่ยอินเหอะ แล้วมองพี่เฟยบ้าง แต่ก็นะเข้าใจแหละ เห้อ เซง แต่คงไม่ได้สินะ (อยากรู้ว่ามันเป็นแผลแกล้งงอลแล้วจับอินกดปะ คืออยากรู้จริง ๆ นะ แต่ชอบอะ 555)
-
ยูกดอินนน กรี๊ดดดดด เราอยากให้กดมานานแล้วว
แบบว่ารู้สึกว่าอินมุ้งมิ้งมากก การกระทำถึงจะแย่แต่แบบ โอ้ยยยยยย น่าร๊ากกกก
เข้าใจกัน เราก็มีฟามสุข :-[
ปล.เค้าขอตอนพิเศษเยอะๆน้าาา :mew1:
-
โถน้องอิน มาเสียซิงเอาตอนจบเนี่ย
ขอตอนพิเศษหวานๆ ด้วยนะคะ :กอด1:
-
จบดีละค่ะกระชับดี รอตอนพิเศษนะคะ
-
จบแล้วววววววววววว
และแล้วก็พบคำตอบว่า ทำไมเรื่องนี้ถึงชื่อนี้ อิอิ
รักเลย
ชอบมากกกกกกกกกก
ชอบตอนพี่เฟยสอนยู ในขณะที่ต่อโมเดลมากกกกกกกก
ทิฐิ ถือไปก็หนัก ปล่อยวางบ้างก็ได้
ขอบคุณมากๆ นะครับ
ถ้ามีตอนพิเศษจะดีมาก ฮ่าๆ
ปล.รออ่านเรื่องพี่เฟยครับ
-
ไม่จริงชะ พี่ยูเอาจริงดิ ไม่ดีม้างงงงง
จบแย้ววว ขอบคุณนะคะสนุกมากเลย ชอบๆ ติดตามผลงานต่อไปคร้าาา
-
o22 ช็อก.......ผลัดกันจริงดิ ไม่อยากเชื่อว่าอินจะยอม ม่ายยยย
ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายดีๆ +1
อยากให้เรื่องหน้าพี่เฟยโดนกด5555
รอตอนพิเศษค่ะ ไม่รู้ว่ามีรวมเล่มรึเปล่าอยากให้มีจัง
รอHappy birthday ProjectของHermitนะคะ :mew1:
-
ถามเรา..เราว่าเราชอบดราม่าแบบเรื่องนี้นะ แต่ไม่เอามากกกก
แบบเรื่องนี้กำลังโอเคเลยค่ะ
แล้วก็เราชอบเรื่องแบบ เมะปะทะเมะ สนุกมากๆๆๆๆ รอตอนพิเศษ
และรอเรื่องของพี่เฟยด้วยค่ะ
-
อ่านถึงฉากจบ
จิกหมอนแทบขาด
อร๊ายยยย
ฟินเวอร์!!
-
อยากอ่านเรืีิงของพี่เฟย !!!!
ขอบคุณคร้าบบบบ
-
อ่านแล้วกริ้ดพี่เฟยมากกกก แย่งซีนสุดๆ ลงทุนโดนต่อยเลยนะนี่ หลังจากนี้ต้องตอบแทนหนักๆหน่อยนะยู อิอิ
ตอนจบเหมือนจะห้วนถ้ามันธรรมดาๆ แต่ได้ความหักมุมมาทำให้มันกลายเป็นตอนจบที่ทำคนอ่านอารมณ์ค้างมากค่ะ อมยิ้มสุดๆ ในที่สุดอินก็เสียตัวมั่งแล้ว 555+
รออ่านตอนอินมาบรรยายพี่ยูรุกค่า อิอิ แผนสูงนะพี่ยู
-
ชอบคำพูดพี่เฟยที่ว่า "เหอะ มิดลำมากี่รอบแล้วบอกเข้ากันไม่ได้เนี่ย..." มากเลยค่ะ
แบบว่าโดนใจมาก! เป็นการตอกกลับคนที่เลิกกันแล้วบอกว่าเข้ากันไม่ได้มาก! 55555
แต่จบเร็วจัง T-T ขอตอนพิเศษซัก10ตอนได้มั้ยคะ? 5555
ปล.เค้ารอเรื่องพี่เฟยอยู่น้าาา
-
จบแล้วเหรอ
แต่จบได้ดีเลยค่ะ โดยเฉพาะน้องอินเสียตัว แม่ยกถูกใจ
:laugh:
-
อินทรี....จะน่ารักไปไหนเนี้ยยยย!!!!!!
เสร็จพี่ยูซะงั้น :hao6: :hao6:
หลงรักเฟยยย!!!!!นายจะแมนไปไหน
รอตอนพิเศษค่ะ
-
ช็อกตรงเปลี่ยนพระเอกตอนจบพอดี หักมุมมาก แต่สนุกมาก
ตอนจบไม่ห้วนนะคะ ถ้านับเวลาแล้วก็เป็นเดือน กว่าจะคืนดีกัน
จะรออ่านตอนพิเศษของอินค่ะ จะได้เยียวยาอาการช็อกไม่ทันตั้งตัว
-
จบแล้ววว เสียดายยย :hao5: แต่สนุกมากค่าาา
ยูจังกับอินทรีน่ารักมากเลยยยย ต้องบอกว่าพระเอกที่เป็นตัวจริงคงเป็นพี่เฟยคนสวยยย :z6: <<<โดนเฟยถีบ
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน
รอตอนพิเศษค่าาาา
:L2: :pig4:
-
จบแล้วจริงๆเหรอ แอบเสียดายเหมือนกันนะ สนุกมากเลยเรื่องนี้
ว่าแต่หักมุมจริงๆเหรอ ไม่แน่นะ ตอนพิเศษอาจจะเป็นอินรุกพี่ยูเหมือนเดิมก็ไดั
รอตอนพิเศษอยู่นะคะ
-
พี่เฟยคือเท่มาก หล่อมาก ขอเรื่องพี่เฟยเหอะ
อยากกรี๊ดพี่เฟยแบบเต็มๆ
ส่วนเรื่องที่หักมุมสุดๆ อินยอมเป็นรับ สำหรับเราโอเคนะ
แต่อย่าบ่อยเหอะ อยากได้พี่ยูออนท็อปมากกว่า (กรี๊ดดดดด)
-
พี่ยูทำเอาช็อกไปเลย :laugh:
แต่ยินดีด้วยนะคะ รักกันเหมือนเดิม แถมได้กลับมารุกอีกครั้ง :m20:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ ชอบมาก รออ่านผลงานเรื่องต่อไปนะคะ :กอด1:
-
พี่เฟย <3
แหม...อินเอ๋ย พลาดละอิน
-
ตอนสุดท้ายอินทรีดูเป็นนกน้อยในกำมือพี่ยูชอบกล ออร่าเมะหายหมด ๕๕๕๕๕
แต่ตอนอินทรีตัดพ้อนี่ก็น่าสงสารจริงๆค่ะ จิร้องไห้ตาม พี่ยูไม่ได้ให้อภัยง่ายหรอกค่ะ
เป็นหนูหนูก็ยอมค่ะ ๕๕๕๕
ส่วนพี่เฟย นี่เป็นดีที่เสียสละแค่พี่ยูไม่พอ ยังต้องเสียสละหน้าสวยๆมาโดนต่อยอีก รอติดตามเรื่องพี่เฟยค่ะ
อยากรู้เรื่องราวเมะสายแข็งหน้าสวย นี่ภาวนาให้มีคนมาล้มพี่แกอยู่ทุกวันนะคะเนี่ย ๕๕ :hao3:
ขอบคุณพี่เวสต์นะคะที่เขียนนิยายสนุกๆให้ติดตามตลอด รอซื้อเรื่องนี้แล้วก็รอติดตามเรื่องอื่นๆนะคะ
รอตอนพิเศษเรื่องนี้ด้วยค่ะ :กอด1:
-
ชอบมากโดยเฉพาะ
"Even more than anyone that you adore can"
เรารู้สึกว่าเป็นการเล่นคำที่โคตรเก๋เลยค่ะ,
อ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบ พล็อตเรื่องนี้แปลกดี ตั้งแต่ แฟนใหม่ของแฟนเก่ากับแฟนเก่าของแฟนใหม่
คุณ west ไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆ ทั้งการบรรยายเรื่องราว และสำนวนภาษา
แม้ตอนจบจะหักมุมแบบเหวอไปนิดนึงแต่ถ้าเอามาหักลบกลบหนี้กับเรื่องราวที่ผ่านมาทุกตอน
เราก็ยินดีจะยอมรับ และให้เป็นนิยายอีกเรื่องที่เราชอบค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
เป็นกำลังใจให้และจะคอยติดตามผลงานต่อไปนะคะ
ปล. พี่เฟยโผล่มาไม่กี่ตอน แต่ทำให้กรี๊ดสลบได้ทุกตอนค่า
**ดิทๆ (เพิ่มอีกนิด)
ชอบสรุปสุดท้ายในตอนจบด้วยค่ะ
เพราะจริงๆแล้ว..ยูยังไม่เคยพูดว่ารักอินเลยสักครั้งที่ผ่านมา
ให้สิบดาว :)
-
ช็อคแพร้บบบบค่ะ คืออินทรีโดนกิน อ้ากกกก มันเป็นไรที่ไม่คิดไม่ฝัน อ่านเมื่อคืน
และคิดต่อไปทั้งวันเลยค่ะ อืมมมม นะ แต่ที่จริงสมัยนี้เขาก็ผลัดกันรุกรับ แต่ยังไงก็อยากให้อินรุกนะ
คืออีอันนี้เซอร์ไพร์สไม่แพ้เรื่องนัทเลยค่ะ 5555
พี่เฟยคือศาสดาค่ะ ที่พูดมาคือมันเฉลยทุกสิ่ง เป็นพาร์ทจบที่ดีนะคะ เคลียร์ทุกประเด็นเลย
พี่เฟยแม่มเท่ห์ ตัดบทแกทิ้งเห้อ ไม่งั้นอิน้องอินโดนขโมยซีนหมดตรูดแน่ เด็กง้องแง้งเหลือเกินคนนี้
แต่พี่ก็รักน้องอินนะครับ พระเอกในดวงใจค่ะ ถึงร้ายก็รัก อย่างที่พี่พูด รักที่เสียสละอ่ะมันไม่มีจริงหรอก
มันต้องแย่งชิงเว้ยถึงจะได้มา ดูแบบยูนี่คือนางพญาเจ้าป่าเจ้าเขาค่ะจุดนี้ เป็นต่อทุกอย่าง
แต่ที่จริงเขาก็แพ้กันและกัน และฟีโรโมนพลุ่งพล่านทั้งคู่
โถ พระเอกฉันหัวเหอหน้าตาทรุดโทรม ความรักทำให้คนอ่อนแอจริงๆ รู้สึกไม่มั่นใจไปซะหมด
บางครั้งก็แอบหมันไส้ในความเป็นต่อของยูเบาๆ ยูแบบดูอยู่ได้ แต่อิน้องอินมันอยู่ไม่ได้อ่ะ
ชอบที่พี่เฟยบอกคงไม่มีใครบ้ารักยูแบบอินและนัทแล้ว ส่วนอินก็ยากจะมีใครมารักแบบที่ยูรัก 555
อินยอม ยอมทุกอย่าง ยอมจนคนอ่านช็อค ขอแค่ตอนเดียวได้ป่ะฮับ 5555
พี่เฟยขาไปเป็นพระเอกหรือนายเอกดีของเรื่องหน้านะคะ คือพี่ใจหล่อแถมยังหน้าตาสวยมากฮ่ะ
เอาจริงๆ ใคร๊จะเอาแกอยู่เนอะ น่าติดตาม เอ กับนัทนี่มีไปต่อไหม เฟย นัท ดูแบบมีอะไรๆ แปลกๆ
คือพอน้องนัทมันถอดเล็บออกก็พอมีความน่ารักบ้างน่ะนะ
ตอนพิเศษ อินทรีไซด์ กีสสสสสสสสสสส 18 ตลบ มันคือความฝันค่ะ อยากอ่านอินทรีไซด์ม้าก
ไอ้ความรักความหลงความคิดเค้าที่มีต่อยูเนี่ย คนอ่านว้อนนท์มากค่ะ
ขอทั้งตอนจีบกันและตอนหลังจากตอนจบด้วยได้มั้ยคะ แบบขอหลายๆ ตอน โลภค่ะ
ขอบคุณนะคะ รอติดตามตอนพิเศษค่ะ รักเรื่องนี้มาก
เป็นกำลังใจกับผลงานใหม่ของ west ด้วยค่ะ
-
ขอช๊อคแปบบบบ ไม่น้าาน้องอิน
พี่เฟยขโมยซีนสุดๆค่ะ เท่ห์ได้ใจจริงๆ
-
ห้วนไปนิดอย่างที่ว่ามา
แต่ก้ทำได้ดีมากคะ
-
อินเปิดตัวแรง
รับ..เป็นคนใหม่
สุดท้ายก็เสร็จยู..จนได้
:haun4:
อินทำหน้าที่ได้ดีกว่านัทมั้ย
ยูบอกโหน่ยยยย
:impress2:
-
ห้วนไปมั้ยก็คงนิดนึงค่ะ
แต่มันดีมากแล้ว
ความรู้สึกตอนอ่าน เป็นไงรู้มั้ยคะ
น้ำตาซึมๆค่ะ แบบอธิบายไม่ถูกว่ามันซึมเพราะอะไรหรือใคร
สงสารอินนะคะ ทุกครั้งที่โกรธหรือทะเลาะ เหมือนนางพร้อมจะร้องไห้ให้พี่ยูได้
มาเอะใจตอนนี้ว่าเอ๊ะ ทำไมน้องอินเคะจัง 5555
ทุกคนมีเหตุผลของตัวเองที่สุดท้ายแล้ว มันก็มีเรื่องที่เข้าใจได้
จบแบบไม่ค้างคานะคะ แบบโอเคกับทุกอย่างที่เป็นไป
ทุกคนก็เป็นมนุษย์นี่คะ เลยเห็นมุมที่ดูงี่เง่า บางทีขัดใจคนอ่านได้จากตัวละครเกือบทุกตัว
เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว มันเลยน้ำตาซึมไง
รอเรื่องพี่เฟยนะคะ ดูนางเป็นเมะสายแข็ง ที่เชียร์ให้ได้ให้โดนซักที จะสนุกมาก
ปล.ลิง เรื่องแนวโตๆมุ้งมิ้งๆแบบพี่พอร์ชพี่อามก็น่าสนุกนะคะ เก็บไว้เป็นพล็อตทีค่ะ 5555555
เป็นกำลังใจให้คุณเวสท์ค่ะ o13
-
ห๊ะ! อินถูกผลักลงบนโซฟา!
ไม่นะอินนนนนนนนนนน
อยากบอกว่าเริ่มเรื่องมาเนี่ย ชอบอินมว๊าก ไม่ว่านางจะทำอะไรที่ดูเลวทรามแค่ไหน ก็ให้อภัยเสมอ เข้าข้างสุดๆ เพราะเชื่อว่านางต้องมีเหตุผล
และเหตุผลมันก็คือ
รักยู
ถึงกับตั้งให้อินเป็นหนึ่งพระเอกในดวงใจ
แต่ตอนจบมันหักมุมเกินไปแล้ว!!!
หรือเพราะเปลี่ยนอารมณ์ปุ๊บปั๊บเกินไปเลยรู้สึกไม่ค่อยไหลลื่น ไม่ได้มีอารมณ์คล้อยตามพี่ยูให้รุกอิน หรือให้อินมันยอมรับเท่าไหร่นะ
หวังว่าตอนพิเศษอินจะไม่สาวแตกนะคะ T_T
นิยายเรื่องนี้สนุกมากค่ะ ภาษาดี อ่านแล้วไหลลื่น ชวนติดตามค่ะ
รอผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ตอนจบอินเคะแตกมาก
-
อ่านๆไปนี้ เหนื่อยจะฟินคู่นี้
จะขยันยอดกันไปไหน
ใจเต้นแรงตลอดๆ
-
จบแล้ว
Happy ending!!
สนุกมากเลยครับผม,,,,
-
สนุกดีนะ
ฝีมือแล้วล่ะ ผูกปมไว้ดีอยู่แล้ว โดยเฉพาะตัวนัท
แต่มันก็วนลูปอยู่นั้น ไม่เชื่อใจ ไม่ไว้ใจ ไม่น่าจะจบรักกันได้เนอะ ไอ้คู่นี้
จบไม่ห้วนหรอก แต่ไม่ถูกใจแค่นั้น
เข้าใจว่าปูทางมาว่ารุกกะรุกแหละ
แต่หลายตอนก็ทำให้ลืมไปแล้ว ว่ายูมันรุก
พออยู่จะมาขอทำบ้างเลย งงๆ
อ้อ ตอน nc ไม่โฮกเลย เรื่องน่าขอโฮกๆนะ
แต่ตอนเขาจีบกัน เราเขินตัวบิด ไม่มีไรมากแต่รู้สึก เขินจะตาย
ขอบคุณนักเขียนมาก เขียนเรื่องดีดีให้เราอ่านตลอด
รออ่านเรื่องต่อๆไปนะ
:กอด1:
-
เคลียร์กันเรียบร้อย ยูแอบได้กำไร :o8:
พี่เฟยออร่าพระเอกมาก :pig4:
-
ตอนจบแบบนี้เราชอบนะ รุกเจอรุกมันก็ต้องผลัดกันรับดิ อ่านมาทั่งเรื่องเนี่ยเชียร์ให้เลิกกับอินจริงๆเหมือนกัน คิดมาตั้งแต่ต้นเรื่องเลยว่าไม่อยากให้ยูใจอ่อน แบบค่อนข้างรับไม่ได้ที่ยูจะเป็นรับ เสียดายเคะที่ใจดีอบอุ่นรักครอบครัวง่ะ
-
พี่ยูกลับมาสายเดิม ไชโย 555
ตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่อง รู้สึกอยู่ไม่กี่อย่างค่ะ 555
เราชอบพี่ยูมากกกกก ชอบคาแรกเตอร์ ความคิด การกระทำ // แอบหลงไปเองว่ามีคนแบบพี่ยูจริงๆ ><
ถ้าให้โหวตตัวละครประจำปี หนูจะเลือกพี่ :-[
ในความรู้สึกเราก็คือ พี่ยูดูเป็นคนในโลกความจริงมากๆ
ตอนจบก็ดีแล้วค่ะ เพียงแต่เรารออ่านรวบยอด เพราะกลัวมาม่า :sad4:
พี่เฟยก็ชอบ พี่แกดูแมนที่สุดอ่ะ >< เป็นหนึ่งในหลายๆคนที่หลงรักพี่แก
และรอตามเรื่องต่อไป
แต่มีอย่างนึงคือ ตั้งแต่ต้นจนจบ
เกลียดพระเอกค่ะ 555
นัทอ่ะ ทุกคนเกลียดอยู่แล้ว
แต่เราเกลียดอินทรีมากกว่า ข้อหาทำพี่ยูเสียใจ
สงสัยเราจะอินเกินไป 555
ขอบคุณสำหรับนิยาย และยกป้ายรอเรื่องพี่เฟยนะคะ :pig4:
-
สนุกมากเลยค่ะ แต่จบเร็วไปหน่อย
ชอบเรื่องนี้มากเลย ถ้ามีเงินจะอุดหนุนแบบเป็นเล่มนะคะ
จากผลงานที่ผ่านมาของคุณเวสต์เราชอบเรื่องนี้ที่สุดเลยค่ะ
ตัวละครดูมีมิติ เราเชื่อนะว่าถ้าคนมันรักโดนหลอกอีกเป็นร้อยเป็นพันครั้งก็จะยังรัก
แต่เคืองอินนิดๆที่ทำทุกอย่างให้ยุ่งยาก แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้อินกะพี่ยูคงไม่ได้รู้จีกกันเนอะ
-
จบแล้ววววววว จะบอกว่าสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ
ชอบอะ ชอบทั้งพี่ยูและอินทรีเลย ยิ่งตอนอินจีบพี่ยูนะ
อ่านไปแบบปากหุบยิ้มไม่ได้อะบอกเลย ฮ่าๆ
แต่พอช่วงดราม่า โอย ปวดตับ เราเครียดแทน
เลือกข้างไม่ถูกด้วย ไม่รู้จะเอนฝั่งไหนดี
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ขอสารภาพว่าแอบถือหางอินทรีนิดหน่อย
เราว่าพี่ยูหนีปัญหาไปนิด ใจดีไปหน่อย คิดน้อยไปสักนิดนึงอะ
แต่ก็ใช่ว่าอินทรีจะถูกนะคะ คนนี้ก็เกินไปในเหมือนกัน
โล่งใจมากกลัวทั้งคู่จะไม่ได้คืนดีกัน
ตอนจบจบห้วนๆไปสักหน่อย แต่ก็โอเคแล้วค่ะ
ถึงจะเคยคิดอยู่เหมือนกันว่าพี่ยูจะต้องหาทางตะปบกลับบ้าง
แต่ไม่คิดว่าจะทิ้งท้ายกันให้ช็อคนิดๆแบบนี้ ฮ่าๆ
ต่อจากนี้ก็นับแต้มกันเอาแล้วกันเนอะ ว่าใครจะยังไง
ยังไงขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ รอตอนพิเศษค่ะ
-
อ่านแล้วนิสัยทั้งคู่พอๆกันจริงๆ
อิน นิสัยเด็ก เอาแต่ใจ งี่เง่า ตรรกะความคิดป่วงมาก
ยู ใจดีไปทั่ว พระเอก งี่เง่าพอๆกัน
แต่สนุกดี ขอบคุนคับคนแต่ง
-
อื้อหือตอนจบ ไม่คิดไม่ฝันว่าอินทรีจะเสียตัว
แหมะ พี่ยูแอบร้ายนะคะเนี้ย วางแผนไว้แล้วละสิ
อินทรีจ๋ายอมๆพี่ยูเถอะเน้อะ ตัวเองทำเขาเสียใจมากเลย
จบแล้วจริงๆอะ เร็วจัง ชอบบุคลิกแบบพี่ยูมากๆเลย
แต่ไม่คิดไม่ฝันว่าพี่ยูจะเสียบอินทรีจริงๆ ฮาาา
รอตอนหน้านะคะ หวังว่าอินทรีคงไม่ระบบเนอะ
พี่ยูออกจะน่ารักขนาดนี้
-
พึ่งอ่านจบ สนุกมากกกกค่ะ
ทั้งยูและอินน่ารักกกก
อินจะมีมุมง้องแง้ง งอน นอยด์ น้อยใจ บลาๆ
มีมุมที่ดูเป็นเด็กเอาแต่ใจ แต่ก็รับรู้ได้ว่าอินรักยูมาก
ส่วนยูก็คนดี น่ารัก ใจดี คิดว่าไม่แปลกที่อินจะขี้หึงขนาดนี้
ตอนทะเลาะกันก็เศร้าาา สงสารอิน T-T คืออินก็มีส่วนผิด แต่ใจอ่อนง่ะ55555
เอ๊ะ!! หรืออินคือเคะที่แท้จริง หรือผลัดกัน 5555
แต่ที่แน่ๆขอกรี๊ดพี่เฟย โดนใจมากค่ะ <3
อยากบอกว่าจริงๆเชียร์พี่เฟยเคะนะ 555555
เห็นบอกว่าพี่เฟยเมะสายแข็ง แต่ก็ยังหวังว่าอาจจะเจอเมะสายแข็งกว่า5555555
แต่ไม่ว่าพี่เฟยจะสายไหนก็ขอติดตามค่าาาา
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่ะ (:
-
คาดว่าอินโดนยูจับกดแล้วคงสาวแตก 5555555555
เอาน่า ถ้าไม่อยากเสียยูไปก็ยอมๆไปนะอินนะ
ลองเป็นฝ่ายรับดูบ้าง เพิ่มสีสันให้ชีวิต :laugh:
-
ใช้เวลาอ่าน 1 คืน กับ 1 วัน เกือบ 24 ชั่วโมงละ คงอ่านได้เร็วกว่านี้
ถ้าไม่เผลอหลับไปตอนตี 3 แถมมีงานวันเสาร์ซะอีก (ต่างจังหวัดก็เงี้ย ไม่ได้หยุดงานกับเค้า)
ที่จริงอยากให้พี่ยูรุกอินก่อนนะ แล้วค่อยให้อินมาขอรุกคืนตอนจบ ฮ่าๆๆๆ
แต่เหนือสิ่งอื่นใด อยากอ่านพี่เฟยต่อออออ ชอบเมะสายแข็ง :impress2:
-
น่ารักมาก ยูนิสัยดีมาก ใจดีมากกกก
ส่วนอิน ถึงแม้ว่าผิด ก็ให้อภัยได้
อย่างนี้ละ พี่คนโต กะน้องคนเล็ก
ขอพี่เฟยนะ อยากรู้ว่าจะลงเอ่ยกับใคร
-
อ่านตั้งแต้ต้นยันจบรวดเดียวเลยค่ะะะะะ ชอบอ่ะ รุกชนรุก ไม่ให้ความรู้สึกเลือดพุ่ง :pighaun: อินจะเป็นรับแล้วเร๊อะ แอบช็อคคคค :a5: แต่เรายอมได้ค่ะะะ แอร๊ยยย ในที่สุดก็เข้าใจกันสักที อ่านแล้วหมันไส้นัทมากกกกกก (ตอนนี้ก็ยังหน่อยๆ :beat:) รอตอนพิเศษค่าาาา :impress2:
-
สนุกมาก ๆ อ่านแล้วฟินสุด ยิ้มทั้งวัน จนเพื่อนว่า :-[
แต่หมั่นไส้นัทมาก ๆ นางออกมาทีไร อารมณ์สะดุดค่ะ :seng2ped:
อ่านจนไม่อยากทำงานเลย น่ารักมาก ๆ
รอตอนพิเศษค่ะ อารมณ์เหมือนฟินไม่สุด
รออินมาหักมุมค่ะ :laugh:
ขอบคุณมากมายค่ะ :กอด1:
-
จบแล้วจริงเหรอ
ไม่นะ ไม่จบแบบนี้
รออ่านตอนพิเศษดีกว่า
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
อ่าน 2 วัน จบ
ปกติเราไม่ค่อยอ่านมาม่ารักหลายเศร้าเท่าไร
แต่คืออ่านแล้วมันหยุดไม่ได้....
เรื่องมันสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai4:
การเลี้ยงดูที่แตกต่างทำให้ ความคิดและการกระทำไม่เหมือนกัน
พยายามเข้าใจทุกคนนะ
เราไม่ชอบวิธีของอินแย่งมาแล้วมีอะไรด้วย...ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้มั่ง
ทั้งที่ชอบยูแต่ไปมีอะไรกับคนอื่น....ไม่ไหวนะบางที
คือไม่เข้าใจอินจริงๆบอกตรง
ก็อย่างว่าแหละ ถูกเลี้ยงแบบเอาแต่ใจ.....อยากได้ไรต้องได้
เรื่องทั้งหมดเกิดจากความโลเลของนัท......รักแท้ดูแลไม่ได้
สุดท้ายก็ต้องเสียคนรักไป....
เรื่องนี้วุ่นวายเพราะนัทจริง 5555555555
มาม่าปนฟรุ้งฟริ้ง
สุดท้าย :a5:
ช็อคคคคคคคคคคคคคคคคคค
น้องอินโดนรุก............ยอมเพราะรัก
เรื่องนี้อะไรก็เกิดขึ้นได้จริงๆ
-
จบแล้ว ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ อินยอมยู ยูยอมอิน รักกัน รักกัน
-
:mew1:
-
อ่า จบแล้ว สนุกมากเลย
จบห้วนไปนิด จะให้ดีกว่านี้เอาตอนพิเศษมาซะดีๆ :กอด1:
-
น่ารักดีครับ โครงต้นเรื่องน่าสนใจ อ่านเพลินเลย.....ขอบคุณครับ
-
เพิ่งมาเจอเรื่องนี้ก็ตอนที่จบไปแล้ว อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
อ่านแบบวางไม่ลงจริงๆ สนุกมากๆค่ะ ส่วนตัวชอบที่พระเอกอายุน้อยกว่าอะไรแบบนี้ซะด้วย555555
พระเอกของเราก็มีความเด็กเอาแต่ใจแต่ยูก็ยังพอรับมือได้ 555555
ตอนจบคิดว่าดีแล้วค่ะเพราะเรื่องนี้เปนแนวรุกชนรุก จะให้พี่ยูยอมน้องอินตลอดก็ใช่ที เนอะ :-[
อ่านมาจนถึงตอนจบแล้วแอบเสียดายยังไม่อยากให้จบ 55555555
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะชอบมากๆเลย รอติดตามตอนพิเศษนะคะ
-
อย่าลืมมาต่อตอนพิเศษนะ..................รออยู่นะ...................................คอยอยู่นะ.............
ต่อตอนพิเศษหลายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนเลยนะ...................................คิดถึงมากกกกกกกก
เพราะถ้าจบไปเลย หรือต่อแค่ตอนพิเศษตอนเดียว ก้อเหมือนยังคาใจอยู่ ................
รอนะจ๊ะ................................. :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
มารึยังอ่ะ่่่่่่่่่่่่่่............................................................
รออยู่นะ.............................................................
คิดถึง ยู กะ อิน นะจ๊ะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
แหม่...ตัดจบซะทำเอาอยากดิ้น :ling1:
อยากรู้ว่ายูจะทำอินลงจริงเร๊อออ 555
แต่โบราณว่าไว้ เป็นพี่ต้องเสียสละให้น้อง น้องอยากได้แบบไหน พี่ก็ควรจัดให้ชิมิ?!?! อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆอีกหนึ่งเรื่องค่ะ จะรออ่านตอนพิเศษนะคะ
:L2:
-
มารอตอนพิเศษ เห็นว่าจะมาลง
-
วันพุธแล้ว~~ รออยู่นะคะ อินอินไซด์
-
ตอนพิเศษ(เล็กๆ) - พยานปากเอก
ผมลืมตาขึ้นมาในเช้าวันใหม่ หลังจากหลับไหลสิ้นสติไปตั้งแต่หัวค่ำ ซึ่งนับเป็นคืนที่หลับสนิทและฝันดีที่สุดนับตั้งแต่ที่ยูหายตัวไปพร้อมรุ่นพี่หน้าสวยของมันเมื่อหลายเดือนก่อน
ความฝันที่ปรากฏขึ้น เหมือนกับฝันในหลายคืนที่เกิดขึ้นซ้ำ ๆ ว่ายูกลับมาหา ฝันซ้ำ ๆ ว่าเรื่องที่ทำผิดพลาดไปได้รับการให้อภัยจากคนที่ผมรักสุดใจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ผมรู้ตัวว่าผิด... รู้ต่อเมื่อมันสายไป
แค่เห็นแววตาคู่นั้น ยูไม่ต้องพูดอะไรมาก ไม่ต้องลงไม้ลงมือ ผมก็เหมือนจะแหลกสลายไปทั้งร่าง
ความเจ็บปวดแบบนี้... ยากที่จะโทษใครนอกจากตัวเอง
“เป็นยังไงบ้าง”
เสียงทุ้มที่กระซิบอยู่ใกล้ ๆ ทำเอาผมต้องขมวดคิ้วเข้าหากันอีกครั้ง อาการมึนงงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์กับบุหรี่ยังไม่มากพอที่ทำให้ผมรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวได้ แต่ช่วงหลัง ๆ นี้ผมกินข้าวน้อย น้อยมากจนเรียกได้ว่าถ้าไม่มีใครบังคับก็คงไม่แตะ ไม่ได้ตั้งใจจะประชดอะไรแต่มันไม่อยากกิน ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นอาจเป็นอีกส่วนที่ทำให้รู้สึกไม่สบายตัว เหยียดขาไปสุดร่างยังรู้สึกราวจะแหลกสลายไปหมด ผมหลับตา ก่อนจะลืมตามองฝ้าเพดานอีกครั้งเพื่อไล่อาการเมาค้างที่ดูจะออกฤทธิ์แรงกว่าทุกวัน
“อินทรี... ไหวไหม”
เสียงที่กระซิบซ้ำดังหลุดออกจากในความฝัน ผมเบนสายตาไปยังแหล่งกำเนิด เห็นร่างกายของคนที่นอนเปลือยเปล่าข้าง ๆ ขยับลุกนั่ง เอามือแนบแก้มเบา ๆ แล้วก็สะดุ้งโหยง ไม่เสียเวลากะพริบเลยแม้วินาทีเมื่อพบว่าภาพตรงหน้ามันสมจริงเกินไป
“เป็นยังไง เจ็บหรือเปล่า ก็ไม่เห็นจะมีเลือดนะเมื่อคืน” ยูขมวดคิ้วเป็นปม ใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยเส้นผมที่ปรกอยู่ข้างแก้มผมขึ้นไปทัดหู แววตาอ่อนโยนที่มองกันด้วยความเป็นห่วง กลิ่นของความรักที่ลอยตลบทำให้ผมไม่อยากจะเชื่อสายตา
นี่มันฝัน หรือว่าความจริง
ถ้าเป็นเพียงฝันลม ๆ แล้ง ๆ ผมก็ไม่อยากตื่นจากฝันนี้เลย..
“ยู...”
ผมเรียกอีกฝ่ายยังไม่ทันเต็มปาก ไม่ทันแม้แต่จะกอดภาพตรงหน้าไว้เสียงเคาะประตูก็ดังลั่น คู่สนทนาผุดลุกคว้ากางเกงที่ถอดระเกะระกะไว้มาสวม โยนผ้านวมผืนหนาห่มผมตลอดทั้งร่าง ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่งตามบ้าง แต่ความรู้สึกบางอย่างที่แล่นปราดตั้งแต่ก้นกบขึ้นมาตามแนวสันหลังก็ส่งผลให้ต้องบิดหน้าเหยเก สายตาเลื่อนมองไปยังถังขยะโดยอัตโนมัติ ซากปรักหักพังที่เป็นทั้งพยานและหลักฐานว่าความฝันที่ว่าถูกกอดเมื่อคืนไม่ใช่เพียงภาพในจินตนาการบิด ๆ เบี้ยว ๆ ของคนใกล้สิ้นใจ
มันเกิดขึ้นจริง ๆ
ผมกับยู...
เชี่ยเอ๊ยยยย แม่งฉวยโอกาสตอนผมเมา!
“หมอปอมาหา”
คนที่ถูกเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ชะโงกหน้าเข้ามาบอก ผมผุดลุกขึ้นมาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ถูกเหวี่ยงไว้ก่อนนอนก่อนเดินออกมาด้วยท่าทีเนิบนาบที่สุด ไอ้หมอหันมายิ้มเผล่ ยกถุงกับข้าวขึ้นโชว์หรา
“นึกว่ายังไม่ดีกัน เลยซื้อข้าวมาให้”
ช่วงที่ผมขลุกอยู่ในห้องก็มีแต่มันนี่แหละครับที่มาดู ตั้งแต่วันที่ทะเลาะกับยูแรง ๆ ไอ้หมอไม่เคยถามอะไรผมสักคำ หน้าที่ของมันก็แค่มาบังคับให้ผมกินข้าว ก่อนจะรีบกลับไปเรียนต่อ มาเช้ามาเย็น พอให้ผมยังมีชีวิตอยู่ต่อไปวัน ๆ ได้เท่านั้น
“เออ ถ้าโอเคกันแล้วผมกลับก่อนนะ”
“เดี๋ยวก่อนสิหมอ”
ยูเรียก กอดอกยิ้ม เชี่ยแม่ง เป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวชะมัดยาด ไอ้หมอสะดุ้ง มันเป็นเหมือนชิวาว่าขี้ขลาดมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เจอแบบนี้ไปถึงกับจ๋อยสนิท
“ครับพี่”
“หมอรู้เรื่องไอ้อินกับนัทไหม”
มันรู้ ทำไมจะไม่รู้ แต่สถานการณ์แบบนี้ไอ้หมอปอได้แต่เหลือบตามองผมขอความเห็นใจ ทว่าพอผมจะอ้าปากช่วยเพื่อนสายตาพิฆาตก็จ้องกลับมาแทบจะในทันที “มึงน่ะหุบปากเลยไอ้อิน พูดมาเลยหมอ ไม่ต้องกลัวมัน”
พลิกได้คืนเดียวไอ้พี่ยูชักจะเหิมเกริมใหญ่ ชี้นิ้วสั่งให้ผมไปนั่งนิ่ง ๆ บนโซฟา ซึ่งในเวลานี้ผมจะไปทำอะไรได้วะครับ กลัวแม่งทิ้งจะตายห่า
ผมยอมรับ...ตอนไม่มีมัน ผมก็เหมือนลูกหมาหงอย ๆ ตัวหนึ่งเท่านั้นเอง
“ก็...พอรู้ครับ”
“รู้ว่า?”
“อินมันกลับไปคบนัท คบแค่ชื่อนะพี่ยู ไม่ให้นัทมันอายเพื่อน แล้วก็เรื่องที่มันคบกับพี่ก็ไม่ได้พูดให้ใครฟังหรอก มันรู้ว่าพี่ไม่อยากให้บอกใคร ส่วนคอนโดนั่นมันถือว่าออกค่าใช้จ่ายให้เพราะมันเป็นคนทำให้นัทย้ายออกมาจากหอพี่ นัทมันบอกที่บ้านยากอะครับว่าทำไมถึงต้องออกมาอยู่คนเดียว” ไอ้หมอพูดเชียร์เต็มเหนี่ยว ก่อนจะเงียบเพื่อหายใจแล้วค่อยพูดต่อ “ส่วนเรื่องนอนกับคนอื่น ตั้งแต่มันเอาพี่มันก็ไม่เคยไปวอแวกับใครเลยนะครับ กับนัทก็เหมือนกัน มันบอกแค่เป็นฝ่ายยื่นมือไปจับก่อนยังทำไม่ลงเลย”
ไอ้เหี้ยหมอ มึงผ่าปากหมามาต่อปากตัวเองหรือไงวะ เรื่องบางเรื่องไม่ต้องพูดขนาดนั้นก็ได้ ไอ้พี่ยูทำตาโตก่อนสะบัดมองผมค้อน
“อ้อ...เรื่องบนเตียงมันก็ไม่เล่าให้ใครฟังหรอกครับ แต่พอดีเอามาปรึกษาผมเพราะกลัวว่าพี่จะโกรธที่ทำมากเกินไป พี่ยูอย่าไปว่ามันเลย ไอ้อินมันก็น่าโมโหแบบนี้เป็นนิสัยอยู่แล้วแหละ”
“แน่ใจเหรอว่าไม่เคยทำอะไรเลย คบกันลับหลังกูตั้งนาน”
“ให้ผมไปเอากับไอ้เชี่ยนัทอะนะ ผมเกลียดมันจะตายห่า”
หลังจากหุบปากได้ไม่นานผมก็โวยวายขึ้นมาบ้าง แค่วันที่เห็นแม่งจูบกันในร้านกาแฟฆ่าได้ฆ่าไปแล้วด้วยซ้ำ จะให้ไปอี๋อ๋อกับมันเนี่ยนะ ยูแม่งเพ้อเจ้อเหี้ย ๆ
“หมอรู้ใช่ไหมว่าที่เพื่อนหมอทำมันผิด”
“ทราบครับ”
“ทำไมไม่เตือน”
“นอกจากพี่ยู อินก็ไม่ฟังใครเลยนี่ครับ” เพื่อนสนิทผมไหวไหล่ ยูถึงกับยกมือขึ้นนวดขมับ “พี่ยูก็เลี้ยง ๆ มันไปเถอะครับ สงสารมัน”
เดี๋ยวนะไอ้ห่าหมอ นี่มึงช่วยกูพูดหรือด่ากูอยู่กันแน่ ยูถอนหายใจยาว มองผมสลับกับเพื่อนสนิทแล้วส่ายหน้า
“เออ ๆ ที่หลังถ้ามีอะไรแบบนี้หมอต้องเล่าให้ผมฟังนะ ช่วยกันปิดแบบนี้ฉิบหายกันหมด หมอกลับไปได้ละ อย่าให้รู้ว่ามีอีก”
“ครับ ๆ ขอบคุณครับพี่ยู สวัสดีครับ”
ไอ้หมอปอยกมือไหว้ยูแล้วเดินพรวดออกจากประตูไป ผมเหลือบตามองยูเหมือนคนรอฟังบทลงโทษ แต่อีกฝ่ายกลับไม่พูดอะไรนอกจากเดินผ่านไปดูถุงกับข้าวที่แขกซื้อมาไว้
“ลุกมาแดกข้าว จะได้แดกยา”
“พี่ยูหายโกรธผมหรือยัง”
“คิดว่าความผิดมึงมันหายง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”
“แต่พี่ก็รักผมไม่ใช่เหรอ” ผมถามเสียงอ่อย มองแผ่นหลังเปลือยของอีกฝ่ายที่เต็มไปด้วยรอยเล็บแล้วก็หน้าร้อนวาบ เวรละกู ทวงคืนเอกราชตอนนี้ยังทันไหมวะ
“พูดมากว่ะ... เพื่อนมึงซื้อมาแต่ผัดผัก ไม่รู้เหรอว่ามึงไม่แดก”
“รู้ แต่ไอ้หมามันก็กวนตีนแบบนี้แหละ นี่...อย่าเปลี่ยนเรื่องดิ”
“เปลี่ยนเรื่องอะไร”
“เมื่อคืนผมเมา”
“แล้วไง”
“ผมอยากได้ยินใหม่”
ยุทธนาเอี้ยวคอกลับมามองผมแล้วหัวเราะในลำคอ ทำไมจู่ ๆ ก็กวนตีนขึ้นมาล่ะเนี่ย “ของดีมีครั้งเดียว”
“เหรอ... แต่ผมรักยูนะ จะให้พูดกี่ครั้งก็ได้”
“มึงมันปากเปราะไง”
“ผมกลัวยูไม่รู้ว่ารักต่างหาก”
“ปากดี”
ผมค่อย ๆ ลุกขึ้นจากโซฟาไปกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง เอาคางเกยบ่าลาดอย่างที่ชอบทำพลางวเอี้ยวคอไปหอมแก้มใส
“ผมจะไว้ใจยู...” พูดปะเลาะไว้ก่อน ทำได้จริงหรือเปล่านั่นอีกเรื่อง ผมมันขี้หึงโดยกมลสันดานนี่หว่า
“...ถ้ายูเจอคนใหม่ที่ดีกว่า ยูบอกผมนะ ผมจะปล่อยให้ยูไปเอง”
“จริงเหรอ”
“ไม่จริง”
ไอ้พี่ยูหัวเราะคิก พลิกตัวหันหน้าเข้าหาผมและสบตาด้วยแววตาหยอกล้อ “กูก็ว่างั้น... แต่กูก็เหมือนกัน”
“หืม?”
“เป็นเมียกูแล้ว อย่าคิดว่ากูจะปล่อยมึงไปง่าย ๆ ไอ้อิน”
ผมยิ้ม ยูแม่งร้ายว่ะ เดี๋ยวนี้กล้าพูดจาขนาดนี้เลยเหรอ “พูดจาน่าโดนทวงว่ะว่าใครเมียใคร ผมพลาดแค่ครั้งเดียวยูเสียไปหลายประตูแล้วนะ”
“พ่อมึงสิ เดี๋ยวกูก็ตีแต้ม” มันพูดพลางกดยิ้มที่มุมปาก ยกหลังมือขึ้นลูบแก้มผม “แต่เมื่อคืนมึงก็น่ารักดีนะ”
“เหอออ พอเลย สาบานเลยว่าต่อไปนี้จะไม่แดกเหล้าจนเมาอีกเป็นอันขาด” พี่ยูหัวเราะร่วน แล้วหันไปแกะถุงกับข้าวต่อ ผมเดินไปกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง หอมไรผมที่คิดถึงมาแสนนานด้วยสันจมูก กลิ่นของยูไม่ได้หอมหวานแต่เจือกลิ่นของผู้ชายเอาไว้ กล้ามเนื้ออีกฝ่ายก็ไม่ได้ผอมแห้งจนกอดแล้วกลัวจะหัก ผมไล้มือไปบนสะโพกเปลือยอีกฝ่ายแล้วนึกเกิดอารมณ์ “ยูทำกันเหอะ อยากว่ะ”
“ไม่เจ็บหรือไง”
“เพราะผมเจ็บไง รอบนี้ยูถึงต้องยอม”
“ฝัน!”
“พี่ยูครับ” ผมทอดเสียงยาว พลิกอีกฝ่ายให้หันมาเผชิญหน้าพลางยกมือนุ่มขึ้นมาถูข้างแก้ม มองหน้าแดง ๆของเจ้าของชื่อด้วยแววตาออดอ้อน ยูเบือนหน้าหนี เม้มปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงแต่ยังเหลือบหางตากลับมามองเป็นระยะ
น่ารักเป็นบ้า!
ผมไม่รออะไรทั้งนั้น เบียดกายเข้าชิด ฉวยจูบเข้าที่แก้มก่อนเปลี่ยนเป็นริมฝีปาก ผมรักยู รักทุกอย่างที่เป็นยูและมีความสุขทุกครั้งที่เราได้แนบชิดกันแบบนี้ ใช้ชีวิตและลมหายใจร่วมกัน ยืนเคียงข้างกันโดยจะไม่ปล่อยให้มือข้างที่จับกันไว้ว่างอีกต่อไป
“ไปในห้องนะ”
ยูไม่ตอบ ผมเลยจุดยิ้มที่มุมปากก่อนหอมแก้มอีกฝ่ายซ้ำ ๆ “นะครับ เป็นขนาดนี้แล้วเนี่ย” พูดพลางคว้ามือยูมาสัมผัสร่างกายใต้ร่มผ้าที่แข็งขืน คนตัวเล็กกว่าก้มหน้า แต่ก็ใม่อาจซ่อนแก้มแดง ๆ ที่เปล่งไปด้วยเลือดฝาดพ้นสายตาได้
“เออ ๆ รู้แล้วน่า...เซ้าซี้จริง ติดสัดหรือไง”
ผมยิ้มพลางโอบเอวไว้ด้วยแขน กึ่งผลักกึ่งตระคองอีกฝ่ายผ่านเข้าประตูห้องนอน ก่อนเลื่อนมันมาลูบไล้บนสะโพกปอดช้า ๆ มองคนรักด้วยสายตาเป็นประกายวาววับ
“ติดสัดอะไรล่ะ ติดใจยูคนเดียวต่างหาก”
เมื่อคืนทำอะไรเอาไว้ จะเอาคืนให้ขาสั่น เดินไม่ไหวเลย คอยดู!
:m25:
END
นิยายเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า: การดื่มสุราทำให้เกิดโอกาสพลิกได้โดยไม่รู้ตัว
เป็นตอนพิเศษสั้น ๆ ที่คิดว่าน่าจะเติมตอนจบให้สมบูรณ์ขึ้นได้ซักกะติ๊ด เดี๋ยวมีตอนพิเศษมาลงอีกค่ะ ให้อินทรีคืนดีกับพี่เฟยหน่อย /จะดีกันได้ไหมเนี่ย 5555
ว่าก็ว่า ลงตอนพิเศษไปแล้ว ขออนุญาตขายของเลยแล้วกัน เปิดจองนิยายแล้วค่ะ รายละเอียด คลิ๊ก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42317.0)หรือมีข้อสงสัยเพิ่มเติมสอบถามได้ในแฟนเพจค่ะ
จบนิยายเรื่องนี้ยังสิงสถิตในเรื่องของหมอปอ+พี่ธัน (สเปเชียลแฮปปี้เนส) อยู่นะ ไม่ได้หายหน้าหายตาไปไหน รอรวบรวมลมปราณว่าง ๆ เมื่อไรเจอกันในผลงานชิ้นหน้า ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ติดตาม และชี้แนะมาตลอด ขอบคุณพื้นที่บอร์ดสำหรับสร้างรอยยิ้มทั้งนักอ่านและคนเขียนอย่างเราด้วยจริง ๆ ค่ะ
:give2: :give2: :give2:
-
น้องอินนนนน ทำแต้มให้ประตูพังเลยน้าาา
-
ขอบคุณค่ะ:))))
>[]< อินหนออิน
-
น้องอินมุ้งมิ้งฝัดๆ
:laugh:
-
อ๋อออออ
น้องอินเมาเลยว่าง่ายกับพี่ยูไปซะหมด
มาได้อ่านมุมของอินทรีย์บ้างก็ดีค่ะ ชอบๆๆๆ
Special Happiness เราก็รออยู่นะคะ หมอปอน่ารัก
ผลงานชิ้นหน้า เป็นพี่เฟยหรือเปล่า
-
น่ารักโคตรๆๆๆๆ!!
-
ผลัดกันก็มันส์ดีนะอิน 5555
-
อินสู้ๆอิน เอาให้พี่ยูลืมสถานะผั_ครั้งหนึ่งไปเลยน่ะ
-
ไปกรี๊ซซซซซซซซซ ในเฟสมาแล้ว ขอหวีดในนี้ต่อนะคะ 555555555 ปล.เก๊าอยากเห็นฉากอัศจรรย์ชัดๆแบบพบิกล็อคของยู-อิน ง่า... มิจัดต่อสเปสองอ่อ? กิกิ :katai5:
-
ระวังไว้เหอะอิน มีครั้งแรกได้ ก็ย่อมมีครั้งสองได้เหมือนกัน :laugh:
-
:L2: :L2: :L2:
-
อินยึดตำแหน่งคืนจากพี่ยูแล้ว ตอกย้ำสถานะซะ พี่ยูจะได้ไม่แทงข้างหลังอีก :z1:
อยากได้เล่มเรื่องนี้นะ สนุกดี
-
เป็นตอนที่น่ารัก หวาน ปนฮา อ่ะ หลากหลายอารมณ์จริงๆ ไม่อยากเชื่อเลยนะเนี่ย ว่าอินจะเสียเอกราชจริงๆ
ชอบตอนที่พี่ยูพูดกะอินว่า "เป็นเมียกูแล้ว อย่าคิดว่ากูจะปล่อยมึงไปง่าย ๆ ไอ้อิน”
นึกหน้าอินออกเลย :m20: แบบเข้าใจแล้วว่าการดื่มสุราทำให้เกิดโอกาสพลิกได้โดยไม่รู้ตัว
แต่ยังไงพี่ยูก็เป็นพี่ยูอยู่วันยังค่ำเนอะ สุดท้ายก็ต้องยอมให้อินจนได้ทำไงได้ก็คนมันรักไปแล้วนี่ :-[ ว่าแต่ตอนหน้าจะเดินไหวรึป่าวเนี่ยพี่ยู :hao7:
รอตอนพิเศษตอนหน้าอีกนะคะ
ปล.ยังรอพี่ธันกะน้องปออยู่นะ :bye2:
-
ยังไงพี่ยูก็อดีตคิงนะอิน เพราะงั้นอย่าเมาเด็ดขาด 555 เสียเอกราชไม่รู้ตัว
-
วี้ดดดดดดดดผลัดกันตามข้างขึ้นข้างแรมปะต่อไป
อินบอกครั้งเดียวพอ! :beat:
หมอปอออออนั่ลลัคคค
-
เอาใจช่วยอินทรี...ขอให้สู้ตายยยยยยย :katai4: :katai4:
-
ทวงคืนเอกราชตอนนี้ยังทันไหมวะ
- ไม่อยากให้ทวงคืนเลยน้องอินนนน 55555555
เก็บตัง ไปจองหนังสือ :hao7:
-
คิกๆๆๆๆ อินทรีน้อยต้องรีบทวงคืนเอกราชค่ะ จะหงอกับพี่ยูเกินไปละ พี่ยูก็แบบอย่างเท่ห์เลยตื่นมา กีสสสส แมนมั่กๆ
ใครรุกรับอาจไม่ใช่ประเด็นแค่ทำให้คนที่เรารักมีความสุขก็พอชิมิๆ แต่ให้ดีก็ยูรับเถอะ 555 #เอาส่วนสูงเป็นเกณฑ์ค่ะ
หมอปอดูจะเกรงอกเกงใจ แต่พอพูดทีนี่ไปไกลจัดหนักกับเพื่อนอินซะ 555 ชอบตอนก็อินมันไม่เชื่อใครนอกจากพี่ยู อรั๊ย จริงค่ะ
ที่ว่าจะเชื่อใจ จริงเร้อ หึงโคตรพ่อ ตามเฝ้ามากี่รอบแบ้วล่ะอินทรี สโตรกเกอร์ชัดๆ
ฟินตอนชวนไปในห้องกันนี่แหละค่ะ เอาคืนให้สาสมเลยอินอิน คิกๆ
พี่เฟยกับอินอิน แหม่ มาปะกันเมื่อไรท่าจะมีแต่ความวุ่นวาย
ขอบคุณค่ะ รออีกตอนนะคะ
-
พี่ยู!!! ไหนบอกจะทำแต้มตีตื้นไง ไหงยอมให้เค้าทำประตูนำอีกแล้ววววว :laugh:
ปล.ซื้อแน่ค่ะ แต่ขอเก็บตังเเปบช่วงนี้กรอบไปทั้งตัวเลย ดีนะถึงเดียวกรกฎยังมีเวลา :sad11:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
การดืามสุราทำให้ความสามารถในการรุกลดลง 5555555
สใน้ำหน้าอิน แตรอยากให้อินเอาคืนพี่ยู หนักๆ ก๊ากกกก
-
รัก
ซื้อแน่ๆค่ะ อิๆ น่ารัก
-
พี่ยูโดนหนุอินเอาคืนเเล้ว :hao6: :hao6:
-
โอนงานหมดตัวมาอีกแล้ว :m15:
รอตอนพิเศษอินคืนดีกับพี่เฟยค่ะ แต่คิดว่าคงไม่พ้นโดนพี่เฟยแกล้งเหมือนเดิม :hao7:
-
ยูก็ยอมอินอีก :o8: :o8: :o8:
-
:z1: เขิลลลลลลลลล
-
อินเอ๋ยเจ้าจงรีบทำแต้มหนีห่างโดยด่วน ไม่งั้นโดนพลิกถาวรแน่
-
ฮ่าๆๆๆ
เสียเอกราช
อินอย่าเมาอีกเชียวนะ
ไม่งั้น!!! เสร็จยู,,,
-
ขอสักเรื่องให้พี่เฟยหน่อยเถ๊อะ อิอิ
-
:mc4: :mc4: :mc4: จุดประทัดแสดงความยินดีกับอินทรี ที่เสียสาว? 555
คาดการณ์ว่า อินทรีคงไม่เมาเหล้าอีกในชาตินี้
จบแล้วอ่ะ...แอบใจหายเล็กๆนะ
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก(ของ west)ที่เราตามรออ่านที่ละตอนๆจนจบ
ปกติเราจะไม่อ่านนิยายที่แต่งยังไม่จบเท่าไหร่ เพราะไม่ชอบรอ แต่กับ Adore you
พออ่านไปตอนแรกแล้วไม่สามารถหักห้ามใจได้จริงๆ
หลังจากส่งอินทรีเข้าหอก็คงต้องรอส่งหมอปอขึ้นเขียงสินะ คริคริ...
ปล.ปัดที่นอน ปูผ้าห่มรอเรื่องเต็มของพี่เฟย
ปล2. รัก west นะจุ๊บๆ :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด น่ารักมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่ะ :o8:
-
ดีกันแล้ว น่ารักจัง
-
พี่ยูกับอินทรีย์น่ารักจัง..จากเกลียดกันสุดๆในตอนแรกกลายมาเป็นคู่เลิฟกันซะได้
ชอบเวลาอินมันอ้อนพี่ยูนะน่ารักดีแต่บทจะหึงขึ้นมาก็อารมณ์ร้ายแบบสุดกู่
แถมมาเจอพี่ยูหักมุมมารุกอีกอินทรีย์น้อยช่างน่าสงสารระวังพี่ยูตีแต้มคืนนะ
-
ทำไมสั้นนนนนนนนนนนนนน :hao5: :hao5:
เราเชียร์น้องอินกอบกู้เอกราช เสียตัวอย่าเสียใจ
ต้องเอาคืนให้สาสม!! (สติลเข้าข้างพระเอกตลอดเวลา กร้ากกก)
อย่าให้พี่ยูลุกมาเดินสักสามวันจะดีมาก ถถถถถถถ (พี่ยู : :z6: )
เอาอีกค่ะ ยังรอพี่ยูออนทอป #ผิดส์
พี่ยูน่ารักนะ ตอนหน้าแดงตอนเขินอ่ะ ฮือออ ชอบให้พี่ยูเขินเยอะๆ
:-[
-
นกน้อยอินทรีสู้ๆนะ อย่าปล่อยให้พี่ยูตีแต้มได้ล่ะเดี๋ยวจะดูไม่จืด
กลับมาตอนนี้ค่อยมีออร่าเมะจับหน่อย ตอนก่อนหายเกลี้ยงเลยนะอินทรี 55555
-
อย่าประมาทกันนะจ้ะ ไม่งั้นอาจโดนพังกำแพงเมืองกันได้
-
ขอฉากลึกลับที่ยูกดอินทรีไดีป่ะ 555
-
อินสู้เข้าไว้ อย่าให้เราต้องเสียประตูอีก :fire: :fire: :fire:
-
เมื่ออ่านจบ ต้องการอย่างเดียวเลย --- ตบนัท! ตบ ตบ ตบ ตบ ตบ ตบ ตบ...ตบอินฟินิตี้
ปล. อินโดนเสียบ หน้าชากุมขมับเลยเรา #ทีมอินทรีย์
-
o22 ครั้งเดียวพอนะอิน หลายๆครั้งคนอ่านไม่ทน #ผิด :beat:
ว้ายเปิดจองแล้วๆ กรี้ดๆๆ หยอดกระปุกรัวๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ +1 :mew1:
-
แหมๆ พี่ยูได้น้องแล้วหวงเลยนะ
น้องอินลูกแม่โดนซะละ เชียร์ให้ทวงเอกราชคืนบ่อยๆ นะ :hao3:
-
โดนทบต้นทบดอกยาวแน่พี่ยู 5555
-
ดีใจด้วยที่อินทวงบทบาทเดิมกลับมาได้ เสียดายแทนพี่ยูน่าจะเล่นบทนี้นาน ๆ หน่อย
-
คือนี่อินแค้นมาเลยสินะ
ไม่รู้จะสงสารยูดีไหมนะคราวนี้ 555555
(แอบเชียร์ยูลับๆ ให้ตีแต้มได้ละกันนะ กร๊ากกกกกก)
-
55555
เพราะสุราแท้ๆ
-
อินเอ๊ย ทำแต้มคืน จากเมื่อคืนที่เสียไปซะ5555+
-
พี่ยู : แบบนี้ต้องมอมเหล้าอินบ่อยๆซะแล้ว :hao6:
อิน : ฮึ๊ย!! ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วพี่ยู :mew5:
คนอ่าน : สลับกันบ้าง เป็นกำไรชีวิตนะอิน :laugh:
-
:กอด1:อินเอ๊ยเพราะความเมาทำให้พี่ยูได้แต้มไปเลย
-
ตามอ่านจบแล้ว
แบบว่าพี่ยูก็แสนดึมากกกก
แต่วิธีจีบของอินก็ไม่ไหวนะ
ตอนอ่านทีแรกแล้วโมโหแทน
เรื่องนี้คนที่น่าสงสารสุดคงเป็นนัท
ถ้ารู้จักพอ ไม่มองคนแค่ภายนอกคงมีความสุขกับยูแล้ว
-
อินควรกินเหล้าในวันที่พี่ยูไม่อยู่เท่านั้น :laugh:
-
o7 ปะถ่อ!! ยูอ่า โดนเค้าทำประตูทิ้งห่างไปไกลแล้วเหอะ แบบนี้ป่าวฟระที่เค้าเรียกว่า "พ่ายหมดรูป"
-
งื้อออออ ตอนพิเ ศษสั้นๆเติมเต ้มตอนจบ แต่อยากได้ตอนพิเศษอีกกกกเฮือกกกก
ยูอินน่ารักกกก ชอบบบ :ling1:
-
จะบอกว่าชอบที่ยูเป็นรุกมากกว่า เพราะดูเป็นผู้ชายอบอุ่น พอโดนอินรุกแล้วทำเอายูเหมือนแต๋วแตกไปเลยอะ อินสมควรโดนกดมาก เผื่อจะได้รู้สึกว่ายูรักจริงๆ จะไม่ทิ้งไป
-
ฟินมากกกกกก :heaven :heaven
-
อินเมาบ่อยๆก็ดีนะ :z1:
-
วันนี้ตอนพิเศษจะมาไหมน้ออออ รออออออ
:katai4: :katai5:
-
หมอปอน่ารัก
อินอย่าเมาอีกก็แล้วกัน ดูจิคดีพลิกเลย
-
เป็นไงล่ะ ขุ่นน้องอิน เข็ดไหม จะดื่มอีกไหม คดีพลิกเลย :laugh:
บอกแล้วการดื่มสุราเป็นสาเหตุให้พลังงานในการกดลดน้อยลง :jul3: แหม่ๆ พอโดนกดรู้สึกจะมุ้งมิ้งมากเลยนะ :-[ พี่ยูดูแม๊นแมน อบอุ่นแลดูจะปกป้องน้องอินได้ดี มีการขู่อย่างน่ารักๆ ซะด้วย ยอมเถอะน้องอิน พี่ยูเขาก็เหมาะเป็นรุกนะ :hao3: แต่ไหงตอนท้าย อีพี่ยูเสียท่าแต่ไม่ถ่ายทอดออกอากาศซะได้ :ling1: ได้แต่ทิ้ท้ายให้มโนว่า ขาสั่นพั่บๆๆๆ และ สภาพพี่ยูถูกเอาคืนเป็นยังไง เสียดายอ่ะ :serius2:
-
รออยู่นะ....................มารึยัง...........................รอตั้งแต่วันพุธที่แล้ว
วันนี้วันพุธแล้วนะ...............................น้องคนแต่งเมื่อไหร่จะมา :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
อีก 3 ชั่วโมง 40 นาที 5 วินาที จะหมดวันพุธแล้วน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ตั้งแต่อ่านมาน้องคนแต่งยังไม่เคยผิดนัดเลย .............................................รอนะค่ะ น้อง west..........
รอ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:m20: :m20:
-
เป็นเรื่องที่มีพล็อตแบบใหม่ๆดีค่ะ 55555555555555555555
อ่านแล้วชวนติดตาม เพราะว่าไม่เคยเจอพล็อตแบบนี้มาก่อน
การดำเนินเรื่องก็ดี อิอิ แต่ว่ารู้สึกมันจะจบง่ายๆไปนิดนึงเนอะ
แต่ถ้าถามว่ามันจะต้องเพิ่มตรงไหนให้อารมณ์มันรู้สึก ว้าวววววว
ก็ไม่รู้เหมือนกัน มันก็ไม่ได้แย่ขนาดว่าแบบ ว้าา ทำไมจบแบบนี้นะ
แต่เป็นความรุ้สึกว่าแบบ หึ้ยยยยย น่าจะมีต่ออะะะ ไม่น่ารีบจบเลย
(ไม่อยากให้จบนี้เองเอาง่ายๆ ก้ากกกกกกก) 555555555555555
ชอบค่ะ อิอิ แบบว่ามันน่าตื่นเต้น อินก็อย่างกับเด็กเวลาอยู่กับยู
น่ารักดี อิอิ ดูเป็นเด็กที่ขาดความรักมากๆ และก็อารมณ์รุนแรงมากๆ แต่ก็รักมากๆด้วย คึคึคึ
แล้วก็แอบแปลกใจนิดนึง แม่งพลิกกันได้ด้วยเว้ยเห้ยยย! 555555555555555
แต่ก็เนอะะะ หัวอกคนรุกๆเหมือนกัน ก็น่าจะเข้าใจกัน 55555555555
ท้ายสุดก็คงจะบอกว่า จะติดตามตอนพิเศษต่อไปนะก๊ะ กรั่กๆๆๆ
แล้วก็ผลงานเรื่องอื่นๆด้วย มีให้ติดตามเยอะๆน้าาา ปล. เคยอ่าน friend's bro bro's friend
ก็เลยแอบมาติดตามเรื่องนี้ต่อด้วย ฮิฮิ
ขอบคุณนะคะที่มีผลงานดีๆแบบนี้ให้อ่าน เรื่องหน้าขอพล็อต Wowwww! แบบนี้อีกนะ ฮิฮิ
:katai2-1:
-
อร๊ากกก น่ารักชอบพี่ยู ขอบคุณมากนะคะ ชอบเรื่องนี้มาก มีความสุขมากที่ได้อ่าน
-
:jul1: :oo1: :jul1: :oo1:
5555 และแล้วก็ดีกัน เข้าใจกันซะที น่ารัก ผลัดกันซะด้วยยย :mew3:
-
กรี๊ดดดด ชอบบบ ชอบมากค่ะ!!! ชอบในความงี่เง่าและน่ารักของอินทรีมากกกกก
โดยเฉพาะเวลาเรียก ยู~ โอ๊ยยย ทำไมน่ารักขี้อ้อนยังงี้ ><
ไม่ผิดหวังเลยค่ะเรื่องนี้ คุณเวสต์ยังแต่งได้ดีทั้งพล็อตและภาษาการเขียน
โบกธงเชียร์เมะสายแข็งอย่างพี่เฟยค่ะ อย่าทำให้เสียชื่อวงการเมะนะคะพี่!
-
:pig4:
-
ชอบอะะะะะะะะะะะะะะ
-
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า สุราเปนเหตุทำให้เสียประตูหลังจิงๆ :laugh:
-
เรื่องสนุกมากเลยค่ะ เขียนได้น่าติดตามมาก ขอบคุณสำหรับเรื่องค่ะ :mew1:
-
:L1: น่ารักมากค่ะ เป็นเรื่องที่น่ารักมาก เขียนได้ดีจริงๆ รู้สึกถึงความรู้สึกอบอุ่นนะ ทุกอย่างดีหมด แต่..ตอนจบเรื่องนี่แหละค่ะ รู้สึกเหมือนลื่นหัวแตก ปาหมอนใส่กัน อะไรประมาณนั้น คือไอไม่ชอบจริงๆนะ ดราม่ามาทั้งเรื่อง (เรื่องนี้ดีหน่อยไม่ค่อยดราม่า) พอรักกันได้เป็นแฟนกัน ตัดจบเลย! อะไรเนี่ยยยยยยยย ให้มันหวานต่ออีกหน่อยค่อยจบได้ไหมมมมมม อย่างเรื่องนี้ ตอนพิเศษที่อินทอร์คนี่ (ตอนพยานปากเอก) นำมาเป็นเนื้อเรื่องก็ได้นะ เหตุการณ์มันต่อจากตอนสุดท้ายเลยนะ ถ้าคุณยังไม่ได้ส่งโรงพิมพ์ ไอก็อยากให้คุณเปลี่ยนตอนจบใหม่เหอะ จบแบบนี้เซ็ง ตัดจบชัดๆ ไม่ฟินเลย ประมาณว่าทำดีมาตลอดสุดท้ายตายตอนจบก็ว่าได้ :เฮ้อ:
-
โอเค มันโอเคมาก 555
-
ก็อินทรี อยากให้พี่ยูรัก เหมือนที่เคยรักนัท พี่ยูก็เลยจัดให้งัย จะงอแงทำไม :katai2-1:
-
พลาดแล้วอินนายพลาดแล้ววววว :heaven
-
ชอบให้ยูเขินจังน่ารักอ่ะ >///< ขอเรื่องพี่เฟยแบบโหด มันส์ ฮา เถื่อนนิดๆ ดิบหน่อยๆ นะ ไม่ชอบกินมาม่าอ่าา 555+
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
มาส่งดอกไม้ให้กำลังใจ >< รอ ร๊อ รอ รอหนังสือ
วันนี้เลยมานั่งอ่านอีกรอบ =3=
-
เป็นนายเอกในอุดมคติ (เอ่อ.. หมายถึง ยู อะนะ 555)
ชอบเนื้อเรื่องที่แบบ ได้ลุ้นตลอด
เป็นกำลังใจให้ตลอดไปนะ
-
:z1: 55555ชอบอ่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากกกก ขอบคุณนะสำหรับนิยายดีดีๆ ครบทุกรสชาติจริงๆ
-
สนุกมากเลยค่ะ o13
-
Special คนที่รัก
“เอาจริง ๆ นะ มึงกับอินทรีเป็นอะไรกันวะ”
คำถามนี้ค่อนข้างหยาบคายสำหรับยู
ผมเหลือบตามองเจ้าของคำถามสลับกับคนที่ควรจะตอบแต่กลับก้มหน้าลงเติมน้ำแข็งในแก้ว ยุทธนาเลี่ยงที่จะตอบเสมอซึ่งผมเองก็เข้าใจ ไม่ได้คิดจะคาดคั้นหรือบังคับให้ยูพูดมันออกมา ลึก ๆ แล้วต่อให้บอกว่ารักแค่ไหนสิ่งหนึ่งที่ยังคงฉาบอยู่บนหน้าบาง ๆ ของรุ่นพี่คือความเขินอาย ยูยังคงกระดากที่จะพูดถึงความสัมพันระหว่างเราเพราะจะเลี่ยงคำถามถัดมาถึงสถานะบนเตียงที่ว่าบทบาทของใครเป็นของใคร โอเค ผมก็เคยพลาดท่าให้ยูแต่โดยปกติแล้วพี่ยูจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบตลอด จะให้มาสารภาพกับคนอื่นมันคงกระทบจิตใจกันบ้างอยู่ดี
ผมไม่ได้โกรธ ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะไม่เคยตกลง หรือขออีกฝ่ายคบจริงจังสักครั้ง การกระทำของเราสองคนมันชัดเจนอยู่ในอกอยู่แล้ว เพียงแค่ยูบอกว่าจะไม่ไปไหน จะจับมือกันไปอย่างนี้ตลอดผมก็มั่นใจว่ายูจะอยู่ตรงนี้กับผมจริง ๆ ยูอาจเป็นพวกใจดีกับคนไปทั่ว แต่ถ้ากับคนที่รักแล้วจะไม่วอกแวกนอกใจไปไหน ก่อนหน้านี้ผมถึงกลัว กลัวเพราะตัวเองไม่ใช่คนที่ยูรักตลอดมา
“มียิ้มกรุ้มกริ่มว่ะเฮ้ย อย่าบอกนะว่าปราบไอ้เสืออิน”
ญาติห่าง ๆ เจ้าของร้านเหล้าถามกระเซ้า ยูเลิกคิ้วขึ้นพลางถามย้ำ “เสืออิน?” ให้เจ้าของประเด็กหลุดหัวเราะก๊าก ในสายตาผมกับคนอื่นค่อนข้างเจ้าชู้ หยุดที่ใครได้ไม่นาน เป็นผู้ชายรักสนุกที่ไม่เคยมีความรัก อันที่จริงมันก็ไม่ใช่ขนาดนั้น ผมเคยมีรัก รักที่จริงจัง รักที่เต็มไปด้วยความรู้สึกและปราศจากซึ่งเหตุผล ผมเคยศรัทธามันมากกว่าใครทั้งหมดและเคยถูกทำร้ายเพราะความโง่เง่า ครั้งหนึ่งที่เป็นแผล มันเจ็บปวดจนผมเข็ดขยาดเอาการ ความคิดผมเปลี่ยนไป ไม่เคยมองว่าคำนิยามเหล่านั้นจะเป็นจริง รักน่ะเหรอ จริงจังอะไรมากวะ ถูกใจก็คบ ไม่ชอบก็เลิก ผมกลายเป็นคนแบบนี้กระทั่งได้เจอยูอีกครั้ง
ผู้ชายธรรมดา ๆ คนนั้น ไม่มีรถขับ ไม่ได้ใช้ของแบรนด์เนม แต่งตัวโคตรของโคตรความจืดชืด หน้าตาไม่ได้โดดเด่น คณะที่เรียนก็ดูสกปรกชอบกล แต่รอยยิ้มของมันวันแรกที่เดินเข้ามาหานัทพร้อมช่อดอกไม้กลับเป็นสิ่งที่สะกดสายตาผมอย่างไม่ได้ตั้งใจ เป็นยิ้มเขิน ๆ ที่ปราศจากการปรุงแต่งโดยสิ้นเชิง
เหอะ คนบ้าน ๆ อย่างมันเนี่ยน่ะเหรอคิดจะมาสอยนัท - เศรษ’ศาสตร์ เพื่อนร่วมรุ่นของผมที่โดนรุ่นพี่จีบไปเป็นหลีดตั้งแต่วันรับน้อง นี่มันเข้าภาษิตดอกฟ้ากับหมาวัดชัด ๆ
“มึงคบกับพี่เขาจริงเหรอวะ”
ผมได้ยินคำถามนี้บ่อยแต่ไม่เคยได้ถามนัทตรง ๆ ผมกับมันกลายเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันเพราะเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนอีกที ทุกครั้งนัทจะยิ้มเจื่อน เหมือนไม่ภูมิใจในตัวแฟนเท่าไรนักแต่ก็ไม่เคยเห็นทะเลาะกันนาน ๆ ไอ้บ้านั่นมารับมาส่งนัทตลอด ดูแลจนพักหลังเป็นที่รู้จักกันอย่างกว้างขวาง
“ดูไปดูมาพี่ยูก็น่ารักดีนะ”
พวกผู้หญิงชอบพูดถึงอย่างนั้น ผมสังเกตมันมานาน ระหว่างนั้นตัวเองก็เปลี่ยนคนควงไปเรื่อย ทั้ง ๆ ที่นัทมีตัวเลือกมากมายที่ดีกว่าไอ้พี่ยู เพราะอะไรถึงได้จมอยู่กับคนพรรค์นั้นมาตลอด ถามทีไรนัทก็เอาแต่ยิ้ม หรือว่าเป็นเรื่องเซ็กส์ที่หมอนี่ไม่เคยปริปากเล่าออกมาเลยสักนิด
“เพื่อนมึงอาจจะเป็นคนดีมาก ๆ ก็ได้นะครับ รักคนที่นิสัย อะไรงี้”
ไอ้ปอ เพื่อนที่สนิทที่สุดตั้งแต่สมัยมัธยมให้ความเห็น ผมเกาคางมองภาพของคนสองคนใต้ร่มคันเดียวกันไปเรื่อย ๆ ก่อนก้มลงงับหลอดกาแฟ “กูว่าจะจีบนัท”
“อย่ายุ่งกับคนที่เขามีแฟนเลยครับ”
“กูอยากมีคนดี ๆ ที่รักกันที่นิสัยคบบ้าง ผิดเหรอวะ”
หมอหมาถอนหายใจยาว ท้าวแขนมองออกไปจากใต้ตึกคณะเศรษฐศาสตร์ที่ผมนั่งอยู่กับมัน “ถ้านัททิ้งพี่เขามาหาอิน นัทไม่ใช่คนดี ๆ อย่างที่อินอยากเจอแล้วล่ะครับ”
จริงอย่างที่ปอบอก... นัทไม่ใช่คนดี นัทไม่ได้ต่างอะไรจากคนอื่น ๆ ที่เข้าหาผมเพราะทรัพย์สมบัติและหน้าตา มิหนำซ้ำยังเป็นพวกเรียกร้องไม่รู้จักสิ้นสุด เป็นคนน่าเบื่อที่ผมโคตรจะไม่เข้าใจเลยว่าทำไมไอ้รุ่นพี่’ถาปัตย์คนนั้นถึงได้รักมันนักหนา
“กูว่าจะจีบพี่ยู”
ไอ้ปอถอนหายใจอีกครั้งหลังจากได้ยินประโยคนี้ในไม่กี่เดือนถัดมา มันคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระ เรื่องตลก ผมเองก็แค่อยากรู้ ไอ้พี่ยูไม่ใชสเป็กผม ไม่ใกล้เคียงเลยสักนิดด้วยซ้ำ “มึงไม่ได้ชอบแบบนั้นก็อย่าไปยุ่งกับเขาเลยครับ”
“มึงนี่ก็กั๊กกูตลอด คิดอะไรกับกูปะเนี่ย” ผมกระเซ้า เพื่อนรักคณะสัตว์’แพทย์ทำหน้าปะแล่ม ก่อนสะบัดหัวพรืด
“ผมแค่อยากให้มึงจะเลิกทำนิสัยแย่ ๆ ใส่คนอื่นเสียที รอบนี้คิดอะไรขึ้นมาอีกล่ะครับ”
“มันกวนตีนกู”
เพื่อนหน้าหล่อตัวเล็กทำหน้าไม่เชื่อ ผมเลยพูดเสริมถึงสรรพคุณไอ้เวรนั่นให้มันฟัง
“วันก่อนกูไปงานเลี้ยงวันเกิดรุ่นพี่ที่ร้านเฮียตุ้ย แม่งมาขัดจังหวะตอนกูกำลังจะเอากับกัส ต่อยกูเสียหน้าบวม”
“ก็สมควรนี่ครับ มึงไปแย่งเมียพี่มาแล้วเสือกนอกใจคาตาเขาขนาดนั้น เป็นผมเอาขวดเสียบพุงไล่อินกลับบ้านเก่าไปแล้วล่ะครับ”
มึงเป็นหมอหมาประสาอะไรวะไอ้เตี้ย โหดสัตว์ผิดกับหน้าตาชะมัด “ก็แค่ขำๆ น่า”
“นึกถึงจิตใจคนอื่นบ้างสิครับ”
“ยังไม่หมดเหอะ เมื่อคืนมันก็นอนกับนัทด้วย ไอ้นัทบอกกูเมื่อเช้า”
หมอปอพ่นลมหายใจยาวเหยียด “ถ้าอย่างนั้นคนที่อินควรไปเคลียร์ก็เป็นนัทนะครับ ถ้านัทเลือกอินแล้วก็ไม่ควรกลับไปหาแฟนเก่า”
“มึงจะขัดคอไปเสียทุกเรื่องเลยเหรอวะ”
ผมปรายตามองไอ้ปอ มันประสานมือวางบนโต๊ะย่นจมูกเพื่อดันแว่นให้ขึ้นมาในระดับสายตา “ผมชอบพี่เขานะครับ น่ารักดี ไม่อยากให้ต้องมาตกเป็นตัวตลกในแผนการณ์อินเลย”
นึกมาถึงตรงนี้ก็ตลกดี ทั้ง ๆ ที่ผมวางแผนตั้งมากมายเพื่อให้ยูหลงกล กลับเป็นผมเองที่ท้ายที่สุดแล้วหลงอยู่ในวังวนของอีกคนได้อย่างง่ายดาย ไอ้ปอพูดถูก ยูเป็นคนน่ารักที่ใคร ๆ ก็ต้องชอบ
“กูว่ามอมเหล้ามันแล้วง้างปากเสียดีไหม”
เสียงพี่แจ๊คตะโกนคุยกับเฮียตุ้ยปลุกผมให้กลับมาในเหตุการณ์ปัจจุบันอีกครั้ง ผมยกแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นดื่มทั้ง ๆ ที่ยังไม่ละสายตาไปจากคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม ยูหยิบถั่วโยนเข้าปาก หันไปยิ้มให้พี่ตุ้ยแล้วยกแก้วขึ้นท้าทาย พี่แจ๊คหัวเราะลั่นก่อนเทเหล้าลงไปในแก้วเบียร์ของยูจนเครื่องดื่มกลายเป็นสีอำพันเข้มข้น
“กวนตีนแบบนี้ต้องจัดให้หนัก”
“มอมให้ตายพี่ก็ไม่ได้ยินอะไรจากปากผมหรอก”
พูดพลางยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจรดริมฝีปากอย่างไม่ยี่หระ ยูเป็นคนคอแข็ง แต่ถ้าเครื่องดื่มที่ตกสู่กระเพาะไปกลายเป็นไวน์เมื่อไรจะเปลี่ยนเป็นอีกเรื่องทันที ไม่ได้ถึงกับเมาจนไม่รู้เรื่อง แค่คิดช้าและขนาดสติสัมปชัญญะไปบางส่วนก็เท่านั้น
“งั้นกูเค้นไอ้อิน”
“อินก็ไม่พูดหรอก” ยุทธนาว่าแล้วยื่นขามาเตะผมใต้โต๊ะ เมียสั่งแบบนี้ใครจะกล้าวะครับ ผมเลยได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ กลับไปให้เฮียซึ่งทำให้ยูมีสีหน้าพออกพอใจอย่างเห็นได้ชัด
“ใช่สิ กูมันไม่ใช่พี่ชายคนโปรดของมึงนี่ รอก่อนเถอะ ไอ้อั้มกำลังไปรับไอ้เฟยมา เดี๋ยวได้รู้กันแน่ว่าอะไรเป็นอะไร”
เฮียตุ้ยพูดอย่างเป็นต่อ บอกตรง ๆ ผมไม่ชอบไอ้บ้านั่นเท่าไร หลังจากวันนั้นถึงจะต่อยมันระบายความอัดอั้นไปบ้างแล้วก็ยังไม่หนำใจ อยากจะกระทืบให้แม่งเละคาตีนข้อหาอวดดีและปากเก่งไปอีกดอก ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามันจงใจกวนตีนผม แต่จะโวยวายมากก็ไม่ได้ ดูก็รู้ว่ามันสำคัญกับยูมากแค่ไหน ผมไม่ชอบมัน เหม็นขี้หน้า แต่ความรู้สึกของยูเป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่ผมต้องรักษาไว้ สุดท้ายเลยได้แต่ถอนหายใจไม่สบอารมณ์เมื่อรู้ว่าคู่กรณีกำลังตามมา
“เป็นไร” ยูโน้มตัวมาถามเมื่อเห็นว่าผมสีหน้าไม่สู้ดีนัก ที่จริงอยากชวนยูกลับแล้วจะได้ไม่ต้องเจอไอ้พี่เฟยอะไรนั่นแต่เพราะวันนี้มันตั้งใจจะมาเลี้ยงขอบคุณที่ทุกคนช่วยทำธีสิสจบเลยต้องทนฝืน จะให้กลับไปก่อนก็ใช้ที่ เดี๋ยวมดแดงที่มันแฝงพวงมะม่วงแถวนี้จะได้มีโอกาสทำคะแนนทีเผลอ
“ออกไปสูบบุหรี่นะ”
“เฮ้ย ไปด้วย”
ผมเลิกคิ้วขึ้น ก่อนหน้านี้ได้กลิ่นควันบุหรี่จากเสื้อผ้ายูบ้างแต่เข้าใจว่าเป็นของพี่อั้มมาตลอด พอมันพูดแบบนี้ก็ฉุกคิด ก่อนหน้านี้ยูเกลียดบุหรี่จะตายไป
“ดูดเป็น?”
“ระดับนี้”
“ใครสอน” ผมถามเสียงเรียบ ไม่ได้ดราม่าใส่แต่ก็ไม่ชอบใจนัก ถึงจะเคยชวนมันดูดแต่ถึงเวลานี้ก็ไม่อยากให้ลอง ไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิด
“พี่เฟย”
“เลิกคบมันได้ปะไอ้เหี้ยนั่น”
“อย่างี่เง่าน่า” ยูพูดเสียงเอื่อย เบื่อที่ผมคอยกัดรุ่นพี่มันเต็มทน “ก็ดูสอนแต่ละอย่าง ดี ๆ ทั้งนั้น”
“มึงก็ดูด”
“ให้เลิกก็ได้”
ผมเคยหยุดสูบมาช่วงหนึ่งแล้วที่ยูขอ กลับมาแตะอีกครั้งตอนที่มีเรื่องกันบ่อย ๆ ความเครียดเป็นเพียงข้ออ้าง จริง ๆ แล้วผมแค่อยากจะทำอะไรประชดยูเฉย ๆ แต่หลังจากนั้นเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ห้ามอะไรเลยสูบต่อมาเรื่อย ๆ
“ดีลนะ เลิกบุหรี่ ทั้งคู่”
ยูจิ๊ปากเหมือนไม่พอใจแต่ก็ยอมพยักหน้าตกลง ผมโยนกล่องอะลูมิเนียมที่ไว้สำหรับเก็บบุหรี่ให้พี่ตุ้ย พอมันหันมาถามก็บอกคำเดียวว่ายกให้ ตั้งใจจะเลิกขาด
“อ้าวไอ้พีท มากับเขาด้วยเหรอ”
พี่แจ๊คตะโกนทักคนที่ปรากฏตัวใหม่จากทางเข้า พี่พีทยกมือไหว้กราวแล้วกระโดดโลดเต้นมาที่โต๊ะ ส่วนอีกสองคนที่เข้ามาพร้อมกันคือพี่อั้มกับพี่เฟยในชุดลำลองสบาย ๆ ยูหันไปไหวรุ่นพี่มันแล้วตบเก้าอี้ให้มานั่งข้าง ๆ
“นี่เลยเฮีย ผมมีเรื่องจะบอกด้วย”
ผมยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ เบนสายตาไปทางอื่นแทนที่จะต้องมาจ้องหน้าไอ้พี่เฟยมัน หน้าตามันสวยสะเอาเรื่องแต่ดูปราดเดียวก็รู้ว่าห่ามมากแค่ไหน ตาเฉี่ยวคมของมันดุดัน มีประกายจริงจังอยู่ในรอยยิ้มเสแสร้ง
“เรื่องอะไร ที่มีบริษัทมาทาบทามมึงน่ะเหรอ”
“เฮ้ย ทำไมรู้วะ งี้ก็ไม่เซอร์ไพรซ์สิ”
ยูพูดกลั้วหัวเราะ ไอ้พี่เฟยส่ายหน้าระอาแล้วยกมือขึ้นยีหัวคนรักผมเบา ๆ เดี๋ยวเหอะมึง เดี๋ยวได้มือกุด
“กูน่ะใคร ทำไมจะไม่รู้ เรื่องของมึงกูรู้หมดแหละ”
พูดพลางยิ้มยวนที่มุมปาก ผมปรายหางตามองมันแล้วหันไปเติมน้ำแข็ง พอดีกับเฮียตุ้ยและพี่แจ๊คพากันเข้าประเด็น
“เออ เฟย มึงรู้ปะวะว่าไอ้อินกับไอ้ยูนี่มันยังไงกัน”
พี่เฟยยกยิ้มที่มุมปาก เหลือบตามองยูที่ยังคงเฉไฉทำเป็นชวนพีทคุยก่อนวางแขนพาดบ่าเล็ก โน้มตัวลงไปกระซิบจนชิดหู แม่งเกินไปแล้วว่ะ คิดว่าผมจะมีความอดทนนึกหรือไง
ปึก!
ผมวางแก้วเบียร์ลงเสียงดัง ไอ้เจ๊กเหลือบตาขึ้นมองผมยิ้มเยาะ ยูไม่ได้สังเกตอะไรยังหยิบถั่วขึ้นกินต่อ ปลายนิ้วเรียวที่วางบนไหล่ลาดของคนรักผมขยับเล็กน้อย จงใจลูบเบา ๆ อย่างท้าทาย จังหวะนั้นที่ผมลุกขึ้นโดดถีบไอ้ห่านั่นจนล้มโครมไปกลางร้าน
พลั่ก!
“ไอ้อิน!”
สองเสียงที่ดังขึ้นแทบจะพร้อมกันทำให้วงแตกกระเจิง ยูผุดลุกขึ้นมายืนตรงกลางระหว่างผมกับมัน ไอ้พี่เฟยหัวเราะหยันอยู่ด้านหลังอย่างเป็นต่อเมื่อยูหันมาด่าผม “เป็นบ้าอะไรอีกวะ!”
“มึงกล้ามากนะไอ้เฟยที่ทำแบบนี้กับยูต่อหน้ากู”
“ทำอะไร แค่กอดคอตามประสารุ่นพี่รุ่นน้อง”
รุ่นน้องพ่อมึงสิ ไล้เสียขนาดนั้น ถ้ากูไม่อยู่ด้วยลากกันไปถึงไหนต่อไหนแล้วใช่ไหม จงใจจะกวนตีนกันตั้งแต่แรกอยู่แล้วยังกล้าพูดหน้าตาย “เฮ้ย อะไรวะพวกมึง ไอ้อิน เฟยมันก็แค่กอดคอยูมึงจะโมโหทำไม”
“มันกวนตีนผม”
“หึงหน้ามืด”
ไอ้เฟยไม่หยุดพูด ยูหันหลังกลับไปตะครุบปากมัน อีกฝ่ายเลยดึงมือไปจูบต่อหน้าผมหน้าตาเฉย ผมพุ่งตัวใส่อีกแต่คราวนี้ยูผละจากไอ้เจ๊กมากดบ่าผมไว้ สายตายูจับจ้องจริงจังและดุดันราวกับประกาศก้องว่าผมกำลังทำให้มันไม่ชอบใจ
“จะนั่ง หรือจะกลับ” ยูถามเสียงขรม โมโหอะไร คนที่ควรจะโกรธมันผมนะ
“กลับ”
“งั้นมึงก็กลับไปคนเดียว”
ไอ้พี่เฟยยักคิ้วอยู่ด้านหลัง ผมหายใจฟึดฟัดก่อนยกแก้วเบียร์ที่ยังเหลือขึ้นกระดกดื่ม เฮียตุ้ยหันไปขอโทษขอโพยลูกค้าก่อนทุกอย่างจะกลับไปสู่สภาพปกติ ยูทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ มันเหมือนเดิม ส่วนผมกลายเป็นคนเดียวที่ยังยืนอยู่ที่โต๊ะ ไม่สนใจกันเลยใช่ไหม ไอ้เจ๊กนั่นดีกว่าผมอย่างนั้นสินะ
“ผมกลับละ”
ขืนอยู่ก็มีแต่จะทะเลาะ พี่เฟยเลิกคิ้วขึ้นมองผม ส่วนยูก็พยักหน้าส่ง ๆ แต่ไม่มองสบตา จะเอาแบบนี้จริง ๆ ใช่ไหม
“เฮ้ย มึงไม่ไปเคลียร์กันหน่อยเหรอวะ”
พี่อั้มสะกิดถามเพื่อน ยูก้มหน้าลงรินเบียร์ใส่แก้ว “ไม่มีอะไรต้องเคลียร์นี่”
อย่างนี้เลย ยูที่ใจดีกับทุกคนยกเว้นผม ผมถอนหายใจ หันหลังเดินหนี ควรจะชินแต่ก็ไม่ชิน จะให้ทำใจชินได้ยังไงกับยูที่เห็นไอ้พี่เฟยสำคัญกว่าใครตลอด
ผมเป็นแฟนมันนะเว้ย!
“ตอนแรกกูกะแซวเล่น ๆ สรุปมึงสองคนคบกันจริงเหรอวะ” เฮียตุ้ยถามทิ้งท้าย ผมชะลอฝีเท้าลงเพื่อที่จะฟังคำตอบ ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยคิดจะคาดคั้น แต่เวลานี้กลับอยากให้ยูพูดออกมาจากปากสักคำ
“ช่างเหอะน่า แดกเหล้า ๆ”
...ทำไมขยันทำให้ผมใจเสียนักวะยู
ผมไม่ได้กลับหรอกครับ ใครจะกล้าทิ้งให้ไอ้เฟยไปส่งที่หอ ออกมานั่งตบยุงอยู่ข้างนอกเล่นมือถือไปเรื่อย ประมาณเกือบ ๆ ตีหนึ่งมีคนทยอยเดินออกมาทางหลังร้านบ้างแต่ไม่เยอะเท่าไร ส่วนใหญ่ที่ออกมาเพราะสูบบุหรี่กับคุยโทรศัพท์มากกว่า ร้านเฮียตุ้ยมีแต่รุ่นน้องมัน กระนั้นก็ใช่ว่าจะไม่มีเด็กคณะอื่นบ้างเลย
“ขอโทษนะครับ”
ขณะที่ผมกำลังนั่งเล่นมือถืออยู่เสียงทุ้มของหนึ่งในเด็กคณะอื่นก็ดังขึ้นไม่ห่าง ผมเปิดกระจกรถแต่สตาร์ทเครื่องไว้สำหรับชาร์จแบตมือถือเพราะอยู่ข้างนอกนาน เด็กผู้ชายตัวเล็ก น่าจะเล็กพอ ๆ กับไอ้หมอปอชะโงกหน้าเข้ามาเล็กน้อย
“มือถือผมแบตหมด จะยืมที่ชาร์จสักแป๊บได้หรือเปล่า”
ผมพยักหน้า ถอดสายต่อออกให้อีกฝ่ายใช้ หมดเกลี้ยงตามที่มันบอกจริง ๆ ต้องเสียบทิ้งไว้พักใหญ่ ๆ เลยถึงจะติดขึ้นมาอีกครั้ง ฝ่ายนั้นดูลุกลี้ลุกลน นั่งจ้องหน้าจอสีดำของตัวเองราวกับจะสะกดจิตให้แบตเพิ่มขึ้นไวกว่านี้
“ใช้ของผมก่อนไหม”
“อ่า...ไม่เป็นไรครับ ผมจำเบอร์เขาไม่ได้”
“แฟนเหรอ?”
อีกฝ่ายยิ้ม ผมไม่ได้ซักไซ้ต่อแต่เปิดประตูรถออกมายืนข้างนอก “เมื่อยก็เข้าไปนั่งข้างในได้นะ”
“ไม่เป็นไรครับ นี่มากับเพื่อนเหรอ ทำไมไม่เข้าไปในร้านล่ะ”
“เบื่อ ๆ น่ะ” ผมตอบส่ง ๆ เงยหน้าอีกทีเห็นไอ้พี่เฟยออกมาสูบบุหรี่ตรงประตู เราอยู่ไกลกันพอสมควรแต่ก็ยังมองรู้ว่ามันยักยิ้ม ผมเกลียดรอยยิ้มของมันชะมัด
“นั่นแฟนเหรอครับ”
“เปล่า”
“เห็นเขามองมาสักพักแล้ว”
ผมไม่ตอบอะไร พอดีกับแสงจากจอมือถือของอีกฝ่ายสว่างวาบเป็นสัญลักษณ์ว่าไฟเข้ามากพอจะใช้การได้แล้ว คนแปลกหน้าขออนุญาตเข้าไปในรถเพื่อใช้โทรศัพท์ก่อนส่วนผมรออยู่ด้านนอก ตอนนี้ไอ้พี่เฟยกลับเข้าไปในร้านแล้วเหลือแค่ผมกับผู้ชายข้าง ๆ ที่กำลังโทรหาแฟนมัน ผมยืนรอจนมันคุยธุระจบก็ถอดสายชาร์จออก จังหวะที่เปิดประตูกว้างให้อีกฝ่ายออกจากรถมาแรงบีบที่บ่าก็ทำให้ผมเอี้ยวตัวหันไปมองแทบจะทันที
ยูเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง มองผมสลับกับเด็กใหม่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“ถ้ายังไม่กลับก็เข้าไปข้างใน มีเรื่องต้องคุยกัน”
ยูปรายหางตาไปยังคนแปลกหน้าที่ยิ้มเจื่อน ผมพยักหน้าลงก่อนล็อกรถแล้วเดินตามมันกลับเข้ามาในร้าน มีการปรับเปลี่ยนที่นั่งกันนิดหน่อยโดยพี่อั้มย้ายไปนั่งใกล้พี่เฟยแทนยูในทีแรกแทน ไม่มีใครพูดอะไรหลังจากนั้น ยูเอาแต่กระดกดื่มเบียร์ลืมตายจนผมคิดว่าปล่อยไว้แบบนี้แม่งเมาแน่ ๆ
“พอแล้วยู”
มือขาวยกขึ้นเบี่ยงหนี ผมถอนหายใจหนักก่อนเอื้อมมือไปแย่งแก้วอีกฟาก เรายื้อกันสักพักจนเบียร์หกลงพื้นยูถึงยอมปล่อย “เป็นอะไร”
“เปล่า” เสียงนั้นนิ่งเรียบเสียจนน่าใจหาย ผมไม่ค่อยได้ทำให้ยูโกรธจริงจัง พออีกฝ่ายเป็นแบบนี้ก็ทำตัวไม่ค่อยถูก
“จะมาเปล่าได้ยังไง รู้จักกันมาเท่าไรแล้วอย่าเถียง เป็นอะไร”
มันไม่ตอบแต่ปรายตามองไปโต๊ะเยื้อง ๆ กัน อ้อ เด็กนั่นที่มายืมชาร์จแบต มือถือในรถผม “เขามายืมที่ชาร์จโทรศัพท์”
“ได้เบอร์มาด้วยไหมล่ะ”
“จะค้นไหม” ผมโยนมือถือให้ตรงหน้า เอาจริง ๆ ผมไม่เคยเปิดเผยกับใครขนาดนี้ อยากค้น ค้นเลย สงสัย ระแวงอะไรตรวจสอบได้หมด คบกับยูผมจริงใจ ไม่ได้กั๊กหรือเผื่อเลือกไว้อยู่แล้ว
“เก็บไว้เหอะ”
“ถ้าจะเชื่อใจก็เชื่อให้มันจริง ถ้ากลัวก็เปิดดู ไม่คุ้นชื่อคนไหนจะบอกให้หมด ผมไม่มายด์ ไม่ได้มีเรื่องส่วนตัวอะไรกับยูอยู่แล้ว” ยูถอนหายใจ เสือกมือถือกลับมาตรงหน้าผม
“ไม่ต้องหรอก กูเชื่อแล้ว... แค่นึกว่าจะงอนแล้วไปคุยกับคนอื่นประชด”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้เลิกแล้ว ผมไม่อยากทะเลาะกับยู ไม่มีความสุขเอาเสียเลย
“ไม่ทำหรอก”
“อืม... รู้แล้ว” มันพูดก่อนเป็นฝ่ายยัดมือถือใส่มือผม หลังจากนั้นก็ประสานปลายนิ้วเข้าหาโดยที่มีโทรศัพท์คั่นกลาง ผมไม่ปล่อย ยูเองก็ไม่ขยับหนี เราใช้มือข้างที่ว่างยกแก้วขึ้นดื่มแต่ไม่สบตากัน ไม่พูดอะไรหลังจากนั้นเพราะรู้ว่ากำลังเป็นที่จับจ้องของเพื่อนร่วมโต๊ะอยู่
“สรุปเป็นแฟนกันจริง ๆ สินะ”
เฮียตุ้ยถามกระเซ้า ผมไม่ตอบเหมือนเดิม แต่มือที่จับกันอยู่ก็น่าจะเพียงพอแล้ว ยูหัวเราะเสียงต่ำก่อนวางแก้วลง
“เปล่าพี่...” มันโคลงหัวไปมา น่าแปลกที่คำตอบนั้นควรทำให้ผมโมโหแต่ตอนนี้กลับสงบนิ่งกว่าที่คิด อาจเป็นเพราะมือที่ยูไม่ได้ปล่อยไปไหนกำลังบอกผมว่าไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไงมันก็ยังอยู่กับผมแบบนี้ แค่ยูกล้าจับมือผมต่อหน้าไอ้เจ๊กเฟยผมก็โอเคแล้ว
“เรียกว่าเป็นเรื่องราวดี ๆ อะไรแบบนี้เหมือนพวกดาราตอบกันหรือเปล่าวะ” พี่แจ๊คสำทับ ยูหัวเราะร่วนพลางกระชับมือผมแน่นขึ้น มันยกเบียร์ขึ้นดื่มใหม่ก่อนวางแก้วลงแล้วเอียงไหล่มาชนผม “เรียกว่าเป็นคนที่รักกันดีกว่า”
ไอ้เฟยหลุดหัวเราะ นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมชอบรอยยิ้มของมัน และเป็นครั้งแรกที่ผมชอบประโยคที่มันพูด
“ครวยจริง ๆ ไอ้ยู กว่าจะล่อให้ยอมรับออกมาได้ เด็กมึงโดนกูปั่นหัวจนงอนไปล้านตลบแล้ว”
ผมเพิ่งรู้ว่าโดนซ้อนแผนเข้าให้ ไอ้พี่เฟยแบไพ่มาว่าที่กวนประสาทผมเพราะอยากให้ยูกล้าพูดกับคนอื่นสักทีว่าคบกับผมยังไง ผมยกแก้วขึ้นขอชนกับมัน แต่อีกฝ่ายกดมุมปากแสยะยิ้มหยัน
“คิดว่าแค่ชนแก้วกูจะญาติดีกับมึงเหรอ ต่อยกูไปสองรอบน่ะ”
“โทษว่ะพี่ ก็พี่แม่งกวนส้นตีนผมจริง ๆ”
“กูไม่รับคำขอโทษ” ผมเลิกคิ้วขึ้น มองมันปรายตาไปทางยูแล้วยิ้มเจ้าชู้ “ยกไอ้ยูให้กูเอาสักรอบสองรอบสิ”
ผมก้มลงจูบที่หลังมือขาว ยูอ้าปากหวอแล้วหลบตาลงต่ำ หูแดงไปหมด “พี่ลองถามคนของผมดูแล้วกันว่าจะยอมไปด้วยหรือเปล่า”
“มึงสองคนเล่นเหี้ยอะไรกันเนี่ย”
ผมหัวเราะ ก่อนขยับตัวเอาคางไปเกยบ่าลาดอ้อน ๆ “ผมกำลังญาติดีกับพี่ชายสุดที่รักของยูให้ชื่นใจไงล่ะ ไม่ดีเหรอ”
“ดีพ่อมึง! เลิกพูดจาแทะโลมกูกันได้แล้ว ขนลุกชะมัดยาด”
ยูดึงมือออกจากผมไปลูบแขนตัวเอง ทำเป็นโวยวายไปงั้น ที่จริงกำลังเขินอยู่แท้ ๆ “รักยูนะ”
ผมย้ำอีกครั้ง และพร้อมจะย้ำอย่างนี้ไปเสมอ ยุทธนาครางรับในลำคอก่อนเลื่อนมือลงต่ำมาจับผมใหม่ใต้โต๊ะ ไม่ได้มีคำพูดอะไรหลุดออกมาอีก แต่นั่นเป็นคำตอบว่ายูคิดกับผมยังไงได้ดีที่สุด
คนปากอย่างใจอย่างอย่างมัน ทำแค่นี้ผมก็ดีใจจนหัวใจแทบวายแล้วครับ
End
มาแบบมึน ๆ งง ๆ
อินกับเฟยดีกันนิดนึงแล้วนะ กร๊ากกก
ขอโทษค่ะที่สัปดาห์โน้นนน ไม่ได้บอกไว้ว่ายังไม่ได้ลงตอนพิเศษในพุธถัดมา ขอโทษจริง ๆ สำหรับคนที่รอ
ส่วนตอนพิเศษ (ที่อยากให้เป็นตอนพิเศษเพราะเป็นพาร์ทของอินที่จะเขียนทั้งหมด) ที่ลงในเน็ตคงมีเท่านี้ ถ้ามีโอกาสอาจจะลองปรับเนื้อตอนจบให้ยืดออกมาอีกนิดหน่อยจะได้ไม่ห้วนเกินไป (ซึ่งไม่ง่ายเลย)
สำหรับทุกคนที่อ่านมาถึงตอนนี้ต้องบอกอีกครั้งว่าขอบคุณมาก ๆ ค่ะ นี่พิมพ์ไปเบลอไป ง่วงจัด 5555+
แล้วเจอกันในผลงานเรื่องอื่นเนาะ สำหรับพี่เฟย ตอนนี้คืบหน้าไปหน่อยคือมีชื่อเรื่องแล้ว แต่ยังไม่มีเนื้อเรื่อง กร๊ากกก /อัลไลของช้านนน
สำหรับพุธนี้ ฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่ะ
ขอให้มีความสุขกับการอ่าน :katai4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ทำไมนี่โฟกัสไปที่คนมาขอชาร์ตแบต น่ารักจังเลยยยยยย สงสารพี่เฟย ออกมาเพื่อโดนทำร้ายร่างกายชัดๆ น้องอินยิ่งใจร้อนอยู่ ตอนนี้พี่ยูมิ๊งมากกก :กอด1:
-
โถ พี่เฟยของบ่าวววว เป็นหนังหน้าไฟ โดนต่อยอีกแล้ว ฮ่าาๆๆๆ
แต่ตอนนี้พี่เฟยกวนติงจริงๆ นะ ส่วนยูก็ซึนได้อีก เหมาะกันกว่านี้ไม่มีละ
แต่แหม เป็นพระรองขโมยซีนมาตลอด พอถึงเรื่องตัวเอง จะไปดราม่าเลยรึเปล่านี่
แบบว่ายังรักความลั๊ลล้าของพี่เฟย ไม่อยากซดมาม่าขนาดน้านนนนนน งึดดดด
-
:m3: :m3:
-
ตอนต้นเรื่องที่พี่ยูไม่สนใจอินเลยนี่จะร้องไห้ตามอินทรี น้อยใจแทนทำไมพี่ยูทำแบบนี้ๆๆ
แต่อินเองก็โตขึ้นเยอะ ถึงแม้จะใจร้อนต่อยพี่เฟยไปหมัด แต่สุดท้ายก็ยอมเอาตัวเองออกมา ไปทำใจร่มๆ
พี่เฟยนี่พลีชีพตัวเองเป็นตัวร้ายเลย ต้องขอบพระคุณพี่เฟยอย่างสุดซึ้ง
เพราะพี่เฟยมีส่วนทำให้ท้ายตอนบรรยากาศมันเต็มไปด้วยความสุขมาก
ฟินค่า หลับสบายแล้ว ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
อินแม่มน่าโดนลงโทษหนักๆ แต่ละความคิด :katai5:
รักคู่นี้จุง พี่เฟยกวนตรีนจัง นายเอกของพี่เฟยจะเป็นยังไงน้า :katai2-1:
ติดตามเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนแรก ติดเรื่องนี้มาก เฝ้ารอทุกอาทิตย์
นี่ขนาดเปิดจองแล้วยังเฝ้ารออยากได้หนังสือ แต่ยังไม่ได้โอนเงิน :hao7:
ยังไงก็จะเอาอินยูมานอนกอดให้ได้ รอเราเก็บตังก่อนนะคะ สั่งจองแน่นอน o13
-
น่ารักสุดๆเลยอ่าาาา
อยากอ่านเรื่องพี่เฟย อยากรู้ใครจะหยุดแกได้ :katai4:
-
น้อยใจพี่ยูตอนแรก ไม่ค่อยสนใจอินเลย :sad4:
อยากอ่านเรื่องพี่เฟยจัง เราอยากให้นางเป็นรับมาก เคะราชินี5555
(เป็นคนไม่ชอบอ่านเคะน่ารัก ชอบแมนๆ) เรื่องนี้เราถึงชอบมากถึงมากที่สุด เป็นเรื่องแรกที่ซื้อหนังสือY
-
พี่เฟยยยยยยยยยกวนส้นตลอด ชอบบบบ5555+
-
ฮื้มมมม....อยากให้พี่เฟยโดนกดละ...พยศดีนัก :laugh:
-
เจ๊เฟยโดนอีกละ 555555
-
ชอบเฟยอ่ะ :mew1: :mew1: :mew1: หาคู่ให้เฟยก็ดีนะ :mew3: :mew3: ลุ้นลุ้นลุ้น :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: :hao6:
-
เป็นคนที่รักดัน อ่อยยยยย เลาอ่านแล้วเขินเลออ
-
พี่เฟยแม่ง กว่าจะมีเรื่องของตัวเองหน้าคงยับก่อน o18
-
ให้พี่เฟยคู่กับอั้มมั้ย :laugh: :laugh:
-
:sad4: ม่ายยยยย west ทำกะพี่เฟย(ของเรา) อย่างนี้ได้ยังไง โอ๋ๆๆพี่เฟยเจ็บมั้ย มามะน้องจะทายาให้นะ :hao3:
ชอบเคะของwest แทบจะทุกเรื่องตรงที่ ทุกคนยังมีความเป็นผู้ชายอยู่เหมือนพี่ยูนี่แหละ อ่านแล้วรู้สึกว่า
ผู้ชายจริงๆถึงจะมีคบผู้ชายด้วยกัน แต่มันไม่มานั่งบอกกับคนอื่นหรอกว่าเป็นรับเป็นรุก
เรารู้สึกว่า west รู้เนเจอร์ผู้ชายส่วนใหญ่ดี มันเลยทำให้เราอินกับนิยายมาก รอเล่ม Adore you นะ
ตู้นิยายเราคงต้องเพิ่มหมวด (W) ขึ้นมาอย่างจริงจังซะแล้ว (จัดเรียงนิยายตามชื่อผู้แต่ง) :katai2-1:
-
ยังไงเค้าก็เสียดายพี่เฟยจริง ๆ ทำไมพี่เฟยไม่ใช่คนรักกันของยูนะ เห้อ รู้สึกอินทรี มันนิสัยเสีย ขนาดอ่านจนจบแล้วนะเนี่ย 555
-
โอ้วจะรอติดตามพี่เฟยน่ะค่ะ
ไม่ทราบพี่เฟยมีซัมติงกับอั้มเปล่าเนี่ย
มางานเลี้ยงด้วยกัน
-
:-[ ขอบคุณค่ะ><
พี่เฟยหน้าแหกอีกแล้ว 5555
-
คิดถึงหมอปอ คนน่ารัก แต่อย่าให้ได้โหดนะ หึ หึ
อินกับยู loveๆ กว่ายอมพูดได้นะยู
พี่เฟยอยากอ่านเรื่องของพี่ คนอย่างพี่อยากรู้ว่าคนแบบไหน ถึงจะเอาอยู่
-
พี่เฟยมันร้าย 5555
-
ชอบบุคลิกพี่เฟยจริงๆนะเออ
ปลื้มมมมมมมม
ส่วนอินก็ยังขี้หึงไม่เปลี่ยนนะ
-
โอยย ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งอยากได้หนังสือใจแทบขาดดด :ling1:
พี่ยูแมร่งน่าจับกดซะจริงง ทำอินโมโหบ่อยมาก คนมันรักมากเห็นใจกันหน่อยเซซ่ :hao5:
-
:-[ :L1:
-
พี่ยูนี่ปากหนักดีน่ะ
-
พี่เฟยเจ็บตัวตลอดดด 5555555
-
พี่ยูคนปากแข็ง พูดจนได้นะ แค่นี้น้องก้อปลื้มละ
พี่เฟยนี้ ตัวร้ายใจดวงใจชะ
รออ่านพี่เฟยเป็นพระเอกจ้า
-
เมื่อพระรองขยับขึ้นแท่นเป็นพระเอก (หรือนายเอก? น่าจิดี หุหุ) แสงจะสาดไปยัง พระรองของพระรองไหมเน้อ
from fc พระรองตัวจริง!!!
-
โอ้ยยยย น่ารักกกก ฮือออออออออออ TvT
เขินแก้มแตกกกกกก
ไม่ต้องบอกว่าเป็นแฟนกัน แต่เป็นคนที่รักกันก็พอแล้วเนอะ ฮือออ
พี่ยูอ่ะ เอ๊ะ? หรือจะบอกว่าพี่เฟยดี? กว่าจะปริปากออกมาให้เสืออินของพี่(?)ยิ้มได้
เล่นเอาเหนื่อย
พี่เฟยควรได้รับบทพระรองดีเด่น สมควรยกนางขึ้นหิ้งแล้วกราบบูชา
อุตส่าเสียสละตัวเองจนโดนต่อยมาสองครั้งขนาดนี้ ไม่รักน้องจริงทำขนาดนี้ไม่ได้นะเฮ้ยยยย
เอ้า! อินทรี กราบพี่เฟยบัดเดี๋ยวนี้ ฮืออออ :-[
ตอนพิเศษทั้งหมดของอินทรีในเล่ม เลาจะรอออออออออออออออออ
ปล.รอพี่เฟยขึ้นแท่นเป็นพระเอกด้วย แอร๊ยยย >_<
-
พี่เฟยก็นะ กวนได้ใจจริง ๆ
-
เขิลอ่ะ พี่ยูนานๆจะแสดงออกต่อสาธารนะชนนะคะ ต้องขอบคุณพี่เฟยเลยที่ยอมโดนอินต่อย555 เนี่ยแหละน้าา ไม่ต้องพูดเยอะเน้นแต่การกระทำ แบบนี้เสืออินจะไปไหนรอด
อยากอ่านเรื่องเฟยแล้วอ่ะค่ะ รอนะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ
ตอนนี้ขอไปเมคมันนี่ซื้อรวมเล่มก่อนนะ
-
อ่านแล้วทำไมรักหมอปอมากกว่าเดิมอีก ไม่เข้าจายยยย :ling2: :ling2:
-
ยังไงก็ยังอยากให้พี่เฟยเป็นเคะ ชอบเคะราชินี :hao3:
-
พี่เฟยมาเหนือเมฆตลอด ฮ่าๆๆ
-
บอกแล้วเรื่องของยูพี่เฟยรู้ทุกอย่าง
อยากให้ยูคายความลับก็ต้องปั่นหัวแฟนยูสินะ
-
:hao5: โถ่ทูนหัวของบ่าว โดนต่อยอีกแล้ววว
พี่เฟยนี่โดนตลอดๆ ชอบพี่แกจริงๆ อยากให้มีเรื่องยาวเลยอ่ะ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ+1 :mew1:
-
:L2: :L2: :L2:
-
ชอบพี่ยูมากจริงๆ
ทั้งที่ปกติเราจะกรี๊ดเมะมากกว่านะ แต่เรื่องนี้พี่ยูมาแรงมาก
เท่จนอินทรีย์ต้องถอยอ่ะ
-
ฟินค่ะ อั๊ยๆๆๆ อินเอ๊ย จะไปไหนรอด โคตรจมปลักรักพี่ยูเลยอ่ะ ไหนบอกจะเลิกขี้หึงไง ทำได้ที่ไหน
ยิ่งกับพี่เฟยยิ่งแบบคูณสองอ่ะ นี่ถ้าไม่รีบจบอีพี่เฟยมีสิทธิ์โกยคะแนนแซงหน้าทุกคน
โคตรเท่ห์เลยอ่ะพี่ เสียสละตนสุดๆ ยอมโดนต่อยเลยนะเฮ้ย 555
ยูก็ปากแข็งจริงแหละ ที่จริงรักเขาจะแย่ อ่ะนะ มันเป็นเรื่องราวดีๆ ของคนรักกัน ฮิ้วววววว อิจฉาจริงจิ๊งงงงง
ยูก็ขี้หึงนะแต่เก็บอาการ แหม น้องอินก็น่าหึงน้อยซะที่ไหนหล่ะ โปรไฟล์เริ่ดสุดๆ
ขอบคุณค่าาาา รอผลงานเรื่องต่อไปค่ะ ประเด็นคืออยากให้พี่เฟยเป็นรุกโอ๊ยหรือรับดี เลือกไม่ถูก
เอารุกเหอะ เร้าใจ 5555
-
ชอบครับ
สนุกดี
-
รอพี่เฟย 55+
-
ชอบบบบบ
พี่เฟยขรา มีคู่เถอะ อยากให้พี่เฟยได้กะยู 555
โดนอินถีบแน่ๆชั้น
-
:oni2: :oni2: :oni2:
กรี๊ดดดดดดดดดดด อร้ายยยยย น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกอ่าาาา
ทั้งอินทั้งพี่ยูเลอออออออ อร้ายยยยเขิลลลลลลลลล
-
ยูน่ารักอีกแล้ว >\\\< ส่วนพี่เฟย ปลื้มมมมมมากถึงมากที่สุด >///<
-
อิน เธอต้องมากราบบบบขอบคุณพี่เฟยเลยนะนี่ :laugh:
ส่วนพี่ยูนิมุ้งมิ้งมากบอกเลยยย :hao7:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
น่าร๊ากกกกกกกก :-[
-
อ่านสองวันจบ!!!!
อยากบอกว่าเป็นเรื่องที่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จริงๆค่ะ ..แต่อยากอ่านคู่น้องนัทอ่ะ มีไม๊คะ #แอบสงสารนัทนิดๆ 55555 #หัวเราะทำไม
-
:mew1: จบบริบูรณ์
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆครับ
-
ให้พี่เฟยคู่กับน้องที่มาขอชาร์จโทรศัพท์จะดีไหม อิอิ
-
(http://img398.imageshack.us/img398/2074/n2o14128617316au.jpg)
-
เป็นคนที่รักกัน :o8:
พี่เฟยแสบ
-
น่ารักจัง
-
....เพิ่งได้มีโอกาสมีอ่านงานเขียนของคุณ west ค่ะบอกเลยว่าประทับใจมากๆ
ชอบพระเอกแนวที่เขียนมากเลยอ่ะ จะบอกยังไงดีมันฟินอ่ะ คือใช่เลยแบบนี้
แนวปากว่ามือถึงจริงๆ :-[ ขอติดตามงานเขียนดีๆแบบนี้ตลอดไปค่ะ :กอด1:
-
อ๊าาาาา สนุกมาก ลุ้นจนเหงื่อตก 5555
-
อ่านมาทั้งหมด สนุกดีค่ะ
แต่ไม่ชอบนิสัยยู นิสัยแย่มาก
สงสารอินสุดๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากครับ แปลก และดูจริงดี ชอบมากๆเลย ><
-
แก้มแตกกกกกกกกก
>______________<
-
กรี๊ดดดค่า หลงรักอินอ่า เด็กอะไรขี้อ้อน ถึงจะทำตัวไม่ดีไปหน่อยก็เถอะ
ตอนจบกลายเป็นอินโดนกดหรือนี่ 555 ไม่น่าเชื่อ อยากให้พี่ยูเป็นเคะไปตลอด >///<
จบแบบฟินๆ ค่ะ
-
ฮื้ออออ ดูเหมือนเราจะกลายเป็นแฟนนิยายของตัวเองเต็มตัวแล้วค่ะ
ตามมาจาก FBBF กับพี่ธันหมอปอออออออ
กรี๊ดกร๊าดกับสองเรื่องนั้นมากก็เลยตามมาเรื่องนี้ต่อ
ตอนแรกไม่กล้าอ่านด้วยแหละ กลัวเจอดราม่า
(แล้วตอนนี้ก้ยังคิดอยู่ว่าจะอ่านรักเร่ดีมั้ย ส่องๆไปแล้วน้ำตานองเชียว555555)
ก็เลยว่าจะไปอ่านเรื่องสั้นก่อนแล้วกันเนอะ ฮี่ฮี่ XD
ปลื้มพี่ยูววววววววววววววววววววววว >.<
เป็นนายเอกที่พระเอกมาก พระเอกสุดๆ! แล้วอินทรีคือแบบโคตรจะน่ารัก
ปกตินักเขียนส่วนมากจะวางคาแรกเตอร์ตัวเอกอีกแบบนึงแต่ตัวเองเอามาสลับกัน
แล้วคือมันลงตัวมาก เป็นนิยายที่แหวกกระแสดีนะ สนุกจริงๆให้ตายเถ่าะ -///-
ด้วยความที่พี่ยูก็เคยเป็นพระเอกให้คนอื่นมาก่อน
พอต้องมาเป็นนายเอกให้น้องอินแบบไม่ทันตั้งตัวเลยยังคีปลุคพระเอกอยู่เลย55555
ชอบๆ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
เราชอบภาษาของตัวเองด้วยแหละ บรรยายดี อ่านแล้วไม่ติดตรงไหนเลย
อ่านมา3เรื่อง คือเราเพลินทุกเรื่อง รู้ตัวอีกทีจบแล้ว
ตามบวกเป็ดให้แทบไม่ทัน คึคึ
สู้ๆนะคะ จะตามเป็นกำลังใจให้นะ :katai2-1:
-
เรื่องนี้น่ารัก เดี๋ยวต้องอ่านซ้ำอีกสักรอบ ^^
-
อินยังไม่ชัดเจนนะ คาราคาซังไหนจะนัทอีก แล้วนี่จะมาเนียนจีบยู? ไปเคลียร์ตัวเองให้สะอาดก่อนดีไหมอิน จะได้โปร่งใสเชียร์ให้เป็นพระเอกได้สะดวกใจหน่อยนะอินนะ o16
-
ตอนแรกเคืองอินที่เข้าหายูด้วยวิธีผิดๆ แต่เมื่อยูกับอินคุยกันแล้วถึงสถานะจะคลุมเคลือแต่ยูรับปากอะไรกับอินแล้วมาหักหลังกันแบบนี้มันเจ็บปวดนะยู ไม่ว่าจะเป็นเพราะถูกเพื่อนไซโคมาหรือเพราะยูเมา อยาก โดนเด็กยั่ว อยากทดสอบตัวเอง หรืออะไรก็ตาม แต่ในเมื่อยูรับปากอะไรกับอินไปแล้วไม่มีข้อแก้ตัวใดๆที่มันฟังขึ้นหรอกนะยูเอ๋ย ผิดก็คือผิด แก้วมันร้าวถ้าเราเป็นอินนี่เราคงต้องถอยห่างยูและให้เวลาตัวเองซักหน่อย ต่างคนต่างอยู่ซักพักคงจะดีกว่าเน๊อะ :o12: :o12:
-
ยูซึนเกิ๊น ซึนจนบางทีรู้สึกอึดอัด น่ารำคาญ :เฮ้อ:
-
อ้าวอิอิน นี่ชั้นอ่านมา19ตอนนี่พยายามทำใจเอนเอียงแก้ต่างให้แกตลอดแล้วตอนที่19สุดท้ายนี่ทำชั้นเงิบ มันคืออะไรวะอิน :m16:
-
ไอ้อิน ไอ้เห็นแก่ตัว ถามหน่อยเหอะถึงนัทมันจะรักยูแล้วใช่เรื่องเหรอที่แกกลัวเขาจะกลับไปคบกันถึงกับขนาดที่แกต้องกลับไปคบอินัทแล้วตอนกลับไปคบอินัทนี่แกซั่มอินัทเหมือนที่ซั่มยูมั้ย? เห็นแก่ตัวว่ะ ไม่มีสติปัญญาแก้ไขปัญหาแบบนี้จะฝากอีกครึ่งของชีวิตยูไว้ได้มั้ยเนี้ย โง่จริงโง่จัง :angry2:
-
กว่าจะดีกันได้ สรุปพี่เฟยเจ้าเล่ห์ร้ายกาจที่สุดดด
-
บอกตรงชอบๆ ขอตอนพิเศษอีกเยอะเลยครับ
แต่เสียดายฉาก NC ที่ยูเอาอินไม่มีเลยไม่ฟินเลย
มาต่ออีกนะครับ :ling1:
-
ตอนหวานก็หวานมากกกก ตอนหน่วงก็น้ำตาไหลพรากถึงขั้นอยากจะสะอื้นเลยทีเดียว
ส่วนตัวสงสารอินที่สุด ไม่ค่อยเห็นใจยูเท่าไหร่ เพราะยูมีอะไรก็เอาแต่หนี คนที่รอนี่โคตรเสียใจเลยนะ
แล้วยูก็ยังซึนอี๊กกกกกกกก อินโดนหลายเด้ง มาหลงรักคนแบบนี้ 555555
-
ชอบยูๆๆๆ
ชอบอินๆๆๆ
เฮ้ย! แบบว่าถูกใจเรื่องนี้สุดๆ
ขอบคุณนะที่แต่งเรื่องดีๆ มาให้อ่าน
-
น่ารักมากกกกก
o13 o13
-
ยูดีเกินไป 5555555555+
คำนี้ใช้ได้กับยูนี่แหละ ทั้งใจอ่อน ทั้งขี้สงสาร แบบเป็นคนดี ให้อภัยคนง่าย
เคยโกรธใครบ้างไหมลูก
เราชอบนิสัยอินมาก เราว่าผู้ชายแบบนี้น่าสนใจนะ เอาแต่ใจแต่ก็พร้อมปรับตัวอะ
น่ารักดีออก ><
มีหมอปอด้วย กรี๊ดดดดดดดดดดดด ชอบเวลาหมอปอพูดกับอิน แทนตัวเองว่าผมแทนอินว่ามึง 5555555
ตอนแรกอ่านแล้วไม่ชอบนัทนะ และก็ยังไม่ค่อยชอบอยู่ดี 555+
รู้สึกนั่นแหละเห็นแต่ตัวเองเกินไปจริงๆ
-
เหยยยย เรื่องนี้แอบน่ารักมุ้งมิ้งเหมือนกันนะเนี่ย
กรี๊ดกร๊าดดด ความจริงเชียร์ยูนัท ทั้งๆที่รู้ว่าคงไม่ได้ 5555
สุดท้ายชอบตอนจบสุด มีการเปลี่ยนสถานะเบาๆกรี๊ดดด :hao6:
-
สนุกมาก ชอบพระเอกนิสัยเด็กแบบอิน :mew1:
-
สนุกมากกก
ชอบพี่เฟยมากๆ เป็นรุกในอุดมคติเลยอ่า
พี่เฟยๆๆๆๆๆ // เรียกร้องงงง
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง :bye2:
ยังคงเป็นผลงานที่ทำให้ตรึงใจเช่นเดิม
-
สนุกมากค่ะ อ่านแล้วประทับใจ ชอบนิสัยพี่ยู แมนจริงๆ ใจดีกับทุกคนจนเป็นเรื่อง 555
น่ารักทั้งพี่ยูทั้งอิน :กอด1:
แอบอยากให้น้องคิวมีคู่ แบบน่าสงสารอ่ะ
รักยูแต่ก็ยอมปล่อย ซ้ำยังโดนนัทตบอีก ฮือๆ :hao5:
ชอบพี่เฟยๆๆๆ ขอเป็นติ่งพี่เฟยค่าา
เชียร์ให้พี่เฟยเป็นรับ หาคนมาปราบพยศด่วน :hao6:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: รอพี่เฟยยยยยย ขอนายเอกหล่อล่ำเลยน่ะค่ะ
-
จบแล้วววววว อ่านรวดเดียวเลยตั้งแต่สามทุ่มถึงตีหนึ่ง
คำเตือน : เม้นนี้อาจยาวนะคะ 55555555 จะปรับฟ้อนต์ไซส์เล็กน้อยแล้วกันเกรงใจไรเตอร์ ; _ ;
ก่อนอื่น .. อะไรดี อ่านไปเมาไป เอ้ย คือมึนๆน่ะค่ะ สติยังไม่ค่อยเข้าร่าง ยังอินกับสองคนนี้อยู่เลย
อืมมม สนุกสมที่พี่สาวแนะนำมาจริงๆค่ะเรื่องนี้ ทั้งการดำเนินเรื่อง วางพล็อต ภาษา รวมๆก็เป็นเรื่องที่ชอบมากอีกเรื่อง
เสียดายที่เพิ่งมาเจอเลยไม่ได้สั่งรวมเล่มไป :-(
ตั้งแต่ต้นเรื่องมาก็คิดแล้วค่ะว่าเมะชนเมะแน่เลย 55555 ปกติก็ไม่ได้โปรดปรานแนวนี้เป็นพิเศษ
แต่ด้วยความที่นายเอกของเราน่าหลงมากกกกกกก เลยอ่านตามมาได้เรื่อยๆ สุดท้ายพลิกนี่ฮามากค่ะ
กะไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ อยากบอกว่าตอนตื่นมา(หลังพลิก)นี่มองน้องอินแต๋วแตกไปเลยง่ะ
อยู่ๆพี่ยูก็แมนขึ้นมาลิบลับ นี่สินะอิทธิพลของการพลิก (ฮา)
ก็ .. ขอคอมเม้นท์นิดนึงแล้วกันนะคะ //อย่าโกรธเค้าเน้อ ; - ; .. คือช่วงแรกๆเราว่าไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่อ่ะค่ะ
แบบที่พี่ยูไปกับอินหลายๆที คือถ้าจะขัดขืนมันก็ได้อยู่แล้ว แต่ก็ยอมโอนอ่อนไปกับคนที่เกลียดขี้หน้าแทบตาย
แรกๆยังเข้าใจนะว่าที่ไปด้วยเพราะจะเคลียร์เรื่องนัท แต่ไปๆมาๆพอรู้ว่าจีบแล้วยังยอมเลยแอบแปร่งๆน่ะค่ะ
แต่อ่านไปเรื่อยๆก็เริ่มเข้าที่เข้าทางเอง ^^
สำหรับพระเอกของเรา อินทรี .. อ่านแล้วนึกถึงแฟนเก่ามากกกก 5555555555555555
คาแรคเตอร์แบบนี้มีจริงๆค่ะ เรียลมาก -__- .. แต่แฟนเก่าเราเป็นลูกคนเดียว(เราก็ลูกคนเดียว)เอาแต่ใจกันทั้งคู่
แบบอินทรีเลยค่ะ ครอบครัวอบอุ่นก็จริงแต่ยังขาดความรัก ซึ่งก็ไม่ค่อยเข้าใจเค้าเหมือนกันว่าทำไม 5555555
จะแบบขี้หวง หึงมากกกกกกกกกกกก ก อีกล้านตัวก็ไม่พอ นิดๆหน่อยๆไม่ได้เลย เหมือนเด็กๆอ่ะค่ะ
ไปไหนมาไหนก็ต้องรายงานตลอด เด็กน้อยของแท้ แล้วก็ลูกคุณหนูเหมือนอินทรีเป๊ะ ผิวเหมือนกันเลย
เวลาทะเลาะกันนี่เค้าตัวแดงเลยค่ะ แบบนั่งข้างๆกันมีรับรู้ถึงไอร้อนได้เลย = = .. อ่านแล้วแอบคิดถึงตอนที่คบกันเลย -3-
กลับมาสู่เนื้อเรื่องมั่งดีกว่า .. ที่จริงแอบแปลกใจที่ไม่มีคู่รองนะคะ เสียดายนิดๆด้วยเพราะอยากอ่านหลายคนมาก
เรื่องของอั้มก็สงสัยสุดติ่ง 55555555 ตอนแรกคิดว่าปักธงเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อแน่ๆ แต่ไปๆมาๆ เอ๊า พลาดซะได้ /ฮา
อยากอ่านเรื่องของหมอมากกกกกกกกค่ะ T _______ T .. คงเพราะเราเป็นติ่งโชตะด้วย //ความจริงเปิดเผย 555
เอาจริงๆอายุห่างๆกันขนาดนี้ก็ยังอ่านได้แม้หมอปอจะไม่เด็กก็ตาม ชอบคาแรคเตอร์หมอปอมากเลยค่ะ น่ารักดี ><
เป็นผู้กุมความลับสินะ ~ ส่วนอีกตัวละครที่ชอบก็พี่เฟยค่ะ เอาจริงๆก็สองจิตสองใจว่าจะตามไปอ่านเรื่องของแกดีไหม
เราเป็นพวกโรคจิตค่ะ ศรัทธาในความรักสูง .. คือถ้ารักแล้วห้ามเลิกรัก //บ้าโดยแท้ค่ะ ; ; ..
แบบ จะขัดใจทุกครั้ง อย่างเคยอ่านนิยายแจ่มใสทีนึง พระรองนี่รักนางเอกแบบยอมตายแทนได้ค่ะ สุดท้ายก็ส่งนางเอกถึงมือพระเอก
แต่ .. ไม่กี่อาทิตย์หลังจากเราซึ้งใจ ออกเล่มพระรองเฉย! คือเฟลแบบดิ่งเลย ปกติเรื่องเป็นเซ็ตอ่านตลอดไม่พลาดแน่นอนค่ะ
อันนี้คือแบบ เลิก ไม่อ่าน เล่มเดิมก็ขายทิ้งค่ะ ยกให้เพื่อนไปเลย คือผิดหวังนะ อยากให้จบแบบพระรองก็พระรอง 555555
แต่เอาจริงๆในความเป็นจริงมันทำแบบนั้นไม่ได้อยู่แล้ว ทุกคนก็ต้องก้าวเดินต่อไป ไม่มีใครจะจมปลักอยู่ที่เดิมได้ใช่ไหมคะ
ทำไมเม้นแล้วมันวกไปวนมา แง ขอโทษด้วยนะคะที่เวิ่นเว้อ ขอข้ามมาที่ประเด็นดราม่าดีกว่า
แบบว่า แอบรู้สึกน้อยใจนิดๆว่าทำไมพี่ยูถึงดูไม่ค่อยเชื่อใจอินเลย แบบครั้งแรกที่นัทพูดมาว่ายังไม่ได้เลิกกันก็คืออึ้งไปเลย
แล้วก็เฮิร์ทแล้วก็หนี แล้ว .. ดันมาป๊ะตอนนัทลงจากรถอินพอดี อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนั้น ; _ ;
ตอนที่หักมุมก็อึ้งนะคะ ตัวละครแต่ละตัวปั้นมาได้เข้าใจความคิดยากกันทั้งนั้นเลย เอาจริงๆสารภาพว่าตอนนี้ยังไม่ค่อยเข้าใจ
ว่าตกลงแต่ละคนทำไปเพื่ออะไรกันแน่ ตอนที่อินกลับมาแอบคบกับนัทรอบสองน่ะค่ะ
คือเพราะ นัทรู้ตัวว่ารักพี่ยูหลังจากโดนอินทิ้ง พี่ยู(ในความคิดของอิน)ก็รักนัท อินเลยกลัวสองคนนี้จะกลับไปคบกัน
ก็เลยไปทำข้อเสนอกับนัทว่าให้มาคบกันแล้วนัทเลิกยุ่งกับพี่อิน สิ่งที่นัทได้คือจะได้ไม่อาย ?
งั้นสรุปว่าในช่วงเวลานั้นคือนัทยังรักหน้าตาชื่อเสียงมากกว่าพี่ยูใช่ไหมคะ แล้วทำไมต้องตามไปตบด้วยนะ
โอ๊ย อึน ; __ ; .. ขอโทษค่ะ ต้องกลับไปอ่านอีกรอบซะแล้ว (_ _)
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
ขอโทษที่อ่านกับเม้นเอ๋อๆ มันดึกแล้วเบลอค่ะ T T //นั่นข้ออ้างหรอ ; ;
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ <3
-
ทำได้ทุกอย่างเพื่อคนที่ตัวเองรัก
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
คนหนึ่งชอบเป็นฝ่ายดูแล อีกคนก็ขี้อ้อนอยากได้คนดูแล เหมาะกันจริงๆ
แปลกแต่ก็......น่ารักดีครับ
-
อ่านแล้วรวดเดียวจบ
ก็ไม่มีอะไรมาก
ก็อยากบอกว่ากราบขอบพระคุณคนเขียนที่เขียนนิยายดีๆให้ได้อ่านนะคะ :hao5:
ติดตามอ่านทุกเรื่องแต่ไม่ได้เม้นเลย เจออิพี่อินเข้าไป
ต๊าย..ขอสักทีจักเป็นพระคุณ :hao6: อุ๊ย! พี่ยูเหล่ทำไมค่ะ เค้าพูดเล่น แต่ได้ก็ดี แอร๊ยยยเวิ่นเว้อได้อีก
เป็นกำลังใจในเรื่องต่อๆไปค่ะ :bye2:
-
เขียนได้สนุก ลุ้น หายใจหายคอไม่ออกเลย
เดินพล็อตน่าติดตาม กระชับไม่ยืดเยื่อ
หลงรักตัวละครทั้งสองจริงๆ
แม้จะดูอินเลวไปบ้าง แต่ก็เขียนได้มีเหตุผลตอบรับการกระทำในทุกๆระยะที่ตัวละครเติบโตขึ้นในใจคนอ่านเลย
คนที่รักกันบางทีก็ต้องมองข้ามเหตุผลต่างๆไปเหมือนกัน
:mew1: :mew1: :mew1:
-
o13 สรุป คดีพลิกอ่านสนุกสมคำล่ำลือจริงๆ อ่านเรื่องนี้เรื่องแรกก็ติดเอามากๆสนุกทุกep ขอตามอ่านเรื่องอื่นๆอีกนะ
:hao3: :hao3: :hao3:
-
โอ๊ยอ่าาาาาาา ตามอ่านจนทัน จนจบ
คือบั่บ ชอบมากกกกกกกกก ชอบจนติดอ่ะ อ่านจนไม่อยากทำงานมันละ :serius2:
ชอบตัวละครพระเอกนะ อ่านไปนี่สัมผัสได้ถึงเด็กที่ขาดความรักเลยแฮะ
ชอบตอนอินมันอ้อนยู ว่าอย่าทิ้งมัน จริงๆแล้ว อินมันก็เด็กต้องการความรักคนนึงเท่านั้นแหละเนอะ
พี่ยูนี่น้าาา ไม่เข้าใจน้องเอาซะเลย อิอิ
แต่ตอนจบ จบแฮปปี้ก็ดีใจแล้วคร้าาา :hao7:
-
+1 ให้คนเขียน สนุกมากอ่านเพลินรวดเดียวจบเลย
ชอบ ยู กับ อินมาก อยากอ่านตอนพิเศษต่ออีกเยอะๆ
รู้สึกว่าช่วงที่รักกันแล้วมันทำให้เวลาอ่านรู้สึกอินตามไปด้วย
แต่ช่วงดรามาก็หนักหน่วงไปเลยทีเดียว
แล้วจะติดตามเรื่องอื่นๆต่อจ้า ^^ :katai2-1:
-
เพิ่มมีโอกาสเข้ามาอ่านเรื่องนี้
ดีใจมากๆเลยค่ะ เป็นเรื่องที่ประทับใจค่ะ
ชอบพี่ยูกับน้องอินมากมาย
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะค่ะ
-
อ่านจบแล้วรู้สึกประทับใจมาก
ว่าไงดีเหมือนทั้งสองคนต้องปรับตัวเข้าหากันทั้งคู่
แต่ก่อนทั้งสองอาจจะไม่ใช่คนดี แต่เพื่อคนที่รักก็ยอมทำทุกอย่าง
อย่างอินที่รั้งนัทไว้กับตัวเพราะกลัวนัทจะเข้าหายู
ชอบอ่ะ พูดเลยยยยยย
ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ ออกมานะค่าา
:o8:
-
เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่านคะ
อ่านไปได้สองตอนแล้วชอบมากไม่ค่อยเคยอ่านแนว รุกชนรุกอิอิ
มาไม่ทันเป็นเล่ม จะรอตอนรีปรินซ์นะคะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่าน ไปอ่านต่อก่อนนะคะ :impress2:
-
อ่านถึงตอน 16 - คำสัญญาที่ทำไม่ได้
โหย นิยายเรื่องนี้ อ่านแล้วสนุกจริงๆคะ พระเอก อิน มีเสน่ห์ เท่ห์ น่าหลงไหล ยอมเปลี่ยนตัวเอง
ปรับตัวเองเพื่อพี่ยู คนที่รัก
ส่วนพี่ยูก็น่ารัก ให้อารมณ์คนอบอุ่นอ่ะ แต่ตอนล่าสุดนี่มาม่ามากอ่ะ
สงสารอินนะ พี่ยูก็ไม่น่าเผลอใจอะ เฮ้อ
-
อ่านจบแล้วคะ
ชอบมากเลยนะคะ ความซึนของพี่ยู
ความคลั่งใคล้บูชารักของอิน
ความเป็นตัวชูโรงของนัท
และเหล่าผองเพื่อน พี่เฟย เพื่อนอั้ม เพื่อนปอ
ทุกคนมาสร้างสีสรรให้กับเนื้อเรื่องมากคะ
ขอบคุณ คุณ เวสนะคะ ที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่าน
จะรอรีปรินซ์เดือนธันวาคมนี้นะคะ :mew3:
-
อ่านแบบรวดเดียวจบเลยอ่ะ
ตอนแรกๆอ่านแล้วหน่วงมาก บีบคั้นสุดๆ
ความสัมพันธ์ซับซ้อนเหลือเกินกว่าจะลงเอยกันได้
สนุกมากกกกกกกกกก o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบน้องอินมากกกกกกกกกก
แบบเป็นผู้ชายที่น่ารัก
โรแมนติคเบาๆ
-
ไม่ชอบยูเท่าไหร่ แต่ก็นะ...ทำตัวเอง เฟยน่ะจะมีผัวไหม
-
ชอบยูกับอินมว๊ากกกกกกกกกกกกกก
อ่านจบแล้วว สนุกมาก อินมากกกกก :เฮ้อ: :z3:
อย่างกับเป็นตัวเองงง (เวิ่นนนตัลลอด)
ลุ้นกับสามคนนี้จิงจังอ่ะ #อินยูนัททท
ลุ้นว่าเมื่อไหร่พี่ยูจะหายซึนนนนน ซะที
แต่ในที่สุดดด แฮปปี้อ่ะเนอะะ :impress2: :impress2:
อยากจะบอกว่ารักกกกก พี่เฟยยยอ่ะะะ
แย่งซีนนนตัลลอดดดดดด ชอบคนนี้!!!
-
ประทับใจค่ะ อ่านรวดเดียวจบยันตีสี่เลย 555
ปล. อยากอ่านเรื่องพี่เฟยจังค่ะ ขอแบบที่พี่แกรุกด้วยนะคะ
-
เปิดโอนรีปรินท์หนังสือ Adore You - Click Here (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44629.0)
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ครับ สนุกมากqเลย :L2:
แต่ยูขี้อายไปหน่อย อยากรู้ว่าใครจริงใจกับเราให้สบตาและมองลึกเข้าไปในดวงตา ไม่ใช่หลบตานะยู
-
รักเรื่องนี้ที่สุด รักพี่ยู รักน้องอิน รักคุณเวส :o8: :o8: :o8:
-
พี่ยู น่ารักอ่ะ อินก็ขี้อ้อน ขี้หึง o18
กว่าจะเข้าใจกัน พี่เฟยต้องเจ็บตัวกันสองรอบบบ :mew1:
-
o13
-
ชอบผลงานของคุณ west ตั้งแต่เรื่องแรกๆ แล้วค่ะ
แต่หายไปหลงแสงสีโลกภายนอกตั้งแต่ตอนที่ยังลงรักเร่ไม่จบ
หลังจากหายไปนานถึง 2 ปี กลับมาคราวนี้น้องสาวหยิบยื่นเรื่องนี้มาให้ แถมสำทับอีกว่าแล้วจะหลงรักพระเอกอย่างอิน
ตอนแรกก็สงสัย อ่านตอนแรกก็ตกใจ ก็ศึกครั้งนี้มันใหญ่หลงนัก ใครจะยอมลงให้ใครล่ะ! ยิ่งอ่านๆ ไปยิ่งหลงรักน้องอินเข้าจริงๆ ชอบบรรยากาศหลายๆ อย่างรอบตัวพี่ยูด้วย ชอบตอนที่ไปดูไซต์ด้วยกัน ตอนไปหัวหินด้วยกัน ชอบตอนวันเกิดน้องอินด้วย แต่ชอบบรรยากาศครอบครัวพี่ยูมากกว่าของอินนิดหน่อย คือคุณพ่อน่ารัก และครอบครัวดูอบอุ่น ชอบบรรยากาศของรุ่นพี่รุ่นน้องที่คณะสถาปัตมาก ดูอบอุ่นเป็นครอบครัวดีค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ นะคะ
-
อ่านจบแล้ว ชอบนะครับ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆ มาให้อ่าน โดยเฉพาะการบรรยายให้ตัวละครทั้งพระเอก-นายเอก ดูแมนๆดีแบบนี้
เพราะส่วนตัวผมเอียนกับเรื่องที่บรรยายให้ฝ่ายรับดูนุ่มนิ่ม สาวแตก หรือตัวเล็กกว่าฝ่ายรุกมาก จนอุ้มไปอุ้มมาได้ มากๆ
มันแลดูไม่แมน และชวนให้รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องของ ชาย-หญิงมากกว่า
สำหรับเรื่องนี้ ผมสารภาพว่าแอบลุ้นให้ ยู เป็นฝ่ายรุก อิน อยู่ตลอดเวลา และมาสมใจเอาก็ตอนจบ ที่พลิกได้สำเร็จ
แต่พอมาเจอตอนพิเศษที่ อินพลิกกลับอีกรอบ ก็แอบผิดหวังนิดๆ
จริงๆ ผมว่า มีเกย์หลายคู่นะ ที่แมนๆทั้งคู่ และยินดีที่จะสลับกันรุกสลับกันรับ
มันไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเสียตัว หรือได้ตัวอีกคนอยู่ฝ่ายเดียว
แต่ยังเป็นการยืดระยะเวลาในการครองคู่กันให้นานมากขึ้นด้วยนะ...
ขอบคุณอีกครั้งครับ
-
ดีอะ ชอบค่ะๆๆๆๆ :ling1: :ling1:
-
สนุกมากเลยค่ะ o13
ชอบนิสัยพี่ยูมาก ปลื้มมมม :o8:
แล้วจะติดตามอ่านเรื่องต่อไปนะคะ :mew1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
สนุกดี น่ารักด้วย มีม่าให้ปวดใจน้ำตาซึม :mew4:
อิน ยู เวลาหวานก็จนมดขึ้นอ่ะ แต่ทะเลาะกันทีระเบิดลง
แต่น่ารักนะค่ะ หึงโหดจริง
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายดีๆให้ได้อ่าน :pig4:
-
คนเรามีทั้งดีและเลวในตัวแหละแต่ไม่ชอบนัทนะ ดูเวิ้นเว้อเอาแต่ได้ ยูก็ใจดีเกินไป อินดูร้ายๆแต่น่าสงสารแต่ไม่ชอบที่อินเสียท่ายูเลยอ่ะ หน่วงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ย้ากกกก แต่ก็ดีนะเรื่องนี้อ่านรวดเดียวเลยดึกแค่ไหนก็อ่าน :bye2:
-
อินเหนื่อยเลยกว่าจะเปลี่ยนให้ยูจากเมะมาเป็นเคะได้ ถึงแม้อินจะพลาดตอนเมาไปครั้งนึงก็เถอะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกครับ
-
สนุกมากกกก ชอบอินนะมันให้ความรู้สึกว่ารักยูจริงๆ
บอกทีคำนี้ก็ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ แต่ยูน่ารักจริงๆ
เป็นคนดี จริงใจก็งี้ ใครๆก็อยากได้ ตอนเศร้านี่มันเจ็บจริงๆ
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
ต้องขอบคุณพี่เฟยนะอิน
ถึงพี่มันจะกวนบ้างไรบ้าง
แต่ก็ทำให้ยูพูดอะไรดีๆที่ไม่ทำร้ายใจได้นะ
นานๆจะมีแบบนี้ซะที
-
สนุกมากกกกกค่ะ o13 สั่งซื้อหนังสือรอบ Reprint มาด้วย อ่านซ้ำๆ หลายรอบแล้ว ชอบคู่แมนๆ แบบยูกับอินทรีนี่ล่ะ อินรักยูสุดๆ ส่วนยูก็น่ารัก สุดท้ายก็ยอมอินตลอด
-
เราชอบนิยายเรื่องนี้มากๆๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
-
อ่านจบเป็นเรื่องที่ห้าของคนเขียนแล้ว ก็ยังจะขอพูดคำนี้อยู่ดีว่าคนเขียนแม่งโคตรเก่งเลย แต่งเรื่องไหนก็ทำให้ลุ้น ให้อินตามเรื่องได้ตลอด ดีงามค่ะ o13 :mew1:
อย่างที่เคยบอกว่าตัวเองจะชอบเรื่องที่เมะรักเคะมาก เรื่องนี้คุณน้องอินก็ไม่ทำให้ผิดหวังค่ะ รักพี่ยูมากกกกกก แม่ง ไม่ได้รักมากธรรมดา รักจนเข้าขั้นโรคจิตได้เลย ฮ่าๆๆๆๆ แต่ชอบนะ ดูทุ่มเทเพื่อความรักดี :katai3: :impress2:
ส่วนพี่ยูเป็นเคะที่แมนมาก แต่ก็ชอบนะ และเวลาที่อยู่กับคุณน้องอินก็ดูอบอุ่น และดูเป็นคนที่เอาอินอยู่อ่ะ ทำให้น้องมันเคารพและเชื่อฟังมาก ทำให้น้องมันหลงใหลได้แบบสุดๆ เจ๋งอ่ะ :o8: :-[
สรุปแล้วคู่นี้มันเหมาะกันดี คือต้องพี่ยูกับน้องอินเท่านั้นมันถึงใช่อ่ะ เป็นจิ๊กซอว์ของกันและกันเลย :กอด1:
ปล. จะพยายามไล่อ่านผลงานของคนเขียนให้ถึงผลงานล่าสุดนะคะ เป็นกำลังใจให้ในทุกเรื่องค่ะ :L2:
อ้อ พอดีได้ครอบครองพี่ยูกับคุณน้องอินเป็นหนังสือไว้เรียบร้อยแล้ว เลยสามารถอ่านรวดเดียวจนจบได้โดยไม่แสบตา ฮ่าๆๆๆ อยากจะบอกว่าชอบตอนพิเศษมากๆนะค้าาาา :z1: :hao7:
-
ขอบคุณครับ ชอบตอนพิเศษด้วยอีกคน น่ารัก อ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก ก็ติดใจ จะตามไปอ่านเรื่องอื่นต่อ เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ :hao7:
-
สนุกมากคะ อยากให้มีตอนพิเศษอีกจัง ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะคะ :mew1:
-
ชอบพี่เฟยกะยู~~555555555
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว หลายคนอาจจะสงสารยูแต่เค้าสงสารอิน เพราะเชื่อมาตลอดว่าอินรักยูจริงๆมาตั้งแต่ต้น
รักมากกว่าเวลามีเรื่องทะเลาะก็ต้องเจ็บมากกว่าเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
ตอนจบยูกล้าบอกว่ารัก ยอมรับกับคนอื่นว่าเป็นอะไรกับอินก็สุดยอดแล้วสำหรับนายเอกซึนๆ555
อยากอ่านตอนพิเศากีกจัง แต่คงไม่มีแล้วสินะ
ขอบคุณที่เขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ ชอบมากกกกทั้งน้องอินทั้งพี่ยูเลย โดยเฉพาะพี่ยูเป็นเคะที่น่ารักมากกกกก
-
เพิ่งมาอ่าน ร้องไห้หนักมากที่สุด เกลียดตรงสลับกันนี้แหละ รับไม่ได้ :a5:
-
อ่านจบแล้วววว สนุกมากกกก อยากจะบอกว่า ตอนเริ่มอ่าน เราเข้าใจว่านัทเป็นผู้หญิงมาตลอด จนมาถึงตอนที่ 3 นี่ละ ถึงพึ่งรู้ว่าเราเข้าใจผิด! ถถถถ
ชอบพี่เฟยอะ! เฮียแกโคตรติสเลยยย ชอบมากกก
ขอบคุณมากนะงับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
:z13:
-
ดราม่าน้ำตาร่วงเป็นถังๆเบยยยยย น้องอินเจ้าแผนการเกิ้นนน :katai1: :katai1: :katai1: :hao5: :hao5: :hao5:
แต่ตอนจบนี้น่ารักฟรุ้งฟริ้งมากอ่ะ ชอบบมากกกกๆค่าาา +1 ไปเลยยยยยยยยยย o13 o13 o13 :heaven :heaven :heaven
-
:กอด1: ตั๊ลล๊ากกกกกกก มากกกกกกก
ชอบๆๆๆๆๆ อิอิ รุกชนรุก อ่านเพลินเลออออ คึคึ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆคร่าาาา
-
เรามาอ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายของนิยายเรื่องราวที่เกี่ยวพันกัน บอกกงๆแอบปลื้มอินทรีตั้งแต่ตอนของพี่ธัญกับหมอปอแล้ว พอมาเรื่องของตัวเองร้ายไม่เบาเลยจริงๆคนนี้ แอบหน่วงจิตหลายต่อหลายครั้ง แต่สุดท้ายแฮปปี้แอนด์ดิ้ง ชอบบบบบบบบบบบบบ อิอิ :o8: :o8: :o8:
-
o13 o13
พึ่งตามอ่านจนจบรวดเร็ว. ชอบมากๆครับ
ขอบคุณครับ
-
:-[ :-[ :-[ :-[
-
เพิ่งได้มาอ่าน แต่ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบความรู้สึกแบบที่อินมีให้ยู ชอบความแมนๆ?ของยู
ที่สำคัญที่สุด ชอบความรักของสองคนนี้ มันดูจริง
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดีใจที่ได้อ่านและเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
ขึ้นแท่นเป็นนิยายในดวงใจอีกเรื่องเลยค่ะ
-
กริ๊ดมากเลยยยย น้องอิน
-
อ่านเรื่องนี้ประมาณสองสามรอบแล้ว
บอกตรงๆว่า บางทีก็หมั่นไส้นิสัยยูนะ สงสารอินเบาๆ
แต่ตอนยูพลิกอินนี่แบบ 55555555555555
ตลกอะ นึกภาพอินนอนครางไม่ออก
-
เรื่องนี้น่ารักกกก สนุกด้วย ไม่เคยคิดว่าจะได้อ่านรุกชนรุก 5555
แต่พี่ยูก็ไม่เหมือนรุกอะ เหมือนเคะที่อยากรุก :o12:
พี่ยูได้ยินเดี๋ยวเอามีดมาปาดคอแน่ๆ 555555555
ชอบตัวละครอินมากกกกก คือชอบในความแบบง้องแง้ง
แต่น่ารัก ขอความรักตลอดเวลา แถมยังหน้าตาดีด้วยนะ :hao6:
ถ้าเป็นพี่ยูจะหายงอนไปก่อนหลายวันเลย น่ารักแบบนี้
แถมพี่เฟย นี่นึกถึงนักร้องวงนึงไปโดยปริยาย
แอบอยากให้พี่เฟยเคะ แต่มาแนวนี้ก็น่าจะสนุกไปอีกแบบ :o8:
หลงรักทุกอย่างของเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณคนแต่งที่สละเวลามาแต่งนะคะ
อ่านแล้วรู้สึกไม่สะดุด ไหลลื่น ภาษาดี ขอชื่นชมค่ะ
จะติดตามผลงานเรื่องอื่นๆ ต่อไปนะคะ
-
เรื่องนี้ดีมากกกกกก ยิ้มแก้มแตกทั้งเรื่อง
-
เพิ่งอ่านจบ ชอบมาก นายเอกแบบแสนดีและฮาไปด้วยกันได้อย่างลงตัวมาก 55555555555 คือแบบมันแมนนะ แต่พระเอกทำมันเสียศูนย์จริงๆ คนอะไรจะหน้ามึนขนาดนี้ มึนจนน่ารัก ช่วงบีบคั้นก็บีบคั้นจนได้น้ำตา ความสมเหตึสมผลของเรืองนับว่าดีนะ มีเหตุผลรองรับการกระทำของตัวละคร ผูกเรื่องมีผมได้ค่อนข้างดี หักมัมไปมาจนลุ้นตาม ชอบที่สุดคือความสัมพันธ์ของพระเอกนายเอก เหมือนหมากับเจ้าของมาก 55555555
-
สนุกค่า ชอบมาก น้องอินอ้อนได้ใจ แต่พี่ยูก็สกิลในการรับมือยอดเยี่ยม
ขอบคุณมากค่าสำหรับนิยายดีๆ
-
:pig4:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากเลย
หักทุกมุมเลยค่ะ
-
อ่านไปก็ลุ้นให้คู่พระ-นายเลิกซึนกันซะที กว่าจะยอมเผยความรู้สึกออกมาได้ เล่นเอาลุ้นเหนื่อย (?)
แอบช็อคตอนอินโดนกด o22
ขอบคุณมากจ้า
-
สนุกๆๆๆ อินน่ารักดี ขี้อ้อน แต่บางทีก็นิสัยเด็กๆไปหน่อย
เรื่องของยู นัท อิน นี่เราแอบงง แต่ก็พอเข้าใจแหละ
ที่ชอบอีกอย่างคือชื่อ "ยู" ตอนอินพูดกับยูแล้วเรียกชื่อยูมันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้ คือชอบอ่ะ ชอบให้เรียก อาจเพราะเราไม่ค่อยเจอเรื่องที่เรียกชื่อกันอย่างนี้บ่อยนัก แต่คือใช้ชื่อนี้แล้วมันดูลงตัว ชอบจริงๆ ไม่เข้าใจตัวเอง555555
-
สนุกมากค่ะ ชอบนายเอกแบบพี่ยูมากกกก ส่วนพี่เฟยนี่ตกหลุมรักเต็มๆ คิวปิดชัดๆ :man1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ หลังจากลืมๆเนื้อเรื่องหมดละ
เป็นเรื่องที่สนุก และชอบมากๆเรื่องนึง
ชอบที่ยูเป็นคนธรรมดาที่น่ารักเพราะนิสัยนะ
-
น่ารักที่สุดค่ะ กว่าจะลงเอยกันได้นะ เสียน้ำตาเป็นโอ่ง
ต้องขอบคุณเฟยใช่ไหมที่ทำให้ลงตัว
ยูยอมรับเต็มปากแล้วค่ะ หลังจากเต็มใจมานาน
อินใจชุ่มเลย 555
-
จบไปด้วยดี เรื่องแนวนี้หายากกก คนเขียนเขียนได้น่ารักกกกกกก คนเขียนก็น่ารักเช่นกัน :o8:
-
รักรุนแรง ตอนแรกคิดว่าได้เลือดแน่ๆคนอะไรใจร้ายยยยย ชอบตอนจบ ได้เพราะเมาโบนัสล้วนๆ 5555
-
:mew1: :hao6: :katai1: :sad4: :pighaun: คือทุกอารมณ์ในเรื่องนี้ ตอนแรกสงสารยู สักพักสงสารอิน ไปๆมาๆสงสารนัท 555+++ สนุกมากค่ะ ทุกๆเรื่องเลย ไม่มีคำบรรยายอะไรที่มันเยอะมาก แต่อยากจะบอกว่า มันดีต่อใจจริงๆ :กอด1: :mew1: o13 :bye2:
-
อินน่ารัก แต่ยูนี้ใจดีไปหน่อยมีแฟนแบบยูนี้ เครียดนะ
-
สนุกมากกกก ยิ้มตลอดเลยอะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้ามาอ่านรอบสองจ้า
ลืมไปแล้วว่าตอนจบยูจะ...อิน 555
แอบเสียดายพี่เฟยค่ะ อยากให้แกมีสามีมากกว่าภรรยา
-
อ่านรวดเดียวจบเลย อยากบอกว่าดีมากกกกกกกก
สนุกมากกกกก หานิยายรุกชนรุก แบบนี้มานานมากแล้ว
มาอ่านเรื่องนี้ไม่ผิดหวังจริงๆค่ะ ชอบพี่ยูกับอินมากๆ ยิ่งตอน
หลังพี่ยูมาพลิค นี่กรีดร้องงง ชอบมากเลย
ขอบคุณนะคะ ที่แต่งนิยายดีๆสนุกๆมาให้อ่าน :mew1:
-
เซ็งทั้งสามคนเลยอะ ยูนัทอิน คือยูเลิกกับนัทแล้วอะ ทำไมถึงยังมีอะไรกันอีก เลิกแล้วเลิกเลยดิ เจ็บแล้วไม่จำหรอ
นัทอีกคนคือไรเลิกกับเขาแล้วยังมาหาเขาอีก แล้วมาทำงี้ ถึงจะเสียใจอะไรก็เหอะ ไม่ชอบเลย ทิ้งยูไปก่อนแท้ๆ
อินก็อีกคนมีแฟนแล้วก็ยังเจ้าชู้
-
จะจีบพี่ยูจริงๆหรอน่ะ ไปเคลียร์กับนัทก่อนไป 5555
-
อยากให้อินเลิกกับนัทก่อน นี่จีบพี่ยูทั้งๆที่ยังไม่เลิกหรอ ไม่ดีเลย
-
โคตรไม่ชอบนัทเลย
ยังจัไปตบคิวอีก ก็บอกเลิกกับพี่ยูเองไม่ใช่หรอ
แล้วบอกว่าเป็นพี่น้องกัน เหอะ โคตร...
แล้วนี่ยังให้พี่ยูจูบอีก อินจะมาเห็นมั้ยเนี่ย
-
น่ารักมากกกก งื้อออออ :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จากตอนที่ 20 อินกับนัท เลิกกันแล้วไม่มีใครเอา พี่เฟยได้ยูไปครอง อยากให้เป็นแบบนี้
-
กรี๊ดดดดดดดด
-
ประทับใจมากกกกกกก ฮือ ยูน่ารักใจดีไปทั่วจนเรายังจับมาตีก้น555555555 คู่นี้กว่าเข้าใจกันดีก็ปาดเหงื่อมาหลายรอบ ลุ้นมากว่าแต่ละตอนจะตีกันมั้ย555555 ตอนจบนี่เขินแรงให้ตายเถอะบทจะหวานก็หวานจนมดขึ้นยอมมมมม :heaven
-
ชอบเรื่องนี้ที่สุดแล้ว...ยูน่ารัก...อินก้อน่าเลิฟสุด ๆ รักกันง๊องแง๊งดี...แต่ก้อรักกันสุด ๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สนุกมาก ชอบทุกคนเลย แต่แอบเทใจให้พี่เฟย มีความติสต์ 555
-
มาอ่านรอบสอง กว่าจะหาเรื่องนี้เจอก็นานมาก เพราะเคยอ่านมานานมากแล้วแต่ลืมชื่อเรื่อง
-
อ่ทานทีไรก็ช็อคตอนจบทุกที :ling1: 555555555
-
คิดถึงยู จังเลย
-
ยูเริ่มใจอ่อน อิอิ :-[
-
เขินก็บอกเขิน ชอบบอกชอบไป
เป็นอะไรยู เป็นคนน่ารักเหรอ :hao3:
-
เขินนนนนน :katai2-1:
-
ยูดูมีความใหญ่โตในบ้าน555555
-
อ่านไปเขินอินทรีไป 555555555555555
ชอบพี่พีทอ่ะ บทไม่เด่นมากแต่โผล่โคตรบ่อย กวน-ีนด้วย 555555
เดี๋ยวตามไปอ่านเรื่องพี่เฟยนะค่าบ ฟิ้วววววว
-
ดราม่าม่นๆ หน่วงพอประมาณ พอรักกันก็หวานตัวฟินเลยยยย
-
อ่านจบแล้ว เห็นคนรีวิวในทวิตเลยตามมาอ่าน อ่านซ้ำสองรอบด้วย พี่ยูคนน่ารักทำไมเป็นคนใจดีแบบนี้ล่ะ จริงๆแล้วอินทรีก็น่ารักนะ แต่เพราะนิสัยเอาแต่ใจก็เลยแสดงออกมาในรูปแบบนี้ ไม่รู้ว่าใครผิดใครถูกหรอ ระหว่างนัท อินทรี พี่ยู แต่ก็ขอบคุณที่ทำให้ผ่านมาได้ กลัวมากตอนใกล้จบว่าจะทางใครทางมัน แต่พี่ยูก็โคตรทรมานอะ ถึงแม้ว่าตอนสูบบุหรี่จะแอบกรี๊ดพี่ยูเพราะต้องเท่ห์มาก แต่ต้องโทรมแน่เลย สรุปแล้วนัทก็รักยูแต่รักตัวเองมากกว่า เลยเกลียดนัทไม่ลงแล้ว 555555 แต่บอกเลยว่าหลงรักพี่เฟย พี่เขาเท่ห์ ถ้าไม่ติดว่าพี่มาช้าไปแล้วยูไปรักอนแล้วนี่เชียร์พี่แน่นอน พี่เฟยคะ หนูชอบพี่ค่ะ เอิ๊กดกกก
ขอบคุณนะคะคุณเวสท์ที่แต่งเรื่องนี้มา ทำให้เราตกหลุมรักตัวละครเพิ่มขึ้นมาอีกคน พี่ยู คนดีของแผ่นดิน!!!! เขินนน
-
o13 o13 o13
-
ชอบตอนจบอิๆ :hao6:
-
อินเป็นคนบ้า รักผิดแบบไม่นิด แล้วไม่ฟังใครอีก อดีตฝังใจมากไป เลยเหมือนขาด ทั้งที่มีทุกอย่างครบ
ยูทำให้อินเป็นบ้า แถมยังทำคนอื่นป่วนไปหมดด้วย มีความซับซ้อนในตัวเอง
ยูมีความน่ารัก มีความเคะขึ้นมาทันที หลังจากอินทรีรุกจีบ
ยูทำใจยาก แต่พอตัดแล้วตัดเลย
กว่าจะลงตัว ก็ต้องเพ้อละเมอกันไปหลายยก ยูโชคดีที่มีเพื่อนพี่น้อง อินทรียังดีที่มีหมอปอ
สรุปความเมียความผัวไม่เข้าใคร เพราะอินทรีหลงทางไปตอนเมา 55555
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ
-
:กอด1: รักคนเเต่งอ่ะะะะะ จุ๊บๆ 5555555
-
มาอ่านอีกรอบ คิดถึงยู
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
กับมาอ่านอีกรอบเพราะความคิดถึง แฮร่ :katai2-1:
-
ไปอ่านเรื่องเฟยกับตี๋มา
เลยมีโอกาสตามมาอ่านเรืี่องนี้อีกรอบ
-
อินไม่น่าพลาดเล๊ยยยยย ไม่น่าจริงๆ ;(
-
ขอบคุณค่ะ ชอบเรื่องนี้ อีกอย่างชอบแนวเมะเด็กกว่าอยู่แล้ว แถมนี่มัน เมะชนเมะ อร๊ายยยยยย!!! อิน ยู บันไซ อ่านแล้วลุ้นค่ะว่ายูจะโอนอ่อนเมื่อไร แล้วนังนัทจะมากวาดล้างเมื่อไหร่ สนุกมากๆค่ะ อุดหนุนเล่มไม่ทัน ขอไปอุดหนุน อีบุ๊คนะคะ :pig4:
-
o13 o13
-
พี่ยูกะน้องอินน่ารัก :-[
มีความหวาน มีความซึน และมีความแมน :laugh:
-
เป็นเมะชนเมะที่แบบ อืม.....ละมุน ดีต่อใจ ชอบบยบบบ :o8: :-[
-
สวัสดีค่ะอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะชอบตั้งแต่ชื่อเรื่องตัวละครหลักในเรื่องชอบที่สุดก็ตัวยูนี่เลยค่ะไม่ค่อยได้อ่านที่ตัวนายเอกแมนมาก่อนเป็นรุกมาก่อนแล้วยังอายุมากกว่าพระเอกอีกด้วยเลยทำให้ถูกใจมากๆสำหรับเนื้อเรื่องก็ผูกเรื่องได้ดีค่ะไม่มาม่ามากไปแล้วก็ไม่หวานเลี่ยนจนเอียนประมาณว่าผิดใจอะไรกันมากมายแมนๆคุยกันแบบนี้กำลังดีเลยค่ะขอบคุณสำหรับงานเขียนสนุกๆแบบนี้นะคะจะติดตามผลงานต่อไปค่ะรักคนเขียนค่ะ
-
อื้อหือออออ หลายซับหลายซ้อนมากเลบเจ้าค่าาา
กว่าจะลงเอยกันได้ พี่บอกเลยว่าลุ้นมากมายเจ้าค่า
พี่ยูพลิกกลับน้องอินได้ครั้งเดียวเองใช่มั้ยคะ ครั้งเดียวก็พอแล้วนะคะลูก ถือว่าพี่ขอ สงสารเด๋กขี้งอนขี้กลัวเค้าค่ะ 5555
-
:katai2-1:หนูอินน่ารักดีอ่ะ :impress2:
-
พี่ยูยอมอินเหอะ :hao6:
ช่ายยย~ รักเรื่องนี้มาก เพิ่งเข้ามาเจอ อั้ย!~
-
:z1: จ้าาาาา คนที่รักกัน
ชอบค่ะ ตอนจบที่จบแบบนั้น ดีค่ะ สเปก็ชอบค่ะ
คนเขียนก็ชอบค่ะ :o8:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ ไม่รู้ว่าพลาดไปได้ยังไง
คือน่ารักมากอ่ะ พี่ยู น้องอิน 55555+
ว่าแต่ชอบพี่เฟยมากเลย อยากให้พี่เฟยมีคู่
อยากอ่านเรื่องของพี่เฟยจัง มีมั้ยคะ เราชอบเมะหน้าสวย 5555+
-
อ่านรอบที่เท่าไหร่ก้อไม่ได้นับบ คือบับบบ..ดีงามมมมมมมม :heaven :heaven
-
ชอบพี่เฟยที่สุดอ่ะ
มีความเท่ในความสวย?
5555 น่ารักมาก
อยากอ่านของพี่เฟยเลย
ส่วนคู่หลักหลังๆเหมือนตัวประกอบ
มาแรงสู้พี่เฟยไม่ได้เลย 5555
-
ตอนแรกพยายามเชียร์ให้ยูเป็นเมะ สุดท้ายก็เสียท่าให้นุ้งอั้มจนได้
-
เป็นความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนเหลือเกิน555555555555 แอบตกใจเบาๆ ตอนพี่ยูถือโอกาสตอนน้องอินเมาพลิกบทบาท55555555
-
ชอบบบบบบบบบเรื่องนี้มากค่ะ เราชอบคาแรกเตอร์แบบพี่ยูมากจริงๆ
รักพี่ยูมากๆ เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องนึงที่อ่านจบแล้วคิดถึงอยากกลับไปอ่านอีกรอบเสมอ
ส่วนน้องอินทรีจะไม่พูดไรมากกก วีรกรรมแรกๆทำพี่เพลียยย แต่หลังๆยอมมก็ได้
เชื่อแล้วว่าัรกพี่ยูจริงๆ ส่วนพี่เฟยยย สารภาพว่าอ่านพี่เฟยมาก่อนอ่านเรื่องนี้เสียดายยย
น่าจะได้มาอ่านพี่เฟยตอนนี้ก่อน ฮืออออ ยังไงขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆๆๆนะคะ :pig4:
-
o13 o13
อ่านรวดเดียวจบเลย
ขอบคุณนะคะ
-
ชอบพี่ยูมากค่ะ นิสัยคนดีศรีสังคมมาก 555
:pig4:
-
ขอบคุณค่ะ นิยายน่ารัก บรรยายดี ...แอบตกใจตอนจบด้วยแหละ 55555
-
:impress2: :pig4: :pig4:
-
:o8: :o8: :o8: สนุกมากกกกกกกก
แต่หักมุมนิดหน่อยเรื่องน้องอินเสียเอกราชเนีย555555(แอบขัดใจมากกกกกกกกก :hao7: :hao7: :hao7:)
น่าจะบอกว่ามีการสลับ :hao5: :hao5: :hao5: เราจะได้ไม่คาดหวัง :hao5: :hao5:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
พึ่งมาอ่าน น่ารัก อ่านแล้วมีความสุข
-
:-[ ชอบคาแรกเตอร์ของทั้งยูและอินมากมายคือมันดีงามไปหมด ชอบความอินที่เมาแล้วโดนหลอกกิน 555555 นางยอมเพราะคือยูแค่นั้นเองยอมหมดหน้าตัก ยูก็กว่าจะชัดเจนอินเหมือนหมาน้อยเลยทีนี้ 555555555
-
ย้อนกลับมาอ่านงานคุณเวสต์ สนุกทุกเรื่องเลย :กอด1:
-
:mew1:
-
ึอินน่ารักกกก :mew1:
-
น่ารักมากเลยคู่นี้ อ่านรวดเดียวจบเลยล่ะค่ะ ขอบคุณที่ผลิตผลงานดีๆออกมาให้ได้อ่านนะคะ
-
สนุกมาก ขอบคุณครับ
-
สนุกมากเลยครับ ชอบพี่ยูและดีใจที่ได้เป็นฝ่ายพลิกอินบ้าง :laugh:
ขอบคุณคุณเวสนะครับกับผลงานดีๆ จะรอติดตามเรื่องอื่นๆนะครับ :impress2:
-
ยกธงชัย เบิกให้กับพระเอก อิน ในความรักมากกกกแบบเด็กหวงของ
และ เบื่อหน่าย กับพี่ยู ที่ตีมึน กับความรู้สึกของตนเอง และ ไม่สนใจที่จะถนอมความรักครั้งใหม่ที่เกิดขึ้นของตัวเอง
แต่เป็นเรื่องราวที่ดีอีกหนึ่งความประทับใจ (อ่านมาจนจบเรื่องได้เพราะ นายอินทรี เลยนะ) นอกนั้น น้ำเน่าหมดเลย ไม่ว่าจะเป็นพี่ยู หรือ นัท (ลำใยมาก) 555
จากใจขอขอบคุณนักเขียนผู้น่ารัก และส่งอีกหนึ่งกำลังใจให้ต่อไป +1 ค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่เฟยยยยยยยยยย :katai3:
-
:กอด1: :pig4: :pig4: