-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้ เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณา กดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้าม มิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้ โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
---------------------------------------------------------------------------------------
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้เขียน
ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคล สมาคม หรือ เหตุกาณ์จริงแต่ประการใดทั้งสิ้น=======================
Link ไปที่ตอนต่างๆคลิกข้างล่างเลยครับ
= ตอนที่ 1 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922659#msg922659)
= ตอนที่ 2 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922673#msg922673)
= ตอนที่ 3 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922677#msg922677)
= ตอนที่ 4 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922692#msg922692)
= ตอนที่ 5 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922703#msg922703)
= ตอนที่ 6 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922718#msg922718)
= ตอนที่ 7 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922733#msg922733)
= ตอนที่ 8 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922746#msg922746)
= ตอนที่ 9 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922755#msg922755)
= ตอนที่ 10 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922761#msg922761)
= ตอนที่ 11 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922771#msg922771)
= ตอนที่ 12 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922781#msg922781)
= ตอนที่ 13 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922794#msg922794)
= ตอนที่ 14 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922806#msg922806)
= ตอนที่ 15 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922813#msg922813)
= ตอนที่ 16 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922830#msg922830)
= ตอนที่ 17 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922838#msg922838)
= ตอนที่ 18 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922843#msg922843)
= ตอนที่ 19 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922850#msg922850)
= ตอนที่ 20 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922855#msg922855)
= ตอนที่ 21 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922862#msg922862)
= ตอนที่ 22 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg922870#msg922870)
= ตอนที่ 23 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg923945#msg923945)
= ตอนที่ 24 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg923949#msg923949)
= ตอนที่ 25 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg923950#msg923950)
= ตอนที่ 26 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg923952#msg923952)
= ตอนที่ 27 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg923954#msg923954)
= ตอนที่ 28 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg924713#msg924713)
= ตอนที่ 29 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg926223#msg926223)
= ตอนที่ 30 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg928426#msg928426)
= ตอนที่ 31 = (http://shortlinks.co.uk/1d0x)
= ตอนที่ 32 = (http://shortlinks.co.uk/1dek)
= ตอนที่ 33 = (http://shortlinks.co.uk/1e9g)
= ตอนที่ 34 = (http://shortlinks.co.uk/1fhz)
=========================
= A's Diary 1 = (http://shortlinks.co.uk/1hmn)
= A's Diary 2 = (http://shortlinks.co.uk/1iji)
= A's Diary 3 = (http://shortlinks.co.uk/1o97)
= A's Diary 4 = (http://shortlinks.co.uk/1qh1)
= A's Diary 5 = (http://shortlinks.co.uk/1rx8)
= A's Diary 6 = (http://shortlinks.co.uk/1sn6)
= A's Diary 7 = (http://shortlinks.co.uk/1vnq)
= A's Diary 8 = (http://shortlinks.co.uk/1zzb)
= A's Diary 9 = (http://shortlinks.co.uk/204i)
= A's Diary 10 = (http://shortlinks.co.uk/208v)
= A's Diary 11 = (http://shortlinks.co.uk/20c2)
= A's Diary 12 = (http://shortlinks.co.uk/20n5)
= A's Diary 13 = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg1416220#msg1416220)
= A's Diary 14 ( End ) = (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15658.msg1418142#msg1418142)
:m23: ~ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ
ตามอ่าน "น้องชาย 2" ได้ที่นี่เลยครับ : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24289.0
-
:mc4:
ยินดีต้อนรับกลับค่า~
-
:z13: :z13: :z13:
มารอ
-
ยินดีต้อนรับกลับเล้าน๊า :mc4:
ก็ว่าแล้วว่าเรื่องหายไป......คิดถึงน้องบีมากมาย...มาเร็วๆๆๆนะเอ o13
-
เด็กๆ จะกลับมาแล้ว :mc4:
-
ลงชื่อรอครับ
คิดถึงน้องบีจังเลย
-
นึกว่าจะไม่มาอัพซะแล้ว
ยิวดีต้อนรับนะคะ o13 :call:
-
:mc4: รออ่านนะครับ
ลงใหม่ก็อ่านใหม่ครับ
ขอบคุณล่วงหน้าครับผม
-
=== ตอนที่ 1 ===
เรื่องนี้เริ่มต้นเมื่อปีที่แล้วนี่เองครับ หลังจากเข้ามาเรียนปีหนึ่งไม่นานผมก็มองหาชมรมกีฬาที่ผมชอบ ผมเล่นกีฬาหลายอย่างครับ แต่ที่ชอบมากๆก็เห็นจะเป็นเทควันโด กับ หมากล้อม นอกนั้นก็เล่นได้แต่ไม่เก่ง แล้วไม่นานผมก็พบว่ามีรุ่นพี่คนหนึ่งเปิดซุ้มเทควันโดอยู่ หลังจากเข้าร่วมได้ไม่นานรุ่นพี่คนนี้ก็ชักชวนให้ไปสอนเทควันโด ณ ยิมแห่งหนึ่ง ตอนนั้นช่วงเย็นๆผมยังว่างเลยตกปากรับคำไป
วันจันทร์ของอาทิตย์ต่อมาผมก็เริ่มเข้าไปสอนแรกๆก็เข้ามาทำความรู้จักน้องๆ ก่อน ยิมนี้ส่วนมากเป็นเด็กครับเลยวุ่นวายพอดู ไม่นานนักการสอนก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง หลังจากที่ผมสอนอยู่ได้ประมาณ 3 อาทิตย์ก็มีเด็กใหม่คนหนึ่งเข้ามาครับ น้องคนนี้ชื่อน้องบี มาตามเพื่อนที่เรียนอยู่ก่อนหน้านี้ สองคน แน่นอนครับน้องบีมาเพื่อเล่นเป็นหลักเลยคุมค่อนข้างยาก อีกทั้งนโยบายของยิมไม่มีการตี หรือ ด่าทำให้ต้องหาวิธีอื่นในการกำราบ แรกๆน้องบีไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่ อาจเพราะผมดุหน่อยๆมั้ง หลายครั้งที่บอกให้ทำโน้นทำนี้แล้วน้องบีไม่ตั้งใจก็จะถูกผมดุ ถ้าใครเคยเล่นเทควันโดจะรู้ว่าเรื่องระเบียบวินัยนั้นค่อนข้างสำคัญมากๆ ทำให้เด็กที่ทั้งดื้อทั้งซนอย่างน้องบีทำหน้าเซ็งๆใส่ผมหลายทีเวลาที่ถูกผมดุ
ผมจำได้ว่ามีเด็กอยู่ 5 คนที่ขึ้น Black list เอาไว้เพราะดื้อมาก ต่อต้าน ท้าทาย ซึ่ง 1 ใน 5 ก็มีน้องบีอยู่ด้วย ตอนนั้นผมหาวิธีกำหราบเด็กพวกนี้แล้วก็พบวิธีละมุนละไมวิธีหนึ่ง “ต้อง ทำให้เด็กพวกนี้เปิดใจให้” วิธีนี้พูดง่ายแต่ทำยากเพราะต้องทำให้ เด็กพวกนี้ยอมรับในตัวเรา แล้วเรื่องราวของน้องบีก็เริ่มขึ้นในวันหนึ่งเย็นวันนั้นเด็กทั้งยิมกลับหมดเหลือน้องบีที่ผู้ปกครองยังไม่มารับ ไม่มีเพื่อนให้ด้วยเล่นแล้ว น้องบี นิ่งลงไปเยอะ ผมเลยลองคุยกับน้องดู เพราะก่อนหน้านี้ไม่เคยนั่งคุยกับน้องเลยมีแต่ดุตลอด ไม่เคยนั่งคุยกันจริงๆจังๆสักที
“บี” ผมหันไปเรียกน้องเบาๆ
“......” น้องไม่ตอบแถมยังนั่งเขี่ยดินเล่นอยู่นิ่งๆเหมือนไม่ได้ยิน
“เรียกไม่ตอบอีก”
“ไร” น้องขานรับแล้วแต่ก็ยังไม่หันมาอยู่ดี
“พูดกับผู้ใหญ่พูดงี้เหรอ”
“แล้วจะให้ พูดไงอะ” น้องหันมาทำหน้าตาเซ็งๆใส่
“พูดให้ดีๆหน่อยซิ”
“ก็ได้” ตอบเสร็จน้องก็หันไปเขี่ยดินเล่นต่อ
“แม่ลืมมารับแล้วมั้ง”
“วันนี้ป๊ามารับต่างหาก”
“เออนั่นแหละ”
“......” น้องเปลี่ยนไปเป็นเอากิ่งไม้เล็กๆที่อยู่ในมือตีพื้นแทน
“ที่บ้านทำไรอะ”
“ถามทำไมอะ” น้องหันมามองผม
“พี่ถามก่อน ตอบมา”
“ขาย ของ”
“ขายไร”
“ขาย____อะ”
“ขายส่ง เหรอ หรือ ขายปลีก ร้านอยู่แถวไหนอะ”
“ขายส่งด้วย ปลีกด้วย” ตอนนี้นอกจากหน้าที่หันมาแล้ว น้องเริ่มเอียงตัวมาทางผมด้วย
“ร้านอยู่แถวไหน”
“ถามไมอะ จะไปปล้นบ้านผมเหรอ” น้องแอบยิ้ม
“เออ”
“......” น้องแอบยิ้ม
“ป๊ามารับช้าแบบนี้บ่อยป่ะ”
“ไม่” น้องค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ผม
“อืมม......”
“พี่....” บีขยับๆเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
“หือ”
“ทำไมชอบดุผมจังอะ” ตอนนี้น้องนั่งอยู่ห่างจากผมไม่ถึงสามคืบ
“ก็ดื้อทำไมอะ” พูดจบผมก็หันไปมองหน้าน้อง
“ตรงไหน” น้องทำหน้าตาสงสัยใส่ผมทันที เหมือนจะไม่รู้จริงๆ
“ตรงที่พูดแล้วไม่ฟังไง”
“ฟัง” น้องตอบมาจ้องตาผมเขม็ง
“แต่ก็ไม่ทำ ตาม”
“ทำ....แต่ช้านิ๊ดหน่อยเอง” ดูมันย้อน
“แล้ว เร็วไม่ได้เหรอ”
“ไม่อะ เดี๋ยวพี่ไม่ดุผม ฮ่าๆๆๆ” พูดจบก็หัวเราะอย่างสะใจ น่าลุกไปเตะสักป๊าบจริงๆเลยเด็กคนนี้
เราคุยเล่นกันจนประมาณ ทุ่มกว่าๆผู้ปกครองน้องบีก็มารับหลังจากวันนั้นน้องบีก็เริ่มคุยกับผมมากขึ้น
วันหนึ่งผมพาน้องๆที่ยิมไปซ้อมอีกยิมหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆเนื่องจากยิมที่ซ้อม ประจำอยู่เกิดปัญหาน้ำซึมเข้ามาทำให้พื้นจิ๊กซอลื่นจนอาจทำให้เกิดอันตรายขึ้นได้ถ้าฝึกซ้อม เมื่อเดินทางไปถึงยิมที่อยู่ใกล้ๆกันซึ่งอยู่บนชั้นสามของอาคารสี่ชั้น น้องบี กับเพื่อนๆก็วิ่งขึ้นไปเล่นบนชั้นสี่ ซึ่งเป็นชั้นดาดฟ้า ผมก็เดินขึ้นไปตามเพราะกลัวว่าจะไปปีนป่ายเดี๋ยวตกลงมาเอา พอขึ้นไปถึง
ผมเห็นน้องบีกำลังยืนนิ่งๆสายตามองขึ้นไปบนฟ้าอยู่ริมกำแพง ในขณะที่เพื่อนๆกำลังวิ่งเล่นกิ๊วก๊าวๆชี้นั้นชี้นี่ด้วยความตื่นเต้น ผมเดินไปหาน้องบี พอเข้าไปใกล้สักหน่อยน้องก็รู้ตัวว่ามีคนเดินมาข้างๆ น้องหันมามอง แล้วยิ้มให้ตอนนั้นรอยยิ้มของน้องบีน่ารักมากเลยครับ เป็นรอยยิ้มที่น่าประทับใจมาก นัยน์ตาที่สดใส สีหน้าที่แสดงถึงความสุข ตั้งแต่สอนน้องบีมาผมไม่เคยเห็นน้องยิ้มแบบนี้มาก่อน ผมเดินไปใกล้ๆแล้วก็อุ้มน้องขึ้น น้องส่งเสียงหัวเราะ “แฮะๆ” ออกมาเบาๆ แล้วก็เอามือโอบคอผมไว้หลวมๆ เหมือนน้องจะมีความสุขมาก น้องหยี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อมีสายลมพัดมาปะทะ รอยยิ้มเล็กๆเกิดขึ้นตลอดเวลา ไม่นานผมก็วางน้องลงคืนแล้วก็เรียกน้องๆทุกคนให้ลงไปที่ชั้นสามเพื่อเตรียม ตัวฝึกซ้อม ตอนเดินลง น้องบีหันมามองผมอีกครั้ง แล้วยิ้มเหมือนเมื่อตอนที่ผมอุ้มอีกครั้ง
แล้วผมกับน้องบีก็สนิทกันมากขึ้น
To Be Con.....
สาระเพิ่มเพิ่มเกี่ยวกับเทควันโด
เทควันโดคืออะไร ?
เทควัน โด คือ ศิลปะการป้องกันตัวด้วยมือเปล่าของชาวเกาหลี เท แปลว่า มือ ควัน แปลว่า เท้า โด แปลว่า สติปัญญาหรือการมีสติ (ต่างจากคำว่าโดในภาษาญี่ปุ่น) ซึ่งความหมายโดยรวมของเทควันโดนั้นหมายถึง ศิลปะการใช้มือและเท้าด้วยสติปัญญา ปัจจุบันเทควันโดถูกบัญญัติขึ้นใหม่ โดยแบ่งเป็นหลายสาย หลายสำนักกระจายอยู่ทั่วทุกมุมโลก และยังมีการสร้างกติกาการแข่งขันเพื่อให้สอดคล้องกับการดำเนินชีวิตของคนยุค ปัจจุบัน เทควันโด ถือว่าเป้นศิลปะหนึ่งที่มีการเผยแพร่ และเติบโตอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังได้บรรจุลงในกีฬา โอลิมปิคเกมส์, ซีเกมส์ อีกด้วย
ศูนย์กลางเทควันโด โลก คือ kukkiwon เป็นสัญลักษณ์ของเทควันโด โดยมีนายอุน ยอง คิม ( Un Yong Kim ) เป็นประธานสหพันธ์เทควันโดโลก และเป็นประธานสมาคมเทควันโดของประเทศเกาหลี
ปัจจุบัน การฝึกฝนเทควันโด แบ่งออกเป็นส่วนๆ ดังนี้
1. Poomsae - พุมเซ (แพทเทิร์น : Pattern) เป็นการฝึกสมาธิ รวมถึงท่าร่ายรำกระบวนท่าต่างๆ โดยนำท่าพื้นฐานมาประกอบกันเป็นชุดรำที่ใช้ทั้งมือ และเท้าในการโจมตี และตั้งรับ
(http://img203.imageshack.us/img203/3940/poomsae.jpg)
ภาพประกอบทาง Internet
2. Kyorugi - เคียรูกิ (ฟรีสแปริง : Free Sparring) เป็นการต่อสู้กับคู่ต่อสู้อย่างอิสระ โดยอยู่ภายใต้กรอบกติกากีฬาเทควันโดสากล เป็นวิธีที่ใช้ในเกมการแข่งขันทั่วไป
(http://img97.imageshack.us/img97/2936/kyorugi.jpg)
ภาพประกอบทาง Internet
3. Kyukpa - เคียกพา (เบรกกิง : Breaking) เป็นการฝึกฝนทักษะ และพละกำลัง โดยอาศัยวัสดุต่างๆ เช่น ก้อนอิฐกระเบื้อง หรือไม้กระดานเป็นเครื่องมือเพื่อเป็นการทดสอบความสามารถสูงสุด โดยไม่ต้องเสี่ยงต่อการบาดเจ็บ หรือเสียชีวิตของผู้อื่น
(http://farringtons.seapublish.co.uk/library/fiona/copy_of_olivia_tae_kwon_do.jpg)
ภาพประกอบทาง Internet
4. Hoshinsul - โฮชินซูล (Self-Defense) เป็นการฝึกการป้องกันตัวจากสถานการ์ณต่างๆ เพื่อให้เกิดความคล่องตัวในการนำเทคนิคที่เรียนมาใช้ประโยชน์ให้ได้มากที่ สุด
(http://img687.imageshack.us/img687/9352/hoshinsul.jpg)
ภาพประกอบทาง Internet
-
สู้ๆ ค๊า รออ่านใหม่อีกครั้ง ^^
-
=== ตอนที่ 2 ===
หลังจากวันนั้นน้องบีก็คุยกับผมมากขึ้น แล้วก็ให้ผมอุ้มมากขึ้น แล้วการอุ้มที่ไม่สูงนักทุกครั้งที่อุ้มน้องก็จะกอดผมเบาๆแล้วการกอดเบาๆ นั้นก็กลายเป็นการกอดบ่อยขึ้นตามไปด้วย แล้ว....ผมกับน้องบีก็เริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น มากขึ้น แต่การดุน้องบีนั้นก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย วันหนึ่งผมพาน้องบีลองเตะท่า Sidekick*2 ดู ผลปรากฏว่าน้องบีเตะเบี้ยวแถมยังเตะต่ำอีก
“บี สูงกว่านี้หน่อย”
“สูงแล้ว” พูดแถมทำหน้าเซ็งใส่
“ไม่เอา สูงกว่านี้อีก” ผมเดินเข้าไปใกล้น้องมาขึ้นเพื่อกดดัน
“ได้แค่นี้แหละ” น้องยืนยันว่าสูงสุดของเค้าได้แค่นี้
“ไหนเตะค้างไว้ดิ๊”น้องเตะค้างไว้ แล้วผมเดินเข้าไปจับเท้าบีแล้วยกขึ้น
“โอ๊ยย เจ็บนะ” น้องพยายามจะดึงขากลับแต่ผมจับไว้แน่น
“เนี่ยะเอาสูงๆแบบนี้อะ จะได้เตะหัวได้” พอยกได้สูงพอควรแล้วผมก็บอกน้องให้รู้ว่า คราวหน้าให้สูงขนาดนี้ ก่อนจะปล่อยขาน้องลง
“นี่ก็หัว” น้องยืนเตะต่ำๆแบบครั้งแรก ประมาณว่าท้าทาย
“หัวอะไรต่ำแค่นี้ หัวเข่าไง หรือ หัวแม่โป้งอะ” ผมฉุนนิ๊ดๆแต่ไม่อยากแสดงออกเลยพูดติดตลกไป
“แย่งมุขอะ” น้องยิ้ม
“ดูดิขนาดต่ำแล้วยังเบี้ยวอีก” ผมติต่อ
“พี่อะ” น้องทำหน้าตางอนใส่เฉยเลย
“ทำไม”
“ดุแต่ผมล่ะ”
“คนอื่นก็ดุ”
“ไม่เห็นดุเลยเนี่ยะ ดุแต่ผมอยู่คนเดียวเลย”
“ชอบไม่ใช่เหรอ”
“พี่อะ”
“เอ้าทุกคนเดี๋ยวพี่ให้พัก 10 นาทีนะ เว้นบีคนเดียว ที่เหลือไปพักได้” แล้วขณะที่ผมกำลังจะสั่งพัก
“อ้าว ไหงงั้นอะ” บีทักขึ้นมา
“เราไปเตะคนเดียว ซ้าย 50 ขวา 50 แล้วค่อยพัก ไม่ต้องอู้ด้วยนะ นับดังๆเดี๋ยวพี่จะฟังนับไม่ดังเริ่มใหม่ด้วย” แล้วผมก็เดินไปนั่งที่โต๊ะที่อยู่หลังยิม บีก็เตะไปนับไปท่าทางไม่พอใจเท่าไหร่
แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทำแบบนี้ จริงๆจะเรียกว่าการลงโทษมันก็ไม่ใช่นะ น้องบีไม่มีพรสวรรค์ ก็เลยต้องฝึกมากหน่อย ส่วนตัวผมว่าพรสวรรค์ก็แค่ส่วนหนึ่ง ผมเองก็ไม่มีพรสวรรค์ ผมชอบเล่นเทควันโดเพราะได้สนุกกับเทควันโดมากกว่า อีกอย่างถ้าใจรักฝึกมากๆก็เก่งได้ แต่ถ้าพรสวรรค์ด้วยก็ดีเหมือนเสือติดปีก อืมมมม
ระหว่างที่ผมนั่งคิดน้องอ้นเพื่อนน้องบีก็มานั่งใกล้ๆผมเลยเปรยไปว่า
“อ้น ทำไงบีถึงจะตั้งใจซ้อมมากกว่านี้อะ”
“หือ.....ไม่รู้ซิครับ”
“อยากให้เก่งมากกว่านี้อะ”
“เอาอะไรกับมันพี่ ได้แค่นี้ก็หรูแล้ว” พูดจบน้องก็หัวเราะเบาๆ
เตะครบ บีก็แอบๆเดินมาส่องว่าผมมีท่าทียังไง พอเห็นผมนั่งมองเฉยๆ บีก็รีบวิ่งๆมานั่งบนตักผมแล้วก็เอามือผมไปแอบตัวเค้าเอาไว้ แล้วเค้าก็นั่งพิงผม หัวก็พิงไหล่ผม ได้ยินเสียงหายใจหอบๆของน้องชัดเลย รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นเร็วตัวร้อนกว่าปรกติหน่อยๆ
“เหนื่อยอะดิ”ผมทักไป
“พี่ลองดูไหมอะ” น้องบีพูดพลางเล่นมือผมไปด้วย
“บ่อยแล้วอะเลยอยากให้น้องๆลองดูบ้าง”
“......” บีไม่ตอบ เอาแต่นั่งเล่นมือผมลูบไปลูบมาเบาๆ
วันหนึ่งขณะที่ผมกำลังรอสอนผมก็นั่งฟังเพลงกับ PSP อยู่บนโซฟา ไม่รู้ว่าน้องบีมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เห็นอีกทีก็ยืนอยู่ข้างๆแล้ว ไม่นานเท่าไหร่ น้องบีก็สะกิดเบาๆแล้วก็พูดว่า.....
“เล่นเกมเหรอ” บีถามผม
“เปล่า ฟังเพลง” ผมตอบกลับไป
“ผมฟังด้วย”
พูดจบน้องบีก็มุดใต้แขนเข้ามานั่งบนตักผมแล้วก็ดึงหูฟังออกจากหูผมข้างหนึ่ง ไปใส่หูตัวเอง แล้วน้องบีก็ค่อยๆเอนหลังมาพิงผมหัวน้องบีพิงกับไหล่ซ้ายผม น้องเอามือผมทั้งสองข้างไปโอบกอดตัวน้องไว้เบาๆ เรานั่งกันอยู่อย่างนั้นสองคนจนกระทั้งเด็กคนอื่นเริ่มทยอยมาไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่กอดน้องบี ในคราวต่อมาเมื่อผมยื่นมือขึ้นมาหนึ่งข้างแล้วแบมือออกเหมือนขออะไรสักอย่าง น้องบี จะทราบทันทีว่าหมายถึงอะไร น้องจะเดินมาหายื่นมือข้างหนึ่งมาวางบนมือผมแล้วก็หันหลังพิงตัวผมให้ผมกอด ซึ่งบางครั้งน้องก็จะเป็นฝ่ายดึงมือผมเข้าไปกอดตัวน้องเอง
ดูเหมือนว่าการกอดจะเป็นเรื่องปรกติไปซะแล้ว หลังจากนั้นน้องบีเริ่มแสดงความสนิทกับผมมากขึ้น หลายครั้งที่ผมนั่งพิงกำแพงน้องก็จะมานั่งตัก หรือ นั่งบนที่นั่งน้องก็จะมานั่งบนขาแล้วเอามือผมไปเล่น กระทั้งเวลายืดเส้นน้องบีจะต้องให้ผมไปช่วยตลอด จนถึงกับมีน้องคนหนึ่งพูดออกมาว่า “อะไรๆพี่ก็ทำให้แต่บีคนเดียว” ฟังดูแปลกๆแต่มันก็จริงนะผมเน้นสอนแต่กับบีคนเดียวมากกว่าคนอื่น “ก็บีเค้าอ่อนกว่าคนอื่นนี่นา” ใจก็อยากจะพูดออกไปแต่มันก็คงไม่ “แล้วอยากโดนลงโทษบ่อยๆแบบบีดูบ้างไหมล่ะ” ผมพูดถามกลับไปแบบยิ้มๆ น้องๆพากันส่ายหน้าอย่างรวดเร็วแต่กับน้องบีเนี่ยะเค้าก็ยังมีปัญหาอีกเรื่องหนึ่งคือการเปลี่ยนชุด เค้าจะเปลี่ยนชุดทุกครั้งเมื่อเรียกเข้าแถว ทำให้บางครั้งต้องเสียเวลารอ*1 จนวันหนึ่งผมเซ็งๆวันนั้นผมเห็นบีนั่งใจลอยอยู่คนเดียวเพื่อนๆยังมากันไม่เยอะ
“บี” ผมเรียกน้องบี
“ครับ” น้องบีหันมามอง แล้วผมก็ยื่นมือขึ้นมาแล้วแบมือออก น้องบีก็เดินเข้ามาหา เอามือข้างหนังมาวางวนมือผม ผมจับมั๊บเข้าให้ น้องทำท่าตกใจหน่อยๆ แล้วน้องก็คงสังเกตเห็นว่าใกล้ๆกันมีถุงผ้าใส่ชุดของน้องอยู่ ครับตีความออกอย่างเร็ว ผมคิดในใจ “แหม๋เรื่องแบบนี้ฉลาดล้ำโลกจริงๆ”
“ไม่ๆยังไม่เปลี่ยน” น้องเริ่มดิ้น
“เปลี่ยนเลย”
“ไม่ๆๆๆๆๆ”
“รออะไร”
“รออ้น”
“ไม่ต้องรอวันนี้อ้นไม่มา”
“พี่รู้ได้ไง”
“โทรศัพท์ซิ จะให้มีพรายกระซิบไง?”
“จริง”
“โกหกได้อะไร”
พูดจบน้องก็ยอมเดินตามผมไปแต่โดยดี พอเข้าห้อเปลี่ยนชุดผมก็คิดในใจ “กรูจะเข้ามาด้วยทำไมฟร่ะเนี่ยะ” ผมยื่นถุงใส่ชุดให้น้องบี แล้วผมก็เดินออกมา ผ่านไปกว่า 10 นาทีน้องบีก็ยังไม่ออกมา ผมเลยเดินเข้าไปดูในห้องอีกที ปรากฏว่าน้องยังไม่เปลี่ยนชุดครับ ยืนเก้ๆกังๆอยู่นั้นแหละ ผมเลยเดินเข้ามาหาน้องแล้วจับน้องถอดเสื้อออก
“พี่ทำไรอะ” น้องบีถามขึ้นพร้อมกับมีการปัดป้องพอสมควร
“เปลี่ยนชุดให้”
“ผมเปลี่ยนเองได้”
“นานแล้วไม่เห็นเปลี่ยนสักที”
“ไม่ๆ”
“เงียบ! อยู่นิ่งๆซิ” ทันทีที่พูดจบน้องนิ่งลงทันทีครับ
ผมเลยถอดเสื้อกับกางเกงน้องออกแล้วก็ใส่ชุดให้น้อง พอใส่เสร็จ ผมกำลังจะเดินออกมาน้องก็คว้ามือผมไว้
“พี่” น้องพูดเบาๆ
“....” ผมไม่พูดแต่หันกลับมามอง
“มัดสายให้ผมด้วย” พูดจบน้องก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้ม
พอออกมา ผมมานั่งบนพื้น น้องก็มานั่งตรงหว่างขา แล้วก็พิงผมเหมือนเดิม ดึงมือผมไปเล่นต่อ
“บี ทำไมเปลี่ยนชุดต้องรออ้นล่ะ”
“ก็เปลี่ยนคนเดียวมันเหงา”
“เหงาไง เปลี่ยนชุดแกยังเหงาได้อีกเหรอ”
“ได้ดิ”
“ขี้เหงาเหรอ”
“อื่อ” พูดจบน้องก็พิงหัวบนไหล่ผม
หลังจากวันนั้นนอกจากต้องมัดสายให้แล้วก็ยังต้องมีเปลี่ยนชุดให้ด้วย อืมมมม แต่แล้วพอใกล้ถึงเวลาซ้อมก็ปรากฏว่าน้องอ้นมาครับ ทันทีที่เห็นน้องอ้นเท่านั้นแหละ น้องบีหันมามองผมทันที
"ไหนว่าอ้นไม่มาอะ"
"ไม่รู้ดิ"
"พี่อ๊า หลอกผม"
"เหอๆๆๆๆ"
To Be Con......
*1 การเข้าแถวจำเป็นจะต้องเรียงตามลำดับขั้นของสาย สายขั้นสูงสุดจะอยู่หน้าสุด ส่วนจะเรียงจากทางซ้ายมือสุดของแถว หรือ ขวามือของแถว ขึ้นอยู่กับแต่ละยิม
*2 ท่าเตะ Sidekick ครับ
http://www.youtube.com/v/4j1w--TjqVY&hl=en_US&fs=1&
==================================
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
ลำดับขั้น
ลำดับขั้นของเทควันโดนั้นจะมทีอยู่ทั้งหมด 11 ระดับ ( ไม่รวมสายขาว )
1. เหลือง ขั้น 1
2. เหลือง ขั้น 2
3. เขียว ขั้น 1
4. เขียว ขั้น 2
5. ฟ้า ขั้น 1
6. ฟ้า ขั้น 2
7. น้ำตาล ขั้น 1
8. น้ำตาล ขั้น 2
9. แดง ขั้น 1
10. แดง ขั้น 2
11. ดำ
ต่างประเทศจะมีแค่ 8 เพราะต่างประเทศ เมื่อขึ้นสายน้ำตาลแล้ว จะไปสายดำต่อเลย จะมีแค่ประเทศไทยเท่านั้นที่เพิ่มสายแดงเข้ามา
โดยวิธีการสอบเลื่อนสายนั้นแต่ละขั้นก็จะมีท่าจำเพาะของตนเอง
สนใจลองอ่านเพิ่มเติมได้ที่เวปนี้ : http://chokchaitkd.igetweb.com/index.php?mo=3&art=61936
-
=== ตอนที่ 3 ===
เคยรู้สึกบ้างไหมครับ เวลาอยู่ใกล้ชิดใครสักคนมากๆบางทีก็ทำให้เราหวั่นไหวได้เหมือนกันนะ ยิ่งกับคนที่พอใกล้ชิดด้วยแล้วมีการตอบรับกลับมาแบบที่ค่อนข้างพิเศษด้วยยิ่งทำให้เราหวั่นไหวได้ง่ายๆ ไม่ว่าจะตอบรับแบบเพื่อน แบบพี่ แบบน้อง หรือ แบบอื่นๆ ที่ทำให้เรารู้สึกสนิทสนมมากๆ บางคนอาจห้ามความรู้สึกไม่ไหว หลายครั้งที่อยู่ใกล้ๆเค้าแล้วรู้สึกอบอุ่น มีความสุข หัวใจเต้นแรง อยู่ห่างๆแล้วก็คิดถึง เป็นห่วง หรือ แค่เห็นเค้ายิ้ม มีความสุข เราก็อดที่จะยิ้ม แล้วก็มีความสุขตามไม่ได้
หลายครั้งที่กอดน้องบี ไม่ว่าจะยืนแล้วน้องมายืนพิง นั่งบนเก้าอี้แล้วน้องจะมานั่งบนตัก หรือ นั่งกับพื้นแล้วน้องมานั่งตรงหว่างขา กลิ่นหอมๆจากชุดของน้องจะลอยขึ้นมาถูกจมูกผม แล้วที่น้องมานั่งเล่นมือผมผมก็รู้สึกชอบมีความสุขยังไงก็ไม่รู้มือนุ่มๆนิ้วนุ่มๆของน้องบีลูบไปมาบนฝ่ามือผมจับนิ้วผมบีบๆเล่นเบาๆ อืมมมม รู้สึกดีแฮะ
วันหนึ่งขณะที่อะไรๆมันก็ดำเนินไปอย่างทุกๆวัน ขณะที่ผมกำลังนั่งวาดรูปเล่นอยู่น้องบีก็วิ่งมาหา
“พี่....” บีเรียกผมเสียงอ่อยๆ
“มีไร” ผมถามกลับไปโดยที่มือยังวาดรูปอยู่
“ปะ”
“ปะ อะไร”
“เปลี่ยนชุด”
“เดี๋ยวก่อน”
“พี่ทำไรอะ” น้องถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความสนใจในสิ่งที่ผมทำอยู่
“กินสุกี้มั้ง”
“พี่อะ” พูดจบบีก็เดินมาใกล้ๆยืนมอง
“ผมก็วาดเป็น”
“จริงอะ”
“จริงดิ”
“งั้นวาดให้ดูหน่อย ห้ามวาดหัวไม้ขีดนะ” แล้วน้องก็มุดแขนผมเข้ามานั่งบนตัก
“ดูแล้วกัน” น้องพูดอย่างท้าทาย
แล้วน้องบีก็ก้มหน้าก้มตาวาด ไม่นานน้องก็วาดเสร็จ แล้วก็ชูผลงานขึ้นมาให้ผมดู “อ่า ตัวไม้ขีดเสริมเกราะไม้ขีดชัดๆ” ผมคิดในใจ
“สวยป่ะ” น้องพูดอย่างภูมิใจ
“เออ สวยก็สวย”
ระหว่างที่น้องพูดชื่นชมผลงานของตัวเองอยู่นั้นผมมองเห็นหลังคอน้องชัดเจนปรกติผมไม่เคยสังเกตมาก่อนแต่วันนี้ไม่รู้เพราะแสงอาทิตย์ตอนบ่ายๆใกล้พลบค่ำหรือเปล่าที่ทำให้สีผิวน้องบีวันนี้ดูสวยมาก ผิวสีขาวอมชมพูหน่อยๆพอต้องกับแสงแดดสีส้มในช่วงเวลานั้นทำให้สีผิวของน้องดูเนียนมาก ผมมัวแต่มองดูจนไม่ได้ยินเสียงของน้องเลย ไม่รู้ว่าตอนนั้นผมคิดอะไร จู่ๆผมก็ก้มลงไปหอมเบาๆแล้วก็จูบเบาๆที่หลังคอของน้อง แขนสองข้างของผมสวมกอดตัวน้องเบาๆไว้โดยอัตโนมัติ ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นน้องพูดอะไรหรือเปล่า แต่ที่รู้คือน้องไม่ได้ดิ้นขัดขืน ผมว่าน้องก็รู้สึกแหละว่ากำลังถูกทำอะไรอยู่ หัวใจผมเต้นแรงมากขึ้น น้องบีเองก็เช่นกันตัวน้องเริ่มร้อนขึ้นผมรู้สึกได้ ตอนนั้นเหมือนว่ามันเป็นไปตามขั้นตอนแล้ว ผมอ้าปากออกเล็กน้อย สอดปลายลิ้นออกมา แล้วปลายลิ้นผมก็แตะลงบนหลังคอน้องเบาๆผมค่อยๆขยับไปทางขวาช้าๆ อย่างนุ่มนวนที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ในตอนนั้น แล้วก็วนมาทางซ้าย มือทั้งสองข้างของน้องถูกปล่อยทิ้งไว้ข้างลำตัว ข้างซ้ายยังกำกระดาษไว้ ข้างขวาก็ยังกำดินสอไว้เช่นกัน ผมกอดน้องแน่นขึ้นมาอีกเล็กน้อย ผมรู้สึกได้ถึงการหายใจของน้องที่เร็วขึ้นแล้วก็แรง น้องกำลังหอบเบาๆ
ก่อนที่จะทำอะไรต่อไปจู่ๆสติผมก็กลับคืนมา “นี่กรูทำอะไรอยู่ฟร่ะ” ผมคิด ผมค่อยๆเอนหลังออกมาช้าๆ น้องไม่พูดอะไรเลย “เรือหายแล้วกรูทำอะไรลงไปเนี่ยะ น้องเป็นผู้ชายนะ” ผมอุทานในใจเรานั่งนิ่งกันอยู่อย่างนั้นพักหนึ่ง น้องก็ไม่ได้พูดอะไรเลย ผมเองก็รู้สึกอายมากจนไม่รู้จะพูดอะไรออกไป ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน มันอาจจะแค่ 3 หรือ 5 นาที แต่สำหรับผมในตอนนั้นแล้ว มันช่างยาวนานมาก
“พี่” บีพูดขึ้นมาทั้งๆที่ยั่งนั่งหันหลังอยู่
“อะ...อื่อ” ผมตอบกลับไปเสียงสั่นเล็กน้อย
“เปลี่ยนชุดปะ” น้องพูดทั้งๆที่ยังไม่หันมาเหมือนเดิม
ตอนนั้นผมรู้ว่าผมผิดเต็มๆมันเหมือนผู้ร้ายที่ทำผิดไปแล้วแล้วมาสำนึกผิดทีหลังทำให้ผมไม่รู้จะเริ่มต้นพูดกับน้องยังไงดี “น้องโกรธไหม น้องจะบอกใครไหม ฯลฯ” คำถามเหล่านี้โผล่ขึ้นมาในใจ น้องลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าที่ใส่ชุดมา ผมก็ลุกแล้วเดินตาม พอเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด ผมดึงประตูปิด น้องบียืนอยู่เฉยๆ ตอนนั้นน้องใส่เสื้อยืดคอกลม กับกางเกงขาสั้น ผมดึงเสื้อน้องขึ้น แล้วก็ดึงกางเกงน้องลง น้องไม่ได้มองผมเลย ผมใส่กางเกงให้น้องก่อน ตามด้วยเสื้อ
“เสร็จแล้ว” ผมพยายามพูดให้ธรรมดาที่สุด
“พี่” น้องหันมามองผม
“หือ”
“สายล่ะไม่มัดเหรอ”น้องยื่นสายขึ้นมาให้ผม แล้วยิ้มนิ๊ดหน่อย
แล้วผมก็มัดสายให้น้อง แล้วพอออกจากห้องแต่งตัวก็มีน้องมาถึงพอดีอีก 3 – 4 คน ทุกอย่างก็ดำเนินไปตามปรกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น น้องบีดูเหมือนจะไม่โกรธ ไม่พูดอะไรเลย ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง
หลังจากวั้นนั้นทุกครั้งที่สอนแล้วต้องแยกไปสอนตัวต่อตัวการจับหรือสัมผัสตัว*1น้องมันเป็นความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิมเท่าไหร่ เพราะทุกครั้งที่โดนรู้สึกได้เลยว่าหัวใจน้องเต้นแรงมาก บางครั้งที่ต้องโอบตัวไว้เพื่อให้น้องเตะท่าที่ถูกต้องได้โดยไม่ล้มน้องมักหน้าแดงหน่อยๆผมว่า...น่ารักดีนะ
ครั้งหนึ่งก่อนไปแข่งกีฬาพี่ที่สอนด้วยกันเค้าพาน้องๆซ้อมหนักมากขนาดที่ว่าผมเองยังขอบายผมเปรยๆกับพี่อีกคนที่กำลังยืนอึ้งอยู่ว่า “เชื่อป่ะพี่ พรุ่งนี้น้องๆต้องปวดขากันหมดแน่” วันต่อมาก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย มีน้องมากันแค่ ไม่กี่คน พอถึงเวลาซ้อมผมก้เรียกเข้าแถว
“แปะๆๆ” เสียงผมตรบมือเป็นสัญลักษณ์ว่าให้น้องๆหันมาเตรียมรับคำสั่ง
“คัมมาน ชุลซา”*2 พูดจบน้องๆวิ่งกรูกันมาเข้าแถวอย่างรวมเร็ว เว้นแต่ อ้น คนเดียว
“ไวอ้นไว” ผมพูดย้ำให้อ้นรีบวิ่งมาเข้าแถวแทนที่จะเดิน
“คร๊าบๆ”
พออ้นมาเข้าแถวปั๊บผมก็สั่งให้น้องๆเคารพสถานที่ กับ ผู้สอน แล้วก็ให้นั่งลง ตามด้วยเสียงบ่นแบบเดิมๆ
“ช้าตลอด” ผมพูดเน้นเสียงหนัก
“ครับ” อ้นตอบมาง่ายๆซะงั้น
“รู้ตัวไหมว่าช้า” ผมถามกลับไป
“ครับ”
“แล้วก็ยังจะช้าอีก”
“ครับ”
“รู้ไหมว่าผิด”
“รู้ครับ”
“เออ แฮะ รับง่ายๆไม่มีเถียงกลับเลยงี้ต้องชมสักหน่อย” ผมคิดในใจ
“พวกเราดูอ้นเป็นตัวอย่างนะ เวลาเค้าทำอะไรผิด เค้าก็จะยอมรับผิดตลอด” น้องๆในยิมหันไปมองอ้นประมาณว่า
“โอโหทำผิดก็ยิ่งถูกชม”
“แต่......” ผมเว้นช่วง น้องๆละสายตาจากอ้นมามองผมแทน
“ไม่เคยสำนึกเลย” เท่านั้นแหละ ฮา กันใหญ่ อ้นยิ้มแบบอายๆ แล้วผมก็ชวนคุยต่อว่า
“คนมาน้อยจังวันนี้” น้องๆไม่มีใครพูดอะไรผมเลยต่อ
“คิดถึงน้องเต้ น้องนัท น้องฝน น้องอึ๊ง น้องต้นหอม กับหลายๆคนที่ไม่ได้มาจังเลย” พูดจบน้องบีก็หันมามองผมทำตาหวานใส่ด้วยผมเลยพูดหยอกไปว่า
“มองไร พี่ไม่คิดถึงเราหรอก” พอผมพูดจบเท่านั้นแหละน้องบีหันหน้าออกทันทีเลย แล้วพูดกลับมาว่า
“ก็ช่าง” พร้อมกอดอกทำหน้าตาหงุดหงิดนิ๊ดหน่อย
แล้วตอนนั้นน้องกล้าที่นั่งใกล้ๆบีเลยพูดแกล้งไปว่า
“ช่าย ไม่ต้องไปคิดถึงมันหรอก ไอ่บีอะ” น้องกล้าทำท่ากำลังจะหัวเรา แต่ยังไม่ทันที่กล้าจะหัวเราะออกมา บีก็หันกลับมาอย่างเร็วแล้วพูดว่า
“เสือก!!!” สั้น ง่าย ได้ใจความ ทำเอากล้าเงียบกริบ ไม่กล้าเล่นกับบีเลยวันนั้น
To Be Con
*1 หลายครั้งการสอนท่าเตะต่างๆผู้เรียนอาจไม่สามารถทรงตัวได้เองในระยะแรกๆจำเป็นที่จะต้องมีการจับประคองเพื่อให้ผู้เรียนสามารถหาจุดทรงตัวได้ ส่วนมากจะใช้กับท่าเตะที่มีความยาก ต้องอาศัยการทรงตัวค่อนข้างมาก หรือ การเคลื่อนไหวกลายจุด เช่น Round kick , Side kick , Back kick , Swing Back kick เป็นต้น
*2 "คัมมาน ชุลซา" เป็นคำสั่งภาษาเกาหลีครับ จริงๆต้องแยกคำสั่งกันนะครับ แต่ยิมส่วนมากจะสั่งรวมกัน เพราะ สะดวก "คัมมาน" แปลว่า พอแล้ว "ชุลซา" แปลว่า เข้าแถว รวมๆกันแล้วก็ประมาณว่า "พอได้แล้ว/หยุดกิจกรรมที่ทำอยู่ มาเข้าแถว"
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
มานับเลขภาษาเกาหลีกันเถอะ
(http://img682.imageshack.us/img682/7606/number001.jpg)
(http://img709.imageshack.us/img709/6396/numberu.jpg)
โดยมากแล้วการนับจะนิยมนับแบบตัวเลขกันครับ ยกเว้นการรำ Poomsae ที่จะใช้การนับแบบลำดับ
Thx น้องต่าย ที่ตรวจตัวอักษรให้นะครับ
-
=== ตอนที่ 4 ===
“เฮ้ออออออออ” ผมถอนหายใจยาวๆหลังจากถอดหมวกกันน๊อกไปวางไว้กับกระจกมองข้าง ขณะที่ผมกำลังดึงกุญแจรถออกผมก็เห็นน้องบีเดินออกมาจากยิมพร้อมถุงดำใบหนึ่ง
“บีๆ” ผมตะโกนออกไปไม่ดังมาก แต่ก็พอที่บีจะได้ยินชัดเจน
“อ้าว พี่มาแล้วเหรอ” น้องหันมายิ้ม
“ใครใช้อะ”
“เปล่า ผมเอามาทิ้งเองมันเยอะแล้วอะ” น้องพูดแล้วก็เดินมาใกล้ๆผม
“เมื่อเช้าดื่มยาคูลท์ลืมเปิดฝาป่าวเนี่ยะ”
“หือ…..?” น้องบีทำหน้าตา งงๆ
“เปล่า แปลกใจที่เอาขยะมาทิ้ง ปรกติขนาดใช้ให้เอามาทิ้งยังไม่ยอมเลย”
“พี่อะ” น้องทำหน้าตาอายๆนิ๊ดหน่อย
ผมลงจากรถแล้วก็เดินไปข้างๆน้องบี
“ปะ พี่ไปเป็นเพื่อน” พูดจบน้องบีก็เดินไปพร้อมผม
“มีคนมายัง” ผมถามน้องบีระหว่างที่เดินไปด้วยกันช้าๆ เพราน้องเล่นไม่พูดอะไรเลยมันเงียบไป ผมเลยหาเรื่องชวนคุย
“มีแล้ว ทำไมวันนี้พี่มาช้าอะ” น้องแหงนหน้าขึ้นมามองผม
“ติดธุระ”
“อืมมมม.....ผมรอตั้งนาน” น้องพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่เล็กน้อย
“....”
“คิดว่าพี่จะไม่มาแล้ว” น้องพูดเสียเศร้าๆนิ๊ดหนึ่ง แล้วก็ก้มหน้าคอตกซะงั้น
ผมเอามือไปลูบหัวบีเบาๆ “คิดมากน่าพี่เคยไม่มาด้วยเหรอ นานๆถ้าไม่ติดธุระจำเป็นมากๆอะนะ”
พอเดินไปถึงถังขยะใหญ่*1อยู่ในซอย บีก็เดินไปใกล้ๆ แล้วหยุดทำท่าเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่ แล้วน้องก็หันมาพูดว่า
“พี่ๆ ดูไรนะ” พูดจบน้องก็เดินถอยหลับมา ตอนนั้นห่างถังขยะสักเกือบๆ 6 เมตรได้ น้องหันหลังแล้วก็....เหวี่ยงขยะไปหาถังแบบไม่มอง แล้วก็......ลงด้วย
“เป็นไง เจ๋งป่าว” น้องทำท่าดีใจ
“อื่อ เก่ง แต่ถ้าไม่ลง แล้วถุงแตกเนี่ยะจะให้เก็บให้หมดเลย”
ผมพูดจบก็ยกมือขวาขึ้นมาแล้วแบมือออก น้องบีก็รู้ว่าผมหมายถึงอะไร น้องก็เดินมา ยืนมือขึ้นซ้ายขึ้นมา ขณะที่กำลังจะวางบนมือผมน้องก็เอียงตัวเข้ามากอดซะงั้น น้องกอดผมไว้นิ่ง ผมมองซ้าย มองขวา เห็นว่าไม่มีคนผมเลยโอบตัวน้องกลับไปคืน “อืมมม.......รู้สึก....อบอุ่นจัง.....” หน้าของน้องแนบตรงอกผม ลมหายใจอุ่นๆของน้องผ่านทะลุเนื้อผ้าเข้ามาผมรู้สึกได้ ไม่รู้ทำไมการกอดของน้องแล้วก็ลมหายใจอุ่นๆของน้องทำหัวใจผมถึงเต้นเร็วขึ้น น้องเองน่าจะรู้สึกถึงการเต้นที่รุนแรงของหัวใจผมตอนนั้น “ผมรู้สึกดีจัง”
“ปะ” ผมพูดขึ้นมาเบาๆ ก่อนที่จะก้มลงมาจูบเบาๆที่หน้าผาก น้องหน้าแดงขึ้นมาทันที
แล้วผมกับน้องก็เดินจูงมือกันกลับไปที่ยิม พอถึงยิมน้องก็ปล่อยมือออก แล้วน้องก็ไปวิ่งเล่นกับอ้น ผมยืนมองอยู่ห่างๆแล้วคำถามหนึ่งก็เกิดขึ้นมาใน “บีคิดอะไรอยู่”
--------------------------------------------
“เอ้าทุกคนเงียบๆ วันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาเรียนด้วยนะ เดี๋ยวให้แนะนำตัวกัน” พี่ป้อม ที่สอนเทควันโดกับผม บอกให้น้องๆบางคนที่กำลังหยอกกันวุ่นวายในแถวนิ่งเงียบเพื่อให้ฟังน้องที่มาเรียนใหม่แนะนำตัว
“เอ่อ.....”
“พูดเลยครับ ชื่อเล่น อายุ เรียนชั้นอะไร โรงเรียนอะไร” พี่ป้อมแนะนำแนวทางน้อง เพราะดูเหมือนน้องจะไปไม่ถูก
“คือ....ผมชื่อ......มิว......อายุ....ก็.....13 แล้ว......ม.1 ครับ โรงเรียนabc” น้องมิวแนะนำตัวด้วยเสียงสั่นๆ
“เอ้าทุกคนแนะนำตัวให้มิวรู้จักด้วยว่า ชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ เรียนชั้นอะไร โรงเรียนอะไร เริ่มที่หัวแถวก่อนเลย” พี่ป้อมบอกให้น้องๆแนะนำตัว ส่วนผมเองก็ยืนดูอยู่ด้านหลัง ระหว่างนั้นบีก็หันมามองผมแล้วกวักมือเรียกผม ผมเลยเดินไปหา
“มีอะไร” ผมถามเสียงห้วนๆหน่อย
“ไม่มีอะไร พี่ยืนตรงนี้ได้ไหมอะ” น้องบีแหงนหน้าขึ้นมาพูดขณะที่นั่งอยู่
“ทำไมอะ”
“คือ....ผม.....เปล่าๆไม่มีอะไร”
“จะเข้าห้องน้ำเหรอ ยกมือบอกครูป้อมดิ”
“เปล่า ไม่ได้จะเข้า คือพี่อยู่ตรงนี้แหละนะๆ” พูดจบน้องก็ดึงสายคาดเอวผมไปกัดแล้วก็คาบค้างไว้ซะงั้น ผมดึงๆน้องก็ไม่ยอมปล่อย ผมเลยยืนอยู่ตรงนั้น จนกระทั้งแนะนำตัวเสร็จผมก็ให้น้องกล้านำวอร์มร่างกาย ส่วนผมก็เดินดูว่าน้องๆทำท่าถูกไหม บางคนอาจต้องการการดูแลเพิ่ม*2 แล้วน้องมิวเพิ่งมาใหม่ไม่รู้เรื่องการยืดเส้นทำให้ผมต้องไปดูแลเพราะทำผิดๆถูกๆ ระหว่างที่ดูแลมิวอยู่ น้องบีก็หันมามองอยู่เรื่อยๆ แล้วพยายามจะเรียกผมให้ไปช่วยดูแลน้องบ้าง
“พี่กดหลังให้หน่อยดิ”
“ทำเองไปก่อนพี่ดูมิวแป๊บหนึ่งเค้ายังทำไม่เป็น” ผมตอบกลับไป
“พี่มาดันขาให้หน่อยผมยืดไม่ได้”
“พยายามไปก่อนได้แค่ไหนเอาแค่นั้นแหละ พี่ดูมิวแป๊บ”
“พี่ จับขาให้หน้อยท่านี้ผมทำแล้วล้ม”
ฯลฯ
จนกระทั้งวอร์มเสร็จผมก็ไม่ได้ไปดูแลน้องบีเลยจนถึงท่าเตะผมก็ยังต้องดูแลมิวอยู่ บีทำท่าหงุดหงิดนิ๊ดหน่อย
“เดี๋ยวพี่ให้พัก 10 นาทีนะครับ ก่อนพัก จับคู่กัน วิดพื้น 20 ลุกนั่ง 50 โช*3” พอโค้งคำนับกันเสร็จ บีก็วิ่งมาเกาะขาผมทันที น้องเอาสองมือกอดขาผมไว้แน่น ขาก็มาเกาะด้วย ( เหมือนลิงเกาะต้นไม้เลย )
“ผมคู่กับพี่” น้องเงยหน้าขึ้นมาพูด
“ไม่คู่กับอ้นอะ”
“ไม่เอา” พูดจบน้องบีก็ทำหน้าตาจริงจังกับชีวิตขึ้นมาทันที
“เอาๆ ก็ได้ๆ”
หลังจากนั้นทุกครั้งที่มีการแยกซ้อม*4 แล้วผมไปดูแลมิว บีก็มักจะมาก่อกวนอยู่เรื่อยๆ
------------------------------------------
“พี่ผมว่ามิวมีพรสวรรค์นะ” ผมพูดกับพี่ป้อมที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหลังยิม
“พี่ก็ว่าอยู่” พี่ป้อมวางปากกาที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะ แล้วเอนเก้าอี้หันมามองผม
“สอนอะไรให้ ให้ทำอะไร น้องเค้าสามารถทำตามได้เร็วมาก ท่าเตะก็ใช้ได้เลย แถมเตะหนักด้วย”
“เราดูแลได้ไหมล่ะ”
“อืมมมม อยากให้พี่ดูมากกว่า”
“เราก็ได้....ลองดูปั้นเด็กสักคน*5 ไม่แน่เราอาจมีวิธีฝึกเด็กให้เก่งได้มากกว่าพี่ก็ได้” พี่ป้อมพูดพลางยิ้มๆ
“ผมจะลองดูแล้วกัน” ผมยิ้มๆกลับไปเพราะไม่มั่นใจว่าผมจะทำให้ มิว เก่งได้
หลังจากนั้นผมก็เน้นหนักกับน้องมิวเป็นหลัก โดยให้มิวซ้อมมากกว่าคนอื่นประมาณ 1 – 2 เท่า ซึ่งมิวก็ไม่บ่นแต่กลับทำตามจนครบแบบไม่อู้ ซึ่งก็มีบีคอยตามก่อกวนอยู่ไม่ห่าง ปาแป้นใส่มิวบ้าง ทำเป็นมาวิ่งเล่นใกล้ๆบ้าง แต่ก็ดูเหมือนว่ามิวจะไม่ใส่ใจเท่าไหร่ จนผมกับน้องมิวสนิทกันมากขึ้น ทำให้ช่วงเวลาที่ไปดูแลน้องบีน้อยลง แล้ววันหนึ่งระหว่างที่พักผมเห็นน้องมิวนั่งใจลอยคนเดียวอยู่บนเบาะผมเลยเดินไปนั่งใกล้ๆแล้วชวนคุย
“มิว สนใจลงแข่งป่ะ”
“แข่งเหรอพี่ ไม่ไหวมั้ง” มิวยิ้ม
“ไม่ลองไม่รู้” ผมพูดทำนองว่าชักชวนออกไป
น้องมิวหันมามองผม “ผมไม่เคยลงแข่งเลย ไม่รู้กฏอะไรเลย” พอพูดจบก็ก้มหน้ามองเพื้น เอานิ้วชี้เขี่ยๆเบาะ
“งั้นเดี๋ยวพี่จะบรรยายให้ฟัง”
แล้วระหว่างที่ผมนั่งคุยกับมิวอยู่ น้องบี ก็มานอนหนุนตักผม แล้วก็เอามือซ้ายผมไปเล่น ผมก็เอามือข้างขวาลูบผมน้องบีเบาๆสลับกับลูบหูลูบคาง แต่แล้วจู่ๆน้องก็นอนคว่ำหน้าซะงั้น ผมก็ไม่ได้สนใจ ยังลูบหัวน้องเล่นต่อไป สลับกับลูบหลังคอ แล้ว.......จู่ๆผมก็รู้สึกเปียกๆที่ขาขวาเหนือหัวเข่าขึ้นมาเล็กน้อยตรงจุดที่ น้องบีนอนหนุนอยู่.....ผมหันมามองปรากฏว่าน้องบีกำลังแอบเลียขากางเกงผมอยู่ ไม่รู้ว่าทำไม ไม่รู้ว่าเพราะอะไรน้องถึงทำแบบนั้น ก่อนหน้านี้น้องก็เคยงับสายผมจนเปียกน้ำลายไปรอบหนึ่งแล้ว แต่ว่าคราวนี้.....ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่บอกให้น้องหยุด......ลิ้นอุ่นๆของน้องที่กำลังวาดไปมาช้าๆ เบาๆ สลับกับลมหายใจอุ่นๆที่กระทบ ผมรู้สึกได้เลยผ่านเนื้อผ้าบ้างๆของชุด Adidas Fighter*6 แม้ว่าแค่จุดเล็กๆแต่กลับทำผมขนลุกไปทั้งตัว ไม่นานนัก น้องก็เปลี่ยนมาทำแบบเดิมที่ขาซ้ายบ้าง......พักหนึ่งใจผมเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
“มิวเดี๋ยวไงมาคุยกันอีกที สงสัยอะไรก็ถามพี่นะ” ผมพูดจบก็เอามือผลักๆน้องบีออกเบาๆ
“อะ...ครับได้ๆ” มิวยิ้ม
แล้วบีก็ขยับไปนั่งเรียบร้อบด้านซ้าย พอผมมองขากางเกงที่เจ้าบีเลียๆเมื่อกี้แล้ว “อิ๊ววววว เปียกน้ำลายเจ้าบีเต็มเลย โถ่ Das Fighter ลูกพ่อ” อ
To Be Con......
*1 ถังขยะข้างยิมเป็นที่ทิ้งขยะใหญ่ๆอะครับของเทศบาล เป็นเหล็กทั้งอันเลยอะ ผมก็ไม่รู้ว่าเรยกว่าอะไร แต่น่าจะเต็มแล้วยกขึ้นรถเอาไปเททิ้งได้เลย
*2 ท่าวอร์ม หรือ ท่ายืดเส้นบางท่า อาจต้องมีคนช่วยอะครับ เช่นท่าฉีกขาเป็นต้น
*3 "โช ( shee-yo )" เป็นคำสั่งภาษาเกาหลีครับ แปลว่า พัก
*4 หลังจากยืดเส้นยืดสาย เตะวอร์มเสร็จแล้ว จะมีการแยกซ้อมต่างหาก ของใครของมัน ซึ่งจะมีรุ่นพี่มาช่วยดูแลรุ่นน้อง แล้วครูผู้สอนจะเดินดูอีกทีหนึ่ง
*5 ครูแต่ละคนจะมีเด็กที่อยู่ในการดูแลเป็นพิเศษของตนเอง ซึ่งเด็กเหล่านี้ครูอาจดูแล้วว่ามีแวว ถูกชะตาด้วย หรือ อะไรก็ตาม ซึ่งเด็กจะถูกสอนแบบพิเศษกว่าคนอื่น เช่นพวกนักกีฬา หรือ เด็กที่ครูคนนั้นเห็นว่ามีพรสวรรค์สามารถทำให้เก่งได้
*6 Adidas Fighter เป็นชุดเทควันโดรุ่นหนึ่งของ Adidas มีคุณสมบัติพิเศษต่างๆหลากหลายจุดเด่นที่สุดเลยก็คือเนื้อผ้าที่บางมาก
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
คำสั่งพื้นในชั้นเรียน
(http://img388.imageshack.us/img388/6489/order.jpg)
จริงๆคำสั่งมีมากกว่านี้ แต่นี่เป็นตัวอย่างเล็กๆน้อยๆครับ
Thx น้องต่ายที่ตรวจสอบตัวอักษรให้นะครับ
-
=== ตอนที่ 5 ===
“โครกกกกก.......ครืดดดดดดด”
อ่า เสียงท้องผมร้องช่างน่ากลัวจริงๆ วันนี้ผมยังไม่ได้ทานข้าวเลย เมื่อเช้ามีเรียนตั้งแต่ 08.00 น. ตื่นได้ก็ไป ม. ก่อนเลย กว่าจะเรียนเสร็จ กว่าจะไปทำรายงานส่งอาจารย์เสร็จ ไม่เข้าใจจริงๆว่าสั่งงานเช้าให้ค้นคว้าให้เสร็จแล้วเขียนรายงานมาส่งตอนบ่ายเนี่ยะ ได้ประโยชน์จากการค้นคว้ายังไง เวลาน้อยมาก แทบจะลอกๆต้นฉบับเค้ามาส่งด้วยซ้ำ เฮ้อ บ่นไปก็แค่นั้น หาอะไรทานก่อนดีกว่า จอดรถเสร็จ ถอดหมวกกันตำรวจไปห้อยไว้กับกระจกมองข้าง ร้านค้าแถวนั้นก็ไม่น่าเข้าไปทานเลย แม่ค้าทำหน้าตาเหมือนจะงับหัวให้ได้ถ้าพูดจาไม่เข้าหู อารมณ์ล้วนๆ ผมล้วงมือเข้ากระเป๋า หยิบเงินออกมานับ อืมมมมม.....
“140” ผมพูดกับตัวเองเบาๆเบาๆ
“กินข้าวเวฟก็ได้ฟร่ะ” ผมคิดในใจว่าแล้วก็หันหน้าไปทางร้านสะดวกซื้อที่หลายๆคนรู้จักกันอยู่ ( ไม่ได้ค่าโฆษณา ไม่พูดๆ ) เดินไปได้สัก 20 ก้าวมั้ง
“พี่” อ่า ผมรู้จักเจ้าของเสียงนี้ ผมหันไปมองก็เห็นบีวิ่งมาหาผมอย่างเร็วแล้วก็......
“โคอะล่าบอม!!” พูดจบน้องก็กระโดดเข้ามาหาผมอย่างเร็ว
“เฮ่ย!” ผมอุทานไปด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าน้องจะมากระโดดหาแบบนี้ สัญชาติญาณบอกผมว่า “เมิงอ้าแขนรับเหอะถ้าไม่อยากเจ็บ”
“ปึ๊ก!!” เสียงตัวน้องกระแทกเข้ากับตัวผมจังๆ ทำเอาผมเซถลาไปข้างหลังประมาณ3 คืบกว่าๆ สองมือผมกอดน้องเอาไว้ น้องเองก็กอดผมเช่นกัน
“ฮะๆๆ” น้องบีหัวเราะชอบใจที่ผมอ้าแขนรับเค้าไว้
“เล่นไรอะ” ผมพูดเสียงดุออกไป
“ไม่ใช่ตัวเล็กๆนะเรา ถ้าพี่ไม่ทันตั้งตัวล้มลงไปจะทำไง” ผมตะวาดกลับไป แต่เสียงไม่ได้ดังมากนัก
“.....”
“ทีหลังอย่าทำอีก เข้าใจป่าว”
น้องบีถึงกับคอตก “ขอโทษ......” เสียงเล็กๆสั่นเครือดังออกมาจากลำคอ
ผมหันหลังแล้วเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อที่ว่าต่อ กำลังหิวด้วย ระหว่างที่เดินอยู่นั้นจู่ๆก็มีมือใครก็ไม่รู้มาจับมือผมแล้วก็ดึงเบาๆ ผมหันไปมอง ก็เห็นน้องบีที่เป็นคนมาจับ น้องจับมือผมเบาๆ แต่ผมไม่ได้สนใจเดินไปต่อ น้องก็เดินตามจับมือผมอยู่อย่างนั้น
“พี่....” เสียงน้องบีเรียกผมเบาๆเหมือนรู้สึกผิด
“หืม...”
“ขอโทษ...”
“รู้แล้ว”
“อย่าโกรธนะ”
“ไม่โกรธหรอก ทีหลังอย่าเล่นแบบนี้รู้ป่าว พี่ล้มอะไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าเราล้มลงไปด้วยล่ะจะทำไง”
“....”
“เดี๋ยวถ้าป๊า ถ้าม๊า เราก็มาดุพี่ จะทำไง” ผมหยุดเดิน
“.....”
“แล้วถ้าเกิดเป็นอะไรหนักๆมา พี่ทำให้ป๊า ให้ม๊า เราคืนไม่ได้นะหน้าตาแบบนี้อะ” พูดจบผมก็เอามือลูบหัวน้องบีเบาๆ น้องบียังยืนก้มหน้าอยู่ มือน้องก็ยังจับมือผมไว่อย่างหลวมๆ ดูเหมือนว่าน้องจะเป็นคนจับฝ่ายเดียวซินะ ผมกำมือน้องตอบกลับไป แล้วผมก็ก้มลงไปหอมหน้าผากน้องเบาๆ
“ปะ” แล้วน้องบีก็เดินตามผมมาต้อยๆ
“สวัสดีค่ะ” พนักงานขายทักทายต้อนรับ
ผมเดินไปที่ Zone อาหารแช่แข็งทันที พอเดินไปถึงผมปล่อยมือจากมือน้องบี เผื่อว่าน้องจะซื้ออะไรทาน พอผมเลือกเสร็จ ผมก็เอาไปให้พนักงานขายเค้าอุ่นให้ ผมก็เดินวนกลับมาที่ Zone ตู้แช่เพราะก่อนเดินไปเห็นบียืนเหมือนกำลังจะเลือกซื้ออะไรสักอย่างอยู่ พอเดินไปก็เจอน้องยืนอยู่ที่เดิมผมเลยเดินเข้าไปใกล้ๆ
“ยังเลือกไม่ได้เหรอ” ผมลูบหัวน้องบีเบาๆ
“ได้แล้ว” น้องเงยหน้าขึ้นมาตอบ
“แล้วทำไมไม่หยิบออกมาอะ” ผมเลื่อนมือไปลูบหูน้องบีเล่นแทน
“.....”
“อืมมมม....เดี๋ยวพี่ซื้อให้ก็ได้”
“ไม่เป็นไร”
“น่า”
“....”
“ไหนๆเอาอันไหน” ผมเปิดประตูตู้แช่ออกให้น้องหยิบ
“.....” น้องเอื้อมมือไปหยิบออกมาช้าๆ เป็นน้ำหวานรสผลไม้ยี่ห้อหนึ่ง ( ไม่ได้ค่าโฆษณา ไม่พูดชื่อนะ ) ขวดละ 20 บาท
แล้วผมก็เดินโอบคอน้องมาที่เค้าเตอร์เพื่อจ่ายเงิน ตอนนั้นข้าวอุ่นเสร็จพอดี พอจ่ายเงินเสร็จผมก็เดินโอบคอน้องบีออกไป พอเดินออกมาพ้นร้านสะดวกซื้อที่ว่าได้ประมาณ 10 กว่าก้าว น้องบีก็เอามือซ้ายขึ้นมาจับมือขวาที่ผมโอบคอน้องไว้ น้องกำมือผมไว้ไม่ยอมปล่อย ผมก็เลยต้องเดินโอบอย่างนั้นไปเรื่อยๆจนถึงยิม
--------------------------------------------
“พี่หวัดดีครับ” พอถึงยิมน้องมิวก็วิ่งมาสวัสดีผม
“อื่อ มานานยัง”
“สักครู่แล้วครับ ไปไหนกันมาเหรอครับ”
“ไปซื้อข้าวมา ยังไม่ได้ทานข้าวเช้าเลย เนี่ยะ ข้าวเช้า ข้าวเที่ยง ข้าวเย็น รวมกันมื้อเดียว ประหยัดช่วยชาติ” พูดจบผมก็หัวเราะ น้องมิวก็หัวเราะ
“พี่เอซื้อน้ำให้เขาด้วย” น้องบีพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยนิ๊ดๆ โดยตอนนั้นบีก็ยังไม่ปล่อยมือผมที่โอบคอเค้าไว้อยู่
“มิวๆ” ผมเรียกมิวออกไปขณะที่ผมกำลังเดินไปเข้าห้องเปลี่ยนชุด
“ครับพี่”
“เดี๋ยววิ่งวอร์มรอเลยนะไม่ต้องรอคนอื่น”
“ครับ”
“วิ่งรอบยิมสัก 10 นาทีแล้วกัน ที่เหลือเดี๋ยวพี่พาวอร์ม” พูดจบผมก็เดินเข้าห้องเปลี่ยนชุด บีเองก็รีบวิ่งไปหยิบถุงใส่ชุดวิ่งตามเข้าไปด้วย
ปรกติแล้วผมจะใส่กางเกงเทควันโดเอาไว้ส่วนเสื้อก็จะใส่เสื้อยืดค่อยมาเปลี่ยนเสื้อเอาตอนมาที่ยิม*1 พอเข้าห้องแต่งตัวผมก็แค่ถอดเสื้อยืดออก แล้วเอาเสื้อเทควันโดมาใส่ก็เสร็จใม่ถึง 2 นาที ส่วนบี ก็ยังยืนมองอยู่ ผมลากเก้าอี้ตัวอย่างมานั่ง แล้วเรียกบีมายืนใกล้ๆ ผมถอดกระดุมเสื้อนักเรียนน้องออกทีละเม็ดๆ เย็นแล้วแต่ตัวน้องก็ยังหอมอยู่เลย ผมถอดเข็มขัดกางเกงน้องออก ปลดตะขอกางเกง รูดซิบกางเกงน้องลง อืมมม น้องใส่กางเกงในสีขาวทุกวันเลยแฮะ
“ชุดล่ะ”
ผมถามขึ้น น้องก็หันหลังไปเพื่อที่จะหยิบหยิบถุงใส่ชุดที่น้องทิ้งไว้กับพื้นขึ้นมา แต่ว่าน้องสะดุดกางเกงนักเรียนที่ถอดไว้ซึ่งผมไมได้เอาไปไหนแต่กองอยู่ที่ขาน้องบีนั่นแหละ น้องเซล้มมาด้านหลังที่ผมนั่งอยู่ ผมเอามือขวาคว้าตัวน้องเอาไว้ได้ทันก่อนที่น้องจะเซล้มลงกับพื้น น้องเอียงตัวมานั่งบนตักผมพอดี มือข้างขวาผมกอดตัวน้องเอาไว้ ยังไม่ทันที่จะได้กระดิกตัวไปไหนผมก็ก้มไปหอมหลังคอน้องบีเบาๆ มือซ้ายอีกข้างที่ว่างอยู่ก็สวมกอดเข้าที่ตัวน้องบี จากหอมก็เปลี่ยนเป็นจูบเบาๆ มือข้างขวาผมอยู่ตรงอกน้องพอดีผมเลยลูบอกเบาๆ น้องบีตัวร้อนฉ่าขึ้นมาทันทีหัวใจน้องเต้นแรงจนรู้สึกได้ ผมได้ใจขึ้นมานิ๊ดหน่อยเลยไซ้ไปที่ข้างคอทั้งซ้ายแล้วก็ขวา น้องบีเองก็นั่งนิ่งๆไม่ขัดขืนอะไร ผมเลยงับติ่งหูน้องบีเบาๆ แล้วก็เลื่อนจูบใล่ลงมาที่บ่า ไหล่ ต้นแขน อ่า “อีกแล้ว” ผมคิดในใจ และ ก่อนที่จะอะไรๆไปมากกว่านี้ ผมตัดสินใจหยุด!! ผมยกมือขวาน้องบีขึ้นมาแล้วจูบลงที่หลังมือน้องเบาๆ น้องบีหันมามองแต่ไม่พูดอะไร ผมยกตัวน้องให้ยืนขึ้น แล้วก็ใส่กางเกงให้ ตามด้วยเสื้อแล้วก็มัดสายให้ หลังจากนั้นทุกครั้งที่เข้ามาเปลี่ยนชุดผมก็มักจะทำแบบนี้ซ้ำๆอยู่เรื่อยๆ จูบหลังคอบ้าง กอดบ้าง จูบมือบ้าง แต่ก็ไม่เคยมากกว่านี้ พอแต่ตังให้น้องบีเสร็จผมก็เดินออกมา บีหน้าแดงออกมาเลย แต่มิวคงไม่ได้สังเกตเพราะเห็นหอบแฮกๆเป็นหมาหอบแดดอยู่
“ครบยัง” ผมตะโกนถามมิว
“ค๊าบบบบบ” น้องตอบออกมาเสียงยาวๆด้วยความเหนื่อย
“เดี๋ยวพี่ยืนเส้นให้” พูดจบน้องมิวก็เดินไปที่กำแพง แล้วผมก็เดินตามไป มีน้องบีเดินตามมาติดๆ
ผมให้มิวยืนหลังติดกำแพง ยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาตรงๆ แล้วยกขึ้นเรื่อยๆให้สูงที่สุดโดยที่หลัง แล้วก็ ขาที่ยืนเป็นหลักต่อตรงแนบชิดติดกำแพงอยู่อย่างนั้น
“เจ็บแล้วบอกนะ” ผมพูดพลางดันขามิวให้สูงขึ้นเรื่อยๆ*2
“จะ....เจ็บแล้วครับ” ผมพูดขึ้น โดยขาข้างที่ผมยกขึ้นนั้นสั่นดิ๊กๆเลยทีเดียว
“นับ 1 – 50”
แล้วระหว่างที่มิวกำลังนับบีทำอะไร.........ครับ..... บีไปเอาก้านไม้กวาดที่เราใช้กวาดบ้านกันหักออกกิ่งหนึ่งเล็กๆแล้วก็.......เอามาก่อกวนครับ บี มายืนหลังผมแล้วแอบเอามาแหย่ๆที่ฝ่าเท้าของมิว แต่มิวไม่สนใจครับ พอครบ 50 ผมก็ให้น้องเปลี่ยนข้างบ้างเดี๋ยวเส้นยืดไม่เท่ากัน ตอนนั้นผมรู้สึกว่าบีเงียบผิดปรกติ พอหันหลังมาดูก็เห็นเจ้าบีกำลังเขี่ยฝ่าเท้ามิวอย่างเมามัน
“เฮ่ย ทำไรเนี่ยะ”
“แกล้ง” สั้น ง่าย ได้ใจความ อิ๊ววว เฮ่ย ตอบแบบนี้ไม่รู้สึกผิดเลยรึไงกัน
“แกล้งไร มิวเค้ายืดเส้นอยู่ ไปนั่งดูดีๆไป๊”
“เสร็จแล้วทำให้ผมด้วยนะ”
“เห๊อะ แบบธรรมดาๆก็ร้องจะเป็นจะตายอยู่แล้ว แล้วแบบนี้จะไหวร้ออออ” ผมพูดท้าทายออกไป
“ก็ลองดูดิ เดี๋ยวผมจะทำให้มากกว่ามิวให้ดู” บี พูดด้วยท่าทางมั่นใจมาก
พอผมจัดการยืดเส้นให้มิวเสร็จก็ถึงตาของน้องบีครับ
“อ๊ากกกกกกกกกก!!! พอแล้วๆๆๆ แค่นี้พอๆๆๆๆ” น้องบีตะโกนออกมาด้วยหน้าที่แสดงถึงความเจ็บปวด แต่ก็ไม่วายยิ้มออกมาหน่อยๆ
“อ่าวไหนว่าให้มากกว่ามิวไง นี่ยังไม่ถึงมิวเลยนะ”
“พี่อ๊ะๆๆๆ”
------------------------------------------------------------------------
“วันนี้พอแค่นี้นะครับ ถ้าใครผู้ปกครองมาแล้วก็กลับได้เลย ถ้ายังไม่มาให้รออยู่ในยิมนะ” พี่ป้อมพูดบอกน้องๆขณะที่กำลังจะเลิกการฝึกซ้อมประจำวัน
“เอ้ากลับบ้านได้”
“แปะๆๆ เย้*3” เสียงน้องๆตรบมือ 3 ครั้งแล้วร้อง เย้ ดังขึ้นเป็ฯอันรู้ว่าวันนี้ซ้อมเสร็จแล้ว
“มิวๆ” ผมตะโกนเรียกมิว
“ครับ” มิวขานรับแล้วก็เดินมาหาผม
“เดี๋ยวเค้ามีจัดแข่งนะ พี่คุยๆกับครูป้อมว่ายิมเราจะส่งลงแข่งด้วย” แล้วผมก็ยืนคุยกับมิวเรื่องการแข่งโดยไม่ทันสังเกตว่าบีกำลังแอบมองอยู่ห่างๆแล้วพักหนึ่งเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อผมคุยกับมิวจบ แล้วมิวก็หันหลังไม่ทันจะก้าวไปไหน
“ผลั๊ก!!!” บีวิ่งมาจากไหนไม่รู้กระโดดถีบมิวซะกระเด็นไปต่อหน้าเลย
“เฮ่ย!!” ผมอุทานออกมา ดีว่าตอนนั้นพี่ป้อม กับ น้องๆหลายคนออกไปอยู่หน้ายิม เลยมีไม่กี่คนที่เห็นเหตุการณ์
“บีทำไรอะ”
“หยอก”
“หยอกอะไร มาถีบเค้าแบบนี้อะ”
“ไม่เป็นไรครับ” มิวพูดขึ้นขณะที่กำลังลุกขึ้นมา
“เฮ่ย ไม่เป็นไม่ได้ หยอกอะไรแรงขนาดนี้ วันนี้สองรอบแล้วนะ เห็นทีต้องลงโทษหน่อยแล้ว ไปวิดพื้น 50 แล้วไปวิ่งรอบยิมอีก 100 รอบ ไม่ครบไม่ต้องกลับบ้าน ป๊ามาเดี๋ยวพี่คุยเอง”
“.....”
“พี่...ผมไม่เป็นไร”
“มิวกลับบ้านได้แล้ว” ผมพูดจบมิวก็เดินออกไปช้าๆ อย่างห่วงๆ
“เราไม่ใช่ต้นเหตุหรอก” ผมพูดออกไปเพราะกลัวว่าน้องมิวจะคิดว่าเค้าเป็นต้นเหตุ
แล้วการลงโทษก็ดำเนินต่อไป ผมโทรไปบอกป๊าน้องบีว่า “มีการฝึกซ้อมเพิ่มเติมถ้าเสร็จแล้วจะโทรบอก” ซึ่งป๊าน้องบีก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม หลายๆคนกลับบ้านผมดแล้ว กับพี่ป้อมผมก็ชี้แจงให้พี่เค้าฟัง พี่เค้าเลยให้ผมดูแล ส่วนพี่เค้าจะกลับก่อน แล้ว บีก็วิ่งจนครบ 100 รอบ ผมนั่งมองอยู่บนเก้าอี้ พอครบ เหมือนน้องจะไม่พอใจอยู่หน่อยๆ น้องบีล้มตัวนอนแปะอยู่กับพื้น ผมเดินไปใกล้ๆ
“น้ำป่ะ” ผมยื่นน้ำหวานแบบที่น้องซื้อเมื่อตอนเย็นให้
“......” น้องหันหน้าหลบ
“โกรธเหรอ” ผมนั่งลงข้างๆน้อง
“เปล่า” น้องตอบมาห้วนๆ
“.....”
“เหนื่อยเฉยๆ” น้องพูดจบผมก็เอาแขนเสื้อผมเช็ดเหงื่อที่หน้าน้องบี
“ทีหลังอย่าเล่นแรงๆแบบนี้ดิ”
“.......”
“มันไม่ดีรู้ป่ะ”
“........”
“เดี๋ยวเค้าโกรธแล้วเอาเรื่องเราขึ้นมาทำไง”
“ก็ช่าง” น้องพูดตอบมาสั้นๆด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
“......” ผมจับมือขวาน้องบีขึ้นมา แล้วจูบลงไปที่หลังมือเบาๆ แล้วก็เอาน้ำใส่มือน้อง น้องลุกขึ้นมานั่งแล้วก็เปิดดื่ม ผมถอยไปนั่งพิงกำแพงแล้วมอง น้องเหล่มองผมอยู่ 2 – 3 ครั้ง แล้วก็ขยับๆมานั่งตรงหว่างขาผม แล้วก็เอนหลังกึ่งๆนอนพิง
“เหงื่อออกเต็มเลย ชุดเปียกหมดแล้ว” ผมทักขึ้น น้องบีก็เอามือไปยกชายเสื้อขึ้นมาดู
“อืมมม.....”
น้องก็ดันตัวพิงขึ้นมาสูงขึ้นจนหัวถึงไหล่ผม แล้วดึงมือผมไปโอบตัวน้องเอาไว้ ผมหอมแก้มน้องเบาๆ
“พี่ไปส่งแล้วกัน”
“.....”
“ดีป่ะ.....”
น้องบีหันหน้ามามองผม “อื่อ”
“พี่”
“หือ.....”
“ไปซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ”
“ก็ตอนที่เราวิ่งนั่นแหละ” ผมยิ้มแล้วลูบหัวบีเบาๆ
To Be Con
*1 ส่วนมากน้องๆที่เล่นเทควันโด จะใส่แต่กางเกงครับครับช่วงมายิม ส่วนเสื้อก็แล้วแต่จะใส่กันมา บางคนก็ใส่ชุดมาเลยแต่ใส่เสื้อคลุมซ้ำ บางคนก็ใส่ซะเต็มยศเลยบางคนอาจเคยเห็นส่วนมากจะเป็นเด็กเล็กๆ
*2 ยกแค่พอที่เจ็บ แล้วจะหยุดดันขึ้นครับ แต่ตะค้างไว้ที่จุดนั้นแล้วให้น้องนับไปเรื่อยๆประมาณ 20 วิ ถึงปล่อย เชื่อไหมครับช่วงเวลาที่เจ็บ นับ 1 – 50 เสร็จเร็วมากๆบางคนไม่ถึง 10 วิด้วย
*3 แต่ละยิมจะมีสัญลักษณ์ตอนเลิกยิมไม่เหมือนกันเป็นเอกลักษณ์ของแต่ละยิม
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
ท่าเตะพื้นฐาน 3 ท่า
Front Kick
http://www.youtube.com/v/wQD9kf1xAhU&hl=en_US&fs=1&
Side Kick
http://www.youtube.com/v/4j1w--TjqVY&hl=en_US&fs=1&
Round Kick
http://www.youtube.com/v/6msGciC_HFU&hl=en_US&fs=1&
3 ท่านี้เป็นท่าเตะพื้นฐานที่ผู้ฝึกเทควันโดต้องเตะได้ทุกคนครับ เพราะเริ่มต้นเข้าฝึกซ้อมก็จะเจอ 3 ท่านี้ก่อนแลย
ที่สำคัญเป็นท่าที่ใช้สำหรับสอบจากสายขาว ขึ้นมาสายเหลือง ขั้นที่ 1 ด้วย
-
มาต่อ ไว ๆๆๆนะ ที่จริงรออ่านตอนที่ 21 และ 22 อยู่นะ อิอิอิอิ เป็นกำลังใจไห้นะครับ
-
=== ตอนที่ 6 ===
หลังจากเรื่องวันนั้นมิวก็ได้พบกับเหตุการณ์แปลกๆอยู่บ่อยๆ......รองเท้าถูกเอาไปซ่อนบ้าง บางทีก็มีเศษอะไรไม่รู้อยู่ในรองเท้า น้ำที่ซื้อมาไว้ดื่มหายตัวได้ ขนมหายตัวได้ จู่ๆขยะที่ไหนก็ไม่รู้มาอยู่ในกระเป๋า ครับ ทราบกันอยู่ว่าเกิดจากอะไร แต่มิวก้ไม่พูด ไม่สนใจ อ่า ผมนับถือเด็กคนนี้จริงๆ นิ่งได้ใจผมมากๆ ถ้าเป็นผมสงสัยได้ไปท้าตีท้าต่อยกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
แต่แล้ววันหนึ่งที่มิวไม่นิ่งก็เริ่มขึ้น ตอนนั้นผมให้น้องๆเข้าแถวเตะแป้นกัน*1 ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปด้วยความเรียบร้อยถึงบีจะฟอร์มเตะมือมิวบ่อยๆก็ตามที ดูท่าทีมิวเองก็มีการแก้เกมกลับอย่างเงียบๆด้วยการเอามือหลบเช่นกัน พอถึงตาบีจับแป้นบ้าง คราวนี้มิวเตะแทบไม่แรงเลยเพราะบีแกล้งจับแป้นผิดๆเฉพาะกับมิวคนเดียว
“เฮ่ย จับดีๆดิ สายไรแล้ว จับแป้นผิดอีก” พูดจบผมก็เอามือลูบๆหัวบีเบาๆ
“พี่อ๊ะ”
“ทำไม”
“มิวก็จับผิด ไม่เห็นดุล่ะ” บีหยุดจับแป้นแล้วหันมาคุยกับผมแทน ท่ามกลางสายตาน้องๆในแถวที่สงสัยจะตั้งคำถามว่า “เมิงเอาแป้นลงทำไม คุยก็คุยไปกรูจะเตะ”
“ก็มิวเค้าเพิ่งหัดจับแป้นไม่นาน จะไปเอาอะไรมากมาย”
“ลำเอียงอะ” บีพูดด้วยน้ำเสียงค่อนขอดนิ๊ดๆ
“ไม่ได้ลำเอียงสักหน่อย ก็ทีตอนเรามาแรกๆแล้วจับผิดพี่ก็ไม่ได้ดุอะไรเรานี่ จริงม๊ะ” ผมเอามือไปลูบหัวบีไปๆมาๆจนผมบียุ่งไปหมด
“.....”
“จับดีๆเลย น้องๆพี่ๆเค้ารอเตะอยู่”
แล้วจู่ๆเรื่องมันก็เกิดขึ้นครับระหว่างที่อะไรๆดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็น ตอนนั้นบีนับครบ 50 พอดี*2 เป็นมิวที่จับแป้นต่อ แล้วการยื่นแป้นให้กันในคราวนั้นก็ไม่ง่ายเหมือนการยื่นน้ำ ขนม จานข้าว สมุดการบ้าน ฯ แบบที่เราๆเคยเห็นกัน
“ตุ๊บ!!” เสียงแป้นกระแทกพื้นเบาะจิ๊กซอว์อย่างแรง ผมหันไปที่ต้นเสียงพอดีกับที่แป้นกระดอนไปโดนขามิวพอดี ยังไม่ทันที่ผมจะดุบี มิวก็หยิบแป้นขึ้นมาแล้วปาใส่บีคืน “อ่าว เฮ่ย น้องมิวเปลี่ยนไป ปรกติไม่เคยมีตอบโต้นี่หว่า” ผมคิดในใจ ยังไม่ทันที่ผมจะเข้าไปห้ามทั้งคู่ก็พุ่งเข้าหากันแล้วจ้องตากันอย่างเอาเป็นเอาตาย แบบว่าถ้าเป็นปลากัดคงท้องกันไปเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครออกหมัด น้องในยิมหยุดเตะแล้วหันมาดู
“มีอะไร” พี่ป้อมตะโกนขึ้น
“.....” มิวไม่พูดอะไร
“.....” บีก็ไม่พูดอะไร
“ไม่มีอะไรครับ เดี๋ยวผมดูเอง” ผมพูดออกไป แล้วก็ลากคอน้องทั้งคู่ไปนอกยิม
“นี่มันอะไรกัน” ผมตะคอกน้องทั้งคู่
“......”
“.....”
“อย่าให้เห็นว่ามีอีก เข้าใจไหม”
“คะ.....ครับ.....”
“ครับ......”
“ไปวิ่งรอบยิมคนละ 100 รอบไป”
ระหว่างที่วิ่งก็ยังไม่วายแกล้งกันไปกันมาอยู่เนืองๆ เฮ้ออออออ......
-------------------------------------------------------------------
วันนี้นอกจากเรื่อง C++ คงจะไม่มีอะไรให้เหนื่อยใจหรอกมั้ง ผมเดินไปร้านสะดวกซื้อใกล้ๆยิม ว่าจะไปซื้อชาดำยี่ห้อดังยี่ห้อหนึ่งมาดื่ม ( ไม่ให้ค่าโฆษณา ไม่พูดๆ ) ระหว่างเดินไป
เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “พี่” อ่า เจ้าของเสียงนี้ ประสบการณ์คราวก่อนบอกผมว่าให้รีบหันกลับไป
“โค อะ ล่า บอม!!” น้องบีวิ่งมากระโดดหาเหมือนคราวก่อนเลย แต่ไม่แรง แล้วก็ไม่สูงมาก ผมอ้าแขนรับน้องไว้ แล้วก็ปล่อย
“ฮะๆๆๆ” น้องหัวเราะชอบใจ
“รู้ได้ไงว่าพี่มาแล้ว” พูดจบผมก็หันหลังแล้วเดินไปต่อ มือข้างหนึ่งก็กอดคอน้องบีไว้หลวมๆ บีเองก็เอามือข้างหนึ่งมาจับมือผมไว้
“ก็ได้ยินเสียงรถ” น้องเยหน้าขึ้นมาพูดแล้วยิ้มๆ
“หูดี.....เป็นหมาเหรอ”
“อื่อ” แล้วน้องก็ยิ้มๆ
ระหว่างทางที่เดินไปก็เจอน้องหมาพูเดิ้ลตัวหนึ่งสีดำตัวเล็กๆที่ขนรุงรังเต็มตัว ขนที่หน้าก็ปิดตาซะจนไม่เห็นตาน้องหมาเลย แต่ก็มีปลอกคอนะ น่าจะเป็นหมาแถวๆนี้ ท่าทางเจ้าของเค้าจะไม่ได้ใส่ใจน้องหมาเท่าไหร่
“พี่ แป๊บหนึ่ง” แล้วบีก็ปล่อยมือผม ผมหยุดมองดู บีวิ่งเข้าไปหาน้องหมาที่กำลังนั่งมอง ผมกับบีอยู่ พอบีเดินไปใกล้ๆน้องหมาก็กระดิกหางให้ น้องบีนั่งยองๆมองน้องหมาสีดำตัวนั้น ต่างคนต่างมองกัน “ถ้าบีมีหางสงสัยจะกระดิกหางใส่กันเลยนะเนี่ยะ” ผมคิดในใจ
“พี่” บีหันมาหาผมพร้อมทำหน้าตาตื่นเต้นเล็กน้อย
“ว่าไง”
“พี่ว่าน้องมองเห็นป่ะ”
“ลองเอานิ้วไปจ่อๆที่ตาน้องดูดิ ถ้ามันหลบก็แปลว่าเห็น”
“เหรอ” พูดจบบีก็เอานิ้วชี้ไปจ่อๆที่หน้าน้องหมา น้องหมาเห็นบีชี้นิ้วมาดังนั้นเลยเลียแผลบเข้าให้
“ฮะๆ จั๊กจี้” บีหัวเราะชอบใจ น้องหมาเองก็กระดิกหางใหญ่เลย ทำท่าชอบใจใส่บีด้วย
“ปะ” ผมเรียกบี บีลุกขึ้นมาแล้วมายืนข้างๆผม ดึงมือผมไปกอดคอเค้าต่อ แล้วก็เอามือมาจับมือผมไว้
“หมาเลียนิ้วด้วยอะ” ผมแซว บีหันมายิ้ม ดึงมือผมที่โอบคอเค้าอยู่ไปใกล้ๆปากแล้วก็ เลียนิ้วผมซะงั้น
"เฮ่ยทำไร"
“นี่ไง พี่ก็ถูกหมาเลีย อิอิ” น้องหัวเราะชอบใจ
ทุกครั้งที่บีวิ่งมา “โคอะล่าบอม” ใส่ผม น้องมักจะมีการเอาหน้ามาเกยไหล่ผมทุกครั้ง หลายครั้งก็ทำเอาหัวใจผมเต้นรัวเป็นกลองเลย แล้ววันนี้....ที่ยิมยังไม่ค่อยมีใครมานอกจากมิว แล้วก็ต้นกล้าที่กำลังนั่งเล่นการ์ดยูกิกันอยู่
“พี่”
“หือ.....”
“โค อะ ล่า บอม” พูดจบน้องก็วิ่งเข้ามาทันที
ผมอ้าแขนรับ น้องพุ่งตัวขึ้นมาเอาหน้าเกยไหล่ผมอย่างเคย แต่ครามนี้ผมไม่ได้ปล่อยน้องลงทันที ผมกอดน้องไว้อย่างนั้น แล้วผมก็ก้มหน้าลงหอมคอน้องเบาๆ “หอมชะมัด” ผมคิดในใจ แล้วผมก็หอมค้างไว้อยู่อย่างนั้น ผมว่าน้องรู้แน่ๆว่าผมกำลังหอมคอเค้าอยู่เพราะผมหายใจรดต้นคอน้องเลย แต่ก็ไม่นานสัก 3 – 4 วิ ผมก็ปล่อยน้องลง หลังจากวันนั้นทุกครั้งที่น้องมา “โคอะล่าบอม” ใส่ผมผมก็จะกอดไว้แล้วก็หอมคอน้องทุกครั้ง บางทีก็งับหูน้องเบาๆ บางทีก็จูบที่คอน้องเบาๆ ซ้ายบ้างขวาบ้างแล้วแต่น้องจะเอาหน้าไปเกยไหล่ข้างไหน แต่ก็มองๆทุกครั้งที่ทำว่ามีใครมองอยู่รึเปล่า น้องบีเองก็จะมากระโดดเกาะเฉพาะตอนที่คนน้อยๆเท่านั้น
“พี่เอ ผมกลับแล้วนะครับ” น้องมิวกล่าวทักทายก่อนกลับบ้านหลังเลิกซ้อม
“อื่อ ใครมารับอะ”
“คุณแม่ครับ”
“อื่อๆ พรุ่งนี้เจอกัน”
เด็กๆในยิมกลับหมดแล้ว เหลือผมกับบีแค่สองคน
“บีช่วยปิดไฟหน่อยดิ” น้องบีที่กำลังนั่งอ่านการ์ตูนอยู่ก็ลุกขึ้นแล้วก็เดินไปปิดไฟ แต่ว่ามีสวิตซ์ไฟตัวหนึ่งกดแล้วมันไม่ดับ
“พี่ๆ”
“ครับ ว่าไง”
“มีอันหนึ่งมันปิดไม่ได้อะ” ผมลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินไปหาน้อง ส่วนน้องบีก็ยืนชี้ๆให้ดู
“ไหนอันไหน” ผมถามบี
“อันนี้” น้องชี้ สวิตซ์ ตัวหนึ่งที่กดไม่ลง
“เดี๋ยวพี่ปิดให้ดู” ผมพยายามกด แต่ก็ไม่ลงครับ "แสดดด กดลงยากจังฟร่ะ" ผมคิดในใจ ผมเลยกำหมัดแล้วต่อยลงไปไม่แรงมาก
“ปึ๊ก!!” เสียบหมัดผมกระแทกเข้ากับสวิตซ์เจ้าปัญหา ไฟหลอดสุดท้ายของยิมดับลงทันที
“อ๊า ปิดแล้ว” บีพูดขึ้น
ตอนนั้นแสงไฟสีส้มอ่อนๆจากปลอดไฟหน้ายิมส่องผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาถูกเข้ากับหน้าน้องบีพอดี อีกแล้ว ความรู้สึกเหมือนตอนนั้นเลยที่จูบหลังคอน้องครั้งแรก ปากสีชมพูอมแดงที่ตัดกับผิวขาวๆของน้องทำให้ปากน้องบีดูโดดเด่นขึ้นมา ยังไม่ทันที่ผมจะคิดอะไรต่อ บีก็หันหน้ามาหาผม
“พะ....อุ๊ฟ!!!” ผมไม่รู้ว่าบีจะพูดอะไรแต่ตอนนั้นผมจูบลงไปที่ปากของน้องแล้ว น้องยืนอึ้งอยู่ผมสอดลิ้นเข้าไปในปากน้องไม่ได้ลึกอะไรมากมายแล้วก็ดูดริมฝีปากด้านบนของน้อง “อ๊า.....กรูทำอะไรอีกแล้วเนี่ยะ.....” ผมอุทานในใจ บีตั้งสติได้ก็เอามือมาผลักอกผมเบาๆให้รู้ว่าพอได้แล้ว ผมถอยหน้าห่างออกมา น้องไม่พูดอะไรเลย พักหนึ่งผมก็หอมแล้วก็จูบหน้าผากน้องเบาๆ
“......”
“ป๊ามารับช้าอีกแล้ว”
“......”
“พี่ไปส่งนะ”
“อื่อ”
ระหว่างที่ผมขับรถอยู่น้องก็ไม่พูดอะไร
“บี” ผมเรียกน้องเบาๆ
“ครับ” น้องตอบกลับมาเสียงดูปรกติธรรมดา
“พรุ่งนี้ไปทานหมูกะทะกันปะ”
“ตอนไหน”
“เลิกแล้วค่อยไป”
“ลองขอป๊าดูก่อน”
“อื่อ กลับบ้านได้ดึกสุดกี่ทุ่มอะ”
“อืมมม.......ไม่รู้”
“นอนกี่ทุ่มอะ”
“5 ทุ่ม”
“งั้นบอกป๊าไม่เกิน 2 ทุ่ม ครึ่ง พี่ไปส่ง Ok ป่ะ”
“พี่เลี้ยงป่าว”
“อื่อ”
“ล้างท้องไว้เลยนะ”
“ได้เลย” พูดจบน้องบีก็หันมายิ้ม อืมมมม คิดว่าน้องจะโกรธผมซะแล้ว
To Be Con.......
*1 การเข้าแถวเตะจะเป็นอย่างในภาพนี้ครับ
(http://www.volvoclubthailand.com/yabbfiles/Attachments/Lasalle_Fight_Club__2_.jpg)
ภาพประกอบทาง Internet
*2 เพื่อให้ทุกๆคนมีส่วนร่วมในการจับแป้น ( ไม่ใช่จับอยู่คนเดียว ถ้าไปเลือกเอาเดี๋ยวมีเกี่ยง ) จะให้คนจับแป้นนับคนเตะก็แล้วแต่ 10 ครั้ง 20 ครั้ง ตามแต่ผู้ฝึกสอนจะให้นับครับ
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
ชุดเทควันโด
หลายๆคนอาจเคยเห็นชุดเทควันโดนะครับ
(http://ruksit.board.ob.tc/picture/12295/1229518947ruksit.jpg)
ภาพประกอบทาง Internet
แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่หลายคนอาจไม่ได้สังเกต คือ คอเสื้อชองชุดเทควันโด
(http://www.soraphob.com/mcontents/1140012922soraphobcom2.gif)
ภาพประกอบทาง Internet
ในกรณีชุดคอสีดำแดงอย่างนี้ ส่วนมากจะเป็นชุดของเด็กอายุต่ำกว่า 13 ปี ( จริงๆต้อง 15 ปี ลงมา ) แต่ในไทย สีอะไรก็ได้ครับดำแดงแบบนี้ ดำล้วน หรือ ขาวก็ได้ ชุดแบบนี้จะเรียกว่า "Poom"
(http://webboard.zubzip.com/webboard/images/17-9-52/untitled1.bmp)
ภาพประกอบทาง Internet
ส่วนกรณีคอดำล้วนหรือ สีขาวล้วน จะเป็นชุดของ เด็กโต จนถึงผู้ใหญ่
-
ตกใจหมดเลย ว่าทำไมหายไป กลับมาก็ดีแว้ว :L2:
-
=== ตอนที่ 7 ===
“ติ๊งงง ติ่งงงงงงงงง”
“สวัสดีค่ะ” เสียงพนักงานประจำร้านดังขึ้น ผมเดินตรงไป Zone เครื่องดื่ม ยืนพิจารณาอยู่พักหนึ่งว่าจะดื่มอะไรดี
“ติ๊งงง ติ่งงงงงงงงง”
“สวัสดีค่ะ”
แล้วผมรู้สึกว่ามีใครก็ไม่รู้เดินมายืนอยู่ข้างๆ พอหันไปก็เจอ น้องมิวยืนล้วงกระเป๋ากำลังมองหาเครื่องดื่มเหมือนกัน
“มิว” ผมทักออกไปเบาๆ
“อ่าว พี่เอ สวัสดีครับ มานานยังพี่พอดีไม่ทันมอง”
“พี่ใช้การ์ดวาปมาเมื่อกี้ๆล่ะ”
“.....”
“......”
“ต้องตลกไหมพี่”
“ก็ดีนะ”
"....."
"....."
“แล้วพี่มาซื้ออะไร”
“ว่าจะซื้อซีอิ้วขาวไปไว้ดื่มตอนพักหน่ะ”
“ถามจริง”
“.....”
“ต้องตลกไหมพี่”
“ก็ดีนะ.....เฮ่ย ไม่ใช่ล่ะ”
“อิอิอิอิ” น้องมิวหัวเราะเบาๆ
“เข้ายิมยัง”
“ยังเลยครับ มาถึงก็แวะมานี่ก่อน”
“อืมมมม”
“ติ๊งงง ติ่งงงงงงงงง”
“สวัสดีค่ะ”
“พี่!!” อ่า เสียงนี้.....ที่คุ้นเคย ผมหันไปทางซ้ายก็เจอน้องบียืนมองอยู่
“อ่าว บี ไปไงมาไง” ผมทักน้องบีออกไป น้องบีไม่พูดไม่จาเดินมาจับมือผมไว้ทันที
“เอาน้ำไรม๊ะ” ผมถามน้องบี
“ไม่!!” น้องตอบห้วนๆ
“ไม่เอาก็ไม่เอา” พูดจบบีก็หันมามองผมตั้งคำถามประมาณว่า “ไม่ตื้อหน่อยล่ะ ถามอีกสักทีก็ยอมเอาแล้วล่ะ”
“งั้น พี่เอาชาแล้วกัน บีไม่เอาแน่นะ......”
“เอาก็ได้”
แล้วบีก็หยิบน้ำผลไม้ที่น้องชอบทานประจำๆไป 1 ขวด แล้วผมก็เดินไปที่เค้าเตอร์เพื่อจ่ายเงิน บีจับมือผมไว้ไม่ปล่อย มิวก็เดินตามมาติดๆ พอผมวางของบนเค้าเตอร์ มิวก็เอาของมาวางด้วย
“คิดรวมกันเลยไหมค่ะ” พนักงานสาวสวยน่ารักถามขึ้น
“อ่อ คิดระ....” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ บี พูดแทรกขึ้นมาทันที่ว่า
“คิดแยกครับ” พูดเสร็จน้องก็หยิบน้ำ แล้วก็ ขนมในส่วนของมิวแยกออกไป
“ไม่เป็นไร รวมก็ได้”
“ไม่!! ใคร หยิบมาก็จ่ายเอง”
“ไม่เป็นไรพี่ ผมจ่ายเองก็ได้”
“เอา ก็ได้”
พอจ่ายเงินเสร็จผมกับบี แล้ว ก็มิวเดินออกมาพร้อมๆกัน โดยมีบีเดินตรงกลาง มิวอยู่ซ้ายมือของบี แล้วผมก็เดินอยู่ขวามือ ระหว่างที่เดินบีก็เอามือผมไปกอดคอเข้าไว้หลวมๆ
“บี ป๊าว่าไง”
“เรื่องอะไรเหรอ”
“หมูกะทะ”
“อื่อ ได้”
“จะไปทานหมูกะทะกันเหรอพี่” มิวหันมาถามผม
“อื่อ ไปด้วยกันไหมล่ะ พี่ไปกับบีสองคนเอง” ตอนผมเอ่ยปากชวนมิวจู่ๆบีก็บีบมือผมซะงั้น
“ไปตอนไหนอะพี่”
“ซ้อมเสร็จก็ไป”
“กลับกี่โมงครับ”
“ไม่เกิน สองทุ่มครึ่ง”
“ก็ได้ เดี๋ยวผมโทรบอกแม่ก่อน” แล้วมิวก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแม่
“พี่ไปชวนมันทำไมอะ” บีหันมาพูดกับผมเบาๆ
“อ่าว ก็ไปหลายๆคนสนุกดีออก” ผมยิ้มๆ
--------------------------------------------------------------------
“ไหนๆจะนั่งโต๊ะไหน” ผมถามขึ้นมาลอยๆ
“ริมน้ำไหมพี่บรรยากาศดี” มิวเสนอขึ้น
“ไม่ๆๆ เอาติดๆที่ตักของกินดีกว่าจะได้สะดวกๆ” บีเสนอตามมา
“ริมน้ำก็ดีนะพี่ลมเย็นดี นั่งในๆมีหลังคากลิ่นควันมันฟุ้งอะ”
“ในๆหน่อยก็ดีนะพี่ สระน้ำร้านนี้ไม่สะอาดเท่าไหร่ ไปนั่งเกิดมีกลิ่นเน่าๆทำไงอะ”
“ริมน้ำดีกว่าผมว่าคนไม่เยอะ ข้างในคนเยอะอึดอัดอะ”
“ข้างในดีกว่าพี่ไฟสว่างไปนั่งริมน้ำมันมืดๆหมูสุกไม่สุกเราจะรู้ได้ไงอะ”
“ริมน้ำดีกว่าพี่ข้างในเสียงดังอะ”
“ข้างในดีกว่าพี่ข้างนอกมีต้นไม้ด้วยอะ กินๆไปกิ่งไม้ตกใส่หัวแตกทำไง”
“พอๆๆๆๆ งั้นพี่เลือกเอง”
ผมเบรกน้องทั้งคู่ก่อนที่จะเถียงกันจนไม่ได้ทาน แล้วผมก็เลือกที่จะเลือกที่นั่งเอง พอเลือกโต๊ะได้แล้ว บีก็เลือกที่จะนั่งฝั่งเดียวกับผมปล่อยให้มิวนั่งเหงาๆอยู่คนเดียว
“จะทานอะไรก็ไปตักเอาเลยครับ เอาแค่พออิ่มนะเหลือเดี๋ยวโดนปรับ ไม่ต้องเผื่อคนอื่น เอาแต่ของตัวเองก็พอ” ผมพูดจบมิวก็ลุกไปตัก
“บีไม่ไปตักอะไรมาทานอะ” ผมลูบหัวบีเบาๆ
“รอพี่ไปด้วย” น้องเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้มๆ
“อืม ปะ” พูดจบผมก็ลุกขึ้นเดินไปที่ตักอาหาร ตอนนั้นมิวกำลังเลือกตักอยู่ แล้วบีก็มองเห็นในจานของมิวมีผักบุ้งอยู่ด้วย
“พี่ๆ” บีเรียกผมเบาๆ
“หือ...”
“พี่รู้ป่ะ เต่า ชอบกินผักบุ้งอะ” บีพูดจบ มิวก็หันมามองควับทันที แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“เฮ้อ......” ผมถอนหายใจเบาๆ
พอกลับถึงโต๊ะอะไรๆก็ดูเหมือนจะสงบลงได้
“รับน้ำอะไรดีครับ” พนักงานคนหนึ่งวิ่งมาถาม
“บีเอาน้ำอะไร มิวล่ะ”
“ผมขอน้ำโค๊กครับ”
“เห๊อะ เค้าค้าเค้าขายไปขอเค้าได้ไง” บีแซวขึ้นมา
“แน่ะ ไปแซวเค้าอีก แล้วเราอะจะเอาอะไร” ผมลูบๆหัวบีเบาๆ
“เอาน้ำเปล่า”
“น้ำเปล่ามีแต่ขวดเล็กนะครับ ขวดใหญ่หมด”
“เอางี้ดิพี่ ถ้าน้ำขวดใหญ่หมด ก็เปิดขวดเล็กมาเทใส่ขวดใหญ่ให้เต็ม แค่นี้ก็ได้ขวดใหญ่แล้ว”
“......” พนักงานยืนอึ้งกิมกี่อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยสีหน้าฝืนยิ้มสุดๆ ผมรีบสั่งให้เสร็จก่อนที่พนักงานเค้าจะเอาปากกากระดาษในมือปาหัวเอา
“ฉ่าๆๆๆ” เสียงหมูที่ถูกปิ้งอยู่บนกระทะดังขึ้น ผมกับมิว แล้วก็บีชวนคุยกันไปเรื่อยถามเรื่องโน้นเรื่องนี้ ทุกครั้งที่มิวพูดอะไรบีจะแซวอยู่เรื่อยๆแรกๆบรรยากาศก็ดูแปลกๆแต่หลังๆเหมือนมิวจะปรับตัวให้คุยกับบีได้มากขึ้น
“พี่” บีเรียกผมเบาๆ แล้วก็คีบหมูมาให้ผมชึ้นหนึ่ง
“บีมันยังไม่สุก” มิวพูดทักขึ้นขณะที่บีคีบหมูชิ้นหนึ่งขึ้นมา
“สุกแล้ว” บีย้อนกลับไป
“ยัง” มิววางตะเกียบลง
“สุกแล้ว” บีวางหมูลงบนจาน
“ยัง” มิวแบมือวางบนโต๊ะ
“สุกแล้ว” บีเริ่มกำตะเกียบแน่นขึ้น
“สุกก็สุก.....” สมกับเป็นมิวจริงๆ อืมๆ
“ก็บอกแล้วว่าสุก” บียิ้มที่ได้รับชัยชนะแม้เพียงเรื่องเล็กๆแต่ก็ทำให้น้องยิ้มได้
มิวหยิบตะเกียบคีบหมูที่อยู่ในจานขึ้นมาใกล้ๆปาก “สุกด้านเดียว” มิว พูดจบก็เอาหมูใส่ปากแล้วเคี้ยวอย่างอร่อยผมหันมามองหมูที่บีคีบมา “เออ จริงด้วย สุกด้านเดียว” ผมคิดในใจ
“แกร๊บ!!” เสียงบีบตะเกียบดังขึ้นจากมือของบี แล้วบีก็ไปคีบหมูจากฝั่งของมิวมา มิวมองอยู่แบบอึ้งๆ แล้วสงครามรุกรานอนาเขตบนกะทะก็เริ่มขึ้น*1 ผมได้แต่นั่งมองสงครามที่เกิดขึ้น โดยที่ผมไม่รู้เลยว่าสงครามครั้งนี้จะทำให้มิวกับบีเป็นเพื่อนที่ดีต่อกับในเวลาต่อมา
“พี่แม่ผมมารับแล้ว” มิวชี้ไปที่หน้าร้าน ซึ่งมีรถแล้วก็ลุกค้ายืนกันหลายคนผมไม่เห็นว่าคนไหนที่เป็นคุณแม่น้องมิว
“ไหนอะ”
“ที่ขับ Accord สีขาวอะ” น้องชี้ไปที่ไปที่รถเก๋งคันหนึ่งที่จอดอยู่หน้าร้าน
“อืมมม ฝากสวัสดีคุณแม่ด้วย ไงพรุ่งนี้เจอกัน”
“บายพี่” มิววิ่งไปที่รถคันนั้น ตอนนั้นบียืนจับมือผมไว้แน่น
“ป๊ามารับหรือพี่ไปส่งอะ” ผมหันมองบี
“พี่ไปส่ง” บีเงยหน้าขึ้นมาตอบ
“ก็ได้” ผมเดินไปที่รถ
“พี่” บีเรียกผมเบาๆ ผมหันไปมองน้อง
“วันนี้ไปส่งบ้านอีกที่นะ”
“หลังไหนอะ”
“บ้านโกดัง”
“อื่อก็ได้ บอกทางนะ”
บีเดินไปหยิบกระเป๋าวางที่หน้ารถผมแล้วขึ้นนั่งหน้า แล้วผมก็ขับรถไปแบบช้าๆเพราะน้องบีเคยบอกว่าตาน้องบีโดนลมแรงมากไม่ได้ น้องบีเอนหลังพิงผมไว้ แล้วมือซ้ายของน้องก็เอื้อมมาจับมือซ้ายผมไว้ ผมเลือกเส้นทางที่รถน้อยๆ แล้วทางที่เลือกก็เป็นทางวันเวย์ 4 เลน ที่มีเสาไฟสีเหลืองส้มสว่างจ้าตลอดเส้นทาง แล้วระหว่างทางก็ต้องผ่านสะพานข้ามทางรถไฟ พอรถวิ่งมาได้เกือบกลางสะพานผมก็เห็นแสงไฟสว่างอยู่ลิบๆบนทางรถไฟ ใช่แล้วครับรถไฟกำลังวิ่งมา ผมชะลอรถช้าลง
“บีดูรถไฟป่าว” ผมเอนหน้าไปถามใกล้ๆกูน้องบี แล้วก็หอมที่หลังหูน้องเบาๆ
“อืมมม.....ก็ได้ครับ” น้องหันหน้ากลับมายิ้ม ผมหอมเบาๆลงที่หลังคอน้องอีกที่หนึ่ง
ผมเทียบรถที่ข้างๆขอบสะพาน น้องบี ลงมาเกาะขอบสะพานมองดูรถไฟที่กำลังวิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตอนนั้นสายลมเย็นๆพัดเบาๆพอได้รู้สึกสบาย พัดมาโดนผมน้องบีให้โบกสะบัดเบาๆตามแรงลม แสงไฟที่เหลืองส้มส่องมาที่ปลายเส้นผมของน้องบีที่กำลังไหวไปมาเบาๆตามแรงลม และ ใบหน้าของน้อง สายตาน้องกำลังบ่งบอกถึงความอยากรู้อยากเห็น ตอนนั้นรอยยิ้มเล็กๆที่แสดงถึงความตื่นเต้นโผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของน้องเล็ก น้อยแต่ก็เพียงพอที่ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขตามไปด้วย ยิ่งรถไฟวิ่งเข้ามาใกล้ สีหน้าที่แสดงออกถึงความตื่นเต้นของน้องก็เริ่มชัดขึ้น พอรถไฟวิ่งมาเข้าใกล้มากจนสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน น้องก็หันมามองผมแล้วอุทานอย่างตื่นเต้นว่า
“มาแล้วๆ”
ตอนนั้นสีหน้าท่าทางของน้องดูมีความสุขอย่างที่เคยเห็นเมื่อตอนที่น้องอยู่ บนดาดฟ้าครั้งนั้น เสียงหัวเราะเบาๆดังขึ้นมา พอขบวนรถแล่นลอดสะพาน น้องบี ชี้นิ้วนับโบกี้รถไฟอย่างตั้งใจ
“หนึ่ง...สอง...สาม....สี่.....”
พอรถไฟลอดผ่านไปจนหมดขบวน น้องบี หันมายิ้มให้ผมด้วยสีหน้าที่แสดงออกถึงความสนุกสนาน
“ตั้ง 14 โบกี้แน่ะครับ ยาวจังเลย ฮะๆ”
แล้วเมื่อรถไฟวิ่งผ่านไปจนลับตา น้องบีหันมายิ้มอีกครั้ง สายลมที่พัดเบาๆ ทำให้ผมของน้องพัดไหว แสงไฟเหลืองส้ม ส่องกระทบผม และ ผิว น้องบีจนเป็นสีส้มอ่อนๆ ปากสีแดงๆตอนนี้เปลี่ยนเป็นส้มหน่อยๆ สายตาและรอยยิ้มที่แสดงออกถึงความสุข ยิ่งทำให้รู้สึกถึงความสดใสร่าเริงสนุกสนาน ณ ตอนนี้ได้ชัดเจน โดยไม่ต้องอธิบายด้วยคำพูดใดๆ ผมลูบหัวน้องบีเบาๆ แล้วก็เอามือโอบคอน้อง ผมมองดูน้อง “ปากน้องสวยจัง” ผมคิดในใจแล้วเอานิ้วไปลูบๆปากน้องเบาๆ นุ่มจัง ผมเอานิ้วชี้ลูบไปลูบมาบนริมฝีปากน้องบีเบาๆ อืมมมม บีเองเวลาไม่ดื้อก็น่ารักแฮะ
“ปะ” ผมพูดขึ้นเบาๆ
น้องบีขึ้นรถแล้วก็เอนหลังพิงผม มือซ้ายของน้องเอื้อมไปจับมือซ้ายผมไว้เบาๆ แล้วน้องก็ชวนผมคุยเรื่องต่างๆนานาไปเรื่อยๆจนใกล้ถึงบ้าน
“วันนี้สนุกจังครับ วันหน้าผมให้พี่พามาอีกได้ป่าว” น้องหันกลับมาคุยกับผม
ผมก้มไปหอมแก้มน้องบีเบาๆ แล้วพูดว่า “อืม.....ก็ได้นะ” พูดจบผมก็ก้มลงหอมผมน้องเบาๆ
*1 ถ้าใครเคยไปทานหมูกะทะบางทีมันจะมีแบบว่า จะมีการจองพื้นที่ย่างเป็นของตัวเอง พื้นที่ใครพื้นที่มันไม่ยุ่งกัน อิอิอิ
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
สอบสายต้องทำอะไรบ้าง ?
ในส่วของสายขาวเพื่อขึ้นสายเหลืองจะมี
1. 6 Block หรือ การป้องกันด้วยมือ 6 ท่า
2. ท่านั่งม้าชก
3. ท่าเตะ 3 ท่า ดังที่กล่าวมาแล้ว
ส่วนในการสอบสายตั้งแต่สายเหลืองขึ้นไปจนถึงสายดำจะมีการสอบดังนี้ครับ
1. ท่าเตะ แต่ละสายจะมีท่าเตะประจำของตนเอง ยิ่งสายสูงเท่าไหร่ความยากและซับซ้่อนของท่าเตะก็จะมากขึ้นไปด้วย นี่เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่ง ที่ท้าทายความสามารถของผู้ฝึก
2. ท่ารำ ที่เรียกกันว่า "Poomsae ( พุม เซ )" หรือ Patterns ในภาษาอังกฤษ ยิ่งระดับสูงขึ้น ความซับซ้อนก็จะยิ่งมากขึ้นไปด้วย
3. รุก - รับ หรือ ที่เรียกกันว่า "Step" เป็นท่าต่อสู้รุกรับแบบบังคับ ว่าฝ่ายรุกต้องโจมตียังไง และ ฝ่ายรับต้องรับยังไง ในบางยิมหลังสายเขียวขึ้นไปจะให้คิดท่าเอง แต่บางยิมยังต้องรุกรับตามที่สมาคมกำหนดอยู่
4. ต่อสู้อิสระ หรือ free sparing คือการต่อสู้อิสระที่ผู้ฝึกจะใช้ท่าอะไรก็ได้ ไม่มีการนับแต้ม คะแนนตรงนี้จะขึ้นอยู่กับการใช้ท่าในขั้นของตัวเองในการต่อสู้จริงดีแค่ไหน ไม่มีกำหนดเวลา อาจารย์ผู้สอบจะเป็นคนสั่งหยุดเอง
5. การทำลาย หรือ breaking เมื่อก่อนจะใช้อิฐ ต่อยบ้าง สันมือฟันบ้าง ศอกบ้าง ตามแต่ขั้นสาย 1 ก้อน 2 ก้อน ก็ตามแต่ขั้นเหมือนกัน เดี๋ยวนี้เปลี่ยนเป็นทำลายแผ่นไม้เพียงอย่างเดียวเพื่อป้องกันการบาดเจ็บของผู้ฝึกซ้อม ตัวผู้เขียนเองก็ดันช่วงที่ทำลายอิฐอยู่ ตอนนี้ยังสงสัยอยู้ว่า ต่อย ฟัน ศอก ตอนนี้จะยังแตกหรือเปล่า
(http://www.army.mil/-images/2009/06/18/41786/size0-army.mil-41786-2009-06-18-230617.jpg)
ภาพประกอบทาง Internet
Thx น้องต่ายที่ช่วยตรวจทานตัวอักษรให้นะครับ
-
โหยยยยยยยยยยยย
ตอนแรกนะเราตกใจอ่ะ ทำไมหาเรื่องไม่เจอ
ยังไงก็ติดตามอยู่น้า
สู้ๆจ้า
-
=== ตอนที่ 8 ===
“ฟู่.........” ผมเป่าลมออกจากปากเบาๆเพื่อระบายความร้อนในตัว แต่....ระบายความร้อนแบบนี้....น้องหมา น้องแมว น้องตะเข้เค้าทำกันนี่นา แต่ช่างมันเถอะ ผมเกาะขอบหน้าต่างข้างยิมแล้วมองท้องฟ้า อืมมมม กลิ่นหลังฝนตกเนี่ยะหอมดีจัง ไอดิน กลิ่นหญ้า ลมพัดเบาๆปะทะหน้าผม สบายดีจัง
“เฮ้ออออออ….วันนี้อากาศเย็นดีจังน๊า” น้องบีเดินมาเกาะหน้าต่างบานเดียวกันกับผมตั้งแต่ไหร่ไม่รู้
“อื่อ” ผมเอื้อมมือไปจับมือน้องบีแล้วก็ใช้นิ้วลูบหลังมือน้องไปมาเบา
ผมกับน้องบียืนอยู่ตรงนั้นอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ผมจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ ผมดึงเก้าอี้มานั่ง บีก็เดินตามมาแล้วก็นั่งลงบนพื้นข้างๆแล้วก็นั่งพิงขาผม แถมเอาสายผมงับเล่นไปพลางๆอีกต่างหาก พักหนึ่งก็เปลี่ยนเป็นเอามือผมไปเล่นแทน จนกระทั่ง หกโมงครึ่ง พี่ป้อมเลยขอตัวกลับก่อน ทิ้งผมกับน้องบีอยู่กันสองคน
พอพี่ป้อมขับรถออกไปน้องบีก็ดึงเก้าอี้มาอีกตัวมานั่งแล้วก็เอนตัวมาพิงผมเอาหัววางบนบ่าซ้ายผม แล้วน้องก็เอามือผมขึ้นไปกอดตัวเค้าเบาๆโดยที่มือน้องยังทับมือผมไว้อยู่
“อากาศเย็นจัง” น้องบีพูดเบาๆ ผมเป่าลมลงบนบ่าน้องเบาๆ หันหน้าเข้าหาน้องแล้วก็หายใจรดใส่ต้นคอน้อง
“อิอิ จั๊กจี๋” น้องหัวเราะเบาๆ แล้วผมก็มองไปที่มือของน้อง ผมไม่เห็นน้องใส่สายคาดเอวแฮะ
“สายล่ะ”
“ถอด อึดอัด” น้องตอบมาเบาๆ
“พี่” น้องหันหน้ามาหน่อยหนึ่ง
“ครับ”
“รู้ป่ะทำไมผมอยากอยู่ค่ำๆ”
“ทำไมอะ อยากซ้อมเพิ่มเหรอ?”
“ม๊ายยยยยยยย”
“แล้วทำไมถึงอยากอยู่ดึกล่ะ”
“ไม่รู้ซิครับ ไม่รู้ทำไม แต่อยากอยู่อะ......” น้องพูดจบผมก็ก้มลงไปหอมหน้าผากน้องบีเบาๆ
ผมเอามือขวาขึ้นมาลูบแก้มน้องเบาๆ ผมตั้งใจลูบให้นุ่มนวลสุด ผมไม่รู้ว่าน้องชอบไหม แต่ผมชอบแก้มน้องนะ นุ่มดี แล้วผมก็ลูบไปข้างหน้า ลูบปากน้องเบาๆ ริมฝีปากสีแดงๆ นุ่มๆ ชุ่มชื่น ผมเอานิ้วชี้ลูบไปลูบมาเบาๆ ผมก็ไม่รู้อีกเหมือนกันว่าน้องชอบไหม ผมรู้แต่ว่าผมชอบอะ แฮะๆๆแล้วน้องก็พูดขึ้นว่า
“พี่รู้ไหม ทำไมวันนี้ผมถึงไม่ได้โทรบอกให้ที่บ้านมารับ”
“ทำไมเหรอ”
น้องหันหน้าเข้าหาผมแล้วพูดว่า “ก็ผมอยากให้พี่ไปส่ง” น้องยิ้มๆแล้วก็หันกลับไปคืน
ตอนหันกลับผมไม่ทันตั้งตัวนิ้วนี้ผมที่กำลังลูบริมฝีปากปากน้องอยู่หลุดเข้าไปในปากน้องบีซะงั้น แต่.ไม่ได้ลึกมากมายแค่หนึ่งข้อกว่าๆ......ส่วนน้องก็ไม่ได้แสดงอาการรังเกียจอะไรออกมา ผมเอานิ้วออกมาช้าๆ... “ข้างในปากน้อง....อุ่นจัง” ผมคิดในใจ ผมเอานิ้วที่เปื้อนน้ำลายน้องหน่อยๆไปเช็ดเบาๆกับชายเสื้อน้องระหว่างที่เช็ดผมรู้สึกอยากจะลองลูบๆตัวน้องบีดูจังเลย ผมก้มลงหอมแก้มน้องเบาๆ ใช้ริมฝีปากขบใบหูน้องบีเบาๆ แล้วก็ค่อยๆสอดมือเข้าไปในเสื้อ น้องไม่ได้ขัดขืนอะไร ผมลูบท้องน้องเบาๆ “อุ่นจัง” ผมคิดในใจ ก่อนที่จะค่อยๆลูบสัมผัสสูงขึ้นมาเรื่อย ผิวของน้องบีเนียนมากเลยครับ ขนาดเพิ่งเล่นกีฬามามีเหงื่อบ้าง แต่ก็ยังรู้สึกถึงความเนียนนุ่มได้ขนาดนี้ ผมพยายามลูบให้เบาที่สุด ตอนนั้นก็อีกแล้ว ผมไม่รู้ว่าน้องชอบไหม แต่ผมอยากอะ ฮ่าๆๆๆ ผมลูบเบาๆให้ปลายนิ้วผมสัมผัสกับผิวน้องให้นุ่มนวลละมุนละไมที่สุด ผมลูบไล่ขึ้นมาถึงอกน้องผมใช้นิ้วชี้วาดไปรอบๆเบาๆผมว่าน่าจะทำให้น้องรู้สึกเพลินเหมือนที่เวลาเราชอบให้คนมาเขียนหลัง นิ้วชี้ของผมวาดไปเรื่อยๆช้าๆตามร่องอกแล้วก็ราวนมของน้องข้างซ้ายผ่านไปข้างขวาลงมาหน้าท้อง ท้องน้อย ลากกลับขึ้นไปที่อกคืน ผมเอานิ้วลูบบนแผ่นอกของน้องไปเรื่อยๆจนไปถูกนมน้องเข้าโดยตั้งใจ
“อ๊ะ อิอิ จั๊กจี๋” น้องหัวเราะขึ้นมาเบาๆ
ผมเอานิ้วชี้วาดรอบๆหัวนมน้องเบาๆ สลับไปมาซ้ายขวา เหมือนว่าน้องจะชอบนะ แล้วผมก็เอานิ้วชี้ลูบเล่นเบาๆที่หัวนมของน้อง ไม่นานหัวนมของน้องก็ตั้งขึ้น แต่......
ข้างล่างก็ขึ้นด้วยแฮะ ผมสังเกตที่กางเกงน้อง น้องชายตัวเล็กของน้องบีค่อยๆดันผ้าลุกขึ้นมาช้าๆ ตัวน้องเริ่มร้อนขึ้นมาอีกแล้ว หายใจหอบ หูเริ่มแดง ผมใช้ปลายลิ้นเลียใบหูน้องเบาๆ แล้วเอียงดูหน้าน้อง.....
น้องบีกำลังหลับตา ปากแดงๆของน้องกำลังอ้านิ๊ดหน่อย แก้มขาวๆตอนนี้แดงเลย “น่ารักชะมัด” ผมคิดในใจ ผมแอบก้มลงไปหอมแก้มน้องเบาๆ นิ้วที่กำลังลูบปากน้องอยู่รู้สึกได้เลยว่าหัวใจน้องบีเต้นแรงขึ้น แล้วผมก็เอานิ้วลูบไปเบาๆที่ข้างๆตัวน้อง ลูบท้อง ลูบอกน้องเบาๆ ก่อนจะค่อยๆเอามือออกมาช้าๆ แล้วผมก็มาลูบริมฝีปากน้องบีอีกครั้ง
“พี่.......ปะ” น้องบีพูดขึ้นเบาๆ เสียงน้องฟังดูนุ่มนวลมากมาย ผมไม่เคยได้ยินน้องพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มขนาดนี้มาก่อน ผมก้มลงหอมแก้มน้องเบาๆอีกครั้ง
“อื่อ ทุ่มกว่าแล้วเดี๋ยวป๊าว่าเอา” แล้วผมก็ดันตัวน้องขึ้นเบาๆน้องก็ลุกตาม
“ฟิ่ววววววววววว ฟิ้ววววววววววว” เสียงลมดังขึ้นเบาๆ ขณะที่ผมขับรถจักรยานยนต์ ไปช้าๆ
“บี”
“ครับ” น้องหันกลับมาตอบ ผมหอมหน้าผากน้องเบาๆ แต่จู่ๆน้องก็หันหลบ ซะงั้น
“พรุ่งนี้......”
“ทำไมเหรอครับ”
“เปล่าไม่มีอะไร” ผมยิ้มๆ น้องบีก็หันมาทำหน้า งงๆ จริงๆผมว่าจะชวนน้องบีไปดูหนังหน่ะครับ แต่มันดึกผมว่ามันไม่เหมาะเท่าไหร่ เลยไม่ชวนดีกว่า
“ถึงแล้ว”
บีหยิบของออกจากหน้ารถเสร็จก็พูดว่า “ขอบคุณครับ”
“พรุ่งนี้เจอกัน” ผมยิ้ม น้องบียิ้มรับแล้วก็วิ่งเข้าบ้านไป
----------------------------------------------------------------------------
“วันนี้ร้อนชะมัดเลยแฮะ เมื่อวานฝนพึ่งตกไป มาวันนี้ร้อนตับแตกเลยทีเดียว สงสัยต้องพาน้องซ้อมเบาหน่อย” ผมคิดในใจ ขณะที่กำลังยืนมองท้องฟ้าที่ไม่ค่อยจะมีก้อนเมฆเท่าไหร่ แล้วขณะที่ผมกำลังจะเดินเข้ายิม น้องต้นกล้าก็เดินสวนออกมา
“พี่หวัดดีครับ” น้องต้นกล้ายกมือไหว้อย่างสวยงามราวกับประชดเลยทีเดียว สงสัยเป็นกับเมื่อคราวก่อนผมดุน้องเรื่องทำความเคารพล่ะมั้ง
“อืม ดีๆ ไหว้สวยขนาดนี้เดี๋ยวพี่ส่งประกวดเลยแล้วกัน” ผมแซวน้องต้นกล้าไป พลางหัวเราะไปด้วย น้องกล้าพอรู้ว่าผมแซวก็เลยยิ้มๆ
“ใครมาบ้างแล้วอะ”
กล้ามองขึ้นฟ้า “อืม.....ก็มีบี กับ มิว แล้วก็ ผม” น้องกล้าหันหน้าลงมาคืนแล้วมองผม
“กล้า เมื่อกี้ทำหน้าคิดเหมือนกับมากันเป็นสิบเลยอะ “ ผมหัวเราะเบาๆ กล้าเองก็ยิ้มเขินๆ
“พี่ ผมไป____เดี๋ยวมา เอาอะไรไหมครับ”
“อืมมม แล้วสองคนนั้นเค้าทำอะไรกันอยู่อะ”
“เล่นการ์ดยูกิ”
“ห๊า จริงดิ”
“ครับ”
“เออๆ ไปซื้อของเหอะพี่ไม่เอาอะไรหรอก” แล้ว ต้นกล้าก็วิ่งไปร้านสะดวกซื้อที่อยู่ใกล้ๆ ( ไม่ให้ค่าโฆษณา ไม่พูดชื่อ )
ผมเดินเงียบๆไปแอบดูอยู่ที่หน้าต่างผมเห็นมิวกับบีกำลังเล่นการ์ดกันอย่างสนุกสนาน ซึ่งพูดก็พูดนะ การ์ดพวกนี้ผมเล่นไม่เป็น
“เฮ่ยยยยย โกงงงง” บีตะโกนขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่การ์ดใบหนึ่ง
“โกงอะไร”มิวตอบกลับไป
“ตัวนี้ค่าabc น้อยกว่า ทำไมถึงdfg ล่ะ” บีถามมิว
“อ่าวก็ระดับดาวมันต่างกันไง” มิวอธิบาย
“โหยยย ไม่บอกอะ โกงดิเนี่ยะโกงเลย” บียังยืนยันว่ามิวโกง
“เอาๆ โกงก็โกงเล่นใหม่ๆ” สมกับเป็นมิว ยอมความกันง่ายๆ
ผมยืนมองดูแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ผมมองเค้าเล่นกันไปกันมาอยู่พักหนึ่งเห็นได้ชัดเลยว่าบี กับ มิว จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เพราะบีเป็นคนร้อน ส่วนมิวเป็นคนเย็นทั้งคู่จะเติมเต็มให้กันในสิ่งที่ขาด หลังจากวันนั้นทุกครั้งที่มีเหตุอะไรก็ช่าง บีจะเข้ามาปกป้องมิวตลอด ส่วนมิวเวลาเห็นบีทำอะไรไม่ดีก็จะคอยบอกคอยเตือนอยู่เรื่อยๆ ซึ่งมิวก็น่าจะรู้ว่าบีไม่ยอมรับว่าตัวเองผิดหรอก ถึงจะไม่แสดงท่าทางหรือ พูดออกมาว่ายอมรับ แต่บีก็ฟังคำเตือนของมิว
“ไงสองคนทำอะไรกันอยู่” ผมเดินเข้าไปในยิมวางกระเป๋าแล้วก็ทักให้น้องๆรู้ว่าผมมาแล้ว
“พี่เอดีครับ” มิวหันมายกมือไหว้
“พี่เอมาแล้วเหรอ” น้องบีตะโกนขึ้น แล้วก็ลุกวิ่งมากระโดดกอดเหมือนที่เคยทำ
“ดีกันแล้วไง” ผมถามบีเบาๆ บีไม่ตอบแต่ยิ้มกลับมาแทน
แล้วมิวก็ลุกขึ้นมา ตอนนั้นผมนั่งอยู่ริมโต๊ะ มิวก็มายืนข้างๆแล้วก็เอาการ์ดมาอวดผม ส่วนบีก็มายืนเบียดมิวอีกที เพราะทางขวามือผมยืนไม่ได้ติดกำแพง มิวพูดถึงเรื่องการ์ดอย่างสนุก อยากจะบอกน้องว่าผมไม่รู้เรื่อง แต่ไม่พูดดีกว่า บี เองก็ถามเรื่องการ์ดจากมิวอย่างสนใจ นี่เป็นครั้งแรกผมเพิ่งเคยเห็นบียิ้มเวลาคุยกับมิวนอกจากยิ้มหลังแกล้งสำเร็จ
“พี่” บีทักผม
“หือ”
“เมื่อวานมีอะไรป่าวอะ” โห....น้องยังติดใจคำพูดที่ผมพูดไม่จบจากเมื่อวานด้วยแฮะ
“เปล่า”
“ไม่ๆ มีอะไร บอกๆๆๆๆ” น้องบีเดินมาเกาะขาผมแทนแล้วเงยหน้าขึ้นมามอง พลางงับสายคาดเอวผมไปด้วย มิวเองก็มองทำหน้าตาสงสัยใส่อีก จริงๆผมไม่ตอบก็ได้นะ แต่ว่าจู่ๆก็อยากแกล้งเด็กอะ อิอิอิ
“ก็ว่าจะถามว่า วันนี้ว่างป่าว พี่ว่าจะไปดูหนัง เลยจะชวน” พูดจบมิวก็มาเกาะขาผมอีกข้างหนึ่ง ท่าเดียวกับบีเลย ผมบอกไปเพราะรู้ว่าบอกวันนี้น้องก็ไปด้วยไม่ได้ แต่อยากแกล้งเด็ก แล้วก็เป็นดั่งคาด บี กับ มิว มีการตอบสนองต่อคำชวน
“กี่โมง” บีถาม
“สามทุ่มครึ่ง”
“ดึกจัง” มิวพูดขึ้น
“ทุ่มครึ่งได้ไหมอะ” บีต่อรอง
“ทุ่มครึ่งแต่กว่าหนังจะจบก็ปาไปสามทุ่มนะ ที่บ้านจะให้ไปเหรอ โทรถามที่บ้านก่อนแล้วกัน ถ้าที่บ้านให้ไปพี่ก็จะพาไป” ผมก็ยังมั่นใจว่าทางบ้านน้องจะไม่ให้ไปเพราะมันดึก
“งั้นแป๊บเดี๋ยวผมถามที่บ้านก่อน” บีพูดจบก็ลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ มิวก็ด้วย ณ ตรงนั้นผมก็ยังมั่นใจอยู่ว่าน้องทั้งสองไมได้ไปด้วยแน่ๆ
“พี่” บีวางโทรศัพท์ลงในล๊อกเกอร์เสร็จก็หันมาเรียกผม
“ว่าไง”
“ป๊าให้ไป” น้องบียิ้ม แล้วก็วิ่งมาเกาะขาผม อ๊า งานเข้าล่ะ ยังๆมิวอีกคน ตอนนั้นผมเห็นมิวกดวางสายพอดี สงสัยจะคุยเสร็จแล้วผมเลยถามไปว่า
“มิวอะ”
“ม๊าให้ไป” มิวยิ้ม แล้วก็วิ่งมาเกาะขาผมตามบี
“อ่า งานเข้ากรูแระ”
วันนั้นผมเลยต้องเลื่อนเวลาดูหนังจากที่ปรกติผมชอบดูตอน 21.30 น. มาเป็น 19.30 น. ซะงั้น จริงๆผมไม่ชอบรอบนี้อะเด็กๆเยอะเสียงดัง
----------------------------------------------------------------------------------
พอเข้าโรงหนังผมให้บีนั่งขวา มิวนั่งซ้าย บี กับ มิวคุยกันไปมาเป็นที่สนุกสนานกันเลยทีเดียวแล้วเมื่อแสงไฟในโรงหนังมืดลงเพื่อเตรียมจะฉาย บีก็เอามือมาจับมือผมไว้ เมื่อตัวอย่างหนังผ่านไป และ บทเพลงสรรเสริญพระบารมีจบลงก็มีการแสดงเรตของภาพยนตร์ แล้วก็มีคำพูดขึ้นว่า
“ภาพยนตร์เรื่องนี้อาจมีคำพูด ภาพ และ เนื้อหาที่ไม่เหมาะสม ผู้ชมที่มีอายุต่ำกว่า 15 ปี ควรได้รับคำแนะนำ”
ส่วนตัวหนังสือที่หน้าจอก็ขึ้นว่า
“ภาพยนตร์ไม่เหมาะกับผู้ชมที่มีอายุต่ำกว่า 15 ปี”
แล้วน้องบีก็พูดว่า “ผมเพิ่ง 13 เอง”
ผมเลยเสริมไปว่า “งั้นกลับปะ เดี๋ยวอีก 2 ปีค่อยมาดู”
ผมไม่รู้ว่าประโยคที่ผมพูดกับบีฮาขนาดไหน แต่ว่าคนที่นั่งข้างหลังสี่คนนั่งหัวเราะอยู่เกือบๆ 5 นาที ทั้งยังหลุดคำว่า “ ฮ่าๆๆ อีก 2 ปี ค่อยมาดู ฮ่าๆๆๆๆ” ออกมาอีก
“ทำฮาขนาดนี้เปิดคณะตลกน่าจะรุ่งนะ” มิวพูดแล้วยิ้มๆ
ตลอดการดูหนังเรื่องนี้ ผมกับบีจับมือกันตลอดทั้งเรื่อง รู้สึกเหมือนออกมาเดตกันยังไงก็ไม่รู้
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
ท่ารำของสายเหลืองขั้นที่ 1
http://www.youtube.com/v/Z2fSFSebIJU&hl=en_US&fs=1&
Pattern 1 หรือ Poomsae iL Jang เป็นท่ารำสำหรับสอบสายขึ้นจากเหลืองขั้นที่ 1 ไปเหลืองขั้นที่ 2
Thx น้องต่ายที่ตรวจตักอักษรให้นะครับ
-
=== ตอนที่ 9 ===
“ตืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตืดดดดดดดดดดดดดดด ตืดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงโทรศัพท์ที่ผมเปิดระบบสั่นไว้ดังขึ้น ตอนนั้นผมกำลังนั่งหัดวาดรูปกับ โปรแกรม CS4 อยู่ ตอนแรกผมว่าจะไม่รับ แต่ก็นะ อืม มองหน่อยดีกว่าว่าใครโทรมา
“ป้อม Calling”
อืมม พี่ป้อมมีอะไรน๊า ผมมองนาฬิกา 15.30 น.
“จะสี่โมงแล้วแฮะ” ผมพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะขยับตัวไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดรับสาย
“ครับพี่”
“เอ พี่ติดงาน พี่ไม่รู้ว่าจะได้เข้ามาไหม วันนี้เอดูแลคนเดียวได้ไหมอะ” น้ำเสียงพี่ป้อมฟังดูร้อนใจอยู่
“อืมม ได้ครับ” ผมคิดอยู่พักหนึ่งก่อนรับปากออกไป
“อื่อ ขอบใจมาก ถ้าทันยังไงพี่จะรีบเข้ามาช่วยนะ” แล้วพี่ป้อมก็กดวางสายไป
จริงๆผมไม่อยากสอนคนเดียวนะเพราะถ้าผมสอนบีเค้าจะแสดงความสนิทสนมกับผมมากๆ เช่น บางทีเรียกเข้าแถว บีก็จะวิ่งมาเกาะขาไม่ยอมปล่อย ไม่ก็เวลาสั่งอะไรจะมีวิ่งออกจากแถวมากอดซึ่งมันไม่ดีเท่าไหร่ แล้วพอถึงเวลาผมก็สอนคนเดียวครับ พี่ป้อมมาไม่ทัน การสอนดำเนินลุล่วงไปได้ด้วยดี ถึงจะมีเหตุวุ่นวายอยู่บ้างแต่ก็ถือว่าประสบความสำเร็จ จนกระทั่งเลิก วันนี้ฝนตกปรายๆทำให้ผู้ปกครองน้องบางส่วนมารับช้า ผมเลยเรียกน้องๆที่เหลือกันอยู่มานั่งล้อมวงกัน
“แปะๆ” เสียงผมตบมือให้น้องๆหันมามองเพื่อรอรับคำสั่ง
“มานั่งนี่เร็ว” ผมชี้ให้น้องๆมานั่งใกล้ๆผม
ผมดึงเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่ง ส่วนน้องๆที่เหลือก็ให้นั่งกันเป็นวงกลม พอน้องๆมานั่งล้อมวงกันเรียบร้อย ส่วนน้องบีก็มานั่งกับพื้นตรงหว่างขาผมแล้วพิงเก้าอี้ที่ผมนั่ง มือก็ดึงขาผมเข้าไปแนบตัวเค้า
“พี่มีเกมมาให้เล่น” พูดจบเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจก็ดังขึ้น
“พี่จะให้พวกเราพูดเกี่ยวกับชื่อสัตว์บกนะ อะไรก็ได้ห้ามซ้ำกัน ถ้าใครพูดซ้ำ หรือ ไปต่อไม่ได้ต้องถูกลงโทษ เข้าใจป่ะ” ผมพูดจบน้องๆทุกคนก็พยักหน้าให้ทราบว่าเข้าใจ
“พี่เริ่มก่อนนะ อืมมม ลิง”
“แมว”
“หมา”
“หมู”
“กระทิงป่า”
“กระทิงโทน” มิวพูดเสร็จปั๊บก็หันมาหาบีทันที แล้วบีก็พูดว่า!!
“กระทิงแดง!!!”
“.............” ทุกคนเงียบ อึ้งรับประทานกันเลยทีเดียว
“บี” ผมเรียกชื่อน้องเบาๆ
“ครับ” น้องเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้ม
“ไปโดดตบ 20 ไป” ผมลูบๆหัวน้องเบาๆ แล้วบีก็ลุกไปโดดตบ
พอครบ 20 ก็กลับมานั่งที่เดิม แล้วน้องก็เอามือผมไปลูบหน้าตัวเองเล่น
“เอาๆ ต่อไป สัตว์น้ำบ้าง พี่เริ่มก่อนนะ กุ้ง”
“หอย”
“ปู”
“ปลา”
“ปลาช่อน”
“ปลาเก๋า” มิวพูดเสร็จปั๊บก็หันมาหาบีทันที แล้วบีก็พูดว่า!!
“ปลาเก๋านึ่งมะนาว!!!”
“.............” ทุกคนเงียบ อึ้งรับประทานกันเลยทีเดียว
“บี”
“ครับ” น้องเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้ม
“ไปโดดตบ 30 ไป” ผมลูบๆหัวน้องเบาๆ แล้วบีก็ลุกไปโดดตบ
พอครบ 30 ก็กลับมานั่งที่เดิม แล้วน้องก็เอามือผมไปลูบหน้าตัวเองเล่นต่อ แต่คราวนี้น้องไม่ต้องจับมือผมลูบล่ะ เพราะผมลูบเอง เพราะท่าทางน้องจะชอบให้เอามือลูบหน้าเล่น
“เอา พืชผัก ผลไม้ บ้างแล้วกัน มะกรูด”
“มะนาว”
“มะพร้าว”
“ส้มโอ”
“ฟักแฟง”
“แตงโม” มิวพูดเสร็จปั๊บก็หันมาหาบีทันที แล้วบีก็พูดว่า!!
“ไช โย โฮ่ ฮิ้ววววววววว”
“บี”
“ครับ” น้องเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้ม
“ไปโดดตบ 50 ไป” ผมลูบๆหัวน้องเบาๆ แล้วบีก็ลุกไปโดดตบ
พอครบ 50 ก็กลับมานั่งที่เดิม แล้วน้องก็เอามือผมไปลูบหน้าตัวเองผมไม่เล่นล่ะ มันไม่จบ ผมเลยเปลี่ยนไปเป็นเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้น้องฟังแทนดีกว่าระหว่างที่น้องๆรอผู้ปกครองมารับระหว่างที่เล่าผมก็ลูบหน้าน้องบีเล่นไปด้วย คางบ้าง หูบ้าง แก้มบ้าง ปากบ้าง เหมือนว่าน้องบีจะชอบ ไม่นานนักฝนก็หยุดตก ป๊าน้องบีก็มารับ แล้วก็ผู้ปกครองน้องคนอื่นๆก็มารับ ผมยืนมองรถคันสุดท้ายของผู้ปกครองที่มารับน้องไปจนไฟท้ายสีแดงๆลับตาไป ผมแบมือขึ้นมา แล้วมองไปที่ฝ่ามือตัวเอง
“หน้าน้องบีนุ่มจัง” ผมคิดในใจ
--------------------------------------------------------------------------------------
ใกล้งานกีฬาของมหาวิทยาลัยแล้วซินะ อืม ผมลืมบอกไปนอกจากยิมที่นี่แล้วผมยังต้องดูแลชมรมเทควันโดของมหาวิทยาลัยด้วยเพราะโค๊ชที่มีอยู่พึ่งพาอะไรไม่ได้ ผมเลยต้องดำเนินงาน วางแผนการฝึกซ้อม แล้วก็จัดการระบบงานต่างๆของชมรมเองหมด พอใกล้งานกีฬาแบบนี้ ทำให้ผมต้องเข้าไปดูแลเอง ผมเลยต้องออกจากยิมก่อนเวลาประมาณ 45 นาที เพื่อไปดูแลนักกีฬาที่มหาวิทยาลัย
“แปะๆๆ” ผมตบมือเรียกน้องๆ
“คัมมาน ชุลซา” ผมเรียกน้องๆเข้าแถว พอน้องๆเข้าแถวเสร็จแล้วผมก็สั่งให้น้องๆนั่งลง
“อืมมม พี่มีเรื่องจะแจ้งนะครับ คือ เดี๋ยวจากวันนี้เป็นต้นไปพี่กลับเร็วนะ พี่ต้องไปดูแลพี่ๆที่ ม. หน่ะ” น้องๆทุกคนก็พยักหน้ารับทราบ ผมก็สั่งให้น้องๆลุกขึ้นแล้วก็เริ่มการฝึกซ้อมต่อจนถึงเวลาที่ผมต้องไป ม. ผมเดินปลีกตัวออกไปหยิบ เสื้อวอร์ม กับ กระเป๋า
“พี่” เสียงน้องบีตะโกนออกมาจากแถว ผมหันไปมอง
“ครับ”
“จะไปแล้วเหรอ” พูดจบน้องบีก็วิ่งออกจากแถวมากอดผมไว้
“อื่อ”
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ” น้องเงยหน้าขึ้นถามทำตาเศร้าๆ
“ไม่ได้ พี่ต้องไปดูแลพี่ๆเค้า” ผมเบี่ยงตัวเข้ามุมหลบสายตาน้องๆคนอื่น แล้วผมก็ลูบหน้าผากน้องแล้วก็ก้มลงจูบเบาๆ ที่หน้าผากของน้อง
“ผมไม่อยากให้พี่ไป”
“ไม่ได้” ผมเอานิ้วลูบริมฝีปากน้องเบาๆ แล้วก็ไปลูบแก้มน้อง
“ไม่เอาๆ ห้ามไป อยู่ที่นี่กับผมก่อน” น้องบีเริ่มกอดผมแน่นขึ้น ทำตาสลดใส่ด้วย ก่อนที่จะทรุดตัวลงเกาะขาผมไว้ไม่ยอมปล่อย ผมดึงยังไงน้องก็ไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยก่อนบี ค่ำแล้วพี่ๆเค้ารอพี่อยู่” ผมพูดพลางดึงขาขึ้นด้วย
“ไม่เอาๆ ไม่ปล่อย ถ้าพี่ไปผมจะเกาะอยู่แบบนี้แหละพี่จะได้ไม่ไป” แล้วบีก็กอดไว้แน่น
ผมค่อยๆก้มลงไปหอมแก้มน้องเบาๆแล้วพูดว่า
“ไม่ดื้อนะครับเด็กดี ถ้าเป็นเด็กดีเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปด้วย”
“จริงนะ” น้องบีตอบกลับมาเบาๆด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเล็กน้อย
“อื่อ จริงซิ” ผมยิ้ม แล้วก็หอมแก้มน้องบีเบาๆอีก 1 ที
น้องบีปล่อยมือออกแต่โดยดีแล้วไปเข้าแถวเตะต่อส่วนผมก็ไปดูแลนักกีฬาที่มหาวิทยาลัยกว่าจะเสร็จก็ปาไป ทุ่มกว่าๆ เกือบ ทุ่มครึ่ง ผลไม่เป็นที่น่าพอใจเท่าไหร่ ผมไม่ได้มาดูแล รองประธานเลยไม่เข้มข้นที่จะฝึกน้องๆรุ่นพี่เองก็เอาแต่สั่งน้องๆส่วนตัวเองนั่งเฉยๆ ซ้อมเสร็จผมเลยสวดแถมด้วยหนึ่งบทก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน
---------------------------------------------------------------------
“แกร๊ก” เสียงฝาเครื่องดื่มที่ผมชอบถูกเปิดออก มือเปื้อนเหงื่อนี่มันเปิดฝาขวดยากชะมัด ผมยกขึ้นมากรอกเลยไม่ต้องหลอดง่ายดีคุณว่าป่ะ ดื่มไปมองท้องฟ้าช่วงค่ำๆไปผ่านหน้าต่างบ้านเดิม อืมมมมม ท้องฟ้าช่วงเย็นๆนี้ทำให้รู้สึกจมอยู่กับความคิดของตัวเองดีนะครับ แล้วผมก็รู้สึกว่ามีใครก็ไม่รู้มาดึงเสื้อผม ผมหันไปมองก็เห็นน้องบียืนอยู่
“จะไปยัง” น้องบีเงยหน้าขึ้นถาม
“อื่อ ไปดิ โทรบอกป๊าก่อนด้วยนะว่ากลับค่ำ” ผมพูดจบน้องบีก็หยิบโทรศัพท์มาโทรหาที่บ้าน
พอโทรเสร็จผมก็พาน้องขึ้นรถไปด้วย น้องนั่งหน้าเหมือนเดิมเอนตัวมาพิงเหมือนเดิม ผมเลือกใช้เส้นทางที่คนน้อยที่สุด ตอนนั้นก็ค่ำแล้วบรรยากาศมืดสลัวพอสมควร ผมใช้เส้นทางอ้อมหลัง ม. พอพ้นเขตถนนเส้นหลัก ผมก้มลงหอมผมน้องเบาๆ น้องเอามือซ้ายผมไปกอดตัวเองเอาไว้ ผมเอามือข้างนั้นลูบท้องน้องเบาๆ ผมชะลอความเร็วของรถให้ช้าลง ก่อนจะเลื่อนลงแล้วสอดมือเข้าไปในเสื้อของน้องอีกครั้งผมลูบท้องน้องไปมาช้าๆเบาๆ ลูบขึ้นมาที่อกวาดนิ้วไปรอบๆ น้องค่อยๆขยับตัวให้ตรงขึ้น อืมมมม พอตัวน้องตรงทำให้ผมลูบไปมาได้ง่ายขึ้น ผมใช้ปลายนิ้วลูบเบาๆช้าๆไปมาทั่วท้องแล้วก็อกน้องน้องวาดนิ้วรอบสะดือ สลับกับเอานิ้วชี้เล่นหัวนมน้องเร็วระยะ ไม่นานนมน้องก็ตั้งแข็ง ผมสอดมือลึกขึ้นมาลูบเกือบถึงไหล่น้องไปมาช้าๆ น้องหัวใจเต้นแรงมากทุกครั้งที่ลูบผ่านกลางอก แต่ไม่นานมากนักผมก็มาถึง ม.
พอมาถึง ม. พี่สาวที่ชมรมก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ ต่างพากันชมว่าน้องบีน่ารักอย่างนั้น อย่างนี้ แต่บีไม่ยอมเล่นกับใครเลย เดินตามผมอย่างเดียว พอผมหยุดก็จะมายืนข้างๆกอดผมบ้างดึงมือไปกอดบ้าง จนมีคนแซวว่าเหมือนพ่อลูกกันเลย เพราะน้องเดินตามไม่ห่าง ผมสังเกตเห็นว่า บีเป็นเด็กค่อนข้างวางตัวพอสมควร ใครเข้ามาพูดคุยหยอกด้วย น้องก็จะไม่เล่นกลับไปง่ายๆเหมือนเด็กคนอื่น กระทั่ง ทุ่มหนึ่ง ผมเรียกนักกีฬามารวมแล้วก็สวดไปอีกหนึ่งรอบ บี นั่งยิ้มพอเห็นพี่ๆถูกผมสวด
“เอาวันนี้พอแค่นี้ พรุ่งนี้มา รองประธานพาวิ่งรอบ ม. สักสองรอบนะ วอร์มรอ ยืดเส้น เตะพื้นฐานให้เสร็จ พี่มาจะได้ต่อเลย ไม่ต้องมารอเข้าใจป่ะ”
“ครับๆ” รองประธานผงกหัวรับคำสั่ง
“เอากลับบ้านได้” พอสั่งกลับบ้าน น้องๆหลายคนก็ทยอยๆกับกัน ส่วนผมก็คุยกับรองประธาน ส่วนน้องบีก็ถูกพี่สาวที่ยังไม่กลับรุมแซวรุมหยอกกันใหญ่ จนกระทั่งทุกคนกลับหมด
“งั้นผมกลับเลยนะครับ”
“อืมม ขับรถดีๆ”
“แล้วพี่ยังไม่กลับเหรอครับ”
“เดี๋ยวตามไป ขอดูของในตู้อุปกรณ์ก่อน”
“ครับ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันพี่” พูดจบรองประธานก็ยกมือไหว้ผมก่อนจะเดินออกไป
น้องบีนั่งรอผมบนรถพอเป็นรองประธานเดินออกไปน้องก็เดินเข้ามาหาแล้วก็จับมือผมไว้ ผมเดินไปที่ตู้อุปกรณ์เพื่อเช็คของ ขณะกำลังยืนเช็คบีก็เดินมายืนหน้าผมแล้วก็ชะโงกๆมองของที่อยู่ในตู้ หลังคอน้องบีอยู่หน้าผมอีกแล้ว ผมย่อตัวนิ๊ดหน่อยลงไปกอดน้องเบาๆแล้วเอาหน้าซุกที่ต้นคอน้องข้างซ้าย ผมสูดกลิ่นน้องเข้าไปเต็มปอด กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มจากเสื้อทำให้ตัวน้องบีมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ผมหอมน้องอยู่อย่างนั้นพักหนึ่ง ผมก็เปลี่ยนเป็นจูบเบาๆ ผมดึงคอเสื้อน้องไปทางไหล่ซ้ายเพื่อให้ผมเห็นผิวของน้องมากขึ้น ผมอ้าปากนิ๊ดหน่อยแล้วก็สอดลิ้นออกมาก่อนที่ลิ้นของผมจะแตะลงไปบนต้นคอซ้ายของน้องน้องเบาๆ สลับกับเอาริมฝีปากเม้มลงไป ผมลากปลายลิ้นไปทั่วต้นคอซ้ายของน้องผมพยายามทำให้นุ่มนวลมากที่สุดช้าที่สุดเพื่อลิ้มรสต้นคอของน้องให้เต็มที่ ตอนนั้นตัวผมร้อนผ่าวไปหมด หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะด้วยความตื่นเต้น มือผมสั่นเล็กน้อย น้องบีเองก็หลับตา หายใจหอบๆออกมานิ๊ดหน่อย อาจจะเพราะเล่นกีฬามาทำให้มีรสเค็มหน่อยๆแต่ไม่เป็นไร แล้วผมก็ลากลิ้นไปที่บ่า ที่ไหล่ วนไปวนมา ก่อนที่จะกลับมาซุกต้นคอน้องอีกครั้งผมหายใจรดใส่ต้นคอน้องอยู่อย่างนั้น ผมกอดน้องแน่นขึ้นมานิ๊ดหน่อย ตอนนี้ผมอยากรู้จังว่าตัวเล็กของน้องตื่นหรือเปล่า ผมค่อยๆสอดมือขวาข้างที่ผมถนัดที่สุดลงไปช้าๆจนถึงจุดที่ตัวเล็กของน้องอยู่ แต่ยังไม่ทันที่จะสัมผัสน้องก็พูดว่า
“พี่....พอเถอะครับ.......ค่ำแล้วเดี๋ยวม๊ารอทานข้าว” ผมงับใบหูน้องเบาๆก่อนที่จะใช้ลิ้นเลียหูน้องอีกครั้ง น้องบีถึงกับบิดไปมาเล็กน้อยเลยทีเดียว
“อื่อ ปะ”
ผมดึงประตูตู้เก็บอุปกรณ์ปิด ล๊อกกุญแจ ผมจูงมือน้องบีไปที่รถ น้องนั่งข้างหน้าเหมือนเดิม ขากลับผมเลือกไปใช้อีกหนึ่งเส้นทางเพราะประตูหลัง ม. ปิดแล้ว แต่ก็มีช่วงลับตาคนอยู่ผมยังอยากรู้อยู่ว่าตัวเล็กของน้องตื่นหรือเปล่า ตอนนั้นน้องจับมือซ้ายผมไปกอดตัวเค้าหลวมๆอยู่ ผมเลยเลื่อนมือลงช้าๆ จนไปถึงกางเกง ผมลูบตรงนั้นเบาๆจนไปถูกอะไรสักอย่างเข้า ซึ่งมันกำลังตั้งเด่อยู่ ผมเอาปลายนิ้วลูบจากข้างนอกกางเกงเบาๆ ทันทีที่ลูบน้องบีก็จับมือผมขึ้นมากอดคืนทันที ผมไม่ฝืนที่จะอยากรู้เพราะคิดว่าน้องคงไม่พร้อมแล้วล่ะ จนถึงบ้าน จำได้ว่า ตลอดทาง บีไม่พูดอะไรเลย แล้วตอนถึงหน้าบ้านน้องก็หน้าแดงจนสังเกตได้ ผมไม่รู้นะว่าพรุ่งนี้ บี ยังจะงอแงมาด้วยอีกหรือเปล่า
To Be Con
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
ท่ารำของสายเหลืองขั้นที่ 2
http://www.youtube.com/v/4FEydS1uoHE&hl=en_US&fs=1&
Pattern 2 หรือ Poomsae I Jang เป็นท่ารำสำหรับสอบสายขึ้นจากเหลืองขั้นที่ 2 ไปเขียวขั้นที่ 1
-
=== ตอนที่ 10 ===
บนเส้นทางที่คุ้นเคยเพราะเดินประจำๆ ร้านสะดวกซื้อเดิมๆที่เข้าไปประจำ กับเด็กที่เดินอยู่ข้างๆอีกหนึ่งคน
“อ๊ะพี่ น้องหมาตัวนั้น”
บีชี้ไปที่น้องหมาพูเดิ้ลสีดำที่ขนยาวๆปิดตาซะมองไม่เห็นท่าทางน้องไม่น่าจะได้รับการดูแลดีเท่าไหร่ เพราะไม่ต่างจากคราวก่อนที่เจอเลย แต่วันนี้น้องเดินขากะเผลกๆ เหมือนว่าน้องหมาเองก็ได้ยินเสียงน้องบี น้องหมาหันมาทางบียืนนิ่งเหมือนกับกำลังตั้งใจเพ่งมองสังเกตว่าบีจะทำอะไรต่อ แล้วกระดิกหางให้หน่อยๆ น้องบีเห็นดังนั้นเลยวิ่งไปนั่งยองๆมองน้องหมา ส่วนน้องหมาก็ยั่งลงมองบีแล้วกระดิกหางให้ บีเองก็ยกมือเหมือนอยากจะลูบๆหัวน้องหมา
“บี ไม่เอา น้องไม่สะอาด” ผมพูดออกไป
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เดี๋ยวล้างมือก็ได้” น้องหันมาตอบแล้วก็ยิ้มๆ
ก่อนเอานิ้วชี้ไปลูบหัวน้องหมาเบาๆ น้องหมาก็ดีใจกระดิกหางมากขึ้นย่ำเท้าหน้าขึ้นลงไม่สูงมากนักสลับกันไปมา ตัวงี้สั่นระริกด้วยความดีใจเชียว ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาเลียนิ้วน้องบี น้องบีก็หัวเราะชอบใจใหญ่
“ถ้ามีหาง คงจะกระดิกหางใส่กันไปแล้วซินะ” ผมคิดในใจ
“พี่ ขาน้องเจ็บ” บีชี้ที่ขาน้องหมาให้ผมดู
“อื่อ เห็นแล้ว”
“น่าสงสารจัง อยู่ข้างถนนก็แบบนี้ จะมีพวกขับรถไม่ดูตาม้าตาเรือมาชน”
น้องบ่นๆขณะที่กำลังเอานิ้วชี้หยอกน้องหมาอยู่ ท่าทางน้องหมาจะรู้ว่าบีเอ็นดูเค้าเลย แสดงท่าทางดีใจแบบนั้นที่เจอบี แล้วก็พยายามอ้อน
“เดี๋ยวก็คงหาย น่าจะมีเจ้าของอยู่มีปลอกคอนี่นา” ผมพูดออกไปแบบนั้นทั้งๆที่ผมก็น่าจะรู้ว่าเจ้าของคงไม่สนใจน้องหมาตัวนี้หรอกปลอกคอเก่าแล้วก็มอมแมมขนาดนั้น
“เหรอ”
“ปะ” ผมเรียกน้องบี
น้องบีเอานิ้วจิ้มๆจมูกน้องหมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งมาเดินข้างๆผม ระหว่างทางจะมีถังขยะวางอยู่ใบหนึ่ง ทันทีที่เดินผ่านถังขยะน้องก็แอบยิ้มแล้วหันมาหาผม
“พี่”
“ครับ”
“พี่ว่าถ้างูตกลงไปในถังขยะ งูจะฉกอะไรก่อน” พูดจบน้องบีก็ยิ้ม
“ฉก......กะ...ปรก....” ผมตอบเสร็จก็แอบอมยิ้มหน่อยหนึ่ง
“รู้ได้ไงอะ” น้องบีเงยหน้าถามอย่างสงสัย
“เก่าแล้ว” ผมตอบกลับไป
“พี่อะ”
“เอางี้พี่ถามบ้าง”
“อื่อๆ เอาๆ” น้องเดินมาชิดตัวผมแล้วก็ดึงมือผมขึ้นไปโอบคอเค้า
“ชอบดูสารคดีป่ะ”
“ชอบ”
“เคยดูสารคดีสัตว์โลกม๊ะ”
“เคยๆ”
“เคยเห็นเวลาสิงโตมันตื่นนอนม๊ะ”
“เคย”
“คำถามนะ เวลาทำไมสิงโตเวลาตื่นนอนแล้วมันต้องหันไปซ้ายที ขวาที” พูดจบผมก็แอบยิ้ม บีก้มหน้าลงคิดอย่างเอาเป็นเอาตายเลยทีเดียว
“ทำไมเหรอ....อืมมม” น้องคิดอยู่อีกพักหนึ่งพอถึงหน้าร้านสะดวกซื้อน้องก็เงยหน้าขึ้นมาตอบว่า
“ก็เพราะมันจะได้เห็นไงว่ามีอะไรอยู่แถวนั้นบ้าง” น้องพูดอย่างมั่นใจ
“สวัสดีค่ะ” เสียงพนักงานขายประจำร้านทักขึ้น
“เปล่า” ผมตอบกลับไป พร้อมก้มหน้ามองน้องบี ส่วนน้องบีก็เงยหน้ามองขึ้นมาทำหน้าตาสงสัย
“เพราะอะไรอะ”
“ก็ที่สิงโตต้องหันซ้ายที ขวาทีตอนตื่นนอน เพราะมันหันพร้อมกันสองด้านไมได้ เลยต้องหันซ้ายทีหนึ่ง ขวาทีหนึ่ง” พูดจบผมก็ยิ้ม พนักงานขายได้ยินเข้าก็ถึงกับแอบหัวเราะเลยทีเดียว
“เออ.....จริงด้วย พี่อ๊ะๆๆๆ แกล้ง”
“เปล่าแกล้งนะ จริงป่ะล่ะ อิอิ” ผมหัวเราะ
“งื้อออออ ซื้อน้ำให้ผมเลย” น้องบีดึงมือผมไปตรงมุมเครื่องดื่ม
“พี่”
“อื่อ”
“ถ้าพี่เปิดร้านอาหาร แล้วตอนพี่เก็บเงินโต๊ะสอง โต๊ะสามเสร็จ ปรากฏว่าโต๊ะสี่เบี้ยวพี่จะทำไง” น้องบีถามตอนกำลังเดินไปจ่ายเงิน
“โต๊ะสี่เบี้ยวเหรอ......” ผมทำหน้าตาสงสัย แล้วก็วางน้ำที่ถือมาลงบนเคาเตอร์
“อิอิ” น้องบีหัวเราะอย่างมีความหวังว่าผมจะตอบผิด
“โต๊ะสี่เบี้ยว ก็จัดให้ตรงดิ” ผมตอบพร้อมยิ้ม พนักงานขายได้ยินอีกแล้ว ยิ้มออกมาด้วยเลย
“รู้อีกล่ะ” บียิ้มๆ
"พี่ครับ พี่ครับ เอาลองชีส 1 ครับ ไม่ต้องหั่นนะ"
"หือ....ไม่เอาแฮมอะ ชอบ แฮมไม่ใช่เหรอ"
"ไม่ได้กินเอง ซื้อไปให้น้องหมา" น้องเงยหน้าขึ้นมายิ้ม
ตอนกลับน้องบีก็ไปนั่งยองๆมองหน้าน้องหมาเหมือนเดิมแล้วบีก็เอาฟุตลองชีสวางบนถุงให้น้องหมา น้องหมาดมๆแล้วมองหน้าน้องบีเหมือนจะตั้งคำถามว่า
"ให้ผมเหรอ ผมทานได้่ไหม"
บีนั่งมองน้องหมา แล้วยิ้มๆก่อนจะฉีกฟุตลองไปยื่นตรงจมูกน้อง น้องหมาเลียๆนิ้วน้องบีกับฟุตลองก่อนจะคาบเอาฟุตลองเข้าปากไปแล้วก็เคี้ยวทานอย่างอร่อย บีเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มแล้วก็ดันๆฟุตลองที่เหลือให้น้อง แล้วยืนดูน้องหมาทานอย่างอร่อย จริงๆน้องบีมุมที่โอบอ้อมอารีแบบนี้ก็น่ารักดีนะครับ รอยยิ้มที่เกิดขึ้นจากการที่เห็นน้องหมามีความสุข สายตาที่ดูสดใสของน้องเป็นเสน่ห์ที่ทำให้ผมชอบมองน้องเวลาน้องทำอะไร
“เฮ้อออออ” ผมล้มตัวลงนอนแผ่อยู่บนเบาะ
“กล้าๆ”
“ครับพี่”
“เปิดหน้าต่างยิมให้หมดเลย ร้อนอะ”
“ครับๆ”
ตอนนั้นบีเองก็มานั่งคุยเล่นกับมิว แล้วก็อ้นอยู่ข้างๆผม
“บี”
“ครับ”
“วันนี้ไป ม. อีกป่ะ”
น้องบีนิ่งไปพักหนึ่งเหมือนกำลังคิดอยู่แล้วน้องก็ตอบว่า
“ไม่รู้”
“อืมมม บี อ้น มิว ไปเปลี่ยนชุดปะ”
พูดจบผมก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องเปลี่ยนชุดกับน้องๆ มิว กับ บี คุยกันมันมาก อ้นเองก็เป็นเด็กฉลาดหลังๆรู้สึกเค้าจะคุยเชิงประลองปัญญา ไหวพริบ กับความรู้กันยังไงก็ไม่รู้ แต่ผมว่าดีนะคุยกันแบบนี้จะได้ฉลาดๆ ผมก็เปลี่ยนชุดให้บีเหมือนเดิม มิวก็แซวว่า
“อะไรยังให้พี่เอเปลี่ยนชุดให้อีกโตแล้วนะเรา”
“ก็ขี้เกียจเปลี่ยนเองอะ” บีตอบกลับไป
“อิอิ” อ้นหัวเราะ
วันนี้ผมเน้นเรื่องการเตะBackkick*1 เพราะอยากให้น้องๆที่ไล่หลังทั้งหลายมีพื้นฐานในการหมุนตัวเตะ น้องมิวยังไม่แข็งแรงกับท่านี้ผมเลยต้องไปช่วยจับประคองตัว*2 จนกระทั่งสอนเสร็จ มิวถือว่าเรียนรู้ได้เร็วมากผมก็คิดว่า อยากจะพามิวไปซ้อมด้วยที่ ม. เพราะวันนี้ผมจะเน้นเรื่อง Backkick ของ นักกีฬาที่ ม. เหมือนกัน จะได้เป็นการพัฒนาน้องมิวเพิ่มมากขึ้นด้วย
“มิวๆ” ผมเรียกมิวเบาๆ ตอนนั้นมิวกำยืนดื่มน้ำอยู่ใกล้ๆ มิวหันมามอง
“ครับ” แล้วน้องก็เดินมาทางผม
“วันนี้ว่างป่ะ”
“ทำไมเหรอครับ” มิวเดินมานั่งข้างๆผม
“ว่าจะให้ไปซ้อมกับพี่ๆที่ ม. อะ”
“กลับกี่โมงครับ”
“ทุ่มหนึ่ง”
“ก็ได้ครับ ผมโทรบอกแม่ก่อน” พูดจบน้องก็ลุกขึ้น
“มิวๆ”
“ครับ”
“ให้คุณแม่ไปรับที่ ม. เลยก็ได้ ถ้าไปไม่ถูกก็โทรเข้าเครื่องพี่เลย”
ไม่นานพี่ป้อมก็เรียกน้องๆไปรวมแบบไม่เป็นการเป็นงานไปนั่งล้อมวงเหมือนที่ผมเคยเรียก แล้วพี่ป้อมก็พูดคุยเรื่องการซ้อมวันนี้ ส่วนผมก็นั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆกับที่น้องๆนั่งกัน ส่วนบีก็ใช้อภิสิทธิ์พิเศษ ถอยกราวกรูดมานั่งตรงหว่างขาผมเหมือนเดิม ระหว่างนั้นน้องบีก็เอามือผมไปลูบหน้าเค้า
“นวดหน้าๆ” น้องบีพูดขึ้น พลางเอามือผมลูบแก้มเค้าไปมา
ผมก้มมองแล้วพูดขึ้นเบาๆว่า
“บี” น้องบีเงยหน้าขึ้นมามองผม
“ครับ”
“เมื่อกี้ที่สอน Backkick มิวอะ.....พี่ยังไม่ได้ไปล้างมือเลย*3”
ไม่ต้องอธิบายหรือเพิ่มเติมอะไรลงไป บีเคยถูกสอนมาก่อน แถมยังเห็นผมสอนคนอื่นอยู่บ่อยๆ น้องบีเลยทราบเอาตอนนั้นเองว่า มือที่ลูบหน้าเค้าไปมาแถมปาดริมฝีปากเค้าจนมีน้ำลายติดมาหน่อยๆด้วยเมื่อกี้......จับเท้ามิวมา หลังสิ้นคำพูดผม บี ลุกขึ้นพรวด!! แล้ววิ่งไปหามิว ก่อนถีบหลังมิวเบาๆ แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้า มิว พอถูกถีบก็ทำหน้างงๆ ผมว่าก็สมควรงงแหละ เหอๆ หลังจากนั้นไม่นานผมก็ไปบอกพี่ป้อมเรื่องที่จะพามิวไปซ้อมที่ ม. คุยเสร็จผมก็เดินไปที่รถ มิวก็เดินตาม ตอนนั้นบีเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี พอเห็นผมกำลังออกไป บีเลยวิ่งมาเกาะหน้าต่างแล้วตะโกนออกมาว่า
“พี่” พอได้ยินเสียงน้องเรียกผมก็หันหลังกลับไป
“ว่าไง” ผมถามกลับไปเบาๆ
“ไปไหน”
“ไปสอนพี่ที่ ม.”
“มิวล่ะ”
“ก็ไปกับพี่”
“ให้ไปด้วยทำไม”
“พี่ให้มิวไปซ้อม Backkick เพิ่มกับพี่ๆเค้า”
“พี่”
“อะไรอีก”
“ผม........ไปด้วย.......ได้ไหม..........”
“บอกป๊ายังล่ะ”
“ยัง”
“อืมมม พรุ่งนี้ค่อยไปแล้วกัน วันนี้ค่ำมากแล้ว”
“พี่.....ไปก่อนก็ได้เดี๋ยวค่อยโทรบอกป๊า”
พูดจบน้องบีก็รีบวิ่งไปเอากระเป๋าผ้าที่วางไว้ แล้วก็ขวดน้ำ วิ่งออกมาหาผมทันที น้องบีวิ่งมาก็เห็นว่ามิววางกระเป๋าอยู่หน้ารถแล้ว บีหยิบกระเป๋ามิวยื่นไปให้มิวแล้วพูดว่า
“นั่งหลัง สะพายเอาดิ เขานั่งหน้าต้องวางตรงนี้” มิวรับกระเป๋าแล้วทำหน้าตา งงๆ พอผมออกรถบีก็พิงมาเหมือนเดิมแล้วก็ถอนหายใจดัง
“เฮ้อออ....”
“เป็นเด็กเป็นเล็กหัดถอนหายใจ” พูดจบผมก็ลูบๆหัวบีเบาๆ
พอไปถึง ม. พี่สาวหลายคนก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ วิ่งมารุมน้องๆทั้งสอง บ้างก็หยิกแก้มน้อง บ้างก็ดึงน้องไปจะหอมแก้มบ้าง แต่มิว กับ บีก็ปัดป้องกันเต็มที่ เว้นว่าถูกกอดมีมิวคนเดียวยอมให้พี่สาวกอด ส่วนบีจะดิ้นหลบตลอด แต่ดูๆแล้ว มิว จะมีปฏิสัมพันธ์กับพี่ๆได้มากกว่าบี เพราะมีการพูดคุยกับพี่ๆอย่างสนุกสนานการฝึกซ้อมวันนี้มิวพัฒนาตัวเองขึ้นมาก ถึงจะไม่ดีเท่าไหร่ แต่สำหรับมือใหม่แล้วใช้ได้ทีเดียว พอถึงตอนเลิก เนื่องจากวันนี้เลิกช้า ผมเลยวานให้รองประธานอยู่ปิดยิมให้ ส่วนมิวคุณแม่ก็มารอรับตั้งแต่ทุ่มหนึ่งเลยเลิกปั๊บกลับเลย ส่วนบีผมก็หิ้วขึ้นรถแล้วรีบพาไปส่งที่บ้าน ระหว่างทางขากลับต้องผ่านทางเดิม พอถึงที่ผมก็ทำอย่างที่เคยทำสอดมือเข้าไปในเสื้อน้องแล้วลูบหน้าท้องเรียบๆของน้องเบาๆแค่พอเพลินๆ พอถึงเขตชุมชมน้องบีก็ดึงมือผมออกมากอดตัวเค้าไว้หลวมๆ พอใกล้ถึงหน้าบ้านน้อง มีอีกช่วงหนึ่งที่เงียบ แต่เป็นช่วงสั้นๆ ผมไม่อยากปล่อยผ่านไป พอถึงตรงนั้นผมจบมือน้องบีขึ้นมาแล้วหอมลงไปที่หลังมือน้องก่อนที่จะตามด้วยจูบเบาๆ เมื่อถึงหน้าบ้าน น้องบีลงไปกดกริ่งแล้ววิ่งกลับมาเอากระเป๋า
“พี่” น้องเรียกผมแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ครับ”
“พี่ว่า ไก่เก้าขามีกี่ตัว” พูดจบน้องก็ยิ้มคงคิดว่าหาคำถามที่ผมตอบไม่ได้มาได้แล้วสงสัยถามจากสาวๆที่ ม. แน่เลย
“ไก่....เก้าขา.....” ผมทำหน้า งงๆ เพราคิดว่าคำตอบต้องเสี่ยวแน่ๆ
“ไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยตอบ” พูดจบน้องก็ยิ้มๆ แล้วประตูบ้านน้องก็เปิดออก มีลูกจ้างคนหนึ่งเดินออกมา
“อ่าว บีเหรอ”
“ก็บีดิ เห็นเป็นหมาเหรอ”
“โอโห ดูมานตอบ” ผมคิดในใจ
อืมมม ไก่เก้าขา........มีกี่ตัว.....
To Be Con
*1 Backkick
http://www.youtube.com/v/_IN4bcarV50
*2 ท่าเตะบางท่าเริ่มแรกผู้ฝึกอาจจะยังไม่สามารถทรงตัวเองได้ การช่วยประคองจะทำให้ผู้ฝึกสามารถหาจุดทรงตัว แล้วก็ทราบถึงท่าที่ถูกต้องได้ง่ายขึ้น และ เป็นเร็วมากขึ้น
*3 ท่าที่ใช้การถีบส่วนมากผู้ที่ฝึกแรกๆจะทำผิดกันกลายเป็นเตะ การจับฝ่าเท้าผู้ฝึกแล้วดึงออกไปให้กล้ามเนื้อรู้ว่าต้องทำอย่างนี้ การดึงเท้าแบบนี้สัก 4 – 5 ครั้ง คราวต่อไปผู้ฝึกจะสามารถถีบได้เอง ถึงจะไม่ดีมาก แต่เท่าที่ผมสอนมาการทำแบบนี้ทำให้ผู้ฝึกถีบเป็นเร็วมากขึ้น
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
ท่ารำของสายเขียวขั้นที่ 1
http://www.youtube.com/v/XMhY2Ioeof8
Pattern 3 หรือ Poomsae Sam Jang เป็นท่ารำสำหรับสอบสายขึ้นจากเขียวขั้นที่ 1 ไปเขียวขั้นที่ 2
Thx น้องต่ายที่ตรวจตัวอักษรให้ครับ
-
=== ตอนที่ 11 ===
“นักศึกษาคะ ให้ไปทำรายงานเรื่อง Law of Demand และ Law of Supply*1 มาส่งอาจารย์ภายในวันพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงนะคะ เขียนเอานะคะห้ามพิมพ์ แล้วก็ทำให้เรียบร้อยตามที่ตกลงกันไว้นะคะ” อาจารย์แม่พูดสั่งรายงานขณะที่ท่านเองก็กำลังเก็บเอกสารประกอบการสอนที่วางอยู่ทั่วโต๊ะมาจัดรวมกันอย่างเรียบร้อยภายในเวลาไม่กี่อึดใจ
“นักศึกษา ทำความเคารพ” หัวหน้าห้องพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆประมาณว่า
“เขียนอีกละ”
เสียงจ๊อกแจ๊กๆดังขึ้นหลังจากที่อาจารย์ออกจากห้องไป ผมนั่งมองเพื่อนๆคุยกัน
“ตื๊ดดด ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดด” เสียงโทรศัพท์กำลังสั่นบอกใผ้มทราบว่ามีคนโทรเข้ามา ผมหยิบขึ้นมาดู ถ้าเป็นเบอร์ที่ไม่ได้เมมไว้ผมคงจะไม่รับ เพราะกำลังนั่งฟังเพื่อนวางแผนการทำงานกันอยู่จะได้เอาไปเป็นแนวทาง
“น้องบี Calling”
บีโทรมาแฮะ เพิ่งจะบ่ายสองครึ่งเอง เลิกเรียนแล้วเร๊อะ
“ว่าไง”
“พี่อยู่ไหน”
“อยู่ดาวอังคาร”
“พี่อะ....”
“มีอะไรด่วนป่ะ ตอนนี้กำลังหาแหล่งน้ำอยู่”
“บีพาป๊ามาหาบ้านน้องหมาตัวเมื่อวานอะ ไม่รู้หลังไหน เลยลองถามพี่ดูเผื่อรู้”
“อืม....ร้าน___ ข้างๆป่ะ พี่เห็นน้องชอบไปวิ่งเล่นตรงนั้นอะ”
“ร้านเค้าปิดอะพี่”
“แล้วพาป๊ามาหาบ้านน้องทำไมอะ”
“ก็บีจะให้ป๊าเอาไปให้ คลีนิกแถวบ้านรักษาให้ แล้วค่อยเอามาให้เค้าคืน เลยจะบอกเจ้าของเค้าก่อน”
“อืมม เค้าคงเปิดตอนเย็นๆอะ ยังไม่ต้องบอกเค้าก็ได้ เค้าไม่ได้สนใจน้องเท่าไหร่อะ เดี๋ยวตอนเย็นพี่พาไปบอกให้แล้วกัน”
“ครับ”
“แล้วเจอน้องป่าว”
“เจอแล้ว งั้นแค่นี้ก่อนนะพี่ป๊าเรียก”
แล้วบีก็กดวางสาย ยังไม่ได้ถามเลยว่าเลิกเรียนแล้วหรือยัง อืมมม แล้วผมก็ไปหาข้อมูลกับเพื่อนที่ห้องสมุดจนประมาณบ่ายสามโมงผมก็ขอตัวออกมา ตอนเดินไปที่รถรองประธานโทรมาบอกผมว่า วันนี้มีการจัดเลี้ยงเค้าใช้พื้นที่ของยิมในการจัดด้วย ทำให้รองประธานบอกโทรแจ้ง แล้วก็ ทำป้ายหยุดซ้อมหนึ่งวัน ผมว่าไม่ดีเลยนะ ถ้าจะใช้พื้นที่ก็น่าจะแจ้งพวกผมตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไม่ใช่วันนี้ นี่แหละข้อเสียของการไม่มีพื้นที่เป็นของตัวเอง หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จผมก็ขับรถออกไปที่ยิมทันที ตอนขับรถออกจาก ม. ผมเห็นหมูปิ้งทรงเครื่องเจ้าหนึ่งกลิ่นแบบว่าหอมสุดๆเลยอะ แต่รถเยอะมากจนขี้เกียจข้ามไปอีกฝั่งเลยไม่ได้ซื้อ แต่.....หึหึหึ แถวยิมผมก็มีขาย พอจอดรถที่หน้ายิม ผมก็ชะโงกๆยังไม่เห็นใครมา ผมเลยเดินไปซื้อหมูปิ้งที่ว่า แต่ว่าระหว่างผมข้ามสะพานลอยไปแล้วครึ่งหนึ่ง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“พี่”
ผมหันหลังกลับไปตามเสียงเรียกก็เจอน้องบียืนหอบแฮกๆอยู่ในชุดลูกเสือมือซ้ายกำปีกหมวกไว้แน่น เท่าที่มองอะไรๆก็เรียบร้อยหมดแต่....เสื้อออกนอกกางเกงแฮะ อ้อ เหยียบส้นรองเท้าด้วย ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อน้องบีก็วิ่งมากอดแล้วเอาหน้าซุกตรงอกผมทันที เหมือนว่าน้องจะวิ่งตามมาแฮะ ตัวร้อนเชียว หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกได้เลย หายใจหอบแรงจนทะลุเนื้อผ้าลงไปที่อกผม แต่.....ตรงนี้ไม่ใช่ที่.....ผมรีบดันน้องบีออกแทนที่จะรับกอดน้องเหมือนที่เคย น้องยิ้มๆแล้วดึงมือผมไปโอบคอเค้าเอาไว้ ผมเห็นเหงื่อจากผมของน้องไหลลงบนแขนเสื้อผม
“เหงื่ออะ” ผมพูดขึ้น บีเอาแขนซ้ายขึ้นมาถูๆที่หน้าผากกับแก้มตัวเองแล้วมองดูเหงื่อที่เปื้อนไป น้องเงยหน้าขึ้นมองผมแล้วพูดว่า
“นิ๊ดเดียวเอง” น้องยิ้มๆ
แล้วผมก็เดินๆไปพอถึงทางลงน้องบีหยุดแล้วเงยหน้ามองผม
“พี่อุ้มผมลงหน่อยซิครับ” พูดจบน้องก็ทำท่าจะกระโดดเกาะหลังผม ผมรีบหลบ
“เฮ่ย ไม่ใช่ตัวเล็กๆนะ ลงเองเลย” น้องหันมายิ้มๆ
“กี่ไม้ดีจ้ะ”
“ไม้เท่าไหร่ครับ”บีถามขึ้นขณะที่กำลังส่องมองสำรวจหมูที่ถูกปิ้งเสร็จแล้ว
"ไม้เท่าที่เห็นแหละ" ผมแซวบี แม่ค้าได้ยินเข้าเลยหัวเราะออกมาเบาๆ บีหันมาทำหน้าทะเล้นใส่ สงสัยเขินถูกแซว
“3 บาท 7 ไม้ 20 จ้ะ” แม่ค้าตอบพลางย่างหมูไปด้วย บีดึงๆแขนเสื้อผมแล้วถามว่า
“พี่ แบบนี้อร่อยป่ะ”
“ลองดูดิ” น้องครับ ถ้าตอบไม่อร่อยตรงนี้ มีถูกไม้ปิ้งหมูเสียบตายแน่ๆ
“อื่อ”
“เอา 10 ไม้ครับ ข้าวเหนียวด้วยนะ 20”
“พี่ซื้อเยอะจัง”
“น่า” ครั้นจะบอกว่าไม้หนึ่งนิ๊ดเดียวตรงนั้นเดี๋ยวถูกแม้ค้าเอาไม้เสียบหมูแทงตาย
“อะนี่จ้ะ” แม่ค้าหยิบหมูปิ้งที่ถูกเตรียมใส่ถุงไว้สำหรับขายอยู่แล้ว ใส่ถุงพร้อมข้าวเหนียวยื่นให้อย่างรวดเร็ว
“บี”
“ครับ”
“ถือ” บีรับถุงหมูปิ้งไปถือไว้
“วันนี้เลิกเร็วเหรอ”
“ครับ วันนี้คาบสุดท้ายไม่มีเรียน ผมเลยขออาจารย์ออกมาก่อน”
“น้องหมาอะ”
“ป๊าเอาไปคลีนิคแล้วอะครับ”
“เอาไปทำไรบ้างอะ”
น้องบีทำหน้านึกๆอยู่แป๊บหนึ่ง
“เห็นป๊าว่าจะเอาไป X-Ray ดูว่ากระดูกหักป่าว ถ้าหักก็ใส่เฝือก แล้วก็ให้ยา”
“วันเดี๋ยวเสร็จเหรอ”
“หมอบอกว่า 2 – 3 วันครับ ตอนนี้ให้น้องอยู่คลีนิคไปก่อน”
“อืมม ดีจัง”
“นั่นซิ”
“บีไปบอกป๊าเหรอ”
“ช่ายยย”
แล้วผมก็พาน้องไปร้าน____ที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของน้องหมา แล้วก็อย่างที่คิดใช่จริงๆด้วย ผมเลยบอกเล่าเรื่องที่ป๊าน้องบีพาน้องหมาไปหาหมอเจ้าของเค้าก็บอกว่า
“น้องเพิ่งเจ็บขาเมื่อวานนนี้แหละ ว่าจะพาไปหาหมอวันนี้พอดี ก็ยังสงสัยว่าน้องหมาหายไปไหน”
คุยกันเสร็จผมก็พาบีเข้ายิมตอนนั้นยังไม่มีใครมาสักคน ผมให้บีวางของบนโต๊ะส่วนผมก็เดินไปเปิดหน้าต่าง พอบีเห็นบีก็วิ่งมาช่วยโดยไม่ต้องบอก พอเปิดหน้าต่างเสร็จผมก็มานั่งที่โต๊ะ ส่วนบีก็นั่งฝั่งตรงข้าม ผมมองน้อง น้องมองผม ผมก็วางมือบนโต๊ะแล้วแบมือออก น้องบีทำฟอร์มหลบๆหน่อยหนึ่ง แล้วก็รู้หน้าที่ครับ เอามือมาวางบนมือผมผมก็นั่งลูบฝ่ามือมือนุ่มๆของน้องเล่นอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะเอาหมูปิ้งมานั่งทานกับน้อง ระหว่างทานสงสัยจะอร่อยไปหน่อยน้องบีมีเผลอทำหมูตกเข้าไปในเสื้อด้วย แล้วก็เอามาออกทานต่อซะงั้น พอน้องเห็นว่าผมมองอยู่ก็ยิ้มแบบอายๆใส่ผม มองนาฬิกาอีกทีก็ห้านาทีจะสี่โมงเย็น
“บี เปลี่ยนชุดปะ”
ผมพูดจบก็เดินไปยืนรอน้องอยู่หน้าห้องเปลี่ยนชุด พอบีเดินมาถึงผมก็จูงมือบีเข้าไป พอเข้าไปถึงผมก็ดึงเก้าอี้ตัวประจำมานั่งแล้วก็ดึงน้องมายืนตรงหน้าผมถอดผ้าผันคอสีส้มของน้องออกก่อนแล้วค่อยๆแกะกระดุมเสื้อน้องออกทีละเม็ดจากเม็ดบนก่อนไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงเม็ดสุดท้ายผมเปิดเสื้อน้องออกจนเห็นอกกับหน้าท้องของน้องอย่างชัดเจน แล้วก็ถอดหัวเข็มขัดลูกเสือออก ดึงตะขอกางเกงออก รูดซิบลง ผมดึงกางเกงน้องลงจนเห็นกางเกงในสีขาวที่น้องชอบใส่ประจำๆ ตามด้วยเสื้อ แต่....ผมเห็นตรงใกล้ๆนมน้องมีคราบหมูที่ตกลงไปในเสื้อน้องเปื้อนอยู่หน่อยๆผมเอานิ้วโป้งไปเช็ดออกให้เบาๆ ตอนนั้นผมมองหน้าน้องเห็นน้องก็ลังมองไปที่หน้าต่างอยู่
ผมสวมกอดน้องเบาๆทั้งที่ผมนั่งอยู่แบบนั้นแหละ แล้วก็หอมลงไปบนแผ่นออกเรียบๆของน้องเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆจูบช้าๆอย่างทนุถนอมมากที่สุดนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ น้องหันกลับมามองทันทีหลายครั้งที่ผมเปลี่ยนชุดให้น้องผมมองเห็นนมสีชมพูของน้องมันเป็นรอยจางๆสีชมพูอยู่บนผิวกายสีขาวของน้อง ผมใช้ลิ้นสัมผัสลงไปบนรอยสีชมพูนั่นเบาๆน้องสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะตามด้วยจูบลงไปเบาๆ ผมใช้ปลายลิ้นตวัดไปมาสลับกับดูดเบาๆเพราะกลัวว่าจะเป็นรอยตอนที่ดูดผมรู้สึกถึงกลิ่นอะไรสักอย่างที่ขึ้นมาในจมูกผมไม่รู้ว่าเป็นกลิ่นอะไรแต่มันเป็นกลิ่นที่ทำให้น้องชายผมค่อยๆลุกขึ้นมาช้าๆ ผมเปลี่ยนจากข้างซ้าย ไปข้างขวา น้องยืนนิ่งไม่ไหวติงนอกจากมือที่ทั้งสองข้างที่จับไหล่ผมไว้อย่างหลวมๆผมเริ่มทำแบบเดียวกัน ผมเงยหน้ามองน้องนิ๊ดหน่อย ผมเห็นน้องกำลังหลับตาปากน้องเริ่มแดงขึ้นมากกว่าเดิม มือน้องที่ผมจับไหล่ผมอยู่ร้อนฉ่าเสียงหัวใจน้องดังออกมาเบาๆจนได้ยินหัวนมน้องเริ่มตั้งขึ้นมาหน่อยๆ ผมใช้ลิ้นที่ตวัดไปมากดลงไปมากขึ้น น้องเริ่มเอามือที่จับไหล่ผมมาจับที่หลังคอผมแทน น้องเงยหน้าขึ้นหน่อยๆตัวเริ่มเอียงไปซ้ายที ขวาทีราวกับว่าตอนนี้ที่น้องยืนอยู่ได้ก็เพราะที่ผมกอดไว้เท่านั้น พอทำไปสักพักผมก็มองนาฬิกา
“อ๊ะจะสี่โมงยี่สิบแล้ว”
ผมคิดในใจก่อนที่จะค่อยๆดันตัวน้องบีออก ผมดึงเสื้อลูกเสือน้องที่ยังเหลือเกาะไหล่อยู่ออก แล้วหยิบกางเองมาใส่ให้น้องตอนที่ผมจะใส่กางเกงให้ผมสังเกตเห็นชัดเจนเลยว่าตัวเล็กของน้องตั้งเด่ดันกางเกงในออกมาซะตุงเลยแต่ไม่ใช่เวลาจะมาชื่นชมเน๊อะ ผมเลยจัดการแต่งตัวให้น้องมัดสายให้เสร็จผมก็กอดน้องเบาๆก่อนที่จะก้มลงไปซุกหอมคอน้องเบาๆ น้องบีอ้าแขนกอดผมกลับคืน จนถึงช่วงซ้อมเหมือนบีจะหันมามองผมบ่อยๆพอผมหันกลับไปมองน้องก็จะยิ้มให้
“ครูป้อม พี่เอ กลับบ้านก่อนนะคะ สวัสดีคะ”
น้องต้นข้าวยกมือไหว้อย่างรีบๆก่อนวิ่งตามผู้ปกครองและน้องสาวขึ้นรถไป น้องๆส่วนใหญ่ผู้ปกครองมารอรับมีไม่มากที่ต้องมานั่งรอผู้ปกครอง ผมนั่งพิงกำแพงมองน้องๆส่วนบีเองก็กำลังวิ่งเล่นกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน ผมชอบมองเวลาน้องบีมีความสุขจัง สีหน้า ท่าทาง รอยยิ้ม แววตา ดูสดใสร่าเริงน่ารัก เสียงหัวเราะที่ออกมาจากใจที่บางทีฟังแล้วก็อดยิ้มไม่ได้เพราะน้องไม่ได้อายเท่าไหร่ที่จะแสดงว่าตัวเองมีความสุขแค่ไหนจากการหัวเราะ แล้วระหว่างที่น้องกำลังวิ่งเล่นอยู่นั้นพอเห็นว่าผมนั่งมองน้องก็หยุดเล่นทันที แล้ววิ่งปรี่มาหา น้องนั่งลงตรงหว่างขาผมแล้วดึงมือผมไปเล่น
“พี่”
“ครับ”
“ผมลืมเอาโทรศัพท์มา” น้องทำตาแป๋วทันที
“แล้ว ?”
“ผมยืมโทรศัพท์หน่อย”
“เอาดิอยู่ในกระเป๋าเสื้ออะ”
พูดจบน้องบีก็วิ่งไปหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อผมทันทีแล้วก็กลับมานั่งตรงหว่างขาผมแล้วก็กดเบอร์ ตอนนั้นมิวเดินมานั่งตากพัดลมข้างๆพอดี
“ป๊า”
“มีใครมารับยัง”
“อื่อ ไม่ต้องมารับก็ได้ เดี๋ยววันนี้พี่เอจะไปส่ง”
อ่าวน้องโทรไปบอกแบบนี้เลยนะ เดี๋ยวท่านป๊าก็สงสัยหรอก ผมคิดในใจ แล้วตอนนั้นมิวได้ยินพอดีมิวเลยพูดลอยๆว่า
“บอกพี่เค้ายัง จะให้พี่เค้าไปส่งอะ” บีหันมามองมิวทำหน้าตาเขินๆใส่แล้วถีบหลังมิวเบาๆไปหนึ่งดอก
“ก็พี่เค้าจะไปส่ง” โห ดูพูดเหมือนว่าอยากจะไปส่งมากๆเลยนะเนี่ยะ
“อื่อๆแค่นี้นะครับ” น้องบีกดวางโทรศัพท์ยื่นให้ผมแล้วก็ยิ้ม
“พี่วันนี้ไปส่งที่บ้านอาโกนะครับ” พูดจบน้องก็นอนเอนหลังพิงผม
“บี” ผมเรียกน้องเบาๆ
“ครับ” น้องเงยหน้าขึ้นมาหน่อยๆ
“ไก่เก้าขามีกี่ตัว”
“อ๊ะใช่ๆๆๆ” น้องดันตัวลุกขึ้นมานั่งหันหน้าเข้าหาผมทันที
“หึหึหึหึ ไก่มันก็ก้าวขาทุกตัวแหละน้อง ไก่ตัวไหนบ้างมันไม่ก้าวขาอะ*2” ผมยิ้ม
“เง้ออออออ” น้องบียิ้มแล้วก็เอามือมาตะกายๆฝ่ามือผมเบาๆ
“เอางี้ช้าง กับ โต๊ะมีอะไรเหมือนกัน” สิ้นคำถาม มิวที่นั่งตากพัดลมอยู่ข้างๆก็พูดสวนไปอย่างเร็วว่า
“เหมือนตรงที่มีสี่ขาเท่ากัน” มิวยิ้มมุมปาก
To Be Con
*1 Law of Demand และ Law of Supply คือ กฎอุปสงค์ (Law of Demand) และกฎอุปทาน (Law of Supply) เป็นหลักการที่อธิบายความสัมพันธ์ระหว่างราคาและปริมาณความต้องการซื้อหรือ ขาย
*2 คำว่า “เก้า” กับ “ก้าว” ในภาษาพูดออกเสียงเหมือนกันครับ ตอนแรกผมเข้าใจว่าที่บีพูดคือ “เก้า” ที่หมายถึงตัวเลข
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
ท่ารำของสายเขียวขั้นที่ 2
http://www.youtube.com/v/nrSmpIcRPNc
Pattern 4 หรือ Poomsae Sa Jang เป็นท่ารำสำหรับสอบสายขึ้นจากเขียวขั้นที่ 2 ไปฟ้าขั้นที่ 1
Thx น้องต่ายที่ตรวจตัวอักษรให้ครับ
-
=== ตอนที่ 12 ===
ผมนั่งวาดรูปเงียบๆอยู่หน้าคอม อืมม ร่างภาพดินสอ Scan แล้วต้องมานั่งตัดเส้นอีกทีอีกแฮะ วุ่นวายมากๆ แต่ถ้าอยากให้งานออกเนี้ยบๆสวยๆก็คงต้องทำ แต่ผมกำลังหัดนี่นา เอาง่ายๆดีกว่า
“ครืดดดด ตื๊ดดดดดดดดดดดด”
เสียงเครื่อง Scan ดังขึ้น ผมนั่งมองขีดเปอร์เซ็นต์ที่กำลังวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ไม่กี่พริบตาก็เสร็จ ผมค่อยๆตัดเส้นไปเรื่อยๆ จริงๆก็อยากตัดเส้นนอกจอเลยนะ แต่ว่าถ้าผิดแล้วมันลบออกได้ไม่สะอาดแบบใน CS อ่ะสิครับ
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”
เสียงริงโทนโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมเอามือยื่นไปหยิบมา ผมมองไปที่หน้าจอ
“ป้อม Calling”
“ครับพี่”
“เอ วันนี้พี่เข้าช้าประมาณ 40 นาทีนะ พี่ไปงานต่างพื้นที่น่ะ”
“อ่า ครับ ได้ๆ”
“แล้วก็ เน้นออกกำลังเยอะๆหน่อยแล้วกันใกล้แข่งแล้ว”
“อ่า ได้ครับ”
“แล้วเจอกันน้องชาย”
“ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดด.....”
ผมนั่งวาดรูปต่อไปเรื่อยๆไม่นานรูปที่วาดอย่างลวกๆก็เสร็จ ผมมองนาฬิกาอีกทีก็บ่ายสามโมงห้าสิบห้าแล้ว ผมกดปริ้นท์ภาพออกมาระหว่างนั่นก็ลุกไปเปลี่ยนชุด วันนี้ผมเลือกใส่ชุดของ Kwon เพราะคิดว่าน่าจะเหงื่อท่วมแน่ๆ พอเปลี่ยนชุดเสร็จผมก็หยิบภาพแล้วก็สายใส่กระเป๋า ออกรถไปยิม พอไปถึงก็เห็น มิว อ้น ต้นกล้า บี กำลังวิ่งเล่นกันอยู่อย่างสนุกสนาน ผมเดินไปเอาของวางบนโต๊ะ ตอนนั้นผมเห็นถ้วยโชยุยากิ ขนมหนึ่งถุง กับน้ำผลไม้ยี่ห้อหนึ่งวางอยู่ แต่ที่แปลกใจคือมีสองชุดเหมือนกันวางอยู่ข้างๆกัน แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย ผมเข้าไปเปลี่ยนชุดออกมา ก็เห็น อ้น กับ บี นั่งทานโชยุยากิกันอยู่ อืมมมที่แท้ก็เป็นของสองคนนี้เอง ซื้อมาซะเหมือนกันเลย
“บี”
“ครับ”
“ทานเสร็จแล้วเปลี่ยนชุดเลยนะ”
“ได้ๆ”
แล้วผมก็เดินไปวอร์มรอ โดยให้มิวกับต้นกล้าที่นั่งเล่นกันอยู่มาวอร์มด้วย
“มิววันนี้ไปที่ ม. ด้วยกันนะ”
“อะ....ได้ครับ”
แล้วเมื่อถึงเวลาผมก็เริ่มพาน้องๆซ้อมหนักตามที่พี่ป้อมสั่งมา เริ่มต้นด้วยการวิ่งต่อเนื่อง 30 นาที รอบยิม ยืดเส้น แล้วก็เตะพื้นฐานที่มากกว่าที่เคยเตะทุกๆวันอยู่ 2 เท่าตัว รวมถึงท่าเทคนิคอีกหลายท่า ผ่านไปกว่า 40 นาที ผมถึงให้น้องๆพัก บีถึงกับนอนแผ่บนเบาะทันที อ้น มิว กับ ต้นกล้า เดินไปดื่มน้ำ พอดื่มเสร็จ อ้นก็เดินถือน้ำมาให้บีที่กำลังนอนหอบอยู่
“อะไรแค่นี้หมดแรงแล้วเหรอ” ผมแซวบี
“ป๊าววววว ผมแค่....หอบเฉยๆ”
“แล้วจะหอบทำไมอ่ะ วางลงดิ” อ้นพูดจบก็ยิ้ม
“วันนี้ไป ซ้อมกับพี่ๆเปล่า”
“ไปๆ”
“ไหวเหรอ”
“ไหวดิ” บีพูดจบก็ดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง
“ไหวก็ไป เดี๋ยวครูป้อมมาแล้วไปเลย”
ผมลูบหัวน้องที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อเบาๆแล้วก็ยิ้ม ก่อนจะเอามือไปเช็ดกับเสื้อน้องบี แบบเนียนๆ น้องก็หันมายิ้มๆก่อนจะจับมือผมไว้ไม่ให้เช็ดต่อ แล้วไม่นานมากนักพี่ป้อมก็มา ผมเลยขอตัวไปดูน้องๆที่ ม. ตอนที่กำลังเก็บของผมมองดูน้องบีที่กำลังหยิบกระเป๋าผ้าใบประจำ เวลาพาซ้อมหนักๆ ปากน้องบีจะออกสีแดงสดแฮะ น่าลูบเล่นชะมัดเลย น่ารักๆ พอเก็บของเสร็จ บีนั่งหน้า มิวนั่งหลังเหมือนเดิม ระหว่างทางผมแอบเอามือไปลูบปากน้องบีเบาๆ แต่น้องบีก็จับมือผมออก สงสัยกลัวคนเห็น แต่น้องนั่งพิงผมแบบนี้ผมรู้สึกเปียกๆยังไงไม่รู้สงสัยเหงื่อน้องซึมมา พอถึง ม. ผมลงจากรถแล้วก็จริงด้วยครับ เสื้อผมชุ่มเหงื่อน้องบีเต็มเลย อืมนะ
แล้วผมก็เรียกนักกีฬากับสมาชิกที่มาซ้อมมานั่งรวมกันแล้วก็คุยถึงแผนการฝึกซ้อม ส่วนน้องบีกับมิวก็นั่งเงียบๆกันอยู่ข้างหลังโดยมีพี่สาวที่ชอบเด็กชายไปนั่งประกบอยู่สองสามคน หลังจากคุยเสร็จผมก็พาน้องๆซ้อมโดยให้เข้าแถวเตะแป้น แถวหนึ่งผมเฉลี่ย 5 คน โดยให้บี กับ มิว ไปอยู่แถวนักกีฬา ระหว่างที่เตะก็มีพี่สาวเข้าไปกอดมิวบ้าง กอดบีบ้าง เป็นระยะๆ บางคนก็หยิกแก้มน้องเบาๆ แต่หนักสุดเลยก็มีพี่สาวคนหนึ่งมาแกล้งดึงกางเกงน้องบีลง บีเลยไปดึงกางเกงพี่เค้าลงบ้าง สลับกันไปมาวุ่นวายอยู่พักหนึ่ง ผมเลยไล่ไปกระโดดตบ กับ วิดพื้นทั้งคู่เลย ฐานก่อกวนการฝึกซ้อมคนอื่น
จนกระทั่งซ้อมเสร็จน้องๆก็ทยอยกลับเรื่อยๆ วันนี้รองประธานกลับก่อนผมเลยต้องอยู่ปิดยิม วันนี้คุณแม่น้องมิวมารับช้า มิวเลยเอาการ์ดมาเล่นกับบี เนื่องจากผมเล่นไม่เป็นก็เลยนั่งดู แล้วตอนที่น้องๆนั่งเล่นกันผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมบีต้องมานั่งตักผม วันนี้ผมเปียกเหงื่อบีไปหมด แถมเปียกแต่ข้างหน้าด้วย แล้วชุดที่ผมใส่ประจำที่บีมานั่ง มากอด มาซุก จะมีคราบเหงื่อเปื้อนแต่ข้างหน้าส่วนมากจะเป็นรอยที่ขากางเกง พักหนึ่งมิวคงสังเกตว่าผมไม่มีส่วนร่วมด้วย พอเล่นจบรอบนั่นมิวเลยบอกว่า
“พี่เดี๋ยวผมจะเล่นมายากลให้พี่ดู” มิวหยิบการ์ดมาใส่ในมือเรียงอย่างเรียบร้อยแล้วก็ยื่นให้ผม
“พี่หยิบออกมาใบหนึ่ง”ผมหยิบการ์ดออกมาใบหนึ่ง ตอนนั้นบีที่นอนพิงอยู่ก็มองการ์ดใบที่ว่าด้วย
“พี่เอามาให้ผม” มิวรับโดยไม่ได้มองว่าด้านหน้าคือการ์ดอะไรแล้วก็สอดการ์ดใบนั้นเข้าสำรับไป ผมก็เห็นแบบนั้นบีก็ด้วยว่ามิวไม่เห็นด้านหน้าของการ์ดเลย
“อ่ะ” มิวยื่นสำรับการ์ดมาให้ผม
“สับเลยพี่” ผมรับสำรับการ์ดมาแล้วก็สับการ์ดประมาณ 4 – 5 รอบ ก็ยื่นให้มิว
“คอยดูนะผมจะหยิบการ์ดใบที่พี่หยิบเมื่อกี้ออกมาให้ดู” มิวพูดจบก็ดึงการ์ดออกมาใบหนึ่ง
“ใบนี้ใช่เปล่าครับที่พี่เลือกเมื่อกี้” มิวยื่นการ์ดใบนั้นให้ผมดู อะ อืมม ใช่จริงๆด้วยน้องทำได้ไงกัน
“อะ....ใช่ มิวเก่งๆๆๆ มานี่พี่เกาคางให้”
“มิวทำได้ไงอะ” บีทักออกไปด้วยความสงสัย
“คนมันเก่งไง หึหึหึ” มิวยิ้ม
“เอาใหม่ดิ” บีพูดจบก็ดึงมือผมไปลูบแก้มตัวเอง
“ได้”
มิวยื่นสำรับการ์ดให้บี บีหยิบการ์ดออกมาใบหนึ่ง แล้วเอาให้ผมดู ก่อนจะเก็บเข้าสำรับโดยไม่ยื่นให้มิวแบบผมพอใส่เข้าสำรับเสร็จ มิวก็พูดว่า
“งั้นก็สับเลย”
มิวพูดจบ บีก็ สับๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ครับใส่ไม้ยมกไม่ผิด บีสับการ์ดอยู่นั่นแหละไม่รู้กี่สิบครั้ง มิวนั่งมองถ้าเป็นการ์ตูนฉากหลังคงเป็นสีม่วงๆ มิวทำตาตี่ๆมีเส้นลงมาตรงหน้าสี่ถึงห้าเส้น ลงสีเทาๆที่หน้าด้วย แล้วก็มี .... อยู่ข้างๆ แถมด้วยรูปเหงื่อตกอีกหนึ่งเม็ด
“บี” มิวพูดเบาๆ
“หือ” บีตอบกลับเสียงออกจากลำคอ
“มีดไหม”
“เอามาทำไมอะ” บันหันหน้ามองมิว
“เปล่า เห็นสับซะ” มิวยิ้มฝืนๆที่มุมปาก
พอมิวทักเสร็จบีก็หยุดแล้วก็ยื่นสำรับให้มิว แล้วก็เอนหลังมานอนพิงผมต่อ พอมิวรับมามิวก็ทำท่าคิดๆอยู่พักหนึ่งก่อนหยิบการ์ดขึ้นมา 5 ใบที่อยู่ติดๆกันแล้วยื่นให้บี
“ใน 5 ใบนี้ สักใบแหละที่หยิบออกมาเมื่อกี้ใช่ป่ะ” บีมองๆ ผมก็ด้วย อืม จริงด้วยมันมีอยู่หนึ่งในห้าจริงๆ
“ทำไมไม่แม่นแบบมะกี้แล้วอะ” บีถามกลับไป
“เหอๆ” มิวไม่ตอบแต่หัวเราะอย่างมีเลศนัยออกมาแทน
เสร็จก็นั่งคุยเล่นกันต่อแล้วคุณแม่น้องมิวก็มารับผมลุกขึ้นปิดไฟบีเองก็ช่วยเดินปิดพอไฟดับหมดมีเพียงแสงไฟเพียงหลอดเดียวจากด้านหน้าส่องเข้ามาทำให้ผมพอมองเห็นว่าบียืนอยู่ตรงไหน ผมเดินเข้าไปสวมกอดน้องเบาๆแล้วก็ซุกลงตรงคอน้องผมหอมต้นคอน้องเบาๆ แล้วก็ตามด้วยแก้ม แล้วก็กลับมาซุกคอน้องบีอีกครั้ง ปากติดอยู่กับคอน้องจมูกก็เช่นกันผมหายใจรดใส่ต้นคอน้องเบาๆ ผมรู้สึกดีจังเวลาทำแบบนี้ ตัวน้องก็อุ่นกลิ่นตัว ยังไม่มี กลิ่นเหงื่อก็ไม่มี ( หรือ ผมชินแล้วหว่า ? ) ผมเงยหน้าขึ้นมานิ๊ดหน่อยแล้วก็พูดใกล้ๆหูน้องว่า
“วันนี้เหนื่อยไหม”
“ไม่เท่าไหร่” น้องบีตอบกลับมาเบาๆ
“บี”
“ครับ”
“บีน่ารักจัง”พูดจบผมก็หอมแก้มน้องบีเบาๆอีกครั้งหนึ่ง บีไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
“ครืดดดดดด ปึ๊ง!!” เสียงประตูเหล็กบานใหญ่ถูกลากปิด ล้อที่ติดสนิมทำให้ล้อฝืดลากทีก็สั่นสะเทือนไปทั้งบานก็คงได้แต่หวังว่าวันหนึ่งมันจะไม่หลุดลงมาทับใครเข้า ผมขึ้นรถ บีเอากระเป๋าวางที่หน้ารถ แล้วก็มานั่งหลัง
“อ้าว ไม่นั่งหน้าเหรอ” ผมหันไปข้างหลัง
“ม่ายยยย วันนี้ผมแสบตา ไม่อยากถูกลม” พูดจบน้องก็กอดผมไว้หน่อยหนึ่ง
ผมขับรถไปช้าๆ ผมรู้สึกว่าน้องบีจะวูบซบลงบนหลังผมเป็นพักๆ ผมว่าน้องคงเพลีย ผมกลัวน้องจะตกรถผมเลยดึงมือขวาบีเข้ามากอดเอวผมไว้มากขึ้นแล้วน้องบีก็สอดมืออีกข้างหนึ่งเข้ามาด้วย น้องกอดผมเบาๆแล้วก็ซบหน้าลงบนหลัง ผมจับมือน้องเอาไว้อย่างนั้นตลอดทางจนถึงบ้านน้องยังซบนิ่งอยู่อย่างนั้น ผมเลยเรียกร้องเบาๆ
“บี ถึงแล้ว” ผมหันไปมองบี
น้องเงยหน้าขึ้นแล้วหันซ้ายหันขวา ตาปรือๆ
“หลับดิ”
“เปล่า....ผมแสบตาเฉยๆเลยหลับตาไว้” พูดเสร็จน้องก็เอามือขยี้ๆตาพอขยี้เสร็จน้องก็ทำหน้าตาตกใจ
“พี่” น้องพูดขึ้นด้วยเสียงตระหนก
“ครับ”
“รองเท้าผมตกหายไปไหนไม่รู้ข้างหนึ่ง!!!” พูดจบน้องก็หันซ้ายหันขวามองหาทันที
“อ้าว ไหนว่าไม่หลับ”
“ก็ไม่ได้หลับจริงๆนะ”
“ไม่หลับแต่รองเท้าตกไม่รู้ตัวเนี่ยนะ"
“เง้ออออออ ตกเมื่อกี้แหละๆ ผมเผลอหน่อยเดียวเองอ่า พี่พากลับไปหาหน่อยสิครับ”
น้องทำหน้าเสียเลย ไม่อยากแกล้งแล้ว ผมเลยขับวนกลับมาหารองเท้าให้น้อง แล้วก็เจอ อย่างที่น้องพูดจริงๆด้วยตกเมื่อกี้เพราะเจอรองเท้าตกอยู่ห่างจากหน้าบ้านที่คุยกันเมื่อกี้ประมาณสามสิบเมตรสงสัยจะเผลอจริงๆ พอไปเก็บร้องเท้าเสร็จผมก็วนมาที่หน้าบ้านน้องคืน
"บีๆ" ผมเรียกน้องเบาๆ
"ครับ" น้องวิ่งมาหาใกล้ๆ
"อะ" ผมหยิบเอาภาพที่ปริ้นท์ออกมายื่นให้น้อง
"อะไรอะครับ" แล้วน้องก็พลิกดู
"ให้ผมเหรอ" น้องเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วยิ้ม น้องยืนมองภาพอยู่พักหนึ่งก็วิ่งเข้าบ้านไป
(http://img687.imageshack.us/img687/661/bp02ed.jpg)
To Be Con
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
ท่ารำของสายฟ้าขั้นที่ 1
http://www.youtube.com/v/0wRWyDguE1w
Pattern 5 หรือ Poomsae Oh Jang เป็นท่ารำสำหรับสอบสายขึ้นจากฟ้าขั้นที่ 1 ไปเขียวฟ้าขั้นที่ 2
Thx น้องต่ายที่ตรวจตัวอักษรให้ครับ
-
หายไปหลายวันเลยนะพี่เอ นึกว่าจะไม่มาต่อซะแล้วว
เป็นกำลังใจให้นะค๊า^O^
-
=== ตอนที่ 13 ===
“อ่า”
ผมเอนตัวลงนอนบนโซฟาช้าๆ หยิบรีโมทเครื่องเสียงขึ้นมาแล้วก็กดเปิด Music Box ฟังเบาๆ แดดวันนี้ร้อนมากมาย เปิดแอร์ด้วยดีกว่า แล้วผมก็นอนคิดเรื่องราวต่างๆไปเรื่อยๆ ผมว่าจะเปิดชมรมหมากกระดานด้วยปีหน้าแล้วก็จะลองไปสอบดั้ง ที่สมาคมหมากล้อมดูด้วย ไม่รู้จะได้ไหม พักมือมานานกลัวไปถูกดั้งทุบ ระหว่างที่นอนคิดผมก็ดึงเอาเสื้อวอร์มที่ผมชอบใส่คลุมทุกครั้งที่ไปสอนน้องตอนเย็นมากอดแก้เหงามือ พอผมกอดลงไปผมก็รู้สึกว่ามีของแข็งอะไรสักอย่างที่ผมไม่คุ้นอยู่แถวๆกระเป๋าเสื้อ ผมสอดมือควานๆหาแล้วก็พบเข้ากับของแข็งที่ว่า มันเป็นโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งครับ
“ของใครเนี่ยะ”
ผมลองจิ้มๆดูปรากฏว่าล๊อกหน้าจอแฮะ ผมกดปลดล๊อกแล้วก็ถึงบางอ้อ รูปน้องบีชูสองนิ้วอยู่ที่หน้าจอ
“เครื่องใหม่ซินะ”
ปรกติน้องบีจะชอบฝากของไว้กับผมครับ มือถือ เงิน เพราะตอนเย็นผมเป็นคนเปลี่ยนชุดให้ ตอนถอดๆน้องก็จะยื่นมาให้ช่วงนั้น แล้วน้องก็มักจะลืมทวงคืนอยู่บ่อยๆ อีกอย่างปรกติที่เอามาฝากไว้ ไม่____ ก็จะเป็น ____ ยังไม่เคยเห็นน้องใช้เครื่องนี้ คราวนี้น้องคงเอามายัดไว้เองไม่ได้บอก แถมลืมเอาคืนอีก ยี่ห้อนี้ก็ไม่ได้ถูกๆนะเนี่ยะ แกล้งเด็กสักหน่อยดีกว่า หึหึหึหึ
“ติ๊งงง ติ่งงงงงงงง”
“สวัสดีค่ะ”
เหมือนเคยที่ผมกับบีเดินมาซื้อของกันแต่บางวันก็จะมีน้องคนอื่นวิ่งตามมาด้วยอย่างวันนี้น้องต้นกล้าก็มาด้วยมิวก็ด้วยหลังจากเลือกของเสร็จแล้วก็ไปวางจ่ายเงิน แน่นอนเหมือนทุกครั้ง บี จะให้คนอื่นจ่ายเอง ส่วนของบี น้องจะเอามากองรวมกับของผม ตอนนั้นต้นกล้าคงจะหิวซาลาเปา เพราะมีพนักงานเปิดตู้นึ่งเพื่อใส่ซาลาเปาเพิ่มเข้าไป กลิ่นหอมๆของซาลาเปาเลยเตะจมูกต้นกล้าเข้าให้
“พี่ครับ” ต้นกล้าเรียกพนักงานที่กำลังเอาซาลาเปาใส่เข้าตู้นึ่ง
“ลูกเท่าไหร่เหรอครับพี่” ต้นกล้าชี้ไปที่ภาพซาลาเปาหมูสับไข่เค็ม
ยังไม่ทันที่พนักงานจะตอบกลับมา บี ก็พูดไปว่า
“ลูกเท่าที่เห็นนั่นแหละ” พูดจบบียิ้ม รวมถึงพนักงานที่กำลังจะตอบด้วย มิวยืนอึ้งกับมุขบีอยู่แป๊บหนึ่ง ส่วนต้นกล้า เหว๋อไปเลย พอตั้งหลักได้ต้นกล้าก็ถามต่อ
“พี่ๆ สุกยังอะ” ต้นกล้าชี้ไปที่ซาลาเปาลูกหนึ่งที่อยู่ในตู้นึ่ง เหมือนเดิมยังไม่ทันที่พนักงานจะตอบมิวก็พูดว่า
“ยังไม่ศุกร์ วันนี้ พฤหัส พรุ่งนี้อะถึงจะ ศุกร์” มิวยิ้มมุมปาก บียื่นมือขวาไป มิวยื่นมือซ้าย ทั้งคู่กับจับมือกันแล้วยิ้มอย่างสะใจ
“เออ ศุกร์ พรุ่งนี้อะ ศุกร์ทั้งวันเลย” ต้นกล้าพูดแบบแอบน้อยใจที่ถูกรุม
พูดจริงๆนะคนที่มาจ่ายเงินค่าโน้นค่านี้กับร้านสะดวกซื้อนี้อะ ( ไม่จ่ายค่าโฆษณาไม่พูด ) ร้านเค้าไม่ค่อยพร้อมเท่าไหร่อะ บางทีมันทำให้คนอื่นที่รอชำระค่าบริการเค้าเสียเวลา ครั้งหนึ่งผมเคยรอต่อคิวแล้วมีอาเจ้คนหนึ่งมาจ่ายค่าอะไรไม่รู้ 3 – 4 บิล ตามด้วยจองตั๋วรถทัวร์อีก กว่าอาเจ้จะเลือกที่นั่งกับทำรายการเสร็จอีกแถวหนึ่งเค้าเสร็จไปเกือบ 10 คนแล้วอะ จนคนต่อแถวผมย้ายไปอีกแถวกันหมดเลย รวมถึงผมด้วย ผมจ่ายเสร็จพร้อมอาเจ้เค้าพอดีเลยอะ วันนี้ก็อีกล่ะ แต่คุยกันสนุกๆเลยเป็นการฆ่าเวลาไปในตัว ระหว่างนั้นต้นกล้าก็ถามอีกแล้ว
“พี่ๆ เอาแฮมไปกินเย็นๆแบบนี้เลยเหรอ” ต้นกล้าเอานิ้วจิ้มๆถุงแฮมที่น้องบีหยิบมาด้วย
“อืม ก็กินเย็นๆล่ะครับ นี่ก็สี่โมงครึ่งแล้วนะหรือกล้าว่ายังไม่เย็นอะ” พูดจบ มิว กับ บีก็มาจับมือผมคนละข้าง แล้วยิ้มกันอย่างสะใจอยู่สามคน ปล่อยให้ต้นกล้ายืนเจ็บใจอยู่คนเดียว
ขากลับกล้าเดินคอตกเลยทีเดียวมิวเลยเดินเข้าไปคุยหยอกด้วย กล้าคงจะน้อยใจที่ถูกรุม พอถึงยิมกล้าก็ค่อยร่าเริงขึ้นมาหน่อย ผมวางของเสร็จก็จูงมือบีเข้าไปเปลี่ยนชุด วันนี้เสื้อบีเลอะแฮะ ไปซนที่ไหนมาเนี่ยะ
“ไปเล่นไรมาอะ เสื้อเปื้อน”
“ไหนๆ” บีก้มมองหาทั่วตัว
“นี่ไง” ผมชี้ให้ดูตรงคอเสื้อ กับ บ่า
“อื่อ ไปเล่นกับเพื่อนมา” น้องเอามือปัดๆแต่ไม่ออก
ผมถอดกระดุมตรงคอเสื้อน้องไล่ลงมาเรื่อยๆถอดเข็มขัด ขอเกี่ยว กล้วก็ดึงซิบลง ผมจับชายเสื้อน้องแล้วดึงลงเบาๆเสื้อน้องหลุดตามลงมาอย่างง่ายด้ายเพราะที่ทำให้เสื้อยังไม่ตกก็เพราะตรงบ่าน้องเท่านั้น ผมสวมกอดน้องเบาๆเหมือนที่ทำทุกครั้ง ผมจูบลิ้นปี่น้อง แล้วก็หอมลงไปที่แผ่นอกเรียบๆของน้องเบาๆ อกของน้องนุ่มจังเลยผิวขาวอมชมพูทั้งยังเนียนแล้วก็นุ่มแบบนี้ชวนสะกดใจชะมัด ผมจูบเบาๆตามลงไปบนอกอีกน้องอีก 3 – 4 ครั้ง แล้วก็กอดน้องค้างไว้หน้าผมแนบอยู่กับอกของน้อง ผมได้ยินเสียงหัวใจน้องกำลังเต้นด้วย ตัวน้องอุ่นจัง
“พี่” น้องเรียกผมเบาๆ
“อืมม”
“เห็นโทรศัพท์ผมไหมครับ”
“โทรศัพท์อะไรเหรอ”
“ที่ผมฝากไว้กับพี่เมื่อวาน”
“อ่อ พี่เอาไปแลกข้าวมันไก่ไปแล้ว”
“ห๊ะ” น้องบีทำหน้าตาตกใจ
“เมื่อวานพี่ลืมเอาเงินมาอะ พี่เลยเอาโทรศัพท์เราจ่ายค่าข้าวไปก่อน”
“จริงอะ” บีทำหน้าตาตกใจมากกว่าเดิม
“จริง เนี่ยะ แม่ค้าเค้าขอเงินเพิ่มอีก 20 ด้วย เค้าบอกว่า โทรศัพท์เราอะ ราคาไม่พอค่าข้าวเค้า”
“ห๊ะ ___ เนี่ยนะพี่ ไม่พอค่าข้าวมันไก่”
“ช่าย ต้องเพิ่มอีก 20 บาทด้วยอะ ดีนะมี 20 บาทติดตัวไปไม่งั้นแย่แน่เลย”
พูดจบผมก็ทำหน้าตาจริงจังใส่น้องบีเองก็ยิ้มๆมุมปากประมาณว่าไม่เชื่อ ก็ต้องไม่เชื่อล่ะครับ ___ ราคาตั้งสองหมื่นกลางๆแถมกำลังฮิตด้วยเป็นไปได้ไงที่จะไม่พอค่าข้าวมันไก่ แล้วน้องก็ยิ้มๆผมกอดน้องเบาๆอีกทีแล้วก็ใส่ชุดให้น้องก่อนจะให้มือถือน้องคืน
“พี่วันนี้ไป ม. อีกไหมครับ” มิวถามผมหลังจากที่ผมให้น้องๆพัก 10 นาที
“วันนี้พี่ๆนัดคุยกันอะ คงไม่ได้ซ้อมแต่จะไปทานหมูกระทะกัน”
“กลับกี่โมง” บีเงยหน้าขึ้นมาถาม
“ก็ไม่น่าจะนานนะ เพราะพี่ๆเค้าก็มีธุระ ไม่น่าเกินทุ่มครึ่งอะ” แล้วผมก็ลูบหัวบีเบาๆ บีเองก็เอามือมาเกี่ยวคอผมไว้
“งั้นก็ไม่ได้ไป”
“คุยไรกันอะ” อ้นเดินมานั่งข้างๆ
“ก็เรื่องไปซ้อมที่ ม.” บีตอบกลับไป
“พี่อะ พาแต่มิว แต่บีไปล่ะ” อ้นพูดออกเสียงน้อยใจนิ๊ดๆ
“ก็นั่งกันได้แค่นั้นนี่นา”
“พี่ผมไปด้วย” บีเงยหน้าขึ้นมาพูด
“ก็ไปได้ บอกป๊าก่อนแล้วกัน” ผมเปลี่ยนไปลูบแก้มน้องบีเล่นแทน
อ้นจับขาผมข้างหนึ่งแล้วพูดว่า “อยากไปบ้าง”
“ก็ขอทางบ้าน ถ้าเค้าให้ไปก็ไปกับพี่ก็ได้” บีเริ่มขยุกขยิกเลื่อนตัวขึ้นมาเอาหัวพิงไหล่ผม แล้วดึงมือผมไปกอด
“อยากไปกับพี่ กับบี กับมิว กับ ต้นกล้ามากกว่า”
“อืม งวดหน้าแล้วกันถ้าจะไปก็บอกไว้ก่อน” ผมเอามือข้างหนึ่งไปลูบหัวอ้นเบาๆ
“อื่อ” อ้นตอบกลับมา
“งั้นวันเราซ้อมกันต่อเลยดีกว่า”
พูดจบผมก็เรียกน้องๆมาเข้าแถวแล้วซ้อมเตะกันต่อวันนี้ผมเน้นเรื่องการหมุนตัวเตะเหมือนเดิมเพราะคราวก่อนเราเตะ Backkick กันไปแล้ว ต่อไปเลยจะลองให้น้องๆเตะท่ายากขึ้นอ้นเป็นเด็กที่มีความสามารถค่อนข้างสูงผมเลยให้อ้นเตะ Jumping back spining kick*1 ส่วนคนอื่นให้ลองเตะท่า Back Spining Kick *2 ทุกอย่างก็ดำเนินไปเรื่อยๆน้องๆหลายคนตื่นเต้นที่ได้เตะท่าที่ยากขึ้นแล้วก็เป็นท่าใหม่ สำหรับน้องที่เคยซ้อมมาแล้วก็จะต้องพัฒนาให้เตะได้ดีมากขึ้น พอเห็นว่าสอนแบบปิดจังหวะ เปิดจังหวะ*3 ไปพอสมควรแล้วผมเลยพาน้องๆเตะแป้นกันดู ระหว่างที่น้องๆทดลองเตะแป้นกันอย่างสนุกสนานอยู่นั้น
“โอ๊ย!!”
ผมมองไปทางที่มาของเสียงก็พบอ้นกำลังนั่งบนเบาะจับข้อเท้าอยู่น้องๆหลายคนก็ยืนมองผมรีบวิ่งเข้าไปดู
“เป็นไร” ผมจับลงบนข้อเท้าของอ้น
“เมื่อกี้ตอนเตะจู่ๆมันก็เจ็บข้อเท้าขึ้นมาเฉยๆ” น้ำเสียงสั่นเครือ บอกได้ถึงความเจ็บ
“ลุกไหวไหม”
“คะ...ครับ” ผมประคองอ้นไว้ อ้นเองก็พยายามดันตัวขึ้น
“อะ...โอ๊ยยย”
“ดีๆ ค่อยๆเดิน” ผมประคองอ้นไปที่เก้าอี้ที่ตั้งอยู่หลังยิมอย่างช้าๆ
“มิ้นๆ ดูแลน้องแทนพี่ก่อน”
ผมตะโกนสั่งมิ้นที่มีขั้นสายสูงกว่าน้องๆพี่ๆในยิมให้ช่วยดูแลการฝึกซ้อมแทน ผมประคองอ้นมานั่งที่ตรงเก้าอี้ แล้วเดินไปหยิบยานวดแล้วก็ผ้ายืดจากลิ้นชักโต๊ะ พอหยิบเสร็จผมก็ลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆอ้น ผมจับขาอ้นอย่างระวังขึ้นมาวางบนตัก แล้วก็นวดยาให้น้อง ผมค่อยๆกดข้อเท้าดูช้าๆว่าน้องเจ็บตรงไหน ผมนั่งนวดน้องอยู่อย่างนั่นพักหนึ่งจนน้องน่าจะรู้สึกดีขึ้นแล้ว
“ดีขึ้นยัง”
“ครับ”
“ไหนลองยืนดิ๊” อ้นพยายามลุกขึ้นยืน แล้วก็เดินกะเผลกๆ
“เป๋เลย” ผมยิ้ม แล้วก็ลูบหัวอ้นเบาๆ
“ไม่พี่เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หาย แค่นี้ จิ๊บๆ” อ้นยิ้มให้ผม บีเองก็ชะโงกๆมองมาเป็นระยะๆ
“คราวหน้าก็ระวังๆหน่อยแล้วกัน” พูดจบผมก็ตบไหล่อ้นไปสองที
พอถึงเวลาเลยได้มีแค่มิวกับบีที่ติดสอยห้อยตามไปด้วย เมื่อมาถึงที่ร้านก็เจอรุ่นน้องที่นั่งจองโต๊ะกันไว้เรียบร้อยเป็นมุมที่บีเคยบอกว่าดี บีเลยหันไปแซวมิว
“เห็นป่าว ตรงนั้นพี่เค้าก็ยังว่าดีไปนั่งกันเลย”
“สะดวกต่อโต๊ะมากกว่า”
ยังไม่ทันจะเถียงกันต่อพี่ๆก็ตะโกนเรียกน้องๆทันทีที่เห็น ดูเหมือนพี่ๆเองก็ดีใจที่ได้เจอน้องๆทั้งสองอีกมีแต่คนเอาใจ ตักโน้นตักนี่ให้น้องทาน บางทีก็ปิ้งหมูให้ น้องบีเองก็ยิ้มๆแล้วก็คุยกับพี่ๆคนอื่นมากขึ้นเพราะมิวจะชอบยิงมุขตลกที่ให้บีมีส่วนร่วมด้วยระหว่างที่คุยกันอย่างสนุกสนานเฮฮาจนเรื่องกินไม่ใช่ประเด็นหลักเสียแล้วการพูดคุยที่ถูกคอบวกกับมุขตลกต่างๆที่ขนกันมาทำให้เวลานั้นทุกคนดูเหมือนจะมีความสุขกันทุกคนเสียงหัวเราะสนุกสนานเฮฮาดังไปขึ้นหลายๆโต๊ะก็หันมามอง บางโต๊ะได้ยินที่คุยกันก็ยังแอบหัวเราะตาม เวลาผ่านไปไม่นานมากนักถ่านในเตาก็เริ่มมอด นัท เห็นพนักงานเดินผ่านเลยกวักมือเรียก
“พี่ครับๆ”
“ครับ” พนักงานเดินมาหา
“ไฟจะหมดแล้วครับพี่ วันนี้รู้สึกไฟหมดเร็วจัง”
ระหว่างที่ นัท คุยกับพนักงาน เสียงคุยนั้นดังพอที่น้องบีจะได้ยินด้วย พอน้องบีกันมามองน้องก็จำได้ว่าคราวก่อนก็พนักงานคนนี้แหละที่มาดูแลโต๊ะที่มาทานกันคราวก่อนน้องบีเลยพูดไปว่า
“พี่ๆ ขอเป็นถ่านชาร์จเลยดีกว่าครับ ให้ไฟนานกว่าถ่านธรรมดา”
นัดกับพนักงานหันมาอึ้งกับถ่านชาร์จของน้องบี รวมถึงพี่ๆบางส่วนที่ได้ยินด้วย
“จริงๆพี่ ที่บ้านผมก็ใช้แต่ถ่านชาร์จนานมากกว่าไฟจะหมด” น้องบียืนยันอย่างมั่นใจ
คนที่ได้ยินนอกจากนัทแล้วก็พนักงานเงียบลงทันทีเพราะอึ้งกับถ่านชาร์จของน้องบี ก่อนจะเข้าใจมุขแล้วหัวเราะกันอย่างครื้นเครง เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วแป๊บๆก็ทุ่มครึ่งแล้วคุณแม่น้องมิวก็มารับตรงเวลา แล้วไล่เลี่ยกันป๊าน้องบีก็มารับ ส่วนผมกับน้องๆก็นั่งเล่นกันอยู่พักใหญ่จนกระทั้งสามทุ่มเศษๆถึงได้แยกย้ายกันกลับ พอกลับถึงบ้านผมถอดเสื้อวอร์มที่มีแต่กลิ่นหมูกะทะออก หยิบรีโมทเครื่องเสียงที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกติดกับโซฟามากดเล่นเพลง Music Box เบาๆอืมมม ผมยืนฟังอยู่เคลิ้มๆ แล้วก็วางเสื้อลงบนโต๊ะ
“ตึ๊ก!!”
เสียงอะไรสักอย่างในกระเป๋าผมกระแทกลงกับโต๊ะ เอ...ผมไม่ได้ใส่อะไรไว้นะ ผมล้วงกระเป๋าดูก็เจอมือถือ กับเงินอีก สี่ร้อยกว่าบาทอยู่ในกระเป๋า......ครับ......ไม่ใช่มือถือผม แล้วก็ไม่ใช่เงินผมด้วย
“บีเอามาใส่ไว้ตอนไหนฟร่ะ”
To Be Con
(http://img215.imageshack.us/img215/2598/bfbb0001.jpg)
*1. Jumping back spining kick
http://www.youtube.com/v/VVZ1Dc_Yh6Y
*2. Back Spining Kick
http://www.youtube.com/v/Buztke3UZ-8
*3. ปิดจังหวะ เปิดจังหวะ ก็เหมือนการเต้นอะครับ 1 ท่า แบ่งเป็น 3 – 4 เพื่อง่ายต่อการฝึก แล้วก็ลองปิดจังหวะคือทำรวดเดียวเลยให้เป็นท่าเดียวกัน
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
ท่ารำของสายฟ้าขั้นที่ 2
http://www.youtube.com/v/A3RTIGj4q-w
Pattern 6 หรือ Poomsae Yook Jang เป็นท่ารำสำหรับสอบสายขึ้นจากฟ้าขั้นที่ 2 ไปเขียวน้ำตาลขั้นที่ 1
-
=== ตอนที่ 14 ===
วันนี้วันศุกร์ อืมมมม…...ศุกร์ทั้งวันเลยซินะ หึหึหึ วันนี้สุขจริงๆครับ อาจารย์ไม่เข้าสอนแต่สั่งงานไว้แทน ผมว่าก็ดีนะเพราะอาจารย์สอน หรือ ไม่สอนมีค่าไม่ค่อยต่างกันเพราะอาจารย์จะอ่านตามหนังสือซะมากกว่า อีกอย่าง เน้นศัพท์ภาษาอังกฤษมากๆจนผมเคยสงสัยว่า นี่ผมมาเรียนภาษาอังกฤษหรือวิชาabc กันแน่ รายงานก็ไม่มีอะไรมากไว้ทำวันเสาร์ก็ได้ แล้ววันนี้ผมก็แอบจิ๊ก Clip จาก Youtube มาให้น้องๆดูด้วยผมว่าน่ารักดี น้องบีต้องชอบแน่ๆ
“ครืดดดดด”
ผมเลื่อนประตูกระจกช้าๆ มองเข้าไปในยิมยังไม่เห็นใครมาสักคน ผมเอาของไปวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินไปร้าน____ ( ไม่ให้ค่าโฆษณา ไม่พูดๆ ) หน้ายิมผมมีร้านขายน้ำอยู่ร้านหนึ่งครับ ผมอยากดื่มอะไรร้านนี้จัดให้ได้หมดเลย
“น้าครับขอไมโลปั่นแก้วหนึ่งเดี๋ยวผมมาเอา”
แม่ค้ายิ้มรับแสดงว่าเข้าใจ แล้วขณะที่ผมกำลังจะหันหลังกลับเพื่อเดินไป ____ ( ไม่ให้ค่าโฆษณา ไม่พูดๆ ) ผมก็เห็นรถเก๋งคันหนึ่งมาจอดริมฟุตบาตใกล้ๆ รถคันนี้คุ้นมาก ไม่ทันได้เดาต่อประตูรถด้านหลังก็เปิดออก แล้วผมก็เห็น น้องบี ออกมาจากรถอย่างทุลักทุเล รู้สึกจะขาติดนิ๊ดหน่อยด้วย ออกมาได้ก็ก้มเข้าไปเอากระเป๋าผ้าใบประจำ ผมไม่รู้นะว่าใครอยู่ในรถแต่ที่แน่ๆ New C-Class ที่บ้านน้องบีคงไม่ได้ให้ตาสีตาสาหรือคนขับรถขับมาแน่ๆ ผมยกมือไหว้แสดงความเคารพไว้ก่อนตามธรรมเนียมคนไทยดีกว่าผู้ใหญ่จะได้รัก พอบีเอากระเป๋าออกมาเสร็จบีก็ยกมือไหว้เหมือนกัน แล้วรถคันนั้นก็ขับออกไป จอดนานไม่ได้ กฏหมายตรงนี้แรงมาก ขนาดผมยังต้องเอารถขึ้นมาจอดบนฟุตบาตเลย
น้องบีเดินเข้ามาใกล้ๆผม “พี่มานานยัง”
“เมื่อกี้ๆแหละ”
ผมเอามือขึ้นไปลูบหัวบีเล่นเบาๆแล้วก็เดินไป ____ ( ไม่ให้ค่าโฆษณา ไม่พูดๆ ) บีเองก็เดินตามมาโดยไม่ถามหรือรั้งไว้ ผมเอามือไปลูบๆแก้มน้องเล่นเบาๆ แก้มน้องบีนุ่มนิ่มมากมายลูบเล่นทีไรก็เพลินมือทุกครั้งซิน่า หลังจากหยิบของเสร็จผมก็สังเกตเห็นน้ำผลไม้ที่บีซื้อจะเหมือนกับน้ำผลไม้ที่อ้นซื้อ
“ชอบเหรอ” ผมหยิบขวดน้ำผลไม้นั้นขึ้นมาดู
“ครับ อร่อย” บีหันมาตอบแล้วยิ้ม
“พี่เห็นอ้นก็ชอบนะ”
“อ้นซื้อตามผมอะ”
“เหรอ อย่าทานกันเยอะแล้วกัน น้ำตาลทั้งนั้น เดี๋ยวดุ” ผมยื่นขวดให้พนักงานยิงบาร์โค้ด
“พี่” บีใช้สองมือดึงชายเสื้อผมเบาๆ
“ครับ”
“ผมไม่ใช่หมา”
“อ่าว ไม่ใช่หมาแล้วเหรอ อิอิอิ” ผมลูบหัวบีเล่นเบาๆก่อนจะบีบจมูกน้องเบาๆไปทีหนึ่ง
พนักงานขายที่มาขายกะนี้ประจำเห็นพวกผมหยอกกันก็จะแอบยิ้มตาม ผมว่าเค้าคงอยากคุยเล่นด้วยบ้างล่ะมั้ง แต่เพราะพวกผมมากันแป๊บๆก็ไปเลยไม่ได้คุยเล่นกัน
“วันนี้ไม่รับชาเหรอคะ” พนักงานขายถามผมด้วยความแปลกใจ เพราะทุกครั้งผมจะซื้อชาติดมือไปด้วย
“ไม่ครับ” ผมยิ้มแล้วตอบกลับไป
“นั่นดิ วันนี้ไมพี่ไม่ซื้อชาอะ”
ซื้อเสร็จผมก็เดินโอบคอน้องออกมาจนผ่านหน้าบ้านน้องหมา
“บี น้องหมาเป็นไงบ้างอะ”
“ดีขึ้นแล้ว หมอใส่เฝือกให้ เดี๋ยวก็หาย”
“เหรอ”
“ช่ายยยยย” พูดจบบีก็ยกน้ำหวานกรอกเข้าปากไป
“แล้วตอนนี้น้องอยู่ไหนอะ”
“อยู่ คลินิก”
“หือ ?”
“ก็ป๊าฝากไว้ที่คลีนิกให้หมอดูแลเลย หายแล้วค่อยโทรบอกให้ป๊าไปรับ”
“โห...แล้วงี้ค่าฝากอะ”
“วันละ 100 อะ”
“ใครจ่าย”
“เงินเก็บบี”
“แล้วต้องให้น้องอยู่กี่วันเนี่ยะ”
“อาทิตย์ สองอาทิตย์มั้ง”
“ตั้ง 1,400 นะ”
“ไม่เป็นไร บีอยากให้น้องหายไวๆ จะได้กลับมาวิ่งเล่นได้เหมือนเดิม” บีหันมายิ้มให้
“น้ำหวานติดปาก” ผมเห็นคราบน้ำหวานติดอยู่ริมปากน้องนิ๊ดหน่อย ผมเอานิ้วไปเช็ดให้เบาๆ
พอเดินมาถึงร้านขายน้ำน้าคนขายก็ยื่นแก้วใส่ไมโลปั่นมาให้
“อะไร” บีถามขึ้นมาทำหน้าตา งงๆ ใส่
“ไมโลปั่น”
“อึ๋ยย ขมไหม” น้องบีทำหน้ายี๋ๆ
“ไม่อะ ออกหวาน”
“ผมไม่ชอบ มันขม”
“หวานออก ชิมป่าว” ผมยื่นแก้วให้น้อง
“หวานมากผมก็ไม่ชอบ ผมชอบออกเปรี้ยวๆมากกว่า”
“งั้นก็ใส่มะนาวเพิ่มดิจะได้เปรี้ยว ไมโลปั่นใส่มะนาว อืม แนวดีนะครับ น้าว่าไหม” ผมหันไปยิ้มให้น้าคนขายที่กำลังอึ้งกับ เมนูไมโลปั่นใส่มะนาวอยู่ ก่อนจะยิ้มตอบรับมา น้าเค้าคงจะคิดในใจว่า พวกเมิงเนี่ยะขยันหาเมนูมาแกล้งกรูเจงๆ
“ฮะๆๆ” บีหัวเราะชอบใจ
แล้วก็เดินเข้ายิมไป ตอนเข้าเห็นน้องต้นกล้ากำลังนั่งอ่านหนังสืออะไรสักอย่างอยู่ แล้วก็น้องๆคนอื่นอีก 4 – 5 คนกำลังวิ่งเล่นกันตามประสา พอวางของเสร็จผมก็พาบีไปเปลี่ยนชุดตามปรกติแต่วันนี้ต้นกล้าเปลี่ยนด้วย
“หึหึหึ” ต้นกล้าหัวเราะอย่างมีเลศนัย ผมกับบีหันไปมอง
“บี” ต้นกล้าเรียกบี
“ไร”
“มีนกเกาะอยู่บนสายไฟ สามต้นถูกยิงตายไปสองตัวอีกตัวหนึ่งจะบินไปไหน” ต้นกล้าถามเสร็จก็ยิ้มคงคิดว่าบีตอบไม่ได้
“ก็บินไปบอกญาติของนกสองตัวนั่น” บีตอบหน้าตาเฉย ต้นกล้าทำหน้าอึ้งๆ แต่ก็ยังยิ้มอยู่หน่อยๆ
“ทำไมแร้งถึงหัวโล้น”
“มันบวชไว้ทุกข์ให้นกสองตัวนั่น”
“ทำไมอีกาถึงตัวดำ”
“เพราะมันไว้ทุกข์ให้นกสองตัวนั่น”
“ทำไมวัดสุทัศน์ถึงนกเยอะ”
“ก็มันไปงานศพของนกสองตัวนั่น”
“งานศพนกสองตัวนั้นจัดที่วัดอะไร”
“อ่าว ก็จัดที่วัดสุทัศน์อะดิ ถามเมื่อกี้ลืมเองซะแล้ว”
“......” อ้น ยืนนิ่งๆ เหมือนจะหาคำถามเพิ่ม ผมมัดสายให้บีเสร็จพอดี ผมเดินไปตบไหล่อ้นเบาๆ
“อ้น......มุขนี้พี่เล่นแล้ว” ผมพูดจบ อ้นก็หันมายิ้ม
“บี!!”
“ทำไมหินถึงจมน้ำ!!”
“.......” บียืนอึ้งกับคำถามอยู่พักหนึ่ง อ้นยิ้มประมาณว่าสำเร็จแล้ว บีตอบไม่ได้ แล้วบีก็ยิ้มมุมปาก
“เพราะหินว่ายน้ำไม่เป็นไง เลยจมน้ำ”
แล้วทั้งสองคนก็ถามตอบกันต่ออย่างสนุกในเวลาต่อมา บีเองก็ได้มิวมาเป็นกองหนุนอีก วันนี้ต้นกล้า เหมือนจะเตรียมตัวมาดีเลยสนุกสนานกันใหญ่ จนกระทั้งผมเรียกซ้อมการซ้อมทุกอย่างก็เป็นไปตามปรกติ เว้นแต่ว่าวันนี้อ้นไม่มาแฮะ สงสัยเจ็บขายังไม่หาย วันนี้ผมก็ยังเน้นสอนท่า Back Spining Kick เหมือนเดิม จนกระทั่งพัก ผมเดินไปยืนพิงหน้าต่างตากลมที่พัดมาเบาๆ แต่เหงื่อที่ออกตอนนี้แม้ลมจะพัดมาเบาๆก็ทำให้รู้สึกเย็นสบายได้ บีเดินตามมายืนพิงแล้วดึงมือผมไปกอดตัวเค้าไว้เบาๆ ผมเอามือข้างหนึ่งขึ้นมาลูบแก้มน้องเบาๆแล้วพูดว่า เส้นผมน้องบีเวลาถูกลมแล้วไหวตามแรงลมดีจัง
“บี พี่มีอะไรให้ดู”
“อะไรเหรอครับ”
ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะ น้องบีก็มานั่งบนตัก ดึงมือผมไปกอดเค้าไว้ข้างหนึ่ง ผมหยิบ รีโมทขึ้นมากด Play แล้ว Clip ที่ว่าก็ถูกเปิดขึ้น น้องๆหลายคนก็วิ่งมาดูด้วย
นี่เป็น Clip ที่เปิดให้น้องๆดูกันวันนั้นครับ 2 Clip
http://www.youtube.com/v/Rr2ydbK3fHc
http://www.youtube.com/v/qnliqmmhmjA
เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะๆ น้องบีชอบจริงๆด้วย แล้วก็ดูเหมือนจะชอบมากๆ รอยยิ้มที่ชวนหลงใหลปรากฏขึ้นบนหน้าน้องบีอีกครั้ง มือผมข้างที่น้องบีเอาไปกอดก็อยู่แถวๆอกน้องพอดีผมเลยเอานิ้วลูบวนไปวนมาช้าๆหวังว่าน้องจะเพลิน แล้วขณะที่น้องๆส่วนใหญ่กำลังสนใจ Clip ผมก็แอบก้มไปหอมแก้มน้องบี กับ ซุกหอมคอน้องบีเป็นระยะๆพอดู Clip จบผมก็เรียกน้องๆซ้อมต่อโดยให้พี่ป้อมรับช่วงต่อ ส่วนผมจะเดินเก็บรายละเอียดแทน น้องบีจะชอบช่วงนี้เพราะเค้าจะให้ผมมาดูแลพิเศษกว่าคนอื่น หลายครั้งที่ใกล้ชิดกันก็มาจากช่วงนี้
“พี่เอ ครูป้อม กลับก่อนนะครับ” น้องต้นกล้าไหว้อย่างสวยงามก่อนจะวิ่งไปหาคุณพ่อคุณแม่ที่รออยู่หน้ายิม
ผมเดินไปนั่งพิงเสาแล้วมองน้องๆที่กำลังค่อยๆทยอยกันกลับบ้าน บีเองก็มานอนพิงผมเอามือผมไปเล่นเหมือนเดิม มิวมานั่งข้างซ้ายมือ
“พี่ ตื่นเช้ามาผมท้องเสียด้วยละ” มิวบ่น
“ เขาไม่เห็นเป็นไรเลย”
“อืม น้ำจิ้มพี่เค้าใส่กระเทียมป่าว ยาระบายอย่างดีเลยนะ”
“สงสัย มันไม่ค่อยสว่างมองไม่เห็น” มิวยิ้มๆ
“พี่ๆ โทรศัพท์ผม” น้องต้อมวิ่งมาขอโทรศัพท์ที่ฝากไว้กับผม
“เอาไปแลกข้าวมันไก่แล้ว ไม่พอด้วย ต้องเพิ่มเงินอีกตั้ง 20 บาท” บีตอบกลับไปแบบยิ้มๆชายตามองผมเล็กน้อย
“เดี๋ยวเหอะ” ผมเอามือขึ้นมาขยำๆแก้มนุ่มๆของน้องบีไปมาเบาๆ
“พี่อะ ฮ่ะๆๆ” น้องบีหัวเราะชอบใจ มิวก็นั่งหัวเราะ
“อยู่ในลิ้นชักอะต้อม” ผมชี้ไปที่โต๊ะ ต้อมพยักหน้าแล้ววิ่งไปเอา
“พี่.....เมื่อวานตอนกลับ ป๊าพาไปซื้อสโม๊กกี้ไบท์ที่ ____ ( ไม่ให้ค่าโฆษณา ไม่พูดๆ ) ด้วย” บีเงยหน้ามองผม
“เหรอ”
“ช่ายยยยยย”
“แล้ววันนี้ใครมารับอะ” ผมลูบริมฝีปากนุ่มๆของน้องบีเบาๆ ส่วนมิวนอนมองเพดานซะแล้ว
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่อยากกลับกับพี่อะ”
“อืมม”
“แต่คงต้องรอม๊าลืมก่อน”
“ลืม?”
“ลืมที่ช่วงนี้กลับบ้านช้าหลายวันไงครับ ก็กว่าพี่จะไปส่งก็ค่ำแล้ว ม๊า กับ น้องๆรอไม่ไหว แต่ป๊าไม่ได้ว่าอะไร จริงๆอยากกลับกับพี่ อยากให้พี่พาไปนั่งรถเล่นอีก แต่ว่ารอให้ม๊าลืมก่อนแล้วกัน เราไปนั่งรถเล่นกันอีกนะ”
“อืม ก็ได้” ผมจบมือน้องบีขึ้นมาจูบลงไปที่หลังมือน้องเบาๆ
ริมฝีปากน้องนุ่มจังเลย ผมชอบลูบเล่นยังไงก็ไม่รู้ เวลาน้องอ้าปากหน่อยๆแล้วนิ้วผมโดนลมหายใจอุ่นๆจากปากน้องรู้สึกดีชะมัด บางครั้งที่นิ้วผมก็ใส่ลึกเข้าไปกว่าริมฝีปากน้องหน่อยหนึ่งน้องก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจอะไร อืมมม น้องน่ารักจัง
(http://img204.imageshack.us/img204/7665/bfbb0002.jpg)
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
ท่ารำของสายน้ำตาลขั้นที่ 1
http://www.youtube.com/v/Jasv4JFEsZ8
Pattern 7 หรือ Poomsae Chill Jang เป็นท่ารำสำหรับสอบสายขึ้นจากน้ำตาลขั้นที่ 1 ไปสายน้ำตาลขั้นที่ 2
Thx น้องต่ายที่ตรวจจักอักษรให้ครับ
-
=== ตอนที่ 15 ===
วันอาทิตย์วันแห่งการเคลียร์งาน ผมนอนเปิดแอร์ตามปรกติถ้าแสงแดดไม่ส่องเข้ามาแยงตาผมคงไม่ลืมตาขึ้นมาแน่ๆ ผมลุกขึ้นมานั่งเงียบๆอยู่พักหนึ่งเหมือนทุกๆวันที่ตื่นขึ้นมามีผมอยู่แค่คนเดียว ผมลุกขึ้นมาโดยไม่ได้เก็บที่นอน เดินไปห้องน้ำยืมมองกระจก ไม่รู้เหมือนกันว่ามองอะไร ก่อนจะแปรงฟันล้างหน้าอาบน้ำ เดินออกมาจากห้องน้ำก็กดเปิดคอมเปิดโมเด็ม แล้วก็ไปใส่เสื้อผ้า กลับมาผมก็ขอข้อมูลและเอกสารอ่านประกอบจากอาจารย์ Google ทันที วันเวลาผ่านไปรวดเร็วผมลืมทานข้าวเช้า กับ ข้าวเที่ยงอีกแล้ว
ผมเดินไปเปิดตู้เย็นไม่มีอะไรเลยครับ แหง๋ล่ะ จะมีอะไรได้ยังไงผมไม่เคยซื้ออะไรมาแช่ไว้ทานเลยนอกจากน้ำ มองข้างๆก็มีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ซื้อมาไว้ทานเวลาหิวอยู่สามสี่กล่องซื้อมาก็นานแล้วนะไม่รู้หมดอายุไปหรือยัง แล้วผมก็ตัดสินใจฝากท้องไว้กับวิงซ์แซ่บ มีคนเคยบอกว่าอย่าซื้ออาหารเวลาหิว เพราะเรามักจะซื้อมากกว่าที่เราจะทานหมด ตอนนี้ผมกระจ่างแก่ใจแล้ว ผมกลับมานั่งหน้าคอมพร้อมกับวิงซ์แซ่บสิบสองชิ้น มันบดเล็ก แล้วก็ ทูน่าสลัดใหญ่ ตอนผมหยิบออกมาผมสังเกตเห็นว่าพนักงานให้ช้อนมาสี่คัน อืมมม ประมาณนี้สงสัยจะนิยมทานกันประมาณสี่คนแน่ๆ
แล้วผมก็เริ่มทาน ผมทานอาหารคนเดียวบ่อยๆผมชินแล้ว ห้องแถว สองชั้น สามห้องนอน สองห้องน้ำ หนึ่งห้องนั่งเล่น หนึ่งห้องครัว ผมอยู่เพียงลำพัง ไม่เหงาเท่าไหร่ ผมมีชุดโฮมเทียเตอร์ 5.1 มี PSone , PS2 , PSP , PC , Net 4 Mb แค่นี้ผมก็อยู่คนเดียวได้แล้ว เอ้อ เดี๋ยวๆ แล้วก็ มือถือสำหรับโทรหาใครสักคน จริงๆผมหวังว่าจะมีคนพิเศษสักคนโทรมามากกว่า ส่วนอีกเครื่องสำหรับติดต่องานผมไม่ปลื้มจะรับสายเท่าไหร่ รับทีไรงานเข้าทุกที
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นผมวางไก่แล้วเช็ดๆมือด้วยทิชชู่
“น้องบี Calling”
“ว่าไง”
“พี่ว่างไหมครับวันนี้”
“ก็ว่างนะ มีอะไรเหรอ ?”
“คือ......มารับผมที่บ้านได้ไหมครับ”
“บ้านไหน”
“บ้านโกดัง”
“จะให้รับไปไหนเหรอ”
“ไม่รู้ครับ.....พี่มารับผมหน่อยนะครับ......เดี๋ยวผมรอหน้าบ้าน”
“ไม่เอาๆ ถ้าไปรับแล้วไม่รู้จะไปไหน ป๊า ม๊า ถามขึ้นมาจะตอบว่าไงครับ”
“อื่อ นั่นซิ งั้นไม่เป็นไรๆ”
แล้วน้องก็วางสายไปผมก็กลับมาเริ่มทานไก่ต่อจาก ทานเสร็จก็จริงดังว่านะครับ ไก่เหลือเจ็ดชิ้นจากสิบสองชิ้นมันบดก็ไม่ได้ทานเก็บไว้ทานต่อตอนค่ำแล้วกัน ผมเลือกที่จะพักการทำรายงานไว้ก่อน หยิบปากกากับกระดาษขึ้นมาวาดรูปเล่นดีกว่าอีกไม่นานก็ถึง ซินยุนบก แล้ววันนี้ตอนจบด้วย เวลาเราเพลินๆกับอะไรเวลามักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว และแล้วเรื่อง ซินยุนบก ก็ฉาย ผมนั่งดูอยู่บนโซฟาตรงข้ามกับทีวี มีโต๊ะกระจกรกๆสำหรับวางหนังสือเรียน เอกสาร สมุด ฯลฯกั้นอยู่ระหว่างผมกับทีวี แล้วระหว่างที่ผมดู ซินยุนบก ได้ไม่นาน เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นอีก
“น้องบี Calling”
“ไง”
“พี่.....พรุ่งนี้พี่ว่างเปล่าครับ”
“ก็ว่างนะทำไมเหรอ”
“แล้วพี่อยู่บ้านเปล่าครับ”
“ก็อยู่....พรุ่งนี้ Cleaning Day อะ”
“อ๊ะ พี่เคยบอกว่า Cleaning Day วันอาทิตย์ไม่ใช่เหรอครับ”
“เอาน่าๆ เลื่อนนิ๊ดเลื่อนหน่อย ยังไงก็อยู่ในช่วงวันหยุดเลื่อนได้ๆ ว่าแต่ถามทำไม ?”
“พรุ่งนี้พี่มารับผมไปเล่นที่บ้านพี่หน่อยซิครับ”
“ขอป๊า ขอม๊า ยัง”
“ยัง”
“ไปขอก่อน ถ้าป๊า กับ ม๊า ให้มา เดี๋ยวพี่มารับ”
“ไม่ต้องหรอกครับ”
“อ่าว ทำไมไม่ขอก่อนอะ ถ้าพี่มารับแล้ว ป๊ากับม๊าไม่ให้มาทำไง”
“ก็ค่อยบอกตอนพี่มาถึงก็ได้ ตอนนั้นพี่มารับถึงบ้านแล้วไงๆ ป๊ากับม๊าก็ให้ไปอยู่ดีนั่นล่ะ”
“เห๊อะๆๆ.....ไปขอให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยโทรมา พี่ดูหนังก่อนแค่นี้นะ”
แล้วผมก็หันกลับมานั่งดู ซินยุนบก ต่อ ตอนจบไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่เลยแฮะ
แล้ววันเสาร์อาทิตย์ที่เงียบเหงาก็ผ่านพ้นไปวันจันทร์เปิดมาก็เจอกับวิชาที่หวังในใจว่าไงๆผมก็ได้เอแน่ๆ ตามด้วยวิชาที่สองที่คิดว่าซีบวกเฉยๆก็ปลื้มใจแล้วการเรียนเป็นไปอย่างราบรื่น แต่....รื่นไปจนลืมทานข้าวเที่ยงนี่ซิ พอตกตอนเย็นที่เดียวที่ผมฝากท้อง ครับ ร้านที่ผมไม่เคยเอ่ยชื่อเลยร้านนั้นนั่นแหละ ทันทีที่ถึงยิมผมปรี่ไปร้านสะดวกซื้อร้านนั้นทันทีโดยมีน้องบีตามมาติดๆ เมื่อถึงผมคว้า ไก่ห่อสาหร่ายสองกล่อง ซาลาเปาเห็ดหอมเจอีกหนึ่งลูก โออิชิอีกหนึ่งขวด น้องบียืนมองแบบ งงๆ ที่วันนี้ผมไม่ค่อยพูดค่อยจา ก็หิวนี่นา น้องบีรีบคว้าไก่ห่อสาหร่าย แล้วก็โออิชิตามอีกหนึ่งขวด พนักงานขายคงแปลกใจที่วันนี้ผมไม่พูดอะไรเท่าไหร่ น้องบีเองก็วิ่งตามต้อยๆ
“พี่” น้องบีดึงเสื้อผมเบาๆ
“หือ” ผมหันไปมองน้องหน่อยๆ
“ทำไมวันนี้พี่ดู....เงียบๆ ไม่พูดไม่จา”
“หิว.....”
“ไม่ได้ทานข้าวเหรอ”
“อื่อ”
“.....” น้องบีทำท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
“อะ....” น้องบียื่นไก่ห่อสาหร่ายของตัวเองให้ผม
“กินเถอะ” ผมลูบหัวน้องบีเบาๆ
“ไม่เอา ให้พี่ อิ่มแล้วค่อยให้ผมก็ได้” พูดจบน้องบีก็ยัดกล่องไก่ห่อสาหร่ายลงในถุงของผม
พอถึงยิมผมก็นั่งทานซาลาเปา กับไก่ห่อสาหร่ายหมดไปหนึ่งกล่อง ที่เหลือผมเก็บไว้ในกระเป๋าไว้ทานทีหลัง เพราะแค่นั้นก็รู้สึกว่าอิ่ม หลังจากเปลี่ยนชุดให้น้องบีเสร็จผมก็ไปนั่งเล่นอยู่ตรงโต๊ะ น้องๆหลายคนขอดู Clip แมลงคราวก่อนต่อผมก็เปิดให้น้องๆดู แต่แปลก วันนี้น้องบีไม่มานั่งตักผมแฮะ แต่ความสงสัยของผมก็เกิดขึ้นได้ไม่นานเพราะน้องกันเดินมาหาผมแล้วถามว่า
“พี่ครับ”
“ว่าไงกัน”
“ขอกินไก่ของพี่ได้ไหมครับ”
“ไก่ไหน” ผมหันไปมองน้องกันอย่างสงสัย
“ไก่ในกระเป๋าพี่” น้องกันชี้ไปในห้องแต่งตัว
“เอ่อ.....เดี๋ยวซ้อมเสร็จก่อนเดี๋ยวพี่แบ่งให้” ผมยิ้ม ในใจก็สงสัยว่าน้องรู้ได้ไงว่าในกระเป๋าผมมีไก่ด้วย
“ตอนนี้ไม่ได้เหรอครับ” พูดจบน้องก็ทำตาใสใส่ทันที
“เดี๋ยวก่อน”
“แต่เมื่อกี้ผมเห็น บี หยิบทานไปแล้วหนึ่งชิ้น”
“ห๊ะ” อ่า.....รู้แล้วทำไมน้องกันถึงรู้ว่ามีไก่
“ผมถามบีแล้วว่าขอพี่ยังแต่บีบอกว่า ‘เขาอะไม่ต้องขอหรอก พี่เอให้เขากินอยู่แล้ว แต่คนอื่นห้ามยุ่ง!!’” อ่า.....
“พูดงี้จริงดิ” ผมถามเพื่อให้แน่ใจอีกครั้ง
“ถามคนอื่นดูเลยพี่ ได้ยินเหมือนกัน”
“น้องบี ใครให้กินฟร่ะ ออกมานี่นะเฟร้ยะ!!!”
ผมตะโกนออกไป คิดว่าบีต้องได้ยินแน่ๆ แล้วบีก็เดินออกมายิ้มแฮะๆทำตาหวานมาแต่ไกล
“ครับ” บียิ้ม
“มานี่” ผมชี้ให้บีมายืนหน้าโต๊ะ
“....” บียืนทำหน้า งงๆ
“กอดอก”
“กอดทำไมอะพี่”
“ป๊าบบ ป๊าบบบ ป๊าบบบ” ผมเอาแป้นตีก้นบีเบาๆไปสามที น้องๆในยิมต่างพากันตกใจแล้วหันมามอง
“....” น้องบีหันมามองหน้าผมแต่ไม่พูดอะไร ทำตาสลดใส่เหมือนจะถามว่า ผมทำอะไรผิดเหรอ
“ทีหลังถ้าจะหยิบอะไรของใครให้ขอเจ้าของเค้าก่อนนะครับ”
ผมพูดเสียงดังพอที่เด็กๆในยิมทุกคนจะได้ยิน น้องบียืนมองแบบวางตัวไม่ถูกผมเอามือไปลูบแก้มน้องเบาๆ น้องถลาตัวเข้ากอดผมทันที น้องเอาหน้าซุกอกผมทันที ผมอื้อมมือมาลูบหัวน้องเบาๆก่อนจะจูงมือน้องมานั่งที่โต๊ะ ให้น้องนั่งตัก แล้วสวมกอดน้อง แล้วผมก็กระซิบเบาๆข้างหูน้องว่า
“ขอโทษ” น้องกำมือผมเบาๆ
“บีจะทาน พี่ไม่ว่าหรอก แต่คราวหน้ามาขอก่อนนะ เดี๋ยวคนอื่นจะเอาเป็นแบบอย่างมันไม่ดี”
“อื่อ” บีตอบกลับมาเบาๆ ผมก้มหอมลงไปที่ต้นคอน้องแล้วก็จูบลงไปเบาๆหนึ่งที
น้องบีดูเหมือนจะโกรธนิ๊ดหน่อยแต่พอเล่นด้วยสักพักน้องก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิมหวังว่าน้องคงจะเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดแล้วก็ทำลงไปนะ
(http://img222.imageshack.us/img222/5613/b10e.jpg)
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
ท่ารำของสายน้ำตาลขั้นที่ 2
http://www.youtube.com/v/7OVy2qReaEc
Pattern 9 หรือ Poomsae Pal Jang เป็นท่ารำสำหรับสอบสายขึ้นจากน้ำตาลขั้นที่ 2 ไปแดงขั้นที่ 1
Thx น้องต่ายที่ตรวจตัวอักษรให้นะครับ
-
:z13: พี่เอ
แวะมาให้กำลังใจ อิอิ :L2:
สู้ๆค้าบบบ
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
=== ตอนที่ 16 ===
“ป้าครับ ข้าวมันไก่จานหนึ่งไม่หนัง ไม่ผักชี ไม่แตง ไม่ข้าว ไม่ไก่ ไม่น้ำซุบ ไม่น้ำจิ้มด้วย”
“......” เจ้าของร้านถึงกับนิ่งเลยทีเดียว
“ล้อเล่น ข้าวมันไก่ไม่หนังจานหนึ่งครับ” ผมยิ้ม เจ้าของร้านยิ้มตาม
ข้างๆยิมมีร้านข้าวมันไก่อยู่ร้านหนึ่งครับ นานๆถึงจะมาฝากท้องกับเค้าสักที จะว่าไปก็อร่อยดีนะ แต่น้ำซุปจืดไปนิ๊ดหนึ่ง อย่าไปบอกป้าเค้านะ เดี๋ยวเค้าจะงอนผม แล้วผมก็นั่งรอไปมองไปไก่ถูกฉีกออกมาแล้วเตรียมเอามีดทุบให้แบนๆ ชิ้นเล็กๆแต่พอถูกทุบจนแบนแล้วได้แผ่นใหญ่น่าดู ยิ่งพอโปะลงบนข้าวด้วยมันเลยทำให้รู้สึกว่าไม่น้อยไป
“ป๊าบ ป๊าบ ป๊าบ”
ป้าคนขายฟาดข้างๆมีดลงไปใส่ไก่ที่วางอยู่บนเขียงสามดอก ดูเหมือนว่ายังไม่สุด เพราะป้าง้างแขนขึ้นเตรียมฟาดซ้ำลงไปให้แบนกว่าเดิม แต่พอดีว่าป้าเค้าชำเลืองมาเห็นผมกำลังนั่งมองอยู่ด้วยใจจดจ่อ ป้าคงจะสังเกตได้ถึงสายตาที่ตั้งคำถามว่า
“อย่าบอกนะจานยี่สิบห้าบาทจะได้ไก่แค่นี้”
ป้ายิ้มให้ผมก่อจะคว้าไก่มาเพิ่มให้ จริงๆผมว่าคนขายเค้ารู้นะว่าบางอย่างเค้าเอาเปรียบผู้บริโภคอย่างเราๆ ไม่งั้นเค้าก็คงไม่ร้อนตัวกับสายตาของผมที่กำลังมองสาวๆกลุ่มหนึ่งที่กำลังนั่งทานเกาเหลาอยู่ร้านถัดไป ส่วนไก่ของป้าเหรอ ก็แค่ทางผ่านของสายตาผมนะเพราะสาวๆนั่งอยู่ ณ องศาเดียวกันกับไก่ป้าพอดี
“อะนี่จ้ะ”
ข้าวมันไก่ถูกวางอยู่ตรงหน้าผม ผมแอบแปลกใจหน่อยหนึ่งตรงที่ว่ามันนี้มันมากกว่าปรกติหยั่งกับสั่งพิเศษแน่ะ ผมค่อยๆนั่งทานไปช้าๆ แล้วผมก็สังเกตเห็น New C-Class คันหนึ่งมาจอดข้างๆร้านข้าวมันไก่ ผมนั่งมองไปทานไปแล้วก็เห็นน้องบีลงมาจากรถ
“ปึก!”
บีปิดประตูรถเสร็จปั๊บก็ยืนยิ้มๆมองจนรถวิ่งออกไปก่อนจะหันหลังกลับมาแล้วเห็นว่าผมนั่งทานข้าวมันไก่อยู่ ผมทำเป็นมองไม่เห็น แต่ยังชายตามองอยู่ น้องรีบวิ่งไปหลบตรงรถน้าขายน้ำหน้ายิม แล้วชะโงกๆมองผมอีกสองสามครั้ง คงแน่ใจว่าผมไม่เห็นแล้ว เลยรีบวิ่งเข้ายิมไป
“ป้า เก็บเงินด้วยครับ”
“ยี่สิบห้าบาทจ้ะ”
ตอนผมกำลังจ่ายเงินผมแอบเห็นน้องบีมายืนด้อมๆมองๆตรงร้านขายน้ำนี้อีกครั้ง แต่ผมไม่ได้ทัก ทำเป็นมองไม่เห็น จ่ายเงินเสร็จผมก็หยิบกระเป๋าเดินออกไปร้านสะดวกซื้อที่เข้าประจำเพื่อซื้อน้ำ ตอนนั้นผมไม่ได้หันหลังไป ผมไม่รู้ว่าบีทำอะไรอยู่
“ติ๊งงง ติ่งงงงงงงงงงงงงงงง”
“สวัสดีค่ะ เชิญค่ะ”
ผมเดินไปโซนเครื่องดื่มยืนมองว่าวันนี้จะดื่มอะไรดี
“ติ๊งงง ติ่งงงงงงงงงงงงงงงง”
“สวัสดีค่ะ เชิญค่ะ”
ลูกค้าร้านนี้เยอะนะครับใกล้ๆกันเป็นตลาดแท้ๆกลับมีคนมาใช้บริการร้านนี้มากขนาดนี้ อืมมม วันนี้เอาลิปตันแล้วกันหยิบเสร็จผมก็เดินไปจ่ายเงิน แล้วระหว่างจ่ายเงินอยู่พนักงานก็ยิงบาร์โค้ดแล้วจู่ๆก็มีคนเอาของมาวางไว้ข้างๆ ผมหันไปมองเจ้าของมือก็เห็นน้องบียืนอยู่ แต่น้องไม่มองผมแฮะ วางเสร็จน้องก็วิ่งออกไปนอกร้าน
“สี่สิบบาทคะ”
ผมจ่ายเงินเสร็จก็เดินออกมานอกร้าน เห็นบียืนพิงตู้โทรศัพท์รออยู่ พอผมเดินผ่านไปน้องก็วิ่งเข้ามาหยิบน้ำออกไปจากถุงแบบไม่พูดไม่จา แล้ววิ่งๆไปเข้ายิม วันนี้น้องแปลกๆแฮะ พอถึงยิมผมก็เห็นน้องหยิบถุงผ้าใบประจำวิ่งเข้าห้องเปลี่ยนชุดไป โอ๊วว วันนี้เปลี่ยนชุดเองด้วย สงสัยงอนเรื่องวันก่อน พอน้องออกมาก็ใส่ชุดเรียบร้อยแต่อย่างหนึ่งที่ไม่เรียบร้อยคือสาย เพราะน้องมัดผิด
“บี มัดสายผิดอะ”
บีรีบหันมองที่สายของตัวเอง แล้วแก้ออกมัดใหม่อย่างรวดเร็วแต่ก็ยังผิดอยู่ดี ผมนั่งยิ้มๆอยู่ที่โต๊ะคนเดียวบีเองก็รู้ว่าผมยิ้มเพราะอะไรเค้าก็เดินไปนั่งเงียบๆคนเดียว ไม่นานน้องคนอื่นก็ค่อยๆทยอยกันมาบีเลยมีเพื่อนเล่น ส่วนผมก็นั่งดู DVD การแข่งขันที่พี่ป้อมเอามาให้ดูเพื่อดูเทคนิคการเล่นที่น่าสนใจ มีน้องหลายคนให้ความสนใจเดินมานั่งดู ไม่นานเก้าอี้ที่วางอยู่แถวนั้นก็ถูกนั่งจนเต็ม น้องตั้มเด็กใหม่สายขาวเพิ่งเข้ามาได้ไม่นาน ก็สนใจอยากจะดูแต่ที่นั่งเต็มซะแล้ว น้องต้องยืนดู แล้วจู่ๆน้องตั้มก็ตัดสินใจเดินแทรกๆเข้ามาตรงที่ผมนั่งอยู่ น้องตั้มมาฟอร์มยืนเอนไปเอียงมาพักหนึ่งก็ค่อยๆนั่งลงบนตักผม สงสัยน้องจะเคยเห็นผมให้บีนั่งได้ ก็เลยคิดว่าผมจะให้นั่งได้เหมือนกันผมก็ไม่ได้ว่าอะ น้องตั้มตัวเล็กๆครับ อายุ 10 ขวบเองไม่หนักมาก
แต่....ระหว่างที่บีกำลังเล่นกับเพื่อนอยู่นั้นบีก็มีหันมามองเป็นระยะๆแล้วก็เห็นน้องตั้มนั่งบนตักผมเข้าบีก็หยุดเล่นทันที แล้วก็ยืนมองอยู่อย่างนั้นพักหนึ่งก่อนจะเดินตรงมาหาผม ทันทีที่มายืนตรงไหนบีผลักน้องตั้มออกจากตักผมแล้วบีก็นั่งลงมาแทนทันที น้องตั้มยืนมองแบบงงๆ ผมเลยให้บีขยับมานั่งข้างขวา แล้วให้ตั้มนั่งข้างซ้ายแทน แล้วบีก็ดึงมือทั้งสองข้างผมไปกอดตัวเค้าไว้ โดยไม่พูดอะไร ผมก็ทำเป็นไม่สนใจไม่ลูบ หรือ ตอบรับการเอามือของผมไปโอบตัวน้องแบบคราวก่อนๆ จนกระทั้งถึงเวลาซ้อม วันนี้บีก็ไม่ได้เรียกผมให้เข้าไปช่วยเค้ายืดเส้นเหมือนเดิม
จนถึงช่วงพักน้องบีก็เดินไปเล่นการ์ดยูกิกับเพื่อนๆ ส่วนผมก็บอกพี่ป้อมว่าจะออกไปเอาภาพที่สั่งพิมพ์เอาไว้ ตอนนั้นน้องบียังส่องๆอยู่ว่าผมทำอะไร แต่พอเห็นผมหยิบเสื้อวอร์มมาใส่คลุมปั๊บ น้องบีก็เริ่มมีการเคลื่อนไหว ค่อยๆขยับมาใกล้ผมเรื่อยๆ พอเห็นชัดแล้วว่าผมจะออกไปข้างนอกน้องบีรีบลุกจากวงเพื่อนที่กำลังเล่นการ์ดกันอยู่ทันทีแล้วก็ตะโกนว่า
“พี่ไปไหน”
ผมหันไปมองแต่ไม่ได้ตอบอะไร แล้วก็ขึ้นคร่อมรถเป็นที่ชัดเจนแล้วว่าผมไม่พาบีไปด้วยแน่ๆแถมไปไหนบีก็ไม่รู้ กระเป๋าสะพายก็ไม่ได้เอาไป ความสงสัยคงจะเกิดขึ้นในใจน้อง แล้วทันทีที่ผมสตาร์ตรถน้องบีก็ตะโกนขึ้นมาทันทีเลย
“พี่....อย่าเพิ่งไป.....ผมไปด้วย”
ผมสวมหมวกกันน็อคเปิดกระจกขึ้นแล้วพูดกับน้องบีที่กำลังมีท่าทีลุกลี้ลุกลนว่า
“ พี่ไปเอาของเดี๋ยว พี่มา แป๊บเดียว”
เหมือนว่าน้องจะไม่สนใจว่าแป๊บเดียวหรือไม่ น้องบีรีบวิ่งมาหาผมอย่างรวดเร็ว แล้วมาเกาะตรงหน้าต่างยิม
“ ไม่เอาๆ ไปด้วย”
“รอนี่แหละ”
“ ไม่เอา...... ไม่เอา” บีทำท่าลุกลี้ลุกลนมากกว่าเดิม
“ แป๊บ เดียว”
“แป๊บเดี๋ยวก็ไม่เอา ให้ผมไปด้วย”
“ เดี๋ยวมาจริงๆ”
“ง๊าาาาาาาาาาาาา..... ไม่เอาๆๆๆๆ....เดี๋ยวก็ไม่เอา....ให้ผมไปด้วย”
ระหว่างที่คุยกัน น้องๆในยิมเริ่มหันมามอง พี่ป้อมก็หันมามอง น้อบีรีบวิ่งไปหยิบชุดกันหนาวที่วางไว้บนโต๊ะ จนลืมการ์ดยูกิของตัวเองที่กำลังเล่นกับเพื่อนอยู่ แล้วรีบวิ่งมาขึ้นรถอย่างเร่งรีบ.....น้องบี มุดแขนผม มานั่งหน้า ตอนนั้น น้องบี ยังไม่ทันจะใส่ชุดกันหนาวเสร็จด้วยซ้ำเพราะเพิ่งสอดเข้าไปแค่แขนเดียว พอรู้ว่าได้ไปด้วยแน่ น้องบี เลยใส่แขนอีกข้างเข้าไปแล้วรูดซิบเสร็จปั๊บก็พูดว่า
“ปะ”
ตอนนั้นน้องๆทั้งยิมหันมามองกันใหญ่ พี่ป้อมก็ด้วย ทำเอาผมวางตัวไม่ถูกเลย ผมขับรถออกไปช้าๆ น้องบี ค่อยๆเอนหลังมาพิงผมอย่างสบายใจ ตลอดทางน้องบีไม่พูดอะไรเลยจนมาถึงร้านพี่ผมสั่งพิมพ์ภาพไว้ พอรับภาพน้องบีก็ทำตาโตเพราะเด็กผมสีน้ำตาลในภาพเป็นเด็กคนเดียวกับภาพที่ผมเคยให้น้องคราวก่อน แถมมีหลายภาพด้วย
“พี่วาดเองเหรอ” น้องพูดอย่างตื่นเต้น
“อื่อ”
“น่ารักจัง” น้องเอามือลูบๆภาพด้วยความตื่นเต้น
“อื่อ น่ารัก” ผมลูบหัวน้องบีเบาๆ น้องบีหันมายิ้มๆ
พอรับภาพเสร็จผมก็ให้บีถือภาพให้ระหว่างทางผมก็ชวนน้องคุย
“วันนี้เป็นไร”
“ป่าว”
“จริง?”
“จริง”
“ทำตัวเป็นหัวล้านขี้งอนไปได้”
“ม่ายยย”
แล้วผมก็เอามือมาเสยผมน้องบีขึ้นสองสามรอบบวกกับลมที่พัดมาด้วยเลยทำให้ผมบีเปิดขึ้นง่ายๆ
“นี่ไงไม่ล้านเลยแต่เหน่งเชียว อิอิอิ”
“เง้อออ พี่อะ”
บีพูดกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกว่าอารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว ระหว่างนั้นผมขับผ่านหน้าร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่งแต่งร้านสวยมากๆผมเลยสะกิดๆน้องบี
“บี ดูร้านอาหารญี่ปุ่นนี้ดิ”
น้องบีหันไปมองตาม
“สวยอะ ว่างๆมานั่งทานกันดีป่ะ” น้องบีเงยหน้าขึ้นมา
“ผมเคยมาทานแล้ว มันไม่สดอะพี่ ปลาคาวมากๆเลยอะ” พูดเสร็จน้องก็ส่ายหน้า
“ซูชิอะดิ แล้วอย่างอื่นอะอร่อยป่าว”
“ไม่รู้วันนั้นแค่ซูชิผมก็ทานอะไรไม่ลงแล้ว”
“งั้นวันหน้าเรามาลองทานอย่างอื่นกัน”
“อืมมมม เกรงใจ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า นานๆที เน๊อะ”
“ครับ”
“ว่าแต่บีชอบทานอะไรเหรอ......”
To Be Con
(http://img687.imageshack.us/img687/7628/bn01.jpg)
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
ท่ารำของสายดำขั้นที่ 1
http://www.youtube.com/v/KQFNvjI30j0
Poomsae Koryo เป็นท่ารำสำหรับสอบสายขึ้นจากดำดั้งที่ 1 ไปสายดำดั้งที่ 2
Clip นี้ถือเป็นมาตรฐานของท่ารำในไทย เพราะเป็นของสมาคมเทควันโด Kukkiwon
Thx น้องต่ายที่ตรวจทานตัวอักษรให้ครับ
-
=== ตอนที่ 17 ===
มีหลายคนในยิมสงสัยเรื่องหนึ่ง คิดว่าหลายๆคนที่ติดตามอ่านก็อาจสงสัยเหมือนกัน เรื่องที่ว่าก็คือเวลาไปร้านสะดวกซื้อร้านนั้น หรือ ซื้อของอะไรแล้วผมจ่ายให้บีตลอด น้องๆหลายคนก็เห็นจนนำไปสู่ความเข้าใจผิดส่วนหนึ่งที่ว่า ผมใจดีสุดๆออกเงินซื้อโน้นซื้อนี่ให้บีตลอดจนกระทั่งวันหนึ่ง น้องตั้มที่เฝ้าสังเกตการณ์มานานก็เข้ามาหาผม ตอนนั้นผมกำลังนั่งใจลอยมองท้องฟ้าที่มีเมฆหน่อยๆพอสวยงามอยู่
“พี่เอ” พูดจบน้องก็ดึงเก้าอี้มานั่งฝั่งตรงข้าม
“หือ ว่าไง” ผมหนุนเก้าอี้หันไปทางน้องตั้ม
“วันนี้ทำไมบียังไม่มาอีกล่ะครับ”
“ไม่รู้ซิ”
“พี่”
“อะไร” ผมทำเสียงเซ็งๆหน่อย น้องวางแขนลงบนโต๊ะแล้วชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
“ผมขอเงินหน่อยได้ไหมครับ” น้องทำเสียงเบาๆเหมือนกับกลัวคนอื่นจะได้ยิน
“เอาไปทำอะไร”
“ซื้อขนม”
“อ่าว เมื่อกี้เห็นขนมาหยั่งกะจะมาเปิดร้านขายขนมในยิม ยังไม่พออีกเหรอ”
“เพื่อนแย่งหมดแล้ว”
“ไม่เอาๆ พี่ไม่สนับสนุนให้น้องทานขนมถุง ขนมห่อแบบนั้น ไม่ดีๆ ผงชูรสเยอะ” ผมส่ายหน้าไปด้วย
“พี่....ห้าบาทก็ได้ นะๆๆ” น้องจับมือผมทำเสียงอ้อนสุดๆแล้วเขย่าเบาๆไปด้วย
“ห้าบาทก็ไม่ได้”
“อ่า ทำไมทีกับบีพี่ยังให้เลย”
“พี่เคยให้เงินบีด้วยเหรอ”
“ก็เห็นพี่ซื้อโน้นซื้อนี้ให้บีเยอะแยะ”
“เข้าใจผิดแล้วน้อง”
“บางทียังเคยเห็นบีหยิบเงินจากกระเป๋าพี่เลยด้วยซ้ำ”
“นั่นมันเงินเค้า” ผมพูดจบน้องตั้มทำหน้าตา งงๆ ใส่ผม
“จะเป็นเงินบีได้ไง หยิบจากกระเป๋าพี่ก็ต้องเป็นเงินพี่ซิ”
“พี่จะบอกให้ฟังนะ บีเค้าเอาเงินมาฝากกับพี่คราวละยี่สิบ ถึงสามร้อยบาททุกวัน พี่ก็เก็บใส่ถุงใว้ให้เค้าวันไหนที่เค้าลืมมาขอคืน เพราะงั้นเค้าไปหยิบมาใช้มันก็เป็นเงินเค้า เข้าใจยัง” น้องตั้มทำหน้าตา งง หน่อยๆ
“งั้นคราวหน้าผมเอาเงินมาฝากกับพี่ด้วยได้ไหมครับ”
“อื่อได้ เอามาซิ”
ระหว่างที่คุยกับตั้ม ผมก็มองนาฬิกาไปด้วย อืมมม ใกล้ได้เวลาซ้อมแล้วบียังไม่มาเลยแฮะเป็นไรหรือเปล่าไม่รู้ปรกติน้องไม่เคยมาช้าแบบนี้ ผมรู้สึกเป็นห่วงน้องจัง แล้ว.....ไม่รู่ทำไมวันนี้ผมถึงรู้สึกกระวนกระวายแปลกๆด้วย แล้วก็.....รู้สึกว่าไม่อยากสอนเลย ผมนั่งแบบรู้สึกหดหู่นิ๊ดๆอาจเพราะน้องบียังไม่มาหรือเปล่า ผมชะโงกมองไปหน้ายิมอยู่เรื่อยๆ มองว่าเมื่อไหร่ C-Class คันนั้นจะมาจอดสักที รู้สึกคิดถึงคนๆหนึ่งที่ลงมาจากรถพร้อมกระเป๋าผ้าใบประจำ กลิ่นหอมๆของน้ำยาปรับผ้านุ่มที่ผมก็ไม่รู้ว่ามันชื่อกลิ่นอะไร ในถุงมีชุดเทควันโดที่ถูกรีดพับกลีบมาอย่างดีทั้งๆที่ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ เนื้อผ้าเองก็ไม่ได้พิเศษอะไรกว่าชุดฝึกตัวอื่นๆ แต่ทุกครั้งที่ได้จับก็ทำให้ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่ลูบลงไปที่เนื้อผ้าเบาๆรู้สึกได้ถึงความนุ่มนวลของเนื้อผ้าแล้วก็ไม่เคยมีวันไหนที่ชุดในถุงนั้นยับเลยสักวัน ตอนนี้ผมรู้สึกคิดถึงกลิ่นหอมอ่อนๆกลิ่นนั้น ชุดเทควันโดที่เรียบร้อยจนเกินไป เนื้อผ้าที่นุ่มนวลละมุนละไม แล้วก็.....คนที่ใส่ชุดๆนี้ด้วย
แล้วก็เหลืออีกห้านาทีจะเริ่มการซ้อม ขณะที่ผมกำลังชะเง้อคอมองอยู่เนืองๆก็มี Jazz สีบรอนซ์เงินคันหนึ่งมาจอดหน้ายิม ผมไม่เคยเห็นมาก่อนน่าจะเป็นคนมาธุระแถวนี้ แล้วขณะที่ผมกำลังจะละสายตาผมก็เห็นเด็กคนหนึ่งลงมาจากรถ
“บี”
ผมเผลอหลุกปากเรียกชื่อน้องเบาๆ รอยยิ้มเกิดขึ้นบนหน้าของผมโดยไม่ตั้งใจ ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่วันนี้น้องมา น้องเลื่อนประตูเข้ามาผมรีบลุกเดินไปหาน้อง
“บี” ผมเรียกน้องเบาๆ
“ครับ” บีหันมาหาผม แล้วผมก็กอดน้องเบาๆไปหนึ่งครั้ง
“เปลี่ยนชุดเองนะ พี่เรียกเข้าแถวก่อน” ผมลูบหัวน้องเบาๆ
“ครับ” น้องบียิ้ม ผมเปลี่ยนไปลูบแก้มน้องเบาๆ แล้วยิ้มกลับไป
จู่ๆผมก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันทีผมเรียกน้องๆเข้าแถวแล้วพูดคุยกันเล่นๆ แล้วก็ชี้แจงเรื่องสอบสายให้น้องๆฟังว่าอีกไม่นานจะมีการสอบสาย หลังจากสอบสายเสร็จจะก็จะพาน้องๆนักกีฬาที่ลงชื่อไว้แล้วไปแข่งขันในอีกสองสามวันหลังจากสอบเสร็จ น้องๆหลายคนก็พูดคุยสอบถามกันอย่างสนุกสนาน แล้วผมก็เห็นบีเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด ถือสายคาดเอวไว้ในมือเดินตรงมาหาผม ซึ่งตอนนั้นผมยืนอยู่หน้ายิม ส่วนน้องๆก็นั่งกันอยู่กับพื้นเบาะ
“พี่” บีเรียกผมเบาๆแล้วก็ยื่นสายคาดเอวให้
“ครับ”
“มัดให้หน่อย”
ผมรับสายมาแล้วก็มัดสายให้บีน้องๆหลายคนก็มองเพราะทั้งยิมมีบีคนเดียวที่ผมยังมัดให้อยู่ ส่วนมากที่มัดๆให้จะเป็นน้องสายขาวมาใหม่ที่มัดไม่เป็นมากกว่า
“บี ทำไมไม่มัดเองอะ” มิ้นทักขึ้นมา
“ทำไม ก็จะให้พี่เอมัดให้อะ”
“เออ นั่นดิ สายสูงแล้วยังไม่ยอมมัดเองอีก” ต้นทักขึ้นตาม
“ยุ่ง” บีตอบกลับไปแบบรำคาญๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกอดขาผมไว้
แล้วเมื่อทุกคนพร้อมการซ้อมก็เริ่มขึ้น หลังจากเจ็บขาวันนั้นอ้นกลับมาเตะแบบระวังตัวมากกว่าเดิม ผมเองก็ไปประคองอ้นอยู่เรื่อยๆ ดูเหมือนว่าอ้นจะชอบเวลามีคนประคองอยู่เหมือนกัน มิวเองก็เตะได้ดีขึ้นมากแล้วรู้สึกว่าจะดีขึ้นกว่าบีด้วย อาจเป็นเพราะเคยล้อเค้าว่า สำเนากับต้นฉบับมั้ง ที่ล้ออย่างนั้นเพราะช่วงหนึ่งมิวเตะเหมือนบีเลย มิวเลยพยายามพัฒนาตัวเองมากจนสามารถเตะได้ดีกว่าบีเยอะพี่ป้อมเองก็ชอบใจที่มิวสามารถพัฒนาตัวเองได้เร็ว จนกระทั่งฝึกเสร็จ พี่ป้อมก็คุยกับน้องๆเกี่ยวกับการฝึกซ้อมในวันนี้แล้วก็ชมมิว กับ อ้น ที่สามารถพัฒนาตัวเองขึ้นได้มาก
“เอ้า กลับบ้านได้”
“แปะ แปะ แปะ เฮ่!!”
“พี่เอ ครูป้อมกลับก่อนนะครับ/ค่ะ”
เสียงน้องๆจ๊อกแจ๊กจอแจในช่วงกลับ หลายคนผู้ปกครองมารอรับกลับ หลายคนก็จ้องนั่งรอผู้ปกครอง วันนี้บีเองก็นั่งรอผู้ปกครองเหมือนมิวกับอ้นแล้วก็คนอื่นๆอีกสี่ห้าคน ผมไปนั่งพิงกำแพงมุมเดิม น้องมิวกับอ้นต้นหอมแล้วก็ตั้มมานั่งเล่นนั่งคุยกันอยู่ใกล้ๆ ส่วนบีก็มานอนพิงผมเหมือนเดิม
“บี”
“ครับ”
“ชอบทานเผ็ดเหรอ” ผมเอานิ้วชี้ลูบไปบนริมฝีปากน้องเบาๆไปมา
“อื่อ”
“เคยทานไก่วิงซ์แซ่บแกงไก่ยัง”
“ยัง”
“เผ็ดอะ”
“จริงเหรอครับ” น้องเงยหน้ามองผมหน่อยๆ
“อื่อ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปทานเอาป่ะ”
“ไม่เป็นไร....เกรงใจ”
“น่า นานๆที พรุ่งนี้รีบมาแล้วกัน”
“ครับ”
แล้วผมก็กอดน้องบีเบาๆ ผมก้มหน้าลงไปใกล้ๆหูน้องบีแล้วพูดว่า
“วันนี้พี่คิดว่าเราจะไม่มาแล้ว”
“มาซิครับ....ต้องมาอยู่แล้ว”
น้องเงยหน้ายิ้มให้ผม ผมก้มลงไปหอมลงบนผมน้องเบาๆ หายใจรดลงไป แล้วผมก็เอามือมาลูบแก้มกับคอน้องเบาๆ แล้วน้องๆก็ทยอยๆกลับไป มิวกลับเป็นคนสุดท้ายเพราะคุณแม่ติดประชุม ผมดึงประตูยิมปิดแล้วล็อก ผมมองดูมือขวา......แก้มน้องนุ่มจัง.....อยากลูบไปแบบนี้ทุกวัน ผมยืนใจลอยอยู่พักหนึ่งจู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นจากในกระเป๋าสะพาย ไม่ใช่ของผมแน่เพราะของผมอยู่ในกระเป๋าเสื้อ
“Sorry Sorry Sorry Sorry นุนนี บุชอ บุชอ บุชอ ชุมี มัคคอ มัคคอ มัคคอ เนกา มิชยอ มิชยอ มิชอย เบบี้”
โอโห เพลงริงโทน กำลังฮิตเลยทีเดียว ผมเดินไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่หน้ารถเปิดออกมาดู ก็พบว่าเป็นมือถือน้องบี กับเงินอีกแปดสิบบาท ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูที่หน้าจอ
“ป๊า”
อ๊ะ!!! คุณพ่อน้องบีโทรเข้า ผมยืนมองอยู่ไม่กล้ารับจนสายตัดไป แล้วขณะที่ผมกำลังจะใส่ลงไปในกระเป๋าคืนโทรศัพท์ก็ดังสวนขึ้นมาอีก
“ป๊า”
ผมตัดสินใจกดรับสาย
“ครับ”
“พี่เอ....บีนะ” ผมรู้สึกโล่งขึ้นมาทันที ที่คนโทรเข้ามาไม่ใช่คุณพ่อน้องบี
“ว่าไง”
“เปล่า คิดว่าโทรศัพท์หาย”
“อื่อ อยู่กับพี่”
“ฝากๆ”
“อื่อ คิดถึงนะ” พูดจบปลายสายก็เงียบไปพักหนึ่ง
“.......ครับ”
“พรุ่งนี้รีบมานะ”
“ครับ”
To Be Con
(http://img402.imageshack.us/img402/992/bfbb0003.jpg)
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
ท่ารำของสายดำขั้นที่ 2
http://www.youtube.com/v/RT4q1F39ZTA
Poomsae Kuemkang เป็นท่ารำสำหรับสอบสายขึ้นจากสายดำดั้งที่ 1 ไปสายดำดั้งที่ 2
Clip นี้ถือเป็นมาตรฐานของท่ารำในไทย เพราะเป็นของสมาคมเทควันโด Kukkiwon
-
=== ตอนที่ 18 ===
วันพรุ่งนี้ผมจะออกเดินทางไป จังหวัด abc เพื่อทำการแข่งกันกีฬาที่ทางมหาวิทยาลัยจัดขึ้นเป็นประจำทุกปี ในฐานะประธานชมรมเทควันโด ถึงไม่ได้ลงแข่งยังไงก็ต้องไปอยู่ดี เนื่องจากนักกีฬามีความเชื่อถือในตัวผมมากกว่าโค๊ชที่ไม่ค่อยจะได้มาดูแลสนใจเท่าไหร่ แต่งตั้งไปก็แค่ว่าให้ครบตามข้อบังคับของมหาวิทยาลัยในการตั้งชมรมเท่านั้น
หลังจากเรียนเสร็จผมก็เดินแจกใบลากับอาจารย์ ซึ่งอาจารย์บางท่านก็ไม่เห็นด้วยที่จะหยุดเรียนหลายวัน แต่อาจารย์หลายท่านก็เข้าใจ หลายท่านสงสัยโทรมาถามผมว่าทำไมในใบลาของน้องๆนอกจากลายเซ็นของ รองฯ ฝ่ายกิจการนักศึกษา และ ผอ. กองพัฒนานักศึกษา จะต้องมี ลายเซ็นผมแปะติดไปด้วย ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะเค้าเอามาให้ผมนั่งเซ็นสดก่อนเอาไปให้น้องๆนักกีฬาเอาไปให้อาจารย์ แต่.....ของอาจารย์สองท่านข้างบนกลับ Scan แปะซะงั้น แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอก อืม แล้วผมก็โทรหารองประธานอีกครั้ง
“ครับพี่”
“ไม้ๆ ถุงที่พี่จัดของข้างๆตู้อุปกรณ์อะ รบกวนไปเช็คให้หน่อยนะ ตอนค่ำๆอะ กลัวหาย”
“ได้ครับพี่”
“แล้ว SMS แจ้งน้องหมดแล้วใช่ไหมว่าวันนี้ไม่มีซ้อมอะ”
“หมดแล้วครับพี่”
“เอ้อ ฝากดูใบประกาศหน้าบอร์ดด้วยนะ ไม่รู้ มู่มี่เอาไปแปะให้ยัง”
“ครับพี่”
“อืมม ขอบใจมาก ไงพรุ่งนี้เจอกันหกโมงครึ่ง”
“ครับพี่”
จริงๆรองประธานคนนี้ช่วยเบาแรงผมได้เยอะเพราะความรับผิดชอบน้องสูง ผมยังกังวลอยู่ที่น้องเค้าเกริ่นว่าปีหน้าจะไม่ได้มาช่วยเนื่องจากจะไปเรียนภาคค่ำเพิ่มเติม แล้วจะเอาใครมาทำหน้าที่แทนล่ะเนี่ยะ ผมยืนนึกโน้นนึกนี่เล่นอยู่หน้าตึกสาธาฯ ไม่นานผมก็ขับรถกลับบ้าน
“แกร๊ก”
ผมเปิดประตูบ้าน ขณะที่กำลังถอดรองเท้าอยู่หน้าประตู่
“Sorry Sorry Sorry Sorry นุนนี บุชอ บุชอ บุชอ ชุมี มัคคอ มัคคอ มัคคอ เนกา มิชยอ มิชยอ มิชอย เบบี้”
เสียงโทรศัพท์น้องบีก็ดังขึ้นผมรีบเดินไปดูที่หน้าจอ
“ม๊า”
อ่า.....รับดีไหม รู้สึกว่าตั้งแต่ที่รู้จักกันมา บี ไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับคุณแม่เท่าไหร่นะ ไม่รับดีกว่า ผมกดปิดเสียง แล้วเดินไปเปลี่ยนชุด
“Sorry Sorry Sorry Sorry นุนนี บุชอ บุชอ บุชอ ชุมี มัคคอ มัคคอ มัคคอ เนกา มิชยอ มิชยอ มิชอย เบบี้”
อีกแล้ว โทรศัพท์น้องดังอีกแล้ว ผมเดินไปดูที่หน้าจอ
“ม๊า”
อ่ามีซ้ำด้วย แต่ก็ยังมั่นใจในความรู้สึกไม่รับดีกว่าแล้วผมก็กดปิดเสียง ถ้าเป็นน้องบี โทรเข้าเครื่องนี้ไม่รับก็น่าจะโทรเข้าเครื่องผมล่ะ เพราะทั้ง คุณพ่อ แล้วก็ คุณแม่ น้องบีมีหมายเลขโทรศัพท์ผมทั้งคู่ ที่สำคัญเวลานี้เด็กส่วนใหญ่ยังเรียนอยู่ แล้วบีจะเอามือถือคุณแม่มาใช้ได้ไง แล้วผมก็เดินไปเปลี่ยนชุดต่อ เสร็จปั๊บก็ใส่เสื้อวอร์ม สะพายกระเป๋าใบประจำออกไป ผมขับรถกินลมไปเรื่อยๆช้าๆ แต่อากาศร้อนๆของแดดในช่วงบ่ายสามนี่ร้อนสะใจดีนะครับ พอมาถึงยิมผมก็ไขกุญแจ
“พี่”
เสียงน้องบีนี่ ผมหันหลังไปเจอน้องบีกำลังยืนยิ้มอยู่วันนี้เป็นลูกเสือตัวน้อยด้วย
“เสื้อหลุดอะ รองเท้าเหยียบส้นทำไม” ผมชี้ๆไปที่ชายเสื้อที่หลุดออกมา กับรองเท้า
“มันหลุดเอง” บีรีบยัดเสื้อเข้าในกางเกง
“รองเท้าอะ”
“ก็รีบ” พูดจบน้องก็นั่งยองๆเอานิ้วไปเกี่ยวส้นรองเท้าขึ้นมาเรียบร้อย
“รองเท้าจะมาเรียบร้อยอะไรตอนนี้อะ เข้ายิมก็ต้องถอดอยู่แล้ว” ผมเอามือไปลูบๆหัวน้องเบาๆ
“อืม นั่นซินะ แฮะๆ” น้องหัวเราะขึ้นมาเบาๆ
พอเข้าไปผมก็เอาของไปวางน้องบีก็นั่งมองอยู่ที่โต๊ะ
“บี”
“ครับ”
“ปะ”
“ไปไหน” น้องทำหน้าตาสงสัย
“KFC”
“ไปทำไมครับ”
“วิงซ์แซ่บแกงไก่ไง”
“เอ้อ อื่อ ปะๆ” น้องลุกขึ้นแล้วจับมือผมไว้ ผมก็เดินจูงมือน้องออกมา ผมคล้องประตูเสร็จก็พาน้องขึ้นรถ น้องขึ้นมานั่งประจำตำแหน่งทันที ผมขับรถออกไปช้าๆ
“วันนี้เลิกเร็วจัง”
“คาบว่าง”
“เหรอ”
“แล้วพี่ก็บอกให้รีบมา”
“อื่อ”
“ผมก็สงสัยว่าทำไมให้รีบมา ที่แท้ก็จะพาไป KFC นี่เอง”
“เปล่า”
“อ่าว แล้วทำไมอะครับ” น้องหันมามองผมด้วยความสงสัย
“ก็.....คิดถึง....อยากเจอเร็วๆ”
“.......”
KFC วันนี้นี้เงียบๆแฮะ ผมเดินจูงมือน้องไปที่เคาน์เตอร์
“สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ”
“บีเอาอะไร” ผมหันมามองบี บีกำลังยืนดูเมนูอยู่
“แล้วแต่พี่” น้องหันมายิ้ม
“อืมมม งั้นเอา วิงซ์แซ่บแกงไก่หกชิ้นครับ”
“วิงซ์แซ่บแกงไก่หกนะคะ รับเครื่องดื่มเพิ่มไหมคะ”
“บีเอาน้ำไหม”
“ไม่อะแพง” บีพูดจบพนักงานขายถึงกับยิ้มมุมปากเลยทีเดียว
“รอสักครู่นะคะ” แล้วพนักงานขายหันไปจัดให้
“พี่โทรศัพท์ผมล่ะ”
“อยู่ในกระเป๋าอะ” ผมถอดกระเป๋าสะพายลงมา
“หยิบเอาเลย ฝากถือด้วยแล้วกัน”
ผมยื่นกระเป๋าให้บีรับไป บีรับกระเป๋าเสร็จก็เดินกอดกระเป๋าไปนั่งรอที่โต๊ะผมเองก็ไม่ได้หันไปมองจนกระทั่งได้ไก่ผมหันกลับไปก็เห็นบียืนอยู่เอากระเป๋าสะพายหน้าเหมือนจะรู้ว่าเตรียมตัวไปได้แล้ว ผมเดินไปจับมือน้องแล้วจูงเดินออกไป
“บี เมื่อบ่ายเห็นม๊าโทรเข้าเครื่องบีอะ”
“ครับ เห็นแล้ว”
“โทรกลับยัง”
“ยังเลยซ้อมเสร็จค่อยโทรก็ได้” น้องหันมายิ้ม
ก่อนออกมาจาก Big-C ผมแวะซื้อน้ำเพียวริขุ กับชา อย่างละขวด ระหว่างทางกลับผมก็ไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งถึงสนามกีฬา ผมเลี้ยวรถเข้าไป แล้วก็ขับไปเรื่อยๆจนถึงสนามฟุตบอล ตอนนั้นบ่ายแก่แดดจัดยังไม่มีใครมาเล่นกีฬาอะไรสนามกีฬาเลยเงียบมาก ผมเลือกไปจอดรถฝั่งอัฒจันทร์ที่หันหน้าไปทางทิศตะวันออก เพื่อหลบแดดยามบ่าย
“ปะ”
“มาทำอะไรครับ”
“ก็มาทานไก่ กลับไปที่ยิมเดี๋ยวมีคนงอนอีก”
“อิอิอิ” น้องหันมายิ้ม
ผมจูงมือน้องขึ้นไปบนอัฒจันทร์แล้วหามุมเหมาะๆที่ไม่สกปรกมากนักเพราะผมใส่กางเกงเทควันโดสีขาวมามันจะเปื้อนขี้เกียจซักแฮะๆ พอได้ที่ผมก็นั่งลง แล้วหยิบกล่องใส่ไก่กับเพียวริขุให้บี น้องหันมายิ้มๆก่อนจะค่อยๆหยิบทาน
“อ๊า!! เผ็ด” น้องงับเข้าไปคำแรกถึงกับร้องออกมาเลยเชียว
“ก็บอกแล้วว่าเผ็ด เห็นว่าชอบเลยซื้อให้ทานไง”
“เห๊อะ เผ็ดแค่นี้ผมเท่าไหร่หรอก”
พูดเหมือนจะไม่ยอมแพ้ น้องหันมายิ้มแล้วค่อยๆทานต่อ ปากน้องที่แดงๆอยู่แล้วเจอความเผ็ดของวิงซ์แซ่บแกงไก่ถึงกับแดงหนักกว่าเดิมอีกแก้มน้องเริ่มแดงหูแดงเหงื่อเริ่มตก ผมนั่งยิ้ม
“เผ็ดดิ” ผมแซวไป น้องปาดเหงื่อที่หน้าผากหนึ่งทีก่อนจะตอบว่า
“ป๊าววว แค่นี้ จิ๊บอะพี่” น้องตอบกลับมาทั้งๆที่เผ็ดจนริมฝีปากสั่นดิ๊กๆ
“บี”
“อื่อ” น้องตอบกลับมาทั้งๆที่ยังเคี้ยวไก่อยู่
“พี่ไม่อยู่สองสามวันนะ”
“หือออ ไปไหนอะ”
“พาพี่ๆที่ ม. ไปแข่ง”
“ที่ไหน”
“จังหวัด abc”
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ” น้องเงยหน้าขึ้นมามองผม
“ไม่ได้หรอกแต่จะรีบกลับมานะ” ผมก้มลงไปหอมหน้าผากน้องเบาๆ
“อื่อ” น้องขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
“บี”
“ครับ”
“ท้องฟ้าตอนเย็นๆนี่สวยดีเน๊อะ” ผมชี้ให้บีดูท้องฟ้า แล้วก็โอบหลังน้องเบาๆ น้องเอียงตัวมาซบลงตรงไหล่ผมเรานั่งกันอยู่อย่างนั้นพักหนึ่ง จนผมลืนทานไก่ไปเลย
“พี่”
“ครับ”
“เผ็ดอะ.....มีน้ำอีกไหมอะ”
“อ่าวแล้วเพียวริขุอะ”
น้องยกขวดเพียวริขุเปล่าขึ้นมาให้ดู
“ชาพี่เปิดดื่มแล้วอะ”
“ไม่เป็นไร”
ผมยื่นขวดชาให้น้อง น้องก็ยกดื่มทันที ปรกติผมดื่มชาผมก็ยกดื่มนะ ไม่เคยใช้หลอดสักทีมันไม่ได้อารมณ์ชา ดื่มเสร็จน้องก็ยื่นให้ผมคืน
“อะ”
“ไม่ดื่มให้หมดอะ”
“ไม่เอา เกรงใจพี่” น้องยิ้ม
พอกลับมาถึงยิมก็ปาเข้าไปเกือบๆห้าโมงเย็นน้องๆหลายคนมากันแล้ว ผมเดินเข้าห้องเปลี่ยนชุดกับน้องบี ผมค่อยๆถอดเสื้อผ้าน้องออกอย่างบรรจงชุดลูกเสือของน้องถูกถอดออกจนหมดมีเพียงกางเกงในสีขาวตัวเดียวที่ยังอยู่กับตัวน้อง ผมสวมกอดน้องเบาๆ เอาแก้มแนบลงที่อกของน้อง กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหอมๆจากเสื้อผ้าติดอยู่บนแผ่นอกอุ่นๆนุ่มๆของน้อง หูผมได้ยินเสียงหัวใจน้องเต้นชัดเจน ผมหายใจรดลงไปบนแผ่นอกน้องเบาๆ
“ไม่อยู่ตั้งหลายวัน....คิดถึงแย่เลย” ผมพูดขึ้นเบาๆ
“อะ....อื่อ” มือทั้งสองข้างของน้องโอบหลังผมเบาๆ
แล้วผมก็ใส่ชุดให้น้องเสร็จผมก็ออกมานั่งคุยเล่นกับน้องๆคนอื่นๆเหมือนเดิมบีเองก็มานั่งจองตักผมเหมือนเดิมพอถึงเวลาซ้อมผมก็เรียกน้องๆมารวมกันแล้วบอกเรื่องที่ผมจะต้องพา พี่ๆนักกีฬาของมหาวิทยาลัยไปแข่ง ก่อนจะพาน้องๆซ้อมตามปรกติ วันนี้รู้สึกเหมือนบีจะหันมามองผมบ่อยๆผมรู้สึกว่าพี่ป้อมจะสังเกตเรื่องนี้ได้ กระทั่งซ้อมเสร็จวันนี้คุณแม่น้องบีมารับเร็วมากเพราะว่าเลิกปั๊บรถคุณแม่น้องบีก็มาจอดหน้ายิมพอดี
“พี่เอๆ กลับก่อนนะครับ ครูป้อมกลับแล้วนะครับ”
น้องบีวิ่งสวัสดี หยิบกระเป๋า ก่อนจะวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ แล้วผมก็นั่งเล่นกับน้องๆจนน้องคนอื่นกลับหมดเหลืออ้นคนเดียวที่คุณพ่อยังไม่มารับ น้องอ้นเป็นเด็กฉลาดไหวพริบสูงกว่าวัยมาก ที่สำคัญเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากๆกับบี คนในยิมถูกบีแกล้งมาหมดแล้ว มีเพียงอ้นคนเดียวที่บีไม่เคยแกล้งเลย ผมนั่งคุยเล่นไปเรื่อยๆ น้องอ้นเองไม่เปิดใจให้ผมเท่าไหร่ วันนี้เลยนั่งคุยกันจนรู้สึกว่าน้องอ้นจะเล่าเรื่องอะไรให้ผมฟังมากขึ้น ผมถามเรื่องทางบ้านแล้วก็น้องบีเป็นหลักจนกระทั้งผมว่ามันค่ำมากไปแล้วผมก็เลยให้น้องเอาโทรศัพท์ผมโทรตามคุณพ่อ
“อ้น โทรตามป๊าดีกว่าค่ำแล้วอะ”
“ก็ได้”
ผมยื่นโทรศัพท์ให้อ้น อ้นกดโทรหาคุณพ่อ แต่เหมือนว่าจะไม่มีคนรับสาย อ้นกดไปอีกสองรอบแต่ก็ยังไม่มีคนรับสายอยู่ดี แล้วอ้นก็ยื่นโทรศัพท์ให้ผมพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ
“พี่ไปส่งแล้วกัน บ้านอยู่ไกลไหมอะ”
“ไม่ครับ แถวตลาด”
“เหรอ อืมมม บอกทางพี่แล้วกัน”
ระหว่างทางอ้นเริ่มเปิดฉากถามเรื่องของผมบ้างผมก็พูดติดตลกไปเรื่อยๆจนกระทั้งถึงบ้านน้องเป็นอาคารพาณิชย์สภาพเก่าพอสมควรเลยผมเลยถามน้องไปว่า
“อ้น อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิดหรือเปล่า”
“เปล่า” น้องเงยหน้าขึ้นมามองผม
“ตอนผมเกิดผมอยู่โรงพยาบาล ผมเกิดก่อนกำหนด ผมเป็นเด็ก Preterm อะ”
“อ๊ะ!!”
“จริงๆนะ ตอนเกิดอยู่ในตู้อบด้วยมีรูปด้วยป๊าถ่ายไว้”
อ่า...สงสัยผมจะกรอกคำถามผิด เหอๆ แล้วน้องก็เดินไปเคาะๆประตูบ้าน พักหนึ่งก็มีเด็กผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่งเปิดประตูออกมา อ้น หันมาบ๊ายบายผมก่อนจะเข้าบ้านไป เด็กผู้ชายวัยรุ่นคนนั้นคงจะเป็นพี่ชายของอ้น เค้ายืนจ้องผมอยู่พักหนึ่งก่อนจะปิดประตูบ้านไป
----------------------------------------------------------------------------------
“ติ๊ดๆๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ”
เสียงนาฬิกาปลุกดังจากโทรศัพท์ที่ผมตั้งไว้บนหัวนอน ผมเอื้อมมือไปกดปิดเสียงแล้วค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วนั่งใจลอยอยู่ปลายเตียงพักหนึ่งก่อนจะหันไปมองนาฬิกา
“05.45น.”
ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำแปรงฟันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็นั่งใจลอยต่อตรงโซฟาหน้าทีวีก่อนจะมองนาฬิกาอีกครั้ง
“06.15 น.”
ผมเดินไปหยิบกระเป๋ากับเสื้อวอร์ม ไม่ต้องห่วงครับ เสื้อวอร์มนี้ผมไว้ใส่ทับเสื้อเทควันโดเฉยๆ เนื้อผ้าแบบนาโนด้วยไม่มีกลิ่นๆส่วนมากสองถึงสามวันผมซักที พอหยิบเสร็จผมก็กำลังจะพับใส่กระเป๋าผมก็เจอ......โทรศัพท์น้องบี อ่า จะไปต่างจังหวัดอยู่แล้ว ผมจะคืนน้องยังไงล่ะเนี่ยะ ไปหลายวันด้วย เฮ้อ..... ผมเอาโทรศัพท์น้องบีใส่กระเป๋ากางเกงไว้ แล้วผมก็ออกจากบ้าน ไปถึง ม. ก็เกือบหกโมงครึ่งพอดี ผมเข้าไปเอาอุปกรณ์ไปรอยังจุดนัดพบ ไปถึงก็เจอรองประธานยืนรออยู่กับน้องๆอีกเกือบสิบคน มีสมาชิกชมรมบางส่วนที่ไม่ได้เป็นนักกีฬาก็อุตส่าห์ตื่นมาส่งด้วย ผมเลยได้โอกาสคืนโทรศัพท์ให้น้องบีแล้ว
“มู่มี่ๆ” ผมกวักเรียกน้องผู้หญิงคนหนึ่งที่มาร่วมส่งนักกีฬา
“คะพี่”
“เย็นนี้ว่างไหมอะ”
“ว่างค่ะ”
“รบกวนไปที่ยิมหน่อย”
“ได้ค่ะพี่”
“อะ” ผมหยิบโทรศัพท์ของบียื่นให้มู่มี่ มู่มี่รับไว้แล้วทำหน้า งงๆ
“เอาไปให้พี่ป้อมนะ บอกพี่ป้อมว่าฝากให้น้องบีด้วย”
“อ๋อ อืม ค่ะๆ”
“แล้วก็.....ห้ามเปิดเครื่องเล่นนะครับ”
“ค่ะ”
มู่มี่ตบปากรับคำเรียบร้อย จนเวลาประมาณสองโมงพวกผมก็ออกเดินทาง แต่ผมก็ยังกังวลใจอยู่ดี ไม่รู้คิดผิดคิดถูกที่ฝากโทรศัพท์ไปกับมู่มี่ เดี๋ยวค่อยโทรมาเช็คแล้วกัน อืมมม
To Be Con
(http://img255.imageshack.us/img255/1081/bfbb0013.jpg)
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
การแข่งขันเทควันโดในไทยตอนนี้มีอะไรบ้าง
การแข่งขันเทควันโดในไทยตอนนี้มีอยู่ 2 แบบครับคือ
1. แบบต่อสู้ หรือ Kyorugi ( เคียรูกิ ) ดัง Clip ตัวอย่างด้านล่าง
http://www.youtube.com/v/LGjeikhzkNQ
2. แบบท่ารำ หรือ Poomsae ( พุมเซ ) ซึ่งมีทั้งแบบเดียว และ แบบ ทีม ดัง Clip ตัวอย่างด้านล่าง
http://www.youtube.com/v/KDtatbm7cQ4
-
=== ตอนที่ 19 ===
“พี่.....พี่เอ......พี่เอ” เสียงน้องคนหนึ่งปลุกผมพร้อมกับแตะๆไหล่ผมเบาๆ ผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้นจากการหลับใหล ขณะนี้ผมกำลังอยู่บนรถทัวร์ของทางมหาวิทยาลัย ซึ่งกำลังเดินทางไปจังหวัด abc เพื่อไปแข่งเทควันโด
“มีไร” ผมถามไปบิดขี้เกียจไปแบบเกรงใจสายตาชาวบ้าน
“ถึงปั๊มแล้วพี่”
“เหรอ อืม ขอบใจ” ผมตอบพร้อมกับมองหาร้านอาหารแถวๆ นั้น
รถทัวร์จอดแวะพักที่ปั๊มน้ำมันเพื่อให้น้องๆได้ลงพักทานอาหารเที่ยงแล้วก็เข้าห้องน้ำ ผมเองเดินไปซื้อมื้อเที่ยงแบบเรียบง่ายที่ร้านสะดวกซื้อร้านเดิม (แต่คนละที่) ผมรู้สึกว่าไปที่ไหนๆก็เจอตลอดเลยแฮะ ซื้อเสร็จก็ว่าจะกลับไปที่รถเลย แต่บังเอิญเห็นม้านั่งหน้าร้านว่างอยู่ จึงเดินไปนั่งแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากะว่าจะลองโทรไปเช็คสักหน่อยว่า มู่มี่ แอบเปิดมือถือที่ผมฝากไว้หรือเปล่า
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุ...” ผมไม่รอเธอพูดจบ รีบกดวางสายทันที
อืมมม เท่านี้ผมก็สามารถจะรอดูว่าจะมี SMS แจ้งว่า “08xx xxxxxx สามารถติดต่อได้แล้วในขณะนี้” กลับมาก่อนตอนเย็นหรือเปล่า ไม่นานเท่าไหร่นัก คนขับรถก็เรียกพวกผมขึ้นรถ ผมจึงขึ้นไปนอนฟังเพลงเงียบๆคนเดียวอยู่ทางท้ายของรถ ความจริงแล้วผมไม่ชอบนั่งหลังรถเท่าไหร่ มันเหวี่ยงๆแล้วผมจะเวียนหัวทุกที แต่คราวนี้ผมเลือกนั่งหลังดีกว่าเพราะข้างหน้าวุ่นวายอะไรกันก็ไม่รู้ ผมหลับตาลงแล้วฟังเพลงที่อยู่ในมือถือไปเรื่อยๆ ผ่านไปไม่นาน น้องไม้ซึ่งเป็นรุ่นน้องผม1ปีก็มาสะกิดบอกว่าถึงแล้ว
เฮ้อ.....แล้วงานราษฎร์งานหลวงก็เริ่มขึ้นอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย รถของมหาวิทยาลัยขับวนไปส่งนักกีฬาตามที่พัก ผมก็ลงไปดูความเรียบร้อยของน้องๆทั้งหญิงและชาย พอถึงที่พักผมไปเอากุญแจที่เคาน์เตอร์ แล้วก็ขึ้นไปบนห้อง ในห้องมีเตียงสองเตียง เป็นเตียงที่มีขนาดสามฟุตครึ่ง กับเตียงที่มีขนาดหกฟุต เรียงกันอยู่ ฝั่งเตียงสามฟุตครึ่งเป็นหน้าต่างกระจกบานใหญ่ ยาวตั้งแต่เพดานจรดพื้น มีผ้าม่านสีขาวธรรมดาทับด้วยผ้าลูกไม้บางๆ สำหรับบังแดด ที่ปลายเตียงมีตู้เย็นขนาด 3.1 คิวบ์ โทรทัศน์ขนาด 17 นิ้ว (ไม่ใช่โทรทัศน์และ 555+) กระจก แล้วก็ตู้เสื้อผ้า ซึ่งอยู่ตรงข้ามประตูห้องน้ำพอดี ส่วนเรื่องการนอน... แน่นอนครับไอ้คุณโค้ชจองเตียงใหญ่สุดนอนคนเดียวอยู่แล้ว
ตอนเย็น ผมกลับไปพาน้องซ้อม แต่เนื่องจากเพิ่งเดินทางมาถึงเมื่อบ่ายผมเลยให้น้องซ้อมกันแบบเบาๆ แต่เมื่อโค้ชมาถึงกลับเปลี่ยนเป็นให้น้องซ้อมอย่างหนักจนน้องๆหลายคนบ่นอุบกันเลยทีเดียว ทุ่มกว่าๆ จึงซ้อมเสร็จโค้ชก็ชี้แจงกำหนดการณ์วันรุ่งขึ้นว่า พรุ่งนี้ให้เริ่มซ้อมตั้งแต่เวลาหกโมงครึ่ง ตกดึกคืนนั้นไม้ซึ่งเป็นรองประธานชมรมได้ชวนน้องบอลซึ่งเป็นนักกีฬารุ่นน้องที่ลงแข่งปีนี้เป็นปีแรก เดินมาหาผมที่โรงแรมเพราะทนความเป็นอยู่ที่เบียดเสียดของที่พักนักกีฬาไม่ไหว เมื่อมาถึงโค้ชเราก็ชวนน้องไปเที่ยวทันที แต่น้องทั้งสองก็ปฏิเสธโค้ชไป ไม่รู้ว่าที่น้องปฏิเสธเพราะเกรงใจผมหรือเปล่า สองทุ่ม ผมออกมาข้างนอก เดินไปตามระเบียงของโรงแรม ห้องที่ผมพักอยู่บนชั้นห้า บรรยากาศดีมากๆ มีลมพัดเบาๆพอให้รู้สึกสบายใจ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก็พบข้อความ “08xx xxxxxx สามารถติดต่อได้แล้วในขณะนี้” ถูกส่งมาตอนหนึ่งทุ่มกว่าๆ อืม...ลองโทรหาน้องหน่อยดีกว่า
“ถ้าบอกว่าเพลงนี้ แต่งให้เธอ เธอจะเชื่อไหม มันอาจไม่เพราะ ไม่ซึ้งไม่สวยงามเหมือนเพลงทั่วไป อยากให้รู้ ว่าเพลงรัก ถ้าไม่รัก ก็เขียนไม่ได้ แต่กับเธอคนดีรู้ไหม ฉันเขียนอย่างง่าย...ดาย” อ่า เพลงรอสายเก่าไปนิ๊ดแต่ผมว่าเพราะดีนะ ผมรออยู่ไม่นานเท่าไหร่ก็มีคนรับสาย
“สวัสดีครับ” ผมพูดออกไป
“สวัสดีครับ” อ๊ะ...ไม่ใช่เสียงน้องบีนี่นา
“อะ...เอ่อ...ใช่เบอร์น้องบีไหมครับ” ผมถามออกไปด้วยความไม่แน่ใจ แต่ผมเมมเบอร์น้องไว้นะ ไม่น่าจะผิด หรือ มู่มี่ เอาโทรศัพท์ไปให้ใครใช้หรือเปล่าเนี่ยะ !! ยังไม่ทันจะฟุ้งซ่านต่อไป
“พี่เอเหรอ นี่คุณพ่อน้องบีนะครับ” อั๊ก !! พ่อน้องบีรับสาย
“ อะ..ครับ สวัสดีครับ” งานเข้าแล้วดันไปพูดซะยืนยันว่าโทรหาน้องบีด้วยจะบ่ายเบี่ยงไปเลนไหนดีเนี่ยะ จะบอกว่าโทรผิดมันก็ไม่ใช่แล้ว
“จะคุยกับน้องบีเหรอครับ” งานเข้าแล้ว ถ้าเค้าถามว่ามีธุระอะไร จะตอบยังไงล่ะที่นี้ แล้วดันโทรหาลูกชายเค้าตอนค่ำๆแบบนี้ ม๊ายน๊า
“อะ...คะ...ครับ” คิดซิคิด ไปเลนไหนๆ วงแหวนรอบนอกไหม หรือ ออกอยุธยาไปเลยดี
“เดี๋ยวน้องมา น้องไปซื้อของแล้วทิ้งโทรศัพท์ไว้ในรถ รอเดี๋ยวนะ” อ๊ากกกก ท่านพ่อ อย่าถามนะว่าผมโทรมาทำไม อย่าน๊า!!
“.......” เสียงจากอีกฝั่งเงียบไป ความกังวลต่อคำถามยังอยู่
“ปึ่ง!!” เสียงปิดประตูรถดังลอดเข้ามาในมือถือ
“ป๊าไม่มีอะลูกอมอะไรนั่น บีซื้อยาแก้ไอแบบน้ำมาให้ม่าแทนแล้วกัน” เสียงน้องบีนี่นา
“เมื่อกี้ พี่เอโทรมา”
“จริงเหรอป๊า”
“พี่เค้ารอสายอยู่ โทรศัพท์อยู่เบาะหลังนั่นแหละ”
“ฮัลลล โหล๋วววววว”
“อะ...อืม”
“เป็นไงบ้างอะพี่”
“ไม่เป็นไร โทรมาเช็คเฉยๆว่าพี่เค้าเอามือถือมาให้บีหรือยัง”
“คืนแล้ว”
“แล้วก็....” ผมเว้นช่วงไว้เพราะไม่รู้จะพูดดีไหม
“แล้วก็.....” บีทวนคำพูดผมเหมือนจะอยากรู้ว่าผมจะพูดอะไรต่อ
“คิดถึงนะ......” ผมพูดจบน้องก็นิ่งเงียบไปพักหนึ่ง
“…………..อะ......อืม”
“อย่าลืมทานข้าวเยอะๆด้วยนะ แค่นี้แหละ”
“ครับ”
ผมกดวางสายแล้วรอยยิ้มเล็กๆก็ผุดขึ้นมาบนหน้าแบบควบคุมไม่ได้ มันรู้สึกมีความสุขยังไงไม่รู้แฮะ แล้วผมก็เดินยิ้มแบบนั้นกลับมาที่ห้องก็สรุปได้ว่าน้องๆไม่ไป ส่วนโค้ชก็เปลี่ยนมานอนเตียงสามฟุตครึ่งที่ผมนอนแทน ส่วนเหตุผลน่ะเหรอ คงเพราะไม้กับบอลขอค้างที่นี่ด้วย เตียงหกฟุตก็เลยต้องนอนสองคน โค้ชเค้าอยากนอนคนเดียวเลยไปนอนเตียงสามฟุตครึ่งแทน ให้ผมนอนเบียดสามคนกับน้องบอลกับน้องไม้ แต่ปรากฏไม้นอนกับพื้นด้วยเหตุผลว่าเกรงใจผม ผมก็เลยนอนบนเตียงกับบอลสองคน (ไม่ต้องจิ้นนะครับ) ตกดึกคืนนั้นโค้ชออกไปเที่ยวครับ กลับมาอีกทีตีห้ากว่าๆเลยเป็นอันเข้าใจในทันทีว่าผมต้องลุกตั้งแต่ตีห้าสี่สิบห้าเพื่อเดินไปที่พักนักกีฬา
“ติ๊ดๆๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ”
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นผมลุกขึ้นมานั่งใจลอยอยู่พักหนึ่งก็เดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า น้องไม้รู้สึกตัวตอนที่ผมอาบน้ำเสร็จพอดี ไม้เลยปลุกให้บอลที่กำลังหลับสบายให้ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว กลายเป็นว่าวันนั้นผมต้องดูแลน้องตลอดเช้า ทำเอาผมไข้รับประทานเลยทีเดียวเนื่องจากพักผ่อนไม่พอ ประมาณเก้าโมงก็ซ้อมเสร็จผมก็ให้น้องๆแยกย้ายกันไปอาบน้ำทานข้าวแล้วก็พักผ่อนกันตามอัธยาศัย ส่วนผมก็เดินดูพื้นที่รอบๆสนามแข่งขัน จนตอนเกือบเที่ยง ผมลองกดโทรหาบีดู
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…”
อืมมม น้องคงยังเรียนอยู่ซินะ ผมเดินไปเตรียมเข้าประชุมผู้จัดการทีมแทนไอ้คุณโค้ชที่หายหัวไปไหนไม่รู้ แถมโทรหามันก็ไม่รับ พอถึงหน้าห้องประชุมผมกดโทรอีกครั้งให้แน่ใจว่ามันไม่เข้าแน่ๆ
“ตู๊ดดดดดดด.....ตู๊ดดดดดดดดดด.....ตู๊ดดดดดดดดดดด” เสียงดังอย่างนั้นจนตัดสายไป
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจเบาๆ
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da” เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
“น้องบี Calling” น้องบีโทรมาแฮะ
“ฮัลลล โหล๋วววววว” ผมยิ้มกับเสียงสดใสร่าเริงแบบเดิม
“ว่าไงบี”
“พี่โทรมามีไรป่าว” จะอะไรอีกล่ะ ก็คิดถึงบีไง
“คิดถึงดิ” อ๊า ผมบอกไปซะแล้ว
“อะ...แฮะ”
“ไม่ค่อยสบายด้วยอะ” อ้อนหน่อย อิอิ
“เป็นไรครับ”
“ไม่รู้ตัวร้อนๆ”
“ทานยายัง”
“ยัง”
“ทานยาดิพี่จะได้หาย” มีเป็นห่วงด้วย วิ้วววววววว
“ไม่เป็นไรได้ยินเสียงบีพี่ก็ดีขึ้นแล้ว” พูดได้ไงวะ เรา
“.....”
“แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวว่างพี่โทรหาใหม่”
“ครับ”
หลังประชุมเสร็จผมยังต้องมานั่งปวดหัวเรื่องการจัดรุ่นแทนคุณโค้ชด้วยแต่สุดท้ายก็ผ่านไปได้ด้วยดี ตอนบ่ายผมพาน้องๆไปตรวจร่างกาย แล้วคุณโค้ชก็โผล่หัวมาพอดี ผมเลยให้คุณโค้ชทำหน้าที่อะไรบ้างเดี๋ยวจะเป็นง่อยตายซะก่อน ส่วนผมออกมานั่งรออยู่ตรงที่เค้าซ้อมยูโดซึ่งตอนนี้ไม่มีใครมาซ้อมเลย เบาะนิ่มมากจนผมเผลอหลับไป รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนค่ำ ไม้มาปลุกบอกว่าตรวจร่างกายผ่านหมดทุกคน ผมเลยพาน้องๆซ้อมกันรอเวลาเค้าเลี้ยงนักกีฬาตอนประมาณหนึ่งทุ่มครึ่ง แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพาน้องซ้อม โค้ชก็พาน้องเล่นเตยเฉยเลย (รู้จักกันมั๊ยเนี่ย) เค้าบอกผมว่าเป็นการผ่อนคลาย แต่ดูสภาพน้องๆ แล้วไม่น่าผ่อนคลายเลยซักคน แต่ละคนดูจริงจังเอาเป็นเอาตายกันเลยทีเดียวประหนึ่งกำลังแข่งในงานโอลิมปิกรอบชิงชนะเลิศ ผมยืนมองไปเรื่อยๆจนกระทั้งหนึ่งทุ่มเศษๆ ผมก็กดโทรน้องบีอีกครั้ง
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติด...” ปิดเครื่องอีกแล้วแฮะ
งานเลี้ยงนักกีฬาเริ่มขึ้นซักพัก ผมนั่งทานไปกับน้องๆพอเป็นพิธีผมก็ขอตัวกลับ ไอ้คุณโค้ชสงสัยจะกลัวผมทิ้งเลยรีบลุกตามมาด้วย ส่วนบอลกับไม้ก็ขอตามมานอนด้วยอีก เป็นอันว่ากลับหมด แล้วผมก็กำชับน้องๆทุกคนเรื่องการแข่งขันในวันรุ่งพรุ่งนี้ให้เตรียมตัวให้พร้อมห้ามนอนดึก
“พี่ครับกุญแจห้อง 5xx ด้วยครับ” พอขึ้นถึงห้อง ผมถอดชุดแล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินออกไปที่ระเบียงที่เดิม
“ถ้าบอกว่าเพลงนี้ แต่งให้เธอ เธอจะเชื่อไหม มันอาจไม่เพราะ ไม่ซึ้งไม่สวยงามเหมือนเพลงทั่วไป อยากให้รู้ ว่าเพลงรัก ถ้าไม่รัก ก็เขียนไม่ได้ แต่กับเธอคนดีรู้ไหม ฉันเขียนอย่างง่าย...ดาย” ระหว่างรอสายผมก็ลุ้นอยู่ว่ารอบนี้ใครจะรับสาย
“คร๊าบบบบบบ” บีรับสายด้วยเสียงสดใส ผมโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง
“นอนยัง”
“หลับแล้ว”
“อ่าว ไมนอนเร็ว”
“ง่วง”
“งั้นฝันดีๆ” เฮ้อ อดคุยเลย
“ครับ.....พี่”
“หือ”
“หายป่วยยัง”
“หายแล้ว ว่าจะโทรมาบอกเมื่อเย็น แต่บีปิดโทรศัพท์”
“อืม”
“ปิดโทรศัพท์บ่อยจัง”
“ก็กลัวแบตหมด”
“แบตหมดก็ชาร์จได้”
“แล้วถ้าแบตหมดพี่โทรมาไม่ติดทำไงอะ”
“................ไม่กวนแล้ว นอนต่อๆ พรุ่งนี้ตั้งใจเรียนด้วยนะ”
“ครับ”
คุยเสร็จผมก็กลับมาที่ห้องกลับมาก็เจอโค้ชมันนอนดูทีวีที่ปลายเตียงโดยหันหน้ามาทางทีวีแล้วเอาเท้าก็วางบนหัวนอนเตียงที่ผมนอน
“นิสัย...”
ผมคิดในใจก่อนจะออกไปคุยโทรศัพท์ต่อเพราะรับไม่ได้ที่โค้ชเอาเท้าไปวางบนหัวนอนแล้วตีนขึ้นลงไปมาอย่างสบายใจ กลับมาอีกทีก็ปาไปห้าทุ่มกว่าๆโค้ชกลับไปนอนเตียงของตัวเองเรียบร้อยแล้วไม้ก็หลับอยู่ข้างเตียงเรียบร้อยมีแต่บอลที่ยังนั่งดูทีวีอยู่บนเตียง
“บอล อย่าดึกนะ พรุ่งนี้มีแข่ง”
“ครับพี่” บอลยิ้มๆ
ผมขึ้นเตียงแล้วนอน ผมนอนไม่หลับเท่าไหร่ บอลเองก็คงเช่นกันแข่งครั้งแรกนี่นาก็เข้าใจนะ แต่ทำไมต้องเปิดการ์ตูนดูทั้งคืนก็ไม่รู้
“พิกาจู พลังไฟฟ้าแสนโวลต์”......
“พวกเราแก๊งร๊อกเก็ต......”
“เนียสสสสสสสส!!”
“ห๊า ทาเคชิ๊!!”.....
“ม๊ายยย พิกาจู อย่าตายนะ”
ฯลฯ.....
“ติ๊ดๆๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ”
เสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือดังขึ้น ผมลุกขึ้นมานั่งเหม่อบนเตียงอยู่พักหนึ่งก่อนจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ไปที่สนามแข่ง การแข่งขันเป็นไปอย่างดุเดือด หลายมหาวิทยาลัยก็มีการพัฒนาตัวเองขึ้นมามาก ส่วนใหญ่ที่ลงแข่งจะเป็นหน้าเก่าๆ สุดท้าย.......กีฬาเทควันโดเป็นกีฬาชนิดเดียวที่คว้าเหรียญทองได้มากที่สุดจากทุกชนิดกีฬาที่ทางมหาวิทยาลัยส่งลงแข่งตั้งแต่จัดการแข่งขันมา ท่านอธิการบดีตบรางวัลให้อย่างงาม เย็นวันนั้นผมอยากเลี้ยงอาหารน้องแบบที่ไม่แพงมาก ผมเลยถามความเห็นน้องๆ หลายคนก็ออกความเห็นว่าหมูกระทะ สุดท้ายก็เลยไปเลี้ยงหมูกระทะ อาจารย์ที่ปรึกษาก็ช่วยค่าอาหารด้วย มีแต่โค้ชคนเดียวที่มาเหน็บผมว่า
“ไปเลี้ยงมันทำไม เสียนิสัย เดี๋ยวคราวหน้าก็มาเรียกร้องให้เลี้ยงอีก”
ดีว่าที่เค้าพูดตอนเดินอยู่ข้างๆผมแล้วน้องไม่ได้ยิน แต่ถึงจะมาเหน็บผมแบบนั้นพอถึงร้านหมูกระทะโค้ชนั่นแหละตัวกินยิ่งกว่าน้องๆอีก แล้วเราก็ค้างคืนกันที่นั่นอีกหนึ่งคืนก่อนจะกลับกันในตอนเช้า แล้วระหว่างที่ทานหมูกระทะกับน้องอยู่โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็นหมายเลขที่ผมไม่ได้เมมไว้ ปรกติแบบนี้ผมจะยังไม่รับ แต่ว่าตอนนี้ออกมาแบบนี้อาจเป็นอาจารย์ท่านอื่นโทรมาแจ้งข่าวอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้ รับดีกว่า
“ครับ”
“สวัสดีค่ะ พี่เอหรือเปล่าค่ะ” เสียงผู้หญิงด้วย ใครกันเนี่ยะ
“ใช่ครับ”
“นี่คุณแม่น้องบีนะคะ” อ๊ะ!! แม่น้องบีโทรมาทำไมเนี่ยะ
“ครับคุณแม่”
“ตอนนี้น้องบีอยู่กับพี่เอหรือเปล่าคะ”
“ปะ...เปล่าครับ คือตอนนี้ผมอยู่ต่างจังหวัดครับ” ทำไมเวลาหาน้องบีไม่เจอต้องคิดว่าผมอยู่กับน้องเค้าหว่า
“เหรอคะ พอดีคุณแม่โทรหาน้องบีไม่ติด คิดว่าน้องบีน่าจะอยู่กับพี่เอ คุณแม่เลยโทรมาถามดู งั้นแค่นี้นะคะ”
“อะ...ครับ”
แล้วผมก็กลับมานั่งทานหมูกระทะกับน้องๆต่อ จนกระทั่งทานเสร็จ ก็แยกย้ายกันกลับพอมาถึงโรงแรม โค้ช ไม้ แล้วก็บอล นอนเล่นในห้องส่วนผมเดินไปที่ระเบียงผมยืนรับลมเย็นๆ อีกตามเคย
“พรุ่งนี้ก็กลับแล้วซินะ” ผมคิดในใจ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาน้องบี
“สวัสดี คร๊าบบบบบบ แข่งเป็นไงบ้างครับพี่” ปลายสายรับแล้วพูดด้วยเสียงร่าเริง
“6 ทอง 4เงิน 5ทองแดง”
“โอ้โห....เยอะจัง แล้วพี่กลับวันไหน”
“พรุ่งนี้เช้า”
“อื้อ รีบกลับมานะ”
“ครับ บีก็นอนได้แล้วนะ”
“ได้พี่”
“ฝันดี” หยอดหน่อย
“ฝันดีด้วย แฮะๆ”
ผมไม่ได้บอกเรื่องที่คุณแม่น้องโทรมาเพราะไม่รู้จะบอกทำไม แต่การที่คุณแม่น้องบีโทรมาแบบนี้ก็แสดงให้เห็นว่า......ที่บ้านน้องบีเข้าใจว่า.....ผมกับน้องสนิทกันมากๆ กลัวทางบ้านน้องจะจับตามองแล้วสังเกตเรื่องผมกับน้องได้ สงสัยต้องรักษาระยะห่างหน่อยซะแล้ว
“ตึก ตึก ตึก”
ผมเดินไปตามทางเพื่อกลับเข้าห้องวันนี้ผมเหนื่อยจังรู้สึกอยากนอนชะมัด แต่ว่า....พอผมกำลังจะถึงห้องเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา
“น้องอ้น Calling”
“หวัดดี ว่าไงอ้น”
“พี่.......กลับวันไหน”
“พรุ่งนี้ละ”
“เหรอ”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ........”
“.......”
“รีบกลับมานะครับ”
“ตู๊ดดด ตู๊ดด ตู๊ดดด”
ผมยืนมองโทรศัพท์อยู่พักหนึ่ง ผมรู้สึกไปเองหรือเปล่า....อ้นเปลี่ยนไปนะ.....ทั้งน้ำเสียง.....แล้วก็คำพูด.....ที่สำคัญ.....นี่เป็นครั้งแรกที่น้องโทรหาผม......แล้วรู้สึกได้ถึงความคิดถึง.....
To Be Con
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
มี Tae Kwon Do Dance ด้วยนะ
http://www.youtube.com/v/xMlV_zrOars
Tae Kwon Do Dance เป็นการผสมผสานระหว่าง เทควันโด กับ ดนตรี เข้าด้วยกัน โดยการนำเอาท่าต่างๆ ทั้งการเตะ การต่อย การบล๊อก หรือ ท่ารำ ของเทควันโดมาใช้ให้เข้ากับเสียงเพลง อาจมีการนำท่าทางอื่นๆมาร่วมด้วยก็ได้ตามแต่ผู้ฝึก หรือ ผู้คิดท่าจะหามาได้ โดยหลักๆจะเน้นท่าที่แสดงออกถึงความเป็นเทควันโดให้มากที่สุด ส่วนมากตามการแข่งขันก็จะมาแสดงโชว์บ้าง ในไทยเองหลายๆยิมก็มีการฝึกซ้อมสำหรับโชว์ด้วยเช่นกัน
http://www.youtube.com/v/hsIuFpHA-Nk
Thx น้องต่ายที่ทานตัวอักษรให้นะครับ
-
=== ตอนที่ 20 ===
“ติ๊ดๆๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ”
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ผมลืมตาขึ้นช้าๆ มองเห็นแสงแดดอ่อนๆสองลอดผ้าม่านเข้ามา ผมค่อยๆลุกขึ้นช้าๆมานั่งเหม่ออยู่พักหนึ่งก่อนจะมองไปทางขวาเห็นน้องบอลกำลังหลับสบาย มองไปทางซ้ายเห็นไม้กำลังหลับสบายอยู่บนเตียงสามฟุตครึ่ง ดูจากสภาพผ้าห่มกับหมอนที่ลงมากองบนพื้นหมดผมถึงเข้าใจเหตุที่ไม้ไม่ขึ้นมานอนเตียงด้วยกับผม ผมนั่งมองอยู่พักหนึ่งก็ลุกขึ้นอาบน้ำ พอออกมาก็เห็นไม้ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ
“ไง หลับสบายไหม” นี่คำทักทายอรุณสวัสดิ์ของผมครับ
“ก็ดีครับพี่” ไม้พูดจบก็หันไปมองบอลที่กำลังหลับอย่างสบายใจ
“ปล่อยให้นอนไปก่อนแล้วกัน ไม้อาบเสร็จค่อยมาปลุกน้องกัน ท่าทางกำลังสบายเลย”
“ครับ” ไม้ตอบยิ้มๆ
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเสร็จแล้ว ผมก็พาน้องๆลงมาทานอาหารเช้าของโรงแรมจนเวลาประมาณเจ็ดโมงเช้าก็ขึ้นรถทัวร์ของทางมหาวิทยาลัยไปที่พักนักกีฬา มาถึงน้องๆก็ยืนรอกันเรียบร้อยพร้อมอยู่แล้ว
“แหม่ ทีกลับบ้านนี่มารอกันตรงเวลาเลยนะ” ผมแซวน้องๆที่มายืนรอกันพร้อมหน้า
หน้าตาของน้องๆ ยิ้มแย้มแจ่มใสกันทุกคน ขากลับมีเพียงนักกีฬาเทควันโดชนิดเดียวเท่านั้นที่กลับกับรถคันนี้ทำให้รถค่อนข้างเงียบสงบ เพราะน้องๆหลายคนรู้นิสัยผมเลยไม่ค่อยกล้าเสียงดังกันเท่าไหร่ จนมาถึงช่วงกลางทางตรงนี้ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันหามุมหลับนอนของตัวเอง ผมเองก็แอบงีบเหมือนกัน รู้สึกตัวอีกทีก็เกือบถึงมหาวิทยาลัยแล้ว น้องๆหลายค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้นไล่ๆกันราวกับมีพรายกระซิบบอกเป็นรายตัวเลยทีเดียว ไม่นานนักรถก็วิ่งถึงจุดรับส่ง
“เอ้าถึงแล้ว ลงๆๆๆ” บอลพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความดีใจราวกับนักรบที่ได้กลับถึงมาตุภูมิ
หลังจากที่น้องๆหลายคนเอาของลงจากรถเสร็จแล้วผมก็เรียกน้องๆมารวมอีกครั้งเพื่อสอบถามเรื่องการกลับที่พักอาศัยว่า ใครมีคนมารับหรือยังไม่มีคนมารับบ้าง สำหรับรายที่มีคนมารับก็แล้วไป ส่วนที่ไม่มีผมก็ต้องตะลอนๆส่งเป็นรายตัวถึงที่กันเลยทีเดียว แต่ก็ดีที่เคสนี้มีไม่มาก
“ไม้ ฝากอุปกรณ์ไว้กับเราก่อนนะ”
“ครับพี่” พูดจบไม้ก็ถือถุงอุปกรณ์กลับไปด้วย
ไม่ว่าจะเป็นเพราะความเป็นรองประธานหรือเป็นรุ่นน้องของผมเฉยๆ ไม้ก็ยังเป็นน้องที่พึ่งได้เสมอ หลังจากที่ผมร่อนส่งน้องๆจนครบผมก็กลับบ้านครับ ถึงบ้านวางกระเป๋าหน้าทีวีแล้วผมก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาหน้าทีวีที่อยู่ใกล้ๆทันทีเพราะผมรู้สึกเพลียมากซะจนไม่อยากจะเดินไปไหนแล้ว ผมผลอยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทั้งที่เสื้อคลุมกับถุงเท้าก็ยังไม่ทันได้ถอดด้วยซ้ำ.....
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นมากวนการหลับใหลจากความเพลียของผม ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆ ค่อยๆเอื้อมมือไปที่โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุม แล้วหยิบออกมา
“น้องบี Calling” อ่า.....น้องบีโทรมาทำไมกันตอนนี้เนี่ยะ
“อื่อ” ผมรับสายแล้วกรอกเสียงลงไป
“พี่....กลับมาถึงยัง” น้องบีถามด้วยน้ำเสียงดูกังวลหน่อยๆ
“แล้ว” ผมตอบกลับไปสั้นๆเพราะกำลังเซ่อนอนอยู่
“วันนี้พี่จะมาสอนไหม”
“ไป” ก็ไปดิ ถามแปลกๆ
“แล้วยังไม่มาอีกเหรอ”
“อื่ออออ.....ทำไมอะ” นั่นดิ ทำไมอะ
“คือ.....สี่โมงกว่าแล้ว”
“ห๊า!!” ผมตาสว่างขึ้นมาทันที
“โอ๊ยย!!” ผมรีบลุกขึ้นเร็วไปหน่อยจนนิ้วก้อยเท้าไปเตะกับขาโต๊ะเข้า
“พะ....พี่เป็นไร” น้องบีถามน้ำเสียงตกใจตาม
“อ่า อืม เปล่าๆไม่เป็นไร.....รอเดี๋ยวนะพี่ไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“คะ.....ครับ”
ผมกดวางสายแล้วรีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดอย่างด่วน เสร็จปั๊บก็รีบบิดรถตรงไปที่ยิมทันทีพอใกล้ถึงก็เห็นน้องบีกำลังนั่งมองซ้ายมองขวาสีหน้ากังวลเหมือนกำลังรอใครอยู่ พอผมขับรถเข้าไปใกล้มากขึ้น น้องก็หันมาเห็นผมพอดีรอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นมาบนใบหน้า น้องลุกขึ้นมายืนมองจนผมขับรถจอดรถนิ่งสนิทตรงหน้าน้อง ผมลงจากรถน้องก็เดินมาหาจับมือผมข้างหนึ่ง แล้วก็มายืนเบียดๆ ผมเอามืออีกข้างของผมที่น้องไม่ได้จับไว้ไปลูบผมน้องเบาๆ
“ไม่เจอไม่กี่วัน สูงขึ้นเปล่าเนี่ยะ” น้องเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผมแทนคำตอบ
“มีใครมาบ้างยัง” ผมถามต่อ
“ยังเลยพี่”
“พี่ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงเลยอะไปซื้อข้าวมาทานก่อนดีกว่า หิวอะ”
“อื่อ ปะๆ” น้องหันมายิ้มๆทำท่าดีใจหน่อยๆ เหมือนน้องหมาช่วงกำลังจะพาไปเดินเล่นเลย
แล้วระหว่างทางที่เดินไปก็เห็นร้านขายเอ็นไก่ทอดมาเปิดใหม่ ระหว่างที่ผ่านหน้าร้านผมก็หันไปมอง คนขายเป็นผู้หญิงครับ อายุไม่น่าจะเกินยี่สิบห้า หน้าตาถือว่าดีเลยทีเดียว ตากลม คิ้วเรียว ขนตากับหน้าเหมือนว่าจะไม่ได้แต่งอะไรมากมาย ดูน่ารักแบบธรรมชาติเลยทีเดียว ก็มีแค่ที่ปากที่ดูแดงผมชมพูคงทาลิปมั้ง สีผิวออกไปสีน้ำผึ้ง ผมยาวลงไปกว่าบ่าหน่อยหนึ่ง ใส่เครื่องประดับเป็นสร้อยหินสีที่คอเส้นหนึ่งกับข้อมืออยู่สองสามเส้น เสื้อผ้าเป็นแบบวัยรุ่นคอลึกพอสมควรสีขาว ใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นแบบรัดๆหน่อยขากางเกงสูงกว่าหัวเข่าเล็กน้อย ผู้อ่านก็ไม่ต้องเดาอะไรยากมากมายผมบรรยายได้ละเอียดขนาดนี้แสดงว่าผมจ้องแม่ค้านานพอสมควรแน่น แล้วดูเหมือนว่าตอนนั้นผมจะเดินช้าลงโดยไม่รู้ตัว ส่วนน้องบีที่จูงมือผมอยู่น่าจะรู้เลยหันมามอง แล้วดึงมือผมเบาๆเพื่อเป็นการบอกว่าให้ไปต่อ ผมไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะ (เชื่อผมดิ) นอกจากมองแม่ค้าผมก็มองของที่เค้าขายด้วย น่าทานดี
“ติ๊งงง ติ่งงงงงงง”
“สวัสดีค่ะ เชิญค่ะ”
ผมเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อเลือกอาหารแช่แข็งที่วางเรียงกันไว้อย่างเป็นระเบียบ บีเองก็เดินมายืนข้างๆด้วย
“พี่” บีเรียกผมเบาๆ
“ครับ”
“.......เปล่า”
“.......” อ่าว เรียกแล้วไม่พูดซะงั้น
“ บีเอาอะไรไหม”
“เอาไก่เทอริยากิก็ได้”
“เอาอันอื่นอีกป่าว?”
“เพียวริขุ”
“อืมม ไปหยิบเลย หยิบชามาให้พี่ด้วยสองขวด เดี๋ยวพี่เอาข้าวไปให้เค้าอุ่นให้ก่อน”
ผมพูดจบน้องพี่ก็เดินไปหยิบชา กับ เพียวริขุที่มุมเครื่องดื่ม ส่วนผมก็เดินเอาข้าวไปให้พนักงานอุ่นให้
“พี่อุ่นให้หน่อยครับ”
“สักครู่นะคะ” พนักงานตอบกลับมาก่อนจะรับข้าวกล่องไป
บีหยิบน้ำไปวางบนเคาน์เตอร์เสร็จก็กลับมายืนข้างๆ ผมก็เอามือโอบคอบีแล้วยืนเกาคางบีเล่นระหว่างที่รออุ่นข้าวสามนาที พอจ่ายเงินเสร็จผมก็เดินออกมาขากลับก็ต้องเดินผ่านหน้าร้านขายไก่อีกครั้ง พอถึงร้านขายไก่บีก็บอกให้ผมหยุดรอก่อน แล้วบีก็เดินไปเหมือนจะไปซื้อ
“ถ้วยละกี่บาทครับ”
“มีสิบบาท สิบห้าบาท แล้วก็ ยี่สิบบาทค่ะ”
“งั้นเอา ถ้วยละสิบห้าบาทสองถ้วยนะ”
“สองถ้วยนะคะ” แม่ค้าจัดแจงหยิบไก่ใส่ถุงให้บี ส่วนบีก็ทำท่าหยิบกระเป๋าเงินออกมา
“พี่สาว”
“คะ”
“ผมลืมเอาเงินมา รับบัตรเครดิตไหมครับ” น้องบีถามอย่างใสซื่อ
“.........” แม่ค้าถึงกับเงียบกริบเลยทีเดียว ผมรีบเดินเข้าไปทันที
“อะ...เอ่อ เท่าไหร่ครับ” แม่ค้าสุดสวยจะโกรธมั้ยเนี่ย
“สามสิบบาทค่ะ”
“นี่ครับ”
ผมรีบจ่ายเงินให้แม่ค้าก่อนที่แม่ค้าจะเอากะทะปาใส่หัวเอา แล้วจูงมือบีเดินออกมา ผมไม่พูดอะไรจนถึงยิม
“ไม่มีเงินไมไม่บอกพี่อะ”
“......” บีไม่พูดอะไรแต่สวมกอดผมกลับมาเบาๆ หน้าของน้องแนบบนอกผม
“เฮ้ออ” ผมถอนหายใจแล้วลูบหัวบี บีกอดอยู่อย่างนั้นเนื่องจากยังไม่มีใครมา...
“พี่เอ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหน้ายิม ผมหันไปมองต้นเสียงก็พบน้องอ้นยืนมองอยู่ บีรีบผละตัวออกทันที
“อะ....อืม ว่าไงอ้น” ผมหันไปยิ้มให้อ้นแล้วทักทายให้ดูปรกติที่สุด
“สวัสดีครับ” อ้นยกมือไหว้ผม
“อืม ดีๆ” หูร้อนๆ นิดหน่อยแฮะ
“มากันนานยังครับ”
“พักใหญ่ๆแล้ว อ้นอะมานานยัง” เหงื่อออกเล็กน้อย แหะๆ
“มาเมื่อกี้ๆครับ”
แล้วช่วงที่ผมคุยกับอ้นอยู่ บีก็หยิบกระเป๋าผ้าเข้าห้องแต่งตัวไป
“พี่กลับมาตั้งแต่กี่โมงครับ แข่งเป็นไงบ้าง”
“ถึงเมื่อช่วงก่อนเที่ยง ส่วนเรื่องแข่งก็ อืมมม ก็ดีนะ”
“นั่นซิครับ ได้เหรียญทองตั้งหกเหรียญนี่นา” เอ๊ะ...ผมยังไม่ได้บอกอ้นเรื่องการแข่งขันนี่นา
“อื่อ”
“พี่.....”
“ครับ”
“คราวหน้าพาผมไป KFC บ้างสิ” อ๊ะ!!.......เรื่อง KFC ผมก็ไม่เคยบอกใครนี่.......นี่อ้นกำลังจะสื่ออะไรกันแน่......
“ได้ซิ” ผมยิ้มๆแล้วตอบรับไป
“พี่เอ......มัดสายให้หน่อย” บีออกมาจากห้องแต่งตัวพอดีแล้วเดินมาหา
ผมนั่งยองๆมัดสายให้บีส่วนอ้นก็เดินเข้าไปเปลี่ยนชุด อ้นไม่เคยมาคุยกับผมแบบนี้เลย ตั้งแต่น้องซ้อมมาคุยกับผมแทบนับคำได้ แถมน้องอ้นก็ไม่ได้ทำตัวสนิทกับผมสักเท่าไหร่ ออกจะดูห่างเหินหน่อยๆด้วยซ้ำ แต่ทำไมวันนี้น้องกลับมาคุยกับผมเอง ทั้งยังคุยแปลกๆเหมือนจะสื่ออะไรให้ผมเข้าใจ หลังจากนั้นอ้นก็มีปฏิสัมพันธ์กับผมมากขึ้น ใกล้ชิดผมมากขึ้น บางทีก็มานั่งตักแบบบี แต่บีเห็นบีก็ไม่ได้พูดอะไรเหมือนเวลาที่คนอื่นมานั่ง อาจเป็นเพราะคราวก่อนที่คุณพ่อน้องอ้นมารับช้าเลยได้นั่งคุยกันหลายเรื่อง ตรงนั้นอาจทำให้อ้นเริ่มเปิดใจกับผมมากขึ้นก็ได้ ยิ่งผมได้คุยกับอ้นมากขึ้นผมก็ยิ่งเห็นความฉลาดในตัวของเค้าหลายอย่างเค้าฉลาดกว่าวัย การใช้คำพูดที่ฉลาด กระบวนการคิดที่เป็นขั้น เป็นตอนค่อนข้างชัดเจน ดูเหมือนบางครั้งจะมีการวางแผนมาก่อนด้วย
“วันนี้พอแค่นี้นะครับ กลับบ้านได้”
“แปะ แปะ แปะ เย้!!”
“พี่เอ ครูป้อมกลับก่อนนะครับ/ค่ะ”
เสียงน้องๆที่พ่อแม่มารับกลัวลากันจ้อกแจ้กจอแจ แล้วเด็กที่รั้งกลับหลังเสมอก็กลุ่มเดิมๆ ผมปล่อยๆน้องๆวิ่งเล่นกันพักหนึ่งก็เรียกน้องๆมานั่งจับกลุ่มเล่นเกมกัน คราวก่อนบีทำเอาฮา คราวนี้เราต้องหาแบบใหม่เดี๋ยวมันจะไร้สาระ
“เอาๆ วันนี้เราจะมาเล่นเกมวัดไหวพริบกัน” ผมชวนเล่นเกม
“เกมไรๆ” บีถามอย่างตื่นเต้น น้องๆคนอื่นๆก็เช่นกัน
“ตอนนี้มีห้าคนนะ เดี๋ยวพี่จะบอกตัวเลข แล้วมีเงื่อนไข บวกหรือ ลบ ให้ผลตามที่พี่บอก ใครตอบช้าสุดถือว่าตกรอบ” ผมพูดจบน้องๆมีท่าทีตื่นเต้นมาก
“เอานะ”
“เอาเลยๆๆๆ” น้องตั้มส่งเสียงเร่งด้วยความตื่นเต้น
“50”
“75 ลบ 25” อ้นตอบมาคนแรกอย่างรวดเร็ว
“100 ลบ 50” ตั้มตอบมาไล่ๆกัน
“90 ลบ 40” มิวไล่มา
“65 ลบ 15” บีรีบตอบแล้วเกาะขาผมแน่น
“อ่า........”น้องกันนั่งยิ้มเพราะตอบไม่ทันเค้า
แล้วเกมก็ดำเนินต่อไปปรากฏว่าท้ายสุดแล้วอ้นชนะตลอด จนกระทั่งเวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงน้องๆค่อยๆทยอยกลับกันเรื่อยๆจนเหลืออ้นเพียงคนเดียว ผมก็นั่งคุยกับอ้นไปเรื่อยๆแต่วันนี้อ้นนั่งพิงผมแฮะ แล้วดูเหมือนน้องจะชอบคุยกับผมมากขึ้นด้วย คุยไปคุยมาผมก็วกมาพูดเรื่องบีเพราะไม่รู้จะคุยอะไร ผมลองถามอ้นเกี่ยวกับน้องบีเวลาอยู่ที่โรงเรียน
“อ้น” ผมเอาแขนไปโอบหลังอ้นไว้
“ครับ”
“บีอยู่ที่ห้องเป็นไงบ้าง”
“ดื้อ....มึน....ซน.....เกเร”
“ขนาดนั้นเลย”
“ครับ แล้วก็.......” น้องทิ้งท้ายเหมือนกับไม่อยากพูดต่อยังไงไม่รู้
“แล้วก็ยังไง”
“แกล้งคนไปทั่ว ทั้งห้องโดนบีรังแกมาหมดแล้ว”
“แล้วอ้นล่ะ”
“ผมไม่โดน”
“ทำไมละ” ผมเอามือไปจับไหล่อ้นไว้
“ไม่รู้ซิ”
“แล้วเรื่องเรียนบีเป็นไงบ้าง”
“มันโง่จะตาย” อ๊ะ!! อ้นเรียกบีว่า “มัน” นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยิน อาจเพราะสนิทกับผมมากขึ้นเลยกล้าที่จะพูดออกมา
“สอบได้ที่เท่าไหร่”
“เกือบๆที่สี่สิบ”
“ในห้องมีกี่คน”
“สี่สิบเจ็ด”
“แล้วอ้นได้ที่เท่าไหร่”
“ที่ห้า” อ้นเงยหน้าขึ้นมายิ้มอย่างภูมิใจ
“แล้ว....เพื่อนบีล่ะเยอะไหม”
“ที่บีคบมีแต่พวกโง่ๆ พวกที่สอบได้เกือบสุดท้ายทั้งนั้น”
“แล้วอ้นไหงมาคบบีล่ะ”
“มันต่างหากมาตามผม”
อ้นก็เล่ามาเรื่อยๆท่าทางอ้นจะไม่ชอบบีเท่าไหร่ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้ เพราะก่อนหน้านี้ผมก็เห็นบีตามอ้นอยู่เนืองๆตอนแรกผมคิดว่าเป็นเพื่อนสนิทกันเสียอีก ยิ่งคุยนานอ้นก็ยิ่งเล่ามากขึ้นราวกับเป็นความอึดอัดภายในใจที่ไม่เคยบอกใคร
“ตอนแรก พี่คิดว่าเป็นเพื่อนสนิทกันซะอีก”
“แล้วทำไมพี่ถึงคิดว่าผมสนิทกับมันล่ะ”
“ก็....เมื่อก่อนเปลี่ยนชุดก็ต้องรออ้นมาก่อน เวลาที่อ้นทำอะไรพี่ก็เห็นบีเค้าไปร่วมวงด้วย แล้วเวลาไปซื้อขนม หรือ น้ำมาทานก็จะซื้อเหมือนๆกันตลอด พี่เลยนึกว่าเราสนิทกันมากๆ”
“ไม่รู้มัน มันอยากรอเอง ของมันก็ชอบซื้อตาม ผมซื้ออะไรมันก็ซื้อตาม ไปไหนก็ชอบเดินตาม น่ารำคาญชะมัด” อ้นพูดด้วยน้ำเสียงมีอารมณ์
“งั้นคราวหน้าเราก็ซื้อของแพงๆที่บีซื้อตามไม่ได้ซิ”
“เห๊อะ ไม่ได้หรอกพี่”
“ทำไมล่ะ” ผมถามต่อ
“ก็ผมได้เงินมาวันละห้าสิบบาทเอง ส่วนบีมันเอาเงินมาไม่เคยต่ำกว่าวันละหนึ่งร้อยบาท แล้วผมจะซื้อของแพงจนมันซื้อตามไม่ได้ ได้ยังไง” อืมม นั่นสิเนอะ
“อ้น.....”
“ครับ”
“พี่ว่าบีเค้าอาจชอบอ้นก็ได้นะ”
“บ้า” อ้นเงยหน้าขึ้นมาพูด ท่าทางอายๆนิ๊ดๆ
“ก็เค้าไม่เคยแกล้งอ้นเลยนี่นา ดูท่าจะใส่ใจอ้นด้วย ไม่รู้สึกเหรอ” ผมมองอ้น ตอนนั้นอ้นนั่งก้มหน้าอยู่
“ไม่มีทางหรอกพี่ มันเป็นผู้ชายนะ ผมก็เป็นผู้ชาย”
“อะ...เออ ใช่” เวรกรรม ผมเผลอไปเหมารวมว่าน้องชอบชาย ด้วยกันซะแล้ว
“.....” อ้นเงียบ
“แต่ก็ไม่แน่น๊า” ผมไซโคต่อ 555+
แล้วผมก็ชวนอ้นคุยไปเรื่อยๆจนท้ายที่สุดก่อนที่ป๊าน้องอ้นจะมารับเพียงไม่กี่นาทีกับประโยคที่ทำให้ผมอึ้ง
“ไม่ต้องไปบอกมันนะพี่ ว่าจริงๆแล้วผมรำคาญมันจะตาย”
To Be Con......
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
การแข่งขัน และ การให้คะแนน
กฏของการแข่งขันเทควันโดนั้นง่ายมากครับ คือเตะให้เข้าเกราะแบบจังๆ ให้มีเสียงดัง ชัดเจนว่าตั้งใจเตะออกไป ห้ามเตะต่ำกว่าสาย และ ห้ามต่อยหน้า
ส่วนการให้คะแนนนั้นแบ่งดังนี้ครับ
1. เตะเข้าเกราะด้วยท่าพื้นฐานได้ 1 แต้ม
2. เตะเข้าเกราะด้วยท่านหมุน หรือ ท่ายาก ได้ 2 แต้ม
3. เตะเข้าหัวท่าอะไรก็ได้ ได้ 3 แต้ม
http://www.youtube.com/v/8Y3-STuMbVE
Thx น้องต่ายที่ทานตัวอักษรให้ครับ
-
=== ตอนที่ 21 ===
อีกวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ทำไมเวลาถึงผ่านไปเร็วนัก แป๊บๆก็จะถึงเส้นตายส่งงานอีกแล้ว งานของทางมหาวิทยาลัยก็ประเดประดังเข้ามาเรื่อยๆ ผมนั่งอยู่หน้าคอมเปิดเพลง Moonlight Sonata วนไปวนมา มือก็เขียนสคริปต์สำหรับถ่ายมิวสิควีดีโอให้เสร็จจะได้ส่งอาจารย์ให้ทันเวลา
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”
โทรศัพท์ดังอีกแล้วถ้าผมซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ผมจะไม่เลือกโทรศัพท์ยี่ห้อนี้แล้ว คนโทรเข้ามาเยอะจริงๆ
“พี่ป้อม Calling”
“ครับพี่” ผมหันไปมองนาฬิกาบ่ายสามครึ่งแล้ว
“เอ มีน้องผู้หญิงโทรหาพี่เมื่อกี้”
“ครับ แล้ว....”
“เค้าจะมาสมัครเรียน ถ้าเป็นเค้าเข้าไปไงให้เอช่วยดูแลก่อนนะ วันนี้พี่เข้าช้าหน่อย”
“ครับ”
“แล้วเจอกันน้องชาย”
อืมมม เด็กเข้าใหม่เหรอ ผู้หญิงด้วย ผมเก็บสคริปต์รวมๆกัน เอาโทรศัพท์บีวางทับไว้เพื่อไม่ให้กระดาษปลิวไปตามแรงลมของพัดลมขนาดสิบหกนิ้วที่เปิดไว้อยู่ข้างๆ อืมม แล้วไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบของใส่กระเป๋า ปิดประตูบ้าน เอ๊ะ ลืมโทรศัพท์น้องบี ผมกลับเข้ามาหยิบใส่กระเป๋า แล้วก็ปิดประตูบ้านออกรถไปชมรม
“แกร๊ก ครืดดดดดด”
ผมเลื่อนประตูกระจกแบบเลื่อนแล้วเดินเข้ามาในชมรม ผมไปที่โต๊ะ แล้วหาใบสมัครกับปากกาแล้วก็.....ชุด...แต่ว่ายังไม่เห็นน้องคนที่ว่าเลย รอน้องมาก่อนดีกว่าเดี๋ยวค่อยหยิบ ผมนั่งมองฟ้าใสๆยามบ่ายผ่านหน้าต่างกระจก พลางคิดว่าท้องฟ้าวันนี้เมฆสวยจังเลย ลมพัดมาเบาๆมีไอร้อนอยู่บ้างแต่ก็ทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อยๆก่อนจะใจลอยคิดเรื่องเรียนไปเรื่อยๆเพราะยังไม่มีใครมาสักคน
“พี่เอ~อ~อ~~…….” บีเรียกผมแบบลากเสียงยาวๆ ผมหันไปมองเห็นลูกเสือน้อยแต่งตัวไม่เรียบร้อยอีกแล้ว
“วันนี้มาช้าจัง” ผมทักน้องบี
“ลูกเสือไงเลยช้า” พูดจบน้องก็เอาหมวกวางบนโต๊ะแล้วลากเก้าอี้มานั่ง
“ร้อนชะมัดเลยอะ” น้องบีเอาคางวางเกยโต๊ะ มือก็ชูยื่นมาข้างหน้าเกือบถึงตัวผม ผมเอื้อมมือไปจับมือน้อง
“เล็บดำอะ” ผมลูบปลายนิ้วน้องบีเบาๆ
“พี่ไป____ปะ....หิวแล้ว”
“ไปล้างมือก่อนพี่รอ”
“อื่อ ก็ได้” บีลุกไปเข้าห้องน้ำ ส่วนผมก็เดินออกมายืนรอหน้ายิม ไม่นานนักผมก็เห็นอ้นเดินมากับมิว
“พี่เอดีครับ” มิวยกมือไหว้ปลกๆ
“ดีครับพี่เอ” ทักทายจบอ้นก็ยิ้ม
“อ่าวทำไมวันนี้ได้เดินมาคู่”
“ตอนเดินมาเจอกันพอดีครับ” มิวอธิบายให้ฟัง
“พี่จะไปไหนอะ” อ้นถามขึ้นมา
“เดี๋ยวไป____อะ รอบีอยู่”
“ผมไปด้วยซิ” มิวพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนหน่อยๆ
“ไปซิไม่เลี้ยงนะ”
“ด้ายยยยย”
“อ้นไปด้วยกัน”
“อืมมมม”
ไม่นานนักบีก็เดินออกมาแล้วเราก็เดินกันไปสี่คน โดยน้องๆสามคนหยอกเล่นกันไปตลอดทาง ผมเพิ่งมาสังเกตชัดๆวันนี้เองว่าส่วนมากแล้วบีจะเป็นเข้าหาอ้นซะเป็นส่วนใหญ่ อ้นเองถ้าไม่ได้คุยกันคราวก่อนผมแทบดูไม่ออกเลยว่าอ้นรำคาญบี ยิ่งได้มิวที่อัธยาศัยดีมาอยู่กลุ่มด้วยก็ยิ่งทำให้อ้นกับบีมีอะไรคุยกันมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนที่เห็นมาก
“ติ๊งงง ติ่งงงงงงงงง”
“สวัสดีค่ะ เชิญค่ะ”
พอเข้ามาถึงต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปมุมของตัวเองบีเองก็รู้หน้าที่ว่าต้องหยิบชามาให้ผมด้วย จนถึงตอนจ่ายเงินครั้งนี้ก็อีกแล้ว บี หยิบของมาเหมือนอ้นทุกอย่างเลย ผมเลยแซวไปว่า
“สองคนนี้ซื้อเหมือนกันเลยอะ”
“บีอะซื้อตามผม” อ้นพูดแล้วหันหน้าไปมองบี
“อะไรๆ น้ำหวานนี้เขาซื้อตั้งหลายครั้งแล้ว ถามพี่เอดูก็ได้” พูดจบพี่ก็เงยหน้ามองผม
“ขนมนี่อะ เขาหยิบก่อนมิวก็เห็น” อ้นหันไปมองมิวที่กำลังยืนดูเหตุการณ์อยู่
“ก็เขาเห็นว่ามันน่ากินดีเขาเลยซื้อ” บียิ้มๆเพราะแก้ตัวไม่ออกแล้ว
อ้นทำหน้าเซ็งๆหน่อยๆ บรรยากาศชักไม่ดีแล้วแฮะ ไม่น่าไปแซวเลย มิวเองก็ไม่พูดอะไร
“ซื้อเหมือนกันก็ไม่เห็นเป็นไรเลย เน๊อะมิว” ผมหันไปหามิว
“อะ เออ ใช่ๆ ไม่เห็นเป็นไรเลย” มิวพูดปนหัวเราะหน่อยๆ
หลังจากจ่ายเงินเสร็จก็เดินกลับ อ้นเหมือนจะไม่ค่อยสนใจบีเท่าไหร่จะคุยกับมิวซะมากกว่า บีเองก็หันมาคุยกับอ้นเป็นระยะๆ ส่วนมิวก็กลับไปมากับทั้งบีแล้วก็อ้น อืมมม สงสัยผมจะทำให้อ้นกับมิวไม่สนิทใจกันซะแล้วแฮะ ดันไปพูดเรื่องที่อ้นเคืองใจกับบีออกไป พอมาถึงยิมก็เห็นน้องต้นกล้ากำลังวิ่งหยอกกับน้องตั้มอยู่ แล้วก็มีน้องผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงโต๊ะ
“พี่เอสวัสดีครับ” ต้นกล้าทรุดตัวลงกราบแทบเท้าเลยทีเดียว สภาพไม่น่าเคืองเรื่องคราวกระโน้นแต่ทำเอาฮามากกว่านะเนี่ยะ
“พี่เอ....ดีค๊าบบบบ” น้องตั้มวิ่งมาไหว้
“พี่เอครับ พี่สาวคนนั้นเค้าบอกว่าจะมาสมัครเรียน” ต้นกล้าชี้ไปที่น้องผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะ
“เหรอ พี่เค้ามานานยัง” ผมหันไปมอง น้องผู้หญิงเห็นผมหันไปมองน้องก็ยกมือไหว้ตามน้องๆด้วย
“เมื่อกี้ ผมให้พี่เค้าไปนั่งรอตรงนั้นแหละ”
“อื่อ ขอบใจนะ” ผมลูบหัวต้นกล้าเบาๆ
แล้วผมก็เดินมาที่โต๊ะระหว่างที่กำลังเดินมาที่โต๊ะผมเห็น บี อ้น มิว กำลังตั้งวงทานน้ำกับขนมกันบนเบาะพอดี
“เฮ่ย อย่าทานบนเบาะดิ” ผมตะโกนออก ทั้งสามเกลอได้ยินปั๊บรีบยกวิ่งออกจากเบาะกันแทบไม่ทัน
“สวัสดีครับ” ผมเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะ
“สวัสดีค่ะครู” โอโห...ให้เกียรติซะทำผมรู้สึกแก่เลยทีเดียว
“พี่ก็ได้ครับ” ผมยิ้มๆ แล้วยื่นใบสมัครให้น้องผู้หญิง
“กรอกข้อมูลลงไปให้ครบนะครับ ตรงไหนสงสัยก็ถามได้” ผมยืนปากกาให้น้อง
“ค่ะ” น้องรับปากกาแล้วก้มหน้าก้มตาเขียน
“สูงเท่าไหร่เหรอครับ”
“ร้อยหกสิบเจ็ดค่ะ”
“งั้น.....เดี๋ยวกรอกเสร็จแล้วเอาชุดเบอร์เจ็ดไปลองนะครับ” ผมยื่นชุดฝึกเทควันโดตัวใหม่เอี่ยมที่ยังอยู่ในถุงพลาสติกใสที่ถูกปิดผนึกอย่างดีวางไว้ให้บนโต๊ะข้างๆมือน้อง
“ค่ะ”
“ชื่ออะไรเหรอ พี่ชื่อเอนะ”
“หนูตองคะ”
หลังจากกรอกใบสมัครกับลองชุดเสร็จก็เป็นเวลาซ้อมพอดีผมเรียกน้องๆมาเข้าแถวแล้วให้มีการแนะนำตัวทีละคนแล้วการฝึกซ้อมก็เริ่มขึ้น ก็เหมือนกับตอนมิวเข้ามาใหม่ๆครับ ผมต้องเข้าไปดูแลตอง แล้วก็มีบีที่ตามรังควานรับน้องใหม่กับพี่ตองอยู่เรื่อยๆจนกระทั่งพี่ป้อมมา พี่ป้อมก็ให้ต่อแถวเตะครับ เป็นที่รู้กันว่าบีจะมายืนหน้าผมตลอด เพื่อยืนพิง ไม่ก็เอามือผมไปโอบกอดตัวเค้า แต่.....พี่ตองไม่รู้......ระหว่างการเตะเหมือนพี่ตองจะตื่นเต้นกับเทควันโดเลยอยากเตะมากๆพอเตะเสร็จพี่ตองจะรีบมาเข้าแถวทันทีแต่บีเตะเสร็จอาจมีวิ่งไปหยอกเพื่อนก่อนกลับมาเข้าแถวแล้วตอนนั้นเองพี่ตองก็มายืนหน้าผมแล้วบีก็วิ่งกลับมาจากหยอกเพื่อนพอดี บี เดินมายืนมองพี่ตองอยู่พักหนึ่ง แล้วผลักพี่ตองออกจากแถวทันทีพร้อมพูดว่า
“ออกไปนะ ตรงนี้เป็นที่ของผม คนอื่นห้ามยุ่ง!!” บีพูดจบก็มองพี่ตองตาเขม็ง ส่วนพี่ตองก็ยืนงงๆ
“ไปยืนข้างหน้าผม ไม่ก็ไปยืนข้างหลังพี่เอ ตรงนี้ที่ผม”
พูดจบบีก็เอามือผมไปสวมกอดตัวเค้า ส่วนตองก็ยืน งงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น อ้นยืนอยู่ข้างหลังผมพอดีก็ดึงเสื้อผมเบาๆ พอผมหันไปน้องก็พูดกับผมเบาๆว่า
“พี่เห็นยัง นี่แหละนิสัยมัน”
ตกค่ำซ้อมเสร็จผมกับบี อ้น มิว ต้นกล้า ก็นั่งจับกลุ่มคุยกันเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปทั่ว ส่วนมากเป็นเรื่องตลก แล้วอ้นก็ชวนทุกคนไปเที่ยวงานสมโภชเจ้าพ่อหลักเมือง
“อยากไปเที่ยวงานสมโภชอะ” มิวเปรยๆขึ้นมา
“ไปดิป๊าเราเป็นเจ้าภาพงานด้วย” บีพูดขึ้นอย่างภูมิใจ ขณะที่นั่งกึ่งนอนพิงอกผมอยู่
“เออ เราก็อยากไป” ต้นกล้าพูดจบก็หันหน้ามองมิว
“พี่เอพรุ่งนี้พาผมไปหน่อยซิ” มิวทำเสียงอ้อน
“อ้าวทำไมต้องพี่อะ”
“ก็ถ้าผมขอม๊าไม่ให้ไปแน่เลย” มิวค่อยๆคลานมาเกาะขาผม
“ไปขอเองแล้วกัน ถ้าม๊าให้ไปพี่จะพาไป”
“จริงนะ” มิวทำหน้าตาดีใจใส่ผมด้วย
“ผมไปเที่ยวทุกวันอยู่แล้วอะ เพราะป๊าเป็นเจ้าภาพ” บีพูดอย่างภูมิใจอีกรอบ พร้อมกับลูบฝ่ามือผมเล่นใหญ่เลย
“อ้นอะไม่อยากไปเหรอ” ผมหันไปทักอ้นที่นั่งมองอยู่เงียบๆ
“ไม่อะ น่าเบื่อ เล่นเนทอยู่บ้านดีกว่า”
“อื่อเอาแบบนี้แล้วกันเดี๋ยวไงพรุ่งนี้มิวขอม๊าได้เดี๋ยวพี่พาไปนะ”
“คร๊าบบบบ”
แล้วน้องๆก็ค่อยๆทยอยกลับกันจนเหลืออ้นคนสุดท้ายอีกแล้ว ช่วงนี้แปลกนะครับ คุณแม่น้องบีมารับค่อนข้างเร็วตลอดเลย อย่างช้าๆก็ยี่สิบถึงสามสิบนาทีไม่ค่อยมีช่วงให้ผมได้คลอเคลียกับบีเท่าไหร่เลย แล้วผมก็นั่งคุยกับอ้นต่อส่วนมากอ้นชอบให้ผมเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้ฟัง ผมว่าส่วนหนึ่งที่อ้นเค้าเปิดใจกับผมมากก็คงเพราะได้ระบายเรื่องบีกับผมมั้ง คุยไปคุยมาสักพักอ้นก็ขอตัวลุกไปดื่มน้ำ ตอนนั้นไม่มีใครอยู่แล้ว แล้วอ้นก็เดินกลับมานั่งลงที่ตักผมเฉยเลย เอนตัวพิงลงบนอกผมแบบบีแป๊ะ อะ.....อะไรกันเนี่ยะ......
ผมลองค่อยๆสอดมือสวมกอดน้องอ้นช้าๆ.....อ้นไม่พูดอะไรเลยแฮะ.....นั่งนิ่งๆให้ผมกอดแต่โดยดีซะงั้นได้ใจเลย ผมลองแอบสอดมือเข้าไปในเสื้อน้องเริ่มจากตรงเอวก่อนมีช่องสอดมือเข้าไปได้ง่ายสุด ผมสอดเข้าไปช้าๆจนแขนขวาผมมุดเข้าไปอยู่ในเสื้อน้องแล้ว ผมขยับนิ้วชี้วาดวงกลมไปมาๆบนท้องของอ้นแต่นั่งขดไปนิ๊ดเลยติดๆขัดๆยังไงก็ไม่รู้ ผมขยับตัวยืดขึ้นเพื่อให้ตัวอ้นยืดตาม อ่า นิ้วชี้ผมขยับได้เป็นวงกว้างมากขึ้นแฮะ แต่.....
“กรูทำอะไรฟร่ะเนี่ยะ!!”
ผมรีบเอามือออกอย่างเร็ว ก่อนที่อะไรๆมันจะมากไปกว่านี้ผมรีบพาอ้นไปส่งบ้านโดยไม่ต้องให้น้องโทรถามที่บ้านเลยว่าจะมารับไหม ตลอดทางอ้นไม่พูดอะไรเลย พอมาถึงบ้าน........ครับ.....ไม่เจอใครเลยสักคน.....ผมเลยกดโทรหาป๊าน้องอ้น
“ตู๊ดดดดดดด......ตู๊ดดดดดดดด......” แล้วทันทีที่มีคนรับสาย
“สะ....สวัสดีครับ” ยังไม่ทันที่ผมจะถามอะไรต่อ
“พี่เอ เห็นน้องอ้นไหม ป๊ามาที่ยิมเมื่อกี้ไม่เจอใครเลย”
“อยู่กับผมครับ”
“อ่าว แล้วตอนนี้อยู่ไหนกันครับ”
“หน้าบ้านน้องอ้นนี่ล่ะครับ คือผมผ่านมาธุระทางนี้พอดีเลยพาน้องมาด้วยครับ”
“อ่า เหรอ ขอโทษพี่เอด้วยที่มารับช้า พอดีไปธุระ ว่าจะมารับเค้าไปทานสุกี้กันพอดี เลยไม่มีใครอยู่บ้าน อยู่ร้านกันหมด” อ่าว กรูมาเสียเที่ยวเหรอเนี่ยะ
“อ่าครับ แล้ว.....”
“เอ มาส่งที่ร้านสุกี้____ให้หน่อยได้ไหม เดี๋ยวป๊าให้ค่าเสียเวลา”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปส่งให้”
คุยเสร็จผมก็เรียกอ้นขึ้นรถแล้วพาไปส่งที่ร้านสุกี้____ พอถึงปั๊บน้องก็ลงจากรถ
“ขอบคุณครับ” น้องยกมือไหว้
“อืมม ไม่เป็นไร”
แล้วผมก็ออกรถกลับบ้านไป.......กลับมาถึงบ้านผมนั่งนิ่งๆหน้าคอมแล้วถามตัวเองว่า......
To Be Con
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
การจัดรุ่นในการแข่งขัน
การจัดรุ่นในการแข่งขันนั้นจะขึ้นอยู่กับการแข่งขันด้วยครับ ถ้าลงแข่งในระดับนักเรียนนักศึกษา หรือ เยาวชน นอกจากจะมีการแบ่งน้ำหนักแล้วก็ยังมีการแบ่งรุ่นอายุด้วย
ส่วนการแข่งขันกีฬาเยาชนแห่งประเทศไทย หรือ กีฬาแห่งชาติในรุ่นประชาชน ตรงนี้ไม่ได้จำกัดอายุครับ น้ำหนักอย่างเดียวเลย
http://www.youtube.com/v/5qE2oNF9etk
ใน Clip น้องเกราะแดงเล่นดีนะครับ
-
=== ตอนที่ 22 ===
“นะ....นี่.......เราทำอะไรลงไป......”
ทำไมผมถึงได้ไปทำเรื่องแบบนั้นกับอ้น....ผมค่อยๆลำดับเหตุการณ์ย้อนกลับไป ผมรู้สึกว่าอ้นไม่ได้ทำตัวห่างเหินกับผมไปเสียทีเดียว หลายๆ ครั้งระหว่างสอนหรือทำอะไรก็ตามในยิม ผมจะชอบรู้สึกว่ามีคนกำลังแอบมองผมอยู่ ยิ่งเวลาผมหยอกเล่นกับบีด้วยแล้ว ผมยิ่งรู้สึกบ่อยมาก ผมพบว่าแท้จริงแล้วคนที่แอบมองผมคืออ้นนั่นเอง อ้นจะชอบยืนมองอยู่ห่างๆ อย่างเงียบๆ จนผมเกือบจะไม่รู้สึกตัว บางครั้งถ้าผมรู้สึกตัวเลยมองกลับไป น้องก็จะรีบหันไปมองทางอื่นอย่างมีพิรุธ
คืนนั้นหลังจากนั่งเขียนสคริปต์เสร็จผมก็เข้านอนไปอย่างกังวลใจหน่อยๆ เพราะการที่ไปทำแบบนี้มันไม่ดีกับตัวผมเองเท่าไหร่ แต่.....สายตาที่เศร้าสร้อยสักหน่อยดูไม่เหมาะกับวัยที่สดใสของอ้นเลย เพียงแค่การใส่ใจเล็กน้อยในวันนี้ก็เพียงพอที่ทำให้เค้าดูมีรอยยิ้มที่สดใสขึ้นมาทันที
….
“วันนี้พอแค่นี้นะครับนักศึกษา ส่วนใครยังไม่เสร็จก็เอา File แนบกับ E-Mail ส่งมาให้อาจารย์แล้วกัน” อาจารย์วิชา xyz บอกเมื่อเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาสิบเอ็ดโมงตรง
“นักศึกษาทำความเคารพ”
“สวัสดีคร๊าบบบ/ค๊า”
ช่วงนี้รู้สึกเพลียๆอยากพักผ่อนแฮะ เรื่องเรียนเรื่องงานก็เยอะชะมัด คราวก่อนพาน้องๆไปแข่งมาหลายๆคนก็คงอยากพักผ่อนเหมือนกัน หลังจากเรียนวิชาสุดท้ายเสร็จผมก็โทรหารองประธาน
“ไม้” ผมกรอกเสียงลงไป
“ครับพี่” อีกฝั่งตอบกลับมา
“เดี๋ยวไงรบกวนปริ้นท์ข้อความว่า ‘งดฝึกซ้อมหนึ่งอาทิตย์’ ไปแปะหน้ายิมให้หน่อยนะ”
“ได้ครับพี่”
“เออ ลงวันที่ด้วยนะ แค่อาทิตย์นี้ก็พอ”
“ครับพี่”
“ขอบใจๆ” พึ่งพาได้จริงๆ
ผมเก็บของใส่กระเป๋าแล้วก็เดินออกไปกับเพื่อนๆ อีกสี่ห้าคนคุยกันเรื่องงานเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ ผมกลับไปเปลี่ยนชุดเสร็จก็หยิบสมุดสเก็ตช์ภาพกับดินสอสองบี ยางลบ แล้วก็กบเหลาติดมือไปด้วย แล้วก็ขับรถไปที่ยิม ตอนนี้ไม่มีใครเงียบดีผมชอบบรรยากาศแบบนี้นะ แต่จริงๆ บอกว่าชินน่าจะถูกกว่าเพราะยิมบรรยากาศเหงาๆเงียบๆแบบนี้มันก็ไม่ต่างกันกับบ้านที่ผมอยู่คนเดียวเท่าไหร่ ผมนั่งวาดรูปเล่นไปเรื่อยๆจนกระทั่งเวลาสี่โมงครึ่ง? น้องคนแรกที่มาถึงเสมอก็คือน้องบี
“พี่เอ~อ~อ~อ~”
บีเรียกผมลากเสียงยาวๆตั้งแต่ประตูยิม วันนี้น้องใส่ชุดพละแฮะ ถอดรองเท้าเสร็จน้องก็เดินๆเอาของมาวางไว้ที่ชั้นแล้วมานั่งลงบนตักผม ผมสวมกอดน้องก่อนจะจูบลงไปที่หลังคอเบาๆ
“พี่ทำอะไรอยู่” พูดจบน้องก็มองไปที่สมุดสเก็ตช์ภาพที่วางอยู่บนโต๊ะ
“วาดรูป” ผมกระซิบข้างหูน้องเบาๆ
“เมื่อวานพี่ไปส่งอ้นเหรอ”
“อืมม” ผมซุกลงไปที่หลังหูน้อง
“ทำไมอะ......”
“ก็ป๊าอ้นไม่เห็นมารับสักที พี่อยากกลับบ้านเลยไปส่ง”
“เหรอ”
“บี”
“ครับ”
“วันนี้เรียนพละแล้วอู้เหรอ”
“เง้อออ พี่รู้ได้ไง” เวลาทำเสียงไม่พอใจก็น่ารักเหมือนกันแฮะ
“อิอิ ไม่บอก”
จะบอกได้ไงล่ะครับ ว่าผมจูบลงไปที่ซอกคอน้องเผลอเอาปลายลิ้นออกมาด้วยแล้วตอนลิ้นโดนโดนผิวน้องไม่รู้สึกถึงความเค็มเลย บางทีที่ซ้อมเทควันโดผมไปซุกแล้วเผลอเอาลิ้นออกมาด้วยยังเค็มกว่านี้อีก อิอิ แล้วผมก็ซุกหลังคอน้องอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะจูงมือน้องไปร้านสะดวกซื้อใกล้ๆตอนเดินผ่านร้านขายไก่ บีหันไปแลบลิ้นใส่แม่ค้าขายไก่ด้วย แม่ค้าเห็นเข้าก็ทำหน้าเบ้ใส่คืน แล้วบีก็หัวเราะถูกใจ แม่ค้าเองก็ยิ้มออกมาเหมือนกัน
“ติ๊งงง ติ่งงงงงง”
“สวัสดีค่ะ”
บีรู้หน้าที่ ผมยืนรอที่เคาเตอร์ส่วนบีก็เดินไปหยิบน้ำ ระหว่างรอผมเห็นลูกอมยี่ห้อหนึ่งผมไม่ได้อมลูกอมนานแล้วแฮะซื้อไปอมเล่นดีกว่า หยิบน้ำเสร็จบีก็เดินกลับมา
“บี”
“ครับ”
“งานสมโภชฯ จัดถึงกี่ทุ่มอะ”
“ดึกพี่”
“เหรอ”
“ทำไมครับ” บีเงยหน้ามองผม
“ห้าสิบห้าบาทค่ะ” เสียงพนักงานทวงเงิน
“พี่สังหรณ์ว่าวันนี้จะได้พามิวไปเที่ยวอะ”
“จริงเหรอ ก็ดีซิครับ” บียิ้มท่าทางมีความสุข
“อืม งั้นถ้ามิวได้ไป บีโทรบอกป๊าแล้วกันว่าพี่จะไปส่งจะได้ไปด้วยกันเลย” ผมลูบหัวบีเบาๆ บีแสดงท่าทางตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันทีเลย
“ได้ๆ”
จ่ายเงินเสร็จผมก็เดินกลับยิมท่าทางบีร่าเริงขึ้นเยอะแล้วเมื่อเดินผ่านรานขายไก่อีกรอบบีก็หันไปหาแม่ค้าขายไก่แล้วถามว่า
“พี่สาว รับบัตรเครดิดยัง”
แม่ค้ายิ้มมุมปากทันทีผมรีบจูงบีเดินออกไปอย่างเร็ว มาถึงหน้ายิมก็เจอน้องๆหลายคนกำลังวิ่งเล่นกันวุ่นวายอยู่ในยิม บางคนผู้ปกครองก็เพิ่งมาส่ง ผมเห็นมิว ต้นกล้า แล้วก็ อ้นกำลังยืนคุยกันอยู่ตรงหน้าต่างหน้ายิม ผมเลยเดินเข้าไปหาแล้วก็พูดคุยกันตามประสา
“มิว ม๊าว่าไง”
“ม๊าให้ไปพี่ แล้วให้พี่ไปส่งที่บ้าน”
“ต้นกล้าอะ”
“ไม่ได้....” ต้นกล้าทำเสียงสลด
“อ้นล่ะ ไปด้วยกันไหม”
“ป๊าไม่ให้ไป” อ๊ะ เมื่อวานยังบอกว่ากลับบ้านเล่นเนทอยู่บ้านดีกว่า แต่สุดท้ายก็ไปขอนี่นา หึหึ เด็กน้อย ผมเลือกที่จะไม่ทักเดี๋ยวบรรยากาศพังเหมือนเมื่อวานอีก
“อืมงั้นที่ไปกับพี่ก็มี บี กับ มิวซินะ”
เราคุยกันไปสักพักเรื่องทั่วไปวันนี้อ้นคุยกับบีน้อยลงแฮะ เหมือนจะถามคำตอบคำกับบีมากกว่า แต่คนอื่นอ้นก็คุยเป็นปรกติ คุยไปคุยมาผมก็หยิบลูกอมออมาจากกระเป๋า
“อะ ใครจะเอาลูกผมบ้าง ห้าเม็ดพอดีเลย”
ทุกคนยกมือหมดเว้นแต่อ้นคนเดียว ผมยื่นลูกอมให้ ต้นกล้า มิว แล้วก็บี
“เหลือเม็ดหนึ่งอะ” พูดจบปั๊บบีก็คว้าลูกอมเม็ดนั้นออกไปจากมือผมทันที
“งั้นผมขอแล้วกัน เกรงใจพี่จัง”
“โห...ขนาดเกรงใจนะเนี่ยะ คว้าหมั๊บเลย” ผมแซวบี
“ขนาดเกรงใจยังขนาดนี้ ถ้าไม่เกรงใจคงหยิบของพี่กับคนอื่นไปด้วยนั่นแหละ” อ้นพูดด้วยน้ำเสียงมีอารมณ์หน่อยๆ
“อะ เออ เอาน่าๆ ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่ก็ซื้อมากะว่าแบ่งๆพวกเรานั่นแหละ จริงไหมมิว” ผมมองไปทางมิว
“คะ..ครับ ใช่ๆไม่เห็นเป็นไรเลย”
แล้วเหตุการณ์ก็เคลียร์ไปวันนี้ดูเหมือนอ้นจะมางองแงกับผมหลายอย่างเหมือนจะอยากอ้อนให้ผมสนใจแต่ก็ไม่มากเท่ากับบี แล้วก็จะทำพฤติกรรมคล้ายๆบี คือ ชอบมาอยู่ใกล้ๆ มานั่งตัก หรือ มานั่งพิง บีเองก็ไม่พูดอะไร แล้วการฝึกซ้อมก็ดำเนินต่อไปจนถึงช่วงครึ่งหลัง พี่ป้อมพาน้องๆฝึกฟุตเวิร์คเพื่อเพิ่มความคล่องตัวที่มีความยากพอสมควร ต้องอาศัยแรง ไหวพริบ และ ทักษะ ทั้งยังต้องเตะด้วย แต่....ยังไม่ทันจะถึงห้านาทีน้องๆหลายคนก็แสดงความเหนื่อยอ่อนออกมาอย่างชัดเจน ผมซ้อมเทควันโดมาหลายปี สำหรับการฝึกแค่นี้ห้านาทีเร็วไปที่จะเหนื่อย ผมเลยดุน้องๆบางคน ไม่ได้เหนื่อยจริงๆแต่ทำเป็นเหนื่อย
“น้องครับ มาฝึกเทควันโดนะครับไม่ใช่มาฝึกรำไทยหรือโขนที่ต้องอ่อนช้อยงดงาม ทำอะไรให้มันแข็งแรงหน่อย ต่อย เตะ ออกไปเอาให้มันแข็งแรง เอาให้แบบว่าถ้าเราไปต่อยใครจริงๆหมัดเดียวเค้าหลับไปเลย โดยเฉพาะน้องผู้ชาย ทำอะไรให้มันแข็งแรงสมกับเป็นผู้ชายหน่อย แล้วถ้าใครไม่ใช่ก็บอกพี่ด้วยพี่จะได้ไม่ต้องเน้นให้*1!!”
ผมพูดออกไปเสียงดังกึ่งตะคอกแสดงถึงความไม่พอใจพอสมควรน้องๆหลายคนถึงกับเครียดเลยทีเดียว แต่แล้วจู่ๆน้องบีก็ยกมือขึ้น ผมชี้นิ้วไปเป็นสัญลักษณ์ให้ลุกขึ้นพูดได้
“พี่ครับ”
“ครับ”
“ผมเป็นผู้ชายแท้ๆ ร้อยเปอร์เซนต์นะครับพี่”
บีพูดเสร็จก็ยิ้ม หลายๆคนก็ยิ้มบรรยากาศเปลี่ยนจากที่เครียดๆกันอยู่กลับมาผ่อนคลายลงเลยทีเดียว แล้วการฝึกซ้อมก็ดำเนินต่อไปจนกระทั่งซ้อมเสร็จ น้องมิวหยิบกระเป๋าเตรียมตัวไปกับผมทันทีส่วนบีก็กำลังโทรไปเคลียร์กับคุณพ่ออยู่
“พี่ป้อม วันนี้ผมกลับเร็วนะครับ”
“อ่า อืม ได้ๆ เดี๋ยวพี่ปิดยิมเอง”
“พรุ่งนี้เจอกันพี่” ผมบอกลาพี่ป้อมครับ
ผมคุยกับพี่ป้อมเสร็จก็เดินไปรอที่รถ บีคุยกับป๊าเสร็จพอดีก็หยิบกระเป๋าแล้ววิ่งตามออกมา บีรีบวิ่งขึ้นมานั่งข้างหน้าอย่างรวดเร็วส่วนมิวก็นั่งข้างหลัง ผมค่อยๆออกรถไป ขณะนั้นมี ต้นกล้า กับ อ้นยืนมองอยู่ด้วยสายตาหดหู่เล็กน้อยที่ไมได้ไปด้วย ผมขับรถไปช้าๆเพราะบีเคยบอกว่าถูกลมแรงมากไม่ได้ตาจะแดง ไม่นานนักก็ถึงงานสมโภชฯ คนเยอะมากครับ ถนนเส้นนั้นตลอดแนวรถจอดกันเต็มผมเกือบนึกว่าจะหาที่จอดไม่ได้ซะแล้ว หน้างานที่ร้านอาหารที่ทั้งแจกฟรี แล้วก็ขายจัดอยู่ใกล้ๆกันโดยร้านที่แจกฟรีคนขายจะโพกผ้าสีเหลืองที่หัว ส่วนร้านที่ขายตามปรกติก็จะไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แต่รวมๆแล้วร้านแจกฟรีคนเยอะมาก ตรงข้ามทางเข้ามีเวทีแสดงทั่วไปอยู่ ทางซ้ายของเวลาที่แสดงไปประมาณสิบเมตรก็มีเวทีแสดงงิ้วซึ่งกำลังเล่นอยู่มีคนไทยเชื้อสายจีนจำนวนมากกำลังนั่งดูอย่างสนุกสนาน
ตรงข้ามกับเวทีแสดงงิ้วก็เป็นที่สำหรับกราบไว้บูชาที่ถูกจัดคล้ายกับศาลเจ้าขนาดใหญ่ทาด้วยสีแดงมีหลังด้วยแบบเดียวกับศาลเจ้าเลย กระถางธูปวางเรียงกันพร้อมของไหว้บูชาหลายอย่างที่เด่นๆเห็นจะเป็นผลไม้ กลิ่นธูปเทียนเครื่องหอมบรรยากาศแบบศาลเจ้าลอยไปทั่วบริเวณ บีกับมิวจับมือผมไว้แน่น ผมพาน้องเดินถัดไปหน่อยก็เจอเจ้าประจำเลยครับปาลูกโป่ง โยนห่วง ปืนลม ยิงตุ๊กตา เรียงกันเป็นตับหลายร้านเลยทีเดียวแล้วก็มีเครื่องเล่นพวก ม้าหมุน ชิงช้าสวรรค์ บ้านเป่าลม ระหว่างที่เดินกันอยู่บีกับมิวดูจะเข้ากันได้ดีมากๆบีพามิวดูโน้นดูนี่ไปรอบงานเลย มิวเองก็ตื่นเต้นดีใจวิ่งไปมากับบีราวกับเป็นเด็ก (อ่าว ก็เด็กนี่นา ) จนไปหยุดที่ร้านปาลูกโป่งร้านหนึ่ง บียืนมองๆแล้วหันมาทำสายตาอ้อนวอน โดยไม่ต้องใช้คำพูดผมเข้าใจเลยว่าน้องกำลังหมายถึงอะไร
“ปาเป็นเหรอ” ผมเดินมาลูบหัวบีเบาๆ
“เป็นดิ เมื่อวานผมได้ตุ๊กตาตั้งหลายตัว”
“ไม่อยากจะเชื่อเลย” มิวพูดเย้ยหน่อยๆ
“ลองดูไหมละ เดี๋ยวเอาตุ๊กตาให้ตัวหนึ่ง” บีหันมามายิ้ม
“อะๆ ได้ๆ” ผมให้บีเลือก บีเลือกแบบเจ็ดดอกยี่สิบบาท
“เฮ่ย บี ยี่สิบนะ เอาให้ได้” พูดจบผมก็มายืนลุ้นกับมิวอยู่ข้างๆ
“ ปั๊ง!!” ดอกแรกปาเข้าไป บีหันมายิ้ม
“ ปั๊ง ปั๊ง ปั๊ง ปั๊ง” อีกสี่ดอกตามมาติดๆ บีหันมายิ้มอย่างสะใจใส่มิว
“ปั๊ง ปั๊ง”
ได้อีกสองดอก บีหันมามองผมกับมิวก่อนจะเสยผมตัวเองหนึ่งที ก่อนจะปาต่อบีตั้งท่าอย่างดีหมายมั่นปั้นมือจะลบคำเย้ยหยันของมิวให้ได้ แล้วบีก็ปาออกไป.........แต่...เสียดายครับ ไม่แตก....
“อ๊ากกกกก ม๊ายยยยยยย ม๊ายยยยย” บีร้องออกมาให้ดูตลกกลบเกลื่อนความอาย ก่อนจะหันมายิ้ม
“หึหึหึ” มิวหัวเราะเบาๆ บีหันมามองผม
“พี่ขออีกรอบ” บีทำหน้าตาจริงจังมาก ราวกับนักโทษคดีร้ายแรงกำลังร้องขอความเห็นใจต่อคณะผู้พิพากษาให้เค้าได้มีโอกาสเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
“อะๆๆ ได้ๆ เอาแบบไหนอะ” ผมพูดจบบีก็เลือกเอาแบบสามดอกหกสิบบาท
“คอยดูนะแล้วปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น”
บีหันมาพูดกับมิว ก่อนจะเงยหน้ามองตาผมอย่างเชื่อมั่น ก่อนจะหันไปยืนนิ่งๆมองไปที่ลูกโป่งที่เรียงรายกันอยู่ในช่องไม้ บีเอานิ้วหนีบปลายลูกดอกไว้ แล้วตั่งท่า......อะไรกันบีกะปาทีเดียวสามดอกรวดเลยเหรอ!!!
“ย๊ากกก!!!” จริงด้วยครับ บีปาออกไปทีเดียวพร้อมกันสามดอกเลย แล้วปาฏิหาริย์ที่น้องว่าจะเป็นเกิดขึ้นได้ไหมเนี่ยะ!?
“ปั๊ง ปั๊ง ปั๊ง!!!”
เจ้าของร้าน เด็กดูแล เด็กเป่าลูกโป่ง ลูกค้าที่กำลังจะปา ร้านปาโป่งข้างๆ ร้านขายเกาลัดฝั่งตรงข้าม แม่ค้าร้านกิ๊ฟช๊อป ร้านขายของที่ระลึก หันมาเห็นปาฏิหาริย์ของน้องบีอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา เพราะเสียง “ย๊ากกก” ของบี
“แปะๆๆๆๆๆๆ” เสียงตบมือดังระงม บีเงยหน้ามองดูผลงานตัวเองลูกดอกทั้งสามปักเข้าใส่ลูกโป่งสามลูกแบบเรียงช่องเป็นเส้นตรงเลยทีเดียว
“สุดยอดเลยว่ะน้อง เจ๋งๆๆ” ลูกค้าที่กำลังจะปาถึงกับเดินมาจับมือบีด้วยความตื่นใจ
“อะ...อะ...แฮะๆๆๆ”
บียิ้มด้วยความเขินอายที่มีคนชื่นชมกับตนเองมากขนาดนี้มันเกินกว่าแค่ลบคำเย้ยของมิวลงได้เสียอีก มิวเองก็อึ้ง หลังจากดีใจกันเสร็จแล้ว เจ้าของร้านก็ให้บีเลือกตุ๊กตาได้สองตัวเพราะชนะใจกรรมการจำเป็นเหล่านั่นรวมถึงเจ้าของร้านเอง บีเลือกตุ๊กตาลิตเติ้ลเดวิลสีแดงสองตัว ตอนรับมาบีกอดตุ๊กตาอย่างภูมิใจ
“เห็นป่าว ถ้าเราเชื่อมั่นอะไรก็เป็นไปได้” บีหันมาพูดกับมิว
“เออ ยอม” พูดจบมิวก็หัวเราะ
แล้วผมก็พาน้องๆเดินวนออกมาที่ลานแสดงอีกรอบเพื่อตั้งหลักว่าจะไปไหนกันต่อดีแล้วจู่ๆผมก็ได้เจอ.....
“อ่าว บีมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมมองไปตามที่มาของเสียง
“ป๊า!!” บีตะโกนทักเจ้าของเสียงไป ใช่แล้วครับ เจ้าของเสียงคือป๊าของบีนั่นเอง
“พี่บี” เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาบี แล้วดึงตุ๊กตาจากมือบีออกไปตัวหนึ่ง บีปล่อยมือให้น้องดึงออกไปอย่างง่ายดาย
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ป๊าน้องบี มิวเองก็ยกมือใหว้ตามผม
“เอ เดินดูงานทั่วหรือยัง”
“ยังเลยครับ เมื่อกี้โดนไปทางที่เค้าปาลูกโป่งกัน”
“ช่ายยย ป๊า เมื่อกี้บีปาทีเดียวสามดอก โดนครบสามดอกเลย เจ้าของร้านเค้าเลยให้บีมาตั้งสองตัว” บีคุยให้ป๊าฟังอย่างภูมิใจ
“จริงเหรอพี่บี” เด็กผู้หญิงที่ตามมาด้วยถามอย่างตื่นเต้น
“ช่ายยยย” บีตอบกลับไป
แล้วไม่นานก็มีเด็กๆวิ่งมากันอีกหลายคนรวมถึงผู้ใหญ่ด้วย ผมยืนมองแบบอึ้งๆเพราะวางตัวไม่ถูกไม่รู้ใครเป็นใคร แล้วป๊าของบีก็เริ่มแนะนำญาติๆให้ฟังว่าเป็นใครกันบ้าง ส่วนบีเองก็ช่วยแนะนำ ระหว่างที่แนะนำบีก็แทรกมุขตลกลงไปด้วยเลยสร้างความเป็นกันเองมากขึ้นหลังจากแนะนำกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วป๊าน้องบีก็หันมามองผมแล้วพูดว่า
“พี่เอ อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนซิ เดี๋ยวคุณแม่น้องบีก็มาแล้ว” คุณพ่อน้องบียิ้ม
“อะ...เดี๋ยวผมกลับแล้วครับ พอดีมีธุระ” แหง๋ล่ะครับเล่นอยู่ทานข้าวกับครอบครัวน้องแบบพร้อมหน้าพร้อมตากันขนาดนี้รู้สึกเกรงใจยังไงก็ไม่รู้
“งั้นเดี๋ยวไปทานข้าวกับน้องก่อนก็ได้”
“อะ เอ่อ ไม่เป็นไรครับ”
“น่า ป๊าเลี้ยงๆ” ป๊าน้องบีทำท่าทางกับคำพูดแกมบังคับหน่อยๆ
“บีๆพาพี่เค้าไปทานข้าวนะ เดี๋ยวป๊าไปดูแขกก่อน” พูดจบป๊าน้องบีก็เดินออกไป
“ครับป๊า” บีทำหน้าตาชื่นมื่นเลยทีเดียว ก่อนจะคว้ามือผม
“ปะพี่ อยากทานร้านไหนชี้เลย”
พูดจบบีก็จูงมือผมเดินหาร้านสรุปสุดท้ายก็ได้ร้านอาหารของโรงแรมแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ พอหาที่นั่งได้ บี ก็กวักมือเรียกพนักงาน
“พี่ๆ เมนูหน่อย”
พนักงานเดินมายื่นเมนูให้อย่างรวดเร็วผมกับมิวนั่งมองบีที่วางตัวราวกับว่ามาทานที่นี่บ่อยๆ พนักงานเองก็ดูจะรู้จักบีด้วย
“มิว พี่เอ ทานไรอะ” บีหันมาถามพร้อมยื่นเมนูให้มิว
“บีเอาไร เขาเอานั่นแหละ” มิวพูดจบก็ยื่นเมนูให้ผม
“พี่ไม่เอาอะ”
“พี่ๆ” บีหันกลับไปเรียกพนักงานอีกครั้ง
“ครับ” พนักงานวิ่งเข้ามาพร้อมสมุดเล่มเล็กๆ
“เอาเหมือนเดิมสองนะ”
นั่นไง มีเอาเหมือนเดิมด้วยแสดงว่ามาบ่อยจนเค้าจำได้ แล้วระหว่างนั่งรอก็มีการคุยกันเล่นๆ แล้วจู่ๆมิวก็นั่งนิ่งแล้วหันมามองบี ตามด้วยผม
“พี่.....”
“ครับ”
“ผมขอขี้แป๊บนะ”
“อะ..เออ ไปดิ บีห้องน้องไปทางไหนอะ” ยังไม่ทันที่บีจะตอบ
“ไม่ต้องพี่ตรงนี้แหละ”
พูดจบมิวก็หยิบช้อนกับซ่อมที่ถูกกระดาษทิชชู่ห่อรวมกันไว้ขึ้นมา แล้วคลี่ออก.....
“เสร็จแล้วพี่” มิวหันมายิ้ม บีถึงกับอึ้งรับประทานเลย
“มิว.....”
“ครับพี่”
“อันนี่เรียก คลี่ ครับ ไม่ใช่ ขี้” ผมเอามือขยุ้มๆหัวมิว
“ฮ่ะๆๆ” บีหัวเราะชอบใจ
แล้วไม่นานอาหารก็มาเสริฟ คนเสริฟเป็นผู้หญิงคนหนึ่งผิวขาว ตาตี่ๆ แต่งตัวดีไป ไม่น่าจะเป็นพนักงาน
“อะ บี ได้แล้ว อิกจานของใครเอ่ย” สำเนียงจีนจ๋าเลย
“ซาโก หวัดดีครับ” อ๊ะ ญาติน้องอีกแล้ว
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ มิวก็ไหว้ตาม
“รุ่นพี่เหรอ” พูดแบบสำเนียงจีนๆ
“ครับ พี่เอ กับเพื่อน ชื่อ มิวครับ”
“เออๆ ดีๆ ฝากดูแลอาบีด้วยนา อีดื้อสุดๆเลย “
“โกอะ” บีทำหน้าตาค่อนขอดที่โกมาเผาตรงนี้
“อ่าๆ ก็ล่ายๆพ่อเด็กดี นี่จะเอาอะไรก็สั่งเพิ่มได้เลยนะ มื้อนี้โกไม่คิดเงิน”
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้อีกรอบ
แล้วซาโกก็เดินกลับเข้าไปในห้องอะไรก็ไม่รู้ ผมก็นั่งดูบีกับมิวเล่นมุขกันสนุกสนานจนทานเสร็จผมกับมิวแล้วก็บีเดินเที่ยวงานกันอีกครั้งโดยที่บีเดินจับมือผมไปมาตลอดงาน แล้วก็เจอญาติกับคนรู้จักน้องมากมายซะจนผมจำชื่อได้ไม่หมดเลยเครือญาติน้องบีมีเยอะจัง แล้วบีกับมิวก็ขอขึ้นชิงช้าสวรรค์ตอนแรกบีคะยั้นคะยอให้ผมขึ้นด้วยแต่ผมก็ไม่ขึ้น ทำให้บีต้องขึ้นไปนั่งกับมิวสองคน ผมยืนมองจากข้างล่างเห็นสองคนท่าทางตื่นต้นชี้โน้นชี้นี่ คุยกันไปยิ้มกันไป จนสุดท้ายก็ได้ไปนั่งเพ้นท์สีตุ๊กตาปูนปลาสเตอร์ ผมนั่งมองน้องบีจนเกือบลืมไปเลยว่าน้องมิวมาด้วย เวลาที่บีตั้งใจกับอะไรมากๆสายตาเค้าดูมุ่งมั่นดีนะครับ บางทีก็ระบายไปบ่นไป เหมือนจะเลิกกลางคันแต่ก็ทำจนเสร็จ จากตุ๊กตากบเคโระก็กลายร่างเป็นโดเรม่อนซะงั้น บียิ้มอย่างภูมิใจ ตอนนั้นเวลาก็ล่วงเลยมาจนเกือบๆสามทุ่มแล้ว ดึกมาไปสำหรับเด็กๆแบบมิวกับบี ผมโทรหาป๊าน้องบีเพื่อถามว่าจะให้ไปส่งน้องบีที่ไหน ป๊าน้องบีก็บอกให้รอตรงนั้นเดี๋ยวให้พี่เลี้ยงมารับระหว่างที่รอบียืนจับมือผมไว้ ผมเอานิ้วโป้งลูบไปลูบมาบนหลังมือบีเบาๆจนกระทั่งพี่เลี้ยงมารับ บีก็ยื่นตุ๊กตาลิตเติ้ลเดวิลให้มิว แล้วเดินไปกับพี่เลี้ยง ส่วนผมก็เดินกลับไปที่รถพามิวไปส่งที่บ้าน
“พี่เอ ขอบคุณนะคะ ขอโทษด้วยที่รบกวน” คุณแม่น้องมิวออกมารับที่หน้าประตูบ้าน
“ครับ ไม่เป็นไรครับ”
แล้วผมก็ขับรถกลับบ้านวันนี้ผมได้เจอวงศาคณาญาติน้องบีเพียบเลยแฮะเพิ่งรู้ว่าแถวนั้นเป็นเครือญาติแล้วก็คนรู้จักน้องบีทั้งนั้น อืมมม......ผมมาถึงบ้าน ถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนชุดระหว่างนั่นผมก็เจอโทรศัพท์น้องบีอยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุมผมวางไว้ข้างๆหัวนอน ก่อนจะไปอาบน้ำแล้วก็ขึ้นนอนเลยรู้สึกเพลียมากอยากพักผ่อน ผมนอนมองโทรศัพท์น้องบีอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหยิบมาวางไว้ใต้หมอนแล้วผมก็นอนคิดเรื่องวันนี้จนกระทั่งผมหลับไป
To Be Con
*1 เน้น คือความใส่ใจครับ เช่นผู้ฝึกคนไหนไม่ทันเพื่อน หรือ ทำไม่ได้จะมีการเข้าไปจี้เป็นรายตัว เพื่อให้ผู้ฝึกสามารถทำได้ทันเพื่อน หรือ ทำได้ดีขึ้น
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
อุปกรณ์ที่ใช้ในการแข่งขันเทควันโด
เดี๋ยวนี้การลงแข่งแต่ละครั้งจำเป็นที่จะต้องสวมอุปกรณ์ป้องกันให้ครบ ในบางรายการอาจมีการโอนอ่อนให้ แต่ในบางรายการถึงกับไม่ยอมให้ลงแข่งขันจนกว่าจะหาอุปกรณ์ได้เลยก็มี ซึ่งตามกฏแล้วถ้านักกีฬาไม่สามารถลงสนามได้เกิน 3 นาทีจะถูกปรับแพ้ ดังนั้นก่อนไปแข่งเราต้องเตรียมอุปกรณ์ไปให้พร้อมนะครับ เพื่อจะได้ไม่ต้องถูกปรับแพ้ หรือต้องวิ่งไปยืมใช้จากของคนอื่นเค้า ซึ่งอุปกรณ์หลักๆจะมีดังนี้
1.เกราะหัว ( รายการแข่งขันของ กกท มักมีการจัดไว้ให้ยืม )
2. เกราะตัว ( รายการแข่งขันของ กกท มักมีการจัดไว้ให้ยืม )
3. สนับมือ ( รายการแข่งขันของ กกท มักมีการจัดไว้ให้ยืม )
4. เกราะแขน ( รายการแข่งขันของ กกท มักมีการจัดไว้ให้ยืม )
5. เกราะขา ( รายการแข่งขันของ กกท มักมีการจัดไว้ให้ยืม )
6. ถุงเท้า
7. กระจับ
8. ฟันยาง
-
อ่านตามอีกรอบก็ยังน่ารักเหมือนเดิม...รักน้องบีมากมาย...
รอๆๆๆถึงตอนล่าสุดที่เคยลง o13
-
:mc4:
ยินดีต้อนรับกลับค่า~
:กอด1:
:z13: :z13: :z13:
มารอ
:กอด1:
เด็กๆ จะกลับมาแล้ว :mc4:
:กอด1:
ลงชื่อรอครับ
คิดถึงน้องบีจังเลย
:กอด1:
นึกว่าจะไม่มาอัพซะแล้ว
ยิวดีต้อนรับนะคะ o13 :call:
:m23: ~ เริ่มไปแล้วก็คงต้องเคลียร์ให้จบอะครับ
:mc4: รออ่านนะครับ
ลงใหม่ก็อ่านใหม่ครับ
ขอบคุณล่วงหน้าครับผม
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
สู้ๆ ค๊า รออ่านใหม่อีกครั้ง ^^
:กอด1:
มาต่อ ไว ๆๆๆนะ ที่จริงรออ่านตอนที่ 21 และ 22 อยู่นะ อิอิอิอิ เป็นกำลังใจไห้นะครับ
:m23: ~ ถึงตอน 22 แล้วนะครับ
ตกใจหมดเลย ว่าทำไมหายไป กลับมาก็ดีแว้ว :L2:
:กอด1: ~ คิดถึงจัง
โหยยยยยยยยยยยย
ตอนแรกนะเราตกใจอ่ะ ทำไมหาเรื่องไม่เจอ
ยังไงก็ติดตามอยู่น้า
สู้ๆจ้า
:กอด1: ~ ขอบคุณมากมายครับ
หายไปหลายวันเลยนะพี่เอ นึกว่าจะไม่มาต่อซะแล้วว
เป็นกำลังใจให้นะค๊า^O^
:กอด1: ~ ขอบคุณมากๆๆๆ ครับ
:z13: พี่เอ
แวะมาให้กำลังใจ อิอิ :L2:
สู้ๆค้าบบบ
:กอด1: ~ คิดถึงน้องโบ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:กอด1:
ยินดีต้อนรับกลับเล้าน๊า :mc4:
ก็ว่าแล้วว่าเรื่องหายไป......คิดถึงน้องบีมากมาย...มาเร็วๆๆๆนะเอ o13
:กอด1:
อ่านตามอีกรอบก็ยังน่ารักเหมือนเดิม...รักน้องบีมากมาย...
รอๆๆๆถึงตอนล่าสุดที่เคยลง o13
:m17: ~ 22 ก่อนแล้วกันนะครับ กลับมาจากสอนเทควันโด ยังไม่ได้อาบน้ำเลยแฮะๆๆ เหนียวตัวมากๆ ไปอาบน้ำก่อน
-
กำลังหาอยู่พอดีเลยค่ะ
อ่านถึงตอนที่18แล้ว
เมื่อคืนจะกลับมาอ่านให้ทัน
แต่หาไม่เจอแล้ว
อย่าหายไปอีกนะค่ะ
แล้วก็มาต่อบ่อยๆเนอะ
-
อย่าหายไปแบบนั้นอีกนะ คนอ่านใจหายอะ ยังไงก็มาต่อตอน 23 24 25 26 ด้วยนะ อิอิอิอิอิอิอิอิ :bye2:
-
ดีใจที่กลับมาค่ะ ตอนหายไปตกใจหมดเลย
คิดถึงน้องบี :กอด1:
-
ชอบบีจัง :mc4:
-
กลับมาแล้ว อย่าหายไปอีกนะ รออ่านตอนต่อไปอยู่
-
หายไป ตามล่าหาอยู่หลายหน้า ก็หาไม่เจอ :really2:
ดีใจที่เอ กลับมา :กอด1: คิดถึงน้องบี น้องอ้น น้องมิว น่าร๊า....ก ทุกคนเลยเนอะ :z2:
มาต่อไวๆนะ รออยู่ :call:
-
นึกว่าหายไปไหน
คิดพีงน้องบี น้องมิว น้องอ้น น้องต้น พี่เอ(?) :กอด1:
-
กลับมาแล้ว ฮือ ฮือ :monkeysad: ฮือ อย่าหายไปอีกนะ
เปล่า เปล่า ไม่ได้คิดถึงพี่เอ อย่าเข้าใจผิด
เค้าคิดถึง..น้องบี ต่างหาก
ยังโกรธ.. :m16: พี่เอ อยู่นะ โทษฐาน นอกใจ...น้องบี
อ่ะ :L2: ให้กำลังพี่เอ แทนแล้วกัน
-
(:
มาอัพต่อเร็วๆนะคะ
( เม้นครั้งนี้ เรียบร้อยมากกกกกกก )
-
กำลังหาอยู่พอดีเลยค่ะ
อ่านถึงตอนที่18แล้ว
เมื่อคืนจะกลับมาอ่านให้ทัน
แต่หาไม่เจอแล้ว
อย่าหายไปอีกนะค่ะ
แล้วก็มาต่อบ่อยๆเนอะ
:กอด1:
อย่าหายไปแบบนั้นอีกนะ คนอ่านใจหายอะ ยังไงก็มาต่อตอน 23 24 25 26 ด้วยนะ อิอิอิอิอิอิอิอิ :bye2:
:m23:
ดีใจที่กลับมาค่ะ ตอนหายไปตกใจหมดเลย
คิดถึงน้องบี :กอด1:
:กอด1:
ชอบบีจัง :mc4:
:กอด1:
กลับมาแล้ว อย่าหายไปอีกนะ รออ่านตอนต่อไปอยู่
:m23: ~ ครับ
หายไป ตามล่าหาอยู่หลายหน้า ก็หาไม่เจอ :really2:
ดีใจที่เอ กลับมา :กอด1: คิดถึงน้องบี น้องอ้น น้องมิว น่าร๊า....ก ทุกคนเลยเนอะ :z2:
มาต่อไวๆนะ รออยู่ :call:
:m13:
นึกว่าหายไปไหน
คิดพีงน้องบี น้องมิว น้องอ้น น้องต้น พี่เอ(?) :กอด1:
:กอด1: ~ กอดคืน
กลับมาแล้ว ฮือ ฮือ :monkeysad: ฮือ อย่าหายไปอีกนะ
เปล่า เปล่า ไม่ได้คิดถึงพี่เอ อย่าเข้าใจผิด
เค้าคิดถึง..น้องบี ต่างหาก
ยังโกรธ.. :m16: พี่เอ อยู่นะ โทษฐาน นอกใจ...น้องบี
อ่ะ :L2: ให้กำลังพี่เอ แทนแล้วกัน
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
(:
มาอัพต่อเร็วๆนะคะ
( เม้นครั้งนี้ เรียบร้อยมากกกกกกก )
:กอด1:
-
=== ตอนที่ 23 ===
“ซ่า........ฟิ้วววววววว”
เสียงพายุฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย ต้นไม้ไหวไปมาราวกับมีชีวิต ใบไม้ปลิวว่อนไปทั่ว ยังไม่รวมกิ่งไม้ผุๆ ที่ถูกกระแสลมลากไปราวกับเด็กๆ กำลังเล่นลากรถ ละอองฝนเล็กๆ ฟุ้งกระจายเข้ามาในห้องเรียน นักศึกษาๆ หลายคนตัดสินใจตากฝนกลับไปก่อนหน้านี้ตั้งแต่ช่วงฝนเริ่มรินลงมาใหม่ๆ ส่วนผมยังกลับไม่ได้เพราะต้องเข้าพบท่านอธิการฯเสียก่อน ที่สำคัญวันนี้ผมใส่ชุดสูท แถมผูกไท ส่วนรองเท้าก็ขัดมันวับ จนแทบจะส่องแทนกระจกได้ ผมนั่งเกยแขนตัวเองอยู่ริมหน้าต่างทำหน้าตาเซ็งๆ มองดูพายุฝนที่กำลังตกลงมาอย่างบ้าคลั่ง
“ทำไมฝนต้องตกเอาช่วงนี้ด้วยฟร่ะ”
ผมคิดในใจเพราะนี่ก็ปาเข้าไปบ่ายสามจะสี่โมงอยู่แล้วแล้ว ทั้งยังใส่สูทมาอีกจะตากฝนกลับไปก็ใช่เรื่อง เท่านั้นยังไม่พอ ต้องมารอพบท่านอธิการฯ อีกบอกให้มารอตั้งแต่บ่ายสามแล้วยังไม่เห็นวี่แววเลย แล้วที่ผมนั่งเซ็งเป็ดอยู่แบบนั้น ก็เพราะร้อนใจกลัวไปสอนน้องไม่ทันด้วย โทรหาพี่ป้อมก็ไม่ติดอีก โทรหาบีก็ไม่ได้เพราะโทรศัพท์บีอยู่กับผม ผมก็แค่หวังว่าวันนี้มิ้นจะมาเร็วสักหน่อย แต่ฝนตกแบบนี้มิ้นจะมาเร็วได้ไงหว่า เฮ้อ.........
“น้องคะๆ ท่านอธิการเรียกพบคะ”
พี่สาวคนสวยที่เป็นเลขาหน้าห้องของท่านอธิการยืนเรียกผมอยู่หน้าห้อง ผมเดินตามออกไปเพื่อเข้าพบท่านอธิการซึ่งก็ไม่มีอะไรมากครับท่านเรียกผมมาชมเรื่องผลงานการแข่งขั้นครั้งที่ผ่านมาเฉยๆคุยกันอยู่ไม่ถึงสิบนาทีผมก็ออกมา
“เฮ้อ....มายืนรอเกือบหนึ่งชั่วโมงเพื่อคุยไม่ถึงสิบนาที”
ผมยืนสลดอยู่พักหนึ่ง เหมือนฟ้าฝนจะเป็นใจให้กับความรับผิดชอบของผม เพราะจู่ๆฝนก็ซาลงจนหยุดตกอย่างรวดเร็ว ผมรีบไปขึ้นรถแล้วขับตรงไปที่ชมรมทันทีพอมาถึงผมก็พบน้องมิ้น มิว อ้น ต้นกล้า บี กับน้องๆอีกหลายคนกำลังร่วมแรงร่วมใจกันเช็ดเบาะที่เปียกไปหมดทุกอันเนื่องจากน้ำฝนที่ซึมเข้ามาตามผนังของตึกชมรม
“พี่เอ ดีครับ / ดีครับพี่ / สวัสดีครับ” น้องๆพร้อมใจกันทักทายมาพร้อมๆกัน
“ไหวไหมเนี่ยะ” ผมเดินไปลองเหยียบๆดู ปรากฏว่าเบาะชื้นมากไป
“ไม่รู้ครับพี่ เดี๋ยวเปิดพัดลมใส่ก็คงแห้ง” มิ้นหันมาพูดกับผม
“พี่เอ ใส่ชุดนี้ดูเท่จังเลย” พูดจบบีวิ่งมายืนข้างๆ ผมแล้วสำรวจสูทผมใหญ่เลย
“ทำไมได้ใส่ชุดนี้มาล่ะครับ” มิวถามอย่างสงสัย
“คือพี่เข้าพบผู้ใหญ่มาครับ มันค่ำแล้วพี่เลยไม่ได้แวะไปเปลี่ยนชุด”
“แล้วพี่จะใส่ชุดไหนสอน” อ้นถามขึ้น
“พี่มีชุดทิ้งไว้ที่นี่อยู่” ผมหันไปยิ้มแล้วลูบหัวอ้น
“พี่เอ” อ้นดึงเสื้อผมให้ผมก้มลง
“ครับ”
“เมื่อกี้บีมันไม่ยอมช่วยงานด้วย มันไปนั่งเล่น พอมันเห็นพี่มามันถึงมาช่วย” อ้นกระซิบข้างๆหูผม
“อืมม” ผมไม่พูดอะไรแต่ลูบหัวอ้นกลับไปเบาๆ
ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงเบาะยังไม่มีทีท่าว่าจะแห้งทันซ้อม ผมเลยโทรไปหาอาจารย์นกที่สอนอยู่ยิมใกล้ๆกันว่าวันนี้ขอซ้อมร่วม ซึ่งอาจารย์นกก็ไม่ขัดข้องซ้ำยังพูดตอบรับกลับมาอย่างดี ผมจึงพาน้องๆขึ้นรถไปด้วยทีละสองคนไปส่งที่ยิมอาจารย์นก โดยให้มิ้นนั่งเฝ้าแล้วก็คอยบอกผู้ปกครองน้องที่มาส่งทีหลังว่าให้ไปส่งที่ยิมอาจารย์นก การเวียนส่งดำเนินไปเรื่อยจนถึงกระทั่งเหลือ ต้นกล้า มิว บี กับ มิ้น รอบนี้บีขอไปกับมิว จัดแจงเอากระเป๋าวางหน้ารถเสร็จบีก็ขึ้นจองนั่งหน้า ส่วนมิวก็รู้หน้าที่ว่าตัวเองต้องนั่งหลัง แล้วผมก็ออกรถไประหว่างทางก็คุยกันสามคนเรื่องที่ไปเที่ยวกันเมื่อคืนบีเองก็ยังคุยทับมิวเรื่องที่จะให้ตุ๊กตาแล้วก็ให้ได้จริงๆ พักหนึ่งบีก็เงียบลงก่อนหันกลับมาพูดว่า
“พี่เอ~อ~อ~อ~อ~อ”
“ครับ”
“ผมอยากไปบ้านพี่บ้างจัง” มาแปลกแฮะ
“ไปทำอะไร”
“เถอะน่า”
“งั้นนน เป็นเด็กดีก่อน เลิกซ้อมเดี๋ยวพี่พาไป” ผมพูดจบบีนิ่งเงียบเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“ไม่เอาๆๆๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“เฮ้ยยย ไม่ได้ พี่ยังพาพวกเรามาส่งไม่ครบเลย นี่มันก็ได้เวลาซ้อมแล้วเนี่ยะ”
“ก็.......................ม่ายๆๆ อยากไปตอนนี้ๆๆๆ” ดื้อจริงวุ้ย
“บี....ไม่ดื้อนะครับ” ผมพูดเสียงแข็งกลับไป น้องบีถึงกับนิ่งเลยทีเดียว
แล้วก็มาถึงยิมอาจารย์นกมิวลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปซ้อมกับเพื่อนๆอย่างรวดเร็วเว้นแต่ บี ที่ยั่งนั่งเกาะรถเอาไว้อยู่
“บี”
“ถ้าพี่ไม่พาไปผมจะไม่ลง”
“บี.....ลง” ทำไมวันนี้ดื้อจังแฮะ
“ไม่” บีก็ยังยืนกรานเช่นเดิม
“บี” พี่เริ่มหมดความอดทนแล้วนะบี
“ม่ายยยยยยยยย............พี่ต้องพาผมไปบ้านพี่ก่อน”
“บีครับ” ผมขึ้นเสียง
“ม่ายยย อ๊าววววววววววว ถ้าพี่ไม่พาไปยังไงผมก็ไม่ลง ไม่ลง ไม่ ลง ไม่ลง” น้องบีทำท่าหงุดหงิดใส่หน่อยๆ
วันนี้น้องบีเอาแต่ใจตัวเองแฮะไม่เคยเห็นเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ หรือว่าเริ่มสนิทมากไปเลยเริ่มแผลงฤทธิ์ ผมไม่สนใจ ไม่ลงก็ไม่ลงไปรับคนอื่นต่อเลยแล้วกัน ทำให้รถผมนั่งได้เพิ่มแค่หนึ่งคน ผมเลยต้องวนรับอยู่สามรอบ ผมคิดว่าถ้ารับเสร็จผมก็จะลงจากรถเข้าไปซ้อม ถ้าไม่สนใจเค้าเดี๋ยวเค้าก็ลงมาเองแหละ แล้วผมก็รับส่งน้องจนครบผมลงจากรถแบบไม่สนใจบี เดินเข้าไปในยิมนั่งมองอาจารย์นกสอนผมก็เหล่ๆ ออกมามองบีที่นั่งเกาะรถอยู่ท่าทางไม่ยอมลงจริงๆ แล้วก็หันมามองผมเป็นระยะๆ เหมือนกัน แล้วสุดท้ายก็เป็นผมที่หมดความอดทน ผมเดินออกมาหาน้อง น้องจ้องผมไม่วางตา แล้วผมก็ปรี่เข้าไปกอดน้องจากข้างหลังแล้วอุ้มขึ้นน้ำหนักแค่สี่สิบจิ๊บๆ เลยอุ้มไม่ยากหรอกคนหนักตั้งเก้าสิบผมยังจับทุ่มมาแล้ว แต่.........................ผมยกไม่ขึ้น อ๊ะ ได้ไงกัน ผมแอบชะโงกมองก็พบว่าบีจับแฮนด์มอเตอร์ไซด์ไว้แน่นเลย ส่วนเท้าก็เอาไปเกี่ยวกับที่วางเท้าอีกต่างหาก โอโห แน่นเลยแฮะ ยกออกไงล่ะทีนี้
“แค่ผ่านก็ได้”
น้องบีพูดขึ้นขณะที่ผมกำลังพยายามอุ้มน้องบีอยู่ ได้ยินดังนั้นผมก็วางน้องบีลงกับเบาะ
“แค่ผ่านก็ได้ใช่มะ”
“ครับ” น้องเงยหน้าขึ้นมามองผม
“ได้” แล้วผมก็หันไปหาอาจารย์นกที่กำลังสอนอยู่
“อาจารย์นกครับ ฝากน้องๆเดี๋ยวหนึ่งเดี๋ยวผมมา”
“รีบมานะเอ” อาจารย์นกตอบกลับมา
แล้วผมก็ออกรถพาบีไปผ่านหน้าบ้านอย่างที่น้องร้องขอ ระหว่างทางจู่ๆบีก็ดูร่าเริงขึ้นมาคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ใหญ่เลยเหมือนกำลังตื่นเต้นอะไรอยู่ จริงๆผมไม่อยากพาน้องไปนะเพราะถ้าเกิดมีปัญหาเดี๋ยวทางบ้านน้องจะตามหาถูก เอ๊ยๆ ไม่ใช่ๆ แล้วพักหนึ่งน้องก็เงียบลงเอนตัวพิงลงมาบนอกผม น้องยกแขนซ้ายมากอดแขนซ้ายผมเบาๆ น้องเริ่มเอียงตัวไปทางไหล่ซ้ายผม แล้วก็หันหน้ามาพิงลงตรงแขนผม แล้วไม่นานก็ถึงบ้านผม
“อะถึงแล้ว” ผมบอกน้อง
“หลังไหนๆๆ” บีถามอย่างตื่นเต้น
“นี่อะ”
ผมชี้ไปที่บ้านจัดสรรสองชั้นสีขาวหลังคาสีแดง มีบริเวณหน้าบ้านพอจอดรถยนต์ได้สองคัน และ สามารถจัดสวนหย่อมเล็กๆได้หนึ่งสวน รอบๆบ้านด้านซ้ายและขวามีบริเวณห่างจากตัวบ้านหนึ่งเมตรเศษ บีหันไปมอง ผมก็ขับรถให้ช้าลง จนผมขับเลยออกไปเล็กน้อยบีก็ทักว่า
“ไม่จอดอ่ะพี่”
“จอดทำไมเราบอกว่าแค่ผ่านก็ได้”
“พี่อ่า” บีทำเสียงอ้อนสุดๆ
แต่ผมก็ไม่ได้สนใจแล้วก็ขับเลยไปโดยไม่ได้จอด ชัดเจนแล้วว่าผมไม่จอดแน่บีเลยนั่งพิงมาเหมือนเดิม เอาหน้าพิงแขนซ้ายผม ก่อนน้องจะงับแขนผมลงไปเบาๆแต่ผมก็รู้สึกได้ แล้วผมก็พาน้องไปซ้อมตามปรกติ เพราะอีกไม่กี่วันน้องๆก็ต้องไปแข่งที่จังหวัด def แล้ว ที่ยิมอาจารย์นกจะฝึกซ้อมกันค่ำกว่ายิมผมครับเพราะอาจารย์ยกแยกคอร์สนักกีฬาไว้ต่างหาก น้องๆมาซ้อมร่วมวันนี้เลยได้เต็มเม็ดเต็มหน่วยกันเลยทีเดียว แล้วระหว่างการฝึกซ้อมน้องตองก็เฝ้ามองน้องบีอยู่เรื่อยๆโดยที่น้องบีไม่รู้ตัวจากเหตุในคราวก่อนทำให้ตองติดใจน้องบีขึ้นมา ผมเองก็เห็นว่าตองมองตามน้องบีเรื่อยๆ แต่บีเองไม่รู้ตัวเลย ยังเดินมาอ้อน มากอด จูงมือ นอนพิง เล่นมือผมอยู่ไม่ห่าง จนกระทั่งตอนพัก ผมไปนั่งพิงกำแพงส่วนบีก็มานอนพิงผมเหมือนเดิมแล้วก็เล่นมือผมไปด้วย อ้น มิว ต้นกล้า มิ้น ตั้ม ก็มานั่งจับกลุ่มคุยกันเรื่องที่จะไปแข่ง คุยไปคุยมาบีก็มาถามผมว่า
“พี่เอ....ไปแข่งพี่เอจะไปรถอะไร”
“รถไฟมั้ง” ผมลูบแก้มบีเบาๆ
“ทำไมล่ะครับ”
“พี่ไม่ชอบนั่งรถตู้ หรือ รถกระบะน่ะ มันอึดอัด”
“งั้นผมไปกับพี่นะ” บีกอดมือผมไว้
“ไม่ไปรถกับอ้นล่ะ”
“ก็.......ผม......อยากไปกับพี่มากกว่า” บีหลบตาผมทำเสียงอ้อนๆเล็กน้อย แล้วกอดมือผมแน่นกว่าเดิม
“ก็ได้ ถ้าป๊า กับ ม๊า เราอนุญาตนะ”
“จริงนะ” บีหันหน้ามาสบตามผม นัยน์ตาเป็นประกายเชียว
“แต่......”
“แต่....” น้องพูดตามแล้วทำท่าทางสนใจในสิ่งที่ผมกำลังจะพูด
“บอกป๊ากับม๊าว่าเราอยากไปกับพี่นะอย่าบอกว่าพี่ชวนหรือพี่ให้ไปล่ะเข้าใจเปล่า” ผมลูบหัวน้องเบาๆ
“ครับๆๆ ได้ๆๆๆ” น้องทำท่าทางดีใจ ผมชอบเวลาน้องดีใจนะครับ รอยยิ้มของน้องทำให้ผมรู้สึกดี ผมเอามือมาลูบริมฝีปากน้องเบาๆ
“เดี๋ยวพี่จะโทรหาป๊ากับม๊าอีกทีหนึ่ง”
ผมพูดจบน้องบีก็หันหลังนอนพิงผมต่อ แล้วดึงมือผมไปกอดเล่น ระหว่างที่ผมกำลังมีความสุขอยู่หน่อยๆผมก็สังเกตเห็นน้องตองมานั่งอยู่ใกล้ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่มันใกล้พอจะได้ยินเรื่องที่ผมคุยกับน้องบี น้องตองเห็นผมมองน้องก็ยิ้มแหะๆใส่ ไม่นานเท่าไหร่อาจารย์นกก็เรียกซ้อมต่อ ผมก็นั่งมองห่างๆบีเองก็หันมามองผมอยู่เรื่อยๆส่วนตองก็ยังจับตาบีไว้อยู่ไม่ห่าง จนกระทั่งฝึกซ้อมเสร็จ ผมก็ให้น้องๆยิมผมโทรศัพท์โทรแจ้งผู้ปกครองน้องบางคนที่ยังไม่ทราบว่าเปลี่ยนที่ซ้อมให้มารับที่ยิมอาจารย์นก ระหว่างนั้นตองก็ให้ผมมาสอนเตะท่าแปลกๆอะไรก็ได้ ผมก็สอนโดยมีบีตามประกบอยู่ไม่ห่าง แถมยังคอยแกล้งตองอยู่เป็นระยะๆแบบเดียวกับมิวตอนแรกๆเลย พอผมทำท่าไม่สนใจบีก็จะมากระโดดเกาะแล้วเอาหน้าเกยไหล่ ผมเองก็เซไปบ้าง บีเองพอเกาะได้ก็ไม่ยอมปล่อยผมสะบัดๆ ก็ไม่ยอมปล่อย ตองมองผมเล่นกับบีน้องถึงกับยิ้มเลยทีเดียว จนกระทั่งบีเหนื่อย บีก็ลงมานั่งมองอยู่ใกล้ๆ
“พี่คะ” ตองเรียกผมเบาๆ
“ครับ”
"พี่เอ กับ บีเป็นพี่น้องกันเหรอคะ ?” น้องตองทำหน้าตาสงสัย
“เปล่าครับ”
“เป็นญาติกันเหรอคะ”
“ก็เปล่าอีกนั่นล่ะ ทำไมเหรอครับ ?”
“ก็.......พี่กับบีดูสนิทกันมากๆเหมือนเป็น...............................................” น้องตองไม่พูดต่อแต่ทำท่าทางเขินๆกลับมาแทน ตอนนี้บีเองก็คืบคลานมาเกาะอยู่ที่ขาผม แล้วทำหน้าตาตั้งใจฟังสิ่งที่ผมกับตองกำลังคุยกัน
“เป็น........” ผมพูดย้ำออกไป
“อ๊ะ” น้องตองทำท่าตกในเล็กน้อยเมื่อเห็นบีเกาะขาผมอยู่
“ก็....เหมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆเลยอ่ะค่ะ เห็นสนิทกันมากๆ เล่นกันน่ารักดี ถ้าหนูมีพี่ชายแบบพี่ก็คงจะดีนะคะ” พูดจบน้องตองก็ยิ้ม บีเองนอกจากเกาะขาผมก็เอาก้านไม้กวาดดอกหญ้าไปเขี่ยๆ เท้าตองเพื่อเป็นการก่อกวน ระหว่างที่กำลังคุยกับตองอยู่นั้น อ้นก็เดินมาหาผมแล้วพูดว่า
“พี่เอ.....ตอนไปแข่งผมไปด้วยได้ไหมครับ” บีเงยหน้าขึ้นมามองอ้น
“ได้ซิ ลองขอป๊ากับม๊าก่อนแล้วกัน ถ้าเค้าให้ไปก็ไปด้วยกัน”
“แล้วใครไปกับพี่บ้างครับ”
“ตอนนี้ก็มีแค่บีนะ จะได้ไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ยังไม่ได้ขอป๊ากับม๊าเลย”
“ผมจะลองขอดูนะ”
อ้นพูดจบก็มองลงไปหาบีที่นั่งเกาะขาผมอยู่ ก่อนจะกลับบ้านไป แล้วไม่นานเท่าไหร่ป๊าน้องบีก็มารับผมนั่งจนน้องๆกลับหมด แล้วก็นั่งคุยกับพี่ป้อมแล้วก็อาจารย์นกจนค่ำถึงแยกย้ายกันกลับ
---------------------------------------------------------------
เมื่อเรื่องที่เขียนวิ่งมาถึงตอนปัจจุบันผมจะมาลงเป็นเป็น DTD แทนนะครับ
Day To Day Sample.....
วันนี้ช่วงประมาณ 17.15 น. ขณะที่ผมกำลังพิมพ์นิยายตอนที่ 23 อยู่
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
“น้องบี Calling”
ผมกดรับสาย
“ฮัลล โหล๋ววววว” น้องบีทักมา
“ว่าไง”
“พี่ วันนี้ผมไม่ได้ไปซ้อมนะ”
“อ้าวทำไมอ่ะ”
“ไปว่ายน้ำมากไปหน่อยเลยไม่สบาย”
“เหรอ เป็นอะไรมากไหมอ่ะ”
“ม่าย ตัวร้อนกับปวดหัวหน่อยๆ”
“อืม”
“พี่ๆแค่นี้ก่อนนะ”
แล้วน้องก็วางสายไป จนกระทั่งโทรศัพท์ผมก็ดังอีกครั้งตอน 20.01 น.
“ฮัลล โหล๋ววววว” น้องบีทักมา
“อือ ทำอะไรอยู่”
“ดูการ์ตูนอยู่”
“ดูกับใคร”
“ดูคนเดียว”
“เหงาไหม”
“ก็...เหงา.......เลยโทรมาหาพี่ไง”
“แล้วคนอื่นไปไหนหมดอ่ะ”
“ไปทานข้าวหมด”
“บีไม่ไปด้วยอ่ะ”
“พี่แป๊บนะๆ” แล้วน้องก็เงียบไปพักหนึ่ง
“มาแล้วๆ” น้องพูดเสียงหอบๆ
“ไปไหนมาอ่ะ”
“น้าไม่ได้ไปอ่ะ”
“หือ”
“ผมไปถามแล้วว่า ‘กลัวผมก่อเรื่องหรือไง’”
“ห๊า!!”
“น้าก็บอกว่า ผมป่วยอยู่จะให้อยู่คนเดียวได้ไง”
“เหอๆ”
“จริงๆกลัวผมก่อเรื่องน่ะสิ หึหึหึ พี่แค่นี้ก่อนนะ”
แล้วน้องก็โทรมาอีกทีตอน 22.15 น. ตอนนั้นผมกำลังนั่งคุย MSN กับต้นหอม แล้วก็ น้องกระต่ายชมจันทร์อยู่
“ฮัลล โหล๋ววววว” น้องบีทักมา
“เฮียบี เฮียบี” เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งลอดเข้ามา
“น้องกลับมาแล้วเหรอ” ผมถามกลับไป
“อือกลับมาแล้ว”
“แล้วบีทำอะไรอยู่”
“นอนอยู่บนเตียง”
“เฮียบี เฮียบี คุยกับใครอะ” เสียงน้องชายของบีแทรกเข้ามา
“ยุ่งๆ ลงไปเลยไป ผู้ใหญ่เค้าคุยธุระกันอยู่”
“.........”
“พี่ต่อๆๆ”
“จะนอนแล้วเหรอ”
“ยังครับ ยังไม่อาบน้ำเลย”
“แล้วไม่สบายจะอาบได้เหรอ พี่ถูตัวให้เปล่า เดี๋ยวถูหลังให้ด้วย”
“อิอิอิ บ้า....พี่อะ.....”
“โป้ง ป๊าง เคร้งๆ” เสียงอะไรสักอย่างตก
“บีเสียงไรอะ” ผมถามไป
“แป๊บนะพี่”
“.......”
“เฮ่ย ไปเล่นข้างนอกเลยไป ถ้าจะเล่นข้างในก็เงียบๆ”
“......”
“ต่อๆๆพี่......”
“บีมีพี่สาวฝากคิดถึงอ่ะ”
“เหรอครับ อิอิ”
“แล้วนี้ดีขึ้นยังอะเสียงสดใสเชียว”
“ก็ดีขึ้นแล้วนะครับ ปวดหัวหน่อยๆ”
“ตัวอะร้อนป่าว ไหนลองเอามือไปแตะๆหน้าผากดิ๊”
“อืมๆ อุ่นๆนะ”
“อะ...เอ่อ...บีดึกแล้วไปอาบน้ำก่อนดีกว่า เดี๋ยวว่างๆโทรมาอีกทีก็ได้เนอะ พี่ทำงานก่อน”
“ก็ได้ เดี๋ยวผมโทรมาอีกที”
To Be Con......
-
=== ตอนที่ 24 ===
ท้องฟ้ายามบ่าย ลมร้อนๆ พัดผ่าน นกสักตัวก็ไม่เห็นบินอยู่บนท้องฟ้า ก้อนเมฆสีขาวลอยไปมา แล้ว....แล้ว......แล้วผมจะเขียนอะไรต่อดีน้า..........ผมนั่งใจลอยอยู่เงียบๆ คนเดียวในยิม เดี๋ยวก็ต้องพาน้องๆไปแข่งแล้วสินะ........พี่ป้อมติดธุระ.....อืมมม ผมเคยบอกหรือยังว่าโค้ชที่ดูแลทีมมหาลัยผมเค้าเป็นเพื่อนกับพี่ป้อมอะ หลายครั้งเค้าก็มาช่วยสอนด้วย แต่น้องๆหลายคนไม่ชอบเค้า อ้นเองก็เกลียดโค้ชคนนี้เข้าไส้ถึงขนาดเคย พูดกับผมว่า
“ถ้าวันไหนครูหนึ่งมาสอน ผมจะไม่เรียน”
แต่ทำไงได้พี่ป้อมไม่ว่างนี่นา ผมเองก็ดูแลคนเดียวไม่ได้ ที่สำคัญโค้ชเค้าเป็นคนต้นเรื่องด้วย แถมยังรับปากเรื่องรถกับที่พักเสียเสร็จสรรพ อืมมม เหตุผลที่อ้นอยากไปกับผมก็คงเพราะไม่อยากเดินทางร่วมกับคนที่เค้าไม่ชอบล่ะมั้ง
“พี่เอ~อ~อ~อ~อ~อ~อ”
น้องบีเรียกผมแบบลากเสียงยาวๆมาตั้งแต่หน้าประตูขณะที่กำลังถอดรองเท้านักเรียนอยู่ แล้วก็เดินมานั่งบนตักผม ผมสวมกอดน้องไว้เบาๆ แล้วหอมลงไปบนหลังคอน้องก่อนจะหายใจรดลงไปเบาๆ วันนี้บีท่าทางสลดหน่อยๆแฮะ แล้วผมก็ลุกเดินจูงมือพาน้องไปร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ วันนี้บีไม่แซวแม่ค้าร้านไก่ทอดด้วย
“บี” ผมเรียกบีเมื่อเดินมาใกล้ถึงร้านสะดวกซื้อ
“ครับ”
“วันนี้เป็นไรเงียบๆ” สงสัยฝนจะตกมั้งเนี่ย
“เปล่าครับ”
“ถามป๊ายัง” ผมลูบแก้มบีเบาๆ
“อื่อ” น้องทำคอตกหนักกว่าเดิม ผมรู้แล้วว่าน้องดูสลดเพราะอะไร
“ไม่เป็นไรไปรถตู้ก็ได้” ผมปลอบใจน้อง
“อยากไป....กับพี่.....” น้องบีเงยหน้าขึ้นมามองผม
“น่าๆแป๊บเดียวเองเดี๋ยวเราก็ไปเจอกันที่นั่นแล้ว”
“อื่ออออ” แล้วพวกผมก็เดินมาถึงร้านสะดวกซื้อนั่นพอดีครับ
“ติ๊งงง ติ่งงงงงงงง”
“สวัสดีค่ะ เชิญค่ะ” พนักงานสาวคนเดิมทักทายตามแบบฉบับราวกับตั้งสวิตซ์ไว้
ผมเดินโอบคอน้องบีไปที่มุมเครื่องดื่มแล้วหยิบชากับเพียวริขุออกมาอย่างละหนึ่งขวดก่อนจะเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ ระหว่างรอจ่ายเงินบีหันมาหาผมแล้วพูดว่า
“พี่” เสียงอ้อนมากๆ
“ครับ”
“ไปถึงที่นั่นแล้ว ผมได้นอนกับใคร”
“ไม่รู้เหมือนกัน ครูหนึ่งยังไม่เห็นบอกอะไรพี่เลย แล้วบีอยากนอนกับใคร” ในใจผมหวังว่าคงจะตอบว่าผมนะ
“อยากนอน.......กับพี่.......” ว่าแล้ว ฮ่าๆๆๆ
“ไม่อยากนอนกับเพื่อนเหรอ เดี๋ยวเหงานะ” ผมทำวางฟอร์ม ไม่ได้ๆ เป็นผู้ใหญ่ต้องมีมาด หึหึ
“ไม่เป็นไร” บียิ้ม ผมก็ยิ้มตาม
พอจ่ายเงินเสร็จผมก็เดินกลับออกมาผ่านร้านขายไก่ทอดอีกรอบแต่บีก็ไม่แซวแม่ค้าเลยแซวบีก่อน
“น้องๆ วันนี้รับบัตรเครดิตแล้วนะ” พูดจบแม่ค้าขายไก่ก็ยิ้ม แล้วบีก็หันไปหาแม่ค้าขายไก่
“พี่สาว....โตแล้วนะ อย่าพูดเล่นเป็นเด็กๆซิ” พูดจบบีก็หันกลับมาคืน ทำเอาแม่ค้าขายไก่วางตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว
“บี ไปพูดแบบนั้นได้ไง พี่เค้าแค่แซวเล่นเอง”
“ผมก็แซวพี่เค้าเหมือนกัน ฮะๆๆ” พูดจบบีก็หันไปทำหน้าทะเล้นใส่แม่ค้าขายไก่
“พี่เอ......” ทำเสียงอ้อนอีกล่ะ
“ครับ”
“เมื่อไหร่จะพาผมไปเล่นที่บ้านพี่สักที” บีหันมาทำหน้าตาอ้อนวอน
“อืมมม.......รอพี่ว่างก่อนนะ” ผมลูบหัวบีเบาๆ
“ผมรอนะ.....”
วันนี้น้องบีดูสุขุมขึ้นมาเล็กน้อยอาจเพราะเครียดเรื่องที่ไม่ได้เดินทางกับผมล่ะมั้ง ทั้งยังดูอ่อนโยนขึ้นมาก ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมายังไงก็ไม่รู้ ผมกอดคอแล้วลูบแก้มน้องเล่นไปเรื่อยๆ แล้วระหว่างที่เดินกลับผมก็เห็นน้องตองยืนแอบมองอยู่ตรงร้านน้าขายน้ำ พอเห็นว่าผมมองมาน้องเค้าก็ยิ้มให้ทันที เพราะหลบก็ไม่ทันแล้ว บีเองก็มองตามผม เห็นตองยืนอยู่ แต่บีก็ไม่สนใจ แล้วการฝึกซ้อมก็เริ่มขึ้นวันนี้เน้นเอากำลังแล้วก็เทคนิคการแข่งขัน ผมเริ่มนำวอร์มอย่างโหดหินสารพัดวิธีที่สรรหามาเพื่อให้น้องๆได้ออกกำลังให้มากๆแต่หลีกเลี่ยงความอ่อนล้าให้ได้มากที่สุด น้องๆในยิมตอนนี้เหงื่อไหลท่วมกันไม่เว้นแม้แต่บี หรือ ตั้ม ที่เหงื่อออกยากๆ เม็ดแล้วเม็ดเล่าจากปลายนิ้วมือ และ ปลายคางหยดลงไปบนพื้นเบาะสีน้ำเงิน หลายคนหอบกันเป็นหมาหอบแดด กระนั้นตองเองก็ยังหันมามองบีเป็นระยะๆ เพราะบีเองก็หันมายิ้มทำตาหวานใส่ผมเป็นระยะๆเหมือนกัน อ่า....หนูตองเหมือนจะสนใจบีนะเนี่ย จนกระทั่งผมสั่งหยุดการวอร์ม
“เอ้าเหนื่อยไหมๆๆๆ” ผมถามเสียงแบบเดียวกับพวกรุ่นพี่ที่สแตนเชียร์
“เหนื่อยยยยยยยยยย”
“ม่ายย เหนื่อยยยยยยยยยย”
น้องๆหลายคนตอบมา ทั้งๆที่หน้าตายิ้มแย้มเหมือนว่าน้องๆจะสนุกสนานกันนะเนี่ย หลายคนเหงื่อหยดจากปลายคางเห็นๆเลย บางคนยืนเอามือเท้าเข่าหอบแฮ่กๆ
“เดี๋ยวพี่ให้พักห้านาทีนะครับ โชะ”
สั่งพักเสร็จน้องๆก็วิ่งแตกฮือไปดื่มน้ำกันใหญ่ บีเองก็ด้วย ส่วนผมก็มานั่งพิงกำแพงที่เดิมไม่นานบีก็เดินกลับมาพร้อมชาที่ผมซื้อมา พอมาถึง
“อ่ะ”บียื่นขวดให้ผม
“อื้อ ขอบใจ” ผมรับไว้แล้วบีก็ลงมานอนพิงผมต่อ
ผมเห็นน้องตองนั่งแอบมองอยู่ห่างๆเวลาที่ผมเล่นหูบี ลูบแก้ม ลูบคอ ลูบริมฝีกผากน้อง หรือ กอดน้อง ตองจะแอบยิ้มเล็กยิ้มน้อยแถมทำท่าเขินๆอีกทั้งๆที่คนที่ถูกกระทำอย่างบี หรือ คนที่เป็นผู้กระทำอย่างผมยังไม่มีท่าทีเขินอายอะไรขนาดนั้นเลย แล้วเมื่อครบห้านาทีผมก็เรียกน้องๆมาซ้อมต่อ โดยผมให้น้องๆเริ่มด้วยการฝึกซ้อมเข้าคู่ ผมเองก็ลงเล่นด้วย ผมให้น้องต่อแถวกันเป็นสองแถวตอนลึกแล้วหันหน้าเข้าหากัน โดยผมให้เตะกันประมาณสองนาที ก็จะให้คนอยู่หัวแถวที่หนึ่งไปอยู่ท้ายแถวที่หนึ่งส่วนคนที่สองก็ให้เลื่อนขึ้นมาอยู่เป็นคนที่หนึ่งแทนแล้วการฝึกซ้อมก็ดำเนินต่อไปจนกระทั่งผมได้เตะกับน้องบาส น้องบาสเป็นสมาชิกใหม่ครับ เพิ่งมาเล่นได้ไม่นาน กำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้าของโรงเรียนอันดับหนึ่งของจังหวัด แต่เนื่องจากบาสมาเล่นไม่นานเลยยังไม่รู้จังหวะการเล่นเตะขึ้นมามั่วมากแล้วในที่สุดก็มีจนได้ ทันทีที่ผมเตะใส่น้อง น้องก็รีบยกขาขึ้นมาเตะคืนทันทีทำให้ผมเตะชนเข้ากับขาบาสจังๆ น้องบาสทรุดตัวลงทันทีด้วยความเจ็บปวด เห็นดังนั้นผมเลยสั่งให้น้องๆทุกคนพักอีกห้านาที แล้วผมก็ประคองน้องบาสไปนั่งที่หลังยิม โดยมีน้องบี กับน้องอ้นวิ่งตามมาอย่างห่วงๆ รั้งท้ายไปหน่อยก็เป็นน้องตอง
“เจ็บตรงไหนอ่ะ” ผมถามน้องบาส
“ตรงแข้งครับพี่” น้องบาสชี้ไปที่จุดที่น้องเจ็บ
“อืมๆ เดี๋ยวก็หาย เมื่อกี้ชนเข่าพี่ไม่แรงเท่าไหร่” ผมปลอบน้องบาส แล้วผมก็หันไปหาอ้น
“อ้นๆ ไปหยิบยานวดมาหน่อยดิ” ผมพูดจบอ้นก็รีบไปไปหยิบยามาให้
ผมนั่งนวดๆให้น้องบาสอยู่พักหนึ่ง มิวก็อาสามานวดให้แทน ส่วนผมก็เดินไปนั่งพิงกำแพงจุดเดิม บีก็เดินตามมานั่งข้างๆขาผมแล้วเอามือไปลูบๆหัวเข่าผมเบาๆ สายตาน้องบีกำลังบอกผมว่าเค้าเป็นห่วงผมอยู่
“พี่.....เจ็บไหมครับ”
“นิดหน่อย” ผมยิ้มกลับไป
“......” บีนั่งลูบเข่าผมต่อเบาๆ
“พี่...เปิดให้ผมดูหน่อยซิ”
“ไม่เป็นไรหรอก” ผมยิ้ม
“นะครับ” บีจับกางเกงผมไว้
“อ่ะๆๆๆ ก็ได้ๆ” พูดจบผมก็ดึงขากางเกงขึ้นมาเหนือเข้า
“เห็นเปล่า ไม่เป็นไร” ผมพูดจบบีก็เอานิ้วชี้จิ้มๆลงที่เข่าผมเบาๆ ตอนนั้นผมสังเกตว่าน้องตองมาแอบซุ่มอยู่ใกล้ๆ ผมรู้สึกเหมือนถูกจับตายังไงก็ไม่รู้แฮะ
“เจ็บเปล่า” น้องถามแล้วก็เอานิ้วชี้จิ้มๆไปเรื่อยๆ
“จิ้มแบบนี้ก็เจ็บดิ แต่เดี๋ยวก็หายมันเจ็บแบบจุกๆอะ”
แล้วบีก็เดินไปเอายานวดกับอ้นมาบีบๆลงที่เข่าผมก่อนจะค่อยๆใช้สองมือของน้องนวดลงอย่างนุ่มนวล อืมมมม มีคนนวดให้ด้วยรู้สึกดีแฮะ แล้วน้องตองก็นั่งมองไปยิ้มไป เฮ้อออ น้องตองเนี่ยน้า ครบห้านาทีเสร็จผมก็เรียกน้องๆซ้อมต่อส่วนน้องบาสที่เจ็บขาก็นั่งมองไปก่อนแล้วกัน ตลอดระยะเวลาครึ่งหลังที่ซ้อมบีจะหันมามองผมอยู่บ่อยๆ จนผมรู้สึกว่าพี่ป้อมเองก็เริ่มสังเกตน้องบีขึ้นมาบ้างแล้ว จนอีกสิบห้านาทีหมดเวลาผมก็ให้น้องๆยืดเส้นกันก่อนกลับน้องบีเองก็เรียกผมให้ไปช่วยกดให้ช่วยดันตัวให้ ผมก็เดินดูวนๆไปให้ครบๆกัน น้องอ้นเองปรกติจะแอบเนียนบอกว่าได้แค่นี้ๆวันนี้เลยเจอผมจับฉีกขาซะร้องจ้าขาสั่นระริกเป็นเจ้าเข้าเลยทีเดียวแต่ก็ยังยิ้มสู้อยู่ มิว ต้นกล้า และคนอื่นๆก็ได้พบประสบการณ์เดียวกัน จนกระทั่งซ้อมเสร็จน้องๆหลายคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เหลือแต่น้องๆขาประจำกลุ่มเดิมๆที่มานั่งล้อมวงคุยกันเรื่องที่จะเดินทาง พี่ป้อมเองก็มานั่งคุยด้วย
“พี่เอ....พี่ไปไม่ไปกับพวกผมเหรอ” น้องต้นกล้าถามขึ้น
“อืมม พี่ไม่ชอบนั่งรถตู้อะ”
“แล้วเอจะไปเจอน้องที่ไหน” พี่ป้อมถาม
“ผมว่าจะไปก่อนแล้วไปรอน้องๆ มาชั่งน้ำหนักที่สนามแข่งเลย พอน้องๆไปชั่งน้ำหนักเสร็จค่อยไปโรงแรมพร้อมกัน”
“พี่เอ...ผมอยากไปด้วย” มิวทำเสียงอ้อน
“ขอที่บ้านยัง ถ้าที่บ้านให้ไปพี่ก็ให้ไป”
“ขอแล้ว แต่ป๊าไม่ให้อะพี่เอ” อ้นพูดจบก็เกาะแขนซ้ายผม
“นั่นดิพี่เอ” บีพูดจบก็เกาะแขนขวาตาม
“อิอิอิ” ตองหัวเราะเบาๆ
“อะไรพี่ตอง” น้องอ้นถามตอง
“เปล่า ดูเกาะพี่เอกันซิ เหมือนพ่อลิงกับลูกลิงเลย อิอิอิ” ตองหัวเราะเบาๆ
“เง้อออ ผมน่ารักกว่าลิงอีก อิอิ” บียิ้ม
“เฮอะ!!” อ้นส่งเสียงออกมาเหมือนไม่พอใจหน่อยๆ แล้วขยับตัวขึ้นมานั่งบนตักผมทันที ทันทีที่อ้นขึ้นมานั่งบนตักผมบีก็หันมามอง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“พี่เอ” อ้นทำเสียงอ้อนๆแล้วหันมามองผม
“ครับ”
“ถ้าไม่ใช่รถตู้พี่เอไปไหมอะ”
“ถ้าไม่ใช่รถตู้เหรอ อืมมม ก็ได้นะ ที่ไม่นั่งอัดกันมากๆอะ”
ผมพูดจบอ้นก็ดึงมือผมไปสวมกอดตัวเค้าเหมือนที่ผมเคยกอดบีบ้าง พอบีเห็นดังนั้นบีไม่พูดอะไร แต่ดึงมือผมข้างหนึ่งไปกอดไว้แทน ตอนนั้นไม่มีใครทันสังเกตนอกจากหนูตองเพียงผู้เดียวเพราะเค้ากำลังคุยกันเรื่องอื่นกันอย่างสนุกสนานจนน้ำลายแตกฟองเลยทีเดียวแล้วเวลาก็ผ่านไป น้องๆกลับกันไปทีละคนสองคนจนเหลือผม มิว กับน้องบี สามคน
“ค่ำแล้วอะ” ผมพูดลอยๆออกไป
“พี่ก็ไปส่งพวกผมซิ” บีตอบกลับมา
“ช่ายๆๆ อยากให้พี่เอไปส่ง” มิวเสริมขึ้นมา
“ก็ได้ แต่โทรบอกที่บ้านก่อนนะ โทรเสร็จแล้วก็ปิดไฟให้ด้วย”
ผมพูดจบบีก็เดินใล่ปิดไฟในยิม ส่วนมิวปิดแค่ไฟห้องน้ำกับพัดลมเสร็จก็เดินออกไปรอนอกยิมเลย ส่วนบีเดินไล่ปิดไฟจากหน้ายิมไปหลังยิม พอปิเสร็จยิมก็มืดพอดี มีเพียงแสงไฟจากถนนเท่านั้นที่ส่องเข้ามา ผมยืนรอบีอยู่ที่โต๊ะ บีปิดเสร็จก็เดินมาหาผม ผมเอามือโอบไหล่บีไว้หลวมๆ แล้วขณะที่กำลังจะเดินออกไป.......ผมหยุดเดินเอามือดึงบีไว้แล้วทันทีที่บีหยุดเดินแล้วกันมาเหมือนจะมองว่าเกิดอะไรขึ้น.......
ผมก็ก้มลงจูบน้องบีเบาๆ......บียืนนิ่งไม่ไหวติง ผมสอดลิ้นออกมาสัมผัสไปที่ริมฝีปากนุ่มๆของน้องก่อนจะกดลิ้นเข้าไปเล็กน้อยจนไปชนเข้ากับฟันของน้อง แล้วบีก็เอามือขึ้นมาดันอกผมเบาๆ ผมค่อยๆขยับหน้าออกมาช้าๆ ก่อนจะจูบลงไปที่หน้าผากของบีเบาๆ แล้วสิ่งที่ผมไม่คิดก็เกิดขึ้น! เมื่อผมหันออกมาที่หน้ายิม ผมเห็นมิวยืนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบีเองพอเห็นว่ามิวยืนมองอยู่ก็ถึงกับวางตัวไม่ถูก ผมเองก็เช่นกัน
“ป่ะๆๆ ค่ำแล้วๆ ฮะๆ”
ผมพูดแบบยิ้มๆแล้วก็หัวเราะแบบกลบเกลื่อน แต่มันคงไม่ช่วยอะไร ไม่รู้ว่ามิวเห็นตั้งแต่ตอนไหน ผมจูงมือบีออกมาที่หน้ายิม มิวเองก็เงียบไปเลย แล้วขณะที่ผมกำลังจะปิดยิม แสดงไฟจากรถคันหนึ่งก็สาดส่องมาที่หน้ายิม ผมหันกลับไปมองก็พบ New C-Class คันหนึ่งจอดเทียบฟุตบาท ใช่แล้วครับ รถที่บ้านน้องบี แล้วประตูรถก็เปิดออก เป็นป๊าน้องบีนั่นเองที่มารับ
“พี่เอ สวัสดีครับ” ป๊าน้องบีทักทายผมทันทีที่ปิดประตูรถเสร็จ
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ป๊าน้องบี
“สวัสดีครับ” มิวไหว้ตาม
“ขอโทษด้วยวันนี้มัวแต่ไปดูลูกค้ามาเลยมารับช้า” ป๊าน้องบีเดินมายืนข้างๆน้องบี
“อ่าครับ กำลังว่าจะไปส่งพอดีเลย”
“เออ นี่พี่เอ เรื่องที่จะไปแข่งที่ จังหวัด def ยังไงก็ฝากพี่เอดูแลน้องบีด้วย” ป๊าน้องบีพูดไปยิ้มไป
“อะ...เอ่อ....ได้ครับ” ตอนนั้นผมสังเกตว่ามิวหันมามองผมที มองบีที
“ไงเดี๋ยวป๊ากลับก่อนนะ บี สวัสดีพี่เค้าก่อน”
“สะ...สวัสดีครับ” พูดจบบีก็เดินไปเปิดประตูรถเข้ารถไป ส่วนป๊าน้องบีก็เดินยิ้มๆให้ผมก่อนจะขึ้นรถแล้วรถคันนั้นก็แล่นออกไป....
“มิว....เมื่อกี้…..” ผมยืนนิ่ง
“ไม่เป็นไรหรอกพี่”
“คือ.....”
“ผมไม่บอกใครหรอกครับ” มิวพูดจบก็เดินมาจับมือผมเบาๆ
“ขอบใจนะ”
“ปะ....กลับบ้านกันพี่” น้ำเสียงที่ดูอบอุ่นท่าทางสดใสร่าเริงของมิวในเวลาช่วยให้ผมโล่งใจขึ้นมากเลยทีเดียว......
To Be Con
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
การแข่งขัน ท่ารำ หรือ พุมเซ่
การแข่งท่ารำโดยปรกติแล้วในรายการใหญ่ๆเช่น กีฬานักเรียนนักศึกษาแห่งชาติ กีฬามหาวิทยาลัยแห่งชาติ กีฬาเยาชนแห่งชาติ การกีฬาแห่งชาติ จะให้นักกีฬาใช้ท่ารำในการแข่งขันอยู่ทั้งหมด 4 ท่ารำคือ
1. Chil Jang ( สายน้ำตาลขั้นที่ 1 )
2. Pal Jang ( สายน้ำตาลขั้นที่ 2 )
3. Koryo poomse ( สายดำดั้งที่ 1 )
4. Kumkang poomse ( สายดำดั้งที่ 2 )
ส่วนในการแข่งขันระดับภาค หรือ ระดับจังหวัด จะมีการแบ่งช่วงอายุด้วย เช่น อายุไม่เกิน 10 ปีจะใช้ท่ารำ il Jang และ I Jnag เป็นต้น ดังนั้นความกังวลสำหรับเด็กนั้นลดลงไปในเรื่องการแข่งขันที่ต้องใช้ท่าที่ยากเหมือนรายการแข่งขันใหญ่ๆ
-
=== ตอนที่ 25 ===
“จิ๊บๆๆๆ”
เสียงนกอะไรสักอย่างส่งเสียงรบกวนการพักผ่อนของผมจนต้องลืมตาขึ้นมามอง แสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องเข้ามากระทบตู้เสื้อผ้าของผม เช้าแล้วซินะ วันนี้ทำไมโทรศัพท์ผมไม่ดังเตือนล่ะ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
“06.12 น.”
เฮ้อ....ผมตั้งปลุกที่ 07.00 น. นี่นา ดังตอนนี้ก็คงได้เตรียมซื้อเครื่องใหม่แน่นอน...ผมนอนเอียงตัวมองไปนอกหน้าต่างใจลอยอยู่อย่างนั้น.......แต่ไม่นานผมก็ตัดสินใจลุกไปอาบน้ำดีกว่า วันนี้วันเดินทางไป จังหวัด def แล้ว ต้องจัดเตรียมของก่อนยังเพราะไม่ได้เตรียมเลย เสื้อผ้าก็รีดห้อยไว้ยังไม่ได้พับลงกระเป๋าเลย ผมเดินลงมาจากชั้นสองอย่างช้าๆก่อนจะเริมภาระกิจส่วนตัว แล้วก็ตามด้วยการเก็บของลงกระเป๋า ส่วนที่ขาดไม่ได้เลยเห็นจะเป็น PSP กับกล้อง Digital แล้วก็มือถือ อืมๆๆ แล้วขณะที่ผมกำลังเก็บของอยู่อย่างใจเย็น
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”
“พี่ป้อม Calling”
“ครับพี่”
“น้องชายทำอะไรอยู่”
“เก็บของลงกระเป๋าครับ จะเสร็จแล้ว”
“เรารู้ทางไปสนามแข่งใช่ไหม”
“ครับ”
“คือคุณพ่อน้องอ้นโทรมาบอกพี่ว่าเค้าจะเอารถส่วนตัวไป แต่ไม่ทราบทางเลยจะให้เราไปด้วย”
“เอ่อ...คือ ผมจะไปทางรถไฟอะพี่”
“ซื้อตั๋วยัง”
“ยังเลยครับ”
“งั้นก็ไปกับอ้นแล้วกัน เนี่ยะเค้าบอกว่าอยากให้เราไปด้วย”
“เอ่อ...คือ”
“น่าๆ ประหยัดเงินค่ารถด้วย”
“กะ...ก็ได้ครับ”
“ก็เวลาเดินทางตามกำหนดนะ ไปเจอกันที่ยิมก่อน”
“ครับพี่”
“ฝากด้วยนะไอ้น้องชาย”
“ตู๊ดดดด ตู๊ดดดดดด ตู๊ดดดดดด”
ผมยืนนิ่งๆตั้งสติอยู่แป๊บหนึ่ง เนื่องจากนี่ไม่ได้อยู่ในแผนการใช้ชีวิตของผม แผนเดิมคือผมอยากออกตั้งแต่เช้าสักเก้าโมงสิบโมง นั่งรถไฟชั้นสาม เปิดหน้าต่าง ตากลม ฟังเพลงไปเรื่อยๆ พอถึงจังหวัด def ผมก็จะไปเดินเล่นก่อนสักสองสามชั่วโมงค่อยหารถต่อไปสนามแข่ง แล้วจู่ๆแผนก็มาเปลี่ยนซะงั้น ผมเริ่มเก็บของช้าลงเพราะตามกำหนดการณ์เดินทางของทีมจะเดินทางกันตอนบ่ายสาม แต่นี่เพิ่งจะเกือบเก้าโมงเอง ผมยืนสลดที่ถูกเปลี่ยนกำหนดการณ์ชีวิตโดยคนอื่นอยู่หน่อยหนึ่งก็เก็บของต่ออย่างใจเย็น เก็บของเสร็จผมก็เปิดเนทนั่งดูโน่นดูนี่ฆ่าเวลา ผมว่าจะไปนั่งเล่นอยู่ที่ยิมสักเที่ยงๆไม่ก็บ่ายโมงรอน้องๆมา แล้วพักใหญ่ๆโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”
“ป๊าน้องบี Calling”
อ๊ะ!! ป๊าน้องบีโทรมาทำไมกันช่วงนี้
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับพี่เอ”
“ยุ่งอยู่หรือเปล่า”
“ไม่ครับ”
“คือตอนนี้น้องบีอยู่โรงพยาบาลนะ”
“น้องเป็นอะไรเหรอครับ”
“คือเมื่อคืนน้องบีเป็นอะไรไม่รู้จู่ๆก็ปวดท้อง”
“ปวดท้อง...น้องอาการหนักไหมครับ”
“คุณหมอบอกว่าวันนี้ให้เฝ้าดูอาการจนกว่าจะสี่ทุ่ม”
“คุณหมอบอกว่าเป็นอะไรเหรอครับ”
“คุณหมอยังไม่ทราบเลยครับกำลังรอสังเกตอาการอยู่”
“อ่า.....ครับ”
“คือ.....พี่เอ......น้องบีคงไม่ได้ไปด้วย ไงฝากพี่เอบอกครูป้อมให้ด้วยนะ”
“ได้ครับ”
อ่า....บีไม่ได้ไปซะงั้น.....อืมมม น้องจู่ๆมาป่วยอะไรเอาวันนี้นะ.....ผมรู้สึกห่วงน้องบีจัง ปรกติเป็นเด็กแข็งแรงนี่นา อืมมมม ผมนั่งเล่นไปเรื่อยๆคิดถึงเรื่องการแข่งขันแล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วแป๊บเดียวก็เกือบๆจะบ่ายโมงแล้ว ผมเอากระเป๋าใบไม่ใหญ่มากเท่าไหร่ลากขึ้นรถแล้วก็ไปที่ยิม พอมาถึงผมก็ยังไม่เจอใคร ผมเข้าไปแล้วเช็คของที่เตรียมไปใช้ในการแข่งขันให้แน่ใจอีกครั้งว่าไม่ขาดตกบกพร่องให้ต้องวิ่งไปยืมชาวบ้านเค้า ระหว่างนั้นน้องมิ้นก็มา แล้วน้องคนอื่นๆก็ทยอยๆกันมาเรื่อยๆ โดยมีพ่อแม่ผู้ปกครองน้องๆมาส่งข้าวของเครื่องใช้ก็เอามาพะรุงพะรังพร้อมร่ำลาสั่งเสียกันปานกับเตรียมไปอออกรบเลยทีเดียว
จนเวลาประมาณบ่ายสองเกือบๆบ่ายสามน้องอ้นก็มาที่ยิม ผมไม่ได้ถามอะไรมากมาย แล้วบ่ายสามโมงโค้ชหนึ่งก็เดินทางมาถึงแล้วก็เรียกน้องๆรวมกลุ่มเพื่อชี้แจงรายละเอียดการเดินทางและกำหนดการคร่าวๆให้น้องๆและผู้ปกครองฟัง แถมยังมีติดเซอร์ไพรส์ให้น้องในชมรมของมหาลัยผมติดตามไปโดยไม่แจ้งอีกต่างหาก แล้วปัญหาก็เกิดขึ้นเพราะรถตู้นั่งได้แค่สิบสี่คนครับ แต่มีคนไปยี่สิบเอ็ดคนแล้วโค้ชของเราก็เริ่มหาทางลงจากปัญหาที่ตัวเองก่อขึ้น
“เอ่อ....มีใครเอารถไปเองบ้างไหมครับ”
“.......” สิ้นคำถามจากปากโค้ช ก็ไม่มีคำตอบใดๆกลับจากน้องๆและผู้ปกครอง ผมเองก็ไม่พูดอะไร
“เอาไงดีล่ะ” โค้ชพูดบ่นกับตัวเอง
“......” ไม่มีใครออกความเห็มเพิ่มเติม ทุกอย่างยังเงียบสงบราวกับไม่มีใครนั่งอยู่แถวนั้น
“ไม่มีใครเอารถส่วนตัวไปเองเลยเหรอครับ” โค้ชถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดๆอีกครั้ง
“.......” ไม่มีใครตอบ แล้วจู่ๆ อ้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า
“ผมเอารถส่วนตัวไปครับ” เท่านั้นแหละโค้ชได้ทีรีบถามต่อเลยว่า
“เอารถอะไรไป”
“Mitsubishi Space Wagon” อ้นตอบกลับแบบห้วนๆไม่มีหางเสียง
“เหรอ ดีเลย เจ็ดที่นั่งใช่ไหม”
“ครับ”
“งั้นฝากเพื่อนๆไปด้วยอีกห้าคนได้ไหม”
“ไม่!!” อ้นตอบเสียงแข็งกลับมา
“ก็....” ยังไม่ทันที่โค้ชจะพูดอะไรจบ
“ผมให้แค่พี่เอ กับ มิวไปด้วยแค่นั้น”
“แต่ว่ายังมีที่ว่างอีกนี่นา” โค้ชพยายามพูดต่อ
“นี่เป็นรถผม ผมจะให้ใครไปด้วยก็เป็นเรื่องของผม”
โค้ชยืนอึ้งเหมือนถูกเด็กเตะเข้าเต็มหน้าเลยทีเดียว ผลสรุปก็คือรถที่นั่งได้แค่สิบสี่คนจำต้องนั่งไปสิบแปดคนเมื่อถึงเวลาเดินทางผมก็เอากระเป๋าไปขึ้นรถอ้น โดยอ้นให้มิวนั่งหน้ากับคุณอาที่อาสามาขับรถให้ส่วนอ้นเองมานั่งเบาะกลางกับผม ส่วนเบาะหลังก็เก็บกระเป๋าสัมภาระไว้ เมื่อพร้อมรถทั้งสองคันก็วิ่งออกไปตามๆกัน ทันทีที่รถออก มิว กับ อ้น ก็คุยกันอย่างออกรส ผมเองก็ได้แต่นั่งยิ้มๆเพราะเค้าคุยเรื่องที่ผมไม่สนใจเท่าไหร่ พักใหญ่ๆมิวเริ่มมีท่าทีสลึมสะลือก่อจะผลอยหลับไป อ้นเองก็มีท่าทีหาวนอนเหมือนกัน ก่อนที่จะเอนตัวมาพิงไหล่ผมหลับไปแต่ว่าพิงไหล่รถสั่นทีน้องก็สะดุ้งตื่นที น้องอ้นเลยเปลี่ยนลงมานอนหนุนตักผมแทน พอหาจุดสบายได้ก็ดึงเอามือผมข้างหนึ่งไปกอดไว้ พอเด็กๆหลับหมดผมเลยเริ่มนั่งคุยกับคุณอาน้องอ้นไปเรื่อยๆ
แล้วเราก็จอดพักกันกลางทาง ณ ปั้มชื่อดังแห่งหนึ่งน้องๆหลายคนวิ่งๆออกไปซื้อของทีร้านสะดวกซื้อร้านนั้นกันอย่างสนุกสนานประหนึ่งสนามเด็กเล่นก็ไม่ปาน ผมเองหลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จก็เดินตามน้องๆเข้าไป หยิบเอาชามาสองขวดแล้วก็ขนมปังสองชิ้น ก่อนจะเดินมายืนรอที่หน้าร้านกาแฟชื่อดัง เพราะรถจอดอยู่หน้าร้านนี้พอดี ไม่นานนักอ้นกับมิวก็เดินถือถุงขนมมาหาผมโดยที่คุณอาของอ้นเดินตามมาติดๆ
“มิว อ้น จะไปเปิดร้านขนมบนรถเหรอ” ผมแซวไป
“ป่าววว เค้าเรียกเตรียมพร้อมพี่” มิวตอบกลับมาแล้วยิ้มๆ
“ถูก.....จะได้ไม่ต้องแวะบ่อยๆไง” อ้นเสริม
“ช่าย....จะทำอะไรต้องเผื่อไว้” มิวตามอีกดอก
“จริง....เหลือย่อมดีกว่าขาด” อ้นเสริมอีกครั้ง
ผมกับอาของอ้นได้แต่ยืนยิ้ม แล้วเราก็กลับขึ้นรถกัน พอรถออกไปได้ไม่นานอ้นก็มานอนหนุนตักผมอักล่ะ มิวเองก็ทำท่าง่วงๆก่อนจะหลับตามไป อาของอ้นขับนิ่มมากเลยครับ ไม่รู้เพราะรถเค้าดีหรือเปล่า อืมมมม ระหว่างทางอาของอ้นก็เปิดเพลงเบาๆทำเอาผมเคลิ้มเกือบหลับไปหลายรอบ แล้วจู่ๆอ้นที่กำลังหลับอยู่บนตักผมก็เกิดเมื่อย หรือ ท่านี้ไม่ถูกใจขึ้นมาอย่างไรไม่ทราบ ดึงมือผมที่อยู่ตรงขอบเสื้อขึ้นมา นิ้วผมก็เกี่ยวกับเสื้อน้องโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เสื้อของน้องเลิกขึ้นมาถึงหน้าอก (ตามสรีระเวลาเราหันมือเข้าหาตัวปลายนิ้วมักชี้เข้าหาลำตัวใช่ไหมครับ ไม่เชื่อลองนั่งตอนนี้ เอามือวางไว้ที่ขอบเสื้อแล้วลากแบบแนบเนื้อขึ้นมาจนถึงอกดูซิ ) นั่นแหละฝ่ามือผมลอดเข้าไปในเสื้อน้องแล้วน้องก็วางแปะลงบนอกน้อง ตอนนั้นเสื้อน้องเปิดขึ้นมาจนเห็นหน้าท้องน้องชัดเลยผมเองก็ตกใจไม่ใช่น้อยๆ อาของอ้นหันมามองผ่านกระจกมองหลังอย่างเร็ว ผมก็มองกลับไป แล้วขณะที่กำลังดึงมือออกมาอย่างช้าๆได้หน่อยหนึ่ง อ้นก็คว้าหมับเข้าไปวางไว้ตรงอกอีกครั้ง ผมมองมาที่อาของอ้นแล้วฟองด้วยสายตาว่า
“น้องดึงมาเองครับ น้องดึงมาเอง เห็นป่าว ชัดเลยเมื่อกี้ เอาออกแล้วยังดึงกลับมาคืนเลย”
อาของอ้นยิ้มเล็กๆมุมปาก ผมกินปูนร้อนท้องไปซะแล้ว มันก็แค่อุบัติเหตุไม่เห็นต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นเลย แต่คุณอาของอ้นก็เหมือนจะไม่ได้ติดใจอะไรนี่นา ผมถอนหายใจเงียบๆคนเดียว ตอนนั้นผมรู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจอ้นชัดเจนเลยแฮะ แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมวางมือลงบนตัวอ้นนานขนาดนี้ ผมหันลงมามองอ้นที่กำลังหลับอยู่อย่างสบายบนตักผม จะว่าไปอ้นเองเวลาหลับก็น่ารักดีนะ ผิวหน้าเรียบเนียนใสตามวัย ปากแดงๆผมชมพูหน่อยๆไม่มากเท่าบีแต่ก็ถือว่าเป็นเด็กที่สุขภาพดีคนหนึ่งเลย ประมาณเกือบสองชั่วโมงหลังจากพักที่ปั๊มเราก็ใกล้มาถึงสนามแข่งครับ
“อ้น ตื่นๆ” ผมส่งเสียงปลุกอ้นเบาๆ
“อื่อ...” อ้นลืมตาขึ้นมาช้าๆ
“ถึงแล้วเหรอ” เสียงอ้นงัวเงียสุดๆ
“อื่อ” ผมตอบกลับไปแล้วอ้นก็ค่อยๆลุกขึ้นมานั่งแล้วมองไปรอบๆ
“มิวๆ ตื่นๆ ถึงแล้ว” ผมเรียกมิวเบาๆ
มิวค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วเอามือขึ้นขยี้ตาก่อนจะนั่งมองไปรอบๆแบบเดียวกับอ้น แล้วไม่นานรถก็จอดครับ
“เอาลงๆๆ” ผมเรียกน้องๆลงจากรถ พอลงจากรถได้อ้นก็วิ่งมาจับมือผมไว้แล้วก็เดินไปกับผม มิว กับ คุณอาเองก็เดินตามมาติดๆ
“ถึงแล้วซินะครับ สนามแข่งขัน” อ้นพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น ผสมอาการงัวเงียหน่อยๆ
“อื่อใช่” ผมหันไปบอกอ้น
“แล้วตอนชั่งน้ำหนักต้องถอดเสื้อผ้าแบบนักมวยไหมพี่” มิวถาม
“ต้องซิครับ ต้องถอดให้เหลือน้อยชิ้นที่สุดเลยล่ะ” ผมหันไปมองมิวกับอ้นที่กำลังรอฟังคำตอบแล้วยิ้ม
To Be Con.....
เกร็ดความรู้เกี่ยวกับเทควันโด
คะแนนการแข่งขัน ท่ารำ หรือ พุมเซ่
กรรมการตัดสินนั้นจะมีอยู่หลายท่านครับ ที่เห็นๆเลยก็มี4 – 6 ท่าน โดยก่อนเริ่มแข่งขันเราจะได้มาเต็มๆเลย 10 คะแนนครับ และ เมื่อเริ่มแข่งขันทุกครั้งที่เราทำท่าผิดเราจะถูกตัดทันที 0.5 คะแนน แต่ถ้าเราทำไม่สวยพอก็จะถูกตัดครั้งละ 0.25 คะแนน ซึ่งเราจะไม่รู้ผลจนกว่าเราจะรำจบครับ แล้วถ้าไม่แน่ใจสามารถกลับมาเริ่มใหม่ได้ แล้วก้ถูกหักคะแนนใหม่อีกรอบถ้าผิดที่เดิมอีก คำแนะนำที่ดีที่สุดคือ เนียนเข้าไว้ครับ ผิดก็จะอย่าหยุด อย่ากระตุก อย่าทำท่าตกใจ อย่าทำท่าลังเล จงทำไปเรื่อยๆอย่างมั่นใจที่สุดครับ
-
=== ตอนที่ 26 ===
ณ สนามแข่งขันเสียงผู้คนดังจ้อกแจ้กจอแจไปหมด ผม อ้น แล้วก็มิวกำลังนั่งเล่นอยู่หน้าสนามแข่งเพื่อรอรถตู้อีกคันที่วิ่งตามหลังมาแต่คลาดกันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ ตอนนั้นหลายๆทีมที่มาถึงต่างพากันทยอยเข้าไปรายงานตัวชั่งน้ำหนักกันเรื่อยๆ เกือบสิบห้านาทีผ่านไปกับการนั่งมองทีมอื่นเดินผ่านไปผ่านมามันช่างเป็นเรื่องที่น่าเบื่อจริงๆเลยเชียว อาของอ้นก็ปรับที่นั่งเอนหลังพักผ่อนสายตาอยู่ในรถไปเรียบร้อยแล้ว
“พี่ไปเดินเล่นปะ” มิวสะกิดผมเบาๆ
“อื่อ ไปเดินดูรอบๆปะ” อ้นเสริมตามขึ้นมา
“แล้วถ้ารถตู้มาอะ”
“ก็โทรไปบอกให้เค้าโทรหาพี่ซิ นั่งรอแบบนี้น่าเบื่อจัง” อ้นบ่นพึมพำ
“อะๆ ปะๆ”
พูดจบผมก็ลุกขึ้นแล้วก็พาน้องๆเดินไปดูรอบๆเพื่อเป็นการฆ่าเวลา มิว กับ อ้น ดูจะตื่นเต้นมากๆ แต่ดูไปแล้วมิวตื่นเต้นที่สุดเพราะนี้เป็นการลงแข่งขันครั้งแรกของมิว แต่อ้นเองเคยลงแข่งมาก่อนหน้านี้แล้ว ผมพาน้องลงไปดูสถานที่สำหรับฝึกซ้อมที่ทางเจ้าภาพจัดไว้ให้ ตอนนั้นมีคนซ้อมอยู่เต็มไปหมดจนบางทีมต้องมายืนรอต่อคิวใช้สถานที่กันเลยทีเดียว เรายืนดูกันอยู่พักหนึ่ง
“พี่ๆ” มิวดึงแขนเสื้อผมเบาๆ
“ครับ”
“พาผมไปดูที่เค้าชั่งน้ำหนักหน่อยได้ไหมครับ”
“ได้สิ”
แล้วผมก็พามิวกับอ้นเดินไปบริเวณสำหรับลงทะเบียนและชั่งน้ำหนัก ระหว่างทางอ้นมีแหย่มิวเรื่องการต้องถอดเสื้อผ้าเป็นระยะๆเพราะอ้นรู้ว่ามิวอายที่จะให้ใครเห็นร่างกายของตัวเองมากๆ ขนาดเปลี่ยนชุดด้วยกันมิวยังแอบๆไปเปลี่ยนอยู่มุมเงียบๆคนเลย
“พี่ๆ” มิวเรียกผม
“ครับ”
“เค้าถอดตอนจะขึ้นตราชั่งหรือเปล่าครับ”
“ไม่ เค้าให้ถอดข้างนอก แล้วค่อยเข้าไปชั่ง” อ้นตอบแทนผม
“อื่อ เค้ามีห้องถอดเสื้อผ้าให้ไม่ต้องอายหรอก” ผมลูบหัวมิวเบาๆ
“แล้วผู้ชาย กับ ผู้หญิง เค้าชั่งห้องเดียวกันไหมอะครับ” มิวถามแบบอายๆ
“อยากดูล่ะซิ” อ้นยิ้ม มิวมองอ้นแล้วทำท่าเขินๆ
“เปล่า เค้าแยกกันครับ ผู้ชายก็ผู้ชาย ผู้หญิงก็ผู้หญิง”
“เหรอ” มิวทำหน้าโล่งใจ
ไม่นานนักเราก็มาถึงห้องลงทะเบียนและชั่งน้ำหนักครับ พอมาถึงก็เห็นมีน้องๆผู้ชายยืนรอชั่งน้ำหนักกันอยู่หน้าห้องหลายสิบคนเลย บางคนก็ใส่แค่กางเกงใน บางคนก็ใส่กางเกงบ๊อกเซอร์แค่ตัวเดียวเล่นหยอกกันไปมาระหว่างรอชั่งน้ำหนัก เวลานี้ผมว่าใครเป็นพวกโชตะคอนสงสัยจะได้เลือดหมดตัวกันเลยทีเดียว โดยตรงข้ามห้องชั่งน้ำหนักจะมีห้องสำหรับเปลี่ยนชุดอยู่ แต่น้องๆส่วนใหญ่ดูเหมือนว่าจะลงแข่งกันบ่อยแล้วสำหรับการถอดเสื้อผ้ารอชั่งน้ำหนักเลยไม่ใช่เรื่องน่าอาย อีกอย่างมุมตรงนี้ก็จะมีแค่ผู้ดูแลทีม กับนักกีฬา และ กรรมการเท่านั้นที่เข้าได้ มาถึงตรงนี้เมื่อมิวได้เห็นกับสถานที่จริงถึงกับยืนหน้าแดงร้อนฉ่าเลย อ้นเองก็ทำตัวเฉยๆ
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”
“โค้ช Calling”
“ครับพี่”
“อยู่ไหนกันเนี่ยะ” โค้ชทำทำเสียงหงุดหงิดใส่ผม
“อยู่ตรงห้องลงทะเบียนชั่งน้ำหนักพี่”
“เออ แล้วอยู่ส่วนไหนละ” โค้ชทำเสียงหงุดหงิดใส่ผมเหมือนกับผมไปพูดกวนเท้าเค้ายังงั้นแหละ
“ข้างหลังพี่ มาถึงก็เดินตรงจากข้างหน้า ตัดสนามแข่งมาก็ถึงเลย”
“ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดดด ตรู๊ดดดดด”
โค้ชกดวางสายไปเลย เข้าใจไม่เข้าใจ รู้ไม่รู้ก็ไม่เห็นตอบกลับมา ผมยืนส่ายหน้า อ้นเดินมาข้างๆผมแล้วจับมือผมเบาๆด้วยมือของน้องทั้งสองข้าง เหมือนน้องจะรู้ว่าผมเริ่มเครียดสักหน่อย ไม่นานนักโค้ชกับน้องๆก็มาถึงส่วนชั่งน้ำหนัก โดยโค้ชขันอาสาจะพาน้องผู้หญิงไปลงทะเบียนชั่งน้ำหนัก แล้วให้ผมดูแลน้องผู้ชายทั้งหมด หลังจากแยกนักกีฬาชายหญิงเสร็จผมก็เข้าไปคุยกับเจ้าหน้าที่ โดยเจ้าหน้าที่บอกว่าให้รออีกสองทีมที่รออยู่เสร็จก็ต่อทีมผมได้เลย ระหว่างที่รอผมเลยพาน้องมานั่งเล่นบริเวณสนามหญ้าด้านหลังสนามแข่งเพื่อเป็นการผ่อนคลาย นอกจากมิวแล้วก็ยังมีน้องอีกหลายคนอายที่จะเหลือแค่กางเกงในไปชั่งน้ำหนัก ผมก็นั่งปลอบนั่งคุยติดตลกไปเรื่อยให้น้องๆสบายใจ จนในที่สุดก็ได้เวลาไปชั่งน้ำหนัก น้องๆหลายคนถอดเสื้อผ้าออกจนแหลือแค่กางเกงในแล้วด้วยความขี้อายน้องมิวก็มาเดินหลบๆอยู่หลังผม แล้วลากอ้นมายืนบังๆเสริมด้วยอีกคน แล้วการลงทะเบียนชั่งน้ำหนักก็เสร็จสิ้น มิวเดินหน้าแดงๆกลับไปขึ้นรถ
“แล้วที่พักอยู่แถวไหนล่ะเอ” อาน้องอ้นหันมาถามผม
“แถวในเมืองครับ เดี๋ยวขับตามรถตู้ไปก็ได้”
แล้วไม่นานรถตู้ก็ออกนำหน้าไปยังที่พักซึ่งไม่ใกลจากสนามแข่งเท่าไรนัก โดยที่พักเป็นโรงแรมครับน่าจะสักสองดาวเป็นจะได้มีห้องพักประมาณเจ็ดสิบถึงเก้าสิบห้องโดยชณะนี้ห้องพักเต็มหมดแล้วเกินครึ่งเป็นนักกีฬาที่มาแข่งในครั้งนี้หลังจากหาที่จอดรถได้ เราก็เดินไปเช็กอิน
“พี่เอนอนกับใคร” อ้นถามขึ้นมาขณะที่ผมกำลังยืนรอกุญแจ
“ไม่รู้ซิยังไม่ได้จัดเลย”
“พี่เอผมนอนด้วยนะ” มิวเดินมาดึงๆแขนเสื้อผม
“ก็นอนซิ”
“พี่เอ~อ~อ~อ~อ” อ้นเรียกผมด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
“ว่าไง”
“ผมนอนด้วย” อ้นดึงๆแขนเสื้อผมบ้าง
“แล้วไม่นอนกับคุณอาเหรอ”
“ม่ายยย จะนอนกับพี่” ตอนนั้นอาน้องอ้นได้ยินที่กำลังคุยกันพอดี
“เอก็มานอนห้องเดียวกับอาก็ได้ ห้องหนึ่งนอนได้สี่คนนี่นา”
“เอ่อ คือ....”
“ไม่ต้องเกรงใจ” คุณอาน้องอ้นยิ้ม
“ช่ายๆ พี่เอ มานอนกับผมดีกว่า ให้มิวมานอนด้วย” อ้นดีใจใหญ่
“ก็ดีนะพี่” มิวเสริม
“อะๆ ก็ได้ๆๆ”
“เย้!!” อ้นตะโกนออกมาเบาๆ
หลังเช็คอินเสร็จเราก็เอากระเป๋าไปเก็บที่ห้อง พอถึงห้องก็พบว่าเป็นห้องพักแบบธรรมดาๆเลยครับ มีแอร์ มีทีวีขนาดสิบสี่นิ้วอยู่ตรงปลายเตียง ข้างๆทีวีเกือบติดหน้าต่างก็มีตู้เสื้อผ้าขนาดสามประตู ถัดไปติดหน้าต่างก็มีราวตากผ้าแบบไม้สูงประมาณเมตรเศษๆวางให้ ที่นอนแบบสองเตียง ห่างกันกระมาณสองฟุตลากมาติดกันไม่ได้รู้สึกจะถูกตรึงไว้กับพื้นเลย เก็บของเสร็จแล้วลำดับต่อไปก็คือหาอะไรทานครับ ตอนนี้ก็ค่ำแล้วปาเข้าไปสองทุ่มเศษเลยตัดสินใจทานอาหารกันร้านแถวๆนั้น เมื่อมาถึงร้านทุกคนก็จัดแจงหาที่นั่งส่วนมากจะเลือกอยู่กับคนที่ตัวเองสนิทๆด้วย ส่วนผมเหรอครับที่โต๊ะก็มี คุณอาของอ้น น้องอ้น น้องมิว น้องต้นกล้า กับผม
“พี่ทานอะไร” อ้นถามผมหลังจากที่ผมนั่งลง
“อะไรก็ได้”
“พี่ๆ อะไรก็ได้นี่อร่อยไหมครับ” มิวถามแล้วยิ้มๆ
“กวน” ผมตอบกลับไปแบบติดตลก
“ผมล้อเล่น” มิวหัวเราะกลับมา
“คุณอาทานอะไรครับ”
“พวกเอทานอะไรก็เอาอันนั้นล่ะสั่งเหมือนๆกันจะได้ได้ทานเร็วๆ”
“งั้นผมเอาผัดคะน้าหมูไข่ดาวแล้วกัน”
“ผมด้วยๆ ต้นกล้าเอาเหมือนกันใช่ไหม” อ้นพูดแกมบังคับต้นกล้า
“อะ...อื่อ เอาเหมือนกัน...ก็ได้”
“พี่เอ ไข่ดาว แล้วใครจะผ่อนต่อละครับ” มิว พูดจบก็ยิ้ม
“ตลกแล้ว” มิวเล่นไม่เลิกแฮะ เหอๆ
สรุปคือสุดท้ายก็สั่งคะหน้าหมูไข่ดาวมาทานกันเสียส่วนใหญ่ครับเลยได้ทานกันเร็วหน่อย แล้วพอข้าวมาถึงโต๊ะ อ้น ก็เริ่มเล่าให้ฟังว่าชอบทานอะไร ไม่ชอบทานอะไรบ้างแล้วระหว่างที่ทานๆไป อ้นมีแบ่งไข่ดาวกับเสิร์ฟน้ำให้ผมไม่ขาดจนมิวกับคุณอาบ่นน้อยใจว่าอ้นไม่เป็นเสิร์ฟน้ำให้แบบนี้บ้างเลย ส่วนต้นกล้าคงรู้สถานะตัวเองเลยได้แต่นั่งเงียบๆกับคุยไปตามน้ำ ทานอาหารกว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบๆสี่ทุ่ม น้องๆหลายคนเหนื่อยล้าจากการเดินทางก็เริ่มแสดงท่าที่อ่อนเพลียออกมา พอทานอาหารกันเสร็จก็กลับโรงแรมครับ มาถึงก็ห้องใครห้องมัน
“พวกเราเดี๋ยวอาบน้ำอาบท่านอนเลยนะ อาไปข้างนอกก่อน ไม่ต้องรอ”
“คร๊าบบบ/ ครับ” มิว กับ อ้นตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน
“เอ ไปด้วยกันไหม” ผมรู้เลยว่าไปข้างนอกนี่ไปเที่ยวแน่นอน
“ไม่ดีกว่าครับ พรุ่งนี้ต้องดูแลน้อง”
“งั้นฝากดูเด็กๆด้วยนะ”
“ปึ๊ง!” เสียงอาน้องอ้นปิดประตูห้อง
“มิว เล่นกานนนน”
แล้วความวุนวายเริ่มขึ้น เมื่อมิวกับอ้นผนึกกำลังกันเล่นอะไรก็ไม่รู้ ส่วนผมก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำเตรียมพักผ่อน ผมเข้าไปอาบน้ำพร้อมเปลี่ยนชุดในห้องน้ำเลยกว่าจะออกมาก็ประมาณยี่สิบนาทีได้ ออกมาก็เห็นอ้นกับมิวคุยเรื่องเกมกันอย่างสนุกสนาน
“อาบน้ำๆ” ผมพูดเปรยๆขึ้นมา
“ค๊าบบบบ”
อ้นตอบรับก่อนเพื่อน แล้วก็ลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช้ดตัวสีขาวเดินเข้าห้องน้ำไป ผมเดินไปหยิบรีโมททีวีจากหลังตู้เสื้อผ้า ( บรรเจิดจริงๆโรงแรมนี้ วางไว้หน้าทีวีไม่ได้หรือไง หรือ กลัวเด็กๆหยิบไปกิน ) แล้วก็นั่งปลายเตียง แล้วก็มีเสียงๆหนึ่งดังออกมจากห้องน้ำ
“พี่เอ~อ~อ~อ” อ้นเรียกผมเบาๆ
“มีอะไร”
“น้ำร้อนเปิดตรงไหน”
“จะต้มไข่กินเหรอ ฮ่าๆๆ” มิวแซวไป
“เดี๋ยวเขาจะเอาไข่เอ็งแหละมาต้ม” อ้นตอบกลับมา
“ก็ก๊อกที่มีสีแดงๆอะ” ผมตอบกลับไป
“.....” อ้นเงียบไปพักหนึ่ง
“พี่....ไม่เห็นจะร้อนเลย พี่มาเปิดให้หน่อย”
“เฮ้อ....”
ผมถอนหายใจเบาๆด้วยความเซ็งหน่อยๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำ พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นอ้นนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่ผืนเดียว
“ตรงไหนพี่ ผมหมุนมันครบทุกอันแล้ว ไม่อุ่นเลย” อ้นชี้ๆไปที่เครื่องทำน้ำอุ่น
“นี่เห็นหัวก๊อกอันนี้ป่าว มันต้องเปิดตัวนี้ด้วย” ผมชี้ไปที่ก๊อกอีกอันอยู่ด้านบนถัดขึ้นไปอีก ผมเข้าใจว่าทำไมต้องทำก๊อกสองชั้นก็ไม่รู้ แถมก๊อกน้ำอุ่นก็อยู่ซะสูงเลยถ้าคนไม่รู้นี่สงสัยไม่ได้อาบ
“ไหนๆ ก๊อกนี้เหรอ” แล้วอ้นก็เอื้อมมือขึ้นไปเปิด
“ฟู่!!!” แรงดันน้ำจากฝั่งน้ำร้อน รวมกับกับน้ำเย็นทำให้น้ำพุ่งออกมาจากฝักบัวอย่างแรง
“เฮ่ย!!” ผมอุทานก่อนจะเฉียดตัวหลบทิศทางของน้ำ อ้นเองก็กระโดดหลบอย่างไวไปยืนอยู่หน้ากระจก จนผ้าเช็ดตัวที่นุ่งอยู่หลุดออกตกลงกับพื้น
“อ๊ะ!!”
อ้นอุทานออกมาเบาๆ ตอนนั้นผมเห็นอ้นกำลังเปลือยเปล่าไม่ได้ใส่อะไรสักชิ้นยืนจังก้าทำท่าตกใจหน่อยๆแล้วสายตาของผมก็เกเรส่ายลงมองที่จุดสำคัญของอ้นอย่างไม่ตั้งใจ.......ผมเห็นตัวเล็กของอ้นเต็มสองตาเลย แต่น่าแปลกใจที่อ้นไม่เห็นเอามือมาปิดแฮะ ผมเผลอยืนมองสำรวจตัวอ้นที่กำลังเปลือยเปล่าอยู่พักหนึ่งแล้วดูเหมือนตัวเล็กของอ้นจะตอบสนองต่อการมองด้วยผมเห็นมันค่อยๆลุกขึ้นมาทีละนิด แต่ก่อนที่มันจะอะไรไปมากกว่านี้
“อะ...อ้น ก็ปรับตรงเมื่อกี้แหละ ถ้ามันร้อนไปก็หมุนให้เบาลงแล้วกัน ทำเป็นใช่ไหม” ผมรู้สึกเขินๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ
“ครับ”
แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ มานั่งดูทีวีกับมิวต่อ อ้นเองทำอะไรอยู่พักหนึ่งก็ไม่รู้ก่อนจะได้ยินเสียงอาบน้ำ
“มีอะไรเหรอพี่” มิวถามผม
“อ้นหาที่เปิดน้ำร้อนไม่เจอ” ผมหันไปตอบมิว
“หน้าแดงออกมาด้วย” มิวยิ้ม
“ก็......ในห้องน้ำมันร้อนๆอะ ฮ่ะๆๆ” ผมหัวเราะกลบเกลื่อน
“.....” มิวไม่ได้พูดอะไรแต่หันมามองเหมือนไม่เชื่อ
“จริงๆ ไม่เชื่อเข้าไปดูดิ”
“ครับ ครับ อิอิอิ” มิวหัวเราะเบาๆ
แล้วผมก็นั่งดูทีวีกับมิวเงียบๆพักหนึ่ง
“มิวนอนเตียงไหนอะ นอนกะพี่ม๊ะ ให้อ้นนอนกับอาเค้า”
“ไม่ดีกว่าพี่ อ้นบอกผมที่ร้านข้าวแล้วว่าเค้าจะนอนกับพี่”
“หา”.....
“แกร๊ก" เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก
“คุยอะไรกันเหรอ” อ้นถามขึ้นมา ขณะที่กำลังเช็ดผมอยู่
“ก็เรื่องที่นอน”
“ที่นอนทำไม”
“พี่เอเค้าถามว่าเขาจะนอนเตียงไหน”
“แล้วบอกพี่เอยัง”
“บอกแล้ว”
“อ้นไม่นอนกับอาอะครับ” ผมถามขึ้นมา
“ไม่เอา อยากนอนกับพี่มากกว่า” พูดจบอ้นก็ยิ้ม แล้วเดินมานั่งข้างๆผม.....
อะไรกัน....คืนนี้ผมต้องนอนเตียงเดียวกับอ้นแหรอเนี่ยะ!!!
To Be Con
----------------------------------------------
To Day
ขณะที่ผมกำลังจะโพสตอนที่ 26 นี้ ( 20.30 น. ) เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น เป็นเสียง SMS ครับ ผมหยิบขึ้นมาดู
"น้องบี : โปรดติดต่อตอนนี้"
ผมเลยโทรกลับไป
"ว่าไง"
"พี่.....ผมขอโทษ....."
"ขอโทษเรื่องอะไร"
"ก็....พี่โทรมาแล้วผมไมไ่ด้รับ"
"ไม่เป็นไรๆ"
"พอดีเมื่อวานผมเล่นน้ำมากไปหน่อย กลับมาถึงบ้านปั๊บก็หลับเลย"
"ก็ดีแล้ว พักผ่อนเยอะๆ"
"ว่าจะโทรหาพี่ก็ไม่ได้โทร"
"ไม่เป็นไร" ผมหัวเราะ
"พี่ทำอะไรอยู่"
"เฝ้าร้าน แล้วเราอะ"
"รอป๊าอยู่ในรถ"
"รอป๊าทำไมอะ"
"ป๊าพาลูกค้ามาไดรฟ์"
"แล้วไม่ลงไปไดรฟ์ด้วยอะ"
"ไม่่ได้เอาไม้มา"
"เฮียบี" เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งลอดเข้ามา
"เฮ่ย ออกไปนะ"
"....."
"แป๊บหนึ่งนะพี่"
" อ๊ากกก ย๊ากกกกกก......" เสียงบีโวยวายอะไรสักอย่างลอดเข้ามาในโทรศัพท์
"......"
"Ok พี่ กำจัดตัวกวนออกไปแล้ว ต่อๆๆ"
"ใครอะ"
"น้องญาติ......เฮ่ย บอกให้ออกไป อย่ามายุ่งได้ไหม" บีเหมือนตะโกนไล่ใครสักคนแถวนั้น
"....."
"ต่อๆ"
"แล้ว..." ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อ
"เฮ่ย มาแอบฟังทำไม ไปไกลๆเลยป๊ายยยยย"
"เฮียบีคุยกับแฟน เฮียบีคุยกับแฟน แบร่ๆๆๆ" เสียงเด็กผู้หญิงคนเดิมลอดเข้ามา
"...."
"เดี๋ยวผมโทรกลับนะพี่ จัดการตัวป่วนก่อน"
"อะ อืมม"
วุ่นวายดีแท้.....
(http://img580.imageshack.us/img580/1774/0370a0.jpg)
-
=== ตอนที่ 27 ===
“ตึกๆ....ตึกๆ.....ตึกๆ.....”
ท่ามกลางความมืดของยามราตรี และ ความเงียบงัน ผมได้ยินเสียงหัวใจของผมเต้นชัดเจนมาก หลังเข้านอนได้ไม่น่าจะถึงสิบห้านาทีมิวก็เงียบไปราวกับหลับสนิทไปแล้วบนเตียงข้างๆผม อ้นนอนอยู่ทางซ้ายมือผมนอนห่างจากน้องเพียงแค่คืบเศษๆ ผมนอนมองเพดานเงียบๆ.....ผมไม่รู้สึกง่วงเท่าไหร่ ภาพของน้องในห้องน้ำเมื่อกี้ยังติดตาอยู่เลย
“อื่ออออ....”
เสียงครางเบาๆดังมาจากอ้น ผมหันไปมองช้าๆ เห็นอ้นกำลังนอนเปลี่ยนท่าหันมาหาผม แถมน้องยังลืมตาปริบๆอยู่ ผมเองก็นอนมองน้องอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ๆ.....จนผมรู้สึกมั่นใจว่ามิวน่าจะหลับไปแล้วจริงๆ....ผมค่อยๆขยับมือค่อยๆวางลงบนฝ่ามือของอ้นที่หงายขึ้น มือน้องนุ่มมากเลยครับ แล้วหัวใจผมเริ่มเต้นแรงกว่าเดิม
“ไม่ง่วงเหรอ” ผมถามน้องไปเบาๆ
“ยังไม่ค่อยง่วงครับ” น้องกระซิบกลับมาเบาๆเช่นกัน
“หลับได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้แข่งไม่ไหวนะ”
“ผม....คิดถึงแม่”
“เดี๋ยวก็กลับแล้ว” ผมตอบกลับไปเบาๆพยายามทำให้น้ำเสียงฟังแล้วอบอุ่นที่สุด
“อื่อ”
“......” ผมไม่ได้พูดอะไรกลับไปนอกจากลูบหัวน้องเบาๆ
“พี่”
“ครับ”
“คือ.........พี่........กอดผมได้ไหม”
“...........ดะ.....ได้ซิ” ผมตอบกลับไปอย่างนั้นน้องก็หันหลังแล้วก็ขยับตัวถอยๆเข้ามาจนแผ่นหลังของน้องแนบชิดกับตัวผม ผมเอาแขนขวากอดลงไป ก่อนที่น้องอ้นดึงแขนขวาผมไปกอดไว้
“มือพี่อุ่นจัง” อ้นพูดเบาๆ
“ตึกๆ.....ตึกๆ.....ตึกๆ......”
เสียงหัวใจผมดังมากขึ้น.... ตอนนั้นหลังคอน้องอ้นมาอยู่ตรงหน้าผมพอดี ผมค่อยๆขยับเข้าไปใกล้มากพอที่ลมหายใจของผมจะรดลงไปแล้วน้องรู้สึกได้.....กลิ่นหอมหน่อยๆจากชุดนอนสีฟ้าลายทางเริ่มทำให้สติของผมกระเจิงมากขึ้น
“ตึกๆ..ตึกๆ..ตึกๆ..ตึกๆ..” เสียงหัวใจผมเต้นแรงและเร็วขึ้น
‘คะ.....แค่.....จูบ.....ก็พอมั้ง...แค่จูบ....เบาๆเอง.....’ จู่ความคิดนี้ก็ผุดขึ้นมา แล้วผมก็ก้มลงไปจูบลงบนหลังคอน้องอ้นเบาๆก่อนจะค่อยๆถอยออกมาแต่ผมก็ยังหายใจรดลงไปบนหลังคอน้องอยู่
“แฮ่กกก....แฮ่กกกกก.....” ผมได้ยินเสียงลมหายใจน้องอ้น....มือผมตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าอ้นหายใจแรงขึ้น แล้วน้องก็ค่อยๆดึงมือผมขึ้นมาเรื่อยๆ จนผมรู้สึกได้ว่านิ้วชี้ผมไปชนกับริมฝีปากของน้องเข้า ผมหายใจอุ่นๆของน้องรดลงมาที่มือผมจนผมรู้สึกได้ชัดเจน......น้องอ้นเองก็เริ่มถอยเข้ามาชิดตัวผมมากกว่าเดิม....ตอนนี้ในผ้าห่มที่เราห่มกันอยู่มันร้อน ร้อนมากซะจนผมแทบจะละลายไปเลย ตอนนั้นตัวเล็กของผมค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ อ่า...ให้ตายซิ....ผมไม่ได้ใส่กางเกงใน....อ้นเองก็เบียนมาซะชิดขนาดนี้แล้วจู่ๆอีกความคิดก็ผุดขึ้นมาในขณะที่สติผมกำลังไม่สามารถควบคุมความคิดหรือความรู้สึกได้
‘ของอ้น....ลุกหรือเปล่า.....’
ไม่สามารถยับยั้งได้แล้ว.....ผมค่อยๆเลื่อนมือที่อ้นกอดอยู่ลงไปช้าๆ....ช้าๆ.....ช้าๆ.....จนลงไปถึงจุดสำคัญของอ้น.....ผมค่อยๆเอานิ้วชี้แตะไปเบาๆ เบาที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ ใจหนึ่งผมก็กลัวสิ่งที่กำลังทำอยู่ กลัวว่าน้องจะโกรธ กลัวว่าน้องจะไม่ชอบ แต่อีกใจก็อยากจะรู้เหลือเกิน.....ว่าอ้น....ตอบสนองต่อสิ่งที่ผมทำลงไปไหม.....ระหว่างที่ผมแตะลงไปเบาๆ....ผมก็ไปเจออะไรสักอย่าง.....หัวมนๆ....นิ่มๆ....ตั้งเด่.....ผมเอานิ้วชี้ลูบวนไปวนมาจนแน่ใจ.....ว่าสิ่งนั้นคืออะไร....และ....แน่ใจว่าอ้นเองก็ไม่ขัดขืนถ้าผมจะสำรวจลงไปมากกว่านี้ ผมเลื่อนมือขึ้นมาช้าๆ จนถึงขอบยางยืดกางเกงนอนของน้อง แล้วก็ค่อยๆสอดมือเข้าไปในกางเกง....ผมค่อยๆสอดลงไปช้าๆ ตอนนั้นหัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว ตัวผมรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด ตื่นเต้นกับสิ่งที่ผมกำลังจะได้พบ....ผมเลื่อนมือลงไปช้าๆบนท้องน้อยของน้องจนชนเข้ากับโคนท่อนเนื้อ...ท่อนหนึ่งที่กำลังตั้งเด่อยู่ อ่า...ใช่แล้วครับ ผมเจอตัวเล็กของน้องอ้นเข้าแล้ว ผมค่อยๆเอานิ้วชี้กับนิ้วโป้งจับสัมผัสช้าๆ น้องน้องแข็งมากกำลังตั้งเต็มที่เลยทีเดียว ผมค่อยๆเลื่อนขึ้นไปจนถึงปลาย.....
‘ของอ้นไม่ได้ขลิบแฮะ.....แล้วเปิดได้ไหมน้า.....’
ผมจับของน้องเบาๆแล้วค่อยๆรูดลงช้าๆ เหมือนทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดี
“อ๊ะ!!” เสียงอ้นร้องออกมาเบาๆ ผมหยุดกึกทันที......
“เจ็บเหรอ” ผมกระซิบถามน้องเบาๆ
“อื่อ”
แล้วผมก็ใช้นิ้วชี้ขึ้นมาสำรวจส่วนปลายของน้อง.....หัวเปิดหมดแล้ว....ผมค่อยๆรูดหนังหุ้มปลายตัวเล็กของน้องปิดอย่างเดิม แล้วก็จับของน้องเล่นอยู่อย่างนั้น........จนผมรู้สึกได้ว่าเริ่มมีของเหลวเหนียวๆออกมาจากตัวเล็กของน้องแล้ว
‘นะ....นี่กรูทำอะไรอยู่เนี่ยะ.....’ สติผมกลับมาทักท้วงว่าสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่มันไม่ใช่สิ่งที่ถูก ผมรีบผละมือ แล้วค่อยๆเอามืออกมาช้าๆ ก่อนจะมากอดน้องไว้เหมือนเดิม....อ้นไม่ได้พูดอะไรอีก น้องนอนนิ่งๆแบบนั้น หลังจากนั้นผมเองก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว......
--------------------------------------------------------------------------
“ติ๊ดๆๆๆ.....ติ๊ดๆๆๆๆๆ.....ติ๊ดๆๆๆๆๆ......” เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ดังขึ้น ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดปิดเสียง
“เฮ้อ......” ผมถอนหายใจเบาๆ อ๊ะ....ผมรู้สึกหนักๆแขนแฮะ เหมือนมีอะไรทับอยู่ ผมมองไปทางซ้ายมือ....ก็เห็นอ้นนอนหนุนแขนผมอยู่ แสงแดดอ่อนๆในตอนเช้าที่ผ่านมาทางหน้าต่างตอนนี้ทำให้น้องอ้นดูน่ารักขึ้นมากๆ....ปากสีแดงๆ....แก้มสีขาว....คิ้วดกหน่อย ขนตายาวแถมงอนนิ๊ดหนึ่งอีกต่างหาก
‘น่ารักจัง’ ผมคิดในใจก่อนจะลูบหน้าผากน้องเบาๆ เมื่อคืนผมนอนกอดน้องทั้งคืนเลยเหรอเนี่ยะ
“อ้นครับอ้น เช้าแล้ว” ผมเรียกอ้นเบาๆ
“อือออออออออ......” น้องค่อยๆขยับตัวพร้อมกับบิดขี้เกียจ แล้วเอานิ้วชี้ขยี้ตาตัวเอง
“อิอิ” ผมหัวเราะเบาๆ
“เช้าแล้วเหรอครับ”
“อื่อ”
“ฮ้าวววว” อ้นหาวหวอดอีกหนึ่งรอบ
“นอนเล่นก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่อาบน้ำเสร็จเราค่อยลุก”
“ครับ” น้องตอบมาเบาๆแล้วยิ้ม ผมก็ลุกขึ้นมานั่งเหม่อมองฟ้าพักหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นมายืนบิดไปบิดมา แล้วก็หันไปมองมิว
“เฮ้ยย!!” คุณอาน้องอ้นก็นอนกอดน้องมิวด้วยแฮะ.......อ๊ะ.....หรือว่า!!! ไม่น่าๆ ไม่ใช่แน่ๆ.... ก่อนจะคิดอะไรมากไปผมก็เดินเข้าไปอาบน้ำด้วยความเร็วสูงไม่น่าจะถึงสิบนาทีผมก็เดินออกมา มิว กับ คุณอาน้องอ้นก็ยังนอนกันท่าเดิมเลย อิ๊วววว....คงไม่ใช่.......ผมเดินตรงไปสะกิดๆอ้นเบาๆ
“อ้นๆอาบน้ำ”
“คร้าบบบบบบบบบ” แล้วอ้นก็ค่อยๆลุกขึ้นมานั่งบนเตียงก่อนจะบิดขี้เกียจโชว์ผม แล้วอ้นก็หันไปมองมิว
“.....” อ้นไม่พูดอะไร....นั่งนิ่งมองท่าเดียวกันกับผมตอนแรกเลย แล้วไม่นานอ้นก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ แล้วก็มานั่งข้างๆ ผมมองหน้าน้อง น้องก็มองหน้าผม เป็นอันว่าเข้าใจกันว่าไม่กล้าปลุก อ้นเลยหยิบรีโมททีวีมาเปิดทีวี....
“!@$&&^%#$&()()*&%” เสียงจากทีวีถูกอ้นเร่งขึ้นดังพอที่จะปลุกใครสักคนให้ตื่นขึ้นมาได้สบายๆเลย แล้วก็ได้ผลครับ มิวค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อน ผมกับอ้นก็นั่งมองกันอยู่ปลายเตียงที่นอนกันเมื่อคืน แล้วยิ้มให้มิวพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ทั้งส่งสายตาบอกมิวเป็นนัยๆว่า
‘ตื่นๆ อาบน้ำได้แล้ว’ มิวยิ้มกลับมาเหมือนจะเข้าใจ.....แล้วมิวก็ค่อยๆลุกขึ้นมาช้าๆก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป.....อืมมม เดี๋ยวนี้เราคุยกันทางสายตาได้แล้วแฮะ ไม่นานคุณอาน้องอ้นก็ตื่นขึ้นมาตาม
“อื่ออออ....ว่าไงเอ เมื่อคืนหลับสบายไหม” คุณอาน้องอ้นทักผม
“ครับ...ก็ดีครับ”
“อืมม....เมื่อคืนกลับดึกไปหน่อย ฮ่าๆ”
“ครับ”
“อืมม เก็บของรอเลย อาอาบน้ำไม่นานหรอก”
“ครับ”
แล้วผมกับอ้นก็ค่อยๆเก็บของที่เอาออกมา.....ผมไม่กล้าพูดถึงเรื่องเมื่อคืนแฮะ......อายๆยังไงก็ไม่รู้ พอเก็บของเสร็จผม,มิวและอ้นก็ลงมารอที่ห้องล๊อบบี้ ไม่นานนักคนอื่นๆก็ค่อยๆทยอยมาจนครบ แล้วเราก็เดินทางไปที่สนามแข่ง เมื่อมาถึงผมก็ให้น้องๆไปทานอาหารตรงโซนอาหารที่เจ้าภาพจัดไว้ให้ หลังทานอาหารเสร็จผมก็ให้น้องๆช่วยกันหิ้วของที่ต้องใช้ในการแข่งขันเข้าสนามแข่งไปเลือกมุมนั่งกัน สถานที่แข่งเป็นยิมเนเซียมแบบสนามบาสครับ เราเลือกมุมแล้วการแข่งขันก็ดำเนินไปเรื่อยๆ อ้นลงแข่งแบบท่ารำครับ โค้ชเลยให้ผมไปติวกับน้องสองคน ผมเลือกมุมเงียบๆสงบๆ เป็นส่วนบนสุดของที่นั่งชมการแข่งขัน ตรงนั้นจะมีพื้นที่แบบยาว กว้างประมาณสามเมตรกว่าๆเกือบสี่เมตร ก่อนจะพาน้องซ้อมเรื่อยๆ เวลาผ่านไปจนเที่ยงผมก็พาน้องๆไปทานข้าว ผมเลือกอาหารเสร็จก็พาน้องๆหามุมนั่งกินกันเป็นทีม อ้นเองก็มานั่งใกล้ๆผม เมื่อทานอาหารเสร็จผมก็พาน้องๆเข้าไปเตรียมแข่งขันต่อในรอยบ่าย ส่วนผมกับอ้นก็แยกไปซ้อมกันต่างหาก ผ่านไปประมาณสองชั่วโมงกว่าๆ
“พี่เอ....”
“ครับ”
“ผมเหนื่อย”
“ก็พักก่อน”
“ขอบคุณครับ” อ้นพูดด้วยน้ำเสียงดีใจสุดๆ ผมเลือกนั่งลงตรงที่นั่งแถวบนสุด อ้นเองก็ลงมานั่งข้างๆ
“คิดว่าไง” ผมหันมาถามอ้น
“ไม่รู้”
“ถ้าได้เหรียญทองพี่ซื้อชุดใหม่ให้ชุดหนึ่งเอาป่าว”
“จริงนะ” อ้นหันมามองผมแล้วยิ้มอย่างดีใจ
“จริง”
“เตรียมเงินไว้ได้เลยพี่”
“มั่นใจขนาดนั้นเลย เมื่อกี้ยังบอกไม่รู้อยู่เลย”
“หึหึหึ” อ้นหัวเราะอย่างมีเลศนัย ก่อนจะนอนลงมาหนุนตักผม
“เสียดายเนอะบีไม่มา”
“มันไม่อ่ะก็ดีแล้ว มาก็วุ่นวายเปล่าๆ”
“ทำไมอ่ะ”
“พี่ก็รู้นิสัยมัน”
“.....” พูดต่อไม่ออกเลยแฮะ เพราะอ้นพูดมามันก็ถูก
“แล้วถ้ามันมา พี่เชื่อผมดิ มันจะตามเกาะพี่ ไม่ก็ตามกวนพี่ไปทุกที่อ่ะ”
“......” พูดอีกก็ถูกอีก
“พี่ว่าจริงไหมล่ะ”
“ฮ่ะๆๆๆ” ผมหัวเราะ
แล้วก็ถึงเวลาที่อ้นต้องแข่ง....อ้นจับมือผมเดินไปที่จุดรายงานตัว โค้ชให้ผมเป็นคนดูแลอ้น*1ในการแข่งขัน แล้ว.....สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่ออ้นรำจบ.....
“แช เรียต คิง เนง”
สิ้นเสียงกรรมการ อ้นได้คะแนนสูงที่สุด แล้วได้เหรียญทองทันทีโดยไม่ต้องลงแข่งต่อเป็นครั้งที่สอง*2 ผมยืนอึ้งอยู่ริมของสนาม พอกรรมการบอกให้กลับออกไปได้อ้นรีบวิ่งมากอดผมทันทีแล้วพูดออกมาเสียงดังๆว่า
“แล้วผมจะลงทีมชาติให้ดู”
หลายคนหันมาอึ้งกันเป็นแถบๆเพราะอ้นลงแข่งท่ารำเป็นครั้งแรก แถมยังชนะตัวเก็งเหรียญทองเจ้าภาพไปแบบไม่เห็นฝุ่น โค้ชเองก็อึ้งเหมือนกันเพราะโค้ชไม่คิดว่าอ้นจะทำได้
“พี่เอๆ” ผมดึงเสื้อผมเบาๆ
“ครับ”
“ป่ะๆๆ ไปซื้อชุด”
“ตอนนี้เลยเหรอ”
“ช่ายๆๆ ตอนนี้เลย”
ผมจำต้องยอมไปซื้อชุดให้น้องตามคำสัญญา ผมจูงมือน้องออกไปยังจุดที่เค้าขายชุดข้างนอก พอมาถึงอ้นก็คะยั้นคะยอให้ผมเลือกให้ไม่ยอมเลือกเอง ผมเลยเลือกมาให้น้องแต่ก็ยังต้องถามน้องว่าชอบไหมอยู่ดีสุดท้ายก็ได้มาชุดหนึ่ง ซึ่งกว่าจะได้ก็ปาเข้าไปเกือบๆครึ่งชั่วโมง พอเดินกลับมาที่สนามแข่งอีกทีก็ปรากฏว่ามิวได้เหรียญเงินซะแล้ว แพ้คนที่ได้เหรียญทองแค่หนึ่งแต้ม ส่วนน้องๆคนอื่นก็ทำผลงานได้เป็นที่น่าพอใจ หลังจากการแข่งขันจบ ก็ถึงเวลารับมองเหรียญแล้วก็ขึ้นรถกลับบ้านพร้อมกับประสบการณ์การแข่งขันที่ไม่สามารถหาซื้อได้ด้วยเงินบางคนมันอาจมีค่ามากมาย บางคนมันอาจทำให้เข้มแข็งมากขึ้น หรือ กับบางคนมันอาจเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายเมื่อต้องยอมรับว่าตัวเองนั้นฝีมือยังไม่ดีพอ หลายคนร้องไห้ออกมาด้วยความปิติ กับบางคนกลับหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความโศกเศร้า อืมมม กีฬาก็แบบนี้ มีแพ้ ก็ต้องมีชนะ อะไรๆที่เราได้มาจะมีค่ามากน้อยมันก็ขึ้นอยู่กับเราจะมอง
“Painful memories, lonely places I had been there a long time Now I found you, where I belong My whole life will never be the same When I fall in love with you Anything is out of the blue In the dark night There'll be sunlight And you'll be the destiny that I'm going to”
เสียงเพลง When I Fall in Love ดังขึ้นเบาๆช่างเหมาะกับบรรยากาศค่ำๆแบบนี้จังขับรถไปเรื่อยๆฟังเพลงสบายๆ แต่คงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีเสียงเด็กคุยกันเจี๊ยวจ๊าวแทรกไปแทรกมา มิว กับ อ้น คุยกันอย่างสนุกสนานถึงเรื่องของการแข่งขันวันนี้ แต่ไม่นานเท่าไหร่นักมิวคงจะเพลียจากการแข่งขันมาก เพราะมิวลงแข่งขันแบบต่อสู้ เลยทำให้มิวหลับไป คุณอาของอ้นนั่งเงียบๆ ส่วนอ้นก็ชวนผมคุยเป็นระยะๆ ก่อนจะนอนหนุนตักผม พร้อมใส่หูฟัง ฟังเพลงจากโทรศัพท์ของตัวเอง แล้วก็เอามือผมไปวางไว้บนอกแบบเดียวกับที่ตอนนั่งรถมา หมดตัวกวนไปสองตัว คุณอาของอ้นก็เริ่มคุยกับผม
“เอเล่นเทควันโดมานานยัง”
“เกือบสิบปีแล้วครับ เล่นๆ หยุดๆ”
“ช่วงนี้เห็นอ้นเค้าชอบเทควันโดมาก กลับไปรอบนี้สงสัยคุยเรื่องเหรียญทองไปได้อีกสองสามเดือนแน่ๆ ฮะๆ” คุณอาของอ้นคุยกับผมด้วยน้ำเสียงกันเอง
“ครับ ตอนแรกผมไม่คิดว่าน้องจะทำได้ดีขนาดนี้”
“นั่นซิ อ้นเค้าไม่ได้เล่นกีฬาอะไรเลยนะนอกจากเทควันโด”
“ครับ อ้นเองเค้าก็มีพรสวรรค์นะครับ”
“เอ แล้วมิวเค้าเรียนเทควันโดมานานหรือยัง”
“ได้หลายเดือนแล้วนะครับ”
“ไม่น่าเชื่อว่าจะได้เหรียญเงินเลยนะ”
“นั่นซิครับ มาแข่งครั้งแรกด้วย”
“อืมม แล้วมือ แขน ขา เค้าก็นุ่มมากๆไม่มีกล้ามเนื้อเลย เหมือนไม่ได้ออกกำลังกาย หรือ ทำงานหนัก”
‘อะ...อ้าว...คุณอาแอบไปทราบตั้งแต่ตอนไหนว่าน้องมิวกล้ามเนื้อนุ่มนิ่มล่ะครับเนี่ยะ’ ผมคิดในใจ
“อะ...ครับ ฮะๆ” ผมตอบกลับไปพร้อมหัวเราะหน่อยๆ
“ที่บ้านเค้าทำอะไรเหรอ” อาของอ้นหันมาถามอย่างสนใจ
“รับเหมา กับ โรงสีครับ”
“อืม ว่าแล้วเชียว ลูกคนมีเงินนี่เอง มิน่าล่ะจับๆตามแขนขาเมื่อคืนถึงได้นิ่มไปทั้งตัวเลย”
‘อ้าว เฮ้ย!! คุณอา...พวกเดียวกันเหรอเนี่ยะ’ ผมคิดในใจ
แล้วก่อนที่ผมจะพูดอะไรต่อจู่ๆอ้นก็สะกิดๆมือผม ผมหันลงไปมอง อ้นก็ถอดหูฟังออกข้างหนึ่งก่อนจะเอาใส่หูผม
“พี่....เพลงนี้เพราะดีเนอะ “ อ้นพูดเบาๆ
“อืมม....เพลงเก่าแล้วนะ”
“เหรอ....แต่เพราะดีนะครับ”
“นั่นซิ”
“พี่ฟังเพลงเป็นเพื่อนผมนะ” อ้นยิ้ม
“.....” ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะปรับเบาะเอนหลังลงไปหน่อยหนึ่งแล้วฟังเพลงกับอ้นอยู่แบบนั้น.....
“คนที่เหงาคนหนึ่ง นั้นรอใครที่จะเข้าใจ มาเป็นเพื่อนดูหนัง เป็นเพื่อนฟังเพลงใกล้ๆ
แบ่งปันทุกข์และสุข พูดคุยยามที่เหนื่อยหัวใจ แต่ว่าคนๆนั้น จะได้เจอกันวันไหน”
นั่นซินะ....เพลงนี้เพราะจริงๆ....
To Be Con.....
------------------------------------------------------------
16.50 น.
“ติ๊งง ติ่งงงง”
“สวัสดีคะ”
เหมือนเคยที่ผมมาร้านสะดวกซื้อร้านนี้ แต่วันนี้ไม่มีบีด้วยแฮะ อืมมม ผมเดินเลี้ยวไปที่มุมเครื่องดื่ม แล้วก็เจอเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ผมไม่ได้เจอมาเดือนกว่าๆแล้ว
“บี” ผมเรียกชื่อเด็กผู้ชายคนนั้นออกไป น้องหันมามองผมแล้วรีบเดินกึ่งวิ่งมาหาผมอย่างรวดเร็ว ผมอ้าแขนรับน้องไว้ก่อนจะกอดน้องลงไปด้วยความคิดถึง
“พี่!! กลับมาแล้ว ดีใจจัง”
“อื่อ” ผมลูบหัวน้องเบาๆ
“มากับใครเหรอ”
“คุณแม่” พูดจบน้องก็ชี้ไปที่ Honda CR-V ใหม่เอี่ยมที่ยังไม่มีกระทั่งป้ายทะเบียนที่จอดอยู่หน้าร้าน
“แล้วมาซื้ออะไรเหรอ”
“เพียวริขุ”
“หยิบชามาให้พี่ด้วย”
หลังจากชำระเงินเสร็จผมก็เดินออกมา รถ CR-V คนนั้นยังจอดนิ่งอยู่ พอผมกับน้องบีเดินเข้าไปใกล้กระจกรถก็ถูกลดลง ผมเห็นคุณแม่น้องบีนั่งอยู่ผมเลยยกมือไหว้ คุณแม่น้องบียิ้มให้ผมก่อนจะรับไหว้ผม แล้วคุณแม่น้องบีก็ขับรถออกไป ผมก็เลยโอบคอน้องเดินไปชมรม
“บี”
“ครับ”
“วันนี้ไปกินหมูกระทะเปล่า”
“ไปซิๆ เดี๋ยวผมโทรบอกม๊า” น้องบียิ้ม
พอกลับเข้ามาในยิมผมก็เล่าเรื่องที่ว่าไปซื้อที่ห้อยโทรศัพท์มาจากธิเบต แล้วปรากฏว่าเจอที่ห้อยโทรศัพท์แบบเดียวกันเลยที่ร้าน Se-Ed น้องบีเลยงอแงขอดู พอดีว่าผมพกไปด้วยสองอันเลยให้น้องดู พอดูปั๊บปรากฏว่าน้องแกะออกมาครับ แล้วเอาไปใส่โทรศัพท์ตัวเองทันที อ้นเองก็ไม่น้อยหน้าหยิบอีกอันไปใส่โทรศัพท์ตัวเองเหมือนกัน น้องๆคนอื่นที่นั่งฟังด้วยอึ้งกันเลยทีเดียว ระหว่างที่ทั้งสองกำลังใส่ที่ห้อยกับโทรศัพท์ตัวเองอยู่นั้นก็หันมาพูดเกือบๆจะพร้อมกันว่า
“พี่....ผมขอนะ”
อืมมม....ใส่โทรศัพท์ไปแล้วนี่จะบอกว่าไม่ให้ก็กระไรอยู่ แล้วก็.....วันนี้ผมเพิ่งเห็นหน้าตาพี่ชายอ้นวันแรก จากคำบอกเล่าของบีที่เคยบอกว่า พี่ชายอ้นมาเรียนด้วย อืมมม หน้าคล้ายอ้นมากๆ คิ้วหนาหน่อย ปากแดงๆ ตาโตๆกลมๆ ผิวขาวมาก หน้าตาจัดได้ว่าดีเลยทีเดียว อายุก็ไล่เลี่ยกับอ้นสูงร้อยเจ็ดสิบกว่าๆ ใส่กางเกงเทควันโด เสื้อคอกลมสีดำแขนสั้น เป็นคนเงียบๆ ( หรือ ยังไม่สนิทเลยไม่กล้าคุยหว่า ) แต่ผมก็ไม่ได้สนใจมากมาย จนกระทั่งเวลาประมาณ ห้าโมงสิบห้าขณะที่ผมกำลังจะเรียกซ้อมพี่ชายของอ้นก็ถอดเสื้อออก.....ครับ ถอดเสื้ออก ไม่ใช่ในห้องเปลี่ยนชุดด้วย แต่หน้าโต๊ะตรงนั้นเลย อ่า.....มีซิกแพกด้วย.....กล้ามอกหน่อยๆ........อ่า.....ทำตัวเซ็กซี่แต่เล็กเลยนะน้อง ฮ่าๆๆๆ แล้วตลอดการซ้อมบีก็มาเล่นมาหยอก มากอด มานอนพิงเหมือนเคย ผมหมั่นเขี้ยวเลยงับหูน้องบีไปเบาๆหลายที จนกระทั่งถึงเวลาตอนเลิก
“บี โทรบอกม๊ายัง”
“บอกเรื่องอะไร”
“อ้าวไปทานหมูกระทะไง”
“อืมมมม......ไม่ต้องโทรหรอกพี่ ไปที่ร้านเลยแล้วค่อยโทร”
“เฮ้ยย จะดีเหรอ”
“ดีพี่ ถ้าไปถึงร้านแล้วไงๆม๊าก็ไม่ว่าอะไร อิอิอิ”
สรุปคือวันนี้ไม่ได้ไปครับ ไปพรุ่งนี้ มี น้องบี น้องอ้น พี่ชายน้องอ้น น้องว่าน พี่ป้อม แล้วก็ผม หวังว่าฝนจะไม่ตกนะ ฮ่ะๆๆ
-
waiting ch.28
-
เข้ามารอตอน 28 ด้วยคนค่ะ
-
พี่เอกินน้องอ้นแล้ว ป้ารอตอนที่28จ๊ะ
-
โห....เอ..ฟิตมากมายๆๆ o13
เย้ๆๆ ถึงตอนที่ลงล่าสุดแล้ว รออ่านตอนใหม่จ้า
-
รอ.........คำเดียวรอและดัน(พี่เอหลายใจ :o12: :o12: :o12:สงสารน้องบี :o12: :o12:)
-
เข้ามาเป็นกำลังใจ แล้วก้อรอตอนใหม่ด้วยคนค่ะ ^ ^
-
รอตอน 28 นะ มาต่อไว ๆๆๆละกันเน้อ
-
รอตอน 28 นะคะ
-
พี่เอกลับมาแล้ววววววววววววววว
ดีใจๆๆ เราคิดถึงน้องบีน้องมิวน้องอ้นด้วย เอิ่ม....คิดถึงพี่เอด้วยนิดนึง หุๆๆ
-
ปรบมือให้ค๊า เก่งมากมายเลย โพสอย่างรวดเร็ว
รออ่านตอนต่อไป
-
เย้ กลับมาแล้ว
นึกว่าจะไม่กลับมาซะแล้ว
TT^TT
กางเต้นรอตอน28ด้วยคนค่ะ ^^
-
:mc4: ลงครบแล้ว
แต่ ตอน28 อ่ะๆๆๆๆ มาเร็วๆน่ะค้าบพี่เอ
รีบนกางเต้นรอแล้ว เราขอเข้าไปรอด้วยคนนนน
:กอด1: พี่เอ ฝากส่งให้น้องบี ที่น่ารักกก
-
สงสารน้องบี :o12: o22
-
=== ตอนที่ 28 ===
“มิ้น...วันนี้พี่เข้าสายหน่อยไปเปิดยิมแทนพี่หน่อยนะ”
“ครับพี่”
“เฮ้อออออ” ผมถอนหายใจยาวๆพร้อมบิดขี้เกียจไปมาบนที่นั่งหน้าคอม เหนื่อยจังเลยกลับมาถึงเมื่อคืนก็เกือบๆตีหนึ่งแถมยังต้องเทียวไปส่งน้องอีกหลายคนกว่าจะได้กลับมาบ้านตัวเองก็ปาเข้าไปเกือบๆตีสอง อยากนอนกลิ้งๆชะมัดวันนี้ไม่อยากไปสอนเลยจริงๆ ว่าแล้วผมก็ลุกไปนอนกลิ้งอยู่บนโซฟาไปมาๆอยู่คนเดียว แล้วสายตาผมก็ส่ายไปเห็นนาฬิกาหน้ากว้างสิบสองนิ้วที่ห้อยอยู่บนทีวี
“16.04 น.”
เจ้านาฬิกาเนี่ยะ ผมไม่น่าเอามาแขวนบนทีวีเลยจริงๆ เวลาที่วิ่งไปเรื่อยๆคอยกวนใจผมไม่หยุด ทำเอาผมหลับตาแอบงีบไม่ลงจริงๆ ทุกๆวินาทีที่เข็มวิ่งไปมันก็เหมือนมีใครสักคนมาสะกิดที่ต่อมความรับผิดชอบของผมเบาๆ ยิ่งใกล้เวลามากขึ้นมันก็เหมือนจะสะกิดแรงมากขึ้นมาด้วย
‘ลุกก็ได้ว่ะ’
ผมคิดในใจก่อนจะลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วออกไปที่ชมรมเส้นทางเดิมๆแต่....ช่วงเย็นๆแบบนี้รถเยอะดีจังแฮะกว่าผมจะมาถึงชมรมเล่นทำเอาหายง่วงเลย หลังจากจอดรถเสร็จผมก็เดินเข้ามาในชมรมเห็นน้องๆหลายคนนั่งเล่นกันอยู่ พอเห็นผมเข้าไปก็ยกมือไหว้กันใหญ่ ทำเอารู้สึกแก่ขึ้นมาเลยทีเดียว ผมส่ายสายตามองไปรอบๆไม่เห็นบีแฮะ เห็นแต่อ้น มิว ต้นกล้า นั่งจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนานถึงเรื่องการแข่งขันที่ผ่านมาจนลืมมองมา ผมไม่ได้ทักเพราะเห็นคุยกันสนุกสนาน แล้วก็เดินไปนั่งเล่นที่โต๊ะ ก่อนที่มิวจะหันมาเห็นผมเข้า
“พี่เอ มาแล้วๆ” มิวพูดขึ้นทักต้นกล้ากับอ้นที่กำลังนั่งคุยกันอยู่
“พี่เอ....สวัสดีคร้าบบบบ”
น้องๆหันมาสวัสดีพร้อมกันก่อนที่จะกรูกันเข้ามาหาผมแล้วพูดถึงเรื่องการแข่งขันกันต่อผมก็นั่งคุยเล่นไปจนเกือบๆห้าโมงเย็นน้องบีก็มาถึงพอลงจากรถน้องบีก็เดินมาเกาะๆที่หน้าต่างเหมือนกำลังมองหาใครสักคนอยู่ แล้วน้องก็หันมามองทางผม พอเห็นผมน้องก็ยิ้ม แล้วก็เดินเข้ามาหา น้องพยายามเดินให้ดูปรกติ แต่มันก็ดูไม่ปรกติเท่าไหร่เพราะมีท่าทีอายๆเขินๆติดมาด้วยอยู่ พอน้องแอบมองมาเห็นว่าผมมองอยู่น้องก็ก้มหน้าแอบยิ้มๆ จนมาถึงผม น้องบีก็มานั่งลงบนตัก แล้วดึงๆมือผมไปกอดตัวเองไว้
“ไปซื้อน้ำปะ”
ผมกระซิบข้างหูน้องบีเบาๆแล้วผมกับบีก็เดินจูงมือกันไป จนถึงหน้าร้านขายไก่ แม่ค้าแอบชำเลืองตามามองบีอยู่หน่อยๆสงสัยคราวก่อนถูกน้องตอกกลับไปเลยทำเอาไม่กล้าหยอก พอบีเห็นพี่เค้านั่งแอบหันมามอง บีก็หันไปทำหน้าทะเล้นใส่แม่ค้า แม่ค้าเห็นบีทำหน้าทะเล้นมา เค้าเลยทำหน้าทะเล้นกลับ ก่อนจะหัวเราะใส่กันทั้งคู่ เลยร้านขายไก่มาหน่อยผมก็พูดขึ้นมาว่า
“เสียดายเนอะ จะได้ไปอยู่แล้ว” ผมพูดจบบีก็เงยหน้าขึ้นมามองผม
“ก็หมอน่ะซิครับ ไม่รู้จะให้อยู่ดูอาการทำไมไม่รู้ ผมบอกว่าไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไร หมอก็บอกว่าให้ดูอาการๆอยู่ได้ มันหายตั้งแต่ก่อนวันจะเดินทางซะอีก หมอไม่ฟังผมเลยอ่ะ น่ารำคาญจริงๆ” บีพูดแบบอารมณ์ล้วนๆ
“น่าๆคราวหน้าก็ได้ ตอนขากลับอ้นนอนหนุนตักพี่ตลอดทางเลย”
“....”น้องเงียบก่อนจะพูดว่า“ถ้าคนที่หนุนตักพี่เป็นบีน่าจะดีเนอะ” พูดจบน้องบีก็คว้ามือผมมากอดไว้
“แล้วตอนนอนพี่นอนกับใคร”
“นอนกับอ้น พอดีห้องมันนอนได้สี่คน มีพี่ คุณอาของอ้น มิว แล้วก็อ้น”
“.....”
“ทำไมเหรอ”
“คราวหน้านะ......ต่อให้ป่วยแค่ไหน.....ผมก็จะต้องไปด้วยให้ได้....คอยดูนะ”
“......”
แล้ววันนั้นบีก็ไม่ยอมคุยกับอ้นเลย อ้นเองก็เริ่มแสดงท่าทีรำคาญบีออกมาหน่อยๆ แต่ว่ามันก็แค่พักเดียวสุดท้ายก็มานั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ดี แล้วอ้นกับบีตอนนี้ก็มากอดๆผมคล้ายๆกันแต่บียังมากกว่าอ้นอยู่ดี จนถึงช่วงซ้อมเสร็จ ต้นกล้าก็เข้ามาคุยกับบีเรื่องการแข่งขัน อ้นก็กลับบ้านที่กลับเร็วก็เพราะวันนี้คุณพ่อว่างเลยมารับเร็ว เหลือแค่มิวที่กำลังนั่งดื่มน้ำอยู่ผมเลยเดินไปเข้าไปนั่งใกล้ๆ
“มิวๆ” ผมเรียกน้องเบาๆ
“ครับ”
“ถามอะไรหน่อยดิ”
“ถามอะไรเหรอ”
“คือ.....คืนนั้นน่ะ”
“คืนนั้น......” มิวถามย้อนกลับมาทำหน้า งงๆ
“ที่มิวนอนกับคุณอาน้องอ้นอะ”
“......”
“คือ......”
“.......”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร ฮะๆๆ” ผมหัวเราะกลบเกลื่อน
“.......” มิวยังเงียบแฮะ ผมทำถูกไหมเนี่ยที่ถามออกไป
“แล้วขาหายเจ็บยัง”
“......คืนนั้น.....”
“......”
“อาเค้าแค่มาจับๆบีบๆ แขนกับขาผมเฉยๆ ไม่ได้มีอะไร”
“อ่า เอ่อ...อืม ฮ่ะๆๆๆ” อุตส่าห์ไปเรื่องอื่นแล้วยังมาตอบอีกแฮะ
“ทำไมเหรอครับ”
“เปล่า คือเห็นอาเค้าบอกว่า มิวไม่มีกล้ามเนื้อเลย เหมือนลูกคุณหนูที่ไม่ได้ทำงานอะไร แล้วก็เหมือนไม่เคยเล่นกีฬาอะไรมาก่อนน่ะ”
“เหรอครับ ก็ถูกนะอยู่บ้านผมไม่เคยทำอะไรเลย มีแต่คนทำให้ ฮ่าๆๆๆ” พูดจบมิวก็หัวเราะ
ตอนนั้นบีคงเห็นว่าผมนั่งคุยกับมิวอย่างสนุกสนานบีเลยรีบลากต้นกล้ามานั่งล้อมวงด้วยไม่นานเท่าไหร่หลังการล้อมวง คุณแม่น้องมิวก็มารับ ตามด้วยน้องต้นกล้า ตอนนี้เหลือผมกับน้องๆอีกไม่กี่คนแล้ว พี่ป้อมเองก็ทำท่าทีอยากจะกลับแล้วเหมือนกัน บรรยากาศเริ่มเงียบเหงา บีค่อยๆขยับมานอนพิงตัวผม
“พี่” บีเรียกผมเบาๆ
“ครับ”
“วันนี้พาผมไปบ้านพี่หน่อยซิครับ”
“ไปทำไมอะ”
“เถอะน่า”
“โทรบอกม๊ากับป๊ายังอะ”
“ยืมโทรศัพท์พี่หน่อยซิครับ ของผมแบตหมด”
“พี่ไม่ได้เอามา” จริงๆผมเอามานะ แต่ไม่อยากให้น้องไปที่บ้านผมเลยพูดไปแบบนั้น
“งั้นรอเดี๋ยว” พูดจบบีก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปหาพี่ป้อมพักหนึ่งบีก็เดินกลับมาคืนพร้อมโทรศัพท์
“ม๊า~า~า~า~า~า~า~า ไม่ต้องมารับนะ เดี๋ยวพี่เอไปส่ง บอกป๊าด้วยนะว่าไม่ต้องมารับ แค่นี้แหละ”
“....” พูดไม่ออกเลย
“บอกแล้ว ให้ผมไปได้ยัง”
ผมยิ้มรับแต่ไม่ได้พูดอะไร หลังจากปิดยิมแล้วบีก็โดดขึ้นมานั่งบนรถผม แล้วระหว่างที่ผมกำลังจะออกรถบีก็หันมาแล้วก็พยายามจะดึงกระเป๋าที่ผมสะพายอยู่ออก ผมเห็นน้องดึงๆไม่รู้จะดึงทำไมผมก็เลยถอดกระเป๋าให้ พอถอดเสร็จน้องบีก็เอาไปนั่งกอดซะงั้น แล้วผมก็ขับรถไปช้าๆเรื่อยๆจนถึงแยกแรกมีซ้ายกับขวา ทางขวาไปบ้านผม ทางซ้ายไปบ้านน้องบี แน่นอนครับผมเลือกทางซ้าย ทันทีที่เลี้ยวบีก็ทักว่า
“ไม่ใช่ทางไปบ้านพี่นี่ครับ”
“คือ...วันหน้าค่อยไปได้ไหมอะ”
“ไม่เอาๆ วันนี้แหละ นะครับๆๆ”
“......”น้องพูดจบผมก็รีบหาเหตุผลต่ออย่างด่วน
“.....” น้องบีเหล่มามอง
“เอ่อ....พอดีป้าพี่เอากุญแจบ้านไปอะ กว่าจะกลับก็ดึก เราจะรอเหรอ กลับช้าเดี๋ยวม๊าดุนะ”
“แล้วทำไมพี่ไม่ปั๊มกุญแจไว้ล่ะครับ วันหน้าปั๊มเอาไว้เลยนะ” บีหันมาพูดแบบหงุดหงิดหน่อยๆ
“อื่อๆ” ผมตอบกลับไปแล้วบีก็นั่งเงียบๆอยู่พักหนึ่งก่อนจะหันกลับมา
“แล้วเข้าทางอื่นไมได้เหรอครับ..แบบพวกประตูหลังบ้าน หน้าต่างอะไรแนวๆนี้อะ” โห....กะเข้าให้ได้เลยนะเนี่ย
“ไม่ดีมั้งครับ”
“งั้นผ่านหน้าบ้านเหมือนเดิมก็ได้” บีหันมาทำหน้ามุ่ยใส่
ตอนนั้นเป็นทางแยกสุดท้ายแล้ว ถ้าเลี้ยวไปทางบ้านบีอีกก็คือไปบ้านบีเลย
“ถ้าพี่ไม่เลี้ยวนะ ผมจะทำให้รถมันเลี้ยวให้ดู” บีพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดมาก
“.....” ผมไม่พูดอะไร แล้วก็ทำเป็นไม่สนใจเลี้ยวไปทางบ้านน้องบี แล้วทันทีที่ผมเลี้ยว
“พี่อ๊าๆๆๆๆๆๆ ไม่พาไปผมจะเกาะอยู่ตรงนี้แหละ ไม่ยอมลงจริงๆด้วย” พูดจบน้องก็เกาะรถท่าเดียวกับที่เคยเกาะทันที
แต่ดูเหมือนจะไม่ถนัดเท่าไหร่เพราะเอากระเป๋าผมไปกอดไว้นี่นา ผมก็ไม่สนใจจนพาน้องไปถึงบ้านน้องบี ก็พบป๊าน้องบีกำลังยืนรออยู่พอดี เหตุการณ์เป็นดังนั้นน้องบีเลยยอมลงจากรถแต่โดยดีแล้วส่งกระเป๋าผมมาคืนแล้วก็เดินเข้าบ้านไป
“ขอบใจมากเอ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“แล้วแข่งเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีครับ อ้นได้เหรียญทองด้วย”
“อืมม อ้นเค้าน่าจะได้อยู่แล้ว รูปร่างกำยำแข็งแรง”
“ครับ”
“ส่วนบีถ้าได้ไปจริงๆสงสัยจะตกรอบแรก”
“ไม่หรอกครับ บีถ้าได้ไปอย่างน้อยๆก็น่าจะได้เข้าชิงทองแดง”
“อืม น่าเสียดายนะมาป่วยซะก่อน”
“นั่นซิครับ”
“เดี๋ยวคราวหน้าก็ฝากพี่เอดูแลให้หน่อยแล้วกัน”
“ครับๆ” ผมยิ้มๆ
แล้วคุณพ่อน้องบีก็ขอตัวกลับเข้าบ้านไป
To Be Con
---------------------------------------------------------------------------------
Today ( 06/05/10 )
วันนี้น้องบีมาซ้อมช้าครับ มาถึงก็ตอนผมเริ่มเรียกซ้อมพอดี แต่ก็ยังดีที่ว่าใส่ชุดมา ก็ยังไม่วายมีข้อเสียที่ไม่ยอมมัดสายให้เรียบร้อย ผมเลยต้องไปมัดสายให้ แถมตอนให้จับคู่ยืดเส้นก็จะคู่แต่กับผมให้ได้อีก หลังจากยืดเส้นเสร็จพี่ป้อมก็พาน้องๆซ้อมต่อโดยที่ผมเป็นคนเดินตามเก็บรายละเอียด แล้วพี่ชายน้องมิวก็เป็นหนึ่งในนั้น หลายๆคนที่ตามอ่านแต่แรกน่าจะพอทราบนะครับว่ามีอะไรบ้าง พี่ชายน้องอ้นว่านอนสอนง่ายครับ ให้ทำอะไรก็ทำ ไม่บ่นสักคำแถมดูแล้วว่ามีความพยายามค่อนข้างสูงด้วย แถมยังบอกว่าอยากทำท่ายากๆด้วย เสียดายที่น้องอ้นไม่ยอมสอนอะไรพี่ชายตัวเองเลย แล้ววันนี้พอผมสอนพี่ชายเค้าเสร็จผมก็ให้อ้นพาพี่ชายไปซ้อมเล่นๆอ้นก็ไม่ยอม สงสัยกลัวพี่ชายเก่งกว่า
แล้ววันนี้ก็มีน้องชายคนหนึ่งมาเรียนเพิ่ม จริงๆน้องเข้ามาเรียนได้สองอาทิตย์แล้วครับ แต่เมื่อวานไม่ได้มาผมเลยไม่ได้เจอน้องอายุสิบสี่เองแต่สูงตั้งร้อยแปดสิบห้าท่าทางเก้ๆกังๆหน่อยๆอาจเพราะยังปรับตัวไม่ทันกับส่วนสูงของตัวเองมั้ง น้องคนนี้มีเชื้อสายจีนแน่นอนแบบไม่ต้องถามครับ แล้วตามสูตรคือขาว แล้วก็ตาตี่ๆสองชั้น เฉพาะน้องคนนี้ทำเอาผมเหนื่อยไม่ใช่เล่นๆเลยทีเดียว ก็อย่างที่บอกทีแรกว่าน้องยังเก้ๆกังๆทำให้ผมต้องตามจัดท่าให้ตลอดเวลาที่สำคัญผมว่าน้องไม่เคยเล่นกีฬามาก่อนแหง๋ๆเพราะที่ถูกๆตัวน้องเค้าเนี่ย เคสเดียวกับมิวที่มาตอนแรกๆเลย แล้วการซ้อมครึ่งแรกก็ผ่านไปครับถึงเวลาพักบีเดินตามผมตอนที่ผมเดินไปดื่มน้ำ ตอนเย็นบีไม่ได้ไปร้านสะดวกซื้อร้านนั้นด้วย ผมเลยหยิบน้ำที่บีชอบดื่มติดมือมาให้ด้วย
“บีๆ”
“ครับพี่”
“พี่ซื้อน้ำมาให้”
“น้ำอะไรเหรอครับ เพียวริขุหรือเปล่า”
“อื่อ”
“ขอบคุณคร้าบบบบบ” บีแสดงสีหน้าดีใจขึ้นมา แล้วผมก็เดินไปหยิบเพียวริขุให้น้อง
“พี่เอ” น้องเรียกผมเบาๆตอนเปิดกระเป๋า
“ครับ”
“ทำไมถึงชอบซื้อชามาดื่มล่ะ”
“อืมม....ไม่รู้ซิเหมือนที่บีชอบเพียวริขุมั้ง”
“แฮะๆๆ” น้องหัวเราะเบาๆ
ซ้อมเสร็จ อ่าาาาา วันนี้ไปทานหมูกระทะซินะ ตามความเดิมที่ต้องมี น้องบี น้องอ้น พี่ชายน้องอ้น ว่าน พี่ป้อม แล้วก็ผม สุดท้ายก็เหลือแค่ ผม ว่าน กับ บี สามคนที่ไปนั่งทานด้วยกัน ผมกับบีนั่งฝั่งเดียวกันครับ ตรงข้ามก็มีว่านกับเก้าอี้วางกระเป๋า วันนี้ร้านหมูกระทะลูกค้าเยอะมากๆ บีเองก็เลือกตักของคล้ายๆกับผม ส่วนว่านก็เลือกตักที่ตัวเองชอบ พอตอนมาปิ้ง บีถามผมอยู่เนืองๆว่าชิ้นนี้สุกยัง ชิ้นนั้นสุกยัง ผมเลยบอกให้น้องนั่งรอทานอย่างเดียว เดี๋ยวผมคีบใส่จานให้ ตอนแรกที่อะไรๆก็ยังไม่สุกสักอย่างน้องบ่นๆว่า
“พี่....สุกยางงงง ผมหิวแล้ว ท้องร้องตั้งแต่อยู่ยิมแล้ว”
เท่านั้นแหละพอสุกปั๊บผมเลยประโคมลงไปใส่จานน้องบีซะจนพูนจานเลยทีเดียว บีนั่งอึ้งอยู่พักหนึ่งก่อนจะคีบกลับมาใส่จานผมคืนบางส่วน ตอนนั้นน้องว่านหันมามองว่าผมคีบให้บี บีคีบให้ผม น้องบีคงจะรู้ตัวเลยไม่ลืมที่จะคีบให้ว่านด้วย
“พี่เอวันนี้กลับกี่โมง” บีถามผมเบาๆ
“รีบกลับเหรอ”
“ครับ วันนี้วันเกิดน้องชายผม”
แล้วพอประมาณสองทุ่มสี่สิบผมก็พาน้องว่านไปส่งที่บ้านก่อนจะพาน้องบีไปส่งต่อขากลับจากทางบ้านว่านเงียบน่าดูเลยผมกอดน้องบีเบาๆก่อนจะค่อยๆสอดมือเข้าไปในเสื้อน้องแล้วใช้นิ้วชี้ลูบๆหัวนมน้องบีเล่นเบาๆ น้องบีเองก็ไม่ได้ปัดป้องอะไร ผมเลยลูบอกน้องไปมาเบาๆด้วย แต่ว่า....ปกรติแล้ว....หมายถึงเมื่อก่อนถ้าเข้าเขตชุมชนสักหน่อยบีก็จะปัดป้องมือผมออกแล้ว แต่วันนี้ไม่แฮะ ระหว่างที่ผมลูบๆท้องกับอกน้องเบาๆอยู่นั้นผมก็กระซิบข้างๆหูน้องว่า
“แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว บีไม่ได้มีพุงสักหน่อยนี่นา ไม่เห็นต้องลดอาหารเลย”
“ผมว่ามีกล้ามหน่อยๆเท่ดีนะ” บีกระซิบกลับมา
“ก็เท่ดี แบบนี้ก็น่ารักดีนะ”
“ปรกติผมสมส่วนอยู่แล้ว ผมว่าถ้ามีกล้ามด้วยเท่แน่เลย”
“อืมม ก็ตามใจแล้วกัน อย่าอดข้าวมากไปล่ะ ทำตามที่พี่เคยแนะนำเข้าใจเปล่า”
“ครับ”
แล้วผมก็ลูบๆนมน้องเล่นไปเรื่อยๆจนถึงบ้านน้อง พอถึงหน้าบ้านบีลงจากรถแล้วหันมาหาผม
“ขอบคุณครับ”
“อื่อ พรุ่งนี้รีบมานะ”
“ครับผม”
แล้วน้องบีก็เดินเข้าบ้านไป.....
-
โหว มีแอบลวนลามเล็กน้อย :o8:
-
อืมมม พี่เอนี่น๊าาาาา >.<
-
บี อ้น มีไรกันรึป่าวววว
-
พี่เอกินเด็ก แบร่ๆๆๆๆๆๆ
ตกลงคราวนั้นน้องบีไม่สบายหนักเลยใช่มั้ยอ้ะคะ โอ๋ๆๆๆๆๆๆ
ส่วนน้องอ้น....เป็นเด็กขี้อิจฉานี่เอง เลี้ยงยากนะเนี่ย
-
:a5:
ลงได้เร็วมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณคนเขียนจากใจ ที่ อุตส่าห์ทำประโยคคำพูดให้เป็นตัวหนา
ช่วยให้อ่านได้ง่าย และสะดวกดีเหลือเกิน
เจ้สอง คนที่อยากจะกดบวกให้สักร้อยแต้ม อิอิ :L2:
-
น้องบีอยากไปบ้านพี่เอ เพราะอยากอยู่กับพี่เอนานๆแน่เลย
ดูแลน้องดีๆน๊า อ่านตอนนี้แล้วสงสารน้องบีไงไม่รู้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อิอิอิอิอิ มาต่อแล้วยังยังไงก็รอติดตาม ว่ เอจะลวนลามบีแบบอ้นวันนั้นเมื่อไร ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ล้อเล่นนะ คิดถึงคนแต่งด้วย อิอิอิอิ :bye2:
-
อืมมมม
น้องมันยอมให้ลูบ ยอมให้จับ
ว่าแต่น้องบีอยากมีกล้ามหรอ เหอๆ
พี่ไม่เคยเห็นหุ่นน้องบีด้วยดิ แต่พี่ว่ามีกล้ามเยอะน่ากลัวออก
แล้วทำไม เอไม่ยอมให้น้องบีไปบ้านอ่ะ
ฝากความคิดถึง ถึงน้องบีด้วย
-
อิอิ
น้องมิวก็ร้อนตัวฮ่าๆ
น้องบีน่ารักอ่า แอบลวมลามด้วย
ส่วนน้องอ้น ตัวใหญ่กว่าบีหรอ :m28:
-
พี่เอเมื่อไหร่จะยอมให้น้องบีไปบ้านสักทีละ
-
น้องบีต้องเริ่มรู้สึกแล้วแน่ๆๆว่าพักน้องอ้นเริ่มจะใกล้ชิดพี่เอมากๆ .. หวงพี่เอล่ะสิ เด็กน้อย :-[
น้องบียังงอแงจะไปบ้านให้ได้อีกเหรอเนี่ย...จนวันนี้แล้วได้พาไปรึยัง..
ปล.เออ่ะลวนลามเด็กอีกแระ :o8:
ปลล...น้องบีน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
อยากรู้จังทำไมน้องบีอยากไปบ้านพี่เอขนาดนี้ o18
ว่าแต่ถ้าเราเป็นบีเรางอนนะเนี่ย ขนาดเสนอตัวขนาดนี้พี่เอยังเลี้ยวไปส่งที่บ้านเฉยอ่า ขัดจายยยยยยยยยย :serius2:
-
พี่เอต้องระวังให้มากๆนา กลัวคนอื่นจะสังเกตอ่ะ แต่น้องบีก้อน่ารักเนอะอ้อนจะไปบ้านพี่เอท่าเดียว
-
น้องบีเริ่มเห็นแล้วว่าน้องอ้นคิดไม่ซื่อ
พี่เอก็อย่าเผลอกับน้องอ้นอีกนะ ฮึ่ม!!
-
55 เป็นการอ่านที่ยาวนานมาก ของโบ อ่านไปคุยเอ็มไป และเม้นนานมากก 55 เพราะว่าคุยเอ็มไปด้วย อ๊ากก
--------------------------------------------
เข้าเรื่องงง น้องบีน่ารัก ยังไงก็น่ารักวันยังค่ำ 555
ทำไมน้องบีถึงอยากไปบ้านพีเอมากอะ แล้วทำไมพี่เอต้องไม่อยากให้น้องบีไปด้วย
น้องอ้น พี่ว่าน้องไปห่างๆเถอะะะ พี่ชักทนไม่ไหวและ ขอที :z6:
ปล. พี่เอ โบขอพี่ชายน้องอ้น แทนละกันน เดี่ยวแยกๆให้ ใครก็ได้ เอาน้องอ้นไปที
ปล.. อยากเป็นพี่เอ แทนจังวุ้ยย แทะโลมน้องตาหลอด อะตาหลอดดด
:กอด1: พี่เอ +1 จัดไปค้าบบบ
-
อยากเกิดมาเป็นพี่เอจริงๆนะเนี่ย
แหม ชอบจิงนะลวนลามน้องบีเนี่ย
:jul3:
-
มาแย้ว มาแย้ว นึกว่าจะไม่มาต่อซะอีก คิดถึงน้องบีง่ะ คิดถึง
-
เอน่าเปลี่ยนชื่อเป็นปลาหมึก 5555+ :jul3:
-
หือ หือ หือ :m25: พี่เอ หื่นอ่ะ
แล้วไอ้ที่ไม่ยอมให้น้องไปบ้านอ่ะ...กลัวอ่ะดิใช่ม๊า
บอกมาเหอะ......แล้วตกลงน้องบี ได้ไปบ้านพี่เอ..ยัง
-
พี่เอ นี่มืออยู่ไม่สุขจริงๆเลยเนอะ :laugh:
-
รออ่านต่อนะคะ เพิ่งมาอ่าน สนุกมากๆ
o13 o13 ทำไมไม่ยอมให้บีไปบ้านอ่า
-
ฺขอตอบ Re รวมกันเลยนะครับ
:myeye:
ขณะนี้เพลา ตาม PC ผม คือ 02.33 น. ของวันที่ 14 พ.ค. 53
แอบมาบอกว่า เพิ่งพิมพ์ตอน 29 เสร็จ
ตอนนี้รอแค่น้องกระต่ายชมจันทร์คนสวยจะตรวจสอบความเรียบร้อยให้อีกครั้ง
คิดว่าน่าจะได้ลงพรุ่งนี้ไม่เกิน 23.00 น. ครับ
เอาตอบ Re กันดีกว่า
โหว มีแอบลวนลามเล็กน้อย :o8:
:z1: ~ บางครั้งการสัมผัสก็ทำให้ใครอีกคนรู้สึกดีมากกว่าคำพูดนะครับ อิอิอิ
อืมมม พี่เอนี่น๊าาาาา >.<
:กอด1:
บี อ้น มีไรกันรึป่าวววว
:m26: ~ นั่นซิ....
พี่เอกินเด็ก แบร่ๆๆๆๆๆๆ
ตกลงคราวนั้นน้องบีไม่สบายหนักเลยใช่มั้ยอ้ะคะ โอ๋ๆๆๆๆๆๆ
ส่วนน้องอ้น....เป็นเด็กขี้อิจฉานี่เอง เลี้ยงยากนะเนี่ย
:m26: ~ อ้นเป็นลูกคนสุดท้องในครอบครัวผู้มีอันจะกินอะครับ เดานิสัยได้ไม่ยากเท่าไหร่
:a5:
ลงได้เร็วมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณคนเขียนจากใจ ที่ อุตส่าห์ทำประโยคคำพูดให้เป็นตัวหนา
ช่วยให้อ่านได้ง่าย และสะดวกดีเหลือเกิน
เจ้สอง คนที่อยากจะกดบวกให้สักร้อยแต้ม อิอิ :L2:
:กอด1: ~ ขอบคุณมากมายครับ
น้องบีอยากไปบ้านพี่เอ เพราะอยากอยู่กับพี่เอนานๆแน่เลย
ดูแลน้องดีๆน๊า อ่านตอนนี้แล้วสงสารน้องบีไงไม่รู้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:กอด1: ~ ขอบคุณมากๆครับ
อิอิอิอิอิ มาต่อแล้วยังยังไงก็รอติดตาม ว่ เอจะลวนลามบีแบบอ้นวันนั้นเมื่อไร ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ล้อเล่นนะ คิดถึงคนแต่งด้วย อิอิอิอิ :bye2:
:z1: ~ ใกล้แล้ว.....กำลังพิจารณา ฉ +18 อยู่ครับ ว่าจะเขียนลงดีไหม หุหุหุ
อืมมมม
น้องมันยอมให้ลูบ ยอมให้จับ
ว่าแต่น้องบีอยากมีกล้ามหรอ เหอๆ
พี่ไม่เคยเห็นหุ่นน้องบีด้วยดิ แต่พี่ว่ามีกล้ามเยอะน่ากลัวออก
แล้วทำไม เอไม่ยอมให้น้องบีไปบ้านอ่ะ
ฝากความคิดถึง ถึงน้องบีด้วย
:m26: ~ น้องบีอยากมีกล้ามแบบไม่มากอะครับ พอแค่ว่าดูแล้วเท่ ตามประสาเด็กวัยนี้ที่อยากหาความโดดเด่นให้ตัวเองอะครับ
:z1: ~ ส่วนหุ่นน้องบี ไม่ผอมครับ ไม่อวบ ไม่อ้วน พอดีมือเลย เอ๊ย ไม่ใช่ รูปร่างน้องสมส่วนครับ
:m17: ~ ที่ไม่ยอมให้มาบ้านก็เพราะ....รออ่านดีกว่าครับ ตอนนี้กำลังพิจารณา ฉ.+18 อยู่ ว่าจะลงดีไหม
อิอิ
น้องมิวก็ร้อนตัวฮ่าๆ
น้องบีน่ารักอ่า แอบลวมลามด้วย
ส่วนน้องอ้น ตัวใหญ่กว่าบีหรอ :m28:
:z1: ~ เปล่าแอบนะครับ ตอนทำน้องก็รู้ตัวนะ คิคิคิคิ
:m26: ~ อ้นตัวเล็กกว่าบีหน่อยอะครับ
พี่เอเมื่อไหร่จะยอมให้น้องบีไปบ้านสักทีละ
:m23: ~ ใกล้แล้วครับ
:z1:
น้องบีต้องเริ่มรู้สึกแล้วแน่ๆๆว่าพักน้องอ้นเริ่มจะใกล้ชิดพี่เอมากๆ .. หวงพี่เอล่ะสิ เด็กน้อย :-[
น้องบียังงอแงจะไปบ้านให้ได้อีกเหรอเนี่ย...จนวันนี้แล้วได้พาไปรึยัง..
ปล.เออ่ะลวนลามเด็กอีกแระ :o8:
ปลล...น้องบีน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
:m26: ~ เคยพามาแล้วครับ ในนิยายกำลังจะเล่าถึงแล้วครับ
:z1: ~ ป่่าวลวนลามนะครับ แค่ทำให้น้องรู้สึกดีเฉยๆ หุหุหุ
อยากรู้จังทำไมน้องบีอยากไปบ้านพี่เอขนาดนี้ o18
ว่าแต่ถ้าเราเป็นบีเรางอนนะเนี่ย ขนาดเสนอตัวขนาดนี้พี่เอยังเลี้ยวไปส่งที่บ้านเฉยอ่า ขัดจายยยยยยยยยย :serius2:
:m26: ~ อยากมาเล่นเกมมั้งครับ ไม่ก็คงจะได้เอาไว้อวดเพื่อนๆได้ว่าได้มาเหยียบบ้านพี่เอแล้ว ( ความภูมิใจประหนึ่งเหยียบดวงจันทร์เลยทีเดียว )
พี่เอต้องระวังให้มากๆนา กลัวคนอื่นจะสังเกตอ่ะ แต่น้องบีก้อน่ารักเนอะอ้อนจะไปบ้านพี่เอท่าเดียว
:m26: ~ น้องตองรู้แล้วครับ แอบดูแอบยิ้ม แอบส่องทุกวัน
น้องบีเริ่มเห็นแล้วว่าน้องอ้นคิดไม่ซื่อ
พี่เอก็อย่าเผลอกับน้องอ้นอีกนะ ฮึ่ม!!
:กอด1:
55 เป็นการอ่านที่ยาวนานมาก ของโบ อ่านไปคุยเอ็มไป และเม้นนานมากก 55 เพราะว่าคุยเอ็มไปด้วย อ๊ากก
--------------------------------------------
เข้าเรื่องงง น้องบีน่ารัก ยังไงก็น่ารักวันยังค่ำ 555
ทำไมน้องบีถึงอยากไปบ้านพีเอมากอะ แล้วทำไมพี่เอต้องไม่อยากให้น้องบีไปด้วย
น้องอ้น พี่ว่าน้องไปห่างๆเถอะะะ พี่ชักทนไม่ไหวและ ขอที :z6:
ปล. พี่เอ โบขอพี่ชายน้องอ้น แทนละกันน เดี่ยวแยกๆให้ ใครก็ได้ เอาน้องอ้นไปที
ปล.. อยากเป็นพี่เอ แทนจังวุ้ยย แทะโลมน้องตาหลอด อะตาหลอดดด
:กอด1: พี่เอ +1 จัดไปค้าบบบ
:m26: ~ อยากมาเล่นเกมมั้งครับ ไม่ก็คงจะได้เอาไว้อวดเพื่อนๆได้ว่าได้มาเหยียบบ้านพี่เอแล้ว ( ความภูมิใจประหนึ่งเหยียบดวงจันทร์เลยทีเดียว )
:z1: ~ พี่ชายอ้นตอนนี้มีน้องชาย ชั้น ม.2 คนหนึ่ง ตามจีบด้วยอะครับ ตอนนี้ทุ่มทุนสมัครเรียนที่ชมรมด้วยแล้ว ฮ่าๆๆๆ
:m26: ~ มาเล่นเทควันโดจิ ได้กอดน้องทุกวันเลยอะ
อยากเกิดมาเป็นพี่เอจริงๆนะเนี่ย
แหม ชอบจิงนะลวนลามน้องบีเนี่ย
:jul3:
:z1: ~ ทำไปแล้วน้องมีความสุขผมก็มีความสุขครับ เอ๊ะ ยังไงเนี่ยะ ฮ่าๆๆๆ
มาแย้ว มาแย้ว นึกว่าจะไม่มาต่อซะอีก คิดถึงน้องบีง่ะ คิดถึง
:กอด1: ~ กอดๆ
เอน่าเปลี่ยนชื่อเป็นปลาหมึก 5555+ :jul3:
o22 ~ ปะ...ปลา....หมึก....
หือ หือ หือ :m25: พี่เอ หื่นอ่ะ
แล้วไอ้ที่ไม่ยอมให้น้องไปบ้านอ่ะ...กลัวอ่ะดิใช่ม๊า
บอกมาเหอะ......แล้วตกลงน้องบี ได้ไปบ้านพี่เอ..ยัง
:m26: ~ ตามอ่านไปเรื่อยๆนะครับ ใกล้แล้วครับใกล้แล้ว ตอนนี้กำลังพิจารณา ฉ. +18 อยู่
พี่เอ นี่มืออยู่ไม่สุขจริงๆเลยเนอะ :laugh:
:z1: ~ ก็ทำไปแล้วรู้สึกว่าน้องจะชอบอะครับ เห็นน้องมีความสุขผมก็สุขใจ จริงๆนะ กึ๋ยๆๆ
รออ่านต่อนะคะ เพิ่งมาอ่าน สนุกมากๆ
o13 o13 ทำไมไม่ยอมให้บีไปบ้านอ่า
:กอด1: ~ ขอบคุณที่ติดตามครับ
:m26: ~ จุ๊ๆ อย่าบอกใครนะ เพราะบ้านผมรกอะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
อยากเห็น ฉ 18 แล้วนะจะให้รออีกกี่ตอน ห้าๆๆๆๆๆๆๆ
-
^
^
ไม่นานครับไม่นาน ใกล้แล้ว
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆอีก....
-
ห้ามน้องบีจนคนอ่านอยากไปแอบดูบ้านเอด้วยเลย
แอบซ่อนเด็กๆ ไว้ในห้องเปล่าเนี่ย :laugh:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆอีก....
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
ห้ามน้องบีจนคนอ่านอยากไปแอบดูบ้านเอด้วยเลย
แอบซ่อนเด็กๆ ไว้ในห้องเปล่าเนี่ย :laugh:
:z1: ~ กึ๋ยๆๆๆ
-
=== ตอนที่ 29 ===
“เฮ้อ......ฝนตกอีกแล้ว”
พื้นยิมเปียกหมดเลยครับ ต้องไปพึ่งพายิมอาจารย์นกอีกแล้ว น้องๆหลายคนมาดูแล้วก็ทราบเลยว่าต้องย้ายที่ซ้อมแน่ๆบางส่วนเลยเดินไปรอที่ยิมอาจารย์นกก่อนเลย มีแค่บางส่วนเท่านั้นที่รอไปกับผมหนึ่งในนั้นไม่ต้องลุ้นเลยว่าต้องมีน้องบีด้วย แต่ตอนนี้น้องบียังไม่มาแฮะ
“ไปไหนของเค้านะ”
ผมคิดในใจ เพื่อเป็นการไม่เสียเวลาผมเลยพาน้องๆที่ยืนรอบางส่วนไปส่งที่ยิมอาจารย์นกก่อน ผมวนไปส่งสองรอบพอกลับมาอีกครั้งก็พบน้องอ้นกำลังนั่งเล่นอยู่หน้ายิมผมเลยเดินไปหาอ้น พออ้นหันมาเห็นผม อ้นก็ทักผมว่า
“พี่เอ~อ~อ~อ~อ” อ้นเรียกชื่อผมเสียงยาวๆ แล้วก็ลุกขึ้นเดินมาหาผม
“ครับ”
“มีโทรศัพท์ไหม”
“มี ทำไมเหรอ”
“ให้บีมันยืมโทรหาแม่หน่อยซิ” อ้นทำเสียงรำคาญหน่อยๆ
“ทำไมอ่ะ บีก็มีโทรศัพท์ไม่ใช่เหรอ”
“แบตมันหมด”
“อ้าว แล้วมีเรื่องอะไรด่วนหรือเปล่า”
“ก็พี่มิ้นโทรไปหาครูป้อมว่ายิมเรียนไม่ได้ฝนสาดเข้ามา แล้วแม่มันก็โทรมาบอกว่าจะมารับ พอแม่มันพูดจบแบตก็หมด เห็นมันบอกว่าอยากไปกับพี่มากกว่า มันเลยไปขอยืมโทรศัพท์เพื่อนมัน เนี่ย มันไปอ้อนเค้า ยอมเค้าทุกอย่างเลย เห็นแล้วสงสารมันอ่ะ” น้องพูดจบผมก็ยืนอึ้งอยู่วูบหนึ่ง
“แล้วอ้นไม่มีโทรศัพท์เหรอ”
“มี”
“แล้วทำไมอ้นไม่ให้บียืมอ่ะ....ถ้าสงสาร”
“ก็มันไม่ยอมมายืมผมอ่ะ ผมจะให้มันยืมได้ไง”
“.....”
แล้วหลังจากที่ผมคุยกับอ้นไม่นานเท่าไหร่ บีก็เดินมาพอดี
“ไปไหนมา” ผมถามบีไป บีหันมายิ้มแล้วตอบว่า
“ไป....ส่งเพื่อนมา”
“โทรบอกแม่หรือยัง”
“.......พี่รู้ได้ไง”
“......” ผมไม่ได้ตอบ แต่บีหันมามองอ้นที่กำลังนั่งเล่นอยู่
“โทรหาแล้ว....”
“ทำไมไม่ยืมโทรศัพท์อ้นล่ะ”
“......” บีก้มหน้าคอตกแล้วก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
“ปะ”
“แล้วคนอื่นล่ะครับ” บีเงยหน้าขึ้นมาถามผม
“ไปกันหมดแล้ว เหลือเราสองคนนี่แหละ” ผมตอบกลับไปพร้อมกับลูบหัวบีเบาๆ
“ผมนั่งหน้านะ” บีพูดจบก็ยิ้มให้ผม
แล้วผมก็พาน้องทั้งสองไปยิมอาจารย์นก เมื่อพร้อมกันแล้วการซ้อมก็เริ่มขึ้น แล้วก็มีเซอร์ไพรส์น้องๆเพราะวันนี้โค้ชมาร่วมสอนด้วย แล้วการฝึกซ้อมก็ดำเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมีการต่อแถวเตะแป้น บีเลือกที่จะอยู่แถวที่ผมอยู่ อ้น มิว ต้นกล้า แล้วก็น้องๆอีกหลายคนก็ด้วย จนถึงตอนพัก น้องๆหลายคนแยกย้ายกันไปดื่มน้ำแล้วก็นั่งพักตามอัธยาศัย แล้วเหมือนอ้นจะเพิ่งนึกได้ว่าตอนไปแข่งที่จังหวัด def น้องได้ถ่าย VDO Clip เอาไว้บ้าง เลยเอามาเปิดให้เพื่อนๆดู น้องๆหลายคนที่อยู่ยิมอาจารย์นกก็พากันวิ่งไปมุงดูกันใหญ่ บีเองก็ทำท่าเหมือนจะอยากดู แต่ก็อิดออดเหมือนไม่อยากไปทั้งๆที่อยากไป ผมนั่งมองอยู่พักหนึ่งผมก็เห็นน้องบีเหมือนจะทนไม่ไหวแล้วอยากดูด้วย เลยเดินไปหากลุ่มน้องอ้นช้าๆ
“บี”
ผมเรียกน้องบี น้องหันมามอง ผมก็ยื่นมือขึ้นมาแล้วแบมือ น้องบียิ้มแล้วก็เดินมาหาผม ตอนนั้นมิวเห็นพอดี มิวคงจะสงสัยว่าทำไมจู่ๆบีถึงเปลี่ยนเส้นทางซะงั้นทั้งๆที่เมื่อกี้เหมือนจะเดินมาดูด้วยกันแท้ๆ
“บี ไม่ดูด้วยกันเหรอ” มิวตะโกนถาม บีหันไปตามเสียงเรียกแล้วตอบกลับไปว่า
“ไม่อะ...เข้าไม่ดูแล้ว” พูดจบบีก็เดินมาหาผม แล้วก็นั่งลงพิงผมเหมือนเดิม ตอนนั้นอ้นแอบหันชำเลืองมามองหน่อยๆ
ผ่านไปห้านาทีหมดเวลาพักอาจารย์นกเรียกเด็กๆเข้าแถวทุกคนวิ่งมาเข้าแถวตามตำแหน่งของตนเองอย่างรวดเร็วแล้วมันก็บังเอิญว่าบีมายืนตรงจุดที่ผมกำลังยืนอยู่พอดี น้องคงอยากแสดงให้เห็นว่าเค้าดีใจ เลยตัดสินใจกระโดดกอดผมทันที ตอนนั้นคุณโค้ชมองเห็นพอดี คุณโค้ชเลยดุน้องบีไปว่า
“บี!! ทำไมต้องไปกอดพี่เอเค้าแบบนั้น!!” เสียงโหดๆของโค้ชทำเอาบีสะดุ้งโหยงรีบกลับมายืนตรงที่ตัวเองอย่างรวดเร็ว
แล้วการฝึกซ้อมก็ผ่านไปจนถึงช่วงสุดท้ายเหลือประมาณสิบห้านาทีคุณโค้ชของผมเค้ามีความอัดอั้นตันใจที่จะเล่าเรื่องตอนที่ไปแข่งขันที่จังหวัด def มากๆ เค้าเลยขอผม พี่ป้อม แล้วก็ อาจารย์นก ในช่วงสิบห้านาทีสุดท้ายนี้สาธยายเรื่องราวของการแข่งขันที่จังหวัด def หลังจากพล่ามจนสะใจเสร็จแล้ว โค้ชเราก็ปล่อยน้องๆกลับบ้าน หลังโค้ชสั่งเลิกน้องบีรีบเดินตรงมาหาผม
“พี่เอๆ” น้องเรียกผมเบาๆ มือข้างหนึ่งก็จับชายเสื้อผมไว้หลวมๆ
“ว่าไง”
“พี่ไปส่งผมหน่อยสิ”
“บอกม๊ายัง”
“บอกแล้ว”
“อื่อได้”
วันนี้อาจารย์เยอะ ผมไม่ต้องเฝ้ายิมแล้ว ผมเลยขอตัวพี่ๆเค้ากลับก่อน แล้วก่อนที่ผมจะออกรถก็มีเสียงหนึ่งดังตามมา
“พี่เอ” ผมหันไปตามต้นเสียง เห็นอ้นกำลังกุลีกุจอวิ่งมาหา
“ครับ”
“ไปส่งผมด้วย”
“บอกที่บ้านยัง”
“บอกแล้ว”
“งั้นขึ้นมาเลย”
ตลอดทางอ้นนั่งเงียบๆส่วนบีก็เล่าเรื่องที่บ้านให้ฟังตลอดทาง ก่อนจะมาถกกันเรื่องเรียนเอาตอนก่อนจะถึงบ้านน้องอ้นประมาณ 5 นาที พอถึงหน้าบ้านน้องอ้นก็เจอคุณพ่อน้องอ้นกำลังยืนกอดอกอยู่พอดี
“ป๊าาาาาาาาาา” อ้นเรียก คุณพ่อเสียงแบบอ้อนๆ
“อ้าว มาแล้วเหรอ” คุณพ่อน้องอ้นเดินมารับ
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้คุณพ่อน้องอ้น บีก็ยกมือไหว้ตาม
“รบกวนพี่เออีกแล้ว” คุณพ่อน้องอ้นพูดแบบยิ้มๆ
“ไม่เป็นไรครับ ไปส่งน้องบีพอดี”
“ขอบใจนะ”
หลังจากส่งน้องอ้นเสร็จต่อไปก็น้องบี ระหว่างทางบีเล่าค้างเรื่องอาหารอยู่ผมเลย เปิดประเด็นถามน้องบีเรื่องนี้ต่อ
“บี”
“ครับ”
“ชอบกินอะไรมากสุด”
“อะไรก็ได้ที่ทำเองชอบหมดเลย”
“ห๊า!! บีทำอาหารเองเป็นด้วย”
“อื่อ ใช่ซิ” บีหันมามองผมแล้วยิ้ม
“ทำอะไรเป็นบ้างอ่ะ อย่าบอก มาม่า กับ ไข่ดาวนะ”
“ฮูยยย อันนั้นเด็กๆพี่”
“แล้วอะไรไม่เด็กอ่ะ”
“เอางี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมทำมาให้พี่ชิมเลยแล้วกัน”
“เฮ้ย ทำไง พรุ่งนี้ไปเรียนเอาเวลาตอนไหนไปทำ”
“เอาน่า”
“เฮ้ยยยย ค้างคืนไม่เอานะ”
“ฮะๆๆๆ” บีหัวเราะชอบใจ
แล้วผมก็ขับรถมาเกือบถึงหน้าบ้านน้องบีครับ......ยังไม่ทันจะถึงหน้าบ้านพอดีผมก็สังเกตเห็นว่าบ้านน้องบีปิด ประตูปิด ไฟปิด รถ Mu7 ไม่อยู่ด้วย
“บี....มีคนอยู่ป่าวเนี่ยะ”
“แป๊บนะ” พูดจบบีก็กระโดดลงจากรถไปกดกริ่ง
“กริ๊งๆ กริ๊งๆ” เสียงกริ่งดังขึ้น
“......” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา
“กริ๊งๆ กริ๊งๆ กริ๊งๆ กริ๊งๆ”
“......” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา
“กริ๊งๆ กริ๊งๆ กริ๊งๆ กริ๊งๆ กริ๊งๆ กริ๊งๆ”
“......” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา บีหันกลับมามองผมแล้วพูดว่า
“แน่เลยพี่”
“อะไรแน่ ไม่มีคนอยู่แน่ใช่ไหม”
“อื่อ แฮะๆ” บีตอบกลับมาแล้วก็หัวเราะเบาๆ
“เอาไง”
“พี่ไปส่งผมที่บ้านโกดังก็ได้”
ตรงนี้ผมชักสงสัยตะหงิดๆว่าน้องบอกที่บ้านแน่เหรอว่าจะให้ผมมาส่ง ปรกติถ้าบอกจะมีคนมารอรับหน้าบ้านนะ ไม่ก็ถ้าออกไปไหนก็ต้องมีลูกจ้างประจำมารอรับ หรือ เปิดประตูให้ ไม่เงียบเป็นเป่าสากแบบนี้ ผมขับรถไปช้าๆ บีก็ชวนคุยเรื่องการทำอาหารต่อ จนกระทั่งขณะที่กำลังขับรถผ่านสวนสาธารณะแห่งหนึ่งโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da” ผมใส่สมอล์ทอล์คอยู่ไม่ทันจะได้หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาดูว่าใครโทรมาผมก็กดรับสายกับปุ่มที่สมอล์ทอล์คเลย
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีคะ พี่เอ คุณแม่น้องบีนะคะ”
“ครับ” พูดจบผมก็ค่อยๆชะลอรถเข้าข้างทางทันที
“พี่เออยู่ไหนคะ”
“เอ่อ.....ตอนนี้อยู่แถวสวนสาธารณะ ghi ครับ” ตอนนั้นบีคงเดาออกแล้วว่าผมคุยกับใคร เลยหันมามองผม
“คือ ตอนนี้คุณแม่อยู่ที่ยิมนะคะ พอดีมารับแล้วครูป้อมบอกว่าน้องบีไปกับพี่เอแล้ว”
“อ่ะ...ครับ”
“เอ่อ.....รบกวนพี่เอรอตรงนั้นก่อนได้ไหมคะเดี๋ยวคุณแม่มาหา”
“ได้ครับ ยืนอยู่ริมทางนะครับ”
“ค่ะๆ ขอบคุณค่ะ”
ผมลงจากรถมายืนอยู่ริมฟุตบาท บีเองก็ลงมายืนอยู่ข้างๆห่างจากผมไม่มากแล้วไม่พูดอะไรเลย คงจะเดาออกว่าผมไม่พอใจเท่าไหร่น้องเลยยืนเงียบๆ
“บี....” ผมเรียกน้องเบาๆ
“ครับ” น้องหันมามองผมแล้วทำหน้าตาดีใจหน่อยๆเห็นผมพูดด้วยคงคิดว่าผมไม่ว่าอะไรแล้ว
“ทีหลังไม่เอานะครับแบบนี้” ผมพูดเสียงจริงจังกลับไป
“คะ....ครับ” น้องถึงกับคอตกเลยทีเดียวก่อนจะตอบกลับมาเสียงอ่อยๆ
ไม่ถึงสามนาทีหลังจากที่ยืนรอ โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“คุณแม่น้องบี Calling” ผมยื่นโทรศัพท์ให้น้องบีรับสาย
“ครับม๊า”
“.......”
“ครับๆได้ครับ”
“.......”
“ครับๆ แค่นี้นะครับ” แล้วน้องก็กดวางสาย
“ม๊าว่าไง” ผมถามบี
“ม๊าบอกว่าให้พี่ไปส่งที่ร้าน jkl”
“นี่”
“ครับ”
“พี่ไม่ได้โกรธนะ”
“.....” บีไม่ตอบอะไรแต่ว่ารอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นมาบนหน้าน้องทันที
“แล้วอย่าให้มีอีกรู้เปล่า” ผมลูบหัวน้องบีเบาๆ
“ครับ” น้องตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดูดีใจแล้วก็มีความสุข
วันนั้นผมไปส่งน้องที่ร้าน jkl ได้เจอคุณแม่น้องที่กำลังยืนรออยู่หน้าร้าน คุณแม่น้องพูดขอบคุณผมหลายครั้งจนผมรู้สึกเหมือนคุณแม่ประชดผมยังไงก็ไม่รู้ อืมมม....ไม่รู้ซิ.......ผมอาจคิดมากไปก็ได้
To Be Con
-----------------------------------------------------------
วันศุกร์ที่ 7 พฤษภาคม 19.07 น.
ซ้อมเสร็จแล้วผมเดินไปแตะไหล่น้องว่านที่กำลังยืนดื่มน้ำอยู่
“ว่าน ไปดูหนังกัน”
“เรื่องอะไรพี่”
“ลำบาก”
“วันไหนครับ”
“วันนี้”
“ห๊า!!”
“รอบกี่โมงพี่”
“21.40 น. ไปมะ”
“ได้ๆเดี๋ยวผมโทรบอกแม่ก่อน” พูดจบน้องว่านเด็กชายวัยสิบสี่ขวบหมาดๆก็เดินไปหยิบโทรศัพท์โทรหามารดาทันที แล้วผมก็กวักมือเรียกน้องบีที่กำลังวิ่งเล่นอยู่กับเพื่อนๆให้รู้ว่า จะกลับแล้วนะ พอบีเห็นผมกวักมือเรียกน้องก็รีบวิ่งมาหยิบกระเป๋า เดินตามผมไปตรงที่วางรองเท้า
“เมื่อกี้พี่คุยอะไรกับพี่ว่านอะ” บีหันมาถามผมขณะที่ผมกำลังใส่รองเท้าอยู่
“ก็ว่าจะไปดูหนัง เลยชวนพี่เค้าไปด้วย”
“ไปวันไหน”
“วันนี้ บีไปด้วยเปล่า?” ผมถามไปงั้นๆแหละ เอาเข้าจริงๆถ้าน้องไปด้วยผมก็มีเหตุผลเรื่องกลับดึกรั้งไม่ให้น้องไปด้วยได้อยู่แล้ว
“ไป” อ่าวผิดคาดแฮะ
“ดึกนะ ม๊าให้ไปเหรอ”
“น่าๆเดี๋ยวผมจัดการเอง”
“ทุกทีอ่ะ ไม่เอาๆ ถ้าจะไปดูเดี๋ยวไปกับพี่วันเสาร์แล้วกัน”
“อืมมมมม” บีทำหน้าคิดๆๆๆ
“..........”
“ก็ได้” ตอบเสร็จบีก็ยิ้ม ตอนนั้นว่านคุยกับคุณแม่เสร็จพอดีน้องเดินมาเทียบข้างๆผมแล้วบอกผมว่า
“Ok พี่”
ผมบอกว่านว่า จะวนไปส่งว่านที่บ้านก่อน ไปส่งบี แล้วพี่จะไปจองตั๋ว แล้วจะวนกลับมารับว่านที่บ้านอีกทีตอน 20.50 น. ตามนั้นผมก็ขับรถวนไปที่บ้านน้องว่านตอนแรกว่าจะให้น้องว่านไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดให้เสร็จก่อน เพราะตอนนี้น้องว่านใส่ชุดเทควันโดอยู่ไม่เหมาะจะไปเดินแถวโรงหนังแน่ๆ ถึงจะแค่ไปจองตั๋วก็ตามที ระหว่างทางจู่ๆว่านก็เปลี่ยนใจ งอแงจะไปจองตั๋วด้วย บีเองก็ออกเสียงสนับสนุนให้พี่ว่านไปด้วย ผมแค่เสียงเดียวแพ้เห็นๆเลย
“อ่ะ ไปก็ไป”
เชื่อเปล่าครับ อีกไม่ถึงร้อยเมตรก็จะถึงบ้านว่านอยู่แล้วอ่ะ จริงๆถ้าจะไปด้วยน่าจะงอแงแต่แรกน้าาาาาาา ระหว่างทางครับ แน่นอนว่านนั่งข้างหลังบีนั่งข้างหน้าว่านไม่เห็นหรอก หึหึหึ....บีเองก็ใส่เสื้อวอร์มสีดำทับสีเดียวกับเสื้อวอร์มผมเลย เส้นทางปลอดผู้คนอีกต่างหาก หึหึหึ ผมสอดมือซ้ายเข้าไปในเสื้อน้องบีจากทางด้านข้างครับ แล้วก็ลูบๆท้องน้องบีเล่นบ้าง อกบ้าง นมบ้างไปเรื่อยๆ น้องเองก็นั่งคุยเป็นปรกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แล้วเส้นทางจากที่บ้านน้องว่านไปบ้านน้องบีเนี่ย มันไปได้สองเส้นทางครับ เส้นหนึ่งผ่านตัวเมือง อีกเส้นไม่ผ่านตัวเมืองแต่ขนาบกับเส้นผ่านตัวเมือง แน่นอนผมต้องเลือกทางที่ไม่ผ่านตัวเมืองสิระหว่างทางผมก็เปรยๆว่า
“เส้นนี้บรรยากาศดีเนอะ”
น้องๆทั้งสองตอบรับเห็นด้วยเห็นเสียงเดียวกัน ระหว่างที่น้องๆคุยกันอย่างออกรสผมก็ลูบๆตัวน้องบีเล่นไปเรื่อยๆจู่ๆน้องบีก็พูดว่า
“พี่!!”
“ครับ”
“เดี๋ยวๆๆๆ ผมปวดฉี่”
“เฮ่ย!! มากเปล่า”
“มากพี่!!” งานเข้าแล้ว แต่ว่าไม่ถึงสองนาทีก็จะถึงบ้านน้องบีแล้วผมเลยบอกน้องไปว่า
“จะถึงบ้านแล้ว หรือ จะเอาข้างทาง”
“......บ้านๆ ก็ได้พี่” บีตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงให้รู้เลยว่าปวดมากๆ
“ข้างทางก็ดีนะผมว่า หึหึหึหึ” ว่านพูดจบก็หัวเราะ
แล้วไม่นานก็ถึงหน้าบ้านน้องบีครับ
“เอาถึงแล้ว รีบไปๆๆ” ผมบอกบี บีลงจากรถแล้วยืนนิ่งๆอยู่พักหนึ่ง....ก่อนจะหันมามองผมแล้วพูดว่า
“แปลกแฮะ.....หายปวดแล้วอ่ะ” พูดจบน้องก็ทำหน้าตา งงๆ
“อ้าว”
“.....” ว่านนั่งมองเงียบๆไม่มีความเห็นใดๆ
“เฮ้อ ช่างมันเถอะ” บี เปรยๆไปแล้วก็หันมาไหว้ผมก่อจะวิ่งเข้าบ้านไป
ส่วนผมกับว่านก็ไปโรงหนังครับปรากฏว่าที่นั่งเต็มหมดครับ วันเสาร์ว่านไม่ว่างด้วย ผมเลยพูดเล่นๆกับว่านไปว่า
“ไม่อยากมากับบีสองคนอ่ะ ชวนอ้นกับอาร์ทมาดูด้วยดีกว่า”
“เอาดิพี่” เหมือนน้องจะยุยังไงก็ไม่รู้แฮะ ผมเลยลองโทรหาอ้นดู
“ตรู๊ดดดดดด.......ตรู๊ดดดดดดดด.........ตึก!......ครับพี่เอ” เสียงอ้นทักผมเหมือนกันกำลังยุ่งๆยังไงก็ไม่รู้
“พรุ่งนี้ดูหนังกันเปล่า”
“หา....เรื่องอะไรพี่”
“ลำบาก”
“กี่โมง”
“15.40 น.”
“อืมมม....ก็ได้ แล้วใครไปบ้างอะ”
“ก็มีบี ว่าจะชวนพี่ว่าน แต่พี่ว่านไม่ว่างอะ”
“เหรอ ได้ๆ เดี๋ยวอ้นบอกป๊าก่อน”
“อ้นๆ”
“ครับ”
“ชวนเฮียอาร์ทมาด้วยนะ”
“เฮียแกดูแล้ว”
“อ้าวเหรอ อื่อๆ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ 15.00 พี่จะมาหาที่บ้านนะ”
“คร้าบๆ”
คุยเสร็จผมก็ปลอบๆน้องว่านที่ไม่ได้ดูหนังด้วยกัน น้องว่านก็ยิ้มๆเหมือนจะเข้าใจหลังจากซื้อตั๋วของวันพรุ่งนี้เอาไว้เสร็จผมก็พาว่านไปเดินเล่นพักหนึ่งก่อนจะพาน้องกลับบ้าน แต่...น้องว่านน่ารักดีนะครับ ถึงโตแล้วหลายครั้งกลับเผลอมาจับมือผมเดินไปเดินมาเหมือนเด็กๆเลย ตอนกลับบ้านมีหน้าคางมาเกยไหล่ผมด้วยอ่ะ ฮะๆ พอถึงบ้านผมหลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จผมก็โทรหาน้องบี
“เธอคงเคยได้ยินเพลงรักมานับร้อยพัน มันอาจจะโดนใจ แต่ก็มีความหมายเหมือนๆกัน
แต่ถ้าเธอฟังเพลงนี้ เพลงที่เขียนเพื่อเธอเท่านั้น เพื่อเธอเข้าใจความหมายแล้วใจจะได้มีกันและกัน”
เสียงเพลงรอสายเพราะนะครับ
“ฮัลลล โหลวววววว”
“ไงฉี่ออกเปล่า ฮะๆๆ” ผมพูดแซวน้องเล่น
“ม่ายอ่ะพี่ ตอนกลับมาถึงเข้าห้องน้ำก็ไม่เห็นฉี่ออกเลยอ่ะ”
“เหรอ สงสัยคิดไปเองมั้ง”
“คงงั้น ฮะๆๆ”
“พรุ่งนี้บอกม๊าด้วยนะ รอบ 15.40 น.”
“คร้าบๆ แล้วพี่ให้ผมไปรอที่ไหน”
“รอที่โรงหนังไหมอ่ะ ไปสัก 15.20 น. ก็ได้ หรือ จะรอที่บ้านอ้น”
“อืมมมม.....บ้านอ้นดีกว่า เดี๋ยวไปเล่นเกมส์บ้านอ้นด้วย”
“ได้ๆ งั้นเดี๋ยวประมาณ 15.10 น. พี่มาหาที่บ้านอ้นนะ”
“คร้าบบบบ”
“บี”
“ครับ”
“ร้อง ‘แอ๊ะๆ’*1 ให้ฟังหน่อย”
“ไม่เอา” บีทำเสียงเขินๆ
*1 เวลาน้องบีเล่นอะไรแล้วเค้าสนุกมากๆบางทีเค้าจะส่งเสียง “แอ๊ะๆ” ออกมาอะครับ แอบไปได้ยินมา น่ารักดี
ขอบคุณน้องกระต่ายชมจันทร์สำหรับการตรวจทานให้นะครับ
ปล.น้องต่ายใจดีมาตรวจให้ตั้งแต่เที่ยงเลย
-
ดูหนังๆ น้องบี ประกบซ้าย น้องอ้นประกบขวา
อะโห พูดได้คำเดียว "อิจฉา"
-
พี่เอ มีความสุขเกินไปแล้ววววววววววววววว
เด็กๆรอบตัวเลย
น้องบีน่ารักเหมือนเดิม มากอดที :กอด1:
-
อยากได้ยินน้องบีทำเสียง แอ๊ะๆ อ่ะ
แล้วเอจะได้กิินกับข้าวฝีมือน้องบีตอนไหนน้อออ
น้องบีน่าร๊ากกก
-
ทำไมมีว่านมาอีกคนนึงเนี่ย....เออ่ะเจ้าชู้แล้วนะ
ถึงน้องเค้าจะอ้างว่าเผลอแต่เอต้องอย่าให้น้องเค้าทำสิ....ชิชิชิ...เซ็งคนเจ้าชู้ จะไปฟ้องน้องบี :m16:
ปล.....เอร่ออ....แอบคิดนะเนี่ย...ว่าน้องบีปวดฉี่จริงอ่ะ??? :z1:
ปลล...กอดบีแน่นๆๆๆๆ :กอด1:
-
น่ารักจังน่ารักสุดๆ อ่านเพลินไปเลยค่ะ พี่เอนี่เสน่ห์แรงกับเด็กๆจริงๆนะ
แล้วก็มาต่อบ่อยๆนะค่ะ ยิ่งลงต่อทุกวันได้ยิ่งดี อยากอ่านอ่ะค่ะ :-[
-
เอ รีบ ๆๆๆนะอยากเห็น ฉ 18 แล้วน คิคิคิคิคิคิ ยังไงก็มาต่อเรื่อยละกันเป็นกำลัวใจไห้คนแต่งนะ อิอิอิ
-
อิจฉาพี่เอ อยากมีเด็กๆรายล้อมอย่างนี้บ้าง ><
น้องบี แอ๊ะๆ น่ารักกก ถ้าได้ยินคงบ้ากว่านี้ ฮ่าๆ
หลงน้องบีไม่ไหวแล้ว พี่เอหนูขอ 555
ณ ปัจจุบันน้องบีกับน้องอ้นเป็นยังไงกันคะ?คุยกันดีแล้วยัง
ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อยากอ่านต่อเรื่อยๆจริงๆ ชอบ ><
-
เพ่เอ.....ผมเคืองเพ่มากเลยยยยยย ไม่ยอมเอาตอน30มาลง ผมรู้นะเรื่องราวมันเป็นยังไง อึอึ :haun4:
อยากฟังเสียงน้องบีทำเสียง 'แอ๊ะๆ' คงเหมือนลูกศิษย์ผมคนนึงมันชอบร้องตอนสนุกได้ใจ :impress2:
แปลกอย่างนึงลูกศิษย์ผมไม่ชอบให้ผมลูบแต่ชอบให้ผมไซ้ซอกคอ แต่ผมอยากลูบ พี่เอสอนเทคนิคหน่อยสิ :z1:
ดูหนังกันเสร็จแล้วก็รีบกลับมาโพสนะ ไม่งั้นงอน ไม่อ่าน(ก็ไม่มีไรอ่านนิ) ไม่โพสด้วย :angry2: :m31:
-
จะเอาฉ18อ่า :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :m25: :m25:
ทำไมพี่เอต้องควบ2ด้วยอ่ะไม่เลือกสักคน
-
พี่เอ ทำไมชวนอ้นด้วยง่า
จะเอาน้องบีๆๆ
-
:-[ น้องบีเขิน แอ๊ะ ๆ
เออ...ตกลง บีเป็นไร ทำไม ฉี่ม่ะออก หรือว่า o18 :z1: อ่ะพี่เอ
ไม่ชอบ อ้น เลยอ่ะ :m16: พี่เอ
ถึง บี จะดูหวง หวง พี่เอ แต่ บี ไม่เคย ว่าใคร ลับหลัง ใช่ม่ะ
อ้น ว่าน้องบี หลายทีแล้ว เชอะ :beat:
-
ความสุขอยู่รอบตัวเรา 55+
อิจฉาพี่เอ เด็กๆรายล้อม :impress2:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล.น้องบีไม่ใช่ปวดฉี่แล้วมั้ง 555+
-
พี่เอ :กอด1:
-
ยังไงก็รักน้องบีคนเดียว
พี่เอรักน้องบีคนเดียวนะ
-
พี่เอเด็กหนุ่มรุมล้อมเยอเกินไปป่ะเนี่ย
-
:z3: :z3: :z3:
-
มีฮาเรมหรอคะ :z1:
-
เชียร์น้องบีคนเดียววววววววว
-
รู้แล้วที่น้องบีบอกว่าปวดฉี่นะคงจะแค่เสียวๆเด็กเค้ายังไม่รู้จักคำว่าเสียวมันเป็นอาการแบบไหน น่ารักจังเลยน้องบีเนี้ย
-
พี่เอมีแต่เด็กรายล้อมอ่า
จะเปิดฮาเรมหรอพี่ :impress2:
ทำไมไม่อยากไปกะน้องบีสองคนอ่า เค้าสงสัย :serius2:
-
รู้สึกว่า...
พี่เอจะเสน่ห์แรงเกินไปแล้วน่ะ
ฮ่วยยย
-
สงสัยน้องบี ทำไมดูจะชอบอยู่กับน้องอ้น เนอะ
แต่น้องอ้นไม่ค่อยชอบน้องบี
ส่วนเอ เนี่ย เจ้าชู้ตลอด แถมมือยังเป็นปลาหมึกอีก :z1:
-
ขอตอบ Re รวมกันนะครับ
ขณะนี้เพลา ตาม PC ผม คือ 02.56 น. ของผม ของวันที่ 15 พ.ค. 53
จะมาแอบบอกว่า ตอน 30 เสร็จแล้ว
ตอนนี้เป็นตอนยาวที่สุดตั้งแต่ที่พิมพ์เรื่องนี้มา
ตอนนี้รอแค่น้อง กระต่ายชมจันทร์คนสวยจะตรวจสอบความเรียบร้อยให้อีกครั้ง
คิดว่าน่าจะได้ ลงพรุ่งนี้ช้าไม่น่าเกิน 23.00 น. ครับ
:yeb:
ดูหนังๆ น้องบี ประกบซ้าย น้องอ้นประกบขวา
อะโห พูดได้คำเดียว "อิจฉา"
:กอด1:
พี่เอ มีความสุขเกินไปแล้ววววววววววววววว
เด็กๆรอบตัวเลย
น้องบีน่ารักเหมือนเดิม มากอดที :กอด1:
:กอด1:
อยากได้ยินน้องบีทำเสียง แอ๊ะๆ อ่ะ
แล้วเอจะได้กิินกับข้าวฝีมือน้องบีตอนไหนน้อออ
น้องบีน่าร๊ากกก
:m26: ~ อยากได้ยินจริงอะ
ทำไมมีว่านมาอีกคนนึงเนี่ย....เออ่ะเจ้าชู้แล้วนะ
ถึงน้องเค้าจะอ้างว่าเผลอแต่เอต้องอย่าให้น้องเค้าทำสิ....ชิชิชิ...เซ็งคนเจ้าชู้ จะไปฟ้องน้องบี :m16:
ปล.....เอร่ออ....แอบคิดนะเนี่ย...ว่าน้องบีปวดฉี่จริงอ่ะ??? :z1:
ปลล...กอดบีแน่นๆๆๆๆ :กอด1:
:z1: ~นั่นซิปวดฉี่จริงอะ
น่ารักจังน่ารักสุดๆ อ่านเพลินไปเลยค่ะ พี่เอนี่เสน่ห์แรงกับเด็กๆจริงๆนะ
แล้วก็มาต่อบ่อยๆนะค่ะ ยิ่งลงต่อทุกวันได้ยิ่งดี อยากอ่านอ่ะค่ะ :-[
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
เอ รีบ ๆๆๆนะอยากเห็น ฉ 18 แล้วน คิคิคิคิคิคิ ยังไงก็มาต่อเรื่อยละกันเป็นกำลัวใจไห้คนแต่งนะ อิอิอิ
:m26: ~ กำลังอยู่้ในขั้นตอนพิจารณาอยู่ครับ รอผ่านมติน้องต้นหอมกับน้องกระต่ายก่อน
อิจฉาพี่เอ อยากมีเด็กๆรายล้อมอย่างนี้บ้าง ><
น้องบี แอ๊ะๆ น่ารักกก ถ้าได้ยินคงบ้ากว่านี้ ฮ่าๆ
หลงน้องบีไม่ไหวแล้ว พี่เอหนูขอ 555
ณ ปัจจุบันน้องบีกับน้องอ้นเป็นยังไงกันคะ?คุยกันดีแล้วยัง
ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อยากอ่านต่อเรื่อยๆจริงๆ ชอบ ><
:m26: ~ งั้นเขียนเป็นแบบไดอารี่เลยดีไหมอะครับ
เพ่เอ.....ผมเคืองเพ่มากเลยยยยยย ไม่ยอมเอาตอน30มาลง ผมรู้นะเรื่องราวมันเป็นยังไง อึอึ :haun4:
อยากฟังเสียงน้องบีทำเสียง 'แอ๊ะๆ' คงเหมือนลูกศิษย์ผมคนนึงมันชอบร้องตอนสนุกได้ใจ :impress2:
แปลกอย่างนึงลูกศิษย์ผมไม่ชอบให้ผมลูบแต่ชอบให้ผมไซ้ซอกคอ แต่ผมอยากลูบ พี่เอสอนเทคนิคหน่อยสิ :z1:
ดูหนังกันเสร็จแล้วก็รีบกลับมาโพสนะ ไม่งั้นงอน ไม่อ่าน(ก็ไม่มีไรอ่านนิ) ไม่โพสด้วย :angry2: :m31:
:z1: ~ ขนาดไซ้ซอกคอได้แล้วอะ....ลูบๆไม่ต้องแล้วมั้ง
จะเอาฉ18อ่า :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :m25: :m25:
ทำไมพี่เอต้องควบ2ด้วยอ่ะไม่เลือกสักคน
:m29:
พี่เอ ทำไมชวนอ้นด้วยง่า
จะเอาน้องบีๆๆ
:m26: ~ จุ๊ๆ...พี่ชายอ้นน่ารักนะ
:-[ น้องบีเขิน แอ๊ะ ๆ
เออ...ตกลง บีเป็นไร ทำไม ฉี่ม่ะออก หรือว่า o18 :z1: อ่ะพี่เอ
ไม่ชอบ อ้น เลยอ่ะ :m16: พี่เอ
ถึง บี จะดูหวง หวง พี่เอ แต่ บี ไม่เคย ว่าใคร ลับหลัง ใช่ม่ะ
อ้น ว่าน้องบี หลายทีแล้ว เชอะ :beat:
:กอด1:
ความสุขอยู่รอบตัวเรา 55+
อิจฉาพี่เอ เด็กๆรายล้อม :impress2:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล.น้องบีไม่ใช่ปวดฉี่แล้วมั้ง 555+
:z1:
พี่เอ :กอด1:
:กอด1:
ยังไงก็รักน้องบีคนเดียว
พี่เอรักน้องบีคนเดียวนะ
:กอด1:
พี่เอเด็กหนุ่มรุมล้อมเยอเกินไปป่ะเนี่ย
:z1: ~ เล่นกีฬาก็ดีแบบนี้อะครับ กึ๋ยๆๆๆ
:laugh3: ~ เกี่ยวกันป่าวเนี่ยะ ฮ่าๆๆๆ
:z3: :z3: :z3:
:กอด1: ~ รักนะครับ
มีฮาเรมหรอคะ :z1:
:m26: ~ เดี๋ยวเปิดแล้วอย่าลืมมาเยี่ยมชมนะครับ
เชียร์น้องบีคนเดียววววววววว
:กอด1:
รู้แล้วที่น้องบีบอกว่าปวดฉี่นะคงจะแค่เสียวๆเด็กเค้ายังไม่รู้จักคำว่าเสียวมันเป็นอาการแบบไหน น่ารักจังเลยน้องบีเนี้ย
:กอด1:
พี่เอมีแต่เด็กรายล้อมอ่า
จะเปิดฮาเรมหรอพี่ :impress2:
ทำไมไม่อยากไปกะน้องบีสองคนอ่า เค้าสงสัย :serius2:
:m26: ~ ไปสองคน....ไม่ดีครับ น้องยังเด็ก
รู้สึกว่า...
พี่เอจะเสน่ห์แรงเกินไปแล้วน่ะ
ฮ่วยยย
:กอด1:
สงสัยน้องบี ทำไมดูจะชอบอยู่กับน้องอ้น เนอะ
แต่น้องอ้นไม่ค่อยชอบน้องบี
ส่วนเอ เนี่ย เจ้าชู้ตลอด แถมมือยังเป็นปลาหมึกอีก :z1:
o22 ~ ปะ....ปลา...ปลาหมึก....
-
พึ่งเข้ามาอ่านมะวานนี้
อ่านได้ตอนแรกก้อหลงในตัวน้องบีเลย เฮ้อ ติดงอมแงม อ่านมานวันเดียว 29 ตอน ตาแฉะ
ขอบคุณผู้ขัยนน๊า เก่งจริงเลย ชอบมากๆ
-
บีน่ารักอ่ะ
น่าหม่ำ อิอิ
-
น้องบีเท่าน้าน.. ที่เราต้องการ
รอคอยตอน 30 ด้วยใจจดจ่อ :-[
-
ต่ออีกนะ....อยากอ่านอีก
-
พี่เอเปิดฮาเร็มเด็กๆดีกว่า ป้าจะตามไปใช้บริการ อิอิ
-
พึ่งเข้ามาอ่านมะวานนี้
อ่านได้ตอนแรกก้อหลงในตัวน้องบีเลย เฮ้อ ติดงอมแงม อ่านมานวันเดียว 29 ตอน ตาแฉะ
ขอบคุณผู้ขัยนน๊า เก่งจริงเลย ชอบมากๆ
:กอด1: ~ ขอบคุณมากๆครับ
บีน่ารักอ่ะ
น่าหม่ำ อิอิ
:z1: ~ กึ๋ยๆๆ
น้องบีเท่าน้าน.. ที่เราต้องการ
รอคอยตอน 30 ด้วยใจจดจ่อ :-[
ต่ออีกนะ....อยากอ่านอีก
:กอด1: ~ ตอนนี้น้องกระต่ายชมจันทร์คนสวยกำลังตรวจทานให้อยู่ครับ อีกน่าจะเกิน 3 ชม ก็คงได้ลง
พี่เอเปิดฮาเร็มเด็กๆดีกว่า ป้าจะตามไปใช้บริการ อิอิ
:z1: ~ หลังไมค์เลยครับ อิอิอิ
-
=== ตอนที่ 30 ===
เช้าวันหนึ่งผมกำลังนั่งเรียนวิชาที่เกี่ยวข้องกับเรื่องบัญชีอยู่อย่างเคร่งเครียด ที่เครียดไม่ได้เครียดเพราะเรียนไม่รู้เรื่องนะครับ แต่ผมเครียดที่ไม่เข้าใจสิ่งที่อาจารย์เขียนอธิบายบนกระดาน เชื่อหรือเปล่าครับถ้าห้องอื่นมาเรียนต่อ เชื่อเหอะ ปะติดปะต่อที่อยู่บนกระดานไม่ถูกแน่ๆ ต่อให้เรียนเอกบัญชีก็ตามที ฮ่าๆๆ แล้วขณะที่กำลังนั่งมองลายเส้นปริศนาของอาจารย์อยู่นั้นโทรศัพท์ผมก็สั่น พอดีว่าปรกติผมใส่หูฟังข้างเดียวเวลาเรียนอยู่ ข้างที่อาจารย์ไม่เห็น หึหึหึ
“ตืดดดดด......ตืดดดดดดด.....” ผมรีบกดสมอล์ทอล์กรับสายอย่างด่วน
“ครับ”
“เอๆ ว่างไหม” เสียงพี่โต้งเจ้าหน้าที่ที่ทำงานอยู่ กองพัฒนานักศึกษา พูดขึ้นอย่างใจร้อน
“เรียนอยู่ครับ” ผมกระซิบกลับไปเบาๆ
“เรียนเสร็จโทรหาพี่ด้วยนะ มีเรื่องด่วนมาก” พี่เค้าทำเสียงเน้นย้ำซะรู้สึกได้ถึงความสำคัญเลยทีเดียว
“นักศึกษา.....ถ้าจะคุยโทรศัพท์ก็ออกไปคุยข้างนอกห้องนะครับ” อาจารย์ที่กำลังสอนอยู่คงสังเกตเห็นพอดี ขนาดผมว่าผมแอบดีแล้วนะเนี่ย
“ขอโทษครับอาจารย์”
“คราวหน้าอย่าให้มีอีกนะครับ” อาจารย์พูดจบก็ทำหน้าดุๆใส่ แต่ผมก็ยิ้มๆกลับไป
แล้วการเรียนก็ดำเนินต่อไปอย่างทุลักทุเลผมก็ทนรอไปเรื่อยๆจนหมดคาบ หลังหมดคาบผมก็รีบโทรหาพี่โต้งทันที
“ตึก!” ยังไม่ทันที่สัญญาณจะติดพี่โต้งก็กดรับอย่างรวดเร็วราวกับว่ารู้ล่วงหน้าว่าจะมีใครโทรเข้ามา
“เอ อยู่ไหน” พี่โต้งถามผมด้วยน้ำเสียงร้อนรนสุดๆ
“อยู่หน้าตึกคณะบัญชีอะพี่”
“รีบมาที่กอง ตอนนี้เลยนะเค้ากำลังประชุมเรื่องกำหนดการเดินทางไปแข่งกีฬาของ ม.เรา”
“อ้าว แล้วไม่ให้โค้ชเค้าประชุมล่ะครับ”
“พี่โทรหาตั้งหลายครั้งแล้วแต่เค้าไม่รับสาย” พี่โต้งเน้นเสียงแบบเซ็งสุดๆ
“เหรอครับ”
“เออ เรานั่นแหละ มาแทนเลย เดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ครับๆ”
แล้วพี่โต้งก็กดวางสาย ทันทีที่พี่เค้าวางสายผมก็รีบบึ่งไปที่กองพัฒนานักศึกษาทันทีเพื่อเข้าร่วมประชุม พอมาถึงไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีผมคนเดียวเท่านั้นที่เป็นนักศึกษาในที่ประชุมนอกนั้นเป็นโค้ชและอาจารย์ทั้งนั้น แต่เนื่องจากว่าเคยประชุมร่วมกันหลายครั้งแล้วเลยมีความคุ้นเคยกันในระดับหนึ่งแล้วผมเลยไม่กดดันเท่าไหร่ ถึงแม้อาจารย์บางท่านจะพูดแกมๆว่า ‘การประชุมแบบนี้ไม่เหมาะจะให้นักศึกษาเข้าร่วมด้วย’ ก็ตามที สรุปใจความสำคัญของการประชุมคือ ‘ทางกองพัฒนาจะให้นักกีฬาผู้ควบคุมทีมและโค้ชจำนวนหนึ่งเดินทางเข้าไปที่ กรุงเทพมหานคร ในวันพรุ่งนี้ ขอให้ท่านผู้ควบคุมทีมและโค้ชแจ้งให้นักกีฬาทราบด้วย’ ครับหนึ่งในชนิดกีฬาที่ต้องเดินทางไปก่อนก็มีเทควันโดร่วมอยู่ด้วย หลังจากประชุมเสร็จผมก็รีบแจ้งให้น้องๆทราบอย่างด่วน แล้วก็รีบมาเก็บของลงกระเป๋าพร้อมทั้งบ่นคนเดียวงึมงำๆ เพราะการทำงานที่ไม่พร้อมของกองพัฒนาเลยทำให้ผมแทบไม่ได้เตรียมตัวก่อนเลย แย่จริงๆ ถึงจะมีเกริ่นๆก่อนแล้วว่าภายในอาทิตย์นี้ก็ตามที แต่แจ้งก่อนสักสามสี่วันเป็นอย่างช้าน่าจะดี ไม่ใช่บอกวันนี้ไปพรุ่งนี้อะไรเทือกนี้
กว่าผมจะจัดของเสร็จก็ปาไปเกือบๆบ่ายสามครึ่งผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาน้องไม้
“ตรู๊ดดดดด ตรู๊ดดดดดด ตรู๊ดดดดดด ติ๊ด....ครับพี่”
“ไม้ ว่างเปล่า”
“ว่างครับพี่”
“พี่รบกวนจัดถุงอุปกรณ์ให้หน่อย แล้วขนไปไว้ที่ห้องไม้เลยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่แวะไปเอา”
“ได้ครับพี่”
“ขอบใจมาก”
ไม่เสียดายเลยที่เลือกน้องไม้เป็นรองประธาน แล้วผมก็อาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนจะขับรถไปที่ชมรม พอมาถึงก็เจอน้องมิ้นกำลังเช็ดๆถูๆเบาะอยู่
“ครืดดดดด” เสียงประตูกระจกแบบบานเลื่อนดังขึ้น น้องมิ้นที่กำลังเช็ดพื้นอยู่ก็หันมาเจอผมพอดี
“สวัสดีครับพี่”
“อื่อ มานานยัง”
“ก่อนพี่ประมาณสิบนาทีมั้ง”
“คนอื่นล่ะ”
“ยังไม่มีใครมาครับพี่”
คุยทักทายกันพอหอมปากหอมคอผมก็มาช่วยน้องมิ้นถูเบาะบางส่วนที่ยังมีน้ำขังอยู่ จนเวลาประมาณสี่โมงกว่าๆน้องๆหลายคนก็เริ่มทยอยๆมา ผมก็ให้มิ้นเอาผ้าไปเก็บ แล้วให้เอาพัดลมมาตั้งเป่าแทน ส่วนผมก็เดินไปนั่งที่โต๊ะมองมาหน้าน้องชมรมเรื่อยๆ ตอนนี้ต้นกล้าก็มาแล้ว มิวก็มาแล้ว ส่วนอ้นก็กำลังถอดรองเท้าอยู่หน้ายิม ก่อนจะมารวมกลุ่มนั่งเล่นกันใกล้ๆผม ไม่นานเท่าไหร่ คนที่ทำให้ผมต้องหันไปมองหน้ายิมบ่อยๆก็มาครับ พอลงจากรถเสร็จน้องบีก็เดินมาส่องๆเหมือนจะมองหาใครบางคนอยู่ พอเห็นว่าผมนั่งมองอยู่ น้องก็ยิ้มให้ แล้วก็รีบถอดรองเท้าก่อนจะเดินๆมานั่งบนตักผม
“พี่เอ~อ~อ~อ~อ~อ~อ~อ” น้องบีทำเสียงยาวๆ
“ครับ” ผมกระซิบตอบกลับไปที่ข้างๆหูน้อง
“ไปซื้อน้ำปะ”
“ปะ”
แล้วผมก็เดินจูงมือน้องบีไปร้านสะดวกซื้อเจ้าประจำ น้องบีเลือกซื้อเพียวริขุ ส่วนผมก็น้ำชาเหมือนเดิม แต่วันนี้ผมเอาซาลาเปาด้วย พอบีเห็นผมสั่งซาลาเปาน้องเลยเอาด้วย น้องบีสั่งซาลาเปาครีมน้ำผึ้งครับ ซาลาเปาครีมน้ำผึ้งนี้น่ารักมากๆเลยครับ มีลายรูปหัวใจสีชมพูด้วย พอจ่ายเงินเสร็จแล้วผมก็เดินจูงมือน้องบีกลับมาที่ยิมระหว่างทางก็เดินผ่านร้านขายไก่ร้านเดิม พอมาถึงหน้าร้านบีก็หันไปหาแม่ค้าแล้วพูดว่า
“พี่สาว ทำไมไม่ทำขายหลายๆแบบล่ะ ผมผ่านมาทีไรก็เห็นมีแต่แบบเดิมๆแบบนี้ตลอดเลย เดี๋ยวลูกค้าก็เบื่อหรอก” บีพูดจบก็จ้องตาแม้ค้าที่กำลังยืนนิ่งเหมือนจะอึ้งในคำทักทายของน้องบีอย่างแรง ตอนแรกผมว่าจะลากน้องบีวิ่งกลับยิมก่อนจะโดนตะหลิวปาใส่ แล้วขณะที่ผมกำลังจะทำตามที่คิด แม่ค้าก็ตอบกลับมาว่า
“แล้วจะให้ขายแบบไหนล่ะหนุ่มน้อย” แม่ค้าพูดจบก็ยิ้ม
“ก็ลองเอาเอ็นไก่ผสมๆเนื้อไก่ชุบแป้งหน่อยๆทอดแล้วทำเป็นแฮมเบอร์เกอร์ก็ได้ ไม่ก็ทำข้าวกล่องเล็กๆขายก็ได้ ติดโรงเรียนแบบนี้สิบบาทก็ขายได้แล้ว” บีพูดจบแม่ค้าก็ยืนนิ่งๆเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
“ก็น่าสนใจนะ มีสูตรไหมละ เดี๋ยวพี่จะลองทำดู”
“โหยอะไรพี่สาว มาแนะนำให้ฟรีๆแล้วยังจะมาขอสูตรผมอีก เดี๋ยวก็คิดเงินเลยนี่” บีพูดจบแม่ค้าก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นไก่ทอดให้บีมาถ้วยหนึ่ง
“อ่ะพี่ให้”
“หือออ.....วางยาผมเปล่าเนี่ย”
“เอาเหอะพี่ให้ ค่าแนะนำพี่ไง”
“เหอะ ก็ได้ แต่ขอเป็นถ้วยละ 20 แทนได้ไหมอ่ะ” บีพูดจบแม่ค้าก็ยิ้ม
แล้วก็ยื่นไก่ทอดให้บี พอบีรับไก่ทอดเสร็จ บีก็ทำหน้าตาทะเล้นใส่แม่ค้าไปหนึ่งที ก่อนที่จะหันมามองผมแล้วส่งสายตามาประมาณว่า ‘ป่ะกวนพี่เค้าเสร็จแล้ว’ ก่อนจะถึงยิมพอดีว่าร้านข้าวมันไก่วันนี้ไม่ได้ขายแฮะ ผมเลยจูงมือบีหลบเข้าไปนั่งทานให้เสร็จก่อนเข้าชมรม เนื่องจากร้านข้าวมันไก่ร้านนี้เป็นร้านแบบรถเข็นครับ เก้าอี้กับโต๊ะบางส่วนเค้าก็เก็บไว้ที่ร้าน ผมเลยหยิบเก้าอี้มานั่งกับบีที่หลังร้าน หลังร้านข้าวมันไก่ร้านนี้บรรยากาศดีนะครับ ติดบ่อน้ำสาธารณะเลย ผมวางเก้าอี้ตัวหนึ่งติดกับรั้วเหล็กที่เค้าทำไว้กันตรงขอบสระน้ำแล้วก็บอกให้บีมานั่ง
“อะนั่งๆ”
‘แปะๆ’
ผมตบมือลงบนเก้าอี้ บีก็เดินมานั่งข้างๆผมแล้วผมก็นั่งทานซาลาเปาไปคุยกับน้องบีไป วันนี้ซาลาเปาแป้งแฉะๆยังไงก็ไม่รู้ครับ ผมเลยนั่งแกะๆแป้งซาลาเปาบางส่วนออก น้องบีก็นั่งมอง
“พี่ไม่ชอบกินแป้งหรอ”
“เปล่า กินได้”
“แล้วทำไมแกะแป้งออกล่ะ” น้องทำหน้าตาสงสัยใส่ผมทันที
“ก็แป้งมันแฉะๆยังไงไม่รู้”
“พี่.....กินแค่นั่นจะอิ่มเปล่า”บีมองมาที่ซาลาเปาที่เหลืออยู่ในมือผม
“รองท้องเฉยๆ”
“อื่อ เอานี่” น้องบีฉีกซาลาเปาของตัวเองมาให้ผมครึ่งหนึ่ง “อ่ะ”
“ไม่เป็นไรบีกินเถอะ” ผมยิ้มๆ แล้วบีก็วางซาลาเปาที่ฉีกมาลงบนกระดาษลงที่วางอยู่บนตักน้อง ก่อนจะหยิบแป้งซาลาเปาที่ผมแกะไว้ขึ้นมา
“งั้น...ถ้าพี่ไม่กินผมกินนะ”
“อื่อ เอาดิ” พูดจบน้องบีก็เอาแป้งที่ผมแกะๆไว้มาทานหมดเลย แล้วตอนนั้นผมก็ทานซาลาเปาที่อยู่ในมือผมหมดพอดี ขณะที่ผมกำลังจะยกชาขึ้นมาดื่มน้องบีก็เรียกผม
“พี่” ผมหันไปตามเสียงเรียก เห็นน้องบีหยิบเอาซาลาเปาครีมน้ำผึ้งที่น้องฉีกไว้มาจ่อใกล้ๆปากผม
“หือ”
“อ้าปาก....ผมป้อน” พูดจบบีก็ยื่นซาลาเปามาใกล้ปากผมมากขึ้น
“บีไม่กินอะ”
“ผมอิ่มแล้ว อ้าๆๆ” น้องพูดรบเร้าให้ผมอ้าปากให้ได้
“ชิ้นใหญ่อ่ะ”
“งั้นเดี๋ยวนะ” น้องพูดจบก็นั่งฉีกซาลาเปาให้เป็นชิ้นเล็กลงได้อีกสามชิ้นก่อนจะยื่นมาใกล้ๆปากผมอีก
“อ้าๆ” น้องพูดรบเร้าอีกรอบ ผมเลยอ้าปากหน่อยๆแล้วน้องก็ค่อยๆดันซาลาเปาเข้ามาในปากผม ตอนนั้นผมรู้สึกอยากแกล้งน้องเลยเลื่อนหน้าเข้ามางับนิ้วน้องบีเบาๆ
“อ๊ะ!” พอถูกงับนิ้วน้องบีก็อุทานออกมาเบาๆ
“พี่...งับนิ้วผม”
“หึหึหึ” ผมหัวเราะเสียงอยู่ในคำคอเพราะกำลังเคี้ยวซาลาเปาที่น้องบีป้อนให้เมื่อกี้อยู่
พอทานซาลาเปาหมดแล้วผมก็กลับเข้ามาในยิม ผมเห็นน้องๆหลายคนเปลี่ยนชุดเสร็จกันหมดแล้ว รวมถึงต้นกล้า มิว แล้วก็อ้นด้วย ผมเลยพาน้องบีไปเปลี่ยนชุดพอถึงห้องเปลี่ยนชุด ผมถอดเสื้อน้องบีออก ตามด้วยกางเกง แล้วก็พับๆใส่ในกระเป๋าผ้าของน้อง ก่อนจะหยิบเสื้อเทควันโดของน้องออกมาสะบัดๆ เหมือนทุกๆครั้งที่เคยเปลี่ยนชุดให้น้อง ดึงตัวน้องเข้ามากอดไว้ แล้วกระซิบข้างๆหู บอกน้องเรื่องที่ผมจะต้องไปแข่งกีฬาในวันพรุ่งนี้
“พี่จะกลับวันไหน” บีถามผมเบาๆ
“อีกสามสี่วัน”
“นานจัง”
ผมสวมกอดน้องบีแนบแน่นมากขึ้น แล้วก็หอมแก้มน้อง ก่อนจะซุกหน้าลงไปที่คอน้อง แล้วก็จูบลงไปเบาๆ ผมหายใจรดลงไปบนตัวน้องเบาๆ ตอนนั้นหน้าของบีเองก็เกยอยู่ที่ไหล่ผมพอดี ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของบีที่รดลงบนบ่าผมเช่นเดียวกันแต่แล้ว
“ปึ๊ง!!” เสียงเปิดประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าดังขึ้นแล้วบานประตูก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว ไม่ทันที่ผมจะผละตัวน้องบีออกให้ทันพ้นสายตาของใครก็ตามที่เป็นคนเปิดประตูเพื่อไม่ให้เห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น.....บีรีบดันตัวออกทันทีหลังจากได้ยินเสียงประตูถึงแม้น้องเองก็อาจจะรู้ว่ามันไม่ทันก็ตามที ผมหันไปมองใครบางคนที่กำลังยืนอยู่ตรงประตูแล้วผมก็เห็น..........
“อ้น” ผมเห็นอ้นยืนอยู่ตรงประตูเพียงคนเดียว
“......” อ้นยืนนิ่ง แต่มันก็ไม่นานเท่าไหร่ก่อนที่น้องจะพูดออกมาว่า
“ว่าแล้วเชียว” พูดจบน้องอ้นก็ถอยออกไปจากห้องแล้วปิดประตู
“.....”
หลังจากอ้นออกไปผมก็เปลี่ยนชุดให้น้องบีทันทีก่อนจะเดินออกมา พอออกมาก็เห็นน้องอ้นทำหน้าเซ็งๆใส่ แต่ผมก็ไมได้เข้าไปพูดอะไร แล้วการฝึกซ้อมก็เริ่มขึ้น หลังจากผมนำวอร์มและเตะพื้นฐานเสร็จเรียบร้อยแล้ว พี่ป้อมก็ให้น้องๆต่อแถวเตะแป้นน้องบีก็มาจองที่ยืนหน้าผมเหมือนเดิมกอดบ้าง เกาะบ้าง พิงบ้าง แต่ว่า......เตะๆไปสักพักหนึ่งจู่ๆน้องบีก็เดินออกนอกแถวไปนั่งพิงกำแพงโดยไม่ทราบสาเหตุ พี่ป้อมเห็นเลยตะโกนถามไปว่า
“ออกจากแถวทำไมไม่ขออนุญาตก่อน” บีได้ยินเสียงพี่ป้อมถามเลยหันกลับมาตอบว่า
“ผมเจ็บขา” บีตอบเสียงอ่อยๆ
ผมไม่ได้เดินตามออกไปดูแต่เตะแป้นต่อ เตะๆไปสักพักผมก็หันไปมองเห็นบีกำลังนั่งมองทำตาใสอยู่เป็นระยะ พอบีเห็นว่าผมหันมามองน้องก็ยิ้มให้ทุกครั้ง จนกระทั่งพี่ป้อมสั่งพัก ผมเลยเดินมาหาน้องบี ระหว่างเดินอยู่นั้นผมก็ได้ยินเสียงอ้นพูดว่า
“สำออยว่ะ” อ้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วน้องคงรู้สึกรำคาญบี ผมไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดอ้น
“เจ็บจริง หรือ อู้เนี่ย” ผมถามน้องบีออกไปด้วยท่าทีแบบทีเล่นทีจริง
“จริง” น้องตอบกลับมา
“ไหนเจ็บตรงไหน” ผมพูดจบบีก็ถลกขากางเกงขึ้นแล้วชี้ไปที่น่อง
“ตรงนี้” นี้บีชี้ๆ แล้วก็จิ้มๆนิ้วลงไปด้วย
“เจ็บนานยัง เมื่อเย็นยังดีๆอยู่เลย” ผมลูบๆเบาๆตรงจุดที่น้องบีว่าเจ็บ
“นานแล้ว” บีตอบกลับมา แล้วผมก็กดลงไปเบาๆ ตรงจุดที่น้องว่าเจ็บ
“ตรงนี้เจ็บเปล่า ตรงนี้อ่ะ ตรงนี้ ตรงนี้” ผมบีบๆไปเรื่อยๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ นั่งพักเดี๋ยวก็หาย” น้องหันมายิ้ม
“ไม่ใช่เพราะอยากเป็นคนเหนือหรอกนะ”
“คนเหนือ ทำไม ต้องคนเหนือครับ”
“อเาว ก็ อู้ ไง คนเหนือ เค้า อู้ กัน ไม่รู้เหรอ”
“ฮะๆๆ” บีหัวเราะ แล้วบีก็จับมือผมขึ้นมาวางแนบไปที่แก้มน้องเบาๆพร้อมส่งสายตามาว่า
‘ลูบๆให้หน่อยซิ’
ผมเลยนั่งลูบแก้มน้องเบาๆสลับกับลูบริมฝีปากไปมา ถัดจากผมไปประมาณเมตรกว่าๆน้องตองกำลังนั่งยิ้มเล็กยิ้มน้อยทำท่าเขินบิดไปบิดมาราวกับกำลังถูกหนุ่มหน้าตาดีมาสาดคำหวานใส่จนต้องเขินกันขนาดนั้นบางทีก็ทำท่าเหมือนจะดิ้นๆหยั่งกะเด็กเล็กๆได้ของถูกใจยังไงยังงั้น แล้วก็จะหยุดก่อนจะหันมามองผมอีกทีแล้วก็กลับไปเป็นอาการอย่างเดิมอีก เป็นเอามากเลยน้องสาวผม เฮ้อ....แล้วก็หมดเวลาพักครับพี่ป้อมเรียกน้องๆเข้าแถว ผมลุกขึ้นแล้วเรียกน้องบีที่กำลังนอนเคลิ้มอยู่กับพื้น
“บีลุกเร็ว ครูป้อมเรียกแล้ว”
“....”
“ไปๆๆ เตะแค่ที่เตะได้อย่ามานอนแบบนี้มันเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี”
“พี่”
“หือ”
“อุ้มผมหน่อย”
“ไม่”
“อุ้ม”
“ไม่ๆๆๆ โตแล้วลุกเองทำไมต้องอุ้ม”
ตอนนั้นน้องบีทำท่าเหมือนจะไม่ลุกจริงๆแถมได้ข้ออ้างเจ็บขาด้วยพี่ป้อมไม่ลงโทษแน่ๆ ผมเลยตัดสินใจไม่สนใจบี แล้วพี่ป้อมก็ให้เข้าแถวเตะต่อครับ ผมก็เตะด้วยผมหันไปมองบีเป็นพักๆ พอน้องเห็นแล้วว่าผมไม่ไปอุ้มแน่ๆ บีเลยค่อยๆคลานมาที่แถวอย่างช้าๆ พอมาถึงแถวบีก็นั่งพับเพียบเรียบร้อยมองเพื่อนๆเตะ พอผมเตะเสร็จก็วนกลับไปต่อแถวใหม่ก่อนจะเดินมาด้านหน้าเรื่อยๆจนถึงตรงที่บีนั่งอยู่
“พี่” พูดจบบีก็คว้าขาผมไว้ข้างหนึ่ง ผมเลยหันไปส่งโทรจิตบอกน้องที่ต่อหลังผมว่า
‘เตะต่อเลยไม่ต้องรอ’
“อุ้ม.....” บีเงยหน้ามองผม
“ไม่”
“อุ้ม”
“ไม่”
“อุ้ม”
“ไม่”
“.....”
“.....”
“อุ้มๆๆๆๆ”
“ไม่ๆๆๆๆ”
“.....”
“.....”
“อุ้ม”
“คนเยอะ” พูดจบน้องบีก็เอามืออีกข้างมากอดขาผมไว้อย่างแน่นเลยแล้วพูดว่า
“งั้นลากผมไปด้วย”
“.....”
“.....”
“ก็ได้” ดูท่าน้องจะไม่ยอมลุกจริงๆถ้าไม่อุ้ม ก็เลยอุ้มน้องลุกขึ้น
พอผมยอมอุ้มน้องบีก็ทำท่าทางมีความสุข ส่วนสาวตองที่มองอยู่ห่างๆผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำท่าเขิน จนกระทั่งใกล้เลิกผมก็ประกาศบอกน้องๆว่าผมจะไม่ได้มาสอนเนื่องจากมีธุระ น้องๆหลายคนก็รุมถามคำถามต่างๆผมก็ตอบไปแบบติดตลกจนกระทั่งเลิกซ้อม ทันทีที่พี่ป้อมสั่งเลิก อ้นก็รีบเดินตรงมาหาผมทันที แล้วจับแขนเสื้อผมไว้หลวมๆ
“พี่เอ”
“ครับ”
“ไม่อยากให้ไป”
“พี่ก็ไม่อยากไป”
“พี่.......”
“......”
“รีบกลับมานะครับ”
“ครับ”
แล้วอ้นก็เดินไปหาคุณพ่อที่กำลังนั่งรออยู่หน้ายิม ส่วนบีก็รวมพลังกับมิวและต้นกล้าไล่แกล้งพี่ตองอย่างสนุกสนานไม่นานเท่าไหร่คุณพ่อน้องบีก็มารับ พอบีเห็นว่าป๊ามารับแล้วก็ละทิ้งภารกิจแกล้งพี่ตองวิ่งมาหาผมดูสภาพเหมือนจะวิ่งมากอด ผมเลยยกเท้าขึ้นกันน้องตอนน้องวิ่งมาใกล้ๆ ตอนนั้นน้องจะหยุดก็หยุดได้แต่คงอยากเล่นด้วย เลยทำเป็นวิ่งมาชน ก่อนจะวิ่งไปหาคุณพ่อที่ยืนยิ้มอยู่หน้ายิม
To Be Con
-----------------------------------------------------------
วันเสาร์ที่ 8 พฤษภาคม 13.50 น.
ขณะที่ผมกำลังนั่งอ่านเวปเล่นแล้วก็เปิดเพลงเบาๆฟังไปเรื่อยๆเพราะกว่าจะถึง 15.00 น. ตามนัดก็อีกหลายชั่วโมงเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
‘น้องอ้น Calling’ อ่าาาาา อ้นมีอะไรเปล่าหว่าโทรมาตอนนี้
“ว่าไง”
“พี่เอ~อ~อ~อ~อ~อ” อ้นลากเสียงยาวๆ
“ครับ”
“พี่นัดบีมาบ้านผมกี่โมง”
“พี่ไม่ได้บอกเวลามาบ้านเรานะ พี่บอกแค่ว่าจะไปรับที่บ้านเราตอน 15.10 น.”
“โหยยยย แล้วมันจะมาอะไรเร็วขนาดนี้อีกตั้งหลายชั่วโมง” อ้นทำเสียงเซ็งๆ
“อ้าว บีไปบ้านอ้นแล้วเหรอ”
“ครับ มันมาตั้งแต่เที่ยงแล้ว”
“ขอสายบีหน่อย”
“เฮ้ย! พี่เอจะคุยด้วย” เสียงอ้นลอดเข้ามาในโทรศัพท์
“ฮัลลล โหลวววววววว”
“ทำอะไรอยู่”
“ดูอ้นเล่นเกม”
“แล้วทำไมมาบ้านอ้นเร็วจัง”
“อยู่บ้านน่าเบื่ออ่ะพี่”
“ซะงั้น”
“พี่เอๆๆๆ”
“ครับ”
“มารับผมหน่อยซิ”
“รับไปไหนอ่ะ กว่าหนังจะฉายตั้งเกือบสี่โมงเย็นนะ”
“ไปไหนก็ได้ ไปเล่นบ้านพี่ก็ได้”
‘อ้าววว คุณน้องบี คราวก่อนมานี่ยังไม่เข็ดอยากโดนอีกรอบใช่ไหมเนี่ย’ ผมคิดในใจ
“เออๆ เดี๋ยวพี่ไปหา สักครึ่งชั่วโมงนะ”
“คร้าบบบบบบ”
แล้วน้องบีก็วางสายไป ผมก็นั่งเล่นเน็ตต่อ จนประมาณ 14.30 น. ผมก็ออกไปหาบีที่บ้านอ้น อากาศวันนี้ร้อนสุดๆเลยครับ ไม่เหมาะแก่การขับรถกินลมเป็นอย่างยิ่งเลยทีเดียว ผมเลยรีบบึ่งตรงไปที่บ้านอ้นอย่างไม่ชักช้าพอมาถึงก็เจออาม่าน้องอ้นนั่งเล่นอยู่หน้าบ้าน น้องอาร์ทกำลังนั่งทานข้าวอยู่ พอน้องอาร์ทเห็นว่าผมมาก็รีบยกมือไหว้ทันที
“สวัสดีครับพี่”
“ดีๆ” ผมทักกลับไปแล้วผมก็สังเกตเห็นว่าอาร์ทใส่แว่นด้วยแฮะ อืมมมมม น่ารักอะ ฮ่าๆๆๆๆ
“ทานข้าวด้วยกันพี่” อาร์ทขยับที่นั่งแล้วก็ดึงเก้าอี้มาอีกตัว
“ไม่เป็นไรๆพี่ทานแล้ว แล้ว......พวกน้องอ้นล่ะ”
“ข้างบนเลยพี่” อาร์ทชี้ไปที่บันได
ผมก็เดินไปตามทางที่อาร์ทชี้ พอขึ้นมาที่ชั้นสองก็เจอน้องอ้นกำลังนั่งเล่นเกมอยู่ส่วนน้องบีก็นั่งประกบอยู่ใกล้ๆทางด้านหลัง
“บี” ผมเรียกน้องบีเบาๆ
“พี่เอ~อ~อ~อ~อ~อ~อ~อ” บีหันมาแล้ววิ่งมากอดผมเบาๆ ก่อนจะจูงมือมาหาอ้น
“พี่เอ ดีครับ” อ้นหันมาไหว้ก่อนจะหันกลับไปเล่นเกมต่อ
“พี่เอ ป่ะๆๆ”
“บีอยากไปไหน”
“ไปไหนก็ได้ ไปเล่นบ้านพี่ก็ได้” น้องพูดพร้อมกับดึงมือผมเบาๆ หึหึหึ สงสัยน้องจะยังไม่เข็ด
“ร้อนอ่ะ” ผมพูดจบอ้นก็หันมาหาบีแล้วพูดว่า
“เออ เอ็งน่ะ จะโทรให้พี่เค้ามาทำไมเร็ว พี่เค้ามาก็ให้พี่เค้านั่งรอ” อ้นพูดใส่บีด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ก็เขา.......ไปเดินเล่นที่ห้างรอก็ได้ เย็นดี” บีพูดกลับไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“โอ๊ยยย ไปจะมีอะไรเล่น ดูดิ๊เนี่ยะ L v จะ ขึ้นอยู่แล้ว” อ้นยังพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดปนรำคาญบี
“มันก็แค่เกม เดี๋ยวมาเล่นใหม่ก็ได้” บีตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนเดิม
“เห๊อะ จะไปรู้อะไร” อ้นพูดสบถใส่บีค่อนข้างแรงเลยทีเดียว
“.....” บีถึงกับเงียบเลย ตอนแรกผมว่าจะยุ่งละ แต่ว่ามันเป็นปัญหาของน้องเข้าไปยุ่งคงไม่ดี
“เอาน่าๆ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ไปดู TV กับพี่ อาร์ทก็ได้” ผมลูบหัวบีเบาๆ
“ผมไปด้วย” บีพูดแล้วก็เอามือขึ้นมาจับมือผมไว้
“ป่ะๆ” แล้วผมก็จูงมือบีไป ขณะที่กำลังจะลงบันได
“พี่เอ รอด้วย Logout ก่อน” อ้นพูดเสียงดังพอที่ผมจะได้ยิน ผมยืนรอไม่นานเท่าไหร่อ้นก็วิ่งมาตาม
“ไปเดินเล่นที่ห้างก็ได้” อ้นพูดขึ้น
“งั้นป่ะ”
แล้วผมก็พาน้องๆทั้งสองคนไปเดินเล่นที่ห้างด้วยกัน เดินวนไปวนมาดูโน่นดูนี่ น้องๆก็ดูจะสนุกสนานกันดีต่างกับที่คุยกันหน้าคอมตอนอยู่ที่บ้านเลยอย่างกับคนเกลียดกันมากมาย ไม่ก็.....คู่รักที่คนหนึ่งยอมไปหมด อีกคนก็ช่างเอาแต่ใจ อืมมม......นะ....เดินเล่นกันอยู่พักหนึ่งน้องๆก็บ่นหิวครับ เราลงมติกันว่าจะไปหาอะไรทานที่ KFC กัน พอมาถึงหน้าร้าน อ้นดึงมือผมเบาๆแล้วพูดว่า
“พี่...ผมเอาแซลม่อนเล่นเส้น”
“ที่นี่มาแล้วเหรอ” ผมถามอ้นออกไป
“มาแล้ว มานานแล้ว” บีพูดเสริม
“เอาดิ”
แล้วผมก็ไปสั่งแซลม่อนเล่นเส้นสามชิ้นพอได้ของเสร็จตอนนั้นก็ปาเข้าไป 15.20 น. แล้ว ผมเลยพาน้องๆไปนั่งเล่นที่หน้าโรง พอถึงหน้าโรงหนังบีก็เดินแยกไปซื้อโค้กมาสองแก้ว พอซื้อเสร็จบีก็เอามายื่นให้อ้น แต่อ้นไม่เอา บีเลยเอามายื่นให้ผม ส่วนอ้นเดินไปซื้อเองมาต่างหาก พอซื้อน้ำเสร็จผมก็หาน้องหาที่นั่งทาน หาที่ได้ผมก็แบ่งแซลม่อนให้อ้นก่อน ตามด้วยบี แต่ว่าบีไม่ยอมเอาน้องบอกว่า
“ขี้เกียจถือ” ผมเลยถามน้องไปว่า
“อ้าว แล้วจะกินไง” พูดจบบีก็ยิ้มแล้วบอกว่า
“ก็กินอันเดียวกับพี่”
ผมยิ้มๆกลับไปคิดว่าน้องพูดเล่นแล้วผมก็เอาแซลม่อนออกมากัดไปหนึ่งคำ พอกัดเสร็จปั๊บ น้องบีก็เอามือมาจับมือผมแล้วดึงไปหาตัวเค้า ก่อนจะงับไปหนึ่งคำด้วย
“เอางี้เลยนะ” ผมทักบีไป ส่วนอ้นก็นั่งไม่สนใจอยู่ข้างๆ
“ครับ” น้องบียิ้ม
แล้วผมก็กัดคำบีกัดคำแบบนี้สลับกันไปจนหมด แถมน้ำน้องบีก็ยังมาดูดจากแก้วเดียวกันอีกต่างหาก
“พี่เอ ประตูเปิดแล้ว” น้องอ้นหันมาสะกิดผม
“อื่อ ป่ะๆ”
ผมลุกขึ้นแล้วก็เดินเข้าโรงหนังไปกับน้องๆ พอเข้าไปน้องบีเลือกที่จะนั่งทางขวามือผม ส่วนอ้นเลือกที่จะนั่งซ้ายมือผม ตลอดเวลาที่นังดูหนัง......ผมนั่งจับมือน้องบีตั้งแต่ต้นเรื่อง.....จนจบ.....หลังจากดูหนังจบแล้วผมก็พาน้องๆเดินลงมาชั้นล่าง ระหว่างลงมาเดินผ่านตู้ทุบตัวตุ่น ปรากฏว่าน้องอ้นอยากเล่น ผมเลยปล่อยให้เล่น เครื่องทุบนี้จะจับเวลา เก้าสิบวินาทีครับ ต่อการหยอดเหรียญหนึ่งครั้ง ครั้งแรกอ้นเล่นบียืนมองอ้นทำได้หกสิบห้า บีเห็นน่าสนุกบีเลยเล่นด้วย รอบนี้อ้นยืนมองบ้าง ปรากฏว่าบีตีได้หกสิบเจ็ด อ้นคงไม่อยากแพ้บีเลยตีต่อจากเล่นสนุกๆ กลายเป็นเล่นกะเอาเป็นเอาตายกันเลยทีเดียว สุดท้ายหมดเงินกันไปเกือบๆสองร้อย ผมเลยให้หยุดแล้วลากน้องๆกลับบ้าน โดยก่อนกลับอ้นพูดว่า
“วันนี้ผมสนุกที่สุดเลย ไม่เคยสนุกอะไรแบบนี้”
“ทำไมละ” ผมถามกลับไป
“ก็มีอิสระ อยากไปไหนก็ได้ไป อยากทำอะไรก็ได้ทำ” อ้นหันมามองผมแล้วยิ้ม
“ผมก็ชอบนะ วันหลังพาพี่ว่านมาด้วยนะพี่เอ” พูดจบบีก็จับมือผมเบาๆ
“ได้ซิ คราวหน้าก็มาดูด้วยกันอีกนะ”
“คร้าบบบบ” น้องอ้นกับน้องบีตอบรับกลับมาเป็นเสียงเดียวกัน
-
^
^
^
จิ้มพร้อมกระซวกเอ..
น้องอ้นเอาแต่ใจมากไปป่ะ ชอบว่าน้องบีด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นเนอะ
แล้วพออ้นไปเห็นช็อตเด็ด หลังจากนั้นมีปฏิกริยายังไงบ้างอ่ะ สงสัยต้องยิ่งทำท่าทางไม่ดีใส่บีอีกแน่ๆ
ปล...น้องโดนอะไรตอนไปบ้านเออ่ะ ที่ว่าไม่เข็ดเนี่ย :z1: :z1:
ปลล...น้องบีน่ารักเนอะ.... :กอด1:
-
เอ่อ.......แปลว่าไปบ้านพี่เอครั้งแรกก็เสร็จพี่เอเลยชิมินี่??
พี่เอคะ....คุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m20:
-
เมื่อไรจะถึงตอนพาน้องบีไปบ้านอ่ะค่ะ อิๆ :z1:
-
อู๊วววว แสดงว่าเรื่องจริงๆน้องบีเคยไปบ้านพี่เอมาแล้ว!!
แล้วมันเกิดอะไรขึ้น!!!!!!!!!
อยากรู้จังเลยพี่เอ~อ~อ~อ~อ~อ~อ >O<
หรือว่า..... พี่เอจะ ...... >/////<
สะกดคำว่า"คุก" ตัวโตๆเลยนะพี่เอ พรากผู้เยาว์เนี่ย กี่ปีน้า 555
อ๊ากกกกกกก ใครก็ได้เอาอ้นไปเก็บทีTOT
แง๊วว มาต่อเร็วๆน้าพี่เอ คิดถึงน้องบี อิอิ
เป็นกำลังใจให้ค่า^O^
-
อ่านแล้วรู้สึกอย่างเดียว 'อิจฉา' น้องตอง 55+
เห็นซีนน่ารักๆแบบนี้ เคลิ้มเลยดิ ~~
ว่าแต่... เหตุการณ์ที่บ้านวันนั้น... อยากรู้อ่าาาาา :impress2:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อ๊าย อ๊าง เขิน เอามือทุบพื้นบิดกางเกง :-[ 555 สวีทมากๆ เด๋วป้อนซาลาเปา เด๋วกอด เด๋วหอม เด๋วจับมือกันดูหนัง
เมื่อไรจะมากกว่านี้ล่ะพี่เอ :z1:
-
ป้อนซาลาเปา..........น้องบีน่าร๊ากกกกก
ว่าแต่น้องอ้นไม่มีปฏิกิริยาไรเลยเหรอ
โดนเห็นซะแล้ววว
ว่าแต่ที่บ้านเอนี่มันเกิดไรขึ้นคะ :z1:
ยังไงก็ขอยืนยันคำเดิม
น้องบีน่าร๊ากกก
-
น้องบีเป็นเด็กมีน้ำใจนะถึงบางครั้งจะแอบดื้อไปบ้าง
รักน้องบี
:L2:
-
อยากมีเด็กอย่างน้องบีมาอยู่ใกล้ๆ ><
เข้าใจอารมณ์น้องตองเลย เราก็คงเป็นอย่างนั้นถ้าอยู่จุดนั้น 555
พี่เอแง้มเรื่องไปบ้านแล้วอยากให้ถึงตอนนั้นเร็วๆ
เกิดอะไรขึ้นนะ หุหุ
-
รักบีครับ
เด็กอะไรน่ารัก
ใจเย็น
จุ๊บๆ
-
น้องบี น่ารักดี ... อิจฉาพี่เอแล้วซิ :กอด1:
-
ทําไมน้องอ้นชอบว่าน้องบีจังเลย
พี่เอก็ยอมๆๆให้น้องบีไปบ้านสักที
-
ตกลงอ้นรู้แล้วไม่ใช่หรอว่าพี่เอกะน้องบีกิ๊กกัน :-[ แล้วไม่มีปฏิกิริยาไรเลยหรอ??
ปล.น้องบีน่าร้ากกกกกก ชอบบบบบบบบบบบบ ไม่แปลกใจเลยที่พี่เอทำแบบนี้ อิอิ :z1:
-
อ๊างงงงงงงงง ทำไมต้องเข็ดด้วย เมื่อไปบ้านพี่เอ~อ~อ~อ~อ
บอกมาเดี๋ยวนี้นะ :3125: มีอะไรที่ไม่รู้ ไม่ยอม ไม่ยอม
เบื่อ อ้น :serius2: ว่ะ เด็กไรไม่รู้ อุจจาระอิจฉา.....อิบอาย
:-[ บีป้อนพี่เอด้วย แถมยังมี จุ๊บ จุ๊บ แบบอ้อมกันอีก พี่เอคำ น้องบีคำ ไม่ไหวที่จะเคลียร์ :z1:
อ้นไม่น่าไปเลย ไม่งั้น จะเรียกว่า ออกเดท เนอะพี่เอ
-
อิจฉาน้องบีจ๊างง
:o8:
-
จิ้มพร้อมกระซวกเอ..
น้องอ้นเอาแต่ใจมากไปป่ะ ชอบว่าน้องบีด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นเนอะ
แล้วพออ้นไปเห็นช็อตเด็ด หลังจากนั้นมีปฏิกริยายังไงบ้างอ่ะ สงสัยต้องยิ่งทำท่าทางไม่ดีใส่บีอีกแน่ๆ
ปล...น้องโดนอะไรตอนไปบ้านเออ่ะ ที่ว่าไม่เข็ดเนี่ย :z1: :z1:
ปลล...น้องบีน่ารักเนอะ.... :กอด1:
:z1: ~ ตอนมาบ้านเหรอ หึหึหึ
เอ่อ.......แปลว่าไปบ้านพี่เอครั้งแรกก็เสร็จพี่เอเลยชิมินี่??
พี่เอคะ....คุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m20:
:sad4: ~ คะ..คูกกกกกกกกกก.....
เมื่อไรจะถึงตอนพาน้องบีไปบ้านอ่ะค่ะ อิๆ :z1:
:z1: ~ ใกล้แล้วครับ
อู๊วววว แสดงว่าเรื่องจริงๆน้องบีเคยไปบ้านพี่เอมาแล้ว!!
แล้วมันเกิดอะไรขึ้น!!!!!!!!!
อยากรู้จังเลยพี่เอ~อ~อ~อ~อ~อ~อ >O<
หรือว่า..... พี่เอจะ ...... >/////<
สะกดคำว่า"คุก" ตัวโตๆเลยนะพี่เอ พรากผู้เยาว์เนี่ย กี่ปีน้า 555
อ๊ากกกกกกก ใครก็ได้เอาอ้นไปเก็บทีTOT
แง๊วว มาต่อเร็วๆน้าพี่เอ คิดถึงน้องบี อิอิ
เป็นกำลังใจให้ค่า^O^
:กอด1:
อ่านแล้วรู้สึกอย่างเดียว 'อิจฉา' น้องตอง 55+
เห็นซีนน่ารักๆแบบนี้ เคลิ้มเลยดิ ~~
ว่าแต่... เหตุการณ์ที่บ้านวันนั้น... อยากรู้อ่าาาาา :impress2:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:กอด1: ~ กอดๆๆ
อ๊าย อ๊าง เขิน เอามือทุบพื้นบิดกางเกง :-[ 555 สวีทมากๆ เด๋วป้อนซาลาเปา เด๋วกอด เด๋วหอม เด๋วจับมือกันดูหนัง
เมื่อไรจะมากกว่านี้ล่ะพี่เอ :z1:
:z1: ~ มากแค่ไหนดีอะ
ป้อนซาลาเปา..........น้องบีน่าร๊ากกกกก
ว่าแต่น้องอ้นไม่มีปฏิกิริยาไรเลยเหรอ
โดนเห็นซะแล้ววว
ว่าแต่ที่บ้านเอนี่มันเกิดไรขึ้นคะ :z1:
ยังไงก็ขอยืนยันคำเดิม
น้องบีน่าร๊ากกก
:m26: ~ มีครับ น้องนิ่งเลย
น้องบีเป็นเด็กมีน้ำใจนะถึงบางครั้งจะแอบดื้อไปบ้าง
รักน้องบี
:L2:
:กอด1:
อยากมีเด็กอย่างน้องบีมาอยู่ใกล้ๆ ><
เข้าใจอารมณ์น้องตองเลย เราก็คงเป็นอย่างนั้นถ้าอยู่จุดนั้น 555
พี่เอแง้มเรื่องไปบ้านแล้วอยากให้ถึงตอนนั้นเร็วๆ
เกิดอะไรขึ้นนะ หุหุ
:z1: ~ เกิดเรื่อง กึ๋ยๆๆๆ
รักบีครับ
เด็กอะไรน่ารัก
ใจเย็น
จุ๊บๆ
:กอด1:
น้องบี น่ารักดี ... อิจฉาพี่เอแล้วซิ :กอด1:
ทําไมน้องอ้นชอบว่าน้องบีจังเลย
พี่เอก็ยอมๆๆให้น้องบีไปบ้านสักที
:z1: ~ ใกล้แล้วครับ
ตกลงอ้นรู้แล้วไม่ใช่หรอว่าพี่เอกะน้องบีกิ๊กกัน :-[ แล้วไม่มีปฏิกิริยาไรเลยหรอ??
ปล.น้องบีน่าร้ากกกกกก ชอบบบบบบบบบบบบ ไม่แปลกใจเลยที่พี่เอทำแบบนี้ อิอิ :z1:
:m26: ~ อ้นเค้าน่าจะสังเกตได้นานแล้วนะครับ
อ๊างงงงงงงงง ทำไมต้องเข็ดด้วย เมื่อไปบ้านพี่เอ~อ~อ~อ~อ
บอกมาเดี๋ยวนี้นะ :3125: มีอะไรที่ไม่รู้ ไม่ยอม ไม่ยอม
เบื่อ อ้น :serius2: ว่ะ เด็กไรไม่รู้ อุจจาระอิจฉา.....อิบอาย
:-[ บีป้อนพี่เอด้วย แถมยังมี จุ๊บ จุ๊บ แบบอ้อมกันอีก พี่เอคำ น้องบีคำ ไม่ไหวที่จะเคลียร์ :z1:
อ้นไม่น่าไปเลย ไม่งั้น จะเรียกว่า ออกเดท เนอะพี่เอ
:m26: ~ เดี๋ยวเสาร์หน้าไปกับบีสองคนดีกว่าเน๊อะ
อิจฉาน้องบีจ๊างง
:o8:
:กอด1: ~ มาเป็นน้องบีไหมครับ อิอิ
-
แว้บมาชะเง้อหน้าดูก่อนนอน
ทุกคน ถ้าลงช้าไม่ใช่ความผิดของต่ายนะ ต่ายได้นิยายปุ๊บตรวจปั๊บเน่อ~
มันอยู่ที่การออนเอ็มตรงกันของพี่เอและต่ายและส่วนใหญ่ยัยต่ายออนเที่ยงวันยันเที่ยงคืน ดังนั้นถ้านิยายช้าโทษพี่เอไม่เกี่ยวกับต่ายนะ 555+
-
ติดตาmทุ้กกกกวันเลยขอบอกกกกก :fire:
-
น้องบีทำไมน่าร๊า.......ก อย่างนี้ ขึ้เล่น ขี้อ้อน จริงๆ เลย :myeye:
เอพาน้องบีไปทำอะไร ที่บ้าน อ่ะ ฮึฮึ :haun4:
-
ไม่ค่อยเข้าใจน้องอ้น กับ น้องบีเท่าไหร่เลยว่าทำมัยน้องอ้นถึงพูดไม่ค่อยดีกับน้องบีเลย ไม่เข้าใจ
-
เม้นก่อนนน ยังอ่านไม่ถึงตอนที่30เลย
แต่แค่ตอนที่ 29 ก็พอแล้ว
หมั่นไส้พี่เอ มากมายอ่ะ เหอๆ
พึ่งจะรู้ว่าเป็นคนที่เจ้าชู้มากกกกกกกก 555 :z6: ซักที หมั่นไส้มั่กๆ
พี่เอ ตกลงเอาไงกันแน่ห่ะ :angry2: เดี่ยวน้องบี เดี่ยวน้องอ้น เดี่ยวน้องว่านนนน เดี่ยวน้องอาท์ ซักคนนๆๆ
แต่ให้แค่น้องบีคนเดียวว แหม ไปดูหนัง ไม่อยากไปกับน้องบีสองคน งั้นโบขอน้องบีละกัน ให้แล้วไม่ให้คืนแล้วนะ
แล้ว แอ๊ะๆๆ 555 ก็ว่าอยู่ ทำไมตั้งว่าแอ๊ะๆ มันมีที่มานี่เองง หุหุ อยากได้ยินมั่งอะไรมั่งงง
ปล. รู้นะ เห็นไปทำไรในห้องพูดคุยอะ 5555555555555
+1 จัดไปค้าบ
-
พี่เอเมื่อไหร่จะถึงตอนพาน้องบีไปบ้านพีเออ่ะอยากอ่านๆ
พี่เอน้องอ้นกับน้องบีอ่ะจริงๆ
เค้ายังงัยกันนี่ ดูเหมือนบีจะเกรงๆอ้นนะ
-
แว้บมาชะเง้อหน้าดูก่อนนอน
ทุกคน ถ้าลงช้าไม่ใช่ความผิดของต่ายนะ ต่ายได้นิยายปุ๊บตรวจปั๊บเน่อ~
มันอยู่ที่การออนเอ็มตรงกันของพี่เอและต่ายและส่วนใหญ่ยัยต่ายออนเที่ยงวันยันเที่ยงคืน ดังนั้นถ้านิยายช้าโทษพี่เอไม่เกี่ยวกับต่ายนะ 555+
:m26: ~ ครับ เที่ยงวัน จนถึง เที่ยงคืนจริงๆ ฟันธงๆ
:กอด1: ~ น้องต่ายน่ารัก
ติดตาmทุ้กกกกวันเลยขอบอกกกกก :fire:
:กอด1: ~ ขอบคุณมากๆครับ
น้องบีทำไมน่าร๊า.......ก อย่างนี้ ขึ้เล่น ขี้อ้อน จริงๆ เลย :myeye:
เอพาน้องบีไปทำอะไร ที่บ้าน อ่ะ ฮึฮึ :haun4:
:z1: ~ กึ๋ยๆ อยากรู้จริงอะ
ไม่ค่อยเข้าใจน้องอ้น กับ น้องบีเท่าไหร่เลยว่าทำมัยน้องอ้นถึงพูดไม่ค่อยดีกับน้องบีเลย ไม่เข้าใจ
:เฮ้อ: ~ ผมก็ไม่เข้าใจ ใครเข้าใจบอกผมด้วยนะ
เม้นก่อนนน ยังอ่านไม่ถึงตอนที่30เลย
แต่แค่ตอนที่ 29 ก็พอแล้ว
หมั่นไส้พี่เอ มากมายอ่ะ เหอๆ
พึ่งจะรู้ว่าเป็นคนที่เจ้าชู้มากกกกกกกก 555 :z6: ซักที หมั่นไส้มั่กๆ
พี่เอ ตกลงเอาไงกันแน่ห่ะ :angry2: เดี่ยวน้องบี เดี่ยวน้องอ้น เดี่ยวน้องว่านนนน เดี่ยวน้องอาท์ ซักคนนๆๆ
แต่ให้แค่น้องบีคนเดียวว แหม ไปดูหนัง ไม่อยากไปกับน้องบีสองคน งั้นโบขอน้องบีละกัน ให้แล้วไม่ให้คืนแล้วนะ
แล้ว แอ๊ะๆๆ 555 ก็ว่าอยู่ ทำไมตั้งว่าแอ๊ะๆ มันมีที่มานี่เองง หุหุ อยากได้ยินมั่งอะไรมั่งงง
ปล. รู้นะ เห็นไปทำไรในห้องพูดคุยอะ 5555555555555
+1 จัดไปค้าบ
:o8: ~ แอ๊ะๆ
พี่เอเมื่อไหร่จะถึงตอนพาน้องบีไปบ้านพีเออ่ะอยากอ่านๆ
พี่เอน้องอ้นกับน้องบีอ่ะจริงๆ
เค้ายังงัยกันนี่ ดูเหมือนบีจะเกรงๆอ้นนะ
:interest: ~ หรือว่าน้องสองคนนี้เค้าจะ......
-
=== ตอนที่ 31 ===
“จะเจ็บปวดเหน็ดเหนื่อยแค่ไหน หรือต้องพบกับอุปสรรคยากลำบากเพียงไหน
แต่ฉันนั้นมั่นใจ แต่ฉันนั้นแน่ใจ ฉันต้องผ่านมันไปสักวัน
ก็ฉันนั้นมีแต่เธอ จะอยู่ด้วยกันเสมอ
แม้ว่าไม่ได้เจอ เคียงกายแต่ว่าหัวใจเรารวมอยู่ตรงนั้น
ก็ฉันนั้นมีแต่เธอ จะอยู่เพื่อกันและกัน
ความจริงหรือความฝันเราจะผ่านพ้นมันไป” ( เพราะฉันนั้นมีแต่เธอ : บอย โกสิยพงษ์ Feat.บุรินทร์ )
ระหว่างที่รถตู้ที่ทางมหาวิทยาลัยเหมามาวิ่งไปอย่างนุ่มนวล ผมก็นอนเอนหลังฟังเพลงจาก PSP ไปเรื่อยๆ จนผมเคลิ้มหลับไป
“พี่ๆ ถึงแล้ว”
เสียงน้องน้ำแข็งหนึ่งในนักกีฬาชั้นแนวหน้าของมหาวิทยาลัยปลุกผม ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆแล้วหันมองไปรอบๆ
‘อืมมม ใช่ถึงแล้วจริงด้วย’ ผมคิดในใจ
เมื่อมาถึงผมก็พาน้องๆไปเข้าที่พักซึ่งอยู่ในสถานที่จัดการแข่งขันและรับเบี้ยเลี้ยง ส่วนผมงวดนี้ก็ลงแข่งด้วยจริงๆต้องอยู่ที่พักนักกีฬา พอดีว่าอาจารย์ที่เป็นหัวหน้าชุดคราวนี้สนิทกับผมค่อนข้างมาก อาจารย์กวางเลยให้ผมไปนอนโรงแรมที่ทางมหาวิทยาลัยจัดให้สำหรับที่ผู้บริหาร อาจารย์ และ โค้ช ของมหาวิทยาลัยเท่านั้น ห้องพักสวยมากครับ สองเตียง ห่างกันประมาณสี่ห้าฟุต มีโต๊ะ และ เก้าอี้ให้สองชุด ชุดหนึ่งอยู่ระหว่างเตียงนอน อีกชุดอยู่หน้าห้องน้ำ มีตู้เสื้อผ้าแบบไม้เคลือบเงาสองประตูอยู่สองตู้ อยู่ชิดกำแพงตรงข้ามเตียง ระหว่างตู้เสื้อผ้าสองตู้ก็มีทีวีขนาดสิบเจ็ดนิ้วตั้งอยู่ ในสุดมีห้องน้ำ ข้างๆห้องน้ำก็มีระเบียงให้ออกไปเดินเล่นได้ด้วย ประตูตรงระเบียงเป็นกระจกเลื่อนได้ครับ มีม่านสีครีมสำหรับเลื่อนปิดได้ หลังที่อาจารย์กวางบอกรายละเอียดเกี่ยวกับที่พักเสร็จแล้วอาจารย์ก็ให้กุญแจห้องผมก่อนจะออกไป ผมลากกระเป๋าไปวางไว้ข้างๆเตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนกับเตียงนุ่มๆ แล้วหยิบรีโมทแอร์มากดเปิดที่ยี่สิบสององศากดเสร็จก็ตะกายๆผ้าห่มขึ้นมาห่ม แล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาน้องน้ำแข็ง
“ตรู๊ดดดด......ตรู๊ดดดดดด.....ตี๊ด!!....ครับ...ว่าไงพี่”
“ทำอะไรอยู่” ถามเสร็จผมก็หันไปมองนาฬิกาในมือถืออีกเครื่องหนึ่ง
‘18.50 น.’
“เดินเล่นกันอยู่พี่”
“กินอะไรกันยัง”
“กำลังหาร้านเลยพี่”
“อืมมม.....ลงแวะไปที่เต็นท์อาหารแถวๆ เมนสเตเดียมดู ใกล้ๆศูนย์กีฬาทางน้ำอ่ะ”
“อ่าครับพี่ แล้วพี่ไม่มาเดินเล่นด้วยกันเหรอครับ”
“ไม่ดีกว่า”
“ครับพี่”
“น้ำแข็งๆ”
“ครับพี่”
“พรุ่งนี้บอกเพื่อนด้วย หกโมงเช้าเจอกันที่หน้า เมนสเตเดียม”
“โอเคพี่”
“ตรงรูปปั้นพญานาคสองตัวนะ”
“ครับพี่”
สั่งเสียเสร็จแล้วผมก็หยิบหนังสือแล้วก็เอกสารเกี่ยวข้องบางรายวิชาที่เนื้อหาเยอะขึ้นมาอ่าน ระหว่างอ่านไปเพลินๆผมมองไปทางซ้ายมือ อีกเตียงว่างครับ คือว่า ต่างสถานที่อ่ะนะ ก็เกรงว่าเดี๋ยวเผลอตื่นมาตอนดึกๆจะแอบเห็นใครก็ไม่รู้มานอนเตียงนั้น ผมก็เลยลุกไปลากกระเป๋าไปวางไว้บนเตียงแทน ก่อนจะกลับมานอนอ่านหนังสือต่อจนเวลาประมาณ สี่ทุ่มเศษๆ โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นครับ
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”
“น้องอ้น Calling” ผมนอนมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือพักหนึ่งก่อนจะกดรับ
“ว่าไงอ้น”
“พี่ทำอะไรอยู่”
“อ่านหนังสือ”
“เหรอครับ”
“มีอะไรด่วนเปล่า ?”
“ปะ...เปล่า....พี่รีบนอนนะ”
“ครับ อ้นด้วยนะ”
“ครับ แค่นี้นะ”
“.....”
แล้ววันเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หนึ่งวันก่อนที่ผมจะต้องลงแข่งขันเย็นวันนั้นโค้ชก็มาเข้มเน้นกับผมเอาวันสุดท้ายซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่เลย ซ้อมเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบๆสองทุ่มผมเดินซมซานกลับไปที่พักซึ่งอยู่ใกล้ๆกับที่ซ้อมห่างเกือบหนึ่งกิโลเมตร แต่ไม่เป็นไรผมชอบเดิน พอมาถึงห้องพักผมก็ถอดเสื้อผ้าอาบน้ำ ใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียวแล้วก็ล้มตัวลงนอน ผมนอนคว่ำหน้า มองออกไปทางระเบียง แล้วก็คิดเรื่องการแข่งขันวันพรุ่งนี้
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นอีกแล้ว ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะข้างๆหัวนอนแล้วก็ดูว่าใครโทรมา
“น้องบี Calling” ทันทีที่เห็นชื่อของผู้ที่โทรเข้ามาผมก็รู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูก
“ครับ”
“พี่เอ~อ~อ~อ~อ” น้องบีเรียกเสียงยาวๆ
“คร้าบบบบบบบบบ” ผมเลยขานรับเสียงยาวๆกลับไปบ้าง
“อิอิอิ” น้องบีหัวเราะคิกคักแบบชอบใจกลับมา
“มีอะไรเด็กน้อย”
“ไม่มีอะไร”
“เหรออ.....แล้วทำอะไรอยู่”
“หัดทำปูผัดผงกะหรี่อยู่ครับ”
“ห๊า!!” ผมอุทานเสียงตกใจกลับไป
“ป้าสอนทำครับ”
“เหรอ อืมๆ สู้ๆกลับมาขอชิมนะ”
“กว่าพี่จะกลับมาเห็ดคงขึ้นแล้วล่ะ ฮะๆๆ” พูดจบน้องก็หัวเราะชอบใจ
“อิอิอิ”
“พี่แค่นี้ก่อนนะครับ”
“ครับๆ แล้วคุยกัน”
พอกดวางสายเสร็จผมก็รู้สึกโล่งใจเรื่องการแข่งขันไปเลย แล้วก็นอนยิ้มคนเดียวต่อ ก่อนจะหยิบ netbook ขึ้นมานั่งดูวีดีโอการแข่งขันเทควันโดเพื่อศึกษาเพิ่มเติม
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นอีกแล้ว ผมหันไปมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆตัว
“น้องบี Calling” อ๊ะบีโทรมาอีกแล้ว
“ครับ ทำเสร็จแล้วเหรอ”
“คร้าบบบบ เสร็จแล้ว น่าทานมากๆ”
“อย่ายั่วดิหิวนะเนี่ย”
“หิวก็มากินด้วยกัน”
“เง้อออ”
“ห๊อม หอม”
“หอมเหมือนบีไหมอ่ะ”
“........พี่อ่ะ”
“บี”
“ครับ”
“ ‘แอ๊ะๆ’ ให้ฟังหน่อย”
“พี่อ่ะ..............................................แอ๊ะๆ”
“ฮ่าๆๆ น่ารักๆ”
“พี่เอ~อ~อ~อ~อ~อ~อ~อ”
“ครับ”
“แค่นี้ก่อนนะครับป๊ามาอ่ะ”
“อื่อ เดี๋ยวไงพรุ่งนี้คุยกัน พี่จะนอนแล้ว”
“คร้าบบบบบ”
หลังจากวางสายบีไปไม่นานน้องอ้นก็โทรเข้ามาครับ
“ว่าไงอ้น”
“พี่เอทำอะไรอยู่ครับ ว่างเปล่า ?”
“ว่างๆคุยได้”
“พรุ่งนี้พี่แข่งแล้วดิ”
“อื่อใช่”
“สู้ๆนะครับ”
“ขอบใจครับ”
“พี่”
“ครับ”
“พรุ่งนี้ผมไปเที่ยวต่างจังหวัด”
“เหรอ “
“ครับ”
“งั้นพักผ่อนดีไหมอ่ะครับ ตอนนี้ดึกแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เดินทางไม่ไหวนะ”
“ก็ได้ครับ”
“อย่าลืมถ่ายรูปมาฝากแล้วก็....ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“ครับพี่”
อืมมม ได้กำลังใจเพิ่มมาอีกหนึ่งตอนนี้รู้สึกโล่งสบายขึ้นมาเยอะเลยครับ เลยทำให้คืนนั้นผมหลับสนิทอย่างมีความสุขตลอดคืน แล้ววันรุ่งเช้าก็มาถึงอย่างรวดเร็วเป็นที่น่าเสียใจว่าผมเจอของแข็งเข้าตั้งแต่รอบแรกทำให้ตกรอบไปอย่างน่าเสียดาย ตกค่ำวันนั้นผมเลยกลับมาที่ห้องเร็วสักหน่อย ใจหนึ่งก็โล่งใจที่มันผ่านไปแล้ว อีกใจก็เสียดายไม่น่าแพ้เลย แล้วขณะที่ผมกำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาฟังเพลงจาก netbook ไปคิดเรื่องอะไรไปเรื่อยๆโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ผมหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆหมอนมาดู
“น้องอ้น Calling”
“ครับอ้น”
“พี่เอ วันนี้แข่งเป็นไงบ้าง ได้เหรียญเปล่า”
“ไม่อ่ะครับ”
“เหรอ.....ไม่เป็นไรเนอะ”
“อื่อ”
“ผมโทรมากวนพี่เปล่าอ่ะครับ”
“เปล่า”
“เดี๋ยวผมโทรหาพี่อีกทีก็ได้”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่โทรหาเอง อ้นว่างช่วงไหนสะกิดมาแล้วกันเดี๋ยวพี่โทรกลับ”
“สำหรับพี่โทรมาหาผมได้ตลอดเลยครับ ผมว่างคุยกับพี่ทุกวินาทีเลย”
“......” ผมอึ้งรับประทานพูดไม่ออก
“พี่...พี่.....” อ้นเรียกผม
“อะ อืม...”
“งั้นผมไม่กวนพี่ดีกว่า แล้วโทรมานะครับ”
วางสายเสร็จผมก็กลับมานอนกลิ้งๆฟังเพลงต่อ พักใหญ่ๆประมาณห้าทุ่มเศษๆบีก็โทรมาครับ
“พี่เอ~อ~อ~อ~อ~อ~อ”
“ว่าไง ดึกแล้วยังไม่นอนอีกอ่ะเรา”
“กำลังจะนอนแล้ว ตอนนี้อยู่บนเตียง”
“ใส่ชุดอะไรอยู่”
“เสื้อแขนสั้น กับ กางเกงขาสั้น”
“หืมม แล้ว กกน อ่ะได้ใส่เปล่าเนี่ย”
“แหะๆๆๆ....เปล่า”
“อิอิอิ”
“พี่เอ กลับวันไหน”
“พรุ่งนี้ครับ”
“วันนี้พี่แข่งนี่นา เป็นไงบ้างครับ”
“แพ้อ่ะ ฮ่าๆๆ”
“เหรอ ไม่เสียใจนะครับ”
“ไม่หรอกครับ แค่บีโทรมาพี่ก็ดีใจแล้ว”
“อิอิ” น้องหัวเราะชอบใจ
“บี”
“ครับ”
“พี่มีอะไรจะบอก”
“อะไรครับ”
“ตั้งใจฟังนะ.....”
“อื่อ.......”
“พี่คิดถึงบีมากเลยรู้เปล่า.....แล้วก็....พี่ชอบบีนะ”
‘อ๊ากกกก กรูพูดอะไรออกไปเนี่ย’ ผมคิดในใจไม่รู้ผีสางนางไม้ที่ไหนมาเข้าสิงให้ผมพูด อ๊ากกกก ม่ายยย น้าาาา
“........” บีเงียบกริบเลยครับ ผมนั่งอึ้งอยู่แป๊บหนึ่งเหมือนกันที่จู่ๆก็หลุดคำนั้นออกไป
“บีนอนได้แล้วเด็กดี เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่โทรหาอีกที”
“คะ....ครับ”
“ห่มผ่าด้วยนะ”
“ครับ”
พูดไปแล้ว....ผมเผลอ...พูดไปแล้ว......ปรกติก่อนที่จะพูดผมมักจะคิดก่อนเสมอ....แต่เมื่อกี้...จู่ๆผมก็พูดออกไป....จากความรู้สึกลึกๆในใจงั้นเหรอ.....บี....จะรู้สึกยังไงเนี่ย....
To Be Con
http://www.youtube.com/v/pVBbwVigsdc
เพลง : ดาว
ศิลปิน : Pause (พอส)
หากคืนนี้มีดาวอยู่ล้านดวง ฉันขอได้ไหมสักดวงหนึ่งช่วยฟังฉันที
เพราะว่าคืนนี้ฉันมีเรื่องร้อนใจ อยากอธิฐานและขอดวงดาวให้ช่วยฉันสักที
เนื่องจากตอนนี้ฉันรู้สึกจิตใจมันอ่อนไหว อยากจะรู้ว่าเขาเป็นยังไงจากคำพูดวันนี้
เพราะฉันเพิ่งบอกรักไป และเขาก็รับฟังทุกอย่างทุกถ้อยคำ เหมือนความฝัน
แต่ฉันเองก็ไม่อาจแน่ใจ ว่าพรุ่งนี้เรื่องของเราจะสุขหรือแสนเศร้า
จึงวอนขอดาวให้ช่วยบอก(ที)
หากว่าตัวเขาใจให้ฉันจริง ฉันขอได้ไหมให้ทุกสิ่งเป็นจริงเรื่อยไป
ให้ต่อจากวันนี้เขามีแต่ฉันในหัวใจ จะอธิฐานและขอดวงดาวให้ช่วยฉันสักที
เนื่องจากตอนนี้ฉันรู้สึกจิตใจมันอ่อนไหว อยากจะรู้ว่าเขาเป็นยังไงจากคำพูดวันนี้
เพราะฉันเพิ่งบอกรักไป และเขาก็รับฟังทุกอย่างทุกถ้อยคำ เหมือนความฝัน
แต่ฉันเองก็ไม่อาจแน่ใจ ว่าพรุ่งนี้เรื่องของเราจะสุขหรือแสนเศร้า
จึงวอนขอดาวให้ช่วยบอก(ที)
ช่วยบอกให้ฉันรู้ ให้มั่นใจ การรอคอยมันยากเกินทนไหว
ได้โปรดช่วยบอกฉันและตอบหน่อยได้ไหม ว่าพรุ่งนี้เขากับฉันนั้นจะเป็นยังไง
เพราะฉันเพิ่งบอกรักไป และเขาก็รับฟังทุกอย่างทุกถ้อยคำ เหมือนความฝัน
แต่ฉันเองก็ไม่อาจแน่ใจ ว่าพรุ่งนี้เรื่องของเราจะสุขหรือแสนเศร้า
จึงวอนขอดาวให้ช่วยบอก(ที)
---------------------------------------------------------------
วันจันทร์ ที่ 10 พ.ค.
วันนี้ชมรมได้สมาชิกใหม่หนึ่งคนครับ เป็นน้องชาย Y เต็มสูบ มาเรียนเพราะก่อนหน้านี้มาเล่นกับเพื่อนแล้วเจอพี่ชายน้องอ้น ( น้องอาร์ท ) เข้า แล้วน้องอาร์ทก็ถูกใจน้องเค้าอย่างแรง จนทำให้น้องตัดสินใจเข้ามาเรียนเทควันโดด้วย แล้ววันนี้คุณโค้ชเค้าก็มาเกริ่นเรื่องการประกวด Tae kwon Do Boy & Girl ที่เค้าคาดว่าจะจัดประกวดขึ้นในพื้นที่จังหวัดที่ผมอยู่ก่อน แล้ว พี่ป้อม กับ คุณโค้ช ก็ลงขันเห็นพ้องกันว่า จะเอาน้อง อาร์ท เป็นตัวแทนยิมแบบพร้อมเพียงโดยมิได้นัดหมายมาก่อน ระหว่างนั้น คุณโค้ชก็ชมน้องอาร์ท ชมแล้ว ชมอีก จนน้องอ้นนั่งยิ้ม โค้ชเห็นเข้าดังนั้นเลยทักอ้นไปว่า
“อ้น ยิ้มอะไร”
“.....” อ้นเงียบแต่นั่งแบบเขินๆ
“ครูชมพี่เรา ไม่ได้ชมเรา ดูดิ๊เป็นพี่น้องกันยังไง พี่ชายหล่อขนาดนี้ ตัวเองเป็นน้องแท้ๆหน้าตาหล่อไม่ได้เสี้ยวพี่ชายเลย”
“ฮ่ะๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ” เสียงหัวเราะดังระงมทั้งยิม
“......” อ้นไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่นั่งทำหน้าเสียหน่อยๆ บีที่นั่งอยู่ใกล้ๆก็ขยับๆเข้าไปปลอบอ้นด้วยการตบไหล่เบาๆ
จนกระทั่งตอนเลิก หลังจากน้องๆกลับหมดแล้ว เหลือแค่ว่านคนเดียว ที่รอกลับพร้อมผม หลังจากปิดไฟปิดยิมเสร็จหมดแล้วผมก็พาว่านไปส่งที่บ้านน้องว่านขอนั่งหน้าครับ แล้วผมก็ขับรถไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ พักหนึ่งผมก็นึกได้ว่า กุญแจรถผมหลวมหลุดง่าย เพราะเคยมีคนพยายามมาขโมยแต่ไม่สำเร็จ ผมเลยเอื้อมมือขวาไปที่กุญแจว่าจะดึงมาเก็บไว้ใส่กระเป๋าซึ่งกุญแจอยู่ทางฝั่งขวามือ เพราะไม่อยากปล่อยมือขวาซึ่งจับคันเร่งอยู่เนื่องจากมีรถหลังตาม ขี้เกียจชิดของข้างทาง ตอนนั้นมือซ้ายที่เอื้อมไปมันไม่ใช่ก็ใกล้เคียงว่าผมกำลังกอดน้องอยู่ น้องว่านดันตัวมาจนแผ่นหลังน้องแนบชิดกับตัวผม ท่าแบบเดียวกับน้องบีเลย ซึ่งท่าแบบนี้มันทำให้ผมกอดถนัดขึ้นนะ หึหึหึ ตอนนั้นผมเองก็ตกใจหน่อยๆ เพราะไม่ได้คิดจะกอดแค่จะเอากุญแจเฉยๆ แต่ว่านกลับมาท่าทีเชิงตอบรับกลับมานี่มัน......
-
พี่เอเจ้าชู้นะ :m16:
น้องบีน่ารักจริงๆ ขนาดน้องอ้นแสดงออกว่าไม่ค่อยชอบบี แต่บีก็ไม่เคยถือสา สงสัยอยากเป็นเพื่อนกับอ้นจริงๆ
:กอด1: น้องบี
ปล. พี่เออย่าทำให้น้องบีเสียใจนะ
-
แอบหื่นนะพี่เออ่ะ..
จะฟ้องน้องบี
-
ง่า น้องบียอมแอ๊ะ แล้วน่ารักจางงงง
-
'แอ๊ะๆๆ... ' น่ารักอ่าาาา :-[
แต่ที่น่ารักกว่านั้น พี่เอบอกชอบน้องบีแล้วววว :mc3:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
+1 ให้กับงานคุณภาพ + ความตั้งใจครับ o13 ... ขอบคุณครับ
ผมชอบประมาณนี้ ตัวเอก ไม่ perfect เวอร์ ... สนุกดีครับ
เป็นกำลังใจ + คอยติดตามนะครับ :L2:
-
บทสนทนาทางโทรศัพท์นั้นมัน :m3:
-
นายเอนี้ชักจะเจ้าชู้ไม่เลิกเลยน่ะเนี้ย ไม่ว่าใครเข้าใกล้นายเอได้กำไลหมดเลยไอ้ที่พูดกับน้องบีที่ว่าชอบน่ะสงสัยเป็นเพียงแค่ลมปากแงๆไม่ได้ตั้งอกตั้งใจพูดหรอกเราว่าน่ะ อย่างนี้ต้องยุให้น้องบีเลิกชอบดีกว่ามั้งเนี้ย
-
ทำไมเอเป็นแบบนี้ :z3: หยิบกุญแจรถได้แล้วก็ดันน้องออกไปสิ เอ๊ะ หรือยิ่งดันมาชิดเนี่ย :m16:
น้องบีเป็นเด็กน่ารักมากเลย มีน้ำใจนักกีฬามากๆ ขนาดอ้นพูดไม่ดียังเข้าไปปลอบเพื่อนเลย..น่ารักที่สุด :กอด1:
-
บอกชอบกันแล้วววว :m3:
-
เอ....ลงตอนที่ 32 คืนนี้เลยไม่ได้เหรอ
อยากอ่านแล้ววว
แต่ว่าน้องบี แอร๊ยยย ยอมทำเสียงแอ๊ะๆแล้วอ่ะ
แค่อ่านยังรู้สึกเลยว่าน่ารัก หุหุ
เอบอกชอบบีแล้ววว
น้องอ้นนี่ตื๊อเอไม่เลิกอ่ะ
ทั้งๆที่ก็เห็นอยู่ว่าเอกะบีมีความสัมพันธ์ไปทางไหน
แต่วันนี้น้องว่านและเอ แร๊งงง
ชั้นจะไปฉุดตัวน้องมีมาไม่ให้อยู่กะเอแล้ววว
-
เง้อ พี่เออ่ะ นอกใจน้องบี!!!
ยังบอกชอบน้องบีอยู่เลย นี่มากอดน้องว่านซะแล้วว
น้องว่านแอบแร๊งงงงง 5555
-
พี่เอเจ้าชู้~!!!
ในตอนบอกชอบน้องบี
เดลี่มากอดน้องว่าน ชิชิ งอนแล้ว
ชอบน้องที่มาสมัครเพราะน้องอาร์ท น้องชัดเจนดี 555
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งกลัวน้องบีชอบน้องอ้น โฮๆ
ปล.มาแข่งที่ม.มีพญานาค อ๊างง ตอนไหนเนี่ย!
-
เจ้าชู้จริงๆ เลย เพิ่งบอกชอบน้องบีไปแหม่บๆ
วันต่อมา แอบหื่นกะคนอื่นอีกแล้ว :z3:
สงสารน้องบีอ่ะ
-
กรี๊ดดดดดด พี่เอบอกชอบน้องบีแล้ว
แต่งอนพี่เอหลายใจอะ
ต้องน้องบีคนเดียวนะ
-
มัวแต่ชมน้องบี
คิดไปคิดมา คุณก็คง...
จุ๊บๆ
-
ว้าววววว .... ในที่สุดก็บอกไปแล้ว
ไม่อึดอันแล้วนะ ...
-
พี่เอจะเหมาหมดยิมเลยใช่ป่ะ ?? :m16:
อยากจะเจอน้องอาร์ทบ้างอ่า :give2:
น้องYนี่ลงทุนดีเนอะ
-
น่ารักอ่ะน่ารักสุดๆน้องบีของ
พี่เอนี่ขี้อ้อนสุดๆ พี่เอบอกไปแล้วน้องบีก็คงจะเขินเหมือนกัน
ส่วนน้องอ้นรุกพี่เอน่าดูเลยวุ้ย
พี่เอมาต่อทุกวันเลยได้มั๊ยอ่ะ
อยากอ่านอ่ะน่าร๊าก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ขอหน่อยเหอะ บอกชอบกันแล้ว อิอิ :-[
แล้วน้องว่าไงมั่งอ่่ะ?
ไม่เข้าใจ ทำไมอ้นทำแบบนี้อ่ะ รู้แล้วยังทำอีก
พี่เอเจ้าชู้มากกกกกกใครเปิดช่องเป็นเสียบหมด เอิ่กๆๆ :m25:
-
อ๊างงงงงง พี่เอ บอกชอบน้องบีไปแล้ว :-[ เค้า +1 ให้กับความใจกล้า :mc4:
บี..เงียบไปเลย โดนใจอ่ะดิ
วันนี้...เป็นสีชมพู เนอะพี่เอ
งั้นเมื่อไร น้องบีจะไปบ้านพี่เออ่ะ
ไม่อยากกินปูผัดผงกระหรี่หรือไง หรือว่าอยากกิน..น้องบี :z1:กันน๊า
เป็นแม่ศรีเรือนซะด้วยน้องบี ทำอาหารก้อเป็น
-
เออ่ะ หักห้ามมือมั่งสิ เดี๊ยะ :z4: ซะเลย หุหุ
มีน่ารัก น่ากอดแบบน้องบีแล้วยัง :haun4: อีกนะ
เดี๋ยวยุให้น้องบีไปอ้อน คนอื่นเลย ชิ :a14:
-
เรื่องเสียวประจำวันนี้ได้แก่...น้องว่าน... :man1:
-
รอคอย ฉ 18 ของพี่ เอ อยากเห้น
คิดว่า พี่เองคงมีsex appeal กับ เด็กหนุ่มที่ชอบแบบนี้มั้ง อิอิอิอิ แบบว่า เราไม่ลวนลามก็อ่อนมาซะเต็มขนาด แต่เค้าก็เชียร์น้อง บี นะ ยังไงก็
ฉ 18
ฉ 18
ฉ 18
ฉ 18
อิอิอิอิ
-
ทามมายพี่เอเข้าโรงหนังแล้วไม่โอบกอดน้องด้วยความอบอุ่นด้วยละ :กอด1:
ตอนนี้พอเข้าใจนะพี่เอสารรูป เอ้ย! ภาพ ชอบน้องไปแล้ว พี่เอจะรู้สึกยังไง o22
พี่เอจะแย่กว่าอีกนะถ้าน้องๆเดินมาบอกว่า ผมรักพี่เอ :-[ ผมอยากเป็นแฟนพี่เอ :oo1:
อิอิ รีบมาต่อนะ อย่าให้พลาดเหมือนผมกับลูกศิษย์ผมนะ :a6:
-
ขอตอบ Re รวมกันเลยนะครับ
:yeb:
พี่เอเจ้าชู้นะ :m16:
น้องบีน่ารักจริงๆ ขนาดน้องอ้นแสดงออกว่าไม่ค่อยชอบบี แต่บีก็ไม่เคยถือสา สงสัยอยากเป็นเพื่อนกับอ้นจริงๆ
:กอด1: น้องบี
ปล. พี่เออย่าทำให้น้องบีเสียใจนะ
:กอด1:
แอบหื่นนะพี่เออ่ะ..
จะฟ้องน้องบี
:sad4: ~ ห๊าาาา
ง่า น้องบียอมแอ๊ะ แล้วน่ารักจางงงง
:o8:
'แอ๊ะๆๆ... ' น่ารักอ่าาาา :-[
แต่ที่น่ารักกว่านั้น พี่เอบอกชอบน้องบีแล้วววว :mc3:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
+1 ให้กับงานคุณภาพ + ความตั้งใจครับ o13 ... ขอบคุณครับ
ผมชอบประมาณนี้ ตัวเอก ไม่ perfect เวอร์ ... สนุกดีครับ
เป็นกำลังใจ + คอยติดตามนะครับ :L2:
:กอด1: ~ ขอบคุณมากๆครับสำกรับกำลังใจแล้วก็ +
บทสนทนาทางโทรศัพท์นั้นมัน :m3:
:z1:
นายเอนี้ชักจะเจ้าชู้ไม่เลิกเลยน่ะเนี้ย ไม่ว่าใครเข้าใกล้นายเอได้กำไลหมดเลยไอ้ที่พูดกับน้องบีที่ว่าชอบน่ะสงสัยเป็นเพียงแค่ลมปากแงๆไม่ได้ตั้งอกตั้งใจพูดหรอกเราว่าน่ะ อย่างนี้ต้องยุให้น้องบีเลิกชอบดีกว่ามั้งเนี้ย
:sad4: ~ ม่ายๆๆๆ
ทำไมเอเป็นแบบนี้ :z3: หยิบกุญแจรถได้แล้วก็ดันน้องออกไปสิ เอ๊ะ หรือยิ่งดันมาชิดเนี่ย :m16:
น้องบีเป็นเด็กน่ารักมากเลย มีน้ำใจนักกีฬามากๆ ขนาดอ้นพูดไม่ดียังเข้าไปปลอบเพื่อนเลย..น่ารักที่สุด :กอด1:
:กอด1:
บอกชอบกันแล้วววว :m3:
:o8:
เอ....ลงตอนที่ 32 คืนนี้เลยไม่ได้เหรอ
อยากอ่านแล้ววว
แต่ว่าน้องบี แอร๊ยยย ยอมทำเสียงแอ๊ะๆแล้วอ่ะ
แค่อ่านยังรู้สึกเลยว่าน่ารัก หุหุ
เอบอกชอบบีแล้ววว
น้องอ้นนี่ตื๊อเอไม่เลิกอ่ะ
ทั้งๆที่ก็เห็นอยู่ว่าเอกะบีมีความสัมพันธ์ไปทางไหน
แต่วันนี้น้องว่านและเอ แร๊งงง
ชั้นจะไปฉุดตัวน้องมีมาไม่ให้อยู่กะเอแล้ววว
:m23: ~ ลงให้วันต่อวันอะครับ พอดีเขียนไปเรื่อยๆ ไม่ได้พิมพ์ทิ้งไว้
เง้อ พี่เออ่ะ นอกใจน้องบี!!!
ยังบอกชอบน้องบีอยู่เลย นี่มากอดน้องว่านซะแล้วว
น้องว่านแอบแร๊งงงงง 5555
:กอด1:
พี่เอเจ้าชู้~!!!
ในตอนบอกชอบน้องบี
เดลี่มากอดน้องว่าน ชิชิ งอนแล้ว
ชอบน้องที่มาสมัครเพราะน้องอาร์ท น้องชัดเจนดี 555
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งกลัวน้องบีชอบน้องอ้น โฮๆ
ปล.มาแข่งที่ม.มีพญานาค อ๊างง ตอนไหนเนี่ย!
:m26: ~ เมื่อต้นปีครับ
เจ้าชู้จริงๆ เลย เพิ่งบอกชอบน้องบีไปแหม่บๆ
วันต่อมา แอบหื่นกะคนอื่นอีกแล้ว :z3:
สงสารน้องบีอ่ะ
:sad4:
กรี๊ดดดดดด พี่เอบอกชอบน้องบีแล้ว
แต่งอนพี่เอหลายใจอะ
ต้องน้องบีคนเดียวนะ
:กอด1:
มัวแต่ชมน้องบี
คิดไปคิดมา คุณก็คง...
จุ๊บๆ
:กอด1:
ว้าววววว .... ในที่สุดก็บอกไปแล้ว
ไม่อึดอันแล้วนะ ...
:กอด1:
พี่เอจะเหมาหมดยิมเลยใช่ป่ะ ?? :m16:
อยากจะเจอน้องอาร์ทบ้างอ่า :give2:
น้องYนี่ลงทุนดีเนอะ
:z1: ~ ครับ อาร์ทนั่งไหนเค้าก็ตามไปนั่งข้างๆตลอด แล้วอาร์ทก็ลุกหนีตลอด ฮ่าๆๆๆ
น่ารักอ่ะน่ารักสุดๆน้องบีของ
พี่เอนี่ขี้อ้อนสุดๆ พี่เอบอกไปแล้วน้องบีก็คงจะเขินเหมือนกัน
ส่วนน้องอ้นรุกพี่เอน่าดูเลยวุ้ย
พี่เอมาต่อทุกวันเลยได้มั๊ยอ่ะ
อยากอ่านอ่ะน่าร๊าก
:m23: ~ ลงวันต่อวันครับ ตอนนี้เลื่อนเวลาจากช่วง ห้าทุ่มมาเป็นประมาณบ่ายสาม ถึง สี่โมงเย็นอะครับ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ขอหน่อยเหอะ บอกชอบกันแล้ว อิอิ :-[
แล้วน้องว่าไงมั่งอ่่ะ?
ไม่เข้าใจ ทำไมอ้นทำแบบนี้อ่ะ รู้แล้วยังทำอีก
พี่เอเจ้าชู้มากกกกกกใครเปิดช่องเป็นเสียบหมด เอิ่กๆๆ :m25:
:sad4: ~ ไม่ได้เจ้าชู้น้าาาาาาา
อ๊างงงงงง พี่เอ บอกชอบน้องบีไปแล้ว :-[ เค้า +1 ให้กับความใจกล้า :mc4:
บี..เงียบไปเลย โดนใจอ่ะดิ
วันนี้...เป็นสีชมพู เนอะพี่เอ
งั้นเมื่อไร น้องบีจะไปบ้านพี่เออ่ะ
ไม่อยากกินปูผัดผงกระหรี่หรือไง หรือว่าอยากกิน..น้องบี :z1:กันน๊า
เป็นแม่ศรีเรือนซะด้วยน้องบี ทำอาหารก้อเป็น
:m13: ~ น้องทำอร่อยด้วยนะครับ
เออ่ะ หักห้ามมือมั่งสิ เดี๊ยะ :z4: ซะเลย หุหุ
มีน่ารัก น่ากอดแบบน้องบีแล้วยัง :haun4: อีกนะ
เดี๋ยวยุให้น้องบีไปอ้อน คนอื่นเลย ชิ :a14:
:sad4:
รอคอย ฉ 18 ของพี่ เอ อยากเห้น
คิดว่า พี่เองคงมีsex appeal กับ เด็กหนุ่มที่ชอบแบบนี้มั้ง อิอิอิอิ แบบว่า เราไม่ลวนลามก็อ่อนมาซะเต็มขนาด แต่เค้าก็เชียร์น้อง บี นะ ยังไงก็
ฉ 18
ฉ 18
ฉ 18
ฉ 18
อิอิอิอิ
:z1: ~ ใกล้มากแล้วครับ อิอิอิ
ทามมายพี่เอเข้าโรงหนังแล้วไม่โอบกอดน้องด้วยความอบอุ่นด้วยละ :กอด1:
ตอนนี้พอเข้าใจนะพี่เอสารรูป เอ้ย! ภาพ ชอบน้องไปแล้ว พี่เอจะรู้สึกยังไง o22
พี่เอจะแย่กว่าอีกนะถ้าน้องๆเดินมาบอกว่า ผมรักพี่เอ :-[ ผมอยากเป็นแฟนพี่เอ :oo1:
อิอิ รีบมาต่อนะ อย่าให้พลาดเหมือนผมกับลูกศิษย์ผมนะ :a6:
:m23: ~ เอางั้นเลยนะ
ขอขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามนะครับ
:myeye:
-
=== ตอนที่ 32 ===
“แคร๊ง!! แครกกกกกกกก”
เสียงประตูเหล็กหน้าบ้านกับตระแกรงเหล็กที่ครูดไปกับพื้นคอนกรีต ตะแกรงนี้ผมเคยเอามาติดกับประตูไว้กันลูกหมาวิ่งออกตอนนี้น้องหมาไปอยู่บ้านป้าเรียบร้อยแล้วเพราะผมไม่มีเวลาดูแล ผมเดินเข้ามาในบ้าน ไขกุญแจที่คล้องไว้ ตามด้วยกุญแจลูกบิด ( ล็อคอะไรหลายชั้นจังฟร่ะ ) ก่อนจะเข้าไปในตัวบ้าน ผมลากกระเป๋าเดินทางที่ใส่เสื้อผ้ารวมถึงสิ่งของอื่นๆมาไว้ที่ข้างๆโซฟาหน้าทีวีก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทางแล้วผมก็หลับไม่รู้เรื่องเลยจนมาตื่นอีกทีก็เช้าของอีกวันแล้ว ผมลุกขึ้นมานั่งอยู่บนโซฟา แล้วก็ไม่ลืมที่จะมองไปที่นาฬิกาที่ห้อยอยู่ตรงข้าม
“12.30 น.”
ผมนั่งนิ่งๆอยู่อย่างนั้นต่อไปพักใหญ่ๆคิดไปเรื่อยๆแต่ไม่รู้ว่าคิดอะไรจนกระทั่งนึกได้ว่า
“วันนี้กรูมีเรียนบ่ายนี่หว่า”
ผมบ่นพึมพำคนเดียว แต่ผมยังเพลียอยู่เลยอ่ะ อยากนอนต่อ ผมหยิบมือถือที่วางไว้บนโต๊ะกระจกทั้งสองเครื่องเดินเซๆขึ้นห้องนอนก่อนจะกดเปิดแอร์ที่ยี่สิบสององศาแล้วก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ผมตะกายๆผ้าห่มขึ้นมาหอมแล้วก็กอดไว้พอเป็นพิธี แล้วกะว่าจะหลับต่อจะลุกอีกทีก็สักบ่ายสามโมงสิบห้านาที ตอนนั้นสายตาผมมองผ่านหน้าต่างออกไป เห็นท้องฟ้าสีฟ้า วันนี้ฟ้าดูโปร่งมากเลยทีเดียวแสงแดดก็กำลังเหมาะแก่การถ่ายรูปมาเลยบรรยากาศดีแบบนี้น่าออกไปถ่ายรูปมาโครเล่นๆ แต่ง่วงอะ อยากนอนๆ แล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
“น้องบี 3 Misscall”
“น้องอ้น 2 MissCall”
“น้องว่าน 2 MissCall”
“พี่ป้อม 3 Misscall”
“ต้นหอม 4 Misscall”
ฯลฯ
“ข้อความไม่ได้อ่าน 47 ข้อความ”
รวมๆแล้วมีคนโทรหาผมตั้งแต่ช่วงเย็นจนถึงเที่ยงของวันนี้ สามสิบกว่าคน ผมนอนมองอยู่พักหนึ่งความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้น
“ถ้ากรูลงสมัคร อบต. สงสัยจะได้แหงๆ” ก่อนที่ผมกดโทรหาอาจารย์ที่เข้าสอนภาคบ่าย
“ตรู๊ดดดดด......ตรู๊ดดดดดดด.....ตรู๊ดดดดดดดดด”
ไม่มีคนรับครับ แล้วผมก็โทรไปอีกประมาณสามถึงสี่ครั้งก่อนจะตัดสินใจโทรหาหัวหน้าห้อง
“ตรู๊ดดดดด......ตรู๊ดดดดดดด.....ตรู๊ดดดดดดดดด……ติ๊ด!!......ครับ” หัวหน้าห้องพูดกับผมได้สุภาพมากๆสมกับที่เป็นหัวหน้าห้องที่ถูกแต่งตั้งขึ้นมา หึหึหึ
“เมิงอยู่ไหนเนี่ย”
“อยู่ห้องเรียน แล้วท่านล่ะ” หัวหน้าห้องผมชอบเรียกแทนคนอื่นว่าท่านฟังดูแล้วดูดียังไงไม่รู้ฮ่าๆๆ
“หึหึหึ......” ผมหัวเราะด้วยน้ำเสียงไม่พอใจต่อคำถามนั้นออกไป
“.....” หัวหน้าห้องถึงกับเงียบเลยทีเดียว
“อาจารย์มายัง”
“ยังเลยท่าน”
“อาจารย์มาแล้วเมิงโทรหากรูด้วย”
“ครับท่าน”
“อย่าลืมนะเมิง”
“แล้วท่าน.....” เหมือนหัวหน้าห้องจะถามอะไรสักอย่าง แต่จู่ๆก็เงียบไป
“อะไร”
“ปะ...เปล่าครับท่าน”
แล้วผมก็กดวางสายไปก่อนจะลูบๆหน้าจอโทรศัพท์เพื่อดูว่ามีใครฝากข้อความหรือส่งข้อความอะไรมาบ้าง
“คุณปุ๋ยดวงดี สมัครรับเทคนิคเสริมดวงวันนี้ ฟรี 15 วัน…….”
“หินทีวี You Have Been Charged 30 baht For Continuing......”
“อิ่มอร่อยที่ภูเขาไฟวันนี้ พิเศษสำหรับลูกค้า ซาลาเนิด ลด 30%.......”
“ลุ้นซื้อเอฟโฟน ในราคาเพียง......”
ฯลฯ
‘กรูเพิ่งโทรไปยกเลิกเอสเอ็มเอสขยะนี่หว่าแล้วนี่มาไงอีกฟร่ะ’ ผมคิดในใจก่อนจะนั่งลบๆๆ จนเหลือแต่ข้อความของคนที่เมมชื่อไว้ ส่วนมากจะเป็น “___พยายามติดต่อคุณ.... , ___โทรหาคุณ _ ครั้ง เมื่อ.... , คุณมีข้อความใหม่” ผมนั่งมองไปเรื่อยๆจนเจอชื่อๆหนึ่งเข้า
“น้องบี : พี่กลับมาถึงแล้วโทรหาผมด้วยนะ”
“น้องบี : พี่กลับมายัง”
“น้องบี : โปรดติดต่อ”
“น้องบี : โปรดติดต่อตอนนี้”
“น้องบี : พี่ไม่มาเหรอ”
“น้องบี : ซื้อชามาให้ด้วย”
“น้องบี : แอ๊ะๆ”
“น้องบี : วันนี้เหนื่อยจัง”
“น้องบี : พี่ยังมาไม่ถึงเหรอ”
“น้องบี : โปรดติดต่อตอนนี้”
“น้องบี : ฝันดี”
ผมนั่งอ่านไปยิ้มไปรู้สึกมีความสุขยังไงก็ไม่รู้ ก่อนจะนอนอ่านข้อความอื่นๆต่อ
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”
เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นมาสวนขณะที่ผมกำลังนั่งกดอ่านข้อความด้วยความตกใจหน่อยๆเลยไปกดถูกปุ่มรับสายเข้า ตอนนั้นผมไม่ทันมองด้วยซ้ำว่าใครโทรมา
“สวัสดีครับ” ผมทักออกไปอย่างสุภาพก่อนเพราะยังไม่รู้ว่าใคร
“สวัสดีค่ะ นักศึกษาเอเหรอคะ” อ่าา เสียงผู้หญิงด้วย รู้สึกคุ้นเคยยังไงก็ไม่รู้
“ครับ”
“เมื่อสักครู่หัวหน้าห้องมาบอกว่า นักศึกษาให้อาจารย์โทรหา ไม่ทราบมีธุระอะไรเหรอคะ” ชัดเลย อาจารย์แม่นั่นเอง แต่ผมบอกให้หัวหน้าห้องมันโทรหาผมนะ ไม่ใช่บอกว่า ให้อาจารย์โทรมา ไม่เชื่อกลับไปขึ้นอ่านข้างบนซิ
“อะ...ปะ เปล่าครับ”
“เปล่าเหรอคะ” อาจารย์ทำเสียงคำถามนี้ซะผมได้รู้สึกถึงความสงสัยมากๆเลยทีเดียว
“เอ่อ....มีครับมี....คือ.....ผมเพิ่งกลับมาจากแข่งกีฬาครับ รู้สึกเพลียมาก เหมือนจะไม่สบายด้วย เลย......” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดต่อ
“เลยจะขอลาใช่ไหมคะ”
“กะ......ก็......ใช่ครับ.....แต่เอกสารที่อาจารย์ให้มาผมอ่านล่วงหน้าผมหมดแล้วนะครับ จริงๆครับ”
“เหรอคะ”
“จริงๆครับ บทที่สิบที่เราจะเรียนกันวันนี้ผมก็อ่านแล้ว”
“ก็ดีค่ะ พักผ่อนมากๆแล้วกัน ไม่ต้องเขียนใบลามาส่งนะคะ อาจารย์ไม่หักคะแนน” อ๊า ผมหูฝาดไปหรือเปล่า อาจารย์แม่ไม่หักคะแนน
“อะ...ขะ ขอบคุณมากครับ”
ตอนนั้นผมดีใจนอนกลิ้งไปกลิ้งมาที่อาจารย์ไม่หักคะแนน แต่ผมดีใจได้ไม่นานผมก็นึกได้ว่า ใบลาที่ทางมหาวิทยาลัยออกมาให้ เนี่ย.....ผมได้หยุดไปอีกสองวันเลยนี่หว่า อ๊ากกกกก ม่ายๆๆ ไม่น่าโทรไปให้เพื่อนๆกับอาจารย์รู้เลยว่ากลับมาแล้ว เสียโอกาสได้นอนอู้อยู่บ้านเลย เพิ่งจะกลิ้งด้วยความดีใจ ตอนนี้เปลี่ยนมากลิ้งเพราะความเจ็บใจแทน...แล้วความง่วงก็หายไป ผมเสียบสายชาร์จโทรศัพท์ทิ้งไว้บนห้องนอนก่อนจะลงมาทำความสะอาดบ้านเพราะไม่ได้อยู่หลายวันฝุ่นจับเต็มบ้านเลยทีเดียว จนเวลาเกือบๆจะสี่โมงเย็นผมถอดเสื้อกล้ามที่เต็มไปด้วยเหงื่อแถมฝุ่นอีกดำเลยอ่ะ ซักยาก เสื้อขาวด้วยเฮ้อ แล้วก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วไปยิมอย่างรวดเร็ว พอมาถึงผมก็เดินเอากระเป๋าไปวางไว้ที่ตู้เก็บของ น้องมิ้นก็มองผมสงสัยรู้สึกมั้งว่าผิดปรกติเพราะปรกติผมจะเอาของมากองๆไว้ข้างโต๊ะมากกว่า วางเสร็จผมก็เดินมานั่งฟุบอยู่บนโต๊ะก่อนจะเปิดเพลงเบาๆฟัง เวลาผ่านไปสี่โมงกว่าแล้วน้องๆค่อยๆทยอยมาเรื่อยๆ ผมนั่งใจลอยมองน้องคนแล้วคนเล่าเดินไปเดินมาก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นทำเอาผมตื่นจากภวังค์เลยทีเดียว ผมมองไปที่โทรศัพท์ซึ่งผมวางอยู่ใกล้ๆมือ
“แนน Calling” แนนเพื่อนสุดขี้เกียจ จะงานเดี่ยวงานกลุ่มเธอก็ไม่เคยร่วมรับผิดชอบใดๆ รอลอกกับ รอดูดคะแนนอย่างเดียว แล้วยามใดที่เธอมีธุระกับผมก็ไม่เคยเกิน ขออยู่กลุ่มด้วย กับ ขอลอกงาน ไม่ก็เรื่องรบกวนจุกๆจิกๆน่ารำคาญมากๆ อย่างดีที่ทำให้ใครๆคุยด้วยก็คือ แนนเป็นคนสวย ผมทำหน้าเซ็งๆหน่อยๆก่อนจะกดรับสาย
“ออ ว่าไง”
“เอ~อ~อ~อ~อ” แนนเรียกชื่อผมเสียงยาวๆ
“เฮ้ย!! กรูไม่ใช่พี่มากนะ เรียกซะยาวเชียว มีอะไรรีบแพ่มมา” ผมตวาดออกไปทำเอาน้องๆในยิมหลายคนหันมามองเลย
“คือว่า...เขา.....” แนนทำน้ำเสียงเหมือนสาวแรกรุ่นที่กำลังอยากจะขอผู้ปกครองไปเที่ยวกับแฟนหนุ่มแต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง
“เฮ่ย ดีๆ ไม่ต้องยืด ไม่ต้องอ้อม กรูขอเนื้อๆ”
“คือ...เขาจะถามเอ็งว่า....เรื่องถ่ายเอ็มวีอ่ะ เขายังอยู่กลุ่มเอ็งใช่ไหม” แนนทำเสียงอ้อนๆ ปน สลดหน่อยๆ แต่ก็ไม่พ้นกับที่ผมเดาจริงๆ
“เออ ยังอยู่” ผมตอบกลับไปห้วนๆ
“แล้วเอ็งถ่ายกันยัง ที่ว่าจะให้เขาเป็นนางเอกน่ะ...”
“ยังไม่ได้ถ่าย ส่วนนางเอก เมิงยังจะหวังอยู่เหรอ”
“หวังดิ.....เพราะเขาสวยไงก็ต้องเป็นเขาแหละ” ดูมันหลงตัวเองเอามากๆ ระหว่างที่ผมคุยกับแนนอยู่นั้นบีก็มาพอดี แต่ผมไม่ทราบ น้องค่อยๆย่องมาข้างหลัง
“แอ๊ะ!” ผมตกใจเลยรีบหันไปที่ต้นเสียงแล้ว.....ปากผมก็ไปชนกับแก้มบีจังๆเลย เพราะตอนนั้นบีแอบมากระซิบเสียง แอ๊ะ เบาๆที่ข้างหูผม ผมรีบผละออกอย่างไว ดีว่าเป็นมุมหันไปทางกำแพงเลยไม่มีใครเห็น บียืนนิ่งเลยทีเดียว
“เอ.....อะไรแอ๊ะๆ” เสียงแนนดังออกมาจากโทรศัพท์ ซึ่งตอนนั้นผมลดโทรศัพท์ลงจากหูแล้ว เสียงแนนที่ดังออกมาไม่ดังมากแต่มันก็พอจะทำให้ผมแล้วก็บีได้ยิน บีหันมามองที่โทรศัพท์ ผมรีบพูดกลับไปว่า
“เดี๋ยวพี่คุยธุระกับเพื่อนก่อน”
“.....” บีไม่พูดแต่พยักหน้า
“เฮ่ย เดี๋ยวกรู โทรกลับนะ เดี๋ยวเรื่องเอ็มวี กรูจะโทรไปนัดอีกที”
“เออๆ ได้ อย่าตัดเขาออกจากกลุ่มนะ”
“เออ น่า” แล้วผมก็กดวางสาย
“พี่คุยกับใคร” บีถามผม
“กับเพื่อน”
“เหรอ....”
“อื่อ”
“แล้วคุยเรื่องอะไรกับอาเจ้ล่ะ”
“เรื่องถ่ายเอ็มวี พวกพี่ต้องถ่ายส่งอาจารย์” ผมตอบกลับไปแล้วก็ลูบๆหัวบีเบาๆ
“.....” บียืนนิ่งพักหนึ่งก่อนจะเอนตัวเข้ามากอดผม หน้าน้องแนบอยู่ตรงอกผมพอดี
ผมกอดน้องบีหลวมๆจนน้องๆทยอยมากันเยอะขึ้น ตอนนั้นผมก็นึกได้ว่ายังไม่ได้ไปซื้อน้ำมากักตุนเลย พอเอ่ยปากชวนบี น้องต้นกล้า น้องว่าน น้องมิว น้องอ้น น้องเจต กับน้องๆอีกสามสี่คนก็เฮโลตามไปกันร้านสะดวกซื้อด้วย ระหว่างเดินไปน้องๆหลายคนแย่งกันคุยกับผมถามเรื่องที่ไปแข่งกันอย่างครื้นเครงเว้นก็แต่บีที่จู่ๆก็ดูเงียบผิดไปเป็นคนละคน พอเข้าร้านสะดวกซื้อ บีหยิบเพียวริขุ กับชามาให้ผมเสร็จ โดยปรกติบีจะยืนคุยหยอกคุยเล่นเป็นเพื่อน แต่วันนี้บีกลับหลบออกไปก่อน พอจ่ายเงินเสร็จออกมาผมก็เห็นบียืนพิงตู้โทรศัพท์ใกล้ๆกับร้านสะดวกซื้ออยู่เงียบๆ ตอนนั้นเหมือนน้องจะใจลอยไปไหนไม่รู้ ผมรีบเดินมาหาน้องแล้วถามไปว่า
“บี เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ” บีตอบแบบไม่หันมามองหน้าผมด้วยซ้ำ
“ป่ะ”
ผมจับมือบีไว้แล้วก็เดินไปกับกลุ่มน้องๆ แต่บีก็ยังไม่พูดอะไร กลับมาถึงชมรมน้องก็ยังนิ่งอยู่ ตอนนั้นผมเห็นว่าใกล้ห้าโมงเย็นแล้วผมเลยชวนน้องไปเปลี่ยนชุด น้องก็เดินตามไปแต่โดยดี พอเข้าห้องเปลี่ยนชุด ผมก็พูดเล่นพูดหยอก แต่ดูเหมือนน้องจะไม่ขำด้วยเลย พอผมถอดเสื้อกับกางเกงน้องเสร็จแล้วผมก็เอาตัวน้องมากอดเบาๆ ผมเอาหน้าไปซุกตรงคอใกล้ๆหูน้อง แล้ววูบหนึ่งของความคิดก็บอกให้ผมยอมให้ในสิ่งที่น้องอยากได้จากผม
“วันนี้ไปเล่นบ้านพี่ไหม”
“.....” ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
“เดี๋ยวโทรบอกป๊านะ ว่าซ้อมดึก แล้วพี่จะไปส่ง”
“ครับ” น้องยอมพูดแล้ว ผมหอมลงไปที่คอน้องก่อนจะตามด้วยจูบลงไปเบาๆ แล้วก็เปลี่ยนชุดให้น้องจนเสร็จ ตอนกำลังจะออกมาผมสังเกตว่าน้องเริ่มยิ้มแล้ว ผมลูบหัวน้องเบาๆ ส่วนเรื่องไปบ้าน.....เฮ้อ......เอาน่าผมทำความสะอาดไว้แล้วนี่นา พาน้องไปเล่นสักสิบนาทีสิบห้านาทีค่อยพากลับก็ได้ พอเดินมาถึงที่โต๊ะ บีก็เปิดประเด็นถามเรื่องเอ็มวี ผมก็คุยๆว่า
“ถ้าเพื่อนๆพี่มันไม่พร้อมสักทีเดียวเอาพวกเรานี่แหละไปแสดง”
น้องๆหลายคนก็ถามเรื่องเอ็มวีกันใหญ่ บางคนถามเพราะอยากรู้แต่บางคนถามเพราะอยากถ่าย ผมเลยบอกให้น้องๆลองเทสหน้ากล้องกันเล่นๆด้วยการให้น้องๆ
‘ทำหน้าดีใจ , เสียใจ , เศร้า , ร้องให้ , เบื่อ , เซ็ง’
ซึ่งน้องๆก็ดูสนุกสนานกันมากจนกระทั่งวนมาถึงน้องบี
“บี ไหนทำหน้าปฏิเสธดิ๊”
“ไม่เอาไม่ทำ”
“โอ้โหน้อง เหมือนๆๆ”
“บี ไหนทำหน้าเซ็งๆดิ๊”
“โหยย พี่อะ”
“โอ้โห เหมือนๆๆๆ สุดยอดๆ”
“บีไหนทำหน้ากวนเท้าดิ๊” ผมพูดจบมิวก็สวนมาว่า
“ไม่ต้องทำมั้งพี่ ปรกติก็กวนอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆ”
“เฮ่ย!! อ๊ากกก” แล้วบีก็เอามือตีเข้าที่หลังมิวเบาๆ
“โอโห บี ตุ๊กตาทองแน่น้อง เหมือนมากๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ” น้องๆหลายคนนั่งฮากันน้ำตาร่วงเลยทีเดียว
หลังจากแซวๆเสร็จเราก็ต้องลองให้บีรับบทสักบท ผมเลยให้บีลองรับบทพระเอกที่ต้องบอกรักนางเอกดู
“บีๆ ไหนลองทำเป็นบอกรักใครสักคนดิ๊”
“บอกใครพี่” บีทำหน้าตา งงๆ
“ใครก็ได้ เอา สมมุติๆ มีคนเดินมาคนหนึ่ง แล้วบีชอบเค้ามากๆ จะบอกรักเค้ายังไงไหนลองดิ๊ เนี่ยะๆสมมุติว่าเค้าเดินเข้ามาแล้ว “ พูดจบผมก็ชี้ไปทางประตูหน้ายิม บีทำท่าทาง งงๆหันไปหันมา
“บี ดีๆ ไม่ต้องลน เอา ธรรมชาติๆ”
“ทำไงอะพี่” บีหันมาถาม
“ทำไงก็ได้ตามใจ” แล้วบีก็หันมาถามผมอีก
“แล้วคนที่จะให้ผมบอกรักเป็นผู้หญิง หรือ ผู้ชายอ่ะพี่” สิ้นคำพูดบีทำเอา ฮาหงายเงิบกันทั้งโต๊ะเลยทีเดียว ทำเอาน้องบีเขินจนต้องวิ่งมาซุกอกผมเลยทีเดียว
ผมหันไปมองนาฬิกาอีกทีก็ถึงเวลาฝึกซ้อมแล้ว แล้วการฝึกซ้อมก็ดำเนินไปจนกระทั่งช่วงพักครั้งสุดท้ายก่อนปล่อยกลับบ้าน ผมยืนจับของหน้าต่างกระดกน้ำชาตามประสาอยู่เงียบๆ บีก็เดินมายืนข้างๆแล้งกระดกเพียงริขุตาม ส่วนน้องตองก็มานั่งข้างๆกระดกน้ำเปล่ามิเนเร่ตาม ก่อนจะแอบมองผมกับบีอย่างไม่ค่อยจะปิดบังเท่าไหร่
“พี่ พาผมไปจริงนะ” บีพูดจบผมวางมือลงบนมือผมที่ขณะนั้นวางอยู่บนขอบบานเลื่อนหน้าต่าง
“อื่อ”
“ไปไหนกันเหรอคะ” น้องตองถามขึ้น
“ไป.....ไป..........” ขณะที่ผมกำลังนึกว่าจะตอบยังไงดีตองก็ทำหน้าทำตาลุ้นสุดๆ ผมเลยตอบไปว่า
“ไป.........จดทะเบียนกัน.....มั้ง” พูดจบผมหันไปยิ้มใส่ตอง
“พี่เอ....ก็......” น้องตองทำหน้าตาเขินสุดๆก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป
“ฮ่ะๆ พี่ตองตลกดีนะครับ” บีหัวเราะชอบใจ
แล้วพี่ป้อมก็เรียกซ้อมต่อ วันนี้ผมรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็วยังไงก็ไม่รู้......เพราะตอนนี้มันได้เวลาเลิกแล้ว
“เอาทุกคนกลับบ้านได้”
“แปะ แปะ แปะ เฮ้!!!”
To Be Con
----------------------------------------------------------------------------------
12 พ.ค.
ขณะที่ผมกำลังนั่งอ่านเว็บ Pantip อย่างสนุกสนานในห้องหว้ากออยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นครับ ผมหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างมือมาดูว่าใครโทรเข้ามา
“ว่าน Calling” ผมมองไปที่นาฬิกา ก่อนที่จะกดรับสาย
“ว่าไง”
“พี่เอ ทำอะไรอยู่ครับ”
“เล่นเน็ต เราอ่ะทำอะไรอยู่”
“ผมอยู่ชมรมครับพี่”
“เฮ่ย ไปทำอะไรตั้งแต่บ่ายโมงเนี่ย” ผมถามไปด้วยความสงสัยเพราะเวลานี้ไม่น่าจะมีอะไรให้ทำ
“นั่งเล่นครับ”
“นั่งเล่นเนี่ยนะ แล้วมีใครมายัง”
“ยังเลยพี่ ผมเลยโทรมาชวนพี่นี่แหละ”
“......เออๆ เดี๋ยวพักใหญ่ๆพี่เข้าไป”
แล้วผมก็เล่นเน็ตไปเรื่อยๆจนบ่ายสามกว่าๆก็เข้าไปที่ยิม พอไปถึงก็เจอน้องว่านนั่งวาดรูปอยู่คนเดียวพร้อมเปิดเพลงเสียงดังสนั่น พอว่านเห็นผมมาก็รีบลุกขึ้นไปลดเสียงทันที ก่อนจะเอาภาพวาดมาอวดๆแล้วผมกับว่านก็นั่งคุยกันเรื่องทั่วไปไร้สาระ แต่คงจะถูกใจว่านมากไประหว่างคุยเลยมีแสดงท่าทางด้วย จนพลาดไปถูกอะไรสักอย่างเข้า
“โอ๊ย!!” ว่านอุทานขึ้นจนผมตกใจ
“ว่าน เป็นไร”
“อะไรแทงนิ้วผมไม่รู้พี่” แล้วว่านก็มองไปที่ใต้โต๊ะ ผมมองตามก็พบเข็มกลัดอันหนึ่ง เหมือนมีใครมักง่ายมากลัดทิ้งไว้
“ไหนๆมาดูดิ๊” ผมคว้ามือว่านมาดู ปรากฏว่าเห็นรอยเลือดซึมออกมาหน่อยๆ ผมเลยเอามือบีบๆเบาๆ
“โอ๊ยๆ พี่ผมเจ็บ”
“ไม่เป็นไรน่าแผลไม่ลึกหรอกเดี๋ยวก็หาย” พูดจบผมก็เป่าๆลงไปที่นิ้วของว่านเบาๆเพื่อเป็นการปลอบก่อนที่ว่านจะเอามือกลับไปแล้วตามด้วยการดูดแผล
วันนี้ไม่มีอะไรมากครับ เรื่อยๆไม่มีอะไรพิเศษเพราะโค้ชเรียกผมไปนั่งคุยเรื่องไร้สาระซะจนเกือบหมดเวลาซ้อม เวลาที่เหลืออยู่ผมเลยไปสอนท่ารุกรับให้กับน้องว่านกับน้องบี เพราะน้องสองคนนี้อยู่ขั้นเดียวกัน ระหว่างสอนก็มีการถูกเนื้อต้องตัวน้องทั้งคู่ แต่มันก็บ่อยจนเป็นเรื่องปรกติอ่ะครับ ตอนเย็นก็แค่ไปส่งน้องบีกับน้องว่านที่บ้าน ตอนแรกก็ไปส่งน้องบีก่อน ระหว่างทางผมก็ผ่านเส้นเดิมครับ ลูบๆตัวน้องบีเล่นเหมือนเดิม พอส่งบีเสร็จก็มาส่งว่านต่อ วันนี้ว่านนั่งหลังครับ มือว่านวางตรงเอวผมพอดี ผมเลยลองดึงมือน้องว่านมาจับเล่นระหว่างขับรถ ทำให้ผมต้องขับมือเดียว เลยทำให้ผมขับช้าลงไปอีก แล้วผมก็ชวนน้องว่านคุยไปเรื่อยๆ เล่นมือน้องว่านไปด้วย มือน้องนุ่มมากเลยครับ ไม่เคยจับแล้วลูบๆแบบนี้เลยตั้งแต่รู้จักกันมา ว่านเองก็ปล่อยให้จับไม่ได้ว่าอะไร แล้ว....ผมรู้สึกว่าระหว่างทาง.....ว่านจะซบหลังผมด้วยแฮะ.....แต่ผมไม่ได้หันไปมอง มันรู้สึกได้อ่ะครับ.....
-
:m32: ตามทันแล้ว เย้ เย้ เย้
ความรู้สึกเมื่ออ่านตอนล่าสุดจบ โอ้ มายก๊อด กอดเลย กอดเลย กอดเลย กอดเลย กอดเลย กอดเลย กอดเลย
ดิทค่ะ เม้นท์ตอนที่ 31 ปุ๊บ 32 มาเลย ดังนั้น ข้างบทเป็นของตอนที่ 31 นะคะ
-
32 มันสั้นๆนะ หรือเราอ่านเร็วไป :a5:
เอรีบมาลง33เลยนะ กำลังอิน :impress2:
เด๋ววันนี้จะกลับไปสอนพิเศษแล้วจะจับลูกศิษย์ :man1:ไป :a5:ไปด้วย
ฉ18 ฉ18 ฉ18 ฉ18 ฉ18 :m25: :z1: :pighaun: :haun4: :oo1:
-
ตลกน้องตอง เธอมีจุดยืนที่ชัดเจนมากกกก :laugh:
ว่าแต่..พี่เอเป็นพวกชอบสัมผัส(skinship) ไม่ใช่เจ้าชู้ใช่มั้ยคะ :z1:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อันนี้เขาเรียกมาหยอกไก่ป่าวเนี่ย
-
พี่เอจะพาน้องบีไปบ้านแล้ว :m3: อรั๊ยยยยยยยยยยย นี่ชั้นหวังอะไรอยู่เนี่ย
โอวววววววว คุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่......มือน้องว่านนิ่มกว่าน้องบีอีกเหรอคะ???
-
ทำไน้องบีหงอยไปเลยอ่ะ หรือว่าเป็นเพราะพี่เอหันไปจุ๊บพอดีน้องเลยเขิน เอ๊ะ หรือว่า น้องหวงที่เอคุยกับเพื่อนผู้หญิง
แต่น้องบีก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย....คิกคิก แล้วนู๋บีจะบอกรักผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ.. :m12: บอกรักพี่เอก็ได้มั้ง...พี่เอคงดีใจ
แต่เออ่ะ...เฮ้อ....ไม่ไหวจะเคลียร์....สมควรจะเปลี่ยนชื่อจากพี่เอ เป็นพี่ปลาหมึก จริงๆแหล่ะ :z3: :z3:เซ็งคนเจ้าชู้!!!!!!!!!!!!!!
กอดน้องบี แน่นๆๆๆ :กอด1: (เลิกกอดพี่เอมากอดพี่ๆในเล้าดีกว่า)
-
น้องบี น้องบี น้องบี อ๊างงงง ><
ตอนที่ให้แสดงน้องน่ารักมากก
เมสเสจก็น่ารักมาก อยากให้น้องส่งให้เราบ้าง อ่อยย เขิน
ตอนหน้าไปบ้านพี่เอแล้วว หุหุ
ชอบน้องตองมากเลยค่ะ ออกตัวแร๊งงง 5555
ตรงเดลี่พี่เอเอาอีกแล้วอ่ะ แง๊
น้องเกาะเอวเฉยๆก็ไปจับมือ งื่ออ
พอน้องอ้นห่างๆไปน้องว่านก็เข้ามา
เป็นอย่างนี้วันนึงเราจะไปลักพาตัวน้องบี!! >3<
-
น้องบีน่ารักอะ :L1:
ดีใจจังพี่เอยอมให้น้องบีไปบ้านแล้ว :-[
พี่เอต้องรักน้องบีคนเดียวนะ :กอด1:
เชียร์น้องบีคนเดียว :n1:
รอ ฉ 18 อยู่นะพี่เอ แล้วมันจะมีใช่หรือป่าว ฉ 18 เนี่ย(แอบหวัง)
:call: :call: :call: :call:
-
คุณเอ พูดตามตรงได้ม่ะว่าไม่ค่อยชอบนิสัยแบบนี้ของเอแล้วน่ะ แสดงว่าเอไม่ได้จริงใจไรกับน้องบีใช่ม่ะ หรือว่าเอเป็นแบบว่า ใครก้อได้เหร่อ แหม่ พูดแล้วก้อเริ่มมีรมณ์ :m16:แล้วน่ะเนี้ย เอ
-
น้องบีไปบ้านคุณเอ
หวังว่าคงไม่โดน แอ๊ะๆ อะไรน้าาาา
จุ๊บๆ
-
:impress2:พี่คร้าบ...ยืมน้องบีไปก่อนหน่อยดิ...น่ารัก มาก ๆน้องบี :z2:
-
เยอะอีกแล้วนะพี่เอ เยอะะะะะะะะะะไป๊ >.<
-
ตอนนี้สั้นไปนิดแฮะ
น้องบีไปหนแรกแล้วหนต่อไป ก้อจาตามมา อ่ะจึ๋ยๆ
-
ตอนนี้ขำน้องตองมากอ่ะ อยากรู้แต่ดันทนความเขินไม่ไหวซะงั้น :laugh:
จะไปบ้านแล้ว ก๊าซซ :haun4: (หวังอะไรนิ่ คึคึ)
-
จะไปบ้านแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดด
จะเกิดอะไรขึ้นมั่งนะ ลุ้นๆๆๆๆ
:m25:
-
ไปบ้านแล้วก็ :z1:
ปล.พี่เออ่ะ เจ้าชู้ที่สุด
-
จะไปบ้านแล้วววๆๆๆๆๆ
อ๊ากกก มันมีสิ่งที่ชั้นหวังอยู่หรือไม่ :pighaun:
แต่ว่าเอชอบจับคนโน้นคนนี้ไปทั่วอ่ะ :angry2:
มันดูเหมือนกับว่าน้องบีเป็นที่ 1 นะ แต่ว่าก็มีที่ต่อๆไปอีก
ว่าแต่น้องบีไปบ้านเอกี่ครั้งคะเนี่ย
-
น้องบี น่ารักจังเลยอ่ะ
ว่าแต่ ไปบ้านแล้วเกิดไรขึ้นหรอ ฮิฮิ
-
สงสัยน้องว่านจะกระโดดเข้าสังกัด
ของพี่เออีกคนแล้วแน่ๆ แต่ยังงัย
ก้อแล้แต่น้องบีนัมเบอร์วันค่ะ
-
แอบปันใจจากน้องบีไปให้น้องตองหน่อยนึง
สาววายสุดๆน้องตองเนี่ย
:L2:
-
เอ หว่านเสน่ห์ใส่น้องๆ เหรอจร้า
มีแต่เด็กติด o3
ขำน้องบี "จะให้บอกรัก ผู้หญิง หรือ ผู้ชาย " น้องบีสับสนเหรอ 55++
อยาก :กอด1: น้องบี
-
ทนม่ายหวายแหล่วววววววว :haun4:
ฟุ้งซ่านมากเลย อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m31:
น้องบีมาเข้าคอร์สเรียนภาษาอังกฤษของพี่ดีกว่า o13
พี่เอเจ้าชู้ :oo1: แต่พี่รักทั่วถึง :impress2:
น้องบีไปบ้านพี่เอแล้วจับมัดมือมัดเท้าเลยนะ อย่าให้พี่เอทำอะไรเรา เราต้องบุกเอง :oo1:
ป.ล. ตอน33 :m15: อยากดูง่ะ 34ด้วยนะ :sad4:
-
พี่เอจะพาน้องบีไปบ้านแล้วถ้าน้องบีเป็นไข้ไม่รู้จะทำไงอ่านกระทู้ผมน้า อิอิ :กอด1: :กอด1:
(น้องบีคับรีบๆกำจัดตัวประกอบออกจากพี่เอด้วยล่ะ)
-
อยากอ่านตอนไปห้องพักเร็วๆจัง :z3:
-
มารอลุ้น ระทึกๆ น้องบีจะอยู่นานไม๊ น้องบีจะได้กลับบ้านไม๊ คืนนี้ :call:
-
อย่าบอกว่า มีน้องว่านเข้ามาอีกหนึ่งนะ :a5: พี่เอนี่ สงสัยสเปคเด็กๆ แน่เลย
-
เข้าชมรมรักเด็กด้วยคน
หุหุหุ
-
สวัสดีครับผู็อ่านทุกท่าน
ขอตอบ Re รวมกันเลยนะครับ
:m32: ตามทันแล้ว เย้ เย้ เย้
ความรู้สึกเมื่ออ่านตอนล่าสุดจบ โอ้ มายก๊อด กอดเลย กอดเลย กอดเลย กอดเลย กอดเลย กอดเลย กอดเลย
ดิทค่ะ เม้นท์ตอนที่ 31 ปุ๊บ 32 มาเลย ดังนั้น ข้างบทเป็นของตอนที่ 31 นะคะ
:กอด1: ~ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ
ตลกน้องตอง เธอมีจุดยืนที่ชัดเจนมากกกก :laugh:
ว่าแต่..พี่เอเป็นพวกชอบสัมผัส(skinship) ไม่ใช่เจ้าชู้ใช่มั้ยคะ :z1:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:o8: ~ ครับพี่เอเป็นพวกชอบสัมผัส อิอิอิ
อันนี้เขาเรียกมาหยอกไก่ป่าวเนี่ย
:z1: ~ ถูก อิอิอิ
พี่เอจะพาน้องบีไปบ้านแล้ว :m3: อรั๊ยยยยยยยยยยย นี่ชั้นหวังอะไรอยู่เนี่ย
โอวววววววว คุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่......มือน้องว่านนิ่มกว่าน้องบีอีกเหรอคะ???
:o8: ~ ใช่ครับนิ่มกว่ามากเลย
ทำไน้องบีหงอยไปเลยอ่ะ หรือว่าเป็นเพราะพี่เอหันไปจุ๊บพอดีน้องเลยเขิน เอ๊ะ หรือว่า น้องหวงที่เอคุยกับเพื่อนผู้หญิง
แต่น้องบีก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย....คิกคิก แล้วนู๋บีจะบอกรักผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ.. :m12: บอกรักพี่เอก็ได้มั้ง...พี่เอคงดีใจ
แต่เออ่ะ...เฮ้อ....ไม่ไหวจะเคลียร์....สมควรจะเปลี่ยนชื่อจากพี่เอ เป็นพี่ปลาหมึก จริงๆแหล่ะ :z3: :z3:เซ็งคนเจ้าชู้!!!!!!!!!!!!!!
กอดน้องบี แน่นๆๆๆ :กอด1: (เลิกกอดพี่เอมากอดพี่ๆในเล้าดีกว่า)
o22 ~ ปะ.....ปลาหมึก....
น้องบี น้องบี น้องบี อ๊างงงง ><
ตอนที่ให้แสดงน้องน่ารักมากก
เมสเสจก็น่ารักมาก อยากให้น้องส่งให้เราบ้าง อ่อยย เขิน
ตอนหน้าไปบ้านพี่เอแล้วว หุหุ
ชอบน้องตองมากเลยค่ะ ออกตัวแร๊งงง 5555
ตรงเดลี่พี่เอเอาอีกแล้วอ่ะ แง๊
น้องเกาะเอวเฉยๆก็ไปจับมือ งื่ออ
พอน้องอ้นห่างๆไปน้องว่านก็เข้ามา
เป็นอย่างนี้วันนึงเราจะไปลักพาตัวน้องบี!! >3<
:z1:
น้องบีน่ารักอะ :L1:
ดีใจจังพี่เอยอมให้น้องบีไปบ้านแล้ว :-[
พี่เอต้องรักน้องบีคนเดียวนะ :กอด1:
เชียร์น้องบีคนเดียว :n1:
รอ ฉ 18 อยู่นะพี่เอ แล้วมันจะมีใช่หรือป่าว ฉ 18 เนี่ย(แอบหวัง)
:call: :call: :call: :call:
:z1: ~ ตอนหน้าครับ
คุณเอ พูดตามตรงได้ม่ะว่าไม่ค่อยชอบนิสัยแบบนี้ของเอแล้วน่ะ แสดงว่าเอไม่ได้จริงใจไรกับน้องบีใช่ม่ะ หรือว่าเอเป็นแบบว่า ใครก้อได้เหร่อ แหม่ พูดแล้วก้อเริ่มมีรมณ์ :m16:แล้วน่ะเนี้ย เอ
:กอด1:
น้องบีไปบ้านคุณเอ
หวังว่าคงไม่โดน แอ๊ะๆ อะไรน้าาาา
จุ๊บๆ
:z1: ~ แอ๊ะๆ....
:impress2:พี่คร้าบ...ยืมน้องบีไปก่อนหน่อยดิ...น่ารัก มาก ๆน้องบี :z2:
:กอด1: ~ ได้ซิครับ
เยอะอีกแล้วนะพี่เอ เยอะะะะะะะะะะไป๊ >.<
:กอด1:
ตอนนี้สั้นไปนิดแฮะ
น้องบีไปหนแรกแล้วหนต่อไป ก้อจาตามมา อ่ะจึ๋ยๆ
:กอด1: ~ ตั้ง 8 หน้า A4 เลยนะครับตอนนี้
มารอลุ้น ระทึกๆ น้องบีจะอยู่นานไม๊ น้องบีจะได้กลับบ้านไม๊ คืนนี้ :call:
:z1: ~ ฉ.18 ซินะครับ
ตอนนี้ขำน้องตองมากอ่ะ อยากรู้แต่ดันทนความเขินไม่ไหวซะงั้น :laugh:
จะไปบ้านแล้ว ก๊าซซ :haun4: (หวังอะไรนิ่ คึคึ)
:กอด1:
จะไปบ้านแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดด
จะเกิดอะไรขึ้นมั่งนะ ลุ้นๆๆๆๆ
:m25:
:กอด1:
ไปบ้านแล้วก็ :z1:
ปล.พี่เออ่ะ เจ้าชู้ที่สุด
:กอด1:
จะไปบ้านแล้วววๆๆๆๆๆ
อ๊ากกก มันมีสิ่งที่ชั้นหวังอยู่หรือไม่ :pighaun:
แต่ว่าเอชอบจับคนโน้นคนนี้ไปทั่วอ่ะ :angry2:
มันดูเหมือนกับว่าน้องบีเป็นที่ 1 นะ แต่ว่าก็มีที่ต่อๆไปอีก
ว่าแต่น้องบีไปบ้านเอกี่ครั้งคะเนี่ย
:z1: ~ ลองติดตามอ่านดูนะครับ
น้องบี น่ารักจังเลยอ่ะ
ว่าแต่ ไปบ้านแล้วเกิดไรขึ้นหรอ ฮิฮิ
:z1: ~ ไปแล้วก็....เกิด.....
สงสัยน้องว่านจะกระโดดเข้าสังกัด
ของพี่เออีกคนแล้วแน่ๆ แต่ยังงัย
ก้อแล้แต่น้องบีนัมเบอร์วันค่ะ
:กอด1:
แอบปันใจจากน้องบีไปให้น้องตองหน่อยนึง
สาววายสุดๆน้องตองเนี่ย
:L2:
:กอด1:
เอ หว่านเสน่ห์ใส่น้องๆ เหรอจร้า
มีแต่เด็กติด o3
ขำน้องบี "จะให้บอกรัก ผู้หญิง หรือ ผู้ชาย " น้องบีสับสนเหรอ 55++
อยาก :กอด1: น้องบี
:กอด1:
32 มันสั้นๆนะ หรือเราอ่านเร็วไป :a5:
เอรีบมาลง33เลยนะ กำลังอิน :impress2:
เด๋ววันนี้จะกลับไปสอนพิเศษแล้วจะจับลูกศิษย์ :man1:ไป :a5:ไปด้วย
ฉ18 ฉ18 ฉ18 ฉ18 ฉ18 :m25: :z1: :pighaun: :haun4: :oo1:
ทนม่ายหวายแหล่วววววววว :haun4:
ฟุ้งซ่านมากเลย อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m31:
น้องบีมาเข้าคอร์สเรียนภาษาอังกฤษของพี่ดีกว่า o13
พี่เอเจ้าชู้ :oo1: แต่พี่รักทั่วถึง :impress2:
น้องบีไปบ้านพี่เอแล้วจับมัดมือมัดเท้าเลยนะ อย่าให้พี่เอทำอะไรเรา เราต้องบุกเอง :oo1:
ป.ล. ตอน33 :m15: อยากดูง่ะ 34ด้วยนะ :sad4:
:กอด1: ~ ใจเย็นๆครับ
พี่เอจะพาน้องบีไปบ้านแล้วถ้าน้องบีเป็นไข้ไม่รู้จะทำไงอ่านกระทู้ผมน้า อิอิ :กอด1: :กอด1:
(น้องบีคับรีบๆกำจัดตัวประกอบออกจากพี่เอด้วยล่ะ)
:z1: ~ อ่านไปแล้วครับ เดี๋ยวเตรียมไทลินอลไว้เลยแล้วกัน อิอิอิ
อยากอ่านตอนไปห้องพักเร็วๆจัง :z3:
:กอด1:
อย่าบอกว่า มีน้องว่านเข้ามาอีกหนึ่งนะ :a5: พี่เอนี่ สงสัยสเปคเด็กๆ แน่เลย
:กอด1:
เข้าชมรมรักเด็กด้วยคน
หุหุหุ
:กอด1: ~ ยินดีต้อนรับครับ
ขอขอบพระึุคุณทุกๆความเห็น ขอขอบพระคุณทุกๆกำลังใจ ขอขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามนะครับ
:myeye:
-
=== ตอนที่ 33 ===
“ฟิ้ววววว ฟิ้ววววววววว”
เสียงลมพัดปะทะเข้ากับหูผมขณะที่ผมกำลังขับรถกลับจากยิม วันนี้ก็คล้ายๆกับวันก่อนๆที่มีน้องบีติดรถมาด้วยแต่ว่าเส้นทางที่จะไปมันไม่ใช่เส้นทางที่จะไปบ้านน้องบี ระหว่างทางน้องบีชวนผมคุยโน่นคุยนี่ไปเรื่อยอย่างสนุกสนาน น้องเองก็ถามเกี่ยวกับที่บ้านผมอยู่หลายครั้งว่ามีอะไรบ้าง แต่น้องจะเน้นถามผมเรื่องเกมมากที่สุด ซึ่งคุยไปคุยมาเกมแนวของน้องมันคนละแนวกับเกมที่ผมเล่นเลย
“ถึงแล้วๆ” บีพูดขึ้นขณะที่กำลังใกล้จะถึงบ้านผม
“โทรบอกป๊าแล้วแน่นะ” ผมกำชับถามอีกครั้ง เพราะกลัวน้องจะลืมโทรบอกที่บ้านเรื่องที่จะกลับช้า
“บอกแล้ว” บีหันมายิ้ม
“แคร๊ง!! แครกกกกกกกก”
เสียงประตูเหล็กหน้าบ้านกับตะแกรงเหล็กที่ครูดไปกับพื้นคอนกรีต ผมค่อยๆเลื่อนประตูเปิดออกช้าๆน้องบีเองก็เดินตามผมมาติดๆ ก่อนที่ผมจะปิดประตูหน้าบ้านแล้วมาเปิดประตูบ้าน ผมเดินเข้ามาในบ้านโดยมีน้องบีเดินตามผมไม่ห่างราวกับน้องหมาเดินตามเจ้านาย พอเปิดประตูเสร็จบีรีบถอดรองเท้าแล้วเดินเข้ามาในบ้านผมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินสำรวจทั่วชั้นหนึ่ง ผมต้องเดินตามพลางตอบคำถามของน้องมากมายหลายข้อ ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบ้านผมแปลกกว่าบ้านคนอื่นยังไง ทำไมเหมือนน้องจะสงสัยไปซะหมด หลังจากสำรวจชั้นหนึ่งเสร็จแล้วผมก็มองนาฬิกา แล้วบีก็มองตาม ผ่านไปแล้ว 14 นาทีหลังจากเข้ามาในบ้าน น้องบีมองนาฬิกาเสร็จก็เดินตรงมาที่ คอมพิวเตอร์ของผม
“พี่เอ เปิดคอมๆ” บีหันมายิ้มๆแล้วชี้นิ้วไปที่คอม
“เปิดดิ”
ผมพูดจบน้องบีก็ก้มๆมองที่เคสเพื่อหาปุ่มเปิด ไม่นานน้องก็หาเจอแล้วก็กดเปิด เมื่อเครื่องเปิดเสร็จแล้วน้องบีก็ลงมือสำรวจ Icon ที่หน้า Desktop ทันทีว่ามีเกมอะไรบ้าง โดยบนรถผมเกริ่นเรื่องเกม Resident Evil 5 น้องบีเลยตัดสินใจเลือกลองเล่นเกมนี้ พอกดเปิดเกมขึ้นมาปรากฏน้องหาทางเข้าเล่นไม่ได้ ผมเลยมายืนข้างๆน้องแล้วก็ชี้ๆบอกน้องว่าคลิกตรงไหนเพื่อเข้าเล่นเกม พอเข้าเกมได้น้องก็ยิ้มครับ แต่ปัญหาตามมาคือ Resident Evil 5 กับ PC นั้น นอกจะกดปุ่ม wadsในการเคลื่อนที่ของตัวละครแล้ว ยังต้องใช้เมาส์ในการบังคับทิศทางด้วย เลยทำให้เกิดความยุ่งยากในการเล่นสำหรับมือใหม่ เพราะต้องใช้ความคุ้นชินพอสมควรถึงจะเล่นได้คล่อง น้องบี พยายามทำความคุ้นเคยพักหนึ่งก่อนจะหันมายิ้มแล้วพูดว่า
“พี่ เล่นไงอะ เล่นให้ดูหน่อย”
“อืม ได้” ผมพูดจบบีก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วให้ผมนั่งแทน ส่วนน้องก็มายืนข้างๆ
“นี่ไงแบบนี้ วิ่งแบบนี้ อันนี้เล็ง หันก็ทำแบบนี้ ฯลฯ” ผมอธิบายการเล่นให้น้องดูไปเรื่อยๆสลับกับเล่นไปด้วยทำให้น้องบีอยากเล่นดูบ้าง
“พี่ๆ ผมอยากเล่น เดี๋ยวเจอศัตรูผมขอยิงนะ”
“อื่อ” แล้วน้องก็ขยับมานั่งบนตักผมอย่างรวดเร็ว จนหัวน้องบังจอมิดเลย ผมเลยเอียงตัวมาทางขวาก่อนจะวางหน้าบนบ่าน้องแล้วก็เล่นไปพลาง น้องเองก็มีท่าทีสนุกสนานสุดๆ เสียงหัวเราะดังขึ้นไม่ขาดสาย เนื่องจากเล่นเอาฮา เลยถูกมอนสเตอร์รุมทึ้งไปหลายรอบทำให้ตายแล้วตายอีก เล่นไปเล่นมาสุดท้ายก็ถูกบอสเอาขวานเหล็กทุบดับอนาถ ผมมองนาฬิกาอีกครั้งผ่านไปแล้ว 31 นาที หลังจากเข้าบ้านผม
“เฮ้ออออ” น้องบีถอนหายใจ
“เป็นอะไร” ผมถามน้อง
“เบื่อแล้ว”
“เหรอ งั้นกลับป่ะ เดี๋ยวป๊าเป็นห่วง” พูดจบผมก็ซุกลงไปที่หลังหูน้องก่อนจะหอมลงไปเบาๆ
“อืมม” น้องบีทำท่าเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง
“พี่เอ....ห้องนอนพี่อยู่ไหน พาผมไปดูหน่อย” พูดจบบีก็ลุกขึ้นมายืนข้างๆผมแล้วก็จับมือผมดึงๆให้ผมลุกตามแล้วรีบพาไป
“อยู่ข้างบน ทำไมเหรอ”
“พาผมไปดูหน่อย ผมอยากดู” บีคะยั้นคะยอแถมยังดึงมือผมอยู่เรื่อยๆ
“รกอ่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ” บีแสดงท่าทีอยากขึ้นไปดูสุดๆ
“.......ก็ได้ แต่ดูเสร็จก็กลับเลยนะ”
พูดจบผมก็กด ShutDown แล้วก็ลุกขึ้นพาน้องบีขึ้นไปข้างบน พอขึ้นมาพ้นบันได บีก็เริ่มทำการสำรวจทันที บ้านผมด้านบนมี 3 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ 1 มุมนั่งเล่นครับ บีเดินครบทุกห้องเลย ก่อนจะมาจบลงที่ห้องผม
“แกร๊ก”
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง ทันทีที่ประตูเปิดออกบีก็รีบเข้ามาในห้องผมทันที ก่อนจะเดินสำรวจซะทั่ว ถามโน้นถามนี่ แต่รู้สึกน้องจะสนใจหนังสือการ์ตูนของผมมากที่สุด หลังจากสำรวจพักหนึ่ง น้องบีก็เดินไปเช็ดเท้ากับผ้าเช็ดเท้าตรงประตูห้องก่อนจะขึ้นมานั่งบนเตียงนอนผม
“นุ่มจัง”
น้องบีหันมาพูดกับผมขณะที่เค้ากำลังดีดตัวขึ้นลงเบาๆเพื่อทดสอบความนุ่มของเตียง ก่อนจะวาดมือไปรอบๆเตียงก่อนจะดึงผ้าห่มผมขึ้นมาจากปลายเตียงแล้วก็กอดๆรัดๆราวกับว่านี่เป็นห้องนอนของน้องอย่างนั้นแหละ ผมหยิบรีโมทแอร์ขึ้นมาแล้วก็กดเปิดแอร์ที่ 22 องศา ก่อนจะนั่งลงข้างๆน้องบี
“ผ้าห่มหอมจัง พี่ซักผ้าห่มเองเหรอ หรือ จ้างเค้า กลิ่นเดียวกับชุดเทควันโดพี่เลย” น้องหันมาถามขณะที่กำลังดมๆพิสูจน์กลิ่นอยู่
“ซักเอง” ผมตอบกลับไปก่อนจะเอามือขึ้นมาลูบๆที่หัวน้องบีเบาๆ
“ขยันจัง” พูดจบน้องบีหันมายิ้มให้ผม
มือที่กำลังลูบหัวน้องเบาๆก็เริ่มเลื่อนลงมาลูบที่หลังคอน้องผมใช้นิ้วชี้นิ้วกลางนิ้วนางลูบไปมาช้าๆ ก่อนจะค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ตัวน้องบีจนตัวผมกับน้องติดกัน ผมโอบไหล่บีเบาๆแล้วลูบไปตามหัวไหล่ น้องบีนั่งนิ่งๆไม่มีท่าทีขัดขืนอะไรเลย ผมจับมือซ้ายของน้องบีขึ้นมาลูบเบาๆ ตามด้วยการจูบลงไปที่หลังมือ ผมเริ่มขยับไปนั่งข้างหลังน้อง ให้น้องนั่งพิงผมเหมือนตอนที่อยู่ยิม ผมดึงตัวน้องเข้ามาพิงตัวผมช้าๆ ก่อนจะสวมกอดน้องแบบเดียวกับตอนที่อยู่ยิม แต่คราวนี้มันแนบแน่นมากกว่า ผมค่อยๆหอมลงไปที่หลังหูน้อง ซอกคอน้องแล้วก็จูบลงไปหลายครั้ง ก่อนจะถอดสายคาดเอวของน้องออกแล้วสอดมือเข้าไปในเสื้อ ผมค่อยๆลูบไล้ไปช้าๆทั่วอกแล้วก็ท้องนุ่มๆของน้อง วาดนิ้วไปตามร่องอกราวนมช้าๆ แล้ว......ผมก็ตัดสินใจถอดเสื้อของน้องออก บีไม่มีท่าทีขัดขืนอะไรเลย ผมมองไปที่หน้าของน้อง สิ่งที่ผมเห็นคือน้องกำลังหลับตาอยู่ ตัวน้องบีเปลือยเปล่าต่อหน้าผมอีกครั้ง ผมค่อยๆจูบสลับกับหอมลงไปที่บ่าของน้อง ตามด้วยไหล่ แล้วก็ต้นแขน แล้วในที่สุดผมก็อดใจไม่ได้ที่จะสำรวจ......ส่วนที่สำคัญที่สุด.......บีน้อย
ผมเลื่อนมือไปลูบตรงท้องน้อยของน้องซึ่งขอบกางเกงอยู่ตรงนั้น ก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วมุดเข้าใต้ยางรัดขอบกางเกง.......ค่อยลงลึกไป....ลึกไป....ลึกไปเรื่อยๆ.....นิ้วมือของผมค่อยๆเลื่อนลงช้าๆถูไปกับผิวที่ทั้งนุ่มแล้วก็เนียนของน้องบี จนกระทั่งนิ้วผมไปชนเข้ากับบีน้อย ผมเอานิ้วชี้ค่อยๆเลื่อนขึ้นไปตามแนวที่บีน้อยชี้ขึ้นไป แต่...มันติดกางเกงไม่ถนัดเลย ผมเอามืออีกข้างที่กำลังลูบตัวน้องเล่นอยู่ค่อยๆจับขอบกางเกงน้องแล้วเลื่อนลงช้าๆ ระหว่างที่ค่อยๆทำนั้นผมก็มองท่าทีของบีไปด้วยเพราะกลัวว่าน้องจะไม่ชอบ แล้วผมก็เลื่อนลงไปจนผมได้เห็น บีน้อยเต็มตา ของน้องกำลังตั้งเด่อยู่ ท่อนลำสีขาวเหมือนสีผิวน้องไล่ไปจนถึงตรงกลางก่อนจะค่อยๆมีสีแดงอมชมพูส่วนหัวออกสีแดงมันวาวหน่อยๆ ผมค่อยๆเลื่อนนิ้วชี้จากโคนไปแตะที่ส่วนปลายสุดเบาๆ น้องบีค่อยๆขยับถอยเข้ามาเบียดตัวผมมากขึ้น
“เจ็บเหรอ” ผมกระซิบถามบีที่ข้างหูน้อง
“ไม่ครับ” บีตอบกลับมาเบาๆ
ผมเอานิ้วชี้ลูบวนไปวนมารอบๆส่วนหัวของบีน้อยเล่นไปเรื่อยๆ แล้วก็ลูบตัวน้องเล่นไปเรื่อยๆ ในห้องผมไม่มีนาฬิกา ผมไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว แต่ผมรู้สึกว่าผมไม่อยากรู้เลย อยากให้น้องอยู่กับผมแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆนานๆ
“บี....”
“ครับ”
“ขลิบนานยัง”
“นานแล้ว”
“ทำไมอ่ะ”
“ป๊าบอกว่าตอนเด็กๆผมฉี่ไม่ออก” บีหันมายิ้มๆให้ผม
“อืมม…..พี่ลูบๆแบบนี้......รู้สึกอะไรไหม”
“มะ........ไม่ครับ”
ก็ดีที่น้องไม่บอกว่าเจ็บ อืมมม ผมลูบเล่นไปอย่างนั้นต่อไปเรื่อยๆ ซักพัก จู่ๆน้องก็เอามือทั้งสองข้างมากอดมือข้างที่ผมลูบๆอกน้องไว้อยู่จนแน่น
“อ๊ะ.....อะ....” บีร้องออกมาเบาๆ ตอนนี้ตัวน้องดูเกร็งไปหมด
“พะ...พี่....ผม.....อ๊ะ.....ผะ....ผม” ปลายเท้าน้องบีเริ่มเกร็งจนเหยียดตรง มือผมที่วางอยู่ตรงอกน้องรู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อที่กำลังเกร็งจนแข็ง ผมกอดน้องแน่นมากขึ้น ก่อนจะใช้มือกำบีน้อยแล้ว.......
“แอ๊ะ.....อ๊ะ...อ๊า!!.....พี่....ฉะ....ฉี่....ผมปวดฉี่ครับ อ๊าาาาาาา” พูดจบน้องก็เกร็งไปทั้งตัว ก่อนที่น้ำใสๆจะพุ่งออกมาจากบีน้อยอยู่สองครั้ง.......มันไม่มากเท่าไหร่.....บีเองตอนนั้นก็เงยหน้าคอวางอยู่กับบ่าของผม น้องคงไม่เห็นว่ามีอะไรออกมา พอบีค่อยๆคลายอาการเกร็งลง ผมรีบเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวน้องบีเอาไว้อย่างรวดเร็วก่อนจะรีบผละมือออกจากบีน้อยแล้วสวมกอดตัวน้องเอาไว้แทน
“แฮ่กกก....แฮ่กกกกก....แฮ่กกกกก” เสียงหอบเบาๆดังออกมาจากปากของบี ตอนนี้บีหน้าแดงไปหมด ปากที่แดงอยู่ก่อนแล้วยิ่งแดงมากขึ้นไปอีก เริ่มมีเม็ดเหงื่อไหลลงมาจากหน้าผาก ก่อนที่น้องจะค่อยๆลืมตาแล้วมองลงไปที่ผ้าห่มราวกับสงสัยว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น ผมค่อยๆลูบอกน้องเบาๆ ไม่ใช่เพื่อความหื่น....แต่ผมพยายามจะลูบเพื่อให้น้องสบายใจแล้วก็รู้สึกผ่อนคลายมากที่สุด
“บี.....เหงื่อออกในห้องแอร์เหรอ”
“......” บีไม่พูดอะไรกลับมา ผมนั่งกอดน้องอยู่แบบนั้นพักหนึ่ง
“พี่กี่โมงแล้ว” บีหันมาถามผม
“ไม่รู้”
“......”
“......”
ผมค่อยๆดันตัวน้องขึ้นช้าๆ พอน้องยืนขึ้นได้ผมก็ดึงกางเกงน้องขึ้นมาคืน ตอนนั้นเหมือนบีจะยังสงสัยอยู่ น้องหันกลับมามองตรงที่น้องนั่งอีกครั้งหนึ่ง แต่สายไปแล้วผมเอาเท้าเขี่ยๆผ้าห่มมาคลุมเรียบร้อย แล้วผมก็ก้มลงไปหยิบเสื้อขึ้นมาใส่ให้น้อง ตามด้วยมัดสายให้เสร็จ ก่อนที่จะจูงมือน้องลงมาข้างล่าง ผมหันไปมองนาฬิกาอีกครั้ง
“20.10 น.” อ่า...ตอนแรกว่าจะมาแป๊บเดียวนี้มันผ่านไปตั้งหนึ่งชั่วโมงกว่าๆแล้วเหรอเนี่ย แล้วผมก็ล็อกบ้านพาบีขึ้นรถก่อนจะพาบีออกไปส่งที่บ้าน ช่วงแรกบีไม่ยอมพูดอะไรเลย จนกระทั่งผ่านเส้นทางที่ผ่านประจำ ผมกอดน้องบีเบาๆด้วยมือเพียงข้างเดียว
“โกรธพี่เหรอ” ผมกระซิบที่ข้างๆหูน้อง
“......เปล่านี่” น้ำเสียงฟังดูเย็นชาแปลกๆน้องไม่เคยพูดกับผมด้วยน้ำเสียงแบบนี้นี่นา
ผมตัดสินใจชะลอรถแล้วก็จอด ก่อนจะกอดน้องด้วยสองมือของผม บรรยากาศตรงนั้นเงียบมาก ริมทางมีเพียงที่ดินเปล่า ทุ่งนา กับแสงสว่างจากหลอดไฟริมทาง ตอนนี้ตรงนี้ไม่มีใครเลยนอกจากผมกับบี ผมหอมลงไปที่ซอกคอน้องบีเบาๆ ตามด้วยจูบหลังมือน้อง.....บีไม่ตอบสนองกลับมาเลย นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา ผมหอมแก้มน้องเบาๆอีกครั้งก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้างๆหูน้องว่า
“พี่ขอโทษ”
To Be Con
----------------------------------------------------------------------------
14 พ.ค.
วันนี้ผมลองทดสอบดูว่าน้องว่าน....Y ไหม....เพราะหลายครั้งที่สังเกตมาน้องชอบมาเกาะแกะผมไม่แพ้บีเลย แต่น้องมาเกาะเงียบกว่า เช่นมานั่งหลังแล้วเอาคางเกยไหล่ หรือ กระทั่งเอาหัวมาซบหลังผมเลยก็มี บางทีน้องก็เอาหน้ามาซุกๆแขนเสื้อผมบ้าง อกบ้าง หลังบ้าง โดยอ้างว่าเช็ดเหงื่อ จริงๆอะไรแบบนี้ บี เป็นคนริเริ่ม ว่าน ทำตามผมเลยไม่คิดอะไร.....แต่.....ชุดผมเน่าอ่ะ....เหงื่อผมคนเดียวก็แย่แล้ว ก็จริงที่เนื้อผ้ามันเป็นแบบนาโน แต่มันจะโนแค่ไหนกัน ในเมื่อทั้งบี ทั้งว่านขยันมาซุกมาเช็ดกันแบบนี้
กลับเข้าเรื่องของเรานะครับ พี่ป้อมชอบให้เข้าคู่วอร์มครับ ซึ่งจะให้น้องๆสองคนจับคู่กัน แล้วช่วยกันยืดเส้นเพราะหลายท่าที่ต้องให้มีคนช่วยกด ช่วยดัน ช่วยประคอง วันนี้ผมเลยอาสาเข้าคู่กับว่าน ซึ่งปรกติบีจะจองผมตลอด แต่ไม่เป็นไรผมอยู่มาหลายปีแล้วเข้าคู่กันสามคนมันทำได้ไม่มีปัญหา ระหว่างเข้าคู่ยืดเส้นผมเลยลองประคองว่านในแบบที่ว่านก็น่าจะรู้ว่าไม่ต้องประคองกันแนบชิดกันขนาดนี้ก็ได้ อันนี้นอกจากชิดแล้วก็มีโอบหลังอยู่เนืองๆซึ่งว่านก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา FC น้องบีไม่ต้องห่วง บีไม่ว่าอะไรครับ แถม ฮา ด้วย เวลาพี่ว่านถูกผมแกล้ง หลังจากยืดเส้นเสร็จผมเลยลองเดินไปใกล้ๆแล้วจับมือว่าน จับไม่มีเหตุผลครับ จับเหมือนจับบีเนี่ยแหละ ซึ่งปรกติธรรมชาติผู้ชายมาจับมือกันแบบนี้มันมีที่ไหน ถ้าไม่ใช่พี่น้อง ผมเชื่อว่าถ้าผมไปจับแบบนี้กับคนอื่น มีถูกมองว่าสาย Y แหงๆ.....แต่...ว่านนิ่งครับ ให้จับ แถมจับกลับคืนด้วย ผมวนๆลองดูหลายรอบ แล้วมันก็ได้ผลลัพธ์แบบเดิมๆ อืมม.....ยังไงดีล่ะ แต่ก่อนหน้านี้ว่านเคยบอกผมว่า “เกลียดเพื่อนคนที่เพิ่งมาเรียนใหม่มากๆ ( คนที่มาตามจีบพี่ชายอ้น )” ซึ่งรายนั้นเค้าเข้าขั้นจะข้ามเพศให้ได้ไปแล้ว ตอนเลิกผมก็เดินลงมาพร้อมว่าน บี อ้น ต้นกล้า แต่....ว่านเดินรั้งหลังสุด ผมเลยเดินไปข้างๆแล้วเอามือโอบหลังดู.....ครับ....ว่านไม่ปัดป้อง
“เฮ้อออออออ”
ผมถอนหายใจอยู่หน้าคอม ก่อนจะนั่งตากพัดลมให้เหงื่อแห้งแล้วก็ไปอาบน้ำเช็ดตัว แบบว่ามันร้อนมากๆ ผมเลยใส่กางเกงขาสั้นแค่ตัวเดียวแล้วมานั่งหน้าคอม ตามด้วยการเปิดเพลงเบาๆฟัง อืมมม แล้วก็คิด....
“ตอน 30 กรูจะเริ่มไงดีว้าาาาาาาา” แล้วตอนเวลา 20.42 น. โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดู
“น้องบี Calling” ผมมองพักหนึ่งว่าจะกดวางสายแล้วโทรกลับ แต่ไม่เอาดีกว่า กดรับเลยแล้วกัน
“ว่าไง”
“พี่ ไปดูหนังกับผมป่ะ”
“ห๊ะ!....วันไหน”
“พรุ่งนี้”
“รอบกี่โมง”
“ประมาณ 10.30 น.”
“เรื่องอะไรอ่ะ”
“เป็นเรื่องที่พี่ดูแล้วอ่ะ” บีพูดเสียงอ่อยๆเหมือนกลัวผมจะไม่ตอบรับ
“เรื่องที่พี่ดูแล้ว ?......”
“ก็มนุษย์เตารีดสองไง”
“หืมมม...คิดไงโทรมาชวนเนี่ย”
“ก็อยากให้พี่ไปด้วย” บีทำเสียงอ้อนๆ
“แล้วบีไปดูกับใคร”
“ไปกับญาติ”
“ห๊ะ!!....ญาตินี่ใครบ้าง”
“ก็มีอาโก อาอึ้ม ซาโก ซี่โก ฯลฯ”
“........” ผมอึ้งครับ พูดไม่ออก ไปกันเกือบทั้งตระกูลเลยทีเดียว
“พี่ไปไหม ไปด้วยกันนะๆ” บีอ้อน
“เหอๆ ไม่ดีกว่า พี่เป็นคนนอกอ่ะไม่เหมาะมั้ง”
“เง้อออออ”
“.....” ไม่รู้จะพูดอะไรออกไป ยังคิดไม่ออก
“พี่แป๊บ”
“ป๊าาาาา พี่เอไม่ยอมไปด้วยอ่ะ ป๊า คุยให้หน่อยซิ” เสียงบีลอดเข้ามา
“.....” หนักเลยครับทีนี้
“สวัสดีครับพี่เอ” อ๊า!! ป๊าน้องบีมาคุยแล้ว
“ครับ”
“พรุ่งนี้ไปดูหนังด้วยกันไหม”
“เอ่อ....”
“ไปเหอะ เดี๋ยวออกค่าตั๋วให้” ป๊าน้องบีพูดดีมากๆ
“คือ....ผมไม่ว่างอ่ะครับ”
“เหรอ....งั้นไม่เป็นไร”
“ขอบคุณนะครับ”
“ครับๆ”
“เอา จะคุยกับพี่เค้าต่อไหม” เสียงป๊าน้องบีลอดเข้ามา
“พี่เค้าไปไหมอ่ะ” เสียงบีลอดเข้ามา
“พี่เค้าบอกไม่ว่าง” เสียงป๊าน้องบีลอดเข้ามา
“ฮัลโหลวววว”
“อืม”
“งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยววันที่ 17 ไปดู สี่ย่าง กันนะ”
“อะ..อืมได้ๆ”
“แค่นี้นะครับ”
“ตู๊ดด ตู๊ดด ตู๊ดด ตู๊ดด ตู๊ดดด......”
-
พี่เอ :z13:
-
~โหหหหหหห น้องบี สำเรจไปด้วยมือแล้วหรอออออ หุหุ แล้วใครต่อไปเนี่ย~
-
พี่เอแกล้งบี อ่ะ :z2: :z2:
-
น้องบีใสซื่อจริงๆเลยเชียว
คิดว่าตัวเองปวดฉี่ เด็กเอ้ยเด็ก
พี่เอแอบเจ้าชู้ทุกตอนเลยน้า
-
ตอนนี้อย่างลุ้นเลย เหงื่อแตกตาม
น้องบี ยอมง่ายจัง ว้าคริ ๆๆ
ตอนแรกล้วงเข้ไปนึกว่าจาลูบผ่านเกงในก่อนซะอีก ไหงไปโดนท่อนจริงซะงั้น:เฮ้อ:
น้องบี น้ำแรกแน่เลย เสียดายเนอะ ฮิฮิ
แล้วน้ำสองจามาอีกกี่วันต่อมาหว่า :กอด1:
สนุกจังคร้าบ จาบอกว่า อ่านหลายเรื่องแต่เม้นอยู่เรื่องเดียวเนี่ยแหละ :mc4:
-
ตอนแรกเรานึกว่าจะเป็นของกันและกัน
ที่ไหนได้...โลกสวยด้วยมือเอ ฮ่าๆๆ :laugh:
น้องบีน่ารัอ่ะ มีปวดฉี่ด้วย
แปลว่า น้องเด็กจริงนะเนี่ย
ยังไม่พาสีพาสา .............แล้วพี่เอมาทำอย่างงี้ได้งายยยยยยยยยย
แต่บ่อยๆก็กีนะ ก๊ากกก :laugh:
-
อยากให้มีคนมาจีบน้องบีดูบ้างจังเลย แล้วคุณพี่เอจะคิดงัยบ้าง อยากให้เป็นแบบงี้จังเลย
-
ครั้งแรกของน้องบี อ๊ากกกก
กรี๊ดดดด เขินอ่า ><
ทำไมท้ายตอนน้องเงียบอย่างนั้น พี่เอง้อๆน้องหน่อย
เด็กอะไรไม่รู้น่ารักกก(เพ้อไปแล้ว 555)
-
แอ๊ะๆๆ :m25:
ง้อน้องดีๆนะพี่เอ น้องบีน่ะ FC เยอะน๊า ฮ่าๆๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องบี โกรธจริงอ้ะ???
กอดปลอบน้องบีดีกว่า :กอด1:
-
ตอนที่33 ใช้เวลาอ่าน 5 นาที ไวไปมั้ยเนี่ย o22
ขอบคุณท่านเอมากที่เอาอะไรมาให้อ่านเพื่อรำลึกถึงเรื่องบางเรื่อง :m15: o13
รอเชียร์ตอน 34 เด้อ o13 ยิ่งไว เย็นเจ็บ ยิ่งดี :bye2:
ป.ล. น้องบีอย่ายกโทษให้ คนแบบนี้ต้องปล่อยให้เจ็บใจตาย :m16:
กล้ามาทำเค้าเจ็บปวดแล้วบอกแค่ว่าขอโทษ มันน่านักเชียว :beat: :z6:
ป.ล. ของ ป.ล. ญษติพี่น้องท่านใดที่เข้ามาอ่าน โปรดโพสติชมผู้เขียนด้วย ขอบคุง :bye2:
-
นั้งลุ้นซะ :เฮ้อ:
ในที่สุดน้องบีก็เสร็จด้วยมือพี่เอ(โลกสวยด้วยมือพี่เอ อิ อิ) :-[
แต่มันก็ใกล้ ฉ 18 เข้ามาแล้ว :oo1: :haun4:
แล้วพี่เอพาน้องบีไปบ้านอีกหรือเปล่า :กอด1:
รอตอนที่ 34 นะพี่เอ :call: :call: :call: :call: :call:
FC น้องบีคนเดียว :กอด1: :n1:
-
เสียจิ้นให้พี่เอซะแล้ว นู๋บีน้อย >.<
-
:-[ ใจสั่น ด้วยความลุ้น
ถอดเสื้อให้เค้า แล้วก็ต้องใส่คืนให้เค้า เป็นกริยาที่ดีแหละค่ะ :impress2:
แต่ไอ้ "เปล่านี่..." ของน้อง มัน...เอิ่ม....
เหมือนน้องงอนคุณพี่เลยนะคะ :serius2: คิดตามไม่ไหว ลุ้นตอนต่อไปดีดว่า
-
เรื่องนี้ทำเอาเส้นศีลธรรมของผมกระตุกเลย
มีใบสมัคร ชมรมคนรักเด็ก ให้กรอกรึเปล่า ขอสักใบเถอะ จะสมัครเป็นแฟนคลับน้องบีครับ
-
o22 น้องบีช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน......โดนพี่เอสำรวจบีน้อยไปแล้ว เหอเหอ พี่เอปลาหมึกขั้นเทพ
ที่น้องเฉยชา เดาว่าน้องอาจจะสับสนอ่ะ แบบไม่เคยแล้วมาเจอแบบนี้ คงงงๆแต่ไม่ได้รังเกียจ น้องบียังกล้าร้องไปบ้านพี่เออีกมั้ยเนี่ย (มาบ้านพี่ดีกว่า มามะ :กอด1:)
น้องว่านสนใจเอแน่ๆเลย ..
แล้วได้ไปดูสี่ย่างกับน้องบียัง....
กอดน้องบี น้องบีน่ารัก :กอด1: :กอด1:
-
อ๊ากก น้องบี :jul1:
น้องบีงอนแน่ๆ เอาแล้วๆๆ
-
ในที่สุด!!!
น้องบีก็พ่ายแพ้ต่อความหื่นของพี่เอ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ครั้งแรกใช่มั้ยเอ่ยหนุ่มน้อยย
แล้วครั้งที่สอง ...เมื่อไหร่อ่ะพี่เอ๊~~~><
-
:haun4: :haun4
เป็นเลิฟซีน ที่ลุ้นมากๆ ตัวโก่งเลย
แต่ถ้านี่เป็นเรื่องจิง เอ่อ ได้แค่นี้ก็มาไกลแล้วนะพี่น้อง มากกว่านี้อาจติดคุกได้นะ :laugh:
-
ก็คิดอยู่ว่าน้องบีคงไม่รู้เลย
คิดว่าปวดฉี่ พี่เออย่าไปหว่าน
เสน่ห์กับคนอื่นนักจิ่เอาไว้
ใช้สำหรับน้องบีคนเดียวก็พอ
-
พี่เอ สอนอะไรน้องบี อะ :m12:
-
:serius2: น้องบีเงียบทำไม ?
สงสัยคงจะสับสนกับสิ่งที่พี่เอทำ
พี่เอ...ทำเด็กใจแตก :sad4:
-
อันนี้เรียกเปิดบริสุทธิ์น้องบีเลยนะนั่น ใสใสดีน่ารักมากน้องบี
-
มากมายอ่ะ
นายเอ
หุหุ
-
แอ๊ะๆ
-
:oo1:
ถลำลึกแล้วกรุ :-[
-
น้องโกรธเพราะพี่เอทำไม่ถึงขั้นสุดยอดรึเปล่าเอ่ย??
เอิ่กๆ :m25:
-
น้องบีอุตส่าห์จะพาเอไปทำความคุ้นเคยกับญาติๆ เค้าก็ไม่ไป
จะได้ทำตัวหนิดหนมในฐานะ ว่าที่เขย เอ๊ะหรือ สะใภ้ ดี อิอิ :z2:
-
น้องบีใสดีจริงๆ น้องคงสับสน ทั้งสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกะตัวเอง เลยดูเงียบๆไป
แต่แป๊บเดียวกลับมาชวนพี่เอดูหนังซะแล้ว เด็ก หนอเด็ก :-[
พี่เอก็นะ อย่าเรี่ยราด กะคนอื่นมากนัก แอบหมั่นไส้แทนน้องบีนะเนี่ย :m16:
-
เสียดายความบริสุทธ์น้องบีจัง (น่าจะเป้นเรา)
เฮ้อ
สำรวจ(เกือบ)ทุกรูขุมขนแระสิเนี่ย (ขาดโพรงจมูก) อ่ะตึ๋ยๆ
-
น้องอ้นพี่ก็เสร็จมือพี่เอไปแล้วน้องบีก็เรียบร้อยแล้วสถานะเท่าเทียมกันแล้วจะเลือกใครล่ะพี่เอคับ
(อยู่ข้างน้องบีเสมอมาน้องบีขัดขืนมั่งดิเดี๋ยวพี่เอก็ได้ใจหรอก)
อิอิฉ18แล้ว :mc4: :กอด1: :กอด1:น้องบี
-
:pig4: ขอบคุณค่ะ
ตามเชียร์น้องบี
-
เพ่เอเปิดฮาเร็มเด็กๆได้แล้ว เ๋ด๋วป้าจะตามไปอุดหนุน อิอิ
-
:z1: นู๋บี แอ๊ะ ๆ ซะแล้ว
:m25:
น้องบี...ยัง งง งง อยู่ใช่ม๊ายยยยย ไม่ต้อง งง นะ เดี๋ยว บทเรียนนี้ พี่เอ เค้าจะสอนให้เอง :z2:
พี่เอ~อ~อ~อ ไอ้ตอนสอน รุก - รับ น้องนะ น้องชอบ รุก หรือ รับ มากกว่ากันอ่ะ...อยากรู้ :z2:
-
ทันแล้ววว ดีใจมากมายย :sad4:
อ่านตอนที่ 33 เหมือนหัวใจมันจะหลุดออกมาเลยอะพี่เอ
ลุ้นแทบตาย แทน .. กลัวน้องจะว่า อ่ะ 555
เห้ออ บอกแล้ว ไปบ้านพี่เอ ก็แบบนี้แหละ :z1: ยิ่งถึงห้องนอนด้วยแล้ววว โอ๊วว จะรอดรึ
พี่เอ อย่าลืมนะ ว่าน้องยังเด็กกกก ไอคุกๆๆๆ มันยังอยู่นะเอออ
ปล. เมื่อไหร่น้องจะโตววววว โตไวๆหน่อยยย ไม่ทันใจพี่เล้ยยน้องบี
ปล. 2 แอ๊ะๆๆๆ น่ารักกกกก
+1ให้พี่เอ ค้าบบ จัดไปป :L2:
-
=== ตอนที่ 34 ===
หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นน้องบีก็แทบจะห่างจากผมไปเลย ไม่วิ่งเข้ามากอดหรือมาอ้อนเหมือนที่เคย แถมยังเดินออกห่างจากผมด้วย ร้านสะดวกซื้อที่เคยไปด้วยกันน้องก็เปลี่ยนเป็นไปกับอ้นแทน เวลาซ้อมที่มีการจับคู่น้องก็ไม่มาจับคู่กับผมแต่กลับไปจับคู่กับอ้น มิว ต้นกล้าหรือไม่ก็น้องว่านแทน เวลาพักบีก็ไม่มานั่งอ้อนผมแล้ว จะมีก็แค่อ้นที่มานั่งเล่นเหมือนเดิม เวลาเข้าแถวเตะแป้นบีก็ไม่มายืนหน้าผม พอเดินเข้ามาหาน้องก็วิ่งห่างออกไปราวกับจะหนีผม ผมรู้สึกอึดอัดแปลกๆ ยังไงไม่รู้กับความรู้สึกตอนนี้ มันเหมือนมีอะไรสักอย่างที่สำคัญมากๆ ในชีวิตผมหายไป ตลอดเวลาการฝึกซ้อม ผมจะคอยหันมองบีแทบจะตลอด บางครั้งผมก็สังเกตว่าน้องเองก็มีหันมามองผมบ้างเป็นระยะๆ จนกระทั่งเลิก ปรกติบีจะต้องวิ่งมาหาผมแต่วันนี้ไม่ บีเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วไปวิ่งเล่นกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ๆที่จับกลุ่มเล่นกันอยู่แทน ระหว่างที่ผมนั่งมองน้องอยู่นั้น ตองก็เดินมานั่งลงข้างๆผม
“พี่เอ น้องบีเป็นไร ช่วงนี้ดูแปลกๆ” ตองพูดขณะที่สายตาของตองก็มองไปทางน้องบี
“ไม่รู้ซิ........”
“ปรกติน้องไม่ห่างพี่แบบนี้นี่นา หนูว่าช่วงนี้น้องแปลกๆไปนะพี่ว่าป่ะ?” ตองหันมามองหน้าผม
“อืม...นั่นซิ....สงสัยจะเป็นหนุ่มแล้วมั้ง” ผมตอบคู่สนทนาผ่านๆ ไป ความจริงในใจผมก็พอจะเดาได้คร่าวๆ
“เกี่ยวเหรอพี่ เป็นหนุ่มเนี่ยนะ” ตองทำหน้าตาสงสัย
“อืมม พี่ว่าช่วงนี้บีเงียบๆลงนะ ดูสุขุมขึ้นยังไงก็ไม่รู้”
“พี่....อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ.....”
“.....” ผมหันไปมองหน้าตอง
“หนูว่าน้องแปลกๆไป ตั้งแต่หลังจากวันที่น้องไปบ้านพี่เมื่อหลายวันก่อนหน่ะ” เด็กหญิงก็พูดในสิ่งที่ผมกำลังคิดออกมาในที่สุด
ตองพูดจบก็เอามือวางบนขาผมเบาๆ รู้สึกเหมือนเป็นการปลอบใจยังไงก็ไม่รู้ เพราะที่น้องตองทำอยู่มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อยๆถึงจะไม่ได้พูดเรื่องราวออกไปก็ตามที
“พี่...หนูถามจริง”
“อะไรเหรอ” ผมหันมองหน้าน้องเค้าพลางเลิกคิ้ว
“พี่ทำอะไรน้องป่ะ ?” พูดจบตองก็หันตัวมาหาผม แล้ววางมืออีกข้างลงมาที่ขาผม สายตาน้องมุ่งมั่นมากๆ
“.....เปล่า” ผมหลบสายตามุ่งมั่นของน้องเค้า ครับ ผมกำลังโกหก
“จริงเหรอพี่” ตองทำเสียงเข้มขึ้นมาราวกับเจ้าหน้าที่ตำรวจฝ่ายสืบสวนสอบสวนที่กำลังสอบปากคำจำเลยอยู่ แถมยังสายตาจริงจังแบบนั้นอีก
“จริง.....” ผมยังยืนยันคำตอบเดิม แต่คราวนี้ไม่หลบสายตาแล้ว
“เฮ้อ......” ตองถอนหายใจก่อนจะผละตัวเองมานั่งพิงกำแพงท่าเดียวกับผม
“.....”
“พี่.....เดี๋ยวหนูชวนน้องไปซื้อน้ำ พี่ไปยืนรอตรงร้านข้าวมันไก่นะ” ตองหันมาพูดกับผม
“.....รอทำไมเหรอ”
“โหย...พี่อะ.......วันนี้ร้านเค้าไม่ได้ขาย ใช่ป่ะ พอขากลับผ่านร้านข้าว พี่ก็มากอดน้องเลย”
“......” ผมแปลกใจกับความคิดของสาววายคนนี้จริงๆ จนพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว
“ไม่ต้องกลัวน่าพี่ มันมีมุมมืด ไม่มีคนเห็นหรอก” ตองยังคงอธิบายแผนการของเธอต่อไปครับ
“จะดีเหรอ” แต่ในใจผมกำลังคิดว่าลองดูซักหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง
“เชื่อหนูน่า” พูดจบตองก็แสดงสีหน้าถึงความมั่นใจ
รอยยิ้มมุมปากที่ผมเห็นทำให้ผมรู้สึกว่า......นอกจากอยากให้ผมกอดน้องแล้ว....ผมว่าตองเองก็ยังมีหวังเรื่องอื่นอยู่.......หลังจากนัดแนะกันเสร็จตองก็ไปชวนบีไปร้านสะดวกซื้อตามแผนที่ตองวางไว้ พอน้องออกพ้นยิมไปผมก็เดินตามออกไปยืนรออยู่ตรงร้านข้าวมันไก่ ไม่นานเท่าไหร่ตองกับบีก็เดินกลับมา ผมยืนมองอยู่เงียบๆ พอใกล้มาถึงร้านตองพยายามเดินเบียดๆบีให้ชิดในฟุตบาทให้มากที่สุด แล้วเมื่อบีเดินมาถึงผมก็ออกมา บีทำหน้าตกใจเล็กน้อย แล้วหันไปมองตองทันทีก่อนจะส่งสายตาอาฆาตใส่ตองไป ตองทำเป็นไม่สนใจเดินกลับเข้ายิม
“บี” ผมเรียกน้องบีเบาๆ ในใจก็กังวลไปต่างๆ นานา
“....” เด็กหนุ่มละสายตาจากการจ้องรุ่นพี่ที่เดินเข้าไปในยิม แล้วหันกลับมามองผมแทน
“เป็นอะไร” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจนักว่าคู่สนทนาอยากจะคุยกับผมหรือไม่
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” น้ำเสียงของบีเย็นชา...ไม่เหมือนที่เคย สายตาของน้องก็ไม่ใช่แบบที่ผมรู้จัก
“บี.....บีโกรธพี่เหรอ....พี่....พี่....ขอโทษ” ผมพูดจบก็เอื้อมมือไปจับมือบีทันทีที่จับมือ น้องก็หันมาหาผมทันที
“พี่เอ!!” น้องขึ้นเสียงให้ผมรู้ว่าเค้าไม่พอใจ ถึงเสียงนั้นจะไม่ดังเท่าไหร่แต่ก็ทำเอาผมใจเสียไปเลยทีเดียว
“...” ผมจับมือน้องไว้แบบนั้น
ก่อนจะปล่อยมือ พอผมปล่อยมือบีก็เดินเข้ายิมไป เหลือแค่ผมคนเดียวที่ยืนอยู่ในมุมมืดเพียงลำพัง ผมไม่โทษน้องที่น้องเป็นแบบนี้ผมได้แต่โทษตัวเองที่ทำเรื่องแบบนั้นกับน้องไป ผมไม่เคยถามน้องด้วยซ้ำว่าน้องชอบผมไหม หรือ น้องคิดยังไงกับผม.....ผมคิดเข้าข้างตัวเองว่าน้องก็มีใจ ใช่ครับผมเคยบอกชอบน้องไปแต่น้องไม่ได้ตอบอะไรกลับมา....ซึ่ง....ที่น้องไม่ตอบ....อาจเพราะเกรงใจที่จะตอบกลับมา เพราะคำตอบอาจไม่ใช่อะไรที่ผมอยากได้ยิน มาคิด ณ เวลานี้.....น้องอาจมองผมเป็นแค่ “พี่ชาย” คนหนึ่งก็ได้ แล้ววันเวลาที่น้องทำตัวเย็นชากับผมเริ่มผ่านไปอย่างช้าๆ ซึ่งผมก็ทำได้แค่เพียงหวังว่าวันหนึ่ง..........น้องจะกลับมาเหมือนเดิม เป็นน้องบีคนที่ผมเคยรู้จัก
---------------------------------------
“เอานักเรียนเงียบก่อน” เสียงพี่ป้อมพูดขึ้นเพื่อให้น้องๆที่กำลังคุยกันจ้อกแจ้กจอแจเงียบลง
“สอบสายพรุ่งนี้ให้มาตอน 10.00 น. นะ แต่งชุดมาให้เรียบร้อย ถ้าใครแต่งชุดไม่เรียบร้อยครูไม่ให้สอบจริงๆด้วย”
“#$*&*(*$#๖฿๓$#^O” คำถามร้อยแปดจากน้องๆก็ดังขึ้นมาระงมจนฟังไม่รู้เรื่องเลยว่าใครพูดว่าอะไร
ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว........บีก็ยังคงเย็นชาใส่ผมเหมือนเดิม ไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาเหมือนเดิมได้เลย ป๊าน้องบีจะคอยมารอรับน้องบีตั้งแต่ก่อนหนึ่งทุ่มตลอดทุกวัน ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย หลายต่อหลายครั้งป๊าน้องบีต้องโทรตามน้องบีด้วยซ้ำ แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่ป๊าน้องบีมานั่งรอ เฮ้อ....พรุ่งนี้น้องๆก็สอบสายแล้วซินะ ผมเองก็ปิดเทอมแล้ว คงต้องไปช่วยงานคุณแม่ที่ต่างจังหวัดพักใหญ่ๆ......ยังไม่มีใครในยิมรู้เรื่องนี้ ผมว่าจะบอกหลังจากที่น้องๆสอบสายเสร็จ ซึ่งตอนนั้นเหลือแค่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่ผมจะเดินทาง คืนนั้นหลังจากผมกลับมาถึงบ้าน ผมก็เก็บข้าวของเครื่องใช้ใส่กระเป๋าจนเรียบร้อยก็ปาเข้าไป 5 ทุ่มเศษๆ ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ขึ้นห้องนอน แล้วก็ล้มตัวลงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาก่อนจะนอนมองโทรศัพท์ ใจหนึ่งผมก็อยากโทรหาน้อง แต่อีกใจก็คิดว่า....ไม่ดีกว่า เพราะมันอาจทำให้อะไรๆแย่ลงเหมือนคราวก่อนก็ได้
เช้าวันต่อมา.......ผมลุกไปยิมตั้งแต่ช่วงเกือบๆ 9 โมงเช้า มาถึงผมก็จัดยิมไว้สำหรับต้อนรับอาจารย์ที่จะมาสอบสายให้ แล้วก็เตรียมแผ่นไม้ที่น้องๆต้องใช้สอบในวันนี้ ขณะที่กำลังจัดของอยู่ น้องๆหลายคนก็เริ่มทยอยมาเรื่อยๆ จนประมาณ 09.45 น. บีก็มา
“พี่เอ!!”
มีเสียงตะโกนเรียกผมมาจากหน้ายิม ผมจึงหันไปมองทางต้นเสียง ทันทีที่เจ้าของเสียงสบตากับผมก็เอามือขึ้นมาปิดปากไว้ราวกับว่าเมื่อกี้เผลอลืมตัว ผมส่งยิ้มให้บี บีรีบหันหน้าหนีก่อนจะวิ่งไปจับคู่ซ้อมเตรียมสอบในช่วงสุดท้ายกับว่าน จนเวลาประมาณ 10.15 น. อาจารย์กบก็มา แล้วเริ่มขึ้นด้วยการพูดคุยอย่างเป็นกันเองก่อน ตามด้วยการวอร์มตามแบบพออบอุ่นร่างกาย ก่อนจะเริ่มสอบไล่สอบจากสายขั้นต่ำที่สุดและอายุน้อยที่สุดของสายขั้นนั้นๆ โดยจะออกมาสอบครั้งละไม่เกิน 8 คน (บางยิมอาจแค่ 4 คน ขึ้นอยู่กับอาจารย์ด้วย) อาจารย์ผู้สอบสายจะนั่งอยู่หน้ายิมครับ ส่วนคนที่รอสอบหรือสอบเสร็จแล้วจะนั่งเป็นแถวรวมกันอยู่หลังยิม พื้นที่ที่เหลือส่วนใหญ่ที่เหลือก็สำหรับผู้สอบสายครับ เวลาผ่านไป ผู้เข้าสอบสายคนแล้วคนเล่าถูกตำหนิ ถูกว่า และถูกดุกันทั่วหน้า ใครที่สอบผ่านไปแล้วก็โล่งใจ ใครกำลังรอสอบก็ทำหน้าเครียดกันมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างเห็นได้ชัด จนถึงตาของน้องบี
เป็นตามคาดหมายถึงช่วงสอบท่าเตะ น้องบี ถูกติตำหนิหลายจุดมาก รวมถึงว่านกับต้นกล้าด้วย อาจารย์กบเห็นเค้าก็ทำหน้าตาเซ็งๆ ก่อนจะออกมาเตะให้ดู ซึ่งตอนนั้นอาจารย์กบคงอยากให้น้องๆคนอื่นดูด้วย เลยเดินไปทางหลังยิม ส่วนบี ว่าน และต้นกล้ายังคงยืนอยู่เกือบๆหน้ายิมเช่นเดิม โดยที่ว่านกับต้นกล้าหันกลับไปทางหลังยิมแล้ว แต่ขณะนั้นบียังไม่ถูกสั่งให้หันหลัง จึงกลายเป็นว่ามีบีเพียงคนเดียวที่ยืนหันหลังให้อาจารย์กบ
“เอาดูนะ ท่า Swing Back kick เนี่ย มันเป็นท่าที่มันต้องเหวี่ยงขามาแบบนี้ สะบัดแบบนี้ ให้เป็นเส้นตรง”
อาจารย์กบเริ่มสอนและสาธิตท่าเตะให้น้องๆดู
“เห็นม๊ะ แล้วมันก็จะเป็นแบบนี้” อาจารย์กบสอนไปพลางทำท่าไปพลาง
หลังจากเตะสาธิตไปสองทีอาจารย์กบก็หันไปมองทาง บี ว่าน แล้วก็ต้นกล้า แต่พบว่าบียืนหันหลังให้ตัวเองอยู่!!
“เฮ่ย ครูสอนเมื่อกี้ทำไมไม่หันมาดู หยิ่งเหรอๆ” อาจารย์กบพูดแซวบีด้วยน้ำเสียงดุๆ แบบติดตลก ทันทีที่ถูกแซวบีก็รีบหันมา แต่ด้วยความที่อาจารย์กบเป็นคนที่มีท่าทีค่อนข้างดุแถมน้ำเสียงดูทีเล่นทีจริงซะจนบางครั้งผม พี่ป้อม แม้กระทั่งโค้ชเองก็แยกแยะไม่ได้ว่าที่อาจารย์กบพูดนั้นจริงจังหรือหยอกเล่น ดังนั้นบีจึงสรุปอย่างง่ายๆ ว่า ไม่ว่าอาจารย์กบจะพูดอะไรออกมาถือเป็นเรื่องจริงจังทั้งหมด จนการสอบในขั้นของบีเสร็จสิ้นทุกขั้นตอนอาจารย์กบก็เริ่มคอมเม้นต์น้องๆทีละคน
“เอากลับไปเข้าแถว”
พี่ป้อมบอก บี ว่าน แล้วก็ต้นกล้าให้กลับไปเข้าแถวหลังจากการสอบของเด็กทั้งสามสิ้นสุดลง ก่อนที่จะเรียกน้องๆกลุ่มต่อไปมาสอบต่อ สิ้นคำพูดพี่ป้อม บีก็วิ่งกลับมาที่แถวอย่างรวดเร็ว แต่.....บีไม่ได้วิ่งกลับไปตรงที่นั่งของตนเอง......
“ฮึก...ฮึก....ฮึก.....” บีกอดผมไว้แน่นก่อนจะเอาหน้าซุกลงมาที่อกผม ผมโอบน้องกลับไปเพื่อกันไม่ให้ใครเห็นว่าบีกำลังร้องไห้อยู่
“ไม่เป็นไรนะเด็กดี......ไม่เป็นไรนะครับ....” ผมเอามืออีกข้างลูบหัวบีเบาๆ น้องๆหลายคนในยิมก็หันมามองเพราะตอนนั้นผมไม่ได้นั่ง แต่ยืนอยู่หลังสุดของยิม ตองเองก็เป็นหนึ่งในคนที่หันมามอง บีสะอึกสะอื้นเบาๆอยู่พักหนึ่งก็ดีขึ้น ผมค่อยๆนั่งลงช้าๆ บีเองก็ค่อยๆลดตัวลงตามมา ก่อนที่จะจบด้วยการซบผมเหมือนก่อนหน้านี้ ผมกอดน้อง แล้วก็ลูบหัวน้องเบาๆเป็นการปลอบใจไปเรื่อยๆ ตอนนนี้จู่ๆผมก็รู้สึกว่า......สิ่งสำคัญที่หายไปเมื่อหลายวันก่อน......ตอนนี้กลับมาแล้ว....แล้วตอนนี้สิ่งสำคัญสิ่งนั้นก็กำลังอยู่ในอ้อมกอดของผม
“วันนี้หลายๆคนทำดีมาก หลายคนพัฒนาขึ้นมาก อะไรที่ครูบอกไป สอนไปก็ให้เอากลับไปใช้ ฯลฯ”
อาจารย์กบ คุยกับน้องๆโดยพูดถึงเรื่องการสอบที่ผ่านไปเมื่อสักครู่ ด้วยท่าที น้ำเสียง และ มุขตลกขำๆปนท่าทางดุๆ ทำให้น้องๆหลายคนผ่อนคลายลงไปมาก น้องๆที่สอบสายครั้งแรกหลายคนถึงกับรักอาจารย์กบขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าอาจารย์กบนั้นเป็นห่วงแล้วก็หวังในตัวน้องๆมากแค่ไหน
เมื่ออาจารย์กบให้โอวาทจบ พี่ป้อมก็ให้น้องๆลุกขึ้นทำความเคารพอาจารย์ก่อนที่อาจารย์กบจะขอตัวกลับ แล้วพี่ป้อมก็คุยกับน้องๆต่อในเรื่องต่างๆเป็นลำดับต่อมา ตอนนั้นน้องๆในยิมเกือบทุกคนอยู่ในแถว....เว้นก็แต่บีที่อยู่ในอ้อมกอดของผม หลังจากพี่ป้อมคุยเสร็จแล้วพี่ป้อมก็ปล่อยน้องๆกลับบ้าน
“พี่...ผมขอไปเข้าห้องน้ำ” บีเงยหน้ามองผม
ตอนนี้ผมไม่อยากปล่อยให้น้องออกจากอ้อมกอดของผมเลย เพราะกลัวว่าถ้าปล่อยไปแล้วน้องอาจไม่ให้ผมได้กอดเค้าแบบนี้อีก ผมลูบแก้มน้องเบาๆหลังจากที่ไม่ได้ลูบตั้งนาน ก่อนที่จะคลายมือให้น้องเข้าห้องน้ำส่วนผมก็เดินกลับไปนั่งตรงมุมประจำ แล้วตองก็เดินมานั่งข้างๆ
“พี่” ตองเรียกผมแบบกระซิบๆ
“หือ”
“ดีกันแล้วเน๊อะ”
“ไม่รู้ดิ......” ผมตอบด้วยความไม่แน่ใจจริงๆ
“พี่รู้ป่ะ......ตอนบีสอบสาย....แม่น้องมายืนมองอยู่ข้างนอกด้วยอะ” ตองกระซิบข้างๆหูผม ผมสะดุ้งเฮือกทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ตองพูด ผมหันไปมองที่นอกยิมทันที เพราะถ้าตองพูดจริงคุณแม่น้องบีก็เห็นที่น้องวิ่งมากอดผมซิ แต่พอมองออกไปผมก็ไม่เห็นแม่น้องบีอย่างที่ตองพูด
“จริงดิ” ผมถามตอง
“จริง ไม่เชื่อถามบีดู หนูว่าน้องก็เห็น” อ่า...งานเข้าแล้ว...... ระหว่างที่กำลังเย็นสันหลังวาบๆอยู่นั้นบีก็เดินมาพอดี
“คุยอะไรกันเหรอ” ถามจบบีก็นั่งบนตักผม
“จริงเปล่าบี” ตองพูดขึ้นแล้วมองหน้าบี
“จริงอะไร” บีทำหน้า งงๆ
“พี่ตองบอกว่าคุณแม่บีมาดูตอนบีสอบ” ผมบอกบี
“อื่อ ทำไมเหรอ” น้องบีตอบมา แล้วก็ทำหน้าตา สงสัยใส่.....งานเข้า....จริงๆด้วย....
“แล้วคุณแม่ไปไหนแล้วอะ” ผมถามบี
“ไม่รู้ครับ” ตอบเสร็จบีก็จับมือผมไปเล่น
“บีเมื่อกี้ร้องไห้เหรอ” ตองถาม
“เปล่า ไม่ได้ร้อง” ดูดิ โกหกน้ำขุ่นๆ เลย
“ไม่ร้องอะไรแล้วทำไมมีคราบน้ำตาติดเสื้อพี่เอล่ะ” ถามเสร็จตองก็ยิ้ม บี รีบตอบสวนกลับไปอย่างรวดเร็ว
“ม่ายๆ ไม่ได้ร้อง แค่ฝุ่นเข้าตาเฉยๆ ใช่ไหมพี่เอ” น้องหันมาถามผม
“อื่อ” ผมก็เออออตาม ฮ่าๆๆๆ
“เห็นป่ะ พี่ตองอะมั่ว” น่าน ได้ทีขี้แพะไหล
“พี่ถามเล่นๆ มีที่ไหนคราบน้ำตา ดูซิร้อนตัวเชียว ฮ่ะๆ” ตองหัวเราะพลางชี้มาที่เสื้อผม บีหันมามองตาม
“เง้ออออ พี่ตองอะ พี่ตองอะ พี่ตองอะ” บีเอนตัวเอามือไปตีตองแบบหยอกๆหลายครั้ง
พอมิว อ้น ต้นกล้า มิ้น ว่าน แล้วก็คนอื่นๆเห็นบีทำท่าทางเหมือนกับมีเรื่องอะไรสนุกๆคุยกันอยู่ น้องๆก็เดินมาตั้งวงคุยด้วย เสียงหัวเราะดังขึ้นไม่ขาดสายจนพี่ป้อมเดินมาร่วมวงด้วย ก่อนที่น้องๆในวงจะค่อยๆทยอยกลับบ้านไปจนเกือบหมด
“บีกลับไง” ผมถามบีเบาๆ
“ที่บ้านมารับมั้ง”
“เหรอ....” แอบผิดหวังเล็กน้อยนะเนี่ย
“หรือพี่จะไปส่งผมล่ะ” พูดจบบีก็ยิ้ม
“บี.....พรุ่งนี้พี่ไม่อยู่นะ”
“หืออ.....พี่จะไปไหน” บีหันมาถามผม ก่อนจะเอามือทั้งสองข้างมาจับมือผมไว้
“ไปช่วยงานคุณแม่”
“ไปนานไหม”
“เดือนกว่าๆมั้ง”
“โหย....ไปนานจัง” พูดจบบีก็บีบๆฝ่ามือผมเบาๆ
“ถ้าคิดถึงก็โทรหาแล้วกัน”
“ได้ๆ พี่ก็โทรหาผมได้ตลอดนะ ผมจะพกโทรศัพท์ติดตัวไว้ไม่ให้ห่างเลย”
“จริงเหรอ เมื่อก่อนโทรหาไม่ค่อยจะมีคนรับ”
“จริงๆ รอบนี้อาบน้ำก็จะเอาเข้าไปด้วย อิอิอิ” บียิ้ม
หลังจากส่งบีกลับบ้านเสร็จผมก็กลับมานึก....
“ความรักจริงๆมันมีอยู่หลายแบบนะครับ ท้ายที่สุดแล้วผมก็กระจ่างแก่ใจว่า.....กับบีนั้น ผมปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผมไม่ได้ชอบน้อง.......แต่ถึงผมจะชอบน้องก็จริง แต่ผมไม่ได้อยากลึกซึ้งกับน้องเลย แค่เพียงทำให้น้องมีรอยยิ้ม มีความสุขในช่วงเวลาที่อยู่กับผม ผมก็ดีใจแล้ว อาจหรือว่าเพราะน้องยังเด็กอยู่ก็ได้ แต่ยังไงก็ตามผมว่า เรื่องนี้ผมว่าไม่ควรไปเร่งรัดอะไรมากมาย ให้มันเป็นไปตามที่ควรจะเป็น ไม่ว่าท้ายที่สุดผลลัพธ์ที่ออกมาจะสุขสมหวังดั่งใจ หรือ เป็นแค่ความฝันชั่วคราว ผมก็จะได้ไม่เสียใจในภายหลัง เพราะอย่างน้อยๆผมก็พยายามทำทุกอย่างเท่าที่ผมจะสามารถทำได้ อาจไม่มากมายอะไร แต่ทุกอย่างที่ทำไปก็มาจากใจ เพื่อให้คนที่ผมรู้สึกดีๆด้วยมีความสุข”
End
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามอ่านเรื่อยมาจนถึงตอนสุดท้าย ( แต่ไม่ท้ายสุด ) นี้
ซึ่งหลังจากนี้ผมอาจไม่ได้มาลงทุกวัน และ เนื้อหาอาจคล้ายกับไอดารี่
อย่างไรก็ตามถึงมันจะเหมือนจริงมากแค่ไหน
ผมก็ขอยืนยันตรงนี้ว่านี่เป็นเพียงนิยายเท่านั้น
ขอกราบขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านอีกครั้ง
-----------------------------------------------------
17 พ.ค.
วันนี้การฝึกซ้อมเป็นไปตามปรกติครับ ว่านมาช้าหน่อยเพราะเลิกเรียนช้า ส่วนบีมาถึงยิมด้วยสภาพเหงื่อโชกผมรู้ว่าไปเล่นอะไรมา อ้นเองก็ชวนเพื่อนมาเรียนเพิ่มหนึ่งคน ตองถูกลากลงเป็นนักกีฬา มิวยังติดต่อไม่ได้เนื่องจากทางบ้านอยากให้น้องเรียนสายวิชาการมากกว่า แต่มิวก็ยังรักเทควันโดมาก ทางบ้านเลยตั้งเงื่อนไขว่าถ้าเข้าห้องคิงได้จะให้เรียนเทควันโดต่อ แล้วมิวก็สามารถเข้าห้องคิงได้จริงๆ แต่เนื่องจากหยุดไปช่วงปิดเทอม ( หลังการสอบสายในตอนที่ 34 ) อาจเป็นเหตุให้ทางบ้านโน้นมน้าวมิวได้สำเร็จก็ได้ อดน้อยใจไม่ได้ ผมไม่ได้สนใจเงินค่าเรียนรายเดือนจากมิว แต่ผมเสียดายอะไรๆที่สอนน้องไปตั้งเยอะ ทั้งเรื่องเทควันโด เรื่องเรียน รวมถึงเรื่องอื่นๆด้วย แต่ก็นะครับ อืมมม
การซ้อมวันนี้มีการแยกกลุ่มนักกีฬากับซ้อมธรรมดาหลังจากซ้อมธรรมดาได้ไม่นานจู่ๆว่านก็ตะคริวกินครับ อาร์ท ซึ่งคู่กับว่านเลยงานเข้าต้องไปนั่งนวดให้ตามมารยาท แต่ผมรู้สึกว่าอยากให้อาร์ทซ้อมมากกว่า ผมเลยไปนั่งนวดว่านให้แทน นวดไปนวดมาว่านก็ไม่หายเจ็บสักที ตอนแรกเป็นที่เท้า ขึ้นมาที่น่อง ไปที่ต้นขา นั่งบีบๆๆให้ บีเองก็เดินมาส่องเป็นระยะๆ แต่จะว่าไป.....ขาว่านนุ่มจังแฮะโดยเฉพาะแถวต้นขาเนี่ยะ.....หึหึหึหึ
ตอนเย็นผมไปส่งบีกับว่านเหมือนเดิมตอนขากลับบีรบกวนให้ผมโหลดเกมมาให้ผมเลยแกล้งน้องด้วยการคิดค่าเสียเวลาหนึ่งร้อยบาท ตอนแรกผมหยอกไปงั้นๆแต่น้องกลับจะจ่ายจริงๆเฉยเลย
-------------------------------------------------------
18 พ.ค.
ฝนทำท่าตั้งเค้าจะตกตั้งแต่ช่วงบ่าย ผมไรท์แผ่น DVD เสร็จก็ตรงไปชมรมทันที ไปถึงผมก็ฝากเงินบีไปซื้อชาเพราะผมต้องเริ่มต้นการซ่อมหน้าต่างที่หลุดออกมาจากกรอบของชมรมทันทีกลัวจะไม่ทัน เนื่องจากคราวที่แล้วฝนสาดมาทางขวาของยิม ซึ่งตอนนั้นไม่ได้เตรียมตัว น้ำเลยนองพื้นเลยทีเดียว ผมเลยจัดการซ่อมแบบเอาแค่ลงล๊อกได้เหมือนเดิม แต่ไม่ยังไม่ต้องเลื่อนไปเลื่อนมาได้ไปก่อน รอช่างจริงๆเค้ามาซ่อม แล้วการซ้อมก็เริ่มขึ้นตามเวลา จนถึงเวลาพักผมไปยืนดื่มชาแล้วมองท้องฟ้าที่กำลังมืดครึ้มมีแสงที่เกิดจากจากฟ้าผ่าสว่างขึ้นวาบๆเป็นระยะๆ แล้วน้องบีก็มายืนข้างๆผม
“พี่.....กินด้วย” พูดจบบีก็ดึงขวดชาออกจากมือผมไปยกกรอกดัง ‘อึกๆ’ แล้วก็ยืนมาให้ผมคืน
“ขอบคุณครับ”
แล้วพี่ป้อมก็เรียกไปซ้อมต่อซ้อมไปซ้อมมาพักใหญ่ๆฝนก็ตกครับตอนแรกตกไม่หนักมากแต่พอเวลาประมาณ 18.30 น. ฝนก็เทลงมาอย่างหนักแล้วมันก็สาดเข้ามาทางซ้ายของยิมซึ่งมีหน้าต่างกระจกแบบเลื่อนอยู่สองบานที่ผมยังไม่ได้ใส่หน้าต่างบานเลื่อนที่หลุดออกไป ผมเลยรีบเข้าไปรูดม่านปิด แล้วยืนจับผ้าม่านไว้กันไม่ให้ฝนสาดเข้ามาเพิ่มเติม ว่าน อาร์ท มิน พี่ป้อม ก็มาช่วยกันจับเนื่องจากว่าหน้าต่างบานค่อนข้างใหญ่ ทำให้มีฝนสาดเข้ามาข้างในได้อยู่ดี บีวิ่งไปหยิบกระเป๋าผมที่ถูกฝนสาดใส่เอามาวางไว้ลึกขึ้น ก่อนจะวิ่งมาเอากระเป๋าของตัวเอง
“พี่...ดูกระเป๋าผมเปียกหมดแล้ว” บีมากะกิดๆผมแล้วชี้ให้ดูกระเป๋าที่เปียกชุ่มจนน้ำหยดตึ๋งๆ
“อ่าวแล้วทำไมไม่รีบเอาหลบอะ”
“ก็เมื่อกี้ผมเอาของพี่ไปหลบก่อน แล้วก็วิ่งกลับมาเอาของผมอะ เลยถูกฝนเปียกหมดเลย”
“.....”รู้สึกผิดเลยครับที่ว่าน้องไป
“ปั๊บๆๆ” บีเอามือตบกระเป๋าไปหลายที ก่อนจะหันมามองผมแล้วพูดว่า
“เหมือนมันจะรู้ทันนะพี่ วันนี้มันเปลี่ยนมาสาดเข้าทางซ้ายแทนแล้ว”
“อืมมม นั่นดิ”
“ฮ่ะๆๆ” บีหัวเราะชอบใจ
การฝึกซ้อมหยุดลงทันทีเพราะละอองฝนฟุ้งกระจายไปทั่วแถมมีลูกเห็บปลิวเข้ามาในชมรมด้วย น้องๆในยิมวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานประหนึ่งเป็นสนามเด็กเล่น แต่การวิ่งเล่นนั้นก็เป็นไปได้ไม่นาน
“พรึ๊บ!!” แสงสว่างหายวั๊บไปกับตา
“อ๊างงง กรี๊ดดดด วี๊ดดดด ว๊ายยยย” เสียงน้องผู้หญิงร้องขึ้นมากันวุ่นวาย ผมรีบเดินคลำทางไปที่โต๊ะเพื่อหยิบโทรศัพท์มากดๆให้มีแสงสว่างเกิดขึ้น
“เอา ใครมีโทรศัพท์ก็เอามาใช้ให้เกิดประโยชน์”
น้องๆได้ยินดังนั้นหลายคนก็ไปเอามือถือ บางคนก็เลือกที่จะนั่งคุยกันมืดๆต่อไป แล้วแสงสว่างจากมือถือก็ค่อยๆเพิ่มมากขึ้น ผมเลยหลบไปนั่งตรงมุมประจำ โดยมีบีเดินตามมาติดๆ พอผมนั่งลง บีก็นั่งตามทันทีแล้วก็ดึงๆมือผมไปกอดตัวน้องเอาไว้ ตอนนี้มืดครับ......ไม่น่าจะมีคนเห็น ผมก้มลงหอมหลังคอน้องบีตามด้วยจูบก่อนจะงับคอน้องเบาๆไปหลายครั้ง ก่อนที่อ้น กับ อาร์ทจะตามมานั่งข้างๆ แล้วน้องๆคนอื่นๆก็ทยอยตามมานั่งกองๆกันอีกหลายคน ทำให้ผมซุกคอน้องบีไม่ได้แล้ว ผมเลยเปลี่ยนเป็นล้วงมือเข้าไปในเสื้อน้องแทน แล้วก็ลูบท้องลูบอกลูบนมน้องบีเล่นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไฟมา น้องๆที่นั่บรอบๆหันไปมองหลอดไฟแล้วส่งเสียงดีใจกันใหญ่ ผมรีบฉวยโอกาสนี้ดึงมือออกก่อนที่น้องๆจะหันมาเห็น แล้วผมก็นั่งคุยกับน้องๆเล่นกันต่อไปเรื่อยๆจนคุณพ่อน้องบีมารับ ส่วนว่านวันนี้ผมไม่ต้องไปส่งเพราะคุณแม่มารับ
To Be Con....
-
:z13: พี่เอ คนแรก ฮิ๊ววว
-------
ดิท ... :pig4: พี่เอมากเลยที่แต่งให้จนจบ
น้องน่ารักมาก อ่านแล้วมีความสุขจัง
ไม่่ว่าจะรักแบบไหน มันก็คือความรักเนอะ
แค่คนที่เรารักมีความสุข ก็พอแล้ว รักแบบที่ไม่ได้อยากได้มาไว้ในครอบครอง...
ขอบคุณพี่เอมากเลย น้องบีด้วย ตอนแรกอยากรุ้เหมือนกันว่าน้องโกรธอะไรมา
แต่ตอนนี้ไม่เอาและ ...
ปล. ยังอยากให้น้องเจริญเติบโตไวๆเหมือนเดิมม รักน้อง รักพี่เอ
:กอด1:
-
รักคือ อะไร
รักคือ การให้จริงหรือ
รักคือ การครอบครองใช่หรือไม่
รักคือ การมอบความสุขจริง ๆ เหรอ
รักคือ การมีเซ๊กส์กันหรือเปล่า
คำตอบของแต่ละคนย่อมแตกต่างกัน
นิยามความรักก็ย่อมแตกต่างกัน
รักกันไว้ ดีกว่านะ
-
อ่อ
เข้าใจชื่อเรื่องเลยยยย
-
:bye2:รักกันไว้น่ะ ดีมาก จะพี่น้องก็ตาม กอด พี่เอ ทะลุถึง น้องบี :กอด1:
-
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก รักแบบพี่น้องต่อไปก็ดีแล้วครับ ยาวนานด้วย
-
รอน้องโตค่อยว่ากันเนอะพี่เอ ฮี่ฮี่
เป็นเดลี่ก็จะรออ่านทุกวันค่า
ติดเรื่องนี้จริงๆและรักน้องบีจริงๆ ><
-
อืมมมมมมมมมมมมมม
เราเม้นไม่ออกเลยอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจร้า
-
“ความรักจริงๆมันมีอยู่หลายแบบนะครับ ท้ายที่สุดแล้วผมก็กระจ่างแก่ใจว่า.....กับบีนั้น ผมปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผมไม่ได้ชอบน้อง.......แต่ถึงผมจะชอบน้องก็จริง แต่ผมไมได้อยากลึกซึ้งกับน้องเลย แค่เพียงทำให้น้องมีรอยยิ้ม มีความสุขในช่วงเวลาที่อยู่กับผม ผมก็ดีใจแล้ว อาจหรือว่าเพราะน้องยังเด็กอยู่ก็ได้ แต่ยังไงก็ตามผมว่า เรื่องนี้ผมว่าไม่ควรไปเร่งรัดอะไรมากมาย ให้มันเป็นไปตามที่ควรจะเป็น ไม่ว่าท้ายที่สุดผลลัพธ์ที่ออกมาจะสุขสมหวังดั่งใจ หรือ เป็นแค่ความฝันชั่วคราว ผมก็จะได้ไม่เสียใจในภายหลัง เพราะอย่างน้อยๆผมก็พยายามทำทุกอย่างเท่าที่ผมจะสามารถทำได้ อาจไม่มากมายอะไร แต่ทุกอย่างที่ทำไปก็มาจากใจ เพื่อให้คนที่ผมรู้สึกดีๆด้วยมีความสุข”
พี่เอคะ
โอเคในฐานะนิยาย แหม มันจบได้หักมุมมาก หักแบบโดนๆ ใจ :z3:ละครมาจากชีวิตจริง ชีวิตจริงมาเป็นละคร วลีนี้อมตะมาก
คราวก่อนมัวแต่กรี๊ดกร๊าดกับเรื่อง ลุ้นจนไม่ได้บอกเลยว่า
การเขียนของพี่เออ่ะ อ่านไปเรื่อยๆ แล้วก็เกิดชอบซะงั้น สรุปว่า ชอบงานเขียนนี้นะคะ ดีค่ะ ดี ขอบคุณที่สร้างผลงานมาให้อ่านนะคะ :pig4:
วันนี้ใจหายวาบ คิดว่าจะไม่มาลงอีกเลย
แต่พออ่านข้างล่างต่อก็โล่งใจ พี่เขียนต่อเรื่อยๆ นะคะ ว่างเมื่อไหร่ก็มาเขียนทีนะคะ มีเด็กตาดำๆ รอพี่เออยู่เน้อ :กอด1:
ความรัก เพียงแค่ได้เห็นเขามีรอยยิ้ม แม้จะเจ็บบ้างกับหลายๆ อย่าง แต่ในความเจ็บนั้นมีความสุขที่สักวันเราจะภูมิใจที่ได้เลือกมัน
ไม่ใช่เลือกทางที่จะทำให้รอยยิ้มหายไปจากกันและกัน ไม่ใช่ในทางที่จะทำให้เจ็บด้วยกันทั้งสองฝ่าย
อนาคตไม่มีใครรู้ จริงค่ะ แต่รอยยิ้มที่เราเห็นนั้นเรารับรู้ได้เลยกับใจเราเอง เก็บรอยยิ้มไว้
มีความสุขกับชีวิตนะคะพี่เอ อะไรจะเกิดมันก็คงต้องเกิด
แล้วเจอกันอีกนะคะ
-
จบแบบไม่ให้ตั้งตัวเลยพี่เอ แอบมึนไปเล็กน้อย
แต่ก้อขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆน่ารักๆเรื่องนี้นะคะ
สุดท้ายขอกอดน้องบีกับพี่เอแรงๆ ข้อหาน่ารักเกินห้ามใจ :กอด1:
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
-
อ่า จบลงด้วยความสัมพันธ์แบบพี่น้องไปก่อน
แต่วันข้างหน้าเราไม่มีทางรู้เนอะ ต่อไปจะเป็นยังไง
จะติดตามไดอารี่พี่เอต่อไปนะคะ :pig4:
-
คริคริ บอกแล้วให้รอน้องโต เป็นไงล่ะพี่เอ เลยโดนเมินซะนานเลย
ฝากกอดน้องบีเหมือนเดิมนะคะ แอ๊ะๆ :กอด1:
-
เอขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะ...
อ่านแล้วอมยิ้มได้ทุกตอน...น้องบีก็น่ารักน่ากอดจริงๆแหละ :กอด1:...พออ่านตอนสุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุด จริงๆเอไม่ได้เจ้าชู้แต่เอเป็น ปะ ปะ ปลาหมึก..หึหึ
แต่ยังสงสัยอ่ะ แล้วทำไมน้องบีมึนตึงใส่เอตั้งสองอาทิตย์
รออ่านต่อเรื่อยๆๆจ้า o13 :L2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ ค่า
แอบมึนเหมือนกัน กะการจบแบบไม่ได้ตั้งตัวอ่ะ
กลัวไม่ได้อ่านอีกแล้ว(คิดถึงน้องบีอ่ะ :sad4:)
มาเห็นมีไดอารี่ต่อ ค่อยยังชั่วว..
แต่จะไม่ได้อ่านทุกวันแล้วเนี่ย ก็คงเหมือนขาดอะไรไป
คุณเอนะคุณเอไม่น่ามาทำให้เสพติดเล๊ยย. o6
-
ไม่บอกว่านิยายนี่ไม่รู้จริงๆเนียนมาก ก็รออ่านต่อไปครับ
-
ชอบจังเลยคร้าบเรื่องเนี้ย อ่ะ รัก ๆ ๆ รักที่ซู้ด
-
ผมรู้สึกโล่งอกไปเลย ก็น้องอายุแค่ 13 เองนะครับ (แต่มีแอบเสียดาย 555)
ถึงจะบอกแต่แรกแล้วว่าเป็นเรื่องแต่ง ก็ก็อินนะคร้าบบบบบบบ
อยากได้อย่างน้องบีมาเป็นน้องชายซักคน :z1:
-
เป็นการจบที่ลงตัว และเหมาะสมค่ะ
จะขอติดตามไดอารี่ต่อไปเรื่อยๆ ค่ะ ^^
-
เช้าวันต่อมา.......ผมลุกไปยิมตั้งแต่ช่วงเกือบๆ 9 โมงเช้า มาถึงผมก็จัดยิมไว้สำหรับต้อนรับอาจารย์ที่จะมาสอบสายให้ แล้วก็เตรียมแผ่นไม้ที่ต้องๆน้องใช้สอบในวันนี้
=> น้องๆต้องใช้ รึเปล่าคะ?
ตองเองก็เป็นหนึ่งในคนที่หันมามอง บีสะอึกสะอื้นเบาๆอยู่พักหนึ่งผมก็ดีขึ้น
“บีเมื่อกี้ร้องให้เหรอ” ตองถาม
=> ไห้
ผมจะชอบน้องก็จริง แต่ผมไมได้อยากลึกซึ้งกับน้องเลย
วันนี้การฝึกซ้อมเป็นไปตามปรกติครับ ว่านมาช้าหน่อยเพราะเลิกเรียนช้า ส่วนบีมาถึงยิมด้วยสภาพเหงื่อโชคผมรู้ว่าไปเล่นอะไรมา
=>โชก
อดน้อยใจไม่ได้ ผมไมได้สนใจเงินค่าเรียนรายเดือนจากมิว
ผมรีบฉวยโอกาสนี้ดึงมืออกก่อนที่น้องๆจะหันมาเห็น
-------------------------------
ค่าพี่ เอสู้ๆ
วันนี้จะเช็กเอ้าท์ตอนเที่ยงเลยมีเวลามาอ่านก่อนแป๊บค่ะ^^
อาหารเช้า...ไม่อร่อยเลย - -'
แต่วิวสวยดี ไว้เดี๋ยวจะถ่ายรูปมาฝากนะคะ><
อืม พี่เอกับน้องบี...เป็นตอนจบที่ดีนะคะ คือใช่ว่าทุกเรื่องจะต้องจบแบบแฮบปี้เอนหรือแซดเอนซะหมด มันมีตัวเลือกหลายทางล่ะเนอะ^^
ยังคงแอบอิจฉาน้องตองต่อไป...อยากเห็นบ้าง~
น้องมิวววววว กลับมาเถอะ T^T
-
o13 สุดยอดเลยพี่
-
:impress3: จบทั้งน้ำตา ไม่ให้ตั้งตัวเลยพี่เอ
แต่ก้อดีนะ.....ไม่เหมือนใครดี
ส่วนน้องบี...งานนี้งอน นานอ่ะ ว่างๆ พี่เอ ก้อถามน้องบีให้หน่อย ว่างอนเรื่องอะไร ตอนงอนตั้งชื่อเรื่องหรือเปล่า :z2: เค้าอยากรู้ :z2:
บทจะดีก้อดีง่ายๆ เด็ก หนอ เด็ก
มีคนเคยบอกไว้ว้ " ความรักไม่ใช่การครอบครอง แค่ได้มองก้อสุขใจ " แต่ของพี่เอ ต้องเติมไปอีกนิดว่า " ความรักไม่ใช่การครอบครอง แค่ได้ ลูบ คลำ จ้องมองก้อสุขจายยยย " เนอะ :L2:
+1 ให้ กับพี่น้อง คู่นี้ ว่างๆ ก้อมาลง เรื่อยๆนะ ไงก้อคิดถึง น้องบี อ่ะ แอ๊ะๆ
-
จะตามอ่านจนน้องโตเลยคับ
555
-
มีภาคต่อป่าววววว รักเรื่องนี้ที่ซู้ดจริงๆ
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งน๊า :haun4:
-
ขอบคุณนะครับ
หลงรักน้องๆ และกีฬาประเภทนี้เลยละคร้าบ อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
เอ มีอยู่คำหนึ่งน่ะไม่รู้ว่าเอจะรู้จักหรือเปล่า"เลี้ยงต้อย"รู้จักหรือเปล่าเอ่ย น้องบีอายุ 13 เออายุเท่าไหร่แล้วน่ะ แต่ก้อไม่สำมะคัญหรอกน่ะอายุน่ะว่าม่ะ
-
แบบนี้เขาเรียกว่า"เลี้ยงต้อย"ใช่ป่าวน้องเอ
รอจนน้องบีครบ18ก็จัดการ :oo1: :oo1:
-
จบแล้ว!!! :o7: ... หนุกอยู่เลย ... เสียดาย ๆ อยากอ่านอีกเยอะ ๆ ~ha ha
ถ้าจะจบเรื่องด้วยวัยของน้องบีแค่นี้ ผมว่าก็เหมาะแล้วหล่ะครับ ... รอน้องโตค่อยว่ากัน^_^
ขอบคุณนะครับที่จะยังมีต่อเป็น diary
ผมมีความสุขที่ได้อ่านงานคุณ ... ขอบคุณครับ :pig4:
-
จบแล้ว ๆ ตอนจบแอบดราม่าวุ้ย
:pig4: :pig4: ค้าบบ ^^
ตามอ่านไดอารี่ต่อ 55+
-
ขอบคุณพี่เอมากๆๆที่แต่งนิยายมาให้อ่าน
ขอบอกว่าชอบน้องตองจริงๆๆๆๆๆ
ชอบน้องบี มากๆๆๆ
-
จะตามอ่านต่อไปเรื่อยๆนะ เอ :กอด1:
-
ดีใจที่สุดท้ายน้องบีก็ไม่โกรธพี่เอแล้ว
ปล. ชอบบทลงท้ายของพี่เอ ก่อนคำว่า END นะ
-
o22อารายกานเนี่ยพี่เอ จบแบบเนี่ยหรอ :a5:
นึกว่าจะมีให้ต่ออีกซัก30-40บทนะเนี่ย นี่อุตส่าไปซื้อ HD มาเก็บนิยายพี่เอเลย o13
เอาเถอะ อภัยให้ :call:เพราะยังมีภาคไดอารี่นี่เนอะ
ป.ล. น้องบีร้องไห้นิ่งดี ไม่เหมือนลูกศิษย์ผม ร้องไห้ทีเหมือนผีสิง :o12:
เอสู้ๆ ขอให้ประสบความสำหรับกับรักหลายห้อง(ของหัวใจ) :mc4:
-
ขอบคุณนะค่ะพี่เอ สำหรับเรื่องเล่าที่น่ารักๆแบบนี้ ชอบอ่านเรื่องนี้อ่ะ ยังไม่อยากให้จบเลยล่ะ
สำหรับน้องบี พี่เอก็ค่อยๆเป็นค่อยๆไปเนอะ น้องบียังเด็กยังคงต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะเลย แค่พี่เอเห็นน้องบียิ้มพี่เอก็มีความสุขแล้วนี่นา เพราะงั้นอนาคตก็เป็นเรื่องของอนาคตเนอะ นู๋เอาใจช่วยค่ะ
พี่เอ ยังงัยก็อย่าหายไปเลยนะ มาลงเรื่องให้อ่านกันบ้าง เป็นไดอารี่ก็ได้ค่ะ
-
พี่เอให้ความคิดตอนจบดีจังเลย
ความรักแบบนี้เป็นสิ่งสวยงามน่ะค่ะ
ไม่ได้หวังที่จะครอบครอง
แต่ให้มันเป็นสิ่งดีดีที่มีแต่รอยยิ้ม ก็มีความสุขทั้งสองฝ่าย
ขอบคุณสำหรับ เรื่องสนุกๆ น่ะค่ะ :L2:
เด๋วจะรอติดตามไดอารี่ของพี่เอต่อไป ^^
-
A's Diary 1
20 พ.ค.
วันนี้ผมออกไปชมรมประมาณ 16.30 น. ครับ มาถึงผมก็เลี้ยวเข้าร้านสะดวกซื้อร้านประจำเลย ก่อนเข้าร้านผมหันไปมองที่ริมฟุตบาท สังเกตเห็นว่าร้านขายไก่ทอดที่บีเคยไปก่อวีรกรรมไว้ยังไม่มาขายแฮะ นี่ก็ช่วงเปิดเทอมแล้วนะเนี่ย พอเข้าไปในร้านสะดวกซื้อก็เจอน้องอ้นกำลังยืนจ่ายเงินอยู่
“อ้น” ผมตะโกนเรียกน้องเบาๆ อ้นหันมามอง
“อ่าว พี่เอ” อ้นยิ้มแล้วเดินไปยืนรอตรงมุมวางหนังสือ พอจ่ายเงินเสร็จผมก็เดินมาคุยกับน้อง
“ทำไมวันนี้ไม่ซื้อน้ำผลไม้ที่ชอบอ่ะ” ผมลูบหัวน้องเบาๆ
“เงินผมหาย” น้องเงยหน้าขึ้นมาตอบ เสียงอ่อย
“หายตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อวานก่อน ม๊าให้เงินเป็นอาทิตย์ด้วยเงินหายหมดเลย ตอนนี้ไม่มีเงินเลยสักบาท” น้องทำหน้าเศร้า
“แล้วนี่เอาเงินใครมาซื้อ”
“อ้นยืมเงินเฮียอาร์ท”
“อ่าว ทำไมไม่ยืมเงินบีอะ” ผมถามด้วยความสงสัยเพราะ ถ้าอ้นไม่มีเงิน บีมักจะให้อ้นยืม
“.....” อ้นไม่ตอบ
หลังจากจ่ายเงินกันเสร็จ ผมก็พาน้องอ้นเดินไปเรื่อยๆจนถึงร้านข้าวมันไก่
“หิวป่ะ”
“หิว หิวมากเลย” อ้นหันมามองผมแล้วลูบๆท้องตัวเอง
“กินข้าวมันไก่ป่ะ” ผมเองก็หิวเหมือนกัน ฮ่าๆๆ
“กินๆ หิว ตอนนี้อะไรก็กินหมดล่ะ”
ถึงร้านผมก็สั่งข้าวส่วนอ้นเดินไปนั่งที่โต๊ะ พอผมสั่งเสร็จผมก็เดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับอ้น ลูกของเจ้าของร้านก็เอาแก้วใส่น้ำแข็งเปล่ามาให้ อ้นหยิบเหยือกน้ำรินให้ พอรินเสร็จอ้นก็หันมามองผมทำหน้าตาจริงจังแล้วถามว่า
“เมื่อวานพี่ทำการบ้านให้บีเหรอ”
“เปล่า เห็นบอกให้พี่ทำให้อยู่ แต่พี่ให้บีมันทำเอง ทำไมเหรอ” ผมถามด้วยความแปลกใจ ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ
“เปล่าครับ” อ้นปฏิเสธแล้วหันไปมองสระน้ำก่อนจะวนไปที่ถนน แก้วน้ำ เครื่องปรุง แมลงวัน แม่ค้า คนเดินผ่านไปมา
“อ้น มีอะไรจะเล่าเหรอ” ผมถามย้ำอ้นอีกครั้ง
“บีมันเอาการบ้านให้พี่ปุ้ยทำให้” อ้นหันหน้ากลับมาจากนอกร้านแล้วตอบผม
“อ่าว แล้วพี่ปุ้ยได้ทำให้ป่ะ”
“ทำ....พี่เอเคยบอกว่าพี่ปุ้ยใจดีกับผมใช่ป่ะ”
“อื่อ”
“บี มันก็ได้ยิน มันเลยไปบอกพี่ปุ้ยว่า ‘ไม่ต้องไปใจดีกับอ้นมากหรอก’” อ้นพูดออกมาอย่างรวดเร็ว อย่างกับอัดอั้นตันใจนานแล้ว
“อ้นได้ยินเหรอ” ผมถามย้ำเพื่อความแน่ใจ อ้นอาจจะหูฝาดหรือเข้าใจผิดก็ได้
“ใช่ ได้ยินเต็มสองหูเลย” พูดจบอ้นก็หยิบแก้วน้ำไปดื่ม
“แอ๊ะ!! มาแอบกินข้าวกันอยู่นี่เอง” เสียงบีดังมาจากข้างหลังผม ผมหันไปมอง บียิ้มให้ผมแล้วก็เดินๆมาหา
“อ้น พี่เอเลี้ยงเอ็งเหรอ” บีถามอ้น
“.....” อ้นไม่ตอบ ทำหน้าตาเซ็งๆใส่บี
“เปล่า พี่ไม่ได้เลี้ยงเดี๋ยวป๊าอ้นเอาเงินมาให้” ผมหันไปตอบ
“เหรอ คิดว่าพี่เลี้ยงซะอีก” บีหันมายิ้ม ก่อนจะมองไปที่แก้วน้ำสองใบที่อยู่ติดกัน
“พี่แก้วไหนแก้วพี่” บีถามผมพร้อมกับชี้ๆไปที่แก้ว
“ใบนี้” ผมชี้บอกน้องไป
“ใบนี้เหรอ” พูดจบบีก็หยิบแก้วน้ำขึ้นไปดื่ม
“นิสัย” อ้นพูดเบาๆ
“พี่เอ.......ขอเงินหน่อย 30 “ บีทำเสียงอ้อนๆ
“เอาไปทำอะไร”
“ไปซื้อของ” พูดจบบีก็เดินมานั่งเกาะแขนผม
“อ่ะ” ผมยื่นเงินให้บี
“ขอบคุณคร้าบบบบบ” บีทำเสียงดีใจก่อนจะวิ่งไปร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ
“พี่” อ้นเรียกผมแล้วทำหน้าตา เซ็งๆ
“ครับ”
“พี่ให้เงินมันแบบนี้ทุกวันเหรอ” ถามได้ตรงประเด็นมากน้อง
“ไม่อะ นั่นมันเงินที่บีเค้าเคยฝากไว้” ผมก็เลยตอบตรงๆ ไปครับ
“เหรอ....นึกว่าเงินพี่” พอตอบเสร็จจานข้าวมันไก่ก็มาพอดี
เห็นเหมือนเค้าจะไม่ชอบหน้ากันเท่าไหร่ แต่เอาเข้าจริงๆตอนหลังซ้อมเสร็จอ้นก็ยังนั่งสอนการบ้านดีอยู่ดี แถมอ้นยังว้ากไปสอนไปไม่หยุดเสียงดังลั่น ส่วนบีเองก็ ก็โวยวายกลับพอสมควรเหมือนกัน...สุดท้ายการบ้านก็เสร็จ แล้ววันนี้ช่วงนอกรอบ*1พี่ป้อมพาน้องๆเข้าคู่เตะ*2ครับ หลังจากอารมณ์ขึ้นกับอ้นมั้ง บีเลยสนุกสนานกับการเข้าคู่เตะกับเพื่อนเป็นการใหญ่จนไม่ยอมกลับบ้าน จนเวลาประมาณ 19.20 น. อ้นกลับบ้านกับอาร์ท ส่วนบียังอยู่ต่อ ผ่านไปประมาณ 10 นาที ผมก็เห็นคุณพ่อน้องบีก็มานั่งรออยู่หน้ายิม บี ก็เห็น แต่ก็ยังทำท่าไม่ยอมกลับ คุณพ่อน้องบีรอต่อไปจนกระทั่งเวลาประมาณ 19.50 คุณพ่อน้องบีก็เดินมาบอกผมว่า
“พี่เอ เดี๋ยวน้องซ้อมเสร็จแล้ว รบกวนพี่เอโทรบอกป๊าหน่อย เดี๋ยวป๊ามารับ” ป๊าพูดจบ บีก็หันมาทันที เพราะผมอยู่ห่างจากบีไม่มาก
“เดี๋ยวให้พี่เอไปส่งก็ได้ ป๊าไม่ต้องมารับหรอก” บีพูดจบก็เตะต่อ ส่วนป๊าน้องบีก็หันมายิ้มให้ผม
“เดี๋ยวผมไปส่งก็ได้ครับ”
“อืมมม ขอบคุณพี่เอมาก เดี๋ยวป๊ากลับก่อนนะ”
จนเวลาประมาณ 20.15 น. พี่ป้อมก็ให้น้องๆกลับบ้านครับ เพราะดูท่าจะยังสนุกสนานกันมากๆ ผู้ปกครองมานั่งรอกัน ส่วนผมกลับกับบีแล้วก็น้องว่าน ขากลับผมแวะร้านคอมก่อน พอมาถึงผมก็ถามซื้อแผ่น CD กับ ให้ทางร้านช่วยดูเรื่องอุปกรณ์คอมที่สั่งไปว่าได้หรือยัง บี กับ ว่านก็เดินสำรวจในร้านครับ ระหว่างที่รอเช็กของ ผมเห็นบีเดินๆอยู่แถวที่วางเคส ผมเลยเดินตามไปแล้วกอดน้องเบาๆ จากทางด้านหลัง บีสะดุ้งนิดหน่อยที่ผมเข้ามากอดแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงแต่ไม่ได้ว่าอะไร
“พี่อันนี้เท่เนอะ” บีชี้ให้ผมดูเคสตัวหนึ่งที่วางอยู่บนชั้นสอง ผมก้มมองตาม
“อืม ช่ายๆ เท่”
ตอนนั้นหน้าผมอยู่ห่างจากคอน้องไม่มาก ผมเลยเอามือขวาดึงคอเสื้อน้องเปิดออกนิดหน่อยเว้นระยะไว้ช่วงหนึ่งเผื่อน้องไม่พร้อมจะได้บอกให้ผมหยุดได้ ปรกติผมทำแบบนี้น้องรู้แน่ๆว่าผมจะซุกคอแล้วนะ แต่น้องยังนิ่งแฮะ ผมมองซ้ายมองขวา ว่านก็เดินดูจออยู่อีกมุม พนักงานก็มัวแต่คุยกัน สรุปคือไม่มีใครมองมาเลย ผมก็เลยซุกลงไปที่คอน้องหอมลงไปตามด้วยจูบเบาๆ แล้วก็กอดน้องให้แน่นกว่าเดิม ‘น้องบีหอมจังเลย’ ผมคิดในใจเพราะตัวน้องบีตอนนี้หอมจริงๆครับ (ไม่เชื่อมาดมดู)
ผมซุกๆอยู่สักครู่ก็ผละตัวออกแล้วก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ เพราะน่าจะได้เวลาคุยกับช่างพอดี น้องบีก็เดินตาม พร้อมจับมือผมไว้ เมื่อมาถึงเคาน์เตอร์ระหว่างรอช่างมาคุย บีก็จับมือผมเล่นไปมากอดบ้าง ลูบบ้าง เอานิ้ววาดบนฝ่ามือเล่นบ้าง แล้วไม่นานนักช่างก็มาบอกผมว่าของต้องรอสักหน่อยเพราะศูนย์ที่กรุงเทพฯยังไม่เปิดจากเหตุการณ์ความไม่สงบ ดังนั้นผมก็เลยพาน้องๆไปกระจายส่งตามบ้าน คนแรกก็บีก่อนระหว่างทางน้องบีนั่งหน้าครับ ผมเลยลูบๆท้อง อก นม น้องเล่นตามปรกติ ( ฮ่าๆๆๆๆ ) พอส่งบีเสร็จ ก็เลยไปส่งน้องว่านซึ่งนั่งข้างหลังครับ ระหว่างทางกลับผมก็เลยเอามือน้องมาโอบเอว (กลัวเด็กมันหล่นอ่ะครับ แหะๆ) แล้วก็ขับรถไปเล่นมือว่านไปจนถึงบ้านน้องเลย
To Be Con
*1 ซ้อมนอกรอบคือน้องๆมาขอให้สอน หรือ ให้พาซ้อมต่อหลังจากซ้อมเวลาปรกติเสร็จแล้ว
*2 เข้าคู่เตะ ก็เป็นการจำลองการแข่งขันครับ เข้าคู่กับคนจริงๆไม่ใช่แค่แป้น ลองเตะ ลองแก้ พัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆ กับคนจริงๆ
-
:z13: พี่เอก่อนนน เดี่ยวมาอ่าน ฮ่าๆ
-------------------------
ดิท .... พี่เอ โบไม่เชื่อหรอกนะว่าน้องหอมมม
ต้องเอามาพิสูจน์ ฮ่าๆๆ จะได้รุ็กันไปเล้ยยย
กลิ่นตัวน้องเป็นแบบแป้งเด็กปะ มันถึงหอม อ่ะ
ปล. พี่เอ ยังเจ้าชู้เสมอต้นเสมอปลายมากก ฮ่าๆ
แหม พอน้องบีไปนะ ดึงมือน้องว่านมากอดเชียวววว
ปล... น้องบีน่ารักกก แอ๊ะๆๆๆ
:กอด1:
-
พี่เอกะน้องบีหายไปนานเชียว
ในที่สุดก็มาต่อแล้วววว
แต่ว่าทำไมน้องบีต้องพูดอย่างงั้นด้วยล่ะ
คิดถึงน้องบีจัง :กอด1:
-
เป็นพี่เอขอสามไปแล้ว!!!
ดีใจที่ได้อ่านต่อค่า อยากอ่านไปเรื่อยๆเลยย
-
โห กะไม่ให้เหลือสักคนเลยชิมิพี่เอ
มีสองก็ควบสองนะยะ
แง่งๆๆ
-
สงกะสัยว่าน้องบีคิดยังงัย
เกี่ยวกับน้องอ้น
น้องอ้นอ่ะมองออกได้อย่าง
ชัดเจนเลย ส่วนน้องบีมันคลุมเครืออ่ะ พี่เอคิดงัยค่ะ
-
ตอนใหม่สั้นจังเรยฮะ แต่ก้ดีกว่าไม่ได้อ่านเรย คิกคิก
-
ไดอารี่เริ่มแล้ว
พี่เอ นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลยน๊า >.<
-
พี่เอกับน้องบีกลับมาแล้ว :L2:
อยากถามพี่เอจริงๆว่าทําไมน้องอ้นถึงไม่ค่อยชอบน้องบีเลยละ :m16:
น้องบีออกจะน่ารักว่าใช่ไหมพี่เอ :กอด1: :L2:
-
ไม่เชื่ออ่ะว่าหอม ขอดมดูได้ป่าว
:z1:
-
พี่เอนิ่ ชอบแอบลวนลามน้องบีอีกละ :o8: ว่าแต่น้อง เป็น รึป่าว อ่ะ o22 จริงๆก็เข้าสู่วัยรุ่นแล้วนะ เค้าไม่รู้สึกแปลกๆหรอที่เพศเดียวกันมากอดมาหอมอ่ะ นอกเสียจากว่าเอนเอียง คึคึ :impress2:
-
อืมม...อ้นกับบีนี่ยังไงกัน เอไม่ลองสืบๆๆหน่อยเหรอ เท่าที่อ่านมาเหมือนมีแต่อ้นอ้ะที่แสดงออกแบบว่าไม่ค่อยชอบหน้าน้องบี
เอ..ขอหอมน้องบีทีนึงดิ...กอดด้วยอยากรู้นะว่าน้องหอมจริงป่าว...คิกคิก
ปล..น้องบีสูงเท่าไหร่อ่ะเอ....
-
เย้ๆๆๆๆ มาต่อแล้ว
ชอบจริงๆน๊าเรื่องนี้ รักคนแต่งจัง
-
ตลอดเวลา ทัชชิ่งเด็กๆตลอดเวลามิได้ขาดนะคะพี่เอ
คิดถึงพี่เอนะ :กอด1:(แต่กอดนี้ของน้องบีนะเออ)
-
Diary! มาแว้วววว
เรียนก็ไม่ค่อยเก่ง ... ชอบเล่น ชอบแกล้งเพื่อน ... บางครั้งเป็น devil ตัวน้อย ๆ ... ได้อีก! ครับน้องบี จุด ๆ นี้โดยรวมยังน่ารัก น่า...อยู่ครับ ^_^
ขอบคุณนะครับ :กอด1:
-
มารอตอนต่อไปแล้วคับ
-
มาต่อแล้ววว
เย้ๆๆ
i love ur diary
จุ๊บๆ
-
A's Diary 2
21 พ.ค.
วันนี้ไม่มีอะไรมากครับฝึกซ้อมตามปรกติ แต่หนักขึ้นหน่อยนึงเนื่องจากว่าวันพรุ่งนี้มีแข่ง การซ้อมดำเนินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพักรอบแรก พอสั่งพักน้องอ้นก็เดินมาหาผม
“พี่เอๆ”
“ครับ” ผมละสายตาจากการมองน้องบีมาจ้องหน้าน้องอ้นแทน
“พี่จะพาไอ่ต้อมไปดูหนังด้วยจริงเหรอ” น้องอ้นถามผมพร้อมกับนั่งลงข้างๆ
“หืมม ต้อมจะไปด้วยเหรอ” ไม่เห็นผมจะรู้เลยแฮะ
“ก็ต้อมมันบอกว่า มันจะไปดูหนังกับพี่ด้วย”
“แล้วต้อมรู้ได้ไงอ่ะว่าพี่จะไป ตอนคุยกันต้อมไม่ได้มาคุยด้วยนี่นา” ผมพูดจบบีก็เดินเข้ามาหา
“คุยอะไรกันเหรอ” บีถาม
“ก็ไอ่ต้อมน่ะซิมันบอกว่าจะไปดูหนังด้วย ไม่รู้มันรู้ได้ไง” อ้นบ่นแล้วทำหน้าเซ็งๆหันไปมองต้อมที่กำลังหยอกกับต้นกล้าอยู่
“เออ นั่นดิ มันก็บอกเขาว่ามันจะไปดูหนังด้วย พี่เอ ชวนมันเหรอ” บีหันมามองผม
“เปล่านี่ พี่คุยแค่ อ้น บี ว่าน กับ อาร์ท นอกนั้นไม่ได้ชวนใครนะ”
“ดูดิ๊มาซ้อมได้ไม่กี่วัน ทำเป็นมาตีซี้พี่เอ แถมยังจะไปดูหนังด้วยอีก” อ้นบ่นซ้ำ
“อืมมม นั่นซิ คุณพ่อ คุณแม่ น้องต้อมพี่ก็ยังไม่เคยคุยด้วยเลย” ผมพูดจบบีก็เดินมาพิงแล้วดึงมือผมไปกอดตัวเค้า
“ใช่ พี่เอยังไม่ทันได้รู้จักที่บ้านเลย ก็จะไปด้วยแล้ว” อ้นบ่น
“ไม่เอาน่าอ้น แค่ดูหนังเอง ถ้าเค้าอยากไปก็ให้คุณพ่อคุณแม่ไปส่งไปรับเองแล้วกัน อีกอย่างต้อมก็เพื่อนอ้น เรียนห้องเดียวกันด้วยไม่ใช่เหรอ”พูดจบผมผมลูบๆหัวอ้นเบาๆให้น้องอารมณ์เย็นลง เพราะไม่คิดว่าอ้นจะมาอารมณ์เสียกับเรื่องอะไรแบบนี้
“เฮ่ออ...” อ้นถอนหายใจ ก่อนจะเงยหน้ามองผมแล้วตอบว่า
“ต้อมไม่ใช่เพื่อนผม มันเพื่อนบีต่างหาก”
“....”ผมอึ้งกับคำตอบที่ได้ยิน บีได้ยินอ้นพูดดังนั้นเลยเงยหน้าขึ้นมาพูดว่า
“ต้อมก็ไม่ใช่เพื่อนผมเหมือนกัน”
“....”
หลังจากอึ้งกับคำตอบผมก็เลยนั่งสอบถามถึงที่มา ปรากฏว่า ทั้งบีและอ้นยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่า ต้อมดื้อมาก ซนมาก มึนมาก แล้วน้องๆก็เริ่มชิงเล่าประวัติอันสุดซ่าของต้อมอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งต้อมกลับมาจากร้านสะดวกซื้อก็ใกล้หมดเวลาพักพอดี หลังจากวางน้ำที่ซื้อมาด้วยไว้บนชั้นเสร็จต้องก็เดินมาทางผม ยังทันที่ต้อมจะพูดอะไร
“ต้อม พี่เอไม่ให้เอ็งไปดูหนังด้วย” อ้นพูดออกไป
“เฮ่ย อ้น.....” ผมอุทานออกไป
“ออ นั่นดิ แล้วใครบอกเอ็งเรื่องที่พวกเขาจะไปดูหนังอ่ะ” บีถาม
“ใช่ ใครบอก หรือว่าแอบมาฟัง” อ้นเสริมคำพูดบี
“นั่นดิ” บีเสริม
“นิสัยไม่ดีฟังคนอื่นคุยกัน” อ้นเสริมอีกดอก ทีอย่างงี้เข้ากันดีเชียวนะ
“เฮ่ยๆ ไม่เอาๆ ไม่ว่าเพื่อนแบบนั้นได้ไง เค้าอาจจะบังเอิญได้ยินเฉยๆก็ได้” ผมพยายามพูดไกล่เกลี่ย
ตอนนั้นหมดเวลาพักพอดี พี่ป้อมเดินกลับไปที่หน้ายิม แล้วบังเอิญว่าพี่เค้าได้ยินที่บีกับอ้นกำลังรุมดุต้อมอย่างสนุกสนาน ต้อมเองก็เหมือนจะไม่ใส่ใจกับคำเหน็บแนมเท่าไหร่ใจกลับตอบกลับไปกลับมากวนๆเหมือนแซวกันเล่นๆซะงั้น พอมาถึงหน้ายิมพี่ป้อมก็คุยๆเรื่องทั่วไปจนกระทั่งลามไปถึงเรื่องที่พี่ป้อมแอบเห็นเหมือนว่าต้อมกำลังถูกบีกับอ้นรุมดุอยู่ พี่ป้อมเลยแซวๆว่าให้น้องๆรักกันให้มากๆเพราะอยู่ยิมเดียวกัน บี กับ อ้นเองก็ยอมรับว่าแอบดุต้อมจริง แต่น้องไม่ได้บอกว่าเรื่องอะไร พี่ป้อมเลยแกล้งบี โดยบอกว่า
“เอาๆ ไหนๆก็สัญญาว่าจะดีกันแล้วงั้นให้บีหอมแก้มต้อมทีหนึ่ง”
พี่ป้อมพูดจบบีก็ทำหน้าเหวอเลย ทั้งยิมหันมามองเป็นทางเดียวกัน ส่วนต้อมก็ทำท่าเขินๆประสาเด็กชายที่เจอเรื่องแบบนี้ แล้วบีก็จับไหล่ต้อมทั้งสองอย่างแน่นค่อยๆดึงเขามาใกล้ๆ สาวตองแอบมองแบบลุ้นสุดตัวเลยทีเดียว แล้วบีก็หันมามองพี่ป้อมก่อนพูดว่า
“ครูป้อม เปลี่ยนจากหอมแก้ม เป็นต่อยหน้าแทนได้ไหมครับ”
บีพูดจบก็ทำเอาฮากันทั้งยิมเลยทีเดียว เพราะที่พี่ป้อมพูดไปแกพูดเล่น ตอนแรกบีก็ทำหน้าตาจริงจังเชียวมีจับไหล่ต้อมดึงเข้ามาหาตัวอีก หลังซ้อมเสร็จอ้นก็มาบอกผมว่าวันเสาร์อาทิตย์นี้น้องไม่ว่างเลยไปดูหนังด้วยไม่ได้ ทั้งยังได้ยังมากำชับผมเรื่องที่ไม่อ้นไม่ต้องการให้ต้อมไปดูหนังกับผม พร้อมทั้งยังไปพูดกับบี แล้วก็ว่านเรื่องนี้ด้วย เย็นวันนั้นผมก็ไปส่งบีกับว่านเหมือนเดิม ขากลับก็ตามสูตรครับ หึหึหึ
----------------------------------------------------------------
22 พ.ค.
วันนี้ผมไปดูน้องๆแข่งครับ มีไปลงกันหลายคน ที่เกี่ยวๆกับเรื่องนี้ก็มีหนึ่งคนคือน้องว่าน ตอนแรกผมว่าจะไปถ่ายวีดีโอด้วยกล้องซัมซุงแคนดี้แล้วเอามาตัดต่อเล่นๆแทรกกับภาพนิ่งพูดง่ายๆว่าเป็นวีดีโอคลิปสั้นๆประมาณ 10 – 15 นาทีที่ทำจากมือถือล้วนๆเอาไว้ดูเล่นกันที่ชมรมสำหรับน้องๆที่ไม่ได้มาแข่ง แล้วก็ตามกำหนดการเดิมคือวันนี้จะมีว่าน บี แล้วก็ผมจะไปดูหนังด้วยกันตอน 15.40 น. แต่เนื่องจากว่านติดแข่ง กว่าว่านจะแข่งเสร็จก็น่าจะราวๆ 20.00 – 21.00 น. ซึ่งถ้าจะไปดูหนังกันต่อกว่าหนังจะจบมันก็จะดึกมากไป ทำให้ต้องเลื่อนวันดูหนังออกไปเป็นวันพรุ่งนี้แทน วันนี้น้องบีก็เลยเปลี่ยนมาเป็นนั่งให้กำลังใจพี่ว่านแทน แต่ว่าวันนี้เซ็งมากเลยโค้ชใช้ผมหยั่งกับผมเป็นเบ๊แหนะ อะไรก็ไม่รู้ ใช้แบบไม่เกรงใจด้วยนะครับ เช่น ให้ไปส่งคนอะไรแบบนี้ ที่ให้ไปส่งก็ไม่ใช่ใกล้ๆ ค่าน้ำมันก็ไม่ช่วยออก แถมใช้เอาๆไม่ชอบเลยอ่ะ
จนเวลาประมาณ 14.40 น. บีก็ให้ผมไปส่งที่บ้าน เพราะหลังจากที่น้องบีโทรไปรายงานคุณแม่ว่าไม่ได้ไปดูหนังคุณแม่น้องบีเลยมีคำสั่งให้น้องบีจงมาเล่นน้ำกับน้องๆเสียโดยดี ผมเลยพาบีไปส่งที่บ้าน ระหว่างทางผมก็แวะเข้าโรงหนังไปซื้อตั๋วล่วงหน้าไว้ก่อน 3 ใบ สำหรับผม ว่าน แล้วก็ บี ระหว่างที่รอซื้อผมก็ชะโงกมองดูว่าคนดูเยอะไหม ปรากฏว่า ก่อนหนังฉายตั้งเกือบ 1 ชั่วโมงตั๋วกลับถูกจองเต็มเกือบหมดเหลือแค่แถวหน้าๆเท่านั้น ผมเลยรู้สึกว่าคิดถูกแล้วล่ะที่มาซื้อตั๋วตอนนี้ ส่วนบีก็มายืนพิง ยืนซบ ยืนกอดแบบไม่แคร์สายตาชาวบ้านเลยทีเดียว ช่วงที่ผมกำลังซื้อตั๋วอยู่เสียงโทรศัพท์บีก็ดังขึ้น น้องขอตัวไปคุยโทรศัพท์ไม่นานก็กลับมา
“ใครโทรมาเหรอ” ผมถามน้อง
“ม๊าโทรมา”
“ม๊าว่าไง”
“ม๊าบอกว่าให้พี่ไปส่งที่สระว่ายน้ำเลย”
“อืมมม” ระหว่างนั้นผมเดินผ่าน KFC พอดีผมเลยว่าจะซื้อ แซลม่อนเล่นเส้นไปทานเป็นมื้อเที่ยงเนื่องจากยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยงเลย แต่ซื้อคนเดียวมันก็กระไรอยู่
“บี เอาอะไรไหม” ผมถามบีตอนที่เดินมาถึงเคาเตอร์ใน KFC
“ไม่อะ....” บีส่ายหน้า
“ไม่เอาเหรอ”
“ม่ายยยย….เกรงใจ......”
“ไม่เอาจริงอะ....”
“ม่ายยยย....”
“อืมมม ไม่เอาก็ไม่เอา.....” พูดจบผมก็หันไปจะสั่งพนักงาน
“เอาชีสหนึบก็ได้” บีพูดจบผมก็หันไปมอง บียิ้มแบบเขินๆบิดไปบิดมาก่อนจะเดินไปเกาะกระจกร้าน
หึหึหึ....พอได้ของเสร็จผมก็พาน้องนั่งรถไปที่สระว่ายน้ำระหว่างทางน้องก็ทานชีสหนึบไปเรื่อยๆ ก่อนที่น้องจะปิดกล่องแล้วทำท่าเหมือนจะอิ่มแล้ว
“อิ่มแล้วเหรอ”
“ยัง” บีหันมาตอบ
“แล้วทำไมเหมือนจะไม่กินต่อแล้วอะ”
“เอาไปฝากน้อง”
“หืมมม เหลือกี่ชิ้นหน่ะจะเอาไปฝากน้อง”
“6 ชิ้น”
“หืมมม แบ่งน้องคนละ 3 เลยเหรอ”
“เปล่า ผม 2 น้อง ก็คนละ 2”
“อืมมม”
หลังจากไปส่งบีที่สระว่ายน้ำเสร็จผมก็กลับไปที่สนามแข่งต่อแล้วเดินเอากระเป๋าไปวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ ก่อนถ่ายภาพถ่ายคลิปเล่นๆไปเรื่อย ตอนนั้นผมสังเกตเห็นน้องว่านไม่ค่อยสดใสเลยแฮะ นั่งบนเก้าอี้พิงสภาพหมดอาลัยตายอยากยังไงก็ไม่รู้ ผมเลยเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วหยุดยืนอยู่ข้างหลัง พอน้องเห็นว่าผมยืนอยู่ข้างหลัง น้องก็ขยับเก้าอี้ถอยๆมาชิดตัวผมก่อนจะนั่งลงไปแล้วเอาหัวมาพิงกับท้องผม ท่าทางเหมือนน้องไม่สบายแฮะผมเลยเอาหลังมือไปแตะที่คอน้องเบาๆปรากฏว่าน้องตัวอุ่นๆครับ ผมเลยลูบแก้มน้องว่านเบาๆ ว่านเองก็ตอบรับมีเอียงคอให้ผมลูบง่ายๆด้วย แล้วคุณแม่น้องว่านก็เดินมาจากไหนไม่รู้ครับมาบอกว่า
“ว่าน ตั้งแต่เช้ายังไม่ทานอะไรเลย ทานอะไรหน่อยซิลูก”
“......” ว่านไม่ตอบกลับทำหน้าตาเซ็งๆใส่
“ว่าน ไม่หิวเหรอ จะค่ำแล้วนะ” ผมพูดออกไป
“.....” ว่านไม่ตอบแต่เงยหน้าขึ้นมามองผมแบบแปลกๆ แล้วคุณแม่น้องว่านก็เดินหายไปไหนไม่รู้ก่อนจะกลับมาด้วยทาโร่หนึ่งห่อน้ำส้มหนึ่งขวดและไมโลที่ว่านชอบ
“อะนี่” คุณแม่น้องว่านยื่นให้
“.....” ว่านไม่ตอบ ไม่พูด แล้วก็ไม่รับด้วย
จนคุณแม่ว่านวางทาโร่ น้ำส้ม กับ ไมโลบนตักว่าน ทันทีที่วางเหมือนว่านจะไม่พอใจ เอามือปัดของตกลงจากตักทันที ผมเห็นดังนั้นเลยรีบเดินออก เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของครอบครัวว่านแล้ว พอผละตัวออกมาผมก็เดินไปที่โต๊ะที่วางกระเป๋าเพื่อเอาแซลม่อนเล่นเส้นมาทาน.....แต่อนิจจา......
“ตุบ!!”
มีแซลม่อนชิ้นหนึ่งตกลงพื้นผมรีบกวาดสายตาไปรอบๆอย่างรวดเร็วพบว่ามีผู้เห็นเหตุการณ์อยู่หลายคน ผมจึงรีบเก็บขึ้นมาใส่ห่อก่อนจะเอาใส่ถุงเอาไว้เหมือนเดิม.....โชคดีครับผมไม่ได้ซื้อมาอันเดียว ฮ่าๆๆๆ ผมเลยหยิบอีกอันมากินโดยทิ้งอันที่ตกเอาไว้กับถุงในสภาพราวกับว่ายังไม่มีใครได้สัมผัสมันด้วยซ้ำ พอทานเสร็จดูเหมือนว่านจะยอมทานทาโร่กับไมโลแล้ว ส่วนคุณแม่ของว่านไปไหนก็ไม่รู้ ผมเลยเดินไปหาว่าน มาถึงผมก็หยุดยืนอยู่ข้างๆว่านพอว่านเห็นว่าผมยืนใกล้ๆว่านก็ลากเก้าอี้มาชิดตัวผมแล้วก็นั่งเอาหัวพิงเหมือนเคย ก่อนจะดูการแข่งขันต่อ....ระหว่างนั้นมีเด็กยิมไหนก็ไม่รู้ครับเดินมาหาผมแล้วสะกิดๆที่แขนผมหันไปมองเป็นเด็กชาย อายุราวๆ 13 – 14 ปีได้
“สวัสดีครับครู” น้องคนนั้นยกมือไหว้ผม ว่านก็หันมามอง
“ดีครับ” ผมรับไหว้
“ผมแข่งเมื่อกี้เจ็บมากเลยครับครู” น้องพูดพลางเอามือลูบๆไปที่ขา
“หืมม ทำไมถึงเจ็บล่ะ”
“มันเจ็บนานแล้วครู ตอนแรกดีขึ้นแล้วแต่มาแข่งเมื่อกี้เตะไปโดนศอกเค้าเลยเจ็บขึ้นมาอีก” พูดจบน้องก็นั่งยองๆเปิดขากางเกงให้ดูแถวๆตาตุ่ม
“อืมม เคยไปหาหมอยัง”
“เคยแล้วครู แต่มันก็เจ็บมาเรื่อยๆ”
“แล้วไม่พักสักหน่อยนะครับ สัก 3 – 4 เดือน”
“ไม่ไหวครับครู ผมชอบเทควันโดมาก วันไหนไม่ได้เตะผมนอนไม่หลับ”
“เอาน่า สุขภาพเราสำคัญกว่านะ”
“ตรงเข่าผมก็เจ็บครู” พูดจบน้องก็ยืนขึ้นแล้วดึงขากางเกงขึ้นมาเหนือเข่าแล้วชี้ๆ
“อืมม ไปหาหมอ แล้วก็พักสัก 3 – 4 เดือน แบบไม่ต้องใช้เข่าครับ ถ้าไม่พักมันไม่หาย”
“ครูจับๆดูซิ มันบวมด้วย” พูดจบน้องก็ดึงมือผมไปแตะแถวๆเข่าเค้า
“บวมจริงด้วย ให้ใครนวดให้ก่อนสักหน่อย เอาน้ำแข็งประคบแล้วก็นั่งพักนะ”
“ครับครู” พูดจบน้องคนนั้นก็เดินจากไป ว่านหันมาสะกิดๆผมแล้วถามว่า
“พี่เอ...เค้าเป็นใครครับ”
“ไม่รู้”
“อ่าว เห็นคุยกับพี่หยั่งกับคนรู้จัก”
“เออ นั่นดิ ใครว่ะ ชื่ออะไรพี่ยังไม่รู้เลย”
“ฮ่ะๆๆๆ” ว่านหัวเราะ
แล้วผมก็ยืนดูการแข่งขันต่อจนกระทั่งผมรู้สึกว่ามีใครบางคนไปยุ่งแถวๆถุง KFC ที่ผมวางทิ้งเอาไว้ข้างๆกระเป๋า ผมแอบหันไปเหล่มองด้วยหางตาก็พบกลุ่มน้องๆนิสัยเสียที่หลายครั้งชอบมาหยิบของๆคนอื่นไปกินโดยไม่ขอ ผมเคยเรียกมาดุก็หลายครั้ง ถึงขั้นแจ้งผู้ปกครองก็ยังมี แต่น้องๆก็ไม่เคยปรับปรุงตัวเองเลย ยังหยิบฉวยขโมยของคนอื่นอยู่เรื่อยๆจนเป็นที่เอือมระอาแก่เพื่อนๆในยิม น่าเสียดายที่ผมกระโตกระตากมากไม่ได้เพราะโค้ชผมเองก็นิสัยแบบนี้เหมือนกันสงสัยจะเป็นพฤติกรรมเลียนแบบ
แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่น้องๆพวกนั้นหวังจะจิ๊กแซลม่อนเล่นเส้นของผมไปทาน แต่กว่าที่ผมจะรู้สึกน้องๆเค้าก็เอามาฉีกแบ่งกันกินอย่างรวดเร็วเหมือนปลาดุกแย่งกันตอดขนมปัง เท่านั้นแหละผมก็หันมามองด้วยความอึ้งกิมกี่ เพราะคุณแม่ของน้องๆบางคนก็เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่กลับไม่สนใจห้ามปรามลูกกลับนั่งดูเฉยๆซะงั้น แล้วพอน้องๆพวกนั้นเห็นว่าผมหันมาเห็นแล้ว แทนที่จะรีบวาง หรือ ทำท่าสำนึกผิด แต่กลับหัวเราะกันอย่างสนุกสนานถูกใจ แล้วรีบทานจนหมดไปต่อหน้าผม......ตอนนี้ผมไม่รู้จะพูดอะไร.....เพราะพูดไม่ทันแล้ว.....น้องๆเค้าจะรู้ไหมว่า ‘แซลม่อนชิ้นนั้นมันตกพื้นไปแล้ว’ เดี๋ยววันจันทร์ค่อยเฉลย หึหึหึหึ
สรุปวันนั้นผมกลับบ้านก่อนครับพอดีรีบกลับมาดูซอนต๊อกแฮะๆ ผลการแข่งขันผมยังไม่ทราบ ส่วนว่านแพ้รอบชิงเหรียญเงินครับเลยได้เหรียญทองแดงมากอดเล่นแก้เซ็ง
To Be Con
-
น้องบีนี่ฮานะ ฮาแบบ innocent อ่ะ :jul3: ส่วนอ้นเอ่อ... ตัวอิจฉามากมาย :m26: (แต่บางทีบีก็ไปแท็คทีมกะเค้าซะงั้น)
-
สูตรการไปส่งว่านกับบีของพี่เอนี่ ห้ามลอกเลียนแบบเลยนะ ^^
-
ดัดนิสัยเด็กชอบขโมยของกินหรืออยากดัดนิสัยโค๊ชกันแน่ฮึ :m20: :m20: :m20:
-
น้องบีน่ารักกก
น้องตลกอ่ะ หลายครั้งแล้วที่พูดแล้วฮาโดยที่เป็นตัวน้องเอง ไม่เฟค
อ้นนี่ยังไง เฮ้อออ ออกแนวขี้หวงขี้อิจฉา เง้อออ
น้องว่านก็มาติดพี่เออีก เมื่อไรจะได้สวีทน้องบีเนี่ย
จากการที่น้องไม่รู้จักมาคุยกับพี่เอ
ทำให้รู้ว่าพี่เอมีฟีโรโมนเรียกเด็กจริงๆ อิจฉา~
-
อ๊ายยย น้องบีน่ารักจังเลย
แต่ว่าน้องคนนั้นเป็นใครอ่ะ ฮ่าๆ
แต่ว่า เด็กที่แอบกินของคนอื่นนิสัยไม่ดี
แล้วผู้ปกครองเห็นน่าจะตำหนิหน่อยแต่นี่ปล่อยเฉย
น่าจะดัดสันดานเยอะๆ
พี่เอบางวันแกล้งไปซื้อไก้ทอดแล้วไปคลุกกับดินหน่อยสิ
ให้ทั้งเด็กและโค้ชกิน
สันดานจะได้ดีขึ้นมาบ้าง
-
พี่เอจะดัดนิสัยพวกชอบแอบกินของคนอื่น ได้ผลดีด้วยนะ อิอิ
-
ไปๆมาๆ อ้นกะบี นี่แสบพอๆกันเลยยย
-
‘น้องบีหอมจังเลย ' ผมคิดในใจเพราะตัวน้องบีตอนนี้หอมจริงๆครับ (ไม่เชื่อมาดมดู)
แล้วพี่เอ จะให้ดมป่ะล่ะ .... อยากดมใจจะขาดดดดดดดดดดดดด
ส่วนพี่เอ..ก้อ อืม หื่นนนนนนนนนนนน ตลอดเวลา :jul3:
ส่วนอ้น กะ น้องบี เด็กหนอเด็ก
-
โหห แต่ละคน
-
น้องบีเค้าใสๆดีเนอะ
พี่เอนี่ท่าทางจะมีสเน่ห์กับเด็กซะจริงๆเชียว
-
ทั้งน้องอ้น น้องว่าน น้องต้อมอีก
พี่เอเสน่ห์แรงนะเนี่ย
-
อ่านเรื่องนี้ทีไรนึกย้อนมาถึงตัวเองทูกที
555
...
เด็กๆเป็นวัยที่ต้องสอนกันดีๆ และเยอะๆคับ
แต่ถ้าผู้ปกครองยังนิ่งสนิทแบบนั้น
ก็ต้องทำใจไว้กึ่งหนึ่ง
ฮา....
-
น้องๆ น่ารักไปหมดเอ ชักเลือกไม่ถูกแล้วชิม่ะ o22
เอางี้ น้องบีเป็นมเหสี
น้องอ้น สนมเอก
น้องว่าน น้องอาร์ทเป็นสนมน้อย
ที่เหลือเป็นนางเล็กๆ ไป :z1:
-
บทจะดี กัน อ้นกับบี ก็เข้าขากันทีเดียวเชียว
น้องบีน่ารักอ่ะ ใจดี มีแบ่งขนมให้น้องๆด้วย... :กอด1:
ไอ่เด็กพวกหยิบของคนอื่นเนี่ย นิสัยแย่อ่ะ .... สมน้ำหน้ากินของตกพื้นเลย.. แต่เอต้องปรามๆบ้างล่ะ ไม่งั้น ติดกันเป็นนิสัยแน่ๆ
-
ถ้าน้องๆทั้งหลายของพี่เอ ลุกขึ้นมาทะเลาะกันแย่งพี่เอ จะทำไงกันละเนี่ย :laugh:
-
เด็ก ๆ อยู่หนายยย
คิดถึงเด็ก ๆ แล้วจ้ะ คุณเอ :L2:
-
เข้ามารอน้องบีครับ :3123:
-
A's Diary 3
23 พ.ค.
วันนี้ผมตื่นสายแฮะ นัดน้องดูหนังตอน 13.20 น. แต่ผมดันตื่นซะเกือบเที่ยง ตื่นมาผมก็เดินเซไปเซมาจนมาถึงห้องน้ำ ผ่านน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบบิดรถไปรับว่านที่บ้าน แล้วก็ไปโรงหนังต่อ พอมาถึงโรงหนังผมก็ยังไม่เห็นน้องบีเลยครับ ตอนนั้นก็ปาเข้าไป 13.00 น. แล้ว ผมเลยโทรตามน้อง
“ฮัลลลโหลววววว” น้องรับสายแล้วทักทายกลับมาด้วยน้ำเสียงใจเย็นมาก
“บีอยู่ไหนตอนนี้” ผมถามด้วยน้ำเสียงรีบร้อน
“อยู่ข้างหลังพี่อะ” สิ้นเสียงน้องผมหันหลังทันที
“แฮ่!!” บีพุ่งตัวมากอดผมไว้
แล้วผมก็พาบีกับว่านไปนั่งรอหน้าโรงหนัง ระหว่างรอผมก็เอา netbook ขึ้นมาเปิด VDO ที่ถ่ายไว้ตอนวันเสาร์ให้ว่านกับบีดู ช่วงที่ดูบีก็นั่งเล่นนิ้วผมไปด้วย เล่นๆไปพักหนึ่งบีก็ยกมือผมขึ้นมาจ้อง
“พี่เอ...เล็บยาว” บีหันมามองหน้าผม
“อืมม เดี๋ยวค่อยตัด”
“เดี๋ยวผมตัดให้มะ” บียิ้ม
“ตัดไงไม่มีที่ตัดเล็บ” ผมหันไปยิ้มให้บีคืน
“พี่ไม่มีแต่...ผมมี อิอิ”ว่านพูดขึ้น
ผมกับบีหันไปมองว่านพร้อมกัน ว่านหันมายิ้มแล้วล้วงมือลงไปในกระเป๋าที่ว่านพกมาด้วยน้องคุ้ยๆหาอยู่พักหนึ่งก่อนจะทำหยิบที่ตัดเล็บออกมาให้ ผมนั่งอึ้งอยู่แป๊บหนึ่ง เพราะของพวกนี้มีไม่กี่คนมั้งที่พก ส่วนใหญ่พบเจอก็จะเป็นผู้หญิง 100 ละ 99.99 ผู้ชายไม่ค่อยเห็นจะพก เว้นว่ามันติดมาเป็นพวงกุญแจ
“นี่ครับ” ว่านยื่นให้ผม ผมยังไม่ทันจะรับบีก็เอื้อมมือมาคว้าไปซะก่อน
“เอามือมาผมตัดให้”
พูดจบบีก็จับมือผมไปนั่งตัดเล็บให้อย่างรวดเร็ว ตัดเสร็จบีก็นั่งตะไบให้ด้วย หลังจากเริ่มตะไบได้ไม่กี่นาทีประตูโรงหนังก็เปิดครับ ผมรีบเก็บ netbook แล้วเข้าไปในโรงหนัง พอเข้ามาถึง ว่านก็เลือกนั่งซ้าย บีนั่งขวา ส่วนผมนั่งกลาง ระหว่างที่นั่งดูเหรอครับ หึหึหึ มือซ้ายผมก็จับมือว่านไว้ มือขวาผมก็จับมือบีไว้ ส่วนบีเองก็นั่งลูบๆมือผมเล่นไปด้วย หนังเรื่องนี้ค่อนข้างสนุกเลยครับ แต่มันไปสะอึกตรงหนึ่งคือ....ฉากที่เค้าเอา sextoy มาประกอบฉากด้วยแล้วบีก็หันมาถามผมด้วยสายตาสงสัยสุดๆว่า
“พี่ อันนั้นคืออะไรเหรอ”
“อ่อ.....คือ....” ผมอ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก
“มันมีเอาไว้ทำอะไรเหรอครับ” น้องบีถามต่อ
“....ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ” ผมไม่รู้จะตอบยังไงเลยเลือกที่จะไม่ตอบดีกว่า
จนกระทั่งหนังจบผมกับน้องบีแล้วก็น้องว่านคุยกันว่าหนังเรื่องต่อไปที่จะมาดูด้วยกันคือเรื่อง “โต๊ะแตก” ขากลับผมก็ต้องไปส่งบีที่บ้านก่อนครับ หลังจากส่งบีแล้ว ผมขับรถออกมาจากบ้านน้องบีได้ประมาณสี่สิบเมตร ฝนก็โปรยลงมาแบบปรอยๆ น้องว่านสงสัยกลัวจะเปียกเลยขยับๆมาแนบหลังผมเลย แถมเอาหน้ามาซบหลังผมอีกต่างหาก เหตุการณ์เป็นดังนั้นผมเลยเนียนดึงมือน้องว่านมาจับเล่นจนถึงบ้านน้องเลย อิอิอิ
-------------------------------------------------------------
24 พ.ค.
วันนี้ตอนเย็นช่วงประมาณ 16.10 น. ขณะที่ผมกำลังขับรถไปที่ชมรมเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ผมชะลอความเร็วลงจอดที่ข้างทางก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกจากระเป๋ามาดู
“น้องบี Calling”
“ว่าไง”
“พี่เออยู่ไหน” เสียงพื้นหลังฟังจ้อกแจ้กเหมือนอยู่แถวๆ โรงเรียนเลยแฮะ
“กำลังจะเข้ายิมแล้ว มีอะไรหรือเปล่า”
“มารับผมหน่อย” วันนี้บีไม่มีใครมารับเหรอเนี่ย
“ที่ไหน”
“ที่หน้าโรงเรียน” ว่าแล้วเชียว ซื้อหวยไม่ถูกมั่งอ่ะ
“อืมๆๆ ก็ได้”
พอวางสายเสร็จผมก็เลี้ยวกลับไปทางโรงเรียนของบีพอมาถึงจุดนัดหมายผมก็จอดรถแล้วก็เห็นอ้นกับต้อมกำลังเดินอยู่ด้วยกัน ทั้งสองหันมาเห็นผมพอดีเลยเดินตรงรี่เข้ามาหาอย่างรวดเร็ว
“พี่เอ ไปไหน” อ้นถาม
“เห็นบีโทรบอกให้พี่มารอตรงนี้อะ”
“เหรอ”
“อ้นเห็นบีไหมอะ”
“ม่ายยยย....อ๊ะ!!” อ้นทำสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อว่า
“ทำเป็นใส่บลูธูทด้วยแก่แดดชะมัด” อ้นพูดด้วยน้ำเสียงเอือมระอา ผมหันมองไปตามทางที่อ้นมองไปก็พบบีกำลังเดินมา พอบีเห็นว่าผมมองอยู่บีก็ยิ้มแล้วทำท่าเขินๆหน่อยๆก่อนจะถอดหูฟังออกแล้ววิ่งมาหาผม
“ป่ะ” บีพูดขึ้น
“อืมมม ซ้อน 4 ไม่ได้อ่ะบี เดี๋ยวไงบีเดินไปกับอ้นแล้วกันเนอะ” ผมพูดเบาๆ พอพูดจบก็ลูบๆหัวบี
บีหันไปมองอ้นกับต้อมแล้วก็พากันเดินไปยิมสามคน วันนี้ไม่มีอะไรมากครับน้องจากน้องว่านที่รู้สึกว่าจะมาใกล้ชิดกับผมมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากๆ ส่วนบีเองก็ไม่พูดอะไรที่ว่านมาเกาะแกะๆผมอยู่เรื่อยๆ หลายครั้งว่านเอาหน้ามาซุกๆแขนเสื้อผมบ้าง ไหล่บ้าง อกบ้าง ว่านบอกว่าเช็ดเหงื่อ อืมมนะ
-----------------------------------------------------------------
26 พ.ค.
วันนี้หลังจากที่ผมเข้ายิมแล้ว ผมก็นั่งมองนาฬิกา เพราะ 2 วันที่ผ่านมา บี จะโทรหาให้ผมไปรับช่วง 16.00 – 16.15 น. แต่วันนี้ 16.40 น. แล้วบียังไม่โทรมาอีกแฮะ ผมเลยลองโทรเข้าไปดู
“บี ทำอะไรอยู่” ผมถามไป ก็เป็นห่วงอ่ะ หุหุ
“เดี๋ยวนะพี่ งานยังไม่เสร็จเลย เดี๋ยวเสร็จแล้วโทรหา” บีกระซิบๆกลับมา
...
แล้วเวลาก็ผ่านไปจนกระทั่งถึงเวลาซ้อมผมก็ไม่ได้ไปรับน้องบี ระหว่างที่ผมกำลังเรียกเข้าแถวอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นครับ ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ใกล้ๆมาดูว่าใครโทรเข้ามา
“น้องบี Calling”
‘โทรมาทำไมตอนนี้ฟร่ะ’ ผมคิดในใจก่อนจะกดรับสาย
“ว่าไง”
“พี่...เสร็จแล้ว มารับผมหน่อย” ครับ เสียงใจเย็นเหมือนเดิมเลย
“เฮ่ย พี่เรียกเข้าแถวแล้ว จะไปรับได้ไง” ผมโวยบ้าง ทำไมไม่โทรบอกที่บ้านมารับให้น้า นี่ผมเริ่มทำงานแล้วด้วย
“เง้ออออ พี่......มารับหน่อยนะ นะ นะ นะ นะ นะ” บีทำเสียงอ้อนสุดๆ
“....” ผมยืนคิดอยู่พักหนึ่ง
“เออ ก็ได้ รอที่เดิมนะ”
“คร้าบบบบบ” บีตอบรับกลับมาด้วยน้ำเสียงดีใจ พอกดวางสายเสร็จผมก็หันไปหาน้องมิ้นที่เหมือนจะรู้งาน
“มิ้นๆ ฝากนำวอร์มหน่อยเดี๋ยวพี่มา”
“ครับพี่” มิ้นหันมาตอบก่อนจะขึ้นไปหน้าแถวแล้วนำวอร์ม ส่วนผมก็มารับบีที่โรงเรียน ก่อนจะกลับมานำซ้อมต่อ
การซ้อมดำเนินไปจนถึงช่วงพัก ผมก็เอาแผ่น DVD ที่ตัดต่อ VDO Clip ที่ถ่ายน้องๆไปเมื่อวานมาเปิด (ถ่ายกับมือถือ ถ่ายน้องๆในยิมเพื่อเอามาลองตัดต่อเล่นๆ น่ะครับ) ซึ่งผมตัดมามีจุดประสงค์ให้ตลกอยู่แล้ว แต่เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เริ่มขึ้น หลังจากที่เปิด DVD ไปได้เพียง 7 นาทีกว่า จู่ๆต้อมก็หัวเราะขึ้นมา ณ จุดที่ผมไม่ได้สังเกตมาก่อน
ใน Clip บีกำลังทำท่าสะพานโค้งครับ วันนั้นผมมารู้ทีหลังว่าน้องใส่บ๊อกเซอร์มา แล้วการที่น้องโค้งเต็มที่ตัวเล็กของน้องเลยนูนดันเนื้อผ้าบางๆของกางเกงเทควันโดขึ้นมาซะเห็นชัดเลย พอดีตอนถ่าย กับ ตอนตัดต่อผมไม่ได้นั่งเพ่งตรงเป้ากางเกงน้องเลยไม่ทันสังเกต (พลาดได้ไงฟะ... ล้อเล่นครับ) แต่ต้อมกลับสังเกต พร้อมชี้ไปแถมยังหัวเราะออกมาแล้วพูดว่า
“ฮะๆๆๆ เห็นจู๋เลย ฮะๆๆ ชัดเลยดูดิ” ต้อมพูดพร้อมๆกับชี้ๆให้คนอื่นดู
เท่านั้นแหละทันทีที่ต้อมพูดจบ บีหันไปมองต้อมแล้วลุกไปตบหัวต้อมหนึ่งที ก่อนที่ต้อมจะเตะสวนมา ทำให้บีไม่พอใจมากถึงขั้นชกต่อยกันเป็นเรื่องเป็นราว จนน้องหลายคนโดดเข้าไปห้าม ผมเองก็ไปดึงน้องต้อมออกมาเพราะงานนี้ต้อมสู้บีไม่ได้เลย แล้วมันก็ดูว่าบีไปทำเกินกว่าเหตุด้วย ผมเลยเลือกที่จะปลอบต้อม หลังแยกกันได้ บีก็เดินออกส่วนต้อมก็ถึงกับปล่อยโฮออกมาเลยทีเดียว ผมเลยบอกให้บีมาขอโทษต้อม โดยผมคิดว่าถ้าบีขอโทษต้อมเสร็จแล้ว ผมจะให้ต้อมขอโทษบีคืนที่ไปล้อบีก่อน กระนั้น.....เท่าที่ผมรู้จักเด็กคนนี้มา เด็กคนนี้ยอมถูกลงโทษ แต่ไม่ยอมพูดคำว่าขอโทษ.....
“บี มาขอโทษต้อมก่อนเร็ว” ผมพูดกับบี
“ไม่!!” บีตอบกลับมา
“บีเดี๋ยวนี้ดื้อเหรอ”
“....” บีไม่ตอบกลับมา
“ต้อมเค้าแซวเล่นเฉยๆ เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องลงไม้ลงมือกันเลย”
“......”
“มาขอโทษต้อมก่อน” ผมพูดจบบีก็ทำท่าลังเลๆ เพราะผมเองก็เริ่มเสียงแข็งใส่บีมากขึ้นเรื่อยๆ
“ขอโทษ!!” บีพูดห้วนๆออกไปแบบไม่พอใจมากๆ
“บี พูดดีๆ”
“ขอโทษ!!” บียังออกเสียงห้วนๆอยู่ ครั้งนี้บีพูดจบ บีก็แสดงท่าทางไม่พอใจมากๆเดินเข้าห้องน้ำแล้วไปต่อยประตูห้องน้ำกับผนังห้องน้ำหลายครั้งจนคนที่นั่งอยู่ข้างนอกได้ยินเสียงดังชัดเจน
ผมไม่เคยเห็นบีแสดงท่าทีก้าวร้าวขนาดนี้มาก่อน ส่วนอ้นเองก็มากระซิบกับว่านว่าแปลกใจที่ผมสามารถให้บีพูดขอโทษได้ ขนาดอาจารย์สั่งบียังไม่ยอมพูดเลย หลังจากเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นผมเลยลอยแพบีทันทีด้วยการไม่พูด ไม่คุย ไม่มอง ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น วันนั้นพอเลิกผมแอบมองด้วยหางตาว่าบีโทรตามให้ผู้ปกครองมารับทันที ค่ำวันนั้นผมเลยขับรถไปส่งว่านคนเดียวระหว่างทางก็จับมือว่านลูบเล่นไปเรื่อยๆแก้เซ็งด้วย มือว่านุ่มมากมาย
To Be Con
-
เด็กกำลังโต เค้าคงอายอ่ะ ก็น่าจะปรับความเข้าใจก่อนนะว่าต้อมไม่ได้ตั้งใจ อย่าถือสา
กอดน้องบี :กอด1: ท่าทางจะงอลพี่เอละ
-
เหอะๆๆๆเอใจร้ายกับบี ไม่อยอมๆๆ สุดท้ายเดี๋ยวน้องก็ต้องมาง้อเอเอง หรือว่าเอต้องไปง้อละงานนี้ ห้าๆๆๆๆๆ
-
เง้อออ เรื่องไม่ยอมพูดขอโทษนี่น้องที่บ้านก้เป็น ยังไงก็ไม่ยอมพูด
น้องกำลังโตคงจะอายที่เพื่อนล้อ แต่ก็รุนแรงไปจริงๆ
พี่เออย่าใจร้ายกับน้องบีมากน้า สงสารน้อง :sad4:
แล้วทำไมเดี๋ยวนี้พี่เอเจ๊าะแจ๊ะกับน้องว่างบ่อยจัง เฮ้ออออ :เฮ้อ:
-
โธ่น้องบี
พี่เอเค้าลอยแพก็ไม่ต้องไปสนเน๊อะ เดี๋ยวพี่ซื้อเกาะส่วนตัวให้อยู่
ร้ายกว่านี้อีกสิบเท่า พี่ก็รักน้องบี
จุ๊บๆ
-
น้องบีคงคิดว่าตัวเองไม่ผิดเพราะโดนล้อก่อน แต่จริงๆมันผิดตรงที่ใช้กำลัง ซึ่งเกินกว่าเหตุ
เอต้องรอให้น้องใจเย็นแล้วอธิบายให้น้องเข้าใจให้ดี ไม่งั้นน้องก็จะไม่รู้ว่าจริงๆ เอให้น้องขอโทษเพื่อนเพราะผิดตรงประเด็นไหน
โธ่ น้องบีของพี่มะมา :กอด1:
เดี๋ยวพี่ :angry2:เอให้ (อ่ะล้อเล่น)
:กอด1:
-
อธิบายกันหน่อยก็คงผ่านไปได้ เด็กวัยกำลังเรียนรู้
-
สงสารน้องบีจังเลย..
เอน่าจะอธิบายน้องแล้วก็ปลอบน้องหน่อยว่าไม่เป็นไรเพื่อนเค้าล้อเล่น ทกทีเอก็ปลอบน้องนี่ ทำไมคราวนี้ไม่พูดไมจาอ่ะ..
น้องบีน้อยใจกลับบ้านร้องไห้แน่ๆ..
มามะพี่ๆๆกอดปลอบน้องบีดีกว่า :กอด1:
ปล.พักนี้ไม่ใช่แค่ว่านที่ทำตัวติดเอมากขึ้น รู้สึกเอก็เริ่มเอนเอียงไปทางว่านด้วยป่าว? :m16:
-
:m26:น้องคงอายอ่ะพี่เอ ระดับความอายของเด็กแต่ละคนไม่เท่ากันมั๊งพี่เอ
แต่น้องเค้าพูดขอโทษแล้วนะ (ถึงจะเหมือนแข็งๆ ก็เหอะ คนกำลังอารมณ์เสียก็คงอย่างงั้นแหละพี่เอ)
แง้วววว ฉงฉานน้องเอ :m17: พี่เออย่าโกรธน้องนานนักนะ
แอนด์ ตกลงน้องอ้นนี่ไม่กินเส้นกับน้องบี แต่ยังเป็นเพื่อนกัน :really2:รึอย่างไรเนี่ยยยยยย? งง เจ้าหนูสองคนเน๊เจงๆ
พี่เอช่วงนี้น้องว่านติดพี่ หรือพี่ติดน้องว่านกันแน่ๆ อ่ะ (แซวเล่นน๊า ช่วงนี้น้องว่านก็น่าร๊ากจิงๆ อ่ะ หุ หุ หุ)
-
เย้ ๆๆๆ มาต่อแล้ว รอเสมอนะคร้าบ
-
เดี๋ยวพอน้องบีใจเย็นลงแล้ว
พี่เออธิบายถึงเหตุและผลให้น้องบี
ฟังเนอะน้องจะได้รู้งัยว่าสิ่งนี้ควรทำสิ่งไหนไม่ควรทำ
-
บีมาอยู่กับพี่นี่มา ทิ้งพี่เอเลย
คนไรหลายใจชะมัด :m16:
-
พี่เอ ดูหนังอย่างมีความสุขมากเลยนะคะ เด็กๆขนาบสายขวา ชริๆๆ
แต่.....เรื่องไม่ยอมขอโทษนี่เราก็เป็นน่ะสมัยนั้น มันเป็นเรื่องใหญ่มากนะ
ยิ่งถ้าเราไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิดนี่ยังไงก็ไม่ยอมพูดอ้ะ สงสารน้องบี แถมพี่เอยังลอยแพน้องอีก แบร่ๆๆๆๆ
-
สงสารน้องบีจัง โดนพี่เอลอยแพ
ความจิงน้องคงจะอายอ่ะ
พี่เอใจร้ายจัง T^T
เด๋วนี้จับมือน้องว่านทุกวันเลยนะ
-
พี่เอไม่เข้าใจวัยรุ่นนนนน
ช่วงนี้ทิ้งขว้างน้องบีจัง ไม่สนใจน้องแล้วก็ส่งมาทางนี้ได้นะครับ :o8:
-
เบื่อพี่เอ เหอะๆๆๆๆ
-
พี่เอ!! :fire: :fire:
-
พี่เออย่าลอยแพน้องบีนานนะ
สงสารน้องบี
แต่โกรธพีเอแล้วปันใจไปให้น้องว่าน
แล้วน้องตองสาว y คราวนี้ไม่มาให้คําปรึกษาเหรอพี่เอ
พี่เอต้องรักน้องบีคนเดียวนะ
-
เอาอย่างนี้ล่ะกันน้องบี ไม่ต้องเรียนมันแล้วที่นี้น่ะไปเรียนที่ใหม่เหอะ อยู่ห่างๆพี่เอมันซะเลยดีม่ะน้องบี
-
พี่เออ่ะ :seng2ped:
เอะอะไรก้อชอบว่า บี เรื่อยเลย น้องมันอายนิ ตัวเองแหละผิด ตัดต่อไม่ดี
ง้อน้องเลยน๊างานนี้ ไม่งั้นจะให้บี งอน ยาวววววววววววไปเลย เอ๊ะ...หรือมีใหม่ดีน๊า :z2:
แล้วดูดิ น้องยอมพูดขอโทษ น้องอ่อนให้พี่เอแล้วนะ ยังจะ....อีก งอน พี่เอ แล้ว
-
ช่วงอายุเท่านั้นเป็นช่วงที่กำลังแคร์สายตาคนอื่นมากมาย
จำได้ว่าต่อยกับเพื่อนกันแบบไม่กลัวอะไรเลย
ก็ตอน 12 - 13 เนี่ยแหละ
เฮอะๆๆๆ
-
เด็กกำลังโต อารมณ์มาก่อนซะงั้น
น่าสงสาร
แต่น้องอ้นเสมอต้นเสมอปลายเลยนะ
555
-
สงสารน้องบี พี่เอขี้แกล้ง
ปกติแล้ว ไม่ว่าอย่าไร เด็กจะมีปัญหาบ้างก็คงสมควรที่จะปล่อยบ้าง
เพราะวันเด็กนี้ เป็นวัยที่มีการเปลี่ยนแปลงตัวเองสูง ซึ่งความเป็นผู้ใหญ่ของผู้ปกครองบางคน
อาจะทำให้อารมณืของเด็กเปลี่ยนและพฤติกรรม เปลี่ยนแปลงแล้วจะกู่ไม่กลับได้
:fire: :เฮ้อ:
-
พี่เอลอยแพน้องบีมาใกล้ๆ คนอ่านนิ
เดี๋ยวคนอ่านจะดูแลน้องให้แทนซะเลย o18
-
ยังอีก ยังไม่มาต่ออีก รอนานแล้วน่ะ
-
สวัสดีครับ ผู้อ่านทุกท่าน
ผมต้องขอกราบประทานโทษผู้อ่านทุกท่านที่รอคอยไดอารี่ตอนใหม่ด้วย คือว่า ตอนนี้พี่เอกำลังยุ่งอยู่กับการทำโปรเจคถ่ายวิดีโอส่งอาจารย์น่ะครับ จริงๆ พี่เอก็บ่นๆ อยู่ว่าหลายๆ วันมานี้ไม่ค่อยได้ลงเลย เอาเป็นว่าถ้าพี่เค้าว่างเมื่อไหร่ก็จะมาลงอย่างรวดเร็วแน่นอนครับ อยากให้แฟนคลับน้องๆ ทั้งหลายรออีกซักนิสนะครับ
/กราบงามๆ
จาก ต้นหอม
-
รับทราบค่ะ รอตอนต่อไปนะ
-
just checking!
miss little B and the gangs :impress3:
-
ขอให้โปรเจคราบรื่น จะได้มาต่อเรื่องไวๆ นะจ้ะ :L2:
-
สวัสดีครับ ผู้อ่านทุกท่าน เนื่องจากติดงานอยู่สักหน่อย
จึงต้องกราบขออภัยในความล่าช้า แต่จะเล่าให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ครับ
ตอนนี้ตอนของ วันที่ 27 พ.ค. กับ วันที่ 28 พ.ค. เสร็จแล้ว พรุ่งนี้น่าจะลงให้ดูได้
แล้วก็ขอบคุณน้องต้นหอมที่มาแจ้งข่าวให้นะครับ
ตอนนี้ MV แล้วก็ สารคดี ถ่ายทำเสร็จแล้วครับ
งานกลุ่ม 5 คน แต่ดันทำอยู่คนเดียว เลยวุ่นวายพอดู
ต่อไปก็เหลืองานใหญ่อีก 2 งาน ที่ต้องเร่งสะสางให้เสร็จ
เหนื่อยแฮะ
:เฮ้อ:
ปล. เสียดายเงินซื้อกล้อง VDO อุตส่ารอซื้อ Sumsung Galaxy S :sad4:
-
มาเกาะขอบรอเอ กับน้องบี :o8:
-
มาแล้ว น้องบี ของพี่ :z2:
คิดถึ้ง คิดถึง ไม่รู้ ดื้ออะไรกับ พี่เอ อีกเนอะ
-
A's Diary 4
27 พ.ค.
วันนี้ผมออกจากบ้านมายิมตอนประมาณ 15.50 น. พอขับรถมาถึงหน้ายิมผมก็หาที่จอด พอล็อครถเช็คล็อคเสร็จผมก็หยิบซัมซุงแคนดี้ของผมขึ้นมาดู
“16.03” เวลาตามที่นาฬิกาบนหน้าจอบอกเอาไว้
ผมนั่งอยู่บนรถยังไม่ไปไหน......ไม่รู้สิ....ทำไมผมไม่เดินเข้าไปในยิมนะ.....น้องๆหลายคนมาที่ยิมแล้ว ผมมองไปเห็นว่าน เห็นมิ้นซึ่งยังขยันซ้อมเหมือนเดิม มาถึงก็เห็นซ้อมท่ารำ ส่วนคนอื่นนั่งเล่นนั่งคุยกันไปตามประสา เอ้อ จะว่าไปความจริงว่านก็ขยันนะ เพราะตอนนั้นผมเห็นว่านนั่งดู DVD สอนท่าเตะอย่างไม่วางตาเลยทีเดียว ส่วนผมก็นั่งอยู่ที่รถอย่างนั้น เหมือนกำลังรออะไรสักอย่าง......ผมนั่งใจลอยมองรถที่วิ่งไปมาแทบจะไม่ขาดสายเนื่องจากเป็นเวลาที่ผู้ปกครองพากันมารับบุตรหลาน มีผู้คนเดินกันขวักไขว่บนฟุตบาทฝั่งตรงข้ามถนน พักใหญ่ๆผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองอีก
“16.32” นาฬิกาตอบเป็นตัวเลขบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือเครื่องเดิม นี่ผมนั่งรอมาตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วหรอเนี่ย
“เฮ้อ....” ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในยิมแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น....แต่.....มันเหมือนผมรออะไรสักอย่างจริงๆนะ
“17.15” ผมมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือเป็นรอบที่สามแล้ว ในใจผมก็หวังว่าจะมีใครบางคนที่ผมรออยู่โทรเข้ามาซักที
บียังไม่มาแฮะ.....อ้นมาแล้ว ส่วนต้อมหาย.......ผมเป็นห่วงบียังไงก็ไม่รู้ปรกติบีไม่เคยมาช้าแบบนี้ มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า จะมาซ้อมหรือไม่มาก็ไม่รู้ ผมรู้สึกลนลานแปลกๆ เลยตัดสินใจเดินไปหาอ้น
“อ้นๆ” ผมเรียก อ้นที่กำลังยืนโม้กับเพื่อนอยู่อย่างสนุกสนาน
“ครับพี่” อ้นหันมาตอบผม
“วันนี้บีได้มาโรงเรียนไหม”
“ก็เห็นมาอยู่นะ”
“แล้วทำไมวันนี้ไม่เดินมาด้วยกันอะ”
“หูยยยย พี่ ปีนี้ผมกับบีเรียนกันคนละห้องนะ”
“อ้าว เหรอ...” อ่าวเหรอ...
“อื่อ”
“แล้วต้อมอะ”
“ไม่รู้มัน มันไม่ใช่เพื่อนผมสักหน่อย”
“เหรอ...อืม” เหรอ...
ผมถามจบก็มานั่งเล่นกับน้องๆ คนอื่นจนกระทั่งได้เวลาซ้อม ถึงอย่างงั้นสมาธิผมตอนนี้กระจัดกระจายหมดแล้ว แต่งานต้องมาก่อนจะให้เรื่องอื่นมารบกวนไม่ได้ ผมเรียกน้องๆเข้าแถว เป็น 4 แถว ก่อนจะพาน้องๆวิ่งวอร์ม แล้ว......
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da” เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมบอกให้น้องๆวิ่งไปก่อน ส่วนผมเดินมาหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ไม่ไกลนัก
“น้องบี Calling” สิ้นสุดความรอคอยของผมซักที ผมกดรับสาย
“......” ผมไม่พูดอะไร รอให้อีกฝ่ายพูดมาก่อน
“......” ปลายสายก็เงียบ ไม่ต้องอาศัยเสียงผมก็ได้ เพราะเสียงน้องๆคนอื่นที่กำลังวิ่งอยู่มันก็ดังพอจะทำให้คนที่โทรมารู้ได้ว่าผมรับสายแล้ว แล้วก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรในการโทร
“.......” ผมก็ยังไม่พูด พลางหันไปมองนาฬิกา
“17.45” นาฬิกาบอกอย่างงั้น
“.....................พี่...........มา...........รับผมหน่อยได้ไหมครับ.......”
“.......ตอนนี้อยู่ไหนล่ะ”
“.............................อยู่.....หน้าอาคารเรียนครับ....”
“ไปรอที่เดิมแล้วกัน”
ผมกดวางสายก่อนจะฝากน้องว่านนำวอร์มต่อ น้องๆหลายคนมองตามเพราะไม่เคยมีใครเห็นผมทิ้งให้คนอื่นสอนน้องๆต่อระหว่างที่ผมกำลังสอนแบบนี้ หลายคนก็ถามว่า “พี่จะไปไหน” รวมถึงอ้นเองก็ด้วย ผมตอบแค่สั้นๆไปว่า “เดี๋ยวมา” แล้วผมก็ขับรถตรงไปตามจุดนัดหมาย ผมเลือกที่จะไม่ถามว่าทำไมถึงไม่โทรให้มารับก่อนหน้านี้ เพราะเหตุผลมันก็น่าจะรู้ๆกันอยู่ เพราะวันนี้น้องไม่มีเวร แถมไม่ได้เรียนลูกเสือด้วย แล้วคงไม่มีอาจารย์คนไหนดึงเด็กไว้ที่โรงเรียนค่ำขนาดนี้ แต่ที่สำคัญถ้าถามไปแล้วมันทำให้น้องรู้สึกไม่ดี ผมเลือกที่จะไม่ถาม เลือกที่จะไม่รู้คำตอบที่ออกมาจากปากของน้องดีกว่า
พอใกล้มาถึงจุดนัดซึ่งอยู่หน้าโรงเรียนผมค่อยๆชะลอความเร็วของรถลงแล้วขับต่อไปช้าๆ ณ เวลานี้แถวนี้มันเงียบงัน เด็กๆกลับบ้านไปกันหมดแล้ว เหลือแม่ค้าไม่กี่คนที่กำลังเก็บของเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านไปพักผ่อน เจ้าหน้าที่รักษาความสะอาดคนหนึ่งกำลังเดินกวาดเศษขยะเสียงไม้กวาดดัง “แกรกๆ” บรรยากาศค่อยๆมืดสลัวลงทุกทีๆ ผมค่อยๆมองไปเรื่อยๆ ไม่นานผมก็พบเด็กชายคนหนึ่งแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย รองเท้าก็เหยียบส้น เสื้อก็ออกนอกกางเกง กระดุมบางเม็ดหลุดก็อีก ตอนนั้นผมเห็นนั่งกดมือถือเล่นอยู่เพียงลำพังตรงที่รอรถประจำทาง ผมขับรถไปจอดใกล้ๆ น้องยังไม่รู้ตัวแฮะ
“บี” ผมเรียกน้องที่กำลังนั่งเล่นเกมอยู่ บีเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินมาขึ้นรถด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“..........หิวไหม” ผมถามน้องไป
“...........” น้องบีนั่งเงียบ
“.......ทีหลัง......อย่าทำแบบนี้อีก......”
“......”
“..................พี่............เป็นห่วงนะ....รู้หรือเปล่า” ผมพูดจบก็เอามือซ้ายกอดน้องบีเบาๆ ก่อนจะหอมลงไปที่ผมน้อง
พอมาถึงชมรมผมก็จอดหน้าร้านข้าวมันไก่ข้างๆ พอลงจากรถผมก็เห็นบีไปยืนจ้องแม่ค้าที่กำลังสับไก่อยู่อย่างสนุกมือ ผมเดินมายืนข้างๆบีแล้วถามว่า
“หิวเหรอ”
“.......” บีไม่ตอบแต่หันมามองผมแล้วยิ้มๆหน่อยหนึ่งก่อนจะพยักหน้าให้รู้ว่า ‘หิว’
ผมพาน้องบีทานข้าวแล้วก็นั่งพูดไปเรื่อยๆ เหมือนคุยคนเดียวเลย แต่ผมว่าน้องก็กำลังตั้งใจฟังอยู่ แล้วพักหนึ่ง น้องก็ยอมพูด ก่อนเข้ายิม ช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้น้องๆในยิมหลายคนคงจะแปลกใจที่เห็นผมมากับบีตลอด วันนี้ก็ไม่มีอะไรมากครับ ผมไม่ได้พูดเรื่องต้อมเพราะผมคิดว่าน้องเองก็น่าจะรู้ว่าน้องก็มีส่วนผิดเหมือนกัน แล้วมันก็น่าจะเป็นเหตุผลส่วนหนึ่งที่น้องไม่ยอมโทรให้ผมมารับตั้งแต่ช่วง 4 โมงเย็น
“เฮ้อ.....ไม่ได้ไปกินหมูกระทะกันนานแล้วเนอะ” ผมพูดขึ้นขณะที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าหลังจากที่ซ้อมเสร็จ
“นั่นสิ” บีตอบกลับมา
“ไปกินหมูกระทะกันมะ” ผมเอ่ยปากชวนบี
“ว่านอะ ไปเปล่า” ผมหันไปชวนว่านอีกคน
“นิวอ่ะ” ก่อนจะถามนิวเพื่อนรุ่นเดียวกับน้องว่านที่เข้ามาเรียนเทควันโดที่นี่ได้ไม่นาน
“ไปวันนี้เหรอ” บีถามผม
“เปล่า วันอื่น”
“วันไหนครับพี่” ว่านถามกลับมา
“ไม่รู้แฮะ เอาเป็นวันจันทร์มะ หรือว่าไง”
“แล้วแต่พี่” ว่านตอบกลับมา
“วันนี้ก็ได้นะผมว่าง” บีพูด
“อืมมม......งั้นเดี๋ยวดูพรุ่งนี้ก่อน...ถ้าพรุ่งนี้ฝนไม่ตกก็ พรุ่งนี้แหละ” ผมพูดจบก็ลูบๆหัวบี
แล้วผมก็พาบีกับว่านไปส่งที่บ้าน ขากลับก็เหมือนเดิมครับ หึหึหึหึ.....
--------------------------------------------------------------------------
28 พ.ค.
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da” ขณะที่ผมกำลังหัดตัดต่อ VDO อย่างมีความสุขกับโปรแกรม Ulead VideoStudio 11 อยู่นั้นซัมซุงผมก็ร้องเพลงครับ ผมมองไปที่นาฬิกาที่แสดงบนจอ
“16.07” ไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้ว่าใครโทรเข้ามา
“น้องบี Calling”
“ครับว่าไง” ผมตอบกลับน้องไป แต่สายตายังคงจ้องอยู่บนจอคอมพิวเตอร์
“พี่ มารับผมด้วย ตอนนี้ผมอยู่ที่เดิมนะ”
“ฮะ? มาอยู่แล้วเหรอ” ครับ ผมยังไม่ได้ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์เลย
“อื่อ มาถึงก็โทรหาพี่เลย”
“อ่าๆๆ เดี๋ยวๆ ขอเวลา 8 นาที เดี๋ยวมาถึง” ผมเซฟงานแล้วกด shut down ลุกขึ้นแล้วเดินไปทางห้องน้ำเตรียมตัวไปรับน้อง
“คร้าบบบบบบ”
วางสายเสร็จผมก็เดินไปอาบน้ำล้างหน้าแบบลวกๆ ก่อนจะแต่งตัวแล้วออกไปรับบี พอใกล้ถึงก็เจอน้องบียืนกด I-phone อยู่ ใส่หูฟังด้วย น่ารักดีแฮะ ผมจอดรถตรงหน้าน้องบีก่อนที่น้องจะเอากระเป๋าไปวางหน้ารถแล้วขึ้นมานั่งหน้าเหมือนเคย ระหว่างทางน้องบีก็คุยนั่นคุยนี้ไปเรื่อยก่อนที่จะ
“พี่ฟังเพลงนี้ดูซิ เพราะดีนะ” บีเอาหูฟังอันหนึ่งมายัดใส่หูผม
“ความรักครั้งนี้จะเป็นอย่างไร
ฉันควรจะต้องทำใจรึเปล่า
(จะเป็นได้แค่เพียงฝัน)
ความรักครั้งนี้จะเป็นอย่างไร
สุขสมได้ดั่งใจ หรือเป็นฝันชั่วคราว
(อยู่ที่เธอรู้ไหม)
ชีวิตของฉันเมื่อพบกับเธอนั้น
จะเปลี่ยนแปลงหรือเป็นเหมือนเก่า
(เป็นแค่ฝันไป)
คือคำถามฝากไว้
ฉันวอนไห้สายลมพัดลอยผ่านไป ถึงเธอ”
“อืมม....เพราะดีเนอะ” พูดจบผมก็หอมลงไปที่ผมบีเบาๆ
แล้วน้องก็เล่าเรื่องต่างๆที่โรงเรียนให้ฟังจนมาถึงเรื่องหนึ่ง
“วันนี้มีรุ่นพี่มาท้าต่อยกับผมด้วย” บีพูดขึ้น
“.......” ผมไม่ได้พูดอะไรกลับไป
“แต่ผมไม่รับคำท้า กลัวจะมีเรื่องจนต้องเรียกผู้ปกครอง แล้วก็กลัวพี่จะมาดุผมอีก” น้องทำเสียงเศร้าหน่อยๆ
“ก็ดีแล้ว รู้จักคิด” ผมตอบกลับไป
“แล้วเค้าคิดไงมาท้าเราต่อยล่ะ” ผมถามต่อ
“ไม่รู้เหมือนกัน” บีตอบกลับมา
“ถ้าเค้ามาท้าอีกก็อย่าไปสนใจนะ มีเรื่องขึ้นมามันไม่คุ้มเข้าใจเปล่า”
“ครับ”
“ดีมาก”
“พี่”
“หือ”
“รู้เปล่าถ้าโรงเรียนเรียกผู้ปกครองมาพบ ผมจะบอกว่าอะไร”
“เคยมีเรียกด้วยเหรอ”
“เคย”
“หืมมม ซ่านะเราเนี่ย....”
“ฮ่ะๆๆ” บีหัวเราะชอบใจ
“แล้วตอบเค้าไปว่าไงล่ะ”
“ก็ตอบว่า พ่อแม่ผมไม่มีเวลาว่างให้กับเรื่องเล็กๆแค่นี้หรอกครับ เพราะต้องทำงานหาเงินเลี้ยงผมกับน้องๆอีก 3 คน” บีพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมากๆ
“พูดแบบนี้จริงอ่ะ”
“เปล่า ล้อเล่น บอกแค่ว่า พ่อแม่ไม่ว่างทำงานอยู่ แค่นั้นครับ”
“อืมม....นะ”
วันนี้ต้อมก็ยังไม่มา......แล้วการฝึกซ้อมก็ดำเนินไปตามปรกติจนกระทั่งเลิก บีโทรบอกคุณพ่อว่าให้ผมมาส่ง หลังจากเก็บของเสร็จ พี่ป้อมก็อาสาจะเฝ้าน้องๆที่เหลือเอง ผมกับบีเลยเดินออกไปหน้ายิมเพื่อเตรียมขึ้นรถกลับบ้าน แต่จู่ๆบีก็ทำสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะเอามือตบลงไปที่กระเป๋าเพื่อหาอะไรสักอย่าง
“หาอะไร” ว่านถามบี
“โทรศัพท์” บีตอบกลับมา แล้วบีก็เจอโทรศัพท์พอดี
“ฮัลโฮลววว”
“........” ผมกับว่านยืนรอเงียบๆ นิวเองก็ยังยืนรออยู่ใกล้ๆกัน
“ครับ”
“......”
“ครับ”
“......”
“ครับ”
“......”
“ครับ”
“......”
“ครับ”
แล้วน้องบีก็กดวางสาย.....ผมว่าเท่าที่ฟังเหมือนจะเป็นการรับคำสั่งมากกว่าการพูดคุยกันนะ น้องบีเอาโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋าแล้วก็หันมาหาผม
“พี่เอ ป๊าบอกให้พาพี่เอกไปกินหมูกระทะด้วยกัน” บีทำเสียงอ้อนๆ
“หือออ.....ไปกับใครบ้างอะ”
“ก็มีพี่ว่าน พี่นิว กับ พี่เอ” บีตอบกลับมา
“ไม่ๆ พี่หมายถึงว่า ป๊าเราอะ พาใครไปด้วยบ้าง” ผมถามจบบีก็ทำหน้าตาคิดๆ
“ก็มี......ป๊า.....ม๊า.....น้องๆอีก 3 คน แล้วก็ โก....อืมมมม น่าจะแค่นี้แหละ” พูดจบบีก็หันมายิ้ม
‘อืมมม เค้าไปกินกันเป็นครอบครัวเลยทีเดียว เราคนนอก ไม่เหมาะแหงๆ’ ผมคิดในใจ
“ไม่เป็นไร คราวหน้าดีกว่า เนอะว่าน” ผมหันไปมองว่าน
“วันนี้ก็ดีนะพี่” ว่านตอบกลับมา
‘เอ๋.....ว่านไม่รู้สึกเลยเหรอว่ากำลังหาแรงเสริมเพื่อปฏิเสธคำเชิญเนี่ย’ ผมคิดในใจ
“นั้นสิพี่ ไปด้วยกันนะ” บีเดินมาดึงมือผม
“พี่นิว ไปด้วยกันนะ” บีหันไปชวนนิวที่กำลังยืนมอง
“พี่ต้องโทรถามที่บ้านก่อน แต่มือถือพี่แบตหมด” นิวตอบกลับมา
“ไปแล้วค่อยโทรก็ได้ เดี๋ยวเอามือถือผมโทร แล้วให้ป๊าผมคุยให้ก็ได้” บีทำท่าทางเหมือนอยากให้นิวไปด้วยกันมากๆ
“จะดีเหรอ” นิวตอบกลับมา
“ดี กินแค่เดี๋ยวเดียวเอง ป่ะๆ”
แล้วระหว่างที่บีกำลังพยายามชวนผมอย่างสุดความสามารถอยู่นั้นรถ New E-Class คันหนึ่งที่เลขป้ายทะเบียนคุ้นมากๆก็มาจอดใกล้ๆ พอรถจอดสนิทกระจกรถก็ลดลงอย่างรวดเร็ว อืมมม ครับ ไม่ใช่ใครที่ไหน ป๊า น้องบีนั่นเอง
“พี่เอ ไปทานหมูกระทะด้วยกัน เดี๋ยวป๊าเลี้ยงเอง”
ครับ....สิ้นหนทางปฏิเสธแล้ว......ผม ว่าน กับ นิว ตามไปที่ร้านหมูกระทะแต่โดยดีตามคำเชิญของคุณพ่อน้องบี พอมาถึงที่ร้านประจำครับ เป็นร้านบุฟเฟ่ห์ที่เคยพาบีมาทานบ่อยๆ ตอนนั้นคนเยอะมาก รถจอดเต็มหน้าร้านไปหมดจนแทบจะหาที่จอดไม่ได้ คุณพ่อน้องบีต้องรอดรถไกลออกไปจากหน้าร้านหน่อยหนึ่ง พอเข้ามาในร้าน บีก็เลือกโต๊ะเสร็จสรรพ โดยแยกเป็นสองโต๊ะไม่ติดกัน ผมกับ บี ว่าน แล้วก็ นิว นั่งด้วยกันอีกโต๊ะหนึ่ง ส่วน คุณพ่อน้องบีก็นั่งอีกโต๊ะหนึ่ง ว่านรีบเสียบเข้าไปนั่งอย่างรวดเร็ว พอนิวจะลงมานั่งข้างๆว่านก็ไล่ไปนั่งอีกฝั่ง ผมเลยเลือกที่จะนั่งฝั่งว่าน ส่วนบีก็นั่งฝั่งเดียวกับนิว ไม่นานนักคุณแม่น้องบี กับ น้องๆทั้ง 3 แล้วก็ โก ของน้องบีก็ตามมาสมทบ แล้วเราก็เริ่มทานหมูกระทะกันอย่าง....ตะขิดตะขวงใจ....อาจเป็นกับผมคนเดียวมั้ง....ไม่รู้สิครับ.....สงสัยร้อนตัว เหอๆๆ.....
บีเองจากที่เคยบอกว่ารำคาญน้องมากๆผมก็ดูว่าบีสนใจน้องดีนี่นา เห็นเอาหมูไหม้ๆเกรียมๆให้น้องชายกินหมดเลย ผมก็ทักอยู่นะ แต่บียืนยันว่าน้องเค้าชอบมาก ผมเลยไม่ขัด เพราะดูรูปการแล้วน้องชายบีน่าจะชอบจริงๆ แล้วระหว่างที่ทานไปคุยไปผมก็รู้สึกว่า ครอบครัวน้องบีเหมือนไม่เคยหรือไม่ค่อยได้ทานหมูกระทะหรือเปล่า เพราะดูเก้ๆกังๆหันมาถามบีอยู่เรื่อยว่าอันนี้เค้าใส่ หรือ กินกันยังไง ต้ม ลวก หรือ ย่าง บีเองก็ไปยืนบอกเป็นระยะๆ แล้วมีอยู่ช่วงหนึ่งที่ นิว ว่าน บี ป๊าน้องบี โกน้องบี ออกไปตักอาหารกัน ผมเลยคุยกับคุณแม่น้องบีจนไปตกคำถามที่ว่า
“คุณแม่ทานหมูกระทะบ่อยไหมครับ” ผมถามออกไป คุณแม่น้องบีหันมายิ้มๆก่อนจะตอบว่า
“ไม่คะ นานๆจะทานกันสักที” คุณแม่น้องบีตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลมากๆ
“คุณแม่เคยมาทานร้านนี้ไหมครับ”
“ไม่เคยคะ ปรกติถ้าจะทานหมูกระทะก็ทำทานกันเองที่บ้าน” คุณแม่น้องบีพูดพลางพลิกหมูไปพลาง
“ครับ”
“เนี่ยวันนี้ที่มาทาน ก็เพราะพี่เอเลยนะ พาน้องบีมาทานร้านนี้จนน้องติดใจเลย” คุณแม่น้องบีพูดเสร็จก็หัวเราะเบาๆ ไม่รู้ว่าคำพูดนั้นแอบสวดผมหรือเปล่า แต่ช่างมันเถอะ
แล้วระหว่างที่ทานหมูกระทะกันอยู่เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
“โอ๊ย!!” เสียงบีดังขึ้น ผมหันไปมองต้นตอของเสียงทันที เห็นว่าบียืนกำตะเกียบอยู่ ผมเข้าใจทันทีเลยว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วตอนนั้นน้องบีเงยหน้าขึ้นมา น้องคงเห็นผมมองอยู่เลยรีบวิ่งมาหาผมทันที
“พี่เอ....” น้องเรียกผมเบาๆก่อนจะยื่นมือมาให้ดู ผมเห็นแผลถูกเสี้ยนจากตะเกียบตำใหญ่พอสมควร แถมมีเศษไม้ติดอยู่ข้างในด้วย
“พี่ดึงออกให้ เจ็บหน่อยนะ” ผมหันมาพูดกับน้องก่อนจะค่อยๆเอานิ้วดึงเศษไม้ออกให้แต่.....มันมีชิ้นหนึ่งดึงไม่ออกครับ ผมเอาปลายนิ้วจิกเอาไว้ได้ แต่ดึงแล้วมันไม่ออก มันติดแน่นมาก น้องบีเองก็แสดงท่าทางเจ็บปวดมากๆ ผมเลยรีบลุกมาหาคุณแม่น้อง
“คุณแม่ครับ น้องถูกเสี้ยนตำ”
คุณแม่น้องบีคงคิดว่ามันเป็นแค่เสี้ยนเล็กๆมั้งครับเลยดูไม่ใส่ใจเท่าไหร่ก่อนจะพาไปที่รถเพื่อเอาแหนบดึงออกให้ คุณแม่กลับมาเล่าให้ฟังว่า
“เสี้ยนชิ้นนั้นดึงออกยากมากเลย บีเหงื่อแตกท่วมตัวเลยทีเดียว”
“ชิ้นใหญ่ไหมครับ” ผมถามออกไป
“ก็ใหญ่อยู่นะ”
แล้วคุณแม่น้องบีก็นั่งทานต่อไปซะงั้น คุณพ่อน้องบีก็ดูเฉยๆยังไงก็ไม่รู้ เฮ่ย นี่มันอะไรกัน ลูกชายถูกเสี้ยนชิ้นใหญ่ตำ แต่กลับนั่งทานกันต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนะ ส่วนบีเองก็นั่งทำหน้าตาแสดงออกให้รู้ว่าเจ็บมากๆเลยครับ ผมหายหิวเลย ถ้าไม่ติดว่าคนอยู่เยอะผมคงนั่งกอดน้องแล้วก็เป่าให้ไปแล้ว......
วันนั้นสรุปผมทานไม่ค่อยอร่อย + ไม่ค่อยอิ่มเท่าไหร่ ไม่รู้สิครับ ช่วงแรกร้อนตัว ส่วนช่วงหลังสงสารน้องบี อืมมม......
To Be Con
-
โถ่บีครับ
มาๆๆๆเพี้ยงๆๆ ไม่เจ็บน้าาา
-
เสี้ยนตำเจ็บจะตาย โฮกกกกกกก
สงสารน้องบีของพี่(เป็นของเราไปแล้ว :laugh:)
-
ฮือ :monkeysad: ฮือ ฉงฉาน น้องบี เจ็บมากป่าว ดูดิ น้องเจ็บขนาดนั้น ท่านพ่อ ท่านแม่ ก้อมิได้นำพา :really2: :really2:
ว่าแต่น้องบีไปทำอิท่าไหนอ่ะ ถึงโดนเสียนตำได้
แล้วพี่เอก้อ มิต้องสงสัย ประการใด
พ่อ แม่ อาโก และน้องๆ น้องบี เค้ามาว่าที่...... ของน้องบีมั่ง :z2: :really2:
ว่าต่ออีกนะ น้อยอ่ะ ยังไมหายคิดถึงน้องบีเลย
-
โถ่ๆๆ
น้องบีที่น่าสงสาร มาหาพี่มา
เด๋วพี่ปลอบให้
กร๊ากกกๆๆ >//<
-
กระหนุงกระหนิงกันเหมือนเดิมแล้ว
ดีจังเลย ครั้งหน้าพี่เอพาน้องบี
ไปทานอีกสิเอาน้องว่านไปด้วยนะ
-
น้องบีมีคนมาท้าต่อยด้วย
อยู่โรงเรียนคงซ่าส์น่าดูนะเรา
แต่ยังงัย ๆ เค้าก็รักตะเอง :กอด1:
-
หายไปนานคิดถึงจังเลย นึกว่าจะไม่มาต่อซะแล้ว :monkeysad:
แต่มาต่อแล้วก็ค่อยยังชั่ว น้องบีกะพี่เอเข้าใจกันแล้วก็ต้องเกี่ยวก้อยกันไปกินหมูกระทะกันตามประเพณี :jul3:
คุณพ่อคุณแม่ออกแนว ไม่โอ๋น้องนะ แต่พี่เอนี่ อยากจะโอ๋ ใจจะขาด ถ้าไม่ติดอยู่ต่อหน้าสาะรณชนชิมิ :-[ :laugh:
-
ในที่สุดพี่เอน้องบีก็ return กันแล้ว :impress3:
แหมไม่ติดว่าอยู่ท่ามกลางฝูงชน กับ ครอบครัวน้องบี
พี่เอคงจูบ.... อ่ะอย่าคิดไปไกล แค่จูบที่นิ้วรับขวัญน้องบีแล้วใช่ป่ะ ไม่ใช่แค่เป่า คริคริ
:กอด1:
-
พ่อแม่น้องบีอาจจะคิดว่าแค่เสี้ยนตำ เป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งรึปล่าว
สงสารบีจัง...มากอดทีเร้วว :กอด1:
-
ให้ป้าปลอบน้องบีนะ โอ๋หนุ่มน้อย ขวัญมานะลูก อิอิ
-
อาคุณเอ อยากจะปลอบเค้าอยากจะกอดน้องบีเค้าล่ะซิ แต่ก้อทำไม่ได้ 55555สะใจ สะใจ อาคุณเอ
แต่ก้อขอบคุณคร๊าบที่สละเวลามาต่อให้งานส่งอาจารณ์
-
ทำไม ไม่โอ๋ ลูกหน่อยหว่า แปลกจัง สงสัยเลี้ยงลูกให้แมนๆ มั้ง สู้ชีวิต
แต่เด็กประถมเองนี่หน่า น่าจะปลอบๆ มั้งเนอะ
-
:กอด1:
-
พี่เอกลับมาแล้ว
เข้ามาดูทุกวันเลย
สงสารน้องบีเหมือนกันนะ
เสี้ยนตํานี่มันเจ็บสุดๆเลยนะ
-
โอ๋ๆๆๆๆๆๆ น้องบี เจ็บมากเลยสินะคะ :กอด1:
-
A's Diary 5
29 พ.ค.
ตื่นมาตอนเช้า จริงๆมันก็ไม่เช้าเท่าไหร่นะ เพราะว่าปาเข้าไปเกือบๆ 11 โมง ผมลงมาอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เปิด PC แล้วผมนั่งร่ายบท สคริป แล้วก็นั่งคิดฉาก MV ที่ต้องถ่ายส่งอาจารย์ เพราะเวลากำหนดส่งเหลือน้อยเต็มทีแล้ว แต่ปัญหาคือ เวลานี้มหาวิทยาลัยผมยังไม่เปิด เพื่อนๆส่วนใหญ่เลยยังกลับมาจากบ้านเกิดกัน ผมเลยตัดสินใจที่จะให้น้องว่านเล่น MV ให้โดยที่ยังไม่ทันจะถามเจ้าตัว ผมนั่งคิดถึงน้องว่านแล้วก็เขียนบทที่เอามาจากนิสัยลักษณะของว่านแบบไม่ต้องแสดงเพิ่มอะไรมากมายกว่าจะเสร็จก็เข้าไปเกือบๆ สี่โมงครึ่ง พอเสร็จผมก็มานั่งตรวจทานอีกครั้งหนึ่งเกี่ยวกับเวลาในแต่ละฉากว่ามันโอเคไหม ระหว่างนั้น
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da” เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมหันไปมองก็เจอกับ...
“น้องบี Calling”
“ว่าไง” ผมกดรับสายแล้วพูดออกไป ตาก็มองอยู่ที่จอคอม
“พี่ทำอะไรอยู่” บีถามผมด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้เลยว่ากำลังเบื่อ
“นั่งเขียนสคริป แล้วเราอะทำอะไรอยู่”
“รอม๊าอยู่” บีตอบกลับมาตอนนั้นผมได้เสียงเพลงเบาๆลอดเข้ามา
“หืมม รออยู่ไหนเนี่ยะ”
“ในรถ”
“แล้วตอนนี้บีอยู่ไหน”
“Big-C”
“มาทำอะไรกันเหรอ”
“ม๊าพาน้องมาซื้อของ ผมเบื่อๆ เลยขอม๊ามานั่งฟังเพลงรอในรถ”
“บี”
“ครับ”
“มือเป็นไงบ้าง”
“ไม่เจ็บแล้ว แค่นี้จิ๊บๆ” บีพูดด้วยน้ำเสียงสดใส
“จริงดิ”
“ครับ อิอิ” บีตอบแล้วหัวเราะเบาๆตามมา
“แล้วเศษไม้อะ เอาออกมาหมดยัง”
“หมดแล้ว ม๊านั่งดูให้เมื่อเช้า”
“แล้วม๊าว่าไงบ้างเปล่า”
“เปล่าครับ”
“อืมม”
แล้วผมกับบีก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งคุณแม่น้องบีมาที่รถน้องก็กดวางสายไป แล้วผมก็มานั่งดูเรื่องสคริปต่อ จนละครเรื่อง “ซอนต๊อก” ฉาย ผมก็เลื่อนมานั่งดูละครจนจบก่อนจะกลับมานั่งแก้สคริปต่อ มองนาฬิกาอีกทีก็ปาเข้าไป 22.30 น. แล้ว กว่าจะนึกได้ว่า ที่เขียนๆให้ว่านเนี่ยะ ยังไม่ได้ถามว่านเลยว่าน้องจะเล่นให้ไหม จะโทรไปตอนนี้มันก็ดึกแล้ว ผมเลยตัดสินใจที่จะโทรหาว่านตอนเช้าแทน ก่อนนอนผมไม่ลืมที่จะโทรมาถามอาการน้องบีก่อนเพราะผมรู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้น้องต้องเจ็บยังไงก็ไม่รู้ ผมไม่สบายใจเลยจริงๆ
ปล. วันนั้นผมทานข้าวแค่มื้อเดียว เพราะไม่ได้ออกไปไหนเลย
-------------------------------------------------------------------------
30 พ.ค.
เช้าวันนี้ทันทีที่ตื่นขึ้นมาผมรีบโทรหาว่านทันที
“ตรู๊ดดดด.....ตรู๊ดดดดดด….ปี๊บ” รอไม่นานนักว่านก็รับสาย
“ครับ” ว่านพูดขึ้นทันทีที่รับสาย
“เอ่อ....ว่าน ว่างไหม”
“อืมมม...ว่างครับพี่ มีอะไรเหรอ” ก่อนตอบว่านทำเสียงเหมือนลังเลที่จะตอบด้วย
“คือ พี่มีเรื่องจะรบกวน”
“ครับ เรื่องอะไรเหรอครับ?”
“คือ....พี่จะถ่าย MV อยากรบกวนว่านมาเล่นเป็นพระเอก MV ให้หน่อย”
“.....พี่ไม่เอาต้นกล้าอ่ะครับ” ว่านตอบกลับมา จากน้ำเสียงผมก็รู้ทันทีเลยว่าน้องไม่อยากเล่นให้
“อืมมม เดี๋ยวพี่ลองโทรถามดูก่อนแล้วกัน แค่นี้นะ”
ผมก็พอทราบนะครับว่าว่านเป็นเด็กขี้อาย ผมอาจคาดหวังมากไปว่าน้องจะช่วย พอถูกน้องปฏิเสธกลับมาแบบนี้เลยรู้สึกแย่หน่อยหนึ่ง แต่ก็เข้าใจว่าผมไม่ได้ปรึกษาน้องก่อน ผมเลยนั่งทบทวนเกี่ยวกับเรื่องสารคดีที่กำลังจะทำเกี่ยวกับเทควันโด เนื่องจากต้องมีการสัมภาษณ์ ผมประมาณการว่าจะสัมภาษณ์ พี่ป้อม กับ น้องอีกสักคนก็พอ ผมเลยตัดสินใจที่จะโทรหาน้องๆที่หมายตาเอาไว้ก่อน ส่วนพี่ป้อมคุยกันได้ไม่ยากพี่เค้าชอบแสดงออกอยู่แล้ว คนแรกที่ผมโทรเลยไม่ใช่คนอื่นคนไกลน้องอ้นนั่นเอง
“ตรู๊ดดดด.....ตรู๊ดดดด.....ตรู๊ดดดด.....ตรู๊ดดดด.....ตรู๊ดดดดดด….ปี๊บ”
“มุชิ๊ มุชิ๊ มูฉี” เสียงการรับโทรศัพท์ตามแบบของน้องอ้นฟังทีไรก็....เหอๆ
“อ้นว่างไหม”
“ว่างครับ”
“อ้น พี่ว่าจะทำสารคดีอ่ะ แล้วมันต้องมีการสัมภาษณ์”
“หือออ”
“ไม่ยาวๆ มีบทให้ ไม่ต้องตามบทก็ได้ เอาแค่ประมาณนั้นก็พอ” ผมรีบพูดออกไปให้มันดูง่ายเข้าไว้เพราะกลัวว่าน้องจะปฏิเสธ
“ก็ได้....”
“อื่อ ขอบใจมาก ขอบใจมาก”
“ถ่ายวันไหนครับ”
“วันจันทร์”
“ได้เลย”
“งั้นพี่ไม่กวนแล้วนะ”
“ครับ”
อ่า....อ้นตอบรับกลับมาแล้ว แต่กันเหนียวไว้ก่อน ช่วงนี้อ้นติดเกมหน่อยๆด้วยเดี๋ยวเบี้ยวไม่มาตามนัดละจะแย่เอาว่าแล้วผมก็โทรหาน้องบีต่อ
“ตรู๊ดดดด.....ตรู๊ดดดด..... ตรู๊ดดดดดด….ปี๊บ”
“ฮัลลล โหลววววว”
“บีว่างไหมอะครับ”
“ต่อเลโก้อยู่”
“หืออ นิ้วหายเจ็บแล้วเหรอ”
“หายแล้ว แค่นั่นเอง จิ๊บๆ”
“บี”
“ครับ”
“พี่รบกวนอะไรหน่อยดิ”
“อะไรเหรอพี่”
“คือ....พี่จะทำสารคดีอะ แล้วมันต้องมีการสัมภาษณ์ พี่เลยว่าจะสัมภาษณ์บีอะ”
“....” บีเงียบไม่ตอบกลับมา ผมเลยรีบพูดต่อว่า
“มีบทให้ ไม่ต้องตามบทก็ได้ เอาแค่ประมาณนั้นก็พอ” ผมพูดเหมือนเดิมเป๊ะ
“พูดเยอะไหมพี่”
“ไม่เยอะครับ”
“อืมมม ได้ครับ”
“ขอบใจมาก”
“ค้าบบ ค้าบบ”
“งั้นพี่ไม่กวนละ วันจันทร์เจอกัน”
“ครับ”
อืมมม บี กับ อ้น รับปากผมง่ายๆเลยแฮะ แต่ว่านปฏิเสธ แอบเสียใจหน่อยหนึ่งแต่ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมหาน้องคนอื่นมาเล่นแทนก็ได้ จริงๆงานนี้มันไม่ต้องยุ่งกับน้องเลยเพราะมันเป็นงานกลุ่มที่อาจารย์มอบหมายมา ถ้าเพื่อนๆพร้อมใจกันว่างสักนิดอะไรๆก็คงไม่เป็นแบบนี้ ผมว่านะงานกลุ่มถ้าทำจริงๆมีแค่ผมคนเดียว ผมก็จะใส่ชื่อผมแค่คนเดียวละ ไม่อยากสนใจเพื่อนแล้วอะ ตอนนี้สารคดีผมก็มั่นใจแล้วล่ะว่ายังไงก็เสร็จ
----------------------------------------------------------------------------------
31 พ.ค.
ผมเตรียมฉาก กล้อง แสง แล้วก็บทสำหรับการสัมภาษณ์เรียบร้อยตั้งแต่สี่โมงยี่สิบ พอน้องอ้นมาผมก็แจกบทให้อ้นทันที พร้อมอธิบายถึงสิ่งที่อ้นจะต้องทำ แล้วการถ่ายทำก็เริ่มขึ้น ตอนนั้นผมมัวแต่สนใจเรื่องการถ่ายทำจนลืมมองบีไปเลย ดูเหมือนผมจะลืมใส่ใจด้วยซ้ำว่าน้องเสียใจหรือเปล่าที่เป็นตัวสำรองแบบนี้ ระหว่างที่ถ่ายทำบีมากวนผมตลอด มาเกาะขาบ้าง มากอดบ้าง มาเกาะแขนบ้าง มายืนมองข้างๆผมบ้าง จนกระทั่งถ่ายทำเสร็จในส่วนของน้องอ้น ตอนนั้นเป็นช่วงที่ฝึกซ้อมเสร็จพอดี ผมเลยตามด้วยการถ่ายทำของพี่ป้อมต่อเลย ดูเหมือนโค้ชเค้าอยากมีส่วนร่วมนะครับ ตลอดเวลาที่ผมสัมภาษณ์พี่ป้อม โค้ชจะส่งเสียงมากวนผมตลอด จนผมแสดงท่าทางให้เค้าดูออกว่า ผมอารมณ์ไม่ดีแล้วนะ เค้าถึงได้เงียบไป วันนั้นผมไม่ได้สอนอะไรน้องๆเลยครับ ผมสนใจแค่เรื่องการถ่ายทำ....ลืมสนใจกระทั่งน้องบี....ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าน้องหายไปจากข้างๆตัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องกลับบ้านตอนไหน มารู้สึกตัวอีกทีก็เหลือแค่ว่าน พี่ป้อม กับ น้องๆอีก 2 คน ที่เตรียมตัวกลับบ้าน
พอผมกลับมาถึงบ้านผมก็เล่าเรื่องน้องบีให้น้องต้นหอมฟังเกี่ยวกับน้องบี น้องต้นหอมลงความเห็นว่า “ที่น้องเค้ามากวน มาเกาะ มาอยู่ใกล้ๆ เค้าคงอยากให้พี่เอสนใจเค้าบ้าง เพราะจากที่พี่เล่าวันนี้พี่ไม่ได้สนใจอะไรน้องเลยนี่นา น้องคงจะเหงามั้ง” จะว่าไปน้องต้นหอมก็พูดถูกนะ ผมไม่ได้สนใจบีจริงๆนั่นแหละ
ระหว่างที่คุยกับน้องต้นหอม ผมก็เปิด VDO ที่ถ่ายไว้ ปรากฏว่า.....ซีนของน้องอ้น....ไม่ผ่านทั้งหมด....เพราะเสียงน้องๆในยิมแทรกเข้ามาดังมากจนแทบไม่ได้ยินเสียงน้องอ้นเลย ณ จุดนี้เองทำให้ผมตระหนักถึง ไมค์ตัดเสียงรบกวน แล้วก็ ตระหนักถึงการเลือกสถานที่กับช่วงเวลาในกรณีที่เราไม่มีไมค์ตัดเสียงรบกวนอ่า.....ต้องถ่ายในส่วนของการสัมภาษณ์ผู้ฝึกซ้อมใหม่....ส่วนของพี่ป้อมนั่นผ่านครับ เพราะสัมภาษณ์ช่วงเลิกซ้อมแล้ว น้องๆทยอยกลับบ้านกันเยอะก็เลยไม่มีเสียงรบกวนมากนัก
อืมม....โทรหาบีดีไหมนะ.....
วันนั้นผมไม่ได้โทรหาบีเพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับการเช็ค File VDO ว่าอันไหนใช้ได้บ้าง อันไหนเสียบ้าง กว่าจะนึกได้อีกทีก็ปาเข้าไปดึกมากแล้วก็เลยไม่ได้โทร....อืมม...บีจะงอนผมไหมน้า....
------------------------------------------------------------------------------------
1 มิ.ย.
วันนี้ผมกะว่าจะถ่ายซ่อมในส่วนของการสัมภาษณ์ผู้ฝึกซ้อมครับ ฉากพร้อม แสงพร้อม กล้องพร้อม.....ขาดแต่น้องอ้นคนเดียว ผมนั่งรออ้นอยู่ที่โต๊ะ ระหว่างนั้นก็มีน้องๆที่อยากรู้อยากเห็นมานั่งด้อมๆมองๆอยู่ตรงจุดที่จะถ่ายทำ เว้นก็แต่น้องบี ที่ไปนั่งเล่นกับน้องว่านอยู่ห่างๆ จนเวลาประมาณ 17.20 น. พี่ป้อมก็มา โค้ชด้วย ผมเลยบอกพี่เค้าว่าวันนี้ผมอาจไม่ได้ช่วยสอนอีกหนึ่งวัน แล้วผมก็นั่งรอน้องอ้นต่อไป จนกระทั่ง 18.10 น. ผมมั่นใจแล้วว่าน้องอ้นไม่มาแน่ ผมว่าจะกดโทรศัพท์ตาม แต่มันก็....ดูไม่ดีเท่าไหร่...ผมนั่งคิดอยู่คนเดียวที่โต๊ะว่าจะเอายังไงต่อดี....
“พี่” เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากข้างๆ ผมหันไปมองที่ต้นเสียง
“ว่าไงบี” ผมตอบกลับไปน้องบีแสดงสีหน้าถึงความสงสัย
“ทำไมวันนี้พี่ไม่สอน”
“พี่รอถ่ายซ่อม เมื่อวานถ่ายแล้วมันเสีย ต้องถ่ายใหม่”
“เหรอครับ” บีเดินเข้ามาใกล้ๆผมแล้วจับมือผมเบาๆ ผมเงยหน้ามองน้องบีช้าๆ ผมรู้ซิผมอยากจะพูดออกไปว่า
‘พี่ขอสัมภาษณ์บีแทนได้ไหม’ แต่ผมรู้สึกละอายที่เมื่อวานพอมีน้องอ้นผมก็ทอดทิ้งไม่ให้ความสำคัญไม่ใส่ใจน้องบี พอมีปัญหาแบบนี้ก็มาขอความช่วยเหลือจากน้อง
“เอาผมแทนอ้นได้ไหมล่ะครับ” บีพูดขึ้นมา อ่า....ผมพูดอะไรไม่ออกเลย เหมือนน้องจะรู้ความอัดอั้นตันใจของผมกับคำพูดที่ผมละอายที่จะพูดออกไป ผมจับมือน้องบีเบาๆ ก่อนจะดึงน้องเข้ามานั่งที่ตักแล้วกอดหลวมๆ จากด้านหลัง เพราะเกรงใจสายตาน้องตองที่นั่งแอบมองอยู่ห่างๆ
“ขอบใจนะ” ผมกระซิบข้างๆหูบีเบาๆ
แล้วการถ่ายทำก็เริ่มขึ้นน้องบีให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี จริงๆ...ที่ผมเลือกอ้นก่อนเพราะผมเห็นว่าบีเป็นพวกที่ไม่กล้าแสดงออกเท่าไหร่ผมกลัวว่าถ่ายๆไปแล้วมันจะไม่จบ กลัวว่าถ่ายๆไปแล้วน้องจะไม่ยอมถ่ายต่อเอาดื้อๆ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมมองผิดไป....ผมควรจะมั่นใจในตัวน้องบีมากกว่านี้ แล้ว....ผมก็ดีใจที่น้องบีไม่โกรธผม ที่ผมให้เค้าเป็นตัวสำรอง ที่ไม่สนใจเค้า ไม่ใส่ใจเค้า ปล่อยปละละเลยเค้า ในทางกลับกันเหมือนน้องจะรู้ว่าผมต้องการความช่วยเหลืออยู่ และ ณ เวลาที่ผมรู้สึกว่าผมกำลังเผชิญหน้ากับปัญหา มันอาจแก้ไขไม่ยากเท่าไหร่ แต่...บีก็มีน้ำใจที่จะช่วยเหลือผม
วันนั้นขากลับผมไปส่งน้องบีที่บ้านครับ ผมกอดน้องบีไปตลอดทางเลย วันนี้ผมไม่ได้ลูบๆคลำๆน้องแบบที่เคย แต่ผมกอดน้องด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ ผมอยากให้เค้ารู้ว่าผมดีใจแค่ไหนวันนี้ แล้ว....แค่คำว่า “ขอบคุณ” มันดูจะไม่สามารถอธิบายความรู้สึกที่ผมรู้สึกกับบีในตอนนี้ได้เลย
To Be Con
-
เย้ๆๆๆๆๆ มาแล้ว :mc4:
เออ่ะ..วันหลังมั่นใจน้องบีนิดนึงนะ สนใจน้องด้วย....หลังๆนี่เอชอบปล่อยปะละเลยน้องนะเนี่ย :m16:
บีบี น่าร้ากกก มีน้ำใจด้วย.มามะ มากอดที :กอด1:
-
มาน้องบีเดี๋ยวพี่จัดการ :z6: พี่เอของน้องให้
น้องบีน้ำใจงามของพวกพี่ (ในเล้านี้)ม่ะมามาอยู่ใน :กอด1:
ส่วนเอ :angry2: อีกรอบ วันหลังจะได้ไม่ลืมน้องน่ารักอีก
-
เป็นงัยล่ะคุณเอเห็นหรือยังว่าน้องบีก้อมีน้ำใจไม่ได้เอาแต่ใจ ไม่ได้ดื้อโดยไม่มีเหตุผลนะ ยังอยากให้น้องบีเป็นตัวสำรองอีกเปล่า ถ้ายังอยากนะเราจะยุให้น้องบีไม่ต้องสนใจนายเอเลย เอาซิ
-
บีน่ารักอีกแล้ว :-[ หายไปนานเลยน้า writer
-
ความรับผิดชอบกับน้ำใจไม่ได้มาจาก นิสัยหรือท่าทางที่เราคาดเดาดอก น้องน่ารักนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เย้ มาแล้วววววว
คิดถึงพี่เอน้องบีค่า
แต่อ่านแล้ว เฮ้อออ
พี่เอทำอะไรไม่คิดถึงน้องบีเลย แง๊ๆ
ถ้าเป็นเรางอนตายไปแล้ว ฮือออ
-
น้องบีน่ารักมากกกกกกกกกก
มาจุฟๆหน่อย
จุบุจุบุ
-
หลังจากเหตุการณ์นี้ พี่เอคงรู้จักน้องบีในมุมอื่นๆมากขึ้นกว่าที่เคยรู้จักมาเนอะ แต่น้องบีก็ยังน่ารักเหมือนเดิม เล่นต่อเลโก้ด้วย
-
น้องบีถึงจะมีดื้อซนหรือเอาแต่ใจไปบ้าง
แต่จากที่อ่านๆมา น้องบีเป็นเด็กที่มีจิตใจดีนะ
พี่เอต้องดีกับน้องบีให้มากๆนะ
:กอด1:
-
ขอบคุณมากๆ
ตามอ่านมาตลอด
พี่เอน้องบี น่ารักมากครับ
:pig4:
-
น้องบี น่ารักเสมอ แต่ผมว่าน้องคงช้ำใจแหละที่ถูกเมินและเป็นแค่ตัวสำรอง แต่ด้วยรักและห่วงใยน้องเลยข้ามสิ่งอื่น สนแค่ว่า พี่เอ จะเป็นยังไงมากกว่า ดีจริง เด็กคนนี้ :monkeysad:
-
น้องบีน่ารักจัง
-
น้องบีน่าร้ากกกกกกก
-
พี่เอกลับมาแล้ว :pig2:
พี่เอคราวหลังเชื่อใจน้องบีบ้างนะ
โกรธพี่เอแล้วด้วย(ล้อเล่น) :L1:
เห็นไหมละสุดท้ายคนที่ช่วยพี่เอไว้ได้ก็คือน้องบีที่น่ารักของพี่เอ :impress2: :-[
-
คิดถึงน้องบีจังเลย
-
เหมือนกับว่าต่างคนต่างช่วยกันประคับประครองกันและกันเลยล่ะ
-
“เอาผมแทนอ้นได้ไหมล่ะครับ”
o18 เจอประโยคนี้ของน้องบีเข้าไป เค้าซึ้งเลย :monkeysad: พี่เอ.....ใจร้ายกับน้องมากไปแล้ว
ถึงใครจะว่าน้องบีอย่างไร (มีแต่อ้นแหละที่ชอบว่า...น้องบี ชิร์) น้องบีก้อดีกับพี่เอเสมอ
เคืองพี่เอ.....ว่ะ งานนี้
+1 ให้กับน้องบี น๊า :o8: เขิน
-
บีจ๋าาาาา
-
o13
:pig4:
-
คิดถึงน่ะไรเตอร์ หลายวันแล้วด้วยยังไม่เห็นมาเลยง่ะ น้องบีทำไรอยู่เนี้ย
-
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามนะครับ
:กอด1:
ตอนนี้น้องต้นหอมกำลังตรวจทานตัวอักษรให้อยู่ครับ
ไม่น่าจะนานเท่าไหร่เดี๋ยวมา Up ให้นะครับ
-
A's Diary 6
4 มิ.ย.
วันนี้วันศุกร์แล้ว ผมมารออยู่ที่ยิมได้ซักประมาณ 20 นาที แต่อ้นก็ยังไม่มาเลย ไม่รู้ว่าไปไหน ผมลองโทรหาก็ไม่ติด อืมม.... แต่ก็ยังดีที่ได้บีมาถ่ายแก้ในส่วนของอ้น มีบ้างบางฉากที่ผมเปลี่ยนให้บีขึ้นมามีบทมากขึ้นแทนฉากของอ้น เนื่องจากบีเป็นคนสัมภาษณ์ ถึงอย่างงั้นผมก็อดกังวลไม่ได้ว่า อ้นจะรู้สึกอย่างไรถ้ารู้ว่า จากตัวหลักจะกลายเป็นแค่ตัวประกอบของสารคดี....แต่ทำยังไงได้.....ผมไม่มีทางเลือกนี่นาจะมาเห็นแก่อ้นคนเดียวงานผมก็จะเสีย.....ระหว่างที่ผมนั่งคิดไปเรื่อยๆบีก็เดินมามองอยู่เนืองๆ ก่อนจะมานั่งข้างๆ ผมมองซ้ายมองขวาไม่มีน้องคนไหนสนใจเลยหอมแก้มบีเข้าไปหนึ่งฟอด ก่อนจะเนียนซุกลงที่หลังคอน้องบีเบาๆมือสองข้างก็กอดน้องบีไว้หลวมๆ กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวบีตอนนี้ทำให้ผมรู้สึกสบายใจดีจังผมนั่งกอดบีอยู่อย่างนั้นพักหนึ่งก่อนจะเห็นว่า.....น้องตองแอบซุมมองอยู่เงียบๆจากอีกมุมหนึ่งของยิม.....ผมเลยรีบปลีกตัวออกจากน้องแล้วเดินไปที่หน้ายิม
“คัมมาน ชุลลา!!”
เสียงผมเรียกน้องๆ มาเข้าแถว เนื่องจากได้เวลาฝึกซ้อมแล้ว แต่ก่อนจะซ้อมปกติเวลาผมคุม จะมีการสวดก่อนหนึ่งจบ ผมจะพูดคุยกับน้องในเรื่องต่างๆ เป็นการสอนในเรื่องคุณธรรม จริยธรรม ความคิด เหตุผลให้น้องกลายๆ บางครั้งก็มีเรื่องประกอบให้เห็นภาพง่ายๆ ส่วนมากเป็นเรื่องเล่าจริงบ้างแต่งบ้าง เท่าที่ผมสังเกตดูหลายๆคนก็ชอบให้ผมเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง แรกๆมันก็สนุกดีแต่หลังๆ มันทำให้ผมเหมือนคนแก่ที่ชอบเล่าความหลังยังไงก็ไม่รู้
ช่วงนี้มีหนังเข้าใหม่เรื่อง โป๊ะแหลก ผมเลยลองถามน้องๆ ว่ามีใครสนใจจะไปดูหนังเรื่องนี้เย็นนี้บ้าง ปรากฏว่าน้องๆ ยกมือว่าจะไปกันมากมายทำเอาผมหนักใจเลยทีเดียวว่าจะคุมทันได้ยังไง แต่ เอาเข้าจริงๆ แล้วเย็นวันนั้นก็สรุปได้ว่ามีคนไปดูด้วยได้แค่ 7 คน เท่านั้น แน่นอนครับ 2 ใน 7 คือ บี กับ ว่าน ส่วนอ้นไม่ได้ชวนเพราะติดต่อไม่ได้ ค่ำวันนั้นผมเลยไปจองตั๋วไว้ตามจำนวนเงินของน้องๆที่ฝากมา
-----------------------------------------------------
5 มิ.ย.
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำเอาผมสะดุ้งตื่นจากผวังค์ที่แสนสุขทันที แสงแดดอ่อนๆที่ส่องผ่านหน้าต้างเข้ามาตอนนี้ มันเพียงพอที่จะทำให้ผมแสบตาได้อย่างไม่น่าเชื่อ ผมเอามือคลำหามือถือต้นเสียงไปเรื่อยๆไม่นานผมก็จับตัวได้ ก่อนจะเอามาดูว่าใครกันที่บังอาจโทรเข้ามา รบกวน ณ เวลาหลับนอนอันแสนสุขของผม
“น้องต้นกล้า Calling” หืม....ต้นกล้า...ผมส่ายสายตาไปมองนาฬิกาตรงมุมจอของมือถือ
“07.53” อ๊ากกกก....นัดดูหนังรอบ 13.40 น. จะโทรมาทำไมตอนนี้
“อืมมม ว่าไง” ผมกดรับสายแล้วพูดออกไป
“พี่อยู่ไหน” น้องต้นกล้าถามกลับด้วยเสียงร่าเริงอย่างสุดๆเลยทีเดียว
“บนที่นอน” เสียงผมงัวเงียสุดๆ เลยอะ
“ห๊า.....แล้วเมื่อไหร่พี่จะมา”
“เที่ยงครึ่ง”
“โห....นานจัง” ต้นกล้าทำเสียงพ้อๆเล็กน้อย
“อ่าว ก็บอกแล้วว่านัดกันบ่ายโมงตรงนี่นาแล้วไปทำไมตอนนี้อะ”
“ก็ได้ๆ ผมรออยู่แถวนี้นะ” พูดจบน้องก็กดตัดสาย
ผมวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆก่อนที่จะตะกายๆผมห่มมากอด อืม.....ว่าแต่....เมื่อวานที่นัดกันไว้....ไม่มีน้องต้นกล้านี่นา.....แล้ว.......น้องต้นกล้าไปได้ไง....ไม่ซิ....น้องจะอยู่ยังไงสำคัญกว่า เพิ่ง 8 โมงเองนะ ห้างเปิดตั้ง 10.00 น. อ่า.....ไม่ๆมันไม่ใช่ธุระของผมนี่นา ว่าแล้วผมก็ตัดสินใจนอนต่อโดยไม่ลังเลเลยทีเดียว
จนกระทั่งประมาณ 5 โมงเช้าผมก็ค่อยๆคลานลงมาจากเตียงอย่างอาลัยต่อผ้าห่มผืนหนานุ่มที่ยังอุ่นอยู่ ผมเดินเซๆไปยืนเหม่ออยู่หน้ากระจกก่อนจะเริ่มอาบน้ำแปรงฟันล้างหน้าสระผม....เอ...วันนั้นผมทำอะไรอีกน้า...ช่างมันเถอะ....แต่ระหว่างที่ผมกำลังเริ่มอาบน้ำอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”
ผมชะโงกหัวออกมาจากห้องน้ำ ( นี่ๆคุณผู้อ่านอย่าบอกใครนะ เวลาอาบน้ำผมไม่เคยปิดประตูห้องน้ำเลย แฮะๆ ) ใจหนึ่งก็อยากวิ่งออกมาดูนะว่าใครโทรมา แต่ว่า....ตัวผมยังเปียกโชคอยู่เลย ช่างมัน อาบให้เสร็จก่อนดีกว่า
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou….”
“Ichiban Yari Ore Ga …..”
“Ichiban….”
โทรกันเป็นเรื่องเป็นราวเลยทีเดียว..... หลังจากอาบน้ำเช็ดตัวเสร็จผมก็เดินมากดดูว่าใครกันที่โทรเข้ามาถี่ยิบๆแบบติดๆกันขนาดนี้
“น้องบี 5 Misscalls” อืมม....น้องบีนี่เองนึกว่าใครว่าแล้วผมก็โทรกลับ
“ฮัลล โหลวววว” น้องบีรับสายทำเสียงน่ารักใส่
“ว่าไง มีอะไรหรือเปล่า”
“พี่.......ตอนนี้พี่อยู่ไหน”
“บ้าน....แล้วบีอะ”
“อยู่โรงหนัง มานั่งรอพี่ตั้งนานแล้ว” ทันทีที่บีพูดจบผมก็หันไปมองนาฬิกา ‘12.12 น.’
“เพิ่งจะเที่ยงเอง ทำไมมาเร็วจัง” ผมถามบีไปด้วยความสงสัย
“ก็....มารอพี่อะ” บีทำเสียงพ้อๆหน่อยๆ
“อื่อๆ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
“รีบมานะ” บีพูดกำชับ แล้วก็วางสายไป ผมเลยรีบเช็ดตัวแล้วใส่เสื้อผ้า รีบออกไปหาน้อง
พอมาถึงโรงหนังก็พบน้องๆทั้ง 7 คนกำลังยืนรออยู่หน้าร้านกาแฟ รวมถึงน้องต้นกล้า.....และ น้องผู้หญิงอีก 1 คน (ถ้าใครอ่านมาตั้งแต่ต้น....น่าจะจำได้เรื่องที่มีทีมงานชอบขโมยของชาวบ้านเค้ากินของกลับไปอ่าน A's Diary 2 ดู คือน้องผู้หญิงที่มาเกินด้วยเนี่ยะหัวหน้าทีมงานเลย) ผมก็ทักทายถามไถ่ไปตามประสา เป็นพี่ก็ต้องดูแลน้อง แล้ว....จะเอาไงกับอีก 2 คนนี้ดีล่ะ ไม่บอกไม่กล่าวล่วงหน้า ขณะนั้นเองผมกำลังจะบ่นเรื่องนี้ บีน่าจะดูออกว่าผมกำลังจะบ่นเลยคว้ามือผมจูงออกมาห่างจากกลุ่มแล้วกระซิบข้างๆหูผมว่า
“พี่...อย่าดุพี่เค้าเลย พี่เค้ากำลังเสียใจ” บีกระซิบข้างหูผม พี่ที่บีคุย บีหมายถึงน้องผู้หญิงที่เป็นทีมงานน่ะครับ
“เสียใจเรื่องอะไรอีก” ผมถามกลับไป หน้าน้องใกล้หน้าผมมากเลยอะ...
“ก็พ่อพี่เค้าจะทุบโทรศัพท์พี่เค้าทิ้ง” บีกระซิบกลับมา
“ทุบทิ้ง?” อะไรนะ ผมที่มัวแต่เคลิ้มเพราะน้องเอาหน้ามาใกล้เปลี่ยนความสนใจมาที่คำพูดของน้องทันที
“ใช่ ทุบทิ้ง พี่เค้าเพิ่งหยุดร้องให้เมื่อกี้เอง”
“ทุบทำไมล่ะ” ผมถามกลับไป เพราะกลัวว่าจะเกี่ยวกับเหตุที่มาดูหนังกัน
“ผมก็ไม่รู้” บีกระซิบกลับมา
“บีๆ” ผมเรียกบีเบาๆ ผมอดใจไม่ไหวแล้วอะ >.<
“ครับ” น้องตอบกลับมา ผมก็ก้มลงไปใกล้ๆ หูบีแล้วทำมือเหมือนจะกระซิบก่อนที่จะงับหูน้องบีเบาๆ
“อ๊ะ” บีสะดุ้งเฮือกทันที ก่อนจะยิ้มแบบอายๆ ก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้ากลุ่ม
ตอนแรกผมว่าจะถามนะเรื่องที่ว่าพ่อน้องจะทุบโทรศัพท์ เพราะผมกลัวว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องที่มาดูหนังกันเนื่องจากน้องๆทั้ง 7 ที่มาด้วยนั้นผมแจ้งผู้ปกครองไปแล้ว ไม่รู้ซิครับอดคิดไม่ได้จริงๆ ....ก่อนหนังฉายประมาณ 7 นาที เรื่องที่ผมกังวลก็ปรากฏให้ผมเห็นเป็นตัวๆ เลยทีเดียว
“อาย!!”
เสียงเรียกชื่อน้องผู้หญิงคนนั้นดังขึ้นจากผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆกับกลุ่มน้องๆ ไม่มีใครทันสังเกตว่าผู้หญิงคนนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เดาไม่ยากเลยทีเดียว เพราะหญิงวัยกลางคนคนนั้นคือแม่ของน้องอายนั่นเอง แล้วเรื่องราวต่างๆก็กระจ่างขึ้นมาว่า
เมื่อเช้าน้องอาย ขอคุณแม่ไปเล่นที่บ้านน้องต้นกล้า คุณแม่น้องอายเลยให้น้องไปเอาเงินในลิ้นชักจำนวน 500 บาท ติดตัวไปด้วย แต่น้องดันหยิบใบ 1,000 ไปแทน พอน้องทำผิดปั๊บน้องก็เลยตัดสินใจที่จะไม่รับโทรศัพท์จากทางบ้านด้วยการปิดโทรศัพท์ เพราะน้องคิดว่าเดี๋ยวทางบ้านต้องโทรมาเรื่องเงิน 1,000 แน่ๆ กลายเป็นน้องทำผิดถึง 2 กระทงเลย
แล้วก็เป็นดั่งที่น้องอายคาดไว้ที่บ้านโทรมาจริงๆ แต่โทรมาถามว่าน้องอายอยู่ที่ไหน ไม่ใช่เรื่องเงินอย่างที่อายคิดไว้แต่แรก เพราะคุณพ่อน้องอายผ่านไปทางบ้านน้องต้นกล้าพอดี เลยเอาของกินไปฝากแต่กลับพบว่าน้องอายกับต้นกล้าไม่อยู่ คุณพ่อเลยจะโทรถามว่าอยู่ที่ไหนเนื่องจากผู้ปกครองน้องต้นกล้าเองก็ไม่ทราบว่าน้องไปไหนกัน พอคุณพ่อน้องอายโทรหาลูกสาวไม่ติด....ครับ อารมณ์ผู้ชาย....หงุดหงิดรุนแรงนะครับ ยิ่งกับเรื่องลูกสาวหายไปไหนก็ไม่รู้ ทั้งรัก ทั้งห่วง คุณพ่อน้องอายเลยไปโวยวายกับคุณแม่น้องซะงั้น คุณแม่น้องอายไม่รู้จะทำยังไงเลยโทรหาต้นกล้าแทน น้องต้นกล้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพราะอายไม่ได้บอกอะไรไว้ ต้นกล้าก็เลยเล่าไปตามความจริงทั้งหมด ทั้งคุณแม่ ทั้งคุณพ่อน้องอายเลยตามมาที่โรงหนัง พอน้องอายเห็นพ่อกับแม่มาก็เลยวิ่งไปหลบอีก
สรุปคือ อายอยากมาดูหนังด้วย แต่ไม่ยอมบอกผมแต่แรก เลยอ้างว่าจะมาเล่นกับต้นกล้า ก่อนจะชวนต้นกล้ามาเล่นที่ห้าง เพื่อเนียนรอเวลาดูหนังพร้อมพวกผม แต่ปัญหาที่เกิดขึ้น ณ จุดนี้คือน้องอายทำตัวของน้องเอง ทางบ้านไม่ได้จะดุอะไรเรื่องเงินเลย แค่อยากรู้ว่าน้องอยู่ไหน ทำอะไรแค่นั้นเอง แต่น้องร้อนตัวไปเอง แถมปิดมือถือ ทั้งยังหลบหน้าไม่ยอมพูดคุยอีก ปัญหามันก็ยิ่งรุนแรง จากเรื่องเล็กๆน้อยๆ ก็ทำให้เป็นปัญหาซะใหญ่โต หลังจากฟังจบ ผมเองจะว่าไม่ต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้เลยมันก็คงจะไม่ได้ ผมให้น้องๆเข้าไปในโรงก่อนเพราะหนังเริ่มฉายแล้ว ส่วนผมอยู่คุยกับคุณแม่น้องอายก่อน
“เฮ้อ.....”
ผมถอนหายใจหลังจากที่เคลียร์กับคุณแม่น้องอายเสร็จก่อนจะเข้าไปในโรง บี กับ ว่าน เว้นที่ตรงกลางเอาไว้ให้ ผมเลยเข้าไปนั่งก่อนจะเอนหลังให้สบาย ตอนนั้นหนังตัวอย่างฉายหมดพอดี ผมก็เลยเนียนจับมือบีกำไว้หลวมๆ บีเอียงตัวมาซบไหล่ผม แล้วก็กำมือตอบรับกลับมา ผมหันไปหอมที่ผมน้องบีเบาๆ น้องบีนั่งพิงไหล่ผมแบบนั้นไปจนจบเรื่อง ก่อนที่น้องคนอื่นๆจะแยกย้ายกันกลับบ้าน
ขากลับบีก็ถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับน้องอาย ผมเลยถือโอกาสสอนเรื่องพวกนี้ให้กับน้องบีไปด้วยเลย บีเองก็รับปากว่าจะไม่ทำเรื่องแบบอาย ผมเองก็หวังว่าบีจะไม่ทำ อืมมมก่อนถึงบ้านน้องผมเอามือซ้ายโอบกอดน้องบีเบาๆ ตามด้วยการล้วงเข้าไปในเสื้อน้องลูบๆตัวน้องบีเบาๆ อืมมม....ผิวน้องเนียนดีจัง แฮะๆๆๆ
------------------------------------------------------------------------
7 มิ.ย.
วันนี้ผมเข้ายิมช้าหน่อยหนึ่งเพราะแอบหลับเพลิน พอมาถึงก็พบว่าน้องๆหลายคนมารอกันแล้ว รวมถึงอ้นด้วย ทันทีที่เห็นผม อ้นเดินมาใกล้ๆเหมือนจะอยากให้ผมเล่าถึงสารคดีที่ผมถ่ายไป แต่ผมก็ไม่พูดอะไร ก่อนจะให้ว่านนำน้องๆซ้อมส่วนผมก็เดินดูรายละเอียด หลังการซ้อมช่วงแรกเสร็จผมก็ไปนั่งตรงมุมเดิม บีเดินตามมานั่งข้างๆ ว่านก็ด้วย ไม่นานนักอ้นก็เดินตามมา
“พี่” อ้นเรียกผม
“หืม”
“เสาร์นี้ไปดูโป๊ะแหลกปะ” อ้นพูดจบก็ยิ้ม
“เค้าไปดูกันแล้ว” ว่านตอบกลับไป
“ตอนไหน” อ้นถามกลับ
“เมื่อเสาร์ที่ผ่านมา” บีตอบ
“จริงเหรอพี่” อ้นหันกลับมาถามผมอีกครั้ง
“อืม”
“ไม่เห็นชวนผมเลย” อ้นทำหน้าตาน้อยใจหน่อยๆ
“ก็อาทิตย์ที่แล้วเราไม่มาเลย ไปไหนก็ไม่รู้โทรหาก็ไม่ติด จะให้พี่ชวนยังไง” ผมพูดออกไป
“เออ ใช่ เขาก็โทรหาเอ็งไม่ติด” บีเสริม
“แล้ว....สารคดีพี่ล่ะ ผ่านไหมครับ” อ้นถามถึงสารคดี
“ผ่าน” ผมตอบกลับไป อ้นยิ้มกลับมาเหมือนว่าเค้าดีใจที่ได้มีส่วนร่วม
วันนี้ไม่มีอะไรมากมาย เพราะผมไม่ค่อยได้คุยอะไรกับน้องๆเป็นพิเศษส่วนใหญ่จะคุยแบบรวมๆอาจเพราะผมเหนื่อยมั้งกับเรื่องตัดต่อสารคดีด้วย MV ด้วย ทำคนเดียวทั้งที่เป็นงานกลุ่ม แล้วที่สำคัญวันนี้เปิดเทอมวันแรกเมื่อเช้าผมตื่นตั้งแต่ 05.45 น. ไปคุมน้องปี 2 รับน้องปี1 ผมรู้สึกเพลียมากๆ ตอนเย็นผมไปส่งว่านกับบีเหมือนเดิม แต่วันนี้มีสมาชิกใหม่มาเพิ่มอีกหนึ่งคน แบบว่า ซ้อน 4 เลยทีเดียว ว่านเลยมานั่งหน้า ส่วนบีกับน้องอีกคนนั่งหลัง ผมไปส่งน้องมาใหม่ ตามด้วยน้องบี สุดท้ายคือน้องว่าน....
ว่านไม่ได้เปลี่ยนที่นั่ง น้องยังคงนั่งหน้าเหมือนเดิม วันนี้ผมเลยได้กอดว่านบ้าง แต่ว่านบ้าจี้หน่อยๆแถมยังเส้นทางไม่เอื้อเท่าไหร่เลยได้แค่กอดเบาๆในบางจุด ระหว่างทางผมก็ชวนน้องคุยไป มองต้นคอน้องไป มองทางไป น้องอายุ 10 ต้นๆเนี่ยคอน่างับกันจริงๆเลยนะครับ ฮ่ะๆ แต่ผมไม่กล้าทำแฮะ เลยเป่าลมใส่หูน้องว่านเบาๆหลายครั้ง ว่านเองก็หันกลับมาหัวเราะเบาๆ แต่แล้ว....ณ จุดหนึ่ง เมื่อใกล้ถึงบ้านว่าน.....ผมไม่ได้สังเกตว่ามีหลุมเล็กๆบนถนน
“ตึก!!”
ล้อหน้าตกลงหลุมอย่างจังตอนนั้นเอง.....แรงกระแทกทำให้ปากของผมสัมผัสลงบนหลังคอว่านเข้าอย่างจัง.....
“อ๊ะ!!”
ว่านอุทานขึ้นมา ผมรีบขยับหน้าออกห่างทันที ผมไม่รู้ว่าว่านจะว่าอะไรไหม เพราะว่านเคยแสดงท่าทีรังเกียจกระเทย ผมกลัวว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครูอาจทำให้น้องเข้าใจถูก ครับ อ่านไม่ผิด ฮ่าๆๆๆ เดี๋ยวน้องจะพาลไม่ชอบผมเอาแต่....ว่านก็ไม่เห็นพูดอะไรเลยแฮะ....เอา เพื่อความแน่ใจ งับเลยงับหูว่านไปหนึ่งดอก....
“.....”
“......”
ว่านนิ่งแฮะ ไม่เห็นพูดอะไร ผมก็งับค้างไว้อยู่อย่างนั้นเดี๋ยวหนึ่งก็ปล่อยเพราะเริ่มเข้าเขตชุมชน พอผมปล่อยว่านก็คุยกับผมแบบปรกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
.....อืม.....ผมสงสัยจริงๆ......ว่าน......Y ไหม........
To Be Con
-
เดี๋ยวทำน้องติดใจมันจะลำบากนา
-
อืมมม...นั่นสิ ว่า จะ วายไหมนะ
-
:z1: พี่เอ แบบว่า หื่นอ่ะ เดี๋ยวจะฟ้องน้องบี
อีกอย่าง ถ้าคนที่โทรมาแต่เช้า เป็นน้องบี พี่เอ คง 4x100 ไปแต่เช้าแล้วใช่ป่ะ นี่เป็นน้องต้นกล้า พี่เอเลยคว้าผ้ามานอนต่อ :z2:
-
พอๆเลยพี่เอน้องคนอื่นไม่ต้องไป
เกาะแกะด้วย กุ๊กกิ๊กกับน้องบีคน
เดียวพอนะ
-
พี่เอเอาอีกแล้ววววว
กับน้องว่านนี่หลายทีแล้วนะ
ยิ่งอ่านยิ่งอิจฉา อยากมีเด็กๆรายล้อมอย่างนี้บ้าง ฮ่าๆๆๆ
น้อบีน่าร๊ากกกกเสมออ
-
ปี้เอเจ้าชู้ ระวังน้องบีจะงอนอีกนะ 5555
-
อืมนั่นสิ...หรือว่าที่น้องว่านนิ่งเนี่ยเพราะกะเช็คตัวเองให้แน่ใจด้วยว่า Yปล่าว..คึคึ
น้องบีน่าร้ากกกกกกกกก :กอด1:
-
พี่เอเจ้าชู้ตลอดดดดด
น้องบีน่ารักเสมอ :กอด1:
-
พี่เอ!!
ตลอดอ่ะ นิสัยๆ
-
จะบอกว่า เวลาเออยู่ใกล้ใครก้อมีใจให้กับคนนั้นหรืองัยเนี้ย
เราไม่อยากให้น้องบีมาชอบคนอย่างเอเลยนิ
-
o18หื่นนนนนนนนนอะ o13
-
คิดถึงพี่เอจัง :m1:
พี่เอชอบงับคอกับหูของเด็กๆ
เป็นผีดิบหรอค่ะ อิอิ
-
บีจ๋าาาา จุ๊บๆ
-
แหมๆ อีกแล้ววอกแว่ก ตลอดเลยอ่ะ
เป็นห่วงน้องบีจัง ช้ำใจแทนน้องบีด้วยนะเนี่ย
เหมือนโดนหยอกไก่ไปเรื่อยๆ เช่นเดียวกะคนอื่นๆ :z3:
-
พี่เอหาเศษหาเลยกับน้องว่านอีกแล้วนะ
จะฟ้องน้องบีจริงๆด้วย
-
เดี๋ยวทำน้องติดใจมันจะลำบากนา
:z1: ~ น้องติดใจเลยเหรอครับ อิอิอิ
อืมมม...นั่นสิ ว่า จะ วายไหมนะ
:z1: ~ นั่นซิครับ Y ไหมนะ น้องตองบอกว่ามีสิทธิ์ อิอิอิ
:z1: พี่เอ แบบว่า หื่นอ่ะ เดี๋ยวจะฟ้องน้องบี
อีกอย่าง ถ้าคนที่โทรมาแต่เช้า เป็นน้องบี พี่เอ คง 4x100 ไปแต่เช้าแล้วใช่ป่ะ นี่เป็นน้องต้นกล้า พี่เอเลยคว้าผ้ามานอนต่อ :z2:
:o8: ~ ถูก...ถ้าคนที่โทรมาเป็นบี จะรีบมาหาเลย อิอิอิ
:z1: ~ แล้วรับมาเล่นที่บ้านระหว่างรอห้างเปิด อิอิ
พอๆเลยพี่เอน้องคนอื่นไม่ต้องไป
เกาะแกะด้วย กุ๊กกิ๊กกับน้องบีคน
เดียวพอนะ
:sad4:
พี่เอเอาอีกแล้ววววว
กับน้องว่านนี่หลายทีแล้วนะ
ยิ่งอ่านยิ่งอิจฉา อยากมีเด็กๆรายล้อมอย่างนี้บ้าง ฮ่าๆๆๆ
น้อบีน่าร๊ากกกกเสมออ
:z1: ~ Shota + Loli อยู่รอบตัวเรา หุหุหุ
ปี้เอเจ้าชู้ ระวังน้องบีจะงอนอีกนะ 5555
:กอด1:
อืมนั่นสิ...หรือว่าที่น้องว่านนิ่งเนี่ยเพราะกะเช็คตัวเองให้แน่ใจด้วยว่า Yปล่าว..คึคึ
น้องบีน่าร้ากกกกกกกกก :กอด1:
:กอด1: ~ กอดๆๆๆ
พี่เอเจ้าชู้ตลอดดดดด
น้องบีน่ารักเสมอ :กอด1:
:sad4: ~ ม้ายยยย พี่ไม่เจ้าชู้นะ
พี่เอ!!
ตลอดอ่ะ นิสัยๆ
:sad4:
จะบอกว่า เวลาเออยู่ใกล้ใครก้อมีใจให้กับคนนั้นหรืองัยเนี้ย
เราไม่อยากให้น้องบีมาชอบคนอย่างเอเลยนิ
:sad4: ~ ไม่ได้มีใจนะ
o18หื่นนนนนนนนนอะ o13
:z1:
คิดถึงพี่เอจัง :m1:
พี่เอชอบงับคอกับหูของเด็กๆ
เป็นผีดิบหรอค่ะ อิอิ
:z1: ~ ก็คอเด็กๆน่างับนี่นา ไม่เชื่อลองไปนั่งมองดูซิ ขาวๆ เนียนๆ กรึ๋ยๆ น่างับแล้วดูดๆให้เป็นรอยแดง คิคิคิ
บีจ๋าาาา จุ๊บๆ
:กอด1:
แหมๆ อีกแล้ววอกแว่ก ตลอดเลยอ่ะ
เป็นห่วงน้องบีจัง ช้ำใจแทนน้องบีด้วยนะเนี่ย
เหมือนโดนหยอกไก่ไปเรื่อยๆ เช่นเดียวกะคนอื่นๆ :z3:
:กอด1:
พี่เอหาเศษหาเลยกับน้องว่านอีกแล้วนะ
จะฟ้องน้องบีจริงๆด้วย
:z1: ~ กับว่านบีไม่ว่าอะไรหรอกครับ หุหุหุ
-
น่ารักจังเรื่องนี้ เพิ่งได้อ่านเมื่อวาน....หยุดไม่ได้เลยทีเดียว
น้องบีน่ารักมากๆ ดูจากการกระทำของน้องแล้ว จะคิดอะไรไปให้เยอะว่าน้องจะรู้สึกอย่างไร
แค่ที่เค้าแสดงออกกับเอก็ดูแล้วพิเศษจริงๆ เพียงแต่เค้าคงยังไม่เข้าใจตัวเองมากกว่า ใสซื่อซะขนาดนั้น Sextoy ยังไม่รู้เล๊ย น่ารักได้อีก
ส่วนเอ....อืมไงดีไม่รู้จะพูดยังไงเพราะอ่านๆไปก็เกิดอาการหมั่นใส้ขึ้นมาเป็นระยะๆ :m16: อะไรจะชอบสัมผัสขนาดน๊านนน (ฮ่าๆๆๆอินๆ)
บางทีการทีเอเป็นคนชอบสัมผัส(มากกกกกกกกกกก) น้องๆก็เลยเข้าหาง่าย และอยากสัมผัสตอบบ้าง เด็กวัยนี้กำลังอยากรู้ อยากลอง
....สิ่งหนึ่งที่รู้ได้คือเอจะให้ความสำคัญกับน้องบีที่สุดในจำนวนคนที่มาปฏิสัมพันธ์ด้วย เพราะดูจากหลายๆครั้งก็ชัดเจนอยู่แล้ว
ส่วนเรื่องที่พออยู่ใกล้ใครก็หยอกเค้าไปเรื่อยนี่....เฮ้อออถ้าสักวันเค้ามารักมาชอบจริงๆจะทำไงเนี่ย น้องเค้าจะพากันเสียใจรึเปล่า
:fire:
....แตชอบนะเรื่องราวนี้ ชอบการกระทำที่เอและน้องบีมีให้กัน ชอบตอนที่น้องบีเข้ามาอ้อน มากอด มาพิง มาซบ อร๊ายยยน่ากอดจริงๆเหอะ :กอด1:
....แล้วตั้งแต่วันนั้น ที่น้องบีไปบ้านครั้งแรกอ่ะ ตอนนี้ยังรบเร้าไปอีกรึเปล่า o18
-
ได้อ่าน ก็คลายความคิดถึง พี่เอ น้องบี
ไปได้หน่อยนึง
อิ อิ สงสัยน้องว่านเเหมือนกันนะเนี่ย
เป็น xyz รึปล่าว
เป็นมั๊ง เป็นเหอะ
:impress2:
-
A's Diary 7
10 มิ.ย.
“แตร๊กๆๆๆๆ”
ผมกำลังนั่งพิมพ์เอกสารชมรมที่จะต้องรีบใช้ในวันพรุ่งนี้อยู่ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมากลบเสียงนิ้วกระทบแป้นพิมพ์ ผมหันไปวัตถุซึ่งกำลังส่งเสียงร้องเป็นเพลง พบว่าเป็นพี่ป้อมโทรมา ผมเหลือบไปมองนาฬิกา
“15.30”
จากประสบการณ์เดิมการที่พี่ป้อมโทรมาช่วงนี้ ผมน่าจะกำลังมีงานเข้า เอ้ย น่าจะเพราะว่าพี่ป้อมน่าจะมีเหตุให้มาสอนไม่ได้แน่ๆ
“ครับพี่” ผมพูดออกไปหลังจากที่เอาโทรศัพท์มาแนบกับหู
“เอ.....วันนี้ดูน้องคนเดียวได้ไหม วันนี้พี่อาจไม่ได้เข้าไป พอดีวันนี้พี่ออกหน่วยพื้นที่อื่นหน่ะ”
“ครับ ได้ครับ” ถึงพี่ป้อมจะถามว่าได้มั๊ย แต่ยังกับว่าผมจะมีทางเลือกอื่นให้ตอบใช่มั๊ยครับคุณผู้อ่าน
“อืมๆ ขอบใจนะ” ไม่เป็นไรครับพี่
ถ้าเป็นหวยผมก็คงรวยอื้อซ่าไปแล้ว วันนั้นผมสอนน้องเพียงลำพัง เนื่องจากใกล้สอบสายแล้ว ทำให้ต้องเน้นการสอนที่เกี่ยวกับการสอบสาย มันไม่ยากเท่าไหร่ แต่มันวุ่นวายที่จะต้องตามเก็บรายละเอียดต่างๆ กับน้องแต่ละคน บีเอง ผมก็ให้ว่านช่วยดูแล ส่วนอ้นก็ให้ซ้อมอยู่กับน้องต้นกล้า จนกระทั่งใกล้เลิก ผมก็บอกน้องๆในยิมเหมือนเคยเกี่ยวกับเรื่องการไปดูหนัง ซึ่งผมได้กำชับกับน้องๆทุกคนเพื่อไม่ให้ซ้ำรอยน้องอาย ซึ่งรอบนี้ก็มีน้องสนใจไปด้วยหลายคน รวมถึงว่าน แล้วก็บีด้วย ส่วนอ้นเลือกทีจะเล่นเกมอยู่ที่บ้านดีกว่า
หลังจากพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องไปดูหนังแล้วผมก็ยังคุยกำชับถึงความสำคัญของการสอบสายครั้งนี้กับน้องๆก่อนจะปล่อยน้องๆให้แยกย้ายกลับบ้าน ผมนั่งเฝ้ายิมไปเรื่อยๆจนกระทั่งน้องๆกลับกันหมด เว้นแต่ ว่าน กับ บี ที่ยืนยันจะกลับกับผม ผมให้น้องๆช่วยกันปิดประตู หน้าต่าง แล้วก็อุปกรณ์ระหว่างที่ผมกำลังเปลี่ยนชุด ก่อนจะปิดยิม ระหว่างที่ผมกำลังจะสตาร์ทรถคุณพ่อน้องบีก็โทรเข้ามาพอดี
“ครับ”
“พี่เอ....ออกมากันหรือยังครับ” คุณพ่อน้องบีพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆฟังดูแล้วอบอุ่นมากๆ
“เพิ่งปิดยิมครับ กำลังจะออกพอดีเลย” พูดพลางๆ เดินออกมารอน้องๆ หน้าประตูยิมเพื่อรอปิดประตูใหญ่
“พี่เอ รู้จักร้าน QWERTY ไหม” คุณพ่อน้องบีถามผมด้วยน้ำเสียงดูลุ้นหน่อยๆว่าผมน่าจะรู้จักร้านนี้เพื่อจะได้ไม่ต้องอธิบายตำแหน่งเพิ่ม
“ไม่ครับ” ผมตอบกลับไป
“.......” คุณพ่อน้องบีเงียบพักหนึ่งก่อนจะตอบกลับมาว่า
“อยู่แถวๆร้าน YUIOP ครับ พี่เอรู้จักไหม”
“อ่อ ครับ”
“พี่เอ บอกน้องบีว่าคุณพ่ออยู่ห้องบลูซีนะ น้องรู้จักอยู่”
“อืมม ครับ ได้”
“ครับ รบกวนพี่เอด้วยนะ”
วันนั้นคุณพ่อน้องบีได้รับเชิญไปร่วมงานเปิดร้านอาหารแห่งใหม่ร้านหนึ่งในจังหวัดครับ เป็นร้านใหญ่เลย จริงๆเรียกว่า ภัตตาคาร น่าจะเหมาะกว่า อืมมมม วันนั้นระหว่างทางบีก็เล่าเรื่องต่างๆในโรงเรียนให้ฟังเหมือนเคย ว่านเองก็นั่งซบหลังผมอยู่เงียบๆ ซึ่งผมเองก็พยายามชวนคุยอยู่เรื่อยๆ แต่ว่านก็ตอบกลับมาเป็นคำๆซะมากกว่า ระหว่างนั้นผมก็ถามถึงเรื่องที่บ้านน้องบีเกี่ยวกับความดุของคุณป๊ากับคุณม๊า
“บี”
“ครับ”
“ที่บ้านป๊า กับ ม๊า ใครดุสุด”
“อืมมมม.....ดุคนละแบบ” บีทำหน้าคิดๆ ก่อนที่จะตอบกลับมา
“แล้วในพี่น้องของบีอะ ใครถูกดุมากสุด”
“น้องคนเล็ก ไอ้บาสซ่า”
“ทำไมอะ” ผมถามไปตามสูตร
“ก็บาสซ่ามึนจะตาย บางทีก็แอบขโมยของที่บ้านไปแจกเพื่อน แถมชอบไปแกล้งลูกคนงานด้วย เลยถูกป๊า กับ ม๊า ดุมากสุด”
“หืมมมม แล้วบี ไม่เคยไปเล่นกับลูกคนงานเหรอ”
“ม่ายยย ลูกคนงานดื้อจะตาย ผมไม่อยากเล่นด้วยหรอก” บีพูดจบก็หันหน้ามามองผม
“.....” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อบีก็พูดว่า
“ม่ายๆ จริงๆ บีก็ดื้อบ้างแหละ แต่น้องดื้อกว่า บีเลยดูเรียบร้อยมากสุด ฮ่าๆๆ” พูดจบน้องก็หัวเราะ ก่อนจะเอามือไปจับไฟหน้ารถ
“แล้วบีถูกป๊า หรือ ม๊าดุมากกว่ากันอะ” ผมถามต่อ
“อืมมมม ม๊าจะดุเรื่องทั่วไป ส่วนป๊าจะดุเรื่องเรียน” พูดจบบีก็เอามือทั้งสองข้างที่ไปจับไฟหน้ารถมาจับที่มือผม
“ร้อนไหมๆๆ” บีพูดขึ้น
“หึหึหึ” ผมไม่ตอบแต่หัวเราะแบบเลศนัยออกไป บีหันมายิ้มๆก่อนจะเอนตัวพิงอกผม
“จริงๆ ถ้าบีเรียนเก่งเหมือนอ้น บีก็คงได้อะไรเยอะกว่านี้” น้ำเสียงบีจู่ๆก็เศร้าลงทันที ผมสวมกอดน้องเบาๆด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนจะหอมลงไปเบาๆที่ผมน้องเพราะผมไม่รู้จะพูดอะไรปลอบใจน้องดีในเวลานั้น
“ป๊าเคยบอกให้ผมเลิกเล่นเทควันโดด้วย”
“อ่าว ทำไมล่ะ” ผมถามออกไป
“ครั้งหนึ่งผมสอบคณิตศาสตร์แล้วผมได้ 18 จาก 20 คะแนน ป๊าเลยจะให้เลิกเล่นเทควันโด แล้วตั้งใจเรียนแทน” บีพูดจบก็กอดมือผมเบาๆ ผมจับมือน้องกลับไปก่อนจะเอามือไปลูบๆที่อกน้องบีเบาๆเพื่อเป็นการปลอบส่วนว่านเองก็ยังเงียบกริบไม่พูดไม่จา
“ตอนที่ป๊าพูดผมน้ำตาไหลเลย แล้วอาม่าเข้ามาเห็นพอดี อาม่าเลยบอกว่า ‘อยากเรียนก็เรียนไป” พอผมบอกว่า ‘ป๊าบอกจะให้ผมเลิกเรียน’ อาม่าก็บอกว่า ‘ก็ช่างป๊าเค้า อาม่าจะให้เรียนหน่ะ ป๊าจะทำไม มีอะไรก็ให้ป๊ามาคุยกับม่าเอา’ “ บีพูดจบก็คอตกทันที
“อืมม แล้วป๊าเค้าพูดนานหรือยัง” ผมถามกลับไป
“อาทิตย์ก่อน”
“อืมมม งั้นบีก็ต้องตั้งใจเรียนมากกว่านี้นะ มีปัญหาเรื่องเรียนก็ถามพี่ได้” พูดจบผมก็เอามือมาลูบแก้มบีเบาๆ
“ครับ”
“อ้นนี่....น่าอิจฉาเน๊อะพี่ เรียนก็เก่ง กีฬาก็เก่ง” ว่านพูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“นั่นซิพี่ว่าน” บีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“อืมม บางคนเค้าก็มีพรสวรรค์หน่ะ เราสร้างพรแสวงของเราเอาเองก็ได้ เก่งได้เหมือนกัน”
“อื่อ” บีหันกลับมายิ้มให้ผม
“สู้ๆแล้วกัน บางอย่างพี่ว่าใช้ความพยายามถึงมันจะลำบากหน่อยแต่มันน่าภูมิใจ มากกว่าได้มาง่ายๆนะ จริงป่ะว่าน”
“ครับ ผมก็ว่างั้น” ว่านตอบกลับมา
แล้วผมก็คุยกับบีไปเรื่อยๆจนรู้สึกว่าน้องท่าทางจะสบายใจมากขึ้น ไม่นานนักผมก็มาถึงร้าน QWERTY ซึ่งด้านหน้าร้านเป็นลานจอดรถกว้างพอสมควร แล้วก็มีทางเดินที่จัดสรรอย่างพอดีให้เดินเข้าไปในร้านได้โดยง่าย ไม่เกะกะรถที่จอดอยู่ พอมาถึงก็เห็นคุณพ่อน้องบียืนรออยู่หน้าร้านพอดี แต่เนื่องจากว่าลานจอดรถทำให้ระยะห่างจากถนน กับหน้าร้านห่างกันพอสมควร ผมเลยไม่ได้ลงไปคุยกับคุณพ่อน้องบี แต่ยกมือไหว้ตามมารยาทแทน แล้วผมก็ขับรถวนไปส่งน้องว่าน ระหว่างทางน้องว่านก็ไม่ได้พูดอะไร ผมก็เล่นมือน้องว่านลูบไปลูบมาเบาๆพอเป็นพิธีเหมือนเคย
--------------------------------------------------------------
13 มิ.ย.
วันนี้ผมตื่นแต่เช้า ทำงานบ้านเสร็จแล้วผมก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามานั่งเล่นหน้าคอมรอเวลาไปดูหนัง ซึ่งตามกำหนดการณ์เดิมคือ 13.00 น.วันนี้ผมไม่รีบมากเพราะผมแจกตั๋วให้กับน้องๆไปหมดแล้วตั้งแต่วันศุกร์ เพราะงั้นต่างคนต่างไปได้ไม่ต้องรอตั๋วจากผมเหมือนคราวก่อนๆอีก ผมก็ว่าจะไปสัก 12.45 น. ปล่อยให้น้องๆเค้าวิ่งเล่นกันไปก่อน จริงๆผมรำคาญหน่อยๆมากกว่า ฮ่าๆ เพราะถ้าผู้ปกครองเห็นว่าผมมาแล้ว เค้าก็จะกลับกันเลยปล่อยให้น้องๆอยู่กับผม ผมแอบรำคาญหน่อยๆ ดังนั้นปล่อยให้ผู้ปกครองดูแลเองบ้างดีกว่า แล้วระหว่างที่ผมกำลังนั่งฟังเพลงอยู่เพลินๆ
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมหันไปมองที่หน้าจอ
“น้องบี Calling” หืมมม....ผมหันไปมองนาฬิกา
“12.07”
“บีโทรมาทำไมตอนนี้หว่า” ผมคิดในใจก่อนจะกดรับสาย
“ว่าไง”
“พี่อยู่ไหน” บีถามด้วยน้ำเสียงลนๆ
“บ้าน ทำไมเหรอ”
“พี่....มารับผมหน่อย”
“ที่ไหน”
“บ้าน....บ้านโกดัง”
“หืมมม....แล้วทำไมวันนี้ที่บ้านไม่มาส่งอะ” ผมถามออกไปด้วยความสงสัยเพราะ น้องบีเลิกเรียนพิเศษ ตอน 11.45 น. ถ้าจะมาดูหนังแบบนี้ทางบ้านน้องจะพาไปทานข้าวก่อนแล้วก็พามาส่งที่โรงหนังต่อ
“ผม.....ทะเลาะกับม๊า........” น้ำเสียงบีเศร้าลงทันที
“เฮ่ยย.....ทะเลาะเรื่องอะไร”
“พี่.....มารับบีก่อนได้ไหม ตอนนี้ผมยืนรออยู่ริมถนนนะ”
“เฮ่ยยยยย....ไม่เอา ไปรอแถวร้านขายไก่ก็ได้ อย่ายืนริมถนน” ผมรีบบอกบีไปด้วยความเป้นห่วงเพราะถนนที่บีกำลังยืนอยู่นั้นเป็นถนนเส้นหลักมีรถขนาดใหญ่วิ่งผ่านมาก แถมบียังแพ้ฝุ่นด้วย ไปยืนแบบนั้นเดี๋ยวก็ระคายเคืองตาอีก
“ก็ได้ พี่รีบมานะ” น้ำเสียงน้องฟังดูร้อนรนสุดๆ
“อื่อๆ” ผมตอบรับกลับไปก่อนที่บีจะกดวางสาย
อืมมมม......บีทะเลาะกับแม่.....ทะเลาะเรื่องอะไร....เรื่องไปดูหนังไหม ?....ถ้าใช่เพราะผมเต็มๆเลยนะ.....แล้วถ้าทะเลาะเรื่องไปดูหนัง.....น่าจะเพราะคุณแม่น้องไม่ให้ไป.....แล้วน้องดื้อใส่หรือเปล่า.....ทำไมถึงได้รีบร้อนให้ผมไปรับขนาดนี้....แล้วถ้าผมไปรับล่ะ ทางบ้านน้องจะว่ายังไง.....อ่า....เอาไงดีๆ ว่าแล้วก็โทรถามน้องต้นหอมดีกว่า
“ตรู๊ดดดดด.........ตรู๊ดดดดดดด.....ตรู๊ดดดดด........ครับพี่” ผมรอสายไม่นานน้องต้นหอมก็รับสาย
“ต้นหอมว่างไหมอะ” ผมพูดเสียงร้อนลนไม่แพ้น้องบีเลยครับ
“ว่าง”
“มีเรื่องจะปรึกษาอะ”
“เรื่องอะไรครับ”
แล้วผมก็เล่าให้น้องต้นหอมฟังอย่างละเอียด
“พี่โทรกลับไปถามน้องให้แน่ใจก่อนดิ”
“อืมมม”
“ก็จะได้รู้ว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร เราเป็นคนนอกนะพี่ บางเรื่องไปยุ่งกับเค้ามากไปมันก็ไม่ดี”
“นั่นซิ งั้นเดี๋ยวพี่โทรกลับนะ” แล้วผมก็กดวางสาย ในขณะที่ผมกำลังจะกดโทรหาบีอยู่นั้น
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da” เสียงโทรศัพท์ดังแทรกขึ้นมา
“น้องบี Calling” อ่า น้องบีโทรมาพอดีเลย ผมกดรับสาย
“พี่ถึงไหนแล้ว” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรออกไปน้องบีก็พูดสวนกลับมาอย่างรวดเร็ว
“กำลังจะออกไป”
“ครับ ผมรอที่เดิมนะ”
“เดี๋ยวๆ”
“ครับ”
“บีทะเลาะกับแม่เรื่องอะไรบอกพี่มาก่อน”
“.......ก็เรื่องไปดูหนังนี่แหละครับ” บีพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
“อ่าว บีบอกแม่ก่อนหน้านี้ล้วไม่ใช่เหรอ” นั่นไงว่าแล้วอะ แจกพ็อตแตกกลางกระหม่อมเลยมั๊ย
“ก็บอกแล้ว แม่ก็ไม่เห็นว่าอะไร แล้วจู่ๆวันนี้เป็นอะไรไม่รู้ พอบีพูดถึงเรื่องไปดูหนัง ม๊าก็ด่าบีในรถเลย”
“......ด่า.....ตอนบีขอแม่ แม่ได้บอกหรือยังว่าให้ไป” ผมถามซ้ำ
“แม่บอกว่าให้ไป แต่วันนี้จู่ๆก็มาบอกว่า ‘เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยอยู่บ้านอ่านหนังสือเลย เอาแต่ออกไปข้างนอก’”
“.....” ผมได้แต่นั่งฟังเงียบๆ รู้สึกว่าผมคงไปทำให้น้องมีปัญหากับที่บ้านซะแล้ว
“แล้วม๊าก็บอกว่า ‘ไม่ให้เงินนะ หาเงินมาจ่ายค่าตั๋วให้พี่เอเองแล้วกัน’”
“.....ช่วงนี้บ่อยเหรอ......”
“ก็บ่อย ไปว่ายน้ำ ไปออกรอบ บางทีก็ไปไดรฟ์ ไปตีเทนนิส”
“อืม....”
“พี่ๆๆๆ มารับเดี๋ยวนี้เลย”
“เฮ่ย....จะดีเหรอ เดี๋ยวแม่ว่าทำไง แม่ไม่ให้มาไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวที่บ้านเห็นว่าพี่มารับแล้วไปฟ้องแม่ทำไง”
“ไม่หรอกน่า ผมออกมายืนตรงนี้ในบ้านมองมาให้เห็นหรอก”
“บี....เดี๋ยวไปวันหน้าก็ได้”
“ไม่เอา ผมจะไปวันนี้ ถ้าพี่ไม่มารับผมจะเดินไปจริงๆด้วย” บีทำเสียงแข็งใส่พอสมควร
“เออๆ เดี๋ยวพี่มารับ รอที่ร้านขายไก่นั้นแหละ เข้าใจไหม”
“ครับๆ”
ชัดเลยครับ มันเกี่ยวกับผม 100% ผมโทรหาน้องต้นหอมขอคำปรึกษาอีกครั้ง น้องต้นหอมให้ความเห็นมาว่า “พี่ไม่ควรไปรับนะ เพราะนี้มันเป็นเรื่องในครอบครัวเค้า แม่เค้าไม่ให้ไป แต่พี่ยังจะไปรับ มันจะเป็นการหักหน้าแม่เค้าไหมอะ?” อืมมม น้องต้นหอมพูดมาก็ถูก ดังนั้น.....ผมจะไปหาน้องบีครับ แต่จะไปนั่งคุยแทนที่จะรับไปดูหนังตามที่น้องต้องการ ผมมองนาฬิกาอีกครั้ง
“12.35”
อืมมม ผมคว้ากุญแจบ้าน กุญแจรถ ก่อนจะปิดบ้าน ล๊อกประตูรั้วบ้าน แล้วขณะที่ผมกำลังจะออกรถอยู่นั้น
“Ichiban Yari Ore Ga itadaki Kiri Komi Taichou Kagamine Len Da”
เสียงโทรศัพท์ดังอีกแล้ว จะมาดังอะไรกันตอนคนกำลังรีบๆ นะ ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะเห็นว่า
“น้องว่าน Calling” อ่า ว่านจะโทรมาทำไมตอนนี้….ผมกดรับสาย
“ว่าไง” เสียงน้องว่านฟังดูสบายๆ ต่างกับผมที่ตอนนี้รีบมากเลยครับ จะไปดูหนังไม่ทันแล้วเนี่ย
“พี่ ไปโรงหนังยัง”
“ยัง แล้วว่านอยู่ไหน”
“อยู่บ้าน ว่าจะให้พี่มารับ”
“อืมมม....พี่อาจไม่ได้ไปดูนะ.....พอดีเดี๋ยวต้องไปหาบีก่อน ไม่รู้มีปัญหาอะไรกับที่บ้าน” ผมตอบกับว่านไปตรงๆ ไม่รู้น้องจะว่าไงมั่ง
“เหรอครับ ไม่เป็นไรผมไปด้วย” เฮ่ยย ว่าน!!
“เฮ่ย!!....พี่บอกว่าพี่อาจไม่ได้ไปดูเนี่ยะหมายถึงที่ไม่ได้ไปดูเพราะไปไม่ทันเวลานะ” ผมอธิบายใหม่เผื่อน้องว่านจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมเพิ่งบอกไป
“ไม่เป็นไรพี่” ตอนนั้นผมไม่ทันคิดอะไร แต่พอมาย้อนคิดดูน้องว่านก็ทำตัวแปลกๆ นะครับ รู้ทั้งรู้ว่าถ้ามากับผมจะดูหนังไม่ทัน แต่ก็ยังจะมากับผม
“อืมมม....งั้นมารอหน้าบ้านเลย เดี๋ยวพี่มารับ” ว่าแล้วก็รีบบิดแฮนด์รถทันที
“ครับพี่”
แล้วว่านก็วางสายไป ผมรีบออกไปรับว่านแล้วตรงไปที่บ้านของบีทันทีใช้เวลาประมาณ 12 นาทีเศษ พอใกล้ถึงหน้าบ้านบีผมขับรถชะลอช้าลงแล้วมองไปที่ร้านขายไก่ที่ผมบอกให้บีไปคอย รถผมค่อยๆเคลื่อนเข้าใกล้ร้านขายไก่ไปเรื่อยๆ......แล้วผมก็เห็นน้องบีกำลังนั่งมองซ้ายมองขวาอยู่พอดี ตอนนั้นน้องบีใส่กางเกงยีนส์สีน้ำเงิน เสื้อคอกลมสีครีมข้างใน ทับด้วยเสื้อเชิตแขนยาวสีขาว ใส่หูฟัง สายของหูฟังต่อไปที่ I-phone ที่อยู่ในมือน้อง.......
“บี”
ผมตะโกนเรียกน้องออกไป ทันทีที่น้องได้ยินเสียงเรียกน้องก็หันมาทันที ตอนนั้นรอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นบนใบหน้าน้องทันที น้องรีบคว้ากระเป๋าผ้าใบประจำที่วางไว้ข้างๆแล้วลุกขึ้นวิ่งมาหาผมทันที ก่อนจะวางกระเป๋าที่หน้ารถแล้วรีบปีนขึ้นรถผมอย่างเร่งรีบโดยไม่พูดไม่จาอะไรเลย
“เฮ่ย เดี๋ยวๆ ม๊าว่าไงบ้าง”
“ม๊าให้ไปแล้ว พี่ไปเลยๆเดี๋ยวผมเล่าให้ฟัง” น้องหันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าซีเรียสพอสมควร
“จริงนะ” ผมถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ไหงเรื่องมันคลี่คลายเร็วจัง
“จริง”
“ถ้าพี่รับบีไปม๊าจะไม่มาด่าพี่นะ” เซฟไว้ๆ
“ไม่หรอก”
ไม่รู้ซิตอนนั้นผมเลือกจะเชื่อคำพูดของน้องบีโดยการออกรถไปตามที่น้องร้องขอ แล้วระหว่างทางน้องก็เล่าให้ฟังว่า “ระหว่างที่รอ ม๊าให้พี่คนงานออกมาตาม ให้เข้าไปหา แล้วม๊าก็ถามว่ามารอใคร บีก็บอกว่ามารอพี่เอ เดี๋ยวพี่เอมารับ พอบีพูดเสร็จม๊าก็ถามว่ามีเงินหรือยัง ผมก็บอกว่ายังไม่มี ม๊าเลยให้เงินมา แล้วก็จะให้พี่คนงานไปส่ง แต่บีไม่ไป บีบอกว่าพี่เอออกมารับแล้ว ม๊าบอกว่าอาทิตย์นี้ให้ไปดูหนังอาทิตย์สุดท้ายแล้ว ไม่ให้ไปอีกแล้ว” ทันทีที่บีเล่าจบผมรู้สึกตะหงิดๆว่า..... “อาทิตย์นี้จะเป็นอาทิตย์สุดท้ายแล้วสำหรับทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับเทควันโด” เพราะก่อนหน้านี้....ป๊าน้องก็เพิ่งบอกให้เลิกเรียน....ถ้าม๊าน้องบีเห็นพ้องด้วย......มันก็เป็นจริงได้.....
พอถึงโรงหนังผมไปช้าประมาณ 10 นาที จบช่วงโฆษณาพอดี ทำให้ไม่ขาดตอนในตัวเนื้อเรื่องไป ระหว่างที่ดูบีเอามือผมไปกอดไว้ข้างหนังแล้วก็นั่งพิงไหล่ผมไปอย่างนั้นตลอดทั้งเรื่อง ไม่รู้ซิครับ ตอนนั้นในวูบความคิด....มันเหมือนกับว่า.....เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ ณ ขณะนี้.....ผมเป็นคนทำให้มันเกิดหรือเปล่า ถ้าผมไม่ยุ่งกับน้องมากไป อะไรๆมันก็คงไม่เป็นแบบนี้......ถ้าผมไม่ชวนน้องไปดูหนัง...หรือพาน้องแวะออกนอกเส้นทางในบางครั้งที่ไปส่ง.....หรือชวนน้องไปทานหมูกระทะ.....ซึ่งมันดูจะมากไปสำหรับ...เด็กอายุแค่นี้ที่จะออกสังคมบ่อยๆโดยปราศจากพ่อแม่ดูแล.....มันอาจทำให้ทางบ้านน้องบีเค้าก็อาจไม่พอใจเท่าไหร่.....อืมมม.....
ถ้าอาทิตย์นี้จะเป็นอาทิตย์สุดท้ายจริงๆ.......ผมควรจะทำยังไงดี ?
To Be Con
(http://img191.imageshack.us/img191/4653/cci0407255300000.jpg)
-
สุดท้ายแล้วจริงหรอ ไม่นะ :m15:
-
เส้านะเนี่ยยย >.<
-
ตอบง่ายๆแต่ทำยากที่สุดครับ ทำใจครับ
-
เง้ออออ...อะไรเนี่ย...สงสารน้องบีจังเลย..
เข้าใจความรู้สึกน้องเหมือนเมื่อก่อนตอนที่แม่พี่บอกให้เลิกเล่นเทควันโด้ เศร้าเป็นเดือนเลย...
แต่ถ้าพี่เอจะไปหาพ่อแม่น้องบีก็ไม่ควรอีกแหล่ะ....เฮ้อ....จะเป็นไงต่อไปเนี่ย :เฮ้อ:
กอดๆๆๆน้องบี :กอด1:
-
:m15:
เรื่องมันเศร้า
พี่เอ มาเคลียร์ด่วน ตกลงว่าไงต่อ
เหอะน้องบีนะน้องบี....ป๊ากะม๊าจะว่าไงเนี่ย
-
ง่า :sad4: ทำไมเป็นอย่างงี้ไปได้
ตกลงน้องบีไม่ได้เรียนแล้วจิงๆๆหรอค่ะ
ปล.น้องว่านน่าสงสัยมากๆๆ น้องวายอ่าป่าว ๕๕๕
-
:pig4:
:pig4:
:pig4:
-
นายเอแล้วนายจะให้เป็นอาทิตย์สุดท้ายจริงๆแล้วเหร่อ นายทำใจได้ม่ะที่จะไม่ได้เห็นหน้าน้องบีทุกๆเย็นนะทำได้ม่ะ
เราว่านะนายเอทำใจได้อยู่แล้ว เพราะนายเอมีใครต่อใครตั้งมากมายนี้ใช่มะ
-
นอกจากเรื่องผลการเรียนแล้ว เพราะทางบ้านเห็นน้องบีเกาะติดพี่เอมากเกินไปหรือเปล่าอะ แต่ก็ไม่อยากให้เป็นอาทิตย์สุดท้ายอย่างพี่เอว่าจริงๆเลยนะ
-
ช่วงนี้ก็งดๆลงก็ดีนะพี่เอ
ดูอยู่ห่างๆแต่ไม่ละเลย
-
เอิ่มมม...ทำไงดี
...
เป็นปัญหาที่จะแก้ไขไงดีละเนี่ย
พูดตรงๆว่า
มันน่าจะเป็นความคิดของพ่อแม่น้องบีมากกว่านะคับ
...
จริงๆแล้วพ่อแม่ทั่วๆไป เป็น
...
ได้ 18 จาก 20 นี่มันน้อยตรงไหน
...
แล้วการให้เด็กได้มีกิจกรรมอื่นทำมากกว่าการเรียนให้ได้เต็มอย่างเดียวเนี่ย
มันเป็นเรื่องที่ดีนะ...ผมว่า
...
บ่นซะยาวไม่ช่วยอาราย
...
เอาใจช่วยละกันอ่ะ
-
เศร้าอะพี่เอ
จะเป็นอาทิตย์สุดท้ายจริงๆๆเหรอ
-
โฮกกก เศร้าอ่ะ
ถ้าเลิกทุกอย่างเกี่ยวกับเทควันโด
พี่เอกับน้องบีจะได้เจอกันมั้ย?
ไม่เอานะไม่ให้เลิก!!
ขอให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ฮือ
-
เรื่องนี้ต้องผ่านไปได้ด้วยนี้น่า พี่เอ
เรื่องนี้กำลังอยากไปดูอยู่เลย
ปล. น้องบีตอนนี้อายุเท่าไหร่อ่ะพี่เอ
-
โถ่ๆๆๆ บีที่รัก
ป๊าม้า อย่ารังแกน้องบีน้า
-
/กวาดฝุ่นๆๆๆ
1 อาทิตย์ผ่านไป วิ้วๆๆๆๆๆๆ
งานชมรมของพี่เอยุ่งๆ อะครับ ไหนจะรายงานส่งอาจารย์อีก ไหนจะเรื่องสอนน้องอีก พี่เอเลยไม่ค่อยมีเวลาได้พักผ่อน
คาดว่าจะพี่เอจะว่างในเร็วๆ นี้ล่ะครับ o18
-
ถ้างั้นก็คิดถึงน้องบีแย่เลย :monkeysad:
-
ขี้เกียจนั่งลุ้นแล้วอ่ะ :m16:
เอรีบกลับมาสารรูป เอ้ย สารภาพซะดีๆ เลยดีกว่า o18
ตกลงน้องบีเปงไงมั่ง โดนไล่ออกจากบ้านหรือยัง หรือยังแค่โดนภาคฑัณ :oo1:
แบบนี้เอผิดเต็มๆนะ
แต่อย่าคิดมาก ผมก็พาลูกศิษย์ผมเที่ยวประจำ แต่มีวิธีแก้ไข จะรอดูของเอละกันนะ เอาใจช่วย :impress2:
-
A's Diary 8
14 มิ.ย.
เมื่อวานหลังจากกลับจากโรงหนังผมรู้สึกใจไม่ดีเท่าไหร่ เพราะที่เพิ่งผ่านไป มันเหมือนเป็นการท้าทายอำนาจของคุณแม่น้องบี ผมเดาเอาว่าตอนนี้คุณแม่น้องบีต้องรู้สึกไม่พอใจผมเท่าไหร่แน่ๆ
ผมอยากโทรหาบีตั้งแต่เช้า อยากถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากกลับบ้านไปแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้ แม้ว่าจะตอนเที่ยง....ก็ยังไม่ได้... ผมรอเวลาจนกระทั่งตอนเย็นประมาณ บ่าย 3 โมงครึ่ง ซึ่งบีเคยบอกผมว่าจะว่างช่วงนี้ ผมลองกดโทรหาน้องบีดู ขณะที่กำลังกดไปที่สมุดโทรศัพท์ผมก็อดนึกกังวลต่อคำถามที่ผุดขึ้นในใจว่า “วันนี้น้องบีจะมาซ้อมไหม” อย่างที่รู้กันว่าช่วงนี้น้องมีปัญหาเรื่องนี้กับคุณพ่ออยู่ ยังมาแถมปัญหานี้ขึ้นมาอีก
“ตี๊ด!” ผมกดปุ่มโทรออกทันทีที่เจอชื่อน้อง ตอนนั้นผมถือโทรศัพท์ด้วยใจลุ้นระทึกว่าน้องจะเปิดเครื่องไหม ถ้าเปิดเครื่องแล้วน้องจะรับไหม แล้วถ้าคนรับไม่ใช่น้องล่ะจะทำยังไง แล้วถ้าเป็นน้องจะเริ่มพูดอะไรก่อนดี
“ไม่สามารถติดต่อหมายเลขปลายทางได้ในขณะนี้” เสียงโอเปอเรเตอร์ตอบกลับมา
“เฮ้อ.......” ตอนนี้ผมรู้สึกอดกังวลไม่ได้ยังไงก็ไม่รู้แฮะ แล้วผมก็วางโทรศัพท์ลงก่อนจะนั่งทำงานเอกสารบางอย่างหน้าคอมต่อเพื่อรอเวลา 16.00 น.
พอสี่โมงเย็น ผมก็ออกจากบ้านตามเวลาปรกติแล้วตรงไปที่ยิมทันที พอมาถึงก็เจอน้องว่าน กับ ต้นกล้า กำลังนั่งเล่นเกมบนมือถือกันอยู่ พอน้องทั้งสองเห็นผมก็หันกลับมาไหว้ๆพอเป็นพิธีก่อนที่จะหันกลับไปเล่นเกมต่อ ส่วนผมก็เดินไปวางของบนชั้นก่อนที่จะไปนั่งเล่นกับว่านด้วย ระหว่างนั้นผมก็มองนาฬิกาอยู่เรื่อยๆ ในมือผมถือโทรศัพท์เอาไว้ตลอด แล้วเวลาก็ผ่านไป ผ่านไป น้องๆหลายคนเริ่มทยอยมากันเรื่อยๆ ระหว่างนั้นน้องตองเดินมายืนข้างๆผมแล้วถามว่า
“เป็นอะไรเหรอพี่” ตองถามผม
“อืมมม....ไม่มีอะไร” ผมตอบกลับไปแล้วยิ้มๆ
“ไม่มีอะไรได้ไงดูทำหน้าตาดิ.......รอบีเหรอ” ตองตามกลับมาพลางยิ้มใส่ผมกลับคืน
“เปล่า.....”
“ฮั่นแน่ๆ.....มีอะไรหรือเปล่าอะพี่”
“เปล่า”
“เปล่าๆแบบนี้มีอะไรแหง๋เลย เล่าๆๆ” ตองเอานิ้วชี้มาสะกิดๆที่ไหล่ผมเบาๆ
แล้วขณะที่คุยกับตองอยู่ อ้น ก็มาพอดี
“พี่เอ พี่ตอง ดีครับ” น้องอ้นยกมือไหว้ผมกับตอง
“อ้นๆ แล้วบีล่ะ” ผมถามอ้นออกไป พอถามจบอ้นก็หันมาทำหน้าตาเบื่อๆเซ็งๆก่อนจะตอบมาว่า
“ไม่รู้มัน เดินซื้อของกับเพื่อนอยู่มั้ง” อ้นตอบเสร็จก็เดินเอากระเป๋าไปเก็บที่ชั้น
“แน่ะๆๆ” ตองหันมาทำเสียงแซวผม
“เปล่าๆ ก็เห็นปรกติบีกับอ้นมาด้วยกันบ่อยๆ วันนี้ไม่เห็นมาด้วยกันเลยถามดูเฉยๆ”
“ฮั่นแน่”
“จริงๆ เป็นห่วงเฉยๆ”
“อะๆไม่บอกก็ไม่บอก” พูดจบตองก็เดินออก
แล้วเวลาก็ผ่านไป ผ่านไป ผ่านไป 17.20 น. แล้ว บียังไม่มาเลย ไปไหนของเค้านะ ผมตัดสินใจโทรหาอีกครั้ง แต่มันก็ยังเหมือนเดิม เฮ้อ......... หรือพ่อแม่น้องบีจะให้เลิกเรียนจริงๆนะ ปรกติบีไม่เคยมาสายขนาดนี้เลย ขณะที่ผมกำลังครุ่นคิดไปเรื่อยๆ
“ครืดดดดด” เสียงประตูเลื่อนหน้ายิมดังขึ้น ผมหันไปมองที่ต้นเสียง ครับ น้องบีนั่นเอง ทันทีที่เห็นน้องผมรีบเดินไปหาน้องอย่างรวดเร็ว
“บีไปไหนมา” ผมถามออกไป
“รอแม่มารับ” บีตอบกลับมาขณะที่กำลังถอดถุงเท้าอยู่
“โทรให้พี่มารับก็ได้นี่นา”
“โทรศัพท์ผมแบทหมด”
“.....” ผมพูดอะไรไม่ออกรู้แค่ว่าผมดีใจมากที่เห็นน้องมา ความกังวลใจใดๆที่มีอยู่ก่อนหน้านี้หายไปหมดสิ้น
“พี่เป็นอะไร” บีถามผม ก่อนจะยื่นมือมาจับมือผมเบาๆ
“พี่...กลัวว่าบีจะไม่ได้มาอีกแล้วหน่ะซิ” ผมคิดในใจ ก่อนจะจับมือบีไว้แล้วจูงเข้าห้องเปลี่ยนชุด พอเข้ามาในห้องเปลี่ยนชุด ผมกอดบีไว้แน่นเอาหน้าซุกลงไปที่คอน้อง บียื่นนิ่งไม่ไหวติงผมกอดน้องค้างไว้อย่างนั้น
“พี่” บีพูดเบาๆ
“ครับ” ผมค่อยๆคลายมือออกแล้วหันมายิ้มให้บี
“ผมยังเตะท่า Swing*1 ได้ไม่สวยเลย วันนี้พี่สอนผมแค่คนเดียวพอนะ”
“อื่อ ได้ซิ” พูดจบผมก็หอมลงไปที่หลังมือน้องเบาๆ ก่อนจะช่วยน้องบีเปลี่ยนชุด
“บี เมื่อวานม๊าว่าไงบ้าง”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร”
“เหรอ ไม่ได้ดุอะไรใช่ไหม”
“เปล่า ทำไมเหรอครับ”
“พี่เป็นห่วง”
แล้ววันนี้ผมก็ทำตามสัญญาผมสอนบีแค่คนเดียว ไม่ได้สอนคนอื่นเลย แม้แต่ว่านเองผมก็ไม่ได้สนใจ แล้วก็เป็นอีกครั้งหลังจากที่ไม่เคยสอนใครแบบใส่ใจขนาดนี้มานานมาก บีเองก็พยายามอย่างสุดๆ แต่....ความสวยงามคล่องแคล่วมันไม่ได้เกิดขึ้นได้ในระยะเวลาสั้นๆ แต่มันก็คงไม่ยากถ้าผมจะทุ่มความรู้ในการฝึกสอนทุกอย่างที่มี ณ ตอนนี้ เพื่อให้บีสอบได้คะแนนดีๆให้ได้......จนกระทั่งเลิก
“บี วันนี้ใครมารับ”
“ป๊า มารับ” บีพูดจบก็จัดแจงเก็บของลงกระเป๋าทำท่าเหมือนเตรียมตัวจะกลับ
“เหรอ....”
“ครับ พี่ผมไปก่อนนะ” พูดจบน้องก็เอากระเป๋าสะพายขึ้นหลังทันที
“อ่าว...ทำไมวันนี้กลับเร็วอะ”
“ม๊าบอกให้รีบกลับ”
“แล้วป๊ามาแล้วเหรอ”
“ม๊าโทรบอกให้ป๊ามารอตั้งแต่ หกโมงครึ่งแล้ว”
“อืมมม”
“พี่เอ หวัดดีครับ”
ยกมือไหว้เสร็จบีก็วิ่งออกไป ผมเดินออกมามองตามก็ปรากฏว่าจริงด้วย ป๊าน้องบีมารอแล้ว ผมยืนมองเห็นน้องวิ่งไปที่รถ น้องเปิดประตูโยนกระเป๋าเข้ารถก่อนที่น้องจะเข้าตามไป......ไม่รู้ซิครับ แบบนี้มันทำให้รู้สึกแปลกๆ.....แปลกมากๆ....หรือผมจะคิดมากไปเอง.....เฮ้อ.....อีก 2 วันข้างหน้าก็จะมีการสอบเลื่อนสายแล้ว.....การสอบครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายของบีหรือเปล่าก็ไม่รู้ เฮ้อ......
-------------------------------------------------------------------
15 มิ.ย.
วันนี้น้องบีดูเครียดๆพอสมควรอย่างที่ผมบอกไปว่าน้องดูกังวลเกี่ยวกับการสอบสาย ตั้งแต่ที่น้องมาถึงน้องมาขอให้ผมสอนหลายครั้ง ซึ่งผมก็ปัดให้น้องว่านเป็นคนสอน เพราะผมไม่สามารถดูแลแค่บีคนเดียวได้ จนกระทั่งใกล้เลิกพี่ป้อมให้น้องๆแยกย้ายกันไปซ้อมของตัวเอง แล้วพี่ป้อมจะเดินเช็คไปเรื่อยๆทีละคน หลังจากพี่ป้อมสั่งยก บี ก็วิ่งมาหาผม พอมาใกล้ตัวผมน้องจับมือผมเบาๆแล้วดึงเข้าหาตัวเค้า
“พี่สอนผมหน่อย” บีพูดขึ้น ตอนนั้นน้องเงยหน้ามองตาผม นัยน์ตาน้องดูอ้อนวอนสุดๆ
“ให้พี่ว่านสอนก่อน เดี๋ยวพี่เดินมาดู” ผมตอบกลับไป
“ไม่เอาๆ พี่ว่านไม่เก่ง ให้พี่สอนดีกว่า พี่สอนผมนะ” น้องบียังคงอ้อนต่อ
“อืมมมม........ก็ได้”
ผมตอบรับไป รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของน้องบี น้องอาจหวังว่าผมจะมีสูตรลัดเหมือนกับที่เคยสอนๆมาล่ะมั้ง จริงๆสูตรลัดในเทควันโด มันจะเรียกว่าลัดก็คงไม่ได้ เพราะยังไงก็ต้องอาศัยการฝึกฝนอย่างต่อเนื่องอยู่ดี ที่ผมบอกๆไปมันก็แค่เป็นรูปแบบการฝึกของคนที่รู้แนวแล้วเท่านั้น มันเลยอาจดูว่าทำให้เป็นเร็วมากกว่าการฝึกแบบปรกติเท่านั้นเอง....แล้วการสอนแบบนี้ผมก็เลือกสอนแค่บางคนที่ผมสนใจเท่านั้น หนึ่งในนั้นก็คือน้องบี
ผมจูงมือน้องบีไปหาที่โล่งๆสักหน่อยจะได้ฝึกได้ น้องบีเดินตามต้อยๆเหมือนลูกหมาที่เจ้าของจูงเดินเล่นตอนเย็นๆ พอเจอมุมที่น่าจะพอซ้อมได้ ผมก็นึกได้ว่าผมลืมหยิบแป้นเตะมาด้วย ผมมองหาแถวๆนั้นก็ไม่มีแป้นเตะไหนว่างพอจะหยิบมาใช้ได้เลย ผมหันมามองบีแล้วพูดว่า
“พี่ลืมเอาแป้นมา ไปเอาให้หน่อยซิ”
“ครับ”
พูดจบบีก็วิ่งไปที่ลิ้นชักเก็บอุปกรณ์ซึ่งอยู่หลังยิม ระหว่างนั้นผมก็มองไปรอบๆว่าน้องๆคนอื่นกำลังซ้อมอะไรกันอยู่บ้าง แล้วผมก็สะดุดไปเห็นน้องว่านกำลังสอนน้องอ้นอยู่อย่างใส่ใจ มันคงไม่แปลกเท่าไหร่เพราะว่านเค้าจะสนใจคนที่ตั้งใจฝึกซ้อมอยู่แล้ว ให้ว่านมาสอนบีสงสัยว่านจะหัวเสียแน่ๆ
“อะ” บีวิ่งมาถึงตัวผมตอนไหนไม่รู้ ผมหันไปตามเสียงก็เห็นบียืนอยู่ข้างหลัง ยื่นแป้นเตะให้ 2 อัน
“อืมม เอานะ ตั้งใจ”
“ได้เลย”
ผมเริ่มสอนบีไปเรื่อยๆ บีเองก็แสดงให้เห็นถึงความตั้งใจอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วปัญหาหนึ่งก็เกิดขึ้น
“โอ๊ย!!” บีร้องอุทานออกมาระหว่างที่กำลังเตะก่อนที่จะล้มลงไปกองกับพื้น
“บีเป็นอะไร” ผมรีบย่อตัวลงมาหาน้อง
“เจ็บขา” บีนั่งขัดสมาสสองมือน้องจับตรงข้อเท้า สีหน้าแสดงอาการเจ็บปวดออกมาชัดเจน
“เจ็บมากไหม”
“ไม่ครับ” น้องตอบกลับออกมา
“ซ้อมไหวไหม ไม่ไหวก็พักก่อน”
“ไหวพี่” บีพูดจบน้องก็พยายามจะลุกขึ้น ผมสอดแขนเข้าประคองน้องให้ลุกขึ้น พอลุกได้ น้องยืนเอียงๆเล็กน้อย เพราะน้องไม่ได้ทิ้งน้ำหนักไปที่เท้าขวา แต่ใช้แค่ปลายเท้าแตะพื้นเท่านั้น
“พักก่อนไหม”
“ไม่ครับ ต่อๆ” บีพูดจบก็ตั้งการ์ดเตรียมเตะต่อ แต่ผมเห็นท่าว่าน้องไม่ไหวแน่ๆ
“บี”
“ครับ”
“ซ้อมท่ารุกรับ*2ก่อนดีกว่า”
“ไม่เอา ผมยังเตะไม่ดีเลย”
“เอาน่าพักขาก่อน เดี๋ยวดีขึ้นกว่านี้ค่อยเตะ นะครับ”
“ก็ได้”
แล้วผมก็พาบีไปซ้อมท่ารุกรับจนกระทั่งได้เวลาเลิกพี่ป้อมกับคุณโค้ชก็พูดถึงเรื่องการสอบแล้วก็การซ้อมในวันนี้จนเวลาประมาณ 1 ทุ่มเศษๆก็ปล่อยน้องกลับบ้าน ตอนที่พี่เค้าปล่อยน้องๆผมยืนนั่งอยู่ที่โต๊ะ
“แปะ แปะ เฮ้!!” สัญญาณเลิกแถวดังขึ้น ผมหันไปมอง น้องๆต่างพากันคุยจ๊อกแจ๊กๆเรื่องสอบสายวันพรุ่งนี้ อ้น กับ ว่าน จับคู่ซ้อมกันต่อ ส่วนบีก็เดินมาหาผม ระหว่างที่เดินมา บีเดินกระเพลกๆอย่างเห็นได้ชัด น้องเดินมายืนข้างๆผมก่อนที่จะนั่งลงบนตัก
“ไหวไหม” ผมกระซิบถามบีที่ข้างๆหู
“ไหว”
“ซ้อมต่อนะ”
“ครับ”
ผมกอดบีเบาๆก่อนที่น้องจะลุกขึ้นแล้วผมก็ลุกตาม ผมเดินประคองน้องไปที่ซ้อมต่อ ซึ่งตอนนั้นมีน้องๆหลายคนอยู่ซ้อมต่อ พอมาถึงที่ว่างผมก็ถามบีว่า
“ซ้อมรุกรับหรือเตะ”
“เตะครับ”
“ไหวแน่นะ”
“ครับ”
แล้วการซ้อมก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปประมาณ 20 นาที
“ตุ๊บ!!”
เสียงน้องบีล้มตัวกระแทกพื้นอย่างแรงจนน้องๆคนอื่นที่กำลังซ้อมอยู่หันมามองกันเป็นทางเดียว ผมรีบก้มลงไปประคองน้องบีลุกขึ้นมา อ้น กับ ว่าน หยุดการซ้อมแล้วรีบวิ่งมาดูน้องบี
“เจ็บไหม” ผมถามบี
“.....” ไม่มีเสียงตอบกลับมา
น้องบีคว้าตัวผมไว้แล้วเอาหน้าซุกลงที่อกผม ผมกอดบีไว้เบาๆ แล้วไล่น้องที่กำลังมุงอยู่ให้ไปซ้อมของตัวเองต่อ น้องๆแยกย้ายกันไป เหมือนแค่ อ้น กับ ว่าน ที่ยังอยู่ใกล้ๆ
“ฮึก!....ฮึก!” เสียงสะอื้นดังออกมาเบาๆ ผมลูบหัวบีอย่างนุ่มนวลที่สุดหวังว่ามันพอจะคลายความรู้สึกใดๆที่ทำให้องเป็นแบบนี้ออกไปได้
“อ้น ว่าน ไม่ไปซ้อมเหรอ” ผมถามออกไป
“พี่.....ไม่ที่สุดจริงๆ บีมันไม่ร้องให้ออกมาหรอก มันไม่ใช่คนขี้แยที่จะร้องให้ให้ใครเห็น” อ้นพูดขึ้น
“บี...ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ได้แค่ไหนเอาแค่นั้น ไม่ต้องฝืนแล้ว” ผมกระซิบข้างๆหูบีเบาๆ
“อ้น ว่าน ไปซ้อมต่อเถอะ เดี๋ยวพี่ดูแลบีเอง”
“อืม...ครับ อ้นปะ ซ้อมต่อ” แล้วว่านก็ชวนอ้นไปซ้อมต่อ
ผมนั่งกอดบีอยู่อย่างนั้นพักหนึ่งแล้วบีก็ค่อยๆเคยหน้าขึ้นมาผมก้มลงไปหอมหน้าผากน้องเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะ”
“อื่อ”
บีเงยหน้าขึ้นมามองผม ตาของบีแดงไปหมด ที่ขอตาก็มีคราบน้ำตาเลอะอยู่ ผมเอามือเช็ดคราบน้ำตาของน้องออก
“ปะ”
แล้วคืนนั้นบี อ้น แล้วก็ว่าน อยู่ซ้อมกับผมจนถึง 3 ทุ่มผมก็สั่งพัก น้องๆทั้ง 3 ซ้อมกันจนเหงื่อชุ่มตัวไปหมด บีเองแม้จะเจ็บขาก็ยังสู้ซ้อมต่อ เตือนเรื่องอาการบาดเจ็บไปแล้วก็ไม่ยอมหยุด ผมกลัวว่าพรุ่งนี้น้องจะมาสอบสายไม่ได้ แต่ก็นะ
“ปะ ดึกแล้ว กลับบ้าน” ผมพูดขึ้นขณะที่น้องๆกับยืนหอบกันเป็นหมาหอบแดดอยู่
“ครับ” น้องๆตอบกลับมาอย่างพร้อมเพรียง แล้วก็แยกย้ายกันไปยังกระเป๋าของตัวเองเพื่อเก็บของ ว่านกับผมเก็บของไว้ใกล้กันเลยเดินมาด้วยกัน ระหว่างเดินผมถามว่านไปว่า
“ว่าน ใครมารับ”
“อืมม....ไม่มี....กลับกับพี่” พูดจบว่านก็หันมายิ้ม แล้วผมก็หันไปทางบี
“บี ใครมารับ”
“ไม่รู้ครับ เดี๋ยวผมโทรถามก่อน” พูดจบบีก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร
“อ้นล่ะ ใครมารับ”
“พี่ไปส่ง”
อ้นพูดจบยังไม่ทันสิ้นคำเสียงโทรศัพท์เครื่องอ้นก็ดังขึ้น อ้น หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกางเกงก่อนจะกดรับสาย
“ฮัลล โหลลล ว่าไง”
“......”
“ไม่ ผมกลับกับพี่เอ”
“......”
“ก็บอกว่าไม่ต้องมารับไง ฟังไม่เข้าใจเหรอ”
“........”
“วู้ พูดไม่รู้เรื่องแค่นี้นะ” พูดจบอ้นก็กดวางสายทันทีตามด้วยกดปิดเครื่อง
“ใครโทรมา” ผมถามอ้น
“ม๊า โทรมา”
“ม๊าจะมารับเหรอ”
“ครับ แต่ผมบอกแล้วว่าจะกลับกับพี่อะ”
“แล้วทำไมปิดเครื่องอะ”
“ก็จะได้ไม่ต้องโทรมาอีกไง น่ารำคาญจริงๆ” อ้นพูดพร้อมแสดงสีหน้าออกมาว่ารำคาญอย่างสุดๆ
“เฮ่ย เดี๋ยวม๊าเราก็มาดุพี่หรอกทำแบบนี้”
“ไม่หรอก เดี๋ยวผมเคลียร์เอง” อ้นหันมาพูดกับผมอย่างมั่นใจ
“หางานให้พี่เออีกแล้ว” ว่านบ่นลอยๆ
“แล้วบีอะ สรุปใครมารับ” ผมถามบีอีกครั้ง
“เดี๋ยวพี่คนงานมารับ กำลังออกมาแล้ว ไม่น่าจะเกิน 10 นาที”
“อืมมม ปะ อ้นปิดไฟด้วยนะ” ผมบอกน้องอ้น เพราะน้องอยู่ใกล้สวิสไฟที่สุดแล้ว
“แต๊ก แต๊ก แต๊ก แต๊ก” เสียงสวิตซ์ไฟที่ถูกกดปิดลง ความมืดย่างกรายเข้ามา จริงๆบรรยากาศแบบนี้มันควรจะเหงาซินะ แต่....ตอนนี้ผมไม่รู้สึกเหงาเลยอะ บี อ้น แล้วก็ ว่าน ส่งเสียงคุยกันจ๊อกแจ๊กๆอย่างสนุกสนานตามประสา ผมกับน้องๆยืนบ้างนั่งบ้างคุยกันเล่นระหว่างรอคนงานมารับบี ไม่นานนักอย่างที่บีบอกไว้คนงานก็มารับ รถกระบะแบบตอนเดียวสีขาวยี่ห้อ Toyota มาจอดใกล้ๆ บีหยิบกระเป๋าแล้วก็หันมาไหว้ผมก่อนจะเปิดประตูรถ
“บรืนนนนน” เสียงรถกระบะคันนั้นออกตัวไป ผมหันมาที่อ้น กับ ว่าน ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ
“เราก็ไปบ้างปะ”
ผมพูดจบอ้นกับว่านก็หยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย แต่ยังไม่ทันจะขึ้นรถผม Honda CR-V คันหนึ่งก็ขับมาเทียบข้างๆฟุตบาท แทบจะจุดเดียวกันกับที่ระกระบะคันเมื่อครู่จอดเลย ทันทีที่รถหยุดลง ประจวบเหมาะกับที่อ้นหันมาพอดี
“เฮ้อ!” เสียงถอนหายใจดังขึ้น ผมเข้าใจทันทีเลยว่ารถคันนั้นเป็นของใคร
“พรุ่งนี้เจอกัน” ผมพูดออกไป อ้นหน้างิ้วคิ้วขมวดขึ้นรถ คุณแม่น้องอ้นลดกระจกลงแล้วหันมายิ้มให้ผม ก่อนจะออกรถไป ผมหันมามองว่านแล้วพูดว่า
“รออีกหน่อยไหม เดี๋ยวว่านก็คงมีคนมารับ”
“อืม นั่นซิ อิอิอิ”
แล้วผมก็พาว่านไปส่งที่บ้านกับว่านวันนี้ก็เหมือนเคยที่จับมือว่านไปเรื่อยๆ ระหว่างทางผมก็พูดๆเรื่องของ บี ออกมา แต่ว่านก็ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร มันคงจะเป็นคำถามที่ผมต้องรอวันเวลาเท่านั้น ว่าสิ่งที่ผมคิดไว้มันจะเป็นจริงหรือเปล่า....แต่ผมก็ขอให้มันอย่าเป็นจริงเลย....เพราผมยังไม่พร้อมจะเสียบีไปตอนนี้.....
To Be Con
*1 ท่า Swing Back kick หรือ Back Spining Kick
http://www.youtube.com/v/Buztke3UZ-8&hl=en_US&fs=1
*2 ท่ารุกรับ คือ การต่อสู้ แบบ โจมตี และ ตั้งรับ โดยมีการบังคับท่าที่จะใช้ในการโจมตี และ ตั้งรับ ภาษาย่้อๆที่ใช้เรียกกันจะมี "ท่ารุกรับ" และ "Step"
เป็นหนึ่งในขั้นตอนที่ต้องใช้ในการสอบเลื่อนสาย ในรายละเอียดเรื่องท่าต่างๆนั้นแล้วแต่ยิม หรือ อาจารยืผู้สอบกำหนดขึ้นมา
ตัวอย่าง
http://www.youtube.com/v/CGhY34u_Nds&hl=en_US&fs=1
-
จาบอกว่า เป็นอะไรที่เฝ้ารอเรื่องนี้จริงๆ กดดูวัน เว้น วุน เลยแม้ไรเตอร์จาหายไปพักใหญ่ๆ
เป็นกำลังใจให้พี่เอ รักน้องบี ชอบ น้องอ้น(บ้าง)
มาต่ออีกไวไวๆ น๊า
-
หายไปไหนมาเฮียเอตั้งนาน นานอักโขรู้เปล่าเนี้ย ไอ้เราก้อคิดว่านิสัยที่ขี้ป้อนี้จะหายไปแล้วนะเฮีย ไม่อยากพูดมากคิดเอา คิดเอา
-
เย้...พี่เอกลับมาแล้ว
สงสารน้องบีจังเลย
ฝากพี่เอดูแลน้องบีด้วยนะ
-
จาบอกว่า เป็นอะไรที่เฝ้ารอเรื่องนี้จริงๆ กดดูวัน เว้น วุน เลยแม้ไรเตอร์จาหายไปพักใหญ่ๆ
เป็นกำลังใจให้พี่เอ รักน้องบี ชอบ น้องอ้น(บ้าง)
มาต่ออีกไวไวๆ น๊า
ช่วงนี้งานยุ่งมากเลยครับ ตอนนี้กลับมาต่อแล้ว
จะพยายามลงต่อเนื่องบ่อยๆนะครับ
หายไปไหนมาเฮียเอตั้งนาน นานอักโขรู้เปล่าเนี้ย ไอ้เราก้อคิดว่านิสัยที่ขี้ป้อนี้จะหายไปแล้วนะเฮีย ไม่อยากพูดมากคิดเอา คิดเอา
งานยุ่งมากเลยครับ ได้ F มานอนกอดแล้ว 3 ตัว ฮ่าๆๆ
ส่วนเรื่องขี้ป้อมันเป็นโรคประจำตัวไปแล้วอะครับ T-T
เย้...พี่เอกลับมาแล้ว
สงสารน้องบีจังเลย
ฝากพี่เอดูแลน้องบีด้วยนะ
ครับผม
-
ได้จิ้มพี่เอ
มีความสุข 55+
ดูแลน้องดีหน่อยน้าา :L2: :L2:
-
โห...หายไปนานมากๆพี่เอ
คิดถึงพี่เอนะ แต่คิดถึงน้องบีมากกว่า
อย่าหายไปนานๆอีกนะคะ
:L2:
-
หายไปนานเลย :man1:
-
ในที่เอ กับน้องบีก็กลับมา :กอด1:
-
พี่เอ อ่ะ หายไปนานมาก
สงสารน้องบี ไม่ถึงที่สุดไม่ร้องไห้ อ่านแล้วเห็นภาพเลย
-
กอดพี่เอน๊า แล้วก็ฝากกอดไปถึง น้องๆ ด้วย เอาท่านี้ :man1:
เฮ้อออ เรื่องเรียนเรื่องกีฬา ดีทั้ง2 อย่างแหละ แต่ผู้ใหญ่เค้าคงมีความคิด+การมองในแบบของเขา
พี่เอเข้มแข็งไว้นะ มีวันนี้ ต้องมีวันหน้า -----พรุ่งนี้ไม่ได้เจอกัน เด๋ววันหน้าก็ได้เจอกันอีก
คนเรามารู้จักกันเพื่อที่จะได้พบกันอีกในวันข้างหน้านะคะ
ทำดี ทำในสิ่งที่เหมาะสมกับสถานการณ์นะพี่เอ เค้าเอาใจช่วย :a1: ส่งพลังไปให้เน๊
-
พี่เอหายไปนานมากๆ
น้องบีเค้าพยายามมากเลยนะ
น้องเค้าอยากเรียนกับพี่เอ
เลยทำเต็มที่
-
คิดถึงเรื่องนี้จริงๆ พี่แวะเข้ามาดูบ่อยๆ ดีใจที่มีเวลามาอัพนะคะ
อ่านแล้วสงสารน้องบี เหมือนมีความกดดันอยู่ข้างในลึกๆ
จะว่าไปเด็กวัยแค่นี้ ต้องมาโดนกดดันรอบด้าน คงสับสน วุ่นวายใจน่าดู สงสารจัง...
ที่สำคัญ น้องบีให้ความสำคัญกับเอมาก ดูรู้ว่าเค้าอยากอยู่ใกล้เอ ถึงได้พยายามกับเทควันโดขนาดนี้...
มันต้องมีข้อตกลงอะไรในบ้านสักอย่างที่ทำให้น้องเค้าเครียดปานนี้ ....
แล้วน้องว่าน....เค้าจะคิดอะไรลึกซึ้งกับเอมั้ย ที่เอแสดงอาการแบบนี้กับน้องเค้า...
....อยากถามว่า...ระหว่าง น้องบี กับ น้องว่าน ใครมีความสำคัญที่สุดสำหรับเอ....
ปล.ซีนเวลาที่เอกอดน้องบี มันดูอบอุ่น อ่อนโยน ถนุถนอม รักใคร่ เอาใจใส่ดูแล :impress2:
-
กลับมาแล้ว :mc4: หายไปนานเลยพี่เอ
คิดถึงทั้งสองคนทั้งพี่เอ และ น้องบี :กอด1:
-
ได้จิ้มพี่เอ
มีความสุข 55+
ดูแลน้องดีหน่อยน้าา :L2: :L2:
:กอด1:
โห...หายไปนานมากๆพี่เอ
คิดถึงพี่เอนะ แต่คิดถึงน้องบีมากกว่า
อย่าหายไปนานๆอีกนะคะ
:L2:
:m23: ~ ก่อนหน้านี้ไม่ค่อยว่างเลยครับ ยุ่งๆหลายเรื่อง ช่วงนี้ว่างขึ้นเยอะแล้ว
หายไปนานเลย :man1:
:m13: ~ กลับมาแล้วครับ
ในที่เอ กับน้องบีก็กลับมา :กอด1:
:กอด1: ~ กอดคืน
พี่เอ อ่ะ หายไปนานมาก
สงสารน้องบี ไม่ถึงที่สุดไม่ร้องไห้ อ่านแล้วเห็นภาพเลย
ใช่ครับ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา มีไม่กี่เรื่องที่ทำให้เห็นน้ำตาของน้อง
กอดพี่เอน๊า แล้วก็ฝากกอดไปถึง น้องๆ ด้วย เอาท่านี้ :man1:
เฮ้อออ เรื่องเรียนเรื่องกีฬา ดีทั้ง2 อย่างแหละ แต่ผู้ใหญ่เค้าคงมีความคิด+การมองในแบบของเขา
พี่เอเข้มแข็งไว้นะ มีวันนี้ ต้องมีวันหน้า -----พรุ่งนี้ไม่ได้เจอกัน เด๋ววันหน้าก็ได้เจอกันอีก
คนเรามารู้จักกันเพื่อที่จะได้พบกันอีกในวันข้างหน้านะคะ
ทำดี ทำในสิ่งที่เหมาะสมกับสถานการณ์นะพี่เอ เค้าเอาใจช่วย :a1: ส่งพลังไปให้เน๊
:กอด1: ~ ขอบคุณมากๆครับ
พี่เอหายไปนานมากๆ
น้องบีเค้าพยายามมากเลยนะ
น้องเค้าอยากเรียนกับพี่เอ
เลยทำเต็มที่
:กอด1: ~ กลับมาแล้ว กอดๆ
คิดถึงเรื่องนี้จริงๆ พี่แวะเข้ามาดูบ่อยๆ ดีใจที่มีเวลามาอัพนะคะ
อ่านแล้วสงสารน้องบี เหมือนมีความกดดันอยู่ข้างในลึกๆ
จะว่าไปเด็กวัยแค่นี้ ต้องมาโดนกดดันรอบด้าน คงสับสน วุ่นวายใจน่าดู สงสารจัง...
ที่สำคัญ น้องบีให้ความสำคัญกับเอมาก ดูรู้ว่าเค้าอยากอยู่ใกล้เอ ถึงได้พยายามกับเทควันโดขนาดนี้...
มันต้องมีข้อตกลงอะไรในบ้านสักอย่างที่ทำให้น้องเค้าเครียดปานนี้ ....
แล้วน้องว่าน....เค้าจะคิดอะไรลึกซึ้งกับเอมั้ย ที่เอแสดงอาการแบบนี้กับน้องเค้า...
....อยากถามว่า...ระหว่าง น้องบี กับ น้องว่าน ใครมีความสำคัญที่สุดสำหรับเอ....
ปล.ซีนเวลาที่เอกอดน้องบี มันดูอบอุ่น อ่อนโยน ถนุถนอม รักใคร่ เอาใจใส่ดูแล :impress2:
:m17: ~ ลองอ่านต่อไปเรื่อยๆ แล้วจะได้คำตอบของคำถามนี้ครับ
กลับมาแล้ว :mc4: หายไปนานเลยพี่เอ
คิดถึงทั้งสองคนทั้งพี่เอ และ น้องบี :กอด1:
:กอด1: ~ กอดๆด้วยครับ
-
:z13: พี่เอ เบาๆ กว่าจะอ่านทัน ง่วงมากมายก่ายกองงง :t3:
อ่านทันแล้ว น้อง บี น่ารักมากก แต่พี่เอ แรกๆ :m16: ไม่ไหวนะ เจ้าชู้มากกก
เดี่ยวน้องว่าน เดี่ยวน้องอ้นน หลังๆ ก็เหมือนเดิมมม ยังไง ก็ชอบน้องบีมากกว่าน้องว่านอยู่ดี น้องบีน่ารักกกก
มารอ ตอนต่อไปไวๆๆๆๆๆๆๆ
(ปล อยากรู้เหมือนกัน น้องว่าน วายไหม....) ฮ่ะๆ
+1 จัดไปงามๆ :กอด1: นี่ ถึงน้องบี :L2: นี่ ให้พี่เอ แทน ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
:mc4: :mc4: เย้ๆๆ เอพาน้องบีมาแล้ว
สงสารน้องบีจังเลยอ่ะ น้องคงมาสอบสายได้นะ...รออ่านต่อจ้า..
ปล.เรื่องเรียนก็สู้ๆน๊า o13
-
โฮกก อยากไปกอดปลอบน้องบีบ้าง
น้องคงมีเรื่องกดดันเยอะถึงได้เป็นขนาดนี้ เฮ้ออ
เดี๋ยวนี้ก็ไม่ได้กลับกับพี่เอเลย
แต่พี่เออ่า บอกยังไม่พร้อมเสียน้องบีไป
แต่ก็ยังเจ๊าะแจ๊ะน้องว่าน!เชอะ งอน
-
:z13: พี่เอ เบาๆ กว่าจะอ่านทัน ง่วงมากมายก่ายกองงง :t3:
อ่านทันแล้ว น้อง บี น่ารักมากก แต่พี่เอ แรกๆ :m16: ไม่ไหวนะ เจ้าชู้มากกก
เดี่ยวน้องว่าน เดี่ยวน้องอ้นน หลังๆ ก็เหมือนเดิมมม ยังไง ก็ชอบน้องบีมากกว่าน้องว่านอยู่ดี น้องบีน่ารักกกก
มารอ ตอนต่อไปไวๆๆๆๆๆๆๆ
(ปล อยากรู้เหมือนกัน น้องว่าน วายไหม....) ฮ่ะๆ
+1 จัดไปงามๆ :กอด1: นี่ ถึงน้องบี :L2: นี่ ให้พี่เอ แทน ฮ่าๆๆๆๆๆ
:กอด1: ~ จะรีบมาต่อนะครับ
:mc4: :mc4: เย้ๆๆ เอพาน้องบีมาแล้ว
สงสารน้องบีจังเลยอ่ะ น้องคงมาสอบสายได้นะ...รออ่านต่อจ้า..
ปล.เรื่องเรียนก็สู้ๆน๊า o13
:กอด1: ~ คิดถึง กอดๆๆ
โฮกก อยากไปกอดปลอบน้องบีบ้าง
น้องคงมีเรื่องกดดันเยอะถึงได้เป็นขนาดนี้ เฮ้ออ
เดี๋ยวนี้ก็ไม่ได้กลับกับพี่เอเลย
แต่พี่เออ่า บอกยังไม่พร้อมเสียน้องบีไป
แต่ก็ยังเจ๊าะแจ๊ะน้องว่าน!เชอะ งอน
:เฮ้อ: ~ นั่นซิครับ ช่วงนี้แทบจะไม่ได้กลับด้วยกันทางบ้านมารับตลอดเลย
-
A's Diary 9
16 มิ.ย.
วันนี้วันพุธ ที่มหาวิทยาลัยผมจะไม่มีการเรียนการสอนในช่วงบ่าย เพราะทางมหาวิทยาลัยกำหนดให้ตอนบ่ายของทุกๆวันพุธเป็นช่วงกิจกรรม แต่ส่วนใหญ่ก็มีแต่น้องๆปี 1 เท่านั้นแหละครับที่เข้าร่วมกิจกรรม ผมเลยชิงกลับบ้านมาก่อน มาถึงก็อาบน้ำ เปลี่ยนชุด แล้วนั่งเล่น Net ไปเรื่อยๆ พร้อมเปิดเพลงคลอไปด้วย จนเวลาประมาณ 14.30 น. ผมก็ปิดคอม แล้วหยิบเสื้อวอร์มสีดำตัวประจำมาใส่คลุม หยิบกระเป๋าสะพายพาดกับบ่าข้างขวา หยิบกุญแจรถ สตาร์ทเครื่องมอไซค์ แล้วก็ออกจากบ้าน
เมื่อมาถึงยิมผมก็พบว่านกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่คนเดียว ตอนนั้นว่านไม่ทันสังเกตว่าผมมาแล้ว ผมถอดรองเท้าวางไว้ที่ชั้นวางรองเท้าด้านหน้า ก่อนจะเลื่อนประตูกระจกช้าๆ
“ครือดดดดด” เสียงเลื่อนประตูดังขึ้น ผมว่ามันก็ไม่ดังเท่าไหร่นะ แต่มันก็ทำให้ว่านรู้ตัวทันทีว่ากำลังมีคนเปิดประตู ว่านหันมามองอย่างรวดเร็ว
“อ่าว พี่เอ มาเร็วจัง” ว่านทักผม ผมยิ้มรับแล้วก็เดินเอากระเป๋าเข้ามาเก็บ
“ว่าน ไม่เปิดม่านหน่อยล่ะ อยู่มืดๆเดี๋ยวยุงกัดตายนะ”
“แดดอะพี่”
“งั้นก็เปิดไฟดิ”
“เปลืองไฟอะพี่”
“หึหึหึ.....ไปๆ ไปเปิดม่านเลย”
“ครับๆ”
ว่านตอบรับก่อนที่น้องจะกดๆมือถือต่ออยู่จึ๊กสองจึ๊กแล้ววางลง เมื่อวานเริ่มเปิดม่านแสงแดดยามบ่ายแก่ๆเริ่มสาดส่องเข้ามายิมดูสว่างขึ้นด้วยสีส้มจากแสงของดวงอาทิตย์
“ว่าน”
“ครับ” ว่านหันมาขานรับขณะที่กำลังดึงม่านอยู่
“ทำไมวันนี้เลิกเร็วล่ะ”
“อาจารย์ติดประชุมพี่”
“เหรอ อาจารย์ติดประชุมบ่อยเน๊อะช่วงนี้”
“ครับพี่”
“แล้ว....ประชุมนี่สวยป่ะ ผมสั้นผมยาว ท่าทางจะน่ารักเน๊อะ อาจารย์เค้าถึงติดกันจัง”
“ เห๊อะๆๆ” ว่านหันมามองผมยิ้มๆมุมปากพร้อมกับทำหน้าตาแบบน้องหมาสงสัยใส่ผมทันที
หลังจากเล่นมุขฝืดๆกับน้องพอเป็นพิธีผมก็เริ่มจัดยิมให้เป็นสถานที่สำหรับสอบสาย ว่านเองก็ช่วยกวาดพื้นถูพื้นยกโต๊ะ โดยไม่บ่นสักคำ หลังจากที่ผมปูผ้าผูโต๊ะสีน้ำเงินเสร็จผมก็วางแจกันดอกไม้ อืมมม...ขาดดอกไม้แฮะ...
“ว่านๆ” ผมเรียกน้องว่านอีกครั้ง
“ครับพี่”
“ขาดดอกไม้อะ หาได้ม๊ะ”
“ได้พี่ ได้” ว่านตอบกลับมาน้องยิ้มมุมปาก ก่อนจะวิ่งออกไปนอกยิม
“เท่าไหร่แล้วมาบอกพี่นะ”
“ครับ”
“เฮ่ย! ว่าน” ผมตะโกนตามว่านที่กำลังจะออกตัวหลังจากใส่รองเท้าเสร็จ
“ครับ” ว่านเอนตัวเอามือสองข้างมาเกาะประตูชะโงกหน้ามองมาทางผม
“ห้ามเกิน 100 นะ”
“โอเคพี่”
แล้วว่านก็วิ่งหายไป สักพักน้องก็กลับมาพร้อมดอกไม้อะไรก็ไม่รู้ 4 – 5 ดอก อ่า มันเร็วมากครับ ไม่รู้น้องไปเอามาจากไหน แต่ที่แน่ๆ จากสภาพแล้วไม่ใช่ร้านขายดอกไม้ที่อยู่ถัดไปอีก 9 ห้องแน่ๆ น้องถอดรองเท้าเสร็จก็เดินเอาดอกไม้ที่ว่ามาให้ผม
“อะพี่” น้องยื่นดอกไม้มาให้ผมแล้วยิ้ม
“เฮ่ย ทำไมเร็วจัง”
“ใช่ม๊ะ”
“เท่าไหร่เนี่ยะ”
“ไม่เป็นไรพี่”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ดอกไม้จากไอ้ต้นข้างๆยิมนี่เอง”
“ห๊ะ!!”
หลังจากจัดยิมเสร็จไม่นานน้องๆหลายคนก็เริ่มทยอยๆมา วันนี้ตามกำหนดจะเริ่มการสอบสายตอน 16.45 น. แต่เพียงแค่ 16.20 น้องๆก็มากันจนครบ หลายๆคนที่มาก่อนก็ต่างจับจองหามุมของตัวเองแล้วซ้อมเดี่ยวบ้าง คู่กันบ้าง บางคนก็เรียกให้รุ่นพี่ไปดูให้ ส่วนผมเหรอ ครับ เดาไม่ยาก อ้น บี ว่าน ให้ผมดูให้แน่ๆ วันนี้น้องบีอาการไม่ดีเท่าไหร่แต่ก็พยายามน่าดู ที่ข้อเท้าบีมีผ้ายืดพันไว้ด้วย จนกระทั่ง 16.40 น. อาจารย์กบก็มา พี่ป้อมเรียกน้องๆเข้าแถว ทำความเคารพอาจารย์กบ ก่อนที่อาจารย์กบจะไปนั่งโต๊ะที่จัดเตรียมไว้ให้ ตอนนั้นผมยืนอยู่ข้างๆอาจารย์กบ พออาจารย์กบนั่งลง อาจารย์ก็สะกิดผมเบาๆ ผมจึงหันไปหาอาจารย์
“ครับ”
“เอ ดอกไม้แกไปเอามาจากไหน”
“ทำไมเหรอครับ”
“เปล่ากูว่าแม่มคุ้นๆเหมือนตอนเดินผ่านมาเมื่อกี้จะเห็น”
“ครับ ที่เดียวกัน” พอผมพูดจบกลีบดอกก็ร่วงลงมากลีบหนึ่ง
“เอ.....วันหลังถ้ามันไม่มี ไม่ต้องก็ได้นะดอกไม้หน่ะ ดูสภาพดอกไม้แล้วรู้สึกเหมือนกูรบกวนมากๆเลย”
“ครับๆ แฮะๆ”
หลังจากคุยกันพอเป็นพิธีอาจารย์กบก็พูดคุยกับน้องๆในเรื่องการสอบสายเพื่อให้น้องๆไม่เครียดมากจนเกินไปอาจารย์กบก็มียิงมุขตลกๆมาเป็นระยะๆให้น้องๆได้ฮากัน จนเวลา 17.00 ก็ถึงเวลาสอบ แล้วการสอบก็เริ่มขึ้น น้องบีกวักมือเรียกผม ขณะที่ผมกำลังยืนดูน้องๆคนอื่นสอบอยู่ ผมหันไปมอง พอบีเห็นว่าผมหันมามอง น้องกวักมือเรียกหนักกว่าเดิมอีก ผมเลยเดินมาหาน้อง
“มีอะไร” ผมถามบีเบาๆ
“พี่....ผมเจ็บขา”
“อื่อ ทำให้เต็มที่ แค่ไหนแค่นั้น”
“ผมกลัวสอบไม่ผ่าน”
“ไม่ต้องกลัวนะครับ เต็มที่ แค่ที่ทำได้ ได้แค่ไหนก็แค่นั้นแหละ ไม่ต้องเครียด” ผมปลอบใจบี ก่อนจะลูบแก้มน้องเบาๆ
“พี่” บีเรียกผมเบาๆอีกครั้ง
“หืม”
“ผมกลัว” บีเริ่มคิ้วตก ผมเอามือจับที่แก้มบีเบาๆ
“ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวพี่บอกอาจารย์กบให้ว่าเราเจ็บขา” ผมพูดพลางเอานิ้วโป้งลูบแก้มน้องบีเบาๆ
“พี่” บีจับมือผมอีกข้างเอาไว้
“ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวพี่นั่งเป็นเพื่อนนะ” พูดจบผมก็นั่งลงข้างๆน้องบี มือข้างหนึ่งน้องบีจับมือผมไว้ไม่ยอมปล่อย
จนกระทั่งการสอบจบลง ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี บีเองก็ถูกอาจารย์กบแกล้งพอเป็นพิธี ปรกติแล้วอาจารย์กบเป็นคนที่ทุ่มเทมาก ท่านไม่ได้สนใจเรื่องความสวยงามเท่าไหร่ ท่านสนใจเรื่องความตั้งใจ แล้วก็ความทุ่มเทมากกว่า เพราะท่านสอนผมเสมอๆว่า แค่เราตั้งใจ เราทุ่มเท เดี๋ยวความสวยงาม ความถูกต้องมันก็ตามมาเองล่ะ แล้วตอนสอบบีก็ไม่ได้พูดเรื่องขาที่เจ็บอยู่แล้วแม้แต่คำเดียว ในทางตรงกันข้าม บียังพยายามจะทำให้ได้เหมือนตอนที่ขาไม่เจ็บ ถึงจะล้มต่อหน้าใครๆ บีก็ยังลุกขึ้นมา แล้วขอทำใหม่ ทั้งๆที่ถ้าเป็นเด็กคนอื่นคงไม่ขอทำใหม่แน่ๆ แล้วก็คงจะพูดเรื่องเจ็บขาตั้งแต่ต้นมืออย่างไม่ต้องสงสัย แน่นอนครับ บีแสดงออกได้ตรงใจอาจารย์กบแบบนี้ ก็รับ B+ ไปเต็มๆ แล้วอาจารย์กบก็พูดถึงการสอบในวันนี้พร้อมให้คำแนะนำน้องๆในการฝึกซ้อมเพื่อให้น้องๆเก่งขึ้น แล้วพี่ป้อมก็ปล่อยน้องๆกลับบ้าน
หลังจากพี่ป้อมปล่อย บี อ้น ว่าน ก็เดินมาหาผมแล้วพูดถึงการสอบเมื่อครู่อย่างสนุกสนาน
“18.45”
“บีวันนี้ใครมารับ” ผมกระซิบถามบีข้างๆหูน้องเบาๆ เพราะตอนนั้นน้องนั่งพิงผมอยู่
“ป๊า”
“เหรอ....”
“ผมนัดป๊าไว้ตอน 3 ทุ่มโน้นแน่ะ” บีหันมาพูดกับผมแล้วยิ้ม
“อ่าว อีกตั้งนานแน่ะ”
“นั่นซิ”
แล้วบีก็นั่งคุยกับเพื่อนๆต่ออย่างสนุกสนาน ในขณะที่ใครๆในยิมก็กำลังมีความสุขที่สอบสายผ่าน แต่ผมกลับรู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก ผมสวมกอดบีเบาๆ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้....บียังจะมาอีกหรือเปล่า.....ไม่รู้ว่าวันนี้ผมจะได้ใช้เวลากับน้องอีกนานแค่ไหน ช่วงเวลาที่ยังมีอยู่......ขอแค่กอดเบาๆแค่นี้....ผมก็มีความสุขแล้ว......
“กลับก่อนนะพี่เอ” ว่านพูดขึ้นหลังจากที่สวมรองเท้าเสร็จ ก่อนจะเดินขึ้นรถไปกับคุณแม่
“เหลือแค่เราสองคนอีกแล้วเน๊อะ” ผมหันมาพูดกับบน้องบีที่ยืนอยู่ข้างๆ มือข้างซ้ายของผมยังโอบตัวน้องบีไว้หลวมๆ
“พี่....ไปส่งผมหน่อยซิ”
“อื่อ...”
ผมเดินไปหยิบกระเป๋า ก่อนจะเดินไปปิดไฟ.... “แต๊ก...แต๊ก...แต๊ก...แต๊ก...แต๊ก...” ความมืดและความเงียบงันเข้ามาแทนที่ ทั้งที่เมื่อกี้ยังมีน้องๆอยู่กันเต็มไปหมดเสียงหัวเราะ เสียงคุยกันเจ๊อกแจ๊กๆที่ดังจนบางทีก็รู้สึกรำคาญ แต่ตอนนี้กลับปราศจากซึ่งเสียงใดๆ นอกจากเสียงรถที่ผ่านไปผ่านมาหน้ายิม.....ผมเดินออกมาก่อนจะหันไปล๊อกประตู ตอนนั้นน้องบีนั่งอยู่บนรถผมแล้ว ผมหันไปยิ้มให้บี น้องยิ้มตอบกลับมาแล้วผมก็ล๊อกประตู
ผมขับรถไปอย่างช้าๆ มือซ้ายของผมสอดเข้าไปในเสื้อน้องบีเรียบร้อยแล้ว ผมไม่รู้จะคุยอะไร ว่าจะถามถึงเรื่องที่บ้านน้องก็ไม่กล้าถามกลัวจะได้คำตอบที่ผมไม่อยากได้ยิน น้องบีเองก็ไม่พูดอะไร......ผมกอดน้องด้วยมือข้างเดียวอย่างหลวมๆไปตลอดทาง อืม.......ผมมั่นใจนะว่าผมขับรถช้าแล้ว แต่ดูเหมือนว่ามันจะใช้เวลาแค่เดี๋ยวเดียวเท่านั้น อีกไม่กี่ชวงตึกก็จะถึงบ้านน้องบี
“พี่” เสียงเรียกจากน้องบีดังขึ้นเบาๆ
“ครับ” ผมกระซิบตอบไปข้างหูน้อง
“กี่โมงแล้ว”
“เดี๋ยวนะ”
ผมขับชิดริมทางแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาดู
“หนึ่งทุ่มสี่สิบ……”
“.......”
“ทำไมเหรอ”
“ไปขับรถเล่นก่อนได้ไหม เดี๋ยวใกล้สามทุ่มค่อยกลับมา”
“ได้ซิ”
ผมวนรถกลับอย่างรวดเร็วก่อนจะพาน้องนั่งรถเล่นไปเรื่อยๆ ผมก็ไม่รู้ว่าจะพาบีไปไหนดี เลยขับไปตามสถานที่ต่างๆแล้วก็พูดคุยกับน้องไปเรื่อยๆจนกระทั่งผมผ่านไปที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ยามวิกาลแบบนี้จะมีก็แค่แสงไฟจากโคมไฟดวงกลมๆแบบที่สวนสาธารณะใช้กันเท่านั้น ที่ทำให้เห็นอะไรได้บ้าง
ครับ ที่นี่อยู่ไม่ไกลจากเมืองเท่าไหร่ แต่มันอยู่ในย่านพักอาศัย แสงสว่างรอบๆเลยมีไม่มาก วันนี้พระจันทร์เต็มดวงด้วยซิ จะว่าไปมันก็ไม่มืดสนิทไปซะทีเดียว อาจเพราะเมื่อกี้เราขับรถอยู่ในเมืองแสงมาก พอมาในที่แสงน้อยแล้วม่านตาปรับไม่ทันล่ะมั้ง ผมขับเข้าไปช้าๆ แล้วขับไปเรื่อยๆบนทางเดินซึ่งปรกติตอนเย็นๆจะมีคนมาวิ่งออกกำลังกายกัน ก่อนจะจอดรถอยู่ริมน้ำ ผมดับเครื่องยนต์ ตอนนี้ความเงียบในยามราตรี เสียงลมที่พัดเบาๆพอเย็นสบาย เสียงแมลงต่างๆที่อยู่แถวนั้นร้องกันเป็นระยะๆ ในน้ำมีเงาสะท้อนของดวงจันทร์ทำให้เห็นน้ำที่ถูกลมพัดจนเป็นริ้วๆ แสงสีขาวนวลจากดวงจันทร์สาดส่องไปทั่วบริเวณ ทำให้พอสมองเห็นได้ลางๆ
ณ ตอนนี้ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากผมหรือน้องบี ผมสวมกอดลอดแขนน้องบีแล้วโอบกอดเบาๆด้วยสองมือ ผมหอมลงไปที่หลังหูของน้อง บีเอนคอให้เล็กน้อย ก่อนที่ผมจะไล่ลงไปที่ต้นคอ ที่บ่า แล้วก็ไหล่ ระหว่างนั้นผมสอดมือเข้าไปในเสื้อของบีลูบๆไปตามแผ่นอกของน้องด้วยนิ้วชี้และนิ้วกลาง อีกข้างก็ลูบบนหน้าท้องของน้องเบาๆ ตัวบีเริ่มร้อนขึ้นมา กลิ่นหอมๆบนตัวน้องเริ่มแผ่กระจายออกมามากขึ้น หัวใจน้องเต้นแรงขึ้นจนผมรู้สึกได้ ผมสอดมือขวาลงไปในกางเกงของน้องช้าๆลงไปเรื่อยๆจนถึงบีน้อยที่กำลังตั้งเด่ดันกางเกงในจนตุงอยู่
ผมค่อยๆหยอกเย้าบีน้อยเบาๆ มือซ้ายผมก็ลูบตามจุดสัมผัสต่างๆบนตัวน้องอย่างนุ่มนวลที่สุด บีเริ่มหอบออกมาเบาๆตัวน้องตอนนี้ร้อนฉ่าไปหมด ผมจูบสลับกับหอมต้นคอน้องบีไปเรื่อยๆ บีน้อยก็มีของเหลวลื่นๆไหลออกมา
“พี่” เสียงพูดของบีดังออกจากปากเบาๆ
“ครับ”
“ผมปวดฉี่ ขอไปฉี่ก่อนได้ไหม”
“ไม่เป็นไร ครับปล่อยออกมาเลย”
พูดจบผมก็ดันกางเกงน้องบีลงเล็กน้อยพอให้บีน้อยออกมาได้ ก่อนจะเริ่มไซ้ลงไปที่คอน้องเหมือนเดิม
“พี่!”
มือซ้ายของบีกอดมือซ้ายของผมที่อยู่ในเสื้อของน้องจนแน่น มือขวาน้องก็จับมือขวาผมไว้แน่น น้องก็เริ่มเกร็งตัวขาน้องเริ่มเหยียดตรงทำให้แผ่นหลังของน้องแนบชิดติดตัวผม แล้วน้องก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น
“อะ....อื้อ!!.....อ๊ะ!!.....”
น้ำอุ่นๆจากบีน้อยพุ่งออกมาโดนฝ่ามือผมที่กำลังครอบบีน้อยเอาไว้อยู่
“อึก!....อึก!!....”
น้องเกร็งตัวอีก 2 ครั้งทุกครั้งที่เกร็งน้ำอุ่นๆก็จะออกมาด้วย
“แฮ่ก....แฮ่ก....แฮ่ก.....”
เสียงบีหอบเบาๆ ตอนนั้นมือทั้งสองข้างของผมหยุดนิ่ง บีค่อยๆคลายมือที่จับแล้วก็กอดมือผมลง
“แฮ่ก....แฮ่ก....แฮ่ก.....”
บีค่อยๆผ่อนคลายลงเรื่อยๆ แต่ยังมีอยู่ ผมหอมลงไปที่ต้นคอบีเบาๆแล้วก็คาไว้อย่างนั้น ก่อนจะเอามือซ้ายไปจับขอบกางเกงน้องไว้แล้วเอามือขวาเช็ดๆน้ำที่ติดอยู่บนบีน้อยออกให้ได้มากที่สุด เนื่องจากตอนนั้นแสงมีอยู่น้อย แถมน้องก็ยังนั่งข้างหน้าผมด้วย เลยทำให้ผมมองไม่เห็น ทุกครั้งที่มือผมไปโดนส่วนปลาย น้องจะร้อง “อ๊ะ” ออกมา เสียงนั้นฟังดูน่ารักมากๆเลยครับ ตอนนี้น้ำของน้องติดเต็มมือขวาผมเลย ทำไงดี.....
“บี นั่งรอเดี๋ยวนะ”
ผมกระซิบบอกน้องที่ข้างหูเบาๆ ก่อนจะลงไปล้างมือกับน้ำในสระแล้วกลับขึ้นมา ผมสวมกอดน้องเบาๆจากข้างหลังแล้วก็ซุกลงไปบนต้นคอของน้องอีกครั้ง
“เมื่อกี้ผมฉี่ใส่มือพี่เหรอ” บีถามผมเบาๆ
“เปล่าครับ” ผมพูตดอบกลับไป
ผมกอดบีอยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไร สายลมเย็นๆพัดผ่านมา เสียงต้นไม้ที่ถูกลมพัดเสียงดังซ่า ซ่า เสียงละรอกน้ำลูกเล็กๆที่กระทบฝั่งเป็นระยะๆ เสียงแมลงเล็กๆร้องกันพอกลับความเงียบงันไปได้บ้าง ตอนนี้รู้สึกเหมือนโลกนี้มีแค่ผมกับบีแค่สองคนเท่านั้น ผมมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“พี่ กี่โมงแล้ว” บีถามขึ้นเบาๆ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
“สองทุ่มห้าสิบ”
“จะสามทุ่มแล้ว”
“อื่อ จะสามทุ่มแล้ว”
พูดจบผมก็กอดบีเบาๆอีกครั้งก่อนที่จะพาน้องไปส่งที่บ้าน…..
ผมไม่รู้ว่า....วันพรุ่งนี้จะได้เจอน้องอีกไหม....
ไม่รู้ว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ได้เจอกันหรือเปล่า…..
ไม่รู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้ใกล้ชิดกันไหม.....
แต่วันนี้........ผมมีความสุขมากมาย.....
To Be Con
-
พี่เอมีความสุขคนอ่านก็มีความสุข
ไปด้วย อยากให้พี่เอกับน้องบีได้
อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปจัง
-
:z13: พี่เอ ก่อนน ยังไม่ได้อ่านเลยย :o8: พี่เอา รุก หนัก ฮ่ะๆ
-
เฮียเอ เฮียเคยไอมั่งม่ะไอออกเสียงเป็นคุก คุก น่ะ 555555 รักดอกจึงหยอกเล่น
แล้วน้องบีจะได้มาอีกเปล่าเนี้ยคิดแล้วมันหดหู่น้อตอนแรกก้ออยากให้น้องบีไม่ต้องมาเรียนกับเฮียน่ะแต่เอาเข้าจริง เฮ้ย ทำงัยดีเนี้ย ถ้าน้องบีไม่ได้มาเรียนจริงๆเฮียก้อคงลืมน้องบีซินะเพราะเฮียขี้ป้ออยู่แล้วนี้(งอล)
-
วันนี้อ่านแล้วแอบเศร้าๆ มันเป็นกังวลไปกับเอเลยอ่ะ กลัวว่า น้องจะไม่ได้กลับมาเรียนด้วยอีก
ปล. แล้วไงเนี่ยพี่เอเราประทุษร้ายบีน้อยไปซะแล้วว :z1:
-
ตอนนี้มันเหงา ซึมๆ เซาๆมาก ใจหายกับเอชอบกล :sad11:
น้องบีเด็กจริงๆ แต่น่ารักมากๆ เห็นได้ชัดว่าเค้าอยากมีเวลาอยู่กับเอนานๆ
น้องดูเครียดจริๆนะ เอปลอบน้องบีเยอะๆหน่อยน๊า (จะมีโอกาสมั้ยอ่า :monkeysad:)
สู้ๆเอ ให้กำลังใจ +1 ไปจ้ะน้อง :a2:
-
วันสุดท้ายเหรอดูเศร้าๆยังไงไม่รู้เนอะ
-
:เฮ้อ: สามทุ่มแล้ว.....
-
จ๊ากก น้องบียังเด็กอยู่เลย
:angry2: พี่เอทำน้องใจแตกหรอ :m16:
น้องบีก็นะไม่มีขัดขืนเลย
ช่างเหอะ พี่เอมีความสุข แล้วน้องบีมีความสุขอ่าป่าว เหอๆ :laugh3:
-
น้องบีใสซื่อจริงๆเลย
ยังคิดว่าปวดฉี่อยู่อีก
อย่างนี้พี่เอจะไม่รักไม่เอ็นดูได้ไงเนี่ย
สองสามตอนมานี้มันเศร้าๆอ่ะพี่เอ
ไม่รู้ว่าตอนนี้น้องบียังมาเรียนอยู่มั้ย
:กอด1:
-
ฮืออออ
เศร้า เหงา กลัว...
ทั้งๆที่ตอนนี้น้องบีเสร็จพี่เอแต่มันเหงาๆ แง๊ๆ
เฮ้ออ เรื่องมันยังไม่เกิน อย่าเพิ่งคิดๆ
อยากให้พี่เอกับน้องบีได้อยู่ใกล้กันไปเรื่อยๆ
-
น้องบีนี่เด็กจริงๆพี่เอทำขนาดนี้นังไม่รู้อีก
แต่ก็นะน้องยังเด็กอยู่ไม่ทันพี่เอหรอก :-[
เห็นจะเป็นครั้งนี้แหละที่พี่เอรุกหนักจริงๆ :haun4:
แล้วน้องบียังได้เรียนต่อไหมพี่เอ
เห็นใจพี่เอนะสงสารน้องบีด้วย
พี่เอรักน้องบีคนเดียวนะ :กอด1:
-
A's Diary 10
17 มิ.ย.
วันนี้ผมนั่งเรียนแบบใจลอย....ลอย....ลอย.....ลอยไปไหนก็ไม่รู้ ใจหนึ่งก็อยากให้ถึงตอนเย็นเร็วๆ....อีกใจก็ยังไม่อยากให้มันถึงเลย เคยไหมครับ บางเรื่องที่เราอยากรู้คำตอบแทบตายอย่างคะแนนสอบ หรือเกรดของวิชาที่เราอ่อนสุดๆ แต่อีกใจก็ไม่อยากรู้เพราะกลัวสิ่งที่ได้ยินหรือได้ฟังมันจะเป็นอะไรที่เรากลัว สอบก็รู้ว่าทำไม่ได้ คะแนนที่พยุงเราไม่ให้ได้ F ก็แค่คะแนนงานที่ส่งไป ซึ่งงานที่ส่งส่วนใหญ่ก็ลอกเพื่อนอีกต่อมา อารมณ์ผมตอนนี้มันเป็นแบบนั้นเลยครับ แล้ว..............เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ
“เฮ่ย เอ พรุ่งนี้เจอกัน” เพื่อนคนหนึ่งเดินมาพูดพร้อมตบไหล่ผมเบาๆขณะที่ผมกำลังเก็บของใส่กระเป๋า
“อืมๆ เจอกัน”
ผมเดินออกมาจากห้องเรียนเงียบๆคนเดียว มองไปตามทางเดินหน้าห้องเรียน ของอาคาร 28 ซึ่งเป็นอาคารของเอกภาษาไทย มันเงียบมากเลยทีเดียวครับ ไม่มีใครเลยสุดสายตามีแต่ความว่างเปล่า ผมเดินไปที่ระเบียงแล้วจับระเบียงซึ่งเป็นเหล็กต่อขึ้นมาจากกำแพงปูนอีกชั้นหนึ่ง ทันทีที่ผมจับ ความเย็นยะเยือกจากเหล็กส่งผ่านเส้นประสาทผสมกับความรู้สึกที่กำลังเศร้าของผม ยิ่งทำให้ผมหดหู่ขึ้นเป็นทวีคูณ ผมมองออกไปข้างหน้า บรรยากาศจากชั้น 3 เห็นวิวรอบๆพอควร ถ้าไม่ติดอาคาร 8 ชั้นที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงข้าม ข้างล่างมีร้านขายกาแฟเล็กๆอยู่ร้านหนึ่ง มีนักศึกษาหลายคนมานั่งจับกลุ่มพูดคุยกัน ไม่ต้องได้ยินเสียงว่าพวกเค้าคุยอะไรกัน แต่ดูจากท่าทางแล้วน่าจะเป็นเรื่องพูดคุยสนุกสนานประสาในเวลาที่อยู่กับกลุ่มเพื่อน...อยู่กับสังคมของเรา.....นั่นซิ...สังคมของเรา.....
ผมกลับมาที่บ้านอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วก็ออกไปที่ยิม ผมขับรถมาเรื่อยๆไม่นานนักผมก็มาถึงยิม ผมจอดรถไว้ข้างหน้า ถอดหมวกกันน๊อกไปวางไว้บนกระจกมองข้าง ผมนั่งอยู่บนรถอย่างนั้นพักหนึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา....
‘โทรดี ไม่โทรดี’ ผมคิดในใจ
ระหว่างที่คิดผมก็กดไปที่ “รายชื่อ” นิ้วของผมค่อยๆลากลงมาตามหน้าจอสัมผัสแบบ Capacitive ทำให้ผมเลื่อนลงมาอย่างง่ายดาย ชั่วอึดใจผมก็เลื่อนลงมาถึงชื่อของใครคนหนึ่งที่ผมอยากจะโทรหา
“น้องบี”
ผมมองรูปน้องที่ตั้งเป็น ID Calling แล้วก็คิด.......สุดท้ายผมก็ตัดสินใจที่จะไม่โทร ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วเดินเข้ายิม วันนี้ม่านในยิมถูกเปิดออก ทำให้ยิมดูสว่างด้วยแสงจากดวงอาทิตย์ยามเย็น
“พี่เอ ดีครับ” น้องว่านหันมาทักทายผม
“อืม....ดีๆ” ผมยิ้มให้ว่าน ก่อนที่ว่านจะหันกลับไปดู DVD ต่อ
หลังจากวางกระเป๋าที่ชั้นเสร็จผมก็เดินมานั่งที่โต๊ะ…..ทีนี้ก็เหลือแค่รอ...... ผมนั่งฟุบกับโต๊ะมองนาฬิกา สลับกับ DVD สอนท่ารำที่ว่านเปิดดู น้องๆเริ่มทยอยมากันเรื่อยๆ เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ....
“16.50”
บียังไม่มาเลย.....ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาจากเสื้อวอร์มอีกครั้ง กดไปที่รายชื่อแล้วเลื่อนลงไปช้าๆไปที่ชื่อของบี ก่อนจะกดค้างไว้แล้วลากขึ้นๆลงๆอยู่อย่างนั้น ผมไม่กล้าโทร....ผมกลัวน้องจะลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน.....บนรถคุณแม่....หรือ รถคุณพ่อ......เหมือนที่เคยลืม แล้วถ้าคุณพ่อคุณแม่น้องไม่ให้มาเรียนจริงๆแล้วผมดันโทรไป มันคงจะยิ่งเพิ่มความรู้สึกด้านลบให้คุณพ่อคุณแม่น้องบีมากขึ้นไปอีก......แล้ว....ถ้าน้องติดโทรศัพท์ไว้กับตัวอยู่ล่ะ....แล้วถ้าเรื่องมันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดล่ะ........อืมมม.......มันคุ้มไหมที่จะเสี่ยงโทรไป.......ผมยังคงเลื่อนนิ้วขึ้นๆลงๆไปเรื่อยๆ.....ก่อนจะปล่อยนิ้วออก
“เฮ้อ.....” ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะเก็บโทรศัพท์คืน
ผมควรจะปล่อยให้เวลาเป็นคนให้คำตอบกับเรื่องนี้งั้นเหรอ......ผมลุกขึ้นจากโต๊ะไปถอดเสื้อวอร์มที่ใส่คลุมออก หยิบสายออกมาจากกระเป๋าแล้วยกไหว้ขึ้นเหนือหัวหนึ่งที ไม่รู้เหมือนกันว่าผมทำไปทำไม แต่ว่า....เราก็ศิษย์มีครูนี่นา ทำอะไรที่แสดงถึงความเคารพสักหน่อยก็น่าจะดี แล้วผมก็มัดสาย ก่อนจะเดินไปที่ส่วนหน้าของยิม น้องๆเห็นผมเดินไปดังนั้นทุกคนก็เข้าใจแล้วว่าไม่นานผมต้องเรียกเข้าแถวแน่ เลยพากันหยุดทำกิจกรรมต่างๆลง คนที่ยังไม่เปลี่ยนชุดก็รีบไปเปลี่ยน คนที่ยังไม่คาดสายก็รีบคาด คนที่ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยก็เช็กตัวเองกันเป็นการใหญ่
แล้วระหว่างที่ผมเดินวนไปวนมาอยู่นั่นเอง....ผมก็เห็น C-Calss ที่คุ้นตามาจอดหน้ายิม ประตูรถเปิดออกมารวดเร็วประหนึ่งว่าถูกถีบ ตามด้วยเด็กหญิงคนหนึ่งที่คุ้นหน้าคุ้นตา.....ใช่แล้วครับน้องสาวแสนซนของน้องบีนั่นเอง ตามด้วยน้องบีที่ออกมาจากรถอย่างเร่งรีบ ก่อนจะหันหลังกลับไปหยิบกระเป๋าผ้าใบประจำออกมาด้วย......ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นบีมา น้องบีเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว ขาดก็แค่สายคาดเอวที่น้องยังไม่ได้ใส่เท่านั้น ผมยืนมองอยู่ตรงนั้น....แต่ใจของผมตอนนี้มันวิ่งไปกอดรับน้องบีไว้เรียบร้อยแล้ว บีกับน้องสาววิ่งเข้ายิมมาอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เข้ายิมบีก็หันมายิ้มให้ผมแล้วพูดว่า
“พี่เอสวัสดีครับ”
ก่อนจะพาน้องสาวไปนั่งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ณ จุดที่จัดไว้ให้ผู้ปกครองน้องๆมานั่งรอ หรือ ผู้สนใจมานั่งดู แถวนั้นมีโต๊ะตัวหนึ่ง บีคงสั่งให้น้องนั่งรอตรงโต๊ะมั้งครับ เห็นพอน้องสาวนั่งเสร็จบีก็หยิบสมุด หนังสือ ออกมาให้น้อง เหมือนจะให้น้องทำการบ้านรอ แต่......หลังจากหยิบสมุดหนังสือจากกระเป๋าน้องออกมาแล้ว....บีก็ยังหยิบสมุดหนังสือบางอย่างจากกระเป๋าผ้าออกมาด้วยนี่ซิ แถมหยิบออกมาเสร็จน้องก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆน้องสาวแล้วก็นั่งลงเหมือนจะทำการบ้านแฮะ.....เพื่อความแน่ใจผมเลยเดินเข้าไปดูใกล้ๆ.....อืมม....จริงด้วย.....
“บีทำการบ้านเหรอ”
“ครับ” บีหันมาตอบผม น้องสาวบีก็หันมามองผมด้วย
“แล้วคิดไงวันนี้ถึงพาน้องมาด้วย”
“ไม่รู้ ม๊าให้พามาด้วย” บีหันมาตอบทำหน้าตาเซ็งๆหน่อยๆเหมือนรำคาญที่น้องสาวมาด้วย
“รีบทำล่ะเดี๋ยวพี่เรียกเข้าแถวแล้ว”
“ครับ” บีหันมายิ้ม ผมลูบหัวบีเบาๆก่อนจะหันหลังเดินไปหน้ายิม แล้วขณะที่ผมกำลังจะเดินไปบีก็เรียกผม
“พี่” ผมหันมามองตามเสียงเรียกก็เห็นน้องบียืนขึ้นแล้วหยิบสายคาดเอวออกมาจากกระเป๋าผ้า ยื่นให้ผม ครับไม่ต้องบอกอะไรเพิ่ม ผมเดินมามัดสายให้น้อง แล้วก็จัดเสื้อให้
“คราวหน้ามัดเองนะ” ผมพูดกับน้องแบบหยอกๆ
“ไม่เอา....พี่มัดให้อะดีแล้ว” บียิ้ม
มัดสายให้บีเสร็จผมก็เดินไปที่หน้ายิม....จริงๆมัดสายแบบนี้ส่วนใหญ่ผมจะกอดน้องเบาๆด้วยนะหลังจากมัดให้เสร็จแล้วแต่....วันนี้ทำไม่ได้เพราน้องสาวบีมาด้วย คุณคิดว่า....เด็กผู้หญิง ป.5 วัย 10 ขวบ จะเอาไปพูดต่อไหมถ้าเห็นภาพแบบนี้ หรือ....แม่น้องบีจะส่งมาสอดแนมก็ไม่รู้ เพราะงั้นวันนี้คงต้องระวังตัวกันหน่อย ผมเดินวนๆอยู่พักหนึ่งก็ถึงเวลาเรียกเข้าแถวครับ
“คัมมาล ชุลลา!!”
ผมตะโกนออกมาไปให้น้องๆมาเข้าแถว น้องๆต่างกรูกันมาเข้าแถวอย่างรวดเร็วราวกับกองทหารที่เคร่งครัดในวินัยและคำสั่งของผู้บังคับบัญชา ทั้งหมดจัดแถวอย่างรวดเร็วและอยู่นิ่งตามตำแหน่งที่ควรจะอยู่ แต่.....บีไม่มาเข้าแถวแฮะ.....ผมเลยตะโกนถามไปว่า
“บีพี่เรียกเข้าแถวแล้ว” พูดจบบีก็หันมามองผมแล้วตะโกนกลับมาว่า
“เดี๋ยวพี่ ทำการบ้านก่อน”
“การบ้านไว้ทีหลังครับ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาทำการบ้าน” ผมพูดจบน้องก็หันกลับมาทำหน้ามุ่ยใส่ ผมเลยไม่พูดต่อ
จริงๆผมไม่อยากให้บีทำตัวเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีแบบนี้อะครับ น้องๆหลายคนในยิมรู้ว่าผมกับบีสนิทกันมาก ยิ่งสนิทผมก็ยิ่งไม่อยากให้บีทำแบบนี้ ไม่งั้นผมอาจถูกน้องๆในยิมหาว่าสองมาตรฐานได้ แต่....นานมาแล้วที่ยีไม่เคยดื้อใส่ผมแบบนี้ มันน่าจะมีอะไรแน่ๆ อีกอย่างน้องนั่งทำการบ้าน ไม่ใช่นั่งเล่น ผมเลยไม่เซ้าซี้ต่อ ถ้าจะมีน้องถามผมก็คงจะบอกว่า
“เอาซิ ถ้านั่งทำการบ้านแบบนั้น”
แล้วการซ้อมก็ดำเนินต่อไป....ระหว่างที่นำน้องวิ่งวอร์ม ยืดเส้น เตะพื้นฐาน สายตาผมก็พยายามมองไปทางน้องบีให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ กระนั้นก็ต้องระวังน้องสาวน้องบีไม่ใช่น้อยๆเพราน้องสาวน้องบีท่าทางแสบไม่ใช่เล่นๆ แถมจากที่เคยฟังบีเล่ามา ต้องเรียกว่าแสบสุดๆเลยทีเดียว
“เอ้า!! เดี๋ยวพี่ให้พัก 10 นาทีนะครับ ก่อนพัก วิดพื้น20 ซิกอัพ 30 แบ็คอัพ 30 พักได้ครับ โชะ!”
พอสั่งพักน้องๆผมก็เดินมาหาบีที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ ก่อนจะถึงตัวน้องบีคงรู้อยู่แล้วว่าผมต้องเดินมาหาแน่ๆ น้องเลยหันมามอง พอเห็นผมเดินมาหาน้องเลยยิ้มแบบเขินๆนิดๆ ผมชอบรอยยิ้มแบบนี้ของน้องจัง เด็ก ซ่าๆ ดื้อๆ เฟี้ยวๆ พอยิ้มแบบเขินๆมันก็น่ารักดีนะครับ ใครอยากรู้ว่าเป็นยังไงลองถามน้องต้นหอมดูแล้วกันนะครับ น้องต้นหอมน่าจะบรรยายได้ดีกว่าผม เริ่มนอกเรื่องแล้ว ต่อๆๆ.... ผมเดินไปลากเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆมาตัวหนึ่ง มาวางไว้ข้างๆที่น้องบีนั่ง แล้วก็นั่งมองน้องบีทำการบ้าน ก่อนที่ผมจะกระซิบถามเบาๆ
“ทำไมไม่เข้าแถวอะ” ผมพูดจบบีก็หยุดเขียนทันทีก่อนจะวางปากกาลงกับสมุดแล้วหันมามองผม
“พี่....ถ้าผมไม่ทำให้เสร็จ.....ผมก็ไม่ได้มาเรียนเทควันโด” น้องพูดจบผมก็อึ้งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะถามไปว่า
“ทำไมล่ะ”
“ก็ม๊าหน่ะซิ....เฮ้อ....” น้องถอนหายใจแล้วก็ไม่พูดต่อ ก่อนจะหันกลับไปนั่งทำการบ้านคืน
“ก็ทำให้เสร็จแล้วกัน มีอะไรสงสัยก็ถามพี่นะ” ผมพูดจบก็ลูบๆหัวบีเบาๆ
จริงๆอยากลูบๆแก้มน้องมากกว่า แต่แค่ลูบหัวแค่นี้น้องสาวเค้าก็มองผมไม่วางตาเชียว อืมม.......แบบนี้ต้องหาทางผูกมิตรสักหน่อยแล้ว ไม่นานหลังจากนั้นบีก็ทำการบ้านเสร็จแล้วมาซ้อมตามปรกติ แล้วก็ถึงช่วงพักช่วงที่สอง บีก็เดินมาหาผม
“พี่ ผมลืมเอาน้ำมา”
“อืมม น้ำพี่อยู่ในตู้เย็นอะ โออิชิ แบล็ก อะ”
พูดจบบีก็เดินไปตู้เย็น ระหว่างที่บีเดินไปผมก็สังเกตเห็นว่าบีเดินกระเพลกๆ ดูซิผมมัวแต่ดีใจเรื่องที่บีมาซ้อมคืนจนลืมถามเรื่องที่น้องเจ็บเท้าไปเลย อืมมม ผมเดินไปนั่งพิงกำแพงที่เดิมที่ผมนั่งบ่อยๆ ว่านเดินมานั่งข้างๆ กดๆ เล่นเกมบนมือถือไปเรื่อยๆ แล้วผมก็เริมสังเกตว่านอกจากว่านแล้ว....ยังมีต้นกล้า มิ้น ตอง แล้วก็น้องๆอีกหลายคนแฮะ ที่ติดเล่นเกมบนมือถือกัน จอเล็กๆแบบนั้นจะไปเล่นสนุกยังไงน้า ระหว่างที่ผมคิดเล่นๆเรื่องเกมบนมือถือ บีก็เดินมานั่งบนตักผมพอดี ผมเลยถามบีเรื่องเท้าที่เจ็บ
“ขาเป็นไงบ้าง”
“เจ็บอยู่เลยครับ”
“ไหนๆขอพี่ดูหน่อย” ผมพูดจบบีก็พับขาเข้ามาใกล้ตัวพอที่ผมจะจับได้
“เจ็บตรงไหน” ผมก็จับๆเบาๆไปเรื่อยๆ น้องก็ชี้ๆบอกตำแหน่งที่เจ็บ ผมลืมไปเลยว่าน้องสาวบีมาด้วย ผมมองไปยังโต๊ะที่น้องสาวบีนั่งอยู่ อ่า.....น้องมองจ้องเขม็งเลยแฮะ ผมรีบขยับๆ ตัวเองออกมานั่งข้างๆบีแทน ก่อนจะนวดเท้าให้น้องเบาๆ
“บี ช่วงนี้พี่เห็น คนอื่นเค้าติดเกมบนมือถือกันจังเลย บีไม่ติดบ้างเหรอ” ผมพูดจบบีก็หันมาตอบว่า
“ไม่ครับ......แต่ผมรำคาญพวกที่ชอบเอามือถือผมไปเล่นเกมจริงๆเลย ทำให้แบตหมดเร็วมาก” บีบ่นๆพลางทำหน้าเซ็งๆ หันไปทางน้องมายที่กำลังเล่น I-phone ของบีอย่างสนุกสนาน
“คราวหน้าก็เอาเกมออกซิ”
“ขี้เกียจลงใหม่ บางเกมผมก็เอาไว้เล่นแก้เซ็ง”
“งั้นก็ทำใจ”
“อื่อ”
“บีๆ ไม่ลองให้พี่ว่านนวดให้ดูอะ พี่ว่านนวดเก่งนะ” ผมพูดจบว่านก็หันมามอง
“เหอๆ” ว่านหัวเราะอย่างมีเลศนัย
“ไม่เอาๆ พี่เอนวดอะดีแล้ว พี่นวดแล้วผมหายเจ็บ คนอื่นนวดแล้วยิ่งเจ็บ” บียิ้ม
แล้ววันนี้ผมก็ไม่ได้ใกล้ชิดกับบีสักเท่าไหร่ เพราะมีน้องสาวบีมาคอยจับตามองอยู่ จากการที่ลองไปผูกมิตรดู.....น้องสาวบีเหมือนจะไม่อยากผูกมิตรด้วยเท่าไหร่เลย พูดด้วยก็แทบไม่พูด ไม่เป็นไร แค่บีมาเรียนก็พอแล้ว แค่ได้คุย ได้พูด ได้ยินเสียง ได้ใกล้ชิดแค่จับมือ หรือ ลูบหัวน้อง ไม่ต้องถึงกับกอด ซุกคอเหมือนเมื่อก่อนก็ได้....แค่น้องมาเรียนผมก็ดีใจแล้ว.....
ตอนนี้ผมเข้าใจเรื่องหนึ่งขึ้นมาทันที เป็นเรื่องที่ผมไม่เคยคิดมาก่อน เมื่อก่อนหลายครั้งที่ผมบอกให้บีชวนญาติๆ หรือ น้องมาเรียนด้วย บีก็ไม่เคยชวนมาเลย ตอนนั้นผมก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไม จนวันนี้ที่น้องสาวบีมาด้วยผมถึงได้เข้าใจว่าทำไมบีถึงไม่อยากให้ญาติ หรือ น้องๆมาเรียนด้วย เพราะนอกจากจะไม่ได้ใกล้ชิดกันแล้ว.....ผมก็อาจไม่มีโอกาสได้ไปส่งน้องที่บ้านอีก.......เนื่องจากที่บ้านน้องต้องมารับเอง ไม่ก็ต้องกลับกับญาติแน่ๆ.....
ตอนเย็นคุณพ่อน้องบีมารับครับ ได้พูดคุยด้วยนิดหน่อย ก็ดูไม่มีอะไรผิดปรกติ....หรือเรื่องที่ผมกังวลมันจะเป็นเพราะผมคิดมากไปเอง................แต่.....ก่อนหน้านี้คุณพ่อน้องให้เลิกเรียน คุณพ่อน้องก็คุยกับผมปรกติแบบนี่นา......แล้วมาเรื่องการบ้านวันนี้อีก.....หรือว่าทางบ้านบีเค้าจะมีความเห็นอะไรกันบางอย่างตรงกันแล้ว.....แต่วันพรุ่งนี้ผมคงไม่ต้องกังวลอะไรเรื่องน้องจะไม่มา....เพราะพี่ป้อมบอกน้องๆไปแล้วว่าใบประกาศรับรองการสอบสาย แล้วก็สายใหม่จะมาวันพรุ่งนี้.....
งั้น....ถ้าผ่านพรุ่งนี้ไปแล้วล่ะ....
ช่างมันเถอะ....แค่รู้ว่าพรุ่งนี้น้องมาก็พอแล้ว......
หวังว่า....ทางบ้านน้องเค้า.......คงจะไม่.....
To Be Con
-
เฮียเอ พอเอาเข้าจริงก้อกลัวทำใจไม่ได้เหมือนกันล่ะิซิ เราว่าม๊าของน้องบีต้องรู้ไรมาแน่ๆเลยนิไม่่งั้นไม่ให้น้องสาวของน้องบีมาด้วยหรอก ว่าม่ะเฮีย เฮียไปสืบมาซิอยากรู้แล้วน่ะเนี้ย
-
พี่เอช่วงนี้ที่น้องสาวน้องบีมา
ด้วยพี่เอก็ระวังนิดนึง
กันไว้ดีกว่าแก้นะ
-
มีส่งสายสอดแนม มาคุมด้วยยังกะนักโทษเลย
-
ช่วงนี้ พี่เอ ต้องระมัดระวังท่าทางที่แสดงออกกับน้องบีให้ดีๆ เลยนะ สงสัยคุณแม่เริ่มเอ๊ะใจอะไรหรือเปล่า :really2:
-
พี่เอกดดันมั้ยเนี่ยย
-
พี่เอ~อ~อ~อ
น้องเค้าปวดฉี่ :z1: :z1: พี่ก้อไม่ให้น้องเค้าไปห้องน้ำอ่ะ
เดี๋ยวน้องติดเป็นนิสัย พี่เอจะแย่นะ :z1:
อยากรู้แล้วว่าน้องบีจะได้กลับมาเรียนอีกมั้ย
-
โห ทางบ้านน้องคงจับตาน่าดู
อยากให้น้องบีเรียนเทคควันโดต่อจัง :sad4:
ขอให้น้องได้เรียนต่อนะๆ จะำได้สมหวังพี่เอ ๕๕
-
อ่านรวดเดียวจบ >< ( อ่านแต่นิยายอะ ยังไม่ได้อ่านไดอารี่เลย =*= )
โฮกกกกกกกก สนุกมากค่ะ
นี่แปลว่าน้องไม่ได้คิดไรกับพี่เอเหรอคะ ?
( ขออนุณาตเรียกพี่เลยละกันเนอะ 55 )
อยากให้น้องกะพี่เอคบกันจัง XD'
จากที่อ่าน ๆ ดู น้องบีเป็นเด็กที่น่ารักมาก ๆ คนนึง
เป็นเด็กขี้เล่น XD' น่า(ลัก)อุ้มกลับบ้านมานอนกอด 5555
อิจฉาพี่เอมากมาย มาก มาก มาก มากที่สุดใน 68 โลก :D
อยากกอดน้องแบบนี้บ้างจัง ~
พี่เอลงรูปน้องให้ดูหน่อยไม่ได้เหรอ ? XD'
เอาแค่ข้างหลังก็ได้น้า ~ ~
สุดท้ายนี้ รักคนเขียนจ้ะ จุ๊บ ! >3<
-
ทางบ้านน้องเค้าจะทำไมหนอ............ ชักหวั่นเกรง
น้องบีน่ารักจริงๆ น่ารักมั่กๆ น้องเค้ายอมทางบ้านทุกอย่างขอแค่ให้ได้เรียนเทควันโด
อย่างนี้แล้ว พี่เอของน้องบีก็อย่าทำให้น้องเสียใจนะ สงสารน้องเค้า อะไรจะน่ารักขนาดนี้
ถึงจะอึดอัดอย่างไรก็อดทนนะเอ้ น้องบีทำได้เราก็ต้องทำให้ได้มากกว่า และเป็นกำลังใจให้น้อง
ฝากกอดน้องบี :กอด1: ที่จริงอยากหอมแก้มด้วยไม่ีรู้จะฝากได้มั้ย :o8:
-
เฮียเอ พอเอาเข้าจริงก้อกลัวทำใจไม่ได้เหมือนกันล่ะิซิ เราว่าม๊าของน้องบีต้องรู้ไรมาแน่ๆเลยนิไม่่งั้นไม่ให้น้องสาวของน้องบีมาด้วยหรอก ว่าม่ะเฮีย เฮียไปสืบมาซิอยากรู้แล้วน่ะเนี้ย
:กอด1: ~ เรื่องน้องสาวบีก็ไม่ทราบเหมือนกัน ไม่กล้าถามตรงๆอะครับ ส่วนบีถามแล้วเค้าก็ไม่รู้ รู้แต่ม๊าให้มาด้วย
พี่เอช่วงนี้ที่น้องสาวน้องบีมา
ด้วยพี่เอก็ระวังนิดนึง
กันไว้ดีกว่าแก้นะ
:กอด1: ~ ครับ
มีส่งสายสอดแนม มาคุมด้วยยังกะนักโทษเลย
:กอด1:
ช่วงนี้ พี่เอ ต้องระมัดระวังท่าทางที่แสดงออกกับน้องบีให้ดีๆ เลยนะ สงสัยคุณแม่เริ่มเอ๊ะใจอะไรหรือเปล่า :really2:
:กอด1: ~ นั่นซิครับ อาจจะตะหงิดๆอะไรสักอย่างแน่ๆ
พี่เอกดดันมั้ยเนี่ยย
:กอด1: ~ นิ๊ดหน่อยครับ กอดๆ คิดถึงนะครับ
พี่เอ~อ~อ~อ
น้องเค้าปวดฉี่ :z1: :z1: พี่ก้อไม่ให้น้องเค้าไปห้องน้ำอ่ะ
เดี๋ยวน้องติดเป็นนิสัย พี่เอจะแย่นะ :z1:
อยากรู้แล้วว่าน้องบีจะได้กลับมาเรียนอีกมั้ย
:z1: ~ ฉี่แบบนั้นบนมือพี่ก็ได้ครับ อิอิอิ
โห ทางบ้านน้องคงจับตาน่าดู
อยากให้น้องบีเรียนเทคควันโดต่อจัง :sad4:
ขอให้น้องได้เรียนต่อนะๆ จะำได้สมหวังพี่เอ ๕๕
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
อ่านรวดเดียวจบ >< ( อ่านแต่นิยายอะ ยังไม่ได้อ่านไดอารี่เลย =*= )
โฮกกกกกกกก สนุกมากค่ะ
นี่แปลว่าน้องไม่ได้คิดไรกับพี่เอเหรอคะ ?
( ขออนุณาตเรียกพี่เลยละกันเนอะ 55 )
อยากให้น้องกะพี่เอคบกันจัง XD'
จากที่อ่าน ๆ ดู น้องบีเป็นเด็กที่น่ารักมาก ๆ คนนึง
เป็นเด็กขี้เล่น XD' น่า(ลัก)อุ้มกลับบ้านมานอนกอด 5555
อิจฉาพี่เอมากมาย มาก มาก มาก มากที่สุดใน 68 โลก :D
อยากกอดน้องแบบนี้บ้างจัง ~
พี่เอลงรูปน้องให้ดูหน่อยไม่ได้เหรอ ? XD'
เอาแค่ข้างหลังก็ได้น้า ~ ~
สุดท้ายนี้ รักคนเขียนจ้ะ จุ๊บ ! >3<
:กอด1: ~ ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวจะกอดน้องเผื่อนะครับ
ทางบ้านน้องเค้าจะทำไมหนอ............ ชักหวั่นเกรง
น้องบีน่ารักจริงๆ น่ารักมั่กๆ น้องเค้ายอมทางบ้านทุกอย่างขอแค่ให้ได้เรียนเทควันโด
อย่างนี้แล้ว พี่เอของน้องบีก็อย่าทำให้น้องเสียใจนะ สงสารน้องเค้า อะไรจะน่ารักขนาดนี้
ถึงจะอึดอัดอย่างไรก็อดทนนะเอ้ น้องบีทำได้เราก็ต้องทำให้ได้มากกว่า และเป็นกำลังใจให้น้อง
ฝากกอดน้องบี :กอด1: ที่จริงอยากหอมแก้มด้วยไม่ีรู้จะฝากได้มั้ย :o8:
:กอด1: ~ เดี๋ยวซุกคอให้แถมด้วยเลยแล้วกัน
-
น้องมากโล่งใจไปนิดนึง
ยังไงก็อยากให้น้องมาทุกวัน เฮ้อๆๆๆ
ขอกอดน้องบีทีนึงนะพี่เอ ><
-
อ่านแล้วเริ่มเครียด
เป็นกำลังใจให้เอดีกว่า
อยากให้น้องบีเรียนต่อไปอ่า
คุณแม่น้องบีไปรู้อะไรมารึเปล่าเนี่ย
เอสู้ๆน้า~~~
-
เป็นกำลังใจให้เอ กับ บี
น้องสาวน้องบี คงได้รับคำสั่งให้จับตามองพี่ชายนั่นแหล่ะ แต่เด็กก็คือเด็กอ่ะ เล่นด้วย คุยด้วยบ่อยๆ เดี๋ยวน้องมันก็เล่นด้วยเอง แต่เอคงต้องระวังสายตาสอดส่องหน่อยล่ะ
-
A's Diary 11
18 มิ.ย.
ผมนอนฟุบมองโทรศัพท์อยู่ที่โต๊ะ น้องๆหลายคนทยอยมาแล้ว แต่บีก็ยังไม่มา จริงๆวันนี้ผมว่าจะโทรไปหาบีนะ อยากถามน้องดูว่าวันนี้น้องจะให้ผมมารับไหม....แต่ผมคิดว่าน้องคงมีคนมาส่งแล้วล่ะ ถ้าน้องอยากให้ผมมารับคงโทรมาหาผมแล้ว....ผมกลัวที่จะทำอะไรๆ เกี่ยวกับน้อง ด้วยความที่ว่าหากผมทำอะไรผิดพลาดไปแม้เพียงนิดเดียว ผมอาจจะสูญเสียน้องไปอย่างง่ายดาย
“พี่เอ....หวัดดีครับ” อ้นเดินมาไหว้ผม ก่อนจะเดินเอากระเป๋าไปเก็บ ผมเห็นอ้นแล้วก็อดใจไม่ได้ที่จะถามถึงบี
“อ้น....แล้วบีล่ะ” ทันทีที่ผมพูดจบอ้นก็หันมามองผมแล้วทำหน้าเซ็งๆก่อนจะพูดว่า
“ไม่รู้มัน”
พูดจบน้องก็เดินไปนั่งอยู่บนเบาะ แล้วก็นั่งบ่นอะไรงึมงำๆคนเดียวไม่รู้ ก่อนที่พวกต้นกล้าจะเดินเข้าไปนั่งจับกลุ่มด้วย ผมนั่งมองน้องๆนั่งคุยกันเล่นกันอย่างสนุกสนาน แล้วจู่ๆภาพที่ทำให้ผมแปลกใจก็เริ่มขึ้น เมื่อโทรศัพท์ Nokia 5800 สีดำลอยละลิ้วออกจากมือของอ้น หมุนคว้างไปตามแรงเหวี่ยง ลอยสูงขึ้นไปเรื่อยๆ จนในที่สุดมันก็ค่อยๆร่วงลงมาด้วยการฉุดรั้งจากแรง G
“ตุบ!! ตุบ ตุบ ตุบ.....”
เสียงโทรศัพท์กระแทกเข้ากับพื้นเบาะแล้วกลิ้งไปตามแรงส่งที่ยังมีหลงเหลืออยู่ก่อนจะหยุดแน่นิ่งกับพื้นไป อ้น นั่งมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น สายตาของเพื่อนๆที่นั่งอยู่ด้วยในขณะนั้นก็อึ้งไม่แพ้กันกับผม ผมไม่รู้ว่าน้องๆเข้าใจเหตุผลที่อ้นโยนไปหรือเปล่า แต่ผมคนหนึ่งล่ะที่ไม่เข้าใจ ผมยังไม่ทันจะลุกไปถามถึงสาเหตุของเหตุการณ์ อ้นก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งไปตำแหน่งที่โทรศัพท์นอนนิ่งอยู่ก่อนจะหยิบขึ้นมา อ้นยืนพินิจอยู่พักหนึ่งก่อนจะทำแบบเดิม ผมนั่งมองแบบอึ้งๆ เพื่อนๆอ้นก็เฮโลกันเข้าไปให้กำลังใจอ้นกันใหญ่ ทีนี่ผมชักห้ามความสงสัยในใจไว้ไม่อยู่แล้ว ผมลุกเดินไปหาอ้นแล้วถามว่า
“อ้น ทำอะไร”
“ปาโทรศัพท์” พูดจบอ้นก็หันกลับไปทำการปาโทรศัพท์ต่ออย่างสนุกสนาน
“เฮ่ย ไมได้หมายความว่าแบบนั้น แต่พี่หมายถึงว่า จะปาโทรศัพท์ไปทำไม” อ้นหันกลับมามองผมอีกครั้ง ก่อนยื่นโทรศัพท์มาวางไว้บนมือผม
“อยากได้เครื่องใหม่”
“.....”
“พี่ปาบ้างซิ” อ้นจับมือผมเหมือนจะให้ผมรีบปาเหมือนที่น้องทำ
“ทำไมต้องปาล่ะ เกี่ยวอะไรกับเครื่องใหม่”
“ก็อ้นอยากได้ HTC Desire ไม่ก็ Google Nexus.....พี่ ปาๆ....” น้องพูดเร่งเร้าให้ผมปาโทรศัพท์
“แล้วทำไมต้องปาโทรศัพท์ล่ะ” ผมถามคำถามเดิมกลับไป เพราะอ้นยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลย
“ก็ม๊าบอกว่าให้เครื่องนี้เสียก่อน แต่ให้มันเสียเอง ห้ามทำหาย ห้ามมีรอยกระแทก ห้ามแกะเครื่อง ห้ามโดนน้ำ”
“.....”
“พี่ปาๆ” อ้นจับมือผมแล้วเขย่าๆ
“ตุบ!! ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ” เสียง Nokia จูบเข้ากับพื้นเบาะจังๆ แล้วกลิ้งไปตามแรงส่งที่ผมเหวี่ยงออกไป (พี่เอแย่มากส่งเสริมน้องในทางที่ผิด: จากต้นหอม)
“อ๊า!! สุดยอด” อ้นหันมาพูดกับผมก่อนจะวิ่งไปเก็บ มือถือขึ้นมาดู แล้วก็ส่ายหน้า
“มันยังไม่ดับด้วยซ้ำขนาดปาตั้งหลายรอบแล้ว” อ้นบ่นกับเพื่อนๆ ส่วนเพื่อนๆต่างเข้ามาออกความเห็น หาแนวทางทำให้ Nokia เครื่องนี้พังโดยไม่อยู่ในเงื่อนไขของคุณแม่น้องอ้นกันอย่างหลากหลาย
ระหว่างนั้นเอง ผมก็เห็น C-Class คันที่คุ้นเคยมาจอดที่หน้ายิม ประตูรถเปิดออก ครับ...น้องสาวบีกระโดดออกมาก่อนเลย ตามด้วยบี ที่ใส่ชุดมาเรียบร้อยขาดก็แค่สายที่ยังไม่ได้คาดเหมือนเมื่อวาน แล้วก็เหมือนเคย บีมานั่งทำการบ้าน พอทำเสร็จน้องก็มาซ้อม ปล่อยให้น้องสาวนั่งชะโงกมองตามอยู่ที่โต๊ะคนเดียว ยามพักก็มีกิจกรรมใหม่จากน้องอ้นมาให้เพื่อนๆเล่นกัน แต่ไม่มีเพื่อนคนไหนกล้าเล่นสักคน มีแต่เฝ้าคอยให้ความเห็นเท่านั้น ส่วนผมเหรอ...ฮ่ะๆ ก็เล่นด้วยหน่ะซิครับ แหม โทรศัพท์ราคาตั้งหมื่นกว่าบาท จะมีสักกี่คนได้เอามาปากันแบบนี้
พักหนึ่งน้องบีคงจะทนไม่ไหวอยากมาแจมด้วย น้องบีค่อยๆคืบคลานมาอย่างช้าๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่ข้างๆอ้นแล้วถามอ้นว่า
“ถ้าเขาปาบ้าง เอ็งจะโกรธเขาไหม” บีพูดจบอ้นก็หันมามองหน้าบีแล้วตอบว่า
“เอาซิ ห้ามทำเครื่องเป็นรอยก็พอ” พูดจบเท่านั้นแหละ อ้นก็ยื่นโทรศัพท์ให้บี แล้วบีก็เหวี่ยงลงบนพื้นอย่างแรงจนโทรศัพท์กระดอนขึ้นจากพื้นสูงเกือบ 2 เมตร ก่อนจะลงมากลิ้งแล้วนอนแน่นิ่งเหมือนทุกครั้ง
เห็นบีท่าทางสนุกกับการปาโทรศัพท์ผมเลยฉวยโอกาสนี้เข้าไปตีสนิทกับน้องสาวของบี
“สวัสดีครับ”
“.....” น้องสาวบีไม่ตอบแต่หันมามอง
“ทำการบ้านเสร็จแล้วเหรอ”
“.....” ยังคงไม่มีคำตอบใดๆกลับมา
“.....”
“......”
“อยู่ ป. อะไรแล้วเราอะ”
“.......”
“พูดได้เปล่าเราอะ”
“......”
“ถ่านหมดเหรอ”
“......”
“......” ผมนั่งมองหน้าน้องสาวบีอย่างสงสัยว่าเด็กคนนี้จะพูดได้หรือเปล่า หรือว่าหูไม่ได้ยิน
“นี่กี่นิ้ว” ผมชูนิ้วขึ้นสองนิ้ว
“.......”
“รู้ป่ะนี่ตัวอะไร” ผมหยิบตุ๊กตาจระเข้ของอ้นขึ้นมา
“........”
“แล้วนี่อะตัวอะไร” ผมหยิบตุ๊กตาปลาหมึกกล้วยของอ้นขึ้นมา
“.......”
“เนี่ยะๆ เคยเห็นจระเข้กินปลาหมึกกล้วยเปล่า ดูๆ” ผมก็เอาปลาหมึกกล้วยเข้าปากจระเข้
“......”
“แหม๋ มันเหนียวมากๆเลยนะเนี่ยะ ถ้าเป็นปลาหมึกจริงๆคงจะดี ฮ่าๆๆๆ” ผมพากษ์เป็นเสียงจระเข้ พร้อมกับทำให้ดูเหมือนกับจรเข้กำลังกินปลาหมึกกล้วยอยู่
“......”
“เฮ้อ.....” ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะนั่งชันเข่า น้องเล่นไม่ขำเลย ปรกติเล่นแบบนี้นี่ฮากันทั้งยิม ไม่ใช่ว่าฮาเพราะจระเข้ กับ ปลาหมึกกล้วยนะครับ แต่ ฮา เพระาผมเล่นนี่แหละ
“อิอิอิ”
เสียงหัวเราะเบาๆดังออกมา ผมว่าหูผมไม่ฟาด มันดังออกมาจากน้องสาวของบีแน่ๆ ผมหันไปมอง จริงด้วยครับ น้องเค้าหัวเราะนิ๊ดๆ เหมือนตลกที่ผมจนปัญญาจะทำให้เธอพูดได้
“พี่ก็รู้ว่าหนูอยู่ ป.5 แล้วยังถามอีก” น้องสาวบีพูดขึ้น พลางชี้ไปที่สมุดเรียนที่เขียนเอาไว้อย่างชัดเจน
“นั่นซินะ”
“อิอิอิ พี่นี่ตลกจัง”
อืมมม....ไปได้สวยแล้วน้องสาวบีก็ยอมคุยกับผม อาจจะดูเขินอายบ้างบางที แต่ก็นะ น่ารักดี.....ดวงตา กับ ร้อยยิ้มมีเสน่ห์เหมือนพี่ชายไม่มีผิด น่ารักไม่ใช่เล่นๆเลยทีเดียว โตขึ้นคงจะเป็นสาวสวยใช่ย่อยเลย แล้วประเด็นการคุยอย่างหนึ่งที่ผมอยากรู้....เรื่องทางบ้านของน้อง.....ดีไหมถ้าผมจะแอบถามเอากับน้องสาวบี.....อืมมม....
ระหว่างที่พี่ป้อมเรียกน้องๆไปเข้าแถว ผมก็ค่อยๆตะล่อมถามเรื่องทางบ้านของบีจากน้องสาวเค้าไปเรื่อยๆ ทั้งเรื่องเกี่ยวกับคุณพ่อ คุณแม่ ซึ่งน้องสาวบีก็ตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง แต่ผมไม่อยากให้น้องรู้สึกว่าผมไปคาดคั้น หรือ อยากรู้มากมาย เลยถามไปแกมตลกขบขัน ซึ่งมันก็ยากอยู่พอดู ข้อมูลที่ได้มาก็ประมาณว่า คุณแม่น้องบีดูจะรักแล้วก็ดูแลน้องสาวน้องบีมากๆ ส่วนคุณพ่อก็จะรักแล้วก็ดูแลบีมากเป็นพิเศษแต่ที่ฟังๆดูเหมือนว่าคุณพ่อน้องบีจะเป็นคนโมโหร้ายใช่เล่น แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่าบีถูกทางบ้านให้เงื่อนไขอะไรไว้เกี่ยวกับการมาซ้อมเทควันโดหรือเปล่า
แล้วระหว่างที่คุยกัน จู่ๆ C-Class ของบ้านน้องบีก็มาจอดอยู่หน้ายิม แล้วแม่น้องบีก็ลงมา ก่อนจะเดินเข้ามาในยิมแล้วตรงมาหาผม.....ผมยกมือไหว้ คุณแม่น้องบีรับไหว้แล้วยิ้มให้ก่อนจะพูดว่า
“พี่เอ วันนี้ให้น้องบีกลับก่อนได้ไหม”
“ได้ครับ” พูดจบผมก็หันไปมองบี ซึ่งตอนนั้นผมก็เห็นบีหันมามองผมอยู่แล้ว ผมเลยกวักมือเรียกน้อง บียกมือขออนุญาตพี่ป้อม ก่อนจะวิ่งออกมาหา
“บี ม๊ามารับแล้ว” ผมพูดจบบีก็หันไปมองคุณแม่ ก่อนจะหันไปมองนาฬิกา
“18.25”
บีเดินหยิบกระเป๋าก่อนจะเดินคอตกตามคุณแม่ออกไป แต่แล้วจู่ๆ สีหน้าเศร้าๆ ก็กลายเป็นยิ้มแย้มหลังจากบีคุยอะไรสักอย่างกับแม่ขณะกำลังจะขึ้นรถ ผมเห็นน้องยกมือไหว้ปลกๆก่อนจะวิ่งกลับเข้ายิม ผมเดินเข้าไปถามบีก็ได้ความว่า คุณแม่น้องบีจะพาน้องบีไปทานข้าว แต่น้องบีไม่ไป แล้วก็จะให้ผมไปส่งที่บ้าน อืมม.... ในที่สุดก็ได้ไปส่งน้องอีกครั้ง แต่ท่ามกลางบรรยากาศที่อึมครึม
ก่อนเลิกประมาณ 10 นาที พี่ป้อม กับ คุณโค้ช ก็ให้น้องๆนั่งลงอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ก่อนจะแจกใบประกาศ และสาย*1แล้วระหว่างเรียกให้น้องๆมารับสายก็มีปัญหาเกิดขึ้นครับ สายหายไปหนึ่งเส้น ซึ่งเป็นสายของอ้น
จากการสอบถามน้องๆว่ามีใครแปลกหน้าเข้ามาที่ยิมหรือไม่ ก็ได้ความจากว่านว่า มีรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยผมมาหาผมก่อนที่ผมจะมาถึง ว่านเห็นว่าเค้าน่าจะสนิทกับผมเลยไม่ได้ระมัดระวังอะไร แล้วช่วงหนึ่งว่านก็ให้พี่คนนั้นเฝ้ายิม ก่อนตัวเองจะวิ่งไปร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง พอกลับมาพี่เค้าก็ขอตัวกลับพอดี ครับ ของแบบนี้คนที่เล่นเทควันโดไม่มีใครเค้ามาขโมยกันแน่นอน แล้วรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยคนที่ว่านพูดถึงคือน้องเก่ง น้องที่ค่อนข้างหยิ่งคิดว่าตัวเองรู้แล้วก็เข้าใจในกีฬาเทควันโด ทั้งๆที่เล่นมานับรวมชั่วโมงได้ไม่ถึง 100 ชั่วโมงด้วยซ้ำ แต่ด้วยการช่วยเหลืออันน่าสังเวชจากโค้ชที่ให้เก่งคาดสายในขั้นสูงๆได้โดยไม่ต้องสอบ เก่งก็ยิ่งทะนงตัวเองเข้าไปใหญ่
ครับ น้องเก่ง เค้าเก่งจริงๆ สอนอะไรก็ทำได้ บอกอะไรก็ทำได้ แต่แค่ทำได้ ใครก็ทำได้ครับ แต่ทำดีหรือเปล่านี่ต้องมาดูกันอีกที ไม่รู้ว่ายังไงในเรื่องสายที่หายไป.....แต่อย่างที่บอกว่าถ้าเราเล่นเทควันโดด้วยใจรัก มันไม่มีเหตุผลใดๆที่จะต้องขโมย ยิ่งเป็นเด็กในยิมด้วย ยิ่งไม่น่าจะกล้าทำ ณ จุดนี้ผมสงสัยน้องเก่งทันที พี่ป้อม เองก็สงสัยว่าจะเป็นเก่ง เว้นแต่โค้ชเท่านั้นที่ไม่ออกความคิดเห็นอะไร (เพราะเก่งเป็นเด็กของโค้ช) ผมบอกกับพี่ป้อมว่า วันจันทร์ผมจะไปดูที่มหาวิทยาลัย แล้วจะถามจากตัวเก่งด้วย เย็นวันนั้นอ้นเลยหงุดหงิดเล็กน้อยที่ไม่ได้สาย
หลังจากเลิกผมกับอ้น บี ว่าน นั่งคุยกันเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วก็เรื่องต่างๆ อ้นนั่งตรงข้ามผม ว่านนั่งพิงไหล่ผม ส่วนบีก็มานอนพิงผมเหมือนเคย เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วน้องๆในยิมกลับกันจนหมดเหลือแค่พวกผมอยู่แค่ 4 คนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“เค้ากลับกันหมดตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยะ” ผมพูดขึ้น
“พี่เอ.....บีอยากกินข้าวร้านเปิดใหม่ใกล้ๆนี่อะครับ” น้องบีพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนสุดๆ แล้วทันใดนั้นโทรศัพท์น้องบีก็ดังขึ้นครับ น้องบีรีบลุกไปรับอย่างรวดเร็ว
“ค้าบบบ”
“......”
“ม่ายๆ ม่ายต้องมารับเดี๋ยวพี่เอไปส่ง”
“......”
“ม่ายๆ เดี๋ยวพี่เอพาไปกินข้าวแล้ว”
“.....”
“อิ่ม”
“......”
“คร้าบๆ แล้วจะรีบกลับ”
แล้วบีก็วิ่งมานอนพิงผมต่อ ก่อนจะพูดว่า
“ปะพี่เอ ป๊าบอกให้รีบกลับ”
“พี่เอ” ว่านเรียกผม
“ว่าไงว่าน”
“ร้านใหม่ตรงไหนอะ”
“ก็ข้างๆร้านสะดวกซื้อร้านนั้นไงพี่” บีตอบว่านกลับไป
“ร้านนั้นขายอะไรบ้างล่ะ” ว่านถามกลับ
“ก็ขายข้าวขาหมู ข้าวมันไก่ ข้าวอะไรอีกก็ไม่รู้เยอะแยะ” บีตอบกลับไป
“พี่เอ...ไปกินก๋วยเตี๋ยวเหอะ ผมหิวก๋วยเตี๋ยว” ว่านหันมามองผม แล้วจับมือผมข้างหนึ่งไปกำไว้
“แต่ร้านก๋วยเตี๋ยวเค้าไม่มีข้าวนี่พี่ ผมหิวข้าวอะ” บีพูดขึ้น
“ร้านข้าวก็ไม่มีก๋วยเตี๋ยวเหมือนกัน” อ้นพูดขึ้น
“แล้วอ้นกินด้วยไหมล่ะ” ผมถามอ้น
“ถ้ากินก๋วยเตี๋ยวผมกิน” อ้นตอบกลับมา
แล้วจู่ๆน้องทั้งสามก็หันมามองที่ผมคนเดียว เหมือนจะให้ผมเป็นคนตัดสินใจอย่างงั้น ครับ.....มติ ก๋วยเตี๋ยว 2 ต่อ ข้าว 1 ผมก็ต้องเลือก..........เลือก......น้องบีอยู่แล้ว หลังจากตัดสินใจเลือกเสร็จผมกับน้องๆก็เดินไปร้านข้าวเปิดใหม่ที่ว่า โดยร้านเป็นแบบตั้งอยู่บนฟุตบาทครับ จะว่ามันเป็นรถเข็นก็ไม่ใช่ เรียกว่าตู้เข็นจะดีกว่า เพราะมันเป็นตู้แล้วมีล้อเล็กๆอยู่ข้างล่าง ส่วนข้าวก็มีข้าวหลายๆอย่าง ชูโรงเลยก็ข้าวขาหมู ข้าวหมูแดง ข้าวหมูกรอบ โต๊ะ ที่ให้นั่งทานเป็นโต๊ะพับครับ วางอยู่ 5 – 6 โต๊ะ หน้าร้านสะดวกซื้อที่มากันบ่อยๆนั่นแหละ ตอนนั้นมีลูกค้ามานั่งกินกันอยู่หลายคนเหมือนกัน น่าจะเพราะร้านใหม่มั้งครับ อะไรๆก็ดูสะอาดไปหมด หม้อต้มก็ยังไม่ทันมีรอยดำเลย เขียงก็ใหม่กริ๊บ แทบจะนับรอยมีดที่ถูกสับลงไปได้เลยทีเดียว
หลังจากเลือกโต๊ะนั่งได้แล้ว ทันทีที่ผมวางกระเป๋าบนที่นั่ง ว่านก็เสียบนั่งข้างๆผมทันที น้องบีที่กำลังจะเดินมานั่งถึงกับหยุดกึก ก่อนจะเปลี่ยนไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับผมแทน ส่วนอ้นก็นั่งตรงข้ามกับว่าน ว่านกับอ้นเลือกที่จะไม่ทาน ปล่อยให้บีนั่งทานคนเดียว เหตุผลที่ว่านไม่ทานเพราะว่านไม่ชอบทานข้าว เหตุผลที่อ้นไม่ทานเพราะไม่มั่นใจเรื่องความสะอาด แล้วก็ไม่ชอบของมัน บีทำหน้าเสียหน่อยๆ เพราะเจอทั้งพี่ว่าน เจอทั้งอ้น ทำแบบนี้ ผมเลยพยายามหาเรื่องคุยกลบแรงกดดันจากว่านกับอ้น
“อ้น HTC Desire กับ Google Nexus มันแพงไปไหมอะ” ผมถามอ้น
“ม่ายๆ ของเฮียอาร์ต ราคาตั้งเกือบ 3 หมื่น แล้วดูของอ้นดิ ราคาแค่ หมื่นสามกว่าๆเอง” อ้นบ่นๆ
“แต่อ้นยังเด็กอยู่นะ เฮียเค้า 15 แล้ว”
“ม่ายๆ ของเจ๊อ้อมก็เหมือนกัน ใช้ I-Phone เหมือน ไอ้บีเลย แล้วผมอะ ผมอะ ทำไมถึงให้ใช้เครื่องนี้ ผมก็อยากได้เครื่องดีๆ แพงๆเหมือนกันนะ”
เห็นอ้นรำเพยดังนั้นบรรยากาศยิ่งแย่หนักกว่าเดิมผมเลยตัดบทไปคุยเรื่องอื่นแทนเน้นเรื่องตลกฮาๆ ระหว่างที่คุยกันคุณพ่อน้องอ้นก็มารับพอดี เหลือแค่ผมว่านกับบี
พอบีทานข้าวเสร็จผมก็ตัดสินใจที่จะไปส่งว่านก่อน พอส่งว่านเสร็จก็ไปบ้านบีต่อ ระหว่างทางผมก็ถามเรื่องที่บ้านบีไปพลางเล่นบีน้อยไปพลาง บีเองก็เล่าให้ฟังถึงรายละเอียดต่างๆว่า “ช่วงหลังๆมาการเรียนตกพอสมควร ป๊าเลยอยากให้ไปเรียนพิเศษ แต่บีไม่ไป ป๊าเกรงใจอาม่าเลยไม่บังคับ แต่ตอนหลังบีเอาน้องนานะ (น้องหมาพันธุ์โกลเด้น รีทรีฟเวอร์) มาเลี้ยง บีไม่ค่อยมีเวลาดูแลน้องเลย กลับจากซ้อมเทควันโดก็ค่ำ ถึงบ้านคนงานก็เอานานะเข้ากรงแล้ว จะมีเวลาดูแลนานะก็แค่วันเสาร์วันเดียว ม๊าเลยบ่นๆว่าบีไม่มีความรับผิดชอบ เอาภาระมาทิ้งให้คนอื่น”
แล้วบีก็เล่าเรื่องที่ทางบ้านกดดันต่างๆนาๆมาเรื่อยๆ แล้วก็คำที่คุณแม่ชอบพูดกับบีเสมอๆว่า “บีเป็นพี่ใหญ่นะ” เลยทำให้บีต้องพยายามฝืนอะไรหลายๆอย่างเวลาอยู่กับครอบครัว “ส่วนเรื่องเรียนเทควันโด ป๊ากับม๊าไม่ได้ห้ามแล้ว แต่มีกฎว่าห้ามกลับบ้านเกิน 20.00 ส่วนการบ้านต้องเสร็จก่อน 21.00 แล้วต้องเข้านอนก่อน 22.00” ระหว่างที่บีเล่าจู่ๆบีก็จับมือซ้ายผมที่กำลังหยอกบีน้อยอยู่ก่อนจะพูดว่า
“พี่ผมรู้สึกเหมือนปวดฉี่ ขอลงไปฉี่ก่อนได้ไหม”
น้องพูดจบผมก็จอดรถ น้องรีบลงจากรถก่อนจะพุ่งเข้าหาพงหญ้าเตี้ยๆริมทางอย่างเร็วราวกับกระต่ายป่าที่ถูกจับขังมานมนานแล้วได้รับอิสรภาพ พอได้ที่เหมาะก็แอ่นให้บีน้อยสู้ลม ท่าทางน้องตอนนั้นเหมือนจะ งงๆ เห็นคล้ายๆจะเอามือไปเขย่าๆบีน้อยด้วย แล้วน้องก็เดินกลับมาขึ้นรถ พอออกรถผมกอดเอามือซ้ายไปวนๆ รอบหัวนมน้องแทน
“บีเมื่อกี้ฉี่ออกไหม” ผมกระซิบถามบีเบาๆ ก้มลงมองเห็นกางเกงน้องเลอะ...นิดหน่อย
“พอวิ่งลงไปก็ไม่ปวดแล้วอะ แต่เหมือนมันจะเล็ดออกมานิ๊ดหน่อยตอนผมวิ่งลงไป....แต่ฉี่ผมแปลกๆ อะพี่” พูดจบบีก็ก้มมองมือผมที่กำลังเล่นนมน้องอยู่
“ฮะๆ ไม่ต้องไปบอกใครนะ”
“อื่อ”บีหันมามองผมแล้วพยักหน้า ด้วยสีหน้าเขินอายหน่อยๆ
อืมมม.....อย่างน้อยๆก็สบายใจขึ้นหน่อยที่ทางบ้านน้องบีไม่ได้ให้เลิกเรียน แต่ดันมาไปกดดันน้องในทางอื่นแทนซะงั้น แบบนี้......ผมก็ไม่ต้องกังวลเรื่องที่น้องจะไม่มาเรียนแล้วซินะ
To Be Con
*1
สายสีในกีฬาเทควันโดจะมี ( เรียงตามขั้นต่ำจนถึงขั้นสูงสุด )
1. ขาว : ผู้ฝึกหัด
2. เหลือง : ระดับ 10 - 9
3. เขียว : ระดับ 8 - 7
4. ฟ้า : ระดับ 6 - 5
5. น้ำตาล : ระดับ 4 - 3
6. แดง : ระดับ 2 - 1
7. ดำ : ระดับ 1 Dnd - 10 Dan
ดังนั้นถ้าผู้เรียนสามารถสอบผ่านและเลื่อนสายขึ้นไปในระดับที่สูงขึ้น ก็ต้องใช้สายเส้นใหม่ครับ
เช่น ตอนนี้ผมอยู่สายสีเีีขียว เมื่อสอบเลื่อนขึ้นสายฟ้าได้ ผมก็ต้องใช้สายฟ้าแทนสายเขียว
ซึ่งสายส่วนใหญ่ผู้ฝึกซ้อมจะซื้อเอง ไม่ก็ขอจากรุ่นพี่ที่ตัวเองเคารพมากๆ
ดังนั้นสายของเทควันโดจึงมีความสำคัญมากๆ ไม่ใช่แค่บ่งบอกถึงระดับฝีมือที่สูงขึ้น หรือ ใส่แค่โก้เก๋
แต่มันบ่งบอกถึงความมานะ พยายาม พากเพียร อดทน อุตสาหะ ทุ่มเท จริงจัง ใส่ใจ
เพราะยิ่งขั้นสูงขึ้นเท่าไหร่ รายละเอียด และ ความยากก็ยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นไปเท่านั้น
-
เห็นใจน้องบีนะที่บ้านกดดันหลายเรื่อง :เฮ้อ:
พี่เอดูแลน้องบีด้วยนะ
อย่าทำให้น้องบีปวดฉี่บ่อยละ :z1:
-
โล่งอก แต่ยังงัยก็ต้องรอบคอบไว้
ก่อนอย่าชะล่าใจนะพี่เอ
-
ทิ้งท้ายมีแอบติดหื่นนิดๆนะพี่เอ
-
อ้าวน้องว่านทำไมทำกับน้องบีเงี้ยล่ะ
เพราะใครล่ะ ?? ......... เพราะเออ่ะสิ ชริส์
น้องบีเค้าสม่ำเสมอกับเอ แต่เอเีนี่ยชอบแวะข้างทางประจ๊ำ... :m16:
แต่อภัยให้เอ เพราะให้น้องบีมาก่อน แต่ว่า....ดูอาการน้องว่านแล้วตะหงิดๆ
....น้องบีคนเดียว........ :กอด1:
ปล.น้องบีน่ารักจริ๊งงงง
-
พี่เอเล่นน้องบีน้อยอีกแล้วน่ะ ได้ใจแล้วเอาใหญ่เลยนะเราน่ะ น้องบียังเด็กจริงๆแหละน้อยังไม่รู้เลยว่าไรเป็นไร แต่ก้อพยายามต่อไปน่ะเฮียเอนะ
-
ละอ่อนน้อย ยังไม่รู้ตัวอีกโดนเฮียปลาหมึกลวนลามอยู่ :z1:
น้องบีน่ารักมั่กๆ อุตส่าห์ตั้งใจทำตามที่ป๊า ม๊า บอก ไม่งั้นอดเรียนกับเออีก แจ่มค่ะน้องบี o13
เอก็ช่วยน้องบีทำการบ้านให้เสร็จด้วยนะ ไม่งั้นน้องบีคงอดมาเรียนเทควันโดอีก
:กอด1: :L2: เอ & น้องบี
-
ฮ่าๆ :laugh: น่าสงสารพี่เอตอนที่ไปคุยกะน้องสาวบีจังเลย โดนเด็กเมิน
รู้สึกพี่เอจะได้ใจใหญ่นะ ที่น้องบีไม่บ่นไรเลย เวลาโดนลวนลามโดยไม่รู้ตัว :z1:
-
พี่เอแอบลวนลามน้องอีกแล้วนะ
เดี๋ยวแจ้งปวีนาดีกว่า
-
เพิ่งมาอ่านตอน 15-16 พี่เอค่ะ :z2: :z2:
-
A's Diary 12
หลังจากวันนั้นบีก็มาบ่นๆ กับผม เรื่องที่ถูกทางบ้านกดดันเกี่ยวกับการเรียนอยู่บ่อยๆ รวมถึงเรื่องที่ทางบ้านอาจให้บีไปเรียนพิเศษในช่วงค่ำแทนมาเรียนเทควันโด จริงๆผมเรียนสายวิทย์ – คณิตมา แถมตอนนี้ก็ยังสังกัดอยู่คณะวิทยาศาสตร์ นอกเหนือจากคณิตศาสตร์กับภาษา นอกนั้นผมก็พอจะสอนน้องได้นะ แต่ประเด็นคือเมื่อบีอยู่กับผม เหมือนน้องจะอยากผ่อนคลายมากกว่าจะเครียด บางทีก็สอนๆอะไรบีไปหลายอย่าง ไม่รู้ว่าน้องฟังบ้างหรือเปล่า ส่วนน้องสาวของบีก็มาแค่สองวันครับ หลังจากวันนั้นก็ไม่มาอีกเลย จะว่าไปก็คิดถึงเหมือนกันนะครับ น่ารักทั้งพี่ ทั้งน้องเลย อิอิอิอิ
แล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ชมรมที่มหาวิทยาลัยเริ่มมีการฝึกซ้อมแล้ว น้องเก่งที่เคยเล่าจาอกตอนที่แล้วเป็นประธานครับ เป็นประธานที่หยิ่งมากๆด้วย แล้วสายของอ้นที่หายไป เก่งเป็นคนเอาไปจริงๆด้วย ผมรู้สึกคิดผิดที่เลือกน้องเค้ามาสานงานแต่ช่างเถอะ
30 มิ.ย.
หลายวันแล้วนะที่ผมโทรถามเรื่องสายของอ้นกับน้องเก่ง วันนี้ผมคงต้องเข้าไปที่ชมรมสักหน่อย ก่อนหน้านี้ผมก็เคยคิดจะเข้าไป ว่าจะไปสอนพวกรุ่นน้อง แต่น้องเก่งบอกกับผมว่า “น้องๆเค้าไม่อยากเครียด” ผมเลยเลือกที่จะไม่เข้าไปแทรกแซง เพราะยังไงน้องเค้าก็เป็นประธานมีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจเกี่ยวกับชมรมมากกว่าผม แต่หากผลการฝึกซ้อมออกมาไม่ดี น้องเค้าก็คงจะรู้สึกเอง ที่เข้าไปวันนี้ก็ว่าจะดูสักหน่อยว่าไม่เครียดของน้องเก่งนั้นมีอะไรน่าสนใจหรือเปล่า
ผู้อ่านอาจคิดว่าผมอยากเอาชนะน้อง.....ถูกครับ....ผมอยากเอาชนะน้อง.........เพราะที่น้องเค้ามีความเชื่อมั่นผิดๆคิดว่าตัวเองเก่งตัวเองเจ๋งแบบนี้ส่วนหนึ่งก็มาจากคุณโค้ชตัวดีด้วย จะได้ชำระความทีเดียวสองคนให้หลักฐานคาตากันไปเลย ก่อนหน้านี้ตามเช็ดตามล้างกันมาพอแล้ว
“ตรู๊ดดดดดดดด......ตรู๊ดดดดดดดดดดด......ตรู๊ดดดดดดดดดด.........ตี๊ด! ฮัลลลล โหลววววว”
“บี วันนี้ใครมาส่ง”
“อืมมม....ม๊า ทำไมเหรอ”
“เปล่า พี่อาจไม่ได้เข้ายิม”
“พี่จะไปไหน”
“ไปดูพี่ๆที่มหาวิทยาลัย”
“พี่!!”
“ครับ”
“ผมไปด้วย”
“หืมม...”
“รอผมก่อนๆ รอที่ยิมนะ เดี๋ยวผมให้ม๊าไปส่งเดี๋ยวนี่ล่ะ” น้ำเสียงอ้อนๆกรุ่นกับคำขอร้องแบบนี้....เป็นไปไม่ได้เลยที่ผมจะไม่รอ
ระหว่างที่ผมรอบีผมก็นั่งเล่นกับน้องๆคนอื่นไปด้วยหนึ่งในนั้นก็คือว่าน น้องว่านน้องอยู่ข้างขวาของผม ห่างกันอยู่ประมาณคืบหนึ่ง ด้านซ้ายก็คือน้องอ้นที่มาทวงถามเรื่องสายอยู่เนืองๆ โดยปรกติทุกๆวันผมจะซื้อน้ำมาเผื่อบีเสมอๆวันนี้ก็ด้วย แล้วระหว่างที่คุยๆกันอยู่นั้น จู่ๆว่านก็หยิบเอาน้ำขวดหนึ่งออกมาจากถุงที่ผมวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าผมพอดี.....ว่านน่าจะสังเกตว่าผมชอบชาดำ.......ครับ ว่านเลยหยิบอีกขวด ขวดนั้นมันเป็น โออิชิ รสที่บีชอบที่สุด....ตอนแรกผมคิดว่าว่านหยิบมาเล่นๆ เพราะว่านก็น่าจะรู้ดีกว่าใครๆว่าผมซื้อมาเผื่อบี แต่....ดูสภาพการณ์แล้วว่านไม่เล่นแน่นอน มีการหยั่งเชิงอยู่เนืองๆด้วยว่าผมจะพูดอะไรไหม ผมก็มองไปเรื่อยๆจนกระทั่ง.....ว่านเริ่มจะบิดฝา.....
“ว่าน”
ผมเรียกชื่อว่านเบาๆแล้วส่ายหน้าเป็นสัญลักษณ์ว่า “ไม่ให้เปิด” ว่านดูเหมือนจะเข้าใจทันทีก่อนจะเอาขวดโออิชิไปวางไว้ที่เดิม แล้วผมก็นั่งคุยกับน้องๆต่อ ไม่นานนักคุณแม่น้องบีก็มาส่ง ทันทีที่ประตูรถเปิดออก น้องบีรีบร้อนลงมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะปิดประตูรถแล้วรีบวิ่งเข้ามาในยิม น้องตรงมาหาผมที่โต๊ะทันที ก่อนจะหยุดหอบอยู่ที่หน้าโต๊ะ แล้วพูดว่า
“ปะพี่”
“อืมม ปะ” พูดจบผมก็ลุกขึ้น
“พี่ไปไหน” อ้นถามขึ้นมาทันที
“ไปมหาวิทยาลัยครับ”
“ไปทำไมอะพี่” ว่านถามแทรกขึ้นมา
“ไปดูพี่ๆเค้า ไปทวงสายให้อ้นด้วย” ผมหันไปพูดกับว่าน
“งั้นพี่ก็ให้อ้นไปด้วยซิ” บีเสริมขึ้นมา
“อืมมมม....ก็ได้นะ” ผมหันไปตอบบี
“เย้!! ขอบคุณครับ” อ้นแสดงท่าทีดีใจอย่างออกนอกหน้า แต่ว่านกลับนั่งเงียบไม่พูดอะไร
แล้วทุกๆอย่างก็ดำเนินไปตามปรกติของทุกๆวัน ผมสอนไปล่วงหน้าเพื่อรอพี่ป้อมมาเท่านั้น แล้วมันก็ไม่นานเท่าไหร่ พอพี่ป้อมมาถึงยิม ผมก็ขอพี่ป้อมออกไปที่มหาวิทยาลัยทันที ใช้เวลาประมาณ 15 นาทีก็ถึงมหาวิทยาลัยครับ อ้น กับ บี เคยมาแล้วน้องเลยไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่
หลังจากขับเข้ามาในเขตของมหาวิทยาลัยแล้วช่วงเวลานั้นไม่ค่ำมากนักยังพอมีแสงจากดวงอาทิตย์อยู่บ้างมหาวิทยาลัยผมเวลาค่ำๆนี่น่ากลัวนะครับ บรรยากาศเหมือนในหนังผีสมัยก่อนอะ ตึกเก่าๆ ต้นไม้เยอะๆ ส่วนใหญ่จะเป็นต้นไม้ต้นใหญ่ๆด้วยแต่ล่ะต้นอายุเกิน 10 ปีแน่ๆ จำได้ทีหนึ่งที่เค้าให้เขียนว่ามหาวิทยาลัยควรปรับปรุงเรื่องอะไรบ้าง มีเพื่อนผมคนหนึ่งเขียนไปว่า “ต้นไม้น้อยไป ควรมีต้นไม้มากกว่านี้” ผมอ่านที่เพื่อนเขียนจบก็อึ้งรับประทานไปเดี๋ยวหนึ่งก่อนจะถามมันว่า “มหาวิทยาลัยเราต้นไม้ยังน้อยอยู่เหรอว่ะ ที่มีอยู่ตอนนี้ก็หยั่งกับเรียนในป่าแล้วนะเมิง” ที่สำคัญเลยนะครับ ไม่รู้ว่า มหาวิทยาลัยอื่นเป็นเหมือนกันไหม นักศึกษามหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่ พ้นเวลา 17.00 ไปแล้ว.....แทบจะนับหัวกันได้เลย......จะมีก็แค่ที่ตึกภาษาไทยชั้น 1 ที่เค้าปล่อย Wi-Fi เท่านั้นที่ยังมีคนไปนั่งเล่นเน็ต หรือนั่งทำงานอยู่บ้าง แล้วก็หอประชุมใหญ่ที่สิงสถิตของชมรมเทควันโดเท่านั้นที่มีคนอยู่มากหน่อยพอให้ใจชื้น ส่วนตึกอื่นๆเหรอครับ หึหึหึ.....โลเคชั่นถ่ายหนังสยองขวัญได้สบายเลยทีเดียว แถมไม่ต้องแต่งฉากเพิ่มด้วย
พอขับรถมาถึงหอประชุมใหญ่ ผมก็เห็นรถจักรยานยนต์จอดอยู่หน้าหอมประชุมหลายคัน พอมองเข้าไปก็พบน้องๆหลายคนกำลังฝึกซ้อมกันอยู่ตามมีตามเกิด.......คือแยกกันอยู่ตามมุมต่างๆ มุมใครมุมมัน คนไหนมีรุ่นพี่มาสอนก็ดีไป ใครไม่มีก็เดินลอยไปลอยมา ส่วนท่านประธานเหรอครับ นั่งเล่นอยู่แถวๆนั้นแหละ พอเห็นผมเข้าถึงกับรีบลุกขึ้นไปโชว์พาวสอนน้องตามแบบของเค้าทันที ผมก็ไม่คิดจะมาสอนอยู่แล้ว เห็นซ้อมกันแบบนี้เลยไม่รู้จะเริ่มสอนยังไง เนื่องจากร้อยละ 98 ที่อยู่ ตอนนี้เป็นน้องใหม่ทั้งนั้น รูปแบบของการสอนตามแนวทางของเทควันโดก็มีอยู่ แต่คุณประธานเค้าไม่เอา แล้วจะให้ไปสอนทีละคนๆ มันก็ไม่ไหว
ผมวานให้ อ้น กับ บี เดินเอากระเป๋าของผมไปวางไว้ตรงเก้าอี้ที่มองเห็นได้ง่ายเนื่องจากได้ข่าวว่ามีของหายเกิดขึ้นไม่อยากเสี่ยง ก่อนที่ผมจะพาอ้นกับบีไปเปลี่ยนชุดที่ห้องน้ำในหอประชุมใหญ่นั่นเอง ซึ่งห้องน้ำที่นี่ก็แอบอยู่หลังเวทีและน่ากลัวมาก ทางเข้าก็มืด มีเพียงแสงไฟจากหลอดไฟไม่กี่ดวงที่คอยให้แสงสว่างยามสิ้นแสงอาทิตย์ แถมยังไม่สว่างมากพอจะส่องไปในห้องเก็บของของเปลี่ยนชุด ส่วนห้องเก็บอุปกรณ์ที่อยู่รายรอบห้องน้ำจะมีหน้าต่างบานเกล็ดซึ่งเกล็ดหายหมดแล้ว เหลือแค่เหล็กดัดที่กั้นไว้ไม่ให้คนเข้าไปได้ หลายคนที่ไม่กล้าหันไปมองที่หน้าต่างนั้นเพราะกลัวจะเห็นอะไรเข้า ปีที่แล้วน้องบางคนถึงกับไม่ยอมเข้าห้องน้ำกันเลยทีเดียว
พอเปลี่ยนชุดเสร็จผมก็คาดสายให้บีก่อนจะเดินออกไปตรงที่ฝึกซ้อม ส่วนอ้นนั้นไม่คาดสายเดินไปทั้งอย่างนั้น ผมไม่ได้ถามหรือดุ น้องเพราะรู้ว่าน้องไม่มีสาย แล้วน้องก็ไม่ได้ยินดีจะใส่สายเส้นเก่าด้วย พอมาถึงตรงที่มีการฝึกซ้อม ผมเดินแวะไปหาน้องเก่งเพื่อถามเรื่องสาย เนื่องจากตอนนั้นเก่งยืนอยู่เพียงลำพัง
“เก่ง สายน้องล่ะ” ผมถามเก่งเบาๆ
“สาย....สายอยู่กับน้องโจ้อะพี่” เก่งหันมาตอบผม ผมฟังดูแล้วเหมือนคำแก้ตัวมากกว่า น้องโจ้เค้าอยู่สายเหลืองสอง ไม่มีเหตุผลที่จะคาดสายข้ามขั้น ไม่เหมือนบางคนที่กำลังพูดอยู่กับผม ทั้งที่เพื่อนๆ ก็รู้ ผมก็รู้ พี่ป้อมก็รู้ แต่ก็ยังกล้าโกงขั้นตัวเองอย่างไม่อายคนรอบข้าง
“น้องมันทวงกับพี่บ่อยๆ ไม่รู้จะบอกมันยังไง ก็รีบๆเอามาคืนแล้วกัน” ผมตัดบทแค่นั้นเพราะไม่อยากไปคาดคั้นมากมายแต่ว่า......น้องอ้นมายืนอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เนื่องจากผมหันหน้าออกไปข้างนอกหอประชุมเลยไม่ทันสังเกต
“พี่เก่ง!!” น้องอ้นเรียกชื่อเก่งเสียงดังมาก
“!!” น้องเก่งหันมามอง สีหน้าแสดงถึงความตกใจพอสมควร
“สายของผมที่พี่ขโมยไปหน่ะ เมื่อไหร่จะเอามาคืน!!” อ้นถามออกไปด้วยน้ำเสียงประหนึ่งเจ้าหนี้ที่กำลังทวงถามหาเงินต้นเงินดอกจากลูกหนี้ที่บิดพลิ้วลิ่วหนีมานานนม แถมเสียงของอ้นมันไม่ได้เบาเลย ทำให้รุ่นน้องที่ซ้อมอยู่บ้าง นั่งเล่นอยู่บ้างในบริเวณใกล้เคียงหันมามองเป็นตาเดียวกัน เก่งหันไปมองทุกคนแบบเลิกลักๆ หน้าถอดสีดวงตาส่ายไปมาเหมือนผู้ร้ายสิบแปดมงกุฏถูกจับได้ยังไงยังงั้น
“พี่ไม่ได้ขโมยนะ พี่แค่หยิบมาใช้ก่อนเฉยๆ เดี๋ยวพี่เอามาให้” น้องเก่งพูดพลางยิ้มพลางกลบเกลื่อนความอายที่อ้นเอามาเสิร์ฟถึงที่
“รีบเลยนะ คราวหน้าถ้าจะเอามาก็หัดบอกกันบ้างซิ” พูดจบอ้นก็เดินไปหาบี ที่กำลังซ้อมเตะแป้นกับพี่สาวคณะวิทยาการจัดการอยู่
ผมไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากเดินไปซ้อมกับน้องๆ น้องเก่งคงจะอายไม่ใช่น้อยๆที่อ้นพูดอย่างนั้นซึ่งมันก็จริง ถ้าไม่ติดว่าอ้นมากับผมสงสัยจะโดนเก่งตบกะโหลกไปเรียบร้อยแล้ว ที่สำคัญวันนั้น อ้นค่อนข้างท้าทายเก่งพอสมควร เรื่องท่าเตะต่างๆ ซึ่งถ้าใครเคยดู Step Up คงเคยเห็นเค้าเต้นแข่งกันนะครับ คือประมาณว่าจะมีคนเริ่มทำท่าอะไรสักอย่างก่อนเพื่อท้าทายฝ่ายตรงข้ามให้ทำตาม หรือทำอะไรที่ยากกว่า แต่อันนี้เตะแข่งกันครับ ผลที่ออกมา....เก่งสู้อ้นแทบไม่ได้เลย ทั้งเรื่องความเร็ว ความอึด ท่าที่ต้องใช้ทักษะ และท่าที่ต้องอาศัยประสบการณ์และทักษะสูงๆ แล้วทุกๆครั้งที่พ่ายให้กับอ้น เก่งจะแสร้งทำเป็นเตะผิดๆ หรือ ทำติดตลกเพื่อกลบเกลื่อนความพ่ายแพ้ หลังจากซ้อมเสร็จใกล้เลิก น้องเก่งก็มีการเรียกรวม*1เพื่อเตรียมตัวปล่อยกลับ ผมไม่เข้าแถว แต่ยืนอยู่นอกแถวเพื่อดู แล้วเก่งก็ปล่อยคำถามฆ่าตัวตายออกมาคำถามหนึ่ง
“ใครมีอะไรสงสัยจะถามไหมครับ” เก่งหันไปพูดแล้วยิ้มให้กับทุกๆคนที่เข้าแถวอยู่ เหมือนมันจะไม่มีอะไรเพราะไม่มีใครพูดอะไร แต่แล้วอ้นก็ยกมือขึ้นแล้วพูดว่า
“พี่ สายผมอะ ถ้าเอามาคืนไม่ได้ ก็ชดใช้เป็นเงินมาเลยนะ ผมจะได้เอาไปซื้อใหม่” เป็นผม...ถ้าเห็นมีโจทก์อยู่ในกลุ่ม ผมคงไม่ถามอะไรแบบนี้ออกไป ที่สำคัญผมคงจะรีบๆปล่อยน้องๆกลับให้เร็วที่สุด
วันนี้อ้นทำดีมากครับ สั่งสอนเก่งแทนผมได้อย่างถึงพริกถึงขิงเลยทีเดียว นอกจากเรื่องการพลัดที่จะคืนสายน้องไปเรื่อยๆแล้ว ยังเรื่องที่เค้าคิดว่าตัวเองเก่งมาก แต่กลับมาพ่ายแพ้ทั้งพละกำลัง ความเร็ว ทักษะ และ ประสบการณ์ให้กับอ้น เด็กชายที่อายุเพียง 13 ปี ซึ่งผมก็หวังว่าบทเรียนครั้งนี้จะทำให้ความอวดเก่ง จองหอง ของน้องเก่งลดน้อยลงไปบ้าง จริงๆวันนี้โค้ชเค้าก็น่าจะมาเห็น มารู้ มาดูกับตา ว่าการส่งเสริมหรือให้ความเชื่อมั่นที่ผิดๆกับน้องเค้ามันเป็นยังไง
ขากลับอ้นพูดกับผมแล้วก็บีว่า “พี่เก่งอะ ป๊อด มาทำตลกกลบเกลื่อน คิดว่าคนอื่นโง่หรือไง ที่เค้าจะดูไม่ออก ว่าที่พี่เค้าทำอย่างน้อยๆทำให้มันดูตลกแบบนั้นก็เพราะ คงดีกว่าทำจริงจังแล้วคนอื่นเค้าเห็นว่าสู้ผมไม่ได้” อืมม....จะว่าไป...อ้นเองก็ร้ายไม่ใช่เล่นๆนะเนี่ยะ.....
To Be Con
*1 ปรกติแล้วก่อนจะปล่อยกลับ หรือ เลิกซ้อมจะต้องมีการรวมเข้าแถวเพื่อทำการเคารพสถานที่ เคารพผู้สอน แล้วก็เคารพรุ่นพี่
ซึ่งทุกๆคนในยิมต้องมาเข้าแถวทั้งหมด อาจารย์ขั้นสูงสุดในยิมเพียงคนเดียวเท่านั้นไม่ต้องเข้าแถว
แต่จะยืนอยู่หน้าสุดของแถว เพื่อพูดคุย บอกกล่าว หรืออะไรก็ตาม
แล้วอาจารย์ก็จะเป็นคนสั่งให้เคารพสถานที่ ตามด้วยรุ่นพี่ ขั้นรองจากอาจารย์จะสั่งให้เคารพอาจารย์ และรุ่นพี่ขั้นรองมาอีกขั้นหนึ่ง จะสั่งให้เคารพรุ่นพี่
-
น้องอ้นนี่แรงมากๆๆ
ซะใจจริงๆๆๆ :laugh:
-
น้องอ้นยอดมาก พี่แบบนั้นไม่ต้องไว้หน้ามัน
-
:haun4: พี่เอ เหอะ ทำน้องบีปวดฉี่อีกแล้ว เชื่อเค้าเลย :z2:
-
หว้า วันนี้น้องบีไม่มีบทไรเลยง่ะเซ็งเลย(ติดน้องมันแล้วนิ)เฮียเอทำงัยดีเนี้ย เดี๋ยวแย่งน้องบีมาดีกว่า55555
-
o13 น้องอ้นเอาใจพี่ไปเลยวันนี้ กระแทกได้แบบว่าโดน ๕๕๕
-
วันนี้อ้นแรงมากกกกกกกกกกกก
-
น้องอ้นแร๊งงงง
ได้อีก 555++
สมๆ
-
เพิ่งจะชอบน้องอ้นก็วันนี้แหล่ะ
พี่เอๆน้องว่านเค้าน้อยใจพี่เอ
รึป่าว
-
น้องบีเป็นตัวประกอบเลยงานนี้
แต่เป็นตัวประกอบที่น่าร๊ากกกกก อยากเอามาเก็บไว้ที่บ้านบ้างจะได้มั้ย
อ้อนขนาดนี้ ซอกคอทีดิ๊เอ :impress2:
แต่งานนี้น้องอ้นแรงจริง ยอดเยี่ยมเลย คนแบบนี้ต้องเจอของจริง เริ่ดดด
-
น้องอ้นได้ใจเจ๊ มั่กๆ ค่ะ o13
ทำถูกแล้วล่ะค่ะ ของของเรา เรามีสิทธิ์ที่จะเรียกร้อง ยิ่งเจอคนแบบนี้นะ
ต้องเอาให้หน้าแตก กลางประชาชีไปเลยค่ะ ขโมยมา เค้าจับได้ยังเนียนไม่คืนอีก :beat:
เป็นถึงระดับพี่ในมหาลัยแล้ว ยังให้เด็กมัธยมมาตอกหน้าหงาย คิดดูล่ะกันว่าควรจะปรับปรุงตัวงัย
-
น้องอ้นใช้ได้แฮะ o13
-
ขาด ฉาก พี่เอ น้องบี น่ะนี่ ฮ่า ๆ :z2: :z2: :z2: รักน้องบีน่า :กอด1:
-
สนุกมากเลย...
ถึงตอนนี้ไม่มีตอนเอแต๊ะอั๋งน้องบี
แต่น้องอ้นทำเอาคุณพี่สะจายยยยยยย
.. คุณน้องเอ.. ช่วยเลิกนิสัยเรื่องแต๊ะอั๋งคนอื่นที่ไม่ใช่น้องบีด้วยนะ
ไม่งั้นจะโดน :z6:
-
น้องอ้นแรงได้ใจมากๆ
คนแบบนี้ต้องเจอคนแรงๆถึงจะจัดการอยู่
:L2:
-
น้องบี น้องบี น้องบี เท่านั้นนะคุณพี่เอ
ท่องไว้เลย ๆ ~ ~ ~
คุณน้องว่านนน . ฮึ่มมมม ม ! >////< !
-
เด็กๆน่ารักเนอะคับ
พี่เอก็นะมีช่องเมื่อไหร่ นิดนึงก็ยังดี ร้ายยยยนะคับ
-
น้องอ้น พี่ขอที่อยู่กะเบอร์โทรหน่อยเร้ว
ชื่อก็เหมือนพี่ นิสัยก็เหมือนพี่
แหมแหม พี่อยากสมัครเป็นพี่ชายจังเลย
:haun4:
-
ผ่านมาแล้ว 2 เดือน
จะได้อ่านต่ออีกมั๊ยอ่ะคร้าบบบ...
คิดถึงน้องเอ พี่บี
น้องอ้นด้วย อิ อิ
:L1:
-
ยัง ไง ก็ เตอะ สู้ๆ นะครับพี้เอ คิดถึงทุกคนนั้น เลยยยย :m11:
-
คิดถึงน้องบี...... อิอิ
-
คิดถึงน้องบี พีเกจังเลย :กอด1:
หายไปนานแล้วนะพี่เอมาอัพได้แล้ว :call:
-
A's Diary 13
24 พ.ย.
หลายๆอย่างผ่านไปกับเวลา 3 เดือนกว่าๆที่ผมหายไปจากเวป Thaiboylove....อะไรๆก็เปลี่ยนแปลงไปหลายอย่าง หลายอย่างผมจำรายละเอียดไม่ได้แล้วผมขอเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาอย่างเคร่าๆแล้วกันนะครับ
ช่วงสองเดือนที่แล้วน้องอ้นเริ่มติดเกม แถมบ่นๆว่าอยากไปเล่นเกมมากกว่าจะมาซ้อมเทควันโด บีเองปรกติตามอ้นอยู่แล้วก็มีท่าทีลังเลๆต่อคำพูดของอ้นอยู่เหมือนกัน เหมือนกับว่าถ้าอ้นเลิกเรียน บีคงจะเลิกเรียนด้วย จากที่ผู้อ่านทราบกันคือที่บ้านบีต้องการให้บีเลิกเรียนเทควันโดอยู่ก่อนหน้าแล้ว แถมยังมีการบังคับบีด้วยเงื่อนไขที่ว่า “ถ้าไม่ทำจะไม่ให้มาซ้อมเทควันโด” ทำให้บีต้องทำตามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
แล้ววันหนึ่ง...จู่ๆอ้นก็หายไป....ทราบจากบีว่าอ้นเลือกที่จะกลับบ้านไปทำการบ้านทันทีเพื่อเพิ่มระยะเวลาเล่นเกมในแต่ละวันให้มากขึ้น สิ่งเดียวที่อ้นทิ้งไว้ ให้ดูต่างหน้าคือ 5800 หลังจากวันนี้ บี ก็เข้าหาผมมากขึ้น แล้วก็เริ่มพูดคุยกับว่านมากขึ้น เพราะอ้นไม่อยู่แล้ว ส่วนคนอื่นๆบีไม่ค่อยคุยด้วยเท่าไหร่ หลายครั้งที่ว่านทำตัวเครียดๆใส่บี ซะจนบีต้องวิ่งมาหาผมคืน ผมก็ได้แต่กอดน้องเบาๆลูบหัวบ้าง ลูบหลังบ้างปลอบใจ
แล้ววันหนึ่ง....วันที่ทำให้อะไรๆระหว่างผมกับบีไม่เหมือนเดิมก็มาถึงจนได้ วันนั้นผมจะต้องเข้าไปดูการฝึกซ้อมของน้องๆนักกีฬาในมหาวิทยาลัยแถมพี่ป้อมก็ไม่มาสอนอีกเลยทำให้มีเพียงคุณโค้ชเพียงคนเดียวที่สอน แล้วระหว่างที่โค้ชเข้ามารับช่วงสอนต่อ ผมก็เดินปลีกตัวออกมา ก่อนจะเดินไปที่ชั้นวางกระเป๋า ระหว่างที่ผมเดินไป บี กับ อ้น ก็หันมองตาม แล้วทันทีที่ผมหยิบเสื้อคลุมจากที่แขวนเสื้อขึ้นมาใส่ อ้นก็ตะโกนถามว่า
“พี่เอ จะไปไหน” ผมหันไปมองตามเสียงเรียกก่อนจะตอบไปว่า
“ไปดูพี่ๆที่มหาวิทยาลัยครับ” ผมตอบกลับไป ทันทีที่พูดจบ อ้น ก็วิ่งมาหาผมทันที ทันทีที่เห็นอ้นวิ่งออกจากแถว บี ก็วิ่งตามอ้นออกมาด้วย ก่อนที่ทั้งคู่จะมายืนอยู่ตรงหน้าผม
“พี่ ผมไปด้วยน้าๆๆๆ” อ้น กับ บี พูดสลับกันไปมา โค้ชหันมามองผมด้วยสายตาไม่พอใจเท่าไหร่ เค้าคงคิดว่าผมทำให้เด็กนิสัยแย่ลงละมั้ง*1
“ไม่ได้ๆ เราซ้อมกันอยู่นี่ล่ะ” ผมบอกน้องทั้งสองไป
“ไม่เอา พี่จะทิ้งผมไว้กับโค้ชเหรอ ไม่เอานะ ไม่เอา” อ้นพูดถึงด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน บีเองก็จับมือผมไว้ พร้อมกับจ้องตาผมปริบๆ
ผมยืนคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบไปว่า “เอาๆ ก็ได้ๆ”
พูดจบน้องทั้งสองคนแสดงท่าทางดีใจมากๆออกมาจนออกนอกหน้า ก่อนจะวิ่งไปหยิบกระเป๋าเรียนแล้วก็อุปกรณ์เสริมต่างๆที่ติดมาวิ่งตามผมออกมาที่รถ ระหว่างทางที่ไปคุยอะไรกันก็ไม่รู้ผมจะไม่ค่อยได้แล้ว ส่วนมากก็น่าจะเรื่องทั่วๆไป กับเตือนอ้นเรื่องติดเกมล่ะมั้งพอมาถึงที่มหาวิทยาลัยน้องประธานชมรมที่มีปัญหากับน้องอ้นก็ถึงกับมองหน้าน้องอ้นไม่ติดเลย แล้วการฝึกซ้อมในวันนั้นก็ดำเนินไปอย่างเรียบง่ายตามฉบับน้องประธานชมรมเค้าล่ะครับ เพราะอย่างที่บอกว่าผมมาดูเฉยๆไม่ได้มาช่วยสอน
ระหว่างที่ฝึกซ้อมอยู่นั้นก็ปรากฏว่าคุณพ่อน้องอ้นมายืนมองอยู่ข้างๆที่ฝึกซ้อมของมหาวิทยาลัย ไม่ทราบว่าคุณโค้ชโทรไปแจ้งผู้ปกครองน้องอ้นหรือเปล่าผมก็ไม่แน่ใจ เพราะตั้งแต่ออกจากยิมผมไม่เห็นอ้นโทรหาที่บ้านเลยนะว่าจะมาซ้อมที่มหาวิทยาลัย จะมีก็แค่บีคนเดียวที่โทรบอก แล้ววันนี้จู่ๆน้องประธานชมรมเป็นอะไรก็ไม่ทราบได้ปล่อยกลับบ้านก่อนเวลา 30 นาที อ้นเองก็กลับบ้านกับคุณพ่อเลย เหลือก็แค่น้องบีคนเดียวที่กลับกับผม ระหว่างทางที่กลับผมก็คุยกับบีไปเรื่อยๆจนถึงช่วงที่ว่า
“เหลือเวลาอีกตั้งเยอะ ไปไหนก่อนดี กลับบ้านเลยไหม?” ผมถามบี
“แล้วแต่พี่”
“ขัยรถเล่นม๊ะ”
“แล้วแต่พี่”
“งั้นไปบ้านพี่ก่อนไหม พี่ขอเอากระเป๋าไปเก็บก่อน”
“ครับ”
แล้วผมก็ตรงกลับไปที่บ้านเพื่อเก็บกระเป๋าสะพายที่ติดมาด้วย พอมาถึงที่บ้านผมเปิดประตูรั้วหน้าบ้านเดินตามผมมาติดๆก่อนที่ผมจะเปิดประตูบ้าน บี พอเข้ามาในบ้านผมก็วางกระเป๋าไว้บนโซฟาหน้าทีวี ส่วนบีก็ยืนมองผมอยู่ตรงหน้าประตูนั้นเอง
“เข้ามาก่อนดิ” ผมเรียกบี ผมพูดจบบีก็ถอดรองเท้าแล้วเข้ามามรบ้าน ระหว่าสงนั้นผมก็เดินไปที่ตู้เย็น พอหันมามองอีกทีก็เห็น บี ยืนอยู่ตรงหัวโซฟา
“เฮ่ย นั่งก่อนก็ได้” ผมพูดพลางยิ้มๆออกไป ก่อนจะหยิบโออิชิรสที่บีชอบออกมาจากตู้เย็น แล้วเอามายื่นให้บี
“นั่งดูหนังก่อนก็ได้ เดี๋ยวค่อยกลับ เน๊อะ” ผมถามบี
“ครับ” บีหันมายิ้มๆ แล้วชะโงกมองดูนาฬิกา ผมวางน้ำที่ถือมาด้วยในส่วนของผมไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปเลือกหนังที่ซื้อมาติดบ้านไว้เปิดให้บีดู ผมยืนเลือกอยู่พักหนึ่งก่อนจะถามบีไปว่า
“บีดูหนังแนวซอมบี้เปล่า” บีหันมามองผมแล้วตอบกลับมาว่า
“ดูครับ ชอบเลย” ตอบเสร็จน้องก็ยิ้ม ผมเลยเลือกหนังแนวซอมบี้เรื่องหนึ่งที่ออกมาใหม่ๆช่วงนั้นเปิดให้น้องดู
หลังจากใส่แผ่น DVD เสร็จผมก็เดินมานั่งข้างๆบีก่อนจะกดรีโมทเครื่องเล่นให้อ่านแผ่น หลังจากกดเสร็จแล้วผมก็ขยับๆมานั่งข้างๆบี ก่อนจะเอามือน้องข้างหนึ่งมาจับไว้ ส่วนอีกข้างผมก็โอบหลังคอน้องไว้ ระหว่างที่หนังกำลังเริ่มมือข้างที่จับมือน้องก็เริ่มอยู่ไม่สุขเลื่อนไปลูบๆตามตัวบีช้าๆ ส่วนข้างที่โอบคออยู่ก็ลูบๆบ่าบีเบาๆด้วยปลายนิ้ว ผมหันมามองหน้าบี ตอนนั้นเหมือนว่าบีกำลังจะสนใจกับตัวอย่างหนังที่โฆษณาอยู่ ผมเลยค่อยๆล้วงเข้ามือเข้าไปในกางเกงของบี ค่อยๆล้วงลึกลงไป น้องบีใส่กางเกงเทควันโดซึ่งของกางเกงเป็นแบบยางยืดเลยทำให้ผมล้วงมือเข้าไปถึงบีน้อยได้ไม่ยาก ผมจับบีน้อยเล่นไปมาไม่นานบีน้อยก็ตื่นขึ้น บีเริ่มหายใจแรงขึ้น หัวใจบีเริ้มเต้นแรงขึ้นจนผมรู้สึกได้ แล้วผมก็ถอดเสื้อของบีออก ก่อนจะก้มลงไปหอมลงบนไหล่ของบีเบาๆ ค่อยๆเลื่อนไปที่บ่า ที่ต้นคอของบี แล้วเลื่อนลงมาที่อกบีแผ่นอกของบีตอนนี้ร้อนรุ่มจนผมรู้สึกได้ ผมสอดลิ้นออกมาลิ้มรสนมของบีผมค่อยๆตวัดลิ้นไปมาก่อนจะดูดลงไปเบาๆเพราะกลัวว่าจะเป็นรอย มืออีกข้างก็ยังเล่นบีน้อยอยู่เรื่อยๆตอนนี้บีน้อยขยายตัวเต็มที่ หลังจากดูดนมบีแล้วผมก็ถอดกางเกงบีออก จนตัวบีเปลือยเปล่าต่อหน้าผม แล้วผมก็กระซิบข้างๆหูบีเบาๆว่า
“บีน่ารักที่สุดเลย”
แล้วนั่นก็เป็นครั้งแรก....ที่ผมได้ร่วมรักกับบีด้วยการสอดใส่....ถึงจะเป็นช่วงเวลาเพียง 30 นาทีกว่าๆ....แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมากๆ ส่วนบีเองผมก็หวังว่าน้องจะมีความสุขด้วยเช่นกันเพราะน้องถึงจุดสุดยอด 2 ครั้ง ส่วนผม 1 ครั้งในตัวของบี
หลังจากนอนกอดบีอยู่บนโซฟาพักหนึ่งผมก็พาบีอาบน้ำอาบท่าล้างตัวผมอาบน้ำเช็ดถูตัวให้บีอย่างดีที่สุด ระหว่างที่อาบน้ำกับบีอยู่นั้น ผมสังเกตว่าบียืนใจลอยอยู่หน่อยๆ ผมรู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่กลัวว่าน้องจะไม่ชอบกับเรื่องที่ทำลงไปเมื่อสักครู่ ผมเลยก้มลงไปหอมแก้มบี ตามด้วยจูบปากบีเบาๆ ก่อนจะถามว่า
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถามจบบีก็หันมามองผมแล้วยิ้มก่อนจะตอบมาว่า
“ไม่ได้เป็นอะไรครับ”
“เมื่อกี้เจ็บหรือเปล่า”
“ครับ” บีตอบกลับมา ผมรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ ก่อนจะดึงตัวบีเข้ามากอด แล้วพูดไปว่า
“พี่ขอโทษ”
“.....” ไม่มีเสียงตอบกลับมา
“.....” ผมกอดบีอยู่อย่างนั้นเสียงน้ำที่ไหลลงมาจากฝักบัวมันทำให้ผมรู้สึกหม่นหมองลงไปคล้ายกับความรู้สึกช่วงที่เราเหม่อลอยมองฝนที่ตกลงมา
“อื่อ” เสียงบีตอบกลับมาก่อนที่น้องจะกอดผมกลับคืน....
หลังจากอาบน้ำใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วผมก็พาบีไปส่งที่บ้าน ตลอดทางผมกอดน้องไว้แน่น ส่วนบีก็พูดคุยกับผมตามปรกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นใจผมไม่อยากให้น้องกลับบ้านเลย อยากนอนกอดบีต่อให้นานอีกสักหน่อย แต่ในความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้ พอถึงบ้านบีผมก็ได้แต่มองตามหลังน้องไปจนบีเข้าบ้านไป
“ก้าวข้ามไปแล้วซินะ.....สำหรับคำว่า.....พี่น้อง
มีคนเคยบอกผมว่า....เรื่องแบบนี้ถ้าทำด้วยความรักเราจะยิ่งรักกันมากขึ้น
แต่ถ้าทำเพราะแค่สนองความต้องการ....ไม่นานเราก็จะทอดทิ้งกันไป
ไม่รู้ว่าบีจะรู้หรือเปล่า....ว่าที่ผมทำลงไปนั้น.....เพราะความรู้สึกดีๆที่มีต่อบี...........”
*1 ก่อนออกจากแถวในเวลาฝึกซ้อมต้องขออนุญาตครูผู้สอนก่อน แล้วครูผู้สอนก็ต้องอนุญาตถึงจะสามารถออกนอกแถวได้
-
ต้อนรับคุณพี่เอกลับเล้าค่า...
หายไปนานมากๆๆ แล้วกลับมาคราวนี้พี่เอก็ กับน้องบีซะแล้ว
รออ่านต่อนะจ๊ะความความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะเป็นไปทางไหน +1 จ้า
-
ดีใจจังที่พี่เอกลับมาแล้วว
+1 ให้ค้า
-
น้องบีอายุเท่าไรคับ
-
ต้อนรับพี่เอกลับเล้าด้วยคน :mc4:
พอกลับมาพี่เอก็จิ้มน้องบีซะแล้ว
อยากรู้ต่อไปแล้วแหละว่าน้องบีจะเป็นยังไง
+1 นะคะ
-
เอหายไปนานเลยนะคะ
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอยู่สองอารมณ์....
หนึ่ง... โหวงๆในอก แบบ..เหมือนว่าน้องยังเด็กจะเข้าใจหรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้น น้องจะโอเคมั้ย
สอง... เข้าใจว่าเอพยายามสื่อใจถึงน้องอยู่ และน้องบีก็น่าจะพอเข้าใจ และยอมรับ...แต่จะนานแค่ไหน?
...ในส่วนของเอ พี่เข้าใจว่าเอทำไปเพราะอะไร จากความน่ารักของน้อง ความใกล้ชิดที่มีให้น้องเป็นพิเศษมานานแล้วก็น่าจะเป็นคำตอบได้
แต่ถึงอย่างนั้น....รักษาความรู้สึกดีๆนี้ไว้ให้นานๆนะคะ ทะนุถนอมน้อง ดูแลน้องให้มากๆ อ่อนโยนกับน้องเยอะๆ
ไม่ว่าระยะเวลาจะอีกนานแค่ไหน อย่างน้อยเอก็ทำดีที่สุดเพื่อน้องบีแล้วกันค่ะ ดูจากที่เอเขียนมา ดูเอก็ยังกังวล และน้องบียังสับสน
... แล้วตอนนี้ความสัมพันธ์เป็นอย่างไรบ้าง
-
กลับมาแล้วหรือ...สงสัยว่าคงมีคนให้อภัยแล้วซินะถึงได้มาลงอีกเนี้ย(พูดเล่นนะ)เพราะว่ารักดอกจึงหยอกเล่น
สงสัยง่ะว่าน้องบีทำมัยถึงยอมคุณเอง่ายจังเลย อ่ะ ไม่ใช่ไม่ชอบนะ ชอบ แต่อยากรู้ง่ะ
-
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะพี่เอนะ
แล้วก็คงต้องระวังให้มากกว่าเดิม
อีกสักนิด
-
ต้อนรับคุณพี่เอกลับเล้าค่า...
หายไปนานมากๆๆ แล้วกลับมาคราวนี้พี่เอก็ กับน้องบีซะแล้ว
รออ่านต่อนะจ๊ะความความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะเป็นไปทางไหน +1 จ้า
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
ดีใจจังที่พี่เอกลับมาแล้วว
+1 ให้ค้า
:กอด1: ~ ขอบคุณสำหรับ +1 นะครับ
น้องบีอายุเท่าไรคับ
ตามในนิยายก็ 13 - 14 ครับ
ต้อนรับพี่เอกลับเล้าด้วยคน :mc4:
พอกลับมาพี่เอก็จิ้มน้องบีซะแล้ว
อยากรู้ต่อไปแล้วแหละว่าน้องบีจะเป็นยังไง
+1 นะคะ
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
เอหายไปนานเลยนะคะ
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอยู่สองอารมณ์....
หนึ่ง... โหวงๆในอก แบบ..เหมือนว่าน้องยังเด็กจะเข้าใจหรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้น น้องจะโอเคมั้ย
สอง... เข้าใจว่าเอพยายามสื่อใจถึงน้องอยู่ และน้องบีก็น่าจะพอเข้าใจ และยอมรับ...แต่จะนานแค่ไหน?
...ในส่วนของเอ พี่เข้าใจว่าเอทำไปเพราะอะไร จากความน่ารักของน้อง ความใกล้ชิดที่มีให้น้องเป็นพิเศษมานานแล้วก็น่าจะเป็นคำตอบได้
แต่ถึงอย่างนั้น....รักษาความรู้สึกดีๆนี้ไว้ให้นานๆนะคะ ทะนุถนอมน้อง ดูแลน้องให้มากๆ อ่อนโยนกับน้องเยอะๆ
ไม่ว่าระยะเวลาจะอีกนานแค่ไหน อย่างน้อยเอก็ทำดีที่สุดเพื่อน้องบีแล้วกันค่ะ ดูจากที่เอเขียนมา ดูเอก็ยังกังวล และน้องบียังสับสน
... แล้วตอนนี้ความสัมพันธ์เป็นอย่างไรบ้าง
:กอด1: ~ ขอบคุณที่เข้าใจผมนะครับ
กลับมาแล้วหรือ...สงสัยว่าคงมีคนให้อภัยแล้วซินะถึงได้มาลงอีกเนี้ย(พูดเล่นนะ)เพราะว่ารักดอกจึงหยอกเล่น
สงสัยง่ะว่าน้องบีทำมัยถึงยอมคุณเอง่ายจังเลย อ่ะ ไม่ใช่ไม่ชอบนะ ชอบ แต่อยากรู้ง่ะ
ถามว่าทำไมยอมง่ายเหรอครับ ผมไ่รู้เหมือนกัน เพราะที่เขียนๆมานี้ผมก็ย่อๆจากที่เจอหน้าบีมานานเกือบ 3 ปี
ให้จบในไม่กี่ตอน กำลังคิดว่าจะเขียนใหม่อยู่เหมือนกัน รู้สึกว่าอะไรที่ยังไมไ่ด้เล่าอีกเยอะเลย
ส่วนที่ไม่เล่าผมก็รู้สึกว่ามันมีส่วนสำคัญกับเนื้อเรื่องบ้างอยู่เหมือนกัน
ถ้ายังไงจะลองเขียนใหม่อีกครั้งดูนะครับ เผื่อหลายคนๆที่อ่านจะเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นได้ลึกซึ้งเข้าไปอีก
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะพี่เอนะ
แล้วก็คงต้องระวังให้มากกว่าเดิม
อีกสักนิด
:กอด1: ~ เรื่องมันผ่านไปแล้วล่ะครับ
-
ดีใจน้องเอ ยังกลับมาต่อ หายไปนานนึกว่าลืมกันซะแล้ว :z10:
คิดถึงน้องๆ ทุกคนเลย
แบบว่ามาต่อก็มี :oo1: ด้วยอ่ะ :-[
ถ้าว่างก็มาต่ออีกนะจ๊ะ :กอด1:
-
ดีใจน้องเอ ยังกลับมาต่อ หายไปนานนึกว่าลืมกันซะแล้ว :z10:
คิดถึงน้องๆ ทุกคนเลย
แบบว่ามาต่อก็มี :oo1: ด้วยอ่ะ :-[
ถ้าว่างก็มาต่ออีกนะจ๊ะ :กอด1:
ไม่ลืมครับ พอดีไม่ค่อยมีเวลา ^^
-
A's Diary 14 ( End )
สวัสดีครับสมาชิก Thaiboyslove ผมไม่ได้เข้ามา Up เรื่องน้องชายนานมากๆ ต้องขอโทษสมาชิกทุกท่านด้วยนะครับ เนื่องด้วยเหตุผลด้านการเรียน รวมถึงอะไรหลายๆอย่างที่มันประเดประดังเข้ามาทำให้ผมต้องพักการเขียนไปชั่วคราว
พอกลับมาอีกทีผมก็ไม่รู้จะเขียนไปในทิศทางไหนดี เพราะเรื่องราวก็ผ่านมาได้ 4 – 5 เดือนแล้ว ตอนแรกว่าจะเขียนต่อยาวหน่อย แต่ในส่วนของนิยายผมตัดจบไปแล้ว ส่วนนี้เลยเป็นแค่ไดอารี่เท่านั้น ดังนั้นส่วนท้ายนี้ผมขออนุญาตเขียนแบบบอกเล่าแทนนะครับ
------------------------
25 พ.ค.
“ครืดดดดด” เสียงผมเลื่อนประตูกระจกของยิมเปิดออก ก่อนจะเข้าไปในยิม ผมเดินไปวางกระเป๋าที่ชั้นวางอันเดิมที่ผมวางประจำก่อนจะมานั่งฟุบที่โต๊ะ ในใจผมก็ภาวนาขอให้ในวันนี้อะไรต่างๆ ระหว่างผมกับบียังคงเหมือนเดิมหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น จริงๆ เรื่องนี้มันสุ่มเสี่ยงนะครับ เพราะผลที่ออกมามันจะเป็น 2 อย่าง คือ ถ้าน้องไม่เกลียดผมไปเลย ก็คงจะรักผมมากขึ้นสุดๆ ไปเลย
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ...ห้าโมงสิบห้าแล้ว บีก็ยังไม่มา น้องๆ คนอื่นเริ่มมากันแล้ว ต่างจับกลุ่มนั่งเล่น นั่งคุยกันตามประสาเด็กน้อย บางส่วนก็มานั่งคุย นั่งเล่นกับผม แต่ระหว่างที่คุยนั้นก็มีน้องคนหนึ่งสังเกตถึงบางอย่างในตัวผมเลยถามออกมาว่า
“วันนี้พี่เอเป็นอะไรทำไมดูเงียบๆ” ต้นกล้าถามขึ้น
“นั่นซิ ทำหน้าเครียดๆ ด้วย เป็นอะไรหรือเปล่าพี่” อ้นถามเสริมขึ้นมา
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรครับ” ผมตอบไปพลางยิ้มๆกลบเกลื่อน
“มีอะไรก็บอกได้นะพี่” ว่านเสริมขึ้นมา
“ครืดดดด” แล้วไม่นานคนๆ หนึ่งที่ทำให้ผมหงอยก็มาถึง เมื่อประตูถูกปิดกลับแล้ว น้องบีก็นั่งยองๆ ลงแล้วถอดรองเท้าทั้งสองข้าง ก่อนจะเอาไปวางที่ชั้นวางรองเท้า แล้วเดินถือกระเป๋าเข้ามาในสภาพเหงื่อชุ่มตัว ระหว่างที่เดินเข้ามาน้องหันมามองผม ทันทีที่น้องสบตามาผมก็ยิ้มให้ บียิ้มตอบกลับมา ก่อนจะเดินเอากระเป๋าไปวาง แล้วมานั่งรวมกลุ่มกับผม แล้วเราก็เริ่มคุยกันต่ออย่างสนุกสนาน
เวลานั้นผมรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่บียังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง แล้ววันนั้นเองที่ผมคิดกับตัวเองว่า “ในอนาคตต่อให้บีเปลี่ยนไปยังไง ความรู้สึกดีๆที่ผมมีให้บีก็จะไม่มันจางหายไป” แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไปเหมือนทุกๆ วัน ทุกๆ ตอนระหว่างที่ผมเขียนไป แต่ก็มีอย่างหนึ่งที่เปลี่ยนไปนั่นก็คือ การที่อ้นเลิกเรียนเทควันโด
สาเหตุเหรอครับ อ้นบอกผมว่า “ผมไม่ชอบโค้ช ถ้าโค้ชยังมาสอนอยู่ ผมก็จะไม่มา ถ้าจะให้เรียนต่อผมจะไปเรียนยิมอื่น” ตรงนี้ผมคงบังคับใครไม่ได้ ในเมื่อโค้ชยังเป็นรุ่นพี่ผมหนึ่งในสองคนที่อยู่ในสายนี้อยู่ หลังจากนั้นไม่นาน บีเองก็ถูกคุณแม่กดดันอย่างหนักเรื่องของการเลิกเรียนเทควันโด บีเล่าให้ฟังหลายต่อหลายครั้งเวลาที่คุณแม่ดุเรื่องผลการเรียนของบี
จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่เหลือแค่ผมกับบีสองคนอยู่ที่ยิมวันนั้นผมจำได้ว่าท้องฟ้าโปร่งมากผมนั่งมองท้องฟ้าแล้วก็รับลมเย็นๆอยู่ที่หน้าต่างข้างยิม มีบีนั่งข้างๆผมโดยมือของบีนั้นกุมมือผมเอาไว้อยู่อย่างหลวมๆ ผมคุยกับบีไปหลายเรื่อง แต่เรื่องที่คุยมันไม่สำคัญเท่าไหร่ จนในที่สุดระหว่างที่ผมคุยผมก็คิดอยู่ตลอดว่าจะถามดีไหม มันดูละลาบละล้วงเรื่องของครอบครัวน้องไปหรือเปล่า หลังจากนั่งคุยกับบีอยู่พักหนึ่งสุดท้ายผมก็ตัดสินใจถามไป
“บี” ผมเรียกชื่อน้องเบาๆ
“ครับ” บีหันมามองผมแล้วตอบ
“ทำไมคุณแม่ถึงอยากให้บีเลิกซ้อมล่ะ”
“ก็....” บีกำมือผมแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง “ม๊าบอกว่า บีอะ ไม่เคยสนใจสัตว์เลี้ยงที่บ้านเลย วันจันทร์ถึงศุกร์ก็มาเรียนเทควันโดตลอด กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไปสองทุ่มแล้ว เวลานั้นที่บ้านเอาพวกน้องนานะเข้านอนหมดแล้ว พอกลับมาถึงบ้านบีก็นั่งดูทีวีทำการบ้านอาบน้ำกว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่ม ซึ่งก็เป็นเวลานอนแล้ว แถมเสาร์อาทิตย์บีก็ไปเรียนพิเศษแต่เช้า กลับมาก็ค่ำ ม๊าเลยชอบดุว่าบีทิ้งภาระไว้ให้คนอื่นเค้า ทีนี้...”
“บี” ผมเรียกชื่อน้องขณะที่น้องกำลังเล่าอยู่ น้องหยุดเล่าแล้วหันมามองผม
“ครับ” บีตอบกลับมา
ผมหันไปมองหน้าบี แล้วดึงตัวบีให้มานั่งบนตักผม ก่อนที่ผมจะโอบกอดบีเบาๆ ผมกระซิบข้างๆหูน้องว่า “แล้วบีคิดว่ายังไง”
ผมถามจบบีก็เอนหลังมาพิงผม แล้วเอามือขวาผมไปกำไว้แล้วเอามืออีกข้างมาลูบไปลูบมาบนมือผม
“บีว่ามันก็จริงแหละ จริงๆที่อยากเลิกไม่ใช่เพราะบีขี้เกียจหรือติดเกมนะ ไม่ใช่เพราะอ้นเลิกเรียนด้วย แต่บีรู้สึกว่าบีทิ้งภาระไว้ให้คนอื่นเค้าจริงๆ นั่นแหละ บีสงสารนานะด้วย อยากพานานะเดินเล่นตอนเย็น อย่าอาบน้ำให้นานะ” บีพูดจบผมก็ก้มลงหอมลงไปบนผมบีเบาๆ ก่อนจะกอดบีแน่นขึ้นอีกหน่อย
“ถ้าบีไม่มา....แล้วพี่จะเจอบีได้ยังไง” ผมพูดขึ้นเบาๆ
“.....” บีไม่ตอบอะไรกลับมา
วันนั้นผมจำได้ว่าเวลาผ่านไปจนเกือบ 2 ทุ่มแล้วยังไม่มีใครมารับเลย ผมเลยให้บีโทรถามที่บ้านว่าจะให้ผมไปส่งหรือเปล่า แล้วก็ได้ความว่าคุณพ่อน้องบีไปออกรอบอยู่ ให้ผมไปส่งที่สนามกอล์ฟ ก่อน 2 ทุ่มครึ่ง พอวางสายเสร็จผมหันมองนาฬิกา “19.45”
ผมคว้าตัวบีที่ยืนอยู่ข้างๆมากอด ก่อนจะซุกลงไปที่คอน้อง ตามด้วยล้วงมือเข้าไปในเสื้อบีทิ้งสองข้าง ผมอยากอดบีให้ได้มากที่สุด เพราะที่คุยกันวันนี้ผมรู้สึกว่า วันแห่งการจากลาจริงๆกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ๆแล้ว ผมอยากสัมผัสไออุ่นจากตัวบีให้ได้มากที่สุด นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ความรู้สึกผมมันบอกว่าให้ทำ แล้วผมก็ถอดเสื้อบีออก ก่อนจะคว้าบีมากอดอีกครั้งพร้อมด้วยซุกไปที่ต้นคอของบี แล้วผมจะซุกไซ้ไปทั่วตัวของบี วันนั้นไม่มีการสอดใส่....ผมแค่อยากให้บีมีความสุข ซึ่งผมคิดว่าน้องน่าจะพอใจในระดับหนึ่งจากการที่น้องมีการตอบสนองในด้านบวกกลับมา
หลังจากนั้นผมก็พาบีไปส่งตรงตามเวลาที่คุณพ่อบีบอกไว้ ตลอดทางผมขับรถไปอย่างช้าๆไม่มีการพูดคุยใดๆ เกิดขึ้น มือของผมข้างหนึ่งล้วงเข้าไปกอดน้องบีจากข้างใน ไม่นานก็ถึงสนามกอล์ฟ บีลงจากรถแล้วหันมามองผม บียิ้มแล้วบอกว่า “ขอบคุณครับ” ก่อนจะวิ่งไปหาคุณพ่อ
….............................
3 – 4 วันต่อมา...เหตุการณ์ที่ผมไม่อยากให้เกิด ก็เกิดขึ้นมา....บีหายไป....เมื่อผมโทรหาน้องก็ได้คำตอบมาว่า “ที่โรงเรียนกำลังจะมีการสอบกลางภาค ม๊าอยากให้อ่านหนังสือ” ครับ เท่าที่ผมรู้จักบีมาหลายปีเรื่องนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยหยุดอ่านหนังสือเหรอ หึหึหึ หลังจากนั้นผมก็โทรหาน้องอีกหลายครั้ง แต่เหมือนว่าน้องจะมีกิจกรรมอื่นทำเสียแล้ว ทุกครั้งที่โทรไปเหมือนจะโทรไปกวนน้องซะมากกว่า ครั้นถามเรื่องกลับมาซ้อมคืนบีก็บอกว่า “สอบเสร็จก่อนม๊าถึงจะให้มาซ้อมคืน” แล้วผมก็เริ่มโทรหาบีน้อยลง น้อยลง น้อยลง เพราะโทรไปทีไรก็มักพบว่าผมโทรไปช่วงที่น้องทำกิจกรรมอยู่ตลอดไม่ว่าจะโทรไปช่วงไหนก็ตาม คล้ายว่าผมจะโทรไปรบกวนน้องซะมากกว่า หลายครั้งที่ชวนน้องไปไหนก็มักถูกปฏิเสธอยู่เรื่อยๆจนผมไม่กล้าที่จะโทรชวนบีไปไหนอีก....ในที่สุดบีก็หายไปจากชีวิตผม....
ช่วงแรกที่บีหายไปผมคว้างมาก....ไม่รู้ซิครับว่าควรจะบรรยายยังไงออกมาให้ผู้อ่านเข้าใจความรู้สึกผมได้ เวลาที่ผมรอใครสักคนทุกวัน เวลาที่ไปซื้อของด้วยกันทุกวัน คำพูดกวนๆ ท่าทีขี้อ้อน อ้อมกอดเล็กๆ มืออุ่นๆนุ่มๆที่จับมือ เล่นมือ จูงมือผมอยู่ประจำ ใครสักคนที่มานั่งพิงคุณทุกๆวัน กลิ่นที่คุ้นเคย รอยยิ้ม สายตา ฯลฯ วันนี้มันหายไปหมดเลย เวลามีหนังเข้าใหม่ผมจะนึกถึงบีก่อนใครๆแล้วหลายครั้งผมก็เผลอล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าก่อนจะต้องใส่กลับเข้าไปคืน สุดท้ายก็เป็นอีกครั้งที่ผมต้องไปดูหนังคนเดียว ผมมักจะเผลอหันไปมองที่ประตูยิมเสมอๆในช่วงเวลาประจำที่บีมา ผมมักจะเว้นที่ว่างสำหรับวางกระเป๋าให้บีอยู่เสมอๆ ผมมักลืมซื้อน้ำ หรือ ของกินมาเผื่อบีอยู่เสมอๆ เวลาที่ผมนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างหลายครั้งผมเผลอนึกไปว่าข้างๆ ผมมีบีนั่งอยู่ด้วย และ ก่อนกลับบ้าน...ผมเผลอที่จะมองหาบีเพื่อที่จะบอกว่า “ปะกลับบ้าน”
มันเหงา....เหงาอย่างบอกไม่ถูกเลยจริงๆ......
แล้ววันเวลาก็ผ่านไป.....จนผมเกือบจะชินกับเรื่องพวกนี้ได้แล้ว วันนั้นผมจำได้ว่า หลังเลิกซ้อมคุณพ่อน้องบีมาดักรอผมอยู่หน้ายิม
“พี่เอว่างไหม ผมมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย” พ่อน้องบีพูดขึ้น
“ครับ” ผมตอบกลับไปแล้วยิ้ม
วันนั้นคุณพ่อน้องบีพาผมไปทานก๋วยเตี๋ยวที่ร้านแห่งหนึ่ง คุณพ่อน้องบีพูดเรื่องนั่นเรื่องนี่หลายเรื่อง ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนว่าคุณพ่อน้องบีอยากจะหาเพื่อนคุยมากกว่า แต่แล้วจู่ๆ ระหว่างที่คุยคุณพ่อน้องบีก็เงียบลง ก่อนจะหันมามองผมแล้วพูดว่า
“พี่เอ...ชวนบีกลับมาเรียนเทควันโดหน่อยได้ไหม” สายตาของคุณพ่อน้องบีจ้องมาที่นัยน์ตาของผม น้ำเสียงจากที่คุยเล่นสนุกสนานเมื่อครู่เปลี่ยนไปเป็นจริงจังขึ้นมาทันที
“ครับ ได้” ผมตอบกลับไป รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของคุณพ่อน้องบีทันที ผมรู้สึกตะหงิดๆทันทีว่าต้องมีอะไรแน่ๆ
“แต่เห็นน้องบอกว่าคุณแม่ให้อ่านหนังสือสอบ สอบเสร็จก่อนค่อยกลับมาเรียนนี่ครับ ?” ผมถามหยั่งเชิงกลับไปเล็กน้อย เพราะรู้ๆกันอยู่ว่าเหตุผลอ่านหนังสือสอบมันก็แค่ข้ออ้างหรูๆที่ฟังดูดีเพื่อไม่ให้บีมาซ้อมเท่านั้น ทันทีที่ผมถามคุณพ่อน้องบีหลบตาผมทันทีแล้วคุณพ่อน้องบีก็เริ่มเล่าว่า
“หลังจากที่บีเลิกเรียนเทควันโด บีก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน วันแรกๆบีก็ดูแลอะไรๆดีอยู่ แต่หลังจากนั้นบีก็ทำตัวเหลวไหล เริ่มไม่ทำการบ้าน จนสุดท้ายต้องไปลอกเพื่อนตอนเช้าทุกวัน เริ่มมีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนบ่อยขึ้น พอกลับบ้านก็เอาแต่ดูทีวี ไม่ก็คลุกอยู่ในห้องไม่ทำอะไร คุณแม่บีเองก็พูดอะไรด้วยไม่ได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนยังพอบอกได้ว่า ถ้าไม่ทำจะไม่ให้ไปเรียนเทควันโด แต่เดี๋ยวนี้พูดไม่ได้แล้ว” คุณพ่อบีเล่าจบผมก็ทานเสร็จพอดี
“ครับเดี๋ยวยังไงผมจะโทรหาบี แล้วชวนมาเรียนดูนะครับ” ผมตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มตามมารยาท
“โทรศัพท์พี่เอมีเงินไหมล่ะ เอาโทรศัพท์ผมโทรก็ได้นะ” พูดจบคุณพ่อน้องบีก็หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ายื่นมาให้ผม
“อ่า...เดี๋ยวผมโทรเครื่องผมก็ได้ครับ” ผมตอบกลับไป
“ไม่เป็นไรๆ โทรเลยก็ได้เดี๋ยวผมกดเบอร์บีให้นะ”
คุณพ่อน้องบีทำท่าทางลุกลี้ลุกลน เหมือนจะให้ผมโทรหาบีให้ได้ตอนนี้เลย แต่จะให้ผมพูดอะไรล่ะครับ....ขนาดคุณพ่อคุณแม่ยังพูดไม่ได้ แล้วน้องเองหยุดไปตั้งพักใหญ่จากนิสัยน้องแล้ว น้องคงหากิจกรรมใหม่ทำแล้วล่ะ เพราะก่อนหน้านี้ที่โทรๆไปน้องเองก็เหมือนจะไม่ว่างอยู่ตลอด ส่วนเรื่องความสัมพันธ์หน่ะเหรอ....ผมยังจะหวังอะไรได้มากมาย บีเองก็ยังเด็กเค้าจะมาใส่ใจเรื่องของความรู้สึกพิเศษๆพวกนี้มากมายเหรอครับ ?
เดี๋ยวพอเจอกิจกรรมใหม่ๆ รุ่นพี่คนใหม่ๆ เค้าก็คงจะลืมผมไปได้ไม่ยาก ก่อนหน้านี้ผมคงคาดหวังมากเกินไปโดยลืมไปว่าน้องยังเด็กอยู่ แต่พอเริ่มห่างกัน ความห่างเหินก็เริ่มเข้ามาแทรกตรงกลาง จน ณ เวลาที่ผมคุยกับคุณพ่อน้องบีอยู่นี้ ผมแทบจะกลายเป็นแค่รุ่นพี่คนหนึ่งในวงจรชีวิตของน้องบีไปแล้วด้วยซ้ำ ทำไมผมถึงคิดแบบนั้นเหรอครับ เพราะการโทรหาลดน้อยลง ระยะเวลาที่คุยก็น้อยลง เวลาที่คุยบีให้ความสำคัญกับอย่างอื่นมากกว่าไม่เหมือนเมื่อก่อนที่บีจะหยุดทำแล้วมาคุยก่อนพักหนึ่งถึงจะขอวางสาย
“ผมขอตัวไปธุระก่อนนะครับ...แล้วผมจะติดต่อบีเอง”
ผมตอบกลับไปแล้วยิ้มอีกครั้งให้คุณพ่อน้องบีแล้วจึงเดินไปจ่ายเงินแล้วขับมอเตอร์ไซค์ออกมา ระหว่างนั้นผมสังเกตเห็นว่าคุณพ่อน้องบียืนมองผมอยู่ตลอด จนผมออกมาพ้นหน้าร้าน ผมรู้มันไม่สุภาพเท่าไหร่ คุณพ่อน้องบี คงไม่รู้ว่าวันนี้ที่คุณพ่อน้องบีมาพูดแบบนี้มันทำให้ผมมีความหวังขึ้นมา...ความหวังที่ว่าอย่างน้อยๆบีจะกลับมา ความหวังที่ว่าที่บ้านบีไม่ใช่ทุกคนที่อยากให้บีเลิกเรียน....ความหวังที่ว่าผมจะได้ยินเสียงหัวเราะ ได้เห็นรอยยิ้ม ได้เห็นสายตาแบบนั้นของบี และ...ความหวังที่จะได้กอดบีอีกครั้งกอดบีอีกครั้ง....ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้ว...นี่มันไม่ใช่นิยายรักน้ำเน่าไร้สาระ ที่ตัวเอกจะต้อง รักกันอยู่ตลอดเวลา คิดถึงกันอยู่ตลอดเวลา ลืมกันไม่ลง แล้วสุดท้ายไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังคงรัก คิดถึง และ ห่วงใยกันอยู่ตลอดไป
สุดท้ายผมก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริง....ที่ว่าต่อจากนี้เป็นต้นไปผมต้องอยู่โดยไม่มีบี.....ส่วนความทรงจำดีๆที่ผ่านมาระหว่างผมกับบี ผมจะเก็บมันไว้ตลอดไป....ผ่านนิยายเรื่องนี้.......
…..........................................................
ผมมองดูนาฬิกา “21.00 น.” เลือกเบอร์ที่คุ้นเคยและกดโทรออก
“ตรู๊ดดดดด.......ตรู๊ดดดดดดด.....ฮัลโหลววววว”
“บีเหรอ...ทำอะไรอยู่ครับ”
“กำลังจะนอนแล้วพี่เอมีอะไร”
“คิดถึง”
“.......อื่อ....”
“เมื่อไหร่จะกลับมาเรียน”
“เปิดเทอมหน้ามั้ง....แค่นี้ก่อนนะพี่ง่วงแล้ว”
“ฝันดีครับ”
"ครับ"
http://www.youtube-nocookie.com/v/KcWVI8KlzvY?fs=1
…..........................................................
End
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามมาโดยตลอดครับ
ผู้เขียน End Up Alone
-
อ่นตอนสุดท้ายแล้ว
ความรู้สึกของตัวเองที่เคยเจอมา มันกลับมาอีกครั้ง
เข้าใจความรู้สกของพี่เอ ในช่วงเวลานั้นดีที่สุดเลย
มันทั้งเหงา เศร้า หว้าเหว่
มองไปตรงใหนก็จะมีภาพของคนๆนั้นอยู่ตลอด
จนบางครั้ง ก็ไม่อยากอยู่ณ ที่ตรงนั้นเลยด้วยซ้ำ
เอาใจช่วยพี่เอ ทำใจลืมใด้ไวๆๆนะครับ
เพราะเราเองจนเดียวนี้ก็ยังลืมคนนั้นไม่ใด้เลย
-
เราเพิ่งเข้ามาอ่านเมื่อคืนค่ะ
ติดใจเรื่องนี้มาก แอบช็อคนิด ๆ ตรงไดอารี่ ๑๓
ไม่รู้จะพิมพ์อะไร พิมพ์แล้วก็ลบไปหลายรอบแล้ว ๕๕
แต่อยากโพสให้กำลังใจคนเขียนหน่อย
เราคิดว่าเราค่อนข้างเข้าใจทางฝ่ายน้องบีนะคะ
น้องยังเด็ก ยังมีอะไรเข้ามาในชีวิตอีกเยอะ
ยังไงก็ขอขอบคุณพี่เอมากนะคะ ที่แบ่งปัน
ไม่ว่าจะเป็นนิยายหรือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นก็ตาม
เราประทับใจความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นมากค่ะ
เก็บไว้เป็นช่วงเวลาดี ๆ ที่ทำให้เราคิดถึง
-
ความรู้สึกของพี่เอช่วงที่ขาดน้องไปใหม่ๆนี่เข้าใจเลย มันอธิบายอยากรู้แค่ว่าทุกอย่างมันวนเวียนอยู่รอบๆตัวแต่มันไม่มีความสุข ไม่สมบูรณืเพราะขาดใครคนนึงไป..
จนถึงตอนนี้ ไม่รู้ว่า ช่วงที่น้องหายไปจากพี่เอพักนึงนี่มันนานขนาดไหนนะ แต่มันก็คงจะนานหลายเดือนเลยมัทำไมอะไรๆในตัวน้องมันเปลี่ยนไปได้เร็วจัง
ไม่รู้ว่าน้องจะได้กลับมายืนข้างๆพี่เออีกมั้ย แต่ก้อ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆต่อไปนะคะ....+1 :กอด1:
-
:เฮ้อ:
น้องยังเด็กค่ะ
พูดได้เท่านี้จริงๆ
พี่เอก็สู้ๆนะคะ :กอด1:
-
:เฮ้อ: เหงาเนาะ ความรู้สึกเอคงเหงาๆ แต่อย่างน้อยยังมีความทรงจำดีๆผ่านเข้ามาในชีวิต
บางทีเราคิดถึงเรื่องนี้ตอนที่ผ่านไปหลายๆปี เราก็ยังมีรอยยิ้มได้อยู่นะ เก็บแต่ความสุขไว้เถอะค่ะ
น้องยังเด็กอยู่จริงๆนะแหละ ถ้าก่อนหน้านี้ เอคงพูดอะไรได้มากกว่านี้ แต่นี่เมื่อพ่อแม่คิดว่าเลือกสิ่งที่ดีให้ลูกแล้ว
แต่ก็ไม่ได้อย่างที่หวัง แล้วจะทำไงได้ ก็ต้องเป็นหน้าที่พ่อแม่ต้องแก้ปัญหาต่อไป เราก็ได้แค่มองอยู่ำไกลๆ
มาถึงตอนนี้คงคิดถึงน้องบีมาก เพราะเท่าที่ผ่านมาน้องบีผ่านตัวหนังสือของเอทำให้คนหลงรักน้องได้"น้องน่ารักมาก"
ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆนะคะเอ ขอให้เอมีความสุขกับวันข้างหน้าต่อไป ...Life goes on... :L2:
-
อ่านจบแล้ว คงจะพูดอะไรไม่ได้มากไปกว่า ขอเป็นกำลังใจให้พี่เอ นะคะ :L1:
-
ตอนสุดท้ายเขียนได้ดีจริงๆค่ะ
อ่านแล้วแอบรู้สึกโหวงในใจ
ดีใจกับพี่เอด้วยที่ยอมรับความจริงในส่วนนี้ได้ว่า น้องยังเด็กไปที่จะรับรู้
ยังมีเวลาให้น้องได้เปลี่ยนแปลงหลายๆอย่างในชีวิตอีก หนทางนี้ยังอีกยาวไกล
เห็นใจพี่เอจัง ที่ต้องมาทนเหงา แต่ความเหงานี้เราเก็บมาเป็นความทรงจำ่ที่ดีได้น่ะค่ะ
มันคงจะเป็นความรู้สึกที่มีค่ามาก เมื่อเราได้กลับมานึกคิดอีกครั้ง
เป็นกำลังใจให้ผ่านความรู้สึกนี้ได้เร็วๆน่ะค่ะ จะเอาใจช่วยจ้า :L2:
หวังว่า จะมีสิ่งใหม่ๆดีดีเข้ามาในชีวิตนะ :กอด1:
-
อ่นตอนสุดท้ายแล้ว
ความรู้สึกของตัวเองที่เคยเจอมา มันกลับมาอีกครั้ง
เข้าใจความรู้สกของพี่เอ ในช่วงเวลานั้นดีที่สุดเลย
มันทั้งเหงา เศร้า หว้าเหว่
มองไปตรงใหนก็จะมีภาพของคนๆนั้นอยู่ตลอด
จนบางครั้ง ก็ไม่อยากอยู่ณ ที่ตรงนั้นเลยด้วยซ้ำ
เอาใจช่วยพี่เอ ทำใจลืมใด้ไวๆๆนะครับ
เพราะเราเองจนเดียวนี้ก็ยังลืมคนนั้นไม่ใด้เลย
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
เราเพิ่งเข้ามาอ่านเมื่อคืนค่ะ
ติดใจเรื่องนี้มาก แอบช็อคนิด ๆ ตรงไดอารี่ ๑๓
ไม่รู้จะพิมพ์อะไร พิมพ์แล้วก็ลบไปหลายรอบแล้ว ๕๕
แต่อยากโพสให้กำลังใจคนเขียนหน่อย
เราคิดว่าเราค่อนข้างเข้าใจทางฝ่ายน้องบีนะคะ
น้องยังเด็ก ยังมีอะไรเข้ามาในชีวิตอีกเยอะ
ยังไงก็ขอขอบคุณพี่เอมากนะคะ ที่แบ่งปัน
ไม่ว่าจะเป็นนิยายหรือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นก็ตาม
เราประทับใจความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นมากค่ะ
เก็บไว้เป็นช่วงเวลาดี ๆ ที่ทำให้เราคิดถึง
:กอด1: ~ นั่นซิครับ ที่เหลือไว้คือความทรงจำดีๆนี่นา
ความรู้สึกของพี่เอช่วงที่ขาดน้องไปใหม่ๆนี่เข้าใจเลย มันอธิบายอยากรู้แค่ว่าทุกอย่างมันวนเวียนอยู่รอบๆตัวแต่มันไม่มีความสุข ไม่สมบูรณืเพราะขาดใครคนนึงไป..
จนถึงตอนนี้ ไม่รู้ว่า ช่วงที่น้องหายไปจากพี่เอพักนึงนี่มันนานขนาดไหนนะ แต่มันก็คงจะนานหลายเดือนเลยมัทำไมอะไรๆในตัวน้องมันเปลี่ยนไปได้เร็วจัง
ไม่รู้ว่าน้องจะได้กลับมายืนข้างๆพี่เออีกมั้ย แต่ก้อ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆต่อไปนะคะ....+1 :กอด1:
:กอด1: ~ นานพอๆกับที่พี่เว้นระยะเขียนนิยายเรื่องนี้อะครับ ยังไงก็ขอขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ
:เฮ้อ:
น้องยังเด็กค่ะ
พูดได้เท่านี้จริงๆ
พี่เอก็สู้ๆนะคะ :กอด1:
:กอด1: ~ ครับ
:เฮ้อ: เหงาเนาะ ความรู้สึกเอคงเหงาๆ แต่อย่างน้อยยังมีความทรงจำดีๆผ่านเข้ามาในชีวิต
บางทีเราคิดถึงเรื่องนี้ตอนที่ผ่านไปหลายๆปี เราก็ยังมีรอยยิ้มได้อยู่นะ เก็บแต่ความสุขไว้เถอะค่ะ
น้องยังเด็กอยู่จริงๆนะแหละ ถ้าก่อนหน้านี้ เอคงพูดอะไรได้มากกว่านี้ แต่นี่เมื่อพ่อแม่คิดว่าเลือกสิ่งที่ดีให้ลูกแล้ว
แต่ก็ไม่ได้อย่างที่หวัง แล้วจะทำไงได้ ก็ต้องเป็นหน้าที่พ่อแม่ต้องแก้ปัญหาต่อไป เราก็ได้แค่มองอยู่ำไกลๆ
มาถึงตอนนี้คงคิดถึงน้องบีมาก เพราะเท่าที่ผ่านมาน้องบีผ่านตัวหนังสือของเอทำให้คนหลงรักน้องได้"น้องน่ารักมาก"
ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆนะคะเอ ขอให้เอมีความสุขกับวันข้างหน้าต่อไป ...Life goes on... :L2:
:กอด1: ~ ครับสุดท้ายผมก็คงทำได้แค่เป็นห่วงอยู่ห่างๆ
อ่านจบแล้ว คงจะพูดอะไรไม่ได้มากไปกว่า ขอเป็นกำลังใจให้พี่เอ นะคะ :L1:
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
ตอนสุดท้ายเขียนได้ดีจริงๆค่ะ
อ่านแล้วแอบรู้สึกโหวงในใจ
ดีใจกับพี่เอด้วยที่ยอมรับความจริงในส่วนนี้ได้ว่า น้องยังเด็กไปที่จะรับรู้
ยังมีเวลาให้น้องได้เปลี่ยนแปลงหลายๆอย่างในชีวิตอีก หนทางนี้ยังอีกยาวไกล
เห็นใจพี่เอจัง ที่ต้องมาทนเหงา แต่ความเหงานี้เราเก็บมาเป็นความทรงจำ่ที่ดีได้น่ะค่ะ
มันคงจะเป็นความรู้สึกที่มีค่ามาก เมื่อเราได้กลับมานึกคิดอีกครั้ง
เป็นกำลังใจให้ผ่านความรู้สึกนี้ได้เร็วๆน่ะค่ะ จะเอาใจช่วยจ้า :L2:
หวังว่า จะมีสิ่งใหม่ๆดีดีเข้ามาในชีวิตนะ :กอด1:
:กอด1: ~ ขอบคุณครับผม
-
ไม่รู้จะพูดอะไรดี
พี่เอ สู้ๆนะ
-
คิดแล้วก็เศร้าเนอะ ไม่ว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไงก็สู้น่ะครับ
เรื่องของเอคล้ายเพื่อนผมคนหนึ่งน่ะ แต่รายนั้นจากเทควันโดเป็นเปียโน
คบกันตั้งแต่เพื่อนผมอยู่ม.ต้น ส่วนนี้ความสัมพันธ์...
ขอบคุณน่ะครับที่หาเวลามาลงเรื่องให้พวกเราได้อ่านกัน
-
พี่เอค่ะแล้วมันจะผ่านไปค่ะพี่
ชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป
ยังมีอะไรอีกหลายอย่างรอพี่
อยู่ข้างหน้า สู้ๆค่ะพี่
-
พุดไมออกเลย
ยังไงก็ สู้ๆ นะครับบ เวลาผ่านไป เราจะรู้สึกดีขึ้น เเล้วเมือเราย้อนกับไปคิดถึงสิ่งเหล่านั้นเราจะมีความสุข
พีเอ สู้ๆๆๆครับ
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ร้องไห้เลย ตอนสุดท้ายๆ ทั้งที่ๆ แฮปปี้ หวานกุ๊กกิ๊กมาตลอด ทำไมน้า ทำไมมมมมม
ปวดใจที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ่านตั้งแต่เที่ยงคืนถึงเช้า ไม่นึกว่าเช้านี้เราจะปวดใจแบบนี้ โอ๊ยยย
:sad4: :o12:
-
มันก็เป็นช่วงเวลาดีดี ที่เกิดขึ้นครั้งหนึ่งในชีวิต
และเราก็ต้องก้าวต่อไปข้างหน้า
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:L2: :L2:
-
เป็นกำลังใจให้นะค่ะเข้าใจความรู้สึกของพี่เอนะ หนทางข้างหน้ายังอีกไกล สู้ๆนะ :L2:
-
แอบอยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง น่าจะมาเล่าเรื่องราวต่อไปเรื่อยๆนะคับ
-
กลับมา เรื่องจบแระ
น้องบีเปลี่ยนไป ห่วงน้องบีจัง จากที่คุณพ่อน้องเล่า เหมือนน้องจะไม่ได้มีกิจกรรมอะไรอย่างที่เอเข้าใจ
หรือว่าน้องกำลังตัดใจ หรือ สับสนรึป่าว เพราะน้องก็ยังเด็ก :เฮ้อ:
ส่วนเอก็เก็บเป็นความทรงจำที่ดีล่ะกันเนอะ
ถ้ามีเรื่องคืบหน้า หรืออะไรที่อยากเล่าก็มาต่ออีกนะ
เป็นกำลังใจให้จ๊ะ สู้ๆๆ :กอด1: :L2:
-
ถึงจะยังไม่ได้อ่าน
แต่เห็นเม้นท์อื่นๆ เล่าๆ กันมา
คงเศร้าไม่ได้
บอกได้คำเดียวว่า สู้+
-
บอกได้คำเดียวว่าไม่ชอบ
ความรู้สึกแบบนี้เลย :z3:
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เอนะค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้จังเลยคับ มันเป็นความรู้สึกที่บอกยากจิงๆ เนอะ :o12: :pig4:
-
o13 o13 o13
พี่เอสู้ๆๆนะ
เป็นกำลังใจให้เสมอ :L2:
-
บอกอารมณ์ไม่ถูกมันดูเศร้าๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะครับเป็นอีกเรื่องที่ประทับใจ
-
ไม่รู้จะพูดอะไรดี
พี่เอ สู้ๆนะ
:กอด1: ~ ครับผม
คิดแล้วก็เศร้าเนอะ ไม่ว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไงก็สู้น่ะครับ
เรื่องของเอคล้ายเพื่อนผมคนหนึ่งน่ะ แต่รายนั้นจากเทควันโดเป็นเปียโน
คบกันตั้งแต่เพื่อนผมอยู่ม.ต้น ส่วนนี้ความสัมพันธ์...
ขอบคุณน่ะครับที่หาเวลามาลงเรื่องให้พวกเราได้อ่านกัน
:กอด1: ~ ขอบคุณที่ตามอ่านนะครับ
พี่เอค่ะแล้วมันจะผ่านไปค่ะพี่
ชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป
ยังมีอะไรอีกหลายอย่างรอพี่
อยู่ข้างหน้า สู้ๆค่ะพี่
:กอด1: ~ ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ
พุดไมออกเลย
ยังไงก็ สู้ๆ นะครับบ เวลาผ่านไป เราจะรู้สึกดีขึ้น เเล้วเมือเราย้อนกับไปคิดถึงสิ่งเหล่านั้นเราจะมีความสุข
พีเอ สู้ๆๆๆครับ
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ร้องไห้เลย ตอนสุดท้ายๆ ทั้งที่ๆ แฮปปี้ หวานกุ๊กกิ๊กมาตลอด ทำไมน้า ทำไมมมมมม
ปวดใจที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ่านตั้งแต่เที่ยงคืนถึงเช้า ไม่นึกว่าเช้านี้เราจะปวดใจแบบนี้ โอ๊ยยย
:sad4: :o12:
:กอด1: ~ มีปวดใจกว่านี้อีกครับ เดี๋ยวคราวหน้ามาลงให้อ่านต่อ
มันก็เป็นช่วงเวลาดีดี ที่เกิดขึ้นครั้งหนึ่งในชีวิต
และเราก็ต้องก้าวต่อไปข้างหน้า
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:L2: :L2:
:กอด1: ~ ครับผม
เป็นกำลังใจให้นะค่ะเข้าใจความรู้สึกของพี่เอนะ หนทางข้างหน้ายังอีกไกล สู้ๆนะ :L2:
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
แอบอยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง น่าจะมาเล่าเรื่องราวต่อไปเรื่อยๆนะคับ
:กอด1: ~ กำลังว่าจะเขียนต่ออยู่ครับ
กลับมา เรื่องจบแระ
น้องบีเปลี่ยนไป ห่วงน้องบีจัง จากที่คุณพ่อน้องเล่า เหมือนน้องจะไม่ได้มีกิจกรรมอะไรอย่างที่เอเข้าใจ
หรือว่าน้องกำลังตัดใจ หรือ สับสนรึป่าว เพราะน้องก็ยังเด็ก :เฮ้อ:
ส่วนเอก็เก็บเป็นความทรงจำที่ดีล่ะกันเนอะ
ถ้ามีเรื่องคืบหน้า หรืออะไรที่อยากเล่าก็มาต่ออีกนะ
เป็นกำลังใจให้จ๊ะ สู้ๆๆ :กอด1: :L2:
:กอด1: ~ เดี๋ยวลงต่อนะครับ
ถึงจะยังไม่ได้อ่าน
แต่เห็นเม้นท์อื่นๆ เล่าๆ กันมา
คงเศร้าไม่ได้
บอกได้คำเดียวว่า สู้+
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
บอกได้คำเดียวว่าไม่ชอบ
ความรู้สึกแบบนี้เลย :z3:
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เอนะค่ะ
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
ชอบเรื่องนี้จังเลยคับ มันเป็นความรู้สึกที่บอกยากจิงๆ เนอะ :o12: :pig4:
:กอด1: ~ ความรัก ความรู้สึก ที่เกิดจากความใกล้ชิด ความผูกพันธ์มันพูดกันยากจริงๆล่ะครับ
o13 o13 o13
พี่เอสู้ๆๆนะ
เป็นกำลังใจให้เสมอ :L2:
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ
บอกอารมณ์ไม่ถูกมันดูเศร้าๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะครับเป็นอีกเรื่องที่ประทับใจ
:กอด1: ~ ขอบคุณมากครับ
-
เศร้าจังคับ :sad4:
แต่ก็ชอบนะอ่านตอนแรกๆ น้องน่ารักมากๆ :-[
เป็นกำลังใจให้สู้นะคับ พี่เอ(จากที่เค้าอ่าน มีอยู่ตอนหนึ่ง ที่ตองถามว่า พี่เอเป็นพี่น้องกับ บี ไหม ผมว่าถ้าบอกไปว่าเป็นก็คงไม่แปลกหรอกคับ ชื่อก็สมกับเป็นพี่น้องกัน
ดี เอ กับ บี ^^)
-
สวัสดีคีค่ะ
พึ่งได้มาตามอ่าน....
คงไม่พูดอะไรมาก...เพราะไม่รู้จะคอมเม้นอะไรดีจริงๆ...
นอกจากคำว่า สู้ๆนะคะ ต้องเข้าใจเด็กวัยนี้หน่อย ฮะๆ :กอด1:
-
เพิ่งได้อ่านค่ะ อ่านอยู่ 3วัน ถึงอ่านจบ
ตอนแรกที่เข้ามาเพราะเห็นว่าหน้ามันน้อย
เลยคิดว่าเรื่องคงไม่ยาวมาก แต่ที่ไหนได้
ช่วง 2หน้าแรก ลงเรื่องติดต่อกันมากเลย
เรื่องถือว่ายาวอยู่ แต่เมื่อเข้ามาแล้วก็เลยอ่าน
แล้วก็อ่านจนจบจนได้ อ่านแล้วรู้สึกหลายๆอย่างค่ะ
แต่ที่แน่ๆที่ต้องบอกก่อนเลยคือ ชอบสำนวนการเขียน
ที่เป็นแบบเล่าเรื่องค่ะ เหมือนเรากำลังได้นั่งฟังเพื่อนคนนึง
เล่าถึงประสบการร์ชีวิตช่วงหนึ่งของเค้าให้เราฟัง
มันไม่เหมือนอ่านนิยายเรื่องอื่นที่เหมือนกับเราได้นั่งดูหนังหรือละคร
เพราะส่วนตัวแล้วเป็นคนที่ชอบฟังคนอื่นเล้าเรื่องให้ฟัง
ไม่ว่าจะเล่าเพราะอยากปรึกษา เล่าเพราะอยากระบาย
หรือเล่าเพราะแค่อยากเล่าก็ตาม เราก็จะนั่งฟังเงียบๆ
พร้อมกับตอบสนองเป็นระยะๆ เพื่อให้รู้ว่าเรากำลังตั้งใจฟังเรื่องที่เค้าเล่าอยู่นะ
เราไม่ได้ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวหรืออยากยุ่งอยากรู้เรื่องของชาวบ้าน
เพียงแค่เป็นผู้ฟังที่ดี เมื่อเพื่อนอยากจะเล่าอะไรก็ตามที่เค้าอยากจะบอกเล่าออกมา
มากล่าวถึงนิยายเรื่องนี้ แค่อยากจะออกความเห็น หลายคนจะคิดยังไงไม่รู้
ตอนแรกที่อ่านรู้สึกว่าเรื่องนี้น่ารักดี ลุ้นอยู่เหมือนกันให้ทั้งพี่เอและน้องบีรักกัน
แต่จากชื่อเรื่องก็พอเดาตอนจบได้ แต่เนื้อเรื่องก็สนุกดี แล้วก็น่ารัก
รู้สึกได้ถึงความรักที่พี่เอมีให้น้องบี แต่...
รู้สึกว่าพี่เอจะแอบลวนลามเด็กหลายคนเลย ที่เข้าใกล้และสนิทกันเป็นพิเศษ
ทำให้รู้สึกแคลงใจในความรู้สึกที่พี่เอมีให้น้องบีขึ้นมา ว่ารักจริงหรือ?
เพราะทำกับอ้นและว่านเหมือนกัน เพียงแต่กับน้องบีจะมากกว่าเท่านั้น
แล้วพออ่านถึงตอนที่พี่เอสัมผัส(ไม่รู้จะใช้คำไหนดี)น้องบี แล้วน้องบอกว่าปวดฉี่
รู้สึกว่าน้องยังไร้เดียงสามาก แล้วพี่เอก็ไม่ได้อธิบายอะไรเพียงแต่บอกว่าอย่าบอกใคร
ก็เข้าใจว่าเรื่องนี้ถ้าอธิบายไปน้องอาจไม่เข้าใจ หรือถ้าเข้าใจก็อาจโกรธพี่เอ
เข้าใจความรู้สึดพี่เออยู่ แต่อีกความคิดหนึ่งของเรากลับรู้สึกเหมือนพี่เอหลอกแต๊ะอั๋งเด็กยังไงไม่รู้
(อันนี้ไม่ได้จะว่าอะไรนะคะ ในความรู้สึกเป็นออกแนวติดตลกนะคะ ว่าอ๊ะไปแอบแต๊ะอั๋งน้องเค้า อะไรประมาณนี้)
อ่านไปเรื่อยๆ ก็คิดว่าน้องคิดกับพี่เอแค่พี่ชายแล้วกลัวเสียพี่ชายไปรึเปล่า
ถึงแสดงออกว่าหวง แล้วก็ยอมให้พี่เอสัมผัสตัวบ่อยๆ เพราะน้องเป็นพี่คนโตของบ้าน ไม่มีพี่ให้อ้อน
อ้อนพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ เพราะท่านต้องการให้เข้มแข็งด้วยความที่เป็นลูกคนโต ยิ่งครอบครัวมีเชี้ยสายจีนด้วย
แล้วพอถึงตอนจบ ตอนจบของภาคนิยายจบสวยดีค่ะ ดูสดใส ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้และได้เจอกัน
แต่ถึงตอนจบของภาค เอไดอารี่ ก็รู้สึกเศร้าแล้วก็ใจหายมากๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องเปลี่ยนไปเกเรแบบนั้น
ตอนที่อ่านจนจบไม่ร้องไห้เลยค่ะเพราะกินขนมอยู่ อ่านไปกินไปเลยร้องไม่ออก
แต่พออ่านจบก็เลิกกิน แล้วนั่งมองตัวหนังสือในจอโดยที่ไม่ได้อ่านอยู่ซักพัก แล้วก็คิดทบทวนเรื่องที่อ่าน
คิดถึงตอนจบภาคนิยาย ตอนจบภาคไดอารี่ แล้วก็คิดไปถึงตอนที่เล่าว่าชินกับความเงียบ เพราะอยู่คนเดียว
แล้วก็เหลือบไปเห็นชื้อของผู้แต่งเข้า me_alone แล้วก็นึกถึงความหมายของคำๆนี้ แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมา
บางคนอาจคิดว่าเวอร์ไปไหมถึงกับร้องไห้เชียว? ใช่ ถึงกับร้องไห้เลย เพราะเข้าใจถึงความรู้สึกนั้น
ความรู้สึกที่ชินกับความเหงา แม้เราจะไม่เข้าใจถึงความรัก เพราะเราไม่เคยมีความรัก แต่เข้าใจถึงความเหงา
ปากบอกว่าชินแต่จริงแล้วเปล่าเลย เพื่อนถามว่าอยู่คนเดียวไม่เหงาหรอ(เราอยู่หอคนเดียว)
ตอบกลับไปว่าไม่เหงา ชินแล้ว อ่านการ์ตูน ดูทีวี ก็ไม่เหงาแล้ว แต่จริงแล้วมันไม่ใช่เลย
กิจกรรมเหล่านั้นก็แค่สิ่งที่ทำให้คลายเหงาชั่วคราวเท่านั้น แต่ในใจลึกๆความเหงายังคงมีอยู่เสมอ
เอาใจช่วยพี่เอ ให้ทำใจได้เร็วๆนะคะ ไม่รู้ป่านนี้มีคนทำให้หายเหงารึยัง
เพราะเห็นบอกว่าเรื่องนี้ผ่านมา 4-5 เดือนแล้ว ถ้ามีแล้วก็ดีใจด้วย
แล้วอยากรบกวนให้มาเล่าต่ออิกซักนิดว่าน้องบีเป็นยังไงบ้าง
ได้กลับมาเรียนเทควันโดอีกรึเปล่า ทำไมน้องถึงได้เกเรไปได้
รู้สึกเป็นห่วงน้องน่ะค่ะ แต่ถ้ารบกวนเกินไป คิดว่าเป็นการละลาบละล้วงเกินไป
หรือไม่ทราบอย่างไรก็ต้องขอโทษด้วย
สุดท้ายยังคงยืนยันว่าชอบเรื่องนี้ แล้วเมื่อวานเห็นเรื่อง น้องชาย : ว่าน อยู่
แล้วจะตามไปอ่านนะคะ แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่พร่ามมาซะยืดยาว
ออกความเห็นส่วนตัวมากมาย ถ้าเม้นต์นี้รบกวนจิตใจใคร
เราก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆ
เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่มีความเหงาเป็นเพื่อน
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่ผู้เขียนนำมาบอกเล่า
:L2: :pig4: :L2:
-
เศร้าจังคับ :sad4:
แต่ก็ชอบนะอ่านตอนแรกๆ น้องน่ารักมากๆ :-[
เป็นกำลังใจให้สู้นะคับ พี่เอ(จากที่เค้าอ่าน มีอยู่ตอนหนึ่ง ที่ตองถามว่า พี่เอเป็นพี่น้องกับ บี ไหม ผมว่าถ้าบอกไปว่าเป็นก็คงไม่แปลกหรอกคับ ชื่อก็สมกับเป็นพี่น้องกัน
ดี เอ กับ บี ^^)
:กอด1: ~ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ
สวัสดีคีค่ะ
พึ่งได้มาตามอ่าน....
คงไม่พูดอะไรมาก...เพราะไม่รู้จะคอมเม้นอะไรดีจริงๆ...
นอกจากคำว่า สู้ๆนะคะ ต้องเข้าใจเด็กวัยนี้หน่อย ฮะๆ :กอด1:
:กอด1: ~ ขอบคุณครับ แค่มาคอมเม้นผมก็ขอบคุณมากมายแล้วละครับ
เพิ่งได้อ่านค่ะ อ่านอยู่ 3วัน ถึงอ่านจบ
ตอนแรกที่เข้ามาเพราะเห็นว่าหน้ามันน้อย
เลยคิดว่าเรื่องคงไม่ยาวมาก แต่ที่ไหนได้
ช่วง 2หน้าแรก ลงเรื่องติดต่อกันมากเลย
เรื่องถือว่ายาวอยู่ แต่เมื่อเข้ามาแล้วก็เลยอ่าน
แล้วก็อ่านจนจบจนได้ อ่านแล้วรู้สึกหลายๆอย่างค่ะ
แต่ที่แน่ๆที่ต้องบอกก่อนเลยคือ ชอบสำนวนการเขียน
ที่เป็นแบบเล่าเรื่องค่ะ เหมือนเรากำลังได้นั่งฟังเพื่อนคนนึง
เล่าถึงประสบการร์ชีวิตช่วงหนึ่งของเค้าให้เราฟัง
มันไม่เหมือนอ่านนิยายเรื่องอื่นที่เหมือนกับเราได้นั่งดูหนังหรือละคร
เพราะส่วนตัวแล้วเป็นคนที่ชอบฟังคนอื่นเล้าเรื่องให้ฟัง
ไม่ว่าจะเล่าเพราะอยากปรึกษา เล่าเพราะอยากระบาย
หรือเล่าเพราะแค่อยากเล่าก็ตาม เราก็จะนั่งฟังเงียบๆ
พร้อมกับตอบสนองเป็นระยะๆ เพื่อให้รู้ว่าเรากำลังตั้งใจฟังเรื่องที่เค้าเล่าอยู่นะ
เราไม่ได้ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวหรืออยากยุ่งอยากรู้เรื่องของชาวบ้าน
เพียงแค่เป็นผู้ฟังที่ดี เมื่อเพื่อนอยากจะเล่าอะไรก็ตามที่เค้าอยากจะบอกเล่าออกมา
มากล่าวถึงนิยายเรื่องนี้ แค่อยากจะออกความเห็น หลายคนจะคิดยังไงไม่รู้
ตอนแรกที่อ่านรู้สึกว่าเรื่องนี้น่ารักดี ลุ้นอยู่เหมือนกันให้ทั้งพี่เอและน้องบีรักกัน
แต่จากชื่อเรื่องก็พอเดาตอนจบได้ แต่เนื้อเรื่องก็สนุกดี แล้วก็น่ารัก
รู้สึกได้ถึงความรักที่พี่เอมีให้น้องบี แต่...
รู้สึกว่าพี่เอจะแอบลวนลามเด็กหลายคนเลย ที่เข้าใกล้และสนิทกันเป็นพิเศษ
ทำให้รู้สึกแคลงใจในความรู้สึกที่พี่เอมีให้น้องบีขึ้นมา ว่ารักจริงหรือ?
เพราะทำกับอ้นและว่านเหมือนกัน เพียงแต่กับน้องบีจะมากกว่าเท่านั้น
แล้วพออ่านถึงตอนที่พี่เอสัมผัส(ไม่รู้จะใช้คำไหนดี)น้องบี แล้วน้องบอกว่าปวดฉี่
รู้สึกว่าน้องยังไร้เดียงสามาก แล้วพี่เอก็ไม่ได้อธิบายอะไรเพียงแต่บอกว่าอย่าบอกใคร
ก็เข้าใจว่าเรื่องนี้ถ้าอธิบายไปน้องอาจไม่เข้าใจ หรือถ้าเข้าใจก็อาจโกรธพี่เอ
เข้าใจความรู้สึดพี่เออยู่ แต่อีกความคิดหนึ่งของเรากลับรู้สึกเหมือนพี่เอหลอกแต๊ะอั๋งเด็กยังไงไม่รู้
(อันนี้ไม่ได้จะว่าอะไรนะคะ ในความรู้สึกเป็นออกแนวติดตลกนะคะ ว่าอ๊ะไปแอบแต๊ะอั๋งน้องเค้า อะไรประมาณนี้)
อ่านไปเรื่อยๆ ก็คิดว่าน้องคิดกับพี่เอแค่พี่ชายแล้วกลัวเสียพี่ชายไปรึเปล่า
ถึงแสดงออกว่าหวง แล้วก็ยอมให้พี่เอสัมผัสตัวบ่อยๆ เพราะน้องเป็นพี่คนโตของบ้าน ไม่มีพี่ให้อ้อน
อ้อนพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ เพราะท่านต้องการให้เข้มแข็งด้วยความที่เป็นลูกคนโต ยิ่งครอบครัวมีเชี้ยสายจีนด้วย
แล้วพอถึงตอนจบ ตอนจบของภาคนิยายจบสวยดีค่ะ ดูสดใส ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้และได้เจอกัน
แต่ถึงตอนจบของภาค เอไดอารี่ ก็รู้สึกเศร้าแล้วก็ใจหายมากๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องเปลี่ยนไปเกเรแบบนั้น
ตอนที่อ่านจนจบไม่ร้องไห้เลยค่ะเพราะกินขนมอยู่ อ่านไปกินไปเลยร้องไม่ออก
แต่พออ่านจบก็เลิกกิน แล้วนั่งมองตัวหนังสือในจอโดยที่ไม่ได้อ่านอยู่ซักพัก แล้วก็คิดทบทวนเรื่องที่อ่าน
คิดถึงตอนจบภาคนิยาย ตอนจบภาคไดอารี่ แล้วก็คิดไปถึงตอนที่เล่าว่าชินกับความเงียบ เพราะอยู่คนเดียว
แล้วก็เหลือบไปเห็นชื้อของผู้แต่งเข้า me_alone แล้วก็นึกถึงความหมายของคำๆนี้ แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมา
บางคนอาจคิดว่าเวอร์ไปไหมถึงกับร้องไห้เชียว? ใช่ ถึงกับร้องไห้เลย เพราะเข้าใจถึงความรู้สึกนั้น
ความรู้สึกที่ชินกับความเหงา แม้เราจะไม่เข้าใจถึงความรัก เพราะเราไม่เคยมีความรัก แต่เข้าใจถึงความเหงา
ปากบอกว่าชินแต่จริงแล้วเปล่าเลย เพื่อนถามว่าอยู่คนเดียวไม่เหงาหรอ(เราอยู่หอคนเดียว)
ตอบกลับไปว่าไม่เหงา ชินแล้ว อ่านการ์ตูน ดูทีวี ก็ไม่เหงาแล้ว แต่จริงแล้วมันไม่ใช่เลย
กิจกรรมเหล่านั้นก็แค่สิ่งที่ทำให้คลายเหงาชั่วคราวเท่านั้น แต่ในใจลึกๆความเหงายังคงมีอยู่เสมอ
เอาใจช่วยพี่เอ ให้ทำใจได้เร็วๆนะคะ ไม่รู้ป่านนี้มีคนทำให้หายเหงารึยัง
เพราะเห็นบอกว่าเรื่องนี้ผ่านมา 4-5 เดือนแล้ว ถ้ามีแล้วก็ดีใจด้วย
แล้วอยากรบกวนให้มาเล่าต่ออิกซักนิดว่าน้องบีเป็นยังไงบ้าง
ได้กลับมาเรียนเทควันโดอีกรึเปล่า ทำไมน้องถึงได้เกเรไปได้
รู้สึกเป็นห่วงน้องน่ะค่ะ แต่ถ้ารบกวนเกินไป คิดว่าเป็นการละลาบละล้วงเกินไป
หรือไม่ทราบอย่างไรก็ต้องขอโทษด้วย
สุดท้ายยังคงยืนยันว่าชอบเรื่องนี้ แล้วเมื่อวานเห็นเรื่อง น้องชาย : ว่าน อยู่
แล้วจะตามไปอ่านนะคะ แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่พร่ามมาซะยืดยาว
ออกความเห็นส่วนตัวมากมาย ถ้าเม้นต์นี้รบกวนจิตใจใคร
เราก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆ
เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่มีความเหงาเป็นเพื่อน
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่ผู้เขียนนำมาบอกเล่า
:L2: :pig4: :L2:
:กอด1: ~ ขอบคุณมากๆที่เข้าใจผมครับ
กับบี...ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมรู้สึกยังไงแน่ รู้แต่ว่าลืมน้องไม่ได้ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย แต่ก็ตัดใจไม่ลง ลืมเค้าไม่ได้
อาจเป็นเพราะผมเป็นลูกชายคนเดียว พอมีน้องเข้ามามันเลยทำให้ผมหายเหงาไปได้เยอะ
แต่กระนั้นที่บีอ้อนๆมามันก็ทำให้ผมหวั่นไหวจนเปลี่ยนจากความรู้สึกแค่พี่น้องขึ้นอีกระดับหนึ่ง
ส่วนเรื่องทีบีเกเรนั้นผมว่ามันเป็นกับช่วงวัยด้วยอะครับ เด็กช่วงนี้เป็นวัยต่อต้าน วัยกำลังแสวงหาตัวเอง วัยที่กำัลังมองหาตัวต้นแบบ ( ไอดอล )
ซึ่งเป็นไปได้ว่าแรกๆอยู่กับผม ถูกผมปรามไว้เยอะ แล้วก็เป็นไปได้ว่าน้องอาจกลัวเสียผมไป เลยยอมไปซะหมด
แล้วสุดท้ายพอไม่มีผมแล้วน้องเลยอะไรก็ได้เต็มที่ไปเลย
อาจเพราะน้องก็รู้สึกได้เหมือนกันว่า...จะไมไ่ด้เจอผมอีก....
-
เปงไงละคุณเอ รักแรก :oo1:และรักจาก :m15:
ผมกับลูกศิษผมก็เคยจากกันแบบนี้แหละ o22
ผมชอบคุณเอนะเพราะคุณเองก็ทำอะไรหลายๆอย่างเหมือนผมตอนสอนดนตรีให้ลูกศิษย์มาก :haun4:
ผมเลยจะบอกคำใบให้คุณเอคำนึงสองคำดีกว่า o18
"ยิ่งรักมากยิ่งเจ็บมาก" :z6: คำนี้คิดว่าคุณเอคงแปลออกง่ายๆ
"ยิ่งใกล่ยิ่งเหินห่าง" :n1: แปลยากนิดนึงแต่ตรงตัว (เอ๊ะยังไง???)
หากคุณเอบรรลุสองคำนี้แล้วรับรองว่าคุณเอกับน้องบีจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันในอ้อมแขนของกันและกันอีกครั้ง :man1:
และปัญหาต่างๆจะมีทางออกให้คุณเอกับน้องบีเสมอ
ป.ล. หากคุณเอทิ้งน้องอ้นไปจิงๆผมว่าคุณเอคิดผิดนะ คุณเอไม่คิดจะสอนเทดวันโด้เองโดยไม่คิดเงินหรอ แค่จับกลุ่มเด็กทำกิจกรรมกัน หรือคิดค่าสอนถูกๆ ไม่ต้องเปิดสำนัก แค่อยากให้เด็กใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ เพระค่าชุดก็ราคาไม่น้อยเหมือนกันนะ เหมือนกับเครื่องดนตรีที่ผมสอนเด็กๆจนผมต้องลงทุนวื้อเครื่องมือ3-4 มาสอนเด็ก3-5คนต่อ1เครื่องเลย และอีกอย่างการสอนโดยไม่หวังเงินเราอาจจะได้สิ่งที่เราไม่ได้หวังกลับมาก็ได้ จากประสบการณ์จริงของผมเองครับคุณเอ เออลืมบอกไปคุยกันมาหลายรอบและ ผมชื่อ"อ้น " น้องอ้นของคุณเอก็ดูนิสัยคล้ายผมดีนะ ตอนนี้ผมเลิกเป็นครูสอนดนตรีแล้วมาเป็นครุสอนพิเศษตามบ้านไม่ได้คิดเงิน แต่สิ่งที่ผมได้ตอบแทนมาจากทุกบ้านนั้นคือ ........ครอบครัว
ขอให้คุณเอโชคดี น้องบีกลับมาน้องอ้นก็ด้วย จะได้อ่านเรื่องน้องสองคนต่อ กำลังจิ้นเลยตอนนี้
ปล.ของ ปล. เหมือนน้องว่านจะเป็นพวกเถรตรงนะ สงสัยอนาคตได้เป็นทหารแน่เลย ระวังละเด็กแบบนี้มีอะไรกับเราแล้วมักจะเผลอพูดให้คนอื่นฟังด้วยเหอเหอ โดนมาเยอะ
-
คิดถึงน้องบี ไม่กล้าไปแวะกระทู้น้องว่านอ่า กลัวจะผิดประเด็น
น้องบี๊~~~ คิดถึงๆๆๆๆๆๆ เฮ้อออออออ
-
:เฮ้อ:จะจบแบบไหนดีละครับเนี่ย :เฮ้อ:
-
จบไปแระ ด้วยความเห็นใจพี่เอครับ
แล้วเท่าที่ตามอ่านมาโดยตลอด น้องเอนี่ก็อ้อนสุดๆเหมือนกัน
ใครเจอเข้าไปก็คงหลงอ่ะนะ ประกอบกับความน่ารัก ตัวขาว ผิวหอมอะไรงี้
แต่อย่าว่า ความทียังเด็กมาก ก็ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ
ยังต้องมีประสบการณ์อีกเยอะ
พี่เอก็เตรียมทำใจไว้แล้วนี่นะเป็นกำลังใจให้
แล้วถ้าจะกลับมาเขียนตอนที่ยังไม่ได้เล่า
แล้วอยากเล่า ก็อยากอ่านต่อเหมือนกัน
รอนะครับ
-
^
^
^
รอเรียบเรียงก่อนนะครับ เพราะต้องย่้อมารวมๆไว้แต่เหตุการณ์สำคัญๆที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง
ที่สำคัญผมไม่อยากเขียนให้มันต่างจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง ( ถึงแม้ว่าจะย่อก็ตาม )
ดังนั้น....คงต้องใช้เวลาสักพักอะครับ
-
รอครับ
-
ขอบคุณที่รอนะครับ จะพยายามเขียนให้ดีที่สุดเลยครับ
-
นี่แหละหนาชีวิตจริง ยิ่งกว่านิยาย
-
ชอบครับชอบ น้องบีน่ารักมากกกก แต่แอบขัดใจตรงที่พี่เอชอบไปลวนลามน้องคนอื่นๆด้วยนี่แหละน้าาาา
ผมแอบหวงแทนน้องบี แต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่อะไรกับเรื่องนี้เลยนะ 5555.
หรืออาจจะเพราะน้องยังเด็กอยู่ก็ได้
ผมคาใจและสงสัยอยู่หลายข้อมาก เช่น เวลาว่านหรืออ้นมานั่งตักพี่เอ ทำไมบีไม่หวงห้ามเหมือนคนอื่นๆ
เวลาพี่เอกับบีน้องพิงๆอกกันที่ยิม ว่านไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือ ซ้ำยังยอมให้พี่เอจับมือเหมือนเดิมอีก
แต่โดยรวมแล้วผมก็ชอบนะครับ
ตอนๆหนึ่งมีไม่มากไม่น้อยไป ทำให้อ่านแล้วไม่น่าเบื่อ
ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารักๆมาให้อ่านกันนะฮะ :pig4:
-
^
^
^
ช่วงนั้นในยิมนอกจากผม พี่ป้อม ก็มีว่านนี่ล่ะครับที่บีฟัง ยอม แล้ว ก็เกรงใจ นอกนั้นเหรอครับ เหอๆ....
อืมมมจะว่าไปว่านเองก็ค่อนข้างเอ็นดูบีเหมือนกันนะ เดี๋ยวรอผมเขียนใหม่อีกทีจะลงให้ครบๆครับ
เพราะบางจุดผมข้ามไปช่วงนั้นเพระาไม่เห็นความสำคัญ ถ้าเขียนใหม่จุดเล็กๆน้อยๆที่สำคัญกับเนื้อเรื่องจะพยายามลากมาลงให้หมดครับ
-
หลังจากอ่านทรหด
อันนี้ส่วนตัวเลย บอกตรงๆว่า รู้สึก"อบอุ่น"กับเรื่องนี้
อ่านแล้วอยากมีพี่ชาย หรือน้องชาย บ้างวุ้ย ฮ่าๆ
อ่านสนุกมาก แต่ก็แอบอึ้งกับตอนจบ ที่น้องบีเปลี่ยนไป
ยังไงก็ตามแต่...
ผมก็ประทับใจพี่เอในส่วนนึง ที่แบบว่ารักน้อง ห่วงน้อง ดูแลน้องได้ดีเลยทีเดียว
ถึงแม้ว่าจะชอบเผลอลวนลามไปบ้างก็เหอะ
บางที การที่เราได้ดูแลใครซักคนนึง ถึงแม้ว่ามันจะลำบาก แต่ว่านะ ถ้าเห็นเค้ามีความสุข
เราก็สุขใจด้วยเหมือนกันแหละ
ปอลิง ขอโทษด้วยนะครับ ผมอธิบายไม่เก่ง แต่อยากแสดงความคิดเห็น
-
เพิ่งได้อ่านค่ะ อ่านอยู่ 3วัน ถึงอ่านจบ
ตอนแรกที่เข้ามาเพราะเห็นว่าหน้ามันน้อย
เลยคิดว่าเรื่องคงไม่ยาวมาก แต่ที่ไหนได้
ช่วง 2หน้าแรก ลงเรื่องติดต่อกันมากเลย
เรื่องถือว่ายาวอยู่ แต่เมื่อเข้ามาแล้วก็เลยอ่าน
แล้วก็อ่านจนจบจนได้ อ่านแล้วรู้สึกหลายๆอย่างค่ะ
แต่ที่แน่ๆที่ต้องบอกก่อนเลยคือ ชอบสำนวนการเขียน
ที่เป็นแบบเล่าเรื่องค่ะ เหมือนเรากำลังได้นั่งฟังเพื่อนคนนึง
เล่าถึงประสบการร์ชีวิตช่วงหนึ่งของเค้าให้เราฟัง
มันไม่เหมือนอ่านนิยายเรื่องอื่นที่เหมือนกับเราได้นั่งดูหนังหรือละคร
เพราะส่วนตัวแล้วเป็นคนที่ชอบฟังคนอื่นเล้าเรื่องให้ฟัง
ไม่ว่าจะเล่าเพราะอยากปรึกษา เล่าเพราะอยากระบาย
หรือเล่าเพราะแค่อยากเล่าก็ตาม เราก็จะนั่งฟังเงียบๆ
พร้อมกับตอบสนองเป็นระยะๆ เพื่อให้รู้ว่าเรากำลังตั้งใจฟังเรื่องที่เค้าเล่าอยู่นะ
เราไม่ได้ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวหรืออยากยุ่งอยากรู้เรื่องของชาวบ้าน
เพียงแค่เป็นผู้ฟังที่ดี เมื่อเพื่อนอยากจะเล่าอะไรก็ตามที่เค้าอยากจะบอกเล่าออกมา
มากล่าวถึงนิยายเรื่องนี้ แค่อยากจะออกความเห็น หลายคนจะคิดยังไงไม่รู้
ตอนแรกที่อ่านรู้สึกว่าเรื่องนี้น่ารักดี ลุ้นอยู่เหมือนกันให้ทั้งพี่เอและน้องบีรักกัน
แต่จากชื่อเรื่องก็พอเดาตอนจบได้ แต่เนื้อเรื่องก็สนุกดี แล้วก็น่ารัก
รู้สึกได้ถึงความรักที่พี่เอมีให้น้องบี แต่...
รู้สึกว่าพี่เอจะแอบลวนลามเด็กหลายคนเลย ที่เข้าใกล้และสนิทกันเป็นพิเศษ
ทำให้รู้สึกแคลงใจในความรู้สึกที่พี่เอมีให้น้องบีขึ้นมา ว่ารักจริงหรือ?
เพราะทำกับอ้นและว่านเหมือนกัน เพียงแต่กับน้องบีจะมากกว่าเท่านั้น
แล้วพออ่านถึงตอนที่พี่เอสัมผัส(ไม่รู้จะใช้คำไหนดี)น้องบี แล้วน้องบอกว่าปวดฉี่
รู้สึกว่าน้องยังไร้เดียงสามาก แล้วพี่เอก็ไม่ได้อธิบายอะไรเพียงแต่บอกว่าอย่าบอกใคร
ก็เข้าใจว่าเรื่องนี้ถ้าอธิบายไปน้องอาจไม่เข้าใจ หรือถ้าเข้าใจก็อาจโกรธพี่เอ
เข้าใจความรู้สึดพี่เออยู่ แต่อีกความคิดหนึ่งของเรากลับรู้สึกเหมือนพี่เอหลอกแต๊ะอั๋งเด็กยังไงไม่รู้
(อันนี้ไม่ได้จะว่าอะไรนะคะ ในความรู้สึกเป็นออกแนวติดตลกนะคะ ว่าอ๊ะไปแอบแต๊ะอั๋งน้องเค้า อะไรประมาณนี้)
อ่านไปเรื่อยๆ ก็คิดว่าน้องคิดกับพี่เอแค่พี่ชายแล้วกลัวเสียพี่ชายไปรึเปล่า
ถึงแสดงออกว่าหวง แล้วก็ยอมให้พี่เอสัมผัสตัวบ่อยๆ เพราะน้องเป็นพี่คนโตของบ้าน ไม่มีพี่ให้อ้อน
อ้อนพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ เพราะท่านต้องการให้เข้มแข็งด้วยความที่เป็นลูกคนโต ยิ่งครอบครัวมีเชี้ยสายจีนด้วย
แล้วพอถึงตอนจบ ตอนจบของภาคนิยายจบสวยดีค่ะ ดูสดใส ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้และได้เจอกัน
แต่ถึงตอนจบของภาค เอไดอารี่ ก็รู้สึกเศร้าแล้วก็ใจหายมากๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องเปลี่ยนไปเกเรแบบนั้น
ตอนที่อ่านจนจบไม่ร้องไห้เลยค่ะเพราะกินขนมอยู่ อ่านไปกินไปเลยร้องไม่ออก
แต่พออ่านจบก็เลิกกิน แล้วนั่งมองตัวหนังสือในจอโดยที่ไม่ได้อ่านอยู่ซักพัก แล้วก็คิดทบทวนเรื่องที่อ่าน
คิดถึงตอนจบภาคนิยาย ตอนจบภาคไดอารี่ แล้วก็คิดไปถึงตอนที่เล่าว่าชินกับความเงียบ เพราะอยู่คนเดียว
แล้วก็เหลือบไปเห็นชื้อของผู้แต่งเข้า me_alone แล้วก็นึกถึงความหมายของคำๆนี้ แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมา
บางคนอาจคิดว่าเวอร์ไปไหมถึงกับร้องไห้เชียว? ใช่ ถึงกับร้องไห้เลย เพราะเข้าใจถึงความรู้สึกนั้น
ความรู้สึกที่ชินกับความเหงา แม้เราจะไม่เข้าใจถึงความรัก เพราะเราไม่เคยมีความรัก แต่เข้าใจถึงความเหงา
ปากบอกว่าชินแต่จริงแล้วเปล่าเลย เพื่อนถามว่าอยู่คนเดียวไม่เหงาหรอ(เราอยู่หอคนเดียว)
ตอบกลับไปว่าไม่เหงา ชินแล้ว อ่านการ์ตูน ดูทีวี ก็ไม่เหงาแล้ว แต่จริงแล้วมันไม่ใช่เลย
กิจกรรมเหล่านั้นก็แค่สิ่งที่ทำให้คลายเหงาชั่วคราวเท่านั้น แต่ในใจลึกๆความเหงายังคงมีอยู่เสมอ
เอาใจช่วยพี่เอ ให้ทำใจได้เร็วๆนะคะ ไม่รู้ป่านนี้มีคนทำให้หายเหงารึยัง
เพราะเห็นบอกว่าเรื่องนี้ผ่านมา 4-5 เดือนแล้ว ถ้ามีแล้วก็ดีใจด้วย
แล้วอยากรบกวนให้มาเล่าต่ออิกซักนิดว่าน้องบีเป็นยังไงบ้าง
ได้กลับมาเรียนเทควันโดอีกรึเปล่า ทำไมน้องถึงได้เกเรไปได้
รู้สึกเป็นห่วงน้องน่ะค่ะ แต่ถ้ารบกวนเกินไป คิดว่าเป็นการละลาบละล้วงเกินไป
หรือไม่ทราบอย่างไรก็ต้องขอโทษด้วย
สุดท้ายยังคงยืนยันว่าชอบเรื่องนี้ แล้วเมื่อวานเห็นเรื่อง น้องชาย : ว่าน อยู่
แล้วจะตามไปอ่านนะคะ แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่พร่ามมาซะยืดยาว
ออกความเห็นส่วนตัวมากมาย ถ้าเม้นต์นี้รบกวนจิตใจใคร
เราก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆ
เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่มีความเหงาเป็นเพื่อน
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่ผู้เขียนนำมาบอกเล่า
:L2: :pig4: :L2:
ความเห็นนี้ทำเราร้องไห้หลังจากอ่านนิยายจบ อารมณ์กำลังกรุ่นกรุ่นแบบไม่รู้จะอธิบายยังไง ก็นั่งไล่อ่านความเห็นไปเรื่อยเรื่อยจนมาเจอความเห็นน้แล้วแบบเหมือนจะอธิบายหลายอย่างที่เราคิดอยู่แต่อธิบายให้ตัวเองเข้าใจไม่ได้มันเลยร้องออกมาเลย
เป็นกำลังใจให้พี่เอนะคะ ยังอยากรู้ข่าวคราวของน้องบีอยู่ถ้ามีเวลาอย่าลืมมาบอกกล่าวนะคะ
ปล.ตอนอ่านหมั่นไส้พี่เอมากที่นอกใจน้องบีบ่อยเลยคิดบ่อยบ่อยว่าอยากให้นอกบีนอกใจพี่เอบ้าง 5555
-
ดีคับพี่เอ แหมอิจฉาพี่เอจัง มีน้องบี มีน้องว่าน น้องอ้นด้วย อิอิอิอิอิ :-[
-
เจ็บจังเลยค่ะ
อ่านจบแล้วมันบั่บบบบบ
เฮ้ออออออออออออออออ~~~
:mew2: :mew2: :mew2: :katai4:
-
เป็นเรื่องราวดีๆ ถึงแม้จะไม่ได้สมหวังก็ตาม
ก็ยังรู้สึกว่าน้องบีน่ารักอ่ะ
ของคุณคนเขียนด้วยนะคะ ^^
-
:mew1: