CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: *Ecks* ที่ 13-06-2007 21:26:11

หัวข้อ: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 13-06-2007 21:26:11

 :teach:     อ่านเรื่องนั้น เรื่องนี้ ของเพื่อนๆ ใน บอร์ดมานาน ก็เลยมีความรู้สึกว่า เราก็อยากแบ่งปัน ประสบการณ์ กับความรู้สึกที่ผ่านมา แม้ว่ามันจะดูเป็นเรื่องน่าเศร้า แต่มันก็คือความทรงจำอย่างหนึ่ง ที่ทำให้ผมยังอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ อาจจะดูไม่เป็นเรื่องเป็นราวนัก จะว่า เล่าเรื่องก็ไม่ใช่ จะเป็นกลอนก็ไม่เชิง เอาเป็นว่า เหมือนคนบ้าคนหนึ่งที่พร่ำพรูคำพูดออกมาให้เพื่อนๆ ได้อ่านได้เห็นก็แล้วกันนะครับ ......

เคยดูหนังเรื่อง "Happy Together" กันไหม หวังเจียเหว่ย ผู้กำกับหนังเรื่องนี้ เคยพูดถึง วงจรชีวิตของความรัก ว่า ถ้าเราแบ่งวงจรของ “ความรัก” ของเป็นช่วงๆ 7 ช่วง ดังนี้

แรกพบ > ใกล้ชิด > งอกงาม > “รักใคร่” > สุขงอม > อิ่มตัว > แยกทาง  

แต่ละช่วงมันอยู่ที่คนสองคนว่าจะใช้มันและเก็บเกียวมันยังไง แต่สำหรับผม วงจรความรักมันช่าง ครบช่วงเร็วเหลือเกิน
แต่ถึงยังไงแล้ว ผมก็ยัง มีความหวังอยุ่ในใจว่า ผมอาจจะได้เริ่มวงจรของความรักใหม่ ได้อีกครั้ง ...... :o11:




แรกพบ/ใกล้ชิด/งอกงาม

....ผมพบกับเขา
เราคุยกันถูกคอ เข้ากันได้ดี เข้าใจกันทุกอย่าง ชอบเหมือนๆกัน
.....เราแทบจะเป็นเงาของกันและกัน ไม่เคยห่างกัน
เลิกงาน ผมรอเขาที่บ้านเพื่อรอเขากลับมา
ทานข้าวเย็นด้วยกัน คุยกันเรื่องงาน เรื่องหนัง ที่ผมและเขาชอบดู
คุยกันว่า เราจะไปไหนกันดี ..... ช่างเป็นเวลาที่มีความสุขนัก....
...ก่อนนอน เราจะสวดมนต์ พร้อมกัน มองหน้า และ say good night ก่อนนอนทุกคืน....

รักใคร่

ผมเริ่มรักเขามากขึ้นทุกวัน
แม้เขาจะไม่เคยเอ่ยคำรักกับผม แต่ผมก็รู้สึกได้ ว่า ผมคือคนพิเศษของเขา
เขาจะ โทรหาผมทุกครั้งก่อนเข้างาน และหลังเลิกงาน
...พูดคุยกันว่า เราจะดูหนัง หรือว่า ไปกินข้าว หรือซื้ออะไรไปทาข้าวด้วยกันดี
..... เวลา เจ็บป่วย เราต่างคอยดูแลกันและกัน ไม่เคยห่าง ......
เราจะมีเซนส์ ถึงกัน เหมือนใจสื่อถึงกัน ทุกครั้งที่หยิบโทรศัพท์ และ ดูเบอร์ ที่เราเมม ชื่อเขาไว้
เขาก็จะโทรมา ..... ผมมีความสุขกับการที่ได้คุยกับเขา
รักเขา และดูแลเขา อยุ่แบบนี้ ทุกวันๆ ...
ผมรักเขาจังเลย .....

สุขงอม/อิ่มตัว

เขา เริ่ม เปลี่ยนไป ไม่ยิ้มแย้ม เหมือนเคย
ถึงเขา แปลกไปไม่เป็นไร เรายังอยู่ เคียงข้างกัน
... แต่แล้ว ..........................................
................................................................................
.................................................


......อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ แต่เขาดูเหมือนอยู่ห่างไกล
ทุกครั้งที่ผมกับเขาพบกัน ... มันเหมือนมีอะไรมากั้นไว้
ให้เราสองคนเชื่อมกันไม่ถึง
ความรู้สึกมันขาดหาย ... ทั้งๆ ที่เคยอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้
....แต่....ตอนนี้กลับหนาวหัวใจ ทั้งที่เขาก็ยังอยู่ใกล้ๆ เหมือนเคย .....


......ผมคิดถึงเขา ...จึงพยายามหาเรื่องที่จะโทรหาเขาทุกวัน
ทุกครั้งที่โทรไป ... เขาจะตัดสาย ... และส่งข้อความกลับมา .... ไม่ว่าง ....
แต่เวลาที่ผมอยู่กับเขา .... ทุกสายที่เรียกเข้า .... เขาจะรับและพูดคุยอย่างสนุกสนาน....
ผม.... อยากให้เขารับสาย และคุยกับผม ....อย่างที่คุยกับคนอื่นบ้าง .... จะได้ไหม ....


....รัก....ห่วง...หึง .... หวง ....
ความรู้สึกเหล่านี้ แทบจะแยกจากกันไม่ได้
คนเรา เมื่อรัก ก็ย่อมต้องเป็นห่วง เป็นธรรมดา
แต่ ความห่วง ต้องมีลิมิตของมัน เพราะหากมากไป มันจะกลายเป็น หึง และหวง
รักมากไป ห่วงมากไป กลายเป็น หวง จน หึง
อะไรที่มากเกินไป .... ย่อมไม่พอดี
รักได้ ห่วงได้ หึงได้ หวงได้ แต่ให้พองาม
เพราะหากมากจนเกินไป เขาจะมองไม่เห็นค่า
..... ของความรักที่เรามีให้กับเขา..........




.......แยกทาง ...........



ผมรักเขา ...แต่เขาไม่รักผม
เขาต้องการอิสระ ... เขาจึงไม่ต้องการรัก
ทั้งที่รักของผม ไม่เคยพรากความเป็นอิสระไปจากเขา
อิสระ คือสิ่งที่เขาต้องการ
อิสระ คือการที่ไม่ยึดติดกับใคร
เขาจึงจากผมไป พร้อมกับ ความเป็นอิสระ..............



...


...เขาเคยบอกกับผม ..... ให้ผมรักเขาอย่างจริงใจ
เพราะเขาก็จะจริงใจ... กับคนที่จริงใจกับเขา
ผมทำทุกอย่างเพื่อเขา ด้วยความจริงใจ
แต่เขากลับมองข้าม และเขาไม่ยอมรับมัน
ผมไม่เคยน้อยใจ ... แต่กลับสุขใจที่ได้ทำเพื่อเขา...
คำว่าจริงใจ ... จากการกระทำของผม
มันไม่หนักพอ ที่จะฉุดรั้งเขาไว้ได้.....
เขาจึงจากผมไป......
เพื่อสัมผัส.....ความจริงใจ.......จากคนอื่น........

.......................................

เขา......คิดว่าการไปจากผม
เพราะเขาอยากให้ผมมีความสุขกับคนที่ดีกว่าเขา
...แต่จะให้ผมมีความสุขได้อย่างไร
.....ในเมื่อคนที่ดีที่สุดของผม และคนที่ทำให้ผมมีความสุขได้
...........คือเขา .........ไม่ใช่ใครที่ไหน

.......................................

...............คิดถึง และไม่อาจลืม....................................

ผม...รักเขา..............
แต่ไม่อาจครองคู่กับเขาได้
ความรัก
ไม่จำเป็นทีทั้งสอง จะได้ครองคู่กัน
แต่ความรักยังผูกพันผมไว้กับเขา.............
ผมไม่อาจลืมเขาได้
แม้ว่าเขาจะจากผมไปโดยไม่ใยดี....เลยก็ตาม
ความรัก....คือการที่อยากเห็นคนที่เรารักมีความสุข
ความรักของผม ... คือ ความสุข ....
ความสุข ... ที่ได้รับรู้ว่า ...เขา..มีชีวิตอยู่อย่างเป็นสุข
.....แม้ว่า..... เขาจะไม่มีผมอยู่อยู่เคียงข้าง..........


.....ทุกๆเช้าผมเคยตื่นขึ้นมา
นั่งมองดูเขาหลับอย่างเป็นสุข
...........ก่อนที่จะจูบเบาๆ ที่หน้าผาก ...เพื่อปลุกให้เขาตื่น.......
เราต่างคนต่างทำธุระส่วนตัว ......
เพื่อเตรียมพร้อม ออกไปสู้กับโลกภายนอก ....
โลกที่เราสองคนคือ คนแปลกหน้าของกันและกัน ........
......แต่เช้านี้...... ไม่มีเขาอยู่ข้างๆ
ไม่มีแม้หน้าผาก ให้ผมจูบ เพื่อปลุกให้ตื่น.....
มีเพียงแต่ธุระส่วนตัว ที่ผมยังทำเช่นเคย .....
เพื่อออกไปสู่โลกภายนอก ....
ที่ผมกับเขายังคงเป็น คนแปลกหน้าของกันและกัน ....................


..........................

สุดท้าย .....
ผิดไหมที่ผมจะลืมเขา
และเตรียมใจที่จะเริ่มใหม่กับใครสักคน ......
แต่..... มันจะผิดไหม หากเมื่อผมเริ่มใหม่....
กับใครแล้ว......
ในใจของผมยังมีเขาอยู่ตลอดเวลา .....
เพราะผม ไม่อาจ ลบเขาไปได้จากใจ .....................

...

 o1  o1   o1   o1

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 13-06-2007 21:52:41

สู้ๆต่อไปนะ
มีรัก มีเบื่อ มีเลิก เป็นเรื่องธรรมชาติ
ตอนรักก็มีความสุขกับมัน
เมื่อเขาหมดรักเราแล้ว ฝืนไปก็มีแต่เจ็บกับเจ็บ
เหนื่อยไหมกับการวิ่งตามเขา
ลองหยุดแล้วเดินตามใจตัวเองบ้างดีกว่า
 o17

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: NewcoolstaR ที่ 13-06-2007 23:44:37

เราช้ากว่าเรย์ได้ไงฟะ สู้ๆนะน้องเป็ด

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 14-06-2007 05:10:14

เอากำลังใจมาฝากจ้า สู้ๆๆนะ o13

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: anston ที่ 14-06-2007 06:01:03

สิ่งที่มันผ่านไปแล้ว..ก็ขอให้ผ่านไป..เหมือนฤดูกาลที่ผ่านเข้ามา..
มีร้อน..ก็ต้องมีฝน..มาช่วยคลายร้อน..
ชีวิตต้องดำเนินต่อไป..ใช้ชีวิตให้มีความสุข..
ความรักไม่มีถูกหรือผิดหรอก..
สิ่งไหนที่คุณคิดแล้วทำให้รู้สึกแย่ก็จงลืมซะ..เลือกจำในสิ่งที่ดีๆดีกว่า..
ทำตัวเองให้สดใส..แล้วรักครั้งใหม่ก็จะเป็นของคุณเอง..
โชคดีนะครับ

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 14-06-2007 13:03:11

.........สัจธรรมของความรัก........มันไม่มีวันเปลี่ยนแปลง........

.........สิ่งเดียวที่ทำได้.........คือเก็บเกี่ยวความทรงจำที่ดีเอาไว้..........

.........ว่าอย่างน้อย.....เราเคยมีวันเวลาดีๆร่วมกัน...... :o12:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: NewcoolstaR ที่ 14-06-2007 13:25:12

อ้างจาก: ลูกเป็ดขี้เหร่ ที่ 13-06-2007 21:26:11  

:teach:   

 แรกพบ > ใกล้ชิด > งอกงาม > “รักใคร่” > สุขงอม > อิ่มตัว > แยกทาง 


......อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ แต่เขาดูเหมือนอยู่ห่างไกล
ทุกครั้งที่ผมกับเขาพบกัน ... มันเมหือนมีอะไรมากั้นไว้
ให้เราสองคนเชื่อมกันไม่ถึง
ความรู้สึกมันขาดหาย ... ทั้งๆ ที่เคยอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้
....แต่....ตอนนี้กลับหนาวหัวใจ ทั้งที่เขาก้ยังอยู่ใกล้ๆ เมหือนเคย .....

 :o12: :o12: :o12: :o12:

 :o12: :o12: :o12: :o12:


....รัก....ห่วง...หึง .... หวง ....ความรู้สึกเหล่านี้ แทบจะแยกจากกันไม่ได้
คนเรา เมื่อรัก ก็ย่อมต้องเป็นห่วง เป็นธรรมดา
แต่ ความห่วง ต้องมีลิมิตของมัน เพราะหากมากไป มันจะกลายเป็น หึง และหวง
รักมากไป ห่วงมากไป กลายเป็น หวง จน หึง
อะไรมที่มากเกินไป .... ย่อมไม่พอดี
รักได้ ห่วงได้ หึงได้ หวงได้ แต่ให้พองาม
เพราะหากมากจนเกินไป เขาจะมาองไม่เห็นค่า
..... ของความรักที่เรามีให้กับเขา..........



.......แยกทาง ...........



ผมรักเขา ...แต่เขาไม่รักผม
เขาต้องการอิสระ ... เขาจึงไม่ต้องการรัก
ทั้งที่รักของผม ไม่เคยพรากความเป็นอิสระไปจากเขา
อิสระ คือสิ่งที่เขาต้องการ
อิสระ คือการที่ไม่ยึดติดกับใคร
เขาจึงจากผมไป พร้อมกับ ความเป็นอิสระ..............

หากยากนะที่..รักแล้วไม่อยากครอบครอง..รักแล้วไม่อยากเป็นเจ้าของ

แสบว่า...รักแล้วไม่อยากครอบครอง..รักแล้วไม่อยากเป็นเจ้าของ...ไม่จริง  :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: THIP ที่ 14-06-2007 19:39:10

มีพบ....มีพราก  มีรัก....มีเลิก  :impress:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 14-06-2007 21:17:05

จับใจ

 :sad2: :sad4: :dont2: :o7:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 15-06-2007 08:15:19

[/quote]

หากยากนะที่..รักแล้วไม่อยากครอบครอง..รักแล้วไม่อยากเป็นเจ้าของ

แสบว่า...รักแล้วไม่อยากครอบครอง..รักแล้วไม่อยากเป็นเจ้าของ...ไม่จริง  :o12: :o12:
[/quote]


พี่แสบครับ ผมเห็นด้วยกับพี่แสบว่า ไม่จริง
แต่ เราก็ได้แต่เพียงครอบครองเขาในใจ ... ได้ครอบครองแบบนี้ ก็มีความสุขแล้ว .... :o11:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 15-06-2007 08:23:38

หากคุณเคยรักใครจนหมดหัวใจ
คุณแค่เห็นเขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
แค่นั้นจริงๆก็เพียงพอแล้ว
 :undecided:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 15-06-2007 15:22:48

บ่นอะไรกันเคอะ

พวกชอบฟันแล้วทิ้งทั้งหลาย

 :bye2:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: NewcoolstaR ที่ 15-06-2007 16:22:00

อ้างจาก: oaw_eang ที่ 15-06-2007 15:22:48  

บ่นอะไรกันเคอะ

พวกชอบฟันแล้วทิ้งทั้งหลาย

 :bye2:

แซวอะไรอะ..เจ้สอง..หุหุหุ โดนฟันแล้วทิ้งงงงงงงง :bye2:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: kei_kakura ที่ 15-06-2007 21:24:03

มาม่ะมาเปลี่ยนแปลงระบบของความรักกานใหม่....ของเดิมมันมี 7 ช่ะม่ะ  เรา....เพิ่มห้ายยยยยยย   o3

แรกพบ > ใกล้ชิด > งอกงาม > “รักใคร่” > สุขงอม > อิ่มตัว > แยกทาง >กลับมา> รักกัน...ตลอดไป
   
เราว่าบางทีคนเราก็เชื่อว่า...สิ่งที่เกิดขึ้น...เพราะว่าชะตาลิขิต

แต่ว่า...คำว่าโชคชะตาแปลว่าอะไร?...ใครกันที่บัญญัติ....คนเราเองไม่ใช่เหรอที่สร้างขึ้นมาน่ะ

เพราะงั้น...เราก็ลิขิตชะตาให้กับตัวเองสิ

รักแล้วเลิกกันไป...ก็กลับมารักกันใหม่...รักให้มากกว่าเดิมสิ   o13

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 15-06-2007 21:57:43

ชีวิตยังไม่สิ้น......ก็ดิ้นรนหากันต่อไป  :o9:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 17-06-2007 19:36:13

อ้างจาก: kei_kakura ที่ 15-06-2007 21:24:03  

มาม่ะมาเปลี่ยนแปลงระบบของความรักกานใหม่....ของเดิมมันมี 7 ช่ะม่ะ  เรา....เพิ่มห้ายยยยยยย   o3

แรกพบ > ใกล้ชิด > งอกงาม > “รักใคร่” > สุขงอม > อิ่มตัว > แยกทาง >กลับมา> รักกัน...ตลอดไป
  
เราว่าบางทีคนเราก็เชื่อว่า...สิ่งที่เกิดขึ้น...เพราะว่าชะตาลิขิต

แต่ว่า...คำว่าโชคชะตาแปลว่าอะไร?...ใครกันที่บัญญัติ....คนเราเองไม่ใช่เหรอที่สร้างขึ้นมาน่ะ

เพราะงั้น...เราก็ลิขิตชะตาให้กับตัวเองสิ

รักแล้วเลิกกันไป...ก็กลับมารักกันใหม่...รักให้มากกว่าเดิมสิ   o13

GREAT
 o13

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 18-06-2007 02:27:41

อ้างจาก: ไอ้แสบ..我不放手 ที่ 15-06-2007 16:22:00  

อ้างจาก: oaw_eang ที่ 15-06-2007 15:22:48  

บ่นอะไรกันเคอะ

พวกชอบฟันแล้วทิ้งทั้งหลาย

 :bye2:

แซวอะไรอะ..เจ้สอง..หุหุหุ โดนฟันแล้วทิ้งงงงงงงง :bye2:

  :sad3: :sad3: :sad3: :sad3:

นังแสบศรี  :angry2:

ปล. เจ้าของเรื่องเมื่อไหร่ตะมาต่อเคอะ

ปลล..  ความรัก?  มันก็แค่ความรู้สึก...เกิดขึ้น  ตั้งอยู่  และดับไป....ส่วนเราทำได้ก็แค่...ติดตามดูความเคลื่อนไหว  เปลี่ยนแปลงและเป็นไปของมัน...แค่นั้น  เรื่องง่ายๆ เอง

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) /มาสานต่อเรื่องครับ
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 19-06-2007 23:21:55

........
หายไปซะนาน ดีใจจัง ที่เพื่อนหลายคนอ่านเรื่องของผม มันอาจเป็นคำพูดพร่ำเพ้อนะครับ แต่ว่า มันก็เป็นความทรงจำหนึ่งที่ทให้ผม ได้ รู้จักคำว่า ความรัก .. วันนี้ก็เลยมาต่อ เรื่องที่ค้างเอาไว้ ......   :m1:



~หมึกสีจางบนกระดาษแผ่นนั้น~

ผมอุตสาห์หนีความวุ่นวายจาก กรุงเทพไปอยู่เกาะสมุยได้เกือบ 2 ปี แต่แล้วผมก็ต้องกลับมาผจญความวุ่นวายในกรุงเทพเมืองฟ้าอีกครั้ง ทำงานสบายๆ ที่สมุยไม่ชอบ ต้องกลับมาดิ้นรนแข่งกันกับคนในะกรุงเทพอีก และอีกอย่างผมก็ต้องกลับมาเจอกับความทรงจำเก่าๆ ที่ “ผม” และ “เขา” เคยมีร่วมกันที่เมืองหลวงนี้  ......
.... อีก 2 วัน ผมต้องบินกลับกรุงเทพแล้ว หลังจาก เคลียร์งานต่างๆ เสร็จ ผมก็กลับมาบ้านพัก เพื่อเก็บข้าวของ จริงๆ แล้วของที่ผมมี ก็ไม่มากมายอะไร แค่เสื้อผ้า หนังสือ และเอกสารสำคัญๆ เก็บเดี๋ยวเดียวก็เสร็จ ... ระหว่างที่กำลังง่วนเก็บของอยู่  กล่องเจ้ากรรมที่วางอยู่บนตู้ ก็หล่นลงมา (ใครแกล้งกรู) ของในกล่องกระจัดกระจาย มันเป็นกล่องเก็บสมบัติบ้าๆ บอๆ ของผมเองครับ ในกล่องนั้น ตาผมก็เหลือบไปเห็นซองจดหมายเก่าๆ อยู่ในกล่อง ข้างในซองนั้น มีกระดาษแผ่นหนึ่งโผล่ออกมา เห็นรอยหมึกสีจางๆ เขียนไว้ “Dear Leslie”  ….
....  2 ปี แล้วสินะ ที่ผม หนีความเจ็บปวดจากเขา มาอยู่ที่สมุย ความเจ็บปวดที่ผม ยอมรับไว้คนเดียว เขาไม่เคยที่จะเจ็บปวดไปกับผมเลย จนป่านนี้ผมก็ยังลืมเขาไม่ได้ .... ความทรงจำกับหมึกสีจางบนกระดาษแผ่นนั้น ทำให้ผมเห็นภาพอดีตที่ผมมีกับเขา แจ่มชัดขึ้นมาอีกครั้ง .....

********************************************************************************

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: NewcoolstaR ที่ 20-06-2007 00:29:23

อ๊าวส์..

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 20-06-2007 00:30:39

แรกพบ   :m13:

.... ผมรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผม มีนัดบอดกับคนในอินเตอร์เน็ต ด้วยความที่ว่างงาน ไม่มีอะไรทำ โลกอินเตอร์เน็ตก็เลยเป็นเพื่อนแก้เซ็งของผม หลายคนคงรู้จักกับโปรแกรม Chatroom ผมก็ใช้เจ้าโปรแกรมนี่แหละ คุยกับคนโน้นคนนี้ แก้เบื่อไปวัน ๆ (ตอนนี้ ถึงไม่ว่างแกก็แอบเล่นเวลางาน ไอ้หัวเหม่ง....  :laugh:)

ผมนัดกับ Leslie ตอน ทุ่มตรง ผมมายืนรอเขาที่หน้าเมเจอร์รังสิต  สักพักเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ดูเบอร์ แล้วน่าจะเป็นของเขา ผมกดรับ และคุยด้วยความรู้สึกตื่นเต้น ( ไร้เดียงสาเจงๆ กรู.... o16)

“สวัสดีครับ เอก พูดครับ”
“สวัสดีค้าบ คุณ เอกนะครับ ไอ เอง เลสลี่นะ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนค้าบ” เสียงของเขา พูดไทยเหมือนไม่ชัด แต่ก็จับใจความและถือว่า เขาพูดเก่งเลย
“ผมรอคุณ ที่หน้า เมเจอร์ แล้วครับ”
“ผมก็มาถึงแล้ว ตอนนี้ อยู่หน้า เคเอฟซี”
ผมมองหาเขาไปที่หน้าเคเอฟซี เห็น ชายหนุ่ม อยู่หลายคน ถือโทรศัพท์คุยอยู่ นึกในใจ คนไหนหนอ กรูจะรู้ไหมเนี่ยว่าคนหนาย
“งั้นผมเดินไปที่หน้า เคเอฟซีนะครับ ผมเดินมาจากหน้าทางเข้า โรงหนังนะครับ ผมใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ ครับ”( แต่งตัว คอมมอน สุดๆ เลยฉ้านนน)  :m12:
แล้วผมก็เห็นคนหนึ่ง หันมาทางผม ตัวเขาเล็กกว่าผม สูงราวๆ 165 ได้ ผมสั้น ผิวขาว ตามสไตล์ คนฮ่องกง
“อ้า!!!!!! ไอ เห็นยูแล้ว” ว่าพลาง ก็เดินปรี่มาทางผม พร้อมโบกไม้โบกมือ เหมือนเด็กๆ (นึกในใจ กรูเด็กว่า มัน หรือมานเด็กว่า กรูหว่า ..... :m13: )
เราทักทาย กัน จับไม้จับมือ แบบชาวสากลเขาทักทายกัน แล้วผมก็เริ่มเขิน พูดไรไม่ออก ยืนเงียบ มองหน้า เขา อยู่ จนกระทั่งเขาทักขึ้น
“อารายค้าบ หน้าผม แปลกมาเลยเหรอ ยืนมองไม่พูดอะไรเลย”
.. “เปล่าๆ ครับ คือ ผมคุยไม่ค่อยเก่งน่ะ ไม่รู้จะคุยอะไร” (กรูพูดรายออกไปเนี้ย)
“ กินอะไรมาหรือยัง ผม หิวจังไปหาอะไรกินกันดีกว่า” ว่าแล้วเขาก็เดินนำหน้า ผมไป เข้าไปใน เคเอฟซี
“กินเคเอฟซีก็แล้วกันง่ายดี จะไดกลับบ้านเร็วๆ”
“ค..คับ..ผมรับอย่างว่าง่าย”
ระหว่างกินเคเอฟซีกันอยู่นั้น เราก็ เริ่มคุยกันมากขึ้น เขาเป็นคนร่าเริงสดใส มาก คุยเก่ง เขาถามเกี่ยวกับตัวผม หลายอย่างผมก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างตามประสา คนเพิ่งเคยรู้จัก (แหม ใครจะไปบอกหมดละ จิงป่ะ)  ผมก็บอกเขาว่า ผมว่างงาน ตอนนี้ อยู่กับพี่สาว กำลังหางานทำอยู่  ที่ผมพูดอังกฤษได้บ้างก็เพราะ ผมเรียนมา (เวลาผม คุยกับเขาทางเน็ท เราคุยภาษาอังกฤษครับ เพราะเขาอ่านภาษาไทยไม่ได้ พูดได้อย่างเดียว) ส่วนเขา เป็นคนฮ่องกง มาทำงานที่ กรุงเทพได้ เกือบ 5 ปีแล้ว เขาทำงานที่โรงงานอุตสาหกรรม แห่งหนึ่งใน นิคมอุตสาหกรรม แถวๆ รังสิต เขาชอบเล่นฟิตเนส หลังเลิกงาน และที่นัดกัน ที่เมเจอร์ เพราะ มันเป็นที่ใกล้บ้าน ทั้งของผม และของเขา ....
.... ด้วยความที่ไม่ประสา เรื่องแบบนี้สักเท่าไหร่ และเพราะเขาเป็นคนน่ารัก และตรงตามเป๊กผมเลย ผม เลยอดใจที่จะมองเขาบ่อยๆ และ เริ่มชอบเขาขึ้นมา .... ผมนั่งฟังเขาเล่าเรื่องานที่ทำ เล่าเรื่องที่ฟิตเนส แล้วมองหน้าเขาไปพลาง แล้วมันเพลินนัก .... จนกระทั่ง ...
“อิ่มแล้ว .... ไปเที่ยวห้องผมนะ” ....
ผมอึ้งไปชั่วขณะ เฮ้ย ..... เจอกันวันแรก ชวนกรู เข้าห้องเลย (เด็กไร้เดียงสาอย่างเราก็....)
“จะดีเหรอครับ เราเพิ่งเจอกันนะ” .... :m3:

“หรือว่ารังเกียจไอเหรอ” เขาถาม ด้วยหน้า ซื่อๆ
เป็นไงเป็นกันวะ ไหนๆ ก็ไหน (ที่จริงอยากไปจนตัวสั่น เหอๆๆๆๆๆ  :m11:) ด้วยความอยากรู้ ว่าจะเป็นยังไง ผมก็เลยตกลงไปที่ห้องเขา ผมถามเขาตรงๆ ว่า ทำแบบนี้ บ่อยไหม เขาบอกผมว่า ไม่บ่อย เขาจะคุยก่อน แล้วถ้าดูแล้ว ไว้ใจและ ไม่น่ากลัว และเขา พอใจ เขาก็จะชวนมา เท่ที่ฟังผมก็พอรู้แล้ว ว่าเขา เป็นคนที่เจนจัดเรื่องแบบนี้ แน่นอน นึกเสียใจพอควรที่เขา เจนเหลือ เกิน เพราะ คนในอุดมคติของผม ต้องเป็นคนรักเดียวใจเดียว (ฝันไปเถอะ ไอ้หัวเหม่ง แกไม่เจอร๊อกกกกก ) เขาบอกว่า ผมคุยกับเขาถูกคอ และ เขาก็เห็นว่า ผมน่าจะไว้ใจได้ และเขาบอกว่า เหมือนเขาถูกชะตากับผม ( เหอๆๆๆ เพราะคำนี้แหละที่ทำให้กรูมีชะตา กะ ยูอยู่จนทุกวันนี้   :m15:) .....
“... อาบน้ำกันนะ ....” โอ้โห ไอ้เหม่งเจอคำนี้เข้า สดชื่นเลย  :m4:
ผมตามเขาเข้าห้องน้ำไปอย่าง งงๆ แต่ นั่นแน่ คงคิดว่า เราจะมีอะไร ดึ่งดึ๋ยในห้องน้ำละสิ ไม่เลยครับ เราอาบน้ำให้กันและกัน เขาสระผม ให้ผมด้วย ตั้งแต่เกิดมานอกจาก แม่แล้วก็มีเขานี่แหละคนที่สองที่สระผมให้ นับจากวินาทีที่เขาสระผมให้ ผมก็เริ่มที่จะประทับเขาไว้ในใจมากขึ้น .......
.... หลังจากอาบน้ำเสร็จ เราสองคนก็ออกมาแต่งตัวและนั่งดูทีวีที่ห้องนอน ดูโน่นดูนี่ไปเรื่อยจนเกือบ ห้าทุมแล้ว เขาก็บอกผมว่า ....
“ไอง่วงแล้ว นอนกันดีกว่า มาสวดมนต์ ด้วยกัน”
ผมก็ทำตามเขาอย่างว่าง่ายและงงๆ  และเขาก็ขอนอนกอดผม อยู่อย่างนั้นทั้งคืน เขาบอกว่า กอดผม แล้วอุ่นดี ..... ผมก็บ้าจี้ให้เขานอนกอดนะ แปลกมากๆ ที่วันแรก ผมกับเขาเจอกัน แล้วทำแบบนี้ ผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้ มันเลยทำให้ผมยิ่งชอบเขาขึ้นไปอีก ....
ผมขอหอแก้มเขา ก่อน บอก กู๊ดไนท์ เขาก็ โอเค และหอมแก้มผมตอบ ... แล้วเราก็นอนกอดกันไปอย่างนั้นจนเช้า .... และ สุดท้าย เราสองคนก็มีบทอัศจรรย์ :m11: กันตอนเช้าจนได้ บ้านผมอยู่ทางเดียวกันกับทางไปที่ทำงานของเขา ผม และเขา เลยได้ ไปทางเดียวกัน อีกครั้งก่อนที่แยกกันตรงทางเข้า บริษัท ของเขา และทางเข้าบ้านของผม .....
.... มันช่างเป็นการเจอกันที่ทำให้ .... ผม ....จำ....เขา.....ไปนานแสนนาน........

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 20-06-2007 00:53:13

อะนะ รออ่านต่อจ้า  :m3:

ไม่คิดจาบรรยายบทอัศจรรย์หน่อยเย๋อ  :m12:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 20-06-2007 01:29:49

ยังน่าติดตามเหมือนเดิม
 :m9:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: anston ที่ 20-06-2007 03:54:23

..เอ่อออ..ที่เล่ามานี้คือ..คนๆนี้ใช่มั้ยครับที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้อ่ะ.. :confuse:
แล้วไงต่อละครับ..

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: oaw_eang ที่ 20-06-2007 12:31:09

อืมๆ

แล้วไงต่อเคอะคุณคนเขียน

มาต่อเร็วๆ น้า

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 20-06-2007 15:17:34

เหอเหอ

เป็นกำลังใจให้นะครับ พ่อเป็ดน้อย

เรื่องนี้คงโดนใจอิเจ้  เพราะเป็นคนดี ไม่ อึ้สสส กันตั้งแต่แรก

กร้ากกกกกกกกก

 :m14: :m14: :m14:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 20-06-2007 21:11:38

 **** คำเตือน ผู้ปกครองควรแนะนำ เด็ก ที่อายุตำกว่า 18 ปี และควรดูและอย่างใกล้ชิดขณะที่อ่านข้อความข้างล่างนี้ ***

 
...ใกล้ชิด ...

เช้าวันหนึ่ง .... เวลาประมาณตี 5 เอก ลืมตาตื่นขึ้นมา เขายังอยู่ในอ้อมกอดของ เลสลี่เช่นเคย เอกมองเลสลี่อย่างเป็นสุข ด้วยความรักที่มีอยู่ล้นเปี่ยม เอก อดไม่ได้ ที่บรรจงริมฝีปากของเขา ลงบนริมฝีปากของเลสลี่ เบาๆ เลสลียังคงหลับอย่างเป็นสุข แขนของเขายังโอบรัดเอกไว้ แต่เอกก็รู้สึกได้ว่า วงแขนนั้นเริ่มโอบรัดเขาแน่นขึ้น ประหนึ่งเป็นการตอบรับการจูบของเขา เอกเริ่มนึกสนุกเขาเอานิ้วค่อยๆ ลูบไล้ ใบหน้าของคนที่เขารัก เรื่อยลงไปจนถึงลำคอ ไหล่ลำตัว และไล่เรื่ออยู่ที่หน้าท้อง จากนั้น เขาค่อยๆ สอดมือเข้าไปใน กางเกงของคนที่เขารัก มือเริ่มสัมผัส กับสิ่งที่เขารักยิ่งกว่า ... และสิ่งนั้นก็เหมือนจะรับรู้สัมผัสมือของเอกเช่นกัน มันเริ่มขยับทักทายล้อเล่นกับมือของเขา ... เอกมองหน้า เขา แต่เขาก็ยังนอนยิ้มหลับตาพริ้ม เหมือนแกล้งยั่ว ... เอกค่อยเลื่อนตัวออกจากวงแขนของเลสี่อย่างๆ ช้าๆ ลมหายใจของเขา รดผ่านร่างของเลสลี่ ลงมาเรื่อยๆ ๆ ๆ จนถึงจุดสัมผัสที่เขาอยากจะให้มันออกมาทักทายกับเขา แต่เอกก็ยังไม่ทำอย่างนั้น เขายังคงนอนอยู่อย่างนั้น นอนดูมัน ดินทักทายเขาอยู่ภายใต้ กางเกงนอนของคนที่เขารัก ...  :m10: ....
.... เอกเริ่มเลื่อนใบหน้าของเขา เข้าใกล้กับสิ่งที่เขาปราถนา ค่อยๆ หายใจรดริน และสูดดม กลิ่นอายอันหอมหวาน เขาค่อยๆ บรรจงจูบมัน โดยมีเพียงเกางเกงนอนของคนที่เขารักกั้นไว้ .. เลสลี่ขยับกายเล็กน้อยย เหมือนเป็นการบอกสัญญาณ ให้เอก รู้ว่าเขายินดีกับสิ่งที่เอกกำลังทำอยู่ .... เอกยังคงล้อเล่นอยู่กับสิ่งนั้น อยู่เนิ่นนาน .... เขาเริ่มที่จะรุกหนักขึ้น เขาเริ่มให้จมุกชอนไช บดลงไปกับสิ่งมีชีวิตใต้กางเกงนั้น มือของเขา เริ่มที่จะเลื่อนขอบกางเกงของเลสลี่ลง เขาพร้อมที่จะปล่ย เจ้าตัวน้อยออกมาเป็นอิสระ และ เล่นกับมัน ... เอกมองมันอยู่นาน ดูเหมือนว่า เจ้าตัวน้อยนั้น จะเรียกร้องให้เขาเล่นกับมันอยู่ในที เอกเริ่มเลื่มือลงมาสัมผัส กับเจ้าตัวน้อยอย่างละมุน .... เลสลี่ เริ่มขยับตัวเพื่อให้ เอกเล่นกับเจ้าตัวน้อยได้อย่างสะดวก ... เอกเริ่ม บรรจงจูบ เจ้าตัวน้อย .. และล้อเล่นกับมันอย่างสนุกสนาน .... และแล้ว .....
 ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 เสียงนาฬิกาก็ดังขึ้น .................  :serius2: ......


...   

 o4 พอหอมปากหอมคอนะค้าบ  :laugh3:

 

 

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 20-06-2007 21:16:09

.... อ่ะมาต่อเรื่องให้อีกนิดส์ นะคร้าบ รี ข้างบน ไม่รู้จะติดเรท หรือเปล่า อะ เรื่องของตรู จะโดนแจ้งลบมะเนี่ย เหอๆๆๆๆ.....


...... ...ใกล้ชิด ...

     เสียงนาฬิกาปลุกเวลา 06.00 ดังขึ้น ผมค่อยๆ ลืมตาขี้น จูบเขาที่หน้าผาก เลื่อนตัวออกจากอ้อมกอดของเขา เพื่อไปปิดเสียงนาฬิกา .... ผมนั่งดูเขาหลับอยู่สักพัก ก่อนที่จะลุกจากที่นอน เพื่ออาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จ จากนั้นก็จะเตรียมแปรงสีฟัน และ ผ้าเช็ดตัวให้เขา ก่อนจะออกมาปลุกเขาให้ตื่นเพื่ออาบน้ำ และผมก็จะเตรียม ชุดทำงาน ถุงเท้า รองเท้า เก็บที่นอน เปิดข่าวรับอรุณ เตรียมนมสด และผลไม้ไว้ให้เขาทานเป็นอาหารเช้า ... กิจวัตรแบบนี้ เกิดขึ้นทุกเช้าวันจันทร์ถึงศุกร์ นี่ก็ล่วงเข้าสู่เดือนที่ 2 แล้วที่ผมเข้ามาอยู่กับเขาที่บ้าน ....

... ผมตัดสินใจมาอยู่กับเขาหลังจากที่เจอเขาได้อาทิตย์เดียว...ผมเสนอตัวมาอยู่กับเขาเองแหละครับ (กล้ามั่กๆ)

 

เอก       “เลสลี่ .... เอกอยากอยู่ใกล้ๆ เลสลี่จังเลย”  :m1:

เลสลี่     “แบบนี้ยัง ใกล้ไม่พออีกเหรอค้าบ” เขาว่าพลางดึงผมเข้ามากอด แล้วหอมแก้ม ผมอีก 1 ฟอด  ...  :m11:

เอก      “เอก อยากอยู่ ดูแลเลสลี่ทุกเช้าอย่างนี้ แล้วก็ออกไปทำงานด้วยกัน กลับบ้านมาเจอกัน กินข้าว 

               ด้วยกันทุกเย็น .... ผมอยากให้เป็นแบบนี้”  :m5:

เขาเงียบไปพักหนึ่ง ...

เลสลี่  “ไอ ก็อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่ ยู จำเรื่องที่เกิดกับ ไอ ได้ใช่ไหม ไอ ไม่อยากให้เกิดขึ้นอีก”

 

 (... แฟนเก่าเขาเคยยกเค้า แล้วหายไปจากบ้าน เขาเลยไม่เคยไว้ใจใครให้อยู่บ้านเวลาเขาไม่อยู่ครับ....) :freeze:

 

เอก    “ไม่เป็นไร ครับ เลสลี่ เอกเข้าใจดี เอกมีทางออกนะ เราก็เจอกันอย่างนี้เหมือนเดิม วันธรรมดา เช้าเราก็ออกไปทำงาน เย็นกลับมาผมก็มารอเลสลี่ แล้วค่อยเข้าบ้านพร้อมกัน วันเสาร์ ผมเลิกงานก่อนก็ไม่เป็นไร ผมกลับบ้านพี่สาวก็ได้ ผมไม่จำเป็นต้องมีกุญแจห้องของเลสลี่เลย ผมไม่สนใจเรื่องลำบากหรอก ขอแค่ ได้เจอ ได้อยู่ใกล้ๆ กับ เลสลี่ ได้ดูแลเลสลี่ผมก็ดีใจแล้วครับ”

 

แล้วตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ วงจรชีวิตของผม ก็จะเป็นอยู่อย่างนี้ทุกวัน มีบ้างบางวันที่เขากลับดึกมากแต่ผมก็นั่งรอเขาได้ ไม่เคยบ่น แค่ผมได้เห็นเขา ได้อยู่กับเขา แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว ......

 

........................

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: anston ที่ 21-06-2007 00:33:35

ช่างเป็นคนดีจริงๆเลยครับ.. o13
แต่..เป็นคนดีที่เธอไม่แคร์..เฮ้อ.. :เฮ้อ:เศร้าใจ
รอตอนต่อไปครับ.. :bye2:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 21-06-2007 01:10:27

เขาคงไม่ลืมความดีที่คุณมีให้เขาหรอกครับ
 :m15: :m15: :m15:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 21-06-2007 03:22:24

แล้วเมื่อไหร่เค้าจาไว้ใจนะ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 21-06-2007 17:00:59

อืมมมม

 :m13: :m13: :m13:

เป็นกำลังใจให้นะครับ

 :yeb:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 26-06-2007 20:30:28

... Happy Birthday...

"Happy Birthday ครับเลสลี่" เอกหอมแก้ม เลสลี่เป็นของขวัญชิ้นในเช้า วันคล้ายวันเกิดของเขา
"Thank you My Dear" เลสลี่ หอมแก้มกลับ พร้อมกับกอดเอกให้แนบชิดกับตัวเขามากยิ่งขึ้น

....นานแล้วสินะ ที่เขาไม่ได้กอดใครอย่างอบอุ่นอย่างนี้ ตั้งแต่เอกมาอยู่ใกล้เขา เอกไม่เคยทำให้เขาเบื่อ หรือ เศร้าใจเลย เอก เป็นคนร่าเริง ไม่ขี้งอน ไม่เคยบ่น ไม่เคยโกรธเขาเลย แม้บางครั้งเวลาที่เขาเอาแต่ใจ เอก ก็ไม่เคยว่า และไม่เคยขัดใจเขาเลย เอกดูแลเขาเป็นอย่างดี ตั้งแต่เอก ย้ายมาอยู่กับเขา ไม่สิ จะเรียกวา ย้ายมาก็ไม่ใช่ เอก เพียงแค่มานอนเป็นเพื่อนเขา มาช่วยดูแลเขาในช่วงจันทร์ ถึงศุกร์ เท่านั้น ส่วน เสาร์ อาทิตย์ ก็เป็นเวลาส่วนตัวของเขา เอก ไม่เคยก้าวก่าย เรื่องส่วนตัวของเขาเลย เอกมักจะหาสิ่งใหม่ๆ มาให้เขาได้ตื่นเต้น เสมอๆ เอกชอบพาเขาไปดูหนัง เล่าเรื่องหนังใหม่ๆ ให้เขาได้ฟัง เอกชอบอัพเดท เทคโนโลยีใหม่ๆ ให้เขาได้รู้ เอก ชอบคุยเรื่องสนุกให้เขาได้ฟัง ตั้งแต่มีเอกเข้ามา ชีวิตเขาไม่เคยเหงาเลย .... เลสลี่กำลังมีความสุขกับสิ่งแปลกใหม่นี้ที่เข้ามาในชีวิต จนลืมกับสิ่งที่เขาเคยทำเป็นกิจวัตรที่ผ่านมา ....

"เอกครับ วันนี้เลิกงาน เราไปดินเนอร์กันนะครับ ผมจะแนะนำยูให้รู้จักกับเพื่อนๆ ทุกคน เขารอจะเจอยูมานานละ เพราะผม ไปเล่าให้พวกเขาฟังว่ายู รู้หลายเรื่อง และคุยสนุก"

"ขอบคุณนะครับ เลสลี่" เอกตอบพลางมองเลสลี่ ตาหวานซึ้ง
"จะขอบคุณทำไมละค้าบ ยูทำให้ไอมีความสุข ... ผม ก็อยากทำให้ยูมีความสุขเหมือนกัน ยุเป็นึคนดี เพ่อนๆ เขาจะต้องชอบยู"

"เลสลี่ เอกมีของจะให้นะครับ" เอกบอกเลสลี่ พลางลุกอออกจากเตียงเพื่อไปหยิบของในกระเป๋า ....
"ของขวัญชิ้นที่สอง รองจาก จูบอรุณสวัสดิ์นะครับ"

เลสลี่ทำท่าดีใจ ปรบมือเหมือนเด็ก ... อาการของเลสลี่ ยิ่งทำให้เอก รัก เลสลี่มากขึ้น เพราะเขาช่างดูสดใส เหมือเด็กๆ จนริงๆ

"นี่ครับ. เอกบอก พลางยื่นกล่องของขวัญให้เลสลี่ "จะเปิดตอนนี้ หรือ เย็นนี้ก็ได้นะครับ"

"ไอจะเปิดตอนนี้เลย"


................................................................................................

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 26-06-2007 20:45:33

เอกให้อาไรน๊า รอลุ้นต่อจ้า  :m13:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 26-06-2007 23:10:13

ไรหรอ
 :confuse:

แหวนแต่งงานเหยอ
 :m1:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 27-06-2007 00:05:50

......

เลสลี่ รับกล่องของขวัญมาแกะ เอกนั่งมองลุ้นอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ .......
...."นาฬิกา .... สวยดีนะ  I like it .... ขอบคุณมากค้าบ ยูน่ารักจัง ไอกำลังอยากได้ใหม่อยู่เลย ยุนี่รู้ใจไอไปหมดเลย" เลสลี่ พูดพลางหันมายิ้มให้กับเอก พร้อมกับ หอมแก้มเอก เป็นการขอบคุณ ...

"เอกอยากให้ มันเป็นเวลาของเราสองคนน่ะ เวลาที่เลสลี่ใส่นาฬิกาอันนี้ มันจะเหมือนกับเอก อยู่กับเลสลี่ แล้วอีกอย่าง คนเราก็ต้องดูเวลา ชีวิตเราผุกติดอยุ่กับเวลา .. ทุกครั้งที่เวลาเลสลี่ ดูนาฬิกาที่ข้อมือ ก็เหมือนกับเลสลี่ กำลังนึกถึงเอก และอยากมองเอก ..."  

"ยูนี่น้า ชอบพูดอะไรที่มันโรมแนติก จิงๆ ...อ๊า ... เห็นไหม ให้นาฬิกาไอมา เลยเห็นเลย ว่าจะ 7โมงครึ่ง แล้ว  ไปแต่งตัว ไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวสายกัน เร็วววว ...."

หมดเวลาหวานซึ้ง ... และโรแมนติก ทั้ง เอก และ เลสลี่ ต่างก็ ต้องรีบ แต่งตัว เพื่อ เตรียมออกไปทำงาน กับโลกที่อยู่นอกบ้านของทั้งสองคน โลกที่ ทั้ง เอก และ เลสลี่ ต่างก็ เป็นคน แปลกหน้าของกันและกัน .....


...............................................



"ท่าทาง ยูดูตื่นเต้นนะ ไม่ต้องกลัวหรอก เพื่อนๆ ไอก็เหมือนไอ แหละ ออกจะขี้เล่นด้วยซ้ำ เขาก็ดีกับคนที่ดีกับไอทั้งนั้นแหละ"

เลสลี่ ปลอบเอก เมื่อเห็นท่าทางประหม่า แกม เขินของเอก ขณะนั่งอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่น เพื่อรอ เพื่อนๆ ของ เลสลี่ ที่จะมาร่วม ฉลองวันเกิดกับเขา ....

"จริงๆ แล้ว ไอก็ไม่ได้อยากเลี้ยงอะไรแบบนี้ หรอก ปกติ ก็ไม่เคยทำ แต่วันนี้ผมอยากถือโอกาสให้ยูได้รู้จักกับพวกเพื่อนๆ ไอ เพราะเขา อยากเห็นหน้ายู . ไอก็เลยไม่อยากขัด..."

....เพื่อนๆ ของเลสลี่ก็เป็นคนฮ่องกง เหมือนกับเขา ส่วนใหญ่ ก็เข้ามาทำงานและมาเจอและรู้จักกันที่ ฟรีแมน และ บาร์ The Mix ข้างๆ ฟรีแมน ที่สนิทๆ กันก็มี Mike , James , Roy แล้วก็ Alex ทุกคนพูดไทยได้ เลยทำให้เอก ไม่ค่อยลำบากในการพูดคุย และทำให้เอกสนิทกับพวกเขา ได้เร็วขึ้น ... เอกรู้สึกเป็นเหมือนกับหนึ่งในพวก เขา ยกเว้นที่เวลา ..ทั้งก๊วน คุยกันโดยใช้ภาษาจีน มันทำให้เอก เหมือนกับหลุดออกไปอยู่อีกโลก ที่ เขาเป็นเพียงส่วนเกินของกลุ่มนี้ ... แต่เอกก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะแค่เขาได้อยู่ใกล้ๆ กับคนที่เขารัก เขาก็พอใจแล้ว ......


"เอก ยูไปทนให้ ลเสลี่ โขกสับใช้อยู่ทำไม ... มาอยู่กับไอนี่ เดี๋ยวไอ จะดูแลยุเป็นอย่างดี น่ากๆ ดี อย่างยูอย่าไปอยู่กับคนใจหินอย่างเลสลี่ เลย เดี๋ยวพอเลสลี่ มันเบื่อยู มันก็ทิ้งยู แหละ ตอนนั้น ไอรอรับยูอยู่นะ" ..... Roy เพื่อนปากร้ายที่สุดในกลุ่มของเขา พูดเหน็บเมื่อเขาเห็น เอก กับเลสลี่ นั่งมองตากัน  ...

..."Roy xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx"  Mike พูดปรามขึ้นเป็นภาษาจีนแล้วหันมามองหน้าเอก แบบเครียดๆ

"ยูนี่ ...พูดอะไรไป อย่าไปล้อเอก แบบนั้นซี่" James เสริมทับอีกแรง .....

"Sorry ๆๆๆๆ ไอก็ล้อเล่น ไปงั้นอย่าคิดมากนะเอก...."

เอกไม่ว่าอะไร ได้แต่ยิ้มพยักหน้ารับ แล้วก็พยามคุยไปเรื่องอื่น ๆ ถามเรื่องงานของ James ไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งเวลาใกล้ 4 ทุ่ม เลสลี่ก็เลยชวนทุกคนไปนั่งเล่นต่อที่ The MIX ...

เป็นครั้งแรกที่เอก ออกมาเที่ยวในสีลม เขาไม่เคยมาเที่ยวที่แบบนี้มาก่อน ...The Mix เป็นผับแอนด์ เรสเทอรองต์ ลูกค้าส่วนใหญ่ เป็นคนญี่ปุ่น และมีชาวต่างชาติอื่นๆ และ คนไทยอยู่บ้าง ส่วนใหญ่จะมานั่งรอ เวลา แสดงโชว์ ของคุณเดที่ฟรีแมน แล้วหลังจากนั้นก็จะไปต่อ ที่ซอย 2 ที่ร้านคนเลยค่อนข้างเยอะ เพราะเป็นช่วงเวลาก่อน โชว์
เลสลี่ และ เพื่อนๆ ทักทาย เด็กในร้าน รวมทั้ง แขกบางคน ก็ รู้จักกัน เพราะ เป็นลูกค้าประจำ ... พวกเด็กๆ ในร้าน แซวเลสลี่ กันใหญ่ เมื่อ เห็นเขาเดินมากับเอก
"เด็กใหม่ เหรอ เลสลี่ แหม หน้าตา จิ้มลิ้มดีนะ"
"ไม่มานานแล้ว คิดถึงจังเลย ค่า"
"เลสลี่ หิ้วใครมาน่ะ"

...เอกเริ่มมึนงง กับโลกอีกใบที่เขา เพิ่งเคยเห็น โลกของเลสลี่ ที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน  ... โลกที่มีใครอีกหลายคนที่รู้จักเขา ... เอกรู้จักเลสลี่ เพียงแค่ งาน เลสลี่ที่อยู่กับเขาในห้อง คนที่ดูหนังกับเขา คนที่คุยเอ็มกับเขาเวลางาน คนที่กินข้าวกับเขา ..  แต่ เลสล่กับโลกอีกใบที่เขาเห็นอยู่นี้ ช่างแตกต่างเหลือเกิน ......

"ยูอย่าไปถือพวกนี้เลยนะ เขาก็ แซวๆ ไปอย่างนั้นแลหะ เดี๋ยวไปนั่งตรงนั้นกันนะ"

เลสลี่พาเอก ไปนั่งได้สักพัก สั่งเครื่องดื่มให้ แล้ว เขาก็ขอตัวไปทักทายคนนั้นคนนี้ แล้วเอก ก็ถูกปล่อยให้ เคว้ง เพราะ ทุกคนต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ละคนต่างก็รู้จักกันแล้ว เอกดูแปลกที่ เลยไม่กล้าที่จะไปร่วมวงคุยกับเขา เลสลี่ ก็ไม่ได้ แนะนำเขาให้ใครรู้จัก ..... เอกรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว แต่เขาก็ ไม่บ่น เพราะแค่เขาได้เห็นว่า เลสลี่ยังอยู่ในร้านเขาก็ดีใจแล้ว

..... " มากับ เลสลี่ เหรอครับ ..... "



*******************************************************************************

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 27-06-2007 00:23:44

เอานะ ประสบการณ์ มีมากมาย กับคนที่เป็น idol เพียงแต่ใครจะได้ไป
 :m2: :m2: :m2:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 27-06-2007 15:39:24

เหรียญมีสองด้านครับ

เหอเหอ

เป็นกำลังใจให้นะครับ

 :yeb:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: kei_kakura ที่ 27-06-2007 17:42:23

เหอๆๆๆ....เล่นพูดเปงภาษาจีนโดยที่เราไม่รุเรื่องนี่...เป็นเราอึดอัดแย่เลย

คนเราไม่ได้มีดีไปซะหมด...คุณเห็นอีกด้าน 1 ของเขาแล้วยังยอมรับเขาได้...ก็จะอยู่กันได้  :teach:

เปงกำลังใจให้น้อ  o1

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 30-06-2007 18:54:52

***************************************************
เลสลี่พาเอก ไปนั่งได้สักพัก สั่งเครื่องดื่มให้ แล้ว เขาก็ขอตัวไปทักทายคนนั้นคนนี้ แล้วเอก ก็ถูกปล่อยให้ เคว้ง เพราะ ทุกคนต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ละคนต่างก็รู้จักกันแล้ว เอกดูแปลกที่ เลยไม่กล้าที่จะไปร่วมวงคุยกับเขา เลสลี่ ก็ไม่ได้ แนะนำเขาให้ใครรู้จัก ..... เอกรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว แต่เขาก็ ไม่บ่น เพราะแค่เขาได้เห็นว่า เลสลี่ยังอยู่ในร้านเขาก็ดีใจแล้ว

..... " มากับ เลสลี่ เหรอครับ ..... "

**************************************************

เสียงแปลกหู  ทักเอก ในร้าน เอกไม่เคยเห็นเขามาก่อน คงจะเป็นแขกในร้าน ขาประจำเหมือนกัน ไม่งั้น เขาคงไม่รู้จักเลสลี่ หรอก

"ครับ" เอกตอบ
"มาที่นี่ครั้งแรก เหรอครับ ท่าทางดู ตื่นๆ นะ .... คนที่ร้านนี่น่ารักทุกคนครับ ผม มาบ่อยผมรู้จักทุกคน เลสลี่ เขาก็มาบ่อย เลยรู้จักเขาบ้างครับ"
"อ้อ ... ครับ"   เอกยังคงดูประหม่ากับ คนแปลกหน้าคนนี้ ที่เข้ามาคุยกับเขา
" ผม เคนครับ" แล้วคุณล่ะ
"เอก ... ครับ"
"งั้นผมขอ นั่งด้วยคนได้ไหมครับ เลสลี่จะว่าไรไหมนะ"   
เอก เงียบไม่ตอบ คงเพราะยังคงเขิน หรือไม่ก็แปลกที่อยู่ พอดีกับที่เลสลี่ เดินกลับมาที่โต๊ะ เพื่อที่จะหยิบแก้วเบียร์ ไป ชนแก้วกับเพื่อนๆ อีกโต๊ะ หนึ่ง

" Hi, เลสลี่ ไม่เจอกันาน เลยนะ วันนี้กลับมาอีกที ก็เปิดตัวแฟนคนใหม่เลยนะครับ" เคนทักเลสลี่ แกมแซว
" Hi, Hi, ... ผมงานยุ่งๆ ค้าบ ก็เลยไม่ได้มา แหม ๆๆๆ ... อย่าแซวผม เลย  เราเป็นเพื่อนกัน ค้าบ ..."
.... จริงๆ แล้ว เลสลี่ ยังไม่เคยพูดว่า เอก เป็นแฟน เขาเคยบอก เอกว่า เราพึ่งคบกันได้ ไม่นาน จะมาเรียกกันเป็นแฟน มันดูแปลกๆ แต่เอกก็ไม่เคยว่าอะไร เขา ...
" อ้าวเหรอ ... ไม่น่าเชื่อ" เคนพูดพลางหันมามองเอก และแอบอมยิ้ม "ถ้างั้น ผม ขอนั่งคุยกับ ... เพื่อน ... ของเลสลี่คนนี้ ได้ไหมครับ" 
เลสลี่ มองหน้าเคน แบบงง แต่ก็ไม่ว่าไร แล้ว หันมาบอก เอก ... "ผม จะไปชนแก้วกับเพื่อนโต๊ะ โน้น ก่อนนะ" แล้วเขาก็ เดินไปซะเฉยๆ โดยไม่ตอบเคน และไม่ชวน เอกด้วย

เอกยังนั่งงง กับพฤติกรรมของเลสลี่ ตอนนี้เขาเคว้ง เหมือนอยู่คนเดียวในโลกอีกโลกหนึ่ง ที่แม้รายรอบเขาจะครื้นเครงด้วยเสียงหัวเราะสนุกสนานจากโต๊ะข้างๆ เสียงดนตรี แดนซ์ ระทึกใจ .. แต่เขา กลับเหมือน อยู่ในที่ที่วังเวง ไม่มีใครสนใจ เหมือนเขาไม่มีตัวตน ....

"เอก ครับ ..... เป็นอะไรหรือเปล่า นั่งเงียบ เลย " เสียงเคน เรียก เอก ให้หลุดจาก ความเคว้งคว้าง
"อ๋อ เปล่าครับ แค่คิดอะไรเพลินๆ  แล้วคุณไม่ไปสนุกกับโต๊ะนันเหรอครับ "
"ไม่อยากให้ผมอยู่ด้วย เหรอครับ ผมไปก็ได้ .... "
" ไม่ใช่อย่างนั้นครับ เพียง แต่ ผมไม่รู้จะคุยอะไร และอีกอย่าง มานั่งกับผม คุณจะเบื่อเปล่า ๆ "

" ไม่หรอกครับ .. ผมมาคนเดียว นั่งคนเดียวประจำ ผมไม่ใช่คนขี้เบื่อ เห็นเอก นั่งคนเดียว เลยอยากนั่งด้วยแค่นั้นเอง"
" เอ่อ งั้นก็ตามสบายครับ "  เอกปล่อยให้เคนนั่งอยู่ ตรงข้าม แต่ตา เขาไม่ได้มองเคนเลย เขายังคงมอง เลสลี่ ที่อยู่ อีกโต๊ะ คุยกับเพื่อนๆ อย่างสนุกสนาน

"มองเลสลี่ ตาไม่วาง เลยนะครับ ..... น่าอิจฉา เลสลี่จัง "

..เอก ได้ แต่อมยิ้มตอบ แต่เขาก็ไม่พูดอะไร ตาก็ยังคงมองไปที่เลสลี่

"เลสลี่ เขาก็ เป็นอย่างนี้ แหละครับ เวลาอยู่กับเพื่อนๆ โต๊ะนั้นน่ะ เขาจะสนุกจนลืม คนที่พามาด้วย เสมอ .. เอ .. แล้วผมจะบอกเอก ทำไมละเนี่ย จริงๆ มันก็ไม่เกียวกับผมสักหน่อย ผมจะมาอธิบายให้คุณฟังทำไมนะ"

เคนเลื่อนตัวมาบังสายตาของเอก เพื่อให้เอกมองเห็นเขา

"คุณเอก ครับ ชนแก้วกัน" เขายกแก้วเบียร์ ของเอกยื่นให้ เอกรับ และชนแก้วกับเขา และดื่มเบียร์ เขาเพิ่งจะเห็นหน้าของเคนชัดๆ หน้าตาของเขา ดูไม่คล้ายคนไทยสักเท่าไหร่ ออกจะเป็นตี๋ ญี่ปุ่น เคนดูไม่โดดเด่น หน้าตา ไม่ได้ถือว่า หล่อออะไร ดูธรรมดา แต่ เพราะเขา แต่งตัวดี และบุคลิกดี เลยทำให้ ความธรรมดาของเขาดูลดลงไป

... เอกคิดว่า เงียบไปก็เท่านั้น ไหนๆ ก็มีเพื่อนคุยเลยลองคุยกับเคนดูบ้าง ...

"เคน มาร้านนี้ประจำเลยเหรอครับ"

"ผมมาทุกวันเสาร์ครับ วันอาทิตย์ หยุดก็อยากพักผ่อน เครียดน่ะงานบริษัทญี่ปุ่นก็แบบนี้ ใช้งานหนัก มากพักผ่อน ดื่มบ้างก็คลายเครียดไปได้ .... แล้วเอกล่ะครับ มาครั้งแรกละสิ"

"ครับ ผมไม่เคยเที่ยวแบบนี้ แต่เลสลี่ เขาอยากมา เขาบอกไม่ได้มานานแล้วอยากมาเจอเพื่อนๆ  โชว์ ฟรีแมน สนุกเหรอครับ เห็นเลสลี่บอก ตลกดี"

"อ้อ ครับ ก็ดีครับ คนดูเยอะ แต่ผมไม่ได้ดูบ่อยหรอก เพราะทุกอาทิตย์ มุขก็ซ้ำๆ เดิมๆ  น่ะครับ บางครั้งก็ เบื่อ ผม ชอบนั่งในร้านนี้มากกว่า"

เคนชวนเอกคุยอยู่หลายเรื่องเขาเริ่มรู้จัก เคน ว่า เคนเป็นลูกครึ่ง ไทยญี่ปุ่น เขาเกิดที่ญี่ปุ่น แต่โตที่เมืองไทย เพราะแม่เป็นคนไทย และพ่อคนญี่ปุ่นก็ทำงานที่เมืองไทย  ที่เอกคุยกับเคนได้ นานขึ้น เพราะ เอกสนใจเรื่องญี่ปุ่น และ อยากเรียนภาษาญี่ปุ่น อยู่แล้ว เขา เลยเริ่มคุยกับเคนอย่างสนุกสนาน ... ... และเริ่มรู้สึกไม่ได้อยู่คนเดียว ...

เกือบเที่ยงคืนแล้ว ใกล้เวลาโชว์ ของฟรีแมน เลสลี่ เดินกลับมา ที่โต๊ะ ถาม เอกว่า จะไปดูโชว์ ไหม เอกอยากอยู่กับเลสลี่ เลยขอไปด้วย เขาเลยบอก เคนว่าจะไปดูโชว์  ..... และขอตัวออกมากับเลสลี่ ......

........ ระหว่างที่ดูโชว์ อยู่กับเลสลี่ ได้สักพัก เขาก็เห็นเคนเดิน เบียดเสียดแขกในร้าน มายืนอยู่ใกล้ๆ เขากับเลสลี่ เอกก็ไม่ได้คิดอะไรในตอนนั้น เขาดูโชว์ กับเลสลี่ ต่อไปจนกระทั่งจบ เลสลี่ ก็พาเขา กลับมาที่  The Mix ปล่อยให้เอกนั่งที่เดิม แล้วเขาก็กลับไปนั่งคุยกับเพื่อนๆ ที่โต๊ะเดิมอีกครั้ง ....

.... "ผมกลับแล้วนะครับเอก" เคนเดินมาที่โต๊ะ หลังจากเลสลี่ เดินไปนั่งกับเพื่อนๆ พน้อมกับยื่นนามบัตรให้กับเอก ....

"ว่างๆ คงได้เจอกันที่ร้านนี้ อีกนะ ชวนเลสลี่มาเที่ยวอีกนะครับ บายครับ" เขายิ้มให้เอก ก่อนเดินออกไปจากร้าน

เอก ไม่ได้สนใจอ่านนามบัตร แต่ก็เก็บไว้ในกระเป๋ากางเกง เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่า จะเก็บไว้ทำไม ไม่ได้อยากรู้จักวะหน่อย ....

เขานั่งรอเลสี่ได้สักพัก แล้วเลสลี่ ก็เดินกลับมาที่โต๊ะชวนกลับ ..... ระหว่างทางกลับ เลสลี่อแอบถามว่า คุยอะไรกับเคน เอกก็เล่าไปตามที่คุย ....
"ไอ ..ขอโทษนะ ที่ปล่อยยูนั่งคนเดียว .... แต่ เพื่อนๆ ไอ เวลาคุยกันยูก็ไม่เข้าใจอยู่ เดียว กลัวยูจะรำคาญ เลยไม่ได้ชวนไปนั่งด้วย ...." เลสลี่บอกกับเอก ระหว่างเดินทางกลับ บ้าน ....

ไม่รู้ว่า เลสลี่จะบอกเอก ทำไม หรือเพราะ แล้วเขาจะถาม เรื่องเคนทำไม แต่เพราะที่เขาถามนี่ แหละ ที่ทำให้เอก รู้สึกว่า เลสลี่ ไม่ได้ทิ้งเขา เลสลี่ยังห่วงความรู้สึกของเขาอยู่ ไม่อย่างนั้น เขาคงจะไม่บอก เหตุผล หรือ ไม่ถามอะไร .....

...... เลสลี่ ยัง สนใจ เอกอยู่ ใช่ ไหม ........ 


************************************************************************************************

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 30-06-2007 21:31:45

อืม ดูน่ากลัวๆแหะ
เคนคงพูดอะไรไม่ได้มาก แต่ก็คงเป็นห่วงอยู่ลึกๆ
 o7 o7 o7

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 01-07-2007 10:53:20

อืม เคนนี่น่ารักจัง  :m1:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 02-07-2007 17:35:04

เลสลี่ หมาหวงก้างนี้หวา

ชิชิ

 :m14: :m14: :m14: :m14:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 03-07-2007 10:24:34

..........

ล่วงเข้าสู่เดือนที่ 4 ที่เอก ใช้ชีวิตอยู่กับเลสลี่ ทุกอย่างดำเนีนไปเหมือนเดิม ไม่มีอะไรหวีอหวา จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง ....


....  ระหว่างรอเลสลี่อาบน้ำอยู่นั้น เอกนีกสนุก คิดอยากจะถ่ายคลิบบอกรัก เล่นๆ ในโทรศัพท์ของเลสลี่ เขาจึงหยิบโทรศัพท์ของเลสลี่มา เพื่อ เตรียมถ่ายคลิป ระหว่างที่เขากำลังง่วน กดหาโหมดถ่ายวีดีโออยู่นั้น เลสลี่ก็เดินออกมา จากห้องน้ำเห็นเข้าพอดี 


“เอก ทำอะไรอยู่ครับ”

“เอ่อ เปล่าครับ แค่อยากจะถ่ายรูปเล่นน่ะ อยากเก็บรูปผมไว้ในโทรศัพท์ ของเลสลี่”

พอเลสลี่ เห็นโทรศัพท์อยู่ในมือเอก เขาเปลี่ยนสีหน้าเป็นไม่พอใจ ดีงโทรศัพท์กลับมา

“This is my private belonging you can not mess it”  :angry2:

เอก ตกใจกับอาการของเลสลี่มาก เพราะเลสลี่ไม่เคยแสดงอาการแบบนี้กับเขาเลย แต่ก่อนเขาเล่นก็ไม่เคยจะถูกว่าแบบนี้

“ผมขอโทษ .... ผมไม่รู้ว่าเลสลี่ไม่ชอบ ต่อไปผมจะไม่ทำอีกนะครับ....”  :sad5:

เลสลี่ เงัยบ ไม่ตอบ แต่ยังแสดงสีหน้าไม่พอใจอยู่ .... “ไปกันเถอะ สายแล้ว” เลสลี่ตัดบท .... 


ทั้งวันเอกไม่มีสมาธิทำงานเลยเพราะยังสงสัยกับท่าทีที่ เลสลี่ทำกับเขาเมื่อเช้านี้ ทำไมเขาถึงมีอาการแบบนั้น ทั้งที่แต่ก่อนก็ไม่เคยจะโกรธ เลสลี่เป็นอะไรไป หรือ เขามีอะไรปิดบัง .....  o12


ตกเย็นเลสลี่โทรมาบอกเอกว่าวันนี้ไม่ต้องรอ ให้กลับไปนอนที่ห้องพี่สาว เพราะ เขาต้องอยู่งานเลี้ยงของบริษัท เอกยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ เพราะปกติเลสลี่จะเป็นที่วางตารางไว้เป็นอย่างดี เขาจะบอกเอกก่อน 1 วัน เสมอถ้าหากวันไหนเขาต้องกลับดึกมากๆ เพราะเอกจะได้เตรียมตัว แต่วันนี้ เขากลับบอกกะทันหัน เอกคิดจะแย้ง แต่เขารู้ดีว่าวันนี้เลสลี้ ยังโกรธเขาอยู่ เขาเลยไม่ถามต่อให้มากความ .....

เลิกงานเอกกลับบ้าน ระหว่างที่เขายืนรอ รถกลับบ้านอยู่นั้น ตาของเขาก็ไปเจอกับใครคนหนึ่งเข้า คนที่เขา คุ้นเคย อยู่ฝั่งตรงข้ามของถนน จะเป็นใครไม่ได้ นอกจาก เลสลี่ .... เขาค้องอยู่งานเลี้ยงไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเขามาเดินอยู่ที่นี่ละ แล้วดูเหมือนว่าเขากำลังจะรีบกลับบ้านด้วย .... เอกลองกดมือถือหาเลสลี่ เขาเห็นเลสลี่ หยิบโทรศัพท์ออกมา แต่เอกกลับได้ยินเป็นเสียงที่ถูกตัดสายไป .... เลสลี่ ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ... ทำไม .... เขาโกรธเอกขนาดนั้นเลยเหรอ ... เอกไม่อยากทะเลาะกับเขา เขาเลยต้องเเก็บอาการสงสัยนี้ไว้ ว่า เกิดอะไรขึ้น   :o11:


นับตั้งแต่วันนั้นเลสลี่เริ่มเปลี่ยนไป เขาเริ่มขอเวลาเป็นส่วนตัว ช่วงเสาร์ – อาทิตย์ เขาขอให้เอก กลับบ้านพี่สาว ช่วงเย็นวันศุกร์ และให้มาอีกทีวันอาทิตย์ เย็น  เอกก็ไม่ขัด ขอแค่ได้อยู่กับเลสลี่ บ้าง เขาก็พอใจแล้ว .... แม้ทุกอย่างจะดูเหมือนเดิม เพียงแค่เวลาที่อยู่ด้วยกันน้อยลงไป ...แต่เอกก็ยังมีความรู้สึกว่า เลสลี่เริ่มห่างเขาออกไปทุกที เอกเคยคิดว่าคงจะคิดมากไป แต่หลายครั้งก็ดูเหมือนเลสลี่ เริ่มที่จะไม่แคร์ ไม่สนใจ .... มีบ้างที่ทะเลาะกันเวลาที่เอก  แต่เอกก็เป็นคนง้อก่อนทุกครั้ง ..... เอกเริ่มคิดว่าจะต้องมีอะไรสักอย่างแน่นอน ...แต่เขาก็ยังไม่เคยคิดว่าจะถามกับเลสลี่ ได้แต่เก็บคิดอยู่คนเดียว ... เอกเริ่มเครียด และ ไม่ร่าเริง เหมือนเคย และดูเหมือนอาการของเอก ยิ่งไปปะทุความเบื่อหน่ายให้กับเลสลี่ แม้เอก รู้ดีว่าเลสลี่ไม่ชอบ พยายามซ่อนความรู้สีกไว้ แต่บางครั้งมันก็หลุด เมื่อเห็นท่าทีที่เฉยเมยของเขา ....


“เอก ครับ ไอว่า ยูน่าจะหาหอพักอยู่ได้แล้วนะ ไอ เกรงใจน่ะ ไม่อยากให้ยูต้องมานั่งรออย่างนี้ทุกวัน อีกอย่าง ไอจะได้ไม่ต้องกังวล เป็นห่วงยู ว่าจะรอนาน”


...เอก เพราะคิดไม่ถึงว่า เลสลี่จะถามเขาเรื่อง อยู่หอพัก เร็วขนาดนี้ เพราะ เขาเคยบอกเลสลี่แล้วว่า จะหาหออยู่ คนเดียว เพราะ เกรงใจพี่สาว และอีกอย่างที่ทำงานของเอกก็อยู่ใน ตัวเมืองก กทม. ค่อนข้างไกลจากรังสิต .... แต่นั่นมันก็นานมาแล้ว ตั้งแต่ก่อนที่เขาจะมาอยู่กับเลสลี่ ถึงแม้จะเหนื่อยเวลาเดินทาง แต่เขาก็มีความสุข เพราะ พอกลับมาเขาก็ได้รอเจอและอยู่กับคนที่เขารัก แต่แล้วตอนนี้ คงถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องอยู่ห่าง จากคนที่เขารัก ....

“เอก ขอเวลาอีก 2 อาทิตย์นะครับ เลสลี่ .... เพราะเอกก็ไปดูๆไว้แล้วแถวๆ หลักสี่ ถ้าย้ายได้ก็คงเป็นสิ้นเดือนนี้ .... เลสลี่ ..... ถ้าเอก ย้ายไปแล้ว เอก ขอมาอยู่กับเลสลี่บ้างจะได้ไหม ...”

“ได้สิค้าบ ... ยูก็มาได้เหมือนเดิม แหละ ไออยากให้ยู อยู่ห้องเวลา เลิกงาน จะได้ไม่ต้องมาทนนั่งรอนานเหมือนแต่ก่อนไง ดีแล้วล่ะ ...”

เอกไม่รู้ว่า ... ที่เลสลี่พูดนั้น เพราะเขาห่วงแบบนั้นจริงๆ หรือ เป็นเพราะเขาอยาก ผลักไส เอกออกไปให้ห่างจากเขามากขึ้น ... เขาได้แต่ภาวนาขอให้ สิ่งที่คนที่เขารักขอนั้น เป็นความหวังดี และเป็นห่วงเขาจริงๆ ..........  :m5:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 03-07-2007 11:57:53

เหอเหอ

อีกคนกำลังเปลี่ยนไป

อีกคนก็ก้าวเข้าสู่วังวน

 :m8: :m8: :m8: :m8:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 03-07-2007 13:41:34

............มันก็หวานแค่ตอนต้น..........แล้วก็จบที่ความขม........ :undecided:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 03-07-2007 17:27:48

อ่านไปอ่านมา เพ่งนึกออก ว่ามานคล้ายๆ เรื่องของพี่แสบใช่ป่ะคับ
 :m15:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 03-07-2007 23:11:03

อ้างจาก: จิงโจ้น้อยชิวๆ ที่ 03-07-2007 17:27:48  

อ่านไปอ่านมา เพ่งนึกออก ว่ามานคล้ายๆ เรื่องของพี่แสบใช่ป่ะคับ
 :m15:

ช่ายแล้วค้าบ คุณโจ้ ประสบการณ์คล้ายๆ กัน เพียงแต่ เล่าในมุมของต่างตัวละคร อ่านเรื่องพี่แสบ ผมรู้สึกเหมือน บี แต่ เข้าใจพี่แสบ เอ ไรเนี่ย งง ...   o22

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 03-07-2007 23:34:17

รักมันบังคับใจกันไม่ได้
ปัจจุบันมีความสุขกับมันได้
ก็มีความสุขกับมันซะ
 :m4:

เมื่อไม่รักกัน ก็ทางใครทางมัน
ฝืนไปก็เท่านั้น
 o7

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 04-07-2007 00:42:48

....  เอกย้ายมาอยู่หอพักแล้ว แต่เขาเจอและไปอยู่กับเลสลี่ อยู่บ่อยๆ เช่นเคย ในช่วงเดือนแรก เขาก็ยังคงรอเจอเลสลี่ และไปหาเลสลี่ตอนเย็น เหมือนปกติ ตั้งแต่ เอก ย้ายมาอยู่ หอ ดูเลสลี่ จะ สนใจ เอกมาขึ้น โทรหาทุกวันที่ไม่ได้เจอกัน เอก เริ่มดีใจที่เลสลี่ กลับมาเป็นเหมือนเดิม แม้จะห่างกันบ้าง แต่การห่างกัน บางครั้งก็ทำให้ เลสลี่ คิดถึงเขา ..... แต่เอกไม่ได้รู้เลย ว่า สิ่งที่เขาคิดนั้น มัน ........ ไม่ใช่

เช้าวันอาทิตย์ วันนี้ เลสลี่นัดเอก ไว้ตอนเก้าโมง ให้เขามาเจอที่ห้อง แล้ว จะไปทำบุญที่วัดกัน เพราะ เพื่อนๆ ในก๊วนเขาจะไปทำบุญกัน เอกตื่นแต่เช้า เพื่อมาเตรียมของ ที่จะบุญ และเตรียมออกไปหาเลสลี่ แต่เช้า ... ทุกครั้งที่เอกไปหาเลสลี่ วันอาทิตย์ เลสลี จะย้ำเสมอว่า "ก่อนออก จากห้องแล้วมาหา ไอ ยู โทรหาไอก่อนนะ ไอ จะได้ ตื่นมารอ" เอกก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมต้องโทรบอกก่อน ทั้งๆที่ถึงเขาจะหลับอยู่ก็แค่เคาะประตู แต่เอกก็ไม่เคยถามมากความ เขาก็ยังทำตามที่เลสลี่ขอ วันนี้ก็เช่นกัน เขาโทรหาเลสลี่ ตั้งแต่ 7 โมงเช้า เพื่อจะบอกว่า จะเข้าไปห่ก่อน 9 โมง เพราะ จะไปซื้อของแถวนั้นแล้วจะเลยเข้าไปหา เพื่อรอเพื่อนๆ ของเลสลี่มารับ .... แต่ เลสลี่ ไม่รับสาย ....
"คงยังไม่ตื่น" เอกคิด
"ไม่เป็นไร งั้น ส่ง SMS ไปละกัน แล้ว ถ้ายังไม่ตื่นก็ค่อยไปเรียกที่ห้อง" .
.. เอกออกจากบ้าน มุ่งหน้า ไปหา เลสลี่ ในใจนึกถึงความสุขของวันนี้ ที่เขาจะได้ ออกไปเที่ยวกับคนที่เขารัก และได้สนุกกับเพื่อนๆ ของเลสลี่  พอเอกไปถึง เขารอ เลสลี่ที่ข้างล่างตึก เอก พยามยาม โทรหา แต่ เลสลี่ก็ยังไม่รับสาย ... เขาขอเจ้าหน้าที่ตึกให้เปิดประตูให้ เพื่อที่เขาจะได้ขึ้นไปบนตึก เรียกที่ห้อง ... เอกเข้า คอนโดได้ โดยไม่ต้องใช้ คีย์ การ์ ดเพราะ ช่วงแรก ที่เขามารอ เลสลี่ ก่อนกลับบ้าน รปภ. ที่ตึกจะรู้จักเขา และ เห็นเขา ไปไหนมาไหนกับเลสลี่ ทุกวัน ... เอกเดินขึ้นไป ที่ห้อง ก่อนจะถึงห้องเขาก็ยังโทรหา เลสลี่ อีกครั้ง แต่ ก็ เหมือนเคย ไม่รับสาย ....
" เลสลี่ .... ตื่นหรือยัง " เอก เรียกเลสลี่ ที่หน้าห้อง พร้อมกับ เคาะประตู  ... ไม่มีเสียงตอบรับ
"เลสลี่ครับ ..... " เอก เคาะเรียกอีกครั้ง

........ เสียงเปิดประตู แต่ไม่ได้เปิด ออกมาทั้งหมด เลสลี่ แง้มหน้า งัวเงียออกมาดู .... ทันทีที่ เห็น เอ๊กซ์ เขาทำหน้า ตกใจ ... ถามเอกเสียงดุ
" เอก .. ไอนัดยู 9 โมง ไม่ใช่ เหรอ มาก่อนแบบนี้ แล้วทำไมไม่โทรบอก ... "
"ผม โทรหา แล้ว แต่ เลสลี่ไม่รับสาย ... ส่ง SMS มาด้วย ..... "
เลสลี่ ยังไม่ยอมเปิดประตูให้เอก เข้ามา .... "ยู ไปรอ ไอข้างล่างก่อน นะ ไอ อาบน้ำ ก่อน แล้วเดี๋ยว โทรหา Mike  ด้วยว่าออกมาหรือยัง" ...
... "อ้าว แล้ว ให้เอก ไปรอข้างใน ไม่ได้ เหรอ ... "
" ไม่ได้ ตอนนี้ ไอ ไม่สะดวก ... ดูไอซี ซกมก ไม่อยากให้ยูเห็น .... "
" ไม่เป็นไรหรอก เลสลี่ จะมาอายอะไร ตลกน่า เปิดประตูให้เอก เข้าไปเถอะ ...."

 .................. ตุบ ตึก ...................... เอก ได้ยินเสียง อะไรบางอย่างในห้อง เหมือนมีคนอยู่ .... เอกเริ่ม ใจเสีย หรือว่า ..........

"เลสลี่ ....... อยู่ ..... กับใครเหรอ ........"
" ............... ไอ บอกยูแล้ว ว่าให้โทรมาก่อน ........ รอยู่ตรงนี้นะ ไม่ต้องลงไปแล้ว เดี๋ยวไอ จะเปิด ประตูให้ "
เลสลี่ ปิดประตู ปล่อยให้ เอก รออยู่หน้าห้อง ... เอกเริ่มปั่นป่วน หัวหมุน งุนงง ความรู้สึกสับสนปนเป กันไป หมด หน้าเขา ชา ตัแจ็ง ความรู้สึกหนักอึ้ง เหมือนโดนอะไรทุ่มใส่หัว แล้วยกไม่ออก .... เอกไม่รู้ เขายังยืนอยู่ตรงนั้นได้ยังไง

เสียงประตูเปิด อีกครั้ง .... เลสลี่ เปิดประตูให้เอก เข้า ไป ในห้อง ... ห้องที่เขา เคยใช้ชีวิตอยู่ กับคนที่เขารัก ห้องที่ เต็มไปด้วยความทรงจำที่เขามีกับเลสลี่ .... ตู้รองเท้าที่ เขา หยิบ รองเท้าและถุงเท้า ให้ทุกเช้า ตู้เสื้อ ผ้าที่เขา เตรียมชุดทำงานให้ ทุกวันก่อนไปทำงาน โต๊ะ กินข้าว เล็กๆ ที่เขานั่งทานกับเลสลี่ ทุกเย็น ... ทุกอย่างยังคงถูกจัดวาง เหมือนเดิม ห้องที่เคยมีความสุขเต็มเปี่ยม ที่มี เพียง เอก กับ เลสลี่ แต่วันนี้  .... มีใครอีกคน เพิ่มเข้ามาในห้องที่เป็นความทรงจำอันสวยงามของเขา ....
"เขาอาบน้ำอยู่  ยู เอาของไปวางที่โต๊ะ เถอะ ...." เลสลี่ พูดเสียง ราบเรียบ เหมือนกับไม่มีอะไร เกิดขึ้น ....
เอกไม่รู้ว่า ทำไมเขายังใจเย็นไม่ฟูมฟาย เพราะความงุนงง ตกใจ ความรู้สึก หนักอึ้ง กดดัน หรือ เพราะ อะไร เขาก็ไม่รู้ ได้ เขารู้ เพียงแต่ว่า ตาของเขา เริ่มปวดตุบๆ เพราะเขา กลั้น สิ่งที่จะไหลออกมานั้นไว้ เอกนั่งลงที่โต๊ะ ทานข้าว ส่วนเลสลี่ นั่งอยู่บนเตียง เตียง นอนที่เขา เคยมีความสุขกับเลสลี่ เตียงที่เขาเคยเก็บทุกเช้า หลังจากที่เลสลี่ ตื่นไปอาบน้ำ เตียงที่เขา นอนกับคนที่เขารัก .... เตียงที่ เลสลี่ กับ ..... อีกคน .....
เอก ยังคงเงียบไม่พุดอะไร หรือ เพราะ พูดไม่ออก .....
เสียงประตูห้องน้ำเปิด .... ร่างของชายคนหนึ่งเดินออกมา พร้อมกับแต่งตัวเรียบร้อย เอก ไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่เขาคนนั้น เขาหันไปมองเลสลี่ .....

เลสลี่ ลุกจากเตียงเดินไปหา คนนั้น .... หยิบกระเป๋าที่วางอยู่บน ตู้วางรองเท้ายื่นให้ กับคนนั้น
"ยู กลับไปก่อนนะ .... แล้วเดี๋ยวไอจะโทรหา ขอโทษนะ พอดี เพื่อนไอมาเร็วไปหน่อย "
เด็กคนนั้นไม่พูด รับกระเป๋ามา แล้ว ก็เปิดประตู เดินออกไป .......
.
...................................................................................

ทนอีกหน่อย อ๊อฟ ปองศักดิ์

http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay=0&songID=V2DCEEAPAD


อย่าไปทำอะไรที่น่าอาย ไม่เอาไม่ดี อย่าไปทำให้ใครรู้สึก ว่าเราหวั่นไหว
เก็บอาการดี ๆ อย่ามีท่าทีที่ฟ้องใคร
เมื่อเค้าเดินมาข้าง ๆ ใคร ก็ใจดี ๆ

* อย่าแสดงว่ายังรู้สึก อย่าเผลอทำตัวอ่อนแอเช่นนี้
บอกกับใจว่าอีกนิด อีกไม่นานก็จะพ้นไป

** ก็รู้ว่าเจ็บ แต่ขอให้ทนเอาหน่อย ทนแข็งใจเข้าไว้อีกหน่อยได้ไหม
ให้เขาไปกก่อน ให้เขานั้นเดินไปก่อน
จะร้องให้ตายตอนนั้นก็จะตามใจ ไม่ว่าอะไรอีกแล้ว

ไม่ต้องการจะเอาหยดน้ำตา เรียกความสนใจ 
ไม่ต้องการจะทำให้ใครเข้าใจแบบนั้น
ไม่ต้องการจะทำอะไรให้ใครเขาพูดกัน
รู้แล้วเราเลิกกัน เข้าใจมันดี

.... จะร้องให้ตาย .... ไม่ว่าอะไรอีกแล้ว.....................


 o7 o7 :o7: :o7:
..........................................................................................

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 04-07-2007 00:56:17

อย่ารับรู้มันเลย จะเจ็บน้อยกว่านี้

แต่ถ้าไม่เจอกับตาตัวเอง ก็ตัดใจไม่ได้สักที

 o7 o7 o7 o7

ไม่น่าเข้ามาเลยตอนดึก แล้วตรูจะนอนหลับไหมนี่

แถมเอาเพลงมาตอกย้ำอีก

 :m2: :m2: :m2: :m2:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 04-07-2007 01:19:00

.....................

......................................................

เสียงประตูปิด ...... เอกยังคงนั่งเงียบ พูดอะไรไม่ออก เลสลี่ เดินกลับมานั่งที่เตียง นั่งมองเอก ไม่พูดอะไรเหมือนกัน

เอก เบือนหน้า หนี พยายามข่มน้ำตาไว้ ไม่ให้มันไหลออก มา แต่ในที่สุด มันก็ ไหลออกมาให้เห็นความอ่อนแอ จนได้ ไม่มีเสียงสะอึกสะอื้นใดๆ นอกจากน้ำตาที่ไหล ออกมา ....... เอก ยกมือเช็ดน้ำตา ที่มันไหลไม่หยุด หน้าของเขา เปียกปอนไปด้วยน้ำตา เอกพยายาม เช็ดออก พยายามข่ม น้ำตาไว้ เขาไม่อยาก ให้วันดีๆ ที่ต้องไปทำบุญ ต้องมา ล่ม เพียงเพราะ น้ำตา ของเขา .... ....

"เลสลี่ ไปอาบน้ำเถอะ ....เดี่ยว เอก จะเก็บที่นอน .... "  
" Are you OK?"  
เอก ไม่ตอบ เขาลุกไปเก็บที่นอนอย่างเงียบ ๆ เลสลี่ เห็นเอก ไม่ตอบ เขาจึงเดินเข้าห้องน้ำไป เอกทรุดตัวลงข้างเตียง สะอื้นร้องไห้ เบา ๆ ความเจ็บปวดมันเข้ารุมเขาอย่างหนักหน่วง เขาสุดกลั้นมั้นแล้ว น้ำตาเท่านั้นแหละที่จะช่วยเขาได้ .....

"ไม่ได้นะเอก แกจะมาฟูมฟายอยู่อย่างนี้ ไม่ได้ เขาไม่อยากเห็นเราร้องไห้ อย่าร้องๆ อย่าร้อง ..."

เอก เก็บที่นอนไป มือ เช็ดน้ำตาไป เขาสมเพชตัวเอง แต่ก็ ไม่รู้จะทำยังไง ..... จะเดินออกจากห้องไป ก็กลัวว่า จะไม่ได้เจอ เลสลี่ อีกต่อไป .... แล้วเขาจะทนอยู่เพื่อร้องไห้ ให้เจ็บปวดทำไม .... ไม่รู้ ... ไม่รู้ .... ไม่รู้ อะไรทั้งนั้น  .....

เลสลี่ยังอาบน้ำไม่เสร็จ .... เอกนั่งอยู่บน เตียง .... เตียงนี้ มีคนมาแทนที่เขา กี่คนแล้ว ตั้งแต่เขาจากไป เอกไม่อยากคิด แต่เจ้าความคิดบ้าๆ แบบนี้ ก็ไม่ร้มาจากไหน ช่งงที่เขามาอยู่ เลสลี่ จะพาใครมาบ้าง แล้วเขาจะทำแบบที่ ทำกับเขาหรือเปล่า ... แล้วที่ผ่านมามันไม่มีความหมาย อะไรกับเลสลี่ เลยหรือไง ...ยิ่งคิด น้ำตายิ่ง ไหลออกมา .....
เลสลี่อาบน้ำเสร็จแล้ว เขาแต่งตัว แล้ว เดินมานั่งที่เก้าอี้ ข้างๆ เตียง
" ไอ เคยบอก ยู แล้วใช่ไหม เรื่องของไอ ... กับ ยู  ... ตั้งแต่ ก่อนท่ยูจะมาอยู่กับไอ .... "
 .......................

" ยู บอกไอว่า แค่ขอให้ยู ได้อยู่กับไอ .. ไอก็ทำตามที่ยูขอ ..... ตั้งแต่ยูมาอยู่กับไอ ไอมีความสุขนะ .... ยูไม่เหมือนคนอื่นๆ ไอถึงอยากให้ยูมาอยู่ ใกล้ๆ "

....................

"แต่ บางครั้ง ไอ ก็อึดอัด เพราะ ชีวิตอ เปลี่ยนไป บางครั้งยูติดอยู่กับไอ มากไป ไอ ก็อยาก มีอิสระ อย่างที่ไอ เคยเป็นบ้าง"

.................................

" ยู เข้าใจไอ ใช่ไหม ....................... Why don't you says something?"

................

" What should I say .... เลสลี่ .... ผม .......... ฮึก ...." เอก พยายาม จะพูด แต่พูดไม่ออก ความรู้สึกมันอัดอั้น จนทำให้ต้องสะอื้น เพราะเขากลั้นร้องไห้ .....

" ......ผผมมม ....ต้องมารู้เองแบบนี้ ..... เลสลี่น่าจะ .......................... ฮึกๆ "
" ช่างเถอะ forget it .. .......มันเป็นสิทธิ์ ของเลสลี่ ........ ผมลืมไปเอง ......... เอก ... ขขขอโทษ"

************************************************************************************************************

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 04-07-2007 04:32:33

ตัดใจเถอะ  :m8:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 04-07-2007 07:47:32

ไม่ผิดนะที่เขาไม่รักเรา แต่มาหลอกกันไว้ทำไม

 :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 04-07-2007 11:38:30

............just forget it ..........forget it .............fotget it......... :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 04-07-2007 15:59:18

อ้างจาก: ลูกเป็ดขี้เหร่ ที่ 03-07-2007 23:11:03  

อ้างจาก: จิงโจ้น้อยชิวๆ ที่ 03-07-2007 17:27:48  

อ่านไปอ่านมา เพ่งนึกออก ว่ามานคล้ายๆ เรื่องของพี่แสบใช่ป่ะคับ
 :m15:

ช่ายแล้วค้าบ คุณโจ้ ประสบการณ์คล้ายๆ กัน เพียงแต่ เล่าในมุมของต่างตัวละคร อ่านเรื่องพี่แสบ ผมรู้สึกเหมือน บี แต่ เข้าใจพี่แสบ เอ ไรเนี่ย งง ...   o22

เข้าใจคับคุณเอ็กซ์ คุณเอกซ์ก็เป็นเหมือนบี พี่แสบก็เป็นเหมือนเลสลี่  :m5:
สรุปก็คือคุณเอ็กซ์ก็เข้าใจเลสลี่เค้าไงคับ แต่ยังคงทำใจไม่ได้  :เฮ้อ:
เหมือนที่พี่แสบก็รู้ว่าเอ็มมีคนอื่นอยู่แล้ว... แต่ในที่สุดก็ถอนตัวออกมาได้  :m8:
แต่เรื่องของคุณเอกซ์...ติดตามต่อไปนะคับ :m13:

=======================================
Say I Love You Again - Holiday Gallery

ยังมองดูฟ้า ยังคงมองดูดาว นั่งอยู่ตรงที่เก่า
และยังคงเดียวดาย ในคืนเหงาๆ ตั้งแต่เธอนั้นลา
และเธอนั้น ทิ้งฉันไว้ ให้ต้องทนเดียวดาย และยังคงเสียน้ำตา
ก็มันคงหวนคืนมา จะอีกกี่ครั้ง

และทุกๆ ครั้งที่เธอนั้นทิ้ง ฉันก็ยังต้องเจ็บ
จะให้ฉันลืม ตัดใจไม่รัก ฉันก็ทำไม่เป็น
และต่อให้เธอจะทิ้งครั้งไหน จะไปมีใครๆ ยังไง แม้ใครๆ จะพูดได้
แต่จะยอมเสียน้ำตาอีกกี่ครั้ง

อยากจะลืม ซะ บอกใจให้ทำ
เจ็บเกินพอ ไหม ที่เธอนั้นทำ
จะถูกเธอทิ้งซ้ำๆ อีกกี่ครั้ง ฉันยังคงไม่จำ
และหากว่าเธอย้อนมาใหม่ คงต้องบอกรักเธอไป อีกครั้ง

คำว่ารัก กี่คำที่ฉัน เคยพูดให้ฟัง
จะคำว่ารัก กี่คำที่ฉัน พูดเมื่อเธอย้อนมา
และหากว่าแม้ในครั้งนี้ ฉันพูดอีกที เธอก็คงจะไม่ว่า
แต่เธอไม่หวนคืนมา และตัวฉันเองก็รู้ดี

อยากจะลืม ซะ บอกใจให้ทำ
เจ็บเกินพอไหม ที่เธอนั้นทำ
จะถูกเธอทิ้งซ้ำๆ อีกกี่ครั้ง ฉันยังคงไม่จำ
และหากเธอย้อนมาใหม่ คงต้องบอกรักเธอไป อีกครั้ง

มีคนดีๆ มอบความรัก ให้มากมาย
แต่ใจทำไมไม่มองดูเลยสักที
ไม่เคยบอกรัก กับความรักที่มี
แต่ความเจ็บช้ำในใจฉันยังตอกย้ำอยู่อย่างนั้น ไม่มีวันจะเป็นจริงขึ้นมา

อยากจะลืม ซะ บอกใจให้ทำ
เจ็บเกินพอไหม ที่เธอนั้นทำ
จะถูกเธอทิ้งซ้ำๆ อีกกี่ครั้ง ฉันยังคงไม่จำ
และหากว่าเธอย้อนมาใหม่ คงต้องบอกรักเธอไป อีกครั้ง

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: NewcoolstaR ที่ 05-07-2007 16:34:20

http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V24B07DPAD&Autoplay=0

  :เฮ้อ: รักๆๆๆๆ คนเรา.....

อะไรก็รัก...... :m2:

แสบจะไปบวชแล๊ว  ครายจะไปยกมือขึ้น.... :m9: :m9:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 05-07-2007 16:37:27

.
.............ไปด้วย....ขอที่สงบๆนะ......... :m11: :m11:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบแล้วครับ***
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 06-07-2007 17:58:59

....................

เอกขาดการติดต่อไปจาก เลสลี่ เกือบ 3 เดือน แล้ววันหนึ่ง เขาก็ ได้รับโทรศัพท์ จาก Mike เพื่อนของเลสลี่ บอก เอกว่า เลสลี่ ประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้ อยู่ที่โรงพยาบาล Mike ขอให้เอก มาเยี่ยม เลสลี่ เพราะเขาไม่มีใครรู้จักและสนิมมากเท่ากับเอก แล้ว Mike บอก เอกว่า พวกเขาไม่ไว้ใจคนอื่น นอกจาก เอก เพราะ พวกเขารู้ว่า เอก เป็นคนเดียวที่เลสลี่ไว้ใจ และสนิทมากที่สุด เอก ไม่ลังเลที่จะตอบบตกลง เขาเป็นห่วงเลสลี่มาก ....  เลสลี่ ไม่เจ็บอะไรมาก เพียงแค่ ขาหัก และเข้าเฝือก เขาต้องหยุดงานเพื่อรักษษตัว เอกอยู่ดูแลเลสลี่ในโรงพยายบาลได้ 6 วัน หมอก็อนุญาตให้กลับบบ้านได้ แล้วมา ถอดเฝือก อีก 1 เดือนให้หลัง เอก ขอเข้างานกะดึก ทั้งเดือน เพื่อที่ตอนกลางวัน เขาจะได้ดูแล เลสลี่ .... เอกดูแลเลสลี่ เป็นอย่างดี ...จนกระทั่งถึงวันถอดเฝือก .... เลสลี่ยัง เดินได้ไม่สะดวก เขาขออยู่ดูแล เลสลี่อีกจนกว่า เขาจะหายดี และเดินสะดวก เลสลี่ ไม่ขัดข้อง ...

ตลอดเวลา 1 เดือน ที่ดูแลเลสลี่ เอกมีความสุข มาก แม้จะรู้ตัวดีว่า เลสลี่ ไม่ด้ มีใจอะไรให้เขาแล้วก็ตาม แต่เขาก็ดีใจและมีความสุขที่เขาได้ดูแลคนที่เขารักสักครั้ง ... เขาได้แต่หวังอยู่ลึกๆ ว่า เลสลี่จะเห็นความดีของเขาบ้าง ..... หลังจาก เลสลี่ หายดี แล้ว เอกก็กลับมาอยู่ ที่อพาร์ทเมนท์เหมือนเดิม เลสลี่ โทรมาคุยบ้าง และชวนให้ไปค้างที่บ้านของเขาบ้าง เอกก็ไปทุกครั้งที่ชวน

 

“เอก ขอบคุณนะ ที่ยู คอยดูแลไอจนหายดี ยูเป็นคนดีจริงๆ...ทั้งๆ ที่ไอ ก็ไม่ได้ดีกับยูสักเท่าไหร่ เลย”

“ ไม่เป็นไรครับ เลสลี่ ...ผม ยินดีครับ ขอแค่ให้เลสลี่ หายดี ผมเห็น เลสลี่มีความสุข ผมก็มีความสุขครับ”

 

ตั้งแต่ ที่ขาดการติดต่อกัน จน เอกกลับมา ดูแล เลสลี่ อีกครั้ง เอก กับเลสลี่ ไม่ได้มีอะไรกันเลย เอก ไม่ได้รังเกียจ เลสลี่สักนิด แต่ไม่รู้ ว่า เพราะอะไรเหมือนกัน แต่ แค่เพียง เขา ได้อยู่ใกล้ ได้ พูดคุยกับคนที่เขารัก เขาก็มีความสุขแล้ว เขาไม่เคยเอ่ยปากขอกับเลสลี่เลย ...

ความสัมพันธ์ ของเลสลี่ กับ เอก เป็นเหมือน เพื่อนที่สนิทกันมากกว่า ที่จะเป็นคนรัก แต่ลึกๆ เอกก็ยัง หวังอยู่ว่า เลสลี่ จะเห็นความดีของเขา และ รับความรักของเขา ก็มีอยู่บ่อยครั้งที่เอกน้อยใจ กับความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่ แต่เขาก้ต้องรับ เพราะ เขา “เลือก” ที่จะยอมรับ และให้รักมันเป็นแบบนี้ ....

ผ่านไปหลายเดือน เลสลี่ ก็กลับมาเป็นเลสลี่ คนเดิม เขาค่อยๆ เริ่มหายไปจากเอก อีกครั้ง ไม่โทร ไม่ออนไลน์ ไม่ติดต่อ แม้เอก จะพยายาม ติดต่อ เขากลับ จน เอก ท้อ และปล่อยให้เวลา เป็นตัวช่วยลบเลสลี่ ออกไปจากใจของเขา

 

เอกใช้เวลา 1 วันที่เจอกันเริ่มความสัมพันธ์ และเลสลี่ใช้เวลา 1 วันตัดความสัมพันธ์  แต่ เอกต้องใช้เวลาอีกกี่วันถึงจะลบความทรงจำของเขากับเลสลี่ที่มีให้หมดไปได้ ....

 

 
1 วัน กับ 10ปี - อ๊อฟ ปองศักดิ์

http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2D40ECPAD&Autoplay=0

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 06-07-2007 18:06:36

อ้างจาก: b|ueBoYhUb ที่ 04-07-2007 00:56:17  

อย่ารับรู้มันเลย จะเจ็บน้อยกว่านี้

แต่ถ้าไม่เจอกับตาตัวเอง ก็ตัดใจไม่ได้สักที

 o7 o7 o7 o7

ไม่น่าเข้ามาเลยตอนดึก แล้วตรูจะนอนหลับไหมนี่

แถมเอาเพลงมาตอกย้ำอีก

 :m2: :m2: :m2: :m2:

ขอโทษนะค้าบบบบ แบบว่า อารมณ์ มันพาไป คุณ บลู คงต้องอดนอน ไปอีกหลายชั่วโมง ...

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 06-07-2007 18:07:48

อ้างจาก: จิงโจ้น้อยชิวๆ ที่ 01-07-2007 10:53:20  

อืม เคนนี่น่ารักจัง  :m1:

ก็ คนนี้ แหละครับ จะเป็น ตัวละคร เรื่องต่อไป ของ ลูกเป็ด ค้าบ ......

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 06-07-2007 18:08:32

อ้างจาก: kei_kakura ที่ 27-06-2007 17:42:23  

เหอๆๆๆ....เล่นพูดเปงภาษาจีนโดยที่เราไม่รุเรื่องนี่...เป็นเราอึดอัดแย่เลย

คนเราไม่ได้มีดีไปซะหมด...คุณเห็นอีกด้าน 1 ของเขาแล้วยังยอมรับเขาได้...ก็จะอยู่กันได้  :teach:

เปงกำลังใจให้น้อ  o1

ก็อึดดัดครับ แต่เพราะรักเลยทน  .......

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 06-07-2007 18:10:39

อ้างจาก: Poes ที่ 04-07-2007 04:32:33  

ตัดใจเถอะ  :m8:

อยากตัด มากๆๆ เลยค้าบ แต่ว่า ถ้ามันง่ายเหมือน ตัดกระดาษก็ทำไปแล้ว  :m15:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 06-07-2007 18:12:46

อ้างจาก: ][GobGab][ ที่ 03-07-2007 13:41:34  

............มันก็หวานแค่ตอนต้น..........แล้วก็จบที่ความขม........ :undecided:

นั่นนะสิครับ ทำไงดีละ เราถึงจะ คง ความหวานของมันไว้ได้  ... บอก ผม ที้ +++++  :m8:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 06-07-2007 18:13:44

อ้างจาก: หมูพูห์ ที่ 02-07-2007 17:35:04  

เลสลี่ หมาหวงก้างนี้หวา

ชิชิ

 :m14: :m14: :m14: :m14:

ตอนนั้น ก็อยากให้หวงครับ แต่ดูเหมือนเขาจาไม่หวงเลยนะ  .......  o22 :o12:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 06-07-2007 18:15:28

อ้างจาก: ไอ้แสบ..我不放手 ที่ 05-07-2007 16:34:20  

  :เฮ้อ: รักๆๆๆๆ คนเรา.....

อะไรก็รัก...... :m2:

แสบจะไปบวชแล๊ว  ครายจะไปยกมือขึ้น.... :m9: :m9:

บวชแล้ว พี่แสบ ไม่ร้อน แน่นะ .. จะได้ไปช่วยถือหมอน ... เหอๆๆๆๆๆ จะให้ถือ มะค้าบบบบบบบบบบบบบบบ   :amen:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 06-07-2007 18:16:34

อ้างจาก: ][GobGab][ ที่ 05-07-2007 16:37:27  

.
.............ไปด้วย....ขอที่สงบๆนะ......... :m11: :m11:

ไปสงบ ที่วัดที่อุบล กะ พระอ้อยกันมะครับ ....  :amen:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 06-07-2007 18:16:59

อ้างถึง

เอกต้องใช้เวลาอีกกี่วันถึงจะลบความทรงจำของเขากับเลสลี่ที่มีให้หมดไปได้ ....

 o7 o7 o7 o7 o7

เขาว่ากันว่าเวลาจะช่วยเยียวยารักษาใจ
ฉันรู้ว่าไม่ใช่
เพราะนานเท่าไหร่ ฉันก็ไม่ลืมเธอ

 :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:

ปล.คราวนี้มาเร็ว อิอิ จะได้เหลือเวลาทำใจก่อนนอนหน่อย
 :m12:

ลองกดโพสเสร็จแล้วค่อยดูความเห็นข้างล่างแล้วกด insert quote ดูก็ได้นะครับ
แล้วก็ตอบได้ แล้วจะตอบคนใหม่ก็กด insert quote ดู
จะได้ไม่ต้องกดหลายรอบ
ตอบทีเดียวหลายๆคน

หรือก๊อบความความมาแล้วใส่คำสั่ง

โค๊ด: [เลือก]

[quote] ข้อความที่จะอ้างถึง [/quote]
ก็จะง่ายขึ้นครับ

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 06-07-2007 18:19:35

อ้างจาก: b|ueBoYhUb ที่ 06-07-2007 18:16:59  

ลองกดโพสเสร็จแล้วค่อยดูความเห็นข้างล่างแล้วกด insert quote ดูก็ได้นะครับ
แล้วก็ตอบได้ แล้วจะตอบคนใหม่ก็กด insert quote ดู
จะได้ไม่ต้องกดหลายรอบ
ตอบทีเดียวหลายๆคน

หรือก๊อบความความมาแล้วใส่คำสั่ง

โค๊ด: [เลือก]

[quote] ข้อความที่จะอ้างถึง [/quote]
ก็จะง่ายขึ้นครับ


**************************

ขอบคุณค้าบ คุณบลูที่แนะนำ แฮะๆๆๆๆๆ ตอบทีละกระทู้ เดี๋ยวจาเยอะไป ... ขอบคุณค้าบ ......  :m5:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) **** จบแล้วค้าบ*********
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 06-07-2007 18:23:21

**************************************************************************

เอก ได้งานใหม่ กับสายการบินแห่งหนึ่ง เขาตัดสินใจ ขอย้ายไปประจำที่สมุยเพื่อที่จะได้ไปให้ไกลจากที่ ๆ เป็นความทรงจำของเขากับเลสลี่ ... ก่อนที่จะเดินทางไปเกาะสมุยนั้น เอกอยากเจอเลสลี่อีกสักครั้ง เขาพยายามติดต่อ เลสลี่ เพื่อขอให้ได้ลาก่อนที่จากไป แต่เขาก็ไม่เคยได้คุยกับเลสลี่ เสียที เอกจึงตัดสินใจ ที่จะไปพบเลสลี่ อีกครั้งที่บ้านของเขา และวันที่เอก เลือกที่จะไปหาเลสลี่คือ วัน วาเลนไทน์ เขาอยากจะให้ของขวัญกับเลสลี่ สักอย่าง เพื่อเป็นของที่ระลึก ให้กับเลสลี่ ในวันแห่งความรัก เขาเตรียมตุ๊กตาหมี Teddy กับจดหมาย 1 ฉบับเพื่อบอกลา และความรู้สึกหลายๆ อย่างที่เขาอยากบอกเลสลี่ ......

เอก ไปบ้านเลสลี่ แต่เช้าเหมือนเคยเพราะเขาต้องไปทำงาน เหมือนกัน เขามาถึงหน้าห้อง เลสลี่ตอน 6 โมงครึ่ง ยังเช้าอยู่มาก แต่เขาคิดว่า เลสลี่คงตื่นแล้ว เพราะได้ยินเสียง สายน้ำจากฝักบัวกระทบพื้น

“เลสลี่ คงอาบน้ำอยู่” เขายืนรออยู่สักพัก ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำ เอกเลยเคาะประตูหน้าห้อง “เลสลี่ครับ”  .........

..... ประตูเปิดออก แต่คนที่เปิด ไม่ใช่เลสลี่ เอก ตกใจ คิดว่า เคาะผิดห้อง เขา ถอยออกมาดูหมายเลขห้องอีกครั้ง หมายเลขห้องก็ไม่ผิดแน่ ... “ขอโทษครับ ผมคงเคาะผิด ...” ถึงแม้ห้องจะเบอร์ เดิม แต่เอกกก้ไม่แน่ใจ เพราะ เลสลี่อาจจะย้ายห้องแต่ไม่ได้บอกเขาก็ได้ ... เอกกำลังจะหันหลังกลับ

“ ไม่ผิด หรอกครับ ... นี่ห้องเลสลี่ครับ เขาให้ผมเปิดประตูดูว่าใครมา” ...... เอกรู้สึกชาที่หน้าอีกครั้ง ความรู้สึกดีๆ ที่มีที่เตรียมมาพูดกับเลสลี่ หล่นฮวบไปกองอยู่ที่พื้น นี่เขากลับมาเจอเหตุการณ์ ซ้ำซากอีกเป็นครั้งที่ 2 ....

“... ใครเหรอ ค้าบ บบบบ” ... เสียงเลสลี่ ดังมาจากข้างในห้อง เอกไม่อยากเจอเขาตอนนี้เลย เขาไม่อยากเผชิญกับสถานการ์ แบบนี้ เป็นครั้งที่ 2 แต่เขาก็ต้องมาเจออีกครั้ง ทำมไเขาต้อง ไขว่คว้าความเจ็บปวดมาใส่ตัวอีกครั้ง

เลสลี่ โผล่หน้าผ่านประตูออกมา .... แล้วเขาก็ เห็น เอก .... “เอก ....”  ...........

.... เอก ฝืนยิ้มให้กับเลสลี่ ..... “Morning ครับเลสลี่ ...ขอโทษนะที่มารบกวนแต่เช้า คือ ผมเอาของมาให้น่ะ”

เด็กคนนนั้น เดินกลับเข้าไปในห้องแล้ว คงจะเข้าไปแต่งตัว ..... “ยูจะมาก็ไม่โทรบอกไอ ชอบ surprise จริงๆ”  ....

....เอกไม่ตอบ แต่เขายื่นกล่องของขวัญที่เขาบรรจงห่อ ด้วยใจรักที่เขามีอย่างเต็มเปี่ยมให้กับเลสลี่ไป ....

เอกฝืนปั้นหน้า ยิ้ม .... “ผมมาลา น่ะ แล้ว กะจะเอาของขวัญวันวาเลนไทน์มาให้ มให้คนที่ผมรัก” .... เอกบอกเลสลี่เสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า แต่เขาพยายาม กลั้นมันไว้ไม่ให้ไหลออกมา .....

“ขอบคุณนะ จริงๆ ไม่ต้องลำบากก็ได้ แล้วบอกมาลา จะไปไหนเหรอ ...” เลสลี่ก็ยังคงเป็นเลสลี่ เขาพูดได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เอก จะไปทำงานที่ เกาะสมุยครับ ..... ไปให้ไกลจากที่นี่ ไปจากที่ที่ ...... ฮึก”  เอกพยายามกลั้นน้ำตาและกลั้นร้องไห้ เขาไม่อยากเสียน้ำตา เพราะเรื่องแบบนี้ อีกต่อไป ......

“ผมแค่จะเอาของมาให้ งั้น ไม่รบกวนแล้วนะ ... บาย” หลังจากเลสลี่ รับของแล้ว เอก ก็รีบเดินออกไปจากตรงนั้น ...เขาออยากไปให้พ้นไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ เขาได้แต่บอกตัวเอง ว่า “พอ” ... พอแล้ว เอก พอแล้ว ......

พอพ้นจากตรงนั้นได้ น้ำตาเขาก็ล้น เอ่อออกมาทั้ง สองข้าง .....  เอกสัญญากับตัวเอง เขาจะเสียน้ำตา เพื่อ ความรักของคนนี้ เป็นครั้งสุดท้าย .... และจะไม่มีอีกแล้ว ... ....

เอกหยิบผ้าเช็ดหน้า มาเช็ดน้ำตา แต่กลับมาซองจดหมายติดมือมาด้วย  .... จดหมายถึง Leslie …. เอกคงไม่ได้หยิบให้ พร้อมกับของขวัญ .... เอกเก็บไว้ในกระเป๋า เหมือนเดิม ... เนื้อความเขาอ่านมนัจนขึ้นใจ จะไม่ให้จำได้อย่างไรในเมื่อเขาเขียนมันเองกับมือ ... แต่สุดท้า .. คำพร่ำพรรณนาของเขา เลสลี่ก็ไม่เคยได้อ่านหรือได้ยิน .... มันก็เหมือนกับที่ผ่านมา ที่เขาพยายามทำให้เลสลี่ ได้เห็น ได้สัมผัส ความรักของเขา แต่สุดท้าย มันก็ไม่มีอะไรตั้งแต่เริ่มต้น ........

 
**********************************************************************************
 
สิ่งกีดขวาง - Big Ass

http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2DCE70P0&Autoplay=0


*********************************************************************************

End Credit :

Dear Leslie,

 

Happy Valentine Days 1997, wish you happy and meet someone who loving you or wish you can find someone that you really love and he love you back ….

 

Its seem ridicules for what I have done since I met you. Some time I am so messy, annoying coz I bother your time everyday … but all I do coz I’m so concern about you …

 

I love you without  any reason since the beginning, I just wanna love you everyday of my life….

I just though my first love is you …. But all are on my side …Love is only one side from me … What you did to me is just a good friend did for friend, or you may just pity me ….or whatever reason …. But I’m so thankful that you give me chance to live with you, to being with a person who I loved. I’m so glad that I can take care of you. I still remember the morning time, our morning call activity … everything we have done together it’s seems like a footprint in my heart coz you never walk away from my heart ….

 

What ever happens, My heart still lovin you … Even now, I still know my heart that all is yours ….

 

Lonely is so painful, but it’s gone when I hear your voice

Everyday , I’m lovin you even you are not.

Sometimes my heart is empty but you fulfill it for me when I’m next to you

Love , no matter what in each ways

It’s still be love form heart of each others.

Even nothing in return …love still feeding me to live….

 

Thanks god for sending you to meet me, destiny lead us to this ways…. But you and me have different destiny since the beginning, we can not force heart, we can not force destiny .. I just admit it and can not denied it … Love it’s just live in its ways….  Then I should live it that way ….

I'm not around you then, I will be far away form your side, but I will come for you hwat ever you needs me ...

I’m still love you and it’s always be …

 

Be a good Leslie as you are,

Love

Ecks


*************************************************************************************************************

*************************End***********************************************

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 06-07-2007 18:40:26

บางทีอาการบางอย่างของเขา ก็บ่งบอกให้เรารู้ตัวและยอมรับกับมัน
ฝืนไปก็เท่านั้น มองหาคนที่พร้อมจะรักเราดีกว่า
สู้สู้

 :m4: :m4: :m4: :m4:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 06-07-2007 19:51:40

อ้างจาก: ลูกเป็ดขี้เหร่ ที่ 06-07-2007 18:23:21  

...........we can not force heart, we can not force destiny ..........

............เราฝืนไม่ได้...เหมือนที่เราไม่สามารถฝืนหั้ยลืมคนที่เรารัก...ได้ซักที.... :o12: :o12:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: Jingjoh ที่ 06-07-2007 20:00:47

Very impressive, very touch, unvaluable memories cannot fade away even time goes by.
Can't hold my tear. It dropped down each sentence I'd read your letter.
It proves that "unconditional true love" does exist.
 :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:

Hope you'll find someone that you love and love you too.

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 07-07-2007 20:27:25

อ้างจาก: b|ueBoYhUb ที่ 06-07-2007 18:40:26  

บางทีอาการบางอย่างของเขา ก็บ่งบอกให้เรารู้ตัวและยอมรับกับมัน
ฝืนไปก็เท่านั้น มองหาคนที่พร้อมจะรักเราดีกว่า
สู้สู้

 :m4: :m4: :m4: :m4:

มันก็จริงครับ เพียงแต่ว่า ตอนนั้น รักมันบังตา ตอนนี้ ตาสว่างแล้ว แต่ทำยังไงผมก็ลืมเขาไม่ได้ ...... สักที  :m15:

อ้างจาก: จิงโจ้น้อยชิวๆ ที่ 06-07-2007 20:00:47  

Very impressive, very touch, unvaluable memories cannot fade away even time goes by.
Can't hold my tear. It dropped down each sentence I'd read your letter.
It proves that "unconditional true love" does exist.
 :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:

Hope you'll find someone that you love and love you too.

Thank you so much for your cheerful, and you comments ... I wish I could as you wish ครับผม ....  :m5:

อ้างจาก: ][GobGab][ ที่ 06-07-2007 19:51:40  

อ้างจาก: ลูกเป็ดขี้เหร่ ที่ 06-07-2007 18:23:21  

...........we can not force heart, we can not force destiny ..........

............เราฝืนไม่ได้...เหมือนที่เราไม่สามารถฝืนหั้ยลืมคนที่เรารัก...ได้ซักที.... :o12: :o12:

ถูกต้องแล้วครับ เราไม่อาจฝืนได้ ..... เพระตอนนี้ผมก็ยังไม่ลืม .... ได้แต่เก็บเขาไว้ลึกๆ ในใจ ... จุได้ขุดขึ้นมายากๆๆ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 07-07-2007 20:32:24

.......... ขอบคุณ เพื่อนๆ ทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ ........
ขอบคุณ คุณบลู ที่ตามอ่านมาตลอด .... :m4:
ขอบคุณ คุณหมูพูห์ ที่อ่านและให้กำลังใจ  :m11:
ขอบคุณ พี่สอง ที่อ่าน และติดตามเรื่องผม และยุให้ผมเขียนต่อให้จบ  :m3:
ขอบคุณ พี่แสบที่เป็นแรงบันดาลใจให้ผม ได้เขียน .... :impress:
ขอบคุณ จิงโจ้โจ้น้อย ที่เสียน้ำตาให้กับเรื่องของผม ....  :m13:
ขอบคุณ คุณ GOBGAB ...  ที่โค้ดคำพูดดีๆ ของผม และช่วยคอมเมนท์  :m9:

และขอบคุณ เพ่อนๆ อีกหลายคนที่เข้ามาอ่าน และเป็นกำลังใจให้ครับ .... แล้วลูกเป็ดจะมาเขียนใหม่ .....  :m13:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบตอนแล้วครับผม *****
เริ่มหัวข้อโดย: Poes ที่ 07-07-2007 21:07:42

จบซะแล้ว เศร้าอีกเรื่องนึง  :m2:  :m2:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบตอนแล้วครับผม *****
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 07-07-2007 21:24:02

อ้างจาก: Poes ที่ 07-07-2007 21:07:42  

จบซะแล้ว เศร้าอีกเรื่องนึง  :m2:  :m2:

ขอบคุณมากค้าบ ... เศร้า แค่ไหน แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปเนอะ ... สู้ต่อไป จีบัน  :m9:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบตอนแล้วครับผม *****
เริ่มหัวข้อโดย: NewcoolstaR ที่ 08-07-2007 09:57:52

http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2ADDGDPD&Autoplay=0

สองสามวันที่แล้ว..แสบบอกหลายๆคนที่แสบคุยด้วย
ว่า " กูไม่อย่ากมีแฟนแล้ววะ"  แสบรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
รักคนมาก็มาก...อกหักครั้งก็หลายครั้ง..คนรักแสบก็พอมีบ้าง
ทั้งหมดมันก็นหนีไม่พ้น..
"ชอบ..รัก...หลง ..รอ..ง้อ..หวัง..เอาใจเค้า..เค้าเอาใจเรา..ไม่เข้าใจกัน
..ทะเลาะ..นอกใจ...หมดรัก..."

ตอนนี้อยากอยู่กับงาน..อยากอยู่กับเพื่อน..ครอบครัว..
..ไปเที่ยวคนเดียว..ไม่มีตารางที่แน่นอน..อยากนอนก็นอน..
อยากตื่นก็ตื่น...อยากกินอะไรทานอะไรก็ตามใจตัวเอง...
ไม่ใช่ว่าปลง..เพราะรู้ว่าความรักมันเกิดขึ้นได้เสมอ...
..แต่สำหรับเวลานี้..ตอนนี้..อยากหยุดอยากเลิกตามหา
..ที่สำคัญคือ "เบื่อการอยู่กันแบบชีวิตคู่..."

จริงๆ...

ส่วนคุณน้องเป็ด..ก็สู้ๆต่อไปนะครับ...เป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุณที่เอาเรื่องมาเล่าสู่กันฟัง..ขอบคุณจริงๆ   

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบตอนแล้วครับผม *****
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 08-07-2007 15:43:10

อ้างจาก: ไอ้แสบ..我不放手 ที่ 08-07-2007 09:57:52  

สองสามวันที่แล้ว..แสบบอกหลายๆคนที่แสบคุยด้วย
ว่า " กูไม่อย่ากมีแฟนแล้ววะ"  แสบรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
รักคนมาก็มาก...อกหักครั้งก็หลายครั้ง..คนรักแสบก็พอมีบ้าง
ทั้งหมดมันก็นหนีไม่พ้น..
"ชอบ..รัก...หลง ..รอ..ง้อ..หวัง..เอาใจเค้า..เค้าเอาเรา..ไม่เข้าใจกัน
..ทะเลาะ..นอกใจ...หมดรัก..."

ตอนนี้อยากอยู่กับงาน..อยากอยู่กับเพื่อน..ครอบครัว..
..ไปเที่ยวคนเดียว..ไม่มีตารางที่แน่นอน..อยากนอนก็นอน..
อยากตื่นก็ตื่น...อยากกินอะไรทานอะไรก็ตามใจตัวเอง...
ไม่ใช่ว่าปลง..เพราะรู้ว่าความรักมันเกิดขึ้นได้เสมอ...
..แต่สำหรับเวลานี้..ตอนนี้..อยากหยุดอยากเลิกตามหา
..ที่สำคัญคือ "เบื่อการอยู่กันแบบชีวิตคู่..."

จริงๆ... :m8:

ส่วนคุณน้องเป็ด..ก็สู้ๆต่อไปนะครับ...เป็นกำลังใจให้ครับ
ขอบคุณที่เอาเรื่องมาเล่าสู่กันฟัง..ขอบคุณจริงๆ :m5: :m1: :m1: :m1:

เห็นด้วยอย่างแรงกะพี่แสบค้าบ ปไหนมาไหนคนเดียว ไม่มีตาราง อยากทำไรทำ ไม่ต้องแคร์ ใคร มีเพื่อน มีงาน มีครอบครัว ก็สุขใจพอแล้ว อาจจะเหงาบ้าง แต่มันก็คงไม่ตาย ..... ไม่ได้ปลงเหมือนพี่แสบ แต่มองโลกอย่างเข้าใจดีกว่าเน้อ ....  :เฮ้อ:

ขอบคุณพี่แสบเหมือนกันที่ช่วยแบ่งปันความรู้สึก จนกระทั่งได้ทำให้ผมไดเเร่มเขียนเรื่องราวต่างๆ เหล่านี้ เน้อ ....  :m5:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบตอนแล้วครับผม *****
เริ่มหัวข้อโดย: kei_kakura ที่ 08-07-2007 15:54:12

สู้ๆๆๆๆๆๆ  ชีวิตยังต้องก้าวเดินต่อไป

ไฟล์โตะๆๆๆๆ  :m9: :m9:

อยู่คนเดียว  เหงาบ้าง  แต่ว่าก็เป็นอิสระดี  ไม่เปลืองค่าโทรศัพท์ด้วย 555+

มีคนรัก...ก็ต้องคอยกังวลโน่นนี้  มีคนรัก...มันทำให้เราเป็นสาววัยทองได้ง่ายๆ เพราะว่าโมโหฉุนเฉียวบ่อยเหลือเกินเวลาที่เขาไม่โทรมาหา... :angry2:

...ถ้าเราเจ็บกับการรักใครสักคน...อย่าหลอกตัวเองเลยว่าให้ลืม...

...แต่ควรบอกใจตัวเองดีกว่าว่าให้จำ...แล้วรักคนต่อไปอย่างมีสติดีกว่าน้อ   :m9: :m9:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบตอนแล้วครับผม ****
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 08-07-2007 16:01:56

อ้างถึง

เค้าเอาเรา..

:pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2:

หายสงสัยสักที
 :m11: :m11: :m11: :m11:


ปล. รักอย่างพอเพียง รักอย่างที่เรามี เราเจอ รักตัวเอง รักพ่อแม่ รักเพื่อน ความรักมีอยู่ทั่วไป แค่เพียงเรามองและยอมรับสิ่งที่เรามี และไม่ไขว่คว้าหามันไปเรื่อยๆ
 :m1:
พูดได้แต่ทำยาก
 :m2:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบตอนแล้วครับผม *****
เริ่มหัวข้อโดย: NewcoolstaR ที่ 08-07-2007 17:20:35

อ้างจาก: ไอ้แสบ..我不放手 ที่ 08-07-2007 09:57:52  

"ชอบ..รัก...หลง ..รอ..ง้อ..หวัง..เอาใจเค้า..เค้าเอาใจเรา..ไม่เข้าใจกัน
..ทะเลาะ..นอกใจ...หมดรัก..."

 o13 โป้งพี่เรย์...แค่พิมม์ตกคำว่าใจ..หนุกนานเชียวนะ

รู้ก็รู้ว่าแสบจิ้มตกเป็นปาจัม :m15:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบตอนแล้วครับผม *****
เริ่มหัวข้อโดย: gobgab ที่ 08-07-2007 20:54:54

............นี่แหละพี่เรย์.......... :m11: :m11:

............หื่นประจำ.......... :laugh: :laugh: :laugh:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบตอนแล้วครับผม *****
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 09-07-2007 12:14:24

....คิดว่า พี่แสบตั้งใจเสียอีก ... เหอๆๆๆๆ ...พิมพ์ตก ที่เอง .....  :laugh:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบตอนแล้วครับผม *****
เริ่มหัวข้อโดย: dokebi ที่ 10-07-2007 14:35:27

 o13 o13 บทเรียน บทใหม่ในชีวิต เฮอะ  :เฮ้อ:  สู้ๆ ต่อไปครับ

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบตอนแล้วครับผม *****
เริ่มหัวข้อโดย: นางมารร้าย ที่ 17-07-2007 16:22:26

ขอบคุณเจ้าของกระทู้นะคะ ที่เขียนเรื่องดี ๆ ให้อ่าน

เก็บความทรงจำดี ๆ ระหว่างกันไว้ในใจ  แล้วก้าวต่อไปในวันข้างหน้าดีกว่าค่ะ  ชีวิตนี้ยังอีกยาวไกล นะคะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบตอนแล้วครับผม *****
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 18-07-2007 20:26:52

อ้างจาก: นางมารร้าย ที่ 17-07-2007 16:22:26  

ขอบคุณเจ้าของกระทู้นะคะ ที่เขียนเรื่องดี ๆ ให้อ่าน

เก็บความทรงจำดี ๆ ระหว่างกันไว้ในใจ  แล้วก้าวต่อไปในวันข้างหน้าดีกว่าค่ะ  ชีวิตนี้ยังอีกยาวไกล นะคะ

เป็นกำลังใจให้นะคะ

 :m5:ขอบคุณ มากครับ ที่มอบกำลังใจให้ .... ผมจะสู้ต่อไป ครับผม  o1

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบตอนแล้วครับผม ****
เริ่มหัวข้อโดย: Junrai_Hyper™ ที่ 21-07-2007 15:25:46

ลืมเรื่องนี้ไปได้งัยหวาาาาา

จบแบบนี้ ก็เศร้าอะดิ

เรียกน้ำตาอีกแล้ว

รักคนที่เขาไม่รักเราก็เจ็บแบบนี้อะ

------------------------------

ขอบคุณ ลูกเป็ดขี้เหร่ สำหรับเรื่องดีๆ

ขอบคุณ หนูเรย์ สำหรับที่ให้เราวิ่งเล่น

ขอบคุณ เซ็งเป็ด ที่ทำให้เรารู้จักกัน

ขอบคุณเพื่อนๆ สำหรับมิตรภาพ

ขอบคุณคร้าบบบบ

 o14 o15

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบตอนแล้วครับผม *****
เริ่มหัวข้อโดย: angsumalin ที่ 12-02-2008 18:05:49

พระเจ้าช่วย :m30: แค่เกร่นนำเรื่องก็ทำเอาผมน้ำตาแตกแหล่ะ
อย่างงี้จะอ่านเนื้อเรื่องไหวมั้ย่ง่ะ เศร้าแน่เลย  :serius2:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน) *** จบตอนแล้วครับผม *****
เริ่มหัวข้อโดย: *Ecks* ที่ 12-02-2008 21:57:35

อ้างจาก: angsumalin ที่ 12-02-2008 18:05:49  

พระเจ้าช่วย :m30: แค่เกร่นนำเรื่องก็ทำเอาผมน้ำตาแตกแหล่ะ
อย่างงี้จะอ่านเนื้อเรื่องไหวมั้ย่ง่ะ เศร้าแน่เลย  :serius2:

ขอบคุณครับสำหรับ กำลังใจ ลองอ่านดูนะครับ เผื่อจะรับลูกเป็ดไว้ในดวงใจอีกสักคน อุอุอุอุอุ  :m1:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: takkie ที่ 17-04-2011 19:10:34

เจ้าของกระทู้กลับมารับกำลังใจจากผมด้วยครับ

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 14-05-2011 22:47:35

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีค่ะ :pig4:
จะรักคนอื่นมากมายแค่ไหน ก็อย่าลืมรักตัวเองด้วยนะ
เก็บสิ่งดีดีไว้ให้ได้แค่คิดถึง  ยังดีกว่าจมกับความเจ็บที่ผ่านมาแล้วไม่จบไม่สิ้น  :L1:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: BeEUknow ที่ 22-05-2011 23:43:18

เศร้ามากมายอ่ะเรื่องนี้ :monkeysad:
ขอบคุณที่มาเล่าเรื่องราวดีๆ(ที่แอบเศร้า) เรื่องนี้ทำให้รู้เลยค่ะว่าเราจะต้องคิดที่จะรักตัวเองก่อนจะเอาใจไปให้คนอื่น

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: 20227ple ที่ 23-08-2011 21:00:16

เศร้าเกิน :o12:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: kobshine ที่ 25-08-2011 13:58:41

เศร้ามากเลยอ่าคัฟ :o12: :o12:

แต่เข้าใจนะ  อารมณืเดียวกัน คนที่เค้าไม่รัก ก็ไม่รักจริงๆ  :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: ผม...ยังไม่ลืมเขา (คำพรรณนา ที่พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน)
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 06-09-2020 18:40:14

 :hao5: