พิมพ์หน้านี้ - :) อยากกลืนกินผู้ชายทั้งโลก :) +++อัพเดท 06/04/2016 / เวลา 00.00 น. +++
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบ => ข้อความที่เริ่มโดย: สรันธม ที่ 15-03-2016 02:20:57
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ[/size]
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
******************************************************************************************
********************************************************************************************
ก่อนอื่น ผมต้องขออนุญาตแนะนำนามสมมติว่า "สรันธม" ซึ่งต่อไปนี้จะเปนนามปากกาของผม
สรันธม คือ ดอกลั่นทม
ไทยเราเรียกตามเขมรกร่อนคำจาก สรันธม เปน ลั่นทม
สรัน = ความรัก
ธม = ใหญ่
รวมกันเปน ความรักอันยิ่งใหญ่ นั่นคือ ความหมายของชื่อดอกลั่นทม
นิยายของผม อ่านเพื่อคลายเครียด อ่านเอาฮา เอาสะใจ มีความสุดติ่ง สุดตรีน
ไม่เน้นคุณค่าวรรณกรรมนะครับ
ใครไม่ชอบก็ให้มองผ่าน ใครชอบก็ติชม หรือแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันได้
ขอบคุณครับ
นิยาย...... อยากกลืนกินผู้ชายทั้งโลก
ผมชื่อ จันทรัสม์ แปลว่าเสมอเดือน หรือสว่างดังดวงเดือน ผมชื่อเล่นว่า จัน
ครับ เรื่องของผมไม่ซับซ้อน
อาจจะออก 20+ ความฮา และความหงี่สุดแรง สุดพลัง ผมก็งงเหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงเปนแบบนี้ ความรักหรอเคยมี แต่ก็งั้นๆ เงี่ย.... เท่านั้นที่ครองโลก
-
ผมชื่อจัน.....
เปนเด็กบ้านนอก หน้าตาก็บ้านนอก จนชีวิตมาพบกับศัลยกรรม จึงรู้สึกว่า.....
เออ.... เอด๊อกกกก
กูก็สวยนะมึงงงงงง
ผมเริ่มรู้ว่าตัวเองเปนเกย์ก็ตั้งแต่ผมเข้าเรียน ม.1 ที่บ้าน ตจว. นั่นล่ะคับ เรื่องของเรื่องคือ ไปรู้สึกชอบรุ่นพี่คนนึง เขาชื่อพี่เอก และก็อีกหลายคนตามมา
(โอ้ยยยย อีดวกกก แรดแต่เด็ก)
ผมเริ่มจินตนาการว่าพี่คนนั้น คนนี้มาบอกรัก เริ่มฝัน เริ่มมโน.... ทุกๆ อย่างที่เด็กผู้ชายคนนึงจะมโนได้
เวลาที่อยู่ในห้วงของมโน ผมรู้สึกอบอุ่น รู้สึก strong รู้สึกมีความสุข ความรู้สึกนี้ทำให้ผมเสพติดความมโนเกี่ยวกับผู้ชาย ทั้งที่ผมอยากจะเปนเด็กผู้ชายเหมือนคนทั่วๆ ไป ลองจีบหญิงก็แล้ว อะไรก็แล้ว แม่งงงงงงงง..... มันไม่ใช่อะ
ผมมาถึงจุดที่เรียกได้ว่า ผมอยากได้ผู้ชายตั้งแต่อยู่ ม.ต้น
แต่ผมไม่ได้แรดออกนอกหน้านะครับ ค่อนข้างจะแรดสุดพลัง แต่ก็เก็บความรู้สึก แอ๊บแมนสุดพลังเช่นกัน
ผมเติบโตมาพร้อมกับการมโนเรื่องรุ่นพี่คนนั้น คนนี้ นึกถึงหน้าพวกเขา แอบมอง และแอบใกล้ชิดพวกเขา คือ เปนติ่งพวกเขาเลยทีเดียว ความรู้สึกประสบการณ์นั้นมันหล่อเลี้ยงผมให้เปนผมมาจนทุกวันนี้.... เปนคนที่เจ้าสำราญ พร้อมที่จะมีความรู้สึกดีๆ และมี sex กับผู้ชายที่ผมชอบได้ทุกเมื่อ
โอ้ยยยย ดอกทองไม่ใช่เล่น
แต่ก็นะ.... ผมเลือกทางเดินนี้เพราะผมคิดว่าผมมีความสุข ใครๆ อาจจะว่าแรง แต่ผมเชื่อว่าผมสบายใจที่ได้เอา เอาที่สบายใจ
เปนเกย์กันเถอะครับ ผมจะซอยคุณให้ยับเยินไปทั้งคืน 5555
-
มาเปิดเรื่องแบบสุดพลัง555 จันนี่หงี่แต่เด็กจริงไรจริง ชอบแรดดี :mc4: :katai2-1:
-
ชอบ :hao7:
-
:laugh: :laugh:
ผมดูแรดมากใช่ไหมฮะ...... แต่บอกเลอออออออ
ที่เล่าไปนั่นแค่เสี้ยว ผมแรดมากกว่านั้น แต่ตอนนี้เล่าไปคงไม่มีประโยชน์อะไร เดี๋ยวจะไม่ตื่นเต้น
ทำอะไรก็ต้องทำความเข้าใจพื้นฐาน ปูพื้นกันก่อน
ขอเป็นช่างกระเบื้องแพ๊บ.... (ปูพื้น)
เมื่อตอนที่แล้วเล่าถึงไปชอบรุ่นพี่ใช่ปะ ที่เขาชื่อเอก คนนี้แหละ เปนคนแรกที่จุดประกาย สปาร์คเคิ้ลให้ชีวิตผม
พี่แกเป็นคนไม่หล่ออะไรนะ ประเภทเดียวกับน้องเงินในซีรี่ย์ Love Sick นั่นแหละ คือ ไม่หล่อเลยถ้าถามตรงๆ แต่แม่ง
ทำไมกูละสายตาจากเขาไม่ได้ก็ไม่รู้ นั่นคือความรู้สึก ความสำเหนียกได้ถึงความแรดภายในตั้งแต่ครั้งแรกรุ่นดรุณวัย
พี่เอกเป็นคนจังหวัดพิจิตร ผมเป็นคนจังหวัดใกล้เคียง แต่แกมาเรียนในจังหวัดผม แกอยู่ในแกงค์สุสานหอย ผมขอเรียกแบบนั้นละกัน เพราะแกงค์นี้แม่งเอาผู้หญิงทุกวัน จนที่หอพักแกเหมือนสุสานหอย คือ ผุ้หญิงคนไหนไปหอพักพวกแก ก็ต้องเอาหอยไปถลุงที่นั่น...... สุสานปะล่ะ เอดอกกกกกกกกกก
เพื่อนผมที่เปนกะเทย มันคลั่งแกงค์สุสานหอยมาก พวกกะเทยจะคลั่งหัวหน้าเผ่าสุสานหอยโดยเฉพาะคนที่ชื่อ พี่โต้ง
พี่โต้ง แกเปนพระเอกของโรงเรียน พระเอกในที่นี้หรอ.... คือ โรงเรียนมีงานอะไรที่ต้องการชายหนุ่มหน้าตาโอเคหน่อย ผิวพรรณดีหน่อย ก็จะใช้แกนี่ล่ะเปนพรีเซนเตอร์
พี่โต้งนี่แหละ ยมบาลแห่งสุสานหอยตัวจริง เพราะเหมือนแกจะเอาไม่พัก แต่พวกแกงค์สุสานหอยเนี่ย เอาตัวรอดเก่งนะ เพราะไม่เคยทำผู้หญิงคนไหนท้อง และถ้ามีชะนีนางใดคิดจะจับหนึ่งในสี่สุสานหอย นางก็จะแอ๊บเปนแกงค์เกย์เก่งมาก เหมือนพยายามให้พวกชะนีมือจับพวกนั้นเข้าใจว่าพวกนางเป็นไบเซ็กชวลแล้วก็หาข้ออ้างจนเลิกราไป
ทำไมชะนีพวกนั้นถึงเชื่อ....มันโง่ขนาดนั้นเลยหรอ ?
ตอบ.......ไม่นะ
เพราะสี่สุสานหอยนี่นางเหมือนแกงค์เก้งกวางเหมือนกัน
เพราะหนึ่ง...นางสำอางค์กันทุกคน
สอง..... บางทีเวลานางเล่นกีฬาด้วยกัน ทั้งเล่นบาส เล่นฟุตบอล นางก็กอดรัด ปล้ำกัน หยอกล้อกันจนแม้แต่ผมยังแอบคิด
เฮ้ยยยย อีดอกกกก มึงกินกันเองป่าววะ
อีพวกกะเทยนางชอบเม้ามอยซอยหยวกเรื่องแกงค์สุสานหอยนี่มาก คือ นอกจากเรื่องทำนม เรื่องผ่าหอสระอี เรื่องนางงาม และเรื่องอื่นๆ ที่จะเปนประเด็นสนทนาของพวกนางในกลุ่ม ก็จะมีเรื่องของสมาชิกสุสานหอย ไม่คนใดก็คนหนึ่งนั่นล่ะ
บางทีพวกนางก็เม้าว่า พวกสุสานหอยก็เอากันเองค่ะ...(ผมนี่หูผึ่ง) ผลัดกันเอา ไม่มีหอยให้กินก็กินกันเองบ้างอะไรบ้าง
โอ้ยยยยย แซบมากกกกก อีดอกกกกกก
นึกถึงเวลาพวกนางเปลี่ยนท่า แล้วชุลมุนกัน มีกลิ่นเหงื่อ กลิ่นไคล กลิ่นคาวคลุ้งอยู่ในห้องแล้วแบบ
โอ๊ยยยยยย กูขอเปนผ้าปูที่นอนก็ยังดี
ตื่นค่ะ...!!!!
หยุดมโนเดี๋ยวนี้
-
:hao6: :hao6:
แกงค์สุสานหอย ถ้าเล่าไปก็งั้นๆ เหมือนเด็กน้อยที่ชวนฝันถึงเรื่องผู้ชาย
แต่ผมไปเอี่ยวด้วยได้ไงน่ะหรอ เพราะผมรู้สึกว่ามันเปนความทรงจำครั้งแรกในวัยเด็ก เกี่ยวกับประสบการณ์แอบรัก ดูกระจุ๋มกระจิ๋มสนิมสร้อยมาก
:mew2:
พี่เอกคนที่ผมคลั่งน่ะ แกเปนสุภาพบุรุษ ไม่ว่าจะไปไหนต่อไหนแกจะเรียกผมว่า "น้องจัน" เสมอ
คือแบบ อีดอกกกกกกก กูก็มโนไปสิ
ว่าเขารู้สึกดีกับกู ถึงมีคำว่า "น้อง" นำหน้า
เพราะปกติเวลาพี่เอกเรียกรุ่นน้องคนไหน จะต้องมี "ไอ้เหี้ย..." ไอ้สัตว์...." นำหน้าชื่อ
แต่ผม..... "น้องจันครับอยู่หมู่พี่ใช่ปะ"
นั่นอาจเปนเพราะผมเปนลูกครูในโรงเรียนทำให้ดูมีอภิสิทธิ์กว่าอีพวกเสือสิงกระทิงแรดทั้งหลาย ผมเปนคนรักสะอาด ด้วยความที่แม่เปนครู จึงอบรมบ่มนิสัยให้เป็นคนเรียบร้อย พูดน้อย แต่เรื่องแรด.....อยู่ภายในรุนแรงมากข่ะ !!!
ภายใต้เปลือกที่ฉาบด้วยเสื้อผ้าสะอาดๆ ผมที่ตัดเรียบร้อยตามระเบียบโรงเรียน พูดจามีหางเสียง "ครับ" กับทุกคน และเปนหัวหน้าห้อง เรียนได้ที่หนึ่งของชั้น ทำให้ดูเปนคุณหนู และดูมีคลาสขึ้นมาทันใด แต่จริงๆ ไม่เลย....
อยากแรดมากกกกกกก อยากทะโมนเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ แต่เข้าใจใช่มะ
แม่เปนครูในโรงเรียน ต้องพยายามรักษาภาพพจน์ รักษาท่าที สงวนจริตทุกอย่าง เพราะมันหมายถึงหน้าตาของแม่ด้วย
โอ้ยยยย อีดอกสวยเกิ๊นนนนนนน
กลับมาที่ประโยค...."น้องจันครับอยู่หมู่พี่ใช่ปะ"
พี่แกพูดกับผมประโยคนี้ตอนที่ผมเรียนลูกเสือ แล้วผมจับได้หมู่พี่เขา เป็นหนึ่งในสมาชิกหมู่สาม มีพี่เอกเป็นหัวหน้าหมู่
ตอนนั้น ม.2 ได้มั้ง และประสบการณืเข้าค่ายลูกเสือนี่แหละ ที่ทำให้ผมมโนไปอีก.....
:katai1:
ความมโนไม่มีความลึก ความตื้น ความหนา ความบาง
เรื่องมีนิดเดียว กูมโนจากเรื่องสั้น เปนบทมหากาพย์ได้
ระหว่างไปเข้าค่าย พี่เอกจะดูแลผมเปนพิเศษอะ จริงๆ ผมไม่ได้ดูสะโอดสะองอ้อนแอ้นน่าทนุถนอมอะไรเลยนะ ตอนเรียนมัธยมต้นออกจะร่างกายท้วมๆ เหมือนเด็กกำลังโตทั่วไปด้วยซ้ำ แต่ผมก็ไม่ได้ขี้เหร่ แต่ก็ไม่ได้หล่อ ประมาณนั้น...
พี่เอกเวลาเดินทางไกล ก็จะหันหลังมามองผมในแถวเสมอว่าผมเดินไปสะดุด ไปชน หรือร้องถามว่าเหนื่อยไหม....
แต่เพราะแกถามนี่แหละ อีดอกกกกกก
กูเสียจริตตลอด เคยเปนมะ เวลาผู้ชายเปนห่วงเปนใยแล้วแบบเสียจริต โอ้ยยยยยยยย
ความรู้สึกแบบ....กูสวยมากกกกกกก !!!!!
แต่จริงๆ เขาคงไม่น่าจะเปนห่วงอะไรมากมายหรอก เพราะผมเปนลูกครู แกก็คงไม่อยากให้ผมเปนอะไร หรือบาดเจ็บ ไม่งั้นแม่ผมก็อาจจะไปตำหนิแก เรื่องการล็อบบี้ใครก็ตามที่มาเกี่ยวข้องกับผม ต้องยกให้คุณแม่ผม .....
เวลาไปอาบน้ำที่ลำธารในค่าย ก็จะถามว่า "เปนไงน้ำเย็นนะครับน้องจัน ระวังไม่สบาย"
โอ้ยยยยย พี่เอก ถีบผมลงไปในลำธารเถิด ผมเขิน
เวลาจะนอน แกก็จะมานอนข้างๆ คอยดูแล ปัดที่นอนให้จนบางทีผมต้องบอกแกว่า
"พี่ครับ ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ผมดูแลตัวเองได้สบายมาก"
มีอยู่คืนนึง แกตื่นขึ้นมากลางดึก ผมก็นอนไม่หลับเพราะมันหนาว ค่ายตั้งอยู่ริมธารน้ำ อากาศเย็นมาก พอแกเห็นผมนอนกระดุกกระดิก แกก็จะชะโงกมาดูผมว่านอนสบายไหมอะไรยังไง
ความรู้สึกนั้น ผมรู้สึกดี รู้สึกเหมือนพี่เขาพิเศษกับผมจริงๆ....
แต่ก็ได้แต่มโนอะ..... และเก็บเรื่องพี่เอกเอาไว้เปนความรู้สึกแอบรักครั้งแรก
เพราะแก.....มีแฟนแล้ว เปนชะนี จนผมไปเรียนต่อที่ กทม. แกก็เรียนมหาลัยเดียวกับผม ก็ยังคบกับแฟนแกอยู่ จนตอนนี้แต่งงานมีลุกไปละ เปนอันจบนะ เรื่องพี่เอก....
ต่อไปจะเปนเรื่อง "เสียตัวครั้งแรกตอน ม.4"
-
ไม่รู้ว่าผิดกฎของห้องไหม ที่ผมใช้ภาษาหยาบๆ ในการเขียน
แต่จะบอกว่ามันคืออารมณืดิบภายใน ที่จะสื่องพลังของเรื่องราว ก็ทนๆ อ่านกันไปนะครับ
..........................สรันธม
:katai4:
และแล้วความแรด ความดอกทองที่อยู่ภายใน ก็ได้ถูกทำลายพรหมจรรย์โดยเพื่อนของผม
คือ มันเก็บกดมาก อยากรู้ว่า โดนเอามันเป็นไง...
:z10:
เอาเลยข่ะ เริ่มจากการไปหาอุปกรณ์ทั้งหลายมาลองเสียบๆ ที่ก้น โอ้ยยย อีดอกมันเจ็บมาก เริ่มจากนิ้วนี่ล่ะ...
พอค่ะ...เลิก
จากการที่ไปซื้อดีวีดี ซื้ออะไรต่ออะไรมาศึกษาว่า ผู้ชายเขาเอากันยังไง ก้คันสิคะ....จะรออะไร
เพื่อนผมคนนึง ชื่อ มาร์ช
มันเปนคนเหนือ มันเปนคนผิวขาว คิ้วเข้ม นัยน์ตาตี่ รูปหน้าสวยทีเดียว ก็คือ หล่ออะ
แต่แม่งกวนตีน และชอบแกล้งผม แกล้งในที่นี้ คือ มันเปนคนเดียวในโรงเรียนที่กล้าหยอกล้อกับผมโดยการจับ หรือบีบก้น
เพราะอย่างที่รู้ ทุกคนเกรงกลัวอิทธิพลแม่ผม ๕๕๕๕๕๕
มาร์ช มันเปนเพื่อนที่ดีนะ
มันเรียนไม่ค่อยเก่งหรอก ชอบชกต่อย และแมนมาก ชอบเอาเสื้อออกนอกกางเกง
เรื่องมีอยู่ว่าตอนเรียน ร.ด. ปีหนึ่ง ผมอยู่หมวดเดียวกับมัน
และที่ค่าย ร.ด. ในเตนท์นอนที่ผมเปนบัดดี้กับมันนี่แหละ ที่ผมเสียตัวให้มัน
-
:katai5:
เรื่องระหว่างผมกับมาร์ชนี่ มันเกิดขึ้นตอนผมเรียน รด. ปี ๑
ก็อยู่ชั้น ม. ๔ อะ
ร่างกายเรื่มยืด โครงหน้าเริ่มปรับ ก็ถือว่าสวยขึ้นมาบ้าง
เอาเป็นว่าก็พอมีชะนงชะนีมาแอบชอบ มาแอ๊วบ้าง
มาแอบกรี้ดบ้าง
หุ่นก็ดีขึ้น น้ำหนักลดลงเยอะ และใบหน้าที่เป็นสิว
ตอนนี้ก็เรียบ ผุดผ่อง เป็นหนุ่มเต็มตัว
เอาเป็นว่า ..... น่าเอามากกกก (นี่ไม่ได้เข้าข้างตัวเองเลยนะ)
แต่ผมไม่เคยคิดจะให้ใครเอา ถ้าผมไม่ชอบมัน หรือไม่เงี่ยนจริงๆ
เคยมะที่ครั้งแรกของตัวเอง มโนกระจุ๋มกระจิ๋มสนิมสร้อยว่า
"กูต้องโดนคนที่ดีที่สุด คนที่กูรัก เอาเท่านั้น"
โอ้ยยยย เอด๊อกกกกกก
มโนมากกกกกกกก
ช่วงนี้ ก็เป็นช่วงที่เรียกได้ว่า เนื้อหอมพอควรนะ เวลาไปที่ไหนก็แอบสังเกตว่า
มีคนแอบมองบ้าง อะไรบ้าง
ถึงเขาจะไม่โจ่งแจ้ง แต่การแอบมองหลายๆ ครั้ง
ทำให้เซนส์มันบอกว่า.....
กูต้องน่าเอาแน่ๆ
เขาถึงมองกู ฮ่าๆๆๆๆๆ...... #Me ยิ้มอ่อนมองบน
:hao3:
ตอนไปออกกำลังกาย.... เออ บอกก่อนว่าในยุคนั้น ผมเป็นคนแรกๆ ในจังหวัด
คือ เป็นวัยรุ่นคนแรกๆ ในจังหวัดที่หันมาเล่นกล้าม
สถานที่เล่นของผมคือ สถาบันการพลศึกษา วิทยาเขตในจังหวัดที่ผมอยู่
คิดดูเอานะคับ...... สถาบันการพละ ที่มีนักศึกษาวิทย์-กีฬา
หุ่นแน่นๆ งานดีๆ
มีนักกีฬาทั้งทีมชาติ และตัวจังหวัด หรือตัวแทนเขตพื้นที่ ทั้งนักมวย นักวิ่ง
นักว่ายน้ำ
โอ้ยยยยยย เข้าไปในนั้น อย่างกะสวนอีเดนของอีฟกับอะดัม
ละลานตามากกกกก
นี่แหละแรงจูงใจในการเล่นกล้ามของผม คือ ไปดูผู้ชายยยยย ข่ะ !!!!!
ผลจากการไปเล่นกล้ามมันก็พอมีบ้างอะนะ เอาเปนว่าเฟิร์ม แต่ไม่ได้แบบว่าซิกแพค
หรือกล้ามใหญ่อะไรมากมาย
ตอนไปออกกำลัง ผมก็ชอบที่จะขับมอเตอร์ไซค์ไปสำรวจตามโรงยิมมวย
มีพี่นักมวยคนหนึ่ง หล่อมากกกกก อีดอกกกกกก
ผมนี่ไปเลาะสนามมวยทุกวัน
พี่แกก็เหลือบมามองทุกวัน
เวลาพี่เขาวิ่งออกกำลังตอนเย็น
ความแรดของผม.......โน่นเลยค่ะ
แอ๊บวิ่งตาม ประหนึ่งว่าฉันก็วิ่งของฉันเหมือนกัน ไม่ได้วิ่งตามเธอนะ
ไม่ว่าจะอยู่ตรงไหน เมื่อเห็นพี่นักมวยคนนั้นออกวิ่ง
กูดิ่งไปเคลมผู้ชายไวกว่าพิซซ่า และประกันภัยรถยนต์
ตามสระว่ายน้ำก็พอมีบ้างนะ หุ่นดี แต่หน้าเหียก...... ไม่ใช่แนว
ตามห้องเวทก็จะมีคู่เกย์มาคอยสอน คอยเล่นกับผม
บางวันนะมาเทรนนิ่งให้ผม
ท่ายกบาร์เวทผมต้องนอนราบบนเก้าอี้ เอาสองมือดันบาร์ยกน้ำหนักให้สูงขึ้น
แล้วเขามาเซฟให้ผม โดยมาคร่อมลมอยู่เหนือหัวของผมเนี่ย
อีดอกกกก ฆรวยแทบจะถากถูไปบนหน้าเลยค่ะ
ถามว่าชอบไหม....
ตอบเลยว่ามากกกกกกกกก
อีดอกกกกกกก
โอ้ยยยยยย เห็นไหมนอกเรื่องจนได้
อย่าให้เล่าเรื่องผู้ชาย เรื่องความกะหรี่ดอกทอง
เล่าได้เป็นวรรคเป็นเวร
แปดวันก็ไม่จบ....
ตื่นๆๆๆๆ ตื่นค่ะตื่น
กลับมาเรื่องของมาร์ชผัวคนแรกผู้เป็นกุยแจไขประตู (หลัง) ให้ผม
ตอนนั้น ผมไปเข้าค่าย รด.
เรื่องมีอยู่ว่า..... ครูฝึก รด. ให้ นศท. จับฉลากในหมวดหมู่เพื่อหาบัดดี้
ที่จะดูแลกันไปตลอดการเข้าค่าย ๕ วัน
วันแรกที่ผมไปถึงค่าย ไม่ต่างอะไรกับควายคลุกฝุ่นคลุกโคลน
การโดนทำโทษเพราะความไม่พร้อมเพรียง และการผิดกฏเล็กๆ น้อยๆ ต่างๆ ในการฝึก
เปนเรื่องธรรมดาที่จะเกิดขึ้นกับค่ายฝึก รด.
ตัวดำเป็นเหนียง ขี้ไคลเต็มตัว ตั้งแต่วันแรกที่ไปถึง แดดร้อนทำให้ทุกอย่างดูเครียด
และไม่น่าภิรมย์เท่าไรนัก และที่เริ่ดสุด
ห้าวันที่เข้าค่าย งดอาบน้ำค่ะ.....
เอด๊อกกกกกกกกก
ฆรวยนี่ขี้เปียกเฟะเลยไหมล่ะมึง ไม่ต้องล้งต้องล้างอะไรกันแล้ว
:fire:
จะมีแต่ผู้ชายในค่ายนี่ล่ะ ที่เริ่ดดดดด
โดยเฉพาะผู้ชายจากจังหวัดพิษณุโลก ผิวขาวๆ ร่างกาย และหุ่นดีๆ
ตามที่วัยรุ่นสมัยนั้นจะดีได้ (เพราะยุคนั้นยังไม่นิยมเล่นเวท)
แต่ถ้าถามผม ผมว่า ผู้ชายผิวเหลืองกับผิวแทน ดูยั่วเอามากกว่านะ
ผิวขาวถ้ามีผื่นมีสิวนี่แบบ
เวลาเอากันนี่ น่ากลัวอะ......
บรรยากาศที่เร่งเร้าตามแบบทหาร อากาศร้อน ฝุ่น ควัน
และความเครียดต่างๆ มลายหายไปหมดเมื่อได้แอบมอง แอบดู
แอบเสาะหาดูว่าใครหล่อ ใครน่ารัก
แต่ก็นะ..... มันก็แค่อาการของการกวาดตามองไปรอบ
อยากจะแรดออกนอกหน้าก็ทำไม่ได้ มันเปนอะไรที่น่าโมโห
บางทีผมก็เกลียดตัวเองในสมัยมัธยมนะ ที่ไม่เคยสร้าง story
อะไรให้ดูน่าตื่นเต้นเลย คนบางคนมีวัยมัธยมที่น่าจดจำ
มีเรื่องโลดโผนให้ทำ แต่ผมดิ ไม่เคยเลยที่จะคิดออกกรอบ เพราะหลายๆ อย่างมันบังคับ
ได้แต่...........
แรดฝังในกระดูก
จะมีที่โลกโผนก็มีแต่โดนไอ้มาร์ชมันเอาในค่าย รด.
นี่ล่ะ ที่รู้สึก
กูกะหรี่ และร่านที่สุดแล้ว พีคสุดแล้วในช่วงชีวิตนั้น
ผิดกับตอนชีวิตมหาลัยนะ.... โอ้ยยยยย แรดเว่อร์ ฮ่าๆๆๆๆๆ
แต่เดี๋ยวก่อน ..... ก่อนจะแรดขนาดนั้น มันต้องมีลำดับความแรดแต่ละ level
:hao6:
ครูฝึกเกณฑ์ให้ผม รวมทั้งไอ้มาร์ช ไปขุดหลุมส้วม
ณ ที่นั้น..... ผมได้ฟังเรื่องราว ประสบการณ์เอาจากพวกเด็กพิษณุโลก
มันไปเอาใครกันมาบ้างมันมาเล่าตอนที่มันขุดส้วมกัน
อีดอกกกกกกกกกก
ผมนี่ฟังแล้วก็ เห้ยยยยยยยย มึงแต่งเรื่องป่าววะ
แม่งมาเล่ากันอย่างกับเล่าว่าเมื่อคืนมึงดูละครหลังข่าวเรื่องอะไรกันมาบ้าง
เล่าทุกช๊อต ทุกตอน ทุกเคล็ดลับที่จะสร้างความเสียวให้กับชะนี
ผมกับไอ้มาร์ชก็ไม่ได้พูด หรือเออออ อะไรกับพวกมันนัก เพราะดูก็รู้ว่ามันเป็นประสบการณ์เอาจอมปลอม
เรื่องของผมกับไอ้มาร์ชนี่สิ ต่อไปจะเอาจริง เสียวจริง ไม่มีลวดสลิง ไม่ใช้ตัวแสดงแทน
มาร์ช เปนคนที่ค่อนข้างจะมีแรงดึงดูดพอสมควร แต่ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับมัน
นอกจากมันจะชอบมาจับก้น บีบก้นผมเวลาหยอกล้อ
มันก็เปนคนดีใช้ได้นะ มีน้ำใจ และสุภาพกับผม แม้บางทีมันจะทะลึ่งมาบีบก้นบ้างอะไรบ้าง
แต่ถ้าถามว่าถ้าวันนึงมันเกิดคิดมากกว่านั้นล่ะ
ไม่ได้อยากบีบก้น.... อยากเอา
โอ้ยยยยยย อีดอกกกกกก
จะมัวรออะไรคะ
งานโดนเอาต้องมา
-
555 เก็บกดตอนเด็ก เลยแรดตอนนี้ ชอบๆๆ
-
อิน้องจัน แรดแต่เด็กนะคะเอ็ง รุ้สึกได้ถึงความเก็บกดของนาง :laugh3:
-
อ่านแล้ววต้องขอมอบรางวัลแรดดีเด่นแห่งปีให้น้องจันไปเลยค่ะ นางแรดมากกอไก่ล้านตัว
ชอบจริตนาง อ่านแล้วฮาดี อยากรู้ว่าใครจะเป็นผู้โชคดี(?)ที่หยุดความแรดของจันได้ มาไวๆน้า
-
มาต่ออีกค่ะ ติดตาม
คำพูดคำจาน้องจันนี่ฮามาก :laugh:
-
5555 แรดได้อีก
-
ตั้งชื่อได้ตรงประเด็นมากค่ะ. แรดจริง แรงจริง ไม่มีแอ๊บ ดีค่ะ เปิดเผยจริงใจ ชอบมาก
-
น้องจันสตรองแต่เด็กเลย ชอบ 55 :hao6:
-
:katai5:
ผมได้คู่บัดดี้ คือ ไอ้มาร์ช
ทุกคืนผมกับมันต้องนอนเตนท์เดียวกัน
ไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ถ้ามันนึกสนุกมาบีบ มาคลึงผมอีก
กูจะจับทำผัวให้ดู....
ช่วงเย็นเป็นเวลาที่ครูฝึกจะปล่อยให้คู่บัดดี้
ไปกางเตนท์ตามที่พักของหมวดหมู่ตนเอง
ผมกับมาร์ชอยู่แถวริมสุด แต่ก็มีเตนท์ขนาบข้าง
เริ่มจากการตอกสลักเพื่อยึดสายที่ขึงเตนท์ อากาศยังคงร้อนเหมือนเดิม
มาร์ชถอดเสื้อออกเหลือแต่เสื้อซับในสีขี้ม้า
กลิ่นโรลออนโชยมาแตะจมูกผม
อีดอกกกกกกกก
:katai5:
กูมโน ....ถถถถถถถถถถถถถถ
จากการประเมินด้วยสัญชาติญาณของผมนะ
มาร์ชมันก็ไม่น่าจะรังเกียจผมหรอก
จะมีผู้ชายที่ไหนที่ชอบมาแกล้งบีบก้นผู้ชายด้วยกัน
ถึงไม่ได้สื่อว่าเห้ยยยยยยยย มาเยรสสส กันเถอะ
ก็น่าจะมีใจคิดเอ็นดูในความน่าเยรสสสสของผมบ้างแหละน่า
เข้าข้างความสวยของตัวเองมาก ดอกกกก
ผมกับมาร์ชเริ่มตอกสลักทีละอันๆ คราวนี้ผมเริ่มร้อนบ้าง
ก็เลยถอดเสื้อ.......คิดว่าจะถอดแค่เสื้อนอกหรอ
ว้ายยยยยยยยยย
ถอดให้เห็นเนื้อหนังมังสากันไปเลยสิคะ !
นี่ไม่ได้อ่อยเลยนะ
ความคันของผมไม่ได้หยุดอยู่แค่การถอดเสื้อ แต่ด้วยจริตจะก้านที่พยายามแอ๊บ
จนเยี่ยวแทบปริบ ผมก็แค่ไม่มองหน้ามัน ไม่สนใจมัน
มันก็.....ไม่สนใจผมเช่นกัน
กูไม่สวยพอหรอ ?
เห้ยยย ไปกันใหญ่แล้ว นี่ไม่ได้อ่อยอะไรมันเลยนะ
บอกแล้วไงว่ามาร์ชมันคือ เพื่อน เพื่อนจริงๆ
พอกางเตนท์เสร็จ ขนของเข้าเตนท์เสด ผมก็ชวนมาร์ชไปล้างเนื้อล้างตัว
ถึงรู้ว่ากฏเหล็ก คือ การห้ามอาบน้ำ
ผมก็แอบเอาน้ำลูบๆ ตัวเพราะกลัวว่าผื่น สิว จะขึ้นตามหน้าอก และที่หลังต้องมานั่งรักษากันอีก
พอล้างตัวเสร็จก็ได้เวลานัดรวมพล เพื่อออกเดินทางลาดตระเวนในตอนกลางคืน
เป็นหนึ่งในภารกิจการฝึกครั้งนี้ พอออกไปรวมพล
ครูฝึกก็ให้ นศท. ที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน
แยกออกจากกัน โดยเปลี่ยนหมู่ใหม่
และหมู่นี้จะต้องอยู่ด้วยกันไปตลอดการฝึกในครั้งนี้
ให้ในหนึ่งหมู่มีนักเรียนจากทุกจังหวัดที่มาเข้าค่ายครั้งนี้
สนุกละครับทีนี้..... ผมได้หมู่ที่หัวหน้าหมู่ไม่หล่อเท่าไร แต่มันค่อนข้างจะเป็นผู้นำ
นั่นคือสิ่งที่ดี เพราะมันจะทำให้หมู่ของเรารอดพ้นจากการโดนทำโทษต่างๆ นาๆ
ภาวะผู้นำสำคัญมากในการเรียน รด.
พอจับหมู่ใหม่ ครูก็ให้จับกลุ่มสามคนเพื่อที่จะเป็นกลุ่มที่นอนด้วยกัน
ไปไหนไปกัน และไม่ทิ้งกันตลอดการฝึก
"อยู่ด้วยกันไหม..."
หนุ่มน้อยหน้าใสคนหนึ่งชักชวนผม เขาเดินมาพร้อมกับหนุ่มหน้าไทยผิวแทน
โอ้ยยยยย อีดอกกกกกกก
ฮอตมากกกกกกกกกก เปนอะไรที่เริ่ดมากสองคนนี้
อีด๊อกกกกกกก !!!!
-
สุดท้ายเขาได้กันเอง จบนะ :hao3:
เปลี่ยนหัวเรื่องด้วยนะว่าอัพตอนใหม่แล้ว
แก้ที่รีพลายแรกที่ลงกฎเล้า
-
:hao6:
"เราหรอ"
ผมตอบกลับไปงงๆ
"ใช่....นายมีเพื่อนหรือยังล่ะในกลุ่ม"
"ยังเลย ไม่รู้จักใครเลยอะ"
"มาอยู่กับเราไหม"
โอ้ยยยยย อีดอกกกกก กรูพุ่งไปหามึงตั้งแต่ประโยคแรกที่ทักละข่ะ
"อ่อ.... ได้ดิๆ ขอบใจมาก เราชื่อจัน พวกนายล่ะ"
"เราชื่ออ้น...."
อ้น คือ ผู้ชายหน้าใสคนที่มาทัก
"นายล่ะ"
ผมหันไปถามหนุ่มฮอตอีกคน
"เราชื่อ กล้า"
เสียงกล้าไพเราะมาก กิริยาไว้จริตของเขาดูน่ารัก ดูสุภาพมาก
เอาเปนว่าผมกับอ้น และกล้าก็ได้ ทรีซั่ม กัน
เห้ยยยยย ไม่ใช่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เปนคู่หูตลอดการฝึกนี้ต่างหาก แต่เวลานอนก็ยังคงนอนกับมาร์ชเหมือนเดิม
เพียงแต่ถ้ารวมพล หรือฝึก ต้องไปเข้าหมวดใหม่ และมีอ้นกับกล้าเปนคู่หู
คืนแรกของการลาดตระเวน.....
การลาดตระเวนไม่มีอะไรมากครับ ง่ายๆ แค่การไปเปนหมวดหมู่
เดินไปแถวเรียงหนึ่ง เข้าไปในป่ายามมืด ถือปืนซึ่งใช้การไม่ได้
แต่มีเสียงดัง นั่นคือ ปืนที่ยิงด้วยปาก
เวลายิงต้องร้องเสียง ปั๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ด้วยปากของผู้ที่ครอบครองอาวุธปืน
ฮ่าๆๆๆๆ ฮามาก
แต่และหมู่ค่อยๆ เดินเข้าไปในป่า ผมเป็นหมู่แรกอะ
ต้องบุกป่า ฝ่าหนามเข้าไปเป็นกลุ่มแรก
หนามเหนี่ยวเกี่ยวยับไปหมด
สิ่งดีที่สุดที่เกิดขึ้นในคืนนั้น คือการที่ทุกคนในหมู่รวมใจเปนหนึ่งเดียว
ดูแลกัน หัวหน้าหมวดเดินเปนคนแรก สงสารมันเลย หนามเกี่ยวจนตัวลายไปหมด
:katai1:
แต่กับผมนี่สิ โอ้ยยยยยยย
รู้สึกเหมือนมีมงกุฎอยู่บนหัว
รู้สึกว่า กรูสวยมากกกกกกก
เพราะอะไรหรอ....
อันกับกล้าดูแลผมดีมาก ไม่ได้จะเข้าข้างตัวเอง
หรือมโนว่าตัวเองสวยนะ
แต่เพราะด้วยอุปนิสัยของทั้งสองคน
เปนคนพุดจานิ่มๆ กิริยาน่ารักเรียบร้อย เขาทั้งสองเรียนสายอาชีพทั้งคู่
ไม่รู้ว่าจะเกี่ยวกันไหมนะ ว่าส่วนใหญ่เด็กสายอาชีพที่ผมเจอ ถ้าไม่นักเลง
ก็ดีไปเลย แต่โชคดีที่ผมได้เจอคนที่สุภาพกับผม
ถูกจริตแม่มากค่ะลูก
แต่ด้วยจริตของผู้ที่มีชาติตระกูล มีเผ่าพงศ์ดำรงศักดิ์
ถึงจะรู้สึกยินดีในคู่หูทั้งสองมากแค่ไหน
อยากจะแดกหัวมันสองคนมากแค่ไหน
ก็ต้องกระมิดกระเมี้ยน ทุกอย่างถูกแสดงออกแบบเรียบง่าย
พยายามไม่กระโตกกระตากสุดๆ
แต่รู้อะไรไหม..... แต่ละครั้งที่สองคนนั้น ช่วยพยุง ช่วยจูงมือ
ช่วยปัดนี่นั่นให้ผม หรือผมช่วยหยิบเศษใบไม้เล็กๆ ออกจากบ่าที่เปื้อนไปด้วยฝุ่น
หยิบกิ่งหนามออกจากเสื้อผ้าของพวกเขาทั้งสอง
คือ รู้สึกเหมือน......ผูกเนคไทให้ผัวก่อนผัวออกไปทำงาน
ประมาณนั้นอะค่ะ ลองมโนกันดูนะคะ
อ้นกับกล้า เปนผู้ชายที่ผมอาจเรียกได้ว่า ผมฝันถึงเลย
ถ้าอยากจะมีแฟน ก็อยากมีแบบนี้นะ
แต่ตอนนี้มีไม่ได้หรอก
เพราะที่บ้านไม่รู้ว่าเราชอบผู้ชาย
ทุกอย่างถูกเก็บงำตั้งแต่เด็ก จนไปเรียนมหาลัย
ต่อมแรดเลยอักเสบไงคะ
คือ แรดมากกกกกก
แต่เดี๋ยวค่อยเล่า
ทีละ level ข่ะ
คืนนี้ผมและเพื่อนๆ ทั้งหมดในกองร้อย จะต้องเดินลาดตระเวน และนอนในป่า
พอผ่านดงหนามมาแล้ว ก็ถึงลำธาร และแนวป่าอีกประมาณหนึ่งถึงสองกิโล
ถึงจะเปนช่วงกลางคืน แต่ด้วยการเดินทางไกล ลาดตระเวน ทำให้เหงื่อออก
สายลมเย็นๆ พัดมาเบาๆ ระหว่างที่พวกเรารวมพลในจุดรวมพลที่ในป่า
ที่ตรงนี้ แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้ทั่วผืนป่า สว่างและดูไม่น่ากลัว
ดอกกาฝากสีขาวๆ ที่ขึ้นตามพุ่มไม้ รับแสงจันทร์ในความมืดเปนสีเงินยวง
ผมรู้สึกดีมาก และรู้สึกผ่อนคลายมาก
แต่ละหมู่ไปหาที่หลับที่นอนกันเปนกลุ่ม ผมกับเพื่อนใหม่ทั้งสอง
เลือกที่จะนอนบนเนินดินที่แสงพระจันทร์ส่องจ้า
ผมเลือกที่จะนอนตรงกลาง ฮ่าๆๆๆ แอบเลวที่ให้เพื่อนเปนโล่กันสัตว์มีพิษ
หรืออันตรายให้ ฮ่าๆๆๆๆ
อ้นนอนด้านขวา กล้านอนด้านซ้าย ผมนอนกลาง
ก็ฟินกันไปสิคะ....
แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา ทำให้ผิวของอ้นดูเหมือนจะเรืองแสง
เขาดูจะเปนลูกคนจีนในตลาดเสียกระมัง
เพราะตาตี่ๆ ปากแสยะยิ้มทุกกิริยาในการขยับปากพูด
เรานอนด้วยกันสามคนท่ามกลางเพื่อนๆที่ต่างจับกลุ่มล้อมวงนอนในป่า
ผมรู้สึกกระหยิ่มใจ ที่มีทั้งสองนอนอยู่ด้วย
"ปวดฉี่..."
ผมกล่าวขึ้นทำลายความเงียบในวงสนทนาของเราสามคน
"อ่าว....ไปดิๆ เดี๋ยวอ้นไปเปนเพื่อน"
อ้นอาสา
"ไปกันสามคนเลยก็ได้"
กล้าเสริม...
โอ้ยอีดอกกกกก........ เขินมาก
"อ่าวหรอ.... อ้นกับกล้าไม่ง่วงหรอ"
"ไม่หรอก ไปไหนไปด้วยกันดิ"
อ้นกล่าวเสริมกำลังใจ
ผมนี่แบบ โอ้ยยยยยยย
เอามีดมาแทงฉันเถอะอ้น เธอดี๊ดี
สรุป คือ เราสามคนไปยืนฉี่กันที่แนวป่าใกล้ๆ
ผมเลือกมุมที่ผมคิดว่าลับตาที่สุด แต่ทันใดนั้น อ้น และกล้าก็เดินมาขนาบข้าง
ยืนกางขา และปลดซิบ ควักไอ้นั่นของทั้งสองออกมาฉี่แบบไม่สนใจโลก
กูก็เพ่งมองไปสิอีดอกกกกกก
พยายามเพ่งมองให้เนียนที่สุด
อ้นใส่กางเกงในสีขาว กล้าใส่สีเทาๆ หรือสีน้ำเงินมองไม่ถนัด
แต่อยากเข้าไปจ้องใกล้ๆ กว่านั้น ก็ทำไม่ได้
หน่วงงงงงง...... แรดแบบหน่วงๆ
กะหรี่แบบหน่วงๆ อารมณ์เสีย
ภาพ ณ จุดนั้น
ฆรวยยยย แข็งเลยค่ะ
เห้ยยยย... เชี่ยยยยย
"ใหญ่น่าดูเลยนะจัน"
กล้าแซวผม
กูก็เสียจริตไปดิ อีดอกกกกกกกก
ผมชะโงกดูฆรวยอ้น กับฆรวยของกล้า
"ก็ไม่ต่างกันนะ"
ผมฉวยโอกาสจากทั้งสอง และกล่าวเยาะยิ้มอย่างมีเลศนัย
ตอนที่พูดว่า.... ก็ไม่ต่างกันนะ
แบบว่า พยายามทำให้แมน มึงมาพาโวยสุดๆ
แต่ในใจ......
โอ้ยยยย อีดอกกกกกกกกก
ได้สักครั้ง กูจะตั้งใจเรียน อันไหนก็ได้ สักอัน สักที พลีสสสสสสสส
รู้สึกว่าขณะนั้น กะหรี่มากกกกกก
แต่คือ สวยมักนก ตลกมักได้
กูขอตลกแล้วได้ดีกว่าค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
พอฉี่เสร็จ เราสามคนก็กลับมานอนด้วยกัน
ผมนอนหลับอยู่ท่ามกลา
แสงจันทร์ และสายลมเย็นๆ มีไออุ่นๆ จากร่างกายของอ้น และกล้า
แผ่ซ่านมาให้ผมรู้สึกปลอดภัย กลิ่นเหงื่อ และกลิ่นโรลออนจางๆ ของทั้งสองคน
ภาพเงาดำๆ ของฆรวยอ้นกับกล้า ติดตา ทำให้ผมมโนไปไกล
นอนหลับสบายในคืนนั้น
วิมานบนดินแท้ๆ....
-
อยากอานต่อแล้ว
-
โอยยยยขำ
-
5555 :m20: :m20: :m20:
-
บางทีก็กลัวจะหยาบไปอะคับ ถ้าหยาบขออภัยด้วยนะครับ
แต่ผมคิดว่า พยายามจะทำให้หยาบบริสุทธิ์ที่สุด
ผมเปนตัวเองดีกว่า ดีที่สุด ถ้าผู้อ่านอ่านแล้วมีความสุข
สรันธม....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ก่อนมาเข้าค่าย รด.ในครั้งนี้ ผมสัญญากับตัวเองว่า
"จะไม่ทำตัวกะหรี่ดอกทองเด็ดขาด จะไม่อ่อยให้ใครมาเยสสสส
ห้ามโดนเยสสสสทุกกรณี....
จนกว่าจะเจอผัวตัวจริงที่จะมาเปิดซิง หรือถ้าอยากจะโดนเยสสสส
ก็ขอดูไซส์ฆรวยก่อน บอกไซส์มาอาจจะไปพิจารณาอีกที
#ไม่สวย แต่ต้องทำตัวสวยมากกกก
ไปอ่านบรรทัดแรกใหม่.....
#อาจเปลี่ยนใจได้ทุกกรณี"
เห้ยยยยยยย อีดอกกกกก
เสียตัวครั้งแรกมันสำคัญนะมึง
จะโดนทะลวงฮีครั้งแรก ก็ต้องเลือก ต้องโตกว่านี้อีกหน่อยป่าววะ !
แต่ดูจากไซส์ของอ้น กับกล้า
กล้าเล็กกว่า ดูสรีระก็รู้
แต่กูชอบกล้า ไม่ได้ชอบอ้น แต่ถ้าได้ทั้งสองคน
ก็ขอให้อ้นมาต่อคิว
ความคิดผมวกวนอยู่ในหัว วนไปวนมาแบบนี้
จนเพลีย และหลับไปในที่สุด
จริงๆ จะว่าไป การทำตัว กิริยามารยาทผมนี่ ไม่ดูเปนกะหรี่ดอกทองอะไรสักเท่าไรเลยนะ
ออกจะเรียบร้อยมากครับ เอาเปนว่า ตอนมัธยมปีที่ ๖
ผมได้รางวัลกิริยามารยาทเรียบร้อยของโรงเรียน
แต่ความกะหรี่ดอกทองนี้ที่ถ่ายทอดให้ทุกคนได้อ่าน
มันคือ ความแรดที่แฝงอยู่ในเซลล์ โดยมีต่อมแรดใต้สมอง
ควบคุมและบังคับไว้
ในกรณีที่ได้รับความกระทบกระเทือน
หรือบางทีอาจโชคร้าย โดนผู้ชายกระแทกแรงๆ
ต่อมแรดใต้สมองก็อาจจะอักเสบ
ก่อนวัยอันควรได้ ฉะนั้น ไม่แรดเปนดีที่สุด
ห่างไกลตา ไกลหูพ่อแม่ มึงอยากแรดเริงเมืองขนาดไหน ทำไปเลย.....
พอได้เวลาตีสี่ ทุกคนก็เคลื่อนพลกลับมาที่กองร้อย ที่นั่นผมได้เจอกับมาร์ช
สภาพมันไม่ต่างจากหมาตกเหว คือ พังมาก
แต่ความหล่อ ความมีเสน่ห์แบบกวนๆ ของมัน ทำให้ทุกอย่างดูดี
ผมเดินมาพร้อมกับอ้น และกล้าตอนพักกองร้อย
มาร์ชก็เดินมาพร้อมกับคู่หูของมัน ผมสังเกตว่ามีคนนึง
ที่แอบหวาน
อีดอกกกกกก ผ่าฮีเลยไหมละมึง
"เปนไง..... ดูหน้าระรื่นเลยนะมึง"
มาร์ชแซวผม พอมันเห็นคู่หูสุดฮอตของผมทั้งสองคน
"มึงล่ะ...เมื่อคืนไม่ได้นอนหรอ"
ผมแซวกลับ ยิ้มอ่อนตามองบน
พอพักกอง ก็เปนเวลาเที่ยงที่ทุกคนจะต้องกลับไปที่เตนท์ เพื่อถอดเสื้อนอกออก
เหลือแต่เสื้อตัวใน บ่ายนี้มีการฝึกตะลุยฐานที่จะต้องคลุกฝุ่น และต้องการความคล่องตัว
มาร์ชแยกจากคู่หูของมัน ผมก็เช่นกัน
พอมาถึงเตนท์ ผมก้มลงมุดหัวเข้าไปในเตนท์ ทำให้ก้นของผมโด่งออกมานอกเตนท์
ไอ้มาร์ชลูบ และใช้นิ้วปาดที่ง่ามก้นผมอย่างจงใจเร้าให้ผมสะดุ้ง
หรือมีปฏิกิริยาอะไรๆ ก็ตามโต้กลับ
อีดอกกกกกก กูเสียวววววว
"เสียตัวในป่ามาแล้วล่ะสิมึง"
มันหยอกผมเมื่อเข้ามาในเตนท์พร้อมกัน
ผมถอดเสื้อนอกออก มันก็เช่นกัน
"ไม่มีทาง.....กูไม่ได้ชอบผู้ชายนะเว่ย"
ผมแก้ต่าง
"จัน... กูมองตามึงก็รู้ว่ะ มึงจะเก็บอะไรไว้ในใจขนาดไหน กูดูออก"
มันพูดพลางจ้องเข้ามาในดวงตาของผม
"ผีเห็นผีรึไง"
ผมพูดปัดมัน
"ทำไมล่ะ... ผีเห็นผี แล้วมึงจะให้กูเอาป่ะละ"
โอ้ยยยยยยยย อีดอกกกกกก
อยากจะถอดกางเกงรัวๆ
ห้ามโดนเยสสสส ทุกกรณีท่องไว้ๆๆๆๆๆ
:z10:
:hao5:
"สัดดดดดด...ทะลึ่งและ"
ผมตอบปัดไป ตีสีหน้าใสซื่อราวกับอายุสิบสี่อีกครั้ง
"เห้ยยยย.... เปนไงบ้างวะ เมื่อคืน กูนอนไม่ได้เลย ยุงกัดอย่างกะเหี้ย"
มาร์ชบ่น
"มึงมันควาย..... ไปนอนในพุ่มในดง ยุงมันก็หามอะเส่ะ"
ผมตำหนิมัน
"มึงต้องอย่างกูนี่ สัดดด.... หาที่ดอน ที่เนินนอน ให้ลมพัด
ยุงมันไม่ชอบลม ปีกมันบาง
ชีวะฯ เรียนในห้องไม่ได้เข้าเซลล์สมองมึงเลยหรอ"
ผมด่ามัน....
"เหอๆๆๆ อะไรเนี่ยยยยย มึงมาด่ากูฉอดๆ ทีอยู่โรงเรียนนี่ กระจุ๋มกระจิ๋ม ไม่เคยมีมาด่ากูแบบนี้หรอก"
มาร์ชตัดพ้อ
"มึงก็เหมือนกันแหละไอ้มาร์ช อยู่โรงเรียนมึงสุภาพกับกู ไม่เคยหรอกมาด่า มาว่ากูต่อหน้าคนอื่น"
ผมเสียดสีที่มันแซวผมต่อหน้าอ้น และกล้า
โดนบลัฟต่อหน้าผู้ชาย ยอมไม่ได้ค่ะ !
"มึงหึงกูหรอ"
มันถามพลางยักคิ้วหลิ่วตา
"หึงเหี้ยไร.....แดกตีนกูไหมสัด"
พูดจบผมถีบมันออกไปจากเตนท์ มันล้มกลิ้นอยู่นอกเตนท์ ยังไม่ทันจะปัดฝุ่นที่มันคลุกลงไป
มันก็กระโดดเข้ามาในเตนท์ใหม่
"สัด.....เดี๋ยวนี้มึงถึงขั้นลงไม้ลงมือกับกูเลยหรอ"
มันพูดพลางหัวเราะ
"เออ...มึงจะทำไม"
ผมตอบแบบกวน
มโนว่าตัวเองแก่นแก้วแบบลูกสาวกำนัน
หรือ แก่นเซี้ยวเยี่ยวราดแบบญาญ่า ในละครเรื่อง ดาวเรือง
"มึงตายยยยยย"
พอพูดจบ ไอ้มาร์ชโถมตัวเข้าใส่ผม ถอดเสื้อ และระดมจูบ ไซ้ที่ซอกคอ
ทำทุกอย่างเท่าที่มันจะทำได้ ผมทั้งขำ ทั้งขนลุก และพยายามปัดป้อง
ไม่ให้หนวดอ่อนๆ ของมันมาต้องเนื้อตัวผม
ใจนึงก็ขำ และสนุกสนานตามประสาการหยอกล้อกันแบบผู้ชายๆ
อีกใจนึง......
ผมนี่แบบ........
อีดอกกกกกก ครูฝึกอย่าเพิ่งเป่านกหวีดเรียดรวมกองตอนนี้นะคะ
อย่าเพิ่งข่ะ
ผู้ชายกำลังเข้า.......
แต่ด้วยปฏิญาณไว้ก่อนมาเข้าค่ายว่า ห้ามโดนเยสสส
หรืออะไรก็ตามที่ดลบันดาล
ครูฝึกเป่านกหวีดค่ะ.....
ภาพตัดมาที่ มิวสิควิดีโอ ของ พุ่มพวง ดวงจันทร์....
"แหม๋........เซี่ยด๋ายยยยย จังงงงง เห้อออออ กำลังจะมัน"
-
เมื่อไหร่จะเสียสาวสักที ลุ้นตัวโก่งแล้วคร่า
-
ฮาจังงง ลุ้นนนนนน
(เมื่อไหร่จะเสียตัว) :laugh:
-
เสียตัวครั้งแรก........ ยกที่ ๑
จริงๆ นอกจากเรื่องการเรียน ผมก็ไม่ค่อยคิดเรื่องอื่น
นอกจากเรื่องผู้ชาย กับเรื่องฆรวย
เพื่อนๆ คนอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชาย ผู้หญิง
เมื่อเข้าสู่วัยสะพรั่ง ก็จะมีสาระประโยชน์กันบ้าง
ไปเรียนพิเศษกันบ้าง สร้างสรรค์ ต่างๆ นาๆ
เพื่อนผู้หญิงก็จะแนะนำการออกกำลังกาย ลดความอ้วน ทำไงให้ผิวขาว
บลา บลา บลา อะไรก็ตามที่มีประโยชน์
พอมาลองดูความคิด และสิ่งที่เปนอดิเรกนิสัยตัวเอง
ภายในจิตใจ ทำไมมันต่ำตม
มีแต่เรื่องว่า ถ้าไปเรียน กทม. จะไปเที่ยวผู้ชายที่ไหน
กับเรื่องฆรวย แล้วก็เที่ยวแอบมองฆรวยชาวบ้าน 3 เรื่องเท่านั้นจริงๆ!!!!
#ชีวิตดี #เป็นคนสวยไม่มาก แต่จิตใจโดนฆรวยพังมาก #ต่ำแต่สุขใจ
#ความคิดโสมมมาก
#จมปรักในกามา
มาในการเข้าค่ายนี้ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องนี้
เก็บกด แต่พยายามทำตัวสวย ซอฟต์ใสที่สุด
พอทำกิจกรรมเสร็จทุกคนก็ไม่ต่างอะไรกับหมาที่ตกเหว
แล้วก็ตกลงไปในบ่อเหี้ยอีกที
กิจกรรมในการฝึกบ่ายนี้ ผมแทบจะตีลังกากลับหลังสามตลบ
แล้วกราบครูฝึกในท่าสะพานโค้ง
#กูเหนื่อยมากกกกกกก
#ผิวพังมากกกกกกกกก
ผมกับมาร์ชแอบไปล้างตัวอีกเช่นเคย พอกินข้าวเย็นเสร็จ
ทุกคนก็ถูกปล่อยให้ไปทำธุระส่วนตัว
ผมไปขรี้.... จนหมดแมกซ์ ดีใจมากที่ก้นได้ถูกล้างอย่างสะอาด
หลังจากที่ไม่ได้อาบน้ำมาสองวัน ทำได้เพียงแค่เอาน้ำลูบๆ ที่แขน คอ และหน้า
ทำความสะอาดช่วงล่างเสร็จ รู้สึก......มั่นใจมาก
ถ้าสมมติ ไอ้มาร์ชมันหื่นขึ้นมาคืนนี้
กูก็พร้อมจะโดนเยสสสสสส
เห้ยยยยยย อีดอกกกกก
#ห้ามโดนเยสสสส ทุกกรณี
เห้ออออ....เกลียดตัวเองที่เก็บกด
ผมเดินคิดวกวนไปมา จนมาถึงที่เตนท์ของผม
พอมาถึงที่เตนท์ก็เปนเวลาพลบค่ำ
ครูฝึกเป่านกหวีดเรียกรวมพลอีกครั้ง
เพื่อทำกิจกรรม
กิจกรรมก็ไม่มีอะไรมากมาย ก็แสดงละครโง่ๆ
กับการแสดงของแกงค์กะเทยที่เรียกเสียงหัวเราะ
และรู้สึกว่าพวกเขาเป็นสิ่งสวยงาม
และคลายเครียดที่ดีที่สุดในกองร้อย
พอทำกิจกรรมเสร็จผมก็เหนื่อยมาก
ทุกคนก็เช่นกัน
ผมกับมาร์ชเดินกลับไปที่เตนท์พร้อมกัน
พอเข้าไปในเตนท์เราก็ต่างล้มตัวลงนอน
เพียงไม่กี่นาที เราก็ผล็อยหลับไปทั้งคู่
..................................
มาร์ช ตืื่นขึ้นมากลางดึกเพื่อไปเข้าห้องน้ำ
มิวายที่จะต้องปลุกผมให้ไปเปนเพื่อนตามกฏของบัดดี้
ผมไปเปนเพื่อนมันแบบสะลึมสะลือ
พอไปถึงห้องน้ำผมก็บ้วนปาก
และเดินกลับไปที่เตนท์ใหม่เพื่อเอายาสีฟัน
แปรงสีฟันมาแปรงฟัน
นึกขึ้นได้ว่า ยังไม่ได้แปรงฟันกันเลยตั้งแต่มาเข้าค่าย
อี๋.....
พอผมแปรงฟันเสร็จ มาร์ชมันก็แปรงบ้าง
เสียงน้ำราดลงพื้น กับเสียงบ้านปากดังๆ ของไอ้มาร์ช
ทำให้ครูฝึกที่เข้าส้วมอยู่ห้องใกล้ๆ
แผดเสียงออกมาว่า
"มึงจะดังอะไรกันนักหนา เสียงเบาๆ หน่อย อยากโดนซ่อมหรอ"
พอผมกับไอ้มาร์ชได้ยิน ก็รีบกลับเตนท์ กลัวโดนทำโทษ
พอมาถึงเตนท์ ผมก็ล้มตัวลงนอน
มาร์ชเอื้อมมือมากอดผม
"เห้ย....อะไรของมึง"
ผมกล่าวพลางสะดุ้งโหยง
"กูขอกอดไม่ได้รึไงสัด"
มันด่าผม
"เดี๋ยวกอดไปกอดมา มึงเงี่ยนขึ้นมา กูจะทำไง"
ผมพูดพลางหัวเราะ
พอจบประโยคเท่านั้นแหละครับ
มือของมันลูบไล้ตัวผมยุบยั่บๆ
ถอดเสื้อของผมออก.....
ผมนี่แบบ....อีดอกกกกกก
กูโดนเยสสสไม่ได้นะ
"มาร์ช....มาร์ช"
ผมเริ่มกลัว
แต่ในใจนี่แบบเต้นตูมตาม เหมือนมันจะระเบิด
เหงื่อตก และในที่สุดมาร์ชประกบปากจูบผม
ณ.....วินาทีนั้น
ทุกอย่างเหมือนล่องลอยอยู่ในความฝัน
ไฟที่ส่องสว่างอยู่ในกองร้อยดับมืด
เสียงจิ้งหรีดเรไร
ดังก้องป่า ลมพัดมาอ่อนๆ
ตัวผมมีมาร์ชอยู่ในหว่างขา
มาร์ชประกบปากจูบผมแบบ
ไม่ให้ผมต้องปริปากพูดอะไรออกมา
ผมทำเสียงอู้อี้ คือ ตอนนี้ความรู้สึกอยากโดนฆรวยไม่มีอยู่ในหัว
มันกลับเปนอาการกลัว และประหม่ามาก
หัวใจผมเต้นตูมตามจนรู้สึกได้ว่าตัวสั่น ตัวเย็น
เหมือนทุกอย่างจะเปนใจ ผมเคลิ้มและกางเกงผมถูกถอดออก ตอนนี้ผมไม่มีทางหนี
หรือจริงๆ ก็ไม่อยากจะหนีอะไร
ในหัวคิดสารพัด ว่า...
เห้ยยยยย จะเจ็บไหม
เห้ยยยย อีดอกกก กูจะแถมทองไหม
เห่ยยยย อีด๊อกกกกกก กูยังไม่พร้อม
กูยัง ๑๖ อยู่อ่าาาาาาาา
"มาร์ช....."
ผมอ้อนวอนมัน และนั่นเป็นคำพูดสุดท้ายในคืนนั้นที่ออกจากปากผม
ก่อนที่ร่างกายผมจะเริ่มจุก และเจ็บ เจ็บที่สุด
เจ็บมากกว่าที่ผมจะคิดถึง
มาร์ชก็คงไม่ได้ชำนาญอะไรมาก เพราะมันก็ดูเก้ๆ กังๆ
น้ำตาของผมซึม และไหลออกมาเป็นทาง
"กูขอโทษ..... กูห้ามใจไม่ไหว มึงแม่งน่ารักเกินห้ามใจว่ะ ยกโทษให้กูนะจัน"
ณ วินาทีนั้น มงกุฏนางงามจักรวาลแทบจะหล่นลงมาบนหัวของผม
Miss Universe is....... Mister จัน !!!!!!!
จริตรับมงกุฎกับสายสะพายแบบมิสเวเนซุเอล่ารัวๆๆๆๆๆ
รู้สึกว่า .....กุสวยมากกกกกกกก
มาร์ชประกบปากจูบผมอีกครั้ง
โดยที่ผมไม่มีทางจะปริปากอะไรออกมาเลย
ตรงกันข้ามแทนที่จะเสียว
ผมกลับรู้สึกแย่ เจ็บ ทรมาน และเสียใจที่สุดที่ความฝันมโนเพ้อเจ้อของผม
ที่อยากจะเสียตัว อยากจะโดนคนที่ผมรักผมชอบเยสสสส เปิดซิง
อีดอกกกกกก ไอ้มาร์ช
มึงเยสสสสส กู
จังหวะเร้าเร่งที่มาร์ชมันกระแทกผม คงต้องใช้ว่ากระแทก
ความรู้สึกเวลาโดนกระแทกเปนแบบนี้นี่เอง
อีดอกกกกกกก
ผมเริ่มรู้สึกระบม
ในใจคิด....อีดอกกกกก
พรุ่งนี้กูต้องหยอดเบตาดีนรัวๆ
ก่อนที่ทุกอย่างจะพังลง เพราะความเจ็บจุกของผม
มาร์ชกอดผมให้ตัวเราทั้งสองคนกระชับแน่น
ณ เวลานั้น ผมหยุดคิดเรื่องต่างๆ
พลังความร่านในจิตใจถูกปลดปล่อย ผมกลับใช้ขาที่อ้าแอ้งแม้งอยู่เกี่ยวกระหวัดให้เอวของมาร์ช
กระแทกเข้ามาที่หว่างขาผม......
ความกลัวหายไป ความกะหรี่เข้ามาแทนที่
ประหนึ่งทุกอย่างเกิดขึ้นท่ามกลางปุยเมฆ บางเบา
แต่มีความสุขอย่างประหลาด
นิทราสวัสดิ์.......
-
ชอบคำบรรยายมาก555 ดิบสุด :laugh:
-
ผมไม่ได่นอนทั้งคืน นอกจากโดนไอ้มาร์ชมันเยสสสสส แล้ว
ความรู้สึกผิด ก็ถาโถมเข้ามาในจิตใจ
ไม่น่าเลย..... ผมไม่น่าปล่อยตัว ปล่อยใจขนาดนี้
ใจจริงก็ไม่อยากจะกะหรี่อะไรนักหรอก
ไม่ได้อยากโดนเยสสสส เพราะผมยังเพิ่ง ๑๖
ทุกอย่างมันดูเร็วเกินไป ไม่รู้สิ จะคิดมากสนิมสร้อยอะไรอีก
ถ้ามันเสียไปแล้วก็เสียให้มันบรรลัยไปเลยไหมล่ะ
นี่ก็เวลาตีสี่แล้ว..... ผมในสภาพเปลือยท่อนล่าง ยังอยู่ในอ้อมกอดของไอ้มาร์ช
ดูเหมือนมันก็ยังไม่หลับเหมือนกัน
ร่างกายท่อนล่างของเราแนบชิดกัน เหงื่อของเราทั้งสอง
แทบจะผสมเป็นน้ำเป็นเนื้อเดียวกันที่ท่อนล่างของเราทั้งสอง
ไอ้มาร์ชขยับตัวอีกครั้ง และกอดกระหวัดผมอย่างทะนุถนอม
มันเอื้อมมือมาประคองใบหน้าของผมที่ซุกอยู่กับกระเป๋าที่นำมาหนุนหัวต่างหมอน
มันพยายามพลิกตัวผมให้หันหน้าไปหามัน
ราวกับมันมีอำนาจเหนือจิตใจผม ผมพลิกตักลับไปหามัน
มันจูบผม.....
"กูขอโทษ...."
มันกล่าวปลอบผม น้ำเสียงเบาจนแทบจะเป็นการกระซิบ
ผมไม่พูดอะไร ไม่แสดงอารมณ์อะไร ความมืดตอนตีสี่
อำพรางทุกสิ่งทุกอย่างบนใบหน้าของผม
มาร์ชจูบผมอีกครั้ง เร่งเร้า และรุนแรงมากขึ้น
แล้วผม.... ก็โดนมันเยสสสส อีกรอบ
ถถถถถถถถถถถถถถถ !!!!!!!
ราวกับว่าคำปฏิญาณก่อนมาเข้าค่าย รด. นั้นจางหายไป
ผมรู้สึกถึงความว่างเปล่าในส่วนของจิตใจที่มันเคยถูกเก็บกด
มันถูกปลดปล่อย...... ผมรู้สึกถึงความปรารถนา
ความต้องการ และต้องการไม่มีที่สิ้นสุด
เวลา ตีห้าครึ่ง......
"กูนึกว่ากูจะตายคาอกมึงแล้ว...."
มาร์ชพูดพลางเอานิ้วมาคลอเคลียที่แก้มผม
"เป็นเหี้ยไร...กูถีบให้หายป่ะล่ะ"
ณ จุดนี้ หน้าแดงมากกกก ได้แต่พูดปัดกลบความเขินอาย
"ถีบกู... เดี๋ยวก็จะโดนเยสสส อีกน้ำนะมึงง่ะ"
มันเอามือมาบีบข้อมือของผมทั้งสองข้าง
เหมือนจะง้างแขนของผมให้แยกออกจากกัน เตรียมพร้อมขึงพืด
"พอเลย....สัด กูเจ็บ"
อีดอกกกกกกกกก
จริงๆ ก็อยากโดนอีกอะแหละ
แต่ไม่ไหวแล้ว ฮี๋พังมากกกกก
"ตื่นได้แล้วครับเมีย เดี๋ยวครูฝึกก็จะเป่านกหวีดเรียกรวมพลแล้ว"
แม่งงง.... คนเหี้ยไร สัพยอกหยอกเอินจนผมเขินไปหมด
"เมียอะไร...ใครเมียมึง"
"กูน้ำแตกใส่ใคร คนนั้นก็เมียกูแหละ"
นั่น........
เยสสสส กูอีกไหมล่ะ
อีดอกกกกก
"กูว่าจริงๆ มึงก็อยากโดนกูเยสส อีกใช่ไหมล่ะ"
ผมคิดในใจ.....ท้ากูหรออออออออ สัดดดด...
"ถ้ากูไม่เจ็บ กูก็ไม่ได้จะกลัวนะครับไอ้มาร์ช เรื่องโดนเยสสสสน่ะ"
เป็นไงล่ะ........ แรดกว่านี้มีอีกไหม
"นั่น....ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
มาร์ชมันหัวเราะจนตัวงอ
"เดี๋ยวโดนหรอกสัด"
ถึงแม้แสงอาทิตย์ยังไม่สาดเข้ามาในเตนท์สว่างนัก
แต่ผมก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของมัน
เวลาที่มันสัพยอกหยอกเย้าผม
ไม่รู้ว่าคิดไปเองไหม......
พอมันเป็นผัวผมปั๊บ มันหล่อขึ้น 5 level หล่อขึ้นรัวๆ เลยว่ะ
"กูก็รออยู่ จับเวลารอเลยเนี่ย เยสสส สิ"
ผมท้ามัน
"สัด....เดี๋ยวกูรีบเยสสสส แบบรัวๆๆๆๆ เลยดีมะ"
ดูเหมือนมันจะลิงโลดขึ้นมาทันที
"ไอ้บ้า..."
โอ้ย อีดอกกกกกกกกก
กูไม่เคยจะกลัวเลยน่ะ ขู่จะเยสสส หรอ กูชอบบบบบบ
"มา....กูขอเยสส แบบรัวๆ ก่อนครูฝึกจะเป่านกหวีดเรียกรวมพล"
มันยื่น proposal
"พูดงี้ ก็รักตายเลยสัดดดด..."
ผมยั่วมัน ดูเหมือนมันจะชอบที่ผมยั่วมันด้วย
มันเริ่มระดมจูบผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คงไม่ไหวจริงๆ
#รู้ว่าสวยมาก ผู้ชายอยากจะเยสสส มาก
แต่.....
#ฮี๋พังมาก
"พอก่อนๆๆๆๆ ....เหี้ย กูไม่ใช่กะหรี่นะสัดดด"
ผมรับสะกัดกั้นมันก่อนที่จะโดนเยสสส อีกรอบ
และแล้วเจ้าป่าเจ้าเขาก็เป็นใจ
ครูฝึกเป่านกหวีด......
ผมรอดตัว.....
-
:laugh: พังสมใจไหมล่ะ ถถถถถถถถถถ!
ตอนแรกไม่ชินสำนวนการเล่าเลยแต่อ่านถึงตอนล่าสุดแล้วแบบสุดติ่งจริงๆ
ถ้าเล่าธรรมดามันสัมผัสถึงความสวยของจันไม่ได้เต็มที่อะค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ แอบสงสารน้องจัน ไปฝึกต่อด้วยสังขารเปลี้ยๆแบบนั้นน่ะเหรอ
เดาว่ามาร์ชเล็งโอกาสมานานแล้ว
-
พอครูฝึกเรียกรวมพลเสร็จ ผมก็ขออนุญาตครูฝึกไปที่เตนท์พยาบาล
โดยให้ข้อมูลว่า ผมเป็นริดสีดวงทวารหนัก
อีดอกกกกกกก ก็จะให้บอกยังไงอะ
จะบอกว่า "โดนเยสสส มาครับ"
งี้หรอออออ
เจริญพวงสิคะ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
พอไปถึงที่เตนท์พยาบาล
ผมก็ต้องไปนอนรอให้ครูที่ทำหน้าที่พยาบาล
สอดยาให้
แต่แทนที่จะเจอครูฝึก กลับเจอนายทหารเกณฑ์คนหนึ่ง
ที่มาจากฐานฝึก มาเป็นผู้ช่วยครูฝึกในการปฐมพยาบาลแทน
เพราะครูฝึกคนที่ทำหน้าที่นี้ ต้องเวียนไปอีกกองร้อยนึง
งานเลยเข้า.......
:a5: :a5:
"เป็นอะไรมา..."
เสียงทุ้ม และไพเราะของเขา ทำให้ผมแอบเคลิ้ม
"ริดสีดวงครับ"
"ดูแผลหน่อยได้ไหม มันรุนแรงขนาดไหน"
"เอ่อ....จะดีหรอครับ"
"อ่าว...ถ้าไม่ดูแผลแล้วจะรักษายังไง"
"คือ... ผมอายอ่ะครับ"
"งั้นก็ไม่ต้องรักษา เป็นอะไรหนักหนาขึ้นมา อย่ามาให้พี่รับผิดชอบ"
โอ้ยยยยยย อีดอกกกกกกก
จะมีใครเข้าใจกูไหม ????
ว่าการที่หอบสังขารหลังโดนเยสสส มาสองรอบ
พร้อมกับฮี๋ที่เหมือนลาบเลือด ลาบก้อย เยินมาเสียขนาดนี้
จะให้มาถอด มาเปิดให้ใครดู
ดอกกกกกกกกก
"ก็ได้อ่าาาา...."
ผมจำใจยอม
ผมถอดกางเกงลง และนอนตะแคง พยายามกลบเกลื่อนความอายสุดพลัง
ณ จุดนั้น ก้นที่เปลือยเปล่าของผมสัมผัสอากาศภายนอก
และลมหายใจของทหารเกณฑ์คนที่กำลังก้มมองดูแผล
ดูฮี๋ที่พังเหมือนฮี๋หมาโดนตัวผู้รุมเยสสสมารัวๆ
"อืม..... ขอดูแผลหน่อยนะ"
ยังไม่ทันจะจบประโยค แกก็เอาเจลหล่อลื่นทาที่ก้นผม
แล้วก็เอาอะไรบางอย่างสอดเข้ามาในก้นผม
"เห้ยยยยยยย พี่ ทำไรอะ"
ผมรีบสะดุ้งตัว ลุกขึ้นมาจากเตียงด้วยความตกใจสุดขีด
อีดอกกกกกกกก
จะโดนอีกฆรวยแล้วกู
"เป็นอะไร จะเอาเครื่องมือสอดดูให้ ว่าข้างในเป็นอย่างไร เป็นบ้าอะไรเนี่ย"
พี่ทหารเกณฑ์ด่าผม
"อ่าวว...ทำไมต้องดูขนาดนั้นอ่า"
"ก็ถ้าไม่ดูข้างในจะรู้ไหมว่าแผลมันฉกรรจ์แค่ไหน หรือจะไม่ให้ดู งั้นออกไป"
พี่ทหารเกณฑ์ยังคงด่าผม และชี้ทางออกจากเตนท์เหมือนจะไล่ผมออกไป
"เอาไง.... จะให้ดูไหม"
"ก็ได้อ่าาาา"
ในที่สุด...ก็ต้องยอม
แกเอาเครื่องมือสอดเข้ามาอีกรอบ พร้อมหยอดเจลลงที่แผล
แสบอย่างกะคลอดลูก....
ความรู้สึกการโดนสวนทวาร แล้วเอาเครื่องมือถ่างดู เอาไฟฉายส่องก้นนี่มันโคตรอาย
ถ้าฮี๋ไม่พัง ก็คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้
ไม่น่าเลยยยยย
โคตรอายยยย
อายมากกกกกกกกกกก
"อืม..... ไม่เห็นจะมีริดสีดวงอะไรเลย"
พี่ทหารเกณฑ์รู้สึกหัวเสีย ที่ผมโกหก
"ไม่มีอะไร ผมเลือดออกขนาดนี้"
"อย่ามาดัดจรติ แผลแบบนี้ พี่ดูออก"
อีดอกกกกกกกกกก
ตะเตือนไต มากกกกกกกกก
เขารู้แล้ว ว่าฮี๋พังเพราะโดนเยสมา
"เดี๋ยวเอาสอดสอดให้ แล้วทีหหลัง จะทำอะไรก็ค่อยๆกันหน่อย
ยังเด็กกันอยู่เลย ดูสิ น้ำนี่แฉะเต็มก้น กลิ่นคาวคลุ้งขนาดนี้"
โอ้ยยยยยยย แทบจะแทรกแผ่นดินหนี
อีดอกกกกกกกก
พี่ทหารเกณฑ์เอาเครื่องมือถ่างนั้นออก สอดยาให้ผม และเช็ดเจลที่ทาแผลไว้ให้
ผมรีบสวมกางเกง และลุกนั่ง แผลเจ็บซิบๆ มันช่างทรมานอะไรแบบนี้
ตอนโดนเยสสสส กูไม่เคยเจ็บ
แต่พอหลังโดนเยสสสส
อีดอกกกกกก
เจ็บมากกกกก รู้สึกถึงความพัง
พี่ทหารเกณฑ์คนนั้น เขาเดินไปหยิบยาในกล่อง และยื่นให้ผม
"อ่ะ ยาสอด.... เอาไปสอดซะ แล้วคืนนี้ก็ไม่ต้องไปทำอะไรอีกล่ะ ถ้ามันฉีกขาดขึ้นมา พี่จะไม่พาไปหาหมอ แล้วจะบอกครูฝึกด้วย ว่าแกไปทำอะไรมา"
เหยดดดดดด งานเข้าแล้วไงกู
"ขอบคุณครับ"
ยังไม่ทันไร ผมรีบเดินออกมาจากเตนท์ เพื่อหนีความอับอาย
หวังว่าพี่ทหาเกณฑ์คงจะไม่เอาความลับนี้ไปบอกใคร และขออย่าให้เขาเอาความลับนี้มาเล่นงานผม
ไม่ว่าจะด้วยทางใดก็ตามเลย สาธุๆๆๆๆ
ความกลัวคลืบคลานเข้ามาในจิตใจ
พร้อมกับความคิดที่ว่า.....
ทำตัวดีมาตลอด พอโดนเยสสสส เข้าทีนึง ทุกอย่างพังทลาย
ฮืออออออออออ......
ไอ้มาร์ชวิ่งเข้ามาหาผม
"เฮ้ยยยย จัน มึงเป็นอะไร ทำมไต้องเข้าห้องพยาบาล"
"มึงนั่นแหละ ไอ้สัดดดด ได้เรื่องเลยไหมล่ะ กูต้องหยอดยาเลยเนี่ย"
"โอ๋ๆๆๆๆ ผัวขอโทษนะเมียจ๋า
"เมียกับง่ามตีนกูไหมล่ะ ไม่ตลกเว่ยยยย"
"เออๆๆๆ เมียครับหาอะไรกินด้วยนะครับ ผัวไปก่อนละ"
"สัดดดด.....กูไม่ใช่เมียมึง"
"เอาน่า..... ผัวจรับผิดชอบเต็มที่นะ"
"เออๆ มึงก็พักผ่อนด้วยละกัน กูยังง่วงอยู่เลยเนี่ย แล้วมาเป็นแผลอีก เพราะมึงคนเดียว....
แล้วเนี่ยยยย..... รอยดูด อย่างชัดเลยนะมึง"
ผมรุ้สึกหัวเสียกับทั้งแฟล และทั้งรอยดูด อะไรจะยับเยินขนาดนี้
โอ้ยยยย....กู......พังมาก
"อ่าวว....ก็ดีดิ ใครเห็นจะได้รู้ ว่ามึงมีผัวแล้ว"
"ไปไกลๆ ตีนกูเลย"
ผมรีบเดินหนีมันมา ไม่อยากจะสนทนากับมันอีก
มันวิ่งตามผมมา แล้วพูดว่า...
"เค้าไปละนะตัวเอง แล้วเจอกันคืนนี้ที่เตนท์นะตัวเอง ไปฝึกกับไอ้สองคนนั้น อย่าซุกซนนะ"
"แดกตีนกูมะ....."
ผมเริ่มหมดความอดทน
"กูสอดยาอยู่เนี่ย เจ็บจะตายห่า มึงยังมาล้อกูแบบนี้อีกหรอ"
"โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆ ขอโทษๆๆๆๆๆ"
"ยังไงมึงก็ดูแลตัวเองละกัน ไม่ได้นอนทั้งคืนนี่ ก็คงไม่ฝึกต่อและ ว่าจะไปขอครูฝึกกลับไปนอนที่เตนท์พยาบาล กูเจ็บแผล"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ไปละครับ คิดถึงเมียนะ ยังอุตส่าห์มาเป็นห่วงผัว อย่างนี้กูรักตายเลย"
มันพูดพลางทำสัญลักษณ์ ไอ เลฟ ยู และยักคิ้วให้ผม
เสี่ยวกว่านี้มีอีกไหม......
"อย่าหยอดกูเยอะ เดี๋ยวกูหวั่นไหว สัดดดด....ไปไกลๆ ตีนเลยไป"
อีดอกกกกกกกก
เขินมากกกกกกก !!!!!
แล้วก็กะหรี่มากกกกก ที่พูดออกไปแบบนั้น !
:katai3:
-
:o8: เขินแทน
พี่ทหารต้องรู้แหละ เรื่องปกติเนอะ
ยาพร้อม ผัวพร้อม ให้เขารับผิดชอบให้เต็มที่เลย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณค่ะ
-
ผมพยายามอ้อนวอนครูฝึกทุกวิถีทาง
แต่ครูฝึกก็ไม่ยอม จนสุดท้ายก็ต้องลากพี่ทหารเกณฑ์คนนั้น
เข้ามาเอี่ยวด้วย
"พี่ครับ..."
"ไง..... ไปโดนมาอีกรึไง"
ดอกกกกกก
"ป่าวพี่.... คือ ผมอยากพักอะครับ ผมไม่ไหว เดินก้าวขาแทบจะไม่ได้"
"แล้วตอนทำ ตอนโดน ทำไมไม่คิด พอเจ็บปุ๊บก็มาขอนอนพักในขณะที่เพื่อนคนอื่นเขาฝึกกันเหนื่อย มันใช่หรอ ?"
"คือ จะให้ผมบอกว่าไง เพื่อนมันบังคับผม.....อืมๆ พี่ไม่ช่วยก็ไม่เป็นไรครับ"
ผมหมดหวังที่จะขอร้อง ทั้งที่เจ็บแผลมาก
"ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก...."
พูดจบ พี่ทหารเดินออกไปจากเตนท์ แล้วแกก็หายไปสัพครู่สั้นๆ
ผมได้แต่ภาวนาขอให้พี่ทหารเกณฑ์ไปยืนยันกับครูฝึกให้ได้
ว่าผมต้องการนอนพัก ผมเจ็บจริง ไม่มีลวดสลิง ไม่มีตัวแสดงแทน
ในใจตอนนั้น ก็คิดแต่ว่า... กูจะซวย จะตายเพราะฆรวยแท้ๆ
โดนเยสสส จนช้ำชอกไปหมด เจ็บปวดจนต้องมานอนพัก
มานอนให้เขาแหกฮี๋ดูแผล
จะตายเพราะฆรวยแท้ๆ
แต่ในใจก็แอบดีใจที่ไอ้มาร์ชมันยังเป็นห่วง
เอ๊ะ...หรือว่า ฉันรักเขา
อี...มโน
ในใจตอนนี้คิดสะระตะไปหมด ว่าถ้าอาการมันไม่ดีขึ้น
แล้วโดนไอ้มาร์ชมันเยสสสสสซ้ำอีก
ถ้าเรื่องร้ายแรงต้องถึง โรงพยาบาลจะทำอย่างไร ????
ถ้าหมอรู้ แล้วหมอห้ามโดนเยสสสสส อีกจะทำอย่างไร
ในใจตอนนี้ แอบกะหรี่ คิดไปว่า.....โอยยยย กูเครียดดด
เพราะตอนนี้ การไม่ได้โดนไอ้มาร์ชมันเยสสสส ชีวิตก็เหมือน...... ตายทั้งเป็น
:serius2:
:z3:
:katai5:
:z6:
จริงๆ ก็ไม่ได้จะกะหรี่ดอกทองขนาดนั้นนะครับ
แต่เข้าใจไหม ขี้ใหม่ .... หมามันหอม
โดนเยสมาใหม่ๆ ทุกอย่างมันหอมหวาน
ติดใจในรส...... ติดใจในอารมณ์
มันเรื่องธรรมดา
แต่ไม่ว่าจะคืนนี้ หรือคืนไหน ผมจะต้องไม่โดนเยสสสส อีกแล้ว
เพราะมันเจ็บมากกกกก
ฮี๋พังมากกกกก
แม้ว่าไอ้มาร์ชมันจะกดขี่ ข่มเหงใจผมเสียขนาดไหน
ผมก็จะไม่ยอมมัน จริงๆ ก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ
บางที.... เราก็ต้องสร้างมูลค่าให้กับฮี๋ของเราบ้าง
โก่งราคา เล่นตัวบ้างนิดๆ หน่อยๆ
บางทีไม่เจ็บ หรือเจ็บ ก็ต้องพักบ้างอะไรบ้าง
ฮี๋..... นะคะ ไม่ใช่เหล็กไหล หรือไฟเบอร์
จะให้มาทำรีแพร์ตอนนี้ ก็คงไม่ทันแล้ว ทางที่ดีควรจะพัก ไม่โดนเยสสสส
เพราะมีความรู้สึกว่า..... #ฮี๋เหมือนหลุมหลบภัยมาก
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตัดภาพมาที่พี่ทหารเกณฑ์.....
พอแกเดินกลับมา ก็เดินตรงเข้ามาหาผม และเทศนาผมยกใหญ่
"พี่จะสงสาร หรือสมน้ำหน้า หรือจะซ้ำเติมเราดี"
ดวงตากลมโตของพี่ทหารเกณฑ์ถลึงใส่ผมในขณะที่แกตำหนิ
"สงสารสิๆๆๆๆๆ นี่ผมยังเด็กนะ พี่เป็นพี่ พี่ต้องสงสาร"
แอ๊บทำใสซื่อเหมือนอายุสิบสี่อีกครั้ง พี่ชาย.....ฉันหนาว
"สงสารบ้าอะไร ทำตัวเองเจ็บขนาดนี้ จะให้พี่สงสาร ไป... ไปนอนที่เตียง"
แอบคิดว่าจะโดนเยสสสสสส
"บอกให้ไปนอนที่เตียง จะจัดยาให้"
โอยยยยยย.... โล่งอก อีดอกกกกก
ถ้าโดนเยสสสส อีก คงต้องเอากาวตราช้างมาติดแผล หรือไม่ก็โบกปูนแล้วล่ะค่ะ
ผมเดินไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอน
เจ็บแปลบขึ้นมาทันทีที่แผล
พี่ทหารเกณฑ์จัดการผมโดยการสอดยาให้ใหม่ ผมจะสอดเองผมก็ทำไม่เป็น ไม่รู้จะทำอย่างไร
เป็นไงล่ะ เปิดฮี๋พังๆ ให้เขาดูกี่รอบแล้วเนี่ย
อายชะมัด
ระหว่างที่กำลังสอดยา พี่ทหารเกณฑ์ก็เทศนาผมอีกรอบ
"มาเข้าค่ายปุ๊บก็โดนกระหน่ำมาแบบนี้ โดนหลายๆ ทีก็พังกันพอดีน่ะสิ"
"ครับ..."
ผมได้แต่รับกรรม
"นี่ครั้งแรกหรือเปล่า"
"ใช่ครับ"
"ครั้งแรก... ??? แล้วทำไมบ้าระห่ำแบบนี้ ก้นเราน่ะมีเลขยันต์สักไว้หรือไง ถึงจะได้หนังเหนียว ฟันแทงเท่าไรก็ไม่ระคาย"
"ครับ....เอ้ยยย ไม่ใชาครับ"
"เออ..... เด็กสมัยนี้นี่มันร่านกันจริงๆ"
"ครับ..."
"โดนกระหน่ำอย่างต่อเนื่องมันก็อักเสบน่ะสิ ยิ่งครั้งแรกด้วย ระวังติดเชื้ออย่างอื่นแถมมาอีก ดูแลตัวเองด้วย ห่วงตัวเองก่อน
เรื่องเยสสสส ไว้ทีหลัง ถ้าไม่ใช่พวกตูดกว้างเท่าโอ่งก็อย่าไปทำตามหนังโป๊ มันไม่ใช่ แต่ถ้าปกติเอามือล้วงได้อยู่แล้วก็ค่อยๆ นำร่อง ไม่ได้ใช้นานมันขยายไม่ทัน"
อายไหมล่ะมึงงงงง....... เหมือนโดนตบหน้า
ทั้งอาย......
ทั้งแค้น...... แค้นไอ้มาร์ช
แน่นอยู่ในจิตใจนบรรยายออกมาไม่ถูก
ผมนอนฟังพี่ทหารเกณฑ์เทศนาจนผล็อยหลับไป ด้วยความเพลีย......
-
ลงซ้ำเด้อ
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
มาต่อไวๆนะ
-
:m31: หมั่นไส้อีมาร์ชเพื่อนแทงข้างหลังมากๆตอนนี้
คือเครียดเลย จะให้ที่บ้านรู้ไม่ได้ด้วย ยังไม่ถึงเวลา
พี่ทหารสงสารheeน้อยๆเถอะ มันแก้ต่างให้ตัวเองไม่ได้
ผิดที่ผิดเวลาแถมห่ามอีก แก้แค้นเลยน้องจัน
-
ฮา มาก จริงๆ 5555+
♥
-
เป็นการบรรยายที่เรียลมาก 555555 ได้อรรถรสในการอ่านสุดๆ รออ่านอยู่น้า สนุกๆ
-
ตลก5555555555555555555
-
:oo1:
-
"อ้าว...ตื่นละหรอ"
พี่ทหารเกณฑ์ทักผมเมื่อเห็นผมตื่นจากหลับยาว
"พี่ชื่ออะไรอะครับ"
"ชื่อบอส..."
"นี่กี่โมงแล้วอ่าครับ"
"จะห้าโมงเย็นแล้ว รีบตื่นไปล้างหน้าล้างตา แล้วไปกินข้าว ไปรวมพลไป"
"ครับ"
ผมลุกขึ้นจากเตียง
"เออ.... แล้วก็อย่าไปโดนซ้ำอีกล่ะ คราวนี้พี่ไม่ช่วย จะมีแต่ซ้ำเติม"
อีดอกกกกกกกกกกกก
"ซ้ำยังไงอ่า"
"อยากให้ซ้ำไงล่ะ....จะโดนเตะซ้ำอ่าดิ"
"อ่อ....แล้วไป"
"ทำไม....งนึกว่าพี่จะเอาเราซ้ำหรือไง"
"ป่าวครับ"
"หุ่นแบบนี้ สภาพแผลแบบนี้ ไม่ทนแรงพี่หรอก"
แอร้ยยยยยยยย อีดอกกกกกกกก
ผู้ชายแอ๊วววววววว
"ผมกลัวนะพี่"
ในใจคิด.....กลัวพี่จะไม่เยสสสส แอร้ยยย อีดอก
"ไปๆๆๆๆ รีบไป แล้วอย่ากลับมาที่นี่ด้วยอาการเดิมอีกล่ะ พี่ไม่ช่วยนะบอกตามตรง"
"ครับ.... " "ถ้าไอ้มาร์ชมันไม่ข่มขืนผมอีกนะ"
ประโยคหลังนี้ผมพึมพำเบาๆ
"แหนะๆ ยังไม่เข็ด ถึงจะโดนเอาไม่ได้ แต่ไอ้นั่นยังใช้ได้อยู่ แต่เวลาเด้าเอวเนี่ย อย่าเกร็งก้นละกัน เดี๋ยวอาการจะแย่ลงไปอีก"
ระหว่างที่พี่บอสกำลังจัดของนี่นั่น ผมสังเกตว่าเขาเป็นคนหุ่นดี เฟิร์มเชียวล่ะ
กล้ามแขนนี่เป็นมัดๆ
"พี่เล่นเวทเหมือนกันหรอ"
"อืม.....เราก็เล่นหรอ"
"ใช่พี่ แต่ไม่ได้เล่นจริงจังมาก แค่ไม่อยากให้แขนมันลีบ"
"ดีแล้ว เวลาเล่นก็หัดขมิบบ้างล่ะ จะได้ไม่หลวม ดูท่าทางคงจะต้องใช้งานหนักหลังจากโดนเปิดซิง"
"หุยยยย ไม่เอาหรอกพี่ เข็ด..."
ที่ไหนล่ะ พอโดนเปิดซิงแล้ว
คราวนี้ ผมก็จะได้รับรู้สักที ว่าความเป็นจักรวาลของฮี๋ตัวเองมันเป็นอย่างไร
จีน ไทย ฝรั่ง แขก ญวน จะฟาดให้เรียบ
จริงๆ แล้วคนเราเนี่ย มันก็มีตัวตนที่เหมือนจะซ้อนกันอยู่นะ
ตัวตนที่แสดงออก....
ตัวตนที่เสแสร้งในเฟสบุค หรือโซเชียล
ตัวตนที่เป็นตัวตนจริงๆ
กับตัวตนที่มีจิตใจคิดสะระตะ ซับซ้อน วกวน
คิดอะไรออกมาบางทีก็สุดโต่ง บางทีก็ตลก
บางทีก็กะหรี่ ดอกทอง แบบที่ผมเป็นอยู่
แต่การกระทำ ทำออกมาอย่างไรนั้นอีกเรื่องหนึ่ง
เกียรติยศ ชื่อเสียง หน้าที่ การงาน
ศีลธรรม จริยธรรม จรรยาบรรณ มันจะเป็นตัวกำหนดเอง ว่าควรเป็น ควรทำอย่างที่คิดหรือไม่
สิ่งที่ทำอาจไม่ได้มาจากการคิด
และสิ่งที่คิด ก็อาจไม่ได้กระทำเสมอไป
อย่างผมนี่ไง ความคิดกะหรี่มากกกกก
แต่แสดงออก เรียบร้อยมาก
สวยมากกกกก
#ไม่สวยมาก #แต่ทำตัวสวยมากกกก
อย่างเรื่องของไอ้มาร์ช ผมก็อยากให้โฟกัสที่คำว่าเพื่อน
ถึงผมจะโดนมันเยสสสส
ก็คงตอบได้แค่ว่า มันเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดนะตอนนี้
(อีดอกกก เหมือนตอบคำถามดารา)
"บ้าหรือพี่.....ผมไม่ได้หื่นแบบนั้น"
"ไปๆๆๆๆ ไปได้ละ"
"ยังดิ.....ผมยังไม่รู้จักพี่เลย พี่ทำไมมาเป็นทหารเกณฑ์ ดูหน้าตา ท่าทาง ก็เหมือนเป็นคนมีการศึกษา มีชาติตระกูลดีนะ"
"ดูคนที่ภายนอกนะเอ็ง"
"เปล่าๆๆๆ ก็มันเป็นแบบนั้น จริงๆ"
"พี่จบ ป.ตรี กำลังจะทำงาน แต่ดันมาติดทหารก่อน แล้วก็พอมีความรู้ด้านนี้บ้าง ที่บ้านพี่เปิดคลินิคน่ะ ครูฝึกก็เลยให้พี่มาช่วยงานที่นี่"
"อ่อ.....ครับ"
"ไปได้แล้ว เสียงเป่านกหวีดเรียกแล้วน่ะ ไปหาอะไรกินไป แล้วอย่าลืมเอายาสอดล่ะ"
"ครับ ขอบคุณมากครับ"
ผมรีบเดินออกมาจากเตนท์
มาร์ชเดินมาหาผมจากทางด้านหลัง
"คุยอะไรกับทหารคนนั้น"
ดูเหมือนมันจะหึง
" เปล่าอ่ะ... ก็พี่เขาช่วยเหลือกู แล้วยังช่วยกุมความลับไว้อีกว่ากูโดนอะไรมา"
"อ่าว แล้วเขารู้ได้ไง ว่ามึงโดนกูเยสสส จนต้องนอนเตนท์พยาบาล"
"สัดดดด.... เปลี่ยนกันไหม ให้มึงเป็นคนถูกเยสสส เหี้ยยยย แผลขนาดนั้น เป็นใครใครก็ดูออก ริดสีดวงไม่มีสักแผล แล้วจะบอกว่าเป็นริดสีดวง มีเลือดไหลออกมาจากหูรูดงี้หรอ สัดดดด"
"เออๆๆๆ กูขอโทษ"
"ขอโทษกับตีนกูนี่ ไปไกลๆ เลย อย่ามาแตะต้องตัวกู"
"ทำไม.....รังเกียจกูหรอ"
มันพูดพลางมาโอบที่ไหล่แสดงความเป็นเจ้าของตัวผมอย่างชัดเจน
"เออ...กูเกลียดมึง มีไรมะ"
"เหอๆๆๆ เดี๋ยวก็ก็เตะเข้าให้ เป็นเมียกูแล้วนะ อย่ามาแรงใส่ผัว"
"แรงเหี้ยอะไร แรงกว่านี้กูก็ทำได้ ไปไกลๆ เลย"
ในใจก็แอบเขินอะนะ ในชีวิตไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
ความรู้สึกถึง.... ความเป็นเมีย
อีดอกกกกกกกก
มันวาบหวามใจมากกก รู้สึกดีย์มากกกก
คือ... มันดี
แต่นะ.... ถ้าเป็นเมีย แล้วโดนเยสสส จนฮี๋เบินเป็นฮี๋หมาขนาดนี้
ผมก็พร้อมจะเทอ่ะ
ฮี๋นะ.... ไม่ใช่เหล็กไหล
พอไปรวมพล กินข้าวกินปลาเสร็จ สิ่งแรกที่ผมทำ
คือ การกลับไปที่เตนท์ และเอากระจกบานเล็กๆ มาส่องหน้า
อีดอกกกกกกกก
ไม่ได้อาบน้ำวันนี้วันที่สาม
หน้ามัน ปากแตะระแหง ฮี๋ก็พัง ทุกอย่างพังหมด
แล้วหนวดเฟิ้ม หนวดครึ้มเต็มหน้านี่คืออะไร.....???
อีดอกกกกก พังมากกกกกก
คืนนี้จะเป็นการฝึกรบในป่า ฝึกโจมตี ช่วงที่ผมนอนหลับที่เตนท์พยาบาล
อ้นกับกล้า ขุดหลุมพรางแทนผม หลุมที่เป็นที่หลบภัยของเราสามคน
ไม่กว้างมาก แต่ก็กว้าง หน้าตาของหลุม คงจะเหมือนฮี๋ของผมตอนนี้
ที่โดนไอ้มาร์ชมันเยสส
คงจะพัง และบานเหมือนหลุมหลบภัยนี่พิลึกกระมัง
ถือว่าเป็นโชคดีที่ผมไม่ได้ไปขุดด้วย ไม่งั้น คงตายคาจอบแน่ๆ
พอไปรวมพล และแยกย้ายตามหมวดหมู่ เพื่อเข้าในที่ซุ่มโจมตี
ผมก็ได้พบอ้น กับกล้าที่นั่น
โธ่....เจ้าพ่อประคุณรุนช่องของผม
ถ้าเลือกได้ ก็อยากให้กล้าเป็นคนเปิดซิงมากกว่า อ้น กับไอ้มาร์ชมาต่อคิวก็จะไม่โกรธเลย
จะเสียสละยอมโดนเยสสส ทุกกรณี
เห็นหน้ากล้าแล้วแบบ...... โอยๆๆๆๆๆ
แต่หลังจากประสบการณ์เมื่อคืนนี้ ผมนี่เข็ด
เข็ดจริงๆ
ไม่อยากโดนอีกแล้ว แต่คำที่พี่บอสบอกว่า ถึงฮี๋จะพัง ฮี๋จะเบินเป็นฮี๋หมา
แต่ฆรวยที่อยู่ข้างหน้ายังใช้ได้ เพียงแต่เวลาเด้า อย่าขมิบฮี๋แรงไปเท่านั้น ไม่งั้นเจ็บอีก
ว้ายยยย อีดอกกกกกก
ชี้โพรงให้กระรอก ชี้คอกให้โคถึก
พอถึงเวลาฝึก ปืนที่ดังด้วยปากก็ทำงาน ทุกคนร้องตะโกนปังๆๆๆๆๆๆ
แล้วก็มีเสียงระเบิดปลอม แล้วก็มีเสียงโห่ร้องสร้างสถานการณ์
ก็สนุกดีเหมือนกันนะ การฝึกแบบนี้ในป่า ผมเป็นคนชอบฝึกแบบทหาร มันท้าทายดี
พอฝึกเสร็จ คืนนี้ก็เป็นอีกคืน ที่เราจะต้องนอนในหลุมที่เราขุด ก็ต้องเบียดเสียดกัน
ท่านั่งชันเข่า มุดตัวอยู่ในหลุมนี่ เป็นท่านั่งที่ทรมานฮี๋มาก เจ็บมากกก
"ยุงกัดไหม"
อ้นสุดหล่อ ถามผมด้วยความเป็นห่วง
รู้สึกตัวเองสวยมีคุณค่าขึ้นมาทันที
"ก็กัดอะ นอนในหลุม ลมมันไม่พัด ยุงมันเลยชุม"
"เดี๋ยวเราปัดให้"
กล้าอาสา......
โอ้ยยยยยย ดูสิ
ไอ้มาร์ชไม่เคยทำแบบนี้กับผมหรอกกกก
อีดอกกกกกก
"ไม่เป็นไร นายสองคนดูแลตัวเองเถอะ เราทนได้"
ยังไม่ทันขาดคำ อ้นถอดเสื้อนอกของนาง มาห่มคลุมที่ตัวผม
อีดอกกกกกกก เขินมากกกกกก
สตั้น สิบวินาทีในความเอื้อเฟื้อของผู้ชายหน้าหล่อใสที่ชื่อ อ้น
หันมาอีกทาง กล้าก็กำลังจะถอดเสื้อมาห่มให้ผม
นี่กูไม่ได้เข้าข้างตัวเองใช่ปะ..... กูสวยมากใช่ปะ
เขาถึงปรนเปรอกูขนาดนี้ อีดอกกกกกก
My Day..... ผู้ชายหน้าตาดีสองคน หล่อ หุ่นดี ฆรวยใหญ่ทั้งคู่
ชอบกู..... ช่างเป็นวันที่ดี เป็นวันของกูจริงๆ
เมื่อเห็นอ้นบรรจงคลุมเสื้อนอกของเขาลงบนตัวผม
กล้าก็ดูสงบนิ่งไปพักนึง ผมไม่เห็นสีหน้าของเขา
แต่ก็รู้ว่า รู้สึกเหมือนมีบรรยากาศมาคุเกิดขึ้นในหลุมพราง
กูต้องสวยมากแน่ๆ เขาแย่งกันจีบกูใช่มั้ย อีดอกกกกกกกก
#เกิดมาสวยก็ทำตัวลำบาก
พอตกดึก ในคืนที่เงียบสงัด ผมก็ปวดขรี้
"เราปวดท้องอะ ใครก็ได้ไปเป็นเพื่อนหน่อย"
ผมกล่าวชักชวน
"เราเอง"
อ้น กับกล้า พูดพร้อมกัน
ดูเหมือนว่าจากการที่ผมไปนอนเตนท์พยาบาลมา จะทำให้เพื่อนคู่หูทั้งสอง
ดูจะเป็นห่วง เป็นใย และดูแลผมเยี่ยงเมียหลวง เมียแต่ง
#คนมันสวย
"อ้นรออยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวกล้าไปเป็นเพื่อนจันเอง"
"อ่าวหรอ....."
น้ำเสียงผิดหวังเจือปนอยูาในเนื้อเสียงของอ้น
"รีบไปเถอะ...จะไม่ไหวแล้ว"
ผมรีบเดินรี่ตรงไปที่ชายป่า ลัดเลาะออกไปสุกห้านาที ก็ถึงที่กองร้อย
กล้าวิ่งตามผมมาติดๆ
"ระวังหน่อยจัน ไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรอ"
"โอ้ยยย ปวดขี้จะตาย"
ผมวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต...
พอมาถึงห้องน้ำ....
อีดอกกกกกกกกก
เวลาฮี๋พังแล้วขรี้นี่แบบ......
-
เขาหึงกันเองป่าว5555 สงสารอ่ะ เป็นความลำบากแบบพีคๆ เชื่อเลย จำจนวันตาย
-
หลังจากที่ผ่านประสบการณ์หฤโหด
นั่งขี้ในยามที่ฮี๋พัง
ผมก็เดินกะเผลกๆ เหมือนคนเพิ่งคลอดลูกไปที่เตนท์
แล้วถกกางเกงลง แล้วก็หยิบยามาสอด
ความเจ็บนั้น บันดาลให้ทุกอย่างไม่มีตัวตน
ลืมนึกไปว่ากล้าวิ่งตามมาจนถึงที่เตนท์
พอเข้าไปในเตนท์ ไม่ทันจะปิดเตนท์มิดชิด ผมก็ถกกางเกงลง
เปลือยท่องล่าง นอนหงาย
แล้วก็หยิบยาที่วางอยู่เบื้องหัวนอนมาเตรียมจะสอดยา
ไม่ทันรู้ว่า ทุกอิริยาบถกะหรี่ๆ นั้น อยู่ในสายตาของกล้า
อีดอกกกกกกก
ตกลงผมเป็น รด. ในคราบกะหรี่ หรือกะหนี่ในคราบ รด.
ก็ยังงง
การโดนเยสจนเสียศูนย์ ทำให้ผมทำอะไรต่ำตมมาก
กิริยาอะไรแบบนี้ไม่เคยทำ
ว่าแล้วก็อยู่ในท่านอนหงาย
ยกขาทั้งสองข้างขึ้นตั้งฉากกับพื้น เหมือนท่ามิชชินนารีพร้อมจะโดนเยส
เก็บขอทั้งสอง ให้เป็นรูปตัวดับเบิ้ลยู
แบบนี้
W......
แล้วก็บรรจงสอดยา
แต่อีดอกกกกก
สอดยาเข้าไปในฮี๋ที่พัง กับเมื่อกี้ขี้ตอนฮี๋พัง ไม่ต่างอะไรกันเลย
เจ็บเหมือนโดนช้างเยสสสส
พอสอดยาเสร็จ ตาก็ไปสบกับสายตาของกล้าที่จ้องผมอย่างตะลึงงัน
อีดอกกกกกกกก
ใส่กางเกงแทบไม่ทัน ลืมนึกไปเลยว่ากล้าตามมา
โอ้ยยยย อายยยยยยยย
อยากจะแบหลาชีวันให้บรรลัยอยู่ตรงนั้น
ที่ร้ายกว่านั้น ท่าที่กล้าเห็นนั้น มันอาจไม่คิดว่าผมกำลังสอดยา
เพราะกล้าไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร
มันคงเห็นว่าผมกำลังเกี่ยวเบ็ดแน่นอน
โอ้ยยยยย อีดอกกกกกก
ตะเตือนไต......
ท่าที่กล้าเห็นนั้น...คงมีความเป็นกะหรี่อยู่ไม่น้อย
ผมรีบแต่งตัว และเดินออกมาจากหมู่เตนท์นอน
กล้าวิ่งตามมา ผมไม่พูดอะไร กล้าไม่พูดอะไร
เราสองคน เหมือนจะเขิน
ผมนี่แบบ โอ้ยยยยยยยยย
"เราเป็นริดสีดวงน่ะ"
"ครับ...คือ เราไม่ได้ตั้งใจจะแอบมองนะ เราเป็นห่วงจัน เราแค่อยากรู้ว่าจันเป็นอะไร ทำไมต้องวิ่ง ต้องเดินกะเผลกๆ มาที่เตนท์ แต่ไม่ทันจะถาม จันก็....."
"เลิกคุยเรื่องนี้ และลืมมันไปนะกล้า"
มีความอายระดับสิบ....
มีความเสี่ยงที่จะโดนกล้าเยสสสส
มีความกะหรี่ level 10
-
ไม่เป็นไร เราจะจำแทนกล้าเอง
-
:t3: :hao7: :hao7:
-
รู้สึกอายเล็กน้อยเวลาอ่าน ฮาาาา :hao7: เสื่อมมากกกกก
-
เดี๋ยวววว บ่นเจ็บแต่ว้อนขั้นสุด 55555
-
โถ กล้า ดูเอาไว้เป็นวิทยาทานนะ. ฮ่า
-
:ling3: :ling3:
ผมเดินมาถึงที่หลุมหลบภัยของเรสามคน
ที่นั่นเห็นอ้นนั่งรอการกัลบมาของผม ชะเง้อมองผมกับกล้า
เห็นเป็นเงาตะคุ่มๆ ในความมืด
เมื่อผมเดินไปถึงที่หมาย เขาดูจะดีใจที่ได้เห็นหน้าผม
#คนมันสวย
ก็งี้.....
"เป็นไงบ้างครับจัน....ไปนานเชียว"
"ก็ไม่เป็นอะไร ก็ปวดขี้ไง"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"
กล้าเดินตามมาถึงที่หลุมหลบภัยในที่สุด
"อืม....นายสองคนมาก็ดีแล้ว เราขอตัวไปเข้าห้องน้ำบ้าง"
อ้นกล่าว
"อ่าว แล้วเมื่อกี้ไม่ไปด้วยกันล่ะ"
ผมรู้สึกเขินอายนิดๆ ที่รู้ว่าถ้าอ้นไปเข้าส้วม ผมก็ต้องอยู่กับกล้าอีกสองต่อสอง
มันเขินนนนนนน
"ก็เมื่อกี้ไม่ปวด ตอนนี้ปวด"
"อืมๆ เดินระวังด้วยละกัน"
พออ้นไปเข้าส่วม ผมก็ลงไปนั่งในหลุม
จังหวะที่เอสก้นหย่อนลงไป
เจ็บฮี๋มากกกกก......
กล้าตามลงมานั่งในหลุม ผมไม่รู้จะทำอย่างไร จึงแกล้งหันมองไปทางนั้นที ทางนั้นที
ก็คนมันอายนี่หว่าาาาาาา
"เป้นอะไรครับจัน"
เสียงนุ่มทุ้มของเขา รื่นหูดีแท้
"เปล่า... เปล่านี่ ก็เป็นริดสีดวงไง"
"ฮ่าๆๆๆ ไม่ใช่ครับ เขินผมหรอ"
อีดอกกกกกกกกกกกกก
แหกฮี๋ให้ดูขนาดนั้น เป็นใครไม่เขินก็คงเป็นกะหรี่ตัวท๊อปแล้วล่ะ
"ก็.... ไปนอนแหกขนาดนั้น.... นายก็เห็น เห็นหมดทุกอย่าง เป็นนาย นายเขินป่ะล่ะ"
รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวมาก แต่จริงๆ ดัดจรติทำเขินไปงั้นแหละ
บางที การสร้างความเขินอายกลบเกลื่อนความโป๊ะแตก ที่ไปแหกฮี๋ให้เขาดู
มันก็น่าจะทำให้ในสายตาผู้ชาย
เราดูน่ารัก แต่โก๊ะกัง
ดูเป็นยัยโก๊ะ เหมือนในซีรี่ย์เกาหลีได้บ้าง
โอ้ยยยย เรื่องจริต กระบิดกระบวนต่อหน้าผู้ชาย
อย่าให้ได้ช่อง ได้จังหวะ....
จริตซอฟต์ใสทำลายความกะหรี่เท่านั้นที่จันคู่ควร
"ก็คงจะเขินมั้ง"
กล้าพูดพลางยิ้ม ใบหน้าของเขาเวลายิ้ม ดูเหมือนในคืนที่พระจันทร์สว่างไสวดังโคมส่อง
จะเจิดจ้าส่องสว่างดังกลางวันขึ้นมาในบัดดล
โอ้ยยยยย...... อย่าน่ารักสิ แกรรรรร......
"งี้....นายก็ข่มขืนเราทางสายตาไปแล้วดิ ข่มขืนแบบฉวยโอกาส"
เอาซี้....... ความกะหรี่ไม่เคยปราณีใคร
#ความดอกทอง #ช้างเยสสส #ก็เช่นกัน
แฮชแท็ครัวๆๆๆ
ผู้ชายอีกคนไปเข้าส้วม ก็อ่อยผู้ชายอีคน
พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส
#โอกาสที่จะโดนเยสสสส
จากความอาย เป็นความกล้า
#กล้าท้าฆรวย
"นายต้องรับผิดชอบ...."
โอ้ยยย อีดอกกกกกกก
กูกะหรี่ขนาดนั้นเลยยยยย
"อยากให้ผิดชอบแบบไหนล่ะ"
กล้าตอบ พลางขยับเข้ามาซ้อนข้างหลังผม
ตอนแรกก็แอบนึกว่าเขาจะกอด
แต่กล้าไม่ได้เป็นคนแรงขนาดนั้น
เพียงแต่ผมแรงก่อน ไปแอ๊วเขาก่อน
เขาเลยเล่นตามเกมแรงตอบมั้ง แต่...เสียใจนะคะ
แรงไม่พอ....
"เฮ้ยยยย.... ไปกันใหญ่แล้วกล้า นี่นายจะจีบเรารึไง"
การตัดบทจากเกี้ยวพาราสีเป็นทีเล่นทีจริง หาได้เป็นความสัตย์ที่ออกมาจากมโนจริตของผมไม่
เพียงแต่การทำให้ประเด็นสนทนาเป็นทีเล่นทีจริง
มันคือ..... การสร้างมูลค่า
เป็นกลวิธีหนึ่ง ที่ใช้จับผู้ชาย
"อ่าว.... นึกว่าเอาจริง นี่เล่นหรอกเหรอ"
กล้าถามพลางยิ้มพลาง
"นายเป็นผู้ชายนี่นา เราก็เป็นผู้ชาย นายจะมาจีบเราได้ไง"
"แล้วถ้าอยากจีบล่ะ"
"เฮ้ย..... กล้า นายตลกละ"
ผมแสร้งตัดพ้อ
นั่นๆๆๆๆ อีดอกกกกก
นี่คือ กระบวนในการอ่อยผู้ชายนะคะ
"ถึงเราน่ารัก หล่อขนาดไหน และเราดูออกว่าทั้งกล้า กับอ้นคงจะประทับใจเราบ้าง แต่เราก็ไม่กล้าคิดว่าใครคนใดคนนึงในสองคนนี้ จะชอบเราแบบที่ผู้ชาย จะชอบผู้ชายด้วยกันคนนึงหรอกนะ มันคงเป็นไปไม่ได้"
โอ้ยยยยย จริตมากกกกกกกกก
มารยาาาาาาาา
"จันเป็นคนน่ารัก ดูเรียบร้อย สุภาพ ใครอยู่ใกล้ก็ต้องประทับใจในบุคลิกสุขุมอยู่แล้ว"
กล้าชื่นชมผม
ผมรู้สึก......อืมมมมมมม
กูก็สวยอยู่ ในสายตาผู้ชาย
โฮะๆๆๆๆๆๆๆ
"แต่ไม่เห็นมีใครมาจีบ มาชอบเราสักคน"
ผมตัดพ้อในโชคชะตาของตนเอง ที่บางทีก็เป๊ะไป
อยู่ในครรลองคลองธรรมมากเกินไป
รักษาท่าที สงวนจริตเกินไป
จนบางทีไม่ค่อยมีคนกล้าจีบ
ถึงแม้จะมีคนชื่นชม และชอบในมนุษยสัมพันธ์ที่เป็นกันเอง ดูสภาพ เรียบร้อย สุขุม
แต่ก้ไม่มีใครสักคนมาจีบ มีแต่ชะนี
อีดอกกกก อารมณ์เสีย
"เราว่ามีนะ..."
กล้ากล่าวกับผม เขายิ้มอย่างมีเลศนัย แม้ในความมืดสลัว
ผมก็รู้สึกได้ว่าเขากำลังยิ้มย่องผ่องใสอยู่
"ใครหรอ...."
แกล้งโง่......จะทำให้ดูสวยขึ้น น่ารัก และดูไร้เดียงสาขึ้น
"แถวๆ นี้แหละ"
"ไหนอะ ชี้ให้ดูหน่อย"
ผมแสร้งหันรีหันขวางมองหาคนที่กล้าบอกว่าชอบผม ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่ในใจ
ว่าคนๆ นั้น คือ กล้า
จริตตตตตต......
"เขาบอกมาว่าไม่ให้เรามาบอกจันว่าเขาชอบจัน"
"อ่าวววว ทำไมอ่า"
"เขายังไม่แน่ใจว่าเขาชอบจริงๆ ไหม หรือแค่หลงในความน่ารัก และสุภาพ อยู่ด้วยแล้วรู้สึกดีของจัน"
เหยยยยยยยย กูสวยยยยยมากกกกก ณ จุดนี้
"อ่าวววววว..... เราน่ารักเกินไปหรอ"
โอ้ยยย อีดอกกกก กล้าาาาาา มาก
มั่นหน้ามากกกกก
"ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นนะกล้า เราไม่ใช่คนหล่อน่ารักอะไร"
"ใช่สิ จันออกจะน่ารัก"
"น่ารักยังไง"
นี่คือ การหลอกถามผู้ชายค่ะ ว่าเขาชอบเราตรงไหน
เราน่ารักอย่างไร เมื่อเรารู้
เราก็จะดัดจริต เสริมในจริตนั้นๆ ที่เขาชอบ
ให้เด่นขึ้นไปอีก
ให้เขาหลง ให้เขาประทับใจเราขึ้นไป
ร้อยเล่มเกวียน......คือฉัน
"ไม่รู้สิ ท่าทางขรึมๆ สุขุมๆ แล้วก็บุคลิกที่ดีของนายมั้ง บางทีนายก็ชอบพูดอะไรตรงๆตลกๆ แบบ โอ้ยย..ปวดขี้จะตาย หรือบางทีนายก็ทำอะไรโก๊ะๆ นอนอ้าขาให้คนอื่นเห็น มันตลกดี น่ารักดี เขาก็เลยชอบ"
"แล้วเขาบอกกล้ามาแบบนี้หรอ ว่าเขาชอบเราตรงไหน"
ดูเหมือนกล้าจะจนมุม และแอบตกใจนิดๆ ที่ผมรู้ทันเขา
"ก็...ใช่ไง เราถามเขาน่ะว่าชอบจันตรงไหน เขาก็บอกมาแบบนี้"
"แล้ว.....กล้าชอบเรา แบบที่เขาคนนั้นชอบเราไหมล่ะ"
หุหุ..... ผมถามกล้าด้วยสีหน้าใสซื่อ เหมือนถามเขาว่า กล้าชอบกินอะไร ชอบฟังเพลงแนวไหน
ดูอ่อนจริต ดูไร้เดียงสามากกกก สวยมากกกก
"ก็....ไม่รู้ ไม่บอก"
ฉันชนะ......!!!
ขอบคุณความสวย บุคลิก และการวางตัวที่ทำให้ผมชนะใจผู้ชายที่มาอยู่ใกล้
#แค่สวยก็ชนะ
-
:katai2-1: สวยค่ะสวย
แต่สวยมักนกนะคะ ฮ่าาๆๆ
อ้นนายไปคนเดียวนี่มีแผนอะไรรึเปล่า ยังจะแอบหวังทรีซัมอยู่นะเนี่ย
-
อ้นกลับมาจากส้วม
กล้าขยับตัวออกจากผม ดูเหมือนอ้นจะตะลึงนิดหน่อยที่ผมกับกล้านั่งอยู่ในท่านั้น
"ง่วงเนอะ..."
อ้นกล่าวขึ้นทำลายบรรยากาศระหว่างผมกับกล้า
"อืมมม....ง่วง"
ผมรู้สึกเพลีย เลยพูดเสริมออกไปอย่างนั้น
ป๊าบๆๆๆ !!!
เสียงกล้าเอามือตีที่หน้าขาด้านใน ผมหันไปมอง เขานั่งอยู่ในท่าขัดสมาธิ
เอามือตบที่หน้าขา เป็นสัญญาณ
ผมกับอ้นหันไปมอง
"นายง่วง งั้นมานอนตักเราไหม"
"ไม่เป็นไรกล้า นายจะเมื่อยเปล่าๆ"
"เอาน่า.....มา"
ยังไม่ทันจะพูดจบ กล้าโอบตัวผมให้โน้มลงนอนที่ตักเขา
ผมรู้สึกทั้งเขินระคนความรู้สึกทำอะไรไม่ถูก เพราะที่ตรงนั้น มีอ้นอยู่ด้วย
"นอนเถอะ เดี๋ยวเราปัดยุงให้เอง"
"เห้ยยยย ไม่ต้อง"
ผมทะลึ่งตัวขึ้นหมายจะกลับไปนั่งหลับนก ไม่อยากนอนหนุนตักกล้าสักเท่าไร
มันทำตัวไม่ถูก
"จะลุกทำไม.... นอนตักเรานี่แหละ"
กล้าโอบตัวผมให้โน้มลงนอนที่ตักเขาอีกครั้ง
ผมก็ลงไปนอนแบบงงๆ ไม่คิดอะไร
จริงๆ แล้วถ้าถามว่า ผมอยากจะโดนอ้นกับกล้าเยสส ไหม ???
ตอบเลยว่า....มากกก
แต่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
จะบ้าหรอ ความเงี่ยนจะทำให้มิตรภาพพัง เป็นเพื่อนกันดีกว่า
ก็บริหารเสน่ห์ไปให้เขาชอบ ดีกว่าให้เขาเกลียด
มีเพื่อน ดีกว่าไม่มีเพื่อนจริงไหม
ผมนอนหนุนตักกล้า ไออุ่นจากขา และความรู้สึกจากบริเวณขมับของผมที่ไปสัมผัสกับขาของกล้า
ภายใต้กางเกงนั่น ผมรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อขาของกล้า
มันรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก....
บอกเขาที...ว่าฉันชอบขาของเธอ ฮ่าๆๆๆๆ
"นายจะนอนตักเราด้วยไหมอ้น"
กล้าถามอ้น แต่ผมแอบรู้สึกว่าการถามนั้น ถามเพื่อเป็นมารยาท
มากกว่าถามด้วยความยินดี
"ไม่ดีกว่า ขอบใจ...."
อ้นหันตัวไปนอนอีกฝั่งของหลุม และจ้องมาที่ผมกับกล้า
ผมหลับตาลงไปได้สักสี่ห้านาที พอรู้สึกเคลิ้ม จู่ๆ ก็รู้สึกว่ากล้าชะโงกหน้าลงมามองหน้าผม
สงสัยว่าเขาคงอยากรู้ว่าผมหลับหรือยังมั้ง
แต่ภายใต้เปลือกตาที่หลับพริ้มอยู่นั้น ผมยังไม่ได้หลับใหลอะไรเลย
"นายชอบจันหรอ...."
อ้นถามกล้า น้ำเสียงเขาดูทีเล่นทีจริง แต่ราบเรียบพิกล
"ทำไมเราต้องตอบนายล่ะ"
กล้าหลีกเลี่ยงที่จะเผยความรู้สึก
"ก็ดูนายเทคแคร์ เอาใจใส่เขาจัง"
"ก็มันก็แค่เป็นน้ำใจน่ะ จันเขาไม่สบาย นายก็รู้ ทำไมนายคิดมากล่ะ หรือว่า..."
"อะไร..."
"เปล่า... ไม่มีอะไร"
ผมนอนฟังคนสองคนพูดคุยกัน จริงๆ ในใจก็แอบกระหยิ่ม
และรู้สึกว่า เขาทั้งสองต้องประทับใจผมบ้างแหละ
แต่ก็นะ....
#คนมันสวย
ตาผมยังคงหลับ แต่ในใจนั้นเต้นตูมตาม เขาทั้งสองคนคงไม่คิดว่าผมได้ยิน
แม้เขาจะพยายามพูดเบาๆ ก็ตาม
"จันน่ารักดีนะ"
กล้าพูดพลางเอามือลูบหัวผม
"นายชอบจัน ใครๆ ก็ดูออก"
"เราก็ดูออกว่าอ้นก็ชอบ...ใช่ไหมล่ะ"
กล้าตอบทันควัน.....
ผมแอบตกใจนิดๆ ที่เขาสองคนเล่นสงครามทางจิตก็นเบาๆ
อะไรอ่า.... เพิ่งได้เจอกันไม่กี่วันเอง
ฉันสวยมากกกกขนาดนั้นเลยยยยย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
"ชอบ ก็ชอบแบบปลื้ม ไม่ได้ชอบแบบความรักนี่นา"
อ้นตัดบท
"เราก็ชอบแบบปลื้มเหมือนนายแหละ"
"งั้นเราสองคนก็ไม่ได้ชอบจันแบบที่ผู้ชายคนนึงจะชอบผู้ชายด้วยกันใช่ไหมล่ะ"
อ้นแสร้งถาม
"ก็คงใช่...."
กล้าตอบแบบไว้จริต
ณ จุดนั้น ผมก็แอบทำตัวไม่ถูกนะ ถ้าเขาชอบผมกันขึ้นมาจริงๆ
แล้วไอ้มาร์ชล่ะ.... ผมก็ชักจะหวั่นไหวไปกับรอยยิ้ม อ้อมกอด และฆรวยของมัน
แต่... ไอ้มาร์ชมันเถื่อน ผมไม่ชอบ
ผมชอบแบบกล้า กับอ้น
แต่ฆรวยของกล้ากับอ้น ก็เล็กกว่าไอ้มาร์ช
โอ้ยยยย ตัดสินใจไม่ถูก
เครียดมากกกกก บอกเลออออออ
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
พอเช้า กล้าก็ปลุกผมอย่างทะนุถนอม
ผมตื่น และรีบกุลีกุจอไปรวมพล
เมื่อเสียงนกหวีดดังชำแรกแหกความเงียบงันในป่า
ผมและเพื่อนๆ ทั้งหมวด เดินกลับมาที่กองร้อย
ถึงตอนนี้ รู้สึกว่าอยากอาบน้ำมาก ตัวเหนียวมาก
แต่ผมโชคดีอยู่อย่าง ที่ไม่ว่าจะอย่างไร ก็เป็นคนไม่มีกลิ่นเหงื่อไคล
ไม่ได้อาบน้ำสามวัน เหงื่อก็ไม่เหม็น แต่ตัวเหนียว เพราะเป็นคนเหงื่อออกเยอะ
ผมได้พบกับมาร์ชในตอนกินข้าวมื้อเช้า รู้สึกหิวอย่างกับอูฐ
สภาพไอ้มาร์ชตอนนี้ ยิ่งกว่าหมาตกเหว ควายจมปรัก หรือตกลงไปในบ่อเหี้ย
แต่รอยยิ้มจริงใจ เพราะด้วยความที่มันเป็นคนปากกว้าง
บวกกับตาใสๆ ทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหวกับมันจริงๆ
แม้จะอยากโดนอ้นกับกล้าเยสสมากแค่ไหน
แต่ด้วยรอยยิ้มนี้ และสายสัมพันธืของเราที่มีมาแต่ ม.๑
มันทำให้ผมกับมันมีเรื่องราว มีอดีตร่วมกัน
"ไปนอนกับไอ้สองคนนั้นมา เป็นไงล่ะมึง"
"เหี้ยอะไรล่ะ ไม่ต้องมายุ่งกับกู"
ผมรู้สึกผิดเหมือนกันนะ ที่พูดจากับมันไม่ดีเลย
ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ก็พูดกับมันดีๆ
แต่พอโดนมันเยสสส
ก็แอบรู้สึกเกลียดมัน ไม่อยากเห็นมัน บางทีก็หวั่นไหว
บางทีก็อยากโดนมันเยสสส
บางทีก็อยากจะด่ามันแรงๆ
โอ้ยยยยย สับสน
"พูดกับกูดีๆ หน่อยดิ จันคนเดิมของกูหายไปไหน ตั้งแต่เข้าค่ายมาไม่กี่วัน มึงก็พูดไม่ดีกับกูมาตลอด กูเสียใจนะ"
"ก็มึงมาทำร้ายกูทำไมอะ เห็นไหมเนี่ย กูต้องมานั่งสอดยา เจ็บก็เจ็บ มึงเสียใจหรอ...กูล่ะ เสียทั้งใจ เสียทั้ง...."
"เสียทั้งอะไร ?"
ไอ้มาร์ชมันถามกวนตีน ยักคิ้วหลิ่วตา
"มึงไม่ต้องมาถามกูเลย สัดดดด มึงทำอะไรไว้ล่ะ"
ผมรู้สึกหัวเสียนิดหน่อย แอบเสียดายที่มันมาเปิดซิงผมในอายุ ๑๖
เด็กอายุ ๑๖ ต้องเมาเสียตัว
ใช้คำนำหน้าว่า "นาย" ได้เพียงแค่ปีกว่าๆ เอง
"โอ๋ๆๆๆๆ มาๆๆๆๆๆ กอดๆๆๆๆๆๆ"
มันโน้มตัวมาหาผม และกอดผมจนแน่น
"โอ๋ๆๆๆๆๆ กอดๆๆๆๆๆ กอดน้าาาาาา กูขอโทษน้าาา"
ไอ้เหี้ยยยยยยยย
กูหวั่นไหว
"เฮ้ยยยยย ไอ้มาร์ช มึงทำอะไรของมึง นี่มันกลางกองร้อยนะเว้ย"
ผมผลักมัน และต่อว่าพลางหันไปดูสายตารอบๆ ที่มองผมกับไอ้มาร์ชกอดกัน
โคตรอายยยยย
"ทำไมอะ......"
มันยังคงกวนตีน
"มึงจะทำอะไรกับกู จะด่ากู จะว่ากู กูไม่เคยโกรธ"
ก่อนที่มันจะพูดอะไรออกมามากกว่านี้ ผมรีบลุกไปเก็บถาดอาหาร และรีบเดินไปจากตรงนั้น
รู้สึกว่าทั้งใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด
ไอ้มาร์ชเดินตามมาจนทัน และมันก็พูดกับผมต่อว่า......
"กูไม่เคยจะด่ามึงกลับ หรือโกรธมึง เพราะกูหวั่นไหวกับมึง บอกตรงๆ"
ผมรีบเดินจ้ำอ้าวไปที่ล้างถาด
"ก่อนนี้ มึงไม่รู้หรอกว่ากูแอบมองมึงมานานตั้งแต่เรียน ม.ต้น"
พอไปถึงที่ล้างถาด ผมก็รีบๆ ล้าง ไม่อยากจะได้ยินมันมาสารภาพอะไรตอนนี้
มันใช่ไหม ???? กลางกองร้อย
คนอื่นก็อยู่ ใครได้ยินเขาจะคิดอย่างไร
"มึงจะเกลียดกูก็ได้ จะทำอะไรใส่กู จะด่ากูแรงๆ เกลียดกูเหมือนกับขี้กับเยี่ยว กูก็ไม่ว่า"
"อะไรของมึง ไปไกลๆ ตีนเลย"
ผมรู้สึกว่าไอ้มาร์ชมันจะทำเกินไปแล้ว เลยรีบเก็บถาด และเดินหนีมัน
"กูขออย่างเดียว อย่าหนีกูไปไหน อย่าทิ้งกู กูอยากพูดเรื่องนี้กับมึงมานานแล้ว แต่กูไม่กล้า คืนนั้นกูก็ขอโทษว่ะ ...แม่งมึงมันน่ารักเกินกูห้ามใจไหวอะ"
โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆ อีดอกกกกกก
หน้านี่ร้อนผ่าว ใบหูของผมนี่รู้สึกเลยว่ามันร้อน
ฮี๋ก็เช่นกัน เหมือนน้ำจะเดิน .....
"มึงมาบอกกูทำไม"
ผมทำอะไรไม่ถูกเลยถามออกไปอย่างนั้น
ผมรีบเดินรี่ตรงมาที่เตนท์นอน
"กูงงไปหมด มึงมารักกูตอนไหน พอเยสสกู มึงก็มารักกูเลยงี้หรอ ก่อนหน้านี้จะมาจีบ จะมาอะไรกับกูก็ไม่มี อย่าเลยว่ะ อย่ามาดราม่า ไอ้เหี้ยยยย"
มือผมนี่สั่นไปหมด โดนผู้ชายบอกรัก แอร้ยยยยยย
"มึงเคยแอบรักไหมล่ะ มึงอยากจะให้คนที่มึงแอบรักเขารู้ไหมล่ะ นั่นแหละกู.... กูไม่กล้า จน...จนคืนนั้น... กู"
"มึงฉวยโอกาสเยสส กู"
ถึงตอนนี้ผมรู้สึกโรกธๆ นิดหน่อย นอกจากเรื่องที่โดนมันเยส ผมก็ยังติดใจอยู่ดี ว่าผมไม่ควรที่จะมาโดนเยสตอนนี้
มันไม่ใช่ ผมควรได้เจอกับคนที่ดีกว่านี้
ถึงไอ้มาร์ชมันจะเยสผมจนเสียวก็ตาม... แต่
แอร้ยยยยย อีดอกกกกก
มึงก็หล่อนะมาร์ช
แต่มันยังไม่ใช่
"อะไรของมึง กูงงไปหมดแล้ว"
"มึงไม่ต้องงงหรอกจัน กูคิดดีแล้ว คืนสองคืนนี้ที่เราไม่ได้นอนด้วยกัน กูก็กับไปคิดในป่า ตอนฝึก และหลายๆเวลา"
"ทำไม...อะไร มึงคิดอะไร"
"เหมือนกูจะชอบมึงว่ะ.... และกูก็แน่ใจว่ามันเป็นความรัก เพราะมันเกิดขึ้นมานานแล้ว เพียงแต่กูเพิ่งได้โอกาส"
"โอกาสในการฉวยเยสส กูอีกดิ ไอ้เหี้ย"
ณ จุดนี้ ผมไม่รู้ไปเอาบทนางเอกมาจากไหน กระฟัดกระเฟียด ดัดจริตกระบิดกระบวนจริงๆ
แต่ก็งงไหมล่ะ เป็นเพื่อนมาอยู่ดีๆ เรื่องในคืนนั้นที่โดนมันเยส ก็นึกว่ามันจะเป็นเพียงแค่ความเงี่ยนของไอ้มาร์ชมันชั่วขณะ
แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันก็มาสารภาพอะไรของมันแบบนี้
เป็นใคร ใครก็งงแหละ
มึงมารักกูตอนไหน.....????
-
อย่าใจร้ายกับผัวสิจ๊ะคนสวย. อีกสักทีดิจะได้หายงง
อยากให้โอกาสมาร์ชอะ ชูป้ายไฟให้มาร์ช+จัน
คนเขียนขยันมาก มาบ่อยงี้เลิฟเลย
-
ภาษาเขียนเหมือนกับคนที่เขียนเรื่องนางฟักเลย
ใช่คนเดียวกันรึเปล่า
-
ต้องขอปรบมือให้ความสวยของจันค่ะ นางสวยแรงจนผชหลง
ฮาในความกระรี่ของนางมาก เห็นเงียบๆเงี่ยนเพียบนะคะ 555
-
ไม่ใช่ครับ คนเขียนคนละคนกัน นางฟักคือใคร ?
ผมเคยเขียนเรื่อง เมื่อผมโดนผู้ปกครองเด็กจีบ by ครูซ่าบ้ากาม
-
ไม่ใช่ครับ คนเขียนคนละคนกัน นางฟักคือใคร ?
ผมเคยเขียนเรื่อง เมื่อผมโดนผู้ปกครองเด็กจีบ by ครูซ่าบ้ากาม
เรื่องนี้จ้า http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42409.0
ตอนแรกก็แอบคิดนะว่าน่าหมั่นไส้เหมือนเจ๊ฟักเลยแต่คิดว่าไม่น่าใช่คนเดียวกัน
เรื่องที่เคยเขียนนี่เป็นเรื่องสั้นรึเปล่า เว็บไหนคะ
-
ปกติเวลาเขียน ผมด้นสดน่ะครับ ไม่มีการวางโครงเรื่อง
ไม่มีการวางตัวละครอะไรทั้งสิ้น
เขียนๆ ไปอย่างนั้น พรั่งพรูอะไรออกมาจากหัว
ก็เขียนๆ เลย ก็เลยเขียนได้วันละหลายๆ ครั้ง
ลงได้เรื่อยๆ อยากเขียนก็เขียน ว่างก็เขียน นึกอะไรออกก็เขียน
ขอบคุณที่ติดตามผลงานครับ
สรันธม.....
+++++++++++++++
เมื่อยาสอดผมหมด ผมก็ไปที่เตนท์พยาบาล
ที่นั่นพี่บอสกำลังเช็ครายการยา และเครื่องมือปฐมพยาบาลของกองร้อย
"อ้าว.... โดนมาอีกแล้ว"
พี่บอสเลิกคิ้วพลางถามผม
"ป่าวครับ ยาผมหมด"
"แล้วอาการดีขึ้นหรือยัง"
น้ำเสียงของพี่บอสดูเอ็นดูผมมากขึ้น
"ดีขึ้นแล้วครับ เออ... พี่ไปตัดผมมาหรอ"
ผมสังเกตเห็นผมทรงใหม่ของพี่บอส จริงๆ ก็ทรงเก่าแหละ
แรงเงา ด้านข้างขาวเหมือนทรงทหารทั่วไป
แต่ดูสะดุดตามากขึ้น หล่อมากขึ้นกว่าเดิม
วันนี้พี่เขาถอดเสื้อนอกออก เหลือแต่เสื้อลำลองด้านใน
ผมเพิ่งสังเกตว่าพี่บอสเป็นคนผิวสวยมาก เนียนละเอียดจนขึ้นเงา
"ใช่... ทำไมหรอ"
"ป่าวครับ"
โอ้ยยย ละลายยย
"อาการดีขึ้นแล้ว ก็อย่าเพิ่งไปโดนอีกล่ะ"
"หุยยย... พี่ ผมเข็ดแล้ว ไม่เอาอีกแล้ว"
"ดูแลตัวเองด้วยละกัน พี่เป็นห่วง"
"ขอบคุณครับ.... เอ๊ะ เป็นห่วงผม ???"
"เออ..... ทำไมอะ ก็เหมือนๆ คุณหมอเป็นห่วงคนไข้ ประมาณนั้นแหละ"
"อ่อๆ ครับ"
"อ่ะ เอายาไปสอดอีกนะ แล้วก็เวลาเข้าส้วมก็อย่าเบ่งแรง พยายามกินให้น้อยลงจะได้ไม่ขับถ่ายมากจะทรมานเอา แล้วก็กินไฟเบอร์เยอะๆ อาหารที่เป็นกากใย แล้วก็เคี้ยวข้าวละเอียดๆ ด้วย อ่อๆ แล้วระวังนะ อย่าไปโดนอะไรมาอีก พี่บอกจริงๆ นะว่าถ้าเป็นอีก พี่จะไม่ช่วย"
"เอ่อ....ครับๆ"
ผมแอบงงนิดนึงที่แกบอกรายละเอียดยืดยาว และทำท่าเป็นห่วงเป็นใยผม
ไม่อยากจะเข้าข้างว่าพี่เขามีใจให้
อีดอกกกกกกกกกกกกก
เกิดมาสวยนี่ ทำตัวลำบากจริงๆ
ผมรีบขอบคุณพี่เขา และรีบออกมา แต่ก่อนที่จะออกมาจากเตนท์
"เออ..เดี๋ยว"
"ครับ ?"
"พี่จะติดต่อเรายังไง ? "
ดูพี่บอสจะเก้ๆ กังๆ และดูไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรเวลาที่กล่าวขอเบอร์โทรผม
"ติดต่อ ??? ติดต่อ...อะไรอ่าครับ"
"เออ...ๆๆๆๆ ไม่ต้องก็ได้"
"ศูนย์แปดเจ็ด .......ครับ"
ไวเชียวอีดอกกกก
"อะไรนะ พี่ฟังไม่ทัน"
"เอามือถือมา"
ผมขอมือถือพี่เขามา และกดเบอร์ บันทึกรายชื่อเสร็จสรรพ
เรื่องแลกเบอร์ขอให้บอก
#ขอฆรวยเธอแลกเบอร์โทร
จริงๆ ก็อยากจะบอกอะนะ ว่า .... ศูนย์แปดเจ็ด เจ็ด เจ็ด เจ็ด เจ็ด เจ็ด เจ็ด เจ็ด อยากเยสสส ให้โทรมา
ถถถถถถถถถ ๆๆๆๆๆ
พอออกมาจากเตนท์
ผมก็มาเจอไอ้มาร์ช....
"มึงไปคุยอะไรกับไอ้นั่นมาอีก แลกเบอร์กันด้วย กูเห็น..."
"มึงจะตามมาหลอกหลอนอะไรกูอีกเนี่ยยยยยย...."
"กูเป็น.."
"มึงเป็นผัวกู...?"
"เออ...รู้แล้ว แล้วมึงไปให้เบอร์คนอื่นทำไม"
"ฟังนะไอ้มาร์ช กูจะให้เบอร์ใครมันก็เรื่องของกูป่ะ ?? มึงเป็นผัวกูน่ะ...ใช่ แต่กูไม่ใช่เมียมึง"
"อ้าววววว... พูดแบบนี้ โดนเยสส อีกดีไหมล่ะ"
"ไอ้เหี้ยยย ไปเลย....ไปไกลๆ ตีน"
"มึงจะด่าจะว่ากูอย่างไร กูไม่เคยโกรธมึง แต่ขออย่างเดียว อย่าไปยุ่งกับใคร อย่าหนี อย่าทิ้งกูไปไหน"
"อะไรของมึง ทำไมไม่เอาปลอกคอมาสวมคอกูเลยล่ะ"
เฮ้ยยยยยยย อีดอกกกกกกก
อะไรอ่าาาาาาาา
ผูกมัดอะไรกันขนาดนี้
ผมรีบเดินหนีมันและไปรวมพล ก่อนที่จะทำกิจกรรมเล็กๆ น้อยๆ โดนอบรม โดนทำโทษ
และก็ถึงเวลาเย็นเป็นเวลาเข้านอน
"คืนนี้กูจะให้มึงนอนนอกเตนท์"
ผมด่าไอ้มาร์ช จริงๆ ก็ด่ามันเล่น ลองใจมันเล่นแหละนะ
แต่มันนึกว่าผมพูดจริง มันก็เลยทำท่าปัดๆ พื้นด้านนอกเตนท์หาที่นอน
ผมนี่ใจหายวาบบบบบบ
เฮ้ยยยยยยย มันอยู่ในอานัติ
อีดอกกกกกกกกกก
"มึงไม่ให้กูนอน กูก็จะไม่นอน สัดดดด"
"เหอๆๆๆๆ กูพูดเล่น มาๆ เข้ามานอนในเตนท์ กูไม่อยากโดนครูฝึกทำโทษอีก เดี๋ยวจะหาว่าไม่ดูแลคู่บัดดี้ ไอ้เหี้ยยย.... คู่บัดดี้ก็จ้องจะเยสส กูตลอด กูนี่แม่งงงง โคตรซวย"
มาร์ชมันไม่พูดอะไร เดินตรงมาหาผม เหมือนทำท่าจะต่อย แต่เปล่า.... มันกลับพูดว่า
"ถอยไป... กูจะเข้าไปนอน มึงไม่ต้องกลัวหรอก ถ้ามึงรังเกียจกูอ่ะ กูไม่เยสสมึงหรอก กูไม่อยากบังคับ แต่ถ้าวอนท์ก็ดูดฆรวยให้กูบ้าง จะได้แข็งๆ เยสส มึงให้ถึงใจ"
พูดจบมันก็มุดเข้าไปในเตนท์
"ไอ้เหี้ยมาร์ช.... ไอ้ลามก"
ผมถีบมันเข้าไปในเตนท์ เวรกรรม
เตนท์พังค่ะอีดอกกกกกก
แรงถีบพลังฮี๋จักรวาล
ต้องมานั่งตอกสลัก กางเตนท์กันใหม่
อีดอกกกกกกกกกก !!!!
-
:z10: :z10: :z10:
พอถึงเวลานอน ผมก็นอนที่เดิม คือ ด้านข้างขวาของเตนท์
ไอ้มาร์ช หันหลังให้ผม เหมือนมันจะงอน
อีดอกกกกกก
เวลามันงอนนี่ น่ารักเหมือนกันแฮะ
ผมก็หันหลังให้มันเช่นกัน ในท่าตะแคงซ้าย
นึกถึงคำโบราณที่แม่เคยชอบพูด ยายชอบพูดว่า
ผู้หญิงถ้านอนตะแคง....
"กะหรี่ตะแคงซ้าย แม่หม้ายตะแคงขวา"
ผมนี่แบบ ขำเลย เออ...เท่าที่เป็นนี่ก็เหมือนกะหรี่ฮี๋เบินๆ แล้วล่ะ
ผมเลยพลิกกลับมานอนหงาย พอนอนหงายเท่านั้นล่ะ
ไอ้เหี้ยมาร์ช พลิกตัวกลับมา แล้วก็ขึ้นมาทาบทับบนตัวผม
"ทำเหี้ยอะไรของมึง"
ผมตกใจ และทำท่าปัดๆ ป้องๆ แต่ในใจนี่แบบ กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ลึกๆ
อีดอกกกกกกกก
"ขอกูเยสหน่อย"
"เหี้ยยยย ไปให้พ้นเลย กูเจ็บ"
ผมทำท่าจะถีบมัน
"อ่าวๆๆๆๆ จะถีบกูหรอ จะถีบก็ได้ กูไม่ว่า แต่ถ้าเตนท์พังฉิบหายอีก มึงกางคนเดียว โอเคไหม"
เหี้ยยยย หน้าไอ้มาร์ชนี่แม่งโคตรกวนตีน
"ลงจากตัวกูเดี๋ยวนี้เลยสัดดด"
"ไม่ลง... กูขอกอดๆๆๆๆ กอด กอด กอด หน่อยน้าาาาา"
อีตอนมันลากหางเสียงยาวนี่แบบบ
อีเหี้ยยยย โคตรน่ารัก
"มาๆๆๆ ขอหอมๆๆๆๆ หอม หอม หอม"
พูดพลางมันก็หอมแก้มซ้าย แก้มขวาผม
"เหี้ยยยยย.... กูรังเกียจ มึงหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"ไม่หยุด ไม่ให้เยสส ก็ต้องให้กูกอด กูหอม"
"อะไรของมึงงงงงง..... ลงไปๆๆๆ เหี้ย กูหนัก ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ"
"เมียครับ ผัวรักของผัว เมียจะขัดขืนทำไมครับ"
"อะไรอ่าาาา เหี้ย เดี๋ยวครูฝึกมาเห็น ถ้าเขาเดินมาตรวจทำไง"
"ช่างเขาดิ เขาจะได้รู้ ว่ากำลังมี นักศึกษาวิชาทหารเยสส กัน"
"เหี้ยยยย ไอ้ลามก"
ผมหัวเราะร่วนนนนนน
"มาๆๆๆๆ กอด กอด กอดดดดด หอม หอม หอมมมมมม"
"อะไรของมึงเนี่ยยยยย มึงจะหน่อมแน๊มอะไร ไอ้เหี้ยยยย ลงไป"
ผมพยายามพลิกตัวหลบมัน แต่มันแรงเยอะกว่าผม
จับขึงพืดจนแขนผมที่พยายามต้านแรงมัน
ต้านไงก็ต้านไม่ไหว
อีดอกกกกกก จริตดาวพระศุกร์
ทำเป็นป้องปัดดัดจริตไปแบบนั้นแหละ แต่จริงๆ
ชอบบบบบบบบ....
"ทำไมมึงชอบด่า ชอบทำร้ายกูจังวะ"
มันถามผม แล้วมันก็หอมที่แก้มผมฟอดใหญ่
หนวดสากๆ โดนแก้ม เป็นอะไรที่แบบ
แอร้ยยยยยยย..... จั๊กกะจี้
"เขาไม่เรียกทำร้าย เขาเรียกกำราบ ไอ้สัด"
"กำราบหรอออออ มาๆๆๆ หอม หอม หอมมมมมม"
"ไอ้เหี้ย... กูจั๊กกะจี้"
มันแกล้งระดมจูบ ระดมฟัดผม
ผมหัวเราะ ขำ จนใจจะขาด
"มึงชอบแกล้งกู ถีบกู ด่ากูตลอด เดี๋ยวจะโดนเยสส ไม่ใช่น้อย"
"กูไม่เคยกลัวครับไอ้เหี้ยมาร์ช เรื่องโดนเยสส"
"งั้นจัดเลยย"
"ไอ้เหี้ยยยยยย... กูพูดเล่น !!!! "
โอยยยยยยย โคตรจั๊กกะจี๋
ไอ้มาร์ชเอาไรหนวดมาไซ้ มาถูที่ซอกคอผม จั๊กกะจี้ไปถึงแก่นฮี๋
ผมร้องขอให้มันหยุด เหมือนจะร้องขอชีวิต
"มึงจะแกล้งกูอีกไหม....???"
มันเค้นถามผม โอยยยย ไอ้เหี้ยยยยยยย กูจั๊กกะจี๋
"โอยย.... ไอ้สัด กูจะถีบมึงหนักกว่าเดิม"
พอพูดจบ มันก็บรรเลงไซ้ซอกคอผม ขนลุกไปทุกเส้นขนทั่วร่างกาย
จั๊กกะจี้กว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
"เป็นไง..... กูถามอีกครั้ง มึงจะแกล้งกู ถีบกูอีกไหม ?? !!!"
" ไอ้สัดดดด....มึงไม่ต้องห่วง กูจะถีบที่กะโปรกกก มึงให้แหลกคาตีนกูเลย ไอ้เหี้ยยยยยยย !!!!"
โอ้ยยย ใจจะขาด อีดอกกกกกก
"หืม... มึงอยากลองดีกับกูหรอ"
คราวนี้มันจัดชุดใหญ่ครับ ผมนี่แบบ โอ้ยยยยยยย
ขอกูตายแพ๊บ !!!!
"กูยอมแล้ว...กูยอมแล้ววว โอยยยย ไอ่เหี้ยยยยยย"
"กูจะถามอีกครั้ง มึงยังกล้าถีบกู ขู่กูว่าจะถีบกะโปกกูอีกไหม?"
มันง้างมือผมที่ถูดขึงพืดออกให้กว้าง เตรียมพร้อมใช้ไรหนวดไซ้ที่ซอกคอชุดใหญ่อีกรอบ
"ไอ้เหี้ยยยย กูไม่ทำแล้วววววว"
ผมยอมจำนน ร้องเสียงหลง
"พูดกับกูดีๆ ..... มาร์ชครับ เมียจะไม่ทำอีกแล้วครับ"
มันบังคับผม
"ไอ้เหี้ยยยยย กูไม่พูดดดด"
ผมยังคงร้องเสียงหลง
"สัดดด สงสัยอยากโดนไรหนวดพิฆาตอีกที"
"โอยๆๆๆๆ พอแล้ว กูยอมๆๆๆๆ"
อีดอกกกกก แทบจะขาดใจ
"พูดตามกู...... ผัวมาร์ชครับ"
"ผัวมาร์ชค้าบบบบ"
ผมยังคงรู้สึกจั๊กกะจี้ แต่ก็ต้องพยายามพุดตามมัน หายใจก็ไม่ออก เพราะตัวมันทับผมอยู่
"เมียจะไม่แกล้งผัว ไม่ถีบผัว"
"เมียยยยย จาาา ไม่แกล้งงงงงงงง ผัววววววววว ไม่ถีบบบบบบ ผัว อั๋วๆๆๆๆๆๆ"
ผมพยายามพูดทั้งที่หัวเราะ
"จะยอมให้เยสตามที่ผัวต้องการ"
"ไอ้เหี้ยมาร์ช เมียไม่ยอมให้มึงเยสสสค้าบบบ อ้ายสาาาาาดดดด"
มันจัดชุดใหญ่อีกรอบ ผมหัวเราะจนสะอึก
"จะยอมไหม"
"โอยยยยย ยอมแล้ววววววววว "
"พูดตามกู.... ผัวครับ ผัวหล่อที่สุดในโลก"
"ผัวค้าบบบบบบบ ผัวววว หล่อที่สูดดดด นายโลกกกก"
เสียงพูดผมกระเส่า และยานคางตามจังหวะการหัวเราะ ใจแทบขาด
"ผัวทำอะไรก็ถูกทุกอย่าง"
"ผัวทำ อารายยยยย ก้อออออ ถูกกกก ทูกกกกก อย่า อ่างๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
อันนี้ลิ้นรัว ขำมากกก อีดอก
"ผัวเป็นผู้คุมกฏของจักรวาลนี้"
"ผัวเปนนนน ผู้คุมกฎ โอยยยยย...."
"โอยเหี้ยอะไร พูดให้จบ"
มันขู่เสียงดัง
"ผัววว เป็นผู้คุมกฏแห่งจักรวาลเน้ "
"เมียจะทำอะไรก็ผิดไปหมด แต่ผัวจะทำอะไรก็ถูกไปหมด"
"ไอ้เหี้ยยยยย กูไม่ใช่เมียมึง"
ผมสบถ
"อยากโดนอีกชุดใช่ไหมสัดดด"
"โอยยยยๆๆๆๆๆๆๆ เออๆ มึงถูก กุผิด พอหรือยังไอ้เหี้ย กูจะช็อคตายแล้ว"
มันลงมาจากตัวผม สภาพผมเหมือนโดนข่มขืน แล้วเอารถมาทับอีกรอบ
ยับเยิน พังมากกกกก
เหงื่อซึมไปทั่วร่างกาย
น้ำหูน้ำตาไหล น้ำลายหกเลอะเต็มปาก
พอผมได้จังหวะ ผมก็ขึ้นคร่อมมัน และถีบมันชุลมุน
สุดท้ายยยยยย เตนท์พังอีกรอบ ครูฝึกมาเห็น
โดนซ่อม โดนทำโทษ
อีดอกกก ซวยฉิบ
-
อุต๊ะ. ผัวเมียเขาตีกันค่ะ. ตีกันด้วยไรหนวด :mew5:
มาร์ชโคตรติงต๊องเลย
สรุปว่าไม่โดนเยสแต่โดนซ่อม สภาพก็พังเข้าไปอีก
ฮามาก. :laugh:
-
หลังจากเกิดศึกระหว่างผมกับไอ้มาร์ชชุดใหญ่ แรงถีบพลังจักรวาลของผมทำให้ประตูเตนท์พัง สรุปคือ ประตูเตนท์เบื้องหัวนอนปิดไม่ได้
ผมกับมันเลยต้องนอนให้ยุงกัด ผ้าห่มบางๆ ที่ผมเตรียมมาก็ไม่สามารถป้องกันยุงได้
ผมทำได้แค่นอนกระดิกตัว ขยับตัว ไปมาเพื่อให้ทุเลาลง
"มานี่มา..."
พูดจบ ไอ้มาร์ชคว้าผมไปกอด ผมไม่มีอารมณ์จะขัดขืน ก็เลยยอมให้มันกอดโดยดุษฎี
แวบหนึ่งที่มันเสียวแปลบๆ ในอก มันคือ อาการที่เรียกว่า วาบหวามในอุรา
"มึงอยู่นิ่งๆ เรียบร้อยแบบนี้ ไอ้จันของกูคนนี้แหละ ที่กูชอบ กูเฝ้าดูมาตั้งแต่ ม.ต้น"
"กูถามจริง มึงชอบกูมาตั้งแต่ ม.ต้นเลยหรอ"
"ก็ไม่เชิงชอบแบบแฟนอะไรงี้หรอก แต่ก็คือ สนใจมึง แอบปลื้ม กูอยู่ใกล้มึงแล้วกูสุขใจ"
"แล้วที่มึงชอบมาบีบตูดกู คืออะไรวะ มึงอยากเยสกูหรือไง"
"เหี้ย ไม่ใช่ ... มึงไม่เคยรู้ตัวเลยหรอ ว่าก้นมึงแม่ง โคตรงอน"
"ไม่รู้อะ"
"เออ... เวลามึงนุ่งกางเกงนักเรียนอะ ตูดมึงแม่งอวบจนกางเกงฟิตแนบเนื้อเห็นขอบกางเกงในเป็นแนว กูมองแล้ว มันยั่วเยสกูว่ะ"
"ไอ้ลามก"
"มึงอะ ใจร้ายรู้ตัวไหม"
ผมตำหนิมัน อีกใจนึงก็หมั่นไส้ตัวเอง
แหม.... อีดอก สนิมสร้อยจริงนะมึง
แต่อีกใจคือ ออกมาจากใจจริงๆ รู้สึกใจหายที่โดนเยส ทั้งๆ ที่ปฏิญาน ตั้งปณิธานไว้แล้วว่าต้องเจอคนที่ดีที่สุดเท่านั้น ถึงจะยอม
"ใจร้ายไงวะ"
"มึงมาฉวยโอกาสกดกู"
"กูกดมึงตรงไหน"
"ไอ้เหี้ย ก็กดขี่ ขืนใจกูไง"
"กูบอกแล้ว มึงแม่งน่ารัก"
"กูยังสิบหกอยู่นะเว่ยยย เหี้ยยยย กูอายุต่ำกว่าเกณฑ์ตามกฏหมายเยาวชน 18 ปี อีก"
"มึงจะแจ้งตำรวจจับกูหรอ"
"กูจะฆ่ามึง แล้วเอามีดตัดฆรวยมึงไปโยนให้หมากินต่างหาก"
"เหี้ยยย แล้วกูจะเอาฆรวยที่ไหนเยสมึงล่ะ"
"ก็ไม่ต้องเยสไง ต่อไปก็ไม่ให้เอาแล้ว"
บางทีเราก็ต้องมีจริตเพิ่มมูลค่าให้กับฮี๋บ้าง
"สัดดด.... ไม่เอา กูจะทำทุกทางให้มึงยอมเป็นของกูให้ได้"
"จะทำยังไง.... ไอ้เหี้ย ในเมื่อกูรังเกียจมึงอย่างกับขี้เยี่ยว มึงอะคิดถูกแล้วที่คิดว่ากูรังเกียจมึงเหมือนขี้เยี่ยว"
"กูจะทำให้มึงสนใจกู กูจะดีกับมึงทุกอย่าง ทำให้มึงเห็นใจ และรับรักกูให้ได้"
"สัดด ไม่มีวันนั้นหรอก"
"มึงจำคำกูไว้เลย วันไหนมึงขาดกูไป ก็เหมือนว่าวที่ขาดลม"
"ว่าวกูไม่มีลมว่ะ มีแต่น้ำเวลาชักว่าว น้ำว่าวไง ฮ่าๆๆ"
"สัดดดด กูจริงจัง"
มาร์ชสวมกอดผมจากด้านหลัง จังหวะหัวใจของมัน เต้นตึกตัก สะทกสะเทือนอยู่ที่หน้าอก ผมสัมผัสทั้งไออุ่นและความสะเทือนเนื่องจากจังหวะการเต้นของหัวใจนั้นได้ที่ผิวสัมผัสบนแผ่นหลังของผม ในยามที่ผมอยู่ในอ้อมกอดของไอ้มาร์ช
ผมเอาหัวมุดออกมาข้างนอกประตูเตนท์นอน ที่เบื้องหัวนอน ไอ้มาร์ชก็เช่นกัน
เวลาดึกสงัดในป่า ดวงดาวพร่างพราย ส่องสว่างดังกลางวัน
ดูเหมือนเหล่าดวงดาวจะทอแสงแข่งกับพระจันทร์ด้วยโรจน์แรง
"กูจะจดจำคืนนี้ และทุกๆ อย่างต่อจากนี้เกี่ยวกับมึง"
ไอ้มาร์ชรำพึงรำพัน
"ไม่ต้องหรอก ออกจากค่ายไป กูก็เทมึงละ"
"กูไม่สนหรอก บอกแล้ว กูจะทำให้มึงรับรักกูให้ได้ ขอแค่มึงอย่าไปไหน อย่าทิ้งกู ก็แค่นั้น"
"เพ้อละมึงอ่า ดูหนัง อ่านนิยายมากเกินไปหรือเปล่า"
ผมตัดบท
"ขอบคุณมึงนะเว่ย"
"ขอบคุณเหี้ยอะไร"
ผมกล่าวพลางสงสัย
"ขอบคุณที่อย่างน้อยมึงก็ไม่เกลียดกูมากไปกว่านี้ที่กูเยสมึง"
"อ่าว ไอ้เหี้ยยยย"
"อย่างน้อยมึงก็ต้องมีใจให้กูบ้างแหละวะ"
ไอ้มาร์ชกล่าวอย่างมีความหวัง
"ฝันไปเถอะ ไอ้มโน"
"เออๆ มึงคอยดู ถ้ามึงไม่รักกูต่อจากนี้ วันเกิดมึงอีกไม่กี่เดือนนับจากนี้ ถ้ามึงยังไม่รักกู กูจะไปให้มึงเตะ แล้วกูก็จะหายไปจากชีวิตมึงเลย"
"กูรอวันนั้นแทบจะไม่ไหวว่ะสัด"
"เออๆ จำคำกูไว้"
ดวงดาวยังคงส่องแสง จิ้งหรีดยังร้องระงม ผมยังคงอยู่ในอ้อมกอดของไอ้มาร์ช ความอบอุ่นจากร่างกายมันส่งผ่านมาให้ผม
เหมือนไออุ่นที่ถ่ายทอดมาที่ผมนี้ จะเป็นยาวิเศษ เพราะนอกจากอุ่นแล้ว ผมยังรู้สึกถึงความปลอดภัย สงบ และเป็นสุขใจ
-
เชียร์มาร์ช
ถึงเราจะโลกมืด คิดว่าไม่น่าได้ตามที่หวัง อย่างน้อยๆก็ไม่ใช่ตอนนี้ :mew4:
-
เอาใจไปเลยมาร์ช. ถ้ามันทำได้มันคงไม่ยอมให้ยุงมากัดจันหรอก ดูหวงมาก. อิอิ. นี่อิจนะยะแม่คนสวย
จะมีสักกี่คนที่เข้าใจและยอมรับทุกๆมุมที่เราเป็น ก็คือเพื่อนนี่แหละ
แต่เสียใจด้วยไอ้มาร์ชมันไม่ยอมเป็นเพื่อนแล้วมันจะเป็นผัวผู้คุมกฏของจักรวาล. กร๊ากก
-
รักรุนแรง จนเตนท์ พัง 555+
-
ง่อวววว อ่านไปเขินไป ทำไมสามีนางน่ารักขนาดนี้เนี่ยยย :hao6:
-
อ่านไปแล้วก็คิดถึงโมเม้นต์รด. เรียนรด.เพื่อความฟินทั้งนั้น เห็นผู้ชายอยู่ด้วยกันแล้วมันกระชุ่มกระชวย :heaven
-
พอถึงเวลาเช้า ผมก็ไปรวมพล และออกไปฝึกที่ฐานตามตารางการฝึก
ผมได้พบกล้า และอ้น
"เราขอเบอร์จันได้ไหม"
อ้นขอเบอร์ผม เขาพยายามไม่สบตาผม ดูเหมือนน่าจะเขินอาย
"อ่อ... ได้สิ เอามือถือมาเดี๋ยวเราเมมเบอร์ให้"
อ้นยื่นมือถือให้ผม ผมก็กดเอบรืให้เขา
ถ้าถามจริงๆนะ อ้นก็ดูน่ารักดี แต่แบบ
มันดูไม่ยั่วเยสเท่าไรอะ
แล้วก็นิ่มๆ หน่อมๆแน้ม
เฮ้ยยย อีดอกกก
มันไม่ใช่แนวอะ
ผมชอบแบบไอ้มาร์ชก็พอได้นะ
ออกจะรุนแรงนิดหน่อย
แต่แบบ...อ่าวทำไมต้องคิดถึงมัน
"เราโทรไปคุยกะจันได้ใช่หม?"
อ้นถามผม เขาดูมีความหวัง
"อ้อ..ได้สิอ้น โทรมาเลย"
"แล้วเราล่ะ"
กล้าถามผม...
ผมแสร้งยิ้ม มองหน้า และสบตาเขา
"กล้าหรอ ไม่ต้องโทรมาก็ได้ เราไปหานายที่บ้านเลย ไม่ต้องโทรมา"
โอ้ยยยย อีดอกกกก อีช็อกกะรี
"แหม...ให้จริงเถอะ"
"ฮ่าๆๆๆ เราพูดเล่น"
"แล้วเราไปหาจันที่บ้านได้ไหม คือ แค่ไปเที่ยวหาน่ะ"
ผมกับกล้าหันมามองอ้นพร้อมกัน รู้สึกตกใจเล็กๆ
ที่เขาพูดแบบนั้น และรู้สึกผิด ที่ดอกทองเกินไป
จนเหมือนไม่สนใจเขา ลำเอียงไปทางกล้ามากกว่า
ก็แหม..... กล้ายั่วเยสกว่านี่นาา
อีดอกกกก
"อ้อ..ได้สิอ้น"
ระหว่างการฝึก อ้นกับกล้าก็ดูเหมือนจะพะเน้าพะนอผมเหลือเกิน
บางทีถ้าผมหันไปสนใจกล้า อ้นก็จะแอบนอยด์
บางทีถ้าผมหันไปให้ความสำคัญกับอ้น หรือบางทีเวลาอ้นชวนคุย
กล้าก็จะทำลายบทสนทนา และชวนคุยเรื่องอื่น
บางทีผมก็ทำตัวไม่ถูก
ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกน้อยใจ
โอ้ยยยย อีดอกกกก
เกิดมาสวยนี่มันทำตัวลำบากจริงๆ
สิ่งหนึ่งที่ผมได้จากการฝึกครั้งนี้นอกจากฆรวยของไอ้มาร์ช
ฮี๋พัง ฮี๋เบินเป็นหมา และสภาพเหมือนตกลงไปในบ่อเหี้ย
ก็คือ ความประทับใจจากอ้น และกล้า
และมิตรภาพ
อ้น กับ กล้า ดูแลผมดีมากกกก และผมไม่เคยได้รับการเทคแคร์ขนาดนี้มาก่อน
#ฉันเป็นเจ้าหญิงสินะ
พอฝึกเสร็จผมก็เพลียประหนึ่งโดนรุมเยสมาสิบฆรวย
ผมเดินกลับมาที่เตนท์ เป็นเวลาเย็นจนพระอาทิตย์ตกดินแล้ว
คืนนี้เราพักผ่อนกันเต็มที่ เพราะพรุ่งนี้จะต้องกลับบ้าน
"ไอ้มาร์ช... เตรียมเก็บของ แพ็คกระเป๋าหรือยัง พรุ่งนี้จะกลับบ้านแล้วนะโว้ย"
ผมถามไอ้มาร์ชขณะที่มันเดินมาถึงเตนท์นอนพอดี
"ยัง"
"อืม รีบจัดนะโว้ย พรุ่งนี้ก็ได้กลับบ้านกันแล้ว"
"พรุ่งนี้... กูก็ไม่ได้นอนกอดมึงแล้วอะดิ"
มาร์ชพูดเสียงแผ่วเบา
ผมมองหน้ามัน ทีแรกกะจะด่ามัน แต่พอเห็นสีหน้ามันแล้ว
กูไปไม่เป็นเลย
"เออ.....กูโคตรรอวันนั้นเลยว่ะ กูแม่งโคตรขยะแขยงมึง ไม่อยากโดนมึงเยส"
"เออ มึงพูดเข้าไปเหอะ อย่างกูนะ....มึงจำไว้เลย
..ถึงกูเยสไม่มันแต่กูทำกับข้าวเก่ง
..ถึงกูไม่หล่อแต่กูทำงานบ้านเป็น กูซักผ้ารีดผ้าให้มึงได้ ดูแลมึงเวลาป่วยได้
..กูน่ารังเกียจขนาดไหนสำหรับมึงแต่กูก็จะพยายามเอาใจใส่มึง
..ถึงกูจะไม่ใช่คนที่ดีอะไร แต่กูก็ไม่คิดนอกใจ
..กูแม่งโคตรแน่ใจว่ะ ว่ากูรักมึง"
อีดอกกกก มาร์ช
#ถ้ามึงเยสไม่มันแล้ว กูจะเจอใครที่เยสสสมันกว่ามึง
อีดอกกกกกกก
"เหยยยยย มึงอย่ามาเพ้อว่ะสีดดดด"
"มึงคอยดูละกัน... ถ้าภายในอีกไม่กี่เดือนก่อนวันเกิดมึง มึงไม่รักกู ไม่คิดถึงกู ไม่หลงกู กูจะไปให้มึงเตะ และจะออกไปจากชีวิตมึงให้ดู"
"สาาาา ธุ...ให้มันจริง"
"กูไม่มีทาง ไม่เห็นสักทางว่าจะรักมึงได้ไงว่ะเหี้ยยย"
"มึงแม่ง ไม่น่ารักว่ะ"
พอผมพูดจบ ไอ้มาร์ชเดินอาดๆ มาหาผม
มันคว้าท้ายทอยผมหมับ
หัวของผมโน้มไปหามัน หน้าผากเราชนกัน
หน้ามันจ่อหน้าผมอย่างกะปลากัดกำลังจ้องมองกัน
มันมองทะลุเข้ามานัยน์ตาของผม
"มึงจำคำกูไว้ให้ดี กูดีกับมึงขนาดนี้ มึงไม่รักกู ก็ให้มันรู้ไป"
"เหี้ยไรเนี่ยยย มึงเตรียมตูดมาให้กูเตะละกันสัดดดด ไม่มีทางที่กูจะรักมึง"
ผมผลักไสมันออก และด่ามัน
ก่อนที่จะรีบมุดเข้าเตนท์เพื่อรีบแพ็คกระเป๋ากลับบ้าน
-
จันกับมาร์ชนี่จะยังไง :ling1:
-
#ทีม4P อุ๊บ! ลั่น :laugh:
-
พอเก็บของเสร็จ ผมก็ล้มตัวลงนอน
ไอ้มาร์ชนอนลงข้างๆ ผม
และเข้าสวมกอด
"มึงไปไกลๆ กูเลย อย่ามากอดกู"
มันคลายแขนทั้งสองข้างออกตามคำสั่งของผม
"ทำไมมึงถึงชอบกู"
ผมถามมัน
"กูชอบมึง มึงจำเป็นต้องรู้ด้วยหรอ ว่ากูชอบมึงเพราะอะไร ตรงไหน"
ไอ้มาร์ชถามกลับ
"เออ กูไม่อยากรู้ก็ได้"
"อืม"
"กูบอกไว้ก่อนเลย เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้หรอกว่ะ แม่งแม่กับพ่อกูเขาคงรับไม่ได้หรอก"
"รับไม่ได้ หรือรับได้ แต่แค่รอมึงเปิดเผยวะ?"
"กู..... กูไม่รู้"
"จัน...กูจะบอกให้นะ อย่างมึงหมาตัวเมียมาดมมันก็เดินหนีแล้ว หมามันยังดูออก"
"ดูออกยังไง กูไม่ได้สาว เดินบิดตูดนี่หว่า"
"ของแบบนี้มันอยู่ที่เซนส์ แล้วกิริยา จริตการวางตัวของมึง ก็เกินจริตผู้ชาย เอาเป็นว่าดูไม่แมนเหมือนกูละกัน"
"เออ... กูเข้าใจ แต่แม่งกูมีแม่เป็นครูนะโว้ย จริตกูก็เป็นแบบนี้มาแต่เด็ก เติบโตมาในแวดล้อมผู้หญิง เพราะพ่อกูไปทำงานที่กรุงเทพ มีแต่แม่ น้า แล้วก็เพื่อนๆ ของแม่ที่คุ้นเคยกับกู ก็ผู้หญิงทั้งนั้น กูก็ซึมซับมาป่าววะ แต่กูก็ไม่ได้กระตุ้งกระติ้งนี่หว่า"
ไอ้มาร์ชเข้าสวมกอดผมอีกครั้ง
"เฮ้ยๆๆๆ ออกไปเลย"
"กูขอกอดมึงนะ พรุ่งนี้ก็จะไม่ได้กอด มึงก็คงหนีกูไป ไม่เข้าใกล้กู สงสารกูเหอะ กูก็ขนาดนี้กับมึงแล้วอะ ยอมมึงทุกอย่าง"
"เออๆ แค่กอดนะ ถ้าทำอย่างอื่น กูจะเกลียดมึงจริง ๆ แน่"
"เออ..."
ไอ้มาร์ชกระชับกอดแน่นกว่าเดิม หัวใจมันเต้นโครมคราม
"มึงจะใจเต้นทำไมวะ"
ผมถามมัน
"ก็กูได้กอดมึงแบบไม่ต้องบังคับ หรือฉวยโอกาสไง ความรู้สึกมันต่างกับมึงยอมให้กูกอด กู....."
"มึงอะไร?"
"กูมีความสุข"
จริงๆ ถ้าถามผม ผมน่ะมีความสุขมากนะ แล้วลางสังหรณ์ในใจลึกๆ ก็คิดว่า ผมอาจต้อวรักมันเข้าให้สักวัน แต่ตอนนี้ผมไม่รู้สึกกับมันนอกจากอยากโดนมันเยส หรือถ้าออกจากค่ายไป ก็แค่อยากโดนมันเยส แต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องผูกมัด
อีด๊อกกกกกก !!!
#แม่กะหรี่ทุกสถาบัน
#เจ้าสำนักกะหรี่ที่ผู้ชายทั้งโลกต้องปักหมุด
คือ ผม.... นี่ไง คุณค่าที่คู่ควร
"อืม..."
"กูเจ้าชู้นะเว่ยไอ้มาร์ช ถ้าสมมติ สมมตินะ ถ้าสมมติมึงทำให้กูหวั่นไหว แต่กูก็อยากโดนคนอื่นเยสบ้าง หรือแอบไปให้คนอื่นเยส มึงรับได้ ?"
"มึงต้องการแบบนั้นหรอ?"
"ป่าว ก็ถามไว้ก่อน"
"กูเตรียมใจไว้แล้วล่ะ มึงแม่งก็น่ารัก มันก็ต้องมีใครสักคนมาชอบ หรืออาจหลายคนนับจากนี้ พอเข้ามหาลัย หรือทำงาน กูจะบังคับอะไรมึงได้วะ"
"อืม..."
"ขอแค่มึงรักกูคนเดียว จะอย่างไร กูก็ยอม"
"เฮ้ยยยย ขนาดนั้นเลยหรอวะ"
"เออ !"
-
คิดไม่ผิดมาอ่านนิยายตอนตี3 ฮะๆๆๆ
มาร์ชยอมแล้ว จันรักมาร์ชเหอะ นะ นะ
-
มาร์ชคู่กับจันคือเรื่องจริงช่ายม้ายยยยยย :ling1: รู้สึกดีที่วันนี้โต้รุ้ง5555 :katai2-1:
-
:katai2-1: เชียร์มาร์ชอะ
แพ้ลูกอ้อน. มันดูเด็กน้อยดีอะ อยากคืออยากรักค่อรัก พูดตรงๆ
อย่าเพิ่งถอดใจง่ายๆนะมาร์ชเมียเล่นตัวมากไปงั้นอะ
อ้นอย่าเบี้ยนเลย 55555
-
:z1:
-
จัน นี่แบบ เล่นตัว 5555
มาร์ชนี่ก็ อะไรจะเพ้อขนาดนี้5555+
-
คนเขียนน่ารักจัง. มาต่อให้บ่อยๆ. นางสวยมั่นหน้ามากค่ะ. การกระทำกับความคิดคนละเรื่องเลย.
เราว่าอ้นจะออกแนวรับเลยไม่ดึงดูดคนสวยเท่าไร. เชียร์มารช์นะ. ดูรักจริง. กล้าเหมือนหลงชั่วขณะ
มาต่ออีกบ่อยๆ นะคะ. ขอบคุณค่ะ
-
:hao5:
เวลาตีสี่ครึ่ง....
ผมนอนหลับ และฝันอะไรต่อมิอะไร มารู้สึกตัวอีกที
คือ....ไอ้มาร์ชกำลังเยสผม
แอร้ยยยย อีดอกกกกกกกก
กูว่าแล้วไง ทำไมฝันว่าได้ขี่ม้า
ตื่นมาก็ได้เจอม้าจริงๆ มึงจะกระแทกกูแรงไปไหน
นึกว่ากำลังโดนม้าเยสสส
หรือไม่ก็นึกว่าเยสส กับม้าอยู่
อีดอกกกกก มาร์ช !!!!!
"ไอ้มาร์ช มึงลักหลับกู"
ผมพยายามขัดขืนและด่ามัน
น้ำตาผมไหลลงเผาะๆ พอตื่นขึ้นมามันรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าตอนโดนไอ้มาร์ชมันเยสส ครั้งแรก
นี่แผลไม่ทันจะหาย ก็มาซ้ำอีก
"กูเกลียดมึงงงง...."
ผมพยายามขัดขืน และด่ามันอีกครั้ง แต่มันก็ไม่เป็นผล
ผมร้องไห้แล้วก็ ร้องๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้มาร์ชมันก็ไม่ยอมหยุด
สักครู่ผมก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรอีก เพราะไม่รู้จะทำไปทำไม
มันหมดแรง โดนเยสไปแล้วก็ปล่อยๆ มันไป ให้มันพังไปเลย ฮี๋น่ะ...
อีกใจก็แอบจะหวั่นไหวกับจังหวะการเยสสส ของมัน
ต้องยอมรับว่ามันเยสส เสียวมากกกก
แต่ดัดจริตแสดงความร่านออกมาไม่ได้
"ฮืออออ..."
ผมเริ่มร้องไห้หนักขึ้น แต่ก็พยายามไม่ให้เสียงดัง
กลัวครูฝึกมาเห็น แล้วทุกอย่างจะยิ่งแย่ลงกว่านี้
" :oo1:
ไอ้มาร์ชไม่สนใจผม เอามือมาปิดปากผม
และกระแทกผมต่อ
คราวนี้ผมเจ็บร้าวไปถึงกระดูก และค่อนข้างจะแน่ใจว่า
ฮี๋...แหกกกกก
และ ฮี๋ลาบเลือดอีกเช่นเคย
ระหว่างที่กำลังโดนถล่มเยสสส
จริตดาวพระศุกร์ก็มาาาา.....
ผมเบือนหน้าหนีจากมัน มันพยายามจ้องหน้า และสบตาผมในความมืด
เหมือนคล้ายๆ จะบอกว่า..."มึงจำหน้ากูไว้ กูนี่ไง ผัวมึง กำลังเยสสส มึงอยู่ เป็นไงลีลากูดีมั้ย เสียวใช่ไหมล่ะ"
น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง คราวนี้ผมเลือกจะไม่ร้อง ไม่สะดีดสะดิ้งอะไรอีก
มือของไอ้มาร์ชยังปิดปากผมแน่น ผมหายใจไม่ออก
ได้แต่นอนทนความเจ็บปวด น้ำตาไหล
แต่ไม่แสดงออกสีหน้ากระไรออกมา
เป็นช่วงเวลาที่ทรมานที่สุด
ทั้งเจ็บ อาย และรู้สึกเหมือนกำลังถูกดูหมิ่นศักดิ์ศรี
โอ้ยยยยย อีดอกกกกก
สนิมสร้อย
หลังจากมโนคิดว่าตัวเป็นนางเอกเรื่องดาวพระศุกร์ โดนพี่ภาคข่มขืน
และคิดอะไรๆ ต่างๆนาๆ ในหัวว่ามันจะฉีกขาดมากไหม จะเจ็บมากไหม ต่อไปนี้จะทำอะไรต่อ
ถ้ามันจะเจ็บขนาดนั้น
บลาๆๆๆๆ
ทุกสิ่งทุกอย่างหมุนวนเหมือนเครื่องปั่นน้ำผลไม้อยู่ในหัวผม
สักครู่ไอ้มาร์ชก็น้ำแตก นี่ถ้าผมเป็นชะนี ก็คงท้องไปแล้ว
แม่งไม่ยอมใส่ถุงยาง
พอมันแตก มันก็โน้มตัวลงมาจูบผม ปล่อยมือที่ปิดปากผมอยู่
และถอนไอ้นั่นออกจากตัวของผม
อีดอกกกกกกก
ไส้แทบจะลากตามออกมา
#เจ็บมากกกกก
#พังมากกกก
#หลุมหลบภัยในตำนาน
ผมรู้สึกเหมือนหลุดพ้นพันธนาการที่ตอกสลักตรึงผมไว้ด้วยความเจ็บปวดมานานแสนนาน
ไอ้มาร์ชหอบหายใจถี่กระชั้น
ผมรู้สึกพังมากกกก เวลาที่หุบขาลงจากท่าอ้าขาให้ไอ้มาร์ชมันทิ้งตอร์ปิโดใส่ผมเมื่อสักครู่
ทั้งเจ็บ ปวด และรู้สึกเหมือนกะหรี่ฮี๋เบินๆ เวลาที่ผมหยิบเสื้อผ้าที่โดนไอ้มาร์ชมันถอดแล้วทิ้งไว้
สุมไว้ในเตนท์นอนที่สถาพพังยับเยิน
ผมไม่พูดอะไรกับมันได้แต่นอนน้ำตาไหลพรากๆ เพราะโกรธมัน
เจ็บร้าวไปทั่วสรรพางกาย
มันก็ไม่พูดอะไรกับผมเช่นกัน อาจจะคงรู้สึกผิด หรืออะไรก็ตาม
นั่นยิ่งทำให้ผมเสียใจหนักมากกว่าเดิม
ผมรำพึงรำพันในจิตใจ น้ำตาก็ไหล....ไหนมึงบอกว่ารักกู ไหนมึงบอกว่าจะทนุถนอมกู
ไหนมึงบอกว่าจะทำอย่างนั้น อย่างนี้
มึงเพ้ออะไรของมึงออกมา แล้วมึงก็ไม่ทำเหมือนที่พูดสักอย่าง
"กู.... กูขอโทษ"
ไอ้มาร์ชกล่าวขอโทษ มันยังคงหอบอยู่ เหงื่อซึมไปทั่วร่างของมัน
ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่นอนทอดอาลัยด้วยความเสียดายความรู้สึกที่กำลังจะมีแต่ความรู้สึกดีกับมัน
แต่มาทำแบบนี้ก็เกินไป จริงๆ ก็ไม่ได้อยากจะดัดจรติอะไรนักหรอก
แหม..ก็แค่โดนเยสส ไม่ได้จะท้อง ไม่ได้จะอะไรนี่หว่า
เยสแล้ว น้ำแตกก็แยกทางกันไป
ไม่มีใครเสียหาย แค่นั้นก็น่าจะจบ
แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่สิ..... มันทำให้ภาพความน่ารักๆ ความหล่อของไอ้มาร์ชพังทะลายลงมา
พอ.. พอกันที มึงกับกูไม่ต้องมามองหน้ากันอีก
"มึงโกรธกูใช่ไหม"
แหม..ไอ้เหี้ยยย ถามได้
ผมยังคงไม่ปริปากพูดอะไรออกมา ได้แต่นอนเหม่อมองออกไปนอกเตนท์
เป็นเวลาเกือบตีห้าแล้ว และผมไม่ร้องไห้อีกแล้ว
มาร์ชสวมกอดผมจากด้านหลังในขณะที่ผมนอนตะแคงซ้าย... เออ
ขวาแม่หม้ายซ้ายกะหรี่....
อีดอกกกกกก
กะหรี่สมใจแล้วล่ะทีนี้ ฮี๋พังอย่างกับหลุมหลบภัยที่โดนทิ้งระเบิดใส่อีกที
ผมไม่ขัดขินมัน ไม่ว่ามันจะกอด จะหอมที่แก้มผมอย่างทนุถนอมอย่างไรก็ตาม
มันไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไปแล้ว
"มึงทำมันพัง"
ผมพูดอออกมาประโยคแรก และคิดว่าจะเป็นประโยคสุดท้ายสำหรับความเป็นเพื่อนของเราสองคน
เสียงที่พูดหลงอย่างกับเสียงหมาหอน เสมหะ และน้ำหูน้ำตาที่ไหลลงคอ
ขัดขวางการพูดของผมเล็กน้อย จนเสียงที่พูดออกมาฟังเหมือนสะอึกสะอื้น ปิ้มว่าจะอาสัญ
"พอกูคิดว่ากูจะไม่ได้กอดมึง ก็ก็แอบกอดมึงตอนมึงหลับ และ....และกูก็ทนไม่ไหว"
ผมไม่ตอบอะไรมันอีก ในใจขุ่นแค้นเสียยิ่งกว่าไฟลน
มันทำแบบนี้ ผมไม่ได้โกรธหรอก ไม่ได้โกรธที่โดนมันเยสสส
จริงๆ ก็ชอบแหละ
อ่าวววว...อีดอกกกก ผมก็งงตัวเอง
แต่โกรธตรงที่มันเพ้อเจ้อห่าเหวอะไรของมันว่าจะรักผม อย่างนั้น อย่างนี้
แล้วก็มาทำแบบนี้
ผมรู้สึกเสียใจและหมดศรัทธาในตัวมัน ก็เท่านั้นเอง
-
:z6: อีมาร์ช
ตายอดตายอยากมากไหม
หายดีเมื่อไหร่แจกยำตรีนให้มาร์ชด้วย โถ่ว งานนี้พังหมดเลยจริงๆ
พี่บอสช่วยด้วย ห้ามซ้ำน้องจันนะ
-
จริง...
รักมาก แต่อยากเอา
-
เสียดายแทนมาชเรย พลาดละ
-
มาร์ชเอ๊ย...
-
อ่านมาตั้งนานพึ่งจะมีฟีลสงสารนังจัน (ก่อนหน้านี่คือหมั่นไส้ในความกระหรี่หลบในของนาง)
เกือบดีแล้วแท้ๆ อีมาร์ชแกไม่น่าทำแบบนั้นเลย ไม่เป็นไร รอดูความแซบผัวใหม่นาง มาไวๆน้า
-
พอหกโมงเช้า ผมก็ทนความเจ็บไม่ไหว
จึงแอบย่องออกไปจากเตนท์ ไปที่เตนท์พยาบาล
พอไปถึงเตนท์ พี่บอสกำลังนอนหลับอยู่
ท่าทางแกจะเหนื่อย นอนล่อนจ้อนเปลือยท่อนล่างเหลือแต่กางเกงในสีขาว
สะท้อนอยู่ในความมืดสลัว
ผมทนไม่ไหวจริงๆ วันนี้ต้องได้ล้างแผลก่อนกลับบ้าน
เลยตัดสินใจเสียมารยาทปลุกพี่บอส
"พี่บอสครับ"
ผมเขย่าตัวพี่บอส แอบเห็นฆรวยพี่บอสแข็งโด่อยุ่ในกางเกง
อีดอกกกกกกกก
แทบจะอยากขึ้นไปนั่งเทียน แล้วก็ขย่มๆๆๆๆ
แต่นะ....ฮี๋เจ็บ
อีดอกกกกกก
พี่บอสตื่นขึ้น พอเขาเห็นผม เขาสะดุ้งอย่างกับเห็นผี
"เฮ้ยยย มาทำไม"
เขาพูดด้วยความตกใจ
"ผม.... เอ่อ ผม...."
"โดนมาอีกแล้ว ?"
"ครับ"
"มานี่เลย"
พี่บอสฉุดผมออกไปจากเตียงสนามของเขา
ทีแรกผมนึกว่าแกจะพาผมไปหาครูฝึก
ช่วงที่แกเดินมาหาผม
อีดอกกกกกก
ตาผมนี่ไม่มองหน้าเลอออออ
มองแต่ฆรวยเขา แอบเห็นมันกระตุกนิดนึง
อีดอกกกกกก
น้ำเดินเลยค่ะ !!!
"นั่ง..."
ผมนั่งลงบนเตียงพยาบาล พี่บอสรีบเดินไปเตรียมเครื่องมือปฐมพยาบาล
แล้วเดินมาหาผม
ตาผมยังคงจ้องมองที่ส่วนล่างของพี่บอส
"มองอะไร... อยากโดนอีกรึไง"
พี่บอสว่าผม ผมตื่นจากภวังค์
อีดอกกกกก เอากูเคลิ้มเลย
"พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาหาพี่ในสภาพนี้อีก"
"พี่ครับ ครั้งนี้มันลักหลับผม"
"แล้วทำไมนอนหลับลึกจังล่ะ"
"ผมเพลีย มันฝึกมาหนักนี่ครับ"
"เพลียจนนอนหลับลึกถึงขนาดโดนเอาแล้วไม่รู้สึกเลยหรอ"
"ป่าวครับ รู้สึก แต่... แค่ผมกลัวโดนครูฝึกจับได้"
"ไม่โดนครูฝึกจับได้ มาหาพี่ พี่ก็จะพาไปบอกครูฝึกเหมือนกัน"
"อย่านะครับ ขอร้อง"
"พี่บอกแล้วไง ว่าพี่จะพาไปหาครู"
"ถอดกางเกง"
"ครับ"
ผมยอมถอดกางโดยไม่อาย
พี่บอสทำแผลให้ผม และทาเจลเพื่อเตรียมสอดยา
"โอ้ยยย..."
ผมร้องเจ็บ
"ไม่ต้องมาร้องเลย"
"โอ้ยพี่...ผมเจ็บครับ"
ผมทนเจ็บไม่ไหว เลยพลิกตัวจากท่านอนตะแคงมาเป็นนอนหงาย
และเอามือจับมือพี่บอสเอาไว้ ไม้ให้เขาเอาอะไรมาแตะที่แผลผม
"อะไรเนี่ย..พี่จะทำแผล อยู่เฉยๆ"
"โอยพี่....ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวผมก็กลับบ้านแล้ว"
"อะไรวะ อีกแป็๊บเดียวเอง ก็จะทำแผลให้เสร็จแล้ว"
พี่เขาพยายามบังคับผมให้อยู่ท่านอนตะแคงเหมือนเดิม
ผมพยายามต้านแรงเขา เราปล้ำกันไปมา
ในที่สุด พี่เขาก็เสียหลัก ล้มลงมาทาบทับอยู่บนตัวผม
เราสบตากัน ถึงแม่ว่าผมจะเจ็บแผลเท่าใดก็ตาม
แต่บอกตรงๆ
อีดอกกกกก เยสสสส กูเหอะ
เขาเป็นคนที่เย้ายวนมาก นัยน์ตาดูเย้ายวนชวนฝัน ปากได้รูป จมูกเป็นสัน คิ้วเข้ม
ไรหนวด เคราและจอน ขึ้นครึ้มอย่างน่าหลงใหล
พี่บอสเบิกตาโพลง ดูเหมือนเขาจะตกใจ
แต่เชขาก็ไม่พุดอะไร นัยน์ตาของเขาจ้องมองมาที่เรียวปากของผม
เขาโน้มตัวลงมาใกล้ผมอีกครั้ง.....เราจูบกัน
ผม...กับพี่บอส....เรา XXXX กัน
พอได้สติ ผมก็ปลุกพี่บอส ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้าแล้ว
พี่บอสตื่น และจูบที่แก้มผมเบาๆ
"พี่ขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมก็ขอโทษพี่เหมือนกัน ที่ผมไม่ได้สติ"
"มาเดี๋ยวพี่ทำแผลให้"
พี่บอสทำแผลให้ผม ผมลาพี่เขาเพื่อจะออกจากเตนท์
พี่เขาโผเข้ากอดผม มันเป็นกอดที่ผมรู้สึกอบอุ่น และไม่เคยได้ความรู้สึกแบบนี้จากไอ้มาร์ช
"สัญญาได้ไหม ว่าถ้าออกจาค่าย พี่โทรไปต้องรับสายพี่"
"ครับ..."
"ดูแลตัวเองดีๆ นะ เอายาไปสอดด้วย แล้วอย่าให้รู้ว่าโดนซ้ำอีก ถ้าโดนซ้ำอีกทีนี้พี่จะเยสส ซ้ำให้สาแก่ใจ"
"พี่บอสครับ....ผมไม่เคยกลัวหรอกครับ เรื่องโดนเยสน่ะ ที่กลัวคือ พี่จะพูดไม่จริง เยสไม่กลัว กลัวไม่เยส"
แอร้ยยย อีดอกกกกก
มีความกะหรี่ทะลุปรอด
ผมรีบมุดออกจากเตนท์พยาบาลที่พี่บอสปิดบังตาเราสองคนเยสกัน
ผมมุดออกไป เงยหน้าขึ้น....
ไอ้มาร์ชยืนอยู่ตรงหน้าผม
มันยืนน้ำตาตกลงเผาะๆ อยู่ตรงนั้น
แว๊บแรกในใจผมรู้สึกผิด และรู้สึกว่าตัวเองก็ไม่ต่างจากไอ้มาร์ชที่ทำตัวกะหรี่
อีช็อกกะรี !!!!
ผมก็น้ำตาคลอเบ้า แต่ไม่รู้ว่ามันมาได้อย่างไร น้ำตามันมาจากไหน
ผมสงสารมันหรอ ????
หรือมันเป็นความรู้สึกอะไร ผมไม่อาจรู้ได้
ผมลุกขึ้นยืน และรีบปัดเนื้อปัดตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
และเดินผ่านไอ้มาร์ชไป ผมเลือกที่จะไม่พูดคุยกะไรกับมัน
ไอ้มาร์ชก้มหน้าลง และร้องไห้จนตัวสะเทิ้นสะเทือนไปหมด
ผมรู้สึกสงสารที่มันร้องไห้ แต่ก็แข็งใจเอาไว้ไม่เหลียวกลับไปมองมันอีก
ครูฝึกเป่านกหวีดรวมพล....
ผมรีบวิ่งไปที่จุดรวมพล
พอรวมพลเพื่อติดเข็มที่ระลึกจากครูฝึก และเข้าร่วมพิธีปิดการฝึกเสร็จแล้ว
ผมก็กลับไปที่เตนท์ เก็บทุกสิ่งที่อย่างใส่กระเป๋า
รีบเก็บเตนท์ แพ็คของทุกอย่างตามที่เดิมของมัน
ไปรวมพล และขึ้นรถกลับบ้านโดยที่ผมไม่ได้คุย
ไม่มองหน้า
ไม่สบตา
ไม่แสดงอาการอะไรสักอย่างว่าไอ้มาร์ชมีตัวตนอยู่ข้างๆ ผม
พอขึ้นมาอยู่บนรถบัสของโรงเรียน มันมาหาผมที่เบาะที่ผมนั่ง
มันพูดกับผม ผมก็ไม่พูดด้วย
"มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ เรื่องแค่นี้มึงโกรธอะไรกูหนักหนา"
มันพูดพลางน้ำตาคลอเบ้า....
ผมไม่ตอบอะไรมันสักอย่าง
มันเดินหันหลังกลับไป กลบเกลื่อนอาการเสียใจ สงสัยกลัวเพื่อนจะรู้หรืออะไรผมก็ไม่สนใจ
พอรถบัสมาถึงที่โรงเรียน ผมก็กลับบ้านทันที
ภาพที่พี่บอสเยสผมในเตนท์ยังตราตรึง
#มีความกะหรี่
#มีความเงี่ยนลากไส้
แฮชแท็ครัวๆๆๆๆๆๆ
-
:pig4: :pig4:
-
ถึงกับอึ้ง
เห้ยสรุปว่ายังไม่พังเหรอ
ตกใจ สรุปมาร์ชได้ยินไหมอะ สิ่งที่เกิดขึ้นในเต้นท์พยาบาลอะ ว้ากกก
-
ผมกำลังจะเดินเข้าบ้าน....
ไอ้มาร์ชมาดักรอที่ประตู
ผมยืนสบตามัน มันยันจังก้าอยู่หน้าประตูบ้าน
ผมไม่รู้จะทำอย่างไร เลยยืนมองมัน และมองเข้าไปในบ้าน
กลัวพ่อกับแม่จะอยู่บ้าน แต่รถไม่อยู่ ประตูก็คล้องกุญแจ
"มาทำไม"
ผมพูดกับมันประโยคแรก หลังจากที่ทำเงียบใส่มัน
"มึงเป็นอะไร ทำไมไม่พุดกับกู"
"ไม่ได้เป็นอะไร กูบอกแล้วว่ามึงทำมันพัง"
"มึงก็ทำมันพังเหมือนกัน มึงนึกว่ากูไม่รู้หรอ ว่ามึงเข้าไปทำอะไรในเตนท์"
ผมตกใจแทบสิ้นสติ......
"รู้ไหมว่ากูเสียใจมาก"
ไอ้มาร์ชร้องไห้ ผมไม่พูดอะไร เลือกที่จะเงียบเป็นดีที่สุด
"มึงทำร้ายจิตใจกูมาก แต่กูบอกแล้ว มึงจะทำยังไงกับกู กูไม่เคยโกรธ ไม่เคยว่า นี่ใช่ไหมที่มึงบอกว่ามึงเจ้าชู้ ถ้ามึงไปโดนใครเยส กูจะรู้สึกอย่างไร ตอนนี้กูรู้แล้ว"
"แล้วเป็นไงล่ะ"
รู้สึกโกรธตัวเองเหมือนกันที่ไปถามมันแบบนั้น
"มึงต้องถามอีกหรอว่าเป็นยังไง กูเดินตามมึงไปหลังจากที่มึงย่องออกมา กูก็นึกว่ามึงจะไปไหน ที่แท้มึงก็มาหาไอ้บ้านั่น ทำไม... กูไม่ถึงใจมึงหรอ"
"มึงไม่รุ้อะไร อย่ามาพูดว่ะ
"ไม่รู้เหี้ยอะไรล่ะ กูต้องยืนอยู่หน้าเตนท์พยาบาลตอนหกโมงเช้า เพื่อรับรู้
และได้ยินเสียงครวญคราง ได้รับรู้ว่ามึงกำลังทำอะไรกับไอ้บ้านั่นในเตนท์ มึงจะบอกว่า
มึงเยสกับมัน มันเป็นอุบัติเหตุงี้หรอ"
ผมไม่รู้จะตอบมันอย่างไร แต่....จริงๆ มันก็เป็นการเยสส ที่ไม่ได้ตั้งใจ
ผมไม่ได้ไปหาพี่บอสเพื่อเงี่ยนและอยากให้เขาเยสนี่นา
ผมไปหาเขา เพื่อให้เขาทำแผลให้ แล้วมันก็เป็น เยสสสส...อุบัติเหตุ
อีดอกกกก กะหรี่เกิ๊นนนนน
ผมรีบเดินเข้าบ้าน ไขกุญแจ ไอ้มาร์ชเดินมาหาผม
มันจับมือผม ผมหันไปมองมือที่โดนมันจับไว้แน่น
มันปาดน้ำตา แล้วเอามือข้างที่ปาดน้ำตานั้น มาจับมือผม
น้ำตาอุ่นๆ เปียกติดมือผม....
"กูรักมึง กูยอมมึงก็ได้...กูยอมแล้วววว"
มันพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นจนน่าสงสาร
"กูไปนะ...มึงดูแลตัวเองดีๆ ไปที่โรงเรียนอย่าเมินใส่กู นั่นมันเป็นการทำร้ายจิตใจกูมาก"
"กู....."
ผมไม่รู้จะพุดอะไรออกมา ความรู้สึกตอนนั้นมันแปลประหลาด
มันคิดวกวนไปมา สงสัยว่าทำไมต้องสงสาร รู้สึกผิด และเห็นใจมัน
ไหนว่าจะไม่รัก ไม่สนใจมัน
ไม่.....ไม่เอาแบบนี้
อย่าถลำไปกว่านี้
"กูเข้าบ้านละ"
ผมสะบัดมือออก และรีบเปิดประตูเข้าบ้าน
ทิ้งให้ไอ้มาร์ชยืนร้องไห้อยู่แบบนั้น
ผมแอบมองมันจากทางหน้าต่างๆ มันร้องห้น่าสงสารมาก
ผมน้ำตาซึม และรู้สึกโทษตัวเองที่ทำมันร้องไห้
นี่ผมเป็นอะร ทำไมต้องมีความรู้สึกแบบนี้....
ผมไม่ได้รักมัน.... หรือว่าผมกำลังจะรักมันหรอ
ไม่.....อย่าให้เป็นแบบนั้นเลย
-
สงสารมาร์ช :z3: :z3:
-
ผมยกของขึ้นมาบนห้องนอน
รู้สึกเหมือนได้กลับขึ้นมาบนพื้นโลกอีกครั้ง
การไปเข้าค่าย รด. ที่ไม่ได้อาบน้ำ 5 วัน ทำให้ผมรู้สึกเหมือนการมุดลงไปในหลุมศพที่เน่าเปื่อย เมื่อได้กลับมาบ้าน ได้เห็นห้องน้ำ ผ้าเช็ดตัว และเครื่องอาบน้ำ
โอ้ .... สวรรค์
ผมไม่รอช้า รีบเปลื้องผ้าจนเปลือยเปล่า
และวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความลิงโลด
เปิดน้ำฝักบัว ให้ราดตัว
นี่มันสวรรค์ชัดๆ.... เหมือนได้บรรลุชั้นนิพพาน
ผมยืนหลับตา และซึมซับความเย็นจากน้ำฝักบัว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำร้อน
เมื่อน้ำอุ่นสัมผัสผิวของผม ความผ่อนคลายซาบซ่านไปทั่วร่างกาย
ผมหลับตาลงอีกครั้ง และยืนเงยหน้า เอามือประสานกันที่ท้ายทอย
มันช่างเป็นสุขอะไรเช่นนี้.....
ไม่ทันระวังตัว ผมโดนจู่โจมกอดจากด้านหลัง ...ตกใจจนแทบแดดิ้น
ยังไม่ทันจะลืมตา ผมร้อง "เฮ้ยยย ใครวะ!"
ผมตะเกียกตะกายคลำหาที่ยึดเกาะ อ้อมกอดนั้นยังคงเหนี่ยวรัดตัวผมไว้แน่น
ผมลืมตา และหันมาทางด้านหลัง
ไอ้มาร์ชในสภาพเปลือยเปล่า กำลังกอดผม ขณะที่ผมได้ล้างตัวไปแล้ว แต่ไอ้มาร์ชเพิ่งเข้ามา ผมรู้สึกเหม็นสาบจากตัวมัน จนน่าขยะแขยง
"เหี้ยยยย อะไรของมึงเนี่ย"
มันไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้ม และสบตาผมอย่างมีเลศนัย ละอองน้ำจากฝักบัว เกาะที่ใบหน้า ขนคิ้ว ขนตา และไรขนที่หน้าอกของมัน sexy เป็นบ้า
"ปล่อยกู... "
"ไม่.."
"ไอ้เหี้ยยย.... มึงเข้ามาได้ไงวะ"
"มึงไม่ได้ล็อคประตูบ้าน"
"เหี้ยยย รีบออกไปเลย เดี๋ยวแม่กูกลับมา กูจะทำไง"
"ก็บอกแม่มึงไปดิว่ากูมาหา"
มันยังคงไม่ยอมปล่อยตัวผม ยังคงกอดผมไว้แน่น ผมหันไปมองออกไปทางประตูห้องน้ำ เสื้อผ้า และข้าวของของไอ้มาร์ชกองเกลื่อนกลาดห้องผม มันเข้ามาตอนไหนกัน... ผมยังงง
"เฮ้ยยย กูขอร้องล่ะ มึงรีบแต่งตัว และออกไปเถอะ ถ้าแม่กูมา เป็นเรื่องแน่"
"ไม่... เดี๋ยวก็หลบใต้เตียงก็ได้ ถ้าแม่มึงมา"
"เหี้ยยยย ไม่เอ๊าาา"
"อะไร กูไม่ได้จะเอามึง"
"กูบอกว่าไม่เอาแบบนี้ มึงต้องกลับไปเดี๋ยวนี้ นะๆๆๆ"
เสียงเครื่องยนต์ และเสียงยางรถยนต์บดก้อนหิน ดังอยู่ข้างหน้าบ้าน นั่นแสดงให้รู้ว่า แม่ผมกลับมาแล้ว
"เหี้ยแล้วไง..."
ผมพูดพลางเบิกตาโพลง ทำอะไรไม่ถูก
รีบเดินออกไปมองที่หน้าต่างทั้งๆ ที่ตัวเปียก
แม่กับพ่อ กลับมาแล้วจริงๆ เสียงเปิดประตูบ้าน และเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาในบ้านดังชัดเจน
ผมรีบเดินไปล็อคประตูห้องนอน และรีบเข้ามาในห้องน้ำ
กลับไปมองไอ้มาร์ชในสภาพเปลือยเปล่า
"ไอ้สัด แม่กูมาแล้ว ทำไงล่ะทีนี้"
ผมด่ามัน พยายามทำให้เสียงเบาที่สุด
"จัน ! กลับมาแล้วหรอ"
เสียงแม่เรียกผม เหมือนเสียงสายฟ้าฟาดลงที่ตัวผม งานเข้าแน่ล่ะทีนี้
"ครับๆ..."
ผมตอบรับ
"ก๊อกๆๆ .."
แม่เดินมาเคาะประตูห้องนอนผม
"เป็นอย่างไรบ้างลูก"
"ก็สนุกดี แต่เหนื่อยครับแม่ จันว่าจะอาบน้ำ แล้วก็นอน เพลียมากเลย"
"หรอ ไม่ออกมากินอะไรหน่อยหรอ"
"ไม่ดีกว่าครับ เมื่อกี้แวะกินข้าวข้างทางมา อิ่มมากแล้ว"
ผมโกหก
"อ่าวหรอ งั้นพักผ่อนนะ แม่ไม่กวน"
"ครับแม่... "
ผมรู้สึกโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง แต่ไอ้มาร์ชเนี่ยสิ มันมาอยู่กับผมแบบนี้ มีหวังได้โดนมันเยสแน่ๆ
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ ไอน้ำจากน้ำอุ่นฟุ้งไปทั่ว จนบรรยากาศในห้องน้ำขุ่นมัวไปด้วยไอน้ำสีขาวๆ ลอยอยู่ในอากาศ
ไอ้มาร์ชดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้าน มันเอาน้ำล้างตัว ล้างหัว ก่อนที่จะพยักหน้า ยักคิ้ว ทำท่าพยักเพยิดให้ผมเดินเข้าไปหามัน
"มึงนี่แม่ง แหววว่ะ พูดกับแม่ครับๆๆ"
"สัดดด กูผู้ดีโว้ย ไม่เหมือนมึงหรอก ...มึง...ทำไมทำแบบนี้วะ"
"ทำอะไร?"
"ไอ้เหี้ยย ถามได้"
"กูแค่อยากอยู่ใกล้ๆ มึงนี่นา"
"สัดดดด แล้วถ้าแม่กูรู้ล่ะ จะทำไง"
"ก็ไม่ทำไง ก็บอกความจริงไปดิ ดีเหมือนกัน กูจะได้แสดงความเป็นเจ้าของมึงเต็มที่"
"เหี้ยยย ไม่เอา"
"มาๆ เลิกพูด หุบปากฅะ แล้วมาสระผมให้กู"
ผมเดินเข้าไปหามัน บีบแชมพูใส่มือ
"หันหลังมาสิ"
ผมบอกให้ไอ้มาร์ชหันหลังมาให้ผมเพื่อที่จะสระผมให้มันได้ถนัด
ผมสระผมให้มันเสร็จ มันก็หันมาสระให้ผมบ้าง
ต่างคนต่างล้างหัวให้กัน จนสะอาด
"ฟอกสบู่ให้กูหน่อย"
"เหี้ยยย ฟอกเองดิ เกิดมากูไม่เคยทำให้ใคร"
"เอาน่าาา... มาๆๆ เกิดมาก็ไม่เคยโดนเยส จนโดนกูเยส เกิดมาไม่เคยฟอกสบู่ให้ใคร ก็นี่ไง กูอยู่นี่แล้ว มาฟอกให้กูมา ฟอกที่กระดอกูด้วย ถอกออกมาเลย แล้วล้างให้าะอาด"
"สัดดด กูไม่ทำ"
"หรือมึงจะให้กูออกไปสวัสดีแม่มึง?"
ไอ้มาร์ชยักคิ้วหลิ่วตาถามผม หน้ามันกวนส้นตีนชะมัด
ผมเลยต้องจำใจ ฟอกสบู่ ขัดถูตัวให้มันทุกซอกมุม ตั้งแต่หัวจรดเท้า เว้นอยู่ที่เดียวที่ไอ้นั่นของมัน
"อ้าว กระดอกูล่ะ ฟอกให้ด้วย"
ผมจำใจทำตามคำสั่งมัน มันยิ้มเยาะผม และทำหน้าเสียวซ่าน เวลาที่ผมจับกนะเจี๊ยวของมัน ทำอย่างกับผมกำลังชักว่าวให้มันงั้นล่ะ แม่งโคตรกวนตีน
พอเสร็จจากตรงนั้น ผมก็ถูหลังให้มัน และล้างตัวให้มันจนสะอาด พออาบน้ำให้มันเสร็จ มันก็เดินไปแปรงฟัน
"สัดดด นั่นแปรงกู"
"กูยืมหน่อย"
พอมันพูดจบก็บีบยาสีฟันใส่แปรง และเริ่มแปรงฟัน
"มึงจะไม่อาบให้กูเลยหรอ?"
"มึงทำร้ายจิตใจกู ทำให้กูเสียน้ำตา กูหมั่นไส้ เลยใช้ให้มึงอาบน้ำให้ และล้างกระดอให้กูด้วย รูมั้ยตั้งแต่เกิดมา มึงนี่แหละคนแรกที่ล้างกระดอให้กู มึงแม่งมาเปิดซิงกูว่ะสัดดดด"
ไอ้มาร์ชพูดขณะแปรงสีฟัน และยาสีฟันอยู่ในปาก ฟองฟูมปากมันจนน่าตลกขบขัน
"เหี้ยยยย.... มาอาบให้กูเลย"
"ไม่"
สรุป ผมก็ต้องอาบเอง ไม่มีใครถูหลังให้อีก ไอ้มาร์ชก็เข้ามาในบ้านไม่รู้จะไล่มันออกไปอย่างไร
มันเป็นเพื่อนคนแรกที่ได้เข้ามาในห้องนอน ใช้ของร่วมกับผม แถมยังเป็นทั้งคนแรกที่ให้ผมอาบน้ำให้ ฟอกสบู่ทำความสะอาดให้ทุกซอกมุม ไม่เว้นกระเจี๊ยวของมัน และยังเป็นคนแรก ที่เปิดซิงผมอีก
โอ้ยยย..... มึงมีอภิสิทธิ์มากเกินไปแล้ว
-
คนแรกแล้วคนสุดท้ายไหมเนี่ย โอ้ยความแรดนี่ลงลึกยันกระดูกแล้ว :katai5:
-
พอไอ้มาร์ชกับผมอาบน้ำเสร็จ ผมก็ออกจากห้องน้ำพร้อมกัน
ไอ้มาร์ชยืนกางแขนกางขา และพนักหน้าเรียกผม
"เช็ดตัวให้กูด้วย"
"อะไรวะ มึงนี่แม่งได้คืบจะเอาศอก"
"อย่าบ่นว่ะสัด มา....เร็วๆ"
ผมจำใจไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวให้มัน ชีวิตนี้ไม่เคยใช้ผ้าเช็ดตัวร่วมกับใคร
มันเป็นคนแรก....
"เช็ดทุกซอกทุกมุม อย่าให้อับชื้นนะโว้ย กระดอกู ถอกออกมา เช็ดให้ด้วย"
"พอเลยมึง ก็ไม่ทำ มันมากเกินไปละ"
ผมปฏิเสธ และทิ้งผ้าเช็ดตัวลงพื้น
ไอ้มาร์ชยังคงยืนกางแขน กางขาเปลือยเปล่า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงแม่มาเคาะประตู.... ใจผมหายวาบลงไปที่ตาตุ่ม
"อะไรครับ"
"จันคุยกะใครอะ ทำไมเหมือนมีคนอยู่ในห้อง"
ใจผมเต้นโครมคราม รู้สึกว่าเวลาทำอะไรผิด ผมจะกลัวแม่จับได้มากๆ
"ป่าวนี่ครับ เสียงทีวีรึป่าว เดี๋ยวผมปิดก็ได้ครับ อ่ะๆๆ ปิดแล้ว"
"อ่าวหรออ... อืมๆ"
เสียงฝีเท้าแม่เดินจากไป ผมโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก
"ไง... หรือมึงอยากให้กูออกไปทักทายแม่มึงจริงๆ?"
"เออๆๆ มา... กูเช็ดให้"
ผมบรรจงเช็ดตัวให้ไอ้มาร์ชจนแห้ง เช็ดทุกซอกทุกมุม
ดูเหมือนมันจะสะใจมากที่ออกคำสั่งกับผมได้ ควบคุมผมได้
พอผมเช็ดตัวมันจนแห้ง มันก็เดินไปที่ประตูเสื้อผ้า
"เฮ้ยๆๆ อะไร"
ผมเห็นมันค้นตู้เสื้อผ้าที่เป็นอะไรๆ ที่มันส่วนตัวกับผมมาก เลยทักท้วง
"ป่าว ก็แค่หาเสื้อผ้า.... ให้มึงใส่ให้กูด้วย"
"ไอ้นี่นี่ ถอยไป... เดี๋ยวกูหาเอง"
ผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าที่ไอ้เปรตมาร์ชมันยืนแก้ผ้าอยู่ตรงนั้น ผมเลือกเสื้อผ้าที่คิดว่ามันจะใส่ได้ และยื่นให้มัน
"ใส่ให้กูด้วย"
"ใส่เองงง...."
"เดี๋ยวนี้"
ไอ้มาร์ชออกคำสั่ง ผมจะทำอะไรได้นอกจากทำตามมัน
"เออให้มันได้อย่างนี้"
พอพูดจบมันก็เดินไปที่เตียงของผม เอาเท้ากวาดสิ่งของทั้งหมดลงจากเตียงเสียงโครมคราม
"เฮ้ยยย ไอ้เชี่ยยยย เดี๋ยวแม่กูก็ขึ้นมาอีกหรอก"
"ช่างดิ กู.... จะได้ทักทาย"
"เตียงกู มึงลงมาเลย"
"ไม่.. กูจะนอน"
"ไอ้เหี้ยยยย ลงมาาาาา"
"ไม่....มึงรีบแต่งตัวแล้วมานอนให้กูกอด เร็วๆ"
"กูรังเกียจมึง มึงไม่รังเกียจกูหรอ กูเพิ่งโดนคนอื่นเยสมานะ"
ผมยั่วโมโหมัน ดูจะยั่วขึ้นเสียด้วย หูมันแดง นัยน์ตาแข็งกร้าว
หน้าแดง กัดฟันกรอด ผมรู้สึกถึงการควบคุมเกม ผมกลับมาได้แต้มอีกครั้ง
"มึงหยุดพูดเดี๋ยวนี้ ก่อนที่กูจะโมโห"
"ไม่หยุด"
"งั้นกูจะไปหาแม่มึงเดี๋ยวนี้"
มันลงมาจากเตียง เดินไปที่ประตู ผมคว้าตัวมันไว้โดยอัตโนมัติ
"เออๆๆ กูขอโทษ"
"มึงจะพูดแบบนี้อีกไหม?"
เสียงไอ้มาร์ชดุดัน น่ากลัว ใจนึงผมแอบหวั่นว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร ถ้ามันควบคุมผมได้ ผมต้องทำตามมันทุกอย่างเลยหรือไง
"เออๆ ไม่ก็ได้"
ผมรีบแต่งตัวแล้วเดินไปที่เตียง ล้มตัวลงนอน ไอ้มาร์ชนอนลงข้างๆ ผม มันกอดผม
"มึงใจร้าย ใจร้ายกับกูจริงๆ"
ไอ้มาร์ชตัดพ้อผม
"อะไร"
"มึงนอกใจกู"
"กูไม่ได้นอกใจ กูไม่ใช่เมียมึง"
"มึงเป็นเมียกู อย่าหนีความจริง"
"ไม่มีความจริงสำหรับกู กับมึง"
"มีสิ.... กูรักมึง นี่จริงที่สุดแล้ว ความรักคือการให้ ให้อภัย... ก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่คนรักกันให้กันได้ไม่ใช่หรอวะ มึงไปเยสกับคนอื่น กูเสียใจ อยากจะฆ่ามึง แต่กูทำไม่ลง กูแม่งทำไมต้องยอมมึงด้วย แต่กูก็ให้อภัย นี่ไงความจริง ความจริงที่ว่า กูรักมึง"
ผมอึ้ง และพูดอะไรไม่ออก ความเงียบเข้าครอบงำ ผมกับมันนอนกอดกันและหลับไป
-
จะเชื่อมาร์ชได้ไหมนะ
ไม่อยากให้มาร์ชทำอะไรรุนแรงเลยอะ. ดูเป็นคนอารมณ์หวั่นไหวมาก
น่ากลัวจริงๆ
ส่วนพี่บอสก็นะ. แหกมาขนาดนั้นก็ยังกระแทก เหอๆ จันแกร่งมากมาย
ขอบคุณคนเขียนค่ะมาอัพดึกมากๆ
-
มันเป็นเพศสัมพันธ์ เอ้ย! ความสัมพันธ์ที่หน่วงดีแท้
-
สงสารมาร์ชว่ะ
-
จากชื่อเรื่อง ทำให้เราคิดว่า จันไม่น่าหยุดที่คนนนี้
และมาร์ชไม่น่าจะใช่พระเอก
-
ผมตื่นขึ้นมา พร้อมกับเสียงนก และแดดในตอนเช้า
ร่มจามจุรีที่พ่อปลูกไว้หน้าบ้าน เป็นบ้านให้กับนกหลายๆ ตัว
แสงส่องลงมายังพื้นดินด้านล่างเป็นช่องๆ ทะลุผ่านลงมาเป็นลำแสง
ดูทุกอย่างจะสวยงาม และสดชื่นไปหมด ไอ้มาร์ชยังคงหลับพริ้ม
ผมมองใบหน้าอันหล่อเหลาของมัน
ต้องยอมรับว่ามันเป็นคนที่หล่อจริงๆ
ปากเป็นกระจับ แต่กว้างทำให้รอยยิ้มดูจริงใจ และมีเสน่ห์
จมูกเป็นสันได้รูป รับกับริมฝีปาก คาง คิ้วที่ดกหนา และดวงตาที่คมขำ
เพิ่มความร้อนแรงด้วยผิวสีน้ำผึ้งของมัน
ผู้ชายผิวสีน้ำผึ้ง คิ้วดก ใบหน้าคมขำ
เหมือน ท๊อป จรณ........
เป็นอะไรที่ฮอตสุตๆ นอกจากกล้าแล้วก็มีไอ้มาร์ชนี่แหละที่ผมแอบหวั่นไหว
"มองกูทำไม..."
ไอ้มาร์ชพูดขณะที่หลับ ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ และตื่นจากภวังค์
"เปล่ากูไม่ได้มอง"
"ไม่ได้มองเหี้ยอะไร กูเห็น"
"เห็นได้ไง มึงหลับตา"
"กูเห็นละกัน"
"ลุกขึ้นได้แล้ว ไอ้เหี้ย นี่มันสายแล้ว"
"วันนี้วันอะไรวะ"
"วันเสาร์"
"กูนอนอนตื่นสายๆ หน่อยได้ปะล่ะ"
"ไม่ได้...."
"แล้วกูจะออกไปยังไงอะ ตอนนี้"
"สัดดดด...มึงนี่หาเรื่องให้กูจริงๆ"
ผมหัวเสียนิดหน่อย ก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง ผมเจอแม่กำลังอุ่นกับข้าวบนเตา
"อ้าว.. เป้นไงเรา หายเหนื่อยยัง"
แม่ทักทายผม
"หายเหนื่อยแล้วครับ หิวจังเลยแม่ เช้านี้มีอะไรกินบ้าง"
"แม่อุ่นกับข้าวไว้ให้กิน กับข้าวเมื่อวานแหละ ซื้อมาให้จันนึกว่าจันจะกิน แต่ไม่ได้กินก็เลยแช่เอาไว้ เช้าเลยเอามาอุ่นให้ เดี๋ยวแม่จะออกไปธุระกับพ่อ ว่าจะไปหาคุณยาย จันไปด้วยไหม"
"ไม่ดีกว่าครับ....ผมเบื่อนั่งรถ ยังอยากจะนอนต่ออีกอะ ฝากสวัสดีคุณยายด้วยนะแม่"
"โอเค....งั้นแม่ไปนะ"
"ครับ"
แม่เดินออกไปจากห้องครัว ก่อนที่จะเดินมาลูบหัว
และหอมฟอดใหญ่ที่แก้มผม ผมหอมคุณแม่ของผมด้วยความรักอย่างที่เคยหอมทุกวันก่อนไปโรงเรียน
ผมไม่ใช่คนที่บกพร่องเรื่องความรัก ผมจึงไม่เคยรู้สึกอยากได้ความรักจากใคร
ผมถึงไม่เคยมีแฟน....
พ่อสตาร์ทรถรอแม่ และขับรถออกไปจากบ้านเมื่อแม่ขึ้นรถแล้ว
เสียงยางรถยนต์บดก้อนหินดังจากไป ใจผมลิงโลดว่าถึงเวลาไล่ไอ้มาร์ชกลับไปสักที
ผมเดินขึ้นมาบนห้อง พบว่าไอ้มาร์ชอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย
มันเอาเสื้อผ้าผมมาใส่ด้วย ผมนี่งงกับมัน....แม่งหน้าด้านโคตร
"อะไรเนี่ย มึงกลับไปได้แล้ว เอาเสื้อกูมาใส่ทำไมไอ้สัด นั่นเสื้อตัวเก่งกู"
ผมด่ามัน
"มีอะไรกินบ้างวะ กูแม่งโคตรหิว"
"กูไม่ให้แดก รีบกลับบ้านไปซะ พ่อกับแม่กูออกไปต่างจังหวัด เร็ว... รีบเก็บของออกไปเลย"
"ไม่..."
มันพูดพลางเลิกคิ้วข้างซ้าย ทำหน้ากวนตีน ปากรั้นๆ และคิ้วที่ดกหนาของมัน
ดูจะทำงานประสานกันอย่างมีประสิทธิภาพ ดูกวนตีนมาก
"กูหิว กูขอแย่งมึงกินละกัน รีบไปอาบน้ำซะ แม่งโคตรสกปรก"
มันด่าผม และทำจมูกบี้ ทำหน้าเหม็นใส่ผม
"สัดดด...."
ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง อาบน้ำ และรีบแต่งตัว
พอลงมาถึงด้านล่าง ไอ้มาร์ชกินข้าวเสร็จแล้ว
"กับข้าวของมึงหมดละว่ะ"
ผมตกใจรีบวิ่งไปตูหม้อแกงบนเตา หมดจริงๆ
"ไอ้เหี้ยยย แดกของกูหมดเลยสัด แล้วกูจะกินอะไร"
"ไม่ต้องห่วง...กูบอกแล้วไง ถึงกูจะไม่หล่อ...กูก็ทำอาหารเป็น ทำกับข้าวให้มึงแดกได้"
"กูไม่เชื่อ"
ไอ้มาร์ชเดินตรงมาหาผม ท่าทางเหมือนจะหาเรื่อง แต่ที่ไหนได้
มันแกล้งเดินชนผม ผ้มเซไปนั่งลงที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าว
ไอ้มาร์ชเดินไปที่เตาไมโครเวฟ และหยิบกับข้าวอะไรบางอย่างออกมา
กลิ่นหอมจัง..... ต้องเป็นหมูอบแน่ๆ
"อ่ะ....หมูอบน้ำจิ้มแจ่ว อาหารกูคิดทำเอง"
"คิดตอนไหนวะ"
"เมื่อกี้"
"ไอ้เหี้ยยย แล้วกูจะแดกได้ไหม"
"ลองดูก่อนสิ จะมาบ่นทำห่าอะไร"
ผมเดินไปตักข้าวในหม้อ และเดินมากินข้าวที่โต๊ะอาหาร ไอ้มาร์ชลงนั่งตรงข้ามกับผม
มันโน้มตัวเข้ามาหาผมจากฝั่งตรงข้าม หน้าผมกับหน้ามันอยู่ใกล้กันแค่คืบ
"ลองกินก่อน...อร่อยแล้วบอกกูด้วย"
"กูว่า กูแดกไม่ได้มากกว่า"
"ลองกินหรือยังไอ้สัดดด แดกๆ ไป"
ผมตักซี่โครงหมูมาหนึ่งชิ้น วางลงบนข้าวที่ตักมาในจาน
และตักใส่ปาก
สัมผัสแรกที่เนื้อหมูแตะลิ้นนั้น คือ ความอร่อยพอดี
หมูเนื้อนุ่ม เมื่อเคี้ยวแล้วกระดูกอ่อนของหมูกรุบกรอบอยู่ในปาก
ต่อมน้ำลายบีบตัวเต็มที่ ทำให้ผมรู้สึกเกร็งที่กรามกะทันหัน ต่อมน้ำลายทำงาน...
"เป็นไง...ถึงกับต่อมน้ำลายแตกเลยหรอวะ ฮ่าๆๆๆๆ"
"เออ... อร่อย"
ผมไม่สนใจไอ้มาร์ช มันยังคงจ้องหน้าผม ตาทั้งคู่ของมันจ้องช้อน
จ้องหน้าผม และจ้องทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำบนโต๊ะอาหาร
"มึงจะจ้องกูทำไม...กูแดกไม่ลง"
"มึงแม่งน่ารักดีว่ะ... กูจำภาพนี้มาได้ตลอดตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่เจอมึงแรกๆ ตอน ม.ต้น"
"กูหล่ออะดิ มึงถึงแอบชอบกู"
"เออ...มึงแม่งผิวสวย กูไม่ชอบคนขาว มึงเป็นคนผิวเหลือง รูปร่างอ้อนแอ้น แต่ตอนเด็กๆ มึงอ้วนน่ารักดี
แต่ตอนนี้ดิ แม่งโคตรพีค.....โบราณเขาเรียกอะไรน้าาา ....
"รูปทรงเอวเองค์อ้อนแอ้น
ยังหนุ่มแน่นน่าชมประสมสอง
ผิวเนื้อเรื่อเหลืองเรืองรอง
ดวงพักตร์ผุดผ่องดังทองทา"
"อะไรของมึง... มาครวญกลอนลิเกอะไรให้กูฟัง"
"อะไรเนี่ย...มึงไม่เคยอ่านวรรณคดีเลยหรอวะ"
"หึ...ไม่เคย กูชอบแฮรี่ พอตเตอร์มากกว่า"
"สัดดดด...แม่งไม่แนวเลย"
"แนวลิเกอย่างมึงหรอ"
"ลิเกห่าอะไร กลอนที่กูครวญให้มึงฟังเมื่อกี้จากเรื่อง สุวรรณหงส์ โว้ย บทพระราชนิพนธ์ ร.๒"
"อ้อ....กูลืมไป มึงนี่เป็นตัวอ่านทำนองเสนาะของโรงเรียนนี่หว่า"
ผมนึกขึ้นได้ว่าที่ไอ้มาร์ชมันมาครวญกลอนให้ผมฟัง เพราะมันชอบอ่านวรรณกรรมไทย
และเป็นตัวแทนของโรงเรียนไปประกวดอ่านทำนองเสนาะจนได้รางวัลระดับประเทศ
"กู...เป็นแชมป์อ่านทำนองเสนาะนะโว้ยย"
"เออ...พ่อคนเก่ง"
โดยที่ไม่รู้ตัว ผมกินกับข้าวที่ไอ้มาร์ชทำจนหมด มันหัวเราะร่า
"อรอ่ยก็บอกกูมา และนี่ๆ"
มันเอามือชี้ที่แก้มของมัน
"เป็นเหี้ยอะไร จะให้กูต่อยหน้ามึงหรอ"
"เปล่า...หอมแก้มกู"
"ไม่เอา"
"หรือมึงอยากให้กูนอนอีกคืนที่นี่"
แอร้ยยยย อีดอกกกกกกก
"เออๆๆๆ"
ผมจำใจหอมแก้มมัน เขินอายไปสามโลกสามภพ
ไอ้มาร์ชเดินจากไปกำลังจะขึ้นบันไดไปบนห้องนอนผม และหันกลับมามองผม
"กูเขินว่ะ"
มันพูดพลางยิ้มระรื่น น่ารักฉิบ...
ผมคิดในใจไอ้เหี้ยยยย... กูก็เขิน
"กูฝากมึงล้างจานด้วยละกัน"
ไอ้มาร์ชถือโอกาสใช้ผม และรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนผม
"ไอ้เหี้ยยยยย มึงนี่แม่ง ทำจานสกปรกไว้ แล้วก็ให้กูล้าง เป็นแขกที่เสียมารยาทที่สุดเท่าที่กูเคยเจอเลย ไอ้สัดดด"
ผมตะโกนด่าไล่หลังไอ้มาร์ช
"มึงอย่าบ่น รีบล้างจานแล้วขึ้นมา กูจะกลับแล้ว"
มันด่ากลับลงมา.....
พอได้ยินดังนั้น ผมก็ดีใจ รีบไปล้างจานจนเสร็จ และตามไอ้มาร์ชขึ้นไปบนบ้าน
พอไปถึงที่ห้องนอนผม...ไอ้มาร์ชนอนหลับ ถอดเสื้อผ้าเหลือแต่กางเกงใน นอนแผ่หราอยู่บนเตียง
"เฮ้ยยยย อะไรอ่า"
"อะไร....กูง่วงนอน"
"ไหนมึงบอกมึงจะรีบกลับ"
"กูเปลี่ยนใจละ มาๆๆ มาให้กูกอดหน่อย"
"ไม่...."
"มา...เดี๋ยวนี้"
ทำไมผมต้องทำตามคำสั่งมันด้วย
แต่ก่อนจะรู้ตัว ผมก็เดินไปล็อคประตูห้อง และเดินมานอนที่เตียง
ทิ้งตัวนอนลงข้างๆ มัน ไอ้มาร์ชกอดผม
และเอาผ้ามาห่มให้ผม ก่อนที่จะตระหนักว่าผมทำตามที่มันต้องการ และเชื่อฟังมันทุกอย่าง
ผมก็ผล็อยหลับไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นของมัน
-
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับพบว่า ไอ้มาร์ชได้จากไปแล้ว
เหมือนฝันที่เป็นจริง...
แต่แทนที่ผมจะดีใจ ผมกลับรู้สึกโหวงๆ ชอบกลในจิตใจ เหมือนมันขาดอะไรไป
ผมเดินไปส่องกระจกที่โต๊ะเครื่องแป้งของผม
ที่กระจก มีแผ่นกระดาษโพสต์อิทสีเหลืองแปะอยู่
เขียนกลอนไว้ว่า....
"ลำดวนเอ๋ย พี่จะด่วน ไปก่อนแล้ว
ทั้งเกดแก้ว พิกุล ยี่สุ่นศรี
จะโรยร้าง ห่างสิ้น ทั้งอินทรีย์
จำปีเอ๋ย สักกี่ปี จะมาพบ
ที่มีกลิ่น ก็จะคลายหายหอม
จะพลอยตรอม สูญสิ้น กลิ่นตลบ
ที่มีดอก ก็จะวาย ระคายครบ
จะเหี่ยวแห้ง เซาซบ สลบไป"
ขุนช้าง ขุนแผน.......
ผมยิ้มให้กับความเสี่ยวของมัน
แต่ในใจก็แอบคิดว่า มันน่าจะเป็นคนโรแมนติค และชอบเอาใจใส่คนรอบข้างแน่ๆ
ผมนึกถึงคำพูดของมันที่มันเคยเพ้อเอาไว้
"ถึงกูจะไม่ดีอย่างไร แต่ก็ก็จะพยายามเอาใจใส่มึง"
ผมเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว และมองหน้าตัวเองยิ้มในกระจก
แอร้ยยยยยย อีดอกกกกกกก
หยุดยิ้มไม่ได้....!!!!
เสียงยางรถยนต์บดก้อนหินอีกครั้ง พ่อกับแม่กลับมาแล้ว
ผมรีบวิ่งลงไปข้างล่าง และไปช่วยพ่อกับแม่ขยของลงจากรถ
พ่อเอาต้นไม้จากบ้านคุณยายต้นหนึ่ง เป็นต้นไม้ที่แปลกไม่เคยเห็น แต่ดอกของมันหอม และกลิ่นเย้ายวนมาก
"พ่อ..นี่ต้นอะไร"
ผมถามคุณพ่อ
"อ้อ.... คุณตาลูกให้มาน่ะ เคยรู้จักไหม ....ดอกลำดวน"
แว๊บแรกที่ผมนึกถึง คือ ภาพของไอ้มาร์ชถอดเสื้อ ไว้ผมปีก ถือดอกลำดวนเดินเข้ามาหาผม
แล้วพูดว่า "ลำดวนเอ๋ยพี่จะด่วนไปก่อนแล้ว"
ผมยิ้มกว้าง และตลกในความนึกคิดของตัวเอง โอ้ยยยย
ไอ้มาร์ชในมาดของผู้ชายยุคที่ไว้ผมทรวมหาดไทนี่ก็หล่อเหมือนกันนะ
และแม่งโคตรแหววอะ เอาดอกลำดวนมาให้ ฮ่าๆๆๆๆๆ
"ยิ้มอะไร"
พ่อถามผมด้วยความสงสัย ผมสะดุ้ง ภาพของไอ้มาร์ชไว้ผมปีก ตัดมาที่ภาพของพ่อ
ผมกวาดตามองไปรอบๆ ที่กระบะท้ายด้านหลัง
มีต้นไม้มากมายที่พ่อขนมาจากบ้านคุณตาคุณยายผม
"โห....นี่ต้นอะไรนักหนาครับพ่อ เหมือนมีดอกหอมๆ ทั้งนั้นเลย"
"ตาของลูกไปขุดมาให้จากในสวน ตาบอกว่าที่บ้านเราปลุกแต่ผักสวนครัว คุณตาเลยอยากให้เอาดอกไม้มาปลูกบ้าง หลานจะได้กลิ่นหอม คุณตาของลูกรักลูกมากนะ"
พ่อลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
"ครับพ่อ"
ผมรู้สึกชุ่มชื่นในใจอย่างบอกไม่ถูก ครอบครัวที่อบอุ่น
เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมไม่เคยคิดอยากได้ความรักจากใครอื่น
เพราะที่ผมได้รับมันก็มากจนล้นใจ
"อันนี้ต้นอะไรฮะ"
"อ้อ นี่ดอกแก้ว นี่พิกุล นี่ยี่สุ่น นี่จำปี"
นี่มันดอกไม้ในกลอนที่ไอ้มาร์ชเขียนไว้ให้ผมทั้งนั้นเลย
ในหัวผมคิดถึงภาพไอ้มาร์ชนุ่งโจงกระเบน ถอดเสื้อ ไว้ผมปีก และยืนถือช่อดอกไม้ช่อเบ้อเร่อ
ในชื่อนั้น มีดอกลำดวน ดอกแก้ว ดอกพิกุล ดอกยี่สุ่น ดอกจำปี....
แล้วในมโนนั้น ไอ้มาร์ชพูดทั้งๆ ที่ในปากมันเคี้ยวหมากจนฟันดำว่า
"พี่เก็บ มาลา มาให้เจ้า
หวังจะเอา ใจมาผูก ปลูกรักไว้
ขอเจ้าอย่า สลัด ตัดดวงใจ
จงรับ มาลาไว้ เถิดน้องยา"
ผมยิ้ม และหัวเราะออกมาอีกครั้ง พ่อผมดูงุนงงกับอาการของผม
"เป็นอะไร หัวเราะทำไม"
"อ้อ...ฮ่าๆๆๆ เปล่าครับ ผมขำเพราะเห็นคุณตาส่งดอกไม้มาให้เยอะแยะ คุณตาน่ารักจัง"
ผมโกหกกลบเกลื่อนความเขินอาย
"มาๆๆๆ รีบขนมา แล้วมาช่วยพ่อปลุก"
ผมรีบขนต้นไม้ทั้งหมดมาที่สวนหน้าบ้าน และช่วยพ่อปลูกต้นไม้ที่คุณตาให้มาครบทุกดอก
ที่ในสวน.... ลำดวน แก้ว พิกุล ยี่สุ่น จำปี ถูกปลูกไว้ได้จังหวะกัน
ระหว่างที่ผมรดน้ำต้นไม้อยู่นั้น พ่อเดินเข้ามาหา และเอาฟางมาคลุมที่โคนต้นไม้
"มาร์ชไม่มีแฟนบ้างหรอลูก"
ผมคิดในใจ ไม่ทันละครับพ่อ.....ลูกของพ่อมีผัวไปสองคนแล้ว
"อ้อ..ไม่มีครับ"
"อืม...ดีแล้ว อย่าเพิ่งไปหลงสาวๆ เลยนะ ตั้งใจเรียนก่อน เรียนจบแล้วจะทำอะไรพ่อไม่เคยห้าม"
"ครับ"
สาวๆ หรอพ่อ.... หุหุ
พ่อเดินจากไป ดอกไม้ที่คุณตาให้พ่อมาปลูกในสวนนี้
ผมรู้สึกดีกับมันจัง ทั้งมีกลิ่นหอมต่างจากผักสวนครัวที่พ่อชอบปลุกไว้อย่างเป็นระเบียบสวยงามในรั้วบ้าน
ผมยิ้มให้กับต้นไม้ที่ผมเพิ่งปลุกเองทุกต้นนั้นอีกครั้ง ก่อนที่จะเข้าไปในบ้าน
ก่อนเดินออกมาจากสวน ผมหันกลับไปมอง และเงยหน้ามองท้องฟ้า
ปากยิ้มขึ้นโดยอัตโนมัติ ผมวาดสายตาลงมาจากท้องฟ้าแล้วมองที่ต้นลำดวน
พร้อมกับเดินออกไปจากสวน และพูดด้วยน้ำเสียงอันบางเบาจนเกือบจะกระซิบกับตัวเองว่า.....
ลำดวนเอ๋ย....พี่จะด่วนไปก่อนแล้ว
-
จันหวั่นไหวเรื่อย ๆเลย :กอด1:
-
แหม. สุนทรีจริงๆ
รอดูต่อไปว่านางจะไปล่าแต้มต่อหรือไม่อย่างไร
-
:mew3: :mew3: :mew3:
เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดัง
เบอร์ที่โชว์บนหน้าจอ ผมไม่คุ้นเคยมาก่อน
ผมรับสาย
"สวัสดีครับจัน"
"นี่ใครครับ?"
"กล้าเอง"
"อ้าวกล้า.... มีอะไรครับ คิดถึงจัง"
แน่ะ อีดอกกกกกกกก...... แรดจริงมึง
"โห... พูดแบบนี้ เราเขิน"
"อ้าว..ฮ่าๆๆๆ จะเขินทำไม"
"เปล่า.. ไม่มีอะไรครับ"
"ว่าไงครับ"
"เปล่าครับ แค่อยากได้ยินเสียง"
"อ้อครับ....คิดถึงจัง ไม่ได้เจอกัน"
อีดอกกกกกกกกกกกกก
"กล้าสบายดีนะ"
"สบายดีครับ"
"อืม..จัน วันนี้เรามาแถวๆ บ้านจันอะ จันจะออกมาพบเราได้ไหม"
"หาาาาา....... หรอ"
ผมตกใจเล็กน้อย ไม่นึกว่ากล้าจะเอาจริง
"ใช่ครับ พอดีผมมาหาเพื่อนแถวนี้ ฮ่าๆๆๆ จริงๆ ก็ตั้งใจมาหาจันนั่นแหละ กะจะมาเซอร์ไพรส์ แต่หาบ้านไม่เจอ รู้แต่ว่าอยู่แถวนี้"
"อ่ะ......ครับ เดี๋ยวแป๊บนะ ผมต้องไปบอกคุณพ่อคุณแม่ผมก่อนอะครับ ต้องไปขออนุญาตก่อน"
"หุย....น่ารักจัง จะไปไหนก็ต้องขอคุณพ่อคุณแม่"
"ก็คุณพ่อคุณแม่ผมมีลูกชายหล่อน่ารักขนาดนี้ ก็ต้องหวงเป็นธรรมดาครับ"
เรื่องดัดจริตใส่ผู้ชาย ขอให้บอกนะคะ
"ฮ่าๆๆๆๆ ก็จริงครับ"
"บ้า ผมพูดเล่นน่ะกล้า"
"ครับ...ไงโทรบอกผมละกันครับ ผมจะรออยู่ที่ร้านกาแฟในตลาดละกัน"
"โอเคครับ"
ผมเข้าไปขออนุญาตพ่อกับแม่ก่อนออกมาจากบ้าน แต่งเนื้อแต่งตัว
และรีบขับมอเตอร์ไซค์สกู๊ดเตอร์คันเก่ง และแก่ของผม
สกู๊ดเตอร์คันนี้มีสีเหลืองสด ผมตั้งชื่อมันว่า "ถั่วเหลือง"
พอผมไปถึงร้านกาแฟในเมือง ชื่อร้าน หอมให้ Z (หอมให้แซด)
เป็นร้านกาแฟโบราณสไตล์ย้อนยุค กลิ่นกาแฟกรุ่นออกมานอกถนน
ผมจอดรถที่หน้าร้าน เปิดประตูกระจกของร้านและเดินเข้าไป
ไอเย็นจากแอร์ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น ที่ตรงโต๊ะด้านหน้าติดกับกระจกหน้าร้าน
กล้านั่งอยู่.....
"สวัสดีกล้า"
"อ้าว...ตกลงคุณพ่อคุณแม่อนุญาตหรอ ไม่เห็นโทรบอกผม"
"ก็กะจะมาเซอร์ไพรส์น่ะ"
ผมพูดพลางยิ้มโปรยเสน่ห์ วันนี้กล้าหล่อจริงๆ
ถึงแม้แดดจะทำลายผิวของเขา แต่ด้วยผิวสีน้ำผึ้งของเขา
ที่โดนแดดเผาจนกลายเป็นสีแทน และแดง
มันยิ่งทำให้เขาดูเซ็กซี่มากขึ้นกว่าเดิม
"เราชอบสีผิวของกล้าจัง"
ผมพูดจบ เอามือลูบที่แขนของกล้าเบาๆ
กล้าขนลุก จนทำให้ผิวสัมผัสที่มือผมรู้สึกได้ว่า
มันสาก เพราะรูขุมขนของกล้ากำลังลุก
"อ้าว ขนลุกทำไม"
"ฮ่าๆๆๆ ก็จันมาลูบผมแบบนี้ ผมก็เสียว"
"บ้า...ต้องทำอย่างอื่นสิ ถึงจะเสียวกว่า"
แอร้ยยยยยย กล้ามากกกกกกก
อีดอกกกกกกก
"เฮ้ยยยย จริงอะ"
"บ้า..เราพูดเล่นน่ะ"
"พูดเล่นแต่ทำตามีเลศนัย มันคืออะไร?"
กล้าถามผม เราสบตากัน นัยน์ตาของกล้ามีเลศนัยเช่นกัน
"กล้ามายังไงหรอ"
"ขับรถมาน่ะครับ"
กล้าเอามือชี้ให้ผมดูรถของเขาที่จอดอยู่ฝั่งตรงข้ามของร้าน
รถมินิคูปเปอร์สีแดงจอดอยู่ แสงแดดส่องทำให้มันดูเรืองรองอร่ามตา
และน่ารักด้วยสรีระของรถในคราวเดียวกัน
"โห.. รถสวยจัง ...มันมีชื่อไหม"
ผมถามกล้า เผื่อรถของเขาจะมีชื่อเหมือนของผม
"มันชื่อถั่วแดงน่ะ"
"เฮ้ยย จริงดิ รถสกู๊ดเตอร์ของเราชื่อ ถั่วเหลือง"
"เฮ้ยยยย หรอ... บังเอิญเนอะ"
กล้าพูดพลางยิ้มแฉ่ง เขาน่ารักจริงๆ
"ใช่... บังเอิญมาก"
ผมรู้สึกเข้ากันกับกล้าได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย
และรู้สึกดีเมื่ออยู่กับเขา อาจเป็นเพราะเขาเป็นคนไนซ์มากๆ
และเป็นคนมีเสน่ห์ และมีผิวสีน้ำผึ้งที่ผมชอบ
คือ ทุกอย่างมันดี
เขาไม่เริ่มด้วยการขืนใจผมเหมือนไอ้มาร์ช
แต่มาร์ชก็เอามาเทียบกับกล้าก็คนละแบบ
แต่ช่างเถอะ ผมอยู่กับใคร ผมก็จะดี และรู้สึกดีกับคนนั้น เป็นพอ
"วันนี้จันว่างถึงกี่โมง"
"ก็ถึงเย็นเลยนะ"
"ไปเที่ยวน้ำตกกัน"
"หา...น้ำตก?"
"ใช่.."
"มันไกลนะ ผมจะขับรถไปยังไง"
"ไปรถกล้าไง"
"หรอ...."
"อืม... ไปนะ นะๆๆๆๆ"
"ก็ได้ครับ"
ผมทนสีหน้าแบบนั้นของกล้าไม่ไหว ออดอ้อน น่ารักมากๆ
ผมเลยนั่งรถไปพร้อมกับกล้า เสียงเพลงในรถของเขาดังคลอเบาๆ ตลอดทาง
ผมกับกล้าพูดคุยกัน เราแลกเปลี่ยน และทำความรู้จักกันมากขึ้น
คือ มันดีมากกกกก
กล้าไนซ์กับผม จริงๆ
กล้าเอาหลังมืออัน่อนนุ่มของเขามาแตะที่แก้มของผมเบาๆ
จริตนางเอก เขินอายก็มาสิคะ
จะมัวรออะไร
"แก้มนุ่มจัง"
"บ้า.... มาแต๊ะอั๋งเรา"
อีดอกกกก จริต !!!
"กล้านี่หน้าเหมือนดาราเกาหลีคนนึงอะ"
ผมชมเขา
"ใครหรอ..."
"ลีดองวุค"
"ฮ่าๆๆๆๆ จากเรื่อง มาย เกิลืด น่ะหรอ"
"ใช่ๆ "
"หุยยย ลีดองวุค เขาขาวอะ เราออกจะดำ"
"ไม่ดำนะ ผิวสีแทน คือ ดี เราชอบมาก มันดูเซ็กซี่"
"หรอ..เดี๋ยวถ้าเห็นมากกว่านี้ จันจะว่าเซ็กซี่มากกว่า"
รถวิ่งมาถึงหน้าทางเข้าน้ำตกพอดี กล้าขับรถพาผมเข้าไปในน้ำตก
พอถึงที่หน้าน้ำตก เป็นเวลาเกือบบ่ายสอง เราต้องเดินขึ้นไปถึงชั้นที่สามของน้ำตก
เพราะคุณชายกล้าเขาไม่พอใจในความสวยงาม
พอถึงที่ชั้นสาม น้ำที่ใสดังสระมรกต เสียงน้ำตกลงซัดโขดหินดังซ่าๆ
ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมาก
ที่นี่ไม่มีใครมาสักคน มีแต่เราสองคนเท่านั้นที่อยู่ตรงนี้
อาจเพราะไม่ใช่ฤดูการท่องเที่ยว และอีกอย่างจังหวัดที่ผมอยู่ มีน้ำตกก็ไม่ได้สวยงามอะไรมาก
จึงไม่เป็นสถานที่อันนิยมของนักท่องเที่ยว ที่นี่จึงสงบ และค่อนข้างเป็นส่วนตัว
กล้าวางกระเป๋าใส่ของที่เตรียมมาลงกับพื้นลานหินใต้ต้นไม้ริมน้ำตก
เขาเอาเสื่อปู
และเปลื้องผ้า....
ผมยืนจ้องเขาตาไม่กระพริบ
อีดอกกกกกกกกก
หุ่นเซี๊ยะมากกกกกก
ซิกแพคเป็นลูกๆ กล้ามไตรเซ็บ ไบเซ็บ ชัดมาก
ร่างเปลือยเปล่าของกล้า งดงามประดุจงานประติมากรรมชิ้นเอก
ผิวสีแทนที่โดนแดดเผาจนไหม้จากการเข้าค่าย รด.
มันปังมากกกกกก
เซ็กซี่มากกกก
ผมล่ะจะมัวรออะไร.... น้ำเดินเลยค่ะ
กล้าค่อยๆ เดินลงไปในน้ำตกอย่างช้าๆ ท่วงท่าที่เขาก้าวเดินไปนั้น
ประดุจเทพบุตร
ผมไม่อาจละสายตาจากเขาได้ กล้ามองมาที่ผม
เขาคงรู้ว่าผมกำลังตะลึงหลงในสรีระของเขา
เขายิ้มแย้มอย่างมีเลศนัย
พอลงไปกลางน้ำ กล้าก็เรียกผม
"ลงมาสิจัน"
"จะลงไปยังไง เราไม่มีเสื้อผ้ามาเปลี่ยน"
"ก็แก้ผ้าสิ"
"หุยยย ไม่อาหรอก เราอาย"
"ทำอย่างกับผมไม่เคยเห็นของจัน ไม่เคยเห็นอะไร...ต่อมิอะไร"
โอ้ยยยย อีดอกกกก
คิดถึงภาพตอนนอนอ้าขาเป็นรูปตัว W
แล้วสอดยาเข้าก้น อายมากกกกกก
"เออ...ก็จริง"
ด้วยความกะหรี่ Level 10 ผมแก้ผ้า และเดินลงไปในน้ำตามกล้าไป
กล้ามองผมที่อยู่บนฝั่ง สายตาของเขาไม่ละจากร่างกายของผมเช่นกัน
"ฮอตมาก"
เขาพูดพลางสบตาผม นัยน์ตาเขาดูร้อนแรง และน่าค้นหา
กล้าโผเข้ามาหาผม ผมตกใจเล็กน้อย และตัวสั่นจากความเย็นของน้ำ
จริง...สั่นสู้ค่ะ
ในน้ำตกอันใสสะอาดนั้น ผมกับกล้าเปลื้องผ้า แหวกว่ายหยอกล้อกันไปมา
ทั้งสนุก และสุขใจ กล้าก็ดูจะสนุกเช่นกัน
ผมว่ายไปตรงข้าม แล้วเอาน้ำสาดใส่กล้า
"แกล้งเราหรอ เดี๋ยวเหอะๆ"
กล้าพูดจบเข้าว่ายน้ำโผเข้ามาหาผม ผมว่ายหนี แต่ผมว่ายน้ำไม่แข็ง
และสำลักน้ำ กล้าตกใจ รีบว่ายเข้ามาหาผม
เขารีบเข้ามาโอบผมไว้ ร่างกายเราได้แนบชิดกัน
เข้ากอดรัดผมไว้กับอก ผมเขินจนหน้าแดง
"เป็นอะไรรึเปล่าจัน ผมขอโทษ"
ผมก้มหน้าไม่ตอบอะไร พยายามไอ และสั่งน้ำมูกที่สำลักออกมา
ล้างหน้า ล้างจมูกจนสะอาด และเอาน้ำในน้ำตกน้ำบ้วนปากที่มีแต่เสมหะจากการสำลักน้ำ
"ไหนดูซิ...."
กล้าพูดพลางประคองหน้าของผม เขาเชยคางผม และสบตาผม
เหมือนเวลาจะหยุดไปชั่วขณะ.....
เราจูบกัน.....
-
รู้สึกไม่ดีใจเลยที่มีผัวเยอะ :ling2:
-
ถ้าบรรยากาศจะเป็นใจขนาดนี้จันก็คงไม่ขัด
แต่เอ้าท์ดอร์ตลอดๆเลยนะ. เห้อสงสารก็แต่มาร์ชนี่แหละ
กล้ามาวินมากอะ ไม่หลงก็แปลกแล้ว
-
เอาละจ๊ะ จันนน ทั่วถึงจริงๆ หนูสวยมากกก :z3:
-
ผมกับกล้าจูบกันอยู่นานเหลือเกิน นานเหมือนชั่วกัปป์ชั่วกัลป์
"จัน...."
กล้าเรียกผมด้วยเสียงทุ้มนุ่ม
"ครับ....ว่าไง"
"เรา... เราชอบนาย"
"ครับ..."
"จันชอบเราไหม"
"ชอบครับ"
"ชอบแบบไหน"
"แบบเพื่อนไง จะแบบไหนล่ะ"
"โธ่... มากกว่าเพื่อนไม่ได้หรอ"
"ฮ่าๆๆๆ ครับ กล้าอยากให้ผมคิดมากกว่านั้น จริงๆหรอ"
"ใช่...มาถึงขนาดนี้แล้ว จันน่าจะรู้ ผมก็รู้ว่าจันไม่ใช่คนโง่ ที่จะไม่รู้ว่าผมรู้สึกอย่างไร"
โอ้ยยยย ไม่ชอบเลยผู้ชายรู้ทันแบบนี้
ฉันไม่ได้คุมเกม ไม่สนุก
"ไว้ดูๆ กันไปดีกว่าไหมครับ"
อีดอกกก สวยมากกกกก
"ครับ"
ผมรีบผลักตัวออกจากอ้อมกอดของกล้า
ประหนึ่งนางเอกในเทพนิยายของดิสนีย์
"กลับกันเถอะครับ แหม...นึกว่าจะพามาทำไม"
"อ้าว....ไม่ได้ลวงมาข่มขืน ก็ดีถมไปละ"
"ไม่จำเป็นต้องข่มขืนหรอกนะกล้า บอกดีๆ ก็ได้"
ผมยิ้มเย้ยอย่างมีเลศนัย กล้าสบตาผม นัยน์ตาของเขาดูร้ายลึก และทันคนอย่างน่ากลัว
ผม...ไม่ชอบ
"หรอ..บอกดีๆ แล้วจะยอม..."
"ยอมอะไร ทะลึ่งน่า"
ผมสาดน้ำใส่เขา จริตนางเอกก็มาาาาา
"จันอยากกลับแล้วหรอครับ"
"ใช่ครับ กลับเถอะ"
ผมกับกล้าขึ้นมาจากน้ำตก ต่างคนต่างแต่งตัว
ก่อนเดินออกมาจากน้ำตกชั้นที่สาม
กล้าจูบผมอีกครั้ง ดูเหมือนเขาพยายามจะโปรยเสน่ห์ใส่ผมเช่นกัน
ผมรู้สึกเหมือนศรศิลป์ไม่กินกัน ก้ตอนนี้แหละ ทั้งที่ก่อนนี้ กล้าดูดีมากในสายตาผม
พอเอาเข้าจริงๆ กลับน่าเบื่อ มุขไม่ตื่นเต้นในการจีบ
เอาเข้าจริงๆ เถื่อนๆ ซื่อๆ เสร่อๆ แบบไอ้มาร์ช มันน่าค้นหา และอาจอยู่ด้วยและมีความสุขมากกว่า
ผมคิดเรื่องนี้มาตลอดทางที่กล้าขับรถมาส่งผมที่ร้านกาแฟ
พอถึงร้านกาแฟ เราร่ำลากัน
ผมขับเจ้าถั่วเหลืองกลับบ้าน แม่ทำอาหารไว้รอ
เย็นนี้ผมได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว
ก่อนที่แม่จะคุยเรื่องไอ้มาร์ช...
"เออจัน...แม่ลืมเลย มาร์ชมารอจันอยู่ตั้งนานแน่ะ เอาของมาฝากแม่กับพ่อด้วย"
"อ้าว...."
"มาร์ชกับจันสนิทกันหรอลูก"
"อ้อๆ ครับๆ"
"ดีแล้ว คบเพื่อนดีๆ มาร์ชเขาเป็นนักเรียนที่ได้รางวัลอ่านทำนองเสนาะระดับประเทศเลยนะพ่อ"
คุณแม่ผมคุยอวดลูกศิษย์ตัวเองกับพ่อผม
"หรอๆ เห็นท่าทางแบบนั้น ไม่น่าสนใจเรื่องไทยๆ เลย"
"อ่านเพราะทีเดียวล่ะค่ะ"
"แล้วมันไปไหนแล้วล่ะแม่"
"ไปเรียกเพื่อน มงมันอะไรกัน โน่น นอนอยู่บนห้องลูกแน่ะ"
"หาาาาาา..."
ผมประหลาดใจสุดขีด ปกติแม่ไม่เคยให้ใครเข้ามาในบ้าน ยิ่งขึ้นไปบนห้องผมนี่ อย่าได้หวัง
"แล้วแม่ให้มันขึ้นไปทำไมอ่าาา"
"ก็แม่เห็นว่ามาร์ชเป็นเด็กดี เป็นลูกศิษย์ที่แม่เป็นที่ปรึกษาของห้องเขา แม่สนิทกับมาร์ชนะจัน"
"เวรรรรร"
"โน่นแน่ะ อยู่บนห้อง รอจันจนหลับ แม่เลยให้ไปนอนบนห้องจัน กินอิ่มแล้วก็ไปดูเพื่อนเขาหน่อย"
ผมรีบลุกจากโต๊ะอาหาร และขึ้นไปบนห้องนอนทันที
พอเปิดประตูห้อง...
"อ่าว...มึงไปไหนมาวะ"
ไอ้มาร์ชนั่งล่อนจ้อนอยู่บนเตียงผม ตอนที่มันถามผมว่าไปไหนมาดูมันชิลล์มาก
มันสวมกางเกงในตัวเดียว กำลังดูหนังสือโป๊ของผมอย่างสบายใจ
เหมือนเป็นห้องของมัน เตียงของมัน หนังสือโป๊ของมัน
โอ้ยยยย ไอ้มาร์ช !!!!
-
"มึงมาได้ไง"
ผมถามมัน และปิดประตู ล็อคห้อง...
"กูก็ขี่มอไซค์มา แล้วเอาของมาฝากแม่มึง กูรออยู่นาน ก็หลับ แม่มึงเลยให้ขึ้นมานอนรอมึงข้างบน"
"แล้วมึง ก็ขึ้นมา?"
"เออ ทำไมอะ"
"รีบแต่งตัวแล้วกลับไปเลย"
"ไม่... แล้วนี่มึงไปทำอะไรมา ทำไมหัวเปียก"
"มันเรื่องของกู"
"ไปน้ำตกมาอะดิ"
"ทำไมมึงรู้?"
"ก็กูตามมึงไป"
"เฮ้ยยย นี่มึงแม่งเป็นผีหรือไง"
"ป่าว กูรัก กูหวงของกู กูก็ตามไป"
"กูไม่ใช่ของๆ มึง"
"ใช่ดิ... มึงเลิกนอกใจกูได้แล้ว กูเจ็บมึงรู้ไหม"
ตอนไอ้มาร์ชพูดว่ามันเจ็บ มันดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
"กูจะไปไหนกับใคร เอากับใครก็เรื่องของกู"
"แต่มึงมีผัวแล้ว มึงทำแบบนั้นไม่ได้"
"สัด... รีบกลับไปเลยไป"
"คงกลับไม่ได้นะคืนนี้ แม่มึงชวนกูให้ค้างที่นี่ กลัวมึงจะเหงา กูก็ไม่จัดแม่มึง เตรียมนอนละ อ้อ.... กูแอบเอาเหล้ามาแบนนึง อยู่ในเป้ คืนนี้ดื่มกันหน่อย"
"มึงคิดจะมอมเหล้า แล้วเอากูไปเยสหรอ อย่าหวัง"
ผมรู้ทันมัน
"เปล่าๆๆ อยากระลึกความหลัง"
"ความหลังเหี้ยอะไร"
"ก็ตั้งแต่เราแอบกินเหล้าในโรงเรียนตอน ม.สาม เราก็ไม่ได้กินด้วยกันอีก กูนึกถึงโมเมนต์นั้น"
"ไม่ มากินเหล้าในบ้านกู มึงพลีชีพแท้ๆ แม่กูจะได้ฆ่ามึงสิ"
"โอ้ยยย แบนเดียวไม่เมาหรอก"
"มึงออกไปเดี๋ยวนี้ ออกไปจากบ้านกู"
"ไม่ไป"
มันกวนตีนใส่ผม ก่อนที่จะบิดฝาเหล้า ยกขึ้นซดไปอึกใหญ่
เป็นอันว่า.... ผมคงต้องนอนกับมันจริงๆ เพราะจะปล่อยมันลงไปในสภาพที่มีกลิ่นเหล้าไม่ได่แน่ๆ
-
โอ๊ยยยนชอบมาร์ช
จัน..ยกให้ชั้นเถอะ
-
แพ้ทางตลอด. 55555
มาร์ชสู้เข้าไป
-
"มึงหาเรื่องให้กูอีกแล้ว"
"อะไร กูมาอยู่เป็นเพื่อนมึงแท้ๆ"
"กูมีแฟนแล้ว เดี๋ยวแฟนกูจะหึง กูว่ามึงรีบกลับไปก่อนที่กลิ่นเหล้าจะหึ่งดีกว่า"
ผมโกหกมัน
"ใครวะแฟนมึง ?"
"ก็คนที่มึงเห็นตอนมึงตามไปน้ำตกนั่นแหละ"
"ใครวะ"
"อ้าว.... นี่ตกลงมึงได้ตามกูไปหรือเปล่าเนี่ย"
"เปล่า กูแค่เดา มึงบอกกูเอง"
"อ้าว ไอสัดดด"
ผมทุบมันหนึ่งที เสียงดัง บึ๊ก !
"มึงไปทำอะไรกับใครมา นี่ถ้ากูไม่หลอกถาม กูก็ไม่รู้หรอก"
"ป่าว กูพูดเล่น ไม่ได้ไปไหนกับใครทั้งนั้น"
"อย่ามาโกหก"
ไอ้มาร์ชพูดพลางกระดกเหล้าเข้าปาก อีกหนึ่งอึก
มันค้นหาสิ่งของอะไรบางอย่างในกระเป๋ามัน และมันก็หยิบเหล้าออกมาอีกแบน
"เฮ้ยย อะไรวะเนี่ย ไหนบอกว่าแค่แบนเดียว"
"ก็แบนเดียวไง.... คนละแบน กูไม่ให้มึงแดกคนละสองแบนเสียหน่อย กูไม่ได้ป๋าขนาดนั้น"
"ไอ้ขี้เมา"
ผมด่ามัน
"บุญแล้วทูนหัว มีผัวขี้เมา"
ไอ้มาร์ชกระดกเหล้าเข้าปากอีกสองอึกใหญ่ๆ เรอดังเอิีกๆ
"กูไม่มีผัวอย่างมึง สถุน ขี้เหล้า เรอดังแบบนี้ กูไม่ชอบ"
ก่อนที่ผมจะพูดอะไร มันเอาเหล้ามากรอกปากผม
เหล้าเพียวๆ ไหลผ่านลงคอร้อนเหมือนน้ำกรด ผมสำลักด้วยความทรมาน
"ไอ้เหี้ย อะไรวะเนี่ย"
"ยาดอง"
"โหยยยย ตับไตพังกันพอดี"
"แดกๆ ไปเถอะน่าาา ถือว่าได้รำลึกความหลัง"
ไอ้มาร์ชยื่นขวดเหล้าให้ผม ผมรับมาจากมัน
มันค้นหาของในเป้ของมันอีกครั้ง คราวนี้มันเอามะยม
มะขามเปียก มะม่วงดองออกมา
"อะไรวะ"
"ของแกล้มเหล้าไง"
"มึง...อายุเท่านี้แดกเหล้าแบบนี้ เดี๋ยวก็ตับแข็งตายห่า"
"เป็นห่วงผัวหรอเมียจ๋า"
"ก็เป็นห่วง มึงเป็นเพื่อนกูนี่หว่า"
ผมกระดกเหล้าเข้าปากอีกครั้ง รู้สึกรสชาติมันแปลกๆ แต่หอมกลิ่นยาดองเหลือเกิน
"นี่มันยาดองอะไรวะ"
ผมถามมัน
"ของมึงอะ นารีรำพึง"
"แล้วของมึงอะ"
"ของกูหรอ.... โด่ไม่รู้ล้ม"
"เหี้ยยย แดกแล้วมันจะโด่หรอ?"
ผมถามด้วยความสงสัยจากใจ
"ไม่รู้...เดี๋ยวคืนนี้รู้กัน"
มันพูดพร้อมทำตากลอกไปมา แม่งน่ารักฉิบ
อีดอกกกกกกก ชะตาฮี๋จะขาดอีกแล้วหรือไงเนี่ย
"มึงไม่ต้องเลย ก็ไม่ให้มึงแตะตัวเด็ดขาด"
ไอ้มาร์ชเปิดถุงมะยม มะขาม และมะม่วงดอง มันหยิบมะม่วงดองรสเปี้ยวเข็ดฟันเข้าปาก
แล้วทำท่าตัวสั่น ขนลุก
"เป็นอะไรของมึงวะ"
ผมถามมัน
"มึงลองแดกเหล้า แล้วรีบกินมะม่วงนี้ตามดิ เคี้ยวๆๆๆ
แล้วก็ให้รสเปรี้ยวมันทำลายรสของเหล้าที่ติดอยู่ในปากนะ แม่งงง โคตรฟิน"
ผมทำตามที่มันบอก เมื่อกระดกนารีรำพึงเข้าผาก
รสของเหล้าแผ่ซ่านไปตามลิ้น ลำคอ
ผมกลืนมันลงไปในคอ
รู้สึกร้อนลงไปถึงกระเพาะอาหาร
จากนั้น ผมก็เอามะม่งเปรี้ยวใส่ปาก และรีบเคี้ยว
อีดอกกกกก เปรี้ยวอย่างกะฮี๋ลิง
มันได้ผลจริงๆ ด้วย การกินของเปรี้ยวหลังดื่มเหล้าดองทันทีนี่มันเป็นอะไรที่สนุกสนานมาก
ผมชักติดใจในความสนุกของการดื่มยาดอง และกับแกล้ม
อึกแล้ว อึกเล่า กรอกเข้าไป....
เมรีมิได้..ระวังตัว
"เฮ้ยๆๆๆ เบาๆ มึง"
ไอ้มาร์ชห้ามปรามผม ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองมึน และเริ่มมองอะไรพร่ามัว
"เปนนน เหี้ยยยย อะไรว้าาา"
ผมพูดยานคางตามประสาคนเมา
"ยาดองของมึงนี่แม่งอร่อยดีว่ะ"
ผมกล่าวชมไอ้มาร์ช และรู้สึกติดใจในรสชาติยาดอง
ปกติผมเป็นคนไม่ดื่ม เคยดื่มเหล้าครั้งแรกก็กับไอ้มาร์ชนั่นแหละ
แอบดื่มในโรงเรียนไปอึกหนึ่ง
แล้วจากนั้นมาก็แอบดื่มกับเพื่อนบ้างนิดๆ หน่อยๆ แต่ส่วนมากจะเป็นเหล้านำเข้า
หรือบรั่นดีไทย หรือไม่ก็แค่เบียร์ ไม่ฮาร์ดคอร์แบบนี้
"ไอ้มาร์ช กูม่ายด้าย ไปเอากับอ้ายกล้ามัน ที่น้ำตกอะ มึง... มึงเข้าใจไหม"
ผมเมาจนเวลาพูดลิ้นรวน
"อ่าววว... ตกโลงงง ไปทำอารายกัน"
ไอ้มาร์ชก้เมาพอๆ กับผม
"ก็แค่ไปเล่นน้ำ"
"อย่าให้รู้นะเว้ยยยย ว่ามึงแอบไปเยสสส กันมา"
ก๊อกๆๆๆๆๆ
เสียงแม่ผมเคาะประตู
ผมตกใจสุดชีวิต เรียกสติกลับมา ดวงตาพร่ามัวสุดๆ
แต่ก็พยายามควบคุมสติ
"จัน มาร์ช ลูก..ทำอะไรกัน"
"อ้อ ป่าวครับแม่ นั่งคุยกันอยู่"
"แล้วมาร์ชจะกลับบ้านยังไงลุกมันดึกแล้ว"
"เดี๋ยวให้มันนอนนี่แหละแม่ ขออนุญาตหน่อยนะครับ"
"โอเค..ได้ๆ รีบๆ นอนนะลูก"
"ครับแม่ ฝันดีครับ"
เสียงฝีเท้าของแม่เดินจากไป ผมโล่งใจแทบจะร้องไห้ออกมา
ไอ้มาร์ช ยกแบนขึ้นโชว์ผม มันดื่มรวดเดียวจนหมด
และรีบเอามะขามเปียกใส่เข้าปาก เคี้ยวๆๆ และกลืน
มันทำท่าเจ็บปวดรวดร้าว และนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงผม
ผมหัวเราะร่วนในท่าทางของมัน
ผมทำตามบ้าง และในที่สุดผมก็ไปนอนเกลือดกลิ้งด้วยความเมาข้างๆมัน
เราสบตากัน....
"มึงกินข้าวเย็นยังว้าาา"
ผมถามมันเพราะเป็นห่วง
"ยัง...กูไม่ชอบกินของคาวก่อน ของหวาน และสุรา"
"อะไรคือของหวาน"
ผมถามมันด้วยความสงสัยแม้ขณะเมา ก็ยังคิดไม่ออก เพราะเย็นนี้ที่บ้านแม่ไม่ได้ทำขนมหวาน
"แบบนี้ไง"
ไอ้มาร์ชประกอบปากจูบผม
ปากของมันหวานจากรสของยาดอง
หวานจริงๆ....
"เออ..หวานว่ะ ฮ่าๆๆๆ"
ผมกล่าวหลังจากไอ้มาร์ชผละออกจากจูบ
"มึงนี่มันร้ายยย ไอ้มาร์ชชชชช"
มันจูบผมอีกครั้ง
"ร้ายยังไง"
มันถามผม สบตาผม แววตาของมันดูเจ้าชู้ มีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ
"แสดงว่ามึงชอบกินของหวาน"
"ใช่...กูชอบกิน"
"ในหัวมึงคิดแต่เรื่องของหวานสินะ"
"กูคิดตลอดเวลาเลย"
โอ้ยยยย อีดอกกกกก
ดวงตากับคิ้วที่เข้มดกดำนั้น มันช่างเย้ายวนจริง
หรือเพราะฤทธิ์ของยาดองกันนะ ?
"อย่าให้รู้ว่ามึงคิดเรื่องของหวานกับคนอื่น"
ผมตัดพ้อ
"มึงหึงกูหรอ"
"เปล่า..."
"กูคิดแต่เรื่องของหวานกับมึงคนเดียว มึงเหมือนเค๊กบานอฟฟี่ของกู"
"เหี้ยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ บานอฟฟี่อะไรของมึงงงง"
ผมหัวเราะร่วน
"ก็มีกล้วย.... (ไอ้มาร์ชเอามือมาจับที่กระเจี๊ยวของผม) ...
มีนม... (มันเอามือทั้งสองข้างขยำที่หน้าอกทั้งสองข้างของผม ผมขนลุกซู่)"
"มึงมอมเหล้า แล้วก็เอากูไปเยสสส ไอ้สัดดด มึงมันร้ายย"
ผมด่ามัน ในใจรู้สึกน้อยใจเล็กๆ ที่มันทำเหมือนผมเป็นที่ระบายอารมณ์ทางเพศของมัน
"...มี ครีม.... (มันเร้าอารมณ์ผม เอานิ้วมีสีที่หัวนมของผม)
แล้วก็...... อร่อย"
ไอ้มาร์ชไม่สนใยจคำตัดพ้อของผม พอมันพูดจบ....เราจูบกันหนักหน่วง เร่าร้อน
ผม.....ตกเป็นของมัน
เรา XXXXX กัน
-
:pighaun: บานอฟฟีี่เมรีขี้เมา
โอ๊ย พ่อแม่จะนอนหลับไหมนั่น
หมดกันเด็กดีของคุณครู เหอๆ
-
สู่ขอด่วนๆ
-
:m25: :m25:
-
โรงเรียน....
ผมกับมาร์ชไปโรงเรียนพร้อมกันในเช้านี้ ผมมึนหัวจนแทบบ้าจากอาการเมาค้าง
ไอ้มาร์ชดูจะไม่สะทกสะท้านสักเท่าไร มันกลับดูชิลล์มากเมื่อเทียบกับผม
"ทำไมมึงไม่แฮงค์เหมือนกูเลยอะ"
ผมถามมันขณะที่ซ้อนรถมอเตอร์ไซค์ของมันไปโรงเรียน ปกติผมจะขับเจ้าถั่วเหลืองของผมไปเอง
แต่วันนี้ไอ้มาร์ชอาสาพาผมไป ผมไม่ขัดมัน เพราะผมไม่ไหวจริงๆ
เมื่อเช้านี้เก็บอาการต่อหน้าแม่แทบขาดใจดิ้น
แต่ ณ บัดนี้ ผมนอนซบหลังไอ้มาร์ชอยู่บนรถของมัน สภาพเหมือนคนเมายาสลบ
"กูเทิร์นโปรฯ ว่ะ"
"กูเวียนหัวจะตายอยู่ละ"
แสงแดดส่องจ้า ผมหรี่ตาหยีเพื่อหลีกเลี่ยงเสียงนั้น ดูเหมือนทุกอย่างจะเจิดจ้าไปเสียหมด
แม้กระทั้งถนนลาดยางที่ผมและไอ้มาร์ชกำลังขับรถของมันอยู่นั้น
ก็ดูเป็นสีเงินยวง มันปลาบสะท้อนแสงแดดยามเช้า
"มึงไหวเปล่า"
"ไหว"
"กูเป็นห่วงนะ"
"ขอบใจว่ะ"
บรรยากาศการเป็นห่วงเป็นใยแบบนี้ ทำให้ผมนึกถึงไอ้มาร์ชคนเดิมที่ดีแสนดีของผม
"เรื่องเมื่อคืน"
ผมรำพึงรำพัน เราสองคนยังคงอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์คันของไอ้มาร์ช
ในหัวของผม มีแต่ภาพที่พร่ามัว ภาพมโนนั้นเป็นภาพของผมกับไอ้มาร์ชกำลัง XXX กัน
"ทำไมหรอ ติดใจ ?"
"เปล่า.... กู....."
"มีอะไร"
"กูมีความสุข"
สายลมพัดแรงเมื่ออยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ ผมเอามือไปกอดเอวไอ้มาร์ชเพราะกลัวจะตกจากรถ
ลำพังเวียนหัวจากอาการเมาค้างก็จะแย่อยู่แล้ว
นี่ต้องตื่นเช้า มาโรงเรียนอีก แถมยังต้องมานั่งมอเตอร์ไซค์ที่ต้องใช้ทักษะการทรงตัว
ยิ่งทำให้ทรมาน
ไอ้มาร์ชเอามือมาจับมือที่ผมกอดเอวมันไว้
มืออุ่นๆ ของมัน ช่างอบอุ่นเหมือนกับอ้อมกอดของมัน
ผมซบหลังไอ้มาร์ช หลับตา และซึมซับความรู้สึกดีๆ นั้นไว้
ไปตลอดทางไปโรงเรียน ช่างเป็นวันที่เริ่มต้นความสัมพันธ์ของเราสองคนที่ดี
แม้จะมาแบบมึนๆ ก็ตาม
-
ห้องเรียนวิชาดนตรี....
ผมกับไอ้มาร์ชไปถึงโรงเรียนทันเวลาพอดี ผมเข้าเรียนด้วยความทรมาน
เนื่องจากอาการเมาค้าง
วันนี้คาบแรก เป็นคาบเรียนวิชาดนตรี
ปกติเราจะเรียนเวียนวิชาดนตรีสากล ศิลปะ และดนตรีไทย
อย่างละ ๔ สัปดาห์ ผมกับไอ้มาร์ชเป็นผลัดที่เรียนวิชาดนตรีสากลเป็นผลัดสุดท้าย
ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า วันนี้อาจารย์จะสอบร้องเพลงไทยสากล
ผมคิดมาหลายวันว่าจะร้องเพลงอะไรดี และเช้านี้
เป็นเช้าที่จะต้องสอบ ซ้อมก็ไม่เคยได้ซ้อม แล้วจะสอบ
ผมยิ่งเครียด ยิ่งปวดหัวหนักเข้าไปใหญ่
"นายมีน"
อาจารย์เรียกชื่อไอ้มาร์ชผม ให้ขึ้นไปสอบบนเวที
ไอ้มาร์ชเลขที่ ๑ จึงต้องขึ้นไปคนแรก เพราะสอบตามหมายเลข
วงดนตรีของรุ่นพี่ที่อาจารย์เตรียมมาให้สอบ
บรรเลง intro
"เพื่อนคนนึงแอบรักเธอ เก็บงำความลับนั้นอยู่ภายใน
ก็ไม่เคยเปิดเผยไป ด้วยกลัวจะเสียใจและเสียเธอ"
ไอ้มาร์ชร้องเพลงเพื่อนสนิท ของ เอ็นโดรฟิน
ในใจผมเต้นตึกตัก สายตามันจับจ้องลงมาจากเวทีลงมามองผม
ผมได้แต่ทำอะไรไม่ถูก หันซ้ายที หันขวาที
"ปิดบังอยู่ตั้งนาน แหละมันอัดอั้นใจ
ยิ่งเราใกล้ชิดกัน ยิ่งหวั่นไหว
เธอสบตา กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป
ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป
หากเป็นใครไม่ใช่เธอ สักวันอาจให้รู้อาจบอกไป
แต่เป็นเธอที่คุ้นเคย ก็เลยต้องยับยั้งคอยชั่งใจ
ปิดบังอยู่ตั้งนาน แหละมันอัดอั้นใจ
ยิ่งเราใกล้ชิดกัน ยิ่งหวั่นไหว
เธอสบตา กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป
ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป ..."
ผมเขินอายจนรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดง
แต่ก่อนที่จะอายมากกว่า นี้กลบเกลื่อนโดยการไปขออนุญาตอาจารย์ไปเข้าส้วม
จริงๆ เขินมากกกก
อยากไปกรี้ดในส้วม
อีดอกกกกกกกก......
"ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป
ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป
ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป ว่ารักเธออออออ"
เสียงเพลงของไอ้มาร์ช ลอยไล่หลังผมมา
ผมรู้สึกเหมือนผ้าที่ชุบน้ำแล้วบิดจนม้วน บิดจนแห้ง
อายแล้วอายอีก
ไอ้เหี้ยยยยยยยย.... กูหวั่นไหว
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆ กับห้องเรียนวิชาดนตรี
ที่หน้ากระจก ผมพบว่าหน้า และใบหูของผมแดงก่ำ
ไม่เคยอาย และเขินอะไรแบบนี้
"จันทรัสม์ !"
เสียงอาจารยืเรียกผมผ่านไมโครโฟน ผมสะดุ้ง และลืมนึกว่า ผมเลขที่ต่อจากไอ้มาร์ช
พอเข้าไปในห้องดนตรี ผมรีบเดินไปที่ทางขึ้นของเวที
ที่ตรงนั้น ไอ้มาร์ชกำลังเดินสวนลงมา
ระหว่างที่เราเดินสวนกัน มันแอบจับมือผม และรั้งเอาไว้ชั่วครู่
ก่อนจะปล่อยให้ผมขึ้นเวทีไป
อีดอกกกกกกกก........ จริตสาวสิบหกโดนผู้ชายจัวบมือก็มา
อายเหี้ยๆ
ผมเดินไปบอกชื่อเพลงกับนักดนตรี
ก่อนที่ดนตรี intro ผมรวบรวมความกล้า และสติ... และร้องเพลงนรี้ออกมา
"มองเห็นดวงดาว ส่องอยู่เต็มฟ้า...
ลมหนาวโชยมา จากที่แสนไกล...
อยู่ไกลกันเหลือเกิน คิดถึงจะขาดใจ
ไม่รู้...นานเท่าไหร่ ถึงจะพบกัน
ความเหงามักทำให้ต้องชอกช้ำ...
ลมหนาวยิ่งทำ ให้ยิ่งร้าวราน
เคย...ใกล้ชิดอยู่ ทั้งรักทั้งผูกพัน
จากกันมานาน จะเป็นยังไง...
ป่านนี้เธอจะอยู่ไหน ป่านนี้จะเป็นอย่างไร
จะมีใคร...ดูแลหรือเปล่า
ป่านนี้คงจะนอนหนาว ป่านนี้คงจะเงียบเหงา
ฝากเดือนและดาวช่วยปลอบที... "
ผมกวาดตามองไอ้มาร์ช มันยืนอยู่ตรงนั้น ตรงท้ายห้อง และมันกำลังพยายามสบตาผม...
"ตรงนี้มีคน ที่ยังคอยหา...
คอยหาทุกเวลา เมื่อเธอร้างไกล
ยังคอยและยังรู้สึก คิดถึงและห่วงใย
จะทำยังไง... ให้เธอรับรู้...
ป่านนี้เธอจะอยู่ไหน ป่านนี้จะเป็นอย่างไร
จะมีใคร...ดูแลหรือเปล่า
ป่านนี้คงจะนอนหนาว ป่านนี้คงจะเงียบเหงา
ฝากเดือนและดาวช่วยปลอบที...
ฝากเดือนและดาว... บอกว่าฉันยังห่วงเธอ..."
เสียงปรบมือดังลั่น อาจารย์และเพื่อนๆ
ทุกคนปรบมือให้กับความสามารถในการร้องเพลงของผม
ไอ้มาร์ชดูจะกระโดดโลดเต้นหนักกว่าเพื่อน ไม่รู้ว่ามันสื่ออะไร
แต่ผมสิ..... ผม รู้สึกดีกับมันเหลือเกิน
ป่านนี้....ใจมันจะคิดอย่างไรกับผม
ป่านนี้ มันจะรู้สึกดีเหมือนกับผมไหม
ฝากความรู้สึกดีๆ ของผมไปถึงมัน....ด้วยเทอญ
-
:z3: :z3: :z3:
-
รู้ใจ แน่ใจ แล้วนะ?
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:-[. เขิน
ตกลงว่าโด่ไม่รู้ล้มจริงไหมจัน
มาร์ชทำตัวดีๆนะ
-
มาร์ชนายดีเกินไป 555 :z1:
-
:call: เข้ามารอ
-
"เพราะจัง"
ไอ้มาร์ชกล่าวอย่างพอใจ มันเดินเข้ามาด้านหลังของผม
พร้อมกับหยอกเอินด้วยการบีบก้นของผมอีกเช่นเคย
"จริงหรอ"
ผมถามมัน ในใจรู้สึกเขินอาย แม้ว่าก่อนหน้าที่เราจะได้เสียเป็นเมียผัวกัน
มันก็คอยชมผมมาตลอด แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป
"กูไปนอนบ้านมึงบ่อยๆ ได้ไหม ?"
ไอ้มาร์ชถามผม อารมณ์กึ่งเล่นกึ่งจริง แต่แฝงด้วยความอ้อนวอนในดวงตาคมขำของมัน
"ไปทำไมอะ"
แทนที่ผมจะขับไล่ไสส่งมันเหมือนที่เคยเป็น
แต่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมไม่รู้สึกโมโห
ตรงกันข้ามในจิตใจกลับรู้สึกโหยหา และยินดีที่มันถามแบบนี้
แต่ด้วยจริตแห่งผู้มีเผ่าพงศ์ดำรงศักดิ์ พูดง่ายๆ ก็ดัดจริตกระบิดกระบวนนั่นแหละ จึงตอบมันไป
"มึงจะไปทำไม กูไม่อยากให้ไป ถ้ามึงไปมึงก็มอมเหล้า เอากูไปเยสส อีก กูไม่ไหวแล้วนะโว้ย"
"อะไรคือ คำว่าไม่ไหวสำหรับมึง?"
มันย้อนผม กวนตีนโคตรๆ
"อ้าว ไอ้สัดดดด ว่ากูอีก"
"เห็นมึงโดนกูเยส มึงก็ไปหาไอ้ทหารเกณฑ์นั่นทั้งๆ ที่ว่าเจ็บหนักเจ็บหนา พอออกจาค่ายมาถึงบ้านมึงก็วิ่งแร่ไปหาไอ้คู่หูอะไรนั่นอีก"
มันตัดพ้อผม ในอึดใจหนึ่งที่ผมได้ยินคำตัดพ้อของมัน
ผมสาบานได้ว่าผมแอบรู้สึกถึงความน้อยใจของมันที่ออกมาจากใจ
"มึงจะว่ากูกะหรี่ก็บอกมาเถอะสัดดดด พูดมาถึงขนาดนี้"
ผมด่าตัวเอง ในใจก็คิดว่า เออ...กูก็กะหรี่เริงเมืองจริงๆ
"อ้าว กูถามเนี่ย ว่าให้กูไปนอนอีกได้ไหม"
ไอ้มาร์ชย้อนถามผมอีกครั้ง เสียงกริ่งหมดเวลาเรียนดังขึ้น
ผมกำลังจะไปเรียนคาบต่อไป เลยรีบเดินออกมาจากห้องเรียน โดยไม่สนใจตอบคำถามไอ้มาร์ช
เพื่อนๆ ของผมกรูออกมาจากห้องเรียนพร้อมกัน ผมก้เป็นหนึ่งในนั้น
พอออกมาจากห้องไอ้มาร์ชก็ตามผมมมาทัน พอดีกับที่คุณแม่ของผมเดินมาพอดี
"อ้าวมาร์ช เป็นไงบ้างเรา เมื่อคืนหลับสบายไหม นี่ครูไม่รู้ว่ามาร์ชสนิทกับจัน วันนี้ไปนอนบ้านครูอีกไหมล่ะไปนอนบ่อยๆ ก็ดี จันไม่ค่อยมีเพื่อนน่ะ ยังไงครูฝากช่วยดูแลจันด้วยนะมาร์ช มีมาร์ชอยู่ด้วยครูก็สบายใจ"
คุณแม่ผมร่ายยาว ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าไอ้มาร์ชเป็นที่โปรดปรานของแม่ผมมากขนาดไหน
"ไปค้างได้บ่อยๆ เลยหรอครับ?"
ไอ้มาร์ชย้อนถามแม่ผม
"ได้สิ.... ช่วงนี้ไปบ่อยๆ ได้เลย ยิ่งใกล้จะสอบแล้วนี่ จะได้ช่วยกันดูหนังสือ"
คุณแม่ผมเสริม ไอ้มาร์ชดูจะดีใจจนแทบจะกระโดดโลดเต้น
"งั้นคืนนี้ผมไปอีกนะครับ"
"ไปสิ อ้อ .... อย่าพากันเล่นล่ะ ถ้ารู้ว่าใครคนใดในสองคนนี้ พากันเล่นเกม ไม่ยอมอ่านหนังสือ ครูจะจับแยก"
แม่ผมขู่ เวลาที่แม่ขู่ ผมนี่ขนลุกเกรียว แต่น่าแปลกใจว่าทำไมแม่ถึงใจดีกับไอ้มาร์ชขนาดนี้
ทั้งที่ผมไม่เคยเห็นว่าแม่จะเอ็นดูเด็กคนไหนเป็นพิเศษ
"ไปละนะ.... แม่ไปสอนต่อแล้ว ไงถ้าวันนี้มาร์ชจะไปนอนที่บ้าน จันก็ช่วยดูแลเพื่อนด้วยนะลูก วันนี้แม่จะไปงานศพกับคุณพ่อ"
แม่กำชับกำชาผม ก่อนที่จะเดินจากไป
"คืนนี้ไม่ต้องจัดที่นอนให้กู กูจะนอนบนเตียงกับมึง เข้าใจไหม"
ไอ้มาร์ชกล่าวอย่างลำพองใจ ก่อนที่มันจะเดินอาดๆ นำหน้าผมไป
ใจผมเหมือนโดนขโมยแม่ไปอย่างนั้นแหละ ดูแม่จะโปรดมันมาก
แอบขุ่นขึ้งในใจเล็กน้อยที่คุณแม่ชักชวนให้มันไปนอนที่บ้าน
"อ้อ... แล้วต้องร้องเพลงให้กูฟังก่อนนอนด้วยนะ..... ป่านนี้ เธอจะอยู่ไหน ป่านนี้ฯลฯ"
ไอ้มาร์ชออกคำสั่ง ก่อนที่มันจะฮัมเพลงเสียงอย่างกับหมาหอนเดินล่วงหน้าไป
ผมเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัวในความทะเล้นของมัน
นี่เป็นเวรกรรมของผม หรือเป็นพรหมลิขิตกันนะ
ที่ผมต้องมาเจอกับมัน ต้องตกเป็นของมัน
แต่ที่แน่ๆ ผมรู้สึกแปลกๆ แต่ก็แน่ใจว่ามันไม่ใช่ความรัก มันคงคล้ายๆ กับ
นิยายรักใคร่กระจุ๋มกระจิ๋มตามประสาวัยรุ่น ที่ไม่ได้มีอนาคตว่าเราจะต้องคบกันไปนานแสนนาน ไม่มีจุดจบ
เหมือนประหนึ่งว่ากุ๊กกิ๊กกันไปวันๆ เพราะเรา....ยังเด็กนัก
-
:mew1: กระจุ๋งกระจิ๋ง กระชุ่มกระชวยไงน้องจัน
ว่าแต่มาร์ชถนอมหน่อยสิ
เชียร์มาร์ชนะ คราวหน้าเหล้ายาปลาปิ้งคงไม่ต้องแล้วมั้ง
ขอบคุณคนเขียน
-
หายไปไหนมานานเลยคุณสรันธม
-
ไอ้มาร์ชไปมาหาสู่ผมอยู่แบบนี้จนกระทั่ง เราสองคนขึ้น ม.๖
ความรักของเราก็ไม่ได้มีอะไรเพิ่มเติมนัก
แต่สิ่งที่ผมขาดไม่ได้ คือ มัน
ผมก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี ถ้าถามว่าเป็นแฟนกันไหม ก็ไม่นะ
แต่ถ้าเป็นเมียมันน่ะ ใช่....
แล้วเมีย กับแฟน มันต่างกันตรงไหน ผมก็ยังงงตัวเอง
"มึงอะ ไม่เคยสนใจกู ไม่เคยยอมรับกูหรอก"
ประโยคนี้ มันมักพูดกับผมทุกครั้งที่กำลังจะซึ้ง แล้วผมตัดบทมันว่า "มึงไม่ใช่แฟนกู"
จริงๆ มันก็เกือบทำให้ผมใจอ่อนหลายครั้งนะ
ผมต้องยอมรับในความหล่อเหลา และความมีเสน่ห์ของมัน
มันดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นทางด้านร่างกาย ไรขนที่หน้าอก ขนตา คิ้ว ที่คมเข้มกว่าเดิม
ผิวสีแทนของมัน และอื่น ถ้าเทียบกับดาราสมัยนี้ ก็เหมือน ท๊อป จรณ อย่างที่ผมเคยบอกไปนั่นแหละ
แต่ถ้าจะใจอ่อนเพราะรูปลักษณ์ภายนอก นั่นไม่ใช่ผมแน่....
ความรักที่จะเกิดกับผม นอกจากคนผู้นั้นจะเป็นคนดี
เป็นคนมีแรงดึงดูด ก็ต้องเป็นคนที่ผมอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ขี้เล่น ขี้เอาใจ และ....ขี้เอา
ฮ่าๆๆๆๆ ข้อหลังนี้ ไอ้มาร์ช ชนะเลิศ
ผมไม่เคยปฏิเสธความเก่งฉกาจฉกรรจ์ของมันในเรื่องนี้
และหลยๆ ครั้งที่มีผู้ชายหล่อๆ ปังๆ มาจีบผม ผมไม่เคยยุ่ง
เพราะไอ้มาร์ชตามไปรังควาน และจับได้ตลอด
จริงๆ ผมก็ไม่ได้เกรงกลัวอะไรมันนะ
แต่พอนึกถึงหน้าของมัน เวลาที่มันพูดว่า
"เมื่อไหร่มึงจะเลิกนอกใจกูสักที กูเจ็บ มึงรู้ไหม"
ผมก็จะใจอ่อน และมีสติทุกครั้ง เมื่อผู้ชายคนอื่นกำลังจะจูบ หรือพยายามจะลวนลามผม
มีนัดกับผู้ชายคนอื่นๆ ทีไร ผมก็ต้องใจอ่อน และไม่ยอมให้คนอื่นมาซ้ำรอยไอ้มาร์ชมัน
ผมไม่ได้รักไอ้มาร์ช ถูกไหมครับ?
เพียงแต่....ผมอาจจะแค่ไม่อยากให้เพื่อนเสียใจ
แล้วเพื่อนแบบไหนกันที่แสดงความเป็นเจ้าของ และเพื่อนแบบไหนกัน ที่กลัวเพื่อนเสียใจ
ผมก็ยังงงกับตัวเอง แต่ในใจผมก็ยังคงคิดไว้เสมอ ว่าผมต้องเจอคนที่ดีกว่ามัน
ความคิดนี้แหละ มันสกัดกั้นผมไม่ให้รักมัน และผมเชื่อว่าผมก็ต้องเจอคนที่ดีกว่ามันแน่นอน
อ้อ.... ผมไม่อยากจะบอกว่า ผมเอนทรานซ์ติดคณะศิลปกรรมศาสตร์
ไอ้มาร์ชก็ตามผมมาเรียนที่มหาลัยฯ เดียวกับผมเช่นกัน แต่เรียนกันคนละคณะ
ผมเรียนเอกขับร้องสากล ภาควิชาดุริยางค์สากล คณะศิลปกรรมศาสตร์
มันเรียนคณะนิเทศฯ ก็แหงแหละครับ คนหล่อๆ แบบมันก็หนีไม่พ้นการเป็นดาวคณะ
และเป็นเชียร์ลีดเดอร์ของคณะ ส่วนผมหรอ ก็ไม่ใช่น้อย...กลายเป็นขวัญใจสาวๆ ไอ้หนุ่มผมยาว
มีความสุขกับการร้องเพลง โดยเฉพาะเพลงขวัญใจวัยรุ่นทั่วไป
แม้ผมจะเรียนเอก voice ที่เขาจะร้องเพลงแบบโอเปร่า ร้องเพลงฝีมือลูกคอเก้าชั้น
แต่ผมจะบอกว่า ผมนี่ไม่เอาไหนเลย สอบร้องเพลงสากลได้ที่โหล่ ผลการเรียนไปไม่ถึงดวงดาวเพราะคะแนนวิชาเอกได้น้อย เกรดเลยฉุกทุกอย่าง แต่พรสวรรค์ของผมที่ติดตัวมา คือการร้องเพลงแล้วถ่ายทอดอารมณ์ได้ดีเยี่ยม
ผมเอาเทคนิคต่างๆ ของการขับร้องสากลมาปรับใช้กับแนวเพลงของผม จนในที่สุด ผมได้ทำสัญญากับค่ายเพลง
และเป็นศิลปินเต็มตัว มีผลงานเพลงได้สี่ห้าเพลงแล้ว และกำลังดัง
ผมก็เจ๋งใช่ไหมล่ะ !
ตอนนี้แหละ ที่หน้าของผมได้พบกับการศัลยกรรม และการเปลี่ยนโฉมจากสไตลิสต์ของค่ายเพลงยกใหญ่
ผมกลายเป็นนักร้องที่มีผลงานติดอันดับ และเป็นนักร้องที่มีใบหน้างดงามจากศัลยกรรมที่วันรุ่นและแฟนเพลงกรี้ดผม
ไม่ว่าจะไปออกรายการทีวีช่องใด ไปทัวร์คอนเสิร์ตที่ไหน
ผมก็จะได้ยินเสียงกรี้ดของแฟนเพลงแบบสุดใจขาดดิ้นตลอด แรกๆ ก็ไม่ชิน แต่หลังชักเป็นสิ่งที่ผมขาดมันไม่ได้
ผมชอบเสียงกรี้ดของแฟนเพลง และผู้คน ผมหลงในความมีชื่อเสียงของตนเอง
คงามหล่อเหลา และความมีเสน่ห์ของตนเอง
แรกๆ เวลาไปไหน ผมก็จะมีไอ้มาร์ชตามไปทุกที่
แต่พักหลังๆ ผมกับมันไม่ค่อยได้เจอกัน แม้เราจะเช่าคอนโดอยู่ห้องเดียวกันก็ตาม
อ้อ..ผมลืมบอก แม่ผมรับไอ้มาร์ชเป็นลุกบุญธรรม และส่งเสียมันเรียนต่อ
มีจุดประสงค์เดียวคือ ให้ช่วยดูแลผม และด้วยความที่แม่เอ็นดูที่มาร์ชมันเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่
ที่ต้องอยู่กับตากับยายมาตั้งแต่เด็ก
ยิ่งเพิ่มดีกรีให้ครอบครัวผมเอ็นดูสงสารมันมากขึ้น รวมทั้งผมด้วย
ผมกับมันเลยร่วมหัวจมท้ายด้วยกันมาตลอด จนมาทุกวันนี้แหละ ที่เราเริ่มห่างกัน เพราะงานของผม
ที่ต้องเล่นดนตรีตามผับ และทัวร์คอนเสิร์ตทุกๆ วัน ผมมีความสุขกับช่วงชีวิตนี้มาก
เพราะได้ท่องเที่ยวไปที่ที่ไม่เคยไป โดยเฉพาะสถานที่อโคจรต่างๆ
แต่ก่อนจะมีไอ้มาร์ชคอยประกบไปไหนมาไหนทุกที่ แต่คราวนี้พอผมเริ่มเป็นศิลปินดัง
ผมก็มีผู้จัดการส่วนตัว ไปไหนมาไหนก็มีพี่กบ ผู้จัดการส่วนตัว สาวผู้มุ่งมั่น ทะเยอทะยาน
และเคร่งครัดกับชีวิต และพฤติกรรมของผมมาก เพราะผมเป็นศิลปินดัง การที่จะประพฤติตัวเป็นตัวอย่างกับสังคม
และระวังไม่ให้มีข่าวคาวๆ เกิดกับผมในทางที่ไม่ดี ย่อมเป็นผลดีที่สุด เพราะมันจะทำให้ผมก้าวหน้าในชีวิตศิลปินของผม
ระหว่างที่ไอ้มาร์ชต้องซ้อมเชียร์หนักๆ เพราะกีฬาฟุตบอลประเพณี และกีฬามหาวิทยาลัย
และอีกหลายๆ กิจกรรมที่มันต้องเข้าร่วม นี่แหละเป็นช่วงเวลาที่ พี่หมอบี
แฟนเพลงคนหนึ่งของผมที่ติดตามผมมาตั้งแต่ครั้งแรกๆ ที่ผมลงผลงานในยูทูป หรือในช่องทาง ในบล็อคต่างๆ
เรียกได้ว่า ติดตามผมไปทุกหนทุกแห่ง แต่ไม่เคยแสดงตัวในฐานะแฟนคลับคนหนึ่ง
ที่เขาพอจะมีเวลาว่างหลังจากทำงาน มาตามเชียร์ผม จนในที่สุด
เขามาว่าจ้างให้ผมไปร้องเพลงในงานวันเกิดของเขาที่จัดอย่างหรูหราที่บ้านส่วนตัวของเขาในซอยทองหล่อ
"สวัสดีครับน้องจัน"
เสียงทุ้มๆ กล่าวทักทายผม เจ้าของเสียงรูปร่างสูงใหญ่ นัยน์ตาตี่ สวมแว่นกรอบสีดำ รอยยิ้มมีเสน่ห์ เดินเข้ามาหาผม
"อ้อ....สวัสดีครับ สุขสันต์วันเกิดนะครับ"
ผมกล่าวขอบคุณ และอวยพรให้เจ้าของวันเกิดขณะที่ผมยืนรอพี่กบอยู่ข้างๆ รถตู้ของผม
"วันนี้ร้องเพลงเพราะมากเลย"
"อ้อ... ขอบคุณครับ"
"นี่น้องจันรู้ไหม ว่าพี่ติดตามน้องจันมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นซิงเกิ้ลแรก หรือไปเปิดตัวครั้งแรกที่เทศกาลดนตรีเขาใหญ่"
"อ้าว หรอครับ ผมไม่ทราบเลย"
ผมถามด้วยความแปลกใจ พลางสังเกตว่า ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ไม่หล่อเลย
แต่มีเสน่ห์เมื่อตอนพูด ดูอ่อนโยนในแบบฉบับของคุณหมอ
พี่กบเคลียร์เรื่องต่างๆ ในงานเสร็จแล้ว
เดินมาหาผม พร้อมพูดคุยกับผู้ชายคนนั้น
"อ้าวคุณหมอบี"
พี่กบทักทายชายคนที่พูดคุยกับผม
"ครับคุณกบ นี่ผมกำลังคุยกับน้องจันอยู่ ว่าผมเป็นแฟนเพลงของเขาตัวยงเลย"
"อ้อ..ใช่ พี่ลืมแนะนำเลย น้องจัน ที่พี่หมอบีค่ะ คนที่ชอบส่งคุ๊กกี้มาให้น้องจันบ่อยๆ ไง ที่น้องจันบอกว่าไม่เคยกินคุ๊กกี้ที่ไหนอร่อยได้เท่านี้ นี่แหละ ฝีมือของพี่หมอบีเขา"
"อ้อ....... เจ้าของคุ๊กกี้คนนี้เอง"
ผมกล่าวขึ้นอย่างแปลกใจ
"ใช่ครับ อ้อ วันนี้พี่มีคุ๊กกี้มาให้ด้วยนะ"
พอพูดจบ พี่หมอบียืนถุงกระดาษใบงามมาให้ผม ข้างในถุงมีโหลคุ๊กกี้เป็นแก้วเจียระไนอย่างดี
ผมรู้สึกขอบคุณในของขวัญอันล้ำค่าของพี่หมอบี และรู้สึกว่า ผมเริ่มสนใจในตัวพี่หมอคนนี้
ไม่ใช่เพราะเขารวย เขาดูดี แต่เพราะ....เขาเป็นคนที่ผมคิดว่า ผมต้องได้เจอคนที่ดีกว่าไอ้มาร์ช
-
o13 แอบดีใจที่มาร์ชกับจันโตมามีอนาคต อะจ้าพ่อซุป'ตาร์
อ่านจนถึงตอนนี้เราก็ยังแอบสงสารน้องมาร์ชอยู่ดี เราเชื่อนะว่าจันน่ะไม่ผิดหรอก คนเรามันต้องค้นหาคนของเรา ที่ของเรา ตามหาสิ่งที่ดีที่สุดและคู่ควรกับตัวเรา
แล้วมาร์ชล่ะได้ตามหาไหม หรือว่ายึดติดแต่กับจันคนเดียว ถ้าเกิดพี่หมอเป็นคนที่จันรักจริงๆ งานนี้จันต้องแยกแยะแล้วล่ะว่ารักใครแล้วอยากอยู่กับใครไปตลอดกันแน่
ให้ได้แค่สถานะเพื่อนแต่ก็เอากันเรื่อยๆ หนว่งป้ะ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
จริงๆ ไอ้คอนโดที่ผมมาเช่าอยู่กับไอ้มาร์ชเนี่ย ตอนแรกก็นอนห้องเดียวกันแหละนะ
แต่พอผมเริ่มที่จะเป็นซุปตาร์ เริ่มมีคนแอบถ่ายรูปผมไปลงนิตยสารซุบซิบดารา
พี่กบก็เลยยื่นคำขาดว่าผม กับไอ้มาร์ชต้องแยกกันอยู่
ตอนแรกมันโวยวาย บอกว่าไม่อยากจะแยกกับผม
แต่ในที่สุดก้ต้องจนมุม ด้วยเล่ห์กลของพี่กบ
จริงๆ ผมก็อยากจะแยกห้องกับมันด้วยแหละ เพราะผมก็อยากมีความเป็นส่วนตัวบ้าง
เพราะแต่ไหนแต่ไรมา ห้องนอน หรืออะไรๆ ที่เป็นของผม
มันเป็นอาณาจักรของผมมาแต่ผู้เดียวมาแต่ยังเล็ก
จนเมื่อไอ้มาร์ชเข้ามาในชีวิตผมอย่างเต็มตัวนี่แหละ
ความเป็นส่วนตัว และอาณาจักรที่ผมเคยครอบครอง เลยโดนบุกรุกทำลายไป
จริงๆ เราก็ไม่ได้ไปไหนไกล จากที่ผมเคยเช่าห้องอยู่กับไอ้มาร์ช
ผมก็ใช้เงินที่ได้จากการทำงานของผมซื้อห้องนั้นไว้ แต่ก็ให้ไอ้มมาร์ชมันอยู่ไป
แต่ผมสิ....ขยับขึ้นมาอีกนิดนึง
บนสวรรค์ชั้นเพนท์เฮาส์ ห้องสุดหรูชั้นบนสุดของคอนโด
ที่บนสวรรค์ชั้นเพนท์เฮาส์ของผมนี้
ผมมอบให้พี่กบตกแต่งสไตล์ loft ในแบบที่ผมชอบ มันอาจจะดูขัดๆ กับความเป็นเพนท์เฮาส์
แต่สไตล์ลอฟท์ เป็นสไตล์ที่ผมชอบ และปลื้มมาแต่ไหนแต่ไร
อาจเรียกได้ว่ามันออกแนวๆ อาร์สติสในแบบผมก็ได้นะ
เพนท์เฮาส์ของผม เป็นน้ำพักน้ำแรงที่ผมทำงานหาเงินเอง
ผมเก็บหอมรอมริบ จนในที่สุดผมมีในสิ่งที่ผมฝัน ถึงแม้จะยังเรียนไม่จบ และการเรียนไม่ดีเท่าไรนัก
แต่สิ่งทีผ่มได้ทำ และมอบให้กับตนเอง ซื้อบ้าน ซื้อรถ และมีเงินส่งให้พ่อแม่ ตั้งแต่ผมยังเรียนไม่จบ
ผมว่ามันก็คุ้มค่า และเกินพอสำหรับชีวิตนักศึกษาซุปตาร์อย่างผม
เมื่อผมเป็นซุปตาร์ เวลาจะเดินไปไหน ผมก็จะเป็นที่สนใจในมหาวิทยาลัย
แม้แต่แฟชั่นแนวอาร์ตๆ ของผม ก็เป็นที่สนใจให้กับรุ่นน้องที่เรียนเอกดนตรี
หรือเด็กคณะอื่นที่ชื่นชมในผลงานของผม
ทำอะไรนิด ทำอะไรหน่อย ก็เป็นกระแส ก็แน่แหละ....ผมมันซุปตาร์นี่นา
ผมยอมรับเลย ว่าช่วงชีวิตนี้ ผมได้รู้จักคนเยอะแยะ
ได้เรียนรู้ถึงการหาเงิน ความเหนื่อยยากจากการทำมาหากิน
แม้ผมจะเรียนอยู่แค่ชั้น ปริญญาตรีปีสอง ผมก็รู้สึกว่าผมมาไกลมากในฐานะนิสิตคนหนึ่งที่หาเงินเองได้แล้วในอายุเท่านี้
แต่นั่นก็ยังไม่ใช่ทุกอย่างที่จะสอนผมให้เรียนรู้ชีวิต
แค่การหาเงินเองได้ ไม่ได้หมายถึงการมีเหตุผล การรู้จักใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาท
ผมบอกแล้วไง ว่าช่วงชีวิตมหาลัยฯ ของผมนี่แหละ ที่ความแรดทะลุดีกรี
เมื่อผมมีห้องส่วนตัวของผม ที่แม้แต่ไอ้มาร์ชก็ไม่สามารถเข้ามาได้เพราะผมไม่ให้กุญแจกับใคร
นอกจากพี่กบ ผมเริ่มมีรุ่นน้องที่ค่ายเพลงหน้าตาดีมาติดพัน
ที่เพนท์เฮาส์ของผม ได้กลายเป็นฮาเร็ม ห้องเชือดสำหรับผม
เงินที่ผมมีสามารถปรนเปรอ เหล้า และยาเสพติดให้กับชายหน้าตาดี ทั้งนายแบบ
ดารา ศิลปินฝึกหัดในค่ายเพลง และค่ายละคร โมเดลลิ่งต่างๆ
การเสพยา และมี Sex เป็นสิ่งหนึ่งที่ผมจะต้องทำทุกคืน ผมไม่สามารถที่จะขาดเซ็กส์ได้ แม้สักวันเดียว
สังคมศิลปิน เหล้า ยา เป็นเรื่องธรรมดาที่ไม่ธรรมดา
การเข้าถึงอารมณ์เพลง การทำความเข้าใจของแก่นลึก แก่นแท้ของความเป็นเพลง
มียาเสพติดเข้ามาเป็นเครื่องมือ และข้ออ้างในการเข้าถึงสิ่งนั้นๆ
แต่ผลพลอยได้ของมัน นอกจากความสนุกสนาน
ความเพลิดเพลิน อาการที่จะสนุกสนานหลุดโลกนั้น
มันเป็นสิ่งที่หอมหวนชวนติดใจในรสชาติความหวานของมัน
การมี sex และอัพยา เป็นอะไรที่ผมโปรดปราน
ผมเสพติด....ทั้งยา และ sex
ผมรู้สึกถึงความเป็นอิสระ ความที่ทำอะไรได้ตามใจ
ไม่ต้องมาเจอไอ้มาร์ชที่มาคอยหึง คอยหวง
กีอกๆๆ
เสียงคนมาเคาะประตู ผมเดินไปเปิดประตู
ไอ้มาร์ชยืนอยู่หน้าห้อง
ด้วยความที่ผมกับมันไม่เจอกันนาน สามเดือนครั้ง หรืออย่างไวที่สุด เดือนละครั้ง
มันดูหล่อขึ้นจากการจัดแต่งทรงผม และการควบคุมน้ำหนัก ออกกำลังกาย
ส่วนผมสิ ดูร่วงโรยเมื่อลบหน้า แต่ดูเปล่งปลั่งเมื่อแต่งหน้า ถือไมค์ไฟส่องหน้าอยู่บนเวที
"อ้าว....."
ผมอุทานด้วยความแปลกใจที่เจอมัน ปกติถ้าผมอยากเจอมัน ผมจะลงไปหามันที่ห้องเท่านั้น
ผมไม่ค่อยชอบเท่าไรที่มันเดินขึ้นมาบนเพนท์เฮาส์ของผม
"มาทำไม"
ผมถามมันด้วยน้ำเสียงขุ่นข้อง
"กูมาหามึงไม่ได้หรอ"
มันไม่รอช้าให้ผมพูดอะไรต่ออีก ก็เดินชนผม และถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องของผม
ไอ้มาร์ชเห็นอุปกรณ์การเสพยาที่อยู่บนโต๊ะของผม
พร้อมร่องรอยของการมี sex อย่างบ้าระห่ำบนโซฟา และส่วนต่างๆ ของห้อง
บรรยากาศอันมืดมึด แสงสีชมพูจากโคมที่ส่องสลัวในห้อง
แอร์ที่เปิดเย็น 22 องศาฯ
ทำให้บรรยากาศดูเยือกเย็น และมืดมน
"อะไรเนี่ย....มึง?"
ไอ้มาร์ชชี้ที่อุปกรณืการเสพยาของผม และมองหน้าผม
สีหน้าของมันดูจะผิดหวังกับความเหลวแหลกของผม
"ถ้าพ่อแม่มึงรู้ เขาจะเสียใจมาก มึงรู้ไหม?"
ไอ้มาร์ชกล่าวอย่างหัวเสีย ผมแทบจะไม่สนใจในคำพูดของมัน เดินไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาใส่
หลังจากนึกขึ้นได้ว่าผมยังยืนเปลือยเปล่าต่อหน้ามันอยู่
สักครู่ เจมส์ ศิลปินที่กำลังดังมาติดๆ กันในค่ายเพลงเดียวกัน ก็เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพเปลือยเปล่า
เจมส์ตกใจเล็กน้อยที่พบไอ้มาร์ชอยู่ในห้องของผม
ผมเลยกล่าวปลอบเขา
"ไม่ต้องตกใจ นี่เพื่อนพี่เอง ไม่มีใครรู้ และเขาจะไม่พูดเรื่องที่เขาเห็นในวันนี้แน่ เจมส์ไปรอพี่ในห้องนอน่อน พี่มีเรื่องจะคุยกับเพื่อน"
เจมส์เดินไปที่ห้องนอนตามคำสั่งของผม แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรกับไอ้มาร์ช มันก็ชิงพูดก่อน
"กูจะไม่บอกพ่อกับแม่มึง กูจะไม่ยุ่ง กูแม่งโคตรผิดหวัง มึงเป็นคนดีของกูมาตลอด ถ้าการเป็นซุปตาร์ การมีชื่อเสียงมันจะทำให้มึงเสียคน กูก็ไม่อยากให้มึงเป็น และกูก็พร้อมจะรอมึงมาอธิบายที่ห้องกู อ้อ... ไม่ใช่สิ ห้องของมึงที่กูอาศัยอยู่ มึงมีความสุขต่อเถอะ กูไม่ยุ่ง"
ไอ้มาร์ชเดินน้ำตาไหลออกไปจากห้องผม
ช่างเป็นอะไรที่เลือดเย็นขจริงๆ ที่ผมกลับไม่รู้สึกถึงความเสียใจนั้นอย่างที่ผมเคยรู้สึกว่าไม่อยากให้มันเสียใจ
อะไรทำให้เปลี่ยนไปขนาดนี้ ยา.... หรือ sex หรืออะไรๆ ผมก็ไม่เข้าใจ
-
:serius2: :mew5: :mew6: สัมผัสได้ถึงโค้งร้อยศพที่ทอดตัวอยู่เบื้องหน้า
ไม่อยากเดาใจคนเขียนเท่าไหร่.
จันกำลังกลืนกินตัวเอง เหมือนระเบิดเวลา
มาร์ชเจ็บจนพอหรือยัง สงสารแล้วสงสารเล่า กี่ปีแล้วไม่รู้ที่ต้องทน
เคยอ่านเจอตอนครอบครัวของจัน จันมีครบในขณะที่มาร์ชไม่มี
จันบอกว่าไม่เคยต้องการความรักเพราะไม่เคยขาด แต่นี่หล่อหลอมให้จันไม่รักตัวเองหรือ
เราเชื่อว่าใครเล่นยาได้นี่ขาดความเคารพในตัวเองมากแล้ว ขัดแย้งพอสมควรนะ
เรางงกับจันมากๆ
-
:katai1: ทำไมเป็นคนแบบนี้!!! คนน่ารักของเราหายไปไหน
มาร์ชเอ็งลองเปิดใจกับคนอื่นเถอะนะ สงสารใจตัวเองบ้างดิ
ลองนึกเหมือนจันดิ หาคนที่ดีกว่าให้ได้
-
ถ้าเป็นมาร์ชจะเลิกชอบตั้งแต่เห็นว่าจันไปมีอะไรกับคนอื่นตั้งแต่แรกละ คือจะไม่ทน มาร์ชเสียน้ำตามากี่ครั้งแล้วอะ แต่มาร์ชหวังจะเอาจันเฉยๆนี่คงทิ้งไปตั้งนานแล้ว หน้าตาก็หล่อจะหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ แต่เป็นเพราะรักจันเลยยอมเจ็บบ
มาร์ชรักจันมากเลยอะ ยอมทุกอย่างเพื่อจัน แต่ก็ตามชื่อเรื่ออะนะ จันคงไม่หยุดที่ใครจนกว่านางจะได้หมดทั้งโลก
จำไว้เถอะจัน
จากที่อ่านตอนล่าสุด เราว่าสักวันมาร์ชจะลืมจันได้ ในเร็วๆนี้แหละ
สู้ๆนะมาร์ช เราทีมาร์ชนะ จันคือใครเราไม่รู้จัก :katai1:
-
แรกๆก็ชอบจันนะ ถ้ามีsexกับคนอื่นนี่ยังพอรับได้แต่ติดยานี่ไม่ไหว จันพลาดมากในการใช้ชีวิต
รอวันที่จันคิดได้ :hao4:
-
ผมแทบจะไม่สนใจอะไรกับไอ้มาร์ชมันเลย
ฤทธิ์ของยา ทำให้ผมลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมทั้งความรักที่พ่อกับแม่มีให้
ลืมทุกความประทับใจ ความภูมิใจของชีวิต
ชีวิตของผมตอนนี้ อยู่กับการมี Sex อัพยา และมี sex
ผมเดินเข้ามาในห้องนอน เจมส์นอนแผ่หรา นัยน์ตาเลื่อนลอยอย่างมีความสุขด้วยฤทธิ์ของยา
เจมส์ตื่นจากภวังค์เมื่อผมเข้าไปใกล้
"มานี่เลย....."
เจมส์โผเข้ากอดผม
"อะไรจ๊ะ..."
ผมตอบรับเจมส์ด้วยความสุข ประหนึ่งโลกนี้มีเราแค่สองคน
"เจมส์เป็นเมียพี่จันแล้ว พี่จันต้องไม่ทิ้งเจมส์นะ"
เจมส์กล่าวอย่างมีความหวัง นัยน์ตาของเขาดูวิงวอน
และหยาดเยิ้มประหนึ่งคนเมากัญชา
"นี่รู้ไหม.... พี่ไม่เคยรุกมาก่อน จนเมื่อไม่กี่เดือนมานี้ พี่เจอเจมส์ เจมส์แม่งยั่วเยสสส พี่มาก พี่เลยจัดๆๆๆๆ"
ผมคลานเข้าหาเจมส์ ทาบทับลงไปบนตัวของเขาและกระแทกเอวเข้าใส่เจมส์อย่างมีเลศนัย
"เจมส์มีความสุขมากๆ เวลาอยู่กับพี่จัน"
"ยังไงหรอ มีความสุขตอนปกติ หรือมีความสุขเฉพาะตอนเล่นยา"
"บ้าาาา ตอนปกติสิครับ"
"ขอบคุณครับ"
"พี่จันทั้งหล่อ มีคนกรี้ดมากมายครึ่งคอนประเทศ เป็นซุปตาร์ขนาดนี้ เจมส์ถามจริงๆ นะ พี่จันทำไมเล่นยา"
"เอาคำตอบแบบไหนล่ะ แบบจริงๆ หรือแบบที่ฟังดูดี"
"แบบจริงๆ ดิ"
"คือ....พี่ไม่ได้ตั้งใจเล่นยาหรอกนะ คือ...."
"อะไรหรอครับ?"
"มันซับซ้อนน่ะ บางทีการเล่นยาก็มีเหตุผลของมัน"
"เหตุผล?"
"ตอนแรกพี่....ก็ไม่คิดจะแตะ พี่กลัว และเกลียดมัน เพราะมันทำให้พี่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในใจเป็นปีๆ"
"ยังไงหรอครับ?"
เจมส์ถามด้วยความสงสัย ใบหน้าอันอ่อนเยาว์ของเขาดูน่ารักน่าชังนักเวลาสงสัยใคร่รู้
"ถ้าพี่บอก เจมส์จะเก็บความลับได้แค่ไหน"
"เจมส์สัญญา"
เจมส์เอานิ้วก้อยของเขามาเกี่ยวที่นิ้วก้อยของผม แสดงพันธะสัญญาที่เขาพร้อมจะรักษาความลับ
"การออกไปพบปะ การออกไปทัวร์คอนเสิร์ต ไม่ว่าจะใกล้ จะไกล
พี่ขาดมันไม่ได้..... มันไม่ใช่อาการของการเสพติด คุ้มคลั่ง
แต่มันคือ การเติมความสุข ในแบบที่พี่สามารถควบคุมได้
ความรู้สึกของคนภายนอก เมื่อมองคนเสพยา
ก็คือ เหมือนๆกันหมด คุ้มคลั่ง ควบคุมอารมณ์ไม่ได้
ดูวิกลจริต ดูต่ำตม แต่ในอีกมิติหนึ่งของการเสพยา พี่ว่ามันก็คือ
การคลายเครียดในสิ่งที่ตนต้องเผชิญ"
"ยังไงหรอครับ"
เจมส์ถามแทรก ผมพยายามจะอธิบายให้เขาเข้าใจถึงมุมของคนที่เขาเลือกเสพให้เข้าใจได้มากที่สุด
"เจมส์เคยเห็นไหม ว่าคนส่วนใหญ่ที่เสพยานั้น เป็นคนมีเงิน เพราะยาราคาแพง โดสนึงก็หลายพัน ถึงหมื่นก็มี ไม่ใช่คนจนๆ หรอนะที่เล่น"
"ก็จริงของพี่ พอได้ยินแบบนี้ เจมส์ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสังคมชั้นสูง
หรือสังคมระดับผู้บริหารองค์กร ถึงใช้ยาเสพติด พี่ที่ทำงานเก่าของเจมส์ที่เจมส์เคยไปร้องเพลง เขามีธุรกิจมากมาย เป็นเจ้าของผับ เจ้าของโรงแรม เขามีพร้อมทุกอย่าง แต่เขาก็เล่นยา เจมส์ก็งงๆ ว่าเขาเล่นยาแล้วเขาบริหารธุรกิจทุกอย่างได้อย่างไร"
"เพราะเขาใช้อย่างมีสติไง ใช้อย่างพอดีๆ"
ผมกล่าวเสริม
"ยังไงหรอครับ"
"ยามันมีฤทธิ์ มีหลายขนาดที่คนจะเสพ ของทุกอย่างในโลกใบนี้ ถ้าไม่รู้จักใช้ มันก็จะใช้เรา ไม่ใช่เราใช้มัน"
"อืม เจมส์พอเข้าใจละ"
"คนอื่นๆ แม้แต่พี่กบก็ดูพี่ไม่ออกว่าพี่เสพยา นั่นอาจเป็นเพราะขนาดที่พี่เสพ
และการเก็บอาการของพี่ พี่คุมตัวเองได้ แต่ที่พูดนี่ก็ไม่ได้หมายความว่า
จะสอนให้เจมส์ไปเล่นยาทุกๆ วันเหมือนพี่หรอกนะ"
"อ่าว"
"ก็พี่พยายามจะบอกไง ว่าทำอะไร ทำแต่พอดี สักวันพี่ก็คงเลิก เพราะมันส่งผลต่อสุขภาพ"
"พี่ก็เลิกตอนนี้ไม่ดีกว่าหรอครับ"
"ไม่รู้สิ พี่ยังต้องการมัน พี่มีความสุขต่อการใช้ชีวิตอิสระ แต่ก่อนพี่มีพ่อแม่คุณตาคุณยายคอยเป็นเกราะป้องกัน มีไอ้มาร์ช เพื่อนพี่ที่เจมส์เห็นวันนี้นี่แหละคอยช่วยเป็นหูเป็นตาให้แม่พี่ คอยควบคุมพฤติกรรมมาตลอด เจมส์นึกถึงเวลาเราถูกขังอยู่นานๆ สิ เราก็อยากจะออกจากพื้นที่ที่คุมที่ขังเราอยู่"
"ยังไง ผมไม่เข้าใจอ่ะครับ"
"พูดง่ายๆ พี่ใจแตก ฮ่าๆๆๆ"
"พี่มันร้ายยยย ร้ายแบบนี้หล่อแบบนี้แหละ ที่เจมส์ชอบ"
เจมส์เผยความในใจของเขา แววตาของเขาบ่งบอกความจริงใจที่เขาคิดเช่นนั้น
"แล้วเจมส์ยังไม่เห็นเลย ว่าพี่จะใจแตกได้ยังไง มันต้องมีเหตุอะไรที่มากกว่านี้สิ"
"คือ เรื่องมันยาวอะ"
"นะๆๆๆ เล่าให้เจมส์ฟังหน่อย"
"คือ... พี่โดนรุมข่มขืน"
"รุมข่มขืน ?????? ยังไงอ่า เจมส์ว่าพี่สมยอมมากกว่าม้างงงงงงง"
"เฮ้ยยย ฮ่าๆๆๆ จริงๆ พี่โดนรุมจริงๆ"
ผมกล่าวด้วยความจริงใจ สีหน้าของเจมส์เปลี่ยนจากความตลกขบขัน มาเป็นความตกใจระคนสงสาร
"มันเกิดขึ้นได้อย่างไรอ่าครับ"
++++++++++++++++++
หนึ่งปีก่อน.....
ค่ายรับน้องคณะศิลปกรรมศาสตร์ ริมทะเลบางแสน
"เฮ้ย.... นิสิต นิสิตครับ ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้"
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ปลุกผมให้ตื่นจากอาการมึนหัว
ผมพยายามหรี่ตา และมองไปรอบๆตัว เวลาแห่งการฉลองของรุ่นพี่ในงานรับน้องได้จบลงไปแล้ว
ที่กองไฟอันเป็นจุดรวมทำกิจกรรมรับน้องของคณะ ยังมีรุ่นพี่ และเพื่อนของผมนอนระเกะระกะกันอยู่ด้วยความเมา
ส่วนผม จำได้เลือนๆ ว่าตัวเองจะเดินมาฉี่ แล้วก็มึนหัว ยืนเซ จนล้มลง
"พี่กร...."
ผมร้องเรียกเจ้าของร่างสูงใหญ่ ใบหน้าฉาบด้วยรอยยิ้มนั้น
"ใช่ พี่เอง มาๆๆๆ เดี๋ยวพี่พาไปนอน"
พี่กร รุ่นพี่ที่จบไปแล้ว และขอติดตามมากับคณะรับน้อง
เพื่อมาร่วมสนุกด้วย กำลังชะโงกหน้าลงมาดูผมในสภาพที่ล้มอยู่ตรงกลาผืนทราย
พี่กรเป็นคนท่าทางใจดี ร่างกายดูกำยำล่ำสัน
แต่ก็แอบดูน่ากลัวเหมือนรุ่นพี่ว๊ากทั่วๆ ไป
พี่กรพาผมไปที่เตนท์อะไรสักเตนท์ ผมไม่รู้ ทุกอย่างเลือนรางไปหมด
รู้สึกตัวอีกที ร่างของพี่กรทาบทับอยู่บนตัวผม
กอด จูบผมอย่างทนุถนอม สัมผัสนั้น ทำให้ผมเคลิบเคลิ้ม และหลงไปกับรสจูบของพี่เขา
ผมพยายามจะผละออกจากร่างสูงใหญ่ของพี่กร เพื่อรีบกลับไปนอน
แต่เรื่องร้ายก็เกิดขึ้น ประหนึ่งในคืนที่ไอ้มาร์ชขืนใจผม
ด้วยฤทธิ์ของเหล้าที่ทำให้แม้แต่เดินผมก็หัวทิ่ม
เสมือนอะไรบางอย่างชำแรกแหวกพรหมจรรย์ของผมที่เก็บไว้ให้ไอ้มาร์ชคนเดียว
น้ำตาของผมไหลพรากๆ ด้วยความตกใจ ในหัวมึน และโลกหมุนเวียนรอบตัวผม
ผมพยายามจะร้อง แต่ก็ร้องไม่ออก เพราะมืออันใหญ่และหนาของพี่กรตรึงเอาไว้ และ
ปิดปากผมไว้แน่น ดูเหมือนมือของพี่เขาจะเหนียวหนึบกว่าระยางและหนวดของปลาหมึก
ผมไปไหนไม่ได้ ได้แต่ทนทรมานต่ออาการเจ็บปวดที่โดนพี่กรข่มขืนใจ
และความรู้สึกผิดอย่างมหันต์ที่ผมไม่สามารถจะเก็บสิ่งที่สงวนไว้ให้ไอ้มาร์ชคนเดียวได้อีกต่อไป
กำลังทำร้ายผมอย่างรุนแรง
พี่กรกระแทกเอวใส่หว่างขาของผม และกระตุกด้วยความเกร็ง
เป็นสัญญาณที่รับรู้ว่า เขาได้ถึงจุดสูงสุดแห่งความปรารถนาในตัวผมแล้ว
ผมทรมานประดุจโดนจอบเสียมกระทุ้งเข้ามาที่กลางตัว
ความรู้สึกถึงความเจ็บปวด แผ่ซ่านไปทุกหนแห่ง
ผมตะเกียกตะกายออกมาจากเตนท์ที่ผมเพิ่งรู้และเข้าใจว่า พี่กรพาผมมาที่เตนท์ของแก
ผมยังคงน้ำตาไหลพราก สติคืนกลับมาเพียงครึ่งหนึ่งเพราะความตกใจ
แต่ในหัวยังคงมึนงง และมีอาการบ้านหมุนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
ผมรู้สึกเหมือนยืนอยู่ตรงปากเหว จะยืนก็ไม่ตรง
จะนั่งก็กลัวจะตกจากเหว อาการมึนหัวจากแอลกอฮอล์ครั้งนี้
หนักหนามากเกินกว่าผมจะรับได้ ก่อนที่ผมจะตะเกียกตะกายต่อไปนั้น
ผมก็ทนความมึนเมาไม่ไหว และล้มลง
ร่างสูงใหญ่ที่ทาบทับตัวของผมเมื่อสักครู่นี้ เดินเข้ามาช้อนกายของผมไว้บนตัก
ผมรู้สึกทั้งโกรธ และรู้สึกกลัวในความเป็นรุ่นพี่ของเขาภายในเวลาเดียวกัน
"พี่ครับผมขอร้อง อย่าทำผมเลย"
ในความรู้สึกนั้น ผมจำภาพได้ว่าพี่กรชะโงกหน้ามาใกล้ผม
ที่กำลังนอนหมดสภาพอยู่บนตักเขา
และยิ้มย่องให้ผมอย่างมีเลศนัย
ผมเงยหน้ามองแก และยกมือไหว้พี่กรด้วยความกลัวสุดหัวใจ
ทั้งๆ ที่ผมอยู่ในตัก อาการที่ผมยกมือไหว้เอามือมาปิดหน้านั้น
ทรายที่ติดมือผม หล่นกระจายลงบนใบหน้า เมื่อลมทะเลพัดพา
มันช่างดูน่าสมเพช น่าอนาถในชะตากรรมยิ่งนัก
ผมถูกอุ้มขึ้นรถของพี่กร โลกทั้งใบเหมือนจะสลาย และสิ้นหวัง
ผมไปไหนไม่ได้ แม้แต่จะก้าวขา ก็เหมือนจะไร้พลัง
ผมนอนอยู่ในรถของพี่กรเกือบจะชั่วโมงหรือสองชั่วโมง อากาศภายในรถร้อนอบ ทำให้เหงื่อซึมไปทั่วร่างกาย
อาศัยที่พี่กรได้ลดกระจกลงนิดหนึ่งให้ผมได้มีอากาศหายใจ ผมจึงทนนอนต่อไปได้
พี่กรเหมือนจะกำลังขนย้ายอะไรบางอย่างขึ้นรถ
เสียงรุ่นพี่ของผมดังตามมาจากกะโปรงรถด้านหลัง
"พี่กร พี่จะกลับแล้วหรอ"
พี่เอส หัวหน้ากลุ่มรับน้อง ผมจำเสียงเขาได้ ผมพยายามจะร้องเรียกพี่เอส
แต่ก็หมดหวัง เพราะเหล้าป่า เหล้าเถื่อนที่เพื่อนผมอุตริเอามา มันได้ทำร้ายคอของผม ทำให้แสบ และบาดคอเวลาดื่ม
"อืม เออๆๆๆ เรามาก็ดีละ น้องจันน่ะ กลับกับพี่นะ น้องเขามาขอพี่กลับด้วย เพราะบ้านอยู่ซอบเดียวกัน"
"อ้าว ทำไมไม่กลับพร้อมเพื่อนๆ ล่ะพี่"
"เอาเหอะ แม่เขาฝากพี่มาน่ะ ไปก่อนนะ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่ดูแลเอง"
พอสิ้นเสียงพี่กร ผมก็เหมือนหมดสิ้นความหวังที่จะรอดเงื้อมมือของเขา
พี่กรปิดกะโปรงหลังรถ และรีบขึ้นรถ และขับรถจากมา
ผมนอนหัวโขกไปมา เพราะพยายามจะยันตัวเองให้นั่งตรง และพยายามจะหนีพี่กร
"ไม่ต้องคิดหนี พี่ไม่ได้ทำอะไร บ้านอยู่ไหน พี่จะพาไปส่ง"
แว๊บแรกในใจนั้น ผมรู้สึกชื้นใจขึ้นมานิดหนึ่งที่พี่กรบอกว่าจะพาไปส่งบ้าน
"ไปส่งผมจริงๆ นะ อย่าทำผมพี่ ผมขอร้องครับ ผมอยู่หอกับเพื่อน พี่พาผมไปส่งหอนะครับ"
ผมกล่าวอย่างสิ้นหวัง
ในชั่วขณะที่ผมหลับไปเพราะเชื่อคำพูดพี่กร ผมตื่นมาอีกที
ผมอยู่ในห้องนอนที่ไม่คุ้นเคย
ฤทธิ์เหล้าได้ทุเลาลงบ้างแล้ว ผมตื่นมาพร้อมกับรับรู้ว่า
ตัวเองกำลังโดนมัดขึงพืดอยู่ และโดนมัดผ้าปิดปาก
ด้านรอบข้างเตียงที่ผมโดนขึงพืดอยู่นั้น
มีอุปกรณ์การเสพยา และเข็มฉีดยาวางอยู่ ผมตกใจแทบสะดุ้ง
ขนพองสยองเกล้าไปหมด พี่กรเดินเข้ามาในห้องนอน
เดินเปลือยเปล่าเข้ามาหาผม ผมรู้สึกกลัวอย่างรุนแรง
หลับตาลง และส่งสายตามองพี่กรอย่างอ้อนวอน
ผมพยายามจะโกนแต่ก็ทำไม่ได้ พี่กรเดินเข้ามาข้างเตียง แสงไฟสลัวจากโคมไฟ
ประหนึ่งแสงของไฟบรรลัยกัลป์ในขุมนรก พี่กร ยกเข็มฉีดยาขึ้นมา
และฉีดยาลงที่แขนของผม
อาการแสบ ร้อนที่แผล ยังไม่เท่ากับอาการร้อนวูบวาบ เพราะอาการหายใจขึ้นลงอย่างเสียจังหวะ
ผมกำลังโดนฤทธิ์ยาอะไรบางอย่าง
พี่กรเข้ามาจูบผม และข่มขืนผม
ที่หัวเตียงมีกล้องบันทึกวิดิโอ ไฟสีแดงส่งสัญญาณให้ผมรู้ว่า ผมกำลังโดนบันทึกภาพตัวเองกำลังโดนข่มขืน
จากความเจ็บทรมาน ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นอาการสนุก และเสียวซ่าน ผมรู้สึกสนุกไปกับมัน
พี่กรแก้มัดที่ปากของผม ผมรู้สึกเงี่ยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"พี่ครับ โอ้ยยย พี่...เยสผมหน่อย"
ผมร้องเรียกให้พี่กรชำเราผม ประหนึ่งอาการที่กำลังขาดน้ำ และหิวน้ำอย่างสุดกำลัง
พี่กรทำตามคำขอของผม เขากระแทกกระทั้น และรุนแรง
แต่ด้วยฤทธิ์ยา แทนที่ผมจะเจ็บ ผมกลับร้องขอมันด้วยความคะนองใจ
"พี่ครับ อย่าหยุด พี่... พี่ทำอะไรกับผม ทำไมผมเงี่ยน"
"อย่าตกใจ..เราจะสนุกกันนะ"
"พี่ครับ เยสส ผมแรงๆ เอาอีกครับ โอ้ยยย พี่...ผมกลัว พี่ทำอะไรผม ทำไมผมเป็นแบบนี้"
อาการที่ผมอยากโดนเยสสส มันพลุ่งพล่านไปตามกระแสเลือดเพราะฤทธิ์ยา
ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ผมโดนชำเราซ้ำแล้วซ้ำอีก และโดนฉีดยาเข้าที่แขน จนแขนระบมช้ำ
ค่าของการที่ถูกวางยาซ้ำๆ ทำให้ผมโดนพี่กรชำเราซ้ำๆ ซ้ำๆ ..... จนเหมือนมันจะไม่มีที่สิ้นสุด
-
โอยยยยอะไรเนี่ย !!!!
แต่ก็สงสารมาร์ชอ่า ออกมาเหอะๆ ให้จันมันปลดปล่อยของมันไป
มันไม่ได้รักแกถึงขนาดต้องพึ่งแกเลยอ่ะ
เป็นมาร์ชนี่มันเจ็บ ปกป้องแฟนไม่ได้
มีแฟนใจแตกก็อ่อนใจ
-
:z3: โถ่. เสียดาย
-
ทำไมไอ้พี่กรมันเลวขนาดนี้? น้องจันน่าสงสารมาก เราว่าแล้วว่านางต้องมีประเด็นที่ใจแตก
อ่านๆมาคือไม่สงสารมาร์ชเท่าสงสารจัน คหสต.เราคือมาร์ชเป็นพวกขี้ตื้อที่รักจันมากคนนึง
แต่จันก็ไม่ผิดที่ไม่เลือกมาร์ชเพาระแน่นอนว่าอย่างจันต้องได้เจอคนที่ดีกว่ามาร์ชมากๆชัวร์
อ่านตอนนางโดนข่มขืนแล้วหดหู่แทน เฮ้อ~ มาม่ามาเต็มหม้อแน่ๆเลย ร้องไห้แปป :o12:
-
"แล้วพี่จันรอดมาได้ไง"
เจมส์ถามชะตากรรมในอดีตของผม ดูเขาจะเห็นใจและสงสารผมมากทีเดียว
"พี่หรอ... มันยังไม่จบแค่นั้น"
"ยังไงอ่าคับ"
"พอรุ่งเช้า พี่กรก็เรียกเพื่อนเขามาอีก"
"หา....กี่คนครับ โดนรุมสองคนหรอ"
"ป่าว..... รวมทั้งหมด 5 ต่างหาก"
"หาาาาาาาา พี่ทนได้ไง"
"ก็ฤทธิ์ของยา พี่ไม่เจ็บ ไม่ปวด และมีแต่ความต้องการมากขึ้น พี่สนุกกับมัน พี่เปนดาราหน้ากล้องให้กับ 5 คนนั้น แต่สิ่งที่ตามมามันร้ายกว่านั้น"
"ยังไงหรือครับ"
ผมนึกถึงภาพในอดีตน้ำตาไหลพรั่งพรายออกมาโดยไม่รู้ตัว
" ห้าคนนั้นเอาวิดิโอพี่มาขู่ ว่าถ้าพี่ไม่ยอมไปหาพวกเขา เขาก็จะเอาวิดิโอนั้นไปแชร์"
"แล้วพี่ทำยังไง"
"พี่ทำไงได้ พี่ก็ต้องยอม จนกว่าทุกคนจะยอมทำลายวิดีโอนั่น"
" แล้วเขายอมหรอ"
"พี่ก็ทำทุกอย่างทำทุกทาง แม้แต่การยอมโดนรุมหลายๆ คน เช้าถึงเย็น ติดๆ กันสามสี่วันพี่ก็ต้องทน เพราะพี่ต้องให้วิดิโอนั่นมันหายไป โดนทำลายไป"
"พี่น่าจะมีทางมากกว่านั้น ทำไมพี่จันต้องยอม เจมส์สงสารพี่จัน"
"เจมส์จะให้พี่ทำไง ฆ่าคนพวกนั้นหรอ หรือใช้กำลังแย่งมาหรอ พี่ตัวเท่านี้ไม่เคยใช้กำลังลงไม้ลงมือใคร พี่ทำไม่ได้ พี่ก็ต้องยอม"
"แล้วเพื่อนพี่ล่ะ"
"มาร์ขหรอ มันไม่รู้หรอก"
ผมน้ำตาไหลพรากลงมาอีกคำรบหนึ่ง
"พี่ปกปิดมันไว้ พี่หายไปหลายๆ วันกลับมาสะบักสะบอม ก็ต้องเก็บงำไว้ แม้จะนอนห้องเดียวกัน พี่ก็ต้องพยายามกลบเกลื่อนความเจ็บปวดทุกอย่าง แต่พี่ก็ผ่านมันมาได้"
"ผมสงสารพี่"
"ไม่ต้องสงสารหรอก เพราะต่อมามันก็พิสูจน์แล้วไง ว่าพี่ตกเป็นทาสของมัน พี่เกลียดกลัวมัน แต่สุดท้ายพี่ก็เลือกที่จะเสพติดมัน"
"แล้ววิดิโอนั่นล่ะครับ"
"พี่ทำลายไปหมด แต่ก็ยังมีเหลืออยู่ เก็บไว้ดู เตือนตัวเองฮ่าๆๆ"
"ผมว่าพี่ควรทำลายไปนะครับ พี่เป็นซุปตาร์ ตอนนี้พี่จะมีอะไรแลบนี้หลุดออกไปไม่ได้"
"ช่างเถอะครับ พี่ว่าเรามาสนุกกัยต่อดีกว่าไหม"
ก่อนที่เจมส์จะพูดอะไรออกมาอีก ผมประกบปากจูบ ถึงเวลานี้ ความหลังของผมไม่มีอะไรสำคัญอีกต่อไป ผมอยู่กับปัจจุบัน และการอัพยา และมี sex
-
ไม่รู้จะพูดยังไง รู้แต่ว่าเราติดเรื่องนี้ :katai1:
-
:z3: ใจสลาย
จันมาไกลมากจริงๆ หัวเราะทั้งน้ำตา
ข้างในมันคงเหลวแหลกกว่าที่ตาเห็นกว่ามากนัก
-
My computer > (D:) Local disk > clip น้องจัน
Play > send to .....
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงนาฬิกาปลุก และพบว่าน้องเจมส์ได้กลับไปแล้ว
ผมเดินออกมาจากห้องนอน แล้วมองไปรอบๆ ห้อง นึกสมเพชกับสภาพห้องเพนท์เฮาส์เหลือสุดจะทน
กางเกงในที่ขดเป็นรูปเลข 8 วางพาดอยู่บนพนักพิงโซฟา
เศษเทียนที่หลอมละลายอยู่บนโต๊ะกินข้าว และอุปกรณ์ต่างๆ ไฟแช๊ค
ตะเกียงสูบยา และอุปกรกร์เข็มฉีดยา ทำความสะอาดแผล เกลื่อนกลาดอยู่บนโต๊ะกินข้าว
แทนที่มันจะเป็นโต๊ะกินข้าวที่สะอาดๆ แต่มันกลายเป็นที่วางของระเกะระกะ
อุปกรณ์การเสพยาได้แทนที่จาน ชาม และแจกันดอกไม้แสนสวยที่มันเคยวางอยู่บนโต๊ะกินข้าวตรงนั้น
ที่บนโต๊ะกินข้่าวอันเกลื่อนกลาดไปด้วยอุปกรณ์ต่างๆ นั้น
เจมส์ทิ้งโน้ตไว้ว่า.....
"เจมส์ขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ วันนี้มีงานเปิดตัวน้ำอัดลมที่พารากอน
เจมส์ต้องไปร้องเพลง ไว้เจอกันครับ คิดถึง...เจมส์"
ผมยิ้มให้กับจดหมายน้อยนั้น และรู้สึกว่า เจมส์ช่างเป็นคนที่น่ารัก
เอาใจใส่กับความรู้สึกไม่แพ้ไอ้มาร์ชเหมือนกัน
แต่จริงๆ ก็เทียบกันไใม่ได้หรอกนะ เจมส์ กับมาร์ช มันคนละโลกเดียวกัน
พอนึกถึงไอ้มาร์ช ผมก็รู้สึกสะท้อนใจ ที่เห็นมันร้องไห้ และเดินจากผมไป
บัดนี้ อาการเมายาได้สร่างซาลงไปแล้ว เหลือแต่ความรู้สึกสำนึกผิด
และโหยหา...ไอ้มาร์ช
ผมเดินไปหามันที่ห้องชั้นล่าง และเคาะประตู
เสียงฝีเท้าดัง ตึกๆๆ เดินมาเปิดประตูห้อง
แต่คนที่เปิดประตูห้อง ไม่ใช่ไอ้มาร์ช
"อ้าว พี่จัน"
น้องหมิว สาวสวยจากคณะอักษรศาสตร์ เธอมีข่าวคราวกับไอ้มาร์ชมาสักพักแล้ว
แต่ผมไม่นึกว่า ไอ้มาร์ชมันจะกล้าหาญชาญชัยถึงขนาดพาน้องเขามาที่คอนโด
ซึ่งมันเป้นห้องที่ผมซื้อไว้ให้มันอยู่ ผมไม่ได้ต้องการที่จะให้มันพาใครมา
ผมรู้สึกโกรธเหมือนฟืนไฟที่ปะทุร้อนระอุ อาจเป็นเพราะผลข่้างเคียงจากการเสพยา ที่ทำให้ผมอารมณ์ร้อน
จะคิดอย่างนั้นก็อาจจะจริง แต่ที่จริงยิ่งกว่า คือ ผมไม่ชอบให้คนอื่นมาเหยียบที่ห้องนี้ ซึ่งผมตั้งใจให้ไอ้มาร์ชมันอยู่คนเดียว
ไอ้มาร์ชเดินเข้ามาที่หน้าประตู สายตามันไร้ความรู้สึกกับผมอย่างสิ้นเชิง
"อ้าว.....มีไรวะ"
มันทักทายผม
"น้องหมิวครับ พี่จันขอตัวไอ้มาร์ชมันแป๊บนึงนะครับ"
พอพูดจบ ผมก็โน้มตัวเข้าไปในประตูห้อง แล้วคง้าข้อมือไอ้มาร์ช ลากมันออกมาจากห้อง
"มึงมานี่เลย มึงต้องคุยกับกู เดี๋ยวนี้"
ไอ้มาร์ชดูไม่ตกใจอะไรกับปฏิกิริยาของผม มันเดินตามผมมาโดยดุษฎี
ในขณะที่มือของผม ยังกำข้อมือมันไว้แน่น
พอขึ้นมาถึงบนห้อง ผมก็เหวี่ยงมันลงไปบนโซฟา
"มึงพาใครมา มึงไม่นึกถึงกูบ้างหรอ"
ผมระเบิดอารมณ์ใส่มัน
"แล้วมึงอะ คิดถึงกูบ้างไหม"
ไอ้มาร์ชลุกขึ้นมาประจันหน้ากับผม แล้วระเบิดอารมณ์ปะทะ มันจ้องหน้าผม ในวูบหนึ่งของความรู้สึกที่ผมกำลังประจันหน้ากับมัน
ผมรู้สึกถึงความเดือดดาล และความเสียใจของมัน
"ทำไม กูต้องนึกถึงมึง?"
ผมกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง
"เออสิ.... มึงไม่จำเป็นต้องนึกถึงกู มึงไม่เคยสนใจอะไรกูอยู่แล้ว แม้แต่การติดยา เล่นยา มั่วเซ็กส์ของมึง เป็นคนอื่น เขาหนีมึงไปแล้ว แต่นี่เป็นกู กูที่อยู่กับมึง เคียงข้างมึงมาตลอด เฝ้าดูมึงมาตลอดตั้งแต่ยังใส่กางเกงขาสั้นเรียนมัธยมด้วยกัน มึงไม่ต้องนึกถึงกูหรอกสัดดด เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา กูนึกถึงแต่มึงคนเดียว"
"เลอะเทอะและ กูไม่ได้คิดจะให้มึงลำเลิกบุญคุณอะไรนะ มึงกับกูมาอยู่ด้วยกันทุกวันนี้ ก็ไม่เพราะมึงหรอ ที่ข่มขืนใจกู"
"ถ้ากูขืนใจมึงจริง ทำไมมึงยังทนล่ะ"
ไอ้มาร์ชพูดแทงใจดำผม ผมรู้สึกหน้าชาไปหมด เพราะสิ่งที่มันพูด ตรงกับความรู้สึกผม ผมขาดมันไม่ได้จริง
"ไม่รู้ล่ะ ยังไงมึงก็ห้ามพาใครมานอนห่้องนั้น แล้วเผื่อมึงยังจำได้ กูเป็นคนซื้อห้องนั้นไว้"
"เออ...มึงมันรวย กูมันเป็นเด็กกำพร้าไม่มีเงิน ไม่มีปัญญาหาของพวกนี้มาปรนเปรอตัวกูได้ กูขอโทษละกันว่ะจัน"
"อะไรเนี่ย มึงเลอะเทอะแล้ว กูไม่เคยคิดว่าเป็นบุญคุณ กูให้มึงอยู่เพราะกูรัก..."
"รักกู?"
ไอ้มาร์ชทวนคำถาม ผมแอบเห็นแววนัยน์ตาของมันที่เกือบจะดีใจในคำอธิบายของผม
"ใช่ กูรักมึง แบบเพื่อน กูรักเพื่อนอยากให้เพื่อนอยู่ที่ดีๆ มันผิดตรงไหน"
"กูก็รักเพื่อนเหมือนกัน ไม่อยากให้เพื่อนติดยา มั่วเซ็กส์"
"มึงหลงประเด็นแล้วไอ้สัด กูพูดเรื่องห้องอยู่"
"กูก็พูดทั้งเรื่องห้อง เรื่องยา"
"มึงอย่ามาเสือกเรื่องกูได้ไหมวะ
"มึงจำคำกูไว้เลยนะจัน ไม่มีใครจะหวังดีกับมึงได้เท่ากูอีก ก็ได้ มึงมันซุปตาร์ คงอยากจะมีชีวิต มีเวลาส่วนตัว ไม่อยากให้คนอย่างกูเข้าไปเสือก แต่ถ้าเมื่อไร ชีวิตมึงต้องมาล่มจมเพราะยา กูก็จะไม่เสือกอีกต่อไป"
"อะไรวะ นี่เลอะเทอะใหญ่แล้ว ยาเยออะไรน่ะ กูควบคุมได้น่า"
"กูไม่เชื่อว่ะ"
"หยุดพูดเดี๋ยวนี้"
ผมชักอดทนไม่ไหว การมาตราหน้า และมาพูดปรามาสผมว่าผมจะเหลวแหลกเพราะยานั้น
เป็นเ่รื่องที่น่าโมโห และดูก้าวร้าว คุกคามต่อความรู้สึกผมมาก
"กูไม่หยุ......"
ก่อนที่มันจะเถียงผมจนจบคำ ผมซัดหมัดของผมที่ใบหน้าของมันหมัดใหญ่
ไม่บอกก็รู้ว่ามันคงจะทั้งเจ็บ ทั้งชาไปทั้งหน้า เพราะที่มือของผมที่กำแน่นอยู่นั้น ก็เจ็บเหมือนกัน
ไอ้มาร์ชหันหน้ามามองผม น้ำตาไหลพราก เลือดไหลออกมาจากจมูก และปากของมัน
ผมรู้สึกผิดที่ต่อยหน้ามันแบบนั้น และพยายามจะเข้าไปปลอบ และขอโทษ
"ไม่ต้อง.....กูไม่ต้องการ"
มันสะกัดกั้นการปลอบโยนจากผม ผมรู้สึกผิด และเศร้าใจอย่างน่าประหลาด
มือของผมเกร็ง และชา ใบหน้าก็ชาเพราะรู้สึกผิด
"กูจะเก็บของออกไปเดี๋ยวนี้ จะไม่เข้ามายุ่งกับชีวิตมึงอีก ขอให้โชคดีละกัน"
ไอ้มาร์ชเดินสวนผมออกไปจากห้อง
ณ จุดนั้น ผมรู้สึกเหมือนถูกล้วงเอาดวงใจออกไป
หวังว่ามันจะพูดไม่จริงเรื่องย้ายของออก
แต่แทนที่ผมจะเดินตามมันไปเพื่อวิงวอนให็มันอยู่กับผม
ผมกลับด้านชา ยืนหันหลังให้มัน อคติของการที่ผมต้องไม่เสียหน้า ผมเป็นซุปตาร์ และอื่นๆ มันทำให้ผมหยิ่งยะโส
จนไม่คิดที่จะหันกลับไปอ้อนวอน และขอโทษมัน
เสียงประตูห้องผมปิดดังโครม ไอ้มาร์ชเดินจากไป
ผมยังคงยืนกำหมัดแน่นอยู่ในห้อง ก้มลงมองที่เท้าของตนเอง
ถ้าฉันจะยืนอยู่เดียวดาย ก็ขอให้ฉันเข้มแข็งโดยปราศจากไอ้มาร์ชด้วยเถิด
แต่ถ้าไอ้มาร์ชไม่จากไปไหน สองเท้านี้แหละ ที่จะเดินไปขอโทษมัน
-
โอยยยยยยยยย
-
อย่าเพิ่งโอยยยยย สิครับ 5555
เรื่องนี้ไม่ใช่นิยายดราม่า ใบ้ว่าจบแบบลงเอยดีครับ แต่......จะลงเอยกับใครต้อวรอดู เพราะกลืนกินผู้ชายยังไม่ได้ครึ่งโลกเลย เดี๋ยวไม่สนุก ผู้ชายคนต่อๆ ไปจะทวีความฮอต และเรื่องราวมากขึ้น
จันกับมาร์ช จะผ่านบททดสอบมากขึ้น ต่อไปนี้แหละ จะมีเรื่องโอละพ่อมากๆๆๆๆๆๆๆ
และเรื่องแต่ละเรื่องจะพิสูจน์ความจริงใจที่มาร์ชมีต่อจัน เขาจะเปลี่ยนจันจากคนเจ้าชู้ได้มากขนาดไหน มาร์ชจะกำราบจันด้วยวิธีใด ติดตามต่อนะครับ ^_^
เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆ ยาวครับ ^_^
-
อ่านแล้วมันจะขาดใจ :ling2:
อยากให้มีเพื่อนหลายๆคนมาร่วมขาดใจไปด้วยกัน :call:
-
“กูไม่ให้มึงไป”
รู้สึกตัวอีกที ผมก็มายืนอยู่ที่ห้องไอ้มาร์ช ดูเหมือนมันจะรีบเก็บของจนไม่สนใจจะปิดประตูห้องด้วยซ้ำ
ทิฏฐิมานะที่ผมมีเมื่อสักครู่ได้มลายหายไปหมด เมื่อผมนึกถึงวันเวลาที่ต้องขาดมัน
ขาดรอยยิ้ม ขาดสีหน้าแววตากวนๆ ของมัน ผมยอมรับอย่างไม่อายต่อตัวเอง ว่าผมขาดมันไม่ได้
ไอ้มาร์ชไม่สนใจคำสั่งของผม มันยังคงเก็บของใส่กระเป๋าลากใบใหญ่ด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน
น้องหมิวผู้ดูเหตุการณ์ เดินเข้ามาหาผม เธอเป็นคนสวย และน่ารักจริงๆ
ผมเพิ่งได้สังเกตก็ตอนนี้แหละ แต่แทนที่จะนึกชื่นชมในตัวหมิว
ในเวลานี้ ผมดันรู้สึกว่าเธอน่ารำคาญ ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้น่ารำคาญอะไรเลย ผมไปเอานิสัยเหวี่ยงวีนแบบนี้มาจากไหนก็ยังงง
อาจเพราะฤทธิ์ยาที่ส่งผลต่อจิตใจ ทำให้เป็นคนใจร้อน?
หรือ อาจเป็นเพราะผมเป็นซุปตาร์หรอ? .....คงไม่ใช่
หรือเพราะผมเกลียดผู้หญิง...? นี่ไม่ใช่แน่
หรือเพราะผมเกลียดผู้หญิงทุกคนที่เข้ามายุ่งกับไอ้มาร์ช ?
เออ...ใช่
“หมิวว่าพี่จันใจเย็นๆ ก่อนนะคะ พี่กลับไปที่ห้องก่อน เดี๋ยวหมิวจะลองคุยกับพี่มาร์ชให้”
หมิวขันอาสาเป็นผู้ไกล่เกลี่ยข้อพิพาทระหว่างผมกับไอ้มาร์ช แต่นั่นยิ่งทำให้ผมขุ่นหนักกว่าเดิม
หล่อนเป็นใครมาจากไหน.....?
หล่อนกล้าดียังไงมาแทรกระหว่างฉันกับไอ้บ้านั่น หล่อนมันสาระแน
ผมได้แต่ด่าในใจ....
“เธอไม่ต้องมายุ่ง”
ผมสุดจะทนกับความเกลียดชังที่มีต่อผู้หญิงคนใดก็ตามที่เข้ามายุ่งกับไอ้มาร์ช ไอ้มาร์ชแปลกใจที่ผมพูดออกไปเช่นนั้น มันชะงักการเก็บของของมัน และหันมาดูผม
“เธอเป็นใคร เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งพี่ ออกไปเดี๋ยวนี้ นี่ห้องของพี่ เธอไม่มีสิทธ์มาเหยียบ”
เสมือนโลกจะถูกล้างผลาญด้วยไฟความโกรธของผม น้องหมิวก็น่าจะรับรู้ได้ถึงมหันตภัยนั้น เธอเดินไปหยิบกระเป๋าถือสีชมพูที่ผมคิดว่าดูน่าเกลียด และไร้รสนิยมที่สุด แล้วเดินออกจากห้องไอ้มาร์ชไปอย่างสงบ ดูเธอจะเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์และสถานการณ์ได้ดีทีเดียว
“มึงเป็นอะไรวะ”
ไอ้มาร์ชถามผมด้วยน้ำเสียงฉงนฉงายสุดเท่าที่ผมเคยได้ยินจากปากของมัน
“กูเกลียดเด็กคนนั้น”
ไอ้มาร์ชได้ฟังคำผม ก็ไม่สนใจ ทำหูทวนลม และหันไปเก็บของของมันต่อ
“มึงหึงก็บอกมาเหอะ”
มันพึมพำเสียงเงียบๆ แต่ผมกลับได้ยินชัดเจน
“กูไม่คิดจะหึง”
ผมเหมือนควบคุมสติไม่อยู่ รีบเดินไปล็อคประตูห้อง แล้วเดินไปที่ตัวไอ้มาร์ช กระชากเสื้อของมันให้ตัวมันหันมาหาผม ไอ้มาร์ชเซนิดหน่อย แต่ก็ยังทำท่ากวนๆ และหันมามองผม
“เป็นเหี้ยอะไร”
มันถามผม ดูเหมือนมันจะเริ่มหมดความอดทนกับผมเช่นกัน
“กูไม่ให้มึงไป”
ผมทวนคำสั่ง
“มึงเป็นใครถึงจะมาออกคำสั่งกู”
“กู......กู....”
ผมพูดไม่ออก ได้แต่ตะกุกตะกักอยู่อย่างนั้น
“กูออกคำสั่ง มึงก็อย่าละเมิดคำสั่งกู เข้าใจไหม”
“ไม่เข้าใจว่ะ”
ไอ้มาร์ชพูดพลางส่ายหัว ตาของมันจ้องเข้ามาที่นัยน์ตาของผมอย่างมีเลศนัย เหมือนว่ามันจะรู้เท่าทันความรู้สึกของผม
“มึงไม่จำเป็นต้องเข้าใจ”
“งั้นกูไป”
ไอ้มาร์ชหันหลังกลับไปเก็บของของมันต่อ ผมรู้สึกอยากจะกระโดดถีบมันให้หนำใจ นี่มึงยังไม่รู้อีกหรือไง ทำไมต้องให้กูพูด เออ...กูหึง สัดดดดดด
“มึงรักอีหมิวนั่นหรอ”
“มึงรักไอ้เจมส์นั่นหรอ”
ไอ้มาร์ชถามสวนกลับทันควัน
“กูถามมึงมึงตอบกูสิ”
“กูก็ถามมึง มึงก็ตอบกูสิ”
ไอ้มาร์ชดูเหมือนจะรู้ทัน และเป็นคนคุมเกมในการโต้เถียงนี้ ผมเหมือนจะจนมุม แต่ก็พยายามที่จะหลุดพ้นไปให้ได้
“กูไม่ได้รัก”
“อืม....กูรักน้องหมิว.....มึงมีปัญหาหรอ”
มันหันมาหาผม พลางทำหน้ากวนตีน
ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย มึงบังอาจขนาดนี้เลยหรอ
“ไหนมึงว่ามึงรักกูนักหนาไง แอบมองกูมาตั้งแต่ ม.หนึ่ง รักกูอย่างนั้น รักกูอย่างนี้ มึงจะทำกับข้าวให้กูแดก มึงจะ....” ผมหยุดพูด และเริ่มพรั่งพรูอารมณืออกมา ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่น้ำตามันไหล ผมพยายามพูดต่อจนน้ำเสียงสั่นเครือเหมือนเด็กที่กำลังงอแง และพยายามพูด แต่ก็ฟังไม่รู้เรื่อง.........”ไหนมึงบอกว่าจะเอาใจใส่กู ที่มึงบอกหลายๆ อย่างที่ค่าย รด. มึงโกหกหรอ"
ผมเริ่มสะอึกสะอื้น และรู้สึกว่าตัวเองนี่เข้าใจยากชะมัด ทำกับไอ้มาร์ชมันก็เยอะ นอกใจมันก็มาก แต่พอมันจะไป ผมกลับรู้สึกพ่ายแพ้ และเรียกร้องหาสัญญาของมัน ให้มันรักษาสัญญา ไม่ให้มันจากไปไหน ผมรู้ว่าผมน่ะ มันเลว มันเห็นแก่ตัว แต่ผมทนไม่ได้ถ้าต้องขาดมัน
“กูอุตส่าห์ลงมาง้อมึงแล้วนะโว้ยยย กูขอโทษที่ต่อยมึง เออ...กูจะเลิกยาก็ได้ กูสัญญา แต่มึงต้องไม่ไปไหน”
ผมฟูมฟายน้ำตา และพยายามพูด ดูน่าสงสาร และตลกขบขันในเวลาเดียวกัน ผมรู้สึกประหนึ่งเด็กขี้แย ร้องไห้โยเย
“อืม...ก็แค่นั้น”
ไอ้มาร์ชดูจะพอใจกับคำสัญญาของผม มันเดินเข้ามาหา
ปาดน้ำตาให้ผม และบรรจงจูบด้วยทะนุถนอม
ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ถ่ายทอดผ่านริมฝีปากของมัน
รอยช้ำที่ปากกับจมูกที่ผมได้ต่อยมันไปเมื่อครู่ยังคงเห็นชัด มันดูเซ็กซี่เป็นบ้า ที่คนหน้าสะบักสะบอมมาจูบผมในเวลาที่ผมเสียใจ และพยายามมาง้อ
ผมกอดมัน ก่อนที่พี่กบจะโทรเข้ามาหาผม ผมรับสาย...
“ครับ..พี่กบ”
“จัน ทำไมมีคลิปหลุด”
ผมขนลุกซู่เมื่อได้ยินประโยคนั้นจากปากพี่กบ
หลุด..อะไร คืออะไร คลิป คลิปไหน ? ความคิดวนอยู่ในหัวอย่างบ้าคลั่ง
“คลิปอะไรครับ”
“เพจดราม่า และซุบซิบดารา มันพาดหัวโพสต์ว่า คลิปหลุดปาร์ตี้ยารุมโทรมนักร้องซุปตาร์อักษร จ. จริงไม่จริง ใช่หรือไม่ สังคมรอการชี้แจง พี่กำลังไปหานะจัน ใจเย็นๆ จันต้องบอกความจริงกับพี่ เราจะได้หาทางแก้ รอพี่ก่อนนะ อย่าไปไหน”
ใจผมตกลงไปที่พื้น ผมทรุดตัวลงกองกับพื้น
รู้สึกถึงการเคลื่อนตัวของโทรศัพท์มือถือออกจากอุ้งมือของผมอย่างช้าๆ
และตกกระจายลงกับพื้น ไอ้มาร์ชเข้ามาประคองผม
ผมเหมือนถูกฆ้อนปอนด์ทุบหัวเข้าเต็มแรง ทั้งมึนงง และเบลอ
เสียงไอ้มาร์ชถามว่า “เฮ้ยยย จันมึงเป็นอะไร”
ดังโหวกเหวก ผมไม่รู้สึกอะไร ได้แต่พยายามเบิกตากว้าง
กระพริบตาปริบๆ เพื่อให้ตาโฟกัสภาพได้
เพราะตอนนี้มันเหมือนกึ่งจะเป็นลม กึ่งจะฟื้นอย่างไรบอกไม่ถูก
หายใจเข้าออกกระชั้นจนหน้าอกสะท้อนขึ้นลง และผมก็สลบไป
-
กลับไปเป็นคนธรรมดาก็ดี จะได้เลิกยาเลิกเพี้ยนไปด้วย
-
ก็เห็นซวยเพราะ sex ตลอด เมื่อไหร่จะสำนึก
-
ผมคิดว่าพอจะเข้าใจแนวคิดการเขียนเรื่องนี้ของคุณสรันธมนะครับ สู้ๆ 5555
เรื่องนี้เป็นเรื่องคอเมดี้เชิงอีโรติกหน่อยๆ ตัวละครเด่นเป็นเอกลักษณ์ และดำเนินเรื่องได้อย่างน่าสนใจมากครับ ซึ่งจะเห็นว่าจันจะเป็นตัวละครเอกที่แรดหน่อยๆ สนุกกับชีวิต มันเป็นคาแรกเตอร์ที่สำคัญมากในการดำเนินเรื่องแบบนี้ครับ ผมอ่านแล้วยังสนุกไปกับเค้าเลยนะ ยังมีคิดๆเลยว่า เออแฮะ ถ้ามีเพื่อนแบบนี้ในกลุ่มคงจะเป็นคนสร้างสีสันร่าเริงให้กับสังคมไม่น้อย อย่างไรก็ดี ชื่อเรื่องก็บอกอยู่ว่าตัวนางมันต้องแรดครับ ไม่แรดจะฮาได้ไง ไม่แรดจะได้นอนกับสารพัดหนุ่มๆได้ไง เนอะ 5555
แต่ที่ผมโอเคกับเรื่องนี้และคอยติดตามอยู่ตลอด ส่วนหนึ่งเพราะนิสัยจัน อีกส่วนก็เพราะว่ามันมีมาร์ชครับ คุณสรันธมสร้างมาร์ชขึ้นมาเป็นตัวพระที่มีมิติครับ ไม่ได้ดีเลิศเป็นเทพบุตร แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายเป็นซาตาน (แต่ต้องระวังไม่ให้มาร์ชดูเป็นตัวละครที่เปราะบางเกินไปนะครับ ตอนล่าสุดก็ดูจะเปราะบางมากพอควรไปหน่อย จันดูแมนกว่าเลย 555) การดำเนินเรื่องแบบนี้จะทำให้เราเห็นพัฒนาการของจัน (ที่ได้กลินกินผช. จำนวนมาก 5555) และพัฒนาการของมาร์ช ว่าจะมองจันยังไง รู้สึกต่อจันยังไง เปลี่ยนแปลงจันยังไง จะมีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้สองคนฝ่าฟันไปด้วยกัน
ด้วยแนวคิดแบบนี้ มันจะทำให้เรื่องนี้ไม่ใช่พล็อตตัวนางร่านไปเรื่อยแล้วจบแบบโศกนาฏกรรมหรือรักรันทดครับ แต่เป็นพล็อตพัฒนาการเชิงอุปนิสัยของมนุษย์ ซึ่งผมว่ามันมีคุณค่าต่อการอ่าน และด้วยทักษะการบรรยายที่สนุกสนาน มันก็ทำให้น่าติดตามดีครับ (ในบอร์ดนี้ เรื่องที่คล้ายๆกัน แต่โทนเรื่องเศร้ากว่า ก็มีเรื่อง 'ตัวกินผัว' ครับ อันนั้นค่อนข้างเป็นนิยาย tragedy ที่จบแฮปปี้เอนดิ้ง) สู้ๆครับ
ปล. มาถึงนิยายตอนนี้ ผมคิดว่าทั้งคู่อยู่ปีสอง และมาร์ชก็เป็นนักกีฬามหาวิทยาลัย แต่ผมยังไม่เห็นการบรรยายถึงความเปลี่ยนแปลงเชิงกายภาพนะครับ ผมยังงงๆว่าสรุปตอนนี้ใครเติบโตเป็นยังไงบ้างแล้ว รบกวนเพิ่มเติมนิดหน่อยก็จะครบสมบูรณ์ขึ้นนะครับ
-
ผมคิดว่าพอจะเข้าใจแนวคิดการเขียนเรื่องนี้ของคุณสรันธมนะครับ สู้ๆ 5555
เรื่องนี้เป็นเรื่องคอเมดี้เชิงอีโรติกหน่อยๆ ตัวละครเด่นเป็นเอกลักษณ์ และดำเนินเรื่องได้อย่างน่าสนใจมากครับ ซึ่งจะเห็นว่าจันจะเป็นตัวละครเอกที่แรดหน่อยๆ สนุกกับชีวิต มันเป็นคาแรกเตอร์ที่สำคัญมากในการดำเนินเรื่องแบบนี้ครับ ผมอ่านแล้วยังสนุกไปกับเค้าเลยนะ ยังมีคิดๆเลยว่า เออแฮะ ถ้ามีเพื่อนแบบนี้ในกลุ่มคงจะเป็นคนสร้างสีสันร่าเริงให้กับสังคมไม่น้อย อย่างไรก็ดี ชื่อเรื่องก็บอกอยู่ว่าตัวนางมันต้องแรดครับ ไม่แรดจะฮาได้ไง ไม่แรดจะได้นอนกับสารพัดหนุ่มๆได้ไง เนอะ 5555
แต่ที่ผมโอเคกับเรื่องนี้และคอยติดตามอยู่ตลอด ส่วนหนึ่งเพราะนิสัยจัน อีกส่วนก็เพราะว่ามันมีมาร์ชครับ คุณสรันธมสร้างมาร์ชขึ้นมาเป็นตัวพระที่มีมิติครับ ไม่ได้ดีเลิศเป็นเทพบุตร แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายเป็นซาตาน (แต่ต้องระวังไม่ให้มาร์ชดูเป็นตัวละครที่เปราะบางเกินไปนะครับ ตอนล่าสุดก็ดูจะเปราะบางมากพอควรไปหน่อย จันดูแมนกว่าเลย 555) การดำเนินเรื่องแบบนี้จะทำให้เราเห็นพัฒนาการของจัน (ที่ได้กลินกินผช. จำนวนมาก 5555) และพัฒนาการของมาร์ช ว่าจะมองจันยังไง รู้สึกต่อจันยังไง เปลี่ยนแปลงจันยังไง จะมีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้สองคนฝ่าฟันไปด้วยกัน
ด้วยแนวคิดแบบนี้ มันจะทำให้เรื่องนี้ไม่ใช่พล็อตตัวนางร่านไปเรื่อยแล้วจบแบบโศกนาฏกรรมหรือรักรันทดครับ แต่เป็นพล็อตพัฒนาการเชิงอุปนิสัยของมนุษย์ ซึ่งผมว่ามันมีคุณค่าต่อการอ่าน และด้วยทักษะการบรรยายที่สนุกสนาน มันก็ทำให้น่าติดตามดีครับ (ในบอร์ดนี้ เรื่องที่คล้ายๆกัน แต่โทนเรื่องเศร้ากว่า ก็มีเรื่อง 'ตัวกินผัว' ครับ อันนั้นค่อนข้างเป็นนิยาย tragedy ที่จบแฮปปี้เอนดิ้ง) สู้ๆครับ
ปล. มาถึงนิยายตอนนี้ ผมคิดว่าทั้งคู่อยู่ปีสอง และมาร์ชก็เป็นนักกีฬามหาวิทยาลัย แต่ผมยังไม่เห็นการบรรยายถึงความเปลี่ยนแปลงเชิงกายภาพนะครับ ผมยังงงๆว่าสรุปตอนนี้ใครเติบโตเป็นยังไงบ้างแล้ว รบกวนเพิ่มเติมนิดหน่อยก็จะครบสมบูรณ์ขึ้นนะครับ
ขอบคุณมากๆ ครับ สำหรับตัวละครจัน และมาร์ชนี้ จันในเรื่องของการมีความสุขกับเรื่อง Sex และมีความคิดความอ่านที่ดูเป็นคนแรงๆ ชอบ ผู้ชาย พูดเรื่อง ฮี๋ ฆรวย แบบไม่อายปากนั้น
ผมขอบอกว่า "มีอยู่จริง" และเป็น "ตัวตน" ของเพื่อนรักของผมคนหนึ่งครับ เขามีความสุขกับการที่ได้ทำตัวเป็นเพลย์บอยไปวันๆ และมีคาแรกเตอร์โดดเด่นมาก ผมเลยขออนุญาตเขานำตัวตนของเขามาเขียนเป็นนิยาย
แต่ไอ้เรื่องเล่นยา เรื่องโดนข่มขืนนั้น เป็นกิมมิคของเรื่องที่ผมแทรกให้มันดูมีที่มาที่ไป ดูเป็นสิ่งเสริมให้จันยิ่งเสพติดเซ็กส์เข้าไปใหญ่
จะเห็นว่าจันตอนเด็กๆ จะดูฮามาก และดูแรง อยากโดนคนนั้นคนนี้เอามากมาย นั่นเพราะเขาเก็บกดตอนเด็ก
จะดูเหมือนทำอะไรไม่คิด พอโตขึ้นมาหน่อยอาจจะลดดีกรีความฮาลงบ้าง เพราะเขาต้องเจอกับเรื่องร้ายๆ และอยู่ในวังวนของการติดยา อารมณ์เลยต้องเปลี่ยน
ส่วนมาร์ชนั้น ผมกุคาแรกเตอร์เขาขึ้นมาให้ล้อกับความร่านของจัน จันแรงแค่ไหน มาร์ชต้องอ่อนโยน และจิตใจเข้มแข็งเข้าแลก ไม่งั้น เรื่องก็คงจบแบบคู่เกย์ทั่วไป คือ มีอะไรก็เท นิดๆ หน่อยๆ ก็ไม่ทน ซึ่งตัวละคร "มาร์ช"นี้ ผมเอานิสัยของแฟนผมมาผสมด้วยฮะ ฮ่าๆๆๆๆ มันเลยดูมีตัวตนนิดนึง จันคิดอะไร มาร์ชต้อมตามทันตลอด และสามารถควบคุมได้ตลอด มันจะเป็นประมาณนี้ฮะ แต่เรื่องราวยังมีอีกเยอะครับ ขอให้ติดตามต่อไปนะคัรบ
อ้อ ขอฝากอีกเรื่อง คือ เรื่องลูกชายกำนันโต กับหนุ่มนักเปียโนโรแมนติค อีตานักเปียโนที่ชื่อ จัสติน นั้น
ก็เอามาจากคาแรกเตอร์จริงๆ ของรุ่นน้องผม เรียนเอกเปียโน ที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยครับ และไปต่อที่ต่างประเทศ รางวัลที่กล่าวถึง ที่ได้รับเหรียญจากเจ้าฟ้าชายชาร์ล ก็ได้จริง อุปนิสัยอ่อนโยน ไนซ์ รับฟังคนอื่น รักสัตว์ และอื่นๆ ที่จะได้เห็นในบทบาทของจัสตินนั้น ผมอวตารนิสัยรุ่นน้องผมมาเลย
ไงก็ขอบพระคุณสำหรับคำติชมครับ บอกตรงๆ ว่าเป็นงานอดิเรกในการเขียนนิยายพวกนี้ แต่ก็มีความสุขดี และยินดีที่ได้ยินทุกท่านติชมครับ
สรันธม
-
คลิปจันหลุดหรอ? โหย คนปล่อยคลิปทำไมชั่วเพียวๆไม่มีดีผสมแบบนี้อ่ะ สงสารจันมากๆเลย
อ่านตอนนี้แล้วรู้เลยว่าจันรักมาร์ชมาก ขอให้จันซื่อสัตย์กับตัวเองและรับว่ารักมาร์ชได้แล้วนะ
มาร์ชก็คนดีจริงๆอยู่ข้างๆจันแม้ว่าจะโดนทำร้ายจิตใจ เราว่าเรารักมาร์ชแล้ว แย่งจันได้ปะ555
อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงดราม่าที่จะตามมาติดๆๆ ทำใจแปป ฮืออออ จะรออ่านนะคะ มาต่ออีกไวๆนะ
-
ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงที่ยับยู่ยี่แลดูสกปรก เพราะผลงานการบรรเลงเพลงรักของผมกับเจมส์ ในหัวสมองตอนนี้รู้สึกโล่งแล้ว ผมมองไปรอบๆ ในห้องนอนที่ว่างเปล่า และเอามือมาแตะที่หน้าผาก เพื่อสำรวจว่าตัวเองยังคงสุขภาพดีอยู่หรือไม่ เพราะสองสามวันที่ผมเล่นยามานี้ แทบจะไม่ได้นอน ไม่ได้กินอะไรเลย ชีวิตอยู่กับการเล่นยา มีเซ็กส์ และเล่นยาแบบนี้ตลอดสามสี่วันที่ผ่านมา
ความจริงที่สุดในขณะนี้ คือ การที่ผมได้ตระหนักว่า คลิปวิดีโอสุดฉาวของผม ได้ถูกเผยแพร่สู่โลกภายนอกอย่างเป็นทางการ ผมไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร หรือคิดจะแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างไรดี แต่สิ่งที่ผมต้องเผชิญ คือ การตอบคำถามกับทุกคนว่าจริงหรือไม่จริง คนในคลิปนั้นใช่ผมหรือไม่
ความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัว คือ ใบหน้าที่ปรากฏในวิดีโอนั่น เป็นใบหน้าที่ปราศจากศัลยกรรมของผม ผมยันตัวขึ้นนั่งบนเตียง ค่าของการที่ทะลึ่งตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้เกิดอาการหน้ามืด สิ่งแรกที่ผมทำ คือ การเดินไปที่หน้ากระจก การอดน้ำ อดอาหาร ห่วงแต่จะเล่นยา และมีเซ็กส์นั้น ได้ทำร้ายน้ำนวลของผิวพรรณผมไปจนหมด แต่อย่างน้อย ผมก็มั่นใจว่า นี่อาจเป็นทางเดียวในการดิ้นให้หลุดจากมหันตภัยครั้งนี้
ผมเดินออกมาจากห้องนอน พี่กบกำลังรับโทรศัพท์ และสนทนากับปลายสายด้วยความตึงเครียด เมื่อผมเดินเข้าไปหาพี่กบ สิ่งแรกที่พี่กบทำ คือ หันหน้ามามองผม และส่งสายตาอย่างตำหนิให้กับผม
ไอ้มาร์ชนั่งอยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง ผมเดินไปหามัน ปล่อยให้พี่กบรับโทรศัพท์ของเขาต่อไป ดูมันกำลังเจ็บปวดรวดร้าวกับสิ่งที่ได้รับรู้เสียเหลือเกิน
“ทำไมมึงไม่บอกกู”
น้ำเสียงของไอ้มาร์ชราบเรียบราวผืนน้ำที่ไร้คลื่นลมพัดพา
“กูไม่รู้จะทำไง คือ มึงอยากฟังเรื่องทั้งหมดไหมล่ะ”
“อยาก....!!!!”
พี่กบตะโกนข้ามมาจากอีกฟากหนึ่งของห้อง เธอเดินมาหาผมกับไอ้มาร์ช
“จันต้องบอกเรื่องราว และเรื่องจริงทั้งหมดกับพี่ เราจะได้หาทางแก้ไข อย่าตกใจนะ พี่ไม่คิดจะตำหนิอะไรจัน จากที่พี่ดูในคลิป ที่เขาแชร์ๆ กันมา จันก็โดนมัด เห็นได้ชัดว่านั่นคือ การข่มขืน จันบอกพี่ได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
พี่กบถามอย่างร้อนใจ ถึงตอนนี้ผมไม่มีอะไรต้องปิดบังอีก การเผชิญหน้ากับความจริง และกล้าที่จะพูดความจริง ดูจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับผมในตอนนี้
“คือ.... เรื่องทั้งหมดมันเกิดก่อนที่ผมจะเข้าวงการครับพี่กบ”
“เฮ้อออออ โล่งอก”
พี่กบถอนหายใจเฮือกใหญ่ ราวกับเธอได้ยกภูเขาลูกใหญ่ออกจากอกของเธอ
“ตอนนั้น ผมไปเข้าค่ายรับน้อง......” ผมเล่าเรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเผชิญให้กับพี่กบ และไอ้มาร์ชฟัง ระหว่างที่เล่า พี่กบกับไอ้มาร์ชก็เอามือมาจับมือของผมคนละข้าง และบีบมันเบาๆ ด้วยความเห็นอกเห็นใจ ความอบอุ่นจากมือทั้งสองคนนั้น เปรียบเสมือนภูมิคุ้มกันที่ทำให้ผมกล้าที่จะเล่า และเผชิญกับความจริงทั้งหมดที่เกิดขึ้น เมื่อผมเล่าจบ พี่กบเกิดแนวคิดขึ้นมา
“พี่ว่า เรายังพอมีหวังนะ”
“ยังไงหรอครับ?” ไอ้มาร์ชถามพี่กบด้วยความสงสัย ดูเหมือนมันจะกระตือรือร้นที่จะช่วยให้ผมผ่านพ้นอุปสรรคทุกอย่างไปให้ได้
“เท่าที่พี่ดูจากในคลิป พี่ยอมรับเลย ว่าถ้าไม่บอกว่าเป็นจัน พี่ก็ไม่นึกว่าเป็นจัน”
“อ้าวพี่ ทำไมอ่า” ผมถามพี่กบด้วยประหลาดใจ
“ก็หน้าจันตอนนี้ กับหน้าจันในคลิป มันคนละหน้าเลย”
“หึหึ.... ศัลยกรรมพลิกชีวิตสินะ” ไอ้มาร์ชล้อเลียนผม ผมไม่รอช้า ถีบมันลงไปจากโซฟาเต็มแรง
“ไอ้เหี้ยยยยยย มาร์ชชชชชชชช มันใช่เรื่องเล่นไหม”
“อ้าว กูไม่อยากให้เครียด แล้วกูก็คิดว่าพี่กบต้องมีทางออก” ไอ้มาร์ชพูดพลางโบ้ยไปทางพี่กบ
“ถ้าเราปฏิเสธเสียอย่าง ใครก็ทำอะไรเราไม่ได้หรอก อีกอย่างถ้าเขาขุดลึกลงไปอีก ว่าเป็นจันจริง คนที่ปรากฏในคลิปก็ต้องโดนซักทอด และซวยกันหมด เพราะมันเป็นคลิปที่โดนข่มขืนถูกไหม กี่กระทงละนั่น แล้วอีกอย่าง คือ คนที่เอาคลิปไปแชร์ก็จะซวย เพราะผิดกฎหมาย และที่สำคัญที่สุด เหตุการณ์ในคลิปนี้มันต่างกรรม ต่างวาระ เกิดขึ้นก่อนที่จันจะมาเป็นนักร้อง นั่นพิสูจน์ให้เห็นว่า คนที่ผ่านอะไรร้ายๆ มาขนาดนี้ แต่สามารถเดินตามฝันตัวเอง และมีที่ยืนในสังคมได้ นั่นน่าจะเป็นตัวอย่างที่ดีไปอีก เรื่องนี้พี่ทีทางที่จะพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส น้องจันอย่าห่วง และพี่ขอเตือนนะคะน้องจัน ถ้าน้องจันไม่เลิกเล่นยา พี่จะเลิกสนับสนุนหนูทุกอย่าง และจะไม่สนใจ ไม่ส่งเสริมอะไรทั้งสิ้น พี่ไม่อยากให้ชื่อเสียงของหนู และพี่ที่สั่งสมมาต้องมาเสีย ดังนั้น เลิกซะ” พี่กบแสดงภูมิในการแก้ปัญหาของเธอ สมกับการเป็นผู้จัดการมือฉมังเสียจริง ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้างที่ได้ยินพี่กบพูดแบบนั้น แต่ก็แอบกลัวในน้ำเสียงของพี่กบ ที่ยื่นคำขาดให้ผมเลิกเล่นยา
“พี่ฝากมาร์ชช่วยดูแลจันด้วยละกัน เดี๋ยวพี่ต้องเข้าไปเคลียร์ที่บริษัทก่อน จันอย่าห่วง เรื่องนี้พี่จัดการได้ ข่าวคาวๆ ของดาราหลายคนเห็นชัดว่าใช่จริงๆ ในคลิป เขายังดิ้นกันมาได้ นับประสาอะไรกับเรื่องแค่นี้”
พี่กบพูดพลางรีบเก็บของ และเดินออกจากห้องไป ไอ้มาร์ชเดินเข้ามาหาผม
“ไงมึง....ขอต้อนรับกลับสู่ความเป็นเมียของกูอีกครั้ง”
“เหี้ยอะไรไอ้สัดดด ถึงมึงจะเยสส กูหลายครั้ง กูก็ไม่นับเป็นผัวกู อย่างมึงอ่ะ กูเห็นเป็นอุบัติเหตุ ล้มแล้วฆรวยทิ่มกู”
“ปากดีนักนะมึง ไม่ค่อยได้เจอกันนาน มานี่มา มาให้กูกอดหน่อย”
ไอ้มาร์ชเข้ามาโอบกอดผม มันคงจะพยายามจะปลอบผมกระมัง เมื่อมันได้ยินเรื่องราวของผม
“กูขอโทษ กูไม่รู้ว่ามึงต้องผ่านอะไรมาบ้าง มึงกับกูเริ่มกันใหม่นะจัน”
“เริ่มอะไร กูไม่อยากเริ่ม” ผมพูดตัดบท แต่ในใจนั้น ผมแอบกระหยิ่มยิ้มย่อง
“เริ่มชีวิตใหม่ไง กูบอกแล้วว่ากูไม่ได้ขอให้มึงมารัก มาแคร์อะไรกูเลย ขอแค่มึงอย่าเกลียด อย่าทิ้งกู”
“กูเคยทิ้งมึงด้วยหรอ มีแต่มึงนั่นแหละจะทิ้งกู เมื่อกี้ ถ้ากูไม่ลงไปห้าม มึงก็คงไปจากกูแล้ว” ผมพูดพลางรู้สึกสะท้านสะเทือนใจลึกๆ
“กูขอโทษ กูแค่โกรธที่มึงอะมาต่อยกู คบกันมาตั้งหลายปี มึงไม่เคยทำรุนแรงอะไรกับกู แต่วันนี้ถึงขั้นลงไม้ลงมือ กูเสียใจว่ะ กูยอมโดนมึงโขกสับ ทนเห็นมึงไปนอนกับคนอื่นมาหลายต่อหลายคน กูไม่เคยคิดเป็นเรื่องใหญ่ จะทำไงได้ ก็ตูดของมึงนี่เนอะ”
“อ้าววว ไอ้เหี้ยยย มึงว่ากูกะหรี่นี่หว่า”
“ก็มึงทำตัวแบบนั้นมั้ยละ” เออ ก็จริงของมัน อีดอกกกกกกก
“มึงจำได้ไหมไอ้มาร์ช ที่มึงโฆษณานักหนา ว่ามึงจะทำให้กูรักก่อนวันเกิดกูส้นตีนอะไรของมึงน่ะ แต่มึงก็ทำไม่ได้ และก็ก็ไม่ได้เตะมึง ไม่ได้ผลักไสมึงไปไหน เพราะมึงเป็นเพื่อนที่ดีของกู และกูก็รับมึงเข้ามาในชีวิตตั้งหลายปี ทำไมมึงไม่นึกถึงตรงนี้บ้าง”
“เออ กูรู้ว่ากูไม่สามารถทำให้มึงรักได้ แต่เชื่อเถอะ สักวันมึงต้องรักกู”
ในอ้อมกอดของไอ้มาร์ช ผมได้ยินเสียง และรู้สึกถึงความสั่นสะเทือนจากการเต้นของหัวใจมัน ผมรู้สึกแปลบๆ ในใจเมื่อสัมผัสถึงแรงสั่นสะเทือนนั้น และรู้สึกได้ถึงความจริงใจ และมิตรภาพระหว่างผมกับมันที่มีมานาน
“กูเชื่อว่าพี่กบต้องหาทางออกให้มึงได้ ต่อจากนี้ไป มึงก็ฉลาดๆ หน่อยละกันเวลาตอบคำถามสื่อ”
“เออ..มึงไม่ต้องห่วง”
“ไปอาบน้ำไป” ไอ้มาร์ชไล่ผมไปอาบน้ำ มันผละออกจากการที่มันกอดผม และมุ่งตรงไปที่โต๊ะกินข้าวที่เกลื่อนกลาดไปด้วยเครื่องมือ และอุปกรณ์การเสพยา
ไอ้มาร์ช เดินไปหยิบถุงดำ และกวาดของทั้งหมดลงถุงดำ เสียงตะเกียงสูบยากระทบกันดังแกร๊งๆ เมื่อมันหล่นลงไปในถุงผมรู้สึกใจหายที่ชีวิตผมจะต้องขาดมันไป แต่อีกใจก็บอกกับตัวเองว่า ดีแล้ว ดีแล้ว เริ่มชีวิตใหม่ ตั้งใจเรียน และกลับมาเป็นจันที่สดใส ไม่อมทุกข์อีกต่อไป
-
ผมแก้ผ้า และเดินเข้าไปในห้องน้ำ ไม่ได้สนใจจะเขินอายไอ้มาร์ชมัน น้ำอุ่นจากฝักบัวเสมือนน้ำอมฤตที่ราดรดลงบนตัวผม การที่ไม่ได้อาบน้ำอย่างจริงจังมาหลายวัน เปรียบเสมือนฝันร้าย เมื่อผมสร่างเมาจากฤทธิ์ยา และรู้สึกว่าตัวเองนั้นโสมมมากแค่ไหน
“มึงว่า พี่กบจะจัดการได้จริงๆ หรอ” ผมตะโกนออกไปจากห้องน้ำถามไอ้มาร์ช ขณะที่มันกำลังขะมักเขม้นเก็บข้าวของ อุปกรณ์การเสพยาทุกอย่างลงถุงดำ
“กูว่าน่าจะจัดการได้แหละ อย่าห่วงเลย มึงก็หน้าด้านตอบคำถามปัดๆ ไปละกัน” ไอ้มาร์ชแนะวิธีให้ผม ซึ่งไอ้เรื่องตอแหล ดัดจริตกับผมคงไม่ต้องสอน
“มึงทำไงให้หลุดไปได้วะ” ไอ้มาร์ชถาม
“กูไม่รู้ว่ะ”
“หึ.... แน่ล่ะสิ คงจะมีคนเข้าออกห้องมึงเป็นว่าเล่น”
“สัดดดด ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก”
จริงๆ ไอ้มาร์ชก็พูดถูก ตั้งแต่ผม เสพติดเซ็กส์มาประมาณปีกว่าๆ ผมก็มีเซ็กส์กับทุกคนตามแต่ผมจะพอใจ
“กูว่า ไอ้เด็กคนนั้นแหละ” ไอ้มาร์ชพยายามจะชี้ตัวผู้กระทำผิด ซึ่งผมก็ยังไม่เก็ตว่าเป็นใคร
“ใครวะ”
“น้องเจมส์อะไรของมึงนั่นไง”
“เจมส์” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขณะที่น้ำอุ่นพุ่งลงมาจากฝักบัวเป็นสาย เออ...อาจจะเป็นเจมส์จริงๆ เจมส์เป็นคนรู้เรื่องราวนี้เพียงคนเดียว และอยู่กับผมในช่วงเวลาที่เกิดเรื่อง
“อืม...ไม่ว่าจะเป็นใคร มึงก็ช่างเขาเถอะ ถ้าเรื่องมันแดงขึ้นมา เดี๋ยวก็เป็นหน้าที่ของกฎหมายเอง” ไอ้มาร์ชปลอบโยนผม
“อืม..... แต่ถ้าเป็นเจมส์ กูก็เสียใจ”
“เสียใจทำไม ถ้ามึงรักมันชอบมันนัก แล้วมันทำกับมึงแบบนี้ มันก็ไม่ใช่คนดี ไม่ได้หวังดีกับมึงแล้ว”
“ก็จริงของมึง”
“อย่างกูนี่ กูอยู่ข้างๆ มึงมาตลอด ทำไมไม่มองกูบ้างวะ”
ไอ้มาร์ชพูดพลางเดินมาที่ห้องอาบน้ำของผม มันยื่นมือมาบีบก้นของผมเป็นเชิงล้อ
“เหี้ยยย กูตกใจหมด” ผมด่ามัน
“เออ....รีบอาบน้ำ เดี๋ยวกูทำกับข้าวให้กิน” พูดจบไอ้มาร์ชเดินเข้าไปในห้องครัว เสียงก๊องแก๊งดังออกมาจากในห้องครัว มันคงจะเตรียมทำกับข้าวอะไรของมันสักอย่าง แต่แล้วเสียงก็เงียบไป พร้อมกับเสียงเดินตึกๆ มาหาผม
“มึง....อาบน้ำเสร็จยัง”
“ทำไมอะ”
“ไปเดินห้างกัน ไปซื้อกับข้าว ในตู้เย็นมึงไม่มีอะไรจะแดกเลยว่ะ เดี๋ยวกูทำกับข้าวให้กิน รีบอาบน้ำแต่งตัวนะ”
-
อยากได้มาร์ชชชชช ติดที่อิฉันเป็นหญิงเรียบร้อย ไม่เหมือนนังจัน !
-
ผมรีบอาบน้ำ และแต่งตัวเพราะอยากจะออกไปสัมผัสโลกภายนอกบ้าง คอนโดของผมอยู่ในเส้นทางของรถไฟฟ้า จึงไม่เป็นการยากสักเท่าไหร่ เมื่อผมจะเลือกไปซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ใดๆ ในกรุงเทพฯ ที่ตั้งอยู่บนเส้นทางที่รถไฟฟ้าผ่าน
“มึงจะไปซื้อกับข้าวที่ไหนอะ” ไอ้มาร์ชถามผม ขณะที่มันเดินจูงมือผมมาที่สถานีรถไฟฟ้าที่อยู่หน้าทางเข้าคอนโด
“เฮ้ยยยยย มึงจะมาจูงมืออะไรกูแบบนี้ไม่ได้” ผมพยายามสะบัดข้อมือออกจากมือของมันที่กุมข้อมือของผมไว้แน่น จริงๆ ก็อายแหละ เขินด้วย ท่าทีของมันที่เป็นห่วงเป็นใยผม แววตาเวลาที่มันกระตือรือร้นถามถึงวิธีที่พี่กบจะสามารถพาให้ผมรอดพ้นปัญหาไปได้ หรือการที่มันพยายามจะเอาใจ ปลอบใจ เก็บกวาดสิ่งร้ายๆ ออกไปจากชีวิตผม ทำกับข้าวให้ผม ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ ผมเพิ่งต่อยหน้ามันไป นี่มันไม่เจ็บ ไม่โกรธเลยหรือที่ผมทำแบบนั้นกับมัน ผมออกจะเห็นแก่ตัวด้วยซ้ำ ที่ไม่เคยเห็นอกเห็นใจมันเลยตลอดเวลาที่รับมันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต
“ทำไม เป็นเหี้ยอะไรอีกอะ”
“กูเป็นนักร้อง ข่าวเรื่องคลิปเพิ่งจะมีออกไป จะให้มีข่าวเรื่องเดินจับมือกับผู้ชายอีกรึไง”
“เออๆ กูขอโทษ กูก็แค่อยากจะดูแล เอาอกเอาใจมึงนี่หว่า” ไอ้มาร์ชพูดด้วยน้ำเสียงอ่อย ระคนความน้อยอกน้อยใจ
“เป็นเหี้ยไรล่ะ น้อยใจกูอีก”
“เปล่า กูลืมไปว่ากูมีเพื่อนเป็นนักร้องซุปเปอร์สตาร์”
ไอ้มาร์ชปล่อยมือของมันออก และเดินนำหน้าผมขึ้นไปยังบันไดเลื่อนสู่สถานีรถไฟฟ้า ดูเหมือนมันจะแอบงอน จริงๆ ก็ไม่ได้แอบแหละ งอนจริงๆ แต่ทำไงได้ ผมไม่ใช่นายจันคนธรรมดาอีกต่อไป ผมรีบเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปจนทันถึงตัวไอ้มาร์ช
“เออ...แล้วมึงมาเมาอยู่แบบนี้ มึงไม่มีงานบ้างหรอวะ”
“ก็ไม่นะ พี่กบไม่ได้บอก ไม่ได้บันทึกไว้ในตารางงานกู กูเลยเมายาได้เต็มที่ไง”
“เออ ดีเนอะ...” มันกล่าวอย่างละเหี่ยใจ “ต่อไปนี้มึงต้องเลิกยาให้ได้ เข้าใจไหม กูนี่แหละจะเป็นคนทำให้มึงเลิกเอง”
“เออ มึงไม่ต้องห่วงหรอก ขนาดที่กูเล่น มันไม่ได้ทำให้ติด อีกอย่างยาที่กูเล่น ก็ไม่ใช่ชนิดที่เสพติด หรือหลอนประสาทอะไรมากมาย”
“อืม.... ถ้าเล่นอีก คราวนี้ กูไม่สนใจมึงจริงๆ ไม่ต้องมาคุยกันเลย”
“เออๆ กูสัญญา” คิดหรอว่าผมจะเลิกเล่นได้ง่ายๆ การสัญญาของผมที่ให้กับมันนั้น ก็เป็นเหมือนสัญญาเพื่อให้มันสบายใจ ผมยังยอมรับว่าผมยังเครียด และไม่สามารรถจะลืมภาพความเจ็บปวดในอดีตได้ หลายๆ ครั้งผมก็ฝันถึงค่ำคืนและวันเวลาอันแสนทรมาน ที่ผมต้องทนต่อการโดนชำเรา โดนผู้ชายรุมเยสสสส
โอ้ยยยยย ถึงจะมีสันดานที่อยากฆรวยมากสักเท่าไหร่ แต่ถ้าต้องให้ปรนเปรอผู้ชายตัวอ้วนๆ หุ่นเผละ ฆรวยเหม็นๆ ใครจะทนได้วะ
ผมยอมรับอย่างไม่อายเลย ว่าการที่ผมได้เล่นยานั้น มันทำให้ผมลืมเรื่องราวร้ายๆ ได้ แต่นั่นก็แค่ชั่วเวลาหนึ่งเท่านั้น ดังนั้น นี่จึงเป็นข้ออ้างส่วนตัวของผมที่จะเสพยาอยู่ตลอด เพื่อมิให้สมองต้องคิดถึงเรื่องราวที่แสนเจ็บปวด
ไอ้มาร์ชเดินนำผมเข้าไปในตู้รถไฟฟ้า สิ่งหนึ่งที่ผมรับรู้ได้ถึงผลกระทบจากการเล่นยา คือ การกลัวสถานที่แคบๆ กลัวที่จะพบเจอคนที่ยืนอยู่อย่างหนาแน่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งบนรถไฟฟ้าที่คนยืนอัดแน่นเหมือนปลากระป๋อง
“มึงเป็นอะไร” ไอ้มาร์ชถามผม หลังจากที่มันสังเกตได้ถึงปฏิกิริยาแปลกๆ ของผม
“เปล่า” ที่หน้าผากของผมมีความรู้สึกถึงเหงื่อที่ไหลซึมไปทั่วหน้าผากขณะที่ตอบคำถามไอ้มาร์ช ไอ้มาร์ชเอามือมาจับมือของผม เราประสานมือกันอย่างหลบซ่อนในตู้รถไฟฟ้าท่ามกลางคนที่ยืนกันอย่างแออัด ผมหันไปมองหน้ามัน และรู้สึกขอบคุณที่อย่างน้อยมันก็ยังยืนเคียงข้างผม
ประหนึ่งความรู้สึกผิดจะประดังเข้ามาในจิตใจ สิ่งที่ผมสัญญากับไอ้มาร์ชเมื่อสักครู่ว่าจะเลิกเล่นยา กลับรู้สึกถึงความเป็นสัจจะจริงในใจที่จะต้องรักษาสัญญานั้นให้ได้ ความห่วงใยของมัน การยืนเคียงข้างผมต่อสู้กับปัญหาต่างๆของมัน หรือแม้กระทั่ง สายตาที่มันจ้องมองผม ในขณะเดียวกันที่มือของมันก็กุมมือผมอยู่นั้น ช่วยเสริมแรง และกำลังใจให้ผมอย่างน่าอัศจรรย์ใจ
“กูขอบคุณนะ” ผมกล่าวด้วยความรู้สึกขอบคุณจากใจ
“อะไร” ไอ้มาร์ชถามผม ขณะที่มือของมันเพิ่มแรงบีบมือของผมเบาๆ เป็นสัญญาณ สายตาของมันที่มองและกำลังตั้งคำถามผมว่า ขอบคุณอะไรมัน อยู่นี้ ช่างมีพลังทำลายล้างเกราะป้องกันในจิตใจผมเสียเหลือเกิน ผมเลือกที่จะหลบสายตามันเพราะกลัวจะเผยความรู้สึกอะไรออกไปในสายตา
พอถึงสถานีสยาม ผมก็รีบสะบัดมือออกจากมือของไอ้มาร์ช และรีบเดินรี่ตรงไปยังทางออกเพื่อเดินเข้าห้าง โดยไม่สนใจที่จะชี้แจงอะไรกับไอ้มาร์ชว่าผมขอบคุณอะไรมัน
เมื่อผมลงไปชั้นกราวด์ ก็ถึงซุปเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่ใจกลางเมือง ที่นี่เปรียบเสมือนอู่ข้าวอู่น้ำของคนเมืองที่มีอันจะกิน สินค้ามากมายเรียงรายอยู่บนชั้น จำแนกตามประเภทอย่างสวยงามละลานตา ผมยังนึกไม่ออกว่าจะกินอะไร สายตากวาดมองไปที่ชั้นวางเส้นสปาร์เก็ตตี้ ก็ไม่รู้สึกอยากจะกิน หันไปเจออาหารสำเร็จรูปต่างๆ ก็ไม่คิดอยากจะแตะ พอเดินไปที่โซนอาหารสด ก็ไปติดอยู่ตรงซี่โครงอ่อนของหมูในตู้แช่ ไอ้มาร์ชเข็นรถเดินตามผมมาจนทัน
“อยากกินซี่โครงหรอ เอาอะไรดีอะ จะผัด จะทอด หรือต้มยำ”
“ไม่รู้ดิ กูไม่ได้กินซี่โครงอ่อนมานาน คิดถึงแม่เลย”
“มึงได้โทรหาแม่มึงบ้างป่าววะ”
“ไม่เลยว่ะ”
“เออ โทรหาเขาบ้าง แม่มึงโทรมาหากูถามเรื่องมึงเกือบทุกวัน เขาไม่กล้าที่จะโทรหามึงหรอก กลัวมึงงานยุ่ง แหม.. มีลูกเป็นซุปตาร์นี่นา”
พอไอ้มาร์ชพูดจบ ก็มีนางชะนีผีโขมดสองนาง มากรี้ดกร๊าดผม
“พี่จัน.... หนูขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ” นางชะนีผีโขมดตนหนึ่งถามผม แว๊บแรกในหัวคือ ตายๆๆๆๆ อีดอก หน้า ผม ไม่ได้เซตอะไรมาเลย
“พี่หน้าสดนะ” ผมกล่าวอย่างไม่มั่นใจตัวเอง
“โอ้ยยย พี่จันขา หน้าสดก็เปะเว่อร์ค่ะ”
“อ่ะๆ ได้ครับ”
แฟนคลับของผมถ่ายรูปคู่ผมสักสามสี่ช๊อตก็กล่าวขอบคุณ
“ขอบคุณมากๆ ค่ะ หุยยยย ตัวจริงเป็นกันเองมาก น่ารักกว่าในทีวีอีก นี่พี่จันทมาทำอะไรคะ”
ในใจผมคิดว่า หล่อนจะมาเสือกอะไรยะ นี่มันเวลาส่วนตัวของฉันปะ ?
“อ้อ...มาหาซื้อกับข้าวน่ะครับ”
“แอร้ยยยย ทำกับข้าวเป็นด้วย แล้ว... นี่ใครคะพี่”
นางชะนีอีกคนชี้ไปทางไอ้มาร์ช ดูพวกนางจะสนใจไอ้มาร์ชขึ้นมาทันใด
“อ๋อ...เพื่อนน่ะครับ”
“โอ้ยยยยย จิ้นนนนน พี่จันหนูยิ่งเป็นสาว Y อยู่ พี่อย่ามาเดินช็อปปิ้งกับผู้ชายหล่อๆ สองต่อสองสิคะ เดี๋ยวเป็นข่าว”
“อ่อ.... ครับ” ผมรู้สึกประหลาดใจนิดหนึ่งที่ได้ยินว่าแฟนคลับของผมเธอเป็นสาว Y
“งั้นหนูไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะที่ให้ถ่ายรูปด้วย ไปละน้า”
“อ่อๆ ครับ โชคดีครับ”
แฟนคลับชะนีของผมเดินจากไป ไอ้มาร์ชยืนทำหน้างงอยู่ข้างๆ ผม เสียงเธอสองคนพูดจาหัวร่อต่อกระซิกกันแว่วๆ ว่า “โอยยยย จิ้นมากอีดอกกกกกกก” ผมนี่ขำออกมาเลย
“เป็นเหี้ยไร” ผมถามไอ้มาร์ชทั้งหัวเราะ เมื่อเห็นมันทำหน้างงเหมือนหมางง
“สาววาย? คืออะไรวะ”
“นี่มึงไปอยู่ไหนมา ทำไมไม่รู้จัก”
“อ้าว ก็กูไม่รู้จักจริงๆ นี่หว่า”
“สาววาย มึงไปหาในเนตดูละกัน ว่าคืออะไร”
ผมรีบเลือกซี่โครงหมุอ่อนให้พนักงานชั่งน้ำหนัก และเดินจากมา ไอ้มาร์ชเข็นรถมาจนทันผมพลางถามผมในสิ่งที่ผมยังไม่ได้ชี้แจงให้มันฟัง
“ที่มึงบอกว่าขอบคุณกูอะ ขอบคุณอะไรวะ”
“ก็ที่มึงอยู่เคียงข้างกู กูขอบคุณทุกอย่าง ที่มึงทำให้กูตลอดเวลาไง จะถามอะไรนักหนา” ผมตอบมันอย่างรำคาญ
“มึงจะมาซึ้งอะไรตอนนี้วะ เป็นเพื่อนกันมานาน แค่นี้ทำไมกูจะทำให้มึงไม่ได้ หรือถ้ามึงจะให้กูเป็นมากกว่าเพื่อน กูจะทำมากกว่านี้ จะเอาใจใส่มากกว่านี้อีก”
“หึ.....นี่มึงยังไม่เลิกหวังอะไรลมๆ แล้งๆ อีกหรอ” ขณะที่ผมพูดกับไอ้มาร์ช ผมก็เหลือบไปสังเกตเห็นคนที่เดินผ่านไปมา ชี้ชวนให้เพื่อนๆ ของเขาดูว่า ผมกำลังเดินอยู่กับพวกเขา คือ ประมาณว่า เห็นดารา เห็นซุปตาร์นั่นแหละ สิ่งเหล่านี้ทำให้ผมเบื่อ เพราะรู้สึกว่าชีวิตไม่เป็นส่วนตัว ไม่มีอิสระเอาเสียเลย
“เออ....”
“แล้ววันนี้มึงจะทำอะไรให้กูกิน”
“แกงรัญจวน”
“หา แกงอะไรนะ?” ผมรู้สึกฉงนฉงายกับคำตอบไอ้มาร์ชมาก แกงอะไรผมไม่เคยได้ยิน
“แกงรัญจวน มึงไม่เคยกินหรือ อาหารชาววังเลยนะ”
“ไม่เคย แกงอะไรชื่ออย่างกะยาปลุกเซ็กส์”
“อ่าวว ไอนี่ นี่มันแกงหนึ่งในสำรับของ รัชกาลที่ ๕ เลยนะ”
“อ่าว ก็ไม่รู้นี่หว่า”
“เออ....เดี๋ยวกูทำให้กิน”
“กินแล้วกูจะรัญจวนมะ” ผมถามไอ้มาร์ชด้วยน้ำเสียงยวนอารมณ์ ไอ้มาร์ชดูจะรู้ถึงสัญญาณที่ผมสื่อออกไป
“รัญจวนไม่รัญจวน มึงก็คอยดูละกัน” เชื่อผมเถอะ เวลาที่ไอ้มาร์ชมันทำหน้ากวนๆ ดูมีเลศนัยนี่มันน่ารักเป็นบ้า
โอยยยยย ชะตาฮี๋จะขาดอีกแล้วมั้ง หลังจากที่ได้กินแกงรัญจวนของมัน
-
うโอยขาดมานานแล้วมั้ง5555
มาร์ชเอาให้หนัก เอาให้ลืมเลยนะ
ปล.เชียร์ให้มาร์ชไปหรือไม่ไปดีนะ กลุ้มใจจริง
-
:mew1: สู้ๆนะ
-
ดีใจที่จันมีความคิดเล็กๆ ที่จะเลิกยา :katai2-1:
-
พอกลับมาถึงคอนโด ไอ้มาร์ชก็จัดแจงทำแกงรัญจวนตามคำโปรยให้ผมหลงเชื่อในความอร่อยของฝีมือมัน กลิ่นแกงหอมคล้ายๆ ต้มยำ ลอยฟุ้งเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่ผมจัด และทำความสะอาดใหม่ให้ดูสะอาดตา ผมเพิ่งสังเกตห้องของตัวเองเมื่อทำความสะอาดครั้งนี้ว่า รูปในกรอบทั้งตั้งโต๊ะ และแขวนบนผนัง นอกจากเป็นรูปของผมที่ตั้งเซตถ่ายในสตูดิโอประกอบอัลบั้ม หรือนิตยสาร วารสารฉบับต่างๆ ก็เป็นรูปของผมกับไอ้มาร์ชในอิริยาบถต่างๆ ผมหยุดมือที่กำลังใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆ เช็ดชั้นวางกรอบรูป และยืนจ้องภาพของผมกับไอ้มาร์ชกอดคอกันในวันปัจฉิมนิเทศ
ไอ้มาร์ชเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผมจริงๆ จนผมรู้สึกว่าผมขาดมันไม่ได้ ......
“ขาดไอ้มาร์ช ชีวิตของผมก็เหมือนหนังสือที่ปราศจากอักษรและถ้อยคำ”
ผมวางกรอบรูปนั้นลง และรู้สึกว่าต่อไปนี้ไม่ว่าผมจะเป็นอะไร จะตกไปในที่ชั่ว หรือที่ดีสักเพียงไหน ก็จะมีมันอยู่เคียงข้างผมไปตลอด เหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งเมื่อวาน และวันนี้ พิสูจน์แล้วว่า มันจริงใจ และมันไม่หนีผมไปไหนจริงๆ
“เฮ้ยยยย เคลียร์โต๊ะกินข้าวเร็วๆ กับข้าวเสร็จแล้ว รอหุงข้าวแป๊บนึง”
ไอ้มาร์ชเปิดประตูครัว และชะโงกหน้ามาพูดกับผม ร่างของมันเปลือยท่อนบน และเอาผ้ากันเปื้อนสำหรับทำอาหารมาคลุมไว้ กล้ามหน้าอกที่เป็นมัดแน่นดันให้ผ้ากันเปื้อนนูนออกมาตามสรีระอันกำยำล่ำสันของมัน ใจของผมตกลงไปถึงตาตุ่มเมื่อได้เห็นภาพนั้น
เซ็กซี่ และยั่วเยสสส มากกกกกกกกก
ผมดึงตัวเองออกมาจากภวังค์ และดึงศีรษะขึ้นเป็นอาการสูดหายใจลึกๆ เรียกสติตัวเองกลับมา แต่หัวใจของผมนั้นมันยังเต้นโครมครามอยู่ บ้าจริง.... นี่ก็เห็นอะไรของมันมาจนทุกซอกทุกมุมกายแล้ว ทำไมเพิ่งมารู้สึกสะเทิ้นสะเทือนตอนนี้ ค่าของการที่ผมสูดอากาศเข้าเต็มปอดนั้น ทำให้กลิ่นแกงรัญจวนของไอ้มาร์ชถูกสูดเข้าเต็มปอด กระเพาะอาหารและต่อมน้ำลายทำงานโดยอัตโนมัติ หลังจากที่ไม่ได้แตะข้าวปลาอาหารมาสามสี่วัน ท้องไส้ผมกำลังประท้วงเรียกอาหารอย่างรุนแรง ทำให้อาการปั่นป่วนของผมที่ได้เห็นภาพไอ้มาร์ชอยู่ในชุดคลุมกันเปื้อนกล้ามแน่นๆ นั้นพลันหายไป
ไอ้มาร์ชยกหม้อแกงมาวางที่โต๊ะอาหาร กลิ่นแกงรัญจวนของมันหอมหวนชวนโชยไปทั่วห้อง ผมไม่รอช้า รีบเดินไปหยิบจาน ช้อน และหม้อมข้าวในครัวตามไอ้มาร์ชมา
“อร่อยว่ะ” ผมกล่าวชมฝีมือไอ้มาร์ชด้วยความพอใจ สัมผัสแรกที่ข้าวและแกงแตะลิ้นนั้น ช่างอร่อยและรู้สึกหิวโหยเสียเหลือเกิน
“จริงหรอ” ไอ้มาร์ชถามพลางตักข้าวเข้าปากพร้อมๆ กับผม
“อืม....มึงมาทำกับข้าวให้กูกินบ่อยๆได้ปะ” ผมกล่าวทั้งที่ข้าวเต็มปาก ไอ้มาร์ชสำลักข้าวและหัวเราะร่วน
“เฮ้ยยยย เอาจริงดิ” ไอ้มาร์ชถามทั้งที่หัวเราะและข้าวอยู่เต็มปาก มันยังคงอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อน เปลือยท่อนบนสุดเซ็กซี่
“อืม.... ก็มึงอยากให้กูเลิกยาไม่ใช่หรอ ? มาอยู่กับกูเลย แล้วทำกับข้าว ทำงานบ้านให้กูด้วย”
ป๊าบบบบบบ..... ไอ้มาร์ชตบหัวผม
“ไอ้สัดดดด ทีงี้จิกหัวใช้กูเลย” ไอ้มาร์ชมันด่าผม แต่แทนที่ผมจะโกรธมันที่มันทั้งตบ ทั้งด่า ผมกลับรู้สึกถึงความผิดที่มันพูดว่า จิกหัวใช้มัน...ก็จริงของมัน
“มานี่ กูป้อนให้” ไอ้มาร์ชพูดจบ ตักชิ้นซี่โครงอ่อนที่เต็มไปด้วยเนื้อนุ่มๆ คาบไว้ที่ปาก โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว มันชะโงกหน้ามาจูบผม และคายชิ้นซี่โครงนั้นให้ผมกับปากของมัน
ถึงมันจะดูน่าสะอิดสะเอียน แต่ ณ เวลานั้น ในบรรยากาศนั้น และสภาพของไอ้มาร์ชที่ถอดเสื้อโชว์กล้าม มีเสื้อกันเปื้อนสายเดี่ยวคลุมผิวกายอย่างวับๆ แวมๆ ผมกลับรู้สึกถึงความหวาน หอมหวนรัญจวนใจของแกงรัญจวนฝีมือไอ้มาร์ชได้อย่างถึงรสถึงชาติ ผมหลับตาพริ้มและบรรจงเคี้ยวก้อนกระดูกอ่อนนั้นอย่างถึงรสถึงลิ้น เคี้ยวทั้งหลับตาอยู่แบบนั้น และในวินาทีนั้นไอ้มาร์ชก็พูดขึ้นว่า
“มึงรู้ตัวไหม ว่าแค่มึงหลับตา หรือจะลืมตา ก็ทำให้กูหลงมึง และหลงของกูมาหลายปีแล้ว”
ไอ้มาร์ชพูดจบ มันมาจุมพิตเบาๆที่หน้าผากของผม เป็นมื้ออาหารมื้อแรกระหว่างผมกับมันที่รู้สึกถึงความสุข มิตรภาพ และความอบอุ่นที่มอบให้กันและกัน
-
อาจจะเกิดมาคู่กัน
-
พอผมอิ่มท้อง เวลาอาหารของเราสองคนจบลง ก็เหมือนหนังม้วนเดียวจบ ที่ไม่มีท่าทีของม้วนต่อไป อารมณ์ความน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋มก็จบตาม
“กินอิ่มแล้วก็เตรียมอาบน้ำนะท่าน” ไอ้มาร์ชตะโกนออกมาจากห้องครัว ขณะที่มันกำลังล้างจานเสียงดังก๊องแก๊งในครัว
“ไม่เอาอะ ขอนอนอีกแป๊บได้ปะ” ผมยื่นอุทธรณ์ เพราะตอนนี้ร่างกายรู้สึกล้าเหลือเกิน
“งั้นรอกูแป๊บนึง” ไอ้มาร์ชตอบกลับมา ผมเผลอหลับไปแป๊บเดียว ไอ้มาร์ชก็มาช้อนตัวผม แล้วอุ้มร่างกายที่ผอมซูบของผมขึ้นจากโซฟา “ไปไปอาบน้ำกัน” ไอ้มาร์ชชวนผมอาบน้ำ ในขณะที่ตอนนี้มันถอดเสื้อคลุมกันเปื้อนออกไปแล้ว กล้ามหน้าอกแน่นๆ อุ่นๆ ดุนแขนของผมในขณะที่ผมอยู่ในอ้อมแขนมัน แต่ก่อนที่ผมจะสร่างจากความง่วง ผมก็พบว่าตัวเองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าแล้ว รวมทั้งไอ้มาร์ชด้วย
“ปล่อยกู” ผมอิดออดที่จะให้มันอุ้ม รู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นผู้ป่วยอัมพาตไงไม่รู้
“เป็นเหี้ยอะไร มาสะบัดสะบิ้งอะไรตอนนี้ ผอมแห้งจนจะเป็นปลากรอบเขมรอยู่แล้ว เดี๋ยวกูพาไปอาบ”
ไอ้มาร์ชพูดจบมันก็อุ้มผมเดินผ่านห้องนั่งเล่น ไปจนถึงห้องน้ำ มันวางผมลงในอ่างอาบน้ำที่มันเตรียมไว้ น้ำอุ่นๆ และกลิ่นสบู่ที่เจือจางลงในน้ำ ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย
“มึงไปเรียนวิชาหมอนวด อาบ อบ นวด มาตอนไหนวะ” ผมถามมันติดตลก ไอ้มาร์ชหัวเราะตอบ หึหึ
“ป่าวหรอก” ไอ้มาร์ชหย่อนตัวลงในอ่างประจันหน้าของผม ในวินาทีนั้น ฆรวยของมันแทบจะฟาดหน้าผมเลยทีเดียว เตะตามาก อีดอกกกกก
“หูยยยย สัดดดด ฆรวยจะฟาดหน้ากูอยู่ละ ออกไปก่อนนนนนนน จะมาอาบพร้อมกูได้ไง อ่างก็มีแค่นิดเดียว ตัวมึงก็ใหญ่” ไม่ทันที่ผมจะห้ามมันทัน มันก็ลงมาในอ่างทั้งตัวแล้ว
“อย่าบ่นน่า อาบน้ำกับผัว ทำมาเป็นเขินอาย”
“มึงอะ แบบนี้ตลอด ชอบฉวยโอกาสกู”
“ฉวยอะไรวะ กูมาดูแลมึงนี่ไง”
“เหอๆๆๆ นี่ถ้ากูท้องได้ กูมีลูกกับมึงเป็นโหลแล้วสัดด อย่าให้พูดเลยเรื่องฉวยโอกาสน่ะ”
“มา กูขัดหลังให้” ไอ้มาร์ชจับตัวผมพลิกไปด้านหลัง ดูเหมือนว่าผมจะผอมแห้งแรงน้อยเสียจริงๆ เพราะความรู้สึกตอนที่ไอ้มาร์ชจับตัวและพลิกนั้น มันช่างดูง่ายดาย ไร้น้ำหนักเสียเหลือเกิน
“มึงไม่ดูแลตัวเองเลย แล้วจะเป็นซุปตาร์ได้ไง” ไอ้มาร์ชตำหนิผม เมื่อมันเริ่มลูบไล้สบู่ไปตามแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยสิว และสภาพผิวที่แห้งกร้าน
“มึงก็มาดูแลกูสิ”
“นี่...กูถามจริงนะ ที่มึงพูดๆ มาเนี่ย มึงพูดจริง หรือแค่เมายาค้างอยู่วะ”
“พูดจริง กูก็มีแต่มึงแหละไอ้มาร์ชที่คอยดูแล”
“กูจะถือเป็นคำชมนะ แต่.... นี่ไม่ใช่กำลังบอกใบ้ให้กูทำคะแนนให้มึงมารับรักกูใช่มะ?”
“เฮ้ออออ เลิกหวังเถอะ ทำไมวะเพื่อนจะช่วยเพื่อนไม่ได้หรอ”
“แล้วเพื่อนแบบไหนวะที่เยสสสกัน อาบน้ำด้วยกัน ถูหลังด้วยกัน กูงงว่ะ” ไอ้มาร์ชถามคำถามแทงใจผม ก็จริงของมัน เพื่อนที่ไหนเขาทำกันแบบนี้
“ไม่รู้แหละ กูว่าเราสองคนเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว” ผมยืนยันที่จะใจแข็ง ในความรู้สึกขณะนั้น ไม่ว่าจะเริ่มหวั่นไหว ใจเต้นตูมตามกับรูปลักษณ์ที่ดูเฟิร์มขึ้นของมัน หรือการปรนนิบัติพัดวีของมัน หรือจะอะไรก็ตามที่จะทำให้ผมเริ่มรู้สึกสะกิดใจบ้าง ผมก็คิดว่า เราคงไปด้วยกันไม่ได้ เพราะผมไม่คิดว่ามันจะเป็นคนที่ดีที่สุดของผม ความคิดนี้ ยังคงตอกหมุดตรึงใจผมไว้ไม่ให้พ่ายแพ้แก่มัน
“อืม.... รักกูเมื่อไหร่มึงก็บอกละกัน สัดดดด จีบมาตั้งแต่ ม.สี่ จนเยสสกันรูแทบจะบานเท่าปากโอ่ง กูยังไม่มีหวังเลย”
“สัดดดด รูกูไม่บานขนาดนั้น เหี้ยยยยย”
“อืม.... มาหันหน้ามา เดี๋ยวกูขัดตัวให้”
เหมือนช่วงเวลานี้จะยั่งยืนยาวนาน ผมกับมันผลัดกันอาบน้ำถูตัว แลกเปลี่ยนความคิดซึ่งกันและกัน การที่ผมได้เปิดใจคุยกันในสภาวการณ์แบบนี้ มันทำให้ผมได้รู้ว่าไอ้มาร์ชมีความคิดอ่านที่เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากทีเดียว แต่ผมสิกลับรั้งท้ายในเรื่องความคิดเสมอๆ ด้วยเหตุผลนี้ จึงทำให้ผมติดอยู่ในวังวนของการมีเซ็กส์ และติดยา และมีเซ็กส์วนไปวนมาแบบนี้
หรือบางที ฟ้าจะส่งมันมาเพื่อช่วยสอนให้ผมได้รู้ว่า ยังมีคนที่หวังดี และพร้อมที่จะเป็นที่ปรึกษาให้กับผมเสมอ หรือว่าฟ้าจะส่งมันมาให้เป็นคู่ของผมก็ไม่สามารถรู้ได้ เพราะผมไม่สามารถรับรู้ถึงสัญญาณความเป็นคู่แท้ หรือสายใยอะไรจากมันเลย นอกจากตอนนี้สิ่งที่ผมรู้อยู่อย่างเดียว คือ ผมขาดมันไม่ได้
-
ก็ปิดใจเองนี่นา แถมยังมีจุดมุ่งหมายสูงและหนักแน่นขนาดนั้น
-
มาร์ชช่างถึกทนจริงๆ
เอ้าเริ่มต้นกันใหม่นะ
-
นี่แหละน้า เพราะปิดใจอยู่อย่างนี้ถึงมองข้ามสิ่งดีๆที่อยู่ข้างๆมาตลอด
แต่ใครจะไปรู้วันนึงจันอาจจะเจอคนที่ดีกว่ามาร์ชก็ได้ มาต่ออีกไวๆเลย
-
มาร์ชดีขนาดนี้ ทำไมยังใจเเข้ง ปากแข็ง ทำตัวแบบนี้อีก
สงสารอ่ะ บางทีรักมากไปก้ไม่ดีนะ
-
:oo1: :oo1:
เช้าวันใหม่มาเยือน ฝนตกพรำๆ จนหน้าต่างมีละอองน้ำเกาะเต็มไปหมด ผมสะดุ้งตื่นจากความฝันที่ผมฝันว่ากำลังเล่นยาอย่างสนุกสนานกับน้องเจมส์ ไม่รู้ว่าจะเป็นเจมส์หรือไม่ที่เป็นคนเผยแพร่คลิปดังกล่าว แต่ว่าผมค่อนข้างจะแน่ใจทีเดียวว่าเป็นเขา ผมมองออกไปนอกหน้าต่างที่ ข้างนอกนั้นบรรยากาศอึมครึม แต่ก็ยังคงรู้สึก และสัมผัสได้ถึงความสดใสในยามเช้า
ผมหันไปมองรอบๆ ตัว ห้องของผมดูสะอาดสะอ้านขึ้น ของทุกอย่างที่เคยวางอยู่ระเกะระกะ เมื่อคืนไอ้มาร์ชจัดวางให้มันเข้าที่เดิม และเช็ดทำความสะอาดอย่างเรียบร้อย ผมหันมามองร่างของไอ้มาร์ชที่ยังคงกระหวัดแขนมากอดที่เอวของผม แม้ผมจะยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วก็ตาม มันยังหลับตาพริ้ม ร่องรอยฟกช้ำที่จมูก และปากของมันยังคงปรากฏให้เห็นเด่นชัดบนใบหน้า
พี่กบโทรเข้ามา...
“น้องจัน ตื่นยังคะ”
“ตื่นละครับพี่ ว่าไงครับ”
“คืองี้นะ น้องจันไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เมื่อวานนี้พี่เข้าไปที่บริษัทแล้ว สรุปว่า น้องจันไม่ต้องแถลงข่าว ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น นอกจากเงียบไว้ และรอการถามจากนักข่าว นักข่าวถามอะไรมา หนูมีหน้าที่แค่บอกปัด และปฏิเสธว่าคนในคลิปไม่ใช่หนู วันนี้เราจะมีงานเปิดตัวรถรุ่นใหม่ที่พาราตอนบ่ายโมง น้องจันเตรียมตัวนะคะ พี่เขียนตารางไว้ให้แล้วเห็นใช่ไหม มาถึงงานก่อนเวลานะ สักสิบโมงเช้า เพราะจะต้องมาแต่งหน้า ทำผมด้วย ซ้อมคิวด้วย”
“ได้ครับ ขอบคุณพี่กบมากๆ”
ผมวางสายจากพี่กบ และปลุกไอ้มาร์ช ภาพที่มันนอนอยู่นั้น ช่างน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง ไม่รู้ว่ามันไปตากแดด ตากลมที่ไหนมา ผิวสีแทนแดงที่ถูกแผดเผานั้น แทนที่จะดูไม่น่าชม กลับดูว่าเซ็กซี่ และดูฮอตที่สุด อ้อ... มันคงซ้อมลีดกลางแดดสินะ ถึงได้ตัวดำขนาดนี้
“ตื่นได้แล้วไอ้มาร์ช”
“อะไรอ่า นี่มันยางเช้า อยู่เลยยยยยย”
“ก็เพราะเช้านี่แหละ กูจะต้องไปทำงาน”
“แล้วมึงไม่มีเรียนหรอวะ”
“โดดดิ”
“เออ ดีเนอะ”
ผมกำลังจะลุกไปอาบน้ำก็พอดีกับที่ไอ้มาร์ชเอาแขนมาสกัดผมให้ตัวล้มลงไปที่เตียงอีกครั้ง
“อะไรเนี่ย ไอ้ห่า กูจะไปอาบน้ำ”
“อย่างเพิ่งดิ กูขอของแถมก่อน”
“ของแถมอะไร”
“กูกับมึงไม่ได้เยสกันเลยอะ หลายเดือนแล้ว”
“ไม่อาวววววววว กูไม่อยากโดนมึงเยส”
ผมพยายามค้อนควักผลักไสด้วยมารยา แหม บางทีก็อย่างที่บอกอะนะ แม้ฮี๋จะเน่า จะบานเท่าหลุมหลบภัยขนาดไหน มันก็ต้องมีย้อมแมว ต้องต่อปาก ต่อคำ ต่อราคา ดัดจริตให้มันดูแพงขึ้นบ้าง
“มาๆๆๆ มานะๆๆๆๆ”
พอพูดจบไอ้มาร์ช กอดผม และระดมจูบ ความรู้สึกเดิมๆ ระหว่างผมกับมันกลับมากระจ่างในใจผมอีกครั้ง สัมผัสของรสจูบนั้น ช่างไม่ต่างจากวันที่มันจูบผม และฉวยโอกาสมอบคำว่าเมียให้กับผมเลย จังหวะรักของมัน ถึงแม้จะไม่ลึกล้ำ หรือโลดโผนนัก แต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่น และวาบหวามรัญจวนใจเหลือเกิน
“กูรักมึง กูรักมึง กูรักมึง” ไอ้มาร์ชรำพึงรำพันขณะที่มันกำลังโยกเอว เป็นจังหวะ
“เหี้ยอะไรเนี่ย”
“กูจะบอกซ้ำๆ ไงว่ากูรักมึง” มันกระแทกเอวเข้ามาหาผมอีกครั้ง จนเสียงดึง บึ๊กๆๆ
“โอ้ยยยย กูเจ็บบบบบบ”
“ให้เจ็บแบบนี้แหละ” มันพูดพลางกระแทกเอวอีกหลายๆ ครั้ง
“โอ้ยยยยย กูเจบบบบบ”
“ไม่เจ็บเท่ากับกูหรอก ที่รัก”
แล้วผมก็ตกเป็นเมียมันในรอบหลายๆ เดือน และไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ที่มันได้ผมเป็นเมีย
-
แหม่ ยังจะฝันถึงไอ่เจมส์อีกนะ ก็ต้นตอก็ไม่น่าจะเป็นคนอื่นหรอก อยากจะรู้นักว่าจะปั้นหน้ายังไงใส่จันอีก
ยังสงสารมาร์ชเช่นเคย
-
มาร์ชดีมาก ตอกย้ำมันเข้าไป เผื่อจะซึมเข้าสมองชั้นในได้
แต่ถ้าไม่ซึม มาร์ชก็มองๆคนอื่นบ้างนะ อย่าปิดโอกาสตัวเองเลย เฮ้อ
บางทีเราอาจเกิดมาใช้ชีวิตร่วมกันเพื่อรอคู่ที่แท้จริงก็ได้
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
หลังจากที่โดนมันเยสส จนฮี๋เกือบจะเป็นหลุมหลบภัย ผมก็หนีมันออกมาจากห้องนอนและวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ต้องใช้คำว่าหนี เพราะมันจะต่ออีกเป็นครั้งที่สอง
ฮี๋นะ....ไม่ใช่เหล็กไหล อีดอกกกกกก
ถ้าเปรียบการโดนเยสเหมือนอุบัติเหตุ ที่ผ่านมาตอนที่ผมเล่นยา ก็เหมือนผมประสบอุบัติเหตุทุกวัน วันละหลายๆ ครั้ง ถ้าทำได้ก็อยากจะร้องบอกคุณกิตติ ข่าวสามมิติว่า “ช่วยผมด้วยครับ ผมประสบอุบัติเหตุ ฮี๋พัง” ไปแล้วล่ะครับ
ดูเหมือนจันคนเดิมจะหลับมาแล้วใช่ไหม?
คนที่มีความคิดโลกีย์ ต่ำตม หมกมุ่นแต่ในกามคุณ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ แต่จริงๆ ปัญหามันก็ยังไม่หายไปไหนหรอก ก็แค่รอการเคลียร์ให้มันหายไป หรือหลีกเลี่ยงไม่ไปประสบมันตรงๆ นั่นเอง
ผมอาบน้ำแต่งตัวออกจากคอนโดพร้อมกับไอ้มาร์ช เช้านี้ผมรู้สึกดีมากขึ้นแล้ว ฤทธิ์ของยาได้สร่างลงไปมาก ผมเรียกตัวเองกลับคือมา โดยการแต่งตัว ขัดผิว และหวีผมให้เรียบร้อยก่อนไปทำงาน จริงๆ ผมก็ยาวแหละ ก็มีแค่หวีให้มันไม่รุงรังแค่นั้นเอง
“กูว่ามึงน่าจะไปตัดผมนะ” ไอ้มาร์ชแนะนำผมขณะที่มันนั่งรถไฟฟ้าไปส่งผมที่พารากอน
“เออ...กูก็อยากตัด แต่กูจะทำอะไรมากไม่ค่อยได้ บริษัทเขาจ้างสไตลิสต์มาดูแลกู กูจะตัดตามอำเภอใจได้ที่ไหน”
“หรอ.... แต่กูว่ามึงไว้ผมยาวแล้วดูโทรมว่ะกูคิดถึงไอ้จันของกูที่ผมสั้นๆ หน้าใสๆ ดูเป็นคนสุขภาพดี ปากแดง แก้มสีส้มๆ เหมือนเลือดฝาด”
“เลือดฝาดมันต้องสีแดงไม่ใช่หรอวะ”
“อ้าว...มึงรู้ไหม คนไทยเราแต่เดิม จะเรียกแก้มว่า..ปราง ราชาศัพท์ พระปราง ก็แปลว่า แก้ม ปรางนั้น มีที่มาจากเวลาที่คนไทยสมัยก่อนไม่ได้เป็นคนผิวขาวใช่มะ แต่ผิวสีเหลืองนวล หรือออกสีน้ำผึ้ง จนถึงสีแทน คราวนี้เวลาที่อากาศร้อนๆ หรือเหงื่อออก แกมก็จะเป็นสีออกส้มๆ แดงๆ ตรมสีผิวที่ไม่ได้ขาวอมชมพู สีเหมือนผลมะปรางสุกไง เขาถึงเรียกว่า ปราง ที่แปลว่า แก้ม......”
“อ่อ....กูลืมนึกไป ว่ามึงชอบเรื่องอะไรๆ แบบนี้ ลืมนึกว่ามึงน่ะหัวโบราณ ชอบทำกับข้าว ชอบอ่านกลอน นิยายขุนช้างขุนแผน แถมยังเป็นนักเรียนได้รางวัลประกวดอ่านทำนองเสนาะ”
“ป่าวเว้ยยยยย กูใฝ่รู้”
“อืม...ถึงแล้ว เดี๋ยวถ้าไงเย็นนี้เจอกันที่คอนโดกู อะ เอากุญแจไป แล้วเอาไปปั๊มซะ แล้วเย็นนี้มาทำกับข้าวให้กูกินอีกนะ” ผมสั่งไอ้มาร์ชเสร็จ ก็รีบเผ่นออกมาจากตู้รถไฟฟ้า แล้วหันกลับมาโบกมือบ๊ายบายให้มัน ก็ได้เห็นไอ้มาร์ชมันยืนยิ้มแฉ่งฟันขาวอยู่หลังกระจกประตูรถไฟฟ้า นี่อาจเป็นแรงใจ กำลังใจหนึ่งเดียวของผมเลยก็ได้ ในวันที่ผมต้องเจอเรื่องร้ายๆ และต้องเผชิญโลกแห่งความเป็นจริง ไม่ใช่โลกในจิตนาการอย่างเมื่อตอนเล่นยา
ผมมาถึงที่บริเวณห้องแต่งตัวนักร้องนักแสดง ผมก็ไปแต่งตัว และแต่งหน้า และขึ้นคอนเสิร์ต ทุกอย่างดูรีบร้อน ลุกลี้ลุกลน จนผมไม่ได้กินน้ำหรืออาหารสักคำก่อนขึ้นเวที จริงๆ เจ้าภาพงานก็ไม่ได้ใจร้ายหรอกนะ แต่ผมเองนี่แหละ ที่เครียดเพราะกลัวว่าวันนี้จะต้องตอบคำถามสื่ออะไรบ้าง แล้วต้องทำอย่างไร มันตื่นเต้นจนกินอะไรไม่ลง
วันนี้แฟนคลับและแฟนเพลงของผม แน่นขนัดเหมือนเดิม ผมเลือกร้องเพลงที่ดังที่สุดของผม และร้องเพลงของศิลปินท่านอื่นมากมาย ทุกคนดูจะสนุกสนานกับมินิคอนเสิร์ตของผม จนเมื่อถึงเพลงสุดท้าย ผมเป็นลมกลางเวที
ภาพเลือนรางระหว่างที่ผมโดนหามส่งโรงพยาบาลนั้นวุ่นวายมาก จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าผมล้มลงไปหัวฟาดกับพื้น และจากนั้นก็วูบไปสักพัก แล้วก็พยายามจะลุกขึ้นจากพื้น แต่ก็ล้มฟาดลงไปจากเวทีอีกครั้ง รู้สึกว่าล้มครั้งที่สองนี้หนักมาก เลือดไหลอาบใบหน้าไปหมด ปวดหัวจี๊ดดดดดดดดดดดด แล้วก็สลบไปตรงที่ล้มครั้งที่สอง
พอตื่นขึ้นมาอีกที ก็รู้สึกถึงการโดนอุ้ม โดนหามลงไปนอนบนเปล แล้วก็ขึ้นรถพยาบาล แล้วก็เสียงโหวกเหวกของพี่กบว่า “ขอทางหน่อยค่ะ อย่ามุงสิคะ บลาๆๆๆๆๆๆ” หวีดวีนของนางอยู่คนเดียวทั้งงาน และก็ขึ้นมาอยู่บนรถพยาบาล แล้วก็จำอะไรไม่ได้ ภาพมันปะติดปะต่อยาก เหมือนจะเป็นเพราะผมหัวฟาดพื้นด้วยแหละ เลยเบลอ
แล้วผมก็ได้ยินเสียงพี่กบพูดว่า “ช่วยน้องด้วยนะคะ คุณหมอบี” แล้วก็อะไรๆ วุ่นวายมาก ถูกเข็นเปลเข้ามาในห้องอะไรสักอย่าง มีสายระโยงรยางค์ไปหมด แล้วผมก็ทนความปวดหัวไม่ไหว หลับไปในที่สุดไม่รู้ว่านานมากแค่ไหน แต่ผมรู้สึกว่าผมไม่อยากตื่น อยากนอนอยู่แบบนั้น อยากหลับอยู่แบบนั้น ไม่ต้องตื่นมาเจออะไร หรือเผชิญอะไร
ผมตื่นขึ้นมาอีกที...... ก็พบว่าดอกไม้ แจกัน และอื่นๆ เต็มห้องผมไปหมด พร้อมกับคุกกี้โหลใหญ่มหึมาที่วางอยู่บนโต๊ะเบื้องหัวนอนของเตียงผู้ป่วย คุณหมอเจ้าของไข้เดินเข้ามาหาผม ดูเหมือนเขาจะมาเฝ้าดูผมอยู่ด้วยที่ข้างเตียง พี่กบไปไหนไม่รู้ อยู่แต่คุณหมอ ในหัวสมองมีแต่ความมึนงง งงว่าตัวเองมานอนทำอะไรตรงนี้ งงว่าทำไมถึงปวดหัว รู้สึกคลื่นไส้นิดๆ
“พี่หมอบีเองนะครับ จำได้ไหม” พี่หมอบีชี้ที่ตัวของเขา แล้วก็ชี้ไปที่คุกกี้ ผมยังคงจำอะไรไม่ได้ เพราะยังรู้สึกมันๆ เบลอๆ ขนาดที่ว่าผมล้มได้อย่างไร ทำไมถึงล้ม ล้มที่ไหน หรือทำไมหัวถึงฟาด ใช่ล้มแน่หรือ หรืออะไรก็ตาม มันวกวนไปหมด จำแม้แต่เหตุการณ์ก่อนและหลังล้มไม่ได้เลย
“อ่า ไม่เป็นไรนะครับ ไม่ต้องนึก คือ น้องจันล้มหัวฟาดพื้นไป อาการอาจบังไม่ดีขึ้นภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง หรือนานกว่านั้น หรือบางรายอาจมีอาการที่นานกว่านั้นได้ น้องจันปวดหัวไหมครับตอนนี้”
“อะไรนะครับ?” ผมทวนคำถามอีกครั้ง เพราะไม่เข้าใจที่เขาพูด ดูเหมือนจะงง และมึนเกินไปสำหรับผมตอนนี้
“ปวดหัวไหมครับ?”
“อ้อ...ปวด....ปวดครับ”
“ครับ น้องจันจะมีอาการจำเหตุการณ์ไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นอาจจะเป็นการจำเหตุการณ์ก่อนเกิดเหตุไม่ได้ หรือจำเหตุการณ์หลังเกิดเหตุไม่ได้ หรือมีความรู้สึกตื่นตัวลดลง ซึมลง พี่หมออาจเรียกน้องจันแล้วน้องจันยังไม่ตอบสนองเป็นเรื่องปกตินะ แต่เดี๋ยวก็ดีขึ้นครับ ตอนนี้น้องจันยังขยับแขนขาได้ไหม หรือแขนขาข้างใดข้างหนึ่งอ่อนแรงกว่าอีกข้างไหมครับ?”
ผมลองขยับแขนขาตามที่พี่หมอเขาบอก ก็สามารถขยับได้ตามปกติ
“ยังขยับได้ครับ”
“ยังมีอาการปวดหัวไหมครับ”
“ก็ยังปวดครับ”
“แล้วมีอาการคลื่นไส้อาเจียนไหม?”
“ก็มีครับ”
“โอเค....พี่หมอไม่ถามมากดีกว่า น้องจันต้องพักผ่อน ตอนนี้พี่หมอออกเวรพอดี คุณกบเพิ่งออกไปสักครู่นี้เองครับ พี่เลยแวะมาดูน้องจัน พักผ่อนนะ เดี๋ยวพี่อยู่ดูแลอยู่ตรงนี้แหละ”
ความรู้สึกตอนนั้น ผมไม่รู้สึกอยากจะยินดี ยินร้ายอะไรกับใคร ถึงตอนนี้ผมก็ยังจำคุณหมอคนนี้ที่เขาแทนตัวว่าพี่หมอไม่ได้เลย แต่ก่อนที่จะคิดอะไรให้ปวดหัวมากกว่านี้ ผมก็หลับไปในที่สุด
-
จันเป็นอะไรอ่า
-
ไม่เอานะ. ห้ามรักหมอ ห้ามลืมมาร์ชนะ :ling1:
-
มาร์ช กลับมาถึงเพนท์เฮาส์ของจัน ในมือของเขาหอบหิ้วผัก ผลไม้ และเนื้อสด สำหรับทำกับข้าวให้กับจัน เขาใช้เงินเก็บเท่าที่เขามี แบ่งมาบางส่วนเพื่อจ่ายค่ากับข้าวให้กับจันสุดที่รักของเขา จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้ยากจนข้าแค้นอะไรมาก สำหรับมาร์ชที่ทำงานเป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อ และงานพาร์ทไทม์อื่นๆ ปากกัดตีนถีบส่งตัวเองเรียนมาตลอดนั้น ถือเป็นเรื่องที่เขาชาชินไปเสียแล้ว การทำงานเพื่อหาเลี้ยงปากท้องเพียงลำพังของเขา ก็เปรียบเสมือนการพยายามที่จะหายใจ เพื่อมีชีวิตอยู่
มาร์ชใช้คีย์การ์ดเปิดประตู และเดินเข้ามาในห้อง
“คงยังไม่กลับมั้ง” มาร์ชพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่จะเร่งรีบขนของทั้งหมดเข้าไปในห้องครัว อาการที่เร่งรีบขนของพะลุงพะลังเข้าห้องครัวนั้น ทำให้เขาสะดุดล้ม แต่แทนที่เขาจะป้องกันตัวเอง มาร์ชกลับพยายามปกป้องพืชผักผลไม้ที่เขาซื้อติดมือกลับมา แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความพยายามและแรงใจในการทำกับข้าวของเขาลดลง การที่ได้ทำอะไรให้กับจันนั้น เป็นสิ่งที่มาร์ชเต็มใจทำ และตั้งใจทำให้ทุกๆ อย่าง และถือเป็นความสุข ในโลกแห่งความว่างเปล่าของเขาที่มีแต่จันเพียงผู้เดียวที่มีตัวตนอยู่ในโลกใบนั้น
มาร์ช ลงมือทำแกงเขียวหวาน กับทอดมันปลากราย ตามแบบฉบับคนเพิ่งหัดทำกับข้าว การทำอาหารของมาร์ชก็คือ การซื้อผงปรุงรส และวัตถุดิบมาตามวิธีทำในอินเตอร์เนตที่เขาหาได้ จริงๆ เขาก็ไม่ได้เป็นคนทำกับข้าวเก่งอะไรมากมาย แต่ด้วยพรสวรรค์ และการรู้จักประมาณส่วนผสม และพรสวรรค์ในการปรุงรสอาหารที่เขาค้นพบ ทำให้การทำอาหารของมาร์ช เป็นอีกสิ่งที่โดดเด่นไม่แพ้เรื่องอื่นๆ
เสียงทีวีเปิดช่องสลับไปมา ระหว่างที่มาร์ชนั่งรอจันอยู่บนโซฟา ใจเขารู้สึกกระวนกระวายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน บัดนี้อาหารที่เขาตั้งใจทำนั้น ก็ได้เสร็จพร้อมกินแล้ว แต่จันยังไม่กลับมา แอร์เย็นๆ ในห้อง เริ่มทำให้อาหารเย็นลงไปด้วย มาร์ชเดินมาที่โต๊ะอาหาร และนั่งรอกดโทรศัพท์ไปสักพัก ก็เดินมานอนเล่นที่โซฟา จนผล็อยหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เป็นเวลาเช้าแล้ว
มาร์ชรีบหันรีหันขวางมองไปรอบๆ ห้องเพื่อหาร่องรอยการกลับมาของจัน ไม่มีสัญญาณหรือร่องรอยที่เขาคาดหวังว่าจันจะกลับมา เมื่อเขาเริ่มออกเดินหาจันไปทั่วห้อง เขาเดินมาที่โต๊ะอาหาร อาหารที่เจตรียมไว้นั้น เย็นชืดไปด้วยอากาศที่เย็นเฉียบภายในห้องนั่งเล่น ก่อนที่เขาจะหยิบจานชามไปเก็บในครัว ก็พอดีกับที่พี่กบโทรมาหาเขา
“ครับพี่กบ”
“น้องมาร์ช อยู่ไหนคะ”
“อยู่ห้องของจันอ่ะครับ พี่กบกับจันเสร็จงานยังครับ นี่ผมเข้าครัวทำกับข้าวไว้รอแล้วนะ รีบกลับมานะครับ”
“คือ.... พี่มีเรื่องจะบอก”
“ครับ?”
“จันเขาเป็นลมบนเวที”
“อ้าว” มาร์ชอุทานสวนคำกล่าวของพี่กบ ใจของเขาตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ในขณะเดียวกัน เขาก็กลับรู้สึกถึงญาณรับรู้และอาการกระวนกระวายใจเมื่อสักครู่ บัดนี้มันได้เกิดเรื่องขึ้นจริงๆ
“คือ สมองกระทบกระเทือนนิดหน่อย แต่ไม่ได้เป็นอะไรหรอก มาร์ชมาเยี่ยมจันดีกว่าไหม”
“ครับๆ ที่ไหนครับ”
“โรงพยาบาลสิทธิเวช ทองหล่อ ค่ะ คือ เป็นโรงพยาบาลของคุณหมอบี แฟนคลับของจันเขาน่ะ ไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้คุณหมอบีรับจันไว้เป็นคนไข้ของเขาแล้ว”
“อ่อ...ครับๆ งั้นเดี๋ยวผมรีบไปเลยดีกว่าครับ”
“จ้ะ”
มาร์ชรีบคว้าเสื้อแจ๊คเก็ตหนังสีดำตัวเก่งของเขา และซิ่งมอเตอร์ไซค์คันเก่าของเขาออกไปจากคอนโด ในใจของเขาไม่ห่วงอะไรนอกจากอาการของจัน
“ขออย่าให้เป็นอะไรมากเลยนะจัน เคราะห์ซ้ำกรรมซ้อนจริงๆ” มาร์ชพึมพำขณะที่เขาสวมหมวกกันน๊อค และโจนขึ้นมอเตอร์ไซค์ บิดคันเร่งเต็มที่ไปยังที่หมาย
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล นักข่าว และแฟนคลับของจันได้มาสิงสถิตรอฟังข่าวอาการบาดเจ็บของจันอย่างเนืองแน่นแล้ว พี่กบรีบคว้าตัวมาร์ชและพาเดินเข้าไปในลิฟต์
“มาร์ช ทำไมมาเร็วจัง”
“ผมเป็นห่วงจันมันออะพี่”
“เป็นห่วงตัวเองด้วยสิ นี่ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาอีกคน จะทำยังไงกัน”
“ครับ”
“อะ เดินไปห้องสุดท้ายด้านขวานะครับ เดี๋ยวพี่กบขอตัวลงไปหานักข่าวก่อน คุณหมอบีน่าจะอยู่ในห้อง จันยังไม่ตื่นเลย ไงพี่ฝากมาร์ชดูแลจันก่อนนะ”
“ได้ครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว” มาร์ชตอบพี่กบอย่างตื้นตันใจ ที่เขาได้ทำหน้าที่เสมือนผู้พิทักษ์ของจัน
เมื่อเดินเข้าไปตามทางเดินที่มุ่งไปสู่ห้องพักผู้ป่วยที่จันพักอยู่ มาร์ชสังเกตเห็นโต๊ะเยี่ยมที่ตั้งอยู่หน้าห้องผู้ป่วย บนโต๊ะมีสมุดเยี่ยมเล่มหนาเล่นหนึ่งวางไว้ นอกจากนั้นก็มีแจนกันดอกไม้ และกระเช้าผลไม้สำหรับเยี่ยมผู้ป่วย ช่างรวดเร็วเสียเหลือเกินสำหรับการเยี่ยมที่จัดเต็มภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงแบบนี้
มาร์ชเปิดประตูเข้าไป ภาพแรกที่เขาเห็น คือ ชายร่างสูงที่สวมชุดกาวน์กำลังยืน และชะโงกหน้าเข้าไปหาใบหน้าของจันที่ถูกพันด้วยผ้าก๊อตช์ทั้งหัว ชายคนนั้นมองจันด้วยความเสน่หา ก่อนที่จะก้มลงไปจูบที่หน้าผากจันเบาๆ
“อื๊มมมมมม อึ๊มมมม” มาร์ชแสร้งทำเสียงกระแอมไอเพื่อสกัดชายที่สวมชุดกาวน์คนนั้น ทันทีที่ได้ยินเสียงกระแอมไอของมาร์ช ชาวที่สวมชุดกาวน์ก็สะดุ้ง และหันกลับมามองเจ้าของเสียง
“ผมมาร์ชครับ เป็นพี่ชายของจัน”
“พี่ชาย?” ชายสวมชุดกาวน์ถามด้วยความสงสัย
“ครับ....”
“อ้อ...ครับ ขอโทษที พอดีมีแมลงมาเกาะที่หน้าผากน้องจัน คุณหมอเลยเอาออกให้”
“อ้อ...ครับ”
“ถ้าไงหมอขอตัวก่อนนะครับ” คุณหมอบีเดินจากไป และปิดประตูห้อง มาร์ชรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลในตัวของคุณหมอคนนี้ ก่อนที่เขาจะคิดกินแหนงแคลงใจอะไรต่อไปกับคุณหมอบีนั้น เขาก็เดินมาที่เตียงของจัน
จันลืมตา......
“จัน....เป็นไงบ้าง”
++++++++++++++++++++++++++
ผมลืมตาขึ้น ก็พบว่ามาร์ชมาชะโงกหน้า และถามไถ่ถึงอาการของผม ในนาทีนั้น มาร์ชดูเปล่งประกายภายใต้แสงแดดที่สะท้อนเข้ามาในห้องผู้ป่วย นี่ผมฝันไป หรือผมได้เจอกับเทวดา ทำไมมันหล่อแบบนี้
“มาร์ช!” ผมกล่าวด้วยความดีใจ ไม่นึกว่าจะมีเพื่อนมาเยี่ยมผม
“เออ...กูเอง”
“กู ??? ทำไมพูดกับเราไม่ดีเลย”
“แหม...มาไม้ไหนอีกละครับคุณชายจัน ตื่นมาก็พูดภาษาดอกไม้กับกูเลย”
“นายเป็นอะไร ทำไมนายไม่พูดกับเราดีๆ” ในขณะที่ผมคุยอยู่กับมาร์ช กลับรู้สึกแปลกใจที่มาร์ชพุดจากับผมไม่เพราะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ มาร์ชเป็นเพื่อนที่สุภาพกับผมมาก
“เฮ้ยยยย นี่มึงเพี้ยนหรือเปล่า”
“เปล่านี่...เราไม่ได้เพี้ยน เราแค่หัวฟาด หรืออะไรสักอย่าง แล้วเราก็ปวดหัวมาก”
“เฮ้ยยยยย มึงเพี้ยนจริงๆ!” มาร์ชอุทานด้วยความแปลกประหลาดใจ
“เราไม่คุยกับนายแล้ว นายมาว่าเราเพี้ยน โอยยยยยย....” ผมร้องด้วยความเจ็บปวดที่หัวเป็นสุดกำลัง จังหวะการเต้นของชีพจรที่ขมับทั้งสองข้าง เปรียบเสมือนจังหวะของคีมด้ามยักษ์ที่กำลังบีบขมับของผมอย่างรุนแรง
ในขณะที่มาร์ชเข้ามาประคองผม ผมก็รู้สึกน้อยใจเขาเล็กน้อยที่เขาดูหยาบกระด้าง และว่าผมเพี้ยน ผมไม่ได้เพี้ยน ผมก็เป็นคนนิ่มๆ สุภาพๆ แบบนี้มาตลอด ในแบบที่แม่ผมสั่งสมมา มาร์ชนายทำไมถึงพูดกูมึง และมีทีท่าสนิทสนมกับผมมากขนาดนั้น ผมไปสนิทกับเขาตอนไหน หรือไปมีสัมพันธ์อะไรใกล้ชิดกับเขามาก่อนหน้านี้หรอ ก็ไม่ใช่ ผมนึกไม่ออก นอกจากที่โรงเรียนอย่างมากมาร์ชก็แค่เดินมาหาผม แล้วก็บีบก้นผม แค่นั้นมันก็ทำให้ผมรู้สึกเขิน และอายมากๆ แล้ว
ตกลง ผมหรือมาร์ชกันแน่ที่เพี้ยน...แต่ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้เพี้ยนแน่ๆ
-
"เฮ้ยยย ถามจริง ไอ้จัน มึง... เอ้ยยย นายสมองเสื่อม?" มาร์ชถามผม พลางทำหน้าสงสัยใคร่รู้ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงถามแบบนั้น แต่มันก็แปลกมากทีเดียว
"เปล่านี่ ถ้าเราสมองเสื่อม เราก็ต้องจำนายไม่ได้สิ" มาร์ชทำหน้าเหมือนโดนผีหลอก พลางส่ายหัวไปมา
"ไม่อะ"
"ไม่อะไร?"
"นี่ไม่ใช่จัน"
"จะบ้าหรอมาร์ช นี่เราเอง จะใครล่ะ? แล้วนี่แม่เราไปไหน?"
"แม่?"
"ใช่ แม่เรา ครูประจำชั้นนายไง"
"หาาาาา นี่เรามาเรียนที่กรุงเทพฯแล้วนะมึง เอ้ยๆ โทษๆ เรามาเรียนที่กรุงเทพฯ แล้วนะจัน นี่ไงเรายังอยู่ในชุดนิสิตอยู่เลย ไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนขาสั้นแล้ว"
ผมมองสำรวจมาร์ชตั้งแต่หัวจรดเท้าก็ประจักษ์ว่า มาร์ชอยู่ในชุดนิสิต
พี่หมอบีเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยพอดี ผมก็ยิ้มให้เขา
มาร์ชเดินไปหาคุณหมอ พลางจับมือคุณหมอเดินออกไปข้างนอกห้อง
+++++++++
"มะ มะมีอะไรครับน้อง"
หมอบีถามอย่างประหลาดใจเมื่อออกมาอยู่นอกห้อง
"เพื่อนผม อ่อ... น้องผมน่ะครับ ทำไมเขาดูเหมือนจำอะไรไม่ได้โดยเฉสะเหมือนความทรงจำช่วงที่มาอยู่กรุงเทพฯ หายไป แล้วก็มีท่าทางกับผมแปลกๆ"
"มันเป็นอาการหลังสมองกระทบกระเทือนน่ะครับ น้องจันอาจจำอะไรไม่ได้ในช่วงสั้นๆ และที่สำคัญบุคลิกอาจเปลี่ยนได้"
"อ้อ... แล้วเขาจะคืนความทรงจำกลับมาไหมครับ?"
"แน่นอนครับ สักพักก็จะคืนกลับมาเอง แต่ว่าเรื่องบุคลิกบางรายก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง บางรายก็ค่อยๆ กลับมาเหมือนเดิม บางรายก็อาจแย่ลง หรืออุปนิสัยดีขึ้น ขึ้นอยู่กับอาการ แต่สำหรับจัน หัวฟาดพื้น สองครั้ง แถมโดนจุดที่บอบบางคือ ขมับ ไม่ได้กระเทือนมาก แต่ก็อาจส่งผลบ้างน่ะครับ ถ้ายังไง หมอก็ต้องฝากกับน้อง..."
"มาร์ชครับ"
"อ้อ น้องมาร์ช ให้ช่วยดูแล ด้วยนะ อยู่ด้วยกันใช่ไหม?"
"ใช่ครับ"
"เป็นแฟนกัน?"
"เอ้ยย ไม่ใช่ครับ บอกแล้วว่าพี่น้องกัน"
"อ้อครับ งั้นดี"
"ดี?"
"ไปเถอะ เราเข้าไปหาน้องจันกัน"
+++++++++
พี่หมอบี กับมาร์ชเดินเข้ามาในห้องพร้อมกัน ผมยิ้มแฉ่งทักทายทั้งสอง มาร์ชยังคงทำหน้าเหมือนผีหลอก
"เปลี่ยนจริงๆ"
จู่ๆ มาร์ชก็พูดขึ้นทำลายความเงียบในห้อง หน้าของเขาเหมือนเห็นผมกำลังถอดหัวถอดไส้เป็นผีกระสืออย่างนั้นแหละ เปลี่ยนยังไง อะไรเปลี่ยน ผมนี่งงสุดๆ
-
มาร์ชน่าจะบอกไปเลยว่าเป็นผลัว
-
:mew5: ทำไมมันช่างรันทดแบบนี้อะมาร์ช
เป็นผัวลับๆยังไม่พอตอนนี้ยังได้เป็นแค่เพื่อนที่เคยบีบตูด
จันลืมผัว. พี่หมออย่าหวังตอนนี้น้องจันใสๆ
-
พี่หมอบี พาผมมาส่งถึงในห้องนอน ประคองตัวให้ผมนอนลงกับเตียงอย่างทะนุถนอม โดยมีพี่กบคอยอยู่เคียงข้าง ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมถึงรู้สึกปลอดภัย และรู้สึกอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด ที่ได้อยู่กับพี่หมอบี แต่ที่แน่ๆ ทุกครั้งที่เราเจอกัน ผมรู้สึกดี และรู้สึกถึงความผ่อนคลาย สบายอารมณ์ นี่อาจเป็นคุณสมบัติของเขาที่ทำให้ผมสนใจเป็นพิเศษ พี่หมอบีฝากคุกกี้โหลมหึมาไว้ให้พี่กบ พี่กบวางมันไว้บนโต๊ะอาหาร ดูเหมือนพี่กบจะเชียร์คุณหมอบีกับผมเสียเหลือเกิน ก่อนกลับเขาก็มาบอกลาผม
“พี่กลับก่อนนะครับน้องจัน”
“ไว้มาเยี่ยมน้องจันอีกนะคะ” พี่กบเสริม
“ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ”
“ยังไงพี่....”
“ทำไมหรือครับ”
“พี่มาเยี่ยมอีกได้ใช่ไหมครับ?” พี่หมอบีกล่าด้วยความเขินอาย ก่อนที่พี่กบจะเข้ามาแทรก
“ได้เลยยย ค่ะ มาเลย พี่กบจะได้วางใจ ที่มีคุณหมอบีมาคอยติดตามอาการน้องจัน แต่ไม่รู้ว่า....”
“รู้อะไรหรอครับ?” พี่หมอบีถามพี่กบ แต่ในใจผมรู้คำถามที่พี่กบจะถามอยู่แล้ว
“แต่ไม่รู้ว่า หลังจากติดตามอาการน้องจันแล้ว จะมาติดตาม...”
“พอเลยพี่กบ สาระแน....” ผมรวบรวมความกล้า และแกล้งกระเซ้าเย้าแหย่พี่กบ พี่กบหัวเราะร่วน
“โอ้ยยยยย น้องจัน นี่หายจากสมองกระทบกระเทือนแล้วแน่ๆ เลย น้องจันกลับมาหยาบเหมือนเดิมอีกแล้วฮ่าๆๆๆๆๆ”
“ใช่ๆ นี่แหละผมคนเดิมกลับมาแล้ว” ผมกล่าวเสริมพลางยิ้มอ่อน ตามองบน
“น้องจันนี่ตลกดีจริงๆ นะครับ พี่ชอบ พี่ชอบ” พี่หมอบีกล่าวชมผม
“ชอบจริงๆ หรอครับ?”
“ครับ”
“ถ้าชอบก็ให้แม่มาขอสิครับ ฮ่าๆๆๆ”
“นี่ๆๆๆ อย่าท้าพี่นะ”
“อุ้ยยยย มีคนแถวนี้เขาจีบกัน พี่กบว่า พี่กบไปหาอะไรทำดีกว่า ไม่อยากเป็น ก.. ข.... ค”
พี่กบไม่อยากเป็น ก ข ค แต่จันอยากได้ ค.. ว.. ย ค่ะพี่กบ ฮ่าๆๆ
“ฮ่าๆๆๆ ดีๆ ครับ พี่ได้เห็นน้องจันกลับมาเกือบปกติ พี่ก็สบายใจละ แสดงว่าอาการไม่น่าจะน่าเป็นห่วงมาก”
แล้วก็เป็นจริงอย่างที่พี่หมอบีพูด ในคืนนั้น ผมนอนหลับ และฝันถึงเรื่องราวที่ไอ้มาร์ชกับผมเคยประสบมา ความทรงจำต่างๆ ค่อยๆ กลับคืนมา ผมสะดุ้งตื่นเป็นจังหวะๆ พร้อมกับอาการปวดหัว เมื่อตื่นขึ้นมา ผมก็ค่อยๆ นึกถึงเรื่องราวต่างๆ ได้ จนเกือบจะสมบูรณ์ ตอนนี้ผมคิดถึงไอ้มาร์ชมันมาก ความทรงจำต่างๆ หมุนวนในหัวของผมเป็นมโนภาพ รอยยิ้มของมัน กับทุกสิ่งทุกอย่างที่มันทำให้ผม ยิ่งทำให้ผมคิดว่าอยากจะไปหามันที่ห้อง แต่ตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว
ผมมองนาฬิกาที่แขวนไว้บนผนัง นาฬิกาบอกเวลาตีสี่ ผมออกไปจากห้องและลงลิฟต์ไปหาไอ้มาร์ช ทั้งที่รู้ว่ามันดึก แต่ใจผมก็เรียกร้อง....
ผมใช้กุญแจที่ผมมี ปลดล็อคประตูเข้าไป ผมเดินเข้าไปหามันเพื่อจะบอกว่าผมได้ความทรงจำกลับคืนมาแล้ว และผมดีใจมากแค่ไหน แต่สิ่งทีผมได้เห็นเมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้าไป คือ ....
ภาพไอ้มาร์ชนอนกอดรูปของผมกับมันที่ถ่ายไว้ในวันปัจฉิมนิเทศ แสงเลือนรางจากภายนอก เล็ดลอดผ่านเข้ามาทางช่องหน้าต่างเป็นสีเทาๆ ภาพไอ้มาร์ชนอนกอดรูปของผมกับมันนั้น ช่างน่าเอ็นดูจริงๆ ผมเดินเข้าไปหามัน ในใจรู้สึกซาบซึ้งมากที่มันยังคงมีความรู้สึกที่ดีต่อผมมาตลอด
ผมเอื้อมมือไปหามัน พยายามจะลูบหัว หรือลูบที่หน้าของมัน แต่ก็ชะงักมือเอาไว้ ไอ้มาร์ชตื่นขึ้นมาพอดี
“เฮ้ยยยย” มันร้องตกใจเสียงดัง
“อะไร ไอ้สะ..... เอ่อ อะไร เป็นอะไรมาร์ช” ผมยังคงแอ๊บซอฟต์ใสไร้เดียงสาใส่มัน ทั้งที่ปากือบจะหลุดคำว่าไอ้สัตว์ไปเต็มๆ
“อ่าว จันเองหรอ”
“อืม....เรานอนไม่หลับน่ะ”
“มาๆๆๆ เราจะกล่อมให้” ผมแอบเขินเมื่อมันบอกว่าจะกล่อมผม แต่จริตก็บอกว่าไม่ ผมต้องไม่หลงในความน่ารักของมัน และต้องไม่ลงเอยกับมัน นี่คงไม่ใช่ความรัก ความหลงแน่ๆ อาจเป็นแค่ความรู้สึกชั่ววูบ
“บ้าหรอ....นายจะมากอดเราได้ไง” ผมค่อนข้างจะแน่ใจในท่าทีของตัวเอง ที่คิดว่าอยากจะปิดบังความจริงที่ว่าผมได้ความทรงจำกลับคืนมาแล้ว บางทีการที่ผมทำเป็นไม่รู้ ผมอาจได้คำตอบก็ได้ ว่าไอ้มาร์ชมันจะจริงจังกับผมมากขนาดไหน เอ๊ะ....นี่ผมไม่ได้กำลังจะให้โอกาสมันใช่ไหม ????
“ทำไมล่ะ เพื่อนกอดเพื่อนงายยยยย”
“ไม่เอา”
“ไม่ได้จะเอา จะกอด” พอมันพูดจล มัยก็คง้าตัวผมไปกอด
“ไหนๆ จันก็จำเรื่องราวที่เราเคยผ่านมากันไม่ได้ คราวนี้เอาใหม่ละกันเนอะ”
“อะไรหรอ?”
“ก็มาเริ่มกันใหม่ไง ให้เราจีบนายใหม่”
โอ้ยยยยยยยยยยยยย ณ จุดนี้ หน้าร้อนผ่าวววว
“จีบเจิบอะไรกัน นายจะจีบเราได้หรอ มีพ่อหมอบีอีกคน”
“หืม อย่ามาพูดชื่ออีตาคนนั้นให้เราฟังได้ไหม เราไม่ชอบ เอาเป็นว่าต่อจากนี้ เราจะทำดีกับจัน จะไม่พูดคำหยาบ จะไม่พูดอะไรไม่ดีๆ กับจัน เรามาเริ่มกันใหม่นะ”
“แล้วพี่หมอล่ะ เขาก็จีบเราเหมือนกันนี่นา”
รู้สึกว่าฮี๋แพงมากกกก เล่นตัวมาก โก่งราคามากกกกกก
“คอยดูละกัน ถึงเราจะไม่หล่อ ไม่รวยเท่ากับพี่หมอของนาย แต่เรารักของเรามาหลายปี รเจะไม่ยอมปล่อยให้จันไปรักใคร”
ผมแทบอยากจะกรีดร้องออกมาด้วยความเขินอาย ไอ้มาร์ชมันเอาจริง ดูเหมือนจริตที่ผมสร้างภาพความทรงจำเลือนหายที่แสดงออกมานั้น ไอ้มาร์ชจะเชื่อสนิทใจ และคืนนี้ มันก็นอนกอดผม และปฏิบัติตัวอย่างผมเป็นคนพิเศษ ไม่มีอะไรนอกจากการกอดที่อบอุ่น ไม่มีการเยสสส ไม่มีการขึงพืด ไม่มีการเยสสสแบบไม่ใช้ตัวแสดงแทน หรือลวดสลิง มีแต่ผมกับมันที่กำลังกอดกัน และหลับไปในเช้ามืดของวันใหม่
-
ตื่นเช้าขึ้นมา ผมกับไอ้มาร์ชก็ไปมหาลัยพร้อมกัน สามสี่เดือนมานี้ที่ผมเล่นยาหนักๆ ผมไม่ค่อยจะได้เข้าเรียนเท่าไหร่ ก็แน่ล่ะ ชีวิตมันอยู่กับแต่คอนโด แล้วก็ไปทำงานบ้างอะไรบ้าง ไม่ค่อยคิดอยากจะไปเรียนสักเท่าไหร่ การกลับมาของผมครั้งนี้ หลังจากที่ผมผ่านเรื่องราวต่างๆ มาได้ ก็ดูเหมือนเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่
พอนึกถึงว่าข่าวคลิปหลุดของผมจะทำอย่างไร จะแก้ปัญหาอย่างไรนั้น ทุกอย่างก็เงียบไปแล้ว เพราะนอกจากในเว็บไซต์ ในเฟซบุ๊คที่พี่กบพยายามไปล็อบบี้ทั้งหมด การประสบอุบัติเหตุของผมก็สามารถเบี่ยงประเด็นทำให้ข่าวต่างๆ ที่ดูไม่ดีกับชื่อเสียงผมนั้นดูด้อยลงไป
“มานี่....” ไอ้มาร์ชจูงมือผมมาที่ลานจอดรถ มันดูเสนอตัวที่จะเป็นมัคคุเทศก์ตามหาความทรงจำของผมอย่างแข็งขัน
“อ่าว....ไม่ไปรถเราหรอ?” ผมถามมันเพราะรู้สึกว่า ถ้านั่งรถมอเตอร์ไซค์ของมันไปเรียน เหงื่อจะต้องตก หน้าจะต้องเยิ้ม และอีกหลายๆ อย่างบนท้องถนนที่จะทำให้ผมหงุดหงิด และเผยความจริง แต๊บหลุดวีนออกมา
“ไปรถเรานี่แหละ รถนายมันไม่ค่อยมีความทรงจำอะไร นี่..ต้องรถเรา” ไอ้มาร์ชพูดพลางจูงมือผมมาจนถึงที่รถของมันจอดอยู่ มันตบเบาะรองนั่งจนฝุ่นคลุ้ง
“จะไหวหรอ?”
“ไหวดิ มาๆๆ ขึ้นๆๆๆ” ไอ้มาร์ชขึ้นคร่อมรถ และสวมหมวกกันน็อค ก่อนที่จะหันกลับมาสวมหมวกกันน็อคให้ผมอย่างตั้งใจ ผมมองใบหน้าของมัน เมื่อกำลังพยายามใส่เข็มขัดรัดสายโยงหมวกกันน็อคที่ใต้คางให้ผม เมื่อได้มองมันใกล้ๆ แบบนี้ ยิ่งเห็นความคมขำของดวงตาไอ้มาร์ช ขนตางอนยาวสีดำมันขลับที่กระพริบๆ ตามจังหวะการกระพริบตาของมันนั้น สะท้อนแสงแดดที่เล็ดลอดเข้ามายังในลานจอดรถ ทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกรายละเอียดบนใบหน้าของมัน ผมสามารถสังเกตได้ในระยะใกล้ มันดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก คาง และกรามที่แข็งแรง เติบโตตามวัยนั้น ดูมาดแมน และมีเสน่ห์อย่างเหลือร้าย ไม่แปลกใจเลยสักนิด ที่มันได้รับเลือกเป็นลีดคณะ และเป็นที่สนใจของสาวๆ
เมื่อมันสวมหมวกกันน็อคให้ผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว มันก็ขับรถออกจากลานจอด ออกไปสู่ท้องถนน อากาศข้างนอกแม้ตอนนี้จะเป็นเวลาเจ็ดโมงเกือบแปดโมงเช้าแล้ว แต่กลับรู้สึกร้อนอบอ้าวเสียเหลือเกิน
ไอ้มาร์ช ปล่อยมือจากลูกบิดคันเร่งมอเตอร์ไซค์ แล้วเอื้อมมาจับมือของผมที่ประสานกันไว้ที่หน้าตักเวลาที่ซ้อนรถมอเตอร์ไซค์ไอ้มาร์ช มันจับมือผมไปเกี่ยวกอดไว้กับเอวของมัน และกุมมือผมไว้
“นี่ต้องเอามือมากอดตรงนี้นะ” เสียงไอ้มาร์ชกล่าวแทรกเสียงลมพัดขณะที่รถมอเตอร์ไซค์กำลังแล่นไปด้วยความเร็วบนถนน
“จำได้ไหม จันเคยซ้อนท้ายเราแบบนี้ไปโรงเรียนทุกวัน ตอนเช้าๆ ที่ต่างจังหวัด ก็เวลานี้แหละที่นายซ้อนท้ายรถคันนี้ไปโรงเรียน” ไอ้มาร์ชดูจะสุขใจกับการเล่าความทรงจำที่มันเคยทำกับผมให้ผมฟัง
“จำไม่ได้หรอก” ผมตอแหล อีดอกกกก
“อืมมม ไม่เป็นไรนะ เรามาเริ่มกันใหม่ มาเริ่มกันใหม่” เสียงรถเมล์ดังโหวกเหวกบนถนน ในนาทีนั้น ผมเกือบจะแอ๊บหลุด หมดความอดทนกับสภาพบนท้องถนน ค่าของการที่ผมเป็นศิลปินและมีรถดีๆ ขับไปมหาลัยฯ นั้น มันสะดวกสบาย และปลอดภัยกว่าการที่มานั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์เก่าๆ ของไอ้มาร์ชหลายเท่านัก
“เราขอโทษนะ” ไอ้มาร์ชกล่าวขอโทษในสิ่งที่ผมไม่รู้ว่ามันทำผิดอะไร
“ขอโทษทำไมอะ”
“ก็ที่เราพาจันมาลำบากแบบนี้ไง ปกติ จันจะขับรถของจันมาเอง สะดวก สบาย แต่นี่.... มาลำบากกับเราแบบนี้”
เมื่อได้ยินประโยคนี้จากปากไอ้มาร์ช ใจผมหายวาบ และรู้สึกโทษตัวเองด้วยซ้ำ ที่ไม่เคยอดทน และไม่เห็นความจริงใจของมัน แม้ต้องมาลำบากกับมันก็ตาม
“เอ้ยยยย ไม่หรอก ก็นายบอกเองนี่นา ว่าเราเคยนั่งซ้อนนายแบบนี้ตอนที่อยู่ต่างจังหวัด เราอาจแค่ไม่ชินมั้ง”
“อืม แล้วจันยังอยากซ้อนรถแบบนี้อีกไหม”
“ก็อยากสิ” ผมโกหก
“งั้น ซ้อนแบบนี้มาทุกวันไหม”
เอิ่มมมมมม......
“เราว่ามันร้อน และอันตราย มาร์ชนั่งรถมากับเราก็ได้นี่นา เราก็ไปเรียนด้วยกัน ขับรถไปเรียน สบายด้วย และปลอดภัยกว่าด้วย”
“ไม่เอาหรอก ถ้าจันไม่อยากลำบากไม่เป็นไรนะ แต่เราไม่อยากไปนั่งรถนาย นายเคยสั่งห้ามเราขึ้นรถ เพราะบอกว่ากลัวคนอื่นเห็น กลัวนักข่าวเอาไปเม้า”
“โธ่....อย่าไปแคร์เลย”
“ไม่หรอก...เราขับมอเตอร์ไซค์ของเรามาเรียนแบบนี้แหละ สบายใจกว่า”
“นะๆ พรุ่งนี้มากับเราดีกว่า แบบนี้มันอันตราย” ไอ้มาร์ชขับมอเตอร์ไซค์มาถึงมหาลัยฯ พอดี ผมรู้สึกร้อน และโล่งใจนิดนึงที่ชะตากรรมของผมรอดพ้นมัจจุราชบนท้องถนนไปได้ เมื่อมาถึงที่คณะ ไอ้มาร์ชก็ส่งผมลงจากรถ และถอดหมวกกันน็อคให้ผม
“หูยยยยยย มาส่งซุปตาร์หรือยะ” ผมหันไปมองต้นตอของเสียง จินนี่เพื่อนสาวคนสวยคนสนิทของผม มารออยู่ตรงหน้าคณะ
“จินนี่ สวัสดีจ้ะ ไม่ได้เจอกันนาน” ไอ้มาร์ชกล่าวทักทายจินนี่
“คู่นี้นี่มันยังไงกันนะ จินรู้สึกแปลกๆ กับพวกนายมานานละ”
“มีอะไรหรอจิน?” ผมแสร้งทำเป็นไม่รู้ คือ ต้องบอกก่อนว่า ด้วยการเป็นนักร้องของผม ผมจะปล่อยให้เรื่องส่วนตัวนี้แพร่งพรายออกไปมากไม่ได้ ไอ้เรื่องข่าวเป็นเกย์น่ะ ผมไม่สนหรอกนะ ใครรู้ก็ช่างมัน แต่ถ้าเขาเอาไปเม้าต่อ ว่าผมไปกับใครมากับใคร ผมสงสารคนที่มาเป็นข่าวกับผม ไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นข่าวด้วย โดยเฉพาะไอ้มาร์ช ผมไม่อยากให้ใครอื่นมาพูดว่ามันไม่ดี ไม่ว่าจะเรื่องใด ทางใดก็ตาม
ดังนั้น ตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมา ผมกับไอ้มาร์ชจึงพยายามที่จะเก็บงำความลับให้มากที่สุด จริงๆ ก็ไม่มีความลับอะไรนอกจากที่ผมเป็นเมียมัน แต่ไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่บางทีถ้าเราไม่ระวังตัว สายสัมพันธ์มันก็จะสื่อออกไปให้ใครต่อใครคิดไปเรื่อยเปื่อยได้
“มาเรียนสักทีนะจัน นี่ๆ อาจารย์ถามถึงแน่ะ”
“ช่วงนี้เรางานยุ่งอะจิน แล้วอีกอย่างเราก็เพิ่งประสบอุบัติเหตุจินก็น่าจะเห็นในข่าว”
“อืมๆ เรารู้แหละ เราก็ช่วยตอบอาจารย์ไปเหมือนกัน”
“ขอบคุณมากนะจิน”
“อืม....เราไปก่อนนะจัน” ไอ้มาร์ชบอกลาผม มันส่งสายตาหวานฉ่ำมาให้ผม ผมก็พยายามจะสงวนจริตไว้ เพื่อไม่ให้จินนี่สังเกตเห็นอะไรมาก แต่ผมก็ค่อนข้างจะแน่ใจนะ ว่าจินนี่ต้องระแคะระคายและรู้เรื่องอะไรบ้างแหละ เพราะนางก็คงดูออก แต่จินนี่เป็นเพื่อนที่ดี เลยไม่พูดไม่เม้า ไม่งั้นผมมีข่าวลือไปทั่วละ
ไอ้มาร์ชขับรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าของมันจากไป จินจูงมือผมไปหาเพื่อนๆ ที่คณะ ทุกคนเข้ามาถามไถ่ถึงอาการของผม อย่างเป็นห่วงเป็นใย ต่อไปนี้ผมคงต้องทุ่มเทให้กับการเรียน และใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยให้มากขึ้น เพื่อที่ผมจะได้ห่างไกลจากยา ห่างไกลจากอาการติดเซ็กส์ แต่นั่น.... มันอาจไม่ใช่ทางออกสำหรับเซ็กส์ เพราะในมหาวิทยาลัย ก็มีหนุ่มๆ หน้าตาดีมากเหลือเกิน ใจหนึ่งผมก็กลัวเหมือนกันว่าถ้าหากผมให้เวลากับการใช้ชีวิต และการเรียนในมหาวิทยาลัย กลัวว่าผมจะแรด จะดอกทองหนักกว่าเดิม คิดแล้วผมก็กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ
ไหนๆ ดูซิ.....มหาวิทยาลัยนี้ มีกี่คณะ ผมจะลองชิมมันทุกคณะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
จันคนน่ารักคนเดิมกลับมาแล้ว :hao7:
ไม่ได้ห้ามให้จันเปลี่ยน แค่อยากให้จันน่ารัก ไม่อยู่ในหลุมดำนะ เคป่ะ
-
จันกลับมาแล้วเย้. มาร์ชเท่มาก สุดยอดไปเลย
พี่หมอบีไปอยู่ไกลๆเหอะไป
-
ถึงแม้ในวันนี้จะเป็นวันที่เริ่มชีวิตใหม่สำหรับผม แต่จริงๆ แล้วทุกๆ อย่างที่ผมกำลังสัมผัสตอนนี้มันก็ไม่ได้ใหม่อะไรมาก เพียงแต่ชีวิตของนักศึกษาคณะศิลปกรรมฯ ที่วันๆ เอาแต่ร้องเพลงในห้องซ้อม ก็ไม่ได้มีอะไรหวือหวา ไม่เคยไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะอื่น หรือไม่เคยไปเดินทอดสายตาให้ใครๆ ในมหาลัยฯ ชีวิตของผมนอกจากการหลีกเลี่ยงที่จะเป็นข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์แล้ว ก็ไม่เคยคิดอยากจะทำอะไรอย่างอื่นอีกเลย นอกจากเรียน แล้วรีบกลับคอนโด
แต่วันนี้มันต่างออกไป จินนี่นึกสนุกอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ นางชวนผมและเพื่อนๆ ในกลุ่มไปกินข้าวกันที่คณะนิเทศศาสตร์ ร้านข้าวมันไก่อร่อยสามโลกที่เลื่องลือไปทั้งพระนคร ที่บอกว่าเลื่องลือทั้งพระนคร ก็เพราะว่าความอร่อยของข้าวมันไก่คณะนี้ และที่สำคัญที่สุด คือ ร้านข้าวมันไก่ร้านนี้ มีความพิเศษเฉพาะตัวตรงที่ แม่ค้าทำอะไรๆ ช้ามาก จึงได้สมญาอีกชื่อนอกจากอร่อยสามโลก คือ ข้าวมันไก่ชาติหน้า
และก็จริงอย่างที่จินนี่ และทุกคนกล่าวขาน ผมไม่เคยมากินร้านนี้ แต่เมื่อมาต่อแถวก็รู้สึกถึงความช้า เฉื่อยของแม่ค้า จนผมทนไม่ไหว
“นี่....จินนี่ เรามีเรียนต่อบ่ายสองนะ นี่มาตั้งแต่เที่ยงครึ่งรอจนบ่ายโมง ยังไม่ได้กินข้าวมันไก่เลย แล้วแถวก็ยาวเหยียด โอยยยยยย” ในขณะที่ไอ้มาร์ชไม่อยู่ ผมสามารถวีนได้ตามปกติ
“โอยยยยยย พ่อซุปตาร์ของเพื่อน อย่าวีนสิคะ รออีกแป๊บ แล้วแกจะรู้ว่ามันอร่อย”
“ฉันไม่ไหวละ แกซื้อให้ฉันด้วยละกัน นี่อะไรกัน รอกินกันอยู่ได้ น่าเบื่อ ร้อนก็ร้อน ทำไมคนยังอดทนมาต่อแถวอีก” ผมแอบสังเกตเห็นคนหลายๆ คนที่ต่อแถวถัดไปจากผม ก็รู้สึกกระวนกระวายใจเช่นกัน แต่ไม่รู้เพราะอะไร พวกเขาจึงยังอดทนรอต่อไป ผมทนไม่ไหว เลยออกจากแถวเดินมาซื้อน้ำดื่ม และฝากให้จินนี่สั่งข้าวมันไก่มาเผื่อผมด้วย แต่เมื่อผมเดินมาถึงที่โต๊ะอาหารที่ว่างอยู่ และผมกำลังดื่มน้ำนั่งรอจินนี่อยู่นั้น มันใดนั้นก็มีเสียงกีตาร์ดังขึ้น ผมหันไปมองต้นตอของเสียง เป็นกลุ่มนักศึกษาปี ๑ ผู้ชาย และผู้หญิงเกือบสิบคน เดินมาล้อมวงที่โต๊ะอาหารของผม
เด็กผู้หญิงร่างท้วม และตัวไม่ค่อยสูงนักคนหนึ่งในกลุ่มนั้น เดินเข้ามาหาผม พร้อมยื่นจานข้าวมันไก่ให้ผม ผมหันไปมองรอบข้าง ว่าใครเป็นคนส่งมาให้ และใครเป็นคนสั่งให้น้องๆ พวกนี้มาดีดกีตาร์ล้อมวงผม ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนที่สั่ง และในวินาทีนั้นเอง น้องผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนถือกีตาร์ ก็ได้ดีดเพลงใดเพลงหนึ่งขึ้นในท่อนอินโทร......
ในตอนที่กีตาร์ขึ้นท่อนอินโทร ผมรู้สึกหน้าชา และหัวรีหันขวางไปรอบๆ มองหาคนที่จ้างวานพวกน้องๆ มาร้องเพลงให้ผมอีกครั้ง แต่ก็ไม่พบว่าใคร แถมพอมองไปที่ร้านข้าวมันไก่ ก็ยังเห็นยัยจินนี่ ยืนตบมือตามจังหวะ กระโดดโหยงๆ อยู่ที่หน้าตู้ข้าวมันไก่ ไม่ใช่จินนี่ แล้วจะเป็นใคร ?
ผมดึงสติกลับมาที่กลุ่มนักร้องนั้น และเริ่มสังเกตบรรยากาศ และปฏิกิริยาคนรอบข้าง จากทั้งพวกนิสิตด้วยกันเอง และกลุ่มคนทำงานจากข้างนอกที่เข้ามากินอาหารในมหาลัยฯ ทุกคนเริ่มเอาโทรศัพท์มือถือมาถ่ายรูปเหตุการณ์นั้น ใจจริงๆ ผมอยากจะวีนมาก เพราะผมไม่ชอบอะไรแบบนี้ การทำอะไรโจ่งแจ้ง ก็เปรียบเสมือนกับการตีแผ่ความอับอายให้ตัวเองต้องขายขี้หน้ามากในความคิดของผม ผมไม่ชอบเสียฟอร์ม ผมไม่ชอบอับอายต่อหน้าคนอื่น
และแล้วน้องผู้ชายนักกีตาร์สุดหล่อคนนั้น ก็เริ่มคราวญเพลง.......
“ไม่ต้องลำบากใจ อย่าสงสัยฉันเลยในสิ่งที่ฉันทำ
ถึงฉันไม่พูดสักคำ เธอจะรู้บ้างหรือเปล่า ว่าฉันรักเธอสักเท่าไร”
ตายๆๆๆๆๆ กูอายยยยยย
ใครกันที่บังอาจมาทำให้ผมอับอายแบบนี้ ผมไม่ชอบ และไม่รู้สึกเซอร์ไพรส์เลย ผมพยายามที่จะสงบสติอารมณื เพราะกลัวจะวีนออกมา แต่ก็ทำได้แต่ก้มหน้า ไม่มองใคร และด้วยความตอแหล ก็เงยหน้าขึ้น และทำเป็นซาบซึ้ง และตบมือไปตามจังหวะ ในวินาทีที่นักร้องทุกคนเผลอนั้น ผมก็แอบเบ้ปากตามองบน สดุดีให้กับวีรกรรมอันน่าอับอายของน้องๆ
แล้วจากนั้น....ลูกคู่ทั้งหมดก็ร้องเพลง พร้อมกัน......
ความอับอายยิ่งถาโถม
“ เป็นแสงแดดเป็นสายลม ที่เหมือนเธอจะมองข้ามไป
เป็นคนที่นานเท่าไร ก็ไม่คิดจะไปจากเธอ
** ไม่ต้องรักฉันสักนิด ไม่ต้องมาคิดถึงกัน
ปล่อยให้ฉันรักของฉัน แค่เท่านั้นก็พอ
มันเป็นเรื่องของหัวใจ และฉันจะไม่ร้องขอ
เธอไม่จำเป็นจะต้องรักฉัน แค่ขอฉันได้รักเธอ
ไม่ต้องการสิ่งใด ไม่คาดหวังว่าต้องเป็นใครที่สำคัญ
ทุกครั้งที่ได้พบกัน เธอจะรู้บ้างหรือเปล่า ว่าฉันดีใจสักเท่าไร”
พอร้องจบ ผมก็ยิ่งงงกับเพลง และทุกสิ่งทุกอย่างที่น้องๆ ทำให้ ผมทนความสงสัยไม่ไหว เลยถามพวกกลุ่มนักดนตรีนั้นว่า
“ใครฝากมา หรือ ใครให้มาร้องให้พี่ครับ”
นักร้องทั้งหมด ไม่มีใครยอมปริปากบอก พวกเขาคำนับผมและเดินจากไป ปล่อยให้ผมตกเป็นเป้าสายตา และเป็นจุดโฟกัสให้กับกล้องถ่ายรูปจากมือถือนับร้อยๆ เครื่องในโรงอาหาร ถ่ายกันเมามันเลยสินะ เซอร์ไพรส์นักร้องซุปตาร์กลางโรงอาหาร ยัยจินนี่เดินรี่เข้ามาที่โต๊ะอาหารของผม เพื่อนคนอื่นๆ ก็ตามมาด้วย
“แก...... ใครทำให้อะ โอ้ยยย โรมานซ์สุดๆ” ยัยจินนี่พูดพลางหัวเราะคิกคัก นางเป็นคนเพ้อฝัน และค่อนข้างจะชอบอะไรแบบนี้ ซึ่งผมไม่ชอบ
“เฮ้ยยย จันกูว่าไอ้มาร์ชแน่เลยว่ะ” ไอ้เบสต์เพื่อนที่เรียนเอกเปียโนของผม พูดพลางชี้ชวนให้ผมดูกลุ่มนักร้องเมื่อสักครู่ที่ไปล้อมวงไอ้มาร์ชอยู่ ดูเหมือนมันกำลังจะจ่ายค่าจ้างให้กับน้องๆเหล่านั้นด้วยขนมถุงใหญ่ที่มันเตรียมมา
ผมหันไปมองไอ้มาร์ช มันยักคิ้วให้ผม ในใจผมตอนนี้ โคตรเกลียดมัน และรู้สึกอยากจะไปต่อยหน้ามัน ....
มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบเซอร์ไพรส์......... ไอ้สัดดดดดดด
-
มันรู้แต่มันอยากแกล้งแหละ555
-
มาร์ชอ่า. จันอย่าเพิ่งหลุดบอกไปนะว่าจำได้แล้ว
จีบกันแบบสิบสี่อีกครั้ง. ฟิน
-
แต่ก่อนที่ผมจะวีนออกมา ก็กลัวจะแอ๊บหลุด ผมเลยหันกลับมามองจานข้าวมันไก่จานนั้นที่วางอยู่ตรงหน้าผม ผมหันไปมองหน้าไอ้มาร์ชอีกครั้ง มันทำหน้าทะเล้น และทำท่าบอกใบ้ให้ผมกินข้าวที่มันส่งมาให้ ดีที่ข้าวมันไก่มันอร่อยสุดพลัง ไม่งั้นผมคงต้องวีนมันแน่ ถ้าข้าวไม่อร่อยงานนี้ต้องมีแก้เผ็ดคืนแน่ๆ
พอกินข้าวอิ่มแล้ว ผมกับกลุ่มเพื่อนก็เดินไปที่คณะ พอเรียนเสร็จ ผมก็คิดว่าอยากจะไปออกกำลังกายเสียหน่อย แต่ว่าวันนี้ผมไม่ได้เอารถยนต์มา นี่แหละปัญหา จริงๆ ผมก็น่าจะเลิกแกล้งโง่ใส่ไอ้มาร์ชมันสักทีเนอะ มันก็ไม่ได้มีผลอะไรไม่ใช่หรอ? แต่อีกใจก็อยากรู้ ว่ามันจะช่วยนำพาความทรงจำกลับมาอย่างไร ด้วยวิธีไหน นี่แหละที่ทำให้อยากรู้ อยากลองใจมัน
ผมกดโทรศัพท์หามัน......
“มาร์ช กู...เอ้ยยยย เราว่าจะไปออกกำลังกายหน่อยอะ นายติดเรียนอยู่หรือเปล่า?”
“อืม ช่ายยย มะเป็นไร เดี๋ยวเราไปส่งจันที่คอนโดก็ได้”
“อย่าเลย เดี๋ยวเราขึ้นแทกซี่ไปเองก็ได้มั้ง”
“แล้วจันจะไปออกกำลังที่ไหน”
“คงเล่นที่ส่วนกลางของคอนโดแหละ ร้อนอะ ขี้เกียจออกไปที่ยิมกลางเมือง”
“อืมๆ โอเคๆ งั้นดูแลตัวเองดีๆ นะ”
“อืมๆ”
ผมเก็บกระเป๋ากลับบ้าน และโบกแท็กซี่หน้ามหาวิทยาลัยกลับไปที่คอนโด พอไปถึงที่คอนโด อาการอยากเล่นเวทก็กำเริบ ปกติผมจะเล่นเวทอยู่ตลอดเพื่อความสวยงามของสรีระ มันจำเป็นต่องานของผม เพราะผมต้องใช้เรือนร่างในการทำงาน ฮ่าๆๆๆ ไม่ใช่เป็นกะหรี่ขายฮี๋นะคะ หมายถึงทุกส่วนบนร่างกาย มันสามารถสร้างรายได้ได้ เช่น ใบหน้า กล้ามหน้าอก ซิกแพค ขา ผม ดวงตา คิ้ว บลาๆๆๆๆ อวัยวะทุกส่วน ผมสามารถเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับสินค้าประเภทต่างๆ ได้
คิดแล้วผมก็รีบเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว และเดินลงมาที่ยิมส่วนกลางของคอนโด บรรยากาศที่นั่นสงบเงียบ และเรียบงาม สระน้ำสีมรกตบนชั้น ๘ ของคอนโด ตั้งอยู่ท่ามกลางคอนโดสูงสองตึกใหญ่ ทำให้แดดสามารถส่องลงมายังยิมส่วนกลางได้ ต้นลั่นทมถูกปลูกไว้เรียงรายไปตามขอบสระ ฉนวนทางเดินที่เชื่อมต่อระหว่างลอบบี้ของยิม และห้องยิมนั้น ปลูกต้นกาสะลองเอาไว้ กำลังออกดอกส่งกลิ่นหอมรัญจวนใจ
ผมเดินเข้าไปในห้องยิม และวอร์มร่างกาย จากนั้นก็มาเล่นบาร์เบล และดัมเบล ตามลำดับ ทันใดนั้นก็มีชายร่างกำยำคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผม และมาคร่อมอยู่บนหัวผม ผมตกใจเล็กน้อย
นี่เอาฆรวยมาคร่อมหน้าฉันเลยนะเธออออออ.....
“มา...พี่ช่วยเซฟครับ” ชายแปลกหน้าคนนั้น เข้ามาช่วยเซฟบาร์เบลให้กับผม ในขณะที่เล่น ผมแอบสังเกตว่า เป้าของเขามันแน่นมากกกกกก ดอกกกกกกกกกกก
“ขอบคุณครับ” ผมกล่าวขอบคุณขณะที่กำลังออกแรงยกบาร์เบล
พอยกเสร็จ ผมก็ยันตัวลุกขึ้น ชายคนนั้น ยื่นมือมาให้ผมจับประคอง และลุกขึ้นยืนประจันหน้ากัน
“น้องจัน?”
“ใช่ครับ คนเดียวกับที่พี่เห็นในทีวีนั่นแหละ”
“ว้าว.....ตัวจริงน่ารักดีครับ จันอยู่คอนโดนี้หรอ?”
“ใช่ครับ อยู่มาตั้งแต่สมัยเรียนละ”
“หรอ? พี่ก็อยู่มานานตั้งแต่เริ่มเปิดโครงการเลย ไม่เคยเห็นน้องจันสักที”
“ครับ นานๆ ผมก็จะปรากฏตัวทีนึงน่ะครับ”
“อ้อ....พี่ขอแนะนำตัว พี่ชื่อพี่วุธ ครับ”
พี่วุธ ชายหนุ่มรูปร่างกำยำล่ำสัน ดูเป็นผู้ชายมาดคมสัน มีเสน่ห์ ยื่นมือมาจับมือทักทายผม ผมรู้สึกพอใจในความกำยำล่ำสันของเขา และพอใจในแรงดึงดูดที่เขามีต่อผมมาก
“วันนี้พี่วุธไม่ทำงานหรือครับ?”
“อ้อ..วันนี้พี่ลาน่ะครับ ลาพักร้อน”
“อ้าว แล้วไม่ไปเที่ยวไหนหรอ”
“ไม่ดีกว่าครับ ลามางั้นแหละ อยากนอนอยู่บ้านมากกว่า”
“อ่อ... ครับ”
“น้องจันอยู่คนเดียวหรืออยู่กับใครครับ?”
“จริงๆ ผมอยู่กับเพื่อนครับ เพิ่งแยกห้องกันเมื่อไม่นานมานี้เองช่วงที่ผมมีงานเยอะๆ ก็เลยซื้อเพนท์เฮาส์ชั้นบนสุดอยู่คนเดียว”
“โห..... หรูมาก”
“ห้องผมน่ะหรอ ไม่หรอกครับ”
“งั้นพี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
“อ้อ...ได้ครับ ขอบคุณมากๆ ครับ ที่อุตส่าห์เซฟให้ผม”
“ยินดีครับ ไว้วันหลังมาเล่นด้วยกัน”
“ได้ครับ”
พี่วุธ เดินจากไป ก่อนออกจากห้องยิม เขาหันหลังกลับมายิ้มให้ผมอีกครั้ง ผมยิ้มตอบเป็นมารยาท และเริ่มเล่นเวทใหม่อีกครั้ง ค่าของการที่ผมไม่ได้เล่นยิมมาแสนนาน จึงทำให้กล้ามเนื้อลีบ และเหลว การมาเล่นในครั้งนี้ จึงทำให้ทุกอย่างมันตึง และแน่นไปหมด
พอผมเล่นยิมเสร็จ ก็ถอดเสื้อเพื่อสำรวจความเปลี่ยนแปลงของกล้ามเนื้อในกระจกของยิม จากนั้นผมก็เดินถอดเสื้อเข้าไปในล็อกเกอร์ห้องน้ำชาย และผลัดเสื้อผ้าอาบน้ำ
ผมอาบน้ำอุ่นทุกครั้งหลังเล่นยิม เพราะรู้สึกดี อาบซ้ำๆ อยู่หลายรอบ ก็รู้สึกว่าสดชื่นมาก แต่ขณะที่อาบน้ำอยู่นั้น ก็มิทันได้ระวังว่ามีใครเดินผ่านไปผ่านมาอยู่หน้าห้องน้ำผม ผมเลยรีบอาบให้เสร็จ และเดินออกมาจากห้องน้ำ เข้าไปในห้องซาวน่าทันที ที่นั่นผมเจอกับพี่วุธ เขาถอดผ้าขนหนูออก ปล่อยให้ก้นเปลือยเปล่าสัมผัสกับเก้าอี้ไม้ยางพาราในห้องซาวน่า และนำผ้าเช็ดตัวนั้นมาพับทบซ้อน และวางปิดเครื่องเพศเอาไว้ ผมก็ทำตามเช่นกัน
ผมขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆ กับพี่วุธ และเริ่มชวนพี่เขาคุยเรื่องต่างๆ ดูเหมือนว่าเบ็ดตกปลาที่ผมหย่อนเหยื่อลงไปนั้น ปลากำลังจะติดกับดักผมเสียแล้ว พี่วุธพยายามทำผ้าหลุดร่วง และพยายามขยับเข้ามาหาผมเรื่อยๆ ระหว่างที่เราคุยกัน ในไม่ช้า มือของเขาก็เริ่มมาพักวางบนหน้าขาของผม ผมสังเกตปฏิกิริยานั้น และไม่ขัดขวางเขาในสิ่งที่เขาต้องการ
“จันน่ารักดีนะครับ” พี่วุธกล่าวชม พลางเอามือที่แข็งแรงของเขาบีบที่หน้าขาของผม
“ขอบคุณครับ พี่วุธก็เท่ และหุ่นดีมากๆ นะ คุยเก่งด้วย”
“ปากหวานนะเรา”
“ไม่หวานหรอกครับ ถ้ายังไม่ได้ชิม”
“อะไรนะ”
“อุ้ย....พลั้งปากน่ะครับ ผมชอบพูดเล่น พี่อย่าใส่ใจเลย” ผมพุดพลางกระหยิ่มยิ้มย่อง ณ วินาทีนั้น มีจริตอะไรงัดเอาออกมาใช้ให้หมด
“พี่ชอบผิวของจัน ผิวของจันสวย” พี่วุธพูดพร้อมกับเอาเรียวนิ้วของเขามาปาด และสีลงเบาๆ ที่หลังแขน และหัวไหล่ของผม ผมหันไปสบตา และยิ้มให้พี่เขา เป็นอันรู้กันว่า เคมีเราตรงกัน พร้อมโดนเยสส ทุกเมื่อ
“ผมขอตัวก่อนนะครับ มันเริ่มร้อนแล้ว” ผมผุดลุกขึ้น โดยที่แสร้งทำเป็นลืมว่าผ้าที่ปิดอยุ่ตรงหน้าขานั้นได้ร่วงลงไปบนพื้น ผมแกล้งร้องอุทาน อุ้ย...... พอเป็นพิธี
พี่วุธก้มลงไปเก็บผ้าให้ผม ผมยืนตัวเปลือยเปล่าในห้องซาวน่าต่อหน้าพี่วุธที่กำลังก้มเก็บผ้าขนหนูให้ผม ณ วินาทีนั้น ผมรู้สึกถึงความมีอำนาจเหนือผู้ชายทั้งมวล ผมรับผ้าขนหนูมาจากพี่วุธ และกล่าวขอบคุณ
“ขอบคุณมากครับ”
“ไม่เป็นไรครับ”
ดั่งเหมือนจะแสร้งทำ ผมค่อยๆ หมุนตัวกลับหลังเพื่อจะเดินออกไปจากห้องซาวน่า ทันใดนั้น พี่วุธคว้ามือผมไว้
“จันครับ”
“ครับ?”
พูดจบ พี่วุธก็คว้าตัวผมมากอด และจูบ ตอนนี้เราสองคนไม่สนว่าผ้าขนหนูของใครจะร่วงลงพื้นอีกแล้ว เพราะเราต่างเปลือยเปล่ากันทั้งคู่ในห้องซาวน่า เราจูบกันอย่างเร่าร้อน ทุกนาทีที่ผ่านไปนั้น ยาวนานและซาบซ่าน เหงื่อแลกเหงื่อ ลิ้นแลกลิ้น กอดจูบลูบคลำกันไปมาอยู่ในห้องซาวน่าที่มีเพียงแสงสีเหลืองสลัวๆ จากโคมไฟในห้องส่องแสงให้ได้เห็นอะไรๆ
ผมผละออกจากจูบพี่วุธ และกระซิบที่หูของพี่เขา.....
“ขึ้นไปบนห้องผมดีกว่าครับ”
โอ้ยยยยย มีความกะหรี่ มีความคันระดับสิบ
ลากผู้ชายไปเยสสสสสส บนห้องตอนกลางวันแสกๆ
เหงื่อที่ชุ่มโชก จังหวะที่เร่าร้อนรุนแรง
ไม่มีอะไรจะเริ่ดดดด กว่านี้อีกแล้ว
ความกะหรี่ ไม่ได้จางหายไปพร้อมกับความทรงจำที่เลอะเลือน
ความคันฮี๋ก็เช่นกัน
จันคนเดิม...เพิ่มเติมคือ กินผู้ชายรายวัน ได้กลับมาแล้วค่ะ
ถถถถถถถถถถถถถ
-
โอ๊ยยยยย อยากด่าแต่กลัวเสียภาพพจน์ :ling1:
-
:hao7: ไม่ใช่แล้วจัน นี่ความคันระดับร้อยละ รายวันขนาดนี้ :ling3:
-
พอผมระเริงรักกับพี่วุธเสร็จ ก็เขี่ยเขากลับลงไปยังห้องของเขา ต้องยอมรับว่าพี่วุธนั้นเยสสสส เริ่ดมากกกกกก
เป็นการเปิดอู่ หลังจากที่ไอ้มาร์ชมันเปิดไปแล้วเมื่อไวๆ นี้
ถ้าถามผมว่า ทำไมผมไม่แคร์ความรู้สึกไอ้มาร์ช ?
ผมขอตอบเลยว่า อย่างที่ผมเคยบอกไป ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นคนที่ใช่สำหรับผม แต่ถ้าผมต้องขาดมัน ผมก็ขาดมันไม่ได้ งงไหม?
อย่างงเลย รักมันออกแบบไม่ได้ ความสัมพันธ์ก็เช่นกัน ในโลกนี้มีความซับซ้อนมากกว่าความรักของเกย์ และมนุษยโลกทั่วไปตั้งหลายอย่าง ความรักมันเป็นเพียงแค่ความซับซ้อนทางความรู้สึกของคนสองคน เราไม่สามรถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ทั้งหมด ต้องอาศัยสัญชาติญาณ และความรู้สึกอันล้ำลึกในจิตใจเท่านั้น เราถึงจะเข้าใจในความรัก หรือความรู้สึกต่างๆ ที่เกิดขึ้นในจิตใจ
โอ้ยยยยย หลักการเกินไป ปวดหัว..... มีผัวไปเรื่อยๆ สนุกกว่า เชื่อผมสิ
ผมเก็บกวาดห้องให้เรียบร้อยหลังจากที่โดนพี่วุธกระหน่ำเยสสสส ไปเมื่อสักครู่ ต้องพูดว่าโดนกระหน่ำนะคะ เพราะอาการที่พี่วุธกระแทกนั้น เปรียบเสมือนพลังตอร์ปิโดทะลุทะลวงทุกสิ่งทุกอย่าง เข้าใจว่าการเยสสส ดารานักร้องมันตื่นเต้น แต่ฮี๋ของดารานักร้องก็ไม่ใช่เหล็กไหลนะคะ มีฉีกขาด มีพังบ้าง เป็นเรื่องธรรมชาติ
หยอดทิงเจอร์รัวๆๆๆๆ
จริงๆ ถ้าใครเอาเรื่องผมไปเม้า หรือถ้าสมมติพี่วุธปากสว่าง ว่าเคยเยสผมแล้ว เคยกระแทกผมแล้วอะไรอย่างนั้น ถามผมว่าแคร์ไหม.... ไม่ค่ะ
ใครจะว่าผมต่ำก็เชิญ ใครจะว่าว่าผมเป็นคนเริงเมืองก็ตามสบายใจ ฮี๋ใครฮี๋มันนะคะ..... ความสุขที่ได้กินผู้ชาย ได้กลืนผู้ชาย มันกำลังกลับมาทวงบัลลังก์ของมันอีกครั้ง ขอบคุณเหตุการณ์ต่างๆ ที่ทำให้ผมสามารถหลุดจากวังวนมืดๆ เดิมๆ ที่วันๆ อัพยา และมีเซ็กส์กับคนเดิมๆ
จริงๆ ความรู้สึกของการมีเซ็กส์ที่ปราศจากยานั้น มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลย เราคิดไปเองว่ามันสนุก และถึงอกถึงใจกว่า แต่จริงๆ แล้วเซ็กส์ก็เหมือนกับเทปม้วนเดิม แต่เปลี่ยนเครื่องดนตรี เปลี่ยนนักร้อง ก็แค่นั้น
หลังจากความรู้สึกหยิ่งผยองที่เข้ามาครอบคลุมให้จิตใจของผมระเริงรื่นประหนึ่งม้าพยศ ผมก็ต้องกลับมาสู่โลกของการเป็นคนที่ความทรงจำหาย พอถึงเวลาเลิกเรียนไอ้มาร์ชก็มาหาผม พร้อมหอบหิ้วกับข้าวกับปลามาเตรียมทำกับข้าวให้ผมกินตามสัญญาของมัน
-
มาร์ชใช้ความอดทนไปมากแค่ไหนแล้ว
-
มาอัพต่อหน่อยสิคะ คิดถึงแล้วน้า