-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด กรุณาอ่านทุกคน
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เพราะความไม่พอใจที่แฟนสาวมัวแต่ติดดาราหนุ่มที่ชื่อ "เล็ก" แถมตามไปแทบทุกงาน
เจจึงวางแผนชวนดาราหนุ่มผู้นั้นเข้าสู่ธุรกิจเครือข่าย เพื่อให้แฟนสาวเลิกติดตามเล็ก
ด้วยเหตุผลที่ว่าแฟนสาวของเจไม่ชอบคนทำธุรกิจเครือข่ายอย่างมาก
แม้กระทั่งเจเองยังมักมีปัญหากับแฟนสาวเรื่องนี้เป็นประจำ
คราวนี้เรื่องวุ่นๆ จึงเกิดขึ้นระหว่าง...
"อัปไลน์" หนุ่มตี๋สุดหล่อกับ "ดาวน์ไลน์" หนุ่มคมเข้มสุดชิค
(http://bit.ly/2bDFS0E)
สารบาญ
★ ✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿ | BL ★
CHAPTER 01 ❋ นายขนมขี้โมโห (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3060782#msg3060782)
CHAPTER 02 ❋ It's Your Way!!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3063469#msg3063469)
CHAPTER 03 ❋ โมรอคแคนมูนไลท์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3064297#msg3064297)
CHAPTER 04 ❋ กอดแรกของอัปไลน์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3065350#msg3065350)
CHAPTER 05 ❋ จอมปั้นหน้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3065597#msg3065597)
CHAPTER 06 ❋ Your Way ทำพิษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3066689#msg3066689)
CHAPTER 07 ❋ คำสารภาพของอัปไลน์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3068482#msg3068482)
CHAPTER 08 ❋ ขึ้นปก Aptitude (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3070385#msg3070385)
CHAPTER 09 ❋ ดาวน์ไลน์พร้อมเมีย!!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3071792#msg3071792)
CHAPTER 10 ❋ เพื่อนแบบที่สี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3073366#msg3073366)
CHAPTER 11 ❋ การตอบแทนคือการบ้านของชีวิต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3077865#msg3077865)
CHAPTER 12 ❋ Club Saturday ตอน ไม่ได้รักหรือรักไม่ได้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3079775#msg3079775)
CHAPTER 13 ❋ คนที่เล็กแอบชอบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3084861#msg3084861)
CHAPTER 14 ❋ คืนที่ไม่โรแมนติก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3090941#msg3090941)
CHAPTER 15 ❋ ซุบซิบดาราเกย์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3096641#msg3096641)
CHAPTER 16 ❋ Hell hath no fury like a woman scorned (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3100245#msg3100245)
CHAPTER 17 ❋ เรื่องที่ไม่น่าถาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3102503#msg3102503)
CHAPTER 18 ❋ สารภาพรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3104710#msg3104710)
CHAPTER 19-1 ❋ อยู่ก่อนแต่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3112632#msg3112632)
CHAPTER 19-2 ❋ แผนที่คาดไม่ถึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3115417#msg3115417)
CHAPTER 20 ❋ น้ำฝนพิษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3125406#msg3125406)
CHAPTER 21 ❋ ถ่านไฟเก่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3128720#msg3128720)
CHAPTER 22-1 ❋ จุดสมดุลความรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3131581#msg3131581)
CHAPTER 22-2 ❋ เปิดตัวครั้งแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3131582#msg3131582)
CHAPTER 23 ❋ คู่จิ้นนอกจอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3156042#msg3156042)
CHAPTER 24 ❋ คนขี้หึง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3158585#msg3158585)
CHAPTER 25 ❋ บทรักท่ายาก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3160826#msg3160826)
CHAPTER 26 ❋ พระเอกจอมแย่งซีน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3168113#msg3168113)
CHAPTER 27 ❋ The Grand Opening (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3182302#msg3182302)
CHAPTER 28 ❋ ประสบความสำเร็จ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3184929#msg3184929)
CHAPTER 29 ❋ วันที่ป๊ากับม๊าเปิดใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3188535#msg3188535)
CHAPTER 30-1 ❋ อู๊ดดี้ เกิดมาคุยคุ้ยคุย (http://bit.ly/1NtYYo6)
CHAPTER 30-2 ❋ อู๊ดดี้ เกิดมาคุยคุ้ยคุย (ช่วงฟินจิกหมอน) (http://bit.ly/1NO0RMv)
CHAPTER 31 ❋ ชีวิตที่มีแต่คำขอบคุณ (อวสาน) (http://bit.ly/1PiPhuD)
ผลงานปัจจุบันที่กำลังเขียนอยู่
≡▉≡ interstellar ∘★∘ รักหมดใจ นายต่างดาว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49903.0
ผลงานที่ผ่านมา
▓ ▒ ░ ต้นสน: มิตรภาพของเพื่อนที่แสนรักจะกลายเป็นความรักได้หรือไม่? (V2) ░ ▒ ▓
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32768.0
◐◑ I Love Kim Jong Hoon ◐◑
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32450.0
▓ ▒ ░ ต้น-สน∞ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย (V3) ░ ▒ ▓
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46898.0
▙▜ รักนี้มีล้อ ◯ น้องเก้า VS พี่แตซอง ▛▟
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32188.0
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿ | BL ★
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.0
♥♥♥ รัก...ที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต ▚▚▚
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32020.0
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 01 ❋ นายขนมขี้โมโห
(http://bit.ly/2bDFS0E)
"อะไรครับ หนังสืออะไรเหรอครับ" เล็กถามอย่างสงสัย สาวใหญ่สาวน้อยสี่ห้าคนมายืนออกันอยู่ตรงหน้า แต่ละคนมีรอยยิ้มระบายบนใบหน้าด้วยความชื่นชม หนึ่งในนั้นยื่นของให้พร้อม ยิ้มภูมิใจกับของที่พวกเธออุตส่าห์ช่วยทำให้กับมือ พร้อมกับบอกอย่างตื่นเต้น
"หนังสือรวมภาพของพี่เล็กไงคะ พวกเราทำเองกับมือเลย เปิดดูเลยค่ะ รับรองว่าพี่เล็กต้องชอบ"
เล็กรับหนังสือที่น้องผู้หญิงยื่นมาให้ จากนั้นรีบเปิดดูด้วยความอยากรู้ แฟนคลับต่างคอยลุ้นกันใหญ่ว่าเล็กจะชอบหรือเปล่า
"ชอบมากๆ เลยครับ โห...ทำให้พี่ดีขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ว่าแต่...ให้พี่ซื้อได้ไหม เห็นพวกเราทำอะไรมาให้เยอะแยะมากมายแบบนี้แล้วพี่ก็เกรงใจ ทีหลังไม่ต้องเปลืองเงินทำให้แบบนี้หรอก แค่ให้กำลังใจกันก็พอแล้ว จริงๆ นะครับ"
เล็กไม่รู้ว่าพูดประโยคแบบนี้ไปกี่ครั้งแล้ว แต่บรรดาแฟนคลับไม่เคยมีใครทำตามที่ขอร้องเลยแม้แต่ครั้งเดียว ยังคงทำของที่ระลึกมาให้ ซื้อของมาให้กิน จัดงานวันเกิดให้ และอะไรต่อมิอะไรอีกสารพัด ไม่ว่าจะพูดอย่างไรกลับไม่ช่วยทำให้สิ่งเหล่านี้น้อยลงไปเลย แม้ว่าตัวเล็กไม่ใช่ดาราที่ดังมากมายนัก แต่แฟนคลับกลุ่มนี้กลับคอยติดตามสนับสนุนเสมอ
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่เล็ก พวกเราตั้งใจทำให้จริงๆ ค่ะ พี่เล็กไม่ต้องซื้อหรอก ถึงซื้อพวกเราก็ไม่เอาเงินอยู่ดี" สาวน้อยคนหนึ่งบอก
ถ้าจำไม่ผิดดูเหมือนเธอชื่อน้ำฝน ตามเชียร์เล็กมาอยู่พักหนึ่งแล้ว ไปถ่ายละครก็ตามไป ถ่ายแฟชั่นก็ตามไป ออกรายการอะไรก็ตามไป ไม่ว่าจะไปที่ไหนดูเหมือนจะเห็นสาวน้อยคนนี้อยู่บ่อยๆ เคยไปทำกิจกรรมด้วยกันที่สมุยด้วย ตอนนั้นน้ำฝนได้รับรางวัลจากการลุ้นโชคจนได้ไปเที่ยวกับดารา แต่ก็ไปกันหลายคน
เล็กได้แต่ยิ้มด้วยความซาบซึ้งใจ จะปฏิเสธก็ไม่ได้ จะควักเงินออกมาให้ก็ใช่ที่ เมื่อตั้งใจทำให้ก็คงต้องรับไว้อีกตามเคย
"ขอบคุณมากๆ เลยครับ แต่ทีหลังไม่ต้องให้อะไรมากมายแบบนี้หรอก พี่พูดจริงๆ นะ แค่มาให้กำลังใจก็พอครับ"
เล็กย้ำอีกครั้งทั้งๆ ที่รู้ว่าอีกไม่นานคงได้รับของใหม่ๆ ที่สาวกทำมาให้อีก จากนั้นคงต้องพูดแบบเดิมซ้าไปซ้ำมาอีกตามเคย เพราะเล็กคิดว่าแค่มาให้กำลังใจกัน แค่คอยติดตามผลงานสม่ำเสมอ มาพบปะพูดคุยกันในโอกาสพิเศษบ้าง เท่านี้ก็มากเกินพอแล้ว ไม่อยากให้ใครต้องเสียเงินเลยจริงๆ
"วันนี้มีคาราโอเกะด้วยนะคะพี่เล็ก" สาวน้อยอีกคนร้องบอกพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย
เล็กร้องอ๋อแล้วขำเพราะรู้ว่าแฟนคลับอยากให้ทำอะไร
"อ๋อ...ได้ ได้ ได้ เดี๋ยวพี่ร้องเพลงเพี้ยนๆ ให้ฟังวันนี้" เล็กบอกอย่างเห็นเป็นเรื่องขำ ก็มันจริงนี่นา ร้องเพลงทีไรก็เพี้ยนตลอด
"แหม...พี่เล็กก็ร้องเพลงเพราะนะคะ ว่าไปนั่น ตอนที่พี่ประกวดร้องเพลงหนูก็ตามดูอยู่นะคะ ไม่เห็นจะเพี้ยนเท่าไรเลย" หนึ่งในแฟนคลับช่วยปลอบใจ แต่ยังไงเล็กกลับคิดว่าตัวเองร้องเพลงเพี้ยนอยู่วันยังค่ำ
"เพี้ยนสิครับ คอนเซ็ปต์ผมต้องร้องเพลงเพี้ยนอยู่แล้ว" เล็กเถียงพลางขำเบาๆ ก่อนจะหันไปอีกทางเมื่อได้ยินเสียงแฟนคลับอีกกลุ่มที่เพิ่งมาถึงร้องเรียก
"แต่ตอนประกวดเดอะไชนิ่งสตาร์พี่ก็ได้ตั้งที่สามนะคะ กระจอกที่ไหน" น้องคนนั้นยังคงแก้ตัวให้อยู่
"โธ่...ผมรู้น่า ที่เขาโหวตให้ผมเพราะเขาคงสงสารคนร้องเพลงเพี้ยนๆ อย่างผมหรอก ก็เลยให้ที่สาม ขอบคุณนะครับที่โหวตให้ผม" เล็กยกมือไหว้ขอบคุณเป็นเชิงหยอกเล่นให้กับตากล้องที่ตามถ่ายอยู่เป็นระยะๆ
จากนั้นเล็กจึงขอตัวไปดูแลแฟนคลับอีกกลุ่ม วันนี้เป็นวันแรกที่จัดมีตติ้งกับแฟนคลับของปีนี้ เล็กออกเงินครึ่งหนึ่งสำหรับค่าใช้จ่ายในการจัดมีตติ้งในสวนอาหารย่านชานเมืองกรุงเทพ ส่วนอีกครึ่งหนึ่งแฟนคลับช่วยกันออกให้ แม้ว่าเล็กบอกว่าไม่ต้อง แต่กลับไม่มีใครฟัง จึงต้องปล่อยเลยตามเลย ไม่งั้นมีเคืองหรืองอนกันแน่ๆ เล็กเคยเจอแฟนคลับงอนมาแล้วก็เลยต้องระวังพอดู
ขณะที่เล็กไปทักทายกับแฟนคลับอีกกลุ่มที่เพิ่งมาถึง สายตาพลันเหลือบไปเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ดูก็รู้ว่ามีเชื้อจีนมาแบบเต็มๆ เลยเพราะดูตี๋ซะขนาดนั้น อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเล็กหรืออ่อนกว่าไม่มาก นั่งอยู่เงียบๆ ตรงระเบียงร้านห่างจากกลุ่มแฟนคลับออกไปเล็กน้อย เล็กขมวดคิ้วมองด้วยความสงสัย ปกติแฟนคลับของเล็กส่วนมากเป็นผู้หญิงหรือไม่ก็ "ชายไม่แท้" ทั้งหลาย ชายหนุ่มคนนี้เป็นใครกัน หรือว่าจะเป็นแฟนคลับที่เพิ่งมาใหม่ แล้วทำไมไปนั่งอยู่คนเดียวตรงนั้น
ด้วยความสงสัยและหวังดี หลังจากที่ทักทายกับแฟนคลับที่เพิ่งมาถึงแล้ว เล็กจึงเดินปรี่มาหาชายหนุ่มคนที่ว่าทันที ส่งยิ้มให้อย่างอารมณ์ดีด้วยความดีใจ
"สวัสดีครับ เพิ่งมาใหม่เหรอครับ ผมไม่เคยเห็นหน้าคุณเลย ทำไมไม่เข้าไปรวมกลุ่มกับพวกเราล่ะครับ เดี๋ยวอาหารจะมาเสิร์ฟแล้ว จะได้กินด้วยกัน เชิญทานอาหารเย็นด้วยกันเลยนะครับ"
สงสัยวันนี้เล็กคงก้าวขาออกจากบ้านผิดข้างไป ไม่งั้นดวงดาวสักดวงคงทำมุมวินาศกับดวงเมืองเป็นแน่ ชายหนุ่มผู้นั้นเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับใบหน้าที่บูดบึ้ง ก่อนจะตอบเสียงเขียวกลับมาราวกับเล็กไปเหยียบหางเข้าให้ยังไงยังงั้น
"ผมเนี่ยนะเป็นแฟนคลับคุณ! หลงตัวเองมากไปหรือเปล่า! คิดว่าเป็นดาราแล้วจะต้องมีแต่คนชอบหรือไงครับ!"
เล็กสะดุ้งตกใจนึกไม่ถึงว่าการทักทายด้วยไมตรีจิตธรรมดาๆ จะทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าอารมณ์เสียได้ขนาดนี้ นึกไม่ออกว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า เมื่อกี้ก็ถามดีๆ แล้วทำไมจะต้องใส่อารมณ์กันแบบนี้ด้วย ไปกินรังแตนมาจากไหนกันพ่อคุณ ใครจะไปรู้ว่าไม่ใช่แฟนคลับ เห็นมานั่งอยู่แถวนี้ก็นึกว่าใช่เท่านั้นเอง ถ้าไม่ใช่ก็แค่บอกกันดีๆ ก็ได้
"อ๋อ...ขอโทษครับ ผมแค่ถามดูเท่านั้นแหละครับ พอดีเห็นคุณมานั่งแถวๆ นี้ก็เลยเข้าใจผิด" เล็กบอกพลางทำท่าจะเดินหนี
อารมณ์ที่ดีๆ มาทั้งวันกลับต้องมาหงุดหงิดกับเจ้าหมอนี่ซะแล้ว ไม่ได้ๆ วันนี้เป็นวันดี จะมาหงุดหงิดกับคนแบบนี้ตอนนี้ไม่ได้ แฟนคลับอุตส่าห์ตั้งใจจัดงานนี้ให้ ต้องยิ้มแย้มเข้าไว้
"ผมมาเป็นเพื่อนแฟนผม เขาเป็นแฟนคลับคุณ ไม่ได้อยากจะมาหรอกนะ เสียเวลา ไร้สาระ" ชายหนุ่มหน้าตี๋พูดขึ้น
เล็กหยุดชะงัก หันไปมองชายหนุ่มขี้หงุดหงิดเป็นรอบที่สอง เอาเถอะ...ยังพอรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยก็พอเข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้ทำหน้าบูดบึ้งอย่างนั้น ผู้ชายที่ไหนคงไม่ชอบมางานที่มีผู้หญิงเยอะๆ แบบนี้หรอก พอเข้าใจได้
"อ๋อ...งั้นก็เข้าไปนั่งที่โต๊ะอาหารด้วยกันก็ได้ครับ จะได้ทานข้าวด้วยกัน ไม่เห็นเป็นไรเลย" เล็กพยายามพูดด้วยน้ำเสียงดูปกติ แต่ชักไม่ชอบขี้หน้าหมอนี่เลย เก๊กท่าก็ปานนั้น อยากรู้จังว่าเป็นแฟนของแฟนคลับคนไหน นึกยังไงถึงชอบผู้ชายหน้าตากวนประสาทแบบนี้
"ไม่ครับ ขอบคุณ ผมไม่ใช่กะเทยนะครับจะได้ไปนั่งคุยแต่กับกลุ่มผู้หญิงเหมือนคุณ"
นั่น! ดูมัน!
เล็กพยายามสูดหายใจลึกๆ เพื่อระงับสติอารมณ์ นึกโมโหตัวเองในใจ ไม่น่าหันไปคุยกับหมอนี่ให้มันหลอกด่าเลย เดินหนีซะก็สิ้นเรื่อง
ชักจะมากไปแล้วนะ มาว่าเล็กเป็นกะเทยเหรอ!!!
"ตามใจละกันครับ เดี๋ยวผมจะให้เขาเอาอาหารมาเสิร์ฟให้ตรงนี้ละกัน เผื่อคุณหิว" เล็กพยายามข่มน้ำเสียงไม่ให้ฟังดูกระด้างจนเกินไป ยังไงก็เป็นดารา อารมณ์เสียในที่สาธารณะคงไม่เป็นผลดี
"ไม่ต้องมายุ่งกับผมหรอก! ไปจัดการแฟนคลับของคุณเถอะ ผมไม่ได้อยากมากินอะไรของคุณซะหน่อย"
เล็กนับหนึ่งถึงสิบในใจอีกรอบ กลัวจะอดโมโหไม่ได้ อยากจะตะคอกถามกลับไปเหลือเกินว่า "พูดดีๆ ไม่เป็นหรือไง" แต่กลับต้องข่มใจ ไม่ได้ๆ วันนี้จะมีเรื่องกับใครไม่ได้เด็ดขาด เสียภาพลักษณ์แย่ มีนักข่าวจากหนังสือดารามาด้วยหลายฉบับ ไปดีกว่า อย่าอยู่ตรงนี้กับคนประสาทๆ แบบนี้เลย
ว่าแล้วเล็กจึงเดินหนีออกมา ถ้ามันพูดอะไรอีกก็จะไม่หันกลับไปให้มันหลอกด่าอีกแล้ว ถ้าไม่เห็นว่าเป็นแฟนของแฟนคลับ คงได้เห็นดีกันแน่
หน้าตาก็ดีหรอกนะ แต่ปากนี่ไม่ไหวเลย!
{-- + --- + -- + --- + --}
ในระหว่างที่กินข้าวกับแฟนคลับอยู่ เจ้าหมอนั่นเดินหน้าบึ้งมานั่งกินข้าวด้วย พอเห็นนั่งลงข้างน้องผู้หญิงคนนั้นเล็กจึงพอเดาได้ว่าเป็นแฟนของใคร น้องน้ำฝนนี่เอง ไม่รู้ว่าน้องน้ำฝนไปพูดอะไรกับเจ้าหมอนั่นถึงได้ยอมมาด้วย ดีที่นั่งอยู่ห่างจากเล็กพอสมควรจึงไม่ต้องเป็นเป้าสายตา
เป็นตอนนี้นี่เองที่เล็กเกือบสำลักข้าว ชื่อที่น้องน้ำฝนเรียกเจ้าหมอนั่นช่างตลกเหลือเกิน
"พี่ขนมมานั่งตรงนี้สิคะ" น้ำฝนกวักมือเรียกหมอนั่นให้มานั่งใกล้ๆ กับเธอ ดูเหมือนต้องใช้สายตาดุแกมบังคับเจ้าหมอนั่นถึงได้ยอมมานั่งร่วมโต๊ะกินข้าวด้วย
คนอะไรชื่อ "ขนม" หน้าตากวนประสาทแต่ยังอุตส่าห์มีชื่อน่ารักๆ กับเขาด้วย ช่างไม่เข้ากับหน้าเลยจริงๆ ชื่อขนมนี่เอง มิน่าล่ะ เล็กได้ยินคำว่าขนมๆ แว่วมาให้ได้ยินสองสามครั้งจากกลุ่มน้องน้ำฝน ตอนแรกนึกว่าแฟนคลับพูดถึงขนมหรือของหวานกันเสียอีก
นายขนมนั่นนั่งลง ก่อนหันแวบมามองเล็กพร้อมกับขึงตาใส่ ตอนนั้นเล็กแอบขำชื่อสุดแสนจะน่ารักของหมอนั่นอยู่พอดี เล็กจึงยักคิ้วให้ไปทีหนึ่ง แอบนึกสงสัยว่ามีธุรกิจร้อยล้านพันล้านต้องทำหรือไง กับอีแค่พาแฟนมาข้างนอกไม่นานแค่นี้ทำไมจะต้องอารมณ์เสียขนาดนั้นด้วย
แต่ไม่รู้ว่าเล็กคิดไปเองหรือเปล่า ตลอดเวลาที่คุยกับแฟนคลับ เจ้าหมอนั่นดูเหมือนคอยจับตามองเล็กอยู่ตลอด หันไปเจอทีไรก็เหมือนคอยมองดูอยู่ ดีหน่อยที่ทำหน้าเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น ไม่รู้ว่าอะไรไปทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาได้ ค่อยดูน่ารักสมชื่อขึ้นมาหน่อย
พอถึงตอนที่เล็กต้องออกไปร้องเพลงให้แฟนคลับฟัง เจ้าหมอนั่นกลับทำเอาเล็กขาดความมั่นใจไปเลย พอเล็กร้องเพลงไปได้สักพัก นายหมอนั่นกลับนั่งขำใหญ่ ใช่! เล็กรู้ว่ามันต้องขำเล็กแน่นอน คนวัวสันหลังหวะย่อมรู้ดี เล็กร้องเพลงเพี้ยน มันคงขำที่เล็กร้องเพลงเพี้ยนนั่นเอง
ดูมันสิ! ดูมันขำเข้า!
ถึงจะขำแบบไม่ออกเสียง แต่สายตาและท่าทางของนายหมอนั่นหมายความว่าอย่างอื่นไม่ได้เลย
ฮึ่ม! ชักจะมากไปละ ไม่มีมารยาทเลย คนอะไร!
น้ำฝนคงจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เล็กเห็นเธอตีแขนเจ้าขนมนั่นแล้วพูดอะไรบางอย่าง คงจะบอกให้มันหยุดหัวเราะนั่นเอง แต่เล็กไม่ไหวแล้วจึงตัดสินใจหยุดร้องเพลงหลังจากที่ผ่านไปได้แค่ครึ่งเดียว
"ไม่เอาดีกว่าครับ พี่ไม่อยากทรมานพวกเราแล้ว ฟังคนที่เขาร้องเพลงเพราะๆ ดีกว่าครับ มา...ใครมาช่วยร้องแทนผมหน่อย"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่เล็ก ร้องเพลงแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบนะคะ ร้องต่อเถอะค่ะ พวกเราอยากฟัง" น้ำฝนชิงพูดให้กำลังใจ คนอื่นๆ พลอยเห็นด้วยและคะยั้นคะยอให้เล็กร้องต่อ เล็กจึงต้องร้องเพลงเพี้ยนๆ ให้ฟังต่อไป
ดีที่ว่าเจ้าหมอนั่นเลิกขำไปแล้ว คงจะโดนน้องน้ำฝนดุนั่นเอง แต่หน้ามันนี่ไม่ได้ดูว่าสำนึกตรงไหนเลย ให้ตายสิ เล็กไม่ชอบหน้าเจ้าหมอนี่เลย ไม่เอา อย่าไปสนใจมันดีกว่า
พอเลิกมองนายหมอนั่นจึงทำให้เล็กร้องเพลงต่อได้จนจบ ท่ามกลางความโล่งใจของตัวเองและแฟนคลับ จบได้เสียทีก็ดี ความจริงก็ไม่ถึงกับแย่มากหรอก เมื่อก่อนเล็กร้องเพลงได้ดีกว่านี้ แต่ตอนหลังแสดงละครอย่างเดียว ไม่ได้ร้องเพลงเลย ก็เลยเกิดอาการขึ้นสนิมไปบ้าง
เฮ้อ...หรือว่าเล็กควรจะไปเรียนร้องเพลงให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเลย เผื่อจะได้เป็นนักร้องกับเขาบ้าง เผื่อเป็นช่องทางใหม่ในการหารายได้อีกทาง
{-- + --- + -- + --- + --}
"ร้องเพลงเพราะพิลึกเลยนะครับ"
เสียงจากคนข้างๆ ทำให้เล็กหยุดชะงักแล้วหันไปมอง นายขนมนั่นเอง ดันมาเข้าห้องน้ำเวลาเดียวกันเสียด้วย ดูมันยิ้มเยาะสิ หงุดหงิดชะมัดเลยที่มาเจอนายหมอนี่
เล็กหันกลับมาสนใจกับการล้างมือของตัวเองต่อ ไม่ต่อปากต่อคำด้วย เช็ดมือแห้งแล้วจึงเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่แปลกที่เจ้าหมอนั่นกลับเดินตามมาอีกจนได้
"เมื่อเช้าอ่านข่าวในเน็ต เขาว่าคุณเป็นพระเอกตกอับเหรอ เห็นว่าเล่นไปตั้งหลายเรื่องแล้วก็ไม่ได้ออกอากาศ"
นั่น! มันตามมาเยาะเย้ยนี่เอง จะเอายังไงกันแน่ เล็กไปทำอะไรให้ไม่พอใจตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมถึงได้ตามมาราวีไม่เลิกแบบนี้
เล็กหยุดเดินแล้วหันไปมองด้วยสายตาที่บอกให้รู้ว่าไม่พอใจ แต่นายหมอนั่นกลับดูไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด
"เรื่องของผม!" เล็กตอบด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าอำมหิตที่สุด
"ทำอาชีพนี้มันก็แบบนี้แหละคุณ ต้องทำใจ บางทีนะ...เราเส้นไม่ใหญ่เท่าเขาก็สู้เขาไม่ได้หรอก"
อะไรนะ! นี่ตกลงนายหมอนี่กำลังปลอบใจหรือกำลังเยาะเย้ยกันแน่ เล็กได้แต่นิ่งเงียบเพราะทำตัวไม่ถูกกับพฤติกรรมแปลกๆ ของแฟนของแฟนคลับคนนี้
"เออนี่ ผมขอเบอร์คุณหน่อยได้ไหมล่ะ เผื่อมีอะไรจะได้ติดต่อกัน"
เล็กขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจสุดขีด นายคนนี้ทำท่ากวนประสาทเล็กมาตั้งแต่หัวค่ำ ยังมีหน้ามาขอเบอร์อีก จะมาไม้ไหนกันพ่อหนุ่มตี๋
"อะไรนะครับ คุณเนี่ยนะจะขอเบอร์ผม ไม่ใช่แฟนคลับผมไม่ใช่เหรอครับ แล้วจะมาติดต่อผมเรื่องอะไรเหรอครับ ผมไม่ให้หรอก"
"อ้าว...ก็เผื่อว่าคุณต้องการความช่วยเหลือจากผมไง รู้จักกันไว้ก็ไม่เห็นเสียหายอะไรนี่ครับ" เจ้าหมอนั่นเถียง
ดูมันพูดเข้า มีเหตุผลอะไรที่เล็กต้องไปขอความช่วยเหลือจากนายหมอนี่ แค่รู้จักวันแรกยังอยากจะตั๊นหน้าสักร้อยรอบ ไม่คิดอยากเจออีกเลยให้ตายเถอะ
"อ๋อ ผมคงไม่มีอะไระจะต้องไปขอความช่วยเหลือจากคุณหรอกครับ ชีวิตผมก็ดีอยู่แล้ว ถึงละครจะถูกดองบ้าง แต่ผมก็มีงานเรื่อยๆ ไม่ได้ลำบากอะไร ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์เป็นห่วง" เล็กตอบด้วยน้ำเสียงหยิ่งๆ แล้วเดินหนี
"เดี๋ยวผมไปขอจากน้ำฝนก็ได้ เขาก็น่าจะมีเบอร์คุณอยู่หรอก"
เสียงหมอนั่นพูดตามหลังมา แต่เล็กไม่สนใจอะไรทั้งนั้น อยากจะโทรก็โทรมาเลย ถ้าไม่พูดด้วยซะอย่าง ไม่เห็นต้องไปกังวลอะไร เล็กมีสิทธิ์เลือกอยู่แล้วว่าจะคุยหรือไม่คุยกับใครก็ได้ บล็อคเบอร์โทรซะก็จบเรื่อง
(http://bit.ly/2bd9pje)
ผ่านไปได้สองวัน เล็กเกือบจะลืมเจ้าขนมจอมกวนประสาทไปจากชีวิตแล้ว ที่จริงแล้วเล็กไม่มีเวลานึกถึงอย่างอื่นหรอกเพราะทำงานหนักมากในช่วงนี้ แม้แต่แม่ยังไม่มีเวลาโทรไปคุยด้วยเลย แต่นายขนมกลับโคจรเข้ามาในชีวิตเล็กอีกครั้ง
"สวัสดีครับคุณเล็ก จำผมได้ไหมครับ ที่เจอกับคุณเมื่อสองวันก่อนไงครับ"
อยู่ๆ ก็มีไลน์จากคนที่ไม่รู้จักดังขึ้น ตอนนั้นเล็กกำลังนั่งทำผมอยู่ในห้องแต่งตัว อีกสักครู่จะขึ้นไปทำหน้าที่พรีเซนเตอร์ให้กับสินค้ายี่ห้อหนึ่งบนเวที เล็กไม่รู้หรอกว่าใครเพราะจำไม่ได้ อีกอย่าง มีคนแอ๊ดมาหาเล็กหลายคนจนบางทีจำได้ไม่หมด บางครั้งเผลอรับแอ๊ดไปมั่วเหมือนกัน
"ใครครับ จำไม่ได้จริงๆ" เล็กพิมพต์ตอบกลับไป ในขณะที่ต้องคุยกับช่างแต่งหน้าทำผมไปด้วย ช่างเหล่านี้มักพูดเก่ง ชอบคุย โดยเฉพาะการได้คุยกับดาราดังๆ
"คุณเล็กน่าจะจำผมได้แม่นนะ ผมกวนประสาทคุณจะตาย"
เท่านั้นแหละ เล็กนึกออกทันที นายขนมนั่นเอง ใช่...จำได้แม่นเลยล่ะ แม่นมากๆ ด้วย พอเพ่งดูรูปแทนตัวของคนที่ไลน์มาหาจึงเห็นว่าเป็นนายขนมจริงๆ ด้วย
แล้วนี่เผลอไปรับแอ๊ดมันตั้งแต่เมื่อไหร่ จะมากวนประสาทอะไรอีก!
"อ๋อ...จำได้ครับ แต่ตอนนี้ผมไม่สะดวกคุย ไว้คุยวันหลังนะครับ" เล็กรีบตัดบทไป
แต่เจ้าหมอนั่นยังคงส่งไลน์ตอบกลับมาอีกสองสามครั้งแล้วเงียบไป ด้วยความอยากรู้ว่าคุยอะไรมาบ้าง ก่อนขึ้นไปบนเวทีเล็กจึงแอบเปิดอ่านซะหน่อย
"ครับ ไม่เป็นไรครับ ไว้สะดวกค่อยคุย"
"ขอโทษนะครับที่วันนั้นทำตัวไม่ค่อยน่ารัก พอดีผมหงุดหงิดอะไรบางอย่างไปหน่อย อย่าถือสากันนะครับ"
"ยังไงก็สู้ๆ นะครับ งานทุกอย่างมีปัญหาเหมือนกันหมด คนสำเร็จเชื่อว่าทุกปัญหามีทางออก คนไม่สำเร็จทำให้ทุกเรื่องเป็นปัญหา"
แน่ะ...พูดอะไรเข้าท่าก็เป็นเหมือนกัน ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยที่ยังรู้จักขอโทษ นึกว่าจะไม่รู้ตัวเสียอีกว่าทำอะไรลงไป
เล็กเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงเมื่อพิธีกรบนเวทีประกาศเรียกชื่อ ช่วงนี้มีงานเข้ามาค่อนข้างมาก หลังจากที่ละครเรื่องหนึ่งที่เคยแสดงไว้นานแล้วออกอากาศไป ดูเหมือนว่าจะช่วยให้กระแสกลับมาอีกครั้ง เล็กเข้าวงการมาหลายปีแล้ว แต่ที่ผ่านมายังไม่ค่อยรุ่งเท่าไหร่ ผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ในสื่อบ้าง มีคนพอรู้จักบ้าง มีงานเข้ามาบ้าง ละครที่เล่นไว้หลายเรื่องมักโดนดอง มีเรื่องที่เพิ่งจบไปนี่แหละที่พ้นจากการถูกดองมาได้อย่างหวุดหวิด งานจึงมีเข้ามาเยอะในช่วงนี้
เล็กต้องทำงานหนักมากทีเดียว ไม่ค่อยได้มีเวลาอยู่บ้านพักผ่อนเท่าไหร่ แต่ก็สนุกดี ในช่วงที่เรายังอายุน้อยและยังมีแรงอยู่ก็ต้องรีบกอบโกยก่อนที่ช่วงนี้จะหมดไป มีงานยังดีกว่าไม่มีอะไรให้ทำ เล็กรู้ดีว่าช่วงที่ไม่มีงานเข้ามานั้นน่าเบื่อและหดหู่มากแค่ไหน
หลังจากวันนั้น นายขนมไลน์มาหาเล็กทุกวัน ปาเข้าไปวันที่ห้าแล้วที่ยังคงไลน์มาคุยกันเป็นประจำสม่ำเสมอ น่าแปลกที่ไม่มีพูดกวนประสาทอีกเลย ทุกครั้งที่คุยกัน นายขนมมักจะมีหลายๆ คำพูดที่ทำให้ต้องฉุกคิดอยู่เรื่อย อย่างเช่น
"ตอนวัยรุ่น เรามีแรง มีเวลา แต่ไม่มีเงิน พอทำงาน เรามีแรง มีเงิน แต่ไม่มีเวลา พอเราแก่ตัวลง เรามีเวลา มีเงิน แต่ไม่มีแรง แล้วเราจะไปใช้ชีวิตตอนไหนกัน"
อืม...ก็จริงของเขา ทุกวันนี้เล็กไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่นเลย ก้มหน้าก้มตาทำแต่งานในวงการอย่างเดียว ตอนนี้แฟนก็ยังไม่มีเพราะไม่มีเวลาไปหา เฮ้อ...
"งานที่มั่นคงไม่ได้วัดกันตอนที่ทำหรอกครับ แต่วัดกันตอนที่หยุดทำแล้วเรายังเหลืออะไรต่างหาก"
แปลกดี ผมเพิ่งรู้ว่าความมั่นคงไม่ได้วัดกันที่ตอนทำงาน แต่ก็เห็นด้วยว่าต้องวัดตอนหยุดทำ เพราะงานที่เล็กทำ หยุดทำแล้วก็ไม่มีรายได้ ไม่เหมือนเจ้าของธุรกิจใหญ่ๆ มีทางเดียวคือ กอบโกยให้ได้มากที่สุดในช่วงที่ยังมีชื่อเสียงอยู่ แต่บางที ได้มามากก็ใช้ไปมากเหมือนกัน
"สามสิ่งที่รอไม่ได้ในชีวิตก็มี สุขภาพ การตอบแทนและความสำเร็จ"
อืม...ก็จริงอีกแหละ ทุกวันนี้เล็กทำงานหนัก พอดูแลแม่ได้บ้าง แต่ให้ได้แค่เงิน ไม่ค่อยมีเวลาให้ สุขภาพก็ไม่ค่อยได้ดูแล ความสำเร็จก็ยังไม่มาก จะดูแลตัวเองยังแทบไม่รอดเลย ทำให้ดูแลคนอื่นๆ ลำบากเหมือนกัน
เอ...นายขนมไปเอาความคิดดีๆ แบบนี้มาจากไหนกันนะ ตอนนั้นเล็กสงสัยมาก เห็นท่าทางกวนประสาทๆ แบบนั้นไม่น่าจะมีความคิดดีๆ แบบนี้ได้
จนกระทั่งมาถึงไฮไลท์ที่เล็กเห็นแล้วต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
"ผมอยากเจอคุณเล็กครับ มีวันว่างๆ ช่วงนี้ไหมครับ ผมอยากชวนมากินข้าวด้วยกันหน่อย"
บ้าไปแล้ว!
รู้จักกันก็ครั้งเดียว ไม่ได้ประทับใจอะไรด้วย แต่กลับจะชวนไปกินข้าว หรือว่า...นายขนมเป็นเกย์แล้วชอบเล็กหรือเปล่า แต่หน้าตาท่าทางไม่น่าใช่ หรือว่าอยากจะเป็นเพื่อนกัน แต่กวนประสาทซะขนาดนั้น ไม่น่าเป็นเพื่อนด้วยเลย
นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่ามีเหตุผลอะไรนายขนมถึงได้อยากเจอ
เอาไงดีล่ะ มันดูแปลกๆ ชอบกล ไม่รู้สิ...เล็กมีเซ้นส์แบบนั้นจริงๆ!
TBC
-
เรื่องนี้ดูน่าสนุกจังค่ะ
อยากรู้ว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อ
ชื่อพระเอกน่ารักจังเลย
จะติดตามนะคะ
-
ชวนไปขายตรงแน่เลย 55
-
ว้ายยยย เรื่องนี้น่ารักจังค่ะ มาแค่ตอนแรกแต่ก็มีแววว่าจะสนุกมากๆซะแล้ว รีบมาต่อนะคะ อยากอ่านตอนต่อไปจังเลย ตอนที่พูดถึงขนม กะเชียร์ให้เป็นเคะซะหน่อยเพราะเป็นหนุ่มตี๋ 555 แต่เวลาพูดแบบมีสาระนี่ดูดีจัง เหมาะกับบทพระเอกมากเลยอิอิ (ใจง่ายมากฉัน) เอาเป็นว่าจะรอดูตอนต่อไปก็แล้วกันเนอะ
จะติดตามต่อไปจ้าาาาา
-
:L2:
-
เล็กจะเจอนายขนมอีกครั้งไหมนี่ ลุ้นๆ
มาต่อไวๆนะครับพี่นักเขียน 5555+
-
มาตามติด ติดตาม เหอๆๆ
-
อืมนะ ผมว่าขนมเนี้ยน่าจะเป็นตัวแทนขายอะไรสักอย่างรึเปล่า คนปากเสียแบบนั้นไม่น่ามาพูดอะไรมีสาระถ้าไม่หวังอะไร เพราะมันก็แปลกจริงๆ
-
นายขนม นี่ต้องมีซัมติงแน่ๆ รีบมาเฉลยนะคะ :call: :call:
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 02 ❋ It's Your Way!!!
(http://bit.ly/2bDFS0E)
"ฝน...วันนี้พี่เพิ่งได้โบนัสมา ไปกินข้าวเย็นด้วยกันหน่อยไหม เย็นนี้ฝนว่างหรือเปล่า"
"ไม่ได้หรอกค่ะ วันนี้ละครเรื่องใหม่ของพี่เล็กจะออกอากาศวันแรกนะคะพี่ขนม ฝนอยากให้กำลังใจพี่เล็กน่ะค่ะ ไว้วันหลังได้ไหมคะ"
"โธ่ฝน...นี่ฝนเห็นดาราคนนั้นสำคัญกว่าพี่อีกเหรอ เราสองคนเป็นแฟนกันนะ"
"..."
"ฝน...นานๆ ทีเราจะได้ไปกินข้าวด้วยกัน ฝนไม่อยากไปกินข้าวกับพี่เหรอ"
"อ้าว...ก็พี่ขนมไม่ได้นัดล่วงหน้าก่อนนี่ อีกอย่าง...พี่ขนมเองก็ทำแต่งาน พอฝนว่าง พี่ก็ไม่เคยว่าง คนพวกนั้นของพี่สำคัญกว่าฝนอีก ฝนต่างหากล่ะที่เป็นฝ่ายต้องน้อยใจ...ใช่ไหมคะ"
"ฝน.... ฝนก็รู้ว่าพี่ทำเพื่ออนาคตของเราสองคนนะ"
"ค่ะ ทราบค่ะ แต่ถ้าไม่มีเวลาแบบนี้ ฝนว่า...ไม่ต้องมีอนาคตก็ได้มั้งคะ"
"ฝน..."
"ไว้วันหลังละกันนะคะพี่ขนม ฝนอยากดูละครที่พี่เล็กเล่นจริงๆ ค่ะ ไปกินวันอื่นนะคะ ร้านไม่ได้เปิดวันนี้วันเดียวซะหน่อย แต่วันนี้ละครออนแอร์วันแรก ยังไงฝนก็พลาดไม่ได้หรอกค่ะ"
"..."
น้ำฝนวางสายไปแล้ว เจได้แต่รู้สึกโกรธกรุ่นในใจ อุตส่าห์ทำงานหนักแทบเป็นแทบตาย ตั้งใจว่าจะชวนแฟนสาวไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อในบรรยากาศดีๆ โรแมนติกๆ เสียหน่อย แต่กลับถูกปฏิเสธเพียงเพราะติดดารา ไม่อยากเชื่อเลยว่าน้ำฝนอยากดูละครของนายเล็กนั่นมากกว่าจะไปกินข้าวกับเจเสียอีก
ดีละ...ชอบมันมากนักใช่ไหม!
(http://bit.ly/2bd9pje)
"เชิญนั่งครับ"
เสียงนุ่มๆ ของนายขนมบอกพร้อมกับขยับเก้าอี้ให้ด้วย อืม...เป็นสุภาพบุรุษกับเขาก็เป็นแฮะ เล็กนั่งลงพร้อมกับกล่าวขอบคุณเบาๆ
"อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะครับ" เสียงนุ่มๆ บอกอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้ม
เอ...ว่าแต่ทำไมเล็กต้องรู้สึกใจหวิวๆ กับรอยยิ้มของเจ้าหมอนี่ด้วย พอดูใกล้ๆ แล้ว หมอนี่หน้าตาหล่อไม่เบา ที่สำคัญ ผิวพรรณดีมาก ขาวเนียนละเอียด ผิวหน้าใสไม่มีรอยสิวเลย แสดงว่าดูแลตัวเองดีมาก เล็กเสียอีกที่ผิวคล้ำแดดบ่อย มีสิวและริ้วรอยพอสมควร แม้ว่าจะดูแลด้วยเครื่องสำอางค์ราคาแพง แต่การทำงานหนักแทบทุกวันทำให้เกิดปัญหาผิวพรรณบ่อยๆ ถ้าเกิดอายุเท่ากันเล็กคงอายแย่เพราะอีกฝ่ายหน้าเด็กกว่าพอสมควร
เล็กรับเมนูจากนายขนมมาเปิดดู อีกฝ่ายหยิบมาอ่านด้วยเช่นกัน พอสั่งอาหารเสร็จแล้ว นายขนมจึงเริ่มชวนคุย
"ขอบคุณนะครับที่ดาราดังๆ อย่างคุณอุตส่าห์รับนัดผม ยอมเสียเวลาหาเงินหาทองมานั่งคุยกับใครก็ไม่รู้ ถือว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยครับ"
นั่นสิ...เล็กแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่อยู่ๆ รับนัดนายหมอนี่ ไม่รู้ว่าคราวนี้จะด่าอะไรเล็กอีกหรือเปล่า แหม...แต่ตอนท้ายนี่อวยเว่อร์ไปไหมนายขนม
"ไปเล่นฟิตเนสที่นั่นบ่อยๆ เหรอครับ" นายขนมถามต่อเมื่อเห็นเล็กยังคงเงียบ วันนี้เขาไปรับเล็กมาจากฟิตเนสแล้วพาที่ร้านอาหารแห่งนี้ ดูดีพอสมควร แต่ราคาไม่แพงเท่าไหร่
"ครับ" เล็กชักวางหน้าไม่ถูก นึกถึงสีหน้านายขนมขี้โมโหวันนั้นแล้วยังขยาดไม่หาย
"เมื่อก่อนผมก็ไปฟิตเนสบ่อยๆ นะ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีเวลาไป จริงๆ ก็ไม่ได้ไปนานแล้วแหละ"
"อ๋อครับ" เล็กพูดสั้นๆ เพราะยังไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับหมอนี่ดี
"ออกมาที่สาธารณะแบบนี้ ไม่กลัวคนจำได้เหรอครับ"
"ดาราตกอับอย่างผม แถมละครผมถูกดองตั้งหลายเรื่อง คุณคิดว่ายังจะมีใครจำผมได้อีกเหรอครับ" ไม่รู้ว่าประชดหรือเปล่า แต่มันอดไม่ได้จริง สะใจจริงที่เจ้าหมอนั่นดูสะอึกไปเหมือนกัน
"อ๋อ...เดี๋ยวก็ดังแล้ว เมื่อวานผมยังดูละครที่คุณเล่นเลย ฝนโทรมาคะยั้นคะยอผมทุกวันให้ดูให้ได้ แต่ผมไม่ค่อยชอบดูทีวีหรอก ไม่ค่อยมีเวลาดู แต่ว่า...ละครที่คุณเล่นเมื่อวานก็สนุกดีนะครับ"
แน่ะ! ทำเป็นชม จะมาไม้ไหนอีกหนอ เล็กต้องระวังตัวให้ดีซะแล้ว
"ขอบคุณครับ ว่าแต่ทำไมไม่ค่อยได้ดูละครล่ะครับ งานเยอะเหรอ" เล็กเผลอหลุดคำถามไปจนได้ ว่าจะทำเป็นขรึมๆ ซะหน่อย
"อืม...ครับ ก็มีเกือบทุกวัน แต่สนุกดีครับ ผมชอบงานแบบนี้ ตอนแรกไม่ชอบหรอกครับ ไม่คิดจะทำด้วย แต่พอศึกษาดีๆ ลองๆ ทำดู ทำไปทำมาก็รู้สึกชอบ ผมได้เรียนรู้อะไรดีๆ หลายอย่างจากงานนี้"
เอ...ทำงานอะไรของเขานะ เล็กแอบสงสัยในใจ แต่ยังไม่ได้ถามอะไรออกไป ขอวางมาดขรึมต่ออีกสักหน่อยละกัน
"อ้อ...ผมไม่ได้ชื่อขนมนะครับ ผมชื่อเจ"
"อ้าวเหรอครับ แล้วทำไมน้องน้ำฝนเขาเรียกคุณว่าขนมล่ะครับ"
"อ๋อ...ตอนเด็กๆ ผมชอบกินขนมไง กินจนอ้วนเลย ม้ากับป๊าแล้วก็ญาติๆ ที่บ้านเลยเรียกผมว่าขนม เป็นฉายาประจำตัวไปเลย" เจหัวเราะขำตัวเองเบาๆ "ฝนก็เลยเรียกตามญาติๆ ผมนั่นแหละ แต่ว่า...คุณเล็กเรียกผมว่าเจก็ได้ครับ เรียกขนมแล้วผมรู้สึกแปลกๆ ปกติที่บ้านจะเรียกกันครับ ไม่ค่อยให้คนข้างนอกเรียก"
"อ๋อ...ครับ" เล็กรับคำสั้นๆ
อาหารมาเสิร์ฟแล้ว เล็กกับเจหรือนายขนมจึงหยุดคุยกันไปพักหนึ่ง ก่อนลงมือกินอาหารประทังความหิว ไม่นานนัก เจจึงเริ่มชวนกลับเข้าสู่การสนทนาอีกครั้ง
"มีนิทานจะเล่าให้ฟังครับ"
เล็กเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย จะมาไม้ไหนอีกหนอพ่อหนุ่มตี๋ คนที่นั่งอยู่ไม่ใช่เด็กๆ นะถึงจะได้มาเล่านิทานให้ฟัง
"มีชายสองคนเป็นคนบ้านนอกครับ เขาทั้งสองคนเพิ่งเข้ามาทำงานในกรุงเทพวันแรก พอมาถึงกรุงเทพ ชายคนที่หนึ่งเห็นร้านกาแฟก็เลยชวนชายคนที่สองไปนั่งกินกาแฟกัน ชายคนที่หนึ่งสั่งกาแฟร้อนราคายี่สิบบาท ส่วนชายคนที่สองสั่งกาแฟเย็น ราคาสี่สิบบาท พอกาแฟมาเสิร์ฟ ชายคนที่หนึ่งได้กาแฟแล้วก็รีบเป่าๆ คนๆ แล้วกินกาแฟให้หมดภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที ชายคนที่สองสงสัยก็เลยถามว่าทำไมต้องรีบกินขนาดนั้น รู้ไหมครับว่าชายคนที่หนึ่งตอบว่าอะไร"
เล็กทำท่านึก "เอ...เขาติดกาแฟหนักหรือเปล่าก็เลยรีบกิน"
"เปล่าครับ ทายอีกสิครับ" หนุ่มตี๋ยิ้มภูมิใจที่เล็กยังนึกไม่ออก
"อ๋อ...กลัวเพื่อนอีกคนแย่งกินหรือเปล่าครับ" เล็กทำหน้ามั่นใจเพราะคิดว่าคราวนี้ตอบถูกแน่นอน
"ไม่ใช่" เจหัวเราะชอบใจเบาๆ คนผิวคล้ำกว่าพลันรู้สึกสะดุดใจกับรอยยิ้มนั้นอย่างบอกไม่ถูก
"เฉลยเลยละกันครับ เหตุผลที่ชายคนที่หนึ่งรีบดื่มกาแฟให้หมดก็คือ..." เจทำท่าทางลุ้น "เขากลัวกาแฟที่สั่งจะเย็นซะก่อนไงครับ เพราะถ้ากาแฟเย็นแล้วเขาต้องจ่ายสี่สิบบาท"
"อ๋อ..." เล็กขำไปกับมุกตลกนั้นด้วย "นึกว่าอะไร ที่แท้ก็กลัวเสียเงินเพิ่มนี่เอง"
"นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...ไม่สำคัญหรอกว่าเราได้ยินหรือรู้อะไรมา แต่สำคัญว่าเราเข้าใจมันยังไงต่างหาก จริงไหมครับ"
แน่ะ! มีสรุปข้อคิดให้ด้วย
"ครับ" เล็กรับคำ "คุณนี่ก็ตลกเป็นเหมือนกันนะ นึกว่า..."
"นึกว่าอะไรครับ" เจเอียงคอสงสัย
"อ๋อ...เปล่าๆๆ" เล็กรีบบอกปัด ความจริงกำลังจะบอกว่าฝ่ายนั้นโมโหเป็นอย่างเดียว แต่กลัวพูดแล้วจะโมโหขึ้นมาจริงๆ
"อ๋อ...ถึงผมตลกแต่ก็ตลกอย่างมีสาระนะครับ" เจพูดพร้อมกับยักคิ้วให้
"คุณเล็กอยู่กับคุณพ่อคุณแม่หรือเปล่าครับ"
อ้าว...ไปไงมาไงอยู่ดีๆ มาถามเรื่องครอบครัวซะงั้น เปลี่ยนเรื่องไวจริงๆ
"อ๋อ...ไม่ครับ พ่อกับแม่ผมอยู่ที่สิงห์บุรี น้องชายทำงานที่กรุงเทพนี่แหละ แต่ไม่ค่อยได้เจอหรอกครับ ต่างคนต่างทำงาน แล้วก็มีพี่สาวอีกคนอยู่สิงห์บุรี ก็ได้พี่สาวนี่แหละครับช่วยดูแลพ่อแม่ให้" เล็กตอบเท่าที่พอตอบได้ ปกติไม่ค่อยมีใครถามถึงครอบครัวของเล็กเท่าไหร่ พอทำงานแล้วก็มักพูดแต่เรื่องงานมากกว่าอย่างอื่น
"ดาราอย่างคุณเล็กคงมีรายได้เยอะแน่เลย แบบนี้พ่อกับแม่ก็สบายสิครับ"
"ใครว่าล่ะครับ รายจ่ายผมก็เยอะนะ ไหนจะค่าจ้างผู้จัดการส่วนตัว ค่าเดินทางทั้งรถทั้งเครื่องบิน ค่าโทรศัพท์ เยอะมากๆ ค่าเสื้อผ้า ค่าข้าวของเครื่องใช้สำหรับดูแลร่างกาย โอย...แล้วก็อีกหลายๆ ค่าใช้จ่าย เป็นดาราได้เงินเยอะก็จริง แต่รายจ่ายก็เยอะตาม ผมยังไม่กล้าซื้อรถใช้เลย"
"โห...แล้วอย่างนี้รายได้แต่ละเดือนนี่พอไหมครับ"
"ก็แล้วแต่ บางช่วงที่ไม่มีงานใช้เงินเก็บที่มีอยู่บ้าง ช่วงนี้มีงานเยอะก็ได้เยอะหน่อย พอมีเหลือเก็บ แต่ผมก็ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองหรอกว่าจะดังได้นานแค่ไหน เอาเข้าจริงๆ ผมไม่รู้หรอกว่าทางช่องเขาจะดันผมอีกหรือเปล่า เดี๋ยวนี้ดาราหน้าใหม่ๆ เข้ามาเยอะครับ"
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เล็กเล่าเรื่องส่วนตัวให้เจฟังไปเสียเยอะเลย แต่ดูๆ ไป หมอนี่ดูไม่มีพิษมีภัยอะไรหรอก เล็กเจอคนในวงการที่เขี้ยวลากดินกว่านี้มาเยอะ พอดูคนออกอยู่บ้าง
"ใช่ครับ เดี๋ยวนี้ผมแทบจำชื่อดาราไม่ได้เลย จำได้แต่รุ่นเก่าๆ" เจขำเบาๆ รู้สึกว่าตัวเองแก่เกินไปที่จะมาคอยจดจำดาราใหม่ๆ เสียแล้ว "แล้วตอนว่างๆ ทำอะไรครับ" เจถามอีกราวกับกำลังสัมภาษณ์ดาราทำข่าว
"ช่วงที่ไม่ค่อยมีงานนี่ก็ว่างเกือบทุกวันนะครับ แต่ช่วงนี้ผมทำงานหนักเกือบทุกวัน ก็ดีครับ ดีกว่าไม่มีอะไรให้ทำ ผมเป็นดาราก็ต้องอยากให้มีงานเข้ามาเยอะๆ อยู่แล้วล่ะ แต่พอมีว่างบ้าง ว่างทั้งวันอาจจะไม่ค่อยมี อย่างวันนี้ผมก็ว่างช่วงเย็น นอกนั้นก็แล้วแต่ว่างานจะติดต่อมาให้ไปตอนไหน เอาแน่เอานอนไม่ได้หรอกครับ"
"แล้วคุณเล็กชอบทำอะไรเวลาว่างๆ ครับ ผมนะครับ ชอบเล่นกับหมา ที่บ้านจะเลี้ยงไว้ตัวหนึ่ง ชื่อมิชก้า เป็นพันธุ์ไซบีเรียนฮัสกี้ หอนเก่งมาก หอนทีไรกลัวข้างบ้านเอาอะไรปาทุกที แต่ไม่ค่อยมีเวลาเล่นกับมันหรอก ส่วนมากเจ๊ผมจะเล่นกับมันบ่อยกว่า"
ท่าทางคนเล่าดูมีความสุขมากทีเดียว แสดงว่าคงชอบเล่นกับหมาจริงๆ
"อ้อ...ผมก็ชอบหมาเหมือนกัน แต่ไม่ได้เลี้ยง ถ้าผมมีเวลาว่างน่ะเหรอ อืม...อ่านหนังสือมั้งครับ ก็อ่านบ้าง... อะไรอีก...ว่ายน้ำ ไปฟิตเนส แล้วก็ดูหนัง ดูเพราะว่าอยากแสดงให้เก่งขึ้น ก็เลยชอบหาหนังดีๆ มาดู นอกนั้นก็ไปเที่ยวบ้าง แต่ก็ไม่ค่อยได้ไปหรอกครับ เปลืองเงิน"
"ครับ อืม....ว่าแต่ว่า...คุณเล็กคิดจะทำงานในวงการบันเทิงไปอีกนานแค่ไหนครับ เกิดวันหนึ่งไม่ได้เล่นเป็นพระเอกแล้วจะเล่นเป็นอะไรดีครับ"
"ถามยากนะครับเนี่ย ผมเหรอ...อืม...ไม่รู้สิ ผมคิดว่าผมน่าจะอยู่ได้อีกสัก 4-5 ปี จากนั้น...ก็คงจะไปหาธุรกิจส่วนตัวทำแล้วครับ แต่ถ้ามีบทดีๆ ถึงจะเล่นเป็นพ่อ ผมก็ยังอยากเล่นนะครับ แต่งานในวงการมันไม่ยั่งยืนหรอก ผมก็คงต้องหาลู่ทางเตรียมไว้เหมือนกัน เมื่อก่อนผมเคยคิดอยากเปิดร้านขายกาแฟ แต่เห็นเขาเจ๊งไปเยอะก็เลยไม่เปิดดีกว่า กลัวเจ๊ง อีกอย่างผมว่าช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดีด้วย การเมืองก็ไม่นิ่ง เดี๋ยวธุรกิจจะพลอยซวยไปด้วย"
เจพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ จากนั้นต่างคนต่างหันมาจัดการกับอาหารของตัวเองอีกคำรบเพราะหยุดคุยกันเสียนาน
"ผมมีอะไรให้คุณเล็กเลือก ไม่ต้องถามนะครับว่าทำไมต้องเลือก ให้เลือกมาหนึ่งอย่าง เริ่มเลยนะครับ ผมอยากให้คุณเล็กเลือกของที่ผมจะพูดต่อไปนี้ครับ ไม้จิ้มฟัน ทุเรียน สว่าน เสียม น้ำยาไฮเตอร์ เลือกอะไรครับ"
หืม...อะไรของเขาเนี่ย อยู่ดีๆ ก็ให้เล่นเกมส์อะไรก็ไม่รู้ ยังกะมาออกรายการเกมส์โชว์ซะอย่างงั้น เล็กพยายามนึกทวนว่ามันมีอะไรบ้าง สุดท้ายจึงเลือกเอาที่พอจำได้
"ทุเรียนละกันครับ"
"โจทย์ก็คือ คุณเล็กใช้อะไรขัดหน้าครับ"
"โห! หน้าผมก็พังพอดีสิครับ"
ทั้งเจและเล็กต่างขำพร้อมๆ กัน ท่าทีหวาดระแวงของเล็กค่อยๆ หายไปบ้างแล้ว รู้สึกเป็นกันเองกับชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้มากขึ้น
น่าแปลก ทำไมเล็กดูไว้ใจผู้ชายคนนี้มากกว่าคนแปลกหน้าทั่วไปที่เล็กเคยเจอ ไม่เคยมีคนแปลกหน้าที่ไหนทำให้เล็กไว้ใจได้ง่ายๆ แบบนี้เลย
"คุณเล็กรู้ไหมครับ หลายคนชอบเลือกทำอะไรโดยไม่รู้ว่าโจทย์ของชีวิตตัวเองคืออะไร สุดท้ายเราก็เลือกผิด ผมมีนิทานอีกเรื่องจะเล่าให้ฟังครับ"
ตอนนี้เล็กชักนึกสนุกและอยากฟังนิทานของนายขนม เอ๊ย นายเจขึ้นมาเสียแล้วสิ ตอนแรกนึกว่าจะมาหลอกเด็ก แต่พอเห็นว่ามีสาระก็เลยชอบ
"มีชายหนุ่มสองคนไปเที่ยวที่เมืองหนึ่ง หลังจากขับรถกลับมาที่โรงแรมที่พักแล้วก็พบว่าไฟดับ เครื่องปั่นไฟก็เสีย ห้องพักของเขาสองคนดันอยู่ชั้นหกสิบ ก็เลยต้องเดินขึ้นไป ชายคนแรกเสนอไอเดียว่าในระหว่างที่เดินขึ้นบันไดไปให้เล่าเรื่องไปด้วย แป๊บเดียวก็น่าจะถึงแล้ว ชายคนที่สองเห็นด้วย พอดินขึ้นบันไดไป ชายคนแรกเริ่มเล่าเรื่องรักครั้งแรกก่อน แล้วชายคนที่สองก็เล่าเรื่องผี จบแล้วชายคนแรกเล่าเรื่องที่เขาไปเที่ยวแอฟริกามา ชายคนที่สองเล่าเรื่องภรรยาขี้บ่น แล้วก็อีกหลายเรื่องจนมาถึงชั้นหกสิบ สุดท้ายก็พบว่า...พวกเขาลืมกุญแจห้องไว้ในรถ ถ้าเป็นคุณเล็ก คุณเล็กจะลงไปเอากุญแจไหมครับ"
เล็กส่ายหน้าเดียะ "ไม่ครับ นอนหน้าห้องนั่นแหละ"
เจขำเบาๆ "คิดเหมือนผมเลย ผมก็จะทำอย่างงั้นเหมือนกัน" เจหยุดเว้นจังหวะและถือโอกาสหยุดขำไปด้วย "ถ้าเป็นตึกหกสิบชั้น ผมว่าเราพอลงมาเอากุญแจได้นะครับ อย่างน้อยก็เสียเวลาอีกสองสามชั่วโมง แต่ถ้าเป็นเรื่องชีวิต วันหนึ่งถ้าเราอายุหกสิบปีแล้วดันพบว่าตัวเองลืมกุญแจเอาไว้ คุณเล็กคิดว่าเราจะย้อนกลับไปเอากุญแจมาได้ไหมครับ"
นั่น...ข้อคิดอีกแล้ว! คมมากซะด้วย!
"ชีวิตสำคัญที่การเลือกครับคุณเล็ก ทิศทางผิด ความพยายามก็สูญเปล่า"
ซี้ด...คมยิ่งกว่าเดิมอีก!
"ทำไมคุณเล็กถึงอยากเป็นดาราล่ะครับ" เจเปลี่ยนคำถาม
ผู้ชายคนนี้กำลังทำอะไรกันแน่ ทำไมแต่ละเรื่องที่พูดหรือถามถึงได้ลึกซึ้งคมคายขนาดนี้ ไม่เคยมีใครพูดหรือถามคำถามแบบนี้กับเล็กมาก่อนเลย
"อืม...ตอบยากเหมือนกันนะครับ เหมือนจะมีหลายๆ เหตุผล" เล็กทำท่านึก "อย่างแรก...อยากมีเงินกับชื่อเสียง ถ้าว่ากันตรงๆ นะครับ ผมก็อยากดัง อยากรวยเหมือนคนอื่นๆ นั่นแหละ อย่างที่สอง...ผมคิดว่าผมชอบการแสดงนะ ถึงจะไม่ได้เรียนมาด้านนี้โดยตรง แต่พอได้ทำแล้วผมก็รักการแสดง ผมได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างเลย วงการบันเทิงมันก็อย่างว่านั่นแหละ แต่มันก็เป็นงาน เป็นอาชีพ ทำให้เรามีรายได้"
เจขำพร้อมกับยิ้ม "ตอบเหมือนดาราเป๊ะเลยนะครับ ผมควรจะถามคุณเล็กด้วยไหมครับว่าคุณเล็กกลัวอะไรแปลกๆ บ้างไหม อย่างเช่น กลัวจานสีขาว อะไรทำนองนี้"
เล็กหัวเราะบ้าง รู้สึกเป็นกันเองกับคนตรงหน้าเพิ่มขึ้นทีละน้อยๆ
"คุณเล็กจะเอาเงินกับชื่อเสียงไปทำอะไรเหรอครับ แล้วถ้าเงินหมด ชื่อเสียงหมด ชีวิตจะเหลืออะไรครับ"
สาบานได้ว่าเล็กไม่เคยได้ยินคำถามนี้หรือคิดเรื่องนี้มาก่อนเลยในชีวิต จึงได้แต่นิ่งอึ้งไปหลายวินาที
"อืม...ผมไม่เคยคิดเรื่องนี้เลยครับ" เล็กทำท่าครุ่นคิด ขมวดคิ้ว ดูเหมือนจะหาคำตอบให้ตัวเองได้ยากไม่น้อย คำถามง่ายๆ แต่คำตอบกลับคลุมเครือ "ก็จริงของคุณนะ ถ้าเงินหมด ชื่อเสียงหมด แล้วผมจะเหลืออะไร" เล็กพูดเหมือนคิดกับตัวเอง ก่อนจะหันไปถามเจด้วยสีหน้าจริงจัง "ถามจริงๆ นะครับ คุณเจกำลังพยายามจะบอกอะไรบางอย่างผมอยู่หรือเปล่าครับ ผมรู้สึกว่าคำถามของคุณหรือเรื่องที่คุณเล่ามันฟังดูแปลกๆ มากเลย ผมไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ตกลงคุณจะให้ผมทำอะไรเหรอครับ"
เจยิ้มอย่างมีเลศนัย แต่ไม่ตอบคำถามนั้นเสียทีเดียว
"ก่อนผมจะบอกคุณเล็ก ผมจะขอย้อนกลับไปที่ผมถามให้คุณเล็กเลือกสิ่งของก่อนนะครับ ที่คุณเล็กเลือกทุเรียนมาขัดหน้า จำได้นะครับ ก็เหมือนที่คนทั่วๆ ไปเลือกเรียนคณะที่เขาชอบ หรือไม่ก็เรียนไปโดยไม่รู้ว่าชีวิตต้องการอะไร จบมาก็หางานทำ อยากเป็นวิศวกร อยากเป็นหมอ อยากเป็นนักกีฬา นักร้อง นักแสดง ไม่ผิดนะครับที่อยากเป็น แต่หลายคนไม่รู้โจทย์ชีวิตของตัวเอง ทำงานที่คิดว่าชอบแต่กลับไม่มีความสุข ไม่ตอบโจทย์ชีวิตที่อยู่ลึกๆ ในใจของตัวเอง คุณเล็กรู้ไหมครับ มีเรื่องหนึ่งที่คนเราทุกคนรู้เหมือนกันแต่ไม่เคยถามตัวเองเลย คุณเล็กรู้ไหมว่าคืออะไร..."
เล็กส่ายหน้าทันที ดูเหมือนนายคนนี้จะรู้อะไรลึกซึ้งจนเกินกว่าที่เล็กจะตอบพล่อยๆ ได้
"ก็รู้ว่าเราต้องการชีวิตแบบไหนไงครับ เราถูกถามตั้งแต่เด็กๆ ว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร เด็กๆ ก็จะตอบว่าอยากเป็นทหาร ตำรวจ หมอ วิศวกร ก็ตอบตามค่านิยมของผู้ใหญ่นั่นแหละ แต่ไม่มีพ่อแม่แม้แต่คนเดียวที่ถามลูกว่า...โตขึ้น อยากมีชีวิตแบบไหน นี่ต่างหากคือสิ่งที่เราต้องการ ไม่ใช่อาชีพ เพราะอาชีพเป็นแค่เครื่องมือ ไม่ใช่เป้าหมายชีวิต"
เล็กพยักหน้าเห็นด้วยและคิดตาม ก็จริงอย่างที่เจว่า แม้เราไม่รู้ว่าอยากเป็นอะไร แต่คนส่วนมากย่อมรู้ดีแก่ใจอยู่แล้วว่าชีวิตที่ต้องการเป็นแบบไหน
"ผมถามคุณเล็กนะครับ ถ้าวันนี้ไม่ต้องสนใจว่าเราจะมีอาชีพอะไร ชอบหรือไม่ชอบทำอะไร คุณเล็กอยากได้ชีวิตแบบไหนครับ เอาแบบที่คุณเล็กอยากได้จริงๆ ไม่ต้องสนใจเงื่อนไขปัจจุบันเลย" เจถามต่อ
"ผมว่า...ทุกคนก็อยากมีชีวิตที่ดีแหละครับ อยากมีบ้านอยู่สบายๆ อบอุ่นๆ กับครอบครัว แล้วก็คนที่เรารัก มีรถดีๆ ขับ มีที่กว้างๆ บ้านหลังโตๆ มีเงินใช้ไม่ขาดมือ มีอาหารดีๆ กิน มีเสื้อผ้าดีๆ ใส่ สุขภาพดีไม่เจ็บไม่ป่วย มีเพื่อนดีๆ ได้ไปเที่ยวในที่สวยๆ งามๆ มีเวลาของตัวเอง ไม่ต้องทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง คงอะไรประมาณนี้มั้งครับ ไม่หนีกันมากหรอก" เล็กพูดในสิ่งที่ตัวเองเคยคิดฝันเอาไว้ แต่ไม่เคยเป็นจริงเลย กระทั่งเป็นดารายังมีชีวิตแบบนั้นไม่ได้ คนทั่วไปยิ่งยากเข้าไปใหญ่
"ใช่ไหมครับ ผมคิดว่าใครๆ ก็คงมีความฝันที่จะมีชีวิตแบบนี้ทั้งนั้นแหละ แต่ปัญหาคืออะไรรู้ไหมครับ"
เล็กส่ายหน้าอีกเพราะไม่อยากเดา เดาไปก็ไม่ถูกอยู่ดี เฉลยมาเลยละกัน
"เราเลือกเครื่องมือผิดไงครับ หลายคน...เลือกเครื่องมือผิดเพราะว่าไม่รู้โจทย์ชีวิต เปลี่ยนเครื่องมือกี่ครั้งก็ผิดเหมือนเดิม เพราะว่าวิธีคิดผิด เลือกกี่ครั้งก็เลยผิด แต่บางคนที่รู้โจทย์ชีวิตของตัวเองกลับหาเครื่องมือที่ต้องการไม่ได้ มีไม่กี่คนบนโลกนี้เท่านั้นนะครับที่รู้โจทย์ชีวิตของตัวเอง แล้วหาเครื่องมือที่ใช่ได้"
"เครื่องมือคืออะไรเหรอครับ"
"ก็อาชีพหรืองานที่เราทำไงครับ"
เล็กนิ่งคิดตามไปหลายวินาที ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย
"ก็จริงของคุณนะ ฟังที่คุณพูดแล้วก็นึกถึงอาชีพดาราของผมเลย ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าถ้าเป็นดาราแล้วผมจะได้ชีวิตอย่างที่ผมอยากได้หรือเปล่า ถ้าพูดตรงๆ ก็คงไม่ อืม...ขอบคุณที่บอกเรื่องนี้นะครับ ไม่งั้น...ผมก็คงคิดเองไม่ได้ อ้อ...ว่าแต่จะบอกผมได้หรือยังล่ะครับว่าตกลงที่พูดมาทั้งหมด จะให้ผมทำอะไรกันแน่ คุณเจจะให้ผมทำอะไรหรือเปล่าครับ"
"ใจเย็นๆ สิครับคุณเล็ก บางทีถ้าคุณเล็กคิดได้ หาเครื่องมือเองได้ คุณเล็กไม่จำเป็นต้องทำเหมือนผมหรอกครับ ผมแค่อยากให้คุณเล็กคิดเรื่องสำคัญของชีวิตที่เราไม่เคยคิดก็เท่านั้นแหละ ส่วนจะทำอะไรหลังจากที่คิดได้ค่อยมาว่ากันครับ"
เจขอทำตามกฎจรรยาบรรณหน่อยละกันนะ แม้จะคิดไม่ซื่อมาตั้งแต่เริ่มเพราะมีแผนบางอย่าง แต่จะว่าไปก็รู้สึกละอายใจเพราะไม่เคยเอาธุรกิจมาทำแบบนี้กับใครเลย ยกเว้นคนนี้และครั้งนี้เท่านั้น
"อ้อ...อย่างงั้นเหรอครับ" เล็กพยักหน้าช้าๆ
"ถ้าเราจะไปอเมริกา ระหว่างขับเครื่องบินไปกับพายเรือไป คุณเล็กจะเลือกอะไรครับ"
"ก็ต้องขับเครื่องบินสิครับ พายไปเมื่อไหร่จะถึงล่ะครับ ตายก่อนพอดี"
"ใช่ครับ ไม่ว่าผมจะถามใคร ทุกคนตอบได้ทันที แทบไม่ต้องคิดเลย" เจยกยิ้ม "แต่คุณเล็กรู้ไหมครับ ในชีวิตจริง คนส่วนมากเลือกพายเรือไป เพราะมันง่ายกว่าขับเครื่องบิน หรือไม่ก็ไม่เคยรู้ว่ามีเครื่องบินอยู่ ครูผมสอนว่า ความขยันเป็นพันๆ ครั้ง ไม่สู้การเลือกที่ถูกต้องเพียงครั้งเดียว เหมือนเราพายเรือไปอเมริกาไงครับ ต่อให้ขยันพายแค่ไหนก็คงไปไม่ถึงง่ายๆ เลือกเครื่องมือผิด เราก็ไม่ได้สิ่งที่ต้องการ สุดท้ายก็ต้องยอมลดขนาดความฝันของตัวเองให้เหลือเท่าที่จะพอไปได้ ไปอเมริกาไม่ได้ก็อาจจะไปแค่สิงคโปร์แทน แทนที่เราจะเปลี่ยนเครื่องมือ แต่คนส่วนใหญ่ดันไปลดขนาดความฝันของตัวเองซะงั้น"
เล็กพยักหน้าเห็นด้วยอย่างช้าๆ "อืม...จริงของคุณนะ คมมากๆ เลยครับ ผมชักอยากรู้แล้วสิว่าคุณไปเรียนเรื่องพวกนี้มาจากไหน ตกลงคุณทำงานหรือเรียนกันแน่ ทำไมมีครูสอนเรื่องพวกนี้ด้วย"
เจขำเบาๆ ที่เห็นเล็กทำหน้าแปลกใจมากขนาดนั้น "เดี๋ยวจะบอกครับ อีกซักคำถามละกัน ระหว่างให้เอาถังไปตักน้ำมากินใช้ กับต่อท่อน้ำมาที่บ้านของเรา คุณเล็กเลือกอะไรครับ"
"เลือกต่อท่อสิครับ ใครจะมีแรงไปตักน้ำได้ทุกวัน เกิดป่วยเกิดตายขึ้นมาก็ไม่มีน้ำกินสิครับ" เล็กตอบได้ทันที
"ใช่ครับ ใครๆ ก็ตอบแบบนี้ แต่ในชีวิตจริง คนส่วนใหญ่ก็เลือกไปตักน้ำ ไม่ได้ต่อท่อน้ำ รายได้บนโลกนี้มีสองแบบครับ แบบแรกก็เหมือนเอาถังไปตักน้ำ คนที่การศึกษาเยอะหน่อยก็อาจจะได้ถังใบใหญ่หน่อย แต่ก็ต้องไปตักน้ำเหมือนกัน เหนื่อยเหมือนกัน พอหมดแรงก็ต้องใช้น้ำที่ตักมาเก็บสะสมไว้เหมือนกัน เผลอๆ น้ำอาจจะหมดก่อนที่เราจะตายด้วยซ้ำ ส่วนรายได้แบบที่สองก็เหมือนกับการต่อท่อน้ำ แรกๆ อาจจะเหนื่อยหน่อย แต่เมื่อต่อเสร็จแล้ว เราก็ไม่ต้องกังวลอะไรอีก เพราะเราจะมีเงินใช้ตลอดไป เหมือนน้ำที่ไหลมาตามท่อ เราแค่เปิดก๊อกน้ำ น้ำก็จะไหลออกมา ตอนนี้...งานที่คุณเล็กทำอยู่ คุณเล็กไปตักน้ำหรือต่อท่อน้ำอยู่ครับ"
นั่น! คมอีกแล้ว ในโลกนี้มันมีรายได้แบบต่อท่อน้ำด้วยหรือ เล็กไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย
"ก็...น่าจะตักน้ำมั้งครับ เพราะถ้าวันไหนผมหยุด ผมก็ไม่มีรายได้" เล็กตอบ สีหน้าครุ่นคิดตลอดเวลา เรื่องที่เจพูดหลายเรื่องทำให้เล็กต้องคิดหนักเลยทีเดียว
หลังจากที่ฟังมานาน เล็กคิดว่าผู้ชายคนนี้ต้องมีอะไรดีๆ บางอย่างที่ไม่ยอมบอกแน่ๆ อย่ากระนั้นเลย เล็กขอถามตรงๆ ไปเลยดีกว่า ชักอยากรู้จนทนไม่ไหวแล้ว
"เอางี้ละกันครับ ผมไม่รู้ว่าคุณเจทำอะไรอยู่ แต่ผมว่ามันน่าสนใจมากๆ เลย ผมว่ามันต้องเป็นงานที่ดีแน่ๆ ไม่อย่างงั้นก็ไม่น่าจะสอนมุมมองความคิดชีวิตดีๆ แบบนี้ได้ คุณเจบอกผมได้ไหมครับว่าคุณเจทำอะไร ผมอยากทำด้วย ผมพูดจริงๆ นะครับ"
เสียงพูดหนักแน่นนั้นทำให้เจกระหยิ่มยิ้มย่องด้วยความดีใจ
"บอกได้สิครับ" เจหยุดเว้นจังหวะ ยิ้มมีเลศนัย
"ผมทำ...ยัวร์เวย์ครับ!"
ยัวร์เวย์เหรอ? มันคืออะไร ชื่อคุ้นๆ เหมือนสายการบิน แต่ไม่น่าใช่ เอ...แล้วมันคือธุรกิจอะไรหนอ อ้อ! นึกออกแล้ว เล็กจำได้ว่าพี่สาวของเล็กเคยทำยัวร์เวย์เมื่อหลายปีก่อนแต่เลิกทำไปนานแล้ว
ห๊า!!! ที่พูดมาทั้งหมดเสียดิบดี สรุปว่าเจจะชวนเล็กไปขายยัวร์เวย์เหรอ!!! ไม่นะ!!!
TBC
-
:ruready
-
ห๊ะ สรุปที่พูดมามีสาระทั้งหมด เจจะชวนเล็กไปขาย ยัวร์เวย์จริงดิ
รู้สึกหักมุมจัง 55555+
-
คืออ่านมาถึงสุดท้ายนี่ขำกร๊ากเลย
ตอนแรกก็นึกว่าเจจะทำงานอยู่แบบบริษัทปรึกษาเกี่ยวกับปัญหาชีวิตอะไรเทือกนั้น
สรุป...ขายประกันสินะคะ (ก็ว่าอะไรยัวร์เวย์ ที่แท้ล้อแอมเวย์นี่เอง 555)
ไอ้แผนการคิดไม่ซื่อนี่คืออยากจะให้เล็กออกจากอาชีพนักแสดง แล้วน้ำฝนจะได้ไม่ตามกรี๊ดใช่ไหมคะเนี่ย แอบมุ้งมิ้งกว่าที่คาดนะคะ 555
จริงๆแอมเวย์ (ที่่นี้คือยัวร์เวย์สินะ) ทำแล้วได้เงินดีนะคะ ในกรณีที่ทำงานแบบหามรุ่งหามค่ำ ทำผลงานทะลุเป้าได้ เงินเดือนก็จะยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ แต่เวลาจะไม่ค่อยมี
เป็นดาราต่อไปเถอะค่ะเล็ก อย่าไปเชื่อเจมันมาก ที่พูดมาตลอดนี่คือชักแม่น้ำทั้งโลกมาเลยใช่ป่ะ? 55555555
-
555 จะบอกว่าเรื่องนี้มาจากประสบการณ์จริงของตัวผมเองเลยครับ
เจอคนแปลกหน้าคนหนึ่ง แต่ไม่ได้ทะเลาะกันแบบนี้นะครับ คุยกันดีๆ นี่แหละ เขาก็มาขอเบอร์
จากนั้นก็ไลน์มาคุยกัน บ่อยมากจนผมคิดว่าเขาแอบชอบเราหรือเปล่านะ แล้วเขาก็นัดเจอ
แล้วสุดท้ายก็รู้ว่าเป็นแอมเวย์ ตกใจเหมือนกันนะตอนนั้น แต่ก็สมัครใช้สินค้า เพราะรู้สึกว่าที่อัปไลน์นำเสนอ
มันมีอะไรบางอย่างต่างจากที่เรารู้มา ก็ใช้สินค้ามาจนถึงทุกวันนี้
ชอบสินค้าทุกอย่างเลยครับ เครื่องกรองน้ำ กรองอากาศ สบู่ แชมพู ยาสีฟัน เครื่องสำอางค์ อาหารเสริม ฯลฯ
ใช้มาสามปีแล้ว ไม่เคยใช้ยี่ห้อในท้องตลาดอีกเลย แต่ไม่ได้ทำเป็นธุรกิจ
ทีนี้ ผมก็ได้ไอเดียที่จะเอาเหตุการณ์นั้นมาเขียนนิยาย เขียนไว้ประมาณสองสามปีที่แล้วแต่ไม่จบ
ผมรู้สึกว่าเรายังรู้น้อยไป ผมไม่อยากมโนเอาเองว่ามันเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
เกิดธุรกิจนี้มันดีจริง แต่เราเขียนแย่ เราก็ทำบาปกับเขา แต่ถ้ามันแย่ แล้วเราเขียนดี ก็โกหกคนอื่น
เคยเห็นนักเขียนที่ยอมติดคุกเพราะอยากรู้ว่าคุกเป็นไงไหมครับ ผมก็ทำอย่างนั้น
ผมก็เลยไปเซ็นเตอร์ ฝึกสาธิตสินค้า ฝึกแผนการตลาด ฝึกสปอนเซอร์ ไปงานสัมมนา อบรม งานอะไรไปหมด
ออกค่าตั๋วเครื่องบินไปไต้หวันเพื่อไปดูคนสำเร็จอันดับหนึ่งของโลกแอมเวย์ให้เห็นกับตาว่ามีจริงไหม ยิ่งใหญ่แค่ไหน
ตอนนั้นผมทำงานที่องค์กรระหว่างประเทศแห่งหนึ่ง มีโอกาสเดินทางไปประชุม/อบรมต่างประเทศหลายที่
ก็ไปสมัครแอมเวย์ที่อังกฤษ ออสเตรเลีย เวียดนาม อเมริกา (ต้นกำเนิด) เอาไว้ด้วย บางประเทศสินค้าก็ต่างไป
ที่อเมริกามี Apple, Dell, Sony, Microsoft, Starbucks แล้วก็อีกหลายแบรนด์มาร่วมด้วย ขายออนไลน์อย่างเดียว
นักธุรกิจที่ซื้อสินค้าพวกนี้จะได้คะแนนหรือส่วนลด 5-20% ก็เลยทำให้ผมคิดว่ามันไม่เล็กแล้วล่ะ
คงไม่ใช่แอมเวย์ป้าข้างบ้านที่ไม่มีอะไรจะทำแล้วมาวิ่งขายของทำยอด หาค่าคอมฯ อย่างที่เรารู้จักแล้วล่ะ
ผมไม่ได้เขียนเรื่องนี้เพราะว่าจะให้ใครไปทำนะครับ แต่ผมอยากเขียนถึงธุรกิจนี้ให้คนได้รู้จักแง่มุมดีๆ ของมันที่เราไม่ได้เห็น
คำสอนต่างๆ ที่ผมเอามาเขียน ได้มาจากธุรกิจนี้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ เขาสอนกันแบบนี้จริงๆ นะครับ (เฉพาะในกลุ่มมืออาชีพ)
ฟังเผินๆ เหมือนเป็นคำถามเอาไว้หลอกคนเข้ามา แต่จริงๆ มันเป็นคำถามที่เราต้องถามตัวเอง คนที่ทำแอมเวย์เอาคำถามเหล่านี้มาจากไหน
ก็มาจากคนสำเร็จระดับโลกต่างๆ มากมาย รวมทั้งคนที่ประสบความสำเร็จในธุรกิจ คนสำเร็จในชีวิตคิดเหมือนกันครับ ไม่ว่าจะทำอาชีพไหน
ความสำเร็จเริ่มต้นที่ความคิด ไม่ใช่ความสามารถ ฐานะ ไม่ใช่พูดเก่ง เพื่อนเยอะ แต่คิดเป็น ทำในสิ่งที่ควรทำ ไม่ใช่ตามใจตัวเอง
เพราะฉะนั้น ลบภาพ "ขายตรง" เดิมๆ ไปได้เลยครับ ไม่มีในเรื่องนี้อย่างแน่นอน รับประกันล้านเปอร์เซ็นต์ครับ
ตื๊อ ง้อ วิ่งทำยอด หลอกคนมาฟัง อวดร่ำอวดรวย ฯลฯ จะไม่มีในเรื่องนี้ครับ
ที่สำคัญ แง่คิดชีวิตที่ดีๆ จากคนประสบความสำเร็จในชีวิตจะมีมาให้เรียนรู้ในทุกๆ ตอน เราจะได้อะไรกับชีวิตเยอะเลยครับ
แต่ยังไงก็ตาม เรื่องนี้เป็นลักษณะ "คอมเมดี้" ผมจะไม่เขียนให้ฟังดูซีเรียสเกินไป แต่จะตลกๆ สนุกๆ ปนโรแมนติกแทน
อ้อ คุณเล็กจะเจอวิบากกรรมหลังจากนี้อีกเยอะเลย เอาใจช่วยคุณเล็กกันนะครับ
ขอบคุณทุกคนที่มาติดตามอ่านครับ :L2: :3123: :L1: :กอด1:
-
ถ้าทุกคนทำได้อย่างที่เขาพูดมาจริงๆ คงไม่มีคนจนหรอก คงจะมีแต่คนประสบผลสำเร็จแล้วล่ะ คนเราความคิดไม่เหมือนกัน ถึงจะเรียนรู้สิ่งเดียวกันแต่ได้ไม่เหมือนกัน แถวสินค้าแพง ตีตลาดยาก ใครจะมอบผมในแง่ไม่ดีผมไม่ว่านะ
-
รอติดตามคับ
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 03 ❋ โมรอคแคนมูนไลท์
(http://bit.ly/2bDFS0E)
"คุณจะบ้าเหรอ! ผมเป็นดารานะครับ จะให้ผมไปขายยัวเวย์ กดกริ่งหน้าบ้าน ยัวร์เวย์มาแล้วครับอย่างงั้นเหรอ ผมทำไม่ได้หรอก ผมขายของไม่เป็น ไม่ชอบตื๊อ ไม่ชอบง้อ คุณไปชวนคนอื่นดีกว่า"
เล็กโวยวายด้วยความตกใจ แม้จะไม่ถึงกับเสียงดัง แต่ก็รู้ว่าออกอาการกลัวยัวร์เวย์อย่างเห็นได้ชัด
"ความจริงผมก็ยังไม่ได้ชวนคุณเล็กทำยัวร์เวย์กับผมนะครับ คุณเล็กต่างหากที่ถามผมว่าผมทำอะไร แถมยังบอกผมว่าอยากทำด้วย" เจย้อนด้วยสีหน้าเรียบๆ
เล็กทำหน้าเลิ่กลั่ก "ก็ตอนแรกผมไม่รู้ว่าเป็นยัวร์เวย์นี่ พวกคุณนี่แผนสูงนะ ใช้คำคมเยอะๆ เข้าล่อ หวังจะให้คนหลงกลเหรอ ไม่มีทางหรอก หลอกคนอื่นได้ แต่คุณหลอกผมไม่ได้หรอก" เล็กบอกเสียงแข็ง
เจค่อยๆ ระบายยิ้ม ท่าทีที่ใจเย็นทำให้อีกฝ่ายแปลกใจ ไม่นานอาการตื่นกลัวจึงลดลงตามไปด้วย เป็นพฤติกรรมเลียนแบบที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว
"คุณเล็กรู้ไหมครับ คำคมพวกนี้...ได้มาจากคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต ไม่ใช่แค่ยัวร์เวย์ แต่มาจากหลายๆ สาขาอาชีพ ครูสอนผมอย่างหนึ่งว่า คนเราเป็นลูกหลานของบรรยากาศ อยากรู้อนาคตไม่ต้องไปดูหมอดูที่ไหน ดูจากเพื่อนที่คบ หนังสือที่อ่าน บรรยากาศที่อยู่ แค่นี้เราก็ดูคนออกแล้ว คนโง่หนึ่งคน อยู่กับคนฉลาดสิบคน สุดท้ายก็จะมีคนฉลาดคนที่สิบเอ็ด แต่คนฉลาดหนึ่งคน อยู่กับคนโง่สิบคน ไม่นานก็จะมีคนโง่คนที่สิบเอ็ด เชื่อง่ายไม่ได้แปลว่าโง่นะครับ เชื่อยากก็ไม่ได้แปลว่าฉลาด เพราะคนฉลาดคือคนที่รู้ว่าจะเชื่อใคร ใช้ประสบการณ์ของใคร คนฉลาดเชื่อประสบการณ์คนสำเร็จ รู้จักเอาประสบการณ์ของคนสำเร็จมาใช้ย่นระยะทาง" เจหยุดเว้นจังหวะ ตอนนี้เล็กนิ่งไปบ้างแล้ว
หนุ่มตี๋หน้าใสใช้ช่วงเวลานี้สังเกตอีกฝ่ายอย่างพินิจพิเคราะห์ หนุ่มดารามีแววตาเศร้า กระนั้นกลับดูมีเสน่ห์ แม้หน้าไทยๆ แต่ก็หล่อคม ไม่น่าเชื่อว่าเป็นพระเอกตกอับ แต่ก็อย่างว่า เดี๋ยวนี้เด็กๆ เข้าวงการกันเกร่อ คู่แข่งเต็มไปหมด พ่อแม่คนไหนมีลูกหน้าตาดีก็อยากให้เข้าวงการ ได้ทั้งเงินและชื่อเสียง แต่ต้องกอบโกยก่อนจะโรยรา
"ผมถามคุณเล็กอย่างนี้ละกัน ถ้ามีงานไหนสอนเราให้คิดบวก สอนแนวคิดคนสำเร็จ สอนให้ฉุกใจคิดกับชีวิตของตัวเองบ่อยๆ สอนให้รู้จักตอบแทน สอนให้รู้จักถ่อมตัว รับภาระ ไม่ใช่นานๆ สอนที แต่สอนเป็นประจำทุกวัน หรืออย่างน้อยทุกสัปดาห์ คุณเล็กว่าชีวิตของเราจะเป็นยังไงครับ มันจะต่างจากที่เป็นอยู่หรือเปล่า" เจถามเสียงเรียบๆ แต่คำถามไม่เรียบเหมือนเสียงเลย
เล็กนิ่งคิด แต่ก็จนปัญญาที่จะนึกออก ไม่ว่าจะสังคมไหนๆ ที่เล็กเคยอยู่ แทบไม่มีใครพูดเรื่องแบบนี้กันเลย ในละครที่เล่นอาจมีคำคมบ้าง ผู้ใหญ่บางคนอาจจะสอนบ้าง แต่ไม่บ่อยและไม่คมเท่านี้ คำพูดดีๆ ต้องได้ยินบ่อยๆ ไม่งั้นก็จำไม่ได้ เอาไปใช้ไม่ได้
พอเล็กไม่ตอบ เจจึงพูดเอง "สำหรับผม ผมอยู่ในสังคมที่พูดเรื่องแบบนี้ทุกวัน มันเปลี่ยนชีวิตผม แต่บางคนต่อต้าน เขาก็ไม่ได้อะไร งานที่ดีไม่สอนเรื่องแย่ๆ หรอกครับ ส่วนงานที่แย่ก็ไม่สอนเรื่องดีๆ ผมไม่รู้ว่าคุณเล็กรู้จักยัวร์เวย์มาแบบไหน แต่นี่คือยัวร์เวย์ที่ผมรู้จัก และผมก็มีความสุขที่ได้ทำ ผมชอบที่ผมได้แบ่งปันความคิดดีๆ ทำไม่ทำกับผมไม่สำคัญหรอกครับ แต่สำหรับผม มือหนึ่งรับสิ่งดีๆ มา อีกมือหนึ่งก็ควรส่งต่อออกไป"
เล็กคงไม่มีอะไรจะเถียง แต่ยังนึกไม่ออกว่าจะตอบสนองยังไง อย่ากระนั้นเลย กลับมาถามเรื่องที่อยากรู้ต่อดีกว่า "ครับ เอ่อ...แล้วคุณเจทำไปถึงไหนแล้ว ได้จริงหรือเปล่า"
เจยกยิ้ม หลายครั้งที่คนไม่เข้าใจธุรกิจนี้ใช้ความโลภล่อคนเข้ามา แต่เจไม่ทำอย่างนั้นแน่ "เอาอย่างงี้ละกัน ผมจะเล่าเรื่องของผมให้ฟังคร่าวๆ นะครับ บ้านผมมีธุรกิจอะไหล่รถยนต์ รายได้ต่อเดือนไม่ต่ำกว่าหกหลัก ถือว่าใช้ได้สำหรับผมนะ แต่พอผมจบวิศวะมา ผมกลับไปทำงานเป็นลูกจ้างที่ระยองอยู่สองสามปี เงินเดือนหลักหมื่น แต่เท่เพราะเป็นวิศวกร ที่บ้านผมก็พอใจนะครับ ก็แปลกดี" เจขำเบาๆ แล้วพูดต่อ
"รายได้สองอย่างรวมกัน ผมก็ได้เงินไม่น้อยกว่าหกหลักต่อเดือนอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ผมไม่ได้ก็คือ...อิสรภาพ ตามประสาคนทำงานประจำก็เบื่อเช้าวันจันทร์ รอคอยเย็นวันศุกร์ วันหยุดซักผ้ารีดผ้า ได้เที่ยวนิดๆ หน่อยๆ รอคอยวันหยุดยาว แต่แป๊บเดียวก็หมด กลับเข้าสู่วงจรชีวิตเดิม ก็เหมือนคนทำงานประจำทั่วไปนั่นแหละครับ แต่มันไม่ใช่ชีวิตที่ผมต้องการ ถ้าผมกลับมาช่วยงานที่ร้านอย่างเดียว ผมก็ต้องนั่งเฝ้าร้าน เฝ้าเก๊ะเงิน เหมือนป๊ากับม๊าผมที่เฝ้าแบบนี้มาสามสิบกว่าปีแล้ว แทบจะไม่ได้ไปไหนเลย ปิดร้านวันตรุษจีนวันเดียว ปิดบ่อยไม่ได้เพราะลูกค้าจะไปร้านอื่น แล้วเงินที่ได้มาจะมีความหมายอะไรมากกว่ากินใช้ครับ มีเงิน แต่แทบไม่มีเวลาไปใช้เงิน ชีวิตของคนเราต้องการแค่เงินเหรอครับ"
คนถูกถามถึงกับอึ้ง เพราะดูเหมือนจะตรงกับชีวิตของตัวเองไม่น้อย
"ครูผมสอนว่า...คนที่ทำงานหาเงินก็จะได้แต่เงิน คุณเล็กเป็นดารา ได้เงิน ได้ชื่อเสียง แล้วได้เวลาไหมครับ" เจถาม
เล็กส่ายหน้า
"ได้สุขภาพไหมครับ"
เล็กส่ายหน้า ใช้งานร่างกายมากๆ ก็เริ่มทรุดโทรม
"ได้ครอบครัวไหมครับ"
เล็กส่ายหน้า เพราะแทบไม่มีเวลาไปหาแม่เลย
"ได้เพื่อนไหมครับ"
เล็กส่ายหน้า เพราะในวงการไว้ใจใครแทบไม่ได้
"แล้วคุ้มไหมครับ"
เล็กชะงักค้าง แต่คราวนี้กลับพยักหน้า "ผมว่ามันก็คุ้มนะครับ ได้รายได้ ได้รู้จักคนเยอะแยะ ได้ทำในสิ่งที่หลายๆ คนไม่ได้ทำ แล้วผมก็ชอบการแสดงมาก ท้าทายตัวเองดี พอเล่นเรื่องใหม่ ก็เหมือนได้รู้จักชีวิตใหม่ๆ เพิ่มขึ้น"
"ใช่...ใครๆ ก็คิดว่ามันคุ้มเพราะได้เงิน บางครั้งก็สนุกไปกับสิ่งที่ทำ ได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่าง แต่สิ่งที่เสียไปก็ราคาแพงนะครับ แต่มันไม่แพงตอนนี้หรอก" เจหยุดเว้นจังหวะเรียกความสนใจ "มันแพงตอนที่เราหมดแรง ป่วย หรือไม่ก็หมดประโยชน์ จริงไหมครับ"
ปกติเจจะไม่เป็นฝ่ายพูดมากขนาดนี้เวลาสปอนเซอร์ ส่วนมากจะถามและปล่อยให้อีกฝ่ายพูด จะได้ทบทวนความคิดตัวเองไปด้วย แต่กับเล็ก เจมีวัตถุประสงค์อย่างอื่นจึงใช้วิธีต่างไป
เล็กพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นจึงวกกลับมาเรื่องที่ถามค้างไว้อีก "คือ...ผมก็ไม่ใช่ว่าอยากได้แต่เงินนะคุณเจ แต่ผมก็อยากรู้ว่าคุณเจได้รายได้จากยัวร์เวย์ยังไง เดือนหนึ่งได้เยอะไหม มันอยู่ได้ไหม แล้วมันเป็นรายได้แบบไหน แบบไปตักน้ำ หรือต่อท่อน้ำ แล้วเขาต่อท่อกันยังไงครับ"
เจยิ้มพอใจก่อนพยักหน้าตกลง "บอกได้ครับ ไม่ใช่ความลับอะไร อันนี้คือรายได้เดือนล่าสุดของผมที่ยัวร์เวย์โอนมาให้" เจบอกพลางหยิบไอแพ็ดขึ้นมา จากนั้นเปิดภาพสลิปเงินโอนให้ดู
เล็กเห็นรายได้ที่เจได้แล้วก็ตาโต "โห...แสนกว่าเลยเหรอครับ คุณเจเป็นระดับไหนแล้วล่ะครับ เป็นเพชรหรือยัง" เล็กพอจำได้บ้างว่าอาชีพนี้มีความสำเร็จเป็นระดับ ที่ได้ยินบ่อยๆ คือระดับเพชรหรือมงกุฎอะไรสักอย่าง
"ผมเป็นไพลินครับ มีสองสายงานที่ผมช่วยสร้างจนสำเร็จไปแล้ว แต่อันนี้เป็นรายได้ขณะที่ทำนะครับ ถ้าผมหยุดทำยัวร์เวย์ ไม่ซื้อของ ไม่ทำอะไรเลย ผมจะมีรายได้แบบต่อท่อน้ำประมาณเดือนละห้าหกหมื่น ดูเหมือนน้อย แต่อาชีพอื่น ไม่ทำก็คือไม่ได้นะครับ ไม่ว่าผมจะแข็งแรงหรือเจ็บป่วย ทำงานหรือไม่ทำงาน เงินจำนวนนี้ก็จะโอนเข้าบัญชีผมทุกเดือน ผมไม่ต้องไปตักน้ำก็มีน้ำใช้ ที่สำคัญ...ไม่มีใครมาเช็คว่าผมทำงานหรือเปล่า ถ้าผมมีลูก ก็โอนเป็นมรดกให้ลูกได้ วันไหนที่ผมไม่อยู่แล้ว คนข้างหลังก็ยังได้เงินนี้ใช้ต่อไป"
"โห...มันได้อย่างนั้นเลยเหรอครับ" เล็กดูสนใจอย่างเห็นได้ชัด
"สมัยนี้โกหกไม่ได้แล้วนะครับ คนสมัยนี้ฉลาดจะตาย เช็คข้อมูลไม่ยากหรอก อีกอย่างธุรกิจนี้มีทั่วโลก ไม่มีธุรกิจไหนหลอกคนทั่วโลกมาเป็นสี่สิบห้าสิบปีได้อยู่แล้ว ผมมีธุรกิจยัวร์เวย์ที่อังกฤษด้วยนะครับ" เจบอกอย่างภูมิใจ
เล็กตาโตยิ่งกว่าเดิม "หา! คุณเจไปขายยัวร์เวย์ไกลถึงอังกฤษเลยเหรอ แล้วไปขายใครล่ะครับ"
เจหัวเราะเบาๆ ที่เห็นเล็กแปลกใจมากขนาดนั้น "ทำไมผมต้องไปขายล่ะครับ สบู่ แชมพู ยาสีฟัน ผงซักฟอก น้ำยาล้างจาน เครื่องสำอาง อาหารเสริม ทุกคนต้องซื้อใช้อยู่แล้ว เราก็แค่ชวนคนเปลี่ยนที่ซื้อสินค้า จากที่เคยซื้อในห้างอื่นก็มาซื้อที่ยัวร์เวย์แทน ซื้อออนไลน์ก็ได้ แอพก็มี ผมไม่ได้ไปขายครับ แค่เอาประสบการณ์ที่ผมทำยัวร์เวย์ประเทศไทยไปสอนคนไทยที่อังกฤษ พอเขาทำเป็น มีรายได้ มีวอลลุ่มธุรกิจ ยัวร์เวย์ก็จ่ายค่าสอนให้ผมตามวอลลุ่มธุรกิจของกลุ่มที่ผมสอนอยู่ ผมไม่ต้องไปขายสินค้าเลย รายได้จากยัวร์เวย์ที่เขาได้กันเยอะๆ ไม่ใช่เพราะขายเก่งนะครับ เป็นค่าประสบการณ์ทั้งนั้น ยิ่งสอนคนได้เยอะ ยิ่งทำให้คนอื่นมีรายได้เพิ่มขึ้น ค่าประสบการณ์ของเราก็ยิ่งสูงขึ้น ยัวร์เวย์คือธุรกิจของการแบ่งปันประสบการณ์ครับ ทำเป็นแล้ว สอนคนอื่นให้ทำเป็น เราถึงจะได้รายได้แบบต่อท่อน้ำครับ ถ้าเราขายเก่งแต่สอนไม่เป็น วันไหนไม่ออกไปขายก็ไม่มีรายได้ แต่ถ้าเราสอนเป็น ถึงเราหยุดทำ สิ่งที่เราสอนไว้ก็ยังทำงานต่อไป ยัวร์เวย์ก็ยังจ่ายเงินให้เราอยู่"
เล็กทำหน้าฉงน เพราะไม่เคยได้ยินธุรกิจยัวร์เวย์ในมุมนี้เลย
"อันนี้เป็นรายได้จากยัวร์เวย์ที่อังกฤษของผมเดือนที่แล้วครับ ผมเพิ่งไปทำไม่นาน กลุ่มยังไม่ใหญ่มาก ยังได้ไม่เยอะครับ แต่มันก็เพิ่มขึ้นอัตโนมัติทุกเดือนเลย" เจบอกพลางส่งภาพสลิปในไอแพดให้ดู
เล็กลองคำนวณดูคร่าวๆ รายได้จากยัวร์เวย์ทั้งไทยและอังกฤษของเจไม่ต่ำกว่าสองแสนแน่ๆ มากกว่ารายได้เฉลี่ยของเล็กต่อเดือนเสียอีก "แล้ว...นอกจากอังกฤษ ไปทำประเทศอื่นๆ เพิ่มได้อีกไหมครับ" เล็กทำท่าชวนฝัน ถ้ามีธุรกิจต่างประเทศบ้างคงดีไม่น้อย แต่ก็เกินฝัน คงไม่กล้าเสี่ยงลงทุนเอง
เจพยักหน้า "ได้สิครับ ผมกำลังวางแผนว่าจะไปทำที่ออสเตรเลียกับอเมริกาเพิ่ม คนไทยที่ไปทำงานที่ประเทศพวกนี้ หลายคนลำบากนะครับ เพราะยังไงๆ ก็เป็นแค่พลเมืองชั้นสอง เหมือนที่เรามองคนลาว คนพม่า คนเขมรที่มาทำงานบ้านเรานั่นแหละ อารมณ์เดียวกันเลย เขาทำงานกันหนักมาก แล้วทุกคนต้องการโอกาสที่ดี ประสบการณ์ที่ผมมี...ก็พอช่วยให้หลายๆ คนมีทางเลือกที่ดีขึ้น ลองคิดดูนะครับ ถ้าผมยังเป็นวิศวกรอยู่ ถ้าสอนคนอื่นให้เก่งเหมือนผม ผมก็มีคู่แข่ง ถ้าผมสอนให้คนอื่นเปิดร้านอะไหล่รถยนต์เหมือนผม ผมก็มีคู่แข่งอีก คุณเล็กก็เหมือนกัน สอนให้คนอื่นเป็นพระเอก คุณเล็กก็จะมีคู่แข่งมาแย่งรายได้ไป แต่ในยัวร์เวย์ ประสบการณ์ของเรามีค่า เพราะมันถ่ายทอดไปไม่รู้จบ เอาไปใช้ได้ไม่รู้จบ รายได้เราถึงไม่รู้จบไงครับ ยิ่งสอนยิ่งรวย ต่อให้คนมาทีหลังเก่งกว่า รายได้เยอะกว่า แต่ก็ไม่ใช่คู่แข่ง แต่งานอื่น ประสบการณ์ของเราไม่มีค่า ไม่มีบริษัทไหนจ่ายเงินค่าประสบการณ์ให้เราถ้าเราออกมาแล้ว ทั้งๆ ที่ความจริงประสบการณ์ที่เราถ่ายทอดไว้มันยังทำงานต่อ"
เล็กดูทึ่งมากทีเดียว ดูเหมือนจะเริ่มเข้าใจรางๆ แล้วว่ารายได้แบบต่อท่อน้ำเกิดขึ้นได้อย่างไร "คุณเจช่วยเล่าให้ผมฟังได้ไหมครับว่าธุรกิจนี้มันทำงานยังไง ต้องเริ่มต้นยังไงครับ"
เจยิ้มกริ่ม รู้ว่าอีกฝ่ายคงสนใจแน่แล้ว "เริ่มไม่ยากเลยครับ แค่ใช้สินค้าด้วยตัวเองก่อน ใช้ดี ประทับใจแล้วบอกต่อ ยัวร์เวย์เหมือนสหกรณ์ ซื้อคนเดียวได้ส่วนลดไม่มาก แต่ถ้าชวนคนอื่นๆ มาซื้อด้วยหลายๆ คน วอลลุ่มมากขึ้น ส่วนลดก็จะมากขึ้น ถ้ามีคนมาซื้อของกับเราสิบหรือยี่สิบคน แค่นี้เราก็จะมีรายได้ประมาณห้าหกพันต่อเดือนแล้ว ผมจะเรียกว่าเป็นวงกลมวงแรกนะครับ พอเราทำตรงนี้เป็นแล้ว เราก็เอาประสบการณ์ตรงนี้ไปสอนคนอื่นๆ ให้ทำสหกรณ์ของเขาขึ้นมาเหมือนเรา ก็จะเกิดวงกลมอีกหลายๆ วงในสายงานของเรา วอลลุ่มธุรกิจเราก็จะเพิ่มขึ้น ในวงกลมของเราเอง เราได้รายได้จากการบริโภคหรือขายสินค้าในกลุ่มคนที่เราดูแลอยู่ แต่รายได้ที่เพิ่มมาก็คือรายได้จากการสอนวงกลมอื่นๆ ให้สร้างธุรกิจได้ ยัวร์เวย์รวมยอดวงกลมทุกวงกลมที่เกิดจากเรา จากนั้นก็ยืมยอดมาคำนวณจ่ายเป็นค่าตอบแทนแยกให้เราต่างหาก เราไม่ได้ไปแบ่งเงินของใครมา ไม่ต้องกินหัวคิวใคร สมมติว่ายอดรวมเป็นห้าแสนบาท ยัวร์เวย์ก็ยืมยอดนี้มาคำนวณสี่เปอร์เซ็นต์ให้ แล้วจ่ายสองหมื่นบาทให้เราต่างหาก แต่วงกลมต่างๆ เขาก็ได้รายได้ตามวอลลุ่มธุรกิจของเขาอยู่แล้วนะครับ"
"อ๋อ...ผมพอมองภาพออกแล้ว แสดงว่า...ถ้าผมสอนให้คนอื่นรวมกลุ่มสหกรณ์ได้หลายกลุ่ม แล้วทุกคนก็บริโภคสินค้า วอลลุ่มธุรกิจผมก็จะสูงขึ้น ค่าสอนก็จะมากขึ้น ใช่ไหมครับ"
เจพยักหน้า "ใช่ครับ หนึ่งวงกลมจะสำเร็จได้ต้องมีวอลลุ่มธุรกิจประมาณเกือบๆ ห้าแสนต่อเดือน เราเรียกว่าเป็นยี่สิบเอ็ดเปอร์เซ็นต์หรือเบร๊ก สมมติคุณเล็กเบร๊กติดต่อกันหกเดือน คุณเล็กก็จะเป็นแพลทตินัม มีรายได้ประมาณห้าหมื่นบาทต่อเดือน ต่อไป ถ้าคุณเล็กสอนให้คนอื่นมีรายได้ห้าหมื่นบาทต่อเดือนหรือเป็นแพลทตินัมสักสามคน คุณเล็กก็จะเป็นมรกต มีรายได้เกือบสองแสน ถ้ามีหกแพลทตินัมหรือหกสายงาน คุณเล็กจะเป็นเพชร มีรายได้สองสามแสน ไล่ไปเรื่อยๆ ไม่จำกัดสายงาน เราจะทำกี่สายงานก็ได้ ทุกครั้งที่คุณเล็กช่วยสอนให้คนอื่นมีรายได้ รายได้คุณเล็กจะสูงขึ้นตามจำนวนคนที่เราช่วย คนที่ทำเป็นแล้วเขาก็จะช่วยคนอื่นๆ ต่อไป ลึกลงไปกี่ชั้นก็ได้ แต่ทั้งหมดคือผลงานของคุณเล็ก ยัวร์เวย์จะจ่ายค่าประสบการณ์ให้คุณเล็กตามขนาดผลงานของคุณเล็กครับ แบบนี้น่าสนใจไหมครับ"
เล็กพยักหน้าทันที "ครับ ผมคิดว่าผมพอจะมองออกคร่าวๆ แล้ว เอาเป็นว่า ผมตกลงว่าผมสมัครละกันครับคุณเจ"
เจยิ้มพอใจ จากนั้นหยิบใบสมัครในกระเป๋าส่งให้เล็กพร้อมกับปากกา เล็กอ่านดูคร่าวๆ แล้วกรอกข้อมูลลงไป ปิดท้ายด้วยการเซ็นใบสมัคร
"ไว้เรานัดกันอีกทีนะครับ ผมจะเล่าแผนการตลาดและแนะนำสินค้าให้คุณเล็กรู้จัก ทำในร้านไม่สะดวก เกรงใจเจ้าของร้านครับ ใช้เวลาเยอะแล้ว" เจบอกในขณะที่รับใบสมัครจากเล็กมา
"ได้ครับ อ้อ เมื่อกี้ผมเห็นร้านถ่ายเอกสารอยู่ใกล้ๆ แถวนี้ เดี๋ยวผมทำสำเนาบัตรประชาชนให้นะครับ" เล็กบอก แต่สักพักก็ทำท่าลังเล คิดอยู่สักพักจึงตัดสินใจใหม่ "เอางี้ดีกว่าครับ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ผมอยากรู้เรื่องทั้งหมดที่ผมควรรู้ให้เร็วที่สุด คุณเจไปคุยต่อที่บ้านผมได้ไหมครับ ผมอยากรู้จักแผนการตลาดแล้วก็สินค้า โดยเฉพาะเครื่องสำอาง คุณเจหน้าใสมาก ผมอยากรู้ว่าใช้อะไรบ้าง เผื่อผมจะหน้าใสเหมือนคุณเจบ้าง คุณเจมีธุระต้องไปไหนหรือเปล่าครับ"
เล็กดูจะกระตือรือร้นไม่น้อย จากประสบการณ์ที่เจอคนมาหลากหลายรูปแบบ เจเห็นแววความสำเร็จฉายฉานออกมาจากแววตาเศร้าๆ ของเล็กแล้ว
"เอาอย่างงั้นก็ได้ครับ ผมว่างพอดีเลย"
"อ้อ...อีกอย่างหนึ่ง ผมอยากเจอคนที่สำเร็จสูงๆ ในธุรกิจนี้ตัวเป็นๆ คุณเจต้องพาผมไปเจอให้ได้นะครับ ถ้าไม่เห็นกับตา ผมไม่เชื่อแน่นอนครับ"
"Sure thing!" เจตอบเป็นภาษาอังกฤษแล้วยิ้มกว้าง
เล็กอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ ตาหยีๆ ของหมอนี่ดูไปก็น่ารักดี เอ๊ะ! ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ แต่ช่างเถอะ อย่างน้อยเล็กก็ได้พบโอกาสใหม่เพิ่มอีกอย่าง อาจจะดีก็ได้ เผื่อจะทำให้ชีวิตลุ่มๆ ดอนๆ เปลี่ยนไปในทางที่ดีกว่าเดิมบ้าง อยู่ในวงการบันเทิงต้องรอแต่ความเมตตาจากผู้ใหญ่ เดี๋ยวนี้ผู้ใหญ่ก็ไปเมตตาเด็กๆ กันหมดแล้ว โอกาสของเล็กจึงริบหรี่ทุกทีๆ
(http://bit.ly/2bd9pje)
เมื่อมาถึงบ้านของเล็ก เล็กช่วยเจขนอุปกรณ์สาธิตจากรถของเจมาวางไว้บนโต๊ะรับแขกในบ้าน เมื่อจัดของเสร็จเรียบร้อย เจจึงเริ่มสาธิตสินค้าให้เล็กดู สินค้าชุดแรกอยู่ในชุดประทินผิวของยัวร์เวย์นั่นเอง
"คุณเจใช้ชุดนี้เหรอครับ" เล็กถามอย่างสนใจ
เจเอาชามใบใหญ่ใส่น้ำวางลงบนโต๊ะ จากนั้นจึงพยักหน้า "ครับ ใช้มาหลายปีแล้ว ไม่เคยใช้ยี่ห้ออื่นเลย ไม่ต้องเอากำไรไปให้ใคร คุณเล็กพรมน้ำบนหน้าให้เปียกหน่อยครับ"
เล็กใช้มือแตะๆ น้ำแล้วมาแตะบนใบหน้าของตัวเองพอให้เปียกๆ เจบีบเจลขัดหน้าใส่มือให้พร้อมกับอธิบายไปด้วย
"ผมขัดหน้าด้วยตัวนี้อาทิตย์ละสองครั้ง ช่วยผลัดเซลล์ผิวครับ คุณเล็กถูวนๆ บนฝ่ามือก่อน แล้วค่อยเอาไปขัดหน้า ขัดวนๆ เบาๆ นะครับ"
เล็กวนๆ บนฝ่ามือตามที่บอก แต่คำว่าขัดหน้าเบาๆ ของเล็กกับเจคงจะแตกต่างกันมาก เล็กถูหน้าค่อนข้างแรงจนเจตกใจ
"คุณเล็ก! แรงไปครับ หน้าพังพอดี"
เล็กหยุดชะงัก ทำหน้าเหลอ "ปกติผมก็ทำแบบนี้นะครับ แรงไปเหรอ"
เจขำเบาๆ "ครับ เดี๋ยวหน้าพังครับคุณเล็ก เวลาเอามือสัมผัสหน้า ให้ใช้แค่สามนิ้ว กลาง นาง ก้อย เพราะว่ามีแรงกดน้อยที่สุด แบบนี้ครับ" เจทำท่าเอามือมานวดหน้าตัวเองให้ดู
เล็กลองทำตาม แต่เจเห็นว่ายังกดมือแรงเกินไปอยู่ดีเพราะผิวยวบลง
"แรงไปครับคุณเล็ก คุณเล็กเอามือออกก่อน เดี๋ยวผมทำให้ดู" เจบอก
เล็กเอามือลง เจใช้สามนิ้วมือข้างขวานวดเบาๆ ลงไปบนใบหน้าของเล็ก เพียงแรกสัมผัส ความรู้สึกประหลาดก็เกิดขึ้น จะว่ามีกระแสไฟฟ้าส่งผ่านมาจากมือนั้นก็คงใช่ ต่างคนต่างรู้สึกประหม่าโดยไม่รู้สาเหตุ ได้แต่แอบลอบสังเกตกันเงียบๆ สักพัก
"คุณเล็กลองทำแบบที่ผมทำเมื่อกี้นะครับ" เจบอกพลางเอามือออก
เล็กยิ้มบางๆ เหมือนมีความรู้สึกเขินๆ ผสมอยู่ ก่อนจะขัดหน้าโดยใช้สามนิ้วตามที่เจบอก วนเป็นวงกลมเบาๆ คนแนะนำจึงยิ้มพอใจ
เมื่อล้างเจลขัดหน้าหมด เจให้เล็กล้างหน้าด้วยโฟมล้างหน้า เช็ดด้วยโทนเนอร์ซ้ำ ก่อนบำรุงด้วยซีรั่ม ปิดท้ายด้วยครีมบำรุงผิวตัวท็อปสุดของยัวร์เวย์
"แค่ใช้ครั้งเดียวก็รู้สึกว่าต่างเลยครับ หน้าใสขึ้นเยอะเลย สงสัยต้องไปถอยมาใช้แล้ว ทั้งเซตนี้แพงไหมครับ" เล็กถามขณะส่องกระจกที่เจติดมาด้วย
"ปกติคุณเล็กใช้ของอะไรอยู่ครับ"
"ก็พวกแบรนด์เนมนั่นแหละครับ ซื้อทีก็ครึ่งแสน"
เจทำตาโต "โห...ของผมทั้งเซ็ตนี่น่าจะถูกกว่าสองสามเท่าเลยนะครับ"
"จริงเหรอครับ ถูกขนาดนั้นเลยเหรอ" เล็กทำหน้าไม่เชื่อ "ผมว่าคุณภาพมันดีกว่ายี่ห้อแพงๆ หลายๆ ยี่ห้อที่ผมเคยใช้เลยนะครับ"
"ใช่ครับ ก็ลองใช้ดูนะครับ ยังไม่ต้องคิดจะไปขายใคร ใช้ให้ตัวเองประทับใจก่อน ใช้ให้เห็นความเปลี่ยนแปลง เป็นผลิตผลของผลิตภัณฑ์ ทีนี้เราจะแนะนำคนอื่นๆ ได้อย่างมั่นใจ บางคนมาถามเราเองด้วยซ้ำถ้าเขาเห็นเราเปลี่ยนแปลง แต่ไม่ต้องกลัวนะครับ ถ้าใช้แล้วไม่พอใจ คุณเล็กเอาไปคืนได้เลย ได้เงินคืนทุกบาททุกสตางค์ครับ ไม่มีอะไรเสี่ยง"
"หา! คืนได้ด้วยเหรอครับ" เล็กทำหน้าประหลาดใจ
"ครับ" เจยืนยัน "ค่าสมัคร...ถ้าทำสามเดือนแล้วไม่โอเค ก็ไปลาออกได้ครับ ได้ค่าสมัครคืนทุกบาททุกสตางค์ สินค้าก็ไม่ต้องผลิตเอง จ่ายเงินไม่กี่ร้อยก็ได้เป็นเจ้าของเฟรนไชส์แบรนด์ระดับโลกมาทำตลาด ไม่ต้องมีหน้าร้าน ไม่ต้องทำบัญชี ไม่ต้องสต็อกสินค้า มีคนเปิดร้านให้ เปิดสาขาใหม่ให้ มีคนทำระบบให้ เราแค่พาคนไปซื้อของ ไม่ไปซื้อที่ช็อปก็ซื้อออนไลน์"
เล็กพยักหน้าเข้าใจช้าๆ แต่ยังมีเรื่องให้สงสัยร้อยแปด "แล้วยัวร์เวย์เอาเงินที่ไหนมาจ่ายให้เราล่ะครับ"
"ตามหลักการตลาด สมมติต้นทุนสินค้าจากโรงงานสี่สิบบาท พอผ่านยี่ปั๊ว ซาปั๊ว ค้าปลีก แถมบวกค่าโฆษณา ค่าตัวดารา และอีกสารพัดค่า จากสี่สิบก็กลายเป็นร้อยบาท ผู้บริโภคต้องจ่ายหกสิบบาทที่เพิ่มขึ้น ถ้ายัวร์เวย์เอาสินค้าไปวางขายในห้าง หกสิบบาทที่เพิ่มขึ้นก็จะไปตกกับเจ้าของห้าง คนพวกนั้นรวยแล้วรวยอีก ไม่เคยแบ่งมาให้เรา แต่พอยัวร์เวย์ไม่วางขายในห้าง หกสิบบาทที่เพิ่มขึ้นก็เอามาให้นักธุรกิจ ซื้อยี่ห้ออื่น เราบริโภคอย่างเดียว แต่ซื้อยัวร์เวย์ บริโภคด้วย เป็นผู้จัดจำหน่ายได้ด้วย แถมยังมีสินค้ามากมายมาเป็นพันธมิตร กะปิ น้ำปลา ข้าวสาร กระดาษชำระ ผ้าอนามัย ไม้ถูพื้น ปากกา น้ำหอม ผ้าห่ม ผ้าคลุมเตียง เตียงนอน ตู้เย็น ทีวี และสารพัดสินค้ายี่ห้อดังๆ ก็มาขายด้วย ก็เหมือนเรามีห้างเป็นของตัวเองแหละครับ ราคาถูกกว่าห้างทั่วไปอีก ที่อเมริกานะครับ สินค้าของแอปเปิ้ลอย่างไอโฟน ไอแพด หรือกาแฟสตาร์บัค คอมพิวเตอร์ แล้วก็อีกหลายๆ อย่างก็ขายผ่านยัวร์เวย์ด้วย แต่ทุกอย่างออนไลน์หมดนะครับ ถ้าคุณเล็กอยากซื้อเฟรนไชส์แบรนด์ระดับโลกพวกนี้มาทำตลาด ต้องจ่ายเงินเท่าไหร่ครับ"
"ไม่รู้ครับ รู้แต่ว่าไม่มีปัญญาซื้อหรอก แค่แบรนด์เดียวก็แพงแย่แล้ว" เล็กขำเบาๆ พอเห็นเจไม่รุกหรือกดดันจึงรู้สึกสบายใจมากขึ้น
เจสาธิตสินค้าตัวอื่นๆ ให้ดูอีก ตั้งแต่ลูกกลิ้งไปยันเครื่องกรองน้ำ เครื่องกรองอากาศ เครื่องครัว ทำอาหารง่ายๆ ให้เล็กกินไปด้วย ระหว่างนั้นเล็กเล่าเรื่องราวชีวิตของตัวเองให้เจฟังหลายเรื่อง โดยเฉพาะดราม่าวงการบันเทิงที่ทำให้ตัวเองต้องกลายเป็นพระเอกตกอับ
"ผมก็รู้สึกแย่นะ ผู้ใหญ่หลายคนเคยสัญญากับผมว่าจะช่วย แต่สุดท้ายเขาก็ลืมผม โดนหลอกใช้ก็เยอะ โดนโกงก็บ่อย บางเรื่องที่ผมไปเล่น...ได้ค่าตัวไม่ครบก็มี ดีที่ยังจ่ายบ้าง แต่ผมจะโวยวายมากก็ไม่ได้ ยิ่งโวยวายก็จะกลายเป็นคนไม่น่ารัก ผู้ใหญ่ไม่ป้อนงานให้ บางช่วงนะ...ผมไม่มีงานเลย เครียดมากเพราะว่าต้องเอาเงินเก็บมาใช้ แต่ช่วงนี้ดีหน่อย พอมีงานเข้ามาบ้าง แต่มันก็ลุ่มๆ ดอนๆ มาตลอดแหละครับ ยิ่งมีเด็กใหม่เข้ามาเยอะ งานเราก็น้อยลง ไม่นานคงได้เล่นบทพ่อแน่ๆ ผมเคยคิดว่าจะทำธุรกิจอะไรสักอย่างเหมือนกันนะครับ แต่มันก็ใช้ทุนเยอะ เสี่ยงด้วย ก็เลยยังไม่ทำสักที ผมว่า...เท่าที่ฟังดู ยัวร์เวย์นี่น่าจะง่ายสุดแล้ว"
เจขำเบาๆ ที่จริงแล้วคงบอกไม่ได้ว่าง่ายหรือยาก ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่ความตั้งใจของคนๆ นั้นเป็นหลัก ถ้าตั้งใจและเอาจริง ทุกอย่างจะค่อยๆ เปิดทางให้เอง
"ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ ขนาดนั้นหรอกครับ อุปสรรครออยู่อีกเยอะเลย ความสำเร็จมีป้ายราคาที่ต้องแลก ถ้าได้กันมาง่ายๆ โลกนี้ก็คงไม่มีคนจน แต่ถ้าใครสักคนหนึ่งบนโลกนี้ทำได้ ก็แปลว่าต้องมีมากกว่าหนึ่งคนบนโลกนี้ที่ทำได้อีก จริงไหมครับ"
เล็กพยักหน้าเห็นด้วย พอเหลือบไปมองนาฬิกาบนผนังห้องก็ตกใจ "จะเที่ยงคืนแล้วเหรอ แย่เลย ผมรบกวนเวลาคุณเจมากไปหรือเปล่าครับเนี่ย ดึกเลย"
เจรู้สึกแปลกใจเหมือนกัน ปกติไม่เคยคุยกับดาวน์ไลน์คนไหนนานขนาดนี้ ตามหลักแล้วไม่ควรจะคุยกันนานเกินไป เพราะอีกฝ่ายจะเบื่อและคิดว่ามากดดัน
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยินดี อีกอย่าง...คุณเล็กคุยสนุก ผมชอบ"
เล็กยิ้มเขินเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกอย่างนั้นเวลาเจมองมา
"ผมชอบแววตาคุณเล็กนะ เขาน่าจะเรียกว่าแววตาโศกเชื่อม แต่ก็เป็นประกาย เหมือนมีโมรอคแคนมูนไลท์อยู่ในแววตา ผมไม่ค่อยเห็นใครมีแววตาแบบนี้เลย"
เล็กวางหน้าไม่ถูก ไม่เคยถูกผู้ชายที่ไหนชมแบบนี้มาก่อน จึงได้แต่ยิ้มแปลกๆ
เจเหมือนจะรู้ตัวว่าบรรยากาศเปลี่ยนไป เจ้าตัวจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง "เรามาจับมือกันทำงานนะครับคุณเล็ก สู้ไปด้วยกัน สำเร็จไปด้วยกัน สร้างฝันให้เป็นจริงด้วยกัน"
เจบอกพลางยื่นมือออกมา เล็กพอเดาได้ว่าอีกฝ่ายต้องการจับมือ แม้จะรู้สึกว่าแปลกแต่เล็กก็ยอมจับมือด้วย เจบีบมือแน่นขึ้นคล้ายกับจะยืนยันในคำสัญญาเมื่อสักครู่นี้ เล็กรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด ความรู้สึกตื้นตันใจก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ในวงการบันเทิงที่เล็กอยู่ ทุกๆ วันมีแต่เรื่องผลประโยชน์ มีแต่การแข่งขัน หาคนจริงใจยากพอๆ กับงมเข็มในมหาสมุทร เพิ่งจะเจอคนที่ทำให้รู้สึกแบบนี้ได้ก็วันนี้ แม้ว่าจะต้องดูกันไปอีกยาวเพื่อให้แน่ใจ แต่เล็กก็รู้สึกได้ถึงความแตกต่างว่าเจไม่เหมือนหลายๆ คนที่เคยเจอมา
"ขอบคุณครับคุณเจ" เล็กพูดพลางจ้องตาคนที่อยู่ตรงหน้า
เจไม่หลบตา แถมยังส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้ ตอนแรกเจตั้งใจชวนเล็กเข้ามาในธุรกิจด้วยแผนการหนึ่ง แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้วว่าจะทำอย่างนั้นได้หรือเปล่า เล็กฝากความหวังไว้กับเจแล้ว ดูๆ ไปเล็กก็น่าสงสารไม่น้อย เจคงพามาทิ้งๆ ขว้างๆ ไม่ได้ คำสอนของครูในธุรกิจพลันแว่วมาในความคิด
สามสิ่งที่ไม่คว้าไว้แล้วจะเสียใจไปตลอดชีวิตก็คือ...
หนึ่ง - มีเพื่อนดีแล้วไม่คบ
สอง - มีครูดีแล้วไม่เรียน
สาม - มีโอกาสดีแล้วไม่คว้าไว้
เจคิดว่าได้เจอเพื่อนดีๆ อีกคนแล้ว ถ้าไม่คบไว้ก็น่าเสียดาย
TBC
-
ชวนไปขายตรงแน่เลย 55
55555555555555555555 ขรรมรีนี้แรงมาก :laugh: :laugh:
-
มีรายละเอียดเยอะดีครับ เหมือนมาแชร์ประสบการณ์ให้ฟัง
นายเจนี่ยังไม่ค่อยน่าไว้ใจ ต้องรอดูต่อไปว่าหวังดีประสงค์ร้ายหรอเปล่า
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 04 ❋ กอดแรกของอัปไลน์
(http://bit.ly/2bDFS0E)
หลังจากวันนั้น เล็กกลับมาทำงานตามปกติ เจยังคงโทรมาชวนไปเซ็นเตอร์อยู่เป็นระยะๆ แต่เล็กยังไม่ค่อยว่างเลยยังไม่ได้ไปเสียที
วันหนึ่งเล็กเอามาที่กองถ่ายละครเรื่องใหม่ที่กำลังถ่ายทำอยู่ พี่ช่างแต่งหน้าเห็นเล็กหยิบผลิตภัณฑ์ของยัวร์เวย์ออกมาใช้ก็ทำหน้าแปลกใจ
"ตายแล้วคุณเล็กขา คุณเล็กใช้ของยัวร์เวย์ด้วยเหรอคะ" เจ๊แหววทำเสียงแหลมปรี๊ด ถ้าเป็นผู้หญิงจริงๆ แกคงจะเสียงแหลมยิ่งกว่านี้เป็นแน่
"ครับพี่ ผมว่ามันดีนะ ใช้แล้วไม่เหนียวเหนอะหนะ ผมชอบมากๆ เลย"
"อย่าบอกนะคะว่าคุณเล็กทำยัวร์เวย์กับเขาด้วย"
"ใช่ครับ ลองทำดู มีอะไรหรือเปล่าครับ" สีหน้าของเจ๊แหววทำให้เล็กหมดความมั่นใจ คนอื่นๆ พลอยหันมาสนใจการสนทนาด้วย
"มันก็ดีอยู่ เจ๊ก็เคยทำ แต่ว่า...มันไม่ใช่แนว ทำได้มันก็ดี แต่จะมีสักกี่คนที่ทำได้ ไปทำก็ไปเป็นแขนขาให้คนข้างบนมันรวยเอาๆ เจ๊ก็เลยเลิก นี่ไปทำมานานหรือยังคะเนี่ย แล้วใครมาชวนคุณเล็กเหรอ ไปหลงคารมใครเขามาคะ"
"ไม่กี่วันนี้เองครับพี่ คนที่มาชวนก็ไม่รู้จักหรอก เป็นคนแปลกหน้า" เล็กขมวดคิ้ว รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ทำไมใครๆ ถึงคิดว่าเล็กจะถูกหลอกง่ายขนาดนั้น คิดว่าเล็กดูคนไม่เป็นหรืออย่างไร
"จริงเหรอ นี่คงจะไปเชื่อเขาล่ะสิว่าทำแล้วจะรวยอย่างนั้นอย่างนี้ เขาก็ขายฝันไปงั้นแหละค่ะ แต่มันทำไม่ได้หรอกคุณเล็ก ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่มันมาใหม่ๆ ก็อาจจะง่าย แต่เดี๋ยวนี้ เดินไปตรงไหนก็เจอแต่คนทำยัวร์เวย์ เขาทำกันหมดแล้ว ในนี้ก็ไปทำมากันเกือบหมด"
คนอื่นๆ ที่นั่งอยู่แถวนั้น ไล่ไปตั้งแต่ผู้จัดการส่วนตัวของเล็ก นักแสดงประกอบบางคน ตากล้อง ช่างไฟ ผู้กำกับและอีกมากมาย ต่างก็บอกว่าตัวเองเคยทำยัวร์เวย์มาแล้วเกือบทั้งนั้น เล็กได้แต่นั่งงง ไม่คิดว่ามีคนทำยัวร์เวย์กันเยอะขนาดนี้ ว่าจะมาชวนทำอยู่พอดีเลย แล้วทีนี้จะไปชวนใครล่ะ
"เห็นไหมล่ะ เจ๊บอกแล้ว เขาทำจนเขาเลิกกันไปหมดแล้ว อย่าไปทำให้เสียเวลาเลยคุณเล็ก คุณเล็กไม่ใช่คนชอบขายของ ทำไม่ได้หรอก นี่ขนาดเจ๊ชอบขายนะ ยังขายไม่ได้เลย หลังๆ ก็ขอให้เพื่อนมันช่วยซื้อ จนเพื่อนมันรำคาญ เกือบจะเลิกคบเจ๊อยู่แล้ว ดีที่เลิกได้ก่อน ไม่งั้นไม่มีใครคบแน่ แล้วอีกอย่างนะ คุณเล็กเป็นดารา ตอนนี้กำลังดังเลยนะคะ จะเอาเวลาที่ไหนไปทำคะ ถ้าจะทำให้สำเร็จมันต้องมีเวลานะคะ แล้วถ้าเกิดแฟนคลับหรือคนข้างนอกเขารู้ว่าคุณเล็กทำยัวร์เวย์ โอ๊ยตาย ไม่อยากจะคิดเลย มันยังไงล่ะ เอ่อ...มันเสียของภาพลักษณ์ของคุณเล็กเองนั่นแหละ อย่าไปทำเลยค่ะคุณเล็ก ไม่คุ้ม เสียเวลาเปล่าๆ"
ความมั่นใจและความรู้สึกดีๆ ต่อธุรกิจนี้พังลงอย่างราบคาบ เจ๊แหววเล่นเอาเล็กไปต่อไม่เป็น สงสัยนายเจนั่นคงมาหลอกแน่ๆ เลย เพราะคนที่ไปทำยัวร์เวย์มาไม่เห็นมีใครพูดถึงสิ่งดีๆ เหมือนที่ได้ฟังจากเจเลย จะเอาอย่างไรดี เลิกทำเลยดีไหม
"จริงๆ คุณเล็กน่าจะปรึกษาผมก่อน มันทำยากนะครับคุณเล็ก ของมันแพง ชาวบ้านทั่วไปเขาซื้อกันไม่ได้หรอก มีแต่คนรวยๆ เท่านั้นแหละที่จะซื้อ แต่ส่วนมากคนรวยๆ เขาก็ซื้อของแบรนด์เนมกัน เขาไม่ใช้ยัวร์เวย์หรอกครับ" คุณสนิท ผู้จัดการส่วนตัวของเล็กสำทับอีกคน
"ผมว่ามันก็ไม่แพงนะ อย่างลูกกลิ้งเนี่ย สองร้อยกว่าบาทเอง ราคาสมาชิกเหลือไม่ถึงสองร้อย ใช้ได้ตั้งยี่สิบเดือน ตกเดือนนึงไม่ถึงสิบบาทเลยนะครับ ถือว่าถูกมาก" เล็กแย้งตามข้อมูลที่ได้รับมา
"แล้วคุณเล็กคิดเหรอครับว่าคนทั่วไปเขาจะใช้เป็น บางคนที่ผมไปขายให้ ใช้เดือนเดียวก็หมดแล้ว อีกอย่าง จะให้เขาเอาเงินสองร้อยมาซื้อลูกกลิ้ง เขาซื้อทั่วไปก็ห้าสิบหกสิบบาทเอง ถูกกว่า เขาไม่มีเงินเยอะๆ มาซื้อทีเดียวแบบนี้หรอกครับคุณเล็ก"
แป่วววววววว...
ใจเล็กฝ่อ แฟ่บ เหี่ยวจนไม่รู้จะกู้กลับมายังไง ไม่มีใครสักคนที่ทำยัวร์เวย์แล้วบอกว่าดีเลย ช่างขัดแย้งกับสิ่งที่เจบอก หมอนั่นคงมาหลอกให้ไปขายของทำยอดให้แน่ๆ
ใช่ เอาแค่เจอกันครั้งแรกก็กวนประสาทแล้ว ทำอย่างกะโกรธกันมาสักสิบชาติ ไม่เห็นจะเหมือนตอนที่คุยอะไรดีๆ ให้ฟังเลย คนแบบนี้หรือจะดูแลคนเป็น ตัวเองยังทำดีๆ แบบที่พูดไม่ได้เลย สิ่งที่พูดมาทั้งหมดขัดแย้งกับตัวเองทั้งนั้น
ทำไมเล็กถึงได้เชื่อคนแปลกหน้าได้ง่ายอย่างนี้ ปกติเล็กไม่เคยเชื่อใครง่ายขนาดนี้มาก่อนเลย แต่คราวนี้กลับพลาด ไม่ได้การแล้ว เล็กต้องรีบไปลาออกเร็วที่สุด!
(http://bit.ly/2bd9pje)
ให้ตายเถอะ! เล็กไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้จะได้มาข้องเกี่ยวกับธุรกิจอะไรแบบนี้ ดาราที่พอจะมีชื่อเสียงอยู่บ้าง มีแฟนคลับพอสมควร มีคนรู้จักมากมาย แต่ต้องมาทำธุรกิจที่คนทั่วไปมองว่าน่ารังเกียจ เป็นเพราะนายหมอนั่นคนเดียว แล้วเล็กไปทำอีท่าไหนถึงหลงคารมจนได้
ถ้าเกิดแฟนคลับรู้ขึ้นมา ถ้าเกิดพี่ๆ ในวงการคนอื่นๆ รู้ว่าเล็กทำธุรกิจนี้ เล็กจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ปกติใครๆ ก็หาว่าเป็นพระเอกตกอับอยู่แล้ว แล้วนี่ยังมา "ขายยัวร์เวย์" คงได้ตกอับกันจริงๆ ก็คราวนี้ ต้องมาขายสบู่ ขายผงซักฟอก ขายยาสีฟัน โธ่ชีวิต!
แต่จะลาออกต่อหน้าก็เกรงใจ วันนี้เจอุตส่าห์แวะมาหาถึงบ้าน ว่าจะพาไปเซ็นเตอร์ด้วยกันหลังจากที่เล็กปฏิเสธมาหลายรอบ หลังจากโดนใครต่อใครล้อเล็กจึงพยายามบ่ายเบี่ยง แต่คราวนี้จนปัญญาจะหาข้ออ้าง เพราะอ้างไปจนหมดแล้ว
"คือ...ผมว่า..." เล็กอึกอัก แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจพูดไป "ผมคงทำไม่ได้หรอกครับคุณเจ คนที่กองถ่ายเขาเคยไปทำกันมาหมดแล้ว ไม่เห็นมีใครทำได้สักกะคนเลย"
เจพยักหน้าเข้าใจ รู้ดีว่านี่เป็นเรื่องธรรมดาของคนที่เข้ามาใหม่ๆ "อ๋อ พวกเขาเคยทำแต่ทำไม่สำเร็จใช่ไหมครับ" เจถามทวน
เล็กพยักหน้า "ใช่ ขนาดเจ๊แหววที่พูดเก่งๆ ยังทำไม่สำเร็จเลยครับ บางคนชอบขายก็ยังทำไม่ได้เลย ผมยิ่งขายไม่เป็นอยู่ด้วย ผมคงทำไม่ได้หรอกครับคุณเจ ผมไม่มีหัวทางนี้เลย"
เจพยักหน้าอีก สักพักก็ยิ้ม "แต่ผมทำสำเร็จระดับหนึ่งแล้วนะครับ ในเซ็นเตอร์ก็มีคนสำเร็จสูงๆ กว่าผมอีกหลายคนที่จะช่วยสอน ถ้าคุณเล็กไปสมัครกับคนที่ล้มเลิก ผมก็ไม่แนะนำหรอกครับ แต่คนที่ตั้งใจจะสำเร็จหรือทำสำเร็จแล้ว เขาคิดไม่เหมือนคนล้มเลิกนะครับ คุณเล็กถามตัวเองดีๆ ครับว่าอยากได้ความสำเร็จที่เปลี่ยนวิถีชีวิตหรือเปล่า ถ้าอยากได้...ก็ต้องฟังคนที่ทำสำเร็จครับ ส่วนคนที่ล้มเลิก เขาจะเป็นแบบอย่างให้เราได้ไหมครับ"
เล็กอึ้งไป เจอความคิดคมๆ แบบนี้ก็ไม่รู้จะเถียงอย่างไรเหมือนกัน
"อยากฟังนิทานไหมครับ" เจถามพลางยิ้มตลก
เล็กพยักหน้า แม้ไม่ใช่เด็กที่ต้องฟังนิทานก่อนนอน แต่นิทานที่เจเล่ามักมีข้อคิดดีๆ เสมอ
"สุนัขตัวหนึ่งบังเอิญเห็นกระต่ายตรงพุ่มไม้เตี้ยๆ มันก็เลยวิ่งไล่ แต่เจ้ากระต่ายมันก็เร็วมาก มันวิ่งเข้าไปหลบซ่อนตัวในโพรงของมันได้ทันท่วงที เจ้าสุนัขตัวนั้นก็เลยคอยป้วนเปี้ยนและเห่าเสียงดัง คอยจับตาดูตลอดเวลา ชาวบ้างบางคนไล่มัน ดุมัน บางคนเอาไม้เขวี้ยงใส่มัน บางคนคิดว่ามันบ้าไปแล้ว แต่มันก็ไม่ยอมหนีไปไหน ชาวบ้านก็เลยเลิกสนใจสุนัขตัวนั้น ปล่อยใหัมันเห่าต่อไป สักพัก เจ้าสุนัขก็เงียบ มันคอยหลบซ่อนตัวใกล้ๆ กับโพรงกระต่าย ไม่นานเจ้ากระต่ายก็ชะล่าใจ มันนึกว่าสุนัขตัวนั้นหนีไปแล้ว กระต่ายจึงออกมาจากโพรง เจ้าสุนัขก็ตรงเข้าตะครุบและงับคอกระต่ายไว้ได้ในที่สุด มันเอากระต่ายไปให้เจ้าของของมัน และเย็นวันนั้นมันก็ได้กินเนื้อกระต่ายแสนอร่อย นิทานเรื่องนี้สอนว่าอะไรรู้ไหมครับ" เจถามตอนท้าย
เล็กทำท่าคิด แต่ก็คิดไม่ออก จึงได้แต่ส่ายหน้าไปมา
"การยืนหยัดในสิ่งที่เราเห็นไงครับ สุนัขตัวนั้นมันเห็นกระต่าย มันรู้ว่ากระต่ายอยู่ในโพรงนั้น มันก็เลยเฝ้าไม่ยอมไปไหน แต่คนอื่นๆ ไม่เห็นเหมือนที่มันเห็น ก็เลยไม่มีใครสนใจ สุดท้าย ก็มีแค่สุนัขตัวนั้นที่ได้กระต่ายไปกินเป็นอาหารกับเจ้านายของมัน"
"อ๋อ" เล็กร้องอ๋อ ไม่นานก็สามารถเชื่อมโยงเข้ากับสถานการณ์ของตัวเองได้ "ก็แปลว่า...ถ้าผมเห็นว่ามันเป็นไปได้ แต่คนอื่นไม่เห็นเหมือนผม ผมก็ควรจะเชื่อสิ่งที่ผมเห็น ไม่ใช่ไปหวั่นไหวเพราะความคิดเห็นของคนอื่น ใช่ไหมครับ"
เจยิ้มกว้างจนตาหยี เล็กเผลอคิดไปว่าผู้ชายคนนี้ยิ้มแล้วดูน่ารัก "เก่งแล้วนะครับเนี่ย"
"แหม...มันก็เดาไม่ยากนี่ครับ" เล็กพูดแก้เขิน
เจหัวเราะเบาๆ "โลกนี้มีความคิดเห็นเยอะกว่าข้อเท็จจริงครับ เพราะฉะนั้น จะฟังใครก็ต้องเลือกฟัง เลือกเชื่อ ผมเจอมาเยอะแล้วครับ เพื่อนๆ ผมนะ พอรู้ว่าผมทำยัวร์เวย์ พวกมันก็หัวเราะเยาะกันใหญ่ เจอทีไรก็แซว เฮ้ยไอ้เจ เป็นไง ขายยัวร์เวย์ไปถึงไหนแล้ว เป็นมงกุฎเพชรกับเขาหรือยัง เมื่อก่อนผมก็เคยโกรธนะ แต่หลังๆ ผมก็เลิกสนใจ แต่เพื่อนก็คือเพื่อน อยากล้อๆ ไป แต่ผมรู้ว่าผมเห็นอะไร ผมจะฟังใคร ผมจะไปทางไหน คนเราถ้าโฟกัสซะอย่าง ยังไงมันก็ต้องทำได้ จริงไหมครับ"
เล็กยิ้มแหย "จริงครับ เกือบไปแล้วไหมล่ะ"
"เกือบอะไรเหรอครับ" เจสงสัย
"ผมว่า...จะไปลาออกอยู่แล้วเชียว ดีนะที่ได้เจอคุณเจก่อน" เล็กสารภาพ
เจหัวเราะ ไม่ต่อความเรื่องนั้น "ไปเซ็นเตอร์กันเลยไหมครับ เดี๋ยวจะไม่ทัน วันนี้น่าจะรถติดพอสมควร"
"ครับ" เล็กตอบตกลงพลางยิ้ม
{-- + --- + -- + --- + --}
ขณะที่เจกำลังขับรถออกไป โทรศัพท์ของเล็กพลันดังขึ้น พอเห็นว่าผู้จัดการโทรมาจึงรีบรับ เผื่อว่าจะมีงานสำคัญติดต่อเข้ามา
"สวัสดีครับคุณสนิท มีอะไรเหรอครับ" เล็กถาม สักพักก็ต้องตกใจเมื่อคุณสนิทบอกเรื่องสำคัญบางอย่าง "อะไรนะครับ เขาเปลี่ยนตัวพระเอกเหรอครับ ทำไมล่ะครับคุณสนิท ทำไมเขาถึงไม่ให้ผมแสดงต่อล่ะ ผมก็เล่นอย่างเต็มที่แล้วนะ ผมไปถ่ายมาหลายตอนแล้วด้วย เดี๋ยวผมจะโทรไปคุยกับพี่ฉัตรตอนนี้เลย"
"จะลองดูก็ได้ครับคุณเล็ก แต่ผมว่า...ผมว่ามันไม่ทันแล้วล่ะ" คุณสนิทบอกเสียงเศร้า "ที่เขาให้คุณเล็กหยุดวันนี้ เพราะเขาหาพระเอกใหม่มาแทนได้แล้ว เขาจ้องจะหาคนมาแทนตั้งนานแล้วล่ะครับ ก็เด็กจากเจ๊ถุงปุ๋ยนั่นแหละ เขาเส้นใหญ่แค่ไหนคุณเล็กก็รู้อยู่ ถ้าเขาจะปั้นใครแล้ว เขาก็ดันสุดฤทธิ์ ผู้ใหญ่ทางช่องก็เกรงใจเขาด้วย"
"จริงเหรอครับคุณสนิท" เล็กหน้าเศร้า รู้สึกเหมือนจะหมดแรง
คุยอยู่สักพักจึงเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง อยู่ๆ นึกอยากร้องไห้ขึ้นมา แม้ว่าเจอเรื่องอย่างนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่ใช่ว่าจะเข้มแข็ง เล็กยังคงเจ็บปวดอยู่เหมือนเดิม หรืออาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะมันหลายครั้งเกินไป
เล็กเพิ่งไปถ่ายละครเรื่องใหม่นั้นมาได้สี่ห้าครั้ง แต่กลับต้องมาถูกคัดออกโดยไม่รู้ตัว พรุ่งนี้หนังสือพิมพ์และข่าวออนไลน์คงลงเรื่องนี้สนุก จากนั้นนักข่าวก็จะตามสัมภาษณ์ ถามเรื่องเดิมๆ ที่เล็กไม่อยากตอบ
เจดูเงียบและครุ่นคิด แต่ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ สักพักจึงเอ่ยปากโดยไม่หันมามอง "ไม่น่าเชื่อนะครับว่าวงการนี้มันจะโหดร้ายแบบนี้"
เล็กถอนหายใจ อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออกไปแล้ว
"คุณเล็กไหวไหม จะกลับบ้านก่อนไหมครับ" เจถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เห็นอีกคนทำหน้าเศร้าแล้วชักใจคอไม่ดีไปด้วย
"ไม่เป็นไรครับ คุณเจไปต่อเลย" เสียงเล็กเริ่มสั่นเครือ
เจประเมินได้ว่าอีกฝ่ายคงรู้สึกแย่ อาจจะถึงขั้นร้องไห้ก็ได้ พอขับรถเลยไปอีกหน่อยและเห็นที่พอจอดข้างทางได้ เจหักเลี้ยวจอดข้างทางทันที ขับรถไปคุยไปคงไม่เหมาะเท่าไหร่ โดยเฉพาะในเวลาที่อีกฝ่ายต้องการกำลังใจ
พอรถจอดสนิท เล็กนั่งก้มหน้า สักพักจึงเอ่ยขึ้น "มันเป็นอย่างงี้อีกแล้วครับคุณเจ อุตส่าห์คุยกันซะดิบดี สุดท้าย...ก็หักหลังผมอีกแล้ว เขาคงเห็นว่าผมไม่มีใครดัน ไม่มีเส้น ก็เลยนึกอยากจะทำอะไรก็ได้ ผมทุ่มเทกับเรื่องนี้มาก บทมันก็ดี ถ้าผมได้เล่นเรื่องนี้ต้องดังแน่ๆ งานคงเข้ามาอีกเยอะ แต่ดูสิครับ มันเป็นอย่างงี้อีกแล้ว แล้วผมก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่น้ำท่วมปากอยู่แบบนี้"
ไม่รู้ว่าเล็กร้องไห้หรือเปล่า แต่น้ำตาก็ซึมออกมา เจเอื้อมมือไปบีบมือคนข้างๆ ไว้ อีกมือตบลงบนไหล่ให้กำลังใจ
เจเห็นอย่างนี้แล้วก็อดสงสารไม่ได้ แผนที่วางไว้ก็ชักไม่แน่ว่าจะทนทำต่อไปได้หรือเปล่า เจไม่เคยพาใครมาทิ้งๆ ขว้างๆ ทุกคนที่ตั้งใจเจช่วยเต็มที่เสมอ แต่เจพาเล็กเข้ามาด้วยเหตุผลที่ต่างจากทุกคน กระนั้น เล็กก็เหมือนคนทั่วไป ต้องการโอกาสที่ดีที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิต หลายคนเห็น "โอกาส" เป็น "อากาศ" แต่เล็กเป็นคนที่เห็นโอกาสเป็นโอกาส คนแบบนี้มีน้อยและสมควรได้รับโอกาสที่ดี
"ใจเย็นๆ นะครับคุณเล็ก ทุกอย่างที่เกิดขึ้น...มีเหตุผลของมัน อย่างน้อย...มันก็ทำให้เราเข้มแข็ง หรืออาจจะให้คำตอบที่ชัดเจนกับเรามากขึ้นก็ได้ การเสียอะไรบางอย่างไปบ้างก็ดีนะครับ เพราะมันจะทำให้เราเกิดแรงบันดาลใจที่เปลี่ยนแปลงตัวเอง ครูผมสอนเรื่องหนึ่งว่า ความพยายามในการเปลี่ยนแปลงผู้อื่นเป็นจุดเริ่มต้นของความล้มเหลว แต่ความพยายามในการเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นจุดเริ่มต้นของความสำเร็จ หลายอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิต...เราควบคุมไม่ได้ แต่สิ่งที่เราพอทำได้ก็คือดูแลตัวเอง เชื่อผมนะครับคุณเล็ก คนอย่างคุณเล็กจะไปได้ไกลกว่านี้ ผม...จะอยู่ข้างๆ คุณเล็กนะครับ"
สิ้นคำของเจ เล็กพลันร้องไห้ออกมา คนตัวขาวกว่าจึงดึงคนคล้ำกว่ามากอดไว้ เล็กไม่มีแม้เพียงคำพูด มีเพียงความคิดในใจเท่านั้น วันหนึ่ง...เล็กจะทำให้ทุกคนเห็น ว่าคนๆ นี้จะยิ่งใหญ่ จะไม่มีวันยอมแพ้ต่อโชคชะตา จะไม่ยอมก้มหัวให้กับคำว่าอ่อนแอ วันนั้น...เล็กจะหยัดยืนด้วยสองเท้าของตัวเองอย่างเต็มภาคภูมิ
{-- + --- + -- + --- + --}
เจพาเล็กมาถึงเซ็นเตอร์แถวๆ ชิดลมก่อนเริ่มการเรียนรู้ประมาณสิบนาที มีคนมาเยอะทีเดียว มาจากหลากหลายสาขาอาชีพ ตั้งแต่หนุ่มสาวออฟฟิศ พ่อค้าแม่ค้า รปภ. วิศวกร หมอ อาจารย์ ดอกเตอร์และดาราอย่างเล็ก เห็นแล้วทำให้เล็กเอะใจ ทำไมคนเหล่านี้ที่ดูเหมือนจะมีอาชีพที่ดีต่างก็มาทำยัวร์เวย์ คนเหล่านี้ไม่น่าจะถูกหลอกได้ง่ายๆ
การปรากฎตัวของเล็กในที่สาธารณะทำให้คนที่เซ็นเตอร์แตกตื่นกันใหญ่ มีคนแซวเจด้วยว่าเก่งมากที่พาดารามาได้ด้วย หลายๆ คนวิ่งเข้ามาขอถ่ายรูปกับเล็ก โดยเฉพาะดาวน์ไลน์คนอื่นๆ ของเจ บางคนมาขอลายเซ็นด้วย
แต่เล็กก็สะท้อนใจเหลือเกิน เป็นดารา มีชื่อเสียง ภาพลักษณ์ดูดี แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังนั้นมีความเจ็บปวดแค่ไหน
พอการเรียนรู้เริ่มขึ้น เล็กเข้าไปนั่งข้างในห้องพร้อมกับคนอื่นๆ มีเจนั่งอยู่ข้างกัน แถวๆ นั้นมีดาวน์ไลน์ของเจอีกหลายคนอยู่ด้วย วันนี้เล็กได้นั่งด้านหน้า ห้องไม่ใหญ่มากนัก ยกพื้นเป็นเวทีด้านหน้าห้องเล็กน้อย มีโต๊ะวางพร้อมผ้าปูอยู่หนึ่งตัวสำหรับสาธิตสินค้า บนโต๊ะตัวนั้นมีสินค้าเปล่าวางแสดงหลายอย่าง
พิธีกรขึ้นมาพร้อมกับเสียงเพลง ตามด้วยเสียงปรบมือและโห่ร้องให้กำลังใจ น่าแปลกที่พิธีกรเป็นผู้หญิงตัวผอมๆ ค่อนข้างสูงอายุ ดูเก้ๆ กังๆ นิดหน่อย แถมไม่สะสวยเหมือนพิธีกรในแบบที่คนทั่วไปคุ้นเคย บางคราวเธอก็พูดผิดๆ ถูกๆ แต่คนกลับปรบมือให้กำลังใจ ไม่มีใครหัวเราะเยาะเธอเลย ถ้าเป็นข้างนอก หญิงสูงวัยคนนี้ไม่มีทางได้ขึ้นมาเป็นพิธีกรอย่างแน่นอน
"คุณเล็กรู้ไหม ถ้าเป็นที่อื่น คนที่ไม่เก่ง ไม่หล่อ ไม่สวยแบบนี้ ไม่มีที่ยืนหรอก แต่ที่นี่ เราต้อนรับทุกคนที่ต้องการโอกาส ไม่ต้องเก่ง ไม่ต้องฉลาดมาจากไหน ขอแค่รักการเรียนรู้" เจบอกเมื่อสังเกตเห็นเล็กมองดูผู้หญิงสูงวัยคนนั้น
เล็กหันไปยิ้มกับเจแล้วพยักหน้าเห็นด้วย คุณป้าที่ดูเก้ๆ กังๆ คนนี้ทำให้เล็กเห็นบางอย่างที่ไม่เคยเห็น
จากนั้นคนที่ประสบความสำเร็จในธุรกิจก็ขึ้นไปแลกเปลี่ยนประสบการณ์ คำสอนของ อ. เหวิน ดูเหมือนจะถูกหยิบยกมาพูดถึงบ่อยๆ จนเล็กชักอยากรู้ว่า อ. เหวิน เป็นใคร บางช่วงมีคนขึ้นมาสาธิตสินค้า แนะนำว่าสินค้ามีประโยชน์อย่างไร จะทำตลาดอย่างไร
จนกระทั่งช่วงสุดท้าย พี่จุ๊ นักธุรกิจยัวร์เวย์ที่ประสบความสำเร็จสูงสุดของประเทศไทยก็ขึ้นมาพูด หน้าตาท่าทางที่ดูใจดีและมีบารมีนั้นทำให้เล็กเกิดความศรัทธาขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ฟังพี่จุ๊พูดแล้วก็ฉุกคิดหลายอย่าง
"งานบนโลกนี้มีสี่อย่างค่ะ งานแรก...งานประทังชีวิต พออยู่รอดไปวันๆ เดือนชนเดือน ไม่เหลือเก็บ ส่วนมากเป็นงานประจำทั้งหลาย งานที่สอง...งานเลี้ยงชีวิต พอมีพอกิน ไม่หรูหราฟุ่มเฟือย ทางเลือกไม่มาก ไม่เดือดร้อนใคร มีเหลือเก็บบ้าง แต่เจอวิกฤติหนักๆ ก็ลำบาก ส่วนมากเป็นธุรกิจเล็กๆ ของตัวเอง งานที่สาม...งานสร้างชีวิต สร้างอนาคตที่ดีให้ลูกหลาน ให้ความสะดวกสบายกับพ่อแม่ รายได้มากพอ มีกินมีเก็บ แต่หยุดไม่ได้ ทุกอย่างยังต้องพึ่งตัวเอง ส่วนมากเป็นธุรกิจใหญ่ขึ้นมาหน่อย ส่วนงานที่สี่...งานเปลี่ยนวิถีชีวิต ได้ทุกอย่างเหมือนที่งานสร้างชีวิตให้ได้ แต่ออกแบบจังหวะชีวิตได้เอง ตื่นกี่โมงก็ได้ นอนกี่โมงก็ได้ อยากทำอะไร อยากไปไหน อยากอยู่ประเทศไหน ไม่ต้องขออนุญาตใคร มีอิสรภาพ มีความสุข ตัวพี่เอง อยู่กับวิถีชีวิตที่เลือกได้มากว่ายี่สิบปี ไม่ใช่เพราะเก่ง แต่เพราะเลือกเครื่องมือได้ถูก"
"งานหลายๆ อย่างอาจจะดูเหมือนดีนะคะ ดูมีเกียรติ มีศักดิ์ศรี งานหลายๆ อย่างเป็นงานที่พ่อกับแม่อยากให้ลูกทำ มีหน้ามีตาในสังคม แต่เชื่อไหมคะว่างานที่เราเห็นว่าดูดีทั้งหลาย พอทำไปแล้วไม่ได้ดูดีอย่างที่เราเห็น มีเบื้องหลังที่ไม่สวยงามมากมาย หลายๆ งาน เราถูกสอนให้แข่งขันและเอาเปรียบกัน ทำร้ายกัน บางครั้งเราก็หวงวิชาความรู้เพราะกลัวคนอื่นได้ดีกว่า เพราะตำแหน่งสำหรับคนสำเร็จมีจำกัด บางครั้งก็สอนให้เราตกแต่งตัวเลข หาช่องว่างช่องโหว่เพื่อหาผลประโยชน์ บางครั้งก็ให้เราโกหก บางครั้งก็ให้เราเปลี่ยนขาวเป็นดำ เปลี่ยนดำเป็นขาว ต้องเลื่อยขาเก้าอี้คนอื่น บางครั้งก็ให้เราโกง ให้เราลดสเป็ค ลดต้นทุน ลดปริมาณ จนถึงขั้นลดคุณภาพ แต่ราคาไม่ลด บางครั้งเราก็กลั่นแกล้งคนอื่น บางครั้งคนอื่นก็กลั่นแกล้งเรา"
"ไม่ใช่ว่างานเหล่านั้นไม่ดีนะคะ แต่วิถีการทำงานต่างหากที่ไม่ถูกต้อง งานส่วนมากไม่ได้ออกแบบมาให้มีคนสำเร็จได้หลายคน ส่วนมากก็จำกัด คนจึงต้องแข่งขันและเอาเปรียบกันเพื่อแย่งตำแหน่งที่ดีกว่า เราก็โตมาในสังคมแบบนี้ ซึมซับความไม่สวยงามแบบนี้ กลายเป็นคุณค่าของสังคมไปโดยปริยาย แล้วเราก็ยังภูมิใจที่ได้ทำงานเหล่านี้ กับเบื้องหลังที่ไม่สวยงามแบบนี้ต่อไป โดยไม่ได้คิดตั้งคำถามเลยว่ามันถูกต้องไหม คนส่วนมากจึงกลายเป็นคนที่เรื่องดีเชื่อยาก เรื่องร้ายเชื่อง่าย แต่เชื่อไหมคะว่างานที่แรกๆ อาจจะดูไม่ดี ดูเหมือนจะมีการเอาเปรียบกัน ดูเหมือนไม่จริงใจ พี่กลับพบว่ามันเป็นงานที่ดีมากๆ เลย พอทำไปแล้วกลับพบว่ามันเป็นงานที่สอนให้เราไม่เอาเปรียบใคร สอนให้เรารู้จักดูแลผู้คนที่ตามเรามา รับผิดชอบความฝันความหวังของเขา สอนให้เราคิดบวก สอนให้เราคิดว่าจะทำอย่างไรให้เขาคุ้มมากที่สุด ไม่ได้ไปหาใครเพราะว่าจะไปเอาอะไรจากเขา สอนให้เราเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น ยกระดับจิตใจให้สูงขึ้น อ. เหวินกล่าวว่าการเปลี่ยนแปลงผู้อื่นเป็นจุดเริ่มต้นของความล้มเหลว การเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นจุดเริ่มต้นของความสำเร็จ..."
เล็กรู้สึกเหมือนพี่จุ๊กำลังพูดเรื่องของตัวเองอยู่ ใช่...ใครๆ ก็คิดว่าการเป็นดาราดูดี แต่เบื้องหลังกลับต้องทำหลายอย่างที่ไม่ดี ต้องแข่งขัน ต้องทำร้ายกัน ต้องโกหก ต้องปิดบัง ต้องเสแสร้ง และอื่นๆ อีกมากมาย เล็กเบื่อหน่ายจนอยากเลิกทำหลายครั้ง แต่ก็ไม่รู้จะไปทำอะไร ต้องกอดมันไว้เพราะกลัวอดตาย จำต้องอยู่ทั้งๆ ที่แทบไม่มีความสุขเลย
สิ่งที่ดูดี เมื่อค้นเข้าไปจริงๆ กลับดูไม่ดี แต่สิ่งที่เล็กเคยมองว่าไม่ดี พอเข้ามาเรียนรู้ กลับพบว่ามีอะไรดีๆ หลายอย่าง แต่ก็อย่างว่า เล็กเพิ่งเริ่มต้น ยังคงวางใจมากไม่ได้ ต้องคอยดูกันต่อไป
โดยเฉพาะ "อัปไลน์" คนนี้นี่แหละ!
TBC
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 05 ❋ จอมปั้นหน้า
(http://bit.ly/2bDFS0E)
พอเซ็นเตอร์เลิก เล็กพาดาวน์ไลน์ทุกคนมายืนล้อมวงกันเพื่อ "อาฟเตอร์" หรือการทบทวนหลังการเรียนรู้ ก่อนจะเริ่มให้แต่ละคนบอกว่าได้เรียนรู้อะไร จะเอาไปทำอะไรในสัปดาห์ถัดไป เจถือโอกาสนี้ให้ทุกคนแนะนำตัว ทุกคนจะได้รู้จักกันไว้ คนแรกที่เริ่มคืออาร์ต
"ผมชื่ออาร์ตนะครับ เป็นนึกศึกษาคณะวิศวะจุฬาฯ ครับ อยู่ปีสี่แล้ว ทำยัวร์เวย์มาเกือบปีแล้วครับ พอดีรู้จักกับพี่เจ พี่เจเป็นรุ่นพี่ที่คณะ พอได้ฟังพี่เจเล่าธุรกิจยัวร์เวย์ให้ฟัง ผมสนใจเลย ขนาดพี่เขาจบวิศวะเหมือนผม แต่พี่เขากลับรู้สึกว่างานประจำที่ทำไม่ตอบโจทย์ชีวิต ผมฉุกใจคิด เลยเข้ามาทำ มีคนกล่าวว่าถ้าอยากดูอนาคตของตัวเอง ให้ลองไปดูรุ่นพี่ในสายอาชีพเดียวกัน ทำงานไปห้าปี สิบปี ยี่สิบปี สามสิบปี วิถีชีวิตของเขา ใช่อย่างที่เราอยากได้ไหม ผมพบว่า...ไม่ใช่ ผมอยากได้วิถีชีวิตที่เลือกได้ครับ"
เสียงปรบมือดังขึ้น จากนั้นคนต่อไปจึงแนะนำตัว
"ผมชื่อประสิทธิ์ครับ อาชีพผมก็ทำธุรกิจด้านการดูแลทรัพย์สินให้เศรษฐีในเมืองไทย ทำให้ทรัพย์สินงอกเงยนั่นแหละครับ โดยทั่วไป ผมจะดูแลทรัพย์สินมูลค่าตั้งแต่เก้าหลักขึ้นไป ถ้าใครมีก็มาคุยกับผมได้นะครับ ถ้าพูดตรงๆ รายได้ประจำจากงานผมตอนนี้เยอะกว่ายัวร์เวย์ครับ ในยัวร์เวย์ ถ้าผมจะมีรายได้เท่านี้ผมต้องเป็นมงกุฎทูตเท่านั้น แต่ผู้สปอนเซอร์ของผมซึ่งเป็นแค่เด็กส่งเอกสาร ทำให้ผมเข้าใจว่ารายได้เจ็ดหลักในงานประจำของผม ก็เหมือนกับรายได้สี่ห้าหลักของเด็กส่งเอกสาร คือไม่ทำก็ไม่ได้ วันไหนหยุดทำรายได้ก็เหลือศูนย์ แต่ยัวร์เวย์ หยุดทำแล้วรายได้ไม่เหลือศูนย์ แถมยังโตเองต่อไปได้เรื่อยๆ ผมก็เลยสนใจและเข้ามาศึกษาดู ตอนนี้ก็เป็นแพลตินัมแล้วครับ"
เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง คนอื่นๆ แนะนำตัวต่อจากนั้น จนกระทั่งมาถึงเล็ก
"ผมชื่อเล็กนะครับ คิดว่าหลายคนคงจะรู้จักและคุ้นหน้า ผมเป็นดาราครับ เป็นมาได้สี่ห้าปีแล้ว ถ้าจะถามว่าทำไมสนใจยัวร์เวย์ ผมเริ่มจากสนใจความคิดดีๆ หลายอย่างครับ พอได้คุยกับคุณเจหลายๆ เรื่อง ผมก็เริ่มมองเห็นความไม่แน่นอนของชีวิต ถ้าเข้ามาอยู่ในสังคมที่สอนเรื่องดีๆ มีธุรกิจที่มั่นคงและเติบโตไม่จำกัด ผมก็ว่ามันน่าจะดีนะครับ ยังไงๆ ก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ มีอะไรก็สอนผมได้"
เล็กยิ้มให้ทุกคนอย่างนอบน้อม แม้เป็นดาราที่พอมีชื่อเสียงบ้าง แต่ก็ไม่เคยลืมตัว ทุกคนปรบมือให้เล็ก ก่อนจะเวียนไปที่คนอื่นๆ จนครบ ตามด้วยการอาฟเตอร์ของแต่ละคน จนกระทั่งวนมาถึงเล็ก
"ขอบคุณอัปไลน์เจที่เปิดโอกาส สิ่งที่ผมได้เรียนรู้ในวันนี้ก็คือ...เอ่อ...งานสี่ประเภทครับ อันแรก อะไรนะ...งานประทังชีวิต งานเลี้ยงชีวิต งานสร้างชีวิต แล้วก็...งานเปลี่ยนวิถีชีวิต อาชีพดาราก็อยู่ในโหมดงานเลี้ยงชีวิตนะผมว่า ถ้าผมมีโรงงาน ผมยังส่งต่อให้ลูกหลานเอาไปทำต่อได้ แต่ผมส่งต่ออาชีพดาราให้ลูกหลานไม่ได้ มันเหมือนเป็นอาชีพที่ทำเลี้ยงตัวเองมากกว่าเลี้ยงครอบครัว สิ่งที่ผมจะไปทำก็คือ ทบทวนชีวิต ทบทวนสิ่งที่เรียนรู้ แล้วก็เรียนรู้ให้มากขึ้นครับ หวังว่าอีกไม่นานนี้...ผมจะเริ่มต้นธุรกิจผมได้เหมือนคนอื่นๆ ครับ"
"คุณเล็กทำได้" เสียงใครต่อใครต่างให้กำลังใจ ผลัดกันเดินเข้ามาจับมือ นี่คือสิ่งที่เล็กไม่เคยเจอเลยในสังคมทั่วไป
ที่จริงแล้วการให้กำลังใจ การจับมือ หรือการพูดเรื่องบวก ทั้งหมดนี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ว่ากันว่าชีวิตของแต่ละคนก็ต่างกันที่เพียงเรื่องเล็กน้อยนี่แหละ ความแตกต่างในรายละเอียดเล็กน้อย เมื่อมารวมเป็นภาพใหญ่ ภาพที่ได้จะแตกต่างจากภาพทั่วไป
{-- + --- + -- + --- + --}
เจพาเล็กมาส่งที่บ้าน ปกติเจไม่ไปส่งดาวน์ไลน์คนไหนโดยไม่จำเป็น การทำธุรกิจแบบนี้ การไปรับไปส่งดาวน์ไลน์เป็นเรื่องต้องระวัง อย่างแรก เป็นการสร้างความรู้สึกพึ่งพิงมากเกินไป อย่างที่สอง ดาวน์ไลน์คนอื่นๆ อาจมองว่าเล็กมีอภิสิทธิ์
"ผมขอเข้าห้องน้ำหน่อยได้ไหมครับคุณเล็ก" เจบอกเมื่อเข้ามาในบ้าน
"เชิญตามสบายเลยครับ" เจ้าของบ้านทำท่าเชื้อเชิญ
เจหายเข้าไปในห้องน้ำชั้นล่างของบ้านเล็ก ไม่นานก็ออกมาด้วยสีหน้าตื่นๆ "คุณเล็ก ชักโครกของคุณมีน้ำซึมแน่ะ เมื่อกี้ผมดูแล้วน็อตที่อยู่ข้างล่างมันขึ้นสนิม น้ำมันเลยไหลออกมา ที่บ้านผมเคยเป็น คุณเล็กมีน็อตสำรองไว้ไหม"
เล็กส่ายหน้า เดินไปส่องดูในห้องน้ำชั้นล่าง มีน้ำไหลซึมออกมาจากชักโครกทางด้านหลังตามที่เล็กบอก
"เอางี้ ผมมีดาวน์ไลน์คนหนึ่งอยู่ไม่ไกลแถวนี้ ที่บ้านเขาขายของพวกนี้อยู่ เดี๋ยวผมไปเอามามาเปลี่ยนให้ รอผมแป๊บนึงนะ" เจบอก
"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณเจ มันดึกแล้ว" เล็กร้องห้า เรียกไม่ทันเสียแล้วเมื่อเจก้าวฉับๆ ออกไป
เจขับรถออกไปแล้ว เล็กเดินออกไปปิดประตูรั้วบ้านไว้เพื่อความปลอดภัย ก่อนกลับเข้ามานั่งรอในบ้าน หลังจากที่ร้องไห้ไปแล้วเมื่อช่วงหัวค่ำ บวกับได้รับพลังจากเซ็นเตอร์ เล็กรู้สึกดีมากขึ้น ไม่รู้สึกทุรนทุรายเหมือนเมื่อก่อน เล็กเคยนัดเพื่อนไปหาอะไรดื่มคลายเครียดบ่อยๆ
ไม่นานนักเจก็กลับมา บ้านดาวน์ไลน์คนนั้นคงอยู่ไม่ไกล เจไปแค่สิบกว่านาทีก็กลับมาแล้ว
"ความจริงไม่ต้องรีบก็ได้ครับคุณเจ พรุ่งนี้ผมให้ช่างเขามาซ่อมให้ก็ได้ รบกวนคุณเจแย่เลย" เล็กบอกเมื่อเห็นเจลงมาจากรถพร้อมกับถุงใส่น็อต
"ไม่เป็นไรครับ คุณเล็กมีเครื่องมือช่างไหมครับ เดี๋ยวผมเปลี่ยนให้คืนนี้เลย"
"มีครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้"
เจแยกไปห้องน้ำ ส่วนเล็กวิ่งขึ้นไปชั้นสอง ก่อนลงมาพร้อมกับชุดเครื่องมือช่างที่ซื้อไว้ แต่นานๆ ทีจะได้ใช้
เจถกแขนเสื้อและพับขากางเกงขึ้น เปิดฝาแทงค์ชักโครก เล็กเอากล่องเครื่องมือมายื่นให้ เจเลือกประแจขันน๊อต จากนั้นขันน๊อตที่เป็นสนิมออก
"คุณเล็กปิดวาล์วน้ำหน่อยได้ไหมครับ" เจหันไปบอก
เล็กกุลีกุจอไปปิดวาล์วน้ำที่อยู่นอกบ้านให้ทันที พอกลับเข้ามา ปรากฎว่าเจตัวเปียกหมดเพราะน้ำจากท่อที่ต่อไปที่แทงค์พุ่งกระจาย
"คุณเล็กหมุนวาล์วผิดทางหรือเปล่าครับ ช่วยปิดอีกทีได้ไหมครับ" เจหันมาบอกด้วยสีหน้าตกใจ
เล็กจึงต้องรีบวิ่งไปใหม่อีกครั้ง ปกติไม่ค่อยได้ใช้จึงลืมว่าแบบไหนปิดแบบไหนเปิด พอหมุนไปอีกทางน้ำจึงหยุดไหล
"คุณเจ ขอโทษจริงๆ ครับ เปียกหมดเลย เดี๋ยวผมไปเอาผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนนะครับ"
เล็กบอกด้วยสีหน้ารู้สึกผิด แต่เจกลับยิ้มกว้าง เล็กรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง เอาผ้าเช็ดตัวมาให้เจซับตัวให้แห้งก่อน
เจยังคงขะมักเขม้นกับการเลื่อยน็อตอีกตัวที่ขันไม่ออก ไม่สนใจเลยว่าชุดจะเปียกมากแค่ไหน เล็กยืนดูแล้วก็ยิ้ม เวลาเจไม่ทำท่าทางกวนๆ ก็ดูเป็นคนน่ารักไม่น้อย
จนกระทั่งเจซ่อมเสร็จและล้างมือเรียบร้อยแล้ว เล็กจึงเอาผ้าเช็ดตัวยื่นให้ เจรับไปเช็ดผมและหน้า ขำตัวเองเบาๆ ไปด้วย
"ขอบคุณนะครับคุณเจ ลำบากคุณเจแย่เลย คุณเจจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยไหมครับ" เล็กถามด้วยความเป็นห่วง แม้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย แต่เจกลับตั้งใจทำให้อย่างดี
"อืม...ก็ดีเหมือนกันครับ ว่าแต่มันกี่โมงแล้วครับเนี่ย"
เล็กเหลือบดูนาฬิกาที่ผนัง แล้วก็ต้องตกใจ "ตีหนึ่งกว่าแล้วครับ คุณเจจะขับรถกลับไหวไหมครับเนี่ย นอนที่นี่ดีกว่าไหมครับ"
เจทำสีหน้าลังเลและครุ่นคิด แต่สุดท้ายก็ตกลง "ก็ดีเหมือนกันครับ บ้านผมอยู่ไกลจากนี่พอสมควร" เจยิ้มเขินๆ
"แต่ว่าพรุ่งนี้ผมต้องไปงานแต่เช้าเลยนะครับ พอดีมีงานรณรงค์งดสูบบุหรี่ของ สสส. ผมไปเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้เขา น่าจะต้องออกตั้งแต่ตีห้าน่ะครับ"
"ไกลไหมครับ เดี๋ยวผมไปส่ง"
"อยู่ในกรุงเทพนี่แหละครับ แต่ว่าคุณเจไม่ต้องไปส่งผมก็ได้ เกรงใจครับ คุณเจเหนื่อยแย่แล้วล่ะ ไม่ต้องหรอกครับ" เล็กบอกอย่างเกรงใจ
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ใครที่ไว้ใจและติดตามผมมา ผมต้องดูแลทุกคน อีกอย่าง ผมมาอาศัยนอนบ้านคุณเล็ก ผมต้องตอบแทนครับ อ. เหวินสอนว่า ใครทำดีกับเราไม่ใช่หน้าที่ น้ำแก้วเดียวก็ต้องตอบแทน"
"อ้อ...เอางั้นเหรอครับ" เล็กถามอย่างไม่แน่ใจ เจพยักหน้ายืนยัน
"ถ้างั้น...คุณเจไปอาบน้ำก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะชงโปรตีนให้กิน อ้อ...ขอบคุณมากที่แนะนำอาหารเสริมตัวนี้ให้ผม กินมาไม่ถึงอาทิตย์ ผิวผมดีขึ้นเยอะเลยครับ สงสัยที่ผ่านมาผมคงจะกินโปรตีนไม่พอจริงๆ ด้วย" เล็กบอกพลางยื่นแขนอวดให้เจดูไปด้วย
"ดีแล้วครับคุณเล็ก ตั้งใจกินนะครับ กินแล้วสังเกตความเปลี่ยนแปลงของตัวเรา ตัวเรานี่แหละครับที่จะเป็นผลิตผลของผลิตภัณฑ์ คราวนี้ไปแนะนำใครก็ไม่ยากหรอกครับ" เจแนะนำ มองดูแขนของเล็กก็เห็นว่าผิวดีขึ้นกว่าเดิมพอสมควร
เล็กยิ้ม พยักหน้าเป็นเชิงยอมรับ แม้ว่าวันนี้จะมีเรื่องร้ายๆ ผ่านเข้ามา แต่วันนี้กลับไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายเหมือนเมื่อก่อน ปกติเล็กมักจมดิ่งไปกับความทุกข์หลายวัน
จะว่าไป มีอัปไลน์ดีๆ คอยดูแลแบบนี้ก็ดี ดูแลเรื่องธุรกิจ ดูแลเรื่องความเป็นอยู่ เหมือนมีเพื่อนที่รู้ใจคอยดูแล นี่แหละคือสิ่งที่เล็กอยากได้ ไม่ใช่แค่เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว
{-- + --- + -- + --- + --}
เจอาบน้ำเสร็จแล้วก็ใส่ชุดนอนที่เล็กหามาให้ เรื่องเสื้อผ้าของเล็กนั้นไม่ต้องห่วง เป็นดารามีเสื้อผ้าให้เลือกใช้มากมาย ทั้งที่ซื้อเองและได้มาจากการถ่ายแบบบ้าง เป็นพรีเซนเตอร์บ้าง
"โปรตีนอร่อยๆ ก่อนนอนครับ" เล็กบอกพลางส่งแก้วชงโปรตีนให้เจ "สูตรเดียวแบบที่คุณเจบอกผมเลยนะครับ ผมกินทั้งเช้าและก่อนนอนเลย อร่อยดี"
เจขอบคุณแล้วรับแก้วโปรตีนไปดื่ม "คุณเล็กทานแล้วเหรอครับ" เจหยุดถามเมื่อดื่มไปได้หน่อย
เล็กพยักหน้า "ครับ คุณเจวางไว้ตรงนี้ก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อน" เล็กชี้บอกตำแหน่งที่จะให้เจวางแก้ว
"ครับ" เจรับคำ ทำท่าเหมือนอยากถามบางอย่าง
"มีอะไรไหมครับคุณเจ" เล็กเลิกคิ้ว
"เอ่อ...คุณเล็กโอเคหรือยังครับ ผมหมายถึง...ละครเรื่องนั้น" เจถามอย่างเกรงใจ กลัวไปสะกิดแผลเข้าให้
เล็กพยักหน้า แต่ยังยิ้มเศร้า "ครับ ผมได้คิดอะไรหลายอย่างเลยนะครับ งานหลายอย่างที่ดูดี แต่เรากลับต้องทำอะไรที่ดูไม่ดี มันไม่ได้สวยงามอย่างที่คนข้างนอกมองหรอก" เล็กแค่นหัวเราะ จากนั้นจึงพูดต่อ "พรุ่งนี้ ผมไม่รู้ว่าจะเจอใครถามอะไรอีก ผมก็ต้องเป็นจอมปั้นหน้า บอกกับสื่อไปว่า...ไม่เป็นไร ไม่มีอะไร ไม่ได้น้อยใจอะไร ไม่โกรธอะไร เฮ้อ ก็ไม่สนุกนะครับที่ต้องพูดอย่างคิดอย่าง"
"คุณเล็ก จำที่ผมส่งไลน์ให้คุณเล็กได้ไหมครับ คนสำเร็จ ปัญหาทุกปัญหามีทางออก แต่คนทั่วไปทำให้ทุกอย่างเป็นปัญหา เราควบคุมอย่างอื่นไม่ได้ แต่เราเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ครับ คิดบวกเข้าไว้...แล้วทุกอย่างจะดีเองครับ อย่างน้อยเรายอมเปลี่ยนแปลงตัวเอง เปลี่ยนใจของเราให้คิดบวกได้ แค่นี้...ชีวิตก็จะมีความสุขแล้วครับ คิดซะว่าเรากำลังทำบททดสอบชีวิตอยู่" เจเว้นจังหวะ จากนั้นจึงพูดสืบไป
"ผมทำยัวร์เวย์มาหลายปี เจออะไรมาไม่น้อยหรอกครับ เคยจะเลิกอยู่หลายหน ท้ออยู่หลายครั้ง ถามตัวเองตลอดว่าใช่เราไหม เจอคนดูถูกเหยียดหยาม เจอคนหัวเราะเยาะว่าจบวิศวะมาแต่ต้องมาทำงานแบบนี้ ป๊ากับม้าไม่เห็นด้วย ไม่มีใครเห็นด้วยสักคน แต่พอเรายืนหยัดและตั้งใจ มันก็ผ่านมาได้ครับ ไม่มีความล้มเหลวสำหรับคนที่ยืดหยัดจนถึงที่สุดหรอกครับ"
เล็กเริ่มเห็นแล้วว่าคำสอนดีๆ หลายอย่างช่วยให้คิดได้เร็วขึ้น แทนที่จะหมดเวลาไปกับความเสียใจ คำพูดเหล่านั้นกลับให้แง่คิด เตือนสติและดึงเรากลับมาได้เร็วขึ้น
"ขอบคุณครับคุณเจ" เล็กบอกด้วยสีหน้าซาบซึ้งใจ
(http://bit.ly/2bd9pje)
เจพาเล็กมาส่งถึงที่สำนักงานของ สสส. ตอนเช้ามืด เดินขึ้นมาส่งเล็กที่หน้าทางเข้าของอาคารด้วย ตรงบริเวณนั้นมีเแฟนคลับของเล็กมารออยู่เกือบๆ สิบคน หนึ่งในนั้นมีน้ำฝนด้วย
น้ำฝนมองดูแฟนหนุ่มของตัวเองด้วยความสงสัย พอเจเห็นแฟนสาวของตัวเองก็หน้าซีด ลืมคิดไปว่าน้ำฝนอาจจะมาด้วย เธอคงสงสัยแน่ๆ ว่าทำไมเจกับเล็กถึงได้มาด้วยกันได้ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ทำเหมือนไม่ชอบหน้ากัน
แฟนคลับของเล็กวิ่งเข้ามาทักทาย เอาของกินมาฝากหลายอย่างเหมือนเคย หลายครั้งที่เล็กไปทำงานแต่เช้ามืด แฟนคลับกลุ่มนี้มักหาของมาให้กินบ่อยๆ แม้เล็กบอกหลายครั้งว่าไม่ต้องลำบากหามาให้ก็ตาม
น้ำฝนยังคงยืนอยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าบึ้งตึง สักพักเธอก็เดินเข้ามาหาเจ "พี่ขนม น้ำฝนขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมคะ" น้ำฝนบอกเสียงเย็นเยียบแล้วเดินปลีกตัวออกไป
เจหันมาสบตากับเล็กแวบหนึ่ง เล็กทันได้สังเกตเห็นความกังวลบนใบหน้าของเจอยู่บ้าง ไม่นานเจก็รีบเดินตามแฟนสาวออกไป
"หมายความว่ายังไงคะพี่ขนม ทำไมพี่เล็กถึงมากับพี่ได้ อย่าบอกนะคะว่า..." น้ำฝนเปิดฉากทันทีเมื่อเจเดินตามมาทัน
เจเงียบ ไม่ตอบอะไร รู้ว่าแฟนสาวคงจะเดาได้ไม่ยากว่าเกิดอะไรขึ้น
"พี่ขนม พี่ทำอย่างนี้ทำไมคะ! ทำไมพี่จะต้องไปชวนพี่เล็กมาทำยัวร์เวย์กับพี่ด้วย พี่เขาเป็นดารานะคะ ถ้าคนอื่นรู้เข้า พี่เล็กจะเดือดร้อนนะคะพี่ขนม ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะคะ"
"คือ..." เจไม่รู้จะอธิบายอย่างไร
"อย่าบอกนะคะว่าพี่ขนม..."
น้ำฝนจ้องสายตาแฟนหนุ่ม พยายามจับพิรุธ เธอเอะใจเล็กน้อยตอนที่เจมาขอเบอร์เล็กไป ให้เหตุผลว่าจะโทรไปขอโทษที่ทำกริยาไม่ดี น้ำฝนจึงให้ไปโดยไม่คิดอะไรมาก แต่ไปๆ มาๆ เธอกลับเห็นเจมาพร้อมกันกับเล็ก ต้องมีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ
"พี่ขนมตั้งใจจะแกล้งให้พี่เล็กเหรอ ข่าวบันเทิงเมื่อวานตอนเย็น เขาบอกว่าพี่เล็กถูกปลดออกจากละครที่เพิ่งไปถ่ายทำแล้ว พี่เล็กเขาเจอปัญหามาเยอะแล้วนะคะ พี่ขนมจะหาเรื่องให้พี่เล็กอีกเหรอ พี่กำลังจะทำให้พี่เล็กเดือดร้อน รู้ตัวไหมคะ!" ริมฝีปากของน้ำฝนสั่นระริก เธอแฟนหนุ่มจนเก็บอารมณ์ไม่อยู่
เจหน้าสลด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรู้สึกผิดหรืออะไรกันแน่ แต่คงไม่พอใจเท่าไหร่ที่น้ำฝนทำท่าห่วงเล็กมากกว่าตัวเอง
"ถ้าน้ำฝนชอบเขามากขนาดนั้น ทำไมไม่เป็นแฟนกับเขาไปซะเลยล่ะ!" ในที่สุดเจก็ทนไม่ไหว
น้ำฝนอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าเจจะกล้าพูดขนาดนี้
"น้ำฝนเป็นแฟนพี่ แต่กลับวิ่งตามมาเชียร์แต่นายเล็กนั่น น้ำฝนเคยรู้บ้างไหมว่าพี่จะรู้สึกยังไง!"
ดูเหมือนเจคงเหลืออดที่แฟนสาวไม่เคยเข้าใจเขาเลย น้ำฝนมักต่อว่าเจบ่อยๆ ว่าทำแต่ยัวร์เวย์จนแทบไม่มีเวลาให้ นอกจากยัวร์เวย์แล้ว เจต้องคอยสลับกับพี่สาวเฝ้าร้านอะไหล่รถยนต์แทนป๊ากับม๊าด้วย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเวลาเลย
"พี่ขนม..." น้ำฝนพูดด้วยเสียงแหบพร่า ไม่อยากเชื่อเลยว่าเจจะพูดกับเธอแบบนี้
เจหันหลังกลับเดินหนีไปอย่างไม่พอใจ พอผ่านมาเจอกับเล็กที่ยังคุยกับแฟนคลับอยู่ เจหยุดมอง ต่างคนต่างสบตากัน สีหน้าไม่พอใจของเจนั้นสังเกตไม่ยาก แต่ก็มีความรู้สึกหลายอย่างปนกันในแววตาคู่นั้น ไม่นานเจก็เดินกระฟัดกระเฟียดจากไปโดยไม่ร่ำลา
{-- + --- + -- + --- + --}
"อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอกครับ เป็นเรื่องธรรมดาในวงการอยู่แล้ว คือ...ถ้าเราเล่นแล้วไม่เหมาะกับบท ก็ไม่ควรฝืนเล่นต่อไปใช่ไหมครับ ผู้ใหญ่เขาก็คงเห็นว่าผมไม่เหมาะกับบทแบบนี้เท่าไหร่"
"คุณเล็กทราบมาก่อนไหมคะว่าจะมีการเปลี่ยนตัวนักแสดง หรือว่าเพิ่งทราบวันนี้"
"ก็เพิ่งทราบไม่นานนี่แหละครับ แต่ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ซีเรียสหรอก ผมเจอบ่อยแล้วเรื่องแบบนี้" เล็กหัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึก
"แล้วคุณเล็กรู้สึกยังไงบ้างคะกับฉายาพระเอกตกอับ เคยน้อยใจบ้างไหมคะ"
"มันก็มีบ้างแหละครับ"
"เคยถามผู้ใหญ่บ้างไหมคะว่าทำไมละครไม่ได้ออกอากาศ หรือว่าทำไมต้องเปลี่ยนตัวกะทันหัน"
"ยังไม่เคยถามครับ แต่ถ้าถามว่าอยากรู้ไหม ก็อยากรู้ครับ เผื่อว่าเราจะได้ปรับปรุงแก้ไขตรงไหนได้บ้าง"
"เข็ดไหมคะที่เล่นละครมาหลายเรื่องแล้วไม่ได้ออกอากาศ หรือว่าถูกเปลี่ยนตัว"
"ก็ไม่ถึงกับเข็ดหรอกครับ ผมยังชอบงานแสดง เรื่องไหนที่ไม่ได้ออกอากาศ ก็ไม่เป็นไรครับ เราก็ทำงานของเราเต็มที่ อย่างน้อยเราก็ได้มีโอกาสพัฒนาการแสดงของเราให้ดีขึ้น"
"ถ้ามีละครติดต่อมาอีก ยังจะเล่นอยู่ใช่ไหมคะ กลัวไหมคะว่าเจอปัญหาเดิม"
"ครับ ก็ยังรับเล่นอยู่นะครับ ยังไม่เคยคิดว่าจะเลิกเล่นละคร ส่วนเรื่องนั้น มันคาดเดาไม่ได้หรอกครับ เอาเป็นว่าอย่างน้อยก็ยังมีอะไรทำ ดีกว่าไม่มีครับ"
"แล้วอย่างนี้จะมีปัญหากับพระเอกใหม่ที่มาแทนหรือเปล่าคะ"
"อ๋อ...ไม่หรอกครับ ผมเคยเจอน้องเขาบ่อยๆ เราก็คุยกันดี ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ ผมว่าเราแค่ทำหน้าที่นักแสดงของเราให้ดีที่สุด ส่วนอะไรที่มันควบคุมไม่ได้ก็อย่าไปเป็นทุกข์กับมันเลยครับ"
เจดูสัมภาษณ์ของเล็กเสร็จก็ปิดโทรทัศน์ เล็กทำเหมือนที่บอกไว้เมื่อวานตอนเย็นทุกอย่าง ไม่ว่าจะรู้สึกอะไร จะคิดอะไร เล็กก็ต้องพูดว่าไม่เป็นไร ไม่มีปัญหา ไม่ได้โกรธอะไรไว้ก่อน ช่างต่างกับสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหลังสิ้นดี เจเห็นกับตาตัวเอง เล็กร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อวานนี้ จะไม่เป็นอะไรได้อย่างไรกัน
ว่าแต่...ทำไมเจถึงต้องรู้สึกเป็นห่วงผู้ชายคนนี้มากขนาดนี้ด้วย ความจริงเล็กเป็นมารขวางความสุขด้วยซ้ำ เดินหน้าต่ออีกนิดเดียว แผนขจัดมารผจญของเจก็จะสำเร็จแล้ว!
TBC
-
รอดูว่าที่จริงเจมีแผนอะไรกันแน่ อ่านดูแล้วเหมือนความคิดเจจะยังสับสนอยู่นะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
น่าสงสารจัง
-
แปะไว้ก่อน เดี๋ยวมาอ่านจ้า :z2: :z2: :z2:
-
เจคงอยากทำลายฐานแฟนคลับไรงี้มั้ง เพราะเห็นแฟนตัวกรี๊ดแบบออกนอกหน้า
แต่ดูเหมือนเจจะรู้สำนึกนะ อย่างน้อยก็รู้สึกไม่ดีกับที่ตัวเองทำบ้าง
อยากรู้ถ้าเล็กรู้จะเป็นยังไง
-
ติดตามนะค้าา.. :L2: นายเจคิดจะทำอะไรคุณเล็กคะเนี่ย เล่นใช้จิตวิทยามาหลอกกันแบบนี้ จุ๊ๆๆๆ ไม่ดีเลยนา~ สงสารคุณเล็กเขาบ้างสิค้าา :hao5: คนใจร้ายย~
-
ตอนที่คิดพล็อตเรื่องนี้ บังเอิญมากๆ ว่าช่วงนั้นมีข่าวดาราคนหนึ่งตกอับ งานถูกดอง
ก็เลยได้ไอเดียเอามาเขียนเรื่องนี้ 5555 ขอยืมตัวหน่อยนะครับคุณป๊อป
(http://www.thairath.co.th/media/EyWwB5WU57MYnKOvYNMbf0PYFSMzFM90Qp2UpX8YrlyZtACj2YepD2.jpg)
นิยายเรื่องนี้จะสอดแทรกทัศนคติมุมมองเกี่ยวกับชีวิตและการทำงานไปตลอดเรื่อง
ถือเป็นงานเขียนนิยายของผมที่ต้องลงทุนในด้านมุมมอง/ทัศนคติและการเรียนรู้แนวคิดคนสำเร็จอย่างมากๆ
นอกจากการเข้าไปสัมผัสกับธุรกิจโดยตรงแล้ว ผมยังหมดเงินไปกับการซื้อหนังสือเกี่ยวกับคนสำเร็จระดับโลกไปเยอะเลย
หลายๆ เล่มเป็นภาษาอังกฤษ อ่านอยู่หลายวัน สามปีที่หายไปผมเลยได้เรียนรู้อะไรดีๆ เยอะเลย
ทำให้ค้นพบกับตัวเองว่า คนสำเร็จทุกคนบนโลกนี้ต่างจากคนทั่วไปนิดเดียว แต่เป็น "นิดเดียว" ในหลายๆ เรื่อง
และคนสำเร็จบนโลกใบนี้คิดเหมือนกัน คือ
1) Begin with the end in mind - เริ่มต้นด้วยการเห็นจุดหมายปลายทาง ชีวิตสำคัญที่การเลือก เลือกเป็นสำคัญกว่าขยัน ทิศทางสำคัญกว่าความเร็ว ความรู้สึกสำคัญกว่าความรู้ วิธีคิดสำคัญกว่าวิธีการ ทิศทางผิดความพยายามก็สูญเปล่า - เลือกเป้าหมายชีวิตที่ต้องการก่อนเสมอแล้วค่อยเลือกเครื่องมือที่จะตอบโจทย์ได้ จะทำอะไรต้องเลือกจากผลลัพธ์ที่อยากได้แล้วค่อยคิดหาวิธี
2) Be proactive - มีการแปลคำนี้ผิดมากว่าเป็นการทำงาน "เชิงรุก" แต่จริงๆ แล้วคำนี้ความหมายตรงข้ามกับคำว่า "Reactive" ซึ่งหมายถึงเราตอบสนองต่อสถานการณ์ทันที และมักเพลี่ยงพล้ำเพราะใช้อารมณ์ ถูกสถานการณ์ควบคุม แต่ไม่ได้หมายความว่าต้อง Passive คือยอมให้ตัวเองถูกกระทำ ยอมให้สถานการณ์กำหนด เป็นเหยื่อ ส่วน Proactive คือการคิดและมีสติเพื่อเลือกที่จะตอบสนอง เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่เป็นคุณกับตัวเองและทุกฝ่ายมากที่สุด เช่น เพื่อนล้อว่า "เพ้อเจ้อ คนอย่างคุณทำไม่ได้หรอก" ถ้าเรา Reactive เราก็จะด่าเพื่อนกลับ ถ้าเรา Passive เราก็จะยอมให้เพื่อนว่าและยอมรับว่าเพื่อนพูดถูก ถ้าเรา Proactive เราจะใช้สติ ลดการใช้อารมณ์ เช่น เราอาจจะตอบเพื่อนไปว่า "ก็จริงนะ ตอนนี้ผมยังทำไม่ได้เพราะผมยังรู้ไม่มากพอ ฝึกไม่มากพอ คุณมีอะไรจะแนะนำผมไหม" เท่านี้ เราก็จะไม่ถูกสถานการณ์หรืออารมณ์ควบคุม เมื่อไหร่ที่เราถูกสิ่งเหล่านี้ควบคุมเราจะแพ้ทันที
3) Put First Things First - นอกจากขยันกับเครื่องมือที่ผิดจะไม่ทำให้เราประสบความสำเร็จแล้ว การขยันผิดเรื่องก็เช่นกัน สิ่งไหนที่สำคัญต้องทำก่อนเสมอ จัดลำดับความสำคัญและโฟกัส
4) Think Win-Win - คิดแบบชนะ-ชนะ ยกตัวอย่างห้างโรบินสันที่หนึ่ง ก่อนหน้านี้มีคนมาขายของจนแทบปิดทางเข้าห้างหมด ห้างรายได้ลดลง แต่ถ้าห้างโรบินสันไล่คนขายของพวกนี้ไปหมด ห้างก็อาจจะไม่ค่อยมีคนเข้า เป็นวิธีคิดแบบ แพ้ชนะ/ชนะแพ้ จึงตกลงด้วยการทำข้อตกลงจัดระเบียบการขายของหน้าห้างใหม่ ต่างคนต่างได้ประโยชน์ ห้างมีคนเข้ามากขึ้น คนขายของก็ยังขายของได้เหมือนเดิม
5) Seek First to Understand, Then to be Understood - ก่อนบอกความต้องการหรือสิ่งที่เราคิดแล้วอยากให้ผู้อื่นยอมรับ เราต้องให้ความสำคัญและเข้าใจมุมมองของผู้อื่นต่อเรื่องนั้นๆ อย่างลึกซึ้งก่อน ลดการปะทะกัน
6) Synergize - ยอมรับในคุณค่าของตนเอง และเข้าใจในความแตกต่างที่ผู้อื่นมีมุมมอง ลดการวิพากษ์วิจารณ์อย่างไม่สร้างสรรค์ซึ่งปิดกั้นความคิดดีๆ ของกลุ่มคนที่อยู่ด้วยกัน - ความสำเร็จเล็กๆ เป็นของเรา ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เป็นของทีม
7) Sharpen the saw - มีดลับด้วยหินลับมีด สมองก็ต้องลับด้วยสมองที่มีปัญญามากกว่า คนฉลาด 1 คน อยู่กับคนโง่ 10 คน ไม่นานก็จะมีคนโง่คนที่ 11 แต่คนโง่ 1 คน อยู่กับคนฉลาด 10 คน ไม่นานจะมีคนฉลาดคนที่ 11
ผมโชคดีมากที่ได้เจอคนทำ "ยัวร์เวย์" ที่เคยทำงานด้านการบริหารที่ตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย เขาไปอบรม 7 habits มา (แพงมากๆ) แต่เขาเอาเรื่องพวกนี้มาสอนเราในราคาไม่กี่บาท
นำมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ครับ เผื่อจะเป็นประโยชน์
-
ขอบคุณสำหรับเกร็ดความรู้ดีๆ นะค้าา~ o1
-
Next chapter is coming soon!!!
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 06 ❋ Your Way ทำพิษ
(http://bit.ly/2bDFS0E)
"ได้ข่าวว่าพี่เล็กขายยัวร์เวย์ด้วยเหรอคะ ทำไปถึงไหนแล้วคะเนี่ย"
เสียงใครบางคนถามขึ้น แม้ฟังเผินๆ ก็ยังฟังออกว่าติดหยันหน่อยๆ ไม่ใช่เพียงแต่คนถูกเรียกเท่านั้น ช่างแต่งหน้า ตากล้อง โปรดิวเซอร์และอีกหลายคนในกองถ่ายแบบหันมามองด้วยความสนใจด้วย
"อ๋อ...ครับ ตาต้ารู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ" เล็กยิ้มแหยๆ พลางมองไปรอบๆ
"รู้สิคะ แหม...เรื่องแบบนี้มันปิดกันไม่มิดหรอกค่ะ ช่วงนี้งานน้อยเหรอคะพี่ อืม...แต่ก็น่าจะเป็นอาชีพเสริมแก้เซ็งได้ดีนะคะ คนแถวบ้านตาต้าก็ขายค่ะ เนี่ย...ตาต้ายังเคยช่วยเขาซื้อเครื่องกรองน้ำเลยค่ะ ก็ดีนะคะ กรองน้ำได้ใสแจ๋วเชียวค่ะ เสียดาย...ไม่รู้ว่าพี่เล็กขายจะได้มาช่วยซื้อ อ้อ...คนนั้นเขาได้ไปเที่ยวต่างประเทศด้วยนะคะ สงสัยคงขายเก่งน่าดู พี่เล็กขายได้เยอะยังคะ" ตาต้าพูดระคนขำ
เล็กออกจะไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ ในวงการบันเทิงก็เป็นแบบนี้ เบื้องหน้าดูสวยงาม หรูหรา หล่อ สวย นิสัยดี แต่เบื้องหลังมีการอิจฉาริษยา เยาะเย้ยและแทงข้างหลังกัน ถ้าไม่มีเรื่องแบบนี้คงขาดสีสันไปมากทีเดียว
เล็กเลิกคิ้วมองนางแบบสาวที่จะขึ้นปกคู่กัน อดสงสัยไม่ได้ว่าเธอไปรู้มาจากไหน หรือใครสักคนในกองถ่ายละครเก่าที่เล็กถูกปลดออกเป็นคนกระจายข่าว เพราะเป็นเพียงที่เดียวที่เล็กเพิ่งเปิดเผยว่าทำยัวร์เวย์
"อ๋อ...ยังไม่เยอะหรอกครับ พี่ขายไม่เก่งหรอก ทำเล่นๆ สนุกๆ ไปงั้นแหละครับ" เล็กหัวเราะกลบเกลื่อน กระนั้นก็แอบหนักใจไม่น้อย ดูเหมือนเค้ารางความยุ่งยากจะเริ่มก่อตัวขึ้นเสียแล้ว
"วันหลังเอาแค็ตตาล็อกมาด้วยสิคะ เผื่อตาต้าจะช่วยซื้อ เห็นเขาว่าชุดเครื่องสำอางค์คุณภาพดีมาก วันหลังพี่เล็กติดมาด้วยนะคะ" ตาต้าหัวเราะชอบใจ การได้ข่มกันเล็กๆ น้อยๆ เป็นความสุขอย่างหนึ่งของคนวงการบันเทิง
"ครับ เดี๋ยว...พี่ขอตัวไปห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะครับ เดี๋ยวมานะครับ" เล็กหันไปบอกนางแบบสาวสวยและคนอื่นๆ ก่อนผลุนออกไปอย่างรวดเร็ว
พอเข้ามาในห้องน้ำ เล็กเปิดดูโทรศัพท์ว่าเจติดต่อมาบ้างหรือเปล่า แต่ไม่มีแม้แต่อักษรตัวเดียวส่งมาให้ ช่วงนี้เจไม่โทรมาคุยด้วย ไม่ไลน์มาหา โทรไปก็ไม่รับสาย ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันแน่ ทำพฤติกรรมแปลกๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ผีเข้าผีออก เล็กชักจะเริ่มไม่ไว้ใจเสียแล้ว
ดูเหมือนยัวร์เวย์จะทำพิษกับเล็กไม่หยุดไม่หย่อน อีกไม่กี่วันต่อมาก็มีข่าวซุบซิบในคอลัมน์หนังสือบันเทิงหลายฉบับ
คุณสนิทซึ่งเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเล็กส่งไลน์มากบอกในเช้าวันหนึ่ง เล็กจึงรีบไปขนหนังสือพิมพ์ในกล่องไปรษณีย์มาดู พอเปิดดูหนังสือพิมพ์ที่คุณสนิทอ้างถึง เล็กก็ถึงกับกุมขมับ ในนั้นเขียนแซวว่า...
'ติ๊งต่อง มิสสะตอ เอ๊ย แมงเม้าท์แมวเหมียวมาแล้วค่าาาาา วันนี้มีเรื่องฟินเฟร่อมาแฉเอ๊ยเล่าอีกแล้วค่ะคุณขาาาา ตอนนี้เขาลือกันว่าพระเอก ล. ลิง ตกอับหนัก!!! ถึงขนาดหันไปยึดอาชีพ MLM แล้วนะคะคุณขา สงสัยงานในวงการบันเทิงจะไม่รุ่ง ละครคงถูกดองจนเหม็นเปรี้ยว ฝากผู้ใหญ่ทั้งหลายเมตตาด้วยนะคะ แมงเม้าท์แมวเหมียวกลัวว่าพระเอกของเราจะไปเอาดีด้านขายตรงซะก่อนนะคะคุณขาาาาา ติ๊งต่อง แมงเม้าท์แมวเหมียวขอบินว่อนไปหาลูกค้าก่อนนะคะ อีกสองปีจะเป็นมงกุฎเพชรแล้วค่าาาาาา'
เล็กนึกโมโหจนแทบจะโยนหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นทิ้ง ไม่ได้การแล้ว เล็กควรต้องลาออกโดยเร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นอนาคตในวงการบันเทิงคงดิ่งเหวเพราะขายยัวร์เวย์แน่ คนในวงการคงล้อกันสนุกปาก ดีไม่ดีจะทำงานหายเงินหด ไม่น่าตัดสินใจพลาดเลย
เล็กยังไม่ทันไปลาออก วันต่อมา ผู้ใหญ่ของช่องที่เล็กสังกัดอยู่ก็เรียกไปเตือนพร้อมกับคุณสนิท
"คุณเล็ก คุณเห็นข่าวซุบซิบทั้งหลายแหล่แล้วใช่ไหมครับ บอกตรงๆ ว่าผมผิดหวังในตัวคุณมาก คุณปล่อยให้มีข่าวแบบนี้ออกไปได้ยังไง เสียภาพลักษณ์ของคุณหมดเลย จะทำผมก็ไม่ว่า แต่ไม่ต้องทำให้เป็นข่าวแบบนี้ก็ได้ อาชีพแบบนี้คุณก็รู้ว่าคนทั่วไปเขารับไม่ได้หรอก พวกอยากรวยทางลัดแต่ไม่ทำอะไร ผมล่ะเกลียดจริงๆ ไอ้พวกทำนาบนหลังคน ผมว่าคุณเลิกทำเถอะ ไม่อย่างนั้นคุณจะลำบาก อย่าหาว่าผมไม่เตือน"
เล็กได้แต่นั่งก้มหน้า ผู้บริหารท่านนี้ดูท่าจะไม่ชอบธุรกิจเครือข่ายมากทีเดียว "ครับ"
"ดีครับ อาทิตย์หน้าผมจะรอฟังคำตอบจากคุณ แต่ถ้าจะให้ดีก็รีบไปลาออกให้เร็วที่สุด ไม่งั้นอย่าหาว่าผมใจร้ายใจดำกับคุณนะคุณเล็ก"
ไม่รู้ว่าเป็นคำแนะนำหรือคำสั่ง แต่เล็กคงไม่มีทางเลือกนอกจากไปลาออกให้เร็วที่สุด แต่ช่วงนี้ยังไม่สะดวกเพราะมีงานตลอดวัน ต้องรอไปอีกสองสามวันถึงจะพอปลีกตัวได้
เล็กกับคุณสนิทลงมาจากตึกที่ทำการของช่องแล้ก็แยกย้ายกันไป คุณสนิทมีธุระกับลูกสาว ส่วนเล็กต้องไปทำงานต่อ วันนี้มีรายการเกมส์โชว์หนึ่งรายการ ไม่รู้ว่าจะมีใครล้อเรื่องยัวร์เวย์อีกหรือเปล่า รู้อย่างนี้ไม่ทำเสียก็ดี
ขณะที่เล็กนั่งแท็กซี่ออกไปยังสตูดิโอถ่ายทำรายการ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลกๆ ที่ไม่คุ้นเคย แต่เป็นเรื่องปกติสำหรับเล็ก เพราะมีคนแปลกหน้าโทรมาหาทุกวันอยู่แล้ว
"สวัสดีครับเล็ก ไม่ได้เจอกันซะนาน สบายดีนะครับ"
น้ำเสียงจากปลายสายฟังคุ้นหู แต่เล็กก็ยังนึกไม่ออกว่าเป็นเสียงใคร จึงตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "ครับ สบายดีครับ จากไหนครับ"
เล็กถามพลางมองออกไปนอกกระจกรถ รู้สึกกังวลใจเล็กน้อยเพราะรถติดมากและใกล้เวลานัดแล้ว ถึงจะเป็นดารา แต่เล็กไม่ชอบไปสายแล้วให้คนอื่นรอ
"แหม...ทำเป็นจำพี่ไม่ได้นะครับ ฟังเสียงพี่ไปเรื่อยๆ ละกัน เดี๋ยวเล็กก็จะจำได้เองแหละ เพราะเราเคยเจอกันแล้ว ที่พี่โทรมาวันนี้ เพราะพี่เห็นข่าวซุบซิบของเล็ก ก็เลยรู้สึกเป็นห่วง เดี๋ยวนี้งานมันน้อยขนาดนั้นเลยเหรอครับ"
เล็กแอบถอนหายใจอย่างรำคาญ เรื่องนี้อีกแล้ว ไม่รู้อะไรกันนักกันหนา
"ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะ เรื่องเงินน่ะหาไม่ยากหรอก ถ้าขัดสนจริงๆ มาทำงานบางอย่างให้พี่ไหมล่ะ ใช้เวลาไม่นานหรอก พี่รับรองว่าได้เยอะแน่ๆ"
เพียงเท่านี้เล็กก็นึกออกแล้วว่าเป็นใคร "คุณชิงชัย"
"นั่นไง เห็นไหมล่ะ พี่ถึงบอกไงว่าสุดท้ายเล็กก็ต้องจำได้ว่าพี่เป็นใคร แหม...คนคุ้นเคยขนาดนี้จะลืมกันง่ายๆ ก็เกินไปละ" ทางนั้นพูดหยอกอย่างสนุก
"พี่ต้องการอะไร ผมไม่มีเวลามากนะครับ เดี๋ยวจะต้องไปถ่ายรายการแล้ว" เล็กบอกเสียงเกือบห้วน ถึงจะตกอับยังไงก็ไม่มีทางไปหานายคนนี้อย่างเด็ดขาด
ชิงชัยหัวเราะร่วน "ไม่มีอะไรหรอก ทำไมต้องกลัวพี่ขนาดนั้นล่ะ พี่ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนเล็กก็รู้ มีแต่ทำให้..." ชิงชัยหัวเราะร่าอีก "แถมยังมีเงินใช้อีกต่างหาก ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย"
เล็กกัดฟันแน่นด้วยความโมโห อย่าคิดว่าพอตกอับแล้วจะยอมทำอะไรก็ได้ ยังไงเล็กก็ยังมีทางเลือกอื่น อย่ามาดูถูกกันแบบนี้ดีกว่า
"ก็คิดดูละกัน งานที่สบายและได้เงินเยอะขนาดนี้ พี่ไม่ได้มีให้กับทุกคนนะ ก็เอาเป็นว่า....อยากให้พี่ช่วยอะไรก็บอก เรื่องละครที่ถูกดองน่ะ รู้ไหมว่าแค่พี่ยกหูโทรเข้าไปที่ช่อง พรุ่งนี้ละครของเล็กก็อาจจะได้ออกอากาศแล้ว เรื่องขี้ปะติ๋วแค่นี้พี่ช่วยเล็กได้เสมอ บอกพี่มาละกัน"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ขอบคุณ แค่นี้ก่อนนะครับ พอดีผมไม่สะดวกคุย"
เล็กรีบวางสายไปอย่างหงุดหงิด สมัครทำยัวร์เวย์แค่ไม่กี่วันก็เกิดเรื่องปวดหัวแล้ว คิดผิดซะแล้วที่เชื่อเจ จนป่านนี้ก็ยังติดต่อไม่ได้ จะเอายังไงกันแน่
ไม่นานโทรศัพท์ของเล็กก็ดังขึ้นมาอีก คุณสนิทนั่นเอง เล็กจึงรีบรับเผื่อว่าจะมีงานติดต่อเข้ามา ช่วงนี้รายได้หายไปพอสมควร อีกไม่กี่วันก็ต้องจ่ายค่าผ่อนบ้านและค่าใช้จ่ายรายเดือนอีกจิปาถะ ถ้าซื้อรถด้วยก็คงแย่ ผ่อนจนตัวตายกันเลยทีเดียว
"ครับคุณสนิท" เล็กกรอกเสียงลงไป
"คุณเล็กครับ รายการที่คุณเล็กจะไปออก ตอนนี้เขาโทรมาบอกว่า...ไม่ต้องไปแล้วครับ ทางนั้นติดต่อให้น้องกันมาออกแทนแล้วครับ พอดีมีคำสั่งด่วนมาจากทางผู้ใหญ่ ทางนั้นเขากำลังจะดันน้องคนนี้ ก็เลย...เอ่อ...ก็อย่างที่คุณเล็กรู้นั่นแหละครับ อ้อ ข่าวซุบซิบในหนังสือพิมพ์ก็มีส่วนด้วย" น้ำเสียงของคุณสนิทฟังดูเศร้า
เล็กนึกอยากตะโกนให้ก้องฟ้า นี่มันอะไรนักหนา ทำไมช่วงนี้ถึงโชคร้ายแทบทุกวัน เป็นเพราะไอ้ธุรกิจยัวร์เวย์บ้านั่นแท้ๆ แทนที่จะมีรายได้ กลับต้องเสียรายได้ไปโดยไม่คาดฝัน
เล็กคุยกับคุณสนิทสักพักก็วางสาย ก่อนบอกให้แท็กซี่เปลี่ยนจุดหมายปลายทางไปที่หนึ่ง เล็กยังมีงานสัมภาษณ์ลงนิตยสารเรื่องการดูแลสุขภาพของผู้ชายอีกที่ เนื่องจากเล็กเป็นคนชอบออกกำลังกายและฟิตหุ่น ถึงกับยอมเสียเงินแสนแพงเป็นสมาชิกฟิตเนสแห่งหนึ่งไว้ สิ้นเดือนนี้ก็ดันครบกำหนดจ่ายค่าสมาชิกพอดี
เล็กพยายามโทรหาเจ แต่ก็เป็นเหมือนเดิม โทรติดแต่ไม่รับสาย ไม่รู้ว่าวันนั้นกลับบ้านไปทะเลาะกับแฟนหรือเปล่า แล้วก็พาลโกรธเล็กไปด้วย แต่มันไม่ใช่ความผิดของเล็กสักหน่อย
เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไร เล็กจึงส่งข้อความไปหาอีกรอบ
"ขอบคุณที่ช่วยนำโอกาสมาให้นะครับ แต่อีกไม่กี่วันนี้ผมจะไปลาออกแล้ว"
เล็กเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าอย่างหงุดหงิด นึกระแวงว่านิตยสารนั้นจะโทรมายกเลิกหรือเปล่า แต่ดีที่ยังไม่มีวี่แวว
(http://bit.ly/2bd9pje)
"ไหนว่าธุรกิจของพี่คือการช่วยเหลือแบ่งปันกันไงคะ ไหนว่าแข่งขันกันที่การยกระดับจิตใจ แล้วนี่อะไรคะ"
ยังไม่ทันที่เจจะได้พูดอะไรด้วยซ้ำ พอนั่งลงแฟนสาวก็โยนหนังสือพิมพ์กับนิตยสารสองสามเล่มมาให้ น้ำเสียงเธอฟังดูไม่พอใจมากทีเดียว
วันนี้เป็นวันแรกที่เจเพิ่งเจอหน้าน้ำฝน ก่อนหน้านี้หลังเธอปั้นปึงเพราะโกรธที่เจชวนเล็กมาทำยัวร์เวย์ แต่อยู่ดีๆ วันนี้ก็โทรมาหา บอกให้ยกเลิกนัดทุกอย่างแล้วเธอจะมาหาที่บ้าน ด้วยความคิดถึงแฟนสาวมาหลายวัน เจจึงยอมจัดตารางเวลาตัวเองใหม่
"อะไรเหรอน้ำฝน" เจถามอย่างงงๆ ในขณะมองดูสิ่งพิมพ์หลากชนิดบนโต๊ะ
น้ำฝนส่ายหน้าอย่างระอาใจ เจช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย เอาแต่ทำงาน ไม่เคยรู้ความเคลื่อนไหวของวงการอื่นใดทั้งสิ้น เธอจึงเปิดหน้าหนังสือที่มีข้อความเจ้าปัญหาให้เจอ่านทีละเล่มเสียเอง
"นี่ใช่ไหมคะคือสิ่งที่พี่ขนมต้องการ ไหนว่าธุรกิจนี้สอนให้เป็นคนดีอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วคนที่เขาสอนพี่เขาทำเรื่องแบบนี้กันด้วยไหมคะ"
ถ้าไม่ใช่เพราะข้อความเจ้าปัญหานั้น เจคงโกรธน้ำฝนมากทีเดียวที่ไปลามปาม เจแทบพูดไม่ออก คิดไม่ถึงว่าจะเกิดความเดือดร้อนกับเล็กถึงขนาดนี้
"ฝนผิดหวังในตัวพี่มาก" น้ำฝนเน้นย้ำชัดถ้อยชัดคำ "ฝนเคยคิดว่าถ้าธุรกิจนี้มันดีจริง ฝนก็อาจจะลองไปเรียนรู้ดูบ้าง แต่ตอนนี้คงไม่แล้วล่ะค่ะ ถ้าเขาสอนให้เป็นคนดีจริง แล้วพี่ทำอย่างนี้ทำไมคะ พี่เล็กเขาไปทำอะไรให้พี่ขนมไม่พอใจเหรอ ที่ผ่านมาชีวิตพี่เขาก็น่าสงสารมากพอแล้ว ทำไมพี่จะต้องไปซ้ำเติมเขาอีก รู้ไหมคะว่า...ตอนนี้พี่เล็กแทบไม่มีงานเข้ามาเลย งานที่รับไว้ก็ถูกยกเลิก ละครที่ว่าจะให้พี่เล็กไปลองเทสต์ดูเขาก็ไม่เอาแล้ว" น้ำฝนพูดพร้อมน้ำตานองหน้า เธอสงสารเล็กอย่างจับจิตจับใจ
"ฝน....พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ" เจบอกด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ไม่โกรธฝนเลยที่ต่อว่า ทุกวันนี้ที่เจไม่กล้าติดต่อกับเล็กเพราะรู้สึกละอายใจ เล็กเป็นคนดีและน่าสงสาร เจไม่ควรพาเล็กเข้ามาเดือดร้อนเลย
"ขอให้มันเป็นครั้งสุดท้ายละกันนะคะพี่ขนม ถ้ามีเรื่องแบบนี้อีก ฝนคิดว่าเราก็คงต้องอยู่ห่างๆ กันแล้วล่ะค่ะ" น้ำฝนพูดเฉียบขาด ก่อนสะบัดหน้าลุกเดินออกไปจากบ้านของเจ ไม่นานก็ขับรถออกไป
เจไม่ได้ตามไปง้อเหมือนอย่างเคย ได้แต่นั่งนิ่งๆ และครุ่นคิด ไม่นานก็หยิบโทรศัพท์มาดูข้อความที่เล็กส่งมาให้ คำพูดของน้ำฝนเมื่อกี้เสียดแทงใจดีแท้ พี่จุ๊เคยสอนเรื่องหนึ่ง เล็กประทับใจมาก เคยเอามาเล่าให้น้ำฝนฟังบ่อยๆ แม้ว่าน้ำฝนจะยืนกระต่ายขาเดียวว่าไม่ทำธุรกิจนี้ร่วมด้วย
พี่จุ๊สอนไว้ว่า...
"ธุรกิจนี้ ไม่ได้แข่งขันกันที่รายได้หรือวัตถุสิ่งของที่เรามี แต่เราแข่งขันกันที่การยกระดับจิตใจ จิตใจที่มีปัญญา จิตใจที่จะยอมเสียสละเพื่อช่วยเหลือให้คนอื่นได้ประสบความสำเร็จก่อน จิตใจที่ยอมทำงานหนักเพื่อพัฒนาคนที่เขาตามเรามา จิตใจที่จะเป็นคนที่รู้จักคว่ำมือลง ไม่ใช่แค่คนที่หงายมือเพื่อขอเป็นอย่างเดียว...."
พี่จุ๊สอนแบบนี้ เจนำคำสอนนี้ไปสอนดาวน์ไลน์หรือคนที่เข้ามาใหม่เสมอ แต่สุดท้ายเจก็อาจจะทำไม่ได้เสียเอง แล้วจะพูดไปทำไมในเมื่อตัวเองยังทำไม่ได้
แม้ไม่กล้าไปสู้หน้า แต่เจคงต้องทำอะไรบางอย่าง แม้ว่าไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องแบบนี้ แต่ผลกระทบก็ขยายไปมากกว่าที่คิด เผลอๆ จะเป็นการทำลายคนๆ หนึ่งด้วยซ้ำ
(http://bit.ly/2bd9pje)
ไม่น่าเชื่อเลยว่าเล็กจะโชคร้ายได้ตลอดวัน ตอนนี้เล็กมานอนให้หมอรักษาที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง งานหลายงานถูกยกเลิกไปเกือบหมดแล้ว รายได้หายวับไปอย่างน่าใจหาย แถมยังต้องมาเจ็บตัวอีก ดีที่มีประกันสุขภาพ ไม่งั้นคงได้เสียเงินเพิ่มอีกเป็นแน่
ขณะที่เล็กกำลังคิดหงุดหงิด ประตูห้องก็ถูกเปิดออก บรรดาสาวๆ แฟนคลับต่างกรูกันเข้ามา หนึ่งในนั้นก็มีน้ำฝนด้วย มีของมาฝากหลายอย่างอีกเช่นเคย เห็นอย่างนี้ก็พอทำให้มีกำลังขึ้นมาบ้าง
"พี่เล็กเป็นไงบ้างคะ" แฟนคลับคนหนึ่งถามเมื่อมาถึงเตียงคนไข้ แฟนคลับคนอื่นๆ ก็ถามด้วยคำถามคล้ายๆ กัน ทุกคนดูเป็นห่วงเป็นใย บางคนขอดูแผลด้วย
"ไม่เป็นไรมากแล้วล่ะครับ พอดีเมื่อวานไปสัมภาษณ์หนังสือแมนเนอร์ พอสัมภาษณ์เสร็จ พี่ก็เห็นหมาตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง มันน่ารักดี เป็นหมาของคนสัมภาษณ์นั่นแหละ พี่ก็ไปเล่นด้วย แล้วยังไงไม่รู้ มันกัดตาพี่เฉยเลย ดีโดนแค่หางๆ พี่ฉีดยากันพิษสุนัขบ้าแล้ว ไม่ต้องห่วงครับ ขอบคุณมากๆ เลยที่อุตส่าห์มาเยี่ยม พี่ก็ได้กำลังใจดีๆ จากพวกเรานี่แหละ" เล็กบอกอย่างซาบซึ้งใจ
"พี่เล็กอย่าท้อนะคะ คนดีๆ อย่างพี่เล็กต้องได้เจอสิ่งดีๆ แน่ๆ ค่ะ" น้ำฝนปลอบ น่าแปลกที่วันนี้เธอดูเงียบๆ จนผิดสังเกต
"ขอบคุณครับน้องฝน พี่ไม่ท้อง่ายๆ หรอก" เล็กยิ้มน้อยๆ
เห็นน้ำฝนแล้วก็พานคิดไปถึงแฟนหนุ่มของเธอ อยากจะถามเหลือเกินว่านายหมอนั่นเป็นอย่างไรบ้าง ไม่เคยโผล่มาดูดำดูดีดาวน์ไลน์เลย นี่หรือคือธุรกิจของการช่วยเหลือแบ่งปันกัน หลอกลวงสิ้นดี แต่ช่างเถอะ อีกไม่นานเล็กก็จะไปลาออกแล้ว คงไม่ต้องเจอกันอีกแล้ว น่าเสียดายที่เคยรู้สึกดีๆ ต่อกัน
"พวกเราทุกคนจะเป็นกำลังใจให้พี่เล็กนะคะ มีอะไรให้พวกเราช่วยก็บอกค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ" น้ำฝนบอกด้วยสีหน้าเห็นใจ คนอื่นๆ เออออตามเธอไปด้วย
เล็กรู้สึกแปลกๆ กับท่าทางของน้ำฝนเหมือนกัน เล็กรู้สึกได้ว่าเธอมีบางอย่างไม่เหมือนแฟนคลับคนอื่นๆ หลังกลับจากสมุยด้วยกันคราวนั้น เธอมักมีรอยยิ้มแปลกๆ คล้ายกับเขินเวลาเจอเล็ก
เจคงหึงแฟนสาวเพราะเหตุนี้ คงไม่มีผู้ชายที่ไหนชอบที่แฟนตัวเองไปตามผู้ชายคนอื่น แม้ว่าจะเป็นการชอบแบบดาราก็เถอะ
เล็กได้แต่ยิ้มและพยักหน้ารับรู้ คงไม่กล้ารบกวนแฟนคลับหรอก แค่ตามมาให้กำลังใจก็ดีมากแล้ว ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าจะมีคนติดตามชื่นชอบและคอยให้กำลังใจมากขนาดนี้
{-- + --- + -- + --- + --}
ตอนเย็นคุณสนิทขับรถมารับเล็กกลับบ้าน ผู้จัดการส่วนตัวคนนี้ก็ดีเหลือหลาย คอยเป็นห่วงเป็นใยเสมอมา เหมือนพี่ชายคนหนึ่งไปแล้ว
เห็นหน้าผู้จัดการก็พานให้กังวลอีก สิ้นเดือนนี้เล็กต้องจ่ายเงินเดือนให้คุณสนิทหลายหมื่นบาท แถมยังมีค่าใช้จ่ายอีกจิปาถะ ในขณะที่งานก็หายไปเกือบหมด ที่จริงเล็กยังพอมีเงินเก็บไว้ในธนาคารอยู่บ้าง แต่ก็ไม่อยากถอนออกมาใช้โดยไม่จำเป็น ยกเว้นว่าฉุกเฉินจนเลี่ยงไม่ได้
พอคุณสนิทกลับบ้านไปได้ไม่นาน นายชิงชัยก็โทรมาหา ในวงการนี้ก็แปลกดี เล็กแทบไม่เคยมีความส่วนตัวเลย เกิดอะไรขึ้นที่ไหน คนในวงการก็รู้กันอย่างรวดเร็ว ยิ่งมีอินเตอร์เน็ตและเทคโนโลยีก็ยิ่งไปกันใหญ่ แทบจะรู้พร้อมๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ
"เล็กเป็นไงบ้าง พอดีมีคนโทรมาบอกพี่ว่าเล็กถูกหมากัด เป็นอะไรมากหรือเปล่า"
เล็กไม่รู้สึกซาบซึ้งกับความห่วงใยจอมปลอมของนายคนนี้เลยแม้แต่น้อย เพราะเล็กรู้ดีว่าฝ่ายนั้นต้องการอะไรบางอย่างจากตนเอง
"ไม่เป็นไรมากหรอกครับ พี่มีอะไรก็ว่ามาตามตรงดีกว่าครับ ผมจะได้พักผ่อน" เล็กบอกไปอย่างรำคาญ
"โธ่...เล็กก็ พี่เป็นห่วงเล็กนะ แต่เอาเถอะ เล็กยังไม่เชื่อใจพี่ตอนนี้ก็ไม่เป็นไร แต่พี่อยากให้รู้ว่าพี่เป็นห่วงเล็กจริงๆ นะครับ ช่วงนี้รายได้พอใช้หรือเปล่า พี่เห็นเราถูกยกเลิกงานหลายงานเลย เอางี้ไหม มาคุยกับพี่ก่อน ยังไม่ต้องทำอะไรก็ได้ พี่ยินดีช่วย เนี่ย...พี่มีงานมาให้เล็กทำชิ้นหนึ่ง สนใจไหม ถ่ายแบบเสื้อผ้า แป๊บเดียวก็ได้เงินแล้ว ถ้าสนใจก็มาหาพี่พรุ่งนี้ พี่จะได้นักเจ้าของแบรนด์มาเจอ เขาอยากเจอเล็ก เขาเครซี่เล็กมากๆ เลยนะ ติดตามดูเล็กทุกเรื่องเลย" ชิงชัยโน้มน้าว
เล็กนิ่งเงียบและครุ่นคิด ช่วงนี้สถานการณ์ทางการเงินข้างย่ำแย่ ถ้าพอมีงานให้ทำบ้างคงพอช่วยผ่อนหนักเป็นเบา หรือว่าเล็กจะลองไปดูสักหน่อย
"ยี่ห้ออะไรเหรอครับ แล้วต้องถ่ายแบบไหน" เล็กตัดสินใจถามไป แม้รู้ว่าเป็นการเผยไต๋ให้อีกฝ่ายรู้ว่าตนเองสนใจก็ตาม
"อ๋อ...ก็...เป็นกางเกงในนั่นแหละ แต่ว่าไม่ได้ถ่ายแบบถอดหมดเหลือแต่กางเกงในนะ แค่เปลือยท่อนบน ถ่ายให้เห็นขอบๆ ไม่ทำให้ภาพลักษณ์ของเล็กเสียหายหรอกน่า เชื่อพี่สิ พี่มีค่าตัวให้สามแสน สนใจไหมครับ"
สามแสนเลยหรือ? เงินก้อนนี้คงช่วยชีวิตเล็กได้มากทีเดียว แค่ถ่ายแบบเห็นขอบกางเกงในก็ไม่น่ามีอะไรเสียหาย ดีกว่าไปนอนกับพวกนักปั้นดาราหื่นกามเป็นไหนๆ เมื่อก่อนชิงชัยเคยเสนอค่าตัวให้เล็กมากกว่านี้ แต่เล็กก็ปฏิเสธไปทุกครั้ง ต่อให้เสนอมามากกว่านี้อีกก็จะปฏิเสธอยู่ดี
เล็กกลับมาเจอสถานการณ์วิกฤติแบบนี้อีกแล้ว หลังลืมตาอ้าปากได้ไม่นาน โชคชะตากลับเล่นตลกอย่างไม่ปราณีปราศรัยเลย ลำบากมานานหลายปี พอมีความหวังก็มักเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดเสมอ
"ขอผมคิดดูก่อนละกันครับ" เล็กแบ่งรับแบ่งสู้
เป็นครั้งแรกที่เล็กไม่ปฏิเสธนายชิงชัยอย่างสิ้นเชิงเหมือนที่ผ่านมา ฝ่ายนั้นจึงหัวเราะชอบใจ แน่ล่ะ คงรู้แล้วว่าเล็กกำลังจะเข้าตาจน นับว่าฉลาดที่ไม่ยื่นข้อเสนอแบบเดิมให้ กระนั้นเล็กก็รู้ว่าอีกไม่นานนายชิงชัยจะต้องหาวิธีตะครุบตัวเขาให้ได้ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ลงทุนขนาดนี้
ไม่รู้ว่าเล็กคิดถูกหรือผิดที่ตอบตกลงว่าจะไปพบ ไม่รู้จะรนหาที่อีกหรือเปล่า แต่ความจำเป็นก็บีบบังคับเหลือเกิน
(http://bit.ly/2bd9pje)
พอถูกหมากัดแบบนี้ เล็กต้องหยุดรับงานไปโดยปริยาย เพราะเป็นดาราต้องใช้หน้าตาในการทำงาน คงไปในสภาพนี้ไม่ได้ ช่วงนี้จึงอยู่บ้านจนเบื่อ สรุปว่าเดือนนี้เล็กเสียรายได้ไปนับแสนบาท จึงเหตุให้เล็กต้องคิดทบทวนข้อเสนอของนายชิงชัย
ส่วนเรื่องธุรกิจนั่น เล็กตัดสินใจแล้วว่าจะไปลาออกวันพรุ่งนี้ แม้จะชอบสินค้าหลายตัวมาก แต่คงไม่ซื้อมาใช้อีกแล้ว พอกันที เสียดายที่เคยรู้สึกดีๆ ด้วย
เล็กกำลังจะเข้านอน เสียงแตรรถก็ดังขึ้นที่หน้าบ้าน เล็กวางขวดเขย่าโปรตีนที่กินหมดแล้วไว้บนโต๊ะ ก่อนเดินลงไปข้างล่าง เกือบจะห้าทุ่มแล้ว ใครกันมาหาดึกๆ ดื่นๆ
หรือว่าจะเป็นนายเจ?
ใช่อย่างที่เล็กเดาไว้เสียด้วย เจจอดรถรออยู่หน้าบ้าน ไม่รู้ว่าเล็กรู้สึกดีใจ คิดถึงหรือเป็นเพราะอะไรกันแน่จึงรีบไปเปิดประตูบ้านให้
"คุณเล็ก" เจเอ่ยทักเมื่อลงมาจากรถ สภาพดูเหนื่อยๆ จนพอสังเกตได้
"ตาคุณเล็กไปโดนอะไรมาครับ" เจถามอย่างตกใจเมื่อสังเกตเห็นปลายหางตาของเล็กมีรอยแผล ตอนนี้เล็กเอาผ้าปิดแผลออกได้แล้ว
ยังไม่ทันได้ตอบ เจเดินเข้ามาหาพร้อมกับเอามือมาจับรอยแผลของเล็กอย่างเบามือ
"เจ็บหรือเปล่าครับ"
น้ำเสียงเป็นห่วงสะกดเล็กนิ่ง แต่พอนึกได้ก็รีบตอบกลับไป "ไม่ค่อยเจ็บแล้วครับ"
"เดี๋ยวผมเอาโลชั่นมาทาให้ มันจะช่วยเรื่องแผลเป็น"
เจบอกพลางวิ่งกลับไปที่รถที่จอดอยู่ สักพักก็กลับมาพร้อมกับขวดโลชั่นแบบกระป๋องสเปรย์สีขาว
เจกดหัวฉีด เอาโลชั่นที่เป็นเนื้อโฟมสีขาวๆ มาทาให้ เล็กเคยเห็นที่ช็อปของยัวร์เวย์แล้ว แต่ยังไม่ได้ซื้อมาลองใช้ เจเองก็ยังไม่เคยแนะนำให้รู้จักด้วย
แปลกแท้ แทนที่เล็กจะโกรธ กลับรู้สึกโกรธไม่ลง แถมเวลาที่เจมาอยู่ใกล้ๆ แบบนี้ เล็กกลับรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด ทำไมเล็กถึงไม่รู้สึกแบบนี้กับผู้ชายคนอื่นเลย ไม่ว่าจะเป็นน้องชาย คุณสนิทหรือเพื่อนผู้ชายในวงการที่เล็กรู้จัก
เจทาโลชั่นอย่างเบามือ พอเสร็จแล้วก็ยิ้ม แต่สีหน้าดูเศร้าๆ เหมือนคิดอะไรบางอย่าง หรือจะเป็นเพราะว่าสงสารเล็ก สายตาของเจบ่งบอกว่ากำลังรู้สึกแบบนั้น เจคงจะรู้เรื่องของเล็กผ่านสื่อมาบ้างแล้วไม่มากก็น้อย
เล็กพาเจเข้ามาในบ้าน เจ้าตัวเดินตามเล็กเข้ามาอย่างช้าๆ สีหน้าดูเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างตลอดเวลา
"ผมมารบกวนคุณเล็กหรือเปล่าครับ พอดีเพิ่งจะไปคุยกับดาวน์ไลน์คนใหม่ เขาอยู่นครปฐม ก็เลยมาถึงดึกเลย"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ่ายละครจนเช้าผมก็เคยมาแล้ว แค่นี้ไม่ถือว่าดึกสำหรับผมหรอก" เล็กบอก แม้จะรู้สึกดีที่อีกฝ่ายมาหาเสียที แต่อีกใจหนึ่งก็นึกโกรธ
จะว่าไป เล็กจะโกรธที่เจไม่หาไปทำไม ไม่มาหาก็ดีแล้ว เล็กจะได้ไปลาออกจากธุรกิจได้ง่ายๆ ที่สำคัญ เล็กไม่จำเป็นต้องได้กำลังใจหรืออยากให้นายคนนี้ช่วยเลย ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเสียหน่อย รู้จักกันก็แค่ไม่กี่วัน แต่ทำไม...หน้าใสๆ ของหนุ่มตี๋คนนี้กลับทำให้เล็กรู้สึกแปลกๆ หลายหน เวลาเจอยู่ใกล้ก็เหมือนมีรังสีความอบอุ่นแผ่ไปทั่ว
เจทำหน้าสลด ก่อนทำในสิ่งที่เล็กคาดไม่ถึงเมื่อเจคุกเข่าลงตรงหน้าเล็ก เงยหน้ามาสบตากัน แววตาดูเศร้าเหมือนกับรู้สึกผิด
"คุณเล็ก...ผมมีเรื่องสารภาพกับคุณเล็กครับ"
TBC
-
โหย ค้างมากเลยครับ
รอฟังคำสารภาพจากเจ
-
คุณเล็กน่าสงสารสุดๆ เลยค่ะ ฮึก~ :hao5: .. ต่อให้ลำบากแค่ไหนคุณเล็กก็อย่าไปหลงเชื่อคำลวงของนายชิงชัยนั่นนะค้าา คนไม่ดีแบบนั้นอยู่ห่างเอาไว้เป็นดีที่สุดเลยล่ะค่ะ
ปล. รอตอนต่อไปนะคะ อยากรู้เสียเหลือเกินค่ะว่าคุณเล็กจะ 'พิพากษา' ให้นายเจได้รับโทษทัณฑ์ที่หนักแค่ไหน :laugh:
-
ปีนี้เป็นปีชงของเล็กรึเปล่า :mew5:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
วันนี้ขอนำคำคมที่น่าสนใจหลายๆ คำคมมาฝากนะครับ นี่คือสิ่งที่สอนกันเป็นประจำในธุรกิจ
มีหลายคนสงสัยว่า "ถ้าทำได้มันก็ดี แต่จะมีสักกี่คนที่ทำได้"
คำตอบอยู่ที่ไหนครับ ใครจะตอบให้เราได้ ก็ตัวเราไงครับ
บางคน คนทำเยอะก็มีปัญหา ของราคาสูงก็มีปัญหา พูดไม่เก่งก็เป็นปัญหา เวลาน้อยก็มีปัญหา เวลามากก็มีปัญหา
อายุน้อยอายุมากก็เป็นปัญหา เพื่อนน้อยเพื่อนมากก็เป็นปัญหา ฝนตกแดดออกก็เป็นปัญหา ฯลฯ ทุกอย่างเป็นปัญหา
คนสำเร็จไม่ได้มองทุกอย่างเป็นปัญหา ปัญหาเป็นเพียงสิ่งที่เรายังไม่คุ้นเคยและยังหาทางจัดการไม่ได้ตอนนี้เท่านั้น
พอหาวิธีจัดการไปเรื่อยๆ ฝึกไปเรื่อยๆ ปัญหาจะหายไปหรือลดลงไปเอง
ถ้าเราคิดว่าทำไม่ได้ก็จะทำไม่ได้เพราะเราจะไม่ลงมือทำ
ถ้าเราคิดว่าเราทำได้ เราก็จะลงมือทำ ผลลัพธ์ก็คือ "ทำได้" กับ "ต้องพยายามต่อไป"
(http://board.postjung.com/data/880/880494-img.r9eokn.7myf5.png)
(http://board.postjung.com/data/880/880494-img.r9eokn.83ow7.png)
(http://board.postjung.com/data/880/880494-img.r9eokn.auujw.png)
(http://board.postjung.com/data/880/880494-img.r9eokn.csypw.png)
(http://board.postjung.com/data/880/880494-img.r9eokn.gb7v3.png)
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 07 ❋ คำสารภาพของอัปไลน์
(http://bit.ly/2bDFS0E)
เล็กรีบย่อตัวลงมานั่งในระดับเดียวกับเจแทบไม่ทัน ไม่รู้เจจะสารภาพอะไรถึงต้องคุกเข่า ทำอย่างกับจะสารภาพรัก แต่จะเป็นไปได้อย่างไร
โอ...ไม่นะ เล็กยังไม่อยากเปลี่ยนรสนิยมเอาตอนนี้
"คุณเล็ก...ผมขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำให้คุณเล็กเดือดร้อน ผมเสียใจ ผมไม่คิดว่ามันจะเลยเถิดถึงขนาดนี้น่ะครับ" เจสารภาพออกมาแล้ว สีหน้ารู้สึกผิดมากทีเดียว
แต่มันเรื่องอะไรกัน ยัวร์เวย์หรือเปล่า แล้วทำไมเจต้องเสียใจขนาดนี้
"เรื่อง...ยัวเวย์เหรอครับ" เล็กขมวดคิ้ว
"ครับ แต่มันมีอะไรมากกว่าแค่ชวนมาทำธุรกิจ ถ้าผมบอกความจริงกับคุณเล็ก คุณเล็กจะโกรธผม เกลียดผมหรือจะยังไงก็ได้ ผมยอมชดใช้ให้ทุกอย่าง"
ยิ่งฟังเล็กยิ่งไม่เข้าใจ แค่ชวนสมัครยัวร์เวย์ ไม่เห็นมีอะไรให้โกรธขนาดนั้น แค่รู้สึกว่ายัวร์เวย์คงไม่ใช่งานที่เหมาะกับคนที่ทำอาชีพดาราอย่างเล็กเท่านั้น
"มีอะไรเหรอครับคุณเจ จริงๆ....ผมก็สมัครด้วยความเต็มใจนะครับ ไม่ได้โดนบังคับอะไรเลย ทำไมผมจะต้องเกลียดคุณเจด้วยล่ะครับ"
"คุณเล็ก..." เจครางเบาๆ สีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ "คุณเล็กเป็นคนดี ผมไม่น่าทำแบบนี้กับคุณเล็กเลย"
เจดูเหมือนเศร้ากว่าเดิม เล็กไม่พูดตอบ รอจังหวะให้เจพร้อมที่จะเล่า
"คือว่า...ผมไม่พอใจที่น้ำฝน...แฟนของผม...มาตามเชียร์คุณเล็ก หลังๆ มานี้ ผมกับเขาแทบจะไม่มีเวลาได้อยู่ด้วยกันเลย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะผมทำยัวร์เวย์..." เจเกริ่นนำ คอยดูท่าทีอีกฝ่ายว่ารู้สึกอย่างไร ก่อนพูดสืบไป
"น้ำฝนเขาไม่ชอบยัวร์เวย์ แม้กระทั่งผมเอง น้ำฝนก็ไม่ชอบที่ผมมาทำธุรกิจนี้ ผมก็เลยแกล้งมาชวนคุณเล็กให้ทำยัวร์เวย์กับผม เพื่อที่ว่า...พอน้ำฝนรู้ น้ำฝนจะได้ไม่ไปตามคุณเล็กอีก ผมคิดแค่นั้น ไม่ได้คิดว่าจะทำให้ชีวิตคุณเล็กต้องเดือดร้อนขนาดนี้ ผมขอโทษนะครับคุณเล็ก ขอโทษจากใจจริงของผม คุณเล็กจะทำอะไรผมก็ได้ จะเตะ จะต่อย จะด่า จะว่าหรือทำอะไรผมก็ยอม"
หา! ที่แท้เป็นเพราะหึงแฟนหรอกเหรอ!?
มิน่าล่ะ เจอกันวันแรกแทบจะกินหัวกันเลย นึกอยู่แล้วเชียวว่าเจคงไม่โอเคที่แฟนมาตามเชียร์เล็ก
โอ้โห...แผนการช่างลึกลับซับซ้อน ถ้าเจไม่บอก เล็กคงคิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องแบบนี้ด้วย
หึงแฟนก็เลยมาชวนทำยัวร์เวย์ แต่ดูผลที่เกิดขึ้นสิ ชีวิตของเล็กเสียหายหลายแสน งานหายเงินหด เป็นขี้ปากชาวบ้าน เสียภาพลักษณ์ของพระเอกที่กำลังมีละครออนแอร์อยู่ตอนนี้ อนาคตที่ดูท่าจะรุ่งก็เลยร่วงไม่เป็นท่า
ว่าจะไม่โกรธ แต่พอรู้แบบนี้มันก็น่าโกรธไม่ใช่น้อย
"ผมรู้ว่ามันเป็นความผิดที่ไม่น่าให้อภัย ผมทำผิดจรรยาบรรณของนักธุรกิจที่ดี ทำผิดจากที่ครูสอนอย่างมาก ถ้าครูผมรู้เข้า เขาคงไล่ผมออกจากกลุ่มสานฝันแน่ๆ"
เห็นสีหน้าอึ้งผสมความโกรธของเล็ก เจก็ยิ่งรู้สึกผิด
"ถ้าคุณเล็ก...ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้มันสาสมกับความผิดที่ผมทำ ผมมีข้อเสนอสองอย่างให้คุณเล็กเลือก คุณเล็กบอกผมมาได้เลยว่าจะเลือกข้อไหน ผมทำให้ได้ทั้งสองข้อ"
มีข้อเสนอด้วยหรือ? ก็ดีเหมือนกัน เล็กยังนึกไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงกับนายหมอนี่ดี ใจจริงไม่อยากอาฆาตพยาบาทหรอก แต่คงต้องทำอะไรสักอย่าง อย่างน้อยก็สั่งสอนให้สำนึกเสียบ้าง
"ว่ามาเลยครับ" เล็กบอกเสียงห้วน จากนั้นเจจึงยื่นข้อเสนอแรก
"ข้อเสนอแรก ผมจะยอมชดใช้เป็นเงินเท่าที่คุณเล็กพอใจ ผมจะพยายามหามาชดใช้ให้ได้ คุณเล็กบอกผมมาเลยว่า...ช่วงนี้คุณเล็กเสียงานไปกี่งาน เป็นรายได้เท่าไหร่ แล้วผมจะไปหามาให้ ถ้าไม่พอ ผมก็จะหามาให้ทีหลัง หลังจากนั้น ผมก็จะไปจากชีวิตคุณเล็ก ไม่มายุ่งวุ่นวายอะไรอีก"
อืม...ก็น่าจะเข้าท่าดี เล็กชักไม่อยากฟังข้อเสนอข้อที่สองซะแล้ว ช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยมีงาน เรียกค่าเสียหายแค่พอให้พ้นเดือนนี้ได้ก็พอ แต่ก็แปลว่าเล็กจะไม่ได้เจอเจอีกเลย
อะไรบางอย่างบอกเล็กผู้ชายคนนี้ไม่ควรผ่านมาแล้วผ่านไป ถึงจะไม่ได้ทำธุรกิจด้วยกัน แต่อย่างน้อยก็น่าจะพอคบเป็นเพื่อนกันได้ คนที่ทำผิดแล้วยอมรับผิด แถมยังเสนอทางแก้ปัญหาให้ ต้องเป็นคนมีจิตใจดีมากพอสมควร
ถ้าอย่างนั้น...ฟังข้อเสนอข้อที่สองด้วยดีกว่า
"ส่วนข้อเสนอที่สอง ผมจะขอเสนอ...ตัวผมเองครับคุณเล็ก!"
เล็กตกใจจนแทบลืมหายใจ เจกำลังจะเสนอตัวขัดดอกหรือเปล่า!?
ไม่นะ เล็กยังไม่ชอบอะไรแบบนี้หรอก ทุกวันนี้ยังชอบผู้หญิงอยู่ ยังไม่คิดอยากเปลี่ยนแนวเลย แค่คิดก็หวาดเสียวแล้ว
"คุณเจหมายความว่าไงครับ!" เล็กถามอย่างตกใจ
"ถ้าคุณเล็กเชื่อใจผม ถ้าคุณเล็กอยากสำเร็จในธุรกิจนี้ ผมขอสัญญา ผมจะทำหน้าที่อัปไลน์ให้ดีที่สุด ผมจะทำทุกวิถีทางให้คุณเล็กประสบความสำเร็จ อย่างน้อยในระดับเพชรให้ได้ภายในสามปีนี้ ผมขอเอาชีวิตเป็นเดิมพัน ถ้าผมทำไม่ได้ ผมจะชดใช้เป็นเงินทั้งหมดที่ผมมี ถ้าเชื่อใจผม...ผมจะไม่ทำให้คุณเล็กเสียใจอีกเลย"
สีหน้าและแววตาที่จริงจังบ่งบอกถึงความตั้งใจจริงของคนพูด เล็กถึงกับพูดไม่ออก ที่จริงก็เพิ่งรู้จักกับเจเพียงไม่กี่สัปดาห์ จะให้บอกว่าเชื่อใจกันก็คงแปลก แต่เล็กกลับพบว่าเป็นเรื่องยากที่จะปฏิเสธ ถ้าเป็นคนอื่น เล็กคงบอกไปแล้วว่าไม่เชื่อใจ แต่กับเจ เล็กกลับไม่คิดอย่างนั้น
"เราสองคนอาจจะรู้จักกันไม่นาน แต่ผมรู้ว่าคุณเล็กเจอคนมาเยอะ ดูคนเป็น ถ้าคิดว่าผมเป็นคนที่เชื่อใจได้ ผมสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย ผมจะขอปวารณาตัวทำทุกอย่างให้คุณเล็กประสบความสำเร็จในธุรกิจนี้ ผมสัญญาครับคุณเล็ก" เจยืนยันอีกรอบ
เล็กยังคงครุ่นคิด ดูๆ ไปแล้วเจเป็นคนรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง ไม่ใช่ขับรถชนคนอื่นแล้วหนี แต่กลับยินดีชดใช้ให้ทุกอย่าง คนแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ เลย ที่สำคัญ เล็กไม่รู้สึกว่าเจกำลังเสแสร้ง แววตาที่ฉายออกมาของอีกฝ่ายบอกชัดเจนว่ารู้สึกตามที่พูดจริงๆ
แต่ถ้าเล็กเชื่อใจเจ เท่ากับว่าเล็กจะก้าวขาเข้ามาในอาชีพนี้อย่างเต็มตัว แม้อยากได้เงินและความสำเร็จ แต่พิษของยัวร์เวย์ก็แรงจนน่าเข็ดขยาด กลัวจะได้ไม่คุ้มเสีย แต่...
เพื่อนที่ดี ครูที่ดี โอกาสที่ดี สามสิ่งนี้ ถ้าไม่คว้าไว้จะเสียใจไปตลอดชีวิต
สิ่งที่เล็กไม่เคยได้รับในวงการนี้เลยก็คือเพื่อนที่จริงใจ บางทีสิ่งนี้อาจมีค่ามากที่สุดก็ได้ เจอาจเป็นเพื่อนที่ดี พาเล็กไปเจอครูที่ดีและโอกาสที่ดี ความพยายามเป็นพันครั้ง ไม่สู้การตัดสินใจถูกเพียงหนึ่งครั้ง ถ้าเล็กยังทำอย่างเดิม ใช้ชีวิตแบบเดิม ผลลัพธ์ที่ได้ก็จะเป็นแบบเดิม ถ้าอยากได้ผลลัพธ์ใหม่ ก็ต้องทำสิ่งที่แตกต่างไปจากเดิม
แปลว่า...เล็กกำลังเอนเอียงมาที่ข้อเสนอที่สองหรือเปล่า?
ให้ตายเถอะ! ผู้ชายคนนี้มีบางอย่างไม่ธรรมดา ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำให้เล็กตัดสินใจอย่างนี้แน่
"ผมเลือก..." เล็กหยุดคิดก่อนตัดสินใจครั้งสุดท้าย การตัดสินใจครั้งนี้คงเปลี่ยนแปลงชีวิตเล็กไม่มากก็น้อย ไม่ลองก็ไม่รู้ รู้แล้วถึงจะตอบได้ว่าดีหรือไม่ดี ก็หมายความว่าเล็กตัดสินใจแน่แล้ว
"ผมเลือก...ข้อเสนอที่สองครับ"
ทุกอย่างนิ่งสนิทและเงียบไปหลายวินาที เจทำสีหน้าราวกับไม่เชื่อ
"คุณเล็ก" เจพูดเสียงเครือ น้ำตาคลอที่เบ้าตา รู้สึกตื้นตันใจที่อีกฝ่ายให้โอกาส นึกว่าเล็กจะเลือกข้อหนึ่งเสียอีก
"ขอบคุณที่ให้โอกาสผมนะครับคุณเล็ก ผมสัญญา ผมจะทำให้ดีที่สุด"
เจยื่นมือมาหาเล็ก คล้ายจะขอจับมือด้วย เล็กมองด้วยความสงสัย แต่เมื่อเลือกแล้วก็ควรจะเชื่อใจอัปไลน์ เล็กจึงตัดสินใจยื่นมือไปจับมือกับเจไว้
"เราจะจับมือกัน ทำงานไปด้วยกัน สำเร็จไปด้วยกันนะครับคุณเล็ก" เจย้ำหนักแน่น แรงบีบที่มือก็หนักแน่นพอกัน
คำพูดสามประโยคนั้น เล็กจำได้ชัดเจน เจพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ ไม่มีอะไรให้ต้องสงสัยเลย
"ขอบคุณมากที่ให้โอกาสผมได้แก้ตัว ผมจะไม่ลืมโอกาสครั้งนี้ที่คุณเล็กมอบให้ผมเลยครับ ผมจะทะนุถนอมโอกาสนี้อย่างดีที่สุด ผมสัญญาครับคุณเล็ก" เจบอกอย่างซาบซึ้งใจ
เล็กคลี่ยิ้มบางๆ แม้จะรู้สึกแปลกที่อีกฝ่ายจับมือ แต่เล็กก็รู้สึกพอใจ "ขอบคุณสำหรับความจริงใจของคุณเจด้วยครับ ผมไม่รู้ว่าผมตัดสินใจเร็วเกินไปหรือเปล่า แต่ผมเชื่อว่า...คนที่ทำผิดแล้วยอมรับผิด พร้อมที่จะรับผิดชอบ ไม่ใช่แค่ขอโทษส่งๆ คนแบบนี้ต้องเป็นคนดีมาก ถ้าผมไม่ไว้ใจคุณเจ ผมก็ไม่รู้จะไปไว้ใจใครที่ไหน ผมไม่เคยเจอใครแบบคุณเจเลย เอาเป็นว่า...ผมจะเชื่อใจอัปไลน์ จับมือทำงานไปด้วยกันครับ"
เมื่อเล็กพูดจบ เจก็ดึงเล็กเข้ามากอดไว้ แผ่ซ่านความอบอุ่นใจส่งผ่านไปให้อีกฝ่าย เล็กรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับชีวิตโหยหาสัมผัสอย่างนี้มานานแล้ว
ไม่น่าเชื่อ อะไรหลายอย่างที่เล็กเคยอยากได้อยู่ที่ผู้ชายคนนี้!!!
(http://bit.ly/2bd9pje)
คืนนี้เล็กตัดสินใจนอนดึก อัปไลน์ขนสินค้าหลายอย่างมาให้เล็กได้ทดลองสาธิต เพราะเล็กอยากทำเป็นบ้าง จะได้เริ่มธุรกิจอย่างจริงจังได้เสียที
เจสอนสาธิตสบู่เหลวก่อน เริ่มจากนำดีเกลือใส่ลงไปในแก้วน้ำพลาสติกสองใบ จากนั้นเติมสบู่เหลวยี่ห้อทั่วไปลงในแก้วแรก คนๆๆๆ ให้เข้ากัน จากนั้นใส่สบู่เหลวของยัวร์เวย์ลงในแก้วที่สอง คนๆๆๆ ให้เข้ากันเช่นเดียวกัน ผลที่ได้คือ แก้วแรกมีตะกอนขุ่นคล้ายไขมันจับตัวเป็นก้อนๆ ส่วนของยัวร์เวย์ไม่มีการจับตัวใดๆ
"รู้ไหมครับว่าทำไมคนส่วนใหญ่เป็นสิวที่หลัง เพราะไขมันพวกนี้ไงครับ" เจอธิบาย จากนั้นก็หยิบไอแพดมาเปิดรูปก่อนและหลังให้เล็กดู
"เมื่อก่อน...หลังผมเป็นสิวเยอะมาก ดูรูปนี้สิครับ แต่พอใช้ครีมอาบน้ำตัวนี้ สิวที่หลังหายหมดเลย คุณเล็กดูสิครับ" เจบอกพลางเลื่อนรูปแผ่นหลังเปลือยของตัวเองให้เล็กดู เล็กเห็นความต่างแล้วก็ตื่นเต้น
"เดี๋ยวจะหาว่าผมไปเอารูปใครมาก็ไม่รู้ ให้ดูของจริงเลยครับ" เจลุกขึ้นจากเก้าอี้ หันหลังให้เล็ก ก่อนดึงชายเสื้อของตัวเองขึ้นสูงจนถึงราวนม เผยผิวขาวเนียนละเอียดอย่างลูกคนจีนให้เล็กดู
"มีสิวที่หลังไหมครับ" เจถาม
เล็กไล่มองแผ่นหลังขาวเนียนด้วยความรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ช่วงบนจนมาถึงแถวบั้นท้าย เห็นขอบกางเกงในโผล่พ้นขอบกางเกงมาเล็กน้อย เล็กพลันรู้สึกว่าตัวเองใจสั่น ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น
"ไม่มีเลยครับ" เล็กบอก
"แล้วคุณเล็กมีสิวที่หลังหรือเปล่า ถ้าผมจะขอดู จะว่าอะไรไหมครับ" เจหันมาถาม ก่อนปล่อยชายเสื้อลงตามเดิมและยัดเข้าไปในกางเกง
"ก็...น่าจะมีมั้งครับ" เล็กแบ่งรับแบ่งสู้ เห็นผิวของเจแล้วแทบไม่กล้าอวดของตัวเองเลย
"ผมขอดูได้ไหมครับ" เจถามย้ำ
"อ๋อ...ได้ครับ" เล็กตอบเขินๆ จากนั้นก็ยืนขึ้น ก่อนยกชายเสื้อขึ้นเหมือนเจ
"อืม...มีสิวสองสามเม็ด ผมขอถ่ายรูปไว้หน่อยนะครับ พอคุณเล็กใช้ครีมอาบน้ำตัวนี้ไปสักเดือน แล้วค่อยมาถ่ายใหม่ เปรียบเทียบให้เห็นชัดๆ ไปเลยว่าสิวหายไปหรือเปล่า" เจบอก ก่อนหยิบไอแพดมาถ่ายรูปหลังของเล็กไว้
จากนั้นเล็กขอลองสาธิตสินค้าอีกหลายตัว อย่างเช่น น้ำยาทำความสะอาดเอนกประสงค์ ผงซักฟอก น้ำยาล้างจาน สเปรย์ระงับกลิ่นกาย กว่าจะได้นอนก็เกือบตีสอง นอกจากลองสาธิตสินค้าแล้ว เจยังชวนคุยและสอนแนวคิดหลายอย่าง ทั้งที่เกี่ยวกับบริษัท สินค้าหรือคำสอนจากอาจารย์เหวินหรือพี่จุ๊ เล็กจำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็ชอบมากทีเดียว
เวลาล่วงเลยมาขนาดนี้ เล็กคงไม่กล้าบอกให้เจขับรถกลับไปนอนบ้านแน่ คืนนี้จึงเป็นคืนแรกที่อัปไลน์ได้นอนที่บ้านเล็ก ก่อนนอน เจเล่าประวัติของตัวเองช่วงที่ตัดสินใจมาทำธุรกิจให้ฟังด้วย
"พอผมจบวิศวะเครื่องกลมา ผมก็ไปทำงานที่โรงงานที่หนึ่งที่ระยอง ทำไปได้สองปีก็รู้สึกเบื่อ เพราะเขาให้ผมทำงานอย่างอื่นที่ไม่เกี่ยวกับที่ผมเรียนมาด้วย ทำเวิร์ดมั่ง เอ็กเซลมั่ง แล้วก็จิปาถะ บางวันก็นั่งขันน็อต ผมนึกสงสัยว่าผมเรียนมาตั้งมากมาย ป๊าม๊าลงทุนไปหลายล้าน สุดท้ายก็มานั่งขันน็อตแค่นี้หรือเปล่า ผมเริ่มเบื่อชีวิตงานประจำ เบื่อที่ต้องรีบตื่นแต่เช้าไปทำงาน ทำงานเสร็จก็ต้องรีบกลับบ้าน แล้วก็รีบนอนเพื่อที่จะได้รีบตื่นไปทำงาน วนเวียนอยู่แบบนี้ ผมคิดจะลาออกเลยตอนนั้น วางแผนว่าจะกลับมาช่วยป๊ากับม๊าขายของที่ร้าน"
"แล้วผมก็ได้เจออัปไลน์ผม เป็นรุ่นน้องที่มหาลัย เขาเพิ่งมาทำงานที่เดียวกับผมนี่แหละครับ เขาแนะนำธุรกิจนี้ให้ผม ตอนแรกๆ ผมไม่เอาเลยนะครับ แอนตี้มากๆ ด่าน้องคนนั้นไปเยอะเลย ผมด่าถึงขนาดว่าเรียนวิศวะมา ไม่น่าโง่ให้เขาหลอก" เจหยุดเล่าแล้วขำ จากนั้นจึงเล่าต่อ
"แต่เขาพูดมาคำหนึ่งว่า ถ้าพี่จะทำงานประจำ ชีวิตของพี่ก็จะเป็นอย่างที่พี่เป็นอย่างนี้ต่อไป ถ้าพี่กลับไปขายของที่บ้าน พี่ก็จะนั่งเฝ้าเก๊ะเก็บเงินไปจนตาย มีเงินแต่ไปไหนไม่ได้ ผมอึ้งไปเลยเพราะมันตรงกับที่ผมคิดพอดี ก็จริงอย่างที่น้องเขาว่า ทำงานประจำก็พอมีรายได้ แต่มันเหมือนติดคุกของคนอื่น แต่ถ้ามาขายของที่ร้าน ก็เหมือนติดคุกในบ้านตัวเอง ป๊ากับม๊าผมขายของแบบนี้มาตลอดชีวิต นั่งเฝ้าเก๊ะเก็บเงินแทบทุกวัน มีน้อยมากที่จะได้ไปข้างนอก แค่ออกมาข้างนอกร้านก็แทบจะไปไหนไม่ถูกแล้ว เพราะเขาไม่ค่อยได้ออกไปไหน ผมไม่อยากมีชีวิตเหมือนป๊ากับม๊า ก็เลยยอมไปที่เซ็นเตอร์กับน้องเขาที่ระยอง"
"หลังจากนั้นผมก็เริ่มต้นทำธุรกิจ แต่อีท่าไหนไม่รู้ อัปไลน์ผมดันเลิกทำซะอย่างนั้น ผมล้มลุกคลุกคลานน่าดูเลยช่วงแรก จะเลิกอยู่หลายหน แต่ก็กัดฟันทนเอา น้ำฝนก็ไม่ชอบอีกต่างหาก อัปไลน์ก็ไม่มี ป๊ากับม๊าก็ด่าผมใหญ่ ถึงขนาดบอกว่า...ถ้ารู้ว่าจะมาขายยัวร์เวย์ ไม่ส่งให้เรียนดีๆ แบบนี้หรอก แทบจะตัดผมออกจากครอบครัวเลย ผมไม่ได้กลับบ้านเกือบสองปี เพราะผมตั้งใจว่าผมจะเป็นแพลตินัมให้ได้ โชคดีที่ได้อัปไลน์บุญธรรมคอยช่วยสอนตอนอยู่ระยอง ปีเศษๆ ผมก็เป็นแพลตินัม ผมเอาโบนัสแพลตินัมมาให้ป๊ากับม๊าเป็นของขวัญวันแม่ พอเขาเห็นว่ารายได้จากยัวร์เวย์มากกว่างานประจำที่ผมทำ เขาก็เลยค่อยๆ เปิดใจ ผมลาออกจากโรงงานมาอยู่ที่บ้าน ทำยัวร์เวย์อีกปีก็เป็นไพลิน มีสองสายงานที่เบร๊กเป็นแพลตินัมออกไป"
"โห...คุณเจสู้ชีวิตน่าดูเลยนะครับ นับถือๆ" เล็กมองคนที่นอนข้างๆ ด้วยสายตาชื่นชม ถ้าไม่ติดว่าง่วงนอนมาก เล็กคงอยากถามมากกว่านี้ กระนั้น เล็กก็เริ่มมีความมั่นใจขึ้นมามากขึ้น ถ้าอัปไลน์มุ่งมั่นตั้งใจขนาดนี้ ต้องช่วยเล็กได้อย่างแน่นอน อย่างน้อยก็เป็นตัวอย่างในเรื่องความมานะพยายาม เด็กวัยจบใหม่อย่างเจคิดแบบนี้ได้ในตอนนั้นถือว่าไม่ธรรมดาเลย ในขณะที่เด็กทั่วไปยังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันด้วยซ้ำ
{-- + --- + -- + --- + --}
วันรุ่งขึ้น เจกระเตงเล็กไปทำงานด้วย เล็กจะได้เรียนรู้การทำงานก่อนลงมือทำจริง มีทั้งไปหาดาวน์ไลน์ที่ทำธุรกิจแล้ว หรือพาไปคุยกับผู้มุ่งหวังที่สนใจ แต่ละที่ที่ไปนั้นอยู่ห่างไกลกันพอสมควร ต้องเดินทางจากจังหวัดหนึ่งข้ามไปอีกจังหวัดหนึ่ง แต่เล็กก็สนุก จะว่าไปแล้วเล็กก็สนุกที่ได้คุยและฟังเรื่องราวชีวิตของคนที่ไม่เคยรู้จัก บางอาชีพเล็กไม่เคยรู้จักด้วยซ้ำ
"คุณเจทำงานแบบนี้ทุกวันเลยหรือเปล่าครับ" เล็กถามในขณะที่พักกินข้าวเที่ยงแถวๆ จังหวัดสมุทรปราการ
"ก็เกือบทุกวันครับ"
"เหนื่อยไหมครับ"
"ทำงานอะไรก็เหนื่อยทั้งนั้นแหละครับคุณเล็ก" เจหยุดยิ้ม "แต่คุณเล็กก็เห็นใช่ไหมครับว่าคนที่ผมไปหามีความหวังความฝันทั้งนั้นเลย อย่างบ้านของพี่วินมอไซค์คนนั้น แค่เขามีรายได้เพิ่มมาเดือนละหมื่นกว่าบาท ผมไปหาเขาทีไรเขาก็ขอบคุณผมทุกครั้ง มีของฝากให้ผมตลอด แค่นี้ผมก็มีความสุขและหายเหนื่อยแล้วครับ มันทำให้ผมมีพลังที่จะทำงานต่อไป พี่จุ๊สอนผมว่างานที่ดีต้องให้ได้สามอย่าง ให้คุณภาพชีวิตที่ดี ให้ความหวังความฝันที่มากขึ้น แล้วก็ให้คุณค่าหรือความภูมิใจที่เราได้ช่วยเหลือและเป็นประโยชน์กับผู้คน เมื่อก่อนที่ผมทำงานเป็นวิศวกร ผมแทบจะช่วยอะไรใครไม่ได้เลยครับ ไม่เคยคิดด้วยซ้ำ แค่ทำงานไปวันๆ หนึ่ง แล้วก็หวังว่าชีวิตของจะดีขึ้น แต่ในงานนี้...ผมช่วยเหลือใครก็ได้ที่ต้องการโอกาส ผมรับผิดชอบความหวังความฝันของเขา ผมต้องเรียนรู้อย่างมากที่จะเป็นอัปไลน์ที่ดี คนที่ตามเรามาจะได้พึ่งพาเราได้ พี่จุ๊สอนว่า...ผู้นำที่ไม่เรียนรู้คือหายนะของทีม ต่อไป...คุณเล็กต้องเรียนรู้เยอะๆ นะครับ เราจะได้เป็นที่พึ่งให้กับคนที่เขาตามเรามา"
เล็กพยักหน้าตอบรับ ทำงานไหนๆ ก็ต้องเหนื่อยและต้องแลกทั้งนั้น ไม่งั้นก็จะแค่ทำไปวันๆ ที่บ้านพี่วินมอไซค์คนนั้น ผู้ชายจนๆ คนหนึ่งดูซาบซึ้งใจที่เจไปช่วย ได้ฟังคำขอบคุณอย่างจริงใจแล้วก็หายเหนื่อยแทนเจ
พอมาคิดทบทวนดู เล็กเป็นดารา จะไปชวนคนอื่นมาเป็นดาราด้วยก็ทำไม่ได้ เพราะไม่ใช่งานที่ใครก็ทำได้ พี่วินมอไซค์คนนั้นคงเป็นได้อย่างมากแค่ตัวประกอบ แต่คนจ้างก็มีทางเลือกมากมายที่จะจ้างใครมาเป็นตัวประกอบก็ได้ แม้กระทั่งพระเอกอย่างเล็กก็ยังจ้างคนใหม่มาแทนได้เหมือนกัน เล็กเริ่มเข้าใจที่เจย้ำแล้วว่า...
งานนี้เป็นงานที่ช่วยเหลือคน ไม่ใช่ขอคน
"แต่ไม่ง่ายแบบนี้เสมอไปทุกคนหรอกครับ ผมเองก็เจอคำปฏิเสธมาเยอะ อย่างตอนบ่ายที่ผมจะพาไปบ้านพี่สมศรี เขาเป็นข้าราชการ เขาก็รู้สึกว่างานที่เขาทำก็ดีอยู่แล้ว ยังไม่อยากทำอะไรเพิ่มเพราะไม่มีเวลา ผมก็เลยให้เขาใช้สินค้าไปก่อน ใครที่ยังไม่พร้อม ก็ให้เขาได้ลองใช้สินค้าครับ เราเองก็จะมีรายได้ด้วย จริงๆ ผมไม่อยากจะขายหรอก อยากให้เขาไปซื้อใช้ด้วยตัวเองมากกว่า แต่บางคนเขายังไม่อยากทำเป็นธุรกิจด้วยหลายๆ เหตุผล เราก็ต้องฟังเขา บริการเขาบ้าง บางคนนะครับ ใช้สินค้าแล้วติดใจอยากบอกต่อ ตอนหลังมาขออัปเกรดเป็นนักธุรกิจก็มี"
"เหรอครับ แบบนี้ก็มีด้วยเหรอ ชักน่าสนุกแล้วครับ"
"ดีครับคุณเล็ก ถ้านัดใครได้...บอกผมนะครับ เดี๋ยวผมไปช่วย"
"ครับ" เล็กตอบรับ
ถ้าเล็กทำได้คงทำให้ชีวิตมีค่ามากขึ้นไม่น้อย การช่วยเปลี่ยนแปลงชีวิตคนอื่นไม่ใช่เรื่องง่าย เรามักไม่อดทนทำมากพอ โดยเฉพาะถ้าเป็นชีวิตของใครก็ไม่รู้
เล็กเริ่มมั่นใจในตัวอัปไลน์มากขึ้น ถ้าเจรับผิดชอบความหวังความฝันของคนและตั้งใจแบบนี้ ความสำเร็จคงอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมถึง
(http://bit.ly/2bd9pje)
"เล็ก ขอบคุณมากที่มาวันนี้ พี่ดีใจที่สุดเลยรู้ไหม มาๆ มานั่งตรงนี้"
ชิงชัยยิ้มจนหน้าบานเมื่อเห็นเล็กมาตามที่นัด ทันทีที่เห็นก็รีบเดินมาหาเล็ก ก่อนพาเข้ามาในร้านอาหารที่นัดกันไว้ แอบฉวยโอกาสโอบและสัมผัสตัวไปด้วย ถ้าไม่ติดว่ามีแขกอีกคนนั่งอยู่ เล็กคงเอาเรื่องแน่
ที่จริงเล็กม่ได้อยากมาเลยถ้าไม่จำเป็น คิดหนักอยู่หลายวันกว่าจะตัดสินใจ แค่มาฟังดูก่อนคงไม่เสียหายอะไรมาก
"นี่พี่เอนะครับเล็ก พี่เอเป็นเจ้าของหนังสือ APTITUDE แล้วก็เป็นเจ้าของแบรนด์กางเกงในสมาร์ทแอสด้วย เห็นไหมว่าวันนี้เล็กไม่ใช่ธรรมดาเลยนะ" ชิงชัยแนะนำให้เล็กรู้จักกับอีกฝ่ายที่นั่งรอในร้านอาหารอยู่ก่อนแล้ว
"สวัสดีครับ" เล็กยกมือสวัสดีชายแปลกหน้า ฝืนยิ้มให้เท่าที่พอจะทำได้ ดูจากการแต่งตัวคาดว่าคงไม่ใช่ "ชายแท้" แต่เล็กเจอแบบนี้บ่อยจนชินแล้ว
"สวัสดีจ้ะ คุณเล็กตัวจริงหล่อไม่ใช่เล่นเลยนะคะเนี่ย ดูท่าทางจะซ่อนรูปนะ พี่เห็นในละครที่เล่น มีฉากนุ่งผ้าเช็ดตัวด้วย กล้ามเป็นมัดๆ เลย เซ็กซี่มากๆ" เจ้าของเสียงพูดพลางหัวเราะกิ๊กกั๊กชอบใจ จริตจะก้านความเป็นหญิงออกชัด
เล็กชักหวั่นใจ ขนาดยังไม่ได้เริ่มทำอะไรยังแทะโลมกันซะแล้ว กระนั้นก็รีบนั่งลงเพราะรู้สึกรำคาญชิงชัยที่ตามมาโอบประชิด ทำอย่างกับว่าเล็กเดินเองไม่เป็น
พอสั่งเครื่องดื่มประเภทน้ำผลไม้ไป พี่เอก็เอาตัวอย่างนิตยสารที่ทำมาให้ดู เล็กถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เพราะมันเป็นนิตยสารสำหรับเกย์ชัดๆ ถึงจะไม่ถอดจนหมด ไม่เปลือยโล่งโจ้ง แต่ก็อวดสัดส่วนและเรือนร่างพอสมควร
"ผมถ่ายไม่ได้หรอกครับพี่" เล็กรีบปฏิเสธทันทีที่เปิดดูได้ไม่กี่หน้า
เล็กยังมีภาพลักษณ์ของการเป็นพระเอกอยู่ ถึงจะไม่ยึดติด แต่ก็ไม่อยากถูกใครดูถูกว่าเป็นพระเอกตกอับ คราวที่แล้วโดนเมาท์เรื่องยัวร์เวย์ ถ้ามาถ่ายนิตยสารเกย์อีกคงไปกันใหญ่
แต่ก็ไม่แน่เสมอไป เดี๋ยวนี้ดาราหลายคนชอบถ่ายหนังสือแนวนี้กันเยอะ ในละครที่เล็กเล่นก็ยังให้โชว์ซิคแพ็กอยู่บ่อยๆ จนบางทีเล็กสงสัยว่าเกี่ยวกับเรื่องที่เล่นตรงไหน
"เอาอย่างนี้ละกัน เล็กอยากได้เท่าไหร่ งานนี้พี่ยอมทุ่มสุดตัว ชัยเขาบอกว่าจะให้สามแสนใช่ไหม ถ้าพี่ให้ห้าแสน...เล็กคิดว่ายังไง คุยตรงๆ เลยละกัน เล็กเรียกมาเลย ถ้าพี่ให้ได้พี่ก็จะให้"
เงินห้าแสนแลกกับการขึ้นปกนิตยสารเกย์ชื่อดัง นี่ไม่ใช่เงินจำนวยน้อยๆ เลย แต่เล็กก็ลำบากใจ หรือว่าจะลองเรียกราคาสูงๆ ไปเลย ทางนั้นจะได้ไม่กล้าจ้าง
แต่ถ้าเกิดเขาให้ขึ้นมาล่ะ เล็กก็ต้องถ่ายแบบให้เขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถ้าเกิดเรียกราคาสูง เล็กอาจต้องโชว์เยอะก็ได้ จะเอาอย่างไรดี ใกล้สิ้นเดือนแล้ว เล็กแทบจะสิ้นใจ เมื่อไม่กี่วันมานี้น้องชายก็มาขอยืมเงินไปอีก แต่เล็กไม่เคยได้คืนเลย
เล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่ ที่มาวันนี้ก็ไม่ได้ปรึกษาใครเลย ไม่ว่าคุณสนิท เจหรือทางต้นสังกัด เผลอๆ เล็กอาจจะโดนเรียกไปต่อว่า แต่ทางนั้นก็แทบไม่เคยดูดำดูดีเล็กแล้ว ที่ผ่านมาก็ดองงานเล็กมาตลอด เล็กแทบไม่มีหวังอะไรจากช่องนี้เลย อีกอย่าง ถ่ายเซ็กซี่เล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
ถ้าอย่างนั้นก็คงแปลว่าเล็กตัดสินใจแล้ว ดูเหมือนช่วงนี้มีเรื่องให้ต้องตัดสินใจสำคัญหลายเรื่องทีเดียว
"ถ้าผม...จะขอค่าตัว...หนึ่งล้านบาท แต่ไม่โชว์เยอะ พี่คิดว่าไงครับ" เล็กต่อรอง
"โห...เล็ก เล็กจะเรียกพี่เขาตั้งล้านหนึ่งเลยเหรอ" คนที่ตกใจมากกว่าใครกลับเป็นชิงชัย ทั้งที่ไม่ได้เป็นคนจ่ายเงินค่าจ้างเสียหน่อย
"ครับ...คิดว่ายังไงครับ" เล็กยืนยันพลางกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ
ถ้าลองลังเลแบบนี้ แสดงว่าคงไม่กล้าสู้ราคาหรอก มันก็ต้องอย่างนี้แหละ ถ้าอยากได้ดาราระดับพระเอกขึ้นปกนิตยสารเกย์ ก็ต้องลงทุนหน่อย
คุณเอดูมีท่าทีหนักใจ เขาคงคิดว่าห้าแสนก็เป็นราคาที่สูงมากแล้ว เจอหนึ่งล้านบาทเข้าไปก็เลยอึ้ง
สองหนุ่มวัยสี่สิบต้นๆ มองหน้ากัน คล้ายกับจะถามว่าจะเอาอย่างไร ส่วนเล็กนั่งเฝ้ารอคำตอบใจจดใจจ่อ พอบอกไปแล้วก็ชักกังวล การตัดสินใจครั้งนี้อาจตัดสินอนาคตชีวิตวงการบันเทิงของเล็กไปเลย
พี่เอคลี่ยิ้ม ดูเหมือนพร้อมจะให้คำตอบ เล็กยิ่งตื่นเต้นจนมือเย็นเฉียบ
"แหม...น้องเล็กเรียกค่าตัวซะขนาดนี้ พูดตรงๆ ว่าพี่ก็หนักใจไม่ใช่เล่นเลย แต่ถ้ามันจะทำให้หนังสือของพี่ดังขึ้นมาได้ พี่ก็คิดว่า...."
TBC
-
สปอยเกิดไรขึ้นนน
-
คุณเล็ก!!! ทำไมไม่รู้จักปรึกษาคุณสนิทกับคุณเจซะก่อน
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
คุณเล็กโตแล้วนะคะ ทำไมทำอะไรถึงไม่ปรึกษาใครเลยล่ะ? น่าตีจริงๆ เลยเชียว~
-
:z13: เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ
-
นึกว่าเล็กจะโกรธเจซะอีก
รอตอนต่อไปครับ
-
ดูแปลกแหวกแนวมาก ๆ ไม่คิดว่าจะมาเป็นแบบธุรกิจเลยน่ะ เราว่าดีน่ะ คนเขียนทำการบ้านมาเยอะดี รู้ลึกรู้จริง เราโอเคเลยล่ะ ปกตินิยายมักจะมองข้ามเรื่องธุรกิจไปก้อเหมือนกับละครไทยเกาหลีแหละ เห็นแต่งตัวสวย ๆ บอกมีธุรกิจร่ำรวยมาก ๆ แต่ดูมาทั้งเรื่องไม่รู้ว่าทำอะไร :katai1: น่าติดตามดีจ้ะ
-
ว่าจะมาอ่านหลายวันแล้วแต่ก็ติดโน่นติดนี่ ในที่สุดวันนี้ก็มีโอกาสได้อ่านถึงตอนล่าสุดจนได้
คืออยากจะบอกความรู้สึกตั้งแต่เริ่มต้นที่อ่านเรื่องนี้ค่ะ เราคิดว่าเรื่องนี้ค่อนข้างสนุกทีเดียว (จริงๆก็เคยเขียนไว้แหละ แต่วันนี้อยากจะมาพูดต่อสักหน่อย) แต่มีบางส่วนที่เป็นคำคมต่างๆ เราให้ความรู้สึกว่าจะเป็นเหมือนกับการยัดมากจนเกินไป คือมันเป็นความคิดเห็นส่วนตัวน่ะค่ะ แต่หลังจากที่เปิดตัวยัวร์เวย์ และเห็นทิศทางของเรื่องชัดเจนมากขึ้นก็รู้สึกว่าโครงเรื่องมันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ คำคมแต่ละอย่างคือสิ่งที่ได้ผ่านเหตุการณ์นั้นๆ มันทำให้เรารู้สึกอินมากขึ้น อยากสารภาพว่าตอนที่เล็กโดนลอยแพเราแอบน้ำตาไหลเลยจริงๆ ยอมรับว่าคนเขียนมีข้อมูลที่แน่นมาก และเราเองก็อยากจะสนับสนุน และบอกต่อเรื่องดีๆเรื่องนี้ต่อไป
โดยส่วนตัวแล้วคิดว่าหลักการทำงานที่อ้างอิงถึงนั้นดีมาก เมื่อเราทุ่มเทให้กับคนอื่นอยากเต็มที่ มอบแรงกาย มอบความฝัน สุดท้ายแล้วสิ่งเหล่านั้นก็จะหมุนวนกลับมาหาเราเช่นกัน แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามทุกสักคม ทุกการทำงานต่างก็มีมุมมืดด้วยกันทั้งนั้น เช่นเดียวกันกับมุมที่ดีงามทั้งหลาย ถ้าให้เปรียบเทียบอย่างการเป็นนักเขียน ถามว่าดีไหม ย้อนถามง่ายๆมีใครคิดที่จะยึดอาชีพนี้เป็นงานหลักโดยไม่ต้องดิ้นรนหางานอื่นมาทำเสริม ไส้แห้งก็เท่านั้น เขียนไม่ออกชีวิตก็จบ งานขายไม่ออกก็จบชีวิต แต่สิ่งดีๆอย่างแฟนคลับที่คอยติดตามก็ยังคงมีให้เห็น คนที่ติดตามเราและให้กำลังใจเสมอ แม้ว่าอาจไม่ได้เป็นนักเขียนที่ยิ่งใหญ่ที่ใครๆก็ต้องติดตาม แต่ไม่แน่ว่าเราเองอาจจะเป็นหนึ่งในแรงบันดาลใจอันสำคัญที่เปลี่ยนชีวิตคนๆหนึ่งไปตลอดกาลก็ได้
เราเชื่อว่าทุกสังคมมีมุมนี้ค่ะ และเราเองก็อยากเห็นมุมของยัวร์เวย์มาก เพราะคงจะไม่ได้เห็นกันง่ายๆแน่ คุณ sarawatta เสียค่าใช้จ่ายไปมากมายสำหรับการเรียนรู้ ค่าไฟนิดหน่อยที่เราจ่ายถือเป็นราคาที่ถูกมากสำหรับการเรียนรู้สิ่งดีๆที่คุณอยากจะบอกต่อ
จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปนะคะ เราจะเข้ามารีเฟรชหน้าทุกวันก็แล้วกันเนาะ ^O^
รอตอนต่อไปจ้าา
-
เรื่องนี้ให้น้ำหนักของเรื่องธุรกิจขายตรงพอๆ กับเรื่องความสัมพันธ์ของตัวละคร เลยขอแสดงความเห็นเป็นสองส่วนแล้วกันครับ
ส่วนตัวละครและนิยายนั้น ยังมองไม่เห็นความจริงใจของเจเท่าไหร่ การที่เอาเรื่องหึงหวงนิดหน่อยมาเป็นเหตุให้กึ่งๆ ไปหลอกล่อคนอื่นมาทำธุรกิจด้วยโดยหวังผลในเรื่องอื่นนี่มันไม่จริงใจเอามากๆ ขัดกับหลักธุรกิจของตัวเองที่พร่ำพูดมาตลอด เปรียบเทียบไปก็คล้ายคนที่เอาเรื่องส่วนตัวไปปนกับเรื่องงาน อาจไม่ถึงกับเป็นการกระทำที่เลวทราม คนเยอะแยะในสังคมก็เป็นกัน แต่คนดีๆ มีศีลธรรมหน่อยคงไม่ทำแบบนี้
ส่วนที่เรื่องมันออกมาแย่ขนาดนี้คงเพราะฝั่งเล็กด้วย อยู่ในวงการนี้มาตั้งนานน่าจะคิดหน้าคิดหลังให้มากกว่านี้ เล็กไม่ผิดที่ตัดสินใจทำยัวร์เวย์ถ้าคิดดีแล้วว่าเหมาะสมกับตัวเองจริงๆ และวางแผนให้รอบครอบว่าจะค่อยๆ ปรับจากอาชีพหนึ่งไปอีกอาชีพหนึ่งอย่างไร ก็น่าจะรู้ว่าดารานี่ภาพลักษณ์สำคัญขนาดไหน แล้วขายตรงนี่คนก็มองไม่ค่อยดีนัก แต่เล็กกลับทำแบบไม่คิดหน้าคิดหลังอะไรเลย ถ้าจะให้วิเคราะห์ตรงๆ ก็คงหลงเสน่ห์เจจนเชื่อไปหมดทุกเรื่อง เจน่าจะมีจิตวิทยาในการกล่อมคนที่สั่งสมมาจากการขายยัวร์เวย์มานาน บวกกับเล็กคงชอบเจในเชิง yaoi โดยไม่รู้ตัว
มาต่อที่เรื่องธุรกิจบ้าง ขอออกตัวก่อนนะครับว่าผมค่อนข้างมีอคติกับขายตรงอยู่พอประมาณ โดยส่วนตัวผมคิดว่าหลักการของ MLM ไม่ได้ไม่ดีแต่อย่างไร ถือเป็นช่องทางการจำหน่ายอีกทางนึงที่ทำให้เกิดการกระจายรายได้ที่ดีทีเดียว ไม่ต้องไปกระจุกตัวอยู่ตาม Modern Trade หรือพวกค้าปลีกรายใหญ่ และโครงสร้างผลตอบแทนแบบอัพไลน์ดาวน์ไลน์ก็สร้างความเป็นเจ้าของร่วมของธุรกิจได้จริง
แต่ผมมองว่าโครงสร้างธุรกิจแบบ MLM ยังขาดการควบคุมตรวจสอบที่ดี ผมไม่ได้มีความรู้ในระบบข้างในเท่าไหร่แต่ตามที่เข้าใจอัพไลน์ดาวไลน์จะผูกกันในระบบของบริษัทด้วยการแบ่งรายได้เท่านั้น เรื่องอื่นๆ เป็นเรื่องที่ไปจัดการกันเองโดยบริษัทอาจจะมี Resource ให้บางส่วน อัพไลน์ก็จะพยายามสอนและสนับสนุนให้ดาวน์ไลน์พัฒนาขึ้นมาเพื่อให้ขายของได้และหาลูกข่ายเพิ่มเติม ด้วยโครงสร้างผลตอบแทนที่ดีและความโลภที่มีในตัวมนุษย์ มันมีโอกาสที่จะเกิดการพยายามขายหรือหาดาวน์ไลน์ในแบบสีเทาๆ หรือไปถึงขั้นผิดศีลธรรม อาจเริ่มจากใช้ความเกรงใจ ใช้อำนาจในงานประจำ ไปจนถึงหลอกลวง เราจึงได้ยินเรื่องไม่ค่อยดี เช่น ของการบังคับลูกน้องที่ทำงานให้ช่วยซื้อสินค้า การไปอวดอ้างสรรพคุณที่เกินจริงของอาหารเสริมกับคนป่วยโรคมะเร็ง กันอยู่ตลอด
MLM ทุกอันเป็นระบบเปิด การคัดกรองคนเข้าไม่มี การประเมินผลด้านอื่นไม่มี ใช้แค่เงินเป็นตัวผลักดันการขาย ถึงตัวอัพไลน์จะทำงานอย่างมีศีลธรรม แต่จะมั่นใจได้ยังไงล่ะว่าลูกข่ายจะรับนโยบาย แถมการขายแบบถึงตัวก็ไม่รู้ว่าแต่ละคนไปพูดอะไรไว้ เผลอๆ สอนกันเป็นสายๆ ด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่าเราจะควบคุมคนร้อยพ่อพันแม่ได้อย่างไร ถึงส่วนใหญ่จะทำกันแบบจริยธรรมที่ดี แต่คนส่วนน้อยพวกนี้ก็ทำให้ชื่อเสียงและภาพลักษณ์ธุรกิจขายตรงไม่ค่อยดีนัก ยิ่ง MLM ใหม่ๆ ที่เข้ามาดูจะมีประเด็นพวกนี้แรงขึ้น
อันนี้แค่อยากแชร์ให้เห็นมุมมองของผมนะครับไม่ได้ตั้งใจจะโจมตีใดๆ หรือถ้าใครมีข้อมูลเรื่องการควบคุมตรวจสอบมาเล่าให้ฟังก็จะดีมากครับ
-
อ่านไปก้อสงสารเล็กน่ะ ก้อคงเหมือนดาราหลาย ๆ คนที่ต้องเจอแบบนี้ วงการดาราต้องอาศัยเส้นสายมาก ๆ ยังเคยพูดกับเพื่อนเลยว่าดาราบางคนทำไมหน้าตาก้องั้น ๆ เล่นละครก้องั้น ๆ ทำไมมีงานป้อนให้ตลอดแถมยังดันให้เล่นเรื่องดี ๆ อีก ถ้าไม่มีเส้นก้อไม่รู้จะว่าไงแล้ว ส่วนบางคนก้อดูมีพร้อมหมดแต่ขาดโอกาสที่จะมีให้น่ะ มีคนอยากเข้าวงการนี้มากแต่จะมีสักกี่คนที่จะไปถึงดวงดาว ลุ้นมากว่าเล็กจะโดนหลอกอีกรึเปล่าเนี่ยสิ ได้เงินมามากแต่อาจจะตัดอนาคตตัวเองไปเลยก้อได้น่ะ คิดให้ดี ๆ ล่ะ เล็ก
ส่วนเจเราคิดว่าก้อคงเป็นธรรมดาของคนเป็นแฟนน่ะ แต่เราว่าเขาน่าจะพูดกับแฟนเขาไปตรง ๆ เลยดีกว่าถ้าไปกันไม่ได้ก้อเลิกไปเลยเหอะ มันอยู่ที่คนสองคนเองแหละ คนอื่นไม่เกี่ยวถ้าจะไปกันไม่ได้ก้อคงเพราะไม่รักกันมากพอน่ะ :katai1:
-
เพิ่งตามมาอ่านค่ะ พล็อตนิยายเรื่องนี้น่าสนใจมากเพราะว่าไม่ได้มีให้เห็นบ่อยนัก
เจตนาของเจในตอนแรกต่ำมาก อ่านมาถึงตอนนี้ก็ยังไม่ชอบเจ เล็กโดนกดดันมากๆในชีวิต เดินหมากผิดตาเดียวสามารถทำให้ล้มทั้งกระดานได้ อนาคตการเป็นดาราของเล็กถ้าจะริบหรี่ ยิ่งถ้าหากว่าไปถ่ายแบบให้นิตยสารเกย์ด้วย แฟนคลับและแวดวงจะมีปฏิกิริยายังไง ไม่อยากคิด อย่างน้อยที่สุดก็อยากให้เล็กปรึกษาแฟนคลับก่อน เพื่อนที่ดีที่สุดของดาราก็คือแฟนคลับนี่แหละที่จะช่วยสนับสนุน ถ้าหากว่าเสียแฟนคลับก็คือเสียฐานไปเลย
เราไม่มายด์คนที่ถ่ายภาพลงนิตยสารแบบล่อแหลมนะ ถ้าหากว่าถ่ายออกมาแล้วดูดี ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับ message ที่ภาพสื่อออกมา ที่ๆเราอยุ่คนทั่วไปไม่แม้แต่จะทำหน้าแปลกใจถ้าหากว่าดาราเปลื้องผ้าถ่ายนู๊ด หรือดาราเป็นเกย์ แต่ก็อย่างว่าค่ะ เมืองไทยก็มีบรรทัดฐานที่ต่างกันออกไป
ขอไม่ออกความเห็นเรื่องการขายตรง แต่ตอนนี้อ่านมาได้ 5 - 6 บทรู้สึกว่าเนื้อหาของระบบและข้อมูลการขายตรงเริ่มมีมากกว่าเนื้อเรื่องความสัมพันธ์ของตัวละคร ไม่แน่ใจว่านิยายเรื่องนี้คนเขียนตั้งใจจะให้เป็นเกี่ยวกับการขายตรงเป็นหลักหรือเป็นส่วนประกอป ไม่ได้มีเจตนาย้อนแย้งนะคะ เราสงสัยก็ถามตรงๆค่ะ
-
คุณเล็กคือดีอ่ะ
เล็กต้องถ่ายแน่เลย
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 08 ❋ ขึ้นปก Aptitude
(http://bit.ly/2bDFS0E)
เจพาเล็กมางานรับเข็มเพชรของนักธุรกิจยัวร์เวย์คนหนึ่งที่เมืองทองธานี เขาอยากให้เล็กได้เห็นภาพของการเฉลิมฉลองคนประสบความสำเร็จ ไม่น่าเชื่อว่าแค่คนๆ หนึ่งซึ่งบอกชื่อไปคงไม่มีใครรู้จัก แต่วันนี้ที่ประสบความสำเร็จในธุรกิจ กลับมีเพื่อนร่วมอาชีพมากมายพากันมาร่วมแสดงความยินดีจากทั่วทุกสารทิศ บางคนมาไกลจากต่างจังหวัดก็มี ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันส่วนตัวมาก่อน
เจพาดาวน์ไลน์คนอื่นๆ มาด้วยอีกห้าคน รวมกับเล็กก็เป็นหกคนพอดี ถ้าเจช่วยให้หกคนนี้สำเร็จ ไม่ช้าก็จะมารับเข็มรางวัลที่นี่ด้วยเช่นกัน
หนึ่งในดาวน์ไลน์หกคนมีพี่ประสิทธิ์อยู่ด้วย เล็กเคยเจอครั้งสองครั้ง ว่าจะหาโอกาสคุยด้วยแต่ก็ไม่ได้คุยสักที ดูเหมือนเจจะล่วงรู้ความคิดอีกฝ่าย คราวนี้จึงแนะนำให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ
"พี่ประสิทธิ์ครับคุณเล็ก เป็นแพลตินัมแล้ว พี่เขาดูแลการเงินให้กับเศรษฐียี่สิบตระกูลในเมืองไทย มีรายได้จากงานประจำที่ทำอยู่เดือนหนึ่งเป็นล้านเลยครับ แต่พื้นเพเป็นลูกชาวนา พ่อแม่เคยขายนาส่งให้เรียนจนหมด พี่ประสิทธ์ก็เลยตั้งเป้าหมายว่าจะรวยให้ได้ จะได้เอาเงินมาซื้อที่นาคืนให้พ่อแม่"
แค่เกริ่นนำก็น่าสนใจแล้ว เล็กชอบธุรกิจนี้ตรงที่ได้เจอคนหลากหลาย ได้เรียนรู้ว่าคนสำเร็จหลายคนล้วนแต่ผ่านความยากลำบากในชีวิตมาทั้งนั้น ไม่ใช่อยู่ดีๆ ก็สำเร็จเลย
"สวัสดีครับพี่ โห...พี่รายได้เยอะกว่าดาราอย่างผมอีกนะครับเนี่ย" เล็กบอก รู้สึกแปลกใจที่คนรายได้เดือนเป็นล้านก็มาทำธุรกิจนี้ด้วย จะว่าเงินไม่พอใช้ก็คงไม่ใช่ หรือว่าจะไม่รู้จักพอ แต่ช่างเถอะ เดาไปก็ไม่ถูกหรอก
พี่ประสิทธิ์รับไหว้พร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่น ดูจากหน้าตาแล้วน่าจะเกือบห้าสิบได้ ใบหน้ามีรอยยิ้มบ่งบอกว่าเป็นคนมีความสุขในชีวิต
"ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเล็ก ลูกสาวผมเขาชอบละครที่คุณเล็กเล่นมากเลยครับ ตามดูทุกวันเลย"
"ขอบคุณครับพี่" เล็กรู้สึกตะขิดตะขวงใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่าละคร
"แล้วคุณเล็กทำไมสนใจธุรกิจยัวร์เวย์ล่ะครับ"
"ผมอยากหาความมั่นคงให้ชีวิตครับพี่ พี่คงเคยเห็น ดาราหลายคนพอแก่ตัวลงก็ลำบากทั้งนั้น บางคนต้องมาออกทีวีขอให้คนช่วย ผมไม่อยากมีชีวิตแบบนั้นครับ ก่อนหน้านี้ ผมเคยมองหาโอกาสดีๆ มาตลอด พอดีเจอคุณเจ ได้คุยกันก็เลยสนใจครับ"
พี่ประสิทธิ์พยักหน้าเข้าใจ "แล้วมาเจอคุณเจได้ไงครับ"
เจกับเล็กหันมามองหน้ากันด้วยสีหน้ายิ้มๆ คงนึกถึงตอนทะเลาะกันวันที่เจอกันครั้งแรก
"อ๋อ...พอดีแฟนของคุณเจเขาเป็นแฟนคลับผมอยู่ครับ เมื่อเดือนที่แล้วคุณเจเขาไปงานแฟนคลับมีตติ้งของผมกับแฟน ก็เลยได้เจอกัน" เล็กบอก เจแอบหัวเราะเบาๆ
พี่ประสิทธิ์พยักหน้า "ดีแล้วครับคุณเล็ก คุณเล็กทำได้ครับ"
พี่ประสิทธิ์ยื่นมือมาขอจับมือ เล็กอยู่ในวงการนี้ได้สักพักก็เรียนรู้ว่าการจับมือให้กำลังใจกันเป็นเรื่องธรรมดา เจ้าตัวจึงยื่นมือมาจับด้วยโดยไม่ตะขิดตะขวงใจ
เมื่อพิธีกรเริ่มขึ้นพูด เจก็คอยอธิบายให้ดาวน์ไลน์ใหม่ๆ ฟังไปด้วย ตอนนี้มีเล็กคนเดียวที่ใหม่ เจจึงอธิบายให้เล็กฟังเป็นหลัก
"คุณเล็กเห็นไหมว่าคนเยอะขนาดไหน นี่ขนาดไม่ใช่ดารานะครับ ยังมีคนมาให้กำลังใจนับหมื่นๆ คน ผมว่าวันไหนที่คุณเล็กไปยืนบนนั้น จะต้องมีคนเยอะกว่านี้แน่นอนครับ"
เล็กหันไปยิ้ม พลันรู้สึกเขินเล็กน้อย สงสัยเจจะเริ่มสนิทกับเล็กมากขึ้น เจ้าตัวจึงเผลอเอาแขนโอบพนักเก้าอี้ของเล็กไว้ตอนคุยด้วย
"ให้คุณเจสำเร็จก่อนละกันครับ เดี๋ยวผมตามไป"
"ไม่ต้องรอผมหรอกครับคุณเล็ก ธุรกิจนี้ใครมาก่อนมาหลังไม่สำคัญ ใครช่วยคนได้มากกว่าก็สำเร็จได้ก่อนครับ คุณเล็กก็สำเร็จก่อนผมได้" เจบอก ก่อนหันไปมองบนเวทีและเล่าประวัติคร่าวๆ ของคนสำเร็จที่จะขึ้นพูดให้ฟัง
"พี่คนนี้ชื่อคุณเต้ยครับ เป็นคนนครสวรรค์ สมัครยัวร์เวย์เพราะว่าพี่ชายฝาแฝดที่เสียชีวิตไปมาชวน พอไปฟังแผนการตลาดกับพี่ชายก็ตื่นเต้น อยากทำมาก แต่ตัวเองไม่มีเงิน ไม่มีทุนอะไรเลย ก็เลยไปขอยืมเงินเพื่อนมาสมัคร ตอนที่สมัครพี่เขาไม่มีเงินซื้อสินค้าเลย ต้องเอาแค็ตตาล็อกไปเปิดให้เพื่อนๆ ในมหาลัยดูก่อน พอมีคนสั่ง พี่เต้ยก็จะนั่งรถไฟมาเอาของที่กรุงเทพ นั่งรถไฟฟรี เพราะว่านั่งบนหลังคาน่ะครับ เวลารถวิ่งผ่านสะพาน พี่เขาต้องนอนราบลง ไม่งั้นจะโดนสะพานตัดหัวขาด" เจพูดติดตลกตอนท้าย
"เพื่อนบางคนนะครับ พอเอาของมาให้ก็ไม่รับ บอกว่ารอไม่ไหว เขาต้องแปรงฟันทุกวัน จะให้มารอยาสีฟันของยัวร์เวย์ไม่ได้ แฟนของพี่เขาก็ดีมากเลยครับ ถึงขนาดยอมขายแหวนทองของตัวเอง แล้วก็เอามาให้พี่เต้ยใช้เป็นทุนทำธุรกิจ เขาสู้ด้วยกันมาจนสำเร็จ ล้มลุกคลุกคลานมาด้วยกันหลายปี โชคดีที่เขาได้อัปไลน์ดีคอยให้กำลังใจ ก็เลยทำได้จนสำเร็จ"
เล็กพยักหน้าช้าๆ ตามตลอด ดูท่าทางสนใจไม่น้อย ขนาดไม่มีเงินซื้อสินค้ายังสำเร็จได้เลย ทำไมใครๆ ถึงบอกว่ามันยาก เป็นไปไม่ได้ หรือว่าคนเหล่านั้นแค่ไม่รู้อะไรบางอย่าง อาจจะเป็นหลักคิดที่ทำให้ใครก็ตามที่คิดแบบนี้ประสบความสำเร็จ ไม่ใช่แค่ยัวร์เวย์ แต่ทุกเรื่อง
"ผมชอบที่พี่เขาบอกว่า เขาไม่แคร์หรอกว่าใครจะว่าเขาบ้าหรือโง่ เมื่อก่อนที่บ้านเขาก็ไม่มีใครเห็นด้วย แต่เขาพอใจกับสิ่งที่เขาได้รับจากธุรกิจนี้มาก พี่เขาเล่าตลกๆ ให้ฟังว่า คนโง่อย่างเขา วันจันทร์ไปตีกอล์ฟ เขาไม่ไปวันอื่นเพราะคนเยอะ สนามเป็นของเขาคนเดียว แต่คนฉลาดกลับต้องไปทำงานเพื่อแลกกับเงินที่จะเอามาเลี้ยงชีวิต"
เล็กฟังมาถึงตรงนี้ก็พลอยขำไปกับเจด้วย
"คุณเล็กเห็นไหมว่า ขนาดเขาไม่มีเงินเลยนะครับ แต่เขาก็ยังสามารถทำจนสำเร็จได้ อย่างคุณอุทัยก็เหมือนกัน อ่านหนังสือไม่ออกซักกะตัว แถมยังเป็นคนพิการอีก อัปไลน์ต้องมาช่วยสอนอ่านหนังสือให้ สุดท้ายเขาก็ทำสำเร็จ พี่จุ๊สอนว่า...คนเราไม่ได้ยากจนเพราะขาดโอกาส หรือเพราะเกิดมาในครอบครัวที่ยากจน แต่ที่เขายากจนก็เพราะเขายากจนความคิด ยากจนทัศนคติที่ดี คนที่ยากจนความคิดทำอะไรก็ไม่สำเร็จ พี่เต้ยบอกว่า...คนจนขายแรง คนรวยขายของ"
เล็กรู้สึกเหมือนโดนตีแสกหน้าเข้าอย่างจังเลย แต่ละคนที่เจเล่าให้ฟังล้วนแต่มีชีวิตยากลำบากตอนเริ่มต้น แต่คนเหล่านั้นก็ตั้งใจและทำมาหากินอย่างสุจริต ไม่มีใครเขาเอาร่างกายมาขาย คงจะมีแต่คนที่สิ้นคิดที่ทำแบบนี้ แต่เล็กก็ตัดสินใจทำไปแล้ว เรียกคืนกลับมาไม่ได้ ถ้าคุณสนิทรู้คงไม่พอใจที่เล็กรับงานโดยไม่ผ่านผู้จัดการส่วนตัวเลย
"เป็นไรหรือเปล่าครับคุณเล็ก" เจถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นเล็กเงียบไป
เล็กสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนยิ้มกลบเกลื่อน "เปล่าหรอกครับ ผมคิดอะไรเพลินๆ ไปเรื่อยเปื่อย"
"มีอะไรก็บอกผมนะคุณเล็ก คุณเล็กตามผมมาแล้ว ผมยินดีดูแลให้ทุกเรื่องที่ทำได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นแค่เรื่องธุรกิจหรอกครับ เรื่องหัวใจก็คุยได้นะครับ ตอนสมัยเรียน ผมชอบเป็นที่ปรึกษาให้เพื่อนที่มันอกหัก" เจพูดติดตลก ก่อนเอามือตบไหล่เล็กเบาๆ
เล็กรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่เลิกกับแฟนไปเมื่อสองสามปีที่แล้ว เล็กแทบไม่เคยมีความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้อีกเลย
"ครับ" เล็กตอบสั้นๆ แม่พยายามยิ้ม แต่ในใจกลับคิดกังวล
ไม่น่าเลย ตัดสินใจทำอะไรโง่ๆ ลงไปอีกแล้ว ถ้าปรึกษากับเจก่อนคงไม่ทำแบบนี้ ไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ใจคอของเล็กไม่ดีเอาเสียเลย คงมีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นแน่ แต่จะร้ายแรงแค่ไหนก็สุดจะคาดเดา
(http://bit.ly/2bd9pje)
"เป็นไงฝน ติดไหม" เสียงใครคนหนึ่งในกลุ่มถามขึ้น
"ไม่ติดเลย เหมือนพี่เขาปิดเครื่อง" คนตอบหน้าเครียด
"เอาไงดี เป็นห่วงพี่เล็กจัง สงสัยคงจะเครียดหนักแน่ๆ เลย" อีกคนพลอยกังวลไปด้วย เพื่อนๆ ในกลุ่มก็รู้สึกไม่ต่างกัน
"เนี่ยเราว่านะ ทางช่องคงเล่นงานพี่เล็กหนักแน่ๆ เลยว่าไหม ปกติก็ไม่ใช่ลูกรักอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอเรื่องแบบนี้อีก โอ๊ย ทำไงดี พี่เล็กเขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่น่ามีเรื่องแบบนี้เลย" แฟนคลับอีกคนวิตกจริต
พอเห็นข่าวในสารพัดสื่อวันนี้ กลุ่มแฟนคลับเหนียวแน่นของเล็กก็นัดมาเจอกันที่ห้างแห่งหนึ่ง ต่างคนต่างกลุ้มใจและเป็นห่วงดาราคนโปรดจะคิดมาก
"ไปบ้านพี่เล็กกันไหม" น้ำฝนเสนอ แต่แอบกังวลว่าจะไม่ได้เจอ
"เอางี้ก่อนไหม เอ่อ...ฝนจะว่าอะไรไหมถ้าเราจะขอให้ฝนโทรถามแฟนฝนหน่อย เผื่อพี่เล็กจะไป...เอ่อ...ทำยัวร์เวย์กับพี่ขนม" เพื่อนอีกคนถามอย่างเกรงอกเกรงใจ ปกติไม่ค่อยมีใครคุยเรื่องแฟนของน้ำฝนกับยัวร์เวย์นัก เพราะรู้ว่าน้ำฝนไม่ชอบ
น้ำฝนทำท่าครุ่นคิด ไม่นานก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแฟนหนุ่ม
"พี่ขนมคะ" น้ำฝนกรอกเสียงลงไปเมื่อเจรับสาย
"ฝน...คิดถึงฝนจังเลย มีอะไรหรือเปล่า พี่ว่าจะเย็นนี้จะไปหาฝนซะหน่อย" เจบอกอย่างอารมณ์ดี
"เปล่าค่ะ พี่ขนมอยู่ไหนคะ"
"อ๋อ...จัดเฮาส์มีตติ้งที่บ้านพี่ฉ่ำคับ แถวๆ สาธร ฝนมีอะไรจะให้พี่ช่วยหรือเปล่า หรือจะให้พี่พาไปไหนไหม"
"ไม่มีค่ะ" น้ำฝนตอบกลับไปทันที ก่อนถามเรื่องที่อยากรู้ "เอ่อ...พี่เล็กไปด้วยไหมคะ"
"อ๋อ...เปล่า มีอะไรหรือเปล่าฝน" เจสงสัย
น้ำฝนกลั้นความหงุดหงิดไว้ ไม่น่าเชื่อว่าเจไม่รู้เรื่องอะไรเลย ขนาดว่าเล็กเป็นดาวน์ไลน์ของตัวเองแท้ๆ
"คือว่า..." น้ำฝนถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ "พี่เล็กเขาหายตัวไป โทรติดต่อไม่ได้เลยค่ะ ฝนนึกว่าพี่เล็กจะมากับพี่ขนม ก็เลยโทรมาถามดู"
"อะไรนะ ทำไมคุณเล็กเขาหายตัวไปล่ะ หายไปไหน" เจถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
"พี่ลองเช็คดูข่าวในอินเตอร์เน็ตเองเถอะค่ะ ฝนไม่รู้จะเล่ายังไง แค่นี้นะคะ"
พูดจบแล้วฝนก็รีบวางสายไป ก่อนหันไปส่ายหน้ากับเพื่อนๆ ที่รอฟังอย่างใจจดใจจ่อ ทุกคนดูผิดหวังมาก เล็กหายไปเกือบครึ่งวันแล้ว แต่ไม่มีใครติดต่อได้เลย
{-- + --- + -- + --- + --}
เจรีบขอตัวไปเข้าห้องน้ำทันทีหลังคุยโทรศัพท์กับน้ำฝน ไม่ลืมติดไอแพดไปด้วย พอเข้าไปในห้องน้ำในบ้านของดาวน์ไลน์ เจก็รีบเปิดอินเตอร์เน็ต ค้นหาข่าวที่เกี่ยวกับเล็กทันที ไม่นานก็เจอเรื่องน่าตกใจ
"ดาราหนุ่มตกอับหนัก ขึ้นปกหนังสือเกย์สุดสยิวพร้อมรับค่าตัวเจ็ดหลัก"
เจขมวดคิ้วด้วยความสงสัยสุดขีด เล็กไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ฟังเลย ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ไปถ่ายนิตยสารเกย์ พอเปิดเข้าไปอ่านข้างในก็ยิ่งตกใจยิ่งกว่าเดิม มีภาพตัวอย่างให้ดูสองสามรูป ที่จริงก็ไม่โป๊เปลือยมาก แค่ดูเซ็กซี่มากไปหน่อยเท่านั้น มีอยู่รูปหนึ่ง เล็กดึงขอบกางเกงลงมาจนเห็นแก้มก้น รูปนั้นเองที่เป็นชนวนปัญหา เพราะทางช่องต้นสังกัดไม่พอใจมาก
ที่จริงอยากถ่ายก็ไม่เป็นไร แต่เล็กควรปรึกษาผู้ใหญ่ก่อน ไม่ใช่ถือวิสาสะตัดสินใจโดยพละการ เพราะถึงอย่างไรเล็กก็ยังมีสัญญากับทางช่องอยู่ ต้องให้เกียรติผู้ใหญ่
เจไล่อ่านดูคอมเมนต์ของคนที่เข้ามาอ่านข่าว มีทั้งคนด่าคนชม พอเข้าไปอ่านในหน้าแฟนเพจของเล็ก เจก็ได้เห็นแฟนคลับหลายคนแสดงความไม่พอใจ บางคนด่าว่าเสียๆ หายๆ บางคนถึงกับจะเลิกติดตามผลงานไปเลยก็มี
เล็กคงได้เห็นพวกนี้หมดแล้ว ไม่ต้องสงสัยว่าเล็กจะเสียใจแค่ไหน เจรีบยกโทรศัพท์โทรหาเล็ก แต่เล็กก็ไม่รับสาย เหมือนกับไม่ได้เปิดเครื่องไว้
เป็นเพราะความหึงหวงไร้สาระของเจแน่ๆ ที่มีส่วนทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ พอเล็กขาดรายได้ก็เลยต้องทำอะไรสักอย่าง ผลจากความไม่รู้จักยั้งคิดสร้างบาปกรรมให้คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างคาดไม่ถึง แม้ขอโทษไปแล้วก็ยังรู้สึกผิดไม่หาย
(http://bit.ly/2bd9pje)
กว่าเจจะเสร็จธุระก็ค่ำพอสมควร จากนั้นก็ตรงดิ่งมาที่บ้านของเล็ก เจโทรถามคุณสนิทแล้ว ไม่มีใครได้ข่าวคราวของเล็กเลย ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่เจคิดว่าเล็กต้องกลับบ้านเวลาใดเวลาหนึ่ง จึงตัดสินใจมารอที่นี่
บ้านของเล็กปิดสนิท ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนอยู่ข้างใน ประตูหน้าบ้านก็ล็อคไว้ แสดงว่าคนในบ้านคงไม่อยู่ เจพยายามโทรศัพท์หาเล็กเป็นระยะๆ แต่ก็ไร้วี่แววเช่นเคย
คงไม่มีอะไรจะทำได้ดีมากกว่าไปกว่านั่งรอ เจจึงได้แต่ยืนบ้าง นั่งบ้าง เดินไปเดินมาบ้าง แถมยังต้องคอยตบยุงที่ออกอาละวาด แต่ก็ไร้วี่แววของคนที่เจเป็นห่วง
สามทุ่มผ่านไป...
สี่ทุ่มผ่านไป...
ห้าทุ่มผ่านไป...
เที่ยงคืนแล้วเล็กก็ยังไม่มา ท้องเริ่มหิวจนหายหิว เจไม่ได้กินอะไรเลยมาตั้งแต่บ่าย แต่ช่างเถอะ ตอนนี้เจเป็นห่วงเล็กมากกว่าอะไรทั้งหมด ถ้าคืนนี้ต้องนอนหน้าบ้านเล็กก็ต้องยอม
เจนั่งชันเข่าที่หน้าประตูบ้านอย่างเหนื่อยอ่อนเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน เริ่มรู้สึกง่วงมากขึ้น แต่ก็พยายามไม่ให้ตัวเองเผลอหลับ
จนกระทั่งเกือบๆ ตีหนึ่ง เจกำลังจะหลับไปอยู่แล้ว รถแท็กซี่คันหนึ่งก็วิ่งมาจอดที่หน้าบ้านของเล็ก พอเห็นคนที่ลงมาจากรถ เจก็ยิ้มดีใจ แต่สักพักต้องหุบยิ้มเมื่อคนที่รอคอยไม่ได้มาคนเดียว แต่มาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เจไม่รู้จักเลย ท่าทางเมาด้วยกันทั้งคู่
"คุณเล็ก ไปไหนมาครับ รู้ไหมผมเป็นห่วงคุณเล็กแทบแย่เลย"
เล็กค่อยๆ ปรับสายตาและประมวลผลสมองที่หนักอึ้งเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู พอรู้ว่าเป็นใคร เล็กก็ตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าคนที่มายืนรอจะเป็นอัปไลน์ของตัวเอง
"คุณเจ!" เล็กอุทานด้วยความตกใจ
"ใครคะพี่เล็ก มีเพื่อนมาทำไมไม่บอกคะ แอนไม่ชอบแบบสวิงกิ้งนะคะ" หญิงสาวที่มาด้วยบ่นเสียงอ้อแอ้ๆ ต่างคนต่างยืนโงนเงนไปมาเพราะเมาหนักทั้งคู่
"เชิญตามสบายละกันนะครับ เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว" เจบอกอย่างผิดหวังที่เห็นอีกฝ่ายมากับผู้หญิง อุตส่าห์เป็นห่วงแทบแย่ ที่แท้ไม่เห็นมีอะไรให้น่าห่วงเลย
เล็กใจหายวาบเมื่อเห็นเจเดินหนีไปที่รถ จึงพยายามใช้แรงกายและสติสัมปชัญญะที่พอมี เดินแกมวิ่งโซซัดโซเซตามเจไป เจคงโกรธที่อุตส่าห์นั่งรอ เล็กไม่อยากให้เจเสียความรู้สึกและกลับบ้านไปด้วยความรู้สึกนี้
"คุณเจ อย่าเพิ่งปายยยย" เล็กร้องห้ามด้วยเสียงอ้อแอ้
เจกำลังจะเปิดประตูรถเข้าไปพอดี พอไปถึงตัว เล็กก็คว้าข้อมือเจไว้ทันที ต่างคนต่างมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอก
ถึงจะโกรธแต่เล็กก็เห็นแววตาเป็นห่วงของอีกฝ่าย แววตานั้นมีแรงดึงดูดอย่างประหลาด เมื่ออยู่ใกล้ๆ เล็กก็รู้สึกอบอุ่นใจ คนนี้หรือเปล่า...ที่เล็กต้องการมากที่สุดในเวลานี้
"คุณเจ...ผมขอโทษ" เล็กบอกด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
เจเห็นท่าทางอ่อนระโหยโรยแรงของอีกฝ่ายก็อดสงสารไม่ได้ เล็กคงเจ็บปวดมากถึงต้องหาทางระบายออกด้วยวิธีนี้
เจดึงเล็กมากอดไว้ เล็กกอดเจแน่นจนสุดอ้อมแขนของตัวเอง เขาเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยกับชีวิต เหนื่อยกับความสิ้นคิดของตัวเอง เหนื่อยกับปัญหาที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุดไม่หย่อน ครั้งนี้นับว่าหนักที่สุดแล้ว จึงต้องใช้ความเมาช่วยบรรเทาจิตใจที่บอบช้ำ
"คุณเจ...ช่วยผมด้วย ผมม่ายหวายแล้ว ช่วยผมด้วยนะครับคุณเจ" เล็กร้องไห้ ทุกอย่างที่อดกลั้นมาตลอดทั้งวันเลยจุดที่จะทานทนแล้ว เหล้าก็ช่วยไม่ได้ ผู้หญิงก็ช่วยไม่ได้ เหลือแต่เจนี่แหละที่เป็นที่พึ่งสุดท้าย ถ้าไม่มีเจแล้ว เล็กก็ไม่รู้จะไปหาใครที่ไหน
หัวใจที่เจ็บปวดและอ่อนล้ามาทั้งวันได้เจอที่พึ่งแล้ว อ้อมกอดนี้ช่างอบอุ่นจนเล็กไม่อยากปล่อยไปไหน ต่อให้มีปาปารัซซี่มาแอบถ่ายก็จะกอดไว้อย่างนี้ ต่อให้ต้องขึ้นหน้าหนึ่งว่าเป็นเกย์ก็ยอม
เจถือโอกาสนี้หันไปสื่อสารกับคนที่ตามเจมาด้วย เธอยืนมองอย่างงงๆ เมื่อเห็นเจทำท่าสะบัดมือไล่ ในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็เข้าใจ
"อะไรเนี่ย เป็นเกย์ก็ไม่บอก" เธอพูดอย่างหัวเสีย ก่อนสะบัดหน้าและเดินโซซัดโซเซออกไป รปภ. ที่นี่คงพอช่วยเรียกแท็กซี่ให้เธอได้
เมื่อผู้หญิงคนนั้นเดินหายลับไปแล้ว เจจึงหันมาปลอบใจดาวน์ไลน์ของตัวเอง "เข้มแข็งนะครับคุณเล็ก ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเล็กคืนนี้นะครับ"
น้ำเสียงของเจฟังดูอบอุ่นเหลือเกิน เล็กจึงกอดแน่นขึ้น "คุณเจ อย่าทิ้งผมปายนะคร้าบ ผมม่ายเหลือครายเลย"
เล็กพูดเพราะเมาหรือเปล่าไม่รู้ แต่ก็ไม่เหลือใครเลยจริงๆ น้องชายก็โทรมาด่าแต่เช้า แฟนคลับหลายคนด่าในสื่อออนไลน์เสียๆ หายๆ ตอนสายๆ ทางช่องต้นสังกัดก็เรียกเข้าไปต่อว่า เล็กยังจำคำพูดสุดเจ็บนั้นได้ดี
"คุณจะเป็นพระเอกหรือว่าจะเล่นหนังโป๊ครับคุณเล็ก! จะเอาดีทางด้านไหนกันแน่ คุณสิ้นคิดแล้วหรือไงถึงได้ทำแบบนี้! อยากจะถ่ายผมก็ไม่ว่า แต่คุณควรจะมาถามผมก่อน นี่อะไร ขนาดผู้จัดการส่วนตัวของตัวเองคุณยังไม่บอกเขาเลย ทำไมถึงได้ทำอะไรข้ามหน้าข้ามตากันแบบนี้ ไม่เห็นหัวคนอื่นเลยหรือไง!"
เล็กจุกจนพูดไม่ออก คุณสนิทเองก็ทำหน้ากระอักกระอ่วนใจ แต่กระนั้นก็ไม่ตำหนิเล็กสักคำ คงเป็นเพราะเข้าใจสถานการณ์ของเล็กเป็นอย่างดี
พอออกจากบริษัท เล็กก็ปิดโทรศัพท์ กลับมาที่บ้าน แต่ไม่เข้าบ้าน ใกล้ๆ กันมีสวนสาธารณะ เล็กไปอยู่ที่นั่นเกือบทั้งวัน นั่งจับเจ่าคนเดียว ตกเย็นจึงไปผับ และกลับมาในสภาพนี้
"ครับคุณเล็ก คุณเล็กไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะไม่ไปไหน ผมจะไม่ทิ้งคุณเล็กแน่นอน" พูดจบน้ำตาของเจก็ซึมเบ้าตา อดโทษตัวเองไม่ได้ที่เป็นต้นเหตุให้ชีวิตของเล็กลำบากขนาดนี้
คราวนี้เล็กไม่โทษเจหรอก เป็นเพราะเล็กสิ้นคิดเองต่างหาก เพราะยากจนความคิดถึงต้องทำอะไรโง่ๆ
"ผมมันโง่เองครับคุณเจ" เล็กร้องไห้ในที่สุด คงอดกลั้นไว้ไม่ไหวแล้ว
"อย่าคิดอย่างนั้นสิครับ อะไรที่มันผ่านแล้วก็ผ่านไป เริ่มต้นใหม่นะครับคุณเล็ก" เจปลอบ
เล็กยิ่งกอดแน่นขึ้น คงจะมีแต่เจคนเดียวเท่านั้นที่คิดจะให้โอกาสเล็กอีกครั้ง คนอื่นๆ ขุดหลุมฝังกลบเล็กไปเรียบร้อยแล้ว
ผ่านไปหลายนาที เล็กเริ่มสงบจิตสงบใจได้ จึงค่อยๆ ปล่อยตัวเป็นอิสระจากอ้อมกอดของอัปไลน์ คิดไปคิดมา มีอัปไลน์ก็ดีเหมือนกัน เหมือนมีพี่เลี้ยง มีเพื่อน และมีคนคอยดูแลความคิดและชีวิตให้
"คุณเล็กไปไหนมาครับ ทำไมเมามากขนาดนี้" เจถามอย่างสงสัย
"หลายที่ ปายให้เขาด่ามาครับ สนุกเป็นบ้าเลย" เล็กแค่นเสียงอย่างสมเพชตัวเอง
"แล้วเมื่อกี้พาใครมาด้วยครับ ผมไม่เห็นรู้จักเลย"
พอเจถาม เล็กจึงเพิ่งนึกได้ พอหันไปมอง ผู้หญิงคนนั้นก็หายตัวไปเสียแล้ว
"ม่ายรู้ เจอเขาที่ผับ เขาตามผมมาเอง แล้วเขาปายหนายแล้วคร้าบ"
"กลับไปแล้ว" เจบอก
เล็กไม่รู้สึกอะไรมากนัก คงเป็นเพราะคนที่เล็กต้องการอยู่ตรงนี้แล้ว พอเป็นดารา มีผู้หญิงมาเสนอตัวให้เล็กอยู่เรื่อยๆ แต่เล็กก็ระวังตัวพอสมควรเพราะไม่อยากมีปัญหาทีหลัง
"เข้าบ้านดีกว่าครับ" เจตัดบท
เล็กพยักหน้า ก่อนควานหากุญแจบ้านในกระเป๋ากางเกง จากนั้นส่งให้เจเพราะรู้ว่าตัวเองคงไม่สามารถไขกุญแจเปิดบ้านได้ในสภาพนี้ โชคดีที่มันยังอยู่ แต่ว่า...
กระเป๋าสตางค์หายไปไหน! ตอนอยู่บนรถแท็กซี่ยังคลำเจออยู่เลย เล็กควานหากระเป๋าสตางค์ในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง แต่ไม่พบเลย อย่าบอกนะว่า...
"คุณเจ กระเป๋าตังค์ผมหาย!" เล็กอุทานเสียงชัดเหมือนหายเมาแล้ว
พอได้ฟัง เจก็เดาออกได้ไม่ยากนัก "รอผมแป๊บนึงนะครับ เดี๋ยวผมมา"
ว่าแล้วเจก็รีบวิ่งออกไปที่หน้าปากทางเข้าหมู่บ้าน เล็กยืนรออย่างใจจดใจจ่อ ไม่นานเจก็กลับมาพร้อมกับข่าวร้าย
"ไม่ทันแล้วครับคุณเล็ก รปภ. เขาบอกว่าผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถไปแล้ว เข้าบ้านก่อนดีกว่าครับ ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้เพราะมันดึกมาก นอนก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจัดการให้"
เล็กพยักหน้าเห็นด้วย นึกโมโหตัวเองที่ประมาท ดีไม่ดีจะมีเรื่องให้ต้องเสียเงินอีกแล้ว
พอเข้ามาในบ้าน เล็กอ้วกไม่เป็นท่าอยู่หลายรอบ หมดสภาพพระเอกละครไปเลย เจต้องคอยตามมาช่วยลูบหลังให้ ก่อนพาเล็กมานอนบนเตียง เช็ดตัวให้อีกฝ่ายนอนสบายๆ เช็ดตัวเสร็จก็ไปทำความสะอาดห้องน้ำที่เลอะเทอะเปรอะเปื้อนอีกที
หลังจากนั้น เล็กไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เผลอหลับไปจนถึงเช้า มารู้ตัวอีกทีก็ตอนสายของวันใหม่ เล็กลืมตาตื่นขึ้นอย่างยากลำบาก หัวหนักอึ้งจนแทบลุกไม่ขึ้น แต่ก็ยันกายลุกขึ้นมาจนได้
พอผ้าห่มหลุดออกจากตัว เล็กก็พบว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ปกติเล็กไม่เคยนอนแก้ผ้าเลย อย่างน้อยต้องมีกางเกงในชิ้นหนึ่งติดตัว พอหันไปมองข้างๆ ก็เห็นเจนอนอยู่ด้วย
นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ทำไมเล็กไม่มีเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว! แล้วทำไมเจมานอนที่นี่! เล็กจำอะไรไม่ได้เลย นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าตัวเองอยู่ในสภาพนี้ได้อย่างไร
เจเริ่มขยับตัว สักพักก็ค่อยๆ งัวเงียตื่น เล็กรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาปิดส่วนสำคัญไว้ ก่อนเจจะหันมาเห็นเข้า
เจหันมองคนข้างๆ และส่งยิ้มกว้างให้ "ตื่นแล้วเหรอครับที่รัก"
คำทักทายแรกในเช้าวันนี้ทำเอาเล็กตกใจจนแทบตกจากเตียง เจ้าตัวหน้าเหวอ ไม่แน่ใจว่าฟังผิด หรือเจแค่ละเมอพูดออกมา แต่ลืมตาแป๋วขนาดนี้จะละเมอได้อย่างไร
"คุณเจเรียกผมว่าอะไรนะครับ" เล็กทำหน้าแหย
"อ้าว ก็เรียกว่าที่รักไงครับ" เจยืนยัน
ที่รัก!!!
ทำไมเจเรียกแบบนั้น แถมยังทำท่าเหมือนไม่เห็นว่าเป็นเรื่องแปลกอีก หรือว่า...
เล็กตกเป็นของเจไปแล้วเมื่อคืนนี้!!!
TBC
-
อ้าว อ้าว เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย งงเมื่อคุณเล็กเลยค่ะ ตื่นมาเจอคุณเจเรียกที่รักเนี่ย
ปล. รีบมาอัพต่อไวๆ นะคะ
-
อูย
ไหงพี่เจเรียกงี้ล่ะนี่ อยากเมนท์ยาวๆแต่ปิดคอมไปแล้ว
ขอเปนพรุ่งนี้นะค้า(จิ้มมือถือมันหงุดหงิด)
-
เราว่าต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะเอาเรื่องที่นายเจพูดว่าคุณเล็กเป็นเกย์ ไปป่าวประกาศกับคนอื่นหรือไม่ก็ตามแต่ ก็คงจะไม่ส่งผลเสียอะไรให้เรื่องราวมันร้ายแรงไปมากกว่านี้แล้วล่ะค่ะ เพราะจากการที่คุณเล็กไปถ่ายหนังสือแบบนั้นมา เหตุผลแรกๆ ที่คนเขาคิดกันก็คงเป็น 'คุณเล็กตกอับ' แต่ความคิดที่ว่า 'คุณเล็กอาจจะเป็นเกย์จริงๆ ก็ได้ เพราะคงไม่มีผู้ชายปกติที่ไหนเขาอยากจะถ่ายหนังสือแบบนี้กันหรอก' จะไม่ถูกหยิบยกขึ้นมาพูดถึงนี่นา..ใช่ไหมคะ? อีกอย่างถ้าอยู่ในชีวิตจริงประเด็นเรื่อง 'เป็นเกย์ หรือ ไม่เป็นเกย์' สำหรับสื่อแล้วน่าเล่นยิ่งกว่าประเด็นเรื่องตกอับเยอะเลยค่ะ
แต่ถ้าเรื่องที่นายเจพูดแดงขึ้นมาจริงๆ สำหรับเราแล้ว เราเห็นดีด้วยนะคะ เพราะถึงยังไงตอนนี้คุณเล็กก็มีแนวโน้มที่จะเป็น 'เกย์' สูงเลยเชียวล่ะ ให้คิดเสียว่าเป็นการเปิดเผยตัวตนไปเลยแล้วกัน เพราะถ้าคุณเล็กมัวแต่มานั่งแคร์ความรู้สึกของทุกคน แล้วเมื่อไรคุณเล็กถึงจะมีความสุขเป็นของตัวเองใช่ไหมล่ะคะ อีกอย่าง ใช่ว่าการที่ปัญหาทุกอย่างรุมเร้าเข้ามาหาคุณเล็กในคราวเดียวแบบนี้จะแย่ไปทั้งหมดเสียเมื่อไร เพราะอย่างน้อยๆ ประสบการณ์ครั้งนี้ก็ช่วยสอนให้คุณเล็กเข้มแข็งได้มากขึ้น และมีสติในการตัดสินใจทุกอย่างได้มากขึ้นแบบนี้ดีจะตายไปค่ะ จริงไหมล่ะคะ? ^^
-
เจให้ร้ายคุณเล็กอีกแล้ว ถึงจะไม่ตั้งใจก็เถอะ การที่ไปบอกผู้หญิงคนที่ตามเล็กมาจากผับว่าเล็กเป็นเกย์ไม่คิดบ้างหรือว่าจะเป็นเรื่องอื้อฉาวขึ้นมา?
เล็กเป็นคนที่มีคนรู้จักนะ เป็นดาราถึงจะตกอับก็เถอะ ยิ่งผู้หญิงคนนั้นมีกระเป๋าตังค์ด้วยแล้วยิ่งไปกันใหญ่เพราะคำพุดของหล่อนมีน้ำหนักเพราะโชว์ได้ว่าเจอกับเล็กมา
เล็กมาเจอเจแล้วซวยจริงๆ ไม่ใช่เรื่องขายตรงนะ
-
จะขอแสดงความคิดเห็นกับที่คุณ insomniac พูดไว้ในบางประเด็นนะครับ ผมจะไม่เอ่ยถึงยี่ห้ออื่น เพราะไม่ได้เข้าไปสัมผัสอย่างลึกซึ้ง พูดไปอาจจะผิดได้ ขอใช้ "ยัวร์เวย์" เล่าเรื่องนะครับ มีวิธีคิดหลายอย่างที่ดีมากที่ผมอยากแชร์ให้ฟัง
"คนไม่ดีแม้สำเร็จก็เป็นเรื่องชั่วคราว คนดีแม้ยังไม่สำเร็จก็เป็นเรื่องชั่วคราว" คำสอนนี้ของคนสำเร็จสูงสุดของยัวร์เวย์ (เป็นชาวไต้หวัน) เป็นคำจำกัดความที่ตรงที่สุดของธุรกิจนี้ในมุมมองของผม
เรื่องกฎเกณฑ์การกรองคน ไม่มีครับ แม้กระทั่งกฎจรรยาบรรณ ตอนแรกผู้ก่อตั้งยัวร์เวย์ก็จะไม่ให้มี แต่อาจจะสุดโต่งมากไป จึงยอมให้มีกฎจรรยาบรรณเพื่อลงโทษคนที่เอาเปรียบผู้อื่นในตอนหลัง ทำไมเป็นแบบนั้น???
เอาวิธีคิดก่อนนะครับ ยัวร์เวย์จะผลิตสินค้าที่ดีที่สุดโดยไม่ต้องสนใจราคา สร้างแผนการตลาดที่จะให้ผลตอบแทนกับคนที่ทำงานหนักที่สุด ยุติธรรมที่สุด ไม่ว่าจะมาก่อนหรือหลัง หน้าที่ของเขามีแค่นี้ เมื่อยัวร์เวย์เป็น Free enterprise ทุกคนมีสิทธิ์ออกแบบแผนการทำงานยังไงก็ได้ โตแล้ว คิดเองเป็น ไม่ต้องให้ใครมาสั่งหรือบอก ถ้าจะกรองคน ในกลุ่มก็ต้องสรรหาวิธีการเอาเอง ยัวร์เวย์จะไม่ก้าวก่ายการทำงานของเรา เพราะเขาเชื่อมั่นในศักยภาพของมนุษย์ทุกคนว่าทำได้ เรียนรู้ได้ ถ่ายทอดได้ สั่งสมประสบการณ์ที่สำเร็จเพื่อเอาไปสอนต่อได้ เรียนรู้ความผิดพลาดและแก้ไขได้ ทุกคนจะหาวิธีการที่ดีขึ้นของตัวเองได้ ที่สำคัญ แผนการตลาดของธุรกิจนี้คือ ยิ่งเราสอนให้คนที่ตามมาสำเร็จจำนวนมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งสำเร็จมากขึ้น คนมาก่อนจึงไม่หวงวิชาความรู้ ความรู้จึงถูกสร้างและถ่ายทอดอย่างไม่จำกัด ในขณะที่โลกข้างนอก ใครชนะคนอื่นมากกว่าถึงจะสำเร็จ เราจึงต้องแข่งขันกัน การสอนคนอื่นให้เก่งเหมือนเราเป็นความเสี่ยงที่จะทำให้เราเสียตำแหน่งไป เวลาคนข้างนอกมองเข้ามาในยัวร์เวย์จึงไม่เข้าใจเพราะวิธีคิดไม่เหมือนกัน เอาสิ่งที่ตัวเองรู้ไปตัดสินสิ่งที่ตัวเองไม่รู้
ผมจึงได้ข้อคิดจากตรงนี้ว่า ถ้าจะตัดสินใจเลือกอะไร ถามคนสำเร็จสูงๆ ในอาชีพนั้นเท่านั้น อย่าถามคนไม่สำเร็จ อย่าถามคนทำไม่เป็น เราจะได้แต่ความคิดเห็น (บ่น อ้าง โทษคนอื่น) ไม่ได้ข้อเท็จจริง แล้วเราค่อยตัดสินใจเลือก
ถ้ายัวร์เวย์มีระบบกรองคน โอกาสนี้จะไม่ใช่ของทุกคน คนไม่มีการศึกษา คนจน ฯลฯ จะถูกคัดออกทันที เหมือนที่กำลังเกิดขึ้นในสังคมเราตลอดมา ถ้าเราจะไปเป็นตัวแทนจำหน่ายโซนี่ (สมมติ) ผมฟังจากหลายคนที่ทำเรื่องนี้ เขาบอกว่าเหมือนกับต้องแก้ผ้าให้คนอื่นดูทุกซอกทุกมุม จบอะไรมา ทำงานอะไรมา มีประสบการณ์ไหม มีเงินในบัญชีเท่าไหร่ มีทรัพย์สินเท่าไหร่ จะทำงานให้เขาได้ไหม มีที่ไหม ความน่าเชื่อถือทางการเงินมีไหม ฯลฯ ถ้ายัวร์เวย์มีระบบกรองคนละเอียดขนาดนั้น ผมว่าให้เขาใช้บริการค้าส่ง ค้าปลีกทั่วไปดีกว่าครับ ง่ายกว่าเยอะ
แล้วมันจะมีคนเอาไปทำแบบไม่ดีไหม มีครับ แล้วจะทำให้ยัวร์เวย์เสียชื่อเสียงไหม ใช่ครับ แต่ยัวร์เวย์ไม่สนใจประเด็นนี้เลย ไม่คิดที่จะออกมาแก้ตัว อธิบายหรือสร้างภาพใดๆ ทั้งสิ้น ทำไม???
ทิศทางผิดความพยายามก็สูญเปล่า - คนที่ทำไม่ดีไม่มีใครสำเร็จยั่งยืนแม้แต่คนเดียว ธุรกิจนี้กรองคนในตัวของมันเอง การก้าวไปสู่ตำแหน่งสูงเราต้องเป็นคนที่ดีเข้าขั้นสมบูรณ์แบบเท่านั้น (อย่างน้อยขั้นที่ 4 ในกฎของมาสโลว์) ผมอยู่มาสามปี ผมไม่เห็นทางลัดอื่นเลย ไม่ว่าเราจะพยายามใช้วิธีการที่ไม่ดียังไงเพื่อทำให้เราสำเร็จเร็วขึ้น มันจะสูญเปล่าในที่สุดเพราะทิศทางมันผิด อย่าพยายามหาทางลัด อย่าพยายามเล่นกล อย่าพยายามใช้จิตวิทยา อย่าพยายามเสแสร้ง สิ่งเหล่านี้นำไปสู่ความสูญเปล่า คนที่มาก่อนเขาได้บทเรียนไปแล้ว เราจะไปทำผิดซ้ำทำไมครับ
ชื่อเสียงของยัวร์เวย์หรือนักธุรกิจล่ะ ไม่มีใครสนใจความคิดเห็นเหล่านี้หรอกครับ ทุกคนรู้ว่าตัวเองทำอะไร สัมผัสอยู่ทุกวันย่อมเข้าใจมากกว่าคนที่มองจากข้างนอก คนสำเร็จทุกคนบนโลกนี้ไม่สนใจความคิดเห็นครับ เราจะพูดยังไงก็ได้ ด่าเขาเสียๆ หายๆ ยังไงก็ได้ เอาไปขยายต่อให้แย่ยังไงก็ได้ ถ้าเราเจอนักธุรกิจไม่ดี รู้สึกไม่ดี จะเข้าใจเหมารวมว่าทั้งหมดไม่ดีก็ไม่มีปัญหาใดๆ นี่คือธรรมชาติของมนุษย์ แต่เชื่ออย่างหนึ่ง ถ้าเราไม่ได้ข้อมูลที่ถูกต้องเป็นประโยชน์ ข้อมูลนี้เอาไปใช้ประโยชน์ไม่ได้เลย อย่างเช่น เครื่องสำอางค์หลายยี่ห้อเอาสินค้าไปให้คนลองใช้ แล้วก็ถามความรู้สึกว่าแพ้ไหม ดีไหม ฯลฯ แล้วเอาข้อมูลนี้มาใช้ว่ามีคนตอบว่าดีกี่เปอร์เซ็นต์ พวกนี้คือข้อมูลขยะ ใช้ไม่ได้ครับ เป็นความคิดเห็นล้วนๆ เราต้องไม่ใช้ชีวิตบนความคิดเห็นของคนอื่น
คนที่ทำยัวร์เวย์และอยากประสบความสำเร็จต้องจัดการ EQ ตัวเองได้ครับ เอาชนะความกลัวในใจตัวเองให้ได้ แยกแยะข้อเท็จจริงกับข้อคิดเห็นได้ เชื่อมั่นในสิ่งที่ใจเรารู้สึก ถ้าทำตรงนี้ไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ที่จะสำเร็จ ยัวร์เวย์จะไม่กรุยทางให้มากกว่านี้ ไม่ต้องง่ายกว่านี้ เพราะเขาเชื่อมั่นในศักยภาพของเราว่าเราทำได้ คนที่เข้าใจผิดอาจจะไม่ซื้อ ไม่ทำ ไม่เป็นไรครับ ทุกคนไม่จำเป็นต้องทำ คนที่จะทำคือคนที่ได้คุยกับนักธุรกิจโดยตรง เข้าใจว่ามันคืออะไรและอยากทำเท่านั้น
กฎของแรงดึงดูด - ถ้าเราบังเอิญไปสมัครกับกลุ่มที่เป็นมืออาชีพ ที่ทำทุกอย่างถูกต้อง แต่เราไม่ยอมเปลี่ยนตัวเองและคิดจะทำแย่ๆ ต่อไป สุดท้ายเราจะอยู่ไม่ได้ครับ เราจะรู้ตัวเองว่าควรจะไปอยู่กับใคร เพราะฉะนั้น เรื่องนี้ไม่มีอะไรน่าห่วง อัปไลน์อาจจะดีจริง แต่คนที่ตามมาล่ะ จะเอาไปทำแบบไหนก็ไม่รู้ เขารู้ครับ คนสำเร็จในชีวิต เขาฟังเราพูดแป๊บเดียวเขาก็ดูเราออกหมดแล้ว โกหกไม่ได้ครับ ทัศนคติของคนสำเร็จกับไม่สำเร็จมันต่างกัน ผมอยู่มาสามปี ผมยังดูออกเลย (ทั้งๆ ที่ผมยังไม่สำเร็จด้วยซ้ำ) ผมเคยไปทำแบบไม่ดี ทำในสิ่งที่เขาไม่ได้สอน สุดท้ายอัปไลน์ก็รู้จากมุมมองความคิดของเราเองนั่นแหละ สุดท้ายผมก็ต้องเลิกคิดหาทางลัด
ความรักที่ปราศจากความอดทนไม่เรียกว่าความรัก - การล่อลวงคนเข้ามาในธุรกิจนี้ไม่มีประโยชน์ครับ นี่คือสิ่งที่เข้าใจผิดกันมากว่าถ้ามีคนสมัครเยอะเราก็จะสำเร็จมากขึ้น ต้องหลอกล่อคนทุกวิถีทางให้เข้ามา ธุรกิจนี้คือการทำงานกับคน ถ้าเราไม่รักในเพื่อนมนุษย์จริงๆ สำเร็จไม่ได้ครับ เข้ามาไม่ได้แปลว่าทำ ถึงทำก็ไม่ได้แปลว่าจะทำได้ตลอด ทำแล้วเลิกมีเยอะแยะ สมัครมาแล้วไม่ทำอะไรมีเยอะแยะ มนุษย์มีความหลากหลาย แต่คนกว่า 80% บนโลกนี้เป็นคนไม่มีเป้าหมายในชีวิต ขี้เกียจ ผลัดวันประกันพรุ่ง ขี้อิจฉา ชอบทางลัด ชอบเอาเปรียบ โลภ ไม่มั่นใจตัวเอง ขี้กลัว ขี้แพ้ ขี้งอแง ไม่อดทน ท้อง่าย เบื่อง่าย เอาแต่ใจตัวเอง ชอบสบาย ฯลฯ การจะสอนและช่วยคนให้เปลี่ยนจากนิสัย "ขี้ๆ" ทั้งหลายไม่ง่ายนะครับ คุณต้องอดทนกับคนมาก เขาเองก็ไม่ใช่ลูกน้องที่เราจะสั่งหันซ้ายขวาได้ตามใจ ไม่พอใจเขาก็ไป การที่ใครคนหนึ่งเข้ามา เป็นภาระของอัปไลน์และทีมนะครับ เขาต้องทำงานหนักกว่าจะสอนคนๆ หนึ่งให้เปลี่ยนแปลงตัวเองได้ ใช้เวลาหลายปีนะครับ ไม่ง่ายอย่างที่คนทั่วไปมอง เรารักผู้คนจริงไหม อดทนจริงไหม เราเห็นคนเป็นโอกาสของเรา หรือเราเห็นโอกาสเป็นของทุกคน องศาความคิดตรงนี้ผิดนิดเดียวไม่ได้เลยครับ มันพาดิ่งเหวได้เลย
ที่ผมตัดสินใจยังไม่ทำหลังจากที่ลองมาพักหนึ่งเพราะผมรู้เลยว่าโลกข้างนอกสอนเรื่องไม่ดีให้เราเยอะ เราชอบเอาเปรียบคนอื่นโดยไม่รู้ตัว เราไปหาใครก็คิดแต่จะไปเอาอะไรจากเขา ผมเคยคิดว่าความคิดพวกนี้เกิดขึ้นเพราะเราทำยัวร์เวย์ เปล่าครับ วันนี้ผมตระหนักแก่ใจตัวเองว่าเราเป็นแบบนี้มานานแล้ว แต่ไม่มีใครสอนเราให้เปลี่ยนแปลง ลองสังเกตตัวเราเองดีๆ สิครับ ทัศนคติหวังประโยชน์จากคนอื่นเอามาใช้ทำงานไม่ได้เลยครับ ใครครับที่จะยอมให้เราเอาเปรียบ มุมมองตรงนี้ลึกซึ้งมาก เรามักคิดว่าอาชีพนี้ขายของ ต้องทำยังไงก็ได้ให้ขายของได้ คิดแบบนี้ เดาผลลัพธ์สุดท้ายได้เลยครับ ล้มเหลวตั้งแต่คิดแล้ว ผมยังต้องเรียนรู้และเปลี่ยนแปลงตัวเองอีกมากกกกกกก
ทำไมต้องใช้กฎธรรมชาติ - วันนี้เกิดเราเดินพลัดตกระเบียง กฎของแรงโน้มถ่วงจะทำงานทันที ไม่ว่าเราจะชอบหรือไม่ก็ตาม แต่ถ้าสมมติว่า "ตัวเรา" เป็นแรงโน้มถ่วงเสียเอง วันหนึ่งคนที่เรารักบังเอิญเดินพลัดตกระเบียง เราจะกล้าดึงเขาตกมาตายไหม? ผมกำลังจะบอกว่ากฎที่มนุษย์สร้างขึ้นเที่ยงตรงและยุติธรรมเท่ากับกฎธรรมชาติไม่ได้ครับ มนุษย์มีอคติ มีข้อยกเว้น แต่กฎของแรงโน้มถ่วง กฎแห่งความสำเร็จ กฎของจักรวาล กฎแห่งแรงดึงดูด กฎของความเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ฯลฯ กฎธรรมชาติเหล่านี้มนุษย์ควบคุมไม่ได้ ร้องขอไม่ได้ ต่อรองไม่ได้ มันทำงานได้ดีกว่ากฎที่มนุษย์สร้างขึ้น ดูสิครับ สังคมเรามีกฎมากมาย แล้วเราเป็นระเบียบกันไหม ก็ไม่นี่ครับ เชื่อมั่นในธรรมชาติเถอะครับ
ในจักรวาลนี้ กฎธรรมชาติทำงานเที่ยงตรงที่สุดเพราะเขาสร้างเรามา เราไม่ได้เป็นคนสร้าง กฎสุดท้ายที่สำคัญมากๆ สำหรับเราทุกคนก็คือ "ชีวิตสำคัญที่การเลือก ทิศทางผิดความพยายามก็สูญเปล่า" ผมใช้เวลาหลายปีมากกว่าจะเข้าใจความหมายที่แท้จริงของมัน ผมเชื่อได้เลยว่าคนที่เห็นประโยคนี้จะคิดว่าตัวเองเข้าใจ แต่ไม่หรอกครับ มันลึกซึ้งกว่าความเข้าใจภาษาเยอะเลยครับ
-
ยังงัยกัน
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
เพิ่งตามมาอ่านค่ะ พล็อตนิยายเรื่องนี้น่าสนใจมากเพราะว่าไม่ได้มีให้เห็นบ่อยนัก
เจตนาของเจในตอนแรกต่ำมาก อ่านมาถึงตอนนี้ก็ยังไม่ชอบเจ เล็กโดนกดดันมากๆในชีวิต เดินหมากผิดตาเดียวสามารถทำให้ล้มทั้งกระดานได้ อนาคตการเป็นดาราของเล็กถ้าจะริบหรี่ ยิ่งถ้าหากว่าไปถ่ายแบบให้นิตยสารเกย์ด้วย แฟนคลับและแวดวงจะมีปฏิกิริยายังไง ไม่อยากคิด อย่างน้อยที่สุดก็อยากให้เล็กปรึกษาแฟนคลับก่อน เพื่อนที่ดีที่สุดของดาราก็คือแฟนคลับนี่แหละที่จะช่วยสนับสนุน ถ้าหากว่าเสียแฟนคลับก็คือเสียฐานไปเลย
เราไม่มายด์คนที่ถ่ายภาพลงนิตยสารแบบล่อแหลมนะ ถ้าหากว่าถ่ายออกมาแล้วดูดี ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับ message ที่ภาพสื่อออกมา ที่ๆเราอยุ่คนทั่วไปไม่แม้แต่จะทำหน้าแปลกใจถ้าหากว่าดาราเปลื้องผ้าถ่ายนู๊ด หรือดาราเป็นเกย์ แต่ก็อย่างว่าค่ะ เมืองไทยก็มีบรรทัดฐานที่ต่างกันออกไป
ขอไม่ออกความเห็นเรื่องการขายตรง แต่ตอนนี้อ่านมาได้ 5 - 6 บทรู้สึกว่าเนื้อหาของระบบและข้อมูลการขายตรงเริ่มมีมากกว่าเนื้อเรื่องความสัมพันธ์ของตัวละคร ไม่แน่ใจว่านิยายเรื่องนี้คนเขียนตั้งใจจะให้เป็นเกี่ยวกับการขายตรงเป็นหลักหรือเป็นส่วนประกอป ไม่ได้มีเจตนาย้อนแย้งนะคะ เราสงสัยก็ถามตรงๆค่ะ
ผมเคยคิดอยากเขียนนิยายที่พูดถึงอาชีพอะไรสักอย่างอย่างละเอียดมานานแล้วครับ เห็นหลายๆ เรื่อง พระเอก นางเอก นายเอกรวยกันล้นฟ้า แต่อ่านไปดูไปก็ไม่รู้ว่าทั้งเรื่องทำอะไรกันบ้างถึงได้รวยขนาดนั้น ถ้าทำแล้วรวยทำไมไม่บอกเรามั่ง ทำไมไม่สอนเรามั่ง สอนผ่านละคร/นิยายก็ได้ อีกอย่าง เวลาอ่านก็มักจะเกิดคำถามว่าตกลงเขาทำงานทำการกันบ้างไหม เห็นแต่ไปเที่ยว ไปเล่น พอถึงส่วนที่เป็นงานหรือธุรกิจก็มักข้ามไป ก็เลยอยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องที่งานกับชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างสมดุลย์ ในชีวิตจริง เราทำงานมากกว่าอย่างอื่นด้วยซ้ำแต่เรากลับพูดถึงน้อยในนิยาย
ช่วงแรกๆ ผมอาจจะอธิบายเยอะหน่อยเพราะอยากให้อ่านแล้วเข้าใจ โดยตัวธุรกิจมันค่อนข้างเข้าใจยากสำหรับคนทั่วไป บางอย่างไม่อยากปล่อยให้เข้าใจกันไปเอง แต่ในตอนต่อๆ ไปคงจะอธิบายเรื่องพวกนี้น้อยลง
นิยายเรื่องนี้จะเป็นชีวิตของคนทำมาหากิน คนที่มีเป้าหมายในชีวิต คนที่ต้องการพัฒนาเปลี่ยนแปลงตัวเองไปสู่ชีวิตที่ดีขึ้น จำเป็นต้องมีเหตุผลมาสนับสนุนอยู่บ้างเพื่อไม่ให้เหตุผลมันดูเลื่อนลอย แต่จะพยายามรักษาสมดุลย์และคงความเป็นนิยายเอาไว้ให้ได้มากที่สุดครับ
:L2: :3123: :L1: :pig4:
-
อ่านยังไม่จบแปะไว้ก่อน
น่าสนใจค่ะ ติดตามๆ
:L2: :L2:
-
เอ่อ อะไร ยังไงคะคุณเจ
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ
-
สงสัยเจจะเช็ดตัวให้เล็กละมั้งที่อ้วก คงไม่มีอะไรกัน มั้งนะ 5555+
แต่ทำไมเจ..ต้องเรียกว่าที่รักอ่ะ อิอิ
-
รอๆ
เจแกล้งมากว่ามั้ง (แต่แอบฟิน อิอิ)
-
พึ่งจะเข้ามาอ่านค่ะ ก็อ่านมาตั้งแต่ต้น เรื่องนี้มีเนื้อเรื่องให้ความรู้เกี่ยวกับขายตรงเยอะค่ะ
แบบอ่านแล้วรู้สึก เหอะๆในความรู้สึกส่วนตัวและประสบการณ์อันเลวร้ายในชีวิตที่ผ่านมา
ขายตรงทำชีวิตพังมากค่ะ เสียเงินไปหลาย แถมยังแบบว่ายังไม่ทันจะเสนอขายของใคร บอกเพื่อนให้รู้เฉยๆพวกเขาก็เลิกคบเราไปเลย
แถมยังมาดูถูกที่หลังอีก หลังๆก็ซักไม่เกรงใจเราอีกต่อไปเชียวล่ะ คิดแล้วเศร้า
ในเรื่องโกรธเจมากๆเลย แถมค่อนข้างไม่ชอบเอามากๆ เพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆด้วยความเจ้าคิดเจ้าแค้น
ทำให้ชีวิตอีกคนพังไปทันตา(คล้ายๆกับตัวเองน่ะ) ยิ่งอ่านยิ่งแบบ ยังไงๆก็ไม่ชอบขายตรงอยู่ดีค่ะ(ต้องขออภัยด้วยค่ะ)
แต่ก็ยังอ่านต่อนะคะเพราะมันไม่เกี่ยวกัน สงสารเล็กมากๆๆๆๆๆเลย เฮ้อ เศร้า
-
อ่านทันแล้ว
เจนะเจ ทำไมทำแบบนี้ :m31: เอาเรื่องส่วนตัวมาทำลายคนอื่น แต่ก็ยังดีที่คิดได้ หวังว่าคงจะไม่สร้างเรื่องอะไรให้คุณเล็กอีกแล้วนะ คุณเล็กจะโดนสื่อเล่นประเด็นเป็นเกย์ไหมเนี่ย :hao5:
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 09 ❋ ดาวน์ไลน์พร้อมเมีย!!!
(http://bit.ly/2bDFS0E)
"คุณเจ เมื่อคืนคุณเจทำอะไรผม อย่าบอกนะครับว่า..." เล็กทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ก้มมองดูท่อนล่างของตัวเอง ก่อนหันไปมองเจด้วยใจประหวั่นพรั่นพรึง ได้แต่หวังว่าอะไรๆ คงไม่ใช่อย่างที่คิด
เจยิ้มมีเลศนัย ยิ่งทำให้เล็กใจเสียเข้าไปใหญ่
"ผมล้อเล่นครับ" เจลุกขึ้นนั่ง หัวเราะชอบใจ ยิ่งเห็นเล็กทำหน้าเสียรู้ก็ยิ่งหัวเราะไม่หยุด กว่าจะหยุดหัวเราะได้ก็แทบแย่
"โธ่...ผมยังไม่ชอบไม้ป่าเดียวกันหรอกครับคุณเล็ก ไม่ต้องกลัวหรอก แฟนผมก็มีทั้งคน" เจบอก แต่ก็ยังไม่วายขำ
เล็กทำหน้าโล่งใจ แต่ยังอดสงสัยไม่ได้อยู่ดีว่าทำไมถึงได้อยู่ในสภาพนี้
"คุณเล็กเมามากเลยนะครับเมื่อคืน อ้วกใส่เสื้อตัวเองด้วยครับ ผมเลยต้องถอดเสื้อผ้าของคุณเล็กออก แล้วก็เช็ดตัวให้ จะได้นอนสบายๆ ไงครับ" เจรีบอธิบาย
เล็กกำลังจะโล่งใจก็ต้องหน้าเหวออีกรอบ ถ้าเจพูดจริง แสดงว่าเมื่อคืนเจก็ต้องเห็น...
"ไม่ต้องอายหรอก ผู้ชายเหมือนกัน" เจรีบบอกอย่างรู้ทัน
เล็กยิ้มเขินๆ จะไม่ให้เล็กอายได้ยังไง คนเพิ่งรู้จักกัน เล็กยังไม่อยากให้เห็นไปถึงขนาดนั้น พอหายเขินก็พลันจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง
"ผมนี่แย่จัง มีเรื่องไม่หยุดหย่อนแล้วยังทำตัวเหลวไหลอีก" เล็กหน้าเศร้า คอตกเมื่อต้องตื่นมารับรู้โลกแห่งความเป็นจริง เล่นเอาอีกฝ่ายปรับอารมณ์แทบไม่ทัน
"เข้มแข็งนะครับคุณเล็ก ผมยังอยู่นะ ไม่ต้องกลัวหรอก เราจับมือสัญญากันแล้ว ผมจะช่วยจับมือคุณเล็กผ่านเรื่องราวร้ายๆ ไปให้ได้ จนกว่าวันหนึ่งคุณเล็กจะปล่อยมือผมไปเอง"
"คุณเจ..." เล็กพูดเสียงแหบพร่า รู้สึกซาบซึ้งใจไม่น้อย เพิ่งรู้จักกันไม่นานแท้ๆ แต่กลับเป็นคนแรกที่มาอยู่เคียงข้างกันยามเจอปัญหา
"ผมก็มีส่วนทำให้คุณเล็กต้องเจอปัญหาแบบนี้ ผมเสียใจนะครับคุณเล็ก ผมไม่รู้จะขอโทษคุณเล็กยังไง แต่แค่คำพูดมันคงไม่มีประโยชน์ เอาเป็นว่า...ผมยินดีช่วยคุณเล็กทุกอย่าง ถ้าผมช่วยไม่ได้ ผมก็ยังมีพี่ประสิทธิ์และผู้ใหญ่ที่ผมเคารพรักหลายคน ถ้าคุณเล็กต้องการคำปรึกษา ต้องการกำลังใจ ต้องการเพื่อน หรืออะไรก็แล้วแต่ ขอให้คุณเล็กบอกผม"
เล็กได้แต่นิ่งอึ้ง ที่จริงจะโทษเจก็ไม่ถูก ตบมือข้างเดียวคงไม่ดัง เล็กเป็นคนเซ็นใบสมัครเอง ไม่มีใครเอาปืนมาจ่อให้เขียน
"ชีวิตของคนเราเริ่มต้นใหม่ได้เสมอนะครับ" เจเน้นย้ำ "ไม่สำคัญว่าเราคิดได้ตอนไหน แต่สำคัญว่าคิดได้แล้วหรือยัง ถ้าคิดได้แล้วก็เริ่มต้นใหม่ คุณเล็กดูดวงอาทิตย์สิครับ ดวงอาทิตย์เริ่มต้นใหม่ทุกวันเลย ชีวิตของเราก็เริ่มต้นใหม่ทุกวันได้เหมือนกันครับ"
เล็กมองออกไปนอกหน้าต่างตามที่เจชี้ แสงนวลขาวและอบอุ่นลอดผ่านม่านหน้าต่างที่ปิดไม่สนิทเข้ามาในห้อง เงาพาดตามตู้ เตียงและเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ แสงสดใสพาให้ใจสดชื่นขึ้นมาบ้าง
เล็กเสียใจกับวงการนี้มามากแล้ว คงถึงเวลาที่ต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่เสียที ต่อไปนี้เล็กจะสร้างธุรกิจของตัวเองให้เติบโต จะได้ไม่ต้องกลัวไม่มีงานหรือเหตุการณ์ไม่คาดฝันอีก ไม่ต้องคอยง้อความเมตตาของใครด้วย
เจเป็นใครเล็กไม่รู้ แต่ในเวลานี้ เจคือคนเดียวที่อยู่ข้างๆ ช่วยให้วันที่เลวร้ายไม่เลวร้ายจนเกินไป ก่อนหน้านี้เล็กเศร้าคนเดียว เจ็บคนเดียว แต่วันนี้...ยังมีอีกคนเป็นเพื่อนในยามท้อแท้และสิ้นหวัง
"ครับคุณเจ ผมจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ คุณเจ...ช่วยผมหน่อยนะครับ" เล็กมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าคล้ายขอความเห็นใจ
เจพยักหน้าและยิ้มบางๆ ให้ พลันก็เผลอพิศดูหน้าอีกฝ่าย เล็กมีแววตาโศกเชื่อม โครงหน้าดี ริมฝีปากหยักสวย ผมหยักศกเป็นลอนสอดรับกับโครงหน้าและแววตาเป็นอย่างดี ทุกอย่างดูมีเสน่ห์ดึงดูดสำหรับเจอย่างน่าแปลกใจ
"อ้อ" เจทำท่าเหมือนตื่นจากภวังค์ "เมื่อคืนผู้หญิงคนนั้นเอากระเป๋าสตางค์คุณเล็กไป คุณเล็กน่าจะจำเขาไม่ได้หรอก รีบจัดการโทรไปอายัดบัญชีกับบัตรเครดิตก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวจะไม่ทันกาล" เจเตือนเมื่อนึกขึ้นมาได้
"จริงเหรอครับคุณเจ" เล็กถามหน้าตาตื่น แม้ยังไม่รู้เรื่องดีแต่รู้ว่าคงรอช้าไม่ได้
เจพยักหน้ายืนยัน เล็กจึงรีบหยิบโทรศัพท์ข้างเตียงมา กดเบอร์ที่แสนจำง่ายของธนาคารแห่งหนึ่งลงไปบนหน้าจอ ยังไม่ทันกดโทรออก เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น เล็กจึงวางโทรศัพท์แล้วถลาลงจากเตียง แต่แล้วต้องตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเจขำก๊าก
"เฮ้ย!" เล็กหน้าเหวอสุดขีด รีบดึงผ้าห่มมาปิดลวกๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว แม้มีเรื่องเครียดก็อายจนหน้าแดง
"ผมเห็นหมดแล้ว ไม่ต้องอายผมหรอก เดี๋ยวผมลงไปดูให้ละกัน คุณเล็กโทรศัพท์เหอะ" เจบอกขณะลุกออกจากเตียง ไม่วายกลั้นหัวเราะไปด้วย
เจพาร่างที่มีแต่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงบ็อกเซอร์ลงไปข้างล่าง ส่วนเล็กก็จัดการโทรศัพท์ไปธนาคาร เตรียมอายัดบัญชีของตัวเอง กำลังจะแจ้งหมายเลขบัญชีอยู่แล้ว เจก็ส่งเสียงเอะอะโวยวายจนเล็กเสียสมาธิ
"คุณเล็กๆๆๆ กระเป๋าสตางค์คุณเล็กยังอยู่ รปภ. เขาเก็บไว้ให้ สงสัยผู้หญิงคนนั้นคงจะเมามาก ก็เลยทำตกไว้" เจร้องบอกอีกรอบเมื่อวิ่งเข้ามาในห้อง
เล็กรีบวางโทรศัพท์แทบไม่ทัน "ขอโทษนะครับ ผมขอยกเลิกนะครับ"
เล็กรีบรับกระเป๋าสตางค์จากเจมาตรวจสอบดู รู้สึกโล่งใจไม่น้อยเมื่อทุกอย่างอยู่ครบ นึกว่าจะมีเรื่องซวยอีกแล้ว
"ทุกอย่างอยู่ครบไหมครับ" เจถามด้วยความเป็นห่วง
"ครบครับคุณเจ ต่อไปผมจะระวังตัวให้มากกว่านี้ โชคดีนะครับเนี่ยที่ไม่มีอะไรหาย"
"โล่งอกไปที อ้อ...วันนี้คุณเล็กมีงานที่ไหนไหมครับ" เจถามพลางนั่งลงข้างๆ เห็นเล็กเอาผ้าห่มมาพันตัวไว้ก็ยังอดขำไม่ได้
"ไม่มีครับ ถึงมี...ผมก็ไม่อยากไปไหนอยู่ดี ไม่อยากให้ใครมาถามเรื่องบ้าๆ พวกนี้อีก ผมขี้เกียจออกไปปั้นหน้า"
เจพยักหน้าเข้าใจ "งั้น...ไปบ้านผมไหม"
เล็กเลิกคิ้ว รอฟังว่าเจจะพูดอะไร
"เวลาเศร้าๆ แบบนี้ อย่าอยู่คนเดียวเลยครับ ไม่ดีหรอก"
เล็กทำท่าครุ่นคิด ไม่นานก็พยักหน้าตกลง "ก็ดีเหมือนกันครับ"
"เดี๋ยวผมหยิบผ้าขนหนูมาให้นะครับ จะได้ไม่ต้องพัน" เจแซวอย่างอารมณ์ดี ก่อนลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่พับไว้ในตู้เสื้อผ้า ปล่อยให้อีกฝ่ายหน้าเหวอระคนเขินต่อไป แต่เจก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า...
เล็กเขินได้น่ารักน่าเอ็นดูไม่น้อยเลย!
(http://bit.ly/2bd9pje)
"ฝนโทรมาครับคุณเจ" เล็กหันไปบอกขณะที่เจกำลังขับรถ
สายๆ วันจันทร์แบบนี้รถยังไม่ติดมากนัก จึงพอไปได้เรื่อยๆ ชีวิตเจดูเป็นอิสระดี ในขณะที่ใครหลายคนต้องไปให้เจ้านายโขกสับในที่ทำงาน แต่เจกลับมีเวลาเป็นของตัวเอง อยากตื่นตอนไหน นอนตอนไหน หรือจะไปไหนเวลาไหนก็ได้
เจหันมามอง ขมวดคิ้วแวบหนึ่ง เล็กกังวลเล็กน้อยเพราะกลัวเจเข้าใจผิดว่าเล็กไปยุ่งกับแฟนของเจ แต่เจกลับยิ้ม ก่อนพยักเพยิดเป็นสัญญาณให้เล็กคุยกับน้ำฝนได้
"ครับน้องฝน" เล็กกรอกเสียงลงไป
"พี่เล็ก พี่เล็กอยู่ไหนคะ น้ำฝนกับเพื่อนๆ อยากเจอพี่เล็กมากเลย ให้พวกเราไปหาพี่เล็กได้ไหมคะ" น้ำฝนถามกลับมาอย่างเป็นห่วง
เล็กรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยๆ แฟนคลับกลุ่มนี้ก็ไม่ทิ้งกันไปไหน แต่ก็รู้สึกยุ่งยากใจเพราะน้ำฝนเป็นแฟนของเจ ตามมาเชียร์เล็กบ่อยๆ ก็ชักกลัวเจหึงเหมือนกัน อ้อ หึงไปแล้วด้วย เล็กกลายเป็นดาวน์ไลน์ของเจก็เพราะความหึงนั่นเอง
"นะคะพี่เล็ก พวกเราเป็นห่วงพี่เล็กมากนะคะ" น้้ำฝนทวงถามเมื่อเล็กยังเงียบอยู่ "พี่เล็กสบายใจได้นะคะ พวกเราเข้าใจ ใครจะไม่เข้าใจพี่เล็กก็ช่าง แต่พวกเราเข้าใจ นะคะพี่เล็ก ให้พวกเราไปเจอพี่เล็กเถอะค่ะ พวกเราอยากเจอพี่เล็กจริงๆ พวกเรานอนไม่หลับเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง"
"คือ...วันนี้พี่ไม่สะดวกน่ะครับน้องฝน" เล็กตอบเสียงเบา จะพูดอะไรก็ต้องคอยระวัง
"ทำไมล่ะคะพี่เล็ก หรือว่าพี่เล็กยังไม่อยากเจอคนเยอะๆ ให้ฝนไปเจอพี่เล็กคนเดียวก็ได้นะคะ ฝนเป็นห่วงพี่เล็กจริงๆ ฝนมีบางอย่างที่สำคัญที่ฝนอยากจะบอกพี่เล็ก พี่เล็กให้ฝนไปเจอพี่เล็กได้ไหม" น้ำฝนรบเร้า
เล็กทำหน้าลำบากใจ แม้เจไม่จับตามองแต่ก็อดระแวงไม่ได้ ถ้าให้ไปเจอกับน้ำฝนสองคนคงไม่ดีแน่ เจรู้เข้าคงโกรธ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเรื่องสำคัญของน้ำฝนคืออะไร
"เอ่อ...เอาไว้วันหลังละกันนะครับน้องฝน วันนี้พี่ไม่สะดวกจริงๆ พี่ยังไม่อยากเจอใครตอนนี้เลย น้องฝนเข้าใจพี่นะครับ" เล็กตัดสินใจปฏิเสธอีกครั้ง
คราวนี้เจหันมามอง ไม่รู้ว่าสงสัยอะไร ก็แน่ล่ะ แฟนตัวเองกำลังคุยโทรศัพท์กับผู้ชายอีกคนข้างๆ กัน เป็นใครก็คงอดระแวงไม่ได้
"อย่างงั้นเหรอคะพี่เล็ก ก็...ก็ได้ค่ะ" น้ำฝนบอกอย่างไม่เต็มใจ
"พี่ขอโทษด้วยนะครับน้ำฝน พี่ไม่สะดวกจริงๆ แค่นี้ก่อนนะครับ" เล็กร่ำลาแล้วก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง
"มีอะไรเหรอครับ" เจหันมาถาม
"อ๋อ..." เล็กพยายามนึกว่ามีอะไรบ้างที่พอบอกเจได้ "คือ...น้ำฝนกับเพื่อนๆ เขาอยากนัดเจอผมน่ะครับ แต่ว่า...ตอนนี้ผมไม่อยากเจอใครเลย ก็เลยปฏิเสธไป อ้อ...คุณเจไม่ต้องคิดมากนะครับ ผมกับน้องฝน...ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ" เล็กถือโอกาสอธิบายไปด้วย
"ผมรู้" เจบอก ก่อนถอนหายใจสั้นๆ ท่าทางดูเครียดขึ้นเล็กน้อย เจไม่ได้เจอน้ำฝนมาเป็นอาทิตย์ คราวนี้ดูเหมือนจะงอนนานเป็นพิเศษ
"อ้อ...คุณเจ ผมมีไอเดียเรื่องธุรกิจยัวร์เวย์ของผมแล้วครับ" เล็กรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นเจดูเศร้าไป
"เหรอครับ คุณเล็กจะทำอะไรเหรอครับ"
"ผมกำลังคิดอย่างนี้ครับ ถ้าเกิดคราวต่อไปผมจัดมีตติ้งกับแฟนคลับ ผมว่าผมจะถือโอกาสเล่าธุรกิจนี้ให้พวกเขาฟังดีไหมครับ ผมว่า...น่าจะยังพอมีคนมาอยู่นะครับ คงไม่หายไปหมดหรอก จะได้พูดทีเดียวเลย ได้คนตั้งเยอะแน่ะ"
เจสะอึกไปเล็กน้อย รู้ดีว่าวิธีแบบนี้ส่งผลเสียมากกว่าผลดี แถมจะพาธุรกิจไปผิดทาง
"อ้อ...แล้ว...คุณเล็กจะพาคนตั้งเยอะแยะเข้ามาในธุรกิจทำไมเหรอครับ"
เล็กขมวดคิ้วสงสัย "อ้าว...ไม่ดีเหรอครับ มีคนเยอะๆ เราก็จะได้มีลูกค้าเยอะๆ มีดาวน์ไลน์เยอะๆ ไงครับ"
"อ๋อ" เจพยักหน้ารับรู้ แต่ไม่ได้แปลว่าเห็นด้วย "ที่บ้านผมมีหมาอยู่ตัวหนึ่ง มันชื่อมิชก้า ตอนที่ผมเอามิชก้ามาเลี้ยง คุณเล็กรู้ไหมครับ แค่หมาตัวเดียว ก็เปลี่ยนชีวิตเราได้ ผมต้องจัดการเวลามาอยู่ดูแลมันบ้าง ที่บ้านก็ต้องคอยผลัดเวรกันว่าใครจะหาข้าวให้มันกิน ถ้ามันไม่สบายจะทำยังไง ปล่อยให้มันเหงาอยู่บ้านคนเดียวก็ไม่ดี หมาก็ต้องการความรักความเอาใจใส่จากเรา ต้องมีคนดูแล ถ้าเกิดผมเอามาเลี้ยงแต่ไม่ได้รัก เลี้ยงทิ้งๆ ขว้างๆ มิชก้าก็อาจจะตายได้ ใช่ไหมครับคุณเล็ก"
เล็กพยักหน้ารับรู้อย่างงงๆ นึกไม่ออกว่าอยู่ดีๆ ทำไมเจพูดเรื่องหมา
"แค่หมาตัวเดียว เรายังต้องจัดการตัวเองตั้งเยอะเลย แล้วถ้าเป็นคนล่ะครับคุณเล็ก การที่เราจะรับใครสักคนหนึ่งเข้ามาอยู่ในวงจรชีวิตของเรา มันยุ่งยากยิ่งกว่าเลี้ยงหมาอีกนะครับ คุณเล็กคิดว่าทุกคนบนโลกนี้ขยัน คิดบวก อดทน ไม่ท้อง่าย ไม่โลภ ไม่อิจฉาริษยา ไม่ชอบรวยทางลัด เป็นคนดี หรือคิดดีหมดทุกคนหรือเปล่าครับ"
เล็กรีบส่ายหน้า แต่ยังสงสัยว่าเจพยายามสื่ออะไร
"เห็นไหมครับ แล้วคุณเล็กจะรับมือไหวหรือเปล่า ถ้ามีคนมาเป็นดาวน์ไลน์คุณเล็กเยอะๆ แบบนั้น คุณเล็กพร้อมที่จะรับภาระ แบกรับความหวังความฝันของพวกเขาหรือยัง พร้อมที่จะอดทน พร้อมที่จะช่วยเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาหรือยังครับ" เจหยุดเว้นจังหวะ เล็กถึงกับอึ้งไปเลย
"ที่สำคัญ...คุณเล็กรู้หรือยังครับว่าเขาต้องการอะไร เขามีเป้าหมายชีวิตยังไง แล้วยัวร์เวย์จะไปตอบโจทย์ชีวิตเขาได้ยังไง ถ้าเราไม่รู้...เขาก็จะได้แค่เข้ามา สักพักก็จะไป"
เล็กพยักหน้าเข้าใจ เริ่มจับใจความสำคัญได้แล้วว่าเจต้องการสื่ออะไร
"ถ้าผมเอามิชก้ามาเลี้ยงแต่ไม่รู้ว่าจะดูแลยังไง ถ้าผมไม่พร้อม มิชก้าก็อาจจะเป็นหมาที่ไม่มีความสุข อาจจะตายไปก็ได้ อาชีพยัวร์เวย์ เราทำงานกับคนครับคุณเล็ก ความรับผิดชอบต่อชีวิตคนๆ หนึ่งมันสูงมาก คุณเล็กต้องพร้อมที่ดูแลรับผิดชอบคนที่เราพามา เราต้องรู้ว่าเขาเป็นใคร ทำไมเขาต้องทำยัวร์เวย์ ยัวร์เวย์จะช่วยอะไรเขาได้ ถ้าวันนี้...ผมชวนคุณเล็กมาเพราะจะใช้คุณเล็กเป็นฐานให้ผมก้าวไปสู่ความสำเร็จ เอาคุณเล็กมาเป็นเครื่องมือสร้างความสำเร็จให้ตัวผมเอง คุณเล็กโอเคไหมครับ"
เล็กส่ายหน้าอีกครั้ง คราวนี้เข้าใจลึกซึ้งแล้ว ปกติคนทั่วไปก็คิดแบบนี้ ทำอะไรก็ได้ที่มันง่ายๆ และได้เยอะๆ แต่กลับลืมคิดถึงชีวิตของคนอื่น แถมยังใช้คนอื่นเป็นเครื่องมือ
"ในอาชีพนี้ ถ้าเราเห็นคนเป็นโอกาสของเรา เราจะไปผิดทางทันที แต่ถ้าเราเห็นยัวร์เวย์เป็นโอกาสของทุกคน รู้ว่าคนที่เข้ามาต้องการอะไร เราสอนเขาได้ ทีมช่วยเขาได้ คนสำเร็จช่วยเขาได้ มันถึงจะไปได้ถูกทางครับ เพราะเราไม่ได้จะไปเอาอะไรจากใคร"
"อ้อ...ผมขอโทษด้วยครับคุณเจ" เล็กหน้าเสีย หัวเราะแหะๆ "ที่จริงผมเพิ่งนึกได้ว่ามีดาราคนหนึ่งเคยทำแล้ว โดนด่าเละเลย"
เจหันไปยิ้มกับคนข้างๆ เป็นธรรมดาของคนใหม่ที่มักคิดจะเอาอะไรจากคนอื่นโดยไม่รู้ตัว แต่ลืมคิดว่าไปว่าคนอื่นต้องการอะไร เพราะถ้าไม่ได้สิ่งที่ต้องการ สิ่งที่พยายามสร้างก็จะพัง ทิศทางผิด ความพยายามก็สูญเปล่า
{-- + --- + -- + --- + --}
พอเล็กมาถึงบ้านของเจ คนในบ้านพากันตื่นเต้นใหญ่ โดยเฉพาะพี่สาวของเจที่ชื่อเจน
"ขนมไปเจอคุณเล็กได้ไง มีดาวไลน์เป็นดาราก็ไม่บอก รู้ไหมว่าเจ๊น่ะชอบคุณเล็กมาก ติดตามดูทุกเรื่องเลย สายตาเวลามองนางเอกนะ เฉียบขาดมาก เห็นแล้วเขินแทนนางเอกเลย" เจนคุยไปหัวเราะไป สายตาเธอดูชื่นชมเล็กไม่น้อย
"ขอบคุณครับ" เล็กส่งยิ้มกว้างให้
บรรยากาศดูเป็นกันเองมากทีเดียว เหมือนเล็กกำลังนั่งกินข้าวกับครอบครัวเลย คิดแล้วก็นึกถึงแม่กับน้องชายที่ไม่ค่อยได้เจอกัน นานๆ ที่ถึงจะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้
"อ๋อ...พอดีฝนเขาพาผมไปงานแฟนคลับมีตติ้งของคุณเล็กครับ ก็เลยได้เจอกัน" เจตอบพลางหันมายิ้มกับเล็ก เหมือนมีบางอย่างที่รู้กันสองคน
"อืม พอพูดถึงน้ำฝน ม๊าก็เพิ่งสังเกต ช่วงนี้ม๊าไม่เห็นฝนมาเลย ทำไมฝนไม่มาบ้านเราเลยล่ะอาขนม" ม๊าของเจถาม
เจดูสะอึกเล็กน้อย ก่อนปฏิเสธเป็นพัลวัน "เปล่าครับม๊า ไม่มีอะไรครับ ช่วงนี้ฝนเขาเรียนหนักครับม๊า ก็เลยไม่ค่อยได้เจอกัน"
ม๊าทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ แต่สักพักก็พยักหน้าและหันมาทางเล็ก "คุณเล็กมีแฟนหรือยังคะ"
เล็กทำหน้างงๆ สักพักจึงตอบไป "อ๋อ...ตอนนี้ยังไม่มีครับ"
"ดีแล้ว" ม๊าของเจพูดต่อ "ผู้ชายบางคนน่ะชอบบ้างาน อยากก้าวหน้า แต่ก็ไม่มีเวลาดูแลแฟน ผู้หญิงเขาจะน้อยใจได้ ถ้าคุณเล็กมีแฟนด้วย ทำยัวร์เวย์ด้วย อย่าลืมเรื่องนี้นา"
ไม่รู้ว่าม๊าของเจพูดถึงใครกันแน่ แต่คนเป็นลูกชายก็ร้อนๆ หนาวๆ ที่บ้านเจรู้ดีว่าหลังๆ มานี้เจไม่ค่อยมีเวลาให้น้ำฝน ที่จริงถ้าน้ำฝนยอมมาทำธุรกิจยัวร์เวย์ด้วยก็คงไม่เป็นแบบนี้ พอผิดแผน น้ำฝนตอบปฏิเสธ ชีวิตรักของเจกับน้ำฝนจึงกลายเป็นอย่างนี้ไป ม๊ายังเคยเปรยบ่อยๆ ว่าจะให้เจหมั้นกับน้ำฝน ขืนปล่อยนานไป น้ำฝนจะเบื่อเจเสียก่อน แต่เจตอบว่ายังไม่พร้อม งานหมั้นจึงยังไม่เกิดขึ้น
"เป็นไงคะคุณเล็ก ใช้เครื่องครัวของยัวร์เวย์ทำอาหาร ง่ายไหมคะ" พี่เจนชวนเปลี่ยนเรื่อง ทำให้บรรยากาศคลายความตึงเครียดลงไป
เล็กพยักหน้า "ครับ ง่ายมากเลยครับ อร่อยด้วย อย่างไข่ทอด ไม่ต้องใส่อะไรก็ยังอร่อยเลยครับ มหัศจรรย์มาก สงสัยผมคงต้องมีไว้สักชุดแล้ว"
"ถ้าคุณเล็กมีคนรู้จักที่ชอบทำอาหาร ก็แนะนำเครื่องครัวนี้ได้นะคะ ขนมเขาแนะนำไปได้หลายชุดแล้ว เบร๊กไปหลายรอบเพราะเครื่องครัวนี่แหละ ใช่ไหมขนม" เจนหันไปทางน้องชาย เจพยักหน้าตอบรับพลางยิ้ม
เจเพิ่งเล่าให้เล็กฟังในรถว่าเมื่อก่อนพี่เจนไม่เห็นด้วยที่เจทำยัวร์เวย์ สามคนม๊า ป๊าและเจ๊ต่างรวมพลังแอนตี้ยัวร์เวย์กันสุดๆ แต่ตอนหลังๆ พอเห็นเจเริ่มทำได้ก็ค่อยๆ ยอมรับไปโดยปริยาย
"อืม...น่าจะมีนะครับ" เล็กทำท่านึก "ผมรู้จักพี่อยู่คนหนึ่ง เขาชอบทำอาหารมาก ผมว่าเขาต้องชอบเครื่องครัวของยัวร์เวย์แน่ๆ เลยครับ เดี๋ยวผมจะลองโทรไปคุยกับพี่เขาดู แต่ว่าคงต้องให้คุณเจเทรนผมอีกสักหน่อย จะได้สาธิตได้คล่องกว่านี้"
"เดี๋ยวกินข้าวเสร็จผมเทรนให้อีกรอบครับคุณเล็ก" เจหันมาบอก
"ขอบคุณครับคุณเจ" เล็กส่งยิ้มให้ ถ้าอัปไลน์เต็มที่แบบนี้ จะไม่สำเร็จก็ให้มันรู้ไป
(http://bit.ly/2bd9pje)
หลังจากที่ฝึกสาธิตเครื่องครัวจนคล่อง เล็กจึงนัดกับพี่ที่รู้จักคนหนึ่งเพื่อเข้าไปนำเสนอสินค้า แกชื่อพี่ชอง เป็นพี่ที่เล็กรู้จักในกองถ่ายละคร เล็กเห็นแกชอบทำอาหารมาให้กินที่กองถ่ายบ่อยๆ ก็เลยเดาว่าน่าจะชอบทำอาหาร ถ้าได้เครื่องครัวดีๆ ไปคงช่วยให้แกทำอาหารได้สะดวกและอร่อยขึ้น ขนาดเล็กทำอาหารไม่ค่อยเป็นยังทำอร่อยได้เลย
โชคดีที่พี่ชองรับนัด แม้ว่าน้ำเสียงดูแปลกใจเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเล็กทำยัวร์เวย์ แต่เนื่องจากแกสนใจอยู่แล้วจึงนัดได้ไม่ยาก อ้อ พี่ชองเป็นหม้ายด้วย ตอนนี้อยู่กับลูกสาวคนหนึ่ง คนในกองถ่ายมักเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าแกชอบกินเด็ก
เล็กลากกระเป๋าเดินทางที่ใส่เครื่องครัวลงมาจากแท็กซี่ ก่อนเดินมากดกริ่งบ้านพี่ชอง ไม่นานนักพี่ชองก็รีบวิ่งมาเปิดประตูให้อย่างกุลีกุจอ
"เชิญเลยค่ะเล็ก เป็นไงบ้าง ไม่ได้เจอซะนานเลย สบายดีนะ" พี่ชองร้องทักพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
"ครับพี่ วันนี้พี่อยู่คนเดียวเหรอครับ"
"จ้ะ น้องมายด์ไปเรียนพิเศษ เดี๋ยวตอนเย็นพี่จะไปรับ เข้ามาก่อนดีกว่า ร้อนแย่เลย" พี่ชองพลางเดินนำเข้ามาในบ้าน เห็นชุดอยู่บ้านของแกแล้วเล็กชักใจคอไม่ดี แกใส่กระโปรงยีนส์สั้นจู๋เลย แถมเสื้อยังเป็นสีขาวบางๆ อีก ถ้าตั้งใจมองคงเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ควรเห็น
"นึกยังไงถึงมาทำยัวร์เวย์ล่ะเล็ก พี่แปลกใจมากเลย แล้ว...ไม่เล่นละครแล้วเหรอ" พี่ชองถามอย่างแปลกใจเมื่อพาเล็กเข้ามาถึงในครัวแล้ว
"พี่ก็คงเห็นข่าวของผมแล้วมั้งครับ" เล็กหัวเราะเบาๆ "ช่างมันเถอะพี่ ผมปลงแล้ว วงการนี้อะไรก็ไม่แน่นอน วันหนึ่งผมก็ต้องหยุดทำอยู่ดี ผมก็เลยอยากหาอะไรทำสำรองไว้บ้าง"
พี่ชองพยักหน้าเข้าใจ คุยกันสักพักจึงเริ่มลงมือสาธิตผลิตภัณฑ์เครื่องครัว
เล็กจัดแจงจัดวางอุปกรณ์สาธิตต่างๆ ให้เข้าที่ เครื่องครัวชุดนี้เล็กลงทุนซื้อมาใช้เอง ด้วยความที่มันใช้งานง่าย ล้างทำความสะอาดง่าย เล็กจึงทำอาหารง่ายๆ กินเองได้บ่อยมากขึ้น
เสียดายที่วันนี้เจไม่ว่าง แต่รายนั้นก็ให้กำลังใจตลอด พอรู้ว่าเล็กมาถึงบ้านลูกค้าก็ส่งไลน์มาให้กำลังใจอีกรอบ เมื่อคืนก่อนมาโทรมาแนะนำหลายอย่าง
พี่ชองดูตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อได้เห็นคุณสมบัติ ยิ่งได้ลองใช้เองยิ่งชอบใหญ่ ชมไม่ขาดปากว่าทำอาหารได้อร่อยมาก เล็กยิ้มแก้มแทบปริ ลูกค้าคนแรกปลื้มขนาดนี้ คงขายสินค้าชิ้นแรกได้แน่ๆ แค่คิดก็ภูมิใจแล้ว มีคนมาจ้างไปถ่ายโฆษณายังไม่ดีใจเท่านี้เลย
สาธิตสินค้าเสร็จ พี่ชองก็เซ็นใบสมัครเป็นนักธุรกิจเพราะอยากซื้อของในราคาทุน แถมยังได้รับส่วนลดรายเดือนเพิ่มอีก เล็กดีใจจนอยากจะกระโดด หรือไม่ก็ตะโกนร้องดังๆ ไม่ลืมส่งไลน์ไปเล่าความตื่นเต้นให้เจฟังด้วย เจตอบกลับมาด้วยความตื่นเต้นเช่นเดียวกัน
"เยี่ยมมากครับคุณเล็ก สุดยอด!!!"
เจส่งมาทั้งข้อความและสติ๊กเกอร์ ดาวน์ไลน์ใหม่ปลื้มปริ่มไม่ใช่เล่น ไม่น่าเชื่อว่าแค่ขายสินค้าชิ้นแรกได้ก็ภูมิใจถึงขนาดนี้ คงเป็นเพราะว่านี่เป็นธุรกิจของเล็กเอง ไม่ได้ทำเพราะใครจ้างให้ทำ แต่ทำเพื่ออนาคตของตัวเองอย่างแท้จริง ได้เงินค่าตัวตัวเป็นแสนเป็นล้านยังไม่รู้สึกตื่นเต้นเท่านี้เลย
"เอ...ยัวเวร์มีผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดผ้าม่านไหมเล็ก เนี่ย...ผ้าม่านในห้องนอนพี่มันเปื้อนคราบดำๆ อะไรไม่รู้ พี่ซักเท่าไรก็ไม่ออก เอางี้ เล็กขึ้นมาดูกับพี่ดีกว่า"
"อ๋อ...ครับ น่าจะมีนะครับ" เล็กตอบ
พี่ชองพาเล็กขึ้นมาบนห้องนอน ก่อนพาเล็กมาดูผ้าม่านที่ว่า
"เนี่ยค่ะเล็ก ไม่รู้มันไปเปื้อนอะไร ซักเท่าไหร่ก็ไม่ออก พี่ซักหลายรอบแล้ว" พี่ชองจับดูผ้าม่านแล้วก็บ่นตามประสา
เล็กเอื้อมมือไปจับผ้าม่าน พยายามเพ่งดูว่ามันเปื้อนอะไร จังหวะนั้นเอง พี่ชองจับมือของเล็กไว้ เล็กตกใจจึงพยายามจะดึงมือออก แต่พี่ชองกลับจับไว้แน่น
"ขอโทษครับพี่" เล็กหน้าตื่น เริ่มกลัวความไม่ปลอดภัยของตัวเองเสียแล้ว
"ขอโทษทำไม ไม่ชอบเหรอแบบเนี้ย"
พี่ชองว่าพลางดึงมือเล็กไปวางบนหน้าอกตัวเอง เล็กจะดึงมือออกแกก็จับไว้แน่นอีก ถ้าดึงแรงกว่านี้คงกลายเป็นกระชาก
"พี่ชองจะทำอะไรครับ" เล็กใจเต้นไม่เป็นส่ำ หันซ้ายแลขวาหาทางหนี
แต่ไม่ทันซะแล้ว พี่ชองผลักเล็กลงไปนอนบนเตียง เนื่องจากที่ที่สองคนยืนอยู่ใกล้เตียงพอดี ไม่นานพี่ชองก็ทิ้งตัวลงมาบนตัวของเล็ก
"แหม...เล็กก็น่าจะเคยทำบ่อยๆ นะ ไม่น่าถามเลยของแบบเนี้ย"
น้ำเสียงและสีหน้าของพี่ชองดูยั่วยวน แค่นี้เล็กก็รู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าเล็กจะรอดพ้นหรือเปล่า ผู้ชายเจอแบบนี้มักไม่ค่อยรอดเสียด้วย
เอาแล้ว เล็กจะได้ดาวน์ไลน์พร้อมเมียก็คราวนี้!!!
TBC
-
เอิ่มมมมมมมมม
หวังว่าเจจะไม่ทำให้เล็กต้องดวงซวยอีกนะคะ ตั้งแต่รู้จักกันมานี่ดวงซวยม้ากมาก
การที่เล็กเป็นดาราทำให้ทุกอย่างมันลำบากขึ้นจริงๆ ถ้าเป็นคนอื่นไปขายตรงคงไม่เดือดร้อนเท่านี้(ตราบใดที่ไม่ได้หลอกให้ไปสัมมนาอ่ะนะ)
เราไม่ได้มีอคติกับขายตรง เพราะเพื่อนก็ทำอยู่ เค้าก็ไม่ได้มาลากเราไปทำอันที่ไม่ชอบ เลยคิดว่าการที่คนมาขายตรงน่าจะเป็นเรื่องปกติ :) นับว่าเป็นงานสุจริตอย่างนึงก็ได้ (ในความคิดเรา ซึ่งอาจจะไม่ตรงกับบางท่าน ต้องขออภัยด้วยนะคะ)
ทีนี้อยากฝากถึงคุณน้ำฝนว่า........ไปเปลี่ยนนิกายเป็นสาววายเถอะค่ะ แล้วชีวิตจะแฮปปี้ 5555555555 :hao7:
-
เฮ้ย อย่านะเล็กแค่นี้ก็มีเรื่องยุ่งเยอะจะตายอยู่แล้ว อย่าหาเรื่องเพิ่มเลย เค้าเตือนตัวเองแล้วนะ
-
เล็กนี่เจอแต่เรื่องซวยๆ เนอะ น่าสงสาร ฮ่าๆ
-
ฮึบ!!! ไว้ค่ะคุณเล็ก อย่าหางานให้ตัวเองอีกเลยนะค้าา~ :call:
-
โอ๊ยย เครียดแทนเล็ก ชีวิตหนูดวงตกมากลูก
-
:hao7: :hao7:
หักุมุมตอนสุดท้าย
-
เนี่ยถ้าหากว่าคุณเล็กเอางานแฟนมีทติ้งมานำเสนอพูดคุยเรื่องยัวร์เวย์นะ คุณเล็กมีแค่ดับกับดับเท่านั้นเอง แฟนๆจะเสียความรู้สึกมากๆ คนที่หลงคุณเล็กก็อาจจะทำตามเพื่อทำคะแนนกับคุณเล็ก ตัวคุณเล็กเองก็ไม่มีความเข้าใจในยัวร์เวย์ที่แท้จริงไปสร้างดาวน์ไลน์ก็เหมือนคนตาบอดจูงมือคนบ้าข้ามถนน แล้วทีหลังแฟนๆที่ทำตามก็จะมีมาสร้างประเด็นว่าถูกหลอกให้ทำแน่
คุณเล็กคงต้องถอยออกจากการเป็นดาราเสียแล้วเพราะว่าสถานการณ์ท่าจะไม่เกื้อหนุนเสียแล้ว โดยเฉพาะการเข้ามาพัวพันกับการขายตรงแบบนี้
-
งานใหญ่จะเข้าคุณเล็กอีกมั้ยนี่
-
เรื่องนี้ต่างจากเรื่องต้นสนเลย ให้อารมณ์มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟิ้ง มีดราม่าเล็กๆ ไม่ถึงกับหน่วง แต่รู้สึก เจ กับ คุณเล็ก นี่เคมีเข้ากันดีเน๊าะ ดวงชะตาฟ้าลิขิตจริงๆแต่ละเรื่อง :laugh:
ปล. ให้อารมณ์เหมือนเข้าไปนั่งฟังธุรกิจเลย คือตัวเองเคยมีเพื่อนชักชวนให้ไปฟังไปทำเหมือนกันนะ ให้อารมณ์เบื่อมากเพราะตัวเองไม่ถนัดไงไปเพราะเกรงใจเพื่อน ลองทำแต่ก็ไม่สำเร็จ ไม่โทษใครโทษตัวเองที่ไม่ชอบขายตรงหรือการหาดาวไลน์อะไรแบบนี้ เท่าไหร่ :เฮ้อ:
-
ทำไมเล็กต้องมาเจอเรื่องแย่ ๆ ตลอดเลยเนอะ น่าสงสารจัง ยิ่งเจอความทุกข์ด้วยกันก้อยิ่งเห็นใจกันเนอะ :mew4:
-
555
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 10 ❋ เพื่อนแบบที่สี่
(http://bit.ly/2bDFS0E)
"โธ่คุณเจ ไม่เห็นจะขำเลยนะครับ" เล็กตัดพ้อและนิ่วหน้า แต่ดูท่าทางเจจะขำมาก หัวเราะไม่หยุดเลย
โธ่...มันสนุกตรงไหน เล็กแทบจะหัวใจวาย ดีที่รอดมาได้อย่างหวุดหวิด เจบังเอิญโทรไปหาเล็กตอนกำลังคับขันพอดี ไม่งั้นคงได้เมียไปแล้ว
"อ้าว ไม่ดีเหรอครับคุณเล็ก ได้ทั้งดาวน์ไลน์ ได้ทั้งเมีย ถ้าผมรู้ว่าโทรไปขัดจังหวะนะ ผมไม่โทรไปหรอก" เจสัพยอก
"ดีอะไรล่ะครับ ได้เมียพร้อมลูก ผมยังไม่อยากมีภาระแบบนั้นตอนนี้ครับ แค่ผ่อนบ้านก็จะแย่แล้ว"
เจพยักหน้าเข้าใจ แต่สีหน้าก็ยังดูยิ้มปนขำอยู่
"คุณเจช่วยเอาของไปส่งพี่ชองเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับ ผมไม่กล้าไปคนเดียว" เล็กบอกสีหน้าแหยๆ
เจหัวเราะอีก "โอเคๆ ครับ พรุ่งนี้ตอนบ่ายๆ ผมว่าง ไปพรุ่งนี้เลยก็ได้"
"ขอบคุณครับ อ้อ คุณเจจะมีผลิตภัณฑ์ใหม่ให้ผมลองใช้เหรอครับ ผมอยากลองตอนนี้เลย" เล็กรีบทวง ถือโอกาสเปลี่ยนเรื่องไปด้วย ไม่งั้นเจคงหัวเราะไม่หยุด
"อ๋อ...ใช่ครับ อยู่บนห้องผม ตัวนี้ดีมากเลยนะครับ คุณเล็กสังเกตดูผิวหน้าผมสิครับ กระจ่างใสขึ้นเยอะเลย เมื่อก่อนก็ว่าผิวดีแล้วนะครับ ตอนนี้ดีกว่าเดิมอีก ผมเพิ่งแนะนำดาวน์ไลน์ไปได้ห้าชุด เดี๋ยวไปลองข้างบนดีกว่า ผมจะให้คุณเล็กลองทั้งเซ็ตเลย ขึ้นไปลองที่ห้องผมเลย จะได้ล้างหน้าด้วย"
เล็กพยักหน้ารับด้วยความตื่นเต้น ก็จริงอย่างที่เจว่า ตอนนี้เจหน้าใสกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด ถ้าเล็กได้ลองใช้ ผิวคล้ำๆ คงกระจ่างใสขึ้นมาบ้าง อย่าคิดว่าผู้ชายไม่อยากหน้าใส ใครๆ ก็อยากดูดีทั้งนั้น
เจพาเล็กขึ้นมาบนห้องนอน ก่อนพาไปดูชุดเครื่องสำอางค์ที่เพิ่งซื้อมาใหม่ในห้องน้ำ
"เนี่ยครับ ชุดเพียวเรเดียนซ์ตัวใหม่ มีเคลนเซอร์ล้างหน้า โทนเนอร์ โลชั่นบำรุงผิวสำหรับกลางวัน อันนี้สำหรับกลางคืน ตัวนี้เป็นซีรั่มเข้มข้น ส่วนตัวนี้ใช้สำหรับการลดเลือนจุดด่างดำเฉพาะจุด ผมชอบชุดนี้มากๆ เลยครับคุณเล็ก หอมมากๆ เพราะเขาสกัดจากดอกไม้หลายชนิด แล้วก็มีโปรตีนไข่มุกด้วยครับ แต่ว่าไม่ใช่เอาไข่มุกมาบดให้เราทานะครับ เขาสกัดเอามาเฉพาะโปรตีนเลยครับ"
"จริงเหรอครับ น่าสนใจๆ" เล็กบอกอย่างตื่นเต้น
"คุณเล็กล้างหน้าก่อนดีกว่า จะได้ลองเลย"
เจบอกพลางหยิบตัวเคลนเซอร์ขึ้นมา เล็กเปิดก๊อกน้ำ วักน้ำล้างหน้าจนเปียกชุม
"ใช้นิดเดียวนะครับคุณเล็ก ใช้เท่าเม็ดข้าวโพดก็ล้างหน้าได้สะอาดทั่วแล้วครับ ไม่ต้องใช้เยอะ หลอดนี้ผมว่าใช้อย่างน้อยไม่ต่ำกว่าเก้าเดือน เอามือมาครับ"
เล็กแบมือ เจบีบเคลนเซอร์ใส่มือให้ ก่อนบอกให้เล็กวนๆ บนฝ่ามือจนเกิดฟอง แล้วค่อยเอามาถูบนใบหน้า ด้วยความเคยชิน เล็กก็ถูหน้าแรงอีกแล้ว ที่จริงก็ไม่แรงมาก แต่ถือว่าแรงสำหรับเจ
"คุณเล็กกกก เบาๆ ครับ แบบนี้หน้าก็พังสิครับ"
เล็กหยุดชะงักทันที "อ้อ ขอโทษครับ ลืมไป"
"ต้องถูเบาๆ แบบนี้ครับ" เจพูดพลางเอามือมาถูที่แก้มเล็กเบาๆ ถือเป็นการสาธิตให้ดูอีกรอบ "แค่นี้ก็พอแล้ว ใบหน้าของเราเท่ากับเป็นโชว์รูมนะครับ เราต้องทะนุถนอมเขาหน่อย"
เล็กรู้สึกดีอีกแล้วกับน้ำเสียงอบอุ่นแบบนี้ แต่ตอนที่เจเอามือมาลูบหน้า เล็กรู้สึกวาบหวามอย่างบอกไม่ถูก
"แบบนั้นแหละครับ เป็นไงครับ หอมไหมครับ ฟองก็นุ่มมากๆ ด้วยใช่ไหมครับ" เจพูดพลางทำท่าสูดกลิ่นหอมๆ ของเคลนเซอร์ล้างหน้าไปด้วย
"ครับ" เล็กตอบสั้นๆ รู้สึกเขินที่มีผู้ชายอีกคนมายืนสอนวิธีการล้างหน้าให้ เล็กแอบเขยิบตัวออกเล็กน้อย เพราะรู้สึกว่าเจยืนชิดมากไปหน่อย
"เดี๋ยววันนี้ผมจะให้คุณเล็กเล่าความประทับใจให้กลุ่มของเราฟังได้ไหมครับ ไม่ต้องกังวลเรื่องความรู้มากครับ เล่าความประทับใจตามที่คุณเล็กรู้สึกเลย"
เล็กหันแว่บไปมอง ท่าทางดูเหมือนไม่มั่นใจ โดยปกติคนเป็นดาราต้องพูดเยอะ พูดต่อหน้าคนและสื่อเป็นประจำ แต่พอให้เล่าความประทับใจ เล็กกลับดูไม่มั่นใจ
"คุณเล็กทำได้อยู่แล้วครับ แค่เล่าความประทับใจเอง ยังไม่ต้องมีข้อมูลมากหรอกครับ เอาความประทับใจก่อน เดี๋ยวค่อยมาศึกษาข้อมูลสินค้ากันอีกที ความรู้สึกสำคัญกว่าความรู้ครับ"
คงไม่มีอัปไลน์ที่ไหนบอกดาวน์ไลน์ของตัวเองว่า "ทำไม่ได้" แต่เล็กว่าก็ดี ถ้าพูดว่าทำไม่ได้ ความคิดเราก็จะปิด ความพยายามก็จะไม่เกิด แต่ถ้าพูดว่าทำได้ ความคิดจะเปิด ความพยายามก็จะเกิด แม้ยังไม่ได้ผลแต่ก็เกิดการเรียนรู้ ต่อไปก็จะค่อยๆ ทำเป็น
เล็กได้ฟังแล้วก็สบายใจขึ้นมาบ้าง จึงพยักหน้าตอบรับ น่าแปลกที่รู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด เวลาที่เจอยู่ใกล้และคอยดูแลแบบนี้
"ล้างหน้าได้เลยครับ เดี๋ยวเรามาลงโทนเนอร์กัน" เจหยิบสำลีแผ่นออกมาพร้อมกับขวดโทนเนอร์ ในระหว่างนั้นเล็กก็ล้างหน้าด้วยน้ำสะอาดไปด้วย
"อ้อ ผมลืมผ้าเช็ดหน้า เดี๋ยวผมไปเอามาให้" เจวางของลง ก่อนวิ่งออกไปจากห้องน้ำ สักพักก็กลับมาพร้อมกับผ้าเช็ดขนหนูผืนเล็ก
"อันนี้ซักแล้วนะครับ ยังไม่ได้ใช้ คุณเล็กไม่ต้องกังวลเรื่องความสะอาด ผงซักฟอกของยัวร์เวย์ซักสะอาด ไม่มีสารตกค้าง ไม่มีผงแป้ง ไม่มีคลอรีน ไม่มีฟอสเฟต ไม่ทำลายสิ่งแวดล้อมหรือแม่น้ำลำคลองครับ" เจถือโอกาสให้ข้อมูลสินค้าไปด้วย เล็กขำเบาๆ แต่ก็คิดว่าดี
เราคุยเรื่องอื่นๆ มาเยอะแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการเมือง แฟชั่น กีฬา หนัง ละคร หรือแม้กระทั่งเรื่องของชาวบ้าน คุยมากี่ปีก็ไม่เห็นว่าชีวิตจะเปลี่ยน ลองเปลี่ยนมาคุยเรื่องธุรกิจ คุยเรื่องอนาคต คุยเรื่องความหวังความฝันบ้าง เผื่อชีวิตจะดีขึ้น
เล็กรับผ้าเช็ดหน้ามาซับหน้า พลันสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมคล้ายๆ กับกลิ่นเสื้อผ้าของเจ พาให้คิดถึงตอนที่กอดเจไว้คราวนั้น กลิ่นหอมนั้นยังติดจมูกไม่หาย
เจหยิบแผ่นสำลีส่งให้เล็ก สอนให้สอดไว้ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วก้อย ก่อนหยดโทนเนอร์ลงบนสำลี พร้อมสำหรับการเช็ดหน้า
"ถูเบาๆ นะครับ แล้วก็อย่าถูลง ให้ถูขึ้นแบบนี้ครับ" เจทำท่าถูที่ถูกวิธีให้ด้วย คงแปลกใจไม่น้อย เล็กเป็นดาราน่าจะรู้เรื่องการดูแลผิวหน้าอยู่แล้ว แต่เล็กกลับไม่รู้แม้กระทั่งวิธีล้างหน้าที่ถูกต้อง
เล็กพยักหน้าพลางขำเล็กน้อย ก่อนค่อยๆ ใช้สำลีเช็ดทำความสะอาดหน้าอย่างเบามือ รู้สึกว่ายุ่งยากในตอนแรก แต่สักพักก็เริ่มชิน อยากหล่อก็ต้องรู้จักดูแลให้เป็น
จากนั้นเจให้ลงซีรั่ม ตามด้วยครีมบำรุงผิวสำหรับกลางวัน ปิดท้ายด้วยโลชั่นกันแดดเนื้อบางเบา แต่เจบอกว่าประสิทธิภาพสูงมาก ไม่เหนียวเหนอะหนะด้วย
"เป็นไงครับคุณเล็ก คุณเล็กเห็นไหมครับว่าคุณเล็กหน้าใสขึ้นเยอะเลย" เจบอกอย่างตื่นเต้น
เล็กมองหน้าตัวเองในกระจกแล้วก็ยิ้มพอใจ สังเกตได้ว่ามันใสขึ้นมาก อย่างนี้ค่อยน่าลองซื้อมาใช้ "ใสขึ้นเยอะเลยครับคุณเจ"
"เห็นไหมครับ ผมบอกแล้ว แต่คุณเล็กต้องเปลี่ยนวิธีล้างหน้านะครับ อาจจะดูยุ่งยากหน่อย แต่ก็ต้องทำ ผมเข้าใจครับเพราะผมก็เป็นผู้ชาย ไม่ค่อยพิถีพิถันเรื่องนี้ แต่เราต้องไปสอนคนอื่น ต้องเป็นตัวอย่างให้คนอื่นๆ ในเรื่องการใช้สินค้าที่ถูกวิธี เราต้องเป็นแบบอย่างที่ดีก่อนถึงจะสอนคนอื่นได้ครับ" เจถือโอกาสสอนแนวคิดไปด้วย
เล็กพยักหน้ารับรู้ ยิ้มและมองดูเจอย่างชื่นชม
"ใกล้เวลาแล้วครับ เดี๋ยวลงไปกันเลยดีกว่า" เจบอกหลังดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ
วันนี้เจนัดดาวน์ไลน์ใหม่สามสี่คนมาที่บ้าน เจบอกว่าเวลาที่เราพาใครมา เราต้องรับผิดชอบคนเหล่านั้น คนใหม่ๆ ส่วนใหญ่ยังไม่มีความเชื่อ เพราะเราอยู่ในสังคมที่ไม่เชื่อใจกัน หวาดระแวงกันเอง จนพลอยไม่เชื่อมั่นในความสามารถของตัวเองไปด้วย เราต้องดึงความมั่นใจกลับมา ช่วยให้คนค้นพบศักยภาพตัวเองอีกครั้ง
วันนี้เราจัดเฮาส์มีตติ้งง่ายๆ ที่บ้านเจ มีคุณแม่กับพี่สาวของเจมาคอยดูแลเรื่องน้ำท่าและอาหาร เจให้เล็กมาดูการจัดเฮาส์มีตติ้งด้วย เพราะต่อไปจะได้ทำเองเป็น ถ้าเล็กมีดาวน์ไลน์มากขึ้นก็ต้องจัดเฮาส์มีตติ้ง
แต่เล็กก็แอบคิด เล็กเคยจัดแฟนคลับมีตติ้งมาตั้งหลายครั้ง ไม่เห็นจะยากตรงไหน จัดเฮาส์มีตติ้งง่ายกว่าตั้งเยอะ
เล็กนั่งมองเจพูดคุยกับดาวน์ไลน์อย่างชื่นชม มีตอนหนึ่งเจพูดได้น่าประทับใจมาก
"อ. เหวิน สอนว่าธุรกิจนี้จะเป็นยังไงก็ขึ้นอยู่กับเราครับ ถ้าเราเห็นธุรกิจนี้เป็นตะเกียงวิเศษ เราก็จะได้ทุกสิ่งที่อย่างที่เราอยากได้ ขอเพียงให้เราตั้งใจทำและยืนหยัดมากพอ แต่ถ้าเราเห็นธุรกิจนี้เป็นเพียงกะลาขอทาน เราก็จะทำอย่างไม่มีศักดิ์ศรี น่าอาย ไปไหนก็เหมือนเราถือกะลาขอทานไปด้วย ไปตื๊อ ไปง้อ ไปขอให้คนช่วยซื้อ ใครๆ เขาก็คงรังเกียจเราครับ ถ้าเราไปเพื่อที่จะไปเอาอะไรจากคนอื่น คงไม่มีใครต้อนรับเรา"
"แล้วยัวร์เวย์ต้องทำยังไง เราต้องสอนให้คนเลือกสินค้าเป็นครับ ต่อให้เขาไม่ซื้อก็ไม่มีอะไรเสียหาย อย่างน้อยเขาจะรู้ว่าเราตั้งใจมาให้แง่คิดกับเขา คนทั่วไป เวลาเลือกสินค้าเขาเลือกด้วยดาราศาสตร์ อย่างเช่นจะซื้อสบู่ ก็จะดูว่าอั้มใช้อะไร ณ เดช ใช้อะไร แล้วก็ซื้อตาม ทั้งๆ ที่ดาราเหล่านั้นไม่เคยใช้สินค้าที่โฆษณาเลย บางคนแค่ชอบกลิ่นก็ซื้อแล้ว บางคนอาจจะดีหน่อยรู้จักเปรียบเทียบข้อมูล แต่นักธุรกิจอย่างพวกเรา เลือกซื้อสบู่จากการทดสอบคุณภาพสินค้าด้วยการทดลองและสาธิตให้เห็นประสิทธิภาพ อย่างที่น้องอาร์ตได้สาธิตสบู่ไปเมื่อสักครู่นี้ เราคงได้เห็นชัดๆ ว่าสบู่ตามท้องตลาดใช้ไขมันคุณภาพไม่ดี ทำให้จับตัวเป็นก้อนและมักตกค้างบนผิวหนังของเรา ทำให้เรามีกลิ่นอับเวลามีเหงื่อหรือเป็นสิวที่หลัง"
"แค่เรื่องเลือกสินค้าที่คนมองว่าเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ใช้อะไรก็เหมือนๆ กัน แต่ในธุรกิจนี้เราจะไม่ปล่อยผ่านเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ถ้าเลือกสบู่เรายังเลือกไม่เป็น เรื่องอื่นที่สำคัญกว่านี้เราจะมั่นใจได้ยังไงว่าเราเลือกเป็น จริงไหมครับ ในยัวร์เวย์ เราจะสอนคนให้เลือกเป็นทุกอย่าง เลือกสินค้าเป็น เลือกอาชีพเป็น เลือกบรรยากาศที่จะอยู่เป็น เลือกความคิดที่ดีเป็น ที่เรามาเรียนรู้กันวันนี้ เรามาเรียนรู้เรื่องการเลือกนั่นเองครับ ผมไม่ได้บอกว่าสุดท้ายเราต้องเลือกยัวร์เวย์ ยัวร์เวย์เป็นเพียงโอกาสหนึ่ง อาจจะตอบโจทย์ชีวิตเราหรือไม่ก็ได้"
"เอ้า...กลับมาที่เรื่องของสินค้า เราไปเพื่อที่จะให้เขาคุ้ม ได้ใช้สินค้าที่คุ้มเงิน ประหยัดเวลา ประหยัดแรง คุ้มทรัพยากรโลก คุ้มสิ่งแวดล้อม ไปนำเสนอโอกาสทางธุรกิจดีๆ ให้กับเขา ธุรกิจที่จะช่วยเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิต มีอิสรภาพ เปลี่ยนแปลงทัศนคติให้คิดบวกได้ในทุกสถานการณ์ ให้เขารู้จักรักในผู้คน ดูแลตัวเองได้ ดูแลคนอื่นๆ ช่วยเหลือกัน แบ่งปันกันด้วยความจริงใจ ถ้าไปแบบนี้ ไม่มีใครไม่ต้อนรับเราหรอกครับ"
"ถ้าเขาจะไม่เอาอะไรซักอย่างก็ไม่เห็นเป็นไร เราชวนเพื่อนไปดูหนัง ไปทำบุญที่วัด บางทีเพื่อนยังปฏิเสธเลย แต่ไม่ได้ทำให้ชีวิตเราล่มจม ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอกครับ ถ้าเป็นงานอื่น ความผิดพลาดอาจหมายถึงการสูญเสียเงิน หมดความน่าเชื่อถือหรือผิดกฎหมาย แต่ถ้าเขาไม่ซื้อสินค้าของเรา ไม่สนใจธุรกิจ เราก็ไม่เสียอะไร ความจริงใจเป็นสิ่งสำคัญมากนะครับ ไม่ว่าเราจะทำอะไรเราก็ต้องจริงใจ ต้องมีคุณธรรมเหมือนกับที่ อ. เหวิน บอกไว้ว่า จะชวนใครมาทำธุรกิจด้วยก็ต้องสอนให้เขาเป็นคนดีก่อน ทำธุรกิจนี้ต้องยึดหลักความดี ธุรกิจที่สมบูรณ์แบบเกิดจากจิตใจที่สมบูรณ์แบบ..."
เล็กยิ้มด้วยความชื่นชม ผู้ชายคนนี้ยิ่งคบก็ยิ่งรู้ว่าเป็นคนดี ยิ่งรู้จักก็ยิ่งรู้สึกดี เจเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นเสมอมา เขาศรัทธาพี่จุ๊กับ อ. เหวินมาก คนสองคนนี้สอนเจว่า ถ้าเรายังไม่สำเร็จสูงขึ้น นั่นแปลว่าเรายังเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นได้ไม่มากพอ
เจหันมามองเล็กเช่นกัน ส่งยิ้มให้ด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่สองคนยิ้มให้กันด้วยความรู้สึกที่ไร้ช่องว่าง
ไม่ทันไรเล็กก็ต้องหยุดยิ้มเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น น้ำฝนโทรมาอีกแล้ว เล็กไม่ได้คุยกับน้ำฝนมาระยะหนึ่งเพราะช่วงนี้แฟนคลับซาลงไปมาก ก็อย่างว่า ช่วงนี้เล็กไม่ค่อยได้ออกสื่อ ดาราหน้าใหม่ๆ ก็เข้ามามากมาย คนก็คงหันไปเห่อดาราใหม่ๆ แต่เล็กไม่โกรธหรอก เขาเลือกทางเดินชีวิตแบบนี้แล้ว ไม่มีอะไรต้องเสียดาย
"ขอตัวแป๊บหนึ่งนะครับ" เล็กบอก เมื่อไม่มีใครขัดขวาง เล็กจึงเดินออกมานอกบ้าน พอได้ที่เหมาะจึงกรอกเสียงลงไป
"หวัดดีครับฝน มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"หวัดดีค่ะพี่เล็ก ก็...ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ฝนอยากเจอพี่เล็กน่ะ ไม่ได้เจอพี่เล็กตั้งหลายวัน ฝนคิดถึงพี่เล็กม้ากมาก"
เล็กมุ่นคิ้วด้วยความแปลกใจ แฟนของเจกำลังบอกว่าคิดถึงเล็ก หมายความว่ายังไงกันแน่ หรือแค่คิดถึงในฐานะแฟนคลับ
"อ๋อ...ครับ ขอบคุณที่ยังนึกถึงพี่อยู่นะ" เล็กตอบพลางนึกแปลกใจ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นเจพูดถึงน้ำฝนเลย ดูเหมือนว่าน้ำฝนก็ไม่ค่อยมาหาเจด้วย สองคนนี้ชักยังไงๆ
"วันนี้ฝนไม่มาบ้านคุณเจล่ะ คุณเจพาดาวน์ไลน์ใหม่มาหลายคนเลย คุณเจเก่งมากๆ เลยนะ ฝนโชคดีมากเลยรู้ไหมที่มีแฟนเก่งๆ แบบนี้" เล็กเอ่ยชม แต่กลับได้ยินเพียงความเงียบของอีกฝ่าย
น้ำฝนถอนหายใจ สักพักจึงตอบกลับมา "วันนี้ฝนไม่ว่างค่ะ แต่ว่า...ฝนเจอพี่เล็กได้ไหม ฝนมีเรื่องสำคัญจะบอกพี่เล็ก วันนี้พี่เล็กว่างไหมคะ"
เล็กอึ้งไป ครั้นจะตอบตกลงคงไม่ดีแน่ เจรู้เข้าคงไม่พอใจ แต่จะปฏิเสธก็กลัวแฟนคลับหาว่าไม่รักษาน้ำใจอีก
"พี่ว่าอย่าดีกว่าฝน ถ้าคุณเจรู้มันจะไม่ดีนะ พี่ไม่อยากแอบคุยกับแฟนอัปไลน์ตัวเองสองต่อสองน่ะ ถ้าฝนอยากเจอพี่ ก็มาที่บ้านคุณเจดีกว่าครับ ตอนนี้พี่ก็ยังอยู่ คงจะกลับค่ำๆ นั่นแหละครับ" เล็กบ่ายเบี่ยงไปด้วยความลำบากใจ
"ไม่ค่ะ ฝนไม่ชอบเวลาพี่ขนมอยู่กับดาวน์ไลน์ เบื่อคนพูดมาก" น้ำฝนบอกเสียงห้วน ก่อนเงียบไปสักพักแล้วอ้อนวอนใหม่ "นะคะพี่เล็ก ฝนมีเรื่องสำคัญจะบอกพี่เล็กจริงๆ ถ้าวันไหนพี่เล็กว่าง ฝนอยากเจอพี่เล็ก ได้ไหมคะพี่เล็ก"
เล็กได้แต่ทำหน้าหนักใจ ไม่รู้ว่ามีเรื่องสำคัญอะไรขนาดนั้นฝนถึงอยากเจอเล็ก หรือว่าน้ำฝนไปรู้อะไรมาจากวงการบันเทิงอีก ถ้าเป็นเรื่องนั้น เล็กไม่อยากสนใจแล้ว
"อ้อ เอ่อ...เดี๋ยวพี่ขอดูตารางของพี่ก่อนนะ แล้วพี่จะโทรไปบอก" เล็กแบ่งรับแบ่งสู้
"ได้ค่ะ พี่เล็กอย่าลืมโทรมาบอกฝนนะคะ แต่ถ้าพี่เล็กลืม น้ำฝนจะโทรมาถามนะคะ" เสียงใสบอกมา
"ครับ" เล็กรับคำสั้นๆ แต่สีหน้าหนักใจไม่น้อย
(http://bit.ly/2bd9pje)
หลังเสร็จงาน เรากินข้าวกันที่บ้านของเจ ม๊าของเจทำอาหารเลี้ยงต้อนรับดาวน์ไลน์ใหม่ของลูกชาย อิ่มหนำสำราญกันทุกคน
พอทุกคนกลับไปแล้ว เจก็ขับรถกลับไปส่งเล็กที่บ้าน แม้ว่าเล็กจะห้ามแล้วก็ตาม เพราะไม่อยากให้ดาวน์ไลน์คนอื่นรู้สึกว่าเจดูแลเล็กมากเป็นพิเศษ
ระหว่างทางก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งเล็กถามเรื่องที่อยากรู้ขึ้นมา
"คุณเจ ตอนนี้คุณเจกับน้ำฝนเป็นยังไงบ้างครับ"
เจดูขรึมและขมวดคิ้วทันที เจ้าตัวเงียบไปสักพัก ก่อนพ่นลมหายใจเหมือนคนหนักใจ "ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมไม่มีเวลาจะมาคิดไร้สาระหรอก สร้างอนาคตของตัวเองให้มั่นคงก่อนดีกว่าครับ"
เล็กอึ้งไปพอสมควร นึกไม่ออกว่าทำไมเจถึงมองว่า "แฟน" เป็นเรื่องไร้สาระ
เจเหมือนจะรู้ว่าเล็กคิดอะไร จึงรีบอธิบายต่อ "ผมรู้ว่ามันเป็นความคิดที่ไม่ถูกต้อง น้ำฝนเขาเป็นแฟนผม ถ้าถามว่าผมรักเขาไหม ผมก็รักเขาเหมือนเดิม แต่...คนเป็นแฟนกัน ก็ต้องเข้าใจกันบ้าง ถ้าเขายอมรับในสิ่งที่เราทำไม่ได้ มันก็ยากเหมือนกันนะครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากจะมีเวลาอยู่กับแฟน แต่ถ้าใช้เวลาด้วยกันแล้วไม่เข้าใจกัน มันก็เหนื่อยใจเหมือนกัน ผมไม่อยากเหนื่อยเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว ผมอาจจะคิดผิดก็ได้ แต่ตอนนี้ ผมคงต้องเลือกทำเพื่ออนาคต ส่วนเรื่องความรัก ถ้าใครสักคนรักเราจริง ยอมรับเราได้จริงๆ เขาก็จะเลือกเราเอง"
เจไม่เคยเล่าเรื่องส่วนตัวขนาดนี้ให้เล็กฟังเลย แสดงว่าความไว้เนื้อเชื่อใจมีมากพอแล้ว จะว่าไปเล็กรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่เจไว้ใจเล็ก
เจหันมายิ้มน้อยๆ ดูเศร้าไปหน่อย แต่เล็กก็ยิ้มตอบ ตอนนี้เล็กยังไม่ค่อยเข้าใจนักที่เจคิดและเลือกแบบนี้ แต่เจก็คงมีเหตุผลของตัวเอง
ยิ้มไปยิ้มมาสักพัก เล็กก็รู้สึกเขิน ก็เลยหาเรื่องคุยแก้เขิน "คุณเจ...ทีหลังคุณเจไม่ต้องมาส่งผมบ่อยๆ แบบนี้ก็ได้ เกรงใจครับ ผมกลับเองได้"
"ไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับคุณเล็ก คุณเล็กจำได้ไหม ผมเคยทำอะไรกับคุณเล็กไว้ คุณเล็กต้องเจอวิกฤติชีวิตเพราะผม ให้ผมได้รับผมชอบบ้างนะครับ อีกอย่าง ผมชอบคุยกับคุณเล็ก คุยแล้วสบายใจดี อ. เหวิน บอกว่าเพื่อนของเรามีสามแบบ หนึ่ง เพื่อนกินเพื่อนเที่ยว ไม่มีอะไรจริงจัง คบกันสนุกๆ สอง เพื่อนที่มาหาเรายามลำบาก อยากได้ประโยชน์จากเรา พอได้แล้วก็จากไป สาม เพื่อนร่วมอุดมการณ์ เป็นเพื่อนที่จะทำสิ่งดีๆ ร่วมกัน เป็นเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวก็ได้ เป็นเพื่อนยามลำบากก็ได้ คุณเล็กว่า...ถ้าเรามีเพื่อนแบบที่สาม...ดีไหมครับ"
"ดีสิครับ" เล็กตอบไปทันที "ผมมีเพื่อนแบบที่หนึ่งกับแบบที่สองมาเยอะแล้ว อยากมีเพื่อนแบบที่สามบ้าง"
"งั้นเรามาเป็นเพื่อนแบบที่สามกันนะคุณเล็ก" เจหันมาเชิญชวน
"ครับคุณเจ"
เล็กกับเจเอามือมาแตะทำไฮไฟว์ ยิ้มอย่างมีความสุขให้กัน แต่จะว่าไป เล็กชักไม่ค่อยมั่นใจเสียแล้วว่าอยากมีเพื่อนแบบที่สาม แน่นอน เล็กไม่อยากให้เจเป็นแค่เพื่อนแบบที่หนึ่งหรือสองอยู่แล้ว แต่เพื่อนแบบที่สามก็ยังไม่เข้าเค้ามากพอ คิดๆ ไปเล็กก็อยากบินไปถาม อ. เหวินถึงไต้หวันว่า...
เพื่อนแบบที่สี่มีไหม?
เผื่อจะตรงกับความรู้สึกของเล็กที่เกิดขึ้นในตอนนี้!
TBC
-
สำหรับตัวอย่างตอนต่อไป
:m3: ต้องให้ได้อย่างนี้สิคะคุณเล็ก~ ถ้าไม่ลองพูดออกมาสักตั้งเราก็ไม่ทางรู้ผลลัพธ์ที่แท้จริงหรอกเน้ออ~ ..หวังว่า หลังจากที่คุณเล็กพูดจนจบประโยคนั้นแล้ว เจคงจะไม่ชิงเป็นลมไปก่อนใช่ไหมคะเนี่ย :laugh:
-
ขอบคุณหลายๆ ท่านที่มาติดตามเรื่องนี้นะครับ ไม่คาดคิดว่าจะมีคนสนใจขนาดนี้
ใครที่แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับธุรกิจเครือข่าย (คนละอย่างกับขายตรงเน้ออออ) ไม่ว่าจะบวกหรือลบ
เชิญแสดงความคิดเห็นได้ตามอัธยาศัยเลยครับ ไม่กระทบกระเทือนอะไรผมเลย
ผมเฉยๆ ครับ เพราะไม่เคยมีเรื่องไหนในนี้ที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน :z1:
ผมฟังทั้งคนล้มเหลวและคนสำเร็จในธุรกิจนี้มาเยอะมาก
เห็นความแตกต่างที่ชัดเจนว่า "ความล้มเหลวมีสาเหตุ ความสำเร็จมีเงื่อนไข" ทุกอย่างอยู่ที่วิธีคิดตั้งต้นของเรา
ถ้าเราจะยิงจรวจไปดาวอังคาร สมมติว่าต้องยิงเป็นมุม 45 องศาจากพื้นโลกเท่านั้นถึงจะไปถึงดาวอังคาร
แต่บังเอิญเราตั้งมุมผิดเป็น 45.1 องศา พอยิงออกไป แรกๆ ก็อาจจะดูเหมือนจะไปดาวอังคาร
แต่ยิ่งไกลออกไป เราก็จะเห็นว่ามันเริ่มห่างเป้าหมาย องศาความคิดผิดนิดเดียวทุกอย่างก็อาจไปผิดทางได้
ผมจึงเน้นย้ำในเรื่องนี้ว่า "ชีวิตสำคัญที่การเลือก ทิศทางผิดความพยายามก็สูญเปล่า" มันลึกซึ้งมากเลยครับ
ถ้าเราต้องเสียเงิน 5 พัน ไปฟังใครสักคนพูด เราจะเลือกเสียเงินไปฟังคนล้มเหลวหรือคนสำเร็จ?
จะฟังความคิดเห็นหรือฟังข้อเท็จจริง
ผมว่าเราตอบได้ไม่ยาก ทุกวันนี้ผมเลยเฉยๆ เวลามีคนมาบ่นหรือด่า "ยัวร์เวย์" ให้ฟัง เพราะผมเลือกฟัง เลือกรับรู้
เหมือนที่เจเคยพูดกับเล็กว่า ถ้าจะเปิดร้านกาแฟ แต่เราไปถามคนล้มเหลว ต่อให้เขาบอกได้หมดว่าทำไมเขาล้มเหลว
สิ่งที่รู้ก็ช่วยให้เราเปิดร้านกาแฟสำเร็จไม่ได้ เราต้องถามคนที่เปิดร้านกาแฟแล้วสำเร็จ
เขาถึงจะบอกได้ว่าแบบไหนทำแล้วล้มเหลว แบบไหนทำแล้วสำเร็จ
สัปดาห์หน้าตอนใหม่จะมานะครับ สต็อกที่เก็บไว้หมดแล้ว (จากสามปีที่แล้ว) ตอนต่อไปต้องเขียนสดๆ เลย
:L2: :3123: :L1: :pig4:
-
จะมีดราม่าไหมเนี่ย
สาสารเล็ก
-
แอบฮาคุณเล็กเกือบไปแล้วไหมล่ะ :laugh: ตอนที่ทดลองผลิตภัณฑ์กัน นึกถึงตัวเองทันทีเลย เหมือนมากๆ เพียงแต่ของเขาเป็นผู้หญิงอ่ะ อยากได้ผู้ชายอย่างเจมาสาธิตจังเลย :-[ เห็นใจเจเน๊าะที่มีแฟนจิกขนาดนี้ เข้าใจอารมณ์นางนะเวลามาหาแล้วต้องมีคนอื่นยิ่งเป็นคนที่เกียวกับธุรกิจด้วย จะหงุดหงิดเหมือนไม่มีเวลาส่วนตัว แต่นางก็น่าจะเข้าใจเจบ้าง ถ้ายังไม่เลิกจิกนะ ระวังเจจะหันไปจิกคนใกล้ตัวอย่างคุณเล็กแทน :hao3: ตอนหน้าคุณเล็กเผยแล้ว เจว่าไง :katai2-1:
ปล.พิมพ์ชื่อสลับกันเบย ขอโต๊ดดดดดดด
-
รอต่อจ้า
-
คุณเล็กอยากเป็นเพื่อนแบบที่สี่กับคุณเจ
แล้วสปอยของเร็วๆนี้ มันจะเกิดอะไรขึ้นนะ
-
ดีที่คณเจโทรมาถูกจังหวะพอดี ไม่งั้นนะคุณเล็กได้มีเมียแน่ๆ
-
ชอบความสัมพันธ์ของคู่นี้จัง ดูค่อยเป็นค่อยไป
เวลาคุยกันก็น่ารักดีอ่ะ เพื่อนแบบที่สี่ อิอิ
สปอยตอนหน้าท่าทางจะเข้มข้น รอๆ ครับ
-
อื้อหืออออ ตอนหน้านี่ใช่เล่นเลยนะคะเนี่ย ก็ต้องมาลองดูกันว่าจะรอดหรือจะล่ม
การที่เราไม่เสี่ยง มันอาจจะเสี่ยงก็จริง แต่ก็ต้องดูจังหวะและเวลาที่เหมาะสมด้วย เราจะไปซื้อหุ้นที่กำลังตกโดยหวังว่ามันจะขึ้นไม่ได้หรอกนะคะ ก็ต้องมาดูว่าหุ้นอย่างเจจะขึ้นพรวดพราด หรือจะดิ่งลงเหวกันแน่
ตอนหน้าคงรู้กัน 5555
-
คิดถึงคุณเล็กผู้น่ารัก และแสนซื่อ
คิดถึงคุณเจเพื่อนแบบที่สี่ของคุณเล็ก
-
วันนี้จะมาไหมนี่
มารอๆ ตอนต่อไป อิอิ
-
อีกไม่เกินสองวันนะครับ พอดีสต็อกที่เก็บไว้เมื่อปี 2012 มีอยู่ 10 ตอนแรก ตอนที่ 11 เป็นต้นไปต้องเขียนขึ้นใหม่หมดเลย
ขอบคุณที่มารอครับ ซาบซึ้ง :impress3: :impress3: :impress3:
-
รับทราบ
ตอนที่ 11 เอาให้แซ่บนะคะ
-
เข้ามารอด้วยคนค่ะ :hao7: :hao7:
สู้ๆนะคนแต่ง ขยันจังเลยคนเนี้ย อ่านเรื่องนี้ได้ประสบการณ์เยอะมากค่ะ
ขายตรงแบบ เจ้ว่าแล้ววว555555555555
โอ้ย น่าสงสารบ้างบางทีเนอะ แต่ก็สนุกอ่ะ สู้ๆ o13 o13
-
เรื่องนี้เคยลงไว้แต่ไม่ได้มาต่อใช่ไหมคะ เรื่อง...อัพไลน์ที่รัก ใช่ม๊ะ
พอดีติดตามอยู่ แต่อยู่ๆก็ไม่มาต่อแล้วโดนลบไป
เสียดายเหมือนกัน
ดีใจที่มาต่อนะคะ(สรุปเองเสร็จสรรพ)
-
เรื่องนี้เคยลงไว้แต่ไม่ได้มาต่อใช่ไหมคะ เรื่อง...อัพไลน์ที่รัก ใช่ม๊ะ
พอดีติดตามอยู่ แต่อยู่ๆก็ไม่มาต่อแล้วโดนลบไป
เสียดายเหมือนกัน
ดีใจที่มาต่อนะคะ(สรุปเองเสร็จสรรพ)
ใช่แล้วครับ เรื่องเดียวกัน วันนี้เย็นๆ จะลงตอนใหม่นะครับ เป็นตอนที่ยังไม่เคยลงเลยก่อนหน้านี้
ขอบคุณที่จำกันได้ด้วยครับ :)
-
รอๆๆๆๆๆๆ
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 11 ❋ การตอบแทนคือการบ้านของชีวิต
(http://bit.ly/2bDFS0E)
ร่างขาวสูงโปร่งเดินดุ่มๆ อยู่ไม่ไกลดูคุ้นตา แต่งตัวแบบนี้คงไม่ใช่นักศึกษา เมื่อเดินยิ้มเข้ามาใกล้ น้ำฝนจึงรู้ว่าเป็นใคร สีหน้าที่เคยดูปกติเปลี่ยนเป็นมึนตึง
คนที่ทำให้น้ำฝนหน้าบึ้งได้คงไม่ใช่ใครที่ไหน แฟนหนุ่มของเธอนั่นเอง วันนี้ถือโอกาสมารับเธอถึงมหาวิทยาลัยเลย น้ำฝนจึงยอมขึ้นรถกลับด้วยอย่างเสียมิได้
"ยังไม่หายโกรธพี่อีกเหรอ" เจถามเมื่อนั่งในรถเรียบร้อย ท่าทางของแฟนสาวยังคงมึนตึงไม่หาย
น้ำฝนถอนหายใจเบาๆ "ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"
เจมุ่นคิ้วแปลกใจกับคำตอบ น่าแปลก คราวนี้น้ำฝนโกรธนานหลายวันผิดปกติ แต่เจก็มาง้อช้าผิดปกติด้วยเหมือนกัน น่าจะผิดปกติทั้งคู่
เจฝืนยิ้มให้ดูอารมณ์ดี ก่อนเอ่ยปากชวน "วันนี้ไปกินอะไรกันดี น้ำฝนอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม"
"ไม่ค่ะ น้ำฝนอยากกลับบ้าน" น้ำฝนตอบโดยไม่หันไปมองหน้า
เจอึ้งไปเล็กน้อย ท่าทางอย่างนี้คงไม่น่าชวนคุยต่อ เพราะรู้ว่าเดี๋ยวต้องทะเลาะกันอีก เจจึงขับรถออกไปก่อน จนกระทั่งขึ้นทางด่วนมาไกลพอสมควร น้ำฝนจึงเอ่ยถามถึงใครอีกคน
"พี่เล็กเป็นไงบ้างคะ"
"ก็สบายดี ตอนนี้เป็น 12% แล้ว พี่ว่าสิ้นเดือนนี้ คุณเล็กน่าจะได้ไม่ต่ำกว่า 15% เผลอๆ อาจจะ 21% เลยก็ได้นะ" คนเล่าดูภูมิใจไม่น้อย
"อ๋อค่ะ" น้ำฝนรับคำห้วนๆ ท่าทางเหมือนไม่อยากรู้เรื่องนั้น "ฝนหมายถึง...ช่วงนี้พี่เล็กมีงานเข้ามาบ้างหรือเปล่าน่ะค่ะ"
เจถอนหายใจบ้าง น้ำฝนคอยสนใจแต่เล็กเหมือนอย่างเคย จึงไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมคราวนั้นเจหึงหวงจนทะเลาะกับเล็กมาแล้ว
"ก็พอมีบ้าง แต่เป็นงานอีเวนท์เล็กๆ" เจหยุดเว้นจังหวะ แวบมองแฟนสาวอย่างครุ่นคิด "แปลกนะ ปกติน้ำฝนรู้เรื่องของคุณเล็กมากกว่าพี่อีก ทำไมเดี๋ยวนี้..."
"ก็ใครล่ะคะที่ทำให้พี่เล็กต้องเจอเรื่องแย่ๆ" น้ำฝนขัดขึ้น น้ำเสียงไม่พอใจ "ตอนนี้ งานพี่เล็กก็น้อยลง แฟนคลับก็หายไป ข่าวคราวก็เงียบ สื่อก็ไม่ได้ออก แล้วน้ำฝนจะรู้ข่าวคราวได้ยังไงคะ"
ใช่อย่างที่เจเดาไว้ไม่ผิด น้ำฝนยังคงโกรธเจเรื่องนี้อยู่ น่าแปลก คนที่โดนผลกระทบตรงๆ แท้ๆ กลับไม่เคยว่าเจสักคำ
"น้องฝน...นี่ยังไม่หายโกรธพี่เรื่องนี้อีกเหรอ พี่ไปขอโทษคุณเล็กมาแล้ว คุณเล็กเขาก็ให้อภัยพี่แล้วนะ พี่ก็ยอมรับว่าพี่ผิด พี่ยอมชดใช้ให้ทุกอย่าง น้องฝนจะให้พี่ทำอะไรอีกเหรอครับ" เจชี้แจง แต่น้ำเสียงเริ่มไม่พอใจเช่นกัน
"เหรอคะ ยอมรับผิดแล้วมันช่วยแก้ปัญหาอะไรได้ไหมล่ะคะ ขอโทษแล้วทำให้พี่เล็กเขามีงานเพิ่มขึ้นหรือเปล่า ชื่อเสียงของพี่เล็กเขากลับมาได้เหมือนเดิมได้ไหมคะ" น้ำฝนเถียงคอเป็นเอ็น
"น้ำฝนดูจะห่วงคุณเล็กมากกว่าพี่อีกนะครับ" เจตัดพ้อ
น้ำฝนหยุดชะงัก ก่อนนั่งเงียบแต่สีหน้ายังคงไม่พอใจอยู่ พอสงบสติอารมณ์สักพัก น้ำฝนจึงพูดขึ้นมาใหม่
"พี่ขนมคะ น้ำฝนว่า..." น้ำฝนดูลังเล สีหน้าครุ่นคิด แต่เมื่อตัดสินใจจะพูดแล้ว เธอคงไม่ยอมเสียความตั้งใจ
"เราอยู่ห่างๆ กันสักพักดีไหมคะ"
"น้ำฝน!" เจร้องอุทานอย่างตกใจ แทบจะเบรกรถหัวทิ่ม แต่ก็ต้องฝืนขับรถต่อไป
"น้ำฝนอยากมีเวลาทบทวนอะไรบางอย่างค่ะ แล้วน้ำฝนก็คิดว่า...พี่ขนมเองก็คงต้องทบทวนอะไรบางอย่างด้วยเหมือนกัน" น้ำฝนอธิบาย
"แล้วอะไรล่ะครับที่เราสองคนต้องทบทวน" เจทำหน้าไม่เข้าใจ เริ่มสังหรณ์ใจแล้วว่าความรักจะมีปัญหาหนัก อาจถึงขั้น...
"ก็ทบทวนความรักของเราสองคนไงคะ บางที...พออยู่ห่างๆ กัน เราสองคนอาจจะได้คำตอบที่ชัดเจนมากขึ้นก็ได้" น้ำฝนอธิบายอีก แต่ก็ดูเหมือนไม่กล้าพูดทั้งหมด
"คำตอบอะไรเหรอ" เจถามเสียงสั่น
น้ำฝนเงียบ ไม่ตอบคำถามของเจ
"หรือว่า...ฝนมีคำตอบอยู่แล้ว แค่รอเวลาว่าเมื่อไหร่จะกล้าบอกพี่ใช่ไหม" เจถามอย่างรู้ทัน
น้ำฝนหันไปมองเจ สีหน้าเหมือนคนรู้สึกผิด แต่เธอก็ไม่ตอบคำถามใดๆ ที่ผ่านมา เธอไม่เคยยอมรับที่เจทำยัวร์เวย์ แม้ว่าเจตั้งใจทำจนสำเร็จเป็นถึงระดับไพลิน แต่ก็ไม่ทำให้เธอภูมิใจแต่อย่างใด
อีกไม่นาน...เจคงต้องเตรียมใจแล้ว!
(http://bit.ly/2bd9pje)
อยู่ดีๆ นายชิงชัยโทรมาหาเล็ก ขอซื้อเครื่องกรองอากาศถึงห้าตัว ถ้าเป็นลูกค้าคนอื่นเล็กคงดีใจ แต่เล็กไม่เคยไว้ใจนายชิงชัยเลย ยิ่งให้ไปหาถึงบ้านก็ยิ่งกลัวตัวเองจะไม่ปลอดภัย
แต่คราวนี้ เล็กจะไม่ตัดสินใจลำพังอย่างคราวที่แล้วอีกแล้ว อย่างน้อยก็มีอัปไลน์เป็นที่พึ่ง บังเอิญวันนี้นัดเจอกันที่ยัวร์เวย์ช็อปสยามดิสคัฟเวอรี่ เจนัดพี่ประสิทธิ์และดาวน์ไลน์คนอื่นๆ มาด้วย เล็กจึงว่าจะลองปรึกษาทั้งเจและพี่ประสิทธิ์ดู
พอมาถึงช็อป เจขอให้เล็กเล่าความเป็นมาให้ฟังก่อน ปกติเล็กไม่กล้าเล่าเรื่องแบบนี้ให้คนไม่สนิทมากฟัง แต่ครั้งนี้กลับไว้ใจเพื่อนๆ นักธุรกิจด้วยกัน คงเป็นเพราะเริ่มเห็นแล้วว่าไว้ใจได้ เล็กจึงเล่าตั้งแต่เริ่มต้นเข้ามาในวงการ
"ตอนนั้น...ผมเพิ่งเข้ามาในวงการใหม่ๆ ไม่รู้ว่าเคยดูรายการเดอะไชนิ่งสตาร์กันไหมครับ หลายปีมาแล้ว ผมเข้ามาในวงการจากการส่งเพลงที่ร้องเข้าประกวด ที่จริงผมร้องเพลงไม่เก่งหรอก แต่พอร้องได้"
พอเล็กพูดถึงตรงนี้ เจก็อดขำเบาๆ ไม่ได้ แต่ไม่มีใครรู้ว่าเจขำอะไร
"ผมได้คะแนนโหวตเยอะ ก็เลยได้เข้ารอบลึกๆ แบบงงๆ แล้วก็ได้รางวัลที่สามมา จากนั้นก็เริ่มมีงานเข้ามาเรื่อยๆ ครับ ถ่ายแบบบ้าง ถ่ายโฆษณาบ้าง ไปออกงานอีเวนท์บ้าง แต่ไม่มีงานร้องเพลงอีกเลย ตอนนั้นผมไม่มีใครช่วยดันเพราะผมเข้ามาเอง ก็เลยไม่ค่อยมีงานดีๆ เข้ามาเท่าไหร่ แล้วผมก็มาเจอกับนายชิงชัย เขาก็...ออกแนวเจ๊ดันนั่นแหละครับ พยายามจะมาช่วยดันผม แต่ว่า...ต้องแลกกับการไป...เอ่อ...นอนกับเขา"
เล็กหยุดเว้นจังหวะ ทุกคนดูตั้งใจฟังมาก แทบไม่กะพริบตากันเลย
"แต่ผมไม่ยอมครับ" เล็กเล่าต่อ "เขาก็พยายามตื๊ออยู่หลายครั้ง บังเอิญช่วงหลังผมได้ไปเล่นละครสั้นเรื่องหนึ่ง มีพี่ที่เคยเจอกันตามงานนี่แหละครับชวนไป ก็เลยทำให้ผมเริ่มดังขึ้นมา จากนั้นก็ได้เข้ามาอยู่ที่ช่องที่อยู่ปัจจุบันนี่แหละครับ ผมเซ็นสัญญาไปสามปี มีละครให้เล่นอยู่หลายเรื่อง แต่ก็ไม่ได้ออกอากาศเกือบทั้งหมด นายชิงชัยบอกผมว่า เขาจะช่วยคุยกับผู้ใหญ่ให้เอาละครที่ดองไว้มาออกอากาศ แต่ผมไม่เล่นด้วย จากนั้นเขาก็เงียบหายไปสักพัก จนกระทั่งมีปัญหาเรื่องยัวร์เวย์เข้ามา ช่วงที่ผ่านมา งานผมหายไปเยอะมาก นายชิงชัยก็กลับมาอีก เขาเสนอให้ผมถ่ายแบบนิตยสารเล่มหนึ่ง ผมเรียกค่าตัวเจ็ดหลักกับเจ้าของหนังสือ เขาก็ยอมจ่ายตามที่ผมขอ ทำให้ผมพอหายใจหายคอได้หน่อย แต่พองานออกมาแล้ว ทางช่องที่ผมอยู่เขาก็ไม่พอใจมาก ตอนนี้ไม่ป้อนงานให้ผมเลย ช่วงนี้ผมเลยมีเวลาว่างทำธุรกิจเกือบทุกวัน"
พอฟังจบ ทุกคนมองเล็กด้วยสีหน้าเห็นใจ อาร์ตถึงกับขอจับมือเล็กและให้กำลังใจ
"สู้ๆ นะครับพี่เล็ก มีอะไรให้ผมช่วย บอกนะพี่"
น้ำเสียงและสีหน้าคนพูดดูเห็นใจ แม้ไม่ต้องช่วยอะไรกันมากเลกก็รู้สึกซาบซึ้ง คราวนี้คนอื่นๆ ผลัดกันขอจับมือให้กำลังใจเล็กด้วย ครบทุกคนแล้วพี่ประสิทธิ์จึงพาเข้าเรื่องต่อ
"ผมขอทวนหน่อยนะครับคุณเล็ก แสดงว่างานล่าสุดที่คุณเล็กได้เงินมาเจ็ดหลัก เป็นงานที่นายชิงชัยเขาช่วยหาให้คุณเล็กใช่ไหมครับ" พี่ประสิทธิ์ทวนถาม
เล็กพยักหน้ายอมรับ
"อ. เหวิน สอนอยู่เรื่องหนึ่งว่า ใครทำอะไรดีๆ ให้เราไม่ใช่หน้าที่ น้ำแก้วเดียวก็ต้องตอบแทน ถ้าผมเป็นคุณเล็กนะครับ ผมจะขอบคุณนายชิงชัยอย่างมาก อย่างน้อยเขาก็ช่วยเหลือเรา นึกถึงเราเวลาที่ลำบาก เขาอาจจะมีส่วนไม่ดีอยู่บ้าง แต่คุณเล็กเชื่อสิครับ ความดีชนะทุกอย่างเสมอ อ. เหวินสอนว่าอาวุธที่ร้ายแรงที่สุดก็คือความซาบซึ้ง ลองขอบคุณเขาด้วยความซาบซึ้งใจดูสิครับ"
เล็กทำหน้างง ถ้าเป็นที่อื่น พอฟังจบคงผสมโรงด่านายชิงชัยเสียๆ หายๆ แต่ที่นี่กลับไม่เป็นแบบนั้น มิหนำซ้ำยังจะให้เล็กไปขอบคุณคนที่เล็กเกลียดอีก แต่ก็จริง ถ้าไม่ได้นายชิงชัยช่วยวันนั้น เล็กคงแย่แน่
"พี่ขอเล่าเรื่องบุญ 6 แบบที่ อ. เหวิน สอนละกันนะครับ บุญ 6 แบบก็คือการขอบคุณ ทะนุถนอม ซาบซึ้ง ตอบแทน ถ่อมตัวและรับภาระ พี่จะขอพูดถึงเรื่องความซาบซึ้งก่อน ถ้าไม่มีข้อนี้เราก็จะทำข้ออื่นๆ ไม่ได้" พี่ประสิทธิ์เว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนเล่าต่อ
"ผมยกตัวอย่างเรื่องที่คุณเจสปอนเซอร์ผมเข้ามาในธุรกิจละกันนะครับ ตอนแรกคุณเจเขาไม่กล้าสปอนเซอร์ผมหรอก เพราะคิดว่าผมมีรายได้ดีอยู่แล้ว แต่โชคดีที่เขาไม่คิดแทน เพราะถึงผมจะรายได้เยอะ แต่มันก็เป็นรายได้แบบตักน้ำ ทุกวันนี้ผมขอบคุณคุณเจมากที่นำโอกาสนี้มาให้ผมกับครอบครัว ช่วยให้ผมวางแผนลงจากหลังเสือได้ง่ายขึ้น ถึงตัวจากไปก็ไม่ห่วงคนข้างหลัง นอกจากนำโอกาสมาให้แล้ว คุณเจก็ช่วยผมหลายอย่าง ช่วยสอนแนวคิด สอนสาธิตสินค้า พาผมมาเจอคนประสบความสำเร็จ ได้เรียนรู้อะไรดีๆ หลายอย่าง เราอาจคิดว่าเป็นหน้าที่ของอัปไลน์อยู่แล้ว แต่อย่าลืมนะครับ อัปไลน์ก็มีสิทธิ์เลือกที่จะช่วยหรือไม่ช่วยเราก็ได้ อาจารย์จึงสอนว่าใครทำอะไรให้เราไม่ใช่หน้าที่ไงครับ การที่นายชิงชัยยื่นมือมาช่วยคุณเล็ก ก็ไม่ใช่หน้าที่เหมือนกัน"
"จากนั้น เราก็ต้องทะนุถนอมโอกาสดีๆ ที่เราได้รับ ทะนุถนอมอัปไลน์ดีๆ อย่างคุณเจ คนที่รู้จักทะนุถนอมก็จะได้ครอบครอง เราจะเข้าไปนั่งอยู่ในใจคนครับ"
"ต่อมาคือการตอบแทน อาจารย์สอนเราว่าการตอบแทนเป็นการบ้านชีวิต ก่อนที่เราจะใช้ชีวิตของเราเอง เราต้องใช้หนี้คืนให้หมดเสียก่อน โดยเฉพาะพ่อแม่ของเรา เจเล่าให้ผมฟังบ้างแล้วว่าคุณเล็กส่งเงินให้ทางบ้านเป็นประจำทุกเดือน ก็เป็นการตอบแทนที่ดีอย่างหนึ่งครับ แต่พ่อแม่คงไม่ได้ต้องการแค่เงินจากเราอย่างเดียว เขาต้องการเวลาจากเราด้วย"
"อ. เหวินสอนว่า...การให้ ทำให้เรามีความสุข แต่การตอบแทน จะทำให้เราเติบโต วันนี้ถ้าคุณเล็กอยากเติบโตในอาชีพอะไร เราต้องตอบแทนทุกคนที่ให้โอกาสเรา หรือคนที่ช่วยเหลือเรา"
"ข้อต่อมา เราต้องรู้จักถ่อมตัว คุณเล็กเคยเห็นรวงข้าวไหมครับ ข้าวที่มีเมล็ดข้าวเยอะๆ จะโค้งลง แต่รวงข้าวที่ไม่ค่อยมีเมล็ดจะชี้ขึ้น ชีวิตของเรา ถ้าไม่ใช่เพราะคนอื่นช่วยเหลือหรือหยิบยื่นโอกาสให้ เราก็อาจจะไม่ได้มายืนตรงจุุดนี้ เขาถึงพูดว่า Ability without opportunity means nothing ต่อให้เราเก่งแค่ไหน แต่ถ้าไม่มีใครให้โอกาส เราก็เติบโตได้ยาก ผมเชื่อว่าในวงการนี้คุณเล็กคงได้รับโอกาสจากใครหลายคน รวมถึงนายชิงชัยด้วย คุณนากาจิมา นักธุรกิจระดับดับเบิ้ลมงกุฎทูตของญี่ปุ่น ทุกครั้งที่ขึ้นเวทีเขาจะขอบคุณโต๊ะ เก้าอี้ ปากกา ขอบคุณทีมงาน คนยกของ คนจัดไฟ ขอบคุณทุกคนที่มีส่วนช่วยให้เขาขึ้นมายืนบนเวทีได้อย่างราบรื่น แบ่งปันประสบการณ์ดีๆ ให้คนอื่นๆ คนถ่อมตัวจึงเป็นคนที่เห็นคุณค่าและซาบซึ้งในสิ่งดีๆ ที่คนอื่นๆ ทำให้เรา"
"ข้อสุดท้าย การรับภาระ อาจารย์สอนเราว่า...ชีวิตที่ไม่รับภาระไม่เรียกว่าชีวิต ผมเชื่อว่าตอนนี้คุณเล็กเองก็รับภาระหลายอย่าง อย่างน้อยก็ดูแลครอบครัวให้อยู่ดีกินดี เพราะถ้าเราสบาย ก็แปลว่ามีอีกอย่างน้อยหนึ่งคนที่เหนื่อยแทนเรา เพื่อให้เราสบาย การตอบแทนที่ดีที่สุดก็คือการรับภาระแทนนี่แหละครับ"
"บุญ 6 แบบนี้ ถือว่าเป็นคัมภีร์สุดยอดของธุรกิจยัวร์เวย์เลยนะครับคุณเล็ก ใครก็ตามที่ปฏิบัติบุญ 6 แบบได้ สำเร็จทุกคน ไปไหนใครก็รัก ไปไหนใครก็ให้โอกาส ไปไหนใครก็ขอบคุณ"
ตั้งแต่เกิดมา เล็กเพิ่งเคยฟังแนวคิดดีๆ ขนาดนี้ก็วันนี้เอง ไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อนเลย ถ้าได้ยินมาก่อน ชีวิตคงไม่เป็นแบบนี้ แต่เล็กก็ยังสงสัยอยู่ดี นายชิงชัยนั่นจ้องจะเขมือบเขาอยู่ คำขอบคุณจะช่วยได้จริงหรือ
"คุณเล็กกำลังสงสัยใช่ไหมครับว่าบุญ 6 แบบจะช่วยคุณเล็กได้ยังไง" พี่ประสิทธิ์ถามอย่างรู้ทัน
เล็กหัวเราะเขินๆ ก่อนยอมรับตามตรง "ก็สงสัยอยู่ครับพี่"
พี่ประสิทธิ์ยิ้มอย่างอารมณ์ดี ดูเป็นคนใจเย็นมากทีเดียว น่าจะใจเย็นมากกว่าเจอีก "ผมถามอย่างนี้ละกันครับคุณเล็ก ถ้าเราไม่ขอบคุณเขา ไม่คิดหาทางตอบแทนเขา เราจะทำอะไรกับเขาล่ะครับ จะสู้กันแบบตาต่อตา ฟันต่อฟัน ร้ายมาร้ายกลับ เราจะสู้กันด้วยอะไรครับ จะใช้ระเบิด หรือจะใช้ความซาบซึ้ง"
เล็กครุ่นคิดทบทวน ที่ผ่านมาก็สู้ด้วยระเบิดมาตลอด แต่ไม่เคยมีอะไรดีขึ้นเลย หรือว่าเล็กควรเปลี่ยนอาวุธดูบ้าง
"พี่แนะนำอย่างนี้ละกันคุณเล็ก คุณเล็กขอบคุณเขาก่อน ถ้าเป็นไปได้ บอกเขาด้วยว่าขอบคุณเขาเรื่องอะไร สิ่งที่เขาช่วยเรามันดีกับเรายังไง มันช่วยให้คุณเล็กรอดผ่านวิกฤติได้ยังไง อ้อ อย่าลืมขอบคุณที่เขาให้โอกาสเรามาแนะนำสินค้าด้วยครับ ขอบคุณที่เขาไว้ใจให้เรามาดูแล เพราะนักธุรกิจยัวร์เวย์มีมากมาย แต่เขานึกถึงเราคนแรก จากนั้น คุณเล็กลองเสนอว่าจะตอบแทนเขายังไง เช่น ช่วยเขาทำงาน เขาอาจจะมีงานแสดง หรืองานในวงการต่างๆ ให้ช่วยทำ อะไรทำนองนี้ แต่ถ้าเขาขอให้คุณเล็กตอบแทนด้วยการทำเรื่องที่คุณเล็กไม่ชอบ คุณเล็กก็บอกเขาไปเลยครับว่าขอตอบแทนด้วยการทำอย่างอื่น ขอความเห็นใจเขาก็ได้ครับ ที่ผ่านมาเราเจอปัญหามาเยอะ ถ้าพี่เขาจะกรุณา ขอให้เราตอบแทนอย่างอื่นละกัน เชื่อผมอย่างหนึ่งครับ ถ้าเราขอบคุณใครสักคนด้วยความซาบซึ้ง เขาจะรู้สึกดีกับเรา เขาจะไม่ทำอะไรเราหรอกครับ ขอให้คุณเล็กนึกถึงแต่สิ่งดีๆ เข้าไว้ แล้วทุกอย่างจะดีเองครับ"
"หลายคนที่เข้ามาในธุรกิจนี้ แต่ไม่ประสบความสำเร็จ เพราะเขาไม่ได้ปฏิบัติ 6 อย่างนี้ ผมมั่นใจว่าถ้าคุณเล็กตั้งใจปฏิบัติอย่างจริงๆ จังๆ คุณเล็กจะประสบความสำเร็จทั้งในยัวร์เวย์ และจะกลับมายืนในวงการบันเทิงได้อย่างสง่างามอีกด้วยครับ"
พี่ประสิทธิ์สรุปท้าย เล็กฟังไปก็ขนลุกไป ไม่น่าเชื่อว่าในธุรกิจอย่างนี้จะมีคำสอนดีๆ แบบนี้ด้วย ช่างต่างกับที่เล็กเคยเข้าใจเมื่อก่อนราวฟ้ากับเหว ต้องขอบคุณเจที่ให้โอกาส เล็กจะซาบซึ้งความดีของชิงชัยได้หรือเปล่าไม่รู้ แต่คนที่เล็กซาบซึ้งแน่ๆ ก็คือ...
คนที่กำลังมองมาและยิ้มให้เล็กอยู่ตอนนี้!
(http://bit.ly/2bd9pje)
จากคำแนะนำของพี่ประสิทธิ์ ดูเหมือนจะทำให้เล็กมีความมั่นใจมากขึ้น แทนที่จะคิดถึงแต่การห้ำหั่นกับนายชิงชัย วันนี้เล็กจะลองวิธีใหม่ดูบ้าง เผื่อจะได้ผลอีกแบบ
เมื่อเล็กมาถึงบ้าน หรือจะเรียกว่าคฤหาสน์ของนายชิงชัยก็คงได้ สิ่งแรกที่เล็กทำก็คือการขอบคุณตามที่ประสิทธิ์ได้แนะนำไว้
"ขอบคุณ...พี่ชิงชัยมากนะครับที่ให้โอกาสผมอีกครั้ง"
แม้ว่าจะพูดอย่างประหม่าและยังดูเคอะๆ เขินๆ แต่นับว่าการเปิดบทสนทนาครั้งนี้ทำให้ชิงชัยรู้สึกแปลกใจมาก เรื่องแรก เล็กไม่เคยเรียกชิงชัยว่า "พี่" เรื่องที่สอง เล็กไม่เคยขอบคุณเขาเลย นี่คงเป็นครั้งแรกที่ชิงชัยได้ยินคำพูดนี้จากปากของเล็ก แทบไม่น่าเป็นไปได้เลย
"ไม่เป็นไรครับน้องเล็ก พี่ยินดีช่วยเราอยู่แล้ว อ้อ กินข้าวกลางวันมาหรือยังครับ" ชิงชัยถามอย่างเป็นห่วง
รอยยิ้มและท่าทีของชิงชัยดูแปลกไป ดูเหมือนว่า...อานุภาพของการขอบคุณจะเริ่มให้ผลลัพธ์ที่แตกต่างแล้ว
"กินแล้วครับพี่ กินเสร็จแล้วก็มาเลย ผมเตรียมเครื่องมาให้พี่เอาไว้ลองใช้สัก 2 คืนด้วยครับ ไม่ใช่ของผมหรอกครับ เป็นของอัปไลน์ ผมขอยืมเขามา พอดีผมเพิ่งเข้ามาทำยัวร์เวย์ได้ไม่นาน เลยยังไม่ได้ซื้อเครื่องกรองอากาศ แต่ผมทดลองใช้งานมาแล้วครับ เดี๋ยวผมจะบอกวิธีใช้งานให้นะครับ"
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องสาธิต ไม่ต้องเอามาให้พี่ลองก็ได้ พี่จะซื้อเลย ที่บ้านพี่มีอยู่แล้ว 5 เครื่อง น้องชายพี่เขาแนะนำให้ซื้อไว้ บ้านของพี่มีคนเป็นภูมิแพ้หลายคน แต่ว่าตอนนี้พี่รู้สึกว่าเครื่องที่มีอยู่ไม่พอ ก็เลยว่าจะซื้อเพิ่มอีก 5 เครื่อง เอาไว้ในห้องรับแขก ในห้องกินข้าวแล้วก็ห้องนอนหลานๆ"
"อ้อ...เอ่อ...จริงๆ พี่ซื้อกับน้องชายพี่ก็ได้นะครับ ไม่ต้องซื้อกับผมก็ได้" เล็กบอกอย่างเกรงใจ
ตอนคุยทางโทรศัพท์ ชิงชัยบอกว่าน้องชายก็ทำธุรกิจยัวเวย์ด้วย ที่จริงก็น่าจะซื้อกับน้องชายมากกว่า
"ไม่ได้หรอก เขาทำยัวร์เวย์อยู่ที่อเมริกาโน่น ถ้าพี่ซื้อกับเขา ก็ต้องส่งมาไกลเลย ซื้อกับเล็กนี่แหละ สะดวกกว่า"
เล็กพยักหน้าเข้าใจ "อ้อ...ขอบคุณครับพี่" เล็กยิ้มเก้อๆ เหมือนไม่รู้จะทำอะไร "พี่ชิงชัยครับ คือว่า..."
"มีอะไรเหรอเล็ก" ชิงชัยมองอย่างสงสัย เล็กดูแปลกไปจนผิดหูผิดตา เมื่อก่อนแค่จะเข้าใกล้ก็เป็นเรื่องยากแล้ว
"ผมขอโทษพี่ด้วยนะครับ ที่ผ่านมา...พี่พยายามให้โอกาสผมตั้งหลายครั้ง แต่ผมก็ปฏิเสธ แล้วก็...พูดไม่ดี ทำไม่ดีกับพี่หลายอย่าง ผมขอบคุณพี่มากที่ช่วยเอางานถ่ายแบบหนังสือเล่มนั้นมาให้ ถึงจะมีเรื่องบ้าง แต่เงินที่ผมได้มา ก็ช่วยชีวิตผมได้เยอะเลย ถ้าไม่ได้พี่ช่วยไว้...ผมก็คงแย่"
ชิงชัยถึงกับอ้าปากค้าง ตั้งแต่ดันเด็กใหม่ๆ เข้าวงการมาหลายคน ไม่เคยมีใครขอบคุณเขาอย่างจริงใจแบบนี้เลย ส่วนใหญ่ขอบคุณเพราะอยากได้ผลประโยชน์ จะว่าไป เล็กไม่ต้องขอบคุณด้วยซ้ำ เงินที่ได้ไม่รู้ว่าคุ้มกับชื่อเสียงที่เสียไปหรือเปล่า
"ครูในธุรกิจยัวร์เวย์เขาสอนผมว่า คนอื่นไม่มีหน้าที่ต้องทำดีกับเรา น้ำแก้วเดียวเราก็ต้องรู้จักตอบแทน พี่ช่วยผมมากกว่าน้ำแก้วเดียวหลายเท่า ผมคงไม่ตอบแทนไม่ได้ ถ้าพี่มีอะไรให้ผมช่วย พี่บอกผมนะครับ ถือซะว่าให้ผมได้ทำอะไรตอบแทนพี่บ้าง" คราวนี้เล็กเริ่มพูดได้เป็นธรรมชาติมากขึ้น แสดงว่าเริ่มอินกับการใช้อาวุธแบบใหม่แล้ว
ชิงชัยแปลกใจซ้ำยิ่งกว่าเดิม เล็กดูเปลี่ยนไปจนน่าตกใจ จะว่าเป็นเทคนิคการขายอย่างหนึ่งก็ไม่น่าใช่ เพราะยังไงชิงชัยก็ซื้ออยู่แล้ว
"ได้ๆ พี่มีงานอยู่หลายชิ้นเลย เอางี้ เอาใบสมัครมาให้พี่ก่อน เดี๋ยวพี่เซ็นต์ให้ แล้วจะคุยเรื่องงานชิ้นหนึ่งให้ฟัง พี่คิดว่ามันเหมาะกับเล็กมาก"
เล็กยิ้มดีใจ ก่อนหยิบเอาใบสมัครออกมาจากกระเป๋า ส่งให้ชิงชัยพร้อมกับปากกา เมื่อเซ็นต์ใบสมัครและรับรองสำเนาถูกต้องเรียบร้อย ชิงชัยก็ไม่ลืมสัญญาที่เพิ่งให้ไว้
"เล็กเคยดูคลัปแซทเทอร์เดย์ใช่ไหมครับ พอดีเขากำลังจะทำซีรี่ส์ใหม่เรื่องหนึ่ง ชื่อเรื่อง...ไม่ได้รักหรือรักไม่ได้ เขากำลังหาพระเอกอยู่เลย ถ้าเล็กสนใจพี่จะดันให้"
"จริงเหรอครับพี่!" เล็กตาโต "ผมชอบซีรี่ส์ชุดนี้มากเลยครับ ยังเคยคิดเลยว่าถ้าได้เล่นสักเรื่องน่าจะดี"
"อืมๆ เล็กรอพี่ตรงนี้แป๊บนึงนะ เขาให้บทพี่มาด้วย เดี๋ยวเอามาให้เล็กดู"
"ครับ"
ชิงชัยเดินแกมวิ่งหายไปจากห้องรับแขก ไม่ถึงห้านาทีก็กลับมาพร้อมกับเอกสารชุดหนึ่ง น่าจะเป็นบทละครเรื่อง "ไม่ได้รักหรือรักไม่ได้" ที่เพิ่งพูดถึง
"ซีรี่ส์ชุดนี้เป็นเรื่องชายรักชายนะ พี่ไม่รู้ว่าเล็กคิดยังไงกับเรื่องนี้ แต่บทมันดี ไม่มีอะไรเสียหายหรอก ตัวละครที่เล็กจะได้เล่นค่อนข้างน่าสงสาร พี่ว่าเราจะได้คะแนนสงสารจากคนดูเยอะเลย"
เล็กชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็รับเอกสารมาจากชิงชัยก่อน เขาไม่เคยเล่นบทเกย์มาก่อนเลย แต่ถ้าเป็นงานของคลับแซทเทอร์เดย์ เล็กคิดว่าน่าจะพอวางใจในคุณภาพและการคัดเลือกบทได้ จะว่าไปก็ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว ภาพลักษณ์ของเล็กเสียไปกับหนังสือนั้นพอสมควร
"ขอบคุณครับพี่ ผมขออ่านบทก่อนนะครับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะโทรหาพี่" เล็กยิ้มด้วยความรู้สึกขอบคุณ ไม่เคยคิดเลยว่าชาตินี้จะยิ้มแบบนี้กับชิงชัยได้
ชิงชัยยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนหน้านี้เคยอยากช่วยเพราะต้องการสิ่งตอบแทน แต่ตอนนี้ชิงชัยคงจะเปลี่ยนใจ เล็กเจอเรื่องไม่ดีหลายเรื่องแล้ว เขาเองก็มีส่วนผิด ต่อไปก็ถือว่าช่วยน้องนุ่งคนหนึ่ง ชิงชัยเห็นเล็กมานานหลายปี เล็กเป็นคนขยันและตั้งใจ ช่วยคนแบบนี้ยังดีกว่าไปช่วยเด็กหน้าใหม่ๆ อีก บางคนฝีมือไม่เอาไหน แถมยังไม่รู้บุญคุณ
"ได้ครับ เอาตามที่เล็กสบายใจเลย ถ้าเรื่องนี้เล็กไม่โอเค เดี๋ยวพี่หาเรื่องอื่นให้"
"ขอบคุณครับพี่" เล็กยิ้มดีใจ สายตามีประกายแห่งความหวัง
"อ้อ..." เหมือนชิงชัยเพิ่งนึกอะไรบางอย่างได้ "ถ้าได้กลับมาเล่นละครแล้ว อย่าทิ้งยัวร์เวย์นะ ทำต่อไปเถอะ พี่ว่าเขาจะสอนอะไรดีๆ ให้เล็กเยอะเลย น้องชายพี่เขาก็ทำคู่กับงานประจำที่อเมริกา ที่จริงดาราหลายคนก็ทำ แต่เขาไม่เปิดเผยโจ่งแจ้ง มันก็เป็นอาชีพสุจริตนะ ไม่ต้องอายหรอก สู้ๆ นะ พี่เป็นกำลังใจให้"
{-- + --- + -- + --- + --}
เล็กแทบจะเก็บความดีใจไว้ไม่ไหว แน่นอน คนแรกที่เล็กนึกถึงตอนนี้คงไม่พ้นอัปไลน์ เสร็จธุระจากบ้านชิงชัย เล็กก็นั่งแท็กซี่ตรงดิ่งมาที่บ้านของเจทันที เพราะเย็นนี้จะไปเซ็นเตอร์ด้วยกันอยู่แล้ว
"สวัสดีครับ" เล็กยกมือไหว้สวัสดีสตรีสูงวัยที่มาเปิดบ้านให้
"อ้อ คุณเล็กนั่นเอง สวัสดีลูก ขนมเขาเล่นกับมิชก้าอยู่หลังบ้านแน่ะ เดี๋ยวม๊าไปตามให้" ม๊าของเจบอกพลางทำท่าจะเดินไป
เล็กรีบร้องห้าม "ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปหาคุณเจเองครับ"
"อ้อๆ ตามสบายเลยลูก" ม๊าของเจบอกพลางยิ้ม
เล็กรีบตรงเข้าไปในบ้านของเจ ก่อนเดินทะลุไปหลังบ้าน เห็นเจกำลังเล่นกับหมาอยู่ ถ้าฟังไม่ผิด เหมือนจะสอนให้หมาพูดคำว่า "ไอเลิฟยู"
"มิชก้าพูดนะ ไอเลิฟยู ไอเลิฟยู" เจทำปากจู๋ไปด้วย
ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ หมาของเจทำเสียงเหมือนคนพูดไอเลิฟยูได้ เล็กจึงเผลอหัวเราะขบขัน คนที่กำลังเล่นกับหมาจึงหันมามอง
"อ้าว...คุณเล็ก เป็นไงมั่งครับ"
"สุดยอดเลยครับคุณเจ ขอบคุณคุณเจแล้วก็พี่ประสิทธิ์มากๆ มันได้ผลจริงๆ ครับ" เล็กเล่าอย่างภูมิใจ ก่อนย่อตัวลงนั่งข้างๆ
"เขาซื้อกี่เครื่องครับคุณเล็ก" เจถามอย่างอยากรู้
"ห้าเครื่องครับ ไม่ต้องสาธิต ไม่ต้องทำอะไรเลย เพราะว่าที่บ้านเขาใช้อยู่แล้ว ก็เลยอยากซื้อเพิ่ม อ้อ พี่เขาถามผมด้วยว่าไปทำอะไรมา หน้าตาผิวพรรณดีขึ้นเยอะเลย ผมก็เลยแนะนำชุดโปรตีนแล้วก็เครื่องสำอางค์ได้อีก ผมลองเช็คยอดคร่าวๆ ดูเมื่อกี้ ผมเป็น 18% แล้วครับคุณเจ อ้อ...แล้วที่สำคัญ พี่เขาหาซีรีส์ให้ผมเล่นได้เรื่องหนึ่ง ของคลับแซทเทอร์เดย์ครับ ผมอยากเล่นซีรี่ส์นี้มากเลย ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เล่น"
"โห...คุณเล็ก ดีใจด้วยครับ สุดยอดเลย" เจโผเข้ากอดดาวน์ไลน์เบาๆ อย่างดีใจ ตบไหล่เบาๆ และปล่อยออก มิชก้านอนมองอย่างงงๆ คงสงสัยว่าเจ้านายเป็นอะไร
ที่ผ่านมา เจพยายามคิดว่าจะช่วยให้เล็กกลับเข้ามาในวงการบันเทิงได้อย่างไร แต่ยังคิดไม่ออก ดีที่ได้คำแนะนำจากพี่ประสิทธิ์ หลังผ่านมรสุมมาหลายลูก ต่อไปนี้ ชีวิตของเล็กจะสดใสกว่านี้แน่นอน
"ขอบคุณอัปไลน์ด้วยครับ ถ้าไม่ได้อัปไลน์ ถ้าไม่ได้พี่ประสิทธิ์ช่วยชี้แนะ ผมคงไม่ได้อะไรดีๆ กลับมาแบบนี้ ผมสัญญานะครับคุณเจ ผมจะตั้งใจเป็นหนึ่งสายให้คุณเจให้ได้"
"ไม่ต้องทำให้ผมหรอกครับ คุณเล็กทำให้ตัวเองแล้วก็ช่วยคนอื่นๆ ดีกว่า ผมเชื่อว่าคุณเล็กทำได้แน่นอนครับ" เจบอกพลางยิ้ม จากนั้นก็ชวนเล็กเล่นกับหมาด้วยกัน รอเวลาอีกหน่อยถึงจะไปเซ็นเตอร์
เจเคยเห็นหมาพันธุ์ไซบีเรียนฮัสกี้พูดได้ในคลิป ก็เลยลองสอนให้มิชก้าพูดบ้าง หมาสายพันธุ์นี้ชอบส่งเสียงอยู่แล้ว มันจึงเลียนเสียง "ไอเลิฟยู" ที่เจสอนได้ไม่ยาก
เล่นไปสักพัก โทรศัพท์ของเล็กก็ดังขึ้น พอเห็นชื่อคนโทรมาก็กระอักกระอ่วนใจ ไม่รู้เธอมีอะไรกันแน่ พยายามชวนเล็กไปคุยลำพังสองต่อสองหลายครั้งแล้ว
TBC
-
เอิ้บบบบ
ใครจูบเล็ก?
:hao3:
-
มันคือละครมั้งเจ แต่จูบจริงเหรอ
ทำไมไม่เก็บจูบแรกกับผู้ชาย ไว้ให้เจล่ะเล็ก
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายที่มีข้อคิดดีๆนะคะ
-
ขัดใจตรงคุณเล็กต้องจูบจริงกับผู้ชายนี่ล่ะค่ะ ขอแค่มุมกล้องไม่ได้เหรอค้าา~ :sad4:
เราหวงคุณเล็กไปพร้อมๆ กับเจแล้วล่ะค่าา ><
-
ค้างๆ มาก 5555+
ผมแอบเชียร์ให้น้ำฝนกับเจเลิกกัน อิอิ
-
คลับแซทเทอร์เดย์ทำเรื่องปั่นป่วนหัวใจหนูเจสินะคะ 5555
ว่าแต่...จูบจริงเหรอคะ T__T แอบเศร้า
หลังจากอ่านตอนนี้จบ แล้วมานั่งคิดดูดีๆก็บว่าเรื่องบุญ 6 นี่เห็นจะจริงจริงๆค่ะ ขนาดเล็กแค่ซาบซึ้งและขอบคุณเท่านั้น ยังพบสิ่งดีๆเข้าแล้ว คนเราคงจะมองมุมเดียวไม่ได้ ยิ่งถ้าเราตอบโต้ไปด้วยความก้าวร้าว สิ่งที่คนๆนั้นจะตอบโต้ก็คงจะมีปฏิกิริยาไม่ต่างกัน
เป็นกำลังใจให้เล็ก เจ และคุณ sarawatta ค่ะ
ปล.รอตอนใหม่อยู่น้าาา
ปปล.ตอนเล็กสารภาพรักชะแว่บไปไหนแล้วล่ะเนี่ย
-
รู้สึกหมั่นไส้คุณชะนีน้ำฝนตงิดๆ ทำไมต้องห่วงเล็กออกนอกหน้าขนาดนั้น แทนที่จะดีใจกับแฟนตัวเองที่สำเร็จในงานที่ทำได้กับใช้คำพูดส่อเสียดแทงใจหาว่าไปทำให้เล็กไม่มีงานทำ งานแสดงใช่ว่าจะยั่งยืนอีกหน่อยก็ต้องมีคลื่นลูกใหม่เข้ามา แต่งานที่เล็กได้ทำกับเจโอกาสมันดีมากกว่า ไม่ชอบน้ำฝนเลย อยากจะเลิกกับเจก็ช่วยหาเหตุผลที่มันฟังขึ้นหน่อยนะ ถ้าจะห่างกันมันก็คือเลิกกันนั่นแหละ คนรักกันมันต้องหันหน้าคุยกันไปเลยว่า ชอบไม่ชอบอะไร เจเป็นสุภาพบุรุษให้เกรียติแฟนเลยไม่อยากจะทำร้ายจิตใจ น้ำฝนน่าจะคิดได้บ้างนะ คงต้องรอให้เสียไปก่อนคงจะคิดได้ และยิ่งถ้าเสียให้กับคนที่นางคิดว่าเจเป็นคนพาไปเสียการเสียงานนี่ นางคงกรี๊ดและร้องไห้หนักมากเลยนะ หึหึ o18 ชอบจังเลยกับ บุญ 6 แบบ ให้แง่คิดดีมากๆเลยไม่ใช่แคใช้ในนิยาย สามารถเอามาใช้ในชีวิตจริงได้ด้วย คนเราไม่จำเป็นต้องใช้กำลังกายกำลังปากในทางหนักก็ได้ แค่คำพูดและการกระทำที่จริงใจก็ช่วยประคับประคองมิตรภาพได้แล้ว o13 ตกลงเล็กรับเล่นเซทเดอร์เดย์ล่ะสิ เจถึงได้ออกอาการ ออนแอร์ด้วยนะคะจะรอดู :laugh:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:เรื่องนี้ได้ทั้งความบันเทิงได้ทั้งความรู้เลยน่ะ สิ่งที่เล็กได้เรียนรู้เราก้อเรียนรู้ไปพร้อม ๆ กันเรารู้สึกว่ามันดีน่ะ ทำให้เราได้คิดและได้นำไปใช้ด้วยน่ะ แม้ว่าผลที่ได้รับอาจไม่เป็นไปตามนิยายแต่มันก้อเป็นสิ่งที่ดีกับตัวเอง เพราะเราเชื่อในเรื่องการทำดีน่ะ เรื่องหกบุญนี่ชอบมาก ๆ เลยน่ะ คิดว่าจะลองนำไปใช้กับตัวเองบ้างน่ะ ถ้าเรามัวแต่คิดว่าเขาให้เราเขาก้อได้ประโยชน์ก้อทำให้มันกลายเป็นผลประโยชน์ต่างตอบแทนไปเลย แต่ถ้าเราคิดว่าเขาให้โอกาสเรา ๆ ก้อจะไม่มีอคติกับเขาด้วย โอเคเลยน่ะ ชอบมาก ๆ เป็นการคิดบวกด้วย รอต่อไป :mew1:
-
@BlueCherries
555 ข้างล่างๆ เขารู้ทันผมหมดแล้วครับ อย่าลืมติดตาม คลับแซทเทอร์เดย์ ตอน "ไม่ได้รักหรือรักไม่ได้" นะครับ
@snowboxs
ละครสมัยนี้เขาต้องตบจริงจูบจริงครับ 555
@Mouse2U
ผมก็หวงคุณเล็กเหมือนกันครับ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ ใครบางคนก็อาจจะไม่รู้ตัวก็ได้ 555
@└X • €NouGh •
ตอนที่ผมลงเรื่องนี้เมื่อปี 2012 มีคนเดาถูกด้วยครับว่าน้ำฝนกำลังคิดจะทำอะไร (แม้จะลงไม่จบก็ตาม) เขามี Something special ครับ อิๆ
@Rabity
ถ้าผมเขียนว่า "เร็วๆ นี้" โดยทั่วไปก็ให้รอไปอีก 3-5 ตอนนะครับ
@Manutty
อย่าลืมรอดู คลับแซทเทอร์เดย์ ตอน "ไม่ได้รักหรือรักไม่ได้" นะครับ คุณเล็กจะแสดงกับคุณ "อี๊ด อนุโช" ครับ 555
@kitty08
อ. เหวิน สอนไว้เรื่องหนึ่งดีมากว่า "การวางตน การปฏิบัติต่อผู้อื่น ไม่คิดถึงเรา แต่จงคิดถึงประโยชน์ของเขา" คุณเจจะพยายามสอนให้คุณเล็กค่อยๆ ซึมซับแนวคิดนี้ผ่านบุญ 6 แบบ (ขอบคุณ ทะนุถนอม ซาบซึ้ง ตอบแทน ถ่อมตัว รับภาระ) เป็นหัวใจสำคัญในการทำงานที่ต้องสร้างความสัมพันธ์กับผู้คน
มีคนถามผมว่าทำไมต้องกดบวกเป็ดให้ทุกคอมเมนต์ (เมื่อก่อนผมไม่ค่อยทำแบบนี้ จะกดบวกให้เฉพาะคอมเมนต์ที่ชอบเท่านั้น ไปดูในนิยายเก่าๆ ผมได้เลย) แต่เพราะคำสอนนี้แหละครับ "ใครทำอะไรให้เราไม่ใช่หน้าที่ น้ำแก้วเดียวก็ต้องตอบแทน" เพราะฉะนั้น การที่ทุกคนเข้ามาอ่านและแสดงความคิดเห็น ผมก็อยากตอบแทนด้วยสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่พอทำได้ (แต่ก็ยังสงสัยอยู่ว่าคะแนนที่ได้เราเอาไปแลกของรางวัลได้ไหม อิๆ)
ขอบคุณทุกท่านที่มาติดตามครับ
:กอด1: :L2: :3123: :pig4:
-
รอต่อจ้าา
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 12 ❋ Club Saturday ตอน ไม่ได้รักหรือรักไม่ได้
(http://bit.ly/2bDFS0E)
แม้รู้สึกยุ่งยากใจ เล็กจำต้องยอมมาตามนัดไว้จนได้ หญิงสาวที่ทำให้นัดครั้งนี้ดูอึดอัดนั่งรอเล็กอยู่ที่ม้านั่งในสวนสาธารณะ สวนนี้อยู่ใกล้ๆ กับหมู่บ้านที่เล็กอยู่ ตอนแรกเธอจะขอมาเจอเล็กที่บ้าน แต่เล็กเกรงว่าจะไม่ดี จึงขอนัดเจอที่นี่แทน
"พี่เล็ก" น้ำฝนร้องทักพลางลุกขึ้นยืน เธออยู่ในชุดนักศึกษา เลิกเรียนเสร็จเธอก็มาที่นี่เลย "สบายดีนะคะพี่เล็ก" เธอถามทันทีที่มายืนตรงหน้า
"สบายดีครับ น้องฝนล่ะ"
"สบายดีค่ะพี่เล็ก พี่เล็กดูหน้าตาสดใส ผิวพรรณดีขึ้นเยอะเลยนะคะ"
"อืม...น่าจะเป็นเพราะพี่กินอาหารเสริมโปรตีน แล้วก็สารสกัดจากผักผลไม้ห้าสี แล้วก็ใช้ชุดเรเดียนซ์ที่คุณเจแนะนำให้มั้งครับ น้องฝนได้ใช้บ้างไหมครับ"
น้ำฝนหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย เพราะเล็กพูดถึงสินค้ายี่ห้อที่เธอมีปัญหาด้วยมาหลายปีแล้ว
"อ๋อ...พี่ขนมให้ลองใช้แล้วล่ะค่ะ แต่...น้ำฝนก็ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่"
"อ๋อครับ เราจะไปคุยกันตรงไหนดี" เล็กถามพลางมองไปรอบๆ
"ตรงริมสระน้ำดีไหมคะ ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน"
เล็กพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนเดินนำน้ำฝนไปยังริมสระน้ำที่อยู่ไม่ไกลนัก
"น้ำฝนมีอะไรจะบอกพี่เหรอครับ" เล็กถามทันทีที่มาถึงบริเวณริมสระน้ำขนาดใหญ่
น้ำฝนดูชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มเขิน ตอนที่เล็กเคยมีแฟน เขาจำท่าทางแบบนี้ของแฟนสาวตอนจีบกันใหม่ๆ ได้ดี แม้จะนานมาแล้ว แต่เล็กก็ยังจำได้
"พี่เล็ก...จำตอนที่เราไปเที่ยวสมุยด้วยกันได้ไหมคะ"
เล็กขมวดคิ้ว แต่ก็พยักหน้า "จำได้สิครับ"
ช่วงปลายปีที่แล้ว เล็กจัดงานแฟนคลับมีตติ้ง เจ้าของรีสอร์ทรายหนึ่งมอบรางวัลที่พักที่เกาะสมุยให้ 3 รางวัล คนที่ได้รางวัลจะได้ไปพักที่นั่นสามวันสองคืน มีกิจกรรมสนุกๆ ให้ทำ โปรโมทที่พักไปด้วย เพราะเล็กต้องเอารูปกิจกรรมมาลงแฟนเพจของตัวเอง
น้ำฝนคือหนึ่งในสามที่ได้รับรางวัล แต่คนที่ไปกับเล็กคราวนั้นไม่ใช่แค่สามคน เพราะคนที่ได้รางวัลพาเพื่อนไปด้วย เล็กเองก็หอบน้องที่รู้จักไปช่วยจัดงาน ตอนนั้นน้ำฝนดูมีความสุขมากที่ได้ใช้เวลาใกล้ชิดกับเล็ก เธอถ่ายรูปกับเล็กอวดหราลงเฟสบุ๊คตลอดวัน จึงเป็นเหตุให้เจไม่ค่อยพอใจและเกิดหึงหวงขึ้นมา
"น้ำฝนชอบทริปนั้นมากเลยค่ะ สนุกดี น้ำฝนมีความสุขมาก...ที่ได้อยู่กับพี่เล็กแบบนั้น" น้ำฝนบอกอย่างเขินอาย เรื่องที่เล็กสงสัยจึงดูมีเค้ามากขึ้น
"น้ำฝนกำลังจะบอกอะไรพี่เหรอครับ" เล็กถามตรงๆ เพราะไม่อยากอยู่ที่นี่นานเกินไป
"น้ำฝน..." น้ำฝนหลบตาต่ำ ที่จริงเธอว่าจะเกริ่นนำเสียหน่อย แต่ท่าทางของเล็กทำให้เธอเปลี่ยนใจ ดูเหมือนเล็กกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย เธอคงใช้เวลานานไม่ได้
"น้ำฝนชอบพี่เล็กค่ะ" หญิงสาวตรงหน้าตัดสินใจบอกตรงๆ
เล็กหน้าเหวอ อ้าปากหวอ ย่นคิ้วเป็นปื้น แม้จะเดาไว้อย่างนั้น แต่ก็อดตกใจไม่ได้ นี่เองที่ฝนพยายามจะเจอเล็กให้ได้ตลอดหลายวันที่ผ่านมา
"แล้วคุณเจล่ะ น้องฝนไม่รักคุณเจแล้วเหรอ" เล็กคลายสีหน้าตกใจลง แต่ยังดูสงสัยอยู่
น้ำฝนส่ายหน้า "ฝนรักพี่ขนมไม่ได้หรอกค่ะ เราเข้ากันไม่ได้เลย พี่ขนมเองก็ทำแต่ยัวร์เวย์ ไม่เคยมีเวลาให้ฝนเลย" เธอหยุดเว้นจังหวะ สีหน้าดูลำบากใจ "ฝนรู้ว่ามันไม่ดีหรอกที่ฝน...นอกใจพี่ขนม แต่พอฝนได้ไปสมุยกับพี่คราวนั้น ฝนประทับใจพี่เล็กมาก ไม่รู้สิ ฝนรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ฝนพยายามตัดใจแล้ว แต่ว่า...ก็ทำไม่ได้"
"น้ำฝน..." เล็กครางด้วยความเห็นใจ
มีแฟนคลับหลายคนที่เผลอชอบดารา หลวมตัวถูกหลอกไปก็หลายคน เล็กเองก็เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยๆ เขาต้องระวังตัวมาก โดยเฉพาะการอยู่ลำพังสองต่อสองแบบนี้
"ฝนก็แค่อยากบอกพี่เล็กเท่านั้นล่ะค่ะว่าน้ำฝนคิดยังไง ถ้าพี่เล็ก...ไม่ชอบน้ำฝน ก็ไม่เป็นไรค่ะ"
เล็กถอนหายใจอย่างหนักใจ ปัญหายุ่งยากคงตามมาอีกไม่ช้า "ฝนยังไม่ได้บอกเลิกคุณเจใช่ไหมครับ"
น้ำฝนรีบส่ายหน้า "ยังค่ะ ทำไมเหรอคะ ถ้าน้ำฝนบอกเลิกพี่ขนม พี่เล็กจะ..."
"ไม่ใช่อย่างงั้น" เล็กขัดขึ้น "น้ำฝนเป็นแฟนของคุณเจนะ พี่ไม่อยากให้คุณเจมองพี่ไม่ดี แล้วอีกอย่าง..."
"พี่เล็กคะ" น้ำฝนพูดสวนไป "พี่ขนมเขาทำชีวิตพี่เล็กเสียหายขนาดนี้ ทำไมพี่เล็กถึงยังไปทำยัวร์เวย์กับพี่ขนมอีกคะ พี่เล็กรู้ไหมคะว่ายัวร์เวย์มันไม่ได้ดีอย่างที่พี่ขนมพูดหรอก ฝนนะ...เวลาใครถามว่าแฟนฝนทำอาชีพอะไร ฝนอายมากที่จะบอกคนอื่นว่าพี่ขนมทำยัวร์เวย์ ใครๆ เขาก็ยี้กัน ในขณะที่เพื่อนฝนมีแฟนเป็นหมอ เป็นวิศวกร ทำธุรกิจส่วนตัว ที่สำคัญ...เวลาเกือบทั้งหมดก็เอาไปทำแต่ยัวร์เวย์ พี่เล็กเห็นไหมคะว่ายัวร์เวย์มันทำลายชีวิตของเรายังไง ฝนโกรธพี่ขนมมากที่เขาหลอกพี่เล็กมาทำด้วย จนพี่เล็กต้องมาเจอเรื่องแย่ๆ ทั้งหมดนี้ก็เพราะยัวร์เวย์ทั้งนั้นแหละค่ะ! ฝนเกลียดยัวร์เวย์! พี่เล็กเลิกงมงายกับพี่ขนมเถอะนะคะ!" น้ำฝนระบายอย่างอัดอั้น บางเรื่องเธอไม่เคยพูดกับเจด้วยซ้ำ
"น้ำฝน...คุเณเจเขาเป็นคนดีนะครับ เรื่องยัวร์เวย์ พี่ก็ตั้งใจที่จะสมัครด้วยตัวของพี่เอง คุณเจเขาไม่ได้มาหลอกหรือบังคับพี่ ส่วนเรื่องแย่ๆ ทั้งหลายที่เกิดขึ้น พี่ไม่โทษใครหรอก ถึงไม่เกิดวันนี้ สักวันมันก็ต้องเกิด ฝนก็รู้ว่าชีวิตในวงการของพี่เป็นยังไง พี่มาด้วยตัวเอง ไม่มีใครช่วยดัน ใครๆ เขาก็กีดกันพี่ ใครๆ เขาก็ดันเด็กของตัวเองให้ผู้ใหญ่ทั้งนั้น มันไม่ได้สวยงามอย่างที่คนทั่วไปเห็นกันในทีวีหรอก พี่ถึงต้องหาทางเลือกอื่นไว้สำหรับอนาคตของพี่เอง ตอนแรก...พี่ยอมรับว่าพี่โกรธคุณเจเหมือนกัน แต่อีกด้านหนึ่งพี่ก็เห็นความจริงใจของเขา คุณเจเขามาขอโทษพี่แล้ว น้องน้ำฝนรู้ไหม ถ้าใครสักคนหนึ่งรู้สึกผิดกับสิ่งที่เขาทำ เขาคุกเข่าขอโทษเรา พร้อมที่จะชดใช้ให้ทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเงินหรืออะไรก็ได้ พี่ว่า...คนๆ นั้นเขาต้องเป็นคนดีมาก น้ำฝนเป็นแฟนกับคุณเจมาตั้งหลายปี น้ำฝนไม่รู้เหรอครับว่าคุณเจเขาเป็นคนยังไง" เล็กพูดอย่างเหลืออด แต่ก็ใส่อารมณ์ไม่มากนัก
น้ำฝนอึ้งไป เล็กคงโดนแฟนหนุ่มของเธอล้างสมองเข้าให้แล้ว ไม่น่าเลย รู้อย่างนี้ไม่พาเจไปงานแฟนคลับมีตติ้งวันนั้นด้วยก็ดี
"พี่เล็กคะ...ฝนขอเตือนด้วยความหวังดีนะคะ ยัวร์เวย์ไม่ได้ดีอย่างที่พี่คิด มีคนหลายคนที่หลงเข้าไปทำธุรกิจบ้าๆ นี้ แล้วก็มีปัญหาชีวิตกันทั้งนั้น ครอบครัวแตกแยก เพื่อนเลิกคบ มีแฟนก็เลิกกัน บางคนถูกหลอกจนหมดเงินไปหลายแสน บางคนเสียชื่อเสียง พี่เล็กก็เจอพิษยัวร์เวย์แล้วไม่ใช่เหรอคะ"
เล็กชักเริ่มงง ตกลงน้ำฝนต้องการอะไรกันแน่ ดูเหมือนเธอตั้งใจจะมาบอกความในใจในตอนแรก ไปๆ มาๆ กลับโจมตีอาชีพของแฟนตัวเอง
"น้ำฝน...พี่ขอบคุณที่เป็นห่วงพี่นะ พี่ก็ไม่รู้ว่าจะบอกน้ำฝนยังไงดี เอาเป็นว่า...พี่เข้าใจความหวังดีก็แล้วกัน อ้อ...พี่จะบอกว่าพี่ไม่เคยคิดกับน้องฝนเป็นอย่างอื่นเลย น้องฝนเป็นแฟนคลับที่ดีของพี่ พี่ขอบคุณมากสำหรับกำลังใจและสิ่งดีๆ ที่น้องฝนกับแฟนคลับคนอื่นๆ ทำให้พี่มาตลอด ถ้าไม่มีแฟนคลับอย่างฝน พี่คงอยู่ไม่รอดเวลาที่เจอเรื่องแย่ๆ หวังว่าฝนจะเข้าใจพี่นะ ถ้าพี่จะขอเราทุกคนเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้องกัน พี่คงรักฝนอย่างนั้นไม่ได้หรอก อย่าหาว่าพี่อย่างนั้นอย่างนี้เลย น้องฝนไปคุยกับคุณเจดีกว่า มีปัญหาอะไรก็เคลียร์กันให้เข้าใจ" เล็กเว้นจังหวะ ถอนหายใจเบาๆ
"ถึงยังไง พี่ก็ยังเห็นน้องฝนเป็นน้องที่น่ารักคนหนึ่งของพี่นะ น้องฝนคงจำได้ พี่บอกแฟนคลับของพี่ทุกคนเสมอว่าเราจะเป็นพี่เป็นน้องกัน ใครเดือดร้อนอะไรเราจะช่วยเหลือกัน ถ้าฝนเห็นพี่เป็นพี่คนหนึ่ง พี่ก็หวังว่าฝนจะพิจารณาสิ่งที่พี่แนะนำน้องฝนนะครับ"
น้ำฝนอึ้งไปอีกรอบ พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ทุกอย่างที่เธอคิดไว้ผิดคาดไปหมด
"พี่จะขอตัวกลับก่อนนะครับ ตอนนี้พี่กำลังซ้อมบทซีรี่ส์เรื่องใหม่อยู่ อ้อ ฝนมายังไงครับ" เล็กถามตอนท้าย
"เพื่อนมาส่งค่ะ เขาเดินเล่นรออยู่" น้ำฝนบอก สีหน้าเหมือนคนผิดหวัง แต่ก่อนจะร่ำลาเธอก็ถาม "พี่เล็กมีงานเข้ามาแล้วเหรอคะ"
เล็กพยักหน้า "ครับ เพราะคำแนะนำของคุณเจกับพี่ประสิทธิ์นะ พี่ถึงได้งานชิ้นนี้มา"
น้ำฝนดูทึ่ง แต่เล็กก็ไม่อธิบายต่อว่าเจกับพี่ประสิทธ์เกี่ยวข้องอย่างไร น้ำฝนก็ไม่ถามด้วย
"ค่ะ ก็ดีแล้วค่ะ ถ้างั้น...เชิญพี่เล็กตามสบายเลยค่ะ เดี๋ยวน้ำฝนจะไปหาเพื่อน" น้ำฝนรีบตัดบท จะว่าไปก็รู้สึกอายถ้าต้องอยู่ตรงนี้นานเกินไป เล็กปฏิเสธเธออย่างไม่มีเยื่อใยเลย
"กลับบ้านดีๆ นะ ขอโทษด้วยที่พี่ไม่ได้ไปส่ง" เล็กบอก ยิ้มบางๆ ให้
"ไม่เป็นไรค่ะพี่ น้ำฝนไปก่อนนะคะ เพื่อนคงรอนานแล้ว"
น้ำฝนหันหน้าหนีไป ไม่นานก็เดินดุ่มๆ ออกไปเสียเอง เล็กมองตามด้วยสีหน้ากังวล ก่อนถอนหายใจอย่างหนักใจอีกรอบ นึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าเจรู้เข้าจะโกรธสักแค่ไหน
(http://bit.ly/2bd9pje)
"โห...คุณเจ แต่งตัวซะหล่อเลย หล่อกว่าผมอีก สงสัยคราวนี้กองถ่ายคงขอเปลี่ยนพระเอกเพราะได้พระเอกใหม่ ผมคงจะตกอับอีกตามเคย" เล็กชมพลางขำ มองสำรวจอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า เจอยู่ในสุดสูทลำลองสีฟ้า เสื้อข้างในสีขาว กางเกงยีนส์สีดำเข้ารูป เท่พอๆ กับดาราเลยก็ว่าได้
วันนี้เจมาหาเล็กแต่เช้า เพราะว่าอยากไปดูเล็กถ่ายละครที่กองถ่าย ตอนแรกพี่สาวว่าจะมาด้วย แต่ติดเฝ้าร้านและต้องไปธุระข้างนอกกับม๊า
"เขาไม่เปลี่ยนตัวคุณเล็กหรอก เขาจะเปลี่ยนตัวพระเอกอีกคนต่างหากล่ะครับ" เจตอบอย่างอารมณ์ดี
"คุณเจอยากเล่นเป็นพระเอกคู่กับผมด้วยเหรอ มันเป็นซีรี่ส์เกย์นะครับ มีฉากจูบด้วย"
เจทำท่าตกใจ "อ้อ...ลืมไป แต่...ไม่เห็นไปไรเลย มันก็เป็นแค่การแสดงไม่ใช่เหรอครับ เผลอๆ ผมอาจจะดังเพราะบทเกย์ก็ได้นะ ใครจะไปรู้ ส่วนจูบก็ใช้มุมกล้องไม่ใช่เหรอครับ"
"ใครว่าล่ะครับ เดี๋ยวนี้เขาให้จูบจริงกันทั้งนั้นแหละครับ น้อยมากจะจูบหลอก" เล็กแย้ง
เจขำเบาๆ จู่ๆ สายตาก็พลันหยุดอยู่ที่ริมฝีปากหยัก ถ้าเล็กเป็นผู้หญิง ริมฝีปากแบบนี้น่าจูบมาก แต่ก็ยังนึกภาพไม่ออกว่าตัวเองจะจูบกับผู้ชายได้อย่างไร ต่อให้เป็นการแสดงก็เถอะ
"อ้อ งั้น...ให้พระเอกคนนั้นเล่นไปละกันครับ" เจออกตัว "พร้อมหรือยังครับ"
เล็กพยักหน้า "พร้อมแล้วครับอัปไลน์"
ช่วงนี้เล็กเจอเจแทบทุกวัน เว้นไปบ้างช่วงที่เล็กต้องไปงาน ที่จริงจะว่าไม่มีงานติดต่อเข้ามาก็ไม่เชิง หลังจากหนังสือเล่มนั้นออกไป งานที่ติดต่อมาส่วนใหญ่มักจะให้ไปถ่ายแบบนั้นอีก บางเล่มถึงกับจะให้ถอดหมด มิหนำซ้ำยังมีสินค้าจำพวกถุงยางอนามัยติดต่อให้ไปรับโฆษณาด้วย เล็กให้คุณสนิทปฏิเสธไปทั้งหมด ไม่อย่างนั้นคงได้เดินสายโลกีย์จนกู่ไม่กลับ
ส่วนธุรกิจของเล็ก ตอนนี้เริ่มมีลูกค้าใช้สินค้าบ้างแล้ว ส่วนมากเป็นคนในวงการที่เล็กรู้จัก พอมีเวลาว่างเล็กก็จะนัดไปหา ไปแนะนำสินค้าบ้าง แนะนำธุรกิจบ้าง บางครั้งก็เจอตามงาน เล็กอาศัยช่วงพักพูดคุยกับคนรู้จัก หรือไม่ก็คนใหม่ๆ เจสอนเรื่องการพูดเข้าเรื่องมาบ้าง เล็กลองนำมาใช้ตามที่อัปไลน์แนะนำทุกอย่าง บางทีก็ได้ผล บางทีก็ไม่ได้ผล บางเคสก็ง่าย แต่บางเคสก็ยากเอาเรื่อง อย่างเช่น
เด็กยกไฟกองถ่าย "ผมทำไม่ได้หรอกพี่ ผมพูดไม่เก่ง ไม่ค่อยรู้จักคนด้วย ตังค์ไม่ค่อยมีด้วย ซื้อของไม่ไหวหรอก ของมันแพงจะตาย"
เพื่อนดาราคนหนึ่ง "คนทำยัวร์เวย์เยอะจนจะเดินชนกันตายแล้ว ไปไหนก็เจอ ไม่เอาหรอก ผมว่าเดี๋ยวนี้มันทำยากแล้ว ถ้าเล็กทำได้นะ ผมให้เอาตีนเหยียบหน้าเลย"
เพื่อนสมัยมัธยมชื่อบี เล็กเจอที่โรงพยาบาลตอนไปตรวจสุขภาพประจำปี "ฉันเป็นหมอนะเล็ก อาหารเสริมไม่จำเป็นหรอก กินอาหารให้ครบห้าหมู่ก็พอแล้ว ซื้อทำไมให้เปลืองเงิน กินเยอะๆ ระวังมันสะสมในตับนะ"
เพื่อนบ้านคนหนึ่ง "อะไรนะคะคุณเล็ก นี่มันราคาเครื่องกรองน้ำหรือยานอวกาศคะเนี่ย ทำไมแพงอย่างนี้ ที่บ้านใช้เครื่องละสามพันก็กรองน้ำได้เหมือนกัน ไม่เอาค่ะ"
พี่ที่รู้จักในวงการอีกคน "พี่ไม่มีเวลาเลยเล็ก พ่อพี่ป่วย ลูกสาวพี่ก็เพิ่งไปเรียนว่ายน้ำ พี่ต้องไปส่ง พี่มีหมาด้วย จะไปไหนก็ห่วงมัน อีกอย่างพี่ว่าพี่แก่เกินไป พี่ทำไม่ได้หรอก ต้องเป็นคนมีเวลา"
ผู้ใหญ่ที่นับถือคนหนึ่ง "พี่ไม่คิดว่าเล็กจะโง่ขนาดนี้นะเนี่ย เชื่อคนพวกนี้ได้ยังไง อย่าเอาธุรกิจนี้มาพูดกับพี่ถ้ายังอยากคบกันอยู่ โอเคนะ"
และอื่นๆ อีกหลายรูปแบบ เล็กท้อบ้าง แต่เจสอนให้รักษาพลังความคิดให้เป็นบวก อันไหนยังทำไม่ได้ให้ผ่านไปก่อน หาไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเจอคนที่ใช่ แม้ปริมาณจะไม่ได้บอกคุณภาพ แต่คุณภาพก็มาจากปริมาณหรือความถี่ของการฝึกฝนและลงมือทำ
คนล้มเหลวโฟกัสปัญหา คนสำเร็จโฟกัสเป้าหมาย
{-- + --- + -- + --- + --}
เจพาเล็กมาส่งถึงกองถ่ายก่อนเวลาเล็กน้อย สถานที่ถ่ายทำวันนี้เป็นบ้านหลังนี้ๆ แถวๆ ลาดพร้าววังหิน เข้าใจว่าคงใช้เป็นโลเคชั่นถ่ายทำมาหลายเรื่องแล้ว
มาถึงปุ๊บก็เจอกับด่านแฟนคลับที่เหนียวแน่นก่อน บรรดาสาวใหญ่สาวน้อยมายืนออรอกันแถวๆ หน้าบ้าน ปะปนกับทีมงานกองถ่ายที่กำลังเตรียมอุปกรณ์และสถานที่ เจรู้สึกแปลกใจที่น้ำฝนไม่อยู่ในกลุ่มด้วย ปกติเธอจะตามมาเชียร์เล็กแทบไม่เคยขาด
"พี่เล็ก ยินดีด้วยนะคะกับละครเรื่องใหม่ พวกเราดีใจมากเลยที่พี่เล็กได้เล่นคลับแซทเทอร์เดย์ซีรี่ส์ ต้องสนุกแน่ๆ เลย พวกเราจะรอดูนะคะพี่เล็ก"
ตัวแทนแฟนคลับคนหนึ่งบอก พวกเธอมาพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ คงนำมาให้เพื่อให้กำลังใจกับเรื่องที่ผ่านมา และแสดงความยินดีที่ได้เล่นซีรี่ส์เรื่องนี้ เล็กถึงกับน้ำตาซึมเลยทีเดียว
เจปล่อยให้เล็กทักทายกับแฟนคลับโดยไม่รบกวน ขณะเดียวกันก็คอยมองหาน้ำฝนเผื่อว่าจะตามมาทีหลัง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เห็นเงา นับว่าผิดปกติมาก แต่เจก็ยังไม่กล้าโทรหา หลังจากที่น้ำฝนบอกว่าควรจะห่างกันสักพัก สองหนุ่มสาวจึงขาดการติดต่อกันไปชั่วคราว
"เอ๊ะ! คนนั้น...ใช่พี่ขนม แฟนน้ำฝนหรือเปล่าคะ แล้วทำไมน้ำฝนไม่มาด้วยล่ะวันนี้" แฟนคลับคนหนึ่งบุ้ยใบ้มาทางเจ
เล็กหันมามองเจ ก่อนยิ้มและอธิบายสั้นๆ "อ๋อ...คุณเจเป็นเพื่อนผมเองครับ วันนี้น้องน้ำฝนติดธุระ เลยมาไม่ได้"
"อ๋อเหรอคะ แล้วไปเป็นเพื่อนกันตอนไหน ทำไมไม่เห็นรู้เรื่องเลย" น้องคนนั้นยังคงสงสัย เพื่อนในกลุ่มพลันสะกิด ทำเสียงกระซิบกระซาบ "เขาทำยัวร์เวยด้วยด้วยกัน ไม่รู้หรือไง"
น้องคนนั้นจึงหัวเราะแหะๆ ก่อนเฉไฉไปเรื่องอื่น "เออแปลกเนอะ ติดต่อน้ำฝนไม่ได้เลย โทรไปก็ไม่รับ สงสัยจะยุ่งเรื่องเรียน เห็นว่าใกล้สอบแล้ว"
เล็กได้แต่ยิ้มๆ ไม่โต้ตอบอะไร
"นั่นแน่ เพื่อนจริงเหรอคะพี่เล็ก" สาวน้อยคนหนึ่งทำท่าล้อเลียน "หรือว่าเป็นคู่จิ้นกัน เป็นคู่จิ้นกันก็ดีนะคะ พวกเราหลายคนในกลุ่มก็เป็นสาววายด้วย"
เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อเธอพูดจบ จากนั้นคนอื่นๆ ก็พลอยผสมโรง "หรือว่าจะเป็นคู่จิ้นกับพี่โอ อนุดิษฐ์ก็ดีนะคะ ไหนๆ ก็มาเล่นเรื่องนี้ด้วยกันแล้ว"
เล็กหัวเราะเบาๆ ปล่อยให้สาวๆ แฟนคลับแซวโดยไม่ตอบโต้ พอหอมปากหอมคอจึงขอตัวไปทำงาน
{-- + --- + -- + --- + --}
และแล้วก็มาถึงฉากสำคัญของเรื่อง ฉากนี้พระเอกและนายเอกจะบอกรักกัน เจไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปดูฉากนี้ข้างใน แต่ก็ได้ดูผ่านจอมอนิเตอร์ ฉากนี้ถ่ายในห้องนอน พระเอกทั้งสองต้องการความเป็นส่วนตัวเพื่อสร้างอารมณ์ จึงมีเพียงนักแสดง ผู้กำกับและตากล้องเท่านั้นที่อยู่ในห้อง
เล็กเล่าให้เจฟังว่าซีรี่ส์เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของผู้ชายสองคนที่มาเจอกันจากเฟสบุ๊ค นัดเจอกันครั้งแรกก็ถูกคอกัน ต่อมาก็คบกันเป็นแฟน วันหนึ่งฝ่ายพระเอกตกรถตอนเล่นน้ำสงกรานต์ สมองกระทบกระเทือนจนจำอะไรไม่ได้ แถมพอฟื้นขึ้นมายังจำนายเอกไม่ได้อีก ตอนหลังก็ไปรักกับผู้หญิงคนหนึ่ง นายเอกจึงได้แต่เศร้า แค่ฟังก็น่าเห็นใจแล้ว ถ้าเกิดขึ้นจริงคงเจ็บปวดไม่น้อย
"พี่ว่ามันไม่ได้อารมณ์ว่ะ เอาอย่างงี้ละกัน จูบจริงเลยได้ไหม" เสียงผู้กำกับดังมาจากลำโพงจอมอนิเตอร์ ฟังจากน้ำเสียงดูเหมือนยังไม่สบอารมณ์กับฉากสำคัญเท่าไหร่ เล็กกับพระเอกอีกคนที่ชื่อโอ อนุดิษฐ์มองหน้ากันเลิ่กลั่ก เพราะไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนว่าจะมีการจูบจริง
"ได้ไหมคุณสองคน พี่ว่าใช้มุมกล้องช่วยแล้วมันไม่ได้อารมณ์เลย มันเป็นฉากสำคัญด้วย ถ้ามันดูแข็งๆ ไม่เป็นธรรมชาติ คนดูเขาจะดูออก พี่ขอจูบจริงเลยละกัน เชื่อพี่ ฉากนี้...ดังแน่" ผู้กำกับย้ำอีกครั้ง ด้วยสปิริตนักแสดงแล้ว คงเดาไม่ยากว่าทั้งสองคนจะยอมทำตามหรือเปล่า
เจบอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกยังไงกับภาพที่เห็นตอนนี้ เล็กอยู่ในอ้อมแขนของโอ อนุดิษฐ์ ฝ่ายนั้นค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ ไม่กี่อึดใจ เขาก็ประทับริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากหยักสวย เล็กรอรับจูบนั้นอย่างเคลิบเคลิ้มราวกับรักกันจริงๆ
หัวใจของเจเต้นรัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรับไม่ได้หรืออะไรกันแน่ ริมฝีปากหยักสวยนั้นเจเคยนึกอยากจูบ แต่ตอนนี้ใครบางคนตัดหน้าไปแล้ว เพราะอย่างนี้หรือเปล่าเจถึงรู้สึกว่ารับไม่ได้ ใจหนึ่งอยากเบือนหน้าหนี แต่อีกใจก็อยากดูต่อ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นผู้ชายจูบกันเลย
แฟนคลับของเล็กกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ ดีที่อยู่ข้างนอก ไม่อย่างนั้นคนเล่นคงไม่มีสมาธิ เจเคยได้ยินกิตติศัพท์สาววายมาบ้างเหมือนกัน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสาววายกรี๊ดคู่จิ้นชาย-ชาย ไม่นึกว่าเล็กมีแฟนคลับกลุ่มนี้ด้วย
ฉากนั้นผ่านในเทคเดียว เสียงทีมงานเฮด้วยความดีใจกันใหญ่ ผู้กำกับเองก็ดูถูกใจมาก จังหวะนั้น เสียงโทรศัพท์ของเจเตือนว่ามีข้อความส่งมาใหม่ เจจึงละสายตาจากจอมอนิเตอร์และเปิดอ่านข้อความ
'พี่ขนม มาหาฝนที่มหาลัยหน่อยได้ไหมคะ ตอนนี้เลย น้ำฝนมีเรื่องสำคัญอยากบอกพี่ขนมค่ะ'
เจมุ่นคิ้วจนเป็นปื้น หลังจากที่ห่างๆ กันมาได้สักพัก น้ำฝนไม่เคยติดต่อหาเจเลย อยู่ดีๆ ก็อยากให้ไปเจอ แถมมีเรื่องสำคัญด้วย หรือว่า...
(http://bit.ly/2bd9pje)
"เราเลิกกันเถอะค่ะพี่ขนม"
น้ำฝนต้อนรับการกลับมาของแฟนหนุ่มด้วยคำพูดนี้ แม้ว่าเตรียมใจมาสักพัก แต่คนเคยรักกันย่อมเสียใจเป็นธรรมดา เจไม่คิดว่าน้ำฝนจะตัดสินใจเร็วอย่างนี้ ที่ผ่านมา แม้จะระหองระแหงกันบ้าง แต่ก็ยังพอผ่านมาได้ แต่คราวนี้ น้ำฝนต้องการให้มันจบ
"ทำไมล่ะน้ำฝน" เจยังคงมีสีหน้าตกใจ จะเรียกว่าช็อคก็คงไม่ผิด
น้ำฝนหลับตาแล้วถอนหายใจ จากนั้นก็กะพริบตา ไล่น้ำตาที่กำลังไหลลงมา "พี่ขนมก็รู้ เราสองคนเข้ากันไม่ได้ ชอบอะไรก็ไม่เหมือนกัน ระหองระแหงกันมาตลอด น้ำฝนเบื่อที่มันเป็นแบบนี้ค่ะ น้ำฝนไม่อยากมีชีวิตรักแบบนี้อีกแล้ว มันไม่ดีกับเราสองคน ฝนไม่มีความสุข พี่ขนมก็ไม่มีความสุข พี่ขนมเข้าใจใช่ไหมคะ"
"น้ำฝน..." เจไม่รู้จะพูดอะไรต่อ อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก
"ฝนคิดเรื่องนี้มานานแล้วค่ะ ขอบคุณพี่ขนมมากๆ นะคะที่พยายามจะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่ออนาคตของเรา แต่ฝน...คงไม่คู่ควร ฝนคงไม่ดีพอกับความตั้งใจของพี่ขนมหรอกค่ะ"
เจรับฟังอย่างเงียบๆ ปล่อยให้น้ำฝนพูดทุกอย่างที่เธออยากพูด มาถึงขั้นนี้แล้วคงหยุดอะไรไม่ได้
"ฝนก็เสียใจนะคะ ที่มันต้องมีวันนี้ แต่ฝน...ไม่อยากให้พี่ขนมต้องลำบากใจกับผู้หญิงที่ไม่เอาไหนอย่างฝน ฝนคิดว่า มีผู้หญิงดีๆ อีกมากมายบนโลกนี้ที่น่าจะเหมาะกับพี่ขนมมากกว่า ฝนต้องขอโทษด้วย ฝนไม่มีความสุขกับยัวร์เวย์ของพี่ขนมเลย น้ำฝนพยายามทำใจยอมรับแล้ว แต่น้ำฝนก็ยอมรับไม่ได้ ฝนก็อยากรักพี่ขนมต่อไปนะ แต่ฝนคงรักไม่ได้แล้ว ฝนคิดว่าฝนไปดีกว่า พี่ขนมจะได้ทำยัวร์เวย์อย่างสบายใจ"
คนอยากเลิกก็มีเหตุผลของคนอยากเลิก เหตุการณ์ตอนนี้ช่างบังเอิญตรงกับซีรี่ส์ที่เล็กกำลังแสดง ตกลงว่า...น้ำฝนรักไม่ได้ หรือไม่ได้รักกันแน่
เจไม่โต้แย้งใดๆ ก้มหน้าลงยอมรับสภาพ ได้ยินแต่เสียงเพลงเศร้าเพลงหนึ่งดังอยู่รอบๆ
"ไม่เหลืออะไรเลย แหลกสลายลงไปกับตา เหลือเพียงทรายที่ว่างเปล่า กับน้ำทะเลเท่านั้น ไม่เหลืออะไรเลย จากที่เคยมีความใฝ่ฝัน ไร้กำลังจะสร้างใหม่ให้เหมือนเดิม"
เจเงียบไปนาน น้ำฝนถึงกับใจเสียและสงสาร ไม่คิดว่าเจจะเสียใจมากขนาดนี้ เจเงยหน้าขึ้น ถอนหายใจยาว หน้าเศร้าและน้ำตาซึม
"พี่ถามน้ำฝนตรงๆ ได้ไหม" เจหยุดเว้นจังหวะ รวบรวมสติและแรงใจ
"คะ" น้ำฝนรับคำ พอพูดไปแล้วเธอก็เห็นใจคนที่กำลังจะเป็นอดีตคนรักไม่น้อย
"ฝนมีคนอื่นหรือเปล่า" เจถามเสียงสั่น
น้ำฝนดูชะงัก ก่อนหันหน้าหนี เธอไม่รู้หรอกว่าทำไมเจถามอย่างนั้น หรืออาจเป็นไปได้ว่าเจเห็นอะไรบางอย่าง ไม่รู้ว่าสงสัยเรื่องเธอกับเล็กหรือเปล่า
"มันไม่เกี่ยวกันหรอกค่ะ" น้ำฝนตอบเลี่ยงๆ โดยไม่ยอมมองหน้าเจ
"ถ้าไม่เกี่ยว ฝนหันหน้ามาพูดกับพี่ตรงๆ ได้ไหม" เจขอร้อง
น้ำฝนถอนหายใจ ก่อนหันหน้ากลับมาตามเดิม แต่ก็ยังไม่กล้าสู้หน้าเจเท่าไหร่
"น้ำฝนมีใครหรือเปล่า บอกพี่ตรงๆ ก็ได้ ไม่ต้องกลัวพี่เสียใจหรอก" เจถามย้ำ
ก่อนหน้านี้มีคนมาจีบน้ำฝนหลายคน บางคราวก็ดูเหมือนเธอเผลอไปบ้าง เป็นอีกสาเหตุหนึ่งให้เจตามหึงหวง เคยทะเลาะกันเรื่องนี้หลายครั้ง
น้ำฝนกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น แม้ความจริงฟังดูโหดร้าย แต่ถ้ามันจะช่วยให้เล็กออกไปจากชีวิตของเจได้ เธอก็ต้องทำ เพราะเธอไม่อยากให้คนที่เธอรักหลงเข้ามาในธุรกิจนี้
"ฝนชอบพี่เล็กค่ะ"
น้ำฝนบอกเต็มเสียงชัดถ้อยชัดคำ คนฟังหัวใจชาวาบราวกับฟ้าผ่าลงกลางใจ ถ้าไม่ได้ยินจากปาก เจคงไม่เชื่อแน่
"แล้วพี่เล็กก็ชอบฝนด้วย ชอบกันมาพักหนึ่งแล้ว แต่เรายังเปิดเผยความจริงไม่ได้ ไม่ต้องไปถามพี่เล็กเรื่องนี้นะคะ ถามไป...พี่เล็กก็ไม่กล้าบอกความจริงหรอกค่ะ วันไหนที่พร้อม...เราจะบอกทุกคนเองค่ะ" น้ำฝนลงดาบเป็นครั้งที่สอง คราวนี้ดูเหมือนเธอรู้สึกผิดน้อยลง คงเป็นเพราะแผนสำเร็จ และเธอก็อยากให้มันจบเร็วๆ
เจถึงกับอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าดาวน์ไลน์กับแฟนสาวจะรวมหัวกันสวมเขาให้ลับหลัง ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นอย่างนี้ไปได้
'คุณเล็กนะคุณเล็ก ผมอุตส่าห์รู้สึกดีๆ กับคุณ ทำไมคุณถึงทำผมเจ็บขนาดนี้!?'
TBC
-
เย้ๆ เจกับฝนเลิกกันแล้ว ทำไมผมรู้สึกดีใจ ฮ่าๆ
เจอย่าเพิ่งโกรธเล็ก อย่าคิดเองเออเอง ไปถามจากปากเล็กก่อนนะ
-
เดี๋ยวๆเจ อย่าเพิ่งมโน อย่าเพิ่งคิดไปเอง ถามคุณเล็กก่อนหรือไม่ก็ให้ฝนอธิบายดีๆ อย่าเพิ่งอคติคิดไปเองก่อน ไม่งั้นเรื่องแย่ๆจะตามมานะ
-
มาตามคำเชิญ แปะไว้ก่อนนะ จะย้อนไปเริ่มต้นอ่านคะ :3123:
-
เฮ้อออ โล่งสักทีกับเรื่องของน้ำฝน
ตอนแรกกังวลนะ กลัวน้ำฝนจะเสียใจ
ถ้าเจกับเล็กจะเป็นมากกว่าเพื่อนกัน
พอเป็นแบบนี้ก็ค่อยดีขึ้นมาเยอะเลย
-
อยากจะจับเจมาตีก้นสักทีสองทีเหลือเกินค่ะ ช่วยหยุดอาการมโนของเธอก่อนได้ม้ายยย~ :katai1: มันมีตรงไหนในรูปประโยค 'น้ำฝนชอบพี่เล็กค่ะ' ที่บอกว่าคุณเล็กสวมเขาให้กับตัวคะเนี่ย ห๊า!!! ฟังดูก็รู้ว่ายัยนี่ชอบคุณเล็กเขาฝ่ายเดียวแท้ๆ น่ะ *มองบน* บ้าบอค่ะเจ อย่างมงายกับผู้หญิงที่ไม่เห็นค่าความรักของเราแบบนี้อีกเลยนะคะ ช่วยดึงสติกลับมาหน่อยค่ะ ถ้าอยากรู้ความจริงที่แน่นอนรบกวนช่วยกลับไปถามอีกฝ่ายเขาก่อนนะคะ อย่าเพิ่งคิดเองเออเอง และเราว่าการที่ยัยน้ำฝนบอกเลิกกับเจนี่แหละค่ะคือ 'ความโชคดี' ที่สุดของเจในตอนนี้แล้วล่ะค่าา :heaven
-
:mew1:
-
คุณน้องนางน้ำฝนคะ หนูมีปัญหารักฝังใจเจ็บอะไรกับยัวร์เวย์นักหนาเหรอคะ
สำหรับเรา บางทีน้ำฝนอาจจะไม่ได้รักเจมาแต่แรกแล้วก็ได้ การที่คนเราจะรักกันได้นั้นจำเป็นที่จะต้องยอมรับในตัวตนของอีกฝ่าย ทำยัวร์เวย์นะคะ ไม่ได้ไปฆ่าคน แล้วเจเองก็มีตำแหน่งเป็นถึงไพลิน เงินก็มี จะบอกว่าเพราะทำอาชีพนี้แล้วเอาไปยืดกับใครไม่ได้งั้นรึยังไง เป็นข้อแก้ตัวที่ฟังแล้วน่าสมเพสมาก...แต่ก็นะ ในเมื่อไม่ได้รักก็ไม่อยากให้ยื้อต่อไป เลิกกันแบบนี้น่ะดีที่สุด
ตอนต่อไปเจโสด เล็กเตรียมตัวบอกรักเร็วเข้า (แต่หลังจากที่ทำความเข้าใจกับเจให้รู้เรื่องก่อนนะ)
มาต่อไวๆนะคะ อยากอ่านต่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เจใจเย้นก่ออนนะ
-
:katai2-1: เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ อยากเขียนได้เก่งเท่า เจ้าของเรื่องจัง คงต้องเรียนรู้อีกเยอะ เพิ่งอ่านได้นิดหนึ่ง ติดตามต่อค่ะ :mew1: :mew1:
-
@└X • €NouGh •
555 ไม่ค่อยออกนอกหน้าเลยนะครับ แต่ฤทธิ์เดชของน้องน้ำฝนยังไม่หมดนะครับ อิๆ
@Jibbubu
ตอนนี้เจกำลังเดือดครับ ท่าทางคุณเล็กจะไม่รอดแน่ๆ เลย อิๆ
@nixnix
ขอบคุณครับ ขอบคุณที่บวกเป็ดให้ด้วยครับ ทั้งสองเรื่องเลย
@snowboxs
555 ซะงั้น แต่น้ำฝนเขาชอบเล็กนะ ก็อาจจะเสียใจได้ที่แฟนเก่าและแฟนใหม่กินกันเองซะงั้น อิๆ อดได้ทั้งคู่
@Mouse2U
:katai5: :katai5:
@mild-dy
ขอบคุณที่มาติดตามนะครับ
@Rabity
ตอนนี้ขอสลับโหมดไปเขียนต้น-สนก่อนครับ พอเขียนนิยายสองเรื่องที่โทนมันต่างกัน อันหนึ่งซึ้ง อันหนึ่งกุ๊กกิ๊ก ก็งงๆ ตัวเองเหมือนกัน (ดูเหมือนช่วงท้ายตอนนี้จะคล้ายๆ ต้น-สนไงไม่รู้ 555) แต่จะพยายามมาต่อให้เร็วที่สุดครับ
@nemesis
ปล่อยคุณเจเขาก่อนครับ เดี๋ยวจะได้เจออะไรที่ไม่คาดคิด อิๆ
@PFlove
ขอบคุณครับ ผมเริ่มเขียนนิยายตอนอายุ 13 ได้มั้งครับ แต่เขียนใส่สมุดเล่นๆ เป็นนิยายชาย-หญิงทั่วไป แต่ไม่เคยจบสักเรื่อง จนกระทั่งอายุ 16 ถึงได้เขียนจบไปเรื่องหนึ่ง (รักนั้นเมื่อวันฟ้าหนาว) จากนั้นก็หันมาแต่งเพลง แทบไม่ได้แตะนิยายเลย เพิ่งจะกลับมาเขียนเมื่อปี 2012-2013 ที่เล้าเป็ดนี่แหละ (เปลี่ยนจากแนวชายหญิงเป็นชายชายซะงั้น อิๆ) แล้วก็หายไปอีกรอบ เพิ่งกลับมาได้ไม่กี่เดือน ผมอ่านนิยายสมัยนักเขียนอย่าง ศรีฟ้า ลดาวัลย์, ทมยันตี, กฤษณา อโศกสิน, ดอกไม้สด, แก้วเก้า ฯลฯ แล้วก็อีกหลายๆ คน หลายๆ เรื่อง (ไม่มีชาย-ชายเลยแม้แต่เรื่องเดียว) ตอนนั้นอ่านเยอะมาก ช่วยให้ได้เรื่องการใช้ภาษามาพอสมควร แต่ผมจะยังไม่ค่อยเก่งกับการวางบทที่ซับซ้อนมากๆ ตัวละครเยอะๆ ก็เป็นจุดที่ต้องพัฒนาต่อไป แต่ผมก็ได้เรียนรู้ว่าถ้าอยากเขียนเก่งๆ ต้องหางานดีๆ มาอ่านด้วยครับ เราจะได้เห็นตัวอย่างที่จะเอามาปรับใช้ได้ การวางพล็อตเรื่องให้ละเอียดเป็นตอนๆ ก็จะช่วยให้เรามีทิศทางในการเขียนที่ชัดเจนด้วยครับ สู้ๆ นะครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
น้ำฝนเลิกกับเจก็ดีแล้วล่ะ ในเมื่อตัวเองคิดว่าไปด้วยกันไม่ได้ แต่มีเหตุผลอื่นแอบแฝงด้วย อ้างโน่นอ้างนี่ คนถ้ารักกันจริงมันก็ต้องคุยกันให้เข้าใจ ยิ่งแฟนอย่างเจทำตรงนี้แล้วสำเร็จมีตำแหน่ง ทำไมไม่สนับสนุนกลับว่าร้ายอาชีพแฟน เรื่องของเรื่องนางโกรธที่เจไปชวนเล็กทำมากกว่าเลยพาลไปหมด และคงคิดว่าถ้าไปพูดกับเล็ก เล็กจะเข้าใจและไม่เห็นด้วย ที่ไหนได้เจอตอกกลับเรียบๆแต่เสียบแทงใจกระอักไปเลย :laugh: แต่เธอรู้ไหมทำให้เล็กเดือดร้อนไปด้วย เพราะตอนนี้เจกำลังเข้าใจผิด คิดว่าที่เธอบอกเลิกเพราะเล็กอยู่เบื้องหลัง หวังว่าคำคมคำคิดที่สอนในยัวเวย์ จะทำให้เจมีสติไม่ทำอะไรเล็กหรอกนะ :katai2-1: ตาย แอบเขินฉากจุ๊บๆ เจ หวงอ่ะดิ ไม่ใช่รับไม่ได้หรอก แต่อยากจะรักเองมากกว่ามั้ง :-[
-
แย่แล้วทำไมเล็กเจอแต่เรื่องเลวร้าย
:katai1: :katai1: :katai1:
-
แวะมาทวงตอนต่อไป 5555+
มาต่อไวๆ นะพี่วัต อิอิ
-
ลงชื่อไว้ก่อน อิอิ :hao7:
-
เราไม่เข้าใจเจเลย พอผู้หญิงบอกว่าชอบคนอื่น ก้อคิดว่าเขาทรยศแหละ เรื่องความรักเป็นเรื่องของอารมณ์ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้หรอก ยังไงเราอยากให้เจลองพูดคุยกับเล็กตรง ๆ ไหน ๆ ก้อดูเหมือนจะเป็นคนดีแล้วนี่อย่าให้เรื่องความรักมาทำให้มิตรภาพดี ๆ ระหว่างกันหายไปเลยน่ะ :katai1: แล้วน้ำฝนเขาก้อไม่เคยชอบในสิ่งที่เจทำเลยสักอย่างเลิกไปก้อดีแล้วนี่น่า ตัวเองก้อไม่ได้ให้ความสำคัญกับเขาสักเท่าไหร่น่ะ คงเป็นแค่ความเคยชินซะมากกว่าน่ะ :katai3:
-
กำลังพยายามมองต่างมุมมองของแต่ละคน เจคิดเยอะกับประโยคที่ว่า น้ำฝนรักพี่เล็ก
น้ำฝนก็รักได้ค่ะ ตามมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอคะ? แต่ไม่ได้หมายความว่าพี่เล็กต้องรักหนูตามแบบชู้สาวกลับนี่คะ? เจมโนไปถึงไหนแล้วคะ? คุณเล็กจะโดนอะไรอีกหรือเปล่าเนี่ย คือกลัวว่าเจจะทำอะไรคุณเล็กอีก จุดหนึ่งที่เรากังขาก็คือเจรักงานที่ทำอยุ่แต่เจเอาสิ่งที่ตัวเองรักไปทำร้ายคนอื่นเขา
น้ำฝนอาจจะทำให้แฟนคลับคุณเล้กป่วนเพราะว่านางอยากได้คุณเล็กนี่แหละ นางเคยเป็นตัวตั้งตัวตีสนิทกับคุณเล็กแล้วก็ล้ำเส้นแฟนคลับโดยการอยากได้คุณเล็กมาครองเอง
เรายังอยากให้คุณเล็กประสบความสำเร็ขในอาชีพนักแสดงอยุ่นะคะ ต่อให้คุณเล็กเธอรุ่งในยัวร์เวย์ก็เถอะ
-
ก่อนที่ผมจะลงตอนใหม่วันอาทิตย์นี้ (บ่ายๆ) มีคำถามและข้อสังเกตมาให้ชวนคิดนิดหน่อยครับ อยากชวนมาวิเคราะห์กัน มี 2 ข้อครับ
1) ทำไมเล็กถึงเจอปัญหามากมายหลังจากที่สมัครยัวร์เวย์ ปัญหาที่เกิดเกี่ยวกับยัวร์เวย์ไหม เล็กทำอะไรผิด แล้วเราควรจะโทษใครหรืออะไร
2) ทำไมเจในตอนหลังๆ ดูต่างจากตอนแรกๆ ตกลงเจหลอกลวงเล็กจริงหรือเปล่า ทำไมเราถึงรู้สึกว่าเจหลอกเล็ก เจตนาของเจที่พาเล็กเข้ามาในยัวร์เวย์คืออะไร
ตอนที่วางพล็อตเรื่องนี้ ผมเจตนาสร้างสถานการณ์อะไรบางอย่างขึ้นมาโดยใช้ 7 habits บางข้อเป็นแนวทางครับ
โดยเฉพาะอุปนิสัย Be proactive ในข้อสอง (อ่าน 7 อุปนิสัยพัฒนาสู่ผู้มีประสิทธิผลสูง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3066118#msg3066118)) พร้อมทั้งตั้งใจใส่ false impression บางอย่างเข้าไปด้วย อิๆ
ฝากให้คิดก่อน เดี๋ยวจะค่อยๆ เฉลยในตอนต่อๆ ไป :z1:
-
1. ปัญหาของเล็กมีสะสมมานานแล้ว แค่ยัวร์เวมาทำให้ปัญหามันหนักขึ้นเท่านั้นเอง
2. พื้นฐานเจเป็นคนดีนะ คนหึงย่อมทำได้หลายอย่าง ซึ่งก็ไม่ผิดนะ เพราะตอนนั้นเจไม่ได้เห็นเล็กเป็นเพื่อน เห็นเป็นศัตรูซะด้วยซ้ำ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 13 ❋ คนที่เล็กแอบชอบ
(http://bit.ly/2bDFS0E)
สิ่งที่สวยงามที่สุดบนท้องฟ้าก็คือดวงดาว
สิ่งที่สวยงามที่สุดบนโลกนี้ก็คือความรัก - อ. เหวิน
--- <+> -- <+> --- <+> -- <+>--- <+> -- <+> ---
กลับมาถึงบ้านแล้ว ใช่ว่าเรื่องของเจจะจบเพียงแค่เขากับน้ำฝนเลิกกันเท่านั้น พี่เจนเข้ามาบอกน้องชายทันทีที่มาถึงบ้านว่า "ป๊ากับม๊า" ต้องการคุยด้วย เจได้แต่หวังว่าจะไม่ใช่เรื่องจะให้เจหมั้นกับน้ำฝน ต่อให้อยากหมั้นก็ไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว
เจขึ้นไปหาบุพการีทั้งสองท่านบนชั้นสอง เช่นเคย คนที่เริ่มเรื่องก่อนคือเป็นม๊าของเจ ส่วนป๊าก็มักจะเงียบขรึมตามปกติของท่านเวลามีป๊าอยู่
"วันนี้ม๊ากับป๊าไปป๊ากับม๊าฝน คุยเรื่องหมั้นของเราสองคนแล้ว ทางฝ่ายนั้นเขาตกลง ถ้าได้ฤกษ์แล้วก็หมั้นได้เลย"
เจมีสีหน้ายุ่งยากใจ "ป๊ากับม๊าน่าจะถามผมก่อนนะครับ"
"ก็เจไม่เคยว่างเลย ป๊ากับม๊ารอไม่ไหวแล้ว" ป๊าเริ่มใส่อารมณ์ในน้ำเสียง คนในบ้านเรียกเจว่าขนม ยกเว้นป๊าคนเดียวเท่านั้น
"โธ่ป๊า ผมยังไม่พร้อมนะครับ" เจขอความเห็นใจ
"อาเจ ลื้ออายุยี่สิบเจ็ดแล้ว จะรออะไรอีก รีบแต่งงานจะได้รีบสร้างครอบครัว" ป๊าแย้งกลับ จากนั้นก็พูดต่อ "เดี๋ยวป๊าจะให้ม๊าไปดูฤกษ์ให้ ทั้งฤกษ์งานหมั้นแล้วก็งานแต่ง ม๊าอยากให้เจชวนน้องไปด้วยกัน ลองถามน้องว่ามีวันว่างอาทิตย์หน้าสักวันไหม แล้วมาบอกป๊า"
เจกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ครอบครัวของเขากับน้ำฝนรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยป๊ากับม๊ายังหนุ่มๆ สาวๆ สนิทสนมกันมาก เจกับน้ำฝนจึงสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ ไปด้วย ทั้งสองคนถูกคาดหวังให้มาเป็นคู่ชีวิตกัน โชคดีตรงที่พอเจโตขึ้นก็รู้สึกชอบพอกับน้ำฝน จึงไม่ต้องเล่นบทคลุมถุงชนที่แสนจะโบราณให้เหนื่อย
"ม๊าครับ ป๊าครับ ผมคง...หมั้นกับน้องน้ำฝนไม่ได้แล้วล่ะครับ" เจโพล่งออกมา ป๊ากับม๊าตะลึงไปเลย
"ทำไมไม่ได้" ป๊าถามเสียงแข็ง บรรยากาศชักเริ่มมาคุ
"ผม...เพิ่งเลิกกับน้ำฝนครับ" เจสารภาพ
"อะไรนะขนม! ขนมกับน้ำฝนเลิกกันเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่" คราวนี้ม๊าเป็นฝ่ายถาม สีหน้าดูตกใจไม่น้อย
"วันนี้ครับ" เจบอก ก้มหน้ามองดูมือตัวเอง
"วันนี้" ป๊าถามย้ำ
"ครับ"
"ทำไม นี่แกไปทำอะไรให้น้องเขาเสียใจอีกล่ะ" ป๊าถามเสียงดุ
"ป๊าครับ ตั้งแต่ผมทำยัวร์เวย์ ป๊ากับม๊าก็รู้นี่ครับว่าเกิดอะไรขึ้น ฝนไม่เคยชอบที่ผมทำยัวร์เวย์เลย เขาอายเพื่อน ก่อนหน้านี้ที่ผมทำงานเป็นวิศวกรที่ระยอง เราไม่เคยมีปัญหากันเลย น้ำฝนดูจะภูมิใจด้วยซ้ำ แต่พอผมมาทำยัวร์เวย์ เขาก็ยอมรับไม่ได้ เขาไม่ยอมรับผม เราสองคนเข้ากันไม่ได้หรอกครับ แล้วที่สำคัญ ตอนนี้มันก็สายไปแล้ว"
ที่บ้านของเจรับรู้เรื่องนี้มาตลอด จึงไม่มีใครแปลกใจ การหมั้นจึงเป็นทางออกหนึ่งที่น่าจะแก้ปัญหา แต่ลองคนไม่รักกัน ช้างสารก็ไม่อาจเหนี่ยวรั้งไว้ได้
ป๊ากับม๊าทำหน้ายุ่งยากใจ ป๊าดูไม่สบอารมณ์ แต่ม๊ามีสีหน้าเห็นใจ "ทำไมขนมไม่ใจเย็นๆ ก่อนล่ะลูก"
"ม๊าครับ ผมพยายามใจเย็นมาตลอด ไม่ใช่ว่าผมอยากจะใส่ร้ายน้องเขานะครับ วันนี้ ฝนนัดให้ผมไปหาที่มหาลัย แล้วก็บอกเลิกผมแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ฝนบอกว่าเขาไม่ได้รักผม ไม่เคยรักผมเลย เขามีคนที่เขารักอยู่แล้ว" พูดถึงตรงนี้ เจก็นึกถึงดาวน์ไลน์ดาราตกอับของตัวเอง ความเป็นจริงช่างโหดร้ายเกินรับได้ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว
"ใคร" ป๊าถามห้วนๆ
"ป๊ากับม๊าอย่ารู้เลยครับ เอาเป็นว่า...ฝนไม่ได้รักผมแล้ว"
คราวนี้ป๊ากับม๊าจะโทษเจอีกไม่ได้ เมื่อน้ำฝนเป็นคนบอกเลิก แถมยังไปรักคนอื่น จะซ้ำเติมลูกชายคนเดียวก็กระไรอยู่ ที่ผ่านมาเจทุ่มเททำเพื่ออนาคต เตรียมทุกอย่างไว้สร้างครอบครัวกับน้ำฝน แต่กลับกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว
"เอางี้ละกัน เดี๋ยวม๊าช่วยคุยกับที่บ้านน้ำฝนให้ บางทีน้องเขาอาจจะวู่วามไม่ทันคิดก็ได้" ม๊าเสนอ
"อย่าเลยครับม๊า" เจรีบห้าม "ต่อให้ป๊ากับม๊าเกลี้ยกล่อมได้ แต่ฝนไม่ได้รักผมแล้ว อย่าบังคับน้องเขาเลยครับ" เจถอนหายใจแล้วทำท่าจะลุกขึ้น "ผมขอตัวนะครับ"
เจเดินออกไปโดยที่ยังไม่มีใครเอ่ยปากอนุญาต ปกติไม่ค่อยทำกิริยาแบบนี้กับป๊าม๊า แต่อารมณ์ของเจตอนนี้ไม่ปกติเลย แม้พยายามคิดบวกแต่ก็ยังไม่เป็นผล
--- <+> -- <+> --- <+> -- <+> --- <+> -- <+> ---
ก่อนนอนคืนนี้ เจหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูเผื่อว่ามีดาวน์ไลน์ ลูกค้าหรือเพื่อนๆ ร่วมอาชีพส่งข้อความหรือข่าวมาให้อ่าน แม้เหนื่อยและท้อใจแค่ไหน แต่เจยังต้องเป็นที่พึ่งให้กับคนอื่นๆ ที่ไว้วางใจติดตามมา เล็กส่งข้อความหาด้วย มีหลายข้อความเลย แต่ละข้อความไม่ปะติดปะต่อกันนัก เหมือนนึกอะไรได้หรือว่างตอนไหนก็ส่งมา บางข้อความก็สั้น บางข้อความก็ยาวมาก แสดงว่าตั้งใจพิมพ์จริงๆ
"ขอบคุณที่มาส่งตั้งแต่เช้าครับอัปไลน์ ผมโชคดีจังที่มีอัปไลน์น่ารักและใจดีแบบนี้ วันนี้การแสดงผ่านไปได้ด้วยดีครับ ยากสุดก็มีฉากนั้นฉากเดียว 555"
"ช่วงนี้ผมคงไม่ได้ไปเซ็นเตอร์ด้วยนะครับ ต้องถ่ายละครอีกหลายวัน ข้ามวันข้ามคืนเลยครับ ขอโทษด้วย ต่อไปจะจัดเวลาให้ดีกว่านี้ จะไม่ขาดเซ็นเตอร์อีกครับ"
"ขอบคุณที่คุณเจสอนผมว่าถ้าเราอยากประสบความสำเร็จในชีวิต เราต้องลงสู่จุดต่ำสุดก่อน เจ้าสัวเจริญยังต้องเข็นรถส่งสินค้าในตลาด ไม่มีคนสำเร็จคนไหนใส่สูทผูกไททำงานห้องแอร์ตั้งแต่เกิด วันนี้ช่วงพักเบรกผมสาธิตสินค้าง่ายๆ กับกลุ่มพี่ๆ เพื่อนๆ ในกองถ่ายด้วย ยังรู้สึกอายอยู่นิดๆ ผมเคยมองว่าคนพวกนี้ด้อยกว่าดาราอย่างผม แต่โชคดีวันนี้ผมเอาชนะความกลัวได้ อย่างที่คุณเจบอก ถ้าเราไม่สนใจว่าใครจะคิดยังไง เราก็จะมีความกล้า อ้อ ผมได้ออเดอร์สินค้ามาเล็กๆ น้อยๆ ด้วย แต่ก็ดีใจที่ทำได้ครับ"
"ผมอยากสปอนเซอร์เปิดโอกาสให้คนมาทำธุรกิจกับผมบ้าง วันนี้ผมนั่งดูพี่ๆ ในกองถ่ายทำงานก็รู้สึกเป็นห่วงแทน พวกเขาเอาเวลาทั้งวันมาอยู่ที่นี่ ทำงานให้คนอื่นรวย ถ้าเกิดป่วยหรือทำงานไม่ไหวขึ้นมาก็คงแย่ ยิ่งทำงานหนักดึกดื่นแบบนี้สุขภาพก็ยิ่งเสื่อมไว เหมือนในบ้านมีไฟดวงเดียว ถ้าดับขึ้นมาก็ดับทั้งบ้าน แปลกนะ ก่อนผมไม่เคยห่วงคนอื่นเรื่องนี้เลย ผมอยากให้เขามีทางเลือกสำรองไว้เหมือนที่ผมกำลังทำอยู่ตอนนี้ อยากให้เขามีท่อน้ำ ไม่ใช่แค่ไปตักน้ำ ผมอยากช่วยให้เขามีทางเลือกอื่นด้วย ไม่ทำยัวร์เวย์กับผมไม่เป็นไร คุณเจสอนผมสปอนเซอร์หน่อยนะครับ ผมอยากทำแล้ว"
เจอ่านข้อความนี้ก็ยิ้ม เขาเป็นอัปไลน์ที่แปลกกว่าคนอื่นตรงที่แนะนำให้ดาวน์ไลน์ฝึกขายและแนะนำสินค้าก่อน ยังไม่ต้องคิดถึงการสปอนเซอร์ พอมีรายได้ มีหลักฐานว่าได้เงินจริง จากนั้นจึงค่อยสปอนเซอร์คนเข้ามา ถ้าทำงานพื้นฐานไม่เป็น ไม่มีประโยชน์ที่จะพาใครเข้ามา
"ขอบคุณอัปไลน์ที่เป็นที่ปรึกษาชีวิตให้ผมนะครับ ผมรู้สึกดีมากเลย เมื่อก่อนผมรู้สึกโดดเดี่ยวมาก เหมือนชีวิตมีแค่คนเดียวท่ามกลางผู้คนมากมาย ไม่รู้จะหันไปหาใคร แต่อย่างน้อยตอนนี้ผมรู้ว่ามีอัปไลน์และพี่ๆ เพื่อนๆ ในกลุ่มสานฝันคอยช่วยเหลือและให้กำลังใจ รู้สึกดีมากๆ ครับ"
คนอ่านก็อยากรู้สึกดีด้วย แต่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วก็รู้สึกดีไม่ออก
"ผมอยากลองแนะนำโอกาสทางธุรกิจให้คุณสนิทดูครับ เขามีภาระเยอะ ผมอยากช่วย เขาจะได้มีหลักประกันชีวิตให้ลูกสาว"
"คืนนี้ไม่รู้ว่าจะได้กลับบ้านหรือเปล่า ยังเหลืออีกหลายคิว ขอกำลังใจจากอัปไลน์ด้วยครับ ตอนนี้ง่วงมาก คร่อกกกก ฟี้วววววววว"
"คิดถึงคุณเจมากเลย มีหลายเรื่องอยากคุยให้ฟัง อยากปรึกษาด้วยครับ สะดวกให้ผมโทรหาตอนไหนบอกด้วยนะครับอัปไลน์ :)"
สองข้อความสุดท้ายเรียกรอยยิ้มเผลอๆ จากเจจนได้ ตั้งแต่มีดาวน์ไลน์มา เจก็เพิ่งเคยได้รับข้อความทำนองนี้ เจเจอคนมามากมายหลายรูปแบบ เรียนรู้กับคนสำเร็จมาก็มาก เขามองออกว่าเล็กมีความคิดแบบคนสำเร็จอยู่ เป็นเพชรเม็ดงามที่พร้อมรับการเจียรไนให้เป็นของสูงค่า คนแบบนี้เป็นที่ต้องการในธุรกิจยัวร์เวย์ เขาจะประสบความสำเร็จและไปได้ไกลอย่างไม่ต้องสงสัย
แม้ว่าตอนแรกเจชวนเล็กมาทำเพราะอยากให้น้ำฝนเลิกตามเล็ก ไม่คิดว่าดาราอย่างเล็กจะทำจริงจัง แต่ตอนหลังเห็นแววจึงเปลี่ยนใจ เจสร้างคนให้สำเร็จมาแล้วอย่างน้อยสองคน ไม่ใช่เรื่องยากที่จะมองคนออก คุยด้วยไม่กี่ประโยคเจก็รู้แล้ว เล็กไม่เคยรอให้เจบอกว่าต้องทำอะไร ตรงกันข้าม เล็กจะเป็นคนบอกเองว่าอยากทำอะไร อยากให้อัปไลน์ช่วยยังไง
ถ้าไม่ติดว่ามีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น เจคงปลื้มกับดาวน์ไลน์คนใหม่นี้มากทีเดียว
"รู้สึกดีมากๆ ครับ" และ "คิดถึงคุณเจมากเลย" ดูจะเป็นประโยคที่สะดุดใจเจไม่น้อย เจสร้างความผูกพันและความไว้วางใจให้เกิดขึ้นกับคนๆ หนึ่งได้แล้ว วันนี้เจจะปล่อยมือคนๆ นั้นทิ้งไว้กลางทางเพียงเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า จะยอมผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเล็กอย่างนั้นหรือ
หรือว่าเจควรจะถามเล็กตรงๆ ไปเลย บางทีอาจไม่ได้เป็นอย่างที่น้ำฝนบอกก็ได้ แต่เล็กจะยอมบอกความจริงหรือ เจไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไร กลัวถามไปแล้วจะรับความจริงไม่ได้
ตั้งแต่เล็กเข้ามาในชีวิต เจรู้สึกได้ว่าชีวิตตัวเองเปลี่ยนไป เขายอมรับว่าปฏิบัติกับเล็กต่างจากดาวน์ไลน์คนอื่น จนกังวลว่าจะทำให้ดาวน์ไลน์คนอื่นอิจฉาเล็ก อย่างเช่นการขับรถไปส่งที่บ้าน เจจะไม่ทำอย่างนี้กับดาวน์ไลน์คนไหนเลยถ้าไม่จำเป็นจริง เพราะเจมีดาวน์ไลน์หลายคน การไปรับส่งใครพิเศษจะทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ดี ถ้าต้องส่งทุกคนก็คงไม่ไหว อีกอย่าง เป็นการสร้างความรู้สึกพึ่งพามากเกินไปด้วย ทุกคนต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเองให้เป็น
น่าแปลก เจมักรู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆ เล็ก อยู่ด้วยแล้วสบายใจ มีความสุขที่ได้ดูแลและให้กำลังใจ ไม่รู้เป็นเพราะอยากชดเชยที่ตัวเองเคยทำไม่ดีกับเล็กหรือเปล่า หรือมีเหตุผลอย่างอื่นที่เจ...ไม่กล้าคิด
เจวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียง ไม่ตอบไลน์ของเล็กหรือใครๆ คงเป็นเพราะรู้สึกเหนื่อยและอ่อนล้าเกินไป ในที่สุดก็ผล็อยหลับ ยุติความวุ่นวายจากโลกภายนอกชั่วคืน
(http://bit.ly/2bd9pje)
เล็กถ่ายละครคิวสุดท้ายเกือบๆ ตีสาม จากนั้นก็นั่งแท็กซี่กลับมานอนบ้าน นอนได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องออกไปอีก พรุ่งนี้มีถ่ายละครต่อเก้าโมงเช้า
ระหว่างนั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน เล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เจได้อ่านข้อความของเขาแล้ว แต่ไม่ตอบกลับมา ปกติถ้าเจตอบกลับมาทุกครั้ง
หรือว่าเจเหนื่อย? ไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้เล็กค่อยโทรหาดีกว่า
แต่ปรากฎว่าอีกหลายวันต่อมาก็ยังเป็นเหมือนเดิม เจไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบไลน์ ไม่สื่อสารกลับมาไม่ว่าช่องทางใด ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว เล็กชักกลัวว่าน้ำฝนบอกอะไรเจหรือเปล่า ผู้หญิงคนนี้ดูไม่น่าไว้ใจเลย ขนาดแฟนตัวเองยังเอามาด่าให้คนอื่นฟัง
ถึงกระนั้นเล็กก็ไม่มีเวลากังวลใจกับความแปลกๆ ของเจมากนัก ช่วงนี้เล็กติดถ่ายละครและเลิกดึกๆ ดื่นๆ ทุกวันเพราะละครจะออกอากาศทางยูทูปอีกสามสัปดาห์ข้างหน้า นอกจากต้องรีบถ่ายทำแล้ว คนตัดต่อคงทำงานหนักน่าดู ในขณะที่งานของเล็กคงจะหมดในคืนนี้ หลังจากนั้นก็จะแบ่งเวลาไปเซ็นเตอร์ได้
จนมาถึงวันถ่ายละครวันสุดท้ายที่บ้านหลังเดิม จู่ๆ เล็กก็ได้รับข้อความไลน์จากเจหลังเงียบหายไปหลายวัน
"กลับบ้านหรือยังครับ เดี๋ยวผมไปรับ"
เล็กรีบตอบกลับไปทันทีด้วยความดีใจ
"ยังครับอัปไลน์ กว่าจะเสร็จคงเที่ยงคืน คุณเจมาไหวไหมครับ"
"อยู่ที่ไหนครับ" เจส่งไลน์ถามกลับมา
"ที่บ้านหลังเดิมที่คุณเจเคยมาครับ"
เล็กพิมพ์ตอบกลับไป หลังจากนั้นเจก็ไม่ตอบอะไรมาอีก
--- <+> -- <+> --- <+> -- <+> --- <+> -- <+> ---
เด็กทีมงานคนหนึ่งเดินมาแจ้งเล็กว่ารถแท็กซี่มาจอดรอแล้ว เล็กจึงเดินไปลาพี่ๆ เพื่อนๆ ในกองถ่ายหลังหมดคิวสุดท้าย ตอนแรกเล็กนึกว่าเจจะมารับ แต่เห็นเจเงียบไปเล็กจึงคิดว่าคงไม่มา พอเล็กออกมาจากบ้าน แท็กซี่คันนั้นกลับวิ่งออกไป เล็กหน้าตื่นและทำท่าจะวิ่งตาม แต่พอเห็นใครยืนรออยู่ก็หยุดชะงัก
"คุณเจ!" เล็กร้องเรียก ก่อนสาวเท้าไปหาไวๆ เล็กไม่เคยดีใจที่ได้เจอใครสักคนขนาดนี้นานแล้ว ไม่คิดว่าคราวนี้จะเกิดกับผู้ชายคนหนึ่ง!
เจส่งยิ้มมาให้เหมือนกัน แต่เป็นยิ้มแปลกๆ ที่ดูเหมือนไม่ยิ้ม แต่กระนั้นก็ดูดีใจที่ได้เจอเล็ก
"คิดถึงคุณเจมากเลย ช่วงนี้งานยุ่งเหรอครับ" เล็กถามกึ่งตัดพ้อ นึกอยากกอดอีกฝ่ายให้หายคิดถึง แต่คงแปลกเกินไปสำหรับผู้ชาย
"เสร็จแล้วเหรอครับ" เจไม่ตอบคำถาม แต่กลับถามเล็กกลับ
"เสร็จแล้วครับ นี่ถ้าไม่ได้ชุดโปรตีนช่วยไว้ ผมคงเหนื่อยแล้วก็โทรมกว่านี้เยอะเลย โอเขาทึ่งมากเลยว่าทำไมผมยังดูไม่โทรม มาถามผมใหญ่ว่ามีเคล็ดลับอะไร ผมก็เลยแนะนำชุดโปรตีนให้แล้ว เขาขอสั่งมาลองหนึ่งชุดก่อนครับ" เล็กเล่าอย่างภูมิใจ นึกว่าเจจะบอกว่าเยี่ยมมากเหมือนอย่างเคย แต่เจกลับแค่ยิ้มๆ
"อ๋อ...ครับ จะกลับเลยไหมครับ" เจถาม พลางทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ "อ้อ...เมื่อกี้ผมบอกให้แท็กซี่กลับไปเอง จ่ายเงินค่าเสียเวลาให้แล้ว"
เล็กพยักหน้าตกลง ขำนิดๆ รู้สึกซาบซึ้งใจไม่น้อยที่เจอุตส่าห์ยอมอดหลับอดนอนมารับถึงที่ เล็กรู้สึกอบอุ่นใจเหลือเกินที่มีคนคอยดูแลแบบนี้ ไม่น่าเชื่อว่าบรรยากาศชีวิตแบบนี้จะกลับมาหาเล็กอีกครั้ง
พอขึ้นรถแล้วเล็กก็ชวนคุยทันที "เดี๋ยววันนี้ผมจะชงโปรตีนให้คุณเจกินนะครับ ผมมีสูตรใหม่ด้วย ผสมกับน้ำแอปเปิ้ล ใส่น้ำแข็งเย็นๆ อร่อยมาก คุณเจต้องชอบแน่ๆ เลย"
เจหันมายิ้มบางๆ จากนั้นก็ขับรถออกไป ดูเหมือนพูดจาน้อยลง แต่เล็กก็ไม่ถึงกับผิดสังเกตมาก จากนั้นเล็กก็เล่าเรื่องในกองถ่ายให้ฟังมาตลอดทาง รวมทั้งเรื่องที่เล็กใช้เวลาช่วงพักเบรกทำธุรกิจด้วยในกองถ่ายด้วย เล็กเล่าอย่างมีความสุข ส่วนคนฟังนั่งเงียบๆ ยิ้มบ้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้อึดอัด คงเป็นเพราะเล็กสนิทกับเจแล้ว
จนกระทั่งมาถึงบ้าน เล็กชงโปรตีนสูตรใหม่ตามที่บอกไว้ให้เจลองชิม เจชิมแล้วก็ทำหน้าแปลกๆ
"เป็นไงครับ"" เล็กคอยลุ้น
เจชิมอีกรอบ แต่ก็ยังทำหน้าแปลกๆ อย่างเดิม
"ไม่อร่อยเหรอครับ" เล็กหน้าม่อยด้วยความผิดหวัง เขาคิดว่าสูตรนี้อร่อยมากทีเดียว เจน่าจะชอบ แต่กลับผิดคาด
"เปล่าครับ อร่อยดี" เจหัวเราะสนุกเบาๆ ก่อนวางแก้วลงบนโต๊ะ สักพักก็หน้าเครียดเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
"ผมมีอะไรอยากคุยกับคุณเล็กครับ" เจบอกเสียงเรียบ ก่อนเดินตรงออกไปยังสนามหญ้าหน้าบ้าน
ที่บ้านของเล็กมีสนามหน้าบ้านที่กว้างพอเดินเล่นได้ มีโรงจอดรถแต่ยังไม่ได้ซื้อรถมาใช้ ตอนนี้มีรถของเจมาจอดอยู่แทน
เจยืนกอดอกหันหลังให้ เล็กเดินมาหยุดอยู่ข้างหลัง จากนั้นก็เอ่ยถาม
"คุณเจมีอะไรหรือเปล่าครับ ผมรู้สึกว่าคุณเจเงียบๆ ยังไงไม่รู้"
เจยังไม่หันมา แต่เล็กก็ได้ยินเสียงถอนหายใจ จากนั้นก็เงียบ ท่าทางเหมือนมีเรื่องหนักใจบางอย่าง เล็กไม่กดดันอีกฝ่าย จึงยืนรอจนกระทั่งเจหันกลับมาบอกเอง
"น้ำฝน...เขาเพิ่งมาบอกเลิกกับผมครับ"
เล็กหน้าซีด รู้สึกเหมือนเหงื่อกาฬแตกพลั่กทั่วไป ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเกิดเร็วขนาดนี้
"เมื่อไหร่ครับคุณเจ" เล็กกลืนน้ำลายอึกใหญ่ น้ำเสียงที่ถามไปดูเหมือนสั่นๆ คล้ายกับกลัวอะไรบางอย่าง
"ไม่กี่วันนี้แหละครับ" เจตอบ สักพักก็ทำหน้าขึงขัง "คุณเล็กอย่าบอกนะครับว่าคุณเล็กไม่รู้เรื่องนี้"
"ทำไมคุณเจพูดอย่างนั้นล่ะครับ" เล็กเสียวสันหลังวาบ ชักกลัวว่าน้ำฝนคงพาดพิงถึงเล็กแน่ๆ
"เปล่าหรอกครับ" เจยิ้ม แต่ดูเหมือนแสร้งยิ้มมากกว่า
เล็กรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังไม่หายระแวงอยู่ดี "ผม...เอ่อ...ผมเสียใจด้วยนะครับคุณเจ"
เจถอนหายใจยาว สีหน้าดูเศร้าหมอง "ผมรักเขามากนะ ที่ยอมเหนื่อย ยอมลำบาก ก็เพื่อเขาทั้งนั้น" เจรำพึงอย่างน่าสงสาร
"ผมเข้าใจครับคุณเจ" เล็กทำสีหน้าเห็นใจ
"เขาอายคนอื่น...ที่มีแฟนทำยัวร์เวย์ เมื่อก่อนเขาไม่เป็นแบบนี้หรอก เพิ่งเป็นเมื่อไม่กี่ปีนี้ บางทีผมก็สงสัยนะ ว่ายัวร์เวย์เป็นอย่างเดียวหรือเปล่าที่เขาไม่ชอบ หรือว่า...จริงๆ แล้ว...เขามีคนอื่น"
เจจ้องตาเล็ก คล้ายกับจะให้อีกฝ่ายสะดุดใจหรือเอะใจ
อยู่ดีๆ เล็กก็เกิดไม่กล้าสู้สายตาเจขึ้นมาเสียเฉยๆ จึงไม่กล้าสบตาตรงๆ ไม่รู้ว่าเจสงสัยอะไรหรือเปล่า ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะถามกันตรงๆ
"คุณเล็กพอรู้ไหมว่าน้ำฝนเขาชอบใครอีกหรือเปล่า" เจถามพลางพยายามจ้องตาคนหลบตา
คราวนี้เล็กหันไปสบตาตรงๆ ทำใจสักพักจึงตัดสินใจถาม "คุณเจสงสัยอะไรผมเหรอครับ"
เจอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ ไม่รู้ว่าขำหรือเป็นเพราะอะไรกันแน่ "เปล่าครับ ผมไม่สงสัยคุณเล็กหรอก อย่าสนใจเลยครับ ผมกำลังอกหัก อาจจะพูดจาไม่อยู่กับร่องกับรอย อย่าถือสาเลยครับ ไม่มีอะไรหรอก"
"ไม่จริง" เล็กเถียง "คุณเจสงสัยผมกับน้ำฝนเหรอครับ" เล็กโพล่งออกไป
คราวนี้เจอึ้งมากกว่าเดิม เงียบไปนานหลายวินาที สักพักก็แค่นหัวเราะ "บางเรื่อง...ก็เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเล็ก ผมก็ไม่อยากรู้หรอก เอาเป็นว่า...คุณเล็กจะชอบใคร หรือแอบชอบใครอยู่ ไม่จำเป็นต้องบอกผมก็ได้ บางอย่าง...รู้ไปก็เจ็บปวด สู้ไม่รู้ดีกว่า"
"คนที่ผมแอบชอบ...ก็ยืนอยู่ตรงหน้าผมนี่แหละ!" เล็กพูดสวนออกไปเสียงดังฟังชัด ไม่รู้ไปเอาความกล้ามาจากไหน แต่เล็กยอมให้เจเข้าใจผิดไม่ได้แล้ว ต่อให้เจรับไม่ได้ที่รู้ว่าเล็กแอบชอบ ก็ยังดีกว่าให้เจระแวงว่าเล็กกับน้ำฝนมีอะไรกันลับหลัง
คราวนี้เจตกตะลึง อาจจะถึงขั้นตกใจหรือช็อคไปแล้วก็ได้ พอเห็นอย่างนั้น คนสารภาพก็วิตกจริตเพราะกลัวอีกฝ่ายจะต่อต้านรุนแรง
"คุณเล็กพูดว่าอะไรนะครับ!" เจถามย้ำ คงนึกว่าตัวเองฟังผิด
เล็กสูดหายใจลึกๆ เมื่อเผลอพูดไปแล้ว เล็กก็ต้องยืนยันสิ่งที่พูดต่อไป ต่อให้เจเกลียด โกรธหรือเลิกคบ เล็กก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามที่มันจะเป็น
"ผมชอบคุณเจมาก ตั้งแต่ที่คุณเจเข้ามาในชีวิตผม ผมรู้สึกอบอุ่นใจมาก เวลามีความทุกข์ เวลาไม่สบายใจ ก็มีคุณเจคอยให้กำลังใจ คอยดูแล คอยสอนอะไรดีๆ ให้หลายอย่าง ที่ผ่านมา เวลามีปัญหา ผมก็ไม่รู้จะไปหาใคร เคว้งคว้างไปหมด ได้แต่เสียใจแล้วก็ทุกข์ใจอยู่คนเดียว เหมือนโลกทั้งโลกไม่มีใครเลย"
เล็กหยุดเว้นจังหวะเพื่อดูว่าเจยังรับไหวอยู่หรือเปล่า แต่เจก็ดูเหมือนตั้งใจฟัง เล็กจึงกล้าที่จะพูดต่อ
"ตอนนั้นผมเหงามาก ผมไม่มีใครเลย หาใครก็ไม่เจอ แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปตอนคุณเจเข้ามา ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม ทุกครั้งที่ได้เจอกัน ได้คุยกัน ผมรู้สึกสบายใจ เหมือนตัวเองมีที่พึ่งที่ไว้ใจได้ เวลาที่คุณเจมาคอยดูแลผม ยอมอดหลับอดนอนมารับมาส่ง ขนาดห้องน้ำเสียยังช่วยซ่อมให้ ผมเมาก็ยังมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ อยู่ข้างๆ ผมเวลาผมไม่มีใคร ผมรู้สึกดีมาก ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครมาหลายปีแล้ว คุณเจ..." เล็กเรียกค้างไว้ คล้ายกับจะให้อีกฝ่ายสนใจมากขึ้น
แววตาของเจแสดงความสนใจตามที่เล็กต้องการ แต่ก็ไม่ทำอะไรมากกว่ายืนรอฟัง เล็กจึงเป็นฝ่ายพูดต่อ
"ถ้าคุณเจรับไม่ได้ ผมก็ขอโทษนะครับ ถ้าไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ที่ผมให้ไป ก็แค่กองมันไว้ตรงนี้ คุณเจจะโกรธผม จะเกลียดผม หรือจะเลิกคบกับผมเพราะเรื่องนี้ก็ได้ ผมเข้าใจได้ แต่ผมทนไม่ได้ถ้าคุณเจจะเข้าใจผมผิดเรื่องน้ำฝน ที่สำคัญที่สุด ผมอยากให้คุณเจรู้ว่าผมคิดยังไงกับคุณเจ ขอโทษนะครับอัปไลน์...ถ้าผมทำให้ลำบากใจ" เล็กทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ถ้าเจเกิดเลิกคบจริงๆ ก็คงเศร้า ธุรกิจก็คงต้องเลิกทำเพราะคงมองหน้ากันไม่ติด
ในธุรกิจยัวร์เวย์ เรื่องชู้สาวเป็นเรื่องที่ต้องระวังมาก เจจึงต้องคอยระวังตัวเสมอเวลามีดาวน์ไลน์หรือไซด์ไลน์สาวๆ มาอยู่ใกล้ๆ ไม่คิดเลยว่าตอนนี้ เจต้องระวังผู้ชายด้วยเหมือนกัน
แล้วเจรู้สึกยังไงกับเล็กบ้าง? รู้สึกดีไม่ใช่หรือเวลาที่เจอกัน ชอบคุยด้วยเพราะสบายใจ เหนื่อยแค่ไหนก็ยังอุตส่าห์มาดูแล เวลาไม่เจอกันก็คิดถึง คอยนึกเป็นห่วงบ่อยๆ แม้ไม่รู้ว่าคิดถึงหรือเป็นห่วงแบบไหนก็ตาม
ว่าแต่เจไม่รู้จริงๆ หรือ?
ขนาดน้ำฝนบอกว่าเล็กกับเธอแอบชอบกันอยู่ ขนาดว่าตัวเองอกหัก ขนาดว่าถูกหักหลังจนเจ็บหนัก สุดท้าย...เจก็ยังมาหาคนที่ควรจะเกลียดด้วยซ้ำ ความรู้สึกอะไรกันแน่ที่ทำให้เจทนคิดถึงคนนี้ไม่ไหว
เอาเถอะ อย่าเพิ่งไปคิดเรื่องนั้นเลย บางทีคำตอบที่ชัดเจนอาจไม่ใช่วันนี้ ตอนนี้สงสารคนตรงหน้าก่อนดีกว่า ดูสิ ใครบางคนหน้าซีด ตาเศร้า ริมฝีปากสั่น คงจะกลัวเจรับไม่ได้มากทีเดียว
แม้ว่ากลัวขนาดนี้ก็ยังกล้าบอกความจริง แสดงว่าเอาชนะความกลัวในใจได้สำเร็จ นี่แหละ...คนสำเร็จตัวจริง คนแบบนี้...เจคงไม่ปล่อยให้หลุดมือไปแน่ ไม่ใช่เพราะหวังประโยชน์ทางธุรกิจ แต่...อะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน
เจคลายสีหน้าตกตะลึงลง ก่อนยิ้มบางๆ ให้เล็ก สักพักก็หันหลังกลับและวิ่งออกไปเปิดประตูหน้าบ้านไว้
"คุณเจจะไปไหนครับ" เล็กร้องถามอย่างงงๆ
เจไม่ตอบ คราวนี้วิ่งไปที่รถของตัวเอง สตาร์ทรถทิ้งไว้แล้วก็ลงมา คนยืนดูงงเป็นไก่ตาแตก แต่ก็จนด้วยเกล้าที่จะเข้าใจ
"คุณเล็ก" เจเรียกด้วยสีหน้าขึงขังจริงจัง พลันย่างเท้าเดินเข้ามาใกล้
เล็กเห็นอย่างนั้นก็กลัว สัญชาตญาณบอกว่าเจดูไม่น่าไว้ใจ เล็กจึงถอยหลังหนีอย่างช้าๆ แต่เจก็ตามมาจนทัน พลันก็จับไหล่สองข้างของเล็กไว้ ทั้งคู่หยุดนิ่งและมองหน้ากัน ดวงตาของทั้งคู่มีประกายวิบไหว แต่ก็ยากจะเดาว่าใครรู้สึกหรือคิดอะไรอยู่กันแน่
"คุณเจจะทำอะไรครับ" เล็กถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ คิดว่าตัวเองจะโดนต่อยหรือต้องมีอะไรสักอย่างแน่
เจไม่ตอบแต่เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ ใกล้มากจนอีกฝ่ายใจเต้นรัว แต่เจไม่หยุดเท่านั้น ไม่กี่อึดใจก็ส่งริมฝีปากตัวเองมาแตะกับริมฝีปากหยักสวยของเล็กเบาๆ แม้สัมผัสเพียงแค่เสี้ยววินาที คนถูกจุมพิตก็ตกตะลึงจนแทบหยุดหายใจ
"ทีหลัง...อย่าเล่นละครที่ต้องจูบจริงอีกนะครับ"
นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เจเอ่ยออกมา จากนั้นก็รีบวิ่งไปขึ้นรถ ไม่นานก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว ประตูบ้านก็ไม่ลงมาปิดให้ ปล่อยให้เล็กยืนงงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นอยู่คนเดียว
อะไรของคุณเจกันเนี่ย!!!???
TBC
-
เจนี่ก็นะทำเอาใจหายใจคว่ำหมดเลยนะคะ เฮ้อ~ น่าเอ็นดูสุดๆ เลยค่ะ มีการวิ่งไปสตาร์ทรถเตรียมหนีไว้ก่อนด้วยน้าา :-[ คิดได้ยังไงกันคะเนี่ย~ ><
-
เจทำเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งมีความรักเลยอ่ะ
เขินแทนคุณเล็กเลยนะนี่ จะนอนหลับกันมั้ยนั่น
-
อ๊าาาาาายังงัยกานน
-
จะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับผมให้ฟังละกันครับ เผื่อจะช่วยให้เข้าใจ 2 คำถามที่ผมตั้งไว้
เรื่องของเล็กหลายๆ อย่างเป็นเรื่องที่เคยเกิดกับผมเมื่อสามปีที่แล้ว
ผมตกงานเพราะเรื่องที่ผมสมัครยัวร์เวย์ ผมถูกกดดันให้ออกด้วยเหตุผลที่ว่า "ดูไม่ดี" ตำแหน่งที่ผมทำอยู่ต้องดูดี
ผมเฮิร์ทมากตอนนั้น เพราะผมสร้างที่นี่มากับมือ ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างให้ ไม่คิดว่าจะต้องจากไปเพราะเรื่องนี้
พี่ที่ผมรักคนหนึ่งด่าผมว่า "โง่มาก" ไม่คิดว่าทำงานมีประสบการณ์มาขนาดนี้แล้วยังไปให้เขาหลอกได้อีก
ผมตกงานอยู่ปีกว่า ไม่มีเงินเดือน ชีวิตลำบากมาก แถมที่บ้านยังเป็นหนี้ ต้องช่วยเขาหาเงินอีก แค่จะเอาตัวเองให้รอดก็ลำบากแล้ว
ผมคิดอยู่ทุกวันตอนนั้นว่าผมทำอะไรผิด ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย อัปไลน์ก็มาขอโทษผม ก็ทำให้ผมได้คิด
มันไม่เกี่ยวกับยัวร์เวย์หรอก เขาแค่มโนกันไปเองว่ามันไม่ดี ใครไปทำก็จะถูกพิพากษาว่าไม่ดีไปด้วย (เพราะเขาไม่เคยเห็นที่ดีๆ)
ชีวิตผมเสียศูนย์เลยตอนนั้น สะเปะสะปะกับชีวิตมาก งานที่เราเคยคิดว่าดูดี มีหน้ามีตา วันหนึ่งเขาก็ทำกับเราแบบนี้
ตรงกันข้าม ช่วงเวลาที่ผมลำบาก ผมได้อัปไลน์ ได้เพื่อนร่วมธุรกิจคอยช่วยเหลือ คอยให้กำลังใจ คอยสอนความคิดดีๆ ให้
จนผมผ่านช่วงเวลาแย่ๆ มาได้ แล้วผมก็ได้งานที่ใหม่ แต่ก็ทำได้ไม่ถึงปี ก็ลาออก เพราะช่วงที่ตกงาน ผมทำงานฟรีแลนซ์
รู้สึกว่าชีวิตอิสระมาก ไม่อยากกลับไปทำงานประจำอีก อยากกลับมาทำฟรีแลนซ์เหมือนเดิม แล้วก็มีเวลาเขียนนิยายมากขึ้นด้วย :oo1:
อัปไลน์สอนผมเรื่องหนึ่งว่า ถ้าเราอยากสำเร็จในชีวิต เราต้องไม่ใช้ชีวิตบนความคิดเห็นของคนอื่น
ยัวร์เวย์เองก็โดนโจมตีมาก เพราะเป็นธุรกิจเปิดเสรี ใครทำก็ได้ เซ็นเตอร์แต่ละที่สอนไม่เหมือนกัน มีระบบกรองคนไม่เหมือนกัน
บางที่ก็ดี บางที่ก็แย่ถึงแย่มาก คนก็มักจะเลือกจำแต่สิ่งแย่ๆ เสียด้วย กลายเป็นว่ายัวร์เวย์ก็ถูกวิพากษ์วิจารณ์ให้แย่ไปด้วย
แต่เขาไม่ออกมาแก้ตัวหรือสร้างภาพใดๆ ใครอยากพูดแบบไหนก็เชิญตามสบาย นักธุรกิจคนไหนที่อยากทำแต่กลัวคนมองไม่ดี
ก็เป็นเรื่องของคุณ ถ้าคุณเอาชนะความกลัวว่าคนอื่นจะมองจะคิดยังไงไม่ได้ ก็ไม่ควรประสบความสำเร็จ
โตแล้ว ไปเรียนรู้ ไปหาวิธีเอาชนะความกลัวนี้เอาเอง คนสอนก็มีเยอะแยะ ถ้าผ่านได้ ต่อจากนั้นก็ไม่มีอะไรยาก
ทุกวันนี้ผมก็โอเคนะ ใครอยากวิพากษ์วิจารณ์ให้แย่หรือเลวร้ายยังไงก็ได้ ไม่ผิดหรอก แต่มันไม่มีผลอะไรกับคนที่เขาเลือกทำให้ถูกต้อง
ทุกวันนี้ผมขอบคุณตัวเองที่เข้ามาเรียนรู้ในยัวร์เวย์และได้ความคิดดีๆ หลายอย่างมาใช้ในชีวิต (แม้ยังไม่ได้ตั้งใจทำให้สำเร็จ)
ในขณะที่งานทุกอย่างที่ทำมาไม่เคยสอนเรื่องพวกนี้ให้ผมเลย มีแต่ภาพที่ดูดีแต่ไม่มีฐานที่มั่นคงแข็งแรง
เพราะฉะนั้นในเรื่องนี้ เล็กไปสมัครกับใครก็จะเจอปัญหานี้อยู่ดี ไม่ว่าคนๆ นั้นจะชวนด้วยสาเหตุอะไร
เล็กเลือกที่จะสมัครเอง เหมือนที่ผมก็เลือกที่จะสมัครเอง ไม่มีใครบังคับ ผมจึงเลือกให้เล็กคิดเหมือนผมคือ... อย่าโทษใคร
ส่วนเจ เขาก็อาจจะผิดที่เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงาน แต่เขาไม่ได้หลอก จะเห็นว่าเขาใช้วิธีการสปอนเซอร์แบบมืออาชีพทุกอย่าง
เมื่อเล็กตระหนักว่าตัวเองกำลังเอาแรงและเวลาไปตักน้ำ ไม่ได้สร้างท่อน้ำ เขาก็เลยตัดสินใจสมัครเพราะอยากลองสร้างท่อน้ำดูบ้าง
ถ้าหลอกล่อ เจจะต้องใช้ความโลภ ความรวย ฯลฯ เข้าล่อ คนที่โลภที่อยากรวยทางลัดก็จะตกเป็นเหยื่อ
ผ่านมาสามปี ผมโอเคกับชีวิตนะ อัปไลน์ผมไม่ผิด ยัวร์เวย์ก็ไม่ได้ผิดอะไร แม้กระทั่งคนที่เขาเข้าใจผิดก็ไม่ผิดเหมือนกัน เพราะเขาก็ไม่รู้
ทั้งหมดที่ผ่านมาก็เป็นแค่เรื่องๆ หนึ่งที่เกิดขึ้นให้เราได้เรียนรู้ชีวิต อย่างน้อย วันนี้ผมก็มีจิตใจที่เข้มแข็งกว่าเดิม fighting!
-
เรื่องเจนี่เราบอกตรงๆก็คือไม่ชอบจุดที่เขาเอาสิ่งที่ตัวเองเชื่อถือ+รักที่จะทำมาเป็นสิ่งทำร้ายคนอื่นได้ ก็คือเจตนานั่นเอง คนอื่นดูถูกว่ายัวร์เวย์ต่ำก็เพราะว่าเขาไม่เข้าใจ ไม่นับถือ ไม่ศรัทธา ก็โอเค แต่เจที่มีความเข้าใจ รักยัวร์เวย์แต่หยิบเอาข้อด้อยของสิ่งที่ตัวเองรักมาหาผลประโยชน์ให้ร้ายคนอื่นนี่สิ ที่เรารับไม่ได้และไม่ชอบ ยอมรับว่าจุดนี้มีส่วนทำให้เรามีอคติต่อเจ เราดูเจต่อไปค่ะ ว่าจะทำให้ชีวิตคุณเล็กไปแบบไหน คนเขียนเก่งค่ะที่นำเสนอจุดที่ว่าการเรียนรู้วิถีชีวิตจากการขายตรงสามารถนำมาใช้เกื้อหนุนในชีวิตจริงได้
อ่านๆต่อมาถึงตอนนี้เจคิดโกรธเล็กเรื่องน้ำฝน แต่พอเล็กสารภาพก็เหมือนกับว่าลมเปลี่ยนทิศทางไปเลย สมมุติว่าน้ำฝนรู้ก็จะกลายเป็นว่าเจ+เล็กทำอะไรลับหลังหักหลังนาง เปลี่ยนกลับไปอีกมุมไปเลย
เรื่องขายตรงดีใจด้วยที่คุณได้เรียนรู้สิ่งดีๆจากการเข้าไปคลุกคลีทำธุรกิจ งานขายตรงไม่ใช่สำหรับทุกคน ยินดีด้วยสำหรับคนที่ทำสำเร็จ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย กลายเป็นเจที่เงิบแทน ว่าจะมีเคลียร์เรื่องน้ำฝน กลายมาเป็นโดนสารภาพรักไปซะนี่ :-[ แต่ดีนะที่เล็กกับเจเคลียร์กันได้ดี ไม่มีอะไรรุนแรง ถึงแม้จะมีอารมณ์ขึ้นบ้างทั้งสองฝ่าย แต่ยังดีมีสติ โดยเฉพาะเล็กถือโอกาสบอกชอบเจไปด้วยเลย ยิงชะนีเสร็จได้เก้งมาด้วยเลย :laugh
เรื่องของเจกับน้ำฝนที่เลิกกัน ไม่ได้เกี่ยวกับยัวร์เวย์หรอก มันขึ้นอยู่กับความมั่นคง มั่นใจในตัวกันและกันมากกว่า ไม่ว่าจะทำอาชีพไหน ถ้าขาดความเชือใจกัน ไม่ให้เกรียติซึ่งกันและกัน ให้ยังไงก็อยู่กันไม่ยืด :katai2-1:
-
เรื่องเจนี่เราบอกตรงๆก็คือไม่ชอบจุดที่เขาเอาสิ่งที่ตัวเองเชื่อถือ+รักที่จะทำมาเป็นสิ่งทำร้ายคนอื่นได้ ก็คือเจตนานั่นเอง คนอื่นดูถูกว่ายัวร์เวย์ต่ำก็เพราะว่าเขาไม่เข้าใจ ไม่นับถือ ไม่ศรัทธา ก็โอเค แต่เจที่มีความเข้าใจ รักยัวร์เวย์แต่หยิบเอาข้อด้อยของสิ่งที่ตัวเองรักมาหาผลประโยชน์ให้ร้ายคนอื่นนี่สิ ที่เรารับไม่ได้และไม่ชอบ ยอมรับว่าจุดนี้มีส่วนทำให้เรามีอคติต่อเจ เราดูเจต่อไปค่ะ ว่าจะทำให้ชีวิตคุณเล็กไปแบบไหน คนเขียนเก่งค่ะที่นำเสนอจุดที่ว่าการเรียนรู้วิถีชีวิตจากการขายตรงสามารถนำมาใช้เกื้อหนุนในชีวิตจริงได้
อ่านๆต่อมาถึงตอนนี้เจคิดโกรธเล็กเรื่องน้ำฝน แต่พอเล็กสารภาพก็เหมือนกับว่าลมเปลี่ยนทิศทางไปเลย สมมุติว่าน้ำฝนรู้ก็จะกลายเป็นว่าเจ+เล็กทำอะไรลับหลังหักหลังนาง เปลี่ยนกลับไปอีกมุมไปเลย
เรื่องขายตรงดีใจด้วยที่คุณได้เรียนรู้สิ่งดีๆจากการเข้าไปคลุกคลีทำธุรกิจ งานขายตรงไม่ใช่สำหรับทุกคน ยินดีด้วยสำหรับคนที่ทำสำเร็จ
จริงๆ น่าจะเป็นเพราะผมพยายามสร้าง false impression ให้กับยัวร์เวย์และเจมากเกินไปในตอนแรกๆ ด้วยแหละครับ
การชวนคนเข้ามาในธุรกิจควรจะตั้งฐานอยู่บนแนวคิดการเปิดโอกาสทางธุรกิจให้คนที่สนใจอยากเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิต
แต่เหตุผลตั้งต้นตอนแรกของเจคือ ถ้าเล็กเข้ามาทำธุรกิจนี้แล้ว น้ำฝนจะเลิกตามเจ ซึ่งผิดหลักการของการสปอนเซอร์
แต่หลังจากที่คิดแบบนั้นในตอนแรก เจก็เริ่มรู้แล้วล่ะว่ามันผิดหลักการ เขายังกังวลเลยว่าถ้าเกิดพี่ๆ ในกลุ่มรู้เข้าคงไม่ดีแน่
แต่ผมจงใจตัดตอนที่เจคิดอะไรบางอย่างที่สำคัญออกไปเพื่อสร้าง false impression ขึ้นมาอีก ตรงนี้ก็เลยทำให้เจดูเหมือนคนไม่ดี ไม่จริงใจไป
ตรงที่ผมตัดออกไปและคิดว่าจะอธิบายทีหลังก็คือ หลังจากที่เจรู้ว่าผิดหลักการ เขาก็คิดใหม่
เขาจะใช้วิธีการแบบมืออาชีพที่เขาเคยสปอนเซอร์คนเข้ามาเพื่อดูทัศนคติของเล็กก่อน ว่ามองชีวิตยังไง คิดอะไรบ้างกับชีวิตของตัวเอง
ถ้าเล็กทัศนคติโอเค เขาก็จะสปอนเซอร์เข้ามา สอนให้เล็กเก่งและประสบความสำเร็จ ส่วนผลพลอยได้ก็คือ น้ำฝนก็อาจจะเลิกตามเล็กไปเอง
แต่ถ้าเล็กทัศนคติไม่โอเค เขาก็จะปล่อยเล็กไปใช้ชีวิตตามเดิม
แต่หลังจากนั้นเขาก็พบว่าทัศนคติของเล็กดีมาก เจก็จะทำตามสิ่งที่คิดไว้ก็คือ ช่วยสอนให้เล็กประสบความสำเร็จในธุรกิจ
แต่ก็เหมือนเขากลัวว่าถ้าเล็กเข้ามาอยู่ใกล้เขามากไป ก็เท่ากับดึงเล็กให้มาใกล้น้ำฝนมากขึ้นด้วย ตอนแรกๆ ที่เล็กสมัครเข้ามา เจก็เลยสับสน
ใจหนึ่งก็อยากปล่อยเล็กไป เล็กจะได้ไม่ต้องเข้ามาใกล้น้ำฝนมากขึ้น แต่ใจหนึ่งก็เห็นใจเล็กที่เจอเรื่องแย่ๆ ในวงการบันเทิงเยอะ
ยัวร์เวย์น่าจะเป็นโอกาสที่ช่วยให้เล็กมีทางเลือกของชีวิตมากขึ้น เจก็อยากจะช่วย เขาเองก็รู้สึกสงสารเล็กด้วยที่ต้องเป็นพระเอกตกอับ
โดยธรรมชาติของคนที่ทำธุรกิจนี้จนสำเร็จ เขาจะรักผู้คน อยากช่วยเหลือ เหนื่อยก็ยอม ถึงไหนถึงกัน แต่ความคิดของเจก็ตีกันอยู่ตอนนั้น
ส่วนเรื่องที่เล็กเจอวิกฤตินั้น เป็นเรื่องที่อยู่เหนือการควบคุมของเจไปแล้ว เพราะเขาไม่ได้คิดถึงขั้นว่าจะต้องให้เล็กเสียชื่อเสียง อย่างหลังเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นของมันเอง
แต่เจก็รู้สึกผิดว่าเขาก็มีส่วนทำให้เล็กต้องมาเจอวิกฤติเช่นนี้ (เหมือนที่อัปไลน์ผมเขารู้สึกผิดว่าพอชวนผมเข้ามาแล้วก็ทำให้ผมเจอเรื่องแย่ๆ หลายอย่าง แต่ผมรู้ว่าไม่เกี่ยวกับเขาหรอก)
เหตุการณ์นี้ทำให้เจเรียนรู้ว่า ทิศทางผิด ความพยายามก็สูญเปล่า เขาจึงตั้งใจจะทำให้มันถูกทั้งหมดหลังจากนั้น เขาจึงไปขอโทษเล็ก ยอมชดใช้ให้ทุกสิ่งทุกอย่าง
ถ้าเล็กยังเชื่อใจเขาอยู่ เจก็พร้อมจะทำให้เล็กประสบความสำเร็จในธุรกิจนี้ให้ได้ภายในสามปี เหมือนที่เขาเคยช่วยให้คนอื่นๆ สำเร็จมาแล้ว
จากตรงนี้จะเห็นว่าเจไม่มีเจตนาใช้ยัวร์เวย์ทำร้ายเล็ก มีแต่ความคิดที่ผิดหลักการของการสปอนเซอร์ในตอนแรกเท่านั้น
ผมตั้งใจสร้าง false impression มากไปหน่อย
แม้ว่าเจจะทำผิดหลักการไปตอนแรก แต่เล็กก็เลือกที่จะให้อภัย เพราะหลังจากที่ได้คบกัน เล็กรู้ว่าเจมีพื้นฐานนิสัยที่ดี
เล็กชื่นชมเจตรงที่รู้ตัวว่าทำผิดก็ยอมรับผิด พร้อมที่จะชดใช้ให้ พร้อมที่จะรับผิดชอบให้
เหตุการณ์ช่วงแรกจึงเป็นเรื่องของการเรียนรู้สำนึกผิดชอบชั่วดีของเจ ความผิดพลาด การคิดใหม่และการให้อภัย
ผมเคยรู้สึกผิดตอนเขียนต้น-สนเวอร์ชั่น 2 เพราะเลือกที่จะข้ามรายละเอียดสำคัญทางความคิดบางอย่างไปของสนไป จนทำให้สนดูแย่มาก คนอ่านบางคนด่าใหญ่เลย
ถ้าเกิดว่าเขามีชีวิตอยู่จริงๆ การเขียนของผมก็คงทำร้ายเขาเลยล่ะ ตอนนั้นผมก็รู้สึกแย่เหมือนกัน
ในส่วนของเรื่องนี้ก็เช่นกัน ความผิดพลาดนี้ผมจะขอน้อมรับไว้ คนเขียนผิดเองครับ 555
ขอบคุณสำหรับเสียงสะท้อน เป็นประโยชน์มากครับ
-
เจคงเขิลเปล่าอ่ะ มีผู้ชายมาบอกชอบ แถมทิ้งท้ายประโยคนั้นให้คิด แล้วก็ขึ้นรถขับหนีไปเลย 555+
-
ตอนนี้แอบหวาน อะไรคือการที่เจสตาร์ทรถคอย พอจุ๊บปั๊บ ชิ่งปุ๊บ 5555
สำหรับเรา แม้ว่าเจจะรู้สึกเสียใจบ้างที่ได้รู้จากปากของน้ำฝนเอง แต่เจยังเสียใจไม่มากพอ เหมือนกันกับที่น้ำฝนเผลอรักเล็ก เจเองก็เผลอไม่ต่างกัน เพราะเท่าที่เห็นคือเจเป็นคนระวังตัว แต่กับเล็กนี่คือตรงข้าม ยิ่งอ้างว่าทำไปเพราะสำนึกผิด อยากทดแทน ก็ยิ่งชัดเจนเข้าไปใหญ่
พออ่านตอนนี้ตอนนี้จบก็เลื่อนลงมาอ่านคอมเม้นต์ข้างล่าง รู้สึกว่าอะไรหลายๆอย่างได้รับคำตอบมากขึ้น รู้สึกว่าเข้าใจความคิดของเจดีขึ้น แม้ว่าตอนแรกจะพอเข้าใจแล้วก็ตาม สิ่งที่เราชอบคือการที่เรื่องนี้สร้างเจให้เป็นตัวละครที่มีมิติ มีความธรรมดาที่เข้าถึงได้ ถ้าเทียบกับการดูหนัง นิยายเรื่องนี้ก็เหมือนกับระบบสามมิติ ที่เพิ่มการ "สัมผัส" เพื่อความสมจริง และเรารู้สึกว่าการสัมผัสถึงความคิดของเจเป็นเรื่องน่าสนุก เจไม่ใช่คนดีร้อยเปอร์เซนต์ เป็นปุถุชนเหมือนคนทั่วไป แต่เราชอบมาก เป็นความมหัศจรรย์ที่่ธรรมดา
อยากจะบอกคนเขียนค่ะว่าแอบแว่บไปอ่านต้นสนแล้ว อภัยให้เรานะคะเพราะเราไม่มีภูมิคุ้มกันมาม่าจริงๆ เพราะผงชูรสเยอะมาก เอ้ย ไม่ใช่ 555 เราอ่านแนวนี้ไม่ค่อยได้ค่ะ น้ำตามันพาลจะไหลเอาทุกที แถมอ่านจบทีไรเครียดยิ่งกว่าเดิมอีก อยากจะคอมเม้นต์ทิ้งไว้ที่เรื่องนู้นเหมือนกัน แต่คอมเม้นต์ที่นั่นดูท่าจะดุเดือดใช้ได้ 555 ไม่อยากซ้ำลงไปค่ะ เลยมาบอกที่นี่แทน ให้อภัยเรานะคะ T^T (แต่เราชอบเรื่องนี้มากกกกกกกก เพื่อนคุณแม่เราก็เป็นอัปไลน์เหมือนกัน พอเราอ่านเรื่องนี้นี่อยากคุยด้วยเลย)
ปล.รอตอนหน้าจ้าาาา
-
ขอบคุณที่นำเสนอเรื่องราวฟินๆเเละความรู้ดีๆนะครับ
ผมก็งงนะว่าทำใมเมืองไทยถึงมองMLMว่าเลว(ขนาดซิตคอมของคุณบอยยังเคยทำล้อเลียนเลยว่ามันไม่ดี) MLMมันก็ธุรกิจของซื้อของขายปกตินี้หละเเต่เเค่มีออพชั่นเสริม (<<อันนี้ตามความคิดผมนะ)
ถ้าMLMเเบบYourwayมันเเย่จริงมันจะอยู่ยาวนานมาเกิน20ปีหรอ???
สังคมเมืองไทยเราทำดีคือเสมอตัวทำชั่วคือจำยาวเจ็ดชั่วโครต(ไม่ใช่เเบบก่อนหน้าสามรุ่นเเละหลังจากตัวผู้กระทำสามรุ่นนะ)
อีกอย่างคือไม่ค่อยฟังเสียงจากผู้ใช้จริง (ชมจริงติจริงเเบบทีไม่ใช่หน้าม้า) ประสปการณ์ล่าสุดเลยคือได้มือถือดีในราคาที่เหมาะสม(ขอไม่เอ่ยเเบรนด์...เเต่ถ้าอยากเผือกไปหาผมได้ในพันทิพ 5555)
เอาเเล้วUplineมีสามีเป็นDownline(ขออนุญาติเรียกเเบบฝรั่งนะครับที่เรียกว่า Husband & Husband)อยากรู้ต่อเเล้วว่าจะลงเอยกันยังไง
ส่วนคุณเล็กใหนๆก็ Grand Opening ไปใน Attitude เเล้วย้ายสังกัดไปอยู่กับช่องเจ้าของ Club Saturday ไปเลย (พี่"กอด"ผ.อ.ช่องน่าจะโอเค) ถ้าช่องเก่าเขาจะไม่โอเคกะเรื่องคุณเล็กเป็นเกย์ มีเเฟนเป็นผู้ชาย เเละ มีอาชีพเสริมขาย Yourway
-
วันนี้คุณเล็กจะออกมาพบปะประชาชนคนอ่านอย่างเราไหมน้อ~ อยากอ่านต่อแล้วสิค้า.. :impress:
-
แปะไว้ก่อนน้า คนเขียนขยันมาก อัพบ่อยดี แบบนี้ชอบ
เพิ่งอ่านได้ตอนแรก :L2: ชอบคาแร็กเตอร์แบบเล็ก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า :pig4:
-
o13
-
ดีใจจังที่เจคิดได้น่ะ กะว่าถ้ามาแบบงี่เง่าเหมือนละครน้ำเน่านี่รับไม่ได้จริงๆ น่ะ สอนคนมาซะดีแต่ตัวเองคิดไม่ได้นี่คงแย่มาก ๆ น่ะ อ่านเรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งชอบน่ะ ช่วงแรกอาจจะดูเยิ่นเย้อดีเทลเยอะไปหน่อย แต่ก้อได้ความรู้ดีทีเดียว เราก้อขอสารภาพเลยว่าสมัยก่อนเคยทำงานประเภทนี้ด้วยแหละ แต่ทำได้ไม่นานหรอกน่ะ หมดไฟก่อนน่ะ ช่วงแรกก้อคึกคักทีเดียวล่ะ ชวนเพื่อนชวนนั่นชวนนี่เยอะ และก้อเลือกใช้ผลิตภัณฑ์ไปหลายอย่างเลยล่ะ เราก้อมาคิดน่ะว่าทำไมเราถึงเลิกทำ แรก ๆ ก้อยังมีแวะเวียนไปซื้ออยู่น่ะ แต่ตอนหลังก้อทิ้งเลยน่ะ เราก้อได้ข้อสรุปว่าบ้านอยู่ไกลมาก ต้องกลับดึกบ่อย ๆ ไม่ไหวน่ะ เหนื่อยมาก และจะทำอะไรแต่ละอย่างสินค้าออกใหม่ทีก้อต้องซื้อเองหมด ลงทุนไปหลายอย่างเลยน่ะ อาจเป็นเพราะตัวเองไม่มีอัปไลน์แบบคุณเจมั๊ง ตอนทำมัวแต่คิดจะขึ้นตำแหน่งเร็ว ๆ น่ะ และแค่ทำงานประจำก้อกินเวลาไปเยอะมาก ๆ แล้วน่ะ ก้อเลยจำเป็นต้องเลิกไปโดยปริยาย :mew2: แต่เราก้อไม่เคยมองธุรกิจแบบนี้ว่าไม่ดีน่ะ เรามองว่าคนที่ทำต่างหากที่มุ่งแต่จะหาเงินอย่างเดียวก้อเลยทำให้มันเสียภาพลักษณ์ไปเองน่ะ :mew5:
-
เจแอบน่ารักนะนี่ ฮ่าๆ
ว่าแต่จะไปคุยไรกันที่บ้านน๊า อิๆ
-
คุณเล็กแอบน้อยใจเจเสียจนน่ารักเลยนะคะ >\\< ..ส่วนเรื่องปาปายังไงก็เป็นของคู่กันกับอาชีพนักแสดงอย่างคุณเล็กอยู่แล้วล่ะเนอะ คงจะทำใจได้แค่อย่างเดียวนั่นล่ะค่ะ ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อไป สู้ๆ จ้าา~ :a2:
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 14 ❋ คืนที่ไม่โรแมนติก
(http://bit.ly/2bDFS0E)
เล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู แต่ไม่มีวี่แววว่าจะมีข้อความ หรือเบอร์ที่ไม่ได้รับจากคนที่เพิ่งกลับไปเลย ในไลน์ก็ไม่มีข้อความใหม่จากใครคนนั้น แต่พอจะพิมพ์ทักไปเล็กก็ไม่กล้าส่ง เมื่อชั่วโมงที่แล้วยังห้าวหาญกล้าบอกความรู้สึกของตัวเองอยู่เลย แต่ไม่รู้ว่าความกล้าหายไปไหนหมดแล้วตอนนี้
คนอะไร แทนที่จะพูดให้ชัดเจน กลับมาทิ้งปริศนาไว้ให้นอนคิด ไม่รู้ว่าคืนนี้เล็กจะหลับตาลงได้หรือเปล่า สมองของเล็กกำลังประมวลผลหนักเพราะประโยคนั้น
"ทีหลัง...อย่าเล่นละครที่ต้องจูบจริงอีกนะครับ"
ถ้าเล็กมีแฟนแล้วพูดแบบนี้ก็แปลว่าหึง แต่พอเจพูด เล็กกลับไม่กล้าเดาว่าเจหึง หรือว่าเจจะหึง? ถ้าหึงก็ต้องแปลว่าเจ...
เล็กส่ายหัวไปมาในความมืด ไม่กล้ายอมรับความคิดนั้นของตัวเอง แต่กระนั้น ถ้าอีกฝ่ายใจตรงกันก็คงดีไม่น้อย เล็กอยากมีแฟนแบบนี้ ต่อให้เป็นผู้ชายก็ยอม
ความคิดถึงดลใจเล็กให้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีก ก่อนเปิดแอปรูปภาพและเลื่อนหารูปเจที่เล็กเคยถ่ายไว้ มีอยู่รูปหนึ่ง เจพูดอยู่บนเวทีเซ็นเตอร์ แววตาดูมุ่งมั่น แต่รอยยิ้มกลับดูอบอุ่น ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายตาตี่ๆ ก็มีเสน่ห์ พาให้เล็กยิ้มตามคนในรูปไปด้วย ถ้าใครมาเห็นเข้าคงนึกว่าบ้า
คุณเจนะคุณเจ คนอุตส่าห์คิดถึง ไม่เจอกันตั้งหลายวัน แต่มาไม่ทันไรก็เผ่นกลับเสียแล้ว ยังไม่ทันหายคิดถึงเลย เล็กแอบตัดพ้อในใจ
เล็กวางโทรศัพท์ลง ก่อนลุกจากเตียงและเดินไปที่ประตูกระจกบานเลื่อน มือหนึ่งปลดล็อคและเลื่อนประตูออก สองเท้าพลันก้าวออกไปยืนรับลมเย็นๆ ตรงระเบียง ฟ้าดูมืดและมีเมฆ ยามหน้าฝนอย่างนี้ยากจะเห็นฟ้าโปร่ง แต่ถึงฟ้าโปร่งก็ยากจะเห็นดาวเพราะแสงในเมืองกลบหมด
บรรยากาศอาจไม่โรแมนติก แต่หัวใจที่มีความรักก็ทำให้มันโรแมนติกได้ เล็กนึกถึงเพลงนั้นที่ตัวเองเคยใช้ร้องประกวดตอนเข้าวงการใหม่ๆ
"คิดถึงเธอทุกทีที่อยู่คนเดียว" เพลงประกวดหากินของใครหลายๆ คน
ช่างเข้ากับความรู้สึกตอนนี้ได้ดีทีเดียว เล็กฮัมเพลงนั้นเบาๆ ร้องไป ยิ้มไป นึกถึงใบหน้าของใครคนนั้นไปด้วย หัวใจที่เต็มตื้นด้วยความรักมักพาให้คนทำอะไรแปลกๆ เล็กอดขำตัวเองไม่ได้ที่เป็นถึงขนาดนี้
เล็กเอ๋ยเล็ก ทำอย่างกับคนไม่เคยมีความรักไปได้ แม้เคยเข็ดจากความรักคราวก่อน กี่คนผ่านมาไม่เคยยอมให้เฉียดกรายพื้นที่หวงห้าม แต่ครั้งนี้เล็กกลับอดใจไม่ไหว อุ่นไอรักจากชายตาตี่มีพลังดึงดูดรุนแรงอย่างน่าประหลาด รู้ตัวอีกทีเล็กก็เผลอชอบเข้าให้แล้ว ถ้าต้องเจ็บเพราะความรักอีกคราวก็คงต้องยอม
เล็กร้องเพลงนั้นจนจบ แม้ไม่ได้ร้องนานแล้วแต่ก็พอร้องได้ เพี้ยนบ้างเล็กน้อย ถ้าเจมานั่งฟังอยู่ตอนนี้คงขำ แต่เล็กคงจะยอมให้ขำ ไม่หัวเสียเหมือนคราวนั้นหรอก
สองเท้าพาร่างที่มีหัวใจเปี่ยมรักกลับมานอนอยู่บนเตียงนุ่ม มือหนึ่งหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดดูรูปนั้นอีก รอยยิ้มพลันปรากฎบนริมฝีปากหยักสวย ความง่วงมาเยือนแล้ว คงต้องลาจากกันไปในคืนนี้ก่อน
"คุณเจ กู๊ดไนท์นะครับ" เล็กบอกคนในรูปเบาๆ
แม้ว่าตัวจริงของคนในรูปไม่อยู่ตรงนี้ แต่เล็กก็ยังอดเขินสายตาที่คนในรูปมองมาไม่ได้ ผู้ชายอะไร แค่รูปก็ยังทำให้เขิน
"คุณเจ...ขอให้เราใจตรงกันนะครับ ตอนนี้...ผมอยากมีความรักแล้ว"
--- <+> -- <+> --- <+> -- <+> --- <+> -- <+> ---
อีกมุมหนึ่งของเมืองเดียวกัน คนที่เล็กรำพึงรำพันถึงมีอาการไม่ต่างกันเลย เจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ว่าจะโทรไปหาคนอีกฟากหนึ่งของเมืองก็ไม่กล้า จะคุยไลน์ด้วยก็พิมพ์ๆ หยุดๆ สุดท้ายก็ไม่กล้าส่ง
เจถอนหายใจเฮือกใหญ่ ชีวิตช่วงนี้ช่างน่าแปลกจริงๆ เมื่อไม่กี่วันนี้ยังเศร้าเพราะน้ำฝนบอกเลิกอยู่เลย ไม่กี่วันถัดมากลับมีความรู้สึกใหม่เข้ามาแทน อารมณ์อกหักจึงแทบไม่มีความหมายเลย
เจชอบเล็กหรือเปล่าหนอ ถ้าไม่ชอบ แล้วเจไปจุมพิตเล็กทำไม แถมยังพูดแบบนั้นกับเล็กอีก เป็นใครก็คงคิดเตลิดเปิดเปิงว่าเจมีใจให้ แล้วมันจริงหรือเปล่าล่ะ?
ที่จริง...ก็ยอมรับว่ารู้สึดีไม่น้อย
พรุ่งนี้เจอกันจะทำหน้ายังไง หรือว่าแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่เล็กจะรู้สึกยังไงถ้าเจทำแบบนั้น เกิดเล็กน้อยใจขึ้นมาล่ะ เฮ้อ...ทำยัวร์เวย์เจอเรื่องหินๆ มาก็มาก ทำไมเรื่องแค่นี้เจถึงกลัวไปได้
โธ่เอ๊ย ทำไมขี้ขลาดแบบนี้นะนายเจ! เล็กเขายังกล้าบอกว่าชอบเลย ทำไมเจถึงไม่กล้าพูดตรงๆ
เพราะเล็กเป็นผู้ชายหรือเปล่า แล้วยังไง? ถึงจะเป็นผู้ชายแต่เล็กก็เป็นคนน่ารัก แถมอยู่ด้วยแล้วสบายใจ คนแบบนี้ไม่ใช่หรือที่เจตามหามาตั้งนาน มันก็ใช่อยู่ แต่...
ความรู้สึกนั้นเกิดขึ้นตอนไหนกันแน่ หรือว่าเป็นเพราะความสงสาร ช่วงที่ผ่านมาเล็กน่าสงสารมาก เจจึงอยากช่วยเหลือดูแล ตอนนั้นหรือเปล่าที่ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นเงียบๆ
ก็น่าจะเป็นความรู้สึกนั้น จะปฏิเสธไปทำไม เจเคยมีแฟนมาบ้างแล้ว จะบอกว่าไม่รู้ก็คงแปลก เพราะความรู้สึกนี้เกิดขึ้นเมื่อเจอคนพิเศษเท่านั้น ไม่ใช่ใครก็ได้
อยากคุยกับคุณเล็กจัง...ทำไงดี...
นึกออกแล้ว ส่งคำคมเกี่ยวกับความรักไปให้เล็กดีกว่า ถึงจะไม่ชัดเจน แต่น่าจะทำให้อีกฝ่ายเอะใจบ้าง ว่าแล้วเจจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนพิมพ์คำสอนหนึ่งของ อ. เหวิน ลงไป พิมพ์เสร็จก็ส่งไลน์ให้เล็กทันที
"อ. เหวิน สอนว่า ฝันของคนมีสี่ประการ
1) ชีวิตที่มีคุณค่า
2) แสวงหารักแท้
3) กระหายจะได้ครูที่ดีและเพื่อนแท้
4) ได้งานที่ไม่ต้องเปลี่ยนตลอดชีวิต
คุณเล็กมีครบทุกข้อหรือยังครับ"
คนส่งยิ้มเขินจนหน้าแดง ทั้งๆ ที่ในห้องนี้ก็ไม่มีใครให้ยิ้มให้ แต่ก็ไม่สามารถควบคุมอาการนั้นได้แล้ว เขินอย่างกับเพิ่งหัดจีบสาว ถ้าเจมีตาทิพย์คงเห็นว่าคนรับก็หน้าแดงพอกัน คำพูดก่อนจากก็ว่าเด็ดแล้ว แต่ข้อความจากไลน์คราวนี้มาแรงกว่า ไม่นานเล็กก็พิมพ์ตอบกลับมา
"สงสัยจะขาดข้อสอง คุณเจมีครบทุกข้อหรือยังครับ"
เจยิ้มให้กับข้อความนั้น ไม่นานก็พิมพ์สั้นๆ ตอบกลับไป
"ลองเดาสิครับ คนใจตรงกัน...เดาถูกอยู่แล้ว"
เจวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะเล็กๆ ข้างเตียง นอนยิ้มกับตัวเองในความมืด ว่ากันว่าความรู้สึกที่น่าประทับใจที่สุดก็คือความรู้สึกของครั้งแรก โดยเฉพาะครั้งแรกที่รักใครสักคน หัวใจยามมีรักใหม่คือหัวใจที่น่าอิจฉาที่สุด เพราะชีวิตในช่วงนี้จะมีแต่สีชมพู
ดึกดื่นคืนนี้ ไม่มีลมหนาวพัดโชยมาต้องกาย ไม่มีขอบฟ้าและดวงดาวให้แหงนมอง ไม่มีน้ำค้างยอดหญ้าคาส่งประกายยามต้องแสงจันทร์ให้ชื่นชม ใครๆ ก็รู้ว่าบรรยากาศเมืองหลวงไม่โรแมนติกเพราะขาดธรรมชาติ
แต่หัวใจที่อยู่ในอารมณ์นั้นเปลี่ยนคลองน้ำเน่าเป็นเมืองเวนิชได้ เปลี่ยนห่าเม็ดฝนยามดึกเป็นจุดแสงของดวงดาวพร่างพรายได้ เปลี่ยนห้องนอนที่เดียวดายให้กลายเป็นวิมานอบอุ่นได้ คืนนี้เจจะนอนหลับใหลไปพร้อมกับความรู้สึกนี้ คงจะนอนหลับฝันดีและตื่นขึ้นอย่างสดใส
"ราตรีสวัสดิ์ครับคุณเล็ก"
(http://bit.ly/2bd9pje)
วันนี้ยัวร์เวย์มีงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ในกลุ่มอาหารเสริม เจไม่พลาดพาดาวน์ไลน์ที่ตั้งใจทำธุรกิจมางานนี้ด้วย หนึ่งในนั้นก็มีเล็ก ตอนนี้กำลังเดินทางมาสมทบ
พอลงจากแท็กซี่และก้าวขาเข้ามาในอาคารสำนักงานใหญ่ของยัวร์เวย์ เล็กก็เริ่มใจสั่น ประหม่าและตื่นเต้น แค่คิดว่าจะได้เจอหน้ากันก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว ใครบ้างจะไม่ตื่นเต้นเมื่อมาหาคนที่เพิ่งรู้สึกดีๆ ต่อกัน
ตั้งแต่ออกจากลิฟต์มา เล็กก็แทบจะไปไหนไม่ได้เพราะมีคนเข้ามาทัก บ้างขอถ่ายรูป บ้างขอจับมือ บ้างอยากคุยด้วย บ้างชื่นชมให้กำลังใจ เห็นดารามาทำอาชีพนี้ใครๆ ก็ตื่นเต้นกันใหญ่ เล็กไม่เคยปฏิเสธเลยเวลามีใครเข้ามาหา เจสอนเล็กว่าคำพูดดีๆ ของเราแค่ไม่กี่คำ อาจสร้างแรงบันดาลใจและเปลี่ยนชีวิตคนได้ รูปของเราที่เขาขอถ่ายไปอวดคนอื่น อาจจุดประกายฝันให้คนเหล่านั้นลุกขึ้นมาสู้อีกครั้ง เวลาใครถามว่าทำไมดาราถึงทำยัวร์เวย์ เล็กมักตอบบ่อยๆ ว่า
"ดาราก็ตกงานได้ ป่วยได้ แก่ได้ ตายได้ จริงไหมครับ"
แม้พูดตลกๆ แต่ก็ทำให้คนฉุกคิด คำพูดแบบนี้อาจไปสะกิดใจใครสักคนเข้า ทุกสิ่งดีๆ ที่เราพูดหรือกระทำออกไปมีคุณค่าเสมอ
เจยืนจับกลุ่มคุยกับดาวน์ไลน์ประมาณสิบคนตรงโถงทางเดิน ในนั้นมีพี่ประสิทธิ์ น้องอาร์ต พี่วินมอเตอร์ไซค์และคนอื่นๆ ที่เล็กเคยเจออยู่บ้าง แต่ยังจำชื่อไม่ได้ทั้งหมด มีผู้หญิงอยู่ด้วยอีกสี่คน ทั้งหมดนั้นเป็นทั้งดาวน์ไลน์ติดตัวและดาวน์ไลน์สายลึกลงไป
หลังฝ่ากลุ่มฝูงชนมาได้ เล็กก็มาถึงกลุ่มของเจ ด้วยความที่มาถึงช้าจึงรีบออกตัว
"สวัสดีครับ ขอโทษทุกคนด้วยนะครับที่มาช้า"
เล็กยกมือไหว้กลุ่มดาวน์ไลน์ของเจ ก่อนหันไปสบตาคู่นั้นที่มองมา เจทำท่าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม น่าแปลกที่ไม่ทักทายเล็กเลยแม้แต่คำเดียว
"คนฮ็อตก็อย่างนี้แหละพี่" อาร์ตแซว ทุกคนในกลุ่มเห็นเล็กโดนรุมถ่ายรูปแล้ว แต่ไม่มีใครว่าอะไรเพราะอยากให้เล็กเป็นแรงบันดาลใจให้คนอื่น
"อาร์ตครับ พี่วานอาร์ตช่วยพาคุณเล็กไปรับคู่มือแล้วก็อาหารว่างหน่อยสิ เสร็จแล้วมาเจอกันที่นี่นะ จะได้เข้าไปพร้อมๆ กัน" เจหันไปวานเพื่อนรุ่นน้อง
"ครับพี่เจ พี่เล็ก...มาทางนี้เลยครับ" อาร์ตรับคำอย่างแข็งขัน ดูกระฉับกระเฉงและยิ้มแย้มแจ่มใส แสดงว่าเป็นคนชอบบริการคนอื่น
เล็กเดินตามอาร์ตออกไปยังจุดลงทะเบียน อดแปลกใจไม่ได้ที่เจไม่ทักทายถามไถ่เลย อายหรือเปล่า? หรือว่าพอตื่นขึ้นมาก็คิดกลับตาลปัตร จากรับได้ก็เปลี่ยนเป็นรับไม่ได้ อย่างนั้นหรือเปล่า? แต่เล็กก็ไม่มีโอกาสได้ถาม
งานเปิดตัวเริ่มแล้ว เจกับดาวน์ไลน์สิบคนรวมนั่งสองแถวติดกันบริเวณด้านหน้าเวที ห้าคนแรกรวมเจอยู่แถวหน้าสุด ส่วนอีกห้าคนหลังอยู่แถวหลังถัดจากเจ มีเล็ก พี่ประสิทธิ์และดาวน์ไลน์สายลึกของเจ
น่าแปลกที่เจไม่ยอมมานั่งกับเล็ก แถมนั่งหันหลังให้ ไม่ยอมหันมาพูดจาด้วย พี่ประสิทธิ์จึงต้องทำหน้าที่อัปไลน์จำเป็นไปพลางๆ
"ทุกครั้งที่ยัวร์เวย์เปิดตัวสินค้าใหม่ นักวิทยาศาสตร์ที่คิดค้นผลิตภัณฑ์จะมาพูดถึงสินค้าทุกครั้งนะครับคุณเล็ก เราจะได้รู้ข้อมูลเชิงลึกที่น่าสนใจหลายอย่าง โดยเฉพาะข้อมูลด้านวิทยาศาสตร์ แล้วก็แนวคิดการผลิต บริษัททั่วไปไม่ทำแบบนี้หรอกครับ เพราะเขาห่วงกำไรมากกว่าห่วงผู้บริโภค"
"ครับพี่ประสิทธิ์" เล็กหันไปยิ้ม ก่อนหยุดพักสายตาตรงท้ายทอยของเจ พอนักวิทยาศาสตร์ออกมาเล่าตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ เล็กจึงเปลี่ยนจุดสนใจไปที่เวทีแทน หลายๆ ประเด็นที่นักวิทยาศาสตร์ท่านนี้พูดตรงใจเล็กมากทีเดียว
นักวิทยาศาสตร์: "Success cannot substitute your health."
ผู้แปล: "ไม่มีความสำเร็จใดๆ ทดแทนสุขภาพของคุณได้"
นักวิทยาศาสตร์: "When you have a chronic health problem, money can't buy it back."
ผู้แปล: "เมื่อเรามีปัญหาสุขภาพเรื้อรัง ไม่มีอะไรซื้อมันคืนกลับมาได้"
นักวิทยาศาสตร์: "Your health can either be an asset or a liability depending on how you take care of it."
ผู้แปล: "สุขภาพจะเป็นทรัพย์สินหรือหนี้สินก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณดูแลมันยังไง"
นักวิทยาศาสตร์: "What's the point to work so hard but afterwards suffer in a hospital and eventually rest in piece in a graveyard?"
ผู้แปล: "จะมีประโยชน์อะไรที่จะทำงานหนัก หลังจากนั้นก็เจ็บป่วยในโรงพยาบาลและท้ายที่สุดก็พักผ่อนในสุสาน?"
นักวิทยาศาสตร์: "When it comes to optimal health, you must base it on facts and avoid opinions!"
ผู้แปล: "เมื่อพูดถึงเรื่องสุขภาพสมบูรณ์สูงสุด เราต้องเชื่อข้อเท็จจริง และหลีกเลี่ยงความคิดเห็น"
นักวิทยาศาสตร์: " Learning what kind of fact is reliable is much easier than learning whose opinion can be trusted--even your own!"
ผู้แปล: "เรียนรู้ว่าข้อเท็จจริงไหนน่าเชื่อถือได้ ยังง่ายกว่าเรียนรู้ว่าความคิดเห็นของใครน่าเชื่อถือมากกว่ากัน แม้กระทั่งความเห็นของคุณเองก็เถอะ"
นักวิทยาศาสตร์: " Unfortunately, many of us take care of our own health based on opinions not facts!--nutrition facts."
ผู้แปล: "น่าเสียดาย พวกเราส่วนมากดูแลสุขภาพของเราเองด้วยความเห็น ไม่ใช่ข้อเท็จจริงด้านโภชนาการ"
นักวิทยาศาสตร์: "You can do great things, travel to wonderful places around the world or meet great people thanks to good health--the very one thing that many of us take for granted."
ผู้แปล: "เราจะทำสิ่งดีๆ ได้ ไปที่สวยงามรอบโลกได้ พบปะกับคนดีๆ ได้ ก็ต่อเมื่อเรามีสุขภาพที่ดี นี่คือสิ่งที่เราหลายคนไม่เคยเห็นค่าเลย"
นักวิทยาศาสตร์: "And again, it is 'Now' or 'Never'."
ผู้แปล: "แต่ก็นั่นแหละ ถ้ามัวแต่รอให้พร้อมก็จะไม่ได้ทำ"
นักวิทยาศาสตร์: "If you don't listen to a scientist like me who has done substantive studies on optimal health, who else will you listen to?"
ผู้แปล: "ถ้าคุณไม่ฟังนักวิทยาศาสตร์อย่างผมที่ศึกษาเรื่องสุขภาพสมบูรณ์สูงสุดมามากมาย คุณจะไปฟังใครล่ะครับ?"
นักวิทยาศาสตร์: "Optimal health needs facts and science but not the opinions of your neighbors!"
ผู้แปล: "เราจำเป็นต้องใช้ข้อเท็จจริงและวิทยาศาสตร์เพื่อนำไปสู่สุขภาพสมบูรณ์สูงสุด ไม่ใช่ความคิดเห็นของคนข้างบ้าน"
--- <+> -- <+> --- <+> -- <+> --- <+> -- <+> ---
หลังงานเปิดตัวสินค้า นักธุรกิจต่างก็ยืนล้อมวงกับกลุ่มของตัวเองเพื่ออาฟเตอร์หน้าห้องประชุม กลุ่มของเจก็เช่นเดียวกัน เมื่อทุกคนมาพร้อม อัปไลน์เจจึงเริ่มการอาฟเตอร์ทันที
"คุณเล็กครับ วันนี้ได้เรียนรู้อะไรบ้างครับ อ้อ...อย่าลืมบอกว่าจะเอาไปทำอะไรต่อ แล้วก็มีเป้าหมายยังไงด้วยนะครับ" เจถามเล็กเป็นคนแรก
เล็กคุ้นชินบรรยกาศแบบนี้แล้ว พอเจโยนมาก็พูดได้ทันที
"ขอบพระคุณอัปไลน์ผู้เปิดโอกาส ขอบคุณพี่จุ๊ อ. เหวิน ครูผู้เปิดปัญญาครับ ที่ผมได้เรียนรู้ในวันนี้ก็คือ...ไม่มีอะไรทดแทนสุขภาพของเราได้ แม้กระทั่งความสำเร็จ ทำงานหนักแทบตาย แต่สุดท้ายเอาเงินไปให้หมอใช้หมด ไม่คุ้มเลย ถ้าผมไม่รู้เรื่องนี้ก่อน ผมก็คงเป็นอย่างนั้นแน่ๆ เพราะอาชีพดาราทำงานเสี่ยงต่อสุขภาพมาก สิ่งที่จะทำต่อไปก็คือแนะนำสินค้าและเรื่องการดูแลสุขภาพให้กับเพื่อนๆ พี่ๆ ในวงการครับ หลายคนทำงานหนักมาก ไม่มีเวลาดูแลสุขภาพเลย ที่จริงผมก็แนะนำไปได้หลายคนแล้ว แต่คราวนี้มีข้อมูลเพิ่มขึ้น น่าจะแนะนำได้มั่นใจมากขึ้นครับ ส่วนเป้าหมายเดือนนี้ ผมจะเป็น 21% ครับ" เล็กพูดจาฉาดฉานด้วยความมั่นใจ เจเป็นคนสอนอีกเช่นกันว่าต่อให้ไม่มั่นใจยังไง ก็ต้องพูดให้มั่นใจเข้าไว้ ตั้งเป้าหมายแล้วทำไม่ถึง ก็ยังดีกว่าคนไม่กล้าตั้งเป้าหมาย แบบนั้นน่าอายมากกว่า
ทุกคนปรบมือดังลั่น ก่อนผลัดเข้ามาจับมือเล็กและให้กำลังใจว่า "คุณทำได้" แน่นอน อัปไลน์ของเล็กก็มาจับมือด้วย คงไม่กล้าเป็นคนเดียวที่ไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน
"คุณเล็กทำได้ครับ" เจกระชับมือแน่น น้ำเสียงอบอุ่นยังดูน่าฟังเหมือนเดิม ฟังแล้วอุ่นไปทั้งใจ
จากนั้นคนอื่นๆ ก็พูดต่อจากเล็ก นอกจากให้คนอื่นจับมือแล้ว เล็กก็ยังชอบจับมือและให้กำลังใจคนอื่นด้วย ทำบ่อยจนเริ่มติด เดี๋ยวนี้เล็กมักเผลอตบมือหรือจับมือให้กำลังใจคนอื่นบ่อยๆ แม้จะดูแปลกสำหรับคนวงนอกไปบ้างก็ตาม
หลังอาฟเตอร์ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ คนกลับแท็กซี่อย่างเล็กแย่หน่อยเพราะรถติดมาก เล็กจึงเข้าไปซื้อของในช็อปฆ่าเวลา ซื้อของเสร็จก็มานั่งรอตรงที่นั่งที่จัดไว้ตรงโถงทางเดินชั้นล่าง รอคอยให้การจราจรคลายความหนาแน่นลง มีโทรศัพท์ติดต่อเรื่องงานมาสองสามสาย คุณสนิทเป็นคนโทรมาบอก แต่เล็กก็ปฏิเสธไปทุกงานเพราะจะให้ถ่ายเซ็กซี่หรืองานแนวนั้นอีกแล้ว
อยู่ๆ เล็กก็รู้สึกว่ามีคนมานั่งด้วย พอหันไปมองก็ตกใจเล็กน้อย
"ตามหาอยู่ตั้งนาน นึกว่าคุณเล็กกลับไปซะแล้ว" หนุ่มตาตี่เจ้าของเสียงอบอุ่นทำท่าเหมือนตัดพ้อ แต่สีหน้าก็ดูยิ้มๆ จากนั้นก็เอ่ยชวน "ไปกินอะไรอร่อยๆ กันไหมครับ ผมรู้จักร้านอาหารอิตาเลี่ยนแถวๆ สุขุมวิทร้านหนึ่ง อร่อยมาก ทั้งบ้านผมชอบร้านนี้มาก ไปกินกันแทบทุกเดือน คุณเล็กอยากลองไปกินดูไหมครับ"
"เอ่อ..." เล็กลังเล เป็นเพราะสงสัยพฤติกรรมแปลกๆ ของเจมากกว่า เมื่อกี้ยังดูห่างเหินอยู่เลย อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนเป็นอีกแบบ
"ผมว่าจะคุยอะไรกับคุณเล็กหน่อยน่ะครับ พอมีเวลาไหมครับ ไปไหนหรือเปล่า" เจอธิบาย
เล็กส่ายหน้า "ไม่ได้ไปไหนครับ วันนี้ไม่มีงาน"
"งั้นไปกินข้าวกับผมนะครับ" เจถามย้ำ
"เอ...อาหารอิตาเลี่ยนมีข้าวด้วยเหรอครับ" เล็กพูดหยอก จากนั้นก็หัวเราะพร้อมกัน
"ไปนะครับคุณเล็ก" เจถามอีกรอบ แม้รู้ว่าเล็กไม่ขัดข้อง แต่ก็อยากให้ตอบให้ชัดเจน
"ครับผม" เล็กรับคำ ก่อนลุกขึ้นพร้อมถุงกระดาษสามสี่ใบที่บรรจุสินค้าที่เพิ่งซื้อมา
"ผมช่วยถือนะครับ" เจถามพลางถือวิสาสะแบ่งถุงบางส่วนมาถือไว้ "ทีหลัง...คุณเล็กไม่ต้องกลับคนเดียวก็ได้ เดี๋ยวผมไปส่ง"
"อย่าเลยครับคุณเจ เกรงใจดาวน์ไลน์คนอื่นๆ เดี๋ยวเขาจะน้อยใจนะครับ" เล็กแย้ง
"ถ้าเป็นแค่ดาวน์ไลน์...ผมก็คงไม่ไปรับไปส่งแบบนี้หรอกครับ" สายตาของเจเป็นประกายวิบวับ ส่วนอีกคนอึ้งกิมกี่และครุ่นคิด
'ถ้าไม่ใช่แค่ดาวน์ไลน์...แล้วเป็นอะไรล่ะ'
--- <+> -- <+> --- <+> -- <+> --- <+> -- <+> ---
เสียงช้อนส้อมดังโคร้งเคร้งปะปนกับอีกหลายเสียง ไม่ว่าจะเป็นเสียงคนคุยกัน เสียงเดิน หรือเสียงรถราข้างนอกที่แทรกเข้ามาเบาๆ บรรยากาศอย่างนี้คือร้านอาหารอย่างไม่ต้องสงสัย
วันนี้ลูกค้าหนาตา หลายโต๊ะที่สั่งอาหารต้องรอนานหน่อย แต่ระหว่างรอก็ถือโอกาสคุยกันไปด้วย บางโต๊ะได้อาหารแล้วก็กินไปคุยไป มีเพียงโต๊ะหนึ่งติดกำแพงกระจกด้านหน้าเท่านั้นที่ยังดูเงียบๆ ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟก็ยังไม่คุยกัน ได้แต่มองหน้ากันไปมองหน้ากันมา ยิ้มบ้างเล็กน้อย ทั้งที่มีเรื่องอยากพูดมีร้อยแปด แต่ปัญหาคือไม่รู้ว่าใครจะเริ่มก่อน ขนาดนั่งมาในรถด้วยกันยังนั่งเงียบๆ มาตลอดทาง
"คุณเล็กครับ" เจขอเป็นคนเริ่มก่อนหลังผ่านไปสักพัก "เอ่อ...เมื่อคืน...คุณเล็กนอนหลับสบายไหมครับ"
ในที่สุดก็ได้หัวข้อแรกสำหรับพูดคุยเสียที
"อ๋อ...หลับสบายดีครับ" เล็กตอบยิ้มๆ มือกุมประสานกันบนตัก โยกตัวไปมาเล็กน้อยคล้ายคนประหม่า ก่อนมองไปรอบๆ ร้านและพักสายตาค้างไว้ที่แก้วน้ำบนโต๊ะอาหาร
"เหรอครับ ทำไม...ผมนอนไม่ค่อยหลับเลย" เจชวนคุยต่อ
"อากาศร้อนเหรอครับ" เล็กเงยหน้ามาถาม สักพักก็หลบลงต่ำเล็กน้อย
"เปล่าครับ สงสัยคงจะเป็นเพราะว่า...มีเรื่องให้คิดเยอะน่ะครับ" เจยิ้มกริ่ม
"อ๋อ...เครียดเรื่องงานเหรอครับ"
"ไม่ใช่เรื่องเครียดครับ" เจรีบแย้ง "แต่เป็นเรื่อง...ความฝันสี่อย่าง จำได้ไหมครับ ที่ผมส่งให้คุณเล็กเมื่อคืนนี้"
"อ้อ..." เล็กพยักหน้า "ทำไมถึงคิดเรื่องนี้ล่ะครับ หรือว่า...ยังมีไม่ครบทุกข้อ"
"ครับ" เจรับคำ เล็กเงยหน้ามาสบตาทันที เจจึงถือโอกาสนี้พูดต่อ "แล้ว...คุณเล็กนึกออกหรือยังว่าผมขาดข้อไหน"
"ไม่รู้ครับ" เล็กตอบยิ้มๆ นึกกลัวว่าตัวเองจะเขินจนม้วน สายตาของเจที่มองมาตอนนี้ร้ายกาจเหลือเกิน
"เดาสิครับ" เจรุกต่อ
"อย่าเลยครับ ผมไม่ชอบเดา" เล็กเฉไฉ จากนั้นก็พาเปลี่ยนเรื่อง "ทำไมวันนี้คุณเจ...ไม่ค่อยคุยกับผมเลยครับ"
เจหัวเราะร่วน "อย่าถือสาผมเลยคุณเล็ก บางทีคนเราก็ทำอะไรแปลกๆ อย่างงี้แหละ โดยเฉพาะเวลามีอะไรบางอย่างพิเศษ คุณเล็กรู้ไหมครับว่ามีอะไรบ้างที่ทำให้คนเราทำตัวแปลกไปจากเดิมได้"
"ถูกหวยหรือเปล่าครับ" เล็กแกล้งเฉไฉ
เจพยักหน้าช้าๆ "อืม...ก็พอเป็นไปได้ แต่ผมไม่ซื้อหวย ทำยัวร์เวย์สำเร็จก็เหมือนถูกหวยทุกเดือนโดยไม่ต้องซื้ออยู่แล้วครับ " เจหัวเราะ จากนั้นก็ถามต่อ "แล้วคุณเล็กเคยทำตัวแปลกๆ ตอนไหนบ้างครับ"
"ยังไงเหรอครับ" เล็กงง
"อ้าว...ก็อย่างเช่น เวลามีความรักไงครับ อะไรที่ไม่เคยทำก็ทำได้ อย่างเมื่อก่อน...ผมไม่ชอบหมานะ แต่พอชอบสาวคนหนึ่งที่ชอบเลี้ยงหมา ผมก็กลายเป็นชอบหมาไปเลย อะไรแบบนี้คุณเล็กมีไหมครับ"
เล็กพยักหน้า "ก็พอมีครับ"
เจพยักหน้ารับรู้ จากนั้นก็เล่าต่อ "แล้วอีกอย่างนะครับ ผมเป็นคนขี้อายมาก ไม่ค่อยพูดหรอกเมื่อก่อน เพิ่งมาพูดเป็นตอนมาทำยัวร์เวย์นี่เองครับ แล้วเวลาที่ผมถูกใจใครนะครับ ผมมักจะอาย ไม่ค่อยกล้าพูดด้วย คุณเล็กเคยเป็นแบบนี้ไหมครับ"
"อ๋อ...เคยสิครับ" เล็กตอบแค่นั้น แต่ใจจริงอยากบอกว่าตอนนี้ก็กำลังเป็นอยู่
"แต่โตขึ้นคงไม่เป็นแล้วมั้งครับ เมื่อคืน...คุณเล็กไม่เห็นอายเลย แถมยังกล้ามากด้วย" เจยิ้มกริ่ม ดีใจที่หาช่องพาเล็กมาจนถึงเรื่องที่ต้องการจนได้ "นั่นแหละ ผมก็เลยนอนไม่ค่อยหลับเมื่อคืน"
เล็กทำหน้าตกใจเล็กน้อย "อ้อ...คุณเจลำบากใจมากเลยเหรอครับ"
แทนที่จะปฏิเสธ เจกลับพยักหน้ารับ "ครับ...ลำบากใจมากเลย"
"ผมขอโทษครับคุณเจ" เล็กหน้าเสีย "แต่ผมก็บอกคุณเจแล้ว...ถ้ารับไม่ได้ ก็แค่กองทิ้งไว้"
"คุณเล็กครับ ไม่มีผู้ชายที่ไหนรับเรื่องแบบนี้ได้นะครับ ส่วนมาก...ถ้ามันเกิดขึ้นแล้ว คุณเล็กก็รู้ไม่ใช่เหรอครับว่ามันจะจบยังไง" เจแสร้งทำเสียงจริงจัง
คราวนี้เล็กหน้าซีด หน้าเสียยิ่งกว่าเดิม "รู้ครับ หมายความว่า..." เสียงเล็กกลืนหายไป ใจหายวาบเพราะกลัวว่าเจจะรับไม่ได้ อาหารมือนี้คงจะเป็นการเลี้ยงส่งครั้งสุดท้าย
เจนึกเสียดายที่พาเล็กมาคุยกันที่ร้านอาหาร ไม่งั้นคงทำบางอย่างได้มากกว่านี้ แต่เมื่อมาแล้วคงทำอะไม่ได้ นอกจากแก้ปัญหาให้ดีที่สุด ก่อนที่หนุ่มดาราหน้าซีดจะใจสลายไปเสียก่อน
บังเอิญเล็กวางมือไว้บนโต๊ะ เจจึงรีบคว้ามือคนฝั่งตรงข้ามมาจับไว้ เล็กทำท่าจะดึงหนีแต่พลันต้องหยุดเมื่อเจพูดประโยคหนึ่งออกมา
"คนอื่นรับไม่ได้ ก็ไม่ได้แปลว่าผมจะรับไม่ได้นะครับ"
เล็กตะลึงจนอ้าปากค้าง หัวใจที่กำลังจะเจ็บหนักพลันหยุดอาการกะทันหัน สัมผัสอบอุ่นจากมือนั้นคงหยุดกระแสความเจ็บปวดให้หยุดนิ่ง ไม่นานกระแสปลอบประโลมก็ไหลเวียนมาแทนที่
"คุณเล็กไม่อยากรู้เหรอครับว่าที่ผมพูดเมื่อคืน ผมหมายถึงอะไร"
ในวินาทีนี้ เล็กคงไม่กล้าเดา จึงได้แต่เงียบและรอฟัง
"เราสองคน...ขาดข้อสองเหมือนกันนะครับ" เจยิ้ม จากนั้นจึงค่อยๆ ปล่อยมือออก
"หมายความว่าคุณเจ..." เล็กไม่กล้าพูดต่อ
เจเป็นฝ่ายพักสายตาไว้ที่แก้วน้ำบ้าง จากนั้นก็ขำตัวเองเบาๆ ท่าทางเหมือนกำลังเขินอะไรบางอย่าง
"ไม่น่าจะเดายากแล้วมั้งครับ เมื่อคืน...ผมเขินจนต้องหนีกลับบ้าน เมื่อตอนบ่าย...ผมก็เขินจนไม่กล้าคุยด้วย ไม่กล้ามองหน้า ทำตัวไม่ถูก ผมเป็นแบบนี้ก็ตอนที่เจอ...คนพิเศษ...เท่านั้นแหละครับ"
"จริงเหรอครับคุณเจ" เล็กเผลออุทานเสียงดัง
"ชู่วววว" เจทำท่าจุ๊ปาก "เบาๆ ครับ คนมองใหญ่แล้ว"
เล็กยิ้มเขินๆ ก่อนหันไปมองรอบๆ มีคนหันมาสงสัยบ้าง แต่ไม่นานทุกคนก็กลับไปสนใจเรื่องของตัวเองต่อ
"ผมนะ...เคยคิดว่าตัวเองมีข้อสองมาตลอด แต่จริงๆ ก็ไม่เคยมีเลย เมื่อคืน...คุณเล็กเดาถูกหรือเปล่าครับว่าผมขาดข้อนี้"
เล็กพยักหน้า แทบจะเก็บอารมณ์ตื่นเต้นไม่ไหวแล้ว หัวใจข้างในเต้นรัวราวกับกลองรบสมัยอยุธยาเป็นราชธานี
"งั้นก็แสดงว่า...เราใจตรงกันใช่ไหมครับ" เจเฉลยตรงๆ ในที่สุด
"คุณเจ" เล็กเรียกชื่อนั้นด้วยความดีใจ ตอนแรกนึกโกรธที่เจแกล้งให้ตกใจเล่น แต่ตอนนี้โกรธไม่ลงแล้ว ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในร้านอาหาร เล็กคงได้ทำอะไรมากกว่ายิ้มให้
"เดี๋ยวเราไปคุยกันต่อที่บ้านคุณเล็กคืนนี้นะครับ" เจเสนอทางออกอย่างรู้ทัน
TBC
-
รู้สึกแปลกๆกับการแสดงออกของเจที่งานยัวร์เวย์ ต่อหน้าคนอื่นไม่สนใจเล็กกลัวว่าจะเป็นข่าวหรือเปล่า? แต่มาทานอาหารกันแบบนี้ชะตาคุณเล็กที่จะโดนยัดเยียดให้เป็นเกย์แบบเปิดเผยโดยพวกปาปารัซซี่ใกล้เข้ามาแล้วสิ (ถึงเจ้าตัวกำลังจะเริ่มเป็นนิดๆแล้วก็เถอะ)
เราเห็นข่าวคุณ อั๊ต อัษฎา ถ่ายภาพลงนิตยสารเมื่อเร็วๆนี้ก็ให้นึกถึงคุณเล็กที่ถ่ายภาพลงนิตยสารเกย์ แต่คุณอั๊ตท่าทางจะไม่เข้าอิมเมจคุณเล็กเพราะดูอายุมากกว่าคุณเล็กในเรื่อง เสียดายภาพน่าจะสวยกว่านี้
-
รอต่อค้าบบ
-
อั้ยยะ! อ่านทันแล้ว น่ารักมากมายเลย เฮ้อ! ใจตรงกันสักที ชอบ ชอบ :mew3:
-
จะแย่หรือจะดี เมืีอมีคนแชะภาพมินิสวีทเจเล็กไป
-
เย้ๆมาอัพแล้ว เกือบหนึ่งอาทิตย์แน่ะ!!
สองคนนี้เริ่มจะเข้าใจกันได้ แต่ทำไม๊ทำไมต้องมีปาปารัสซี่เป็นมารผจญด้วยล่ะคะเนี่ย เราเข้าใจนะว่าในเมื่อเล็กเป็นดารากHต้องเกิดเรื่องแบบนี้สักวันอยู่ดี แต่อยากจะให้เกิดเรื่องตอนที่ทั้งสองคนนี้เข้าใจกันจริงๆ และพร้อมที่จะยืนเคียงข้างกัน ไม่ใช่ในตอนที่ทุกอย่างเพิ่งเริ่มต้นแบบนี้ กลัวใจจริงๆว่าคนใดคนหนึ่งจะโดนโจมตีจนทนไม่ไหว เจมีครอบครัว และน้ำฝนที่ไม่รู้ว่าจะมาดีมาร้ายอีกตอนไหน ส่วนเล็กก็มีอาชีพดาราเป็นเดิมพัน สุดท้ายแล้วเล็กก็ยังเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดอยู่ดี เฮ้ออออออออ
ปล.รอตอนต่อไปอยู่นะคะ คนเขียนสู้ๆ!
-
เหมือนจะหวาน จะฟิน แต่ก็ไม่สุด เพราะรู้สึกว่า เจ ยังไม่ค่อยคิดอะไรกับเล็ก เหมือนที่เล็กคิดไปแล้ว เจพูดเหมือนให้ความหวังไงก็ไม่รู้ อาจจะชอบเล็กนั่นแหละแต่ก็ยังไม่กล้าจะยอมรับเท่าไหร่ แต่เล็กนี่สิดูจะไปไกลแล้ว เห็นใจกับความรักของเล็กซะแล้วสิ คือ ในมุมกลับกัน น่าจะเป็นเล็กที่กลัวคนอื่นรู้มากกว่าเจนะ เพราะเล็กเป็นดารา ใครก็รู้จัก แต่ดูเล็กไม่ค่อยหวั่นเท่าไหร่ ผิดกับเจที่กลัวไปแล้ว แต่น้อยใจแทนเล็กเลยนะที่เจทำเหมือนไม่สนใจ แล้วพอไม่มีใครก็มาคุยด้วยเหมือนเดิม จิ๊ :m16:
-
ว๊ายๆๆมาให้กำลังขุ่นเล็ก :กอด1: :L2:
-
:เฮ้อ:เพิ่งจะผ่านเรื่องร้ายๆไป
ก็จะมีเรื่องใหม่เข้ามาแทนหรอเนี่ย
-
เรายังรู้สึกว่าเจจะหวาดกลัวไปซะหมด ผิดกับเล็กน่ะ แต่ก้ออย่างว่าเล็กผ่านช่วงเวลาที่ตกต่ำสุด ๆ ในชีวิตไปแล้ว ก้อไม่มีอะไรที่จะทำให้เขากลัวไปมากกว่านี้แล้วล่ะ เพราะเล็กรู้แล้วว่าชื่อเสียงเงินทองนั้นก้อเป็นเพียงวัตถุนอกกายมันมาได้มันก้อไปได้ ไม่เหมือนกับเพื่อนหรือคนรู้ใจที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเราเสมอ มันคือสิ่งที่เล็กให้ความสำคัญที่สุดในเวลานี้ แต่เจเขาพยายามมากเพื่อจะก้าวมาให้ถึงจุดนี้รวมทั้งต้องสูญเสียคนรักไปด้วย ก้อไม่แปลกที่เขาจะคิดมากกว่าเล็กหลายเท่าน่ะ คงต้องให้เจได้อธิบายการกระทำขอเขาให้กับเล็กแหละ นี่เพียงแค่การเริ่มที่จะจับมือไปยังจุดเริ่มต้นน่ะ ยังมีอุปสรรคระหว่างกันอีกมาก สู้ ๆ น่ะจ้ะ ทั้งสองคน :katai2-1:
-
ขออภัยหลายๆ พอดีกำลังเขียนอีกเรื่องติดพันอยู่ ความคิดกำลังแล่นครับ ยังไงจะมาต่อให้ไม่เกินวันศุกร์นี้นะครับ
-
รับทราบจ้าา.. o18 แต่อีกเรื่องนั้นช่างบาดหัวใจดีแท้~ T^T
-
ครับผม รอได้คุณนักเขียน อิอิ
-
ตามมาอ่านจ้า จำได้ว่าเคยอ่านเรื่องนี้ของคุณsarawattaก่อนจะลบไปนะ ยังคิดเลยว่าแนวเรื่องน่าสนใจดี
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 15 ❋ ซุบซิบดาราเกย์
(http://bit.ly/2bDFS0E)
ชีวิตสำคัญที่การเลือก
ทิศทางสำคัญกว่าความเร็ว
วิธีคิดสำคัญกว่าวิธีการ
ความรู้สึกสำคัญกว่าความรู้
ทิศทางผิด ความพยายามก็สูญเปล่า
- อ. เหวิน
--- <+> -- <+> --- <+> -- <+> --- <+> -- <+> ---
ตั้งแต่ซื้อบ้านอยู่ที่นี่ มีน้อยครั้งมากที่เล็กจะพาตัวเองมาตรงนี้ แต่วันนี้เกิดนึกครึ้มอยากพาใครบางคนมาเปลี่ยนบรรยากาศ จะได้ไม่เบื่อ
เท้าสองคู่เดินมาตามถนนในหมู่บ้านอย่างสบายอารมณ์ เวลาล่วงเลยมาเกือบค่อนคืนจึงค่อนข้างเงียบ มีเพียงเสียงนุ่มๆ สองเสียงที่ดังไปตามทางที่เดิน
"ผมมีนิทานเล่าให้คุณเจฟังเรื่องหนึ่ง" เล็กเปรยเรียกความสนใจ
"เอาสิครับ ผมชอบฟังนิทาน" เจหันไปบอก
"เรื่องก็มีอยู่ว่า สองตาหลานจะเอาลาที่เลี้ยงไว้ตัวหนึ่งไปขายในเมือง ตาก็เลยชวนหลานชายเดินจูงลาเดินทางไปด้วยกัน สักพักก็มีชาวบ้านเดินผ่านมาเห็น ตาบังเอิญได้ยินชาวบ้านกลุ่มนั้นนินทาตัวเองว่า โง่จังเลย มีลาก็ไม่รู้จักขี่ ตาได้ฟังแล้วก็ให้หลานขึ้นไปขี่ลา พอผ่านไปอีกหมู่บ้าน ก็มีชาวบ้านนินทาอีกว่า ทำไมเด็กคนนี้เห็นแก่ตัวจัง ตัวเองนั่งลาสบาย ปล่อยให้คนแก่เดิน พอหลานได้ฟังก็เลยลงจากหลังลา ให้ตาขึ้นไปนั่งแทน พอผ่านไปอีกหมู่บ้านก็มีคนนินทาอีกว่า ดูตาแก่คนนี้สิ ทำไมปล่อยให้หลานเดิน ตัวเองนั่งสบายอยู่คนเดียว แย่จริงๆ คราวนี้สองตาหลานเลยขึ้นไปนั่งบนหลังลาทั้งคู่ พอผ่านไปถึงอีกหมู่บ้านก็มีคนนินทาอีกว่า ทำไมทรมานสัตว์อย่างนี้ น่ารังเกียจจริงๆ คราวนี้สองตาหลานก็เลยลงจากหลังลา เอาลาผูกกับท่อนไม้ไว้ แล้วก็พากันหามลาเดินไป ตรงนั้นมีสะพานข้ามแม่น้ำพอดี ชาวบ้านผ่านมาเห็นก็หัวเราะขบขันกันใหญ่ หาว่าสองตาหลานบ้า ลาได้ยินเสียงคนหัวเราะก็ตกใจ มันดิ้นใหญ่เลย ดิ้นไปดิ้นมาก็หลุดตกลงไปในแม่น้ำ สองตาหลานก็ได้แต่ยืนเศร้า รายได้ก็หายไป"
เล็กทำเสียงสูงๆ ต่ำๆ ตอนเล่าไปด้วย คนฟังจึงขำเป็นระยะๆ
"แล้วนิทานเรื่องนี้สอนอะไรครับ" เจถาม
"ก็เหมือนชีวิตผมไงครับ กลัวแต่เสียงวิพากษ์วิจารณ์ของคนอื่น คุณเจก็รู้ เป็นดาราน่ะมันไม่ง่ายหรอก ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะมีคนวิพากษ์วิจารณ์ตลอด แต่สุดท้ายผมก็ได้เรียนรู้ว่า ถ้าเราอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ เพราะไม่ว่าจะทำอะไร คนก็วิพากษ์วิจารณ์อยู่ดี ไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่เราเลือกได้ดีเท่ากับตัวเราหรอก จริงไหมครับ" เล็กหันมามอง เจพยักหน้าเห็นด้วย
เล็กพาเจเดินมาถึงทะเลสาบเทียมในหมู่บ้านพอดี ตรงที่มาถึงมีสะพานทอดยาวยื่นออกไปกลางทะเลสาบ สองหนุ่มเดินตามสะพานไปจนสุด ตรงนั้นเป็นแท่นคอนกรีต เหมาะสำหรับนั่งคุยกันตอนอากาศดีๆ
แสงจันทร์นวลผ่องในคืนนี้สะท้อนผืนน้ำจนดูราวกับภาพฝัน ไม่น่าเชื่อว่าในเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพมีที่สวยงามแบบนี้ด้วย เล็กกับเจนั่งลงในท่าขัดตะหมาด หันหน้าเข้าหากัน จากนั้นก็คุยกันต่อ
"คุณเจกลัวหรือเปล่าครับ" เล็กเป็นฝ่ายถาม
"กลัวอะไรเหรอครับ" เจทำหน้าฉงน
"ก็...ถ้าเราสองคนคบกัน คุณเจไม่กลัวถูกวิพากษ์วิจารณ์เหมือนผมเหรอครับ ใครจะไปรู้ เผลอๆ พรุ่งนี้รูปผมกับคุณเจก็อาจจะไปอยู่ในโซเชี่ยลเน็ตเวิร์ก หรือหนังสืออะไรสักอย่าง แชร์กันไปทั่ว รู้กันทั่วบ้านทั่วเมือง" เล็กอธิบาย
"ผมดังแน่คราวนี้" เจสัพยอก ก่อนทำท่าครุ่นคิด "แหม...ถ้าผมจะบอกว่าไม่กลัวก็คงโกหก กลัวเหมือนกันครับ แต่ผมเชื่อว่าผมจัดการได้ ช่วงแรกๆ เราต้องให้เวลากันหน่อย เพราะเราต้องปรับตัวกันเยอะ อาจจะอึดอัดบ้าง ท้อบ้าง มีปัญหาบ้าง ผมว่ามันก็เป็นเรื่องธรรมดานะ ทำอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่นก็เป็นแบบนี้แหละครับ ดีนะ...ที่ผมเจอแบบนี้มาก่อนในยัวร์เวย์ ผมก็เลยไม่ค่อยกลัวมาก ถึงกลัว...ผมก็รู้ว่าเดี๋ยวมันก็ดีเอง คนถามล่ะ...กลัวหรือเปล่า" เจถามกลับ
เล็กหัวเราะเบาๆ "นิดหน่อยครับ ผมก็เจออะไรแบบนี้ในวงการเยอะ เหมือนจะชินแต่ก็ไม่ชิน ช่างเถอะครับ เดี๋ยวมันก็ดีเองอย่างที่คุณเจว่า"
สองหนุ่มมองหน้ากัน ยิ้มบางๆ ให้กันอย่างมีความหมาย
"ถึงตอนนี้ ผมก็ยังไม่อยากเชื่อนะครับว่า...เราจะใจตรงกัน ผมกลัวมากเลยว่าคุณเจจะรับไม่ได้ ว่าแต่...ทำไมคุณเจชอบผมล่ะครับ ผมเล่าของผมแล้ว อยากฟังคุณเจบ้างครับ" เล็กชวนเปลี่ยนเรื่อง
"คุณเล็กน่ารักไง" เจหัวเราะเขินๆ "จริงๆ นะ ผมรู้สึกว่าคุณเล็กน่ารักตั้งแต่เจอกันสองสามครั้งแรกเลย ที่ผมชอบ...คงเป็นเพราะคุยด้วยแล้วสบายใจ ผมน่ะ...อยากมีคนที่คุยด้วยแล้วสบายใจแบบนี้มานานแล้ว ไม่ใช่คุยกันไป ทะเลาะกันไป อีกอย่าง...ผมนับถือน้ำใจคุณเล็ก ผมทำปัญหายุ่งๆ ให้ตั้งหลายอย่าง แต่คุณเล็กก็ให้อภัยผม อ้อ น่าจะมีความสงสารด้วย ตอนนั้นผมสงสารคุณเล็กน่ะครับ เคยได้ยินไหมครับ ความสงสารเป็นบ่อเกิดของความรัก"
"รักแล้วเหรอครับ" เล็กสัพยอก
"ความรักก็เริ่มจากความชอบไม่ใช่เหรอครับ" เจย้อนถาม เล็กพยักหน้ายอมรับ จากนั้นเจก็พูดสืบไป "ตอนนี้เราเพิ่งรู้จักกันไม่นาน อาจจะชอบกันไปก่อน ดูใจกันพักหนึ่ง อีกไม่นานก็คงรู้ผลว่าจะรักกันได้หรือเปล่า"
"หวังว่า...สุดท้ายมันจะกลายเป็นความรักนะครับ ผมน่ะ...อยากมีคนดีๆ อย่างคุณเจอยู่ใกล้ๆ ดูแลกัน ไม่รู้จะเป็นไปได้หรือเปล่านะครับ ขอมโนไปเองก่อน" เล็กบอกเขินๆ
เจรู้สึกสะดุดใจอย่างบอกไม่ถูก เล็กดูเหมือนคนโหยหาความรัก ไม่รู้ว่ามีอะไรฝังใจหรือเปล่า
"ผมก็อยากมีใครสักคนที่ยอมรับผม พูดคุยกันได้ทุกเรื่อง พร้อมจะเข้าใจกันแบบคุณเล็กนี่แหละครับ เชื่อผมสิ ถ้าเราผูกพันกันไปอีกสักหน่อย เราสองคน...รักกันได้แน่ๆ ครับ"
"อย่าจ้องผมแบบนี้ดิ เขินแล้ว" เล็กออกปากเพราะทนเขินไม่ไหว เจจึงหันหน้าไปมองรอบๆ แทน พอหายเขินเล็กก็ถาม "คุณเจว่าเราสองคนเป็นเกย์ไหมครับ"
เจหันกลับมามองและทำท่าครุ่นคิด แต่ก็ไม่คิดนานนัก "ไม่รู้สิครับ ผู้ชายกับผู้ชายชอบกัน จำเป็นต้องเป็นเกย์ด้วยเหรอครับ"
ช่างเป็นคำถามที่น่าคิด เพราะคนทั่วไปเข้าใจอย่างนี้ เล็กพยักหน้าคล้อยตาม
"สำหรับผมนะ บางอย่างเราไม่จำเป็นต้องนิยามมันหรอกครับว่ามันคืออะไร ทำตามหัวใจและความรู้สึกของเราดีกว่า ในยัวร์เวย์เราพูดเรื่องนี้กันเยอะ ผมถูกหล่อหลอมให้คิดแบบนี้ไปแล้ว ซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง อยากได้ชีวิตแบบไหนเราต้องเป็นคนเลือกอย่างที่เราอยากได้ แล้วค่อยหาวิธีการ ไม่ว่อกแว่กกับความคิดเห็นของใคร ถ้าเราสองคนเกิดรักกันจริงๆ เราก็ต้องซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเองสิครับ แล้วค่อยมาดูว่าจะไปยังไงต่อ ถ้าเจอสิ่งที่ใช่แล้ว วิธีการมันจะมาเอง ใช่ไหมครับ" เจทำตาเล็กตาน้อย
"อัปไลน์ผมเก่งจัง พูดจาอะไรก็น่าฟังไปหมด" เล็กชมซึ่งหน้า
คนถูกชมหัวเราะ ยิ่งคุยกันเจก็ยิ่งรู้สึกว่าเล็กเป็นคนที่คุยกันรู้เรื่อง ไม่ชวนทะเลาะ ไม่ประชดประชัน ถ้าเป็นน้ำฝน ป่านนี้ทะเลาะกันไปแล้ว ไม่ว่าเจจะพูดอะไรก็เป็นปัญหาไปหมด
"คุณเล็กเคยอ่านหนังสือ 7 habits ไหมครับ" เจเกริ่น
เล็กส่ายหน้า "ยังครับ แต่เคยได้ยินชื่ออยู่เหมือนกัน เห็นเขาว่าดี"
"ใช่ครับ ดีมากๆ เลย มีอยู่ข้อหนึ่ง ผมว่าเราน่าจะลองเอามาใช้ดูดีไหมครับ" เจหยั่งความสนใจ
"อะไรเหรอครับ"
"มันเป็นนิสัยข้อที่หนึ่งเลย เขาบอกว่าเราต้อง Begin with the end in mind หมายถึงว่า...ก่อนจะทำอะไร เราต้องเลือกปลายทางก่อน ปลายทางไม่ใช่อาชีพนะครับ เพราะอาชีพอยู่กับเราไม่นาน หมดแรงก็ทำไม่ได้แล้ว ปลายทางของเรา ต้องเป็นชีวิตที่เราอยากได้ครับ"
"อ๋อ...แล้ว...คุณเจจะให้เราเอาข้อนี้มาทำอะไรเหรอครับ" เล็กไม่แน่ใจ
"อ๋อ..." เจลากเสียงยาวก่อนยิ้มเขิน "ผมก็อยากชวนคุณเล็กมาเลือกปลายทางของเราด้วนกันไงครับ เผื่อเราคิดตรงกันอีก"
ดูเหมือนเล็กยังไม่กระจ่าง เพราะสีหน้ายังคงฉงนอยู่ "ผมยังไม่เข้าใจครับ เลือกปลายทางของเรายังไงเหรอครับ ผมขอตัวอย่างหน่อย"
"ผมเมื่อยหลังน่ะ เรานั่งพิงหลังกันดีไหมครับ" เจยังไม่ตอบคำถาม แต่ชวนอีกฝ่ายเปลี่ยนท่านั่ง
เล็กพยักหน้าตกลง จากนั้นเปลี่ยนท่านั่งตามที่เจร้องขอ พอหลังได้สัมผัสกัน การเชื่อมต่อที่ลึกซึ้งมากขึ้นของคนสองคนก็เริ่มทำงาน สัมผัสระหว่างมนุษย์สองคนมีพลังพิเศษเสมอ โดยเฉพาะพลังบวกอย่างพลังความรัก
"ต่อนะครับ" เจเอี้ยวตัวไปบอก ก่อนตอบคำถามที่ค้างไว้ "ผมว่าเรามาสร้างภาพฝันกันดีกว่า ทั้งในวงการบันเทิง แล้วก็ในยัวร์เวย์ เอาวงการบันเทิงก่อนนะครับ ผมเห็นภาพคุณเล็กเป็นคนกล้าหาญ กล้าเปิดเผยตัวตนของตัวเอง มั่นใจในสิ่งที่เลือกและเป็น ประสบความสำเร็จในอาชีพนักแสดง เป็นแรงบันดาลใจให้ดาราคนอื่นๆ กล้าคิดกล้าทำ คุณเล็กจะเป็นตัวอย่างคนกล้า เป็นตัวอย่างของดาราคุณภาพและเป็นมืออาชีพ"
เล็กคิดตาม พยักหน้ารับรู้ช้าๆ ตามไปด้วย เริ่มเข้าใจแล้วว่าเจต้องการสื่ออะไร
"ก็จริงของคุณเจนะครับ ถ้าผมหลบๆ ซ่อนๆ ไม่มีความสุขเหมือนดาราบางคนที่ผมรู้จัก คงไม่ดีแน่ อีกอย่าง ปิดยังไงก็ปิดไม่มิดหรอก นักข่าวเก่งจะตาย ถ้าเราไม่พูดตรงๆ เขาก็จะเขียนซุบซิบนินทา ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ถ้าผมเปิดตัวว่าผม...มีแฟนเป็นผู้ชาย คนจะว่ายังไง อ้อ คุณเจกำลังจะบอกผมว่า...เราต้องใช้ชีวิตให้เป็นตัวอย่างของคนอื่นใช่ไหมครับ" เล็กหันไปถาม แต่ไม่เห็นหน้ากันเพราะนั่งหันหลังให้กัน
เจพยักหน้า ก่อนพูดระคนขำ "ใช่ครับ รู้ใจกันแบบนี้ ความน่าจะเป็นก็ยิ่งเพิ่มขึ้นนะครับ"
เล็กขำเบาๆ "แล้วคุณเจล่ะครับ มองภาพในยัวร์เวย์ของเรายังไง"
"คุณเล็กลองจินตนาการดูสิครับ" เจชวนคิด
เล็กก็ช่างรู้ใจ อัปไลน์โยนอะไรมาให้ เล็กจะทำทันที ไม่มีอิดออดโอดครวญว่าทำไม่ได้ "อืม...ผมว่าอย่างนี้ดีไหมครับ ในยัวร์เวย์ ส่วนมากมีแต่คู่ธุรกิจหญิงชาย ไม่ใช่ส่วนมากหรอก ทั้งหมดเลย" เล็กหัวเราะขึ้นจมูก "ผมว่าเราลองเป็นคู่ธุรกิจชาย-ชายคู่แรกกันดีไหมครับ ลองคิดดูสิครับ ผมว่ามันจะต้องเป็นแรงบันดาลใจใหม่ที่คนไม่เคยสัมผัสมาก่อนแน่ๆ เรามาช่วยกันทำให้คนเห็นไหมครับว่า...คู่ชาย-ชายก็สำเร็จได้ แล้วเราก็เอาประสบการณ์ของเราไปสร้างแรงบันดาลใจให้คนอื่น ไปทั่วโลกเลยก็ดีนะครับคุณเจ เป็นคู่ธุรกิจชาย-ชายในประเทศไทย แล้วก็ทั่วโลกด้วย คนยัวร์เวย์ทั่วโลกจะรู้จักเราสองคน เพราะเราแตกต่างจากคนอื่น แต่เราก็ทำได้เหมือนกัน โห...แค่คิดก็น่าสนใจแล้วนะครับคุณเจ คุณเจคิดเหมือนผมไหมครับ" เล็กถามอย่างตื่นเต้น แววตาเป็นประกายชวนฝัน
"ก็น่าสนใจนะครับ" เจหันไปบอก ท่าทางสนใจไม่น้อย
"ผมก็ว่าอย่างนั้น ถ้าเราจับมือกันไปจนถึงจุดนั้นได้ เราจะมีชีวิตที่มีความสุขมากเลยนะครับ เงินก็คงได้อยู่แล้ว แต่ชีวิตมันมีความหมายกับคนอื่นด้วย ดีกว่ามาคิดว่าจะเป็นหมอ เป็นดารา หรือเป็นวิศวกร ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ความฝันข้อที่หนึ่งตามที่ อ. เหวิน สอนก็คือ...ชีวิตที่มีคุณค่า ผมโชคดีนะครับเนี่ยที่ได้มาเรียนรู้เรื่องแบบนี้ ต้องขอบคุณคุณเจที่ชวนผมเข้ามา"
"คุณเล็กอยากมีชีวิตแบบนั้นจริงๆ ใช่ไหมครับ" เจถามย้ำ
"ครับ ผมว่ามันดีนะ ในวงการบันเทิงเราก็เป็นแรงบันดาลใจให้คนอื่นได้ ในยัวร์เวย์...เราก็จะเป็นแรงบันดาลใจให้คนทั่วโลก แค่คิดก็สนุกแล้ว"
"คนที่จะจับมือคุณเล็กไปถึงจุดนั้น...คุณเล็กมีอยู่ในใจแล้วใช่ไหมครับ" เจถามเข้าประเด็น
เล็กอึ้งไปเล็กน้อย แล้วก็ยิ้ม "อ๋อ...ก็คุณเจนั่นแหละ จับมือสัญญากับผมไว้แล้วนะครับวันนั้น ผมจำได้"
ทั้งคู่หัวเราะเบาๆ พร้อมกัน จากนั้นก็เปลี่ยนท่านั่งเป็นหันหน้าเข้าหากันเหมือนเดิม เพราะอยากมองหน้ากันให้เต็มๆ ตา
เจเอื้อมมือไปจับไหล่สองข้างของเล็กไว้ "ไม่ลืมหรอกครับ เอาเป็นว่า...ข้อเสนอของคุณเล็กน่าสนใจมาก ผมจะรับไว้พิจารณาครับ"
เล็กยิ้มดีใจ ไม่นานก็น้ำตาซึม
"อ้าว...เป็นไรเหรอครับ" เจถามอย่างเป็นห่วง สีหน้าสงสัย
"ผมดีใจน่ะครับ ไม่คิดว่า...ความรู้สึกแบบนี้จะกลับมาหาผมอีก มันหายไปนานมาก นานจนผมคิดว่าจะไม่มีอีกแล้ว แต่มันก็กลับมาจนได้ คราวนี้...มีอะไรแตกต่างเยอะเลย"
"แล้วมันดีหรือแย่กว่าเดิมล่ะครับ" เจสงสัย
"ก็ต้องดีกว่าเดิมสิครับ" เล็กหัวเราะ แต่พลันหยุดชะงักเมื่อได้ยินเจพูดประโยคต่อมา
"ผมขอจูบคุณเล็กได้ไหมครับ!"
แม้มีเพียงแสงจันทร์และแสงไฟสลัวๆ หน้าของเล็กก็แดงจัดจนสังเกตเห็นได้ เจ้าตัวถึงกับอึ้งไป
"ยังไม่พร้อมเหรอครับ" เจสงสัยเพราะเล็กไม่ยอมตอบ "โธ่ รู้ไหมว่าผมน่ะ...ชอบมองดูปากคุณเล็กมาก จะเผลอจูบตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ถ้าไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรครับ" เจเอามือลงจากไหล่ของเล็ก แม้เสียดายแต่ก็ยิ้ม
"อ้าว" เล็กหน้าเหวอ ยังไม่ทันพูดอะไร เจก็สรุปเองหมด
"เดี๋ยวผมว่าผมจะกลับแล้ว โห...นี่เที่ยงคืนพอดีเลย" เจยกนาฬิกามาดู เห็นเวลาก็ตาโต
"อ๋อ มิน่าล่ะถึงรู้สึกง่วงๆ ดึกแล้วนี่เอง ทำไงดีครับ บ้านคุณเจก็อยู่ไกลด้วย" เล็กแสร้งถาม
"นั่นสิครับ แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่นี้ยังไม่ดึกมากสำหรับผมหรอก" เจแอบยิ้ม ดูออกว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
"เหรอครับ อืม...ก่อนกลับ คุณเจจะกินโปรตีนหน่อยไหมครับ เดี๋ยวผมชงให้ จะได้สดชื่นเวลาขับรถกลับบ้าน"
เจพยักหน้าตกลง จากนั้นสองหนุ่มก็ลุกขึ้นพร้อมกัน ก่อนพาเท้าสองคู่เดินกลับมายังบ้านของเล็ก มาถึงเล็กก็วิ่งเข้าครัวไป บอกให้เจนั่งรอตรงโซฟาสักครู่ ไม่นานจึงออกมาพร้อมกับโปรตีนเช็คผสมผงผลไม้สกัดเข้มข้น
เล็กเอามาส่งให้ถึงมือ เจรับไปดื่มจนหมดแก้ว "อร่อยมากครับ ขอบคุณนะครับคุณเล็ก เดี๋ยวผมต้องไปแล้ว รบกวนเวลาคุณเล็กแย่เลย"
เจส่งแก้วโปรตีนให้เล็กถือไว้ แอบยิ้มที่เห็นคนตรงหน้าหน้าเจื่อน
"ไม่รบกวนหรอกครับคุณเจ เดี๋ยวผมไปส่งที่รถนะครับ" เล็กยิ้มเฝื่อนๆ ด้วยความเสียดาย
เจพยักหน้า สักพักก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ "อ้อ เห็นคุณเล็กบอกว่าอยากให้ผมช่วยสอนการสปอนเซอร์ให้ไม่ใช่เหรอครับ เอ...แต่คุณเล็กคงง่วงแย่แล้ว งั้น...เอาไว้วันหลังละกันนะครับคุณเล็ก"
"ครับคุณเจ" เล็กพูดเสียงเศร้า เจเล่นพูดเองเออเองหมดเลย เล็กจึงไม่มีทางเลือก
"โอเค งั้นผมกลับแล้วนะครับ" เจบอก จากนั้นก็เดินออกไปนอกบ้าน ตรงไปยังรถที่จอดไว้ เล็กเดินต้อยๆ ตามมาส่งด้วยสีหน้าเศร้าๆ
ยังไม่ทันจะเปิดประตูรถ ใครบางคนก็สอดมือเข้ามากอดทางด้านหลังไว้เสียก่อน ไม่นานใบหน้าก็ตามลงมาซบบนไหล่
"คุณเจ อยู่เป็นเพื่อนผมคืนนี้ได้หรือเปล่าครับ"
เจหยุดชะงัก แอบยิ้มอีกตามเคย คนที่กอดอยู่ตอนนี้คงเป็นใครไปไม่ได้ ต้องให้ได้อย่างนี้สิ เจชอบคนกล้าแบบนี้แหละ
"อ้าว ก็คุณเล็กอยากให้ผมกลับไม่ใช่เหรอ" เจแกล้งถาม
"ใครบอกล่ะครับ คุณเจพูดเองหมดเลย ผมยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ" เล็กตัดพ้อ
เจหมุนตัวกลับมาพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นระบายบนใบหน้า "ผมรู้แล้ว แกล้งเล่นเฉยๆ"
"อีกแล้วนะครับคุณเจ เดี๋ยววันหลังผมจะแกล้งคุณเจมั่ง" เล็กยิ้มเขินเพราะเสียรู้ เจหัวเราะชอบใจใหญ่
"ให้ผมอยู่ด้วยตอนนี้ คุณเล็กไม่กลัวเหรอครับ"
เล็กย่นคิ้ว "กลัวอะไรเหรอครับ"
"ก็...กลัวว่าผมจะทำอะไรคุณเล็กไง" เจยิ้มมีเลศนัย
เล็กหน้าเหวอ ไม่รู้ว่าเจพูดเล่นหรือพูดจริง แต่มันก็น่าคิดไม่น้อย วันหนึ่งเป็นแฟนกันก็คงต้องมีเรื่องนี้จนได้
"ผมล้อเล่น" เจหัวเราะอีก มีความสุขที่ได้แกล้งอีกฝ่าย "ผมทำเป็นที่ไหน ยังไม่เคยกับผู้ชายเลยครับ"
"ผมก็ไม่ได้บอกว่าจะให้คุณเจทำอย่างนั้นซะหน่อย แค่ให้อยู่เป็นเพื่อนเฉยๆ" เล็กทำปากขมุบขมิบ
"อ๋อ" เจลากเสียงยาว "เข้าใจแล้วครับ งั้นผมจะอยู่เป็นเพื่อนอย่างเดียวก็ได้ เอ...แต่ว่า" เจทำท่านึก "ถึงผมยังทำอย่างนั้นไม่เป็น แต่ก็ยังจูบเป็นนะครับ"
เล็กหน้าเหวออีกคำรบ "คุณเจจะแกล้งอะไรผมอีกเนี่ย"
"ไม่แกล้งแล้วครับ คราวนี้จูบจริงครับ ไม่ใช้มุมกล้อง ไม่ใช้สแตนด์อิน" เจเขยิบเข้ามาใกล้ จังหวะที่เล็กยังไม่ทันตั้งตัว เจก็ประกบริมฝีปากลงไป
อายุป่านนี้แล้ว เล็กคงไม่สงสัยว่าอีกคนกำลังทำอะไรกับตัวเองอยู่ ถึงจะไม่ทันตั้งตัว แต่เล็กก็พร้อมจะตั้งใจและร่วมมือกับจูบครั้งนี้
มือของเจจับท้ายทอยของเล็กไว้ ตอนแรกริมฝีปากเพียงบดบี้กันไปมา แต่พอหายเกร็ง อารมณ์ร่วมก็เกิดขึ้น ไม่นานก็เปิดปากและสอดลิ้นเข้าหากัน เจวนลิ้นเป็นวงกลมรอบๆ ลิ้นของเล็ก พาให้เสียวซ่านจนเล็กต้องกอดเจแน่นขึ้น จากนั้นก็ผลัดกันดันลิ้นไปมา
จูบแรกยุติลงในเวลาไม่นานนัก ตอนนี้เจแค่อยากรู้ว่าตัวเองจูบผู้ชายได้หรือเปล่าเท่านั้น น่าจะได้คำตอบที่พอใจแล้ว ก้าวข้ามไปอีกหนึ่งขั้น ในอนาคตค่อยหาทางเขยิบไปขั้นต่อไป
เล็กหน้าแดงเขินอาย แม้ไม่ใช่อายม้วนต้วนอย่างผู้หญิง แต่ก็มีเสน่ห์น่าหลงใหลไม่น้อย จูบแรกผ่านไปด้วยดีทีเดียว จะว่าไปมันก็ไม่เลวเลย ริมฝีปากหยักสวยน่าจูบกว่าที่คิดไว้เสียอีก เจยิ้มพอใจให้กับคนตรงหน้า จากนั้นจึงปิดท้ายจูบนี้ด้วยประโยคเด็ด
"ในละคร คุณเล็กอาจจะจูบจริงก็ได้ ผมไม่ว่าหรอก แต่ในชีวิตจริง ผมต้องเป็นเจ้าของจูบตัวจริงของคุณเล็กนะครับ"
(http://bit.ly/2bd9pje)
น้ำฝนนั่งเล่นไอแพ็ดเพลินๆ ที่บ้านเธอเองในเช้าวันหยุดวันหนึ่ง เล่นไปเล่นมา ก็บังเอิญเห็นลิงค์ยูทูปซีรี่ส์เรื่อง "รักไม่ได้หรือไม่ได้รัก" ของ Club Saturday ในหน้าแฟนเพจของเล็ก น่าจะเป็นตัวอย่างสั้นๆ ให้ดูเรียกน้ำย่อย
น้ำฝนรีบคลิกเข้าไปดูทันที มีฉากที่เล็กจูบจริงกับผู้ชายด้วย น้ำฝนเห็นแล้วเบือนหน้าหนีแทบไม่ทัน คิดไม่ถึงว่าเล็กจะกล้าเล่น แถมยังมีฉากกอดกับพระเอกอีกหลายฉาก แม้จะทำใจมาก่อน แต่พอเห็นของจริงก็ตกใจไม่น้อย
ด้านล่างคลิปมีคอมเมนต์บ้างแล้ว บ้างก็ว่าเล็กกำลังจะแกรนด์โอเพนนิ่ง บ้างก็ว่าเล็กคงเป็นเกย์นานแล้วแต่ปิดบังเอาไว้ บ้างก็ว่าเป็นแค่การแสดง บ้างก็ชมว่าเล่นดี และอีกสารพัดความคิดเห็นทั้งบวกและลบ ไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นอย่างไหนมากกว่ากัน
อ่านไปเรื่อยๆ น้ำฝนก็เจอลิงค์หนึ่งที่มีคนมาแปะไว้ เขียนเกริ่นนำด้วยว่า "พระเอกเล็กเป็นเกย์ทั้งในจอและนอกจอ ไม่เชื่อก็ตามมาดู"
น้ำฝนคลิกลิงค์นั้นทันที พลันก็ต้องตกใจจนไอแพ็ดแทบหลุดมือ ในหน้าเว็บนั้นมีภาพอยู่สองสามภาพ ทั้งหมดเป็นภาพแฟนเก่าของเธอกับเล็กนั่งกินข้าวเย็นด้วยกันที่ไหนสักแห่ง ยิ่งอ่านคำบรรยายประกอบก็ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่
"หลังขึ้นปกนิตยสารเกย์อวดหุ่นเซ็กซี่แก่บรรดาเก้งกวางบ่างชะนี แถมยังรับเล่นซีรี่ส์เกย์ที่ต้องจูบจริงไปแล้ว ล่าสุด หนุ่มเล็กแอบไปกินข้าวสวีทหวานแหววกับหนุ่มนอกวงการที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนสุดหรูและโรแมนติกแถวย่านสุขุมวิท นางคงจะบอกเป็นนัยๆ ว่าจะแกรนด์โอเพนนิ่งให้ช็อคกันเล่นๆ เผื่อจะดังเปรี้ยงปร้างเหมือนเอ๊กกี้ที่เปิดตัวไปก่อนหน้านี้แล้วบ้าง..."
น้ำฝนอ่านไม่จบก็ควันออกหู "เอาอีกแล้วนะพี่ขนม"
ไม่รู้ว่าเจจะสร้างปัญหาให้กับเล็กอีกกี่เรื่องกี่ครั้งถึงจะพอใจ ที่ผ่านมาก็หนักพอแล้ว น่าจะเลิกแล้วต่อกัน ทำไมจะต้องสร้างปัญหาขึ้นมาอีกไม่จบไม่สิ้น
น้ำฝนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนกดโทรหาแฟนเก่าทันที ทั้งที่ไม่ได้คิดจะโทรหาอีกแล้วตั้งแต่บอกเลิกเจไปคราวนั้น
"สวัสดีครับฝน" เจทักมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
"สวัสดีค่ะ ฝนคิดว่าพี่ขนมคงไม่รู้เรื่องอีกตามเคย" น้ำฝนอดค่อนขอดไม่ได้ เธอเซ็งเจเพราะเจเป็นแบบนี้นี่แหละ "เอาอย่างนี้ละกันค่ะ น้ำฝนจะอ่านอะไรบางอย่างให้พี่ขนมฟัง ฟังดีๆ นะคะ"
ว่าแล้วน้ำฝนก็อ่านข้อความในเว็บไซต์นั้นให้เจฟังจนจบ อ่านจบเธอก็เล่นงานเจทันที
"ทำไมคะพี่ขนม ทำไมพี่ขนมต้องหาเรื่องให้พี่เล็กเดือดร้อนอีกแล้ว"
เจไม่ตอบ คงเป็นเพราะไม่รู้จะตอบไปทำไม
"เรื่องนี้มันเรื่องใหญ่นะคะพี่ขนม แล้วนี่จะทำยังไงคะ ป่านนี้ไม่รู้ว่าเขาแชร์กันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว น้ำฝนไม่คิดเลยว่าพี่ขนมจะร้ายกาจขนาดนี้"
"ครับ" เจรับคำสั้นๆ
"พี่ขนมจะพูดแค่นี้ได้ยังไงคะ พี่ขนมต้องรับผิดชอบนะคะ"
"รับผิดชอบยังไงครับ พี่ไม่ใช่สื่อ พี่จะทำอะไรได้ล่ะครับ" เจเถียงบ้าง หลังปล่อยให้น้ำฝนพูดคนเดียวอยู่นาน
"แล้วไปทำอย่างนั้นทำไมล่ะคะ จะแกล้งพี่เล็กอีกเหรอ ที่ผ่านมายังไม่พออีกเหรอคะ"
เจเงียบไปอีก น้ำฝนจึงฟึดฟัดอย่างหัวเสีย "พี่ขนมก็รู้ว่าพี่เล็กเขาเป็นดารา ไปไหนมาไหนก็ต้องระวังสิคะ ยิ่งช่วงนี้พี่เล็กยิ่งถูกเพ่งเล็งเรื่องนี้อยู่ด้วย"
"ครับ"
"ครับอะไรคะ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะคะพี่ขนม ผู้ใหญ่ช่องสิบเขาเป็นคนหัวเก่า เขาไม่ชอบเรื่องพวกนี้ เดี๋ยวพี่เล็กก็จะเดือดร้อนอีกหรอก"
น้ำฝนดูจะเป็นห่วงแต่เล็กจริงๆ ด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะหัวใจของเจมีที่รองรับแล้ว เจคงเจ็บปวดหัวใจน่าดทีู่ได้ยินอย่างนี้
"น้ำฝน ฟังพี่ดีๆ นะ" เจเกริ่น
"คะ"
"ข่าวซุบซิบนั่นน่ะ เขาไม่ได้เข้าใจผิดหรอก เขาเข้าใจถูกแล้ว"
"หมายความว่าไงคะ" น้ำฝนเริ่มหน้าเสีย
"พี่กับคุณเล็ก...กำลังคบกันอยู่!"
TBC
-
โอ๊ยทำไมมันหน่วงแบบนี้อ่ะ ต้น-สน ก็อีกเรื่องแหละ
-
เจกับคุณเล็กน่ารักมากๆ เลยค่ะ ^^ เน้อ~ ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่มีการมานั่งเล่นแง่อะไรกับความรู้สึกของตัวเอง ตรงๆ และจริงใจต่อกันและกันสุดๆ ไปเลยล่ะค่าา :heaven ..
-
โอ้ยยย ทำไมเขาจีบกันน่ารักแบบนี้
ัขอบอกว่าเป็นฉากจีบที่ไม่เคยเจอมาก่อน
คือไม่มากไป ไม่น้อยไป อ่านไปยิ้มไป เขินไป
แถมเขินเป็นสองเท่า เพราะเจเล็กเขาเขินกันทั้งคู่
แล้วไอ้ที่ว่าไม่เคยน่ะ ไม่เคยเลย หรือไม่เคยกับชาย
-
น่ารักมากอ่ะ! อยากจะบอกว่าชอบคู่นี้มากจริงๆ เขินกันไปเขินกันมา ส่วนคนอ่านก็ยิ้มแก้มแตก
อยากจะสารภาพเลยว่าเข้ามารอเรื่องนี้ทุกวัน วันนี้มาลงคือดีใจมากกกกกกกกกกกก
ชักหวั่นๆกับน้ำฝนซะแล้วสิ นางจะมาไม้ไหนล่ะเนี่ย แต่ถ้าเป็นนางคงแอบช็อกไม่น้อยที่อดีตแฟนกับคนที่ตัวเองชอบดันมาคบกันเองซะงั้น
อย่าดราม่าหนักหน่วงเลยสาธุ!
ปล.รอตอนใหม่อยู่จ้าาา คนเขียนสู้ๆนะ!!
-
แอบหวานนะครับ 555+
อยากเห็นเจหึงเล็กจัง เห็นบอกขี้หึงมาก อยากรู้จะเป็นยังไง ฮ่าๆ
แหมๆ เจไปบอกฝนแบบนั้น เดี๋ยวก็ช๊อคไปก่อนหรอก 55555
-
:hao7: หวังว่าน้ำฝนคงเข้าใจนะ กำลังหวานได้ทีเลย ชอบ ชอบ ! :mew3: :mew3:
-
เอ้อ ชะนีน้ำฝนค่ะ พลาดแล้วค่ะ o18 หลังจากเครียดนิดๆดราม่าหน่อยๆพอเป็นกระษัย ตอนนี้คนเขียนเลยจัดความฟินมาให้ได้ปริ่มเปรม ถึงจะเป็นการพูดคุยแบบมีแผนงานธุรกิจมาเกี่ยวด้วย แต่มันกลับเป็นการคุยกันที่หวาน อบอุ่น เหมือนคนกำลังจะสร้างอนาคตข้างหน้าด้วยกัน ซึ่งยังไม่รู้หรอกว่าจะเป็นไปได้ไหม แต่มันให้ความรู้สึกดีที่เจอคนคิดเหมือนกัน มากกว่าจะขัดแย้ง เหมือนที่น้ำฝนทำกับเจ ต้องติดตามว่า ทั้งคู่จะเป็นชายคู่แรกไหมในธุรกิจนี้ :katai2-1: น้ำฝนนี่ยังน่ารำคาญไม่เลิก คิดแต่ว่า เจเป็นคนทำให้เล็กเดือดร้อนตลอด ตั้งแต่ยังไม่เลิกกันก็ไม่เคยจะให้กำลังใจเจอยู่แล้ว มาคราวนี้ก็ยังโยนความผิดให้เจ แต่แล้วก็ เงิบ ไปนะคะคุณชะนี เขาคบกันแล้วจ้า :katai3:
-
อันนี้คือฉากจีบแบบมีสติ แบบผู้ใหญ่จริงๆที่ไม่เกี่ยวแค่เรื่องเซ็กส์เท่านั้น เราไม่รู้ว่าคนไทยจีบกันยังไงนะแต่ฝรั่งผู้ใหญ่เขาจีบกันก็คือคุยกันแบบนี้แหละแล้วมันคลิ๊กไง
ชอบนิทานที่คุณเล็กเล่ามากๆเพราะมันสะท้อนสังคมได้ดีและชัดเจนมากๆ เราเริ่มชอบเจขึ้นมาแล้ว ชอบที่เจพอชอบก็บอกว่าชอบไม่มีเล่นตัวหรือกั๊กความรู้สึก
ที่ว่าจะมีปัญหาก็น่าจะเป็นน้ำฝนนี่แหละ เพราะว่านางชอบคุณเล็กอยู่แต่คุณเล็กปฏิเสธนาง แล้วดันไปคบกับผู้ชายที่นางปฏิเสธเองด้วย สุภาษิตภาษาอังกฤษมีไว้ว่า Hell hath no fury like a woman scorned. ชักกลัวแทนคุณเล็กกับเจค่ะ ยังไม่นับที่บ้านเจนะคะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:ชอบความสัมพันธ์ของคู่นี้น่ะ เราว่าเป็นอะไรที่เรียบง่ายแต่ชวนฟินน่ะ :mew4: ดูมันเป็นผู้ใหญ๋ดีด้วย หลัง ๆ อ่านวายจะเจอแต่รักในวัยเรียนเสียเป็นส่วนใหญ๋จนเผลอคิดว่าตัวเองอยู่วัยเดียวกัน :mew5: ต่อไปเล็กคงต้องเจองานหนักแน่ ๆ
เราชอบเรื่องเล่านิทานน่ะ อ่านแล้วสนุกด้วยได้คิดด้วยน่ะ เพิ่งสังเกตว่าคนแต่ง ๆ อีกเรื่องหนึ่งด้วยน่ะ ต้องเข้าไปเยี่ยมซะแล้วสิ มาอัพต่อไว ๆ น่ะจ้ะ รอติดตาม :mew1:
-
พึ่งเห็นว่าคุณคนเขียน ลงเรื่องเมื่อผมหลงรักคนพิการ เรื่องนี้อ่านแล้วชอบมาก ๆ เลยน่ะ จนอยากจะเก็บเป็นหนังสือเลยน่ะ สนใจพิจารณาไหมจ้ะ ชอบจริง ๆ น่ะเรื่องนี้น่ะ อ่านแล้วซึ้งมาก ๆ :mew2:
-
@Jibbubu
เอ...ตอนนี้มันหน่วงด้วยเหรอครับ หรือว่าอันนี้เป็นคอมเมนต์ของตอนที่แล้ว ตอนนี้ไม่น่าหน่วงนะครับ เรื่องนี้มีดราม่าน้อยกว่าต้น-สนเยอะเลยครับ อาจจะมีบ้าง แต่ไม่หนักครับ
@Mouse2U
ใช่แล้ว ขนาดเขียนเองยังเขินเลย นึกว่ากำลังถูกคุณเจจีบอยู่ 555
@snowboxs
ก็น่าจะไม่เคยกับผู้ชายนั่นแหละครับ อายุขนาดนี้แล้วก็น่าจะมีกับสาวๆ บ้าง อิๆ
@Rabity
ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ สู้อยู่แล้ว
@└X • €NouGh •
เดี๋ยวมีครับ ได้เห็นคุณเจหึงแน่ๆ 555
@PFlove
ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้ครับ สู้ๆ นะครับ
@manutty
ชะนีน้ำฝนน่าจะสู้ชะนีนินาไม่ได้นะครับเรื่องนี้ อันนั้นเขาชนะเลิศในทุกด้าน 555 สงสัยต้องให้น้องนินามาเทรนน้องน้ำฝนซะแล้ว
@Freja
ดีใจแทนคุณเล็กด้วยนะครับ สำนวนนี้ (Hell hath no fury like a woman scorned) ทำให้ผมต้องไปค้นหาข้อมูลเลย ล้ำลึกครับ อ้อ อย่าลืมแวะไปเยี่ยมเยียน "ต้น-สน" บ้างนะครับ สองหนุ่มเขาคิดถึงครับ
@kitty08
ผมก็ประมาณว่าอยากให้มีความรักแบบวัยทำงานบ้าง เพราะอ่านหลายๆ เรื่องมีแต่วัยเรียน นิยายเรื่องยาวที่ผมเขียนเกือบทุกเรื่องมีความรักในวัยเรียนหมดเลย (แต่ก็จะต่อมาจนถึงชีวิตหลังเรียนจบด้วย) มีเรื่องนี้เรื่องเดียวที่ไม่ย้อนไปวัยเรียนเลย ผมถนัดแบบนี้มากกว่าเพราะว่าผ่านวัยเรียนมานานมากแล้ว จำอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่ 555
ถ้ารับดราม่าได้ก็อยากแนะนำให้อ่าน "ต้น-สน" ด้วยครับ เรื่องนี้ผมตั้งใจเต็มที่เพราะอยากทำตามความฝันในวัยเด็กที่อยากจะเขียนนิยายที่เป็นโศกนาฏกรรมความรัก (แต่ไม่มีใครตายนะครับ) ตอนนี้กำลังเข้มข้นเลย
ส่วนเรื่อง "เมื่อผมหลงรักคนพิการ" ผมไม่ได้เป็นเจ้าของเรื่องโดยตรงครับ ขอน้องคนหนึ่งมาลงต่อ (ปรับภาษาไปพอสมควร) แต่ตอนนี้ติดต่อไม่ได้แล้ว ผมก็เลยไม่กล้าเอาไปทำอะไรเพราะไม่ใช่เจ้าของเรื่องครับ
ขอบคุณทุกคนที่มาติดตามนะครับ
:L2: :3123: :L1: :pig4: :กอด1:
Sarawatta
-
คุณเล็กน่ารักมากตอนนี้ ส่วน นายขนมเป็นคนชัดเจนดีนะคะ :call: :pig4:
-
รอต่อนะค้าบขอบคุณสำหรับข้อความไปเตือนอิอิ
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 16 ❋ Hell hath no fury like a woman scorned
(http://bit.ly/2bDFS0E)
บรรยากาศในงานแถลงข่าววันนี้คึกคักจนคนจัดงานตกใจ สื่อต่างๆ ให้ความสนใจซีรีส์ Club Saturday ตอนไม่ได้รักหรือรักไม่ได้เป็นอย่างมาก คงเป็นเพราะว่าบริษัทผู้ผลิตมีชื่อเสียงและกว้างขวางในวงการบันเทิง นักข่าวจึงแห่แหนมากันจากทุกสำนัก นอกจากนั้นยังมีแฟนคลับของเล็ก แฟนคลับของโอ อนุดิษฐ์ และใครต่อใครอีกมากมาย สถานที่จัดงานแถลงข่าวดูแคบไปถนัดตา
คนแถลงข่าวหลักคือเล็ก โอ และพี่ฉ่องซึ่งเป็นดีเจของรายการ Club Saturday สัปดาห์หน้าจะเริ่มฉายฉบับเต็ม ช่วงนี้ปล่อยเทรลเลอร์หรือตัวอย่างสั้นๆ ออกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ได้รับเสียงตอบรับอย่างล้นหลาม
งานแถลงข่าวเริ่มขึ้นด้วยพิธีกรพูดถึงความเป็นมาของซีรี่ส์เรื่องนี้ โดยรวมก็คือผู้ฟังรายกาย Club Saturday ทางบ้านโทรมาเล่าเรื่องให้ดีเจพี่ฉ่องฟัง จากนั้นเรื่องเล่านี้ก็ได้รับคะแนนโหวตจากคนฟังว่าเป็นหนึ่งในเรื่องที่ประทับใจที่สุด สุดท้ายจึงได้รับเลือกให้มาทำเป็นซีรี่ส์สั้นๆ ขนาดสองตอนจบ แต่ละตอนยาวหนึ่งชั่วโมง
จากนั้นนักแสดงและดีเจฉ่องจึงได้ขึ้นเวทีแถลงข่าว ใช้เวลาไม่นานนักก็เสร็จสิ้น หลังจากนี้นักข่าวสามารถสัมภาษณ์ดาราอย่างอิสระได้
ก่อนให้นักข่าวสัมภาษณ์ เจส่งไลน์สติ๊กเกอร์สู้ๆ มาให้กำลังใจเล็กด้วย เล็กเห็นแล้วก็ยิ้ม แค่นี้ก็พร้อมตอบสารพัดคำถามสุดหินจากนักข่าวแล้ว
นักข่าว: "เรื่องนี้คุณเล็กจูบจริงเลยเหรอคะ ทำไมถึงจูบจริงคะ"
เล็กหัวเราะเล็กน้อยก่อนตอบคำถาม "พอดีใช้มุมกล้องช่วยแล้วมันไม่สะใจครับ ผู้กำกับก็เลยให้จูบจริง"
นักข่าว: "แล้วตอนที่จูบจริงรู้สึกยังไงคะ"
"ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ครับ มันก็เป็นแค่งานแสดง เราไม่คิดมากกันอยู่แล้ว"
นักข่าว: "แล้วไม่กลัวเป็นข่าวกับคุณโอ อนุดิษฐ์เหรอคะ"
"อ๋อ...ไม่กลัวครับ น้องก็อย่าสร้างประเด็นสิ พี่เป็นนักแสดง คงชอบทุกคนที่พี่แสดงด้วยไม่ได้หรอก แหม..."
นักข่าว: "แล้วนึกยังไงถึงมารับบทเกย์คะ ใช้เวลาตัดสินใจนานไหมคะ"
"ไม่นานครับ ที่ผมรับเล่นเรื่องนี้เพราะว่าผมชอบบทครับ บทมันดีมากเลย ท้าทายฝีมือการแสดงของผมมาก อยากได้เล่นบทแบบนี้มานานแล้วครับ พอได้รับติดต่อมาก็เลยสนใจ อยากลองเล่นดู ก็ไม่ผิดหวังที่เลือกเล่นเรื่องนี้ครับ"
นักข่าว: "แล้วไม่กลัวจะคนจะมองว่าเป็นเกย์เหรอคะ"
"ไม่กลัวครับ กลัวทำไมล่ะครับน้อง เป็นเกย์นะครับ ไม่ได้เป็นโรคติดต่อร้ายแรงซะหน่อย" เล็กหัวเราะชอบใจ
นักข่าว: "แล้วทำไมช่วงนี้ถึงได้รับงานที่เกี่ยวกับเกย์บ่อยคะ เพราะเห็นเพิ่งถ่าย APTITUDE ไป แล้วตอนนี้ก็มีภาพหลุดไปสวีทกับหนุ่มนอกวงการอีก หนุ่มนอกวงการคนนั้นเป็นใครคะ"
"โห...น้อง จะให้พี่ตอบคำถามไหนก่อนดีละครับ ใจเย็นๆ" เล็กขำพลางยิ้ม บางทีต้องใช้วิธีแบบนี้เพื่อลดความประหม่าของตัวเองลง
นักข่าว: "ทำไมถึงรับงานเกี่ยวกับเกย์บ่อยล่ะคะ"
"มันก็เป็นงานน่ะครับ อย่างนิตยสารที่ผมถ่าย ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ ดาราคนอื่นเขาก็ถ่ายกันเยอะแยะ ผมฟิตหุ่นมาดีก็เลยอยากถ่ายบ้างเท่านั้นแหละครับ ส่วนละคร มันก็บังเอิญ พอดีงานมันมาพร้อมกัน ผมสนใจก็เลยรับเล่น ไม่ได้ตั้งใจรับงานแบบนี้บ่อยๆ แค่บังเอิญมาพร้อมกัน คงไม่เป็นแบบนี้บ่อยๆ หรอก"
นักข่าว: "แล้วภาพหลุดกับหนุ่มนอกวงการล่ะคะ ตกลงคบกับหนุ่มนอกวงการจริงเปล่าคะ แล้วเขาเป็นใครคะ"
"ไม่มีอะไรครับ คนนั้นเป็นอัปไลน์ผมเอง"
นักข่าว: "อัปไลน์คืออะไรคะ"
"อัปไลน์เหรอ อ้าว แสดงว่าน้องตกข่าวแน่ๆ เลยถึงไม่รู้เรื่องนี้ ใครๆ เขาก็ลือกันว่าผมทำธุรกิจยัวร์เวย์ ก็นั่นแหละครับ เพราะผมทำธุรกิจยัวร์เวย์ผมก็เลยมีอัปไลน์ที่คอยสอนธุรกิจให้ผม วันนั้นผมก็แค่ไปกินข้าวคุยธุรกิจกับอัปไลน์เฉยๆ ไม่มีอะไรหรอกครับ"
นักข่าว: "ไม่กลัวเสียภาพลักษณ์แย่เหรอคะ ไหนจะนิตยสารเกย์ ซีรี่ส์เกย์ แถมยังทำยัวร์เวย์อีก"
"โธ่น้อง ที่น้องพูดมาทั้งหมดเนี่ย เป็นงานสุจริตหมดเลยนะ แล้วทำไมพี่ต้องอายหรือกลัวเสียภาพลักษณ์ด้วยล่ะครับ พี่ไม่ได้ไปฆ่าใครตายนะน้อง ก็ทำมาหากินเหมือนคนอื่นๆ"
นักข่าว: "แล้วทางช่องไม่ว่าอะไรเหรอคะที่รับงานแบบนี้"
"ไม่ว่าหรอกครับ ผมเพิ่งหมดสัญญากับช่องเดิมเมื่อสองสามวันนี้เอง ตอนนี้ยังไม่ได้ต่อครับ"
นักข่าว: "แล้วจะต่อสัญญากับช่องเดิมไหมคะ"
"ตอนนี้ผมอยากเป็นดาราอิสระมากกว่านะครับ แต่ว่าก็ยังไม่ได้ปิดโอกาสว่าจะไม่ต่อ ก็อาจจะต้องลองคุยกับผู้ใหญ่ดูครับว่ายังไง"
นักข่าว: "แต่ได้ข่าวว่าทางช่องเดิมก็ไม่ปลื้มนี่คะที่คุณเล็กรับงานเกี่ยวกับเกย์ อันนี้เป็นเหตุผลที่คุณเล็กไม่ต่อสัญญากับช่องเดิมหรือเปล่าคะ"
"ก็อย่างที่บอกแหละครับ ผมยังไม่ถึงกับปิดโอกาสว่าจะไม่ต่อ ยังไงก็ต้องคุยกับผู้ใหญ่ก่อน ส่วนเขาจะพอใจหรือไม่พอใจผม อันนี้ก็แล้วแต่ทางนั้นครับ ผมคงทำให้ทุกคนพอใจไม่ได้"
นักข่าว: "จริงๆ แล้วคุณเล็กกำลังส่งสัญญาณที่จะแกรนด์โอเพนนิ่งตัวเองหรือเปล่าคะ ก็เลยรับงานเกย์เยอะแบบนี้"
"โห...น้อง พี่เพิ่งรับสองงานเอง ยังไม่เยอะเลย ไม่มีแผนแกรนด์โอเพนนิ่งอะไรตอนนี้หรอกครับ ถ้ามีเดี๋ยวพี่จะบอกละกัน"
นักข่าว: "แล้วสรุปว่าคุณเล็กชอบผู้ชายหรือผู้หญิงคะ"
"คำถามอะไรครับเนี่ย ไม่เกี่ยวกับการแสดงแล้ว" เล็กหัวเราะ จากนั้นจึงค่อยตอย "ชอบหมดเลยครับน้อง ใครเป็นคนดีผมก็ชอบ"
นักข่าว: "ถ้าอย่างงั้นก็แปลว่าชอบผู้ชายได้ใช่ไหมคะ"
"ครับ ไม่เห็นจะมีปัญหานี่ครับ ถ้าเขาเป็นคนดีก็ชอบได้หมดแหละครับ"
เสียงฮือฮาและกรี๊ดกร๊าดด้วยความชอบใจก็ดังขึ้นในกลุ่มนักข่าว พอเสียงซาจึงถามต่อ
นักข่าว: "อย่างนี้ก็แปลว่าไม่ปิดทางที่จะคบกับผู้ชายอย่างงั้นเหรอคะ"
"อ้าว ไปกันใหญ่แล้วคำถาม" เล็กอดหัวเราะอีกไม่ได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่ตอบ แต่คราวนี้เล็กกลับไม่ถือสาร "แล้วแต่น้องจะคิดแล้วกันนะ พี่ยังไงก็ได้"
เสียงฮือฮาของนักข่าวดังขึ้นอีกครั้ง คงไม่มีใครเคยเจอดาราตอบคำถามแบบนี้มาก่อนนั่นเอง โดยเฉพาะดาราระดับพระเอก เล็กน่าจะเป็นคนเดียวที่กล้าตอบอย่างนี้
นักข่าว: "ถามเรื่องแฟนได้ไหมคะ ตอนนี้คุณเล็กมีแฟนหรือยังคะ"
"อืม...ก็ดูๆ กันอยู่ครับ"
นักข่าว: "ผู้หญิงหรือผู้ชายคะ"
"น้องไปเดากันเองละกัน ตอนนี้พี่ยังบอกอะไรไม่ได้ ยังไม่อยากพาดพิงถึงคนข้างนอกมากครับ ขอไม่ตอบละกันนะ"
นักข่าว: "แสดงว่าเป็นคนนอกวงการเหรอคะ"
"ครับ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะครับ โอมารอสัมภาษณ์แล้ว ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ"
เล็กยกมือสวัสดี ก่อนเดินออกจากจุดสัมภาษณ์ ให้โอ อนุดิษฐ์เข้ามาแทน แต่พอเล็กเดินออกไปได้หน่อยก็มีนักข่าวกลุ่มหนึ่งกระหืดกระหอบตามมา
"พี่เล็กคะ จากรายการสีสันโลกบันเทิงค่ะ จะขอสัมภาษณ์ต่างหากได้ไหมคะ"
เล็กหยุดมอง ขมวดคิ้ว เป็นเพราะจำได้ว่าเป็นนักข่าวจากช่องที่เล็กเคยสังกัดอยู่
"ผมไม่ได้ต่อสัญญากับช่องแล้วนะครับ สัมภาษณ์ผมได้เหรอ" เล็กถามเหมือนประชดหน่อยๆ
"ได้ค่ะๆ ผู้ใหญ่ทางช่องสั่งมาค่ะพี่เล็ก" น้องผู้หญิงคนนั้นที่ถือไมค์สัมภาษณ์บอก
เล็กทำหน้าฉงน ผู้ใหญ่ช่องนี้ด่าเล็กเสียๆ หายๆ เรื่องยัวร์เวย์และงานถ่ายหนังสือเกย์ แล้วนึกยังไงถึงให้นักข่าวมาสัมภาษณ์ เล็กคิดว่าตัวเองคงถูกตัดหางปล่อยวัดจากช่องนั้นไปแล้ว หรือว่าจะเปลี่ยนใจอยากให้เล็กอยู่ต่อ ดูไม่น่าเป็นไปได้เลย แต่เล็กไม่ขัดข้องที่จะให้สัมภาษณ์
สัมภาษณ์กับช่องนั้นเสร็จ เล็กจึงเดินมานั่งยังที่ที่จัดไว้ให้ มีเจ้าหน้าที่และคนสำคัญของบริษัทผู้ผลิตอยู่ด้วยสองสามคน หนึ่งในนั้นมีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง เล็กเคยเห็นบ้างจึงพอคุ้นหน้า พอเธอเห็นเล็กมานั่งก็เขยิบเข้ามานั่งใกล้ๆ ทำท่าเหมือนมีอะไรอยากคุยด้วย
"คุณเล็กทำยัวร์เวย์ด้วยเหรอคะ"
เล็กเลิกคิ้วสงสัย "ใช่ครับพี่"
"อูย...อย่าไปทำเลย มาทำกับพี่ดีกว่า พี่มียี่ห้อใหม่ เพิ่งเปิดตัวเมื่อเร็วๆ นี้เอง ที่สำคัญนะ ง่ายกว่า รวยเร็วกว่ายัวร์เวย์เยอะเลย" เธออวดสรรพคุณขายตรงยี่ห้อนั้นอย่างตื่นเต้น
"เร็วขนาดไหนล่ะครับพี่" เล็กแสร้งถาม
"เร็วกว่าเยอะเลย ทำไม่ได้นานก็ได้เงินกันเป็นแสนๆ แล้ว เนี่ย พี่เองเพิ่งไปทำได้หกเดือนเอง ตอนนี้รายได้พี่เป็นแสนแล้วนะ ไม่ต้องเหนื่อยหาลูกค้า ไม่ต้องตากหน้าไปง้อคนด้วย"
เล็กทำหน้างง "ถ้าไม่หาลูกค้า แล้วใครจะซื้อของล่ะครับ"
"มันมีวิธีน่า คุณเล็กสนใจหรือเปล่า ถ้าสนใจมาคุยกับพี่ได้ อย่าไปทำเลยยัวร์เวย์ พี่ทำมาก่อน กว่าจะได้เงินแต่ละบาทยากมาก พี่หมดเงินไปหลายแสนกับยัวร์เวย์แล้ว ขาดทุนลูกเดียว ไม่เอาอีกแล้ว ยี่ห้อนี้ง่ายกว่าเยอะ"
"อ้าว แล้วพี่ไปทำยังไงล่ะครับถึงขาดทุน" เล็กถามต่อด้วยความอยากรู้
"โอย จะไม่ให้ขาดทุนได้ยังไงล่ะคะคุณเล็ก สินค้าก็ต้องซื้อมาตุนไว้ โปรโมชั่นออกใหม่ก็ต้องซื้อ ซื้อเยอะซื้อแยะไปหมด ต้องรักษายอดเดือนละสองหมื่นด้วย ไหนจะค่าประชุมอีก สัมมนาก็จัดกันบ่อยมาก อะไรก็ต้องซื้อต้องจ่าย ค่าเดินทางอีกล่ะ แล้วที่สำคัญ ของมันแพง แพงมาก ไม่เห็นจำเป็นต้องใช้ของแพงขนาดนั้นเลย บางทีพี่ก็แอบลดราคาให้ลูกค้าบ่อยๆ เพราะเขาซื้อไม่ไหว มันแพงเกิน สู้ยี่ห้อใหม่อันนี้ไม่ได้ ของถูกกว่า ขายง่ายกว่ายัวร์เวย์เยอะเลย จริงๆ นะคะคุณเล็ก" เธอพยายามโน้มน้าว
เจเพิ่งสอนเล็กไว้เมื่อคืนว่า "คนที่ทำงานหาเงินก็จะได้แต่เงิน ในยัวร์เวย์เราทำงานกับคน เราเปลี่ยนแปลงชีวิตคนก่อนเราถึงจะมีรายได้ที่มั่นคง เมื่อไหร่ก็ตามที่เรามุ่งหาแต่เงิน คิดแต่จะไปเอาอะไรจากคนอื่น เราก็จะไปผิดทาง ทิศทางผิด ความพยายามก็สูญเปล่า"
ถ้าอย่างนั้น ธุรกิจที่พี่คนนี้ชวนก็ไม่น่าจะดี เล็กไม่เห็นเธอพูดเรื่องอื่นเลย มีแต่เงิน เงินแล้วก็เงิน
"สนใจไหมคะคุณเล็ก วันเสาร์นี้ไปหาพี่ได้นะคะ เรามีเซ็นเตอร์แถวๆ ลาดพร้าวร้อยหนึ่ง ตอนบ่ายๆ นี่ๆ เอานามบัตรพี่ไป เชื่อพี่ อันนี้แหละใช่เลย ถ้าอยากรวยเร็ว รวยไว ไม่ต้องทำอะไรเยอะมาหาพี่เลย เขารวยกันไปหลายคนแล้ว พี่เองก็เพิ่งซื้อเบนซ์คันใหม่ป้ายแดงมาเดือนที่แล้วนี่เอง ขนาดว่าทำไม่นานเองนะคะคุณเล็ก"
เล็กรับนามบัตรมาอย่างเสียมิได้ แต่คงไม่คิดจะโทรหา ดูท่าทางไม่น่าไว้วางใจเท่าไหร่ เห็นพูดแต่เรื่องเงินเล็กก็ชักกลัว อย่างนี้เขาเรียกว่าเอาความโลภเข้าล่อ
"ยี่ห้ออะไรเหรอครับ" ถึงไม่ได้อยากทำแต่เล็กก็อยากรู้ เผื่อเย็นนี้ไปเซ็นเตอร์จะลองถามเจดู เจน่าจะพอรู้จักธุรกิจพวกนี้อยู่บ้าง
"เอมราไงคะ คุณเล็กไม่รู้จักเหรอ ดังออกจะตาย"
"ไม่เคยได้ยินเลยครับ"
"เชยจังเลยค่ะคุณเล็ก เพิ่งเปิดใหม่ กำลังดังเลยนะคะ ต้องรีบมาศึกษาค่ะ ธุรกิจพวกนี้เราต้องทำตอนที่มันเข้ามาใหม่ๆ ใครๆ ก็ชอบของใหม่ทั้งนั้นแหละค่ะ ถ้ามาทำช้ามันจะวายซะก่อน"
"อ๋อ ครับๆ"
เล็กรีบตัดบท ก่อนหันไปสนทนากับคนอื่นบ้าง อดสงสัยไม่ได้ว่าต่อไปจะมีคนมาชวนทำธุรกิจแบบนี้อีกหรือเปล่า ถ้าไม่สอนอะไรดีๆ ให้แบบที่เจสอน เล็กคงไม่กล้าไปทำหรอก แต่ถ้ามาชวนบ่อยๆ เล็กก็กลัวจะเผลอไปด้วยความเกรงใจได้เหมือนกัน
(http://bit.ly/2bd9pje)
คืนนี้เล็กกับเจกลับจากเซ็นเตอร์ด้วยกันเกือบเที่ยงคืน มาถึงเล็กก็บอกให้เจอาบน้ำอาบท่าก่อน ส่วนเล็กนั่งเคลียร์ตารางงานของตัวเองอยู่ข้างล่าง หลังแถลงข่าวไปเมื่อกลางวัน มีงานใหม่ติดต่อเข้ามาหลายงาน คุณสนิทรวบรวมและส่งอีเมล์มาให้เล็กทีเดียว เล็กไล่ดูแต่ละอันแล้วจึงค่อยตัดสินใจว่าจะรับงานไหนบ้าง พรุ่งนี้จะได้โทรบอกคุณสนิททีเดียว
เล็กเพิ่งเปิดอีเมล์อ่านได้ไม่ทันจบ เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น ดึกป่านนี้แล้วไม่รู้ว่ามีใครมาหา ตอนแรกเล็กคิดว่า รปภ. หมู่บ้าน แต่พอเดินออกไปดูกลับพบว่าเป็น...
"พี่เล็ก คุยกับฝนแป๊บนึงได้ไหมคะ"
เล็กทำหน้ายิ้มยาก รู้สึกกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย ไม่คิดว่าน้ำฝนจะมาหาถึงบ้าน "น้ำฝน"
"พี่เล็กพอจะมีเวลาคุยกับฝนหน่อยไหมคะ"
เล็กมองเข้ามาในบ้าน เจยังคงอาบน้ำอยู่ น่าจะใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะอาบเสร็จ ถ้ารู้ว่าน้ำฝนมาหาเล็กถึงนี่ นึกไม่ออกเลยว่าเจจะรู้สึกยังไง
"นานหรือเปล่า พอดีพี่มีงานต้องเคลียร์เยอะเลย" เล็กลังเล
"ไม่นานค่ะพี่เล็ก ไม่ถึงสิบนาทีหรอก" น้ำฝนบอก
"อ๋อ...ได้" เจตกลง แต่สีหน้าก็ดูหนักใจไม่น้อย
เล็กเปิดประตูเล็กข้างประตูใหญ่ให้น้ำฝนเข้ามา "ฝนมายังไง"
"ขับรถมาค่ะ จอดไว้ข้างนอก"
เล็กพยักหน้ารับรู้ น้ำฝนกับแฟนคลับเคยมาจัดงานวันเกิดให้ครั้งหนึ่งที่บ้านหลังนี้ เธอก็เลยจำได้ เล็กพาเธอมานั่งที่โต๊ะนั่งเล่นหน้าบ้าน พอน้ำฝนเห็นรถของเจจอดอยู่ก็หยุดมอง เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
"พี่ขนมอยู่ที่นี่เหรอคะ" เธอหันมาถามเล็ก
"ครับ อาบน้ำอยู่" เล็กบอก
น้ำฝนทำท่าครุ่นคิด คล้ายกับจะถามเรื่องสำคัญ "พี่ขนมบอกฝนว่า พี่เล็กกับพี่ขนมคบกัน จริงเหรอคะพี่เล็ก"
เล็กทำหน้าตกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าเจจะกล้าบอกฝนเรื่องนี้ "เอ่อ..."
"ฝนไม่เชื่อพี่ขนมหรอกค่ะ พี่ขนมน่ะชอบแกล้งพี่เล็ก ชอบหาเรื่องให้พี่เล็กเดือดร้อนอยู่เรื่อยเลย"
เล็กนึกอยากจะเถียง ถ้าเจไม่มีใจให้เล็กบ้าง คงไม่มาอยู่บ้านเล็กคืนนี้หรอก แต่เล็กยั้งปากเอาไว้ก่อน "ทำไมน้ำฝนคิดว่าคุณเจเขาโกหกล่ะครับ"
"คะ" น้ำฝนทำหน้างง
"ที่จริง...พี่คบกับคุณเจอยู่นะ คุณเจเขาไม่ได้โกหกฝนหรอก"
"ไม่จริงค่ะ" น้ำฝนเถียง "จะเป็นไปได้ยังไงคะ พี่ขนมเป็นผู้ชาย พี่เล็กก็เป็นผู้ชาย จะคบกันได้ยังไง ฝนไม่เชื่อหรอกค่ะ ฝนรู้จักกับพี่ขนมมาตั้งแต่เด็กๆ พี่ขนมไม่ชอบผู้ชายหรอกค่ะ เป็นไปไม่ได้"
"พี่ก็ไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อนนะฝน แต่พี่..."
"พี่เล็กเป็นเกย์เหรอคะ" น้ำฝนถามด้วยท่าทางอึ้ง
"พี่ไม่รู้ พี่รู้แต่ว่า...พี่ชอบคุณเจ แล้วคุณเจเขาก็ชอบพี่"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"
"ก็...ไม่นานนี้"
"ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะคะ" น้ำฝนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ คงคิดไม่ถึงว่าดาราที่เธอแอบชอบจะกลายเป็นแบบนี้ "พี่สองคน...ทำแบบนี้กับฝนได้ยังไงคะ"
เล็กขมวดคิ้ว "ฝนหมายถึงอะไรครับ"
"พี่ขนมกับพี่เล็ก...รวมหัวกันแกล้งฝนเหรอคะ"
"แกล้งเรื่องอะไรครับ" เล็กชักจะไม่พอใจ
"ไม่รู้ค่ะ แต่ฝนว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ"
"พี่กับคุณเจคบกันตอนที่คุณเจเลิกกับฝนแล้วนะครับ ไม่ได้แอบคบกันลับหลัง เพราะฉะนั้น พี่คิดว่าไม่มีใครแกล้งน้ำฝนหรอก อีกอย่าง ถ้าพี่กับคุณเจจะคบกัน พี่ไม่เห็นว่าทำไมเราจะคบกันไม่ได้ มันผิดเหรอที่ผู้ชายกับผู้ชายจะชอบกัน ฝนหมายถึงอะไรเหรอครับที่ว่าต้องมีอะไรแน่ๆ"
น้ำฝนนิ่งเงียบ ไม่รู้ว่าอึ้งหรือเป็นเพราะจนมุมกันแน่
"น้องฝน ปล่อยพี่กับคุณเจเถอะนะครับ เราสองคนไม่ได้ทำอะไรผิด"
"แล้วฝนล่ะคะ พี่เล็กไม่รู้เหรอคะว่าฝนเจ็บแค่ไหน" น้ำฝนทำท่าจะร้องไห้
"ฝนบอกเลิกคุณเจเองไม่ใช่เหรอครับ อีกอย่าง...ฝนก็รู้อยู่แล้วว่าพี่ไม่ได้ชอบฝนแบบนั้น" เล็กชี้แจง ไม่รู้ว่าช่วยได้มากแค่ไหน เพราะเล็กไม่เข้าใจประเด็นของน้ำฝนเลย
"อ๋อ ฝนรู้แล้ว เรื่องนี้ต้องเป็นแผนของพี่ขนมแน่ๆ พี่เล็กรู้ตัวไหมคะว่าพี่ขนมเขาใช้พี่เล็กเป็นเครื่องมืออยู่"
"เป็นเครื่องมือยังไงเหรอครับ" เล็กชักใกล้จะหมดความอดทน น้ำฝนชักเลอะเทอะไปกันใหญ่
"ก็เพราะฝนบอกเลิกพี่ขนม แล้วฝนก็บอกพี่ขนมว่าฝนชอบพี่เล็ก พี่ขนมก็เลยต้องการแก้เผ็ดฝนด้วยการแกล้งดึงพี่เล็กมาเป็นแฟนไงคะ เขาแค่อยากให้ฝนเสียหน้า พี่ขนมเขาร้ายกาจกว่าที่พี่เล็กจะรู้ทันนะคะ ยิ่งไปทำยัวร์เวย์ เขาก็ยิ่งได้เทคนิคหลอกล่อคนมาเยอะ ฝนเตือนเท่าไหร่ว่าอย่าไปทำพี่ขนมก็ไม่เชื่อ"
"ฝน พี่ว่าฝนเข้าใจผิดไปใหญ่แล้วนะ" เล็กขัดขึ้น หวังว่าจะช่วยเตือนสติเธอได้ แต่น้ำฝนกลับไม่หยุด
"พี่เล็กคิดดูดีๆ สิคะ พี่ขนมเป็นผู้ชายนะคะ เขาไม่ได้เป็นเกย์ ฝนรู้จักพี่ขนมดี พี่ขนมไม่เคยชอบผู้ชาย เขาชอบผู้ชายไม่ได้หรอกค่ะ ตอนเด็กๆ เขาห่ามจะตาย ยังไงก็ชอบผู้ชายไม่ได้ ลองคิดสิคะ อยู่ดีๆ พี่ขนมก็บอกว่าคบกับพี่เล็ก พี่เล็กไม่สงสัยเหรอคะ คราวที่แล้ว พี่เล็กก็ถูกพี่ขนมแกล้งไปทีแล้ว พี่เล็กควรจะตาสว่างได้แล้วนะคะ ออกมาจากเกมส์ของพี่ขนมเถอะค่ะ ก่อนที่พี่เล็กจะถูกหลอกไปมากกว่านี้"
ความจริงเล็กไม่คิดจะหวั่นไหวเลย แต่ก็อดสงสัยไปตามที่น้ำฝนพูดด้วยไม่ได้ นั่นสิ อยู่ดีๆ ทำไมเจถึงชอบผู้ชาย เจกำลังคิดจะทำอะไรที่เล็กไม่รู้อีกหรือเปล่า
"พี่ว่าฝนพอเถอะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พี่จะขอทำงาน" เล็กตัดบทดื้อๆ
น้ำฝนสังเกตสีหน้าอีกฝ่าย แค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าเล็กกำลังหวั่นไหวกับสิ่งที่เธอพูด เท่านี้ก็น่าจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีให้เกิดความขัดแย้ง
"ค่ะ" น้ำฝนรับคำ
"เดี๋ยวพี่ไปส่ง" เล็กบอกแล้วก็ลุกขึ้น
น้ำฝนลุกขึ้นตาม จากนั้นก็เดินนำหน้าเล็กออกไปยังประตูบ้าน ได้ไปได้สักพักเธอก็หยุด หันมามองเล็ก สีหน้าเธอดูเศร้า มีหยดน้ำตาไหลลงมาด้วย พลันเธอก็เดินมากอดเล็กไว้และร้องไห้
"ฝนรักพี่เล็กนะคะ พี่เล็กเป็นผู้ชายในฝันของฝน ฝนรอพี่เล็กมานานแล้ว ทำไมพี่เล็กไม่เคยเห็นเลย ฝนรักพี่เล็กได้หรือเปล่า ที่ฝนทำไปทุกอย่าง...เพราะฝนรักพี่เล็กนะคะ พี่เล็กเข้าใจฝนนะคะ"
เล็กตกใจแค่ไหนก็ไม่กล้าผลักเธอออก เขาไม่ใช่คนใจร้ายอย่างนั้น ที่จริงก็สงสารเธอไม่น้อย แต่จะทำใจให้รักก็ไม่ได้ ถ้าจะรักก็คงรักไปตั้งนานแล้ว คนที่เล็กอยากรักไม่ใช่เธอคนนี้ แต่เป็นอดีตแฟนของเธอต่างหาก แม้ว่าตอนนี้จะไม่มั่นใจเท่าไหร่ก็ตาม
"พี่เข้าใจฝนนะ แต่พี่ว่า...ฝนรีบกลับเถอะ เดี๋ยวคุณเจลงมาเห็น เอาไว้วันไหนมีเวลาค่อยคุยกันอีกที" เล็กบอกกึ่งปลอบใจ
"ค่ะ" น้ำฝนรับคำอย่างว่าง่าย ไม่นานก็ผละออกจากเล็กและเดินออกไปด้วยกันตรงประตูเล็ก
ทั้งสองคนลืมสังเกตไปแล้วว่ามีสายตาของใครอีกคนมองตามไป สายตาคู่นั้น...น่าจะเห็นเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้หมดแล้ว!
----------------------------------------
ขอบคุณคุณ Freja สำหรับชื่อตอนตอนนี้
TBC
-
>3 เรื่องรักกำลังหวานๆๆ คืบหน้างอกงาม :o8: :o8:
น้องน้ำฝน อย่า return กลับมาเลยยยนะ :mew2:
-
ยัยน้ำฝนนี่มัน...
ในเมื่อหล่อนไม่ได้ ใครก็จะมีความสุขไม่ได้ใช่ไหม?
ตอนหน้าอย่ามีดราม่าเลยนะ ขอให้เล็กไปพูดกับเจตรงๆเถอะ พูดคุยปรับความเข้าใจกัน ความสัมพันธ์เพิ่งจะเริ่มขึ้นเองนะ เรายังแอบกรี๊ดตอนต้นตอนอยู่เลย อันนั้นฟินมากกกก แล้วตอนหน้าล่ะ...T^T
ปล.รอตอนใหม่นะจ๊ะ คนเขียนสู้ๆนะ
-
น้ำฝนเธอชักเลอะเทอะใหญ่แล้วนะ ใครก็ได้รีบเอายัยน้ำฝนไปเก็บที
ก่อนที่จะมาทำให้คุณเล็กกับคุณเจผิดใจกัน
-
ความผิดพลาดครั้งเดียวของเจ
จะทำให้รักครั้งนี้มีปัญหามั้ยน้ออ
น้ำฝนก็คงไม่ตั้งใจจะทำลายหรอก
คงยังคิดว่าเป็นแผนของเจอยู่น่ะแหล่ะ
-
ก็เพราะว่ามีผู้หญิงอย่างยัยน้ำฝนอยู่บนโลกนี้นี่ล่ะ ผู้ชายเขาถึงได้หันมารักกันเองน่ะ :ruready
-
เรื่องเริ่มไปกันใหญ่ เหอะๆมันก็น่าทำให้เล็กเชื่ออย่างน้ำฝนว่าอยู่หรอก
-
กรี๊ด ได้เครดิตกับขาวบ้านเขาด้วย สำนวนนี้ใช้ได้อีกแบบก็คือเปลี่ยนคำว่า woman เป็น lover ค่ะ ใช้ได้ทุกเพศ
สิ่งหนึ่งที่เจกับคุณเล็กมีก็คือ dialogue คู่นี้คุยกันจริงๆจังๆ ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้ไม่ได้เริ่มมาจากความรักหรือเซ็กส์ เราเลยเชื่อว่าไม่ว่าจะมีอะไรทั้งสองคนจะคุยกันและจับมือฝ่าออกไปด้วยกัน บทสัมภาษณ์คุณเล็กทำได้ดีมากเลยค่ะ
-
ปกติผมจะมีรูปตัวละครประกอบในนิยายด้วย แต่เรื่องนี้ไม่ได้เอามาใส่ จริงๆ มีนะครับ แต่ผมยังไม่ได้แก้ชื่อเรื่อง เป็นชื่อเรื่องเดิมอยู่ (อัปไลน์ที่รัก) แล้วผมก็ทำไฟล์ต้นฉบับหาย ไม่มีไฟล์แก้ก็เลยไม่ได้เอารูปมาใส่
คาแร็กเตอร์ของเล็กผมได้มาจากดาราตัวจริงคนหนึ่ง ชื่อน้องป๊อบ ฐากูร พอดีช่วงนั้นเขามีข่าวเป็นพระเอกตกอับพอดี
ลองไปฟังสัมภาษณ์น้องเขาจากลิงค์นี้นะครับ ลีลาสัมภาษณ์ของคุณเล็กก็ประมาณนี้เลย
สัมภาษณ์พระเอกตกอับ
https://www.youtube.com/v/uE7dYL0p0S0
แฟนคลับมีตติ้ง ร้องเพลงเพี้ยน (น่ารักสุดๆ อะ สเปคเลยคนนี้)
https://www.youtube.com/v/FouzJCRPHC8
แนะนำละครเรื่องใหม่ (น่ารักอะ)
https://www.youtube.com/v/iMj3AhrqolI
สัมภาษณ์ตอนถูกเปลี่ยนตัว (ให้คนอื่นมาเล่นแทน)
https://www.youtube.com/v/PYochkBc5k0
-
มีรูปประกอบทำให้เข้าถึงไปอีก :heaven ชอบการเริ่มต้นคบกันของเจกับเล็กนะ มันดูเป็นผู้ใหญ่ดี คุยกันในแบบแมนๆ เราว่าโอเคนะ ถึงทั้งคู่จะไม่ใช่เกย์มาแต่แรก แต่ความรักถ้าลงได้เกิดมันก็ไม่เลือกเพศหรอกนะ หวังว่าทั้งเจกับเล็กจะจับมือฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกันไม่ว่าจะเรื่องธุรกิจที่ทำ ชีวิตที่ต่อไปจะไม่เป็นความลับ มันต้องมีคนขุดคุ้ยอยู่แล้ว ในเมื่อเล็กก็เป็นคนมีชื่อเสียงในวงการบันเทิง และยิ่งเล็กรับเล่นหนังเกย์ ถ่ายแบบ เกี่ยวกับเกย์ด้วยแล้ว ยิ่งเป็นประเด็นแน่นอน และยิ่งตอนนี้คุณชะนีน้ำฝนก็เข้ามามีบทบาทโดยการเสี้ยมให้เล็กกับเจ แตกกันอีก ถ้าเล็กจะหวั่นไหวก็ไม่แปลกนะ แต่ขอให้มีสติยั้งคิดเอาไว้ด้วยนะคุณเล็ก เจก็เหมือนกัน เปิดใจคุยกันซะ แต่ความรักถ้ามันราบรื่นเกินไปมันก็ไม่ตื่นเต้นเน๊าะ :katai2-1:
-
:a5: ม่นะ กำลังหวานได้ทีเลย อย่าบอกนะว่าจะกินมาม่า รอตอนต่อไป :ling3:
-
:katai2-1: คิดถึงคำพูดของชีเปลือยที่พูดกับสุดสาครเสมอ ถ้าพูดถึงเรื่องจิตใจคนน่ะ เราว่าเล็กไม่ผิดน่ะที่เล็กจะคิดน่ะ เป็นเรา ๆ ก้อคิด เพราะเจไม่ได้มีท่าทีจะชอบผู้ชายได้ และก้อพึ่งเลิกกับน้ำฝนอีก แถมยังเคยหลอกเล็กมาก่อนเพื่อแยกเล็กกับน้ำฝนอีก ยังไงเราว่าเล็กลองไปออกเวิร์คช็อปกับเจอสิ เพื่อดูท่าทีถ้ายังเหมือนเดิมก้อระแวงได้เลยล่ะ แล้วก้อพูดกันให้เคลียร์ไปเลยดีกว่า :katai1: เล็กสู้ ๆ น่ะ
-
อ้าวคุณเล็ก อย่าพึ่งไขว้เขวสิ
-
เอาละสิทีนี้ ถ้าเล็กใจไม่มั่นคงพอคงได้ทะเลาะกันแน่ๆ เจอแบบนี้ก็คงมีหวั่นไหวกันบ้าง ผมชอบนะเหมือนแนวที่ผมคิดไว้เลย สามารถพูดกันได้ทุกเรื่อง ช่วยรักันและกัน ดูเป็นผู้ใหญ่ดี ซื่อสัตย์ เชื่อใจ ไว้ใจ ซื่อตรง แล้วก็มันคงหนักแน่น ผมก็เชื้อว่า ถึงจะเป็นเพศไหนมาก่อน ถ้าเป็นรักที่บริสุทธิ์ใจจริงๆแล้วละก็ ผมว่าคงผ่านไปได้ถ้ารักกันจริง สเปคคนแต่งเนี้ย เข้ม หุ่นดี แต่ผมว่าเขาน่ารักดีนะ สู้ๆต่อไปครับผม
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 17 ❋ เรื่องที่ไม่น่าถาม
(http://bit.ly/2bDFS0E)
ที่เซ็นเตอร์วันนี้คนค่อนข้างเยอะทีเดียว ในห้องเล็กๆ ขนาด 32 ตารางเมตรอัดแน่นไปด้วยผู้คนหลากหลายวัย ตั้งแต่วัยรุ่นจนถึงรุ่นเกษียณอายุ หลากหลายอาชีพตั้งแต่แม่บ้านทำความสะอาดไปจนถึงผู้บริหารหรือนักธุรกิจ หลากหลายการศึกษาตั้งแต่ประถมไปจนถึงด็อกเตอร์ อาชีพไหนในโลกนี้บ้างที่คนแตกต่างกันมากขนาดนี้อยู่รวมกันได้ เริ่มต้นศูนย์เปอร์เซ็นต์เหมือนกัน ไม่มีใครได้เปรียบเพราะภูมิหลังของตัวเอง ความได้เปรียบขึ้นอยู่กับว่าใครเชื่อและคิดบวกมากกว่ากัน รายได้ไม่ขึ้นอยู่กับวุฒิการศึกษาหรือตำแหน่ง ใครทำมากได้มาก ใครทำน้อยได้น้อย จะมีอาชีพไหนยุติธรรมขนาดนี้
วันนี้เจพาดาวน์ไลน์ใหม่มาอีกสองคนพร้อมกับดาวน์ไลน์เก่าอีกสี่ห้าคน เนื่องจากเซ็นเตอร์มีหลายวัน แต่ละคนจึงเลือกมาในวันและเวลาที่ตัวเองสะดวก เล็กเห็นเจมีดาวน์ไลน์ใหม่มาก็นึกถึงตัวเองบ้าง เขาอยากมีดาวน์ไลน์มาเซ็นเตอร์เหมือนกัน เดือนที่แล้วเล็กเป็น 18% ได้รายได้มาพอจ่ายค่าผ่อนบ้านแถมเหลือเก็บอีกหน่อย มีลูกค้าประจำอยู่สิบกว่าคน ลูกค้าขาจรมากกว่าห้าสิบ แต่ยังไม่มีใครมาทำธุรกิจด้วยเลย เล็กพอทำเป็นแล้ว อยากสอนคนอื่นบ้าง
เสียงเพลงดังขึ้นแล้ว เจวิ่งขึ้นไปอยู่บนเวทีที่ยกพื้นสูงราวหนึ่งศอก ขนาดเวทีไม่ใหญ่นัก มีโต๊ะวางตัวอย่างสินค้า มีจอฉายวิดีโอหรือพรีเซนเทชั่นอยู่ข้างหลัง ถ้าต้องการใช้ไวท์บอร์ดก็เพียงเลื่อนจอฉายขึ้น
"สวัสดีคร้าบบบบ ก่อนอื่น ขอเสียงเรียกความตื่นเต้นหน่อยครับ" เจเริ่มต้นด้วยการเรียกเสียงกรี๊ดและเสียงปรบมือ
"ผมเจ วรภพ ตันติวินิจกุลครับ ก่อนอื่นก็ต้องขอไหว้ครูก่อน ขอขอบคุณอัปไลน์ผู้เปิดโอกาส น้องวิทิต ประสิทธิ์ชล ครับ แม้ว่าวันนี้อัปไลน์จะไม่ได้ทำธุรกิจต่อแล้ว แต่สำหรับผมเขาคือคนที่มีบุญคุณที่ทำให้ผมได้มาเจอธุรกิจดีๆ แบบนี้ครับ ไม่มีเขา ไม่มีเรา ขอบคุณพี่จุ๊ นักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับมงกุฎทูตที่คอยช่วยเปิดปัญญา และให้ที่นั่งในการเรียนรู้กับผมและดาวน์ไลน์ทุกคนด้วยครับ"
เสียงปรบมือและกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นอีกคำรบ
"ที่เราต้องขอบคุณตัวเองเพราะว่าเราคือผู้เสียสละครับ แทนที่เย็นๆ แบบนี้เหนื่อยจากการทำงานแล้วเราจะกลับไปพักผ่อน ดูทีวีสบายๆ หรือไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ เรากลับเลือกมาอยู่ที่นี่เพื่อเรียนรู้แนวคิดและธุรกิจดีๆ ที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเราและครอบครัว อ. เหวิน กล่าวไว้ว่า คนเราเป็นลูกหลานของบรรยากาศ เราอยู่ในบรรยากาศแบบไหน อนาคตเราก็จะเป็นแบบนั้น เพื่อนที่เราคบ หนังสือที่เราอ่าน การใช้เวลาว่างของเรา บรรยากาศที่เราอยู่จะเป็นตัวที่บอกอนาคตของเราได้ดีที่สุด ไม่ต้องไปดูหมอดูที่ไหนครับ"
จากนั้นเจก็แนะนำแขกที่จะขึ้นพูดวันนี้ว่ามีใครบ้าง เล่าประวัติคร่าวๆ ด้วยเพื่อเรียกความสนใจ ภาษาธุรกิจเครือข่ายเรียกว่าการ "โปรโมท" แน่นอน ผู้พูดท่านสุดท้ายวันนี้เป็นใครไปไม่ได้ พี่จุ๊ของเรานั่นเอง มีหลายประโยคมากที่เล็กสนใจจนต้องจดบันทึกลงสมุดไว้
"...ธุรกิจของเราเองคืออะไร หลายๆ คนไม่เข้าใจแนวคิดนี้ มีคนมาถามพี่หลายคนว่าทำไมต้องมาเซ็นเตอร์ทุกอาทิตย์ ทำไมต้องเสียเงินค่าคอร์สเยอะแยะมากมาย ทำไมต้องไปงานแคมป์ที่ต่างจังหวัด ทำไมต้องซื้อสินค้าโปรโมชั่น ทำไมต้องมีสินค้าติดตัวไว้ และอีกสารพัดคำถามว่าทำไมๆๆ พี่ไม่มีคำตอบให้นะคะ"
"ต้องคิดเองค่ะว่าเราอยากสำเร็จไหม ถ้าอยากสำเร็จก็ต้องทำตามเงื่อนไขของความสำเร็จ อย่าถามพี่ว่าทำไมต้องมาเรียนรู้ ทำไมต้องจ่ายเงินให้กับอะไรมากมาย เราต้องคิดเองว่าจะเรียนอะไร หลักสูตรไหน เรียนไปทำไม ในเดือนๆ หนึ่งเราควรจะต้องมียอดเท่าไหร่ เราจะต้องมีสินค้าอะไรติดตัวไว้บ้างเพื่อให้ขายได้ทันทีเวลาที่ลูกค้าต้องการซื้อ เราจะสปอนเซอร์ใคร เท่าไหร่ กี่คน เรามีอิสระที่จะคิดวางแผนของเรา ไม่มีใครบังคับ นี่คือธุรกิจของเราเอง"
"ในยัวร์เวย์เราไม่ต้องลงทุนเป็นแสนเป็นล้านเหมือนธุรกิจอื่น เช่น อยากมีเซเว่นของตัวเอง พี่ท่านหนึ่งเคยแชร์ให้ฟังว่าต้องใช้เงินไม่ต่ำกว่าเจ็ดล้านบาท เราจะกล้าลงทุนไหม เราคิดว่าจะคืนทุนได้เมื่อไหร่ ถ้ามีคนมาเปิดแข่งจะทำไง แต่ยัวร์เวย์ค่าสมัครเก้าร้อยบาท ราคาสินค้าส่วนมากหลักร้อยหลักพัน เป็นสินค้าอุปโภคบริโภค ถึงไม่ทำยัวร์เวย์ก็ต้องซื้อใช้อยู่แล้ว ไม่ยี่ห้อนี้ก็ยี่ห้ออื่น ส่วนค่าคอร์สต่างๆ ก็อยู่ในหลักสิบหลักร้อย ลองไปคอร์สพัฒนาตัวเองข้างนอกสิคะ มีตั้งแต่หลายพัน หลายหมื่นหรือเป็นแสน เราไม่ต้องลงทุนมากเหมือนคนอื่นเลย ทีเราไปดูหนังฟังเพลง ซื้อเสื้อผ้า เที่ยว ซื้อโทรศัพท์แพงๆ เรายังจ่ายได้เลย ทั้งๆ ที่ไม่ทำให้เราฉลาดขึ้น เพราะฉะนั้น อะไรที่ต้องทำคือต้องทำ เราต่อรองเงื่อนไขความสำเร็จไม่ได้ อย่างคุณเล็กเป็นดารา เป็นดาราก็มีเงื่อนไขว่าต้องลงทุนอะไรบ้าง คุณเล็กต้องเรียนการแสดงไหมคะ"
เล็กนั่งงงเพราะมัวแต่ฟังเพลิน เจจึงสะกิดให้ตอบ "ครับ ต้องเรียนการแสดงครับ" เล็กยิ้มให้พี่จุ๊ รู้สึกชื่นชมพี่ท่านนี้มาก พูดได้เฉียบขาด แหลมคม สมกับเป็นคนสำเร็จอย่างแท้จริง
"แล้วเรียนฟรีไหมคะ หรือว่าต้องจ่ายเงิน ไม่เรียนได้ไหมคะ"
"ต้องจ่ายเงินครับ ต้องเรียนด้วยเพราะถ้าเราไม่พัฒนาตัวเอง เราจะสู้ดาราคนอื่นไม่ได้ ขนาดว่าพัฒนาตัวเองแล้วยังลำบากเลยครับ" เล็กตอบ
"พอจะบอกได้ไหมคะว่าจ่ายค่าเรียนการแสดงหรือว่าค่าอื่นๆ ในการเป็นดาราไปเท่าไหร่"
"ค่าเรียนการแสดงก็หลายหมื่นครับ เราต้องดูแลตัวเองด้วย ต้องจ่ายค่าฟิตเนส ค่าเครื่องสำอางค์ เสื้อผ้าบางครั้งก็ต้องซื้อ เฉพาะส่วนนี้ บางเดือนก็เฉียดครึ่งแสน หรือมากกว่านั้นก็มี แต่ไม่เคยน้อยกว่าหลักหมื่น ไหนจะเงินเดือนผู้จัดการส่วนตัวอีกหลายหมื่น ค่าเดินทางด้วยครับ ไปต่างจังหวัดก็ไปเครื่องบิน นั่งรถนานๆ ไม่ไหว เราต้องถนอมตัวเอง แต่ละเดือน ถ้าได้เงินน้อยกว่าแสนอยู่ไม่ได้ครับ อ้อ ผมผ่อนบ้านด้วย เดือนหนึ่งก็หลายหมื่น" เล็กสาธยายเสียยาว
"เห็นไหมคะ นี่คือเงื่อนไขการเป็นดารา ไม่ทำได้ไหมคะ? คุณเล็กบอกว่าเดือนหนึ่งต้องมีหลักแสนถึงจะอยู่ได้ แต่เราไม่ต้องใช้เงินมากขนาดนั้นนะคะ มีหลักร้อยหลักพันก็ทำได้ บางคนขนาดเงินซื้อยาสีฟันหลอดเดียวยังไม่มียังทำได้เลย"
"เราไม่ต้องลงทุนได้ไหม? พี่จะจัดคอร์สให้พวกเราเรียนฟรีกันก็ยังได้ พี่ไม่มีปัญหาเรื่องรายได้ แต่ถามว่าต่อให้เรียนฟรี เราจะยังเห็นคุณค่าไหม ต่อให้พี่ย้ายเซ็นเตอร์ไปอยู่หน้าบ้าน เราจะยังมาเรียนกันไม่เคยขาดไหม เราจะยังไม่บ่นอยู่ไหม เราจะไม่มีคำถามว่าทำไมๆๆ อยู่อีกไหม ก็ไม่แน่ใช่ไหมคะ เพราะฉะนั้น เรื่องนี้เป็นเรื่องของการกลัวเสียเงินไหม ไม่หรอกค่ะ เป็นเรื่องของทัศนคติที่เรามีต่อการลงทุนในการเรียนรู้ต่างหาก อ. เหวินสอนว่า คนที่ให้ความสำคัญกับการเรียนรู้เป็นอันดับหนึ่งคือคนชั้นหนึ่ง..."
(http://bit.ly/2bd9pje)
หลังเลิกเซ็นเตอร์ เจพาดาวน์ไลน์สามคนที่ต้องการปรึกษาแผนการทำงานเพิ่มเติมมาคุยกันที่ร้านแม็กซ์วาลู ในสามคนนั้นก็มีอาร์ตนักศึกษา พี่ฉ่ำวินมอไซค์และเล็กดารา อาร์ตค่อนข้างทำได้ดีแล้ว แต่อาสามาช่วยฟังและเพิ่มเติมมุมมองให้
"เวลาสปอนเซอร์ใคร เราต้องเริ่มจากการสร้างสายสัมพันธ์ก่อนครับ ยังไม่ต้องชวนเขามาทำอะไร พูดคุย ทักทาย ไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกันไปก่อน ถ้านัดมาคุยกัน กินข้าวกันหรือไปทำอะไรด้วยกันได้ก็ดีครับ หรือแวะไปเยี่ยมเยียนกันบ้าง ถือโอกาสเช็คฟอร์มไปในตัว" เจเริ่มต้นสอน กะว่าจะใช้เวลาไม่นานมากจะได้ไม่ดึกเกินไป
"ฟอร์มคืออะไรครับ" พี่ฉ่ำถาม
"อ๋อ...ฟอร์มก็คือ F-O-R-M ครับ เอฟตัวแรกคือแฟมิลี่หรือครอบครัว เราต้องรู้ว่าครอบครัวเขาอยู่กันยังไง มีกี่คน ชีวิตเป็นยังไง พอใจกับสภาพครอบครัวที่เป็นอยู่มากน้อยแค่ไหน"
"โอก็คือออคคิวเพชั่น หรืออาชีพ งานเขาเป็นยังไงบ้าง เขาพอใจกับงานไหม รู้สึกว่าสำเร็จในงานไหม รายได้ดีไหม มีเวลาไหม ทำงานหนักไหม แต่ไม่ต้องถามเหมือนสัมภาษณ์นะครับ"
"อาร์คือเรคครีเอชั่นหรือการใช้เวลาว่าง เขาใช้เวลาว่างยังไง เขาทำอะไรเสริมไหม เขาอ่านหนังสือไหม เขาไปหาความรู้หรือพัฒนาตัวเองไหม แต่ถ้าถามแล้วไม่ทำสักอย่าง ลองชวนคุยเรื่องการพัฒนาตัวเองดูครับ ใครที่สนใจพัฒนาตัวเอง คนนั้นน่าสนใจ"
"สุดท้าย เอ็มก็คือโมติเวชั่นหรือแรงกระตุ้น เขามีความฝันอะไร ชวนเขาคุยเรื่องความฝันของเขาครับ คนที่มีความฝันเป็นคนที่น่าสนใจ อาจจะลองถามก็ได้ว่าอาชีพที่เขาทำช่วยให้ฝันเป็นจริงได้ไหม ส่วนมากที่ผมเคยถามมักจะตอบว่าไม่ได้ ลองชวนคุยเรื่องการเลือกเครื่องมือครับ ลองถามเขาว่าถ้าจะไปอเมริกา จะไปโดยเครื่องบินหรือจะพายเรือไป จะตักน้ำไปจนตายหรือจะสร้างท่อน้ำไว้ใช้ เครื่องมือสำคัญกว่าความพยายาม"
"โดยรวมก็คือ F-O-R-M เอาไว้ดูความน่าสนใจของคนที่เราจะสปอนเซอร์ คนไหนรักครอบครัว รู้จักใช้เวลาว่าง มีความหวังความฝัน คนแบบนี้น่าสนใจมาก แต่เราไม่ค่อยเจอหรอกครับคนแบบนี้ แต่อย่างน้อยขอให้เจอคนที่อยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไม่ต้องสมบูรณ์แบบทุกอย่างหรอกครับ"
"ถ้าเขาสนใจก็ค่อยแนะนำธุรกิจ ขอให้เน้นย้ำชัดๆ นะครับว่ายัวร์เวย์คือธุรกิจของเขาเอง บอกให้ชัดเจนว่าถ้าเขาสมัครแต่ไม่ทำอะไรเลยก็ได้ ไม่ซื้อสินค้าก็ได้ ไม่ขายก็ได้ ไม่สปอนเซอร์ใครก็ได้ ไม่มาประชุมก็ได้ ไม่เข้าคอร์สก็ได้ ไม่ทำตามที่สอนก็ได้ อยากจะลาออกเมื่อไหร่ก็ได้ อยากคืนสินค้าก็ได้ ทำแล้วเหนื่อย ไม่ไหว อยากหยุด ทำๆ หยุดๆ หรืออะไรตาม ทำได้หมดเลย ไม่มีการบังคับกัน ไม่ต้องโทรแจ้ง ไม่ต้องขออนุญาตใคร เพราะเป็นธุรกิจของเขาเอง เขาจะได้สบายใจ ไม่กดดัน แต่ถ้าอยากสำเร็จ เราช่วยได้ ใครอยากสำเร็จต้องเชื่อเรา"
"โห...ขอบคุณครับคุณเจ เริ่มเข้าใจแล้วครับ สงสัยคราวที่แล้วผมจะพูดให้เขากลัว ฟังดูเหมือนต้องทำเยอะมาก สงสัยผมจะกดดันเขามากไป มิน่าล่ะ...เขาถึงไม่สมัคร" เล็กบ่นตัวเองให้ฟังระคนขำ
"ของผมก็เหมือนกันครับคุณเล็ก สปอนเซอร์ทีไรไม่ค่อยมีคนสมัครเลย เพราะผมมัวแต่บอกเขาว่าต้องทำอะไรบ้าง มันเหมือนกับผมอยากให้เขาทำ ไม่ใช่เขาอยากทำเอง" พี่ฉ่ำเล่าไปก็ขำตัวเองไปเช่นเดียวกัน
เจกับอาร์ตช่วยกันแชร์ประสบการณ์ของตัวเองสั้นๆ สองสามตัวอย่าง จากนั้นก็ถึงเวลาแยกย้ายกันกลับบ้าน พี่ฉ่ำขับมอเตอร์ไซค์ไปก่อน อาร์ตกับเจมีรถยนต์ของตัวเอง เล็กกลับกับเจ ทั้งสามคนจึงขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นจอดรถของตัวเอง
ระหว่างทาง อาร์ตชวนคุยไปด้วย
"เอ...พี่เจ ทำไมเดี๋ยวนี้ผมไม่เห็นฝนเลยครับ" อาร์ตเรียกน้ำฝนว่า "ฝน" เฉยๆ เพราะอายุเท่ากัน เรียนอยู่ปีสี่เหมือนกัน
"พี่กับฝนไม่ได้เป็นแฟนกันแล้ว" เจตอบอย่างอารมณ์ดี
"อ้าว เลิกกันเหรอครับพี่" อาร์ตทำหน้าแปลกใจ
เจพยักหน้าและตอบสั้นๆ "ใช่"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ"
"ไม่นานนี้เอง"
"เหรอครับ น่าเสียดายจัง ผมว่าพี่กับฝนดูเหมาะสมกันมากเลยนะครับ" อาร์ตทำท่าเสียดาย
เจหัวเราะหึๆ ในลำคอ ดูเหมือนไม่เศร้าเลยแม้แต่น้อย
"แต่พี่ทำใจโคตรไวเลย ถ้าเป็นผม เดือนหนึ่งไม่รู้จะหายเปล่า" อาร์ตว่าพลางขำ ก่อนหันไปคุยกับเล็กบ้าง "พี่เล็กล่ะครับ มีแฟนยังครับเนี่ย เอ...หล่อๆ อย่างนี้ไม่น่าถามเนอะ เป็นดาราด้วย สาวๆ คงมาชอบเยอะใช่ไหมครับ"
"ยังไม่มีเลย" เล็กหันไปตอบ
อาร์ตทำหน้าไม่เชื่อ "จริงเหรอพี่ ตอบแบบดาราตอบหรือเปล่าครับเนี่ย"
"จริงๆ ไม่เชื่อถามคุณเจดูสิ" เล็กหันไปหาอีกคนให้ช่วยยืนยัน
เจยิ้มแห้ง ดูเหมือนไม่สะดวกใจตอบเท่าไหร่ สถานะของเจกับเล็กตอนนี้ก็ยังดูคลุมเครือ จะตอบว่ามีหรือไม่มีแฟนก็ไม่ตรงความจริงอยู่ดี แต่เล็กตอบไปแล้วว่าไม่มี ถ้าอย่างนั้นเจคงตอบอย่างเดียวกัน
"ยังไม่มีหรอก แต่ก็ไม่แน่" เจพูดติดตลกให้ดูไม่เครียด อีกสองคนจึงขำตาม
เจกับเล็กเดินไปส่งอาร์ตที่รถ พออาร์ตออกไปแล้ว เจจึงพาเล็กไปที่รถของตัวเองบ้าง นั่งประจำที่เรียบร้อยเจก็ขับรถออกไป
เล็กหยิบโทรศัพท์ตัวเองมาดู เปลี่ยนจากระบบสั่นเป็นระบบเสียง จากนั้นเปิดดูว่ามีใครโทรหาบ้าง เล็กเห็นมิสคอลจากน้ำฝนหลายสาย ในขณะกำลังสงสัย น้ำฝนก็โทรมาอีกครั้ง เล็กหันไปมองเจด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนใจ
"ฝนโทรมาเหรอครับ" เจหันมาถามเสียงเรียบ
"ครับ"
"ก็รับสิครับ" เจบอก ก่อนหัวเราะหึๆ ในลำคอ
"ครับ" เล็กรับคำ ก่อนยกโทรศัพท์ขึ้นรับอย่างเสียมิได้
"ฝนมีอะไรหรือเปล่าครับ อ๋อ...พี่เพิ่งเลิกเซ็นเตอร์ ช่วงนี้เหรอ...พี่ไม่ว่างเลย งานเข้ามาเยอะมาก แล้วพี่ก็ว่าจะนัดคนสปอนเซอร์เพิ่มขึ้น คงไม่สะดวกเท่าไหร่ ช่วงนี้พี่ว่างเมื่อไหร่ พี่จะทำยัวร์เวย์ทันที" เล็กคุยไปคอยมองเจไป เพราะกลัวอีกฝ่ายไม่พอใจหรือสงสัย แต่เจกลับดูนิ่งและขับรถไปอย่างสบายๆ ดูเหมือนไม่สนใจเลย
แค่ฟังเจก็พอเดาได้ว่าน้ำฝนต้องการนัดเจอเล็ก แต่ดูเหมือนเล็กพยายามบ่ายเบี่ยง ไม่รู้เป็นเพราะเกรงใจเจหรือเปล่าถึงได้ตอบอย่างนั้น
ภาพสองหนุ่มสาวกอดกันหน้าบ้านยังคาใจและเป็นปริศนา แม้ว่าเจไม่อยากคิดมาก แต่ใครบ้างจะห้ามใจไม่ให้สงสัยได้ แต่จะถามตรงๆ ก็ไม่กล้าถาม เรื่องบางอย่างเปราะบางเกินกว่าที่จะถามตรงๆ ได้
ความเงียบแล่นเข้าจับจองพื้นที่ภายในตัวรถ แม้เล็กวางสายไปแล้วแต่ก็ไม่มีเสียงคุยกัน ต่างคนต่างเงียบและคิดเรื่อยเปื่อยไปตามความต้องการของตัวเอง
นานทีเดียวก่อนเจจะยอมเสียสละทำลายความเงียบ "ต่อไป...เราควรจะตอบคำถามคนอื่นๆ ว่าไงดีครับคุณเล็ก"
เล็กทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจคำถาม กระนั้นก็ดีใจที่อีกฝ่ายคุยด้วย "ตอบเรื่องอะไรเหรอครับ"
"ก็ที่อาร์ตถามคุณเล็กเมื่อกี้ไงครับ"
สีหน้าของเจดูเครียด แม้ไม่มากแต่ก็ไม่ใช่สีหน้าปกติ ไม่รู้ว่าเครียดเรื่องที่น้ำฝนโทรมา หรือเครียดเรื่องที่เล็กตอบว่าไม่มีแฟนกันแน่ ดูๆ ไปแล้วน่าจะมีส่วนทั้งสองอย่าง
"ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงครับ" เล็กทำหน้ายุ่งยากใจ
"ต่อไป...ถ้าเราจะบอกคนอื่นๆ ว่าเราเป็นอะไรกัน คุณเล็กจะลำบากใจหรือเปล่าครับ ผมว่าหลายคนกำลังสงสัย อาร์ตเขาก็ดูสงสัย แต่เขาแค่ไม่กล้าถาม"
"ที่จริงผมก็ไม่ลำบากใจหรอกครับ แต่ว่า..." เล็กกลืนเสียงลงคอ
เจหันแวบมามอง "แต่ว่าอะไรครับ"
"เอ่อ..." เล็กลังเล กลัวพูดไปแล้วจะเกิดความบาดหมางใจกัน แต่สักพักก็ยอมเปิดปากพูด "คุณเจ...กำลังทำอะไรอยู่หรือเปล่าครับ"
แน่นอน คำถามเมื่อกี้ของเล็กมาจากเชื้อไฟที่น้ำฝนทิ้งไว้ให้ เธอทำให้เล็กสงสัยไปแล้วว่าเจกำลังวางแผนแกล้งเล็ก ยิ่งน้ำฝนแสดงออกชัดเจนว่าชอบเล็ก เจก็รู้เรื่องแล้ว เล็กจึงอดคิดไม่ได้ว่าเจอาจไม่พอใจ แต่จะทำอะไรกับเล็กก็สุดจะคาดเดา
เจรู้ดีว่าคำถามอย่างนี้หมายถึงความไม่เชื่อใจ ดูเหมือนต่างคนต่างก็ไม่เชื่อใจกันไปแล้ว ก็อย่างว่า คนเพิ่งรู้จักกัน ถ้าผ่านด่านทดสอบความไว้ใจไม่ได้ ความสัมพันธ์ก็จะเข้าสู่ภาวะวิกฤติ ช่วงนี้จึงต้องคอยประคับประคองใจตัวเองและอีกฝ่ายให้ดี
"อ. เหวิน สอนเรื่องความเชื่ออยู่เรื่องหนึ่ง ถ้าเชื่อ...ก็จะเห็นแสงสว่าง ถ้าสงสัย...ก็จะเจอแต่ความมืดมน" เจยกคำครูมาตอบให้อีกฝ่ายสะดุดคิดก่อน จากนั้นจึงพูดต่อ "แต่ความเชื่อ...คงต้องอาศัยเวลาพิสูจน์ใช่ไหมครับ ผมจะยังไม่ตอบหรอกครับว่าผมกำลังทำอะไร ขอให้คุณเล็กเก็บคำถามนี้เอาไว้ก่อน ที่สำคัญ ผมอยากขอให้คุณเล็กอดทนพิสูจน์ไปกับผม ใช้เวลาไม่นานหรอกครับ แล้วคุณเล็กจะได้คำตอบเอง"
เล็กยิ้มเจื่อน นึกอยากตบปากตัวเองที่ถามเจไปอย่างนั้น ถ้าเล็กเป็นเจ เล็กคงมองว่าผู้ชายคนนี้ไม่น่ารักเสียเลย "คุณเจ...ผมขอโทษ" เล็กบอกด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
"ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมเข้าใจ" เจขัดขึ้น "ไม่แปลกหรอกครับที่คนจะสงสัยคนที่ทำอาชีพนี้ น่าจะเป็นหนึ่งในอาชีพที่ไม่น่าไว้ใจที่สุดในโลกมั้งครับ ดูอย่างผมกับฝน เป็นแฟนกันมาตั้งหลายปี เขายังไม่เชื่อใจผมเลย นับประสาอะไรกับคนที่เพิ่งคบกัน"
เล็กเจ็บจี๊ดไปถึงขั้วหัวใจ ปกติเจไม่ใช่คนชอบตัดพ้อต่อว่า ไม่น้อยอกน้อยใจให้ใครเห็นง่ายๆ แต่การแสดงออกคราวนี้คงมีนัยสำคัญบางอย่าง อย่างน้อยก็ทำให้เล็กได้สติและรู้ตัวว่าไม่ควรทำอะไร
จะว่าไปเล็กก็ชอบคนแบบนี้ เวลามีปัญหาแล้วไม่สาดอารมณ์เข้าใส่กัน รู้จักเตือนสติกัน ถ้าเป็นแฟนคนก่อนของเล็กคงทะเลาะกันบ้านแตกไปแล้ว นับว่าเจมีภาวะความเป็นผู้นำที่ดีมาก
ถ้าได้คนอย่างเจเป็นคู่ชีวิตคงดีไม่น้อย แต่ตอนนี้ เล็กคงต้องพิสูจน์ให้เจเห็นความจริงใจของเล็กก่อน ไม่ใช่ด้วยคำพูด แต่เป็นการกระทำของเล็กเอง พูดแก้ตัวตอนนี้คงไม่มีประโยชน์อะไร
ทั้งสองคนนั่งเงียบมาตลอดทาง จนกระทั่งมาถึงหน้าบ้านของเล็ก สองหนุ่มพลันตกใจเมื่อเห็นว่าใครมายืนรออยู่
"น้ำฝน" เล็กเรียกชื่อนั้นอย่างแปลกใจ สาวน้อยในชุดนักศึกษายิ้มให้เมื่อเล็กก้าวขาลงจากรถ
"กลับมาแล้วเหรอคะพี่เล็ก ฝนรอตั้งนานแน่ะ นึกว่าพี่เล็กจะไม่กลับบ้านตามที่สัญญาซะอีก" น้ำฝนยิ้มกว้างสดใส ไม่สนใจอดีตแฟนหนุ่มที่นั่งตะลึงในรถด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่เจเลย เล็กเองก็ตะลึงเหมือนกันเพราะไม่คิดว่าน้ำฝนจะพูดอย่างนั้น
"ผมกลับก่อนนะครับคุณเล็ก เอาไว้เราค่อยคุยกันวันหลัง" เจบอกเสียงห้วน หน้าเครียด จากนั้นก็ขับรถออกไป
"คุณเจ มันไม่ใช่แบบนั้นนะครับ" เล็กตะโกนตามไปแต่ไม่เป็นผล ไม่กี่วินาทีรถของเจก็หายลับตาไป
เล็กหันกลับมาที่น้ำฝน พยายามข่มสติอารมณ์ไม่ให้พลุ่งพล่าน แต่ก็คงต้องต่อว่าเสียหน่อย "ฝน...ฝนมาที่นี่ทำไมครับ มันไม่ดีนะครับฝน แล้วเมื่อกี้...ฝนก็ไม่ควรพูดแบบนั้นเลย"
"ก็ฝนคิดถึงพี่เล็กนี่คะ ก็เลยมาหา" น้ำฝนทำหน้าเศร้า คล้ายกับจะขอความเห็นใจ
"ฝน พี่จะบอกฝนอีกครั้งนะครับ พี่ไม่เคยเห็นฝนเป็นมากกว่าแฟนคลับหรือน้องสาวคนหนึ่งเลย ยังไงพี่ก็รักฝนแบบนั้นไม่ได้ คนที่พี่รัก...คือคุณเจ แล้วพี่ก็มีสิทธิ์ที่จะรักคุณเจเพราะฝนกับคุณเจเลิกกันแล้ว"
เล็กไม่รู้ว่าที่พูดไปบาดหัวใจอีกฝ่ายแค่ไหน รู้แต่ว่าน้ำฝนกำมือแน่น น้ำตาไหล ริมฝีปากสั่นระริก สีหน้าเหมือนคนกำลังผิดหวัง
"พี่ขนมเขาไม่ได้รักพี่เล็ก! เขาไม่เคยชอบผู้ชาย! และเขากำลังจะแก้แค้นพี่! เขาคิดเรื่องนี้มานานแล้ว ฝนขอเตือนพี่เล็กเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ แล้วอย่าหาว่าไม่เตือน!" น้ำฝนกระแทกเสียง ก่อนเดินสะบัดหน้าไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกล
เล็กไม่สนใจตามเธอไปแม้แต่น้อย คนที่เล็กควรจะห่วงตอนนี้คือคนที่เพิ่งจากไปก่อนหน้านี้ต่างหาก เล็กพลาดไปแล้วอย่างไม่น่าให้อภัย เจน้อยใจที่เล็กไม่เชื่อใจ เหมือนที่น้ำฝนไม่เคยเชื่อใจเจมาตลอด แถมตอนนี้น้ำฝนก็คงทำให้เจเข้าใจผิดไปแล้วว่าเล็กกับน้ำฝนนัดเจอกันที่นี่
เล็กหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง จากนั้นเปิดไลน์และพิมพ์ข้อความหนึ่งส่งให้เจ
"ผมไม่รู้ว่าคุณเจคิดอะไรนะครับ คุณเจขอให้ผมอดทน ผมก็อยากขอให้คุณเจอดทนอีกนิด แล้วผมจะพิสูจน์ให้คุณเจเห็น อย่าเพิ่งปล่อยมือผมนะครับคุณเจ"
TBC
-
ตอนหน้าต้องมีง้อนะเล็ก อย่าปล่อยให้เจน้อยใจ อ้อนเข้าไว้ คึคึ
ชอบที่วันนี้เจไม่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล นอกเหนือจากคำว่าแฟนแล้ว อัปไลน์ก็คือหน้าที่อย่างหนึ่ง การที่เจไม่เอาอารมณ์เข้าปะทะช่วยทำให้เรื่องผ่านไปได้โดยง่าย ที่นี้ก็เหลือแต่ว่าเล็กจะง้อคนใจน้อยยังไงดี
คนเขียนสู้ๆนะจ๊ะ ติดตามอยู่ รอตอนต่อไปด้วยยยยย
-
แย่แล้ว ความตรงไปตรงมาของเล็ก
ทำอัปไลน์เจน้อยใจไปโขเลยนะนั่น
ง้อด่วนเลยนะเล็ก ิย่าให้เจน้อยใจนาน
-
เห็นภาพตัวแทนคุณเล็กไปแล้ว ทีนี้ก็มาดูภาพคุณเจบ้างนะครับ หนุ่มตี๋หน้าใสประมาณไผ่ พาทิศเลยครับ
(http://www.manager.co.th/asp-bin/Image.aspx?ID=3034341)(http://a.u1sf.com/j/2134428/589a0437b27.jpg)
-
ความระแวง ความสงสัย เป็นธรรมดาของคน ยิ่งคนที่กำลังจะมีความรักด้วยแล้วยิ่งมากหน่อย ไม่แปลกถ้าเล็กจะไม่มั่นใจถึงได้ถามออกไป เพราะน้ำฝนไม่ใช่คนอื่น นางเป็นแฟนเก่าของเจ คนที่เล็กบอกชอบและเจก็ชอบตอบด้วย เลยทำให้เล็กต้องพูดไปแบบนั้น แต่ยังดีที่เจมีความเป็นผู้นำที่ดีบวกกับนิสัยส่วนตัวที่เป็นคนมีเหตุผล เลยไม่แสดงอารมณ์ออกไป แต่เล็กก็อดคิดมากไม่ได้อยู่ดี เลยโทษตัวเองว่าทำให้ความสัมพันธ์ที่กำลังไปด้วยดีกลับไปเป็นเหมือนตอนแรก เป็นแค่ดาวไลน์กับอัปไลน์ เจก็อดจะคิดไม่ได้เช่นกัน แต่เราชอบการผิดใจกันของเขานะ มันดูไม่งี่เง่า มันดูแบบผู้ชายแมนๆ คนเขียนสื่อออกมาดีมากเลย ตรงนี้ขอชม o13 หวังว่าตอนหน้าจะหันหน้าเปิดใจคุยกันนะ จะได้โชคดีทั้งงานและความรัก จะได้เป็นชายคู่แรกที่ทำสำเร็จ สู้สู้ นะ :mc4:
-
ก็อย่างว่าแหละ ถ้างั้นเขาจะมีกฏอับไลน์กับดาวไลน์ห้ามรักกันเหรอ มันมีผลต่อธุรกิจ แถมเป็นการทำผิดที่ร้ายแรงด้วยนะ รู้สึกผิดหวังกับตอนนี้อยู่มากเลย แบบนี้ก็คงมีใครสักคนต้องผิดหวังล่ะนะ การจะรักใครสักคนมันก็ยากพอแล้ว ยังจะมีเรื่องงาน เรื่องสังคมอีก ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆก็คงได้เลิกกันแล้วล่ะ ถึงเจจะไม่แสดงอารมณ์แต่การกระทำมันฟ้องเหมือนเดิม นี้จะว่าแต่พึ่งคบกันเลย ขนาดคนแต่งงานมีลูกด้วยกันหลายคนก็ไม่ค่อยจะเชื่อใจสามีหรือภรรยาเท่าไหร่หรอกกว่าแอบไปมีน้อย ดูแบบนี้ก็รู้แล้วว่ามีปัญหาตามมาอีกเยอะ รู้สึกผิดหวัง พระเอกผมชอบอยู่นะรูปอ่ะ ผมว่าไผ่เท่ดีน่ารักด้วย คนแต่งก็สู้ๆต่อไปละกัน
-
เพราะยัยน้ำฝนคนเดียวเลย
แต่ก็อย่างว่าด้วยละเพิ่งจะ
คบกันคนพูดไรนิดหน่อยก็
ทำให้จิตตกคิดมากได้
-
เนื้อเรื่องชวนติดตามมากครับ
2 วันอ่านทันทั้ง 2 เรื่องแล้วครับ
-
คุณเล็กอย่างงี้ต้องมีง้อแล้วอย่าทิ้งไว้นานนะคะ เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่นะค่ะ
-
:katai2-1:คุณเจอย่าเพิ่งฝ่อจ้า เป็นเรื่องธรรมดาของคนเพิ่งรักกันและเป็นการเริ่มต้นความรักแบบใหม่ด้วยน่ะ ย่อมมีอะไรให้ต้องคิดหลายอยางและอาจจะหวั่นไหวได้ง่าย ยังไงก้อต้องอดทนและเรียนรู้กันไปน่ะจ้ะ :mew2:
-
คุณเล็กคนซื่อ.. -.-' ไม่เป็นไรนะคะ ที่พลาดไปแล้วก็ต้องปล่อยไป ตอนนี้มานั่งคิดหาวิธีง้อเจกันดีกว่าค่ะ ดูท่าว่ารายนั้นจะงอนหนักเสียด้วยน้า~
-
เจน้อยใจเล็กซะแล้วเพราะน้ำฝนคนเดียว เฮ้อ
น้ำฝนนี่เป็นผู้หญิงที่งี่เง่าจริงๆ ดูมโนเก่ง คิดเองเออเองหมดเลย
ปล. มาอ่านสองตอนรวดเลย :)
เป็นกำลังใจให้นักเขียนเหมือนเดิมนะครับ
-
ไม่มีอะไรครับ แค่อยากนำเสนอภาพประกอบนิยายใหม่ ช้อบบบ ชอบบบบบ
(http://s5.postimg.org/n0k3r0ak7/banner_01.jpg)
-
^
^
น่าร๊ากกกกก~ :m3: ว่าแต่ตอนนี้คุณเล็กคงไม่ได้กำลังร้องไห้ที่ตัวเองทำเจเสียใจอยู่ใช่ไหมคะเนี่ย? >.<
-
เข้ามาฟินรูปประกอบ
-
อิมเมจที่หามานี่ ตรงมาก ๆ เลยน่ะเนี่ย เราไม่ค่อยชอบผู้ชายหน้าตาแบบบ๊อบเท่าไหร่ น่ะ แต่ดูละครที่เขาเล่นประจำเลย :o8: เวลาเขาเล่นละครจะมีเสน่ห์มาก ๆ น่ะ เป็นผู้ชายที่แต่งหญิงได้สวยเลยล่ะ และแต่งชายโบราณก้อเท่มาก ๆ ส่วนอิมเมจของเจเราก้อว่าตรง ชอบผู้ชายหน้าตาแบบนี้น่ะ ถูกใจเลยล่ะ :mew3: แต่ไม่ค่อยได้ดูเขาเท่าไหร่ เพราะไม่ได้ดูละครช่อง 7
-
หัวข้อเปลี่ยนแล้ววว เอาเนื้อเรื่องลงมาเร็วเลยยยยย อยากอ่านแล้วอ่ะ!
-
ชื่อตอนต่อไปมันชวนฟินจริงๆ
ใครสารภาพกับใครล่ะ
ไม่อยากจะเดา อิอิ
-
เข้ามารอจ้าา.. :interest:
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 18 ❋ สารภาพรัก
(http://bit.ly/2bDFS0E)
พึงจดจำไว้
เราแข็งแรงมากกว่าที่เราเป็น
เราเข้มแข็งมากกว่าที่เราคิด
เราเป็นได้มากกว่าที่เราเป็น
เราไปได้มากกว่าที่เราเชื่อ - กรกฎ บุญรักษา
--- <+> -- <+> --- <+> -- <+> --- <+> -- <+> ---
"ไง มาหาพี่ถึงนี่ มีอะไรอีกแล้วสิ" แม้ไม่ใช่คำทักทายที่ฟังดูดีนัก แต่ก็ทักแบบนี้มาตลอด เพราะมาทีไรมักมีเรื่องให้เดือดร้อนและเสียเงินทุกที
"โธ่พี่ รู้ทันอีกแล้ว พี่ก็รู้นี่ว่าผมน่ะรายได้น้อยกว่าพี่เไม่รู้กี่เท่า เงินเดือนผมนิดเดียวเอง จะไปพอกินอะไรครับ" เจ้าตัวโอดครวญและนิ่วหน้า
"ก็พี่ให้มาทำงานกับพี่ก็ไม่มา ให้มาอยู่ที่บ้านด้วยกันก็ไม่เอา" คนพูดหมายถึงให้มาเป็นผู้จัดการส่วนตัว
"โธ่พี่ ผมชอบติดต่อกับคนที่ไหน แล้วถ้าผมมาอยู่บ้านพี่ ผมก็ต้องตื่นแต่ตีสี่โน่นแหละถึงจะไปทำงานทัน"
"คราวนี้จะเอาเท่าไหร่" คนพี่ถามเข้าเรื่อง เพราะไม่อยากฟังคนน้องบ่นน้อยอกน้อยใจ โทษแต่อย่างอื่น แต่ไม่เคยมองมาที่ตัวเอง
"ห้าหมื่นครับ" เจ้าตัวตอบทันที ราวกับว่ากำลังขอเงินแม่ห้าสิบบาทไปซื้อขนมกิน
"ห้าหมื่นเลยเหรอ! นี่เอ็งจะเอาเงินไปทำอะไรเยอะขนาดนี้วะไอ้จิ๊ด" คนพี่ชักเริ่มไม่สบอารมณ์ ที่ใช้คำว่า "เอ็ง" เพราะเรียกอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กตามประสาคนบ้านนอก
"ก็ผมผ่อนรถแล้วก็ซื้อของเข้าคอนโดตั้งหลายอย่าง" คนน้องแก้ตัว
"แล้วก็หนี้บัตรเครดิตด้วยใช่ไหม" คนพี่รู้ทัน
"ครับ" จิ๊ดรับคำอายๆ
เล็กถอนหายใจแล้วก็ส่ายหน้า "ทำไมเอ็งใช้เงินแบบนี้วะจิ๊ด บ้านก็ผ่อน คอนโดก็ผ่อน ข้าวของอะไรก็ผ่อน เงินก็ไม่เคยส่งให้แม่ใช้เลย ขนาดพี่เป็นดาราพี่ยังไม่กล้าใช้เงินเหมือนเอ็งเลยนะจิ๊ด รถพี่ยังไม่กล้าผ่อนเลย เห็นไหมว่าพี่ยังต้องรอให้ผ่อนบ้านหมดก่อน"
"โธ่พี่ พี่ก็รู้ว่าผมน่ะลำบากกว่าพี่น้องคนอื่น ผมไม่ได้โชคดีเหมือนพวกพี่ๆ นี่ พี่เล็กเป็นดารา เงินเยอะกว่าผมตั้งหลายเท่า พี่จิ๋วก็เป็นข้าราชการ อยู่ต่างจังหวัดแทบไม่ต้องใช้อะไร ก็ส่งให้แม่ได้สิครับ ผมก็อยากส่งให้แม่เหมือนกันนะพี่ แต่พี่คิดดูสิ แค่พนักงานรัฐวิสาหกิจเงินเดือนหมื่นกว่าบาทจะไปพออะไรล่ะครับ"
ลำบากกว่าพี่น้องหรือ? ตอนที่เล็กกับน้องเรียนหนังสือ ที่บ้านประสบปัญหาการเงิน เล็กต้องออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อเสียสละให้น้องชายเรียนจนจบ ดีที่พี่สาวจบไปก่อนแล้ว ไม่งั้นคงแย่เหมือนกัน หลังจากนั้นเล็กต้องระหกระเหินมาหางานทำที่กรุงเทพทั้งที่เรียนไม่จบ ชีวิตลำบากเลือดตาแทบกระเด็น โชคดีที่จับพลัดจับผลูมาเป็นดารากับเขาได้ นับว่าโชคดีกว่าพี่น้องอีกสองคน แต่ก็ต้องแลกมาด้วยคราบน้ำตา
"เออๆ พอเหอะๆ พี่ขี้เกียจพูดกับเอ็งเรื่องพวกนี้แล้ว เดี๋ยวพี่โอนให้ละกัน แต่ว่า..."
"อะไรครับพี่" จี๊ดชะงัก แต่ท่าทางก็ดูดีใจที่จะได้เงิน
"ช่วยพี่ฟังอะไรหน่อยดิ" เล็กคิดว่าไหนๆ น้องชายก็มาหาถึงบ้านแล้ว จะขอฝึกซ้อมสปอนเซอร์กับน้องชายนี่แหละ ก่อนที่เล็กจะเริ่มดำเนินการตามแผนที่คุยกับเจไว้
ถ้าจี๊ดเข้ามาอยู่ในยัวร์เวย์น่าจะดี เล็กหมดปัญญาจะสอนน้องชายคนนี้แล้ว จิ๊ดเป็นคนใช้เงินฟุ่มเฟือย คิดลบ ชอบอ้าง ชอบแก้ตัว ไอ้ที่ผ่อนๆ มาใช้ทั้งหลายแหล่ก็มีแต่เล็กทั้งนั้นที่ช่วย ถ้าให้คนสำเร็จในยัวร์สอน น่าจะดีกว่าที่เล็กสอนเอง เผื่อจะคิดอะไรกับชีวิตได้มากขึ้น
จากนั้นเล็กทำตามที่เจสอน เริ่มจากการเช็ค F-O-R-M ก่อน แม้จะรู้อยู่แล้วแต่เล็กก็เน้นฝึกถาม สรุปคร่าวๆ ว่าจิ๊ดเป็นลูกชายคนเล็กของบ้าน ไม่รับภาระในบ้านเลย แถมเป็นภาระของพี่ๆ น้องๆ อีก ส่วนอาชีพก็เป็นพนักงานรัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่ง เงินเดือนไม่พอใช้ รบกวนพี่ชายตลอด การใช้เวลาก็ใช้อย่างไม่เป็นประโยชน์ เที่ยวเตร่ กินเหล้า หลีหญิง ส่วนความฝันก็นึกไม่ออก ไม่รู้จะฝันอะไร อยากมีเงินเยอะๆ มั้ง ตรวจสอบดูแล้วเล็กก็ไม่พบว่ามีอะไรน่าสนใจสักอย่าง ไม่มีคุณสมบัติไหนบ่งบอกว่าจะเป็นคนสำเร็จเลย
"ดูตามที่พี่เขียนนะ สมมติว่านายกอไก่ทำงานเป็นวิศวกรที่บริษัทเอมาสิบปี จิ๊ดคิดว่าเขาน่าจะมีเงินเดือนเท่าไหร่"
"แสนนึงมั้งครับ เพื่อนผมบางคนก็ได้เกือบเท่านี้แล้ว" จิ๊ดพูดพลางก้มมองตามที่พี่ชายเขียนบนกระดาษ เล็กเขียนตัวเลขหนึ่งแสนลงไปข้างๆ นายกอไก่
"แสนนึงนะ ทีนี้ นายกอไก่ก็ทำธุรกิจเอ็กซ์ ทำมาสามปี ใช้เวลาว่างตอนเลิกงานหรือวันหยุดเสาร์อาทิตย์ แล้วก็มีรายได้ประมาณหนึ่งแสนบาทต่อเดือนเหมือนกัน"
"ธุรกิจเอ็กซ์คืออะไรเหรอครับพี่เล็ก" จี๊ดทำหน้าสงสัย
"เออน่า อย่าเพิ่งถามตอนนี้ ฟังไปเรื่อยๆ ก่อน ทีนี้วันหนึ่งนายกอไก่ประสบอุบัติเหตุ ไปทำงานไม่ได้ ต้องพักรักษาตัวนาน เดือนแรกนายกอไก่มาทำงานไม่ได้ ถ้าจิ๊ดเป็นนายจ้าง จิ๊ดจะจ่ายเงินเดือนแสนนึงให้นายกอไก่ไหม"
"โห...ตั้งแสนนึง ไม่น่าให้เลยครับ แต่กฎหมายกำหนดนี่ครับว่าต้องจ่ายอย่างน้อยสองเดือนแรก ก็ต้องจ่ายแหละครับ"
"โอเค งั้นสองเดือนแรกจ่ายเดือนละแสนนะ แล้วเกิดเดือนที่สามยังมาทำงานไม่ได้อีกล่ะ จะจ่ายไหม"
"ไม่จ่ายแล้วพี่ ใครจะบ้าจ่ายให้ งานก็ทำให้ไม่ได้ ต้องจ้างคนมาแทนแล้ว"
"อืม...แล้วถ้าเกิดว่าภายในหกเดือนเขาหายล่ะ จะให้เขากลับมาทำงานในตำแหน่งเดิมได้ไหม"
"ใครจะรอล่ะพี่ หางานใหม่ละกัน"
เล็กยิ้มพอใจ "ถ้าสมมติว่าเขาเกิดตายในเดือนที่สอง แล้วนายกอไก่ก็มีลูกกับเมียอยู่ จิ๊ดจะให้ลูกเมียนายกอไก่มาทำงานแทนนายกอไก่ไหม"
"มันแทนกันได้ด้วยเหรอพี่ มีที่ไหนเขาทำกัน ไม่ได้หรอก" จี๊ดส่ายหัวไปมา พานคิดไปว่าพี่ชายพูดอะไรไม่เข้าท่า
"แต่จี๊ดเชื่อไหม ธุรกิจเอ็กซ์ที่นายกอไก่ทำจนสำเร็จ เดือนแรกที่นายกอไก่ป่วยก็โอนมาแสนนึง เดือนที่สอง เดือนที่สาม เดือนที่สี่ เดือนที่ห้า เดือนที่หกก็ยังจ่ายมาแสนนึงทุกเดือน ถ้าหายแล้วอยากกลับมาทำใหม่ ก็ทำต่อจากจุดเดิมได้เลย ถ้าเกิดนายกอไก่ตายไป ลูกเมีอนายกอไก่ก็มารับเงินแทนได้ ไม่ว่าจะกี่เดือนหรือกี่ปี เงินหนึ่งแสนก็จะยังโอนมาทุกเดือน เกิดวันหนึ่งลูกโตแล้วอยากทำธุรกิจของนายกอไก่ต่อแทนพ่อที่ตายไป ก็ทำต่อจากนายกอไก่ได้เลย วันหนึ่งก็อาจจะได้มากกว่าหนึ่งแสน อาจจะเป็นสองแสน สามแสน ล้านนึง สิบล้านหรือร้อยล้านก็ยังได้"
จิ๊ดหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความสงสัย "ธุรกิจเอ็กซ์มันคือธุรกิจอะไรเหรอพี่ มีด้วยเหรองานแบบนี้ ป่วยก็ได้เงิน ตายก็ได้เงิน ไม่น่ามีนะพี่"
"มีสิ สนใจหรือเปล่าล่ะ"
จิ๊ดพยักหน้าทันที "สนใจครับพี่เล็ก ว่าแต่ มันงานอะไรเหรอครับ"
"ยัวร์เวย์ไง ยัวร์เวย์ที่พี่จิ๋วเคยทำนั่นแหละ"
"อะไรนะพี่! นี่พี่ทำยัวร์เวย์เหรอครับ! โหพี่...พี่โดนใครเขาหลอกมาหรือเปล่า ยัวร์เวย์เนี่ยนะจะให้รายได้แบบนี้ ผมเห็นเจ๊งไปหลายคนแล้ว วิ่งขายของทำยอดกันเต็มไปหมด ที่ทำงานผมก็ทำเยอะ จะเดินชนกันตายอยู่แล้ว ไม่เอาหรอกพี่ ผมทำไม่ได้หรอกงานแบบนี้ ผมพูดไม่เก่งพี่ก็รู้อยู่" จิ๊ดโวยวาย เกิดอาการกลัวยัวร์เวย์เหมือนเล็กไม่มีผิดเลย นี่แหละเขาว่าทำกับอัปไลน์ไว้ยังไง กรรมก็จะตามสนองอย่างนั้น
ดีที่ว่าเป็นน้องชาย เล็กจึงไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่ ถ้าเป็นคนอื่นพูดแบบนี้ บางทีเล็กก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน ให้ดูสลิปรายได้ดีกว่า ว่าแล้วเล็กก็หยิบสลิปเงินโอนจากยัวร์เวย์ที่เตรียมไว้ให้จี๊ดดู
"อะไรพี่" จิ๊ดหยิบมาดูแล้วก็มองหน้าพี่ชาย
"สามหมื่นกว่าบาท พี่ใช้แค่เศษเวลาเล็กๆ น้อยๆ ทำนะจิ๊ด ไม่ได้ต้องเข้างานแปดโมงเช้าเลิกสี่โมงเย็นเหมือนเอ็ง เอ็งทำขนาดนั้นยังได้แค่หมื่นกว่าบาท พี่ใช้เวลาน้อยกว่าเอ็งยังได้มากกว่าเอ็งตั้งสองเท่า แล้วเดือนนี้พี่ตั้งใจเป็น 21% จะได้มากกว่านี้อีก อย่างน้อยๆ ก็สองเท่า"
เงินน่ะ...ซื้อจิ๊ดไม่ได้หรอก...ถ้าไม่มากพอ
แววตาเป็นประกายพลันวิบวับขึ้นในดวงตา แม้เคยเห็นคนทำหลายคน แต่จิ๊ดไม่เคยเห็นใครเอาสลิปแบบนี้มาให้ดูเลย ใช้เวลาไม่มากแต่ได้เงินขนาดนี้ก็ไม่เลว จริงอย่างที่พี่ชายว่า ทำงานแต่เช้ายันเย็น ห้าวันต่อสัปดาห์ สี่สัปดาห์ผ่านไปได้เงินมาหมื่นกว่าบาท เล็กแบ่งเวลาจากงานแสดงมาทำเล็กๆ น้อยๆ ยังได้เยอะกว่าที่จิ๊ดทำทั้งเดือนเลย
"แล้วมันทำยังไงล่ะพี่" จิ๊ดดูสงวนท่าที แต่เล็กดูออกว่าน้องชายเริ่มสนใจแล้ว
จากนั้นเล็กก็เขียนแผนการตลาดให้น้องชายดู ทำให้จิ๊ดเข้าใจที่มาของรายได้มากขึ้น จากนั้นเล็กก็เล่าเรื่องบุญหกแบบให้น้องชายฟัง จิ๊ดก็ฟังไปอย่างงั้นๆ เพราะยังเด็กอยู่ ไม่ค่อยสนใจแนวคิดดีๆ แบบนี้ แต่ไม่เป็นไรหรอก ถ้าจิ๊ดได้เข้ามาในธุรกิจก็จะค่อยๆ ซึมซับไปเอง เด็กๆ หลายคนที่เข้ามาในยัวร์เวย์ก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีทั้งนั้น
สรุปว่าจิ๊ดสมัคร เล็กจึงพาจิ๊ดไปยื่นใบสมัครที่ช็อปของยัวร์เวย์ ดีที่จิ๊ดมีรถมาด้วย เล็กจึงสบายหน่อย ในระหว่างทางเล็กก็โปรโมทอัปไลน์ของเล็กให้น้องชายฟังว่าเจเรียนจบอะไร ไปทำงานที่ไหน ที่บ้านทำธุรกิจอะไร ทำไมเจถึงมาทำยัวร์เวย์ จี๊ดก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้างตามประสา
สมัครเสร็จ จิ๊ดก็ซื้อสินค้าไปทดลองใช้ มีชุดยาสีฟัน ชุดอาบน้ำ ชุดสระผมพร้อมด้วยชุดอาหารเสริมโปรตีน หมดไปหลายพันโดยที่เล็กไม่ช่วยออกเงินให้ ก็แน่ล่ะ เดี๋ยวเล็กก็จะโอนไปให้ห้าหมื่นอยู่ดี จิ๊ดก็เลยไม่บ่น จากนั้นเล็กก็นัดจิ๊ดมาที่เซ็นเตอร์เย็นวันจันทร์แถวบางกะปิ จิ๊ดโอดครวญนิดหน่อย แต่ด้วยความอยากได้เงินสามหมื่นเหมือนพี่ก็เลยรับปาก
สำเร็จไปแล้วรายแรก ในที่สุดดาวน์ไลน์ที่เป็นนักธุรกิจคนแรกก็เป็นน้องชายของเล็กนี่เอง มาได้จังหวะพอดี เล็กส่งไลน์ไปบอกเจ สักพักเจก็ส่งสติ๊กเกอร์สุดยอดกลับมาให้ จากนั้นไม่พูดอะไรอีกเลย ดูเฉยชาผิดปกติ
คงเป็นเพราะเมื่อวานนี้แน่ๆ!
--- <+> -- <+> --- <+> -- <+> --- <+> -- <+> ---
เล็กให้น้องชายมาส่งที่อาคารเอวันมีเดียส์ก่อนแยกย้ายกันไป เล็กขึ้นไปสัมภาษณ์รายการวิทยุ วันนี้มาเพื่อโปรโมทซีรี่ส์ "ไม่ได้รักหรือรักไม่ได้" ตอนนี้ฉายไปหนึ่งตอนแล้ว ได้รับเสียงตอบรับดีมาก สัปดาห์หน้าจะฉายตอนต่อไป
เสร็จจากงานโปรโมทซีรี่ส์ เล็กก็เดินทางไปหาคุณสนิทที่บ้าน ว่าจะปรึกษาเรื่องงาน รวมทั้งสปอนเซอร์เข้ามาในธุรกิจด้วย หลังด้อมๆ มองๆ มาหลายครั้งหลายครา ระหว่างนั่งแท็กซี่ไปก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"สวัสดีครับพี่ฉิม วันนี้พี่โทรหาผมเองเลยเหรอครับ พี่สบายดีนะครับ" เล็กทักไป
"สบายดีจ้ะ เล็กสบายดีนะ"
"สบายดีครับพี่ พี่มีอะไรให้รับใช้ครับ"
ทางปลายสายหัวเราะเล็กน้อย "มีสิจ๊ะ เล็กสนใจเล่นเป็นพระเอกให้พี่สักเรื่องไหม ตอนนี้พี่เพิ่งซื้อนิยายใหม่มาเรื่องหนึ่ง กำลังให้เขาเขียนบทอยู่ พี่จะเอามาทำเป็นละคร พี่คุยกับผู้ใหญ่แล้ว เขาไฟเขียวเลย"
"สนใจครับพี่" เล็กทำเสียงตื่นเต้น แต่พอนึกได้ก็มุ่นคิ้ว "เอ...แต่ว่า...ผมไม่ได้ต่อสัญญากับช่องสิบแล้ว จะเป็นไรไหมครับ"
"ไม่เป็นไร" พี่ฉิมลากเสียงสูง "หรือว่าเล็กจะไปต่อสัญญาเขาก็โอเคนะ คุณชิงชัยเขาคุยให้แล้ว"
"จริงเหรอครับพี่!" เล็กตกตะลึง ไม่น่าเชื่อว่าคนที่เล็กเคยเกลียดนักเกลียดหนา พอทำตามที่เจกับพี่ประสิทธิ์แนะนำเท่านั้น ชิงชัยก็เปลี่ยนเป็นอีกคน สงสัยต้องไปขอบคุณเสียหน่อย
"จริงสิ" พี่ฉิมยืนยันเสียงใส
"ว่าแต่...พี่จะให้ผมเล่นเรื่องอะไรครับ แล้วเรื่องมันเป็นยังไงครับ"
"อ๋อ...พี่อยากชวนเรามาเล่นละครที่ไม่มีนางเอกน่ะเล็ก น่าจะรู้นะว่าหมายถึงอะไร"
"ละครชายรักชายเหรอครับ" เล็กแปลกใจ นึกในใจว่า...อีกแล้วเหรอ
"ใช่จ้ะ ชื่อเรื่อง ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย เรื่องมันดีมากเลยนะเล็ก เล็กต้องชอบแน่ ดราม่าน้ำตาท่วมจอเลย เป็นละครหลังข่าวเรื่องแรกที่เป็น boys' love เลยนะเล็ก อ้อ คุณโฮป ธนวัฒน์ รับเล่นเป็นพระเอกด้วย เล็กเคยเจอหรือยัง ตอนนี้กำลังมาแรงเลย"
"ยังครับพี่ฉิม เอ่อ...คือ...พี่ฉิมจะให้ผมเล่นเป็น...นายเอกเหรอครับ" เล็กถามอย่างไม่แน่ใจ
"ใช่จ้ะเล็ก ก็เหมือนกับซีรี่ส์ที่เล็กเล่นตอนนี้ไง พี่ว่าเล็กเล่นดีมากเลย พี่ชอบมาก เล็กเล่นดูอินยังไงไม่รู้ พอพี่ได้เรื่องนี้มา พี่ก็เลยคิดถึงเล็กคนแรกเลย สนใจไหมเล็ก พี่ว่าเล็กนี่แหละเหมาะที่จะแสดงเป็นต้นมากๆ เลย พี่ดูๆ ดาราคนอื่นแล้วไม่เข้ากับบุคลิกแบบตัวละครตัวนี้ สู้เล็กไม่ได้เลย" พี่ฉิมโน้มน้าวเต็มที่
"อ๋อ...สนใจครับพี่" เล็กรับปาก สงสัยคงต้องหันมาเอาดีทางบทเกย์ คงมีคนแซวว่าเป็นแผนแกรนด์โอเพนนิ่งแน่ แต่ช่างเถอะ ถ้ามันหนีไม่พ้นก็คงต้องทำ
"ขอบใจมากจ้ะเล็ก เดี๋ยวไว้เรานัดคุยกันอีกที พี่จะได้เอาบทให้ดูด้วย"
"ครับพี่ฉิม ขอบคุณมากครับที่นึกถึงผมอยู่ สวัสดีครับพี่"
(http://bit.ly/2bd9pje)
ช่วงนี้เล็กกับเจเจอกันบ่อยมาก ทั้งที่เซ็นเตอร์ ที่บ้านของเจเอง บ้านของเล็กหรือในคอร์สอบรมต่างๆ เล็กตัดสินใจแล้วว่าจะเป็น 21% อัปไลน์จึงต้องช่วยหนัก ช่วงนี้เล็กกับเจทำงานหนักมาก แต่เจน่าจะหนักกว่าใครเพราะต้องดูแลดาวน์ไลน์อีกหลายคน นอนวันละไม่กี่ชั่วโมง ตื่นเช้ามาก็ออกจากบ้าน ไปช่วยดาวน์ไลน์วางแผนบ้าง สปอนเซอร์ส่วนตัวบ้าง ขายสินค้าบ้าง นอกจากนี้ต้องแบ่งเวลาไปเซ็นเตอร์ ไปงานอบรม รวมทั้งแบ่งเวลามาช่วยงานร้านที่บ้านอีก
เดือนนี้เล็กทำงานได้เกินเป้าหมายไปแล้ว เพราะเป็น 21% ช่วงเลยกลางเดือนมาเล็กน้อย เจจึงชวนเล็กตั้งเป้าหมายเป็นทับทิม แต่ต้องทำงานเพิ่มจากเดิมเป็นสองเท่า วอลลุ่มธุรกิจของเล็กจะเพิ่มจากหลักแสนเป็นหลักล้าน
โชคดีที่อัปไลน์สอนดีและตั้งใจทำงาน เล็กจึงไม่ใช้โอกาสเปลือง ทุกครั้งที่นัดไปเจอผู้มุ่งหวัง เจมักตามไปด้วย ถ้าไปด้วยไม่ได้เล็กก็จะปรึกษากับเจอย่างละเอียดทางโทรศัพท์ เล็กทำตามที่อัปไลน์บอกทุกอย่าง ตรงไหนไม่แน่ใจเล็กจะแอบขอเข้าห้องน้ำปรึกษาอัปไลน์ตลอด ถ้าเจช่วยแล้วมักไม่ค่อยพลาด
ทุนของเล็กคือการรู้จักคนมากหน้าหลายตา เพราะงานที่ทำอยู่ทำให้เจอคนบ่อยๆ คนที่เล็กสปอนเซอร์ส่วนมากมักจะเป็นคนในวงการบันเทิง เช่น เพื่อนๆ ดารา ศิลปินและคนทำงานเบื้องหลัง นอกนั้นก็มีทีมออร์แกไนเซอร์ที่ทำงานด้วยกันบ่อยๆ แต่ใช่ว่ารู้จักคนเยอะแล้วจะง่ายกว่าคนอื่น เพราะทุกอย่างเป็นไปตามกฎค่าเฉลี่ย ในสิบคนอาจมีเพียงแค่คนหรือสองคนที่สนใจธุรกิจ บางครั้งไม่มีเลย แต่ยังดีตรงที่มีคนซื้อสินค้าตลอด
เล็กไม่ได้โชคดีเพราะรู้จักคนเยอะ แต่โชคดีที่มีอัปไลน์ดี เล็กเชื่อฟังอัปไลน์ทุกอย่าง เจย่อประสบการณ์ของตัวเองที่ทำมาหลายปีมาสอนเล็กแล้ว ถ้ามัวแต่เถียงก็จะไม่ได้ลงมือทำ พอเชื่อคนมีประสบการณ์จึงพลาดน้อยลง
เจแนะนำให้ข้ามคนสปอนเซอร์ยากไปก่อน อย่าเก็บมาท้อใจแต่ไปต่อทันที ทำมากพอแล้วจะเก่งขึ้นเอง อีกเรื่องที่ช่วยได้มากก็คือ การทำตัวเป็นผลิตผลของผลิตภัณฑ์ เล็กใช้สินค้าอย่างตั้งใจจนเห็นการเปลี่ยนแปลง ทุกวันนี้เวลาไปไหนจะมีคนมาถามตลอดว่าเล็กไปทำอะไรมาถึงดูดีขึ้น เท่านี้ก็เปิดโอกาสธุรกิจให้เล็กได้แล้ว
พอทำงานยัวร์เวย์อย่างจริงๆ จังๆ มาเกือบเดือน เล็กก็ค้นพบสัจธรรมอย่างหนึ่งว่า คนปฏิเสธมีมากกว่าคนตอบรับ ถ้าไม่ใช่เพราะเจช่วยให้ความคิดและให้กำลังใจ เล็กก็ไม่รู้ว่าจะทนถูกปฏิเสธได้มากแค่ไหน
เล็กมีดาวน์ไลน์ที่สนใจทำแค่สามคนเท่านั้น น้องชายเล็ก คุณสนิทและบีซึ่งเพื่อนสมัยเรียนมัธยมที่บังเอิญเจอกัน ตอนนี้เธอทำงานเป็นเทคนิคการแพทย์อยู่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง คนนี้สปอนเซอร์ยากสุดเพราะเป็นนักวิทยาศาสตร์ เชื่ออะไรยาก เล็กยังอดขำไม่ได้วันที่พาบีมาเซ็นเตอร์วันแรก
"เล็ก...คนที่ขึ้นไปสาธิตสินค้าเป็นแค่แม่ค้าจบปอสี่เองเหรอ แล้วเขาจะมาช่วยอะไรเราได้ ตัวเขาเองเอาตัวรอดหรือเปล่าก็ไม่รู้ ทำไมคนจบปอโทเทคนิคการแพทย์อย่างเราต้องมาฟังแม่ค้าปอสี่ด้วยล่ะ เดี๋ยวเราจะจับผิดให้ดู เราเป็นนักวิทยาศาสตร์ โกหกเราไม่ได้นะเล็ก" บีบ่นกระปอดกระแปด ผมได้แต่ยิ้มๆ
จากนั้นบีก็คอยจ้องดูแม่ค้าจบปอสี่สาธิตสบู่ทุกขั้นตอน เล็กเคยสาธิตด้วยตัวเองมาแล้วก็เลยไม่กลัวว่าเพื่อนจะจับผิดได้ สุดท้ายบีก็ยอมรับว่าจับผิดไม่ได้เลยแม้แต่จุดเดียว แถมยังพูดขำๆ กับเล็กอีกว่าตัวเองเป็นนักวิทยาศาสตร์แท้ๆ ยังเลือกสบู่ด้วยการดมกลิ่นหรือซื้อตามดารา แต่แม่ค้าปอสี่เลือกสบู่จากการทดสอบคุณภาพไขมันที่ใช้ในการผลิตสบู่ น่าอายจริงๆ
ช่วงใกล้สิ้นเดือน เล็กสังเกตว่าเจดูเหนื่อยมากกว่าเดิม ดูโทรม อิดโรย ขอบตาคล้ำ บางทีก็เบลอ บางวันเผลอสัปหงกในเซ็นเตอร์ เล็กได้แต่สงสารและเห็นใจ แต่เจก็ไม่บ่น ไม่เคยบอกว่าเหนื่อย เมื่อไหร่ที่เล็กหรือใครต้องการให้ช่วย เจจะรีบจัดเวลาให้
ในส่วนของการช่วยดาวน์ไลน์ทำงาน เล็กยังต้องอาศัยเจช่วยหลายจุด เหนื่อยอัปไลน์อีกตามเคย พอตัดสินใจทำจริงๆ เล็กพบว่าไม่ใช่แค่ตัวเองเท่านั้นที่เหนื่อย แต่อัปไลน์ก็เหนื่อยด้วย เล็กเข้าใจแล้วว่าทำไม อ. เหวิน ถึงสอนว่า "ใครทำอะไรดีๆ ให้เราไม่ใช่หน้าที่" ฉะนั้น เล็กต้องตอบแทนอัปไลน์ให้ได้
พอถึงวันสิ้นเดือนปิดยอด เจยิ่งต้องทำงานหนักกับดาวน์ไลน์ที่ต้องการเป็น 21% มากขึ้น บางคนสมหวัง บางคนไม่สมหวัง แม้เหนื่อยแต่เจก็ดูมีพลังเสมอ
ตอนนี้คะแนนของเล็กขึ้นไปถึง 290,000 PV เศษๆ ขาดอีกเพียง 10,000 PV เศษๆ ก็จะเป็นทับทิม หรือเรียกว่าเป็น 21% สองครั้ง ถ้าใครสักคนซื้อเครื่องกรองน้ำสักตัว เล็กก็จะได้เป็นทับทิมแล้ว
วันนี้ เล็กและดาวน์ไลน์ที่ตั้งใจของเจมารวมกันที่สำนักงานใหญ่ตอนเย็น คงอยู่กันถึงเที่ยงคืน เล็กพยายามโทรหาและส่งไลน์ถามหลายคนที่เคยไปแนะนำเครื่องกรองน้ำ แต่ยังไม่มีใครสนใจ เกือบจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว สุดท้ายคนที่สนใจอยากได้เครื่องกรองน้ำก็คือบีนั่นเอง เล็กแนะนำไปหลายครั้งแล้วแต่เธอก็ไม่เอาท่าเดียว อยู่ดีๆ ไม่รู้นึกครึ้มยังไงถึงได้ตัดสินใจซื้อ
เพราะฉะนั้นเดือนนี้เล็กเป็นทับทิมแน่นอน พอเจคำนวณรายได้ให้ดูเล็กก็ตาโต อีกไม่กี่บาทก็จะถึงแสน เล็กจึงตัดสินใจซื้อครีมทาหน้าตัวท็อปสุดของยัวร์เวย์มาหนึ่งกระปุก เจบอกว่าจะช่วยย้อนอายุผิวไปสิบห้าปี พอเช็ครายได้อีกครั้งจึงเกินแสนไปแล้ว คราวนี้จิ๊ดตะลึงแน่
--- <+> -- <+> --- <+> -- <+> --- <+> -- <+> ---
"เดี๋ยวผมกลับแท็กซี่เองนะครับคุณเจ คุณเจเหนื่อยแล้วจะได้กลับไปพักผ่อน ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผม ถ้าไม่ได้คุณเจ...ผมไม่มีวันนี้หรอก" เล็กบอกอัปไลน์ด้วยแววตาซาบซึ้ง คนอื่นๆ ร่ำลากันไปหมดแล้ว เหลือแต่เล็กกับเจที่ยังอยู่
เจพยักหน้า แม้จะไม่บอกว่าเหนื่อยเล็กก็รู้ว่าเจเหนื่อยมาก กลับไปคงนอนสลบ เล็กได้แต่ยิ้มบางๆ ให้กำลังใจ อัปไลน์เหนื่อยขนาดนี้ ไม่รู้ว่าต้องการให้ใครสักคนอยู่ข้างๆ หรือเปล่า แฟนคนก่อนเพิ่งเลิกกันไป ส่วนคนที่กำลังดูใจกันอยู่กลับทำให้น้อยใจซะอย่างนั้น แล้วใครหนอจะช่วยดูแลเจยามเหนื่อยล้า
"ผมไปแล้วนะครับคุณเจ" เล็กฝืนบอกไป ตั้งแต่เจเข้าใจผิดว่าเล็กนัดน้ำฝนไปเจอกันที่บ้านวันนั้น ทั้งสองคนก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย ไปๆ มาๆ เล็กก็ไม่กล้าคุยเรื่องส่วนตัวกับเจ พากันทำแต่งานตลอดเดือน
เล็กออกมายืนโบกแท็กซี่อยู่ข้างถนน รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ เป็นเพราะสำนึกผิดแล้วแต่ไม่มีโอกาสขอโทษ คิดไปแล้วก็นึกชื่นชมเจ ทั้งๆ ที่เจก็ระแวงเรื่องเล็กกับน้ำฝน แต่พอเล็กขอให้ช่วย เจกลับไม่เคยปฏิเสธหรือเล่นแง่ แถมยังช่วยเต็มที่โดยไม่ปริปากบ่น
เล็กไม่เพียงแต่ชื่นชมในฐานะอัปไลน์เท่านั้น แต่ความรู้สึกในใจที่มีให้ก็พัฒนามากขึ้นตามไปด้วย ยิ่งเห็นเจเหนื่อย ยิ่งเห็นเจทุ่มเท ยิ่งรู้ว่าเจไม่เคยบ่นน้อยใจทั้งที่ควรจะน้อยใจ ความรู้สึกนั้นก็ยิ่งทวีคูณ
'เอาวะ กลับไปขอบคุณอัปไลน์ให้ดีกว่านี้หน่อยดีกว่า'
เล็กบอกตัวเอง จากนั้นก็วิ่งกลับเข้ามาในอาคารสำนักงานใหญ่ ประตูกำลังจะปิดพอดี เล็กวิ่งทะลุด้านหลังไปยังลานจอดรถ ก่อนวิ่งไปขึ้นลิฟต์ กดขึ้นไปชั้นสามที่เจมักใช้จอดรถบ่อยๆ ได้แต่ภาวนาขอให้เจยังไม่ขับรถออกไป
พอลิฟต์เปิดออกก็เห็นลานจอดรถพอดี เล็กรีบออกจากลิฟต์แล้วเดินตามหาเจจนทั่ว ลานจอดไม่ใหญ่มากแต่กลับหาไม่เจอ หรือว่าเจกลับไปแล้ว จะตามไปที่บ้านดีหรือเปล่า แต่อย่าเลย เดี๋ยวป๊ากับม๊าเจสงสัย เจจะเดือนร้อนอีก
เล็กเดินคอตกกลับมาที่ลิฟต์ ความผิดหวังฉายทั่วใบหน้า รู้สึกเสียดายที่เมื่อกี้ดันปากหนัก ถ้าบอกเจตรงๆ ว่ามีเรื่องอยากคุยด้วยก็จบแล้ว
เล็กกดลิฟต์แล้วยืนรอ ตอนนี้ไม่มีใครเหลืออยู่เลย อึดใจเดียวลิฟต์ก็เปิดออก เล็กกำลังจะเดินเข้าไป พลันต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากข้างหลัง
"ตามหาใครอยู่เหรอครับ"
แค่ได้ยินเสียง เล็กก็ฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ "คุณเจ!"
เล็กหันหลังกลับไปหาต้นเสียง เห็นเจยืนอยู่ห่างไปไม่กี่ก้าวก็วิ่งเข้าไปกอด น้ำตาซึมด้วยความดีใจ เจกอดตอบคนขี้แยพลางลูบหลังเบาๆ อ้อมกอดแบบนี้เล็กรอคอยมากว่าหนึ่งเดือนเต็มแล้ว
"ผมคิดถึงคุณเจมากเลยรู้ไหมครับ"
"คิดถึงทำไมครับ เจอกันเกือบทุกวัน" เจสัพยอก
"แต่มันไม่ใช่แบบนี้ไง" เล็กกอดเจแน่นขึ้น เพื่อให้แน่ใจว่าเจเข้าใจตรงกันว่า "แบบนี้" คือ "แบบไหน" เมื่อกอดพอใจแล้วเล็กจึงผละออก มองหน้าอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มละไม "ผมได้คำตอบแล้วนะครับคุณเจ"
เจยิ้มกว้าง แม้เหนื่อยแต่ก็ดูมีความสุข "ชัดแล้วใช่ไหมครับ" เจถาม
เล็กพยักหน้า "ชัดยิ่งกว่าชัดเลยครับ คุณเจไม่ปล่อยมือผม ทั้งๆ ที่..." เล็กละไว้ในฐานที่เข้าใจ
"ก็ผมสัญญาไว้แล้วไงว่าจะไม่ปล่อยมือคุณเล็ก" เจบอกพลางวางมือบนไหล่สองข้างของเล็ก จ้องตาให้อีกฝ่ายเขินเล่น
"ก็นั่นแหละ แต่ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เพราะหน้าที่หรือคำสัญญาอย่างเดียวหรอก ผมก็ไม่รู้จะอธิบายเป็นคำพูดยังไง รู้แต่ว่า...มันเป็นการพิสูจน์ตัวเองที่โคตรดีเลย" เล็กยิ้มด้วยแววตาชื่นชม "อ้อ...คุณเจอยากให้ผมพูดหรืออธิบายอะไรไหมครับ หรือว่าไม่จำเป็น"
เจส่ายหน้า แค่นี้เล็กคงรู้แล้วว่าเจคิดอะไร ส่วนเรื่องเล็กกับน้ำฝน เจคงรู้จักนิสัยแฟนสาวของตัวเองดี ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้เปลืองน้ำลาย
"คุณเล็กเป็นไรทำไมขี้แยครับวันนี้ ไม่ดีใจเหรอ เป็นทับทิมแล้วนะครับ ได้เงินเป็นแสนเลย" เจยกมือขึ้นปัดเกลี่ยไรผมให้เล็กเบาๆ
"ดีใจสิครับ แต่ได้เงินเป็นแสน...ก็ยังไม่ดีใจเท่ากับได้รู้ว่า..." เล็กละไว้ในฐานที่เข้าใจอีก สักพักก็เปลี่ยนเป็นถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง "คุณเจเหนื่อยหรือเปล่า"
"นิดหน่อย แต่เห็นคนเติบโตก็หายเหนื่อยแล้ว"
"นิดหน่อยจริงเหรอ ผมว่าคุณเจเหนื่อยมากเลยนะ นอนก็ไม่ค่อยได้นอน"
เจยิ้มละไมแต่ไม่พูดอะไร
"ไปบ้านผมไหมครับคุณเจ ผมจะดูแลคุณเจเอง จะบริการให้ทุกอย่างเลย อยากได้อะไร อยากให้ทำอะไร...บอกผม" เล็กใจกล้าหน้าด้านชวน ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เจไปส่งเล็กที่บ้านก็จริง แต่ไม่เคยอยู่ค้างด้วยเลย
เจยืนนิ่ง ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ เล็กจึงขอร้องอีกครั้ง "ไปนะครับคุณเจ คุณเจน่ะ...ไม่ได้นอนบ้านผมมาเป็นเดือนแล้ว ไม่เหงาบ้างเหรอครับ ผมน่ะ...นอนเหงาทุกคืนเลย" พูดไปแล้วเล็กก็เขิน นี่คือครั้งแรกในชีวิตที่ออกปากชวนผู้ชายไปนอนบ้าน "ไปนะครับคุณเจ"
เจพยักหน้าในที่สุด เล็กดีใจจนนึกอยากกระโดดกอด
"คุณเจครับ" เล็กทำท่าซึ้ง แต่ก็ดูแปลกๆ นิดหน่อย
"หืม..." เจเอียงคอ
"ตั้งแต่เกิดมา นอกจากแม่แล้ว ผมยังไม่เคยเห็นใครดีกับผมอย่างนี้เลย คุณเจไม่ใช่ญาติ ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่กลับห่วงผม ห่วงอนาคตผม แถมยังยอมเหนื่อยกับผมอีก ขอบคุณนะครับอัปไลน์ ไม่รู้จะขอบคุณยังไงให้เท่ากับความรู้สึกของผม"
เล็กหยุดเว้นจังหวะ ใจเริ่มเต้นรัว ริมฝีปากก็เริ่มสั่นไปด้วย ยิ่งเห็นเจรอฟังก็ยิ่งประหม่าและตื่นเต้น
"ขอโทษที่เคยไม่เชื่อใจนะครับ ขอโทษที่วันนั้นผมถามพล่อยๆ ออกไป แล้วก็ขอโทษ...ที่ทำให้คุณเจน้อยใจเรื่องนั้น ตอนนี้...ผมรู้แล้วว่า..." เล็กหยุดเว้นจังหวะอีก สูดลมหายใจลึกๆ เพื่อรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่พอมี
เจเลิกคิ้วสงสัย "รู้ว่าอะไรเหรอครับ"
"ผมรักคุณเจครับ!!!"
TBC
-
ถึงเหนื่อยก็มีความสุขเนอะ
ในที่สุดเล็กก็บอกรักเจแล้ว
ชอบฉากสุดท้ายสุดมากๆ ตื้นตันใจ เห็นคนมีความสุข
-
จะมีปัญหาอีกแล้วสิ น่าปวดหัวจริงๆ น่าสงสารเล็กนะที่มีน้องชายแย่ๆแบบนั้น สู้ต่อไปแล้วกันคุณเล็ก ดูจะโดนหนักก็เล็กนี้แหละเรื่องนี้
-
มาแล้วๆๆๆๆ
ดีใจกับเล็กด้วยนะคะ ในที่สุดก็เป็นทับทิมแล้ว
และดีใจมากที่เล็กสารภาพรักแล้ว อิอิ
รอตอนหน้าค่ะ อยากเห็นคู่นี้เขาสวีทกัน วันนี้แอบฉีกยิ้มหลังอ่านจบ คู่นี้เขาน่ารักกันจริงๆ
ยัยน้ำฝน น้ำเน่า ถอยไปไกลๆเลยนะยะ
อย่าดราม่านักเลยนะคะ เราชอบบรรยากาศแบบนี้ และหวังว่ามันคะจะมีต่อไป 555
ปล.ละครหลังข่าวเรื่องใหม่ชื่อคุ้นๆนะคะ 555 คุณ sarawatta เป็นคนเขียนบทรึเปล่าคะเนี่ย กร๊ากกกกกกกก
-
คุณเล็กน่ารักจังเลยค่ะ เหมือนเด็กจริงๆ ด้วยน้าา ^^ ยิ่งตอนที่วิ่งเข้าไปกอดเจนะคะ งื้ออ.. น่าเอ็นดูเหลือเกิน~ :กอด1: ขอกอดด้วยคนได้หรือเปล่าคะเนี่ย >.<
น้ำฝนนี่ยังไม่จบอีกเหรอ? -*- ที่ผู้ชายเขาไม่ต้องการก็เพราะทำตัวเองทั้งนั้น ไม่ได้สำนึกถึงความจริงอะไรบ้างเลย ที่สำคัญ..เวลาของคุณเล็กกับเจมีค่าเกินกว่าจะเอามาวางแผนการกลั่นแกล้งเธออย่างที่เธอเข้าใจนะคะ ขอบอก~ สำคัญตัวเองผิดจริงๆ เลยค่ะ
ปล. น้ำฝน กับ นินา เขาสองคนเป็นพี่น้องที่พลัดพลากจากกันหรือเปล่าคะเนี่ย? เหมือนกันเกิ๊น~ อยากจะจับทั้งสองคนมาเขย่ารวมกันแล้วยัดเข้าไหเสียเหลือเกินค่าา :katai1:
-
:mew1: :mew1:
-
:katai2-1:การทำงานร่วมกันก้อทำให้ความสัมพันธ์แนบแน่นขึ้นอีกน่ะ ได้เห็นอะไรหลาย ๆ อย่างที่เราไม่เคยคิด รอบทสวีทหวาน ๆ ด้วยล่ะ
ได้อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้อยากกลับไปทำธุรกิจแบบนี้จังเลย ดูน่าสนุก เสียดายเราไม่ได้อัปไลน์ดี ๆ แบบเจ :katai1: ยังไงถ้ามาอัพตอนใหม่ช่วยลงหน้าให้ด้วยน่ะจ้ะ จะดีมาก ๆ เลย :mew1:
-
ห๊ะ น้ำฝนยังไม่เลิกอีกเหรอ
แต่ไม่เป็นไนคุณเล็กบอกรักคุณเจแล้ว
-
ก็อย่างว่าแหละ ถ้างั้นเขาจะมีกฏอับไลน์กับดาวไลน์ห้ามรักกันเหรอ มันมีผลต่อธุรกิจ แถมเป็นการทำผิดที่ร้ายแรงด้วยนะ รู้สึกผิดหวังกับตอนนี้อยู่มากเลย แบบนี้ก็คงมีใครสักคนต้องผิดหวังล่ะนะ การจะรักใครสักคนมันก็ยากพอแล้ว ยังจะมีเรื่องงาน เรื่องสังคมอีก ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆก็คงได้เลิกกันแล้วล่ะ ถึงเจจะไม่แสดงอารมณ์แต่การกระทำมันฟ้องเหมือนเดิม นี้จะว่าแต่พึ่งคบกันเลย ขนาดคนแต่งงานมีลูกด้วยกันหลายคนก็ไม่ค่อยจะเชื่อใจสามีหรือภรรยาเท่าไหร่หรอกกว่าแอบไปมีน้อย ดูแบบนี้ก็รู้แล้วว่ามีปัญหาตามมาอีกเยอะ รู้สึกผิดหวัง พระเอกผมชอบอยู่นะรูปอ่ะ ผมว่าไผ่เท่ดีน่ารักด้วย คนแต่งก็สู้ๆต่อไปละกัน
ลืมตอบ
ความรักห้ามไม่ได้หรอกครับ จริงๆ ไม่มีกฎจรรยาบรรณเรื่องนี้ ยัวร์เวย์ให้อิสระในการตั้งกฎหลายๆ อย่างด้วยกลุ่มเราเอง (เพราะเขาคิดว่าเราโตแล้ว คิดเองได้) หลายๆ กลุ่มจึงตั้งกฏขึ้นมาเรื่องการผิดศีลข้อ 3 แต่ว่าไม่ได้ห้ามรักกันครับ อันนี้ไม่น่าจะห้ามได้นะครับ รักกันได้ ขอแค่อย่าผิดศีลข้อสามก็พอครับ อิๆ
-
ครับผม ผมก็แค่เป็นห่วงว่าอนาคตทั้งเจเล็กจะถูกมองไม่ดี อีกอย่างถ้าเกิดเขาทะเลาะกันแบบนี้จะทำให้มีปัญหาในภายภาคหน้ารึเปล่า แล้วเจยังมาทำให้เล็กใจแป้วอีก เจเป็นคนมีความคิดน่าจะคิดได้และสอนเล็กให้คิดมีเหตุผล แต่ก็เพราะความคิดของคนเรามันไม่แน่นอน แล้วยิ่งเจกับเล็กเปิดตัวช้าผมว่าเล็กจะยิ่งมีปัญหาคนอื่นว่าเล็กเสียๆหายๆก็ได้ คนแต่งก็สู้ต่อไปนะครับ
-
กรี้ด!! เจบอกรักคุณเล็กแล้วน่ารักที่สุด
:katai1: น้ำฝน จะวางแผนอะไรอีก :ling1:
รอตอนต่อไป
-
เข้ามาติดตามแล้วคะ. สู้ๆนะ
-
เข้ามาติดตามแล้วจ้า :L2:
รอตอนต่อไปน้ำฝน
จะสร้างเรื่องอะไรขึ้นมาอีก
+1และเป็ดจ้า
-
วิธีง้อคุณเล็กน่ารักมากเลย มันดูนุ่มนวล อ่อนโยน ในแบบผู้ชายดีไม่มุ้งมิ้งไปนัก :-[ เจก็คงจะรอดูเหมือนกันเน๊าะว่าเล็กจะทำยังไง เราว่าเจแอบแกล้งเล็กแน่เลย ตอนที่บอกว่าจะกลับเอง เจคงดูออกว่าเดี๋ยวเล็กต้องกระวนกระวายและมาหาตัวเองแน่เลยยอมง่ายๆ เดานะ และ เล็กก็มาจริงๆ และก็ได้คุยกันสักที แต่แหมคุณเล็กไม่รักนวลสงวนทีท่าเลย บอกรักผู้ชายก่อนได้ไง น่าตีนัก :laugh: รอชะนีน้ำฝน นางแอบไปฝึกวิชากับชะนีนินามาใช่ไหม o18
-
ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านครับ ขอต้อนรับคนใหม่ด้วย (@CarToonMiZa) :mc4: ขอบคุณที่บวกเป็ดให้หลายตอนเลยครับ
พอดีเพิ่งนึกได้ว่ามีคนเชิญไปเป็นแขกปราศรัยที่ญี่ปุ่น ยังไม่ได้เตรียมอะไรเลย จะเดินทางอยู่แล้ว (สัปดาห์หน้า)
ขอแวบหายไปสักพักนะครับ ถ้าปลีกเวลาได้จริงๆ จะอัปตอนใหม่ให้เร็วๆ นี้
ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็อาจจะต้องรอหลายวันหรือเป็นสัปดาห์ครับ (หวังว่าคงจะไม่นานกว่านั้น)
แฟนๆ ต้นสนด้วยนะครับ (มีหลายท่านที่อ่านสองเรื่อง)
:กอด1: :L2: :3123: :pig4:
Sarawatta
-
รอนะค้าา.. :music:
-
ครับผมเดินทางปลอดภัยครับ
-
รับทราบต้า
ขอให้เดินทางไป-กลับปลอดภัยนะคะ
-
รออยู่นะคะ อิอิ เดินทางโดยสวัสดิภาพค่ะ สู้ๆน้าาาาาาา
-
ตามมาอ่านถึงตอนล่าสุดแล้วคับ ตอนแรกคิดว่าจะเป็นธุรกิจประเภทอสังหาริมทรัพย์หรือไม่พวกบริษัทการเงินและการลงทุนเหมือนหนังจีนฮ่องกง ฮ่าๆฮ่าๆ แต่นี่มันเป็นนิยายตีม(Theme)ความรักบนเส้นทางธุรกิจเครือข่าย ยัวร์เวย์ ๕๕๕ ผู้แต่งเก่งนะคับ เก่งอ่ะ ไม่รู้จะบอกยังไงดี๕๕๕ เอาสองอย่างนี้มาผสมกันเป็นนิยายให้คุณเล็กกับคุณเจมาเจอกันจนกลายเป็นความรักขึ้นมาโดยมีน้ำฝนและอาชีพดาราของคุณเล็กเป็นตัวแปรสำคัญในการดำเนินเรื่อง ในขณะที่เจอเหตุการณ์ต่างๆผู้แต่งก็ยังเอาแนวคิดและวิธีการของธุระกิจ ยัวร์เวย์ มาสอดแทรกเป็นบทพูดของตัวละครได้ง่ายๆ บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวันของคนทำธุระกิจแบบนี้ก็ได้ ดูเขาคุยกันถูกคอดี แต่บางคนก็ไม่ชอบใจอย่างน้ำฝน ๕๕๕ พอถึงตอนที่น้ำฝนบอกเลิกกับคุณเจ เออ คนเรามันได้อย่างก็ต้องเสียอย่างหนึ่งเป็นธรรมดาจริงๆ ผมชอบที่ในนิยายบอกว่า อาชีพการงานทุกอย่างมันดีหมด แต่อยู่ที่คนลงมือดำเนินงานต่างหากที่ทำยังไงให้คนอื่นๆเขาคิดไปว่าดี ไม่ดี มันทำให้ผมนึกถึงคำสอนของพระศาสนาขึ้นมาทันที แต่คนก็ไม่ใส่ใจกันเอง ชอบโมเม้นที่ตามหาคุณเจและบอกรักคับ ซึ้งดี รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ ป.ล.ไปต่างประเทศ ขอให้โชคดี โชคดีคับ มาลงตอนใหม่เร็วๆนะคับ
-
ตามมาอ่านถึงตอนล่าสุดแล้วคับ ตอนแรกคิดว่าจะเป็นธุรกิจประเภทอสังหาริมทรัพย์หรือไม่พวกบริษัทการเงินและการลงทุนเหมือนหนังจีนฮ่องกง ฮ่าๆฮ่าๆ แต่นี่มันเป็นนิยายตีม(Theme)ความรักบนเส้นทางธุรกิจเครือข่าย ยัวร์เวย์ ๕๕๕ ผู้แต่งเก่งนะคับ เก่งอ่ะ ไม่รู้จะบอกยังไงดี๕๕๕ เอาสองอย่างนี้มาผสมกันเป็นนิยายให้คุณเล็กกับคุณเจมาเจอกันจนกลายเป็นความรักขึ้นมาโดยมีน้ำฝนและอาชีพดาราของคุณเล็กเป็นตัวแปรสำคัญในการดำเนินเรื่อง ในขณะที่เจอเหตุการณ์ต่างๆผู้แต่งก็ยังเอาแนวคิดและวิธีการของธุระกิจ ยัวร์เวย์ มาสอดแทรกเป็นบทพูดของตัวละครได้ง่ายๆ บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวันของคนทำธุระกิจแบบนี้ก็ได้ ดูเขาคุยกันถูกคอดี แต่บางคนก็ไม่ชอบใจอย่างน้ำฝน ๕๕๕ พอถึงตอนที่น้ำฝนบอกเลิกกับคุณเจ เออ คนเรามันได้อย่างก็ต้องเสียอย่างหนึ่งเป็นธรรมดาจริงๆ ผมชอบที่ในนิยายบอกว่า อาชีพการงานทุกอย่างมันดีหมด แต่อยู่ที่คนลงมือดำเนินงานต่างหากที่ทำยังไงให้คนอื่นๆเขาคิดไปว่าดี ไม่ดี มันทำให้ผมนึกถึงคำสอนของพระศาสนาขึ้นมาทันที แต่คนก็ไม่ใส่ใจกันเอง ชอบโมเม้นที่ตามหาคุณเจและบอกรักคับ ซึ้งดี รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ ป.ล.ไปต่างประเทศ ขอให้โชคดี โชคดีคับ มาลงตอนใหม่เร็วๆนะคับ
ขอบคุณที่ตามมาอ่านจนทันและขอบคุณที่ชอบครับ ผมเองได้เขียนเรื่องนี้ก็ได้ผ่อนคลายไปด้วย
เพราะว่าต้น-สนหนักมาก ต่อไปจะยิ่งหนัก 555 แต่ก็จะหวานสุดๆ เช่นกัน อิๆ
ผมเกือบตัดใจพักเรื่องนี้ไปแล้ว ก่อนหน้านั้นผมเคยลงไว้เมื่อปี 2012 มีคนตามอ่านเยอะเลย
ลงไปได้ 10 ตอนก็ทนมรสุมชีวิตช่วงนั้นไม่ไหว (น่าจะได้อ่านในคอมเมนต์ผมไปแล้ว)
ต้องหยุดไปทำอย่างอื่น อีกอย่าง ผมอยากรู้จักยัวร์เวย์ให้มากกว่านี้ด้วย จะได้ไม่เขียนผิดพลาด
ปี 2015 เอามาลงใหม่ ก็ลงหลังจากลงต้น-สนไปได้สักพักแล้ว ใช้ชื่อเดิมว่า "อัปไลน์ที่รัก"
ปรากฎว่าไม่มีใครอ่าน ไม่มีคอมเมนต์ ลงไปกี่ตอนก็เงียบสนิท ผมงงมากว่าทำไมเมื่อปี 2012 มันฮ็อตจัง
เข้าใจว่าได้อานิสงฆ์จากเรื่อง ต้นสน รักที่ฟ้าไม่ได้ลิขิตและเมื่อผมหลงรักคนพิการ ทำให้คนจำชื่อได้และมาติดตาม
แต่คราวนี้เงียบเป็นป่าช้าเพราะอาจจะหายไปนานจนคนลืม PM ไปแล้วก็ไม่มีใครสนใจเลย จนต้องถอดเรื่องนี้ออกไป (กะจะพัก)
โชคดีมีน้องคนหนึ่ง PM กลับมาหา บอกว่าเห็นชื่อเรื่องที่มีคำว่า "อัปไลน์" ก็ไม่กล้าอ่านแล้ว ไม่ชอบธุรกิจเครือข่าย
นั่นแหละครับ ผมถึงได้เห็นทางสว่าง ลองเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น "ธุรกิจนี้มีรัก" ดู ปรากฎว่าได้ผล มีคนหลงมาอ่านพอสมควร
แต่ตอนนี้หลายคนคงไม่หลง คิดว่ามาถูกเรื่องแล้วนะครับ 555 เกือบไปแล้วคุณเล็ก เกือบโดนคนเขียนดองซะแล้ว 555
คิดว่าหลายคนพออ่านมาถึงตรงนี้คงจะพอเห็นภาพธุรกิจยัวร์เวย์ในแบบที่ผมตั้งใจจะสื่อแล้วนะครับ
หลายคนที่เคยเห็น เคยทำหรือมีประสบการณ์อะไรมาก็แล้วแต่ คิดว่าต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้
ถ้าผมจะพอแนะนำได้ก็คือ เราต้องเทน้ำออกจากแก้วบ้างครับ เพื่อรับสิ่งใหม่ เราถึงจะได้เรียนรู้เรื่องอื่นๆ บ้าง
ขอบคุณทุกคนสำหรับคำอวยพรครับ
Sarawatta
-
การตั้งชื่อเรื่องมีผลจริงๆ น่ะจ้ะ เพราะโดยส่วนตัวแล้วก้อเลือกคลิกอ่านชื่อเรื่องที่โดนใจน่ะ เข้าไปอ่านแล้วชอบหรือไม่ชอบอีกเรื่องน่ะ เพราะในบอร์ดมีนิยายเยอะมาก ๆ ให้เลือกอ่าน เราว่าคุณ sarawatr คิดถูกแล้วจ้า ที่เปลี่ยนชื่อน่ะ แต่เราก้อขอสารภาพว่าต่อให้เขียนเป็นอัปไลน์เราก้อไม่รู้หรอก เพราะไม่เคยทำงานของที่นี่น่ะ :mew4: ยังไงขอให้เดินทางปลอดภัย การงานประสบความสำเร็จและเต็มไปด้วยความสุขน่ะจ้ะ รอเสมอจ้ะ :mew1:
-
✿✿ ธุรกิจนี้มีรัก ✿✿
SPOIL (ตัวอย่างอีกหลายตอนต่อไป)
(http://s5.postimg.org/vk832i8af/banner_01_light.jpg)
"นี่คุณ แฟนผม ผมพาเขากลับบ้านเองได้ ทีหลังคุณไม่จำเป็นต้องมาส่งแฟนผมหรอก ไม่ต้องอินขนาดนั้นก็ได้มั้งครับ ตอนนี้มันนอกเวลาแสดงแล้วนะคุณ เลิกแสดงได้แล้ว"
แม้จะพยายามข่มใจแค่ไหนเจก็อดที่จะแสดงอารมณ์พลุ่งพล่านไม่ได้ เขาจ้องหน้าพระเอกหนุ่มคนนั้นอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อจนอีกฝ่ายต้องหลบตาไป
"แฟน...ใครเป็นแฟนใครกันครับ" โฮปถามอย่างงงๆ เขาไม่รู้มาก่อนจริงๆ ว่าเล็กมีแฟนแล้ว แถมยังเป็นผู้ชายเสียด้วย โฮปมองหน้าเล็กที่ตอนนี้หน้าหดเหลืออยู่สองนิ้วด้วยความกลัว จากนั้นก็หันไปมองเจที่ดูโกรธกริ้วไม่น้อย
"ผมนี่ไงแฟนคุณเล็ก เราสองคนเป็นแฟนกัน คุณควรจะถามตัวเองมากกว่านะครับว่ามายุ่งกับแฟนคนอื่นเขาทำไม"
"จริงเหรอคุณเล็ก" โฮปหันไปถามด้วยสีหน้าตกใจ
เล็กพยักหน้าๆ เป็นเชิงยอมรับ มองดูหน้าเจที โฮปที คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเจจะมาดักรอที่หน้าบ้านจนเห็นโฮปมาส่งเล็กถึงบ้าน ขี้หึงจริงๆ ด้วยสิ นึกว่าแค่พูดเล่นสนุกๆ เท่านั้น
-
โอ๊ยยยย
ฆ่ากันเถอะค่ะ มาสปอยกันแบบนี้
แล้วอะไรคือการสปอยแบบหลายตอนข้างหน้าคะ
ยังไงกลับมาแล้วรีบมาต่อเลยนะคะ ไม่อยากจะทนเลย
ปล.เดี๋ยวว่างๆจะลองไปตามอ่านอีกเรื่องนะคะ ขอบคุณที่ส่งข้อความมาบอก อิอิ
ปปล.เจขี้หึงจริงๆด้วยสินะ ฉันล่ะช๊อบชอบบบบ
-
ถ้าเกิดว่าเจไม่มาเห็นด้วยตาตัวเองคุณเล็กก็ไม่คิดที่จะบอกตาโฮปใช่ไหมคะเนี่ยว่าตัวเองมีแฟนแล้วน่ะ? เอ~ แต่คุณเล็กซื่อแบบนี้คงจะไม่ทันคิดเสียล่ะมั้งว่าตัวเองกำลังถูกจีบอยู่ ^^
ปล. เราชอบพลังหึงของเจมากเลยค่ะ ได้ใจจริงๆ เลย 'คนของใคร..ใครก็หวง' เน้อ.. >.<
-
เกือบทะเลาะกันแล้วไหมล่ะ ถ้าผมเป็นเจก็คงเคืองอยู่ แต่ดูเหมือนเล็กจงใจให้เป็นแบบนั้นเพื่อพิสูจน์เจว่าพูดจริงพูดเล่นรึเปล่านะ
-
นึกถึงหน้าคุณเล็กตอนกลัวที่เจหึง
สงสัยจะหน้าจ๋อยๆ น่ารักๆแน่เลย
-
รีบมาจัดเต็มเร็วๆนะ รอคุณเจวีนคุณเล็ก หึงๆๆๆๆๆ :katai2-1:
-
มารอด้วยคน อยากอ่าน แต่ไม่เป็นไรรอได้ค่ะ
เดินทางปลอดภัยนะค่ะ :กอด1:
-
เคลียร์งานเสร็จแล้ว พรุ่งนี้จะมาอัปเดตให้ก่อนเดินทางนะครับ
อยากเขียนเต็มแก่แล้ว ทั้งสองเรื่องเลย
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
รอนะคะ
-
รอจ้าา.. :impress:
-
อ้อ ที่แท้ก้อมาลงก่อนไปนี่เอง :mew4: ดีจ้ะ จะได้มีเรื่องราวให้ฟินระหว่างรอน่ะ :mew1:
-
เข้ามารอจ้าา :oni1: ..
-
น่าจะอีกสองสามชั่วโมงเลยครับ ตอนนี้คอมพิวเตอร์ผมเจ๊ง ต้องลงวินโดวส์ใหม่ ฮือๆ :monkeysad:
-
:freeze: .. รับทราบค่าา ￣ε ￣
-
สู้ๆนะ
-
โถ่..คอมเจ๊ง
มาๆ ผมซ่อมให้ครับพี่ 5555+
-
แก้คอมได้แล้ว แต่ดันมีงานด่วนเข้ามา มีเอกสารมาให้แปล 4 หน้า ขอทำงานแป๊บก่อนนะครับ ไม่เกินบ่ายสี่โมงได้อ่านแน่นอนครับ
Sarawatta
-
รอนะค้าา.. :music:
-
แหมๆดาวไลน์ที่รัก ฟังทีหนึ่งนี่แอบเขินเบาๆคนเดียวเลย ต่อๆไปก็อย่าได้มีปากมีเสียงกันอีก ลุ้นจะแย่
-
ไม่ต้องรีบร้อนจ้า รอได้เสมอ เราเข้ามาอัพเดทข่าวสารแทบทุกวันจ้า :katai3:
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 19-1 ❋ อยู่ก่อนแต่ง
(http://bit.ly/2bDFS0E)
คนถูกบอกรักโดยไม่คาดฝันยืนนิ่งราวกับต้องมนตร์สะกด ไม่นานน้ำตาก็ซึม ไม่เคยมีใครบอกรักเจได้ซาบซึ้งอย่างนี้เลย ที่เคยเหนื่อย ที่เคยน้อยใจก็พลันหายสิ้น ไม่น่าเชื่อว่าคนที่รู้จักกันเพียงสองเดือนเศษๆ จะกล้าบอกรักกัน ความสัมพันธ์ครั้งนี้คงไม่ธรรมดา
ฝ่ายคนบอกรักก็ยังไม่หายตื่นเต้น ตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ เพิ่งเคยบอกรักผู้ชายก็วันนี้ เล็กไม่รู้ว่าเร็วไปหรือเปล่า มันคงล้นใจจนยากจะเก็บกัก เหมือนน้ำเกินความจุของเขื่อน ถ้าไม่ล้นออกเขื่อนก็พัง
เจดึงเล็กมากอดไว้ แม้จะยังไม่บอกรัก แต่ในหัวใจมีแต่ความรู้สึกดีๆ มอบให้ ผู้ชายคนนี้คงพิเศษมากถึงขโมยหัวใจของเจไปได้ นี่หรือเปล่าคนที่เจตามหามานาน
"ขอบคุณนะครับคุณเล็ก ขอบคุณที่รักผม"
เสียงทุ้มน่าฟังช่างอบอุ่น เล็กกอดเจแน่นขึ้น อยากให้สัมผัสแห่งรักปลอบประโลมใครคนนี้ที่เหนื่อยล้าให้หายเหนื่อย ถ้าไม่ใช่เพราะความทุ่มเท เจคงไม่ได้หัวใจของเล็กไปง่ายๆ
เจปล่อยเล็กออกจากอ้อมแขน ก่อนเปลี่ยนเป็นจับไหล่สองข้างไว้และมองตากัน เล็กยิ้มแล้วเป็นฝายพูดก่อน
"ถ้ายัวร์เวย์เป็นธุรกิจของเราเอง ไม่มีใครบังคับใครได้ ความรักของคุณเจ...ก็คงเหมือนกัน ผมจะไม่ถามนะครับว่าคุณเจรักผมหรือยัง ผมรักคุณเจไปแล้ว แต่ไม่จำเป็นที่คุณเจต้องบอกรักผมวันนี้ ผมรอได้ครับ ไม่กด ไม่ต้องโทรแจ้ง ไม่ต้องขออนุญาต"
เจหัวเราะชอบใจเพราะเล็กเอาคำสอนของเจมาปรับให้เข้าบริบท
"แล้วคิดว่าผมจะรอดเหรอครับ รู้ไหมว่าผมน่ะรู้สึกดีกับคุณเล็กมากแค่ไหน ขนาดเป็นผู้ชาย ผมยังห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย แสดงว่าคุณเล็กต้องมีอะไรพิเศษสำหรับผมมากรู้ไหมครับ ขอเวลาผมอีกหน่อยนะครับคุณเล็ก คนเพิ่งอกหักอย่างผม...ขอเตรียมหัวใจอีกนิด ไม่ได้ขออนุญาตนะครับ แค่บอกให้รู้เฉยๆ"
เจกับเล็กหัวเราะพร้อมกัน
"รอได้อยู่แล้ว ผมรู้ว่าไม่นานหรอก" เล็กยิ้มกริ่ม
"รู้ได้ไงว่าไม่นานครับ" เจสงสัย
"อ้าว ก็คุณเจบอกผมเองว่าผมเป็นคนน่ารัก" เล็กหัวเราะเขินๆ
"ครับ ผมยอมรับว่าคุณเล็กน่ารัก" เจหัวเราะไปด้วย ใบหน้ามีแต่ความสุข "กลับบ้านกันเถอะครับ ผมอยากได้รับบริการเต็มทีแล้ว"
เล็กพยักหน้ายิ้มๆ "วันนี้ให้ผมขับรถให้นะครับคุณเจ คุณเจเหนื่อยแล้วจะได้นั่งพักสบายๆ"
เจทำหน้าแปลกใจ "คุณเล็กขับรถเป็นด้วยเหรอครับ"
"เป็นสิครับ" เล็กหัวเราะ "ผมมีใบขับขี่ด้วยนะ ถ้ายัวร์เวย์ผมไปได้ดีแบบเดือนนี้ ผมว่าจะดาวน์รถมาใช้สักคัน จะได้ไม่ต้องรบกวนคุณเจบ่อยๆ"
"ไม่รบกวนหรอกครับคุณเล็ก คุณเล็กอย่าลืมสิครับว่าเราเป็นอะไรกัน"
"ก็นั่นแหละครับ ยังไงก็ผมก็เกรงใจคุณเจอยู่ดี"
{-- + --- + -- + --- + --}
ระหว่างเดินทาง เจหลับมาตลอดทางด้วยความอ่อนเพลีย เล็กจึงไม่รบกวน ปล่อยให้เจพักผ่อนเอาแรงสักหน่อย เผื่อว่าคืนนี้ต้องใช้แรง
พอมาถึงบ้าน เล็กปลุกเจด้วยการเขย่าเบาๆ เจ้าของร่างงัวเงียตื่น "ถึงแล้วเหรอครับ"
"ครับคุณเจ ผมว่าคืนนี้คุณเจนอนพักก่อนดีกว่า ยังไม่ต้องคุยกันหรอก" เล็กบอกอย่างเกรงใจ
"ได้ไงล่ะครับ คนมันกำลังฮ็อต จะให้นอนหลับได้ไง คุยกันคืนนี้แหละ ผมนอนมาในรถแล้ว อาบน้ำอีกหน่อยก็จะสดชื่น คุยได้ถึงเช้าเลย" เจคุยโว
"แต่ผมคงไม่ไหว" เล็กออกตัวพลางขำ "คุณเจขึ้นไปอาบน้ำบนห้องผมก่อนละกันครับ ผมจะทำอะไรง่ายๆ ให้คุณเจกินข้างล่าง"
เจพยักหน้าพลางยิ้ม ก่อนยื่นมือมาจับคางเล็กเบาๆ "ขอบคุณครับคุณเล็ก คุณเล็กเนี่ย...น่ารักขึ้นเรื่อยๆ นะครับ"
"งั้นก็รักผมไวๆ นะ" เล็กสัพยอก แต่สีหน้าเริ่มเขินอีกแล้ว
"ทำไมต้องรีบล่ะครับ มันจะบูดเหรอ"
"บ้า"
สองหนุ่มหัวเราะด้วยกัน ก่อนจะลงจากรถ และแยกย้ายกันไปตามที่เพิ่งตกลงเมื่อกี้ เจขึ้นไปอาบน้ำ เล็กเข้าครัวทำอาหาร ตั้งแต่ใช้เครื่องครัวของยัวร์เวย์มา เล็กทำอาหารกินเองบ่อยขึ้น โดยเฉพาะอาหารคลีนฟู๊ด เพราะไม่ต้องปรุงมากก็อร่อย
เล็กยังไม่ทันตั้งเตา ก็มีเสียงตึงตังวิ่งลงบันไดมา เล็กหยุดหันไปมอง ไม่นานเจก็โผล่เข้ามาในห้องครัว
"คุณเล็กๆ ผมไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเลยซักตัว หาให้ผมหน่อยสิครับ ขอทั้งเซ็ตเลยนะครับ ข้างนอกด้วย ข้างในด้วย" เจยิ้มล้อเลียน
"อ้อ ขอโทษครับ ผมก็ลืมไป เดี๋ยวผมหาให้ครับ" เล็กละจากเตาแล้วตามเจขึ้นไปยังห้องนอน
"ต่อไปผมต้องเอาเสื้อผ้ามาไว้ที่ห้องคุณเล็กบ้างแล้วล่ะ" เจบอก
เล็กพยักหน้าเห็นด้วย พอมาถึงตู้เสื้อผ้า เล็กจึงเลือกชุดที่คิดว่าเจพอใส่ได้ออกมาให้ แต่เล็กไม่มีกางเกงในตัวใหม่เลย มีแต่ตัวที่ใช้แล้ว เจทำงานหนักทั้งวัน ให้ใส่กางเกงในอับชื้นคงนอนไม่สบาย
"ไม่มีกางเกงในตัวใหม่เลยครับคุณเจ คุณเจ...ใส่บ็อกเซอร์ของผมไปก่อนได้ไหมครับ" เล็กทำหน้าแหยๆ
"ไม่มีปัญหาครับ อะไรก็ได้"
"ไม่รู้ว่าไซส์จะพอดีหรือเปล่านะครับ" เล็กสัพยอก
"ถ้าคุณเล็กใส่ได้ผมก็ใส่ได้ ของเราสองคน...ขนาดเท่าๆ กันเลย" เจยักคิ้วล้อเลียน
เล็กหน้าเหวอ "คุณเจรู้ได้ไงครับว่าของผมกับของคุณเจขนาดเท่าๆ กัน"
"อ้าว จำวันที่คุณเล็กเมาไม่ได้เหรอครับ ผมแก้ผ้าให้คุณเล็กเองกับมือ เห็นไปถึงไหนต่อไหน ทำไมจะไม่รู้ล่ะครับ"
"อ้อ" เล็กยิ้มอายๆ จากนั้นก็หันมาค้นหาเสื้อผ้าต่อ
{-- + --- + -- + --- + --}
"ผมไม่เคยมีความสุขแบบนี้นานมากเลยครับคุณเล็ก มันเป็นความสุขที่สุดยอดจริงๆ นะที่เราเห็นคนเติบโต คุณเล็กเป็นทับทิบ อารต์เป็น 21% พี่ฉ่ำเป็น 18% ดาวน์ไลน์ของพี่ประสิทธิ์ก็เป็น 21% อีกหลายคน" คนพูดยิ้มมีความสุข หลังพิงหัวเตียง เหยียดขาสบายๆ ในชุดเสื้อยืดสีขาวบางๆ และกางเกงบ็อกเซอร์
เล็กหันไปมอง เห็นเจในชุดวาบหวิวแบบนี้ก็รู้สึกแปลกๆ "ต่อไป ถ้าดาวน์ไลน์ผมเบร๊กมั่ง ผมก็คงมีความสุขเหมือนคุณเจ แต่ตอนนี้ก็มีความสุขแล้วล่ะครับ น้องชายผมเป็น 12% บีเป็น 15% คุณสนิทเป็น 9% อีกไม่นานต้องเติบโตมากขึ้นแน่นอน" เล็กอวดบ้าง
เจเอียงหัวเข้ามาซบไหล่เล็ก หลับตาอย่างผ่อนคลาย "อีกเรื่องที่ผมดีใจก็คือ...มีคนบอกรักผมแล้ว"
เล็กพยายามไม่เขิน แต่ก็เป็นเรื่องยาก เจกับเล็กไม่ต่างจากหนุ่มสาวที่เพิ่งจีบกันใหม่ๆ เลย
"คุณเล็กรู้ไหม ผมน่ะ...เคยมีแฟนหลายคนก็จริงนะครับ แต่ผมไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้เลย ไม่รู้ว่าที่ผ่านผมเคยมีความรักจริงๆ หรือเปล่า Lucky in game but unlucky in love" เจขำตัวเองเบาๆ ก่อนถามเรื่องที่อยากรู้ "ก่อนหน้านี้ คุณเล็กเคยมีแฟนไหมครับ"
เล็กรู้สึกสะดุดใจขึ้นมาทันที นานแล้วที่ไม่เคยมีใครถามถึงเรื่องนี้ "อายุขนาดนี้แล้ว เคยมีสิครับ คบกันอยู่หลายปี ตอนนั้น...เรารักกันมาก แต่หลังๆ ผมมีปัญหาเรื่องการเงินพอสมควร งานโดนดอง เป็นพระเอกตกอับ ไปๆ มาๆ ก็เลย Unlucky in game, unlucky in love"
"จริงเหรอครับ" เจเงยหน้ามาถาม
เล็กพยักหน้า
"เลิกกันนานแล้วเหรอครับ"
"ครับ หลายปีแล้ว"
"น่าสงสารจังเลย แต่ถ้ารักกับผม...คุณเล็กไม่ต้องกลัวนะ ผมไม่แทนเขาหรอก แต่ผมอยากเป็นความรักที่ดีที่สุดครั้งหนึ่งของคุณเล็ก"
"ขอบคุณครับคุณเจ" เล็กเอียงหัวไปชิดกับหัวของเจ สีหน้าอิ่มไปด้วยความสุข "คุณเจหายเหนื่อยยังครับ จะนอนเลยหรือเปล่า"
"ยังไม่นอนหรอก รอบริการจากคุณเล็กอยู่" เจทวง สีหน้ายิ้มมีเลศนัย
"ยังเหลืออะไรอีกเหรอครับ" เล็กทำหน้างง "ทำกับข้าวให้กินแล้ว ชงโปรตีนให้กินแล้ว หาเสื้อผ้าให้ใส่ เป่าผมให้แล้ว ยังมีอีกเหรอครับ"
"มีสิ"
"อะไรครับ"
"เมื่อยขาจัง ยืนเกือบทั้งวัน คุณเล็กนวดให้ผมได้ไหม"
"ครับ" เล็กรับคำอย่างว่าง่าย ก่อนเขยิบไปนั่งชันเข่าตรงช่วงใต้เข่าของเจ
สองมือนวดและบีบขยำลงไปบนแข้ง สักพักก็หยุดถาม "จะให้แรงแค่ไหนบอกผมนะครับ เท่านี้โอเคไหมครับ"
"แรงอีกนิดหนึ่งก็ดีครับ" เจบอก
เล็กพยักหน้า จากนั้นจึงเพิ่มแรงนวด ได้ยินเสียงเจครางเบาๆ คงจะเมื่อยขาจริงๆ
"ตรงต้นขาก็เมื่อยนะครับ" เจบอกเมื่อเล็กนวดตรงแข้งสองข้างไปแล้ว
"ไม่มีปัญหาครับ" เล็กยิ้มให้ ก่อนเขยิบขึ้นมานวดตรงต้นขา
คราวนี้คนนวดมือสั่น อะไรบางอย่างใต้บ็อกเซอร์ดึงดูดสายตาไม่น้อย เล็กพยายามไม่มองแล้ว แต่พอคิดว่าภายใต้บ็อกเซอร์นั้นไม่มีอะห่อหุ้มอีก สายตาก็อดชำเลืองมองบ่อยๆ ไม่ได้
"ขึ้นมาอีกหน่อยได้ไหมครับ" เจบอกแล้วลุกนั่งตัวตรง หน้าเริ่มแดงและดูแปลกๆ
"ครับ" เล็กรับคำ
มือที่ค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปใกล้หว่างขาสั่นจนคนถูกนวดรู้สึกได้ นวดไปนวดมา บางอย่างใต้บ็อกเซอร์ก็โป่งพองขึ้นทีละน้อย จนกระทั่งถึงขีดจำกัดของมัน
เล็กหยุดนวดแล้วหันไปมองเจ ยังไม่ทันถามอะไร เจก็คว้าท้ายทอยของเล็กดึงเข้าหาตัวด้วยสองมือ เจประกบริมฝีปากลงมาในไม่ช้า เล็กผวาโอบกอดด้วยความเสียวซ่าน บดขยี้ริมฝีปากกับเจอย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงหายใจหอบดังแทรกเป็นระยะ มือของทั้งสองควานไปทั่วร่าง สัมผัสถูกตรงไหนก็เสียวสะท้านจนเผลอครางด้วยกันทั้งคู่
มือของเล็กเลื่อนลงต่ำหาสิ่งที่ต้องการ พอสัมผัสมันแล้วก็แทบคลั่ง มือนั้นจับมันรูดขึ้นลง ช้าบ้าง เร็วบ้างตามแต่อารมณ์จะพาไป ในขณะที่ปากก็ไม่หยุดจูบแลกลิ้น จนกระทั่งเจเปลี่ยนเป็นไซร้ซอกคอ สูดดมกลิ่นหอมตามเนื้อตัว ปากของเล็กจึงเป็นอิสระ
"อาห์...คุณเจ ผมต้องการคุณเจครับ"
แม้ไม่ต้องบอกเจก็รู้ ตอนนี้เจก็ต้องการเล็กไม่น้อยเหมือนกัน ไม่นานเล็กก็ถูกดันลงนอนบนหมอน เจตามมาประกบแล้วเลิกเสื้อยืดสีขาวของเล็กขึ้น พลันก็ส่งสัมผัสหยุ่นเย็นลงบนเม็ดทับทิมสีชมพู เล็กถึงกับผวาคราง เงยหน้าดูด้วยใบหน้าเหยเก สูดปากอย่างเสียวกระสัน ปลายลิ้นเลียวนบ้าง เดาะเขี่ยรัวๆ บ้าง บางครั้งก็ดูดลงไป เล่นเอาเล็กตัวสั่นเทิ้มและดิ้นเร่า ร้องเสียงหลง เสียวจัดจนตัวงอ จนกระทั่งเจต้องหยุดเพราะกลัวเล็กจะขาดใจตายเสียก่อน
"ไม่เคยเหรอครับ" เจถามระคนขำ สีหน้ายิ้มๆ
เล็กนอนหอบ กว่าจะตอบได้ก็ต้องพักหายใจอยู่นาน "ครับ"
"แรกๆ ก็อย่างนี้แหละครับ เดี๋ยวก็ชิน"
"ครับ" เล็กรับคำ อารมณ์ที่พลุ่งพล่านเมื่อกี้เหมือนจะลดลงไปแล้ว "คุณเจ...แค่นี้เองเหรอครับ" เล็กถามด้วยท่าทางประหม่า
"ครับ ถึงทำต่อก็ไปได้แค่นี้แหละ เอาไว้ให้ผมไปศึกษาให้ดีๆ ก่อน แล้วค่อยจัดเต็ม เอ...ผมว่าเราหาเวลาว่างๆ ศึกษาด้วยกันก็ดีนะ" เจสัพยอก
"ก็ได้" เล็กหัวเราะเขิน
"ขอกอดหน่อย"
เจล้มตัวลงนอนข้างเล็ก ใช้มือดันเล็กให้หันหลัง ก่อนสวมกอดเข้ามาและซุกหน้าเข้าซอกคอ เล็กจั๊กกะจี้จึงหัวเราะ
"คุณเล็กตัวหอมเหมือนกันนะเนี่ย กลิ่นคุ้นๆ ไม่รู้ทาอะไร กลิ่นเดียวกับโลชั่นที่ผมใช้เลย"
"ก็มันยี่ห้อเดียวกัน"
"นั่นแหละ แต่ผมว่า...คุณเล็กทาแล้วหอมกว่า" เจบอกพลางสูดดม เบียดตัวเข้าหาแน่น "พรุ่งนี้ผมว่างทั้งวันเลย คุณเล็กว่างไหม เราลองใช้เวลาด้วยกันดูทั้งวันดีไหมครับ ไปกินข้าวด้วยกัน ทำกิจกรรมอะไรด้วยกันก็ได้ อ้อ ผมว่าจะไปตัดผมด้วย คุณเล็กมีร้านแนะนำไหมครับ ร้านที่ดาราเขาชอบไปกันน่ะ ผมอยากตัดผมร้านเดียวกับดารามั่ง แล้วก็ไปดูหนังกันสักเรื่องดีไหมครับ มีอะไรอีกไหมครับที่คุณเล็กชอบทำ ผมว่าเราหาเวลาทำแบบนี้ด้วยกันบ่อยๆ ก็ดีนะ ทดลองอยู่ก่อนแต่งไง"
"ไปร้องเพลงไหมครับ ผมไม่ได้ร้องเพลงนานแล้ว"
"ร้องเพลงเพี้ยนๆ น่ะเหรอครับ"
"คุณเจน่ะ" เล็กว่าจะหันไปทุบ แต่เจรู้ทันจึงรวบแขนไว้และกอดแน่นขึ้น
"ขอโทษๆๆ ไม่ล้อแล้วครับ คุณเล็กร้องเพลงเพราะมากครับ ผมชอบฟัง ไปร้องเพลงกันนะครับ"
"ไม่ต้องเลย" เล็กว่าไม่จริงจัง
เจค่อยๆ คลายอ้อมแขนออก แต่ยังกอดไว้อยู่ "คืนนี้เป็นคืนแรกที่ผมเปิดแอร์นอนแล้วไม่หนาว มีคนให้นอนกอดอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะครับ"
"อ๋อ...ครับ" เล็กตอบเสียงสั่นๆ
"ทำไมเสียงสั่นล่ะครับ ไม่สบายเหรอ" เจเคลื่อนหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ
เล็กหน้าแดงจนร้อนผ่าว แม้กระดากอายแต่ก็ต้องบอกความจริง "ก็คุณเจ...เอาอะไรมาดันผมอยู่ล่ะครับ"
"อ้อ" เจทำหน้าเหลอ ก่อนค่อยๆ เปลี่ยนเป็นยิ้มกริ่ม "แล้วไม่ชอบเหรอครับ" เจเบียดส่วนนั้นเข้าหาแน่นขึ้น
"ชอบ แต่ว่า...ผมจะนอนไม่หลับเอาน่ะสิ"
"แล้วจะให้ผมทำไง มันตื่นแล้ว...หลับยากซะด้วย" เจหัวเราะเขินๆ
"ก็..." เล็กทำท่าลังเล ไม่รู้ว่าจะบอกเจดีหรือเปล่า แต่ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง คืนนี้คงไม่ได้นอนทั้งคู่
เล็กเลื่อนตัวลงต่ำ สิ่งที่จะทำต่อไปนี้คงไม่ต้องศึกษาว่าจะทำยังไง สัญชาตญาณธรรมชาติคงฉลาดพอที่จะสอนเล็กได้
กางเกงบ็อกเซอร์ของเจถูกดึงลง ไม่นานสัมผัสโอบอุ่นก็ครอบลงไป คืนนี้...เจคงได้นอนหลับสบายแล้ว แต่จะเห็นแก่ตัวคนเดียวคงไม่ดีแน่ เล็กก็ควรจะได้นอนหลับสบายด้วยวิธีเดียวกันด้วย
(http://bit.ly/2bd9pje)
เช้าวันใหม่ที่สดใสมาถึงอีกวัน เจกับเล็กนอนหลับเป็นตายเพราะเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานหนักตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เล็กงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนตอนเกือบสิบโมงเช้า พอเห็นเจนอนหลับอยู่ก็หันไปมองอย่างมีความสุข
กว่าหนึ่งเดือนที่เจไม่ได้มาค้างที่นี่ เล็กคิดถึงแทบแย่เพราะต้องนอนคนเดียวตั้งหลายคืน ตั้งแต่มีเจเข้ามาในชีวิต เล็กไม่อยากนอนคนเดียวอีกเลย ชักอยากให้มาอยู่ด้วยกันอย่างนี้ทุกคืนทุกวันเร็วๆ แต่ไม่รู้ว่าจะต้องฝ่าด่านอะไรบ้างกว่าจะไปถึงจุดนั้น
คิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้วเล็กก็ยิ้ม ประสบการณ์ทางเพศครั้งแรกระหว่างสองคนเกิดขึ้นแล้ว แม้ยังไม่ข้ามขั้น แต่ก็มีความสุขไม่น้อย ชักจะรอถึงวันนั้นไม่ไหว
เล็กปล่อยให้เจนอนต่อ ส่วนตัวเองเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว เสร็จแล้วจึงลงมาทำอาหารเช้าง่ายๆ เตรียมไว้ เช้านี้ เล็กจะลองทำไข่เจียว ผัดผักและแกงจืดง่ายๆ เครื่องครัวยัวร์เวย์สามารถวางหม้อซ้อนกันทำอาหารหลายใบได้ เล็กจึงทำอาหารสองอย่างพร้อมกันได้
ไม่นานก็ได้ยินเสียงคนเดินบันไดลงมา เจคงตามลงมาดู แล้วก็ใช่อย่างที่คิด
"ทำอะไรกินเหรอครับคุณเล็ก หอมไปถึงข้างบนเลย"
"ไข่เจียว ผัดผักแล้วก็แกงจืดไก่ใส่ผักกาดดองครับคุณเจ" เล็กหันไปตอบพลางยิ้ม
"แค่ได้กลิ่นก็น่ากินแล้ว" เจบอกแล้วเดินเข้าไปสวมกอดเล็กไว้เบาๆ จากข้างหลัง
"ตื่นแล้วเหรอครับ ผมนึกว่าคุณเจจะนอนต่ออีกหน่อย" เล็กถาม
"แฟนหาย ก็เลยนอนไม่หลับ" เจสัพยอกพลางขำ
"หมายถึงผมเหรอ"
"อ้าว แล้วคิดว่าผมหมายถึงใครล่ะครับ"
เล็กหมุนตัวไปมองหน้า สีหน้าตกตะลึงระคนไม่แน่ใจ "คุณเจพูดจริงเหรอ"
"จริงสิครับ น่ารักก็น่ารัก แถมยังเข้ากันได้ดี เมื่อคืนก็สุดยอด ไม่เป็นแฟนด้วยก็บ้าแล้ว" เจหยอดให้เล็กเขินเล่นอีกรอบ
"เย็นนี้คุณเจอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมครับ เดี๋ยวผมเลี้ยง" เล็กเปลี่ยนเรื่องเพราะเขินพอแล้ว แต่สายตาเจที่จ้องมากลับช่วยรักษาระดับความเขินไว้เท่าเดิม
"เอ...คุณเล็กเลี้ยงทั้งทีผมต้องกินแพงๆ ซะแล้ว ที่ไหนดีน้า...เลอบัวไหมครับ"
"เอางั้นเลยเหรอครับ แพงไป โบนัสทับทิมผมหมดพอดี" เล็กประท้วง
"งั้นคุณเล็กเลือกมาก็ได้ ผมกินอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละครับ"
เล็กยิ้มโล่งอก "ผมมีอยู่ร้านหนึ่ง ดาราชอบไปกินกันบ่อยๆ เดี๋ยวผมพาไป เป็นร้านสเต๊ก อร่อยมากครับ แพงด้วย จานนึงหลักพันเลย"
"ตามนั้นเลย น่าตื่นเต้นจัง ไปกินร้านเดียวกับดาราด้วย อ้อ แล้วคุณเล็กไม่กลัวปาปารัสซี่เหรอครับ" เจขมวดคิ้ว
"ไม่กลัวแล้ว ผมคิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของแผนแกรนด์โอเพนนิ่งของผม" เล็กหัวเราะร่วน
"โห...แกรนด์โอเพนนิ่งเลยเหรอครับ" เจขำตามไปด้วย
เล็กพยักหน้า "ครับ"
หยอกกันพอหอมปากหอมคอ คู่รักข้าวใหม่ปลามันก็นั่งกินข้าวด้วยกัน เล็กให้เจนั่งเฉยๆ รอกินอย่างเดียว เจก็ไม่ว่าอะไรเพราะรู้ว่าเล็กอยากบริการ
"มีความสุขจัง มีคนดูแลแบบนี้ทุกวันก็คงดีนะครับ ชีวิตดี๊ดี คุณเล็กว่าไหม" เจถามขณะกินข้าวไปได้สักพัก
เล็กพยักหน้ายิ้มๆ
"อ้อ เมื่อคืนผมนอนหลับสบายมาก ไม่ได้มาค้างที่นี่ตั้งเป็นเดือน นึกว่าจะแปลกที่ไปซะแล้ว ที่ไหนได้ หลับเป็นตายเลย สงสัยต้องมานอนที่นี่บ่อยๆ ผมมานอนบ่อยๆ ได้หรือเปล่าครับคุณเล็ก"
"ก็อยากให้มาอยู่แล้ว" เล็กทำปากขมุบขมิบ
"นอนหนาวมาหลายปี จะมีคนนอนกอดทุกวันก็คราวนี้แหละ" เจหัวเราะสนุก
"ได้ข่าวว่าเพิ่งเลิกกับแฟนไม่นานไม่ใช่เหรอครับ" เล็กพูดหยอก
"แฟนคนนั้นน่ะ...แค่ถูกแขนเขาก็เหวี่ยงผมแล้ว"
เล็กทำหน้าไม่เชื่อ
"จริงๆ" เจยืนยัน "ผมถึงได้นอนหนาวไง เพิ่งมีเมื่อคืนนี่แหละที่ได้นอนอุ่นสบาย เหมือนนอนหลับอยู่ในวิมาน"
"วิมานดินหรือเปล่าครับ"
"ก็คงงั้น"
สองหนุ่มยิ้มและหัวเราะให้กันอย่างมีความสุข อาจารย์เหวินกล่าวไว้ว่า "สิ่งที่สวยงามที่สุดบนท้องฟ้าก็คือดวงดาว สิ่งที่สวยงามที่สุดบนโลกนี้ก็คือความรัก" ทั้งสองหนุ่มได้สัมผัสรักนั้นแล้ว แต่จะสวยงามแค่ไหน คงเป็นสิ่งที่รู้สึกได้ในหัวใจของคนที่มีความรักเท่านั้น
{-- + --- + -- + --- + --}
ตกบ่าย เจขับรถพาเล็กออกไปกินข้าวกลางวัน จากนั้นไปตัดผมเพราะผมของเจยาวแล้ว เดือนที่แล้วไม่มีเวลาไปตัดเพราะทำงานทุกวัน เล็กพาตัดผมที่ร้านดาราร้านนั้น เจตื่นเต้นมากทีเดียว เพราะมีดาราชายหญิงที่เจพอรู้จักมาตัดผมที่นี่ด้วย
"คุณเล็กคิดว่าผมน่าจะตัดทรงไหนดีครับ" เจเปิดหนังสือเลือกดูทรงผมพร้อมกับถามเล็กไปด้วย
"ผมว่าแบบนี้เข้ากับคุณเจดีนะครับ หน้าตี๋ๆ แบบคุณเจไม่ต้องไว้ผมยาวหรอก สั้นๆ หน่อยจะได้ดูหล่อเข้ม ถ้าผมยาวจะหน้าหวาน"
"ทรงนี้ คุณไผ่ พาทิศเพิ่งมาตัดไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนะคะ" พี่ที่เป็นช่างตัดผมบอก
"โอเค งั้นผมเอาทรงนี้ละกันครับ จะได้หล่อเหมือนไผ่ พาทิศ" เจหัวเราะชอบใจ
"เอ่อ...คนนี้เป็น...เอ่อ...กับคุณเล็กหรือเปล่าคะ" พี่ช่างตัดผมถามอย่างสงสัยเพราะสังเกตดูสองคนนี้มาสักพัก
เล็กทำหน้ายิ้มๆ แม้ไม่ตอบก็คงเป็นที่รู้กัน
"อ๋อ..." พี่ช่างตัดผมลากเสียงและยิ้มรู้กันกับเล็ก
"เดี๋ยวผมนั่งอ่านหนังสือรอนะครับคุณเจ" เล็กบอกแล้วเดินไปนั่งรอตรงที่จัดไว้ให้ลูกค้านั่ง ปล่อยให้เจตัดผมอย่างสบายอารมณ์ไป
ตัดผมเสร็จก็ไปดูหนังด้วยกันหนึ่งเรื่อง ดูหนังเสร็จก็ไปกินข้าวที่ร้านอาหารสุดหรูที่เล็กภูมิใจเสนอ แต่น่าจะไม่ได้ไปร้องเพลงด้วยกัน เจบอกว่าเอาไว้ไปกับดาวน์ไลน์ ไปหลายๆ คนจะได้สนุก เล็กก็เห็นดีด้วย
เมื่ออาหารมื้อค่ำมาถึง การทดลอง "อยู่ก่อนแต่ง" ของเล็กกับเจวันแรกก็งวดเข้ามาทุกที จะว่าไปก็ไม่เลวเลย ผู้ชายอยู่ด้วยกันไม่ค่อยมีเรื่องง้องแง้ง ไม่ทะเลาะกันเรื่องหยุมหยิม แม้ว่าจะไม่อ่อนหวานในบางเรื่อง แต่โดยรวมถือว่าน่าพอใจ
"เป็นไงครับคุณเจ ใช้ชีวิตกับผมมาวันหนึ่งเต็มๆ" เล็กถามก่อนที่อาหารมือค่ำจะจบลง อาหารพร่องไปหลายอย่างแล้ว
"รู้สึกดีมากเลยครับคุณเล็ก คุณเล็กล่ะ" เจหยุดหั่นชิ้นเนื้อและยิ้มให้
"ก็เหมือนกันครับ"
เจหั่นชิ้นเนื้อต่อ ก่อนส่งเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ หมดไปหนึ่งคำจึงคุยต่อ "ผมว่านะ เราสองคนต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะครับ จะได้อยู่ด้วยกันได้ทุกวัน คืนนี้...ผมคงอยู่กับคุณเล็กได้อีกคืน แต่พรุ่งนี้ต้องกลับบ้านแล้ว เดี๋ยวม๊าสงสัยว่าหายไปไหน"
พอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเล็กก็เริ่มมีสีหน้ากังวล "คุณเจ ที่บ้านของคุณเจ...เขาจะรับเรื่องนี้ได้ไหมครับ"
เจส่ายหน้า "ไม่รู้เหมือนกันครับคุณเล็ก พี่เจนอาจจะพอพูดง่าย แต่ป๊ากับม๊า ผมไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่มีเปอร์เซ็นต์สูงว่าจะรับไม่ได้"
เล็กพยักหน้าเข้าใจ
"อืม...งั้น็ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปก็ได้ครับคุณเจ สักวันมันก็น่าจะมีทาง เหมือนที่คุณเจเคยบอกผมไง If there's will, there's a way"
"โห...สำเนียงชัดมากเลยครับคุณเล็ก เดือนหน้าไปทำยัวร์เวย์ที่อังกฤษกับผมไหม"
เล็กทำหน้าทึ่งระคนตื่นเต้น "น่าสนใจนะครับคุณเจ ผมไปทำที่อังกฤษก็ได้เหรอครับ"
เจพยักหน้า "ใช่ครับ เดือนหน้าผมจะบินไปดูแลดาวน์ไลน์ที่อังกฤษ ถ้าคุณเล็กไม่ติดอะไร ไปกับผมไหมครับ คราวนี้...ได้อยู่ด้วยกันทุกวันจนเบื่อแน่ๆ"
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง ไม่บอกก็รู้ว่าสองคนรู้สึกดีต่อกันมากขนาดไหน แม้ไม่มีใครรู้ว่าอุปสรรคอะไรรออยู่ข้างหน้า แต่หัวใจที่มีรักมีพลังเสมอ ที่สำคัญ พลังแห่งรักเอาชนะได้ทุกอย่าง
เพราะความรักคืออาวุธที่ร้ายแรงที่สุดเท่าที่มนุษยชาติเคยค้นพบ!
TBC
-
คุณเจกับคุณเล็กหยอกกันน่ารักมากเลยค่าา ^^ แถมทั้งสองคนยังจุ๊บกันแล้วด้วยน้าา :-[ เขินนนนน~ ..เราเขินตามคุณเล็กจริงๆ นะคะเนี่ย แบบหน้าร้อนผ่าวเลย >\\\\\\\< งื้ออออออ คุณเล็กน่ารักสุดๆ เลยน้าา
และจะดีมากเลยค่ะถ้าน้ำฝนจะไม่โผล่เข้ามาทำลายบรรยากาศดีๆ ตั้งแต่แรกไปจนหมดแบบนี้น่ะ ต้องบอกว่าเพลี๊ยเพลียกับนางเหลือเกินค่ะ ท่าทางจะมีชีวิตอยู่ได้ด้วยการมโนสินะคะ ถึงได้เอาแต่คิดเข้าข้างตัวเองอยู่เรื่อย แถมยังทำตัวเป็นปรสิตเกาะติดชีวิตของคนอื่นเขาจนน่ารำคาญเสียจริ๊ง!!! :katai1:
-
คุณเจกับคุณเล็กนี่เหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันเลยนะค้าา :m1: ตอนนี้ทำเราเขินตามคุณเล็กจริงๆ นะคะเนี่ย เขินหนักพอๆ กันเลยล่ะค่ะ >/////////< จนภูมิที่เรามีเกือบจะต้านทานความหวานของทั้งสองคนไม่ไหวแล้วด้วยน้า~ งื้ออออออ น่ารักมากๆ เลยค่าา..
ปล. เรื่องป๊ากับม๊ามีหลายทางให้คุณเจเลือกนะคะ แต่เราขอแค่คุณเจอย่าประพฤติแบบสนอย่างเดียวก็พอแล้วล่ะ :laugh:
-
ชีวิต ดี๊ดี
-
ยิ้มไปกับคุณเล็กและคุณเจ
ดีมากเลยค่ะคนเขียนที่ตัดน้ำฝนออกไปก่อน
เพราะคนอ่านอย่างเรา ยังไม่อยากสะดุดความเศร้า
-
ตอนนี้เขาหวานกันมากๆๆๆๆๆๆเลย ชอบมากค่ะ น่ารักงุงิดีจริง
ตอนหน้าเอายัยน้ำเน่าไปเก็บได้ไหมคะ แค่ได้ยินชื่อก็ปวดตับแล้ว
ปล.รอตอนต่อไปจ้าาาาา
-
เหมือนที่เขาว่าความสุขมักอยู่กับเราได้ไม่นานจริงๆ ก็ต้องหนักแน่นกันล่ะทั้งสองคน เข้าใจ ไว้ใจ เชื่อใจ ซื่อตรงต่อกัน ถึงจะมีปัญหามากมายก็เอาอยู่นะเจเล็ก
-
ยาวจุใจไปเลย :hao7: ตอนนี้หวานจนคนอ่านอิจฉาไปเลยน่ะ :mew6: เราว่าน้ำฝนต้องมามีบทบาทแน่ ๆ เพราะเธอออกจะคลั่งเล็กซะขนาดนั้น เราว่าที่บ้านคุณเจต้องรู้เรื่องนี้จากน้ำฝนแน่ ๆ :katai1: ยังไงความรักแบบนี้ต้องมีอุปสรรคแน่ ๆ ขอให้จับมือกันให้มั่นแล้วทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีน่ะ อย่าท้อซะก่อนล่ะ
ในเรื่องจะมีเครื่องใช้ของยัวร์เวย์ตลอดทำให้รู้สึกอยากให้มั่งจัง แต่คงสู้ราคาไม่ไหว :katai3:
-
ตอนนี้ให้อารมณ์เหมือนคนเพิ่งแต่งงานกันเลยอ่ะ นี่แค่หยอกกันแบบแฟนเหรอ มีจูบกันด้วย :-[ แอบฮาความใสซื่อของเล็กที่ถามเจแต่ล่ะเรื่อง รู้ได้ไงว่าเท่ากัน :m20: ทุกอย่างเริ่มต้นไปด้วยดีนะ ต่างคนต่างเรียนรู้กันและกัน ค่อยเป็นค่อยไป ชอบความมีเหตุมีผลของเจกับเล็ก มันแฝงไปด้วยความอบอุ่น ความเข้าใจ ถึงจะคุยเรื่องธุรกิจยัวเวย์แต่มันไม่น่าเบื่ออ่ะ มันอ่านแล้วเข้าถึง ละมุน เหมือนเป็นเรื่องจริงเลย แบบเอามาเล่าให้ฟัง ถ้าจริงๆก็ดีเน๊าะ ฟินนนนนนนนนน :heaven อ้อ ต้องขอบคุณชะนีน้ำฝนที่ช่วยเขี่ยตัวเองออกไปจากเจ ทำให้เจได้พบเส้นทางสายไหม เอ้ย สายใหม่ที่ดีกว่า o18
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:ตอนใหม่มาแล้วชอบมากเลยอะสวีทกันหวานมาก ชอบ ชอบ ชอบ
แถมยังจุ๊บกันอีกด้วย คนเรารักกัน ไม่ว่าจะมีอุปสรรค์มากมายเพียงใด ถ้าพร้อมจับมือไปด้วย มันก็ต้องผ่านไปได้
แต่พอผ่านไปได้แล้ว เวลาที่ทะเลาะกันและมองย้อนกลับไปวันที่ร่วมทุกข์ร่วมสูขกัน ความโกรธที่มีมันก็จะลดลงไป
:mew3: :mew3:แต่งได้ดีมากมาก ขอบคุณที่แต่งนิยายที่น่าอ่านมาให้อ่านนะค่ะคุณนักเขียน :L2:
ปล.ยังไม่อยากให้ยายน้ำฝนพิษ ออกมาปั่นปวนเก็บเขาโหลยาดองไปเลย :hao6: :hao6:
-
หวานฉ่ำ
-
ตอนนี้กลัวอย่างเดียวเลย
มีความสุขแล้วมาม่าจะตามมา
คิดไปก่อนล่ะ :laugh:
-
ชอบอ่ะ หยอกล้อกันน่ารักมาก
เจใส่เกงในของเล็กด้วยอ่ะ
ฟินดี 5555+
อ่านไปก็ยิ้มไป หุหุ
-
คุณเจชอบหยอดให้คุณเล็กเขินหน้าแดงตลอดเลย
ส่วนคุณเล็กก็เขินได้น่ารักมากๆ เลย น่ารักดีค่ะคู่นี้
แต่คงมีอุปสรรคเรื่องครอบครัวคุณเจแน่ๆ เลย เพราะคนจีน
ส่วนใหญ่อยากให้ลูกชายสืบสกุลต่อไป ต้องรอดูต่อไปค่ะ
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 19-2 ❋ แผนที่คาดไม่ถึง
(http://bit.ly/2bDFS0E)
จะว่าเหมือนโดนผีหลอกตอนกลางวันแสกๆ ก็น่าจะใช่ จู่ๆ แฟนเก่าที่เพิ่งเลิกกันไปก็ปรากฎกายขึ้น หน้าตาคนที่กำลังพูดอยู่จึงเหมือนถูกผีหลอก พาให้คนที่นั่งฟังอยู่พลอยสงสัยไปด้วย
"น้ำฝน!" เจอุทานเบาๆ ด้วยความแปลกใจ
ตั้งแต่น้ำฝนบอกเลิกกันไปได้เดือนเศษ เจไม่เคยเจอเธออีกเลย นอกจากคุยโทรศัพท์กันสั้นๆ คราวนั้น แน่นอน เจนึกไม่ออกเลยว่าน้ำฝนมาที่นี่ทำไม เจคิดว่าจะไม่เจอเธอที่บ้านหลังนี้อีกแล้ว หรือว่าเธอแค่แวะมาเยี่ยมป๊ากับม๊า เพราะเคยรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก
ดาวน์ไลน์ของเจหลายคนรู้จักน้ำฝนบ้าง จึงคิดว่าน้ำฝนคงมาหาแฟนตามปกติ แต่ก็แปลกใจบ้างที่ไม่เห็นเธอมาเป็นเดือนๆ แล้ว ปกติมักจะเห็นเธอที่นี่บ้าง นานๆ ทีเจอที่เซ็นเตอร์บ้าง แม้ไม่บ่อยแต่ทุกคนก็จำได้เพราะเป็นแฟนสาวของอัปไลน์
"ผมขอตัวแป๊บหนึ่งนะครับ อาร์ต พี่ฝากสอนสาธิตผงซักฟอกด้วยนะ เดี๋ยวพี่มา" เจไม่ลืมหันไปไหว้วานรุ่นน้องให้ช่วยทำหน้าที่แทนก่อนไปด้วย
"ได้ครับพี่เจ" อาร์ตรับคำ สายตามองน้ำฝนด้วยความแปลกใจเช่นเดียวกัน เพราะเพิ่งทราบว่าเจเลิกกับน้ำฝนไปแล้ว หรือว่า...ถ่านไฟเก่าจะคุขึ้นมาอีก
เจเดินมาหาอดีตแฟนสาวที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน พอเห็นเจเดินมาเธอก็ยิ้มให้
"พี่ขนมสบายดีนะคะ" น้ำฝนเป็นฝ่ายทักก่อน แม้ไม่ได้เจอกันเป็นเดือนๆ แต่เธอก็รู้สึกว่าเจยังดูเหมือนเดิม แม้จะหมดรักกันอย่างหนุ่มสาว แต่ความผูกพันที่มีมาแต่เด็กก็ยังเหลืออยู่
เจพยักหน้า ยิ้มเล็กน้อย ในขณะเดียวกันก็วางหน้าไม่ถูกด้วย "สบายดีครับ ฝนมาหาป๊ากับม๊าเหรอ วันนี้ป๊ากับม๊าอยู่ที่ร้าน เจ๊ก็ไปด้วย"
"ค่ะ น้ำฝนรู้แล้วค่ะ น้ำฝนจะมาหาเอ่อ...มาหาพี่ขนมกับพี่เล็กค่ะ"
เจขมวดคิ้วเข้าหากัน น้ำฝนเห็นอย่างนั้นจึงรีบเฉลย
"ฝนจะมาสมัครยัวร์เวย์กับพี่เล็กน่ะค่ะ" ฝนบอกเสียงเรียบ
เจอึ้งไปพอสมควร แต่พยายามเก็บสีหน้า ดูเหมือนน้ำฝนพยายามเหลือเกินที่จะให้ได้อยู่ใกล้ๆ เล็ก คราวนี้คงเป็นอีกหนึ่งความพยายามของเธอ การเป็นแฟนคลับ แม้จะได้ใกล้ชิดดารา แต่ก็ยังไม่สามารถเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวได้ น้ำฝนต้องการเข้าใกล้มากกว่านั้น แม้จะเคยเกลียดยัวร์เวย์แค่ไหน แต่ตอนนี้เธอคงเห็นแล้วว่ายัวร์เวย์คือทางเลือกเดียวที่จะทำให้เธอเข้าใกล้เล็กได้
"ฝนมาคิดๆ ดูแล้ว มันก็เป็นธุรกิจที่น่าสนใจนะคะ ที่จริงฝนว่าจะสมัครกับพี่ขนมเหมือนกัน แต่ตอนนั้นมันคงไม่ใช่จังหวะเวลาน่ะค่ะ"
เจเม้มปาก ท่าทางดูเป็นกังวลไม่น้อย ถ้าน้ำฝนสมัครกับเล็ก ความยุ่งยากจะตามมาแน่ เพราะเจไม่เชื่อว่าน้ำฝนต้องการทำธุรกิจจริงจัง แต่สมัครเพราะมีวาระซ่อนเร้นต่างหาก
"ฝนอยากทำจริงๆ เหรอครับ" เจถามย้ำให้แน่ใจ
"จริงสิคะ ฝนพร้อมแล้วค่ะ แต่ว่า...ขอฝนสมัครกับพี่เล็กนะคะ"
เจทำหน้าลำบากใจ จะปฏิเสธไม่ให้เธอสมัครกับเล็กคงไม่ได้ เพราะเจรู้ว่าถ้าน้ำฝนจะทำ เธอจะต้องทำให้ได้ ถ้าเธอรู้จักเอาความดื้ออย่างนี้มาใช้ในยัวร์เวย์บ้าง เธอคงสำเร็จไปนานแล้ว
"เดี๋ยวฝนมาเข้ากลุ่มกับดาวน์ไลน์ของพี่ก่อนก็ได้ กำลังทำเฮาส์มีตติ้งกันพอดีเลย เผื่อฝนจะได้ตัดสินใจอีกที" เจแนะนำ
"ขอบคุณค่ะพี่ขนม" น้ำฝนยิ้มดีใจ จากนั้นจึงเดินตามเจเข้ามานั่งรวมกลุ่มกับดาวน์ไลน์ของเจ
"อ้าวฝน อยากทำยัวร์เวย์กับพวกเราแล้วเหรอครับ" อาร์ตสัพยอก ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นน้ำฝนมานั่งในกลุ่มอย่างนี้เลย มาทีไรเธอมักแยกตัวไปที่อื่น
"ใช่ ฝนว่าจะสมัครเป็นดาวน์ไลน์ของพี่เล็กน่ะค่ะ" น้ำฝนตอบฉาดฉาน หันไปยิ้มให้เล็กตรงท้ายประโยคด้วย
คนถูกพาดพิงแอบสะดุ้ง ก่อนหันไปสบตากับอัปไลน์ผู้เป็นที่รัก แต่ฝ่ายนั้นคงไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะเป็นเรื่องส่วนตัว แต่เล็กก็พอสังเกตเห็นความกังวลในแววตาคู่นั้น
"ตอนนี้กำลังสาธิตอะไรกันอยู่เหรอคะ" น้ำฝนถามอย่างอารมณ์ดี
"อ๋อ พี่เจให้ดาวน์ไลน์ใหม่ฝึกสาธิตผงซักฟอกกับสเปรย์ฉีดขจัดคราบอยู่ครับ" อาร์ตถือโอกาสตอบเมื่อเห็นคนอื่นๆ เงียบอยู่ บรรยากาศดูเปลี่ยนไปพอสมควรตั้งแต่น้ำฝนเข้ามา
"ดีเลย ฝนชอบผงซักฟอกของยัวร์เวย์มาก ให้ฝนลองสาธิตด้วยสิ" น้ำฝนหันไปถามอาร์ต
อาร์ตหันไปสบตากับเจ เจพยักเพยิดเป็นเชิงว่าตกลง อาร์ตจึงหันไปบอกน้ำฝน "อ๋อได้สิ เดี๋ยวอาร์ตสอนให้ เมื่อกี้พี่เล็กพอได้แล้วใช่ไหมครับ มีข้อสงสัยอีกหรือเปล่า" อารต์หันไปถามเล็กหลังหัดสาธิตผงซักฟอกไปเมื่อกี้ เล็กสาธิตสินค้าได้หลายตัวแล้ว ตอนนี้ทยอยเก็บตกเพิ่มเติม
"ไม่มี อาร์ตสอนฝนก่อนก็ได้ เดี๋ยวถ้ามีคำถามพี่จะถามทีหลัง" เล็กตอบพลางหันไปสบตากับเจอีก เริ่มเห็นความอึดอัดฉายออกมาจากแววตาคู่นั้นแล้ว
เจคงรู้สึกแย่ที่น้ำฝนกลับมาให้เจออีกครั้ง คนเพิ่งเลิกกันไปไม่นาน แผลใจอาจยังไม่หายสนิทดี แถมน้ำฝนยังจะทำเรื่องยุ่งยากด้วยการมาสมัครเป็นดาวน์ไลน์ของเล็กอีก ปกติเล็กคงไม่ปฏิเสธอยู่แล้วถ้ามีคนขอสมัครด้วย แต่กรณีนี้ เล็กกลับลำบากใจ แต่ก็น้ำท่วมปาก
การจัดเฮาส์มีตติ้งดำเนินไปอีกราวหนึ่งชั่วโมงจึงเสร็จ ดาวน์ไลน์ของเจร่ำลากลับบ้าน จนกระทั่งเหลือเพียงแค่เล็กและน้ำฝน ส่งแขกหมดแล้ว ทั้งสามคนจึงกลับมานั่งคุยกันต่อ
"พี่ว่าฝนสมัครเป็นดาวน์ไลน์ของคุณเจดีกว่าไหมครับ คุณเจมีประสบการเยอะกว่าพี่ น่าจะสอนฝนได้ดีกว่า อีกอย่าง...ก็สนิทกันมากกว่าด้วย" เล็กบอกสิ่งที่คิดไป
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ สมัครกับพี่เล็กก็ได้ ยังไงๆ ฝนก็จะเป็นดาวน์ไลน์ของพี่ขนมอยู่แล้ว" น้ำฝนยืนยัน แม้เธอไม่ค่อยชอบยัวร์เวย์ แต่เธอก็รู้จักระบบการทำงานของธุรกิจอยู่บ้าง ถ้าเธอเป็นดาวน์ไลน์เล็ก เธอก็จะเป็นดาวน์ไลน์สายลึกของเจไปโดยปริยาย
"เอ่อ..." เล็กทำหน้าหนักใจ พอตัดสินใจไม่ได้จึงหันไปหาเจ "คุณเจว่ายังไงครับ"
เจถอนหายใจเบาๆ แม้พยายามไม่แสดงความรู้สึก แต่ก็ยากที่จะเก็บไว้ "ตามหลักการ คนสมัครก็ต้องเป็นคนเลือกครับว่าจะสมัครกับใคร ส่วนอัปไลน์ก็ตัดสินใจได้ว่าจะให้สมัครหรือไม่ให้สมัคร ถ้าฝนอยากสมัครกับคุณเล็ก แล้วถ้าคุณเล็กตกลง ก็ไม่มีปัญหาครับ"
น้ำฝนยิ้มดีใจ ดูเหมือนเธอจะลืมไปแล้วว่าเจกับเล็กเปลี่ยนสถานะไปแล้ว "เห็นไหม ฝนบอกแล้ว พี่ขนมไม่มีปัญหาหรอก ให้ฝนสมัครกับพี่เล็กนะคะ" น้ำฝนคะยั้นคะยอ
เล็กยังคงมีสีหน้าหนักใจ แม้ไม่อยากตอบตกลง แต่รู้ว่าท้ายที่สุดจะปฏิเสธไม่ได้ รู้สึกสงสารเจเหลือเกินที่ต้องเจอเรื่องอย่างนี้ เล็กหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องยุ่งยาก ถ้าน้ำฝนตั้งใจจริง คำสอนดีๆ อาจจะเปลี่ยนเธอเป็นอีกคนได้ แต่เล็กก็ไม่โง่ น้ำฝนมีเจตนาบางอย่างแอบแฝง เธอไม่ได้เข้ามาเพราะต้องการทำธุรกิจแน่นอน แค่คิดก็เห็นปัญหาที่จะตามมาแล้ว
"ขอบคุณค่ะพี่เล็ก เนี่ย...น้ำฝนกรอกใบสมัครมาจากบ้านแล้วเรียบร้อยค่ะ เหลือแต่รหัสนักธุรกิจของอัปไลน์ น้ำฝนขอรหัสของพี่เล็กหน่อยได้ไหมคะ"
เล็กหยิบบัตรนักธุรกิจออกมาจากกระเป๋าสตางค์ ก่อนส่งให้น้ำฝนไป ในขณะที่น้ำฝนก้มหน้ากรอกรหัส เล็กก็หันไปสบตากับเจอีกครั้ง แม้ไม่พูดกัน แต่ความรู้สึกในขณะนี้คงไม่ต่างกัน
"เสร็จแล้วค่ะ" น้ำฝนส่งบัตรคืนให้กับเล็ก "อืม...แล้ววันนี้จะมีใครพาฝนไปที่ช็อปได้มั่งคะ ฝนว่าจะไปซื้อของหน่อย โลชั่นที่พี่ขนมเคยให้ใช้หมดแล้ว ฝนอยากไปซื้ออีก แล้วก็อยากซื้ออีกหลายๆ อย่างด้วยค่ะ" น้ำฝนถามพลางมองหน้าคนนั้นที คนนี้ที
เล็กกับเจมองหน้ากัน แต่ไม่มีใครตอบคำถามของน้ำฝนเลย
"เอางี้ไหมคะ ฝนเอารถมา เดี๋ยวฝนไปกับพี่เล็กก็ได้ค่ะ ฝนจะได้ไปยื่นใบสมัครที่ช็อป แล้วก็ซื้อของด้วยเลย เสร็จแล้วฝนจะไปส่งพี่เล็กที่บ้านเอง ดีไหมคะ"
แทบทุกประโยคของน้ำฝนนำมาซึ่งความเงียบ หรือไม่ก็กระอักกระอ่วนใจ แต่เธอก็ทำเป็นเฉยเสีย ไม่รับไม่รู้บรรยากาศที่แปลกไป
ไม่นานเจก็พยักหน้าตกลง "จะเอาอย่างงั้นก็ได้"
ไหนๆ น้ำฝนก็สมัครเป็นดาวน์ไลน์ของเล็กแล้ว ต่อไปเล็กต้องดูแลด้วยตัวเองเป็นหลัก เจจึงคิดว่าควรปล่อยหน้าที่นี้ให้เป็นของเล็ก
คิดไปแล้วก็น่าเศร้า น้ำฝนคงชอบเล็กมาก ถึงขนาดยอมทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งสมัครยัวร์เวย์ที่เธอเกลียดนักเกลียดหนา ลึกๆ เจก็อดน้อยใจไม่ได้ ยิ่งทำให้เห็นว่าที่ผ่านมาน้ำฝนไม่เคยรักเจเลย เจพูดเท่าไหร่เธอก็ไม่ฟัง แต่พอเป็นเล็ก เธอกลับมาขอสมัครเองด้วยซ้ำ ไม่ต้องโน้มน้าวให้เปลืองแรง
"เอาอย่างนั้นเหรอครับคุณเจ" เล็กถามอย่างเกรงใจ ไม่รู้ว่าเกรงใจอะไรบ้าง ทุกอย่างดูพันกันยุ่ง น้ำฝนกับเจเคยเป็นแฟนกัน แต่น้ำฝนชอบเล็ก เล็กชอบเจ ตอนนี้เจก็ชอบเล็กอีก ยิ่งมีความสัมพันธ์อย่างอัปไลน์-ดาวน์ไลน์เพิ่มเข้ามา มันก็ยิ่งพันกันยุ่งใหญ่
"ครับ" เจบอก สักพักก็ยิ้ม เมื่อตัดสินใจแล้วก็อย่าเสียใจหรือเสียดาย ต้องเดินหน้าอย่างเดียวเท่านั้น
"ถ้างั้น...ผมไปเลยนะครับ" เล็กบอก อัปไลน์ว่าอย่างไรเล็กก็ว่าตามกัน เพราะเล็กเชื่อใจเจอยู่แล้ว
"เดี๋ยวเราค่อยโทรคุยกันนะครับ"
เจรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะประวิงเวลา สู้ให้น้ำฝนรีบสมัคร ไปซื้อของแล้วก็กลับบ้านไปก่อนดีกว่า ถึงตอนนั้นเจถึงจะคุยกับเล็กได้ หวังว่าคงจะไม่มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นอีก
เจกลัวใจของน้ำฝนจริงๆ!
(http://bit.ly/2bd9pje)
"พี่เล็กว่าฝนไปชวนแฟนคลับของพี่เล็กที่น้ำฝนรู้จักมาสมัครด้วยดีไหมคะ" น้ำฝนนำเสนออย่างตื่นเต้น เธอคิดว่าเล็กต้องเห็นด้วยแน่ๆ
"อย่าเลย เดี๋ยวเขาจะหาว่าพี่ไปหลอกเขามา ไม่ดีหรอกครับ"
"หลอกยังไงคะ ฝนก็จะบอกเขาไปตรงๆ ว่าพี่เล็กกับฝนทำยัวร์เวย์ ใครสนใจก็มาสมัครได้ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนี่คะ เอาอย่างนี้ไหมคะ จัดแฟนคลับมีตติ้งคราวหน้า พี่เล็กก็ถือโอกาสบอกแฟนคลับของพี่เล็กเลยดีไหมคะ น่าจะได้คนเยอะเลย" น้ำฝนยังคงตื่นเต้นกับความคิดของเธออยู่
"พี่คุยกับคุณเจเรื่องนี้แล้ว คุณเจไม่เห็นด้วย" เล็กบอก
"อ๋อเหรอคะ งั้นก็ทำตามที่พี่ขนมบอกก็ได้ค่ะ" น้ำฝนแสร้งทำเป็นยอมรับ แต่ใจจริงเธอไม่อยากเชื่อที่เจบอกเท่าไหร่
เล็กนั่งเงียบอยู่ในรถไปอีกสักพัก ก่อนหันไปถาม "ทำไมตอนแรกฝนถึงไม่สมัคกับคุณเจล่ะครับ"
"ฝนไม่ชอบน่ะค่ะ" น้ำฝนตอบมาทันที
"ไม่ชอบอะไรเหรอครับ" เล็กสงสัย
"ถ้าพูดกันตรงๆ ก็หลายอย่างนะคะ อย่างเช่น ฝนไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องเอาคนสำเร็จมาอวดอ้างอะไรมากมาย แล้วก็ชอบยัดเยียดพวกคำคมอะไรก็ไม่รู้ เยอะแยะไปหมด อวยสินค้ากันเกินไป ชอบพูดว่าเราช่วยเหลือคนอื่นก่อนเราถึงจะสำเร็จ แต่จริงๆ ก็ไปเอาอะไรจากคนอื่นนั่นแหละ ใครๆ ก็ต้องเอาชีวิตตัวเองรอดก่อนทั้งนั้น มันดูไม่จริงใจน่ะค่ะ ที่สำคัญนะคะ มันเป็นธุรกิจที่ทำมาหากินบนความเกรงใจของคนอื่น อันนี้แหละที่ฝนไม่ชอบมากๆ"
เล็กแปลกใจ ไม่ชอบขนาดนี้เธอยังมาสมัคร แสดงว่าน้ำฝนอยากใกล้ชิดกับเล็กมาก ยิ่งคิดยิ่งสงสารเจ เล็กเข้าใจแล้วว่าทำไมเจถึงนิยามชีวิตของตัวเองว่า
"Lucky in game, unlucky in love"
เล็กครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงตัดสินใจทดสอบบางอย่าง ถ้าน้ำฝนรับได้ เล็กก็จะยอมให้เธอเป็นดาวน์ไลน์ด้วยความเต็มใจ แต่ถ้าไม่ อีกไม่นานน้ำฝนคงค่อยๆ เลิกไปเอง เพราะฉะนั้นเล็กจะขอจัดเต็ม และจะไม่ใช้ F-O-R-M ตามปกติที่เคยทำ
"พี่ไม่รู้ว่าฝนรู้จักยัวร์เวย์มายังไงนะ แต่เท่าที่พี่สัมผัส ยัวร์เวย์เป็นอาชีพสุจริต อาชีพก็เหมือนน้ำ ไปอยู่ในภาชนะแบบไหนมันก็มีรูปร่างแบบนั้น บางคนอาจจะทำให้ยัวร์เวย์ในมือตัวเองเป็นกะลาขอทาน ไปตื๊อ ไปง้อ ไปขอให้เขาช่วยซื้อ อาศัยความเกรงใจอย่างที่ฝนว่า แต่บางคนทำให้ยัวร์เวย์เป็นตะเกียงวิเศษ ช่วยให้ฝันของเราเป็นจริง และช่วยให้คนอื่นทำฝันคนอื่นเป็นจริง คุณเจสอนพี่เรื่องหนึ่งว่า คนล้มเหลว ทำให้ทุกเรื่องเป็นปัญหา คำคมเยอะไปก็เป็นปัญหา โปรโมทสินค้าก็หาว่าอวย โฟกัสแต่เรื่องลบๆ ความคิดมีตัวตน คิดลบมันก็ดึงดูดเรื่องลบๆ หรือคนลบๆ เข้ามาหา ส่วนคนสำเร็จ เขาไม่เคยมีปัญหาที่จะทำตามเงื่อนไขความสำเร็จ เขารู้ว่าบ่นไปก็ไม่มีประโยชน์ อะไรที่ต้องทำมันก็ต้องทำ เพราะไม่ทำมันไม่สำเร็จ ไม่ทำตอนนี้ ต่อไปอยากสำเร็จก็ต้องทำ น้ำฝนเคยได้ยินกลอนนี้ไหม สองคนยลตามช่อง คนหนึ่งมองเห็นโคลนตม อีกคนตาแหลมคม เห็นดวงดาวอยู่พราวพราย บางคนเดินเข้าไปในสวนดอกไม้ แทนที่จะชื่นชมดอกไม้กลับไปบ่นเรื่องกองขี้หมาสองสามกอง เราโฟกัสอะไร ชีวิตเราก็เป็นแบบนั้น"
น้ำฝนแทบจะเหยียบเบรก เล็กสอนเธอเหมือนที่เจเคยสอนมาก่อน แต่เล็กจัดเต็มกว่าเยอะ นี่คือสิ่งที่เธอไม่ชอบเลย แต่พอเป็นเล็กเธอกลับน้ำท่วมปาก แม้จะรู้สึกว่าเล็กพูดแรงไปบ้างก็ตาม
"ค่ะ" น้ำฝนรับคำอย่างเซ็งๆ
"เงื่อนไขความสำเร็จเราต่อรองไม่ได้หรอกนะน้ำฝน อยากขับรถเป็นก็ต้องทำทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับการขับรถ อย่างเช่น เราต้องสตาร์ทรถก่อน ต้องใช้เกียร์ใช้พวงมาลัยเป็น เราต้องขับเลนซ้าย ต้องเปิดไฟเลี้ยวเวลาเลี้ยว ต้องขับตามความเร็วที่กำหนด เราทำตามใจตัวเองไม่ได้ อยากสำเร็จในยัวร์เวย์ก็ต้องยอมให้คนสำเร็จขัดเกลา เรื่องอวยสินค้า ก็เป็นธรรมดาของธุรกิจนะพี่ว่า เราต้องโปรโมทสินค้าของเราอยู่แล้ว พี่ไม่เห็นเป็นปัญหาตรงไหนเลย ทำไมต้องทำให้เรื่องพวกนี้เป็นปัญหาด้วยล่ะครับ เพราะเราแค่ไม่ชอบหรือเปล่า ความชอบไม่ใช่เหตุผลสำคัญที่ใช้ในการเลือก เราต้องเลือกเพราะความใช่เท่านั้น เพราะสิ่งที่ชอบ ถ้ามันไม่ใช่ สุดท้ายเราก็จะไม่ชอบ แต่สิ่งที่ใช่ ต่อให้ตอนแรกไม่ชอบ แต่สุดท้ายเราจะชอบ เพราะมันให้ผลลัพธ์ที่ใช่ ส่วนเรื่องความเกรงใจ คุณเจไม่เคยสอนให้เราทำธุรกิจแบบนั้น ใครไม่เอาก็คือไม่เอา ใครไม่ซื้อก็ไม่เห็นเป็นไร ไม่ทำให้เราจนลงซะหน่อย ก็แค่หาคนต่อไป"
น้ำฝนหน้าเหลอ เล็กสอนเธอไม่หยุดเลย แต่เธอจะบ่นหรือขัดจังหวะก็ไม่กล้า สุดท้ายก็ต้องทนนั่งฟังเล็กสอนไปเรื่อยๆ เล็กรู้ว่าเธอไม่ชอบ ที่จริงก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรทำด้วย แต่เล็กไม่สนใจ ถ้าน้ำฝนอยากตามมา เล็กก็จะขอทดสอบให้ถึงที่สุด
"ฝนเคยไม่ชอบธุรกิจนี้เพราะอะไรพี่ไม่รู้ แต่มันเป็นธุรกิจที่เปลี่ยนแปลงชีวิตคนมากมาย คนหลายคนที่ด่าธุรกิจนี้ ลองถามตัวเองว่า เคยสร้างอะไรดีๆ ให้โลกใบนี้บ้าง เคยช่วยให้คนอื่นมีชีวิตที่ดีขึ้นหรือเปล่า เคยมอบโอกาสทางธุรกิจให้คนเป็นเจ้าของได้บ้างหรือเปล่า ถ้าไม่เคย เราก็ไม่ควรตำหนิผู้อื่น"
"ค่ะ" น้ำฝนรับคำอย่างแกนๆ
"ส่วนเรื่องความจริงใจ พี่จะเล่าให้ฟังอย่างนี้ ที่พี่สำเร็จเป็นทับทิมได้เพราะสองเรื่อง เรื่องแรก พี่ยอมรับเงื่อนไขความสำเร็จ ยอมทำสิ่งที่ไม่ชอบ ไม่มัวแต่สงสัยแต่ลงมือทำ เรียนรู้จากการลงมือทำ อย่างที่สอง เพราะคุณเจช่วยพี่ พี่ไม่ต้องควักเงินแม้แต่บาทเดียวให้คุณเจ เขาสอนพี่ ช่วยพี่แล้วก็ดาวน์ไลน์คนอื่นๆ ยอมเหนื่อย ยอมอดนอน ยอมเสียสละเวลาส่วนตัว คุณเจไม่ได้มาเอาอะไรจากพวกเราเลย แต่สิ่งที่ดาวน์ไลน์ทุกคนเต็มใจให้คุณเจก็คือความรัก ความซาบซึ้งและการตอบแทน พวกเราให้โดยที่คุณเจไม่ต้องขอ พี่ยังไม่เห็นว่าคุณเจไม่จริงใจตรงไหน ฝนรู้ไหม เดือนที่แล้ว คุณเจนอนวันละสามสี่ชั่วโมงแทบทุกวันเพื่อช่วยพี่ ช่วยดาวน์ไลน์คนอื่นๆ พี่ไม่คิดว่าจะมีใครเสแสร้งแกล้งช่วยคนอื่นได้มากขนาดนี้นะ"
"อ๋อ...ค่ะ" น้ำฝนรับคำสั้นๆ สีหน้าเริ่มบึ้งตึง
เล็กแอบสะใจเล็กน้อย "อ้อ อีกเรื่องหนึ่ง พี่ไม่รู้ว่าฝนลืมหรือยัง ตอนนี้พี่กับคุณเจกำลังคบกันอยู่ คบแบบแฟนนะ ไม่ใช่แค่เพื่อนหรืออัปไลน์ดาวน์ไลน์ พี่ว่า...พี่กับคุณเจเพิ่งจะมาค้นพบตัวเองตอนนี้แหละ เราสองคนไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อนเลย แล้วฝนจะรับได้ไหมถ้ามีอัปไลน์แบบนี้
"อะไรนะคะ พี่เล็กพูดจริงเหรอคะ" น้ำฝนทำหน้าตกใจ จะว่าช็อคก็คงไม่ผิดนัก แม้จะได้ยินมาก่อนบ้าง แต่เธอก็ไม่เคยคิดว่าจะเป็นเรื่องจริง
เล็กพยักหน้ายืนยัน "พี่พูดจริงๆ พี่กับคุณเจจะโกหกฝนทำไม เรื่องแบบนี้โกหกกันไม่ได้หรอก เอาเป็นว่า...ถ้าฝนไม่ตอบ พี่ก็ถือว่าฝนรับได้ละกันนะ" เล็กยกยิ้มมุมปาก จากนั้นก็นั่งเงียบ อีกไม่ร้อยเมตรก็จะถึงสำนักงานใหญ่แล้ว
น้ำฝนไม่ตอบคำถาม แต่เธอชักสงสัยว่าเธอคิดผิดหรือคิดถูกที่มาสมัครยัวร์เวย์กับเล็ก จะคงถ่ายทอดทายาทอสูรให้เล็กไปพอสมควร ตอนนี้เล็กทำเหมือนที่เจทำหลายอย่างแล้ว บางอย่างแรงกว่าด้วยซ้ำ
หรือว่า...เธอจะถอยกลับดี?
TBC
-
ขอจิ้มก่อนน เดี๋ยวอ่านเสร็จจะมาคอมเม้นต์ให้นะคะ
V
V
V
อ่านเรียบร้อย...รู้สึกว่า หล่อนช่างกล้าเหลือเกินนังน้ำเน่าเอ๋ย
เข้าใจหรอกนะไอ้ความรู้สึกแบบว่า ในเมื่อรักก็อยากที่จะพยายามเพื่อความรักของตนเองดู แต่บางทีถ้าช่วยแหกตามองคนที่เรารักดูบ้างว่าเขาผูกพัน หรือกำลังคบกับใครบางคนอยู่รึเปล่า จะเป็นพระกรุณาอย่างยิ่งเลยค่ะ ทำแบบนี้มันเกินไปจริงๆ หวังจะใช้ความใกล้ชิดมาเปลี่ยนใจคุณเล็กเหรอ...ฝันไปเถอะยัยน้ำเน่า คุณเล็กเขามีเจอยู่แล้วย่ะ ไม่จำเป็นต้องให้หล่อนมาแทรกกลางหรอกนะยะ
ตอนนี้แอบสงสารเจ ถึงจะเลิกกับน้ำฝนไปแล้วก็เถอะ ความทรงจำดีๆมันก็คงมีอยู่ แต่กลับกลายเป็นว่าเรื่องทุกอย่างมันพลิกล็อคว่าน้ำฝนไม่เคยชอบเจเลย ไม่แปลกหรอกที่จะรู้สึกหน่วง เหมือนกับว่าความทรงจำทุกอย่างนั้นเป็นเรื่องโกหกไปหมดเสียทุกอย่าง เอาใจช่วยเจนะ สู้ๆ
ส่วนคุณเล็กก็น้ำท่วมปากพอกัน จะปฏิเสธก็ไม่ได้อีก เข้าใจโมโมเมนต์นี้นะว่าอยากปฏิเสธไปใจแทบขาด แต่ทำไม่ได้
เฮ้อออ ไม่รู้ความสัมพันธ์จะเป็นไปในรูปแบบไหน เอาเป็นว่าสองหนุ่มสู้ๆก็แล้วกัน ทางทีี่ดีอย่ามีมาม่าเลยนะจ๊ะ กินแล้วท้องอืด (เกี่ยวไหม? 555)
ปล.เดินทางปลอดภัยนะคะ คุณ sarawatta ส่วนนิยายที่ลองส่งมาให้อ่าน ว่างๆเราจะไปตามอ่านนะคะ (อ่านแน่แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไร ตอนนี้ดองนิยายไว้เกือบ 10 เรื่องเลย T^T นักเขียนอีกเรื่องจะกัดหัวเอาแล้ว ไม่ยอมโผล่หน้าไปให้เห็น)
ปปล.กลับมาเมื่อไร เอาตอนหน้ามาสังเวยเลยนะคะ จะรอค่าาาาาา
-
เป็นผู้หญิงที่มีความทะเยอทะยานสูงดีนะคะ ^^ เอาที่สบายใจเลย~ ปีนให้สูงเข้าไว้นะคะน้ำฝน เพราะตอนที่ตกลงมาเธอจะได้เจ็บแบบหนักๆ !!! ให้ได้รู้เสียบ้างว่าในโลกนี้ไม่ได้มีเธอเป็นจุดศูนย์กลาง ที่อยากจะได้อะไรก็ต้องได้ไปเสียทุกอย่าง :haun5:
สงสารก็แต่คุณเจกับคุณเล็กนะคะ เฮ้อ~ จะกระโตกกระตากทำอะไรรุนแรงก็ไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายดันเป็นผู้หญิง ที่เป็นทั้งแฟนเก่า และก็เป็นทั้งแฟนคลับ (ที่อยากจะเลื่อนสถานะ) อีกต่างหาก o16 ยอมใจให้เธอเลยจริงๆ~
คุณเล็กระวังตัวเอาไว้ด้วยนะคะ น่ากลัวว่าจะถูกยัยน้ำฝนล่อลวงไปทำมิดีมิร้ายเสียเหลือเกิน แบบออกอุบายให้คุณเล็กมาช่วยสอนการสาธิตสินค้าที่บ้านตัวเอง แล้วก็วางยาคุณเล็กอะไรแบบนี้น่ะค่ะ มุขเดิมก็จริง แต่ถ้าเจอกับตัวเข้าไปก็หมดสนุกกันล่ะงานนี้~
ปล. เดินทางโดยสวัสดิภาพนะค้าา :L2:
-
อ่านแล้วอยาก กรี้ดใส่น้ำฝน(พิษ) ให้หูแตกไปเลยนางช่างกล้ามาก ขาเรียกความดันทุรังสูงนะเธอเนี๊ยะ :katai1:
อย่าแกล้งคุณเจกับคุณเล็กมากนะค่ะ คุณนักเขียน :mew2: :mew2:
เดินทางปลอดภัยนะค่ะ มารอตอนต่อไป :mew3: :mew3:
-
ก็แล้วแต่เธอเลย แม่น้ำคำ เอ้ย น้ำฝน แต่ยังไงก็ไหลลงท่ออยู่ดีอ่ะนะ :laugh: เชื่อว่า เจ เอาอยู่ เจไม่เอาเรื่องเก่า มาคิดปนเรื่องธุรกิจ เรื่องความรักครั้งนี้หรอก เล็กก็ควรจะเชื่อมั่นในตัวเองและเจให้มาก ถือว่าเป็นอุปสรรคมาทดสอบชีวิตคู่ก็แล้วกันนะ แต่ถ้าล้ำเส้นมากกว่าดาวไลน์ ก็จัดไปเลย ไม่ต้องไปสนใจว่าเป็นผู้หญิงหรอก สั่งสอนให้บทเรียนซะบ้าง และก็หวังว่า หล่อนคงไม่เอาวิธีชะนีนินามาใช้กับคุณเล็กหรอกนะ :katai2-1:
-
น้ำฝนมาแนวนี้เนี่ย ผิดคาดจริง ๆ ถ้าให้เดาจากลักษณะนี้ก้อคิดได้สองแง่ แง่นึงก้ออยากใกล้ชิดกับเล็กมากขึ้นโดยอาศัยช่องทางนี้ซึ่งน้ำฝนก้อคงคิดมาแล้วล่ะว่าที่เล็กกับเจรักกันก้อคงเป็นเพราะธุรกิจที่ทำให้ทั้งคู่ต้องมีการติดต่อกันโดยตลอด และอีกแง่นึงก้อเพื่อกีดกันคนทั้งสองประมาณว่ามาเป็นยาดำคอยแทรกตลอด และทั้งคู่ก้อจะเหมือนน้ำท่วมปากจะพูดอะไรก้อลำบากน่ะ เพราะมันเป็นเรื่องของโอกาสทางธุรกิจที่ทางอัพไลน์ต้องมีให้กับดาวไลน์ของตัวเอง ฉลาดจริง ๆ น่ะเนี่ยสาวคนนี้ :mew5: และทั้งเจกับเล็กก้อยังไม่เปิดเผยความสัมพันธ์ด้วยก้อยิ่งทำให้น้ำฝนเข้ามาแทรกแบบเนียน ๆ เลยน่ะ งานนี้งานช้างเลยน่ะ แต่ก้อดีเป็นการวัดใจกันไปเลย :katai3:
-
สงสารเจ คงจะน้อยใจในเรื่องความรัก
ที่แฟนเก่าอย่างน้ำฝนไม่ได้รักตนเลย
แต่ก็ดี ที่โดนบอกเลิกไปซะได้
จึงได้พบรักดีๆ อย่างเล็กไง
ตอนนี้ก็กลายมากังวลกับรักใหม่
แต่ไม่เป็นไรนะ เล็กเป็นคนจริงใจ
รักใครรักจริง ไม่โลเลแน่นอนจ้า
-
ขนาดมาแบบรีบๆ เร่งๆ แต่อ่านจบไปได้ห้าตอน :laugh:
เรื่องนี้ต่างจากต้นสนเลยอะคะ
เปิดมานั่งหัวเราะเลยอะ :laugh3:
คือตอนแรกคิดว่าเจจะจีบเล็กไง แล้วคืออะไรคือขายประกัน
เอ๊ะ หรือคิดจะทำลายฐานแฟนคลับของเล็ก
ตกลงเจเป็นพระเอกหรือตัวร้ายกันแน่อะ :m28:
รอติดตามนะคะ o13
-
อืมก็เป็นแผนที่ใช้ได้ทีเดียว มันก็เหมทอนการพิสูจน์ความรักของเจกะเล็กำแในตัว ความซื่อสัตย์ เชื่อใจ ไว้ใจฝและการเคารพซึ้งกันแหละกันนะ สู้ๆมั้งสองคน อุปสรรคมีไว้ผ่าน ถ้าผ่านได้ก็จะสบายเลยล่ะเล็กเจ
-
ยัยน้ำฝนนี่สุดยอดจริงๆจะเอาให้ได้อ่ะ
เราว่าจริงๆแล้วน้ำฝนไม่ได้ชอบเล็กจริงๆ
หรอกนางทำเหมือนกับอยากเอาชนะเฉยๆ
เพราะเจพูดบอกนิสัยอย่างน้ำฝนถ้าจะเอา
อะไรเธอก็ต้องเอาให้ได้
-
โอ้ววววววววว ตามอ่านทันแล้ว
บังเอิญเหลือบไปเห็นว่าแนะนำเรื่องนี้ในกล่องข้อความเลยเข้ามาอ่าน
ทั้งๆที่จะไปตามอ่านต้น-สนซะหน่อย 5555
ช่วงแรกนี่ได้ข้อคิด จัดเต็มมากๆเลย o13
คือน้ำฝนเป็นบุคคลที่แบบมโนมากอ่ะ คิดเองเออเอง ไม่ยอมรับ ช่วยอยู่กับความเป็นจริงหน่อยค่ะ
ส่วนคู่ข้าวใหม่ปลามัน ก็จะใจดีไปหน่อยมั้ยคะ อย่าประมาทมารยาหญิงนะคะ
และเชื่อว่าคนอย่างน้ำฝนคงไม่ยอมแพ้อะไรๆง่ายๆแน่ๆ :katai1:
-
เจตนาชัดยิ่งกว่าชูป้ายไฟอีกนะน้ำฝน นี่ก็คงจะเป็นอีกบทหนึ่งของการทดสอบคู่รักป้ายแดง อยากหาคู่มือ How to live a Gay's life. ให้ทั้งเจกับคุณเล็กเลยค่ะ
คุณเล็กกะเปิดโครมเดียวสิ พาเจไปเปิดตัวอย่าง ซิร็อกโก้ อย่างร้านทำผมที่ดาราชอบไปกัน
-
คุณเล็ก ทำไมทำแบบนั้นอะ ทำอะไรไม่ปรึกษาใครเลย แล้วเป็นไงล่ะ ฮึ่ยยย :m16:
ว่าแต่ตกลงเจเป็นพระเอกหรือตัวร้ายกันแน่เนี่ย ทำไมชอบให้ร้ายคุณเล็กจังเลย
และสรุปอ่านจบตอนที่ 8 เค้าได้กันรึยังเนี่ย?? **ทำตาโต** 5555 :hao6:
-
ถือซะว่าฝนเป็นบททดสอบอีก
ตัวหนึ่งให้กับทั้งคู่เนอะสู้สู้ :ped149:
-
คุณเล็กก็เป็นซะแบบนี้ สู้ต่อไป อุปสรรคก็จะหายเอง
-
น้ำฝนนี่พยายามสูงเนอะ ลงทุนมาสมัครธุรกิจเองเลย
ดูแล้วเหมือนไม่ได้รักจริงๆ คงแค่ต้องการเอาชนะสินะ
แต่แอบเห็นใจคุณเจ :(
ขอให้เล็กและเจผ่านฝนนี้ไปได้นะ ฮ่าๆ
-
คิดถึงเจกับเล็กจังเลย :impress2:
-
เอากำลังใจช่วยทั้งคู่นะ :mew2:
-
คิดถึงคุณเล็กกับคุณเจแล้วนะ
-
ขอแจ้งข่าวนิดนึงครับ เรื่อง "ต้น-สน" และ "ธุรกิจนี้มีรัก" ผมจะยังไม่อัปเดตเร็วๆ นี้นะครับ
ผมมีแผนจะปรับจำนวนตอนของทั้งสองเรื่องให้น้อยลง เพื่อให้จบเร็วขึ้น ไม่ตัดเนื้อหา แต่ทำให้กระชับขึ้น
ฉะนั้น ช่วงนี้ผมจะขอใช้เวลาวางแผนการเดินเรื่องของตอนหลังๆ ใหม่ เสร็จแล้วจะมาอัปเดตต่อครับ
ผมค่อนข้างตัดสินใจชัดเจนแล้วว่าจบสองเรื่องนี้แล้วจะหยุดเขียนนิยายไปทำภารกิจสร้างชีวิตสัก 2-3 ปี แล้วค่อยกลับมาเขียน
ตอนแรกกะว่าจะเขียนต่อ แต่อัปเดตสักสองสัปดาห์ครั้งหรือเดือนละครั้ง แต่ผมรู้นิสัยตัวเองว่าทำไม่ได้แน่นอน
เป็นคนอารมณ์ศิลปินสูงมาก ถ้าเขียนแล้วจะอยากเขียนไม่หยุด หรือไม่ก็อารมณ์จากเรื่องที่เขียนก็จะค้างติดตัวไปหลายวัน รบกวนการทำงาน
ฉะนั้นคิดว่าหยุดเขียนไปก่อนดีกว่าครับ
แต่ผมจะเขียนสองเรื่องนี้ให้จบก่อนหยุด จะพยายามให้จบภายในเวลาไม่เกินเดือนครึ่งนับจากนี้ พอปรับจำนวนตอนเสร็จแล้วผมจะอัปเดตถี่ขึ้น
เพื่อให้จบไวขึ้น เสียดายเหมือนกันที่ต้องตัดสินใจแบบนี้ ผมรักการเขียนนิยายมาก แต่ก็มีภารกิจอย่างอื่นที่สำคัญกว่า จะทำแต่สิ่งที่ชอบไม่ได้
ผมต้องทำบุญข้อที่สามและหกให้ได้เร็วที่สุด ก่อนจะสายไป ไม่อยากคิดได้ตอนที่เขาไม่อยู่แล้ว
3) การตอบแทนคือการบ้านของชีวิต
6) ชีวิตที่ไม่รับภาระไม่เรียกว่าชีวิต
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะครับ
:กอด1: :L2: :pig4:
Sarawatta
-
รอน้าา.. :L2:
-
โอเคค่ะ รับทราบ ^^
ปล.สงสัยพอต้นสนจบจริงต้องรีบไปตามแล้วสิคะเนี่ย 555
-
แผนน้ำฝนลึกซึ้งมากๆแต่คุณเจก็รู้ ความรักมีมารผจญ ๕๕๕ โถถถ คุณเล็กจะรู้แผนน้ำฝนมั้ย คุณเจต้องคุยกับคุณเล็กแล้วล่ะคับ คุณเจคงไม่ปล่อยไปหรอกนะ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ
-
รับทราบเลยจ้า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ขอตบมือให้น่ะจ้ะ สองข้อที่ต้องทำนั้นดีมาก ๆ จ้ะ แล้วจะรอน่ะจ้ะ กลับมาเมื่อไหร่ก้อส่งข้อความมาบอกกันด้วยน่ะ จะได้ติดตาม สู้ๆ ไม่ตายก้อต้องดิ้นกันไป o22
-
✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 20 ❋ น้ำฝนพิษ
(http://bit.ly/2bDFS0E)
"จริงเหรอครับคุณเล็ก คุณเล็กพูดอย่างนั้นกับน้ำฝนเลยเหรอครับ" เจหัวเราะ พลางนึกหน้าน้ำฝนขณะถูกเล็กสอนไปด้วย
"อย่างนั้นเลยครับคุณเจ ฝนเขาอึ้งไปเลย"
"สุดยอดดดดดด" เจดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอน สีหน้าบ่งบอกความสะใจไม่น้อย "ผมอยากจะพูดกับเขาแบบนั้นนานแล้วล่ะครับคุณเล็ก แต่ตอนนั้นเกรงใจเพราะว่าเป็นแฟนกัน"
"แต่ว่ามันโอเคหรือเปล่าครับ ผมแอบกลัวว่ามันจะแรงไปสำหรับคนใหม่"
"ไม่หรอกครับ ฝนเขาไม่ถือว่าเป็นคนใหม่ในธุรกิจนี้แล้ว เขารู้จักมานาน เซ็นเตอร์ก็ไปมาแล้ว สินค้าก็ใช้มาหลายตัว แนวคิดคนสำเร็จก็ฟังมาเยอะ ซีดีก็ฟังมาหลายแผ่น เจอคนสำเร็จตัวจริงก็หลายคน ยกเว้นทริปต่างประเทศ ผมจะพาเขาไปด้วยแต่เขาไม่ยอมไป ถ้าตอนนั้นผมพูดอย่างคุณเล็กบ้าง ตอนนี้ฝนคงคิดอะไรได้เยอะ เผลอๆ อาจจะทำธุรกิจสำเร็จแล้วก็ได้ สุดยอดเลยครับคุณเล็ก ถ้าคุณเล็กอยู่ตรงนี้ผมต้องขอจับมือแน่ๆ เลย"
"ก็ได้คุณเจนั่นแหละครับที่คอยสอน เมื่อก่อนผมก็พูดไม่ได้แบบนี้หรอกครับ อ้อ...แล้วต่อไปเราจะทำยังไงกันดีครับคุณเจ ผมว่าเราต้องหาทางป้องกันก่อนที่ฝนจะทำให้เกิดปัญหา ถ้ารู้ว่าฝนสมัครเข้ามาเพราะอะไร เราก็น่าจะหาทางป้องกันได้นะครับคุณเจ"
"อืม...ผมว่ามันก็ดีเหมือนกันนะครับที่น้ำฝนเข้ามา อย่างแรก เราจะได้พิสูจน์ใจของเรา อย่างที่สอง ก็เป็นการบีบบังคับให้เราสองคนต้องรีบเปิดตัวไปด้วย ไม่งั้นก็จะมัวแต่รอเวลา ผมว่าถ้าเราเปิดตัวชัดเจน อย่างน้อยก็ในกลุ่มยัวร์เวย์ของเราก่อน ฝนคงไม่น่าจะกล้าทำอะไรมาก แต่ผมถามคุณเล็กก่อนนะครับ คุณเล็กเป็นดารา คุณเล็กโอเคไหม ผมไม่อยากให้คุณเล็กต้องมีปัญหาเหมือนคราวที่แล้ว"
เล็กยิ้มดีใจเมื่อรู้ว่าเจเป็นห่วง "ไม่กลัวหรอกครับ ถ้าเราวางแผนเป็นขั้นเป็นตอน ผมคิดว่าก็น่าจะเปิดตัวได้ มันคงมีคนที่ไม่เข้าใจอยู่บ้าง อาจจะเยอะด้วย แต่ก็ช่างเถอะครับ ของบางอย่างมันต้องมีคนเริ่ม ถ้าเรากล้าทำ ผมเชื่อว่าคนอื่นก็กล้าให้โอกาส ผมน่ะไม่ห่วงเท่าไหร่หรอก ในวงการนี้ไม่มีอะไรที่ผมต้องกลัวไปมากกว่านี้แล้วครับ ผมเจอมาเยอะแล้ว ผมห่วงแต่คุณเจนั่นแหละ กลัวคุณเจมีปัญหากับที่บ้าน ผมเดาว่าครอบครัวคนจีนไม่น่าจะยอมรับเรื่องนี้ง่ายๆ"
เจหัวเราะแหะๆ เป็นเชิงยอมรับ "ใช่ครับ แต่เอาเป็นว่า...ผมจะลองคุยกับคนที่ผมคิดว่าน่าจะพอรับได้ ในครอบครัวก่อน คนแรกก็น่าจะเป็นเจ๊ ส่วนยัวร์เวย์ ผมจะลองคุยกับอาร์ตแล้วก็พี่ประสิทธิ์ดู"
"คุณเจจำซีรี่ส์เกย์ที่ผมไปเล่นได้ไหมครับ ตอนนี้มีคนพูดถึงเยอะเลย แฟนคลับผมหลายคนก็เชียร์ให้ผมชอบกับพระเอกคนนั้นนอกจอ อ้อ เร็วๆ นี้ ผมว่าจะรับเล่นละครหลังข่าวเรื่องหนึ่งที่เกี่ยวกับเกย์ด้วย กระแสเรื่องนี้ก็น่าจะต่อเนื่อง น่าจะช่วยให้ผมเปิดตัวได้ง่ายนะครับ ถ้าผมจัดงานแฟนคลับมีตติ้งคราวหน้า ผมจะพาคุณเจไปด้วย อาจจะเปิดตัวในกลุ่มแฟนคลับของเราก่อน อย่างน้อยเขาก็รักผม ชื่นชมผม คงไม่เอาไปพูดเสียๆ หายๆ แต่ถ้ามันจะมีบ้างก็ไม่เป็นไรหรอกครับ อ้อ ในยัวร์เวย์ ผมคิดว่าผมคุยกับบีแล้วก็คุณสนิทได้ครับ เดี๋ยวผมจะลองดู คุณเจว่าดีไหมครับ"
"ดีครับ ผมว่าหลายอย่างมันเปิดทางให้เราแล้ว หมือนเป็นเรื่องบังเอิญยังไงไม่รู้ แต่ก็ดีครับ เราต้องฉวยโอกาสแบบนี้ไว้ ไว้วันหลังเรามาเตี๊ยมกันนะครับคุณเล็กว่าเราจะทำอะไรกันบ้าง"
"ได้ครับคุณเจ ผมพร้อมเสมอครับ เอ...จะว่าไปผมก็ว่ามันก็แปลกนะครับ ตอนที่ผมเข้ามาในยัวร์เวย์ตอนแรกๆ ดูเหมือนจะมีแต่ปัญหาเต็มไปหมดเลย แต่ตอนนี้ผมว่ามันมีอะไรดีๆ เยอะขึ้นเลยนะครับ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร"
"เป็นกฎของแรงดึงดูดไงครับคุณเล็ก ถ้าเราคิดลบ เราก็จะดึงดูดคนคิดลบมาหาเรา พอเราคิดบวก เราก็จะดึงดูดคนคิดบวกให้เข้ามาหาเรา ธรรมชาติของคนเขาจะพยายามอยู่กับคนที่คิดคล้ายๆ กัน ก็เหมือนเรื่องสวนดอกไม้กับกองขี้หมาที่คุณเล็กเล่าให้ฝนฟังนั่นแหละ"
"ครับคุณเจ" เล็กรับคำ
"อ้อ" เจทำท่าเหมือนเพิ่งนึกได้ "วันนี้...ผมคงไม่ได้ไปนอนด้วยนะครับคุณเล็ก"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมพอนอนคนเดียวได้ ก็นอนมาตั้งหลายปี" เล็กหัวเราะชอบใจ ก่อนหยอดคำหวานไป "แต่ถ้ามีคุณเจมานอนด้วยก็ดี ผมจะได้นอนหลับสลายแล้วก็มีความสุข"
"เอางี้ละกันครับ วันนี้ผมให้เครื่องกรองอากาศยัวร์เวย์เป็นตัวแทนผมคอยดูแลคุณเล็กตอนนอนละกันครับ เขาจะดูแลคุณเล็กให้นอนหลับสบายทั้งคืนเลย"
เล็กขำก๊ากเมื่อได้ยินเช่นนั้น "คุณเจตลกจัง ขอหัวเราะแป๊บ" เล็กเว้นจังหวะหัวเราะอย่างที่พูด พอหยุดหัวเราะได้จึงพูดต่อ "คนอื่นเขามีแต่ฝากดาว ฝากเดือน ฝากลมให้คอยดูแล คุณเจฝากเครื่องกรองอากาศให้คอยดูแลผมแทน โรแมนติกมากเลยครับคุณเจ ผมชอบ"
เจหัวเราะบ้าง "นี่แหละครับความโรแมนติกของคนทำธุรกิจเครือข่าย คนอื่นเขาฝากเดือนฝากดาว ชีวิตก็ไม่ดีขึ้น แต่เราฝากสินค้าให้ดูแลแทน ชีวิตดีขึ้นเห็นๆ จริงไหมครับ" เจสัพยอก
"ครับผม" เล็กหัวเราะร่วน "ถ้างั้น ผมฝากโลชั่นอัลลาโน่ให้ช่วยคอยดูแลปกป้องผิวของคุณเจยามหลับใหลแทนละกันนะครับ"
"โห...วาบหวิวๆ ดูแลแนบชิดสนิทขนาดนี้เลย แค่คิดก็สยิวแล้ว อย่าทำอะไรผมละกันคืนนี้"
"อ้าว ทำไมล่ะครับ" เล็กฉงน
"ก็...เดี๋ยวมันจะหยุดไม่ได้น่ะสิ" เจหัวเราะร่า พอหยุดก็ยิ้มละไม "คุณเล็ก...นอนหลับฝันดีนะครับ"
"ฝันดีเช่นกันครับคุณเจ" เสียงตามสายตอบมา ฟังดูก็รู้ว่ามีความสุขไม่ต่างกัน
(http://bit.ly/2bd9pje)
ที่ร้านอาหารในห้างแห่งหนึ่งดูคักคักเป็นพิเศษ กลางวันนี้มีแฟนคลับของเล็กหลายคนมารวมตัวกัน น้ำฝนเป็นคนโทรไปเชิญด้วยตัวเอง แย้มไต๋ให้พอตื่นเต้นว่ามีเรื่องสำคัญเกี่ยวกับเล็กจะบอก
คนที่มาถึงก่อนก็สั่งอาหารก่อน ส่วนใครมาทีหลังก็ค่อยสั่งเพิ่มมากินด้วยกัน ในขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยหัวเราะกันอย่างครื้นเครง เพราะนานๆ จะได้มารวมตัวกันอย่างนี้ น้ำฝนก็ประกาศกลางวงเข้าเรื่อง
"ฝนมีเรื่องจะบอกทุกคนค่ะ"
ทุกคนหยุดคุยกันและหันมามองน้ำฝน ทุกคนรู้มาบ้างแล้วว่าน้ำฝนมีเรื่องน่าตื่นเต้นมาบอก แต่เธอก็ไม่เฉลยว่าเป็นเรื่องอะไร จนกว่าจะมาฟังด้วยตัวเองวันนี้
"ฝนสม้ครธุรกิจยัวร์เวย์กับพี่เล็กแล้วค่ะ" น้ำฝนบอกพลางหยิบบัตรนักธุรกิจยัวร์เวย์มาอวด ยิ้มอย่างภาคภูมิใจที่สามารถทำเช่นนั้นได้
"จริงเหรอ"
เสียงฮือฮาของบรรดาแฟนคลับดังขึ้น น้ำฝนต้องเอามือจุ๊ปากเพราะกลัวจะรบกวนโต๊ะข้างๆ แต่ก็ยังมีเสียงคุยเซ็งแซ่ บ้างอยากสมัคร บ้างอิจฉาน้ำฝนที่ได้ใกล้ชิดเล็กมากขึ้น แต่ก็มีจำนวนหนึ่งที่อึ้งไปเลย
"ถ้าใครสนใจอยากสมัครเป็นดาวน์ไลน์พี่เล็ก มาสมัครกับฝนได้นะคะ นี่...น้ำฝนเตรียมใบสมัครมาด้วย"
ว่าแล้วน้ำฝนก็หยิบใบสมัครสิบกว่าใบมาวางบนโต๊ะ ถ้าเจรู้เข้า น้ำฝนต้องโดนดุแน่นอน เพราะนี่คือการทำผิดหลักการสปอนเซอร์ ดีไม่ดีจะนำปัญหามาให้เจกับเล็กได้ในฐานะที่เป็นอัปไลน์ หากทำผิดขึ้นมาจะถูกลงโทษทั้งสายงาน
"พี่ขอสมัครด้วยนะน้ำฝน พี่อยากเป็นดาวน์ไลน์พี่เล็ก ต่อไปเราก็จะได้ทำงานกับพี่เล็กแล้ว" หนึ่งในแฟนคลับของเล็กพูดอย่างดีใจ มีคนเออออด้วยอีกหลายคน
ในขณะที่แฟนคลับจำนวนหนึ่งกำลังตื่นเต้น แต่อีกจำนวนหนึ่งก็ไม่พอใจ แฟนคลับที่ชื่อฝ้ายโยนใบสมัครลงบนโต๊ะอาหาร สีหน้าไม่พอใจ จากนั้นก็หันไปต่อว่าน้ำฝน
"ทำไมทำแบบนี้ล่ะฝน แบบนี้หลอกกันนี่นา ฝ้ายก็นึกว่ามีอะไรซะอีก ที่แท้ก็หลอกให้มาสมัครยัวร์เวย์นี่เอง"
"ทำไมล่ะฝ้าย ก็ถือว่าช่วยพี่เล็กหน่อยไม่ได้เหรอ สมัครให้พี่เล็กหน่อยสิ พี่เขาจะได้มีกำลังใจ" น้ำฝนต่อรอง บรรยากาศที่กำลังคึกคักค่อยๆ เปลี่ยนเป็นตึงเครียด
"ไม่เอาหรอก ฝ้ายไม่ชอบยัวร์เวย์ ที่มหาลัยก็มีคนขายยัวร์เวย์เยอะเลย ชอบมาตื๊อให้ช่วยซื้อทำยอดให้ น่ารำคาญมาก ฝ้ายไม่ทำอาชีพแบบนี้หรอก"
คราวนี้เสียงต่างๆ เงียบที่โต๊ะอาหารเงียบสนิท แต่ละคนมองหน้ากันไปมา สีหน้าดูงงๆ
"ฝ้ายไม่ชอบเลยนะที่ฝนทำแบบนี้ ทำไมไม่บอกฝ้ายตั้งแต่แรกล่ะว่าจะให้มาสมัครยัวร์เวย์ ฝ้ายจะได้ไม่ต้องมา พี่เล็กเขาสอนให้ฝนทำแบบนี้เหรอ เสียดาย อุตส่าห์รู้สึกดีๆ ด้วย ไม่น่าทำแบบนี้เลย ฝ้ายจะเลิกเป็นแฟนคลับพี่เล็กแล้ว ขอตัวกลับก่อนนะคะ"
ฝ้ายยกมือสวัสดีแฟนคลับคนที่อายุมากกว่า ก่อนลุกออกไปอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็มีอีกสองคนเดินตามฝ้ายออกไปด้วย น่าจะไม่พอใจที่น้ำฝนทำอย่างนี้เช่นเดียวกัน
"ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วย ไม่สมัครก็ไม่สมัครดิ" น้ำฝนหน้างอ ใจเสียที่ฝ้ายว่าเธอแบบนั้นต่อหน้าคนอื่น
"อย่าไปสนใจเลยฝน เดี๋ยวพวกเราสมัครให้เอง ก็แค่เซ็นใบสมัคร ไม่เห็นมีอะไรเลย พี่เล็กจะได้มีกำลังใจ" หนึ่งในแฟนคลับปลอบใจ
"เฮ้ย แต่ระวังไว้หน่อยก็ดีนะเว้ย ฝ้ายน่ะ รู้จักกับนักข่าวหลายคนเลย เกิดไปพูดอะไรไม่ดีขึ้นมาพี่เล็กจะซวยได้นะ" แฟนคลับอีกคนเตือน
คราวนี้รอยกังวลปรากฎขึ้นบนใบหน้าของทุกคนที่นั่งอยู่ ถ้าฝ้ายทำอย่างนั้นจริง จะกลายเป็นว่าแฟนคลับเป็นคนทำให้เล็กเสียหายเสียเอง
"คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง ฝ้ายเขาคงไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก" น้ำฝนพยายามพูดปลอบใจตัวเอง
"ก็ไม่แน่นะฝน เมื่อกี้ฝ้ายเขาไม่พอใจมากเลย ฝนโทรไปขอโทษฝ้ายหน่อยดิ" พี่คนหนึ่งเตือน
"ค่ะๆ" น้ำฝนรีบหยิบโทรศัพท์มาโทรหาฝ้าย แต่ฝ้ายไม่ยอมรับสายเธอเลย "ฝ้ายไม่รับสายน่ะค่ะพี่แก้ว"
"ตายแล้ว เอาไงดี พวกเราช่วยกันโทรหาฝ้ายหน่อย เผื่อฝ้ายจะยอมรับโทรศัพท์ของใครสักคน" พี่คนเมื่อกี้บอก
ต่างคนจึงต่างหยิบโทรศัพท์ช่วยกันโทรหาฝ้าย ส่งไลน์ไปหา ส่งข้อความไปให้ แต่ก็ไม่มีการตอบรับใดๆ เลย ไม่มีใครรู้หรอกว่าฝ้ายจะทำอะไรบ้าง ได้แต่หวังว่าฝ้ายจะเมตตาเล็กบ้างเท่านั้น
(http://bit.ly/2bd9pje)
เล็กแทบจะหมดอารมณ์ขึ้นเดินแบบทันที่ที่เปิดดูหน้าแฟนเพจตัวเอง น้องแฟนคลับที่ชื่อฝ้ายโพสต์ต่อว่าเล็กเรื่องหลอกให้มาสมัครยัวร์เวย์ในหน้านั้น ดูเธอผิดหวังกับเล็กมากทีเดียว ถึงขั้นประกาศขอยกเลิกการเป็นแฟนคลับถาวร
"วันนี้ฝ้ายขอประกาศให้ทุกคนทราบนะคะ ฝ้ายจะเลิกเป็นแฟนคลับพี่เล็กอย่างถาวรแล้ว ฝ้ายเสียความรู้สึกค่ะ พี่เล็กอยากทำยัวร์เวย์ก็ไม่ผิดอะไรนะคะ แต่ไม่ควรหลอกให้แฟนคลับมาหาแล้วบังคับให้สมัครทำยัวร์เวย์ด้วย ฝ้ายไม่ทำธุรกิจนี้ค่ะ ฝากพี่เล็กด้วยนะคะ ต่อไปอย่าทำอย่างนี้อีก ไม่งั้นแฟนคลับที่มีอยู่จะไม่เหลือเลย"
มีคนมาแสดงความคิดเห็นอย่างล้นหลาม ด่ากันไป ด่ากันมา ด่าเล็กเสียๆ หายๆ หลายคน ซ้ำยังมีสำนักข่าวออนไลน์บางแห่งลงข่าวซุบซิบด้วย หาว่าพระเอกตกอับหลอกแฟนคลับมากินข้าว จากนั้นก็บังคับให้สมัครทำธุรกิจขายตรงยี่ห้อหนึ่งจนแฟนคลับไม่พอใจ
เล็กได้แต่งุนงงว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร เขาไม่เคยนัดแฟนคลับมาหาแล้วบอกให้สมัครยัวร์เวย์ด้วยเลย แต่ด้วยติดงานจึงยังทำอะไรไม่ได้ ก่อนขึ้นเวที เล็กส่งไลน์บอกเจให้เข้าไปดูหน้าแฟนเพจของเล็ก จากนั้นจึงปรับสีหน้าให้ดูสดใจ พร้อมสำหรับขึ้นเวทีเสื้อผ้ายี่ห้อหนึ่ง
เมื่อเจได้รับข้อความไลน์จากเล็ก เจก็รีบเข้าไปดูทันที พอเห็นเหตุการณ์แล้วก็หน้าเครียด โดยส่วนตัว เจไม่เชื่อว่าเล็กจะทำแบบนั้นโดยไม่ปรึกษากับเจก่อน อีกอย่าง เจบอกเล็กไปแล้วว่าไม่ควรทำ เพราะมีผลเสียมากกว่าผลดี เล็กคงไม่ดื้อไปแอบทำแน่ แสดงว่าต้องมีใครสักคนทำให้เกิดความเข้าใจผิดนี้ขึ้น
น้ำฝนหรือเปล่า!
วันนี้เจอยู่เฝ้าร้านแทนป๊ากับม๊าที่ไปธุระที่บ้านญาติแถวๆ สาทร เจ๊เจนก็ไปด้วย ช่วงที่ยังไม่มีลูกค้า เจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาว่าจะกดโทรหาน้ำฝน แต่ก็ยังลังเล ถ้าเกิดน้ำฝนไม่ได้ทำ จะกลายเป็นว่าเจไปหาเรื่องเธอ ทำให้น้ำฝนยิ่งรู้สึกแย่กับเจมากขึ้น แต่ถ้าเธอทำล่ะ เจจะกล้าต่อว่าน้ำฝนหรือเปล่า ถ้าทำอย่างนั้นคงดราม่ากันอีกแน่
แต่ก็น่าแปลก ปกติพอมีข่าวแบบนี้ น้ำฝนมักจะรู้ก่อนใคร แถมยังชอบโทรมาบอกเจอีก แต่คราวนี้น้ำฝนเงียบไปเลย
ก่อนที่เจจะตัดสินใจโทรหาน้ำฝน มีคนเดินเข้ามาในร้านพอดี ไม่ใช่ลูกค้า แต่เป็นน้ำฝน คนที่เจกำลังจะโทรหานั่นเอง
"น้ำฝน" เจเรียกอดีตแฟนสาวด้วยสีหน้าแปลกใจ ก่อนลุกเดินออกไปหา
พอเจเปิดประตูให้น้ำฝนเข้ามาในร้าน เธอก็น้ำตาร่วงเผาะ ซ้ำยังเดินเข้ามากอดเจไว้ด้วย
"พี่ขนม ฝนขอโทษค่ะ ฝนไม่ได้ตั้งใจ"
เจดูจะตกใจไม่น้อย ตั้งแต่เลิกกันไป เขาไม่เคยได้แตะเนื้อต้องตัวน้ำฝนอีกเลย ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้ทำอย่างนี้กับเธออีกครั้งด้วยซ้ำ
"ฝนเป็นคนทำเหรอ" เจถาม ถ้าร้องห่มร้องไห้มาหาอย่างนี้ก็น่าจะเป็นฝีมือของน้ำฝนแน่
"ค่ะ แต่ฝนก็แค่หวังดี อยากช่วยพี่เล็ก ก็เลยนัดแฟนคลับพี่เล็กมากินข้าว แล้วก็บอกให้เขาสมัครช่วยพี่เล็กหน่อย แต่ว่าฝ้ายเขาไม่พอใจ เขาหาว่าพี่เล็กใช้ให้ฝนไปหลอกเขามา" น้ำฝนละล่ำละลัก สักพักก็ผละออก สีหน้ารู้สึกผิด "ฝนขอโทษค่ะพี่ขนม ฝนไม่รู้ว่ามันเป็นจะเป็นแบบนี้ ทำไงดีคะพี่ขนม ตอนนี้ข่าวกระจายไปทั่วแล้ว พี่เล็กต้องโกรธฝนแน่ๆ เลย"
เจถอนหายใจอย่างหนักใจ ไม่รู้ว่าที่น้ำฝนเสียใจเพราะกลัวเล็กโกรธ หรือเสียใจที่เล็กจะต้องเจอปัญหาอีกกันแน่ แต่ยังดีที่คราวนี้รู้จักสำนึกผิดและมาขอโทษเจถึงที่
"ฝนต้องขอโทษคุณเล็กก่อน พี่ว่าคุณเล็กเขาจะให้อภัย ส่วนปัญหาที่มันเกิดขึ้น เดี๋ยวเราค่อยมาช่วยกันคิดว่าจะทำยังไง"
น้ำฝนถึงกับอึ้งไป เธอเข้าใจว่าเจคงจะโกรธและต่อว่าเธอที่ทำอย่างนั้น ความผิดพลาดครั้งนี้เป็นเพราะเธอดื้อและไม่เชื่อฟังที่เล็กบอกเธอเอง
"ค่ะพี่ขนม ฝนจะไปขอโทษพี่เล็กค่ะ ขอบคุณพี่ขนมนะคะที่ไม่โกรธฝน แล้วพี่เล็กจะโกรธฝนมากหรือเปล่า ฝนกลัวน่ะ"
เจมองหน้าอดีตแฟนสาวด้วยความรู้สึกหลายอย่าง เขาเคยรักน้ำฝนมาก ทุ่มเททำให้ทุกสิ่งทุกอย่าง วางรากฐานอนาคตที่ดีไว้ให้ จะว่าไป ความรู้สึกรักและผูกพันก็ไม่ได้หายไปไหน มันยังคงอยู่ ถ้าน้ำฝนเข้าใจเจสักนิด คงไม่พามาสู่การเลิกกันในวันนั้น เดือนเศษๆ ที่เลิกกันไปยังไม่นานพอที่จะดับถ่านไฟเก่านั้นได้
"ไม่เป็นไร เชื่อพี่ คุณเล็กเขาจะเข้าใจ เขาจะไม่โกรธฝน ฝนใจเย็นๆ นะ เอาอย่างนี้ละกัน พี่จะโทรไปคุยกับคุณเล็กก่อน เดี๋ยวพี่จะโทรบอกฝนอีกทีว่าจะเอายังไง แต่พี่มั่นใจว่าคุณเล็กจะให้อภัยฝน คุณเล็กเป็นคนดี ฝนก็รู้ไม่ใช่เรหอ"
เจเดินไปหยิบกระดาษทิชชู่มาส่งให้น้ำฝนซับน้ำตา น้ำฝนรับมาพร้อมกับยิ้มและกล่าวขอบคุณ
"ขอบคุณค่ะพี่ขนม" เธอเว้นจังหวะซับน้ำตาสักครู่ จากนั้นก็พูดต่อ "พอมาคิดๆ ดูแล้ว ฝนก็ไม่รู้ว่าฝนคิดถูกหรือคิดผิด...ที่เลิกกับพี่ขนมไป"
"น้ำฝน!" เจมองหน้าอดีตแฟนสาวอย่างตกใจ น้ำฝนพูดตรงกับสิ่งที่เจกำลังคิดพอดี
"พี่ขนม...พี่ขนมยังไม่หมดรักฝนใช่ไหม" น้ำฝนตัดสินใจถามตรงๆ
"ทำไมฝนถามพี่อย่างนั้นล่ะ เราเลิกกันไปแล้วนะ" เจชักใจคอไม่ดี ได้แต่หวังว่าตัวเองจะไม่พลาดกลับไปหาน้ำฝนรอบที่สอง
น้ำฝนจ้องหน้าเจ ท่าทางเธอดูเหมือนเสียดาย พลันก็โผเข้ากอดเจอีกครั้ง "พี่ขนมยกโทษให้ฝนได้หรือเปล่า พี่ขนมยังรักฝนอยู่ใช่ไหม ฝนรู้...พี่ขนมยังรักฝนอยู่"
"ฝน แต่เราสองคนเลิกกันไปแล้ว อีกอย่าง...พี่ก็มีคุณเล็กอยู่ พี่กลับมารักฝนไม่ได้หรอก" ท่าทางของเจดูเหมือนไม่มั่นใจ น้ำเสียงที่พูดก็ไม่เต็มเสียงในบางประโยค ความสั่นคลอนเริ่มรุกคืบเข้ามาทีละนิด
"ฝนไม่รู้หรอก ฝนไม่อยากสนใจ ฝนรู้แต่ว่า...ฝนยังรักพี่ขนมอยู่"
TBC
-
:z13: จิ้มๆๆๆๆ
เจมองหน้าอดีตแฟนสาวด้วยความรู้สึกหลายอย่าง เขาเคยรักน้ำฝนมาก ทุ่มเททำให้ทุกสิ่งทุกอย่างเพื่ออนาคตที่ดีของเขากับน้ำฝน จะว่าไป ความรู้สึกรักและผูกพันก็ไม่ได้หายไปไหนหรอก มันยังคงอยู่ ถ้าน้ำฝนเข้าใจเจสักนิดก็คงไม่พามาสู่การเลิกกันในวันนั้น เดือนเศษๆ ที่เลิกกันไปยังไม่นานพอที่จะดับถ่านไฟเก่านั้นได้หรอก
เจอความคิดและความรู้สึกที่เจยังมีกับน้ำฝนนี้แล้ว
ทำเอาคนอ่านกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ๆเลยแหล่ะ
ถ้าจะยังมีเยื่อใยกันขนาดนี้ จะรีบเริ่มต้นใหม่ทำไม
เจ อย่าแอบเก็บเล็กไว้เป็นแค่ตัวเลือกนะ
เพราะถ้าสุดท้ายแล้วไม่เลือก เล็กน่าสงสาร
หรือถ้าสุดท้ายแล้วเลือก ก็อดที่จะระแวงกันไม่ได้อยู่ดี
เล็กเป็นคนดีที่น่าสงสารมากนะ ถ้าจะแย่ทั้งงานและรัก
-
:katai1: ยัยน้ำฝน :beat: ส่วนคุณเจก็ต้องแบบนี้ :z6: อารายเนี่ย มาลังเลแบบนี้ได้ไง :m31:
-
:mew2: สงสารเล็กจริง ๆ เลยน่ะ ชีวิตกำลังไปได้ดีก้อมาเจอแบบนี้อีก น้ำฝนเนี่ยเป็นสาวที่น่ารำคาญมาก ๆ :katai1: เราว่าเธออยู่เฉย ๆ ไปเหอะ จะดีที่สุด แต่เข้ามาก้อดีตรงที่ว่าจะได้เคลียร์ความรู้สึกของเจไปด้วยน่ะว่าจะจริงจังกับเล็กไปอีกระดับไหม ไม่งั้นก้อจะหวนกลับไปหาความรู้สึกเก่าๆ อีก :z6:
-
คุณเจ..อาจจะมีหวั่นไหวให้กับแฟนเก่าบ้างเราก็พอเข้าใจ เพราะทั้งสองคนเพิ่งเลิกกันได้ไม่เท่าไร แต่จะทำอะไรก็คิดให้มันดีๆ หน่อยนะคะ ถามใจตัวเองให้ดีๆ ว่าถ้าจะกลับไปคบกันใหม่อีกครั้งจริงๆ มันเป็นเพราะ 'ความรัก' หรือแค่ 'ความผูกพัน'
อีกอย่าง คุณเจลองคิดนะคะว่า ถ้าคุณเจเลือกที่จะตำหนิเรื่องที่น้ำฝนทำให้คุณเล็กเดือดร้อนแทนการพะเน้าพะนอ น้ำฝนจะพูดออกมาไหมคะ 'ว่ารู้อย่างนี้แล้วฝนไม่เลิกกับพี่ขนมก็ดี' เห็นได้ชัดเลยค่ะว่า น้ำฝนไม่ได้รักคุณเจเลยสักนิด ถ้าหากไม่มีเรื่องผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้อง
เพราะจะเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับน้ำฝนคนที่พร่ำบอกว่ารักคุณเล็กมากมายอย่างนั้นอย่างนี้ จนถึงขนาดลงทุนสมัครเป็นสมาชิกในธุรกิจที่ตัวเองแสนเกลียด เพื่อหวังที่จะได้ใกล้ชิดกับคุณเล็ก จะเปลี่ยนใจกลับมารักคุณเจได้เพียงชั่วข้ามคืน อย่างน้ำฝนเราว่านางต้องการแค่คนที่จะมาสปอยล์นางได้เท่านั้นล่ะค่ะ แบบขอให้ทุกอย่างได้ดั่งใจนางไว้ก่อนอะไรเทือกๆ นั้น
ปล. คุณเจคิดให้ถี่ถ้วนก่อนนะคะ จะทำอะไรก็คิดถึงใจคุณเล็กที่หลงรักคุณเอาไว้บ้าง.. o18
-
:katai1:ยายน้ำฝน ยายงูพิษษษษษ :beat: :beat: :beat: ทำให้อยากตบอีกแล้วค่ะ เรื่อง ต้น-สน ก็อยากตบนิน่าแล้วน่ะ เรื่องนี้อีกแล้ว ฮาๆ อินมากพูดเลย
เจอย่าทำตัวโลเลซิ คิดถึงตอนที่นางทิ้งเจไปซิ (แต่เจไม่เคยรักนางอยู่แล้วนิใช่ป่ะ ) แอบกลัวคนแต่งให้กินมาม่าจังเลย
แต่งได้ดีจนต้องลุ้น ลุ้น ทุกตอนเลยค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
บอกเลยนะว่าถ้าหากว่าเจกลับไปหาน้ำฝน สิ่งที่เจเรียนมาหลายๆอย่างก็คือเป็นไม่ได้เอามาใช้กับชีวิตจริงเลย คนอย่างคุณเล็กน่าจะหายากมากๆนะสำหรับเจอ พอๆกับที่คนอย่างเจจะเป็นที่หายากมากๆสำหรับคุณเล็ก คือคู่นี้เขาคุยกันรู้เรื่องมากกว่าในระดับของคนทั่วไป
สิ่งที่น้ำฝนทำก็คือสิ่งที่เราเคยคิดว่าการแนะนำยัวร์เวย์ให้กับแฟนคลับจะมาย้อนตีกลับเล็ก คนที่ไม่เข้าใจมีเยอะมากๆ น้ำฝนไม่เข้าใจอะไรสักอย่างแม้แต่เบสิคพื้นฐาน วิบากกรรมของเล็กกับเจท่าจะยังคงมีอีกนานโดยเฉพาะยายน้ำฝนนี่
-
ถ้าเจหักหลังเล็กหรือมีเล็กเป็นตัวเลือกผมคงเลิกอ่านถึงเนื้อหามันจะดีแค่ไหนสำหรับผมแล้วสิ่งที่เกลียดที่สุดคือการหักหลังหลอกล่วงของคนที่เอ่ยคำว่ารักกันแบบนี้มันเจ็บปวดเกินไป ถ้าจะกับไปก็ควรบอกเลิกกันให้ชัดเจนดีกว่านะ แล้วคงรู้สึกผิดหวังในตัวเจมากด้วย ถึงจะรู้ว่าคนเราสามารถทำผิดกันได้ ให้เล็กเอาคืนเจให้สาสม ทุกวันนี้ไม่มีแล้วนางเอกที่แสนดี สิ่งไหนไม่ดีก็ตัดขาดมันออกจากชีวิตไปเลย เพราะมีสิ่งดีๆอีกเยอะจะผ่านเข้ามาในชีวิต ขอแค่เรามีความสุขและถูกต้องก็พอนะเล็ก ยังไงเราก็อยู่ฝ่ายเล็กเสมอ
-
คิดว่าเรื่องนี้ไม่น่ามีดราม่าขนาดนั้น...ใช่ไหม?
อยากจะบอกว่าเข้าใจอยู่ไอ้เรื่องที่เพิ่งเลิกไป จะให้เลิกคิด เลิกนึกถึงวันเก่าๆมันคงเป็นไปไม่ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเจก็ไม่ควรคู่กับเล็กแล้ว ในเมื่อการรักใครเป็นเรื่องง่ายๆเช่นเดียวกับการเลิกรัก แต่สิ่งหนึ่งที่เจควรจะต้องคิดได้คือน้ำฝนไม่เคยเห็นเจเป็นความรัก เป็นความมั่นคงของชีวิต หล่อนแค่เห็นว่าเจเป็นตัวเลือกหนึ่ง น้ำฝนไม่เคยชื่นชม ไม่เคยเคารพในสิ่งที่เป็นตัวตนของเจเลย เชื่อว่าในตอนนี้เจอาจจะตกใจ และมันเป็นความคิดที่ขุ่นมัวอยู่ลึกๆ แต่อยากจะให้เจรีบได้สติ และมองให้เห็นชัดว่าใครกันแน่ที่ตอนนี้รัก และคอยอยู่เคียงข้างเสมอ ไม่อยากให้เล็กต้องผิดหวังซ้ำซากแล้วค่ะ ชีวิตเล็กผิดหวังมามากแล้ว unlukky in game,unlukky in love นั่นแหละคือสิ่งที่เล็กเป็น อย่างน้อยๆตอนนี้ก็อยากให้เล็กมีเจเป็นความหวัง ที่พึ่งพา และเป็นคนที่พร้อมจะก้าวเดินไปด้วยกันได้
อยากบอกว่าไม่น่าเล๊ยยยยย ตอนแรกอ่านมากำลังจะคอมเม้นต์แซวคู่นี้ซะหน่อย หวานกันไม่แคร์สื่อ แถมยังเอาคืนน้ำฝนจนหน้าบูดหน้าเบี้ยวไปแล้วรอบหนึ่ง สุดท้ายตกม้าตายเพราะความคิดของเจตอนท้าย เอาเถอะ ไม่เป็นไรนะเจ ผิดพลาดตอนนี้ให้อภัยได้ แต่ทำให้เล็กเสียใจรับรองว่าไม่ให้อภัยเด็ดขาด ตอนหน้าถ้ายังคิดมากเรื่องยัยน้ำฝนพิษนี่อีก น่าดูแน่ (เพราะฉันจะเชียร์เล็กให้เขาคู่กับโฮป พระเอกสุดหล่อแทนไงล่ะจ๊ะ)
ปล.อยากรู้ว่าตอนหน้าเป็นยังไงแล้ว รีบมาอัพน้าาาาา
-
หมั่นไส้น้ำฝน จะเอาเจคืนหรอ ไม่มีทางหรอก เจไม่ได้รักเธอแล้ว!!
เล็กนี่มีปัญหาอีกจนได้ เพราะน้ำฝนแท้ๆ เบื่อมากผู้หญิงแบบนี้ ขอให้ทั้งสองผ่านไปได้นะ
-
เรื่องต้นสน อยากจับยัยนินามาตบ
เรื่องนี้ขอใช้สายตาจิกกัดยัยน้ำฝนก่อนสักนิด แต่ถ้าทนไม่ไหวเมื่อไหร่มีจิกผมมาตบแน่คะ
:fcuk:
เจ คืออะไรคะ :ruready เคยรักน้ำฝนอะ เข้าใจนะ
แต่คำว่าเคยรัก กับ ยังรัก มันแตกต่างกันนะ :hao4:
เจรู้สึกยังไงกันแน่ในตอนนี้
ช่วยทำตัวให้หนักแน่นได้มั๊ย คุณเล็กล่ะเอาไปเก็บไว้ที่ไหน
คุณเล็กเป็นอะไรที่น่าสงสารมากๆ เจอย่ามาทำให้คุณเล็กต้องแย่ไปกว่านี้อีกเลย
สู้ๆ นะคะนักเขียน o13
-
อ่านตอนนี้แล้วเห็นอารมณ์ความรักของชายหญิงระหว่างคุณเจกับน้ำฝนขึ้นมาเลย น้ำฝนเป็นผู้หญิงมีความคิดต้องการอย่างหนึ่ง คุณเจเป็นผู้ชายก็มีความคิดต้องการอีกอย่างหนึ่งมันไม่ตรงกันเลย มันเลยเป็นอย่างที่คุณเจว่ามาคับ "Lucky in game, unlucky in love" แต่ทำไมไปๆมาๆลุ้นเลยถ่านไฟเก่าจะคุขึ้นอีกรึป่าว คุณเล็กจะทำไงอ่ะ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ ตอนต่อไปมาเร็วๆนะคับ
-
✿✿ อัปไลน์ที่รัก ✿✿
CHAPTER 21 ❋ ถ่านไฟเก่า
(http://bit.ly/2bDFS0E)
ดูเหมือนวันนี้เล็กจะมีเรื่องไม่ดีทั้งวันอีกแล้ว บททดสอบความแข็งแกร่งของจิตใจคงยังไม่หมดลงง่ายๆ หลังเดินแบบเล็กมีนัดกับลูกค้าและผู้มุ่งหวังสองราย คงเป็นเพราะความกังวลเรื่องแฟนคลับ เล็กจึงสาธิตสินค้าขาดๆ เกินๆ สุดท้ายลูกค้าก็ไม่ซื้อ แถมยังถูกคนในบ้านนั้นค่อนขอดอีกว่า
"เป็นดาราก็ดีแล้ว ทำไมต้องมาเดินขายยัวร์เวย์แบบนี้ด้วย โง่หรือเปล่า"
ส่วนผู้มุ่งหวังรายที่สองเป็นคนเบื้องหลังที่รู้จักกันมานานพอสมควร แต่สุดท้ายก็ไม่มาตามนัด เล็กไปรอเก้ออยู่ตั้งนาน โทรหาแล้วก็ไม่รับสาย เท่านี้เล็กก็พอเดาได้ว่าน่าจะเกิดการเปลี่ยนใจกะทันหัน หรือไม่ก็คงมีใครเอา "ผียัวร์เวย์" มาหลอกให้กลัวจนไม่กล้ามา
เจส่งไลน์มาบอกว่าจะมาหาที่บ้านตอนเย็น มีเรื่องจะคุยด้วย เล็กเปลี่ยนใจนั่งแท็กซี่กลับบ้าน ตอนแรกว่าจะไปคุยกับกลุ่มเพื่อนดาราด้วยกันกลุ่มหนึ่ง หลายคนเคยเปรยกับเล็กไว้ว่าสนใจจะทำธุรกิจ แต่ยังนึกไม่ออกว่าจะทำอะไร หลายคนกลัวขาดทุนจึงอยากทำธุรกิจที่ลงทุนน้อยแต่ได้กำไรเยอะ เข้าทางเล็กพอดีเลย แต่คงต้องเป็นคราวหลัง วันนี้เล็กอารมณ์ไม่ดีเลย ไปด้วยอารมณ์แบบนี้ทีไรมักมีพลาดทุกที
เล็กออกมาจากร้านที่นัดหมายกับผู้มุ่งหวังได้ไม่เท่าไหร่ ชิงชัยก็โทรมาหา หวังว่าจะไม่มีเรื่องร้ายๆ อีก
"สวัสดีครับพี่ชิงชัย" เล็กกดรับสายและทักไป
"เออเล็ก พอดีพี่มีเวลาคุยได้สั้นๆ นะ พี่มีสองเรื่อง เรื่องแรก พี่เพิ่งเห็นจดหมายจากยัวร์เวย์ส่งมาที่บ้านพี่สองฉบับ บอกว่าจะโอนเงินสองก้อนเข้าบัญชีพี่ ก้อนแรกสามหมื่นกว่า ก้อนที่สองเกือบๆ หกหมื่น เขาขอให้พี่ส่งเลขที่บัญชีให้ พี่ก็เลยงงๆ ว่าพี่ยังไม่ได้ไปทำอะไร แค่แนะนำลูกค้าเครื่องกรองอากาศให้เล็กเฉยๆ ทำไมได้เงินเยอะขนาดนี้ ถ้ามีเวลา พี่อยากให้เล็กมาอธิบายให้พี่ฟังหน่อยว่าธุรกิจนี้มันเป็นยังไง พี่ว่ามันก็น่าสนใจอยู่"
"ได้ครับพี่"
"ส่วนเรื่องที่สอง พี่เห็นข่าวของเล็กวันนี้แล้วนะ พี่เดาว่าน่าจะเกิดการเข้าใจผิด เอางี้ พี่คุยกับสำนักข่าวที่หนึ่งไว้ จะให้เขาโทรสัมภาษณ์เล็ก พอดีพี่ไปเจอภาพของเล็กภาพหนึ่ง มีคนส่งมาให้พี่ดู เป็นภาพที่เล็กใช้เวลาว่างๆ ทำธุรกิจยัวร์เวย์ในกองถ่ายนั่นแหละ พี่จะให้น้องนักข่าวคนนี้ช่วยเขียนเชียร์เล็กหน่อยว่าเป็นคนขยันทำมาหากิน รู้จักใช้เวลาว่างเล็กๆ น้อยๆ ให้เป็นประโยชน์ น้องเขาจะโทรหาเล็กพรุ่งนี้เช้านะ เล็กมีประเด็นดีๆ อะไรที่อยากให้เขาเขียนเล็กก็คุยกับน้องเขาเลย จะได้เอามากลบกระแสข่าวนี้ซะหน่อย"
เล็กยิ้มดีใจ หลังหน้าดำคร่ำเครียดกับปัญหามาทั้งวันก็เพิ่งมีเรื่องดี ไม่น่าเชื่อว่าบุญหกแบบที่เล็กนำมาใช้จะทำให้คนๆ หนึ่งเปลี่ยนแปลงความคิดและการกระทำได้มากขนาดนี้
"ขอบคุณครับพี่ชิงชัย เรื่องธุรกิจ เดี๋ยวผมนัดกับพี่อีกทีนะครับ ขอบคุณพี่มากๆ ที่ช่วยเหลือผม ไว้มีโอกาสผมจะตอบแทนนะครับพี่"
"ไม่เป็นไรหรอกเล็ก พี่เองก็ต้องขอโทษด้วยนะที่เคยทำไม่ดีกับเล็กไว้ เท่านี้ก่อนละกันนะเล็ก เดี๋ยวพี่ต้องไปธุระแล้ว ไว้เจอกันครับ"
"ครับพี่ สวัสดีครับ"
เดือนที่แล้วที่เล็กเป็นทับทิมได้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะชิงชัยแนะนำลูกค้าเครื่องกรองอากาศให้ บางบ้านซื้อมากกว่าหนึ่งเครื่อง ลูกค้าที่ชิงชัยแนะนำมาแต่ละคนนั้นล้วนแต่เป็นคนมีเงิน ซื้อสินค้าตัวใหญ่ได้ เล็กให้ลูกค้าที่ชิงชัยแนะนำมาสมัครซื้อสินค้าในฐานะดาวน์ไลน์หรือสมาชิกของชิงชัย จึงเป็นที่มาของรายได้จำนวนมากที่ชิงชัยได้มาโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ถือว่าเป็นการตอบแทนที่ชิงชัยช่วยเหลือ
ส่วนเดือนนี้ สินค้าตัวใหญ่ๆ อาจจะขายไม่ได้มากเท่าเดือนที่แล้ว เพราะไม่ใช่สินค้าซื้อซ้ำได้บ่อยๆ เล็กคงต้องเปลี่ยนมาสร้างฐานองค์กรให้มั่นคง รวมทั้งต้องช่วยดาวน์ไลน์ที่ตั้งใจ โดยเฉพาะบี คุณสนิทและน้องชายของเล็กเอง เผลอๆ จะมีน้ำฝนเพิ่มมาอีกคน ไม่รู้ว่าจะถอดใจไปหรือยังที่โดนเล็กสอนซะยืดยาววันนั้น
{-- + --- + -- + --- + --}
เล็กมาถึงบ้านได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงแตรรถหน้าบ้าน เจมาถึงแล้วนั่นเอง เล็กรีบวิ่งลงมาเปิดประตูบ้านให้ด้วยความดีใจ หวังว่าวันนี้เจจะมานอนเป็นเพื่อน เล็กมีเรื่องอยากคุยให้ฟังหลายเรื่องเลย
แต่พอเห็นว่าน้ำฝนนั่งรถมาพร้อมกับเจด้วย เล็กก็ชักไม่แน่ใจ ไม่รู้ว่าจะมีเรื่องดีหรือเรื่องร้าย สีหน้าของเจกับน้ำฝนขณะที่ลงมาจากรถก็ดูแปลกๆ โดยเฉพาะน้ำฝน ดูเหมือนเธอไม่ค่อยกล้าสบตากับเล็กเท่าไหร่ เจมีกระเป๋าเป้มาด้วยแต่ไม่รู้ว่าใส่อะไรมา
"พี่ว่าน้ำฝนคุยกับคุณเล็กสองคนดีกว่านะ เดี๋ยวพี่จะเอาของขึ้นไปเก็บก่อน" เจบอกเมื่อพาน้ำฝนมานั่งในบ้าน
"อะไรเหรอครับคุณเจ" เล็กถามอย่างสงสัย
"เสื้อผ้าผมครับ เอามาเผื่อไว้ไง แล้วก็มีชุดสาธิตเพิ่มเติมที่คุณเล็กฝากผมซื้อด้วย เดี๋ยวผมเอาไปเก็บบนห้องให้นะครับ อ้อ ผมขอใช้ห้องคุณเล็กทำงานแป๊บนึงด้วยนะครับ พอดีผมต้องคุยสไกป์กับดาวน์ไลน์ที่อังกฤษ"
เล็กพยักหน้าตกลง เจมีธุรกิจยัวร์เวย์เป็นธุรกิจที่สองที่ประเทศอังกฤษด้วย ทุกๆ ปีเจจะเดินทางไปหาดาวน์ไลน์ที่อังกฤษเสมอ ไปทีก็อยู่เกือบเดือน
เจเข้ามาในห้องนอนของเล็ก เอาเสื้อผ้าที่ขนมาด้วยไปใส่ตู้เสื้อผ้าไว้ จากนั้นก็หยิบไอแพ็ดขึ้นมาว่าจะทำงาน สายตาพลันเหลือบไปเห็นกระเป๋าสตางค์ของเล็กวางอยู่บนเตียง มันเปิดอ้าออก สงสัยเล็กคงรีบลงไปเปิดบ้านให้จึงลืมวางไว้ อยู่ๆ เจก็เดินไปหยิบมันขึ้นมาดู แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นรูปผู้หญิงคนหนึ่งในกระเป๋าใบนั้น
เจไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้เลย ไม่ใช่แม่ของเล็กแน่ๆ เพราะยังดูสาวอยู่ ไม่น่าจะเป็นพี่สาวของเล็กเพราะดูหน้าอ่อนกว่าเล็ก หรือว่าจะเป็นแฟนเก่าของเล็ก ถ้าใช่ ทำไมเล็กยังเก็บรูปของผู้หญิงคนนี้ไว้อยู่ เล็กเคยบอกเจว่าเลิกกับแฟนเก่าไปนานแล้ว น่าจะสองสามปีได้ ถ้ายังเก็บรูปไว้อยู่ก็แสดงว่า...
ถ้าเล็กยังไม่ลืมแฟนเก่าคนนั้น ที่บอกว่ารักเจคืออะไร เจไม่คิดว่าเล็กจะโกหก เจลองหันไปมองรอบๆ ห้อง ไม่พบว่ามีรูปของผู้หญิงคนนี้อยูตรงไหนอีก หวังว่าเล็กคงจะเก็บไว้เป็นที่ระลึกเท่านั้นละกัน
เจเอากระเป๋าสตางค์ของเล็กไปวางบนหัวเตียง ก่อนกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิม ในหัวคิดว้าวุ่นไปหมด เจต้องรีบสลัดความคิดลบๆ ทิ้ง แล้วหันมาตั้งใจทำงานตามเดิมเพราะมีคนอีกหลายคนรอเจอยู่
{-- + --- + -- + --- + --}
"ฝนขอโทษค่ะพี่เล็ก ฝนไม่ได้ตั้งใจ ฝนแค่อยากช่วยพี่เล็กเฉยๆ ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้เลย ฝนผิดเองค่ะที่ไม่ฟังที่พี่เล็กบอก"
เล็กเดาไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นน้ำฝนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น ก็ยังดีที่เธอมาขอโทษ ถือว่ายังพอมีจิตสำนึกที่ดีอยู่บ้าง
เล็กถอนหายใจเบาๆ สีหน้ายังดูเครียดอยู่ "ถือซะว่ามันเป็นบทเรียนละกัน"
"พี่เล็กไม่โกรธฝนเหรอคะ" น้ำฝนถามอย่างแปลกใจ เธอก็อุตส่าห์ร้องไห้นำไปก่อนเผื่อว่าเล็กจะสงสาร แต่ก็ไม่คิดว่าเล็กจะให้อภัยเธอเร็วขนาดนี้
"ถ้าพี่โกรธฝน แล้วมันจะได้อะไรล่ะครับ เรื่องมันเกิดไปแล้ว แต่ก็ดี เมื่อก่อนพี่เคยคิดจะทำแบบนี้แหละ แต่คุณเจห้ามไว้ ตอนนี้พี่ก็รู้แล้วว่าทำไมเราไม่ควรทำ มันเกิดผลเสียมากกว่าผลดี ฝนเองก็คงจะเข้าใจแล้ว ต่อไปคงไม่ทำอีก เอาเป็นว่า...พี่ไม่ถือโทษโกรธก็แล้วกัน"
"ขอบคุณพี่เล็กมากนะคะ" น้ำฝนร้องไห้อีก เธอรู้สึกซาบซึ้งใจที่เล็กไม่เอาเรื่อง "แล้วปัญหาที่เกิดขึ้นล่ะคะ"
"เรื่องเล็กน่ะ มากกว่านี้พี่ก็เจอมาแล้ว มันคงไม่ทำให้พี่ดูแย่ไปมากกว่านี้หรอก"
"โธ่...พี่เล็กอย่าพูดอย่างนั้นสิคะ" น้ำฝนทำหน้าสงสาร
"ลืมมันเถอะ อย่าไปพูดถึงมันเลย เอาเป็นว่า...พี่ไม่ติดใจเอาเรื่องก็แล้วกันนะ"
"พี่เล็ก ถ้างั้นฝนจะไปเขียนตอบฝ้ายในแฟนเพจของพี่เล็กนะคะว่าทั้งหมดนี้ ฝนเป็นคนจัดการเอง ไม่เกี่ยวกับพี่เล็กหรอกค่ะ" น้ำฝนเสนอทางแก้ปัญหา เธอคงอยากทำอะไรบ้าง จะได้ไม่รู้สึกผิดจนเกินไป
"แล้วใครเขาจะเชื่อล่ะครับฝน เดี๋ยวก็จะมีคนหาว่าพี่เป็นคนบอกให้ฝนเขียน พี่ไม่เห็นประโยชน์นะ แต่ถ้าฝนอยากทำ พี่ก็ไม่ห้าม คิดให้ดีๆ ก่อนละกันครับ"
น้ำฝนคิดตามแล้วก็เห็นว่ามีส่วนจริง ถ้าเกิดน้ำฝนไปเขียนแก้ต่างให้ คงจะมีคนหาว่าเล็กเป็นคนบอกให้เธอเขียน ทะเลาะกันไม่จบอยู่ดี
"แล้วฝนควรจะทำยังไงดีคะ ฝนอยากช่วยแก้ปัญหาให้พี่เล็กน่ะค่ะ ไม่อยากอยู่เฉยๆ ทั้งๆ ที่เป็นคนก่อเรื่องขึ้นมาแบบนี้"
"มันทำอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากปล่อยให้มันผ่านไป ยิ่งไปยุ่ง มันก็ยิ่งเป็นเรื่อง พรุ่งนี้พี่มีสัมภาษณ์กับนักข่าวที่หนึ่งเรื่องนี้แหละ พี่จะอธิบายกับเขาเอง ฝนไม่ต้องกังวลนะ พี่จัดการเอง"
ยิ่งเห็นเล็กดีแบบนี้น้ำฝนก็ยิ่งรู้สึกผิด "พี่เล็ก ฝนไม่เคยเสียใจเลยที่ฝนรักพี่เล็ก พี่เล็กเป็นคนดีมากๆ ฝนขอโทษอีกครั้งนะคะที่ทำให้พี่เล็กเดือดร้อน"
ได้ยินคำว่ารักจากน้ำฝนแล้วเล็กก็แสลงใจ น้ำฝนควรจะรู้สึกอย่างนี้กับเจมากกว่า เจเคยรักและทุ่มเทให้น้ำฝนมากแค่ไหน ทำไมน้ำฝนถึงไม่รักเจเลย
"น้ำฝน พี่ถามน้ำฝนอย่างหนึ่งได้ไหม" เล็กเกริ่น
"คะ"
"น้ำฝน...เคยรักคุณเจบ้างไหมที่ผ่านมา"
น้ำฝนนิ่งอึ้ง ที่จริงเธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอรักเจหรือเปล่า เป็นเพราะตอนเด็กๆ น้ำฝนสนิทกับเจเหมือนพี่ชายกับน้องสาว เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ จึงทำให้น้ำฝนไม่รู้สึกรักเจแบบคนรักเท่าไหร่
"พี่เล็กถามทำไมล่ะคะ"
"พี่ไม่รู้ว่าพี่ควรถามหรือเปล่านะ แต่ถ้าฝนไม่สะดวกใจตอบก็ไม่เป็นไร"
น้ำฝนทำหน้ายุ่งยากใจ เล็กกับเจเพิ่งคบกันเป็นแฟนไม่นาน เจคงเล่าอะไรให้เล็กฟังบ้าง น่าจะเป็นที่มาของคำถามนี้
"ฝนรักพี่ขนมแบบพี่ชายน่ะค่ะ ไม่ได้รักอย่างคนรักกันหรอก" น้ำฝนเฉลยในที่สุด "เราสองคนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะว่าที่บ้านรู้จักกัน พอโตมา ที่บ้านสนับสนุนให้คบกัน แต่สุดท้าย ยังไงฝนก็รักพี่ขนมมากกว่าพี่ชายไม่ได้ ก็เลยตัดสินใจบอกเลิก บวกกับที่ฝนไม่ชอบยัวร์เวย์อยู่แล้ว ก็เลยเป็นเหตุผลผสมๆ กันไป คิดๆ แล้วฝนก็เสียดายเหมือนกันนะคะ พี่ขนมก็เป็นคนดี ดูแลฝนดีมาตลอด จะคบกันต่อไปก็ได้ แต่ฝนรู้สึกว่าพี่ขนมดีเกินไป น่าจะได้เจอคนที่ดีกว่าฝน ฝนคิดว่าเราเป็นแค่พี่น้องกันดีแล้ว ฝนไม่เหมาะกับพี่ขนมหรอก เราคุยกันคนละภาษา"
นั่นไงล่ะ เล็กไม่แปลกใจเลยที่เจรู้สึกมาตลอดว่าน้ำฝนไม่ได้รักเจ แต่ก็ยังดีที่น้ำฝนยังเหลือความรักแบบพี่ชายน้องสาวให้กับเจไว้บ้าง พอได้ฟังอย่างนี้แล้ว เล็กก็รู้สึกว่าน้ำฝนไม่ใช่คนเลวร้ายจนเกินไป เข้าใจว่าที่ผ่านมาเธอคงไม่กล้าพูดกับเจตรงๆ เรื่องจึงเลยเถิดเป็นแบบนี้
"แล้วพี่เล็กล่ะคะ พี่เล็กรักพี่ขนมจริงๆ เหรอคะ" น้ำฝนถามบ้าง
"ใช่ครับน้ำฝน พี่รักคุณเจครับ" เล็กตอบชัดถ้อยชัดคำ
น้ำฝนทำหน้าเศร้า สุดท้ายแล้วเธอก็จะเสียทั้งเจและเล็กไปพร้อมกัน
"แล้วพี่ขนมเขารักพี่เล็กจริงๆ ใช่ไหมคะ" น้ำฝนถามอีก
เล็กนิ่งคิด จะว่าไปเล็กยังไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากเจด้วยซ้ำ "ก็เท่าที่พี่ดู เราสองคนเข้ากันได้ดีนะ เราเพิ่งเริ่มคบกัน ยังต้องเรียนรู้กันอีกพอสมควร แต่เท่าที่ผ่านมา พี่ว่ามันก็โอเค"
คงจะจริง เพราะเท่าที่น้ำฝนสังเกตดูเมื่อกี้ เจดูสนิทสนมกับเล็กมาก แถมยังเข้านอกออกในบ้านเล็กได้เหมือนบ้านตัวเอง
"งั้นก็แสดงว่าฝน...ไม่มีความหวังแล้วใช่ไหมคะพี่เล็ก" น้ำฝนทำท่าเหมือนพร้อมยอมจำนน
เล็กส่ายหน้า แววตาแสดงความเห็นใจ คิดไปก็น่าสงสารเธอไม่น้อย ยอมทิ้งเจมาเพื่อจะมาหาเล็ก สุดท้ายเล็กก็ไม่รักเธออีก ทีนี้จึงไม่เหลือใครสักคน
น้ำฝนนิ่งเงียบไปนานทีเดียว เหมือนเธอกำลังคิดและตัดสินใจ "ถ้างั้น...ฝนก็ขอให้พี่เล็กกับพี่ขนมรักกันให้มากๆ นะคะ"
น้ำฝนตัดสินใจแล้วว่าเธอจะยอมแพ้ อย่างแรก เธอรู้สึกซาบซึ้งใจที่เล็กไม่เอาเรื่องเธอ เรื่องที่สอง เธอทำไม่ดีกับเจไว้มาก แต่เจกลับไม่ถือโทษโกรธ เธอควรจะหยุดรังควานชีวิตของเจได้แล้ว
"ขอบคุณฝนที่เข้าใจพี่สองคนนะ ขอบคุณสำหรับคำอวยพรด้วย" เล็กตอบพลางยิ้ม
"อ้าว คุณเจลงมาละ" เล็กหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงคนเดินลงบันไดลงมา การสนทนาส่วนตัวของเล็กกับน้ำฝนจึงยุติ
"คุยเสร็จแล้วครับคุณเจ" เล็กรีบบอกเมื่อเห็นเจทำท่าจะถาม
เจส่งยิ้มมาให้ ทั้งเล็กและน้ำฝนดูไม่เครียดแล้ว น่าจะตกลงกันได้ดี เจเดินมานั่งลงข้างเล็ก ก่อนถามให้แน่ใจ
"เข้าใจกันดีแล้วนะครับ"
"ค่ะพี่ขนม เข้าใจกันดีแล้วค่ะ" น้ำฝนถือโอกาสตอบเสียเอง
"แล้วตกลงกันว่ายังไงบ้าง" เจถามอีก
เล็กกับน้ำฝนมองหน้ากัน ต่างคนต่างไม่รู้ว่าใครควรจะเริ่มก่อน
"อ้าว ตกลงว่าตกลงกันได้จริงๆ เหรอ ไม่เห็นมีใครพูดอะไรเลย" เจทำหน้างง
แต่ยังไม่ทันมีใครตอบ เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น การสนทนาจึงชะงักค้าง
"เดี๋ยวผมไปดูเอง" เล็กบอกในฐานะที่เป็นเจ้าบ้าน จากนั้นก็ลุกออกไป
พอเล็กไปแล้ว เจจึงหันมาถามน้ำฝนต่อ "เรียบร้อยดีนะฝน"
"ค่ะ พี่เล็กให้อภัยฝนทุกอย่าง ไม่คิดจะเอาเรื่อง ไม่ต้องให้ฝนทำอะไร ปล่อยให้เรื่องมันเงียบๆ ไปเอง"
เจพยักหน้ารับรู้ เพราะเล็กจิตใจดีแบบนี้ เจถึงได้ชอบ
"พี่ขนมคะ พี่ขนมกับพี่เล็กดูเหมาะสมกันดีนะคะ" น้ำฝนยิ้มแปลกๆ
เจไม่รู้ว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่า ชักอยากรู้ว่าเล็กกับน้ำฝนคุยอะไรกัน ผลลัพธ์จึงออกมาเป็นแบบนี้
"พี่ขนมฟังไม่ผิดหรอกค่ะ ฝนบอกว่า...พี่ขนมกับพี่เล็กดูเหมาะสมกันดี พี่ขนมรักพี่เล็กมากๆ นะคะ พี่เล็กน่าสงสาร ส่วนเราสองคน เรากลับมาเป็นพี่ชายน้องสาวกันเหมือนเดิมนะคะพี่ขนม ฝนขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับพี่ขนมตั้งหลายอย่าง พี่ขนมยกโทษให้ฝนด้วยนะคะ ต่อไปฝนจะไม่ทำให้พี่ขนมต้องเสียใจกับน้องสาวคนนี้เหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว"
น้ำฝนอดร้องไห้ไม่ได้ ยิ่งคิดทบทวนก็ยิ่งเห็นความไม่ดีของตัวเอง ถ้าไม่ใช่เพราะความผูกพันกันที่มีมาตั้งแต่เด็ก เจคงไม่ยอมให้อภัยเธอแน่
เจยิ้มดีใจ เหมือนได้ยกปัญหาคาใจที่ผ่านมาออกไปเสียที เจรู้สึกแย่ทุกครั้งเมื่อหวนคิดว่าน้ำฝนไม่เคยรักเจเลย แต่ที่แท้ น้ำฝนไม่เคยรักเจมากเกินกว่าพี่ชายต่างหาก
"พี่ก็ขอโทษฝนเหมือนกันนะ พี่เองก็ทำไม่ดีกับฝนหลายอย่าง เอาเป็นว่า เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะฝน กลับมาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม เหมือนที่เราเคยเป็นตอนเด็กๆ ไง"
เจนึกขอบคุณเหตุการณ์ครั้งนี้ที่ทำให้อะไรหลายๆ อย่างคลี่คลาย ต่อไปคงหมดทุกข์หมดโศกกับความสัมพันธ์ที่ช่างซับซ้อนนี้เสียที
"ขอบคุณคะพี่ขนม" น้ำฝนยิ้มขอบคุณ คราวนี้เธอยิ้มให้เจได้อย่างสนิทใจเสียที
เจหันไปมองหน้าบ้านเพราะรู้สึกว่าเล็กออกไปนาน ไม่รู้ว่ามีอะไรถึงยังไม่กลับเข้ามา เจกับน้ำฝนลุกเดินออกมาดูที่หน้าบ้านด้วยกัน พอเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เจกับน้ำฝนก็ตกใจกันไม่น้อย
ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังกอดกับเล็กอยู่ที่หน้าประตูรั้วบ้าน ถ้าดูไม่ผิด เธอกำลังร้องไห้ ข้างๆ ตัวเธอมีกระเป๋าเดินทางมาด้วยหนึ่งใบ
"ใครกันคะพี่ขนม" น้ำฝนสงสัย
"พี่ไม่รู้" เจบอกพลางจ้องดูภาพตรงหน้า รู้สึกใจคอไม่ดี ผู้หญิงคนนี้เป็นใครถึงได้มายืนกอดเล็ก เจไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเล็กมีผู้หญิงที่ไหนมาชอบหรือเปล่า
เจกับน้ำฝนเดินเข้าไปดูเหตุการณ์ใกล้ๆ จนกระทั่งได้ยินบทสนทนาของผู้หญิงคนนั้นกับเล็กชัดเจนขึ้น
"รินไม่มีใครแล้วค่ะพี่เล็ก รินขอมาอยู่กับพี่เล็กสักพักได้ไหมคะ รินไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ รินเหลือแค่พี่เล็กคนเดียวที่รินรู้จัก นะคะพี่เล็ก ถือว่าสงสารรินเถอะนะคะ อย่างน้อยเราสองคนก็เคยรักกัน รินไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว"
เท่านี้เจก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมดได้ ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นแฟนเก่าของเล็กที่เลิกกันไป พอดูเค้าหน้า เจก็จำได้ทันที เธอดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นในกระเป๋าสตางค์ของเล็กไม่ผิดเพี้ยน
เล็กไม่เคยลืมแฟนเก่า แล้ววันนี้ แฟนเก่าของเล็กก็กลับมาหา ถ่านไฟเก่าคงจะติดขึ้นมาอีกไม่ช้า ทำไมเล็กถึงไม่เคยบอกเจเรื่องนี้เลย แปลว่าสุดท้ายแล้ว เจก็จะหนีชะตากรรมนี้ไม่พ้น
Lucky in game, unlucky in love
"ฝน พี่ว่าเรากลับกันเถอะ" เจพูดเสียงดัง ตั้งใจให้หนุ่มสาวที่ยืนกอดกันได้ยิน
เล็กรีบดันรินออกจากตัว ตกใจจนแทบสิ้นสติที่เจมาเห็นภาพนี้เข้า
"ไปไหนล่ะคะพี่ขนม" น้ำฝนถามอย่างงงๆ
"กลับบ้านไง เดี๋ยวพี่ไปส่งน้ำฝนที่บ้านเอง อย่าอยู่ที่นี่เลย" เจไม่พูดเปล่า คว้าข้อมือของน้ำฝนแล้วจูงเธอเดินไปยังรถที่จอดอยู่ใกล้ๆ ทันที
น้ำฝนรีบวิ่งตามแทบไม่ทัน เธอรู้ว่าเจเป็นคนขี้หึง ยิ่งเห็นแบบนี้เจคงโกรธเล็กน่าดู
"คุณเจ เดี๋ยวก่อนครับ" เล็กตะโกนตามหลังแล้ววิ่งไปที่รถของเจ " คุณเจฟังผมก่อนสิครับ คุณเจฟังผมก่อน"
เล็กเคาะประตูรถเรียก แต่เจไม่ยอมคุยด้วย ไม่นานก็ขับรถออกไปพร้อมกับน้ำฝน เล็กได้แต่ยืนมองอย่างหมดอาลัยตายอยาก นึกว่าคืนนี้จะได้อยูด้วยกันเสียหน่อย สุดท้ายก็มาเกิดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว
"เขาเป็นใครคะพี่เล็ก" รินเดินเข้ามาถามอย่างงงๆ
"รินอย่าเพิ่งถามพี่ตอนนี้เลย เอากระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บในบ้านก่อนละกัน"
เล็กตัดบท ไม่มีกะจิตกะใจจะอธิบายอะไรทั้งนั้น ไม่คิดว่าวันนี้จะมีเรื่องบังเอิญแบบนี้ เล็กชักหนักใจ แฟนเก่าเดือดร้อนมาขอที่พึ่งพิง จะขับใสไล่ส่งก็กระไรอยู่ อย่างน้อยก็เคยรักกันมาก่อน แต่แฟนเก่าดันมาทำให้แฟนใหม่เข้าใจผิดไปด้วยนี่สิ เจเข้าใจกันไม่ทันไร ปัญหาใหม่ก็ตามมาอีกแล้ว
{-- + --- + -- + --- + --}
"พี่ขนม พี่ขนมคะ ไฟเขียวนานแล้วค่ะ" น้ำฝนเตือนเมื่อเห็นเจนั่งเหม่อลอย
เพื่อนร่วมทางต่างช่วยกันบีบแตรให้พรจนเจสะดุ้งตกใจ เจยกมือขอโทษเพื่อนร่วมทาง ก่อนรีบขับรถออกจากสี่แยกนั้น มุ่งตรงไปที่บ้านของน้ำฝนก่อน
ผ่านไประยะหนึ่ง น้ำฝนจึงถามขึ้น "ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอคะ"
เจพยักหน้าโดยไม่หันไปมองน้ำฝน "แฟนเก่าของคุณเล็ก"
"จริงเหรอคะ" น้ำฝนทำหน้าตกใจ "เขายังติดต่อกันอยู่เหรอคะ"
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เพิ่งเจอพร้อมน้ำฝนเมื่อกี้แหละ"
"คงไม่มีอะไรมั้งคะ เขาเลิกกันไปตั้งนานแล้ว น้ำฝนจำได้ เคยอ่านอยู่ ตั้งหลายปีแล้ว"
เจก็อยากเชื่ออย่างนั้น ถ้าไม่ไปเห็นรูปนั้นในกระเป๋าสตางค์ของเล็กเสียก่อน "ในกระเป๋าสตางค์ของคุณเล็กยังมีรูปผู้หญิงคนนี้อยู่"
น้ำฝนอึ้งไป ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็แสดงว่าเล็กคงยังไม่ลืมผู้หญิงคนนี้ ไม่งั้นจะเก็บรูปไว้ทำไม เธอเลิกกับเจยังเอารูปของเจออกจากกระเป๋าเลย แต่เล็กกลับเก็บไว้มาหลายปี จะให้เข้าใจเป็นอย่างอื่นคงยาก
"สงสัย...พี่ก็คงจะ Lucky in game, unlucky in love เหมือนเดิม" เจแค่นหัวเราะ หน้าตาดูเศร้าไปถนัดใจ
ตอนเป็นแฟนกันมา น้ำฝนไม่เคยเห็นเจมีอาการแบบนี้เลย สงสัยเจจะรักเล็กไปแล้ว ไม่ใช่ความรักอย่างที่เจเคยมีให้น้ำฝนเสียด้วย
"ไม่หรอกค่ะพี่ขนม ฝนเชื่อนะคะว่าพี่เล็กเขารักพี่ขนม เมื่อกี้ตอนที่ฝนคุยกับพี่เล็ก ฝนยังบอกพี่เล็กเลยว่าพี่ขนมกับพี่เล็กเหมาะสมกันมาก พูดจาภาษาเดียวกัน ดูเข้ากันได้ดี ฝนว่า พี่ขนมคุยกับพี่เล็กก่อนดีกว่านะคะ อย่าเพิ่งด่วนสรุปเอาเองเลย พี่ขนมต้องเชื่อใจพี่เล็กสิคะ"
จะว่าไปเจก็รู้สึกแปลกๆ วันนี้แฟนเก่าของเจกลายเป็นคนสนับสนุนให้เจชอบผู้ชายไปแล้ว แถมผู้ชายคนนั้นก็เป็นคนที่น้ำฝนชอบด้วย
สติของเจเริ่มกลับมา อย่างที่น้ำฝนบอก เจควรคุยกับเล็กให้เข้าใจกันก่อน อาจจะเข้าใจกันผิดก็ได้ แต่ว่า...
คืนนี้ผู้หญิงคนนั้นคงค้างที่บ้านของเล็ก เจไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสอง แถมยังเคยเป็นแฟนกันมาก่อน ถ่านไฟเก่าจะคุอีกหรือเปล่า เจได้แต่รำพึงในใจว่าเล็กจะไม่ทำอย่างนั้น
"อย่าทำอย่างนั้นกับผมเลยนะครับคุณเล็ก แค่นี้ผมก็จะทำใจไม่ไหวแล้ว"
TBC
-
เจอย่าเพิ่งคิดไปเองสิ คุยกับเล็กก่อน ตกลงผู้หญิงคนนั้นใช่แฟนเก่าเล็กเปล่านี่
แอบชอบเจหึงอ่ะ น่ารัก 5555+
-
ค้างมากเลยค่ะ อยากรู้ว่านางคือใคร :ling1: ไม่นะ คุณเจอย่าเพิ่งสรุปแบบนั้นซิ และทีเวลาคุณเจกับคุณน้ำฝนละ คุณเล็กยังไม่ทำแบบคุณเจเลยนะ เข้าข้างคุณเล็กสุด สุด :katai5:
-
อ้าวๆๆๆๆ พลิกล็อกซะงั้น
ว่าแต่เขากอดกัน
หรือเล็กโดนกอด
ดูดีๆแล้วหรือยังอ่ะเจ
เรื่องรูปไม่มีคำอธิบาย
รอเล็กให้ความกระจ่าง
-
คุณเจ อย่าถอยเพียงแค่เริ่มต้นน่ะ :ling1: อันดับแรกต้องเชื่อใจกันก่อนน่ะ เล็กอาจจะมีเหตุผลในการเก็บรูปนั้นหรือไม่ก้อมันติดในกระเป๋าก้อไม่เคยใส่ใจเอาออกก้อได้น่ะ อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลเลย เขาถึงว่าความรักทำให้คนไม่มีสติ :z3: แต่เรื่องก้อพลิกไปอย่างคาดไม่ถึงน่ะ ก้อดีเลยล่ะ เพราะเราไม่อยากให้ผู้หญิงเป็นตัวร้ายแบบไม่มีเหตุผลเท่าไหร่น่ะ :katai1:
-
คุณเจ อย่าถอยเพียงแค่เริ่มต้นน่ะ :ling1: อันดับแรกต้องเชื่อใจกันก่อนน่ะ เล็กอาจจะมีเหตุผลในการเก็บรูปนั้นหรือไม่ก้อมันติดในกระเป๋าก้อไม่เคยใส่ใจเอาออกก้อได้น่ะ อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลเลย เขาถึงว่าความรักทำให้คนไม่มีสติ :z3: แต่เรื่องก้อพลิกไปอย่างคาดไม่ถึงน่ะ ก้อดีเลยล่ะ เพราะเราไม่อยากให้ผู้หญิงเป็นตัวร้ายแบบไม่มีเหตุผลเท่าไหร่น่ะ :katai1:
ตัวละครที่ชื่อน้ำฝนผมไม่ได้ตั้งให้เป็นตัวร้ายตั้งแต่วางพล็อตครั้งแรกแล้วล่ะครับ
ตอนนั้นจะให้น้ำฝนช็อกที่รู้ว่าแฟนของตัวเองรักกับผู้ชาย จากนั้นน้ำฝนก็จากไปด้วยความผิดหวังอย่างหนัก
แต่ดูมันจะดราม่ามากเกินไปก็เลยเปลี่ยนใหม่ให้น้ำฝนมาชอบเล็ก เลิกกับเจ แล้วสุดท้ายก็ไม่ได้สักคน แต่ก็ทำใจยอมรับได้
แล้วผันตัวเองมาเป็นคนสนับสนุนในที่สุด แต่แอบหลอกคนอ่านให้คิดว่าน้ำฝนเป็นตัวร้ายเฉยๆ 555 อย่าโกรธผมนะ :z1:
น้ำฝนจะไม่เป็นเหมือนนินาอย่างแน่นอนครับ ขานั้นเขาเป็นอย่างนั้นเพราะถูกครอบครัวสอนมาผิดๆ
Sarawatta
-
ถ้าคุณเล็กต้องการให้ความช่วยเหลือรินจริงๆ เราไม่แนะนำให้อาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกันแค่สองคนแบบนี้แน่ๆ ค่ะ
1. คุณเล็กเป็นคนมีชื่อเสียง อย่าลืมสิคะว่านักข่าวเดี๋ยวนี้หูตาอย่างกับสับปะรด ดีไม่ดีพรุ่งนี้อาจจะมีข่าวตามหน้าหนังสือบันเทิงก็ได้ค่ะ ประมาณว่า 'คุณเล็ก..ดาราชื่อดัง ซุ่มอยู่กินกับแฟนสาวนอกวงการแบบลับๆ' เป็นต้น
2. ความรู้สึกของคุณเจ (อันนี้เราว่าสำคัญสุด ^^) ต่อให้คุณเจไม่ใช่คนที่ขี้หึงมาก ก็ต้องมีคลางแคลงใจกันมั่งล่ะค่ะ ว่าชาย-หญิงที่เคยเป็นคนรักกันมาก่อนอยู่บ้านหลังเดียวแค่กันสองคนจะเกิดอาการสปาร์คกันขึ้นมาอีกหรือไม่?
จะทำอะไรก็คิดให้ดีถึงผลได้ผลเสียด้วยนะคะคุณเล็ก ส่วนคุณเจก็ใจเย็นๆ~ คุยกันด้วยเหตุผลก่อนดีกว่าน้าา :กอด1:
-
ทำให้คนอ่านเจจ็บปวดอีกแล้ว ตัดฉับแบบนี้ทำร้ายกันชัดๆเลย เป็นใครก็ต้องคิดเป็นธรรมดา เพราะคนเราเป็นพวกชอบคิดไปเองอยู่แล้ว เพราะทุกวันนี้อยู่บนฐานแห่งการระแวง เอาตัวเองเป็นหลักสะงั้น ถ้าเล็กมีเห็นผลที่น่าพอใจก็ดีนะ ถึงจะเป็นคนเคยรักแต่จบกันไม่ดีอันนี้มันก็น่าห่วงนะเล็ก ถึงเล็กไม่คิดแต่ผู้หญิงคนนั้นอาจคิดก็ได้ ขอให้เจเข้าใจแล้วกันนะ
-
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
บรรยายไม่ถูก มีแต่อารมณ์ค้างล้วนๆ :katai4:
-
คุณเจหึงคุณเล็กเหรอออ ๕๕๕ จะได้อ่านคุณเล็กง้อคุณเจแล้ว ๕๕๕ อย่าคิดมากไปคุณเจ แฟนเก่าเขาแค่ไม่มีที่พึ่งเอง รอคุยกันเถอะจะได้รู้ความจริง รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาไวๆนะคับ
-
น้ำฝนนี่พยายามมากมาย นับถือเลย ตอนนี้ก็เจรับความดราม่าไปก่อน เดี๋ยวคุณเล็กต้องรีบง้อนะ
-
จากตอนก่อน น้องน้ำฝนนี่ เงิบ ไปเลยใช่ไหมค่ะ เจอคุณเล็กพูดเชิงตอกกลับให้ไปคิด แถมยังออกตัวแรงว่าคบกับเจอยู่ o18 คิดไว้อยู่เหมือนกันที่น้ำฝนทำแบบนั้นจะต้องมีแฟนคลับไม่พอใจ มันเหมือนเอามีทติ้งมาบังหน้าธุรกิจ ซึ่งมันก็ต่างคนต่างคิดกันไป แต่ผลมักจะออกมารูปแบบนี้ ซึ่งตัวเองก็เคยเจอมาเหมือนกัน เหมือนโดนหลอกให้ไปฟัง แต่ส่วนตัวไม่ได้คิดนะ เคยเห็นคนที่ไปด้วยเขาไม่พอใจเท่าไหร่ แต่ยังดีที่เจ กับ เล็ก ยังรับมือได้ และทำให้น้ำฝนคิดได้ในตอนต่อมาว่า ควรจะวางตัวอยู่สถานะไหน หวังว่านางคงไม่มีแผนอีกนะ เพราะตอนนี้รู้สึกถ่านไฟเก่าจะมารุมกันกระพรือน่าดูเลย คุณเจก็ใจร่มๆ หน่อย อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ค่อยๆคุยกัน เชื่อใจคุณเล็กเถอนะ :katai2-1:
-
คราวนี้น้ำฝนกลับตัวกลับใจ โอเคให้อภัยละกัน
ส่วนตัวชอบแบบนี้นะ คือไม่อยากให้ใครร้ายแบบร้ายสุด เพราะทุกคนต่างก็มีมุมเป็นของตัวเองทั้งนั้น ถือว่าความพยายามเพื่อความรักของน้ำฝนอยู่ในจุดที่รับได้ และไม่ก้าวก่ายให้เล็กต้องลำบากใจมากเกินไป แค่ไม่อยากให้มีดราม่าย้อนหลังเรื่องนางเท่านั้นเอง
วุ้ยๆๆๆๆ เจหึงอ่ะ หึงได้น่ารักมากกกกกกก แต่เล็กก็ทำให้สงสัยเหมือนกันนะว่าแฟนเก่าคนนั้นสำคัญแค่ไหน ทำไมรูปยังอยู่ในกระเป๋าตังค์อยู่เลย อันนี้รอเล็กเคลียร์ แต่คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหานะ ส่วนตัวตอนนี้ยังไม่ถึงขั้นดราม่า และความหึงของเจก็พึ่งเริ่มต้นขึ้นเอง ยังไม่ได้เห็นฉากที่เจหึงเล็กกับโฮปเลย
ปล.รอตอนต่อไปจ้าาาาาาา
-
CHAPTER 22-1 ❋ จุดสมดุลความรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3131581#msg3131581)
CHAPTER 22-2 ❋ เปิดตัวครั้งแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3131582#msg3131582)
✿✿ ธุรกิจนี้มีรัก ✿✿
CHAPTER 22-1 ❋ จุดสมดุลความรัก
(http://bit.ly/2bvDIFA)
ใครเคยมีคนรักเก่ากลับมาหาบ้าง?
ความรู้สึกที่ได้เห็นคนที่เคยรักมากๆ กลับมาเป็นแบบไหน? จะว่าไปก็น่าแปลก ช่วงชีวิตหนึ่งเราเคยสนิทสนมและใกล้ชิดกัน ดูเหมือนจะขาดกันไม่ได้ แต่จู่ๆ โชคชะตาก็พาใครคนนั้นจากไป ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด วันนี้เราก็คือคนแปลกหน้ากันไปแล้ว
ความรู้สึกเก่าๆ เหล่านั้นหายไปไหน? อะไรหรือที่ทำให้สิ่งต่างๆ ไม่เหมือนเดิม? เล็กเคยคิดว่าเป็นเรื่องของเวลา แต่ตอนนี้ไม่ใช่ สิ่งที่มีพลังมากที่สุดไม่ใช่เวลา แต่...
มันเป็นเรื่องของการเลือกต่างหาก!
รินเปลี่ยนไปมากพอสมควร ก่อนหน้านี้เธอดูสดใสมีชีวิตชีวา เป็นหญิงสาวที่ดูมีความสุขกับชีวิต น่ารักน่าทะนุถนอม มีเสน่ห์น่าหลงใหลเสียจนเล็กแทบถอนตัวไม่ขึ้น เสียใจฟูมฟายจนแทบเสียสติเมื่อรู้ว่าเธอตัดสินใจจบความสัมพันธ์ของเขากับเธอไว้ข้างหลัง
มาบัดนี้ ไม่ใช่เพียงเพราะอายุที่เพิ่มขึ้นเท่านั้น ช่วงที่เธอจากไปคงมีเหตุการณ์หลายอย่าง เปลี่ยนแปลงหญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยสดใสให้ดูเป็นคนที่กร้านโลก นี่คือความโหดร้ายอย่างหนึ่งของเวลาและการเลือก
"ปีแรก รินก็ไปอยู่ที่บ้านเขาเลย พ่อแม่ญาติพี่น้องของเขาไม่ค่อยชอบรินเท่าไหร่ พวกเขาคอยกีดกันริน หาทางทำให้รินเลิกกับพี่เขาให้ได้ ใส่ร้ายรินต่างๆ นาๆ แต่ตอนนั้นพี่เขายังคอยปกป้องรินอยู่ รินถึงอยู่ได้อีกหลายปี แต่เมื่อไม่นานนี้ พี่เขาไปชอบผู้หญิงอื่น เป็นลูกน้องในบริษัทเขานั่นแหละ ทีนี้ นอกจากเขาจะไม่ปกป้องรินแล้ว เขายังช่วยพ่อกับแม่ขับไสไล่ส่งรินออกจากบ้านอีก วันนี้รินทนไม่ไหว เพราะเขาเอาผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ในบ้านแทน รินถึงต้องขนเสื้อผ้าหนีออกมา รินไม่รู้จะไปหาใครแล้ว นึกถึงแต่พี่เล็กคนเดียว" เจ้าของเรื่องเศร้าเล่าไปร้องไห้ไป
เล็กฟังจบก็ถอนหายใจ เขาสงสารเธออยู่หรอก แต่เล็กไม่ได้รักเธอแล้ว เมื่อก่อนเคยคิดจะตัดพ้อต่อว่าว่าทำผิดอะไรถึงต้องทิ้งกัน แต่ตอนนี้ วันเวลาได้เยียวยาหัวใจของเล็กจนหายดี ไม่มีความห่วงอารณ์ใดๆ อีก ถึงกระนั้น ถ้าเธอเดือดร้อนเขาก็คงไม่ใจจืดใจดำ อย่างน้อยก็พอช่วยได้ในฐานะคนเคยรู้จักกัน
"พี่เล็ก...รินขอโทษนะคะ ขอโทษที่ทิ้งพี่เล็กไป ตอนนี้...รินรู้แล้วว่ารินคิดผิด รินเลือกเงิน รินอยากสบาย แต่สุดท้ายรินก็ไม่เหลืออะไรเลย เพราะเงินก็เป็นของเขา ไม่ใช่ของริน เขาไม่ให้รินมาแม้แต่บาทเดียว รินมีแค่เงินเก็บนิดๆ หน่อยๆ ของรินติดตัวมาด้วย"
สิ้นเสียงพูดรินก็สะอื้นให้อีกระลอก เธอเห็นหน้าอดีตแฟนหนุ่มแล้วก็ใจหาย เพราะเล็กไม่ได้มองเธอด้วยสายตาที่ลุ่มหลงเหมือนเมื่อก่อน เธอจะโทษใครได้เพราะเลือกที่จะทำให้เป็นอย่างนี้เอง
"แล้วตอนนี้พี่เล็กเป็นไงบ้าง รินยังตามข่าวพี่เล็กอยู่เรื่อยๆ นะคะ แต่หลังๆ รินเครียดๆ ก็เลยไม่ค่อยได้ดูทีวีเท่าไหร่ ตอนนี้งานแสดงของพี่เล็กเป็นไงบ้างคะ" รินยังมีแก่ใจถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
"พี่ก็เป็นพระเอกตกอับเหมือนเดิมของพี่นั่นแหละ ไม่ได้ต่างจากเดิมเท่าไหร่หรอก" เล็กแค่นหัวเราะ แม้ไม่ถึงกับตั้งใจพูดกระทบ แต่คนฟังก็หน้าชาไปพอสมควร
"อ้อ...อย่างงั้นเหรอคะ แล้ว...พี่เล็กมีแฟนใหม่หรือยังคะ" รินถามอย่างไม่แน่ใจ
ไม่รู้ว่าคนถามมีเจตนาอะไร แต่ถ้าถามเพื่อหาช่องจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม มันคงสายไปแล้ว วันที่เล็กเคยต้องการให้เธอกลับมา เธอกลับไม่สนใจใยดีผู้ชายคนนี้เลย ทั้งๆ ที่ตอนนั้นเล็กขอร้องอ้อนวอน เจ็บปวดแทบปางตาย
เล็กพยักหน้ายิ้มๆ "มีแล้ว ก็เพิ่งกลับไปเมื่อกี้ตอนที่รินมานั่นแหละ"
รินหน้าเจื่อนเล็กน้อย เธอเข้าใจว่าเล็กหมายถึงน้ำฝน "อ๋อ...ผู้หญิงคนนั้นเหรอคะ"
"เปล่า...ไม่ใช่ผู้หญิง" เล็กขัดขึ้น
"ไม่ใช่ผู้หญิง" รินทวนคำ ทำหน้าฉงน "แล้วเป็นอะไรล่ะคะ"
"ถ้าไม่ใช่ผู้หญิง ก็ต้องเป็นอะไรที่ตรงข้ามกับผู้หญิงสิ" เล็กช่วยแย้มให้
"พี่เล็กหมายถึง...ผู้ชายเหรอคะ" รินทำหน้าไม่เชื่อ แต่ก็หน้าเสียไปพอสมควรแล้ว
เล็กพยักหน้า "ใช่ คนเมื่อกี้ไง"
"อะไรนะคะพี่เล็ก เดี๋ยวนี้พี่...พี่เปลี่ยนมาชอบผู้ชายแล้วเหรอคะ" รินตกใจ
แม้ไม่อยากอาฆาตแค้น แต่เล็กก็แอบสะใจเล็กน้อย "ใช่ ก็ในเมื่อชอบผู้หญิงแล้วเป็นแบบนี้ พี่ก็ชอบผู้ชายดีกว่า"
รินทำหน้าเหลอหลา ความหวังที่เธอจะขอกลับมาคืนดีกับเล็กพังครืนลงในพริบตา นับว่าเป็นเรื่องที่ช็อคหัวใจเธอไม่น้อย ไม่คิดฝันมาก่อนว่าเล็กจะเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้ สงสัยความผิดหวังครั้งนั้นคงทำให้เล็กเข็ดขยาดผู้หญิง ในที่สุดก็เปลี่ยนขั้วมาหาผู้ชาย
"ค่ะ" รินรับคำสั้นๆ สีหน้าบอกยากว่าอยู่ในอารมณ์ไหน
"ริน...เมื่อกี้แฟนพี่เขาน่าจะเข้าใจผิดเรื่องพี่กับรินนะ พี่รักแฟนพี่คนนี้มาก พี่คงต้องคุยกับเขาคืนนี้ รินคงไม่ว่าอะไรนะ ถ้าพี่จะขอให้ริน...ไปพักข้างนอก แถวๆ นี้มีอพาร์ทเมนท์ที่มีห้องเช่ารายวันอยู่ พี่จะช่วยออกค่าใช้จ่ายให้รินละกัน อีกอย่าง...ถ้ารินไม่รู้จะไปไหน รินกลับบ้านที่ต่างจังหวัดเถอะ ยังไงๆ พ่อกับแม่เขาก็ไม่ทิ้งรินหรอก รินกลับไปอยู่กับพ่อกับแม่ให้สบายใจก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะทำยังไงต่อไป พี่ช่วยให้คำแนะนำรินได้เท่านี้ แล้วก็คงจะช่วยรินได้เท่านี้จริงๆ รินคงเข้าใจพี่นะ ทั้งหมดที่แล้วมาพี่ให้อภัยรินทุกอย่าง พี่ไม่ติดค้างอะไรกับรินอีกแล้ว พี่ลืมไปหมดแล้วทุกอย่าง รูปนี้...พี่เก็บไว้ติดตัวเสมอ เพื่อเตือนใจพี่เองว่าครั้งหนึ่งเคยเกิดอะไรขึ้นกับพี่บ้าง เห็นทีไร พี่ก็จะนึกถึงความเจ็บปวดตอนนั้นจนพี่ไม่กล้ารักใครอีกเลย แต่ตอนนี้...พี่ไม่จำเป็นต้องเตือนใจตัวเองเรื่องนี้อีกแล้ว พี่คืนมันให้รินละกันนะ"
ว่าแล้วเล็กก็หยิบรูปในกระเป๋าสตางค์ส่งคืนให้รินไป รินรับไปพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ไม่น่าเชื่อเลยว่าเล็กจะตัดบัวไม่เหลือใยกับเธอเลย แต่มันก็สาสมกับสิ่งที่เธอเคยทำไว้กับเล็ก
"เดี๋ยวพี่จะพารินไปพักที่อพาร์ทเมนท์ใกล้ๆ ตรงนี้ละกัน พี่ขอโทษจริงๆ พี่กับแฟนต้องเคลียร์ความเข้าใจกันให้เร็วที่สุด คงไม่สะดวกให้รินอยู่ที่นี่คืนนี้ รินคงไม่ว่าอะไรพี่นะ รินจะอยู่สักสองสามวันก่อนก็ได้แล้วค่อยกลับบ้าน"
รินได้แต่ทอดถอนใจ เธอคงต้องยอมรับสภาพว่าเล็กหมดใจให้เธอแล้ว หมดแล้วจริงๆ รินจึงได้แต่พยักหน้าและยอมรับในชะตากรรมนั้น
ของทุกอย่าง ถ้าทิ้งไว้ไม่รักษามันก็เก่า ความรักก็ไม่พ้นวิสัยนั้นไปได้
(http://bit.ly/2bd9pje)
"กว่าคนเราจะรู้ว่าชีวิตสอนอะไรกับเรา อาจต้องรอจนวินาทีสุดท้าย รอจนถึงเวลาที่เราไกล้หมดลมหายใจ เราทุกคนก็รู้กันดีว่าการป้องกันดีกว่าการรักษา แต่พอเอาเข้าจริงก็เลือกความสุขความสบายมากกว่าการดูแลตัวเอง เพราะคิดว่า...ไม่เป็นไรหรอก พอเกิดขึ้นจริงก็พร่ำบ่นโทษโชคชะตา ทำไมต้องเกิดเรื่องนี้กับเรา หนักกว่านั้น บางคนบอกว่าช่างมันเถอะ ใช้ชีวิตให้มีความสุขก่อนเดี๋ยวก็ตายแล้ว ถ้าคนเรามันตายไปง่ายๆ ก็ดีอยู่หรอก เพราะถึงตอนนั้น มันไม่ได้หลับไปสบายๆ แน่นอน อันนี้ผมยืนยันได้ เพราะเคยผ่านวินาทีนั้นมาแล้วสองครั้งสองครา แล้วคนข้างหลังคุณล่ะ ทุกคนมีคนที่เรารักและคนที่รักเรา เคยนึกถึงคนเหล่านั้นบ้างหรือเปล่า"
"กว่าจะเกิดมาได้ไม่ใช่ง่าย กว่าจะมีร่างกายนี้มา เราผ่านความรัก ความเอาใจใส่และความทะนุถนอมของผู้ให้กำเนิด แต่เรากลับใช้มันโดยไม่เคยถนอม ปล่อยให้ผุพังไป แล้วก็อ้างว่า ยุ่ง ไม่มีเวลา แม้กระทั่ง...ไม่มีเงิน แต่ที่จริงมีทั้งเวลาและเงินที่ใช้ไปเพื่อความสุขชั่วคราว แต่ทำร้ายตัวเอง คุณรู้ไหมครับ การป้องกันกำหนดมูลค่าได้ แต่เราไม่มีทางกำหนดมูลค่าการรักษาได้เลย ผมเคยรักษาตัวครั้งใหญ่ ครั้งแรกรอดมาได้เพราะย้ายไปโรงบาลเอกชน แต่ค่าใช้จ่ายก็แตะเจ็ดหลัก ครั้งที่สองได้โรงบาลรัฐ จ่ายไม่ถึงครึ่งล้าน เหมือนกับที่ อ. เหวิน สอนไว้ว่า...สุขภาพดีมิได้หมายถึงทุกสิ่งทุกอย่าง แต่หากขาดสุขภาพที่ดี เท่ากับสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง เงินทองมากมายซื้อสุขภาพที่ดีไม่ได้ แต่สุขภาพที่ดีจะทำให้หาเงินหาทองได้มากมาย เพราะคนเราในวัยหนุ่มสาวมักใช้สุขภาพแลกกับความมั่งคั่ง ยามแก่เฒ่าจึงใช้ความมั่งคั่งแลกสุขภาพ"
"แต่ก็น่าดีใจครับ ช่วงนี้คนเริ่มเห็นความสำคัญของสุขภาพมากขึ้น หลายคนหาทางออกเพื่อหลีกหนีจากความน่ากลัวนี้ ก็เลยมีกูรูหรือกูรู้มากมายเกิดขึ้นในโลกอินเตอร์เน็ท โลกโซเชียล มากมายจนเลือกไม่ถูกกันเลย กลายเป็นภัยแบบใหม่สำหรับคนที่ไม่มีความรู้ ผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญจะไปวิจารณ์ใคร ได้แต่บอกตัวเองว่าอย่าใช้ชีวิตตามข้อคิดเห็น ถ้าอยากรู้เรื่องอะไรก็ต้องมาจากคนที่รู้จริงเท่านั้น ชีวิตต้องมีโค้ชบอกทางฉันใด จะเลือกถูกต้องมีที่ปรึกษาที่รู้จริงฉันนั้น..."
เสียงนักธุรกิจคนหนึ่งแรลลี่เรื่องสุขภาพดังไปทั่วห้องชั้นล่าง เล็กเปิดฟังซีดีคนสำเร็จฟังไปพลางๆ ระหว่างรอให้เจมาเอาของที่ลืมไว้ เล็กจะพยายามฟังซีดีให้ได้ทุกวัน ไปเซ็นเตอร์ทุกอาทิตย์ เพื่อรักษาแรงเหวี่ยงของการคิดบวกไม่ให้ตก
หลังกลับจากไปส่งรินแล้ว เล็กเอากระเป๋าของเจที่ลืมไว้บนห้องมาวางไว้บนโต๊ะข้างล่าง ในนั้นมีทั้งโทรศัพท์ ไอแพ็ด กระเป๋าสตางค์และเอกสารสำคัญสองสามอย่าง ลืมของสำคัญอย่างนี้ เจคงต้องกลับมาเอา ไม่อย่างนั้นชีวิตที่ไร้เครื่องมือติดต่อสื่อสารคงลำบาก เผลอๆ จะเสียงานเสียการไปหมด
ตอนแรกเล็กว่าจะส่งไลน์ไปหา แต่เครื่องมือสื่อสารของเจทุกอย่างอยู่ที่นี่หมด จึงไม่รู้จะติดต่ออย่างไร เบอร์บ้านก็ไม่ได้ขอไว้ จึงต้องนั่งรอให้เจกลับมาเอาเองเท่านั้น ดีที่ได้ฟังซีดีเป็นเพื่อนไปด้วย ไม่เสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์
ฟังซีดีคนสำเร็จจบไปหลายแผ่นแล้วเจก็ยังไม่มา เล็กจึงปิดและนั่งรอคอยคนรักอย่างหงอยเหงา ชะเง้อแล้วชะเง้ออีก แต่ไม่เห็นคนที่คิดถึงโผล่มาเสียที หรือว่าเจจะตัดใจไม่มาเอาของวันนี้ ยอมอยู่โดยที่ติดต่อใครไม่ได้เพราะไม่อยากมาเจอหน้าเล็ก ตอนนี้ดาวน์ไลน์และใครต่อใครส่งข้อความมาหาเจเต็มไปหมดเลย โทรศัพท์ก็ดังอยู่เป็นระยะๆ เล็กตัดใจไม่รับและปล่อยให้ดังจนหยุดไปเองหลายรอบ หิวข้าวก็หิว ในครัวไม่มีอะไรเหลืออยู่เลยเพราะอาหารที่ตุนไว้เพิ่งหมด
สามทุ่มกว่าแล้ว เล็กนั่งรออยู่นานจนรู้สึกปวดฉี่ จึงแวบไปเข้าห้องน้ำ ในขณะที่กำลังทำธุระส่วนตัวอยู่ เสียงกริ่งหน้าบ้านพลันดังขึ้น ขัดจังหวะความสุขเล็กๆ น้อยๆ ทว่ามีความสำคัญมาก เล็กต้องรีบจัดการธุระตามเสียงเรียกร้องของธรรมชาติแทบแย่ ไม่รู้ว่าเจมาหรือเปล่า แต่ถ้าช้าไปจะเสียโอกาส เจอาจนึกว่าไม่มีคนอยู่ก็ได้ คราวนี้คนใจน้อยอาจจะหนีกลับบ้าน
เสร็จจากห้องน้ำเล็กก็รีบวิ่งออกมาดูหน้าบ้าน ไม่มีแสงไฟรถยนต์ของเจอย่างเคย พอเพ่งมองดีๆ จึงเห็นเงาตะคุ่มๆ ของใครคนหนึ่งยืนอยู่ข้างประตูเล็ก ดูจากลักษณะท่าทางจึงพบว่าเป็นคนที่เล็กกำลังรอคอยอยู่นั่นเอง
"คุณเจ" เล็กเรียกด้วยความดีใจ รีบเปิดประตูให้มือไม้สั่น "คุณเจมายังไงครับ"
"แท็กซี่ครับ" เจตอบสั้นๆ
พอเข้ามาในบริเวณบ้าน เจก็ทำท่าเหมือนมองหาอะไรสักอย่าง
"แล้วทำไมไม่เอารถมาล่ะครับ" เล็กถามด้วยความสงสัยขณะปิดประตูเล็ก
"อ๋อ...ผมรู้สึกเหนื่อยๆ ก็เลยไม่อยากขับเอง มาแท็กซี่ดีกว่า" เจตอบเสียงเรียบ "พอดี...ผมลืมของไว้บนห้อง ขอขึ้นไปเอาของแป๊บนึงนะครับ แล้วก็จะกลับเลย ไม่รบกวนเวลานานหรอกครับ" น้ำเสียงที่พูดฟังดูห่างเหิน คนฟังใจเสียไม่น้อย
ว่าแล้วเจก็เดินดุ่มๆ เข้าไปในบ้าน ไม่ฟังอีร้าค่าอีรมใดๆ เล็กรีบเดินตามมาทันที แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว เจเดินขึ้นไปบนห้องนอนของเล็กอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าไม่มีประโยชน์ที่จะตามไป เล็กจึงเดินไปหยิบกระเป๋าของเจบนโต๊ะในบ้านออกมา ก่อนวางลงบนโต๊ะหน้าบ้านและนั่งคอยเจอยู่ตรงนั้น
ไม่นานเจก็เดินหน้าตาตื่นลงมา คงเป็นเพราะหาของที่ต้องการไม่เจอนั่นเอง
"อยู่นี่ครับคุณเจ" เล็กบอกพลางชูกระเป๋าที่เจลืมไว้ให้เจดู"ผมจะบอกคุณเจแล้วแต่ไม่ทัน"
เจทำท่าโล่งอก ก่อนเดินมารับกระเป๋าที่ลืมไว้จากเล็กไป "ขอบคุณครับ"
เจรับของไปแล้วก็ยืนหันรีหันขวาง จะกลับเลยก็กระไรอยู่เพราะเพิ่งมาถึง จะอยู่ต่อก็กลัวจะมาขัดความสุขของเล็กกับแฟนเก่า แม้ว่าอยากรู้แต่ก็ปากหนัก ไม่กล้าถามว่าผู้หญิงคนนั้นหายไปไหนเสียแล้ว
"เอ่อ...ผมกลับแล้วนะครับ" เจทำหน้ายิ้มยาก มีความรู้สึกหลายอย่าง
บอกไปแล้วเจก็ชักไม่สบายใจ เล็กเองก็ยืนหน้าเศร้าเหมือนไม่อยากให้ไป แต่ภาพที่เพิ่งเห็นไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วก็ยังติดตา ที่จริงก็ไม่มีเหตุผลต้องอยู่ด้วยซ้ำ แฟนเก่าคงอยากรื้อฟื้นความหลังกัน จะอยู่เป็นก้างขวางคอไปทำไม
เล็กอยากจะร้องห้ามแต่ก็ปากหนักอีกเหมือนกัน จนกระทั่งเจ้าของร่างสูงโปร่งค่อยๆ สาวเท้าเดินออกไป เล็กจึงเปลี่ยนใจสาวเท้าเดินตามไปจนถึงตัวของคนขี้ใจน้อย ก่อนสวมกอดจากทางด้านหลังไว้เบาๆ ซุกหน้าลงบนไหล่กว้าง
"คุณเจ อย่าไปเลยนะครับ อยู่กับผมนะครับคืนนี้"
เจหยดชะงักกับที่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงอ้อนวอนฟังดูน่าสงสาร หรือว่าที่จริงไม่อยากกลับไปกันแน่
"จะให้ผมอยู่เป็นก้างขวางคอคุณเล็กทำไมล่ะครับ" น้ำเสียงของเจฟังเหมือนประชด
"โธ่คุณเจ ใครว่าคุณเจเป็นก้างล่ะครับ คุณเจไม่เห็นเหรอว่าไม่มีใครอยู่แล้ว มีผมอยู่บ้านคนเดียว เหงาก็เหงา หิวข้าวก็หิว แฟนก็ไม่อยู่" เล็กทำเสียงอ้อน
"จะอยู่คนเดียวได้ไง เมื่อตอนเย็นๆ ผมก็เห็นอยู่ กอดกันกลมเชียว"
"คุณเจหึงเหรอ" เล็กแกล้งถาม
"เปล่า" เจขึ้นเสียงสูง "หึงทำไมล่ะครับ คนมาทีหลังไม่มีสิทธิ์หึงอยู่แล้ว"
"อ้าว แต่มาทีหลังไม่ได้แปลว่าเสียเปรียบคนมาก่อนนะครับ ผมไม่ได้รักใครเพราะมาก่อนมาหลังซะหน่อย"
คราวนี้เจเงียบ สีหน้าที่เคยเรียบเฉยก็เผยรอยยิ้มน้อยๆ
"แล้วผมจะรู้ได้ไงว่าคนมาก่อนหรือมาหลังได้เปรียบล่ะ" เจย้อนถาม
เล็กแอบยิ้ม ก่อนปล่อยคนขี้น้อยใจออกจากอ้อมแขน เจ้าตัวคงอยากสนทนาด้วยแล้ว ไม่น่าจะวิ่งหนีไปไหนอีก ส่วนเจเมื่อเป็นอิสระแล้วก็สอดส่ายสายตาเหมือนมองหาใครอีก
"แล้วเขาไปไหนล่ะ" เจถาม
"ใครล่ะครับ"
"อ้าว ก็แฟนเก่าคุณเล็กไง เขาไปไหนซะล่ะ"
"คุณเจรู้ได้ไงครับว่าเขาเป็นแฟนเก่าผม" เล็กทำหน้าฉงน จำได้ว่าไม่เคยเอารูปแฟนเก่าให้เจดูเลย ทำไมเจถึงรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนเก่าของเล็กได้
เจทำหน้าเลิ่กลั่ก แม้ว่าจะเป็นความบังเอิญที่ทำให้รู้ แต่คงไม่กล้าบอกตรงๆ ว่ารู้ได้อย่างไร "อ๋อ...เอ่อ...เอาเป็นว่าผมรู้ละกันครับ ก็ผมได้ยินเขาพูดกับคุณเล็กว่าเป็นคนเคยรักกัน ก็น่าจะเป็นแฟนเก่าไม่ใช่เหรอครับ"
"อ๋อ..." เล็กขำเบาๆ ไม่นึกว่าเจจะได้ยินประโยคนั้นด้วย "เขาไปแล้วครับ ผมให้เขาไปพักที่อพาร์ทเมนท์แถวๆ นี้ จะได้ไม่รบกวนเวลาเคลียร์ปัญหาคาใจระหว่างผมกับแฟนใหม่ไงครับ" เล็กเน้นคำว่าแฟนใหม่ชัดๆ
เจทำท่าจะยิ้มก็รีบเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย คงกลัวเสียฟอร์ม "ใครเหรอครับ แฟนใหม่คุณเล็ก" เจทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"งั้นคุณเจหลับตาสิครับ"
เจเลิกคิ้ว"ทำไมต้องหลับตาด้วยล่ะครับ"
"น่า...หลับตาหน่อยนะครับคุณเจ ถ้าคุณเจอยากรู้ว่าใครเป็นแฟนใหม่ของคุณเจ คุณเจต้องหลับตาครับ"
เจลังเลพักหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย ผ่านไปไม่ถึงยี่สิบวินาทีก็เริ่มอึดอัดและอยากรู้
"ผมลืมตาได้ยังครับคุณเล็ก"
"อีกแป๊บเดียวครับ อย่าแอบดูนะ" เล็กกำชับ พร้อมแล้วจึงบอกเจอีกครั้ง "ลืมตาได้เลยครับคุณเจ"
เจค่อยๆ ลืมตาตามที่เล็กบอก คนแรกที่ปรากฎตรงหน้าคือเล็ก ยืนห่างไปราวสามสี่เมตร ถือกระดาษแผ่นหนึ่งไว้ระดับอก มีข้อความขยุกขยิกเขียนไว้ด้วย แต่เจอ่านไม่ถนัดเพราะเขียนด้วยเส้นปากกาบางๆ แถมแสงไฟฟ้าที่มีก็ยังไม่พอให้อ่านได้อีก
"อ่านไม่ออกน่ะครับ" เจบอก
"ทำไงถึงจะอ่านออกล่ะครับ" เล็กยิ้มเจ้าเล่ห์
เจยกยิ้มมุมปาก จากนั้นก็เดินเข้าไปหาเล็ก ก่อนก้มและเพ่งสายตาอ่านข้อความที่เล็กเขียนไว้บนกระดาษแผ่นนั้น ข้อความนั้นเขียนไว้ว่า...
"ใครตามมาอ่าน คนนั้นเป็นแฟนปัจจุบันของผม"
เจถึงกับผงะ ก่อนยืนตัวตรง ยิ้มเขินเพราะเสียรู้ ส่วนเล็กหัวเราะชอบใจเบาๆ
"รู้ยังครับ ว่าแฟนคนปัจจุบันของผมคือใคร" เล็กยักคิ้ว ยิ้มยียวน จ้องตาเจไม่วางตา
เจหันไปมองทางอื่น จากนั้นก็หัวเราะกับตัวเองในลำคอ ส่ายหน้าไปมา พอหันกลับมาอีกครั้งก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ถ้าไม่รู้...ก็บ้าแล้ว"
สองแขนของเจรวบเล็กเข้าไปกอดอย่างรักใคร่ เล็กกอดตอบด้วยความดีใจ ในที่สุดก็ง้อแฟนคนปัจจุบันได้สำเร็จเสียที
"ขอโทษนะครับที่ปล่อยให้แฟนปัจจุบันอยู่เหงาๆ คนเดียว แถมยังไม่ได้กินข้าวอีก ผมนี่แย่จังเลย" เจตำหนิตัวเอง แต่ฟังดูไม่จริงจังนัก "เข้าบ้านเราดีกว่าครับ"
"บ้านเรา" เล็กทวนอย่างไม่แน่ใจ
"ใช่ ก็บ้านเราไง หรือว่า...คุณเล็กไม่อยากให้ผมอยู่ที่นี่ ผมกลับก็ได้นะ"
เจทำท่าจะปล่อยอ้อมแขนออก เล็กรีบผวากอดไว้แน่น
"อย่าครับคุณเจ ใครบอกล่ะว่าผมไม่อยากให้คุณเจอยู่ที่นี่" เล็กทำเสียงออดอ้อน "ผมน่ะ นั่งรอคุณเจมาตั้งหลายชั่วโมง ฟังซีดีหมดไปหลายแผ่น ได้แนวคิดดีๆ ตั้งเยอะ"
เจหัวเราะชอบใจ คนยัวร์เวย์เห็นคุณค่าของเวลามาก ขนาดรอแฟนยังไม่ยอมปล่อยเวลาให้สูญเปล่า
"อย่างนี้สิครับ ถึงจะเป็นแฟนคนยัวร์เวย์อย่างผมได้" เจสัพยอก ก่อนปล่อยเล็กออกจากอ้อมแขนและจ้องมองตากัน
เล็กยิ้มละไมให้กับคนตรงหน้า นึกดีใจที่วันนี้มีใครสักคนให้งอนง้อ หัวใจจึงกระชุ่มกระชวยราวกับปลากระดี่ได้น้ำ นานๆ ได้ทำอย่างนี้ก็รู้สึกดีไม่ใช่น้อย
"ผมมีอะไรอยากคุยกับคุณเจเยอะเลย อยู่เป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับ ผมไม่อยากนอนคนเดียวอีกแล้ว"
เจยิ้มแบบขำๆ "ถ้าผมปล่อยแฟนให้ผมนอนเหงาคนเดียว ผมก็คงเป็นแฟนที่แย่มากๆ ว่าแต่จะให้ผมกลับไปทำไมอีกล่ะครับ กลับไปก็นอนคนเดียวเปล่าๆ รู้ไหมว่าผมน่ะ...พอเจอแฟนคนปัจจุบัน ผมก็ไม่อยากนอนคนเดียวอีกเลย เข้าบ้านเราดีกว่าครับ...รักรออยู่"
"ครับ...อัปไลน์ที่รัก" เล็กส่งยิ้มให้ทั้งใบหน้า ส่งความหมายดีๆ ผ่านสายตาไปให้ด้วย ชีวิตที่แห้งแล้งเหมือนทะเลทรายของเล็กกลับฟื้นขึ้นมาแล้ว จากนี้ไป...ผู้ชายคนนี้จะเป็นคนสำคัญที่สุดในช่วงชีวิตตอนนี้
เมื่อเทียบดูแล้ว ความรักครั้งนี้ดูพิเศษกว่าความรักครั้งไหนๆ ของทั้งสองคน ไม่ใช่เพราะเป็นผู้ชายเหมือนกัน ไม่ใช่เพราะรักร้อนแรงอย่างหนุ่มสาว ไม่ใช่เพราะผูกพันกันมานานจนแก้ไม่ออก แต่เป็นเพราะมีความพอดีในหลายๆ อย่าง คล้ายกับชิงช้าที่ปลายสองข้างมีน้ำหนักเท่ากัน ความรักของเจกับเล็กก็อยู่ตรงจุดกลางพอดี
แม้ว่าจะแกว่งไปทางใดทางหนึ่งบ้างยามเจอปัญหา แต่สุดท้ายก็จะกลับมาอยู่ที่จุดสมดุลของมัน
TBC
-
CHAPTER 22-1 ❋ จุดสมดุลความรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3131581#msg3131581)
CHAPTER 22-2 ❋ เปิดตัวครั้งแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3131582#msg3131582)
✿✿ ธุรกิจนี้มีรัก ✿✿
CHAPTER 22-2 ❋ เปิดตัวครั้งแรก
(http://bit.ly/2bDFS0E)
ผู้คนหลายร้อยทยอยเดินเข้ามาในห้องประชุมขนาดใหญ่ ที่นี่คือแหล่งรวมของผู้คนที่ตั้งใจและมีความฝัน มีการจัดงานประชุมเป็นประจำทุกสัปดาห์ งานในวันนี้ถือว่าน่าสนใจเป็นอย่างมากเพราะแขกรับเชิญเป็นถึงดารา ที่จริงก็พอมีดารามาทำอาชีพนี้อยู่บ้าง แต่ดาราคนนี้พิเศษตรงที่เป็นถึงระดับพระเอกแถวหน้าคนหนึ่งของเมืองไทย
ที่นั่งทั้งหมดในห้องประชุมใหญ่ของเจเจมอลล์ถูกจับจองเต็มพื้นที่ ปกติแม้ไม่ใช่คนดังมาก็ยังแทบหาที่นั่งไม่ได้ บ้างต้องยืน บ้างนั่งกับพื้นทางเดินหรือตามแต่จะหาที่ว่างให้พอนั่งหรือยืนได้ เล่นเอาคนจะขึ้นพูดประหม่าและตื่นเต้นจนมือเย็น
ตอนเจบอกว่าเซ็นเตอร์ที่นี่ขอเชิญเล็กมาแบ่งปันประสบการณ์ความสำเร็จ เล็กรีบตอบตกลงโดยไม่รีรอ เพราะนั่นคือหนึ่งในความฝันที่เล็กมีในธุรกิจนี้ การขึ้นไปยืนพูดบนเวทีแบ่งปันประสบการณ์อย่างที่เจเคยพาเล็กไปดูบ่อยๆ แปลว่าคนๆ นั้นเริ่มประสบความสำเร็จ
ที่นั่งแถวหน้ามีอัปไลน์และคนอื่นๆ อีกมากมายมาให้กำลังใจเล็ก ไม่ว่าจะเป็นคุณสนิท น้ำฝน บี จิ๊ด คุณชิงชัยก็อุตส่าห์มา พี่ชอง เพื่อนบ้านที่รู้จักกันอีกสองคน แฟนคลับของเล็กอีกหลายสิบคน รวมถึงดาวน์ไลน์ของเจและคนในเซ็นเตอร์สานฝันอีกหลายคนก็มาร่วมให้กำลังใจด้วย ขาดก็แต่เพื่อนดาราซึ่งไม่มางานนี้ด้วยหลายๆ เหตุผล
"เอาล่ะครับ คราวนี้ก็มาถึงแขกรับเชิญพิเศษที่ทุกคนรอคอยแล้วครับ เขาเป็นใครครับคุณขวัญ" พิธีกรหนุ่มหันไปถามพิธีกรคู่หญิงสาว
"ก่อนที่จะบอกชื่อ ขวัญอยากจะบอกว่า ขวัญดูละครของพี่เขาทุกเรื่องเลย ปลื้มมาก แอบเป็นแฟนคลับอยู่ห่างๆ ด้วย พอรู้ว่าพี่เขาจะมาที่เซ็นเตอร์เรา ขวัญตื่นเต้นมาก นอนไม่หลับเลยค่ะ แค่พูดก็ตื่นเต้นแล้ว"
พิธีกรสาวสวยหนุ่มหล่อทำท่าทางตื่นเต้น เรียกเสียงกรี๊ดจากคนที่มานั่งฟังได้เป็นอย่างดี บรรยากาศแทบไม่ต่างจากคอนเสิร์ตย่อมๆ ของศิลปินดังเลยทีเดียว
"เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เรามาพบกับแขกรับเชิญคนพิเศษในค่ำคืนนี้กันเลยดีกว่าครับ นักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับทับทิม คุณเล็ก เจษฏา เพิ่มพูนดี ครับ"
สิ้นเสียงพิธีกร เสียงกรี๊ดและเสียงเพลงก็ดังกระหึ่มขึ้นพร้อมกัน เล็กลุกจากที่นั่งด้านหน้า ก่อนเดินขึ้นไปบนเวทีซึ่งยกพื้นสูงอย่างง่ายๆ ออร่าและความหล่อแผ่กระจายไปทั่วจนเห็นได้แม้อยู่แถวหลังสุด วันนี้เล็กมาในชุดสูทสีดำสมัยใหม่ สลับสีขาวของเสื้อเชิ๊ตด้านใน เสียงกรี๊ดจากบรรดาสาวๆ หนุ่มๆ และเพื่อนร่วมธุรกิจเป็นเวลานานจนคนที่จะพูดเขินเลยทีเดียว
"ตื่นเต้นจังเลยครับ ขอเสียงคนมีฝันอีกทีละกันครับ" เล็กยื่นไมค์ไปข้างหน้าเหมือนที่นักร้องชอบทำเวลาขอเสียงกรี๊ด คราวนี้เสียงกรี๊ดกระหึ่มจนฮอลล์แทบถล่ม
"ขอบคุณมากครับ ก่อนอื่น ต้องขอขอบพระคุณเซ็นเตอร์ฟรีเทรดอัลตร้าโดยอาหมอนพพร มิ่งทรัพย์ นักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับตรีเพชร ที่ให้เกียรติเชิญผมมาร่วมแบ่งปันประสบการณ์ธุรกิจยัวร์เวย์ของผมในวันนี้ครับ" เล็กหยุดเว้นจังหวะให้เสียงปรบมือ
"แนะนำตัวกันสักนิดล่ะกันครับ ไหนใครยังไม่เคยเจอผมบ้างครับ มีใครไม่เคยเห็นผมในทีวีหรือสื่ออื่นๆ เลยไหมครับ อ้อ...ไม่มีเลย แสดงว่ารู้จักผมกันหมดแล้ว ผมชื่อเล็ก เจษฎา เพิ่มพูนดี ปัจจุบันก็เป็นดารา แสดงเป็นพระเอกอยู่หลายเรื่อง เรื่องที่เพิ่งจบไปเป็นซีรี่ส์ไม่ได้รักหรือรักไม่ได้ ใครได้ดูบ้างครับ"
มีคนยกมือเกือบเต็มห้อง
"ชอบไหมครับ" เล็กยื่นไมค์ให้ มีเสียงตะโกนว่าชอบดังก้อง "ผมก็ชอบเรื่องนี้มากเลย เดี๋ยวจะเฉลยว่าทำไมถึงชอบ รอฟังดีๆ สำคัญมากๆ" เล็กยิ้มมีเลศนัย "นอกจากเป็นดาราแล้ว ตอนนี้ก็มาทำธุรกิจยัวร์เวย์ด้วยครับ ขอขอบคุณอัปไลน์ผู้เปิดโอกาส คุณเจ วรภพ ตันติวินิจกุล นักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับไพลินครับ" เล็กเว้นจังหวะให้เสียงปรบมือ
"ถ้าไม่มีอัปไลน์ในวันนั้น ก็ไม่มีผมในวันนี้ อีกคนที่ผมต้องกล่าวถึงก็คือคุณครูผู้เปิดปัญญาของเรา พี่จุ๊ วีรวรรณ บุญวิริยะ นักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับมงกุฎทูตและเซ็นเตอร์สานฝันด้วยครับ" เสียงปรบมืออีกคำรบ
"ผมเป็นคนบ้านนอกครับ เกิดที่จังหวัดสิงห์บุรี ไม่ไกลจากกรุงเทพเท่าไหร่ มีพี่น้องทั้งหมดด้วยกันสามคน วันนี้น้องชายก็มาด้วย เราสามคนพี่น้องมีชื่อเล่นที่แปลแล้วเหมือนกันเลย พี่สาวผมชื่อจิ๋ว ผมเป็นคนกลางชื่อเล็ก ส่วนน้องชายชื่อจิ๊ด พวกเราชอบอะไรเล็กๆ กัน" เล็กเว้นจังหวะหัวเราะ
"ตอนเด็กๆ ผมก็เหมือนเด็กๆ ทั่วไปครับ เล่น เรียนหนังสือไปตามประสา จนกระทั่งวันหนึ่ง พ่อกับแม่ก็เลิกกัน แม่กลายเป็นที่พึ่งคนเดียวของลูกๆ ทั้งสามคน แม่ผมทำงานหนักมาก จากที่เคยอยู่เป็นแม่บ้านสบายๆ ก็ต้องออกไปทำงานหาเงิน ทำอาชีพทุกอย่างที่สุจริตที่ทำแล้วได้เงิน แม่เปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยว เอาเงินก้อนที่เก็บไว้มาลงทุนจนหมด ก็พอทำให้พวกเราอยู่ได้ แม่ตื่นเช้ามืดทุกวัน ไปตลาดแต่เช้าซื้อของมาเตรียมไว้ กลับมาแล้วก็ต้มน้ำซุปเตรียมไว้ แต่ก็ยังอุตส่าห์มีเวลาทำอาหารเช้าให้ลูกๆ สามคนกินก่อนไปโรงเรียนอีก พอขายก๋วยเตี๋ยวไม่รุ่ง แม่ก็เปลี่ยนไปขายอีกหลายอย่าง ขายเสื้อผ้าที่ตลาดนัด ทำขนมขาย มีเวลาเหลือก็รับจ้างซักรีดให้กับครูที่อยู่บ้านพักในโรงเรียน"
พูดถึงตรงนี้คนพูดก็น้ำตาซึม
"ตอนนั้นผมก็เริ่มคิดแล้วว่าจะช่วยแม่ยังไงดี หลายๆ ครั้งผมเคยแอบเห็นแม่ร้องไห้ ผมสงสารแม่มาก สุดท้ายผมก็ตัดสินใจที่จะไม่เรียนหนังสือให้จบตอนเรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง แม่เสียใจที่รู้ว่าผมตัดสินใจอย่างนั้น แต่ผมก็ไม่อยากให้แม่ลำบากจนเกินไป ก็เลยมาหางานทำที่กรุงเทพ ก็งานรับจ้างนั่นแหละครับ เป็นพนักงานเซเว่นก็เป็นมาแล้ว พนักงานเสิร์ฟในร้านอาหาร เด็กส่งของก็เคยทำ แล้วก็อะไรอีกหลายๆ อย่าง ทำหลายอย่างมากครับเพื่อที่จะหาเงินช่วยครอบครัว ไม่ให้แม่เหนื่อยอยู่คนเดียว ในยัวร์เวย์เราสอนกันว่าการตอบแทนเป็นการบ้านของชีวิต ชีวิตที่ไม่รับภาระไม่เรียกว่าชีวิต ผมก็เริ่มทำมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว"
"วันหนึ่งบังเอิญนั่งดูทีวีในหอพัก เห็นข่าวประกวดร้องเพลงรายการเดอะไชนิ่งสตาร์ ผมก็แค่อยากลองดู ก็เลยอัดคลิปเสียงใส่โทรศัพท์แล้วส่งไปประกวด ปรากฎว่า...ได้เข้ารอบ คือจริงๆ ผมก็ชอบร้องเพลงนะครับ พอร้องได้ไม่น่าเกลียด แต่ผมก็คิดว่าผมได้ที่สามมาแบบงงๆ คือมันงงจริงๆ นะครับว่าผ่านเข้ารอบจนมาได้ที่สามได้ยังไง เพราะมีคนเก่งกว่าผมเยอะมาก แต่หลังจากนั้นแล้วผมก็ไม่ได้ทำอะไรที่เกี่ยวกับการร้องเพลงอีกเลย"
"จากนั้นก็มีคนติดต่อให้ไปเดินแบบบ้าง ถ่ายโฆษณาบ้าง เล่นละครเป็นตัวประกอบบ้าง ตอนนั้นผมไม่มีใครดัน ไม่ได้เป็นเด็กใคร ก็ดันตัวเองตลอด หาโอกาสให้ตัวเอง จนกระทั่งได้รู้จักกับผู้ใหญ่ที่สถานีช่องหนึ่ง เขาชวนผมมาเล่นละครเป็นพระเอก ผมตกใจมาก มันเกินฝันของผมจริงๆ เป็นจุดเริ่มต้นให้ผมได้เล่นเป็นพระเอกเรื่อยมา มีเงินส่งให้ครอบครัวใช้ ตอนนี้ผมไม่ให้แม่ทำงานแล้ว ให้แม่อยู่บ้าน ตอนนี้แม่อยู่กับพี่สาว ผมกลับไปเยี่ยมแม่ปีละสองสามครั้ง เคยขอให้แม่มาอยู่ด้วยที่กรุงเทพแม่ก็ไม่ยอมมา เคยมาครั้งเดียวแล้วก็ไม่มาอีกเลย แม่ไม่ชอบความวุ่นวาย ผมก็เข้าใจแม่นะครับ ก็เลยให้แม่อยู่กับพี่สาว ตอนนี้ก็ทำงานเป็นข้าราชการที่จังหวัด"
"ผมเล่าให้ฟังเพราะอยากจะบอกว่า คนที่เขาหาโอกาส เขาจะเห็นโอกาสเป็นโอกาส ส่วนคนที่ไม่คิดจะหาโอกาส เขาจะมองโอกาสเป็นอากาศ ต่อให้เอามากองตรงหน้าก็มองไม่เห็น" เสียงปรบมือดังขึ้นเป็นเวลานานพอสมควร แสดงว่าคงถูกใจคนฟัง
"ทุกครั้งที่เจอโอกาส ผมไม่เคยปฏิเสธเลย ขอให้เป็นงานสุจริตผมทำได้หมด คว้าทุกโอกาสที่เห็นจนกระทั่งผมได้มาเป็นดารา แม้จะได้ฉายาว่าพระเอกตกอับก็เถอะ อันนี้อย่าไปพูดถึงมันครับ ในวงการนี้มีอะไรหลายอย่างที่ในชีวิตนี้ไม่คิดว่าจะเห็นก็ได้เห็น แต่มันก็เป็นวงการที่ทำให้ผมมีอยู่มีกิน มีชีวิตที่ดีขึ้น เลี้ยงดูครอบครัวได้ แม้จะไม่มั่นคงก็เถอะ คงจะเคยเห็นดาราอาวุโสที่อายุมาก ไม่มีงานแสดง ป่วยแล้วก็ต้อง...เอ่อ...ผมไม่พูดละกันนะครับ คิดว่าทุกคนคงรู้กัน นั่นแหละคือสิ่งที่ผมไม่อยากเป็น ผมถึงพยายามมองหาโอกาสที่จะมีธุรกิจของตัวเอง ดาราหลายคนเขาก็อยากมีธุรกิจของตัวเองนะครับ บางคนทำน้ำหอมมาขาย บางคนเปิดร้านอาหาร บางคนทำธุรกิจส่วนตัว แต่ใช้เงินลงทุนไม่น้อย เจ๊งไปก็เยอะ ผมก็เลยได้แต่คิด แต่ยังไม่กล้าลงทุนทำอะไร ผมยังต้องผ่อนบ้านแล้วก็มีค่าใช้จ่ายอีกสารพัด ก็เลยไม่อยากเสี่ยง ก็มาสบโอกาสได้รู้จักกับธุรกิจยัวร์เวย์โดยบังเอิญ อยากรู้ไหมครับว่าผมเจอยัวร์เวย์ได้ยังไง มันตลกมากเลยล่ะครับ" เล็กหัวเราะ คนที่นั่งฟังตะโกนบอกมาว่าอยากรู้
"เรื่องมันก็มีอยู่ว่า มีแฟนคลับของผมคนหนึ่ง เป็นน้องผู้หญิง เขาก็มีแฟน แฟนเป็นผู้ชายนะครับ บังเอิญว่าแฟนของน้องคนนี้ทำธุรกิจยัวร์เวย์อยู่ ทีนี้...เมื่อสองเดือนกว่าๆ ที่ผ่านมา ผมจัดงานแฟนคลับมีตติ้ง น้องผู้หญิงคนนี้ก็มาด้วย คราวนี้ไม่ได้มาคนเดียวเหมือนที่เคยมา พาแฟนมาด้วย ผมมารู้ทีหลังว่าแฟนขอมา ทราบไหมครับว่ามาทำอะไร ไม่ได้มาเป็นแฟนคลับแน่ๆ พูดง่ายๆ ก็คือหวงแฟน กลัวน้องผู้หญิงคนนี้มาชอบผม วันแรกที่เจอกันนี่ทะเลาะกันเลยนะครับ ถ้าใครเคยดูหนังหรือละครไทย พระเอกนางเอกมักจะไม่ถูกกันตอนแรก อย่างนั้นเลยครับ ผมชวนแฟนของน้องคนนี้มาทานอาหารเย็นด้วยเขาก็ไม่มา เขาบอกผมว่าอะไรน้า...คิดว่าทุกคนจะต้องเป็นแฟนคลับคุณหรือไง ผมไม่ใช่กะเทย อะไรทำนองนี้" เล็กเว้นจังหวะหัวเราะ "แต่สุดท้ายก็ยอมมาทานข้าวเย็นด้วยกัน พอผมร้องเพลงเขาก็หัวเราะผม คือผมไม่ได้ร้องเพลงนานแล้ว ก็เลยร้องเพี้ยนๆ ไปหน่อย ทีนี้...ตอนที่ผมไปห้องน้ำ เขาก็ตามมาคุยด้วย แล้วก็ขอเบอร์โทรศัพท์ผมไป ตอนนั้นผมไม่ให้ บอกตรงๆ ว่าไม่ชอบหน้า เขาก็ไม่ว่า แต่ในที่สุดเขาก็ได้เบอร์ผมจากแฟน หลังจากนั้นไม่กี่วันเขาก็ส่งไลน์มาหาผม ส่งมาทุกวันเลย มีคำคมหรือความคิดดีๆ มาให้อ่านบ่อยๆ คุ้นๆ ไหมครับ ตอนนั้นผมงงมากว่าผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร จะจีบผมหรือเปล่า"
จบประโยคนี้ คนฟังก็ส่งเสียงกรี๊ด
"จะไม่ให้สงสัยได้ยังไงล่ะครับ คนไม่รู้จักกันแต่ส่งไลน์มาคุยกันทุกวันมันก็ต้องสงสัยกันบ้าง แต่จุดพีคสุดก็คือตอนที่เขานัดผมมากินข้าวด้วยนี่แหละ ตอนนั้นผมก็ลังเลนะครับ เกิดโดนผู้ชายจีบจะทำยังไง แต่ก็ไปครับ วันนั้นอัปไลน์ผมก็ได้แนะนำธุรกิจยัวร์เวย์ให้ผม เรื่องหนึ่งที่ผมชอบมากวันนั้นก็คือ อัปไลน์ผมบอกว่า...คนรวยไม่ใช่รวยเพราะทำงานหาเงิน แต่คนรวยรวยเพราะสร้างระบบทำเงิน ผมก็มาคิดว่าดาราไม่ได้สร้างระบบทำเงิน เพราะเราทำงานให้ระบบอีกที พูดง่ายๆ ก็คือ...เป็นดาราต้องขายของให้คนอื่น เช่น เป็นพรีเซนเตอร์โฆษณา ใช้จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ มีใครเชื่อบ้างครับว่าดาราใช้ซันวิงค์สระผม เขาไม่ได้ใช้หรอก ดาราที่รวยๆ ส่วนมากขับเบนซ์หรือรถสปอร์ต ไม่มีใครขับรถที่เขาโฆษณาหรอกครับ เล่นละครก็ขายนะครับ ขายโฆษณาช่วงพักละครไงครับ ค่าตัวผมก็มาจากตรงนั้นแหละ ไปออกงาน ออกอีเวนต์ เดินแบบ ถ่ายหนังสือ ทุกอย่างคือการขายของให้คนรวยหมดเลย แล้วเขามีผมเป็นตัวเลือกคนเดียวไหมครับ ก็ไม่ ถ้าผมเกิดไม่สบาย แก่ตัวลง ประสบอุบัติเหตุ พิการ หรือมีดาราหน้าใหม่ หล่อๆ สวยๆ เข้ามาแทน ผมก็จะลำบาก ตอนนี้ก็เริ่มลำบากแล้ว"
"อัปไลน์สอนผมเรื่องหนึ่งที่ผมชอบมากก็คือ ชีวิตสำคัญที่การเลือก ความขยันเป็นพันครั้งไม่สู้การเลือกที่ถูกต้องเพียงครั้งเดียว ทิศทางผิดความพยายามก็สูญเปล่า ที่ผ่านมา ผมเลือกวิ่งหาเงิน เลือกที่จะเอาแรงและเวลาไปแลกเงิน เหมือนคนที่เอาถังไปตักน้ำจากบ่อมาใช้ ผมอาจจะโชคดีได้ถังใบใหญ่ ตักได้เยอะ แต่ไม่ว่าจะถังใหญ่ถังเล็ก ทุกคนก็ไปตักน้ำเหมือนกัน วันที่ไม่สบายหรือหมดแรงก็ไปตักไม่ได้เหมือนกัน อัปไลน์ทำให้ผมเห็นว่ามันยังมีอีกวิธีหนึ่งซึ่งก็คือการสร้างท่อน้ำ แทนที่เราจะเอาแต่ตักน้ำอย่างเดียว เราก็ควรจะหาเวลาสร้างท่อน้ำไว้ด้วย ยังไงๆ วันหนึ่งเราหรือคนที่อยู่ข้างหลังเราต้องได้ใช้แน่นอน ผมชอบแนวคิดนี้มาก ถามอัปไลน์ใหญ่เลยว่าเขาทำงานอะไร ทำไมสอนเรื่องดีๆ แบบนี้ให้เยอะจัง อยากทำบ้าง อยากทำทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เลยว่าเป็นอะไรนะครับตอนนั้น พออัปไลน์เฉลยมาว่าเป็นยัวร์เวย์ ผมแทบจะตกเก้าอี้เลย" เล็กเว้นจังหวะให้คนหัวเราะ
"คือ...ผมนึกไม่ออกจริงๆ นะครับว่ายัวร์เวย์มันคืองานสร้างท่อน้ำ เราไม่ได้เห็นภาพแบบนั้นเลยในชีวิตประจำวันของเรา พี่สาวผมก็เคยขายแล้วก็เลิกไป ในวงการบันเทิงผมก็เคยเจอคนขายยัวร์เวย์เหมือนกัน คือผมเจอแต่ผียัวร์เวย์ หลอกเขาไปทั่ว หลอกขาย หลอกมาฟัง ตื๊อๆ ง้อๆ จนน่ารำคาญ ไม่ได้เจอนักธุรกิจยัวร์เวย์มืออาชีพ ผมก็เลยนึกไม่ออกว่ามันจะให้ Passive income ได้ยังไง แต่ก็ตอนนั้นก็สมัครแบบงงๆ แล้วก็ลองไปเซ็นเตอร์ดู อยู่ไปสักพักผมก็เริ่มรู้แล้วว่ามันไม่ใช่ยัวร์เวย์อย่างที่เราเคยรู้จัก ผมชอบแนวคิดของธุรกิจที่มันไม่ต้องเสี่ยงอะไรเลย สินค้าก็คืนได้ ทำธุรกิจแล้วไม่สำเร็จก็ไปลาออกได้ ได้เงินค่าสมัครคืน สินค้าที่ขายไม่หมดก็เอาไปคืนได้ ลูกค้าไม่พอใจสินค้าก็เอาไปคืน ยัวร์เวย์จ่ายเงินคืนให้ เราไม่ต้องออกสักบาท ไม่ต้องกลัวเจ๊ง เพราะเราไม่ต้องผลิตสินค้าเอง ยัวร์เวย์เขาเป็นคนปวดหัวเอง เขาจ้างคนมาผลิตสินค้าให้ ทำวิจัยพัฒนาผลิตภัณฑ์ให้ ทำระบบขนส่งสินค้าให้ ทำสต็อกให้ ทำบัญชีให้ เปิดช็อปให้ ทำทุกอย่างให้เราหมด ยกเว้นทำการตลาดและกระจายสินค้า นักธุรกิจก็เอาส่วนนี้มาทำในฐานะหุ้นส่วน ที่มันน่าสนใจมากสำหรับผมก็คือ เราเอาสินค้าที่เราต้องกินต้องใช้อยู่แล้วนี่แหละมาทำการตลาด คนอื่นเขาแปรงฟันแล้วเขาก็ทำได้แค่บ้วนทิ้ง แต่เราบ้วนทิ้งแล้วไปชวนคนอื่นมาบ้วนทิ้งด้วยก็เกิดธุรกิจ มีรายได้ จริงไหมครับ เอาเป็นว่า ผมชอบธุรกิจนี้ ก็ลุยทำเลย เดือนแรกผมก็เป็น 18% ได้เงินมาสามหมื่นกว่าบาท ส่วนเดือนที่ผ่านมาเป็นทับทิม ได้มาหกหลักเลยครับ แถมยังมีดาวน์ไลน์อีกหลายคนที่ได้รายได้เหมือนเรา"
"ทำไมผมถึงเป็นทับทิมได้ มีสองเหตุผลหลักๆ ครับ ข้อแรก ผมยอมรับเงื่อนไขความสำเร็จ อะไรที่ต้องทำคือต้องทำ ไปเซ็นเตอร์ สาธิตสินค้า ไปอบรมสินค้า ทำลิสต์รายชื่อ โทรนัดหมาย เวลาไปกองถ่าย มีเวลาว่างผมก็จะติดสินค้าไปให้คนที่กองถ่ายลองใช้ ผมใช้ผลิตภัณฑ์อย่างเจ้าของธุรกิจ เป็นผลิตผลของผลิตภัณฑ์ พอมีคนทักเราว่าดูดีขึ้น ผิวพรรณดีขึ้น ก็เป็นโอกาสธุรกิจให้เราได้แล้ว มันไม่ได้สำเร็จทุกราย ถูกปฏิเสธก็เยอะ เราก็แค่ไปต่อ หาคนต่อไป ใครไม่ใช่ก็ข้ามไปก่อน ไม่ต้องไปติดอยู่นาน ถามว่าเหนื่อยไหม ท้อไหม ก็มีบ้าง แต่เราหยุดอยู่นานไม่ได้ ท้อได้ก็หายท้อได้ เหนื่อยได้ก็พักให้หายเหนื่อยได้ ข้อสอง ผมได้อัปไลน์ดี ทุกที่มาของความสำเร็จของผมมาจากอัปไลน์ล้วนๆ คุณเจยอมเหนื่อย ยอมอดนอน จัดเวลาให้ผม ไปช่วยผมสปอนเซอร์ สาธิตสินค้า ขายสินค้า แล้วไม่ใช่แค่ผมคนเดียว ดาวน์ไลน์คนอื่นๆ ด้วย ทำให้ผมเข้าใจเลยว่า ใครทำอะไรดีๆ ให้เราไม่ใช่หน้าที่ อัปไลน์ไม่สอนเราก็ได้ถ้าเราไม่ทำตัวให้น่าสอน ที่เขาสอนเราเพราะเขาชอบและพอใจที่จะสอน ไม่ใช่เพราะหน้าที่ เราก็ต้องรู้จักตอบแทน ถ้าเราเจอคนเก่งเราก็อาจจะแค่โชคดี แต่การได้เจอคนเก่งและเป็นคนดีอย่างคุณเจผมถือว่าผมมีบุญมาก ในขณะที่คนอื่นๆ เจอแต่ผียัวร์เวย์ ผมกลับได้มาอยู่กับมืออาชีพ ถือว่าโชคดีและมีบุญแล้วครับ"
เล็กหยุดเว้นจังหวะ เสียงปรบมือดังขึ้น
"ทีนี้ มาถึงเรื่องที่ผมเกริ่นทิ้งไว้ตอนแรก ผมเจออัปไลน์เพราะความหึงหวงของอัปไลน์ แล้วตอนนี้ สถานะของเราสองคนเป็นยังไง อยากรู้ไหมครับ"
เสียงตะโกนว่าอยากรู้ดังกึกก้องไปทั่วห้องประชุม
"ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ไปๆ มาๆ ผมก็...ตกหลุมรักอัปไลน์ของตัวเอง"
เสียงฮือฮาและเสียงกร๊ดกร๊าดดังมากทีเดียว ดังอยู่นานมากจนเล็กทำตัวไม่ถูก เขาวางแผนกับเจไว้แล้วว่าจะใช้เวทีนี้เปิดตัว ไม่ต้องตะล่อมคุยกับใคร จะได้วัดใจกันไปเลยว่าใครบ้างรับได้ ใครบ้างรับไม่ได้ โดยทั่วไป ธุรกิจนี้จะกรองคนที่เข้ามาประมาณหนึ่งอยู่แล้ว คนส่วนใหญ่จึงน่าจะรับเรื่องนี้ได้ไม่ยาก
ดาวน์ไลน์ของเจและเล็กหันไปมองเจซึ่งนั่งอยู่ด้านหน้าเป็นตาเดียวกัน ก่อนสลับไปมองเล็กซึ่งอยู่บนเวทีด้วย ต่างคนต่างตกตะลึงไปตามๆ กัน นับว่าเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันเลยทีเดียว
"ที่จริง...เราสองคนก็คบกันมาพักใหญ่ๆ แล้ว ถึงตอนนี้ เราก็ตกลงกันว่า...จะเป็นแฟนกันครับ"
คราวนี้เสียงกรี๊ดดังสนั่นและนานยิ่งกว่าเดิม เล็กเพิ่งจะรู้ว่าในธุรกิจยัวร์เวย์ก็มีสาววายหนุ่มวายเหมือนกัน
"ส่วนแฟนของอัปไลน์ก็มาเป็นดาวน์ไลน์ผมแล้ว เราเข้าใจกันดีนะครับ ไม่มีปัญหาอะไร น้องน้ำฝนช่วยโชว์ตัวยืนยันหน่อยครับ ต้องขอบคุณน้องน้ำฝนด้วยที่เป็นเด็กรุ่นใหม่ ใจกว้าง เข้าใจความรักในทุกรูปแบบ แถมยังให้อภัยพี่ชายสองคนนี้ด้วย"
น้ำฝนลุกขึ้นยืนแล้วก็โบกมือไปรอบๆ ดูเธอตื่นเต้นเหมือนกันที่เป็นเป้าสายตาคนหลายร้อยคน
"เอาล่ะครับ ในช่วงท้ายผมก็จะสรุปสั้นๆ ง่ายๆ ว่า ชีวิตสำคัญที่การเลือกจริงๆ ครับ เราต้องเลือกโอกาสที่ดีก่อนที่จะขยัน เราต้องเลือกบรรยากาศที่ดีก่อนที่เราจะเข้าไปอยู่ เราต้องเลือกครูที่ดีก่อนที่เราจะเรียน ยัวร์เวย์อาจไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับทุกคน แต่มันก็เป็นเพียงไม่กี่ธุรกิจบนโลกนี้ที่จะสอนคนให้เลือกเป็น ไม่ใช่เลือกตามที่คนอื่นเห็นว่าดี เลือกตามกระแส หรือเลือกตามภาพที่ดูดี แต่ยัวร์เวย์สอนให้เราเลือกด้วยคุณภาพ แถมยังมีประสบการณ์ของคนสำเร็จมาช่วยให้มุมมองความคิด ทำให้ทุกอย่างง่ายเข้าไปอีก อ้อ ที่สำคัญ ยัวร์เวย์ยังสอนการเลือกคู่ครองด้วยนะครับ ใครอยากได้คู่ดีๆ เหมือนผม มาลองทำยัวร์เวย์ด้วยกันนะครับ แล้วพบกันที่ความสำเร็จ ขอบคุณครับ"
เสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดดังสนั่นอีกคำรบ ยิ่งเป็นช่วงท้ายยิ่งกรี๊ดดังและกรี๊ดนาน หลังจากที่เล็กรับของที่ระลึกจากตัวแทนของฟรีเทดอัลตร้าเซ็นเตอร์แล้ว เล็กก็เดินลงเวทีมา เจเดินมาหาและกอดเล็กเบาๆ เรียกเสียงกรี๊ดให้ดังขึ้นไปอีก
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น เจกับเล็กก็กลายเป็นคนสำคัญของงานนี้ไปโดยปริยาย มีคนมาขอจับมือ ถ่ายรูปและแสดงความยินดีกับทั้งคู่อย่างล้นหลาม สองหนุ่มยิ้มกันจนแก้มแทบปริ การเปิดตัวคราวนี้ผ่านไปได้ด้วยดีและง่ายกว่าที่คิด เหลืออีกเพียงที่เดียวเท่านั้นที่ยังคงรอความท้าทายนี้อยู่ วงการบันเทิงของเล็กนั่นเอง แต่การเปิดตัวครั้งนี้คงจะเป็นโมเมนตั้มให้การเปิดตัวครั้งต่อไปง่ายขึ้น อย่างน้อยก็มีความมั่นใจจากการที่ครั้งแรกผ่านไปได้ด้วยดี
ความรักไม่เคยผิดเพราะเป็นสิ่งที่ธรรมชาติให้เรามา ความรักไม่มีเพศ มีแต่รักหรือไม่รักเท่านั้น ดังนั้น ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปิดบังหลบซ่อน เพียงแต่ต้องใช้เวลาและการจัดการสักหน่อยเพื่อให้คนยอมรับและเข้าใจ ถึงความรักจะไม่ผิด แต่มันก็เป็นสิ่งที่ต้องใช้ความพยายามจึงจะได้มา
ความรักก็เหมือนความสำเร็จ ถ้าไม่พยายามก็จะไม่ได้มา ถ้าไม่รู้จักทะนุถนอมก็จะหมดไป
TBC
-
ตอนนี้ออ่านแล้วยิ้มคับเหมือนคนบ้า เมื่อเปิดตัวแล้วก็เป็นตัวอย่างที่ดี ดูแลกันดีๆล่ะ ช่วยเหลือซึ้งกันและกัน ให้อภัยเมืออีกฝ่ายทำผิด มีการก้าวตักเตือนในสิ่งที่ไม่ดีนะ เล็กเจ
-
คุณเล็กน่ารัก เปิดตัวแล้วต่อไปก็หวังว่าจะไม่มีอุปสรรคอะไรที่ร้ายแรงนะมาทำให้ทั้งคู่ต้องเลิกกันนะ
-
เค้าเปิดตัวกันแล้วดีใจด้วยนะคุณเจ
ที่คุณเล็กเค้าเริ่มพูดออกสื่อแล้ววว
-
คุณเล็กกับคุณเจวางแผนการกันมาดีมากๆ เลยค่ะ ^^ แต่ที่ดียิ่งกว่าก็คือผลตอบรับจากคนรอบข้างนี่ล่ะน้าาา :heaven ถือว่าเป็นกำลังใจชั้นเยี่ยมเลยทีเดียวเชียว~
-
อ่านไปยิัมไปเหมือนคนบ้าเลยเรา 555
ก็เรื่ิองราวตอนนี้มันน่ารักนี่นา :mew1:
เปิดตัวได้แบบไม่มีข้อกังขาใดๆ
ทั้งเรื่องอดีต(เจอกันยังไง)
ทั่งเรื่องปัจจุบัน( คบกันแบบไหน)
-
น่ารักมากๆ ชอบตอนที่เล็กง้อตอนเจกลับมาเอาของ ดูแบบเป็นโมเม้นที่น่ารัก คงเข้าใจกันจริงๆแล้วสินะ
แล้วตอนเปิดตัวแบบอ่านแล้วแอบยิ้มตาม
หวังว่าจะไม่มีดราม่าหลังจากนี้อีกนะ 555+
-
:mew1: :mew1: อ่านแล้วยิ้มไปเขินไป น่ารักมากมายเลยค่ะคุณเล็ก ง้อคุณเจน่ารักมาก
ตอนเปิดตัวก็ฟินมากเลย :z2: :z2: :z2:
-
ช่างเป็นเรื่องธุรกิจที่ทำฟินซะจริงๆเลย :heaven ปรบมือให้กับเล็กรัวๆๆๆๆ :katai2-1: เล็กดีมากเลย พูดเคลียร์คัดชัดเจนกับแฟนเก่าแบบไม่ต้องเสียเวลาหาเหตุมาโน้มน้าว ตรงๆ ได้ใจ o13 คุณเจก็ขี้งอนเหมือนกันนะเนี่ย ถ้างอนอีกนิดคุณเล็กไม่ง้อแล้วนะ ว่าแต่ขี้งอนแบบนี้เป็นเคะ ใช่ไหมค่ะ :laugh: ดีใจที่ทั้งคู่ประสบความสำเร็จในความรักและธุรกิจที่ทำ ถ้าคนเราเข้าใจกัน ช่วยกันประคับประคอง พูดเปิดใจกันและกัน เชื่อว่าไม่มีอะไรมาทำลายความรักไปได้หรอก สู้ๆนะ :mc4:
-
ปลื้มค่ะ รักแบบผู้ใหญ่ที่มีพื้นฐานอยู่บนการพูดคุย เคลียร์กันตลอดเวลา ต่างฝ่ายต่างนึกถึงกัน เปิดตัวแล้วรอดูผลจากวงการบันเทิง
ที่คุณเล็กพูดถึงว่าเจอแต่ผียัวร์เวย์ก็จริงนะ คือวงการขายตรงเต็มไปด้วยคนแบบนี้ ประเภทนี้จริงๆ น้อยครั้งมากที่จะเจอคนที่ประสบความสำเร็จมาพูด
อีกเรื่องหนึ่งก็คือคนในแวดวงของคุณเล็กนั้นเป็นคนที่มีฐานะสามารถซื้อสินค้ายัวร์เวย์ที่มีราคาสูง ยิ่งดาวน์ไลน์อย่างคุณชิงชัยที่คนรู้จักก็อยู่ในแวดวงที่มีฐานะด้วย กำลังการขายของแต่ละคนก็ขึ้นอยู่กับแวดวงและกำลังการซื้อ+นิสัยการอุปโภคบริโภคของคนในแวดวงนั้นๆด้วยหรือเปล่า?
ชอบบุคลิกตัวละครหลายๆคนในเรื่องนี้ค่ะ ชอบที่พูดรู้เรื่องกันแม้กระทั่งแฟนเก่าที่ตั้งหน้าตั้งตามาพึ่งเล็กอย่างริน หรือน้ำฝนที่ผิดหวังจากเล็ก ที่ยังเหลืออยู่ก็เห็นจะเป็นอดีตแฟนคลับที่ออกมาประกาศตัวเลิกสนับสนุนคุณเล็ก ครอบครัวเจ ผู้ใหญ่ในวงการ เป็นนิยายที่อ่านแล้วฟีลกู๊ดเรื่องหนึ่งค่ะ ถึงแม้ว่าเนื้อหาจะมากพอตัว
-
ชอบฉากงอนง้อกันอ่ะ ๕๕๕ น่ารักดี อ่านแล้วยิ้มไปด้วยคับ รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
จะบอกว่าคนเขียนเขียนไปก็เขินไปเหมือนกัน ตอนแรกกะจะมีฉากในห้องนอนด้วย (ยังไม่ได้ทำอะไรกันนะ) แต่ว่าเอาไว้คราวหลังดีกว่า
เรื่องนี้มีจำนวนตอนน้อยกว่าต้นสนอยู่พอสมควร อาจจะไม่ได้อัปเดตถี่เหมือนกับต้นสน แต่คาดว่าน่าจะจบได้พร้อมๆ กัน
เป็นเรื่องที่เขียนยากเอาเรื่องอยู่ครับเพราะเนื้อหาส่วนที่เป็นสาระของธุรกิจหรือบรรยากาศของธุรกิจค่อนข้างเยอะ
เรื่องนี้ ไม่ได้ตั้งใจเขียนเพื่อมาอวย "ยัวร์เวย์" แต่ผมอยากให้เห็นอีกด้านของคนทำธุรกิจเครือข่ายที่หลายคนไม่ค่อยได้เห็น ไม่ใช่ได้เห็นแค่ "ผียัวร์เวย์" อย่างเดียวที่แม้แต่คนทำธุรกิจเดียวกันยังรังเกียจ แต่เราก็ไม่ยุ่งซึ่งกันและกันนะครับ เป็นกฎของแรงดึงดูดโดยธรรมชาติที่ช่วยให้เราอยู่ห่างๆ กันเอง
ว่าจะถือโอกาสอธิบายก็ลืมหลายครั้ง "ธุรกิจเครือข่าย" กับ "ธุรกิจขายตรง" ไม่เหมือนกันนะครับ
ธุรกิจขายตรง คือ ธุรกิจแบบการตลาดชั้นเดียว คนขายเป็นเซลส์แมนให้กับบริษัท ไม่ต้องสปอนเซอร์ใคร ไม่ต้องสร้างองค์กร
ธุรกิจเครือข่าย คือ ธุรกิจการตลาดหลายชั้น ผู้ทำธุรกิจเป็นผู้จัดจำหน่าย (agent หรือ distributor) เป็นหุ้นส่วนกับบริษัท มีรายได้ในฐานะหุ้นส่วน สร้างองค์กรธุรกิจเพื่อสร้างช่องทางกระจายสินค้าสู่ผู้บริโภคด้วยตัวเอง มีอิสระที่จะออกแบบธุรกิจของตัวเองอย่างไรก็ได้ (แต่ต้องไม่ผิดกฎจรรยาบรรณ)
อีกอันหนึ่งที่หลายคนเข้าใจผิดคือ คิดว่า "ธุรกิจเครือข่าย" กับ "ธุรกิจลูกโซ่/ปิรามิด" เหมือนกัน
บางคนคิดว่าผมจะเขียนเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจคล้ายๆ U-Fund ก็เลยไม่มาอ่านเรื่องนี้ (ยังไม่ทันได้อ่านเลยก็มโนกันไปแล้ว)
ธุรกิจลูกโซ่ไม่มีการเคลื่อนสินค้า อาจจะมีสินค้า เช่น เก้าอี้เทวดา แต่ก็ไม่เน้น รายได้มาจากค่าสมัครที่แพงมหาโหด มีการกินค่าหัวคิวต่อๆ กัน
คนที่มาก่อนได้เปรียบ เป็นธุรกิจที่เอาความโลภของคนมาขาย ที่สำคัญ ผิดกฎหมายด้วยครับ ใครอย่าไปหลงกลกันนะครับ
ผมนี่ก็โดนชวนอยู่เรื่อยๆ แต่ผมก็ไม่อยากเป็นคนที่ "ทำงานหาเงินก็จะได้แต่เงิน" อย่างอื่นที่สำคัญก็มีนะครับ เราต้องได้มาทั้งหมด ไม่ใช่แค่เงิน
ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านนะครับ เรื่องนี้ผมไม่เน้นการมีตัวร้ายมากมาย มีแค่พอสร้างสีสัน ต่อไปมาลุ้นกันว่าการเปิดตัวของเล็กในวงการบันเทิงจะเริ่มยังไง คุณเล็กกับคุณเจเขาวางแผนกันมาแล้ว อิๆ
Sarawatta
-
ถ้ามีการวางแผนการมาอย่างดีแล้วแบบนี้ ถึงแม้จะมีอุปสรรคเล็กๆ น้อยๆ เข้ามาทดสอบจิตใจ ทั้งสองคนก็คงจะจับมือกันผ่านมันไปได้อยู่แล้วล่ะเน้ออ.. :กอด1: รอนะค้าา ^^
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: เราชอบสองตอนนี้มาก ๆ น่ะ มันให้ความรู้สึกที่ดีและอ่านไปก้อลุ้นไปน่ะว่าจะเป็นยังไง เรื่องราวดูเป็นธรรมชาติลื่นไหล อ่านแล้วเหมือนกำลังดูเหตุการณ์จริง ๆ เลยน่ะ คุณ sarawatta บรรยายได้ดีมาก ๆ อ่านแล้วอินตามไปเลยน่ะ โดยเฉพาะตอนที่เล็กขึ้นบรยายน่ะ เราว่าคนเขียนทำการบ้านมาดีมาก ๆ ถึงแม้จะเอามาจากชีวิตจริงก้อเถอะ แสดงให้เห็นว่าเข้าถึงสาระของสิ่งที่ทำจริงๆ อ่านแล้วได้ข้อคิดเยอะเลยน่ะ ทำให้เราได้มุมมองหลาย ๆ อย่างและกลับมามองย้อนตัวเองเราชอบประโยคที่ว่า ขยันพันครั้งไม่เท่าการเลือกถูกเพียงครั้งเดียว มันก้อใช่จริง ๆ น่ะ แต่สิ่งไหนคือสิ่งที่ถูกกับเรานี่สิ :katai1: มันหายากจริง ๆ เลยต้องขยันต่อไป :hao7: หรือ ประโยคที่ว่าชีวิตที่ไม่มีภาระไม่ถือว่าเป็นชีวิต มันเป็นประโยคที่จริงแท้และให้กำลังใจไปในตัวด้วยน่ะ o13 ยอดเยี่ยมมากจ้ะ :กอด1: เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งชอบน่ะ
งานของคุณมันอิงกับความเป็นจริงค่อนข้างมากเลย แต่ก้อไม่เครียดจนเกินไป :กอด1:
-
:mew1:
-
ดีใจด้วยกับทั้งคู่ :z2:
-
ยินดีกับทั้งคู่ด้วยค่ะ กรี๊ดดดดดด เราชอบคู่นี้มากๆ ไม่ได้ง้องแง้งกันไปมา พูดคุยกันด้วยเหตุผลตลอด แต่มีหึงบ้างแบบนี้ก็น่ารักดีนะ 5555
ถ้าเราอยู่ในเซ็นเตอร์ด้วยเราก็คงจะกรี๊ดแหละ ไม่กรี๊ดได้ไงไหว ตอนแรกก็นึกว่าตอนนี้เป็นตอนจบซะอีก ตกใจ แอบงงเล็กๆ เพราะตอนที่แนะนำเล็กก็ประมาณว่าเป็นพระเอกแถวหน้าของเมืองไทย ประหนึ่งว่าเวลาผ่านมาแล้วพอสมควรยังไงยังงั้น
สำหรับยัวร์เวย์คือราบรื่นแล้วแหละ แต่ในวงการนี่จะเป็นยังไงมันเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ต้องรอดูต่อไป
ปล.ขอโทษด้วยค่ะที่เม้นท์ช้า แหะๆ เราอ่านแล้วก็เขินมากเหมือนกันตอนนี้ พึ่งลากตัวเองกลับมาจากหลุมค่ะ//ขอตัวกลับลงหลุมต่อนะคะ 555
-
ปลื้มปริ่มมากกก
อ่านแล้วยิ้ม เขิน 555555555
เปิดตัวแล้ว :mew3:
-
ว่าจะอัปเดตวันนี้เย็นซะหน่อย ต้องไปต่างจังหวัดกะทันหันเย็นนี้ ไปหลายวันเลย
พี่โฮปกำลังจะมาแล้ว อยากเขียนตอนนี้มากกกกกกกก
รอหน่อยนะครับ ต้นสนด้วย
:กอด1: :L2: :3123: :3123:
Sarawatta
-
รับทราบจ้าา.. :c5:
-
โอเคค่า รอนะคะ อิอิ
-
รับทราบ :z2:
-
ปรบมือดังๆๆๆๆ :katai2-1: ชอบสองตอนนี้มากเลยค่ะ
บรรยายได้ดีมากๆ รินอินตามไปเลยค่ะ
ชอบบรรยากาศของเล็กกับเจมาก
ทั้งคู่ดูเหมือนพร้อมจะก้าวไปด้วยกัน เขิน :-[
ปล.รับทราบอีกคนค่ะ
-
คิดถึงคุณเล็กกับคุณเจจัง
-
รอคุณเล็ก กับ คุณเจ มาทำธุรกิจฟินๆต่อ :heaven
-
รอคุณเล็ก กับ คุณเจ มาทำธุรกิจฟินๆต่อ :heaven
ขอโทษแฟนๆ คุณเจคุณเล็กด้วยนะครับ ตอนนี้คนเขียนอินกับต้น-สนจนเขียนเรื่องนี้ไม่ได้เลย ไม่อยากฝืนเขียนเพราะกลัวเขียนได้ไม่ดี อารมณ์มันต่างกันสุดขั้วเลยทั้งสองเรื่อง ขอผมเขียนต้น-สนจบก่อนนะครับ คาดว่าต้น-สนจะจบในหนึ่งสัปดาห์เพราะเหลือแค่ 6 ตอนเท่านั้น จะพยายามลงตอนละวัน จากนั้นผมจะค่อยมาเขียนเรื่องนี้ ให้อารมณ์โปร่งๆ โล่งๆ สบายๆ แล้วเขียนดีกว่าครับ ไม่งั้นเรื่องนี้อาจจะถูกอิทธิพลของดราม่าทำให้บรรยากาศเรื่องเพี้ยนไปได้
ขอบคุณสำหรับการติดตามและความเข้าใจครับ
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
รับทราบค่ะ
เรื่องโน้นดราม่ากำลังเข้มข้นเลย
-
โอเคค่ะ เรื่องนั้นกำลังเข้มข้นเลยค่ะ
-
รับทราบจ้าา.. :กอด1:
-
OK!
-
โอเค ตามนี้เลย ผู้แต่ง ๕๕๕
-
:กอด1: :mew3: :mew3: รับทราบค่ะ คิดถึงความน่ารักของคู่นี้อยู่ ...แต่รอได้ค่ะ o13 o13
-
รับทราบจ้าสู้สู้ :mew1:
-
คู่นี้น่ารักไปอีกแบบนึงแฮะ แตกต่างไปจากต้นสน
-
รับทราบค่าาาาาา :m19:
แต่ก็ยังรอคุณเล็กกับเจอยู่นะคะ o13
-
วันอาทิตย์นี้คุณเจกับคุณเล็กจะมานะครับ ไม่เกินสามทุ่ม
ขอบคุณทุกคนที่อดทนรอครับ ผมก็คิดถึงคุณเล็กกับคุณเจมากเลย
แล้วเจอกันครับ
Sarawatta
-
รอนะค้าา.. o4
-
✿✿ อัปไลน์ที่รัก ✿✿
CHAPTER 23 ❋ คู่จิ้นนอกจอ
(http://bit.ly/2aNT8p3)
คุณเจไม่อยู่ ไปอังกฤษสองสัปดาห์ ดูเหมือนจะเป็นช่วงทดสอบจิตใจของเล็กในการทำธุรกิจพอสมควร ดาวน์ไลน์หลายคนมีปัญหาจุกจิกในการทำธุรกิจมากจนยุ่งยากใจ ความจริงก็อาจจะเป็นปัญหาปกติที่เคยเกิดขึ้น แต่พอเจไม่อยู่แล้วทำให้เล็กขาดที่ปรึกษาที่ไว้วางใจมากที่สุดไป เนื่องจากความแตกต่างของเขตเวลา เจจะมีเวลาตอบไลน์เล็กเป็นเวลาสั้นๆ จากนั้นก็ต้องไปพบดาวน์ไลน์ตามที่ต่างๆ ทั่วอังกฤษ ไปงานบ้าง ไปประชุมบ้าง รวมทั้งได้รับเชิญให้ไปเยี่ยมบ้านของนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จสูงสุดในยุโรปที่เยอรมันร่วมกับกลุ่มคนไทยคนอื่นๆ ด้วย สองสัปดาห์ของเจจึงแน่นเอี๊ยดจนแทบจะไม่สามารถปลีกเวลามาตอบไลน์ได้บ่อยๆ เล็กก็อาศัยถามพี่ๆ คนอื่นๆ ในเซ็นเตอร์หรือไม่ก็ไซด์ไลน์คนอื่นไปพลางๆ ก่อน ทุกคนเต็มใจช่วยเป็นอย่างดีแต่เล็กก็เกรงใจเพราะคนอื่นๆ ก็มีธุรกิจของตัวเองที่ต้องดูแลเหมือนกัน
เมื่อไม่กี่วันมานี้บีเพิ่งโทรมาหาเล็กด้วยเรื่องลูกค้าคนหนึ่ง ด้วยความที่เธอเป็นคนที่ค่อนข้างอารมณ์ร้อนจึงใส่อารมณ์พอสมควร
"เล็กคิดดูนะ พี่แจงเนี่ยตกลงเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะซื้อเครื่องสำอางค์ชุดหน้ากระจ่างใสกับบี แล้วตอนหลังก็มาถามบีว่าขอราคาสมาชิกแต่ไม่ต้องสมัครได้ไหม ยังไงๆ บีก็ได้ยอดอยู่แล้ว พอบีไม่ยอมเขาก็ไปซื้อกับนักธุรกิจคนอื่นที่ยอมขายลดราคาให้แต่ไม่ต้องสมัคร ทุเรศกันทั้งคู่เลย ขนมผสมน้ำยาจริงๆ ทำอย่างนี้ธุรกิจมันก็แย่กันหมดสิ โดยเฉพาะนักธุรกิจคนนั้นนะ ทำน่าเกลียดมากเลย ขายตัดราคากันเฉย คอยดูนะบีจะแอบไปสืบชื่อมาแล้วแจ้งบริษัทให้ลงโทษ ไม่ต้องผุดไม่ต้องเกิดไปเลย"
เรื่องนี้ไม่ถือว่ายากนักสำหรับเล็กที่จะตอบ เขาจึงให้คำแนะนำง่ายๆ ไป
"ไม่เป็นไรหรอกบี ถ้าบีอธิบายให้คุณแจงเขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเราถึงต้องทำให้ถูกกฎจรรยาบรรณ แต่ถ้าเขายังยืนยันจะสนับสนุนคนทำผิดอยู่ก็ต้องปล่อยเขาไปเถอะ เราทำของเราให้ถูกต้องก็พอแล้ว ถ้าบีอยากจะสืบหาว่านักธุรกิจคนนั้นเป็นใครเราก็ไม่ห้ามนะ ถือว่าช่วยกันสอดส่องดูแลให้เพื่อนๆ นักธุรกิจที่อยากทำธุรกิจให้ถูกต้องคนอื่นๆ ด้วย แต่บีเชื่อคำสอนคนสำเร็จสิ คนไม่ดีแม้สำเร็จก็เป็นเรื่องชั่วคราว คนดีแม้ยังไม่สำเร็จก็เป็นเรื่องชั่วคราว"
สุดท้ายบีจึงยอมปล่อยให้คนรู้จักของเธอที่ชื่อแจงไปซื้อของกับนักธุรกิจที่ยอมลดราคาให้แต่โดยดี คนที่รู้ทั้งรู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่ไม่ดีแล้วยังทำก็ย่อมจะบอกพื้นฐานนิสัยได้อยู่แล้ว เราเองก็จะได้รู้ด้วยว่าต่อไปเราจะเลือกใช้เวลากับคนแบบไหน ส่วนนักธุรกิจคนนั้นแจงไม่ยอมให้ข้อมูลว่าเป็นใคร คงกลัวบีจะเอาเรื่องก็เลยต้องช่วยกันปิดบัง
ส่วนอีกวันหนึ่งเล็กก็ต้องรีบโทรไปเตือนน้องชายหลังจากที่เห็นการซื้อของที่ผิดปกตติของดาวน์ไลน์คนหนึ่งของจิ๊ด
"จิ๊ด เอ็งช่วยไปดูคุณเสกสรรค์หน่อย เขาซื้อยาสีฟันไปหลายโหลเลย พี่ว่ามันชักจะมีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้วว่ะ พี่กลัวเขาจะเอาไปวางขายในร้าน เห็นจิ๊ดบอกว่าเขามีร้านขายของชำอยู่ไม่ใช่เหรอ"
"ครับพี่เล็ก อ้าว ก็ดีไม่ใช่เหรอครับ จะได้ขายได้หมดไวๆ" จิ๊ดย้อนถามกลับมาอย่างงงๆ เพราะคิดว่าขายของได้ก็ดีแล้ว
"ไม่ได้หรอกจิ๊ด อย่างนี้มันเอาเปรียบคนอื่นแล้วมันก็ผิดกฎจรรยาบรรณด้วย จิ๊ดคิดดูนะ ถ้าเกิดคนที่เขาไม่มีเงินเปิดร้านขายของชำอย่างคุณเสกสรรค์ เขาก็จะทำธุรกิจสู้คุณเสกสรรค์ไม่ได้ ก็จะกลายเป็นว่ามือใครยาวสาวได้สาวเอา แต่ธุรกิจยัวร์เวย์ของเรา ทุกคนต้องทำธุรกิจด้วยการสร้างสายสัมพันธ์กับผู้คนเท่านั้นมันถึงจะยั่งยืน จิ๊ดลองคิดดูนะ ถ้าดาวน์ไลน์หรือสมาชิกของจิ๊ดพากันทำแบบนี้หมดก็จะมีแต่คนเอาเปรียบกัน โอกาสของดาวน์ไลน์แต่ละคนของจิ๊ดก็ไม่เท่าเทียมกัน มันจะเกิดปัญหาได้นะจิ๊ดถ้าเขารู้สึกว่าเขาไม่มีเงิน ไม่มีทุนเปิดร้าน สุดท้ายเขาก็จะไม่ทำกับเรา ธุรกิจของจิ๊ดก็จะมีปัญหา อีกอย่าง ถ้ายัวร์เวย์เขาสงสัยขึ้นมาว่าทำไมคุณเสกสรรค์ซื้อของเยอะผิดปกติ เขาอาจจะส่งสายสืบไปตาม แล้วถ้าเกิดจับได้ว่าคุณเสกสรรค์เอาของไปวางขายในร้านจริงๆ พวกเราทั้งหมดที่เป็นอัปไลน์จะโดนลงโทษกันหมดทุกคนนะจิ๊ด"
นั่นแหละจิ๊ดถึงได้เข้าใจ พอจิ๊ดไปดูที่ร้านของคุณเสกสรรค์ก็พบว่ามีการวางสินค้าขายในร้านอย่างที่เล็กสงสัยจริงๆ ด้วย จิ๊ดคุยกับคุณเสกสรรค์แล้วแต่ก็ตกลงกันไม่ได้เพราะคุณเสกสรรค์ยืนยันว่าเขาจะวางขายในร้านต่อไป ความจริงคุณเสกสรรค์เคยสมัครมาหนหนึ่งและวางสินค้าขายในร้านอย่างนี้มาแล้ว ขายได้เยอะจนได้รางวัลไปเที่ยวต่างประเทศเสียด้วย อย่างไรก็ตาม ธุรกิจก็ไม่เติบโตเนื่องจากไม่ได้มีการช่วยเหลือให้คนอื่นๆ สร้างธุรกิจได้ สุดท้ายก็หยุดไปจนกระทั่งน้องชายของเล็กไปชวนจึงได้เข้ามาทำอย่างเดิมอีกครั้ง
เล็กปรึกษากับพี่ประสิทธิ์แล้วก็ได้รับคำแนะนำว่าถ้าคุณเสกสรรค์ไม่หยุดการกระทำดังกล่าว ให้เล็กไปแจ้งที่ยัวร์เวย์ได้เลย ในกรณีที่อัปไลน์เป็นคนแจ้งเองจะไม่ถือว่ามีความผิดฐานปกปิด สุดท้ายคุณเสกสรรค์ก็ขอลาออกไปเองเมื่อรู้ว่าจิ๊ดจะแจ้งให้ยัวร์เวย์ลงมาดำเนินการตรวจสอบ หมดปัญหาไปอีกหนึ่งเรื่อง
ต่อมาก็เป็นคุณสนิทที่มีปัญหาเรื่องดาวน์ไลน์บางคนไม่ยอมมาเซ็นเตอร์ โทรหาแล้วไม่รับ ไปหาแล้วไม่อยู่หรือไม่มาตามนัด ทำให้คุณสนิทออกอาการท้อใจพอสมควร โทรมาหาเล็กร่ำๆ จะเลิกทำอยู่หลายหน
"ผมว่ามันไม่เหมาะกับผมแล้วล่ะครับคุณเล็ก มันเหมือนกับผมต้องคอยโทรไปตื๊อไปง้อ ผมชอบความรู้สึกนี้เลยคุณเล็ก คุณเล็กคิดดูนะครับ ชวนมากี่คนๆ ก็แทบจะเลิกกันไปหมด คนนั้นก็บอกว่าไม่ว่าง คนนี้ไม่มีเวลา คนโน้นพ่อป่วย แล้วก็อะไรอีกก็ไม่รู้ ปัญหาเยอะแยะกันไปหมดเลย ผมไม่อยากทำแล้วล่ะครับคุณเล็ก ให้ผมเป็นผู้จัดการส่วนตัวคุณเล็กอย่างเดียวผมก็พอใจแล้วล่ะครับ ไม่อยากดิ้นรนให้ชีวิตมันยุ่งยากกว่านี้"
เจออย่างนี้เข้าไปหลายๆ คนก็คงปวดหัวแล้ว แต่สำหรับเล็กจะมัวแต่ปวดหัวอยู่ไม่ได้ ต้องรู้จักหาทางออกด้วย ไม่ว่าจะฟังซีดีหรืออ่านหนังสือของคนสำเร็จ ปรึกษาพี่ๆ ในเซ็นเตอร์ที่ประสบความสำเร็จแล้ว ถามคุณเจเท่าที่จะพอมีเวลาตอบ หรือการแลกเปลี่ยนแบ่งปันประสบการณ์ในเซ็นเตอร์ทุกสัปดาห์ ชีวิตไม่ถึงกับมืดแปดด้านไปเสียทีเดียวถ้าเราพยายาม
เล็กต้องไปหาคุณสนิทถึงบ้านเพื่อคุยกันเป็นการส่วนตัว ทิ้งข้อคิดไว้ให้คุณสนิทหลายเรื่องทีเดียว
"คนทั่วไปแยกได้ระหว่างดีกับไม่ดี แต่คนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตเขาจะแยกแยะได้ว่าอันไหนดีและอันไหนดีกว่า การที่เราจะช่วยให้คนเข้าใจเรื่องนี้ต้องใช้เวลาครับคุณสนิท จริงๆ แล้วยัวร์เวย์น่ะทำไม่ยากหรอกครับ ที่ยากที่สุดคือการตัดสินใจจะทำจริงๆ จังๆ ต่างหาก บางคนก็อาจจะยังไม่ใช่เวลาของเค้า บางทีต้องปล่อยให้เค้าไปเรียนรู้ชีวิตอีกสักหน่อยเขาก็อาจจะนึกถึงเราและอยากกลับมาครับ คนที่เขาไม่มาจริงๆ ก็ไม่เป็นไรครับ คุณสนิทแค่รักษาสายสัมพันธ์เอาไว้ เผื่อวันหนึ่งเขาจะนึกถึงเรา ผมเองไม่ได้ทำยัวร์เวย์เพราะว่ามันง่ายหรือยาก ชอบหรือไม่ชอบ มีเวลาหรือไม่มีเวลา ทำเป็นหรือทำไม่เป็น แต่ผมทำเพราะว่ามันคุ้ม ทำแล้วได้ชีวิตไร้กังวลอย่างนี้ผมโอเค เราไม่ได้มีหน้าที่อธิบายให้ใครฟังอย่างเดียวหรอกครับ คนบางคนเขาก็ต้องการให้เราพิสูจน์ให้เขาเห็นก่อนว่าเราทำได้เขาถึงจะตามเรามา คุณสนิททำได้ครับ เห็นไหมครับว่าคุณสนิทก็ยังมีดาวน์ไลน์ที่เขาอยากทำจริงจังอยู่สองสามคนแล้ว เขาไว้วางใจตามคุณสนิทมา คุณสนิทจะกล้าปล่อยมือคนที่เขาไว้วางใจคุณสนิทหรือเปล่าครับ แค่สองสามคนก็ถือว่าสำเร็จมาขั้นหนึ่งแล้วครับ ถ้าคุณสนิทคิดว่าความสำเร็จแบบนี้ วิถีชีวิตแบบนี้ที่คุณสนิทได้ไปเห็นมาเป็นสิ่งที่คุณสนิทอยากได้ เราก็ต้องยืนหยัดครับ ความสำเร็จของเราไม่ได้ขึ้นอยู่ที่คนอื่น อยู่ที่เราคนเดียวเลยครับ"
คุณสนิทพยักหน้าเห็นด้วย แน่นอนว่ารายได้แบบต่อท่อน้ำยังไงก็ดีกว่าการที่ต้องเอาแรงไปตักน้ำอย่างแน่นอน ที่ผ่านมาคุณสนิทเองก็ดิ้นรนทำมาหลายอย่างแล้วแต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรสักอย่างที่อยู่คงทนมาถึงปัจจุบัน แล้วก็ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะต้องวิ่งทำไปอีกกี่อย่างกว่าจะหมดลมหายใจ
"เรื่องที่มันใช่ ต่อให้ใครไม่เห็นด้วยมันก็ยังใช่ครับ ส่วนเรื่องที่ไม่ใช่ ต่อให้มีคนเห็นด้วยมันก็ไม่ใช่ คุณสนิทก็คงเห็นว่าผมเองรักคุณสนิทกับครอบครัวมากขนาดไหน ช่วงที่ผมมีงานเข้ามาน้อยผมยังจ้างคุณสนิททำงานให้ผมไม่ได้เลย ถึงตอนนี้ผมจะกลับมาจ้างคุณสนิทได้อีกครั้ง แต่อนาคตล่ะครับ หรือถ้าคุณสนิทจะไปทำงานกับดาราคนอื่นๆ คุณสนิทคิดไหมครับว่าเขาก็อาจจะเจอปัญหาเดียวกับผม หรือบางทีเขาก็อาจจะอยากจ้างคนใหม่ๆ ที่เงินเดือนถูกกว่า งานที่ให้รายได้ที่ไม่มั่นคงอย่างนี้ใช่สำหรับคุณสนิทจริงๆ เหรอครับ มันให้เงินได้นะครับ แต่ก็ได้แค่เงินอย่างเดียว แถมยังต้องแลกกับการสูญเสียอย่างอื่นที่สำคัญไปด้วย ไม่ว่าจะเป็นสุขภาพหรือเวลา"
คุณสนิทพยักหน้าเห็นด้วยอีกรอบ อาการอยากยอมแพ้ค่อยๆ หายไปทีละน้อยๆ
"ถ้างั้นคุณสนิทจะคิดเหมือนผมหรือเปล่าครับ เราไม่ได้ทำยัวร์เวย์เพราะว่ามันง่ายหรือไม่ง่าย แต่ทำเพราะมันให้ผลลัพธ์ชีวิตที่เราอยากได้ ในระหว่างทางที่เราจะไปถึงตรงนั้น เราก็ยังได้เรียนรู้แนวคิดคนสำเร็จ ได้เรียนรู้ประสบการณ์ชีวิตจากคนมากมาย ได้ดูแลช่วยเหลือกัน ได้พัฒนาตัวเอง แล้วก็เอาสิ่งที่เราเรียนรู้ไปพัฒนาคนอื่นๆ ต่อไป สำหรับผมนะครับคุณสนิท ผมก็เจอปัญหาพวกนี้เหมือนกัน แต่คุณเจเขาก็สอนผมว่า...ใครไม่ใช่ให้ข้ามไปก่อน หาคนที่ใช่ให้เจอ ไม่ต้องเยอะ ถ้าเราสำเร็จแล้วค่อยกลับมาหาคนที่เคยปฏิเสธอีกครั้งก็ยังไม่สายไปหรอกครับ วันที่เรากลับมาแล้วประสบความสำเร็จ ความสำเร็จจะอธิบายตัวมันเองได้เป็นอย่างดีครับ"
เอาล่ะ นี่ก็คงมากเพียงพอให้คุณสนิทคิดได้แล้วล่ะว่าจะเอายังไงต่อ
ส่วนคนที่ดูมีปัญหาน้อยกว่าใครๆ ตอนนี้ก็คือน้ำฝน อาจจะเป็นเพราะเธอคุ้นเคยกับธุรกิจนี้มานานพอสมควรแล้วจึงรับมือกับปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นได้อยู่บ้าง เล็กเพียงแต่ช่วยให้คำแนะนำเล็กๆ น้อยๆ อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อก่อนเจเคยเล่าให้เธอฟังบ่อยๆ ว่าเจเจอปัญหาอะไรและแก้ยังไง แม้ว่าเมื่อก่อนจะฟังบ้างไม่ฟังบ้างแต่ก็คงซึมซับมาบ้างไม่มากก็น้อย ที่สำคัญ น้ำฝนมีแววที่จะเอาดีทางด้านธุรกิจกลุ่มเครื่องสำอางค์ได้อย่างดีเลยทีเดียว เธอจึงตั้งใจกับสินค้ากลุ่มนี้เป็นพิเศษ ไม่มีอะไรจะมีความสุขสำหรับผู้หญิงมากไปกว่าการได้ทำงานเกี่ยวกับความสวยความงามแล้วล่ะ
นี่แหละคือวันวุ่นๆ ของเล็กตอนที่เจไม่อยู่ แม้ว่าหลายๆ อย่างเล็กจะเริ่มแก้ปัญหาเองได้แล้ว คงหาทางดูแลธุรกิจของตัวเองได้ แต่ถ้ามีเจมาอยู่ข้างๆ ก็ย่อมดีกว่า การแก้ปัญหาก็เฉียบขาด คมและฉับไวกว่า นอกจากจะได้อาศัยประสบการณ์ของเจแล้วเล็กก็รู้ว่าเจสามารถช่วยเล็กได้อย่างไม่มีเงื่อนไขใดๆ ที่สำคัญ เจกับเล็กเป็นมากกว่าอัปไลน์ดาวน์ไลน์กันแล้ว ความคิดถึงตอนนี้จึงไม่ใช่ดาวน์ไลน์นึกถึงอัปไลน์ แต่เป็นความคิดถึงอย่างคนรักกันต่างหาก
กลับมาไวๆ นะครับคุณเจ คิดถึงคุณเจจะแย่แล้ว
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
"คุณโฮปคะ คิดยังไงคะถึงได้รับแสดงละครชายรักชาย เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกหรือเปล่าคะ"
"เป็นเรื่องแรกครับน้อง แหม...ก็น่าจะรู้อยู่ ที่รับเรื่องนี้เหรอ อืม...ผมชอบบทมากเลยนะ ท้าทายฝีมือการแสดงดีครับ มันมีฉากที่ต้องใช้อารมณ์เยอะมาก หลายฉากก็ยากดีครับ ผมว่ามันท้าทายกว่าหลายๆ เรื่องที่ผมเคยเล่นมาเลยล่ะ จริงๆ ในเรื่องนี้ผมไม่ได้เป็นเกย์นะครับ เพราะเรื่องนี้คนเขียนเขาตั้งโจทย์เรื่องมากจากคำถามว่าชายแท้รักเกย์ได้ไหม ผมก็จะรับบทเป็นสนซึ่งไม่ได้เป็นเกย์ แต่ว่าสุดท้ายก็รักเพื่อนของตัวเองที่เป็นผู้ชายเพราะว่าความผูกพันที่เขามีต่อกันมาอย่างยาวนาน"
"แสดงกับคุณเล็กเป็นครั้งแรกหรือเปล่าคะ"
"ใช่ครับ จริงๆ ก็เคยเจอกันบ้าง แต่ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แสดงด้วยกันครับ"
"แล้วคุณเล็กล่ะคะ เรื่องนี้เล่นเป็นใครคะ แล้วเป็นยังไงบ้าง"
"อ๋อ...ผมรับบทเป็นต้นครับ ต้นก็คือ...เป็นเกย์เลย ต้นจะเป็นคนที่มีความรักมั่นคงมาก รักฝังใจ รักแล้วไม่ปล่อยมือง่ายๆ เจ็บแค่ไหนก็ยังรัก ผมว่ามันเป็นบทที่ท้าทายมากๆ เลยเพราะในชีวิตจริง ถ้าเราแอบรักใครสักคนแล้วก็ผิดหวังบ่อยๆ บางทีเราอาจจะทิ้งความรักไปเลยก็ได้ แล้วมันก็มีบทที่ต้องใช้อารมณ์เยอะมาก บางวันออกจากกองถ่ายไปแล้วก็ยังอินไปอีกหลายวันเลยครับ"
"แล้วเป็นไงมั่งคะแสดงด้วยกันครั้งแรก ได้ข่าวมาว่ามีการจิ้นนอกจอด้วยจริงไหมคะ"
โฮปหัวเราะชอบใจก่อนหันไปยิ้มหวานกับเล็ก "ผมชอบคุณเล็กมากเลยครับ เป็นมืออาชีพมาก เวลาอยู่กองถ่ายผมกับคุณเล็กจะต้องหาเวลาอยู่ด้วยกันให้มากๆ คุยกันเยอะๆ รู้จักกันให้เยอะที่สุดเท่าที่จะเยอะได้ เพราะว่าในเรื่องเราต้องเป็นเพื่อนสนิทกัน สายตาของคนที่เป็นเพื่อนสนิทจนถึงขั้นรักกันได้มันต่างจากสายตาของคนทั่วๆ ไป ผมกับคุณเล็กก็เลยต้องสนิทกันให้มากพอที่จะใช้สายตาอย่างนั้นได้ มันก็ไม่เชิงจิ้นนอกจอนะ แต่ว่าอย่างเวลาที่กลับบ้านหรือวันไหนที่ไม่ได้ไปถ่ายละครเรื่องนี้ ผมก็จะโทรหาคุณเล็ก ไปหาคุณเล็กที่บ้าน ไปส่งที่บ้านบ่อยๆ ไปกินข้าวด้วยกันบ้าง เพื่อให้เราสนิทกันแล้วก็เล่นเรื่องนี้ให้ได้อย่างธรรมชาติมากที่สุด สำหรับผมก็ถือว่าเป็นงานนะครับ ยังไม่มีอะไรพิเศษครับ"
"ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอคะ"
"ครับ คือเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกด้วยไงที่ผมต้องมาเล่นบทชอบกับผู้ชาย ปกติผมเล่นแต่กับนางเอกที่เป็นผู้หญิงมาตลอด อันนั้นผมไม่มีปัญหาเท่าไหร่ แต่พอต้องรักผู้ชาย ผมก็เลยต้องพยายามเพิ่มขึ้นอีกหน่อย จะได้เล่นเป็นธรรมชาติที่สุด"
"แล้วคิดยังไงกับเกย์คะ คุณโฮปคิดว่าผู้ชายแท้ๆ รักเกย์ได้ไหม"
คนถูกถามอึ้งไปพอสมควร ครุ่นคิดอยู่สักพักทีเดียวถึงได้ตอบ "อืม...ชายแท้รักเกย์ได้ไหม อืม...ผมว่าได้นะครับ ไม่รู้สิ พอเล่นเรื่องนี้แล้วผมคิดว่าความรักไม่เกี่ยวกับเพศ ขอให้เป็นใครสักคนที่เข้ากับเราได้ก็น่าจะรักกันได้แล้ว"
"แล้วอย่างนี้มีโอกาสปิ๊งกันนอกจอไหมคะ"
"ปิ๊งกับใครเหรอครับ" โฮปถามงงๆ
"อ้าว ก็ปิ๊งกับคนที่ยืนข้างๆ ไงคะ" นักข่าวสาวคนหนึ่งแซว
โฮปหันไปมองเล็กที่มายืนสัมภาษณ์คู่กันแล้วก็หัวเราะ
"ผมจะบอกว่า...บางวันนะผมอินมาก คือผมกับคุณเล็กต้องเล่นเป็นเพื่อนสนิทกันไง ผมก็ต้องคอยดูแลเค้า เป็นห่วงเค้า ขนาดว่าเลิกถ่ายละครไปแล้วผมยังโทรไปหาคุณเล็ก ถามเขาว่านอนหรือยัง สบายดีไหม หลับฝันดีไหม อะไรทำนองเนี้ย คือมันอินจากละครที่เล่นมากจนผมสลัดไม่หลุดจากชีวิตจริง ช่วงนี้มันยังดราม่าไม่มากผมก็ยังเป็นขนาดนี้เลย ช่วงหลังๆ ที่มันดราม่ายิ่งกว่านี้ผมอาจจะอินมากกว่านี้ก็ได้ ถ้าเราอินกับมันได้แสดงว่าเราเข้าใจว่ามันเป็นจริงได้ เพราะฉะนั้นถ้าถามว่าปิ๊งได้ไหม ผมว่า...ได้นะ คุณเล็กว่ายังไงครับ"
เจอเผือกร้อนโยนมาใส่มือโดยไม่ทันตั้งตัวอย่างนี้เล็กก็อึ้งไปอีกคน แต่ก็อึ้งนานไม่ได้เพราะเวลามีจำกัด เล็กหัวเราะร่วนก่อนตอบว่า
"โอ๊ย คุณโฮปเขามีสาวๆ มาชอบเยอะแยะ เขาไม่มาอะไรกับผมหรอกครับ" เล็กเว้นจังหวะหัวเราะอีกหน่อย
"คือ...ผมก็คิดเหมือนคุณโฮปนั่นแหละครับว่าความรักมันไม่จำกัดเพศ ไม่จำกัดอะไรเลย จะเกิดขึ้นกับใครที่ไหนเมื่อไหร่ก็ได้ ยิ่งแสดงเรื่องนี้ผมยิ่งรู้ว่าความรักมันสวยงามนะ ไม่ว่ามันจะเกิดกับใคร ไม่ว่ามันจะถูกจะผิด หรือไม่ว่ามันจะเป็นไปได้หรือเป็นไปไม่ได้มันก็สวยงาม"
"พูดอย่างนี้แสดงว่าเปิดทางให้คุณโฮปหรือเปล่าคะ"
เล็กกับโฮปหันมามองหน้ากันอย่างอึ้งๆ สักพักก็หัวเราะ
"ไม่หรอกน้อง ไม่ได้เกี่ยวกับการเปิดทางให้ใครหรอก พี่แค่ยกตัวอย่างให้ฟังว่าความรักมันสวยงามเฉยๆ ก็เท่านั้นเอง อย่าเอาไปตีข่าวล่ะ" เล็กแก้ตัว รู้สึกหวั่นใจกับการตอบคำถามของอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อยที่ค่อนข้างทีเล่นทีจริงกับเล็กจนรู้สึกได้
"แล้วกลัวไหมคะว่ากระแสตอบรับจะเป็นยังไง ถ้าเกิดมีคนไปลือว่าคุณโฮปกับคุณเล็กเป็นคู่จิ้นกันจะโอเคไหมคะ"
"ผมว่ามันโอเคเลยนะ แสดงว่าเราเล่นละครได้ดีมากจนคนเชื่อว่าเราสองคนเป็นคู่จิ้นกัน สำหรับผมถือว่าประสบความสำเร็จเลยล่ะ แล้วที่สำคัญนะครับ ผมรับเล่นเรื่องนี้เพราะว่าผมอยากช่วยสังคมให้ค่อยๆ ปรับเปลี่ยนทัศนคติต่อเพศที่แตกต่างกัน เข้าใจความรักที่หลากหลายมากขึ้น ไม่รู้ว่าผมยังอินกับการแสดงเมื่อกี้อยู่หรือเปล่านะครับ แต่ผมว่า...เกิดในอนาคตผมชอบคุณเล็ก หรืออาจจะเป็นผู้ชายคนอื่นก็ได้ขึ้นมา คนก็น่าจะรับได้มากขึ้นใช่ไหมครับ" โฮปแย่งตอบเสียก่อน คำถามก็พาไปทางนั้นอีกแล้ว แถมตอนท้ายยังหัวเราะเหมือนกับไม่ทุกข์ร้อนเสียอีก
"แล้วคุณเล็กล่ะคะ รับเรื่องที่เกี่ยวกับเกย์มาหลายเรื่องแล้ว ตกลงอะไรยังไงกันแน่คะ คิดจะเปิดตัวจริงๆ หรือเปล่าคะ"
"ถ้าจะเปิดเมื่อไหร่แล้วจะบอกนะน้อง เห็นถามกันจัง" เล็กหัวเราะเพื่อทำให้เป็นเรื่องสนุก "คือผมไม่ได้มองว่ามันเป็นเรื่องเสียหายอะไรนะครับ จะเล่นละครชายจริงหญิงแท้หรือชายไม่จริงหญิงไม่แท้ สำหรับผมมันก็คือการแสดงหมดแหละครับ เพียงแต่ว่า...เราก็อยากทำให้มันดีที่สุด อย่างที่คุณโฮปเขาทำอยู่ตอนนี้ผมก็คุยกับคุณโฮปเขานะครับว่ามันอาจจะจำเป็นที่เราต้องรู้จักกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น เพราะตอนแรกๆ เลยที่เข้าฉากกันเราทำอารมณ์ไม่ได้เลย ผู้กำกับก็ไม่แฮปปี้ แต่พอเราลองคุยกันมากขึ้น ใช้เวลาด้วยกันมากขึ้น การส่งสายตาหรือการเข้าบทด้วยกันก็ลื่นไหลขึ้น ก็ทำให้ใช้เวลาในการทำงานน้อยลงไปด้วย ใช่ไหมครับคุณโฮป"
เล็กหันไปถามคนที่ยืนข้างๆ บ้าง โฮปพยักหน้าแล้วก็ยิ้มให้กับเล็ก
"แล้วเมื่อไหร่จะได้ดูเรื่องนี้คะ"
"น่าจะอีกสักสองสามเดือนน่ะครับ ตอนนี้เราถ่ายฉากที่นครปฐมไปก่อน เดี๋ยวเดือนหน้าเราก็จะไปถ่ายที่เชียงใหม่ ที่เชียงใหม่จะมีบทเยอะกว่า คงใช้เวลาเยอะกว่า แต่ตามที่วางแผนไว้ก็น่าจะไม่เกินสามเดือนหลังจากนี้ครับ" เล็กเป็นคนตอบก่อนบ้าง
"ได้ข่าวว่ามีฉากจูบแล้วก็ฉากเลิฟซีนหลายฉากเลยใช่ไหมคะ"
เล็กกับโฮปหันมามองหน้ากันอีกครั้งแล้วก็หัวเราะ
"ก็หลายฉากอยู่ครับ" เล็กถือโอกาสตอบก่อน
"แล้วต้องเล่นจริงไหมคะคราวนี้"
"ก็อาจจะต้องเล่นจริงเพื่อความสมจริงครับ" โฮปรีบแย่งตอบก่อน "จริงๆ ตอนนี้ฉากเลิฟซีนยังไม่ได้เล่นครับ ยังไปไม่ถึงตอนนั้น แต่ผมว่าเล่นจริงไปเลยดีกว่าครับ แหม...ไหนๆ ก็เล่นมาซะขนาดนี้แล้ว ผมก็รับเล่นบทอย่างนี้เป็นครั้งแรก ก็อยากจะเล่นให้มันสุดๆ ไปเลยเพราะในอนาคตผมคงไม่ได้เล่นบทแบบนี้อีกบ่อยๆ ผมว่าผมเล่นได้นะ อ่านจากบทแล้วมันอินมาก อินจนผมคิดว่าน่าจะเล่นได้เลยแหละ จริงไหมครับคุณเล็ก"
เล็กยิ้มเฝื่อนๆ ให้กับคนที่หันมาถามเพราะคาดไม่ถึงว่าโฮปจะกล้าบอกนักข่าวอย่างนั้น แต่จะว่าไปเล็กก็เริ่มสังหรณ์ใจว่าผู้กำกับน่าจะให้เล่นอย่างที่โฮปบอกนั่นแหละ ถ้าเล่นจูบจริงอีกครั้งคุณเจจะโกรธหรือเปล่านะ
"แล้วอยากฝากอะไรกับแฟนๆ บ้างคะ"
"ผมเหรอ ผมก็อยากฝากแฟนๆ ละครของผมช่วยติดตามเรื่องนี้ด้วยนะครับ ต้น-สน ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย เป็นละครชายรักชายเรื่องแรกที่ผมรับแสดง ก็พูดกันตรงๆ นะครับ ปกติผมเล่นเป็นพระเอกมาตลอดก็จะต้องห่วงภาพลักษณ์ของตัวเองเป็นธรรมดาอยู่แล้ว การที่จะรับเล่นเรื่องอย่างนี้ก็ถือว่ามีความเสี่ยงนะครับ เช่น คนอาจจเข้าใจผิดว่าผมเป็นเกย์ หรืออะไรทำนองนี้ แต่ที่ผมรับเล่นเรื่องนี้แสดงว่ามันต้องมีความพิเศษ อย่างน้อยก็พิเศษมากพอที่ผมจะกล้าเล่นแล้วไม่กลัวความเสี่ยงอย่างที่ผมเพิ่งพูดไปเมื่อกี้นี้ อย่าลืมติดตามกันให้ได้นะครับ"
โฮปพูดจบแล้วก็คงถึงคราวของเล็กบ้าง
"ผมก็อยากฝากแฟนๆ ให้ติดตามเรื่องใหม่เรื่องนี้ด้วยนะครับ เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ผมชอบมากๆ เชื่อว่าทุกคนจะได้เรียนรู้ข้อคิดดีๆ หลายอย่างจากเรื่องนี้ ได้ความสนุก ได้ความรัก ได้ความดราม่า ได้ลุ้น ได้ยิ้ม ได้หัวเราะและมีความสุขไปกับความผูกพันของคนสองคนที่รักกัน มาดูกันนะครับว่าผู้ชายกับผู้ชายเวลาที่เขาผูกพันกันจนกลายเป็นความรักเนี่ย...มันเกิดขึ้นได้ยังไง"
โฮปกับเล็กยกมือสวัสดี กล่าวลานักข่าวแล้วก็ขอตัวกลับเข้าไปทำงานในกองถ่ายตามเดิม สิ้นสุดคลิปสัมภาษณ์ตรงนี้พอดี
เจดูคลิปสัมภาษณ์จบแล้วก็แค่นเสียงพูดกับตัวเองเบาๆ ด้วยความไม่ชอบใจนัก
"ฮึ อินนอกเจอเลยเหรอ"
น้ำฝนส่งลิงค์คลิปสัมภาษณ์ในยูทูปนี้มาให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ แต่เจเพิ่งจะมีเวลาดูวันนี้ ดูจบแล้วก็เล่นซะของขึ้นเลย เดี๋ยวก่อนเถอะ อีกสองวันเจก็จะกลับประเทศไทยแล้ว คงจะได้ไปจัดการเรื่องนี้เสียที คิดว่าเป็นพระเอกแล้วจะมาแย่งของรักของคนอื่นไปได้ง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ ฝันไปเถอะว่าจะได้เป็นคู่จิ้นนอกจอกับเล็ก
เจอยากจะคุยกับเล็กผ่านทางไลน์ก็เกรงใจเล็กที่อาจจนอนหลับไปแล้ว ช่วงนี้เล็กกำลังถ่ายละครเรื่องใหม่อย่างหนัก ไหนจะทำธุรกิจและรับงานอีเวนต์อีกหลายงาน ถ้าเจกวนเล็กตอนนี้คงไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ ให้เล็กนอนพักเอาแรงไว้ทำงานก่อนดีกว่า
เท่าที่ดูจากการสัมภาษณ์ เล็กไม่ได้แสดงท่าทีสนใจโฮปเท่าไหร่นัก ออกจะบอกปัดกลายๆ ด้วยซ้ำ แต่ถ้าโฮปเกิดไปรับไปส่งเล็กแถมยังไปไหนมาไหนด้วยกันอย่างนี้บ่อยๆ น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันก็ยังกร่อนได้ เจก็ชักไม่มั่นใจว่าเล็กจะหวั่นไหวบ้างหรือเปล่า ถึงเล็กจะไม่หวั่นไหวแต่เจก็คงปล่อยให้เจ้าพระเอกนั่นมายุ่มย่ามกับแฟนของเขาอย่างนี้อีกไม่ได้ คิดแล้วก็อยากจะกลับเสียวันนี้พรุ่งนี้เลย ติดที่เจยังต้องเดินทางไปเยอรมันวันพรุ่งนี้อีกวันก็เลยยังกลับไม่ได้ เสร็จจากเยอรมันแล้วถึงจะบินกลับจากแฟรงค์เฟิร์ทมาที่กรุงเทพ
ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเจกลับไปแล้วเจ้าหมอนั่นคงไม่กล้ามายุ่งอีกแน่ๆ ที่สำคัญ อีกอย่าง เจคิดไว้แล้วล่ะว่าจะผูกมัดใจของเล็กไว้ยังไงดี ที่ผ่านมาต่างคนต่างก็ไม่กล้าเดินหน้า ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะว่ายังไม่เคยทำเรื่องอย่างนี้กับผู้ชายด้วยกัน แต่เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหาแล้วล่ะ เจศึกษาเรื่องนี้มาแล้วอย่างดี เดี๋ยวจะบอกให้เล็กศึกษาบ้าง แต่ถึงจะไม่ได้ศึกษาก็คงไม่ใช่เรื่องยากเกินไปที่จะใช้สัญชาตญาณมาช่วยหรอก เรื่องอย่างนี้ไม่ต้องเรียนมากก็น่าจะทำเป็นได้ไม่ยาก ที่ผ่านมาแค่ยังเขินๆ อายๆ กันเองมากกว่า
เห็นทีกลับไปคราวนี้เจคงจะต้องลงมือเสียที เขาไม่อยากปล่อยให้ช้าไปกว่านี้อีกแล้ว
เราเป็นของกันและกันเสียทีเถอะนะครับคุณเล็ก!!!
TBC
-
:mew4: นั่งหัวเราะหึๆตอนตีสามอยุ่คนเดียว มี Cross Over จากเรื่องหนึ่งมาอีกเรื่องหนึ่งด้วย
คุณโฮปนี่ท่าทางจะกระไรอยุ่นะคะ เน้นจริงเน้นจังเรื่องพยายามอินกับเนื้อเรื่องนี่ เรากลับพาลไพล่คิดไปถึงว่าผู้กำกับเน้นให้พยายามขายคงามเป็นคู่จิ้นหรือเปล่าเพื่อโปรโมทหนังเนี่ย ไม่คิดว่าคุณโฮปนี่อยากมารักคุณเล็กหรอกนะ
คุณเจโหมดดาร์กนี่น่ารักค่ะ ไปศึกษามาอย่างดีเลย ไม่รู้ได้สื่อการเรียนมาจากอังกฤษด้วยหรือเปล่างวดนี้
ข้อคิดน่าสนใจมากๆค่ะ ในการที่คุณเล็กจัดการกับปัญหา ยังไงก็หวังว่านักธุรกิจที่ต้าตัดราคาบีนั่นจะไม่ใช่น้องคุณเล็กนะคะ
-
ก็ไม่รู้หรอกนะคะว่าโฮปคิดอะไรอยู่ถึงได้ให้สัมภาษณ์ไปแบบนั้น ถ้าเป็นเรื่องของเรตติ้ง เราว่าลำพังแค่บทละครดีกับฝีมือการแสดงของนักแสดงเข้าขั้น ทุกอย่างมันก็ส่งให้เป็นที่ต้องการของคนดูแล้วล่ะค่ะ จึงไม่จำเป็นเลยสักนิดที่โฮปจะต้องพูดจากำกวมเหมือนตัวเองมีอะไรในกอไผ่กับคุณเล็กจนน่าเกลียดขนาดนั้น
รอให้ถึงวันที่คุณเล็กเปิดตัวคุณเจอย่างเป็นทางการก่อนเถอะค่ะ อาการเงิบเป็นยังไงโฮปคงได้รู้จักกับมันวันนั้นแน่นอน อยากออกตัวแรงดีนักหนิ ทีนี้แหละโฮปคงได้ดังสมใจอยากแน่ๆ เพราะข่าวซุบซิบ (ดาราหน้าแตก) แบบนี้นักข่าวเขาชอบเขียนกันนักแล..
ส่วนคุณเจ..ท่าทางจะหมายมั่นปั้นมือมาเป็นอย่างดีเลยนะคะเนี่ย ^^ เราเอาใจช่วยให้ทั้งสองคนเอาชนะความเขินอายให้ได้ก็แล้วกันเนอะ โฮปจะได้รู้เสียทีว่าคุณเล็กน่ะเป็นของใคร~ :hao7:
-
ชอบการเล่าเรื่องเกี่ยวกับธุรกิจยัวเวย์จังเลย คือ มันใช่อ่ะ เพราะครั้งหนึ่งก็เคยได้ไปสัมผัสธุรกิจแบบนี้ และก็มีความคิดทั้งดีและไม่ดีในตัวเองด้วยที่ดีคือได้ข้อคิดดีๆในการนำมาใช้ในชีวิต ถึงไม่ทำก็สามารถมาใช้ได้ ส่วนไม่ดี คือ เคยอคติคิดแบบว่า คนที่สำเร็จส่วนใหญ่เป็นคนมีเงินทั้งนั้นแหละ เลยทำให้เป็นที่น่าเชื่อถือ และเขาก็มีเพื่อนเยอะ มีเงินที่จะซื้อของได้ ส่วนคนที่ไม่มีก็คงยากจะสำเร็จ ไหนจะต้องมีเงินทุน ไหนจะต้องซื้อบัตรเวลามีคนมีชื่อเสียงที่สำเร็จจากต่างประเทศเข้ามาให้ความรู้ในเรื่องนี้ ต้องบอกว่าบางครั้งแพงสำหรับคนที่ไม่มีจริงๆ แต่ถามว่าอยากสำเร็จไหม บอกตามตรงว่า อยาก เพราะรายได้มันเป็นจริง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นตัวเองท้อถอยเองด้วยอคติในใจและปัจจัยอื่นๆ พออ่านแล้ว แหม่ มันใช่เลย :laugh:
และก็คุณโฮบค่ะ มีสมจริงนอกจอด้วยเหรอ แหม สร้างกระแสน่าดูเลย พาให้คุณเล็กลำบากใจและอาจจะถูกจัดหนักจากตัวจริงที่เขาหมายมั่นปั้นมือแล้วนะคะว่า กลับมาต้อง :haun4: อืม เราจะรอดูนะว่าคุณเจจะทำไงหนอ บอกตรง เขาไม่รู้อ่ะ o18
-
กรี๊ดดดด ดีใจที่กลับมาแล้ว
พอได้กลับมาอ่านต่อ รู้สึกคิดถึงมากกเลยค่ะ พอเปิดตอนมารู้สึกได้ว่าเล็กเติบโตขึ้นแล้วจริงๆ ทั้งวิธีการแก้ปัญหา การคิด ซึ่งถึงแม้ว่าจะไม่มีลูกล่อลูกชนเหมือนกับเจที่ค่อนข้างมีวาทะศิลป์ แต่เล็กก็เป็นคนพูดจาตรงๆจริงใจ รู้สึกประทับใจมากกับการแก้ปัญหาต่างๆของเล็ก
ใน...ในที่สุด พี่โฮปปปปปปป พี่โผล่ออกมาแล้ววววว!
รออปป้าคนนี้ค่ะ หล่อ//ผิด!! 555 แอบขำมากตอนพี่แกให้สัมภาษณ์ ยิงมุกจีบรัวๆอย่างกับเครื่องจักรแน่ะค่ะ ไม่ได้ดูหน้าเล็กเล้ยยยย อ่านไปอ่านมาก็แอบเคลิ้มตามพี่แกไปบ้าง เกือบเปลี่ยนไปเทใจให้พี่โฮปแล้วนะเนี่ย กรี๊ดดดดดด ชอบผู้ชายจีบหน้ามึนค่ะ! พี่แกต้องแอบชอบเล็กแน่ๆ อาจไม่ได้ถึงขั้นรัก แต่เล็กเป็นคนน่ารัก ไม่ชอบก็บ้าแล้ว เพราะฉะนั้นขอกรีดร้องส่งท้ายให้นะคะในความใจถึงของพี่ที่อุตส่าห์พูดต่อหน้านักข่าวซะขนาดนั้น
เจเองก็กลัวว่าจะโดนแย่งซีน แอบโผล่มากระชากเรทติ้งตอนสุดท้าย เอ๊ะ อะไรยังไง? แอบไปศึกษาอะไรมาคะ อุกรี๊ดดดดดดด (ลืมไปเลยว่าก่อนหน้านั้นแอบฟินกับคู่ติ้นนอกจอกับเขาเหมือนกัน) รีบกลับมาไวๆนะคะ มาเคลียร์กับขุ่นพี่โฮปซะ แล้วจะได้มารีบจัดการ 'อะไรๆ' กับเล็กซะที :haun4: :haun4:
คิดถึงเรื่องนี้มากกกก รอตอนต่อไปนะคะ
ปล.ฉากที่รอคอยกำลังจะมาถึงแล้วสินะ สินะ หลังจากที่ถูกแอบสปอยส์มา
-
อ่านตอนนี้แล้ว หึหึ เล็กเจอจัดหนักแน่ ฮ่าๆ ส่วนโฮปเนี้ย มันยังไงอยู่ มีจุดประสงค์แอบแฝงรึเปล่านะเนี้ย คึคึ :hao3:
-
แหมๆโฮปพูดอย่างนี้ใครๆก็จิันนะคะ
มีความรู้สึกว่าเจโหมดแบบนี้ดูมีชีวิตชีวาเชียว
หึงแบบเงียบๆ รอจัดการให้เรียบในพริบตา อิอิ
-
:mew1:
-
ขอบคุณที่ยังรอคุณเล็กกับคุณเจอยู่นะครับ ผมเองก็คิดถึงสองคนนี้ไม่น้อยเลยทีเดียว
ตอนหน้าพลาดไม่ได้ด้วยประการทั้งปวงครับ คุณเล็กโดนดีแน่ๆ 555
มันมีเงื่อนงำแน่นอนแต่ไม่บอกว่าเป็นอะไร ไปลุ้นกันเอาเองนะครับ
บอกได้แค่ว่ารู้แล้วจะ....
คิกๆ
ป.ล.
ขอแสดงความเสียใจกับผู้ประสบเหตุระเบิดทุกท่าน
Sarawatta
-
ไม่รู้ว่าตอนหน้าคุณเล็กจะถูกคุณเจลงโทษด้วยวิธีไหน แต่เราก็ขอเขินนำไปก่อนล่วงหน้าเลยก็แล้วกันเน้อ~ :-[
-
นั้นแน่ะ!! ตอนหน้าคุณเล็กจะโดนอะไร ๕๕๕ ไม่ต้องลุ้นล่ะคุณเจกลับจากเมืองนอกมาจะเป็นยังไง ๕๕๕
รอ รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
คุณเล็กโดนเจทำโทษด้วยความรักสินะะะะ เหอๆๆๆ
-
✿✿ ธุรกิจนี้มีรัก ✿✿
CHAPTER 23 ❋ คู่จิ้นนอกจอ
(http://s5.postimg.org/n0k3r0ak7/banner_01.jpg)
แก้คำผิดแล้ว
เห็นทีกลับไปคราวนี้เจคงจะต้องลงมือเสียที เขาไม่อยากปล่อยให้ช้าไปกว่านี้อีกแล้ว
เราเป็นของกันและกันเสียทีเถอะนะครับคุณเล็ก!!!
TBC
เชียร์คุณเจเลยจ้ะ สู้ ๆ น่ะ เราก้ออยากให้ทั้งคู่ได้มีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันอีกระดับหนึ่งเหมือนกันจะได้ผูกพันกันมากขึ้น 555 อ่านแล้วขำกับประโยคนี้ของคุณเจจริง ๆ เลยน่ะ สุดยอด :katai2-1: รอตอนต่อไปน่ะจ้ะ
ป.ล.ช่วงนี้ยุ่ง ๆ เลยอาจไม่อัพเดทในการอ่านเท่าไหร่ แต่จะตามอ่านติด ๆ เลยจ้า :mew1:
-
เจท่าจะมีคู่แข่งแล้ว สู้ๆ
-
โอ๊ะ คุณโฮปนางออกตัวแรงนะเนี่ย
ยังดีนะที่เจยังมีเหตุผลอยู่ไม่โมโห
ร้ายยัยน้ำฝนนี่ก็ยังไม่หยุดใช่มั้ยคอย
ติดตามสถานะการณ์และรายงานผล
ในระยะประชิดเลยนะหวังดีประสงค์
ร้ายจริงๆเลยยัยคนนี้
-
เจกลับมาถึงเมื่อไหร่
คุณเล็กโดนแน่ๆ :z2:
-
โฮปนี้ยังไง...ทำท่าแบบนี้จะจีบคุณเล็กเหรอ ...ไม่ได้น่ะ คุณเจรีบกลับมา แสดงความเป็นเจ้าของด่วน
รอฉากสำคัญ ...... คิดถึงคุณเจคุณเล็ก :mew1: :mew1: รอ...คนแต่งน่ารักที่สุด :mew3:
-
แหม แอบจิ้นนอกจอ โฮปนี่ชายแท้ใช่มะ สาวๆ คงเยอะอยู่แล้ว หรืออินกับบท เลยคิดไรกับเล็ก 555+
พี่เจ รีบๆ กลับมานะมาจัดการเล็กเลย อิอิ 555+
-
อ่านตอนนี้แล้วเห็นพัฒนาการของคุณเล็กชัดเจนเลยค่ะ o13 ส่วนคุณโฮปค่ะ อย่ามาทำชวนจิ้นนะคะ ไม่ค่ะๆๆ เราจะไม่หวั่นไหว และเราจะรอคุณเจเท่านั้น หึหึหึ :z1: และที่เห็นชัดแน่นอนยิ่งกว่านั้นคือคุณเล็กขาาาาาาาาาา รินคิดว่าคุณเล็กคงไม่รอดแน่ๆ :haun4:
ลุ้นตอนหน้า ค่าาาาาาา
-
เห็นขึ้นตอนใหม่แต่ไม่มีเนื้อหา
-
✿✿ อัปไลน์ที่รัก ✿✿
CHAPTER 24 ❋ คนขี้หึง
(http://bit.ly/2aNT8p3)
"เทคนิคการล้างตู้เย็นขั้นเทพ"
อยู่ดีๆ เจก็ส่งข้อความนี้พร้อมกับลิงค์ไปที่หน้าเว็บหนึ่งมาให้ทางไลน์ของเล็กขณะที่เล็กกำลังนั่งรถกลับบ้านพร้อมกับโฮป เห็นแล้วเล็กก็สงสัย เอ...คุณเจจะให้เล็กทำอะไรหรือเปล่า หรือว่าตู้เย็นที่บ้านของเล็กสกปรกเกินไป ก็ไม่น่าจะใช่เพราะเล็กจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดบ้านอาทิตย์ละครั้งเสมอ หรือว่าจะให้สอนดาวน์ไลน์ล้างตู้เย็นหรือเปล่า ถึงยัวร์เวย์จะมีตู้เย็นขายแต่เล็กก็ไม่เคยเห็นใครสาธิตการล้างตู้เย็นเลย แล้วจะสอนไปทำไม แต่เล็กก็ยังไม่ได้เปิดหน้าเว็บนั้นดูเพราะโฮปชวนคุยมาตลอดทาง กะว่าจะเปิดดูก็ตอนที่โฮปมาส่งถึงบ้านและกลับไปแล้วนั่นแหละ
จะว่าไปแล้วละครเรื่องนี้ที่เล็กเพิ่งรับเล่นก็ทำให้เล็กและโฮปอินกับบทบาทชายรักชายที่ถูกกีดกันและต้องเจอปัญหาอุปสรรคสารพัดมากทีเดียว ถ้าไม่เล่นเรื่องนี้ก็คงไม่รู้รายละเอียดว่าอุปสรรคความรักของคนกลุ่มนี้มีมากและเจ็บปวดสักแค่ไหน ตอนนี้ก็อินจนเลยเถิดออกมานอกจอแล้ว โดยเฉพาะโฮปที่ดูจะเป็นเอามาก ทำให้เล็กต้องคอยระวังตัว ยิ่งใช้ชีวิตด้วยกันมากขึ้นทั้งในและนอกเวลางานก็ยิ่งต้องระวังมากขึ้นเป็นพิเศษ
"พอเล่นเรื่องนี้แล้วมันทำให้มุมมองของผมต่อความรักชายกับชายเปลี่ยนไปเยอะเลย จริงๆ ผมว่ามันก็เป็นแค่ความรักนะคุณเล็ก ความรักเกิดกับใครก็ได้ ไม่จำเป็นต้องต่างเพศกัน เหมือนกับตอนนี้...ผมว่าผมรู้สึกดีๆ กับคุณเล็กยังไงก็ไม่รู้"
โฮปพูดขึ้นขณะที่เดินเข้ามาในบ้านกับเล็ก คนฟังแอบตกใจจนต้องหยุดฟังเพื่อให้แน่ใจว่าฟังไม่ผิด เอาล่ะสิ นี่จะจีบกันดื้อๆ อย่างนี้เลยหรือคุณโฮป
"เอ่อ...สงสัยคุณโฮปคงกำลังอินกับละครมากกว่ามั้งครับ"
"ตอนแรกผมก็คิดอย่างนั้นนะคุณเล็ก แต่ตอนหลังๆ ไม่รู้สิ...ผมว่าคุณเล็กก็น่ารักดี ผมอยู่ด้วยแล้วสบายใจ รู้สึกเหมือนตอนที่ผมมีแฟนเลย" คนพูดหัวเราะเบาๆ
เล็กชะงักเป็นรอบที่สอง เห็นแววตาจริงจังของคนตรงข้ามก็ยิ่งประหม่า ถ้ายืนยันอย่างนี้แล้วเล็กก็ไม่รู้จะเถียงยังไง
"อ้อ...ยังงั้นเหรอครับ"
เห็นเล็กทำหน้าเหรอหราแล้วโฮปก็ขำ "กลัวผมเหรอครับ ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย ผมก็เป็นคนธรรมดาคนนึงเหมือนคุณเล็กนั่นแหละ"
ยิ่งฟังก็ยิ่งหนักใจเสียแล้วสิ "คุณโฮป ผมไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรกับผมนะครับ แต่คุณโฮปก็ต้องระวังด้วยว่าถ้าเกิดสื่อเขาลือกันไปว่าผมกับคุณโฮปเอ่อ...ชอบกันจริงๆ ผมกลัวคุณโฮปจะเดือดร้อน ดาราที่ภาพลักษณ์ดีๆ อย่างคุณโฮปจะเสียเอาได้นะครับ"
พอเล็กเตือน สีหน้าของโฮปดูเครียดเล็กน้อย ความจริงเล็กก็อยากจะบอกไปเลยเหมือนกันว่ามีแฟนแล้ว แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาในวงการบันเทิงทำให้เล็กต้องระมัดระวังการพูดเรื่องสำคัญบางเรื่อง โดยเฉพาะกับคนที่ยังไม่รู้จักกันมากพอ
เล็กกลัวเสียบรรยากาศก็เลยรีบตัดบท "ไปดูเครื่องกรองอากาศกันดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะใช้เวลาสาธิตสั้นๆ ให้คุณโฮปดู คุณโฮปยังไม่จำเป็นต้องตัดสินใจซื้อวันนี้หรอกครับ ดูแล้วค่อยพิจารณาก็ได้"
โฮปพยักหน้าเห็นด้วยพร้อมกับยิ้มจางๆ
เล็กจัดการสาธิตเครื่องกรองอากาศที่ห้องข้างล่าง พอเปิดเครื่องกรองอากาศให้ทำงานแล้วเล็กก็ปิดไฟในห้องให้มืด จากนั้นก็เอาผ้าที่เตรียมไว้มาสลัดสามสี่ครั้ง ฉายไฟฉายในมืออีกข้างให้เห็นฝุ่นที่เกิดจากการสะบัดผ้า ไม่นานนักเครื่องกรองอากาศก็สามารถดูดฝุ่นที่ล่องลอยไปมาให้หายไปจนหมดในเวลาเพียงไม่กี่วินาที โฮปเห็นแล้วก็ตื่นเต้นมากทีเดียว
"มีงานวิจัยชิ้นหนึ่งบอกว่าห้องที่อากาศสกปรกมากที่สุดห้องหนึ่งก็คือห้องนอน สกปรกมากกว่าอากาศที่สี่แยกไฟแดงอีกนะครับ เพราะว่าอากาศในห้องนอนไม่สามารถถ่ายเทได้เหมือนกับอากาศตรงสี่แยก แต่ในห้องของเรา ทั้งกลิ่น ทั้งเชื้อโรค ทั้งฝุ่นสะสมอยู่ในห้องไม่หายไปไหน มันจะส่งผลต่อปัญหาสุขภาพของเราทีหลังครับ โดยเฉพาะไรฝุ่น บางคนเป็นภูมิแพ้ หนักเข้าก็อาจจะเป็นไซนัสหรือเป็นมะเร็งในโพรงจมูก ทำไมอากาศบริสุทธิ์ถึงสำคัญรู้ไหมครับคุณโฮป เพราะว่าตอนที่เรานอนหลับ ร่างกายจะซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ ถ้าเราได้อากาศดีๆ มาใช้ตอนนี้ การซ่อมแซมร่างกายก็จะมีประสิทธิภาพมากขึ้นครับ"
โฮปพยักหน้าเข้าใจอย่างช้าๆ
"อืม...ผมก็เห็นด้วยนะ แต่ว่า...เท่าที่รู้มา ของยี่ห้อนี้...แพงทุกอย่างเลย เครื่องนี้ก็คงไม่ใช่เล่นๆ เหมือนกัน เครื่องกรองอากาศตัวนี้ราคาเท่าไหร่ครับคุณเล็ก"
เล็กยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขาเจอคนถามเรื่องราคาบ่อยๆ จนชิน บางคนกลัวว่าบอกแล้วคนจะตกใจจนไม่กล้าซื้อ แต่เรื่องราคาสินค้าไม่ใช่ปัญหาสำคัญหรอก เครื่องบินเจ็ทแพงขนาดไหนคนยังซื้อได้เลย โทรศัพท์ไอโฟนแพงกว่าโทรศัพท์ทั่วไปก็ยังมีคนซื้อ
"ครูที่ผมไปเรียนด้วยสอนผมเรื่องการเลือกซื้อของไว้น่าสนใจมาก อยากเล่าให้คุณโฮปฟัง พอจะมีเวลาอยู่นะครับ"
โฮปพยักหน้าพร้อมกับมองอย่างสงสัย
"เวลาเลือกของ เราจะเจอคนสองประเภท ประเภทที่หนึ่งถามราคาก่อนค่อยตัดสินใจ ถ้ามีเงินหรือมีมากพอถึงจะซื้อ ถ้ามีไม่พอก็อาจจะไม่ซื้อหรือไปซื้อของที่ถูกกว่า ส่วนคนประเภทที่สอง ถามหาคุณภาพก่อนแล้วค่อยตัดสินใจซื้อ ถ้ารู้ว่าคุณภาพดีตรงตามที่อยากได้ หรือดีกว่าที่อยากได้ เขาจะตัดสินใจซื้อ ถ้ามีเงินไม่พอ เขาก็จะวางแผนหาเงินมาซื้อให้ได้ แต่จะไม่ยอมซื้อของที่คุณภาพด้อยกว่านี้ถึงแม้ว่ามันจะถูกกว่าก็ตาม คุณโฮปรู้ไหมครับว่าคนสองคนที่คิดต่างกันก็จะมีคุณภาพชีวิตที่ต่างกันด้วย"
โฮปพยักหน้าพลางมองอย่างทึ่งๆ ตั้งแต่รู้จักกับเล็กมา เล็กคอยสอนความคิดดีๆ ให้โฮปเยอะเลย หลายๆ อย่างก็เป็นเรื่องที่โฮปไม่เคยนึกถึงด้วยซ้ำ
"โรเบิร์ต คิโยซากิบอกว่าคนที่ถามราคาก่อนตัดสินใจเป็นคนที่มีวิธีคิดแบบคนจน คนจนมักจะคิดว่าตัวเองมีเท่าไหร่ คุณภาพของที่เขาจะซื้อต้องไม่มากกว่าเงินที่เขามี เขาจะรู้สึกว่าโลกนี้มีทรัพยากรจำกัด ความสามารถจำกัด วิธีการจำกัด หนทางจำกัด พอรู้สึกว่าอะไรก็จำกัดไปหมดเขาก็จะพยายามเก็บรักษาของที่มีอยู่แต่ไม่คิดที่จะหาเพิ่ม ส่วนคนที่ตัดสินใจซื้อจากคุณภาพเขาจะมีวิธีคิดแบบคนรวย ต่อให้ไม่มีเงินซื้อเขาก็รู้ว่าจะหาทางมาซื้อของที่ต้องการจนได้ ยังไงๆ ก็ไม่ยอมซื้อของที่ถูกและคุณภาพน้อยกว่า ไม่มีความคิดว่าโลกนี้จำกัด ทรัพยากรไม่จำกัด ความสามารถไม่จำกัด วิธีการหรือหนทางก็ไม่จำกัด คุณโฮปบอกผมว่าชอบรถเบนซ์เพราะว่าคุณภาพมันดีกว่ารถทั่วไปแล้วก็ดีไซน์สวยอย่างที่คุณโฮปอยากได้ ตอนที่เงินยังไม่พอซื้อ คุณโฮปทำยังไงครับ"
"อ๋อ...ตอนนั้นผมคิดไว้สองอย่าง อย่างแรกก็คือ...ซื้อรถราคาถูกๆ เอามาใช้ไปพลางๆ ก่อน พอหาเงินได้แล้วค่อยซื้ออย่างที่อยากได้ แต่คิดไปคิดมา ผมก็ไม่อยากเสียเงินหลายรอบเพราะว่ารถมันเป็นของชิ้นใหญ่ ราคาไม่ใช่ถูกๆ ก็เลยยอมรออีกนิดหน่อย ตอนนั้นงานเข้ามาเยอะด้วย เก็บเงินอยู่ไม่ถึงปีก็ซื้อรถเบนซ์คันนี้ได้แล้ว"
เล็กยิ้มอย่างชื่นชมอีกครั้ง "เห็นไหมครับคุณโฮป คุณโฮปเป็นคนที่เลือกของจากคุณภาพไม่ใช่ราคา แสดงว่าเป็นคนที่มีวิธีคิดแบบคนรวยครับ ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องซื้อทุกอย่างที่อยากได้ แต่อันไหนที่เราจะซื้อเราก็ต้องเลือกครับ ส่วนเครื่องกรองอากาศ คุณโฮปยังไม่ต้องตัดสินใจตอนนี้ก็ได้ ผมจะให้คุณโฮปลองเอาไปใช้ที่ห้องนอนคุณโฮปสักสองคืน ลองใช้ดูก่อนค่อยตัดสินใจก็ได้ครับ ถึงจะตัดสินใจซื้อไปแล้ว ภายในสามเดือนคุณโฮปไม่พอใจก็เอามาคืนได้ครับ ผมจะคืนเงินให้คุณโฮปเต็มจำนวน สินค้าของเรารับประกันความพอใจครับ เพราะฉะนั้น คุณโฮปไม่ต้องกังวลว่าจะไม่ได้สินค้าในคุณภาพที่คุณโฮปพอใจแล้วก็เสียเงินไปเปล่าๆ ถ้าใช้แล้ว เปรียบเทียบแล้วยังมียี่ห้ออื่นที่ดีกว่านี้ จะถูกหรือแพงกว่าก็ตาม คุณโฮปเอามาคืนได้เลยครับ"
"โห...ขนาดนั้นเลยเหรอครับ ก็ดีเหมือนกัน ถ้างั้น...ผมขอเอาไปลองใช้ก่อนสักคืนสองคืนนะครับคุณเล็ก แล้วคุณเล็กจะมีไว้ใช้หรือเปล่าล่ะครับ"
เล็กพยักหน้า "ผมมีอยู่ในห้องนอนอีกตัวครับ อ้อ ธุรกิจของผมไม่เอาเปรียบใครแล้วก็ไม่กดดันใครนะครับ ดูแล้ว ลองแล้วไม่ชอบก็ไม่ต้องซื้อ คุณโฮปลองคิดดูนะครับ ไปซื้อยี่ห้ออื่น จะขอเอามาลองใช้ก่อนที่บ้านก็ไม่ได้ ใช้แล้วไม่พอใจจะคืนเงินก็ไม่ได้ เพราะเขาแค่อยากได้เงินของเรา แต่ธุรกิจของผม ก่อนที่ผมจะได้เงิน ผมต้องช่วยให้ลูกค้ามั่นใจก่อนว่าเขาได้ของที่เขาอยากได้ คณภาพสมกับเงินที่เขาจ่ายไปจริงๆ"
ยิ่งฟังโฮปก็ยิ่งชอบ ชอบทั้งสินค้า ชอบทั้งธุรกิจ ที่สำคัญ ชอบคนพูดด้วย เจ้าตัวจึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความชื่นชมจนออกนอกหน้านอกตา เล็กจึงต้องแก้เขินด้วยการสาธิตการใช้งานเครื่องกรองอากาศแทน พอมั่นใจว่าโฮปใช้เองเป็นแล้วจึงช่วยยกไปเก็บไว้ในกระโปรงหลังรถ ก่อนที่จะร่ำลาจากกันไป โฮปก็ทิ้งท้ายกับเล็กไว้ว่า
"เห็นทีผมคงจะต้องขอให้คุณเล็กเล่าธุรกิจยัวร์เวย์ให้ผมฟังวันหลังบ้างแล้วล่ะครับ"
เล็กยิ้มดีใจ ถึงเล่าแล้วจะทำหรือไม่ทำเล็กก็ชอบเล่า อย่างน้อยก็ทำให้คนหนึ่งคนได้คิดกับชีวิตมากขึ้นก็ยังดี
"ยินดีครับคุณโฮป ขอบคุณมากที่มาส่งผมที่บ้าน เดินทางปลอดภัยนะครับ พรุ่งนี้เจอกัน"
ถ้าโฮปเป็นเจ เล็กคงจะบอกให้ค้างด้วยที่บ้านไปแล้ว แต่กับโฮปเล็กไม่กล้าบอกอย่างนั้นจริงๆ โดยเฉพาะเมื่อเจอลูกหยอดคำหวานเข้าไปหลายครั้งก็ชักกลัว ไม่รู้ว่าพูดจริงหรือพูดเล่นเล็กก็ต้องระวังตัวไว้ก่อนอยู่ดี
หมดภารกิจไปอีกวันแล้วเล็กก็จะได้พักผ่อนเสียทีหลังจากที่เหนื่อยมาทั้งวัน เข้ามาในห้องนอนแล้วเล็กก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความที่เจส่งมาให้อีกครั้ง แล้วก็จิ้มลิงค์ "เทคนิคการล้างตู้เย็นขั้นเทพ" ด้วยความอยากรู้ว่ามันคืออะไร
เมื่อถึงบางอ้อแล้วเล็กก็หน้าแดงด้วยความอายแม้ว่าจะไม่มีใครอยู่ตรงนี้เลยก็ตาม
"เอาจริงแล้วเหรอ"
ใจหนึ่งก็กลัว ใจหนึ่งก็อยากลองให้มันรู้กันไปซะที ไหนๆ ก็เป็นแฟนกันมาตั้งหลายเดือนแล้ว แต่ก็นึกภาพไม่ออกเลยว่ามันจะเริ่มต้นยังไงและจบยังไง ว่าแต่...นี่เล็กจะต้องเป็นฝ่ายอยู่ข้างล่างหรือนี่ แล้วเจรู้ได้ยังไงว่าเล็กอยากจะอยู่ข้างล่างล่ะ คิดแล้วเล็กก็นึกสนุก แตะกล่องพิมพ์ข้อความแล้วก็ส่งข้อความกลับไปหาเจบ้าง
"คุณเจก็อย่าลืมทำตามขั้นตอนให้ถูกวิธีด้วยนะครับ"
ไม่นานนักเจก็ส่งสติกเกอร์รูปตกใจกลับมาหา เล็กเห็นแล้วก็หัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ แล้วเจก็ส่งข้อความมาอีกหนึ่งข้อความ
"คิดถึงคุณเล็กนะครับ ที่นี่อากาศหนาวมาก ถ้าได้นอนกอดคุณเล็กคงหายหนาวไปเยอะเลย"
เล่นเอาคนอ่านเขินจนแทบจะจิกหมอนเลยทีเดียว แล้วเล็กก็ส่งสติกเกอร์เขินกลับไป ไม่นานนักเจก็ส่งข้อความมาหาอีก
"พรุ่งนี้ผมก็จะกลับแล้วนะครับ แล้วเจอกัน จะได้กอดให้หายคิดถึง อ้อ หายหนาวด้วย"
เล็กส่งสติกเกอร์เขินกลับไปอีกรอบแล้วก็ยิ้มเขินอยู่คนเดียว ลืมไปเลยว่าเมื่อกี้นี้เพิ่งมีคนมาขายขนมจีบให้ ก็อย่างว่าแหละนะ ในโลกนี้เราอาจจะเจอคนดีๆ มากมาย แต่คนที่ใช่สำหรับเราอาจมีแค่เพียงคนเดียว นี่คงเป็นครั้งแรกที่เจเล่นมุกที่ส่อไปในเรื่องนั้นกับเล็ก คงอยากเดินหน้าเสียทีหลังจากที่ได้แต่จ้องตากันไปมาอยู่ตั้งนาน
"จะได้นอนกอดแฟนให้หายเหงาซะทีแล้ว"
เล็กส่งข้อความไลน์สุดท้ายกลับไปแล้วก็วางโทรศัพท์บนหัวเตียง จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ ได้ยินเสียงข้อความใหม่ส่งมาก็ไม่กล้าเดินไปเปิดอ่าน กลัวเขินไปมากกว่านี้ ค่อยอ่านพรุ่งนี้เช้าละกันนะคุณเจ
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
โฮปมารับเล็กไปที่กองถ่ายช่วงสายๆ วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่จะถ่ายละครที่นครปฐมก่อนที่จะย้ายไปเชียงใหม่สัปดาห์หน้า ใช้เวลาถ่ายที่เชียงใหม่หลายสัปดาห์เลยเพราะเนื้อหาของเรื่องหลักๆ อยู่ที่นั่น ฉากสุดท้ายที่นี่ดันเป็นฉากเลิฟซีนเสียด้วยสิ โฮปดูตื่นเต้นใหญ่แต่เล็กกลับรู้สึกประหม่าและออกจะกลัวเสียด้วยซ้ำเพราะคาดว่าผู้กำกับคงจะให้จูบจริง ยุคนี้หมดสมัยแล้วที่จะใช้มุมกล้อง ดาราสมัยนี้ก็กล้าแสดงกันมากขึ้น เล็กก็คงจะหนีไม่พ้นแล้วล่ะ
ตั้งแต่ที่สัมภาษณ์นักข่าวไปวันนั้นก็เริ่มมีกระแสในวงการบันเทิงว่าสองหนุ่มนักแสดงอาจมีอะไรในก่อไผ่ หนังสือซุบซิบดาราก็ลงข่าวกันสนุกสนาน ในโลกโซเชียลก็เมาท์กันไปร้อยแปด ก็แหงล่ะ ใครที่ดูคลิปสัมภาษณ์ของเล็กกับโฮปแล้วไม่จิ้นกันไปไกลก็คงผิดปกติแล้วล่ะ ภาพคู่จิ้นในกองถ่ายของโฮปกับเล็กก็ยังถูกส่งลงสื่ออย่างต่อเนื่องอีก ถ้าเป็นเมื่อก่อนเรื่องอย่างนี้คงไม่มีโอกาสได้เผยแพร่ผ่านสื่อเป็นแน่ แต่พอสังคมเปลี่ยนไป คู่จิ้นชาย-ชายก็กลับกลายเป็นจุดขายที่สร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำให้กับเจ้าของสินค้า ยิ่งเป็นคู่จิ้นระดับพระเอกดังด้วยกันทั้งคู่แล้วก็ยิ่งเป็นที่ต้องการของสื่อมากเลยทีเดียว
เห็นกระแสแล้วเล็กก็ชักหวั่นใจ แผนที่เล็กกับเจวางไว้จะล่มหรือเปล่าหนอ คุณโฮปจะกลายเป็นม้ามืดแทนเจไปเสียแล้ว สงสัยเจกลับมาแล้วต้องคุยแผนกันใหม่ ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นว่าเล็กจะเปิดตัวเป็นแฟนกับโฮปไปเสียก่อน
วันนี้เลิกกองถ่ายไม่ดึกมากนักเพราะมีฉากที่เหลืออยู่ไม่กี่ฉาก ประมาณสองทุ่มกว่าๆ โฮปก็มาส่งเล็กถึงบ้านแล้ว ขณะที่เล็กกำลังเลื่อนเปิดประตูหน้าบ้านก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเสียงที่คุ้นหูเรียกชื่อของเล็กขึ้นมา
"คุณเล็ก"
ใจของเล็กแทบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่ออยู่ดีๆ เจก็โผล่มาจากมุมมืดไม่บอกไม่กล่าว ไม่รู้ว่ามารออยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ โฮปเห็นชายอีกคนโผล่มาแล้วก็สงสัยจนต้องดับเครื่องยนต์แล้วลงมายืนข้างๆ เล็ก
"ใครเหรอครับคุณเล็ก" โฮปถามขณะที่สายตายังคงจับจ้องชายแปลกหน้าที่กำลังเดินดุ่มๆ เข้ามาหาเล็ก สีหน้าดูไม่พอใจมากทีเดียว
"เอ่อ..." เล็กไม่กล้าตอบ สบตากับเจแล้วก็รู้สึกกลัวจนต้องหลบ เจทำตาดุเหมือนตอนที่เจอกันครั้งแรกเลย
เจเดินมาถึงก็คว้าไหล่ของเล็กมากอดไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ก่อนจะใช้วาจาสำทับไปอีกครั้ง
"นี่คุณ แฟนผม ผมพาเขากลับบ้านเองได้ ทีหลังคุณไม่จำเป็นต้องมาส่งแฟนผมหรอก ไม่ต้องอินขนาดนั้นก็ได้มั้งครับ ตอนนี้มันนอกเวลาแสดงแล้วนะคุณ เลิกแสดงได้แล้ว"
แม้จะพยายามข่มใจแค่ไหนเจก็อดที่จะแสดงอารมณ์พลุ่งพล่านไม่ได้ เขาจ้องหน้าพระเอกหนุ่มคนนั้นอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อจนอีกฝ่ายต้องหลบตาไป
"แฟน...ใครเป็นแฟนใครกันครับ" โฮปถามอย่างงงๆ เขาไม่รู้มาก่อนจริงๆ ว่าเล็กมีแฟนแล้ว แถมยังเป็นผู้ชายเสียด้วย โฮปมองหน้าเล็กที่ตอนนี้หน้าหดเหลืออยู่สองนิ้วด้วยความกลัว จากนั้นก็หันไปมองดูเจที่ดูโกรธกริ้วไม่น้อย
"ผมนี่ไงแฟนคุณเล็ก เราสองคนเป็นแฟนกัน คุณควรจะถามตัวเองมากกว่านะครับว่ามายุ่งกับแฟนคนอื่นเขาทำไม"
"จริงเหรอคุณเล็ก" โฮปหันไปถามด้วยสีหน้าตกใจ
เล็กพยักหน้าเป็นเชิงยอมรับ มองดูหน้าเจที โฮปที คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเจจะมาดักรอจนเห็นโฮปมาส่งเล็กถึงที่บ้าน ขี้หึงจริงๆ ด้วยสิ นึกว่าแค่พูดเล่นสนุกๆ เท่านั้น
เจยังคงยืนกอดคอและทำตาดุใส่โฮป สุดท้ายโฮปก็ค่อยๆ ล่าถอยไปขึ้นรถเมื่อเห็นว่าชายแปลกหน้าคนนี้คงเป็นแฟนของเล็กแน่ๆ แล้ว
"เดี๋ยวเจอกันที่เชียงใหม่นะครับคุณเล็ก"
โฮปยังไม่วายหันมาบอกก่อนจะขึ้นรถไป สีหน้าดูตกใจและผิดหวังมากทีเดียว เจมองหน้าเล็กแล้วก็หันไปมองโฮปอีกครั้ง
"เดี๋ยวผมจะตามไปด้วย" เจพูดเสียงดังเพื่อให้อีกคนได้ยินชัดๆ
เล็กได้แต่มองโฮปที่ค่อยๆ ถอยรถแล้วก็ขับออกไป ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากขอบคุณเพราะกลัวเจจะโกรธ พอโฮปหายลับตาไปแล้วเจจึงค่อยปล่อยแขนลง ก่อนจะเปลี่ยนมาจับไหล่สองข้างของเล็กไว้เพื่อมองหน้าแฟนที่แสนจะคิดถึง
"คุณเล็ก ตกใจเหรอ" เจถามพลางยิ้มและขำเบาๆ
"ก็คุณเจน่ะ...ดุมากเลย" เล็กทำหน้าแหย ดูเหมือนจะกลัวจริงๆ เสียด้วย
เจเห็นแล้วก็รีบดึงคนขี้ตกใจมากอดไว้พร้อมกับปลอบขวัญ
"โอ๋ๆ ขอโทษๆ ผมไม่ได้ดุคุณเล็กนะ ผมดุไอ้หมอนั่นต่างหาก"
ได้ฟังแล้วเล็กค่อยใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง เมื่อกี้ก็ตกใจแทบแย่นึกว่าสองคนนี้จะต่อยตีหรือทำร้ายกันเพราะเล็กเสียแล้ว แต่คิดไปคิดมาเจก็ไม่น่าจะขาดสติถึงขนาดนั้นหรอก
"อายเค้า เข้าบ้านก่อน"
เจหัวเราะชอบใจก่อนที่จะปล่อยให้เล็กเป็นอิสระ "ก็คิดถึงนี่นา"
"กอดในบ้านก็ได้ ผมก็คิดถึงคุณเจเหมือนกัน" เล็กพูดพลางยิ้มกว้าง พอรู้ว่าเจไม่โกรธแล้วก็กล้ายิ้มด้วยความมั่นใจมากขึ้น
"คุณเจจอดรถไว้ที่ไหน"
"เลยแถวนี้ไปหน่อยนึง เดี๋ยวผมไปเอารถก่อนนะ" เจพูดพร้อมกับยักคิ้วให้อย่างมีเลศนัย ก่อนจะเดินแกมวิ่งหายลับไปในความมืด เล็กเปิดประตูบ้านให้สุด ไม่นานนักเจก็ขับรถเข้ามาจอดข้างใน เล็กปิดบ้านแล้วเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินมาหาเจที่กำลังเปิดประตูรถลงมา
เจ้าของรถเห็นอีกคนเดินยิ้มมาหาก็อ้าแขนรับพร้อมกับกอดไว้อย่างคิดถึง
"คิดถึงคุณเจจังเลย"
เล็กกอดอีกคนแน่นให้สาแก่ใจก่อนจะค่อยๆ คลายให้หลวมขึ้น
"ผมก็คิดถึงคุณเล็กนะ คิดถึงทุกวันเลย ยิ่งอ่านข่าวนายหมอนั่นแล้วก็ยิ่งคิดถึง"
เล็กอดขำไม่ได้ก็เลยหัวเราะออกมาเบาๆ "ผมไม่ได้คิดอะไรกับเขานะคุณเจ"
"ผมรู้...แฟนผมน่ะ...รักเดียวใจเดียว เขาเป็นคนดีจะตาย ยังไงๆ เขาก็ไม่ทิ้งผมหรอก แต่ผมน่ะ...ไม่ไว้ใจหมอนั่นต่างหาก"
"อย่าไปทำอะไรเค้าเลยนะคุณเจ แค่คุณเจกลับมา...คุณโฮปเขาก็ไม่กล้าแล้วล่ะ"
เล็กค่อยๆ ผละออกจากอ้อมแขนของเจ สบตากันแล้วก็ยิ้ม แม้ว่าต่างคนก็ต่างเขินแต่ก็ไม่มีใครยอมหลบตาให้กันเลย
"ผมรักคุณเล็กนะ"
ในที่สุดเจก็ยอมพูดคำนี้ออกมาเสียทีหลังจากที่ได้ฟังจากปากของเล็กไปเมื่อสองสามเดือนก่อน คนฟังถึงกับน้ำตาไหล แม้จะรู้อยู่ว่าอีกคนมีใจให้ การกระทำก็ชัดเจนว่าคิดยังไง แต่สุดท้าย คำพูดที่สื่อสารกันตรงๆ ก็เป็นสิ่งสำคัญที่ช่วยตอกย้ำว่าทั้งหมดที่เล็กเข้าใจมาตลอดนั้นตรงกันทั้งหมด
"ถึงวันนี้...ผมก็รู้แล้วว่า...ชีวิตของผมขาดคุณเล็กไม่ได้ คุณเล็กทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป จากคนที่สิ้นหวังจากความรัก...ก็กลายเป็นคนที่มีความหวังกับความรักขึ้นมาบ้าง จากคนที่หัวใจกำลังจะแห้งเหี่ยวเฉาตาย คุณเล็กก็ช่วยทำให้หัวใจของผมตื่นฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ผมนึกไม่ออกเลยว่า...ถ้าวันนั้นเราไม่ได้เจอกัน ชีวิตผมจะเป็นยังไง ขอบคุณที่รักผมนะครับคุณเล็ก ขอบคุณที่เลือกผมเป็น...เป็นคู่ชีวิต"
สองหนุ่มยิ้มให้กันด้วยความดีใจและมีความสุขก่อนที่จะกอดกันกลมอีกครั้ง
"ผมก็รักคุณเจนะ" เล็กบอกด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเขามีความสุขเต็มตื้นในหัวใจมากแค่ไหน
กอดกันหนำใจจนหายคิดถึงแล้วสองหนุ่มจึงได้เข้ามาในบ้าน เจยังไม่ได้กินข้าวเย็นเล็กก็เลยชงโปรตีนผสมมูสลี่และอาหารสำเร็จรูปแบบผงให้กินแก้หิว แค่ให้ร่างกายได้สารอาหารครบก็เป็นอันอยู่ได้แล้ว ช่วงนี้เล็กไม่ได้อยู่บ้านจึงไม่ได้ตุนของไว้ในตู้เย็นเลย
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
พอถึงตอนจะนอน เล็กก็ตกใจจนต้องอ้าปากค้างเมื่อเจเหลือแค่ชุดชั้นในสีขาวแบบทรังค์ตัวเดียวยืนอยู่ข้างเตียง ในขณะที่เล็กใส่กางกางขาสั้นและเสื้อยืดสีขาวเหมือนเช่นเคย รูปร่างสูงโปร่งของเจที่เล็กเคยเห็นบ่อยๆ บัดนี้อวดสัดส่วน กล้ามเนื้อและอกกว้างแกร่งที่เห็นแล้วหัวใจแทบละลาย เจไม่มีพุงเลยเพราะดูแลสุขภาพของตัวเองเป็นอย่างดี ตั้งแต่หัวจรดเท้าจึงดูสมชายชาตรีแถมยังขาวสะอาดตามประสาหนุ่มตี๋ลูกคนจีนแท้ๆ อีกต่างหาก
แปลว่า...คืนนี้แล้วใช่ไหมที่เล็กกับเจจะต้อง...
โอย...ขอเล็กทำใจก่อนนะ พ่อแก้วแม่แก้ว ปกติก็เคยเห็นผู้ชายใส่กางเกงในบ่อยๆ แต่ทำไมวันนี้หัวใจของเล็กถึงเต้นรัวจนแทบจะทะลุหน้าอกข้างซ้ายออกมาอย่างนี้ แหะๆ แต่ก็ขอแอบมองตรงนั้นนิดนึงนะว่าจะแซ่บแค่ไหน
อืม...พอใช้ได้อยู่นะ
"มองอะไรครับคุณเล็ก ไม่เคยเห็นเหรอ"
ดูเหมือนคนถามก็คงจะอายๆ อยู่เหมือนกัน แต่มาถึงขั้นนี้แล้วจะให้ล้มเลิกคงไม่มีทางเสียล่ะ คนยัวร์เวย์ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ อยู่แล้ว
เล็กยิ้มแหยๆ พร้อมกับหัวเราะแหะๆ อย่างอายๆ "ไม่เคยเห็นครับคุณเจ"
"แล้วชอบไหมครับ"
คนถูกถามชะงักกึกจนทำตัวไม่ถูก เจคงจะทนเขินไม่ไหวเลยกระโดดขึ้นเตียงแล้วก็รีบดึงผ้าห่มมาคลุมท่อนล่างไว้ก่อน พอเห็นเล็กยืนหันรีหันขวางอยู่หน้าเตียงก็ขำ
"ไม่นอนเหรอ"
"เอ่อ...." ชักจะพูดไม่ถูกแล้วสิ
"ผม...ต้องใส่แบบที่คุณเจใส่หรือเปล่าครับ" เล็กถามอย่างอายๆ
"ก็ดีนะครับ จะได้นอนสบายๆ" คนตอบก็อายไม่แพ้กัน
"อ้อ"
เล็กยิ้มแหยแต่สุดท้ายก็ค่อยๆ กลั้นใจถอดเสื้อออก ก่อนจะตามด้วยกางเกงขาสั้นจนเหลือแต่ชุดชั้นในสีและแบบคล้ายกับคนที่เพิ่งกระโดดขึ้นไปนอนรออยู่บนเตียงก่อนแล้วนั่นแหละ เล็กวางเสื้อผ้าที่ถอดไว้ลงบนพื้นห้อง จากนั้นก็ขึ้นไปนอนบนเตียงเคียงข้างกับอีกคนที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ ดึงผ้าห่มมาคลุมท่อนล่างไว้เช่นเดียวกัน
ต่างฝ่ายต่างก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง มองหน้ากันไปมองหน้ากันมา แต่ถ้าปล่อยไว้ให้เป็นอย่างนี้ทั้งคืนคงไม่ได้การแน่
"คุณเล็ก"
"คุณเจ"
สองหนุ่มหันหน้ามาพูดพร้อมกัน พอรู้ตัวก็หัวเราะอย่างเขินๆ ทั้งคู่ แล้วก็หันหน้ากลับมาตามเดิม
"คุณเจพูดก่อน" เล็กบอกโดยไม่หันหน้าไปมอง
"อ้อ...คือ...ผม...จะถามคุณเล็กว่า...เอ่อ...คุณเล็ก...เตรียมพร้อมแล้วใช่ไหมครับ" คนถามเสียงสั่นและตะกุกตะกักไม่น้อยเลย เอาเหอะน่า ถึงจะสั่นยังไงเจก็สั่นสู้ล่ะนะ
เล็กพยักหน้าน้อยๆ เขินจนไม่รู้ว่าจะเขินมากกว่านี้ได้ยังไงแล้ว เจค่อยๆ เขยิบเข้ามาใกล้จนตัวชิดกับเล็ก จากนั้นทั้งสองคนก็หันหน้ามาประจันกันอีกครั้ง ก่อนหน้านี้เจเคยจูบเล็กไปหนหนึ่งแล้ว ถ้าจะไม่ให้ตื่นเต้นจนเกินไปก็น่าจะเริ่มจากการจูบนี่แหละ
"คุณเล็กกลัวหรือเปล่า" เจถามเพื่อความแน่ใจ
เล็กส่ายหน้า แม้ว่าลึกๆ แล้วจะกลัวอยู่บ้างเพราะเป็นครั้งแรกกับผู้ชาย
"งั้น...เอ่อ...เรามาเริ่มกันเลยดีไหมครับ"
เล็กพยักหน้าช้าๆ เห็นความเต็มใจและความพร้อมของเล็กแล้วเจก็ค่อยๆ ลดความประหม่าลงไปได้บ้าง เจค่อยๆ เอื้อมมือไปจับประคองศีรษะของเล็กไว้ ใช้มือข้างหนึ่งปัดผมที่ปรกไม่เป็นระเบียบขึ้นไปอย่างช้าๆ และแผ่วเบา ต่างคนต่างใจเต้นไม่เป็นส่ำด้วยกันทั้งคู่ แต่ความประหม่าหรือเขินอายก็ไม่สามารถหยุดความต้องการที่กำลังปะทุขึ้นจนถึงขีดสุดได้
"คุณเล็ก...ผมก็ไม่เคยนะครับ ครั้งแรกเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง เราต้องช่วยกันนะคุณเล็ก แต่ถ้า...คุณเล็กไม่ไหว...ก็บอกผมนะครับ"
ฟังเจพูดอย่างนั้นแล้วเล็กก็อดขำหน่อยๆ ไม่ได้ "ไม่ไหวก็ต้องไหวครับ ก็ผม...รักคุณเจไปแล้วนี่นา ยังไงๆ เราสองคนก็ต้องทำแบบนี้อยู่แล้ว ผมสู้ตายครับวันนี้"
แม้ว่าจะกระดากปากแค่ไหนเล็กก็กัดฟันพูดไปได้จนจบ ส่วนเจก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้างเพราะเขาไม่อยากให้เล็กรู้สึกว่าเจใช้ความเป็นแฟนมาบีบบังคับให้เล็กทำอย่างนี้ทั้งๆ ที่ยังไม่พร้อม อย่างนี้ค่อยสบายใจขึ้นอีกเยอะเลย
"โอเค...ถ้าอย่างงั้น...ผมก็จะเต็มที่เหมือนกัน เรามาช่วยกันทำให้คืนนี้ของเราเป็นคืนแรกที่ดีที่สุดนะครับคุณเล็ก"
ต่างคนก็ต่างพร้อมแล้ว เอาล่ะ มาลุ้นกันหน่อยว่าครั้งแรกของคนทั้งสองคนจะเป็นยังไงกันบ้าง ถ้าดูจากความตั้งใจและการเตรียมตัวแล้ว คืนนี้ของเล็กกับเจต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ
TBC
แนะนำนิยายให้อ่านอีกสักเรื่องนะครับ
(http://s5.postimg.org/o1jxkan3r/Indestiined_banner.jpg)
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมนำมาเขียนใหม่อีกครั้งครับ ใครที่ชอบ "ต้น-สน" ไม่ควรพลาดเรื่องนี้ครับ "ทิวกับบูม" จะอยู่ในใจของคนอ่านได้ไม่แพ้ต้นกับสนเลย
นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากเรื่อง "รักแห่งสยาม" เมื่อความรักเกิดขึ้นแต่ไม่มีโอกาสได้บอกความในใจ การกลับมาเจอกันอีกครั้งของคนสองคนจะช่วยปลุกฟื้นความรักที่เคยตายไปจากหัวใจได้หรือไม่ ลองไปติดตามดูกันนะครับ
รัก...ที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต - http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47896.0
Sarawatta
-
คุณเจหึงได้น่ารักม๊ากมากค่าา~ :m3: มีการทำตาดุหน้าดุจนทั้งคุณเล็กกับโฮปหน้าเสียกันไปทั้งคู่เลยนะคะนั่น :m20: แถมยังพูดได้ตรงใจเราสุดๆ ก็ตรงประโยคนี้เลยค่ะ
"ไม่ต้องอินขนาดนั้นก็ได้มั้งครับ ตอนนี้มันนอกเวลาแสดงแล้วนะคุณ เลิกแสดงได้แล้ว"
สงสัยว่าโฮปเขาคิดว่าผู้กำกับยังไม่ได้สั่งคัทล่ะมั้งคะคุณเจ ถึงได้ติดลมบนไม่เลิกแบบนั้น 555+ เกือบไปแล้วจริงๆ นะคะ ดีน้าที่คุณเล็กยังยับยั้งตัวเองได้บ้างว่าอะไรเป็นอะไร ไม่ได้เคลิ้มตามโฮปไปเสียทั้งหมด ^^
ไม่อย่างนั้นล่ะก็..งานนี้คงได้มีคนเสียเลือดทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เล้าโลมแน่นอน แอร๊ย~ เราพูดอะไรออกไป~ :hao7: คุณเจคงไม่โหดร้ายถึงขนาดหยิบยื่นบทโสรยาให้กับคุณเล็กคนน่ารักเขาเล่นหรอกเน้อ..
พอมาถึงตอนท้ายเห็นคุณเจกับคุณเล็กเขาเขินกัน เรานี่ก็เขินตามไปด้วยคนเลยค่าา :-[ แหมนะ เล่นใส่ชั้นในตัวเดียวยืนข้างเตียงเสียอล่างฉ่างแบบนั้นนี่ไม่ค่อยจะเชื้อเชิญกันเท่าไรเลยนะคะคุณเจ~ รู้บ้างไหมว่าทำเอาคุณเล็กใจสั่นจนถึงขนาดกับแอบมองจุดแซ่บของคุณเจเลยนะค้าา :laugh: คุณเล็กลามก~
ที่เหลือ..ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสัญชาตญาณพาไปก็แล้วกันนะคะ ทั้ ง ส อ ง ค น~~
-
แล้วพรุ่งนี้คุณเล็กจะไปทำงานไหวเหรอเนี่ย หวังว่าคุณเจจะไม่หักโหมมากเกินไปนะ
-
ผมว่าคนแต่งเขียนฉากเลิฟซีนเรื่องนี้ได้ดีมาเลย มันให้ความรู้สึกเหมือนจริงและรู้สึกดีไปด้วยอ่ะ แบบไม่มีอะไรมาแคงใจเลยอ่ะ เฮ้ยเป็นฉากที่น่ารักดีว่ะ คึคึ
-
เห้ยๆ จะได้กันแล้ว ขอฟินล่วงหน้า 5555
เวลาคุณเจหึง น่ารักดีอ่ะ นานๆ จะเห็นคุณเจหึง 555+
-
"เทคนิคการล้างตู้เย็นขั้นเทพ"
เจอชื่อตอนเข้าไปสำลักน้ำชาทันที
น่ารักมากๆค่ะตอนนี้ คือแบบมันค่อยเป็นค่อยไป เห็นความเก้อเขินของทั้งคู่ เราว่าตรงนี้ฟินยิ่งกว่าตอนที่ร่วมรักเสียอีก คือตรงนี้มันเป็นความรักกับความรู้สึกในขณะที่เซ็กส์มีตัวอื่นเป็นตัวขับเคลื่อนมากกว่า ตอนที่เจหึงก็น่าเอ็นดูค่ะ คุณเล็กกลัวเลย
คนอย่างโฮปนี่มีจริงๆนะ คืออารมณ์ประมาณไปตามสถาณการณ์ ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำแต่อารมณ์มันพาไป ดาราก็น่าจะเรียกว่าอินไปกับบท รักก็รู้สึกตามนั้นรู้สึกรักจริงๆแต่สักพักความรู้สึกก็หายไปเหมือนจู่ๆก็รู้สึกหมดรัก เหมือนกับว่าตื่นจากฝัน หรืออาการ*โดนของ*ที่ไม่ได้มีใครทำ ไม่แน่ใจว่าอุปาทานหมู่ก็เป็นแบบนี้หรือเปล่า
-
เจกลับมาแล้ววววววว
ทวงตำแหน่งคืนจากโฮปอย่างด่วนเลยนะเนี่ยยยยย
เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าขุ่นพี่โฮปแกชอบเล็ก แต่ก็ต้องมารอดูว่าพี่แกจะยอมถอยแค่นี้จริงๆรึเปล่า
ตอนหน้าจะหื่นจริงๆล่ะน่ะ!!
รอ ร๊อ รอ เลยค่าาาา
ปล.อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจัง
-
:mew3: อ่านตอนนี้แล้วฟินจิกหมอนมากเลยน่ะ ชอบจังเลย แบบแสดงให้เห็นถึงความเก้อเขินได้น่ารักมาก ๆ เลยอ่ะ และไอ้ล้างตู้เย็นขั้นเทพนี่ ขอสารภาพเลยว่าเคยได้ยินมาก่อนน่ะ แต่ไม่เข้าใจพึ่งจะมาเข้าใจก้องานนี้แหละ :impress3: ยังไงรอตอนต่อไปน่ะจ้ะ อยากรู้ว่าเขาล้างยังไง :hao6:
-
ผมตลกคุณเจมากๆ อยู่ๆก็ส่งข้อความ "เทคนิคการล้างตู้เย็นขั้นเทพ" มาให้ ๕๕๕ ต้องการจะบอกอะไรกับคุณเล็กรึป่าวคับ ๕๕๕ ตลกอ่ะ สองคนนี้เขาเริ่มคุยทะลึ่งๆกันล่ะ ๕๕๕ รอ รอ รออ่านตอนต่อไปคับว่าจะเป็นยังไง จะได้อ่านบทเลิฟซีนรึป่าว
-
เปิดฉากมาก็ "เทคนิคการล้างตู้เย็นขั้นเทพ" แต่คุณเล็กกลับตีความหมายได้น่าร๊ากกกกกกกกกจริงๆเลย :m20: คุณเจนี่ดูเงียบแต่หื่นเหมือนกันนะคะ เนียนตลอด แต่ก็ดีแล้วไม่อย่างนั้นความสัมพันธ์ก็ไม่คืบหน้าสักที ไหนจะมีคุณโฮปที่อินกับหนังจนลามมานอกจอจะคลอเคลียคุณเล็กให้ได้ คุณเจต้องตัดไฟไว้ก่อน คุณเจพูดดีมากเลย เชื่อใจคุณเล็กแต่ไม่ไว้ใจคุณโฮป บอกให้รู้ว่าเชื่อใจกันและกัน มีอะไรก็จะคุยกันก่อนไม่ใช้อารมณ์ เพราะที่ผ่านมาสอนทั้งสองคนแล้วว่าต้องทำยังไงถ้าจะเป็นคนรักกัน ตอนหน้าแล้วสินะที่ทั้งสองคนจะ :oo1: ไอ้เรื่องอยู่บนอยู่ล่างไม่ใช่ปัญหาค่ะคุณเล็ก รู้สึกว่ายังไงคุณเล็กก็คงจะได้อยู่ทั้งบนทั้งล่างอยู่ดี :z1:
-
เห็นความน่ารักของคุณเล็กมาตลอด
พอมาเจอลิ้งที่คุณเจส่งให้คุณเล็กอ่าน
มุมน่ารักของคุณเจพุ่งปรี๊ดสุดๆไปเลยค่ะ
ชอบวิธีที่คุณเจเลือกมากเลย ลิ้งเดียวสื่อหลายอย่าง
ไหนจะบอกว่าผมพร้อมจะเป็นหนึ่งเดียวกับคุณ
และที่สำคัญบอกเลยว่าใครทำหน้าที่อะไรบนเตียง
ทำคนอ่านเขินไปหลายตลบเลยล่ะค่ะ
คุณเล็กก็นะ มีขออยู่บนคุณเจได้น่ารักเหมือนกัน
แต่ครั้งแรกอยู่ล่างไปก่อนเนอะคุณเล็ก
ให้คุนชินมากกว่านี้จะอยู่บนก็ไม่ว่ากัน
อยู่บนที่ว่าคือเปลี่ยนจากรับข้างล่าง
ไปเป็นรับข้างบนแทนนะคะ คิดแล้วฟิน
:o8: :z1: :oo1:
"เทคนิคการล้างตู้เย็นขั้นเทพ"
-
จะรอดมั้ยเนี่ยทั้งคู่เลย :laugh: :laugh:
-
น่ารักอะ
-
:z1: :hao6: :pighaun: :hao6: :z1:
-
คุณเจ หึง ได้น่ารักมาก ...ฟินมากเลยค่ะ...จะว่าไปแล้ว มีคนโฮปมาแกล้งให้เจหึงยิ่งน่ารักขึ้นไปอีกนะ..
แต่อย่าเยอะนะค่ะโฮป เดี๋ยวโฮปจะโดนฟีดแบคกลับไปเยอะเช่นกัน ฮาๆ
รอ..ตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ... :ling1: เขาจะเป็นของกันและกันแล้ว ดีใจ
-
ไม่น่าจะเกินเที่ยงวันพรุ่งนี้นะครับที่จะมาต่อให้ ตอนต่อไปมีชื่อว่า "บทรักท่ายาก" แค่ชื่อตอนก็ฟินกระจายแล้ว :laugh:
เอ...คุณเจจะให้คุณเล็กทำอะไรบ้างน้า... :impress3: :-[
คนเขียนยังแอบงงๆ อยู่ เอ๊ะ ไม่ได้ตั้งใจให้มีบทนี้เลยนะเนี่ย แต่ก็...ขอซะหน่อยละกัน :hao6: :hao7:
Sarawatta
(http://s5.postimg.org/au2iehenr/love_pwd.jpg) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48447.0)
-
มาสะดุดตรงท้ายากนี้แหละครับคนแต่ง ถึงไม่ท่ายากก็เฟียวได้ เสียวได้เหมือนกันนะ คึคึ ขอแค่เขารักกันจริง จะท้ายากรึไม่ยากก็คงมีคสามสุขด้วยกันได้แหละ คึคึ
-
ว๊าว แค่เห็นหัวข้อว่ามี nc ก้ออยากอ่านแล้ว มาเจอท่ายากอีก ฟินไปเลยอ่ะ อยากอ่านจังเลย รอพร้อมอัพเดทเลย :mew3:
-
แสดงว่าคุณเจเองก็ศึกษาทฤษฎีมาแน่นน่าดูเหมือนกันนะคะเนี่ย แอร๊ย~ >< รอนะค้าา กล้องพร้อม! :m24:
-
รอนะคะ จะ nc อะไร ยังไง มีแค่ไหน 18+หรือ18-
ก็รออ่านค่ะ เพราะคู่นี้เขาน่ารักมากมาย :-[
-
โอ้ยคู่นี้ทำไมน่ารักกันเยี่ยงนี้ :heaven
รอรอตอนต่อไป +1จ้า
-
อื้อหือออออ แค่ชื่อตอนนี่ก็จ๊าบแล้วค่ะ 555 ที่มันยากนี่ใช่เพราะว่าไม่เคยทั้งคู่รึเปล่าคะ กว่าจะอะไรๆมันก็เลยติดขัดนิดนึง 5555
รอร๊อรออออ อยากอ่านมากค่ะ อิอิ
ปล.ไม่ได้หื่นเลยนะ คิดไปเองทั้งนั้น555
-
:-[ อร๊ายยยยยยยยยยยย อยากดูท่ายากแล้วอ่ะ :hao6:
-
"บทรักท่ายาก"
กรี๊ดๆๆๆ :jul1:
-
✿✿ อัปไลน์ที่รัก ✿✿
CHAPTER 25 ❋ บทรักท่ายาก
(http://bit.ly/2aNT8p3)
เจค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าไปหาเล็ก อีกฝ่ายหลับตาเคลิ้มรอรับรสจูบที่คาดเอาไว้ว่าคงลึกซึ้งดื่มด่ำน่าดู แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นจูบจะมาถึงสักที เล็กก็เลยลืมตาขึ้นดู เห็นเจหัวเราะแหะๆ แล้วก็แปลกใจ
"ทำไมเหรอครับคุณเจ"
"ผมตื่นเต้นนะครับคุณเล็ก สงสัยจะตั้งใจมากไปหน่อย มันเลยไม่เป็นธรรมชาติ เหมือน...อารมณ์ตื่นเต้นมันเยอะกว่าอารมณ์นั้นมากไปหน่อยน่ะครับ" เจสารภาพไปตามตรง
"อ้อ"
"อืม...เอาอย่างงี้ไหมครับคุณเล็ก ดูหนังกันสักหน่อยดีกว่า เผื่อจะดีขึ้น"
"หนังอะไรเหรอครับ" เล็กถามโดยไม่ทันคิด คนถูกถามก็เลยเขินใหญ่เลย
"ก็...ดูแล้วก็จะรู้เองล่ะครับ"
เห็นสายตาอย่างนั้นแล้วเล็กก็หายซื่อแล้วล่ะ โธ่คุณเจ ผมน่ะพร้อมรบตั้งนานแล้วนะ ไม่ต้องดูหนังอย่างว่าอารมณ์ของเล็กก็สุดๆ แล้วล่ะตอนนี้ แต่ไม่เป็นไรหรอก เจคงจะตื่นเต้นจริงๆ นั่นแหละ ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปดีกว่า อย่าเพิ่งกดดันเจมากไป ไม่งั้นคืนนี้อาจจะอดได้
เจลุกขึ้นเดินไปหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าที่วางไว้บนโต๊ะทำงานในห้องของเล็ก แหม...จะว่าไปตรงนั้นของเจก็ตุงออกมาเยอะไม่ใช่เล่นนะเนี่ย แสดงว่าพร้อมแล้วไม่ใช่เหรอ เอาเถอะ ก็รออีกหน่อยก็แล้วกัน เจเดินไปที่ทีวี ง่วนอยู่ตรงนั้นสักพักภาพในทีวีก็ปรากฎขึ้น โอ...เป็นหนังญี่ปุ่นซะด้วย
เจเดินโทงๆ กลับมาที่เตียงนอนแล้วก็ขึ้นมานอนเคียงข้างกับเล็กในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนอีกครั้ง นักแสดงหนังเกย์กำลังเริ่มเล้าโลมกันอย่างถึงพริกถึงขิง เล็กเห็นแล้วก็ตาค้างมองจนตาแทบไม่กะพริบ ไม่เคยดูหนังอย่างนี้เลย ดูแต่แบบธรรมดามาตลอด ก็ดีเหมือนกันที่ได้ดูก่อน เผื่อจะได้ดูด้วยว่าผู้ชายกับผู้ชายเขาทำยังไงกันบ้าง
"ชอบไหมครับคุณเล็ก"
เล็กพยักหน้าโดยไม่หันไปมองเจเพราะมัวแต่จ้องดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"คุณเล็กต้องจำด้วยนะครับว่าเขาใช้ท่าไหนกันบ้าง"
เล็กหันไปมองเจพร้อมกับเลิกคิ้ว ตาโต "เอาอย่างงั้นเลยเหรอครับ"
เจพยักหน้าพร้อมกับยิ้มนึกสนุก
พอถึงตอนทำรักด้วยปาก อารมณ์ของคนดูก็ยิ่งปั่นป่วนรัญจวนใจไปด้วย เจไม่ได้เอาผ้าห่มปิดตรงนั้นไว้เล็กก็เลยเห็นอาการตื่นตัวสุดขีดของจุดแซ่บของเจอย่างเต็มตา อยากจะเอื้อมมือไปลองจับดูเหลือเกินก็ยังไม่ค่อยกล้าเท่าไหร่ สุดท้ายก็เลยใช้วิธีนอนลงไปบนตักของเจซะเลย เจไม่ว่าอะไรแถมยังยิ้มอย่างพอใจ ซี๊ดปากเบาๆ เมื่อแถวๆ ต้นคอของเล็กสัมผัสกับจุดแซ่บของเจที่ซ่อนตัวอยู่ในชุดชั้นในบางๆ เข้าอย่างจัง
จะหาว่าเล็กยั่วก็ต้องยอมยั่วล่ะนะ เล็กพยายามเบียดตัวลงไปบนตกของเจเพื่อจงใจให้เกิดการเสียดสี เจก้มมามองแล้วก็ซี๊ดปากอีกรอบ สายตาเริ่มฉายแววหื่นกระหายในรสรัก แทบจะไม่มีสมาธิที่จะดูหนังที่ฉายอยู่ด้วยซ้ำ แต่ถึงกระนั้น เสียงร้องระงมของนักแสดงที่อยู่ในช่วงเข้าด้ายเข้าเข็มก็ช่วยปลุกอารมณ์ความต้องการให้ทวีขึ้นได้มากทีเดียว
ความกล้าของเล็กกับเจค่อยๆ เพิ่มขึ้นเช่นเดียวกัน เจใช้มือลูบไล้ไปตามหน้าอกของเล็ก เล่นเอาเล็กถึงกับครางด้วยความเสียวสะท้านเพราะไม่เคยเจอสัมผัสอย่างนี้มาก่อน
"อาห์...คุณเจ"
เล็กก็ไม่ยอมน้อยหน้า เขยิบศีรษะให้เข้าที่แล้วก็ใช้มือคลึงเคล้นเล่นกับจุดแซ่บของเจอย่างสนุกมือ ดูเหมือนจุดแซ่บของเจจะสู้มือดีเสียด้วยสิ แถมเจ้าของจุดแซ่บยังเสียวซ่านจนต้องร้องครางเช่นเดียวกัน
"อาห์...คุณเล็ก ดีมากครับ อย่างงั้นแหละครับ"
เล็กเปลี่ยนจากคลึงเป็นรูดขึ้นลงบ้าง คราวนี้เรียกเสียงครวญครางจากอีกฝ่ายได้มากขึ้นไปอีก แต่จะปล่อยให้เจเสียวอยู่คนเดียวได้ยังไง เล็กควรจะได้รับสิ่งนี้ด้วยเหมือนกัน คิดแล้วเจก็ค่อยๆ เลื่อนมือต่ำลงจนไปเจอจุดแซ่บของเล็กที่ตอนนี้ไม่ต่างจากแท่งหินที่ซุกซ่อนตัวอยู่ในชุดชั้นในบางๆ ดูเหมือนว่าชุดชั้นในแทบจะเก็บซ่อนอะไรไม่ได้เลยเมื่อจุดแซ่บขยายตัวเต็มที่
แค่แรกสัมผัสเล็กก็เสียวจนแทบผวา ไม่น่าเชื่อว่าสัมผัสจากผู้ชายจะทำให้เล็กรู้สึกดีได้มากถึงขนาดนี้ เจใช้มือถูไถขึ้นลงอย่างสนุกมือ เล็กต้องหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่แล้วก็ดิ้นไปมา ดิ้นอีท่าไหนไม่รู้จมูกของเล็กก็ชนเข้ากับแท่งแซ่บอย่างจัง แทนที่จะกลัวเล็กกลับซุกใบหน้าลงตรงนั้นพร้อมกับถูไถและสูดดมกลิ่มหอมสะอาด
"คุณเล็ก...ผมไม่ไหวแล้ว"
เจพูดแล้วก็ยกตัวของเล็กขึ้นนั่ง จากนั้นก็บดขยี้จูบลงไปอย่างหนักหน่วง เสียงหอบหายใจและครวญครางอย่างเสียวกระสันดังออกมาไม่ขาดระยะ มือไม้ของทั้งคู่อยู่ไม่สุข บางคราวก็กอดยามที่รู้สึกเสียวสะท้านราวกับกำลังจะตกจากที่สูงจนต้องหาที่จับไว้ บางคราวก็ลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง หน้าอกหรือจุดที่ต่ำกว่านั้นลงไป ดูไปดูมาก็ไม่รู้ว่ามือใครเป็นมือใคร
เล็กค่อยๆ ไถลตัวลงนอนบนหมอนเพื่อให้เจขึ้นมาทาบทับได้อย่างเต็มที่ เมื่อส่วนนั้นสัมผัสกันแล้วความเสียวซ่านก็ยิ่งทวีคูณ เล็กกอดเจไว้แน่นเมื่อเจเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ซอกคอ ไม่มีใครสนใจแล้วว่าหนังที่กำลังเปิดอยู่เล่นไปถึงตอนไหน ตอนนี้จึงได้ยินแต่เสียงร้องครางของนักแสดงในจอและตัวจริงนอกจอผสมปนเปกันจนฟังไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร
เจเลื่อนต่ำลงมาจัดการกับแถวๆ พานนมของเล็กบ้าง คราวนี้เล็กถึงกับผวาเพราะไม่เคยมีใครเล่นกับจุดนี้ของเล็กมาก่อน รู้สึกเสียวจนหน้าตาบิดเบี้ยว มือไม้ควานหาที่จับก็เจอแต่ศีรษะของเจ แต่จับแล้วแทนที่จะเสียวน้อยลงก็ยิ่งเสียวมากขึ้นเพราะเท่ากับกระตุ้นให้เจฮึกเหิมมากขึ้นไปอีก ปลายลิ้นที่เลียวน ขบกัดและดูดดึงเบาๆ ในบางครั้งทำให้เล็กถึงกับตัวงอ
"คุณเจ...อาห์ โอว..."
แต่แทนที่จะผลักหนีเล็กก็ยิ่งกดศีรษะนั้นไว้ราวกับจะไม่ให้เจได้เคลื่อนย้ายไปสำรวจจุดอื่นเลย ยิ่งเห็นเล็กเสียวซ่านมากขนาดนั้นเจก็ยิ่งเล่นสนุกอย่างได้ใจ พอสลับไปเล่นอีกข้างหนึ่งบ้างความเสียวซ่านก็ยังไม่น้อยลงไปเลย คราวนี้เจใช้นิ้วมือเขี่ยเจ้าเม็ดตุ่มนั้นสลับกับการเลียวนและดูดดึง เล็กร้องเสียงหลงจนดุน่าสงสาร แต่เจกลับไม่ปราณีปราศรัยอีกฝ่ายเลย ครั้งแรกก็อย่างนี้แหละ ผู้ชายคนไหนที่ไม่เคยโดนเล่นจุดนี้มักจะเป็นอย่างนี้ทุกคน
หลังจากเล่นจนพอใจแล้วเจก็เปลี่ยนมาเล่นเกมส์ชิวหาพาเพลินกับเล็กอีกรอบ แม้ว่าจะเสียวน้อยลงกว่าเมื่อสักครู่นี้แต่เล็กก็ชอบรสจูบของเจมากทีเดียว ต่างคนต่างแลกลิ้นกันอย่างสนุก ไม่มีใครยอมใครกันเลยล่ะ
คราวนี้เล็กพลิกตัวขึ้นไปอยู่ข้างบนเจบ้าง เกมส์ชิวหาของเจที่หน้าอกของเล็กเมื่อกี้ทำเอาเล็กเสียวจนตัวงอ คราวนี้ถึงคราวที่เจจะต้องเป็นเหมือนเล็กบ้างแล้ว เล็กค่อยๆ ไล่ลิ้นลงมาที่คอของเจ เล่นอยู่สักพักก็ค่อยๆ เลื่อนต่ำลงมาที่บริเวณหน้าอก จากนั้นก็ทำเหมือนที่เจเพิ่งสอนให้ทำเมื่อกี้นี้แหละ ทันทีที่ลิ้นของเล็กสัมผัสถูกปลายยอดตุ่มนั้นเจก็ร้องครางพร้อมกับผวา
"อาห์...คุณเล็ก แรงๆ กว่านี้อีกได้ไหมครับ"
เจคงไม่สะใจที่เล็กยังใช้แค่ปลายลิ้นแตะๆ วนไปวนมา จึงกดใบหน้าของเล็กต่ำลงเพื่อให้เล็กดูดดึงเจ้าเม็ดตุ่มนั้นแรงขึ้น คราวนี้เจร้องครางเสียงดังยิ่งกว่าเล็กเสียอีกเพราะเป็นครั้งแรกของเจที่โดนแบบนี้เข้าไปเหมือนกัน
"คุณเล็ก...ทำไมมันเสียวอย่างงี้ อาห์..."
เจดิ้นเร่าๆ ตัวบิดงอ สูดปากร้องครางราวกับถูกไฟฟ้าช็อต แต่มีหรือที่เล็กจะยอมหยุด ยิ่งดิ้นเล็กก็ยิ่งเล่นหนักขึ้น ทั้งเขี่ย ทั้งดูดดึง ทั้งเลียวน แล้วก็สลับมาอีกข้าง เล็กสนุกกับการทรมานอีกฝ่ายมากทีเดียว
แกล้งคนตัวขาวให้นอนดิ้นพล่านหนำใจแล้วเล็กจึงลดระดับต่ำลงมาอีก แม้ว่าระดับจะต่ำลงแต่ระดับความเสียวจะพุ่งทวีสวนทางอย่างแน่นอน เจ้าแท่งแซ่บที่เล็กหมายตาไว้ว่าจะต้องขอสัมผัสลิ้มลองให้ได้คืนนี้ปรากฎอยู่ตรงหน้าแล้ว เล็กใช้ปากขบเจ้าแท่งแซ่บที่นอนแข็งอยู่ในชุดชั้นในเล่นเบาๆ บางครั้งก็เลียวนตรงส่วนปลายจนชุดชั้นในสีขาวที่เปียกแฉะเผยให้เห็นหนั่นเนื้อของแท่งแซ่บรางๆ เจก้มลงมามองแล้วก็ซี๊ดปาก คอยลุ้นว่าเมื่อไหร่เจ้าแท่งแซ่บจะหายเข้าไปในปากของอีกฝ่ายเสียที
คราวนี้เล็กไม่รอช้าแล้ว เขาดึงขอบชุดชั้นในของเจลงจนเจ้าแท่งแซ่บเผยตัวออกมาให้เห็นอย่างเด่นชัด ขนาดของมันสมกับที่เป็นแท่งแซ่บเสียจริงๆ อีกไม่นานเล็กก็จะได้รู้แล้วว่าแท่งแซ่บนั้นแซ่บขนาดไหน เล็กค่อยๆ กลืนเจ้าแท่งแซ่บเข้าไปอย่างช้าๆ ความเย็น รสสัมผัสและการดูดกลืนนั้นทำให้เจเสียวซ่านจนต้องร้องครางอย่างน่าสงสารพร้อมกับดิ้นไปมา มันช่างเต็มปากเต็มคำดีเหลือเกิน เล็กชอบมันเสียแล้วสิ คราวนี้ก็เลยสนุกกับมันใหญ่ เจขยำผ้าปูที่นอนแน่นแล้วก็เปลี่ยนมาขยุ้มศีรษะของเล็กแทนในตอนหลัง
ผู้ชายด้วยกันย่อมรู้ความต้องการของกันและกันเป็นอย่างดี เล็กก็เลยทำให้เจเหมือนกับที่เล็กอยากให้คนอื่นทำให้นั่นแหละ ตรงไหนที่เล็กโดนทำแล้วจะเสียวสุดๆ เล็กก็ทำอย่างนั้นให้เจ เล่นเอาคนถูกกระทำใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเกร้องครวญครางและสูดปากไม่หยุด นับว่าเป็นการทำรักด้วยปากที่เสียวที่สุดสำหรับเจเลยก็ว่าได้ ยิ่งเห็นเจชอบเล็กก็ยิ่งทำสุดฝีมือ
"คุณเล็ก...พอก่อน"
เจถึงกับต้องร้องห้ามเพราะกลัวว่าจะฝีมือที่จัดจ้านของเล็กจะทำให้เจไปถึงฝั่งฝันเร็วเกินไป ตอนนี้เจยังไปถึงตรงนั้นไม่ได้เพราะยังมีอีกกิจกรรมที่สำคัญที่จะต้องทำให้ได้ในคืนนี้
เล็กหยุดกระทำอย่างเสียดาย เห็นเจหอบหายใจราวกับคนที่วิ่งมาเป็นสิบๆ กิโลแล้วก็ยิ้มอย่างพอใจ เจหยิบรีโมททีวีมาแล้วก็กดปิดไปเพราะเขาไม่ต้องการมันอีกแล้ว ตอนนี้ต่อให้ไม่มีอะไรมาปลุกอารมณ์ก็ไม่มีอะไรสามารถหยุดเจได้แล้วล่ะ
"ยืนขึ้นครับ" เจบอก
เล็กยืนขึ้นตามที่เจต้องการ เจไม่รอช้า ใช้มือรูดเจ้าชุดชั้นในตัวจิ๋วของเล็กลงมากองที่เท้าแล้วก็ใช้มือจับเจ้าแท่งแซ่บของเล็กรูดขึ้นลง เจ้าแท่งแซ่บอยู่ในระดับเดียวกับใบหน้าของเจพอดี เขาไม่เคยทำอย่างนี้กับผู้ชายที่ไหนเลย แต่ถึงจะเป็นครั้งแรกเจก็จะทำอย่างดีที่สุด
หลังจากรูดขึ้นลงเล่นสักพักเจก็ค่อยๆ กลืนกินเจ้าแท่งแซ่บของเล็กเข้าไปบ้าง เจ้าตัวถึงกับสูดปากพร้อมกับกดศีรษะของเจโยกไปตามจังหวะที่เล็กต้องการ รู้สึกเสียวจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่ ดีที่ว่ายังมีศีรษะของเจให้จับไว้ ขนาดแท่งแซ่บของเล็กพอๆ กับของเจเลย อาจจะเป็นเพราะว่าขนาดตัวของเล็กกับเจก็พอๆ กันด้วยจึงทำให้อะไรๆ ก็คล้ายๆ กันไปเสียหมด ยกเว้นสีผิวของเล็กที่คล้ำกว่า
ในขณะที่เล็กกำลังเพลินๆ อยู่นั้นก็รู้สึกได้ว่านิ้วมือของเจค่อยๆ เคลื่อนไปทางด้านหลัง เล็กทำตาม "เทคนิคการล้างตู้เย็นขั้นเทพ" มาแล้วจึงไม่รู้สึกกังวลเท่าไหร่นัก เจยังไม่ได้สอดใส่มันเข้าไปหรอกแค่ถูเล่นไปมาเท่านั้น แค่นี้เล็กก็เสียวจนต้องร้องเสียงดังยิ่งกว่าเดิม
เจเล่นกับแท่งแซ่บพอใจแล้วก็หยิบสารหล่อลื่นที่เตรียมไว้ตรงหัวเตียงมาพร้อมกับบอกให้เล็กนอนคว่ำตัวลง คราวนี้เจก็จะได้เล่นกับเจ้าถ้ำสวรรค์อย่างไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไป เท่าที่ศึกษามาจากหนังหลายเรื่อง การใช้นิ้วเล่นกับตรงนั้นจะช่วยให้เจ็บน้อยลงและเข้าง่ายขึ้น
เจค่อยๆ ลูบไล้และสอดนิ้วหนึ่งนิ้วเข้าไปก่อน เล็กถึงกับร้องครางและบิดตัวเร่าๆ พอเจเริ่มขยับเข้าออกเล็กก็ยิ่งร้องดังมากขึ้น ใบหน้าเหยเก ทั้งเจ็บทั้งเสียวไปพร้อมๆ กัน เจค่อยๆ เพิ่มจำนวนนิ้วตามที่ศึกษามาจากหนึ่งเป็นสองและสามตามลำดับ คนที่ทั้งเจ็บและเสียวก็ไม่ปริปากบ่นสักคำ เห็นอาการสมยอมอย่างนี้เจก็รู้ว่าได้เวลาแล้ว
เจหยิบถุงยางอนามัยที่เตรียมไว้ตรงหัวเตียงมาสวมใส่ ชโลมด้วยสารหล่อลื่น ก่อนจะค่อยๆ ดันมันเข้าไปในถ้ำสวรรค์นั้นอย่างช้าๆ
"คุณเจ...ผมเจ็บ เบาๆ ครับ อูย..."
แม้ว่าใจอยากจะให้มันเข้าไปเร็วแค่ไหนแต่เจก็ต้องใจเย็นๆ ก่อน สัมผัสที่แน่นกระชับอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อนทำให้เจต้องสูดปากทุกครั้งที่พยายามสอดใส่มันเข้าไป เจก้มลงไปจูบและเล่นลิ้นกับอีกฝ่ายอีกครั้งเพื่อให้เจ้าตัวค่อยๆ ลืมความเจ็บไป จากนั้นก็ค่อยๆ แอบดันแท่งแซ่บเข้าไปอย่างช้าๆ กว่าเล็กจะรู้ตัวว่ามันเข้าไปลึกแค่ไหนก็ช้าไปเสียแล้ว
เกมส์เล่นลิ้นหยุดลงไปในไม่ช้าเมื่อแท่งแซ่บของเจผ่านด่านเข้าไปจนสุด เล็กรู้สึกเจ็บจนต้องกัดฟันกรอด ส่วนเจก็ร้องครางเบาๆ เพราะความเสียวกระสันจากการบีบรัดแน่นนั้น ก้นกลมกลึงของเล็กยิ่งช่วยให้สัมผัสนั้นนุ่มสบายมากขึ้นไปอีก แค่นี้เจก็แทบจะทนไม่ไหวจนอยากใส่พลังเข้าไปอย่างเต็มที่แล้ว
"ทนหน่อยนะครับคุณเล็ก เดี๋ยวก็ดีขึ้นเองครับ"
เจบอกเสียงกระเส่า ค่อยๆ ลองขยับเข้าออกช้าๆ พอเห็นว่าเล็กเริ่มผ่อนคลายก็ค่อยๆ ขยับเข้าออกเร็วขึ้นและแรงขึ้น
"คุณเจ...แรงๆ อีกครับ อาห์ โอว..."
พอได้ฟังอย่างนั้นแล้วเจก็เลยใส่ไม่ยั้ง เสียงพั่บๆ ผสมกับเสียงร้องระงมดังไปทั่วห้องเลยทีเดียว สัมผัสที่แปลกใหม่นี้ทำให้เจและเล็กเสียวกระสันมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงตอนนี้เจก็เข้าใจแล้วว่าทำไมหลายคนถึงพูดว่า "ชายใดได้ชายถือว่าเป็นยอดชาย" เพราะมันดีอย่างนี้นี่เอง ตอนนี้ใครก็ห้ามเจไม่อยู่แล้ว แทบจะลืมตายไปเลยด้วยซ้ำ
หลังจากที่เจสนุกกับท่านอนคว่ำของเล็กจนพอใจแล้วก็อยากจะเปลี่ยนท่าบ้าง "คุณเล็กอยู่บ้างบนบ้างนะครับ"
เจนอนหงายลงไปบนเตียง เล็กนั่งดูอย่างงงๆ อย่างกับไม่แน่ใจว่าจะต้องทำยังไงบ้าง เจก็เลยต้องรีบบอกเพราะไม่อยากให้ความสุขหฤหรรษ์ขาดตอน
"นั่งทับมันลงไปเลยครับคุณเล็ก"
เล็กพอจำได้จากภาพวิดีโอที่เห็นแว่บๆ เมื่อกี้นี้ก็เลยจัดการ "นั่งเทียน" เจซะเลย คราวนี้อยากได้ความเร็วแบบไหนยังไงเล็กก็จะเป็นคนควบคุมเองทั้งหมด แต่เจก็คอยขยับข้างล่างสวนขึ้นมาเป็นระยะ เล็กชอบท่านี้เหลือเกิน มันเข้าไปลึกสุดใจดีจริงๆ แถมยังได้จังหวะอย่างที่เล็กอยากได้อีก ก็เลยเล่นกับมันอยู่นานจนเจขอให้หยุดเพราะเขายังไม่อยากเสร็จตอนนี้ คิดๆ ไปแล้วก็ไม่น่าเชื่อว่ามีแฟนเป็นผู้ชายแล้วมันจะดีขนาดนี้ รู้อย่างนี้เจคงจะมีไปนานแล้ว แต่มีตอนนี้ก็ดีแล้วล่ะ ถ้ามีก่อนหน้านี้อาจจะไม่ได้เจอเล็กก็ได้
จากนั้นเจก็ให้เล็กนอนตะแคง ท่าเข้าข้างๆ อย่างนี้ทำให้แท่งแซ่บเข้าไปได้ลึกไม่แพ้กัน เจจับขาข้างหนึ่งของเล็กยกแล้วก็กระหน่ำเข้าไปอย่างสนุก ต่างคนต่างร้องระงมกับท่านี้ที่แสนหฤหรรษ์นี้ราวกับกินพริกสักสิบเม็ด เจหยุดอีกครั้งก็ตอนก่อนที่ทำนบรักจะทะลักทลาย คราวนี้หยุดพักด้วยการเล่นเกมส์ชิวหาพาเพลินเพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยและยืดระยะความสนุกออกไปอีกหน่อย
เจอยากเล่นท่าอุ้มผลไม้ชนิดหนึ่งแต่ก็กลัวจะไม่ไหวเพราะเล็กตัวหนักเหมือนกัน ก็เลยเปลี่ยนใจมาเล่นท่านอนหงายที่ขอบเตียง แล้วก็เปลี่ยนเป็นคว่ำบ้าง ท่ายืนตรงบ้าง ท่านั่งบ้าง ล้วนแล้วแต่เป็นท่ายากที่มือใหม่ยังไม่ค่อยกล้าทำทั้งนั้นเลย แต่ทั้งสองคนก็สนุกกับมันมากทีเดียว
ที่เจต้องเล่นสารพัดท่าที่ยากๆ นั้นก็เพราะต้องการที่จะก้าวข้ามความกลัวและแรงต้านที่อาจยังมีหลงเหลืออยู่ในใจนั่นเอง นอกจากช่วยให้เจก้าวข้ามแล้วก็ยังช่วยให้เล็กก้าวข้ามมาด้วยกันด้วย คราวนี้ทั้งสองคนได้ก้าวเข้ามาสู่วงการชายรักชายอย่างเต็มตัวแล้ว เจอบทรักท่ายากอย่างนี้เข้าไปก็ยิ่งทำให้ยากที่จะถอนตัวถอนใจ หลังจากวันนี้ไปเจคงทั้งรักทั้งหลงเล็กจนโงหัวไม่ขึ้นแน่เลย
ก่อนจะเสร็จสมอารมณ์หมาย เจกับเล็กก็เปลี่ยนมาเป็นท่าพื้นฐานที่มีเจอยู่ข้างบนและเล็กอยู่ข้างล่าง เล็กสาวมือตัวเองกับแท่งแซ่บอย่างเร็วๆ เมื่อใกล้ถึงจุดสุดยอด ไม่นานทำนบก็ทะลักทะลายลงมาบนหน้าท้องพร้อมกับเสียงร้องที่ดังยิ่งกว่าเดิม
"อาห์..."
เจหยุดพักไว้ชั่วคราวเพื่อให้เล็กค่อยๆ คลายตัวก่อน แม้ว่าจะดูเหนื่อยหอบแต่เล็กก็ยิ้มอย่างมีความสุข เจก้มลงไปจูบกับเล็กเบาๆ ก่อนจะกลับมาจัดการให้ตัวเองไปถึงฝั่งฝันบ้าง
ก่อนที่ทำนบจะทลาย เจถอนแท่งแซ่บออกมา ดึงถุงยางอนามัยออกแล้วก็รูดเจ้าแท่งแซ่บเร็วๆ จนกระทั่งปล่อยหยาดหยดรักออกมามากมายลงไปสมทบกับของเล็กก่อนหน้านี้
"โอว...อาห์..."
จนกระทั่งหยาดรักหยดสุดท้ายหมดลงไป เจก็ฟุบลงไปนอนข้างๆ กับเล็ก ต่างคนต่างเหนื่อยหอบไม่แพ้กัน
"สุดยอดเลยครับคุณเล็ก สมกับเป็นแฟนคนยัวร์เวย์จริงๆ ทำได้ทุกอย่างเลย"
เจพูดไปหอบไป เล็กยิ้มเขินแล้วก็ขำเบาๆ อารมณ์กำหนัดลดระดับลงไปจนเกือบหมดแล้วจึงรู้สึกอายไม่น้อยเมื่อนึกได้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง
"คุณเล็ก...ผมรักคุณเล็กนะ ให้ผมทำอย่างนี้กับคุณเล็กคนเดียวนะ"
เจทำเสียงอ้อนอย่างน่าเอ็นดู เมื่อความสัมพันธ์ทางกายเกิดขึ้นความรักและผูกพันก็ยิ่งมากทวีคูณ เจรักผู้ชายคนนี้มากเหลือเกิน มากจนไม่อาจจะยอมสูญเสียไปให้ใครได้อีกแล้ว
เล็กพยักหน้าเขินๆ "ผมก็จะทำอย่างนี้กับคุณเจได้คนเดียวเท่านั้นแหละครับ คุณเจไม่ต้องห่วงหรอก"
เจยิ้มดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น แล้วก็ยื่นใบหน้าไปจุมพิตที่หน้าผากของเล็กเบาๆ เสียงหอบหายใจค่อยๆ ลดลงไปแล้วแต่ก็ยังคงดังพอได้ยินอยู่
"คุณเล็ก คือว่า..."
"อะไรเหรอครับคุณเจ"
"เมื่อกี้...มันดีมากเลย ใช่ไหมครับคุณเล็ก"
เจยิ้มอย่างมีเลศนัย
"ครับคุณเจ ผมมีความสุขมากเลยเมื่อกี้"
เจยิ้มกรุ้มกริ่ม แววตาเป็นประกาย ถ้าเล็กชอบมากอย่างนี้ก็แสดงว่าเจพอจะมีหวังแล้วล่ะสิ
"ถ้างั้น...ผมขอแบบเมื่อกี้...อีกรอบได้ไหมครับคุณเล็ก"
เล็กตาโต อ้าปากค้าง จากนั้นก็ยิ้มแหยๆ
"จะดีเหรอครับคุณเจ"
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
แสงแดดยามสายสาดส่องเข้ามาในห้องนอนทำให้ใครบางคนค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นอย่างช้าๆ พอปรับสายตาและมองไปยังแหล่งที่มาของแสงก็เห็นคนตัวขาวๆ ที่อยู่ในสภาพเกือบเปลือยยืนยิ้มและหันมองมา ยังดีว่ามีชุดชั้นในสีขาวตัวเดิมปิดจุดแซ่บไว้อยู่ก็เลยทำให้คนที่เพิ่งตื่นไม่ต้อง "เกิดอารมณ์" กันตั้งแต่ตื่นลืมตา จะว่าไปคนตัวขาวๆ ก็เซ็กซี่ไม่น้อยเลย เห็นแล้วก็อดใจสั่นอีกไม่ได้ เจตื่นขึ้นมาก่อนได้สักพัก อาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินมาเปิดหน้าต่างอย่างที่เห็น
"ตื่นแล้วเหรอครับที่รัก"
คนตัวขาวเดินมาที่เตียงแล้วกระโดดขึ้นมานอนข้างๆ มองดูคนที่ทำท่างัวเงียแล้วก็ยิ้มอย่างเอ็นดู
"กี่โมงแล้วครับ" เล็กถามเสียงงัวเงีย
"เกือบสิบโมงแล้ว วันนี้คุณเล็กไม่ได้ไปถ่ายละครไม่ใช่เหรอ"
"ไม่ได้ไปครับ ถ่ายละครมาหลายวันแล้วก็เลยว่าจะพักซะหน่อย"
"ดีแล้วครับ"
เจพูดแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ยิ้มกรุ้มกริ่มด้วยแววตาหวานฉ่ำ "เมื่อคืนคุณเล็กหลับสบายไหมครับ"
เล็กพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม พอนึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อคืนนี้ก็ยิ่งเขิน หมดไปหลายยกเลยทีเดียว เหนื่อยจนหลับเป็นตายเลย
อยู่ดีๆ เจก็ฟุบหน้าลงบนหมอนใกล้ๆ กับต้นคอของคนที่นอนอยู่โดยไม่รู้สาเหตุ แล้วก็ร้องครวญครางราวกับกำลังเจ็บปวดเสียมากมาย
"โอ๊ย คุณเล็ก ผมเป็นไรไม่รู้ครับ ทำไมหัวมันหนักๆ อย่างงี้ โอ๊ย คุณเล็กช่วยผมด้วยครับ"
เล็กทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง "คุณเจเป็นอะไรครับ"
สักพักเจก็พลิกตัวขึ้นมานอนหงายพร้อมกับยิ้มเผล่ หัวเราะชอบใจ เล็กดูจะงงไม่ใช่น้อยเพราะไม่รู้ว่าเจกำลังเล่นอะไรอยู่
"ก็ผมน่ะ...ทั้งรักทั้งหลงคุณเล็กจนโงหัวไม่ขึ้นไงครับ"
"แกล้งผมอีกแล้วนะคุณเจ ตกใจหมดเลย ผมก็นึกว่าเป็นอะไร"
เล็กส่ายศีรษะแล้วก็หันหลังให้เตรียมจะลุกจากเตียงเพื่อไปทำธุระส่วนตัว แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เจรีบลุกขึ้นนั่งแล้วก็รวบตัวเล็กมากอดไว้ในอ้อมอกอย่างรักใคร่
"เป็นสิครับ เป็นแฟนของคุณเล็กไง เป็นหนักด้วย"
เล็กยิ้มชอบใจเพราะไม่เคยเห็นเจอ้อนอย่างนี้มาก่อนเลย นี่ถ้าดาวน์ไลน์มาเห็นเข้าคงไม่เชื่อว่าผู้ชายมาดขรึมๆ อย่างเจจะขี้อ้อนอย่างนี้ก็เป็นด้วย ไม่ใช่แค่ขี้อ้อนอย่างเดียวด้วยสิ หื่นด้วย แต่เรื่องหลังนี้รู้กันสองคนก็พอแล้ว
"ผมพูดจริงๆ นะคุณเล็ก ตอนนี้...ผมทั้งรักทั้งหลงคุณเล็กจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว ไม่เคยรู้สึกรักใครเท่านี้มาก่อนเลย คุณเล็กทั้งน่ารัก นิสัยดี ใจดี ขยัน อดทน แถมยัง...ลีลาไม่ใช่เล่นเลยนะเมื่อคืนนี้ ผมมีความสุขมาก คุณเล็กมีความสุขหรือเปล่าครับ"
พูดไปพูดมาก็วกเข้ามาเรื่องนี้จนได้ สงสัยเมื่อคืนคงจะประทับใจลีลาสุดเด็ดเผ็ดมันของเล็กไม่น้อย เล็กปล่อยหลังให้พิงกับอกของเจอย่างสบายๆ ทำหน้ายิ้มๆ ไม่ยอมตอบคำถาม
"แล้วคุณเจล่ะ...น้อยกว่าผมซะที่ไหนล่ะครับ"
"ก็ทำแล้วดีอย่างงี้ใครจะอดใจไหวล่ะครับ คุณเล็กรู้ไหม...พอเราเป็นของกันและกันแล้วนะ ผมรู้สึกรักคุณเล็กมากขึ้นอีกหลายเท่าเลย ไม่อยากไปไหนเลยวันนี้ อยากอยู่กับคุณเล็กทั้งวัน อยากกอดคุณเล็กไว้อย่างงี้ทั้งวันเลย คุณเล็กรักผมมากขึ้นหรือเปล่าครับ"
เจอลูกอ้อนต่อเนื่องไม่ขาดปากอย่างนี้จะไม่รักก็ให้มันรู้ไป เล็กพยักหน้ายอมรับ ไม่กล้าหันไปสบตากับคนที่เอาคางมาเกยตรงไหล่ไว้เพราะกลัวว่ายิ่งเห็นจะยิ่งเขิน
"ผมปวดฉี่ ขอไปห้องน้ำก่อนนะครับ"
"อ้อ"
เจหัวเราะแล้วก็ปล่อยแขนออกจากเล็กอย่างเสียดาย "เดี๋ยวกลับมาให้กอดใหม่นะครับ"
ดูอ้อนเข้าสิ เล็กขำแล้วก็ลุกขึ้นยืน ทั้งเนื้อทั้งตัวก็มีแค่ชุดชั้นในตัวเดียวกับเมื่อคืนนี้เหมือนกับเจเลย พอจะก้าวขาออกเดินก็รู้สึกเจ็บระบบไปหมดจนแทบจะก้าวขาไม่ไหว
"โอ๊ย" เล็กทำหน้าเหยเก
เจเห็นแล้วก็รีบลงมาจากเตียงมาประคองเล็กไว้ด้วยความเป็นห่วง
"เจ็บเหรอครับคุณเล็ก ให้ผมอุ้มไหม"
เล็กรีบส่ายหน้า "คุณเจอุ้มผมไม่ไหวหรอก ผมตัวหนักนะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมค่อยๆ เดินก็ได้ครับ"
"ขอโทษนะคุณเล็ก ครั้งแรก...ก็อย่างงี้แหละครับ"
เจยิ้มกรุ้มกริ่มอีกแล้ว อันที่จริงมันไม่ใช่เพราะครั้งแรกเท่านั้น แต่เป็นเพราะท่ายากสารพัดท่าและจำนวนยกที่ไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองด้วยนี่แหละ พอเห็นเล็กเดินในท่าที่ไม่สะดวกนักเจก็คอยตามมาประคอง พอมาถึงห้องน้ำเจก็ทำท่าจะเข้าไปด้วย
"ผมเข้าไปด้วยไหม"
"ไม่เป็นไรครับคุณเจ ผมสบายมากครับ คุณเจไม่ต้องห่วงผมหรอก"
"แน่ใจนะคุณเล็ก"
เล็กพยักหน้ายืนยัน
"ผมไม่ทำอะไรคุณเล็กหรอกน่า เมื่อคืนน่ะ...พอแล้ว แต่บ่ายนี้...ไม่แน่"
เล็กขำแล้วก็ส่ายหน้าอย่างเอ็นดู
"คุณเจเนี่ย...หื่นนะครับ"
"มันแน่อยู่แล้ว มีแฟนน่ารักอย่างคุณเล็กใครจะอดใจไหวล่ะครับ"
"ผมจะได้ฉี่ไหมเนี่ย ฉี่จะราดแล้ว" เล็กหัวเราะเขินๆ
เจรู้ตัวแล้วก็ขำตัวเอง "อ้อๆ ตามสบายเลยครับคุณเล็ก อ้อ คุณเล็กอาบน้ำเลยก็ได้ เดี๋ยวผมจะออกไปซื้อของที่ตลาดมาทำอาหารให้คุณเล็กกิน"
เล็กปิดประตูห้องน้ำไปแล้วเจก็เลยเดินมาเลือกเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าใส่ เสื้อผ้าของเล็กมีเยอะมากเพราะเป็นดารา เจสามารถหยิบมาใส่ได้เลยเพราะตัวของเล็กกับเจไม่ต่างกันมากนัก ก่อนจะออกไปจากห้องก็ตะโกนบอกคนในห้องน้ำไปว่า
"เดี๋ยวผมมานะครับคุณเล็ก วันนี้ผมจะทำผัดหมี่ซั่วฮ่องกงให้คุณเล็กกินนะครับ"
"ครับผม"
เล็กตะโกนตอบออกมาจากห้องน้ำ เจยิ้มกับตัวเอง คว้ากระเป่าได้แล้วก็เปิดประตูห้องออกไป วันนี้คงจะเป็นอีกวันที่เจกับเล็กคงมีความสุขด้วยกันมากทีเดียว บทรักท่ายากเมื่อคืนนี้อาจจะทำให้เล็กเจ็บระบบไปบ้าง แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็คุ้มค่าไม่น้อย นอกจากจะได้ความรักเพิ่มขึ้นแล้ว ทั้งเล็กและเจก็ยังสามารถที่จะก้าวข้ามความกลัวและแรงต่อต้านทียังพอมีหลงเหลือในใจอยู่ให้หมดไปได้ ผู้ชายกับผู้ชายรักกันยังคงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับโลกเบี้ยวๆ ใบนี้ แต่ถ้าสองคนมั่นใจในความรักและก้าวข้ามความรู้สึกต่อต้านไปได้แล้ว อุปสรรคที่เหลือจะเป็นเพียงตัวประกอบให้ชีวิตมีสีสันมากขึ้นเท่านั้น ยังไงก็ผ่านไปได้อยู่แล้ว
นี่แหละความรักของคนยัวร์เวย์ แม้กระทั่งเรื่องอย่างว่ายังต้องมีแง่คิดเลย เอากับเขาสิ!!!
TBC
อยากเล่าเรื่องราวให้ฟัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3163420#msg3163420)
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอนนะครับ ร่วมสร้างสรรค์การสนับสนุนซึ่งกันและกัน
(http://s5.postimg.org/au2iehenr/love_pwd.jpg) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48447.0)
-
มีการขอต่อรอบสองเสียด้วยนะคะคุณเจ >< ไม่ค่อยจะแสดงออกว่าตัวเองหื่นสักเท่าไรเลยน้าา~ :hao7:
-
:pighaun: เจนี้หื่นใช่เล่นนะเนี๊ยะ ขอแบบนี้ั้นอีกรอบด้วย :hao6:
คู่นี้เขาน่ารักแม้ในยามหื่นเขาก็หื่นกันได้น่ารักดีนะ :mew4: :mew4: :mew4:
-
เขียนไปแล้วก็สงสัย เอ๊ะ มันแรงไปไหมเนี่ย แต่สำหรับคนที่เล้า แค่นี้ไม่น่าจะแรงไปใช่ไหมครับ ผมว่าที่ผมเขียนมันยังเด็กๆ มากเลย 555
Sarawatta
-
คุณเจนี่หื่นใช่ย่อย มีขออีกรอบด้วยอ่ะ ถนอมคุณเล็กหน่อยเดี๋ยวจะลุกไม่ไหวนะพรุ่งมีถ่ายละครไม่ใช่เหรอคุณเล็ก คุณเล็กก็อย่าตามใจคุณเจมากไปล่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
แซ่บเหลือขนาดค่ะ :pighaun: :pighaun:
เลือดหมดตัวแล้วค่ะโฮฮฮฮฮ นี่ยังมีต่อพาร์ทสองอีกเหรอคะ งั้นขอตัวไปขอเลือดจากสภากาชาดไว้ตั้งแต่เนิ่นๆดีกว่า ไม่ไหวๆ :haun4: :haun4:
เอาจริงๆไหมคะ...
นี่เป็นฉากที่ฟินมาก
และขรรมมาก
ทุกครั้งที่ได้อ่านคำว่าแท่งแซ่บ อร๊ายยย 55555
ปล.รอฟินกับพาร์ทสองต่อจ้าาาา
-
:jul1: โอ้โฮ้แซ่บมาก ๆ จ้ะ คุณ sarawatta เริ่มชำนาญการเขียน nc แล้วน่ะเนี่ย เราว่าเขียนเรื่องนี้แซ่บกว่าตอนเขียนต้นสน อีกน่ะ :z1: เล่นเอาคุณเจขอเบิ้ลเลยอ่ะ ทั้งคุณเล็กกับคุณเจเลยต่างหลงไหลกันและกัน ความสัมพันธ์ก้อยิ่งแนบแน่น เขาว่ากันว่าความรักถ้ามีความหลงเข้าไปผสมด้วยเนี่ย โอ๊ยไปไหนไม่รอด :impress3: มาต่อเร็ว ๆ น่ะจ้ะ อยากรู้ว่าตอนเช้าคุณเล็กจะเดินไหวไหม :hao3:
อ้าวเปิดเรื่องใหม่แล้วเรอะ ชอบจังเลย นึกว่าต้องรอไปอีกหลายปีซะแล้ว รูปแบบถูกใจมากเลยน่ะ ชอบทั้งสองคนเลย :mew1:
-
ใช่คุณเจที่เคยรู้จักจริงเหรอ
ทำไมเจคนนี้ถึงหื่นจังเลย :o8:
ทุกท่ากันจริงๆเลยคู่ใหม่ปลามันคู่นี้
เป็นบทแซ่บๆที่น่ารักมากค่ะ
คือเป็นฉากที่เปิดแบบหมดเปลือก
แต่ดูไม่ลามกเลยค่ะ แซ่บแบบน่ารักๆ :impress2:
-
ฉากตอนนี้ไม่ได้แรงอะไรหรอกค่ะ คำที่ใช้บรรยายทำให้เนื้อหาไม่แรงไม่หื่น
อย่างคำว่า จุดแซ่บ - น่าเอ็นดูเชียว
อ่านๆไปนี่เจรู้สึกตื่นเต้น คุณเล็กให้ความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่กว่าคือรู้แล้วว่าจะแซ่บกัน ตอนที่คุณเล็กเล้าโลมเจนี่ทำเอานึกว่า คนลองทำเทคนิคการล้างตู้เย็นนี่ผิดคนเสียกระมัง เราคิดว่าเจเจ้าเล่ห์ค่ะ วางแผนเป็นขั้นเป็นสเต็ป จัดการเสนอท่ายากเพื่อให้ก้าวข้ามความรู้สึก อ้อนไม่ให้ไปทำกับคนอื่น อ้อนขอเบิ้ล อีกวันนี่คุณเล็กจะเดินไหวไหมเนี่ย?
หื่นกระหาย แทน หื่นกระกายหรือเปล่าคะ?
-
โอ้ย คุณเจ ขอต่อรอบสอง ติดใจละสิ 5555+
ตอนนี้แซ่บจริงๆ ครับ อิอิ
-
บทรักท่ายาก มีหลายยกด้วยสิ ๕๕๕ รอ รอ รออ่านต่อส่วนที่ 2 คับ ท่ายากจนต้องมี 2 ส่วนเลยด้วย ก็ทั้งคืนจนสว่างนี่เนาะ ๕๕๕
-
แหนะ มีต่อยกสองเสียด้วย จุดแซ่บ นี่มันแซ่บจนติดใจเลยสินะะะ เหอๆ
-
:pighaun: :jul1: :pighaun:
-
แหม่ต้องบิ้วอารมณ์กันจังเลยนะ คนอ่านตื่นเต้นแทนล่ะ ดีนะไม่หัวใจวายซะก่อนนะเจเล็ก
-
ขอบคุณค่ะ
ขอลาไปเพิ่มเลือดก่อนนะคะ :jul1:
-
คุณเจไม่ค่อยจะหื่นเลย
แค่ขออีกรอบหนึ่ง :z1:
-
ตอนที่ 24 คนขี้หึง ชอบมากๆๆๆ ที่คุณเจใช้วิธีส่งลิ้งค์ให้คุณเล็ก เขินนนนนนนมากเลยค่า แล้วอะไรน่ะคุณเล็ก อะไรคือขออยู่บน อร๊ายยยยยย จิกหมอน :heaven
ตอนที่ 25 ปาดกำเดาอยู่หน้าคอมพ์ :haun4: เกินคำบรรยาย ฟินมากกกกกกกก ก.ไก่ล้านตัว :hao6:
-
แซ่บมากเลยยยยคู่นี้ :-[ :-[ :-[
-
อยากเขียนตอนต่อไปนะครับ เวลาก็มี แต่ตอนนี้เซ็ง ไม่มีอารมณ์จะเขียนเลย :m15:
ขอบคุณคุณ Mouse2U, PFLove, kitty08 กับ RIRIN มากๆ เลยนะครับที่ตามไปให้กำลังใจทุกเรื่องที่ผมเขียน
โดยเฉพาะคุณ Mouse2U ที่คอมเมนต์ให้ทุกตอนเลย ถ้าไม่มีสี่คนนี้คอยตามไปให้กำลังใจก็คงแย่เหมือนกัน
เรื่องต้น-สนย้ายไปที่ห้อง "นิยายที่โพสต์จนจบแล้ว" แล้วนะครับ
ถ้ามีตอนพิเศษมา ผมจะส่งข่าวให้เฉพาะคนที่มาพูดคุยร่ำลาเท่านั้นเพราะถือว่าผูกพันและรักกันจริง
ขอบคุณมากๆ สำหรับหลายๆ คนที่ทำให้ผมรู้ว่าต้น-สนไม่ใช่แค่นิยายเรื่องหนึ่งที่อ่านจบแล้วก็จบกันไป
ผมมีเรื่องอื่นๆ ลงไว้อีกสองเรื่อง ในระหว่างรอก็ไปอ่านได้นะครับ (เรื่องเก่าเขียนใหม่) ถ้าไม่ชอบก็ไม่เป็นไร
แต่ก็ต้องการหน้าม้าอีกจำนวนมาก ไม่จำกัดจำนวนครับ
จนถึงวันนี้ ผมว่าเลิกเขียนนิยายไปก็ดีเหมือนกัน :z1: ก่อนหน้านี้เคยเสียดายแต่ตอนนี้ไม่เสียดายแล้ว
ถ้าใครที่ยังนึกถึงกันอยู่ก็ฝากไปอ่านเรื่องเก่าๆ ที่ผมเขียนไว้บ้างนะครับ
ขอบคุณมากๆ สำหรับคนที่ติดตามกันอยู่
Sarawatta
-
เอ้อ สาบานว่าครั้งแรกของกันและกัน แหม่ๆ ทำเอา :pighaun: กับการบรรยายฉากเล่นจุดแซ่บของกันและกัน ไม่หยาบโลนแต่ทำเอาเขินหน้าแดงได้อ่ะ เมื่อคิดตามแต่ละท่า อายจุง :-[ เหมือนเงียบๆแต่แอบหื่นทั้งคู่นะคะ มีการขอต่ออีกอ่ะ เอาน่าเป็นของกันและกันแล้ว ต่อจากนี้รอบเดียวไม่พอหรอกคะ คุณเจคุณเล็ก ยังมีอีกหลายรอบ หลายท่า จัดมาคะ รอ :hao6: ต่อไปนี้ไม่มีใครมาแทรกได้แล้วนะ เป็นของกันและกันทั้งตัวและใจแล้ว เราเชื่อว่าทั้งเจและเล็กจะฝ่าฟันไปด้วยกันได้ เพราะทั้งสองคนมีสติ ได้ดึงสิ่งที่สอนในธุรกิจมาใช้ในชีวิตคู่ด้วยอย่างลงตัว :katai2-1:
อุ้ย เซ็งอัลไลลลลลลลลลคนเขียน อย่าเซ็งเลย แต่อย่างว่านะ มันก็ต้องมีเซ็งบ้างไรบ้าง พักกายพักใจให้สบายหายเซ็งแล้วมาเขียนต่อนะคะ สู้สู้ :กอด1:
-
อาจเป็นเพราะเรื่อง 'รัก..ที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต' ต้องใช้อารมณ์ในการเขียนที่ค่อนข้างมากด้วยหรือเปล่าคะ (เพราะตอนต่อไปเป็นตอนที่เขียนขึ้นมาใหม่ด้วยนี่เนอะ) คุณ sarawatta เลยรู้สึกว่าต่ออารมณ์เรื่องนี้ติดได้ไม่ค่อยดีเท่าที่ควร ก็เลยเกิดอาการ 'เซ็งๆ' ขึ้นมา ถ้ายังไงลองหาอย่างอื่นที่น่าสนใจกว่าทำไปพลางๆ ก่อนก็น่าจะพอช่วยได้นะคะ ^^ อย่างเดินเล่นให้สวนสาธารณะ แล้วปล่อยใจไปกับสายลมและแสงแดด~ พร้อมเมื่อไรก็ค่อยกลับมาเพราะเราก็ยังรออ่านอยู่ตรงนี้นี่ล่ะค่ะ ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก :กอด1:
ขอบคุณคุณ Mouse2U, PFLove, kitty08 กับ RIRIN มากๆ เลยนะครับที่ตามไปให้กำลังใจทุกเรื่องที่ผมเขียน
โดยเฉพาะคุณ Mouse2U ที่คอมเมนต์ให้ทุกตอนเลย ถ้าไม่มีสี่คนนี้คอยตามไปให้กำลังใจก็คงแย่เหมือนกัน
เขินจังเลยน้าา.. :-[
-
ขอบคุณคุณ Mouse2U, PFLove, kitty08 กับ RIRIN มากๆ เลยนะครับที่ตามไปให้กำลังใจทุกเรื่องที่ผมเขียน
Sarawatta
ด้วยความยินดี เต็มใจ และชื่นชอบผลงานของพี่ sarawatta มากจากใจเลยค่ะ :กอด1:
การเขียนแนวดราม่าจะต้องทำการบ้านอย่างหนักมาก ซึ่งพี่ sarawatta ทำออกมาได้ดีมาก o13
สามารถทำให้คนอ่านอินกับเนื้อเรื่องได้ รินเองก็น้ำตาไหลและหน่วงหัวใจเหมือนกัน
นั่นหมายถึงว่านิยายประสบความสำเร็จแล้วนะคะ :heaven
เป็นกำลังใจให้เสมอ และรอติดตามผลงานค่ะ
แม้ไม่ค่อยได้เข้ามาบ่อยๆ แต่ก็ตามอ่านอยู่ตลอดนะค่ะ :m1:
ส่วนเรื่องอารมณ์ ตอนนี้อาจจะเบื่อเซ็ง ก็ลองหาอะไรทำคลายเครียดได้นะค่ะ เขียนดราม่าเยอะๆ บางทีก็ดึงให้เครียดไปด้วยค่ะ ลองฟังเพลง อ่านหนังสือการ์ตูน หรือไปเดินห้างก็ได้ค่ะ ให้สมองโล่งๆ ก็ดีนะคะ สู้ๆ นะคะ มีคนอ่านอีกหลายคนรอติดตามผลงานอยู่ค่ะ :กอด1: :L2: :3123: :L1:
-
อัปเดตแล้วนะครับ อยู่ในตอนเดิม อ่านต่อได้จากทางด้านล่างๆ นะครับ หรือจะอ่านทั้งหมดอีกก็ได้ ผมปรับภาษาและแก้คำผิดให้แล้ว
CHAPTER 25 ❋ บทรักท่ายาก (อัปเดต) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46884.msg3160826#msg3160826)
:3123: :L1: :กอด1:
จะเล่าอะไรให้ฟังสักเล็กน้อยนะครับ เป็นเรื่องที่ได้เรียนรู้ บางอาชีพหรืองาน ถ้าเราไม่ได้ทำในช่วงเวลาที่เหมาะกับเรา พอนึกอยากจะทำก็อาจจะพบว่าเราทำสู้เด็กรุ่นใหม่ไม่ได้ หรือกลายเป็นเราหลงยุคไปแล้ว
ผมชวนคนมาอ่านนิยายหลายเรื่องที่เขียน ส่วนมากจะได้ผลลัพธ์อย่างนี้ครับ
ต้น-สน/รัก...ที่ฟ้าไม่ได้ลิขิต - ไม่เอา ไม่ชอบดราม่า กลัวร้องไห้ หน่วงไป
ธุรกิจนี้มีรัก - ยี้ แหวะ ไม่ชอบธุรกิจเครือข่าย
รักแรกของผมกับคนพิการ - ไม่ชอบอ่านเรื่องที่เกี่ยวกับคนพิการ สงสาร
แอบอยากประชดว่าสงสัยต้องเขียนเรื่องลิงอุรังอุตังเป็นเกย์ถึงจะมีคนอ่าน 555
ก็เลยทำให้ผมค่อนข้างเห็นสัจธรรมข้อนี้ว่าการเขียนนิยายของผมคงไม่เข้าสมัยกับคนรุ่นนี้เท่าไหร่ เหมือนให้นักร้องลูกทุ่งมาร้องเพลงสตริง อาจจะพอได้ แต่ไม่เป็นธรรมชาติ ไม่ใช่สิ่งที่ถนัด
ก็เลยกลายเป็นว่าเขียนกี่เรื่องคนอ่านก็จุ๋มๆ จิ๋มๆ เพราะเรามาช้าไปเสียแล้ว ยิ่งหยุดไปหลายปีคราวนั้นก็ยิ่งทำให้เราแปลกแยกจากที่นี่มากขึ้น ถามว่าจำนวนคนอ่าน/บวกเป็ดสำคัญไหมสำหรับคนเขียน สำคัญนะครับ ในแง่ของการพัฒนาตัวเองให้เป็นที่ยอมรับมากขึ้น
การเขียนนิยายดราม่า (จริงๆ แนวอื่นผมก็พอเขียนได้นะ อย่างเรื่องนี้เป็นต้น) เหมือนกับเป็นตลาดเล็กๆ ในเล้าแห่งนี้ คนเขียนก็คงต้องทำใจไว้บ้าง ผมไม่ได้คาดหวังว่าคนที่ติดตามต้น-สน หรือ ธุรกิจนี้มีรัก จะต้องตามไปอ่านเรื่องที่ผมเขียนทุกเรื่องนะครับ ผมก็พยายามหาคนใหม่ๆ มาอ่านด้วย แต่ส่วนมากก็ได้ผลสะท้อนตามข้างบนนั่นแหละครับ ก็เลยสรุปง่ายๆ สั้นๆ ว่า ถ้าผมจะเอาดีทางด้านการเขียนนิยายที่นี่อาจจะไม่รุ่งเท่าไหร่ แต่ถ้าเขียนเพราะชอบ อยากเขียน ก็เขียนไป แต่อาจจะเขียนได้ไม่นาน
ก็ได้แต่หวังว่าโอกาสหน้าฟ้าใหม่ที่ผมกลับมาจะยังคงมีคนอ่านงานของผมอยู่บ้าง คงไม่ได้คิดจะเอาดีทางด้านนี้แล้วล่ะ เขียนเพราะอยากเขียนดีกว่า
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาตลอดนะครับ
Sarawatta
-
เมื่อวานเรียกแฟน แต่พอข้ามคืนได้ไม่เท่าไร คุณเจก็เลื่อนขั้นให้คุณเล็กจาก 'แฟน' มาเป็น 'ที่รัก' เลยเชียวนะค้าา~ :-[
เพิ่มเติม
'นิยายยุคก่อน กับ นิยายยุคนี้' คงให้อารมณ์เดียวกันกับ 'แฟชั่น' ล่ะมังคะที่มีแบบใหม่ขึ้นมาเรื่อยๆ ทุกซีซั่นก็จริง แต่สุดท้ายมันก็จะวนกลับมาที่เก่าอีกอยู่ดี ^^
อีกอย่าง..ถึงยังไงเด็กรุ่นใหม่ก็ต้องกลายเป็นเด็กรุ่นเก่าในสักวันค่ะ พอถึงตอนนั้นเราว่าช่วงอายุคงช่วยส่งผลให้มุมมองในการอ่านนิยายเปลี่ยนไปเป็นอีกแบบหนึ่งไม่มากก็น้อยนะคะ
รวมไปถึง..ถ้าตราบใดที่นิยายของคุณ sarawatta ยังคงเก็บเอาไว้ในเล้า จนถึงตอนนั้นคนที่เคยเห็นผ่านตาอยู่บ้างจะต้องย้อนกลับมาอ่านอย่างตั้งใจอีกครั้งแน่นอน
เป็นกำลังใจให้นะค้าา~ :กอด1: :L2:
-
ตามอ่านรวดเดียว อ่านไปเขินไปกับอีแค่คำพูธรรมดาที่มันตรงทื่อๆด้วยซ้ำ ยิ่ิ่อนหลังๆนี่กัดปากกลั้นยิ้มกันเลยตง
-
เป็นการเดินตามแผนความรักที่เข้าท่ามากเลยคุณเจ คุณเล็ก ๕๕๕ ตั้งแต่รู้จักกันจนมีอะไรๆกัน ชอบๆวิธีการของคู่นี้อ่ะ (ว่าจะเข้ามาอ่านทิวกับบูม เห็นอัพเดทเรื่องนี้แล้ว) รอ รอ รอตอนต่อไปคับ
มาให้กำลังใจผู้แต่งนะคับ บางทีช่วงนี้อาจจะไม่ใช่เวลาของคนอ่านนิยายแนวที่คุณเขียนก็ได้คับ ต้องใช้เวลา บางทีมันอาจจะเป็นช่วงๆก็ได้คับ ช่วงนี้คนน้อย ช่วงหน้าคนอ่านจะเข้ามาอ่านเองนะคับ
-
:-[ :-[ทั้งรักทั้งหลงจนโงหัวไม่ขึ้น
เขินแทนเล็กเลยอ่ะ
-
อยากเขียนตอนต่อไปนะครับ เวลาก็มี แต่ตอนนี้เซ็ง ไม่มีอารมณ์จะเขียนเลย :m15:
ขอบคุณคุณ Mouse2U, PFLove, kitty08 กับ RIRIN มากๆ เลยนะครับที่ตามไปให้กำลังใจทุกเรื่องที่ผมเขียน
โดยเฉพาะคุณ Mouse2U ที่คอมเมนต์ให้ทุกตอนเลย ถ้าไม่มีสี่คนนี้คอยตามไปให้กำลังใจก็คงแย่เหมือนกัน
เรื่องต้น-สนย้ายไปที่ห้อง "นิยายที่โพสต์จนจบแล้ว" แล้วนะครับ
ถ้ามีตอนพิเศษมา ผมจะส่งข่าวให้เฉพาะคนที่มาพูดคุยร่ำลาเท่านั้นเพราะถือว่าผูกพันและรักกันจริง
ขอบคุณมากๆ สำหรับหลายๆ คนที่ทำให้ผมรู้ว่าต้น-สนไม่ใช่แค่นิยายเรื่องหนึ่งที่อ่านจบแล้วก็จบกันไป
ผมมีเรื่องอื่นๆ ลงไว้อีกสองเรื่อง ในระหว่างรอก็ไปอ่านได้นะครับ (เรื่องเก่าเขียนใหม่) ถ้าไม่ชอบก็ไม่เป็นไร
แต่ก็ต้องการหน้าม้าอีกจำนวนมาก ไม่จำกัดจำนวนครับ
จนถึงวันนี้ ผมว่าเลิกเขียนนิยายไปก็ดีเหมือนกัน :z1: ก่อนหน้านี้เคยเสียดายแต่ตอนนี้ไม่เสียดายแล้ว
ถ้าใครที่ยังนึกถึงกันอยู่ก็ฝากไปอ่านเรื่องเก่าๆ ที่ผมเขียนไว้บ้างนะครับ
ขอบคุณมากๆ สำหรับคนที่ติดตามกันอยู่
Sarawatta
ขอบคุณมาก ๆ เลยจ้ะ ที่ให้เกียรติในการกล่าวถึง อย่าเพิ่งเบื่อเซ็งน่ะจ้ะ :hao5: คนเรามีอารมณ์นี้ได้เสมอจ้ะ แล้วมันก้อจะผ่านไป พักสักหน่อยและลุกขึ้นมาเขียนต่อได้จ้ะ พวกเรารอคุณเสมอ :mew1:
-
:katai2-1: ตอนนี้น่ารักจริง ๆ น่ะชอบมากเลย เราบวกเป็ดให้กับนักเขียนทุกคนทุกตอนที่เราอ่านเลยจ้ะ :impress3:
เรื่องรักที่ฟ้าไม่ได้ลิขิตมีการเปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมด้วยเรอะ พักนี้เราก้อยุ่ง ๆ เลยไม่ได้ติดตามอ่านใหม่เลยน่ะ แย่จัง :katai1:
-
วันนี้ไปเซ็นเตอร์มา ได้เรียนรู้เรื่องหนึ่งที่สำคัญมากที่ทำให้ผมเข้าใจอะไรหลายๆ อย่างมากขึ้น อยากเอามาแบ่งปันให้ฟังครับ
วันนี้ อ. วินิจฉัย พ่วงพุฒิ (นธอ. เพชร) สอนเรื่อง Expect กับ Hope ไว้ดีมากๆ เลยครับ
Expect - เวลาเราไปหาใคร เราจะคาดหวังว่าจะได้อะไรจากใคร หรือต้องการให้ใครทำอะไรบางอย่างให้ เช่น อยากให้เขาซื้อของ อยากให้เขาสมัคร ฯลฯ
Hope - เวลาไปหาใคร เราไปเพื่อให้แง่คิดหรือสิ่งที่เป็นประโยชน์และหวังว่าคนๆ นั้นจะเข้าใจหรือตระหนักรู้ในบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญกับชีวิตตัวเอง แต่อาจหลงลืมหรือคิดไม่ถึง เช่น หวังว่าเขาจะเห็นความสำคัญของการวางแผนชีวิต หวังว่าเขาจะเห็นความสำคัญของสุขภาพและเริ่มคิดที่จะลงมือทำบางสิ่งบางอย่าง ฯลฯ แล้วเรามีหน้าที่คอยสนับสนุนให้เขาบรรลุสิ่งต่างๆ เหล่านั้นผ่านกระบวนการ coaching หรือ mentoring ต่างๆ
xxเวย์เป็นธุรกิจที่เติบโตด้วย Hope ไม่ใช่ Expect(ation)
ในหลายๆ งานที่เราทำ เรา Hope หรือเรา Expect นี่คือสิ่งที่ต้องคอยหมั่นตรวจสอบ
นอกจากเรื่องธุรกิจแล้ว ผมก็คงต้องคอยตรวจสอบตัวเองด้วยว่าการเขียนนิยายของผมตอนนี้ ผม Expect หรือ Hope เพราะ Expect นำมาซึ่งความทุกข์ แต่ Hope นำมาซึ่งความสุขและอิ่มเอมใจ
:กอด1: :L2: :3123: :pig4:
ป.ล. ผมก็คิดว่าตัวเองโชคดีนะที่ยังมีสังคมอย่างนี้คอยสอนความคิดดีๆ ให้ เวลาเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเราจะได้ไม่หลงทาง
Sarawatta
-
เอากับเขาสิ คึคึ
-
หื่นกับอ้อนพอๆกันเลยนะคุณเจ
-
แอบอยากประชดว่าสงสัยต้องเขียนเรื่องลิงอุรังอุตังเป็นเกย์ถึงจะมีคนอ่าน 555
ขำแรงมากกกกกก :laugh:
-
หวาน ค่อดๆๆๆ ช่างกล้าเล่นนะคะ คุณเจ มุขโงหัวไม่ขึ้นเนี่ย ไม่ได้ฝังแต่มุกเยอะนะคะ :hao6: ปกติคุณเล็กจะเสน่ห์แรงอยู่นะ มีคนตามจีบ และนี่เขาว่า คนเสียตัวจะมีออร่าพีโรโมนฟรุ้งฟริ้งมากขึ้น จะไม่ทำให้คุณเจขี้หึงขี้หวงกว่าเดิมเหรอเนี่ย :katai3: ระวังตัวไว้นะคุณเล็ก อาจจะโดนจุดแซ่บลงโทษ ส่วนคุณโฮปอาจจะโดน คุณเจ :z6: ได้นะคะ ถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับคุณเล็ก ขอเตือน บาย (ยกไหล่พูดเชิดๆ) o18
-
อ่าน 2 รอบ ด้วยความชอบส่วนตัว :haun4:
คุณเจคงจะติดใจรสแซ่บของคุณเล็กโดยไม่ต้องสงสัย อร๊ายยย ฟินเว่อร์ หวานแต่ก็แซ่บไปในตัว ชอบมากๆๆ ค่ะ :m3:
-
:กอด1: คุณ Sarawatta สู้ๆๆนะ
.
ถึงแม้ ต้น สน ได้จบไปอย่างซาบซึ้ง.
แต่เรายังติดตาม ผลงาน หวานๆ ต่อไปนะครับ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
:กอด1: :mew1:
-
พรุ่งนี้จะมาอัปเดตให้นะครับ เตรียมการเปิดตัวรอบสองแล้ว
Sarawatta
-
รอจ้า~ :c5:
-
อร๊ายยยยย ลืมเม้นท์ แซ่บเกิน เผลอปิดหน้าต่างไปเฉยเลย ขอโทษด้วยนะคะ แหะๆ กลับมาเม้นท์ให้แล้วนะคะ
แหมๆๆ พอจบบทรัก (ท่ายาก) ไปแล้ว คู่นี้ฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมวขึ้นล้านเท่า แต่ที่สำคัญก็คือทั้งเล็กและเจมีความมั่นใจในการเดินต่อไปข้างหน้ามากขึ้น ถือได้ว่าคุ้มค่าแล้วจริงๆค่ะ (ไม่เกี่ยวกับความหื่นแต่อย่างใด 5555)
สำหรับคุณ Sarawatta เราเข้าใจคุณนะคะในหลายๆอย่าง (แม้บางอย่างจะไม่เข้าใจแต่ก็จะไม่พยายามฝืนว่าเข้าใจ) เราขอบอกว่าไม่เคยลืมสัญญาที่ให้ไว้กับคุณเรื่องต้น-สน เราจะกลับไปอ่านแน่ แต่ให้เวลาเราหน่อยนะคะ ถึงเราจะรู้ว่าจริงๆแล้วแนวเรื่องเป็นยังไง แต่บางครั้งมันก็ทำใจยาก (เรื่องแอบดราม่าเนี่ยแหละ)
แต่สำหรับเรื่อง ธุรกิจนี้มีรัก ขอบอกว่าเรื่องนี้เราเป็นแฟนตัวยงคุณจริงๆค่ะ (ได้ข่าวว่าล่าสุดลืมเม้นท์...เอิ่ม) เราชอบเรื่องนี้มาก บางข้อคิดเมื่อได้อ่านเราก็จดเอาไว้ บางครั้งคุยกับเพื่อนไปๆมาๆเราพาเพื่อนไปคุยเรื่องแอมเวย์เฉยเลยก็มี (เพื่อนถามว่าแกสมัครอยู่เหรอ ก็บอกว่าเปล่าเขาเขียนเป็นนิยายแล้วชอบก็เลยเอามาเล่าให้ฟัง 555) และที่อยากจะเล่าให้ฟังจริงๆก็คือก่อนหน้านี้สักพักเคยได้ไปสัมภาษณ์อย่างหนึ่งน่ะค่ะ อยากจะบอกว่ากลับไปอ่านธุรกิจนี้มีรักใหม่ และเปิด PM ที่เราได้คุยกันแล้วจดออกไปนั่งอ่านเพื่อเตรียมตัวสัมภาษณ์ อยากจะบอกว่าคำสอนของแอมเวย์ช่วยชีวิตเลยค่ะ 555 ทำได้จริงๆ
สิ่งหนึ่งที่นักเขียนทุกคนกังวลอยู่แล้วคือที่เขียนอยู่เนี่ย จะมีคนอ่านไหม คุณเองก็เช่นกัน เราคงช่วยคุณไม่ได้เรื่องจำนวนคนอ่าน สำหรับเราเองก็คิดว่าคุณพูดค่อนข้างถูกเหมือนกันว่ายุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว เดี๋ยวนี้นิยายมันไม่ใช่แบบสมัยก่อนอีกต่อไป แนวมันก็เดิมๆกันหมด แต่ว่าอย่างหนึ่งก็คือคุณเป็นความแตกต่างของยุคสมัยนี้ค่ะ และเป็นความแตกต่างที่ดีด้วย สิ่งหนึ่งที่บอกคุณด้วยความภาคภูมิใจได้ว่า นิยายของคุณไม่ใช่แค่นิยายที่อ่านแล้วผ่านไปเฉยๆ แต่มันให้ข้อคิด ให้การดำเนินชีวิตดีๆอีกมาก เราเองก็คงให้กำลังใจคุณได้แค่นี้แหละค่ะ ทุกอย่างมันอยู่ที่คุณแล้วจริงๆว่าคิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้ Hope หรือ Expect
เราเคารพการตัดสินใจของคุณไม่ว่าคุณจะอยากเขียนนิยายต่อไปหรือไม่ แต่อย่างหนึ่งที่อยากให้คุณจดจำเอาไว้ก็คือ คุณ Mouse2U คุณ PFLove คุณ kitty08 และคุณ RIRIN รวมถึงขาจรคนอื่นๆที่เคยได้แวะมาเยี่ยมเยือนและได้รับสิ่งดีๆกลับไป คอมเม้นท์บ้าง ไม่คอมเม้นท์บ้าง แต่พวกเขาเหล่านั้นก็ถือเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำที่ดี และเชื่อว่าเมื่อคุณนึกถึงพวกเขาคุณจะมีความสุขได้โดยไม่ต้องพยายามเลย
สู้ต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้
ปล.รอตอนต่อไปค่ะ
-
อิๆ เอาเพลงมาให้ฟังครับ ตั้งใจจะให้คุณเจมอบให้คุณเล็กเลยนะเนี่ย
ร้องโคตะระยากเลยครับ ทั้งเสียงจริงเสียงหลบ เสียงต่ำเสียงสูงอีก
เอามาให้ฟังระหว่างรอ เป็นเพลงที่ดังมากครับ แต่งเองร้องเอง ร้องดังมากเลยครับ
ใช่หรือเปล่า
https://www.youtube.com/v/P_iyx4_0ZMM
Composed on 18 April 2014 by sarawatta
Lyrics on 1 Nov 2014
ที่มาเจอกัน...ทุกครั้ง เหมือนว่าเป็นเพียงแค่เหงา และไม่มีใคร
อาจเป็นอารมณ์...นั้นพาไป เหมือนใจเพียงต้องการที่พักพิง ชั่วข้ามคืน
แต่ผ่านอะไรมานานจนเราก็รู้ดี ที่แท้ รอคอย อะไร
ก็อาจจะเคยเป็นคนโลเล ไม่คิดจะจริงใจ นานไป ก็อยากได้รักแท้
ใช่หรือเปล่า ที่เธอก็เห็นและคิดไว้อย่างนั้น
ใช่หรือเปล่า ที่เธอก็หวังจะจริงจัง อยู่เหมือนกัน
ใช่หรือเปล่า ที่เธออยากกุมมือกันไปแสนนาน
คำตอบของฉัน...ก็คือต้องการจริงจัง เธอว่าดีไหม
ก็อยากจะมี...รักแท้ รักที่เติมเต็มให้กัน ด้วยความเข้าใจ
ไม่อยากรอนแรม ค้นหาใคร หัวใจฉันต้องการหยุดที่เธอ...แค่ผู้เดียว
เมื่อผ่านอะไรมานานจนเราก็รู้ดี ที่แท้ รอคอย อะไร
ก็อาจจะเคยเป็นคนโลเล ไม่คิดจะจริงใจ นานไป ก็อยากได้รักแท้
-
:o8: :-[ :impress2:
เพราะดีค่ะ ชอบ ชอบ เพลงนี้ จิ้นพระเอกกับนายเอก mv คุณเจกับคุณเล็ก เพราะมันใช่มาก :mew3: :mew3:
-
แต่ผมฟังไม่ได้ เซ๊ง เสียดายอ่ะ
-
ทำไมเราฟังไม่ได้ อยากฟังอ่ะ
-
เสียงเพราะมากเลยค่ะ อร๊ายยยยยย เขินมากเลยนะเนี่ย (เกือบมโนว่าเป็นตัวเองแล้ว 5555)
-
✿✿ อัปไลน์ที่รัก ✿✿
CHAPTER 26 ❋ พระเอกจอมแย่งซีน
(http://bit.ly/2aNT8p3)
บรรยากาศในห้องเงียบไปทันทีทันใดเมื่อคนฟังได้รับรู้เรื่องราวที่ไม่เคยคาดฝันมาก่อนว่าจะเกิดขึ้น ตั้งแต่เล็กจนโตก็ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่วิ่งเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ จะมีแววเป็นอย่างนี้ไปได้ จะว่าหูฝาดก็คงไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายย้ำชัดเจนว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ
"เรื่องใหญ่นะเนี่ยขนม"
คนพูดหน้าเครียด แม้ว่าจะเห็นใจน้องชายมากแค่ไหนแต่เธอก็จนปัญญาจริงๆ ที่จะหาทางช่วย ครอบครัวคนจีนนั้นให้ความสำคัญกับลูกชายมาก ไม่มีทางที่ป๊ากับม๊าจะยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างแน่นอน
"ผมรู้ครับเจ๊เจน แต่ผมกับคุณเล็ก...รักกันจริงๆ นะเจ๊"
เจนถอนหายใจ "เมื่อไม่กี่วันนี้ ตอนที่ขนมไปอังกฤษ ป๊ากับม๊าถามเจ๊บ่อยมากเลยเรื่องขนม เขาอยากให้ขนมมีแฟนแล้วก็คิดเรื่องแต่งการแต่งงานเสียที ดูป๊ากับม๊าเสียดายน้ำฝนอยู่นะ"
เจหน้าเครียด ช่วงหลังๆ นี้เจพยายามหลบหน้าป๊ากับม๊าก็เพราะเหตุนี้แหละ โดนถามบ่อยๆ เข้าเจก็ไม่รู้จะหาคำตอบที่น่าพอใจที่ไหนมาให้ผู้บังเกิดเกล้าแล้ว
"เจ๊คิดว่าป๊ากับม๊าไม่ยอมแน่ๆ เลยขนม ขนมต้องทำใจไว้เลยนะ เจ๊กลัวจังเลย"
คนเป็นพี่ถอนหายใจอีกรอบ นานๆ ทีน้องชายจะเข้ามาคุยด้วยในห้อง ก็นึกว่าจะเป็นเรื่องดี ที่ไหนได้
"อืม...เจ๊เจนว่า เรื่องที่น่าจะร้ายแรงที่สุดที่ผมจะเจอน่าจะเป็นแบบไหนครับถ้าผมบอกความจริงให้ป๊ากับม๊ารู้"
เจนมองหน้าน้องชายอย่างหนักใจ ป๊ากับม๊านั้นถือเป็นคนจีนที่เคร่งครัดเรื่องประเพณีและธรรมเนียมปฏิบัติเก่าๆ ไม่น้อย แม้กระทั่งเธอเองที่เป็นลูกสาวก็ได้รับผลกระทบจากความเชื่อเหล่านั้นด้วย ดีที่ว่าเธอไม่เคยทำตัวเหลวไหล ป๊ากับม๊าจึงเอาใจใส่เธออยู่บ้าง แม้จะดูน้อยกว่าเจไปหน่อยก็ตาม
"เจ๊ว่า...ถ้าร้ายแรงที่สุดก็น่าจะ...ตัดขาดความเป็นพ่อเป็นแม่"
แค่ฟังเจก็สยองแล้ว ความรักอย่างนี้มันเป็นเรื่องที่ผิดมากขนาดนั้นเลยหรือ แค่รักเพศเดียวกันก็จะถึงกับตัดขาดความเป็นพ่อแม่ลูก โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย
"อย่างงั้นเลยเหรอเจ๊"
เจนพยักหน้า "โดยเฉพาะป๊า ขนมก็รู้ดีอยู่แล้วนี่ ป๊าคาดหวังกับเจมากนะ เขาอยากให้เจแต่งงานมีลูกมีหลานให้"
เจถอนหายใจอย่างหนักใจ ถ้าเจทำอย่างนั้นให้ป๊ากับม๊าไม่ได้จะกลายเป็นลูกเนรคุณหรือเปล่า
"ขนม...ขนมจะอายุสามสิบอีกไม่กี่ปีแล้วนะ เหลือเวลาไม่เยอะแล้วนะ ถ้าจะบอกก็ต้องรีบบอก ไม่งั้น...ป๊ากับม๊ากดดันขนมเรื่องแต่งงานแน่ๆ เจ๊ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเราควรจะบอกป๊ากับม๊าเรื่องนี้ยังไง เอาไว้เจ๊หาวิธีได้เจ๊จะบอกขนม แต่ขนมก็ต้องคิดหาทางไว้ด้วยนะ บอกตรงๆ ว่าเจ๊ก็...หนักใจมากเลย เรื่องคอขาดบาดตายเลยล่ะ"
ถึงพี่สาวไม่บอกเจก็พอรู้ ตอนนี้สงครามหาเมียให้ลูกชายกำลังก่อตัวขึ้นรำไรๆ แล้ว ถ้าขืนเจช้ากว่านี้อีกหน่อยป๊ากับม๊าคงได้กดดันเจอย่างที่พี่สาวว่าอย่างแน่นอน
"ครับเจ๊"
เจนั่งนิ่ง ครุ่นคิดอย่างหนักใจ วันนี้เจไม่ได้ค้างที่บ้านเล็กเพราะไม่อยากให้ป๊ากับม๊าสงสัยว่าหายไปไหนตอนกลางคืนบ่อยๆ พอเป็นคนรักและมีความสัมพันธ์กันแล้วเจก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนี้เลย มาถึงวันนี้เจก็อยากมีชีวิตคู่บ้างแล้ว ไม่อยากอยู่เหงาๆ เหมือนที่ผ่านมา
ถ้าเล็กรู้เรื่องนี้แล้วจะเล็กจะคิดยังไงหนอ เล็กจะอยู่ยังไงถ้าเกิดวันหนึ่งเจถูกบังคับจับแต่งงานกับใครสักคน เปิดตัวกับคนข้างนอกไม่ใช่เรื่องยากเท่าไหร่หรอก ยากที่คนในบ้านนี่แหละ แล้วแม่ของเล็กอีกล่ะ ไม่รู้ว่าจะรับได้หรือเปล่าที่รู้ว่าเล็กจะมีแฟนเป็นผู้ชาย
"อ้อ...เจ๊เจน อีกสองอาทิตย์...คุณเล็กจะจัดงานแฟนคลับมีตติ้ง น้ำฝนเขาเป็นตัวตั้งตัวตีจัดการให้ แล้วผมกับคุณเล็กก็จะเปิดตัวในกลุ่มแฟนคลับของคุณเล็กด้วยครับว่าเราเป็นแฟนกัน"
ดูเหมือนพี่สาวของเจจะตกใจมากทีเดียว "ขนมคิดดีแล้วเหรอ ถ้าเกิดเป็นข่าวขึ้นมาแล้วเจ๊กลัวป๊ากับม๊าจะรู้เข้าน่ะสิ ถึงป๊ากับม๊าจะไม่ค่อยติดตามเรื่องดาราก็เหอะ แต่มันก็เสี่ยงมากเลยนะขนม ไหนจะญาติๆ เราอีกล่ะ ถ้าเกิดเขาเห็นข่าวขึ้นมา โอย...เจ๊ไม่อยากจะคิดเลย"
เจนทำหน้าตาหวาดเสียว เล่นเอาเจใจเสียไปไม่น้อย
"ผมก็กลัวนะเจ๊ แต่ว่า...ยังไงๆ ป๊ากับม๊าก็ต้องรู้จนได้"
เจนมองหน้าน้องชายอย่างเหนื่อยใจ เธอรู้ว่าเจถูกคาดหวังมากแค่ไหนในฐานะลูกชายคนเดียวของครอบครัว ถ้าเธออธิษฐานขอเป็นผู้ชายได้ตอนนี้เธอก็คงจะรีบขอทันที ไม่อยากให้น้องชายต้องเจอเรื่องใหญ่อย่างนี้เลย
เจนถอนหายใจอีกรอบ "ขนม...ขนมเป็นคนดีนะ ขนมเป็นคนขยัน ตั้งใจทำมาหากิน ทั้งอาชีพส่วนตัว แล้วก็อาชีพของครอบครัวเรา ขนมช่วยเหลือคนอื่นๆ ตั้งหลายคนให้เขามีชีวิตที่ดี ขนมไม่เคยทำให้ป๊ากับม๊าผิดหวังหรือหนักใจ พี่ก็ได้ภาวนาว่า...สิ่งดีๆ ทั้งหมดที่ขนมทำ...จะช่วยให้ป๊ากับม๊าเข้าใจขนมได้ซักวันนึง พี่ไม่รู้จะช่วยยังไงนะตอนนี้ ก็ได้แต่หวังว่าสิ่งดีๆ ทั้งหมดที่ขนมทำจะช่วยขนมได้ พี่ก็ลืมไป ขนมทำยัวร์เวย์ต้องคิดบวก ขนมเคยบอกพี่ว่าความคิดมีตัวตน ความคิดมีแรงดึงดูด คิดยังไงก็จะได้ยังงั้น คนโชคร้ายคือคนที่เรื่องร้ายยังมาไม่ถึงแต่เรื่องดีได้ผ่านไปแล้ว ส่วนคนโชคดีคือคนที่เรื่องดียังมาไม่ถึงแต่เรื่องร้ายได้ผ่านไปแล้ว เราคิดบวกกันดีกว่านะ เจ๊ขอโทษด้วยที่เมื่อกี้เจ๊เผลอคิดลบไปเยอะเลย คิดเรื่องดีๆ เข้าไว้แล้วเรื่องดีๆ ก็จะเกิดกับขนมเอง"
เจยิ้มให้พี่สาว ขำเบาๆ ที่พี่สาวยังอุตส่าห์จำได้ ถึงเจนจะยังไม่คิดทำยัวร์เวย์กับน้องชายอย่างเต็มที่ แต่เธอก็ชอบฟังมุมมองความคิดดีๆ ที่น้องชายนำมาเล่าให้ฟังบ่อยๆ ก็อย่างว่าแหละ บางคนอาจจะปฏิเสธธุรกิจ แต่ไม่มีใครปฏิเสธมุมมองความคิดดีๆ แน่นอน
"ขอบคุณครับเจ๊ ผมก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น"
สายตาของเจฉายแววมีความหวังขึ้นมาได้บ้าง ได้ฟังอย่างนี้แล้วจึงพอยิ้มได้หน่อย
"ผมไปนอนแล้วนะครับเจ๊ ดึกแล้วเจ๊จะได้นอนพักผ่อน"
เจนยิ้มให้น้องชายแต่ก็ยังพอมีร่องรอยของความกังวลอยู่ "พี่เชื่อนะ...เดี๋ยวจะมีเหตุการณ์ที่ทำให้ป๊ากับม๊าเข้าใจ"
นั่นคือประโยคสุดท้ายที่พี่สาวบอกเจก่อนจะออกไปจากห้อง ก็แปลกดีเหมือนกันที่ก่อนหน้านี้ต่างคนก็ต่างเครียด อยู่ดีๆ พี่สาวของเจนก็นึกถึงเรื่องการคิดบวกขึ้นมาได้เสียอย่างนั้น ค่อยพอทำให้ชีวิตมีความหวังขึ้นมาได้หน่อย หวังว่าสิ่งที่พี่สาวของเจพูดจะเป็นจริง ขอให้มีเหตุการณ์อย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้นที่ช่วยทำให้ป๊ากับม๊าเข้าใจเสียที
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
สี่่ทุ่มกว่าแล้ว เล็กว่าจะเข้านอนเสียหน่อยแต่ก็เหมือนมีเสียงรถยนต์ดังอยู่ที่หน้าบ้าน พอมองลงไปจากหน้าต่างก็เห็นแสงไฟรถยนต์อยู่ที่หน้าบ้านจริงๆ ด้วย ใครกันมาหาเล็กในเวลานี้ ไม่น่าจะใช่เจเพราะเจนอนที่บ้านของตัวเองวันนี้ แล้วใครกันนะ เล็กหากางเกงขายาวที่ดูสบายๆ มาสวมทับกางเกงขาสั้นแล้วจึงค่อยลงไปเปิดประตูบ้าน
"คุณโฮป"
พอเห็นรถแล้วเล็กก็จำได้ แม้ว่าจะลังเลใจแต่ก็คงต้องเปิดประตูให้เข้ามา โฮปเอารถเข้ามาจอดในบ้านของเล็กแล้วก็เปิดประตูลงมาจากรถพร้อมกับรอยยิ้มหวาน
"คิดถึงคุณเล็กจัง"
เล็กอึ้งไปเล็กน้อย แล้วก็พยายามยิ้มตอบกลับไป
"ผมเอาเครื่องกรองอากาศที่ยืมไปมาคืนครับคุณเล็ก ตกลงว่า...เดี๋ยวผมจะซื้อสองเครื่องเลย ของผมเครื่องหนึ่ง ของพ่อกับแม่อีกเครื่องหนึ่ง เมื่อวานให้พ่อกับแม่ลองเอาไปนอนด้วยในห้องแล้วเค้าชอบมากเลย เห็นบอกว่าหายใจได้ลึกขึ้น"
ไปๆ มาๆ เล็กก็กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องการขายและแนะนำเครื่องกรองอากาศไปโดยปริยาย ต้องขอบคุณชิงชัยที่ช่วยแนะนำลูกค้าเครื่องกรองอากาศให้เล็กหลายคน เล็กทำบ่อยจนเชี่ยวชาญไปเลย ใครว่าสินค้าคุณภาพดีราคาสูงขายยาก ไม่จริงเสมอไปหรอก โทรศัพท์ไอโฟนก็ราคาสูงแต่หลายๆ คนก็ยังซื่อได้ เครื่องบินเจ็ทยังมีคนซื่อเลย ทุกอย่างจึงอยู่ที่ความเชื่อมากกว่าความจริง เล็กยังเคยขายเครื่องกรองอากาศให้เด็กยกไฟในกองถ่ายละครที่มีรายได้แค่เดือนละหมื่นกว่าๆ ได้เลย
"อ้อ จะให้ผมเอาไปส่งวันไหนดีครับ" เล็กยิ้มดีใจ ไม่ใช่เพราะได้เจอโฮปหรอก
"อืม...ก่อนไปเชียงใหม่ด้วยกันก็น่าจะดีนะครับ แต่ว่าพรุ่งนี้ผมมีงานอาจจะไม่ค่อยสะดวก มะรืนนี้ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมไปซื้อกับคุณเล็กที่ช็อปแล้วก็จะเอากลับบ้านเองครับ คุณเล็กไม่ต้องเอาไปส่งหรอก"
เล็กพยักหน้าเห็นด้วย เห็นโฮปสอดส่ายสายตาเหมือนมองหาใครก็เลยสงสัย
"มองหาใครเหรอครับ"
"แฟนคุณเล็กไม่อยู่เหรอครับ"
ดูเหมือนคนถามทำหน้าขยาดๆ เล็กน้อย แค่เจอฤทธิ์เดชของเจเข้าไปครั้งเดียวก็รู้เลยว่าคนนี้หึงโหดแน่ๆ
"อ๋อ...เขากลับบ้านไปแล้วครับ"
โฮปพยักหน้าเข้าใจ "ท่าทาง...จะขี้หึงน่าดูเลยนะครับ"
โฮปพูดปนขำ เล็กก็เลยขำไปด้วย นึกถึงหน้าของเจวันนั้นแล้วก็ยังขำไม่หาย ไม่น่าเชื่อว่าอัปไลน์ที่แสนใจดีกับใครๆ มากมายจะทำหน้าดุได้ถึงขนาดนั้น ต่างคนต่างเงียบไปสักพักเหมือนกับไม่รู้จะคุยอะไรกัน
"เดี๋ยวผมยกเครื่องกรองอากาศไปไว้ในบ้านให้นะครับ"
โฮปบอกแล้วก็เดินไปเปิดกระโปรงหลังรถ ยกเครื่องกรองอากาศออกมาแล้วก็หิ้วเข้าไปในบ้านของเล็ก
"วางไว้ตรงนี้ก็ได้ครับคุณโฮป" เล็กชี้บอกตำแหน่งที่อยู่ในบริเวณห้องรับแขกนี่แหละ ที่เหลือเดี๋ยวเล็กจัดการเอง
"อืม...ทำไมเดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยเห็นคุณเล็กรับงานเลย ไม่ค่อยออกงานด้วย มีอะไรหรือเปล่าครับ" โฮปชวนคุยเมื่อวางเครื่องกรองอากาศไว้ให้แล้ว
"อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมอยากเอาเวลามาทำยัวร์เวย์เพิ่มขึ้นครับ พอมี passive income บ้างแล้วผมก็เลยไม่ค่อยอยากรับงานมากให้เหนื่อยเท่าไหร่ อยากมีเวลาดูแลตัวเองเยอะขึ้นด้วยครับ ตอนนี้ก็เลยเลือกรับเฉพาะงานสำคัญๆ อย่างงานละคร แต่พวกงานเดินแบบ ถ่ายหนังสือ ออกอีเวนต์ไม่ค่อยมีแล้วครับ"
"เตรียมจะอำลาวงการหรือเปล่าครับเนี่ย"
"ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอกครับ คงอีกสักพัก ถ้าไม่มีใครจ้างเล่นละครแล้วก็อาจจะอำลาวงการไป ถ้ายังมีคนจ้างอยู่ก็ยังอยากทำไปเรื่อยๆ ครับ แต่พอมีรายได้จากยัวร์เวย์ผมก็ไม่กังวลแล้วครับ ถึงไม่มีใครจ้างเล่นละครแล้วผมก็ไม่ห่วงอนาคตของตัวเองแล้วครับ"
โฮปเอียงคอมองอย่างสงสัย เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับยัวร์เวย์มาบ้าง แต่ไม่เคยมีใครพูดลักษณะอย่างนี้ให้ฟังเลย
"วันที่ไปซื้อเครื่องกรองอากาศ คุณเล็กเล่าเรื่องยัวร์เวย์ให้ผมฟังหน่อยนะครับ ผมชักอยากรู้ว่ามันเป็นยังไง"
เล็กพยักหน้า นี่ถ้าเจเกิดรู้ว่าวันหนึ่งโฮปกลายมาเป็นดาวน์ไลน์ของเล็กแล้วเจจะว่ายังไงหนอ
"อ้อ...คุณเล็กรู้แล้วใช่ไหมครับว่าผมจะไปงานแฟนคลับมีตติ้งของคุณเล็กด้วย"
เล็กพยักหน้า ผู้ใหญ่ของช่องนั้นถึงกับโทรมาหาเล็กเพื่อขอให้โฮปมางานแฟนคลับมีตติ้งของเล็กให้ได้ ก็คงไม่มีอะไรมากแค่อยากสร้างกระแสละครที่กำลังจะเล่นในอีกไม่กี่เดือนให้ดังมากขึ้นเท่านั้นเอง เล็กก็ไม่มีปัญหาอะไร การแสดงก็คือการแสดง บางทีการโปรโมทอย่างนี้ก็เป็นเรื่องจำเป็นเหมือนกัน
"มีอะไรจะให้ผมเตรียมเป็นพิเศษไหมครับ"
"อืม...ก็ไม่มีนะครับ ผมก็แค่จะเข้าไปโปรโมทละครที่กำลังจะเล่นกับคุณเล็กแค่นั้นแหละครับ แค่ไม่กี่นาที อาจจะมีถ่ายรูปแล้วก็สัมภาษณ์นิดหน่อย แต่เรื่องพวกนี้ก็พื้นๆ อยู่แล้ว ไม่น่าจะต้องเตรียมอะไรมากหรอกครับ"
เล็กพยักหน้าเข้าใจ "แต่ถ้ามีอะไรต้องเตรียมเพิ่มก็โทรบอกผมได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมจะเตรียมให้"
โฮปพยักหน้า "ครับ อ้อ...นักข่าวอาจจะไปเยอะหน่อยนะครับ"
เล็กขำเบาๆ "มีพระเอกดังไปก็เป็นธรรมดาแหละครับ ถ้าผมจัดเองน่ะไม่ค่อยมีใครมาเท่าไหร่หรอก"
ใบหน้าหล่อเหลามองคนที่หัวเราะตรงหน้าด้วยสายตาเป็นประกาย "คุณเล็กรู้ตัวไหมครับว่าเวลาคุณเล็กหัวเราะแล้วคุณเล็กน่ารักมากเลย"
เล็กหยุดหัวเราะเกือบจะทันที ความจริงก็มีคนบอกเล็กอย่างนี้หลายคนแล้วล่ะ แต่พอโฮปบอกบ้างก็ทำเอาเล็กถึงกับไปไม่เป็น ขายขนมจีบกันบ่อยๆ อย่างนี้เล็กก็ชักจะหวั่นใจ
"ขอบคุณครับ"
เล็กทำหน้าเขิน นี่ถ้าเจอยู่แล้วได้ยินอย่างนี้ โฮปอาจถึงตายได้ คิดไปคิดมาก็ชักอยากจะถ่ายละครเรื่องนี้ให้จบไวๆ เล็กกลัวใจตัวเองจะเผลอไปกับพระเอกหนุ่มรูปหล่อคนนี้จนได้
โฮปยืนหันรีหันขวาง สงสัยจะถึงเวลาที่ต้องกลับเสียทีเพราะมารบกวนเจ้าของบ้านยามดึก "เดี๋ยวผมกลับก่อนดีกว่า คุณเล็กจะได้พักผ่อน"
เล็กยิ้มบางๆ แล้วก็เดินตามออกไปส่งพระเอกขวัญใจสาวๆ ที่หน้าบ้าน ไม่รู้ว่าฟ้าส่งให้ผู้ชายคนนี้ให้มาเป็นด่านทดสอบหัวใจที่มั่นคงของเล็กหรือเปล่า ถ้าใช่ก็คงจะเป็นด่านทดสอบที่ยากเอาการ ใครบ้างล่ะอยู่ใกล้คนหล่อๆ แล้วจะไม่หวั่นไหว ยิ่งหล่อระดับพระเอกด้วยแล้วก็ยิ่งน่าหวั่นไหวมากเข้าไปใหญ่ เอ...เล็กก็หล่อระดับพระเอกด้วยเหมือนกันนี่นา ลืมไปซะแล้วว่าตัวเองก็เป็นพระเอกเหมือนกัน
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
"พี่เล็ก ไปทำอะไรมาคะเนี่ย ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่เดือนเอง ทำไมดูเด็กลง หน้าก็ใสขึ้น ผิวพรรณก็ดีขึ้น หล่อมากเลยค่ะพี่"
ดูเหมือนบรรดาแฟนคลับสาวน้อยสาวใหญ่ของเล็กจะให้ความสนใจกับรูปลักษณ์ที่แปลกไปของเล็กมากทีเดียว ใครที่ไม่ได้เจอเล็กแล้วมาเจอในตอนนี้ก็ต้องทักอย่างนี้ทุกคน
"ไม่มีอะไร สงสัยไปถ่ายละครที่เชียงใหม่มามั้ง อากาศดี ผิวก็เลยดี" เล็กตอบอย่างอารมณ์ดี
"จริงเหรอคะ ไปเชียงใหม่แค่สองอาทิตย์แล้วหน้าใสขนาดนี้เลยเหรอ จะได้ไปมั่ง" เสียงแฟนคลับคนหนึ่งพูดขึ้นมา
"ใช่ที่ไหนเล่าเธอก็ ตกข่าวหรือไง ไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้พี่เล็กเขาทำธุรกิจอะไรอยู่" แฟนคลับอีกคนแย้งมา เล็กฟังแล้วก็ขำใหญ่แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อเติมจากนั้น
"เอาอะไรมาให้กันเยอะแยะอีกแล้วคราวนี้ พี่บอกแล้วไงครับว่าไม่ต้อง จริงๆ นะ อย่าให้อะไรกันมากมายเลย พี่เกรงใจ" เล็กบอกเมื่อแฟนคลับยื่นสิ่งของหลายอย่างมาให้
"พวกเราอยากให้กำลังใจพี่เล็กไงคะ พี่เล็กเจอเรื่องร้ายๆ มาเยอะแล้ว พวกเราก็อยากให้ของพวกนี้เป็นตัวแทนของพวกเรา เวลาพี่เล็กมองดูจะได้รู้ไงคะว่าพวกเราเป็นกำลังใจให้พี่เล็กเสมอ"
สุดท้ายแฟนคลับก็จะหาเหตุผลมาให้เล็กรับของเหล่านี้ไปจนได้ เห็นบรรยากาศอย่างนี้แล้วก็อดนึกถึงการจัดงานแฟนคลับมีตติ้งคราวที่แล้วไม่ได้ เพราะงานนี้นี่แหละที่ทำให้เล็กได้เจอผู้ชายที่เล็กรักมากที่สุดในเวลานี้ แต่วันนี้เจไม่ได้หน้างอเหมือนวันนั้น แถมยังคอยช่วยน้ำฝนจัดการเรื่่องสถานที่และเตรียมความพร้อมก่อนงานจะเริ่มอย่างขะมักเขม้นอีกด้วย งานวันนี้ต้องขอบคุณน้ำฝนเลยล่ะเพราะเตรียมให้ทุกอย่างจนเล็กแทบจะไม่ต้องทำอะไร
"คุณเล็ก เดี๋ยวผมช่วย"
เสียงของเจดังขึ้นไม่ไกลนัก ไม่ช้าเจ้าของใบหน้าตี๋ที่แสนหล่อก็กุลีกุจอมาช่วยเล็กถือของที่บรรดาแฟนคลับเอามาให้ไปเก็บไว้ข้างในห้องจัดงาน วันนี้เล็กเลือกจัดงานที่ร้านอาหารใจกลางเมืองเพราะผู้ใหญ่เสนอว่านักข่าวจะได้มาได้สะดวก ส่วนงบจัดงานที่เพิ่มมานั้นผู้ใหญ่ช่องนั้นก็ช่วยจัดการให้ ทำให้เล็กไม่ต้องควักเนื้อจ่ายเพิ่มจากที่เคยจ่าย
แฟนคลับบางคนคงจำเจได้อยู่บ้าง แต่ก็ไม่มีใครสงสัยอะไรเพราะคิดว่าน้ำฝนคงแค่พาแฟนมาช่วยงานเท่านั้น พอเล็กทักทายแฟนคลับและนักข่าวที่เริ่มทยอยเข้ามาจนเกือบหมดแล้วก็เลยแวะเข้ามาดูความเรียบร้อยของสถานที่ข้างในบ้าง เจรีบวิ่งมารายงานทันทีเลย
"พร้อมแล้วครับคุณเล็ก วันนี้พระเอกของผมไม่ต้องทำอะไรเยอะนะครับ จะได้หล่อๆ ผมว่าวันนี้คุณเล็กต้องฆ่าพระเอกอีกคนดับสนิทแน่ๆ"
พระเอกอีกคนนั้นก็คงไม่พ้นโฮปแน่ๆ เจอุตส่าห์ลงทุนซื้อครีมบำรุงผิวหน้าจากเทคโนโลยีสเต็มเซลล์ล่าสุดของยัวร์เวย์จากอังกฤษมาให้เล็กใช้เพื่องานนี้โดยเฉพาะ จึงเป็นที่มาของการถูกทักว่าหน้าใสจนผิดหูผิดตาไปเลย นี่ถ้าเอามาขายที่ประเทศไทยเมื่อไหร่เล็กต้องถอยมาใช้เองแน่ๆ แม้จะราคาสูงไปหน่อยก็ตาม
"พี่ขนมคะ จะให้นักข่าวสัมภาษณ์ตรงไหนดีคะ" น้ำฝนเดินมาถามอดีตแฟนหนุ่มที่ตอนนี้กลายเป็นแฟนของดาราที่เธอชอบไปอย่างเต็มตัวเสียแล้ว
"อ้อ...เดี๋ยวพี่ไปดูให้ คุณเล็กรอผมแป๊บนึงนะ" ว่าแล้วเจก็วิ่งไปหากลุ่มนักข่าวที่เพิ่งมาถึง
น้ำฝนเห็นแล้วก็ส่ายหน้าอย่างเอ็นดู งานเดียวกันนี้เมื่อครั้งที่แล้วยังทำหน้าบึ้งอยู่เลย คราวนี้เปลี่ยนเป็นคนละคน
"ขอบคุณน้ำฝนมากนะครับ ช่วยพี่เยอะเลย" เล็กทำสีหน้าเกรงใจ
"ไม่เป็นไรค่ะพี่เล็ก" แล้วน้ำฝนก็หันไปมองเจอีกรอบ "พี่ขนมเขาดูรักพี่เล็กมากเลยนะคะ"
เล็กยิ้มดีใจปนเขินน้อยๆ
"พี่เล็กพร้อมแล้วนะคะ"
เล็กพยักหน้า สูดลมหายใจลึกๆ แล้วก็ยิ้มให้กับสาวน้อยที่เป็นทั้งดาวน์ไลน์และแฟนคลับอย่างดีมาตลอด
งานมีตติ้งแฟนคลับเริ่มขึ้นแล้ว เล็กขึ้นไปกล่าวต้อนรับและขอบคุณแฟนคลับกับสื่อมวลชนที่มาร่วมงานเป็นเวลาสั้นๆ บรรยากาศดูเป็นกันเองมากทีเดียวเพราะแต่ละคนต่างก็รู้จักกันอยู่แล้ว เล็กจึงไม่ต้องพุดเป็นทางการมาก
"เอาล่ะครับ ก่อนที่เราจะทำกิจกรรมแล้วก็ทานอาหารเย็นด้วยกัน ผมมีแขกพิเศษคนหนึ่งมาเซอร์ไพรส์ครับ ใครที่ติดตามข่าวช่วงนี้คงจะพอทราบอยู่นะครับว่าผมหมายถึงใคร ขอเชิญคุณโฮปบนเวทีเลยครับ"
สิ้นเสียงของเล็ก บรรดาแฟนคลับและนักข่าวก็ร้องกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ ดังไปทั้งร้านเลยทีเดียว ดีที่ว่าวันนี้ร้านนี้ปิดเพื่องานนี้โดยเฉพาะจึงไม่รบกวนใคร ยิ่งโฮปปรากฎตัวบนเวทีแล้วเสียงก็ยิ่งดังจนแทบต้องอุดหู
วันนี้พระเอกหล่อหน้าใสขวัญใจสาวๆ มาในชุดเชิ๊ตสีขาวกับกางเกงยีนส์ วันนี้เล็กก็หล่อและหน้าใสไม่แพ้กันเลยล่ะ เมื่อยืนคู่กันบนเวทีแล้วจึงเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ได้อีกมากโข โดยเฉพาะเมื่อถูกจับให้เป็นคู่จิ้นคู่ใหม่ที่เป็นผลมาจากละครที่กำลังถ่ายทำอยู่ ทำเอาคนบางคนแอบไม่สบอารมณ์เล็กน้อย
"สวัสดีครับพี่ๆ น้องๆ ที่เป็นแฟนคลับของคุณเล็ก สวัสดีพี่ๆ น้องๆ สื่อมวลชนด้วยครับ วันนี้ผมก็ดีใจมากเลยครับที่ได้มีโอกาสมาเป็นแขกพิเศษในงานแฟนคลับมีตติ้งของคุณเล็ก ก็อย่างที่รู้ๆ กันนะครับว่าผมกับคุณเล็กก็กำลังจะมีละครด้วยกัน ตอนนี้ก็ถ่ายทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว อีกไม่นานก็น่าจะได้ดูกันแล้วนะครับ เรื่อง...ต้นสน ปาฏิหาริย์รักที่รอคอย ก็อย่างที่รู้ๆ กันนะครับ เรื่องนี้ก็จะเป็นละครเกี่ยวกับความรักของชายรักชาย ก็เป็นเรื่องแรกของผมที่รับแสดงละครแนวนี้ ก็อยากจะฝากเรื่องนี้กับแฟนคลับของคุณเล็กแล้วก็นักข่าวที่มาวันนี้ด้วยครับ เป็นเรื่องที่สนุกมาก ดราม่าสุดๆ รับรองว่าต้องชอบแน่ๆ ครับ..."
โฮปโปรโมทละครพอหอมปากหอมคอแล้วก็ถูกบรรดาแฟนคลับของเล็กและนักข่าวให้ถ่ายภาพเป็นคู่จิ้นกันบนเวที บางคนถึงขนาดขอให้จุ๊บกันหรือหอมกันบนเวทีก็มี โฮปก็บ้าจี้เล่นตามเสียด้วย เล่นเอาเจแทบจะเต้นเป็นเจ้าเข้าเลยทีเดียว ส่วนเล็กก็ทำอะไรไม่ได้มากนักนอกจากยิ้ม อยู่บนเวทีแล้วก็ไม่มีทางเลือกอื่นใด
ก่อนจะลงจากเวที โฮปก็มีทีเด็ดช่วงท้ายที่รับรองว่าแฟนคลับและนักข่าวจะต้องอึ้งกันไปทั้งงานอย่างแน่นอน
"ฝากละครของเราสองคนด้วยนะครับ" โฮปอ้อนแฟนคลับและนักข่าวแล้วก็จับไมค์ขึ้นมาพูดต่อ
"จริงๆ ผมก็เป็นแฟนคลับตัวยงของคุณเล็กเหมือนกันนะครับ ติดตามดูละครที่คุณเล็กเล่นทุกเรื่องไม่เคยพลาดเลย ชื่นชอบในฝีมือการแสดงของคุณเล็กมากๆ เลยครับ ถือว่าเป็นดาราคนหนึ่งที่มีฝีมือเยี่ยมมาก โดยเฉพาะการใช้สายตา พวกเราชอบเวลาคุณเล็กยิ้มด้วยสายตาใช่ไหมครับ"
โฮปถามลงไปแล้วก็มีเสียงตอบกลับมาว่าใช้ ตามด้วยเสียงกรี๊ด
"พอได้มาเล่นด้วยกันผมก็ชอบคุณเล็กมากเลยครับ หวังว่า...จากที่เคยเป็นแค่แฟนคลับ ต่อไป...ก็อยากจะเขยิบสถานะขึ้นมาเป็นแฟนตัวจริงบ้าง ดีไหมครับ"
โฮปตะโกนถามลงไปอีกรอบ คราวนี้เสียงกรี๊ดดังลั่นจนแก้วหูแทบแตก ดูเหมือนโฮปจะสนุกมากทีเดียว แต่เล็กชักไม่สนุกด้วยแล้ว ยิ่งมองไปเห็นเจที่ทำหน้าบึ้งและตกตะลึงอยู่ข้างล่างก็ยิ่งไม่สบายใจ เล็กถึงกับฝืนยิ้มไม่ออกเลยทีเดียว
พอโฮปลงไปจากเวทีเท่านั้น เจก็ปรี่เข้าไปหาทันที
"นี่คุณจะบ้าหรือไงครับ ทำไมคุณพูดอย่างนั้นบนเวที คนอื่นๆ เขาจะเข้าใจว่ายังไง คุณรู้ไหมว่าคุณทำงานผมพังหมดแล้ว"
เจดูโมโหไม่น้อยเลยทีเดียว นักข่าวและแฟนคลับแตกตื่นกันใหญ่ ต่างคนต่างก็ถือกล้องบ้าง มือถือบ้าง ถ่ายรูปและคลิปวิดีโอเหตุการณ์สดตรงหน้ากันอย่างสนุกตื่นเต้น สนองความอยากรู้อยากเห็นของตัวเอง
โฮปหยุดมอง ขมวดคิ้วแล้วก็ยิ้มเยาะ "ทำไมล่ะครับ ทำไมผมจะพูดอย่างงั้นไม่ได้"
เจกำลังจะตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของโฮปน้ำฝนก็รีบวิ่งมาขวางไว้ก่อน
"พี่ขนม อย่ามีเรื่องกันเลยนะคะ"
"คุณทำอย่างงี้ได้ยังไงคุณโฮป เขาให้คุณมาโปรโมทละครนะครับ คุณไม่ควรจะพูดเกินเลยแบบนี้ อีกอย่าง คุณเล็กเขาเป็นแฟนผม ทำไมคุณถึงไม่ให้เกียรติแฟนผมเลย เขาไม่ใช่ของเล่นของคุณนะครับ"
"คุณเล็กไม่ใช่ของเล่นของผม ผมชอบคุณเล็กจริงๆ ไม่ได้คิดจะล้อเล่นนะครับ แล้วคุณเป็นใครล่ะครับถึงมาแอบอ้างว่าเป็นแฟนคุณเล็ก"
โฮปต่อปากต่อคำอย่างไม่ลดละ คราวนี้ดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านใดๆ ไม่นานนักก็มีบอดี้การ์ดของโฮปมากันตัวโฮปออกไปข้างนอกก่อนที่เจจะโมโหจนอดไม่ได้ นักข่าววิ่งตามกันใหญ่ งานวันนี้จึงสับสนอลหม่านไปหมด แฟนคลับแต่ละคนต่างก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงฮือฮาดังเซ็งแซ่ แสงแฟลชและเสียงกดโทรศัพท์มือถือถ่ายรูปดังไปทั่วไปบริเวณ ภาพแทบจะช็อตถูกเก็บบันทึกไว้แล้ว อีกไม่ช้าก็คงจะถูกเผยแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว
"งานพี่พังหมดแล้วน้ำฝน"
เจทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ไฮไลท์ของงานนี้ก็คือการเปิดตัวเป็นแฟนกันของเล็กกับเจ แต่กลับโดนพระเอกหน้าหล่อแต่ใจร้ายคนนั้นแย่งซีนไปหมดแล้ว แถมตอนนี้นักข่าวและแฟนคลับต่างก็แตกตื่นกันใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้นโฮปถึงมาทะเลาะกับเจได้
"คุณเจ..."
เล็กลงมาจากเวทีด้วยสีหน้าที่ไม่ดีเลย มองหน้าคนรักด้วยความสงสารจับจิตจับใจเพราะอุตส่าห์วางแผนกันมาอย่างดี แต่ก็ต้องพังลงอย่างคาดไม่ถึง ไม่นานนักนักข่าวที่วิ่งตามโฮปไปก็วิ่งกลับเข้ามาในงานเพราะโฮปขึ้นรถกลับไปแล้ว เป้าหมายการสัมภาษณ์จึงเปลี่ยนมาเป็นเล็กแทน
"ไปกันเถอะครับคุณเล็ก"
เจจับมือของเล็กแล้วก็พาเล็กวิ่งหนีออกไปทางประตูข้างด้านหลัง เสียงเรียกตามและฮือฮาเซ็งแซ่ดังตามมาแล้วก็ค่อยๆ เงียบหายไปเมื่อเจพาเล็กวิ่งมาจนถึงลานจอดรถของร้านอาหาร พอขึ้นรถได้แล้วก็ขับออกไปเลยทันที ปล่อยให้น้ำฝนและกลุ่มแฟนคลับเหนียวแน่นรับหน้าและจัดการสถานการณ์กันไปก่อน
พรุ่งนี้คงเป็นข่าวใหญ่แน่ๆ เพราะนักข่าวมากันหลายสำนัก ทั้งทีวี หนังสือพิมพ์ หนังสือซุบซิบดาราและรายการวิทยุชื่อดัง ภาพคลิปที่เจกับโฮปทะเลาะกันก็คงจะถูกโพสต์ไปทั่วและแชร์กันอย่างสนุก ใครต่อใครก็คงเมาท์กันกระจาย เรื่องอาจจะถูกต่อเติมเสริมแต่งจนยากที่จะจินตนาการว่ามันจะไปไกลขนาดไหน
ถ้าเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เล็กกับโฮปคงต้องจัดงานแถลงข่าวกันแล้วล่ะ ปล่อยให้คนพูดกันไปโดยไม่รู้ความจริงคงไม่เป็นผลดี ไม่งั้นเรื่องไม่จบแน่!!!
TBC
ใครที่ฟังเพลงไม่ได้ ดาวน์โหลดไปฟังได้นะครับ ใช่หรือเปล่า (mp3) (https://onedrive.live.com/redir?resid=8D78175BD2F2648D!198958&authkey=!AAYP_2gslF20S0E&ithint=file%2cmp3)
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอนนะครับ สร้างสรรค์ชุมชนแห่งการแลกเปลี่ยนแบ่งปัน
-
โฮปต้องการแกล้งเจหรือคิดจริงจังกันนะ
คุณเล็กน่ารักน่าเอ็นดูสำหรับคนอ่านมาตลอด
แต่ความนิยมลดฮวบลงเพราะความคิดนี้นะคะ
เล็กทำหน้าเขิน นี่ถ้าเจอยู่แล้วได้ยินอย่างนี้ โฮปอาจถึงตายได้ คิดไปคิดมาก็ชักอยากจะถ่ายละครเรื่องนี้ให้จบไวๆ เล็กกลัวใจตัวเองจะเผลอไปกับพระเอกหนุ่มรูปหล่อคนนี้จนได้
อย่าแม้แต่จะคิดเลยนะ นิดนึงก็ไม่ได้ :m16:
โหลดเพลงของคุณ sarawatta มาฟังแล้ว
แถมฟังเพลงไปนั่งกินมาม่าไปด้วย
ฟินอย่าบอกใครเลยล่ะค่ะ
มาม่าอร่อยขึ้นอีก 10 เท่า :o8:
เพลงเพราะมาก เสียงดีด้วยอ่ะ
ว่าแต่คุณ sarawatta มีคนที่อยากกุมมือยังอ่ะ :-[
-
มีคุณเจเป็นแฟนผู้ชายคนแรกก็ไม่ได้หมายความว่าเวลามีคนหล่อๆ มาหยอดเข้าหน่อย คุณเล็กก็จะต้องเขินอายหรือกลัวว่าตัวเองจะหวั่นไหวไปกับเขาด้วยหรอกนะคะ เรานี่กลัวใจคุณเล็กจริงๆ เลยค่ะ เพราะคุณเล็กเหมือนกับเด็กที่ถูกเพื่อน (คุณเจ) ชักชวนให้ออกนอกลู่นอกทางจนติดใจ พอได้ลองเข้าหน่อยความรู้สึกที่ว่า 'ถ้า' เป็นแบบอื่นจะน่าสนใจเหมือนกับสิ่งแรกนี้ที่ได้ลองไหมนะ? อารมณ์ประมาณนี้น่ะค่ะ
และตอนนี้เราพูดได้เลยว่าชังน้ำหน้าโฮปแบบเต็มขั้นแล้วนะคะเนี่ย! ช่างกล้าพูดมาได้ว่าคุณเจแอบอ้าง โถๆ ใครกันแน่คะที่แอบอ้างเราว่าโฮปกลับไปถามตัวเองใหม่ดีกว่ามั้ง กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้องแท้ๆ คิดว่าเป็นพระเอกแล้วทุกคนจะต้องเยินยอตัวเองหรือยังไง? เพราะคำว่า 'เหมาะสม' จากในละครมันเอามาใช้กับชีวิตจริงไม่ได้หรอกนะคะ เผื่อจะยังไม่รู้ ตื่นเถอะค่ะโฮบ แล้วก็ช่วยงัดตัวเองขึ้นมาจากมโนเสียที
ก็ได้แต่หวังว่าวันงานแถลงข่าวจะไม่มีสคริปต์อะไรที่ส่งตรงมาจาก 'ผู้ใหญ่' ให้คุณเล็กต้องบิดเบือนความจริงที่ควรพูดไปเสียหมดก็เท่านั้น..
คุณเจ~ :กอด1: เดี๋ยวคนแบบโฮปจะต้องแพ้ภัยของตัวเองเข้าสักวันนั่นล่ะค่ะ ทางที่ดีอย่าเก็บเอาเรื่องที่คนๆ นี้ทำมาคิดให้เปลืองสรรพกรชีวิตเลยจะดีกว่านะคะ ^^
ปล. เราโหลดมาฟังแล้วเหมือนกันค่ะ เพราะจังเลยน้าา~ :heaven แต่ว่าเปลี่ยนจากคุณเจมอบให้คุณเล็ก เป็นคุณเล็กมอบให้คุณเจจะเข้ากันกว่านะคะ เพราะโอกาสที่คุณเล็กจะโลเลจากคุณเจไปเป็นอื่นนี่ก็เปอร์เซ็นต์สูงอยู่เหมือนกันนา..
-
คุณเล็กมีหวั่นไหวด้วย แต่เราก้อเข้าใจน่ะ เพราะความรักในรูปแบบนี้คุณเล็กก้อพึ่งจะเริ่มต้นและอีกอย่างคุณเล็กก้อไม่เคยเจอใครจีบมาก่อนก้อย่อมมีที่จะคลอนแคลนไปบ้าง และยิ่งทั้งคู่ก้อทำงานร่วมกันแบบใกล้ชิดอีกน่ะ และกับคุณเจก้อยังไม่เห็นอนาคตเท่าไหร่ เพราะทางบ้านคุณเจอีกที่ดูท่าทางจะต้องดราม่าแน่ ๆ แต่เราว่าสุดท้ายแล้วคุณเล็กก้อต้องเลือกคุณเจแหละ เพราะคุณเล็กเริ่มรักคุณเจก่อนน่ะไม่ใช่ว่าคุณเจมาจีบเองซะหน่อย แล้วความสัมพันธ์ก้อลึกซึ้งกันแล้วด้วย :mew3: ยังไงคุณเจสู้ ๆ น่ะ คู่แข่งมาแรงซะขนาดนี้น่ะ ตอนหน้าได้ดราม่าแน่ ๆ :katai1:
-
เหมือนที่แฟนคลับบอกว่าคุณเล็กมีน้ำมีนวลมากขึ้น คนอื่นจะไม่มาเห็นความน่ารักของคุณเล็กบ้างเหรอ การหวั่นไหวในจิตใจก็ต้องมีบ้างค่ะ โดนชมโดนเต๊าะโดยคนหล่อๆหน้าตาดีๆรักแฟนขนาดไหนก็มีวูบๆบ้างมั่งแหละค่ะ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะทำตามใจตอนที่วูบๆกันทุกคน คือวูบได้กันแต่อย่าไปตามความรู้สึกวูบๆ คนนะคะไม่ใช่รูปปั้น
ส่วนโฮปนั้นเรามองว่าไม่ผิดนะถ้าหากว่าโฮปชอบคุณเล็กจริงๆแล้วก็เลยลงมือจีบคุณเล็ก เคยได้ยินไหมว่า All is fair in love and war. อย่างน้อยที่สุดโฮปก้ไม่มานั่งเสียใจว่าตัวเองไม่ได้ลองหรือพยายามทำอะไรเลย แต่เราจะเกลียดโฮปมากๆถ้าหากว่าที่โฮปทำไปทุกอย่างนั้นก็แค่เพื่อเรทติ้งหรือเอาชนะเจกับเล็ก บางทีก็กลัวว่าโฮปเป็นนักแสดงที่เก่งมากๆจนทำให้ทุกคนเชื่อสนิทว่ารักเล็กจริงๆ ยังไงเสียเรื่องนี้ก็เป็นบันไดไต่ไปสู่ความสำเร็จของโฮปอยู่แล้ว อีกอย่างก็คือถ้าหากว่าเล็กปฏิเสธไปแล้วแต่โฮปยังตามตื๊อเล็กอยู่ การกระทำของโฮปไม่งามมากๆที่ทำลายงานของเจกับเล็กโดยเฉพาะถ้าหากว่าเป็นไปเพื่อเรทติ้งหรือแค่อยากเอาชนะ(ผู้ใหญ่สั่งมา) หรือเป็นการโฆษณา
คิดในแง่บวกอะไรๆก็อาจจะยังไม่เรียบร้อยพอที่เจกับเล็กจะเปิดตัวออกไปก็ได้ พ่อแม่เจท่าจะรับไม่ได้ เราเชื่อนะว่าคนดีผีคุ้มค่ะ ทางที่ดีน่าจะให้หลุดทีละเล็กทีละน้อยสังคมและคนใกล้เคียงจะได้ค่อยๆทำใจ
ภาพคลิปที่โจกับโฮปทะเลาะกัน
เจหรือเปล่าคะ
-
หวานกันไม่กี่ตอนก็เริ่มจะเจออุปสรรคซะแล้ว ไม่ใช่จากภายนอก แต่จากครอบครัวนี่แหละ :เฮ้อ: แต่ความจริงมันก็ต้องแบบนี้ล่ะนะจะให้ราบรื่นไปหมดคงไม่ได้ ยิ่งครอบครัวที่เป็นคนจีนหัวสมัยเก่าด้วยแล้ว นับเป็นเรื่องยากเอาการเลยล่ะที่จะให้ยอมรับความรักแบบนี้ แต่ก็ถือว่าเป็นการทดสอบความรักของทั้งคู่ล่ะนะว่าจะฝ่าไปด้วยกันได้ไหม อุปสรรคยิ่งใหญ่ไม่ใช่ใคร แต่คือใจทั้งสองคนที่จะมั่นคงแข็งแกร่งพอหรือเปล่า :hao3: ไม่ชอบ โฮป ในตอนนี้เลย :z6: เหมือนเอาความฟิน จิ้น ของแฟนคลับและละครมากดดันเล็ก ไม่ว่าโฮปจะทำไปเพื่อรักจริงหรือแค่โปรโมทเรียกเรทติ้ง ก็ไม่น่าทำกันขนาดนี้ เห็นใจเล็กเลยที่ทำอะไรไม่ได้เมื่ออยู่ต่อหน้า แฟนคลับ นักข่าว รวมถึงเจด้วยที่ถูกแย่งซีนไปต่อหน้าต่อตา แต่ยังดีที่เล็กไม่หวั่นไหวและให้กำลังใจสานต่อ แต่วันหน้าก็ขออย่าให้เล็กหวั่นไหวหรือถอยห่างเจด้วยเพราะครอบครัวเจเป็นอุปสรรค กลัวใจเล็กเหมือนกันนะกลัวจะเสียสละตัวเอง โดยการถอยห่างจากเจ และ เจก็อย่าถอยเพราะเห็นแก่ครอบครัวเลยนะ เราเชื่อว่าทั้งคู่จะฝ่าฟันไปด้วยกันได้ เหมือน สน และ ต้น ไง สู้สู้ :katai2-1:
-
อิคุณโฮปนี่ยังไงกันแน่รู้ทั้งรู้ว่าทั้งเจและเล็ก
พวกเค้าเป็นแฟนกันอยู่ยังมาพูดอย่างนี้ไม่รู้
ว่าต้องการอะไรกันแน่แต่เหมือนอยากจะเอาชนะ
เพราะว่าโฮปคงคิดว่าตัวเองเป็นที่หนึ่งมา
ตลอดพอมาเจอเรื่องเล็กคงเหมือนรู้สึกพ่ายแพ้
รึเปล่านะในความคิดเรา5555ยิ่งอ่านยิ่งมโนตาม
-
อ่านไปฟังเพลงไปด้วย
มันได้อารมย์ดีจริงๆ
เรื่องอะไรก็ไม่ทำให้
เสียอารมย์เลยแม้แต่
เรื่องของโฮปแต่ก็ขอ
สักหน่อยเถอะ :fcuk:
+1จ้า
-
เฮ้อออ โฮปหนอโฮป เธอช่างร้ายจริงๆ บังอาจมากมาแย่งซีนคุณเจเราประกาศตัวได้ไงเนี่ย
-
ช่วงนี้เล้าเป็ดเงียบเป็นเป่าสากเลยครับ บรรดาแฟนๆ ของคุณเจกับคุณเล็กที่เหลือไปไหนกันหมดครับตอนนี้
Where are you? :m22: :ped144:
ตอนต่อไปจะมาอีกวันสองวันนะครับ ในชื่อตอนว่า The Grand Opening
Sarawatta
-
:ling3: ลืมไปเลยว่าครอบครัวเจเขาอยากให้เจแต่งงาน มีลูกมีหลานให้ กำลังจะได้กินมาม่าอีกแล้วใช่ไหมเนี๊ยะ
แต่นะ ความรักย่อมมีสุขมีทุกข์ปะปนกันไป สู้ๆ นะค่ะ คุณเจคุณเล็ก
เฮ้อ! เพลียกับโฮปนะ แต่ก็เอาที่โฮปสบายใจเลยแล้วกัน อยากทำอะไรทำไป :hao3: ...เชื่อว่าคุณเล็กมีภูมิคุ้มกันพอ ถ้าไม่พอเดี๋ยวเจอบทโหดคุณเจแน่ๆ
-
:z2: :z2: :z2:
-
โฮปนายแน่มาก นายมาทำแบบนี้ได้ยังไง ขอสักทีเหอะ :z6: หมั่นไส้นายมากกกกกกก :serius2:
ส่วนครอบครัวเจ เฮ้อออ :เฮ้อ: เป็นหัวโบราณจ๋ามาเลยซะด้วย เข้าใจเลยล่ะคะว่ามันจะเป็นอุปสรรคมากแค่ไหนกับปัญหาเรื่องครอบครัวเนี่ย แต่ก็ขออย่าให้ดราม่ามากนะคะ กลัวทิชชู่ไม่พอเพราะต้องแบ่งไปใช้กับทิวบูมด้วย :m8:
สู้ๆ นะเจ ความรักของคุณเล็กจะเป็นพลังให้เจ หาทางออกได้ ฮึบๆๆ เอาใจช่วยเต็มที่ค่ะ! :a2:
-
:catrun:
-
+1 :m32:
-
ช่วงนี้คุณ sarawatta หายไปเลยน่ะ คิดถึง :กอด1:
-
ช่วงนี้คุณ sarawatta หายไปเลยน่ะ คิดถึง :กอด1:
คงต้องรอกันอีกยาวเลยนะครับ ผมรับงานยาวเลย ต้องไปต่างจังหวัด แล้วก็ให้เวลากับธุรกิจมากขึ้นด้วยครับ
ไม่รู้เหมือนกันว่ามาถึงจุดนี้ได้ยังไง จุดที่ไม่มี passion อยากจะเขียนนิยายเลย เหมือนชีวิตวางเฉยไปแล้ว
เป็นความรู้สึกที่อันตรายต่อการเขียนนิยายอย่างยิ่งครับเพราะการเขียนนิยายต้องการความรู้สึกร่วมที่ค่อนข้างมาก
แต่ยังไงๆ ก็สัญญาว่าจะเขียนเรื่องนี้ให้จบ เหลืออีกไม่เกิน 5 ตอนก็จะจบแล้วครับ
จริงๆ ก็ไม่ชอบเท่าไหร่ที่เป็นแบบนี้ในช่วงนี้ อยากให้เขียนจบก่อนแล้วค่อยเป็น แต่บางทีชีวิตมันก็กะเกณฑ์ไม่ได้
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ผมรักมากเหมือนกัน ดีใจที่ได้กลับมาเขียนอีกครั้ง แต่ประวัติศาสตร์ไม่ซ้ำรอยแน่ครับ
ป.ล.
อาทิตย์ที่แล้วที่ไปเป็นล่าม เป็นล่ามให้กลุ่มเดิมที่เคยมาเมื่อหลายปีที่แล้ว ไปดูงานที่นครปฐมด้วยครับ
ผมก็เลยได้ผ่านไปเจอคลองส่งน้ำที่ผมนำมาเป็นฉากในเรื่อง "ต้น-สน" ด้วย ดีใจมากๆ ที่ได้กลับมาเจออีกครั้ง
พาแขกไปเที่ยวแถวพระปฐมเจดีย์ ผมเจอร้านอาหารชื่อ "ต้นสน" ด้วยครับ แล้วก็ตั้งอยู่บนถนนที่มีต้นสนปลูกไว้สองข้างทาง
ทำให้คิดถึงต้นกับสนมากเลย ทำให้อยากเขียนตอนพิเศษที่เกิดขึ้นในอำเภอเมืองนครปฐมบ้าง
เดี๋ยวนี้ที่นครปฐมโดยเฉพาะศาลายามีอาคารใหม่ๆ ที่ดีไซน์สวยๆ เยอะมาก เห็นแล้วอยากไปอยู่เลยครับ
ขอบคุณที่ติดตามและหวังว่าจะรอคุณเล็กกับคุณเจไปจนกว่าจะจบนะครับ
Sarawatta
-
รอคุณเล็กกับคุณเจได้เสมอค่ะ
-
≧﹏≦ รอค่าา..
-
:mew1: ไม่เป็นไรค่ะ คนอ่านรอได้เสมอค่ะ :3123: ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะคนแต่ง
ดีใจจังจะได้อ่านตอนพิเศษต้น-สน คิดถึงค่ะ :กอด1:
-
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปรงบ่อย
รักษาสุขภาพด้วยนะ :L1:
+1จ้า
-
รอคนเขียน รอคุณเล็ก คุณเจ เสมอนะ เดินทางไปไหนมาไหนขอให้ปลอดภัยทั้งไปและกลับ ดูแลตัวเองด้วยนะ :กอด1:
-
เข้าเล้ามาทุกครั้ง สิ่งแรกที่ทำไม่ใช่เปิดนิยายตัวเองนะคะ แต่เปิดนิยายของคุณ sarawatta อ่านก่อน
รอทุกเรื่องนะคะ และเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ แต่อย่าทิ้งไปนานนะคะ กลัวนักเขียนจะลืมคนอ่านที่รอกันซะก่อน :กอด1:
ปล.ต้นสน มีตัวตนอยู่จริงๆ มั๊ยนะ ให้ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ค่ะ :impress2:
-
+1 :L1:
-
:mew1: :กอด1:
-
รอได้เสมอจ้า :mew1: ทำงานตามสบายเลยจ้า ไม่ต้องซีเรียส มีอารมณ์อยากแต่งมีเวลาว่างเมื่อไหร่ค่อยมาอัพก้อได้จ้ะ เราเชื่อว่าคนอ่านรอได้เสมอ ขออย่าทิ้งกันก้อโอเคแล้วจ้า แต่เรามั่นใจว่าคุณ sarawatta ไม่ทิ้งนิยายตัวเองแน่นอน :mew3: รักษาสุขภาพด้วยน่ะจ้ะ :กอด1:
-
:z13: ยังคงรอนะค่ะ
-
✿✿ อัปไลน์ที่รัก ✿✿
CHAPTER 27 ❋ The Grand Opening
(http://bit.ly/2aNT8p3)
เล็กแจ้งดาวน์ไลน์ที่อยู่ในไลน์กลุ่มว่าจะขอปิดโทรศัพท์หนีนักข่าวชั่วคราวแล้วจากนั้นก็ปิดโทรศัพท์ของตัวเองไปเลย ตั้งแต่ออกมาจากงานจนมาถึงบ้าน มีโทรศัพท์ติดต่อเข้ามาตลอดเวลาจนนับสายแทบไม่ถ้วน บรรดานักข่าวและสำนักข่าวที่อยากได้ข่าวไปขายต่างก็เห็นโอกาสนี้เป็นโอกาสทองทั้งนั้น แต่ ณ เวลานี้เล็กไม่ต้องการตอบคำถามใดๆ ทั้งสิ้น ส่วนหนึ่งนั้นเป็นเพราะว่ามีหลายอย่างที่เล็กยังไม่เข้าใจชัดเจนดีพอ
พอเดินมาจนสุดทางเดินของสะพานที่ทอดตัวยาวมาถึงเกือบกลางทะเลสาบในหมู่บ้านแล้วเล็กกับเจก็นั่งลงและหันหลังพิงกัน คืนนี้ไม่มีดวงจันทร์ให้เห็น เห็นแต่แสงดาวรางๆ เพราะแสงไฟโดยรอบทำให้มองเห็นความสวยงามของท้องฟ้ายามค่ำคืนได้ไม่เต็มที่ ตอนแรกว่าจะนั่งคุยกันในบ้านแต่เล็กเห็นว่าการได้ออกมานั่งรับลมเย็นๆ นอกบ้านบ้างก็น่าจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้น
"คุณเล็กว่ามันเป็นการจัดฉากเพื่อเรียกเรตติ้งละครหรือเปล่าครับ"
"อืม...ก็น่าคิดนะครับคุณเจ แต่ปกติ...ถ้าจะมีการจัดฉากผมก็จะต้องรู้ด้วยทุกครั้ง แต่ครั้งนี้...ไม่เห็นมีใครบอกอะไรผมเลย ผมก็เลยคิดว่าไม่น่าจะใช่"
เล็กตอบไปแล้วก็ยังคงครุ่นคิดอยู่ จะว่าไปเรื่องนี้ก็มีเงื่อนงำน่าสงสัยหลายอย่าง อยู่ๆ โฮปที่ไม่เคยมีทีท่าว่าจะสนใจผู้ชายกลับมาชอบเล็กทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน หรือว่ามันจะเป็นแผนเรียกเรตติ้งละครอย่างที่เจสงสัย แต่มันก็ดูจะเกินไปหน่อยที่โฮปต้องทำถึงขนาดนี้ งานเปิดตัวของเล็กและเจกับแฟนคลับพังลงอย่างไม่เป็นท่าเลย พรุ่งนี้นักข่าวคงเขียนข่าวกันอย่างสนุก แม้ว่าเล็กกับโฮปจะไม่ได้ให้สัมภาษณ์ใดๆ ก็เชื่อว่านักข่าวสามารถเขียนให้มันน่าสนใจและขายได้อย่างแน่นอน
เล็กยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาโฮปอีกรอบก็ยังติดต่อไม่ได้อยู่ดี สงสัยขานั้นคงปิดเครื่องหนีนักข่าวเหมือนกัน ถ้าเป็นการจัดฉากจริงโฮปก็น่าจะเป็นคนที่รู้ดีที่สุดนั่นแหละ แต่ตอนนี้กลับติดต่อไม่ได้เลย
"คุณเล็กดูนี่สิครับ มีคนโพสคลิปที่ผมทะเลาะกับนายโฮปนั่นลงยูทูปแล้ว"
เจหันหน้ามาพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้เล็กดู ตอนนี้ในหน้าแฟนเพจของเล็กและโฮปมีคนเอาคลิปที่ถ่ายไว้ไปแปะไว้แล้ว มีคนเข้ามาแสดงความคิดเห็นกันไปต่างๆ นาๆ อย่างล้นหลาม ถ้าหากว่านี่คือการเรียกเรตติ้ง ก็นับว่าเป็นกลยุทธที่ได้ผลมากเพราะเดี๋ยวนี้คนชอบเรื่องฉาวๆ แรงๆ หรือมีเงื่อนงำให้น่าค้นหา
เล็กดูแล้วก็ชักกังวลใจ ไม่ห่วงตัวเองเท่าไหร่หรอกเพราะเจอเรื่องไม่ดีในวงการนี้มาเยอะแล้ว คนที่น่าเป็นห่วงมากกว่าก็คือเจนี่แหละที่ต้องเข้ามาพัวพันกับเรื่องไม่เป็นเรื่องในวงการนี้ไปด้วย
"อีกไม่นานคลิปกับข่าวก็คงจะแพร่ไปทั่ว ผมกลัวที่บ้านของคุณเจรู้เรื่องนี้จังเลยครับ"
พอเล็กพูดจบก็ทำให้เจนึกขึ้นมาได้ จึงรีบเอาโทรศัพท์คืนมาแล้วก็โทรหาพี่สาวทันที
"เจ๊เจน ได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับผมหรือเปล่าครับ" เจเข้าเรื่องทันทีโดยไม่ต้องอ้อมค้อมเพราะถ้าพี่สาวเห็นข่าวหรือคลิปแล้วก็น่าจะเข้าใจได้ไม่ยาก
"ข่าวอะไรเหรอ"
พอรู้ว่าพี่สาวยังไม่รู้แล้วเจจึงโล่งใจขึ้นมาหน่อย อย่างนี้ก็น่าจะแปลว่าป๊ากับม๊ายังไม่รู้เช่นกัน
"คืออย่างนี้ครับเจ๊เจน..." แล้วเจก็เล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นให้พี่สาวฟัง
"ตายแล้วขนม พรุ่งนี้มันต้องเป็นข่าวใหญ่แน่ๆ เลย ป๊ากับม๊าคงไม่รู้หรอกเพราะเขาไม่ค่อยดูข่าวบันเทิง แต่ญาติๆ เราต้องเห็นแน่ๆ เลย แล้วถ้าเกิดเขาโทรมาบอกป๊ากับม๊า เจ๊ก็ไม่อยากจะคิดเลยขนม"
"ทำไงดีล่ะครับเจ๊" สีหน้าของเจกังวลอย่างเห็นได้ชัด
"มันปิดยากแล้วล่ะขนม" เจนเงียบไปเหมือนกับกำลังครุ่นคิดหาทางออกช่วยน้องชาย
"เอางี้ไหมขนม บอกป๊ากับม๊าไปก่อนก็ได้ว่าเป็นแค่การเรียกเรตติ้งละครเฉยๆ นักข่าวเข้าใจผิดกันไปเอง ดีไหม"
"อืม...ดีเหมือนกันครับเจ๊"
"พี่รู้ว่าขนมคงคิดไว้แล้วล่ะว่าต่อไปจะทำยังไง คนดีๆ อย่างขนมกับคุณเล็กตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้หรอก คิดบวกไว้นะขนม เจ๊จะคอยเอาใจช่วย"
ได้กำลังใจจากพี่สาวแล้วก็ทำให้เจใจชื้นขึ้นมาอีกมากทีเดียว อย่างน้อยในครอบครัวก็ยังมีอย่างน้อยหนึ่งคนที่เข้าใจและยอมรับเรื่องนี้ได้
"ขอบคุณครับเจ๊ แค่นี้ก่อนนะครับ"
พอเจวางสายปุ๊บเล็กก็รีบถามอย่างเป็นห่วง "พี่เจนว่าไงครับคุณเจ"
เจเหยียดยิ้มน้อยๆ สีหน้าดูหายกังวลไปพอสมควร
"พี่สาวผมเข้าใจผมดีครับคุณเล็ก เจ๊เจนแนะนำว่าให้ผมบอกป๊ากับม๊าไปก่อนว่าเป็นการจัดฉากเพื่อเรียกเรตติ้งละคร แต่หลังจากนี้...เราคงต้องทำให้มันเป็นเรื่องจริงแล้วล่ะคุณเล็ก"
เล็กพยักหน้าเห็นด้วย ความลับไม่มีในโลกหรอก สักวันที่บ้านเจก็ต้องรู้จนได้
"คุณเล็กกลัวหรือเปล่าครับ ถ้าเกิดว่า...ป๊ากับม๊าผมรับไม่ได้ คุณเล็กจะสู้ไปกับผมไหม"
เล็กขำเบาๆ เมื่อเห็นเจนิ่วหน้า "คุณเจ...ผมรู้อยู่แล้วว่าความรักของเราสองคนไม่ง่ายหรอก การที่ผมปล่อยให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนมาไกลขนาดนี้ก็เพราะผมอยากใช้ชีวิตอยู่กับคุณเจไงครับ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคมากแค่ไหนผมก็ยินจะร่วมฝ่าฟันไปกับคุณเจ จนกว่าคุณเจจะปล่อยมือผมไปนั่นแหละ"
เจรีบเอานิ้วชี้มาแตะปากเล็กไว้ทันทีที่ได้ยินเรื่องให้เจปล่อยมือ
"ผมจะไม่ปล่อยมือคุณล็กอย่างเด็ดขาด อย่าพูดอย่างนี้อีกนะครับ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเราก็ต้องจับมือกันไว้...นะครับคุณเล็ก"
เล็กหยุดมองคนตรงหน้าอย่างสนใจ ผู้ชายคนนี้ครั้งหนึ่งเคยสัญญากับเล็กไว้ว่าถ้าเล็กให้อภัยและให้โอกาสอีกสักครั้ง ผู้ชายคนนี้จะไม่ปล่อยมือเล็กไป จะทำงานไปด้วยกัน สำเร็จไปด้วยกัน จับมือกันไปจนกว่าวันหนึ่งเล็กจะปล่อยมือไปเสียเอง เจได้ทำตามทุกอย่างตามที่สัญญาไว้แล้วในเรื่องธุรกิจ เหลืออีกเพียงสามเดือนเท่านั้นที่เล็กจะนับคุณสมบัติเป็นแพลตินัม คงไม่ยากเกินไปอย่างแน่นอนถ้าเจยังคอยสนับสนุนด้วยดีเหมือนที่ผ่านมา
แล้วเรื่องความรักล่ะ เล็กเชื่อใจเจเหมือนกับที่เชื่อใจเรื่องธุรกิจหรือเปล่า อันที่จริง ที่มาของความเชื่อใจก็คงมาจากความรักนั่นแหละ
"ครับคุณเจ ต่อไป...ผมจะไม่พูดอย่างนี้อีก" เล็กรับคำพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
"อ้อ...เป็นแฟนกับผม คุณเจต้องอดทนหน่อยนะครับ อาชีพอย่างผม...ใครๆ ก็อยากรู้อยากเห็น มีคนคอยตาม คอยสอดแนมอยู่ตลอดเวลา เรื่องส่วนตัวที่ไม่ควรจะเป็นปัญหาก็อาจจะเป็นปัญหาได้"
"ก็ดีเหมือนกันนะครับ เผื่อผมจะดังเหมือนคุณเล็กบ้าง"
เจพูดติดตลก แล้วก็เอามือโอบศีรษะของเล็กให้ซบลงบนไหล่ของตัวเอง มืออีกข้างหนึ่งดึงมือเล็กมาจับไว้
"ผมรักคุณเล็กนะ"
เจไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่คำว่ารักก็คงเพียงพอที่จะบอกอะไรหลายๆ อย่างได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากเรื่องมากราว การกระทำหลายๆ อย่างของสองคนที่ผ่านมาต่างหากที่พูดแทนทุกสิ่งทุกอย่างได้ดีที่สุด
เล็กซบลงบนไหล่ของคนรักอย่างเหนื่อยอ่อน โชคดีที่จิตใจของเล็กเข้มแข็งขึ้นมามาก โชคดีที่เล็กได้เตรียมทางสำรองของชีวิตไว้แล้ว เล็กเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าการมีทางเลือกอื่นที่ดีกว่าสำรองไว้ทำให้ชีวิตง่ายขึ้นมากแค่ไหน ทุกวันนี้เล็กก็แทบจะไม่รับงานเล็กๆ น้อยๆ เลย ไม่ต้องวิ่งหาเงินจนเหนื่อยเหมือนเมื่อก่อน ที่สำคัญ เล็กโชคดีมากที่สุดที่มีผู้ชายคนนี้อยู่เคียงข้าง เป็นทั้งอัปไลน์คนเก่งและคู่ชีวิตที่แสนดีที่เล็กหวังว่าจะได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไป
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
วันรุ่งขึ้นคุณสนิทก็มาหาเล็กถึงที่บ้านเพื่อแจ้งให้เล็กรู้ว่าผู้ใหญ่ของช่องต้องการคุยด้วย ทางนั้นพยายามติดต่อเล็กแล้วแต่เล็กปิดเครื่องก็เลยติดต่อไปที่คุณสนิทแทน เล็กจึงต้องรีบไปพบผู้ใหญ่ที่สถานีตั้งแต่เช้า ส่วนเจก็กลับบ้านและทำงานตามปกติ
พอมาถึงก็เห็นโฮปมารออยู่ก่อนแล้ว ที่น่าแปลกคือมีคุณชิงชัยอยู่ด้วย ไม่รู้ว่ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้ยังไง
"เราต้องจัดงานแถลงข่าวโดยเร็วแล้วล่ะคุณเล็ก ผมอยากจัดพรุ่งนี้เลย คุณเล็กพร้อมไหม"
มาถึงคุณวิทวัสซึ่งเป็นผู้บริหารระดับสูงของช่องก็เข้าเรื่องทันที เล็กออกจะแปลกใจที่คุณวิทวัสไม่ถามโฮปที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ เล็กว่าพร้อมที่จะแถลงข่าวด้วยหรือเปล่า
"แถลงข่าวเรื่องอะไรเหรอครับ"
เล็กนั่งลงพร้อมกับถามอย่างงงๆ พอถึงตอนนี้ก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าจะแถลงข่าวยังไง จะให้บอกว่าเป็นการจัดฉากเพื่อเรียกเรตติ้ง หรือจะให้บอกว่าเป็นการเข้าใจผิดกัน หรือจะให้บอกว่ายังไงกันแน่ เล็กเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นได้ยังไง
"เอาเป็นว่าพอถึงวันแถลงข่าวคุณก็จะรู้เองนั่นแหละว่าจะแถลงเรื่องอะไร นักข่าวจะถามคุณเอง คุณก็แค่ตอบไปตามที่นักข่าวถาม แค่นั้นล่ะครับ"
คุณวิทวัสบอกแล้วก็หันหน้าไปยิ้มๆ กับคนอื่นๆ ที่อยู่ในห้องอีกสามสี่คน เล็กขมวดคิ้วอย่างสงสัย คงต้องมีความไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นอน ผู้ใหญ่ช่องนี้กำลังจะเล่นตลกอะไรกับเล็กอีกหรือเปล่า นายชิงชัยที่เล็กเพิ่งจะไว้ใจได้ไม่นานก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วหรือ แถมยังให้พระเอกอันดับต้นๆ ของเมืองไทยมาร่วมขบวนการนี้ด้วย
"ถ้าไม่มีอะไรชัดเจนผมจะไม่แถลงข่าวครับ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับคุณวิทวัส คุณชิงชัย คุณโฮป ทุกคนกำลังทำอะไรกันอยู่เหรอครับ"
เล็กถามพร้อมกับหันไปมองหน้าทุกคนที่เล็กเรียกชื่อ ไม่มีอะไรที่เล็กต้องกลัวอีกแล้ว ต่อให้ผู้ใหญ่ไม่ป้อนงานให้เล็กก็ไม่ต้องกังวลใดๆ อีกต่อไป
"ถ้าเล็กเชื่อใจพี่ พรุ่งนี้บ่ายสามเล็กมางานแถลงข่าวที่นี่ละกัน เราจะจัดงานแถลงข่าวที่นี่ เดี๋ยววันนี้พี่จะให้คนแจ้งสำนักข่าวต่างๆ ให้ เล็กมาให้ได้ละกัน"
ชิงชัยที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ พูดขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่ช่วยทำให้เล็กหายสงสัยได้เลย มีแต่จะงุนงงมากยิ่งขึ้นเท่านั้น เล็กไม่ตอบคำถามว่าจะมาหรือไม่มางานแถลงข่าวเพราะคิดว่าเรื่องนี้มีเงื่อนงำอย่างแน่นอน ปกติผู้ใหญ่มักจะยัดสคริปต์ให้พูด แต่คราวนี้กลับไม่ให้แนวทางใดๆ เลย นับว่าเป็นเรื่องแปลกมาก
"แล้วคุณโฮปล่ะครับ" เล็กถามพลางหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ข้างๆ ไม่ยอมพูดยอมจาตั้งแต่ที่เล็กมาถึง
"เอาไว้เราไปคุยกันในงานแถลงข่าวละกันนะครับคุณเล็ก ตอนนี้คุณเล็กกลับบ้านไปก่อน ทำใจสบายๆ แล้วพรุ่งนี้มาเจอกัน ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ไม่มีอะไรน่ากลัวอย่างที่คุณเล็กคิดหรอกครับ"
คุณวิทวัสรีบพูดแทรกขึ้นมาเพื่อช่วยกันไม่ให้โฮปตอบคำถาม โฮปที่ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างก็เงียบไปตามเดิม เล็กมองหน้าแต่ละคนที่อยู่รอบๆ ห้องแล้วก็ยิ่งแปลกใจ ดูเหมือนจะไม่มีใครแสดงท่าทีร้อนใจใดๆ เลย มีแต่โฮปเท่านั้นที่ดูเงียบๆ ไม่พูดไม่จาอยู่คนเดียว
พอออกมาจากห้องผู้ใหญ่แล้วเล็กก็ก้าวฉับๆ เดินตามโฮปที่สาวเท้าเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว พอเห็นว่าจะไม่ทันเล็กก็เปลี่ยนเป็นวิ่งไปดักหน้าแทน
"นี่มันอะไรกันครับคุณโฮป"
โฮปหยุดเดิน มองหน้าเล็กแล้วก็หันหนีไปทางอื่น "ผมยังพูดอะไรไม่ได้ พรุ่งนี้คุณเล็กก็จะรู้เอง ผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีผมต้องรีบไปงาน"
ว่าแล้วโฮปก็เดินแกมวิ่งหนีหายเข้าไปในลิฟต์ท่ามกลางสายตาของพนักงานที่อยู่แถวๆ นั้นที่มองมาอย่างสงสัย เล็กถอนหายใจอย่างหนักใจ ไม่แน่ใจว่าควรจะมาแถลงข่าวพรุ่งนี้ดีหรือเปล่า แต่เอาเถอะ ถ้าใครอยากจะกลั่นแกล้งเล็กอีกก็คงไม่เป็นไรหรอก บางทีมันอาจจะถึงคราวที่เล็กต้องอำลาจากไปเสียที หลังจากที่ยึกๆ ยักๆ อยู่หลายครั้ง ถ้ายังมีเรื่องให้ต้องเสียใจอีกเล็กคงไม่อยู่แล้วล่ะ
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
ในที่สุดเล็กก็ตัดสินใจมาร่วมงานแถลงข่าวอย่างงงๆ มีนักข่าวมาอย่างมากมายล้นหลามจนห้องแถลงข่าวคับแคบไปถนัดตา นอกจากนักข่าวแล้วก็ยังมีบรรดาแฟนคลับและดาวน์ไลน์ของเล็กหลายคนมาให้กำลังใจด้วย น้องชายของเล็กกับบีถึงกับยอมลางานช่วงบ่ายมาร่วมงานด้วย เจนั่งอยู่กับจิ๊ด บี น้ำฝน อาร์ทและพี่ประสิทธิ์ เห็นแล้วก็รู้สึกดีใจที่คนเหล่านี้ยังคงอยู่เคียงข้างเล็กเสมอมาไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้น
พอเห็นป้ายชื่องานเล็กก็ยิ่งแปลกใจ แทนที่จะเขียนว่างานแถลงข่าวกลับเขียนว่า "The Grand Opening" แต่ก็ไม่มีใครให้คำตอบที่ชัดเจนกับเล็กได้แม้แต่คนเดียว นั่นก็ยิ่งทำให้ทุกอย่างน่าสงสัยมากขึ้นไปอีก
พอถึงเวลา เล็กกับโฮปก็เดินมานั่งที่โต๊ะแถลงข่าวด้วยกัน ช่างภาพรัวชัตเตอร์กันอย่างสนุกมือ แสงแฟลชวูบวาบอาจเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเล็ก แต่วันนี้เล็กกลับรู้สึกตื่นเต้นและประหม่าราวกับเพิ่งออกงานอย่างนี้เป็นครั้งแรก
พอนั่งลงปุ๊บ โฮปก็จัดการพูดเกริ่นนำก่อนใคร
"ขอบคุณพี่ๆ น้องๆ สื่อมวลชนแล้วก็ทุกๆ ท่านที่มาร่วมงานแถลงข่าวในวันนี้นะครับ มากันอย่างอุ่นหนาฝาคั่งเลย ขอบคุณมากๆ ครับที่ให้ความสนใจ ผมว่า...การแถลงข่าวครั้งนี้น่าจะเป็นนิมิตหมายอันดี แล้วก็น่าจะเป็นมิติใหม่ให้กับวงการบันเทิงของเราด้วยครับ ผมว่าสังคมของเรามาถึงจุดที่เราสามารถยอมรับความแตกต่างหลากหลายได้พอสมควรแล้ว มีคนมากมายที่อาจจะไม่ได้คิด ทำหรือเป็นเหมือนกับคนส่วนใหญ่ แต่คนเหล่านี้หลายๆ คนก็เป็นคนที่มีความสามารถ เป็นคนที่ทำประโยชน์ให้กับสังคมและวงการต่างๆ เพราะฉะนั้นผมก็มองว่าการที่เราจะอยู่ร่วมกันและให้โอกาสคนเหล่านี้ได้มีพื้นที่ของตัวเองในสังคมก็เป็นสิ่งที่ดีมาก ใช่ไหมครับ"
แม้ว่าเล็กจะสงสัยสิ่งที่โฮปพูดอย่างมากแต่ก็ต้องทำเป็นยิ้มๆ ไว้ก่อน ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกถึงความแปลกประหลาดจนเล็กชักไม่มั่นใจเสียแล้วว่านี่คืองานแถลงข่าวอะไรกันแน่
"อย่างที่ทุกท่านคงจะได้เห็นและได้ทราบผ่านสื่อบ้าง ผ่านโซเชี่ยลมีเดียบ้าง บางคนก็อาจจะเห็นด้วยตัวเอง ผมอยากจะขอชี้แจงให้ทราบว่าทั้งหมดนี้...เป็นการจัดฉากครับ"
สิ้นเสียงของโฮป นักข่าวและคนที่มาร่วมแถลงข่าวก็ส่งเสียงฮือฮากันใหญ่ เล็กเองได้แต่ทำหน้าเหรอหรา มองหน้าโฮปที่ไม่ยอมหันมาสบตาด้วยอย่างงงๆ ปกติไม่มีใครยอมรับง่ายๆ หรอกว่าเป็นการจัดฉาก ทำไมคราวนี้โฮปถึงได้เฉลยว่าเป็นการจัดฉากโดยไม่ต้องอ้อมค้อมเลยแม้แต่น้อย
"ส่วนจะเป็นการจัดฉากเรื่องอะไรนั้น สักครู่เราก็จะได้รู้คำตอบแล้วครับ"
คราวนี้โฮปหันมายิ้มกับเล็กแล้วก็หันไปพูดต่อ
"เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ผมขออนุญาตมอบเวทีแถลงข่าวให้คุณเล็กเลยละกันนะครับ ทุกเรื่องที่ทุกคนสงสัยคุณเล็กจะตอบได้ทั้งหมดครับ"
พูดจบแล้วโฮปก็เดินหลบไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้เล็กมองตามอย่างงงๆ ก่อนจะหันมายิ้มเจื่อนๆ กับนักข่าวที่พร้อมจะถามคำถามแล้ว แต่ละคนจ้องมองมาอย่างกระเหี้ยนกระหือรือที่จะระดมสรรพคำถามใส่เล็กอย่างเต็มที่
"ทราบมาว่าคุณเล็กจะเปิดตัวเรื่องนี้มานานแล้ว ทำไมคุณเล็กถึงอยากเป็นตัวอย่างให้คนอื่นๆ ในวงการบันเทิงได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของตัวเองล่ะคะ คุณเล็กไม่กลัวเหรอคะ"
แค่คำถามแรกก็เล่นเอาเล็กงงเป็นไก่ตาแตกเสียแล้ว
"อะไรนะครับน้อง เปิดตัวเรื่องอะไรเหรอครับ"
"แหม...ใครๆ ก็รู้กันหมดแล้วล่ะค่ะคุณเล็ก ก็คุณเล็กเล่นรับงานอย่างนี้ตลอดในช่วงหลังๆ" นักข่าวสาวคนนั้นพูดไปพร้อมกับหัวเราะไปด้วย คนอื่นๆ ก็พลอยหัวเราะตาม
"นี่มันอะไรกันครับ จะให้ผมเปิดตัวเรื่องอะไรเหรอครับ" เล็กยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี หันมองไปที่เจกับดาวน์ไลน์ก็เห็นแต่ละคนทำหน้างงๆ เช่นเดียวกัน
"อ้าว ก็เรื่องที่คุณเล็กจะเปิดตัวว่าเป็นดาราชายที่เป็นชายรักชายไงครับ" น้องนักข่าวคนหนึ่งเฉลยออกมา
"อ้อ"
จากนั้นก็ดูเหมือนว่าเล็กจะเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้แล้ว วันนั้นที่เล็กกับเจเปิดตัวที่เซ็นเตอร์แห่งหนึ่งของนักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับสูง เล็กเชิญชิงชัยไปฟังด้วย พอลงมาจากเวทีก็มีโอกาสได้เล่าให้ชิงชัยฟังว่าต่อไปเล็กอยากจะเปิดตัวเรื่องนี้ในวงการบ้าง ไม่อยากอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ อีกต่อไป แต่ยังนึกไม่ออกว่าจะเปิดตัวยังไงดี เล็กจำไม่ได้ว่าชิงชัยให้คำแนะนำยังไงบ้าง แต่เดาว่าชิงชัยน่าจะเป็นคนต้นคิดให้เกิดการจัดฉากขึ้นพร้อมกับเป็นที่มาของงานแถลงข่าวในวันนี้ ถ้าไม่ใช่ชิงชัยแล้ว โฮปก็ไม่น่าจะมาเข้าร่วมขบวนการจัดฉากนี้ได้อย่างแน่นอน
เล็กรวบรวมสมาธิอีกครั้ง เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วก็คงตามน้ำไป ก็ดีเหมือนกันที่งานเปิดตัวของเล็กมีนักข่าวให้ความสนใจกันเยอะขนาดนี้ ถ้าให้เล็กจัดงานเองอาจจะเชิญคนเยอะไม่ได้เท่านี้ด้วยซ้ำ
"เรื่องนี้นี่เอง ไม่กลัวหรอกครับ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย ผมไม่อยากหลบๆ ซ่อนๆ เหมือนหลายๆ คนที่เป็นอยู่ตอนนี้ ทำไมผมจะต้องหลบๆ ซ่อนๆ ด้วยล่ะครับในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ต่อให้เปิดตัวแล้วงานน้อยลงผมก็ไม่กลัวครับ ผมอยากเป็นตัวอย่างให้หลายๆ คนยอมรับในสิงที่ตัวเองเป็น ไม่งั้นเราจะไม่มีความสุขกับชีวิตเลย ไปไหนก็ต้องคอยหวาดระแวง เราไม่ได้ค้ายาหรือฆ่าใครตายนี่ครับ เราก็ควรจะมีชีวิตอยู่ในสังคมเหมือนกับคนทั่วๆ ไป"
เล็กหยุดเว้นจังหวะเพื่อดูผลการตอบรบจากสิ่งที่เล็กเพิ่งพูดไป พอเห็นทุกคนฟังอย่างตั้งใจก็ค่อยใจชื้นขึ้นมาได้หน่อย
"ธรรมชาติเป็นคนสร้างผมขึ้นมา เหมือนกับที่สร้างคนอื่นๆ ขึ้นมานั่นแหละครับ ถ้าผมผิดปกติ คนอื่นๆ ก็คงผิดปกติด้วยเพราะเราถูกสร้างมาเหมือนๆ กัน สร้างมาจากสิ่งเดียวกัน เราวัดคุณค่าของคนที่ไหนล่ะครับ จากรูปร่างหน้าตา จากสิ่งที่ธรรมชาติสร้างให้เขาเป็น หรือว่าจากคุณค่าของงานที่เขาทำ"
พอเล็กพูดจบทั้งห้องก็เงียบไปชั่วขณะ สักพักก็มีเสียงพูดคุยกันเซ็งแซ่ตามเดิม
"เอาอย่างงี้ ไม่ต้องถามคำถามอะไรผมก็ได้ ผมจะเล่าให้ฟังเองละกันนะครับ ฟังผมเล่าจบแล้วอยากถามอะไรก็ค่อยถามได้ครับ"
ไมค์และเวทีเป็นของเล็กแล้ว เพราะฉะนั้น เล็กจะกำหนดให้มันเป็นยังไงก็ได้ มันอาจจะน่าตกใจอยู่บ้างที่ถูกเซอร์ไพรส์หนักขนาดนี้ แต่ธุรกิจยัวร์เวย์ก็ช่วยทำให้เล็กมีจิตใจที่เข้มแข็ง คิดบวกและแก้สถานการณ์เฉพาะหน้าให้เป็นคุณกับตัวเองได้
"ตอนนี้...ผมมีความรักแล้วกับผู้ชายคนหนึ่ง ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ ถ้าแฟนผมโอเค ผมจะพามาเปิดตัวเอง ไม่ปิดบังแน่นอนครับ อย่าเพิ่งสงสัยหรือตั้งคำถามว่าเป็นใคร เอาเป็นว่าผมยอมรับว่าผมกำลังคบหาดูใจกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ละกัน คือ...เมื่อก่อนผมก็ไม่คิดว่าผมจะมีแฟนเป็นผู้ชายได้หรอกนะครับ แต่เชื่อผมอย่างหนึ่งเถอะครับ ความรักนอกจากจะไม่มีพรมแดนแล้ว ความรักก็ไม่มีเพศด้วย"
"วันนี้เราจะรักใครสักคนเพราะว่าอะไรล่ะครับ เราถูกสอนมาว่าผู้ชายต้องรักกับผู้หญิง ผู้หญิงก็ต้องรักกับผู้ชาย แต่บางครั้ง เราก็อาจจะได้เจอใครสักคนที่ดีๆ ที่เราคิดว่าจะอยู่กับเราได้ ดูแลกันและกันได้ เคมีเข้ากัน พูดคุยกันเข้าใจ แล้วคนๆ นั้นก็อาจจะเป็นเพศเดียวกับเรา ถ้าเราเจอใครคนนั้น เราจะทำยังไงครับ หลายคนอาจจะกลัว ปล่อยผ่านเลยไป ไม่กล้าทำตามสิ่งที่หัวใจเราบอกว่าใช่ ทำไมเราไม่ลองมีความรักอย่างนี้ดูบ้างล่ะครับ สำหรับผม ความรักเป็นเรื่องของหัวใจครับ ถ้าหัวใจบอกว่าใช่ผมก็อยากทำตามที่หัวใจผมต้องการ ผมไม่อยากโกหกตัวเอง พอตัดสินใจมีความรักอย่างนี้แล้วก็ไม่เห็นจะมีอะไรนี่ครับ เราก็มีคนคอยห่วงใย ดูแลกัน คิดถึงกัน ก็เหมือนที่เรามีแฟนปกติทั่วไปนั่นแหละครับ"
"ก็อย่างที่หลายๆ คนอาจจะเคยรู้มาก่อนว่าผมเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงอยู่คนหนึ่งก่อนหน้านี้ แล้วก็เลิกกันไป แต่ก็ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ผมเปลี่ยนใจมาชอบผู้ชายหรอกครับ แต่ผมอยากจะบอกว่า วันหนึ่งที่ผมได้เจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่บังเอิญผ่านเข้ามาในชีวิต ความรู้สึกหลายๆ ที่เคยเกิดขึ้นตอนที่ผมเคยมีความรักกับผู้หญิงก็กลับมา มันก็เป็นความรู้สึกเดียวกัน ไม่มีอะไรแตกต่างกันเลย ก็คิดถึงกัน เป็นห่วงกัน อยากดูแลกัน อยากอยู่ใกล้กัน แล้วก็อยากให้ใครคนนั้นทำเหมือนกับที่เราทำ ในเมื่อมันไม่ต่างกันแล้ว มันก็ควรจะเป็นความรักเหมือนกัน และผม...ก็ควรจะทำตามเสียงเรียกร้องในหัวใจของผม ไม่ใช่เอาแต่กลัวว่าใครจะมองยังไง"
"ทุกวันนี้ ผมไม่แคร์หรอกครับว่าใครจะมองยังไง เพราะผมบังคับใครไม่ได้ ในธุรกิจที่ผมทำอยู่ มีอยู่คำพูดหนึ่งที่ผมชอบมากๆ คนสำเร็จหลายคนสอนผมว่า...ความพยายามเปลี่ยนแปลงผู้อื่นเป็นจุดเริ่มต้นของความล้มเหลว ความพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นจุดเริ่มต้นของความสำเร็จ เพราะฉะนั้น ผมจะไม่เปลี่ยนใคร ผมแค่จะบอกว่าผมเป็นยังไง รับได้ก็คบกันไป รับไม่ได้ จะไม่คบกันก็ไม่เป็นไรครับ คนทั้งโลกไม่จำเป็นต้องเข้าใจผมคนเดียว ถ้าจะมีคนไม่เข้าใจบ้างก็ไม่เป็นไร อย่างเช่นทุกคนที่มาในวันนี้ คงไม่ใช่ทุกคนที่รับได้ แต่ผมก็ทำได้แค่บอกหรืออธิบาย ส่วนใครจะเข้าใจว่ายังไงก็เป็นสิทธิ์ของคนนั้นครับ"
"เอาเป็นว่า...ผมขอเปิดตัวอย่างเป็นทางการละกันครับว่าผมเป็นชายรักชาย จะเรียกผมว่าเกย์ก็ยินดีครับ แล้วผมก็มั่นใจว่าสิ่งที่ผมเป็นไม่ได้เป็นพิษเป็นภัยกับใคร ผมจะทำหน้าที่นักแสดงของผมให้ดีที่สุด ผมจะทำงานทุกชิ้นด้วยความตั้งใจอย่างที่สุด ผมจะเป็นคนดีของสังคมนี้ให้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ ถ้าผมมีมากพอ ผมก็จะเผื่อแผ่แบ่งปันให้คนอื่นๆ ด้วย คนอย่างผมก็มีสิทธิ์ที่จะอยู่ในสังคมนี้ใช่ไหมครับ ผมขออ้างสิทธินี้ของผมอย่างเต็มที่ละกัน ไม่ต้องมาไล่ผมนะครับเพราะผมจะไม่ไปไหน ผมจะอยู่ในที่ที่เดียวที่ทุกคนอยู่ ผมจะไม่ปิดบังตัวเองอีกต่อไป ขอบคุณทุกคนที่รับฟังและเข้าใจผมนะครับ ถึงจะไม่เข้าใจก็ขอขอบคุณที่มารับรู้ หวังว่าต่อไปคนที่ยังไม่เข้าใจก็อาจจะเข้าใจมากขึ้น ขอบคุณจากใจครับ"
จากนั้นเสียงปรบมือก็ดังกึกก้องไปทั่วห้องพร้อมกับเสียงโห่ร้องแสดงความยินดี เล็กถึงกับน้ำตาไหลเลยทีเดียว เจ ดาวน์ไลน์และแฟนคลับของเล็กก็ดูเหมือนจะอยู่ในอาการเดียวกัน เล็กหันไปสบตากับเจแล้วก็ยิ้มด้วยความรู้สึกที่โล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
จากนั้นโฮปก็เดินถือช่อดอกไม้ออกมาพร้อมกับคุณวิทวัสและชิงชัย แล้วโฮปก็เป็นตัวแทนมอบช่อดอกไม้แสดงความยินดีให้กับเล็ก
"ยินดีด้วยนะครับคุณเล็ก" โฮปกล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม เสียงโห่ร้องดังขึ้นยิ่งกว่าเดิม
"ขอบคุณคุณโฮปมากนะครับ" เล็กรับช่อดอกไม้มาพร้อมกับกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณคุณชิงชัยดีกว่า"
โฮปโบ้ยไปที่อีกคนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ โฮป
"ถ่ายรูปก่อนครับ" คุณวิทวัสเตือนเมื่อเห็นนักข่าวเริ่มรัวชัตเตอร์
ทุกคนจึงหันไปยิ้มให้กับนักข่าวและปล่อยให้นักข่าวถ่ายรูปจนหนำใจ ชิงชัยเดินมาหาเล็กแล้วก็ตบไหล่เล็กเบาๆ
"ขอโทษด้วยนะที่พี่เซอร์ไพรส์เล็กหนักไปหน่อย จะเปิดตัวทั้งที จะเปิดให้มันเล็กๆ ทำไมล่ะ มันต้อง Grand Opening อย่างนี้ไปเลย ไหนๆ เล็กก็อยากจะเป็นตัวอย่างให้คนอื่นๆ แล้วก็เปิดให้มันชัดๆ ไปเลย เล็กพูดดีมากเลยรู้ไหมวันนี้"
"ขอบคุณครับพี่ ขอบคุณที่คอยช่วยเหลือสนับสนุนผมมาตลอด ขอบคุณคุณวิทวัสด้วยครับ"
เล็กพูดทั้งน้ำตา ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้รับความช่วยเหลือและความเอ็นดูจากผู้ใหญ่ถึงขนาดนี้ เมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว เล็กก็คงไม่ทิ้งวงการบันเทิงไปง่ายๆ แล้วล่ะ
หลังจากที่ให้นักข่าวสัมภาษณ์กันอย่างหนำใจแล้วเล็กก็เดินหลบไปข้างหลังที่มีห้องรับรองของดาราอยู่ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องนอกจากโฮปคนเดียวที่นั่งรออยู่ คุณชิงชัยกับคุณวิทวัสมีธุระต้องไปต่อจึงรีบไปตั้งแต่ตอนที่เล็กยังให้สัมภาษณ์นักข่าว
โฮปลุกขึ้นเดินมาหาแล้วก็ตบไหล่เล็กเบาๆ แม้จะมีรอยยิ้มแต่ก็ดูเศร้าๆ อยู่ในทีจนเล็กอดแปลกใจไม่ได้
"คุณเล็ก ตอนแรก...ผมก็คิดแค่ว่าจะมาช่วยสร้างสถานการณ์เฉยๆ แต่คุณเล็กรู้ไหม ตอนนี้...ผมว่าผม...คงจะชอบคุณเล็กไปจริงๆ แล้วล่ะ"
เล็กมองโฮปอย่างตกใจ แต่ก็พยายามรักษาสีหน้าไม่ให้ดูตกใจมากจนเกินไปเพราะกลัวว่าจะมีใครโผล่เข้ามาเห็นเสียก่อน
"คุณโฮปไม่ได้อำผมเล่นใช่ไหมครับ"
โฮปส่ายหน้า "คนน่ารักๆ อย่างคุณเล็ก ใครๆ ก็อยากรักทั้งนั้นแหละครับ เสียดาย...ผมคงมาช้าไป"
เล็กได้แต่แอบสงสารในใจ แต่จะให้เล็กเปลี่ยนใจตอนนี้ก็คงจะสายไปเสียแล้วล่ะเพราะหัวใจทั้งหมดของเล็กอยู่ที่ใครคนนั้นคนเดียวเท่านั้น เพราะฉะนั้น โฮปก็คงต้องแก้ปัญหาในหัวใจของตัวเองไปตามระเบียบ เรื่องนี้มันช่วยกันไม่ได้จริงๆ คุณพระเอกสุดหล่อ
TBC
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอนนะครับ สร้างสรรค์ชุมชนแห่งการแลกเปลี่ยนแบ่งปัน
-
คุณชิงชัยคิดแผนการเปิดตัวให้กับคุณเล็กได้เฉียบขาดไปเลยค่า~~ :mc3: อย่างกับยกภูเขาออกจากอกเลยนะคะคุณเล็ก ^^
-
น่ารักมาก ๆ เลยอ่ะ :mew3: คุณเล็กพูดได้ดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13 ขอปรบมือให้ :katai2-1: ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งดี ๆ จะเกิดกับคุณเล็กที่เจอแต่เรื่องร้าย ๆ มาโดยตลอด เขาถึงว่ากันว่า ชั่วเจ็ดทีดีเจ็ดหน ไม่มีใครที่จะเจอเรื่องร้ายได้ตลอดหรือเจอเรื่องดีได้ตลอดไป ต้องมีทุกข์สุขคละเคล้ากันไป และคุณเล็กก้อทำดีหวังดีกับคนรอบข้างมาโดยตลอดสิ่งดี ๆ ก้อจะย้อนคืนกลับมาหาเราเอง อ่านเรื่องนี้แล้วได้ข้อคิดหลายอย่างมาก ๆ :impress3: เราชอบน่ะประโยคที่ว่าการพยายามเปลี่ยนแปลงผู้อื่นคือจุดเริ่มต้นของความล้มเหลว แต่การเปลี่ยนแปลงตัวเองคือจุดเร่ิมตต้นของความสำเร็จ ประโยคนี้ให้มุมมองความคิดกับเรามาก ๆ น่ะ เพราะบางครั้งการที่เราจะเปลี่ยนความคิดคนอื่นนั้นมันเปลี่ยนยากมากจนเราเริ่มเหนื่อยและท้อเลยน่ะ แต่พอได้อ่านประโยคนี้มันเริ่มทำให้เรากลับมามองอีกมุมนึงว่าบางทีเขาก้ออาจจะเหนื่อยกับเราเหมือนกัน :sad4:
ขอบคุณน่ะจ้ะ ที่เขียนนิยายเรื่องนี้ออกมามันทำให้เราได้เรียนรู้ไปพร้อม ๆ กับตัวละครด้วยเลยน่ะ :กอด1:
-
ไอ้เราฤาก็อดกลัวไม่ได้ ภาวนาตลอดว่าขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
ที่เล็กพูดนั้นเราว่าดีมากๆค่ะ
-
ชอบความคิดเล็กมาก
สุดยอด
-
เปิดตัวได้สมกับที่รอคอย
อย่างที่โฮปว่าน่ะแหล่ะ คุณเล็กเป็นคนน่ารัก
ไม่ใช่แค่หน้าตา แต่รวมไปถึงจิตใจด้วย
ใครได้อยู่ไกล้ก็ต้องเผลอใจชอบทั้งนั้น
-
ไม่คิดว่าจะเป็นฉากเปิดตัวแบบนี้เลยแฮะ คิดไม่ถึงจริงๆ น่าสงสารโฮปอะ หาคนดามใจด่วนเลยครับ เหอๆ
-
เอาใจช่วยแล้วกันนะเล็กเจ
-
ลุ้นมากค่ะ แต่ชอบที่คุณเล็กพูด เปิดตัวได้ดีมาก ส่วนคุณโฮป ขอให้เจอคนที่น่ารักเหมือนคุณเล็กน่ะค่ะ แต่คุณเล็กนี้คงยกให้ไม่ได้เพราะว่าเขาเป็นของคุณเจ (เชียร์ออกหน้ามากที่สุด :mc4: )
กำลังจะ Ending อีกคู่ คู่นี้เป็นคู่ที่ชอบมากตั้งแต่เริ่มอ่าน เพราะว่าอ่านแรก แอบไม่ชอบเจน่ะเหมือนว่าเข้ามาเพื่อธุรกิจตัวเอง
แต่พออ่านไปถึงได้เข้าใจว่า ความรักมันละเอียดอ่อนนะมันเกิดกันตอนไหน ขนาดตามทุกตอนเลยนะ แต่น่ารักมากมากค่ะเรื่องนี้
ขออย่าให้มีอุปสรรค์อะไรอีกเลยนะ คุณเล็กคุณเจ
:L2: ให้คนแต่งที่น่ารักค่ะ
-
ตอนแรกนึกว่าเล็กจะถูกแกล้งซะแล้ว ประมาณว่ามัดมือชกให้เป็นแฟนกับโฮปซะอีก ดูท่าทางคำพูดแต่ล่ะคนดูกำกวมมีเลศนัย :เฮ้อ: แต่ดีที่เล็กตัดสินใจมาจะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แล้วก็รู้สักทีนะว่า เป็นการเปิดตัวเล็กเอง และแก้ข่าวไปด้วยว่าเป็นการจัดฉากเฉยๆ ยินดีกับเล็กด้วยที่ไม่ต้องไปสร้างกระแสกับใครแล้ว เจยิ้มหน้าบานเลยสิทีนี้ ไม่มีคู่แข่งแล้ว หลังจากนี้ก็คงเป็นครอบครัวล่ะนะว่าจะรับได้ไหม แต่เชื่อว่า เจกับเล็กต้องทำให้ยอมรับได้แน่นอน o13
-
โธ่ โฮปมาช้าไปนะ ไม่เป็นไรนะคะเดี๋ยวเราอาจจะได้เจอคนที่ดีกว่าคุณเล็กก็ได้ใครจะรู้เนอะ
-
๕๕๕ ขำคุณเล็กไม่รู้เรื่องกับเขาเลย ๕๕๕ แต่ก็โชคดีนะคับที่มีผู้ช่วยและเรื่องไม่บานปลายไปมากกว่านี้อีก
รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
-
โอ้ยยยลุ้นหนักกับเล็กมากกกก
ว่าจะออกหัวหรือก้อยสุดท้าย
ทุกอย่างก็โอเค
-
มีแง่คิดทุกตอนเลย :z2:
เล็กพูดได้ดีจริงๆ :L1:
-
✿✿ อัปไลน์ที่รัก ✿✿
CHAPTER 28 ❋ ประสบความสำเร็จ
(http://bit.ly/2aNT8p3)
ปกติคนที่เล็กชวนมาทำธุรกิจด้วยกันและเป็นลูกค้ามักอยู่ในกลุ่มวงการบันเทิง แน่นอนคนเหล่านี้มักมีศักยภาพในการซื้อพอสมควร แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะทำให้ประสบความสำเร็จในธุรกิจหรอก ไม่ว่าจะขายเก่งแค่ไหนก็เป็นได้มากสุดแค่แพลตินัม สิ่งที่เล็กควรจะต้องทำให้ได้เร็วที่สุดในตอนนี้ก็คือการช่วยให้ดาวน์ไลน์สร้างธุรกิจได้เหมือนเล็ก ตัวเล็กเองก็ควรจะชวนคนที่มีโอกาสน้อยกว่าเข้ามาทำธุรกิจด้วยเพื่อเรียนรู้ว่าจะช่วยคนเหล่านั้นสร้างธุรกิจได้ยังไง
พี่สมานจึงเป็นอีกคนที่เล็กเชิญชวนเข้าร่วมธุรกิจโดยบังเอิญ พี่สมานทำงานในโรงงานผลิตซอสซองแห่งหนึ่ง ช่วงวันหยุดมักรับจ้างตัดหญ้าตามบ้าน บังเอิญเล็กจ้างพี่สมานมาช่วยตัดหญ้าในสนามหน้าบ้านจากการแนะนำของเพื่อนบ้าน หลังจากใช้บริการไปได้สองสามครั้งก็เลยได้มีโอกาสพูดคุยกันและชักชวนเข้ามาสู่ธุรกิจ พอเช็ค FORM แล้วเล็กก็พบว่าพี่คนนี้น่าสนใจเพราะเป็นคนขยันและอยากมีชีวิตที่ดี เมื่อแนะนำธุรกิจให้แล้วพี่สมานก็สนใจเสียด้วย แต่แกก็บอกปัญหาสำคัญอย่างหนึ่งให้เล็กฟังว่า
"ใครๆ ก็รู้ว่ายัวร์เวย์ของแพงนะคุณเล็ก คนอย่างพวกผมรายได้วันละสามร้อย เอาค่าแรงมาซื้อยาสีฟันหลอดเดียวก็ไม่มีเงินกินข้าวแล้ว เพื่อนๆ ผมก็เหมือนกันนั่นแหละครับ ส่วนมากก็ทำงานโรงงาน บางคนก็ทำงานก่อสร้าง ผมไม่รู้ว่าเขาจะมีปัญญาซืัอของพวกนี้ไปใช้หรือเปล่า แต่เอาเป็นว่า...ผมจะลองทำดูละกันครับ เผื่อผมจะได้พาลูกไปเที่ยวเมืองนอกกับเขาบ้าง"
ฟังจากตรงนี้เล็กก็พอเห็นว่าพี่สมานเป็นคนที่ทัศนคติใช้ได้เลยทีเดียว ถ้าได้รับการพัฒนาแล้วน่าจะไปได้ไกล
"ครับพี่ อาจารย์เหวินสอนพวกเราว่า คนเราจนอะไรก็จนได้ แต่อย่าจนความคิดและหนทาง ความแตกต่างของความจนกับความรวยอยู่ที่ทัศนคติไม่เหมือนกันครับ ต่อให้ความรู้น้อย เงินน้อย โอกาสน้อย แต่ถ้าความเชื่อไม่น้อย อะไรก็เกิดขึ้นได้ครับพี่"
เล็กยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อขอจับมือด้วย พี่สมานดูจะแปลกใจไม่น้อยเพราะไม่คิดว่าดาราอย่างเล็กจะอยากจับมือหยาบกร้านของพี่แกด้วย แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มที่จริงใจแล้วพี่สมานก็ยอมจับมือกับเล็กแต่โดยดี
"พี่ทำได้ครับ ถ้าไว้วางใจกัน ก็จับมือทำงานไปด้วยกันนะครับพี่"
แม้ว่าในใจลึกๆ ของเล็กจะรู้สึกกังวล แต่การทำงานครั้งนี้จะเป็นการเรียนรู้ที่สำคัญอย่างยิ่งในการสร้างธุรกิจกับกลุ่มคนใหม่ๆ ที่เล็กยังไม่คุ้นเคย พี่สมานถือว่าเป็นคนกล้าทีเดียว แกยอมควักเงินเก้าร้อยบาทเป็นค่าสมัคร พร้อมกับซื้อยาสีฟันไปลองใช้ด้วยหนึ่งหลอด
วันหนึ่งพี่สมานก็โทรมาบอกเล็กว่า
"คุณเล็ก เจ้านายผมเขาไล่ผมออกครับ เขารู้ว่าผมทำยัวร์เวย์แล้วเขาก็แอนตี้มากๆ เขาไม่ฟังผมอธิบายเลย บอกผมอย่างเดียวว่าเขาไม่ชอบ ทำแล้วจะทำให้เสียงานเสียการ ผมจะทำยังไงดีครับ ผมหางานใหม่ไม่ทัน สิ้นเดือนนี้ผมต้องส่งเงินให้ลูกให้เมียที่ต่างจังหวัดด้วย"
เล็กออกจะตกใจไม่น้อยทีเดียวที่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น แต่ก็ต้องบอกให้พี่สมานใจเย็นๆ ไว้ ก่อนจะโทรหาเจแล้วก็ไปพบพี่สมานที่ห้องพักของแกด้วยกันทันที ห้องพักของพี่สมานอยู่ในแฟลตดินแดงที่เก่าและโทรมพอสมควร แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนที่มีความหวังและความฝันหรอก
"เอาอย่างงี้ละกันนะครับพี่สมาน ยาสีฟันหลอดนี้ถ้าพี่ขายราคาเต็มพี่จะได้กำไรยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ คิดเป็นเงินก็ประมาณห้าสิบสองบาทต่อหลอด พี่ขายหลอดนี้ให้ได้อย่างน้อยวันละหกหลอดพี่ก็จะได้กำไรมากกว่าค่าแรงขั้นต่ำของพี่ มันเป็นวิธีที่ผมไม่แนะนำให้พี่ทำตลอดไปนะครับ ทำได้เฉพาะตอนที่เราต้องการเงินด่วนๆ เท่านั้น ถ้าพี่พอตั้งตัวได้แล้ว เราค่อยมาว่ากันว่าจะสร้างธุรกิจนี้ให้ยั่งยืนได้ยังไง พี่คิดว่ายังไงครับ"
พอฟังที่เจเสนอแล้วพี่สมานก็ครุ่นคิดตาม
"ถ้าขายวันละหกหลอด สมมติว่าผมขายได้ชั่วโมงละหลอด ก็เท่ากับว่าผมทำงานแค่วันละหกชั่วโมง แล้วได้ค่าแรงเท่าเดิม เพราะที่โรงงานผมต้องทำงานแปดชั่วโมงเพื่อให้ได้เงินสามร้อย ก็คุ้มกว่านะครับ ถ้าผมขายชั่วโมงละสองหลอด ผมก็ทำแค่สามชั่วโมง ถ้าผมขายชั่วโมงละสามหลอด ผมก็ทำแค่สองชั่วโมง อืม...ก็น่าสนใจนะครับ แต่ว่าผมจะไปขายใครล่ะครับ ขนาดผมแนะนำเพื่อนไปตั้งหลายคนยังไม่มีใครกล้าซื้อเลย มีแต่คนบอกว่ามันแพง"
"ใครก็ได้ครับที่มีฟัน" เจรีบบอกทันที
"หมายความว่ายังไงครับ" พี่สมานมองอย่างงงๆ
"คนแปลกหน้าครับพี่ เอาอย่างงี้ละกันครับ เดี๋ยวคุณเล็กจะสาธิตยาสีฟันให้พี่สมานดู เสร็จแล้วเราออกไปข้างนอกกัน ผมจะทำให้พี่ดูเองครับว่าขายยาสีฟันให้คนแปลกหน้าทำยังไง"
เล็กได้ฟังเจพูดอย่างนั้นแล้วก็อึ้งไปพอสมควรเพราะรู้ว่าเจไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อน แต่เจก็ยอมทำเพื่อที่จะเป็นตัวอย่างให้คนๆ หนึ่งที่กำลังเดือดร้อนเกิดความเชื่อมั่นว่าทำได้ ความจริงเจกับเล็กตกลงกันไว้แล้วล่ะว่าถ้าเดือนนี้พี่สมานไม่มีเงินจริงๆ เล็กก็อาจจะต้องช่วยแกก่อน แต่ก่อนจะถึงขั้นนั้นเจอยากให้พี่สมานลองพยายามด้วยตัวเองว่าจะสามารถหาเงินด้วยวิธีที่เจแนะนำได้หรือเปล่า
พอเล็กสาธิตยาสีฟันและอธิบายความคุ้มค่าให้พี่สมานฟังเสร็จแล้วก็พาพี่สมานออกมาข้างนอก ที่แฟลตนี้มีคนอยู่ค่อนข้างเยอะ มีร้านขายของตามทางเป็นระยะๆ แล้วเจก็จัดการทักคนแปลกหน้าและขายของให้พี่สมานดูเป็นตัวอย่าง
"พี่ครับ พี่ใช้ยาสีฟันอะไรอยู่ครับ"
เจเริ่มด้วยการถามคำถามนี้ บางคนก็ยอมคุยด้วย บางคนก็เดินหนีไป คนที่คุยด้วยเจจะให้ทดสอบสินค้าด้วยการบีบยาสีฟันท้องตลาดลงบนกระดาษหนังสือพิมพ์ จากนั้นให้ถูวน ไม่นานก็จะเห็นว่ากระดาษหนังสือพิมพ์ขาด จากนั้นก็บีบยาสีฟันของยัวร์เวย์ลงบนกระดาษหนังสือพิมพ์บ้าง ให้ถูวนเหมือนเดิม ปรากฎว่ากระดาษหนังสือพิมพ์ไม่ขาด ถึงตรงนี้เจก็อธิบายคุณสมบัติง่ายๆ สั้นๆ ให้ฟัง แล้วก็สรุปเรื่องราคาปิดท้าย บางคนก็ซื้อ บางคนก็ไม่ซื้อ
"น่าใช้ไหมครับ ถ้าพี่ซื้อยาสีฟันทั่วไป สมมติว่าหลอดละห้าสิบบาท ซื้อทุกเดือนๆ เดือนที่แปดพี่ก็จะหมดเงินไปสี่ร้อยบาทใช่ไหมครับ แต่ยาสีฟันหลอดนี้ราคาสองร้อยหกสิบบาท ใช้ได้นานแปดเดือน พี่จะประหยัดเงินไปได้ตั้งหนึ่งร้อยสี่สิบบาท แถมยังได้สุขภาพปากและฟันที่ดีด้วยครับ"
ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเจก็ขายได้สองหลอด พี่สมานกับเล็กตื่นเต้นมากทีเดียว แล้วเล็กก็ตัดสินใจลองทำดูบ้าง อย่างน้อยพี่สมานก็จะได้มั่นใจมากขึ้นว่าดาราที่แสนหน้าบางอย่างเล็กยังทำได้เลย แล้วก็ได้มาอีกหนึ่งหลอดในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที
"เห็นไหมครับพี่ ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงผมกับคุณเล็กขายได้สามหลอดแล้ว ได้กำไรหนึ่งร้อยห้าสิบหกบาทเห็นๆ ผมจะให้กำไรพี่ไปนะครับ ส่วนอีกเจ็ดร้อยแปดสิบบาทเป็นค่ายาสีฟันของผม เดี๋ยวผมจะซื้อคืนในยอดเจ็ดร้อยแปดสิบบาทในชื่อของพี่พรุ่งนี้ครับ"
เวลาทำธุรกิจเจจะชัดเจนเรื่องเงินมาก ที่สำคัญ ต่อให้ใครลำบากขนาดไหนก็จะต้องพยายามไม่ช่วยเหลือด้วยการให้ยืมเงินอย่างเด็ดขาด หลายคนมีปัญหากันจนทำธุรกิจด้วยกันไม่ได้มาเยอะแล้วเพราะเรื่องนี้
พี่สมานยิ้มดีใจเลยทีเดียวเพราะขายยังไม่ถึงชั่วโมงก็ได้กำไรเท่ากับทำงานไปครึ่งวันแล้ว พอเห็นความเป็นไปได้แล้วก็พอทำให้แกคลายกังวลไปได้พอสมควร
"ขอบคุณครับ ผมจะลองดูครับคุณเจ"
"ดีแล้วครับพี่ พี่ขายอย่างเดียวไปก่อนนะครับ โฟกัสที่ยาสีฟันไปเลย ยังไม่ต้องสนใจว่าใครจะสมัครหรือไม่สมัคร ยกเว้นว่าเขาอยากสมัครเอง ให้เขาซื้อราคาเต็มแล้วพี่จะได้กำไร ตอนนี้หาเงินก่อน เอาตัวรอดให้ได้ก่อน ถ้าติดขัดตรงไหนโทรหาผมกับคุณเล็กได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนะครับ พอพี่ตั้งตัวได้แล้วค่อยมาว่ากัน พี่ทำได้ ผมเชื่อใจพี่นะครับ ผมทำธุรกิจมาหลายปี เจอคนมาเยอะ ผมดูออกว่าพี่ทำได้แน่นอน"
เจยื่นมือไปจับมือกับพี่สมานแล้วก็ยิ้ม น้ำเสียงและท่าทางที่จริงจังหนักแน่นดูจะสร้างความเชื่อมั่นให้พี่สมานได้มากทีเดียว เห็นสีหน้าและรอยยิ้มที่มีความหวังของพี่สมานแล้วเล็กก็รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ความสุขของการทำธุรกิจนี้มันอยู่ตรงนี้นี่เอง
หลังจากร่ำลาจากพี่สมานแล้วเจก็พาเล็กมาส่งที่บ้านเหมือนเช่นเคย พอเข้าไปนั่งในรถได้เจก็ถอนหายใจพร้อมกับหัวเราะขำตัวเอง
"คุณเล็กรู้ไหม เมื่อกี้ผมกลัวแล้วก็อายมาก ตอนที่ทักคนแรกนะครับ...ผมงี้ขาสั่นเลย"
"สุดยอดครับคุณเจ ขอบคุณมากที่ช่วยผม ถ้าไม่ได้คุณเจเมื่อกี้ผมคงแย่เลย ผมนึกไม่ออกเลยว่าจะช่วยพี่เขาได้ยังไง"
"ต้องฟังซีดีเยอะๆ ครับคุณเล็ก ฟังประสบการณ์ของคนที่หลากหลายแล้วเราก็จะนึกออกครับว่าถ้าเจอคนมีปัญหาอย่างนี้เราจะช่วยเขาได้ยังไง ผมเคยฟังซีดีของพ่อค้าเข็นรถผักในตลาดที่ทำยัวร์เวย์จนเป็นเพชรคนหนึ่ง แกทำแบบนี้แหละครับ เดินขายยาสีฟันตามถนนพระรามสามกับแทบทุกคนที่แกเจอ พอตั้งตัวได้แล้วแกก็หยุดเดินขาย แล้วก็เริ่มสร้างองค์กรอย่างถูกวิธี มันอาจจะดูน่าอายนะครับ แต่เราไม่ได้ขอใครกิน ไม่ได้ไปปล้นจี้ใคร อ้อ...เมื่อกี้ผมฝากซีดีของพ่อค้าเข็นรถผักให้แกฟังแล้วล่ะ ถ้าแกได้แรงบันดาลใจแล้วผมเชื่อว่าแกน่าจะทำเต็มที่ ผมว่าผมดูคนไม่ผิดครับ"
เล็กมองเจด้วยสายตาชื่นชม ผู้ชายคนนี้ยิ่งรู้จักก็ยิ่งมีอะไรดีๆ หลายอย่างที่เล็กไม่เคยรู้ ยิ่งนึกถึงคำสอนของอาจารย์เหวินแล้วก็ยิ่งซาบซึ้งใจ "คนอื่นไม่มีหน้าที่ต้องทำดีกับเรา เพราะฉะนั้นน้ำเพียงแก้วเดียวก็ต้องตอบแทน" ความจริงเรื่องนี้เจไม่ต้องช่วยเล็กก็ได้ หรือถ้าช่วยก็อาจจะไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ แต่ความรับผิดชอบต่อชีวิตคนที่ไว้วางใจและเดินตามมาสำคัญกว่าความกลัวในใจมาก นี่คือพันธะสัญญาของคนที่มาก่อนที่จะต้องช่วยเหลือคนที่ตามมาทีหลัง
แล้วพี่สมานก็ทำอย่างที่เจแนะนำเสียด้วย แกเดินขายยาสีฟันตามแฟลตและถนนแถวๆ นั้นทุกวัน พอได้กำไรมาแล้วแกก็จะไปซื้อยาสีฟันมาขายใหม่ บางวันขายได้ถึงยี่สิบกว่าหลอด ได้กำไรพันกว่าบาทก็มี แกยิ้มแป้นเลยล่ะเพราะการหารายได้ให้ได้วันละพันสำหรับคนอย่างพี่สมานแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย พอทำได้แล้วกำลังใจก็มาอีกโข แม้บางวันจะขายได้น้อยกว่าหกหลอดก็ไม่ท้อ ตื่นเช้ามาก็ทำใหม่ แกบอกว่าอย่างน้อยก็ยังดีกว่าไปให้เจ้านายโขกสับที่โรงงาน อยากได้เงินเท่าไหร่ก็กำหนดเองได้ ไม่ต้องขออนุญาตใคร
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
สรุปว่า ทั้งเดือนนั้นพี่สมานขายยาสีฟันไปได้สี่ร้อยกว่าหลอด ได้กำไรมาสองหมื่นกว่าบาท โทรมาขอบคุณเล็กกับเจแทบทุกวัน ขอบคุณแล้วขอบคุณอีก แล้วเจก็ให้พี่สมานมาแบ่งปันประสบการณ์ที่เซ็นเตอร์ในเย็นวันหนึ่ง
"ผมฟังซีดีที่อัปไลน์ให้มาทุกวันเลยครับ ผมก็มาคิดๆ ดู เอ...คุณศุภชีพเขาก็จนเหมือนผม ผมจบปอหก แกจบปอสี่ เป็นลูกจ้างเหมือนกัน ขายแรงงานเหมือนกัน ถ้าแกเป็นเพชรได้ แล้วทำไมผมจะเป็นเพชรบ้างไม่ได้"
พูดถึงตรงนี้คนทั้งเซ็นเตอร์ก็ปรบมือและโห่ร้องแสดงความชื่นชมกันใหญ่
"ที่ผมทำได้ก็เพราะผมได้อัปไลน์คอยช่วยครับ เมื่อก่อน...ต่อให้ผมทำงานหนักแค่ไหน ขยันแค่ไหน รายได้ทั้งเดือนผมก็ไม่ถึงหมื่น แต่พอผมมาขายยาสีฟัน ขายให้ใครก็ได้ที่มีฟัน อัปไลน์เขาบอกผมอย่างนี้ ผมก็ขายยาสีฟันให้ทุกคนที่มีฟัน ขายได้บ้างไม่ได้บ้าง ก็...ไม่ได้ซื้อกันทุกคน ผมไม่อายหรอกครับเพราะผมไม่ได้ขอใครกิน คนอย่างผมไม่มีอะไรจะต้องอายแล้ว อีกอย่าง...มันก็เป็นงานสุจริต ก็...รวมๆ แล้วเดือนนี้ผมก็มีรายได้ที่เป็นกำไรสองหมื่นกว่าบาท มันเกินฝันผมจริงๆ นะครับ ส่งให้ลูกกับเมียได้แล้วผมยังพอมีเหลือส่งให้พ่อกับแม่ได้อีก ผมไม่ได้ส่งเงินให้พ่อกับแม่มานานแล้วเพราะลำพังแค่ตัวเองก็ยังจะเอาตัวไม่รอด แต่เดือนนี้ผมทำได้ ขอบคุณคุณเล็ก ขอบคุณคุณเจที่ให้โอกาสคนจนๆ อย่างผมได้เข้ามาในธุรกิจนี้ คนที่อยู่ที่นี่ก็มีแต่คนที่การศึกษาดีๆ หน้าที่การงานดีๆ แต่ทุกคนก็ปรบมือให้ผม ให้กำลังใจผม ผมไม่เคยได้รับอะไรแบบนี้จากใครเลย ไม่คิดว่าทุกคนจะต้อนรับคนขายแรงงานที่จนๆ อย่างผมดีถึงขนาดนี้ ขอบคุณจริงๆ ครับ"
พี่สมานถึงกับร้องไห้หน้าเวทีด้วยความตื้นตันใจ ทุกคนปรบมือและโห่ร้องเกรียวกราวชื่นชมเสียงดัง พอพี่สมานลงจากเวทีแล้วก็มีคนเข้ามาขอจับมือและถ่ายรูปจนดูเหมือนเป็นดาราดังไปเลย คนที่มีความสุขจนยิ้มแก้มแทบปริก็คือเล็กนี่แหละ ไม่น่าเชื่อว่าเล็กกับเจจะช่วยเปลี่ยนแปลงชีวิตคนๆ หนึ่งได้ถึงขนาดนี้ ถ้าพี่สมานยังก้าวต่อไปไม่หยุด แกคงเป็นเพชรได้แน่นอน แล้วชีวิตของแกจะยิ่งแตกต่างจากเดิมราวฟ้ากับเหว แค่คิดก็มีความสุขแล้ว ที่สำคัญ เล็กได้ปลดล็อกความกลัวที่จะทำงานกับคนที่มีโอกาสน้อยกว่าไปแล้ว
นอกจากนี้ดาวน์ไลน์คนอื่นๆ ของเล็กก็ทำผลงานได้ค่อนข้างดี โดยเฉพาะน้ำฝนที่สร้างยอดธุรกิจได้สูงกว่าใคร คุณสนิทก็มียอดธุรกิจเพิ่มขึ้นและบ่นน้อยลง น้องชายของเล็กเองก็มีคนใช้สินค้าเพิ่มขึ้นหลายเท่า ส่วนบีนอกจากจะมียอดธุรกิจเพิ่มขึ้นแล้ว เธอก็เริ่มบรรยายเรื่องสุขภาพสมบูรณ์สูงสุดด้วยความรู้ทางการแพทย์ที่เธอมีเป็นต้นทุนเดิมอยู่แล้ว คาดการณ์กันว่าอีกไม่เกินแปดเดือนนี้เล็กจะก้าวสู่ตำแหน่งมรกตห้าสายงานได้อย่างแน่นอน แถมยังจะแซงหน้าอัปไลน์อีกด้วย
ช่วงนี้เล็กรับงานบันเทิงน้อยลงมาก แค่เดือนละสามสี่งานเท่านั้นเพื่อให้แฟนๆ พอจำหน้าได้ ตอนนี้ต้องโฟกัสที่การช่วยดาวน์ไลน์ทั้งห้าสายงานขยายธุรกิจอย่างเต็มที่ นี่คือการเหนื่อยครั้งสุดท้ายของชีวิต และผลจากการทุ่มเทครั้งนี้ เล็กก็กลายเป็นมรกตในอีกเจ็ดเดือนถัดมา ทุกคนในเซ็นเตอร์ฮือฮากันมากเพราะเล็กเป็นมรกตที่มีห้าสายงานเป็นแพลตินัม แซงหน้าอัปไลน์ไปแล้ว ถือเป็นหนึ่งในคนไทยไม่กี่คนที่สามารถเป็นมรกตห้าสายงานได้ในเวลาไม่ถึงหนึ่งปี
ส่วนเจก็เป็นมรกตเช่นเดียวกัน แต่มีสี่สายงาน สายงานที่ระยองเป็นสายแรก สายที่สองเป็นพี่ประสิทธิ์ สายที่สามเป็นอาร์ทและสายที่สี่เป็นเล็ก แม้ว่าดาวน์ไลน์จะแซงไปแล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องอิจฉากัน ยิ่งเล็กสำเร็จมาก ยัวร์เวย์ก็ยิ่งจ่ายค่าตอบแทนให้เจมากตามไปด้วย แม้ว่าโดยรวมๆ แล้วจะได้รายได้น้อยกว่าเล็กก็ตาม
จากนั้นเจกับเล็กก็ตัดสินใจเปิดเซ็นเตอร์ของตัวเองขึ้นมาใหม่ เช่าห้องๆ หนึ่งแถวๆ บางกะปิเป็นเซ็นเตอร์ของตัวเอง ตั้งชื่อเซ็นเตอร์ว่า "D-Unlimited" หมายถึง Dreams unlimited หรือความฝันที่ไม่มีขอบเขตจำกัด มีดาวน์ไลน์ทั้งสายติดตัวและสายลึกมาใช้งานในช่วงเริ่มต้นร่วมๆ ห้าสิบคนได้ แม้ว่าจะใจหายที่ต้องแยกจากเซ็นเตอร์เดิมออกมา แต่ก็ถึงเวลาแล้วที่เจกับเล็กจะต้องเติบโตด้วยตัวของตัวเองต่อไป ถึงกระนั้น สายสัมพันธ์ดีๆ และการช่วยเหลือสนับสนุนกันก็ยังคงอยู่ไม่หายไปไหน
เซ็นเตอร์ดีอันลิมิเต็ดเปิดทุกวันอังคารกับพฤหัสบดีตั้งแต่หนึ่งทุ่มถึงสามทุ่มครึ่ง เพื่อเปิดโอกาสให้คนที่ทำงานประจำมาเข้าเซ็นเตอร์ได้ เล็กกับเจพูดแนวคิดและสาธิตสินค้าบางตัว เจถนัดอาหารเสริม เล็กถนัดเครื่องกรองอากาศ น้ำฝนทำสินค้าเครื่องสำอางค์ น้องชายของเล็กทำเครื่องกรองน้ำ คุณสนิททำสินค้าที่ใช้ในชีวิตประจำวัน บีทำอาหารเสริม พี่สมานทำสินค้าที่ใช้ในบ้าน อาร์ทก็ทำอาหารเสริมกับสินค้าลดน้ำหนักได้ดี พี่ประสิทธิ์ได้ทั้งแนวคิดและอธิบายแผนธุรกิจ ที่สำคัญก็คือ ทุกคนผลัดหน้าที่กันได้ เป็นพิธีกรแทนกันได้ ยิ่งสร้างคนใหม่ๆ ขึ้นมาก็จะยิ่งมีคนมาช่วยเพิ่มขึ้น
"วันนี้ก็มีนิทานมาเล่าให้ฟังครับ อยากฟังไหมครับ อ้าว...ปรบมือหน่อยครับ เรื่องก็มีอยู่ว่า...มีแม่ยายคนหนึ่ง มีลูกเขยอยู่สามคน ทีนี้แม่ยายก็เกิดอยากรู้ว่าในบรรดาลูกเขยสามคนนี้ คนไหนไว้ใจได้และรักแม่ยายที่สุด จะได้พิจารณายกสมบัติให้มากเป็นพิเศษ แม่ยายก็เลยต้องหาแผนทดสอบลูกเขยทั้งสามคนซะหน่อย"
"แล้วแม่ยายก็ออกอุบายให้ลูกเขยคนที่หนึ่งเดินตามมาที่สระว่ายน้ำ เดินๆ อยู่แม่ยายก็แกล้งตกลงไปในน้ำ ลูกเขยคนที่หนึ่งตกใจก็เลยกระโดดลงไปช่วย แม่ยายพอใจมากทีเดียว วันรุ่งขึ้นก็มีรถเบนซ์คันงามมาจอดที่หน้าบ้านของลูกเขยคนที่หนึ่งพร้อมกับข้อความเขียนไว้ว่าแม่ยายประทับใจลูกเขยคนนี้มากจึงมอบให้เป็นของขวัญ"
"วันต่อมา แม่ยายก็ทำตามแผนเดิมกับลูกเขยคนที่สอง แม่ยายแกล้งตกน้ำเหมือนเดิม ลูกเขยคนที่สองก็กระโดดลงไปช่วย รุ่งเช้าก็ได้เบนซ์คันใหม่เป็นการตอบแทนเหมือนกับลูกเขยคนที่หนึ่ง"
"วันต่อมา แม่ยายก็ทำเหมือนเดิมอีกกับลูกเขยคนที่สาม พอเดินๆ ไปแล้วแม่ยายก็แกล้งตกน้ำ แต่คราวนี้ลูกเขยคนที่สามมัวแต่เดิน ไม่ได้มองก็เลยไม่ได้กระโดดลงไปช่วย แม่ยายก็จมน้ำตาย วันรุ่งขึ้นก็มีรถเฟอรารี่มาจอดที่หน้าบ้านลูกเขยคนที่สามพร้อมกับโน๊ตเขียนไว้ว่า ทำดีมากลูก นี่คือของขวัญสำหรับลูก จาก...พ่อตา"
พอเล็กเฉลยว่าเป็นพ่อตาเท่านั้น ทุกคนในเซ็นเตอร์ดีอันลิมิเต็ดก็หัวเราะขบขันกันใหญ๋
"นิทานเรื่องนี้ก็สอนให้รู้ว่า...อย่าเอาชีวิตของเราไปฝากไว้ที่ใคร โดยเฉพาะคนที่เรายังไม่รู้ว่าเขาเป็นยังไง"
"ผมจะเล่าเรื่องหนึ่งให้ฟัง เกิดขึ้นกับดาวน์ไลน์ผมคนหนึ่ง เขาทำงานที่ห้าง พอดีวันหนึ่งผมนั่งอ่านข่าวในเน็ตอยู่ที่บ้าน ก็เห็นข่าวไฟไหม้ห้างที่เขาทำอยู่ ก็พยายามโทรหา เขาก็ไม่ยอมรับสาย ผมโทรไปหลายสายมาก สุดท้ายตอนดึกๆ เขาก็โทรกลับมาหา แล้วก็ถามผมว่ามีอะไรหรือเปล่าทำไมโทรหาเขาหลายครั้งจังเลย ก็เลยบอกเขาไปว่าเป็นห่วงเพราะเห็นข่าวว่าไฟไหม้ห้าง เขาก็เล่าให้ฟังว่า ตอนที่ไฟไหม้ห้างเขาไม่ได้ออกมาจากห้าง เพราะเจ้าของร้านที่เขาทำอยู่ขอให้อยู่เฝ้าเงิน ต้องเคลียร์เงินให้เรียบร้อยก่อน กว่าจะเคลียร์เสร็จก็ได้ออกมาพร้อมๆ กับพนักงานดับเพลิงนั่นแหละ น่ากลัวไหมครับ"
"มีใครจำได้ไหมครับ ครั้งหนึ่งเคยเกิดไฟไหม้โรงงานยัวร์เวย์ที่อเมริกา พนักงานต่างก็พยายามคว้าเอกสารและข้าวของสำคัญออกมา แต่ผู้ก่อตั้งของเราไปถึงแล้วก็บอกทุกคนว่าไม่ต้องเอาอะไรออกมา เอาคนออกมาให้หมด คนสำคัญที่สุด โรงงานสร้างใหม่ได้ เห็นความแตกต่างไหมครับ วันนี้เราจะฝากชีวิตไว้ที่คนอย่างเจ้าของร้านดาวน์ไลน์ผม หรือจะฝากไว้ที่คนอย่างผู้ก่อตั้งยัวร์เวย์"
"ตอนที่ยัวร์เวย์เข้าไปญี่ปุ่น ยัวร์เวย์ขาดทุนห้าปีติดต่อกันเพราะคนญี่ปุ่นชาตินิยมมาก ไม่นิยมสินค้าต่างประเทศ ถ้าเป็นบริษัทอื่นคงถอนตัวออกไปตั้งแต่ปีแรกๆ แล้ว แต่ยัวร์เวย์ยังยืนหยัดอยู่ต่อ เขาไม่ได้คิดถึงผลกำไร แต่คิดถึงคนญี่ปุ่นที่เข้ามาทำธุรกิจนี้และอยากประสบความสำเร็จ ถ้ายัวร์เวย์ถอนตัวไป ลูกค้าที่ประทับใจสินค้าจะหาซื้อสินค้าได้ที่ไหน นักธุรกิจที่มีความฝันจะทำยังไง แล้วพนักงานยัวร์เวย์ที่ญี่ปุ่นจะไปทำอะไร ครอบครัวจะเอาอะไรกิน ผู้ก่อตั้งของเราจึงไม่ถอนยัวร์เวย์ออกมา ไม่กี่ปีหลังจากนั้น ยัวร์เวย์ที่ญี่ปุ่นก็มียอดขายสูงที่สุดในโลก แต่ว่าตอนนี้ถูกยอดยัวร์เวย์ของจีนแซงไปเรียบร้อยแล้ว"
"ผมกำลังจะชวนเราคิดว่า...ถ้าเราจะฝากชีวิตของเราไว้กับใครสักคน จะฝากไว้ที่ใครครับ คนที่เห็นคนเป็นเครื่องจักรหรือของใช้สำนักงาน หรือจะฝากชีวิตไว้กับคนที่เห็นคนเป็นคน ทำงานกับคนเก่ง ทำกับบริษัทที่มั่นคงเราอาจจะโชคดี แต่ถ้าเราได้ทำงานกับคนที่เก่งด้วย เป็นคนดีด้วย เราจะทั้งโชคดีและมีบุญ วันนี้ผมก็ขอฝากไว้เท่านี้ครับ ขอบคุณครับ"
เล็กลงจากเวทีแล้วทุกคนก็ปรบมือให้ จากนั้นอาร์ทก็แนะนำคนที่จะขึ้นพูดเรื่องสินค้าคนต่อไป ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน น้ำฝนนั่นเอง วันนี้เธอจะมาแนะนำครีมบำรุงผิวตัวใหม่ล่าสุดและถือว่าเป็นตัวท็อปสุดของยัวร์เวย์ ใครๆ ต่างก็ตั้งหน้าตั้งตารอฟังอย่างใจจดใจจ่อเพราะอยากได้ข้อมูลใหม่ๆ ไปทำตลาดกับกลุ่มของตัวเอง บรรยากาศของเซ็นเตอร์วันนี้จึงคึกคักมากทีเดียว เจ้าของเซ็นเตอร์ทั้งสองคนยืนยิ้มแก้มปริมองดูอยู่ข้างหลัง
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
"ต่อไป...ถ้าคุณเล็กมีรถขับเองแล้วผมก็คงไม่ได้มาส่งคุณเล็กที่บ้านอีกแล้วสิครับเนี่ย"
"ทำไงดีล่ะครับ แต่ผมก็ไม่อยากรบกวนคุณเจไง"
"ไม่เห็นรบกวนเลย ผมน่ะ...อยากมาส่งคุณเล็กทุกวัน จะได้อยู่ด้วยกันทุกวันไง แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวค่อยคิดว่าจะทำยังไง ยังไงๆ คุณเล็กมีรถขับเองน่ะดีแล้ว จะได้ทำธุรกิจได้สะดวกขึ้น"
"ผมมีความสุขจังเลยครับคุณเจ ถึงจะเหนื่อยแต่เห็นทุกคนเติบโตแล้วก็หายเหนื่อยเลย ขอบคุณคุณเจนะครับที่พาผมเข้ามาเจอธุรกิจดีๆ อย่างนี้"
"คุณเล็กก็อย่าลืมขอบคุณตัวเองด้วยนะครับที่ตั้งใจ อดทนแล้วก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ อ้อ...ผมนับคะแนนไปเที่ยวต่างประเทศผ่านแล้วนะครับ เป็นทริปลูกกตัญญู ผมก็เลยว่าจะพาป๊ากับม๊าแล้วก็เจ๊เจนไปเที่ยวที่กุ้ยหลินด้วยกัน ส่วนเราสองคน...จะต้องนับคะแนนทริปสวิสเซอร์แลนด์ให้ผ่านนะครับ จะได้ไปเที่ยวด้วยกันซะที ผมจะพาคุณเล็กแวะไปสมัครยัวร์เวย์ที่อังกฤษด้วย แล้วต่อไปเราก็ไปทำธุรกิจยัวร์เวย์ที่อังกฤษด้วยกันดีไหมครับคุณเล็ก"
เล็กพยักหน้า ยิ้มละไมอย่างมีความสุข
"ดีครับคุณเจ ว่าแต่...คุณเจพร้อมที่จะบอกป๊ากับม๊าเรื่องของเราหรือยังครับ"
เจนิ่งและครุ่นคิด แต่สายตาก็ยังคอยมองทางขณะขับรถ ช่วงที่ผ่านมาเจกับเล็กทำงานกันค่อนข้างหนักจนแทบไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้เลย แต่แน่นอนว่าเรื่องนี้ยังคงอยู่ในใจของทั้งสองคนตลอดมา ช่วงที่เป็นข่าวกับโฮปนั้นที่บ้านของเจก็สงสัยกันพอสมควร แต่เจก็บอกป๊ากับม๊าไปว่าเป็นการจัดฉากเพื่อเรียกเรตติ้งละครของเล็กตามที่พี่สาวบอก ก็เลยพอแก้ปัญหาไปได้ชั่วคราวก่อน
"ก็อย่างที่ผมเคยบอกคุณเล็กนั่นแหละครับว่าป๊ากับม๊าเขาก็เริ่มสงสัยแล้วเหมือนกัน แต่ก็แปลกนะครับ ผมนึกว่าป๊ากับม๊าจะกดดันหาลูกสะใภ้คนใหม่มาให้ดูตัวซะอีก ก็ไม่เห็นทำอะไรเลย สงสัยจะปลงๆ กับผมแล้วมั้งครับ"
เจหัวเราะแล้วก็หันมายิ้มกับเล็กเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนหันกลับไปมองทางต่อ
"ผมว่า...ทริปลูกกตัญญูนี่แหละครับน่าจะเป็นโอกาสที่เหมาะที่สุดที่ผมจะบอกเรื่องของเรากับป๊ากับม๊า ป๊ากับม๊าผมนะ...ทำงานหนักมาตลอดชีวิตแต่แทบไม่เคยได้ไปไหนเลย จะไปไหนก็ห่วงร้านห่วงลูกค้า ต้องอยู่เฝ้าตลอด ตอนไปทริป...ผมตั้งใจว่าจะขอป๊ากับม๊าให้ทำงานน้อยลง แล้วผมจะดูแลครอบครัวของเราเอง ค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้านผมจะรับผิดชอบเอง อยากให้ป๊ากับม๊าใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างมีความสุข มีสุขภาพดีๆ เก็บแรงไว้ไปเที่ยวด้วยกันสี่คนพ่อแม่ลูก ผมเชื่อว่า...ถ้าผมดูแลครอบครัวได้ รับผิดชอบทุกอย่างได้ ป๊ากับม๊าคงจะไม่บังคับผมอีกแล้วล่ะ"
เล็กหันไปยิ้มชื่นชมผู้ชายที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆ อีกครั้ง การใช้ชีวิตคลุกคลีกับคนสำเร็จมาหลายปีทำให้เจคิดวางแผนชีวิตเป็นขั้นเป็นตอน มีเป้าหมายระยะใกล้ ระยะไกล รู้ว่าชีวิตต้องการอะไร จะไปทิศทางไหน เล็กจึงพลอยได้เรียนรู้แง่คิดดีๆ จากผู้ชายคนนี้อยู่เสมอ แม้วันนี้เล็กจะสำเร็จมากกว่าแต่ประสบการณ์ก็ยังน้อยกว่าเจอยู่ดี แต่ไม่ว่าใครจะสำเร็จมากน้อยกว่าใคร เจก็คือผู้ชายเพียงคนเดียวที่เล็กมอบหัวใจให้
"คุณเจรู้ไหม...ผมเชื่อว่า...ผมจะเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกอีกคนหนึ่งที่มีโอกาสได้เป็นแฟนกับคุณเจ ขอบคุณที่รักกันนะครับ...อัปไลน์ที่รัก"
จบ 1
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอนนะครับ สร้างสรรค์ชุมชนแห่งการแลกเปลี่ยนแบ่งปัน
-
ชอบแนวคิดของคุณเล็กนะค่ะ ..นึกถึงตัวเองเมื่อก่อนอยากมีรายได้เพิ่มจากงานประจำ ก็มีคนเขามาชักชวนทำธุรกิจขายตรงแบบนี้แต่พอเขาบอกค่าสมัครที่แสนแพงและต้องซื้อสิ้นค้าใช้เองแต่ได้ค่าคอมมิชชั่นคืน แค่นี้ก็รีบปฏิเสธทันทีทันใดแล้ว
ทั้งที่บางตัวเป็นสิ้นที่ใช้ในชีวิตประจำวัน คนชวนก็พยายามชวนให้ไปฟังนะ ไปอบรมนะ ไอ้เราก็ขี้เกียจฟังอะ ไม่เอาไม่สนใจแค่ค่าสมัครก็แพงคิดว่าเก็บไปทำอย่างอื่นดีกว่า .... เพิ่งรู้นะว่าตัวเองคิดผิดเนอะ
:mew3: ยังมีแอบหวานกันเล็กๆพอเป็นของหวานให้คนอ่านได้ชื่นใจ หวังว่าม๊ากับป๊าจะไม่ขัดขวางความรักของคุณเจและคุณเล็กนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:m4: ทุกๆ อย่างต้องผ่านไปได้ด้วยดีแน่นอนค่ะคุณเจกับคุณเล็ก ^^
-
ชอบแนวคิดของคุณเล็กนะค่ะ ..นึกถึงตัวเองเมื่อก่อนอยากมีรายได้เพิ่มจากงานประจำ ก็มีคนเขามาชักชวนทำธุรกิจขายตรงแบบนี้แต่พอเขาบอกค่าสมัครที่แสนแพงและต้องซื้อสิ้นค้าใช้เองแต่ได้ค่าคอมมิชชั่นคืน แค่นี้ก็รีบปฏิเสธทันทีทันใดแล้ว
ทั้งที่บางตัวเป็นสิ้นที่ใช้ในชีวิตประจำวัน คนชวนก็พยายามชวนให้ไปฟังนะ ไปอบรมนะ ไอ้เราก็ขี้เกียจฟังอะ ไม่เอาไม่สนใจแค่ค่าสมัครก็แพงคิดว่าเก็บไปทำอย่างอื่นดีกว่า .... เพิ่งรู้นะว่าตัวเองคิดผิดเนอะ
:mew3: ยังมีแอบหวานกันเล็กๆพอเป็นของหวานให้คนอ่านได้ชื่นใจ หวังว่าม๊ากับป๊าจะไม่ขัดขวางความรักของคุณเจและคุณเล็กนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอแนะนำในฐานะคนที่ทำธุรกิจเครือข่าย (ไม่ใช่ขายตรง) อยู่นะครับ
ผมไม่แนะนำให้ทำธุรกิจเครือข่าย/ขายตรงที่ค่าสมัครแพงๆ โดยเฉพาะเป็นหลักหมื่น แถมยังบังคับซื้อขั้นต่ำทุกเดือน
อันนี้ชัดเจนว่าเจ้าของต้องการยอดขายและอาจจะมีการกินหัวคิวของคนที่มาก่อนได้
ที่ผมสมัครอยู่ ในประเทศไทย ค่าสมัคร 900 บาท ไม่บังคับทำยอด ไม่บังคับให้ซื้อของ
ที่อังกฤษที่ผมสมัครไว้ไม่ต้องมีค่าสมัคร แต่ให้ซื้อสินค้าชุดเริ่มต้นธุรกิจประมาณ 99 ปอนด์ (หรืออาจจะน้อยกว่านั้น จำไม่ได้)
เพื่อให้เอาสินค้าไปใช้แล้วทำตลาดได้ แต่ไม่บังคับซื้อในเดือนถัดไปหลังจากนั้น
ธุรกิจเครือข่ายต่อให้บริษัทดีขนาดไหน สินค้าดีขนาดไหน ถ้าเจออัปไลน์แย่ เจอคนชวนทำสิ่งแย่ๆ ไปไม่รอดสักคนครับ
ในเรื่อง "ธุรกิจนี้มีรัก" สิ่งที่ผมเน้นย้ำและฉายภาพให้เห็นตลอดไม่ใช่จะบอกว่าธุรกิจนี้ดี แต่เริ่มจากคนทำต้องเป็นคนดีก่อนเสมอครับ
ชีวิตสำคัญที่การเลือกนะครับ
:L2: :กอด1: :3123: :L1: :pig4:
Sarawatta
-
:katai2-1: ตอนนี้น่ารักมากน่ะ อ่านแล้วซึ้งดีน่ะ อ่านนิยายของคุณแล้วได้ข้อคิดดี ๆ เพียบเลยน่ะ อ่านไปนึกว่าจะจบซะแล้ว ใจหายหมดเลย :ling1: ยังอยากอ่านต่อ ช่วงนี้เลยขาดความหวานไปเลย ยังไงขอหวาน ๆ ในตอนหน้าบ้างน่ะจ้ะ :mew1:
-
ใกล้ประสบผลสำเร็จแล้วนะค่ะคู่นี้
ลัคกี้อินเกมแล้วก็ลัคกี้อินเลิฟตอนนี้
ก็เหลือด่านพ่อแม่ละนะสู้ๆ
-
ตอนที่ 27
ขอยกขึ้นปรบมือให้คุณเล็กดังๆๆ รัวๆๆๆ ยอดเยี่ยมมากค่ะคุณเล็ก หมดทุกข์หมดโศกกันสักทีนะคะ หลังจากนี้ต้องมีแต่เรื่องดีๆ เข้ามาหาคุณเล็กแน่นอนค่ะ ส่วนคุณโฮปไม่เป็นไรนะคะ ไม่ต้องเสียดายคุณเล็กนะ ปล่อยให้คุณเล็กอยู่กับเจนั่นแหละดีแล้ว อิอิ อย่างคุณโฮปเดี๋ยวก็ได้เจอคนดีๆ ค่ะ :z1:
ตอนที่ 28
ขอยกขึ้นปรบมือรัวๆ ให้นักเขียนค่าาา ได้ความรู้เยอะเลยค่ะ พระเอกนายเอกของเรื่องก็ใกล้จะถึงเป้าหมายที่วางไว้แล้วสินะ เอาใจช่วยเต็มที่เลยค่ะ ทั้งเรื่องงาน ความรัก และผ่านอุปสรรคทุกอย่างไปให้ได้นะคะ คนอ่านรอเชียร์ :katai2-1:
-
ถ้าคนเรามองโลกในแง่ดี มีทัศนคติที่ดี ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้ ขึ้นอยู่กับใจเราจะเปิดมากน้อยแค่ไหน อย่างที่เคยบอกว่า ส่วนตัวเคยไปอบรมธุรกิจเครือข่าย ให้แง่คิดแบบนี้เปี๊ยบเลย มีคนที่สำเร็จในหลายสาขาอาชีพ แต่ตัวเองเป็นคนไม่สู้เอง :hao5: คุณเจกับคุณเล็กถือว่าเป็นอัพไลน์ตัวอย่างที่ดีในการช่วยดาวไลน์ให้สำเร็จด้วยความถูกต้อง ถึงจะต้องมีผิดวิธีบ้างแต่ก็เพราะเหตุการณ์มันบังคับ แต่โชคดีที่พี่สมานมีทัศนคติที่ดี เชื่อฟังยอมก้าวตามเพื่อความสำเร็จเลยไม่มีอะไรยุ่งยาก ตอนนี้ทั้งคู่สำเร็จในเรื่องธุรกิจแล้ว เหลือแต่ครอบครัวที่เชื่อว่าต้องสำเร็จด้วยแน่นอน o13
-
คบกันมานานขนาดนี้
ไม่ใช่พ่อกับแม่ของคุณเจ
จะระแคะระคายแล้วเหรอ
แต่ยินดีกับคู่รักเจเล็กด้วยนะ
สุขทั้งตัว สุขทั้งใจ สุขทั้งงาน
-
ความสำเร็จในหน้าทีการงาน
ก็ได้มาแล้วเหลือแต่ครอบครัว
ล่ะที่นี้จะทำยังไงให้ไม่ต้อง
บอบช้ำกันทั้งสองฝ่ายหวังว่า
จะเจอแต่เรื่องดีดีเข้ามานะ
:กอด1: :L1:
-
เป็นตอนจบที่เราไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจเลยจริงๆ ค่า~~ :o12: ..
ขอบคุณสำหรับแง่คิดดีๆ ในทุกๆ ตอนด้วยนะคะ :pig4:
-
เป็นตอนจบที่เราไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจเลยจริงๆ ค่า~~ :o12: ..
ขอบคุณสำหรับแง่คิดดีๆ ในทุกๆ ตอนด้วยนะคะ :pig4:
เนื้อหาโดยรวมถือว่าจบได้เฉยๆ ครับ แต่ยังมีอีกอย่างน้อย 2 ตอนมาให้อ่าน
ผมมีเหตุผลบางอย่างที่จะย้ายเรื่องนี้มาไว้ที่ห้องนี้ก่อนที่จะจบสมบูรณ์แบบจริงๆ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะครับ หลังจากนี้คงไม่ได้มาเขียนนิยายให้อ่านแล้ว
Sarawatta
-
ขอโทษค่ะ เราเป็นคนอ่านที่สม่ำเสมอ บางทีอ่านแล้วก็ลืมเมนท์บ้าง แต่ก็อ่านมาตลอด
อ่านตอนจบแบบนี้ก็รู้สึกว่าโดนตัดสั้นแต่ก็เข้าใจคุณค่ะ รอคุณ Sarawatta สะดวกก็ค่อยกลับรีไรท์เวอร์ชั่นใหม่อีกครั้งแล้วกันนะคะ อย่าเพิ่งถอดใจ
อยากจะแนะให้คุณลองเกลาเนื้อหานิยายคุณ ลองตัดฉาก NC ออก แล้วลองส่งไปเสนอที่สำนักพิมพ์ธรรมดาดู ตั้งใจไว้ตามนิยามของ Hope/Expect ที่คุณอธิบายมาเราว่าน่าจะช่วยได้อยู่นะคะ ลองไปก็ไม่เสียหายอะไร
อีกสองเรื่องของคุณเราบอกตรงๆว่าจะรอวันหยุดยาว(ลูกสามีไม่อยู่บ้าน)แล้วจะมาราธอนอ่านยาวๆทีเดียวค่ะ สารภาพว่าต้องตั้งสมาธิอ่านเพราะอ่านแล้วอยากคิดไปด้วย ไม่ใช่ให้สายตาลากผ่านตัวหนังสือเฉยๆ
ขอบคุณมากค่ะ Till we meet again. หรือ Vi ses. ตามภาษาสวีเดนค่ะ
-
เรน่าอ่านนิยายได้เกือบทุกแนว ยกเว้นเรื่องที่ใช้ภาษาวิบัติเพราะแปลไม่ออก กับเรื่องลี้ลับเพราะกลัวมาก 555 เรื่องนี้ก็อ่าน แต่ข้ามบ้างเป็นช่วงๆ ไม่ใช่ไม่สนุกนะคะ แต่เพราะเรน่าเป็นคนเรียนสายวิทย์ จบมาก็ทำงานสายวิทย์ พอมาเจอตอนที่มีรายละเอียดเกี่ยวกับธุรกิจการค้าขายเยอะๆ ซึ่งไม่ตรงกับพื้นฐานความสนใจ ก็จะข้ามไป
โดยรวมคิดว่าเป็นงานเขียนที่ดีเรื่องหนึ่งค่ะ ถ่ายทอดมุมมองที่ดี ปรบมือให้คนเขียนที่สามารถเขียนได้จนจบ พล็อตแบบนี้ กระแสตลาดแบบนี้ เรน่าเข้าใจว่ามันไม่ง่ายเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
คุณเล็กคุณเจจบสละ คงคิดถึงคนแต่งแย่เลย ยังไงก็สู้ๆนะครับกับการทำงาน
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
✿✿ อัปไลน์ที่รัก ✿✿
CHAPTER 29 ❋ วันที่ป๊ากับม๊าเปิดใจ
(http://bit.ly/2aNT8p3)
บนเรือสำราญล่องแม่น้ำหลีเจียง เมืองกุ้ยหลิน สาธารณรัฐประชาชนจีน ทริปลูกกตัญญูของบริษัทยัวเวย์ที่จัดให้นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จคราวนี้เต็มไปด้วยบรรดาพ่อๆ แม่ๆ และลูกๆ ทั้งหลายที่นั่งรายล้อมอยู่ทั่วบริเวณห้องอาหารภายในเรือ เรือลำนี้ถูกเช่าเหมาทั้งลำเพื่อจัดงานต้อนรับนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จกว่าสองร้อยรหัสในปีบัญชีที่ผ่านมา รวมบรรดาพ่อแม่ด้วยแล้วทั้งลำเรือก็มีคนไม่ต่ำกว่าหกร้อยคน
กรรมการผู้จัดการใหญ่ของบริษัทขึ้นกล่าวต้อนรับนักธุรกิจเป็นเวลาสั้นๆ ก่อนจะมีการแสดงประกอบขณะที่นักธุรกิจกำลังทานอาหาร เสียงคุยกันเซ็งแซ่ไปทั้งลำเรือ บางคนก็นั่งดูโชว์ บางคนก็เดินไปคุยกับโต๊ะนั้นโต๊ะนี้ บางคนก็เดินไปชมวิวตรงขอบเรือและถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน ช่วงนี้เป็นช่วงที่นักธุรกิจสามารถทำสิ่งต่างๆ ได้ตามอัธยาศัย
วันนี้เจทำหน้าที่เป็นช่างถ่ายภาพให้ป๊า ม๊าและพี่สาวอย่างเต็มที่ นี่คือทริปแรกที่ครอบครัวยอมมากับเจด้วยหลังจากที่เจเคยไปมาหลายทริปแล้ว เจต้องใช้วิธีทำสปาเท้าให้ป๊ากับม๊า ขอบคุณท่านทั้งสองที่ช่วยเลี้ยงดูและเป็นแบบอย่างที่ดีให้เจเสมอมา ทริปครั้งนี้ถือเป็นการตอบแทนป๊ากับม๊าที่เจอยากมอบให้ นั่นแหละถึงทำให้ป๊ากับม๊ายอมปิดร้านและมาด้วยจนได้
ได้เห็นป๊ากับม๊ายิ้มและหัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุขและไม่ต้องเคร่งเครียดกับการทำงานแล้วเจก็มีความสุขมากทีเดียว นี่แหละคือสิ่งที่เจอยากเห็น พี่สาวของเจเรียกเจให้ไปถ่ายรูปกับพ่อแม่บ้าง บางทีก็ให้นักธุรกิจที่รู้จักกันช่วยถ่ายรูปครอบครัวให้ ไปถ่ายรูปกับครอบครัวคนอื่นๆ ด้วย แถมยังได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอย่างสนุกสนาน ป๊ากับม๊าของเจยิ่งมีความสุขไปกันใหญ่ที่ต่างก็ได้อวดความสำเร็จของลูกๆ ให้พ่อแม่คนอื่นๆ ฟังกัน
เจพาครอบครัวกลับมานั่งที่โต๊ะแล้วก็พากันไปเลือกอาหารมากินกัน อาหารทุกอย่างล้วนแต่คัดสรรมาอย่างดี ที่สำคัญกินได้ไม่อั้น เจคอยบริการพ่อกับแม่อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่ว่าท่านทั้งสองอยากได้อะไร อยากไปตรงไหนเจก็ไม่เคยขัด ก่อนจะลงเรือก็แวะไปเที่ยวและซื้อของฝากญาติๆ กันมาหลายที่ ถูกอกถูกใจกันยิ่งนัก
ทั้งทริปนี้เจจ่ายเองทั้งหมด แถมยังมีเงินช็อปปิ้งให้กับป๊าและม๊าอีกคนละสองหมื่นบาท บริษัทยัวร์เวย์สนับสนุนค่าใช้จ่ายในการเดินทางให้เจและคนในครอบครัวอีกหนึ่งคนทั้งหมด ที่เหลืออีกสองคนเจเป็นคนจ่ายเพิ่ม รวมๆ แล้วก็หลักแสน แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะเงินโบนัสที่เจได้มาจากการเป็นมรกตก็เยอะพอสมควร จ่ายค่าทริปแล้วก็ยังเหลือเก็บอีกต่างหาก
หลังจากการแสดงจบลงแล้วก็เป็นช่วงที่เปิดโอกาสให้นักธุรกิจที่เขยิบตำแหน่งหมาดๆ ขึ้นมากล่าวความรู้สึกคนละห้านาที เจก็คือหนึ่งในนักธุรกิจที่เพิ่งเปลี่ยนตำแหน่งจึงได้ขึ้นไปพูดด้วย
"ความสำเร็จของผมในวันนี้ก็ต้องขอบคุณป๊ากับม๊าที่เป็นแบบอย่างในเรื่องความขยันและอดทน ตั้งแต่เกิดจนถึงวันนี้ ผมเห็นป๊ากับม๊าทำงานหนักมาโดยตลอดโดยไม่เคยบ่นเลยว่าเหนื่อย ป๊าสอนผมเสมอว่างานหนักไม่เคยทำให้ใครตาย และมีสามอย่างที่ทำเมื่อไหร่ก็จนเมื่อนั้น ก็คือบ่น อ้างและโทษคนอื่น ว่ากันว่า...แบบอย่างที่ดีมีค่ามากกว่าคำสอน วันที่ผมเข้ามาในธุรกิจยัวร์เวย์ใหม่ๆ และต้องเจอปัญหามากมายนั้น ผมก็นึกป๊ากับม๊านี่แหละครับ ท่านเจออะไรมาเยอะกว่าผมมากกว่าจะเลี้ยงพวกเรามาจนโต ท่านไม่เคยบ่นเลยแล้วผมจะบ่นไปทำไม ผมจึงก้มหน้าก้มตาทำและอดทนจนประสบความสำเร็จในวันนี้ รบกวนป๊ากับม๊ายืนขึ้นรับเสียงปรบมือจากทุกคนด้วยครับ"
สิ้นเสียงของเจป๊ากับม๊าก็ค่อยๆ ยืนขึ้นจากโต๊ะอาหาร สายตาทุกคู่มองมาอย่างชื่นชมพร้อมกับเสียงปรบมือดังเกรียวกราวนานกว่าครึ่งนาที ป๊ากับม๊าของเจยิ้มแก้มแทบปริ
"ขอบคุณทุกคนมากครับ นี่คือสิ่งที่ผมประทับใจมากตั้งแต่เข้ามาในธุรกิจนี้ ทุุกคนให้กำลังใจกัน ปรบมือให้กัน ชื่นชมกัน ช่วยเหลือกัน ถ้าตอนนี้ผมทำงานบริษัทเดิมแล้วประสบความสำเร็จ ได้เลื่อนตำแหน่ง ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าจะมีใครปรบมือให้ผมอย่างนี้หรือเปล่า หรือจะมีใครอยากรู้จักไหมว่าพ่อกับแม่ผมเป็นใคร จะมีใครปรบมือชื่นชมบุคคลสำตัญสองท่านที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของผมหรือเปล่า"
"ก็...ในช่วงท้ายนี้ผมก็มีเป้าหมายที่อยากจะประกาศให้ทุกคนรู้ครับ อย่างแรก...ผมจะเป็นเพชรบริหารภายในหนึ่งปีนี้เพื่อเติมเต็มเป้าหมายที่สอง อย่างที่สอง ก็อย่างที่อาจารย์เหวินสอนไว้ว่าการตอบแทนเป็นการบ้านของชีวิต ชีวิตที่ไม่รับภาระไม่เรียกว่าชีวิต ผมอยากให้ป๊ากับม๊าหยุดทำงานหนัก มีเวลาดูแลสุขภาพให้แข็งแรง แล้วก็มีเวลามากินเที่ยวกับลูกๆ อย่างนี้ครับ ผทมอยากเห็นป๊ากับม๊ามีความสุขกับชีวิตที่เหลืออยู่ให้มากที่สุด ภาระค่าใช้จ่ายต่างๆ ภายในบ้านผมจะเป็นคนรับผิดชอบเอง ทุกอย่างในครอบครัว ต่อไปนี้ผมจะเป็นคนรับผิดชอบเองครับ คิดว่าผมทำได้ไหมครับ"
เจตะโกนถามด้วยเสียงที่มีพลังในตอนท้าย มีเสียงตอบกลับมาว่าคุณทำได้พร้อมกับเสียงปรบมือเกรียวกราว
"ผมทำได้แน่นอน ขอบคุณครับ"
เจกล่าวขอบคุณแล้วก็ลงจากเวทีเพื่อให้นักธุรกิจคนต่อไปขึ้นไปกล่าวความรู้สึกบ้าง ระหว่างทางที่เดินมายังโต๊ะที่พ่อกับแม่นั่งอยู่ก็มีคนขอจับมือและถ่ายรูปมาตลอดทาง
"คุณเล็กไม่ได้มาด้วยเหรอคะคุณเจ"
เสียงพี่นักธุรกิจท่านหนึ่งร้องถาม คงจำได้ว่าเจกับเล็กคบกันจากการประกาศตัวที่เซ็นเตอร์เมื่อหลายเดือนที่แล้ว
"ไม่ได้มาด้วยครับพี่ พอดีคุณเล็กเขาสมัครหลังช่วงนับคะแนนทริปนี้ก็เลยนับคะแนนไม่ทัน"
เจหันไปตอบแล้วก็ยิ้ม กว่าจะมาถึงโต๊ะที่ครอบครัวนั่งอยู่ได้ก็ใช้เวลาพอสมควร มาถึงโต๊ะป๊ากับม๊าก็ยิ้มแป้นมองดูลูกชายด้วยสายตาที่แสนจะชื่นชม ตั้งแต่เกิดมาเจไม่เคยเห็นท่านทั้งสองยิ้มให้เจด้วยสีหน้าและแววตาอย่างนี้มาก่อนเลย
ยังหรอก...ยังไม่หมดเพียงเท่านี้ ก่อนจะมาเจรู้มาว่าจะมีนักธุรกิจระดับสูงท่านหนึ่งขึ้นมาพูดปิดท้ายงานวันนี้ เจจึงไปพบท่านและฝากประเด็นสำคัญให้ท่านช่วยพูดให้ในงาน ท่านก็รับปากว่าจะช่วยพูดเป็นอย่างดี
พอถึงช่วงสุดท้าย นายแพทย์นพพร มิ่งทรัพย์ นักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับเพชรคู่ก็ขึ้นมาบนเวทีเพื่อพูดปิดท้ายงาน นักธุรกิจท่านนี้เคยเชิญเล็กไปพูดที่เซ็นเตอร์ของท่านเมื่อหลายเดือนที่แล้ว และนั่นก็เป็นเวทีแรกที่เล็กกับเจเปิดตัวว่าคบกัน หลังจากที่กล่าวปราศรัยและทักทายพอหอมปากหอมคอแล้วท่านก็เริ่มเรื่องทันที
"อาจารย์เหวิน นักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับมงกุฏทูตชาวไต้หวันท่านเคยพูดไว้คำหนึ่งว่า พ่อแม่ที่รักลูกไม่ได้หมายความว่าลูกจะประสบความสำเร็จ แต่ลูกที่รักพ่อแม่ประสบความสำเร็จทุกคน ท่านเห็นด้วยหรือเปล่าครับ ปกติเวลาพูดบนเวทีผมก็มักจะชอบพูดเรื่องของลูกๆ ที่ส่วนมากเป็นนักธุรกิจ แต่วันนี้เห็นมีพ่อแม่เยอะก็เลยอยากจะพูดในฐานะที่เป็นตัวแทนของพ่อแม่บ้าง"
"ถ้าท่านเป็นพ่อแม่ ท่านอยากมีลูกแบบไหนครับ ก็ต้องเป็นลูกที่กตัญญูใช่หรือเปล่าครับ แล้วลูกที่กตัญญูในสมัยหาง่ายหรือยาก ยากใช่ไหมครับ แล้วลูกๆ ที่พาท่านมาเที่ยวในวันนี้ ออกเงินออกทองให้ทุกอย่าง โอเคมียัวร์เวย์ออกให้ส่วนหนึ่ง แต่ก็เชื่อว่าลูกๆ ของท่านจ่ายเงินไปไม่น้อย ลูกๆ เหล่านี้พอจะเรียกว่าเป็นลูกกตัญญูได้ไหมครับ ได้ใช่ไหมครับ ลูกประสบความสำเร็จขนาดนี้ ดูแลครอบครัวได้ขนาดนี้ คนเป็นพ่อเป็นแม่หมดห่วงได้หรือยังครับ หมดห่วงได้แล้วใช่ไหมครับ ไม่มีอะไรน่าห่วงเลย ท่านต้องภูมิใจในตัวของลูกท่านให้มากๆ เพราะเขาเหล่านี้ไม่ได้รักพ่อแม่แค่บอกว่ารักพ่อนะ รักแม่นะ เพราะว่าความรักต้องเป็นคำกริยา ใครๆ ก็บอกรักพ่อรักแม่ได้ แต่วันนี้ลูกๆ ของท่านบอกว่ารักท่านด้วยการพามาเที่ยวที่นี่ บางคนบอกจะรับผิดชอบภาระค่าใช้จ่ายในบ้านแทนพ่อกับแม่ที่ทำงานมาเหนื่อยทั้งชีวิตแล้ว นี่แหละคือความรักที่เป็นคำกริยา นี่แหละที่เขาเรียกกันว่าอภิชาติบุตร ปรบมือให้ลูกๆ ที่เป็นอภิชาติบุตรของท่านด้วยครับ"
"เมื่อหลายเดือนก่อนมีนักธุรกิจท่านหนึ่ง ประสบความสำเร็จระดับสูงแล้วล่ะ เขามาปรึกษากับผมว่าเขาเป็นเกย์ แต่พ่อแม่ที่บ้านก็ยังยอมรับไม่ได้ พยายามจะหาเมียให้ลูกชายใหญ่เลย อยากให้ผมช่วยคุยกับพ่อกับแม่ให้หน่อยเพราะไม่รู้ว่าจะคุยยังไงแล้ว วันหนึ่งผมก็เลยได้มีโอกาสไปบ้านนักธุรกิจคนนี้และได้คุยกับพ่อกับแม่ของท่านด้วย ผมไม่เล่าละกันนะครับว่าคุยอะไรกันไปบ้าง แต่อยากจะสรุปให้ฟังเป็นสาระสำคัญๆ อย่างนี้ครับ"
"สมมติว่าท่านมีลูกชายเป็นเกย์ ลูกชายเป็นเกย์เป็นปัญหาของใครครับ เป็นของพ่อแม่หรือเปล่า หรือเป็นปัญหาของลูก ใช่ครับ เป็นปัญหาของลูก เพราะพ่อแม่ไม่ได้เป็นด้วย แล้วปัญหาของพ่อแม่คืออะไร กลัวลูกอายเพื่อน กลัวลูกไม่ได้รับการยอมรับ กลัวไม่มีลูกหลานสืบสกุล กลัวไปสารพัดอย่าง ดูเหมือนว่าจะมีปัญหาเยอะไปหมดเลย แล้วปัญหาเหล่านี้แก้ได้หรือเปล่าครับ ท่านที่ทำธุรกิจก็คงทราบดี ต่อให้ท่านไม่ต้องเป็นเกย์ พอท่านทำธุรกิจก็อาจจะถูกเพื่อนล้อ หัวเราะเยาะ หาว่าท่านบ้าหรือโง่ที่ถูกหลอก แล้วท่านผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ไหมครับ ท่านก็ผ่านมาได้ พ่อแม่บางคนก็ไม่เข้าใจลูก ห้ามลูกสารพัด บางคนถึงกับไล่ลูกออกจากบ้าน ท่านนักธุรกิจหลายคนก็ผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ แสดงว่าปัญหาทุกอย่างแก้ได้ ผ่านได้ ถ้าท่านอดทนและพิสูจน์คุณค่าในตัวของท่านเองได้มากพอ แล้วเหตุใดเราที่เป็นพ่อแม่ถึงกลัวลูกจะไม่ได้รับการยอมรับล่ะครับ การไม่ได้รับการยอมรับไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเราเป็นอะไร มันอยู่ที่คุณค่าครับ เหมือนกับคุณค่าที่ลูกๆ ของท่านทำให้ท่านในวันนี้ไงครับ วันนี้ใครจะมาล้อว่าลูกชายของท่านเป็นเกย์ ใช่ครับ เป็นเกย์แล้วยังไงล่ะครับ คนที่ล้อพาพ่อแม่มาเที่ยวได้อย่างนี้หรือเปล่า รับภาระให้ครอบครัวได้อย่างนี้หรือเปล่า ถ้าทำไม่ได้ ท่านก็ไม่มีสิทธิ์มาล้อเลียนหรอกครับ"
"ปัญหานี้เป็นปัญหาของลูกก็จริง แต่เป็นปัญหาที่แก้ได้ ถ้าแก้ปัญหานี้ไม่ได้ จะโทษใครล่ะครับ ถ้าเป็นผม ผมก็คงโทษตัวเองที่ผมสอนลูกไม่ดีจนเขาแก้ปัญหาในชีวิตไม่เป็น อย่าไปโทษลูกครับ เราต้องโทษเราที่เป็นคนเลี้ยงดูและสอนเขามาตั้งแต่เกิด แล้วถ้าเราเข้าไปแก้ปัญหาแทน คิดแทนลูก วันหนึ่งเราไม่อยู่แล้วใครจะมาช่วยลูกเราแก้ปัญหาล่ะครับ แล้วท่านแน่ใจหรือเปล่าว่าท่านแก้ปัญหาให้ลูกได้ถูกวิธีแล้ว ท่านแน่ใจหรือเปล่าว่าการบังคับให้ลูกแต่งงานเป็นการแก้ปัญหาไม่ใช่สร้างปัญหาเพิ่ม สุดท้ายแล้วลูกของท่านก็จะต้องเป็นในสิ่งที่ธรรมชาติสร้างมา เป็นเกย์ไม่ใช่ว่ากินยาแล้วก็หาย ท่านเปลี่ยนสิ่งนี้ไม่ได้ ้ถ้าลูกท่านไม่มีปัญหากับเรื่องนี้แล้วแต่พ่อแม่ยังมีปัญหาอยู่ ก็คงต้องถามแล้วล่ะครับตกลงใครกันแน่ที่ยังไม่รู้จักโต"
"ผมพูดเรื่องนี้ทำไมครับ วันนี้ผมอยากจะชวนท่านมาช่วยกันคิดว่าหน้าที่ของพ่อแม่คืออะไร นกสอนลูกให้บินได้แล้วก็ถือว่าหมดหน้าที่ตามธรรมชาติ ไม่ว่าพ่อแม่นกจะรักลูกขนาดไหนลูกก็ต้องบินหาอาหารเองเมื่อโตขึ้น นกได้สอนให้เราเห็นว่าหน้าที่ของพ่อแม่ก็คือสนับสนุนลูกให้ลูกอยู่ได้ด้วยตัวเอง ในชีวิตที่เขาเป็นคนเลือก ท่านบินแทนลูกไม่ได้นะครับ ท่านต้องสอนให้เขาบินเอง เมื่อเขาบินได้แล้วเขาก็จะเลี้ยงตัวเองได้ ตอบแทนพ่อแม่ได้ สมมติว่าท่านเป็นพ่อแม่ที่ลูกทำธุรกิจยัวร์เวย์ซึ่งเป็นอาชีพสุจริต แทนที่ท่านจะมัวแต่มาคิดว่าจะกีดกันลูกยังไง ทำไมเราถึงไม่สนับสนุนลูกล่ะครับ เช่น ตั้งใจใช้สินค้าที่ลูกๆ ซื้อมาให้ใช้ ดูแลสุขภาพของท่านด้วยสินค้าของลูกๆ จนท่านมีสุขภาพดี เป็นพรีเซนเตอร์ให้ลูกท่านได้อีกต่างหาก ถ้าท่านเป็นห่วงลูกที่ไปเซ็นเตอร์บ่อยๆ ก็ลองมากับลูกดูสิครับ มาดูให้เห็นกับตา ท่านจะได้สบายใจ ท่านจะได้รู้ว่าต่อไปจะสนับสนุนลูกของท่านได้ยังไง"
"ผมอยากให้พ่อกับแม่ที่อยู่ตรงนี้เชื่อมั่นว่า...ลูกๆ ของท่านประสบความสำเร็จในชีวิตขนาดนี้แล้ว ผ่านปัญหาอุปสรรคมาเยอะแล้ว จิตใจแข็งแกร่งแล้ว มีวิธีคิดของคนสำเร็จแล้ว พิสูจน์ตัวเองมามากพอแล้ว ท่านหมดห่วงได้แล้วครับ ไม่ว่าลูกๆ ของท่านจะเป็นอะไรก็ปล่อยให้เขาเป็นไปเถอะ ท่านมั่นใจได้เลยว่าธุรกิจนี้สอนให้เขาเป็นคนดีแน่นอน ถ้าจะเจอปัญหาบ้างก็ไม่เป็นไร ขอให้ท่านเชื่อว่าลูกท่านแก้ปัญหาได้เพราะเขาผ่านเรื่องยากๆ มาหมดแล้ว อีกอย่าง...มีปัญหาอะไรพวกเราที่นี่ก็ช่วยกันแก้ได้ ช่วยกันหาทางออกให้ได้ ไม่มีอะไรที่ท่านต้องกลัวหรือต้องห่วงอีกแล้วครับ เพราะฉะนั้น พ่อแม่ทั้งหลาย เรามาช่วยกันเป็นผู้สนับสนุนลูกที่ดีกันเถอะนะครับ ดีไหมครับ"
สิ้นเสียงของท่านแล้วเสียงปรบมือและโห่ร้องก็ดังสนั่นหวั่นไหว สำหรับคนภายนอกแล้วคงมีคำถามมากมายว่าคนเหล่านี้เป็นบ้าอะไรถึงชอบปรบมือ เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แค่ไหนก็ปรบมือและตื่นเต้นไปหมด แต่นี่แหละคือเคล็ดลับของการประสบความสำเร็จอย่างหนึ่งล่ะ
ป๊ากับม๊าของเจก็ปรบมือด้วยเช่นกัน ตอนที่คุณหมอพูดอยู่บนเวทีก็ตั้งใจฟังตาแทบไม่กะพริบราวกับจะฟังทุกคำพูดให้เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง เจนั่งอยู่ข้างๆ ก็คอยแอบสังเกตและลุ้นอยู่ตลอดว่าป๊ากับม๊าจะมีท่าทีกับสิ่งที่คุณหมอพูดยังไง เห็นป๊ากับม๊ายิ้มแล้วเจก็ใจชื้นมากทีเดียว
เจ พี่สาว ป๊ากับม๊านั่งมองหน้ากันไปมาอยู่สักพักหลังจากที่เสียงปรบมือซาลงไป ต่างคนต่างก็ไม่แน่ใจว่าใครควรจะพูดก่อนกัน จนในที่สุดป๊าของเจก็ตัดสินใจพูดเป็นคนแรก
"เจ...ป๊ากับม๊า...ภูมิใจในตัวลูกมากนะลูก ต่อไปนี้...ไม่มีอะไรที่ป๊ากับม๊าต้องห่วงอีกแล้ว ป๊ากับม๊าหมดห่วงแล้วล่ะ" ป๊าพูดพลางส่งยิ้มให้ลูกชาย
"กลับประเทศไทยแล้ว ป๊ากับม๊าจะทำงานน้อยลงนะลูก แล้วก็...อยากจะไปเซ็นเตอร์กับเจดูบ้าง"
ฟังป๊าพูดถึงตรงนี้แล้วเจก็ยิ้มดีใจ "ได้เลยครับป๊า ม๊ากับเจ๊เจอยากไปด้วยหรือเปล่าครับ"
ม๊าและพี่สาวพยักหน้าพร้อมกัน แล้วทุกคนก็หันไปมองป๊าที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างต่อ
"แล้วก็...เจอย่าลืมพาคุณเล็กมาที่บ้านเราบ่อยๆ ด้วยนะลูก"
"ป๊า..." เจอุทานอย่างประหลาดใจ "ป๊าหมายความว่า..."
ป๊าหันไปมองภรรยาที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วก็ยิ้มให้กัน ก่อนจะหันมามองลูกชายอีกครั้ง
"เจเข้าใจว่ายังไง ป๊ากับม๊าก็หมายความว่าอย่างงั้นแหละลูก"
"ป๊า..."
ป๊าของเจยืนขึ้น เจโผเข้ากอดป๊าทันทีด้วยความดีใจและตื้นตันใจสุดชีวิต ่
"ผมรักป๊าครับ ขอบคุณป๊ามากนะครับที่เข้าใจผม" เจพูดพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย ดีใจจนไม่สามารถที่จะกลั้นน้ำตาไว้ได้เลย
คนที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้เคียงต่างก็ตกใจกันใหญ่และมองมาด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาก้าวก่าย เจกลัวม๊าน้อยใจก็เลยเดินไปกอดม๊าที่ยืนรออยู่อีกคน
"ผมรักม๊านะครับ ขอบคุณม๊ามากๆ ขอบคุณที่เข้าใจผมกับคุณเล็ก"
คนเป็นแม่กอดแล้วก็ลูบหลังลูกชายเบาๆ อดร้องไห้ไปกับลูกด้วยไม่ได้ สิ่งที่คุณหมอพูดบนเวทีได้เปิดใจของพ่อกับแม่จนเจแทบไม่ต้องพูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว กอดม๊าแล้วเจก็เดินไปกอดพี่สาวบ้าง ป๊ากับม๊าเห็นสองพี่น้องรักใคร่กันก็ยิ่งรู้สึกหมดห่วง วันที่ท่านทั้งสองจากลาโลกนี้ไปแล้วก็มั่นใจได้เลยว่าเจจะคอยดูแลพี่สาวเป็นอย่างดีอย่างแน่นอน
คุณหมอนพพรมองดูอยู่นานแล้วก็เดินมาที่โต๊ะของเจเพื่อพูดคุยด้วย ท่านคงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงมาช่วยสำทับให้อีกครั้ง เมื่อเห็นว่าใครมาหา ป๊าของเจก็เชิญคุณหมอนั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วย
"คุณเจเป็นลูกที่ประเสิรฐมากนะครับ ป๊ากับม๊าโชคดีมากครับที่มีลูกอย่างคุณเจ พ่อแม่หลายคนไม่โชคดีอย่างนี้หรอก ไม่มีอะไรที่ต้องห่วงแล้วนะครับ ปัญหาที่จะตามมาหลังจากนี้ ป๊ากับม๊าเชื่อคุณเจได้เลยครับว่าแก้ได้ เรื่องเล็กน้อยใช่ไหมครับคุณเจ"
คุณหมอหันไปถามเจแล้วก็ยิ้ม
"ครับคุณหมอ"
"ขอบคุณคุณหมอมากๆ ครับที่ช่วยเปิดปัญญาให้ผมกับเมีย ไม่อย่างงั้นแล้วผมก็คิดไม่ออกจริงๆ ครับ กังวลแทนลูกไปหมดเลย แต่ตอนนี้...ผมเชื่อใจลูก เชื่อว่าเขาอยู่ได้แน่นอนครับ ไม่มีอะไรที่ผมกับเมียต้องห่วงอีกแล้ว"
ป๊าของเจบอกอย่างอารมณ์ดี ได้ฟังแล้วเจก็อดนึกถึงอีกคนที่รออยู่ที่ประเทศไทยไม่ได้ ถ้าเล็กรู้เรื่องนี้คงต้องดีใจมากๆ คิดแล้วเจก็อยากกลับโรงแรมไวๆ จะไดใช้ไวไฟแล้วไลน์ไปบอกข่าวดีกับเล็กไวๆ
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
หนี่งปีผ่านไป เจกับเล็กแต่งงานพร้อมกับจดทะเบียนสมรสกันแล้วตามกฏหมายใหม่ของประเทศไทยที่อนุญาตให้คนเพศเดียวกันสมรสกันได้ นับว่าเป็นข่าวดีมากทีเดียว ป๊ากับม๊าของเจขายกิจการร้านอะไรไหล่รถยนต์ไปแล้ว ได้เงินมาเยอะพอสมควร เจกับเล็กจึงมีแผนจะสร้างบ้านใหม่แล้วให้สองครอบครัวมาอยู่ด้วยกัน เลือกทำเลนอกๆ เมืองหน่อยจะได้อากาศดี แม่ของเล็กจะได้อยากมาอยู่ด้วยเพราะไม่ชอบอยู่ในเมืองอย่างที่เล็กอยู่
บริษัทยัวร์เวย์ส่งจดหมายมาแจ้งข่าวดีด้วยว่าสามารถรวมสายงานของเล็กกับเจให้เป็นรหัสเดียวกันได้แล้ว เมื่อกฎหมายให้เพศเดียวกันจดทะเบียนสมรสกันได้การรวมรหัสจึงไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป เล็กกับเจจึงเป็นคู่รักชาย-ชายคู่แรกของโลกที่สามารถรวมรหัสกันได้ เจมีหกสายงาน เล็กมีเจ็ดสายงาน เมื่อรวมสายกันแล้วจึงเป็นสิบสองสายงานพอดี ต้องตัดออกไปหนึ่งสายเพราะเล็กเป็นสายหนึ่งสายของเจอยู่แล้ว เล็กกับเจจึงกลายเป็นนักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับเพชรคู่ มีรายได้เฉลี่ยต่อเดือนมากกว่าห้าแสนบาท จากการทำงานที่มุ่งมั่นอย่างต่อเนื่องจึงมีโอกาสสูงที่จะก้าวไปสู่การเป็นนักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับมงกุฏทูตที่มียี่สิบสายงานต่อไป
นอกจากธุรกิจในประเทศไทยแล้ว เล็กกับเจย์ยังมีธุรกิจที่อังกฤษ อเมริกา เวียดนาม ออสเตรเลียและอินเดีย เล็กกับเจจึงเดินทางไปทั่วโลกเพื่อท่องเที่ยวและสร้างธุรกิจให้เติบโต มีโอกาสขึ้นพูดในฐานะนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จในหลายๆ ประเทศและหลายๆ โอกาสอย่างที่ฝันไว้ว่าจะเดินทางไปทั่วโลกเพื่อสร้างแรงบันดาลใจให้กับคนที่มีความหวังและความฝัน บางโอกาสเจกับเล็กก็จะพาครอบครัวไปเที่ยวด้วย อย่างน้อยก็ปีละสองครั้ง ส่วนมากจะเที่ยวในแถบเอเชียเพราะบรรดาพ่อแม่ก็อายุมากแล้ว สู้อากาศหนาวแถวยุโรปไม่ไหว แต่ถึงกระนั้นก็ได้ไปเหยียบสวิสเซอร์แลนด์ดินแดนแห่งสวรรค์มาแล้ว คุยให้ญาติๆ และคนแถวบ้านฟังได้ไปหลายเดือน
ดาวน์ไลน์ของเล็กและเจหลายคนก็เติบโตมากขึ้น เซ็นเตอร์มีคนมาใช้บริการมากขึ้นจนต้องเพิ่มวันเป็นสามวัน พร้อมกับจัดคอร์สพิเศษอีกหลายรายการเพื่อส่งเสริมให้แต่ละคนเติบโต มีการจัดแคมป์ที่ต่างจัดหวัดด้วยทุกๆ สามเดือน
จิ๊ดเป็นไพลิน ไม่ทำงานประจำและกลับไปอยู่บ้านที่สิงห์บุรีกับแม่ อีกไม่นานก็จะแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา คุณสนิท น้ำฝนและอาร์ตเป็นมรกต พี่ประสิทธิ์ พี่สมานและบีเขยิบขึ้นมาเป็นเพชร นอกจากนั้นก็ยังมีสายงานใหม่ๆ เพิ่มขึ้นมาด้วยอีกหลายสายงาน สิ่งที่น่าแปลกใจก็คือ น้ำฝนกับอาร์ตเป็นแฟนกันไปเสียแล้ว แม้ว่าอาร์ตจะอายุน้อยกว่าแต่น้ำฝนก็ชอบความเป็นผู้ใหญ่ที่เกินตัวของอาร์ตมากทีเดียว
ส่วนงานในวงการบันเทิงนั้น เล็กรับเล่นละครปีละเรื่องเท่านั้น นอกนั้นก็มีไปโผล่ตามรายการทอล์กโชว์หรือเกมโชว์ต่างๆ บ้างเล็กน้อย ส่วนงานอีเวนต์ เล็กจะเลือกรับงานที่เป็นการกุศลเป็นส่วนใหญ่ จบงานแล้วก็จะบริจาคค่าตัวกลับทุกครั้ง
มีหลายรายการพยายามติดต่อให้เล็กกับเจไปออกรายการด้วยกัน ที่ผ่านมาเล็กก็พยายามบ่ายเบี่ยงมาตลอด จนกระทั่งวันหนึ่งเล็กกับเจก็คิดว่าพร้อมแล้ว รายการที่เลือกจะไปออกนั้นก็คือรายการ "อู๊ดดี้เกิดมาคยคุ้ยคุย" เล็กสนิทกับพิธีกรรายการที่ค่อนข้างปากจัดอยู่บ้าง ที่ตัดสินใจไปรายการนี้เพราะเล็กคิดว่าการถามอย่างตรงไปตรงมาน่าจะช่วยให้คนเข้าใจประเด็นที่ต้องการสื่อสารได้มากกว่า
ตอนนี้บ้านหลังใหม่อยู่ในระหว่างก่อสร้าง ช่วงปีสองปีมานี้เจจะอยู่บ้านเล็กเป็นหลัก ให้พี่สาวคอยดูแลป๊ากับม๊าที่บ้านหลังเดิม เจเองก็ไปๆ มาๆ ที่บ้านของตัวเองกับบ้านของเล็กอย่างสม่ำเสมอ
ช่วงนี้เล็กกับเจมีงานใหญ่ต้องเตรียมตัวสองงาน งานแรกก็คืองานไปออกรายการทีวีด้วยกัน งานที่สองเป็นงานประกาศเกียรติคุณนักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับเพชรคู่ที่จะจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ที่เมืองทองธานีในเดือนหน้านี้ พออยู่บ้านด้วยกันสองหนุ่มจึงช่วยกันคิดและวางแผนว่าจะพูดอะไรช่วงไหนกันบ้าง มีประเด็นอะไรที่อยากนำเสนอเป็นพิเศษ เพื่อให้งานทั้งสองงานนั้นสร้างคุณค่าและแรงบันดาลใจให้กับผู้คนให้ได้มากที่สุด
ก็คงต้องมาลุ้นกันแล้วล่ะว่าเล็กกับเจจะพูดอะไรกันบ้างในสองงานนี้ แต่ถ้าร่วมแรงแข็งขันกันดีขนาดนี้แล้วก็คงเชื่อขนมกินได้ว่าผ่านฉลุยอย่างแน่นอน
จบ 2
ความหวานจะมาตอนหน้านะครับ
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลา 1 วินาทีบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอนนะครับ สร้างสรรค์ชุมชนแห่งการแลกเปลี่ยนแบ่งปัน
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ว้าววว เจกับเล็กแต่งงานกัน :o8:
ที่แน่ๆ 2 ครอบครัวจะอาศัยอยู่ด้วยกัน
ดีแล้วคนแก่จะได้ไม่เหงา ช่วยกันดูแลกันและกัน
รอจบ 3 ว่าคุณเจกับคุณเล็กจะพูดอะไร
แล้วคนอ่านอย่างเราจะเอามาใช้กับตัวเองอย่างไร
อ่านเรื่องนี้ เหมือนมีคนย่อประสบการณ์หลายๆปี
มาให้เราเรียนรู้ในไม่กี่ตอนในนิยายเรื่องนี้
-
พอคุณป๊ากับคุณม๊าเปิดใจ คุณเจกับคุณเล็กก็พลอยได้นำกำลังใจชั้นดีอันนี้มาสานต่อความฝันของกันและกันเลยนะคะ ^^ และรู้สึกเลยค่ะว่า ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ความสุขรายล้อม~~ :heaven
-
ในที่สุด ครอบครัวของเจ ก็เข้าใจในสิ่งที่ลูกทำ ในสิ่งที่ลูกเป็น คนทั้งโลกไม่เข้าใจแต่แค่คนในครอบครัวเข้าใจและรักเรา ก็ไม่มีอะไรให้เราต้องกังวล และยังมีกำลังใจที่จะทำต่อไป ซึ้งกับเนื้อหาที่บรรยายในเรื่องนี้มากๆ มันให้แง่คิดได้หลายอย่างเลยล่ะ :hao5: จากนี้ไป คุณเจกับคุณเล็กก็ไม่มีอะไรให้กังวลแล้วนะ เป็นที่ยอมรับแล้วทั้งในบ้านและนอกบ้าน ต้องบอกว่าประสบความสำเร็จทั้งเรื่องงานและเรื่องความรัก น่าอิจฉาจังเลยอ่ะ อยากได้ๆๆๆ แบบนี้บ้าง :ling1:
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มมีความสุจที่พ่อแม่ของเจกับเล็กเข้าใจลูกตนเองได้แล้ว รอตอนจบพิเศษคาดหวังกับตนนี้อยู่เหมือนกันครับว่ามันจะน่าประทับใจแค่ไหน
-
น่ารักทั้งคู่เลยดีใจกับทั้งคู่ที่ประสบผลสำเร็จ
แถมยังได้ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่และทำให้
ท่านได้หมดห่วงกับลูกๆรอตอนหวานๆค่ะ
ขอบคุณคุณsarawattaค่ะ
-
ขอหวานๆแบบ nc เลยได้มั้ยครับ เหอๆๆๆ
-
ฝ่าฟันอุปสรรคมาก็เยอะแล้ว
มีความสุขกันทั้งครอบครัวสักที
สมกับที่รอคอยมานาน
+1 :กอด1: :L1: :L2:
-
:mew1:
-
ตอนนี้จบได้ชวนฝันมากเลยน่ะ ช่วงหลังเหมือนคุณ sarawatta ดูจะรวบรัดเยอะเลย แต่ก้อเข้าใจเนอะ เพราะว่าต้องไปทำธุระส่วนตัวต่อ ถึงแม้จะยุ่งก้อยังไม่ทิ้งนิยายให้ค้างคากับคนอ่าน น่ารักจริง ๆ ยังไงมาต่อตอนหวาน ๆ เนอะ เพราะช่วงหลังความหวานหายหมด เป็นการทำงานเสียเป็นส่วนใหญ่เลย อ่านตอนพ่อแม่เปิดใจนี่ซึ้งมาก ๆ เลยน่ะ คนเขียนนี่เก่งจริง ๆ เลย ส้มนาอบรมทีไรสรรหาคำพูดมาให้เราได้คิดตลอดเลย :katai2-1: o13
-
สนุกสนานมาก ชอบครับ
-
กรีดร้องงงง คุณป๊ากับคุณม๊าน่ารักมากกกก สุขใดจะเท่ากับสุขของคนในครอบครัวเปิดใจ
เจกับคุณเล็กน่ารักจริงๆ เลย ขออวยพรให้ทั้งคู่รักกันไปจนแก่เท่านะค่ะ
จากนี้ก็รอแต่ NC แล้วสินะ ฮิ้วววววววว แค่มโนก็ฟินจิกหมอนนน :heaven
ขอบคุณนักเขียนมากๆ นะคะที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ มาให้อ่าน :pig4: :กอด1:
-
อ้าว จบไวกว่าที่ติดแฮะ อิอิ
ในที่สุดก็ผ่านอุปสรรคต่างๆ มาจนมีความสุขกันจนได้
ไดัแต่งงานกันด้วยอะ :) น่ารักมากๆ ทั้งสองคน
-
เพิ่งเริ่มอ่าน เด๋วมาอ่านต่อ
-
เป็นเรื่องที่น่าอ่านมากทำให้ยิ้มและมีความสุขไป ให้ข้อคิดเยอะแยะมากมายเลย
ดีใจกับคุณเจคุณเล็กได้แต่งงานกันอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว ดีใจที่ครอบครัวของคุณเจยอมรับคุณเล็ก
:L2: :L2: :L2: :L2:
ขอบคุณคนแต่ง แต่งเรื่องดีดีมาให้ได้อ่านและมีความสุข :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
+1 :m32:
-
โอ้ย!!!! ฟิน คุณเจ คุณเล็ก :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
อ่านซะอยากทำธุรกิจนี้เลยอ่ะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
วันพุธจะมาอัปเดตนะครับ มาดูกันว่าคุณเล็กกับคุณเจจะตอบคำถามแสบๆ จากคุณ "อู๊ดดี้" ยังไงบ้าง
การก้าวไปยืนบนเวทีแห่งความสำเร็จครั้งนี้ยิ่งใหญ่อลังการแค่ไหน
Coming Soon!
Sarawatta
-
รอนะค้า~ :m3:
-
มาปูเสื่อรอด้วยคนค่ะ :katai2-1: :katai5:
-
เป็นนิยายที่มากกว่านิยายความรักแนวทั่วไป
มีการสอดแทรกแนวคิดความรู้ไปด้วย
ไม่เพ้อเจ้อไร้สาระ...เป็นนิยายที่มีคุณค่าจริงๆค่ะ
ปล.รออ่านน่ะคะว่าจะรับมือกับอู๊ดดี้เกิดมาคุยคุ้ยคุยยังไง อิอิ
-
วันพฤหัสบดีแล้วน้อ~ :m12:
-
วันพฤหัสบดีแล้วน้อ~ :m12:
จริงๆ เสร็จตั้งแต่วันพุธแล้วล่ะครับ แต่มันยังไม่ถูกใจเท่าไหร่ก็เลยไม่เอาลง ขอแก้ไขแล้วก็หามุกเด็ดๆ อีกหน่อยละกันครับ ไหนๆ เป็นส่วนหนึ่งของตอนจบแล้วก็เลยอยากให้มันออกมาดีๆ กว่านี้
Sarawatta
-
จ้า ^^ รอนะคะ :oni2:
-
ตอนจบแล้วววว :serius2: :serius2: :serius2:
-
:hao7: สนุกมากจ้า
-
✿✿ อัปไลน์ที่รัก ✿✿
CHAPTER 30-1 ❋ อู๊ดดี้ เกิดมาคุยคุ้ยคุย
(http://bit.ly/2aNT8p3)
อู๊ดดี้ "คุณผู้ชมครับ วันนี้รายการอู๊ดดี้เกิดมาคุยคุ้ยคุยของเรามีโอกาสได้ต้อนรับคู่รักคู่ใหม่ของวงการบันเทิง ทั้งสองท่านเพิ่งแต่งงานกันมาสดๆ ร้อนๆ เลย ที่สำคัญ...ไม่ใช่คู่บ่าวสาวอย่างที่เรามักจะคุ้นเคยกันนะครับ ทั้งสองท่านเป็นคู่แต่งงานชาย-ชายคู่แรกของวงการบันเทิงบ้านเรา จะเรียกได้ว่าเป็นคู่แรกของวงการบันเทิงทั่วโลกเลยก็ว่าได้ นอกจากนี้ ยังเป็นคู่แรกในวงการธุรกิจเครือข่าย ทั้งในประเทศไทยและต่างประเทศด้วย ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คุณผู้ชมทุกท่านคุ้นเคยกันดีอยู่แล้ว และคงมีโอกาสได้ทราบความเคลื่อนไหวกันเป็นระยะๆ จากข่าวบันเทิงต่างๆ ใช่แล้วครับ แขกรับเชิญทั้งสองท่านของเราในวันนี้ก็คือคุณเล็ก เจษฎา พรผลดี และคุณเจ วรภพ ตันติวินิจกุลครับ สวัสดีครับ"
เจ+เล็ก "สวัสดีครับ สวัสดีครับคุณอู๊ดดี้ สวัสดีครับคุณผู้ชม"
อู๊ดดี้ "จะบอกว่าผมไม่ได้เจอคุณเล็กมาเกือบๆ ปีได้แล้ว เมื่อก่อนเจอกันบ่อยๆ ตามงานต่างๆ แต่หลังจากที่คุณเล็กหันไปเอาดีทางด้านธุรกิจเครือข่ายแล้วก็รับงานน้อยลง เราก็ไม่ได้ค่อยเจอกันเลย ผมจะบอกคุณเล็กว่า...คุณดูดีมาก หน้าตาคุณสดใส ผิวพรรณดี ออร่าจับ ดูเด็กลงมากๆ เหมือนกับนักแสดงเพิ่งเข้าวงการใหม่ๆ เลย แสดงว่าชีวิตช่วงนี้คงต้องดีสุดๆ"
เล็ก "ก็พอได้อยู่ครับ กินอิ่ม นอนหลับสบาย อยากทำอะไรก็ได้ อยากไปไหนก็ได้ เวลาไหนก็ได้" (หัวเราะเบาๆ)
อู๊ดดี้ "มาทางคุณเจบ้าง ต้องขอบคุณมากๆ ที่ยอมมาออกรายการนี้กับเรา ทราบมาว่ามีคนติดต่อให้มาออกรายการเยอะมาก แต่คุณเจเลือกมารายการนี้ ครั้งแรก ครั้งเดียว แล้วก็ครั้งสุดท้ายด้วย ไม่รู้จะขอบคุณยังไง รายการของเราโชคดีมากๆ เลย"
เจ "ยินดีครับ" (ยิ้มเขินๆ)
เล็ก "คุณเจเขาไม่ชอบออกรายการครับ ให้พูดบนเวที ให้สาธิตสินค้า ให้ทำอะไรทำได้หมด ยกเว้นออกทีวีนี่แหละ กว่าจะยอมมาผมก็ทั้งปลอบทั้งขู่" (หัวเราะชอบใจ)
อู๊ดดี้ "ครับ อ้อ...ทั้งสองคนคงทราบแล้วใช่ไหมครับว่าถ้ามาออกรายการเราแล้ว ต้องตอบทุกคำถามที่เราถาม ไม่ว่าจะอยากตอบหรือไม่ก็ต้องตอบ เพราะรายการของเรา อู๊ดดี้เกิดมาคุยคุ้ยคุยจะถามซอกถามแซก ถามลึกถามล้วง ถามหน้าถามหลัง ถามซ้ายถามขวา ถามสามร้อยหกสิบองศากันเลยทีเดียว" (หัวเราะ)
เจกับเล็กพยักหน้ายอมรับ
อู๊ดดี้ "เอาล่ะครับ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า ตอนนี้ทั้งสองท่านแต่งงานกันแล้ว จดทะเบียนสมรสกันแล้ว แต่งงานกันเมื่อไหร่ครับ"
เล็ก "น่าจะสองอาทิตย์ได้แล้วครับ"
อู๊ดดี้ "คิดนานไหมครับก่อนจะตัดสินใจแต่งงานกัน"
เล็ก "ก็คุยกันมาเรื่อยๆ นะครับ พอได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสักพักก็รู้สึกว่ามันลงตัวดี ก็เลยคิดว่า...แต่งงานกันดีกว่า แล้วก็สบโอกาสที่เราเพิ่งมีกฎหมายขจัดการเลือกปฏิบัติด้วยเหตุแห่งเพศสภาพด้วย เราก็เลยอยากเป็นคู่ชาย-ชายคู่แรกที่ได้แต่งงานแล้วก็จดทะเบียนสมรสกัน"
อู๊ดดี้ "แล้วเจอกันได้ยังไงล่ะครับ"
เล็ก "อันนี้ต้องให้คุณเจเล่าแล้วล่ะ" (หัวเราะ)
เจ "ก็...ตอนนั้นผมมีแฟน แฟนผู้หญิงครับ"
อู๊ดดี้ "เดี๋ยวนะครับ คุณเจมีแฟนเป็นผู้หญิงมาก่อน ส่วนคุณเล็ก เท่าที่ผมทราบก็มีแฟนเป็นผู้หญิงมาก่อนด้วยกันทั้งคู่ แสดงว่าไม่เคยคิดที่จะชอบผู้ชายด้วยกันมาก่อนเลย"
เจ "ครับ ก็ประมาณนั้น"
อู๊ดดี้ "ขอโทษๆ เชิญเล่าต่อเลยครับ"
เจ "แฟนผมเป็นแฟนคลับของคุณเล็ก เวลามีงานอะไรเขาก็จะชอบตามไปเชียร์ไปให้กำลังใจคุณเล็กตลอด ตอนนั้นผมก็มีแอบๆ หึงอยู่บ้าง เคยทะเลาะกันเรื่องนี้ด้วยครับ ทีนี้...เมื่อประมาณสองปีที่แล้ว แฟนผม อ้อ...ขอเรียกร้องน้ำฝนละกันนะครับ วันนี้ก็มาด้วย ตอนนี้ก็ทำงานอยู่ในทีมธุรกิจเดียวกันแล้ว"
กล้องจับภาพไปที่น้ำฝนและกลุ่มแฟนคลับที่มาให้กำลังใจในห้องส่ง มีอาร์ทนั่งอยู่ข้างๆ ด้วย
เจ "น้ำฝนชวนผมไปงานแฟนคลับมีตติ้งของคุณเล็ก ตอนนั้นผมก็ไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ แต่พอดีเห็นว่าน้ำฝนจะกลับดึกก็เลยยอมมาด้วย ขากลับจะได้ไปส่งที่บ้าน ก็เลยได้มีโอกาสเจอกับคุณเล็กครั้งแรกตอนนั้น"
อู๊ดดี้ "เจอกันปุ๊บก็ปิ๊งกันปั๊บเลยไหมครับ"
เจ "ไม่เลยครับ เกลียดขี้หน้าด้วย" (หัวเราะชอบใจ)
เล็ก "แทบจะกินหัวผมเลยครับ ไม่ใช่แบบนี้ ถ้าใครเจอคุณเจตอนนั้นคงคิดว่าเป็นคนละคนแน่ๆ" (หัวเราะและหันไปมองหน้ากัน)
อู๊ดดี้ "ทำไมล่ะครับ เกิดอะไรขึ้น"
เจ "ผมหึงแฟนผมไงตอนนั้น ก็เลยไม่ชอบหน้าคุณเล็ก พอดีผมแอบหลบมานั่งคนเดียว คุณเล็กเขาก็คงหวังดีก็เลยเดินมาถามว่าจะเข้าไปนั่งข้างในด้วยกันไหม จะได้กินข้าวด้วยกัน ผมก็ว่าคุณเล็กใหญ่เลย จำไม่ได้ว่าว่าอะไรไปมั่ง ก็คงประมาณว่า...คิดว่าเป็นดาราแล้วจะต้องมีแต่คนชอบหรือไง ไม่ต้องมายุ่งกับผม อะไรประมาณนี้"
เล็ก "ผมตกใจมากตอนนั้น ผมก็ถามเค้าดีๆ นะ แต่เค้ากลับตะคอกกลับมา ยังไงไม่รู้ สุดท้ายคุณเจก็เข้ามาแจมด้วย สงสัยจะหิวข้าวมั้ง แล้วตอนที่ผมร้องเพลงให้แฟนคลับฟัง คุณเจก็ขำผมใหญ่เลย ผมก็มีปมว่าตัวเองร้องพลงเพี้ยนอยู่ด้วย พอร้องเพลงไปแล้วมีคนนั่งขำผมก็เสียเซลฟ์ เกือบจะเลิกร้องกลางคัน ตอนนั้นจำได้ว่าโมโหมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้"
อู๊ดดี้ "โอ้โห ฟังดูเหมือนละครเลยนะครับ พระเอกกับนางเอกไม่ถูกกันตอนแรก ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมาก็รักกันซะงั้น ของคุณเป็นอย่างงั้นหรือเปล่าครับ"
เล็ก "ก็ไม่เชิงครับ คุณเจมีแผนสูงก็เลยทำให้เราสองคนได้มีโอกาสรู้จักกันมากขึ้น"
อู๊ดดี้ "คุณเจนี่ไม่ธรรมดานะครับคุณผู้ชม วางแผนแกล้งดารา แล้วก็ทำสำเร็จด้วย"
เล็ก "พอร้องเพลงเสร็จผมก็ไปเข้าห้องน้ำ ทีนี้คุณเจก็ตามมา แล้วก็มาขอเบอร์โทร ตอนนั้นผมไม่ให้เพราะว่ายังโมโหอยู่ แล้วก็งงๆ ด้วยว่ามาขอเบอร์ผมทำไม เมื่อกี้ยังตวาดใส่ผมอยู่เลย คุณเจก็เลยใช้วิธีไปขอเบอร์ผมจากน้ำฝนแทน พอดีน้ำฝน...ตอนนั้นน่าจะเรียกได้ว่าเป็นแฟนคลับตัวแม่ของผมเลย เขาช่วยจัดงานให้ผมบ่อยๆ ผมก็เลยให้เบอร์ไปเผื่อติดต่องานกัน"
อู๊ดดี้ "คุณมีแผนอะไรครับคุณเจ ได้ข่าวว่าแผนของคุณนี่ทำให้คุณเล็กเสียหายหลายแสนเลย"
เจ "นึกถึงทีไรผมก็รู้สึกผิดนะครับ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะแผนนั้น ผมกับคุณเล็กก็คงไม่มีวันนี้หรอก ใช่ไหมครับ"
หันไปถามผู้ชมในห้องส่ง เรียกเสียงกรี๊ดดังลั่น
เจ "พอดีน้ำฝนไม่ชอบธุรกิจที่ผมทำอยู่ ตอนนั้นผมกับน้ำฝนก็ระหองระแหงกันเรื่องที่ผมทำธุรกิจ ทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก ผมก็เลยเกิดไอเดียขึ้นมาว่า ถ้าชวนคุณเล็กมาทำด้วย น้ำฝนน่าจะเลิกตามคุณเล็กเพราะเค้าไม่ชอบคนทำธุรกิจนี้ ผมก็คิดแค่นั้น พอได้เบอร์มาแล้วผมก็เลยส่งไลน์คุยกับคุณเล็ก ตั้งใจจะนัดมาสปอนเซอร์นั่นแหละครับ"
เล็ก "ตอนนั้นผมก็ชักรู้สึกว่ามันแปลกๆ คือ...ไม่ชอบหน้ากัน แต่ไลน์มาหาผมบ่อยๆ จนผมคิดว่า...เอ...เขาชอบผมหรือเปล่า แล้วก็ชอบส่งคำคมเกี่ยวกับชีวิตมาบ่อยๆ ผมอ่านไปก็เออ...ได้แง่คิดดีเหมือนกันนะ ไปเอามาจากไหน ทำไมบางเรื่องผมไม่เคยรู้เลย แล้ววันนึง...คุณเจก็นัดไปกินข้าว"
อู๊ดดี้ "แล้วคุณก็ไป"
เล็ก "ใช่ครับ พอผมรู้ว่าคุณเจจะชวนทำธุรกิจด้วยผมก็ตกใจมาก คือ...เขาพูดดีทุกอย่าง มีข้อคิดเยอะแยะไปหมด สุดท้าย...ชวนเราไปสมัครทำธุรกิจที่ผมเคยมองว่าขายของเล็กๆ น้อยๆ ขายได้ก็ขาย ขายไม่ได้ก็ไม่ขาย ผมแทบจะตกเก้าอี้เลย"
อู๊ดดี้ "แต่คุณก็สมัคร"
เล็ก "ใช่ครับ คือ...พอพิจารณาที่คุณเจพูดมาหลายอย่างผมก็ว่ามันมีเหตุผลอยู่ ก็เลยอยากลอง"
อู๊ดดี้ "คุณไม่กลัวถูกหลอกเหรอตอนนั้น เพราะมีหลายคนถูกหลอกไปทำจนหมดตัว เจ๊ง ขายบ้านขายช่องกันไปเยอะแยะก็มี"
เล็ก "ตอนสมัครไม่กลัวครับ แต่เริ่มกลัวหลังจากสมัครไปแล้ว พอสมัครปุ๊บก็เจอวิกฤติชีวิตปั๊บ ช่วงนั้นผมโดนแซวๆ ว่าเป็นดาราตกอับ เล่นละครไปกี่เรื่องก็โดนดอง งานก็น้อย สู้ดาราหน้าใหม่ๆ ไม่ค่อยได้ พอไปทำธุรกิจนี้ก็มีคนเอาไปซุบซิบนินทา บางคนบอกว่าทำให้ภาพลักษณ์ดูไม่ดี ผมถูกยกเลิกงานไปหลายงานเลยตอนนั้น รายได้หายไปเยอะมาก เสียหายหลายแสน แล้วบังเอิญผมก็ดันไปถ่ายแบบนิตยสารเกย์ฉบับหนึ่ง เซ็กซี่พอสมควร น่าจะเคยเห็นกันแล้ว ได้เงินมาเยอะก็จริงแต่ก็โดนผู้ใหญ่ต่อว่าหนักเลย แฟนคลับบางคนก็รับไม่ได้ เลิกเป็นแฟนคลับไปเลยก็มี ปัญหาเยอะเลยตอนนั้น จนผมจะไปขอลาออกจากธุรกิจเลย"
อู๊ดดี้ "เหตุการณ์นี้คือที่มาของความรักของคุณทั้งสองคนหรือเปล่า"
เจ "ใช่ครับ ตอนนั้นผมก็รู้สึกแย่มาก น้ำฝนก็มาต่อว่าผมด้วยว่าไปแกล้งคุณเล็กทำไม คุณเล็กมาทำอะไรให้ถึงไปแกล้งเค้า ก็มีอยู่วันนึง ติดต่อคุณเล็กไม่ได้ผมก็เลยเป็นห่วง ขับรถมานั่งรอที่หน้าบ้าน รอจนดึกเลย แล้วคุณเล็กก็กลับบ้านมาพร้อมกับ...ใครบางคน เมามาทั้งคู่เลย ตอนนั้นผมแอบเคืองนิดๆ เพราะผมอุตส่าห์มานั่งรอตั้งนาน เป็นห่วงก็เป็นห่วง ก็เลยเดินหนีกลับมาที่รถ แล้วคุณเล็กก็เดินโซซัดโซเซตามมา แล้วก็กอดผมไว้ เค้าพูดกับผมว่า...คุณเจช่วยผมด้วย อย่าทิ้งผมไป ผมไม่เหลือใครแล้ว"
เสียงกรี๊ดในห้องส่งดังลั่น
เจ "ผมก็เลยใจอ่อน คืนนั้นก็เลยยอมอยู่ด้วย แต่ยังไม่ได้ทำอะไรนะครับ คุณเล็กเมามาก อ๊วกหลายรอบ ผมต้องคอยพาไปห้องน้ำ ทำความสะอาดห้องน้ำให้ด้วย พอจะนอนผมก็ถอดเสื้อผ้าออกหมดเลยเพราะเขาเปียกไปทั้งตัว"
เสียงกรี๊ดดังลั่นอีกครั้ง
อู๊ดดี้ "แสดงว่าตอนนั้นคุณเจเริ่มรู้สึกอะไรบางอย่างแล้ว"
เจ "อืม...น่าจะเป็นเพราะผมสงสารเค้าด้วยครับ ปัญหาเกิดขึ้นก็เพราะผม ก็เลยรู้สึกผิด วันนึงก็เลยสารภาพผิดกับคุณเล็กไปว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนของผมเอง"
อู๊ดดี้ "โห...แล้วคุณเล็กว่าไงครับ"
เล็ก "ก็ให้อภัยครับ วันนั้นคุณเจมานั่งคุกเข่าสารภาพเลย ผมว่าคนที่ทำผิดแล้วกล้ายอมรับผิดเป็นคนที่กล้าหาญมาก ผมก็เลยประทับใจ อีกอย่าง...ตอนนั้นก็เริ่มรู้สึกชอบคุณเจแล้วล่ะ เขาดูแลผมดีมาก คอยเป็นห่วงเป็นใยตลอด ก็เลย...ยอมให้อภัย ตอนแรกว่าจะลาออกจากธุรกิจแล้ว แต่พอเจอการสารภาพผิดด้วยการคุกเข่า ผมก็ใจอ่อนยอมอยู่ต่อ"
อู๊ดดี้ "แล้วรักกันจริงๆ ตอนไหนครับ"
เล็ก "ตอนที่ผมตัดสินใจจะทำธุรกิจให้สำเร็จขั้นต้น ช่วงนั้นมีดาวน์ไลน์หลายคนของคุณเจตัดสินใจสำเร็จพร้อมกัน คุณเจทำงานหนักมากเพราะต้องช่วยหลายคน อย่างผม...คุณเจก็คอยช่วยหลายอย่าง ไปพบลูกค้า ไปช่วยสปอนเซอร์ ช่วยสอนแผนการตลาด สาธิตสินค้า ให้มุมมองความคิด ช่วยแก้ปัญหา แทบจะไม่ได้หลับได้นอนกันเลย ช่วงนั้นผมกับคุณเจเจอกันตลอด เจอกันแทบทุกวัน พอเห็นความดี เห็นความอดทน เห็นความตั้งใจ ผมก็เลยตกหลุมรัก ตอนนั้นผมบอกตัวเองเลยว่าผมต้องรักคนนี้ จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ไม่รู้แหละ แต่ผมรักเค้าไปแล้ว จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันปิดยอด ผมผ่าน 21% ได้อย่างเฉียดฉิว ก็ได้อัปไลน์คนนี้นี่แหละที่คอยช่วย ผมก็เลยถือโอกาสวันนั้นบอกรักคุณเจซะเลย"
อู๊ดดี้ "นี่คุณบอกรักเขาก่อนเลยเหรอ"
เสียงกรี๊ดดังลั่นห้องส่ง
เล็ก "ครับ ตอนนั้นเก็บความรู้สึกไม่ไหวแล้ว ผู้ชายคนนี้เป็นคนดีมาก เขายอมเหนื่อยเพื่อให้คนอื่นๆ เอาประสบการณ์ของตัวเองไปต่อยอดสร้างความสำเร็จใหม่ๆ ขึ้นมา ไม่บ่นสักคำว่าเหนื่อย บางวันได้นอนแค่สองสามชั่วโมงเอง เจออย่างนี้ก็...ไม่รักไม่ได้แล้วครับ" (หัวเราะเขิน)
อู๊ดดี้ "คุณเจตกใจไหมครับตอนนั้น"
เจ "ไม่ครับ รู้อยู่แล้ว" (หัวเราะ)
เจ "ดีใจครับที่เขารักเรา ตัวผมเองก็เริ่มรู้สึกว่าแค่เดือนสองเดือนแรกที่รู้จักกัน ทำงานด้วยกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน ผมมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เราเข้ากันได้ดีในแทบทุกเรื่อง ทะเลาะกันน้อยมาก หลังจากกนั้นผมก็เลย...บอกรักคุณเล็กบ้าง แล้วก็...ตัดสินใจคบกันเป็นแฟน"
อู๊ดดี้ "ช่างน่าอิจฉาจริงๆ เลยครับ แหม...ผมน่าจะเจอแบบนี้บ้าง แล้ว...น้องน้ำฝนล่ะครับ ถ้าผมเป็นน้องน้ำฝนผมคงช็อกเหมือนกันนะครับที่แฟนของตัวเองกับดาราที่ตัวเองชื่นชอบเป็นแฟนกันซะงั้น"
เจ "ก็ใช้เวลาทำความเข้าใจกันอยู่พอสมควรครับ แต่ก็ผ่านมาได้ด้วยดี น้ำฝนเข้าใจ ทุกวันนี้ผมกับน้ำฝนก็เป็นเหมือนพี่ชายน้องสาวกัน จริงๆ เราก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กๆ แล้วล่ะครับเพราะว่าเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ เลย ที่บ้านรู้จักกัน"
อู๊ดดี้ "ถือว่าโชคดีมากเลยครับที่น้องน้ำฝนเข้าใจ"
เจ "มันเหมือนกับว่าเราเจอเรื่องร้ายๆ มาเยอะแล้ว อดทนกันมาเยอะแล้ว พอถึงวันหนึ่งฟ้าก็เปิดโล่งให้เราเลย"
อู๊ดดี้ "ผมชื่นชมคุณสองคนอย่างหนึ่งก็คือ...พอคบกันเป็นแฟนแล้ว คุณสองคนก็วางแผนเปิดตัวเลย เล่าให้ฟังหน่อยครับว่าเปิดตัวยังไงกันบ้าง"
เล็ก "ก็...หลังจากนั้นอีกเดือนนึง ผมก็ทำยอดเป็นทับทิมได้ ก็มีเซ็นเตอร์แห่งหนึ่งเชิญผมไปแบ่งปันประสบการณ์ คุณเจกับผมก็เลยตัดสินใจเปิดตัวว่าเราคบกันไปเลยบนเวทีนั้น ก็...ดีนะครับ แรกๆ ก็กลัวว่าคนจะรับไม่ได้ แต่ที่ไหนได้...ปรบมือกันทั้งห้องประชุมเลย มีคนมาแสดงความยินดีด้วยเยอะมาก มีคนมาขอถ่ายรูปเยอะจนเจ้าของสถานที่ต้องมาเตือนว่าให้เลิกเพราะว่ามันดึกมากแล้ว เขาจะปิดห้องประชุม" (หัวเราะ)
อู๊ดดี้ "นั่นคือครั้งแรก แต่ครั้งที่สองนี่เด็ดกว่าเพราะว่าเป็นแผนซ้อนแผน ไปทำอีท่าไหนครับถึงได้คุณโฮปมาร่วมสังฆกรรมด้วย เป็นข่าวใหญ่โตกันอยู่พักหนึ่ง คิดว่าคุณผู้ชมคงจะพอจำได้ นี่...ผมให้ดูพาดหัวข่าวหนังสือพิมพ์ มีหลายฉบับเลย ในโซเชี่ยลมีเดียก็มี ในเว็บต่างๆ ก็มี เรียกว่าบอกเป็นทอล์กออฟเดอะทาวน์เลยตอนนั้น"
เล็ก "ช่วงนั้นผมก็วางแผนกับคุณเจว่าผมจะรับงานแสดงเกี่ยวกับเกย์เพิ่มขึ้น ค่อยๆ ทำให้คนสงสัยแล้วเราค่อยเปิดตัว แต่ทีนี้ผู้ใหญ่ในวงการท่านหนึ่งทราบเรื่องนี้เข้าก็เลยแอบยื่นมือเข้ามาช่วยโดยที่ผมกับคุณเจไม่รู้ตัวเลย ตอนนั้นผมรับเล่นเรื่องต้น-สน คงจำกันได้นะครับ เล่นกับคุณโฮปนี่แหละ ตอนนั้นผมก็รู้สึกแปลกๆ แล้วล่ะเพราะว่าคุณโฮปเค้าทำท่าเหมือนจะจีบผม จนคุณเจหึง ก็มาเกิดเรื่องตอนที่ผมจัดงานแฟนคลับมีตติ้ง ผมกับคุณเจตั้งใจว่าจะเปิดตัวกับแฟนคลับก่อนว่าเป็นแฟนกัน พอดีวันนั้นเชิญคุณโฮปมาในงานด้วย คุณโฮปก็ดันขึ้นไปประกาศบนเวทีว่าชอบผม แฟนคลับผมก็ฮือฮากันใหญ่ คุณเจก็โมโหมาก เกือบจะมีเรื่องกันด้วย ก็อย่างที่เห็นกันในข่าวนั่นแหละครับ ตอนนั้นผมก็แอบสงสัยเหมือนกันว่าเป็นการจัดฉากเพื่อจะเรียกเรตติ้งละครหรือเปล่า แล้วผู้ใหญ่ก็ขอให้ผมแถลงข่าว วันแถลงข่าวคุณโฮปก็ขึ้นมาพูดอะไรนิดหน่อยแล้วก็ปล่อยผมไว้ที่โต๊ะแถลงข่าวคนเดียว ผมก็...อ้าว...แล้วไม่แถลงข่าวด้วยกันเหรอ ไปไหนซะล่ะ แถมไอ้ป้ายข้างหลังก็ดันเขียนว่า The Grand Opening ผมก็ชักรู้สึกว่ามันแปลกๆ แล้วล่ะ พอถึงเวลาแถลงข่าวนักข่าวก็ถามคำถามแปลกๆ ไม่เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเลย สุดท้าย ก็กลายเป็นงานเปิดตัวว่าผมเป็นเกย์ไปซะอย่างงั้น" (หัวเราะ)
อูดดี้ "เรามีภาพบรรยากาศและบทสัมภาษณ์งานแถลงข่าววันนั้นมาให้ฟังด้วยครับ เผื่อใครจำไม่ได้ ลองไปดูกันครับ"
รายการตัดภาพไปที่ฉากแถลงข่าวของเล็กประมาณสามนาที
อู๊ดดี้ "คุณกล้าหาญมากคุณเล็ก คุณทำอย่างงั้นได้ยังไงครับ"
เล็ก "ต้องขอบคุณธุรกิจที่ผมทำเลยครับ ขอบคุณบรรยากาศและคนสำเร็จที่คอยสอนแง่คิดดีๆ ให้ ขอบคุณอัปไลน์ที่รักของผมด้วย"
หันไปยิ้มกับเจพร้อมกับมีเสียงกรี๊ด
เล็ก "พอเราได้ใช้ชีวิตคลุกคลีกับคนสำเร็จมากขึ้น อยู่ในบรรยากาศของการคิดบวกตลอดเวลา มุมมองความคิดต่อชีวิตก็เปลี่ยนไป ทำให้เราไม่รู้สึกกลัวต่อปัญหา พอชีวิตมีทางเลือกมากขึ้นก็ไม่มีอะไรต้องกลัว วันนั้นผมก็เลยตัดสินใจเปิดตัวไปเลย ไหนๆ ก็ชงกันมาซะขนาดนั้นแล้ว ถ้าไม่มีใครรับได้ชีวิตผมก็ยังโอเคอยู่ ธุรกิจที่เราทำก็โอเค รายได้เริ่มตีตื้นมาพอๆ กับรายได้ในวงการบันเทิง วันนั้นก็เลยไม่กลัวอะไรเลย เป็นไงก็เป็นกัน" (หัวเราะ)
อู๊ดดี้ "คุณรู้ไหมว่าคุณเป็นไอดอลของดาราหลายๆ คนเลย มีดาราหลายคนที่เป็นแบบคุณ อยากทำแบบคุณแต่ก็ไม่กล้า แต่หลังจากที่คุณเปิดตัวแล้วก็มีดาราอีกหลายคนที่ค่อยๆ เปิดเผยรสนิยมของตัวเองบ้าง เอ้า...อย่างผมก็เหมือนกัน วันนี้ผมก็กล้าบอกว่าผมเป็นเกย์ ไม่รู้สิ ผมเห็นคุณเปิดตัวอย่างมั่นใจ ไม่สะทกสะท้าน ผมว่ามันเท่ห์มาก เท่ห์สุดๆ คุณคือสุดยอดของผู้นำคนนึงเลยล่ะคุณเล็ก อันนี้ผมพูดจากใจจริงเลย"
เสียงฮือฮาของผู้ชมดังขึ้นไปทั้งห้องส่ง
เล็ก "ขอบคุณครับ"
เสียงปรบมือในห้องส่งดังขึ้น จากนั้นรายการตัดไปที่โฆษณาเจ็ดนาที
อู๊ดดี้ "กลับมาในช่วงที่สองแล้วนะครับ ช่วงที่แล้วคุณเล็กกับคุณเจเล่าให้เราฟังถึงการเปิดตัวว่าเป็นแฟนกันในวงการธุรกิจแล้วก็วงการบันเทิง ก็ผ่านไปด้วยดีทั้งสองครั้ง ทีนี้...ที่บ้านล่ะครับ ที่บ้านรับได้ไหมที่เราเปิดตัวว่าคบกันเป็นแฟน"
เล็ก "ที่บ้านผมโอเค แม่ น้องชาย พี่สาว อาจจะตกใจนิดหน่อยตอนรู้ครั้งแรก แต่ทุกคนเห็นว่าเราโตแล้ว รับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ก็เลยไม่มีใครว่าอะไร แม่ผมปลื้มคุณเจมาก เวลาผมพาคุณเจไปหาทีไรแม่จะเตรียมอาหารการกินไว้ให้ยังกะจะจัดงานวัด นึกว่าจะกินกันทั้งหมู่บ้านเลย" (หัวเราะ)
เจ "ของผมอาจจะยากหน่อยเพราะว่าผมโตในครอบครัวคนจีน ป๊ากับม๊ามีลูกสองคน พี่สาวคนนึง แล้วก็ผมอีกคนนึง ผมเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัว ก็...รู้ตัวเองเลยครับว่าที่บ้านคาดหวังให้เราทำอะไรหรืออยากให้เป็นอะไร เพราะฉะนั้น...ตอนที่ตัดสินใจคบกับคุณเล็กผมก็เลยยังไม่กล้าบอก ถ้าผลีผลามบอกอาจจะไม่มีวันนี้ก็ได้"
อู๊ดดี้ "แล้วคุณเจทำยังไงครับ"
เจ "ตอนนั้นพาป๊ากับม๊าแล้วก็พี่สาวไปเที่ยวกับทริปของบริษัทด้วยกันที่กุ้ยหลิน ผมก็ขึ้นไปประกาศเป้าหมายบนเวทีว่าจะสำเร็จมากขึ้น แล้วก็จะรับผิดชอบภาระทุกอย่างในบ้านเอง อยากให้ป๊ากับม๊าได้พักผ่อนเพราะท่านทำงานหนักเลี้ยงดูลูกๆ มาเยอะแล้ว ท่านเหนื่อยพอแล้ว"
อู๊ดดี้ "คุณผู้ชมครับ ปกติรายการนี้ผมจะกัดแขกรับเชิญไม่ปล่อยเลย ถามแรงๆ ตรงๆ ด่าก็มี แต่สำหรับแขกรับเชิญสัปดาห์นี้ ผมทำอย่างนั้นไม่ลงจริงๆ ครับ นี่คือแบบอย่างของชีวิตที่ดีและมีคุณค่ามาก หาไม่ง่ายนะครับสมัยนี้ที่จะมีลูกที่กตัญญูต่อพ่อแม่ ไม่ใช่แค่คำพูด แต่ลงมือทำอย่างจริงจังด้วย แล้วหลังจากนั้นป๊ากับม๊าก็เปิดใจเลยเหรอครับ"
เจ "ยังครับ ผมอาศัยโอกาศนี้ขอความช่วยเหลือจากนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จท่านหนึ่ง ผมทราบมาว่าท่านจะเป็นคนพูดปิดท้ายบนเรือ ก็เลยไปคุยกับท่านว่าผมมีปัญหาอย่างนี้ อยากให้ท่านช่วยหน่อย ท่านก็ใจดีมาก ยินดีช่วยพูดบนเวทีให้ คือเนื่องจากทริปนี้เป็นทริปลูกกตัญญู มีนักธุรกิจหลายคนที่ประสบความสำเร็จพาพ่อแม่ไปเที่ยวด้วย ท่านก็เลยพูดกับพ่อแม่ของนักธุรกิจบนเวทีว่า...ผมสรปๆ สั้นๆ ละกันนะครับ ท่านพูดว่าพ่อแม่ที่มาบนเรือโชคดีที่มีลูกกตัญญู ลูกๆ หลายคนขึ้นไปประกาศบนเวทีว่าจะดูแลพ่อแม่ รับภาระให้ครอบครัว ในขณะที่พ่อแม่หลายๆ คนไม่โชคดีอย่างนี้ เพราะฉะนั้น อยากให้เชื่อใจลูกๆ ของท่านว่าเขาโตและดูแลชีวิตตัวเองและครอบครัวได้ อย่าไปบังคับลูกให้เป็นไปอย่างที่ตัวเองอยากให้เป็น แล้วท่านก็พูดถึงเคสนักธุรกิจท่านหนึ่งที่เจอปัญหาคล้ายๆ ผม คือ...พ่อแม่ไม่ยอมรับเหมือนกันนี่แหละครับ กลัวลูกเป็นเกย์แล้วจะมีปัญหา ท่านก็เลยบอกไปว่าลูกท่านไม่มีปัญหาเรื่องนี้หรอก คนที่มีปัญหาก็คือพ่อแม่ ลูกทำธุรกิจจนสำเร็จเป็นเพชรแล้วไม่มีปัญหากับเรื่องแค่นี้หรอก เขาดูแลตัวเองได้ เขาแก้ปัญหาได้ ไม่มีอะไรที่ต้องห่วงอีกแล้ว พ่อแม่ล่ะ แก้ปัญหาตัวเองได้หรือยัง ทำไมเรื่องแค่นี้เราถึงยอมรับไม่ได้ ถ้าเราแก้ปัญหาตัวเองไม่ได้เราจะไปสอนลูกได้ยังไง ท่านก็พูดประมาณนี้ พอท่านพูดจบ ป๊าก็พูดขึ้นมาเองเลยว่าให้ผมพาคุณเล็กมาที่บ้าน ผมก็เลยรู้ว่าป๊ากับม๊าเปิดใจแล้ว"
อู๊ดดี้ "โอ้โห...คุณผู้ชมครับ ผมไม่รู้ว่าคุณเล็กกับคุณเจทำบุญมาด้วยอะไรกันนะครับถึงได้โชคดีขนาดนี้ สำเร็จในธุรกิจ สำเร็จในความรัก สำเร็จในครอบครัว เป็นชีวิตที่น่าอิจฉาจริงๆ ครับ เอาล่ะ กลับมาคุยกันต่อ หลังจากนั้น คุณเล็กกับคุณเจก็วางแผนที่จะแต่งงานกันเลยหรือเปล่าครับ"
เจ "ยังหรอกครับ ช่วงนั้นเรามีดาวน์ไลน์หลายคนที่อยากเติบโต แล้วผมกับคุณเล็กก็เริ่มเปิดธุรกิจในต่างประเทศด้วย ช่วงนั้นก็เลยทำงานกันหนักมาก ผมอยู่อังกฤษ คุณเล็กไปอเมริกา ผมไปออสเตรเลีย คุณเล็กไปอินเดีย ผมอยู่ไทย คุณเล็กไปเวียดนาม เป็นอย่างนี้ตลอด บางช่วงไม่เจอกันเกือบสามเดือนก็มี พอธุรกิจในประเทศต่างๆ เริ่มอยู่ตัวถึงได้มีเวลาคุยกันเรื่องนี้ครับ"
อู๊ดดี้ "โอ้โห...นี่คุณมีธุรกิจหลายประเทศขนาดนี้เลยเหรอครับ"
เล็ก "เป็นเรื่องที่เกินฝันผมเหมือนกันนะครับ ให้คิดก็ไม่กล้าคิดหรอก แต่พอเราทำที่ประเทศไทยได้แล้ว เราก็ใช้ประสบการณ์ที่เรามีไปทำประเทศอื่นๆ ได้ ลงทุนค่าสมัครแค่ไม่เท่าไหร่เราก็มีธุรกิจได้แล้ว มันก็เลยทำให้เราเริ่มต้นได้ง่าย ช่วงนั้นผมกับคุณเจสนุกกันมาก ลุยทำงานกันสุดๆ เลย ผมนี่แทบไม่ได้โผล่หน้าในจอทีวีเลยตอนนั้น ก็เลยไม่ค่อยได้เจอคุณอู๊ดดี้" (หัวเราะ)
อู๊ดดี้ "ครับ แต่ยังไม่ทิ้งวงการบันเทิงใช่ไหมครับ"
เล็ก "ยังครับ ตอนนี้ก็เพิ่งคุยกับผู้ใหญ่ว่าจะเล่นละครสักเรื่อง เร็วๆ นี้คงได้เจอกันครับ"
อู๊ดดี้ "พอคุยกันเรื่องแต่งงานแล้ว เป็นยังไงบ้างครับ ที่บ้านว่ายังไงบ้าง"
เจ "ไม่มีปัญหาเลยครับ ป๊ากับม๊าผมเห็นด้วย แม่คุณเล็กก็โอเค แล้วเราสองคนก็วางแผนด้วยว่าจะสร้างบ้านใหม่ ให้พ่อกับแม่เราสองคนมาอยู่ด้วยกัน"
อู๊ดดี้ "สร้างบ้านใหม่เลย โอ้โห...ใช้เงินจากธุรกิจทั้งหมดเลยหรือเปล่าครับ"
เล็ก "ใช่ครับ เราเลือกแถวๆ นอกเมืองหน่อย อากาศดีกว่าในเมือง แม่ผมไม่ชอบกรุงเทพด้วยแหละครับ ถ้าสร้างในเมืองแม่ก็คงไม่ยอมมาอยู่ด้วย ก็ได้ที่แถวๆ เลยบางใหญ่ไปหน่อย ขับรถออกมาหน่อยก็จะเจอรถไฟฟ้าพอดีเลย ที่ก็ประมาณเกือบๆ ห้าไร่ได้ครับ ไม่ใหญ่มาก ตอนนี้บ้านเสร็จแล้ว เหลือตกแต่งอีกนิดหน่อยก็น่าจะย้ายเข้าไปอยู่ได้แล้วครับ"
อู๊ดดี้ "น่าอิจฉาจริงๆ เลยครับคุณผู้ชม ผมไปสมัครทำธุรกิจด้วยได้ไหมเนี่ย" (หัวเราะ)
อู๊ดดี้ "เรามีภาพบ้านใหม่ของคุณเล็กกับคุณเจมาให้ดูด้วย เชิญรับชมได้เลยครับ"
ตัดภาพไปที่วิดีโอชมบ้านหลังใหม่ของเล็กกับเจ มีเล็กกับเจเป็นคนเดินพาไปชมส่วนต่างๆ ของบ้าน
อู๊ดดี้ "บ้านสวยมากๆ เลยครับ น่าอิจฉาจริงๆ วันหลังถ้าเกิดผมไปถ่ายรายการแถวๆ นั้นแล้วไม่มีที่นอน ผมขอไปพักด้วยได้ไหมครับ"
เล็ก "ยินดีครับ เชิญเลยๆ"
อู๊ดดี้ "เอาล่ะ ทีนี้เราจะเริ่มถามคำถามซอกแซกแล้ว ยังไงๆ ก็หนีไม่พ้นครับถ้ามารายการเรา พอแต่งงานกันแล้ว ชีวิตเปลี่ยนไปเยอะไหมครับ"
เจ "ไม่มากครับ เพราะว่าก่อนหน้านี้เราก็ใช้ชีวิตด้วยกันอยู่แล้ว ที่ต่างก็คงเป็นความรู้สึกว่าเราผูกมัดกันด้วยกฎหมายแล้วมากกว่าครับ"
อู๊ดดี้ "แล้วมีอะไรไหมครับที่ก่อนแต่งงานเราไม่เจอ แต่พอแต่งงานไปแล้วกลับเจอซะงั้น" (หัวเราะ)
เล็ก "ผมเจออย่างหนึ่ง คุณเจเป็นคนรักความสะอาดมาก กลับบ้านมาดึกๆ ดื่นๆ แค่ไหนก็จะต้องจัดโต๊ะ จัดเก้าอี้ เอารีโมททีวีไปเก็บ กวาดพื้น เช็ดโต๊ะเก้าอี้ ผมยืนดูแล้วก็เอ...อะไรของเขานะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า" (หัวเราะ)
เจ "จริงๆ ผมจะบอกว่าผมเกือบจะทำอย่างนี้หลายครั้งแล้วตอนเป็นแฟนกัน แต่พอนึกได้ว่า...ไม่ใช่บ้านเรานี่นาก็เลยยั้งมือไว้ แต่พอแต่งงานกันแล้วมันทำให้รู้สึกว่ามันเป็นบ้านเราละ ก็เลยออกลาย" (หัวเราะ)
อู๊ดดี้ "โห...น่ารักสุดๆ อิจฉาจริงๆ ครับคู่นี้ เอาล่ะ เดี๋ยวเราไปพักเบรกโฆษณากันก่อน ตอนหน้าเราจะมาดูกันว่าสองคนนี้เขาหวานกันขนาดไหน หลังจากประสบความสำเร็จแล้วชีวิตเป็นยังไง อนาคตวางแผนจะทำอะไรกันบ้าง อ้อ...ใครอยากรู้ว่าเขามีรายได้เดือนละเท่าไหร่ อย่าพลาดช่วงหน้าครับ"
TBC
ขอรณรงค์ให้คนอ่านสละเวลาเล็กน้อยบวกเป็ด/คอมเมนต์ให้ 'นักเขียนทุกคน' ทุกเรื่อง ทุกตอนนะครับ สร้างสรรค์ชุมชนแห่งการแลกเปลี่ยนแบ่งปัน
-
นอกจากจะตอบคำถามได้ดีแล้ว สีหน้าท่าทางรวมไปถึงคำพูดคำจาของคุณเจกับคุณเล็กยังแสดงออกถึงความจริงใจจนคนฟังสัมผัสได้ด้วยล่ะค่ะ คุณอู๊ดดี้ถึงได้มีปฏิกิริยาไปในทิศทางบวกมากกว่า ^^
-
น่ารักมากเลยคุณเจคุณเล็ก เห็นภาพเลยค่ะ..รักกันนานๆนะค่ะ แต่งงานกันแล้วด้วย :L2: :z10:
-
ทำไมพี่อิจจจจจจจจฉาาาาาาาาาาา แบบนี้คะน้องงงงง
ว่าแต่คุณอู๊ดดี้นี่ จิกกัดไม่ออกเชียว :laugh:
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
อ๊ากกก คุณเล็ก คุณเจ พอแต่งงานกันกันแล้ว น่ารัก จุ๊งจิ๊ง มุ้งมิ้ง กระดิ่งแมวมากกกกก :impress2: :impress2: :impress2:
-
:กอด1: น่ารักมาก ๆ เลย อยากให้มีตอนพิเศษแบบนี้แหละ มันอ่านแล้วรู้สึกว่ามันชื่นใจ เหมือนเราได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขน่ะ แม้ชีวิตจริงจะไม่ได้เป็นแบบในนิยายแต่ก้ออยากอ่านเพื่อจรรโลงใจตัวเอง :impress3:
-
แหนะ ตอนพิเศษ โผล่มาเงียบๆๆ แต่อ่านแล้วยิ้มไปทั้งตอนเลยอะผม มีความสุขมากที่อ่านตอนนี้ครับ
-
แหนะ ตอนพิเศษ โผล่มาเงียบๆๆ แต่อ่านแล้วยิ้มไปทั้งตอนเลยอะผม มีความสุขมากที่อ่านตอนนี้ครับ
ขอชี้แจงเล็กน้อยครับ
เรื่องนี้ไม่มีตอนพิเศษนะครับ ที่ผมมาเขียนต่อเพราะว่ามันยังไม่จบดี ที่ต้องย้ายมาห้องนี้เพราะตอนนั้นมีเหตุผลเชิงจิตวิทยาบางอย่าง
เหลืออีกประมาณ 2 ตอนจะจบครับ ตอนหน้าต่อเรื่องคุณอู๊ดดี้อีกเล็กน้อย ตามด้วยการรับรางวัลบนเวทีใหญ่
แล้วจะจบด้วยฉากหวานๆ สวีทๆ ของทั้งสองคนที่บ้านของคุณเล็กก่อนจะย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่ครับ
ตอนพิเศษไม่มีครับ ต่อไปนี้นิยายของผมทุกเรื่องจะไม่มีตอนพิเศษ ไม่อยากให้เจอแบบเรื่อง "ต้น-สน"
ไม่อยากรู้สึกสังเวชกับนิยายที่เราตั้งใจเขียนมาอย่างดีอีกแล้ว ให้เขาจบไปดีๆ ดีกว่าครับ
Sarawatta
-
อ่านไปยิ้มไป ลุ้นไป ตื่นเต้นตามไปด้วยเลยค่ะ
ชอบคนแบบคุณเล็กมากๆเลยล่ะค่ะ
จะบอกว่าแวะมาดูเรื่องนี้บ่อยอยู่นะ
แต่แค่ไม่ได้เม้นทวงเท่านั่นเอง
พลาดตรงไม่ได้มาส่องช่วงอัพ
ก็เลยทำให้ได้อ่านช่าไปนิดนึง
-
อ่านๆไปได้บรรยากาศเลยค่ะ
เราแทบจะไม่เคยได้ดูรายการไทย(ช่วง 20 ปีมานี้) แต่อ่านๆอู๊ดดี้แล้วให้ความรู้สึกเหมือนดูรายการเมืองนอกเลยค่ะ คืออู๊ดดี้ดำเนินรายการแบบสุภาพอบอุ่น
ชอบบรรยากาศการร่วมชีวิตของทั้งคู่ค่ะ โดยเฉพาะที่คุณเล็กว่าเจเป็นอะไรหรือเปล่าที่ทำนั่นทำนี่ แล้วเจบอกตัวเองออกลายทำงานบ้านให้คุณเล็ก ให้อารมณ์พ่อบ้านใจกล้ามากๆ
-
✿✿ อัปไลน์ที่รัก ✿✿
CHAPTER 30-2 ❋ อู๊ดดี้ เกิดมาคุยคุ้ยคุย (ช่วงฟินจิกหมอน)
(http://bit.ly/2aNT8p3)
อู๊ดดี้ "คุณผู้ชมครับ กลับมาสู่ช่วงสุดท้ายของรายการของเราแล้วครับ เราก็ยังคงอยู่กับแขกรับเชิญสุดพิเศษสองท่านเช่นเดิม คุณเจกับคุณเล็ก สองตอนที่แล้วเราพูดถึงเหตุการณ์ในอดีตซะเป็นส่วนใหญ่ ในช่วงสุดท้ายผมอยากจะชวนทั้งสองท่านมาคุยถึงเหตุการณ์ในปัจจุบันและอนาคตกันบ้าง เพราะว่าอย่างที่เห็นในตอนนี้ เรามีผู้ชมในห้องส่งล้นหลามมากเป็นพิเศษจากทั่วทุกสารทิศ บางคนมาจากต่างจังหวัดก็มี ทุกคนมาเพื่อที่จะเสพความฟินแบบจิกหมอนให้ขาดกันไปข้างหนึ่งเลย เพราะฉะนั้น เรามาคุยเรื่องฟินๆ กับชีวิตในปัจจุบันกันเลยดีกว่า เรื่องแรกที่ผมจะถามเนี่ยเป็นของคุณเจครับ ทราบมาว่าคุณเจเป็นคนที่ขี้หึงมาก หึงขนาดไหนเหรอครับ"
เล็ก "อย่างเวลาไปงานอีเวนต์เนี่ย คุณเจก็จะคอยไปส่งแล้วก็นั่งเฝ้าจนงานเลิกเลย บางทีผมก็เกรงใจ พอบอกให้กลับไปก่อนก็ไม่ยอมกลับ แล้วเค้าเป็นคนตาดุไงครับ สาวๆ หนุ่มๆ คนไหนมาอยู่ใกล้ๆ ผมปุ๊บ เขาก็จะเริ่มหรี่ตาปั๊บ เวลาผมหันไปเห็นผมก็จะเริ่มรู้ละว่าเค้ากำลังจับตาดูอยู่ แต่ก็ไม่เคยจับผิดแล้วเอามาทะเลาะกันนะครับ คุณเจแค่จะคอยดูให้เฉยๆ ว่ามีใครมาเกาะแกะกับผมหรือเปล่า เขาจะดูออกไง แต่ผมดูไม่ค่อยออก แล้วก็มีอยู่ครั้งนึงตลกมาก วันนั้นมีเพื่อนดาราชวนไปงานเปิดร้านอาหาร ก็รู้จักกัน ผมก็เลยไปแสดงความยินดีกับเขาหน่อย แล้วบังเอิญวันนั้นคุณเจว่างก็เลยไปด้วย ส่วนมากคนก็จะรู้กันนะครับว่าผมกับคุณเจเป็นแฟนกัน แต่มีน้องผู้หญิงคนหนึ่งเขาไม่รู้ไงครับ เขาเห็นผมมากับคุณเจก็นึกว่าเป็นเพื่อนกัน พอดีผมไปห้องน้ำ แล้วน้องคนนี้ก็เข้าไปคุยกับคุณเจ เขาไม่รู้ว่าผมเป็นดาราก็เลยถามคุณเจว่าผมเป็นใคร เป็นเพื่อนกันหรือเปล่า รู้จักกับเจ้าของร้านได้ยังไง อะไรทำนองนี้"
อู๊ดดี้ "อ้าว...ชะตาขาดซะแล้วน้องคนนี้" (หัวเราะ)
เล็ก "ครับ คุณเจก็เลยพูดเสียงนิ่มๆ ไปว่า อ๋อ...คุณเล็กไง คุณไม่รู้เหรอว่าเขาเป็นดารา แล้วที่สำคัญ...เขาเป็นแฟนผมด้วย"
เจ "น้องเค้าหน้าเหวอไปเลย" (หัวเราะ)
อู๊ดดี้ "เท่าที่ฟังดูนี่เหมือนคุณเล็กจะเป็นคนเสน่ห์แรงนะครับ ว่าแต่คุณเล็กไม่หึงคุณเจมั่งเหรอครับ"
เล็ก "ไม่รู้เหมือนกัน ก็รักนะครับ แต่ว่าไม่ค่อยแสดงออกว่าหึงเท่าไหร่ ผมจะเฉยๆ มากกว่า"
เจ "ผมอยากให้คุณเล็กเค้าหึงผมมั่ง แต่เขาก็เฉยๆ ผมนี่ไม่ได้เลย มีแฟนน่ารักก็ต้องหวงเป็นธรรมดา" (หัวเราะ)
อู๊ดดี้ "โอ้โห...อันนี้ผมเห็นด้วย ว่าแต่คุณเล็กไม่มีหึงสักนิดเลยเหรอครับ"
เล็ก "ก็มีบ้าง แหม...แฟนผมทั้งคนนะครับ จะไม่หวงได้ยังไง รักนะ...แต่ไม่แสดงออก" (หัวเราะ)
อู๊ดดี้ "โว้วๆๆๆๆ อะไรจะฟินเว่อร์ขนาดนี้ อย่าเพิ่งจิกหมอนขาดนะครับคุณผู้ชม ยังมีให้ฟินอีกเยอะเลย ต้องเก็บหมอนเอาไว้ฟินต่อ"
พูดจบเสียงกรี๊ดก็ดังสนั่นไปทั้งห้องส่ง
อู๊ดดี้ "นอกจากผู้หญิงแล้ว เคยมีผู้ชายมาชอบไหมครับคุณเล็ก หรือคุณเจก็ได้"
เจ "ของผมมีผู้หญิงมาชอบบ้าง แต่ก็ไม่ค่อยบ่อยหรอกเพราะผมชอบทำหน้าดุๆ แต่ไม่มีผู้ชายมาชอบเลย ก็ดีแล้วแล้ว ส่วนคุณเล็กเนี่ย...มีทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายมาชอบเยอะเลย เขาเป็นคนมีเสน่ห์ ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย ใครๆ ก็ชอบ" (หัวเราะ)
อู๊ดดี้ "อันนี้ผมเห็นด้วยอีกแหละ ผมพูดตรงๆ นะครับคุณเจ หวังว่าจะไม่โกรธกัน ถ้าคุณเล็กยังไม่มีแฟนเนี่ย ผมจีบแน่ๆ จริงๆ นะครับ คือ...แบบนี้สเป๊กผมเลยล่ะ"
เสียงกรี๊ดในห้องส่งดังขึ้นเมื่อพิธีกรพูดจบ
อู๊ดดี้ "อ้าวๆ นั่นๆ ยังไม่ทันไร ผมโดนคุณเจหรี่ตาใส่แล้ว ตอนนี้ผมสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่น่ากลัวมากๆ" (หัวเราะ)
เสียงกรี๊ดดังสนั่นหวั่นไหวยิ่งกว่าเดิมจนบางคนต้องอุดหูไปกรี๊ดไป
อู๊ดดี้ "โอเคๆ ผมล้อเล่นนะครับคุณเจ ผมไม่แย่งคุณเล็กจากคุณมาหรอก เปลี่ยนเรื่องดีกว่า ถามจริงๆ...เคยงอนกันไหมครับ แล้วใครง้อใครก่อน"
เจ "ผมนี่แหละง้อก่อน ส่วนคนที่งอนบ่อยกว่าก็ผมอีกนั่นแหละ" (หัวเราะ)
อู๊ดดี้ "พอจะยกตัวอย่างได้ไหมครับว่าคุณเจงอนอะไรคุณเล็กมั่ง"
เจ "จริงๆ ก็มีไม่ค่อยเยอะหรอกครับ ไม่ค่อยมีเรื่องให้งอนกันเท่าไหร่ อืม...อ้อ นึกออกแล้ว คือ...ปกติก่อนนอนผมจะต้องทาโลชั่นใช่ไหมครับ พออาบน้ำเสร็จผมก็จะเดินไปที่เตียงนอนแล้วก็วางขวดโลชั่นไว้บนหัวเตียง คุณเล็กเขาก็จะรู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อ แต่มีวันนึงคุณเล็กเขากำลังยุ่งๆ มัวแต่คุยธุรกิจกับดาวไลน์อยู่ ก็เลยลืมทาโลชั่นให้ผม"
เล็ก "อ๋อ...ตอนนั้นผมไม่รู้ไง แต่ก็มีเอะใจนิดหน่อยตอนที่ได้ยินคุณเจพูดว่า...ทาเองก็ได้ แล้วก็หยิบขวดโลชั่นเดินเข้าห้องน้ำไป ผมก็ยังไม่รู้ตัวว่าเค้างอน พอออกมาจากห้องน้ำคุณเจก็ไม่ยอมพูดไม่ยอมจา แล้วก็นอนไปเลย ผมก็มัวแต่พิมพ์ไลน์คุยกับดาวน์ไลน์อยู่ ตอนนั้นไปอเมริกาด้วยกัน เวลาไปต่างประเทศเราก็จะคุยไลน์กับดาวน์ไลน์เป็นหลักใช่ไหมครับ พอผมคุยเสร็จคุณเจก็หลับไปแล้ว ผมก็งงๆ ว่าทำไมหลับไวจัง ปกติจะต้องคุยกันสักหน่อยก่อนนอน นี่หลับไปเลย"
อู๊ดดี้ "แค่คุยกันอย่างเดียวเองเหรอครับ ไม่ทำอย่างอื่นด้วยเหรอ" (หัวเราะ)
เสียงกรี๊ดดังสนั่น เจกับเล็กยิ้มเขินแล้วก็หัวเราะ
อู๊ดดี้ "ล้อเล่นๆ แหม...คิดลึกกันไปได้ ผมหมายถึงไม่นวดแขนนวดขาให้กันก่อนนอนบ้างเหรอ ไม่ใช่เรื่องนั้นซะหน่อย เอ้า...กลับมาที่เรื่องงอนกันต่อดีกว่า แล้วคุณเล็กทำไงครับ"
เจ "คุณเล็กเค้าก็ไม่ได้ทำอะไรหรอกครับ ตอนเช้าพอผมตื่นมาผมก็ทำเป็นเงียบๆ แล้วคุณเล็กเขาก็มาถามผมว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูเงียบๆ ไป"
เล็ก "พอผมถามปุ๊บ คุณเจก็เข้ามาคลอเคลียทันทีเลย ผมก็ยังไม่ได้ง้อนะ แค่ถามเฉยๆ ไม่รู้ด้วยว่างอน แล้วคุณเจก็บ่นๆ ว่าเนี่ย...เมื่อคืนไม่มีใครทาโลชั่นให้เลย คุณเล็กคงยุ่งน่าดูเลยเนาะ ผมก็เลยถึงบางอ้อ" (หัวเราะ)
อู๊ดดี้ "โอ๊ยคุณผู้ชม ฟินมาก ฟินเว่อร์ งอนกันได้น่ารักมาก ตั้งแต่เป็นพิธีกรมาก็มีครั้งนี้แหละครับที่ผมอยากลงไปกรี๊ดกับคุณผู้ชมในห้องส่งด้วย ว่าแต่...คลอเคลียนี่คลอเคลียยังไงเหรอครับ ผมไม่เห็นภาพ ช่วยทำให้ดูหน่อยได้ไหมครับ"
เสียงกรี๊ดดังลั่นห้องส่งพร้อมกับเสียงเชียร์ให้เล็กกับเจทำท่าคลอเคลียให้ดู
เจ "ไม่มีอะไรหรอกครับ ก็แค่กอดเฉยๆ"
พูดจบแล้วเจก็กอดเล็กเบาๆ เรียกเสียงกรี๊ดที่ดังอยู่แล้วให้ดังยิ่งขึ้นไปอีก ดังอยู่นานทีเดียวกว่าจะสงบลงได้
อู๊ดดี้ "คุณผู้ชมครับ ตอนนี้ปรอทความฟินแตกไปแล้ว หมอนขาดกระจุยกระจาย ไม่รู้จะเอาอะไรมาจิกแล้ว สุดยอดจริงๆ เลยคู่นี้ เอาล่ะ...มาคุยกันต่อดีกว่า เก็บเสียงไว้กรี๊ดด้วยนะครับ อย่าเพิ่งใช้หมด ครับ...แล้วทำงานเยอะๆ อย่างนี้ พอมีเวลาไปสวีทหวานแหววด้วยกันไหมครับ"
เล็ก "มีครับ ก็บ่อยนะ อย่างบางทีคิดถึงมากๆ ผมก็จะบินไปหาคุณเจที่ต่างประเทศเลย อยู่ด้วยกันสองสามวันแล้วก็บินกลับ แต่ก็มีบางช่วงเหมือนกันที่ต่างคนต่างก็มีเป้าหมาย สนุกกับการทำงาน ไม่เจอกันเกือบสามเดือนเลย แต่ก็...คุยกันทุกวันครับ พอมาเจอกันเราก็จะไปเที่ยวด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน พาพ่อกับแม่ไปเที่ยว ไม่ได้รู้สึกว่าไม่มีเวลาที่จะอยู่ด้วยกันนะครับ เพราะธุรกิจนี้เรากำหนดเองว่าเราจะใช้เวลายังไง บางทีเราก็แค่เลือกที่จะไปทำอย่างอื่นก่อน แต่อยากเจอกันเมื่อไหร่ก็มาหากันได้ ไม่ต้องขออนุญาตใคร"
อู๊ดดี้ "ได้ข่าวว่าคุณเล็กเดี๋ยวนี้ซื้อของไม่ค่อยออกเวลาไปเที่ยวคนเดียว แต่ถ้าไปกับคุณเจเมื่อไหร่...ช็อปกระจาย"
เจ "ก็ประมาณนั้น ก็มีอยู่วันหนึ่งผมนัดดาวน์ไลน์ที่อังกฤษว่าจะไปเจอ เขาอยู่นอกๆ เมือง ไกลหน่อย แต่วันนั้นคุณเล็กเขาเกิดอยากจะไปซื้อของเพราะว่าตั้งแต่มาถึงยังไม่ได้ไปซื้ออะไรเลย เราก็เลยตกลงกันว่าให้คุณเล็กไปซื้อของละกัน ผมจะไปหาดาวน์ไลน์เอง เราก็เลยแยกกันไป พอตอนเย็นกลับมาเจอกัน ปรากฎว่า...คุณเล็กไม่ได้ซื้ออะไรเลย ไม่มีอะไรติดมือมาเลย เขาบอกว่า...ไม่รู้จะซื้ออะไร พอไปซื้อคนเดียวแล้วมันไม่สนุก วันต่อมาผมก็เลยต้องพาเขาไปซื้อของด้วยกัน โอ้โห...คราวนี้แทบจะใส่กระเป๋าเดินทางได้ไม่หมดเลยครับ ของฝากญาติๆ กับดาวน์ไลน์ทั้งนั้น" (หัวเราะ)
อู๊ดดี้ "แสดงว่าคุณสองคนเริ่มรู้สึกถึงการเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันไปแล้วนั่นแหละ คล้ายๆ กับเพื่อนผู้หญิงคนนึงของผมเลย เวลาไปซื้อของคนเดียวไม่สนุกหรอก ซื้อไม่ค่อยได้ แต่พอไปกับลูกๆ ไปกับสามี ช็อปกันกระจายเลย เอาล่ะ..มาที่คำถามต่อไป ดูๆ ไปพวกคุณสองคนก็ค่อนข้างชัดเจนดีนะครับในแง่ของการเปิดเผยตัวตน แต่ผมก็อยากรู้จริงๆ ว่าการเป็นคู่รักชาย-ชายเนี่ย...ลำบากไหม พวกคุณเจอปัญหาอะไรบ้าง ได้รับการยอมรับมากน้อยแค่ไหน"
เล็ก "ก็เจอมาหมดครับ ทั้งรับได้และรับไม่ได้ แต่ผมกับคุณเจจะคุยกันตลอดว่าเราจะไม่โกรธใครก็ตามที่ไม่เข้าใจเราหรือรับเราไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร เราแค่อยู่ห่างๆ กัน ไม่ใช่ไม่แคร์นะครับ แต่ว่าเรามีอะไรที่สำคัญมากกว่าต้องทำ เราจะไม่มัวมาสนใจกับปัญหาเล็กๆ น้อยๆ ที่รับรู้ไปก็ไม่มีประโยชน์กับชีวิต เราไม่จำเป็นต้องได้รับการยอมรับจากคนทั้งโลกหรอกครับ แล้วที่สำคัญก็คือว่า...เราสองคนจะไม่ปิดบังใครว่าเราเป็นอะไรกัน ไม่ว่าจะเจอใคร ไปงานไหน เราก็จะพยายามไปด้วยกันให้มากที่สุด และทุกครั้งเราก็จะบอกว่าเราเป็นอะไรกันตลอด บางคนรู้แล้วทำหน้าเหวอๆ ก็มี แต่ไม่ใช่ปัญหาของผมกับคุณเจหรอก เป็นปัญหาของเค้าเองที่คิดไม่ได้ พอเราคิดแบบนี้แล้วเราก็สบายใจ ไม่ต้องไปคอยคิดกังวลว่าใครจะมองหรือคิดยังไงกับเรา"
อู๊ดดี้ "แล้วคุณสองคนเคยได้ยินไหมที่เขาว่ากันว่า...ไม่มีรักแท้ในหมู่เกย์ สุดท้ายก็เลิกกันอยู่ดี คุณสองคนมองเรื่องนี้ยังไงครับ กลัวไหมว่าวันหนึ่งเราอาจจะต้องเลิกกันเหมือนคู่เกย์หลายๆ คู่"
เจ "อืม...ถ้าวันนึงมันจะต้องเป็นอย่างนั้นมันก็ต้องเป็นแหละครับ ผมว่าเราสองคนก็เหมือนคู่รักทั่วๆ ไป หลายๆ คู่ที่เป็นคู่ชายจริงหญิงแท้ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันจนตายทุกคู่นี่ครับ หลายๆ คู่ก็เลิกกันไปด้วยสาเหตุหลายๆ อย่าง ถ้าวันนึงมันจะมีเหตุให้เราอยู่ด้วยกันไม่ได้ ถ้าเราพยายามที่สุดแล้วมันก็ยังยื้อไม่ได้ เราก็ต้องเลิกกันเหมือนคู่อื่นๆ เลิกกันไม่ใช่เรื่องแปลกนะครับ แต่ว่าตอนนี้...ผมกับคุณเล็กก็มีความสุขดีที่ได้อยู่ด้วยกัน ทำงานด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน สิ่งที่ช่วยได้มากอย่างหนึ่งก็คือ...เราสองคนทำอาชีพเดียวกัน กลับบ้านมาเจอกันก็คุยเรื่องเดียวกัน ไปทำงานด้วยกันบ่อยๆ ถ้าต่างคนต่างมีอาชีพไม่เหมือนกันก็อาจจะมีช่องว่างได้ เหมือนที่เขาว่า...อาชีพต่างกันก็เหมือนมีภูเขาอยู่กั้นกลาง แต่เราไม่มีปัญหานี้เลย เราไปด้วยกัน กินด้วยกัน เที่ยวด้วยกันตลอด อีกอย่าง...ในธุรกิจที่เราทำก็ได้สอนมุมมองความคิดเกี่ยวกับชีวิตดีๆ ให้เรานำมาปรับใช้หลายอย่าง แม้กระทั่งเรื่องความรักที่จะทำให้คนสองคนอยู่ด้วยกันไปได้ตลอดรอดฝั่ง เราก็สอนกันบ่อยๆ ไม่รู้สิ...ความรักมันก็เหมือนกับเรื่องอื่นๆ ในชีวิตนั่นแหละครับ คิดบวก ทัศนคติดีก็ทำให้เรามีชัยไปกว่าครึ่งแล้ว แต่ไม่ว่าจะยังไง ณ เวลานี้ ผมมีความสุขมากที่มีคุณเล็กอยู่ข้างๆ คอยดูแลกันและกัน ผมมีความสุขที่ได้รักเค้า แล้วคุณเล็กเองก็มีความสุขที่ได้รักผม แค่นี้ก็มากพอที่จะทำให้เราสองคนประคับประคองความรักกันต่อไปได้อีกนานแล้ว ใช่ไหมครับ"
อู๊ดดี้ "ซี๊ด...ตาผมร้อนผ่าวๆ เลยครับคุณผู้ชม โอย...อยากมีแบบนี้บ้างจัง มีวางขายที่ไหนไหมครับความรักแบบนี้ ผมจะได้ไปซื้อมาใช้บ้าง เฮ้อ...พวกคุณสองคนนี่ทำให้ผมสงสารตัวเองจังเลย เอ้า...แล้วคุณเล็กล่ะครับ คิดยังไงกับเรื่องนี้"
เล็ก "คุณเจว่าไงผมก็ว่าตามนั้น" (หัวเราะ)
เสียงกรี๊ดดังสนั่นหวั่นไหวอีกรอบ
อู๊ดดี้ "เชื่อละๆ แหม...สองกายหัวใจเดียวกันไปแล้วก็ต้องคิดเหมือนกันใช่ไหมครับ ว่าแต่คุณสองคนนี่...บอกรักกันบ่อยไหมครับ"
เจ "ก็บอกเรื่อยๆ นะครับ ผมไม่เคยรอโอกาสพิเศษแล้วค่อยบอกรัก วันไหนนึกได้ผมก็จะบอกว่ารักเค้า อย่างตอนนี้...ผมก็บอกได้นะ ผมรักคุณเล็กนะครับ"
เล็กยิ้มเขินแล้วก็โผเข้ากอดกับคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีตามทะเบียนสมรสอย่างรักใคร่ เสียงกรี๊ดครั้งที่นับไม่ถ้วนดังขึ้นมาอีกแล้ว
อู๊ดดี้ "โอ๊ย คุณผู้ชม ผมอิจฉาจนทำตัวไม่ถูกแล้วครับ บอกรักกันกลางรายการโดยที่ผมไม่ต้องขอเลย แต่ก็ฟินสุดๆ ครับ ใครมีหมอนช่วยโยนมาให้ผมหน่อย ผมไม่มีอะไรจะจิกแล้ว"
พอเสียงกรี๊ดซาลงพิธีกรก็ดำเนินรายการต่อ
อู๊ดดี้ "เมื่อกี้คุณเจบอกรักคุณเล็กแล้ว คุณเล็กล่ะครับ มีอะไรจะบอกคุณเจไหมครับ"
เล็ก "อืม...ผมก็อยากบอกคุณเจว่า...ไม่ต้องงอนผมนะครับเวลาที่ผมไม่ทาโลชั่นให้ ไม่ใช่...ล้อเล่นครับ ก้อ...ผมอยากบอกคุณเจว่า...ขอบคุณมากสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณเจให้มา ไม่ว่าจะเป็นความรัก ความห่วงใยหรือสิ่งของต่างๆ ถ้าวันนั้นไม่ได้เจอกันผมก็อาจจะไม่ได้มีชีวิตที่เหนือฝันอย่างวันนี้ แล้วก็...ถึงผมจะไม่หึงคุณเจเท่าไหร่ แต่ผมก็รักคุณเจเสมอนะครับ ก็หวังว่าเราสองคนจะได้รักกันอย่างนี้ไปนานๆ มีความสุขด้วยกันไปนานๆ อย่าทำให้ฟ้าผิดหวังนะครับคุณเจ"
เจเอื้อมมือไปจับมือของเล็กไว้แล้วก็บีบเบาๆ ให้กำลังใจเพราะตอนนี้เล็กมีน้ำตามาคลอๆ แล้ว ไม่ใช่เพราะเล็กเสียใจหรอก แต่เป็นน้ำตาแห่งความปีติและซาบซึ้งใจต่างหาก
อู๊ดดี้ "เอ้าๆ กอดกันก็ได้ครับ ไม่ว่ากัน ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว"
เจก็เลยดึงเล็กเข้ามากอดไว้อย่างรักใคร่อีกครั้ง เรียกเสียงกรี๊ดดังสนั่น ในธุรกิจนี้สอนกันเสมอว่าความรักไม่ใช่แค่คำนาม แต่ความรักที่มีคุณค่าต้องมีคำกริยาด้วย หากปราศจากซึ่งการกระทำที่แสดงว่ารักก็เท่ากับไม่มีความรักนั้นอยู่
อู๊ดดี้ "คุณผู้ชมครับ ก็มาถึงช่วงสุดท้ายของรายการแล้วนะครับ รู้สึกเลยว่าวันนี้รายการของเรามีเวลาน้อยจริงๆ เลย เอาล่ะครับ ผมมีสองคำถามสุดท้ายที่อยากถาม ความจริงผมก็อยากถามเรื่องธุรกิจเยอะๆ เหมือนกัน แต่คุณเล็กกับคุณเจบอกไว้ว่าไม่อยากให้ถามมากเพราะถือว่าเป็นการผิดกฎจรรยาบรรณ โดยทั่วไปแล้วนักธุรกิจจะต้องไม่ใช้สื่อสารมวลชนโฆษณาตัวเองเพราะถือเป็นการเอาเปรียบนักธุรกิจคนอื่นๆ ที่อาจจะเข้าถึงสื่ออย่างนี้ไม่ได้ อย่างที่หลายๆ คนน่าจะเคยรู้จัก ปกติในธุรกิจนี้เขาจะมีคำคมเยอะ แต่จะเห็นว่าคุณเล็กกับคุณเจแทบจะไม่ได้ใช้คำคมเหล่านั้นในรายการของเราเลยด้วยเหตุผลเดียวกัน ผมขอชื่นชมจากใจจริงเลยว่าทั้งสองคนเป็นนักธุรกิจที่ยึดมั่นในหลักความถูกต้องได้ดีมากๆ ทีเดียว แต่ยังไงๆ ผมก็ขอถามหน่อยละกันสักสองคำถาม ผมเช็คมาก่อนแล้วล่ะว่าถามได้ คำถามแรกผมอยากถามเรื่องรายได้ครับ คุณสองคนตอนนี้มีรายได้เดือนละเท่าไหร่"
เล็ก "ถ้ารวมๆ กันทุกประเทศ ตอนนี้ก็...เฉียดๆ เจ็ดหลักต่อเดือนแล้วครับ"
เสียงร้องว้าวจากผู้ชมดังขึ้น
เจ "แต่ก็เป็นรายได้ในประเทศไทยมากกว่าครึ่ง ที่เหลือก็จะมาจากหลายๆ ประเทศ พอรวมๆ กันแล้วก็ตามที่คุณเล็กบอกครับ"
อู๊ดดี้ "ว้าว...มีคนช่วยใช้หรือยังครับ ถ้านึกไม่ออก หาใครไม่ได้ ผมว่างเสมอนะ อยากให้ไปช่วยใช้บอกผมได้เลย"
เล็ก "จะดีเหรอครับ" (หัวเราะ)
อู๊ดดี้ "แล้ววางแผนอนาคตธุรกิจกับอนาคตครอบครัวไว้ยังไงบ้างครับ อ้อ...อนาคตในวงการบันเทิงด้วย"
เจ "ในด้านธุรกิจเราก็อยากจะก้าวไปสู่ตำแหน่งสูงสุดของธุรกิจเลยครับ ไม่ใช่เพราะโลภหรือไม่รู้จักพอนะครับ เพราะว่าทุกครั้งที่เราสำเร็จมันหมายถึงว่าจะมีอีกหลายๆ ครอบครัวที่เขาจะมีชีวิตที่ดีขึ้น ความสำเร็จของเราขึ้นอยู่กับว่าเราช่วยเปลี่ยนแปลงชีวิตผู้คนให้ดีขึ้นได้มากน้อยแค่ไหน เพราะฉะนั้น ตราบเท่าที่เราสองคนยังมีลมหายใจอยู่ ยังมีแรงทำไหวอยู่ เราก็อยากเห็นชีวิตของคนอื่นๆ ประสบความสำเร็จและเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ ก็จะทำไปจนกว่าจะทำไม่ไหวนั่นแหละครับ"
เล็ก "ผมตอบเรื่องวงการบันเทิงก่อนละกัน ผมก็ยังอยู่นะครับ ถ้ามีคนจ้างผมเล่นละครผมก็จะยังเล่นอยู่ อาจจะไม่บ่อยแต่ก็คงไม่ถึงกับหายไป ยกเว้นว่าจะไม่มีใครจ้างแล้วนั่นแหละ ส่วนเรื่องครอบครัว ก็อย่างที่บอกไว้ว่าเราสองคนได้สร้างบ้านไว้แล้ว พร้อมที่จะพาพ่อกับแม่มาอยู่ด้วยกัน ต่อไปเราก็คงจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ไปกิน ไปเที่ยว ไปใช้ชีวิตด้วยกัน มีเวลาอยู่ด้วยกัน แค่นี้ผมว่าเราก็มีความสุขมากแล้วนะครับ เราสองคนพอใจกับชีวิตตอนนี้มาก ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยรู้สึกว่าพอใจกับชีวิตได้เท่านี้มาก่อนเลย แล้วเราก็อยากให้คนอื่นๆ ที่ไว้ใจและติดตามเราสองคนมาได้ชีวิตแบบนี้ไปเหมือนกันครับ"
เสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดดังกึกก้องไปทั่วห้องส่งด้วยความชื่นชม แต่แล้วจู่ๆ ไฟก็ดับลงทั้งห้อง ไม่นานนักก็มีเสียงเพลงดังขึ้นพร้อมกับไฟสปอตไลท์ส่องไปที่คนๆ หนึ่ง พอเสียงร้องดังขึ้น คนทั้งห้องก็ร้องกรี๊ดกันสนั่นหวั่นไหว เจทำเซอร์ไพรส์ให้กับเล็กด้วยการแอบไปซ้อมร้องเพลงๆ หนึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เป็นเพลงโปรดของเล็กเสียด้วย แต่ที่รู้แน่ๆ ตอนนี้เล็กนั่งอ้าปากค้างไปแล้ว
"คุณเจ...สุดยอด ร้องเพลงเพราะกว่าผมอีก"
เล็กอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้เมื่อเห็นสามีเปลี่ยนมาดจากนักธุรกิจเป็นนักร้องไปเสียแล้ว เล็กยิ้มอย่างปลื้มปริ่มแล้วก็นั่งฟังเจร้องเพลงไปตั้งแต่ต้นจนจบเพลง
ใช่หรือเปล่า
https://www.youtube.com/v/P_iyx4_0ZMM
ที่มาเจอกัน...ทุกครั้ง เหมือนว่าเป็นเพียงแค่เหงา
และไม่มีใคร อาจเป็นอารมณ์...นั้นพาไป
เหมือนใจเพียงต้องการที่พักพิง ชั่วข้ามคืน
แต่ผ่านอะไรมานานจนเราก็รู้ดี ที่แท้ รอคอย อะไร
ก็อาจจะเคยเป็นคนโลเล ไม่คิดจะจริงใจ นานไป ก็อยากได้รักแท้
ใช่หรือเปล่า ที่เธอก็เห็นและคิดไว้อย่างนั้น
ใช่หรือเปล่า ที่เธอก็หวังจะจริงจัง อยู่เหมือนกัน
ใช่หรือเปล่า ที่เธออยากกุมมือกันไปแสนนาน
คำตอบของฉัน...ก็คือต้องการจริงจัง เธอว่าดีไหม
ก็อยากจะมี...รักแท้ รักที่เติมเต็มให้กัน ด้วยความเข้าใจ
ไม่อยากรอนแรม ค้นหาใคร หัวใจฉันต้องการหยุดที่เธอ...แค่ผู้เดียว
เมื่อผ่านอะไรมานานจนเราก็รู้ดี ที่แท้ รอคอย อะไร
ก็อาจจะเคยเป็นคนโลเล ไม่คิดจะจริงใจ นานไป ก็อยากได้รักแท้
ใช่หรือเปล่า ที่เธอก็เห็นและคิดไว้อย่างนั้น
ใช่หรือเปล่า ที่เธอก็หวังจะจริงจัง อยู่เหมือนกัน
ใช่หรือเปล่า ที่เธออยากกุมมือกันไปแสนนาน
คำตอบของฉัน...ก็คือต้องการจริงจัง เธอว่าดีไหม
solo:
ใช่หรือเปล่า ที่เธอก็เห็นและคิดไว้อย่างนั้น
ใช่หรือเปล่า ที่เธอก็หวังจะจริงจัง อยู่เหมือนกัน
ใช่หรือเปล่า ที่เธออยากกุมมือกันไปแสนนาน คำตอบของฉัน...
ใช่หรือเปล่า ที่เธอก็เห็นและคิดไว้อย่างนั้น
ใช่หรือเปล่า ที่เธอก็หวังจะจริงจัง อยู่เหมือนกัน
ใช่หรือเปล่า ที่เธออยากกุมมือกันไปแสนนาน
คำตอบของฉัน...ก็คือจะฝากรักไว้ ให้กับเธอแล้ว
จบเพลงแล้วเล็กก็เดินไปหาเจ พอถึงตัวก็กอดกันกลม ส่วนพิธีกรก็ถือโอกาสนี้ร่ำลากับคุณผู้ชมไปเลย นับว่าเป็นการปิดรายการที่แปลกดีทีเดียว
"คุณผู้ชมครับ รายการของเราหมดเวลาลงแล้ว ต้องบอกว่าวันนี้เต็มอิ่มมากๆ นอกจากจะได้รับฟังเรื่องราวความรักที่น่าอิจฉาแล้วเราก็ยังได้มุมมองความคิดที่ดีๆ หลายอย่าง ได้เห็นแบบอย่างคนสู้ชีวิตจนกระทั่งสามารถเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตของตัวเองและคนอื่นๆ ได้ ได้เห็นแบบอย่างของคนที่กล้าหาญมากพอที่จะลุกขึ้นมาบอกกับสังคมว่าตัวเองเป็นอะไร แถมยังกล้าที่จะลุกขึ้นมาทวงสิทธิที่จะมีพื้นที่ยืนในสังคมเหมือนคนทั่วไปอย่างมีศักดิ์ศรี วันนี้รายกายอู๊ดดี้เกิดมาคุยคุ้ยคุยต้องขอขอบคุณคุณเล็กและคุณเจเป็นอย่างยิ่งที่ให้เกียรติสละเวลาอันมีค่ามาให้สัมภาษณ์ในรายการของเรา ผมขอลาไปด้วยภาพความรักของคนสองคนที่แสนจะน่าประทับใจนี้ละกันนะครับ แล้วพบกันใหม่สัปดาห์หน้า สวัสดีครับ"
จบ 3
ผมสุขที่จะเขียน หวังให้คุณสุขที่ได้อ่าน เสพสุขแล้วอย่าลืมแบ่งปัน บวกเป็ด/คอมเมนต์ให้นักเขียนทุกคน ทุกเรื่อง ทุกตอน ทุกคนทำได้ครับ :)
วันนี้ตอนเย็นๆ จะลงตอน "อวสาน" ให้นะครับ เขียนเสร็จแล้ว กำลังปรับแก้
-
โอ้ยๆๆๆๆ ฟินมากกกก ยิ้มแก้มแตกแล้วววว คุณเจ คุณเล็ก ทำไมน่ารักขนาดนี้เนี่ยยยยย :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
คุณเล็กก็ยังคงเป็นคุณเล็กนะคะซื่อแบบไหนก็แบบนั้นเลยจริงๆ ^^ ขนาดว่าถูกงอนอยู่ก็ยังไม่รู้ตัวจนคุณเจที่งอนเองต้องเป็นฝ่ายเข้ามาง้อเองไปเสียได้นะคะนั่น :m20: น่ารักมากๆ เลยค่ะ โดยเฉพาะตอนที่เข้าไปคลอเคลียคุณเล็กแบบนั้น อย่างกับเราได้เห็นภาพของคุณเจซ้อนทับกับน้องเหมียวอย่างไรอย่างนั้นเลยล่ะค่า~~ :m3:
ปล. เป็นบทสัมภาษณ์ที่อ่านไปก็ยิ้มตามไปด้วยตลอด จนตอนนี้เมื่อยแก้มไปหมดแล้วนะคะเราเนี่ย :-[
-
✿✿ อัปไลน์ที่รัก ✿✿
CHAPTER 31 ❋ ชีวิตที่มีแต่คำขอบคุณ (อวสาน)
(http://bit.ly/2aNT8p3)
เสียงเพลงสุดอลังการกระหึ่มขึ้นพร้อมกับแสงไฟที่สาดส่องมาที่หน้าประตูทางเข้ากลางของชาเลนเจอร์ฮอลล์ เมืองทองธานี ไม่นานนักขบวนเกียรติยศก็ค่อยๆ ปรากฎขึ้น คนหลายหมื่นคนที่นั่งอยู่ตามเก้าอี้ที่จัดเรียงไว้ต่างก็ลุกฮือขึ้นยืนและโห่ร้องแสดงความยินดี แสงแฟลชและแสงระยิบระยับจากโทรศัพท์มือถือที่ถูกหยิบขึ้นมาถ่ายภาพแห่งประวัติศาสตร์วูบวาบขึ้นจากทุกจุดที่มีคนอยู่
รถเปิดประทุนค่อยๆ ปรากฎขึ้นตามมาพร้อมกับนักธุรกิจยัวร์เวย์ที่ประสบความสำเร็จคู่หนึ่งที่นั่งอยู่บนนั้นด้วยกัน ทั้งคู่อยู่ในชุดสูทสากลสมัยใหม่ที่เรียบหรูและดูเท่ห์สีดำสลับขาว เพียงโผล่เข้ามาอยู่ในวงแสงไฟก็เรียกเสียงโห่ร้องแซ่ซร้องยินดีให้ดังกระหึ่มขึ้นแข่งกับเสียงดนตรีจนฟังไม่ได้ศัพท์ นับว่าการจัดงานครั้งประวัติศาสตร์เพราะมีผู้เข้ามาร่วมแสดงความยินดีกับนักธุรกิจยัวร์เวย์ที่ประสบความสำเร็จรายใหม่อย่างล้นหลาม ทั้งไทยและต่างประเทศมากกว่าห้าหมื่นคน จากที่ตอนแรกจะใช้อิมแพคอารีนาฮอลล์ แต่พอเริ่มเห็นกระแสการตอบรับแล้วทางบริษัทจึงเปลี่ยนมาเป็นฮอลล์ชาเลนเจอร์ที่จุคนได้มากกว่าแทน
นอกจากคู่ธุรกิจแล้ว ในขบวนเกียรติยศยังมีเจ้าหน้าที่ระดับสูงของบริษัทยัวร์เวย์ประเทศไทย ตัวแทนจากยัวร์เวย์ภาคพื้นแปซิฟิค รวมทั้งญาติสนิทคนสำคัญๆ รวมอยู่ด้วย ขบวนค่อยๆ เคลื่อนตัวอย่างช้าๆ มาตามทางเดินที่ปูพรมแดงยาวหลายร้อยเมตร บรรดาคนที่ยืนอยู่ตามทางเดินต่างก็รายล้อมเข้ามาขอจับไม้จับมือคู่ธุรกิจที่อยู่บนรถเพื่อแสดงความยินดีด้วยตลอดทาง ทั้งคู่โบกไม้โบกมือและคอยจับมือกับแทบทุกคนโดยไม่รังเกียจและไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย ดูจากสีหน้าก็พอจะรู้ว่ามีความสุขมากแค่ไหน แม้ว่าจะไม่รู้จักกันเลยก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพราะเราทุกคนสามารถถ่ายทอดความรู้สึกดีๆ ให้แก่กันในฐานะเพื่อนร่วมโลกได้เสมอ
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ขบวนเกียรติยศก็สามารถนำคู่ธุรกิจฝ่าคลื่นมหาชนมานั่งบริเวณด้านหน้าสุดของเวทีที่จัดไว้อย่างสวยงามร่วมกับคนในครอบครัวได้ เมื่อทุกคนนั่งลงเรียบร้อยแล้วการแสดงสุดอลังการบนเวทีก็เริ่มขึ้นเพื่อนำเข้าสู่พิธีการในค่ำคืนนี้
เมื่อการแสดงจบลง ซีอีโอของบริษัทยัวร์เวย์ก็ขึ้นไปกล่าวต้อนรับคู่ธุรกิจใหม่ที่เพิ่งประสบความสำเร็จรวมทั้งแขกเหรื่อที่มาในงาน หลังจากนั้นจึงโชว์ภาพสไลด์งานเลี้ยงน้ำชาเพื่อเลี้ยงฉลองให้กับคู่ธุรกิจที่โรงแรมโอเรียนเต็ลเมื่อสองวันที่แล้วเป็นเวลาสั้นๆ งานเลี้ยงน้ำชาจะจัดขึ้นก่อนเริ่มงานมอบเข็มประกาศเกียรติคุณเสมอจนกลายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติ
เมื่อจบสไลด์งานเลี้ยงน้ำชาแล้ว ซีอีโอจึงได้กล่าวเชิญนักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับเพชรคู่สองผู้สถาปนาขึ้นไปบนเวทีเพื่อรับมอบเข็มรางวัลประกาศเกียรติคุณและเงินรางวัลประจำตำแหน่งนักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับเพชรคู่สองผู้สถาปนา เนื่องจากทั้งคู่ประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็ว จึงกวาดเงินรางวัลทีเดียวหลายก้อนพร้อมกันดังต่อไปนี้
ก้อนที่หนึ่ง 190,000 บาท สำหรับตำแหน่งเพชร
ก้อนที่สอง 250,000 บาท สำหรับตำแหน่งเพชรสองผู้สถาปนา
ก้อนที่สาม 320,000 บาท สำหรับตำแหน่งเพชรบริหาร
ก้อนที่สี่ 380,000 บาท สำหรับตำแหน่งเพชรบริหารสองผู้สถาปนา
ก้อนที่ห้า 650,000 บาท สำหรับตำแหน่งเพชรคู่
ก้อนที่หก 975,000 บาท สำหรับตำแหน่งเพชรคู่สองผู้สถาปนา
เมื่อรวมทั้งหมดหกก้อนจึงเป็นเงินกว่า 2,765,000 บาท แน่นอนว่าเงินก้อนนี้ยังไม่รวมรายได้รายเดือนจากประเทศไทยและต่างประเทศที่ได้อีกต่างหาก
เล็กให้เกียรติเจในฐานะผู้มาก่อนเป็นคนรับเช็คเงินสดนั้นจากซีอีโอ จากนั้นเจจึงนำเข็มตำแหน่งเพชรคู่สองผู้สถาปนามาติดให้ที่หน้าอกของเล็ก เรียกเสียงกรี๊ดและเสียงฮือฮาจนแทบถล่มทลาย เพราะปัจจุบันทั้งคู่กลายเป็นไอดอลในวงการธุรกิจเครือข่ายไปแล้ว
เมื่อเสร็จสิ้นพิธีการแล้วซีอีโอท่านนั้นจึงเดินลงเวทีไป มอบเวทีทั้งเวทีให้สองหนุ่มดำเนินต่อไป เล็กยังคงให้เกียรติเจเป็นผู้แนะตัวเองก่อนว่าเป็นใครมาจากไหน เข้ามาสู่ธุรกิจได้ยังไง จากนั้นเล็กจึงเป็นฝ่ายแนะนำตัวบ้าง นอกจากนี้ สิ่งสำคัญที่เป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่ทุกคนต้องทำเสมอก็คือ การกล่าวขอบคุณผู้สปอนเซอร์และผู้ที่ให้ความช่วยเหลือในธุรกิจ ทุกคนมักจะพูดกันเสมอๆ ว่า "ไม่มีอัปไลน์วันนั้นก็ไม่มีวันนี้"
และสิ่งสุดท้ายที่ต้องทำสำหรับการกล่าวขอบคุณก็คือการให้พ่อกับแม่ลุกขึ้นยืนรับเสียงปรบมือจากคนทั้งฮอลล์ เพราะท่านคืออัปไลน์คนแรกในชีวิตที่รักเราอย่างไม่มีเงื่อนไข นี่คือสิ่งที่แตกต่างจากอาชีพหรืองานอื่นๆ ในงานอื่นนั้น ต่อให้ประสบความสำเร็จมากแค่ไหน พ่อแม่ก็ไม่เคยถูกกล่าวถึงหรือได้รับเสียงปรบมือจากใคร ทั้งๆ ที่ในความเป็นจริงแล้ว พ่อกับแม่นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของความสำเร็จทุกอย่างอย่างแท้จริง
บนเวทีแห่งความสำเร็จครั้งนี้เจกับเล็กไม่ได้ตั้งใจจะมาพูดเรื่องของตัวเองมากนัก ทั้งคู่จึงฉายสไลด์และวิดีโอเพื่อให้ดูภาพความสำเร็จในธุรกิจ ภาพการทำงาน ภาพการท่องเที่ยวกับครอบครัวและบ้านหลังใหม่ที่สร้างเสร็จเรียบร้อยแล้วเป็นเวลาสั้นๆ สิ่งที่เจกับเล็กอยากพูดถึงมากที่สุดก็คือคุณค่าที่เกิดขึ้นกับผู้คนมากมายผ่านการทำธุรกิจนี้ต่างหาก นั่นคือสิ่งที่น่าภูมิใจที่สุดเมื่อเทียบกับความสำเร็จในเชิงวัตถุสิ่งของหรือเงินทอง
เจ "ดาวน์ไลน์คนแรกที่ผมอยากพูดถึงก็คือ...น้องน้ำฝน หรือคุณนภัสสร ศิริพินทุ์กุลครับ ปัจจุบันก็เป็นนักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับมรกตสองผู้สถาปนา ผมกับน้ำฝนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะที่บ้านเราสองคนรู้จักกัน ถ้าพูดกันตรงๆ ก็คือ...เราสองคนเคยเป็นแฟนกันด้วยช่วงหนึ่ง ช่วงที่เป็นแฟนกันผมก็พยายามพาน้ำฝนเข้ามาในธุรกิจ ด้วยความเกรงใจเธอก็เลยยอมมาเรียนรู้ด้วย ก็เข้าๆ ออกๆ ใช้สินค้าบ้างไม่ใช้บ้างอยู่หลายปี แต่น้ำฝนก็ไม่ได้ตัดสินใจทำจริงจัง แถมยังแอนตี้สุดๆ และเราก็มีปัญหาทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยๆ จุดเปลี่ยนสำคัญเกิดขึ้นตอนไหน ลองไปฟังจากน้องน้ำฝนในคลิปวิดีโอได้เลยครับ อ้อ น้องน้ำฝนจะเรียกผมว่าพี่ขนมนะครับ เป็นชื่อที่ที่บ้านเรียกกัน"
น้ำฝน "ขอบคุณพี่ขนมมากนะคะสำหรับความรักและความอดทนที่มีให้น้องสาวที่แสนจะดื้อคนนี้ตลอดมา น้ำฝนรู้ตัวเลยว่าเมื่อก่อนดื้อมาก เอาแต่ใจ คิดลบ มองคนในแง่ร้าย แต่พี่ขนมก็ได้พิสูจน์ให้น้ำฝนเห็นว่าพี่ขนมรักและให้อภัยน้องสาวคนนี้เสมอมา ไม่ว่าน้ำฝนจะทำอะไรที่ไม่ดีมากแค่ไหน พี่ขนมก็ไม่เคยถือโกรธ เพราะความอดทนของพี่ขนม น้ำฝนก็เลยยอมรับและตัดสินใจที่จะทำธุรกิจนี้อย่างจริงจัง น้ำฝนขอบคุณพี่ทั้งสองคนมากที่คอยช่วยเหลือน้ำฝนมาตลอดจนกระทั่งสามารถประสบความสำเร็จได้ ธุรกิจนี้ทำให้ชีวิตของน้ำฝนเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นในทุกๆ ด้าน ขอบคุณมากๆ ที่พี่ขนมกับพี่เล็กไม่ถอดใจจากน้องสาวคนนี้ไปซะก่อน แล้วก็...เนื่องในโอกาสพิเศษนี้ น้ำฝนก็อยากจะขอแสดงความยินดีกับความสำเร็จของพี่ขนมกับพี่เล็กกับตำแหน่งเพชรคู่สองผู้สถาปนา แล้วก็...ขอแสดงความยินดีกับชีวิตคู่ของพี่ที่น่ารักทั้งสองคนด้วย รักกันให้นานๆ นะคะ" (เสียงปรบมือหลังคลิปจบลง)
เจ "คนต่อมาที่ผมอยากจะพูดถึงก็คือ...น้องอาร์ต ชิราวุธ ยศยอเกียรติครับ ปัจจุบันเป็นนักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับมรกตสองผู้สถาปนาเช่นกัน น้องอาร์ตเป็นรุ่นน้องในคณะวิศวะที่ผมเคยเรียนอยู่ เพื่อนๆ ผมแนะนำให้รู้จักเพราะเห็นว่าน้องอาร์ตเป็นคนขยันแล้วก็กำลังมองหาโอกาสทางธุรกิจอยู่พอดี ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมอาร์ตถึงประสบความสำเร็จได้ไว น้องอาร์ตไม่มีข้อแม้และคิดบวกมาก ช่วงเริ่มต้นยอมกินมาม่า กินอาหารในโรงอาหาร ไม่ไปกินเคเอฟซีหรือพิซซ่ากับเพื่อนๆ เก็บเงินไว้ทำธุรกิจอย่างเดียว เพื่อนๆ หลายคนก็ไม่เข้าใจว่าอาร์ตจะรีบทำงานไปทำไม ทำไมไม่ใช้ชีวิตวัยรุ่นในมหาลัยให้ค้มก่อน พอจบไปแล้วก็จะไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตแบบนี้อีกแล้ว แต่น้องอาร์ตเลือกที่จะคิดต่างจากคนทั่วไป ชีวิตวัยรุ่นไม่ควรมีแค่ที่มหาลัย น้องอาร์ตอยากมีชีวิตวัยรุ่นตลอดไป การยอมเหนื่อยมากกว่าคนทั่วไปเพียงไม่กี่ปีเพื่อแลกกับชีวิตวัยรุ่นตลอดไปก็เป็นสิ่งที่คุ้มค่ามากสำหรับน้องอาร์ต ที่ผมประทับใจน้องอาร์ตอีกอย่างก็คือ...น้องอาร์ตช่วยงานในเซ็นเตอร์ได้ทุกอย่าง ทำเป็นทุกเรื่องตั้งแต่จัดเก้าอี้ ปัดกวาดเช็ดถู สาธิตสินค้า เป็นพิธีกร หรือเป็นนักสร้างแรงบันดาลใจให้คนอื่นๆ พี่อยากขอบคุณน้องอาร์ตที่มาเป็นส่วนหนึ่งของทีมเรา แล้วก็ขอแสดงความยินดีกับน้องอาร์ตและครอบครัวสำหรับความสำเร็จที่น้องอาร์ตได้มาด้วยครับ" (เสียงปรบมือ)
เจ "ก่อนจะให้คุณเล็กพูดบ้าง ผมอยากพูดถึงอีกสายงานสำคัญหนึ่งของผม ไม่ใช่ใครที่ไหน ป๊ากับม๊าผมเอง แม้ว่าในธุรกิจท่านจะเป็นดาวน์ไลน์ แต่ในชีวิตจริงป๊ากับม๊าคืออัปไลน์คนแรกที่สอนผม เลี้ยงดูผมกับพี่สาวมาจนทำให้ผมมีวันนี้ ขอเสียงปรบมือให้ป๊ากับม๊าอีกครั้งครับ (เสียงปรบมือดังขึ้น) เมื่อก่อนป๊ากับม๊าแอนตี้ยัวร์เวย์มาก ตอนที่รู้ว่าผมทำก็ถึงขนาดบอกผมว่า...ถ้ารู้ว่าจะมาทำยัวร์เวย์ ไม่ส่งเรียนวิศวะซะก็ดี แต่พอป๊ากับม๊าได้เห็นว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา ชีวิตผมเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีเสมอ ท่านก็เลยเปิดใจเข้ามาทำธุรกิจด้วย ไปเซ็นเตอร์ด้วยกันทุกอาทิตย์ ปัจจุบันเป็นนักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับแพลตตินัมสองผู้สถาปนาแล้วครับ (เสียงปรบมือ) แล้วก็ได้ขายกิจการอะไหล่รถยนต์ที่ทำมากว่าสามสิบปีไปแล้ว พี่สาวผมก็เริ่มหันมาทำอย่างจริงจังมากขึ้น คุณแม่ของคุณเล็กกับญาติๆ คนอื่นๆ ก็เริ่มสนใจเข้ามาทำเหมือนกัน ต่อไปพวกเราก็จะทำธุรกิจเดียวกัน พูดคุยเรื่องเดียวกัน ไปกิน ไปเที่ยว ไปใช้ชีวิตด้วยกัน แค่คิดก็มีความสุขแล้ว ต่อไป...เชิญคุณเล็กครับ"
เล็ก "ขอบคุณครับคุณเจ ดาวน์ไลน์คนแรกที่ผมอยากพูดถึงก็คือพี่สมาน ทองสุขแก้ว ปัจจุบันก็เป็นนักธุรกิจยัวร์เวย์ระดับเพชรสองผู้สถาปนา ผมเจอพี่สมานสามสี่ครั้งเมื่อสองปีที่แล้ว พี่สมานมารับจ้างตัดหญ้าที่บ้านผม ผมเห็นพี่สมานเป็นคนขยันก็เลยลองเปิดโอกาสธุรกิจให้แล้วเราก็ได้มาทำงานด้วยกัน พี่สมานคิดบวกมาก ตอนเริ่มต้นพี่สมานมีเงินติดตัวไม่กี่บาท แถมยังถูกเจ้านายไล่ออกเพราะแอนตี้ยัวร์เวย์อีก วันนั้นเรากลุ้มใจกันมากแต่คุณเจก็ช่วยหาทางออกให้จนได้ คุณเจสอนพี่สมานขายยาสีฟันกับคนแปลกหน้า ไม่ใช่แค่สอนอย่างเดียวนะครับ แต่ทำให้ดูด้วย พี่สมานก็ยอมที่จะลองทำดู ก็แค่คิดง่ายๆ ว่าขายยาสีฟันได้หกหลอดก็ได้รายได้เท่ากับทำงานโรงงานวันละแปดชั่วโมงแล้ว ที่สำคัญ ขายยาสีฟันหกหลอดไม่ต้องใช้เวลาแปดชั่วโมง ไม่มีใครมาโขกสับด้วย จากจุดเริ่มต้นเล็กๆ ตรงนั้น วันนี้ชีวิตพี่สมานกับครอบครัวเปลี่ยนแปลงไปมาก พี่สมานบอกผมบ่อยๆ ว่ามันเกินฝัน หลายๆ สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่ไม่กล้าแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ จะมีอาชีพอะไรครับที่คนจบปอสี่จะสำเร็จยิ่งใหญ่ได้เท่าเทียมกับคนที่มีต้นทุนชีวิตมากกว่า ถ้าให้ผมช่วยพี่สมานให้เป็นดาราเหมือนผม ผมยังนึกไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าจะช่วยได้ยังไง อย่างมากพี่เขาก็คงเล่นได้แค่บทคนสวน ได้เงินเล็กๆ น้อยๆ แต่จะให้มาเป็นพระเอกรับค่าตัวเป็นแสนเป็นล้านก็คงจะยาก มันทำให้ผมได้คิดว่า...อาชีพดีๆ มีอยู่เยอะ แต่มันอาจไม่ใช่โอกาสของทุกคน อ. เหวินสอนว่าความไม่มีอะไรก็เป็นความมั่งคั่งอยางหนึ่งเพราะมันช่วยผลักดันให้เราเปลี่ยนแปลงตัวเอง ผมดีใจมากที่ได้เห็นชีวิตของพี่สมานเปลี่ยนไปมากขนาดนี้" (เสียงปรบมือ)
จากนั้นเจกับเล็กก็ผลัดกันเล่าถึงดาวน์ไลน์แต่ละคนที่ประสบความสำเร็จจนครบทั้งสิบสองสายงาน ไม่ว่าจะเป็นพี่ประสิทธิ์ บี น้องชายของเล็ก คุณสนิทและคนอื่นๆ ที่ตามมาอีกในภายหลัง สิ่งที่น่าทึ่งมากๆ ก็คือ ทุกๆ สายงานล้วนแต่พ่วงตำแหน่งสองผู้สถาปนาหรือการมียอดเป็น 21% ติดต่อกันตลอด 12 เดือนมาด้วย
เล็ก "วันนี้มีดาวน์ไลน์ที่บินมาจากอังกฤษเพื่อมาร่วมงานนี้โดยเฉพาะหลายคน รบกวนช่วยยืนขึ้นแสดงตัวด้วยครับ (เสียงปรบมือ) สิ่งหนึ่งที่ผมดีใจมากก็คือ ผมกับคุณเจได้เห็นคนไทยหลายคนที่ไปทำงานอย่างหนักที่อังกฤษกลับมาเยี่ยมบ้านที่ประเทศไทยครั้งแรกในรอบหลายปีได้ เราอาจจะรู้สึกว่าคนไทยที่ไปทำงานต่างประเทศนั้นดูโก้หรู ก็ไม่ใช่ทุกคนหรอกครับ พอผมได้ไปเห็นด้วยตาตัวเองถึงรู้ว่าหลายคนลำบากมาก บางคนต้องไปทำงานทำความสะอาดหรือเป็นแม่บ้าน บางคนเป็นเชฟที่ต้องยืนทั้งวันในครัวจนเป็นเส้นเลือดขอด สูดดมควันอาหารจนปอดมีปัญหา รายได้อาจจะเยอะแต่คุณภาพชีวิตแย่ จะกลับมาบ้านทีก็คิดหนักเพราะรู้ว่าเงินจะหายไป กลับมาก็ต้องเหนื่อยหาใหม่ หลายคนจึงเลือกส่งเงินกลับบ้านมากกว่าที่จะกลับมาเยี่ยมพ่อแม่ พอเราสองคนมีโอกาสแนะนำธุรกิจนี้ให้พี่ๆ น้องๆ คนไทยที่นั่น เราสองคนก็เริ่มเห็นการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้นของหลายๆ คน บางคนเลิกทำงานทำความสะอาดไปแล้วก็มี บางคนมีเงินมากพอที่จะกลับบ้านมาหาพ่อแม่ที่เมืองไทยได้โดยไม่ต้องห่วงอะไร เพราะถึงกลับมา ธุรกิจยัวร์เวย์ที่อังกฤษก็ยังรันได้ต่ออัตโนมัติ ไม่ต้องไปนั่งเฝ้า แถมยังกลับมาเปิดตลาดที่บ้านเกิดตัวเองได้ด้วย" (เสียงปรบมือ)
เล็ก" ถ้าถามผมว่า...ยัวร์เวย์คืออะไร ผมบอกได้เลยว่ามันคือโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของผู้คน วันที่เริ่มต้นมันอาจดูเล็กๆ กระจอกๆ แต่วันที่สำเร็จแล้วหรือแม้กระทั่งในระหว่างทางที่เดินไป เราจะพบแต่เรื่องราวดีๆ และการเปลี่ยนแปลงในเชิงบวกมากมายที่เกิดขึ้นกับผู้คนที่ยอมรับในเงื่อนความสำเร็จ ส่วนคนที่ไม่ยอมรับ เขาก็แค่เดินจากไปตามทางของตัวเอง ทุกวันนี้...ผมรู้สึกขอบคุณใครก็ตามที่นำพาผมมาจนได้มาเจอธุรกิจนี้ ผมรักธุรกิจนี้มากและจะทำต่อไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ ผมรักความสำเร็จที่เกิดขึ้นจากการช่วยเหลือกัน ไม่ใช่แข่งขันกัน ผมอยากสรุปในช่วงท้ายนี้ว่า...ชีวิตสำคัญที่การเลือก ทิศทางผิดความพยายามก็จะสูญเปล่า ความเร็วไม่สำคัญเท่ากับทิศทาง วิธีคิดสำคัญกว่าวิธีการ ความรู้สึกสำคัญกว่าความรู้ ขอบคุณธุรกิจนี้ที่สอนให้เราเลือกเป็น ขอบคุณคนสำเร็จทุกๆ คนที่ได้ช่วยสอนเราจนกระทั่งเรามีวันนี้ ขอบคุณปัญหาและอุปสรรคที่ทำให้เราแก้ปัญหาได้เก่งขึ้น เข้มแข็งขึ้น ขอบคุณและขอบคุณและขอบคุณ แล้วเจอกันที่ความสำเร็จครับ" (เสียงปรบมือ)
✢ ✣ ✤ ✥ ✦ ✧ ✩ ✪ ✫ ✬ ✭ ✮ ✯ ✰ ★ ✱ ✲ ✳ ✴ ✵ ✶ ✷
กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็เกือบๆ ตีหนึ่งไปแล้ว หลังจากงานรับเข็มประกาศเกียรติคุณ ดาวน์ไลน์ของเจกับเล็กก็พาไปเลี้ยงฉลองที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งต่ออีก หลังจากเลี้ยงฉลองกัน เล็กกับเจก็ไปส่งพ่อกับแม่ที่บ้านหลังใหม่ ก่อนที่จะกลับมาที่บ้านหลังเดิมของเล็กเพื่อเก็บของอีกเล็กน้อยในวันพรุ่งนี้ หลังจากนั้นก็คงจะใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านหลังใหม่อย่างถาวร
ลงจากรถคันเดิมของเจแล้ว เล็กกับเจก็มองไปที่ตัวบ้าน รู้สึกใจหายเหมือนกันที่จะไม่ได้กลับมาอาศัยซุกหัวนอนเหมือนอย่างเคยอีกแล้ว เจมาที่บ้านหลังนี้ตลอดสองปีที่ผ่านมาจนรู้สึกผูกพัน บ้านหลังนี้มีความทรงจำหลายอย่างเพราะมันได้ช่วยบ่มเพาะความรักของคนทั้งสองให้เติบโตเบ่งบานมาจนถึงทุกวันนี้ แม้จะทำใจลำบากแต่การเปลี่ยนแปลงก็ย่อมต้องมาถึงในสักวัน เล็กประกาศขายบ้านไปแล้ว อีกไม่นานเจ้าของคนใหม่ก็คงจะมาอยู่ที่นี่แทน
"คุณเล็กง่วงหรือเปล่าครับ"
"นิดหน่อยครับคุณเจ"
"แล้วเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า คืนนี้จะต่อเวลาอีกสักหน่อยได้ไหมครับ"
เล็กหยุดเดินและขมวดคิ้วมองสามีตามกฎหมายอย่างสงสัย
"มีอะไรหรือเปล่าครับคุณเจ"
เจยิ้มกรุ้มกริ่มเขินอาย
"ก็...เราสองคนไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเลยช่วงหลังๆ มานี้ อีกอย่าง...คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายของเราที่บ้านหลังนี้แล้วนะ ไม่อยากทำอะไรพิเศษๆ หน่อยเหรอครับ"
"ทำอะไรล่ะครับ" เล็กก็ยังไม่หายสงสัยอยู่ดี
เจเดินเข้ามากอดเล็กทางด้านหลังไว้แล้วก็เอาคางเกยไหล่ สีหน้าและแววตายิ้มอย่างมีความสุข
"คุณเล็กก็น่าจะรู้อยู่นะว่าเราควรจะต้องทำอะไรกัน"
"อ๋อ...ทาโลชั่นเหรอครับ" เล็กแกล้งทำเป็นไขสือ
"ก็ด้วย แต่ยังไม่ใช่แค่นั้น"
"อ๋อ...นวดขาใช่ไหมครับ"
"ก็ได้ แต่ยังมีอีกอย่างนะ คุณเล็กรู้ดี"
เล็กแกะมือของเจออกแล้วก็วิ่งแจ้นเข้าไปในบ้าน ก่อนจะหันมาทำหน้าล้อเลียน
"เรื่องอะไร"
เจเดินแกมวิ่งตามเข้าไปแล้วก็หัวเราะชอบใจ "แล้วอย่ามาอ้อนผมตอนก่อนละกัน"
เสียงหัวเราะของเล็กค่อยๆ เงียบหายไปเพราะเจ้าตัววิ่งขึ้นบันไดไปแล้ว เจเข้ามาในบ้านแล้วก็หันรีหันขวางเหมือนมองหาอะไร
เล็กเดินลงบันไดมาสองสามขั้นแล้วก็หยุดยืนมองพร้อมกับรอยยิ้ม "ไม่มีอะไรให้ทำความสะอาดแล้วคุณเจ ย้ายไปหมดแล้ว"
เจหันไปมองภรรยาตามกฎหมายแล้วก็หัวเราะแหะๆ แม้ว่ากฎหมายจะยอมให้คู่เกย์แต่งงานและจดทะเบียนกันได้ แต่สิ่งที่ยังขัดใจอยู่ก็คือการที่ต้องมีสามีและภรรยาอยู่นี่แหละ เล็กก็เลยตกลงให้เจเป็นสามีไป เอาเถอะ อย่างน้อยก็ยังได้จดทะเบียนสมรสกัน ต่อไปมันคงจะมีการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้น
สองหนุ่มคู่ชีวิตเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็รีบอาบน้ำเพราะเหนียวตัวมาทั้งวัน เล็กอาบเสร็จก่อนแล้วก็นั่งคุยไลน์กับดาวน์ไลน์รอไปพลางๆ สักพักเจก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวพันเอวไว้ เดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งแล้วก็ทาครีมก่อนนอนเหมือนเช่นเคย จากนั้นก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบชุดชั้นในแบบทรังค์สีขาวตัวโปรดมาใส่ เอาผ้าขนหนูไปตากแล้วก็หยิบขวดโลชั่นมาวางไว้บนหัวเตียง
เจนั่งลงบนเตียงพร้อมกับหันหลังให้ เล็กวางโทรศัพท์ลงแล้วก็ลุกขึ้นนั่ง หยิบขวดโลชั่นมาแล้วก็บรรจงทาที่หลังให้เจก่อนอย่างเบามือ
"ผิวคุณเจข๊าวขาว เนียนด้วย หลังก็ไม่มีสิวเลย"
"ก็ผมอยากให้คุณเล็กทั้งรักทั้งหลงจนโงหัวไม่ขึ้นไง ก็ต้องดูแลตัวเองดีๆ สิครับ" เจพูดพลางหันไปหัวเราะด้วย
"อย่างนี้นี่เอง ถึงว่าทำไมช่วงหลังๆ นี้หัวผมมันหนักๆ ชอบกล"
เล็กสัพยอกเล่นด้วยมุกที่เจเคยใช้นานแล้ว ทำเอาคนนั่งหันหลังหัวเราะชอบใจใหญ่
"หันหน้ามาครับคุณเจ เดี๋ยวผมทาข้างหน้าให้"
เจยกขาขึ้นแล้วก็เปลี่ยนเป็นนั่งขัดสมาธิบนเตียงอย่างว่าง่าย เล็กบีบโลชั่นแบบโฟมใส่มือแล้วก็บรรจงทาแขนให้ จากนั้นก็ทาที่ลำตัวบริเวณท้องน้อยไล่ขึ้นมาจนถึงหน้าอก
"อูย...เสียวจังเลย"
เล็กมองหน้าสามีแล้วก็ทำหน้าเหรอหรา
"แค่นี้เสียวแล้วเหรอ"
"เสียวสิ ก็ร้างมือคุณเล็กไปตั้งหลายวันนี่นา" เจยิ้มกรุ้มกริ่ม
ช่วงที่ผ่านมาเจกับเล็กนอนดึกติดต่อกันหลายวันเพราะต้องเตรียมตัวสำหรับงานประกาศเกียรติคุณ กลับมาถึงบ้านต่างคนจึงต่างนอนหลับเป็นตาย แทบไม่มีเวลาสวีทกันเลย
"แค่ไม่กี่วันเอง"
"ไม่กี่วันก็เสียวได้ มีแฟนน่ารักอย่างนี้...ใครบ้างจะไม่เสียวล่ะครับ"
"ดูพูดเข้า"
"ผมรู้ว่าคุณเล็กชอบ" เจพูดพร้อมกับทำตาเจ้าชู้ใส่
"พอแล้วๆ ทาโลชั่นให้เสร็จก่อน" เล็กรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะเขินไปมากกว่านี้
พอทาตัวเสร็จแล้วเจก็เหยียดขาออกให้เล็กทาโลชั่นที่ขาทั้งสองข้าง แม้ว่าจะเหนื่อยจากงานในวันนี้แค่ไหน ทั้งคู่ก็ดูมีความสุขและมีรอยยิ้มระบายบนใบหน้าตลอดเวลา
"มา...เดี๋ยวผมทาให้คุณเล็กมั่ง คุณเล็กทาหรือยัง"
เจถามเมื่อเล็กทาขาให้เสร็จแล้ว เล็กส่ายหน้าแล้วก็ส่งขวดโลชั่นให้เจช่วยทาให้บ้าง เริ่มจากหลัง แขน หน้าท้องและปิดท้ายด้วยขาทั้งสองข้างเช่นเดียวกัน
"คุณเล็กรู้ไหม ตอนนี้ผิวคุณเล็กขาวเนียนมากกว่าแต่ก่อนเยอะเลย หอมด้วย"
เจพูดพร้อมกับก้มหน้าลงแล้วฝังจมูกลงที่หัวไหล่ สูดดมกลิ่นกายอีกฝ่ายอย่างมีความสุข
"ก็ได้อัปไลน์คนเก่งช่วยสอนเรื่องการดูแลตัวเองไงครับ"
"ผมไม่ได้เก่งแต่เรื่องธุรกิจอย่างเดียวนะ อย่างอื่นก็เก่งเหมือนกัน"
เอาละ พูดมาแบบนี้เล็กก็พอจะรู้ว่าอีกคนกำลังพยายามชงเข้าเรื่องอะไร แม้จะรู้จักกันมาสองปีแล้วแต่ก็ยังอดที่จะเขินอีกไม่ได้
"นอนดีกว่า ดึกแล้ว"
จู่ๆ เจก็ทำในสิ่งที่ผิดคาดไปมากทีเดียว หยิบขวดโลชั่นไปวางไว้บนหัวเตียงแล้วเจก็ล้มตัวลงนอน ห่มผ้าหลับตาพริ้ม ปล่อยให้เล็กนั่งมองอย่างงงๆ
"อ้าว นอนแล้วเหรอครับคุณเจ ไหนว่าจะ..."
"จะอะไรเหรอครับ" เจลืมตาขึ้นมาถามพลางทำหน้าไขสือ
"ก็...ที่คุณเจบอกผมก่อนขึ้นมาที่ห้องไง"
"เหรอครับ เอ...ผมก็จำไม่ได้แล้วว่าบอกอะไรคุณเล็กไป คุณเล็กจำได้ไหมครับว่าผมจะทำอะไร"
เจอแบบนี้เข้าไปเล็กก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน จึงได้แต่ยิ้มแหะๆ พร้อมกับทำหน้าเหรอหรา
"ก็...ไม่มีอะไรมั้งครับ นอนดีกว่า"
"ครับๆ นอนดีกว่า ดึกแล้ว จะได้พักผ่อน พรุ่งนี้ต้องย้ายของแต่เช้าด้วย"
เล็กพยักหน้าเห็นด้วยแต่ก็ยังมีท่าทางเหมือนเสียดายบางอย่าง พอเจหลับตาไปแล้วเล็กจึงค่อยๆ นอนลงไปบ้าง แต่ก็ไม่วายคอยแอบชำเลืองมองเป็นระยะๆ
"อ้าว...แล้วไม่ปิดไฟเหรอครับ" เจพลิกตัวหันมาถาม
"อ้อ...จริงด้วยสิ ผมลืมไป"
เล็กยิ้มแหยๆ แล้วก็ลุกขึ้นนั่ง กำลังจะลุกออกจากเตียงไปปิดไฟก็เดินใครบางคนคว้าตัวมากอดไว้เสียแล้ว
"นี่แน่ะ ผมอดใจไม่ไหวแล้วนะ ก็คุณเล็กอยากแกล้งผมก่อนทำไมล่ะ เดี๋ยวผมจะลงโทษให้สาสมเลยคืนนี้"
"ผมเปล่าแกล้งคุณเจนะ แค่ล้อเล่นเฉยๆ เอง"
"ก็นั่นแหละ เป็นไงล่ะ สุดท้ายก็ต้องมาอ้อนผมอยู่ดี"
เล็กยังไม่ทันจะได้โต้ตอบอะไร ร่างของเล็กก็ถูกใครอีกคนผลักลงไปนอนบนเตียงเสียแล้ว ไม่นานก็โดนริมฝีปากของอีกคนประกบตามลงมา เจเริ่มต้นรสจูบอย่างนุ่มนวลแสนหวานอย่างที่คุ้นเคย สักพักก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นหนักหน่วงเร่าร้อนจนเล็กต้องโอบกอดอีกคนไว้แน่นอย่างลืมตัว
จะว่าไปสัมผัสคราวนี้ก็ดูเสียวซ่านรัญจวนใจมากกว่าทุกครั้ง นี่ขนาดไม่ได้มีอะไรกันแค่ไม่กี่วันยังขนาดนี้ ตอนที่ไม่ได้เจอกันสามเดือนนั้นคงไม่ต้องคิดว่าจะขนาดไหน พอหนำใจแล้วเจจึงหยุดพร้อมกับเสียงหอบหายใจของแต่ละคน
"พรุ่งนี้เราตื่นสายๆ กันหน่อยนะครับคุณเล็ก คืนนี้ของเราคงอีกยาวไกล คุณเล็กไหวนะครับ"
เล็กพยักหน้าพร้อมกับยิ้มเขินอาย เจอสายตาเสน่หาของเจทีไรก็ยากที่จะห้ามตัวเองไม่ให้เขิน
"แล้วแต่คุณเจละกัน"
"ให้มันได้อย่างงี้สิ ที่รักของผม"
เจหยุดเว้นจังหวะไปแล้วก็ทำสีหน้าจริงจังมากขึ้น
"ผมรักคุณเล็กนะ ขอบคุณที่เลือกผมเป็นคู่ชีวิต ถ้าไม่มีคุณเล็กอยู่ข้างๆ เป็นกำลังใจให้ ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะมีวันนี้ได้หรือเปล่า"
ก็คงจะจริงอย่างที่เจว่า ไม่ว่าพลังใดๆ จะยิ่งใหญ่สักแค่ไหน หากปราศจากซึ่งพลังแห่งความรักมาคอยเสริมหนุนแล้ว พลังอื่นๆ ที่มีก็อาจจะค่อยๆ หดหายและสิ้นแรงได้ นั่นเป็นเพราะว่าความรักช่วยทำให้ความฝันและเป้าหมายในชีวิตมีความหมายมากขึ้น ทำให้ความสำเร็จไม่แห้งแล้งจนเกินไป
"ผมก็รักคุณเจครับ ขอบคุณที่เข้ามาทำให้ชีวิตที่ไร้ทิศทางของผมมีความหมายมากขึ้น ถ้าผมไม่เจอคุณเจ ป่านนี้...ผมก็ไม่รู้ว่าชีวิตผมจะเป็นยังไง ไม่รู้จะจมอยู่กับความทุกข์ไปอีกนานแค่ไหน ขอบคุณความรักของคุณเจที่มีให้ผมมาตลอดนะครับ"
ตั้งแต่ได้มาเจอกับเจ ชีวิตของเล็กก็อยู่ในโลกของการขอบคุณเสมอ
"เพราะเราได้เจอกันไงครับคุณเล็ก ชีวิตเราถึงมีแต่สิ่งดีๆ อยู่กับผมอย่างนี้ไปนานๆ นะครับคุณเล็ก"
เล็กพยักหน้ายอมรับอย่างช้าๆ จ้องตากับคู่ชีวิตอีกคนแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข
"ไม่ให้อยู่กับคุณเจ แล้วผมจะไปอยู่กับใครล่ะครับ"
เล็กหัวเราะชอบใจเบาๆ แต่พอเห็นสายตาที่บ่งบอกว่าอีกคนพร้อมจู่โจมแล้วก็ต้องหยุดยิ้มเขิน ไม่ว่าคืนนี้จะยาวนานสักแค่ไหนเล็กก็ไม่หวั่น เมื่อมีเจอยู่เคียงข้างแนบชิดอย่างนี้แล้วก็ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกต่อไป
ว่ากันว่าสิ่งที่สวยงามที่สุดบนท้องฟ้าก็คงหนีไม่พ้นแสงระยิบระยับของดวงดาว และสิ่งที่สวยงามที่สุดบนโลกนี้ก็ยังคงเป็นความรักเสมอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปอีกกี่ร้อยกี่พันปี ไม่ว่าโลกจะทันสมัยและเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน ชีวิตของมนุษย์ทุกคนบนโลกนี้ก็ขาดซึ่งความรักไม่ได้
เหมือนชีวิตของเจกับเล็ก ในธุรกิจที่ทำก็ต้องใช้ความรักต่อผู้คนเป็นเครื่องนำทางไปสู่ความสำเร็จ เช่นเดียวกัน ชีวิตคู่ก็ต้องการความรักนำทางไปสู่ครอบครัวที่มีความสุขสมบูรณ์ แม้ว่าชีวิตคู่ชาย-ชายอาจไม่ง่ายเหมือนหนุ่มสาวทั่วไป แต่เครื่องมือที่เลือก ทัศนคติที่คิดบวกและความรักที่มีอยู่อย่างเปี่ยมล้น คงจะช่วยนำพาชีวิตคู่ของคนทั้งสองให้เดินต่อไปได้อย่างมั่นคงจนวันสุดท้ายของชีวิต
จบบริบูรณ์
-
ในที่สุดผมก็เขียนเรื่องนี้มาจนถึงตอนจบ ใช้เวลาไปกว่า 4 ปีกว่าจะพาเรื่องนี้มาถึงจุดนี้ได้
ผมเริ่มเขียนเรื่องนี้ในปี 2012 เขียนได้ 10 ตอนก็ต้องหยุดเพราะเจอมรสุมชีวิต
ดีใจมากที่ผมได้กลับมาเขียนเรื่องนี้จนจบอย่างที่ตั้งใจอีกครั้ง ไม่ตัดใจทิ้งมันไปเสียก่อน
ไม่รู้ว่าจะมีใครมาอ่านบ้าง ที่เหลือมาส่งกันจนถึงปลายทางก็คงจะมีเท่าที่เห็น
ผมจะไม่ลืมน้ำจิตน้ำใจของทุกคนเลยครับ อย่างน้อยก็ยังพอมีคนที่ไม่ทอดทิ้งกันไปไหน ตามมาส่งกันจนถึงปลายทาง
อ. เหวินสอนการใช้ชีวิตเรื่องหนึ่งได้ดีมาก และมันช่วยให้สติกับผมได้มากทีเดียว
จงใช้ชีวิตของเราในโลกของการขอบคุณ
ขอบคุณคนที่ทำร้ายคุณ เพราะเขาเคี่ยวกรำให้ปณิธานของคุณแข็งแกร่ง
ขอบคุณคนที่หลอกลวงคุณ เพราะเขาทำให้คุณรู้เท่าทันมากขึ้น
ขอบคุณคนที่ทอดทิ้งคุณ เพราะเขาทำให้คุณรู้จักยืนหยัดด้วยตนเอง
ขอบคุณคนที่ทำให้คุณล้ม เพราะเขาทำให้คุณมีความสามารถมากขึ้น
ขอบคุณคนที่ดุด่าคุณ เพราะเขาทำให้ปัญญาของคุณเพิ่มพูน
ขอบคุณทุกๆ คนที่ทำให้คุณประสบความสำเร็จอย่างมั่นคง
เพราะฉะนั้น ขอบคุณทุกคนที่สนับสนุนกันมาโดยตลอดครับ ขอบคุณคนที่ติดตามได้ไม่ตลอดด้วย ขอบคุณที่สนใจเข้ามาอ่าน
ขอโทษถ้าที่ผ่านมาได้ล่วงเกินหรือทำให้ใครไม่พอใจด้วย ขอให้รู้ว่าผมไม่เคยมีเจตนาไม่ดีกับใครและหวังว่าจะให้อภัยกันนะครับ
ผมเสียใจอยู่เรื่องเดียวคือมีคนเดินจากเรื่องนี้ไปโดยที่ไม่บอกกล่าวอะไรเลย ถ้าไม่พอใจอะไรกันผมก็ขอโทษด้วย
หวังว่าสักหนึ่งพวกคุณจะกลับมาอ่านเรื่องนี้อีกสักครั้งจนจบ ผมตั้งใจเขียนให้ทุกคนที่ชอบอ่านนะครับ รวมถึงพวกคุณด้วย
แต่ก็ดีใจที่ยังมีคนใหม่ๆ เข้ามาอ่านและชื่นชอบเรื่องนี้ ถึงจะไม่มากแต่มันก็เป็นน้ำหล่อเลี้ยงชีวิตนักเขียนคนนี้ได้เป็นอย่างดี
บางคนอาจจะไม่เดินไปด้วยกันต่อแล้ว แต่ยังไงก็ขอบคุณที่เดินมาส่งกัน
ผมจำคนอ่านที่ติดตามงานเขียนของผมได้เสมอ ไม่ว่าจะติดตามจนจบหรือไม่จบ
ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาดีๆ ผมจะไม่ลืมทุกคนครับ หวังว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกครั้งบ้างในวันข้างหน้า
ขออำลาไว้ ณ ที่นี้และขออวยพรให้ทุกคนโชคดีและมีความสุขในชีวิตต่อไปนะครับ
ส่วนคนที่ยังสนับสนุนกันต่อไป ขอบคุณมากๆ นักเขียนคนนี้ไม่มีอะไรจะให้นอกจากขอบคุณที่ไม่ทอดทิ้งกัน
ไม่ว่าจะยังไง วันหนึ่งที่ผมเดินไปถึงสิ่งที่ฝันแล้ว ผมก็คงเป็นหนี้บุญคุณของทุกคน
สิ่งที่พอจะสัญญาว่าจะตอบแทนได้ก็คือการเขียนนิยายให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ครับ
ขอบคุณ ขอบคุณและขอบคุณครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
Until later...
Sarawatta
-
:impress3: ขอบคุณมาก ๆ น่ะจ้ะสำหรับเรื่องราวดี ๆ แบบนี้ได้ทั้งข้อคิดที่มีสาระและความบันเทิงที่จรรโลงใจ ไม่ได้หลงลืมอ่านไปน่ะจ้ะ แต่เมื่อคืนอ่านจบแล้วแต่ไม่สามารถเข้าไปเม้นท์ได้ ก้อยังงง ๆ เหมือนกันน่ะ เรื่องนี้ก้อจบไปแล้วกำลังติดตามเรื่องใหม่ที่แสนน่ารักอยู่ ชอบจ้า :กอด1:
-
สำหรับคนที่เคยปรามาสคุณเจกับคุณเล็กเอาไว้ก็คงจะได้เห็นกันในวันนี้แล้วล่ะค่ะว่าต่อให้ระหว่างคนทั้งคู่จะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่ไม่ใช่ผู้หญิง ทั้งสองคนก็ยังสามารถที่จะนำพานาวาชีวิตไปพบเจอแต่กับสิ่งดีๆ ได้
แถมสิ่งดีๆ เหล่านั้นก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่คนเพียงสองคน แต่มันกลับถูกแบ่งปันไปให้กับอีกหลายๆ ครอบครัวที่เคยร่วมทั้งสุขและก็ทุกข์ (ในฐานะนักธุรกิจ) มาด้วยกันอีกต่างหาก
ดีใจกับทั้งสองคนด้วยนะคะ ที่ทำความฝันให้กลายเป็นความจริงได้สำเร็จอย่างที่ตั้งใจเอาไว้จนได้ :m4: สมกับที่อดทนและทุ่มเทกันมา
ตลอดจริงๆ เลยค่ะ ^^
แต่พอกลับมาบ้านแล้ว ตอนที่คุณเล็กทำท่าอึกๆ อักๆ เหมือนอยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ออกนี่ก็น่าแกล้งอย่างที่คุณเจกำลังทำอยู่จริงๆ ด้วยนะคะนั่น :m3:
แต่ถ้าคุณเจเฉลยช้ากว่านี้อีกนิดว่าเอาคืนที่ถูกคุณเล็กตีมึนใส่ก็เกรงว่าอาจจะได้เห็นคนน่ารักเขาน้ำตาปริ่มๆ เพราะเขินจนทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ เลยเน้อ~ :-[
ปล. ถึงแม้ไม่ได้ทำธุรกิจเหมือนอย่างในเรื่อง แต่ข้อคิดดีๆ ที่ได้รับจากการอ่านก็สามารถนำมาปรับใช้ในชีวิตจริงได้เยอะมากๆ เลยค่ะ
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายสนุกๆ และสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่นำมาแบ่งปัน :pig4:
-
:impress3: ขอบคุณมาก ๆ น่ะจ้ะสำหรับเรื่องราวดี ๆ แบบนี้ได้ทั้งข้อคิดที่มีสาระและความบันเทิงที่จรรโลงใจ ไม่ได้หลงลืมอ่านไปน่ะจ้ะ แต่เมื่อคืนอ่านจบแล้วแต่ไม่สามารถเข้าไปเม้นท์ได้ ก้อยังงง ๆ เหมือนกันน่ะ เรื่องนี้ก้อจบไปแล้วกำลังติดตามเรื่องใหม่ที่แสนน่ารักอยู่ ชอบจ้า :กอด1:
อ้อ พอดีเมื่อวานผมเผลอไปกดปุ่มล็อกหัวข้อโดยไม่รู้ตัวน่ะครับ ก็เลยทำให้หัวข้อถูกล็อก ตอบโพสต์ไม่ได้
พอจะแก้กลับคืนก็ทำไม่ได้อีก บราวเซอร์มีปัญหากับหน้าเว็บ เหมือนมีสคริปต์อะไรสักอย่างที่ทำให้หน้าเว็บทำงานหนักจนค้างไปเลย
เพิ่งจะแก้ได้วันนี้เองครับ
Sarawatta
-
:กอด1: คิดอยู่แหละจ้ะว่ามันคงเป็นปัญหาอะไรสักอย่าง พักหลัง ๆ เวลาอ่านในที่ทำงานจะไม่สามารถเม้นท์ได้เลยน่ะ ก้อเลยจะเหมือนหาย ๆ ไปบ้างแต่ก้อติดตามตลอดเลยจ้า ถ้ากลับมาบ้านแล้วไม่ลืมก้อจะเข้าไปเม้นท์ให้ตลอดเลยจ้า :mew1:
-
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะค่ะ สำหรับข้อคิดดีๆทั้งหมดในเรื่องนี้ เขียนดีมากๆเลยค่ะ
รักคนเขียน รักคุณเจ รักคุณเล็ก
:กอด1: :กอด1: :mew1: :mew1:
-
เหมือนจะเน้นหนักและลงรายละเอียดตรงยัวร์เวย์เยอะไปหน่อยนะ ไม่หน่อยหละเยอะมากๆเลย คือมันเลยยังไงไม่รู้บอกไม่ถูกน่ะ แต่ก็สนุกดี ให้ข้อคิดในหลายๆแง่เหมือนกัน
:katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้ยยย ตายๆๆ ฟินมาก อ่านแล้วมีความสุข :impress2: :impress2: :impress2:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ข้อคิดดีๆ ที่มีมาตลอดเรื่อง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
อ่านแล้วอยากทำบ้างเลยอ่ะ :z2: :z2: :z2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
Happy ending ซะทีคุณเจคุณเล็ก จากวันแรกที่คุณเจเจอคุณเล็ก ก็ไม่ค่อยจะปลื้มกันเท่าไหร่ แถมยังเข้ามาสนิทสนมทั้งที่เป็นแฟนของ แฟนคลับและการเข้ามาก็เพื่อธุรกิจยัวเวย์ ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าธุรกิจยัวเวย์จะเป็นสื่อรักให้คนสองคนที่เหมือนจะมีมุมมองที่ต่างกันสุดขั้ว จากการที่คุณเล็กตัดสินใจเข้าร่วม ลองผิดลองถูก พอมารู้ใจตัวเองกันก็ต้องมาฝันฝ่าอุปสรรค์ด้วยกัน เป็นกำลังใจให้กัน จนทุกอย่างลงเอ่ยด้วยดี สมกับชื่อจริงๆค่ะ ธุรกิจนี้มีรัก ถ้าไม่ใช่เพราะยัวเวย์คุณเจคุณเล็กคงไม่ได้รักกันชินะ :mew1:
ฟินมากเลยอ่านแล้วฟินตลอดทุกตอนเลย :mew1:
ขอบคุณคนแต่งนะค่ะแต่งนิยายดีดีมาให้ได้อ่าน ได้รับความบันเทิงและความรู้ในอีกแง่มุมของการทำธูรกิจของยัวเวย์ ขอบคุณจริงๆ :L2: :L2: :L2:
-
รู้สึกดีใจแทนเจและเล็กที่เดินทางมาถึงจุดรี้ได้อย่างงดงาม
แต่ก็แอบใจหายนะที่จะไม่ได้อ่านเรื่องนี้แล้ว
เรื่องนี้ให้ความรู้สึกมากกว่านิยาย จนเราสัมผัสได้
บางครั้งในบางมุมมองความคิด แนวทางที่คิดบวก
ก็ส่งผ่านมาถึงเราเช่นกันนะ เหมือนไม่ได้อ่านนิยาย
แต่ให้ความรู้สึกเหมือนเราติดตามใครสักคนที่เค้าแชร์
ประสบการณ์ ความคิด และแนวคิดมากกว่า
ขอบคุณนะครับ ที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ขึ้นมาให้อ่าน
:pig4:
-
:o8: :o8: :o8: :L1: :o8: :o8: :o8:
-
จบแล้วอ่าาาาา :a5:
น่ารักอะ ขอบคุณรายการอู๊ดดี้ มากๆ นะคะที่เชิญคุณเล็กกับคุณเจมาทำให้ฟิน
อ่านไปยิ้มไปอะ :-[
และขอบคุณธุรกิจยัวเวย์ ที่ทำให้ทั้งคู่มาเจอกันจนเกิดเป็นความรัก
ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องขอบคุณนักเขียนนี่แหละค่ะ ที่สามารถเชื่อมโยงธุรกิจยัวเวย์ให้มาเป็นนิยายน่ารักๆ เรื่องนี้ได้ ได้ประโยชน์และแนวคิดและได้ความฟินความน่ารัก บวกดราม่าในบางช่วงบางตอน ครบรสเลยค่ะ o13
ยังคงติดตามผลงานเสมอนะคะ :กอด1:
-
ขอบคุณทุกๆ คนที่ติดตามกันมาจนถึงตอนจบนะครับ ซาบซึ้งใจ :impress3:
เรื่องนี้เป็นนิยายอีกเรื่องที่ถือว่าเขียนยากทีเดียวสำหรับผม แต่ก็ถือว่าได้ทำอย่างที่อยากทำ นั่นก็คือ
เขียนนิยายที่เล่าเรื่องอาชีพหรือการทำงานบางอย่าง เรียกว่าอ่านจบแล้วคนที่อยากเริ่มทำอาชีพอะไรก็น่าจะเริ่มทำได้เลย
อาจจะดูสาระเยอะไปหน่อย พูดถึงการทำงานในอาชีพมากเยอะ แต่นั่นก็คือสิ่งที่ผมอยากเขียนครับ
เขียนนิยายที่มีแต่ความรักเยอะๆ มันก็เอียนได้ เรื่องนี้ช่วยคลายเลี่ยนได้เยอะเลย แต่ก็คงไม่ได้เขียนอีกแล้ว
ตอนที่จะเขียนครั้งแรกกลัวเหมือนกันว่าเขียนแล้วจะเป็นเรื่องลบ แต่พอเห็นบางคนบอกว่าอ่านแล้วอยากทำบ้างก็ค่อยโล่งใจ
ก็พอจะใจชื้นขึ้นมาได้ว่าเราไม่ได้เอาอาชีพเขามาเขียนเสียๆ หายๆ (ปกติคนก็จะมองไม่ค่อยดีอยู่แล้ว)
นอกจากเรื่องอาชีพแล้ว เรื่องนี้ผมยังได้ลองเขียนนิยายที่ใช้วิธีการนำเสนอหลายๆ แบบ
เพราะในเรื่องต้องมีทั้งพูดบนเวทีในหลายๆ รูปแบบ แถลงข่าว สัมภาษณ์รายการทีวี เขียนข่าว ฯลฯ
ถือว่าเขียนเรื่องนี้เรื่องเดียวคุ้มไปหลายอย่างเลย
ผมหมดภารกิจกับเรื่องนี้แล้ว จากนี้ก็คงจะปล่อยมือไป ให้ทุกอย่างเป็นความทรงจำ
ในอนาคตไม่รู้ว่าจะมีอาชีพอะไรมานำเสนอแบบเจาะลึกอีกนะครับ แต่ก็อยากเขียนทำนองนี้ถ้ามีโอกาสและเวลาอำนวย
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
So long....
:) Sarawatta :)
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ขอบคุณมาก ๆ น่ะจ้ะ ไปเจอกันในเรื่องใหม่น่ะจ้ะ :impress3:
-
:pig4:
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ น่าสนใจให้อ่าน ทุกเรื่องของผู้เขียนทำให้ผมได้ข้อคิด ได้ความรู้ที่แทรก เหมือนเปิดหูเปิดตาด้วย คราวนี้ก็เรื่องอาชีพ หวังว่าคงมีโอกาสได้อ่านเรื่องใหม่ต่อไปอีกนะครับ ขอบคุณ โชคดีที่ได้อ่าน
o13
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ชอบนิยายเรื่องนี้มากเลยค่า ไม่ค่อยเห็นนิยายที่เอาเรื่องการทำงานมาผูกกับความรักได้ดีขนาดนี้และไม่ทำให้เครียดด้วย ชอบมากเลยคะ อ่านวันเดียวจบเลย555 ติดมาก ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้ให้อ่านนะคะ
-
เรื่องนี้เป็นความรักที่สร้างสรรค์
นอกจากเป็นรักจากคู่รัก..ยังรักครอบครัว รวมทั้งเพื่อนร่วมโลกด้วย
-
อ่านแล้วเห็นภาพเลยจริงๆ 5555
-
(http://bit.ly/2bvDIFA)
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วมีสาระดีค่ะ
อยู่ซะหน้าที่20เลย
ดีกว่าย้อนอ่านกลับมาจากหลังสุดถึงมีโอกาสได้อ่านเรื่องดีๆแบบนี้
ขอบคุณนะค่ะ :L2: