พิมพ์หน้านี้ - รอยยิ้ม ของ กึกก้อง จบ ตอนพิเศษ จบแล้ว หวานมดขึ้นเลย
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: merisahlsd ที่ 16-05-2011 20:01:36
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ สรุปข้อสำคัญดังนี้ 1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด 2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด 3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ 4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม 5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ 6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 ........................................................... เรื่องนี้ยังไม่ได้มั่นใจนักว่าจะสั้นหรือยาว เป็นเรื่องต่อจาก เรื่องของนักรบกับตัวการ ซึ่งมีพระรองเป็นกึกก้องที่ในที่สุดก็จะมาเป็นพระเอกเรื่องนี้ เรื่องนี้แต่งขึ้น ไม่ใช่เรื่องจริง ขอให้สนุกกับการอ่าน ลิ้งค์เรื่องของนักรบกับตัวการ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=25434.0 ใส่อินโทรเริ่มเรื่องก่อนละกัน พรุ่งนี้จะมาต่อบทแรกให้นะ .................................................................... บทนำ "มึงจะไปที่เดิมอีกป่ะวะ" "หรือว่ามึงจะเปลี่ยนที่" สองเสียงเอ่ยขึ้นติดๆกันตามฉบับฝาแฝด น้ำ ไฟ ที่มันตั้งไว้ สองคนนี้เป็นเพื่อนผมเองล่ะครับ คนพี่ชื่อน้ำ คนน้องชื่อไฟ ผมไม่รู้วิธีแยกมันและไม่เคยแยกมันออก แต่ก็ไม่ได้มีประโยชน์นักที่จะต้องมานั่งจำว่าคนไหนคือน้ำ หรือ คนไหนคือไฟ เพราะ ไอ้น้ำใจร้อนเป็นที่สุด ส่วนไอ้ไฟก็ใจเย็นเหมือนพึ่งศึกออกมาจากวัด ผมเคยออกความเห็นให้มันไปสลับชื่อกันด้วยล่ะ ผมเห็นพวกมันสองคนแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าครองภพมันได้เกิดมาพร้อมผม มันจะสนิทกับผมแบบสองคนนี้รึเปล่า... "พวกมึงสองคนนี่น่าเวียนหัวว่ะ เลิกตัวติดกันเหมือนกล้วยหอมสยองขวัญได้ไหมวะ ขัดลูกหูลูกตาชิบ" ชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้น ผมเลิกคิ้วมองหน้ามันเล็กน้อย ไอ้นี่ก็เพื่อนผมครับ มันชื่อ โรมัน แต่ทุกคนเรียกว่าโรม หน้าตามันโหดได้ใจมาก หูนี่แทบไม่มีช่องว่างเพราะมันเจาะหูจนพรุนไปหมดแล้ว แล้วเจาะข้างเดียวด้วยนะครับ เอกลักษณ์เฉพาะตัวมั้ง แต่ผมว่ามันทำให้มันดูโหดขึ้นกว่าเดิม ตัวมันสูงกว่าผมนิดหน่อย ถ้าเปรียบมันกับฝาแฝดน้ำไฟ คงแทบไม่เชื่อว่ามาเป็นเพื่อนกันได้เพราะสองคนนั้นมีลุคน่ารักใสๆ แต่ไม่ได้ตัวเล็กผอมบางนะครับ เพื่อนผมสามคนนี้ตัวใหญ่พอกันหมดเลย "มันเรียกว่ากล้วยหอมจอมซนต่างหาก" ผมพูดแก้ให้มัน ผมชื่อกึกก้อง หรือที่ใครๆก็เรียกว่าก้อง ภายนอกผมดูเป็นคนใจดี มีมนุษยสัมพันธ์ แต่ทำไมผมมีเพื่อนแค่สามคนนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมเป็นหนุ่มฮอตอันดับสอง ซึ่งไม่ค่อยเข้าใจว่าจัดไว้เพื่ออะไร ศัตรูหมายเลขหนึ่งของผมคือ ไอ้นักรบ มันกวนตีน นิสัยเอี้ย และที่ผมทนไม่ได้คือมัน ชอบคนๆเดียวกับผม ตัวการ ตอนนี้ผมก็ทำใจได้บ้างแล้วว่าการไม่เคยมองผมเป็นอย่างอื่นเลย นอกจากพี่ชายที่แสนดี "เออ นั่นแหละ แล้วนี่มึงจะไปฉลองที่เดิมเหรอว่ะ" "ไม่ล่ะ ครั้งนี้กูจะเปลี่ยนที่" "อ้าว.." "...ทำไมวะ" สองแฝดพูดต่อๆกันแล้วมองผมอย่างสงสัย โรมก็ผละจากเกมส์ในมือแล้วมองหน้าผม "วันเกิดกูปีนี้ กูอยากฉลองที่คลับของพ่อกูที่เพิ่งเปิดใหม่น่ะ" ผมบอกพวกมันไป วันเกิดอายุสิบสามเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจัดงานวันเกิดที่บ้าน วันนั้นผมแอบได้ยินพ่อกับแม่คุยกัน เรื่องฝาแฝดของผมที่เสียในท้องแม่แต่ผมกลับรอดมา ครองภพ ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่เคยจัดวันเกิดที่บ้านอีกเลย บอกจรงๆว่าผมรู้สึกผิด และเสียใจกลับเรื่องที่พ่อแม่ปิดผมมาตลอดสิบสามปี พ่อกับแม่ไม่รู้หรอกว่าผมรู้เรื่องนี้ ในสายตาพวกท่าน ผมเป็นเด็กดี ไม่มีเรื่องมีราวกับใคร แต่เมื่อครบรอบวันเกิดผมก็จะไปฉลองที่โรงพยาบาลที่ผมเกิดทุกครั้ง ซื้อของขวัญไปมอบให้กับผู้ป่วยที่นั่น น้ำ ไฟ และโรม ก็ไม่เคยปริถามผม มันไปพร้อมผมทุกครั้ง อย่างน้อยผมก็มีเพื่อนดีๆที่รักผมอยู่ แต่วันเกิดปีนี้ต่างออกไป พ่อเปิดคลับใหม่และใส่ใจกับมันมาก จนดูเหมือนมากเกินไป ผมเลยคิดว่าจะไปดูว่ามันมีอะไร 'ดีๆ' ที่นั่นที่ทำให้พ่อใส่ใจมาก "มึงเนี่ยนะจะไปคลับ" "มึงเนี่ยนะ" "คลับเหรอวะ" พวกมันถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจในสิ่งที่ได้ยินนัก ก็แน่ล่ะ จากฉลองวันเกิดที่โรงบาลมาเป็นคลับ เป็นใครก็ต้องงง [attachment deleted by admin]
:z13: :L2:
บทนำก็น่าติดตามแล้วค่ะ +1
ตามมาอ่านเรื่องนี้แล้วนะครับ
เราขอจิ้นไปนิดนึง ... คนเเต่งอย่ามาตีหัวเค้านะ ... สันนิษฐานข้อที่ 1 รอยยิ้มเป็นลูกเมียน้อย สันนิษฐานที่ 2 รอยยิ้มเป็นเด็กของพ่อกึกก้อง ประมาณว่า เลี้ยงเด็กล่ะมั้ง ... อ๊ากกกก ยังไงก็ได้ ไม่ตามที่เราคดิก็ได้ เเต่ขออย่างเดียวนะ T T'' อย่ามาม่า!!
ไม่มาม่ามากหรอก อาจจะนิดๆ ฮ่าๆ แต่เราก็ชอบไม่มาม่ามากไป เอาแบบวันละนิดจิตแจ่มใสพอ
:impress2: รอต่อค่ะ
คุณกึกก้องเค้าตามตัวเองมาอ่านแล้วน้า~
รออ่านต่อครับพี่ก้องท่าจะโหดไม่น้อย
ขอแนวพิศาล ตบ จูบ แล้วลากไป...ได้ไหมคะ อิอิ :haun4: :haun4:
รอค่า พี่ก้องน่ากลัวอ่ะ รอยยิ้มดูน่าสงสารจังค่ะ รอๆๆนะคะ^^
:กอด1:ก้องมาแล้วดีใจจัง ดูเหมือนว่าก้องคิดว่าพ่อของตัวเองอาจจะมีเมียน้อย? เราก็เดามั่ว(อย่าสนใจ) สำหรับเรามาม่าได้แต่ตอนจบขอแบบHappy
ว้าวๆ มาของภาคนี้แล้ว ลุ้นต่อไปจ้า ก้องเปลี่ยนลุคอ่ะ เดิมเป็นพระเอกผู้แสนดี จะกลายร่างแน่ๆ ฮุๆๆๆ ชอบๆ ไรเตอร์สู้ๆๆนะจ๊ะ
1[part ½] “คลับพ่อมึงก็ไม่มีอะไรเลยนี่หว่านอกจากความหรูหรา เหล้าแพงๆ..” “กับคนรวยๆ แล้วก็อาหารอร่อยๆ” “มึงลืมอีกอย่าง พนักงานแหล่มๆเต็มเลย” ผมมองพวกนี้แล้วส่ายหัวเล็กน้อย ผมว่าอีกไม่นานไอ้โรมก็ต้องกลายเป็นแฝดสามกับไอ้น้ำไอ้ไฟ ผมเลิกใส่ใจพวกมันแล้วมองไปรอบๆคลับหรูที่พ่อวางแผนจะสร้างมานาน มันก็จริงของพวกนี้ ไม่มีอะไรที่ดูโดดเด่นสำคัญสักหน่อย ผมคิดอย่างนั้นจนสายตาไปหยุดอยู่ที่คนๆหนึ่ง บนเวทีไม่เล็กไม่ใหญ่ที่จัดไว้กลางคลับ คนตัวเล็กจนดูเตี้ย ดูอายุแล้วไม่น่าจะเท่าผมด้วยซ้ำ มองจากตรงนี้แล้วดูผิวขาวซีด ผมสีดำแต่ไม่ถึงกับสนิทยาวเกลี่ยอยู่แถวต้นคอ นอกจากปากกับแก้มที่แดงจัดนั้นแล้ว ตัวของเด็กคนนั้นซีดมาก อายุน้อยๆอย่างนี้ไม่ผิดกฎหมายเหรอครับเนี่ย ก่อนที่จะได้ทันคิดอะไร เสียงดนตรีก็ดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงใสๆของน้องตัวเล็กๆคนนั้นที่จับไมค์ขึ้นมา Found myself today Oh I found myself and ran away Something pulled me back The voice of reason I forgot I had All I know is just you're not here to say What you always used to say But it's written in the sky tonight So I won't give up No I won't break down Sooner than it seems life turns around And I will be strong Even if it all goes wrong When I'm standing in the dark I'll still believe Someone's watching over me Seen that ray of light And it's shining on my destiny Shining all the time And I wont be afraid To follow everywhere it's taking me All I know is yesterday is gone And right now I belong Took this moment to my dreams So I won't give up No I won't break down Sooner than it seems life turns around And I will be strong Even if it all goes wrong When I'm standing in the dark I'll still believe Someone's watching over me It doesn't matter what people say And it doesn't matter how long it takes Believe in yourself and you'll fly high And it only matters how true you are Be true to yourself and follow your heart So I won't give up No I won't break down Sooner than it seems life turns around And I will be strong Even if it all goes wrong When I'm standing in the dark I'll still believe That I won't give up No I won't break down Sooner than it seems life turns around And I will be strong Even when it all goes wrong When I'm standing in the dark I'll still believe That someone's watching over Someone's watching over Someone's watching over me Someone's watching over me เพลงจบลงพร้อมๆกับเสียงปรบมือของแขกทุกท่านและยังมีเสียงแซวเล็กน้อย สายตากรุ้มกริ่มจากชายหลายๆคนที่มองมายังน้องคนนั้นสร้างความหงุดหงิดใจให้ผมโดยไม่รู้ตัว “ตาค้างเลยเหรอมึงไอ้ก้อง” ไอ้โรมกระทุ้งผมเบาๆหนึ่งทีเมื่อเห็นว่าผมเงียบหายไป “อือ ก็น้องเค้า..น่ารักดี” “เสียงก็...” “โคตรเพราะเลย” สองแฝดน้ำไฟพยักหน้าเห็นด้วยกับผม เจ้าตัวที่ถูกใครหลายๆคนชมตอนนี้กำลังลุกลงจากเวที หน้าหวานซีดพยักหน้ายิ้มๆตอบรับคำชมจากคนบริเวณหน้าเวที ...............ผมรู้สึกใจเต้นดังขึ้นเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของน้องคนนี้ และผมก็ไม่อยากพลาดโอกาสดีๆที่มีมาไม่บ่อยหรอกนะ........................ “เฮ้ย ขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวมา” “หึ เดินตามเลยเหรอเพื่อน เป็นเอามากแฮะ” โรมมันแซวผม แต่ตอนนี้ผมสนใจแค่คนตัวเล็กที่หายเข้าไปในห้องน้ำเท่านั้น “ไปต่อกับพี่คืนนี้มั้ยน้องชาย หน้าหวานแนวเราเนี่ยท่าทางจะสนุก” ผมมองเข้าไปข้างในหลังจากแง้มประตูเพียงเล็กน้อย มีผู้ชายที่ดูมีอายุอยู่ยืนโซเซไปมา มือข้างขวาก็กำข้อมือเล็กของน้องคนนั้นไว้แน่น “ม..ไม่ครับ ผม...ผมมาทำงานไม่ได้มาทำอะไรแบบนี้” “เอาน่า จะเอาเท่าไหร่ พี่จ่ายได้หมด เดี๋ยวพี่จะพาไปขึ้นสวรรค์ด้วยไง” ผมทนไม่ไหวเมื่อมันเริ่มพูดจาสกปรกๆ และรู้สึกเป็นห่วงน้องตัวเล็กที่เริ่มตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด ผมกระชากผมไอ้ตัณหากลับมาอย่างแรงแล้วต่อยหน้ามาไปหนึ่งที สาบานได้ว่าผมต่อยแค่ทีเดียวมันก็ล้มลงไปเลย เออ ดีจริงๆ จะได้ไม่เจ็บตัว ผมเบือนหน้าจากไอ้สวะที่พื้นไปมองคนที่ถอยไปยืนที่มุมห้อง และมองผมด้วยสายตาตื่นตระหนก “ผ..ผมขอโทษครับ ผม..ผมทำให้พี่เจ็บเลย ผมขอโทษครับ..ผมขอโทษ” “นี่ๆ ครั้งเดียวพี่ก็ว่าเยอะแล้วครับ อีกอย่างพี่ไม่ได้เจ็บมากด้วย” “ต..แต่เพราะผม” “ไม่เป็นไรจริงๆครับ แล้วเราล่ะเจ็บตรงไหนมั้ย” “ไม่ครับ..” “มาอยู่ในนี้ได้ไงกัน อายุเท่าไหร่แล้วน่ะเรา” “ผมเพิ่งสิบหกเองครับ ต..แต่พี่อย่าแจ้งตำรวจนะครับ ผมจำเป็นจริงๆ ผมต้องทำงาน” คนตัวเล็กก้มหน้างุด พยายามหลบสายตาผม หน้าที่ซีดอยู่แล้วซีดเข้าไปใหญ่ ผมขำออกมาเล็กน้อยกับการกลัวก่อนที่จะเกิดอะไรของเด็กคนนี้ “อืม พี่ไม่บอกหรอก แต่อย่ามาอีกเข้าใจมั้ย ถ้าเจอเยอะกว่านี้จะทำไง” “ค..ครับ ผมขอโทษ” “อืม ไม่เป็นไรหรอก” ผมเอื้อมมือไปขยี้ผมน้องคนนั้นเบาๆ “ผมชื่อรอยยิ้มครับ..พี่ชายชื่ออะไรเหรอ” เสียงใสเอ่ยถามเบาๆ ตากลมโตมองหน้าผมแล้วจู่ๆแก้มก็แดงอย่างน่ารัก เอ้อ เด็กคนนี้ น่ารักจริงๆให้ตายสิครับ “พี่ชื่อก้องน่ะ กึกก้อง” “อ้ะ หรือจะเป็นคุณก้องลูกชายของเจ้าของคลับ...” “รู้จักพี่ด้วยเหรอครับ ว้าพี่ยังไม่รู้จักยิ้มเลย” “อ้ะ พี่อยากรู้จักผมเหรอครับ” “อืม อยากสิก็เราน่ารัก” ผมแกล้งขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆยิ้มเล็กน้อย ใบหน้าขาวซีดก็แดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด ตากลมโตหลุบต่ำลงไม่มองมายังผม ………………………………. พรุ่งนี้มาต่อตอน1 part 2 ให้นะ
กำลังกินมาม่า ก็มาอัพเจอพอดี รางไม่ค่อยดีแล้วอ่ะ จะมาม่ามั๊ย - -"
ทิ้งท้ายเรื่องนู้น ดูท่าจะมาม่า แต่ว่า เจอกันก็ดีๆอยู่ จะกินมาม่ากันทำไม 55
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย อ่านชื่อเรื่องแล้วมันคุ้นๆ กึกก้องของช้านนนนนนนนนนนนนนนนน
จะเกิดอะไรขึ้น :m16:
o18เอ้ยรู้สึกว่าตาขวาจะกระตุกยังไงไม่รู้ เรื่องของรอยยิ้มคงต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ
ว๊ากกก หวังว่ามาม่าคงไม่กระจายน่ะ แล้วจากเรื่องโน้น ทำไมก้องดูโหดจัง?? จากการสันนิฐานคาดว่า ยิ้มเป็นคนที่พ่อของก้องเอ็นดูแล้วจากนั้นก้องก็เข้าใจผิดว่าน้องยิ้มเป็นกิ๊กพ่อ ใช่มั๊ย?? งง หรือว่า พ่อของก้องเอ็นดูน้องยิ้มมากเกินไปก้องก็เลยอิจฉา?? รออ่านต่อไปค่ะ สู้ๆๆๆน่ะค่ะ +1 ค่ะ
ชอบชื่อเรื่อง :-[
เอิ่มนะ ก็กลัวมาม่าเหมือนกันอ่ะค่ะ จากเรื่องนู้นแล้ว อิพี่ก้องแกเป็นอะไรถึงจะดุขนาดนั้น น้องยิ้มน่ารักอ่า ชอบๆๆ รอตอนต่อไปค่า^^
:L1:
อย่าบอกว่าเป็นน้องคนละแม่นะ
แวบมาดูคอมเม้นเล็กน้อยก่อนเริ่มแต่งตอนหนึ่งต่อ ฮ่าๆ แอบกระซิบว่ามีคนสันนิษฐานถูกต้องนะคร้าบ อ่าฮะ มาแค่นี้ล่ะ ขอบคุนทุกๆกำลังใจและทุกๆคนที่เข้ามาอ่าน ไปปั่นต่อล่ะ
:serius2:ใครกันหนอที่ทายถูก รอตอนต่อไปดีกว่า
บรรยายภาพอีตาโรมซะนึกว่าพี่ก้องจะย้ายฝั่งไปเป็นรับเลยนะเนี่ย (ความจริงก็แอบหวังนิดๆ ก๊ากก :laugh:) มาตามอ่านค่า ชอบลุคโรมจังเลย แอร๊ย :o8:
1 part 2/2 "ผ..ผมไม่มีอะไรน่ารู้จักหรอกครับ" ยิ้มว่าแล้วช้อนตากลมโตสีน้ำตาลใสมามองผม ถ้าผมดูไม่ผิด มีแวบนึงที่ตากลมแฝงไปด้วยความเศร้าแต่ก็หายไปในทันที "อืมม ไว้พร้อมเมื่อไหร่ค่อยบอกพี่ก็ได้ ตอนนี้ออกไปจากห้องน้ำเถอะ" ผมจับมือซีดๆนั่นไว้แล้วกระตุกให้เดินตามซึ่งคนตัวเล็กก็เดินตามมาแต่โดยดี พอมาอยู่ใกล้ๆแล้วรอยยิ้มสูงแค่อกผมเอง แถมตัวยังบางมาก ถ้าผมยาวแล้วมีหน้าอกออกมาหน่อยผมต้องไม่แคล้วคิดว่าเป็นผู้หญิงแน่ๆ เมื่อมาถึงที่โต๊ะ ไอ้โรมก็หันมาจะถามผมแต่ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นรอยยิ้มแอบอยู่หลังผม หมั่นไส้มันว่ะ เหมือนแม่งรู้ทุกสารบบความคิดผมเลยจริงๆ น้ำหันไปมองรอยยิ้มเล็กน้อยแล้วมองหน้าผมประมาณว่า มึงอธิบายมาซะดีๆ ส่วยไฟยิ้มให้ยิ้มแล้วก็กระดกแก้วในมือ "ยิ้ม นี่เพื่อนๆพี่ ไอ้นี่โรม นั่นน้ำ กับโน่นไฟ" "ครับ หวัดดีน้องยิ้ม" ไอ้โรมยิ้มหวานเยิ้มใส่ยิ้ม ดูแล้วแม่งโคตรกวนตีน รอยยิ้มปล่อยมือจากชายเสื้อผมแล้วยกมือไว้ทั้งสามคน "สวัสดีครับ เพื่อนๆพี่ก้อง" ..............จะว่าไปผมชอบแฮะที่ได้ยินน้องมันเรียกผมว่าพี่ก้อง................ "ฮ่าๆ ไม่กะจะเรียกชื่อพวกพี่เลยเหรอ นั่งสิๆ" ไฟเอ่ยยิ้มๆพร้อมกับน้ำที่ตบเบาะให้ยิ้มนั่ง รอยยิ้มหันมามองหน้าผมเล็กน้อยแล้วค่อยๆนั่งลงไปในซอกของเก้าอี้สีแดงสด "เออใช่มึง อ่ะ สุขสันต์วันเกิด" "กูร่วมจ่ายด้วยนะเว้ย..." "..กูก็จ่ายด้วย" มันสามคนแข่งกันพูดแบบไม่ยอมแพ้ ผมมองกุญแจในมือแบบงงๆ "กุญแจอะไร" "คอนโด ข้างๆห้องกูเอง กูกับไอ้เฮี้ยสองตัวนี่ซื้อให้มึง เห็นบ่นว่าอยากย้ายมาอยู่เอง" "อ้อ ...อืม ขอบใจมากนะมึง" ผมบอกมันแล้วหันไปมองคนตัวเล็กที่จ้องผมอยู่นานแล้ว รอยยิ้มสะดุ้งเมื่อผมหันมาสบตาตอนแอบมองอยู่พอดี "มีอะไรรึเปล่า มองพี่ซะพี่เขินแล้วนะครับ" "อ้ะ ป่าวครับ คือว่าผมแค่ตกใจนิดหน่อย เพราะพี่ก้องเกิดวันเดียวกันกับผมเลยนะฮะ" พูดจบยิ้มก็ยิ้มหวานตามชื่อ "จริงเหรอ อ่า พี่ไม่มีอะไรให้เลยแฮะ" "ม..ไม่เป็นไรครับ พี่ก้องก็ช่วยผมแล้วไง ผมต่างหาก ไม่มีอะไรให้แถมยังทำให้พี่เจ็บตัวอีก" "อืมม เอางี้ละกัน นี่พี่ให้ ของติดตัวพี่ มีอยู่สองชิ้นที่รักมาก พี่ให้รอยยิ้มอันนึงแล้วกัน" ผมถอดแหวนที่นิ้วก้อยที่ผมใส่ติดตัวมาตลอดยื่นให้กับรอยยิ้ม ผมได้ยินเสียงร้องเฮ้ยเบาๆจากไอ้โรม ไอ้ น้ำและไฟ ก็แน่ล่ะ มันคงตกใจ ผมไม่เคยถอดแหวนวงนี้ด้วยซ้ำ แต่กลับถอดให้น้องมันอย่างง่ายๆ รอยยิ้มมองของในมือผมแล้วส่ายหัวไปมา "ไม่ได้หรอกครับพี่ ผมรับไม่ได้หรอกครับ" ผมไม่ได้พูดอะไร นอกจากจับมือขวายิ้มมาแล้วใส่ไว้ที่นิ้วโป้ง อ่า พอดีเลยแฮะ "ผ..ผม แต่ว่ามัน" "แค่พูดขอบคุณพี่ก็พอแล้ว" "ขอบคุณ..ครับ" ผมยิ้มออกมาแล้วขยี้ผมนิ่มๆนั่นอีกรอบ เพื่อนผมสามคนมันยังช็อคไม่เลิกครับ แต่กับรอยยิ้ม ผมชอบจริงๆนะครับ ถึงผมจะเพิ่งเห็นก็เถอะ แต่เวลาน้องทำอะไร ผมก็ชอบมองชอบดูไปหมด ผมภาวนาอย่าให้พระเจ้าเอาความสุขที่ผมเพิ่งได้รับตอนนี้ไปด้วยเถอะ พวกเรานั่งอยู่กินอะไรกันไปเรื่อยๆอยู่นานพอสมควรจนเวลาล่วงเลยไปมาก รอยยิ้มเข้ากับทุกๆคนได้ดีเพราะความเคารพและอะไรก็ได้ง่ายๆไม่เรื่องมากทำให้โดน ไอ้น้ำกับไฟแกล้งไปตั้งหลายครั้งแล้วยังยิ้มรับด้วยหน้าซื่อๆกับแก้มแดงๆได้ตลอด แต่ก็แปลกอีกนั่นล่ะ น้องคุยกับทุกคนได้ปกติยกเว้นกับผม พอพูดกับผมจะพูดน้อยมากๆแล้วก็ชอบหลบตาหน้าแดงอีก ผมจะเข้าข้างตัวเองมั้ยถ้าตีความว่าน้องเค้ากำลังเขินผมอยู่ จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น รอยยิ้มกดดู น่าจะเป็นข้อความเข้า เห็นอ่านจนคิ้วขมวดแล้วก็วางลงลวกๆ "ผมต้องไปก่อนนะครับพี่ก้อง พี่โรม พี่น้ำ้ พี่ไฟ" ผมรู้สึกเสียดายนิดหน่อยแต่เอาเถอะ ผมได้เบอร์ยิ้มมาแล้วล่ะครับ ถือว่าคุ้มค่ากับการมาครั้งนี้แม้จะไม่ได้เห็นอะไร ดีๆ ของพ่อก็ตามแต่ "แล้วพี่จะโทรไปนะครับ ให้ไปส่งไหม" "มะ..ไม่ๆครับ ผม เอ่อ ผมต้องไปหาเพื่อนก่อนนะครับ" ผมเลิกคิ้วสงสัยเล็กน้อยกับเสียงสั่นๆดูลุกลี้ลุกรนของรอยยิ้มแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร หลังจากที่รอยยิ้มออกไปพวกผมก็อยู่กันต่อ พวกมันแซวผมเล็กน้อย ที่จริงก้ไม่น้อยหรอก แม่งแซวออกหน้าออกตามาก แต่ผมไม่ถือ แซวเลย คนนี้ผมยอมให้คน ผมเหลือบไปเห็นมือถือของรอยยิ้มตกอยู่ข้างๆโซฟาแดงตรงที่ยิ้มนั่ง เฮ้อ เด็กคนนี้ มาลืมของสำคัญไว้ได้ ขณะที่ผมกำลังจะเก็บเข้ากระเป๋าคอยเอาไปคืนเจ้าตัวนั้นจู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นแล้วมือผมก็ไปโดนปุ่มรับโดยไม่รู้ตัว ผมกะจะกดตัดสายไปแล้วถ้าไม่ติดว่าเสียงที่ดังจนออกมาจากโทรศัพท์นั้นทำให้ผมนำมาแนบหูโดยไม่รู้ตัว * เสียงในโทรศัพท์ ["อ้าา คุณท่านครับ ผมเจ็บ" "ทนหน่อยนะยิ้ม พ่อพยายามทำเบาแล้วแต่มันยังใหม่ๆก็เลยเจ็บ อย่าร้องดังสิลูก พ่อก็เสียวเหมือนกัน" "อ้า..ไม่เป็น..ไม่เป็นไรฮะ ผม..ทนได้" "อา อดทนหน่อยนะลูกใกล้เสร็จแล้ว"] ผมกดตัดสายไปมือกำโทรศัพท์แน่นโดยไม่รู้ตัว ส..เสียงนั้นมันรอยยิ้มนี่ น..นี่มันอะไรกัน ข้อความที่ข้างอยู่หน้าจอเครื่องทำให้ผมมือสั่นระลิก 'วันนี้มาข้างบนห้องเดิมนะลูก พ่ออยากเจอยิ้มมาก ถ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วมีธุระจะคุยด้วย' ผมกำมือตัวเองแรงๆหนึ่งทีเพื่อให้แน่ใจว่ายังมีสติอยู่ น้ำตาไหลออกมาตอนไหนไม่ีรู้ ผมได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายของโรม น้ำ และไฟ แต่ผมไม่ได้สนใจในตอนนี้ ทั้งข้อความและเสียงเป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดีว่าที่ผมรับรู้เป็นเรื่องจริง แต่ที่ผมอึ้งที่สุดและทำให้โกรธยิ่งกว่าเดิมคือ...... .................................. .............. ........... ........ .... .. . เบอร์ที่โทรเข้ามาและเบอร์ที่ส่งข้อความมาเป็นเบอร์เดียวกัน เบอร์ของพ่อผม .........ทำไมพระเจ้าใจร้ายกับผมขนาดนี้........................ ............................................................................ ตอนหนึ่งจบแล้ว ในที่สุด ตอนสองยังคิดไม่ออก รอหน่อยนะ สมองตื้อมาก
เจอแบบนี้เข้าไปเป็นใครๆก็ช็อคล่ะวะ กอดปลอบน้องก้องจ้ะ
เพี้ยง เข้าใจผิด ขอให้เป็นเรื่องน้ำเน่าเข้าใจผิดไปเหอะ อย่าเป็นความจริงเลยสงสารน้อง
มาม่ามากมายเข้าขั้นอืดชัวร์ หมอมั่วคอนเฟริ์ม
นั่นนะซิคะ มาม่าเป็นหม้อเลย มันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันก็ได้มั๊งคะ อาจจะทำแผลอะไรกันอยู่ก็ได้ เหอะๆ ไม่รู้สิ รอตอนต่อไป มาต่อเร็วๆนะคะ^^
:z3:อ่านตอนนี้แล้วถึงกับเม้นท์ไม่ถูกเลยทีเดียว นี่สินะที่ทำให้กึกก้องผู้แสนดีกลายเป็นสุดโหด
หนักกว่าเดิม พ่อมาเป็นแบบนี้ เฮ้อ แล้วก้องก็ไปลงโทษกับรอยยิ้มสินะ ที่น่าแปลกคือแล้วโทรออกเข้าเครื่องยิ้มทำไม บังเอิญเกินไปหรือเปล่า หรือมีใครจงใจ
:o12:กรี๊ดดดดดดดดดดดด ไม่จริง มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม
คิดในแง่ดีมากๆ ถ้าเกิดว่าพ่อก้องทำแผลให้น้องรอยยิ้มล่ะ เผื่อแผลมันใหญ่แล้วเหวอะหวะ ประมาณนั้น.. :angry2: ชี้หน้ากึกก้องไว้ก่อน ก๊ากกกกกก แต่ทำยังไงได้ สถานการณ์มันน่าคิดมั้ง? โฮ้ยยยยยยยยยย มาม่าต้มยำกุ้งหรือเปล่าเนี่ย :serius2: :L2:
เค้าไม่เอามาม่า เค้าเกลียด มาม่า :z3: :z3: :z3: :z3:
แวะมาดูคอมเม้นแล้วขำมาก ฮ่าๆ มีแต่คนกลัวมมาม่า เย็นนี้จะไปแต่งตอนพิเศษของรบกับการเพิ่มหน่อย โดนกึกก้องกระชากเรตติ้งมานานล่ะ
จะมาม่าหรืออะไรก็ทานได้ เชื่อมือคนแต่งครับ จะรอนะ :L2:
จะติดตามต่อไปนะครับ ขอให้เป็นเรื่องเข้าใจผิดเถอะนะ
ไม่นะ ขอให้ไม่ใช่อย่างที่คิด โฮ ไม่อยากซดมาม่าแล้ว สงสารพี่ก้องตั้งแต่เรื่องที่แล้ว แล้วอ่ะ ซิกๆๆๆ
พรุ่งนี้มาลงตอนสองให้นะ ตอนสองเริ่มดราม่า+เรท เล็กน้อย(ฮ่าๆ ทำให้คนอ่านอยากรู้) อย่าลืมแวะไปหานักรบกับตัวการน้า แต่งตอนพิเศษสองให้ล่ะ
ทั้งเสียงทั้งข้อความชวนเข้าใจผิดจริงๆเลย ขอให้เป็นเรื่องเข้าใจผิด เฮ้อออออออ สงสารทั้งคู่เลย ถ้าเข้าใจผิดก็สงสารยิ้ม ถ้าเรื่องจริงก็สงสารก้อง :z10:
ม่าม่าไม่เอาได้ไหมค๊ะ เครียด
ห้ามรังแกหนูยิ้มนะ :m16:
2 ผมจำไม่ได้ว่าคืนนั้นกลับมาได้ยังไง จำไม่ได้ว่าดื่มไปกี่แก้ว แต่ก็จำเรื่องเลวร้ายที่รับรู้ได้ชัดเจน ผมตื่นขึ้นมาอีกวันที่ห้องใหม่ของผมที่คอนโด พร้อมกับโทรศัพท์ของเด็กคนนั้นที่ยังตั้งอยู่บนหัวเตียง ผมเจ็บ..ที่เจอแต่เรื่องแย่ๆ ผมเจ็บ..ที่พ่อทำกับแม่ได้ ผมเจ็บ..ที่เด็กคนนั้นทำเรื่องสกปรกน่าขยะแขยง..แต่ผมก็ยังตัดใจไม่ลง ตืดดด ตืดดดดดด เสียงโทรศัพท์ของผมสั่นอย่างแรงทำให้ผมต้องหยิบขึ้นมารับ แม่โทรมานั่นเอง "ครับแม่" (ก้อง ไปนอนไหนมาลูก แล้วนี่ได้ไปเรียนรึเปล่า) "ก้องนอนกับเพื่อนครับ แต่ไม่ค่อยไม่สบายเลยไม่ได้ไปเรียน ขอโทษที่ไม่ได้โทรไปบอกครับ" (ไม่เป็นไรลูกๆ แล้วนี่เป็นอะไรมากมั้ย กลับบ้านเรามั้ยลูก เดี๋ยวแม่จะได้ดูแล พ่อเขามีเรื่องจะพูดด้วย แปปนึงนะลูก) "ผม..ก็ได้ครับ" (ก้อง) "ครับพ่อ" (ไม่สบายเป็นอะไรมากมั้ยลูก) ผมจิกมือตัวเองไว้แน่น ทั้งๆที่อยากตะโกนใส่หน้าพ่อให้รู้แล้วรู้รอดเพราะเรื่องเมื่อคืน แต่ผมก็ไม่ทำ ผมไม่ต้องการคำแก้ตัว จากคนที่ผมรักและคนที่ผมถูกใจ "ไม่เป็นไรครับ" (ก้องกลับมาบ้านตอนนี้ได้มั้ยลูก พ่อมีเรื่องสำคัญจะพูด) "ครับ เดี๋ยวผมไป" ผมกดตัดสายก่อนที่ท่านจะพูดจบ ผมเริ่มคิดได้ว่าพ่อของผมคงไม่ใช่คนที่จะผิดศีลทำได้ง่ายๆ ความผิดต้องมาจากเด็กคนนั้นแน่ๆที่ทำให้พ่อผมนอกใจแม่ .............................................................................. ผมเปิดประตูเข้าไปในประตูบ้าน แล้วทิ้งตัวลงนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะถอนหายใจแรงๆแล้วหลับตาลง แต่ก็ต้องลืมตาขึ้นเพราะเสียงกุกกักบางอย่างใกล้ตัว ผมต้องอึ้งอีกรอบเมื่อเห็นร่างเล็กที่ผมเผลอใจไปให้กำลังบิดผ้าแล้วถูอย่างขมักขเม้นที่พื้น "นี่!!" ผมตะโกนเสียงดัง ให้ร่างบางหันมา ยิ้มหันมามองหน้าผมแล้วเบิกตากว้างที่เห็นผมนั่งอยู่ตรงนั้น "อ้ะ พี่ก้อง สวัสดีครับ" ร่างบางซีดยิ้มอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรทั้งนั้น มือบางยังคงถูพื้นไม้ไปเรื่อยๆ "หุปปาก พี่ไม่ได้สั่งให้พูด" ผมตวาดเสียงดัง ดวงหน้าหวานสะดุ้งจนปล่อยผ้าในมือ หน้าที่แดงเมื่อยู่กับผมซีดเผือด แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อ เสียงพ่อกับแม่ก็ดังขึ้น "อ้าว ก้อง กลับมาแล้วเหรอลูก มาๆ มาดูสิตัวร้อนหรือป่าว" แม่ปรี่เดินเข้าเอามือมาทาบหน้าผากผม ผมหันไปมองพ่อเล็กน้อยแล้วไหว้ท่าน หน้าพ่อมีความสุขจนเกิดปกติ "เอาล่ะ มากันพร้อมหน้าพร้อมตาก็ดีแล้ว พ่อจะบอกกับก้องนะลูก นี่หนูรอยยิ้ม พ่อรับเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม เพราะเขาไม่มีพ่อแม่ แต่หนูยิ้มเขาขอมาช่วยงานที่จะทำได้ที่นี่ ช่วยแม่เราทำกับข้าวด้วยนะ น้องเขาบอกว่ารู้จักกับก้องด้วย พ่อเลยว่าจะให้ก้องดูแลน้องเค้าด้วย พ่อให้น้องเขาเข้าโรงเรียนเดียวกับลูก ยังไงก็ฝากด้วยนะลูก เรื่องนี้ก้องโอเคมั้ย" หึ ไม่กี่วันพ่อก็หลงมันถึงขนาดให้เป็นลูกบุญธรรมเลยเหรอเนี่ย เด็กคนนี้มีดีอะไรนักหนานะ ผมเหยียดตาไปมองตากลมโตที่มองมาที่ผมอยู่เหมือนกัน ตากลมสั่นระลิกมองผมอย่างสงสัย "ได้ครับ ก้องโอเค ถ้าพ่อไม่ว่าอะไร ตอนนี้ก้องขอพา'น้อง'ไปทำความรู้จักหน่อยนะครับ" "อ่อ ได้ลูก เอาเลย จะได้สนิทกัน เดี๋ยวพ่อกับแม่ต้องไปงานเลี้ยงด้วย ดูแลน้องให้ดีนะลูก" ผมเดินดุ่มๆเขาไปจับแขนคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าบรรไดไว้แน่น แล้วเอ่ยลาพ่อแม่ก่อนจะลากเด็กสกปรกคนนี้ขึ้นไปแล้วผลักลงพื้นห้องก่อนจะตามเข้าไปในห้องแล้วล็กห้องไว้แน่น "พ..พี่ก้องครับ..พี่ก้องเป็นอะไร" "เมื่อคืนไปไหนต่อ" "พ..พี่ก้องครับ คือ" "พี่ถามว่าเมื่อคืนไปไหนมา!!!" ร่าเงล็กสะดุ้งอย่างแรงแล้วรีบถอยหลังร่นไปอยู่ที่มุมห้อง "เมื่อคืน..ผ..ผมไป..หา..เพื่อน" "ไปหาเพื่อน? เหอะ เออ ดี" ผมกระชากร่างบางลงบนที่นอน ร่างบางเริ่มเอามือเล็กๆทุบไปทั่วตัวผมแล้วเอาขาเตะไปทั่ว แต่เรื่องแค่นี้ไม่สามารถมาขัดสิ่งที่ผมอยากรู้ได้หรอก ผมกระชากเสื้อยืดเก่าๆที่เด็กคนนี้ใส่อยู่แล้วสิ่งที่อยู่ด้านในก้เผยออกมา ผิวซีดขาวจัดแต่ทั่วทั้งตัวมีรอยแดงเป็นจ้ำๆเต็มไปหมด โดยเฉพาะที่ต้นคอที่มีรอยแดงจนช้ำ ผมโกรธจนเลือดขึ้นหน้า แล้วใช้มือข้างขวาตรึงแขนทั้งสองข้างของร่างบางที่สั่นระลิกไว้ แล้วใช้ตัวทับขาที่สะเปะสะปะไปทั่วของร่างบาง "เอากับเพื่อนมากี่รอบล่ะ ถึงได้แดงไปทั่วขนาดนี้" "พ..พี่ก้อง ปล่อยผมเถอะครับ ฮึก ปล่อย..." ใบหน้าหวานเริ่มมีน้ำตาไหลรินออกมา จนผมใจกระตุกแต่ก็หายไปเมื่อคิดว่านี่เป็นแค่มารยาเด็กคนนี้ใช้ "หยุดสะอึกสะอื้นสักที!! น่ารำคาญ" "ฮึก ผมเกลียดพี่ ...คนใจร้าย...." "เออ คนอย่างยิ้มพี่ก็สะอิดสะเอียนที่จะรักเหมือนกัน สกปรกจนน่ารังเกียจ มานี่" "เข้าไปล้างตัวเองให้สะอาดซะ สกปรก ต่ำ" ผมกระชากร่างบางตัวซีดลงมาจากเตียงแล้วผลักเข้าไำปในห้องน้ำส่วนตัวโดยปราศจากเสื้อเพราะผมได้กระชากมันจนขาด ผมกดล็อคห้องน้ำจากด้านนอกไว้แน่น วูบหนึ่งที่เห็นแววตาตัดเพ้อออกมาจากร่างบางเพ้อมองมายังผมก่อนที่ประตูจะปิดไป เป็นวูบสั้นๆ......ที่ผมอยากดึงตัวรอยยิ้มออกมา กอดปลอบแล้วบอกว่าผมรักเด็กคนนั้น เป็นวูบสั้นๆ......ที่ผมอยากบอกขอโทษที่ผมว่าแรงๆ เป็นวูบสั้นๆ......ที่ผมอยากได้ยินร่างบางบอกว่ามันไม่จริง .............แต่มันก็เป็นแค่วูบสั้นๆที่ไม่มีวันเกิดขึ้นจริง............................ ... จบแล้วตอนสองมาแบบสั้นๆแต่เต็มไปด้วยม่าม่าพร้อมเครื่องปรุง ขอโทษที่ตอนนี้ไม่มีเรท T^T แต่หวังว่าตอนสามจะมีมา ขอให้ชอบกันนะ
กึกก้องผู้แสนอ่อนโยนหายไปไหนซะแล้ว :serius2: สงสัยจะได้กินมาม่าชามใหญ่ :เฮ้อ: สงสารน้องยิ้ม ชีวิตรันทดไปไหมคะ
รันทดตอนนี้ แต่อนาคตคงจะดีกว่านี้นะคะ ทำใจๆ
แง มาม่าทั้งเรื่องมั๊ยเนี่ยย :z3: ตกลงเรื่องของยิ้มเป็นยังไงเนี่ยย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :pighaun: :pighaun: พระเอกขี่ม้าเขียว เฮ๊ย มาขาวมาช่วยไว้ทันพอดี แอร๊ยยยยยยยย :-[ :-[
โอ๊ย :serius2: :serius2: :serius2: ทำมัยเป็นแบบนี้เนี่ย :sad4: :sad4: สงสารก้อง ไม่ทันไรงานก็เข้าซะแระ :z3: :z3: :z3: รันทนเกิ้น :o12: :o12:
ท่าทางจะมาม่าเข้มข้น พ่อแม่งทำได้ เลวบรม สงสารแต่แม่ รู้ความจริงบ้านคงลุกเป็นไฟ
ไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นเพราะเข้าใจผิดเลย สงสารทั้งสองฝ่าย
กับคุณพ่อเรื่องจริงหรือนี่ o22 ม่ายน้าาา
มาม่าชามโตแต่ก็นะแซบมาก :sad4: อยากรู้ความจริงอ่ะ ช่วยขยายด้วยนะคะ ปล.มีคำผิดอ่ะค่ะ "ศีลธรรม" ไม่ใช่ "ศีลทำ" แต่อาจจะเพลินโนะ :bye2:
มันจะเศร้าทั้งเรื่องไม๊เนี่ย
ตกลงเรื่องที่รอยยิ้มมีอะไรกับพ่อของก้องมันจริงใช่ไหมคะ ช่วยอธิบายหน่อย :z3:
กะจะหลอกตัวเองซะหน่อยว่ากึกก้องเข้าใจผิด แต่มีหลักฐานแบบนี้แล้ว เศร้าค่ะ ชายวัยกลางคนมีลูกมีเมียอยู่แล้วยังทำแบบนี้ กับเด็กผู้ชาย รับไม่ค่อยได้ค่ะคนแบบนี้
อ่า ดูแต่ละคอมเม้นแล้วไม่กล้าแต่งต่อเลย ฮ่าๆ มันอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คนอ่านคิดก็ได้นะ!(แล้วจะบอกคนอ่านทำเพื่อ) เดี๋ยวตอนเย็นมาต่อตอนสามให้เลย
แบบนี้คงไม่ได้เข้าใจผิดสินะ มีหลักฐานด้วยอ่ะ แล้วน้องก้อโกหกว่าไปหาเพื่อน สงสารใครดีละนะ พี่ก้อง โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จบไม่สวย มีปามีดใส่คนแต่ง เหอะ ก๊ากกกกกกก o18
มันเกิดอะไรขึ้นฮะ? คุณผู้แต่งที่น่ารักยิ่ง ผมอยากรู้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก น้องยิ้ม? รอยนั่น? อะไร อะไร และอะไร คิดถึงก้อง ที่ครั้งนึงเคยเป็นพี่ชายที่แสนดีของการ เค้าหายไปไหนฮะ ยังไงใครช่วยตามเค้ากลับมาที :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: รอตอนต่อไปฮะ
ถึงจะมีถ้อยคำ และหลักฐานเชิงประจักษ์หลายอย่างที่ส่อไปในทางชวนคิดว่า รอยยิ้มกับคุณพ่อของก้องน่าจะมีอะไรกัน แต่ขอให้เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดเหอะ เอาเป็นว่าน้องโดนคนอื่นกระทำ แล้วพ่อเป็นคนช่วยล่ะกัน
ตอนต่อไปด่วนเลยค่ะ :z3: :z3:
ตกลงว่าพ่อของก้องทำอย่างนั้นจริง ๆ หรอ...ถ้าจริงยิ้มก็น่าสงสารมากเลย แต่ถ้าเราเป็นก้องก็คงรับไม่ได้เหมือนกันแหละ...คงย้ายออกไปอยู่คอนโดมากกว่า(ถ้าไม่อยากทำร้ายกันไปมากกว่านี้น่ะนะ)
ยังคงไม่อยากปักใจเชื่อ มันต้องมีจุดหักเหสิ :serius2: รอตอนต่อไป :กอด1:
3 (ฮัลโหล) "เออ โรม นี่กูเอง ก้อง" (เฮ้ยยยยย มึงหายตายห่าไปไหนวะเนี่ย คอนโดก็ไม่มี โรงเรียนก็ไม่มา โทรไปก็ไม่รับ) "มาเป็นชุดเลย กูกลับมาบ้าน พอดีที่บ้านมีเรื่อง" (เรื่อง..เรื่องไรวะ? ใหญ่มั้ย) "ไม่ใหญ่หรอก แค่กูมี 'น้อง'" ผมบอกกับปลายสายแล้วเหลือบตาไปมองประตูห้องน้ำที่ขังคนร่างเล็กไว้ (หา น้อง น้องเหรอวะ คุณป้าท้องเหรอวะ เอาแม่ง พ่อมึงแม่งมีน้ำยาตอนแก่ เจ๋งว่ะๆ) "ไม่ใช่น้องแบบนั้น เว้ย คุยกับมึงแล้วกูปวดหัว ฝากลาเรียนด้วยละกัน พรุ่งนี้กูค่อยเข้าไปจัดการเรื่องเรียนของน้องกูที่พ่อฝากไว้" (น้องมึงยังอยู่ในท้องก็เรียนเลยเหรอวะ เฮ้ย ไมเคิล แจคสันมาเกิดในท้องแม่ม...) ผมกดตักสายก่อนที่มันจะพล่ามเรื่องอะไรที่ผมไม่รู้เรื่องจบ รู้งี้โทรไปบอกน้ำดีกว่า ไม่สิ โทรไปหาไอ้ฝาแฝดเรื่องอาจจะยิ่งแย่กว่าบอกไอ้โรมก็ได้ ผมค่อยๆเอามือกุมหัวตัวเองแล้วบีบแรงๆไล่อาการปวดหัวแล้วพยายามเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ถึงแม้ผมจะพยายามจะทำให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นความฝันแต่หลักฐานมันก็เด่นชัดเกินกว่าที่ผมจะหลอกตัวเองได้ "ฮึก" เสียงใสสะอื้นดังมาจากห้องน้ำเบา ทำให้ผมอดตะโกนถามไม่ได้ "ร้องทำไม ยิ้ม ใกล้ตายแล้วเหรอ" "อย่ามายุ่งกับผม พี่ก้องนั่นแหละไปตายไกลๆเลย" เสียงอู้อี้ตะโกนกลับมาทำเอาผมเดือดจนฉุดไม่อยู่ ปลดล็อคกระชากประตูให้เปิดออกทำให้เห็นร่างบางขาวซีดกลืนกับสีห้องน้ำนั่งคุดคู้อยู่ที่มุมห้อง ดวงหน้าหวานมีคราบน้ำตาที่ยังคงไหลมาอยู่ต่อเนื่อง ผมเดินเข้าไปกระชากแขนแล้วผลักคนตัวเล็กที่ไม่ค่อยมีอาการต่อต้านลงบนเตียงแล้วตรึงแขนไว้แน่น "ผ..ผมไม่ได้ตั้งใจจะว่า ฮึก" "ทำไมฮะ ห้องน้ำมันหรูไปสำหรับคนอย่างยิ้มรึไงถึงต้องส่งเสียง" "..." "เงียบทำไม ปากมีไว้ครางกับเพื่อนที่ไปหามาเมื่อคืนอย่างเดียวรึไง" "เมื่อคืนผม.." "หมดเวลาอธิบายของนายแล้วรอยยิ้ม ต่อไปนี้ก็มาครางกับพี่ชายคนนี้แทนแล้วกัน" ผมประกบปากลงไปกับปากบางแดงที่กำลังจะพูดอะไรสักอย่าง ร่างบางเม้มปากไว้แน่น แต่พอผมขบที่ปากล่างก็ร้องออกมาทำให้ผมสอดลิ้นหนาเข้าไปภายในได้อย่างง่ายดาย ...หอม..หวาน...... และก็เป็นปากบางน่าหลงใหลที่พ่อใช้ร่วมกันกับผม!!! ผมเปลี่ยนจากปากไปเป็นซอกคอขาวนวลหอมกลิ่นแป้งเด็กที่มีรอบแดงจางๆ ก่อนจะเม้มและเลียจนรอยของผมทับรอยของพวกนั้นจนหมด "อ้า..ฮืออ อ้ะ จ..เจ็บ อย่า..กัด พ..พี่ก้อง" ผมลากลิ้นจากลำคอมาจนถึงยอดอกสีแดงสดทั้งสองข้างแล้วจัดการดูดกินมันเข้าไปจนไปรอยแดงช้ำยิ่งกว่ารอยเดิมที่กำลังจะหาย ผมเหลือบไปมองหน้ายิ้มที่กัดริมฝีปากบางไว้แน่นเพื่อกลั้นเสียงครางไว้ หึ ดีจริงๆ กับพ่อร้องครางลั่นโทรศัพท์ พอกับผมรังเกียจจนต้องกัดปาก ผมกัดลงไปที่ยอดอดอีกข้างจนเป็นรอยฟัน "อ้าาา...พี่..ฮืออ พี่ก้อง...ยิ้ม..เ้จ็บ" ผมเจ็บแปลบเล็กน้อยกับเสียงร้องดังลั่นของเด็กคนนี้ ก่อนจะขจัดมันไปให้หมดสิ้นแล้วสั่งสอนเด็กคนนี้ต่อ แต่จู่ๆหัวผมก็ปวดร้าวเหมือนมีอะไรมาทุบจนแตกออกเป็นเสี่ยง เดาว่าเพราะความแฮงค์จากเมื่อเช้าและ เรื่องที่สะสมกันมาจากเมื่อคืน ผมหมดแรงที่จะทำอะไร ค่อยๆพยุงตัวไปนั่งที่โซฟาแต่ก็ต้องล้มลงกับพื้น "พ..พี่ก้อง พี่ก้องเป็นอะไรครับ..." ผมเห็นเรียวขาบางเดินมาใกล้ๆผมอย่างลังเล "อ..อย่าเข้ามาใกล้พี่ หนีไปเลยสิ ได้โอกาสแล้วนี่ โอ้ยย" "ฮึก พี่จะด่าอะไรผมก็ได้ แต่พี่ให้ผมจับตัวพี่ดูหน่อยเถอะนะครับ" ผมไม่ตอบอะไรเด็กคนนั้น เพราะรู้สึกอุ่นวาบในใจกับคำพูดที่เด็กคนนี้ใช้พูด มือบางซีดค่อยๆทาบมือมาที่หน้าผากผมแล้วผละออกไป ...แอบมีวูบหนึ่งที่ผมเสียดายลึกๆ........... "พี่ก้องตัวร้อน มาฮะ เดี๋ยวยิ้มพยุงไปนอน" ยังไม่ทันที่ผมจะตอบ ร่างบางปราศจากเสื้อและมีรอยแดงทั้งเก่าและใหม่เต็มตัวก็เข้ามาพยุงผมอย่างทุลักทะเลไปที่ที่นอน "เสร็จแล้วก็ออกไปสักที ขยะแขยง" ร่างบางก้มหน้าเล็กน้อยกับคำต่อว่าของผมแล้วบีบมือซีดของตัวเองแรงๆก่อนจะพูดกับผมต่อ "พ..พี่ก้องนอนก่อนนะ ด..เดี๋ยวยิ้มเช็ดตัวให้ แล้วพอตื่นมาจะเอาข้าวให้กิน" "ไม่.." "อย่าดื้อเลยครับ ผมขอร้อง ถึงตอนที่มีแรงแล้วจะดื้อผมก็ไม่ว่า แต่ตอนนี้พี่ไม่สบาย ถึงจะไม่ห่วงตัวเอง...แต่ผมห่วงพี่นะ.." ผมพยักหน้าส่งๆแล้วหลับตาลง ไม่ได้ยินนักว่ารอยยิ้มพูดอะไร แต่ก็ช่างเถอะ ตอนนี้ผมปวดหัวจนไม่มีแรงจะเถียงรอยยิ้มอยู่แล้ว ผมตื่นมาอีกครั้งตอนเย็นๆ รู้สึกดีขึ้นเล็หน้อยหลังจากได้นอนและสบายตัวขึ้นด้วย ผมเบนหน้าหันไปมองยังร่างเล็กๆที่นอนคู้ในเสื้อของผมที่ใส่จนยาวมาคลุมเข่า ในมือยังคงมีผ้าเช็ดตัวที่บิดหมาดๆอยู่เลย ผมยิ้มกับตัวเองเล็กน้อยที่ได้รับความใส่ใจจากเด็กคนนี้ ถึงแม้จะเป้นแค่เวลานิดหน่อยเท่านั้นก็เถอะ "อ้ะ..พี่ก้อง ตื่นแล้วเหรอฮะ" ร่างขาวซีดขยี้ตาตัวเองแล้วเดินมาใกล้ๆผมแต่ก็ยังทิ้งระยะห่างไว้ "อืม ขอบใจที่..เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แล้วก็นั่งเฝ้า" "ครับ...ผมจะไป.." "จะไปไหน..." "ไป.." "จะไปหาเพื่อนเมื่อคืนอีกงั้นสิ" "......เรื่องเมื่อคืนผม" "หยุด ไม่อยากฟัง จะไปเอากับใครก็เรื่องของนาย" "งั้น..ผมลงไปเอาข้าวต้มก่อนนะครับ" "..อืม" ผมรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ด่าร่างบางไปทั้งๆที่เด็กมันจะไปเอาข้าวให้ผมกิน เฮ้อ ช่างมันเถอะ ขนาดรอยยิ้มโกหกผมเขายังไม่รู้สึกผิดอะไรเลย ร่างบางเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมถ้วยโจ๊กส่งกลิ่นหอมกลุ่นออกมา แล้วค่อยๆยื่นมาให้ผม "พี่ก้องกินก่อนกินยานะครับ" "..ไม่มีแรงกิน นายจะไม่ป้อนพี่รึไง ทำหน้าที่ 'น้อง' ที่ดีหน่อยสิ" ร่างเล็กสะอึกไปกับคำที่ผมเน้นแล้วค่อยๆเดินไปเลื่อนเก้าอี้มาใกล้ๆกับเตียงผมแล้วตักข้าวมาไม่พูนช้อนเข้าหาตัวเองก่อนจะเป่าแล้วค่อยยื่นยื่นมาให้ผมทาน เป็นช่วงเวลาสั้นๆที่ผมทิ้งอคติที่มีต่อเด็กตัวเล็กๆคนนี้ไปแล้วกินข้าวต้มปลาที่รอยยิ้มทำให้อย่างเอร็ดอร่อย ร่างเล็กขาวซีดก้ยิ้มดีใจเหมือนเด็กๆเมื่อผมกินมันแล้วไม่ต่อว่าเขาไปสักพัก ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผมกำลังรู้สึกอบอุ่นในใจ ....ผมกำลังมีความสุข........ทั้งๆที่ผมพยายามหักห้ามใจตัวเองอยู่แท้ๆ .........ทำไมใจคนเราช่างบังคับยากเหลือเกินครับ........................ ... เฮ้อ ผ่านไปแล้วกับตอนสาม มาอย่างละนิดละหน่อย ขอให้ทุกคนชอบนะ แล้วจะ(พยายาม)มาต่อตอนสี่ให้เร็วๆ ขอบคุนมากๆทุกคอมเม้นและกำลังใจ
น้องยิ้ม เมื่อไรจะได้ยิ้มจากหัวใจ สักที น่าสงสารจริงๆ ว่าแต่อ้ำๆ อึ้งๆ ไม่ได้อธิบายสักที ปัดโถ่!!!!
ตกลงเรื่องมเอคืนมันเป็นยังไงกันแน่เนี่ย ก้องก็ไม่ยอมฟังน้องสักที
คนอ่านก็รอใจจดจ่อเหมือนกันแหละ ข้องใจมากกกกกกกกกกกกก ว่าเกิดอะไรกับรอยยิ้มกันแน่?! :L2:
ก้องนี่ดูยังสับสนกับความรู้สึกและการกระทำของตัวเองอยู่นะ :เฮ้อ:
ก้องอย่าบ้าให้มากนักได้มะ สงสารน้องยิ้มจัง อยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างพ่อกับยิ้มเร็วๆอ่าค่ะ เป็นกำลังใจให้ มาต่อเร็วๆนะคะ~~~
ไม่อยากให้จบเศร้าเลยอ่า มาต่อไวๆนะ เป็นกำลังใจให้ +1
ใจหนึ่งก็รัก ใจหนึ่งก็อยากจะเกลียด :เฮ้อ:
อยากฟังคำอธิบาย แต่ก้องเปิดใจพอท่ีจะรับฟังแล้วหรือยัง
หนูรอยยิ้มน่าสงสาร :sad4: หวังว่าทุกอย่างก้องเข้าใจผิดไปเองนะ ถ้าเกิดเป็นเรื่องจริงขึ้นมาไม่อยากจะคิดเลย :o12:
อ่านแล้วเหมือนถ่ายไม่สุด(นี่หยาบไปมั้ย) มันอึดอัดพะวักพะวง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก รีบๆ เคลียร์กันทีเหอะ
แอบหวานนะคะ :-[ สงสารรอยยิ้ม :o12:
ก้องเข้าใจน้องยิ้มผิดอยู่ใช่ไหม คุณพ่อคงไม่ทำแบบนั้น :serius2:
ไอ่คุณก้องบ้าไม่ยอมฟังน้อง คนอ่านอยากรู้อ่าาาาา :call:
ยิ่งปล่อยให้ยืดเยื้อก็ยิ่งเจ็บกันทุกฝ่ายนะ...แค่กล้าฟัง กล้าพูด ยากหน่อยแต่ก็พยายามหน่อยนะ เบื่อมาม่า :laugh:
เอ อ้ำอึ้งๆ หรือว่าคืนนั้น ผึ้งต่อย บุ้งไต่ แพ้อาหารทะเล หรือ สะเก็ดพลุกระเด็นใส่ น้ำร้อนกระเด็นใส่ คิดออกแค่นี้อ่ะ
คืออยากรู้มากว่ารอยบนตัวรอยยิ้มมาได้ยังไง ค้างคาใจมาหลายคืนแล้ว ก้องอย่ารุนแรงกับน้อง สงสารน้องมัน :sad11: รอๆๆ จ้า
น้องก้องไม่ฟังน้องยิ้มเลย จะได้รู้ความจริงมั้ยเนี่น :เฮ้อ: เดี๋ยวตอนหลังจะสำนึก ให้ง้อนานๆไปเลย ปล.ต่อแบบนิดหน่อยก็ยังดีค่ะ o13
ต้องเข้าใจผิดแน่ๆๆ มันต้องมีอะไรผิดพลาด สู้ๆๆนะน้องยิ้ม
ยิ้มก็พยามอธิบายเรื่องเมื่อคืนแล้วก้องก็ไม่ฟังอ่าา มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ก้องได้ยินก็ได้ :o12:
ก้อง :z6: ทำไมไม่ฟังน้องเค้าวะ? อุ๊ยส์ รมณ์ขึ้นเลยแฮ่ะ มานิดเดียวเองอ่า แล้วมาต่ออีกนะครับ เป็นกำลังใจให้ :L2:
ขออนุญาต:z6:ก้อง สักที ไม่ฟังน้องยิ้มอธิบายแล้วจะเข้าใจกันตอนไหน ถ้าเกิดอะไรขึ้นแล้วมาเสียใจทีหลัง อย่ามาขอความเห็นใจนะ :a14:
:beat: :z6: พี่ก้อง ทำไมไม่ยอมให้น้องพูเรื่องเมื่อคืน มานอาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดก้อได้นะ :angry2: ไม่งั้นน้องก้อไปกับผุชายในห้องน้ำแล้วสิ
พี่ก้อง :m31: อย่ามาม่านะ o18
ตกลงเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกับน้องยิ้มกันแน่ ? อยากจิบ้าตายยยยยย :z3: :z3: ขอบคุณสำหรับความดราม่าและอยากรู้อยากเห็นจะแย่แล้วค่ะ :กอด1:
อย่าเป็นอย่างที่คิดเลยน้า :z3:
คนละฟิลกับ นักรบ+ตัวการ เลย อ่านแล้วสงสารหนูยิ้ม กระซิกๆ ต้องเข้าใจไรผิดแน่ๆ แง๊ๆๆ อย่าใจร้ายนักเลยยย :o12:
4 อาทิตย์นี้เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าหลังจากวันรุ่งขึ้นผมกลับมาก็ไม่เจอรอยยิ้มแล้ว ผมก็ไปจัดการเรื่องเรียนของเด็กนั่นและเรียนตามปกติ และวันหยุดต่อมาพ่อก็ให้ผมพารอยยิ้มไปเที่ยวบ้าง ซึ่งที่ผมเลืกก็คือสวนสยาม แม้จะได้เจอกับตัวการกับศัตรูอย่างไอ้รบยืนจ้อกันอย่างมีความสุขก็เถอะ สองคนนั้นหายวับไปกับอากาศหลังจากพบอากาศมาคุระหว่างผมกับรอยยิ้มที่พยายามจะไม่ออกมากับผม เราอยู่ที่นั่นกันไม่นานนักเพราะผมอารมณ์หงุดหงิดกับสายตาที่มองมายังรอยยิ้มส่วนเจ้าตัวก็ยิ้มซื่อๆไม่ได้สนใจอะไร หึ ที่จริงคงแค่อยากจะอ่อยเหยื่อล่ะมั้ง "ก้อง แม่ฝากน้องไปแล้วก็พาน้องกลับมาด้วยนะลูก" แม่ผมพูดขณะที่กำลังกินอาหารเช้าก่อนจะไปโรงเรียน ใช่ล่ะครับ วันนี้เป็นวันเรียนวันแรกของรอยยิ้ม ผมหันไปมองร่างซีดๆที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนขณะที่มือบางก็ยังคงจัดขยับเนคไทไปมาๆจนยับยู่ยี่ "มานี่มาลูก พ่อทำให้" พ่อเดินออกมาจากห้องครัวแล้วเดินไปใกล้ร่างเล็กที่กำลังสาระวนอยู่กับเนคไทสีดำสนิท ดวงตากลมโตฉายแววโล่งใจที่มีคนใส่ให้ก่อนจะสะดุ้งเมื่อหันมาสบตากับผม ผมเดินอย่างเร่งรีบไปกระชากร่างบางก่อนที่พ่อจะเดินถึงแล้วเอ่ยลาทั้งสองคนก่อนจะจะรีบพาร่างซีดออกมาโดยไม่ได้เห็นพ่อและแม่กำลังลอบยิ้มอย่างมีความสุข "มานี่ ทำให้" ผมคว้าร่างบางให้หันมาเผชิญกับหน้าตัวเองร่างเล็กๆก้มหน้างุด ผมค่อยๆใส่เนคไทรอบคอร่างเล็กช้าๆอย่างจงใจ ขณะนึกชอบใจกับหน้าแดงๆระเรื่อของรอยยิ้ม "ข..ขอบคุณครับ" "อือ จะไปกันได้รึยัง ชักช้าน่ารำคาญ" "ไป..กับคันนี้เหรอครับ" รอยยิ้มผงัเล็กน้อยกับรถชอปเปอร์ของผม ทั้งๆที่ผมเอาคนิื่นไปก็ได้แต่อยากแกล้งร่างเล็กขึ้นมาซะแล้วสิ "อือ จะไปไม่ไป เรื่องมากจริงคุณน้องชาย~" "ป่ะ ไปครับ" ร่างบางค่อยๆขึ้นมาอย่างทุลักทุเลด้านหลังผมแล้วเว้นที่ไว้จนตัวเองนั่งเกือบตก "รอยยิ้มอย่างี่เง่าน่ะ ร่างกายนายไม่ทำให้พี่เกิดอารมณ์ง่ายๆหรอก เพราะงั้นถ้ายังไม่อยากตายเป็นผีเฝ้าข้างทางล่ะก็รีบๆเขยิบเข้ามาซะ" ผมมองเห็นร่างบางเบ้ปากกับคำพูดผมแล้วขเยิบเข้ามาใกล้ๆจนอกบางติดกับแผ่นหลังหนาของผม เรานี่มันบ้าจริงๆ เพิ่งบอกไปหยกๆว่าไม่มีทางเกิดอารมณ์ได้ง่ายๆแต่กับเด็กคนนี้ไม่เคยควบคุมตัวเองได้เลยสักครั้ง ผมพุ่งรถออกอย่างรวดเร็วทำให้ร่างบางซีดด้านหลังคว้ากอดเอวผมไว้แน่นเพราะความกลัว ...............จริงๆแล้ว มากับชอบเปอร์ทุกวันนี่ก็ดีแฮะ........................ ................................................................................................ ROY-YIM TALK ผมก้าวเข้ามาในห้องเรียนใหม่อย่างเก้ๆกังๆหลังจากต้องผ่านสายตาเป็นร้อยคู่มองมายังผมที่นั่งซ้อนพี่ก้องมา เฮ้อ ไม่ชอบเลยแฮะ แต่เป็นเพราะคำตกลงในคืนนั้นแท้ๆที่ผมต้องมานั่งรับกรรมที่ตัวเองทำไปอย่างไม่คิด ตอนนั้นเพียงแต่คิดว่าพี่เค้าดีกับเรา คงจะดีถ้าได้มาอยู่ด้วยกัน แต่ที่ได้รับกลับมามีแต่ความเย็นชาและกระแทกแดกดันทั้งนั้น คนอย่างพี่เขาก็เหมือนเทวดา ไม่มาแลมองคนต่ำๆอย่างผมหรอก "คุณฆันทสารณ์ แนะนำตัวกับเพื่อนๆแล้วนั่งที่ด้วยค่ะ" ผมไหว้คุณครูแล้วหันไปทางเพื่อนๆในห้องที่มองมายังผม "ผมชื่อรอยยิ้มครับ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน" มีทั้งเสียงโห่แซวและสายตาไม่พอใจส่งมาให้ผมมาเป็นระยะๆ เฮ้อ พระเจ้าใจร้าย! ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว อะไรๆก็กดดันไปหมด เรียนผ่านไปสองคาบผมก็พาตัวเองเข้ามาอยู่ในที่ของตัวเองที่รู้สึกสบายใจที่จะอยู่ที่สุด........ห้องน้ำ ขณะเสียงกริ่งบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้นผมพยายามจะเปิดประตูแต่ก็กลับถูกล็อคจากข้างนอกซะ เฉยๆ ... ผมโดนขังงั้นเหรอ แล้วความทรงจำเลวร้ายตอนโดนขังอยู่ในห้องน้ำที่ถูกปรับอุณภูมิให้หนาวเย็นของพี่ก้องก็โผล่เข้ามาในหัวผม "ไม่นะ ไม่เอา ปล่อย..ปล่อยผมออกไป" ความพยายามไม่เป็นผลเมื่อประตูแข็งแรงตรงหน้าไม่แม้แค่สั่นไหวกับแรงกระแทกของเขาสักนิด หลังจากผ่านไปเกือบๆสิบนาทีได้ก็มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้องน้ำ "ช่วยด้วยครับมีคนอยู่ในนี้" ผมได้ยินเสียงแกร็กๆหน้าประตูเล็กน้อยก่อนจะเปิดออกอย่างแรง พี่ตัวการที่ผมเจอที่สวยสยามมองที่ผมอย่างสงสัยน้อยๆ "อ้าว รอยยิ้มใช่ไหมเนี่ย ทำไมมานอนเล่นในห้องน้ำล่ะ" พี่เค้าพูดพร้อมรอยยิ้มน่ารักๆบนใบหน้า แก้มขาวแดงยุ้ยๆขยับไปมาอย่างน่ารัก ..คงเพราะอย่างนี้พี่ผู้ชายคนนั้นถึงได้หวงสินะ "ผ..ผมโดนใครขังไว้ก็ไม่รู้ครับ.." "อ้าวเหรอ ไม่เป็นไรๆ มานี่มา ทีหลังท่าใครแกล้งอีกก็มาบอกพี่น้า ก้องนี่ไม่ไหวเลยดูแลน้องยังไง" "ขอบคุณมากๆเลยนะครับ" "ไม่เป็นไรๆ เด็กโรงเรียนนี้ก็งี้ล่ะ เห็นใครน่ารักกว่าหน่อยก็แกล้ง" "แล้วนี่พี่ตัวการไม่..เรียนหนังสือเหรอครับ" "เหยียบไว้เลยนะ พี่โดดเรียนมาน่ะ ไม่ไหวๆ น่าเบื่อเกิน แถมพี่ก็หิวมากด้วยเลยออกมาซื้อของกินหน่อย" "อ่าๆ งั้น.." "ให้ผมเลี้ยงขนมนะครับ" "อ้าว แล้วเราจะไม่ไปเรียนแล้วเหรอ" "...ไม่ดีกว่าครับ" "ป่ะๆ งั้นไปกัน แอบๆหน่อยนะ เลี้ยงปีโป้พี่ชายคนนี้ด้วยล่ะ" "ฮะๆ ได้ครับ" พี่ตัวการเลื่อนมือนิ่มๆมาให้ผมจับแล้วเดินไปตามทางอย่างคุ้นเคย หลังจากที่ได้ขนมมาเรียบร้อยผมกับพี่ตัวการก็มานั่งอยู่ที่สวนหย่อมเงียบๆของโรงเรียน ว้าวว สวยจังเลยแฮะ ครั้งหน้าผมมาอีกดีกว่า "นายน่ะ คิดอะไรก็แสดงออกมาเลยนะ น่ารักอย่างนี้ก้องไม่ตกหลุมรักบ้างเหรอ" "..ไม่หรอกครับ พี่ชายเค้าโกรธผม" "หืม คนอย่างหมอนั่นอ่ะนะโกรธ" "ครับ..ผมไปโกหกพี่เค้าไว้น่ะครับ" "อ๋อ แล้วไม่อธิบายไปล่ะ" "...พี่ก้องไม่ฟังผมหรอกครับ" "อ่อ งอนกันอยู่นี่เอง หมอนั่นเป็นคนใจดี อบอุ่น เดี๋ยวก็ใจอ่อนเองล่ะ" "ผมก็หวังอย่างนั้นล่ะครับ" ผมมองแผ่นหลังบางของพี่ตัวการที่กำลังล้มตัวนอนลงบนหน้าเขียวขจีแล้วอดยิ้มไม่ได้ เป็นคนน่ารักแบบนี้สินะพี่นักรบคนนั้นถึงได้รัก "พี่..ชอบกินปีโป้ขนาดนั้นเลยเหรอครับ" ผมเอ่ยถามมาเบาๆหลังจากที่ปีโป้ที่ซื้อมาเข้าปากพี่การไปเรื่อยๆ "อืม ใช่แล้วล่ะ ก็นะ ตอนเด็กๆไอ้รบมันคงจำไม่ได้หรอก แต่มันเคยเอามาให้พี่กินตอนพี่นั่งร้องไห้ที่โดนแกล้งอยู่เนี่ยล่ะ คุณปีโป้น่ะ กินแล้วจะเบิกบานเลยล่ะ" "ฮะๆ ยิ้มคงกินเยอะๆอย่างพี่ไม่ได้ มีหวังเลี่ยนตายเลยครับ" "ฮ่าๆ เราน่ะ เป็นโรคอะไรรึเปล่า" ผมสะอึกกับคำถามแล้วแววตากลมโตสีดำสนิทที่ทอดมองลงมาอย่างอ่อนโยนแล้วตอบเสียงอ่อยๆ "ผมเป็นโรคหอบน่ะครับ ไม่เคยไปตรวจสักทีแต่รู้ว่าตัวเองเหนื่อยง่ายมาก พี่รู้ได้ไงเหรอครับ" "ก็ตอนเปิดประตูดูพี่เห็นเราหายใจเร็วมากเลยแถมหน้าซีดมาก เคยมีใครบอกมั้ยเนี่ยว่ารอยยิ้มผิวขาวซีดน่ากลัวมาก ตอนแรกพี่เกือบร้องออกมาแล้ว แต่กลัวเสียฟอร์ม" "ฮ่าๆ จริงเหรอครับเนี่ย" หลังจากนั้นเราสองคนก็คุยอะไรกันอีกนิดหน่อยแล้วเผลอหลับไปแต่ก็ตื่นขึ้นมาเพราะมีคนกำลังคุยกันอยู่เหนือผม พี่ตัวการกับพี่นักรบนั่นเอง "มึงออกมาอีกแล้ว" "กูขอโทษๆ พอดีกูเจอน้องเค้าโดนขังอยู่ แล้วก้มานั่งคุยกัน ไม่คิดว่าจะเพลินถึงเลิกเรียนเลย" "กูเป็นห่วงมึงนะเว้ย ไม่เอาแล้ว ครั้งหน้ากูมาด้วย" "โห มึงอ่ะ ตอนนี้กูแทบจะเป็นฝาแฝfกับมึงแล้วนะเว้ย" "หรือมึงเบื่อ" "ใครจะเบื่อมึงได้ล่ะ" พี่ตัวการพูดแล้วหันมาทำหน้าผงะใส่ผมที่มองพี่แกสองคนสวีทกันตลอดเวลา "เอ่อ .....ผม..ผมไม่ได้ตื่นครับ ผมหลับแล้ว" ผมรีบก้มหน้าให้ราบไปกับพื้นหญ้าตามโดนด้วยกลัวว่าจะโดนดุว่าตื่นมาขัดจังหวะรักของพี่เค้าทั้งสองคน พี่ตัวการหัวเราะเสียงใสกับท่าทีของผมในขณะที่พี่นักรบหลุดขำออกมาเล็กน้อยเท่านั้น "รอยยิ้ม?" ผมหันไปทางเสียงเรียกแล้วก็เห็นผู้ชายกลุ่มใหญ่ประมาณห้าคนกับผู้หญิงอีกสองคนมองมายังผมแล้วเดินมาใกล้ๆ "อ่อ..คุณเป็นใครเหรอครับ" "อ้าว เราก็เพื่อนในห้องนายไง ชื่อทีมอ่ะ เย็นนี้จะเลี้ยงฉลองวันเกิดของลูกแก้ว เลยเลี้ยงฉลองต้อนรับนายไปพร้อมๆกันด้วย ไปด้วยกันนะ" ผมทำหน้าลำบากใจเล็กน้อยกับข้อเสนอนั้น พอพวกเขาเห็นอย่างนั้นก็รีบมาคะยั้ยคะยอผมกันหมด "นะๆ ไปกันเถอะ นายจะเสียมารยาทไม่ไปเหรอ" "เอ่อ คือ..แล้วจัดที่ไหน" "ร้านอาหารไม่ไกลหรอก เดี๋ยวเราไปส่งก็ได้" "งั้นเราขอโทรไปขอ..พี่ชายก่อนนะ" "เฮ้ยย ไม่ต้องๆ พี่ก้องใช่ไหม เราโทรบอกให้แล้ว พี่เค้าไม่ได้ว่าอะไร ไปกันเลยเถอะ" พี่ก้องเค้าก็ไม่ค่อยสนใจอะไรผมอยู่แล้ว แค่งานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนคนไม่เป็นไรหรอกมั้ง .................................................... ร่างขาวซีดเดินออกไปตามแรงดึงของเพื่อนทั้งกลุ่มทิ้งให้คู่รักยืนมองกันอย่างวิตกนิดๆ "มึง กูว่าโทรไปถามก้องก่อนดีกว่า สงหรณ์ใจไม่ดีเลย" "อือ กูก็ว่างั้นล่ะ หน้าเหมือนโจรเลย เพื่อนๆน้องรอยยิ้มเหรอเนี่ย" "ใครจะหล่อเท่าคุณชายนักรบล่ะคร้าบบบบบบ" .................................................................. ผมเข้ามาใน 'ร้านอาหาร' พวกเพื่อนๆว่าด้วยอาการที่ไม่ค่อยดีนัก ก้ในนี้มันไม่เหมือนร้านอาหารทั่วไปเลยนี่น่า ทั้งทึบจนน่ากลัว อีกทั้งยังมืดอีก ดูแล้วเหมือนคลับไม่มีผิด ถ้าไม่ติดว่าภายนอกดูเป็นร้านอาหารก้เถอะนะ "ขอโทษนะลูกแก้ว เราไม่ได้ซื้ออะไรมาให้เลย" "หึๆ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แค่อยุ่ปาร์ตี้กับพวกเราจนจบก็โอเคแล้วล่ะ" ผมมองรอยยิ้มน่ากลัวจากลูกแก้วอย่างหวาดๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา "อ่ะ ยิ้มดื่มหน่อยสิ" "เอ่อ ไม่ดีกว่าทีม เราไม่ดื่มอ่ะ" "น่า แก้วเดียว จะได้สนุกไง" "แต่เราไม่ค่อยถูกกับแอลกอฮอลเท่าไหร่น่ะ" "นิดนึงน่า ไม่เป็นไรหรอก" ผมหงุดหงิดเล็กๆกับการคะยั้นคะยอของเพื่อนคนนี้ก่อนจะเอื้อมมือไปรับมาดื่มให้จบๆอย่างเสียไม่ได้ แต่ผมก็ต้องชะงัก เมื่อมือหน้าของร่างสูงโปร่งเอื้อมมือไปรับแก้วน้ำสีอำพันจากมือทีมแล้วดื่มลงคอจนไม่เหลือสักอึก ผมมองหน้าคนมาใหม่อย่างหวาดๆ รวมทั้งเพื่อนๆในห้องผมที่กำลังสนุกสนานก็ชะงักไปด้วยกับการปรากฏตัวแบบฉุกละหุกของพี่ทั้งสี่คน พี่ก้อง พี่โรม พี่น้ำ พี่ไฟ......... "แก้วนี่กูดื่มเอง แล้วอย่าเสือกมายุ่งกับน้องกูอีก" วาจาบาดหูออกมาจากปากพี่ก้องแล้วเจ้าตัวก็ฉุดกระชากผมให้ลุกขึ้นแล้วก็พาดตัวผมไว้กับบ่าอย่างง่ายดาย ก่อนจะเดินดุ่มๆออกจากร้านทันที เมื่อเดินมาถึงหน้าร้านพี่ก้องก็วางผมลงกับพื้น ตาคมมองผมมาอย่างวาวโรจ ผมพยายามสอดส่องหาพี่ๆคนอื่นแต่ก็ไม่เห็นใครสักคน "มา-นี่-ทำ-ไม!!" "อึก..ผม..โดนบังคับ" "ถ้าพี่ไม่มาจะเกิดอะไรขึ้นฮะ!!" "ผม...ขอโทษฮะ" "นายนี่มัน..อึก" จู่ๆร่างของพี่ก้องก็ทรุดฮวบลงไปใบหน้าคมที่ผมแอบชอบเงยขึ้นช้าๆ ใบหน้าพี่ก้องแดงก่ำและเหงื่อก็ผุดออกมาเต็มไปหมด "พี่ก้องเป็นอะไรครับ" "อ..ออกไป" "ออก?" "ปะ..ไปไกลๆพี่" ร่างสูงของพี่ก้องค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นมาแล้วพยายามจับรถของตัวเองไว้แน่น "ถ้าเป็นเพราะเรื่องเมื่อกี้ผมขอโทษจริงๆ" "ใน..แก้ว" "แก้ว?" ผมขมวดคิ้ว พยายามปะติดปะต่อว่าพี่เค้ากำลังพูดเรื่องอะไร "แก้วเหล้าเมื่อกี้.....มันมียา" "ยา!! ยานอนหลับ ยาเบื่อ เดี๋ยวๆ ผมจะพาพี่ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ล่ะ" "....ยาปลุก..เซ็กส์" ร่างสูงพูดแผ่วเบาลงแล้วหอบหนักขึ้นในขณะที่ผมเบิกตากว้าง ...ยาปลุกเซ็กส์งั้นเหรอ!!...... ... วู้ววๆ จบตอนแล้วๆๆ(ร้องด้วยความยินดี) อีกไม่กี่ตอนก็จะจบล่ะ ยินดีด้วยผู้อ่านทุกคน ไม่ต้องมาทนกับความโง่ของกึกก้องนานๆ ขอให้สนุกนะ แล้วจะมาต่อให้เร็วๆนี้น้าาา~
:z13: แว๊กกกกกกกกก นี่มึงวางยาน้องยิ้มเลยรึ ไอ้ทีมมมมมมมมมมม :angry2:
โอวว เรียนวันแรก ก็โดนไปซะขนาดนี้ ว่าแต่หลังจากนี้ละสงสัยมีเสียเลือด ไปเตรียมผ้าไว้ซับเลือดก่อนดีกว่า หึหึ :haun4:
ไอ้คนชื่อทิมจะวางยายิ้มหรอ?? เลวที่สุด ดีน่ะที่พี่ก้องมาช่วยทัน หึหึ แต่ต่อจากนี้ไม่รู้จะกระอักเลือดกันไปอีกกี่ลิตร :haun4:
เชี่ยทีม เลววววว :m31:
ไงอ่านไปมาแล้วเหมือนก้องเข้าใจผิดไปเองเลย เป็นงั้นก็ดี แต่ก้องโดนยาแบบนี้จะจับน้องยิ้ม กดหรือเปล่า แล้วไหงเพื่อนในห้องทำงี้อะ
โว๊ว วิธีทีทำให้หายมันก็..... รอยยิ้ม ช่วยทีนะ :-[ :impress2:
ก้องเริ่มจะฉลาดแล้วชิมิ :กอด1: :กอด1: โดนยาไปแบบนั้นต้องให้รอยยิ้มช่วยนะก้อง
ทีมเลวมาก
พี่ก้องโดนยาเข้าไป ดูถ้าน้องยิ้มจ้องเหนื่อยแน่ๆ แต่ปมยังไม่คลีคลายเลยว่าสรุปน้องกะคุณพ่อมีไรกานรึป่าว ขออย่าให้มีเลย :call: ปล.เตรียมเลือดก่อนดีก่าาาา คาดว่าตอนหน้าจะต้องเสียเลือด :z1: :z1:
ทีมแกจะวางยายิ้ม!ชั่วมาก! โอะโอววแล้วน้องยิ้มจะช่วยพี่ก้องยังไงดีหนอ>///< รอตอนต่อไปนะคะ^^
ยาอีกแล้ว หาง่ายกันจริงๆ สงสารรอยยิ้ม จะต้องเป็นที่รองรับอารมณ์ของก้องอีก
พวกเพื่อนในห้องรอยยิ้ม สารเลว ต้อนรับเพื่อนใหม่กันแบบนี้หรือไง หา! โดนเองบ้างมั้ย อยากรู้นักจะรู้สึกยังไงกัน หรือว่าชอบวะ :angry2: ยังคงคิดหนักประเด็นน้องรอยยิ้มแต่.. คิดได้อีกอย่างแล้วหลังอ่านตอนนี้ผ่านไป รอยยิ้มกินอะไรเข้าไปแล้วแพ้หรือเปล่าแล้วหอบกำเริบอะไรแบบนั้น คนอ่านพยายามสรรหามาก ตู..พูดมากอีกแล้ว..ไปดีกว่า :laugh: :กอด1:
กึงก้องเปี๊ยนไป๊ แต่ว่านะ เจอแบบนั้นเป็นใครใครก็คิด หลักฐานเต็มตาแบบนั้น แล้วตกลงว่าคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ น้องยิ้มมาเรียนวันแรกก็โดนซะแล้ว แรงจริงๆ :m31: แต่พี่ก้องรับไปแทนแบบนี้ น้องยิ้มก็คง... :z1:
o18
เด็กสมัยนี้น่ากลัวจริงๆ :fire: ถ้าก้องไม่มาล่ะ กรี๊ดดดดดดดดดด ไม่อยากจะคิด น้องรอยยิ้มของเจ้ :z3: รออ่านอย่างใจจดใจจ่อจ้ะ
อะเจ๋ย ตอนหน้าแค่คิดก็สยองแทนรอยยิ้มแล้วอ่ะ (เอ๊ะ คิดอะไรอยู่นะเราถึงสยอง อิอิ)
ทุกอย่างต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิด(ใช่ไหม) :sad4:
โอ่ย ตอนต่อไป :pighaun: :laugh: :laugh: :laugh: รอนะครับ :L2: กดบวกให้เป็นรางวัล :3123:
มารอตอนต่อไป :L2: :L2:
ตามมาจากเรื่องของนักรบกับตัวการ.... อ่านเรื่องนู้นยังรู้สึกสงสารก้องอยู่เลย พอมาอ่านเรื่องนี้ชักจะหมั่นไส้ 555+ น้องยิ้มจะพูดอะไรหลายทีแล้ว ก้องทำไม๊ไม่ยอมฟังน้องห๊ะ(อ่านไปเราก็อยากรู้ด้วย น้องมันจะบอกว่ายังไง?) // ตอนล่าสุดนี่ก้องแอบตีตื้นขึ้นมาได้หน่อย ตามมาช่วยน้องง เราว่าอิเพื่อนกลุ่มที่ขังน้องในห้องน้ำแน่เลยอ่ะ ที่ชวนมาคงคิดจะทำมิดีมิร้ายน้องแน่เลยย ,,,, ตอนต่อไปขออย่ามาม่านะคะ ><!! รีบปรับความเข้าใจแล้วหวานกันได้แล้ววว ขอบคุณค่า
เอ้างานเข้ารอยยิ้มแน่ๆ ตอนหน้าncป่ะคะ ก้องอย่ารุนแรงกะน้องยิ้มน้าาาาาาา :-[
ใกล้จะได้รู้ซะทีว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกับยิ้มและพ่อของก้อง ก้องโดนยา แล้วยิ้มจะช่วยก้องป่าว
ง๊ากกกกก ค้างอีกแล้ว พี่ก้อง โฮๆๆๆ
หูยยยย! ไอ้เลวทีม แกมาวางยาน้องยิ้มของชั้น(?)ได้ยังไงยะ!! ,,, :angry2: :angry2:
:a5:เป็นการต้อนรับน้องใหม่ที่น่ากลัวมาก :angry2:คิดบ้างไหมถ้าเป็นตัวเองโดนจะรู้สึกยังไง ดีนะที่พี่ก้องมาช่วยรอยยิ้มทัน o18แต่พี่ก้องโดนยาไปแบบนั้นรอยยิ้มจะรอดไหมเนี่ย
จะจบแล้วหรอ...แต่ชอบมากเลย กินยาปลุกเซ็กซ์เข้าไปแล้ว น้องยิ้มก็ซวยหล่ะสิคราวนี้ ฮิๆๆ ขอบคุณมากนะคะที่แบ่งปันนิยายๆให้เราได้อ่านกัน
มาดันจ้ะ ฮึบๆๆๆๆ
:เฮ้อ: :กอด1:
มารอต่อไป กระซิกๆ :sad4:
ในแก้วมียาน่ะ ไม่ไหร่ แต่ตัดตอนแค่นี้ :serius2:
โรงเรียนไรวะเนี่ย เพื่อนเลวจริง
ประกาศ! ญาติเราเสีย ต้องไปงานศพที่ต่างจังหวัดสามสี่วัน สัญญาว่าจะกลับมาต่อให้โดยเร็ว ขอบคุณทุกคอมเม้นนะ อีกสามสี่วันจะมาต่อให้โดยเร็ว
โอเค คร่า เสียใจด้วยนะคะเรื่องญาติ เดินทางปลอดภัยค่ะ
จารอออออออออออออออ
อ่าว มาให้ค้างคาอย่างนี้ได้อย่างราย ก้องอย่าทำน้องนะ น้องเป็นหอบบบ 555+
โอ้ววว ยาปลุกเซ็ก อึกตอนหน้าอัพเร็วๆนะคะ อยากอ่านขอให้ยิ้มพาไปรพ.ไม่ทันเถอะ :z2:
ตามมาจากอีกเรื่องครับ
แอบตามมาจากเรื่องของ นักรบ+ตัวการ ค่าา เรื่องนี้น่าติดตาม มากกกก~!! แอบชอบโรมันแฮะ... อิอิ ^^" รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ นะค๊าา...~
เสียใจด้วยนะครับ จะรอนะ :L2:
อย่าลืมมาต่อน้าาา :กอด1: ครั้งหน้าคงได้อ่าน รอยยิ้มของ กึกก้อง :-[
เพิ่งมาอ่าน สนุกดีค่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ รอค่ะ :กอด1: ปล. เสียใจเรื่องญาติด้วยนะคะ :m15:
กึกก้อง ต้อง ขอบใจ ไอ้เพื่อนหวังร้ายของรอยยิ้มนะ หึหึ ที่ใส่ยอในแก้วเหล้า อ๊ากกกกก เจ้าป้า ไม่อยากจะจิ้น ตอนหน้า มันจะเรทมั้ย อ่ะ :haun4: ปูลู เป็นกำลังใจให้ คนแต่งนะ ชาร์จแบตพลังชีวิตเต็มเมื่อไหร่ ก็ กลับมาอัพละกัน อยากบอกว่า กลั้น ใจเม้นต์ ว่า ไม่ได้รอ :a5: :เฮ้อ:
เสียใจด้วยนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ ไม่ว่ายังไงก็จอนะฮ๊าฟฟฟฟ :L2: เปงกำลังใจให้น้าาาาาาาาาาาาา
ขอโทษจริงๆทีหายไปหลายอาทิตย์เลย พอดีย้ายบ้านด้วย วันนี้มาต่อให้จริงๆ ต้องขอโทษแล้วก็ขอบคุณทุกคนทีรอนะ
รอค่า คิดถึงน้องยิ้มมากๆ
ยังรออยู่ :L2: :L2:
:L1:
5 "พี่ก้องไหวไหมครับ" ผมถามพี่ก้องขณะที่พยุงพี่เค้าเข้ามาในโรงแรมของครอบครัวพี่เค้าโดยมีพนักงานช่วยพยุงเข้ามาด้วยอีกแรง "ให้ผมอยุ่ช่วยอะไรอีกไหมครับ" "เอ่อ...ไม่เป็นไรดีกว่าครับ ขอบคุณมากๆนะครับ" พนักงานชายหนุ่มมองเราสองคนยิ้มๆก่อนจะก้มหัวเดินออกจากห้องไป ...ยิ้มอะไรกัน....... "ยิ้ม..." ผมหันไปตามเสียงเรียกแผ่วๆของพี่ก้องที่นั่งเหงื่อซกอยู่ที่เตียงกว้างกลางห้อง "ครับๆ พี่ก้องไหวไหมครับ" "...ออกไป...เดี๋ยวนี้" "...ไม่ครับ" ผมตะโกนขัดพี่ก้องที่แทบจะไม่มีสติตอนนี้ มือแกร่งทั้งสองข้างกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น เสื้อนักเรียนสีขาวโชกไปด้วยเหงื่อ ผมมองเรื่อยๆจนมาถึงกลางลำตัวที่แข็งตัวดันคับแน่นอยู่ภายใต้กางเกงนักเรียน .......อึดอัดมากแน่ๆ..... ผมค่อยๆทรุดตัวลงคุกเข้าอยู่ด้านหน้าพี่ก้องที่เงยหน้ามองผมช้าๆ แววตาอ่อนโยนฉายแววงุนงนก่อนจะพยายามขยับหนีผม "หยุดนะยิ้ม" "แต่พี่ก้องกำลังทรมาน แล้วสาเหตุก็เป็นเพราะผม" ผมเอื้อมมือไปยังกลางลำตัวของพี่ก้องแล้วปลดเข็มขัดออกตามด้วยรูดซิปกางเกงลงมา "อา..." สิ่งที่อยู่ภายในใหญ่โตจนผมชะงักแต่เสียงครางแผ่วๆในลำคอของพี่ก้องก็ทำให้ผมทำต่อ ผมสอดมือดึงกางเกงในสีขาวสะอาดตาให้ลดลงมาจนกลางลำตัวของพี่ก้องกระตุกสู้มือผม ผมค่อยๆจับมันเบาๆแล้วรูดๆขึ้นลง "อาา...ยิ้ม...อย่า" ผมรูดเร็วขึ้นโดยไม่ฟังเสียงค้านของพี่ก้อง ผมรู้สึกตัวร้อนอายมาก มือแกร่งเอื้อมมาวางทับมือผมแล้วรูดพร้อมกับผมอย่างรวดเร็วตามใจที่ต้องการก่อนที่พี่ก้องจะร้องยาวๆแล้วกระตุกตัวปล่อยน้ำออกมาเต็มมือผม "พี่..ขอโทษ..." ร่างสูงหอบเบาๆ "ไม่เป็นไรครับ" "ไม่...ขอโทษกับสิ่งที่จะเกิด...." "...?" "เกิดขึ้นต่อจากนี้..." จบคำพี่ก้องก็กระชากตัวผมคว่ำลงบนเตียงด้วยความแรงและรวดเร็วจนผมตกใจเพราะนึกว่าพี่เค้าไม่มีกำลัง มือแกร่งกระชากเสื้อนักเรียนของผมออกแล้วประกบลิ้นร้ินลงมาบนปากผมก่อนจะไล่ลิ้นสากไปทั่วตัวผมและทิ้งรอยแดงๆไว้ ก่อนที่จะลงมือกระชากกางเกงและปราการสุดท้ายที่ปกปิดผมไว้ พี่ก้องเหลือบสายตามามองผมก่อนจะกุ้มหน้าต่ำลงไปอ้าปากและครอบครองแก่นตัวของผม "อ้าาาา...อึก....หยุด...พ..พี่ก้อง" ผ่านไปไม่นานตัวผมก็กระตุกก่อนจะปล่อยน้ำเข้าปากพี่ก้องโดยไม่ได้ตั้งใจ พี่ก้องยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนก่อนจะพลิกตัวผมคว่ำอย่างรุนแรง ..............แล้วสิ่งที่ผมคิดก็ได้เกิดขึ้น............... .............ผมจำได้ถึงเสียงกระซิบข้างหูอย่างอ่อนโยนในคืนนั้น ขณะที่โถมตัวกระแทกอย่างรุนแรงมาใส่ผม......... ....ผมจำได้ว่ากว่าพี่ก้องจะปล่อยให้ผมได้หลับ..กว่ายาจะหมดฤทธิ์ก็เกือบเช้า................... ..............และผมก็หวังว่าความอบอุ่นที่ได้รับในคืนนี้ จะไม่ใช่แค่ความฝัน............. please don't wake me up, please let me live with dream 'cause reality is such as so pain ........................................................................................ ROMAN TALK'S "จ่ายค่าเสียหายมาเดี๋ยวนี้!!!!" ผมหันไปมองร่างสุงโปร่งบางหน้าสวยใสจนผู้หญิงอายที่ยืนเลิกคิ้วแบมืออยู่ด้านหลังในชุดลำลองทันที "อะไรกันพ่อคุณ ก็เห็นอยู่ว่าเด้กพวกนี้มันหาเรื่องก่อน" "ที่ผมเห็นมันนายกับเพื่อนนายรุมน้องๆเค้าไม่ใช่รึไง ไม่รู้ล่ะ จ่ายค่าเสียหายมาเดี๋ยวนี้" "ไม่จ่าย!!" "จ่าย!!" "ไม่จ่ายโว้ยยยย" "จ่ายดิวะ" "จ่ายไปเหอะโว้ยโรม ..." "....ขนหน้าแข้งมึงไม่ร่วงหรอก" ไอ้น้ำกับไฟขัดผมก่อนที่ผมจะทันได้เถียงต่อ ผมมองหน้าสวยปิศาจของนายอ้อนแอ้นนี่ก่อนจะล้องมือเอาเงินออกมาปึกใหญ่ "เอาไป...ถ้าเกินมาเท่าไหร่ก็เอาไปผ่าหมาออกละกัน........ปิศาจหิวเงิน" ผมกระซิบข้างหูของนายนั่นที่ยืนแข็งทื่อก่อนจะแสยะยิ้มแล้วเดินออกมาพร้อมกับน้ำและไฟ "เชี่ยก้องหายเฮดแม่งไปไหนวะเนี่ย" "โถ มึงนี่ก็..." "โง่ว่ะ..." "มันลากพวกเรามาช่วยใคร......." "มันก็ไปกับคนที่มาช่วยนั่นแหละ..." ไอ้น้ำกับไฟบอกผมเสียงเอื่อยๆหลังจากออกมาจากผักนรกนั่นได้ เซ็งมากครับ มีเรื่องนิดหน่อยเอง เสียงไปสองหมื่น เจ้าของร้านปิศาจหน้าสวยนั่นแม่งงกจริงๆ "น้องรอยยิ้มแม่งจะเป็นไงมั่งวะ น่าสงสารจริง" "กูว่านะ....." "มึงสงสารตัวเองเถอะ........." "ทำไมวะ" "นู่นไง ยมฑูตมาเก็บร่างมึงไปแล้ว" น้ำพูดแล้วพยักหน้าไปทางร้านที่ออกมา ร่างบางสูงเมื่อกี้เดินฉับๆออกมาในมือข้างซ้ายมีอีโต้เล่มหน้าใหญ่ มือข้างขวามีกระทะ เฮ้ยๆ นั่นเขาจะเอามาทำอะไรวะนั่น "ไอ้ลูกค้า!!! มึงตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" มีดด้ามหน้าพุ่งตรงมาที่ผม "เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!" คราวนี้ผมแย่แน่ๆครับ อาเมนเถอะชีวิต .................................................................................................. วะฮ่าๆ กลับมาอีกครั้งพร้อมการตัดบทฉับไวในเอ็นซี แหะๆ เราทำใครค้างรึเปล่า กลัวแต่งออกมาแล้วมันเห่ย เละเทะไม่น่าอ่าน เลยตัดฉับเลย ขอโทษจริงๆที่หายไปหลายวัน ไรเตอร์กลับจากงานศพก็ต้องย้ายบ้านเพิ่งต่อเน็ตได้ เลยมาแต่งให้ คาดว่าอีกแค่ตอนเดียวก็คงจบแล้ว ขอบคุณทุกคนที่รอนะ ขอบคุณมากๆจริงๆ จากไรเตอร์Asmee
ย้อนกลับไปอ่านตอนที่แล้วมา แอบลืม ฮาๆๆๆๆ
:กอด1: :กอด1: น้องยิ้ม
สั้นจริงๆไรจริงตอนนี้ แต่มีncก็พอได้อยู่555 หลังจากนี้ก้องคงเข้าใจรอยยิ้มแล้วซิ รอตอนต่อไป :กอด1:
โอ้วกึกก้อง สั้นหว่ะ 55555 สั้นแบบนี้เซ็งแทนน้องยิ้ม อร๊ายยยยยย :oo1: :haun4: :jul3: ที่สั้นหน่ะ เนื้อเรื่องะ หึหึ
:impress2:น้องยิ้มเสร็จจนได้ ว่าแต่จะมีคู่โรมกับผู้จัดการต่อไหม
มาต่อแล้ว ในที่สุดน้องยิ้มก็.... :กอด1: :กอด1:
ในที่สุดน้องยิ้มก็เสร็จก้องจนได้
สั้นเชียว แต่ก็โอเคนะ ดีกว่าไม่มาต่อเนอะๆ แล้วหลังจากกดน้องยิ้มไปเรียบร้อยแล้วจะเข้าใจอะไรมากขึ้นป่าวน๊อ
คราวก่อนถึงไหนว่ะ :a5:อ้ะ ลืมไปว่ากำลังลุ้น แล้วคู่โรมกับตัวละครใหม่นี่. เค้าจะตอนมาผัดพริกไทยดำเรอะ
:กอด1: พี่ก้องรู้ความจริงแน่ว่าน้องยังจิ้นอยู่
รอเฉลยว่ายิ้มมีไรกับคุณพ่อจริงรึเปล่า :z3:
โอ้โห... มาเร็ว เคลมไว ไปเร็ว จริงๆ 5555 น่ารักเหมือนเคย... ติดเรทมากกว่าเคยนิดส์หน่อย ยังไงก็ตาม... จะรอ และให้กำลังใจกันต่อไปนะค๊าาา ^_^
6 ครึ่งแรก ผมลืมตาขึ้นมาในความมืดที่มีแสงจากด้านนอกส่องเข้ามารำไร ผมต้องเอามือกว้างบีบหัวตัวเองแรงๆเพราะความปวดจี้ดที่แล่นเข้าสู่ศีรษะ ขณะที่พยายามนึกไปด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน แล้วสอดสายตามองไปรอบๆห้อง ห้องหรูหราคุ้นเคยพร้อมกับชื่อโรงแรมคุ้นหู แต่ห้องกับว่างเปล่า เมื่อผมขยับออกจากเตียงก็ต้องตกใจกับคราบน้ำรักที่เต็มไปทั่วเตียงและยังมีบางส่วนอยู่ตรงพื้น รวมทั้งรอยเปื้อนเลือดสีแดงสดบนผ้าปูที่นอนขาวสะอาดอยู่หลายจุด ..นี่...มันเกิด....อะไรขึ้น....เนี่ย ใช่สิ เมื่อวานผมคุยกับการ แล้วก็....ไปช่วยรอยยิ้ม ......ผมดื่มแก้มน้ำที่มี......มีอะไรวะ ...ยาปลุกเซ็กส์!! ........จากนั้นผมก็เข้ามาในโรงแรมกับรอยยิ้ม ........ปากของรอยยิ้ม.....แล้วผมก็....... "เฮ้ยยยย" ผมทำอะไรไปเนี่ย แล้ว รอยยิ้มไปไหน หายไปไหน เด็กนั่น..ต้องเจ็บมากๆ ต้องโกรธผมมากๆ..ให้มันได้อย่างงี้ดิวะ ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความรวดเร็วเพื่อจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย ผมต้องเริ่มหารอยยิ้มจากที่ไหนกันวะเนี่ย เด็กนั่นจะไปไหนได้นะ ยิ่งอ่อนแอแบบนั้นอยู่ด้วยให้ตายสิ ............................................ "พ่อครับ แม่ครับ เห็นรอยยิ้มไหม" "อ้าวก้อง หายไปไหนมาลูก รอยยิ้มด้วย ไม่เห็นกันทั้งคู่เลย" "เออ พ่อมีเรื่องจะคุยกับแกด้วยก้อง" "จริงๆผมก็มีเรื่องจะคุยกับพ่อเหมือนกัน..แต่ตอนนี้เอาไว้ก่อน" "คุยครู่เดียวน่า มา มานั่งนี่ก่อน" “พ่อน่ะมีเรื่องจะสารภาพกับลูก” “ถ้าเป็นเรื่องที่พ่อ...เข้าโรงแรมกับรอยยิ้มล่ะก็ ผมรู้แล้ว แล้วก็ต้องการคำอธิบายสุดๆ” “เข้าโรงแรม?” “ครับ วันนั้นวันเกิดผม......” “อ๋อ วันเกิดแกที่พ่อกับแม่ไม่ได้ไปฉลองด้วย ใช่ๆ พ่อเข้าโรงแรมกับรอยยิ้มเองล่ะ” “พ่อ!!! ทำไมพ่อถึงทำลงได้ล่ะครับ” “ทำอะไร...อ๋อ นี่แกคิดว่าฉันกับหนูรอยยิ้มเข้าโรงแรมไปทำเรื่องอย่างว่ากันเหรอ” “แล้วมันจะเป็นอะไรได้อีกล่ะ พ่อ เสียงที่ผมได้ยินมัน................” ผมนึกถึงเสียงที่ลอดมาจากโทรศัพท์ในคืนนั้นที่ผมจำได้แม่นติดหู เสียงคราง.......ของรอยยิ้ม “เฮ้ย อย่าบอกนะว่านี่คือเหตุผลที่แกดูไม่ค่อยสู้หน้าพ่อ โธ่ๆ ไอ้ลูกชายเอ้ย” “ก้องเอ้ย ตายแล้ว แล้วนี่หนูยิ้มหายไปไหนแล้วล่ะเนี่ยลูก” “ฟังนะก้อง............. คือเมื่อสองสามเดือนก่อน ตอนพ่อไปตรวจร่างกาย พ่อเจอหนูรอยยิ้มนั่งอยู่แถวๆนั้นใบหน้าเปรอะเปื้อนด้วยน้ำตา พ่อสงสารเลยเข้าไปถาม วันนั้นเป็นวันที่ย่าของรอยยิ้มเสียและหนูรอยยิ้มก็เป็นหนี้โรงพยาบาลอยู่ ตามที่พ่อรู้เด็กนั่นทำงานงกๆเงิ่นๆ พ่อไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอกตอนแรก แต่ก็เจอกันอีกครั้งวันที่พ่อไปที่ร้านอาหาร ..........รอยยิ้มเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ที่นั่น แม่เราก็ไปนะ ไม่ใช่พ่อคนเดียว” “ใช่จ้ะ แม่น่ะนะ ชอบหนูรอยยิ้มมาก เด็กอะไรก็ไม่รู้ ขยันขันแข็งแถมมีรอยยิ้มเสมอทั้งๆที่ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าชีวิตจะมีเงินกินข้าวหรือป่าว” “งั้น....คืนนั้น....” “คืนวันเกิดลูก พ่อเป็นคนให้รอยยิ้มไปร้องเพลงที่นั่นเองล่ะ แล้วสิ่งที่พ่อจะบอกก็คือ...” “......พ่อน่ะขอให้รอยยิ้มมาช่วยดูแลลูก....ในฐานะคู่หมั้น” “คู่หมั้นเหรอครับ?! แต่ยิ้มเป็นผู้ชาย...” “ใช่สิ เดี๋ยวนี้เค้าเปิดกว้างกันแล้ว ที่จริง พวกเรารู้ว่าก้องชอบหนูตัวการมาจากโรมน่ะ แล้วเรื่องรอยยิ้ม โรมก็รู้นะลูก” “ไอ้โรมน่ะเหรอครับ” “ใช่ เอาต่อนะ คืนนั้นน่ะพ่อก็นัดรอยยิ้มไปเหมือนคืนก่อนๆ รอยยิ้มไม่ค่อยสบายใจที่จะต้องหมั้นกับลูกเพื่อให้พ่อจ่ายหนี้ให้เด็กนั่นก็เลยหาเงินมาจ่ายให้พ่อเป็นงวดๆ คืนนั้นมีผู้ชายคนนึงเมาอยู่เค้ากระชากหนูรอยยิ้มไปจะพาเข้าห้องแต่รอยยิ้มขัดขืน ขาเลยพลิกอย่างแรงแถมเข่ายังโดนครูดเป็นรอยยาวเลยล่ะ” “แต่ว่ามีพนักงานของโรงแรมไปเห็นสะก่อน เลยช่วยทัน พ่อกับแม่เลยช่วยเอาแอลกอฮอลล้างแผลไว้ชั่วคราว ถ้าไม่เชื่อพ่อถามพนักงานคนนั้นก็ได้นะก้อง เพราะเขาก็อยู่กับเราด้วย หลังจากคุยเรื่องหมั้นและให้ย้ายมาอยู่กับเราเสร็จพ่อก็พารอยยิ้มไปโรงพยาบาล” “งั้นแสดงว่าเสียงที่ผมได้ยิน” “พ่อก็จำไม่ค่อยได้ แต่คงเปนเสียงร้องของรอยยิ้มตอนโดนแอลกอฮอลมั้ง....อ้าว ก้อง จะไปไหน!!” ผมวิ่งออกจากบ้านทันทีที่ได้รู้โดยไม่ได้ผังเสียงเรียกของพ่อที่ตามมาข้างหลัง โดยที่ผมนั่งซ้อนชอปเปอร์ตัวเก่งออกไปหารอยยิ้มด้วยความรวดเร็ว ผมมันโง่งี่เง่าและไร้เหตุผลที่สุด ขอล่ะ ขอล่ะรอยยิ้ม .... อย่าพึ่งทิ้งพี่ไปนะครับ....
ความจริงคืนนั้นเฉลย น้องยิ้มบริสุทธิ์ใสกิ๊ง ไร้มลทิน :m4: ก้อง ไปหาน้องยิ้มให้เจอ ณ บัดนาวเลยนะ แอบช็อคเล็กๆเรื่องพ่อแม่ก้องจองหนูยิ้มเป็นคู่หมั้นก้อง แต่ปลาบปลื้ม ><
ตามให้ได้เลยนะ ไม่งั้นงินไม่เลิก :m16:
หนีไปไหน :m15:
อ้าว ว่าแล้วพอความจริงปรากฏกึกก้องได้เสียใจแน่ แล้วเป็นไง :o12: ตามรอยยิ้มให้เจอล่ะกึกก้อง ปล.หายไปนานเลยค่ะ มาต่อเร็วๆนะคะลุ้นอยู่ว่าเป็นไงต่อ
ตามหายิ้มให้เจอนะก้อง ไม่งั้นเจอ :z6: :z6:
อ้าวยิ้มไปไหนแล้ว :z3:
โอ๊ยยย บีบหัวใจจังงง~ รอตอนต่อไป... และเป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนเสมอนะคะ ^^"
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน จะติดตามต่อนะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
รอยยิ้มหายไปใหน
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้น้า ไม่หายแน่นอน แต่ว่าไอเดียมันไปบันเจิดกับเรื่องใหม่ เลยแต่งเรื่องใหม่ก่อน มาต่อให้แน่นอนพรุ่งนี้ อาจจะดึกหน่อย ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามแม้เราจะมาเลททุกครั้ง ขอบคุณมากๆ
อยากรู้ตอนต่อไปมากค่ะ
:z2:มารอน้องยิ้ม :bye2:
อิพี่ก้องเอาแต่อารมณ์ไม่ฟังเหตุผล ชิ :m16:
6(ครึ่งหลัง) ผมยังขับรถมาเรื่อยๆและเริ่มหารอยยิ้มในสถานที่ต่างๆที่คิดว่ารอยยิ้มจะไปได้ตั้งแต่โรงเรียน โรงพยาบาล และที่ทางบริเวณใกล้ๆแถวนั้นแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่วี่แววของคนตัวเล็ก ผมยิ่งร้อนใจมากขึ้นเมื่อพระอาทิตย์ส่องแสงน้อยลงเรื่อยๆ นั่นหมายความว่าเวลาในตอนกลางวันของผมใกล้จะหมดลงแต่ผมยังไม่มีเจอวี่แววคนตัวเล็กเลยสักนิด โทรไปก็ปิดเครื่อง โทรหาไอ้โรมก็ไม่รู้ ให้มันได้อย่างงี้สิวะ คิดสิคิดไอ้ก้อง น้องมันจะไปไหน โรงเรียนก็ไม่มี รอยยิ้ม รอยยิ้ม ถ้าเป็นครั้งแรกที่เจอกัน...ใช่สิ ผับที่เจอกันครั้งแรก ผมขับรถชอปเปอร์ด้วยความเร็วไปยังที่หมายที่คิดว่าน่าจะเป็นไปได้ ขอล่ะรอยยิ้ม พี่ขอโทษ อย่าลงโทษพี่อย่างนี้เลย ถ้ารอยยิ้มไม่ได้อยู่ที่นี่ ผมจะทำยังไงดี ผมจอดรถส่งๆให้กับคนที่เฝ้ารถด้านหน้าก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปในผับแล้วกวาดตาไปทั่ว ร่างเล็กผิวขาวซีดอยู่ตรงกลางเวทีขนาดกลางเหมือนวันแรกที่เจอกัน ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มอ่อนๆแต่เต็มไปด้วยความเศร้า ในวงแขนเล็กมีกีต้าโปร่งรุ่นจำกัดขนาดใหญ่สีดำ ก่อนที่ผมจะได้เรียก เสียงหวานใสก็ดังขึ้น มีชีวิตเพื่ออะไร มันหมดความหมายเมื่อไร้เธอ ต่อไปคงได้แค่เพ้อ ถึงวันเวลาที่เลยผ่าน รู้ดีว่ามันจะเกิด แต่ก็เตรียมใจไม่ทัน ที่สุดความรักในความต่างกันก็เลิกรา เมื่อชีวิตไม่ใช่ฝัน เธอเหนื่อยกับฉันมามากพอ ไม่ผิดที่เธอจะท้อ ขอไปเจอคนที่ดีกว่า แค่มีบางคนที่เจ็บ จนไม่อาจหยุดน้ำตา ไม่อาจทำใจ กับการจากลาในวันนี้ ต่อให้มันรู้ คนอย่างฉันไม่ควรคู่เธอ ต่อให้รู้สักวันต้องเจอ ก็ยังปวดร้าว เมื่อคำว่าเรากลายเป็นความหลัง มันไม่เหลือเรี่ยวแรงก้าวเดิน เมื่อมันไม่มีเธอร่วมทาง ที่ได้พบได้เจอวันนี้ มันเกินกว่าสิ่งที่ฉันกลัว เสียงกีต้ายังคงดังไปเรื่อยๆตามแรงดีด ตากลมโตกวาดมองไปทั่วร้านขณะที่จะร้องท่อนสอง และตากลมก็ชะงักเมื่อเจอผม ก่อนจะยิ้มบ้างๆแล้วร้องต่อในขณะที่ตาก็ยังทอดมองมายังตาผม เธออยู่สูงขนาดไหน แต่ยอมปล่อยใจมารักกัน คนผิดก็คงเป็นฉัน เผลอทำอะไรที่เกินตัว สักวันที่เธอนั้นตื่น ก็คือวันที่ฉันกลัว และมันมาถึงรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ไหว ต่อให้มันรู้ คนอย่างฉันไม่ควรคู่เธอ ต่อให้รู้สักวันต้องเจอ ก็ยังปวดร้าว เมื่อคำว่าเรากลายเป็นความหลัง มันไม่เหลือเรี่ยวแรงก้าวเดิน เมื่อมันไม่มีเธอร่วมทาง ที่ได้พบได้เจอวันนี้ มันเกินกว่าฉันจะทนได้ไหว ความรักหมดไป และฉากสุดท้ายคือการเลิกลา สำหรับเธอมันดีกว่า แต่สำหรับฉันมันปางตาย ต่อให้มันรู้ คนอย่างฉันไม่ควรคู่เธอ ต่อให้รู้สักวันต้องเจอ ก็ยังปวดร้าว เมื่อคำว่าเรากลายเป็นความหลัง มันไม่เหลือเรี่ยวแรงก้าวเดิน เมื่อมันไม่มีเธอร่วมทาง ที่ได้พบได้เจอวันนี้ มันเกินกว่าสิ่งที่ฉันกลัว มีชีวิตเพื่ออะไร มันหมดความหมายเมื่อไร้เธอ ก็ยังทำได้แค่เพ้อเมื่อต้องขาดเธอ ผมก้าวขาไปยังเวทีเรื่อยๆ ไม่สนใจสายตานักสิบคู่ที่มองมายังผม ที่ผมสนใจมีเพียงคนเดียว....รอยยิ้ม ผมมาหยุดอยู่ด้านหน้าของรอยยิ้มพอดีเมื่อเพลง จบ เสียงตบมือดังเกรียวกราวก่อนจะเงียบสงัดเมื่อผมขุกเข่าลงกับพื้นในขณะที่รอยยิ้มวางกีต้าลงแล้วมองมาที่ผมอย่างงุนงง ผมคว้าเอวบางเข้ามาในอ้อมแขนขณะที่ตัวยังคุกเข่าอยู่ มีเสียงฮือฮาขึ้น ทั้งตกใจทั้งสงสัย แต่ก็ยังไม่มีใครกล้าพอที่จะมาลากลูกเจ้าของร้านอย่างผมออกไปจากเวทีนี้ได้ ผมค่อยๆเอ่ยคำพูดออกมาช้าๆ "พี่เคยเข้าใจผิดรอยยิ้ม เคยว่าร้ายรอยยิ้มต่างๆนาๆ" "พี่ก้อง....." "ทุกครั้งที่พี่ว่า พี่ก็เจ็บด้วยถึงแม้พี่จะไม่เคยแสดงออกก็เถอะนะ" "....." "พี่ไม่มีอะไรจะแก้ตัว เพราะพี่ผิดเิกินกว่าจะอภัยได้" "......" "พี่รู้ว่าพี่อาจแสดงมันออกมาไม่ดีนัก...แต่พี่อยากให้รอยยิ้มรู้ว่าพี่รักรอยยิ้ม" "........" "และสุดท้าย พี่ไม่ขอการให้อภัย แต่พี่ขอโอกาส โอกาสที่จะแก้ตัวและพิสูจน์ว่าที่พี่พูดไป พี่พูดจริง" "........" "ขอโอกาส ให้พี่....ได้ไหมครับ" เพี้ย!! มือบางตวัดลงบนใบหน้าคมด้วยความรุนแรงจนใบหน้าคมหันและเลือดซึมออกมาจากปากเป็นกระจับเล็กน้อย "พี่เป็นคนอ่อนโยน ใจดี อบอุ่น คนที่ทำให้ผมคิดว่าผมได้เจอสิ่งดีๆแล้วครั้งหนึ่งในชีวิต" "......" "แต่ในขณะเดียวกัน......." "......" "พี่ก็เป็นคนเห็นแก่ตัว ไร้เหตุผล และเลวร้ายที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ" "....ยิ้ม..." "พี่ไม่เคยฟังผม..ไม่แม้แต่สักครั้ง....." "......" "แต่...พี่ก้องก็ไม่เคยทิ้งผมเหมือนกัน..." "......." "ผมอาจจะเจ็บ อาจจะสุข ถ้าผมให้โอกาสพี่ในครั้งนี้...." "....พี่" "แต่ผมยอมเสี่ยง....." "...." "เพราะผมรักพี่...ผมรักพี่ครับ" มืองบางสวมกอดผมเบาๆแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น เสียงเฮดังขึ้นรอบร้านเมื่อละครสั้นบนเวทีได้จบลงอย่างมีความสุข ผมยิ้มออกมาอย่างดีใจและพูดขอบคุณนักครั้งไม่ถ้วน ผมกุมมือรอยยิ้มขณะเดินออกมาจากคลับของพ่อ และยื่นหมวกกันน็อกให้รอยยิ้ม "แต่ว่ามันมีแค่อันเดียว พี่ก้องใส่เถอะครับ" "ไม่เป็นไรหรอกครับ ยิ้มใส่เถอะ พี่หัวแข็งน่า" "...งั้นก็ได้ครับ" "รอยยิ้ม...ถ้าพี่เข้าใจผิดรอยยิ้มนานกว่านี้ ยิ้มจะให้อภัยไหม" "อืมม...ให้อภัยครับ ยายผมเคยสอนว่า ให้อภัยคนคือสิ่งที่เราทำยากที่สุด แต่ก็คือสิ่งที่ประเสิฐที่สุด อีกอย่าง ผมก็รักพี่ก้องด้วยน่ะครับ คนเราน่ะ ถ้ารักแล้ว จะเลิกมันก็ยาก แล้วผมก็เชื่อว่ายังไงสักวัน พี่ก้องก็ต้องรู้ความจริงแน่ๆ" "ขอบคุณนะครับ ขอบคุณ...ที่เชื่อพี่" ผมโน้มหน้าลงจูบริมฝีปากแดงระเรื่อเบาๆ ไม่ดูดดื่มหรือลึกซึ้ง แต่ก็เป็นจูบที่เราสองคนสัมผัสถึงความรัก "กึกกก้อง รัก รอยยิ้ม...ครับ" ....ผมยังไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ผมจะรักษาสิ่งที่ร่างบางได้มอบให้ผมให้ดีที่สุด......... จบ ................................................................ จบแบบห้วนๆ ฮ่าๆ ถ้าไม่ชอบต้องขอโทษด้วยน้า อย่าเพิ่งสาปแช่งคนแต่งนะ เดี๋ยวมาแต่งตอนพิเศษให้ ถ้าว่างๆไปอ่านเรื่องใหม่ก่อนได้นะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27510.msg1525266;topicseen#msg1525266 ขอบคุณที่ติดตามนะ ขอบคุณมากๆ
:-[มีความสุข ถึงจะจบแบบห้วนๆก็แต่ก็เขิล น่ารักอ่ะ
จบห้วน แต่ก็เข้าใจกัน ได้รักกัน ก็ OK นะคะ จะรอตอนพิเศษล่ะ
จบแบบเน่าๆ แบบละครหลังข่าว แต่ก็ OK คร้าบบบบ :กอด1: ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ เรื่องนี้นะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
รอตอนพิเศษ เย้ๆ :-[
o22อ๊ากกกกกก จบแบบนี้ ขัดใจมากมาย :a5: คุณmerisahlsd ถ้าไม่บอกว่า จะมีตอนพิเศษ กับ เรื่องใหม่ นี่ มีเคืองกันนะ :pig4:
สั้นอ่าา ,, รอตอนพิเศษนะคะ เอาให้หวานน้ำตาลท่วมเลยน้า ><
:L2: น่ารักครับ
งึม ทำไมไม่ตบซะหลายๆทีล่ะลูก เอาคืนหนักๆเลย
โถ เรื่องมันเป็นจั่งซี้นี่เอง555 ซวยไปนะหนูรอยยิ้ม
รอตอนพิเศษจ้า +1 ให้น้องรอยยิ้ม :L2: :L2:
จะเอาตอนพิเศษเยอะๆๆ
รอตอนพิเศษกึกก้อง+รอยยิ้ม o13
อิอิ แอบมาตามอ่าน สั้นๆแต่ได้ใจครับ + ปายเรย o13
ตอนแรกนึกว่าจะเป็นเรื่องเศร้าซะแล้ว
ชื่อเรื่องน่ารักมากค่ะ พี่ก้องของเรามาแนวโหดเชียว แต่ก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบ 5555555 น้องรอยยิ้มก็น่ารักจ้ะ
จบซะแล้ว :เฮ้อ: ที่แท้มันอย่างนี้ แต่มันห้วนๆ ไปหน่อยนะ
สุดท้ายแฮ็ปปี้เอ็นดิ้ง :z2: คิคิ ถ้ามีเวลาขอตอนพิเศษด้วยนะ :-[ :L2:
อึ้งเบาๆ
:z9:
ขอบคุณจ้า สนุกมากๆ อ่านแล้วชวนติดตามต่อ แล้วคู่ของโรม แล้วก็น้ำ-ไฟ ละจ๊ะ ^^ เป็นกำลังใจให้จ้า
เรื่องดราม่า ไม่มีอะไรดีกว่าจบแฮปปี้อีกแล้ว :กอด1:
รอยยิ้มน่ารักอ่า
ตอนพิเศษ ครึ่งแรก รอยยิ้มของกึกก้อง(ft.tuakarnxnakrob) *เหมาะสำหรับผู้ที่ชอบกึกก้องกับนักรบ “พี่การสบายดีไหมครับ” “สบายดี เราล่ะ” “สบายดีฮะ” “วันนี้พี่มีอะไรสนุกๆให้เล่น” เป็นบทสนทนาเรียบๆของวันในวันหยุดที่พี่ตัวการนัดผมออกมาเจอที่ร้านคอฟฟี่ชอปเล็กๆโดยมีข้อห้ามว่าห้ามบอกพี่ก้อง ใช้เวลานานอยู่กว่าผมจะออกมาอย่างเงียบๆโดยที่คนทั้งบ้านไม่รู้ได้ โดยได้ความร่วมมือจากคุณพ่อและคุณแม่ของพี่กึกก้อง “พี่วางแผนไว้หมดแล้วเหลือแค่ตามคนมาเล่นทั้งสองคน ยิ้มจะเอาด้วยไหม” “พี่ๆเค้าจะ...ไม่โกรธเหรอครับ” “เอาน่า พี่รับผิดชอบเอง” รอยยิ้มซนๆออกมาจากแก้มยุ้ยๆแดงอย่างน่ารักก่อนจะจัดแจงวางแผนกับผมว่าให้ดำเนินการอย่างไร พี่ตัวการบอกว่าคิดแผนนี้ขึ้นได้หลังจากที่รำคาญพี่กึกก้องกับพี่นักรบที่ยังแอบตั้งแง่ใส่กันไม่เลิก ผมเห็นด้วย เผื่อพี่ทั้งสองจะสนิทกันจริงๆสักที พี่กึกก้องจะได้โน้มน้าวพวกพี่โรม พี่น้ำกับพี่ไฟให้สนิทกับพี่นักรบด้วย ผมเบ้หน้าเหวอเล็กน้อยและแอบคิดว่าแผนอาจจะไม่สำเร็จก็เป็นได้ เอาเถอะ เรามาลองดูสักตั้ง Kukkong’s talk ผมตื่นมาอย่างงัวเงียเพราะเสียงข้อความเข้า ผมพยายามควานหาตัวร่างเล็กที่นอนอยู่ด้วยกันแต่ก็พบกับความว่างเปล่า ‘ก้อง จะมารับตัวเจ้าสาวคืนหรือจะให้น้องรอยยิ้มอยู่กับเราไปตลอดกาล ถ้าอยากได้ตัวคนต้องมาที่xxx’ ผมเบิกตากว้างมองข้อความที่ถูกส่งมาจากตัวการพร้อมแนบไฟล์รูปภาพที่มีรอยยิ้มถูกมัดตัวอยู่ เฮ้ย อะไร(วะ)เนี่ย สบายๆคอฟฟี่ ผมหายใจเหนื่อยหอมเมื่อมาถึงหน้าร้านที่เขียนที่อยู่ไว้ในเอสเอ็มเอสที่ส่งมา ก่อนจะเจอหน้าคนคุ้นเคย “ไอ้นักรบ” “ไอ้ก้อง เข้ามาดิวะ ยืนบื้อหาป้ามึงรึไง” “มึงดิ ยืนให้เขาทิ่มร้านรึไง” ผมมองหน้ามันเบื่อๆ เมื่อเห็นมันอยู่ในร้านด้วยสภาพที่ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่นัก “กูมาตามเมียกู เมียมึงเอาเมียกูไป” “รอยยิ้มต่างหากที่โดนตัวการเอาไป” “เฮ้ย ไม่จริงหรอก” “กูให้มึงคิดอีกครั้งก่อนตอบ” มันทำหน้ามึนๆ ก่อนจะปาดเหงื่อที่หน้าผากแล้วตอบเสียงอ่อยๆ “เออ กูว่าน้องยิ้มคงไม่ทำไรแบบนี้หรอก เมียกูแน่” ผมยิ้มสะใจแล้วเบ้ปากใส่มันก่อนจะมองหารอยยิ้ม ตอนนั้นเองที่มีผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกเราสองคนที่ยืนเถียงกันอยู่ “พี่ค่ะ มีผู้ชายสองคนเค้าฝากนี่ไว้ให้หนูให้พี่ค่ะ” เธอพูดพร้อมสายตาเยิ้มๆที่มองมาที่ผมที ที่นักรบที่ “เหรอ เอามาครับ” ไอ้รบพูดอย่างไร้มารยาทก่อนจะฉวยเอากระดาษเล็กๆมาจากมือของน้องผู้หญิงคนนั้น มันห่ามจนน้องคนนั้นหน้าเหวอ แล้วเธอก็มาทำตาหวานใส่ผมอีกคนต่อ “ขอบคุณนะครับน้อง แต่แฟนพี่หาย พี่ขอตามก่อนนะครับ” ผมพูด พยายามให้สุภาพที่สุดแล้วฉวยกระดาษจากมือไอ้รบมาอ่านต่อ ‘เดินมาสิบก้าวเลี้ยวขวาไปอีกสิบเอ็กก้าวและถอยหลังหนึ่งก้าวก่อนจะเดินไปอีกยี่สิบก้าวเลี้ยวขวาก่อนจะเดินตรงไปแล้วถอยกลับมาเพื่อเลี้ยวซ้ายเพราะด้านขวาผิด พอเลี้ยวซ้ายให้เดินตรงไปอีกครึ่งโล ถ้าเหนื่อยก็หยุดพักจากนั้นก็เลี้ยวซ้ายอีกเดินไปเรื่อยๆเลี้ยวขวา เดินไปอีกไม่กี่ก้าวก็มีทางแยกตรงนั้นไม่ต้องเลี้ยงตรงมาเลื่อยๆอีกครึ่งโลก็จะเจอพวกเราเอง ขอให้สนุก ตัวการ รอยยิ้ม’ ผมกับนักรบมองหน้ากันแบบมึนๆก่อนจะเริ่มด่ากันอีกรอบ “การแม่งคงไม่ให้เราไปหาที่ประเทศจีนใช่ไหม” “บรรเจิดจริงๆตัวการเอ้ย” “แบบนี้กูไม่ซื้อปีโป้ให้สักปีดีกว่ามั้งเนี่ย” “มึงห่วงก่อนเถอะว่าวันนี้มึงกับกูจะได้เจอเมียรึเปล่า” “อัปมงคลว่ะเหี้ยก้อง ยังไงก็ต้องเจอดิวะ” “เหอะ มั่นใจเหลือเกินนะมึงเอ้ย” “เฮ้ย รีบหาเหอะมึง ก็ไม่ได้จักกะดึ๋ยกับการมาสองวันแล้วนะ ถ้าวันนี้ไม่ได้กูจะขาดใจตายW “สมน้ำหน้า ไม่เหมือนเมียกู ใจดีน่ารัก” “แต่เมียกูลีลาเด็ดละว้า” “เมียกูเด็ดกว่า” “เมียกู” “เมียกู” “พอเหอะมึง ไปเหอะ ไม่งั้นวันนี้ไม่เจอแน่” ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับมัน ก่อนที่เราจะเดินไปเรื่อยๆตามจดหมายแสนจะกวนตีนนั้น แดดที่แรงจัดทำให้ผมและไอ้นักรบเหงื่ออกกันแบบไม่เกรงใจใครแต่ก็ยังไม่มีใครยอมปริปากบ่นสักคน เรามาได้ครึ่งทางก็เป็นซอยเงียบๆที่มีบ้านคนข้างทาง ผมเหลือบไปเห็นน้ำเปล่าครึ่งขวดที่วางไว้ในวงกลมสีแดง มีกระดาษแปะอยู่ที่ขวดว่า ‘ต้องดื่มแค่คนใดคนหนึ่งเท่านั้น ถ้าดื่มทั้งคู่หรือแอบซื้อน้ำที่ร้านค้าถัดไปจะโดนทำโทษ ตัวการ รอยยิ้ม’ “มึงกินเหอะไอ้รบ มึงเหงื่อเยอะกว่ากู” ผมพูดทำลายความเงียบพร้อมยื่นน้ำเปล่าในมือให้มันไป “ไม่เอาว่ะ แบบนี้กูก็ไม่แมนดิ มึงอ่ะแดกๆไปอย่าเรื่องมาก” “ไม่เอาว่ะ กูไม่ได้เห็นแก่ตัวขนาดนั้น” “งั้นถ้ากูแดกมึงก็ด่ากูว่าเห็นแก่ตัวดิวะ” “ไม่ด่าหรอกเว้ย ไอ้รบ มึงอย่ามารวนกูได้ไหมวะเนี่ย” “เออๆ มึงไม่แดก กูก็ไม่แดก งั้นให้ต้นไม้แดกแม่งเลย” พูดจบมันก็เอาน้ำสาดไปยังต้นไม้ข้างๆทันที ผมยิ้มออกมากับด้านนี้ของมัน อย่างน้อยมันก็ไม่เห็นแก่ตัวล่ะวะ เหมือนรู้ มันก็ยิ้มให้กับผมเช่นกัน “ฮ่าๆ” “ฮ่าๆ” “ไปต่อเหอะว่ะไอ้ก้อง คืนนี้กูจะจัดการให้ตัวการออนท็อปเลย” “ฮะๆ เอาดิ กูก็อยากเจอยิ้มเร็วๆล่ะ” และมันก็เป็นครั้งแรกที่ผมกับมันเห็นพ้องต้องกัน .................................. . . เดี๋ยวครึ่งหลังมาต่อให่อีกทีนะ ขอให้ชอบเน้อ
:z1: :z1:
คงต้องขอภาคต่อพิเศษ on-top ด้วยน่ะค่ะ >///<
แผนการน่าจะสำเร็จ เพราะรางวัลคือตัวการออนท็อป
ตัวการกับรอยยิ้ม ถูกนักรบกับกึกก้องแท็กทีมกันเอาคืนเน้นๆ แน่นอน :impress2: รอครึ่งหลัง
หุหุ เล่นอะไรกันเนี่ย ตัวการ-รอยยิ้ม
55555+ ตอนนี้เป็นตอนเล่นกีฬาสานสัมพันหรือป่าวค่ะเนี๊ย ยังไงก็.... รอดูตัวการออนท็อป
อยากอ่านครึ่งหลังเร็วๆจังเลย ^o^
:z1: :haun4: :oo1: :oo1:
น่ารักมากเลยค่ะ><
เดี๋ยวอีกสองสามวันมาต่อให้นะ พอดีต้องต่ออีกเรื่องก่อน ขอบคุนแล้วก็ขอโทษที่ทำให้รอจริงๆ
จ้าาาา รออยู่น้าา
ตอนพิเศษ ต่อครึ่งหลัง Roy-yim's talk ผมนั่งกระวนกระวายใจรอพี่ๆทั้งสองคนที่เดินตามหาพวกเราสองคนอยู่ จะว่าไงดีล่ะครับ คือว่าแผนที่ที่พี่ตัวการเขียนไว้น่ะ มันจะวนกลับมาที่ร้านคอฟฟี่ชอปนี่เหมือนเดิมล่ะ เมื่อกี้ผมและพี่ตัวการก็แอบอยู่หลังต้นไม้มองคนสองคนเถียงกันหน้าดำหน้าแดงแล้วก็อดห่วงไม่ได้ "แฮ่กๆๆ" "แฮ่กๆ" ผมมองผู้ชายร่างสูงหน้าตาดูดีไล่เลี่ยกันสองคนที่วิ่งมาหอมแฮ่กอยู่หน้าเก้าอี้ที่พวกเรานั่งอยู่หน้าร้านหลังจากผ่านไปเกือบชั่วโมง พี่กึกก้องยืนอยู่ด้านซ้าย เสื้อขาวสะอาดโชกไปด้วยเหงื่อ ริมฝรปากอิ่มแดงจัด ใบหน้าขาวที่มีรอยยิ้มเสมอเต็มไปด้วยความเหนื่อย ตาคู่ที่มองทอดมายังผมฉายแววประกายดีใจเมื่อเห็นผมนั่งอยู่บนเก้าอี้แบบไม่บุบสลาย ในมือกว้างกำกระดาษคุ้นตาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ พี่นักรบยืนอยู่ใกล้ๆ เสื้อสีดำเพ้นท์ลายคำพูดสวยๆแบบที่พี่ตัวการชอบชื้นไปด้วยเหงื่อไม่แพ้กัน ปากแดงอิ่มบ่นขมุบขมิบเหมือนกำลังสาปแช่งอะไรสักอย่าง มือกว้างชี้ไปที่หน้าพี่ตัวการที่หัวเราะชอบใจกับสภาพของคนทั้งคู่ "มานี่เลย ไอ้ตัวการ" มือแกร่งของพี่นักรบคว้าหมับเอาที่มือพี่ตัวการทันทีทำให้พี่ตัวการที่ไม่ทันตั้งตัวเซลงมาที่อกกว้าง ยังไม่ทันที่จะได้โต้อะไร ปากแดงของพี่นักรบก็แนบลงไปที่ปากแดงจัดของพี่ตัวการที่ทำหน้าเหวอๆ "นี่แค่เบาะๆ มึงมานี่เลย" "อ้ะ ไม่นะไอ้รบบบม่ายยยย" แขนเรียวถูกลากไปแล้วทิ้งผมที่ยังถูกตาคมสวยจ้องไม่เลิก "เอ่อ...คือ" "เฮ้อ รู้ไหมพี่เป็นห่วงแทบแย่" มือแกร่งวางแหมะลงบนหัวผมแล้วขยี้เบาๆ ก่อนจะไล้ลงมาที่คางผมและจับหน้าผมให้มองสบตาพี่เค้า "ขอ..โทษครับ" "น่า พี่ไม่โกรธหรอก แค่หงุดหงิดนิดหน่อย แต่พี่ว่าเราคงไม่ใช่คนต้นคิดหรอกใช่ไหมล่ะ ฮะๆ" ผมไม่ตอบ หยิบผ้าเย็นสีขาวสะอาดตามาซับเบาๆที่หน้าพี่เค้าเพื่อให้รู้สึกสบายขึ้น "แล้ว..สำเร็จไหมครับ" "หึๆ ไม่มีวันหรอกที่พี่กับมันจะดีกัน แต่ก็นะ พี่ก็เข้าใจมันมากขึ้นล่ะ" ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยกับหูที่แดงระเรื่อของพี่ก้อง .....คงเขิน...... "พี่ตัวการคงไม่โดนอะไรหนักๆใช่ไหมครับ" "อ๋อ ฮ่าๆ นั่นมัน วันนี้มันคงต้องออนท็อปน่ะ" "ออนท็อป?" "ก็....เหมือนเวลาที่ยิ้มขึ้นบนตัวพี่แล้วก็...." "อ้า พี่ก้อง" "หึๆ เออใช่ วันนี้มีปาร์ตี้เล็กๆที่คลับ ยิ้มช่วยไปร้องเพลงให้พี่หน่อยได้ไหม" "ได้ครับ" ผมพยักหน้าสงสัยเล็กน้อย ก็ปกติพี่ก้องไม่ให้ผมโผล่ไปที่คลับเลยนี่น่า ตกเย็น ผมนั่งเช็คไมค์ขณะมองไปรอบๆคลับบนเวที ที่นี่เป็นที่เริ่มต้นทุกๆอย่าง..... เป็นที่ที่พี่ก้องเริ่มสนใจผม.... เป็นที่ๆผมเลือกจะให้อภัยคนที่ผมรักที่สุด..... โซฟาด้านซ้ายตัวแรกถูกจับจองโดยพี่นักรบและพี่ตัวการที่ใส่เสื้อคู่กัน เสื้อของพี่นักรบเขียนว่าคนนี้ผมหวง ส่วนของพี่ตัวการเขียนว่าคนนี้ผมให้ พี่นัรบหน้าบึ้งแต่พี่ตัวการกับยิ้มแล้วโบกมือมายังผมอย่างร่าเริง โซฟาสีดำตัวถัดมากว้างกว่าตัวแรกอยู่เยอะและมีคนอยู่สี่คนนั่งอยู่ คนที่นั่งอยู่คือพี่น้ำและพี่ไฟ ข้างๆคือพี่โรมกับพี่ผู้ชายหน้าสวยที่ผมคุ้นหน้าแต่ไม่เคยถามชื่อพี่เขาสักที ที่นั่งต่อมาเป็นของคุณพ่อและแม่ที่นั่งหวานกันจนผมต้องแอบยิ้ม ข้างหน้าเวทีเป็นนักเรียนที่โรงเรียนอีกหลายกลุ่มที่นั่งสังสรรค์กันอยู่ ผมพยายามมองหาคนที่บอกให้มาแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของพี่กึกก้องเลย เฮ้อ เอาเถอะ ผมร้องเพลงก่อนก็ได้ "เพลงนี้ ผมขอมอบให้คู่รักทุกคู่ที่มาวันนี้นะครับ ผมขอให้ทุกๆคู่รักกันไปนานๆนะครับ" รักกันมาตั้งนาน อยู่ๆ จะถามขึ้นมาทำไม ว่าฉันจะรักเธอจนเมื่อไหร่ ฉันรักเธอคนเดียว เป็นอย่างนี้ไม่มีใครๆ มาทำให้ใจหวั่นไหว ถ้าเธออยากรู้ ว่ามันจะยาวนานเท่าไร ถ้าเวลาผ่านไป ฉันจะเบื่อเธอไหม ที่อยากรู้ จะตอบให้เธอนั้นเข้าใจ ไม่มีวันเปลี่ยนไป ให้เธอจงฟัง ผมร้องไปเรื่อยพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง พี่รบสวมกอดพี่ตัวการแล้วโยกกันเหมือนเด็กๆอย่างน่ารัก พี่น้ำกับพี่ไฟปรบมือคลอตามไปกับเสียงเพลงของผม พี่โรมกับพี่ผู้ชายสวยคนนั้นนั่งอมยิ้มอยู่ ใต้โต้ะกำลังจับมือกันแน่น คุณพ่อกับคุณแม่ก็โอบกอดกันทั้งคู่ คุณแม่น้ำตาคลออยู่ขณะที่มือข้างซ้ายกุมอยู่กับมือของคุณพ่อ ถึงเธอจะแก่กว่านี้ จะเหี่ยวกว่านี้ จะหง่อมกว่านี้สักเท่าไร ผมเธอจะหงอกจะขาว เคี้ยวข้าวแทบไม่ไหว ยังไงก็รักเธอ ยัยแก่ ไม่ค่อยได้ยินอะไร ประสาทหูไม่ดีเท่าไร ก็ยังบอกรักให้ฟังเหมือนเคย สายตาเป็นยังไง อาจจะเห็นแค่ที่ไกลๆ แต่ฉันยังอยู่ตรงนี้ ถ้าเธออยากรู้ ว่ามันจะยาวนานเท่าไร ถ้าเวลาผ่านไป ฉันจะเบื่อเธอไหม ที่อยากรู้ จะตอบให้เธอนั้นเข้าใจ ไม่มีวันเปลี่ยนไป ให้เธอจงฟัง ยังไม่ทันที่ผมจะได้ร้องท่อนต่อไป เสียงทุ้มคุ้นหูน่าฟังก็ร้องมาก่อน พี่กึกก้องเดินเข้ามาพร้อมกับไมค์ในมือ เขายิ้มอย่างน่ารักแล้วเดินตรงมายังผม ถึงเธอจะแก่กว่านี้ จะเหี่ยวกว่านี้ จะหง่อมกว่านี้สักเท่าไร ผมเธอจะหงอกจะขาว เคี้ยวข้าวแทบไม่ไหว ยังไงก็รักเธอ ยัยแก่ ผมมองใบหน้าคมที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนในที่สุดพี่ก้องก็มานั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆผมพร้อมประสานมือเข้ากับมือผมแล้วเราทั้งคู่ก็ร้องท่อนสุดท้ายพร้อมๆกัน บอกเอาไว้ ว่าไม่เคยเปลี่ยนไป แม้ว่าเธอจะแก่กว่านี้ จะเหี่ยวกว่านี้ จะหง่อมกว่านี้สักเท่าไร ผมเธอจะหงอกจะขาว เคี้ยวข้าวแทบไม่ไหว ยังไงก็รักเธอ ยัยแก่ ผมเธอจะหงอกจะขาว ไม่เป็นไร ก็รักเธอยัยแก่ บอกเอาไว้ วันนั้นฉันก็แก่....... เสียงปรบมือดังขึ้นรอบๆร้านแต่ผมไม่ได้สนใจเพราะปากบางของพี่ก้องแนบลงมาที่ปากของผมช้าๆพร้อมกับมือกว้างที่ใส่สร้อมคอทองคำขาวสั่งทำที่มีแหวนเป็นจี้อยู่อย่างรวดเร็ว "ขอบคุณครับ เพราะมากเลย" "อืม ขอบคุณเหมือนกันนะยิ้ม ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตพี่" "ครับ ผมรักพี่" ฮิ้วววว เสียงโห่ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อปากบางได้รูปของพี่ก้องแนบลงมาที่ปากผม ณ ตอนนั้น ผมรู้เลยว่า สิ่งที่ผมเลือกแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดสิ่งดีหรอไม่ดีขึ้น ผมได้เลือกสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ......ถึงพี่ก้องจะแก่กว่านี้ จะใจร้ายกว่านี้ หรืองี่เง่ากว่านี้ แต่ยังไง ยิ้มก็รักพี่ก้องที่สุด......... จบ ตอนพิเศษ ............................................... ฮ่าๆ ชอบกันไหม หวานไปหน่อย ฮ่าๆ ไม่มีเรท ขอโทษนะ :sad4: แต่ก็ขออย่างยิ่งให้คนอ่านชอบ รักคนอ่านที่สุด จากใจคนแต่งเลย
:o8: ว่าแต่เพลงอะไรครับ อยากรู้
^ ^ ^ ชื่อเพลง วัยทองรำลึก :-[
สวีทหวานทุกคู่เลย น่ารักอ่ะ อยากรู้เรื่อง โรมกับหนุ่มหน้าหวานจังเลย :L2:
หวานจัง :o8: :-[ :o8: :-[
กองทัพมดยกขบวนพาเหรดผับนี้แล้ว
จบเร็วจัง อยากให้มีตอนพิเศษค่ะ
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ก้องแบบ..หวานมากอ่ะ ><~~~~ น้องยิ้มก็ยังน่ารักเหมือนเดิม อิอิ รักกันไปนาน ๆ จนแก่ไปเลยยยยยยยยย^^
โอ๊ย โดนมดกัดเจ็บไปทั้งตัวแต่ยังยิ้มได้ ชอบบบบบบบบบบบบบ ขอบคุณคนแต่งนะครับ น่ารักจริง :L2:
น่ารักดี :กอด1:
จบแล้ว ตอนพิเศษน่ารักดี ^ ^
ตอนพิเศษ หวานน้ำตาลขึ้นตา
ตอนนี้หวานจัง แต่ไหนละ ออนท็อป เค้าจะเอา ออนท็อป จะเอาออนท็อป o9 o9 o9
โอ๊ยยย น่ารักอีกเรื่อง ชอบๆๆ >____< ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ ^^
:-[ :-[ :-[
:-[หวานอ่าพี่ก้องทำซึ้ง :laugh:
น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
น่ารักมากๆๆๆๆๆ
หวานชะมดขึ้นจอคอม แล้วคับ
:o8: :o8:
สนุกมากมาย เขินเเทนน้องยิ้มอ่ะ
แม่ยกฮาเฮ
หวานจนเลี่ยนอ่าค่า น่ารักจริง
:impress2: :impress2: ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ สนุกดี น้องยิ้มน่ารัก o13
ฮิฮิ สวีทหวานแหววเลยแฮะ ... โรมมากับใครน้า... ฮิฮิ
หวานจริงอะไรจริง ฮิ้วววววววววว :impress2:
ตอนพิเศษน่ารักมากๆเลย :-[
รอยยิ้มน่ารักมากเลยค่ะ พี่ก้องคงหวงน่าดู :pig4: :pig4: :pig4:
น่ารักจริง หวานได้อีก ^^
:-[ :-[ :-[
น่ารักดี
งึบๆ น่ารักอ่ะ!ชอบเพลงนี้มว๊ากกกกก ^^
โอ้ยยยย เบาหวานกำเริบบบบบ 555
+1 เลยคะ ชอบเรื่องนี้ไม่แพ้เรื่องนักรบกับตัวการเลย
ชอบอ่ะ ><♥ ตอนแรกนึกว่าจะมาม่าหนักกว่านี้ แต่แท้จริงกลับเป็นความโง่วของพระเอกเองซะงั้น!? แต่มันน่าคิดจริงๆนะ -..-
คิดบ้างมั้ย??? ว่าคนอ่าน....จะใจละลายขนาดนี้ อ๊ายยยย >///< ทั้งน่ารัก ทั้งหวาน บร๊ะเจ้า !!
ถึงจะมาม่า แต่ก็ดีที่มีของหวานตบท้ายค่ะ 555
หวาน อะ น่ารักได้อีก ชอบบบ รอยยิ้มน่ารัก ชื่อก็น่ารัก
รักกันดีนะคู่นี้ :L1: :n1: :L1:
กึกก้องรักรอยยิ้มเยอะ ๆๆ นะ ครับ น้องเค้าออกจะแสนดี เอาใจทุกอย่าง ซึ้งตอนจบ กว่าจะรู้อารายเป็นอาราย ก้ ทำรอยยิ้ม เจ็บตัวไปเยอะ เห้อ น่าจะมาแบบที่ ตัวการ แสนซน เบรฟไนท์ รอยยิ้ม มารวมกัน แก้เผ็ดมั๋งจัง 5555 ท่าจะสนุก แต่ รอยยิ้มคงไม่มีทางทำอาราย กึกก้องหรอก รอยยิ้มรักกึกก้องขนาดนั้น อิอิ
:o8: :-[ :impress2: :-[ :o8: :-[ :impress2: น่ารักมากกกกกก :pig4: :pig4:
ตอนที่อ่านตอนแรก ก็ว่าแล้วเชียวว่า ต้องเข้าใจผิดชัวเลย เพราะจากที่อ่าน มีความคิดว่า พ่อของก้อง ไม่น่าจะปเนคนแบบนั้น เพราะดูแล้วออกจะดีแสนดี ฮิฮิ ชอบเรื่องนี้จังเลยอะ ไปๆมาๆ ชอบคู่นี้มากกว่า ตัวการกับ นักรบอีกอะ เพราะว่า อย่านักรบนั้น แค่ออกฉากแรกๆ ดูก็รู้แล้วว่า ดิบ เถือน แต่ว่า สำหรับ ก้องแล้วมันแตกต่างกัน ดูเป็นคนอบอุ่น อ่อนโยน สุภาบุรุษสุดๆเลย แต่พอมาอ่านแบบนี้ แล้วมีแนว โหด เถือนนิดๆ ก็เลยยิ่งชอบอะ อยากจะกรี๊ดดดเลย คิกคิก
พูดได้คำเดียว น่ารักอ่ะ
น่ารักจังเลยอ่่ะ อ่านเรื่่องนี้แล้วแบบ น้ำตาคลอเลย น้องยิ้มน่าเอ็นดูจริงๆ พี่ก้องนี่ไม่ยอมฟังอะไรสักทีนะ แต่ก็ดีแล้วนะ ที่น้องยิ้มให้อภัยเนอะ แต่เสียงที่ผ่านกับโทรศัพท์มามันก็นะ น่าคิดจริงๆ แหละ แต่ลงเอยแบบนี้แล้ว ก็น่ารักจังเลย
:pig4: น่ารักมากอ่ะ
แม้ตอนแรกจะมาม่านิดหน่อย แต่ตอนจบและตอนพิเศษ น่ารักมากๆ
หวานค่า ชอบมากเลย o13
หวานมดแค้นค่ะ 555 ชอบคู่คุณพ่อกับคุณแม่จัง ^ ^
น่ารักดี
:m18:น่ารักอะ~
น่ารักกก ตอนแรกสงสารน้องรอยยิ้ม แต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยดี เย้ๆ ชอบคู่นักรบตัวการด้วย อิอิ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
โห เรื่องนี้สนุกอีกละ>< ลุ้นตั้งนานกว่าจะเข้าใจกัน สุดท้ายก้แฮปปี้ เย่ๆๆ ตอพิเศษน่ารักอะ
น่ารักดี สั้นไปหน่อยอยากอ่านต่อ
ขอบคุณมากนะคะ ^____^
น่ารักมากเลยย ย~ >"<
หวานอ่ะ หวานจนมดขึ้นเยอะแล้วเนี่ย สนุกมากเลยอ่ะ แต่อยากอ่านคู่ของโรมกับเจ้าของร้านจัง น่าจะโหด มันส์ ฮานะ จะรอติดตามเรื่องต่อไปน้า
ที่ท้พี่ก้องก็เข้าใจยิ้มผิด มันน่านักทำมัยไม่ถามน้องตรงๆๆว่ามันจริงหรึป่าว แต่จบแบแฮปี้ก็ ดีแล้วคร้าบบ :กอด1: :pig4:
:music: อ่านนิยายจบ หันไปดูอีกทีมดขึ้นเต็มตัวเลย :laugh3:
ตามมาจากตอนนักรบกับตัวการ มาอ่านคู่นี้ต่อ อ๊ากกกชอบสองคู่เลย อ่านรวดเดียวจบ ชอบตอนพิเศษมากค่ะ ตัวการกะนักรบเด่นมากจนหายคิดถึงเลย o13
น่ารักมากกกก นึกว่าจะดราม่าจนจบ 555
อ้าว แล้วเรื่องของโรมอ้า :z3:
สนุกดีค่ะ มาม่าไม่รุนแรง 555 ขอบคณจ้าา ^^
น่ารักมากครับ ตอนพิเศษ หวานซ้าาา ขอบคุณครับ
รอยยิ้มน่ารักอ่ะ เขินนนน
:katai2-1:
เข้ามาอ่านอีกรอบ ขอบคุณค่ะ ^^