-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
**********************************************
สวัสดีคะ
อาจะมีบางคนที่รู้จักเราแล้วนะคะ เราใช้นามปากกา nicedog และเป็นนักเขียนหน้าใหม่คะ
วันนี้มาเปิดนิยายเรื่องใหม่คะแต่เป็นแค่บทนำนะคะ
เรื่องเก่าจบเมื่อไหร่จะมาลงตอนแรกคะ
ขอฝากผลงานนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกท่านด้วยนะคะ :mew1:
ตอนนี้มีเพจเป็นของตัวเองแล้วค่า
สามารถติดตามข่าวสารหรือการอัพเดทตอนใหม่ๆได้ที่นี่นะคะ >>nicedog (https://www.facebook.com/novelistnicedog)
.............................................................
ผลงานที่ผ่านมา
✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45471.0) (จบแล้ว)
◣ ♡ ◥ Precinct ►◄ อาณาเขตรักของหัวใจ ◣ ♡ ◥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47133.0)(กำลังแต่งอยู่)
✥ Jurassic Heart ✥ดวงใจ กลายพันธุ์รัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47401.new#new)(กำลังแต่งอยู่)
.............................................................
►จุดเริ่ม◄
มีหลายคนบอกว่าผมไม่อ่อนโยน
มีหลายคนบอกว่าผมเจ้าระเบียบ
มีหลายคนบอกว่าผมยิ้มยาก
มีหลายคนบอกว่าผมหน้าดุ
และมีหลายคนบอกว่าผมไม่มีหัวใจ
สิ่งที่พวกเขาเอามาใช้ตัดสินผมคืออะไร?
ทุกสิ่งทุกอย่างมักมีสองด้านเสมอ...ผมเองก็เช่นกัน
ไม่จำเป็นเลยสักนิดที่ต้องแสดงออกทุกสิ่งทุกอย่างที่คิดหรือที่ต้องการเพราะจากการเรียนรู้ทำให้ผมมีประสบการณ์ในการใช้ชีวิต...
การที่แสดงทุกอย่างออกมาตามที่คิดมันไม่ใช่จะเกิดผลดีเสมอไป
แต่การที่จะเก็บมันไว้ในใจตลอดก็ทำให้เกิดความเครียดและอัดอั้น
ผมเองก็มักจะเป็นเช่นนั้น...
การที่มีคนรู้ใจสามารถระบายได้ทุกเรื่องจึงเป็นสิ่งที่หลายคนต้องการ
แต่ผมไม่ต้องการ
ไม่ใช่เพราะไม่มีเพื่อนหรือคนที่สนิทหรอกนะ...
เพียงแต่ผมเลือกคนที่จะเผยอีกด้านให้เห็น...
ซึ่งตอนนี้มันยังไม่มี
อ้อ...ความจริงก็มีนะเพียงแต่ไม่ใช่คนเท่านั้นเอง...
ถ้าจะถามต่อว่าคืออะไร?
ก็เป็นสิ่งที่พบเห็นได้ทั่วไป
สุนัขไงล่ะ!!
แม้ว่าผมจะไม่เคยเห็นเจ้าของพวกมันเลยก็ตาม...
.........................................................................
นิยายเรื่องนี้เป็นความรักระหว่างนักศึกษาฝึกงาน(เจ้าของสุนัข)กับกรรมการผู้จัดการของบริษัท
นิยายของเราทุกเรื่องจะเน้นเมะอายุน้อยกว่าหรือเท่ากันเท่านั้นนะคะ
แบบว่า...ชอบโดยส่วนตัวคะ :L2:
ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
เมะเด็กไม่ใช่ปัญหาค่ะ >< (เราว่าเมะเด็กมักจะขี้อ้อน ส่วนใหญ่อ่ะนะ)
:L2: :L2:
:กอด1: :กอด1:
:D มวฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
:m3: น้องหมาช่วยเป็นสื่อกลางเหรอคะเนี่ย น่าร๊ากกก~ >\\<
รออ่านนะค้าา.. :L2:
-
รอติดตามค่ะ
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่1►►คลายเครียด
“ถ้าคุณคิดว่าการที่เป็นผู้จัดการคือการที่มานั่งเซ็นต์เอกสารอย่างเดียวโดยไม่ดูความถูกต้องละก็ผมว่าคุณคงจะอยู่ที่นี่ได้อีกไม่นานหรอกนะ!”ปภิณวิทย์วางเอกสารปึกหนึ่งลงบนโต๊ะของหนึ่งในผู้จัดการแผนกของบริษัท ธนาสิน ด้วยใบหน้านิ่งๆที่คนทั่วไปคงจะมองว่าผมกำลังโกรธและโมโหมาก...
แน่นอนว่าผมไม่ปฏิเสธมันเลยสักนิด!!
จะไม่ให้โมโหได้ยังไงล่ะ!!
คนที่อยู่ตรงหน้าของผมคือนาย เกียรติภูมิ พิพัฒนโรท หรือ ภูมิ เขาเป็นหนึ่งในผู้จัดการของบริษัทนี้...ก็จริงที่เขาพึ่งขึ้นมารับตำแหน่งไม่ถึง5เดือนแต่การที่เขาทำงานสะเพล่าแบบนี้จะให้ผมปล่อยเลยผ่านก็คงไม่ได้เช่นกัน
สิ่งที่เขาทำมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆเมื่อมีการออเดอร์สั่งซื้อเข้ามาจากฝ่ายธุรกิจจำนวน50,000ชิ้นและเขาก็เป็นคนเซ็นต์รับรองถูกต้องเผื่อให้ฝ่ายผลิตดำเนินงานต่อไปแต่พอทางฝ่ายผลิตได้ทำการผลิตสินค้าออกมาเรียบร้อยแล้วปรากฎว่าตัวเลขที่ออเดอร์เข้ามาไม่ตรงกัน
และทางฝ่ายธุรกิจที่ผมพึ่งไปต่อว่ามาเมื่อครู่ก็ได้บอกว่าได้แนบเอกสารแก้มาให้แล้วในเวลาถัดมาไม่ถึง1ชั่วโมงแต่ผู้จัดการเกียรติภูมิไม่ได้อ่านมันแม้แต่เอกสารเดียวทำให้ต้องมีการผลิตสินค้ามากกว่าที่ออเดอร์สั่งอยู่มาก ซึ่งความผิดพลาดเล็กๆเพียงแค่จุดเดียวอาจทำให้ทั้งบริษัทพลอยแย่ไปด้วย
ผมเลยต้องจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองทั้งติดต่อลูกค้าและประสานงานกับฝ่ายธุรกิจและฝ่ายผลิต...วันนี้ทั้งวันผมวิ่งวุ่นตั้งแต่เช้ายันเย็นแต่คนที่ทำผิดกลับนั่งเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์เนี่ยนะ
ให้ตายเถอะผมล่ะโมโหสุดๆเลย!!
“...คะ...คุณวิทย์...อ่อ...เรื่องนี้คุณจะมาโทษผมฝ่ายเดียวไม่ได้นะครับ...ความจริงมันเป็นความผิดของฝ่ายธุรกิจที่ไม่แก้ไขเอกสารให้ดีก่อน”ภูมิบอกผมเสียงสั่น...ไม่แปลกหรอกนะเขาคงไม่คิดว่าผมจะลงมาด้วยตัวเองแบบนี้
ภูมิเป็นชายหนุ่มอายุ20ปลายๆที่จบจากบริษัทมาได้ประมาณ3-4ปี...อายุเขาคงจะประมาณ26หรือ27นี่แหละ...แต่อายุของเขาก็น้อยกว่าผมอยู่เยอะปีนี้ผมอายุ30แล้วและตำแหน่งของผมก็สูงกว่าซะด้วย...
กรรมการผู้จัดการ...ภายในบริษัทมีเพียงแค่6คนเท่านั้นที่ได้ตำแหน่งนี้มาครองและผมเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในหมู่กรรมการผู้จัดการและยังเป็นคนที่พนักงานในบริษัทค่อนข้างจะเกรงกลัวด้วย
อาจเป็นเพราะบุคลิกลักษณะของผมที่ดูเป็นคนจริงจังและอารมณ์ร้าย โมโหง่าย...ซึ่งบอกได้เลยว่า...
จริง!!
ผมไม่ชอบอะไรก็ตามที่ทำแบบลวกๆไม่ผ่านการคิด...ไตร่ตรองหรือแม้แต่ตรวจทานให้ดีซะก่อน...การที่เราตรวจทานมันอีกสักรอบมันเสียเวลาเพียงแค่ไม่กี่นาทีซึ่งผมว่ามันคุ้มกว่าการที่ต้องมาจัดการตั้งแต่เช้ายันเย็นแบบนี้
แถมคนตรงหน้าก็ยังไม่สำนึกอีก
น่าโมโหสุดๆเลย
ผมรู้สึกว่าเส้นเลือดในหัวตัวเองมันกำลังเต้นตุบๆๆๆอย่างเร็วและแรง
“ถ้าเป็นฝ่ายธุรกิจละก็ผมไปหามาเมื่อสักครู่แล้ว....ทางนั้นเขาบอกว่าส่งเอกสารแก้ไขมาหลังจากนั้นไม่ถึง1ชั่วโมง...ดังนั้นถ้าคุณอ่านมันสักนิดก็คงจะหยุดการผลิตได้ทันเวลาไม่ใช่ให้ทางบริษัทสูญเสียปัจจัยการผลิตไปแบบเปล่าประโยชน์แบบนี้แถมจำนวนที่คาดเคลื่อนมันไม่ใช่น้อยๆเลยด้วย...ขนาดนี้แล้วคุณยังจะบอกว่าตัวเองไม่ผิดอยู่ไหมล่ะ?”ผมอธิบายยาวด้วยน้ำเสียงที่อารมณ์เริ่มไม่ค่อยจะดีแล้วล่ะ
ขืนปล่อยนานกว่านี้ผมได้ระเบิดลงแน่ๆ
“...อ่ะ...คือ...ผม...ผมขอโทษด้วยครับ”ภูมิตอบผมกลับมาด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิดพร้อมกับล้มหัวลงอย่างสำนึกผิด
ถ้าแค่ก้มหัวแล้วจบก็ไม่ต้องเรียกผมว่า ปภิณวิทย์ แล้ว
“การก้มหัวขอโทษมันไม่ได้ทำให้สิ่งที่บริษัทสูญเสียไปกลับมาได้โดยเฉพาะการที่คุณขอโทษแล้วยังทำมันอยู่อีก...อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณพลาดแบบนี้มากี่ครั้งแล้วคุณวิไลเกตรบอกผมมาหมดแล้ว”ผมพูดต่อในทันที...คุณวิไลเกตรหรือคุณฟ้าคือหนึ่งให้กรรมการผู้จัดการเหมือนกันกับผม...ครั้งที่แล้วที่เกิดเรื่องคุณฟ้าได้ลงมาคุยและภูมิก็ขอโทษแบบนี้แหละ
ครั้งนี้คุณฟ้าเลยให้ผมลงมาจัดการให้หน่อย...ซึ่งไม่มีเหตุผลที่ผมต้องปฏิเสธเลยสักนิดเดียว
“...ขอโอกาสให้ผมอีกครั้งนะครับ...อ่อ...จะไม่มีครั้งต่อไปแล้วครับผมสัญญาครับ”ภูมิเม้มปากแน่นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วบอกออกมา...ไม่ใช่แค่เสียงที่สั่น...ตัวของเขาก็สั่นด้วยแถมเหงื่อยังออกจนน่าสงสาร
“โอกาสมีให้สำหรับคนที่สำนึกและปรับปรุงแก้ไขเท่านั้น”ผมกอดอกแล้วจ้องหน้าคนตรงหน้าด้วยแววตาที่เฉยชา
“...”ภูมิถึงกลับหน้าถอดสีเมื่อผมพูดจบแถมยังเม้มปากแน่นแบบสุด...หลายคนอาจจะสงสารแต่สำหรับผม...ไม่มีทาง
หมายถึงถ้าท่านประธานสั่งลงมาละก็นะ
“ถ้าผมให้โอกาสนั้นคุณจะใช้มันยังไง?”ผมถามออกไปโดยที่ยังจ้องหน้าของภูมิด้วยแววตาที่เฉยชา
“ผมจะไม่ทำพลาดอีก...จะไม่มีอีกแน่นอนครับ”ภูมิลุกขึ้นพร้อมกับตอบผมด้วยเสียงดังฟังชัดแถมยืนตัวตรงแหน่ว
“ฮึ...ผมจะรอดู”ผมบอกเบาๆก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไปโดยที่มีเสียงขอบคุณดังมาจากด้านหลัง
ผมขึ้นไปเก็บเอกสารของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะขับรถออกจากบริษัทเพื่อตรงกับคอนโดของผมในทันที
“...ปวดหัวชะมัดเลย”ผมพึมพำเบาๆระหว่างที่ขับรถเข้าที่จอดรถภายในคอนโดแห่งหนึ่งกลางเมือง...ผมอาศัยอยู่คนเดียวส่วนคุณพ่อคุณแม่ท่านอยู่ที่ชลบุรีน่ะ
การที่มาทำงานในกรุงเทพฯมันก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอก...เงินเดือนก็ได้เยอะพอที่จะเลี้ยงครอบครัวผมได้สบายๆในแต่ละเดือนถึงการงานจะทำให้ผมเครียดจนสมองแทบระเบิดก็ตามทีเถอะ
“...ให้ตายสิ”ผมสถบออกมาเบาด้วยความรู้สึกหนักอึ้งภายในหัวของตัวเอง...ตอนนี้รู้สึกเหมือนความเครียดทุกอย่างที่เจอมามันกำลังจะระเบิดออกงั้นแหละ
ถ้าเป็นแบบนั้นผมได้แย่แน่ๆเลย
“...จริงสิ...ไม่ได้ไปมาพักนึงแล้วนี่นา”อยู่ๆผมก็นึกอะไรบางอย่างออก...ในเมื่อเครียดมากๆ...
ก็ต้องระบายสักหน่อย
ในเมื่อตัดสินใจได้แล้วผมก็เดินออกจากคอนโดของตัวเองแล้วเข้าไปในซอยข้างๆคอนโดของผม...ภายในซอยเต็มไปด้วยบ้านเดี่ยวติดกันทั้งสองข้างทาง
“...”ผมเดินเข้ามาไม่ถึง100เมตรก็หยุดที่หน้าบ้านเดี่ยว2ชั้นหลังนึงแล้วมองดูซ้ายขวาแล้วชะโงกดูภายในบ้านนั้นว่ามีคนอยู่ไหม?
พอไม่เห็นวี่แววของคนผมก็....
“วิ๊วววว~...”ผมผิวปากเบาก่อนจะเดินไปที่แนวรั้วที่เตี้ยกว่าตรงอื่น...บ้านหลังนี้เป็นรั้วไม้ค่อนข้างสูงแต่ด้านข้างจะต่ำลงมาหน่อย
ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงฝีเท้าที่ได้ยินทำให้ผมชะโงกไปดูด้วยความรู้สึกตื่นเต้น
โฮ่ง!
โฮ่ง!
โฮ่ง!
โฮ่ง!
“อ่า~...ซัมเมอร์...สปิง...ออทั่ม...เรน....มานี่ซิ!...มาให้พี่คุณกอดหน่อยเร็วววว~”ผมเรียกสุนัขพันธ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์2ตัวสีน้ำตาลเข้มกับสีขาวและพันธุ์ไซบีเรียนสีดำกับสีน้ำตาลอีก2ตัวรวมเป็น4ตัว
สุนัขทั้ง4วิ่งมาหาผมด้วยความเร็วและกระโดดเกาะรั้วไม้แต่ด้วยความที่ตรงนี้รั้วไม้ค่อนข้างต่ำทำให้หัวของทั้4ตัวโผล่ออกมาได้ง่ายๆ...โดยที่ผมก็ไม่รอช้ารีบเอื้อมมือไปกอดหัวของสุนัขทั้ง4ตัวด้วยความคิดถึง
“ว่าไงน้องๆ...สบายดีไหม?...หื้อออ~...คิดถึงที่สุดเลยรู้ไหม?”ผมพูดพร้อมกับเปลี่ยนจะกอดเป็นลูบหัวของสุนัขทีละตัวด้วยความรักใคร่
แค่ได้เห็นพวกมันความเครียดมันก็ปลิวหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้...
นี่แหละสถานที่ที่ช่วยให้ผมหายเครียดได้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว
ครั้งแรกที่ผมเจอกับพวกมันผมเดินหลงเข้ามาแล้วเจอเข้าโดยบังเอิญ...
ความจริงผมน่ะ...เป็นพวกที่คลั่งสุนัขมากๆลย...โดยเฉพาะสุนัขพันธุ์ใหญ่ๆขนเยอะๆแบบนี้ล่ะใช่เลย...ตั้งแต่มาทำงานที่บริษัทนี้ผมก็แทบไม่มีเวลาไปไหนไกลๆจะให้ไปสวนสุนัขก็กลัวคนคิดว่าผมโรคจิตเพราะงั้นการเจอกับพวกมันทั้ง4ตัวทำให้ผมรู้ถึงเหมือนปาฏิหารเลยล่ะ
“ไงสปิง...ไหนๆชอบใช่ไหม?....ชอบให้พี่ลูบแบบนี้ใช่ไหม?”ผมคุยกับโกลเด้นสีขาวเพศผู้ที่ชื่อสปิงก่อนจะลูบที่คอและหัวของมันด้วยรอยยิ้มที่คนที่ทำงานไม่มีทางได้เห็นแน่นอน
อ้อ...พวกชื่อที่ผมเรียกผมต้องเองล้วนเพราะผมไม่รู้ชื่อของพวกมันแล้วก็ไม่เคยเจอเจ้าของด้วย...แต่ผมก็ไม่ได้อยากเจอหรอกนะ...ถ้าเจอกันจะให้ผมบอกว่าอะไร?
‘ของเล่นกับสุนัขหน่อยนะครับพอดีผมกำลังเครียดจากการทำงาน?’
งั้นเหรอ?!!
แถมผมไม่ชอบให้ใครเห็นผมที่ทำอะไรง๊องแง๊งแบบนี้ด้วย
มันน่าอายจะตายไปที่ดัดเสียงสูงๆเวลาคุยกับสุนัขแบบนี้น่ะ
“อ๊ะ!...ออทั่มอย่าเลีย...อื้อ~...รู้แล้วๆรักเหมือนกันแหละ...เธอนี่ขี้อิจฉาจริงๆเลยนะ”ผมบอกด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะเปลี่ยนไปลูบโกเด้นสีน้ำตาลเข้มเพศเมียที่ชื่อออมทั่มด้วยความสุขที่เหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“เอ้า!...ซัมเมอร์ไปเอาอะไรมาครับสุดหล่อ?”ผมมองไปทางด้านหลังเมื่อไซบีเรียนที่น้ำตาลเพศผู้วิ่งมาพร้อมกับคาบเชือกเส้นใหญ่อยู่
หงิ๊งง~
“ฮะฮะฮะ...จะให้เล่นด้วยเหรอ?...ได้สิ...เอามานี่ก่อนๆ”ผมบอกซัมเมอร์เมื่อมันส่งเสียงครางพร้อมกับกระโดดมาที่รั้วพร้อมส่งสายตาอ้อนๆมาให้ผม...ซึ่งผมก็รับรู้ในสิ่งที่มันต้องการได้ในทันที
ผมแย่งเชือกที่ซัมเมอร์คาบไว้ก่อนจะชูขึ้นพร้อมๆกับสุนัขทั้ง3ตัวที่จ้องมาทางนี้ด้วยสายตาวิบวับจนผมยิ้มออกมาด้วยความสุข
“เดี๋ยวก่อนแล้วเรนไปไหนล่ะ?...สาวสวยอยู่ไหนครับ?...ไม่มาเล่นกับพี่คุณหน่อยเหรอครับ?”ผมเรียกหาไซบีเรียนสีดำเพศเมียด้วยน้ำเสียงอ้อนๆก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าพร้อมๆกับเรนที่วิ่งมาด้วยความเร็วจนชนเข้ากับรั้วไม้
ปึง!
“ฮะฮะฮะ...เจ็บไหมครับสาวสวย?”ผมถามด้วยอารมณ์ร่าเริง
“เอาละนะ...ไปคาบมา!!”ผมโยนเชือกไปให้ไกลที่สุดแล้วดูสุนัขทั้ง4ตัวที่วิ่งตรงไปยังเป้าหมายเดียวกันด้วยความเร็วที่มนุษย์คงเทียบไม่ติด
ผมเล่นกับพวกมันอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนจะบอกลาแล้วเดินกลับขึ้นไปบนคอนโดของตัวเอง...ชั้น8คือชั้นที่ผมอาศัยอยู่ห้องขนาดกลางที่มีห้องนั่งเล่นกับห้องนอนที่มีห้องน้ำในตัวกับห้องครัวเล็กๆ
มันอาจจะดูเล็กไปหน่อยแต่สำหรับคนที่อยู่คนเดียวแบบผมแล้วมันค่อนข้างสบายเลยล่ะ...ว่าแต่มีใครสักเกตชื่อผมไหม?
ตอนที่ภูมิเรียกผม...เรียกว่าคุณวิทย์
แต่พอตอนที่ผมเล่นกับสุนัขผมกลับแทนตัวเองว่าพี่คุณ
ที่บริษัทมักจะเรียกผมสั้นๆว่า คุณวิทย์หรือพี่วิทย์ซึ่งก็มาจากชื่อจริงของผมคือนาย ปภิณวิทย์ เทพเทศา แต่ผมก็ชอบให้คนอื่นเรียกแบบนั้นมากกว่าเพราะชื่อเล่นผมมันไม่ค่อยเหมาะกับคนที่มีบุคลิกแบบผมสักเท่าไหร่
ถ้าจะให้อธิบายง่ายๆก็...นึกภาพผู้ชายผิวขาวซีดๆสูง180ซ.ม.ผมสีดำซอยสั้นระต้นคอรูปร่างค่อนข้างโปรงแต่ไม่ถึงกับบาง...หน้าตาออกแนวดุๆที่คนเห็นก็ต้องเกรงใจ...ผมเคยอยากจะมีซิกแพ๊กเหมือนคนอื่นๆบางแต่เพราะเวลาที่มีจำกัดทำให้ผมไม่มีเวลาในการสร้างมัน...และผู้ชายลักษณะที่ว่ามานั่นดันมีชื่อเล่นว่า...
‘เจ้าคุณ’
คิดไหมล่ะว่ามันดูแปลกๆ
................................................................
สวัสดียามบ่ายคะ
วันนี้มาอัพต่ออีกสักหน่อยเห็นว่าบทนำค่อนข้างสั้นมากถึงมากที่สุด...มารอลุ้นกันว่าพระเอกจะออกมาเมื่อไหร่นะคะ
เรื่องนี้ถึงจะเป็นเรื่องยาวแต่จำนวนตอนที่วางไว้คร่าวๆน่าจะอยู่ที่20ตอนนิดๆถ้าไม่มีอะไรคลาดเคลื่อนนะคะ
ตัวละครในนิยายเรื่องนี้ถือว่าค่อนข้างจากเรื่องแรกอยู่นิดหน่อยแต่จะเป็นยังไงช่วยติดตามด้วยนะคะ
ขอขอบคุณทุกท่านที่คอมเม้นท์และคอยเป็นกำลังใจให้นะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
ท่านเจ้าคุณข๋าาาาาาาา
น่ารักชะมัดเล้ยยยยยย
-
จิ้มก่อนน ตามมาจากเรื่องสื่อรักทางจดหมาย
-
เจ้าคุณขี้อ้อนเสียจน~ :m3: น่าร๊ากกกก~ น้องๆ ทั้งสี่ตัวก็ร่าเริงพอๆ กับพี่คุณเลยนะค้า >< หลงรักทั้งคนทั้งน้องหมาแล้วสิคะเนี่ย
-
เจ้าคุณเป็นเคะเหรอเนี่ย O.O
-
เจ้าคุณ หุ่นบาง เคะสินะคะ O.o
แต่มาเล่นกะหมาคนอื่นจิงจังขนาดนี้ เจ้าของเค้าว่าไงน๊าาาาาาา
-
รออ่านค่าาาาาาาาาา
-
คิดตึ๋งงงง
-
วันนี้จะมาต่อไหมน้อ~.. :impress:
-
:mew1: :mew1:
-
ปูเสื่อรอด้วยคน
-
o13 ติดใจน้องเทม พี่นัท น่ารักมาก เลยตามมาต่อเรื่องนี้ รออ่านตอนต่อไปคะ แนวนี้ก็น่ารักดี เมะอายุน้อยกว่าเคะ :impress2:
-
น้องหมาาาา หมาจ๋าาา นิยายของคนเขียนนี่ต้องมีน้องหมามาร่วมแสดงด้วยเนาะ ตั้งแต่เรื่องที่แล้วแล้ว 555 มันเป็น signature ใช่ไหมคะเนี่ย คึคึ
-
คือเราตามมาเพราะนักเขียนเลยค่ะ55555 อานเรื่องเจ้าลูกหมาจบแล้วก็เลยมาอ่านเรื่องนี้ต่อ พระเอกจะแอบชอบพี่เจ้าคุณก่อนรึเปล่าน้าาา
-
ขอวรรคสั้นกว่านี้ได้ป่าวอ่ะ ห่างกันเยอะเกิน อ่านลำบากไปหน่อย แต่ชอบเนื้อเรื่องนะ สนุกดี ^^
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่2►►เด็กฝึกงาน
วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ปภิณวิทย์ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาทำงานที่บริษัทตามปกติ...ตำแหน่งกรรมการผู้จัดการถือเป็นตำแหน่งที่ค่อนข้างสบายแต่รับบทค่อนข้างหนัก...โดยปกติก็จะมีการอ่านและตรวจเอกสารที่ได้มาจากฝ่ายต่างๆแล้วก็นำมาวิเคราะห์เพื่อดูว่าสิ่งที่เขียนมาอย่งพวกการนำเสนอโปรเจกใหม่ๆพวกนี้มันจะสามารถนำไปใช้ได้หรือต่อยอดได้อีกหรือเปล่าและยังมีพวกงบการเงินต่างๆด้วย...
ซึ่งถือเป็นงานที่ค่อนข้างปวดหัวแต่ไม่ใช่ว่ากรรมการผู้จัดการทุกคนต้องทำแบบนี้หรอกนะ...ส่วนมากก็แค่เข้าประชุมและนั่งหารือเรื่องโปรเจกต่างๆนี่แหละ...งานที่ผมทำอยู่นี่เป็นคำสั่งแกมขอร้องของคุณ ชัชนันท์ หรือ คุณชัย ที่เป็นถึงรองประธานกรรมการดังนั้นผมก็คงไม่กล้าปฏิเสธแต่งานที่ทำนี่ก็ดีถ้าไม่มีเรื่องให้ต้องมาตีหน้าดุหรือบ่นรายตัวละก็นะ
ที่คุณชัยวานให้ผมจัดการเรื่องพวกนี้อาจเป็นเพราะกลัวจะมีการยักยอกเงินเกิดขึ้น...แม้ว่าผมคิดว่าคงจะมีอยู่ไม่น้อยก็เถอะนะ...ผมจบบัญชีมาแต่ทำงานด้านบริหารทำให้ผมค่อนข้างจะเป็นที่ถูกใจของคุณชัยอยู่พอสมควร
งานที่ผมได้รับผมทำมันอย่างดีที่สุดและพยายามตรวจซ้ำหลายๆครั้งเพื่อกันข้อผิดพลาดนั่นจึงเป็นอีกเหตุผลนึงที่ผมถูกเลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่กี่ปี
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูหน้าห้องผมดังขึ้นทำให้ผมต้องละสายตาจากการอ่านเอกสารแล้วเงยหน้าไปมองทางประตู
“เข้ามา”ผมบอกออกไปพร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออก
แกร็ก!
“คุณวิทย์ค่ะ...ตอนนี้นักศึกษาฝึกงานมาถึงแล้วจะให้ดิฉันทำยังไงต่อดีค่ะ?”เสียงของเลขาผมดังขึ้น...คุณ พรพัฒน์ หรือ เอ๋...เธอเป็นเลขาผมมาได้3ปีแล้วการทำงานรวดเร็วแต่ไม่ทำแบบส่งๆทำให้ผมถูกใจเธออยู่พอสมควร
นักศึกษาฝึกงาน?
ผมกำลังประมวลความคิดภายในหัวว่าผมได้สั่งอะไรไปงั้นเหรอ?
อาจเพราะอายุเข้าเลข3เลยทำให้บางทีผมก็ชอบลืมไปว่าสั่งอะไรใครไปบ้าง
หรืออาจจะไม่ใช่เพราะแก่แต่ผมสั่งงานคนอื่นมากไปจนจำไม่ได้?
อ้อ...รู้สึกว่าจะนึกออกแล้วล่ะ
จำได้ว่าทางมหาลัย xxx ส่งคนมาขอให้นักศึกษาของเขาได้มาฝึกงานสัก4เดือนแล้วผมก็ตอบตกลงไป...ก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายนี่นะ...ได้แรงงานมาใช้แถมไม่ต้องจ่ายเงินเดือน
คุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม
“กี่คน?”ผมถามคุณพรพัฒน์ออกไปด้วยเสียงเรียบๆ
“10คนค่ะ”คุณพรพัฒน์ตอบผมกลับมาทันทีด้วยเสียงดังฟังชัดเหมือนกับได้เตรียมข้อมูลมาอย่างดีแล้ว
10คนเหรอ?...
ควรจะลงไปเองหรือให้ฝ่ายบุคคลจัดการดีนะ
ผมก้มลงมองเอกสารต่างๆที่อยู่บนโต๊ะของตัวเองพร้อมๆกับใช้ความคิด...เอกสารที่ต้องอ่านก็เหลือไม่มากเพราะงั้นลงไปเองละกัน
“ให้พวกขาไปรอที่ฝ่ายบุคคลแล้วบอกคุณวิริณให้อธิบายเกี่ยวกับบริษัทของเราคร่าวๆไปก่อนเดี๋ยวผมจัดการเอกสารตรงนี้เสร็จแล้วจะตามลงไป”ผมบอกคุณพรพัฒน์ด้วยน้ำเสียงนิ่งๆก่อนจะก้มลงไปอ่านเอกสารที่ค้างไว้ต่อ
“ค่ะคุณวิทย์”เสียงตอบรับจากเลขาดังขึ้นพร้อมกับเสียงปิดประตู
เมื่อไม่ถูกรบกวนผมก็ตั้งสมาธิเพื่ออ่านและจัดการเอกสารตรงหน้าภายในเวลาไม่นานนัก...ผมมองดูนาฬิกาข้อมือตอนนี้ที่บอกเวลาบ่าย2โมงตรงก่อนจะเดินออกจากห้องทำงาน
“ติดต่อไปที่ฝ่ายบุคคลว่าผมจะลงไปแล้ว”ผมเอ่ยกับคุณพรพัฒน์ที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะหน้าห้องผม
“ค่ะคุณวิทย์”คุณพรพัฒน์ตอบรับพร้อมกับยกหูโทรศัพท์ขึ้นแล้วกดเบอร์ติดต่อฝ่ายบุคคลทันที
ผมล่ะชอบคนที่ทำงานได้รวดเร็วแถมมีประสิทธิภาพแบบนี้ที่สุดเลย...ผมใช้ลิฟท์เพื่อลงมาที่ชั้น3คือที่ทำงานของฝ่ายบุคคลส่วนชั้น9คือที่ทำงานของผมและกรรมการผู้จัดการคนอื่นๆด้วย
ครื่นนน~
ผมเลื่อนประตูแล้วเดินเข้าไปภายในห้องของฝ่ายบุคคล...ตึกของบริษัทในแต่ละชั้นจะมีสีที่แตกต่างกันไปเพื่อให้ดูโดดเด่น...แม้ผมจะคิดว่าแค่ทาภายนอกคนละสีกันก็พอแล้วทำไมยังต้องทาสีเดียวกันไว้ที่ด้านในด้วยล่ะ
ภายในชั้น3ถูกทาสีด้วยสีเหลืองอ่อนที่ดูสบายตาผิดกับด้านนอกที่เป็นเหลืองเข้มจนจะส่องแสงได้อยู่แล้ว...การตกแต่งส่วนมากก็จะเป็นไม้ประดับที่ทำให้ดูสบายตา...พวกโต๊ะทำงานถูกจัดเป็นสี่ส่วนโดยเว้นช่วงตรงกลางไว้สำหรับทางเดิน
“สวัสดีค่ะคุณวิทย์!”
“สวัสดีครับคุณวิทย์!”
“สวัสดีครับ”ตลอดทางที่ผมเดินผ่านพนักงานแต่ละคนก็จะวางมือจากการทำงานแล้วเอ่ยทักทายผมบางคนถึงขนาดลุกขึ้นและยกมือไหว้เลยก็มี
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเคารพผมมากขนาดนี้...ถึงผมจะมาที่แผนกนี้บ่อยๆแต่ก็ไม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษ...แต่ก็พอจะเดาได้น่ะนะ
ชื่อเสียงผมคงจะดังกระฉ่อนพอดูเลยล่ะ
เท่าที่เห็นคนที่มองผมด้วยสายตาหวาดกลัวประหนึ่งผมจะหยิบมีดไปปาดคอพวกเขางั้นแหละ...บางทีพอมองด้วยสายตาแบบนั้นบ่อยๆก็รู้สึกแย่เหมือนกัน
ทั้งที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรทำไมต้องมากลัวผมด้วยล่ะ?
ไม่มีเหตุผลเลย
“...”ผมมองไปรอบๆห้องก่อนที่สายตาจะหยุดอยู่ที่ห้องกระจกห้องหนึ่งที่ภายในมีนักศึกษาหลายๆคนนั่งอยู่...ผมเดินไปทางนั้นอย่างไม่ลังเล
ภายในห้องนี้มีห้องกระจกอยู่4ห้องไว้สำหรับใช้ประชุมย่อยหรือคุยงาน...บางครั้งก็ใช้ที่นี่ในการสัมภาษณ์งานด้วย
ก๊อก! ก๊อก!
ผมเคาะประตูกระจกอย่างมีมารยาทเพราะคุณวิริณกำลังพูดอะไรให้นักศึกษาฟัง...เมื่อได้ยินเสียงเคาะเธอก็หันมาทางผมพร้อมกับเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว...
ผมเห็นเธอหันไปพูดอะไรบางอย่างกับนักศึกษาก่อนที่จะเดินมาหาผม
แกร๊ก!
“เข้ามาเลยค่ะคุณวิทย์...เหลือแค่อธิบายเกี่ยวกับงานที่พวกเขาต้องทำแล้วก็แยกสถานที่ฝึกงานให้เท่านั้นเองค่ะ”คุณวิริณเปิดประตูให้ผมเข้าไปก่อนจะรายงานด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“คุณอธิบายเกี่ยวกับการทำงานให้เรียบร้อยเดี๋ยวผมจะบอกเองว่าใครจะได้ไปฝึกงานที่แผนกไหน”ผมบอกคุณวิริณก่อนจะเดินผ่านนักศึกษาทั้ง10คนที่มองมาทางผมด้วยความสงสัยก่อนจะไปนั่งลงที่เก้าอี้ด้านหลังเพื่อจะไม่ได้เป็นการรบกวนมากนัก
“งั้นพวกเรามาฟังกันต่อแลยดีกว่า...ที่บริษัทมีมีทั้งหมด........”คุณวิริณก็ได้ทำการอธิบายแต่ละแผนกว่าต้องทำงานยังไงอย่างครบถ้วนจนผมดผลอพยักหน้าด้วยความพอใจ
แต่ระหว่างที่คุณวิริณกำลังอธิบายอยู่ผมสังเกตว่ามีเด็กผู้ชายคนนึงที่นั่งอยู่ริมกำแพงฝั่งตรงกันข้ามกับผมกำลังมองมาทางนี้แล้วหันกลับไปก่อนจะหันมาอีกครั้งทำแบบนี้อยู่หลายรอบจนผมเริ่มคิ้วกระตุก
“...”ผมหันหน้าไปจ้องเด็กคนนั้นตรงๆ...สายตาของเราประสานกันเป็นครั้งแรก...อีกฝ่ายเมื่อเห็นผมจ้องอยู่ก็เบิกตากว้างก่อนจะยิ้มกว้างให้ผม
“...”ผมมองเด็กคนนั้นอย่างงงๆ...อยากจะบอกว่าแม้แต่ผู้ใหญ่บางคนที่ถูกผมจ้องด้วยสายตาแบบนี้ส่วนมากก็ตัวสั่นเลิกลักไม่มีหรอกที่จะหันมายิ้มกว้างให้ผมแบบนี้นะ...กับเด็กยิ่งอย่าพูดถึงเลยพ่อแม่ผมแทบไม่ให้ผมอุ้มหลานแท้ๆของตัวเองด้วยซ้ำ...พี่สาวผมพึ่งคลอดลูกแฝดเมื่อ2ปีก่อนพอผมอุ้มหลานเท่านั้นแหละร้องไห้ลั่นบ้านจนโดนบ่นหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เฉียดเข้าใกล้หลานผมอีกเลย
‘น่าสนใจ’
ผมมองเด็กตรงหน้าด้วยความสนใจ...บอกตามตรงว่าผมพึ่งจะเคยเจอคนที่ไม่กลัวเวลาที่ผมจ้องเขม็งแบบนี้...ถ้าอยู่ด้วยกันนานๆแล้วไม่กลัวก็เป็นเรื่องปกติเหมือนกับเลขาผมหรือคุณพรพัฒน์นั่นแหละตอนที่มาทำงานกับผมวันแรกก็สั่นซะจนผมนึกว่าจะต้องเปลี่ยนเลขาซะแล้วแต่สุดท้ายก็โอเค
เพราะงั้นเด็กตรงหน้าผมถึงได้น่าสนใจไง....แต่ผมก็ไม่ได้ออกอาการอะไรมากนัก...ผมคิดไว้แล้วล่ะว่าจะให้เขามาทำงานกับผม
“...”ผมจ้องเด็กตรงหน้าที่ยิ้มให้ผมด้วยใบหน้าเรียบเฉย...ผมกำลังคิดว่าอีกฝ่ายอาจเป็นโรคประสาทอ่อนๆ...ยิ้มได้ตลอดหรือไม่ควรจะให้มาฝึกงานกับผมดีนะ...เด็กคนเดิมยังยิ้มให้ผมก่อนที่เพื่อนข้างๆหันมามองและพอเห็นว่าผมจ้องไปอยู่ก็รีบตบหัวเพื่อนเบาๆก่อนจะก้มหัวขอโทษผมแล้วหันหน้ากลับไปฟังคำอธิบายตามเดิม
“เฮ่อ...”ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ
ทำไมรู้สึกเหมือนจะมีเรื่องเครียดๆเข้ามาในชีวิตเลยนะ
“....เพราะงั้นไม่ว่าจะทำงานตำแหน่งไหนหรือแผนกอะไรเราก็ควรจะมีความรับผิดชอบต่องานที่ได้รับมอบหมายและห้ามบอกว่าทำไม่ได้ถ้ายังไม่ได้ลองนะจ๊ะ...ที่พี่จะบอกก็มีเท่านี้แหละจ้าต่อไปขอเชิญคุณปภิณวิทย์ เทพเทศา...หรือคุณวิทย์...ตำแหน่งกรรมการผู้จัดการเชิญมาข้างหน้าด้วยค่ะ”เสียงของคุณวาริณดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงตบมือของนักศึกษาทั้ง10ทำให้ผมลุกจากเก้าอี้ก่อนจะเดินไปข้างหน้าแทนที่คุณวิริณ
“สวัสดี...พวกคุณจะเรียกผมว่าคุณวิทย์หรือพี่วิทย์ก็ได้ตามใจ...ผมมาเพื่อจะเลือกและบอกว่าพวกคุณต้องไปทำงานที่ไหนเข้าใจนะครับ”ผมเอ่ออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ครับ/ค่ะ”เสียงของนักศึกษาทั้ง10คนดังขึ้นพร้อมกัน
“ก่อนอื่นผมคงต้องถามก่อนว่าพวกคุณต้องการจะทำงานที่แผนกไหน...พร้อมแนะนำตัวสั้นๆ...เริ่มจากคุณ”ผมบอกนักศึกษาทั้งหมดด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนจะจ้องให้นักศึกษาผู้หญิงคนที่นั่งอยู่หัวแถว
“อ่อ...นางสาว ญารัตร แสงทองคะ...ชื่อเล่นปุ้ย...อยากจะเข้าฝึกงานแผนกบุคคลค่ะ”คนแรกยืนขึ้นก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างติดขัดอาจจะเพราะผมจ้องอยู่ด้วยก็ได้มั้ง
ความจริงผมไม่ได้จ้องด้วยแค่มองเฉยๆต่างหาก...ไม่เข้าใจเลยว่าหน้าตาผมมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?
จากนั้นคนต่อๆไปก็เริ่มแนะนำตัวกันไปเรื่อยๆซึ่งผมก็พยายามจดจำชื่อและหน้าตาของแต่ละคนให้ได้ถึงมันจะค่อนข้างยากแต่ผมค่อนข้างถนัดเรื่องนี้จนเคยมีข่าวออกมาว่าผมเป็นพวกชอบจับผิดชาวบ้าน
นักศึกษาทั้ง8คนได้แนะนำตัวเสร็จแล้วตอนนี้เหลืออยู่2คนซึ่งคนสุดท้ายเป็นคนที่ผมเล็งเอาไว้อยู่ไม่รู้ว่าจะอยากมาอยู่แผนกอะไรนะ...พอคิดไปคิดมาผมก็ว่าจะไม่เอาเด็กคนนี้มาทำงานด้วยแล้ว...นักศึกษาที่ยังไม่มีประสบการณ์อาจทำให้งานล่าช้าและมีโอกาสผิดพลาดค่อนข้างสูง
“ผมนาย พงศร ไมรยราศ...ชื่อเล่นต้องครับ...อยากเข้าฝึกงานในแผนกเทคนิคครับ”ชายคนรองสุดท้ายเอ่ยขึ้นด้วยเสียงดังฟังชัดดูทะมัดทะแมงดี
และแล้วก็มาถึงคนสุดท้าย
“สวัสดีครับ...ผมชื่อนายปิณชาน์ สิวารัตนิวงศ์ครับ...ชื่อเล่นบัต...อยากเข้าฝึกงาน...แผนกไหนก็ได้ครับแต่อยากอยู่แผนกเดียวกับพี่นะครับ”สิ้นเสียงหวานเหมือนกำลังจีบหญิงของนักศึกษาคนสุดท้ายคิ้วผมข้างขวาผมก็กระตุกทันที
เด็กนี่...กล้าไม่ใช่เล่น
ตลอดการแนะนำตัวทำให้ผมมองนายปิณชาน์ได้มากขึ้นกว่าตอนที่นั่งอยู่...ชายผิวขาวสูงประมาณ180กว่า...คิดว่าน่าจะเท่าๆกับผมหน้าตาก็ดูดีน่าจะป๊อบในหมู่สาวๆน่าดู...ผมสีดำตามธรรมชาติที่ถูกสไลด์ตามสไตล์เกาหลีที่กำลังมาแรงทำให้เพิ่มความดูดีอีกหลายเท่า
แต่...ถึงบุคลิกจะดูดีแต่คำพูดจาที่ดูเหมือนไม่เคารพผู้ใหญ่นั่นควรจะสั่งสอนสักหน่อยใช่ไหม?
พึ่งเข้ามาแต่ก็ทำกิริยาไม่สุภาพแบบนี้เดี๋ยวได้ถูกเกลียดเอาหรอก...
ถึงผมจะจ้องแล้วปิณชาน์...ชื่อเล่นอะไรนะ?
อ้อ...บัต...นั่นแหละถึงเขาจะไม่กลัวสายตาที่ผมจ้องไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่กลัวคำที่ผมพูดนี่...ใครๆก็บอกว่าคำพูดผมมันฆ่าคนได้
ผมละอยากจะหัวเราะ
คำพูดที่ผมพูดส่วนมากมันคือความจริงที่หลายๆคนมองข้ามไปต่างหากล่ะ
มาดูกันว่าจะแน่สักแค่ไหน?...
นาย ปิณชาน์!!
“คุณคิดว่าที่ที่คุณอยู่ตอนนี้จะมาเล่นได้เหรอครับ?...ที่นี่ไม่ใช่มหาลัยและผมไม่ใช่เพื่อนคุณกรุณาวางตัวให้เหมาะสมด้วยคุณปิณชาน์”ผมบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชาพร้อมๆกับจ้องหน้าคนตรงหน้าที่หุบยิ้มทันที
ดูท่าที่ผมทำจะได้ผลนะ
เขาต้องเรียนรู้อีกมากถ้าอยากที่จะอยู่และทำงานในบริษัทนี้
เพราะการทำงานมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ
“ผมขอโทษครับ...แต่สิ่งที่ผมพูดมันเป็นความจริงนะครับ”ปิณชาน์เอ่ยออกมาด้วยความสำนึกอันนี้ผมสัมผัสได้และกำลังจะให้อภัยแต่สิ่งที่เขาพูดตามมาทำให้ผมกลืนคำว่าอภัยลงคอไปจดหมด...แถมยังมีการส่งยิ้มมาปิดท้ายด้วย
นี่ผมกำลังถูกเล่นปีนเกลียว?
ฮะฮะฮะ...อยากขำชะมัดเลย...พึ่งเคยเจอเรื่องแบบนี้ครั้งแรก...น่าสนุกดีนะ
เหมือนว่าเขาจะรู้ว่าผมไม่ได้โกรธจริงจังเพียงแค่อยากสั่งสอนให้รู้เท่านั้น...แล้วเขารู้ได้ยังไงล่ะ?
คนที่จะรู้ว่าความจริงผมเป็นคนยังไงมีแค่คนในครอบครัวเท่านั้น...แล้วเด็กที่พึ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมงจะมองผมออกขนาดนั้นเลยเหรอ?
ขนาดพนักงานในบริษัท...ไม่สิ...เอาใกล้ๆกว่านั้น...ขนาดเลขาผมที่ทำงานด้วยกันทุกวันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำแล้วอีกฝ่ายเป็นใครกัน?
แต่ผมไม่คิดว่าเขาจะมองผมออกทั้งหมดหรอก...มีคนมากหมายหลากหลายที่อยากเลี่ยงผมแต่เขาต้องการจะอยู่ใกล้ๆผม...งั้นถ้าอยากมาอยู่ด้วยก็มาเจอกันสักตั้งเป็นไงล่ะนายปิณชาน์แล้วจะได้รู้กันว่าสิ่งที่นายแสดงออกมันคือการรู้ถึงตัวตนจริงๆของผมหรือว่าแค่ความกล้าหาญเข้าขั้นบ้าบิ่นกันแน่
“สำหรับพวกคุณ...ผมจะให้ไปฝึกงานตามแผนกที่ต้องการได้...ส่วนคุณ...”ผมหันไปบอกนักศึกษาทั้ง9คนที่มองมาทางผมสลับกับเพื่อนตัวเอง
“คำขานล่ะ”ผมถามขึ้นเมื่อทั้งห้องยังตกอยู่ในความเงียบ
“ครับ/ค่ะ”นักศึกษาทั้ง9ขานรับอย่างพร้อมเพียง
“ไปหาคุณวิริณคนที่อยู่เมื่อสักครู่นี้แล้วบอกว่าผมให้พวกคุณไปที่แผนกไหนบ้างหลังจากนั้นเธอจะพาพวกคุณไปเอง...เข้าใจไหม?”ผมเอ่ยเสียงเรียบ
“ครับ/ค่ะ”เสียงขานรับดังขึ้นพร้อมกับก่อนจะค่อยๆทยอยลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องไปก่อนจะออกไปมีการมองไปที่นาย ปิณชาน์ก่อนจะส่งสายตาประมาณว่า
‘ ขอให้โชคดีนะ’
เฮ่อ...เด็กสมัยนี้นี่
“ส่วนคุณ”ผมหันไปเรียกเมื่อนักศึกษาที่เหลือออกจากห้องไปหมดแล้ว
“ครับพี่วิทย์”คนต้องหน้าขานรับผมเสียงดังแถมยังยืนตรงด้วย
ท่าทางตลกดีแฮะ
ไม่ได้ๆห้ามหลุดตรงนี้เด็ดขาดนะ
“อยากมาทำงานกับผมเหรอ?”ผมถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ครับ”ปิณชาน์เอ่ยเสียงหนักแน่นจนผมต้องแอบยิ้มที่มุมปาก
“ผมไม่ต้องการคนที่ไม่มีความสามารถ”ผมบอกออกไปตามตรง
“ผมมั่นใจว่าจะทำให้พี่ต้องการผมได้ครับ”คำพูดที่ส่อสองแง่สองง่ามดังขึ้นพร้อมกับสายตาที่เป็นประกายบ่งบอกว่าคนตรงหน้าเอาจริงมากกับคำพูดนี้
“หึ...งั้นมาลองดูหน่อยไหมล่ะ?”ผมบอกเบาๆแต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้เด็กตรงหน้าส่งยิ้มกว้างพร้อมกับพยักหน้ารัวๆ
“รบกวนด้วยครับ”
หลังจากนั้นผมก็พาปิณชาน์...ผมควรจะเรียกชื่อเล่นเขาดีไหม?
หรือควรจะชื่อจริงดี?
ชื่อจริงละกันเพราะผมไม่ได้สนิทกับเขาถึงขนาดจะเรียกชื่อเล่นหรอก...ขนาดเลขาตัวเองยังเรียกชื่อจริงเลยนิ
ก็นั่นล่ะ...หลังจากนั้นผมก็พาปิณชาน์ขึ้นมาที่ชั้น9แล้วเข้ามที่ห้องทำงานผม...ถึงจะเรียกว่าห้องทำงานแต่ก็เรียกว่าเหมือนออฟฟิชขนาดเล็กแหละเพราะภายในห้องมีลูกน้องและเลขาผมรวมแล้ว5คน...เมื่อเปิดเข้าไปด้านหน้าก็จะเจอกับคุณพรพิมพ์ซึ่งก็คล้ายฝ่ายประชาสัมพันธ์เวลามีคนมาก็จะมาติดต่อที่เธอนี่แหละ...
คนต่อมาคือนาย วีรล เป็นคนที่ช่วยผมในการรวบรวมเอกสารที่จำเป็นก่อนจะนำมาให้ผม...อีกคนคือนาย ประพจน์ เป็นคนที่ดูแลเรื่องระบบคอมพิวเตอร์เพราะผมค่อนข้างไม่ถนัดพวกเทคโนโลยีเลยจริงๆและคนสุดท้ายคือ นาง มารญา เป็นคนที่ช่วยผมในการติดต่อและประสานงานกับแผนกต่างๆ
อ้อ...รู้สึกว่าผมจะลืมบอกไปว่าสีประจำชั้น9นี้คือสีฟ้า...แต่เป็นฟ้าโทนสว่างดูสบายตาเหมือนได้ลอยอยู่บนท้องฟ้าเลย
ส่วนคนที่5ก็เลขาผมนั่นแหละ...ทั้ง5คนเป็นคนที่ผมคัดเลือกด้วยตัวเองว่าไว้ใจได้และมีความรับผิดชอบสูง
ผมได้พาปิณชาน์มาแนะนำตัวกับทั้ง5คนก่อนจะให้เขาตามผมเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัวเพื่อสั่งงาน...ผมเดินมานั่งที่เก้าอี้กลางห้องแล้วเงยหน้ามองปิณชาน์ที่เดินเข้ามาที่ผมที่โต๊ะด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม
“เป็นไงบ้าง...จำพวกพี่เขาได้ไหม?”ผมถามคนตรงหน้าออกไป
“ครับ...ผมมั่นใจว่าจะสามารถสนิทกับพี่ๆทุกคนได้ครับ”ปิณชาน์ตอบเสียงดังฟังชัดก่อนจะยิ้มให้ผม...แต่ไม่ใช่ยิ้มกว้างแบบตอนแรกแล้วล่ะ
ยิ้มแบบนี้ค่อยน่าดูหน่อย
“ก็ดี”
“กับพี่วิทย์ด้วยนะครับ”ประโยคต่อมาทำให้ผมชะงักก่อนจะจ้องปิณชาน์เขม็ง
“การประจบสอพลอไม่ได้ทำให้คุณได้Aในใบเกรดหรอกนะ”ผมพูดออกไปตามตรง
การสนิทกันอาจทำให้ผมให้Aกับเขาไปง่ายๆ...คงจะคิดแบบนั้นสินะ
แต่เสียใจด้วยที่ผมเป็นคนที่ชอบมองการกระทำมากกว่าคำพูด
“ผมไม่ได้ต้องการAหรอกครับ...เกรดไม่ได้เป็นตัวบ่งบอกถึงความสามารถในการทำงานของคน”ปิณชาน์ตอบผมด้วยน้ำเสียงแน่วแน่
“แต่เกรดเป็นตัวบ่งบอกถึงความรับผิดชอบต่อสิ่งที่ได้รับ”ผมเองก็ตอบกลับไปเช่นกัน
ถ้าคิดว่าจะชนะผมได้ก็มาลองดู
“ก็ใช่ครับ...แต่ผมอยากได้ความเชื่อใจจากพี่นะ...แล้วพี่น่ะไม่ได้ชื่อพี่วิทย์ไม่ใช่เหรอครับ?”สิ้นคำถามของปิณชาน์ผมก็ยืนขึ้นทันที
“คุณ...หมายความว่ายังไง?”ผมถามด้วยน้ำเสียงที่กดดัน
บอกว่าวิทย์ไม่ใช่ชื่อผมงั้นเหรอ?
เด็กที่พึ่งรู้จักกันทำไมถึงได้รู้เรื่องนี้ล่ะ?
“ก็ถ้าจำไม่ผิด...ไม่น่าใช่พี่วิทย์แต่เป็น... ‘พี่คุณ’ ..ใช่รึเปล่าครับ?”ปิณชาน์บอกผมด้วยรอยยิ้ม
“...”ผมถึงกลับไปไม่ถูกเลย...ทำไมถึงรู้ชื่อเล่นจริงๆผมได้
ขนาดคนในบริษัทยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย
แล้วทำไมเด็กนี่ถึง...
“เงียบแปลว่าถูกสินะแต่เท่าที่ดูคนในบริษัทคงไม่มีใครรู้ใช่ไหมครับ?...แบบนี้ก็เหมือนผมเป็นคนเดียวที่รู้เลยสิ...ดีใจจังเลย”ปิณชาน์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริง
“ทำไมคุณถึงรู้เรื่องนี้?!”ผมจ้องหน้าเขาเขม็งก่อนจะถามออกไปด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“งั้นเรามาเล่นเกมส์กันไหม?...ถ้าผมบอกผิดแม้แต่ครั้งเดียวผมจะยอมบอกว่าผมรู้ได้ยังไง?”ปิณชาน์ถามด้วยน้ำเสียงที่นึกสนุกและแววตาที่เป็นประกาย
“ทำไมผมต้องเล่นด้วย?...มันไม่จำเป็นสักนิด”ผบอกออกไปตามตรง
ทำไมผมต้องมาทำตามที่เด็กคนนึงสั่งด้วยล่ะ
ฝันไปเถอะ!!
“งั้นก็ไม่เป็นไร...พี่คุณก็แค่ไม่รู้ต่อไปเท่านั้นเอง”ปิณชาน์บอกด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“ห้ามเรียกชื่อนั้นนะ!!”ผมตะโกนขึ้นทันที
ชื่อน่าอายนั่นผมไม่ต้องการให้ใครรู้และเรียกทั้งนั้น...โดยเฉพาะกับเด็กที่พึ่งรู้จักกันแบบนี้
“ถ้างั้นก็มาเล่นเกมส์กัน...ไม่งั้นผมจะเรียกแบบนี้ทุกวันเลย”ปิณชาน์บอกเบาๆก่อนจะขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆผม
ทำไมผมรู้สึกว่าตัวเองถูกต้อนอยู่ได้ละเนี่ย
นี่ผมไม่มีทางเลือกแล้วใช่ไหม?
“...ก็ได้...ว่ามาสิ”ผมเม้มปากแน่นก่อนจะเอ่ยออกไปเสียงเบา
“ผมจะพูดข้อมูลของพี่คุณวันละ1อย่างถ้าวันไหนผมตอบผิดผมจะบอกว่าผมรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”ปิณชาน์พูดขึ้นทันดีด้วยแววตาที่เป็นประกายเหมือนกำลังมีความสุขอยู่เลย
“แล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะ...ไม่แน่นะผมอาจจะโกหกคุณก็ได้”ผมถามออกไปตามตรง
เขาเอาอะไรมามั่นใจว่าผมจะไม่โกง
โดยเฉพาะเรื่องที่เขาพูดจะเป็นเรื่องของผม...ถ้าผมบอกว่าไม่จริงเขาก็แพ้แล้ว
“งั้นเริ่มตั้งแต่วันนี้เลย...ข้อแรก...พี่จะไม่โกหกเพราะพี่เป็นคนที่มีความสื่อสัตย์สูงมาก...ผมมั่นใจ...และอีกอย่างนึงคือ...ผมเชื่อใจพี่”ปิณชาน์บอกผมพร้อมรอยยิ้ม...
รอยยิ้มที่ดูมีความสุขมากเมื่อพูดถึงผม
ผมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมเขาถึงได้มาเชื่อใจผมแบบนี้
แต่ข้อแรกที่เขาบอก...
มันเป็นความจริง
.............................................................................
สวัสดีคะ
มาต่อแล้วนะคะ
ความจริงจะมาต่อตั้งแต่เมื่อวานแต่เกิดมีธุระเข้ามากระทันหันน่ะคะ
ครั้งนี้เราจะเว้นวรรคให้สั้นลงแล้วนะคะ
มีอะไรสามารถติชมได้คะ
ตอนนี้ได้เปิดตัวพระเอกของเราแล้วนะคะ...มาดูกันต่อว่าความสัมพันธ์ของคู่นี้จะไปต่อในทิศทางไหน
ติดตามกันต่อในตอนหน้าด้วยนะคะ :mew1:
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังที่มีให้นะคะ...ทั้งคนที่ตามมาจากเรื่องก่อนและคนอ่านหน้าใหม่ด้วยนะ
ขอฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะ :bye2:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
พี่คุณกำลังถูกบัตจีบอยู่รู้ตัวหรือเปล่าค้าา :hao7: น้องไม่ได้ปีนเกลียวอย่างที่พี่เข้าใจสักนิดเลยนะคะนั่น ^^
-
น้องบัตรุกเร็วนะคะเนี่ย
แต่พี่คุณการ์ดแข็งกว่าพี่นัทเยอะะะะเลยนะ
สุ้ๆนะน้องงง XD
-
แบบนี้แสดงว่าตอนพี่คุณไปเล่นกับบรรดาน้องหมา น้องบัตน่าจะแอบเห็นอยู่ใช่ไหมเนี่ย
ถึงได้รู้ทั้งข้อมูลส่วนตัว รู้ทั้งนิสัยใจคอ แล้วก็ดูไม่กลัวพี่คุณด้วย
ส่วนตัวชอบฝ่ายรุกอายุน้อยกว่าอยู่แล้วค่ะ โดยเฉพาะเมะลูกหมาตัวโตนี่ก็ช๊อบชอบ
เวลาเข้ามาอ้อนเข้ามาคลอเคลียแล้วรู้สึกมุ้งมิ้งมากมาย รอติดตามต่อไปค่า
-
มาตามเรื่องนี้ด้วยยยย พี่คุณกับน้องบัต :hao7:
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่3►►ถึงเจ้าของสุนัข
“วิ๊วววว~...”ปภิณวิทย์ผิวปากอยู่หน้ารั้วบ้านหลังเดิมๆ
อย่าถามนะว่าหลังจากนั้นมันเป็นยังไง?
ก็ได้ๆ...งั้นขอย้อนกลับไปหน่อยละกัน
“ผมพูดถูกไหมครับพี่คุณ?”ปิณชาน์ถามผมด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความมั่นใจ
“...แล้วจะทำไม?”ผมไม่ตอบแต่ถามกลับไปแทน
ใครจะไปยอมบอกว่า...
ถูกต้องนะครับ!!
งั้นเหรอ?...ฝันไปเถอะ!
“ฮะฮะฮะ...พี่นี่นะ...เลี่ยงเก่งจังครับแต่เอาเถอะ...ครั้งนี้ผมยอมก็ได้...ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ก่อนกลับบ้านผมจะเข้ามาหาพี่ที่นี่แล้วบอก1ข้อในทุกๆวันได้ไหมครับ?”ปิณชาน์บอกผมหลังจากที่หัวเราะเสร็จ
ทำไมเขาถึงได้อารมณ์ดีแบบนี้นะ?
มีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นงั้นเหรอ?
ผมมองท่าทางของปิณชาน์ที่ดูร่าเริงเกินเหตุ...ทั้งปาก ทั้งตา ทั้งหน้าและท่าทางดูยังไงก็ดูเหมือนคนที่มีความสุขมากๆ
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“ทำไมถึงได้ดูมีความสุขแบบนั้นล่ะ?”ผมไม่ตอบคำถามแต่ถามกลับอีกครั้งนึงด้วยความอยากรู้
“เพราะได้อยู่ข้างๆพี่ไง”ปิณชาน์ตอบผมกลับมาแทบจะทันทีแถมยังยิ้มกว้างด้วย
แต่คำตอบของเขาไม่ได้ไขข้อกระจ่างให้ผมได้เลยสักนิดเดียว
“ข้างผม?...หมายความว่ายังไง?”ผมถามต่อไปอีก...ผมมั่นใจว่าเรื่องนี้ต้องมีอะไรเกี่ยวกับผมแน่นอน
แต่ผมไม่รู้ว่าคืออะไร
และผมต้องการที่จะรู้
“บอกไม่ได้ครับ...ถ้าผมตอบผิดผมจะบอก1อย่างที่พี่อยากรู้ตามนี้นะครับ?...อ้อ...แล้วคำตอบผมล่ะผมมาหาพี่ก่อนเลิกงานได้ไหม?”ปิณชาน์ถามขึ้นอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม
ผมไม่เข้าใจเขาจริงๆ
ทำไมผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะแพ้นะ
“เข้าใจแล้วๆ...กลับไปได้แล้ว”ผมบอกปัด...ถึงจะตื้อถามยังไงก็คงไม่ได้คำตอบอยู่ดีสินนะ
ถ้างั้นผมจะรอวันที่นาย ปิณชาน์ จะต้องแพ้
ไม่มีทางที่เขาจะรู้ทุกเรื่องของผมหรอก
เพราะบางอย่างผมยังไม่รู้ตัวเองเลย
“แล้วเจอกันพรุ่งนี้ครับ...พี่คุณ”ปิณชาน์บอกลาผมพร้อมรอยยิ้ม
“บอกว่าอย่าเรียกไง!!”ผมตะโกนขึ้นทันทีแต่ก็ไม่ทันแล้ว ปิณชาน์หายแว๊บไปเลย
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
ผมรู้สึกเหมือนเส้นเลือดในสมองกำลังเต้นตุบๆถี่รัว
ทั้งๆที่ไม่รู้สึกเครียดแต่กับปวดหัว
“ให้ตายเถอะ...”ผมพึมพำเบาๆก่อนจะตั้งสติลบเรื่องของปิณชาน์ออกจากหัวและเริ่มอ่านเอกสารที่พึ่งเข้ามาใหม่เมื่อสักครู่นี้
ผมใช้เวลาในการอ่านเอกสารประมาณชั่วโมงกว่าๆก่อนจะจัดเรียงเอกสารให้เรียบร้อยและเดินออกจากห้องทำงานเพื่อลงไปที่จอดรถ
“จะกลับแล้วเหรอค่ะ?”คุณพรพัฒน์ถามผมด้วยรอยยิ้ม
“ใช่...ได้เวลาเลิกงานแล้วคุณกลับเลยก็ได้งานที่เหลือค่อยมาต่อพรุ่งนี้”ผมตอบคุณพรพัฒน์ก่อนจะบอกออกไปเมื่มองดูงานที่วางอยู่เต็มโต๊ะของเธอ
“ขอบคุณค่ะคุณวิทย์”เธอยกมือไหว้ผมก่อนจะเริ่มเก็บเอกสารให้เป็นระเบียบ
ผมขับรถออกมาจากบริษัท...วันนี้ใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าจะกลับมาถึงคอนโดเพราะรถติดมากกว่าปกติ...เมื่อเลี้ยวรถมาจอดในที่จอดรถแล้วผมก็ลงจากรถพร้อมทั้งดูนาฬิกาข้อมือ
“6โมงเหรอ?”ผมพึมพำเบาๆพร้อมกับใช้ความคิด
วันนี้ผมอยากไปเล่นกับเหล่าน้องๆผมจังเลยแถมมีเรื่องระบายตั้งเยอะแยะ...แต่ก็ไม่รู้ว่าเจ้าของพวกมันจะกลับมารึยัง?
ถ้ากลับมาแล้วผมคงต้องเดินกลับมา
ถ้างั้นไม่ต้องเสียเวลาเดินไปจะดีกว่าไหม?
แต่ก็ไม่อยากเก็บความเครียดไว้เยอะๆนี่นา
เอายังไงดีนะ
“...ถือว่าไปเดินออกกำลังกายละกัน”
และปัจจุบันผมก็มายืนผิวปากอยู่หน้ารั้วนี่แหละครับ
ผมด่อมๆมองๆอยู่น่ารั้วสักพักก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อรู้สึกว่าเจ้าของจะยังไม่กลับ...ถือว่าเป็นโชคดีของผมเลยล่ะ
โฮ่ง!
โฮ่ง!
โฮ่ง!
“อ่า~...น้องๆของพี่คุณ...มานี่มา...คิดถึงที่สุดเลย~”ผมยิ้มหน้าบานทันทีเมื่อสุนัขทั้ง4ตัววิ่งมาทางผมก่อนจะกระโดดเกาะรั้ว
“ไงสาวสวยเรนจัง...ฮื้ออ~...ทำไมหนูดูผอมจังเลยล่ะ...ได้กินข้าวครบทุกมื้อไหมค่ะ?”ผมถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
ก่อนนจะเปลี่ยนไปลูบซัมเมอร์ไซบีเรียนสีน้ำตาลบ้าง
“สุดหล่อของพี่...เป็นไงบ้างครับ?...สบายดีไหมเอ่ย?”ผมถามพร้อมกับกอดซัมเมอร์แน่น
พันธุ์ไซบีเรียนเนี่ยขนนุ่มจริงๆเลย
ผมล่ะชอบสุดๆเลย
โฮ่ง!
“อ๊ะ...รู้แล้วๆพี่ไม่ลืมเราหรอกน่าสปิง...ฮื้มม~..หนุ่มหล่อของพี่...น่ารักที่สุดเลย”ผมหันไปตามเสียงเห่าเรียกของสปิงก่อนจะลูบหัวของมันเบาๆโดยที่ยังไม่ปล่อยซัมเมอร์ออกจากอ้อมกอด
เวลาที่ได้อยู่กับพวกสุนัขนี่เหมือนลืมความเครียดทั้งหมดที่เจอมาเลยนะ
ผมล่ะอยากเลี้ยงสุนัขสัก2ตัวจะได้กอด หอมและฟัดมันทั้งวันเลย...แต่ด้วยความที่ผมอยู่ที่คอนโดทำให้ไม่อนุญาติให้เลี้ยงสุนัขได้ทำให้ผมรู้สึกเศร้าเหมือนกันแต่พอคิดไปคิดมา...ผมเองต้องทำงานเกือบทุกวันแถมยังกลับบ้านเย็นอีกการที่เลี้ยงพวกมันผมคงจะให้เวลากับพวกมันได้ไม่ดีพอ
ถ้าผมไม่มีทั้งเวลาและความพร้อมผมก็ไม่ควรที่จะเลี้ยง
เพราะงั้นก็ขอมาเล่นที่นี่แทนละกันนะ
โฮ่ง!
“โอ๊ะ...รู้แล้วๆ...จะเล่นอันนี้เหรอ...ว้าว~...ของเล่นใหม่ด้วยงั้นเหรอ?”ผมถามเรนที่คาบลูกบอลยางสีแดงสลับน้ำเงินมาให้ผม
ไม่อยากจะบอกหรอกนะว่าของเล่นเกือบทุกชิ้นของที่นี่น่ะผ่านมือผมมาหมดแล้ว...ถ้าเกิดมีคดีอะไรเกิดขึ้นแล้วตรวจสอบลายนิ้วมือละก็ผมได้เป็นผู้ต้องสงสัยอันดับ1แน่ๆ
หื้ออ~...รู้สึกเหมือนผมลืมอะไรไป
“อ๊ะ...ออมทั่มอยู่ไหน?”ผมพึมพำพร้อมกับมองไปรอบๆแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของสุนัขพันธุ์โกลเด้นขนสีน้ำตาลเข้มเลยสักนิด
หายไปไหน?
“ออมทั่ม!”ผมลองตะโกนเรียกดูแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของมันเลย
รู้สึกใจไม่ดีเลยแฮะ
“ออทั่ม!!!”ผมตะโกนเรียกเสียงดังขึ้น
ตึก ตึก ตึก
“อ่า~...ออทั่ม”ผมได้ยินเสียงฝีเท่าพร้อมๆกับโกลเด้นสีน้ำตาเข้มเดินมาทางนี้อย่างช้าๆ
ผิดปกติสุดๆเลย
ปกติออทั่มเป็นสาวร่าเริงไม่มีทางที่จะค่อยๆเดินมาแบบนี้แน่
“เป็นอะไรออทั่ม...เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”ผมนั่งลงตรงหน้าของออทั่มเพราะมันไม่ยอมกระโดดขึ้นมาเหมือนทุกทีทำให้ผมรู้สึกกังวลมาก
หงิ๋งงง~
เสียงครางเบาๆดังขึ้นเมื่อผมยื่นมือเข้าไปลูบมันเบาๆ...รั้วของที่นี่มีช่องว่างอยู่ผมเลยยื่นมือเข้าไปได้อย่างสบายๆ
“...เป็นอะไรไปฮึ?”ผมถามเบาๆแต่มันคงตอบผมไม่ได้หรอก
ถ้าตอบออกมาจริงๆผมนี่แหละที่จะวิ่งน่ะ
ว่าแต่เจ้าของเขาจะรู้ไหมนะว่าออทั่มไม่ปกติน่ะ?
หรือบางทีอาจจะป่วยอยู่ก็ได้?
ต้องพาไปหาหมอ?
ไม่สิถ้าเจ้าของกลับมาแล้วไม่เจอได้เกิดเรื่องแน่ๆ
ผมว่าเจ้าของน่าจะรู้นะเพราะการที่อยู่ด้วยกันทุกๆวันเมื่อมีบางอย่างผิดปกติก็คงจะสังเกตุเห็นได้ไม่ยาก...แต่ถ้าเจ้าของไม่สังเกตล่ะ
แล้วถ้าเกิดอาการหนักขึ้นมา
“...โอ๊ย!...เครียด...ทำไงดีเนี่ย?”ผมพึมพำขณะที่ลูบออทั่มอยู่ไม่ห่าง
ผมควรจะบอกเจ้าของพวกมันดีไหม?
ถ้าบอกเจ้าของก็คงรู้ว่ามีคนมีเล่นกับสุนัขของเขาบ่อยๆแต่ว่าผมเองก็ไม่ได้สร้างความเสียหายอะไรให้นี่นา...เพราะงั้นผมก็ไม่ควรจะกลัวใช่ไหม?
“งั้นบอกก็ได้”ผมพึมพำออกมาเมื่อตัดสินใจแล้ว
เอ๊ะ...แล้วผมจะบอกเจ้าของยังไงดีล่ะ?
เบอร์ก็ไม่มี
ชื่อก็ไม่รู้จัก
“อืมม~...”ผมกำลังใช้ความคิดอย่างหนักเลยล่ะ...มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะหาเจ้าของในตอนนี้....ถ้าจะให้รอจนเจ้าของกลับมามันก็ดูเหมือนพวกโรคจิตที่มายืนรออยู่หน้าบ้านใช่ไหม?
“จริงสิ!...แบบนี้ก็ได้นี่นา”อยู่ๆในหัวผมก็ผุดความคิดนึงขึ้นมา
ผมหยิบปากกาที่แหน็บอยู่ที่กระเป๋าเสื้อออกมาพร้อมๆกับกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กที่ผมมักจะพกติดตัวไว้เสมอเผื่อมีเรื่องที่ต้องจดจะได้ไม่ต้องเสียเวลาในการหากระดาษ
“......อืม~...ประมาณนี้พอมั้ง”ผมเขียนข้อความบางอย่างลงในโน้ตแผ่นเล็กก่อนจะชูขึ้นพร้อมกับพึมพำเบาๆแล้วเดินไปที่ประตูหน้า
“....แบบนี้ก็โอเค”ผมพูดขึ้นเบาๆเมื่อติดกระดาษโน้ตที่รั้วตรงประตูเปิดเข้าออกด้านหน้า
“สปิง...ซัมเมอร์...เรน...ดูแลออทั่มดีๆด้วยนะ...ออทั่มหายเร็วๆนะเดี๋ยวพี่คุณจะมาหาใหม่”ผทบอกลาสุนัขทั้ง4ตัวด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับไป
ระหว่างทางที่เดินกลับเรื่องของนายปิณชาน์ก็ผุดขึ้นมาในหัวผมอีกครั้งนึง...จากคำพูดของเขาทำให้ผมคิดได้ว่าจะเคยเจอกันหรือรู้จักมาก่อนแน่ๆแต่ผมไม่รู้สึกคุ้นทั้งชื่อหรือหน้าตาของเขาเลยสักนิด...และผมไม่ใช่คนขี้ลืมด้วย
ตกลงนายเป็นใครกันแน่นะ...
นาย ปิณชาน์ สิวารัตนิวงศ์
.............................................................................................
สวัสดีคะ
มาอัพตอนต่อไปแล้วนะ
ตอนนี้ค่อนข้างสั้นไว้จะมาแก้ตัวให้ยาวขึ้นตอนหน้านะคะ
ขอสปอยนิดนึงว่าตอนหน้าพระเอกเราจะเป็นคนเล่าเรื่องคะ
วันก่อนเราได้ไปดู Jurassic World มาทำให้รู้สึกอยากแต่งเรื่องระหว่างมนุษย์กับไดโนเสาร์มากถ้าอดใจไม่ไหวจริงๆเพื่อนๆอาจได้อ่านนิยายแนวใหม่จากเราก็ได้นะคะ
ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจและทุกๆคอมเม้นท์นะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าเร็วๆนี้คะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
เริ่มมีการสื่อสารระหว่างกันแล้วสิน้าา :-[ ..
-
เราว่า น้องบัต ต้องเป็นเจ้าของหมาน้อยทั้งสี่ตัวแน่เลย
อ่านตอนที่ พี่คุณ เล่นกับน้องหมาแล้วอยากเล่นบ้างจัง อยากเลี้ยงด้วย แต่ที่บ้านไม่อำนวยเลยอดเลี้ยง
รอตอนต่อไปจ้า
-
แรพเตอร์ๆๆๆๆๆๆ น่ารักมากกกกกค่ะ เกือบจะคล้ายๆกับน้องหมานะ แต่มันโครตดุไปหน่อยยยยย
-
:man1:
-
น้องบัตนี่เจ้าของนุ้งหมาทั้ง 4 ตัวชัดๆเรยพี่คุณ
เอะใจเร็วๆสิพี่คุณ~~~~!! 5555
ปล. คนกะไดโนเสาร์ น่าสนมากๆเรยคร้าาา *0*
-
มาแล้ววว ตามมาจากเรื่องหมาเทมพี่นัทค่าาา กิ๊วว เรื่องนี้ก็คงจะน่ารักกก :m3: :m3:
-
บัตต้องเป็นเจ้าของหมาแน่ๆเลย :hao7:
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่4►►โน้ตแผ่นเล็ก
“เฮ้ย!บัตเตอร์อย่าพึ่งรีบกลับดิวะ!!”เสียงของต้องเพื่อนสนิทของเด็กหนุ่มคนนึงดังขึ้นเมื่อปิณชาน์ขอตัวกลับก่อน...ต้องเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยม.ปลายที่เข้ามหาลัยที่เดียวกันและคณะเดียวกัน...ต้องเป็นหนุ่มผิวธรรมดาไม่ขาวและก็ไม่แทนกึ่งๆอ่ะนะ...รูปร่างสูงโปร่งประมาณ180หน้าตาธรรมดาแต่เก่งเรื่องการม้อหญิง
วันนี้พวกเราทั้ง10คนได้เริ่มฝึกงานที่บริษัทธนาสินเป็นวันแรก...ความจริงก็แค่แนะนำตัวเท่านั้นเอง...ขากลับเพื่อนๆก็เลยนัดกันมาดื่มฉลองเนื่องในโอกาสที่ได้ฝึกงานในแผนกที่ตนเองต้องการ...ซึ่งผมเองก็ดีใจมาก...ดีใจที่สุดที่คนคนนั้นยอมให้ผมไปทำงานด้วย
‘พี่คุณ’
พี่เขาจะรู้ไหมว่าได้ช่วยผมให้ออกจากความมืดโดยที่พี่เขาไม่รู้ตัว...ถ้าผมไม่ได้พี่คุณช่วยไว้ป่านนี้ผมก็คงจะขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง...เมาจนไม่เป็นผู้เป็นคน...
ไม่ได้เป็นคนที่ร่าเริงเหมือนในตอนนี้
“นี่มันจะ2ทุ่มแล้วน้องๆที่บ้านรอกินข้าวอยู่เว้ย!”ผมหันไปบอกไอ้ต้องเบาๆด้วยรอยยิ้ม
“น้องอีกและ...ชีวิตมึงนี่มีแต่น้องๆรึไงเนี่ยมากับพวกกูทีไรก็กลับเร็วตลอดเอาแต่อ้างว่าน้องยังไม่ได้กินข้าว!”เสียงของไอ้เดย์ดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความงอนเล็กน้อย
เดย์เป็นเพื่อคณะเดียวกับผม...แถมเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันในวงเหล้าด้วยเลยค่อนข้างสนิทกัน...เดย์เป็นชายหนุ่มผิวสีแทนสูง180กว่าๆหุ่นนักกีฬาหน้าตาหล่อคมจนเป็นที่คลั่งไคล้ของสาวแต่มันน่ะเพลย์บอยตัวพ่อเลยล่ะ
“ฮะฮะฮะ...ก็น้องกูแกะข้าวกินเองไม่ได้นิ”ผมหัวเราะก่อนจะตอบกลับไป
“แหมๆ...น้องของบัตน่ารักจะตายฝ้ายก็ชอบนะ”เสียงของผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆต้องดังขึ้นด้วยรอยยิ้ม...ฝ้ายเป็หญิงสาวผิวขาวผมยาวสีดำสลวยหน้าตางามงดเป็นที่ต้องตาของชายหลายๆคนแต่เจ้าตัวประกาศว่าไม่ชอบผู้ชายทำให้ผู้ชายหลายคนอกหักดังเป๊าะ
“งั้น...แก้วนี้หมดแล้วค่อยให้มันไป...โอเคนะไอ้เดย์”เสียงของชายอีกคนที่ชื่อกายดังขึ้นพร้อมกับยื่นแก้วเหล้าที่พึ่งเติมจนเต็มส่งมาให้ผม
กายเป็นผู้ชายผิวค่อนข้างดำทำผมสีน้ำตาลอ่อนหน้าตาปกติ...แต่นิสัยเจ้าเล่ห์พอตัวเลยล่ะ...ถ้าเป็นไปได้อย่างเข้าไปยุ่งดีกว่า...555...ผมหมายถึงกับผู้หญิงนะ
“ได้”ผมตกลงก่อนจะรับแก้วนั้นมาแล้วนั่งลงอีกครั้งนึง
“จริงสิ...จำกรรมการเผจ็ดการที่ให้เราแนะนำตัวได้เปล่าว่ะ?”อยู่ๆไอ้ต้องก็เปิดประเด็นขึ้นมาทำให้คิ้วผมกระตุกเมื่อพูดถึงพี่คุณ
“เออๆ...จำได้ดิว่ะ...หน้าตาโครตน่ากลัวอ่ะ...รู้สึกเหมือนแผ่ความกดดันออกมาตลอดเวลาเลยว่ะ”เสียงของไอ้เดย์พูดต่อในทันที
“เราว่าพี่เขาดูดุๆนะ...บัตใจกล้ามากอ่ะที่พูกับพี่เขาแบบนั้น...ขนาดเราแค่แนะนำตัวยังอดสั่นไม่ได้เลย”ปุ้ยเด็กสาวที่แนะนำตัวเป็นคนแรกดังขึ้น...เธอเป็นคนที่ค่อนข้างเรียบร้อยแถมใส่แว่นยิ่งทำให้ดูเป็นคนค่อนข้างเจ้าระเบียบแต่นิสัยดีสุดๆ
“ฮะฮะฮะ...พี่เขาไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก”ผมตอบกับไปพร้อมกับหัวเราะ
จริงอยู่ที่พอเจอพี่คุณที่บริษัททำให้ผมเกร็งพอสมควรเพราะพี่เขาวางท่านิ่งออกแนวเฉยชาเวลาพูดก็ดูน่าเกรงขามจนผมอดคิดไม่ได้ว่าคือพี่คุณที่ผมรู้จักจริงๆเหรอ?
แต่ผมไม่กลัวพี่เขาหรอกนะ...ถึงพี่เขาจะตีหน้าดุผมแต่ผมก็รู้ว่าที่พี่คุณทำลงไปมันมีเหตุผลทั้งนั้น
“โหยย~...แกพูดได้ไงเนี่ยในแผนกที่กูไปอยู่นะเห็นลือกันว่าพี่วิทย์น่ะได้ชื่อว่าเป็นเพชรฆาตรของบริษัทนี้เลยนะ...ไม่มีใครกล้าหือกับพี่แกเลยสักคน...เห็นว่าคนที่เคยเถียงพี่แกน่ะถูกเชิญออกจากบริษัทในวันต่อมาเลยนะเว้ย!!”ไอ้ต้องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นปนสยอง
“ฮะฮะฮะ...ฮาว่ะไอ้ต้อง”ผมขำกับเรื่องที่เพื่อนสนิทเล่า
“เฮ้ย!...แกไม่กลัวเลยเหรอว่ะ?...เห็นว่าเลือกไปทำงานกับพี่เขานี่แกคิดอะไรของแกว่ะ?”ไอ้ต้องถามขึ้นมาอีกด้วยท่าทางอยากรู้สุดๆ...และดูท่าคงไม่ใช่มีแค่ไอ้ต้องที่อยากรู้คนอื่นๆที่นั่งดื่มกันอยู่หันมามองทางนี้กันทันควันเลย
“ไม่กลัวหรอก...พี่เขาไม่ทำอะไรที่ไม่มีเหตุผลหรอกนะ...ถ้ากูทำงานดีพี่เขาก็ไม่มาว่าหรอก...แล้วที่ถามว่าทำไมถึงเลือกทำงานกับพี่เขา...เพราะอยากอยู่ข้างๆละมั้ง”ผมอธิบายพร้อมรอยยิ้มบางๆที่ปรากฎขึ้น
“...”ทั้งโต๊ะถึงกลับเงียบกริบเลยครับ
“งั้นกูกลับล่ะ”ผมบอกลาพร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเลย
ผมขับมอเตอร์ไซค์กลับ...บ้านของผมอยู่ไม่ค่อยห่างจากบริษัทเท่าไหร่ทำให้ไปมาค่อนข้างสะดวก...ผมเลี้ยวรถเข้ามาในซอยหนึ่งข้างๆคอนโดสูง...บ้านผมเป็นบ้านเดี่ยวหลังนึงในซอยนี้...ผมชลอมอเตอร์ไซค์ก่อนจะจอดที่หน้าประตูรั้วบ้านของตัวเอง
“หื้อ?...”ผมมองที่ประตูรั้วอย่างงงๆเมื่อมีกระดาษโน๊ตใบหนึ่งแปะอยู่
โฆษณา?
ใบแจ้งหนี้?
กลั่นแกล้ง?
โฮ่ง!
โฮ่ง!
โฮ่ง!
หงิ๋งงง~
“กลับมาแล้วๆ...รอพี่นานไหมฮื้ออ~...เดี๋ยวขอเอารถเข้าก่อนนะ...ถอยไปเร็วววว~”ผมเอ่ยเสียงใสให้สุนัขทั้ง4ตัวของผมก่อนจะเปิดตูรั้วแล้วเข็นมอเตอร์ไซค์เข้าไปภายใน
พวกสุนัขในระหว่างที่ผมเปิดประตูก็ไม่วิ่งออกไปนอกบ้านเพราะผมสอนพวกมันตั้งแต่เด็กแล้วว่าห้ามออกไปถ้าผมไม่ได้สั่ง
โฮ่ง!
โฮ่ง!
“เดี๋ยวสิครับ...ขอพี่ไปปิดประตูก่อนนะเดี๋ยวค่อยไปหาอะไรให้กินกันนะ”ผมบอกสุนัขทั้ง4ตัวที่พันแข่งพันขาผมอยู่ก่อนจะเดินไปปิดประตูรั้ว
“...เอาเข้าไปด้วยละกัน”ผมพึมพำก่อนจะดึงโน้ตที่แปะอยู่ออกมาแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
...เพราะผมคงอ่านโน้ตนั่นในที่มืดๆแบบนี้ไม่เห็นหรอกนะ
แกร๊ก!
“มากินข้าวกันดีกว่า~”ผมเปิดประตูบ้านแล้วเดินเข้าไปพร้อมกับสุนัขทั้ง4ตัวที่วิ่งเข้ามาในบ้านด้วยความเร็วจนอดขำไม่ได้
บ้านผมเสียงสุนัขอยู่2พันธุ์เป็นพันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์กับไซบีเรียน ฮักกี้อย่างละ2ตัวแต่เป็นคนละสีกัน...ฟังมาถึงตรงนี้คงจะพอเดากันได้แล้วใช่ไหมว่าผมรู้จักกับพี่คุณได้ยังไง?
ก็อย่างที่คิดล่ะ
บ้านที่พี่คุณชอบมาเล่นกับสุนัขบ่อยๆก็คือบ้านผมเอง!
โฮ่ง!
“อ่า...รู้แล้วๆกำลังจะทำเดี๋ยวนี้แหละครับฟังก์ชั่น”ผมบอกกับสุนัขโกลเด้นสีสาวสะอาดตาก่อนจะเดินเข้าไปในครัวและหยิบชามใส่อาหารของสุนัขออกมา4ใบแล้วเทอาหารเปียกในกระป๋องลงไปก่อนจะตามด้วยอาหารเม็ด
หงิ๋งง~
“โฟกัสของเธอน่ะกินได้แค่อาหารเปียกนะเพราะยังไม่หายท้องเสียเลยนี่....บอกแล้วว่าอย่ากินพวกดินพวกต้นไม้เห็นไหมล่ะท้องเสียเลย”ผมก้มลงไปบอกสุนัขโกลเด้นสีน้ำตาลเข้มอีกตัวที่นั่งครางหงิ๋งๆอยู่ข้างๆผม
วันก่อนผมพึ่งพาโฟกัสไปหาหมอเพราะถ่ายเหลวไม่หยุด...หมอบอกว่าแค่ท้องเสียธรรมดาในช่วง2-3วันนี้อาจจะซึมๆหน่อยและก็ห้ามให้อาหารเม็ดด้วย
“เอาล่ะ..ยูเนี่ยน...ซิกม่า...มานี่เร็ว”ผมเรียกสุนัขพันธุ์ไซบีเรียนอีก2ตัวเสียงดัง
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงฝีเท้าดังขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัวของยูเนี่ยนไซบีเรียนสีน้ำตาลและตามมาด้วยซิกม่าไซบีเรียนสีดำ...ทั้งคู่แข่งกันวิ่งมาจนถึงผมแล้วกระโดดใส่พร้อมกัน
“เฮ้ย!...อย่ากระโดด!!”ผมหลบไม่ทันทำให้โดนฝ่าเท้าทั้ง4ข้างเข้าเต็มๆ
“พอแล้วๆ...นั่งลงเดี๋ยวนี้!”ผมสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจังทำให้สุนัขทั้ง4ตัวนั่งลงอย่างพร้อมเพียง
“ดีมาก....งั้นก็กินได้แล้ว”ผมวางชามอาหารลงบนพื้นก่อนจะบอกให้พวกมันกินได้
ระหว่างที่ดูเหล่าน้องๆกินอาหารผมก็หยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วก้มดูสิ่งที่เขียนอยู่ภายใน
“...!!!”ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นสิ่งที่เขียนอยู่
ตึก! ตัก! ตึก !ตัก!
เป็นไปไม่ได้!!
“...พี่คุณ”ผมพึมพำชื่อของคนที่เขียนโน้ตใบนี้ขึ้นมา
ถ้าถามว่าทำไมแน่ใจละก็....
บอกได้แค่ว่ามันเป็นความรู้สึกของผมเอง
‘โกลเด้นสีน้ำตาลเข้มของคุณดูจะไม่สบายนะครับ’
ข้อความสั้นๆที่เขียนมาแต่มันมีค่ามากสำหรับผม
“พี่คุณ...นี่พี่กำลังคิดจะทำอะไรผมกันแน่ครับ?”ผมถามขึ้นเบาๆด้วยรอยยิ้ม
พี่คุณคงจะไม่รู้ตัวว่ากำลังทำให้ผู้ชายคนนึงเป็นบ้าเพราะความน่ารักของพี่...ตั้งแต่ที่ได้เห็นพี่ในวันนั้นผมก็รู้แล้วว่าพี่คือแสงสว่างของผม
ยิ่งนานวันผมยิ่งรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ
“นอนได้แล้วนะ...เจอกันพรุ่งนี้”ผมบอกกับน้องๆผมทั้ง4ตัวด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินขึ้นไปชั้น2ซึ่งผมไม่อนุญาตให้พวกมันขึ้นมา
ตุบ!
“เฮ่อ...”ผมทิ้งตัวลงบนเตียงหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วพร้อมๆกับถอนหายใจออกมา
ในหัวผมตอนนี้มีแต่เรื่องของพี่คุณอยู่เต็มไปหมด...ผมยังจำวันแรกที่ได้เจอกับพี่เขาได้อยู่เลย...คงต้องบอกว่าจำได้ขึ้นใจมากกว่าสินะ
ย้อนกลับไปเมื่อหลายเดือนก่อน...วันที่ผมพึ่งเข้าปี4ได้ไม่กี่วันพ่อแม่ที่ไปทำงานต่างประเทศก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทำให้ผมในตอนนั้นรียกได้ว่าเสียศูนย์ไปมากพอสมควร...วันๆผมจมอยู่กับการกินเหล้าไม่ยอมไปเรียนและขังตัวอยู่ในบ้านพร้อมกับสุนัขทั้ง4ตัวที่เหมือนกับเป็นพี่น้องของผม
ความรู้สึกในตอนนั้นเหมือนกับท้อแท้และหมดหวังที่จะมีชีวิต...ผมจะมีชีวิตไปทำไมล่ะถ้าไม่มีพ่อแม่คอยดู...คอยชมผมเหมือนเมื่อก่อน...ผมเคยคิดที่จะตายหลายต่อหลายครั้งแต่ทุกครั้งผมก็นึกถึงน้องๆทั้ง4ตัวของผม...ถ้าผมไม่อยู่พวกมันจะอยู่ยังไงใครจะให้ข้าวให้น้ำและคอยเล่นกับพวกมัน...ผมเลยล้มเลิกที่จะฆ่าตัวตาย
แต่ผมก็ยังไม่ยอมกลับไปเรียน...เพราะด้วยมรดกที่ตกทอดมาก็เพียงพอจะทำให้ผมอยู่ได้อย่างสบายๆโดยไม่ต้องลำบากเลยสักนิด...ผมคิดแบบนั้นจนกระทั่งเช้าวันหนึ่งที่ผมเผลอหลับที่โซฟาด้านล่างแถมยังลืมปิดประตูหลังทำให้น้องๆของผมออกไปเล่นได้อย่างอิสระแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เปลี่ยนผมหรอก
‘ว้าว~...โกลเด้นกับไซบีเรียนแถมยังตัวใหญ่สุดๆ’น้ำเสียงที่แสดงถึงความดีใจดังลอดเข้ามาภายในบ้าทำให้ผมลุกขึ้นมาเปิดม่านดูด้วยความสงสัย
และผมก็ต้องชะงักเมื่อเห็นชายหนุ่มผิวขาวออกไปทางซีดๆหน่อยสูงประมาณ180พอๆกับผม...อายุน่าจะ20ปลายๆ...รูปร่างสูงโปรงผมสีดำสไลด์สั้นดูเข้ากับหน้าคมเข้มออกแนวดุๆของเจ้าตัวไปได้อย่างดีจนผมเผลอมองอยู่นาน
‘ไงครับหนุ่มๆ...อ๊ะ!...นี่ตัวเมียนี่นา...ขอโทษนะครับสาวสวย...พี่คุณมองผิดไปแล้วครับ~’เสียงที่ออกแนวขี้เล่นนั่นไม่ได้เข้ากับหน้าตาดุๆของตัวเองทำให้ผมเผลอยิ้มและหลุดขำออกมาอย่างห้ามไม่ได้
‘...นี่เรา...หัวเราะ’ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆเมื่อรู้ตัวว่ากำลังหัวเราะอยู่...ตลอดเวลาหลายอาทิตย์ที่จมอยู่กับความโศกเศร้าและเดียวดายจนไม่มีรอยยิ้มแต่ตอนนี้ผมกลับยิ้มเพียงแค่คนตรงหน้าเท่านั้น
‘อ๊ะ!...อย่าข่วนพี่แบบนี้สิ...เจ็บนะรู้ไหม?...หื้อออ~...แล้วทำไมหนูถึงทำหน้าหงอยแบบนั้นล่ะ?...มีอะไรไม่สบายใจเหรอ?’คำถามที่พี่เขาถามโฟกัสผมรู้สึกเหมือนกับพี่เขากำลังถามผม
‘ผมไม่รู้จะต้องทำยังไง...ไม่รู้จริงๆ’ผมพึมพำออกมาเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย...ผมจะผ่านมันไปได้ยังไงกัน...ในเมื่อผมไม่เหลือใครอีกแล้ว
‘ไม่ต้องห่วงนะครับ...เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันล้วนมีเหตุผลด้วยกันทั้งนั้น...ความเจ็บปวดและความเศร้าจะสอนให้เราได้เรียนรู้เพื่อเดินหน้าต่อไป...ถ้าทำหน้าหง่อยแบบนี้พี่เป็นห่วงนะครับ...หายเร็วๆนะ...สู้ๆครับ’คำพูดของเขาไม่เหมือนกำลังพูดกับสุนัขแต่เหมือนกำลังพูดกับผมอยู่
‘ผม...ต้องเดินหน้าต่อไปสินะ’ผมพึมพำเบาๆก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
ทั้งที่ภายนอกดูเคร่งขรึมและดุแต่พอยิ้มและพูดด้วยเสียงหวานๆแบบนั้นมันช่างน่าดูเหลือเกิน...
อย่างพึ่งไป
ช่วยพูดกับผมอีกสักนิดเถอะ
ขอกำลังใจให้ผมหน่อยครับ
หงิ๋งงง~
‘ดีมาครับ...เด็กดีของพี่คุณ...แบบนี้สิน่ารักสุดๆเลย’เสียงของเขาที่ดัดเล็กน้อยดังขึ้นพร้อมๆกับลูบหัวโฟกัสเบาๆจนครางหงิ๋งๆ...คงจะติดใจแล้วล่ะ
ผมเองก็อยากถูกลูบแบบนั้นบ้างจัง...มันคงจะรู้สึกดีมากๆเลย
‘พี่ไปก่อนนะ...แล้วจะมาอีก’เขากล่าวลาพร้อมรอยยิ้มกว้างที่ทำให้หัวใจผมรู้สึกเหมือนมีแสงสว่างรอดเข้ามา...รอยยิ้มของเขา...
มันดูน่ารักมากในสายตาผม...
เขาบอกว่าจะมาอีก...
‘เมื่อไหร่ละครับ...พี่คุณ’ผมพึมพำเบาๆพร้อมกับถอดสายตาไปตามทางที่พี่คุณเดินจากไป
เห็นแทนตัวเองแบบนี้คงจะชื่อคุณ?
งั้นเวลาเรียกคงจะเรียกว่า...
‘คุณคุณ’
‘ฮะฮะฮะ...คิดไปได้’ผมหัวเราะกับความคิดของตัวเอง
หลังจากนั้นผมก็เริ่มกลับไปเรียนอีกครั้ง...ดีนะที่ได้เพื่อนๆช่วยบอกอาจารย์ว่าผมลาป่วยทำให้ยังมีสิทธิสอบอยู่...ผมกลับมาร่าเริง...พูดคุยมากขึ้นจนกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ภายในเวลาไม่นาน...ทั้งหมดนั่น...
ผมคงต้องขอบคุณคำพูดของเขา
‘พี่คุณ’
แม้ว่าหลังจากนั้นผมไม่ค่อยจะอยู่ตรงกับเวลาที่พี่เขามาสักเท่าไหร่...
ทำไมผมถึงรู้ว่าพี่เขามางั้นเหรอ?
เพราะเหล่าน้องๆของผมดูมีความสุขและร่าเริงมากกว่าปกติไงล่ะ...ผมอยากจะบอกไว้หน่อยนะถึงจะเห็นน้องๆผมเป็นมิตรแบนนี้แต่ความจริงแล้วเข้ากับคนอื่นได้ค่อนข้างยาก..มันเหมือนกับว่ามีอาณาเขตกั้นอยู่...บ้านหลังนี้คืออาณาเขตของผมและของพวกมันจึงไม่ยอมให้ใครสนิทด้วยง่ายๆ...ขนาดเพื่อสนิทผมยังถูกเมินบ่อยๆเลยเพราะงั้นพอเห็นพวกมันวิ่งเข้าไปหาพี่เขาพร้อมกับกระโดดเกาะรั้วผมก็รู้ได้ทันทีว่า...
พวกมันยอมรับพี่เขาให้เข้ามาอยู่ในอาณาเขตเดียวกันแล้ว
เช่นเดียวกับผม
นั่นคือเรื่องราวเกี่ยวกับที่พี่คุณยังไม่รู้...
พี่คุณจะรู้ไหมว่าผมดีใจแค่ไหนที่บริษัทที่ได้เข้าไปฝึกงานเป็นบริษัทเดียวกับที่พี่ทำงานอยู่...ผมอาจดีใจจนออกนอกหน้ามากไปหน่อยเลยทำให้พี่เขาจ้องผมเขม็ง
แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่...ก็คนมันดีใจจะให้ทำไงล่ะ
เท่าที่ลองสังเกตไม่มีใครเรียกพี่เขาว่าพี่คุณเลย
เรียกแต่พี่วิทย์
แปลว่าพี่เขาปกปิดชื่อเล่นนี้งั้นเหรอ?
ความคิดแบบนี้ทำให้ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเหมือนกับว่าได้เป็นคนพิเศษอย่างั้นแหละ
ผมก็เลยลองเสี่ยงเรียกชื่อพี่เขาและผลก็เป็นไปดังคาด...ท่าทางนิ่งๆแต่ดูจากแววตาคงจะกระสับกระส่ายพอตัวอยู่...ผมก็เลยลองคิดวธีที่จะได้เจอหน้าพี่เขาในทุกๆวันได้ออกมาเป็นเกมส์นี่แหละ
ความมั่นใจผมมีค่อนข้างมาเพราะผมรู้ข้อมูลต่างๆจากการที่พี่คุณชอบมาเล่าให้น้องๆผมฟังซึ่งบางวันผมก็อยู่ทำให้ผมรู้ข้อมูลพี่เขาค่อนข้างเยอะ
เกมส์เป็นเพียงข้ออ้างในการเจอหน้าและเข้าใกล้เท่านั้น
ถึงจะแพ้และยอมบอกมันก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายจะมีก็แค่ความกังวลเล็กๆที่กลัวว่าพี่คุณจะไม่มาที่บ้านผมอีก...ถ้าเป็บแบบนั้นผมคงเหงาน่าดู
“...พี่คุณ”ผมพึมพำชื่อพี่เขาเบาๆพร้อมกับหลับตาลง
“ฝันดีครับ...พรุ่งนี้เจอกันนะพี่คุณ”
.................................................................................
สวัสดีคะ
มาอัพตอนต่อไปแล้วนะคะ
เรื่องนี้ไม่มีอะไรซับซ้อนมีแค่ความหวานเท่านั้นเองคะ
ตอนนี้แต่งพร้อมกันสองเรื่องเลยลำบากเล็กน้อย...ปกติเรื่องเดียวก็ค่อนข้างหนักแล้ว
ยังไงจะพยายามมาลงอาทิตย์ละตอนนะคะ
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และกำลังใจนะคะ...จะพยายามพัฒนาการแต่งให้ดียิ่งขึ้นไปอีกคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
มันต้องอย่างน้านนนน บัตเตอร์
หาเรื่องเข้าใกล้พี่คุณไว้ อิอิอิ ^.,^
ปล. ชื่อหมานี่คือรู้เรยว่าเด็กวิทย์ 555555
-
บัตสู้ๆ :hao7:
-
พี่คุณน่ารักนะ อิอิ
-
พี่คุณปวดหัวแน่ๆ ถ้ารู้ว่าบัตเป็นเจ้าของน้องหมา
ปอลิง น้องบัตเคอะ พาน้องหมาไปตรวจดูอาการด้วยเน้อ
-
น่ากลัวเหรอ ไม่น้าาาาา เราว่าพี่คุณเท่ห์มากเลย อยากได้เป็นพ่อของลูก แอร้ยยย 555555 ส่วนน้องหมาฝึกงานหางกระดิ๊กๆ ถ้าขี้แกล้งคนอื่นอย่างงี้ ระวังคะแนนจะตกนะยะ เดี๊ยะๆ
ขอบคุณค่ะ เรื่องน่ารักมากก
-
เจ้าของน้องหมาจริงๆด้วย
น่ารักเนาะ
-
ถ้าพี่คุณรู้คงปวดหัว
-
:-[ ที่แท้ก็หมาน้อยตัวที่่5 พี่ชายคนโตของน้องหมา 4 ตัวนี้เอง อ่านไปยิ้มไปปวดแก้มอะ พี่คุณน่ารักจริงๆ :mew1:
-
:-[ :pig4:
-
บัตสู้ๆ นะค้าา :กอด1: ขี้อ้อนแถมยังน่ารักขนาดนี้พี่คุณแพ้ทางแน่นอนเลยล่ะค่ะ ^^
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่5►►เริ่มงาน
“สวัสดีค่ะคุณวิทย์”คุณพรพัฒน์ที่เป็นเลขาเอ่ยทักทายเมื่อปภิณวิทน์ผลักประตูเข้ามาภายในห้อง
“สวัสดี...คุณวีรลยังไม่มาเหรอ?”ผมถามคุณพรพัฒน์หลังจากที่กวาดสายตาไปทั่วห้องแล้วแต่ไม่พบเขา
“ใช่ค่ะ...มีธุระด่วนเหรอค่ะ?คุณพรพัฒน์ถามต่อ
“ใช่อ...อยากให้ไปเอาเอกสารการเงินพวกบัญชีด้วยของฝ่ายเทคนิคย้อนหลังสัก4เดือนมาให้ผม...ถ้าเขามาฝากบอกด้วยว่าไม่เกิน10โมงผมต้องได้เอกสารทั้งหมด”ผมฝากคุณพรพัฒน์ก่อนจะเดินเข้าไปให้ห้องทำงานส่วนตัว
“ค่ะ...อ๊ะ...เดี๋ยวค่ะคุณวิทย์ไม่ทราบว่าเรื่องปิณชาน์จะเอายังไงคะ?”คุณพรพัฒน์เรียกผมก่อนจะถามขึ้น...ปิณชาน์เหรอ?
ทำไมชื่อนี้ต้องเข้ามาในหัวผมตั้งแต่เช้าด้วยละเนี่ย!!
“หมายถึงอะไร?”ผมถามเลขากลับไป
ผมไม่เข้าใจว่ามีเรื่องอะไรเกี่ยวกับนายปิณชาน์ที่ผมต้องสั่งการอีก
“จะให้เขาทำอะไรดีค่ะ?”
“จัดเอกสาร...เก็บเอกสาร...แม๊คเอกสาร...ส่งเอกสาร...เรียงเอกสารและทำลายเอกสาร!!”ผมสั่งยาวพร้อมกับเปิดประตูเข้ามาในห้องทันที
อยากมาทำงานกับผมดีนัก...ถ้าแค่นี้ยังทำไม่ได้ผมจะส่งไปที่อื่นซะ!
แค่ได้ยินชื่อเขาเส้นเลือดในสมองผมก็เต้น ตุบ! ตุบ! ตุบ!
ผมสังหรณ์ว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
และเร็วๆนี้ด้วย
ตาข้างขวาผมกระตุกไม่หยุดเลย!
“ชิ...”ผมสถบออกมาเบาๆก่อนจะเริ่มลงมือจัดการกับเอกสารที่ค้างไว้เมื่อวานต่อทันที...ลบเรื่องของนายปิณชาน์ออกไปซะตอนนี้ต้องจัดการเอกสารพวกนี้ให้เสร็จก่อน
จากงานเมื่อวานที่ผมกำลังจัดการทำให้รู้ว่ามีการสั่งซื้อสินค้าที่ใช้ในฝ่ายเทคนิคมากเกินความจำเป็นจนน่าสงสัยเลยต้องการที่จะเอาเอกสารทางการเงินมาตรวจดูอีกครั้งพื่อความแน่ใจ...ถ้าเกิดการยักยอกเงิน...ผมคงต้องสั่งสอบสวนไม่ก็ลงไปจัดการด้วยตัวเอง
ซึ่งไม่ว่าจะเป็นทางไหนก็ลำบากผมทั้งนั้น...จะขออยู่สบายๆสักอาทิตย์นี่มันไม่ได้เลยใช่ไหม?...จบเรื่องนั้นก็มีเรื่องนี้ตามมาไม่จบสิ้นสักที!!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”ผมบอกออกไปโดยไม่ละสายตาออกจากเอกสารตรงหน้า...คงจะเป็นคุณวีรลแน่นอน...ผมเหลือตามองนาฬิกาเล็กน้อยที่ตอนนี้บอกเวลา9โมงตรง
ทำงานเร็วดีนี่
สมแล้วที่เป็นคนที่ผมเลือกเอง
“สวัสดีครับ...พี่คุณ”สิ้นประโยคสุดท้ายผมก็ชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองต้นเสียงที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าผมทันที...ว่าแล้วเชียวทำไมตาขวาถึงกระตุกไม่หยุด...
หยุดเข้ามาในความคิดผมสัก2ชั่วโมงนี่มันจะตายเหรอครับ?
ผมละอยากจะตะโกนออกไปแบบนั้นซะจริงๆ
“เลิกเรียกแบบนั้นซะ...ไม่งั้นคุณได้Fแน่ๆ”ผมบอกเสียงเหี้ยม
“พี่ไม่ใจร้ายกับผมขนาดนั้นหรอก”ปิณชาน์บอกพร้อมรอยยิ้มที่ดูจะร่าเริงกว่าเมื่อวาน...อะไร?...
เกิดอะไรขึ้นอีกละเนี่ย?
“ยิ้มอะไรนักหนา?”ผมถามอย่างสงสัยหรืออีกฝ่ายจะเป็นโรคประสาทอ่อนๆจริงกันแน่
“ก็ผมมีความสุขก็ต้องยิ้มสิครับ”ปิณชาน์ตอบกลับในทันที
“ก็นั่นแหละที่ถาม...อะไรที่ทำให้ความสุขขนาดนั้นล่ะ?”ผมถามด้วยน้ำเสียงเซ็งๆจะมีความสุขอะไรจะขนาดนั้น
“...พี่คุณ”
“บอกว่าอย่าเรียกแบบนั้นไง!!!?”ผมขึ้นเสียงใส่ทันทีแต่ปิณชาน์ก็ไม่ได้ทำท่าผงะหรือกลัวผมเลยสักนิดยังยืนนิ่งถือเอกสารพร้อมรอยยิ้มเหมือนเดิม
หื้อ...?
เอกสาร
“ผมไม่ได้เรียกสักหน่อย”ปิณชาน์พูดก่อนจะเดินมาใกล้ๆโต๊ะทำงานผมมากขึ้น
“หมายความว่าไง?”ผมขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยิน...จะไม่ได้เรียกได้ไงก็ได้ยินอยู่เต็มสองหูเนี่ย...เดี๋ยวปั๊ดโดนเตะผ่าหมากซะเลยนี่!!
“ผมแค่ตอบคำที่พี่ถามเท่านั้นเอง...อะไรที่ทำให้มีความสุขขนาดนั้น?....คำตอบของผมคือพี่คุณไง”ปิณชาน์ตอบผมด้วยรอยยิ้มกว้างแต่ทางผมนี่สิที่อึ้งกิมกี่พร้อมเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ
ปัง!
“จะเล่นตลกอะไรห๊ะไอ้เด็กบ้า!!”ผมตับโต๊ะเสียงดังแล้วตะโกนใส่เด็กตรงหน้าทันที
จะโกหกก็ให้มันเนียนหน่อยไม่ใช่มาพูดแบบนี้
ใครมันจะไปเชื่อกัน!
“ผมไม่ได้โกหก!”ปิณชาน์บอกผมอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่จนผมต้องชะงักแล้วเม้มปากจ้องคนตรงหน้าเขม็ง
หมายความว่ายังไง?
ผมไปทำอะไรให้เขากัน?
ทำไมผมถึงทำให้เขามีความสุขได้?
ตั้งแต่เกิดมานับครั้งได้ที่ผมจะทำให้คนอื่นมีความสุขเพราะด้วยหน้าตาที่ดูดุพอจะเข้าใกล้ใครก็ถูกหลีกห่างจนผมไม่อยากจะเข้าไปยุ่งกับใครแล้ว...และไอ้สิ่งที่ปิณชาน์บอกผมจะเชื่อได้รึไง?
“ถ้าไม่ได้โกหก...ก็บอกมาสิ”ผมถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงมาพอสมควร...ตอนนี้ในหัวผมมีแต่ความไม่เข้าใจทั้งนั้น
ไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่างเดียว
อย่ามาหลอกให้คนอื่นเขาดีใจด้วยคำพูดแบบนั้น...
‘ปิณชาน์’
“ผม...จะบอกต่อเมื่อผมแพ้เท่านั้น”ปิณชาน์จะก้มหน้าลงเหมือนกำลังคิดบางอย่างก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาบอกผมด้วยสายตาที่แน่วแน่
“ทำไมล่ะ?”ผมถามต่อด้วยความอยากรู้
ทำไมถึงบอกเลยไม่ได้
“เพราะผม...ยังไม่พร้อมที่จะเสียพี่ไป”ปิณชาน์บอกผมเบาๆ...สายตาของพวกเราประสานกันบางสิ่งที่แสดงออกมาจากแววตาที่สั่นระริกที่แฝงไปด้วยความเศร้านั่นทำให้ผมรู้ว่าคนตรงหน้าพูดความจริง
แต่ผมไม่เข้าใจ
“งั้นขอแค่คำถามเดียว...ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร...เราเคยเจอกันใช่ไหม?”ผมถามออกไปโดยที่ยังสบตากับปิณชาน์อยู่
เท่าที่ดูความตั้งใจยังไงผมก็คงไม่ได้คำตอบที่ต้องการแน่ๆ
แต่อย่างน้อยก็ขอให้ผมมีข้อมูลบ้างเถอะ
หวังว่าเขาจะตอบนะ
“...ครับ”ปิณชาน์ตอบผมพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ
เอาล่ะ...ผมคงต้องมานั่งคิดอย่างจริงจังสักทีว่าผมเคยเจอเขาที่ไหนกันแน่?
เท่าที่ดูจากท่าทางคงไม่ใช่แค่ครั้งหรือสองครั้งแน่ๆ
นี่ผมความจำสั้นขนาดนั้นเลยเหรอ?
“พี่คุณ”
“อะไร?”ผมถามออกโดยที่ในหัวกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
“มาแลกเปลี่ยนกันไหม?”คำถามของปิณชาน์ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นสบสายตากับคนตรงหน้าทันที
“แลกเปลี่ยน?”
“ผมจะให้พี่ถามอะไรก็ได้...ถ้าผมตอบได้ผมจะตอบแต่ต้องแลกกับการทำตามที่ผมบอก1อย่างต่อ1คำถามส่วนเกมส์ที่ตกลงกันเมื่อวานเป็นอันยกเลิกนะครับ”ปิณชาน์อธิบาย...แต่เท่าที่ฟังมันดูแปลกๆไป
แถมยังมายกเลิกเองตามใจชอบอีก
“ต้องการอะไรกันแน่?”ผมถามออกไปอย่างสงสัย
มีอย่างที่ไหนให้มาแลกเปลี่ยนอะไรแบบนี้
“ผมถือว่าที่พี่ถามนี่คือยอมตกลงข้อแลกเปลี่ยนแล้วนะครับ”ปิณชาน์บอกผมด้วยรอยยิ้ม
“เฮ้ย!...เดี๋ยว...”
“อยากอยู่ข้างพี่...นี่คือคำตอบของคำถามที่พี่ถาม...ส่วนข้อแลกเปลี่ยนคือเย็นนี้ไปกินข้าวกับผมที่ร้านBonHer(ชื่อมั่ว)ตอน6โมงตามนี้นะครับ...ส่วนนี่เอกสารที่พี่ต้องการ...แล้วเจอกันนะครับพี่คุณ”ปอณชาน์บอกผมอย่างรวดเร็วก่อนจะวางเอกสารไว้ที่โต๊ะผมแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“ห๊ะ?...เดี๋ยว...เฮ้ย!....ใครตกลงว่าจะไปกันล่ะ?!!”ผมตะโกนตามหลังไปแต่ก็มีแค่ความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับมา
“โธ่เว้ย!!...”ผมสถบออกมาเบาๆ
แบบนี้ก็เหมือนผมตกหลุมกับดักที่เด็กนั่นวางไว้เต็มๆเลยน่ะสิ
เดี๋ยวเมื่อกี๊ที่ปิณชาน์บอก
‘อยากอยู่ข้างพี่...’
“ข้างผมเหรอ?...ตัวเราไปทำอะไรไว้ละเนี่ย?”ผมยกมือขึ้นก่ายหน้าผากอย่างไม่เข้าใจก่อนจะนอนคว่ำหน้าลงกับโต๊ะเพื่อพักสมองสักหน่อย
รู้สึกว่าวันนี้ใช้สมองไปเยอะมากทั้งๆที่งานก็ยังไม่เสร็จเลยสักอย่างเดียว
สิ่งที่รู้เพิ่มของก็มีเพียง...
พวกเราเคยเจอกันมาก่อน
กับ…
‘ผมอยากอยู่ข้างๆพี่’
ความรู้สึกที่แน่วแน่ที่สัมผัสได้อย่างชัดเจน
ผมอยากรู้จริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เด็กธรรมมดาๆคนนึงที่ผมไม่เคยพบเจอ...ทำไมถึงได้พูดว่าเคยเจอกันและบอกว่าอยากอยู่ข้างผมด้วยแววตาที่สั่นระริกแบบนั้น...เหมือนกับปิณชาน์ต้องมีความหลังอะไรสักอย่าง...และความหลังนั่นมันต้องเกี่ยวกับผมแน่นอน
เพียงแต่ผมคิดไม่ออกว่าคืออะไร?
แต่ผมมั่นใจว่าไม่เคยเจอกับปิณชาน์มาก่อนจริงๆ
พึ่งเจอกันได้แค่2วันทำไมในหัวผมมันถึงมีแต่เรื่องของเด็กบ้านั่นกันนะ...
ทั้งๆที่ปล่อยผ่านเลยก็ได้แต่ผมกลับเลือกที่จะไม่ทำแบบนั้น
อะไรที่ทำให้ผมอยากรู้ความจริงมาขนาดนี้นะ?
อาจเป็นเพราะคำตอบของเมื่อวาน...
‘ทำไมถึงได้ดูมีความสุขแบบนั้นล่ะ?’
‘เพราะได้อยู่ข้างๆพี่ไง’
หรืออาจเพราะคาตอบของเขาในวันนี้...
‘...อะไรที่ทำให้มีความสุขขนาดนั้น?....คำตอบของผมคือพี่คุณไง’
คำตอบของเขาผมไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าผมรู้สึกดีใจมากขนาดไหนเมื่อมีคนที่มีความสุขเมื่อยู่ข้างๆตัวเองแบบนี้...เพราะผมไม่เคยเจอคนแบบนี้...
นักศึกษาที่พึ่งเจอกันไม่ถึง2วัน...
แต่กลับทำให้ในหัวผมเต็มไปด้วยเรื่องของเขาได้
...............................................................................
สวัสดีคะ
มาอัพตอนต่อมาแล้วคะ...รู้สึกว่าช่วงนี้ทุ่มให้กับอีกเรื่องมากเลยไม่ได้มาอัพเรื่องนี้เลย(เกือบจะอาทิตย์แล้วด้วย)
พอแต่งควบสองเรื่องแล้วรู้สึกแปลกคะกลัวว่าจะมีการพิมพ์ชื่อผิดมาก
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์และกำลังที่มีให้นะคะ
เรื่องนี้อ่านสบายๆไม่ต้องเครียด(ความจริงเรื่องที่เราแต่งก็เน้นอ่านสบายเป็นหลัก)...เป็นเรื่องที่เหมือนเราแต่งคลายเครียดแต่ด้วยนิสัยของพี่คุณทำให้เรารู้สึกเครียดมากกว่าเดิมอีก55...
พี่คุณให้ความรู้สึกเหมือนผู้ชายที่อยู่ในวัยทองอะไรนิดหน่อยก็ขึ้นเสียงอะไรนิดหน่อยตะโกนใส่(รู้สึกตลกดีคะ555+)
ไว้เจอกันใหม่ในตอนหน้านะคะ :mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
พี่คุณเหมือนผู้ชายวัยทองจริงๆด้วยค่ะ
อย่าตะโกน อย่าโมโหซี~~~~
เดี๋ยวโดนเด็กหลอกล่อเพิ่มขึ้นอีกหรอก
รอตอนต่อไปเนาะ
-
อ่า~ พี่คุณใจร่มๆ เข้าไว้ค่าา ฟู่วๆ เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไปแล้วจะยุ่งเอานา~ >.< หรือไม่ก็..ให้คิดเสียว่าเห็นแก่หัวใจดวงน้อยๆ ของน้องบัตก็ได้น้าา :-[
-
พี่คุณคิดเยอะไปแล้ววว ปล่อยให้เด็กจีบไปนั่นล่ะค่ะดีแล้ว อย่าไปเร่งรัดเลย >< :z10:
-
พี่คุณอย่าไปคิ๊ดดดดด มาก
ปล่อยเดกจีบปาย ชิวๆ 55555555
-
คนแก่เครียดเลย อิอิ
-
สงสารพี่คุณ งานก็เครียดละยังเจอเด็กตามจีบอีก 555 แต่กินเด็กแล้วเป็นอมตะน้า
-
:impress3: รักคนแต่งจังค่ะ :impress3:
ชอบเรื่องนี้มากนะเพราะเรารักหมาตัวใหญ่เหมือนกันอะค่ะ :-[ :-[
เค้าบวกเป็ดให้ตลอดเรยนะค่ะชอบ :mew1:
-
เพิ่งมาอ่าน รักแล้วนะ ตกหลุมรัก"น้อง"แบบพี่คุณเลย
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ รอมาต่อนะคะ
น่ารักมากๆๆๆเลย
-
:katai5: เข้ามารอพี่คุณค่ะ
-
คิดถึงพี่คุณกับน้องบัตแล้วสิค้าา.. :o11:
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่6►►คำขอโทษและสรรพนามที่เปลี่ยนไป
“รายการต่อไปเป็นข่าวภาคค่ำ....”
ปิ๊บ!
“โธ่เว้ย!!...”ปภิณวิทย์คว้ารีโมทก่อนจะปิดโทรทัศน์ที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรำคาญ...ตอนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรมันก็ดูจะขัดตาไปหมดทุกอย่าง
“...2ทุ่ม...บ้าเอ้ย!!”ชายหนุ่มพึมพำเมื่อมองเวลาบนนาฬิกาเรือยนใหญ่ที่ตอดอยู่บนผนังห้องอย่างหัวเสีย
หลังจากเลิกงานผมก็ตรงดิ่งกลับบ้านและขังตัวเองอยู่ในห้องจนเวลาล่วงเลยมาจนถึง2ทุ่ม...ผมตัดสินใจจะไม่ไปตามที่ปิณชาน์นัด
ทำไมผมต้องไปด้วย?!
ผมบอกตอนไหนว่าตกลง?!
อีกฝ่ายเอาแต่พูดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียวทั้งนั้น!!
ผมก็เลยตัดสินใจอยู่บ้านมันเนี่ยแหละ!!
แต่ทำไมในใจผมมันถึงว้าววุ่นได้มาขนาดนี้นะ!...ไม่ว่าจะทำอะไรมันก็รู้สึกหงุดหงิด!...ความรู้สึกบ้านี่มันคืออะไรกัน?!!
“...ป่านนี้คงจะกลับไปแล้ว”ผมพึมพำระหว่างที่เดินวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าในห้องนอนของตัวเอง
ใช่!...เลยเวลานัดมาตั้ง2ชั่วโมงใครรอก็โง่แล้ว!...แถมบ้าให้ด้วยเอ้า!!
เพราะงั้นเลิกคิดมากเรื่องบ้าบอได้แล้ว!!
แต่ถ้ายังรออยู่ล่ะ?
ความคิดนึงที่แล่นเข้ามาทำให้ความหงุดหงิดที่มีอยู่แล้วเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า...
“โธ่เว้ย!!...เอาไงดี!!”ผมพูดออกมาเป็นหยาบอย่างหัวเสีย
ทำไมต้องมานั่งคิดมากเรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วย!
“ชิ!...แค่ไปก็จบใช่ไหม?...ไปดูว่าเด็กปิณชาน์นั่นมันกลับไปแล้วก็พอใช่ไหม?!!”ผมถามกับตัวเองก่อนจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งลงมาที่รถก่อนจะขับออกจากคอนโดไป...ร้านBonHerอยู่ไม่ไกลจากบ้านผมเท่าไหร่
ใช้เวลาไม่ถึง10นาทีก็ถึงที่หมายแล้ว
“ที่จอดหายากเป็นบ้า!”ผมพึมพำอย่างอารมณ์เสียเมื่อหาที่จอดรถไม่ได้...ดูท่าร้านนี้จะเป็นที่นิยมมากเหมือนกันคนถึงได้เยอะแบบนี้
ผมวนหาที่จอดรถสักพักก่อนจะวิ่งเข้าไปในร้าน...
“ยินดีตอนรับค่ะ...จองไว้ในชื่ออะไรค่ะ?”พนักงานต้อนรับที่อยู่ด้านหน้าถามขึ้นอย่างมีมารยาท
“แฮ่ก...ผมไม่ได้จองไว้ครับ...แค่มาหาคนรู้จักที่นัดไว้เท่านั้น”ผมหอบหายใจก่อนจะตอบพนักงานสาวตรงหน้าไปตามตรง
“แล้วชื่อของคนที่นัดละค่ะ...ร้านนี้ถ้าไม่จองก่อนก็เข้าไม่ได้หรอกคะ”พนักงานสาวบอกผมอีกครั้งนึงด้วยรอยยิ้ม
ต้องจองด้วย?
บ้าเอ้ย!...คิดว่าตัวเองรวยนักรึไง?
แล้วไอ้ความสำนึกผิดที่ปรากฏขึ้นมานี่มันคืออะไร?!!
“...นายปิณชาน์...มีไหมครับ?”ผมเอ่ยชื่อออกไปให้พนักงานก่อนที่เธอจะหยิบสมุดเล่มหนึ่งขึ้นมาแล้วเปิดออกเพื่อไล่ดูรายชื่อที่อยู่ภายใน
“เจอแล้วค่ะ...คุณปิณชาน์จองห้องVIP3ไว้ค่ะ...คุณปภิณวิทย์ใช่ไหมค่ะ?..เดี๋ยวดิฉันจะนำทางไปค่ะ”พนักงานบอกผมก่อนจะเดนนำเข้าไปด้านใน
“เดี๋ยวครับ...เขายังรออยู่เหรอ?”ผมอดไม่ได้ที่จะถามออกไป
“ใช่ค่ะ...บอกไว้ว่าคุณจะมาช้าสักหน่อยอย่าพึ่งนำอาหารมาเสริฟน่ะค่ะ”สิ้นคำอธิบายผมก็เม้มริมฝีปากแน่นอย่างข่มอารมณ์ที่เกิดขึ้น
“...ช่วยพาผมไปที่ห้องนั้นด้วยครับ”ผมบอกพนักงานเบาๆก่อนจะเดินตามไปจนถึงห้องส่วนตัวที่ดูแล้วคงจะกันเสียงแถมเท่าที่เดินผ่านอาหารที่นี่...คงไม่ใช่ถูกๆ
“เดี๋ยวผมเข้าไปเองครับ...ขอบคุณมาก”ผมบอกพนักงานที่กำลังจะเคาะประตู
“คะ....มีอะไรเรียกได้นะคะ”พนักงานสาวยิ้มหวานก่อนจะเดินกลับไป
“...ปิณชาน์”ผมพึมพำชื่อของคนที่อยู่ข้างในเบาๆ
ถ้าวันนี้ผมไม่ได้คำตอบ!
อย่าเรียกผมว่าเจ้าคุณ!!
ปัง!!
“ปิณชาน์!!!”ผมผลักประตูเข้าไปอย่างแรงก่อนจะเรียกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะตรงกลางห้อง
โต๊ะหรูที่ตอนนี้ว่างเปล่ามีแค่น้ำแก้วนึงวางอยู่เท่านั้น...มันเป็นภาพที่ทำให้หัวใจผมเจ็บแปร๊บเลยจริงๆ
“...พี่คุณ”ปิณชาน์หันมามองทางผมก่อนจะเบิกตากว้างแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มในเวลาไม่นาน
ยิ้มเหรอ?
ถึงขนาดนี้แล้วยังยิ้มให้ผมแบบนั้นอีกเหรอ?
หมับ!
“ต้องการอะไร?!...นายต้องการอะไรกันแน่?!!...ทำแบบนี้ทำไม!?...ทำไมถึงยังรอทั้งที่ผ่านไปตั้ง2ชั่วโมงไม่รู้รึไงว่าไม่มาแล้วน่ะ!...คิดไม่เป็นเลยเหรอ!?...แล้วนี่อะไรข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กินใช่ไหม!?..ทำไมทำตัวแบบนี้ห๊ะ!?...ถ้าป่วยไปพ่อแม่จะเป็นห่วงขนาดไหนรู้บ้างไหม!?...จริงสิ!!...แล้วคิดบ้าอะไรอยู่ถึงกล้าออกเงินจองร้านอาหารแบบนี้คิดว่าตัวเองรวยนักรึไง!!?...จะดูถูกกันใช่ไหม!!?...เข้าใจมารยาทบ้างไหม!!?คนที่อายุมากกว่าเขาต้องเป็นคนเลี้ยงไม่ใช่เด็กแบบคุณ!!!”ผมคว้าคอเสื้อของปิณชาน์แน่นก่อนจะระบายทุกอย่างที่คิดไว้ออกมาจนหมด
ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าพูดอะไรออกไปบ้าง...รู้แค่ว่าผมโกรธคนตรงหน้าอย่างมากเหลือเกิน
ทั้งโกรธ โมโห ไม่เข้าใจและ...
‘ดีใจ’
ที่ปิณชาน์ยังรออยู่
“...พี่คุณ...ใจเย็นๆครับ”ปิณชาน์ชะงักเล็กน้อยเหมือนตกใจในสิ่งที่ผมพูดก่อนจะปรับทุกอย่างให้กลับมาเป็นปกติแล้วใช้มือข้างนึงแตะแก้มผมเบาๆ
เฮือก!!
“...ทะ...ทำอะไร!!?”ผมรีบสะบัดหน้าหนีทันทีแล้วไอ้หัวใจบ้านี่ถึงได้เต้นแรงขนาดนี้เล่า
“ให้พี่ใจเย็นไงครับ...หน้าบึ้งแบบนั้นเดี๋ยวหมดหล่อนะ”ปิณชาน์พูดติดตลก
“ทำไมถึงไม่โกรธล่ะ?”ผมอดไม่ได้ที่จะถามออกไป
ผมสัมผัสไม่ได้เลยสักนิดว่าปิณชาน์โกรธ โมโหหรือแม้แต่หงุดหงิด
ความจริงคนที่ถูกเบี้ยวนัดตั้ง2ชั่วโมงแล้วยังมาทำหน้ายิ้มตอนเจอกันเนี่ย...มันมีที่ไหนเล่า!!
บ้าไปแล้ว!
“ครับ?”ยังมีหน้ามาเอียงคอถามแบบงงๆอีกแนะ
“ทำไมถึงไม่โมโห!!?...ทำไมไม่หงุดหงิด!!?...ทำไมไม่ต่อยผมสักหมัดล่ะ!!?”ผมถามรัวออกไปตามสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดอยู่
“เพราะสุดท้าย...พี่คุณก็มานี่ครับ...ผมดีใจที่พี่มาและยังเป็นห่วงผมมากขนาดนี้...ดีใจ...จริงๆครับ”ปิณชาน์บอกผมด้วยรอยยิ้มกว้าง
รอยยิ้มที่บงบอกถึงความดีใจอย่างปิดไม่มิด
ผมมองภาพของปิณชาน์ที่ยิ้มกว้างด้วยความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นในหัวใจ
เขายิ้มกว้างทั้งๆที่ผมมาสายไปตั้ง2ชั่วโมง
ความสำนึกผิดเข้ามาโจมตีผมอย่างรุนแรงจนรู้สึกอึดอัด
ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างกับความรู้สึกนี้ก่อนที่มันจะระเบิดออกมาจนผมได้ความดันขึ้นอีก
แต่ผมก็ไม่อยากจะพูดคำนั้นเลย...มันเหมือนกับทิฐิของตัวเองมันสูงจนไม่ยอมทำแต่ภายในจิตใจกลับเรียกร้องให้ทำมันซะ...
พูดมันออกไปเถอะ
คำพูดที่แสดงถึงความรู้สึกในตอนนี้น่ะ
“...พี่ขอโทษนะ”ผมเอ่ยเบาๆอย่างสำนึกผิด
ถ้าวันนี้ผมไม่พูดคำนั้นออกไปผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ
ครั้งนี้ผมเป็นฝ่ายผิด
ทั้งๆที่เป็นฝ่ายผิดแต่กลับไม่โดนว่าเลยสักนิด...มันทำให้รู้สึกแย่มากกว่าเวลาทำผิดแต่โดยด่าว่าซะอีก
“...พี่คุณ?”ปิณชาน์สบตากับผมอย่างงงๆ
“...อะไร?”ผมถามเสียงแผ่ว
“ดีใจจัง...พี่คุณแทนตัวเองว่าพี่...ครั้งแรกเลย”ปิณชาน์บอกผมพร้อมรอยยิ้มกว้าง
ความรู้สึกผิดที่สุมอยู่ในอกค่อยๆหายไปอย่างช้าๆจนผมรู้สึกโล่งๆ...
ค่อยยังชั่วหน่อย
ท่าทางแบบนั้นแปลว่าเขายกโทษให้ผม?
หรือบางทีปิณชาน์อาจไม่ได้โกรธผมอยู่ตั้งแต่แรกแล้วก็ได้
“...แล้วไม่ดี?”ผมลองถามกลับ
“ดีสิครับ...ดีมากๆด้วย”ปิณชาน์ส่ายหน้าผับๆแล้วพูดด้วยสีหน้าที่มีความสุข
ฝุบ!
“...กินข้าวกันเถอะ”ผมบอกเบาๆพร้อมกับใช้มือขยี้หัวของปิณชาน์แรงๆทีนึงแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้
“พะ...พี่คุณ...อ่า~...ครับ...เดี๋ยวผมบอกให้เสิร์ฟอาหารเลยนะ!”ปิณชาน์ตอนนี้เหมือนหมาตัวใหญ่ที่หูตั้งหางกระดิกแล้ววิ่งไปที่มุมห้องก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นแล้วบอกปลายสายว่าให้เอาอาหารมาได้แล้ว
“...ยิ้มมากไปแล้วนะ”ผมเอ่ยเบาๆ...ตั้งแต่ที่ปิณชาน์กลับมานั่งที่เก้าอี้จนถึงอาหารมาเสิร์ฟคนตรงหน้าก็ยิ้มไม่หุบจนรู้สึกหมันไส้นิดๆ
“ก็ผมมีความสุขนี่...จริงสิ...ผมจะตอบคำถามที่พี่ถามมาเมื่อกี๊ทั้งหมดแลกกับคำขอ1อย่างได้ไหมครับ?”ปิณชาน์ถามขึ้นด้วยแววตาที่เป็นประกายด้วยความหวัง
คำถามที่ผมถามไปงั้นเหรอ?
รู้สึกว่าจะเยอะพอดูนะ
แลกกับ1คำขอ
อืม...แบบนี้ค่อยคุ้มหน่อย
“เอาสิ”ผมตกลงหลังจากคิดทบทวนแล้ว
“ผมอยากให้พี่เรียกชื่อเล่นผม”ปิณชาน์บอกต่อทันทีที่ผมตกลง
“ชื่อเล่น?”
“ครับ...เรียกผมว่าบัตก็ได้...ชื่อเล่นจริงๆผมคือบัตเตอร์”ปิณชาน์บอกผมด้วยรอยยิ้ม
“บัตเตอร์...?”
“ครับ...ได้ไหมครับ?”ปิณชาน์ถามขึ้นอีกครั้ง
“...พี่ไม่ค่อยเรียกใครด้วยชื่อเล่น”ผมบอกออกไปตามตรง
ความจริงแค่เรียกตัวเองว่าพี่นี่ก็ถือว่ามากสำหรับผมแล้วนะ
“ผมรู้...ผมอยากเป็นคนพิเศษ...ให้ผมเป็นคนพิเศษของพี่ได้ไหมครับ?”ปิณชาน์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง...
ทำไมผมรู้สึกเหมือนตัวเองโดนจีบ?
หรือผมจะคิดมากไป?
แล้วอยู่ๆมาของเป็นคนพิเศษเนี่ยนะ
มันจะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ?
“...ขอดูคำตอบที่ถามไปก่อน”ผมมองคนตรงหน้านิ่งแล้วบอกเบาๆก่อนจะก้มกินสปาเก็ตตี้คาโบนาล่าในชามของตัวเองต่อ
“ได้เลยครับ...รู้สึกว่าคำถามแรก ‘ต้องการอะไรกันแน่?’ผมแค่อยากอยู่ข้างๆพี่เท่านั้น... คำถามต่อไปก็‘ทำแบบนี้ทำไม?...ทำไมถึงยังรอทั้งที่ผ่านไปตั้ง2ชั่วโมงไม่รู้รึไงว่าไม่มาแล้วน่ะ...คิดไม่เป็นเลยเหรอ?’ ผมน่ะรู้ว่าพี่เป็นคนยังไงถึงพี่จะไม่ได้ตอบตกลงแต่ผมรู้ว่าพี่ต้องมาแน่ๆ...พี่ไม่มีทางปล่อยให้ผมนั่งรอทั้งคืนหรอก”คนตรงหน้าตอบผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะหยิบแก้วน้ำส้มปั่นขึ้นมาดื่มด้วยท่าทางสบายๆ
“คิดจะรอไปถึงเมื่อไหร่?”ผมถามออกไปด้วยความอยากรู้
ถ้ากว่าผมจะมาปาไป4ทุ่มหรือเที่ยงคืนเขาจะยังรออยู่ไหม?
“ถ้าผมตอบคำถามนี้พี่ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนนะครับ”ปิณชาน์บอกผมด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“เด็กเจ้าเล่ห์!”ผมพูดขึ้นทันที
“ฮะฮะฮะ...ผมเปล่านะ...แต่แค่นี้ผมก็ขาดทุนจะแย่แล้วให้ผมได้กำไรหน่อยไม่ได้เหรอครับ?”ปิณชาน์ถามต่ออีกด้วยแววตาที่เป็นประกายอย่างนึกสนุก
“คนที่ขาดทุนน่ะพี่ต่างหาก”ผมพึมพำเบาๆก่อนจะคว้าแก้วน้ำส้มปั่นของตัวเองขึ้นมาจิบ
“ไม่หรอกครับ...พี่น่ะได้กำไรเต็มๆเลย”ปิณชาน์ว่าต่อ
“กำไร?...ยังไง?”ผมถามขึ้นอย่างสงสัย
เพราะจากที่ดู...ผมยังไม่เห็นกำไรที่ได้เลยสักนิดนะ
“ก็พี่จะมีคนให้ระบายไงครับ...พี่ปล่อยมันกับผมได้นะ...ผมรู้ว่าพี่ค่อนข้างเครียดจากที่ทำงานถ้าไม่ปล่อยซะบ้างพี่จะเครียดนะครับเดี๋ยวก็ความดันขึ้นหรอก”สิ้นคำพูดของปิณชาน์ผมก็เงยหน้าขึ้นไปจ้องคนตรงหน้าเขม็งทันที
ทำไมถึงรู้ว่าผมเครียดมาก
ทำไมถึงรู้ว่าผมไม่มีที่ระบาย
ทำไมถึงรู้ว่าความดันผมขึ้นบ่อยๆ
“พี่จ้องแบบนี้ผมดีใจนะ...”ปิณชาน์บอกผมด้วยรอยยิ้ม
“...”ผมรีบผละสายตาออกมาทันที...รู้สึกว่าขนทั่วตัวกำลังลุกขึ้นอย่างพร้อมเพียงจนน่าตกใจ...หรือว่าผม...กำลังถูกหยอด?
เกิดมา30ปีก็พึ่งเคยเจอนี่แหละ
“คำตอบละครับ...ตกลงไหม?”ปิณชาน์ถามอีกครั้ง
เอาไงดีเนี่ย?
อยากรู้แต่ไม่อยากแลกเปลี่ยนเลยแฮะ
ฮึ้ย...
“ก็ได้...จะแลกกับอะไรล่ะ?”ผมถามปิณชาน์ด้วยน้ำเสียงเซ็งๆนี่ผมเอาชนะความอยากรู้ของตัวเองไม่ได้จริงๆ
“วันพรุ่งนี้กินข้าวเย็นด้วยกันนะครับ?”ปิณชาน์พูดขึ้นทันทีเหมือนกับว่าเขาได้คิดเอาไว้แล้วงั้นแหละ
นี่ผม...ตกหลุมที่ถูกวางไว้?
“นี่...คงไม่ได้วางแผนไว้ใช่ไหม?”ผมพูดขึ้น
“ถ้าผมตอบก็ต้องมีข้อ...”
“งั้นก็หุบปากแล้วกินต่อซะ!!”ผมตะโกนด้วยอารมณ์ที่เหลืออด
เอาเปรียบกันเกินไปแล้ว!
เด็กบ้า!!
“ฮะฮะฮะ...ผมล้อเล่นครับ...ผมไม่ได้วางแผนไว้หรอกนะ”ปิณชาน์ขำเบาๆก่อนจะตอบผม
“...ขอให้จริงเถอะ!”
“คำถามต่อไป ‘แล้วนี่อะไรข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กินใช่ไหม?..ทำไมทำตัวแบบนี้ห๊ะ?...ถ้าป่วยไปพ่อแม่จะเป็นห่วงขนาดไหนรู้บ้างไหม?’ผมขอรวบเลยละกัน...ผมยังไม่ได้กินข้าวเย็นแต่ตอนนี้กินแล้วผมแค่อยากรอกินพร้อมพี่นี่...แล้วก็...พ่อกับแม่คงไม่ห่วงหรอก...เพราะพวกท่านไม่อยู่แล้ว”ปิณชาน์บอกผมด้วยน้ำเสียงเศร้าก่อนจะลงมือกินต่อ
ไม่อยู่แล้ว?
ให้ตายสิ...นี่ผมพูดทำร้ายจิตใจเขาไปงั้นเหรอ?
แถมน่าเศร้าๆแบบนั้น
โอ้ย!...ทำหน้าหง๋อยๆแบบนั้นมันขี้โกงนิ!
แบบนี้ก็เหมือนผมเป็นฝ่ายผิดน่ะสิ!!
เออ!...ก็ผิดจริงๆนิ
“...ขอโทษ”ผมบอกปิณชาน์เบาๆ
“...ไม่เป็นไรครับ...ผมก็เริ่มจะทำใจได้แล้วแค่รู้สึกเหงาเท่านั้น”ปิณชาน์บอกผมด้วยเสียงเศร้าๆพร้อมกับยิ้มออกมา...รอยยิ้มนั้นมันไม่สดใสเหมือนเคย
“ถ้ามีอะไรจะระบาย...พี่ช่วยได้นะ”ผมบอกปิณชาน์ตรงๆ
อย่างน้อยถ้าทำให้รอยยิ้มที่ร่าเริงนั่นกลับมาได้...ผมว่ามันคุ้ม
“...พ่อกับแม่ชอบเรียกผมว่าบัตเตอร์...แต่พอพวกท่านไม่อยู่ก็ไม่มีใครเรียกอีกเพื่อนๆก็เรียกแต่บัตเพราะมันสั้นกว่า...ผมเองก็ไม่อยากเห็นแก่ตัวให้เพื่อนมาเรียกชื่อเต็มเพราะคิดถึงพวกท่าน”คำพูดที่เหมือนระบายของปิณชาน์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ผมเองก็ได้แต่นั่งฟังนิ่งๆแล้วทำความเข้าใจ...ที่อยากให้เรียกชื่อเล่นเพราะแบบนี้สินะ...อาจเป็นเพราะผมมีส่วนที่คล้ายกับพ่อเขาก็เลยอยากสนิทและชวนมากินข้าว
ไม่ใช่เด็กไม่ดี
แค่เหงาเท่านั้นสินะ
“...การที่ให้เรียกชื่อเล่นแบบเต็มๆมันไม่ใช่ความเห็นแก่ตัวหรอกนะ...บัตเตอร์”ผมเอ่ยออกไปเบาๆ
“....พี่คุณ...อ่า~...ขอโทษครับ...ทำไมถึงขี้แยแบบนี้นะ”ปิณชาน์...ไม่สิ...ต่อจากนี้ผมจะเรียกเขาว่าบัตเตอร์ถ้าไม่มีใครเรียกผมจะเรียกเอง
บัตเตอร์ปาดน้ำตาตัวเองลวกๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างให้ผมพร้อมกับน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุด
“เฮ่อ...”ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วลุกไปหาบัตเตอร์
ฝุบ!
“...จะร้องก็ได้...ถือว่าพี่เป็นพี่ชายของบัตเตอร์ละกัน”ผมลูบหัวบัตเตอร์เบาๆก่อนจะบอกออกไปเบาๆแต่ผมรู้ว่าคนตรงหน้าต้องได้ยินแน่นอน
“...พี่คุณ...ขอกอดหน่อย...ได้ไหมครับ?”บัตเตอร์เงยหน้าขึ้นมาถามผมด้วยน้ำเสียงหง๋อยๆ
กอดเลยเรอะ!!
มันจะก้าวกระโดดไปไหม?
แต่พอมองสายตาหง๋อยๆนั่นแล้วผมก็ต้องถอนหายใจอีกรอบนึง
“...เอาสิ”ผมอนุญาตเบาๆ
หมับ!
“อ๊ะ!...บัตเตอร์...กอดแน่นไปแล้ว”ผมบอกทันทีที่บัตเตอร์ลุกขึ้นแล้วคว้าตัวผมเข้าไปกอดก่อนจะซุกตัวลงกับไหล่ผมแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
ทำไมผมรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ
ทั้งๆที่สูงพอๆกันแต่ทำไมผมถึงถูกดึงเข้าไปได้ง่ายๆ
แล้วก็จะเต้นแรงไปไหนไอ้หน้าอกด้านซ้ายเนี่ย!
รู้อยู่แล้วน่าว่าเขินอยู่อย่ามาตอกย้ำได้ไหมเล่า!!
แค่นี้ก็อายจะตายอยู่แล้ว!
“...พี่คุณ...ผมไม่เหลือใคร...ผมเหลือแค่พี่”บัตเตอร์พึมพำเบาๆขณะที่ซุกตัวอยู่ที่ไหล่ผม...แม้เสียงของบัตเตอร์จะดูอู้อี้แต่ผมก็ฟังมันได้อย่างชัดเจน
เหลือแค่ผม?
หมายความว่ายังไง?
“บัตเตอร์...หมายความว่ายังไง?”ผมถามขึ้นด้วยความสงสัย
“...ถ้าผมบอก...พี่จะทิ้งผมไหม?...จะเปลี่ยนไปรึเปล่า?...”บัตเตอร์ถามเสียงอู้อี้พร้อมกับกอดผมแน่นขึ้นจนผมเริ่มรู้สึกปวดๆแล้วแต่ผมรู้สึกว่าบัตเตอร์กำลังสั่นอยู่
แรงเยอะชะมัด...ผมสู้ไม่ได้เลย
“เฮ่อ...พี่ก็เป็นของพี่แบบนี้จะเปลี่ยนได้ยังไงล่ะ?...ถ้าทำตัวดี...พี่ก็ไม่ทิ้งหรอกนะ”ผมบอกเบาๆก่อนจะยกมือขึ้นสัมผัสกับผมสีดำสนิทที่ซอยสั้นของบัตเตอร์อย่างเบามือ
ผมไม่รู้ว่าเรื่องมันเป็นยังไง?...แต่สิ่งที่ผมรู้คือถ้าบัตเตอร์ยังเป็นแบบนี้ผมจะทิ้งเขาไว้ได้ยังไงล่ะ?
“...วันพรุ่งนี้ไปกินข้าวเย็นที่บ้านผมนะครับ...แล้วผมจะบอกความจริงทุกอย่างให้พี่รู้”
......................................................................
สวัสดีคะ
มาอัพตอนต่อไปแล้วคะ...เรื่องนี้มาเรทกว่าJurassic Heartเยอะเลยต้องขอโทษด้วยคะและขอบคุณที่ยังรอติดตามต่อนะคะ
เวลาเครียดๆแล้วแต่เรื่องนี้รู้สึกเหมือนได้ระบายเลยคะรู้สึกดีสุดๆ(55+)
หลังจากนี้จะมาอัพอาทิตย์ละตอนนะตอนนะคะอย่างที่เคยบอกไปว่าแต่งทีเดียว2เรื่องต้องใช้ท้งเวลาในการเขียนและต้องบิ้วอารมณ์ในการแต่งด้วยเพราะทั้งสองเรื่องมีแนวเรื่องที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง
ขอขอบคุณทุกๆคนที่คอยติดตามเสมอนะคะ
ปล.แก้ชื่อตัวละครที่ผิดแล้วคะ(แต่งไปแต่งมาเริ่มงงล่ะคะ)
ขอบคุณ คุณMouse2UและคุณBlueCherriesมากนะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าคะ :bye2:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
พี่คุณถูกน้องบัตกอดเข้าแล้วสิ~ ก้าวหน้ามากเลยนะคะเนี่ย กำไรเห็นๆ เลยน้าาน้องบัต ^^
ปล. แอบมีน้องเทมมาแจมด้วยค่าา ที่วรรคนี้~
“ได้เลยครับ...รู้สึกว่าคำถามแรก ‘ต้องการอะไรกันแน่?’ผมแค่อยากอยู่ข้างๆพี่เท่านั้น... คำถามต่อไปก็‘ทำแบบนี้ทำไม?...ทำไมถึงยังรอทั้งที่ผ่านไปตั้ง2ชั่วโมงไม่รู้รึไงว่าไม่มาแล้วน่ะ...คิดไม่เป็นเลยเหรอ?’ ผมน่ะรู้ว่าพี่เป็นคนยังไงถึงพี่จะไม่ได้ตอบตกลงแต่ผมรู้ว่าพี่ต้องมาแน่ๆ...พี่ไม่มีทางปล่อยให้ผมนั่งรอทั้งคืนหรอก”เทมตอบผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะหยิบแก้วน้ำส้มปั่นขึ้นมาดื่มด้วยท่าทางสบายๆ
-
เทมตอบผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะหยิบแก้วน้ำส้มปั่นขึ้นมาดื่มด้วยท่าทางสบายๆ
เทม > บัต จ้าาาาา
********
อยากอ่านตอนพิเศษน้องเทมอ่ะค่าาาา
-
งื่ออออ พี่คุณจะได้เข้าไปอยู่ในรั้วบ้านแล้ววววววว
หวังว่าพี่คุณจะไม่โกธรน้าาาาา
-
น่ารักมากๆกันทั้งคู่เลยค่ะ
เชื่อว่าพี่คุณจะยิ่งรักหมาและเจ้าของหมามากขึ้นค่ะเมื่อไปถึงบ้านของบัตเตอร์
ก็มีคิวปิดทั้งสี่อยู่นี่นา
เอาใจช่วยคนเขียนค่ะ :pig4:
-
จะได้เข้าบ้านแล้ว พี่คุณคงไม่โกรธหรอกเนอะ
พี่คุณใจดี :mew1:
-
อยากอ่านตอนไปมากกกกกกก กรี๊ด!!!
ตอนหน้าจะเจอน้องๆแร้วนะพี่คุณ
ครบทั้ง 4 ตัวเบย 55555
-
:-[มันสลับกับเพลง เรื่องนี้หลงรักหมาก่อนเจ้าของ
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ
จะบอกว่าชอบมากกก
น่ารักมาก อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นดวงใจ(?)
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ
-
ตามมาจากจดหมายค่าาา
ขอหวานๆเลย
จะติดตามนะคะ
-
พี่คุณใจอ่อนให้น้องมันเยอะแล้ว
จะได้รู้แล้วว่าน้องบัตเตอร์รู้จักพี่คุณได้ยังไง
-
หลังจากเรื่อง สื่อรักทางจดหมายจบ ก็ยังไม่ได้โอกาสมาอ่านเรื่องนี้สักที
แต่วันนี้มีโอกาสได้เข้ามาอ่านเดี๋ยวจะตามอ่านให้ทันเลยน้า ^^ :กอด1:
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่7►►ความจริง
วันนี้เป็นวันที่นายปิณชาน์ค่อนข้างกังวล...เมื่อวานเพราะบรรยากาศที่อบอุ่นที่พี่คุณมอบให้ทำให้ผมเผลอพูดออกไปแบบนั้น...อ้อมกอดที่อบอุ่นทำให้ผมรู้สึกอยากจะครอบครองไว้เพียงคนเดียว
น้ำเสียงที่อ่อนโยนที่เรียกชื่อผมพร้อมกับคำปลอบตามแบบของพี่คุณ...ฝ่ามือนุ่มที่สัมผัสกับผมสีดำสนิทของผมอย่างอ่อนโยน...เหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร
ผมรู้สึกอบอุ่นในหัวใจมากอย่างที่ไม่เคยเป็น...
ความจริงเมื่อวานผมไม่ได้ตั้งความหวังว่าพี่คุณจะมา...ผมทำได้เพียงแค่เชื่อว่าพี่เขาจะมาแม้เวลาจะผ่านไปเป็นชั่วโมงแต่ผมก็ยังนั่งรออยู่อย่างมีความหวังและสุดท้ายความหวังของผมก็เป็นจริงพี่คุณเข้ามาก่อนจะคว้าคอเสื้อผมและกระชากอย่างแรง...ผมไม่รู้ว่าร่างกายบางๆของพี่คุณเอาแรงมาจากไหน?
หรือความจริงจะซ่อนรูป?
แต่ตอนที่คว้าพี่เขามากอดก็รู้แล้วว่าเอวบางขนาดนั้น...ถ้าผมกอดแน่นๆจะหักไหมน่ะ?
ผมเลยลองแกล้งกอดพี่เขาแน่ๆแต่ก็ไม่มีทีท่าที่พี่เขาจะบ่นเลยยกเว้นตอนแรกน่ะนะ...ผมกับพี่คุณแยกกันหลังจากที่ผมยืนกอดพี่เขานานกว่า20นาทีความจริงอยากจะกอดให้นานกว่านี้แต่ดันมีโทรศัพท์ของพี่ดังขึ้นมาแทรกซะก่อน...แถมยังบอกว่าเป็นธุระสำคัญเลยต้องขอกลับก่อน
แม้ว่าพี่คุณจะรีบแต่ก็ยังมาทะเลาะกับผมแย่งกันว่าใครจะเป็นคนจ่ายค่าอาหารมื้อนี้...ผมเองก็ไม่ยอมเพราะผมเป็นคนชวนผมก็ควรจะเลี้ยงสิจริงไหม?
สุดท้ายพี่คุณก็เล่นใช้ประโยคเด็ดที่ทำให้ผมถึงกับยืนอึ้งนิ่งกว่าจะรู้ตัวพี่เขาก็จ่ายค่าอาหารไปเรียบร้อยแล้ว
ถ้าถามว่าเป็นประโยคแบบไหน?
‘พี่ไม่รักเด็กที่พูดไม่รู้เรื่องนะ...ให้พี่เป็นคนออกเองนะครับบัตเตอร์’
พี่คุณเปลี่ยนจากน้ำเสียงที่พูดแข็งๆเพื่อเอาชนะเป็นพูดเสียงหวานเหมือนกับที่พูดกับน้องๆของผมเลย..เล่นพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นผมก็เสร็จสิครับ
เสียดายที่อัดเสียงไว้ไม่ทัน
ไม่งั้นผมจะเอามาฟังทุกคืนเลย!!
พวกเราลากันที่หน้าร้านก่อนที่พี่คุณจะเดินไปทางที่จอดรถ...ผมเองก็รีบไปที่มอเตอร์ไซค์พร้อมกับดักรอพี่คุณตรงทางออก...หมวกที่ผมใส่ก็ปิดเกือบทั้งหน้าแล้วแถมยังดึกมาด้วยพี่คุณเลยไม่สังเกตผมทำให้สามารถขี่มอเตอร์ไซค์ตามพี่คุณมาจนถึงคอนโดข้างๆซอยบ้านผม...
ในที่สุดผมก็รู้ว่าพี่คุณอยู่ที่ไหน
อย่างน้อยๆถ้าผมโดนเกลียดจนพี่คุณไม่มาที่บ้านผมแล้ว...ผมจะได้มาแอบดูพี่เขาแทนไง
“เฮ่อ...ไม่ไปทำงานได้ไหมเนี่ย?”เสียงถอนหายใจดังขึ้นพร้อมกับพึมพำเบาๆด้วยความกังวล
ทำไมตอนนั้นผมถึงได้พูดว่าจะบอกความจริงไปนะ
อย่างน้อยๆน่าจะรอให้สนิทกับพี่คุณอีกสักนิดก่อน
“โธ่เว้ย!...”
หงิ๋งงงง~
“หื้อ?...อะไรครับฟังก์ชั่น?...อยากให้เล่นด้วยเหรอ?...”ผมถามเบาๆก่อนจะนั่งยองๆแล้วลูบขนที่แฝงคอสีขาวของมันเบาๆ...โกลเด้นมีนิสัยที่ขี้เล่นอยู่แล้วโดยเฉพาะฟังก์ชั่นที่เป็นโกลเด้นขี้อ้อนสุดๆ
หงิ๋งงง~
โฮ่ง!
โฮ่ง!
“พี่ก็อยากอยู่เล่นด้วยนะแต่ต้องไปทำงานน่ะ....อ๊ะ!...อย่ากระโดดสิซิกม่า...เจ็บนะ!..เฮ้ย!...ยูเนี่ยน...ไม่เอา...”
ตุบ!
“โอ๊ย!...”ผมร้องเบาๆเมื่อถูกไซบีเรียน2ตัวกระโดดใส่อย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้ผมล้มลงกับพื้นก่อนจะซี๊ดปากเบาๆเพราะความเจ็บที่สะโพก
“ซิกม่า!...ยูเนี่ยน!”ผมเรียกทั้ง2ตัวด้วยเสียงแข็งๆทำทั้งคู่หูลู่ตกแทบจะทันทีแถมยังหมอบลงกับพื้นคล้ายกับยอมรับผิดแล้วยกโทษให้พวกเราเถอะ
พอเห็นสายตาอ้อนๆที่ส่งมาทำให้ผมโกรธไม่ลงสักที
“เฮ่อ...รู้แล้วๆ...ห้ามทำอีกรู้ไหม?...โฟกัส...ไหนวันนี้หาอะไรเจอครับ?”ผมหันไปเรียกสุนัขโกลเด้นเพศเมียขนสีน้ำตาลเข้มที่วิ่งมาทางนี้พร้อมกับในปากที่คาบอะไรบ้างอย่างไว้
โฟกัสเป็นสุนัขที่น่ารักมากเวลาที่ตื่นเต้นมากๆหรือเวลาที่ผมพึ่งกลับมามันจะไปคาบของอะไรสักอย่างมาแล้วก็วิ่งวนรอบตัวเราพร้อมกับส่งเสียงงี๊ดๆน่ารักที่สุดเลย
“หายแล้วเนอะสุดสวย?”ผมถามโฟกัสเบาๆก่อนจะคว้ามันเข้ามากอดแน่น...ตัวอื่นๆเห็นก็เข้ามาแจมด้วยทำให้ตอนนี้ผมถูกสุนัขตัวใหญ่ๆ4ตัวล้อมไว้อยู่
“ขอกำลังใจหน่อยนะ....เย็นนี้พี่จะพาพี่คุณมานี่ด้วนนะ...จำพี่คุณได้ไหม?...คงจำได้เนอะ?...ขอพี่กอดอีกทีนะ...ให้กำลังใจพี่หน่อยเนอะ”ผมบอกกับสุนัขทั้ง4ตัวก่อนจะคว้าพวกมันมากอดแน่น
วันนี้ผมต้องสู้ๆ
ผมขับมอเตอร์ไซค์มาจนถึงที่บริษัทในเวลาไม่นาน...ที่ฝึกงานผมอยู่ชั้น9เห็นว่าเป็นห้องทำงานของกรรมการผู้จัดการทุกคนแต่ผมก็ยังไม่เคยเจอใครนอกจากพี่คุณเลยนะ
ครื่นนน~
“สวัสดีครับ”ผมเลื่อนประตูก่อนจะเดินเข้าไปพร้อมๆกับกล่าวทักทายพี่ๆที่อยู่ข้างใน
ภานในห้องทำงานนี่ถูกแบ่งเป็นสัดส่วนมีทั้งที่นั่งพักโต๊ะทำงานห้องครัวเล็กๆและโซฟาที่มีชั้นหนังสืออยู่ข้างๆไว้สำหรับพักผ่อน
เห็นพี่คม(พี่วีรล)บอกว่าพี่คุณเป็นคนออกแบบห้องนี้ด้วยตัวเอง...ผมรู้ได้เลยว่าพี่เขาเป็นห่วงลูกน้องของตนเองขนาดไหนพี่เขาเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมหมด
“สวัสดีจ้าน้องบัต”เสียงทักทายของพี่เอ๋ดังขึ้นพร้อมๆกับโผล่หน้าออกมานิดนึงจากโซนห้องครัว
“ชงกาแฟเหรอครับ?”ผมถามก่อนจะเดินเข้าไปหาพี่เอ๋ในห้องครัว
“จ้า...เดี๋ยวต้องชงไปให้คุณวิทย์ด้วยน่ะ”พี่เอ๋บอกก่อนจะเริ่มตักผงกาแฟใส่ถ้วย
ให้พี่คุณเหรอ?
“พี่คะ...พี่วิทย์...มาแล้วเหรอครับ?”ผมเกือบหลุดชื่อพี่คุณแล้วไหมล่ะ?
ทำไมมาเช้าจัง...ก็จริงที่เมื่อวานตอนที่ผมมาพี่คุณก็มาถึงก่อนผมค่อนข้างนานแต่ผมคิดว่าพี่คุณอาจจะมีงานค้างเลยทำให้ต้องรีบมาที่บริษัทเพราะเท่าที่เคยได้ยินคนที่มีตำแหน่งสูงส่วนมากมักจะมามาสาย?
“อื้ม...คุณวิทย์น่ะมาเช้ามาเลย...วันนี้มาก่อนพี่ซะอีกปกติคุณวิทย์ก็มาเวลานี้ประจำแหละจ้าถึงบางวันจะไม่มีงานแต่ก็จะมานั่งอ่านทบทวนเอกสารอื่นๆแทน...เป็นคนที่น่าเคารพแต่ก็น่ากลัวด้วย”พี่เอ๋บอกผมแล้วยกแก้วเพื่อกดน้ำร้อนใส่ลงไป
สุดยอด...ยิ่งได้ฟังก็ทำให้รู้เลยว่าพี่คุณน่ะสุดยอด...เป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมากแถมยังทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพอีกตำแหน่งการงานก็สูง...
เรียกได้ว่าเป็นผู้ชายในอุดมคติของผู้หญิงหลายๆคนเลยล่ะ
ฮื้ออ?
“พี่เอ๋...อ่อ....พี่วิทย์เขามีแฟนรึยังครับ?”ผมหันไปถามพี่เอ๋ทันทีเมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้
ทำไมพึ่งจะมาสงสัยเอาตอนนี้นะ
หน้าตาก็ดี
การงานก็เยี่ยม
ถ้าจะมีคนคบอยู่มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
อย่าบอกนะว่าพี่คุณแต่งงานแล้วน่ะ?
แบบนั้นผมได้ช๊อคตายแน่ๆ
ไม่นะ!
“แฟนเหรอ?...พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ...เรื่องส่วนตัวของคุณวิทย์น่ะถือเป็นสิ่งหายากของบริษัทนี้เลยรู้ไหม?”พี่เอ๋บอกผมด้วยน้ำเสียงจริงจังแฝงขบขัน
ถ้าไม่มีใครรู้ผมก็ต้องถามเจ้าตัวเองสินะ
“ผมขอยกกาแฟไปให้พี่วิทย์ได้ไหมครับ?”ผมหันไปถามพี่เอ๋พี่วางแก้วกาแฟลงบนถาดพร้อมกับจานที่ใส่ขนมเล็กน้อย
“ได้สิ...ฝากด้วยนะ”พี่เอ๋ตอบผมพร้อมกับถือถาดมาให้ผม
“...ครับ”ผมรับถาดมาก่อนจะพยักหน้าเบาๆแล้วเดินไปที่หน้าของทำงานของพี่คุณ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“...”ผมเคาะประตูแล้วยืนรอนิ่งๆอยู่ข้างหน้าด้วยใจที่เต้นแรงขึ้น
ไม่ใช่แค่ตื่นเต้นแต่มันแฝงไปด้วยความกังวล...
พี่คุณจะมีแฟนรึยัง?
ถ้ามีแล้วก็คงไม่แปลกแต่หวังว่าอย่างพึ่งแต่งงานเลยเพราะถ้ามีแฟนผมยังสามารถแย่งพ่คุณมาได้...แต่ถ้าแต่งงานแล้วผมคงหมดหวังแน่ๆ
“เข้ามา”สิ้นเสียงอนุญาตของพี่คุณผมก็รีบเปิดประตูเข้าไปทันที
ภายในห้องทำงานของพี่คุณถูกแบ่งออกเป็น2ฝั่ง...ฝั่งแรกคือโต๊ะทำงานกับตู้ที่ใส่แฟ้มเอกสารขนาดใหญ่ส่วนอีกฝั่งนึงเป็นที่พักผ่อน...โซฟาตัวยาวกับโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆด้านข้ามีชั้นหนังสือวางอยู่ด้วยลึกเข้าไปด้านในก็เป็นห้องน้ำส่วนตัว
“...”ผมมองพี่คุณที่ก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรบางอย่างลงในเอกสารอย่างขมักเขม้นทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปใกล้แล้วชะโงกดูว่าพี่คุณกำลังทำอะไรอยู่
...บัญชี?
ผมมองเอกสารนั้นอย่างตกตะลึงบัญชีที่ดูซับซ้อนขนาดที่ผมที่เคยเรียนบัญชีมาบ้างยังดูไม่ค่อยรู้เรื่องเลยแต่พี่คุณกลับตวัดปากกาขีดแก้อย่างรวดเร็วจนผมมองแทบไม่ทัน
“สุดยอดเลยครับ”ผมเอ่ยขึ้นเบาๆทำให้มือที่กำลังขยับของพี่คุณถึงกับชะงักก่อนที่พี่เขาจะเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารที่อยู่ตรงหน้า
“...บัตเตอร์?”พี่คุณเรียกชื่อเล่นผมพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
‘บัตเตอร์’
พี่คุณเรียกชื่อเล่นผม...
ชื่อเล่นเต็มๆของผม
ตอนแรกผมคิดว่าพี่คุณจะเรียกแค่เมื่อวานตามที่ผมของซะอีกแต่วันนี้พี่คุณกลับเรียกผมว่า
‘บัตเตอร์’
“ครับ...พี่คุณ”ผมยิ้มออกมากว้างที่สุดด้วยความดีใจที่อัดแน่นอยู่เต็มอก
มีความสุขสุดๆเลย
“...หน้าบานเลยนะ”พี่คุณพึมพำเบาๆแต่ผมก็ได้ยินนะ
“ผมดีใจที่พี่เรียกชื่อผม”ผมบอกออกไปด้วยความดีใจ
“ก็บอกแล้วนิ...ถ้าไม่มีใครเรียก...พี่จะเรียกเอง”พี่คุณเลื่อนตาขึ้นมาทำให้สายตาของพวกเราประสานกันพอดี...สายตาของพี่เขาที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่ในประโยคที่พูดออกไป
เสียงของพี่คุณที่บอกว่า...
‘พี่จะเรียกเอง’
ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!
หัวใจผมมันเต้นเร็วขึ้นเพราะคำพูดสั้นๆของพี่คุณ
แต่เดี๋ยวนะ...
“พี่เคยบอกผมตอนไหนครับ?”ผมถามออกไปด้วยความสงสัย
ผมจำไม่ได้ว่าพี่คุณเคยบอกประโยคนี้นะ
และไม่มีทางที่ผมจะลืมด้วย
ใครจะกล้าลืมคำพูดแบบนี้ของพี่คุณล่ะ!
“ห๊ะ?...ก็เมื่อวาน...?...ไม่ได้บอกเหรอ!!?”พี่คุณถึงกับปล่อยปากกาหลุดจากมือแล้วมองผมด้วยสายตาที่สั่นระริกอย่างตกใจ
ท่าทางแบบนั้น
น่าแกล้งจัง
“ครับ...ไม่ได้พูดเลย”ผมย้ำไปอีกครั้งนึง
“...”พี่คุณมองผมนิ่งก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นเรื่อยๆ
ฉ่า!
“....”ผมมองหน้าพี่คุณด้วยหัวใจที่เต้นถี่รัว...ใบหนาขาวๆจนเกือบซีดของพี่คุณตอนนี้มันกลับขึ้นสีชมพูระเรื่ออย่างหน้าสัมผัสริมฝีปากที่เผยอออกเล็กน้อยเหมือนกำลังจะพูดอะไรแต่ก็ไม่มีเสียงออกมา...แววตาที่เบิกกว้างขึ้นสั่นระริกด้วยความตกใจ
น่ารัก!
พี่คุณน่ารักเกินไปแล้ว!!
“...พี่คุณ”ผมเรียกคนตรงหน้าเบาๆอย่างพยายามเก็บอารมณ์
สิ่งที่พี่คุณพูดแปลว่าเมื่อวาน....พี่เขาคิดแบบนั้น
‘ถ้าไม่มีคนเรียก...พี่จะเรียกเอง’
พี่คุณ...พี่จะทำตัวน่ารักไปไหนครับ
ปัง!
“อ่ะ...อ่อ...ละ..ลืมมันไปซะ!!...ลบมันออกจากหัวให้หมดเดี๋ยวนี้นะ!!!”พี่คุณตบโต๊ะดังปังก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
พี่คุณกำลังอาย
หรือจะเรียกว่าเขินดีนะ
“...ไม่ได้หรอกครับเพราะผมจดจำได้ทุกคำพูดแล้ว”ผมบอกออกไปด้วยรอยยิ้ม
มีความสุขจังเลย
“ดะ...เด็กเจ้าเล่ห์เอ้ย!!...ช่างมันแล้ว!...จะทำอะไรก็ทำไปเลย!!”
ตุบ!
พี่คุณตะโกนใส่ผมเสียงดังก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวเดิมแล้วหมุนไปอีกทางนึง...ท่าทางของพี่คุณตอนนี้มันดูเหมือนว่าพี่เขากำลัง...
‘งอน’
ใช่...พี่เขางอนผมอยู่ใช่ไหม?
“...”ตอนนี้ผมเรียกได้ว่ายิ้มไม่หุบเลยทีเดียว
ท่าทางที่ไม่มีใครเคยได้เห็น..
ผมมั่นใจว่าต้องเป็นคนแรกๆที่เห็นพี่คุณเขินหรืองอนแน่ๆ
เพียงแค่คิดผมก็หุบยิ้มไม่ได้เลย...
“พี่คุณครับ”ผมเรียกพี่เขาเบาๆแล้ววางถาดไว้ตรงที่ว่างบนโต๊ะก่อนจะเดินอ้อมมาคุกเข่าลงตรงหน้าพี่คุณที่มองมาอย่างอึ้งๆ
“..ทำอะไรนะ?”พี่คุณถามขึ้นทันที
“ผม...มีความสุขมาก...มีมากอย่างที่ไม่เคยเป็น...ผมดีใจที่พี่ยอมเรียกชื่อเล่นเต็มๆของผม...ดีใจมากๆและดีใจยิ่งกว่าที่ได้รู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่...ขอบคุณจริงๆครับ”ผมพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบสายตากับพี่คุณที่จ้องผมอยู่ตลอดจนผมพูดจบ
ผมเพียงแค่อยากบอกเท่านั้น
ความรู้สึกของผมในตอนนี้น่ะ
ฝุบ!
“....พี่คุณ”ผมเอ่ยชื่อของคนตรงหน้าเบาๆเมื่อฝ่ามือของพี่คุณวางลงแล้วลูบเบาๆตามผมสีดำซอยสั้นของผม
ความอบอุ่นที่แผ่มามันทำให้ผมอยากหยุดเวลาลงซะจริงๆ
“...เจอกันตอนเย็น”พี่คุณหันหน้าหลบสายตาที่ผมจ้องไปก่อนจะพูดขึ้นเบาๆโดยที่มือยังคงลูบหัวผมอยู่
“ครับ...ผมจะขับรถตามพี่ไปถึงคอนโดนะแล้วผมค่อยพาพี่ไปที่บ้านผม”ผมบอกด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“รู้ได้ไงว่าพี่อยู่คอนโด?”พี่คุณหันควับมาจ้องผมเขม็งทันที
ซวยแล้ว!
เผลอหลุดปากไป
“...อ่อ...”ผมควรจะหาข้อแก้ตัวอะไรดีนะ
“พี่ไม่ชอบคนโกหก”
“เมื่อวานผมขี่มอเตอร์ไซค์ตามรถพี่ไปครับ”ผมรีบพูดขึ้นทันทีที่พี่คุณพูดจบ
“ตามพี่?”พี่คุณยกคิ้วข้างนึงขึ้นก่อนจะจ้องหน้าผมนิ่งๆ
“คือทางไปบ้านผมกับคอนโดพี่เป็นทางเดียวกับพอดีน่ะครับ”ผมรีบพูดต่อทันที
“งั้นเหรอ...ถ้าเป็นงั้นก็แล้วไป”พี่คุณเอ่ยเบาๆแต่ยังจ้องผมไม่เลิก
ผมละเหงื่อแตกเป็นลิตรแล้ว
“...เจอกันตอนเย็นตรงที่จอดรถนะครับ”ผมรีบเอ่ยลาก่อนจะออกมาจากห้องทำงานของพี่คุณอย่างรวดเร็ว
สายตาที่จ้องมาแบบนั้นเหมือนกับจะคาดคั้นความจริงทุกอย่างออกมาเลย
ไม่แปลกเลยสักนิดที่จะมีแต่คนกลัวพี่เขาน่ะ
ขนาดผมยังอดสั่นๆไม่ได้เลย
แต่ถึงผมจะสั่นและบนใบหน้าผมก็ยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม...ถ้าดูภายนอกคงจะมองว่าพี่คุณเป็นคนที่ดุและน่ากลัวแต่ถ้าได้มองดีเหมือนกับที่ผมได้เห็นในวันนี้ละก็...พี่คุณไม่ได้ทั้งดุและน่ากลัว...
แต่เป็นคนใจดี อบอุ่น อ่อนโยนและน่ารักที่สุดเลย
วันนี้ทั้งวันผมทำงานอย่างคล่องแคล่วเพราะได้กำลังใจจากพี่คุณมาแล้ว...งานที่พี่คุณให้ผมทำคือจัดเอกสาร เก็บเอกสาร แม๊คเอกสาร ส่งเอกสาร เรียงเอกสารและทำลายเอกสาร...ถึงจะดูเหมือนเยอะแต่มันก็เป็นงานง่ายๆที่ไม่ต้องใช้หัวคิดอะไรมากมายทำให้ผมทำเสร็จได้ในเวลาค่อนข้างเร็ว
และแล้วเวลาที่ผมไม่อยากให้เดินมาถึงก็มาถึงจนได้...ตอนนี้ผมกำลังขับมอเตอร์ไซค์ตามรถของพี่คุณไปอยู่...ใช้เวลาไม่ถึง15นาทีพี่คุณก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดในคอนโดโดยให้ผมจอดรออยู่ด้านหน้า
“ไปกันเถอะ”พี่คุณบอกผมก่อนจะขึ้นคร่อมท้ายมอเตอร์ไซค์ผม
“ครับ”ผมพยักหน้าให้ก่อนจะขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปในซอยที่อยู่ข้างๆกับคอนโดของพี่คุณ
หมับ!
“...!!”ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงจับตรงเอวทั้ง2ข้างของตัวเอง
อ๊ากกกกกก!!!
ผมอยากจะกรีดร้องออกมาซะเดี๋ยวนี้เลย!
พี่คุณจับเอวผม!
จับเอวผม!!
โอ้ยยย!!....มีความสุขครับ!!!
ผมอยากจะให้บ้านผมอยู่อีกจังหวัดซะจริงๆ...ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงได้รู้สึกเต็มตื้นหัวใจแบบนี้ไปได้นานอีกสักหน่อย...แต่อะไรๆมันก็ดูเหมือนจะไม่เต็มใจเอาซะเลย
แทนที่จะคิดมโนไปไกลผมควรจะกลับมาที่ปัจจุบันก่อน
ผมกำลังจะให้พี่คุณรู้ว่าผมคือเจ้าของสุนัขทั้ง4ตัวที่พี่เขามักจะมาเล่นด้วยบ่อยๆ
ถ้าพี่คุณเกิดเกลียดผมขึ้นมาจนไม่อยากมองหน้าล่ะ?
บางทีวันต่อไปผมอาจถูกให้ย้ายแผนกฝึกงาน?
แค่คิดผมก็หง๋อจนไม่รู้จะหง๋อยังไงแล้ว
ขออย่าให้พี่คุณเกลียดผมเลยด้วยเถอะ
“...”ผมชะลอมอเตอร์ไซค์ก่อนจะถึงหน้าบ้านตัวเองช้าๆและหยุดลงเมื่ออยู่หน้าประตูรั้วบ้านผม...เมื่อรถจอดสนิทผมสัมผัสได้ถึงแรงดึงของเสื้อที่มากขึ้นเป็นไปได้ว่าพี่คุณกำลังกำชายเสื้อผมแน่นเมื่อเห็นว่าบ้านผมเป็นหลังไหน?
“...พี่คุณ”ผมเรียกพี่เขาเบาๆถ้าพี่คุณยังจับอยู่แบบนี้แล้วผมจะลงจากมอเตอร์ไซค์ได้ยังไงละครับ?
“อย่าพึ่งเรียก!...อย่าพึ่งขยับด้วย!...อยู่เฉยๆนิ่งๆเลย!!”พี่คุณตะโกนเสียงดังพร้อมกับพยายามดึงชายเสื้อผมให้ลงต่ำเหมือนกับว่าไม่อยากให้ลุกออกไปได้
พี่คุณ...
“...”ผมเม้มปากตัวเองแน่น
น้ำเสียงแข็งๆของพี่คุณที่สัมผัสได้ทำให้ผมรู้ตัวเลยว่าพี่เขาต้องโกรธมากแน่ๆ
ว่าแล้วเชียว
พี่เขาโกรธผม
แล้วผมจะทำยังไงต่อไปดี?
..............................................................................................
สวัสดีคะ
ขอโทษที่เรื่องนี้มาช้าไปนะคะ
พอดีติดภารกิจ3วันติดตอนนี้เลยเขียนเอาในแท็บเล็ตซึ่งรู้สึกไม่ดีเหมือนเขียนในคอมเท่าไหร่
มารอลุ้นกันว่าพี่คุณจะทำยังไงต่อไปเมื่อรู้ว่าบ้านหลังนี้คือบ้านของใคร
อยากแจ้งให้ทราบโดยทั่วกันว่าเรามีเพจแล้วนะคะ
พึ่งเปิดเมื่อไม่กี่วันนี่เองคะ
ใครยังไม่ได้เข้าไปติดตามสามารถเข้าไปได้นะคะ >>nicedog (https://www.facebook.com/novelistnicedog)
สำหรับตอนพิเศษคู่เทม-พี่นักรออีกสักพักนะคะ
ตอนนี้แต่งสองเรื่องสลับกันก็แทบแย่แล้วคะ
ขอขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์และกำลังนะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
พี่คุณไม่ใจร้ายสิ อย่าโกรธน้องนะ
-
:ling1:มาแล้วๆๆๆ น้องสี่ขารออยู่นะคะพี่คุณ
-
:ling1:
พี่คุณเดาออกแล้วสินะว่าเจ้าของบ้านคือบัต
ที่ไม่ยอมลงนั่นเพราะอาย? โกรธ?
แต่เดาว่าอาย -////////-
(ปอลอ บัตนี่เกือบจะเป็น stalker ได้แล้วมั้งนั่น มีสะกดรอยตามด้วย) :ruready
(เชโคร-ยูทาร์ค่ะ พลีสสสสสสสสสส) แต่ตอนพิเศษนัท-เทม เราก็รออยุ่นะค้าาา ><
:-[
-
พี่คุณอาจจะไม่ได้โกรธก็ได้นะคะน้องบัตเตอร์ แต่ที่พี่คุณตะโกนใส่หนูแบบนั้น.. พี่คุณเขาก็แค่อาจจะกำลังสะกดจิตตัวเองอยู่ไงคะว่า 'อย่าแสดงความร่าเริงออกมาเด็ดขาดเลยนะๆๆๆๆ' แบบนี้ก็ได้ค่าา เพราะเดี๋ยวจะเสียภาพลักษณ์สุดโหดไปเสียหมด :laugh:
-
ค้าง....ค้างงงงงงง ยูทาร์ก็ค้าง มาอ่านเรื่องนี้ก็ค้างอีก :hao5:
-
พี่คุณไม่โกรธหรอกน่าาาาาาาา
ใจเย็นๆบัตเตอร์
-
:katai2-1: โอ๊ย ฟิน ยิ่งตอนลูบหัว กอดเอวซ้อนท้าย :o8:
พี่คุณกำลังตั้งหลักเพื่อจะได้กระโจนเข้าไปกับฝูงหมาตัวโตทั้สี่ใช่ไหม ฮ่าๆๆๆ
โอ๋ๆ อย่างอนน้องบัตเตอร์เลยนะ
-
พี่คุณไม่โกรธหรอกกกกกกกก
อาจจิแค่ตกก๊ะใจ มั้ง? 5555555555
-
พี้คุณแค่เขิน...มั้ง 5555
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่8►►โกรธ? เกลียด?
โอ้ยย!!...ว่าแล้วเชียว!!
สังหรณ์ใจอยู่แล้วว่าทำไมทางมันคุ้นๆ
แถมตาขวาก็ดันกระตุกไม่หยุดอีก...ตอนแรกก็แค่คิดว่าคงจะอยู่ในซอยเดียวกันแต่พอมอเตอร์ไซค์ของบัตเตอร์จอดสนิทตาผมมันก็แทบจะเหลือกขึ้นไปข้างบนให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย!
ทำไมพระเจ้าถึงกลั่นแกล้งผมได้ขนาดนี้ครับ!!
บัตเตอร์ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรต่อเลยสักนิด...แค่เห็นบ้านของเขาผมก็ปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้แล้วล่ะ...
เขาบอกว่าพวกเราเคยเจอกัน
อ่า!...ชัดเลย!!
เขาต้องเห็นผมเล่นกับสุนัขของเขาที่หน้ารั้วบ้านแน่ๆ
บ้าเอ้ย!!!
ผมอายจะไม่รู้จะหาปี๊บสักกี่อันมาคอบหัวดี!
อายมาก!
และเขินสุดๆ
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยจะทั้งอายและเขินขนาดนี้มาก่อนเลย
ทำไมน่ะเหรอ?
เป็นคุณจะไม่อายรึไง?!!!
ถ้าเห็นคนคนนึงมาด่อมๆมองๆที่รั้วบ้านตัวเองแล้วผิวปากเรียกสุนัขที่ตัวเองเลี้ยงไว้มาเล่นเองแถมยังพูดจาซะเพราะพริ้งด้วยเสียงโทนสูงที่ไม่เข้ากับหน้าตาอย่างรุนแรงแต่ละคำที่พูดออกมาก็มีแค่..
‘ไงค่ะสาวสวยยย~’
‘ไงครับสุดหล่ออออ~’
‘พี่คิดถึงพวกเราที่สุดเลยยยย~’
ฉ่า!
อ๊ากกกกก!!
ถ้าพ่นไฟออกมาทางปากได้นี่ทำไปแล้วไม่ต้องให้ไฟมันมาลุกอยู่ที่หน้าแบบนี้หรอก...ผมไม่แปลกใจเลยสักนิดที่บัตเตอร์จะรู้ชื่อเล่นผมก็เวลาผมเล่นกับสุนัขน่ะผมมักจะแทนตัวเองว่า ‘พี่คุณ’ตลอดเลยนี่นา
โธ่เว้ยย!!
นี่ผมควรจะทำยังไงให้หายจากอาการนี้สักทีเนี่ย!
เพราะทั้งเขินทั้งอายแถมบัตเตอร์ดันมาเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงอ่อยๆอีกก็เลยเผลอตะหวาดกลับไปซะคนตรงหน้านั่งนิ่งไปเลย...นิ่งแบบไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิดเดียว
อาจเป็นเพราะผมกำชายเสื้อของบัตเตอร์ไว้แน่นก็ได้...แต่จะให้ผมทำยังไง
มันเขินนี่!
แถมอายด้วย!
จะให้ผมมองหน้าบัตเตอร์แล้วบอกว่า...
‘ว้าว~...นี่บ้านของบัตเตอร์เองเหรอ?...ดีใจจังเลยที่บัตเตอร์อยู่บ้านหลังนี้แบบนี้พี่ก็เข้าไปเล่นกับสุนัขข้างในได้ใช่ไหม?’
งั้นเหรอ?
จะบ้ารึไงงงง!!!
ใครมันจะไปกล้าพูดกัน!
แต่ถ้ายังอยู่นิ่งๆต่อไปแบบนี้ได้โดนยุงหามกันถ้วนหน้าแน่ๆ
เอาไงดี?
จริงสิ...ลงจากมอเตอร์ไซค์ก่อนเป็นไง?
อ๊ะ...ไม่สิ...ถ้าลงไปแล้วจะทำยังไงต่อล่ะ?
ต้องคิดไว้ก่อนสิถ้าลงไปตอนนี้ก็ไม่มีที่ให้หลบแล้วนะแต่ตอนนี้ยังหลบได้อยู่ก็บัตเตอร์หันหลังให้ผมนี่ถือว่าหลบเขาได้ก็ละกัน
อย่างแรกก็ต้องขอโทษก่อนใช่ไหม?
ที่มาบุกรุกแถมยังฟัดกับสุนัขของเขาต่อหน้าต่อตาเจ้าของอีก
ใช่ๆ...อย่างแรกก็ขอโทษ
แล้วต่อมาล่ะ?
ต่อมาจะทำยังไง?
เดี๋ยวก่อนนะ!
ถ้าบัตเตอร์อยู่บ้านหลังนี้ก็แปลว่า...
โน้ตที่ผมแปะไว้วันก่อน
ฉ่า!
อ๊ากกกกก!
ฆ่าผมเถอะ!!
ฆ่าผมเดี๋ยวนี้เลย!!
นี่ผมทำอะไรลงปายยยยยย!!!
สงบสติสิ ปภิณวิทย์ ใจเย็นๆก่อน!
ต้องใจเย็นๆเข้าไว้!
ตั้งสติให้ดีๆ
“...”ผมสูดหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อเรียกสติตัวเองกลับมา
เอาล่ะ!
มันจะเกิดอะไรก็ให้มันเกิดละกัน
สู้เฟ้ยยย!!!
ตุบ!
ผมปล่อยมือที่กำชายเสื้อของบัตเตอร์อยู่ออกก่อนจะลงจากท้ายมอเตอร์ไซค์แล้วเดินไปข้างหน้าของบัตเตอร์ที่ยังคงนิ่งอยู่
“...บัตเตอร์”ผมเรียกชื่อบัตเตอร์ที่ก้มหน้าอยู่
“..!!!..”
ผมถึงกับเบิกตากว้างเมื่อบัตเตอร์เงยหน้าขึ้นมา...ดวงตาของเขาสั่นระริกอย่างน่าสงสารแถมยังเม้มปากเข้าหากันจนแน่นใบหน้ากับขอบตาที่แดงก่ำเหมือนกำลังพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา
นี่เกิดอะไรขึ้น?
ผมทำบัตเตอร์?
“บัตเตอร์...เป็นอะไร?”ผมเข้าไปถามด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน
หมดกันคำพูดที่เตรียมไว้...ตอนนี้ช่างมันแล้ว
“...ผม...ขอโทษ”บัตเตอร์เม้มปากแน่นก่อนจะค่อยคลายออกแล้วขยับพูดอย่างอยากลำบาก...น้ำตาที่คลออยู่กลับไหลลงมาอาบแก้มของเขา
ขอโทษ?
ขอโทษทำไม?
ผมต่างหากล่ะที่ควรขอโทษ!
ไม่ใช่เขา!!
“บัตเตอร์...พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมาขอโทษพี่...พี่ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษ...พี่ขอโทษที่ทำตัวเหมือนขโมยที่จะมาบุกรุกบ้านของบัตเตอร์แถมยังมายืนเล่นกับสุนัขของบัตเตอร์อยู่ตั้งเป็นชั่วโมงอีก...พี่ขอโทษนะ”ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิด
เจอกันแค่3วันแต่ผมกลับขอโทษเขาถึง2รอบ
บัตเตอร์เป็นคนแรกที่ทำให้ผมเอ่ยขอโทษได้ติดๆกันแบบนี้
“....พี่คุณ”บัตเตอร์มองผมก่อนจะเรียกออกมาเบาๆ
แววตาเศร้าๆเหมือนกำลังจะค่อยๆเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ
“พี่คุณ...ไม่เกลียดผมใช่ไหม?...โกรธผมรึเปล่า?”บัตเตอร์ถามผมเสียงสั่นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง
หื้อ?
เกลียด?
โกรธ?
บัตเตอร์ถามอะไรเนี่ย?
มันน่าจะเป็นผมไหมที่ถามคำถามพวกนี้น่ะ?!
“...โกรธ...เกลียด...”ผมบอกเบาๆพร้อมกับสบตากับบัตเตอร์
“....”บัตเตอร์ไม่ตอบอะไรเพียงแต่เม้มมากแน่นขึ้นและแววตาก็กลับไปโศกเศร้าเหมือนเดิม
“...ถ้าโกรธหรือเกลียดพี่จะขอโทษบัตเตอร์ทำไมล่ะ?”ผมบอกต่ออีกก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปให้คนตรงหน้า
“จริงเหรอครับ?”บัตเตอร์ถามย้ำก่อนจะระบายยิ้มออกมาบ้าง
“อื้ม...พี่ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้บัตเตอร์คิดมากแต่พี่อยากบอกว่าพี่ไม่ได้โกรธหรือเกลียดบัตเตอร์เลยสักนิด...เพราะงั้น...หยุดร้องนะครับ”ผมเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเหมือนตอนที่ผมเล่นอยู่กับพวกสุนัข
ปกติผมมักจะกระดากเมื่อต้องพูดอะไรหวานๆแบบนี้แต่พอมาพูดกับบัตเตอร์ผมกลับไม่รู้สึกแย่แบบนั้น...มีเพียงหัวใจผมเท่านั้นที่เต้นแรงเอาๆ
ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรบัตเตอร์ถึงคิดมากแบบนั้น
อาจเป็นเพราะเขาเสียครอบครัวไปอย่างรวดเร็วจนไม่เหลือใรที่จะเป็นที่พึ่งให้เขาได้ทำให้คิดมากถึงขนาดนี้...ผมว่าแค่เขากลับมาพูดยิ้มและหัวเราะได้เหมือนทุกวันนี้ก็นับว่าเก่งแล้วนะ
“...ขอบคุณครับพี่คุณ”บัตเตอร์บอกผมพร้อมรอยยิ้มกว้างตามปกติ
หายแล้วสินะ
ดีแล้วล่ะ
โฮ่ง!
โฮ่ง!
โฮ่ง!
โฮ่ง!
ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงเห่าดังขึ้นติดๆกันกันพร้อมๆกับเสียงฝีเท้าที่ดังตามาติดๆในไม่ช้าสุนัขทั้ง4ตัวก็วิ่งออกมาให้ผมได้เห็น...
“เฮ้ย!!/เฮ้ย!!”ผมกับบัตเตอร์ตะโกนขึ้นพร้อมกับเมื่อเห็นสภาพของสุนัขทั้ง4ตัวที่ดำแขระไปทั้งตัว...เท่าที่ดูถ้าไม่แช่โคลนก็ต้องไปคลุกดินแน่นอน
“ไม่นะ!!...แบบนี้ก็ต้องอาบน้ำให้หมดเลยน่ะสิ”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ท้อแท้ก่อนจะลงจากมอเตอร์ไซค์แล้วเดินไปที่รั่วที่สุนัขทั้ง4ตัวกระโดดเกาะไว้อยู่
“ไปเลอะอะไรมาล่ะ?...บัตเตอร์ที่บ้านมีบ่อปลาเหรอ?”ผมหันไปถามบัตเตอร์อย่างสงสัย
“...ไม่มีครับ...สงสัยยูเนี่ยนเปิดก๊อกน้ำแน่ๆเลย”บัตเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
“เปิดก๊อก?”
หมายถึงสุนัข?
เปิดก๊อกน้ำเองเนี่ยนะ?
บ้าไปแล้ว!...ไม่มีทาง!
“ครับ...ยูเนี่ยน...อ้อ~...ไซบีเรียนสีน้ำตาลน่ะครับมันชอบไปกัดก๊อกน้ำแล้วก็หมุนๆเล่นจนน้ำไหลออกมานี่ผมก็เอาผ้าไปยัดไว้แล้วนะ...เฮ่อ”บัตเตอร์อธิบายให้ผมฟังก่อนจะถอนหายใจ
อื้อหือ...
สุนัขเปิดก๊อกน้ำได้
น่าตกใจสุดๆ
แต่ที่น่าเศร้ากว่าคือจะอาบน้ำพวกมันพร้อมกันยังไง?
มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะอาบน้ำสุนัขตัวใหญ่ๆพร้อมกันทั้ง4ตัวและถึงจะแยกอาบและเอาตัวที่อาบเสร็จแล้วไปขังไว้ในบ้านมันก็กินเวลาไปนานโขแน่
ตอนนี้5โมงครึ่ง
อืม...ช่วยไม่ได้แฮะ
“ให้พี่ช่วยอาบไหม?”ผมถามบัตเตอร์
“อ๊ะ...ได้เหรอครับ?...ไม่สิ...ผมไม่อยากรบกวนพี่”บัตเตอร์หันควับมาหาผมพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงที่สดใสก่อนจะกลายเป็นน้ำเสียงที่มืดมนในประโยคต่อมา
เปลี่ยนสีหน้าได้ไวดีแท้
“พี่อยากช่วย...ความจริงพี่อยากลองอาบน้ำสุนัขตัวใหญ่แบบนี้ดูสักครั้งนึง”ผมพูดออกไปตามตรงก่อนจะเดินไปที่รั้วแล้วลูบหัวของออทั่ม...ไม่สิ...ชื่อจริงๆของมันคืออะไรล่ะ?
“บัตเตอร์...แนะนำชื่อพวกมันให้พี่รู้หน่อยได้ไหม?”ผมถามพร้อมกับยิ้มออกมาบางๆ
“ครับ...โกลเด้นสีขาวชื่อฟังก์ชั่น....ส่วนสีน้ำตาลเข้มชื่อโฟกัส...ไซบีเรียนสีดำชื่อซิกม่าและสีน้ำตาลก็อย่างที่พี่ได้ยินชื่อยูเนี่ยนครับ"บัตเตอร์แนะนำผมพร้อมกับชี้ไปที่สุนัขแต่ละตัวด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริง
โอเคๆ...ขอจำเดี๋ยวนะ
สีขาวฟังก์ชั่น น้ำตาลเข้มโฟกัส
ไซบีเรียนสีดำซิกม่าส่วนสีน้ำตาลก็ยูเนี่ยน
โอเค...จำได้แล้ว
“อืม...งั้นรีบอาบน้ำเถอะเดี๋ยวพอดึกแล้วขนจะแห้งไม่ทัน”ผมบอกบัตเตอร์
“ได้เลยครับ”บัตเตอร์ตอบผมพร้อมกับเปิดประตูรั้วออก
แกร็ก!
“เฮ้ย!!...เดี๋ยวสุนัขก็ออกมาหรอก!”ผมรีบเดินไปขวางประตูที่ถูกเปิดอ้าไว้ทันที
ทำไมถึงได้ทำหน้าสบายๆแบบนั้นล่ะ
ไม่กลัวว่าพวกมันจะวิ่งหนีไปรึไง?
“ฮะฮะฮะ...พี่คุณไม่ต้องตกใจขนาดนั้นหรอกครับ...พวกน้องๆผมไม่ออกไปหรอกผมสอนมาดี”บัตเตอร์หัวเราะพร้อมกับพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่กลั้นขำ
นี่ผม...ทำงามหน้าอีกแล้วเหรอ?
ให้ตายสิทำไมหน้าผมมันร้อนๆขนาดนี้นะ!!
“งั้นก็รีบบอกสิ!!”ผมตะโกนใส่บัตเตอร์ด้วยความอายก่อนที่จะเดินตามเขาเข้าไปด้านในตัวบ้าน
บ้านสองชั้นที่ค่อนข้างใหญ่บรรยากาศค่อนข้างเงียบเหงาพอสมควร...รู้เลยว่าบัตเตอร์ยังทำใจเรื่องพ่อแม่ไม่ค่อยได้หรือไม่ก็เป็นเด็กขี้เหงามาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วแต่เพราะมีสุนัขที่ทั้งร่าเริงและแสนซนทำให้บรรยากาศเปลี่ยนเป็นสนุกสนานได้ในทันที
ผมกับบัตเตอร์ทำกันคนละหน้าที่...บัตเตอร์ให้ผมเป่าขนให้ส่วนเขาจะเป็นคนอาบน้ำเอง...ทีแรกผมก็ไม่ยอมหรอกแต่พอบัตเตอร์พูดประโยคหนึ่งขึ้นมาก็ทำให้ถึงกับปาหมอนที่วางอยู่บนโซฟาใส่เขาทันที
‘ถ้าพี่อยากอาบน้ำพร้อมผมก็ไม่ขัดนะครับ...เพราะผิวขาวๆของพี่ตอนโดนน้ำคงน่าดูมากเลย’
นั่นแหละครับ
พอผมปาหมอนใส่บัตเตอร์ก็หัวเราะเสียงใสก่อนจะเรียกสุนัขทั้งหมดเข้าไปในห้องน้ำเพราะถ้าเอาเข้าไปทีละตัวที่เหลือคงทำบ้านเลอะไปด้วยโคลนแน่ๆ
“เด็กลามกเอ้ย!!”ผมพึมพำเบาก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวที่บัตเตอร์เตรียมไว้มาเรียงไว้ข้างๆ....เวลาผ่านไปสักพักบัตเตอร์ก็ปล่อยฟังก์ชั่นโกลเด้นสีขาวส่งมาให้ผม...ดีนะที่เสียบปลั๊กที่เป่าขนไว้แล้ว
การอาบน้ำและเป่าขนสุนัขไฮเปอร์ทั้ง4ตัวช่างเป็นเรื่องที่อยากลำบากมากจริงๆใช้เวลาไปเกือบ2ชี่วโมงแนะ...เรียกว่าผมที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายถึงกับหอบเลยล่ะ
แกร๊ก~
“พี่คุณ...เหนื่อยมากไหมครับ?”เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นพร้อมๆกับบัตเตอร์ที่กำลังเดินออกมาโดยที่ใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมตัวเองอยู่แต่สิ่งที่ทำให้ผมเบิกตากว้างน่ะคือสภาพของบัตเตอร์ที่เปลือยเปล่าท่อนบนและกางเกงบ๊อกเซอร์
อึก!
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบากเมื่อเลื่อนสายตาไปมองที่แผงอกที่ล่ำสันนั่น...ดูภายนอกไม่คิดว่าอายุแค่นี้จะมีซิกแพ๊ก...เอาเวลาไหนไปทำละ?
เรียนอยู่ไม่ใช่?
ขนาดผมที่เคยพยายามทำยังต้องยอมแพ้เพราะมันทั้งเหนื่อยแล้วก็ต้องเคร่งครัดอย่างมาก
“...จ้องขนาดนี้ผมก็อายนะครับ”บัตเตอร์บอกผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะแกล้งเอามือทั้งสองข้างปิดหน้าอกของตัวเองแล้วบิดตัวเล็กน้อย
“บ้า...ใครจ้องกัน!”ผมพูดเสียงดันแล้วหันหน้าไปอีกทางพร้อมกับเปลี่ยนไปลูบขนของซิกม่าที่มานอนอยู่ข้างๆผมแทน
“ฮะฮะฮะ...พี่คุณเวลาหน้าแดงแล้วน่ารักจังครับ”บัตเตอร์หัวเราะเบาๆแล้วพูดขึ้นพร้อมกับจ้องมาที่ใบหน้าผมอย่างไม่ลดละ
“ใครน่ารักกัน...ต้องบอกว่าหล่อสิ!”ผมหันควับไปจ้องหน้าบัตเตอร์แล้วพูดเสียงแข็ง
น่ารัก?
ผมเนี่ยนะ?
สมองเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ
“ครับๆ...หล่อก็หล่อ..พี่คงหิวแล้วเดี๋ยวผมรีบไปทำอะไรให้กินนะครับ...ต้องขอโทษที่ทำให้พี่ต้องมาทนหิวแบบนี้”บัตเตอร์พูดต่อ
“ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ?”ผมถามอย่างสงสัย
บอกตามตรงนะถ้าเป็นเรื่องทำอาหารผมเรียกได้ว่าห่วย...ทุกมื้อของผมซื้อกินเอาทั้งนั้น
ก็ผมทำไม่เป็นนี่นา..
เคยคิดจะเรียนนะแต่พอลองซื้อตำรามาลองทำเท่านั้นแหละ...
ลาก่อนนะห้องครัว
“ครับ...ผมถนัดเลยล่ะก็อยู่คนเดียวบ่อยน่ะครับ...พ่อกับแม่ผมทำงานอยู่ต่างประเทศผมก็เลยต้องฝึกทำครับ”บัตเตอร์บอกผมด้วยเสียงเศร้าๆ
เอาแล้วไง
ผมดันไปขุดเรื่องพ่อแม่ของบัตเตอร์อีกแล้ว
ให้ตายสิ..ทำไมผมไม่รู้จักจำแบบนี้นะ
“...ขอโทษนะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ...ผมดีใจที่พี่อยากรู้เรื่องของผมนะ”บัตเตอร์บอกผมด้วยรอยยิ้มแล้วเดินออกไปจากห้องรับแขก...ผมว่าคงไปห้องครัวแน่ๆเลย
“...”ผมคิดหนักสักพักก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเดินตามบัตเตอร์ไป...สองคนช่วยกันน่าจะเสร็จเร็วกว่า
“บัตเตอร์ให้พี่ช่วยอะไรไหม?”ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นบัตเตอร์กำลังเปิดตู้เย็นอยู่
“ช่วยอะไรก็ได้เหรอครับ?”บัตเตอร์ละสายตาออกจากตู้เย็นแล้วถามผม
“อืม...แต่พี่ทำอาหารไม่เป็นหรอกนะ”ผมบอกบัตเตอร์ให้รู้ไว้
“...แค่พี่ยืนข้างๆคอยเป็นกำลังใจและส่งยิ้มหวานๆมาให้ผมก็พอแล้วครับ”
“ยืนไปคนเดียวกันละกัน!...เด็กบ้า!!”
...............................................................................................
สวัสดีค่า
มาช้าไปนิดดีกว่าไม่มาเนอะ :hao5:
เรื่องนี้แต่งไปขำไปไม่รู้ทำไมเหมือนเป็นเรื่องไว้แต่คลายเครียดเลยคะ
นิสัยพี่คุณเหมือนพวกวัยทองเลยเนอะ(555+)
เนื้อหาเรื่องนี้ไม่มีอะไรมาก...หยอดไปมาเดี๋ยวก็รักกันเอง(เฉลยซะงั้น?)
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ
ขอบคุณทุกคนที่คอมเม้นท์และให้กำลังใจนะคะ
สามารถติดตามข่าวสารหรือการอัพเดทตอนใหม่ๆได้ที่นี่นะคะ >>nicedog (https://www.facebook.com/novelistnicedog)
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
:heaven
พี่คุณน่ารักจริงๆด้วย เห็นด้วยกับบัตนะ :D
คืนนี้พี่คุณค้างบ้านน้องสิคะ กว่าจะกลับบ้านตัวเองมันดึกนะ เหนื่อยด้วย ;p
-
พี่คุณเงียบไป ทำเด็กใจเสียเลยเห็นไหมคะะะะะะะ
บัตเตอร์พยายามเข้านะ หยอดต่อไปๆๆๆๆ
-
จริงค่ะ ตอนแรกนึกว่าพี่คุณวัยทองแล้วสักอีก น่ารักดีค่ะ น้องบัตเตอร์ค่ะหยอดเยอะค่ะเดี๋ยวก็ดีเอง
-
น่ารักกกกกกก เป็นเราก็เขินเนอะ แอบเล่นกับหมาเขาตั้งนาน55555555
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอตอนต่อไปด้วยค่ะ กิกิ
(อีกเรื่องด้วยค่ะ คิดถึง ยูทาร์ 555 )
-
บัตเตอร์อ้อนเยอะๆ เข้าไว้น้าา..^^ เพราะพี่คุณเขาแพ้ทางงงงง~ :-[ ขนาดน้องๆ ทั้ง 4 ยังทำพี่คุณหลงมาแล้วเลยด้วย ><
-
:impress2: ฟินเวอร์ๆอะ น่ารักมากเลยทั้งสองคน
ทีนี้ก็มาอยู่ด้วยกันเลยสิ 5555 บำบัดเต็มคอร์สไปเลย แถมแฟนให้คนนึงด้วยนะพี่คุณ
ตอนนี้มีกันสองคนแล้วดูสบายๆเลยกับการจัดการหมาตัวโตทั้งสี่
-
เห็นไหมๆๆ บอกแร้วว่พี่คุณๆม่โกรธหร๊อกกกก
แค่เขินจนเสียอาการอ่ะนะ 55555555
-
หยอดไปหยอดมากลัวคนอ่านแถวนี้จะละลายกันหมดเสียก่อนนะคะ เอ็นดูทั้งคนแก่วัยทอง(?)กับเด็กน้อยวัยใสค่ะ 5555
-
เด็กหยอดแต้มนำแล้วค่ะ
-
ตามมาจาก jurassic ค้า ขอตามเรื่องนี้ด้วยคนน้า น่ารักจัง :mew1:
-
:mew1:
-
มาติดตามด้วยโคนนนน
:mew1:
-
ตอนที่3
เจ้าของสุนัขคือน้องบัตต เชื่อออ
:mew1:
-
พี่คุณน่ารักเกินอะ
มีแอบเผลอพูดในสิ่งที่คิด มาทำเป็นบอกว่าบอกแล้ว อ่อยหรออออ 55
หยอกเล่นหรอก o13
ชอบอะน่ารักกกกกก รอคุณๆพัฒนาความสัมพันธ์
แต่พี่คุณดีนะ อายแทนโกรธ
แต่มันก็ถูกของพี่คุณนะ ที่ไม่โกรธ เพราะมันไม่ใช่เหตุผลอะไรที่ต้องโกรธอะ
:mew1: :mew1:
-
พี่คุณน่ารักจังค่า
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่9►►ในวันที่ฝนตก
ซู่~ ซู่~
“...จะตกอะไรกันนักกันหนานะ”ชายหนุ่มนามปภิณวิทย์พึมพำเบาๆก่อนละมือออกจากงานเอกสารบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นเดินไปแง้มผ้าม่านดูสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างหนักด้วยความหงุดหงิด
เสียงฝนดังขนาดนี้ทำให้ผมไม่ค่อยมีสมาธิในการเลยสักนิด
วันนี้เป็นเช้าวันศุกร์ที่มีฝตกมาตั้งแต่เมื่อคืน...ก็เริ่มตกหนักหลังจากที่บัตเตอร์ขี่มอเตอร์ไซค์มาส่งผมสักพักนึงได้ละมั้ง
ไม่ต้องถามเลยว่าเหตุการณ์เมื่อวานเป็นยังไง...เพราะมันไม่มีอะไรเลยสักนิดเดียว...ก็หลังจากที่ผมตะโกนใส่บัเตอร์แล้วเดินออกมานั่งที่โซฟาตามเดิมผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆตามมาแล้วก็เงียบลง...ผ่านไปประมาณ10นาทีผมก็เริ่มได้กลิ่นหอมๆของผัดอะไรสักอย่างและพอผ่านไปอีก15นาทีบัตเตอร์ก็มาเรียกผมให้ไปกินข้าว
กับข้าว3อย่างถูกทำออกมาอย่างสวยงามน่ากิน...มีทั้งผัดผักรวมมิตรใส่กุ้ง...ต้มจืดเต้าหู้หมูสับและหมูหมักทอด...ผมกับบัตเตอร์ลงมือกินอาหารตกหน้าด้วยความเร็ว
อาหารมื้อนั้นถือเป็นมื้อแรกในรอบหลายปีที่มีคนทำให้...ครั้งสุดท้ายที่กินคือตอนที่กลับไปหาพ่อแม่ที่ชลบุรีเมื่อหลายปีก่อนทำให้ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ผ่านมาทางรสชาติที่กลมกล่อมนั่น
ไม่อยากจะชมหรอกนะ
แต่บัตเตอร์ทำอาหารเก่งมากจริงๆ
เรียกได้ว่าผมติดใจเลยล่ะ
พอผมกับบัตเตอร์ช่วยกัยล้างจานเสร็จแล้วผมก็จะเดินกลับบ้านแต่บัตเตอร์บอกว่าจะไปส่งทำให้พวกเราเริ่มเถียงกันอีกครั้งแต่สุดท้มยผมก็ยอมแพ้เพียงเพราะประโยคหนึ่งกับหน้าหง๋อยๆของคนตรงหน้า
‘ผมไม่ไปส่งพี่ก็ได้...แต่พ่อแม่คงต้องผิดหวังในตัวผมแน่ๆที่ให้คนที่ช่วยอาบน้ำสุนัขของตัวเองเดินกลับทั้งที่ดึกขนาดนี้...พี่จะกลับเลยก็ได้ครับแค่ผมคงจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเท่านั้นเอง’
น้ำเสียงหง๋อยๆกับหน้าตาเศร้าๆทำให้ผมถึงกับเบิกตากว้างอ้าปากพะงาบๆแบบที่นึกคำพูดไม่ออก...ดูก็รู้ว่าเป็นแค่การแสดงแต่ผมก็ยังหลงติดกับที่บัตเตอร์ขุดไว้ทุกทีสิน่า
‘...อยากไปส่งนักก็เร็วๆสิยืนหน้าหง๋อยอยู่ทำไม!’ผมตะโกนดังลั่นแล้วเดินออกจากห้องไปในทันทีโดยที่บัตเตอร์วิ่งยิ้มหน้าบานตามมาติดๆ
เหตุการ์เมื่อวานก็ประมาณนี้แหละ...วันนี้ผมมาทำงานค่อนข้างเช้ากว่าปกติเพราะพอตื่นมาฝนก็ตกไม่หยุดทำให้ผมต้องออกบ้านเร็ว...คงเคยได้ยินใช่ไหม?
ฝนตกรถติดน่ะ
เพราะการที่มาทำงานเช้าทำให้ไม่ต้องแย่งที่จอดรถ
ไม่ต้องแย่งกันขึ้นลิฟท์
ที่พูดมานั่นผมไม่เคยโดนด้วยตัวเองหรอกนะเพราะด้วยตำแหน่งของผมทำให้มีที่จอดรถส่วนตัวและพอผมขึ้นลิฟท์ก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าใครๆถึงชอบเว้นระยะห่างจากผมกัน ทำให้สามารถขึ้นลิฟท์ได้แบบสบายๆ
การที่มาเช้ากว่าปกติทำให้ผมมาก่อนใครในห้องทำงาน...เลยเป็นหนึ่งในไม่กี่วันที่ผมชงกาแฟกินด้วยตัวเองก่อนจะเตรียมเอกสารที่ต้องจัดการในวันนี้ออกมา
พอเริ่มลงมือทำไปได้สักระยะก็รู้สึกหงุดหงิดเสียงฝนอย่างที่บอกไปนั่นแหละ...ตอนนี้เลยขอมายืนพักสายตาโดยการเหม่อออกไปนอกหน้าต่างมองดูสายฝนที่ตกลงมาและรถหลากหลายยี่ห้อที่กำลังติดไฟแดงที่ถนน...ตอนนี้ก็ปาไป10โมงแล้วถ้ารถติดแบบนี้คงได้สายกันเป็นแถวแน่ๆ
“...หื้อ?...ฝนตก?”อยู่ในหัวผมมันก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้...จะอะไรล่ะ?...ก็...
นายปิณชาน์หรือบัตเตอร์ไง
ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าที่บ้านของบัตเตอร์จะมีแต่มอเตอร์ไซค์นี่นา...ฝนตกหนักแบบนี้หมวกกันน๊อคคงจะกันไม่อยู่...ทางเลือกที่ดีที่สุดคือการลางานซะเพราะถ้าฝืนมานอกจากจะเปียกโชกแล้วอาจทำให้ไม่สบายได้...อ้อ...แล้วถ้ายังกล้ามาผมนี่แหละที่จะบ่นให้หูชาไปเลย
แกร็ก!
ผมเปิดประตูออกไปข้างนอกห้องทำงานส่วนตัวของตัวเองก่อนจะมองไปรอบๆที่ตอนนี้ลูกน้องผมทุกคนมากับครบแล้ว...ขาดก็แต่...
ครื่นนน~
“..แฮ่ก...อ่อ...ขอโทษที่มาสายครับ!!”
ผมยังไม่ทันได้พูดชื่อเสียงเลื่อนประตูก็ดังขึ้นพร้อมๆกับร่างที่เปียกโชกของบัตเตอร์เดินเข้ามา...ท่าทางเหนื่อยๆของเขาเหมือนว่าพึ่งวิ่งมางั้นแหละ?
“....”ผมมองที่บัตเตอร์เขม็ง...รู้สึกว่าจะบอกไปแล้วนะว่าถ้าฝืนมาแล้วจะเป็นยังไง?!
อยากโดนดีนักก็จะจัดให้นายปิณชาน์!!
“คุณปิณชาน์...เข้ามาพบผมข้างในด้วย!”ผมเอ่ยสียงเรียบก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องด้วยอารมณ์ที่เริ่มหงุดหงิดและผมกำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะพาล
และคนที่ตกเป็นเป้าคงจะไม่ใช่ใครอื่นถ้าไม่ใช่...
แกร็ก!
“ขออนุญาตครับ”เสียงเปิดประดูดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงขออนุญาติเบาก่อนที่บัตเตอร์จะเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูเบาๆ
“....”ผมไม่พูดอะไรทั้งสิ้นแต่เดินไปที่ตู้เล็กๆที่วางอยู่ข้างหน้าห้องน้ำ
“พี่คุณครับ...คือว่า...ผมต้องขอโทษที่มาสายจริงๆครับผมรู้ว่ามันเหมือนเป็นการแก้ตัวที่จะบอกว่าที่มาสายเพราะฝนตกหนักเลยมองทางไม่ค่อยเห็นแถมรถยังติดสุดๆด้วย...ผมรู้ว่าพี่คุณคงจะตอบกลับมาว่าถ้ารู้ว่าเป็นแบบนั้นทำไมไม่ออกจากบ้านให้เร็วกว่านี้ล่ะ?แน่ๆเลย...ผมไม่มีข้อแก้ตัวครับ...ต้องขอโทษจริงๆครั้งหน้าผมจะไม่ให้เป็บแบบนี้อีกแล้วเพราะงั้น...”
ฝุบ!
“อ๊ะ...”
ผมไม่ฟังคำพล่ามไร้สาระที่บัตเตอร์พูดเลยสักนิดแต่ยังไงการพูดด้วยเสียงดังขนาดนั้นก็ต้องผ่านเข้าหูผมบ้างอยู่ดี...และดูท่าบัตเตอร์คงคิดว่าผมเป็นพวกไม่เห็นใจคนอื่นเพราะฟังจากประโยคก็รู้แล้ว...
เหอะ!
คิดว่าผมเอาตัวเองเป็นที่ตั้งรึไงถึงได้คิดเองเออเองได้แบบนั้น!
มันน่าโมโหนัก!!
ผมก็เลยเดินเข้าไปหาบัตเตอร์ที่พล่ามไม่หยุดแถมยังก้มหัวลงเล็กน้อยแทนการขอโทษ...ก่อนจะวางผ้าขนหนูที่ผมพึ่งหยิบจากตู้มาวางแหมะลงบนหัวของบัตเตอร์ก่อนจะลงมือเช็ดเส้นผมที่เปียกโชกของอีกฝ่ายเบาๆ
ถ้าปล่อยเอาไว้นานๆได้ไข้ขึ้นแน่แถมในบริษัทก็ดันเปิดแอร์ซะด้วย...คอยดูนะถ้าเป็นไข้ขึ้นมาผมจะตามไปสมน้ำหน้าถึงที่บ้านเลย
“...พี่คุณ...อ่อ..”
“ถ้าไม่อยากโดนบ่นก็หุบปากซะ!”ผมบอกเสียงแข็งโดยที่มือทั้งสองข้างยังคงทำหน้าที่ของมันอยู่
“...”บัตเตอร์นิ่งเงียบแทบจะทันทีทำให้ผมมีสมาธิในการเช็ดผมของเขามากขึ้นใช้เวลาไม่นานผมก็หยุดเช็ดแล้วเดินถือผ้าขนหนูไปตากที่ในห้องน้ำ
“พี่คุณ...พี่ไม่โกรธผมใช่ไหมครับ?”บัตเตอร์ตามมาขวางประตูเข้าออกห้องน้ำทำให้ตอนนี้ผมกับบัตเตอร์ยืนเผชิญหน้ากันอยู่
“โกรธสิ!”ผมตอบไปตามตรง
“อ่า!...ผมขอโทษคราวหน้าผมจะมาให้ชะ...”
“ถ้าหัวคิดได้แค่นั้นก็ออกไปซะ!!”ผมตวาดลั่นอย่างหมดความอดทน
ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจสิ่งที่ผมจะสื่อออกไปเลยนะ!
นี่ผมดูเป็นคนไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ?...ในสายตาของเขาน่ะ
“...พี่คุณ...ผมไม่เข้าใจว่าพี่คุณ..โกรธผมเรื่องอะไร?..แต่ผมขอโทษ”บัตเตอร์พูดขึ้นแล้วก้มหัวลงน้อยๆด้วย
ให้ตายสิ!
เด็กโง่คนนี้นี่!
“ถ้าไม่รู้ว่าผิดอะไรก็ไม่ควรจะขอโทษ!!”ผมบอกออกไปโดยพยายามควบคุมอารมณ์ที่เหมือนจะปะทุออกมาซะเดี๋ยวนี้
“...ถ้างั้นพี่บอกผมหน่อยได้ไหมครับว่าพี่คุณโกรธอะไรผม?...ได้ไหมครับ?”บัตเตอร์ถามเสียงอ่อยพร้อมกับแววตาเศร้าๆจนใจผมเผลอกระตุกขึ้น
“โกรธที่มาทำงาน!...โกรธที่ตากฝนมา.!..โกรธที่ไม่ยอมอยู่บ้าน!...และโกรธที่เอาแต่คิดเองเออเองไง!!!”ผมตะโกนออกไปอย่างเหลืออดก่อนจะสบตากับบัตเตอร์ที่จ้องมาด้วยแววตาที่สั่นระริกและค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา
หมับ!
“เฮ้ย!...”ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อถูกบัตเตอร์คว้าตัวเข้าไปกอดอย่างไม่ทันตั้งตัว
ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!
อะไร?...เสียงอะไร?
หัวใจ?...
เสียงหัวใจของผมงั้นเหรอ?
“...พี่คุณ...พี่คุณ...พี่คุณ...”
“จะเรียกอะไรนักหนาเล่า?...ปล่อยได้แล้ว!!”ผมพูดขึ้นเมื่อบัตเตอร์เอาแต่เรียกชื่อผมซ้ำไปซ้ำมาจนรู้สึกรำคาญ...มีอะไรก็พูดออกมาสิ
สัมผัสของความเปียกชื้นจากเสื้อของบัตเตอร์ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดนั้นแถมการถูกผู้ชายกอดมัยรู้สึกหยึ๋ยๆยังไงไม่รู้
รีบๆปล่อยได้แล้ว
“...อื้ออ~...พี่คณ...พี่คุณ...”บัตเตอร์ไม่ยอมปล่อยตามที่ผมการแถมยังกอดแน่ขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย...เท่านั้นยังไม่พอบัตเตอร์ยังเอาจมูกมาโดนแถวๆต้นคอผมอีก
“อ๊ะ!...ทำบ้าอะไรเนี่ย?!”ผมตะโกนขึ้นแล้วพยายามออกแรงผลักบัตเตอร์แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมขยับสักที
น่าโมโหจริงๆเลย
“น่ารัก...พี่คุณน่ารัก...น่ารักที่สุด”บัตเตอร์กระซิบเบาๆที่ข้างหูผมด้วยน้ำเสียงที่แสนเซ็กซี่
เดี๋ยวนะ...ไอ้เด็กนั่นมันบอกว่าอะไรนะ?
น่ารัก!
น่ารักเหรอ?
ผมเนี่ยนะ!!
ฉ่า!
บ้า...เด็กนี่มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
แล้วทำไมหน้าผมมันถึงรู้สึกร้อนๆได้ล่ะ?!
“กินอะไรผิดสำแดงรึไง?...พูดบ้าอะไรของแก?...ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!!”ผมพูดเสียงดังแล้วพยายามสะบัดแรงๆจนในที่สุดผมก็หลุดออกจากอ้อมกอดของบัตเตอร์ได้สักที
ค่อยยังชั่วหน่อย
ขืนอยู่นานกว่านี้บัตเตอร์ต้องได้ยินเสียงหัวใจผมแน่ๆเลย
บ้าเอ้ย...นี่ผมเป็นอะไรกันแน่?
“ขอโทษที่ทำให้พี่ลำบากใจนะครับ...แต่ผมรู้สึกดีใจมากๆที่พี่เป็นห่วงผมแบบนี้...ผมมีความสุขสุดๆเลย”บัตเตอร์ตอบผมพร้อมกับใบหน้ายิ้มแฉ่ง
“ชิ...เลิกพูดถึงมันแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ!”ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องโดยการเดินออกไปที่หน้าห้องน้ำแล้วหยิบชุดสำรองที่ผมเตรียมไว้ให้กับบัตเตอร์ที่หันมามองตาม
“...ของพี่คุณเหรอครับ?”บัตเตอร์รับเสื้อผ้าของผมไปก่อนจะถามเสียงเบา
“ใช่....ทำไม?...ถ้ารังเกียจเดี๋ยวไปยืมคนอื่น...”
“ไม่เลยสักนิดครับ...ผมน่ะไม่เคยรังเกียจพี่เลยสักนิด..”บัตเตอร์พูดแทรงขึ้นมาก่อนจะก้มลงทำบางอย่างกับเสื้อผ้าของผม
จุ๊บ!
“...”ผมถึงกับมองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง...บัตเตอร์จูบเสื้อผ้าผม?
บัตเตอร์จูบเสื้อผ้าผม?
จูบผม?...เอ้ย...ไม่ใช่ๆ
แถมพอจูบเสร็จยังเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมอีกด้วย
แกร็ก!
“...”ประตูห้องน้ำถูกปิดอย่างเบาๆโดยที่ผมยังอึ้งกับภาพเมื่อกี๊ไม่หาย
“ไอ้เด็กโรคจิตตต!!!”ผมตะโกนตามไปทันทีที่ตั้งสติได้
..................................................................
..........................................
........................
.....
.
“ฮึ้ย!...”
ตอนนี้ผมยืนหงุดหงิดอยู่ภายในรถของตัวเอง...เวลา5โมงหน่อยๆเป็นเวลาเลิกงานของพนักงานทุกคนรวมทั้งผมด้วย
หลังจากความอับอายเมื่อตอนเช้าผมก็นั่งจัดการงานจนถึงเย็นนี่แหละ...ตลอดทั้งวันฝนก็ยังคงตกหนักอย่างต่อเนื่อง...แถมยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดด้วยแม้เวลาจะล่วงเลยมาจนผมขับรถออกมาจากที่จอดรถแล้วก็ตาม
“หื้อ?...”ผมมองไปตรงที่จอดมอเตอร์ไซค์ของบริษัทที่ตอนนี้มีพนักงานหลายคนยืนมองฝนที่ตกอย่างหนักด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก
ซึ่งหนึ่งในนั้นก็เป็นคนที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาดี
นาย ปิณชาน์หรือบัตเตอร์นั่นแหละ
“ชิ...ให้แค่วันนี้หรอกนะ”ผมพึมพำเบาๆก่อนจะขับรถไปจอดข้างๆที่จอดมอเตอร์ไซค์และไขกระจกหน้าต่างลง
“คุณปิณชาน์...มานี่ซิ”ผมส่งเสียงเรียกเบาๆแต่พนักงานที่อยู่แถวนั้นกลับมองมาที่ผมเป็นตาเดียวก่อนจะมองผมสลับกับเจ้าของชื่อ...ตอนแรกพวกพนักงานคงไม่รู้หรอกว่าใครที่ชื่อปิณชาน์แต่พอเขาเดินตรงมาหาผมด้วยรอยยิ้มพนักงานคนอื่นๆก็พากันซุบซิบกันใหญ่
อะไรมันจะเว่อร์ขนาดนั้นครับ
“พี่คุณ...มีอะไรครับ?”บัตเตอร์ถามผมเสียงใสแล้วเดินมาเกาะขอบหน้าต่างฝั่งผม
“ขึ้นรถ”ผมพึมพำเบาๆ
จะให้บอกเต็มเสียงได้ยังไงล่ะ
แค่นี้ก็อายจะตายอยู่แล้ว
“ครับ?...พี่คุณว่าอะไรนะครับ?”บัตเตอร์ถามขึ้นอีกครั้ง
นี่ผมถูกแกล้งหรือว่าเขาไม่ได้ยินกันแน่?!
นี่ผมต้องพูดประโยคหน้าอายนั่นอีกรอบเหรอ?
บ้าเอ้ย!!
“บอกว่าให้ขึ้นรถมาไงเล่า!!”ผมตะโกนออกไปพร้อมกับความร้อนที่กำลังปะทุขึ้นบนใบหน้าของตัวเอง
“...พี่คุณจะไปส่งผมเหรอครับ?”บัตเตอร์ถามต่ออีก
จะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย!
ทำขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกเหรอ?
โง่หรือโง่เนี่ย!!
“ไม่ไปส่งแล้วยืนรอให้ฝนหยุดเองละกัน!!”ผมตะโกนออกไปอย่างเหลืออด
“เฮ้ย!!...เดี๋ยวครับพี่คุณ...ครับๆไปครับผม!”บัตเตอร์รีบบอกผมก่อนจะวิ่งอ้อมมาเปิดประตูรถข้างๆผมแล้วขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว
กว่าผมจะมาถึงบ้านบัตเตอร์ก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมงเพราะรถติดอย่างมหาศาลจนผมอยากจะตะโกนออกมาดังๆด้วยความรำคาญปนหงุดหงิด
“พี่คุณ...เข้ามาพักที่บ้านผมสักพักไหมครับ?”บัตเตอร์ถามผมก่อนจะถอดสายคาดเบลท์ออก
“ไม่ละ”ผมตอบในทันที
ก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องเข้าไปนี่นา
“ผมกะจะทำบานอฟฟี่กินสักหน่อยเชียว”บัตเตอร์พึมพำเบาๆด้วยเสียงเศร้าสร้อย...แต่ผมได้ยินนะ
เขาบอกว่าจะทำ...
บานอฟฟี่?
ขนมโปรดอันดับ1ของผมนี่นา...แถมยังหากินค่อนข้างยากเพราะแถวนี้ไม่ค่อยมีร้านขนมขาย!!
แล้วบัตเตอร์จะทำให้ผมกิน!
เอื้อก!!
“...พักสักหน่อยก็ดีนะ”ผมเอ่ยเบาๆ
นี่ผมไม่ได้เห็นแก่กินนะ!
“ฮะฮะฮะ...ครับผม”บัตเตอร์หัวเราะด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนที่พวกเราจะวิ่งฝ่าฝนเข้าบ้านไป...เพราะฝนที่ตกหนักทำให้ทั้งผมและบัตเตอร์เปียกซกกันทั้งคู่
โฮ่ง!
โฮ่ง!
โฮ่ง!
โฮ่ง!
ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!
“กลับมาแล้วครับน้องๆของพี่...อยู่แต่ในบ้านคงไม่ได้ทำอะไรพังใช่ไหม?”บัตเตอร์ก้มลงไปทักสุนัขทั้ง4ตัวของเขาด้วยน้ำเสียงร่าเริงแล้วกอดทั้ง4ตัวเบาๆ
หงิ๋งง~
“สวัสดีครับซิกม่าสุดสวย”ผมเอ่ยทักพร้อมกับลูบหัวไซบีเรียนสีดำที่ชื่อซิกม่า...เธอเดินมาหาผมด้วยตัวเองเลยนะ
หงิ๋งง~
หงิ๋งงง~
หงิ๋งงง~
“อ๊ะ!...ใจเย็นๆก่อน...บัตเตอร์..ช่วยพี่หน่อย”ผมเรียกบัตเตอร์ให้ช่วยทันทีเมื่อถูกสุนัขตัวใหญ่ทั้ง3ตัวกระโดดเข้าใส่พร้อมกัน
“ฮะฮะฮะ...พวกมันคงคิดถึงพี่น่ะครับ...มานี่เร็วมีขนมให้กินด้วยนะ”บัตเตอร์เอ่ยเบาๆแล้วชูถุงขนมขึ้นเหล่าน้องชายทั้ง4ตัวก็รีบวิ่งไปหาบัตเตอร์ทันที
“บัตเตอร์...อาบน้ำก่อนเถอะเดี๋ยวจะไม่สบายนะตอนเช้าก็ตากฝนมาทีแล้ว”ผมเปลี่ยนเรื่องแล้วบอกบัตเตอร์ด้วยความเป็นห่วง
ฮื้อ?...เป็นห่วง?
เออๆ...ช่างมันละกัน
“งั้นพี่ก็มาอาบด้วยกันสิครับ”บัตเตอร์บอกด้วยรอยยิ้ม
“จะบ้าเหรอ!!”ผมตะโกนกลับทันที
ใครจะไปอาบด้วยล่ะ
“ผมหมายถึงอาบคนละห้องครับ...อ๊ะ!...หรือว่าพี่อยากอาบกับผม...ก็ได้นะครับ”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์พร้อมๆกับใช้สายตามองที่ร่างกายผม
“ไอ้เด็กลามก!!!”
หลังจากนั้นผมก็แยกกันอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าพอลงมาบัตเตอร์ก็ทำขนมบานอฟฟี่เสร็จเรียบร้อยแล้ว...ตอนนี้ผมกำลังนั่งเล่นอยู่ที่โซฟาแล้วหยิบบานอฟฟี่แก้วนึงขึ้นมาชิม
“....อื้มม~”ผมถึงกับครางออกมาเมื่อสัมผัสได้ถึงความหวานที่นุ่มละมุนของคาราเมลและวิปปิ้งครีมที่เข้ากันได้อย่างดีแครกเกอร์กับเนยที่รองฐานก็เข้ากันกับความหวานของกล้วย...กินรวมกันแล้วบอกได้แค่ว่า...
ฟินสุดๆ
“...เป็นไงครับ?...ใช้ได้ไหม?”บัตเตอร์ถามผมด้วยน้ำเสียงลุ้นๆพร้อมๆกับจ้องมาที่ผมอย่างรอคำตอบ
“อื้ม!...อร่อยสุดๆเลยล่ะ”ผมตอบก่อนจะยิ้มกว้างไปให้บัตเตอร์
“...”บัตเตอร์เบิกตาขึ้นพร้อมๆกับใบหน้าที่ขึ้นสีแดงอย่างช้าๆจนผมมองอย่างสงสัย
อ๊ะ...เดี๋ยวนะ
เมื่อกี๊ผม...
‘อื้ม!...อร่อยสุดๆเลยล่ะ’
ตอบออกไปด้วยเสียงอันหวานหยดประหนึ่งว่ากำลังคุยกับสุนัขแถมยังยิ้มกว้างไปให้อีก
ตู้มมมม!
อ๊ากกกกกกก!!!
นี่ผมทำอะไรลงไป!!
ทำอะไรกัน!!
ไม่ๆๆๆๆ
“อ่อ...คือ...”โอ้ยทำไมถึงต้องติดอ่างด้วยเล่า
หมับ!
“เฮ้ย!...”ผมอุทานออกมารอบที่2ของวันเมื่อบัตเตอร์กระโจนเข้ามากอดผมจนผมหงายหลังล้มลงบนโซฟาโดยมีบัตเตอร์คร่อมผมอยู่
อื้อหือ...สภาพดูดีมาก!
ประชดเว้ยย!!
“พี่คุณ...ครั้งแรกเลยที่พี่ยิ้มให้ผมแบบนี้”บัตเตอร์พึมพำเบาๆที่ซอกคอผมแต่ผมก็ได้ยินทุกคำพูดของเขานะ
“...”ตอนนี้ผมยังไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น
ใครก็ได้ช่วยผมออกจากสถานการณ์นี้ที
ได้โปรดเถอะ
เหมือนกับความร้อนจากทุกส่วนในร่างกายมารวมอยู่ที่ใบหน้าอย่างนั้นแหละ
มันน่าอายสุดๆ
“พี่คุณ....ฝนยังไม่หยุดตกเลย...”บัตเตอร์พูดขึ้นก่อนจะซุกหัวลงที่ต้นคอผมมากกว่าเดิมจนสัมผัสได้ถึงปลายจมูกที่โดนต้นคอผมอยู่
ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!
เฮ้ย...เต้นเบาๆหน่อยสิ
รู้แล้วน่าว่าเขิน!!
“...อืม”ผมครางในลำคอตอบบัตเตอร์เบาๆตั้งแต่ที่เข้ามาพักในบ้านนี้ฝนก็ยังคงตกหนักอย่างต่อเนื่อง...ไม่สิ...ตกหนักกว่าตอนแรกอีก
แบบนี้ผมจะขับรถกลับยังไงดีล่ะ?
“พี่คุณ...”
“อะไร?”ผมถามขึ้นเมื่อบัตเตอร์เรียกผมเบาๆ
“...ค้างที่นี่ไหมครับ?”
..............................................................................
สวัสดีคะ
มาอัพต่อแล้วคะ...ยิ่งแต่งยิ่งรู้สึกว่าพี่คุณนี่เป็นพวกอารมณ์ร้อนแล้วยังขี้วีนอีกแนะแต่เราว่าน่ารักดีนะ(555+)
อาจมีบางคนสงสัยว่าทำไมว่าอัพเรื่องนี้เต็มๆตอนแต่เรื่องของยูทาร์กลับมาทีละครึ่งในบางตอน
ต้องขอบอกก่อนว่าจำนวนหน้าของ2เรื่องไม่เท่ากันเรื่องของพี่คุณมีจำนวนหน้าที่น้อยกว่าค่อนข้างเยอะเลยแต่งเสร็จเร็วกว่าส่วนของยูทาร์ค่อนข้างยาวเลยต้องใช้เวลาเยอะกว่าหน่อย
เรื่องของพี่คุณวางให้ให้เป็นเรื่องแนวน่ารักน่าหยิก(?)แต่ไม่ค่อยมีเนื้อหาหรือสาระเท่าไหร่...เรื่องที่เราแต่งส่วนมากก็ไม่ค่อยมีอะไรมากนักเน้นการแต่งให้ตัวละครออกมาแบบละมุมน่ารักๆอ่านแล้วฟินจิกหมอนแค่นั้นเองคะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจนะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าค่า :mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
พี่คุณตอนเผลอๆ แบบนี้น่ารักสุดๆ ไปเลย
ค่าา :m3: แถมยังถูกใจบัตเตอร์จนวันนี้เจ้าตัวเขาได้กำไรจากพี่คุณไปเยอะเลยเชียว ทั้งกอด ทั้งแอบหอม~ >\\\\<
-
พี่คุณนี่ปากแข็งแต่ใจดีนะคะเนี่ย บนโลกนี้สงสัยมีบัตคนเดียวที่เข้าใจฮิม
:D
อยากกินบานอฟฟี่มั่งง้าาาาาาาาา :impress3:
-
ฝนตกแบบนี้ต้องการความอบอุ่นนนน
ค้างสิคะพี่คุณ จะรออะไรรรรรร
ตอนต่อไป จงมาๆๆๆๆ
-
โอยยยยย ตายยยยย ถ้าจะหวานขนาดนี้หล่ะก็นะ
-
น่ารัก
-
มีเจ้าหมายักษ์มาชวนค้างคืนแบบนี้ไม่เคลิ้มก็พระอิฐพระปูนแล้ว
แพ้ทางเขาแหงๆ เพราะเขามีลูกสมุนทั้งสี่คอยทำตาแป๋วใส่อยู่ :impress2:
พี่คุณน่ารักมาก ไม่พูดไม่จาเอาผ้าขนหนูโปะหัวแล้วขยี้ๆซะเลย :mew1:
-
น้องมันอ่อยแล้วนะพี่ :katai2-1:
-
คือมันฟินเว่อร์ เลือดแทบกระฉูด คือแบบนี่เค้ายังไม่ได้กันนะคะ
แต่อิฉันจิ้นไปไกลละค่ะ :hao7:
น่ารักทั้งคู่เบย ขอสารภาพว่าชอบเมะอายุน้อยกว่าอยู่แล้วด้วย :-[
-
น้องบัตอ้อนพี่คุณใหญ่เลยยยย ตกหลุมที่พี่คุณไม่ได้ขุดสร้างไว้แล้วสินะ
-
กรี๊ดดดดดดดด ฟุ้งฟิ้งมากๆๆ
น่ารักสุดๆ พี่คุณน่ารักขนาดนี้บัตเตอร์คงหลงตายเรยอ่ะ 5555555
ปล. บานอฟฟี่ก้อขอโปรดเราาาา อยากกินจุง 55
-
โอ๊ยไอ้ลูกหมาบัตเตอร์ขี้อ้อนเกินไปแล้ว แล้วแบบนี้พี่คุณจะทนไหวมั้ยเนี่ย
-
:-[ :-[ แอร๊ยยยยย พี่คุณน่ารัก
-
หู๊ยยยยยยย บัตเตอร์รุกหนักเลย
-
แล่วแล่วแล่ววววววว
:impress2:
:hao7: ตอนนี้พี่คุณน่ารักมาก :impress2:
-
ตอนนี้พี่คุณซึนหนักมาก 5555 แต่น่ารักน้า
ค้างบ้านน้องแบบนี้จะมีอะไรให้เราฟินไหมน้า?
-
:z1:
-
พี่คุณน่ารักมากกก มาสายเคะหน้านิ่งเห็นๆ 555555 แอบวัยทองนิดๆนะ ไม่บอกว่า30 คงนึกว่าสัก50นู้น บัตเตอร์ก็น่าเอ็นดู รู้สึกเหมือนโกลเด้นตัวโตๆเลยล่ะค่ะ ยิ่งตอนล่าสุดที่น้องกระโจนใส่พี่เพราะดีใจนะ ภาพลอยมาเลยจริงๆ ฮึ่ยย ตอนหน้ารอฟังคำตอบของพี่คุณค่ะ ขอให้ตกลง 5555
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่10►►ค้างคืนและความสุข
“...พี่คุณ”เด็กหนุ่มนามว่าปิณชาน์เรียกชื่อของคนที่นอนอยู่บนเตียงในห้องรับแขกของตัวเองเบาๆแล้วนั่งลงบนเตียงโดยพยายามระวังไม่ให้คนบนเตียงตื่นขึ้นมา
พี่คุณนอนหลับตาพริ้มอย่างน่ารักแถมยังกอดหมอนข้างแน่นจนผมอยากจะไปเป็นหมอนข้างแทนซะจริงๆเลย...ตอนนี้เป็นเวลาเกือบตี2แล้วแต่ผมก็ยังนอนไม่หลับสักที...จะให้นอนก็คงไม่ได้หรอกก็ห้องข้างๆดันมีพี่คุณนอนอยู่นี่นา
มันเหมือนกับเป็นความฝัน..แถมเป็นฝันแบบซ้ำซ้อนด้วย
ตั้งแต่ตอนเช้า...ไม่สิ...ต้องเรียกว่าตอนสาย...ที่ผมไปทำงานในสภาพที่เปียกปอนตอนแรกนึกว่าพี่คุณจะเรียกผมเข้าไปบ่นที่มาสายแต่ความจริงกลับไม่ใช่เลย...พี่เขาเช็ดหัวให้ผม...จำได้ว่าพวกเราอยู่ใกล้กันมากจนผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆที่มาจากพี่คุณ สายตาที่พี่เขามองมาด้วยความห่วงใยและถ้อยคำที่ตะโกนขึ้นมาอย่างหมดความอดทนทำให้ผมเผลอคว้าตัวพี่คุณเข้ามากอดไว้แล้วซุกหัวเข้ากับต้นคอขาวของพี่เขา
มันยิ่งกว่ามีความสุขอีก
แล้วยิ่งตอนขากลับที่พี่คุณให้ผมนั่งรถมาด้วยมันทำให้หัวใจผมพองโตยิ่งพี่คุณทำแบบนี้กับผมมันก็ยิ่งทำให้ผมคิดนะว่าตัวเองเป็นคนพิเศษ
เป็นคนเดียวที่ได้เห็นท่าทางน่ารักๆอย่างตอนเขินหรืออาย...
เป็นคนเดียวที่เห็นสายตาที่สั่นระริกด้วยความสุขและตื่นเต้นเมื่อผมจะทำขนมบานอฟฟี่ให้
ความจริงผมรู้อยู่แล้วว่าพี่คุณชอบกินขนมชนิดนี้มากเพราะผมเคยแอบฟังตอนที่พี่เขากำลังเล่นกับสุนัขทั้ง4ตัวของผมพร้อมกับพูดระบายความในใจออกมา...รู้สึกว่าคำพูดในตอนนั้น...
‘ออมทั่มๆ...ฟังพี่คุณหน่อยนะรู้ไหมว่าวันนี้พี่คุณน่ะไปต่อแถวรอซื้อบานอฟฟี่มาล่ะแต่พอถึงคิวพี่นะคนขายดันบอกว่าหมดซะงั้นพี่นี่อยากร้องไห้สุดๆเลย...บานอฟฟี่เป็นขนมที่พี่คุณชอบมากที่สุดเลยล่ะ...ถ้ามีใครทำให้กินนะพี่คุณคงรักตายเลย!’
นั่นคือประโยคของพี่คุณที่ทำให้ผมต้องไปหาสูตรและลองฝึกทำจนตอนนี้เรียกว่าโปรแล้วครับ...แต่ไม่รู้ว่าพี่คุณจะจำสิ่งที่ตัวเองพูดไว้ได้รึเปล่านะ
“ผมทำให้พี่กินแล้วนะ...ตอนนี้พี่รักผมขึ้นมาบ้างรึยัง?”ผมเอ่ยเบาๆแล้วใช้มือข้างนึงเกลี่ยเส้นผมสีดำสนิทของพี่คุณเบาๆ
กว่าจะทำให้พี่คุณยอมค้างได้นี่ก็เหนื่อยใช่เลย...แต่ยังไงผลที่ออกมามันก็มีแต่คุ้มกับคุ้มแถมผมยังได้กำไรจากการกอดพี่คุณตั้ง2ครั้งในวันนี้...จะให้อดใจได้ยังไงล่ะในเมื่อพี่คุณเล่นพูดเสียงหวานแถมยังส่งยิ้มกว้างมาให้ผมอีกด้วย...
ครั้งแรกที่พี่คุณยิ้มให้ผม
เวลาที่พี่คุณยิ้มผมไม่อยากให้ใครเห็นเลย...ใบหน้าที่ดูคมๆแกมดุดันนั่นแต่พอยิ้มแล้วกลับดูดีมาก...สำหรับผมคงต้องบอกว่าพี่คุณยิ้มสวยมาก
ไม่ใช่แค่ปากที่ยิ้มแต่สายตาของพี่เขาก็เต็มไปด้วยความสุขทำให้ผมเผลอกระโจนใส่เข้าเต็มแรงแถมยังใช้ปลายจมูกตัวเองไซร้ต้นคอของพี่คุณเล่นด้วย
ผมน่ะได้กำไรแบบเกินคุ้มก็ครั้งนี้แหละครับ!
ตอนแรกพี่คุณไม่ยอมค้างที่นี่เห็นบอกว่าถ้าไม่ได้นอนบนเตียงตัวเองจะนอนไม่หลับแถมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนรวมทั้งเหตุผลอีกมากมายนานับประการ...ผมปล่อยให้พี่คุณพูดออกมาตามใจเพราะผมมีวิธีที่ทำให้พี่คุณต้องนอนค้างกับผมที่นี่อยู่แล้ว
ผมพูดแค่ประโยคเดียวก็ทำให้พี่คุณต้องจำยอมนอนค้างที่บ้านหลังนี้เลยล่ะ...
‘ถ้าพี่คุณค้างพรุ่งนี้ผมจะทำบานอฟฟี่ให้กินอีก...แต่ถ้าพี่ปฏิเสธผมก็จะทับพี่ต่อไปแบบนี้แหละแล้วก็จะกอดพี่แน่นๆเลยด้วย’
‘...ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์!...ถ้าจะให้ค้างก็รีบไปหาชุดนอนมาให้พี่เดี่ยวนี้เลย!!’
ก็ตามนั้นแหละครับ
หลังจากที่แยกย้ายกันเข้าห้องนอนแล้วผมก็ดันนอนไม่หลับ...พลิกตัวไปมาอยู่นั่นแหละก็เลยตัดสินใจมาหาพี่คุณในห้องนอนที่อยู่ข้างๆแต่พอเข้ามาพี่คุณก็นอนหลับสนิทเรียบร้อยแล้ว
“พี่จะรับผิดชอบยังไงถ้าผมนอนไม่หลับทั้งคืนครับเนี่ย?”เด็กหนุ่มถามเบาๆด้วยน้ำเสียงที่ไม่จริงจังนัก...ทุกครั้งที่อยู่กับพี่คุณผมรู้สึกมีความสุขจนเผลอยิ้มออกมาบ่อยๆ
จริงๆผมก็เป็นคนเฮฮานะแต่ก็ไม่ได้ยิ้มบ่อยขนาดนั้นแล้วยิ่งเรื่องของพ่อแม่ทำให้ผมไม่ค่อยยิ้มออกมามากเท่าเดิมแต่พอได้อยู่ข้างๆพี่คุณ...มันเหมือนกับพี่เขามีพลังงานบางอย่างที่อบอุ่นจนผมรู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆ
ผมสบายใจเมื่อพี่คุณลูบหัวผมและผมอยากให้พี่เขาลูบบ่อยๆด้วย
“...ฟรี้~...”เสียงกรนเบาๆของพี่คุณดังขึ้นพร้อมกับพลิกตัวมานอนหงาย
“คิก!...พี่นี่มันน่ารักเกินไปแล้วนะ...ขอผมนอนด้วยได้ไหมครับ?”ผมก้มลงไปกระซิบถามพี่คุณเบาๆที่ใบหูขาวก่อนจะขโมยหอมแก้มของพี่คุณทีนึงด้วยความหมันเขี้ยว
“...อื้ออ~...”พี่คุณครางในคอเบาๆแล้วพลิกตัวกลับไปเหมือนเดิม...คงจะรำคาญที่ผมหอมแก้มแน่ๆเลย...แต่ไม่เป็นไรผมได้คำตอบที่ต้องการมาแล้วนี่นะ
“พี่อนุญาตแล้วนะ”ผมพึมพำเบาๆก่อนจะนอนลงบนเตียงแล้วกอดพี่คุณจากทางด้านหลัง
“....ฝันดีครับ”ผมกระซิบเบาๆก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแล้วซุกหน้าลงที่เส้นผมแสนนุ่มของพี่คุณก่อนที่สติจะค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ
.....................................................
.............................
......
.
“เฮ้ย!...”
หื้อ?...อะไร?
รู้สึกเหมือนมีใครตะโกนอะไรอยู่เลย
แถมเสียงยังคุ้นๆ
“...ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะ?”เสียงของพี่คุณที่ดังขึ้นอีกครั้งทำให้สติผมกลับเข้าร่างแต่ยังไม่ยอมลืมตา...ไหนๆก็มีโอกาสแล้วขอใช้ให้คุ้มหน่อยละกัน
“...อื้ออ~...”ผมแกล้งครางออกมาเบาๆแล้วใช้แขนปัดๆไปทั่วเตียงจนเจอพี่คุณที่อยู่ข้างๆผมก็เลยจัดการ...
หมับ!
ผมคว้าหมับเข้าที่ตัวของพี่คุณ...เท่าที่ลองลูบๆดูน่าจะเป็นที่เอว
เอวพี่คุณบางจริงๆเลย
“เฮ้ยย!!...นี่ละเมอใช่ไหมเนี่ย?...บ้าเอ้ย!”พี่คุณพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เริ่มหงุดหงิด...แต่ผมว่ามันดูเหมือนพี่เขากำลังเขินงั้นแหละ
ผมว่าเริ่มจะแยกได้แล้วนะระหว่างที่พี่คุณโกรธจริงๆหรือแค่เขินอาย...ถ้าพี่คุณเขินหรืออายเมื่อไหร่จะพูดเสียงดังจนแทบตะโกนใบหน้าก็เริ่มขึ้นสีอย่างช้าๆ...ปกติพี่คุณเป็นคนผิวขาวอยู่แล้วเพราะงั้นเวลาที่เขินหรืออายมากๆจะแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจนเลยล่ะ
“...ฟรี้~...”ผมแกล้งกรนเล็กน้อยแล้วกอดเอวพี่คุณแน่นขึ้น
อยากอยู่แบบนี้ตลอดไปเลย
อยากให้พี่คุณย้ายมาอยู่กับผมจัง
ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงจะได้กอดพี่เขาทุกๆวัน...
อ่า...แค่คิดก็สุขสุดๆ
แต่พี่คุณคงไม่ยอมมาง่ายๆแน่นอน
“ฮึ้ย!...แล้วหัวใจจะเต้นแรงหาอะไรเนี่ย?”ประโยคพึมพำอย่างหัวเสียของพี่คุณทำให้ผมใจเต้นขึ้นมาอย่างไม่เป็นจังหวะ...ที่พี่คุณพูดเมื่อกี๊
พี่คุณบอกว่าใจเต้นเหรอ?
เพราะผมกอดพี่เขาเลยใจเต้นใช่ไหม?
แบบนี้แปลว่าผมมีความหวังใช่ไหม?
หรือที่ใจเต้นอาจเป็นเพราะตกใจที่ถูกผู้ชายกอดรึเปล่านะ?
ยิ่งคิดแบบนั้นก็ยิ่งเศร้า
“...”ผมยังคงแกล้งหลับต่อไปโดยที่ในหัวคิดแต่เรื่องของพี่คุณแถมยังเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีซะด้วย...
ถ้าพี่คุณเกิดรู้ว่าผมคิดกับตัวเองในแง่ไหนผมคงโดนเกลียดแน่ๆ
ถึงตอนนั้นผมจะยังเข้าไปทักทายพี่คุณได้เหมือนเดิมไหมหรือว่าต้องคอยมองอยู่ห่างๆ
ฝุบ!
“...หลับเป็นเด็กเลยแฮะ...อ้อ!...ก็เป็นเด็กอยู่นี่นา”พี่คุณพึมพำกับตัวเองเบาๆหลังจากที่ใช้มือข้างนึงลูบเส้นผมบนหัวผมเบาๆ
“...”ผมไม่อยากบอกหรอกนะว่าความกังวลที่มีมันหายไปหมดเพียงแค่ได้รับสัมผัสของพี่คุณเท่านั้น...ผมชอบให้พี่เขาลูบหัวแบบนี้
ถึงจะถูกมองว่าเป็นสุนัขหรือยังไงก็ช่าง
ถ้าได้อยู่แบบนี้...จะในฐานะอะไรก็ได้
“นอนสบายเลยนะ...คิก!”พี่คุณบอกเบาๆก่อนจะขยี้หัวผมแรกขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ตามมา
ดูเหมือนว่าพี่คุณจะอารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว
“...อื้ออ~...พี่คุณ”ผมลองละเมอเรียกชื่อพี่คุณออกไปบ้าง...อยากรู้จังว่าจะมีปฏิกริยายังไงกลับมา
“...ฮื้อ?...เมื่อกี๊?...ชื่อเราเหรอ?...”พี่คุณพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงมึนงงและตกใจ
ผมละอยากเห็นหน้าพี่เขาในตอนนี้จังเลย...จะเป็นยังไงนะ?
“...พี่คุณ~...”ผมลองครางชื่อพี่เขาเบาๆอีกครั้งและซุกหน้าเข้าที่หน้าท้องของพี่คุณอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย!...ทำอะไรเนี่ย?...แล้วเมื่อกี๊?...เดี๋ยวนะ...หรือว่า...”พี่คุณพึมพำเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
โป๊ก!!
“โอ้ย.!..”ผมสะดุ้งขึ้นทันทีที่ถูกพี่คุณเคาะหัวจนเจ็บไปหมด
“อะ...ไอ้เด็กบ้า!...ไอ้เด็กลามก!!...มาละเมอชื่อคนอื่นแบบนี้ก็มีแค่อย่างเดียว!...ไอ้เด็กโรคจิต!!!”สารพัตคำด่าที่ถูกส่งมาจากพี่คุณพร้อมกับมือที่ชี้มาที่ผมอย่างสั่นๆใบหน้าขาวตอนนี้กลับขึ้นเป็นสีแดงจัดอย่างน่าสัมผัสจริงๆ
ท่าทางแบบนั้นรู้เลยว่าพี่คุณคิดอะไรอยู่
คงคิดว่าผมฝันถึงพี่เขาแบบลามกๆละสิ
แบบนี้...น่าแกล้งชะมัดเลย
“งั้นพี่ช่วยมาเปลี่ยนจากความฝันเป็นความจริงดีไหมครับ?”ผมเอ่ยถามเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนจะ...
หมับ!
ตุบ!
“เฮ้ยย!...ปล่อยนะ!...ไอ้เด็กโรคจิต!!”พี่คุณตะโกนลั่นพร้อมกับพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดผม
ผมคว้าหมับเข้าที่แขนของพี่คุณก่อนจะออกแรงดึงให้พี่เขาล้มลงไปบนเตียงพร้อมกับขยับตัวเองให้ขึ้นคร่อมพี่คุณอย่างรวดเร็ว...สภาพของพี่คุณที่นอนแผ่ราบกับเตียงโดยที่เสื้อยืดสีขาวถกขึ้นมาจนเห็นหน้าท้องเรียบเนียนขาวๆ...สายตาที่สั่นระริกอาจจะเพราะความตื่นเต้นไม่ก็เขินอยู่ ใบหน้าที่ขึ้นสีจัดแถมริมฝีปากบางก็พ่นคำด่าออกไม่หยุดแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร...ตรงกันข้ามผมกลับมองว่ามันเป็นความน่ารักของพี่คุณ
เอื้อก!
“...”ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบากเมื่อเผลอจ้องที่หน้าท้องขาวเรียบเนียนของพี่คุณ
น่าเลียสุดๆแต่ถ้าผมทำคงรู้ชะตาตัวเองได้เลยล่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“จะ..จ้องอะไรห๊ะไอ้เด็กลามก!!”พี่คุณตะโกนขึ้นทันทีที่มองตามสายตาของผมที่จ้องหน้าท้องของตนเองอยู่...พี่คุณพยายามดันผมออกไปนะแต่ผมไม่ยอมง่ายๆหรอก
“...จ้องหน้าท้องพี่ครับ”ผมตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ในเมื่อพี่เขาถามผมก็จะตอบให้
ผมชอบเวลาที่พี่คุณแก้มแดงเพราะผม...มันน่ารักมากเลยล่ะ
“คะ...ใครให้พูดออกมาเล่า!!”พี่คุณตะหวาดลั่นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำกว่าเดิม
“ก็พี่ถามนี่นา”ผมตอบกลับไปอย่างใสซื่อแล้วเอียงคอเล็กน้อย
“เห็นอยู่แล้วไม่ต้องบอกซ้ำก็ได้!!!”พี่คุณตะโกนใส่ผมอีกครั้งนึง
“ฮะฮะฮะ...”ผมหัวเราะเบาๆกับท่าทางของพี่คุณที่ดูเหมือนจะโกรธแต่ก็อาย
เหมือนกับอารมณ์กำลังสับสนวุ่นวายไปหมดน่ะ
“หยุดหัวเราะเลยนะ!...แล้วลุกออกไปด้วย!!”
“ถ้าผมลุกแล้วจะได้อะไรครับ?”ผมถามกลับพี่คุณแล้วจ้องหน้าพี่เขาอย่างต้องการคำตอบ
เรื่องอะไรผมจะยอมเสียเปรียบล่ะถึงตอนนี้ผมจะได้เปรียบเต็มๆก็เถอะ...แต่โอกาสแบบนี้ใช่ว่าจะมีบ่อยๆและมีได้ง่ายๆเพราะงั้นผมก็ควรจะคว้าโอกาสนั้นไว้ให้มากที่สุด
“...เด็กเจ้าเล่ห์...”พี่คุณจ้องผมเม็งพร้อมกับพึมพำเบาๆแต่ผมได้ยินคำพูดนั่นอย่างชัดเจนเลยล่ะ
“ก็พี่น่ารัก”ผมสวนกับไปพร้อมกับยักคิ้วให้ข้างนึง
“ไอ้เด็กบ้า!!...ไม่ได้น่ารักซักหน่อย!!”พี่คุณตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงโกรธๆ
“ครับๆ...ไม่น่ารักก็ได้ครับและสรุปจะตอบคำถามได้รึยังครับ?...แต่ถ้าอยากอยู่แบบนี้ทั้งวันผมก็ไม่ว่าอะไรนะ”ผมแกล้งก้มลงกระซิบถามที่ข้างหูของพี่คุณเบาๆ
ผมสังเกตนะว่าพี่คุณสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าไปอีกข้างนึง...แบบนี้ก็เสร็จผมสิครับ เปิดโอกาสขนาดนี้ถ้าไม่คว้าไว้ก็ดูจะโง่เกินไปหน่อยนะครับ
ฟอดดด~
“เฮ้ย!...ทำบ้าอะไรน่ะ?!”พี่คุณสะดุ้งทันทีเมื่อผมหอมแก้มของพี่เขาจนเกิดเสียงดัง...
นุ่มเหมือนแก้มเด็กเลย
อยากจะฟัดๆๆๆๆให้ซ้ำไปข้างนึงเลยจริงๆ
“อ้าว...เห็นพี่หันแก้มมาให้นึกว่าจะให้หอม...ไม่ใช่เหรอครับ?”ผมตีหน้าซื่อแล้วถามกลับไปอย่างคนที่ไม่รู้เรื่อง
ผมไม่รู้เรื่องนะก็พี่มายั่วผมก่อนทำไมล่ะ?
“อะ...ไอ้เด็กจิตไม่ปกติ!!...ใครหันแก้มให้กันเล่า!!”พี่คุณตะโกนขึ้นอีกครั้งนึงแล้วจ้องผมหยั่งกับจะฆ่างั้นแหละ
บอกเลยว่าผมไม่กลัวพี่คุณเลยสักนิดเดียว
แต่ถ้าแกล้งมากกว่านี้คงไม่ดีสักเท่าไหร่
ยังไงตอนนี้ผมก็ได้กำไรแบบคุ้มเกินคุ้มแล้วด้วย...วันนี้จะยอมปล่อยไปก่อนก็ได้แต่ถ้ายังมายั่วกันแบบนี้อีกคราวหน้าเตรียมตัวลางานไว้ได้เลยครับพี่คุณ
“โอเคๆ...ผมยอมแพ้แล้ว...พี่ไปอาบน้ำเถอะครับเดี๋ยวผมจะลงไปทำมื้อเช้าเตรียมไว้ให้”ผมบอกพี่คุณก่อนจะลุกขึ้นยืนที่ข้างๆเตียงพร้อมกับชูมือทั้งสองข้างขึ้นเพื่อให้พี่คุณรู้ว่าผมยอมแพ้จริงๆนะ
“...ชิ...ฝากไว้ก่อนเถอะ”พี่คุณพึมพำเบาๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า...พี่เขาหยิบผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าชุดนึงแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ...ก่อนที่จะปิดประตูพี่คุณก็จ้องมาที่ผมด้วยสายตาอาฆาตรก่อนจะปิดประตูดังปัง!
“ฮะฮะฮะ...อยู่กับพี่แล้วผมมีความสุขชะมัดเลย”ผมพึมพำด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสุขเบาๆก่อนจะลงมาข้างล่าง
หงิ๋งงง~
หงิ๋งงง~
โฮ่ง!
โฮ่ง!
“ไงน้องๆ...อรุณสวัสดิ์ครับผม”ผมกล่าวทักทายสุนัขทั้ง4ตัวที่วิ่งมาต้อนรับผมที่พึ่งลงมาจากชั้น2อย่างพร้อมเพียง...ผมเล่นกับพวกมันนิดหน่อยก่อนจะเดินเข้าไปเตรียมมื้อเช้าในครัว...
“ทำอะไรดีนะ?”ผมพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมกับเปิดตู้เย็นดูว่าภายในมีอะไรบ้าง
มื้อเช้าไม่ควรจะทำอะไรที่มันหนักจนเกินไป...
สุดท้ายผมก็เลือกที่จะทำแซนวิซใส่แฮม...ทูน่า..ชีสและผักอีกหลายชนิด...แต่ผมก็กลัวว่าพี่คุณจะไม่อิ่มเลยทอดไข่ดาวกับไส้กรอกเพิ่มให้ด้วย...พอผมจัดวางจานเรียบร้อยพี่คุณก็ลงมาพร้อมกับอุทานเสียงดังเมื่อเหล่าน้องๆของผมวิ่งเข้าไปกระโดดใส่พี่เขาจนเกือบล้มแต่พี่เขาก็ไม่ได้เรียกให้ผมช่วยหรืออะไรแถมยังหัวเราะอย่างมีความแล้วกอดสุนัขทั้ง4ตัวของผมก่อนจะจูบเบาๆที่หน้าผากของพวกมันแต่ละตัว
“...”บอกตรงๆเลยครับ....
ตอนนี้ผมโครตอิจฉาสุนัขตัวเองเลย!!
พวกมันได้รับสิทธิอะไรพี่คุณถึงได้รับจูบแบบนั้นเล่า!
แล้วผมล่ะ...จูบหน้าผากผมมั่งได้ไหมครับ?
“เสร็จแล้วเหรอ?...อุตส่ารีบอาบจะได้ลงมาช่วยทำแท้ๆ”พี่คุณเดินมาหาผมที่โต๊ะแล้วมองดูจานใบใหญ่2จานที่มีแซนวิซ ไส้กรอกและไข่ดาววางไว้
“...ไม่เป็นไรครับ...พี่คุณจะเอาเครื่องดื่มอะไรครับ?...กาแฟ...โกโก้หรือพวกน้ำส้ม”ผมถามพี่คุณเสียงอ่อย...ตอนนี้ผมยังอยู่ในอารมณ์อิจฉาอยู่ครับถึงมันจะเปลี่ยนเป็นน้อยใจแล้วก็ตาม
“บัตเตอร์”
ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!
หัวใจผมกระตุกพร้อมกับเต้นถี่รัวเมื่อถูกพี่คุณเรียกชื่อเล่น...วันนี้พี่คุณพึ่งเรียกชื่อเล่นผมเป็นครั้งแรกแถมยังเดินมาใกล้ๆผมอีกด้วย
“...ครับ?”
ทำไมเสียงผมถึงสั่นแบบนี้ล่ะ?
“เป็นอะไร?”พี่คุณถามก่อนจะเอียงคอเล็กน้อยอย่างน่ารัก
“ครับ?”
เป็นอะไร?...คืออะไรครับ?
“ทำหน้าเหมือนน้อยใจอะไรอยู่เลย”พี่คุณถามต่อ
“...”ผมจ้องพี่คุณเขม็งเมื่อได้ยินสิ่งที่พี่เขาพูด...ทำไมพี่คุณถึงรู้ละว่าผมน้อยใจอยู่?
นี่ผมแสดงออกมาเกินไปงั้นเหรอ?
“บัตเตอร์...บอกพี่มาก่อนที่พี่จะโกรธ”พี่คุณพูดขึ้นเบาๆก่อนที่มองหน้าและส่งสายตามาอย่างแน่วแน่จนผมต้องพูดความจริงออกไป
“ผม...ผมแค่น้อยใจที่...ที่พี่คุณสนใจน้องๆมากกว่าผมแถมยัง...จูบหน้าผากด้วย”ผมพยายามเรียบเรียงคำพูดและเอ่ยมันออกไปอย่างยากลำบาก
“หื้อ?...คิก!...เหตุผลไร้สาระสุดๆเลยบัตเตอร์”พี่คุณพยายามกลั้นหัวเราะแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ...ถ้าจะกลั้นขำขนาดนั้นก็หัวเราะออกมาตรงๆเถอะครับ
แล้วผมไร้สาระตรงไหนกัน!!
ผมอิจฉานะ...อิจฉามากๆจนตาผมจะลุกไหม้ไปด้วยไฟแห่งความริษยาแล้ว!
“ผมไม่ขำนะครับ...”ผมก้มหน้าลงไปพร้อมกับพึมพำด้วยเสียงเศร้าๆ
ก็รู้ตัวว่าพี่คุณคงจะไม่เข้าใจผมไปซะทุกอย่างหรอก
แต่ผมไม่อยากให้พี่เขาหัวเราะในสิ่งที่มันทำให้ผมกำลังจะเป็นบ้าแบบนี้
ถึงแม้มันจะไร้สาระจริงๆก็เถอะ
มีใครบ้างล่ะที่อิจฉาสุนัขตัวเองน่ะ...
บ้าบอ!
ฝุบ!
“...ถ้าทำให้เหมือนกันก็โอเคใช่ไหม?”พี่คุณพึมพำเบาๆพร้อมกับวางมือลงบนหัวผมแล้วลูบเบาๆ
“พี่คุณ”ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่คุณที่อยู่ในระยะประชิด
จุ๊บ!
“...”ผมเบิกตากว้างเมื่อสัมผัสได้ถึงริมฝีปากนุ่มๆของพี่คุณที่ประทับลงมาที่หน้าผากผมเบาๆก่อนจะผละออกไป
“หมาขี้อิจฉาเอ้ย!!”พี่คุณพูดขึ้นก่อนจะยักคิ้วข้างนึงส่งให้ผม
“...พี่คุณ...อ่า...ขอบคุณครับ”ผมยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
“เออน่า!...แค่ครั้งนี้เท่านั้นแหละ...ไปชงโกโก้มาให้เลยด้วย!”พี่คุณบอกผมเสียงห้วนก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้
ผมยิ้มกับท่าทางเขินๆของพี่คุณ...ผมรู้ว่าพี่เขาเขินก็เขินทีไรก็มักจะพูดเสียงดังแถมเสียงแข็งๆห้วนๆแบบนี้แหละ...ใช้เวลาไม่นานผมก็ชงโกโก้มาสองแก้วก่อนจะลงมือกินอาหารเช้าตรงหน้า
หลังจากที่กินมื้อเช้าเสร็จผมก็เข้าครัวไปทำของหวานซึ่งก็คือบานอฟฟี่ของโปรดพี่คุณ...พอผมยกออกไปให้ที่โซฟาเท่านั้นแหละพี่เขามองมาที่ผมด้วยสายตาที่เป็นประกายทันที
พวกเราใช้เวลาเกือบทั้งวันไปกับการเล่นกับสุนัขแสนน่ารักของผมทั้ง4ตัว...พี่คุณก็ดูมีความสุขมากที่ได้เล่นกับพวกมันพอๆกับที่พวกมันมีความสุขมากเวลาที่พี่คุณเล่นด้วย...
มีคนบอกว่าสุนัขก็เหมือนเจ้าของ...
ถ้าเจ้าของชอบใครพวกมันก็จะชอบด้วย...แต่ก็ไม่ใช่กับทุกคนอย่างที่บอกไปว่าพวกมันค่อนข้างหยิ่งกับเพื่อนๆของผมทุกคนแต่พอเป็นพี่คุณกลับแตกต่างอย่างชัดเลย...อาณาเขตที่มีแต่ผมและพวกมันตอนนี้กลับมีอีกคนที่พวกเรายอมให้เข้ามาอยู่ภายในอาณาเขตนี้ด้วยกันอย่างไม่มีข้อแม้...คนคนนั้นคือพี่คุณ
พี่คุณขอตัวกลับบ้านไปตอนบ่อย3กว่า...ถึงผมอยากจะรั้งแต่ก็ไม่มีอะไรให้รั้งแล้วล่ะก็เลยต้องปล่อยให้พี่คุณกลับไปแต่ยังไงวันนี้ผมก็มีความสุขสุดๆเลย
ยิ่งได้อยู่ด้วยกันทั้งวันทำให้ความรู้สึกผมชัดเจนแล้ว
ผมชอบพี่คุณ
และอยากให้พี่คุณมาอยู่กับผมที่นี่...ในบ้านหลังนี้
“พี่คุณ...เจอกันครั้งหน้าผมรุกแล้วนะเตรียมตัวไว้ให้ดีๆนะครับ!”
...
สวัสดีคะ
มาอัพต่อแล้วนะ
ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาแต่งนิยายเลยคะ...ใกล้ได้เวลาเปิดเทมอเข้าไปทุกทีต้องจัดตารางลงวิชาเรียนอีก
เรื่องเครียดๆปล่อยมันไปละกันเนอะ
ตอนนี้ให้บัตเตอร์มาเป็นคนบรรยายเลยดูทั้งน่ารักและอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเลยเนอะ
ความสัมพันธุ์ค่อยๆคีบหน้าแล้วคะ
รอดูไปว่าพี่คุณวัยทองจะรู้ใจตัวเองเมื่อไหร่และยังไง
คอยติดตามไปพร้อมๆกันน้าาา
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าคะ :mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
:-[พี่คุณ ตกหลุมกับดักเด็กโข่งแล้ว
-
:really2:
ลักพาตัวพี่คุณมาอยุ่ในบ้านเลยหนูบัต
ลัลลาาาา o18
-
:-[ น่ารักมากเจ้าหมาน้อยขี้อิจฉา 555
-
พี่คุณก็ช่างใจดีอุตส่าห์แบ่งจุ๊บมาให้เจ้าเด็กน้อยขี้เหงาอย่างบัตเตอร์เสียด้วยนะค้าา :-[
-
หมาขี้อิจฉาาาาาาา น่ารักกกกกก ละมุนอ่า งื่อออ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอๆๆ
-
พี่คุณตกหลุมเด็กโข่งแล้ว ดูท่าเด็กโข่งไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่
-
เอาบานอฟฟี่มาล่ออีกจะได้ผลไหมนะ. ต้องรอวันที่ฝนตกอีกรึเปล่า. 55
เด็กเจ้าเล่ห์. แต่ตอนทำหน้าหมาน้อยใจนี่น่าฟัดมากๆ.
พี่คุณเตรียมตัวมาให้ดีนะหมาน้อยทั้งห้าจะกระโจนเข้าหาพี่แล้ว. :mew1:
-
น่าร้ากที่ซู้ดดดดด รุกเต็มที่ไปเลยบัตเตอร์ :hao7:
-
....วัวอ่อนกินหญ้าแก่....
-
พี่คุณวัยทอง 55555555555555555555
คนแต่งโหดร้ายอะ พี่คุณวัยทองจริงดิ 55555555555
-
หืมมมม ตอนหน้าจะรุกยังนั่นเรอะบัตเตอร์
ตอนนี้นี่คืยีงไม่รุก???!!
อย่างนี้ไม่รู้ตอนหน้าพี่คุณจะเปนยังไง 555555
-
นี่คือยังไม่รุกใช่ป่ะ o22
-
พี่คุณกับน้องหมาทั้งห้า น่าร้ากกกก
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่11►►ดูแล
เช้าวันจันทร์ที่อากาศแจ่มใสทำให้ปภิณวิทย์มาถึงบริษัทเร็วกว่าเดิมนิดหน่อย...ตั้งแต่คืนวันศุกร์ที่ผมได้ไปนอนค้างบ้านของบัตเตอร์...พอตื่นมาในเช้าวันอาทิตย์ก็ต้องตกใจเมื่อถูกบัตเตอร์กอดเอวตัวเองไว้แน่น...นั่นทำเอาหัวใจผมเต้นรัวเลยล่ะ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความตกใจ ตื่นเต้น หรืออะไร
แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะมองบัตเตอร์เปลี่ยนไปทีละน้อยๆ...
ใบหน้าที่แสดงออกว่าน้อยใจของบัตเตอร์ทำให้ผมหลุดขำออกมา...ใครจะไม่ขำล่ะก็เลยน้อยใจสุนัขของตัวเองซะงั้น...ตลกชะมัดเลย
ผมก็เลยยอมจุ๊บหน้าผากของบัตเตอร์ไปทีนึง...จะมีใครรู้ไหมว่าหัวใจผมมันเต้นแรงมากขนาดไหนตอนที่จุ๊บหน้าผากเขาน่ะ...ขออย่าให้บัตเตอร์ได้ยินมันเลย
วันนี้ผมมาถึงบริษัทเป็นคนแรกในห้องทำงานนี้...ก็เลยต้องมาชงเครื่องดื่มกินเอง...ความจริงผมไม่ค่อยชอบพวกกาแฟหรอกนะแต่ถ้าทำงานหนักๆก็จำเป็นต้องกิน...แต่วันนี้รู้สึกว่าจะไม่มีงานอะไรที่ต้องรีบจัดการเป็นพิเศษ
“กินชาแทนดีกว่า...”เสียงพึมพำดังขึ้นเบาๆก่อนที่ผมจะเริ่มลงมือชงชาร้อนแล้วถือแก้วเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว...
ตุบ!
เมื่อทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ในหัวผมก็ผุดเรื่องของบัตเตอร์ขึ้นมาอีกครั้ง...
ไม่เข้าใจตัวเองเลย
ทำไมถึงได้รู้สึกใจเต้นกับบัตเตอร์
ทำไมถึงได้ชอบมองรอยยิ้มของเขา
ทำไมถึงไม่อยากเห็นหน้าหง๋อยๆนั่น
และทำไมในหัวผมถึงได้คิดแต่เรื่องของเขาแบบนี้นะ
หรือว่า...
มันจะเป็นความรัก?
“บ้าน่า!...อายุป่านนี้เนี่ยนะ?!!”ผมบอกกับตัวเองพร้อมขมวดคิ้วแน่นขึ้น
ตั้งแต่เด็กจนโตผมก็ไม่เคยรู้จักถึงคำว่ารัก...ก็จริงอยู่ที่สมัยเรียนมีคบผู้หญิงบ้างแต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าอะไรมากนัก...แถมยังออกแนวรำคาญๆด้วย
พวกผู้หญิงชอบบ่นนู้นี่นั่นพอบอกไม่ว่างก็หาว่าไปมีคนอื่น
ทำให้การคบกันไม่ค่อยยืดสักเท่าไหร่...จนปัจจุบันผมก็ยังไม่รู้ว่าความรักที่หลายคนบอกว่าดีนักหนาน่ะมันเป็นยังไง?
แต่ถ้าอาการที่ว่ามันมันคือความรักละก็...
ผมควรจะทำยังไงต่อดีล่ะ?
และผมแน่ใจในความรู้สึกนี้แค่ไหนกัน?
แค่ใจเต้นมันจำเป็นต้องเป็นความรักงั้นเหรอ?
แค่คิดแต่เรื่องของเขามันก็ถือว่าเป็นความรักงั้นเหรอ?
เรื่องแค่นั้นมันจะทำให้ผมแน่ใจได้ยังไง?
แถมเรื่องสำคัญมันอยู่ที่ว่าผมกับบัตเตอร์เป็นผู้ชายเหมือนกัน
เนี่ยแหละที่เป็นปัญหาใหญ่
เออ...มีอีกอย่างคืออายุผมกับบัตเตอร์ต่างกันอยู่เยอะ...กี่ปีนะ..6-7ปีได้มั้ง
“เฮ่อ...”ผมถอนหายใจออกมาพร้อมกับเอนตัวไปด้านหลังแล้วหลับตาลงช้าๆ
ในเมื่อเป็นแบบนี้...คงมีทางเลือกอยู่ไม่กี่ทางซินะ
จะปล่อยให้เป็นแบบเดิม...
จะเริ่มเปลี่ยนแปลง...
หรือผมคงต้องตัดใจ
พวกเราไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลยสักนิด
บัตเตอร์เป็นคนร่าเริง ยิ้มง่ายและเป็นมิตรกับทุกคน
ส่วนผมเป็นคนขี้หงุดหงิด ยิ้มยากและเข้ากับใครไม่ค่อยได้
บัตเตอร์ทำอาหารและขนมเก่งมาก
แต่ผมทำไม่เป็นเลยสักอย่าง
ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว
“เลิกคิดๆๆๆ...ทำงานๆ”ปภิณวิทย์ตะโกนออกมาดังลั่นแล้วเริ่มลงมืออ่านเอกสารที่พึ่งถูกส่งมาให้เมื่อวันศุกร์หลังจากที่กลับไปแล้ว
วันนี้มีประชุมใหญ่ตอน9โมงเช้าพอช่วงบ่ายก็ว่าง มีแค่งานเอกสารนิดหน่อยเท่านั้น...เพราะมีการประชุมเลยต้องอ่านเอกสารก่อนเข้าประชุมสักหน่อย...ผมใช้เวลาอ่านเอกสารจนถึง8โมงกว่าๆแล้วจึงขึ้นไปที่ห้องประชุมที่อยู่ชั้น10ข้างบนชั้นที่ผมอยู่นี่เอง
การไปรอก่อนถือเป็นคุณสมบัติที่ดีของผู้ที่เข้าประชุม...แต่ตอนที่เดินผ่านโต๊ะของลูกน้องผมกลับไม่เห็นบัตเตอร์นั่งอยู่...อาจจะไปเก็บเอกสารหรือถูกใช้ให้ไปไหนก็ได้...ผมไม่ควรจะแสดงออกว่าเป็นห่วงบัตเตอร์มากเกินไปเดี๋ยวคนอื่นๆจะมองว่าไม่ดีได้
แกร๊ก!
“อ้าว...มาเร็วจังเลยนะค่ะน้องวิทย์”พอผมเปิดประตูเข้ามาในห้องประชุมเสียงของคุณวิไลเกตรหรือคุณฟ้าดังขึ้นพร้อมกับส่งยิมมาให้..คุณฟ้าเป็นผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาลเข้มดัดเป็นลอนสวยอายุเกือบ40แล้วแต่ยังสวยอยู่น่าเสียดายที่มีครอบครัวแล้วแถมลูก3คนด้วย
“สวัสดีครับพี่ฟ้า”ผมยกมือไหว้พี่ฟ้าก่อนจะนั่งลงข้างๆ
ตอนแรกผมไม่ยอมเรียกคุณฟ้าว่าพี่ฟ้าเลยโดนงอนไปทั้งวันโดยที่ไม่รู้ตัว...มารู้ตัวอีกทีคุณสรายุธหรือพี่ไบร์ทที่เป็นกรรมการผู้จัดการเหมือนผมก็เดินมาบอกว่าให้ไปขอโทษคุณฟ้าและเรียกเธอว่าพี่ซะ...หลังจากนั้นผมก็เรียกเธอว่าพี่ฟ้าและพี่ฟ้าก็จะเรียกผมว่าน้องวิทย์
ดูน่ารักดีไหมล่ะ?
เหอะๆ
หลังจากนั้นไม่นานคนอื่นๆก็เริ่มทยอยเข้ามากันจนครบและเปิดประชุมในที่สุด...การประชุมในวันนี้เน้นหนักไปเรื่องของการตลาด...ครั้งที่ได้มีการประชุมว่าทางบริษัทจะผลิตสินค้าออกมาในรูปแบบพิเศษบ้างทำให้ในวันนี้จะพูดถึงการเจาะตลาดให้เข้าถึงกลุ่มเป้าหมายได้มากที่สุด...โดยทางบริษัทจะเน้นไปทางโฆษณาออกสื่อทั้งโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์
พอเสร็จจากการประชุมปภิณวิทย์ก็เดินกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเองแล้วก็ต้องสะกิดใจเมื่อไม่เห็นบัตเตอร์อยู่ข้างในทั้งๆที่คนอื่นๆก็อยู่กันครบหมด
“คุณวีรล”ผมเอ่ยเสียงนิ่งๆเรียกชายหนุ่มที่กำลังยืนเก็บเอกสารเข้าตู้
“ครับ...มีอะไรครับคุณวิทย์”คุณวีรลหันมามองตามเสียงเรียกก่อนจะมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยพร้อมกับวางเอกสารไว้ที่เคาท์เตอร์แล้ววิ่งมาหยุดที่ตรงหน้าผม
“...ปิณชาน์ไปไหน?”ผมถามออกไปโดยพยายามสะกดน้ำเสียงให้นิ่งเข้าไว้
ห้ามแสดงออกเด็ดขาดว่าผมกำลังเป็นห่วงเขาอยู่
“ครับ?...อ้อ..ถ้าบัตละก็วันนี้ผมยังไม่เห็นเลยครับ”คุณวีรลทำท่าคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับมา
ยังไม่เห็นงั้นเหรอ?
แปลว่ายังไม่มา
บ่ายกว่าแล้วเนี่ยนะ?
โดดงานเหรอ?
ไม่น่าใช่...เท่าที่เห็นวันก่อนมาซะสภาพเปียกปอนแบบนั้น
แปลว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้น?
พ่อแม่เหรอ?...ไม่สิ...ทั้งคู่เสียไปแล้วนี่นา
“ขอบคุณมากไปทำงานต่อเถอะ”ผมบอกคุณวีรลแล้วเดินไปหาคุณพรพัฒน์
“คุณพรพัฒน์”ผมเรียกคนที่นั่งคีย์คอมพิวเตอร์อยู่ตรงหน้า
“ค่ะ...มีอะไรคะคุณวิทย์?”คุณพรพัฒน์เงยหน้าขึ้นมาถาม
“เช็คเบอร์โทรศัพท์ของคุณปิณชาน์แล้วโทรถามว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงไม่มาทำงาน?...ผมให้เวลาไม่เกิน10นาที”ผมบอกกับคุณพรพัฒน์แล้วเดินต่อเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวทันที
ตุบ!
ผมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้พร้อมๆกับความรู้สึกร้อนใจที่เกิดขึ้น...หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นนะ
“โธ่เว้ย!...”ผมสถบออกมาอย่างหัวเสีย
แค่เรื่องเล็กน้อยแต่ทำไมใจผมมันถึงได้รู้สึกแบบนี้กัน...ความหงุดหงิดงุ่นง่านนั่นทำไมต้องเป็นแค่ตอนที่นึกถึงบัตเตอร์ด้วย...คนอื่นๆผมไม่เคยนึกถึงได้ขนาดนี้เลย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”ผมพูดเสียงดังเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น
คงไม่ต้องถามหรอกว่าเป็นใคร
“ดิฉันติดต่อคุณปิณชาน์แล้วค่ะ...เขาบอกว่าวันนี้ขอลาหยุดเพราะไม่สบายอย่างหนักค่ะรู้สึกว่าจะพึ่งได้สติตอนที่ดิฉันโทรไปนี่เองคะ”คุณพรพัฒน์รายงานขึ้นทันทีโดยที่ผมไม่ต้องถาม
“อืม...”ผมตอนรับคุณพรพัฒน์เล็กน้อย
ในหัวผมตอนนี้มีแต่เรื่องของบัตเตอร์อยู่เต็มไปหมด
ป่วยหนักงั้นเหรอ?
อยู่คนเดียวแบบนั้นจะไปดูแลตัวเองได้ยังไงล่ะ
ทำไมไม่โทรบอกใครสักคน...อ๊ะ...รู้สึกว่าบัตเตอร์จะบอกว่าไม่เหลือใครแล้วนอกจาก...
‘ผม’
ปัง!
“คุณพรพัฒน์”ผมเรียกเลขาสาวที่อยู่อยู่ตรงหน้า
“ค่ะคุณวิทย์”
“ทำเรื่องลาครึ่งวันให้ผมแล้วถ้ามีเรื่องด่วนหรือเอกสารอะไรให้โทรมาหาผมโดยตรงได้เลย”ผมบอกับคุณพรพัฒน์แล้วเริ่มเก็บเอกสารให้เรียบร้อย
“คะคุณวิทย์”
ผมใช้เวลาเบเอกสารไม่นานก็จะรีบขับรถออกจากบริษัทเพื่อตรงไปที่บ้านของบัตเตอร์...ตอนนี้ผมรู้สึกโมโหมากที่เขาไม่ยอมโทรมาหาผมแต่พอคิดดูดีๆก็ผมไม่ได้ให้เบอร์โทรศัพท์เขาไปนิแล้วบัตเตอร์จะโทรหาผมได้ยังไง?
“นายมันโง่!!”ผมด่าตัวเองเสียงดังก่อนจะจอดรถที่หน้าบ้านของบัตเตอร์
เมื่อมองไปรอบๆก็ไม่พบวี่แววของสุนัขเลยสักตัว
หมายความว่ายังไง?
“วิ๊ววว~...”ผมลองผิวปากเรียกดู
แต่สิ่งที่พบก็มีแต่ความเงียบ...แปลว่าถูกขังไว้ในบ้าน...ไม่สิยังไม่ได้ออกมาตั้งแต่เมื่อคืนสินะ
แกร็ก!
“ห๊ะ?...ไม่ได้ล๊อค...เดี๋ยวได้โดยขโมยขึ้นบ้านแน่บัตเตอร์!!”ผมบ่นเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปภายใน...ถ้าประตูบ้านไม่ได้ล๊อคอีกเนี่ยเจอหนักแน่นายปิณชาน์
แกร็ก!
“...”ลูกบิดประตูถูกหมุนได้อย่างได้อย่างง่ายดายทำให้ผมต้องสูดหายใจเข้าปอดอย่างข่มอารมณ์...นี่มันยิ่งกว่าคำว่าประมาทอีกนะเนี่ย...
แล้วจะอ้างด้วยเหตุผลว่าลืมผมก็ไม่คิดจะฟังด้วย!
โฮ่ง!
โฮ่ง!
หงิ๋งง~
หงิ๋งง~
“...ไงครับน้องๆ...สวัสดียามบ่ายครับ...ไม่ได้ออกจากบ้านเลยใช่ไหมหื้อออ?...ป่ะ!...ออกไปเล่นกันนะเดี๋ยวพี่คุณจะขึ้นไปดูเจ้าของบ้านสักหน่อย”ผมพูดกับสุนัขทั้ง4ตัวที่เข้ามาออดอ้อนผมอย่างน่ารัก
หงิ๋งงง~
“อะไรครับโฟกัส...คาบอะไรมาเอ่ย?”ผมถามโฟกัสแล้วก้มไปลูบตัวของมันที่คาบตุ๊กตาไว้แล้ว...
งี๊ดดด~
ร้องงี๊ดๆอย่างน่ารัก
ผมเล่นกับพวกมันสักพักก่อนจะขึ้นไปบนห้องของบัตเตอร์...ถ้าจำไม่ผิดน่าจะห้องข้างๆที่ผมนอนเมื่อครั้งที่แล้ว
แกร็ก!
“หื้อ?...”พอผมเปิดประตูเข้าไปก็พบกับความว่างเปล่า
ไม่ได้อยู่ในห้อง...หมายความว่าไง?
เท่าที่ฟังคุณพรพัฒน์บอกน่าจะเป็นหนักมาก...ไม่น่าจะขยับตัวไปไหนได้นี่นา
“หรือจะนอนห้องอื่น...”ผมพึมพำออกมาหลังจากยืนคิดสักพักนึง
แกร็ก!
“...อยู่นี่เอง”ผมเปิดประตูห้องนอนข้างๆซึ่งเป็นห้องที่ผมเคยนอนก่อนจะพบตัวเจ้าของบ้านนอนหอบหายใจถี่โดยมีผ้านวมผืนใหญ่คลุมตัวอยู่
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆพร้อมกับนั่งลงตรงขอบเตียงก่อนจะใช้มือตัวเองแตะที่หน้าผากของบัตเตอร์เบาๆ...ความร้อนที่แผ่ออกมาทำให้ผมชักมือออกแทบจะทันที
ร้อนมาก
“จะร้อนไปไหนเนี่ย?...ทำไงต่อล่ะ?...ใช่ๆ...เช็ดตัวๆ”ผมพึมพำด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรนก่อนจะลุกจากเตียงแล้วเดินไปเตรียมอุปกรณ์สำหรับเช็ดตัว...ใช้เวลาไม่ถึง10นาทีผมก็มานั่งที่เดิมพร้อมๆกับกะละมังและผ้า1ผืน
“อื้ออ~...”บัตเตอร์ครางเบาๆเมื่อผมเริ่มใช้ผ้าเช็ดที่ใบหน้าของเขาก่อนจะค่อยๆไล่ลงมาที่ต้นคอ...ผิวสีขาวของเขาตอนนี้ชมพูระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด
“อย่าดื้อสิบัตเตอร์”ผมบ่นเบาๆเมื่อบัตเตอร์พยายมสะบัดหน้าไปมาเพื่อหนีผ้าที่ผมกำลังเช็ดตัวให้เขา
“...ต้องถอดเสื้อผ้าด้วยใช่ไหมเนี่ย?”ผมพึมพำก่อนจะจำใจถอดเสื้อยืดคอกลมที่บัตเตอร์ใส่อยู่ออกพร้อมๆกับกางเกงขายาว...แต่ผมเหลือบ๊อกเซอร์ไว้นะใครจะไปถอดหมดกันเล่า
ผมใช้เวลากว่า15นาทีในการเช็ดตัวให้บัตเตอร์ก่อนจะหาเสื้อผ้าใหม่มาเปลี่ยนให้...ถ้าเช็ดตัวเสร็จแล้วจะทำอะไรต่อดีล่ะ?
“...ข้าวต้ม?”ผมพูดขึ้นเมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองป่วยแล้วแม่ชอบทำข้าวต้มให้ทาน
สองขาผมก้าวลงมาหยุดอยู่ภายในครัวก่อนจะยกหม้อที่เปิดน้ำใส่จนเกือบเต็มแล้วเปิดแก๊ส...จากนั้นผมก็รื้อของตามตู้จนในที่สุดก็เจอข้าวสาร
“...แล้วใส่ขนาดไหนล่ะ?”ผมมองข้าวสารที่อยู่ในถุงสลับกับหม้อที่ตอนนี้น้ำเดือดปุดๆๆอย่างงงงวย
“ใส่ไปสักชามนึงละกัน”ผมพึมพำอีกครั้งก่อนจะหยิบชามมาใบนึงแล้วเทข้าวสารใส่ลงไปจนพูนชามจากนั้นก็เทใส่หม้อน้ำที่กำลังเดือด
“เฮ้ย...ล้นแล้วๆ..ทำไงล่ะ?...อ่อ..ใช่ๆเบาแก๊สๆ..”ในสมองผมตอนนี้ตีกันมั่วไปหมดแล้วว่าต้องทำอะไรบ้าง...การทำอาหารทำไมมันเหนื่อยแบบนี้นะ?
ข้าวต้ม
ก็แค่เอาข้าวไปต้มกับน้ำ?...
คือเสร็จแล้วใช่ไหม?
“เดี๋ยวนะ...รู้สึกว่าที่เคยกินมันต้องมีเนื้อสัตว์กับผักด้วยนี่นา”ผมพูดขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้เย็นก่อนจะเปิดออกแล้วควานหยิบของภายในออกมา
ที่ผมได้มาใส่ในข้าวต้มก็คือ...ปลากระป๋อง...แครอท...ขึ้นฉ่าย...ผักกาดขาวกับต้นหอม...ผมจัดการสับๆๆๆทุกอย่างแล้วโยนใส่เข้าไปในหม้อที่รออยู่แล้วจึงตามด้วยปลากระป๋องแล้วปรุงรสด้วยพริกไทกับน้ำปลาเล็กน้อย
“เออ...ลืมไข่”ผมพูดเสียงดังลั่นก่อนจะหยิบไข่ในตู้เย็นตอกใส่ลงไปแล้วใช้ทัพพีคนให้ทุกอย่างเข้ากัน...ใช้เวลาสักพักผมก็เริ่มสงสัยว่าดูยังไงว่ามันกินได้แล้ว?
ต้องรอให้ข้าวมันบานๆใช่ไหม?
เหมือนจะเคยได้ยินมาเหมือนกัน
แล้วไอ้บานๆน่ะมันเป็นยังไงล่ะ?
“...ต้มๆมันไปก่อนละกัน”ผมพึมพำก่อนจะคนหม้ออย่างต่อเนื่อง...กว่าข้าวต้มถ้วยนี้จะเสร็จก็ปาไปเกือบชั่วโมง...อาหารจานแรกที่ผมรู้สึกภาคภูมิใจซะเหลือเกิน
“จงดีใจซะที่ผมลงมือทำให้เองแบบนี้”ผมพึมพำด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่บัตเตอร์นอนอยู่...ผมไม่ลืมที่จะเอายากับน้ำมาวางรอไว้ข้างๆ
“บัตเตอร์ๆ...ตื่นได้แล้ว...กินข้าวซะจะได้กินยาต่อ”ผมเขย่าตัวบัตเตร์เบาๆแล้วพูดขึ้น
เดี๋ยวนะ
รู้สึกว่าเวลาที่ดูแลคนป่วยต้องทำเสียงหวานๆนิดนึงใช่ไหม?
เสียงหวานๆ
เหมือนตอนที่คุยกับหมาไหมล่ะ?
ก็คงเหมือนๆกันละมั้ง
ลองดูหน่อยละกัน
“บัตเตอร์ครับ...ตื่นก่อนนะ...บัตเตอร์”ผมพูดเสียงหวานแล้วเริ่มเขย่าคนตรงหน้าอีกครั้งนึง
“อื้อออ~...อ่า...พะ...พี่คุณ”บัตเตอร์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะมองมาทางผม
“ตื่นแล้วก็มากินข้าวต้มก่อนนะ”ผมพูดเสียงหวานต่อ
“...นี่ผม...ฝันอยู่เหรอ?”บัตเตอร์พึมพำเบาๆโดยที่สายตายังจ้องมาที่ผมเขม็ง
ฝันเรอะ?
จะบอกว่าความเป็นจริงผมมีทางพูดแบบนี้ออกมางั้นเหรอ?
ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!!
“เออ!...ตื่นจากฝันแล้วมากินได้แล้ว!”ผมหยุดพูดเสียงหวานแล้วหันมาพูดด้วยเสียงแข็งๆเหมือนเดิม
ชอบแบบนี้มากนักก็จัดให้เลยครับ!
“อ๊ะ!...พี่คุณ..ทำไม...แค่กๆ...”บัตเตอร์ลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็วก่อนจะไอออกมา...ผมเลยหยิบน้ำที่เตรียมไว้ยื่นไปให้...เขาก็รับไปแล้วดื่มจนหมดก่อนจะส่งแก้วคืนให้ผม
“ใจเย็นๆก็ได้บัตเตอร์”ผมพูดออกไปแล้วใช้มือลูบหลังห้เขาเบาๆ
“...พี่คุณ...ทำไมพี่ถึงมาอยู่นี่ล่ะ?”บัตเตอร์ถามผมอย่างสงสัย
“ก็เด็กคนไหนล่ะที่หยุดงานโดยที่ไม่บอกก่อนน่ะ?”ผมไม่ตอบแต่ถามย้อนไปแทน
“...ผม..แค่ก!..ขอโทษครับไม่คิดว่า...แค่กๆ...”
“พอๆ...หยุดพูดได้แล้ว...มากินข้าวต้มก่อน”ผมบอกบัตเตอร์เบาๆแล้วยื่นถาดที่ใส่ชามข้าวต้มที่ผมทำเองไปให้
“...นี่มัน...พี่ทำเองเหรอครับ?”บัตเตอร์หันมาถามผมด้วยสายตาที่เป็นประกาย
“...ถ้าใช่แล้วทำไม?”
“ผมก็จะดีใจมากๆเลย...แค่กๆ...”ยังไม่ทันพูดจบประโยคก็ไอซะแล้ว
“ยังไม่ต้องมาหยอดเลย...กินไปก่อน”ผมบอกบัตเตอร์อีกครั้งนึง
“ครับ”
ผมมองดูบัตเตอร์ตักข้าวต้มเข้าปากทีละน้อยๆด้วยในที่เต้นรัว...รสชาติมันจะเป็นยังไงบ้างนะจะดีรึเปล่า?...ผมก็ดันลืมชิมรสมันซะด้วยสิ
“อื้มม~...อร่อยจังเลยครับ”บัตเตอร์กลืนคำแรกลงไปก่อนจะหันมาบอกกับผมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสุขจนผมเผลอยิ้มตามออกมา
“...อร่อยก็กินให้หมดล่ะ”ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่ตอนนี้หัวใจผมมันพองโตสุดๆเลย...อาหารที่ผมทำครั้งแรกถูกชทว่าอร่อย...แค่นี้ผมก็รู้สึกมีความสุขแล้ว
บัตเตอร์ใช้เวลาไม่นานก็กินข้าวต้นผมจนหมดชาม...ผมก็เลยให้เขากินยาตามไปก่อนจะให้นอนพักสบายๆ
“พี่คุณ...”
“อะไร?”ผมมองหน้าบัตเตอร์ที่เรียกมา
“พี่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมเหรอครับ?”บัตเตอร์ก้มมองเสื้อผ้าตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามผม
“ใช่...พี่เช็ดตัวกับเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เองล่ะ”ผมตอบไปตามตรง
ก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องโกหกนี่นา
“เหรอครับ...ดีใจจังเลย...ขอบคุณที่เป็นห่วงและคอยดูแลผมนะครับ”บัตเตอร์นอนลงก่อนจะหันมาบอกผมด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าอยากขอบคุณก็หายเร็วๆสิ”ผมบอกบัตเตอร์ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวคนตรงหน้าเบาๆ
อ่า...ผมว่าตัวเองควรจะรู้ตัวได้แล้วนะว่าตอนนี้รู้สึกกับบัตเตอร์ในแบบไหน?...เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้ผมรู้เลยว่าตัวเองเป็นห่วงบัตเตอร์มากขนาดไหนแค่คิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นผมก็แทบจะอยู่เฉยๆไม่ได้
ไม่ใช่แค่นั้น...การทำอาหารเองเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยคิดจะทำมาก่อนแต่กลับทำได้ง่ายๆเพียงแค่เห็นว่าเด็กตรงหน้ากำลังป่วยแถมคำชมที่ได้รับจากอีกฝ่ายยิ่งทำให้ผมรู้สึกมีความอย่างบอกไม่ถูก
ถอยคำที่เอ่ยขอบคุณและใบหน้าที่ดีใจเมื่อผมมาดูแล
สำหรับผม...ความรู้สึกนี้มันชัดเจนแล้ว
มันคือความรักแน่นอน
ผมตกหลุมรักบัตเตอร์เข้าแล้ว
...
สวัสดีคะ
มาอัพแล้วหลังจากที่หายไปเกือบเดือน
มีใครรอน้องบัตเตอร์กับพี่คุณอยู่ไหมเอ่ย?
วันนี้มาอัพฉลองวันเกิดตัวเองและคิดว่าจะอัพอีกเรื่องคู่กนไปเลยถึงจะแค่ครึ่งเดียวก็ตาม
ตอนนี้พี่คุณรู้ใจตัวเองแล้ว
มารอดูกันว่าเมื่อทั้งคู่ใจตรงกันแล้วเหตุการณ์ที่จะเป็นจุดเปลี่ยนคืออะไร
บัตเตอร์บอกว่าจะเริ่มรุกในตอนที่แล้วแต่ตอนนี้ดันป่วยซะงั้น...รอหายป่วยในตอนหน้าแล้วมาดูกันว่าจะเป็นยังไงต่อไป
ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจและทุกๆคอมเม้นท์นะคะ
ไว้เจอกันใหม่ในตอนหน้าคะ :mew1:
บ๊ายบาย
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
:laugh: เป็นคนป่วยที่กินง่ายมากๆ
นั่นมันอะไรคะข้าวต้มจริงๆง่ะพี่คุณ
น่ารักมากมายค่ะตอนนี้ พี่ไปไหนไม่รอดแล้วบอกเลย 55555
ขอบคุณมากที่มาต่อนะคะกำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย :mew1:
-
อืม...........
จุดเปลี่ยนๆๆๆ
พี่คุณจะรุกจีบน้องบัตแทน? :hao7:
กอดๆคุณ nicedog แน่นๆหลายๆทีเล้ยยยย
-
เดี๋ยวนะ พี่คุณ ที่บัตเตอร์บอกอร่อยเนี้ย เพราะน้องมันเป็นไข้ ลิ้นไม่รับรสมั้ย ข้าวต้มใส่ปลากระป๋องเนี้ยนะ!! ข้าวบานหรือยัง เหอๆๆ สู้ต่อไปนะพี่คุณ
-
เห้ยยยย พี่คุณรู้ใจตัวเองแร้ว >\\\\\<
ปล. สุขสันต์วันเกิดคร้าาาา ผู้แต่ง ^^
-
ข้าวต้มของพี่คุณนั้นนนน จะทำให้น้องป่วยกว่าเดิมไหม ฮืออออ
-
ดูจากเมนูแล้ว........ เจ้ว่าน่าจะชิมหน่อยนะจ๊ะ
หายป่วยเร็วๆน้าาาาาาา
-
เป็นกำลังใจให้พี่คุณ 'พ่อครัวฝึกหัด' ก็แล้วเน้ออ.. ^^
-
พี่คุณชิมหรือยังคะ...พี่เอาน้ำกรดให้มันกินอิบัตมันก็ว่าอร่อยค่ะ...
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่12►►ของขวัญ
หลังจากวันที่ปภิณวิทย์หรือเจ้าคุณไปดูแลบัตเตอร์ก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้ว...กิจวัตรประจำวันของผมได้เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับบัตเตอร์...ตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาผมก็ได้เข้าออกบ้านของเขามากขึ้นเหมือนกับว่ามันเป็นบ้านหลังที่2ของผมไปแล้ว
ทุกๆวันศุกบัตเตอร์มักจะขอให้ผมค้างคืนเสมอ...ตอนแรกก็ไม่ยอมแต่พอรู้ว่ายังบัตเตอร์ก็ตื้อไม่หยุดแถมพอผมยืนกรานว่าไม่ได้ก็ทำหน้าจ๋อยจนสุดท้ายผมก็ต้องยอมทุกครั้งไป...ที่ผมไม่อยากค้างมันก็มีหลายๆเหตุผล
อย่างแรกเลยคือผมมักจะตื่นมาและพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของบัตเตอร์เสมอ...คือผมไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?และเข้ามาได้ยังไงในเมื่อผมล๊อคห้องเรียบร้อยแล้วแถมบัตเตอร์ยังเป็นพวกชอบแกล้งถ้าผมยิ่งดิ้นเขาก็จะยิ่งกอดผมแน่นขึ้นๆแต่ถ้าผมยอมอยู่เฉยๆให้เขากอดเขาก็จะเปลี่ยนมาซุกหัวแถวๆต้นคอผมแทน
ไม่ว่าจะอย่างไหนผมก็เสียเปรียบทั้งนั้นเลย!!
และอย่างที่สองก็คือหัวใจผมมันก็ดันเต้นแรงเอาๆ...ตั้งแต่ที่ผมรู้ตัวว่าคิดยังไงกับบัตเตอร์ผมก็ไม่ค่อยอยากเข้าใกล้เขามากไปเพราะผมทำตัวไม่ค่อยถูกและยังมีอาการตื่นเต้นเพียงแค่บัตเตอร์เรียกผมว่า ‘พี่คุณ’
ผมไม่อยากให้บัตเตอร์รู้ว่าผมคิดยังไงกับเขาเพราะผมกลัว...เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรับรักผมแค่ได้อยู่ใกล้ๆมันก็มากพอสำหรับผมแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”ผมพูดขึ้นแล้วสะบัดหัวเบาๆเพื่อปัดเรื่องของบัตเตอร์ทิ้งไปก่อน
“คุณวิทย์คะ...คุณสมพงค์พึ่งแจ้งข่าวมาค่ะ”คุณพรพัฒน์เอ่ยถึงเมื่เข้ามมาภายในห้องแล้ว
“ข่าว?...อะไร?”ผมถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปสบตากับคุณพรพัฒน์
คุณสิริพงค์เป็นหัวหน้าสวัสดิการมาเกือบ2ปีแล้วอายุของเขาก็ปาไป40กว่าแต่ยังมีความกระตือรือร้นและกระฉับกระเฉงไม่แพ้วัยรุ่นเลย...ถ้ามีข่าวมาแจ้งแบบนี้แปลว่าคงจะจัดงานอะไรขึ้นมาละสิ...หรือไม่งั้นก็คงจะขายของหาเงินเข้าฝ่ายสวัสดิการ
“วันพรุ่งนี้จะมีการจัดงานวันเกิดให้กับคุณอมรลที่ร้านEEROTตั้งแต่1ทุ่มเป็นต้นไปคุณสิริพงค์อยากให้พนักงานมาร่วมกันมากๆเพราะค่าใช้จ่ายทุกอย่างทางสวัสดิการจะออกเองค่ะ”คุณพรพัฒน์อธิบายให้ผมฟัง
วันเกิดคุณอมรล...หรือเรียกว่าคุณอรเป็นถึง1ใน3ของประธานกรรมารซึ่งเป็นคนสนิทของท่านประธานด้วย...งานนี้ถ้าไม่ไปคงเป็นการเสียมารยาทมากแน่ๆเพราะงั้นคงต้องไปหาซื้อของขวัญให้คุณอรก่อน...จัดงานพรุ่งนี้คงมีเวลาแค่เย็นนี้เท่านั้นสินะ
“เข้าใจแล้ว...อย่าลืมกระจายข่าวบอกคนที่เหลือด้วยละ”ผมบอกคุณพรพัฒน์ก่อนที่เธอจะรับคำและเดินออกจากห้องไป
ผมเริ่มทำสมาธิก่อนจะลงมือจัดการกับพวกเอกสารตรงหน้าทีละแผ่นๆกว่าจะเสร็จหมดก็เลยเวลาเลิกงานไปนานแล้ว...ตอนนี้ก็ปาเข้าไปจะ6โมงแล้ว
“เฮ้ย!...ซื้อของขวัญ”ผมสะดุ้งเมื่อนึกออกว่ายังต้องไปซื้อของขวัญอีกนี่นาขืนมัวชักช้าห้างได้ปิดก่อนแน่ๆ...ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงผมก็มาถึงที่ห้างแห่งหนึ่งซึ่งไปห่างจากคอนโดผมมากนักและยังเป็นที่นิยมของวัยรุ่น...จากที่ผมเห็นส่วนมากที่มาเดินนี่เป็นพวกวัยรุ่นซะส่วนใหญ่
โคร่กกก ~
“...”หยุดชะงักก่อนจะยกมือขึ้นสัมผัสที่ท้องตัวเองเบาๆ
จะว่าไปข้าวกลางวันผมก็ยังไม่ได้กินเลยนี่นา
“ไปหาอะไรกินก่อนละกัน”ปภิณวิทย์พึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินขึ้นไปที่โซนอาหาร...ร้านอาหารมากมายกว่า20ร้านที่มีให้เลือกตามสไตล์ที่ลูกค้าต้องการ...ผมเดินดูสักพักก่อจะตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านฟูจิ...ผมค่อนข้างชอบอาหารญี่ปุ่นนะเพราะไม่ใช่แค่สวยแต่ยังอร่อยอีกด้วย...การตกแต่งแต่ละอย่างก็ทำอย่างมีศิลป์
“สวัสดีค่ะ...ลูกค้าท่านเดียวนะคะ...เชิญทางนี้เลยคะ”เสียงพนักงานสาวออกมาต้อนรับก่อนจะผายมือให้ผมเดินไปทางนั้น...ตรงที่ผมเดินไปเป็นมุมสำหรับมา2คนโดยที่ข้างๆติดกับโต๊ะยาวที่มาเกือบ10คนได้
“...หื้อ?”ผมมองแผ่นหลังของคนที่กำลังนั่งหันหลังมาทางอยู่อย่างคุ้นตา...ไม่สิไม่ใช่แค่แผ่นหลังนั่นแต่คนอื่นๆที่นั่งอยู่ก็ล้วนคุ้นหน้าคุ้นตากันทั้งนั้น...จะไม่คุ้นได้ไงล่ะ?
พวกนักศึกษาฝึกงานของบริษัทผมไงล่ะ!
และดูเหมือนคนที่นั่งหันหน้ามาทางผมจะรู้ตัวแล้วว่าถูกจ้องอยู่พอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมเท่านั้นแหละ...เด็กที่รู้สึกว่าจะชื่อ...พงศร ไมรยราศ...ไม่ต้องแปลกใจหรอกที่ผมจะจำชื่อของพวกเขาได้...ผมมันพวกความจำดีชื่อพนักงานในบริษัทส่วนมากผมก็จำได้เกือบทั้งนั้นแหละ
“คะ...คุณวิทย์...สะ...สวัสดียามเย็นครับ”พงศรรีบตั้งสติแล้วกล่าวทักทายผมซะเป็นทางการด้วยท่าทางตื่นๆ...พอคนแรกเสียงดังคนที่เหลือเลยหันมามองที่ผมเป็นตาเดียวก่อนจะมีปฏิกิริยาที่เหมือนๆกันคือตกใจแต่เว้นบัตเตอร์ไว้คนนึงนะที่มองมาที่ผมอย่างอึ้งๆก่อนจะส่งยิ้มมาให้
“สวัสดีครับ/คะคุณวิทย์”เสียงกล่าวทักทายดังขึ้นอย่างพร้อมเพียง
ตอนแรกผมกะจะเดินไปนั่งในมุมเงียบๆสักหน่อยเชียว...ในเมื่อทักมาผมก็คงต้องเดินเข้าไปถามสารทุกข์สุขดิบตามมารยาทสินะ...ถึงตอนนี้ผมจะหิวจนไส้กริ่วแล้วก็ตาม
“สวัสดี...ทำงานเป็นยังไงกันบ้างล่ะ?”ผมถามกลับไปแล้วมายืนอยู่ที่ข้างๆบัตเตอร์กับเด็กผู้ชายอีกคนนึง
“สนุกมากค่ะ”
“เหนื่อยมากเลยครับ”
“ยากจังเลยค่ะ”
“ผมปวดหัวเลยครับ”
เสียงตอบคำถามดังมาหลากหลายแบบแต่ผมก็ทำเพียงพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ...การฝึกงานมันคงไม่ใช่เรื่องที่จะปรับตัวกันได้ง่ายๆหรอกยิ่งกับนักศึกษาที่ปีสุดท้ายมีเวลาว่างเยอะๆแบบนี้การที่ต้องมาทำงานทั้ง5วันดูจะสาหัสพอดู
จะว่าไป...เด็กพวกนี้จะรู้ข่าวกันรึยังนะ?
“พรุ่งนี้จะจัดงานวันเกิดให้คุณอมรลที่ร้านEEROTตั้งแต่1ทุ่ม...ถ้าว่างก็ไปกันได้...เห็นว่าฟรีทั้งงาน”ผมพูดขึ้นก่อนที่เด็กทั้งโต๊ะจะมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เป็นประกาย
“ฟรีเหรอครับคุณวิทย์”เด็กที่ชื่อพงศรดังขึ้น
“ใช่”ผมพยักน้าเล็กน้อยก่อนตอบกลับไป
“แล้วพี่ไปด้วยไหมครับ?”บัตเตอร์ที่นั่งอยู่ข้างผมเงยหน้าขึ้นมาถาม
“อืม...ถ้าไม่ไปคงเป็นการเสียมารยาทน่ะ...พวกคุณก็ทานให้อร่อยล่ะผมขอตัวก่อน”ผมตอบบัตเตอร์และกล่าวลาเด็กๆทั้งโต๊ะแล้วเดินมานั้งที่มุมเงียบๆสำหรับคนที่มา1-2คน
เมนูถูกยื่นมาตรงหน้าผมก่อนที่ผมจะไล่เปิดดูมันทีละหน้า...ตอนนี้ผมรู้สึกหิวสุดๆเลยต้องหาอะไรที่มันอิ่มๆกินก่อนแล้ว
“จะรับอะไรดีคะ?”พนักงานสาวคนนึงเดินมารับออเดอร์ผมด้วยรอยยิ้ม
“ขอข้าวหน้าปลาแซลมอนย่างกับไข่ปลาแซลมอน..สลัดอโวคาโดกับเกี๊ยวซ่า...และก็ขอเป็นน้ำเปล่าครับ”ผมสั่งเมนูออกไปมื่อตัดสินใจได้แล้ว
“ค่ะ...คุณลูกค้ารับเป็นข้าวหน้าปลาแซลมอนย่างกับไข่ปลาแซลมอน..สลัดอโวคาโดกับเกี๊ยวซ่า...และก็น้ำเปล่านะคะ...กรุณารออาหารสักครู่คะ”พนักงานทวนรายการอีกครั้งก่อนจะเก็บเมนูแล้วเดินออกไป
ไม่นานนักน้ำเปล่าก็ถูกนำมาเสริฟตามด้วยสลัดอโวคาโด...ผมลงมือกินสลัดด้วยความหิวโหยทันทีและพอเงยหน้าขึ้นมาผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อสบสายตาเข้ากับบัตเตอร์ที่มองมาอยู่ก่อนแล้วพอดี...พอบัตเตอร์เห็นผมจ้องก็ยิ้มกว้างก่อนจะทำปากชะมุบขะมิบบางอย่างที่อ่านได้ประมาณว่า...
‘ผมไปนั่งด้วยได้ไหมครับ?’
“...”ผมจ้องบัตเตอร์เขม็งอย่างไม่เข้าใจ
นั่งกับเพื่อนอยู่แล้วจะลุกมานั่งกับผมทำไม?...ผมก็เลยส่ายหน้ากลับไปทำให้บัตเตอร์ทำปากจู๋หน้าหงอยเลยเลยล่ะ
“คิก...”ผมหัวเราะเบาๆกับท่าทางของบัตเตอร์
พอบัตเตอร์เห็นผมขำก็ยิ่งทำหน้าทู่กว่าเดิมแล้วทำปากขะมุบขะมิมต่อที่อ่านได้ประมาณว่า...
‘หัวเราะอะไรครับ?’
“...นายไง”ผมพูดโดยไม่มีเสียงให้อีกฝ่ายอ่านปากเอาเหมือนที่ผมอ่านบ้าง
บัตเตอร์นิ่งไปพักนึงก่อนจะทำปากขะมุบขะมิมอีกครั้ง...
‘ให้ผมไปนั่งด้วยนะครับ?’
คำถามเดิมมันมาอีกแล้ว
“...”ผมไม่ตอบอะไรแต่ส่ายหน้าให้เหมือนเดิมทำให้บัตเตอร์รัวข้อความต่อมาใส่ผมไม่หยุดเลย...
‘นะครับ...นะครับ...นะครับ...น้าคร้าบบบ’
“คิก...”ผมจิตนาการน้พเสียงที่ต้องลากยาวๆของบัตเตอร์ออกได้อย่างชัดเจนเลย
“...ไปกินของตัวเองไป๊”ผมพูดโดยไม่ออกเสียงอีกครั้งนึงพอบัตเตอร์อ่านปากผมได้ก็ทำหน้าหง๋อยก่อนจะหันไปกินของตัวเองเหมือนเดิม
“ข้าวหน้าปลาแซลมอนย่างกับไข่ปลาแซลมอนกับเกี๊ยวซ่าได้แล้วคะ”พนักงานสาวยกข้าวของผมมาแล้ว
ผมลงมือกินทันทีโดยไม่ได้หันไปมองทางบัตเตอร์อีก....ก็ตอนนี้ผมหิวนี่นาหลังจากกินเสร็จแล้วค่อยว่ากันอีกทีเนอะ
ตุบ!
แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รอให้ผมกินเสร็จก่อนเลยใช่ไหม?
“...บัตเตอร์”ผมเงยหน้าขึ้นแล้วเรียกชื่อคนที่ถือวิสาสะนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของผมอย่างเคืองๆ...เด็กนี่เอาแต่ใจชะมัดเลย
“พี่ไม่ให้ผมมา...ผมก็เลยมาเองไง”สิ่งที่บัตเตอร์พูดมันดูงงๆไหม
เพราะผมไม่ให้เลยมมาเอง?
คือ...ถ้าผมไม่ให้มาแปลว่าต้องการเวลาส่วนตัวและไม่ควรมายุ่งไม่ใช่?
“กินของตัวเองเสร็จแล้วรึไง?”ผมถามกลับบ้างก่อนจะก้มหน้ากินข้าวในถ้วยของตัวเองต่อ
“เรียบร้อยแล้วครับ...เดี๋ยวพวกเพื่อนๆผมก็จะกลับแล้ว”บัตเตอร์ตอบผม
“แล้วนายไม่กลับรึไง?”ผมถามอีกครั้งแล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบ
“อยากมองพี่คุณตอนกินมากกว่า...ดูดีมากเลย”
พรูดดด~
“...แค่ก...แค่กๆ....อะ....ไอ้เด็กบ้า”!!ผมพ่นน้ำออกมาทันทีที่บัตเตอร์พูดจบดีนะที่บัตเตอร์หลบได้อย่างฉิวเฉียดไม่งั้นละหมดหล่อแน่
มาเล่นอะไรกับผู้ใหญ่เนี่ย!!
คิดว่าดีใจรึไง?!
ก็ได้...ยอมรับว่าใจเต้นเลยล่ะพอใจรึยัง!
“ฮะฮะฮะ...เวลาหน้าแดงพี่ก็น่ารัก”บัตเตอร์หัวเราะเบาๆก่อนจะพูดต่อ
“ถ้าไม่อยากโดนน้ำสาดก็หุบปากไปเลย!!”ผมขู่บัเตอร์แล้วยกแก้วขึ้นมาเป็นสัญญาณว่าผมเอาจริงแน่ๆ
“โหย~...อย่าเลยครับ...ผมขอโทษก็ได้...ถึงพี่จะน่ารักจริงๆก็เถอะ”บัตเตอร์ยกมือขึ้นเป็นการยอมก่อนจะพึมพำประโยคสุดท้ายเบาๆแต่ผมได้ยินนะ
“รู้สึกว่าห้างมันจะร้อนไปใช่ไหมเลยอยากให้พี่สาดน้ำเย็นใส่น่ะ!”ผมพูดเสียงนิ่งแล้วจ้องบัตเตอร์อย่างไม่ลดละ
“ครับๆ...ยอมแพ้แล้วครับพี่คุณ”
“ชิ...นั่งเงียบๆเลยนะ”ผมบอกบัตเตอร์อีกครั้งแล้วเริ่มลงมือกินต่อพอผ่านไปสักพักผมก็เปลี่ยนมาคีบเกี๊ยวซ่าเข้าปากบ้างแต่พอมองไปที่บัตเตอร์ก็เห็นเขามองมาที่ผมอยู่ก่อนแล้วแถมยังมองแล้วยิ้มอีกต่างหาก
ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!
เอาอีกแล้ว...หัวใจผมเต้นเร็วอีกแล้ว...สายตานั่น...รอยยิ้มนั่น...อันตรายต่อหัวใจผมจริงๆเลย...เมื่อไหร่จะเลิกจ้องสักทีเนี่ย
“...จะจ้องอีกนานไหม?”ผมถามออกไปตรงๆตามที่อยากรู้
“นานครับ”บัตเตอร์ตอบมาแทบจะทันทีแถมยังส่งสายตาที่เป็นประกายมาให้จนผมต้องหันหน้าหลบสายตาที่ถูกส่งมาให้
“โรคจิต”ผมพึมพำเบาแล้วกินเกี๊ยวซ่าต่อโดยที่ไม่มองหน้าบัตเตอร์แต่ผมรู้สึกนะว่าเขายังจ้องมาที่ผมอยู่น่ะ
“...อยากกินบ้างจัง”บัตเตอร์พึมพำออกมาทำให้ผมงัยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าหล่อเหลาที่จ้องมาทางเขม็ง...บัตเตอร์บอกว่าอยากกิน?
เกี๊ยวซ่าน่ะเหรอ?
ผมมองเกี๊ยวซ่าที่ผมคีบไว้อันสุดท้ายก่อนจะตัดสินใจทำบางสิ่งที่หัวใจผมเต้นแรงหยั่งกับจะหลุดออกมาจากอก
“อ่ะ...กินสิ”ผมเอาตะเกียบที่คีบเกี๊ยวซ่าชิ้นสุดท้ายไปจ่อที่ปากของบัตเตอร์ด้วยใบหน้าที่เริ่มร้อนขึ้นๆ
อ่า...ทำไมถึงร้อนขนาดนี้นะ
ห้างนี้มันไม่เปิดแอร์รึไง?
“...พี่คุณ”บัตเตอร์เรียกชื่อผมเบาๆก่อนที่หน้าของเขาก็จะขึ้นสีชมพูน้อยๆ
นี่บัตเตอร์หน้าแดงเพราะผม?
“..ถะ...ถ้าไม่กินพี่กินเองนะ”ผมบอกอีกครั้งแล้วทำท่าชักตะเกียบกลับมา
หมับ!
“กินสิครับ...อ้ามม~..อื้อ!...อะอ่อยอัง!”บัตเตอร์คว้าข้อมือผมไว้ก่อนจะอ้าปากกินเกี๊ยวซ่าเข้าไปทั้งชิ้นแล้วหันมายิ้มให้ผมอย่างมีความสุข
“อย่าพูดตอนที่เคี้ยวอะไรอยู่สิ”ผมบ่นอย่างไม่จริงจังแล้วเตรียมลุกไปจ่ายเงิน
“พี่คุณจะไปไหนต่อเหรอครับ?”บัตเตอร์ถามผมเมื่อกลืนเกี๊ยวซ่าลงคอไปแล้ว
“ไปเดินเล่นนิดหน่อย”ผมตอบบัตเตอร์แล้วลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์...ตอนนี้ก็ทุ่มกว่าแล้วต้องรีบไปเลือกของขวัญก่อนที่ร้านจะปิด...หรือผมควรเดินดูที่โรบินสันดีอยู่ข้างๆเองนี่นาแถมของก็ค่อนข้างมีระดับด้วย...
งั้นไปโรบินสันละกัน
หมับ!
“เฮ้ย...”ผมอุทานขึ้นเมื่อมีแรงดึงตรงข้อมือของผมพอหันไปก็เจอกับบัตเตอร์ที่ตามผมมา
“เดี๋ยวสิครับพี่คุณ...ให้ผมไปด้วยนะ”บัตเตอร์พูดขึ้นแล้วจ้องผมอย่างต้องการคำตอบ
ไปด้วย?
ก็ไม่มีปัญหาอะไรที่จะปฏิเสธนี่นา
“...ตามใจ”ผมบอกแล้วเดินไปที่โรบินสันโดยที่มีบัตเตอร์วิ่งขึ้นมาเดินข้างๆผม...แบบนี้มันก็คล้ายๆกับว่าผมกับบัตเตอร์มา...มา...มา...
มาเดทกันน่ะสิ!!
ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!
แค่คิดหัวใจผมก็เต้นถี่เร็วขึ้นมาแล้ว...ไม่ๆๆๆ...ผมไม่ควรจะคิดแบบนั้นแค่เดินเล่นย่อยอาหารเท่านั้นแถมผมต้องหาซื้อของขวัญให้คุณอรอีกด้วย...
ถ้าพูดถึงผู้หญิงสิ่งแรกที่นึกถึงคือพวกเครื่องประดับและพวกเสื้อผ้าหรือน้ำหอม...แต่ถ้าจะเลือกเป็นของขวัญตัดเสื้อผ้ากับน้ำหอมออกไปได้เลยเพราะของพวกนั้นมันเลือกยากสุดๆเพราะผู้หญิงแต่ละคนก็ชอบกันคนละแบบ...ดังนั้นคงเหลือแค่เครื่องประดับเท่านั้นล่ะ
ผมตรงดิ่งเข้าไปที่โซนเครื่องประดับที่มีทั้งเพรชพลอยและพวกทองคำหลากหลายแบบให้เลือกสรรค์ตามความต้องการ...ผมควรจะซื้ออะไรให้ดีล่ะ...ถ้าจะให้เลือกก็...
เลือกไม่ถูกแฮะ
“บัตเตอร์”ผมหันข้างไปถามบัตเตอร์ที่เดินตามผมมา
ไหนๆก็มีคนมาด้วยแล้วขอความคิดเห็นสักหน่อยคงได้มั้ง
“ครับ?”
“เพรช...พลอย...ทองคำหรือทองคำขาว...อะไรที่ผู้หญิงชอบมากกว่ากัน”ผมถามบัตเตออร์ออกไป...เท่าที่ดูผมว่าบัตเตอร์น่าจะป๊อบพอดูเพราะหน้าตาที่หล่อเหลานั่นคงจะช่วยผมเลือกซื้อของให้คุณอรได้ดีแน่ๆ...
อยากรู้ว่าปีที่แล้วผมซื้ออะไรงั้นเหรอ?
เหอะ...การเลือกซื้อของขวัญให้ผู้หญิงมันยากกว่าการตรวจบัญชีซะอีก
ผมก็เลยซื้อคุกกี้ของS&Pไปให้แต่พอมารู้ที่หลังว่าคุณอรกำลังลดน้ำหนักเลยไม่แตะของหวานผมก็ถึงกับเงิบไปเลย...ในตอนนั้นผมก็คิดแค่ว่าจะเอาไปให้ลูกหลานที่ไหนกินก็ตามสบายเถอะครับ
“...พี่คุณ...จะซื้อให้ผู้หญิงเหรอครับ?”บัตเตอร์ถามผมเสียงอ่อนแล้วมองผมด้วยสายตาเศร้าๆ
จะเศร้าเพื่อ...?
“ใช่...ซื้อให้คุณอรเจ้าของงานวันเกิดพรุ่งนี้ไงเพราะงั้นมาช่วยพี่เลือกได้แล้ว”ผมบอกกับบัตเตอร์แล้วมองไปที่แต่ละร้านรอบๆอย่างตัดสินใจ
“คุณอร...ที่เป็นประธานกรรมการใช่ไหมครับ?”บัตเตอร์เดินเข้ามาถามผมด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
เมื่อกี๊ยังเศร้าอยู่เลยตอนนี้กลับร่าเริงซะงั้น
แปลกคนจริงๆ
“ใช่...เลิกนอกเรื่องแล้วมาช่วยพี่เลือกสักที”ผมบอกบัตเตอร์อีกครั้งด้วยเสียงที่แข็งกร้าวกว่าเดิม
“ขอผมถามอีกคำถามแล้วผมจะช่วยพี่เลือกเลยครับ?”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
มากเรื่องจริงๆเลยแฮะ
“ว่ามาเร็วๆ”ผมพูดขึ้นด้วยความรำคาญ
“พี่คุณ...มีแฟนหรือคนที่คบด้วยไหมครับ?”
ห๊ะ?....
ถามบ้าอะไรเนี่ย!
หรือว่าจะมาเยาะเย้ยผมที่แค่นี้ก็เลือกร้านไม่ได้เพราะผมไม่เคยคบใครงั้นสินะ?
“ชิ...เออ!...ไม่มีแล้วไงล่ะเลิกถามมากแล้วตอบสักที!!”ผมตอบคำถามของบัตเตอร์แล้วจ้องหน้าเขาเขม็งเลย
“จริงเหรอครับ...อ๊ะ!...งั้นซื้อพลอยเป็นไงครับ?...ราคาไม่แพงเกินไปแล้วก็เป็นของที่ดูดีมีราคาด้วย”บัตเตอร์ยอมเสนอความเห็นในที่สุด
พลอยงั้นเหรอ?
งั้นก็ดี
“ไปกันเถอะ”ผมรีบไปที่ร้านขายเครื่องประดับที่ทำจากพลอยทันที
“สวัสดีคะ...สนใจสินค้าชิ้นไหนสอบถามได้นะคะ”พนักงานสาวออกมาต้อนรับพร้อมกับรอยยิ้มการค้าแต่ผมก็ไม่ได้สนใจมัน...ตอนนี้ผมเดินดูรอบๆร้านโดยที่ไม่รู้ว่าต้องซื้ออะไรดี...แหวนเหรอ?...ถ้าซื้อไปให้สามีคุณอรฆ่าผมตายแน่...กำไลข้อมือ?...แพงไปหน่อยนะผมสู้ไม่ไหวหรอก...ต่างหู?...เออๆใช้ได้ๆ
“บัตเตอร์พี่ว่าเอา...อ้าว...หายไปไหนเนี่ย?”ผมอุทานขึ้นเมื่อจะหันไปถามความเห็นของบัตเตอร์แต่เจ้าตัวดันไม่อยู่ซะงั้น
ให้ตายสิ...เวลาที่ไม่ต้องการละตามติดแจแต่พอต้องการละทำเล่นตัว
น่าโมโหชะมัด!!
“ขอดูต่างหูหน่อยครับ”ผมเอ่ยกับพนักงานที่อยู่ใกล้ๆก่อนที่เธอจะพาผมไปดูต่างหูที่มีหลากหลายแบบผมใช้เวลาเลือกสักพักก่อนจะได้ต่างหูพลอยสีฟ้ามาหนึ่งคู่...ผมจ่ายเงินเรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากร้านไป
“บัตเตอร์อยู่ไหนเนี่ย?...หรือว่ากลับไปแล้ว?”ผมยืนพึมพำอยู่ตรงโซนเครื่องประดับ
“พี่คุณ!!!”เสียงตะโกนเรียกจากทางด้านหลังทำให้ผมหันกลับไปทันที...บัตเตอร์วิ่งมาทางผมพร้อมรอยยิ้มกว้าง...เหมือนคนบ้าเลยแฮะ
น่าอายชะมัด
“เสียงดังน่า”ผมเอ่ยเบาๆ
“ได้ของขวัญรึยังครับ?”บัตเตอร์ถามผม
“อืม...แล้วไปไหนมาล่ะ?”ผมถามบัตเตอร์กลับบ้าง
“อ่อ...ไปเข้าห้องน้ำน่ะครับ”บัตเตอร์ตอบผมแต่ผมว่ารอยยิ้มนั่นมันดูพิลึกๆอยู่นะ
แต่ก็ช่างมันเถอะ
“งั้นพี่กลับล่ะ”ผมบอกลาบัตเตอร์แล้วเดินแยกออกมา
“เดี๋ยวสิครับพี่คุณ”บัตเตอร์เรียกรั้งผมไว้
“...มีอะไร?”ผมหันหลังไปถามบัตเตอร์อีกครั้ง
“พรุ่งนี้วันศุกร์แล้วนะครับ”บัตเตอร์เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“รู้แล้ว...ทำไมล่ะ?”
“ก็...พรุ่งนี้พอจบงานเลี้ยงแล้วมาค้างบ้านผมไหมครับ?”บัตเตอร์ถามขึ้นด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง
มันมาอีกแล้วเหรอ?
ไอ้วันศุกร์ที่ไม่เคยสุขสักทีเนี่ย!
“ไม่ไป”ผมปฏิเสธเสียงแข็ง
ไปนอนตั้งหลายวันแล้วยังไม่พออีกรึไง?
“โหย~...อย่าปฏิเสธเสียงแข็งขนาดนั้นสิครับ”บัตเตอร์พูดเสียงอ่อนแล้วจับแขนผมขยับไปมาเบาๆ...รู้สึกเหมือนพ่อแม่ตอนถูกลูกขอให้ซื้อของเล่นเลย
“พี่ไปมาหลายครั้งแล้ว”ผมบอกเหตุผมบัตเตอร์ไป
“หลายครั้งที่ไหน...พี่มาค้างแค่3วันเองนะ”บัตเตอร์พูดขึ้นพร้อมกับชูนิ้วขึ้นมา3นิ้ว
เด็กนี่จำแม่นแฮะ
“ก็ถือว่าเยอะแล้วนะ”
“ไม่ๆๆ...นะครับ...ไปนอนบ้านผมนะครับ...พี่ไม่อยากเล่นกับน้องๆผมเหรอ?...ถ้าพี่อยากกินอะไรเดี๋ยวผมจะทำให้ทุกอย่างเลย...นะครับ....ไปนะครับ”บัตเตอร์ส่งเสียงอ้อนผมเต็มที่...อยากจะถามเหลือเกินว่ารู้ตัวไหมว่าตอนนี้อยู่ในห้างน่ะ?
คนมองเต็มไปหมดแล้ว!
หรือบัตเตอร์คิดจะใช้คนมากดดันผม
เหอะ...คิดหรือว่าจะใช้ได้ผลน่ะ
“รู้แล้ว!...เลิกทำเสียงออดอ้อนสักที!”ผมพูดดังลั่นแล้วชักมือตัวเองกลับ
เหอะ...บอกเลยว่าได้ผลสุดๆ
เด็กนี่..รู้จุดอ่อนผมไปหมดเลย
ฝากไว้ก่อนเถอะ!
“ครับ...เจอกับพรุ่งนี้พี่มารับผมที่บ้านด้วยนะครับขากลับจะได้สะดวก”บัตเตอร์วางแผนเองเสร็จสับ...เอากับมันสิไอ้เจ้าเล่ห์เอ้ย!
“บัตเตอร์...พี่ขอถามอะไรหน่อย?”ผมสบตากับัตเตอร์แล้วเอ่ยขึ้น
มีคำถามบางอย่างที่มันคาใจผมมาตลอดตั้งแต่ไปค้างที่บ้านบัตเตอร์ครั้งแรกแต่ผมก็ไม่กล้าถามสักที..ตอนนี้แหละเป็นเวลาอันเหมาะสมแล้ว
“อะไรครับ?”
“...ทำไมต้องมานอนกอดพี่ด้วยล่ะ”ผมเอ่ยของไปเบาแต่ยังคงสบตากับบัตเตอร์นิ่ง
ผมอยากรู้จริงนะว่าทำไม
หมับ!
“อ๊ะ!...บัตเตอร์”ผมสะดุ้งเมื่อบัตเตอรดึงแขนผมอย่างแรงจนผมเซล้มลงไปโดนแผ่นอกของบัตเตอร์ที่รอรับอยู่แล้ว
“เพราะกลิ่นพี่หอม...หอมมากจะอยากดมให้หมดทุกทีเลยไงล่ะ”บัตเตอร์กระซิบเบาๆด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่ก่อนจะผมจะรู้สึกเหมือนริมฝีปากของบัตเตอร์จุ๊บเบาๆที่หูของผม
ผลัก!!
“ไอ้เด็กลามก!!...โรคจิต!...วิปริต!...อะ..ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!!”
..............................................................
สวัสดีคะ
ไม่ได้มาอัพเรื่องนี้ซะนานเลย(นานสุดๆ)
หลังจากเมื่อวานที่ได้อัพนิยายอีกเรื่องไปเลยมีเวลาได้แต่งเรื่องนี้ต่อ
เรื่องนี้ยิ่งแต่งยิ่งรู้สึกว่าจุดหลักของเรื่องมันอยู่ที่ไหน?
กะว่าตอนต่อไปจะให้ถึงจุดเปลี่ยนของความสัมพันธุ์ที่วุ่นวายนี่สักที
ไหนๆทั้งคู่ก็กำลังแอบรักกันอยู่(บัตเตอร์นี่ยังเรียกว่าแอบ?)
ไว้มารอดูตอนหน้านะคะว่าจะเป็นยังไงต่อไป
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และกำลังใจนะคะ
บ๊ายบายคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
เดทเลยเหรอคะพี่คุณ แค่เดินเล่นด้วยกันก็พอแล้วมั้ง~~ :-[ คนขี้มโน~~
-
บัตเตอร์เค้าก็แอบแอ๊บแอบรักพี่คุณนะ คนอ่านอย่างเรานี่มองไม่ออกสักติ๊ดดดด
-
บัตเตอร์เด็กบ้า เอาน้องหมามาล่ออีกแล้ว. ได้ผลแน่นอน
ทำดีนะ. แต่แอบพูดไม่หมด ไม่ใช่แค่อยากดมใช่ปะล่ะ :o8:
ขอบคุณค่ะรีบมาต่อนะ
-
สงสารพี่คุณ ทำคนแก่ตกใจเป็นบาปนะคะ
รอตอนต่อไปเนาะะ
-
พี่คุ๊ณ~~~~!!! จะไปกลัวทำไมว่าเด็กมันจะรู้
ให้บัตเตอร์รู้ไปเรยยยย นางจะได้ดีใจจนเนื้อเต้นน่ะสิ 55555
ปล. แต่พี่คุณจะไม่รู้จิงๆใช่ไหมว่าเด็กมันจีบ -///-
-
รู้ใจกันไปเลยสิค้า จะได้สมหวังกันทั้งสองคนงัย
-
แอร้ยยย มาต่อแล้ววว o18 :laugh:
-
ใจตรงกันนะเด็กกะผู้ใหญ่ :hao6:
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่13►►ช่วย
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู
แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู
แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์
แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ทู~~ ยู”
“มีความสุขมากนะครับ/ค่ะคุณอมรล”เสียงของพนักงานกว่า100ชีวิตดังขึ้นอย่างพร้อมเพียงวันนี้บริษัทของปภิณวิทย์เหมาร้านนี้โดยเฉพาะ...ทำให้พวกเราเสียงดังได้ตามที่ต้องการ
แต่ผมอยากกลับแล้ว
บอกตรงๆว่าไม่ค่อยพวกงานสังสรรค์แบบนี้เท่าไหร่...เสียงมันดังมากแถมยังเปิดเพลงอีกผมเลยมานั่งอยู่ที่มุมเงียบๆที่ชั้น2หลังจากที่ฟังคุณอรกล่าวขอบคุณและผมได้มอบของขวัญให้ไปแล้ว
...หวังว่าจะชอบนะ
“...”ผมนั่งจิบเบียร์แล้วมองไปที่ชั้นล่างที่เริ่มมาการเต้นกันแล้ว
ที่ร้านนี้ชั้น2จะเหมือนระเบียงที่สามารถมองเห็นชั้น1ตรงกลางสำหรับใช้เต้นได้...เสียงเพลงดังกระหึ่มกับเสียงพูดคุยทำเอาผมเริ่มปวดหัว
จะว่าไปพอผมขับรถมาถึงที่นี่พร้อมกับบัตเตอร์แล้ว...จำได้ว่าบัตเตอร์ถูกเพื่อนคนไหนสักคนนี่แหละลากไปโดยที่ส่งเสียงเรียกผมอย่างน่ารำคาญแถมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ด้วย
ตลกชะมัดเลย
“...เรานี่ท่าจะบ้าแฮะ”ผมพึมมพำเบาๆก่อนจะส่ายหัวสองสามครั้งแล้วยกเบียร์ขึ้นมาจิบต่อ...รู้สึกว่าช่วงนี้ในหัวผมมักจะมีแต่เรื่องของบัตเตอร์อยู่เสมอ...พอมีเวลาว่างเข้าหน่อยเรื่องของบัตเตอร์ก็จะผุดขึ้นมาเป็นเรื่องแรก
ผมน่ะชัดเจนในความรู้สึกของตัวเองแล้ว...แต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี?
จะให้เข้าไปจีบน่ะเหรอ?
ผมไม่กล้าขนาดนั้นหรอกนะ
ให้ฉุดมาปล้ำยังง่ายกว่าเลย
ล้อเล่นนะล้อเล่น
“สวัสดีคะ...พี่วิทย์ใช่ไหมคะ?”เสียงของหญิงสาวคนนึงดังขึ้นทำให้ผมละสายตาที่มองชั้นล่างอยู่มามองที่หญิงสาวตรงหน้า...ผู้หญิงสูงผอมหุ่นดีรูปร่างเรียวบางหน้าตาค่อนข้างสวยไห้ผมยาวถึงกลางหลังแต่งตัวเซ็กซี่...เสื้อเกาะอกสีส้มที่พอก้มลงมาหน้าอกของเธอแทบจะทะลักออกมา...กระโปรงสั้นจุ๊ดสีขาว...
“คุณ...พิมพ์พร?”ผมเอ่ยออกไปอย่างไม่แน่ใจแต่ผมคุ้นๆหน้าเธออยู่นะแต่พอแต่งหน้าจัดๆแบบนี้แล้วจำแทบไม่ได้เลย....คุณพิมพ์พรทำงานอยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์เพราะงั้นหน้าตาของเธอเลยต้องดูดีอยู่ตลอดแต่เรื่องนิสัยนี่...มีข่าวลือว่าเธอเป็นเสื้อผู้ชายเลยล่ะเห็นว่ามีผู้ชายหลายคนในบริษัทที่เสร็จเธอไปแล้ว...ไม่รู้ว่าจริงแค่ไหนเท่าที่ดูท่าจะจริงนะ
“แหมๆ...บอกว่าให้เรียกว่าพรเฉยๆไงคะพี่วิทย์ละก็...”คุณพิมพ์พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะนั่งลงข้างๆผมอย่างไม่บอกกล่าว
ลืมบอกไปว่าที่ผมนั่งอยู่เป็นโซฟาสั้น2ตัวติดกัน...เลยทำให้พอคุณพิมพ์พรนั่งลงข้างๆตัวของเธอเลยมาชิดกับผมอย่างไม่ได้ตั้งใจ...เอ๊ะ...หรือตั้งใจหว่า
ช่างมันเถอะ
“มีอะไรครับ?”ผมถามออกไปตรงๆ
ตอนนี้ผมอยากจะนั่งดื่มคนเดียวมากกว่านะ
“มาดื่มเป็นเพื่อไงคะเห็นว่าพี่วิทย์นั่งเหงาๆอยู่คนเดียว”คุณพิมพ์พรตอบพร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้ผมแถมยังมีการวางมือลงบนต้นขาผมอีก
เอาเข้าไปสิ
แบบนี้เขาเรียกว่าอ่อย?
ผมอยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่ได้เหงาแต่จงใจมานั่งคนเดียวต่างหาล่ะ?
“...”ผมนั่งเงียบๆโดยที่ไม่ตอบอะไรก่อนจะเบนสายตาไปที่ข้างล่างก่อนที่สายตาจะสบเข้ากับสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมาที่ผมก่อนอยู่แล้ว...
‘บัตเตอร์’
แม้จะอยู่ในความมืดสลัวๆแต่ผมก็รู้ทันทีว่าคนที่จ้องมาคือเขา..แถมดูจากสายตาคงกำลังหงุดหงิดอะไรสักอย่างอยู่แน่ๆ...ถูกเพื่อนแย่งเบียร์รึไง?
ครื่นนน~ ครื่นนน~
“อ๊ะ...ใครโทรมาเนี่ยะ...ฮัลโหล...ห๊ะ?...ตอนนี้เหรอ?...ชิ...เออๆรู้แล้ว..”เสียงโทรศัพท์ของคุณพิมพ์พรดังขึ้นจนผมเบนสายตามาจากบัตเตอร์แล้วจ้องที่คุณพิมพ์พรที่นั่งอยู่ข้างๆ
ปิ๊บ!
“พี่วิทย์...ขอโทษนะคะที่พรต้องไปแล้วพอดีเพื่อนเรียกน่ะคะ”คุณพิมพ์พรกอดแขนผมก่อนจะซบหัวไหล่ผมแล้วบอกเสียงอ้อนๆ
“...ครับ”ผมควรจะตอบไปว่าไงล่ะ?
ผมก็ไม่ได้อยากให้คุณมานั่งด้วยสักหน่อย?
อ่า...ผมรู้เลยว่าถ้าผมพูดออกไปแบบนั้นสิ่งต่อมาที่จะเจอคือเสียงกรี๊ดแน่ๆ
“แต่ถ้า...เกิดอะไรขึ้นก็เรียกพรได้นะคะ...จุ๊บ”เธอกระซิบที่หูผมเบาๆก่อนที่จะจูบที่แก้มผมอย่างไม่ทันตั้งตัวหันไปอีกทีเธอก็ลุกขึ้นแล้วส่งมือบ๊ายบายมาที่ผม
อะไรเนี่ย?
ผมโดนผู้หญิงลวนลาม?
ควรดีใจใช่ไหม?
นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ผมโดนเลย
...ถ้าไม่นับบัตเตอร์น่ะนะ
“พี่คุณ!!”
ตุบ!
เสียงเรียกชื่อผมดังลั่นพร้อมๆกับสัมผัสของโซฟาที่ยุบลง...ผมไม่จำเป็นต้องทายสักนิดว่าใครที่นั่งอยู่ข้างๆในตอนนี้...คนที่เรียกชื่อเล่นผมแบบนี้มีแค่คนเดียวเท่านั้น...
“มีอะไรบัตเตอร์?”ผมถามก่อนจะแก้วเบียร์ที่วางไว้ขึ้นมา
“ทำไมพี่คุณถึงยอมง่ายๆล่ะ?”บัตเตอร์ถามผมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด
“ยอมอะไร?”ผมถามต่อก่อนจะยกแก้วขึ้น...
หมับ!
“เฮ้ย!..บัตเตอร์”ผมเรียกคนตรงหน้าด้วยความตกใจเมื่อบัตเตอร์คว้าแก้วเบียร์ที่ผมถือไว้ก่อนจะยกขึ้นดื่มทีเดียวหมดแก้วเลย
อะไรจะกระหายน้ำขนาดนั้น?
“อ่า!...พี่คุณ...ทำไมพี่คุณถึงยอมให้ผู้หญิงคนนั้นหอมแก้มได้ง่ายๆล่ะ?”บัตเตอร์ถามผมอีกครั้งหลังจากที่วางแก้วเบียร์ลงบนโต๊ะดังปึง
ห๊ะ?...
อย่าบอกนะว่าที่หงุดหงิดนี่เพราะ...
ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!
บัตเตอร์เขาหึงผมเหรอ?!!
ผมจะเข้าข้างตัวเองมากไปไหมถ้าจะคิดแบบนั้น
“พี่ไม่ได้ยอมง่ายๆสักหน่อย”ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ติดขัดเล็กน้อย
แค่คิดว่าบัตเตอร์หึงผมก็รู้สึกว่าหน้าตัวเองกำลังไหม้เลย
“ก็ผมเห็นอยู่นี่...พี่ไม่ปฏิเสธเลยสักนิด”บัตเตอร์พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เริ่มเปลี่ยนจากหงุดหงิดเป็นงอนๆแล้ว
“ก็มันกะทันหัน...พี่เลยไม่ได้ตั้งตัว”ผมบอกความจริง
ก็ไม่ได้ตั้งตัวจริงๆนี่นา...อยู่ๆก็จุ๊บแล้วก็ลุกไปเฉยเลย
“ไม่รู้ละ...ผมไม่ยอมๆ...ไม่ยอมจริงๆด้วย”ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนบัตเตอร์เป็นเด็กตัวเล็กๆที่ถูกพ่อแม่ขัดใจเลยแฮะ...อยากรู้จริงๆว่าอยู่กับเพื่อนจะเป็นแบบนี้ไหมนะ?
คงจะขำน่าดูถ้าบัตเตอร์อ้อนเพื่อนแบบนั้น...
แปลว่าผมเป็นคนเดียวที่ได้เห็นบัตเตอร์เป็นแบบนี้งั้นเหรอ?
ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!
อ่า...ทำไมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจนะ
เหมือนได้เป็นคนพิเศษเลย
“...งั้น...มาลบมันออกไหมล่ะ?”ผมถามออกไปเบาๆก่อนจะยกมือข้างนึงชี้ที่แก้มข้างที่โดนจุ๊บไป
ไม่รู้ว่าอะไรที่ดลใจผมให้พูดออกไปแบบนั้น...อาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์ที่ผมดื่มเข้าไปแต่พอมาคิดดูเบียร์แค่4-5ขวดไม่น่าจะทำให้เมาถึงขนาดจะขาดสตินี่นะ
แปลว่าที่ผมทำนี่คือ...
ผมกำลังอ่อยบัตเตอร์ใช่ไหม?
ตุบ!
“อ๊ะ!...”ผมสะดุ้งที่อยู่ๆบัตเตอร์ก็ดันผมจนล้มไปนอนกับราบกับโซฟาก่อนจะขึ้นคร่อมผม...อีกแล้วเหรอ?...กี่รอบแล้วเนี่ยที่ผมถูกผู้ชายคร่อมน่ะ?
คิดว่าสภาพมันดูดีมากนักรึไง?
“พี่คุณ...พี่กำลังยั่วผมใช่ไหม?”บัตเตอร์กระซิบเบาๆที่หูของผม
“บ้าเหรอ?...ไม่ได้ยั่วนะ..”...แค่ย่อยเอง
ผมเติมประโยคในใจ...ด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
ลมหายใจร้อนที่สัมผัสโดนแถวหูของผมทำให้ร่างการผมร้อนขึ้นตามไปด้วย...มันคล้ายๆกับว่าผม...กำลัง...มีอารมณ์กับบัตเตอร์งั้นเหรอ?
บ้า! บ้า! บ้า!
ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“พี่คุณ...ผมลบมันออกได้ใช่ไหม?”บัตเตอร์ถามผมอีกครั้งนึง
ทำไมผมรู้สึกว่าร่างกายของบัตเตอร์มันร้อนๆล่ะ
แล้วคำถามบ้านั่นอีก
จะมาถามซ้ำทำไมเล่า!!
“...จะทำก็ทำ”ผมบอกออกไปเบาแล้วหลับตาปี๋ถึงแม้ว่าการหลับตากับลืมตามันจะแทบไม่ต่างกันเลยก็เถอะ...ยังไงก็มืดเหมือนกันแถมยังใจเต้นรัวเหมือนกันอีก
“ครับ...”บัตเตอร์ตอบผมเบาก่อนที่ผมจะสัมผัสได้ถึงริมฝีปากของบัตเตอร์ที่ประทับลงมาในตำแหน่งเดียวกับที่คุณพิมพ์พรจุ๊บผมพอดี...ไม่รู้ว่าเดาเก่งหรือเพราะจำตำแหน่งได้กันแน่
จุ๊บ!
จุ๊บ!
“อื้ออ~...พอแล้ว...ทำอะไรหลายทีเล่า?”ผมครางออกมาเบาๆก่อนจะผลักที่ไหล่ของบัตเตอร์ที่จูบย้ำลงมาที่แก้มข้างเดิมซ้ำๆหลายครั้งคนหัวใจผมเต้นถี่รัวด้วยความเขินอาย
“อีกหน่อย...ขอผมอีกหน่อยนะครับ...จุ๊บ!...”บัตเตอร์เงยหน้าขึ้นมาบอกผมแล้วอาศัยตอนที่ผมพลิกหน้าไปอีกข้างจูบแก้มอีกข้างนึงของผมด้วย
จุ๊บ!
จุ๊บ!
“อื้ออ~...พอแล้ว...เด็กลามกเอ้ย!!”ผมบอกออกไปอย่างหมดความอดทน...ถ้ามากกว่านี้ผมได้ละลายกลายเป็นไงแน่ๆเลย
“พี่คุณ...พี่คุณ....อึก!...”
ผลัก!!
“บัตเตอร์?”ผมเรียกบัตเตอร์อย่างงงๆเมื่อเขาผลักผมก่อนจะถอยไปนั่งที่ปลายโซฟาแถมยังส่งเสียงเหมือนกำลังหอบด้วย...เกิดอะไรขึ้น?
“แฮ่ก!...อึก!...แฮ่ก!...”เสียงของบัตเตอร์ที่ดูหอบและเหมือนกำลังกลั้นอารมณ์อะไรสักอย่างเอาไว้งั้นแหละ
“บัตเตอร์...เกิดอะไรขึ้น?”ผมขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหน้าบัตเตอร์เบาๆ
เฮือก!!
“ไม่!!...อย่าแตะผม...ออกไปไกลๆด้วย”บัตเตอร์บอกผมเสียงสั่นแล้วปัดมือผมทิ้ง
แต่ผมสัมผัสได้ถึงความร้อนที่มากกว่าปกติจากร่างกายของบัตเตอร์
อาการแบบนี้มัน...
หรือว่า...
“บัตเตอร์...มีอารมณ์เหรอ?”ผมถามเสียงเบาก่อนจะจ้องคนตรงหน้าเขม็ง
“อึก!...พี่คุณ...ผมขอโทษ...ผมไม่รู้ว่าทำไม...แฮ่ก!...มัน...ร้อน...”บัตเตอร์ผมเสียงสั่นอย่างไม่ประติดประต่อแต่ผมก็พอจะจับใจความได้ละนะ
อาการแบบนี้มันไม่ปกติแล้ว
เดี๋ยวนะ
หรือว่า...
“...ยาปลุกเซ็ก”ผมหันไปมองแก้วเบียร์ของผมทันที...อย่าบอกนะว่าคุณพิมพ์พรจะใส่ยาไว้ในแก้วผม
ให้ตายสิ!!
เล่นกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ?
“บัตเตอร์...ไม่เป็นไรนะ...ใจเย็นๆ...ตอนนี้กลับบ้านก่อนเถอะ”ผมหันไปบอกบัตเตอร์...ตอนนี้ภายในใจผมมันร้อนรนและเริ่มหงุดหงิดกับการกระทำอย่างไร้หัวคิดของผู้หญิงคนนั้นจริงๆ...
ผมละอยากจะไปจัดการซะเดี๋ยวนี้แต่เรื่องของบัตเตอร์ต้องมาก่อน...ขืนให้อยู่ที่นี่ต่อมีแต่อาการจะแย่ลงถ้ารีบพากลับบ้านแล้วให้แช่น้ำละก็...
น่าจะพอช่วยได้
“อึก!...ผมขยับ...ไม่ไหว...แฮ่ก!...”บัตเตอร์ตอบผมกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ทรมานและเต็มไปด้วยความอัดอั้น
ถ้าไม่ได้ปลดปล่อยออกมาสักหน่อยก็คงไม่ดีขึ้นแน่ๆ
สิ่งที่ผมกำลังจะทำมันเป็นสิ่งที่ไม่สมควรทั้งในแง่ของสถานที่และบัตเตอร์ด้วย...สถานที่ที่มีคนเยอะขนาดนี้จะให้บัตเตอร์ช่วยตัวเองตรงนี้มันคงเตะตาเกินไปแต่ถ้าผมช่วย...มันน่าจะง่ายขึ้นนะ
“บัตเตอร์...อยู่เฉยๆก่อน...พี่จะช่วยเอง”ผมตัดสินใจพูดขึ้นหลังจากที่ทำใจอยู่สักพัก
การที่จะมาทำให้ผู้ชายนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะถึงจะเป็นคนที่ผมรักก็ตามที...ไม่ใช่เพราะรังเกียจแต่เพราะชอบมากเลยไม่อยากให้รู้ว่าผมมันอ่อนประสบการณ์ขนาดไหน...มันน่าอายจะตายผู้ชายที่อยู่มา30ปีแต่ดันไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องเซ็ก
“..พะ...พี่คุณ...อึก!...พี่พูดอะไร...อื้ออ~...พี่หยุด...”ผมไม่รอฟังเสียงบ่นของบัตเตอร์...ระหว่างที่บัตเตอร์พล่ามผมก็จัดการปลดเข็มขัดกับซิปกางเกงของเขาเรียบร้อยแล้ว
“อย่าเสียงดังบัตเตอร์”ผมบอกบัตเตอร์เสียงเข้มเพราะตอนนี้เราอยู่ในที่สารธารณะถึงจะอยู่ในมุมอับและมืดก็ตามทีแต่สิ่งที่ผมกำลังทำคือช่วยบัตเตอร์ปลดปล่อย...แค่คิดก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วแต่ถ้าไม่ทำก็มีแต่บัตเตอร์จะทรมานต่อไป
หมับ!
“พี่คุณ...พี่ไม่ต้องทำขนาดนี้...อึก!...ก็ได้”บัตเตอร์เอื้อมมือมาจับมือผมไว้ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยแววตาที่สั่นระริก
“แล้วบัตเตอร์จะทำเองงั้นเหรอ?”ผมถามออกไป...ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาอายหรืออะไรแล้ว
ผมคิดว่าคุณพิมพ์พรต้องกลับมาดูแน่ๆเพราะเท่าที่ดูอาการของบัตเตอร์แล้วคงจะแทบขยับไม่ได้เลย...ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหจบเรื่องนี้เมื่อไหร่ผมจัดการเธอแน่นอน
“...ผม...ไม่อยากให้พี่เป็นที่ระบาย...อึก!...เพราะผม...รักพี่คุณ”บัตเตอร์บอกผมด้วยแววตาที่สั่นระริกด้วยแรงงอารมณ์แต่แฝงไปด้วยความแน่วแน่ที่ผ่านน้ำเสียงมา
หื้อออ?
เดี๋ยวนะ
บัตเตอร์บอกว่า...
รักผม!!
รักผมเนี่ยนะ!!!
ทำไมฉากมันถึงได้เปลี่ยนแบบกะทันหันแบบนี้ล่ะ...จากฉากที่กำลังจะเต็มไปด้วยอารมณ์ที่พุ่งทะยานสูงกลับกลายมาเป็นฉากสารภาพรักแถมยังเป็นตอนที่กินยามปลุกเซ็กเข้าไปอีก
มันจะเชื่อได้สักแค่ไหนกัน?
อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาทำให้บัตเตอร์พูดออกมาแบบนั้นแต่ผมก็ดีใจนะที่มีโอกาสได้ยินมัน...ผมว่าพรุ่งนี้บัตเตอร์คงลืมเหตุการณ์ที่เกินขึ้นแล้วล่ะ
ถ้างั้น...ผมก็ขอทำในสิ่งที่ผมต้องการให้เต็มที่ละกัน
“ถ้ารักก็ปล่อยมือซะบัตเตอร์...เพราะพี่รักบัตเตอร์พี่ถึงอยากจะทำให้”ผมบอกออกไปแล้วจ้องบัตเตอร์อย่างไม่วางตา
“...”บัตเตอร์เบิกตากว้างอย่างตกใจไม่ตอบอะไรเพียงแต่เม้มปากแน่นก่อนจะปล่อยมือที่จับผมไว้ออก
“...กลั้นเสียงด้วยละ”ผมบอกเบาๆก่อนจะใช้มือข้างนึงจับที่แก่นกายที่ตื่นตัวของบัตเตอร์ก่อนจะขยับมือเบาๆ
“อื้ออ~...อึก!...”บัตเตอร์ครางออกมาแต่พอผมจ้องเขาก็รีบเม้มปากตัวเองแน่นทันที
เมื่อบัตเตอร์หยุดครางผมก็รับขยับมือเร็วขึ้นๆ...ไม่อยากจะบอกหรอกนะว่าของบัตเตอร์น่ะใหญ่สุดๆเลย...ทั้งที่ยังเด็กทำไมถึงได้ใหญ่แบบนี้ล่ะ
พ่อแม่ให้มาเยอะไปแล้วนะ
“อึก!...”บัตเตอร์พยายามกลั้นเสียงอย่างเต็มทีทำให้ผมรู้สึกพอใจมากแต่ที่ผมไม่พอใจก็คือน้องชายเขานี่แหละทำไมถึงอึดแบบนี้เนี่ย...
เมื่อไหร่จะเสร็จสักทีผมขยับมือจนจะเมื่อยแล้วนะ
“บัตเตอร์...อีกนานไหม?”ผมกลั้นใจถามออกไป
“อ่า~...น่าจะครับ”คำตอบที่ได้ทำให้ผมถึงกับคิ้วขมวดด้วยอารมณ์เซ็งๆ
คำว่าน่าจะนี่...
หมายถึงน่าจะอีกนาน?
หรือน่าจะอีกแป๊บเดียว?
พูดกำกวมชะมัด!!
ถึงในหัวผมจะคิดอะไรมากมายแต่มือผมก็ยังขยับอยู่อย่างต่อเนื่อง
แบบนี้กว่าจะเสร็จมือผมได้เปื่อยกันพอดี...
“ชิ...ถือว่ากินไอติมละกัน”ผมเอ่ยเบาๆก่อนจะบ่อยมือที่กุมแก่นกายที่ตื่นตัวของบัตเตอร์แล้วก้มลงไปใช้ปากครอบครองแก่นกายที่ตื่นตัวเต็มที่นั่นไว้ในปากตัวเองก่อนจะค่อยขยับปากเบาๆ
“อึก!...พี่คุณ....อื้ออ~...แบบนี้ผมก็...อึก!...แย่สิครับ....อ่า!”บัตเตอร์พูดสลับกับส่งเสียงครางต่ำๆมาให้ผม...พอผมไม่บ่นแล้วครางใหญ่เลยนะไอ้เด็กลามกนี่
เดี๋ยวก็กัดให้ขาดเลยดีไหม
แล้วที่บอกว่าแย่นั่นอีก...เต้นตุบๆอยู่ในปากผมขนาดนี้ไม่ต้องดูก็รู้แล้วว่ารู้สึกดีขนาดไหนน่ะ ถึงจะเพราะโดนยาปลุกเซ็กก็ตามทีเถอะ
“อ่า!...พี่คุณ....อื้อออ~...เร็วอีกหน่อยครับ...ผมจะ.....”บัตเตอร์ใช้มือทั้งสองข้างจับเส้นผมของผมแน่นตามอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ...แก่นกายที่กระตุกเบาในปากผมทำให้ผมรู้ว่าอีกไม่นานบัตเตอร์ก็จะเสร็จแล้วทำให้ผมขยับปากเร็วขึ้นๆ
“อื้มม~...ดี...พี่คุณ...อ่า!...”เสียงครางของบัตเตอร์ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องจนผมอยากจะลุกขึ้นไปบอกให้หุปปากซะเดี๋ยวนี้เลย....ไม่รู้รึไงว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนน่ะ?
ถ้ามีคนเห็นเข้างานเข้าแน่ๆ...แต่ผมก็ยกหัวขึ้นไม่ได้เลยเพราะบัตเตอร์จับหัวผมไว้แน่น...ถ้าไม่เสร็จคงไม่ยอมปล่อยผมแน่ๆ
งั้นก็รีบๆเสร็จสักทีสิ!!
ผมคิดอย่างหงุดหงิดก่อนจะให้ลิ้นเลียเน้นตรงที่ส่วนหัวแรงๆจนบัตเตอร์ส่งเสียงครางออกมาด้วยความพอใจก่อนที่ผมจะยับปากเร็วขึ้นๆ
“อื้ออ~...ซี๊ดด~...พี่คุณผมจะ...อ่า!...อีกนิด...อ๊ะ!...”บัตเตอร์ครางต่ำอย่างสุขสมก่อนจะกดหัวผมลงแล้ว...
“อ่าาาาา~”
“อื้ออ!...”ผมครางในลำคอเบาๆเมื่อสัมผัสถึงน้ำที่ถูกปลดปล่อยออกมาเต็มปากผม
“แฮ่ก!....พี่คุณ...พี่มันสุดยอด...แฮ่ก!....”บัตเตอร์บอกแล้วจ้องหน้าผมด้วยแววตาที่เป็นประกายระริบระยับ
“...”ผมไม่ตอบอะไรแต่หันไปหยิบกระดาษทิชชู่มาก่อนจะคายน้ำของบัตเตอรืออกมาจนหมด...คงไม่คิดว่าผมจะกลืนหรอกนะ...เยอะขนาดนี้ผมไม่สำลักก็ดีเท่าไหร่แล้ว
“ไม่ได้ช่วยตัวเองมานานรึไง?!!”ผมถามอย่างเหลืออด....เล่นจับหัวผมขยับเองตามใจแบบนั้นมันน่าโมโหนักแถมยังไม่ฟังคำสั่งผมอีก
“...ผมพึ่งทำเมื่อวาน”บัตเตอร์ตอบผมเสียงอ่อย
“แล้วคึกอะไรถึงได้กดหัวพี่เอาๆแบบนี้ห๊ะ?!!”ผมบ่นบัตเตอร์อย่างไม่พอใจ
เจ็บปากชะมัดเลย
“...ก็พี่คุณ...อยากยั่วผมทำไมล่ะ?”บัตเตอร์ตอบกลับเสียงอ่อย
“ใครยั่วกัน?!!”
“ก็พี่คุณนั่นแหละ!...ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องแต่พี่ก็มาทำให้ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้แบบนี้น่ะ!...ความผิดพี่นั่นแหละที่มือก็นิ่ม!ปากก็นุ่ม!...ผมไม่อยากจะเสร็จเร็วด้วยซ้ำ!!”บัตเตอร์อธิบายทุกอย่างออกมาพร้อมกับจ้องผมอย่างไม่ยอมแพ้
ฉ่า!
เหมือนหน้าผมมันกำลังจะไหม้
ใครใช้ให้อธิบายแบบนี้กันเล่าไอ้เด็กลามก! โรคจิต! ไอ้เด็กมักมาก!
ผมไม่รู้จะด่าว่ายังไงแล้วนี่ย!!
“ฮึ้ย!...ถ้าไหวแล้วก็รีบลุกสิมัวนั่งบื้ออยู่ทำไม?”ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีหลังจากที่เหลือบไปเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของบัตเตอร์ที่จ้องมา...ถ้าผมพูดอะไรผิดไปนิดเดียวผมได้โดนตอกกลับแน่นอน...ผมรู้ตัวเลย
“...พยุงผมหน่อยสิครับ”บัตเตอร์บอกเสียงอ่อยแล้วทำท่าอ้อนๆ
น่าถีบสุดๆ
หมับ!
“พอแล้วใช่ไหม?...เดินได้แล้ว”ผมเข้าไปช่วยบัตเตอร์พยุงโดยดี...ตอนนี้ผมควรจะพาเขาออกไปก่อนแล้วค่อยทะเลาะกันทีหลัง....ไม่รู้ว่ายาจะหมดฤทธ์กับไอ้แค่ได้ปลดปล่อยครั้งเดียวรึเปล่า?
แต่ผมว่าไม่!!
เพราะงั้นต้องรีบพาบัตเตอร์กลับบ้านให้เร็วที่สุด
ผมพยุงบัตเตอร์เข้าไปในรถก่อนจะรีบขับรถกลับบ้านอย่างรวดเร็ว...ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงและผมว่าบัตเตอร์เริ่มมีอารมณ์อีกครั้งแล้วล่ะ...ผมสังเกตนะว่าปกติบัตเตอร์จะเป็นเด็กอารมณ์ดีและพูดมากแต่พอเกิดอารมณ์เขาจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน...นิ่งเงียบและมองมาที่ผมด้วยแววตาเจ้าเล่ห์จนขนทั่วตัวผมลุกไปหมดแล้ว
ตุบ!
“เฮ่อ...”ผมโยนบัตเตอร์ลงบนตียงก่อนจะถอนหายใจออกมา...กว่าจะผ่านด่านเหล่าน้องๆของบัตเตอร์ได้ก็เล่นเอาเหนื่อยเลยแถมเจ้าของสุนัขก็มือเลื้อยยิ่งกว่าปลาหมึกอีกจับอยู่ได้ก้นผมเนี่ยมันมีอะไรดีหนักหนาก็ไม่รู้
“...พี่คุณ...”เสียงอ่อยๆของบัตเตอร์ดังขึ้นทำให้ผมต้องหันไปมองคนที่นอนแผ่อยู่บนเตียง
“อะไร?”
“ผม...อยากอีกแล้ว”บัตเตอร์บอกออกมาพร้อมกับจ้องหน้าผมด้วยแววตาสั่นๆ
“...ช่วยตัวเองไปได้ไหม?”ผมต่อรองดูเผื่อจะได้
“...ผมโทรเรียกผู้หญิงมาสักคนก็ได้”บัตเตอร์นิ่งไปพักนึงก่อนจะเอ่ยออกมาแล้วพยายามใช้มือควานหาโทรศัพท์ของตัวเอง
“ห๊ะ?...เดี๋ยวก่อนๆ”ผมรีบห้ามทันที
นี่คิดจะเรียกผู้หญิงมาบ้าน...มาทำกันในบ้านที่ผมอยู่ด้วยนี่นะ
ใครยอมก็บ้าแล้ว!!
“ครับ?...ก็พี่ไม่ช่วยผมนี่”บัตเตอร์บอกผมด้วยเสียงเศร้าแถมทำปากแบะ
น่ารักตายอ่ะ
“...แค่ช่วยก็พอใช่ไหม?”
“ครับ...แต่ไม่เอามือนะ”บัตเตอร์บอกพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ห๊ะ?...หมายความว่าไง?”ผมถามอย่างงงๆ
ไม่ใช้มือ...แปลว่าใช้ปากเหรอ?
หมับ!
ตุบ!
“เฮ้ย!...”ผมอุทานออกมาเมื่อถูกบัตเตอร์ดึงแขนจนผมล้มลงบนเตียงพอตั้งตัวได้ก็โดนบัตเตอร์คร่อมอยู่แล้วแถมยังมองผมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกด้วย
‘น่ากลัว’
รอยยิ้มของบัตเตอร์ตอนนี้โครตน่ากลัวเลย!
“ผมอยากกิน...ทั้งตัวของพี่”
...
สวัสดีคะ
มาอัพต่อแล้วนะคะ
ตอนนี้เป็นฉากncเล็กๆ...ของจริงตอนหน้าคะ555+
แต่งไปแต่งมาทำไมพระเอกเราถึงได้เป็นเด็กแบบนี้นะ
ไม่รู้ว่าจะน่ารักหรือน่าโมโหดี
ภาษาเรื่องนี้อาจไม่สลวยเท่าอีกเรื่องที่ลงไว้นะคะ
พอดีเรื่องนี้แต่งจบแล้วคะ...เหลือแค่ทยอยมาลงให้
พอแต่งเรื่องใหม่ใหม่ๆเข้าดูเหมือนฝีมือพัฒนาขึ้นทำให้กลับมาอ่านแล้วรู้สึกแปร่งๆ
ถ้ามีเวลาจะทำการรีไรท์ใหม่คะ
ช่วงนี้ก็อ่านแบบนี้ไปก่อนนะคะ
เรื่องนี้ก็ดำเนินมามากกว่าครึ่งแล้ว
น่าจะจบพอๆกับอีกเรื่องที่แต่งอยู่
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจนะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าคะ :mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
:impress2: พี่คุณจะโดนกินแล้ว เอิ่ม...จากขนาดของเด้กแล้วพี่คุณคงกลัวสินะ :mew3:
ว่าแต่ยัยนั่นมาทิ้งยาเอาไว้แล้วก็ไปเลยเนอะ จะบอกว่าทำดี 555
:L2: ขอบคุณค่ะ ตอนต่อไปรีบๆมานะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
งานนี้ต้องตามไปแอบส่อง
:haun4:
-
พี่ขอแนะนำสถานที่ในห้องน้ำค่ะ กร๊ากกกก
โบกมือลาเวอร์จิ้นของพี่คุณซิ!!!!!
รอตอนต่อไปน้าา
-
พี่คุณ~~ :m3: ได้เวลาทุบสถิติ 30 ปีทิ้งแล้วสินะค้า
-
น่าร๊ากกกก พี่คุณน่ารักมากเลยอ่ะ รอตอนต่อไปค่ะ :haun4: :haun4: :mew1:
-
จะเสียจิ้นตอนนี้แหละพี่คุณ
-
:z13:
-
พี่คุณนางเป็นเก้งอยู่แล้วใช่ไหมอะ อยู่ๆก็กล้าใช้ปากแบบไม่ต้องคิดเลย เมื่อยมือเลยใช้ปากแทน......แสนเก๋
-
กรี๊ดดดดดดดด แวบเดียวผ่านไป
พี่คุณของเราจะโดนกินแร๊วววววววววว >\\\\\\<
-
ขอกลายร่างเป็นจิ้งจกเลยได้มั้ยค่ะ 555
งานนี้ พี่คุณ ต้องลุกไม่ขึ้นแน่ๆ เลยอ่ะ
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่14►►ชัดเจน
“ผมอยากกิน...ทั้งตัวของพี่”นายปิณชาน์หรือบัตเตอร์บอกพี่คุณออกไปตามตรงพร้อมกับจ้องตั้งแต่ใบหน้าที่ตื่นตกใจของพี่คุณก่อนจะค่อยๆไล่ลงมาที่ต้นคอขาว...เสื้อเชิตใส่ทำงานมันช่างดูเกะกะตาจริงๆอยากจะถอดๆๆๆมันออกให้หมดเลย
ผมรู้สึกขอบคุณผู้หญิงคนนั้นที่จะวางยาพี่คุณ...เพราะนอกจากผมโมโหหึงพี่คุณแล้วผลที่ตามมามันช่างเยี่ยมยอด...เพราะนอกจากผมจะได้รู้ว่าพี่คุณคิดตรงกับแล้วผมยังได้พี่คุณช่วยปลดปล่อย...แค่ได้ยินตอนแรกร่างกายที่ร้อนอยู่แล้วก็ยิ่งร้อนมากขึ้นอยากจะปล้ำพี่คุณซะกลางร้านเลย...และอีกอย่างนึงคือ...
พี่คุณเขายั่วผม!!
ผมไม่รู้ว่าพี่เขารู้ตัวเองรึเปล่าว่ามือนิ่มของพี่เขาที่กุมน้องชายผมอยู่มันเหมือนกับเป็นความฝันที่ผมคิดว่ามันไม่มีวันเป็นจริง...ผมเลยพยายามอดกลั้นให้มากที่สุดถึงมันจะยากเย็นเพราะฤทธิ์ของยาก็ตามที...แต่พี่คุณไม่ยอมหยุดแค่มือแต่ดันใช้ปากให้ผม
ใช้ปากน่ะครับ!!!
ผมไม่อยากจะบอกหรอกนะว่าตอนนั้นหัวใจผมมันเต้นถี่รัวขนาดไหน...ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยมีคนใช้ปากให้นะเห็นแบบนี้ก็ผ่านผู้หญิงมาเยอะอยู่แต่ผมกล้าพูดเลยว่าผ็หญิงพวกนั้นยังทำให้ผมรู้สึกดีเท่ากับที่พี่คุณทำให้เลยสักนิดเดียว...ปากนุ่มๆที่กำลังครอบครองแก่นกายของผมอยู่แค่คิดผมก็แทบเสร็จแล้ว...ผมละไม่อยากให้ช่วงเวลาที่มีความสุขแบบนี้ผ่านไปเร็วเลย
ตลอดระยะเวลาที่ผมนั่งอยู่บนรถกับพี่คุณผมก็ได้ตัดสินใจแล้วว่ายังๆวันนี้พี่คุณต้องเป็นของผม...ผมจะไม่รอนานไปกว่านี้แล้วเพราะจากที่เห็นวันนี้ก็มีคนพยายามเข้ามาหาพี่คุณอยู่เรื่อยๆแต่เพราะพี่คุณไม่ค่อยรู้ตัวทำให้ผมละหึงจนไม่รู้จะหึงยังไงแล้วเพราะงั้นผมเลยตัดสินใจที่ปล้ำพี่คุณวันนี้นี่แหละ
โชคดีที่พี่คุณรู้ว่าผมโดนยามันอาจจะทำให้อะไรๆง่ายขึ้นแถมความรู้สึกของพี่คุณที่บอกว่ารักผม...มันยิ่งทำให้ผมสะกดอารมรณ์ที่ใกล้ระเบิดตอนนี้ยากขึ้นเรื่อยๆ
ใบหน้าแดงๆของพี่คุณช่างยั่วยวนอารมณ์ผมได้ดีเหลือเกินแต่ผมต้องข่มใจเอาไว้ก่อน...ผมไม่อยากให้การร่วมรักครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย...ถ้าผมทำแรงไปจนพี่คุณเจ็บผมรู้ชะตากรรมตัวเองได้เลยว่าคงไม่ได้แตะต้องพี่เขาอีกแน่ๆ...เพราะงั้นผมต้องอดทนเพื่อวันข้างหน้า
“มะ...ไม่เอา...บัตเตอร์ไม่เอาแบบนี้นะ!!”พี่คุณพูดขึ้นเสียงดังพร้อมกับพยายามสะบัดตัวหนีผมแต่ผมก็จับแขนทั้ง2ข้างของพี่คุณล๊อกไว้กับเตียงแน่น
ผมไม่ยอมให้พี่คุณหนีไปไหนแน่!
“พี่คุณ...ขอผมนะ...นะครับ...จุ๊บ!...”ผมบอกพี่คุณด้วยน้ำเสียงออดอ้อนก่อนจะก้มลงไปจูบหน้าผากขาวๆของพี่คุณเบาๆ
ผมรู้ว่าพี่คุณคงจะตกใจในสิ่งที่ผมขอแบบนี้...มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆของผู้ชายธรรมดาที่จะยอมผู้ชายอีกคนนึง...โดยเฉพาะที่พี่เขาเป็นผู้ชายแท้ๆที่เคยชอบผู้หญิงมาก่อนก็เหมือนกับผม...แต่ถ้าจะให้ผมยอมเป็นฝ่ายโดนกอดก็ไม่เอาเหมือนกันนะ
“...ไม่เอานะบัตเตอร์...อ่อ...ถ้าเปลี่ยนเป็นพี่เป็นฝ่ายกอดบัตเตอร์...ถ้าแบบนั้นก็โอเคนะ”พี่คุณพยายามบอกสิ่งที่ต้องการแต่พอผมได้ฟังแล้วถึงกับคิ้วกระตุก
ร่างโปร่งๆเอวบางๆแบบพี่เนี่ยนะที่จะกดผม...ถึงส่วนสูงจะเท่าๆกันและใบหน้าพี่เขาอาจดูเหมือนฝ่ายรุกสักหน่อยแต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องยอมให้พี่เขากดนะ
ไม่ใช่เพราะกลัวเจ็บหรืออะไรแต่ผมอยากเห็บใบหน้าที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ของพี่คุณโดยที่ผมเป็นคนสร้างอารมณ์ด้วยตัวเอง...ผมคงต้องหาทางอะไรบางอย่างไม่งั้นผมได้อดกินพี่คุณแน่ๆ
“พี่คุณ...”ผมเรียกพี่เขาเสียงอ่อย
“...อะ..อะไร?”พี่คุณมองมาที่ผมด้วยสายตาที่หวาดระแวงแถมเสียงยังสั่นอย่างเห็นได้ชัดเลย...ดูน่าแกล้งไปอีกแบบแฮะ
“ผมรักพี่คุณนะ”ผมเอ่ยออกไปเบาๆ
“...เดี๋ยวพรุ่งนี้...ก็ลืมแล้ว”พี่คุณเอ่ยออกมาเบาๆก่อนจะหลบสายตาผม
“หมายความว่าไงครับ?”ผมถามอย่างสงสัย...อะไรที่ว่าจะลืมงั้นเหรอ?
“ก็ที่อยากทำตอนนี้...มันเพราะฤทธิ์ของยาไม่ใช่รึไงห๊ะไอ้เด็กบ้า!”อยู่พี่คุณก็ตะโกนขึ้นมาจนผมต้องออกแรงกดพี่เขาเอาไว้
ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงจัดที่บ่งบอกถึงความอายปะปนกับอารมณ์โกรธของคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี...แต่ผมไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวอะไรกัน?
มันเกี่ยวอะไรกับฤทธิ์ของยา?
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ไม่ให้ผมทำ?
ผมงงไปหมดแล้ว
“พี่คุณ...ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีอธิบายให้ผมฟังชัดๆได้ไหมครับ?”ผมถามขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
“...เด็กโง่เอ้ย!...ก็บอกว่าถ้าได้พี่ไปแล้วพอตื่นมาก็คงลืมอยู่ดีว่าทำอะไรไปบ้าง!!...คำว่ารักที่คนถูกยาปลุกเซ็กพูดน่ะใครมันจะไปเชื่อกันเล่า!!” พี่คุณตะโกนใส่หน้าผมสุดเสียงก่อนที่ผมจะเห็นว่าที่ขอบตาของพี่คุณมีน้ำตาคลออยู่
ผมว่าผมรู้แล้วล่ะว่าพี่คุณเขากังวลอะไรอยู่
สิ่งที่พี่เขาจะบอกคือไม่เชื่อคำว่ารักที่ผมบอกเพราะคิดว่ามันเป็นแค่ผลของฤทธิ์ยาที่จะทำใครก็ได้แบบนั้นใช่ไหม?
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าอารมณ์โกรธมันมากกว่าความต้องการ...ถ้าผมได้พี่เขาในตอนนี้ก็…
เหมือนกับผมข่มขืนพี่เขาใช่ไหม?
ทั้งๆที่ผมรักพี่คุณมากขนาดนี้แท้ๆ
“...ถ้างั้นผมจะไม่ทำอะไรพี่แล้ว!”ผมเอ่ยออกไปแล้วสบตากับพี่คุณนิ่งก่อนจะปล่อยยแขนทั้ง2ข้างของพี่เขาให้เป็นอิสระก่อนที่ผมจะขยับตัวไปอยู่ปลายเตียง
“...บัตเตอร์?”
“ถ้าผมไม่ทำอะไรพี่ พี่จะเชื่อคำว่ารักที่ผมบอกไหม?...ถ้าฤทธิ์ยามันหมดพี่จะเชื่อมันรึเปล่า?”ผมถามพี่เขาตรงๆแล้วจ้องหน้าพี่เขาอย่างต้องการคำตอบ
ผมอยากทำกับพี่คุณเพราะใจเราตรงกันแล้วแต่ถ้าพี่คุณยังไม่เชื่อความรู้สึกของผม...แล้วผมจะกล้าทำอะไรพี่เขาได้ยังไงล่ะ?
ผมไม่หน้าด้านขนาดนั้นหรอกนะ!!
“...บัตเตอร์”พี่คุณนั่งนิ่งสบตากับผมที่จ้องพี่เขาเขม็งอย่างข่มอารมณ์
“ตอบผมได้ไหมพี่คุณ?”ผมเร่งพี่เขาอีก
“...บัตเตอร์...สิ่งที่พูดน่ะจริงใช่ไหม?”พี่คุณไม่ตอบแต่ถามผมกลับด้วยเสียงสั่นๆแทน
“จริงสิ...ผมรักพี่คุณ...ผมรักพี่คุณ...ผมรักพี่คุณตั้งแต่วันแรกที่เห็นพี่แล้ว...พี่เชื่อผมเถอะมันไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยาอะไรทั้งนั้นแต่มันคือควมรู้สึกจริงๆของผม...ผมรักพี่คุณ...รักมากๆเลย”ผมย้ำคำพูดตัวเองอีกครั้งนึงด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่
ฉ่า!
“...”ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเหมือนอะไรกำลังไหม้
พี่คุณเม้มปากแน่นแล้วหันหน้าหลบสายตาผมด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีจัด...ไม่ต้องหันตามไปก็รู้ว่าตอนนี้พี่คุณกำลังเขินผมอยู่
“พี่คุณ”ผมเรียกชื่อพี่เขาเบาๆแล้วเขยิบเข้าไปใกล้ขึ้นๆ
“อย่าเข้ามา!!”พี่คุณตะหวานลั่นแต่ผมรู้นะว่าอาการแบบนี้ทำไปเพราะเขิน
หมับ!
“อ๊ะ!...ปล่อยนะบัตเตอร์”พี่คุณบอกผมก่อนจะดิ้นเล็กน้อยเมื่อผมสวมกอดพี่คุณจากทางด้านหลังก่อนจะทิ้งตัวลงที่เตียงที่ให้ตัวพี่คุณลอยขึ้นแล้วขยับขึ้นมานั่งอยู่บนตักผม
อืม...ผมชอบแบบนี้จังแฮะ
ได้กลิ่นหอมๆจากตัวของพี่คุณแถมยังได้สัมผัสผิวเนียนๆตรงหน้าอีก...การที่ส่วนสูงของผมกับพี่คุณเท่าๆให้ตอนที่พี่คุณนั่งอยู่บนตักผมแบบนี้ต้นคอขาวๆของพี่เขาอยู่ปลายจมูกผมพอดีเลย...อยากบอกเลยว่า...
กำไรล้วนๆ
“เขินเหรอครับพี่คุณ?”ผมแกล้งถามก่อนจะจูบเบาๆที่ต้นคอหอมๆของพี่คุณ
“อื้อ!...บัตเตอร์...ถ้าได้พี่แล้ว...จะไม่บอกว่าจำไม่ได้ใช่ไหม?”พี่คุณเอนหลังมาพิงแผ่นอกของผมก่แนจะหันหน้ามาถามด้วยเสียงติดขัด
“ครับ...ไม่มีทางบอกว่าลืมแน่นอน...จะบอกด้วยว่าพี่น่ะเยี่ยมแค่ไหน”ผมรีบตอบกลับไปทันทีเพื่อย้ำความแน่ใจให้พี่คุณ
“...ถ้างั้น...”
“อะไรครับ?”ผมถามอย่างตืนเต้น...พี่คุณจะยอมให้ผมทำแล้วใช่ไหม?
แค่คิดน้องชายผมมันก็เริ่มตื่นตัวแล้ว
พรึ่บ!
ตุบ!
“....”ผมมองพี่คุณที่ลุกออกจากตักก่อนจะหมุนตัวกลับมาและนั่งลงบนตักผมอีกครั้ง...พูดง่ายๆตอนนี้พี่คุณนั่งอยู่บนตักผมในสภาพที่หันหน้าเข้าหากัน
เหมือนเลือดกำเดาจะไหลเลยครับ!!
“...บัตเตอร์...เป็นแฟนกับพี่นะ”พี่คุณเอ่ยบอกผมเสียงหวานพร้อมรอยยิ้มที่นานๆทีจะได้เห็น
“...”ผมถึงกับนิ่งค้างและเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
พี่คุณของผมเป็นแฟน!!
ขอประกาศอีกครั้งนึงนะครับ!!
พี่คุณขอผมเป็นแฟน!!!!
ขอผมเป็นแฟนด้วยน้ำเสียงหวานๆด้วยและรอยยิ้มนั่นมันอะไรเดี๋ยวผมก็ปล้ำซะเลยนี่!
จะว่าไปทำไมผมพึ่งคิดได้นะว่าต้องขอพี่คุณเป็นแฟนก่อนไม่ใช่เอะอะก็จับปล้ำ...นี้ในหัวมันมีแต่เรื่องลามกพวกนี้งั้นเหรอ?
บ้าจริงเชียว!!
ทั้งๆที่ผมควรจะเป็นฝ่ายของก่อนแท้ๆ
น่าอับอาย!!
น่าขายหน้า!!
นี่ผมควรจะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหนดีเนี่ย!!
“...อ่อ...ไม่อยากเป็นเหรอ?”พี่นัทถามผมเสียงอ่อนและส่งสายตาเศร้าๆมาให้
ได้โปรดหยุดยั่วผมสักทีได้ไหมครับ?!!
“เป็นสิครับ...ผมเป็นแฟนพี่แล้วนะ”ผมรีบตอบในทันทีที่ตั้งสติได้
“...พี่น่ะไม่ใช่พวกแสดงออกเก่งนักหรอกนะ”พี่คุณบอกพร้อมกับสบตาผมด้วยใบหน้าแดงๆ
“ผมรู้....ผมดูพี่ออกนะและผมชอบพี่ที่เป็บแบบนี้”ผมตอบพี่คุณกลับบ้าง
“พี่ดุมากรู้ไหม?...ตอบตวาดเสียงดังแล้วก็ขึ้นเสียงด้วย”
“พี่คุณไม่ได้ดุสักหน่อยแค่เขินเท่านั้นเอง”
“พี่ทำอาหารไม่เป็นเลยสักอย่าง”
“ผมทำเป็นเกือบทุกอย่างสั่งมาได้เลยครับ”
“คิดให้ดีนะบัตเตอร์...พี่ขี้หึงรู้ไหม?”
“ผมอยากเห็นจัง”
“เด็กบ้า!”
“บ้ารักพี่นั่นแหละ”ผมบอกพี่คุณก่อนจะยิ้มให้
หมับ!
“พี่คุณ...”ผมพึมพำเบาๆเมื่อพี่คุณกอดคอผทแน่นก่อนจะซุกตัวลงที่ไหล่ของผม
ครั้งแรกเลยที่พี่คุณเป็นฝ่ายเข้ามากอดผมแบบนี้
รู้สึกได้เลยว่าหัวใจผมมันเต้นถี่รัวมากแค่ไหน
ตอนนี้ผมมีความสุขสุดๆเลย
“...พี่ยอม...ถ้าเป็นบัตเตอร์”
ตุบ!
“พี่มันยั่ว...ถ้ายั่วมากๆผมคงอ่อนโยนไม่ได้แน่ๆ”ผมผลิกตัวให้พี่คุณนอนลงบนเตียงก่อนที่ผมจะขึ้นคร่อมนั่งบนตัวพี่เขาอีกครั้งนึง
‘พี่ยอม...ถ้าเป็นบัตเตอร์’
น้ำเสียงที่เอ่ยประโยคนั้นออกมาทำให้ผมแทบสิ้นสติอยากจะคว้าตัวพี่เขามาจูบให้หายอยากเลย
“ไม่ได้ยั่ว...อ๊ะ!..ไอ้ลามกนี่!!”พี่คุณสะดุ้งก่อนจะมองไปที่เป้ากางเกงผมที่ตอนนี้ตุงออกมาจนรู้สึกอึดอัดไปหมด
“ลามกแค่กับพี่แหละ...ผมขอนะพี่คุณ...อยากจูบพี่จังเลย”ผมก้มลงไปจูบที่หน้าผากพี่เขาเบาๆก่อนจะจ้องพี่คุณที่อยู่ใต้ร่างผมด้วยความพอใจ
“...จะทำก็ทำ...ไม่ต้องมาขอ...อุ๊บ!...อื้ออ~...”เมื่อสิ้นคำอนุญาตผมก็รีบประจบจูบพี่คุณทันที...ริมฝีบางบางๆที่เผยอออกเล็กน้อยอย่างเชิญชวนทำให้ผมสติเตลิดส่งลิ้นร้อนของตัวเองเข้าไปทักทายลิ้นเล็กๆของพี่คุณที่รอทักทายอยู่
“อื้อ~...อึก!....อื้มม~”พี่คุณครางเมื่อผมจูบรุนแรงขึ้นฃ...ความหวานที่ผมได้รับจากพี่คุณนั้นมันช่างสุดยอดจนผมไม่อยากจะผละออกเลย
“อึก!...อื้อออ~...อึก!...อื้ม!...”เสียงของพี่คุณยังคงครางในลำคออย่างต่อเนื่องเมื่อผมจูบพี่คุณด้วยเทคนิคที่ช่ำชอง...เท่าที่สังเกตพี่คุณจูบไม่เป็น
แปลว่านี่อาจเป็นจูบแรกใช่ไหม?
ยิ่งคิดได้แบบนั้นผมก็จูบรุนแรงขึ้นความร้อนของร่างกายของพี่คุณมันช่างปลุกอารมณ์ดิบผมได้ดีมากจริงๆ
“อื้มมม~...อึก!...อ่า!...แฮ่ก!...”ผมจูบไปสักพักก่อนจะผละออกมาด้วยความเสียดายเพราะพี่คุณคงจะขาดอากาศหายใจแล้ว...
ผิวที่เป็นสีชมพูกับแก้มแดงๆนั่น...ดวงตาปรือๆที่มีน้ำตาคลออยู่ที่หางตามันช่างเป็นภาพที่ยั่วยวนผมดีจริงๆ...อยากรู้จริงๆว่าพี่ไปหัดยั่วมาจากที่ไหนกัน
“...อ่า!...พี่คุณ...พี่มัน...ผมทนไม่ไหวแล้ว”ผมพี่คุณเบาก่อนจะก้มลงไปจูบตั้งแต่หน้าผากไล่ลงไปเรื่อยๆจนถึงปลายคางและต้นคอขาว
“อื้อออ~...บัตเตอร์...อ๊ะ!...อื้ออ~...อย่าทำรอย...อ๊ะ!...”เสียงครางของพี่คุณดังขึ้นสลับกับคำพูดเมื่อผมไล่ลิ้นร้อนตามลำคอขาวก่อนจะดูดเม้มเบาๆ
ผมละอยากทำรอยบนทุกที่ของของร่างกายของพี่คุณเลย...อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าพี่คุณเป็นของผม...เป็นของผมคนเดียวเท่านั้น
แต่ถ้าผมทำจริงๆพี่คุณคงได้โกรธผมไปอีกนานแน่ๆผมเลยได้แต่ดูดเม้มเบาๆแบบไม่ให้เกิดรอยเท่านั้น...ทุกๆที่ที่ผมลากลิ้นผ่านจะดียินเสียงครางของพี่คุณอยู่เสมอยิ่งทำให้ผมเร่งมือถอดเสื้อเชิตที่เกะกะออกไปอย่างรวดเร็ว
ผิวขาวเนียนภายใต้เสื้อผ้าที่ผมเฝ้าฝันมานานว่าจะได้เห็น...จิตนานการหลายต่อหลายรอบว่าร่างกายที่ไร้เสื้อผ้าปกคลุมจะเป็นยังไง...วันนี้ผมได้เห็นแล้ว...มันยิ่งกว่าที่ผมจินตนาการซะอีก...ผิวขาวเนียนซีดๆที่ตอนนี้ขึ้นสีชมพูระเรื่อทั้งตัวด้วยแรงอารมณ์ที่ผมเป็นคนปลุก...ยอดอกสีชมพูเม็ดสวยช่างน่าริ้มลองจนผมต้องก้มลงไปกัดมันเบาๆอย่างห้ามใจไม่อยู่
“อ๊ะ!...อย่ากัด...อื้อออ~...อ๊ะ!...บัตเตอร์...อึก!...อ่า!...”เสียงครางของพี่คุณดังขึ้นพร้อมๆกับสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อผมกัดที่ยอดอกของพี่เขาเบาก็จะใช้ลิ้นของตัวเองเลียต่อทำให้ยอดอกของพี่คุณแข็งขึ้นอย่างน่ารัก...
ถ้าจะให้ทำแค่ข้างเดียวเดี๋ยวจะหาว่าลำเอียง...ผมก็เลยจัดการเปลี่ยนข้างโลมเลียยอดอกของพี่คุณจนแข็งเป็นไตโดยที่มือข้างนึงของผมเริ่มทำงานปลดกางเกงของพี่คุณอย่างรวดเร็ว
“อื้อออ~...บัต...อ๊ะ!...อื้มม~...อ่า!...อย่าเลีย...อ๊ะ!...แบบนั้น...อ๊า!..”เสียงครางดังออกมาอย่างต่อเนื่องพร้อมๆกับมือทั้ง2ข้างของพี่คุณที่ขย้ำผมสีดำของผมแน่น
แบบนี้จะให้ผมหยุดได้ยังไงล่ะ?
ครางเสียงหวานซะขนาดนี้
ผมไม่ยอมหยุดให้โง่หรอกนะ...ผมยังคงเลียยอดอกทั้ง2ข้างของพี่คุณสลับกันไปอย่างไม่รีบร้อน...อยากจะทำให้พี่เขารู้สึกดีมากที่สุดแม้ว่าตอนนี้ผมจะทรมานเต็มทีแล้วก็ตาม
“อ่า!...ยั่วชะมัดเลย”ผมพูดขึ้นหลังจากที่เงยหน้าขึ้นมาดูผลงานของตัวเองด้วยความพอใจ...ใบหน้าที่ขึ้นสีอย่างเซ็กซี่....ผิวกายขาวๆที่ถูกผมสัมผัสไปแล้วทุกที่...ยอดยกที่แข็งเด่นเป็นไตด้วยฝีมือของผม...มันช่างเป็นภาพที่เยี่ยมยอดจริงๆ
“...อื้ออ~...บัตเตอร์...อ๊ะ!...ปล่อย...อื้อออ~...เอามือ...อ๊ะ!...ออกไป...อึก!”พี่คุณบอกผมด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกักเมื่อผมลูบแก่นกายที่เริ่มพองโตขึ้นของพี่เขาเบาๆ
“พี่คุณ...อย่าครางหวานแบบนั้นสิ...ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ”ผมบอกพี่คุณเบาๆก่อนจะเริ่มขยับมือรูดแก่นกายของพี่เขาเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊าาา~...บัตเตอร์...อื้ออ~...ไม่...อ่า!...”
“ ‘ไม่’ อะไรครับ?....ไม่ชอบตรงไหนเหรอ?”ผมก้มลงไปถ้าพี่คุณที่สะบัดหน้าไปมาด้วยความเสียวซ่านที่ผมเป็นคนสร้างให้
ร่างกายของพี่คุณรู้สึกดีขนาดนี้แล้วจะพูดว่าไม่ออกมาทำไมกัน?
“อ๊ะ!..อื้ออ~...อึก!...อ๊า!...บัตเตอร์...อ่า!...ทำไม?...”พี่คุณไม่ตอบคำถามผมเอาแต่ครางอย่างเดียวผมก็เลยแกล้งหยุดมือที่ขยับแก่นกายของพี่เขาอยู่ซะเลยทำให้พี่คุณสบตามาที่ผมด้วยความไม่เข้าใจ
“ตอบคำถามผมก่อนสิครับ”ผมบอกด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
(มีต่อคะ)
-
(ต่อคะ)
“...เด็กเจ้าเล่ห์”พี่คุณเม้มปากแน่นแล้วพึมพำเบาๆแตต่ผมได้ยินนะ
“หึหึ...ไม่เถียงครับ...บอกหน่อยสิครับว่าไม่ชอบตรงไหน?”ผมเอ่ยถามอีกรอบก่อนจะก้มลงไปดูดเม้มเบาๆแถวๆต้นคอของพี่คุณอีกครั้งนึง
“อื้ออ~..อ๊ะ!...ไม่ใช่ไม่ชอบ...อื้อ!....แต่มัน...อ๊ะ!...”เมื่อพี่คุณเริ่มตอบคำถามผมก็เลยเริ่มขยับมืออีกครั้งนึงทำให้พี่เขาครางออกมาพร้อมๆกัน
“แต่อะไรครับ?”ผมถามด้วยความอยากรู้ก่อนจะจูบไล่ตั้งแต่หัวไหล่ขาวลงไปจนถึงหน้าท้องแบนราบโดยที่มือผมก็ยังคงขยับอย่างต่อเนื่อง
“อ๊ะ!....อื้อ!...เสียว...อ๊ะ!...อ๊า!..บัตเตอร์...อึก!...ช้า...อ๊า!...”พอผมรู้คำตอบของพี่คุณทำให้ผมยิ่งเร่งความเร็วมากขึ้นไปอีก
“เสียวแล้วไม่ดีเหรอครับ?”ผมถามอีกรอบนึง...พี่คุณตอนนี้น่าแกล้งสุดๆเลย
“อื้ออ~...อ่า!...อึก!...บัต...อื้ม!..อ๊ะ!...”
“ถ้าไม่ตอบผมหยุดนะ”ผมบอกด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
สภาพของพี่คุณที่มือสองข้างกำผ้าปูที่นอนแน่นและสะบัดหัวไปมาด้วยความเสียวซ่านทำให้อารมณ์ผมพุ่งขึ้นไปอีก...ผมรู้ตัวว่าคงอดกลั้นได้อีกไม่นาน
“อ๊ะ!...ดี...อื้อ!...รู้สึก...อ๊ะ!...ดี...อื้ออ~...พี่จะ...อึก!...”พี่คุณตอบออกมาก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความรู้สึกสุขสม
ผมรีบขยับมือเร็วขึ้นอีกเมื่อพี่คุณบอกว่ากำลังจะเสร็จ...แก่นกายที่ตื่นตัวเต็มที่ของพี่เขาเริ่มกระตุกเล็กน้อยพร้อมๆกับเสียงครางของพี่คุณที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
“อ๊ะ!...อื้ออ~...อ๊ะ!...อ๊าาาา~”พี่คุณครางลั่นพร้อมกับบกระตุกตัวเกร็งแล้วปลดปล่อยน้ำออกมาเต็มฝ่ามือผมก่อนจะส่งเสียงหอบเบาๆออกมาด้วยวามเหนื่อย
“อย่าพึ่งเหนื่อยสิครับ...นี่พึ่งเริ่มเอง”ผมบอกพี่คุณด้วยใบหน้ายิ้มๆก่อนจะพลิกตัวพี่คุณให้นอนคว่ำแล้วยกสะโพกพี่เขาให้ตั้งขึ้นแล้วอ้าขาพี่เขาออกกว้างจนเห็นช่องทางสีสวยที่กำลังขมิบอย่าเชิญชวนอยู่ตรงหน้า
บ้าเอ้ย!!
แค่เห็นก็อยากกระแทกแรงๆแล้ว
“อื้ออ~..ไม่เอา...อย่ามองนะบัตเตอร์”พี่คุณพูดขึ้นดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจก่อนจะพยายามขยับสะโพกหนีโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าการขยับสะโพกแบบนั้นน่ะถือเป็นการยั่วยวนนะครับ
“ผมจะไม่ทำให้พี่เจ็บ”ผมบอกพี่คุณเบาๆก่อนจะเริ่มใช้นิ้วข้างที่ชุ่มไปด้วยน้ำของพี่คุณค่อยๆสอดแทรกเข้าไปช้าๆอย่างอ่อนโยน
สัมผัสแรกที่รับรู้ได้คือ..
แน่นและบีบรัดสุดๆ
ช่องทางของพี่คุณสุดยอดเลย...ขนาดแค่นิ้วผมยังตอดถี่ขนาดนี้ถ้าเป็นแก่นกายของผมละก็...
สวรรค์แน่ๆเลยครับ
“อึก!...อื้ออ~...เจ็บ!...อ่า!...อื้อออ~...”พี่คุณบอกเบาๆพร้อมกับก้มหน้าลงไปกัดหมอนใบใหญ่ไว้...เท่าที่เห็นคงต้องใช้เวลาให้พี่คุณชินหน่อยละ
“อ่า!...นิดเดียวครับพี่...ผ่อนคลายหน่อยนะ”ผมบอกพี่คุณเขาๆก่อนจะเริ่มขยับนิ้วเข้าออกเร็วขึ้นเรื่อยๆตามลำดับ
“อ๊ะ!...อื้อออ~...บัต...อ๊า!...อื้มมม~....”ฟังจากเสียงครางคงจะไม่ค่อยรู้สึกเจ็บเท่าไหร่แล้วผมก็เลยเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกจาก1เป็น2ตามลำดับ...และพอมาถึงนิ้วที่3ผมก็เริ่มขยับถี่เร็วขึ้นจนพี่คุณครางออกมาไม่เป็นภาษา...
“อ๊า!...อื้มมม~...อึก!...อ๊ะ!...บัต...อื้ออ~...ตรงนั้น...เสียว...อึก!...”พี่คุณครางไม่หยุดเมื่อผมครูดนิ้วกับผนังด้านใน....ผมเคยอ่านมาว่ามันจะมีจุดบางจุดที่ทำให้รู้สึกดีมากแถมยังช่วยกระตุ้นอารมณ์อีกด้วยและดูเหมือนว่าผมจะเจอแล้วด้วย
“อื้ออ~...อ๊ะ!...อื้มม~...บัต...อื้อ!...บัต...อ๊าาา!”เสียครางสลับเรียกชื่อผมดังขึ้นไม่หยุดมันทำให้ผมหมดความอดทนจนต้องดึงนิ้วทั้ง3ที่อยู่ในตัวพี่คุณออกมาอย่างเร็วจนพี่คุณร้องลั่น
“อ่า!...ผมขอเข้าเลยนะครับ...พี่ยั่วกันขนาดนี้ผมทนไม่ไหวแล้ว”ผมบอกพี่คุณก่อนจะจับแก่นกายตัวเองรูดเบาๆก่อนจะจ่อที่ช่องทางของพี่คุณ
สวบ!
“อ๊าาาาา~....อึก!...เจ๊บ!...อ๊ะ!...บัตเตอร์...เจ็บ!...”พี่คุณร้องลั่นก่อนจะพยายามหันหน้ามาบอกผม
ช่องทางที่คับแน่นกำลังบีบแก่นกายที่ขยายตัวเต็มที่ของผมจนเจ็บไปหมด...ถ้าพี่คุณไม่ผ่อนคลายหน่อยผมขยับไม่ได้แน่ๆ
“ขอโทษครับ...เจ็บมากไหมครับ?...หายเจ็บนะครับ...ผมขอโทษที่ควบคุมตัวเองไม่อยู่แบบนี้”ผมเอ่ยขอโทษอย่างสำนึกผิดก่อนจะแช่แก่นกายคาไว้แล้วเปลี่ยนมาจูบตามแผ่นหลังของพี่คุณแทน
“อื้ออ~...บัตเตอร์...อ๊ะ!...”
“พี่คุณ...ไม่โกรธผมนะ...จุ๊บ!...จุ๊บ!...”ผมพูดขึ้นก่อนจะจูบเบาๆตามแนวสันหลังของพี่คุณอย่างอ่อนโยนโยที่มือข้างนึงของผมก็เริ่มปนเปรอแก่นกายของพี่คุณอีกครั้ง
“อ๊ะ!...อื้ออ~...ไม่โกรธ...อ่า!...”พี่คุณตอบผมด้วยเสียงสั่นๆอย่างเซ็กซี่
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่บนสวรรค์อย่างงั้นแหละ...น้ำเสียงหวานๆนุ่มๆแถมยังสั่นนิดแบบนี้...มัยยิ่งกว่าคำว่ายั่วหรือเซ็กซี่อีก...ผมไม่อยากจะรอช้ากว่านี้แล้วแม้แต่วินานทีเดียว...อยากจะกระแทกแรงๆเลยให้ตายสิ...ทำไมพี่คุณถึงได้ยั่วยวนผมขนาดนี้นะ
“พี่คุณ...หายเจ็บรึยังครับ?...ผมขยับเลยได้ไหม?”ผมถามพี่คุณโดยที่พยายามควบคุมอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงอย่างเต็มที่
“อ๊ะ!...มะ...ไม่ต้องมาถามเลย...จะทำอะไรก็ทำ...อ๊ะ!...อื้อออ~...”สิ้นคำอนุญาตจากพี่คุณผมก็กระชับสะโพกพี่เขาไว้แน่นก่อนจะค่อยๆขยับแก่นกายเข้าออกช้าๆ
ความฟิตแน่นที่ผมได้รับจากช่องทางของพี่คุณที่ตอดผมถี่ยิบทำให้ผมเสียวสุดๆจนต้องกระแทกเข้าไปเร็วขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ที่ปะทุออกมา
“อื้ออ~...อ๊า!...บัต...เตอร์...อึก!... เบา...เบาหน่อย...อื้อ~...”พี่คุณครางไม่เป็นภาษาเมื่อผมกระแทกแก่นกายเข้าไปถี่เร็วจนร่างกายของพี่เขาสั่นไปตามแรงกระแทกของผม
“ซี๊ดด~...อ่า!...เบาไม่ได้แล้วครับ...อื้ม!...เยี่ยม...ข้างในพี่มัน...อ่า!...สุดยอด”ผมครางต่ำด้วยความเสียวซ่านจากช่องทางที่บีบรัดตัวตนของผมพร้อมๆกับบอกพี่คุณไปด้วย
“อื้ออ~...อย่าพูด...อ๊ะ!...แบบนั้น...อ๊า!...อ๊ะ!...อื้มม~....บัต...อ่า!...พี่...อื้อ!...”
“อ่า!...อะไรครับ?...พี่จะพูดอะไรนะ?”ผมถามอย่างไม่แน่ใจเหมือนพี่คุณจะพูดอะไรสักอย่างแต่ยังพูดไม่จบก็ครางออกมาแทน
“อ๊ะ!...หยุดขยับ...อื้ออ~...ก่อน... อึก!...อ๊า!...บัตเตอร์...อื้ออ~...”
เหมือนผมจะได้ยินแล้วล่ะแต่ยังไม่อยากหยุดนี่นา...เครื่องติดได้ที่แล้วด้วย
“ซี๊ดด~...ขออีกนิดครับ...”ผมตอบพี่คุณกลับไปก่อนจะถอนกายออกมาเกือบสุดและกระแทกเข้าไปจนสุดก่อนจะขยับตัวถี่เร็ว...มือทั้งสองข้างของผมก็จับสะโพกที่สั่นระริกของพี่คุณไว้แน่และกระชับเข้ามาเรื่อยๆทำให้การสอดใส่ยิ่งทำได้ลึกยิ่งขึ้น
ตอนนี้ผมมีความสุขมากจนบรรยายมันออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลย...ผมไม่เคยมีเซ็กที่รู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน...ร่างกายของพี่คุณที่ตอบสนองสัมผัสผมเป็นอย่างดีนี้มันช่างสุดยอด
“อื้อ!...อึก!... อ๊ะ!...พี่จะ...อื้ออ~...”พี่คุณครางออกมาอย่างสุขสมก่อนจะเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
“พี่คุณ....ผมก็จะเสร็จแล้ว....อื้ม!...”ผมบอกพี่คุณกลับเบาๆก่อนจะก้มลงดูดเม้มตั้งแต่ต้นคอขาวมาจนถึงแผ่นหลังเนียนที่ตอนนี้มีเหงื่อผุดออกมาเต็มไปหมด...ยิ่งผมกระแทกเข้าไปถี่เร็วเท่าไหร่พี่คุณก็ยิ่งครางออกมาเท่านั้น...ผมชอบเสียงของพี่คุณ...กลิ่นของพี่คุณ...
ทุกอย่างที่เป็นของพี่คุณ!!
“อ๊ะ!...อื้มม~...บัตเตอร์...อ่า!...อื้ออ~...”
“อ่า!...พี่คุณ...ซี๊ดด~...รัดแน่นจัง”
ผมเร่งจัวหวะในการสอดใส่เร็วขึ้นๆก่อนจะใช้มือข้างนึงมาปรนเปรอแก่นกายของพี่คุณที่ใกล้จะปลดปล่อยออกมาเต็มที...พี่คุณรับทุกจังหวะที่ผมกระแทกเข้าไปได้อย่างดีเยี่ยมจริงๆ...ความเสียวซ่านที่ได้รับมายิ่งกว่าการมีเซ็กครั้งไหนๆ
พั่บ! พั่บ! พั่บ!
เสียงเนื้อกระทบกันยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของผมมากขึ้นไปอีก...ยิ่งผมกระแทรกแก่นกายเข้าไปให้ครูดกับจุดกระสันของพี่คุณนะ...ช่องทางของพี่เขายิ่งตอดรัดผมแน่นจนผมต้องย้ำที่จุดนั้นบ่อยๆ
“อ๊ะ!...อื้ออ~...บัตเตอร์...อ๊ะ!....แรงไปแล้ว...อื้อ!...อย่าโดน...อ๊ะ!...ตรงนั้น...เด็กลามก!!...”พี่คุณครางเสียงสั่นก่อนจะบ่นผมด้วยเสียงที่ผมคิดว่ามันช่างเซ็กซี่เหลือเกิน
ร่างกายของพี่คุณที่แดงระเรื่อด้วยอารมณ์ที่ผมเป็นคนสร้าง...น้ำเสียงที่ครางกระเส่าหวานจากสัมผัสของผม...ทุกอย่างของพี่คุณตอนนี้เป็นของผม
“ซี๊ดดด~...พี่คุณ...ผมรู้ว่าพี่ชอบให้ผมโดดตรงนี้...อ่า!...รัดแน่นสุดยอดเลย”ผมครางออกมาด้วยความเสียวซ่านเมื่อแก่นกายผมครูดไปตามผนังด้านในทำให้ไปโดนจุดที่พี่คุณชอบเน้นๆ
“อ๊า!...อื้ออ~...อ๊ะ!...ไม่ไหว...อื้มม~...อ๊ะ!...พี่จะ...อึก!...”
“อ่า!...อีกนิดครับ...พร้อมกันนะ...อื้ออ~...”ผมเร่งความเร็วกระแทกเข้าไปถี่เร็วก่อนจะเม้มปากและหลับตากระแทกเข้าไปซ้ำๆในจุดที่พี่คุณชอบ...ช่องทางของพี่คุณกระตุกถี่ๆเป็นสัณญาณว่าใกล้จะเสร็จแล้วยิ่งทำให้ผมกระแทกเข้าไปเร็วและแรงมากขึ้นพร้อมๆกับมือผมที่ขยับแก่นกายของพี่คุณไม่หยุด
“บัตเตอร์...อื้อ~...อ๊ะ!...อ๊าาาา~”พี่คุณกระตุกเล็กน้อยก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มมือผม
“ซี๊ดด~...อ๊ะ!...อื้อออ~”ผมกระแทกกายเข้าออกอีกสองสามครั้งก่อนจะปลดปล่อยทุกอย่างออกมาภายในตัวของพี่คุณ
“อ๊ะ!...แฮ่ก!...เด็กลามก...แฮ่ก!...”พี่คุณสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อผมถอนแก่นกายออกมาแถมยังด่าผมอีกแนะ
น่ารักจริงๆ
“ลามกก็ได้ครับ...แล้วพี่จะพูดอะไรเหรอครับเมื่อกี๊น่ะ?”ผมถามคำถามที่ยังคาใจก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วคว้าตัวพี่คุณมากอดไว้แน่น
“...แฮ่ก...จะบอกว่าเจ็บเข่าให้เปลี่ยนท่า...จะหยุดให้สักหน่อยก็ไม่ได้!!กระแทกเอาๆอยู่นั่นแหละ!!...อดอยากปากแห้งมาจากไหนเนี่ย?!...ไอ้เด็กลามก!!!”พี่คุณบ่นยาวเลยครับแต่ผมทำได้แต่ยิ้มออกมาเท่านั้น...อย่างน้อยๆพี่เขาก็ไม่ได้รู้สึกแย่กับครั้งแรกของเรา
“อดอยากมากเลยครับ...เพราะงั้นของอีกรอบนะครับยามันยังไม่หมดฤทธิ์”ผมบอกเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนจะขึ้นคร่อมพี่คุณอีกครั้งนึง
“ห๊ะ!....หยุดนะ...ไม่เอาแล้ว...พี่เหนื่อยนะ...อุ๊บ!...อื้ออ~..”ผมประกบจูบทันทันไม่รอให้พี่คุณพูดจบหรอก...ร่างกายของพี่คุณมันช่างสุดยอด...ไม่ว่ากี่ครั้งก็ไม่พอ
“อ๊ะ!...ไอ้เด็กโรคจิต...อื้อ!...พอแล้ว...ไอ้เด็กลามก!!!”
ผมไม่รู้ว่าผมทำไปกี่ครั้งรู้แค่ว่าพี่คุณด่าผมจนสลบไปพร้อมกับเสียงครางนั่นแหละ
........................................................................
สวัสดีคะ
ตอนนี้ค่อนข้างแปลกใจตัวเองเลยที่เขียนฉากncได้ขนาดนี้(555+)
จะบอกว่าแรงที่สุดที่เคยแต่งมาก็ไม่ผิดนัก
เรื่องนี้เนื่องจากแต่งไว้ได้สักพักใหญ่ทำให้มีหลายจุดที่อาจจะอ่านแล้วขัดๆถ้ามีเวลาเราจะทำการรีไรท์อีกครั้งนะคะ
ภาษาและการบรรยายก็ต่างจากเรื่องที่แต่งอยู่ตอนนี้ค่อนข้างมาก...อ่านไปอ่านมาก็รู้สึกสงสัยว่าคนคนเดียวแต่งแน่เหรอ555
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจนะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าคะ^^
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
ตอนนี้มัน... >.,<//
-
โดนเด็กอ้อน พี่คุณใจอ่อนก็โดนเด็กกินตับสะแล้ว
ปล. มีนัทหลุดมาด้วย น่าจะมาจากเรื่องก่อน
-
:jul1:
พี่คุณสงสัยจะได้ลาพักร้อนซัก3-4 วัน
มีแฟนเด็กก็งี้ล่ะค่ะ อะไรๆก็ฟิตปั๋ง 55555555+
-
กรี้ด. เด็กแรงดีบวกได้ยาแรงอีก. อื้อหือพรุ่งนี้พี่คุณคงต้องนอนหมอบทั้งวันแน่ๆ
คู่นี้เขาสื่อสารกันดีนะ. 5555. แต่คำว่าเจ็บเข่านี่ออกแนวสูงวัยนะพี่คุณ
เตียงแกไม่นุ่มพอนะบัต. :jul1:
"พี่คุณตะหวานลั่น" = ตวาด หรือเปล่าคะ
-
กินเด็กจะเป็นอมตะ แต่โดนเด็กเด็กกินหน้าตาผิวพรรณจะสดใสปิ๊งปั๊งนะคะพี่คุณณณณ อิอิ
-
ขอเลือดด่วนนน
-
งื้อออ พี่คุณเสร็จบัตไปแล้ว
-
มีแฟนเด็กต้องทำใจนะพี่/
-
พี่คุณโดนน้องบัตเตอร์กด :m25: :m25:
ตื่นเช้ามาคงระบม ปวดตัวอย่างแน่นนอน คึคึ :o8: :z1: :z1:
-
>\\\\\\\\\\\\< พี่คุณเป็นของบัตเตอร์ตั้งตัวและหัวใจแล้วนะค้า~~ :m3:
-
:jul1:
-
โดนแล้ววววววววว :haun4: :haun4: :haun4:
-
เราไม่คิดเลยว่า บัตเตอร์ จะหื่นขนาดนี้
สงสาร พี่คุณ บ้างนะลูกเอวเคล็ดไปแล้วมั้งนั้น
555
-
ถ้าพี่คุณตื่นมาต้องปรนนิบัติดีๆล่ะบัตเตอร์
ระบมน่าดูแน่ๆ :laugh:
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่15►►คำขออีกครั้ง
ปวด-สะโพก-มาก!!
นั่นคือความรู้สึกแรกเมื่อตื่นขึ้นมา...ความเจ็บปวดตรงช่วงสะโพกก็วิ่งเข้ามาหาซะจนร่างของของปภิณวิทย์ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว...ความจริงต้องบอกว่าขยับไม่ได้มากกว่า
“...ไอ้เด็กมักมากนั่น!”ผมพึมพำรอดไรฟันด้วยความโมโห
บอกให้พอๆๆๆไม่รู้ว่าเด็กนั่นมันสะกดคำว่าพอเป็นไหม?!
ผมนี่เรียกได้ว่าสลบคาเตียงเลยทีเดียว...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโดนทำไปกี่รอบ...รู้แค่ว่ารอบหลังๆมันแทบไม่เหลือความรู้สึกอะไรแล้วมีแค่ความชาที่สะโพกเท่านั้น...ไม่รู้ว่าผมคิดถูกไหมที่ยอมไอ้เด็กบ้านั่นเนี่ย!!
มันน่าโมโหจริงๆ
แถมพอตื่นขึ้นมาไอ้เด็กตัวดีนั่นก็ไม่อยู่ซะแล้ว!
นี่ได้ผมแล้วกล้าทิ้งงั้นเหรอ?!!
“ฮึ้ย!!...อย่าให้เห็นหน้าจะเตะไข่แมร่ง!!”ผมตะโกนออกไปด้วยอารมณ์โกรธที่พุ่งทะยานจนทะลุเพดานไปแล้ว...ขอบอกไว้นะตอนนี้เลย
อย่าหวังว่าจะมีครั้งต่อไป!!
เพราะผมไม่ยอมแล้ว...ตอนแรกๆมันก็รู้สึกดีอยู่หรอกแต่ถ้าโดนมากขนาดนั้นผมก็ไม่ไหวหรอกเห็นใจอายุผมบ้างไหมถามหน่อย?
เอะอะก็กระแทก!...เอะอะก็จูบปาก!
คนนะครับไม่ใช่หุ่นยนต์!!
ไม่น่าหลวมตัวกับคำว่ารักที่บัตเตอร์บอกเลย...มันน่านัก!
แกร็ก!
“ตื่นแล้วเหรอครับพี่คุณ?”เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับบัตเตอร์ที่เดินเข้ามา
หึ!...คอยดูเถอะผมอาละวาดให้หนักๆเลยยิ่งตอนป่วยๆแบบนี้ล่ะของถนัดนัก...จะใช้ให้หายแค้นเลย...แถมดอกเบี้ยให้อีก100เท่าด้วย!
มาดูกันว่าเวลาผมอารมณ์เสียแล้วมันจะเป็นยังไง!!
ถ้าได้ผมแล้วไม่ดูแลล่ะก็...
เฉือนมันทิ้งแน่!!
“เห็นว่ากรนอยู่รึไงล่ะ?”ผมตอกกลับไปด้วยคำพูดที่ทิ่มแทง
ตอนนี้ผมไม่มีคำว่าจิตสำนึกหรอกนะ...ในเมื่อคนตรงหน้าผมมันยังไม่มีแล้วผมจะมีเพื่ออะไรล่ะ?...ปวดสะโพกจะตายอยู่แล้วเนี่ย!
โอ้ยยย!!....อารมณ์เสีย!
“...พี่คุณ...อารมณ์ไม่ดีเหรอครับ?”บัตเตอร์นิ่งไปพักนึงก่อนจะถามผผมเบาๆ
“หึ!...คงอารมณ์ดีได้มั้งหลังจากถูกทำเอาๆแบบไม่ปราณีน่ะ!”ผมพูดประชดบัตเตอร์ก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทางนึง
“พี่คุณ...”บัตเตอร์เรียกผมเสียงอ่อย
“ไม่ต้องมาเรียกได้แล้วก็หมดประโยชน์แล้วนิ...ชิ!”ผมยังคงเดินหน้าประชนต่อไปเรื่อยๆ...ตอนนี้ผมแค่ต้องการระบายความอักอั้นนี้ออกไปเท่านั้น...ความจริงอยากจะตะโกนใส่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเพียงแต่ไม่มีเวลาแม้สักวินาทีเดียว...พอจะพูดทีไรก็ต้องครางออกมาแทนตลอดเลย
ตุบ!
หมับ!
“โหย~...พี่อย่าพูดแบบนั้นสิครับ...หมดประโยชน์อะไรกัน?...ผมรักพี่คุณนะครับ”บัตเตอร์นั่งลงบนเตียงกอดจะคว้าเอวผมมากอดไว้หลวมๆพร้อมกับบอกผมด้วยเสียงอ้อนๆ
คิดว่าแค่อ้อนแล้วจบก็ไม่ต้องมีห้องฉุกเฉินแล้ว...ทำเหมือนกับความผิดที่มีมันสามารถลบล้างได้ด้วยน้ำเสียงอ้อนๆงั้นสิ...เหอะ...ฝันไปเถอะ!
ถ้ามีใครบอกว่าผมเล่นตัว?หรือเว่อร์ไป?
ลองมาเป็นผมที่ต้องโดนกระแทกๆไม่ต่ำกว่า8ครั้งไหมล่ะ?
ถ้าคุณยังตื่นมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเดินได้วิ่งเล่นสะดวกผมยกมือไหว้เลยเอ้า!!
“ไม่ต้องมาออดอ้อน!”ผมบอกบัตเตอร์เสียงแข็งแล้วพยายามดึงมือที่กอดเอวผมไว้ออกแต่มันดันไม่ขยับเลยสักนิด...ขนาดกอดหลวมๆนะเนี่ย
“พี่คุณณณ~...อย่าโกรธผมเลยนะครับ...ผมขอโทษที่รุนแรงกับพี่ไปหน่อย...”
“หน่อยที่ไหนกัน!!”ผมพูดขัดขึ้นทันที...อย่าคิดว่าพอสมองผมเบลอๆแล้วผมจะจำการกระทำของคนตรงหน้าไม่ได้นะ...อาจจะใช่ที่บัตเตอร์อ่อนโยนกับผมแต่นั่นแค่สองสามครั้งแรกเท่านั้นหลังจากนั้นก็ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของคำว่าอ่อนโยนเลยสักนิดเดียว
“อะ...ก็ได้ๆ....ผมขอโทษที่ทำพี่รุนแรงแต่พี่ก็มีส่วนผิดเหมือนกันนะ”บัตเตอร์บอกพร้อมกับจ้องหน้าผมกลับประมาณ...
‘ว่าเรื่องนี้จะโทษผมฝ่ายเดียวไม่ได้นะ’
“อะไร?...พี่ผิดอะไรล่ะ?”ผมถามออกไปตรงๆ
ไอ้คนที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงเฉยๆนี่มันผิดตรงไหนกัน...บอกตรงๆนะผมไม่คิดว่าตัวเองผิดเลยสักนิดเดียว...อีกอย่างถึงจะมีผิดบ้างเล็กน้อยแต่ผมก็เป็นฝ่ายโดนกระทำนะต้องให้ความเป็นธรรมผมสิ!!
“ก็พี่...ยั่วผมเองนี่นา”
ผั๊วะ!!
“โอ๊ย!...พี่ตบหัวผมทำไม?”บัตเตอร์ถามขึ้นพร้อมกับปล่อยมือที่กอดเอวผมไว้หลวมๆมาลูบหัวโนๆของตัวเองแทน
ผมบอกเลยว่าโดนแค่นี้ยังน้อยไป....ความจริงผมอยากจะกระโดดเตะก้านคอบัตเตอร์ซะด้วยซ้ำแต่ด้วยสังขารที่ไม่เอื้ออำนวยเลยยกโทษให้กึ่งนึง
“ใครยั่วกันฮะ!!?...ประสาทกลับเห็นภาพหลอนรึไง!!?”ผมพูดต่อแล้วทำท่าจะตบหัวบัตเตอร์อีกครั้งแต่เขากลับหลบได้อย่างฉิวเฉียดก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม
เป็นรอยยิ้มที่ผมเกลียดที่สุดเลย...ไอ้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นน่ะ!
หมับ!
ตุบ!
“อ๊ะ!...”ผมอุทานออกมาเบาๆเมื่อบัตเตอร์กระโดดเข้ามากอดผมจากทางหน้าก่อนที่ผมจะหงายหลังไปเพราะแรงโน้มถ่วงทำให้ตอนนี้บัตเตอร์คร่อมผมอยู่
ผมว่าสถานการณ์มันชักไม่ค่อยดีแล้วนะ
ทำไมช่วงนี้ผมถึงโดนคร่อมบ่อยเป็นว่าเล่นแบบนี้ล่ะ?
“แบบนี้พี่ก็ทำร้ายผมไม่ได้แล้วนะ”บัตเตอร์บอกผมพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“คะ..ใครบอกกัน?...ไม่ได้มัดมือพี่ไว้สักหน่อย?”ผมเถียงบัตเตอร์ออกไปด้วยน้ำเสียงติดขัด
“อ๋อ~...พี่อยากให้ผมมัดมือเหรอ?”บัตเตอร์ร้องอ๋อเบาก็จะถามด้วยสายตาที่เป็นประกายจนผมขนรุกขึ้นทั้งร่างกาย
“มะ...ไม่ใช่นะ!”ผมรีบตอบในทันทีแถมยังสะบัดหน้าหลายๆครั้ง
ทำไมผมรู้สึกไม่ปลอดภัยเลยล่ะ!!
“คิก...พี่ไม่ต้องทำหน้าผวาขนาดนั้นก็ได้ผมไม่ทำอะไรพี่หรอก...ขอโทษที่รุนแรงเกินไปนะครับ...”บัตเตอร์หัวเราเบาๆก่อนจะก้มลงมากระซิบที่ข้างๆหูของผม
“....”น้ำเสียงที่ดูจริงใจทำให้ผมถึงกับพูดไม่ออก
“...ผมมันโลภมากเกินไปที่อยากตักตวงความสุขให้ตัวเองจนพี่ต้องแย่แบบนี้...ขอโทษนะครับ...ยกโทษให้ผมนะพี่คุณ”บัตเตอร์ยังคงกระซิบต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสำนึกผิด
เล่นทำเสียงแบบนั้นแล้วผมจะบ่นต่อได้ยังไงล่ะ?
ถึงจะยังโกรธอยู่แต่พอได้ยินน้ำเสียงแบบนั้น...บอกตรงๆว่าโกรธไม่ลงจริงๆ
“ถ้ายกโทษให้...วันนี้ต้องตามใจพี่นะ”ผมกระซิบตอบกลับไปเบาๆ
ช่วยไม่ได้นะ...ครั้งนี้ผมจะยอมปล่อยไปก็ละกัน
“ได้ทุกอย่างครับ...บอกมาได้เลย...จริงสิ!...ผมมีของจะให้พี่ด้วยล่ะ...รอแป๊บนะครับ”บัตเตอร์บอกผมด้วยน้ำเสียงที่กลับมาร่าเริงตามปกติก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งไปทางลิ้นชักที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างๆตู้เสื้อผ้า
“...”ผมมองบัตเตอร์ที่กำลังรื้อลิ้นชักนั้นด้วยรอยยิ้มบางๆ
บัตเตอร์ถึงจะทำอาหารเก่งแต่เป็นพวกที่ค่อนข้างซกมก...ถ้าไม่มีอารมณ์จริงๆเขาก็จะไม่เก็บกวาดบ้านทำให้ของบนโต๊ะของบัตเตอร์ค่อนข้างรกแต่ถึงจะรกยังไงเขาก็จะไม่เอามาวางบนพื้นทำให้พื้นห้องสะอาดเอี่ยมเลย
จะว่าไปผมมานอนที่ห้องของบัตเตอร์งั้นเหรอ?
เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่มาบ้านหลังนี้เลยนะที่ผมนอนที่ห้องนี้น่ะ...จะว่าไปผมก็ได้กลิ่นอ่อนๆจากผ้าปูและผ้าห่มที่ผมนอนอยู่นี่หรอกนะ...กลิ่นของ...
‘บัตเตอร์’
ฉ่า!
แค่คิดก็รู้สึกเหมือนหน้าผมมันร้อนๆงั้นแหละ...ทำไมต้องมาเขินกับไอ้แค่กลิ่นของบัตเตอร์ด้วยเล่า!
ทำหยั่งกับไม่เคยได้กลิ่นงั้นแหละ
“อ๊ะ!...เจอแล้ว”บัตเตอร์พูดเสียงดังลั่นด้วยความดีใจก่อนจะถือถุงเล็กๆก่อนจะวิ่งมาหาผมที่นั่งมองอย่างงงๆอยู่บนเตียงตามเดิม...ก็มันยังขยับตัวมากไม่ได้นี่นา
“อะไรน่ะบัตเตอร์?”ผมมองถุงสีฟ้าเล็กๆที่บัตเตอร์ถือมาด้วยความอยากรู้
ดูจากลักษณะถุงแล้วหรือว่าจะเป็นกุญแจบ้านของบัตเตอร์?
ไม่สิๆ...ผมไม่ควรจะด่วนตัดสินใจ
มันมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นพวกตั๊วหนัง
ชวนเดท?
หมับ!
“พี่คุณ”บัตเตอร์จับมือผมข้างนึงแล้วยกขึ้นก่อนจะเรียกชื่อผมเบาๆ
“หื้อ?...”ผมมองไปที่บัตเตอร์อย่างสงสัย
“เป็นแฟนกับผมนะ?...จุ๊บ!”บัตเตอร์สบตาผมนิ่งพร้อมกับเอ่ยคำขอแล้วก้มลงจูบมือผมเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยรอยยิ้มอีกครั้งนึง
“...”ผมเบิกตากว้างแล้วเม้มปากตัวเองแน่นมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นถี่เร็วไม่หยุด
บะ...บัตเตอร์ขอผม...
ขอผม!!
เป็นแฟน!!
ฉ่า!!
หน้าผม....หน้าผมร้อนไปหมดแล้ว
ขอน้ำแข็งหน่อยครับ
ผมไม่ไหวแล้ว
อ๊ะ!...เดี๋ยวนะ
ไม่ใช่ว่า...
“อะ...เอ่อ...คือ...ไม่ใช่ว่า...เราเป็น...แฟนกันอยู่แล้วเหรอ?”ผมถามบัตเตอร์กลับด้วยน้ำเสียงสั่นๆแถมยังพูดออกไปไม่เป็นคำอีก
น่าอายจริงๆ
แต่ผมอยากรู้นี่นา...ก็เมื่อคืนผมขะ...ขอบัตเตอร์เป็นแฟนแล้วนี่นา
แล้วทำไมบัตเตอร์ถึงมาขออีกล่ะ?...อย่าบอกนะว่าลืมสิ่งที่ผมพูดไปแล้วน่ะ?!
บ้าเอ้ย!!...รู้ไหมว่าผมต้องทำใจนานขนาดไหนกว่าจะกล้าบอกออกไปน่ะ!!
“ผมรู้ว่าเราเป็นแฟนกันแล้ว...พี่คุณขอผมเป็นแฟนเมื่อคืนผมไม่มีทางลืมหรอกครับ”บัตเตอร์บอกผมด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม
“งั้น...ทำไม...”
“ผมอยากเป็นฝ่ายขอพี่คุณบ้างนี่นา...ให้พี่คุณขอฝ่ายเดียวผมรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวยังไงก็ไม่รู้...เพราะงั้นผมเลยขอพี่คุณอีกครั้งนึง...ให้คำตอบผมด้วยนะครับ...พี่คุณเป็นแฟนกับผมนะครับ?”บัตเตอร์อธิบายยาวก่อนจะถามผมด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่อีกครั้งนึง
ฉ่า!
อ่า...ผมว่าวันนี้หน้าผมมันจะไหม้ไปหลายรอบแล้วนะ
ทำไมต้องมาคิดอะไรละเอียดอ่อนแบบนี้ด้วยล่ะ?
ใครจะขอก็เหมือนกันนี่นา...สุดท้ายยังไงผมก็...เป็นแฟนของบัตเตอร์อยู่ดี
อายุผมก็ปาไป30แล้วยังจะให้ผมเขินอายจนหัวใจเต้นเร็วไปเพื่ออะไร?...เดี๋ยวผมก็ความดันขึ้นหรอก...เล่นมาแกล้งคนแก่แบบนี้น่ะบัตเตอร์
ว่าแต่...ผมต้องให้คำตอบกับบัตเตอร์สินะ?
เขินชะมัดเลย~
“...อืม!...เป็นแฟนกันนะ”ผมกลั้นใจตอบกลับไปด้วยหัวใจที่เต้นถี่รัวจนผมกลัวว่ามันจะหลุดออกมาจากอก
“เยส!!...พี่คุณหลับตาหน่อยได้ไหมครับ?”บัตเตอร์บอกผมด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงกว่าผมปก...ปากก็ยิ้มไม่หุบ...
“...”ผมบอกภาพบัตเตอร์อย่างขำๆก่อนจะยอมหลับตาลงอย่างว่าง่าย
ผมสัมผัสได้ว่าบัตเตอร์เอาอะไรสักอย่างมาสวให้ผมแต่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร...พอบัตเตอร์ขยับมือออกผมก็ค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะยกมือขึ้นมาแล้วคลำๆแถมคอตัวเองก่อนจะสะดุดเข้ากับบางสิ่ง...พอผมหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาดูก็พบกับแหวนที่ทำจากทองคำขาวสีเงินสวยรูปแบบเรียบที่มีอักษรเขียนไว้ภายในว่า...
‘Voi siete la luce del’
นี่มันภาษาอิตาลี่?....รู้สึกว่าผมจะเคยเห็นประโยคนี้มาก่อนนะ...รู้สึกจะแปลว่า...
‘คุณคือแสงสว่างของผม’
“...บัตเตอร์”ผมเงยขึ้นไปมองหน้าบัตเตอร์ที่จ้องมาที่ผมด้วยสายตาที่อ่อนโยนทันที
ความหมายของมัน...
ทำไมถึงเป็นคำนี้ล่ะ?
“ความจริงผมอยากจะสวมแหวนให้พี่อยู่หรอกนะ...แต่รอแต่งงานก่อนค่อยสวมละกันเนอะ...ไม่นานหรอกครับเดี๋ยวผมเรียนจบแล้วจะไปขอพี่ที่บ้านนะครับ”บัตเตอร์บอกผมด้วยรอยยิ้ม
“บ้า!...ใครจะแต่งกันล่ะ?”ผมตอบกลับไปด้วยความอาย
เจอขนาดนี้ไม่อายก็ด้านแล้วล่ะครับ
แถมยังมีการมาสู่ขอด้วย?
“พี่คุณไง?...ถ้าไม่ใช่พี่ผมก็ไม่คิดจะแต่งกับใครทั้งแหละ”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสีงที่จริงจังมากจนผมเผลอยิ้มออกมาหน่อยๆ...คำพูดของบัตเตอร์ทำให้หัวใจผมพองโตอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่ถามพี่ก่อนละว่าอยากแต่งด้วยไหม?”ผมแกล้งถามออกไปเล่นๆ
“อ้าว!...พี่ไม่อยากแต่งแปลว่าอยากหนีมาอยู่ด้วยกันงั้นเหรอครับ?”บัตเตอร์ถามผมด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นก่อนจะเผยยิ้มกว้างออกมา
“บ้าสิ!...คิดเองเออเอง!”ผมรีบตอบกลับไปทันที
“ฮะฮะฮะ...แค่พี่ให้โอกาสผมแบบนี้ผมก็ดีใจจะแย่แล้วล่ะ...ค่อยเป็นค่อยไปละกันนะครับ”บัตเตอร์หัวเราะออกมาก่อนจะพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่มีความสุข
นั่นสินะ
ค่อยเป็นค่อยไปละกัน
“อ๊ะ!...แหวนนี่อย่าบอกนะว่าไปซื้อตอนไปห้างครั้งที่แล้วน่ะ?”ผมถามออกไปทันทีที่นึกขึ้นได้...ผมว่ามันมีโอกาสเป็นไปได้สูงเลยล่ะ
“ครับ...เป็นคู่ด้วย...นี่ไง?...ผมกับพี่คุณมีเหมือนกันเลย”บัตเตอร์ตอบผมก่อนจะดึงสร้อยที่อยู่ในเสื้อขึ้นมาอวดผมด้วยรอยยิ้ม
“ฮึ...ไม่เห็นน่าดีใจเลย”ผมบอกบัตเตอร์ก่อนจะแอบยิ้มแล้วกำแหวนสีเงินในมือแน่นขึ้นด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นในหัวใจ
“โหย~...ไม่เห็นต้องเก๊กเลย...ผมรู้นะว่าพี่ดีใจจนอยากจะตะโกนออกมาแล้วยิ้มกว้างๆน่ะ....ทำได้เลยนะถือว่าผมเป็นหมอนข้างก็ได้”บัตเตอร์อมยิ้มแล้วส่งสายตาจับผิดมาทางผมพร้อมกับพูดออกมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
เล่นแกล้งกันแบบนี้เลยเหรอ?
ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์เอ้ย!!
“อย่าคิดว่าพี่จะลืมเรื่องก่อนหน้านี้นะบัตเตอร์...ถ้าวันนี้ไม่ตามใจพี่ละก็เลิกกัน!”ผมประกาศแน่วแน่ด้วยความเขิน
“คิก...พี่เขินรุนแรงชะมัด...ได้เลยครับ...สั่งมาได้ทุกอย่างเลย”บัตเตอร์ตอบผมด้วยน้ำเสียงปกติไม่กลัวเลยสักนิด...ทำให้ผมรู้เลยว่าบัตเตอร์ดูผมออกไปหมดทุกอย่างแล้ว
แบบนี้ผมก็แย่น่ะสิ
ทำไมถึงรู้ถึงเหมือนตัวเองกำลังจะแพ้เลยล่ะ?
ผมไม่ยอมง่ายๆหรอกนะ
ในเมื่อชนะไม่ได้ก็อย่าหวังว่าผมจะปล่อยให้บัตเตอร์ได้อยู่สบายๆเลย
คอยดูให้ดีเถอะ
การแก้แค้นของพี่คุณบทที่1
“บัตเตอร์หิวน้ำ”
“ครับๆ...น้ำมาแล้วครับ”
“ไม่เอา...จะกินน้ำส้ม”
“น้ำส้มมาแล้วครับ”
“เปลี่ยนใจแล้ว...อยากกินน้ำองุ่นมากกว่า”
“...น้ำองุ่นมาแล้วครับ”
“อืม...แต่อยากกินน้ำแอปเปิ้ลแทนอ่ะ”
“...น้ำแอปเปิ้ลมาแล้วครับ”
“...ไม่เอาดีกว่า...พี่อยาก...”
“ถ้ายังแกล้งอีกพี่ได้กินน้ำผมแทนแน่”
“ไอ้เด็กลามก!!”
การแก้แค้นของพี่คุณบทที่2
“บัตเตอร์อยากกินขนม”
“ขนมอะไรครับ?”
“เอาคุ๊กกี๊”
“ได้ครับ...คุ๊กกี๊เนยครับ”
“พี่อยากกินคุกกี๊กาแฟนิ”
“ครับๆ...คุกกี๊กาแฟครับ”
“ไม่เอาแล้ว...อยากกินเค้กแทน”
“...เค้กอะไรดีครับ?”
“เอาเค้กส้ม”
“...เค้กส้มมาแล้วครับ”
“อืม...เปลี่ยนเป็นเค้กเผือกแทนได้ไหม?”
“...ได้สิครับ...เค้กเผือกมาแล้วครับ”
“พี่ว่าเค้กกล้วยหอมดีกว่านะ”
“ถ้าคราวนี้พี่ไม่กิน...ผมให้พี่กินกล้วยผมแทนแน่”
“ไอ้เด็กโรคจิต!!”
การแก้แค้นของพี่คุณบทที่3
“บัตเตอร์พี่อยากกินข้าวต้ม”
“ได้เลยครับ...ข้าวต้มหมูร้อนๆมาแล้วครับ”
“คิดไปคิดมาอยากกินข้าวผัดกุ้งแล้ว”
“ครับผม...ข้าวผัดกุ้งมาแล้วครับ”
“อืม...พี่อยากกินเส้นๆอ่ะ...ทำก๊วยเตี๊ยวให้พี่ได้ไหม?”
“ครับๆ...ก๊วยเตี๊ยวหมูได้แล้วครับ”
“ไม่เอาดีกว่า...พี่อยากกินผัดผักบุ้งกับข้าวสวยร้อนๆ”
“...ครับ...ผัดผัดบุ้งกับข้าวสวยร้อนๆได้แล้วครับ”
“มันดูแห้งไปอ่ะ...เอาต้มจืดแทนดีกว่า”
“...ได้ครับ...ต้มจืดได้แล้วครับ”
“หื้อ...อยู่ๆก็อยากกินขาไก่ทอดขึ้นมาจัง”
“ได้ครับ...แต่ถ้ายังเลือกกินอีกพี่ได้ถูกผมกินแน่และผมจะกินพี่ไม่ให้มีแรงเหลือเลย”
“ไอ้เด็กมักมาก!!!”
สรุปแล้วผมได้เอาคืนจริงๆใช่ไหมเนี่ย?
ทำไมรู้สึกเหมือนแพ้หมดรูปแบบนี้ล่ะ?
มันไม่ควรเป็นแบบนี้นี่นา
ไอ้เด็กลามก!! ไอ้เด็กโรคจิต!! ไอ้เด็กมักมาก!!
คราวหน้าผมไม่แพ้แน่!!!
........................................................................................
สวัสดีคะ
ไม่ได้อัพมาเกือบอาทิตย์(หรืออาทิตย์นึงแล้วนะ?)
สารภาพเลยคะว่าพอจะอัพทีไรลืมตลอดเลย
ขอโทษคนที่ติดตามอยู่ด้วยนะคะ
ตอนนี้เหมือนตอนคลายเครียด(ความจริงเรื่องนี้ก็ไม่มีอะไรต้องเครียด)
สถานะของทั้งคู่ชัดเจนแล้วนะคะ
ตอนต่อไปจะเป็นยังไงรอติดตามตอนต่อไปนะคะ
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจนะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าคะ^^
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
พี่คุณแพ้บัตเตอร์ราบคาบเลยล่ะค่ะ :m20:
-
บัตเตอร์เสริร์ฟทั้งน้ำทั้งกล้วยเลย พี่คุณเลิกแกล้งน้องเถอะ
เหลือแค่ไปสู่ขอรึเปล่านะ :-[.
ขอบคุณค่ะ
-
:mew2:
พี่คุณ แพ้บัตเตอร์อีกแล้ว
หุหุ
ต่อไปจะมีทะเลาะเรื่องอะไรกันบ้างน้อออ เป็นแฟนกันแล้วนี่ :mew3:
-
ง่อวววววว ละมุนนนนน
ก๋วยเตี๋ยวนะคะ ไม่ใช่ก๊วยเตี๊ยว
-
บางทีพี่คุณควรเลิกพยายามนะคะ
เดี๋ยวก็ไม่ได้ลุกจากเตียงจริงๆหรอก :katai3:
-
น่ารักจริงๆคู่นี้ พี่คุณถึงกับลุกไม่ขึ้นเลยทีเดียว 555
แต่พี่คุณยังคิดจะพยายามอีกเหรอ เดียวก็เจอหนักกว่าเก่าหรอก ฮุฮุ
-
5555 พี่คุณโดนเด็กเล่นแล้ว
-
พี่คุณแพ้แบบ แพ้หมดรูปมากกกกกค่ะ งานนี้
-
อื้อหือ แอบสงสารพี่คุณเบาๆเรยที่เดียว
บัตเตอร์จัดหนักซ้าาาาาาาาา
แต่พี่คุณคะ น้องว่าอย่าแก้แค้นเรยจะดีกว่า เพราะดูท่าทางแล้วพี่คุณจะโดนจับกดทุกกรณีอ่ะนะ 5555
-
จะชนะ บัตเตอร์ บางมั้ยละเนี่ย พี่คุณ
555
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่16►►เพื่อนสนิท?
วันนี้จันทร์ที่ภายในบริษัทดูจะตื่นตัวกันเป็นพิเศษเพราะว่าคนที่ถูกส่งไปอบรมที่ต่างประเทศเมื่อ4เดือนที่แล้วจะกลับมาในวันนี้และหนึ่งในคนที่ถูกส่งไปก็มี...นาย บริพัฒน์ รัตนศีรัตหรือบอสซึ่งเป็นหนุ่มรูปร่างสูงสมส่วนหน้าตาดีตามสไตล์ลูกครึ่งทำให้ผู้หญิงมากมายในบริษัทนี้หมายปองเขาแต่ด้วยความที่เขาไม่ค่อยสนใจเรื่องผู้หญิงสักเท่าไหร่เอาแต่ทำงานเลยทำให้ความนิยมตกลงจนกระทั่งเขากลับมาที่บริษัทนี่แหละ...พวกผู้หญิงดูจะคิดถึงเขามากจนแทบจะกระโดดกอดแล้ว...
ถ้าถามว่าทำไมนายปภิณวิทย์ถึงต้องมาพูดถึงผู้ชายคนนี้ด้วย?
ก็เขาน่ะเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผมนี่นา...ผมกับบอสอายุเราเท่ากันเริ่มรู้จักกันตอนม.6เพราะไปสมัยคณะเดียวกันมหาลัยเดียวกันก็เลยทำให้พวกเราค่อนข้างสนิทกันพอสมควร...บอสเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ผมเรียกชื่อเล่นเหมือนกับบัตเตอร์
ถ้าถามถึงบัตเตอร์ละก็วันนี้เป็นการทำงานครบ3เดือนในบริษัทนี้พอดีทางมหาลัยเลยเรียกนักศึกษาทั้งหมดกลับไปเป็นการชั่วคราวเห็นว่าจะมีการซ้อมจัดงานอะไรสักอย่างนี่แหละ...วันนี้ผมเลยมาทำงานคนเดียว
หลังจากวันที่ผมกับบัตเตอร์เป็นแฟนก็ผ่านมาเกือบ2เดือนแล้ว....ทุกๆอย่างในชีวิตผมมันดูจะสนุกสนานไปซะหมด...ไม่ใช่แค่บัตเตอร์ที่สร้างรอยยิ้มและความสุขให้ผมเท่านั้นพวกน้องๆของบัตเตอร์เหล่าสุนัขทั้ง4ตัวก็แสบซนใช่ย่อยแต่นั่นก็ทำให้ผมมีความสุขที่ได้อยู่แบบนี้
ส่วนเรื่องไปค้างบ้านบัตเตอร์...ผมยังคงไปทุกวันศุกร์และกลับมาในวันอาทิตย์เหมือนเดิมแม้จะถูกบัตเตอร์บอกว่าให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันก็เถอะ...ใครจะกล้าไปอยู่ด้วยเล่า
แค่อยู่บ้านนั้น2วันผมก็ถูกทั้งจูบทั้งหอมทั้งฟัดจนซ้ำไปทั้งตัวแล้ว...บอกตรงๆว่าเหนื่อยมากที่ต้องมาบอกให้พอหรือผมเหนื่อยแล้วแต่บัตเตอร์ก็แทบจะไม่ฟังผมเลยเอาแต่จูบหอมฟัดอยู่นั่นแหละ
ถึงผมจะมีส่วนผิดที่ไม่ปฏิเสธอย่างจริงจังก็เถอะ
ก็ทำไงได้ล่ะ....ผมชอบให้บัตเตอร์ทำแบบนั้นนี่นา
แต่ถึงผมจะชอบไม่ได้หมายความว่าจะให้ทำได้บ่อยๆนะ
“เจ้าคุณณณณ~”เสียงเรียกชื่อเล่นเต็มๆผมดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ผมหันไปมองตาขวาง...คนที่เรียกผมด้วยชื่อเล่นเต็มๆแบบนั้นมีแค่คนเดียว...ไม่สิ...ต้องบอกว่าทั้งบริษัทมีแค่คนเดียวที่รู้แม้แต่บัตเตอร์ยังรู้แค่ คุณ ไม่ใช่ เจ้าคุณ
ไม่ใช่ผมไม่บอกหรอกนะ
ก็บัตเตอร์ไม่ถามนี่นา
แบบนี้บอกว่าผมเป็นฝ่ายผิดไม่ได้นะ
“บอกว่าอย่าเรื่องแบบนี้ในบริษัทไง”ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ...ก็นะ...ผมพูดกับบอสไปไม่รู้กี่ร้อยรอบตั้งแต่รู้จักกันใหม่ๆแล้วแต่พูดยังไงก็ไม่เคยได้ผลจนผมเริ่มเอือมที่จะพูดแล้ว
“ไม่ได้เจอกันตั้ง4เดือน...จะไม่คิดถึงกันหน่อยรึไง?”บอสถามผมด้วยน้ำเสียงทุ้มออกแนวขี้เล่นที่ตอนนี้เริ่มงอนแล้ว
“4เดือนไม่ใช่4ปี”ผมตอบกับไปก่อนจะยักคิ้วให้ข้างนึงอย่างกวนๆ
“ถ้า4ปีคงได้แฟนเป็น100คนแล้ว”บอสตอบผมกลับมาด้วยรอยยิ้ม
“แล้วกลับมานี่...ตำแหน่งเดิม?”ผมถามขึ้นก่อนจะเดินนำเข้าไปในลิฟท์ไม่ใช่ว่าผมพึ่งมาทำงานนะแต่ผมพึ่งกลับมาจากไปคุยงานกับบริษัทที่มีปัญหาอยู่มา
เล่นซะเหนื่อยเลย
“อืม...กรรมกรอ่ะ”บอสตอบผมด้วยเสียงเศร้าๆ
“หึ...กรรมกรเหรอ?...ดีเลยช่วยไปจัดการที่ห้องผมหน่อยสิตอนนี้กำลังรกได้ที่เลย”ผมแกล้งแหย่กลับไป
นาย บริพัฒน์ รัตนศีรัต ไม่ใช่ตำแหน่งกรรมกรแต่เป็นตำแหน่งกรรมการบริษัทที่เรียกได้ว่าถือเป็นหัวกะทิในบรรดากรรมการที่มีอยู่และเป็นคนที่คาดว่าจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นกรรมการผู้จัดการในอีกไม่นาน...ความจริงก็ควรจะได้ขึ้นมาพร้อมๆกับผมแหละแต่เพราะเมื่อตอนปีก่อนเกิดเรื่องไร้สาระขึ้นทำให้บอสหยุดงานไปเกือบเดือนจนเกือบจะถูกไล่ออกดีหน่อยที่เป็นคนมีความสามารถทางบริษัทเลยยอมให้แค่ครั้งเดียว
ถามว่าเรื่องอะไรงั้นเหรอ?
ถูกแฟนทิ้งไง
เลยเฮิตอย่างหนัก...ข้าวปลาไม่กินเอาแต่ดื่มเหล้า...กว่าผมจะทำให้ยอมกลับมาทำงานเหมือนเดิมได้นี่ผมก็เหนื่อยใช่เล่นนะ...ถึงบอสจะเป็นพวกเฟรนรี่แต่เพื่อนที่สนิทจริงๆมีไม่มากนักหนึ่งในนั้นคือผม...ผมก็เลยหาวิธีง่ายๆเช่นบอกว่าถ้าไม่ไปทำงานจะไม่มีเงินมาซื้อเสื้อผ้ามิคจังใส่นะ
แค่นั้นแหละวันต่อมาแทบจะวิ่งมากราบไหว้ขอโทษท่านประธานเลย
มิคกี้จังเป็นสุนัขพันธุ์ชิวาว่าขนสีขาวทั้งตัวเป็นสุนัขที่บอสรักมากที่สุดและซื้อเสื้อผ้าให้ใส่เกือบทุกวันตอนนี้ในบ้านคงมีแต่เสื้อผ้าของมิคกี้นี่ล่ะ...ตอนที่ต้องไปอบรมต่งประเทศผมก็กล่อมแทบตายกว่าจะยอมฝากมิคกี้ไว้กับคุณน้า(แม่ของบอส)
เฮ่อ...แค่คิดถึงตอนนั้นผมก็เหนื่อยแล้ว
“วันนี้เจอกันในรอบ4เดือน...ไปดินเนอร์ด้วยกันหน่อยม๊ะ?”บอสกระซิบผมเบาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพร้อมกับยกมือขึ้นมาทำท่าเหมือนคนยกแก้วน้ำขึ้นดื่มซึ่งผมก็รู้ความหมายของสิ่งที่คนตรงหน้าต้องการทันที...ท่าทางแบบนั้นคงอยากจะเมาแล้วล่ะสิ
“เฮ่อ...รู้แล้วๆ...ที่ไหนล่ะ?”ผมถอนหายใจอย่างอ่อนใจก่อนจะถามบอสอย่างปลงๆ...ไม่ใช่ว่าไม่อยากปฏิเสธหรืออะไรหรอกนะแต่ถ้าหมอนี่เมาแล้วชอบไประรานคนอื่นถ้าผมไม่คุมไว้ได้ไปหาเรื่องโต๊ะอื่นแน่ๆ
ตึ๋ง!
“งั้นก็ที่เดิมละกัน...เจอกันตอน1ทุ่ม...ถ้ากลับไม่ไหวก็นอนคอนโดกูเหมือนเดิมก็ได้...บาย”บอสบอกผมก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินออกจากสิฟท์เมื่อถึงชั้น7ซึ่งเป็นชั้นทำงานของกรรมการทั้งหลาย...ผมขึ้นไปจนถึงชั้น9แล้วเดินเข้าไปให้ห้องทำงานของตัวเองก่อนจะเริ่มลงมือเขียนรายงานเรื่องที่ไปคุยงานที่บริษัทxxxเมื่อกี๊นี้
การนั่งทำงานไปเรื่อยแบบนี้ทำให้ผมใช้สามาธิอย่างหนักจนแทบไม่รู้วันเวลาพอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็ได้เวลาเลิกงานแล้ว...ผมก็เลยรีบจัดการเอกสารต่างๆเก็บให้เป็นระเบียบก่อนจะขับรถออกจากบริษัทไป
ครื่นนนนน~ ครื่นนนนน~
“...”เสียงโทรศัพท์ผมสั่นขึ้นอย่างต่อเนื่องแต่ผมกำลังขับรถอยู่ทำห้ำม่สามารถละสายตาไปได้...ก็พอรู้อยู่แล้วน่ะนะว่าเป็นใครมีคนเดียวที่โทรมาหาผมเวลานี้...
บัตเตอร์แน่นอนเลย
ผมได้แลกเบอร์โทรศัพท์กับบัตเตอร์ไปตั้งแต่วันแรกๆที่เราคบกันแล้วหลังจากนั้นเขาก็มักจะโทรมาบ่อยๆหรือส่งข้อความมาบ้างถึงส่วนมากจะใช้โทรมากกว่า...ผมว่ามันก็สะดวกดีในหลายๆอย่างนะแม้ว่าการได้ยินเสียงมันจะรู้สึกดีไม่เท่าเห็นหน้าก็เถอะ
ครื่นนนนน~ ครื่นนนนน~
“...”ผมยังคงขับรถต่อไปท่ามกลางเสียงสั่นของโทรศัพท์ที่ดังขึ้นไม่หยุด...
ไม่รู้ว่าจะโทรอะไรนัก?
ในไม่ช้าผมก็มาถึงหน้าคอนโดตัวเองพร้อมกับมองผู้ชายคนนึงที่ยืนพึงกำแพงอยู่หน้าคอนโดผม...ในมือเขาถือมือถืออยู่พร้อมกับกดอะไรบางอย่างด้วยใบหน้าที่หงุดหงิด
ตื๊ดดด~
“...”ผมหันไปมองเสียงข้อความเข้าตรงกระเป๋าทำงานด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก
โทรไม่ติดก็เลยส่งข้อความมาแทน?
“...บัตเตอร์”ผมกดกระจกลงแล้วเรียกชายที่ยืนพิงกำแพงเมื่อครู่เบาๆ
“พี่คุณ!!”บัตเตอร์หันมาตามเสียงเรียกก่อนจะวิ่งเข้ามาหาผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม...ผู้ชายที่หน้าบึ้งหงุดหงิดเมื่อกี๊มันหายไปไหนแล้วล่ะ?
“ไม่ได้รับโทรศัพท์เพราะขับรถอยู่”ผมบอกบัตเตอร์ไปเพราะผมรู้ว่าเดี๋ยวบัตเตอร์ต้องถามแน่ๆว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์
“ครับๆ...ผมรู้แล้วล่ะ...ขอโทษที่โทรไปกวนสมาธิครับ...ผมพึ่งกลับจากมหาลัยมาเลยอยากเจอหน้าพี่เท่านั้นเอง”บัตเตอร์บอกผมด้วยรอยยิ้ม
“...ขอไปจอดรถก่อนได้ไหม?”
“ขอขึ้นไปห้องพี่ได้ไหมล่ะ?”บัตเตอร์ไม่ตอบแต่ถามกลับผมซะงั้น...แถมยังขอผมขึ้นไปบนห้องด้วย?
ห้องผมเนี่ยนะ?
ตั้งแต่ที่รู้จักกับบัตเตอร์มาผมก็ไม่เคยให้เขาขึ้นมาบนห้องเลยนี่นา
รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเลยแฮะ
แต่...คงไม่เป็นไรมั้ง?
“เอาสิ...ขึ้นมาได้แล้ว”ผมบอกบัตอร์ก่อนจะขับรถเข้ามาจอดข้างใต้คอนโดพร้อมกับบัตเตอร์ที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ...ผมไม่รู้ว่าทำไมบัอร์ถึงได้อารมณ์ดีแบบนั้นแค่ผมยอมให้ขึ้นห้องมันเป็นเรื่องที่น่ายินดีขนาดนั้นเลยเหรอ?
ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบหรอกนะ...บัตเตอร์บอกจะแสดงออกว่าดีใจกับเรื่องเล็กน้อยเสมอซึ่งบางครั้งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแต่ผมก็มักจะยิ้มตามรอยยิ้มนั้นไปเสมอ...ถ้าให้ยกตัวอย่างก็...บัตเตอร์มักจะยิ้มแก้มปริเมื่อผมบอกว่าจะตักข้าวให้หรือจัดเสื้อผ้าอะไรแบบนี้
มันเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ผมว่าควรจะทำให้ในฐานะแฟนพอมาเห็นรอยยิ้มที่ดีใจจนเว่อร์แบบนั้นมันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอายๆ
ตึ๋ง!
ผมพาบัตเตอร์ขึ้นมาจนถึงชั้น8ที่ผมอาศัยอยู่...ห้อง811คือห้องของผมเองแต่ละชั้นจะมีทั้งหมด12ห้องแบ่งเป็นฝั่งละ6ห้อง
“พี่คุณอยู่ห้องไหนครับ?”บัตเตอร์ถามระหว่างที่เดินมองซ้ายขวาด้วยความสนใจ
“811...ถึงแล้ว...ห้องนี้แหละ”ผมบอกบัตเตอร์ก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าห้องของตัวเองและไขกุญแจเข้าไป
“เข้ามาสิ”ผมหันไปบอกบัตเตอร์เมื่อผมถอดรองเท้าไว้หน้าตู้รองเท้าแล้วเดินเข้าไปแต่บัตเตอร์มองเข้ามาภายในแต่ยังไม่ยอมตามผมมาสักก็เลยต้องหันไปบอก
“...ขอรบกวนด้วยนะครับ”บัตเตอร์พึมพำเบาๆก่อนจะเดินตามผมเข้ามา
ผมเดินเข้ามาเรื่อยๆจนถึงห้องรับแขกขนาดเล็ก...นี่ถือว่าเป็นครั้งที่2ที่มีแขกเข้ามาในห้องผมเลยนะ...คนแรกคือบอสเพื่อนสนิทผมนั่นแหละ...เพราะผมไม่ค่อยจะชวนใครมาเท่าไหร่ห้องรับแขกเลยมีแค่โซฟายาวตัวเดียวกับโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆวางไว้ด้านหน้าพร้อมกับโทรทัศน์ขนาด27นิ้วที่วางอยู่บนโต๊ะที่ถูกขนาบข้างด้วยตู้หนังสือ2ตู้
“แคบๆหน่อยนะ...นั่งๆไปเลย”ผมบอกบัตเตอร์ก่อนจะเดินถัดออกไปอีกหน่อยแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของตัวเองแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นเสื้อธรรมดา
แกร็ก!
“ว้าว~...นี่ห้องพี่คุณเหรอครับ?”บัตเตอร์เปิดประตเข้ามาตอนที่ผมกำลังถอดกางเกงขายาวพอดี
“เฮ้ย!...ออกไปก่อนเลย!!”ผมตะโกนเสียงดังลั่นแต่บัตเตอร์ก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจเลยสักนิดแถมยังมองมาที่ผมก่อนจะค่อยๆไล่สายตามาหยุดที่ต้นขาผมเพราะกางเกงผมถูกปล่อยลงมาถึงข้อเท้าแล้ว...ผมรีบยกมือขึ้นมาบิดทันที
ไอ้เด็กลามกนี่!!
“พี่คุณจะอายทำไมละ?...ผมเห็นมาหมดแล้วน่า”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มๆซึ่งผมว่ามันน่าโดนชกสักหมัดเลยจริงๆ
เห็นมาหมดบ้าอะไรเล่า!!
“ไอ้เด็กบ้า!...บอกให้ออกไปไง!!”ผมบอกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแข็งๆ
“ไม่เอา...อยากมอหน้าแดงของพี่คุณแบบนี้นี่นา”
“บ้า!...ใครหน้าแดงกัน!”ผมตอบกลับไปทันที...จากที่อายอยู่แล้วยิ่งรู้สึกอายมากขึ้นไปอีก
บ้าจริง
“พี่คุณไง...ผมอยากฟัดพี่จังเลย”บัตเตอร์บอกก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาผมช้าๆ
“ไม่ให้”ผมตอบแทบจะทันทีแล้วถอยหลังไปตามสัณชาตญาณ...ผมรู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้สิ
กึก!
“เฮ้ยย!!...”ผมร้องเสียงหลงทันทีเมื่อขาผมพันเข้ากับกางเกงที่ถอดคาไว้ทำให้ตัวผมเซจนล้มลงไป
ตุบ!
“...”ผมแทบหยุดหายใจเลย...ดีนะที่ล้มลงบนเตียงน่ะ...เมื่อผมงยหน้าขึ้นไปก็ต้องชะงักเมื่อเห็นบัตเตอร์มองมาที่ผมด้วยแววตาที่เป็นประกายระยิบระยับ...สายตาของคนตรงหน้าเหมือนกำลังโลมเลียผมงั้นแหละแถมยังมองมาด้วยท่าทางที่เหมือนจะพอใจซะด้วยแล้วไอ้สายตานั่นน่ะจ้องอยู่ตรงไหนไม่ทราบครับ?
“อย่ามองนะ!!”ผมตะโกนดังลั่นแล้วรีบเด้งตัวขึ้นมาใช้มือของข้างปิดกางเกงในของตัวเองที่โผล่ออกมาจากเสื้อเชิตของตัวด้วยความอาย
ทำไมบัตเตอร์ต้องมาเห็นผมตอนบ้าๆแบบนี้ด้วยนะ
“ไม่มองได้ไงละครับ...พี่เล่นยั่วขนาดนี้ถ้าไม่มองผมก็ขาดทุนสิครับ”บัตเตอร์บอกผมด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์โดยที่สายตาของเขายังคงจับจ้องมาที่ผม
ผมละอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปจริงๆเลย
“คะ..ใครยั่วกัน?...เด็กลามกเอ้ย!!”ผมพูดเสียงดังก่อนจะมองหน้าบัตเตอร์อย่างโกรธๆ
ผมไม่ได้ยั่วสักหน่อย
“...พี่คุณรู้ใจผมดีชะมัด...ตอนนี้ผมน่ะกำลังคิดเรื่องลามกๆกับพี่อยู่เลย...พี่รู้ไหมว่าท่าทางของพี่มันยั่วยวนผมขนาดไหน?...ผมพยายามที่จะข่มใจอย่างสุดๆแต่พี่ก็ยังมาถอดกางเกงอ่อยผมอีก...”บัตเตอร์บอกผมก่อนจะค่อยๆขยับขึ้นมาบนเตียงที่ผมอยู่
“ไม่ได้อ่อยนะ!...ถอยไปเลยบัตเตอร์!!”ผมบอกบัตเตอร์เสียงดังก่อนจะถอยหลังไปเรื่อยๆจนตอนนี้หลังผมชนเข้ากับหัวเตียงแล้ว...ซวยแล้วไง?
“พี่คุณ...ท่าของพี่ตอนนอนแผ่อยู่บนเตียงมันกระตุ้นอารมณ์ผมสุดๆเลยรู้ไหม?”บัตเตอร์บอกผมก่อนจะใช้ลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอาเบาๆ...ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพที่โดนบัตเตอร์คร่อมอยู่
อีกแล้วเหรอ?
ทำไมพักหลังผมโดนคร่อมบ่อยจังเลยล่ะ?
“...”ผมไม่ตอบอะไรไปแต่พยายามที่จะหาทางหนีซึ่งผมคิดว่ามันคงไม่มี
“ผมอยากจะเข้าไปในตัวพี่จัง...แต่ผมรู้ว่าครั้งที่แล้วผมทำให้พี่รู้สึกไม่ดีไว้มากเพราะงั้นผมไม่คิดจะทำอะไรถ้าพี่ไม่ยอม...แต่ผมขอแค่กอดกับหอมแก้มได้ไหมครับ?”บัตเตอร์กระซิบถามเบาๆที่ข้างหูผมพร้อมกับจูบที่ใบหูผมก่อนจะผละออกแล้วมองหน้าผมด้วยรอยยิ้ม
นี่บัตเตอร์?...รู้ว่าผมรู้สึกยังไงอยู่งั้นเหรอ?
ก็จริงที่ตั้งแต่ที่คบกันมาบัตเตอร์ก็ไม่ได้ทำอะไรผมอีกเลย...ทำให้ผมคิดว่าเขาคงไม่ใช่เด็กที่หมกวุ่นกับเรื่องพวกนี้นักหรือเพราะวันที่โดนยาระบายออกซะเยอะจนไม่เหลือน้ำแล้ว...แต่ไม่คิดว่าความจริงจะเป็นแบบนี้...เขาใส่ใจผม
ใส่ใจในทุกๆเรื่อง
แล้วทำไมแค่กอดกับหอมผมจะยอมไม่ได้ล่ะ?...ถึงความจริงบัตเตอร์จะทำมันเป็นปกติอยู่แล้วก็เถอะ...ไม่เห็นต้องมาขอเลย
คนตอบอนุญาตมันอายนะ
“อืม”ผมครางในลำคอเบาๆเป็นการให้คำตอบ
หมับ!
“พี่คุณ...”บัตเตอร์ดึงผมเข้าไปกอดแน่นก่อนจะซุกตัวอยู่แถวๆคอผม
“...รอพี่สักพักละกันนะ”ผมพึมพำออกไปเบาๆก่อนจะกอดตอบบัตเตอร์...ความอบอุ่นที่แผ่ออกมาแบบนี้ผมละชอบจริงๆเลย
ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นก่อนจะซุกหัวเข้ากับคอของบัตเตอร์แล้วถูหัวกับไหล่ของคนตรงหน้าเบาๆ...บัตเตอร์อดทนเพื่อผมเพราะงั้นผมก็ไม่อยากให้รอนานนักหรอก
“พี่อ่า~...ยั่วผมอีกแล้ว”บัตเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นก่อนจะจูบเบาๆที่คอผมแล้วไล่ขึ้นมาที่ปลายคางก่อนจะไปที่แก้มและหน้าผากตามลำดับ
“อื้อออ~...บัตเตอร์”ผมครางออกมาเบาๆเมื่อบัตเตอร์จูบเบาๆที่ปากผมก่อนผละออกอย่างรวดเร็ว
“ไปกินข้าวกันดีกว่า...ก่อนที่ผมจะกินพี่คุณแทน”บัตเตอร์บอกผมแล้วลุกขึ้นนั่งข้างๆผม
กินข้าวเหรอ?
“เฮ้ย!!...กี่โมงแล้วเนี่ย?”ผมเด้งตัวขึ้นแล้วมองที่นาฬิกาข้อมือตัวเองทันที
6โมงแล้ว...ร้านที่จะไปใช้เวลาครึ่งชั่วโมงกว่าจะไปถึง...แปลว่าผมต้องออกจากบ้านตอน6โมงครึ่ง...ไม่งั้นไปสายแน่ๆและถ้าไปสายผมต้องโดนให้เลี้ยงต้อนรับที่บอสกลับมาแน่ๆแค่คิดกระเป๋าก็ลีบแล้ว
“มีอะไรเหรอพี่คุณ?”บัตเตอร์ถามผมด้วยความสงสัย
“พี่ต้องออกไปกินข้าวกับข้างนอกน่ะ...ลืมไปสนิทเลยโทษทีนะบัตเตอร์พี่คง...”
ตุบ!
พึ่บ!
“ใคร?!!”บัตเตอร์ผลักผมนอนลงบนเตียงก่องจะขึ้นคร่อมผมแล้วถามเสียงแข็งแทบจะทันที...ผมยังพูดไม่จบประโยคเลย...แถมสายตาที่แสดงออกมาหงุดหงิดนั่นทำให้ผมสงสัยเหลือเกิน
เมื่อกี๊ยังอารมณ์ดีอยู่เลย?
“เพื่อนพี่”สายตาที่บัตเตอร์มองมาทำให้ผมตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
“เพื่อน?...คนไหน?...ผมไม่เคยเห็นพี่จะมีเพื่อนเลย?”
“ไอ้เด็กปากเสีย!...ใครไม่มีเพื่อนกัน!!”ผมพูดขึ้นด้วยอารมณ์ที่เริ่มหงุดหงิด...คำพูดของบัตเตอร์หมายความว่าเห็นผมเป็นคนที่ไม่มีใครคบรึไง?
เดี๋ยวปั๊ดงดกอดหอมถาวรเลย!!
“พี่คุณ...ตอนนี้ผมไม่เล่น...ตอบมาว่าใคร?”บัตเตอร์บอกผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ก็เพื่อนที่พึ่งกลับมาจากการไปอบรมที่ต่างเทศน่ะ”ผมตอบออกไปตามตรง
“...แค่เพื่อนใช่ไหม?”บัตเตอร์นิ่งไปพักนึงก่อนจะถามผมต่อ
แค่เพื่อนใช่ไหม?
คำถามมันดูแปลกๆไหม?
ก็เป็นเพื่อนแล้วจะให้ตอบว่าไง?
คือผมไม่เข้าใจว่าบัตเตอร์ต้องการให้ผมตอบอะไรกลับไปกันแน่?
“อืม...ก็เป็นเพื่อน”ผมบอกบัตเตอร์พร้อมกับมองใบหน้าของคนตรงหน้าที่ขมวดคิ้วจนจะเป็นโบว์อยู่แล้ว
“ไม่ไป...ได้ไหม?”บัตเตอร์ถามผมเสียงอ่อย
“ทำไมล่ะ?”ผมถามกลับด้วยความอยากรู้...ทำไมถึงไม่อยากให้ผมไป?
“...ไม่รู้...ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละ...แต่ผมไม่อยากให้พี่ไปกับใครทั้งนั้นแค่คิดว่าพี่ต้องไปพูดคุยไปยิ้มให้กับคนอื่นผมก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว”บัตเตอร์บอกด้วยอย่างหัวเสียก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งหันหลังให้ผมแล้วขยี้หัวตัวแรงอย่างแรง
“...”ผมมองไปทางบัตเตอร์อย่างงงๆ...ทั้งคำพูดและท่าทางที่บัตเตอร์แสดงออกมาแบบนั้นมัน...หรือว่าจะ...
“หึงพี่เหรอ?”ผมเอ่ยถามเบาๆก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆบัตเตอร์มากขึ้น
“...ถ้าบอกว่าใช่...พี่จะโกรธผมไหม?”บัตเตอร์ถามผมเสียงอ่อยโดยไม่หันมาหาผม
“ไม่โกรธ...เป็นแฟนกันบัตเตอร์มีสิทธิที่จะหึง...แต่พี่จะบอกอะไรให้นะ...เพื่อนยังไงก็เป็นได้แค่เพื่อนไม่มีทางเป็นแฟนเหมือนกับที่บัตเตอร์เป็นแฟนพี่ได้...เพราะงั้น...”
หมับ!
“อย่าคิดมากนะครับ”ผมกอดบัตอร์เตอร์จากด้านหลังแล้วกระซิบบอกเบาๆ
“...พี่คุณ...ก็ได้...ผมให้พี่ไปแต่พรุ่งนี้พี่ต้องมารับผมไปทำงานด้วย...แลกกันไงได้ไหม?”บัตเตอร์เงยหน้าขึ้นมาถามผมก่อนที่สายตาของเราจะประสานกันอย่างตั้งใจ
“ได้สิ”ผมตกลงแทบจะทันที...เรื่องแค่นี้ไม่มีปัญาอะไรเลย
“...พรุ่งนี้ต้องมาค้างบ้านผมด้วยนะ”บัตเตอร์พูดต่ออีก
“ห๊ะ?...พรุ่งนี้ไม่ใช่วันศุกร์นะ”
อีกแล้วเหรอ?...ทำไมถึงชอบให้ผมไปค้างด้วยจังนะ
“ผมรู้...พี่ให้เวลาเพื่อนได้แต่ให้เวลาแฟนไม่ได้เหรอครับ?”บัตเตอร์ถามผมด้ววยน้ำเสียงงอนๆ
เอาแล้วไง?
แล้วพูดแบบนี้ผมจะกล้าปฏิเสธได้ยังไงล่ะ?
เด็กเจ้าเล่ห์เอ้ย!!
“...รู้แล้ว...ค้างก็ได้”ผมตอบกลับไปอย่างจำยอม
“เยส!!...งั้นผมกลับบ้านก่อนดีกว่า...จะนอนรอหน้าบ้านจนกว่าพี่คุณจะมารับเลย”บัตเตอร์ลุกจากเตียงแล้วหันมาบอกผมด้วยรอยยิ้มที่กลับมาเป็นปกติแล้ว
“นอนตากยุงไปละกัน!!”ผมสวนกลับแล้วลุกขึ้นบ้าง
“ฮะฮะฮะ...ถ้าผมป่วยพี่ต้องมาเฝ้าผมด้วยนะ...ไว้เจอกันพรุ่งนี้ครับ”บัตเตอร์บอกผมแล้วยกมือขึ้นบ๊ายบายแล้วเดินออกจาห้องผมไป
“...”ผมมองบัตเตอร์ไปจนลับสายตา...กว่าจะคุยกับบัตเตอร์รู้เรื่องก็ปาไป6โมงจะครึ่งแล้วไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อมันแล้วหากางเกงมาสวมก็พอ...ใช้เวลาประมาณ10นาทีผมก็ลงมาที่จอดรถก่อนจะขับออกไปที่ร้านซึ่งเป็นที่นัดหมายของผม
ร้านที่ว่าเป็นร้านอาหารกึ่งบาร์สถานที่ค่อนข้างกว้างขวางมาและดูหรูหรามีระดับพอสมควรแต่อาหารในเมนูนั้นกลับถูกกว่าคิดไว้พอสมควรทำให้ผมกับบอสมักจะมาที่นี่บ่อย...ความจริงผมก็ถูกบอสลากมานี่แหละเพราะคอนโดของหมอนั่นอยู่ข้างๆเดินมาไปกี่100เมตรก็ถึงแล้ว
ผมใช้เวลาไปเกือบค่อนคืนในการดื่มเป็นเพื่อนบอสที่เอาแต่เล่าประสบการณ์ที่ไปเจอมากจากประเทศอเมมริกาอย่างออกรสชาติ...มีทั้งเรื่องงานเรื่องเพื่อนหรือแม้แต่เรื่องผู้หญิง...ผมก็นั่งฟังบ้างเหม่อบ้างตอบกลับบ้างตามแต่จะสนใจกว่าจะฟังบอสเล่าจบก็ปาไปเกือบเที่ยงคืนแล้วผมก็เลยตัดสินใจนอนค้างที่คอนโดของบอสซะเลยแล้วพรุ่งนี้ค่อยออกเร็วหน่อยเพื่อไปรับบัตเตอร์
ส่วนเรื่องเสื้อผ้าไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงเพราะผมใส่เสื้อผ้าไซน์เดียวกันกับบอส...ความจริงบอสใส่ใหญ่กว่าผมหน่อยแต่ก็พอให้ผมใส่ได้แหละแม้ว่าจะหลวมนิดหน่อยก็เถอะ....ไว้พรุ่งนี้ผมค่อยกลับไปอาบน้ำแต่ตัวที่คอนโดอีกทีนึง
หวังว่าบัตเตอร์คงจะไม่โกรธที่ผมมาค้างห้องเพื่อนหรอกนะ
..............................................................................
สวัสดีคะ
มาอัพหลังจากไม่ได้อัพมาซะนาน
ตอนหน้าพี่คุณงานเข้าคะบอกได้เลย555+
เรื่องนี้มาอ่านทวนทีไรก็รู้สึกแปร่งๆ
ถ้าอัพจนจบแล้วจะทำการรีไรท์ใหม่อย่างด่วยเลยคะ
ซึ่งคาดว่าใกล้จบแล้ว
น่าจะจบพร้อมๆกับอีกเรื่องที่แต่งอยู่
นิยายสองเรื่องกำลังจะจบพร้อมๆกับแอบเศร้าเล็กๆแฮะ
ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจและคอมเม้นท์นะคะ
คำติชมที่ได้จะนำไปปรับปรุงคะ^^
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
บัตไม่โกรธพี่คุณหรอกมั้ง(?) 5555
รอดูต่อไปค่ะ
-
นับวันบัตเตอร์ก็ยิ่งจะกลายเป็นหมาน้อยช่างฟัดเข้าไปทุกทีๆ
ต้องหึงแน่ๆเลยไม่กลับห้องแบบนี้ :hao7:
ขอบคุณคนเขียนจ้า
-
บัตเตอร์อาจจะไม่โกรธแต่คงมีอาการงอนนิดๆ ให้พี่คุณตามง้อเสียล่ะมากกว่าค่า ><
-
โดนบัตเตอร์งอนแน่เลย :hao7:
-
หสเรื่องแร้วพี่คุณ~~~~~!!! หึหึ
-
ถ้ารู้ต้องโดนจัดหนักแน่พี่คุณ
-
เห้ยยยยยยยยย
ทำไมเซโครจะจบแล้วคะ ม่ายอาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
T T
งอแง*100เท่า
-
ถ้า บัตเตอร์ รู้ว่า พี่คุณ ไปนอนค้างที่อื่นจะต้องงอนหนักแน่ๆ เลย
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่17►►งานเข้า
“เจ้าคุณไหนบอกว่าจะรีบไปแต่เข้าไง?”
“....อื้ออ~...”สติที่หายไปของปภิณวิทย์เริ่มกลับเข้าร่างเมื่อได้ยินเสียงอะไรก็ไม่รู้ดังขึ้น
น่ารำคาญจริงๆเลย
ง่วงจะตายอยู่แล้ว....รู้ไหมว่าผมกว่าจะได้นอนมันกี่โมงแล้วน่ะ
“เจ้าคุณ...เฮ้!...ตื่นๆๆๆ...”เสียงปลุกดังขึ้นอีกครั้งพร้อมๆกับแล้วเขย่าตัวผมแรงๆ
“...อื้อ~...อะไร?....บอสเองเหรอ?...ขอผมนอนต่ออีกหน่อยเถอะ”ผมปรือตาขึ้นมามองก่อนจะเห็นบอสยืนตีหน้ายักษ์กอดอกมองผมอยู่
“เฮ้ย!!...ไหนบอกว่าจะรีบกลับไงนี่จะ7โมงแล้วนะเว้ย!”บอสพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เริ่มหงุดหงิด
หื้อ?...7โมง!
7โมงเช้า!
พรึ่บ!!
“7โมง!!!”ผมตะโกนลั่นแล้วเด้งตัวลุกขึ้นมาจากเตียงนอน
บอกได้แค่ว่าตอนนี้ผมตื่นเต็มตาเลยล่ะ
ผมต้องไปรับบัตเตอร์ไปทำงานแล้วตอนนี้ผมพึ่งตื่น
ให้สิ...กว่าจะขับรถไปถึงนู้นได้สายแน่ๆ
“ทำไมพึ่งปลุกเล่า!!”ผมหันไปขึ้นเสียงใส่บอสที่ยืนอยู่ข้างๆ
“พึ่งปลุกบ้าอะไร!!...ปลุกมาจะชั่วโมงแล้วเนี่ยะนอนกินบ้านกินเมือง!...รีบลุกได้แล้ว!!”บอสตอบกลับมาด้วยเสียงดังไม่แพ้กัน
“ชิ...ไปก่อนนะ”ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วคว้ากุญแจรถก่อนจะเดินออกไปจากห้องของบอสทันที...ห้องที่ผมนอนเมื่อกี๊ไม่ใช่ห้องนอนของบอสนะอย่างเข้าใจผิดเป็นห้องรับแขกต่างห่าก
ผมเหยีบคันเร่งเรียกได้ว่าเกือบมิด...ผมกลับมาถึงคอนโดตัวเองตอน7โมงเกือบ20เรียกได้ว่าผมวิ่งผ่านน้ำเลยทีเดียวดีนะที่ผมรีดเสื้อผ้าไว้แล้วสำหรับทั้งอาทิตย์ไม่งั้นคงต้องใส่ยับๆไป...ผมออกจากคอนโดเพื่อไปรับบัตเตอร์ตอน7โมง30กว่าๆ
อย่างน้อยก็ยังไม่สายน่า
ครื่นนนน~ ครื่นนนน~
“...รู้แล้วน่า”ผมพึมพำเบาๆเมื่อเสียงโทรศัพท์สั่นดังขึ้นที่กระเป๋ากางเกง
จะเป็นใครได้ละถ้าไม่ใช่บัตเตอร์
ผมขับรถไปจอดที่หน้าบ้านของบัตเตอร์ที่มีคนยื่นเล่นกับสุนัขทั้ง4ตัวอยู่...ไม่สิ...จะบอกว่าเล่นก็ไม่ถูกซะทีเดียวเมื่อเจ้าของพยายามชูโทรศัทพ์ขึ้นสูงๆเพื่อหนีสุนัขทั้ง4ตัวที่ทำท่าจะงับโทรศัพท์ด้วยใบหน้าที่ตื่นตกใจ
“คิก...”ผมขำเบาๆกับท่าทางแบบนั้นของบัตเตอร์...ถึงผมจะรับตอนนี้จะได้คุยกันไหมล่ะ?
“บัตเตอร์เดี๋ยวสายนะ”ผมกดเปิดกระจกก่อนจะตะโกนให้บัตเตอร์ได้ยิน
“...อ๊ะ!...พี่คุณ...แป๊บนึงนะครับ...โอ้ย!...อย่ากระโดดสิยูเนี่ยน...เจ็บนะ...เฝ้าบ้านดีๆละรู้ไหมเดี๋ยวตอนเย็นพี่คุณจะมาค้างด้วยนะ”บัตเตอร์บอกกับผมก่อนจะหันไปคุยกับสุนัขทั้ง4ตัวก่อนล๊อกประตูหน้าบ้านแล้วขึ้นมานั่งบนรถผม
“เหนื่อยเลยนะ”ผมพูดขึ้นหลังจากที่มองสภาพของบัตเตอร์ที่เต็มไปด้วยเหงื่อจากการเล่นกับสุนัขทั้ง4ตัว
“...ครับ...วันนี้รู้สึกว่าคึกกันสุดๆเลย...ว่าแต่ทำไมพี่มาช้าละครับ?”บัตเตอร์บอกผมแล้วถามต่อ
“ก็...ตื่นสายนิดหน่อย”ผมตอบบัตเตอร์ก่อนจะขับรถตรงไปที่บริษัท
ผมไม่ได้โกหกนะ
ก็ผมตื่นสายจริงๆนี่นา
“หื้ออ~...กลับดึกเหรอครับ?”บัตเตอร์ถามต่อ
“...อืม...ค่อนข้างดึกน่ะ”ผมเอ่ยออกไปโดยพยายามควบคุมไม่ให้เสียงตะกุกตะกัก
มีคนบอกว่าถ้าเราเริ่มโกหกครั้งนึงก็จะมีครั้งต่อๆไปตามมา...รู้สึกว่าจะจริงแฮะ...หรือผมควรจะบอกความจริงไปดีนะ...ที่ผมพยายามโกหกนี่มันเหมือนผมไปทำผิดอะไรร้ายแรงเลยนะทั้งๆที่ความจริงผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย
ใช้เวลาไม่นานผมกับบัตเตอร์ก็มาถึงบริษัทจนได้...ผมจอดรถก่อนจะเดินเข้าไปในบริษัทพร้อมๆกัน
“จริงสิ...เมื่อวานกลับไปมหาลัยเป็นไงบ้าง?”ผมหันไปถามบัตเตอร์บ้าง
“ก็เรียกไปประชุมน่ะครับ...เห็นว่าเดี๋ยวพวกรุ่นน้องจะมีการจัดงานเลี้ยงให้พวกผมที่จะจบด้วยก็เลยไปหาลือกันว่าเราจะตอบแทนรุ่นน้องยังไงดี...สุดท้ายเห็นว่าจะแสดงละครน่ะครับ”บัตเตอร์เล่าให้ผมฟังด้วยท่าทางเซ็งๆ
“แล้ว?...ทำไมทำท่าแบบนั้นล่ะ?”ผมถามบัตเตอร์อย่างสงสัย
เท่าที่ดูบัตเตอร์เป็นพวกที่ชอบงานรื่นเริงพวกนี้นี่นา...แล้วทำไมครั้งนี้ถึงทำท่าแบบนี้ล่ะ...แบบว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆเลย
“ก็...มีคนเสนอบอกว่าถ้าเป็นละครธรรมดามันดูจะน่าเบื่อไปเลยทำแบบสลับเพศน่ะครับ...เฮ่อ”บัตเตอร์ตอบผมอย่างเซ็งๆก่อนจะถอนหายใจออกมา
สลับเพศ?
แปลว่าผู้ชายให้แต่เป็นหญิง
ส่วนผู้หญิงให้แต่งเป็นผู้ชาย
อย่างนั้นสินะ...คิดสภาพบัตเตอร์แต่งหญิงแล้วก็...
“คิก...”ผมรีบปิดปากตัวเองทันทีแต่ดูท่าจะไม่ทันแล้วเพราะบัตเตอร์หันมามองผมตาขวางเลย
“มันไม่ใช่เรื่องตลกนะครับพี่คุณ!”บัตเตอร์บอกเสียงแข็งแถมยังทำหน้าตึงๆอีกด้วย
ตลกชะมัดเลย
“แล้วทำไมถึงอารมณ์เสียแบบนั้นล่ะ...ได้บทอะไรงั้นเหรอ?”ผมถามบัตเตอร์ออกไป
“...ไม่บอกได้ไหม?”บัตเตอร์ถามเสียงอ่อย
แบบนี้ก็ยิ่งน่าแกล้งน่ะสิ
“ไม่ได้”
“พี่คุณอ่า...ก็ได้ๆคณะผมเล่นเรื่องซินเดอร์เลล่า...ผมได้เป็นแม่เลี้ยง...”บัตเตอร์บอกผมด้วยเสียงอันเบาหวิวจนผมต้องตั้งใจฟังแต่พอรู้ว่าบัตเตอร์จะแสดงเป็นอะไรมันก็ยิ่งทำให้ผมหุบยิ้มไม่ได้
บัตเตอร์แสดงเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย!
โอ้ย...ใครกันที่คิดให้บัตเตอร์เป็นเนี่ย!!
“เหมาะดีนะ”ผมเอ่ยชม
“พี่คุณอ่า”
“ฮะฮะฮะ...”ผมหัวเราะกับท่าทางเด็กๆของบัตเตอร์ทำท่าเหมือนงอนผมอีกแนะ
“เจ้าคุณณณณณณณณ~”
หมับ!
“เฮ้ย!!!...”ผมสะดุ้งทันทีเมื่อถูกกระโดดกอดจากทางด้านหลังพร้อมๆกับเสียงตะโกนเรียก...ผมว่าทั้งบริษัทคงรู้ชื่อเล่นผมเพราะหมอนี่แหละแต่ก็ดีที่ไม่มีใครกล้าเรียก
“ปล่อยเลยบอส...อึดอัดนะ”ผมบ่นเสียงดังแล้วพยายามดิ้นให้หลุด
“ไม่ปล่อยๆ”บอสนตอบผมด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะกอดผมแน่นขึ้น
ให้ตายสิ!
“...พี่คุณ”เสียงของบัตเตอร์ดังขึ้นก่อนจะมองมาที่ผมกับบอสเขม็ง
“บอสปล่อย!”ผมเอ่ยเสียงแข็ง
“เออๆ...ชิ...ไม่สนุกเลย”บอสว่าอย่างเซ็งๆก่อนจะปล่อยผม...บอสรู้ดดีว่าน้ำเสียงแบบไหนที่เล่นได้หรือควรหยุดเล่นเพราะหมอนั่นเคยทำผมโกรธมาแล้ว
“บัตเตอร์”ผมเรียกพร้อมกับเดินไปหาบัตเตอร์
“ใคร?...ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?”บัตเตอร์ขึ้นเสียงแล้วชี้ไปทางบอสที่มองมาอยู่
“อ้าวๆ...ชี้นิ้วใส่ผู้ใหญ่แบบนี้ได้ไง?”บอสเองก็มองมาที่บัตเตอร์ก่อนที่ทั้งคู่จะจ้องหน้ากันเขม็ง
เอาเข้าไปสิ!
“พอทั้งคู่นั่นแหละ”ผมพูดพร้อมกับเดินเข้าไปแทรกระหว่างบัตเตอร์และบอส...ขืนทะเลาะกันที่นี้ได้ถูกเรียกขึ้นไปพบท่านประธานโดยตรงแน่
แล้วคนที่ต้องแก้ตัวให้จะเป็นใครล่ะถ้าไม่ใช่ผม
“พี่คุณก็ตอบผมมาก่อนสิว่ามันเป็นใคร?!”บัตเตอร์พูดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้แล้วมองบอสอย่างเอาเรื่อง
“พ่อแม่ไม่สอนมารยาทให้รึไงไอ้หนู?”บอสพูดต่อด้วยน้ำเสียงตักเตือนอย่างชัดเจน
“ว่าไงนะ?”บัตเตอร์ง้างมือขึ้นเตรียมชกบอสเต็มที่แต่ผมจับบัตเตอร์เอาไว้แน่น
เอาแล้วไง
ผมว่างานเข้าแน่ๆเลย
“อย่าเรียกบอสว่ามันบัตเตอร์”ผมบอกบัตเตอร์เสียงเรียบ
เวลาทำผิดก็ควรที่จะถูกตักเตือนไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม
“...พี่คุณ”บัตตอร์เรียกผมเสียงแผ่วแล้วมองมาด้วยแววตาที่สั่นระริก
“หึ...สั่งสอนสักหน่อยก็ดีนะเจ้าคุณ”บอสหันมาคุยกับผมแล้วเหลือบมองบัตเตอร์ที่จ้องเขม็งมาทางนี้
“บอส...นายเองก็ไม่ควรพูดแบบนั้นเหมือนกัน...ลูกทุกคนถูกพ่อแม่สั่งสอนมาทั้งนั้นไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิไปว่าถึงพ่อแม่”ผมบอกกับบอสด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดียวกับที่บอกบัตเตอร์
ผมสังเกตว่าพนักงานหลายคนเริ่มมองมาทางนี้ด้วยความสงสัยแล้วแต่พอเห็นว่าผมยืนอยู่ก็สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะก้มหัวเล็กน้อยแล้วเดินจากไป
“ชิ...ก็เด็กนั่นมันเริ่มก่อน”บอสพูดขึ้นแล้วหันไปมองหน้าบัตเตอร์อย่างเอาเรื่อง
“แต่นายเป็นผู้ใหญ่ไม่ควรจะเออออตามแบบนี้”ผมบอกต่อ
“เออๆ...กูผิดก็ได้แล้วไอ้เด็กนี่เป็นอะไรกับมึงอ่ะ?”บอสบอกปัดๆแล้วถามผมด้วยแววตาที่อยากรู้
แล้วผมควรจะบอกว่าเป็นอะไรดีล่ะ?
ก็จริงอยู่ที่ผมกับบัตเตอร์เป็นแฟนกันแต่การที่จะให้บอกใครจ่อใครแบบนั้นมันจะดูไม่ดีต่อบัตเตอร์รึเปล่า?
เพราะบัตเตอร์ยังเป็นแค่นักศึกษาอยู่...ผมคิดว่าไม่ควรจะบอกใครเพื่อตัวบัตเตอร์เอง
“...ลูกน้อง...คนสนิท”ผมบอกออกไปตามที่นึกได้
จะให้บอกว่าเป็นรุ่นน้องมาก็ดูจะห่างไปไหมอายุน่ะ?
ความจริงจะบอกว่าเป็นน้องก็ได้อยู่หรอกแต่บอสรู้ว่าผมมีแค่พี่สาวเพราะงั้นผมได้ถูกถามยาวแน่ๆก็เลยตอบว่าเป็นลูกน้องแต่ถ้าเป็นลูกน้องธรรมดาคงไม่ค่อยดีเลยเติมคำว่าคนสนิทเข้าไปด้วย
“พี่คุณ!!!”บัตเตอร์เรียกผมเสียงดังลั่นพร้อมๆกับจ้องผมด้วยแววตาโกรธๆ
“อ้อ!...ลูกน้องนี่เอง...ช่างเถอะๆ...ไปทำงานดีกว่า...เออใช่...เจ้าคุณลืมของอะไรรึเปล่า?”บอสถามผมก็จะยิ้มที่มุมปากอย่างน่าถีบ
ถ้าพูดแบบนี้แปลว่าต้องมีอะไรแน่ๆ
ผมรีบล้วงเข้าไปในกางเกงอย่างรวดเร็ว...กุญแจรถอยู่....โทรศัพท์มือถือมี...สมุดโน้ตเล่มเล็กกับปากกาก็ยังอยู่ดี...แล้วอะไรล่ะของที่ผมลืมไว้น่ะ?
“อ๊ะ!...กระเป๋าเงิน?!”ผมพูดขึ้นเมื่อหากระเป๋าเงินไม่เจอ
“ปิ๋งป่อง~...นี่ถ้าไม่ทักคงไม่รู้ใช่ไหมเนี่ย?...บ๊องจริงๆเลยนะ...เลิกนิสัยวางกระเป๋าเงินที่อ่างล้างหน้าก่อนจะอาบน้ำได้แล้วคราวหน้าได้หายจริงๆหรอก”บอสบอกผมก่อนจะยื่นกระเป๋าเงินสีดำสนิทมาให้ผมก่อนจะยิ้มให้
“กระเป๋า...อยู่ที่?”
“อ้าว!...จะที่ไหนล่ะก็ห้องน้ำคอนโดกูไงเมื่อคืนมึงคงรีบอาบน้ำละสิกลัวกูนอนก่อนรึไง?”บอสพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก
“บ้าสิ!...ไปทำงานเลยไป!!”ผมรีบไล่บอสทันทีพูดเล่นอะไรแบบนี้เนี่ย
“ครับๆ...อ้อ...อย่าลืมไปเอาเสื้อผ้าที่ถอดไว้ที่ห้องกูล่ะหรือจะให้เก็บไว้คราวหน้าจะได้ไม่ต้องยืมเสื้อกูอีก”บอสหันกับมากถามอีกครั้งนึง
“เออๆ...จะทำอะไรก็ทำเถอะ”ผมบอกปัดๆอย่างเซ็งๆ
“งั้นไว้ห้องกูละกันคราวหน้ามาค้างใหม่นะเจ้าคุณณณณณ~”บอสบอกก่อนจะเรียกชื่อผมยานๆ
“บอกว่าอย่าเรียกชื่อนั้นที่บริษัทไง!!!”ผมตะโกนไล่หลังบอสไปอย่างหงุดหงิด
บอกกี่ครั้งก็ไม่เคยจำ
น่าโมโหจริงๆ
“...อ่อ....บัตเตอร์”ผมบอกเงียบเสียงลงเมื่อหันกลับมามองบัตเตอร์ที่จ้องมาทางผมเขม็งด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน
ในหัวผมประเมินเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทันที
งานเข้าของจริงละทีนี้
บัตเตอร์เข้าใจผมผิดแน่ๆเลย
“บัตเตอร์...คือ...”
“พี่โกหกผม!”บัตเตอร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามระงับอารมณ์
“ไม่นะ...คือ...”
“พี่ไปค้างกับมันมาแถมยังนอนด้วยกันอีก!....พี่ทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง?พี่เห็ผมเป็นตัวอะไร?....ไหนพี่บอกว่าเพื่อนก็เป็นได้แค่เพื่อนไง?!!”บัตเอตร์ถามผมรัวๆน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโมโห โกรธหงุดหงิดและไม่เข้าใจปะปนกันไปหมดจนผมรู้สึกอึดอัด
“คือพี่...”
“แล้วชื่อของพี่น่ะ!...พี่ไม่คิดจะบอกผมเลยใช่ไหม?...กว่าพี่จะยอมให้ผมเรียกว่าพี่คุณผมก็แทบแย่แล้วแล้วหมอนั่นมันได้เรียกชื่อพี่ที่ผมไม่เคยรู้!!...พี่จะบอกว่าผมไม่จำเป็นต้องรู้ใช่ไหมล่ะ?...ผม...ฮึ้ย!!!...”บัตเตอร์พูดขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยที่กำมือแน่นก่อนจะวิ่งออกไปจากบริษัท
“บัตเตอร์!!!”ผมตะโกนแล้วพยายามวิ่งตามไปแต่บัตเตอร์เร็วกว่าผมมากทำให้ผมคาดสายตาไปอย่างง่ายดาย
นี่ผมจะทำยังไงดี?
เพราะคำโกหกของผมทำให้บัตเตอร์ต้องรู้สึกแย่แบบนั้น
ถ้าผมเลือกที่จะบอกความจริงทุกอย่างแต่แรกทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้ใช่ไหม?
“บ้าเอ้ย!!...”ผมสถบออกมาอย่าลืมตัว
นี่ผมควรจะทำยังไงต่อไปดีนะ?
ทำยังไงให้บัตเตอร์หายโกรธผมและฟังที่ผมอธิบายว่าเรื่องมันไม่ใช่อย่างที่เขาคิดเลยสักนิดเดียว…
ผมควรทำยังไงดี?!!
.............................................................................
สวัสดีคะ
ห่างหายการอัพไปนานทั้งสองเรื่องเลย
ตอนแรกกะจะอัพเรื่องนี้ตั้งแต่วันเสาร์แต่คอมดันเป็นอะไรสักอย่างเปิดเรื่องนี้ไม่ได้(เป็นหลายเรื่องเลย)
สงสัยต้องลงโปรแกรม
ที่ลงครั้งนี้ได้ถือว่าโชคช่วยมากที่เปิดติด
สำหรับตอนนี้รู้สึกเหมือนมาสั้นๆ(555+)
ตอนหน้ามารอดูว่าพี่คุณจะทำไง?
บัตเตอร์จะหายงอนไหม?
หรือจะมีอะไรเกิดขึ้น?
ใครหวังncบอกได้ว่าต้องรอตอนจบนู้นเลยคะแต่ก็ใกล้จบแล้วล่ะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจนะคะ :mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
:hao7: งานเข้าเต็มๆค่ะพี่เจ้าคุณเจ้าขา
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ ได้อารมณ์ประมาณหมาตัวโตสะบัดหน้าใส่เจ้าของเลยอ่า
รีบๆง้อน้องเลยนะ คำว่ารุ่นน้องคนสนิทนี่มันไม่จี้ดเท่าที่โดนโกหกเลยน้า
-
งานเข้าแล้วพี่คุณ บัตเตอร์อ่อนไหวเรื่องพี่คุณเสมอ
-
บัตเตอร์เชื่อใจพี่คุณหน่อยสิ พี่คุณก้แสดงให้ชัดเจนหน่อยสิ สงสารยัตเตอร์ เข้าใจผิดใหญ่เลย
-
รู้งี้พูดความจริงตั้งแต่แรกก็ดี..ใช่ไหมคะพี่คุณ ^^
-
พี่คุณคะ พูดคสามจริงดีที่สุดค่ะ
ถ้ามัวแต่แคร์คนอื่นมากกว่าที่เรารัก และรักเรา
สุดท้ายจะเสียเค้าไปนะคะ
-
◣♥◥อาณาเขตรักที่18►►มาอยู่ด้วยกันนะ
ปึก!
“โธ่เว้ย!!...”เด็กหนุ่มนามปิณชาน์ยกมือชกเข้าที่ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆก่อนจะสถบออกมาอย่างหมดความอดทนในใจผมตอนนี้มันรู้สึกสับสนวุ่นวายไปหมดไม่รู้เลยว่าควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดี
ผมโกรธพี่คุณ!
ผมโมโหพี่คุณ!
ผมงอนพี่คุณ!
ผมหวงพี่คุณ!
ผมหึงพี่คุณ!
นี่ผมควรจะทำยังไงกับความหงุดหงิดนี้ดีนะ!!
จะต้องระบายมันออกมายังไง?
แค่รู้ว่าพี่คุณที่ผมคิดเสมอว่าผมเรียกได้คนเดียวกลับมีคนอื่นเรียกชื่อนั้นได้อยู่อีกแถมยังเป็นชื่อเล่นเต็มที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยด้วย...ทำไมพี่คุณถึงไม่บอกผม?
ผมไม่ควรที่จะรู้?
พี่ไม่อยากให้ผมเรียก?!
หรือพี่อยากเก็บไว้ให้ไอ้หมอนั่นเรียกได้คนเดียว?!
ยิ่งคิดก็หงุดหงิด!!
“...พี่เจ้าคุณ...ไม่สิ!...พี่เขาคงไม่อยากให้เราเรียกแบบนั้น”ผมพึมพำเบาด้วยความรู้สึกเศร้าๆที่เกิดขึ้นภายในหัวใจ
จริงๆก็ไม่ได้อยากจะเรียกว่าพี่เจ้าหรอกแค่พี่คุณเฉยๆก็ดีแล้วคุ้นปากกว่าด้วย
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่คุณถึงโกหกผม...พี่เขาไม่บอกว่าไปนอนค้างที่คอนโดหมอนั่น...เท่าที่ผมฟังๆดูพี่คุณกับหมอนั่นต้องนอนห้องเดียวกันแน่ๆ...พอคิดว่าจะมีคนอื่นที่ได้เห็นผิวขาวๆของพี่คุณนอกจากตัวเองมันก็ยิ่งทำให้ผมอารมณ์ขึ้นแต่เหตุผลที่ผมหงุดหงิดมากขนาดนี้
ไม่ใช่เพราะหมอนั่นที่พูดจากวนประสาทผม!
ไม่ใช่เพราะพี่คุณที่โกหกผม!
แต่เป็นตัวเอง!!
ตัวเองที่ไม่เคยรู้ถึงนิสัยของพี่คุณ!!
สิ่งที่หมอนั่นพูดเหมือนกับว่ารู้จักนิสัยของพี่คุณดี...ไม่เหมือนกับผมที่ไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง...ผมไม่เคยสังเกตถึงนิสัยเล็กๆน้อยอย่างพี่คุณมักจะวางกระเป๋าเงินไว้ที่อ่างล้างหน้าก่อนอาบน้ำ...เป็นครั้งแรกที่ผมฟังเรื่องของพี่คุณจากปากคนอื่นแล้วนั่นเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบเลย
ไม่ชอบเลยจริงๆ
พี่คุณเป็นของผม
เป็นของผมคนเดียวเท่านั้น...เพราะงั้นคนที่รู้จักพี่คุณดีที่สุดต้องเป็นผมสิ...
ทั้งๆที่ผมเคยคิดแบบนั้นแทนแต่พอได้รู้ความจริงว่าสิ่งที่ผมได้รู้มันช่างเล็กน้อยเหลือเกินมันยิ่งทำให้ผมโกรธตัวเองและพาลไปโกรธพี่คุณจนวิ่งหนีออกมาอย่างหน้าอับอายแบบนี้
พอผมเริ่มตั้งสติได้ผมก็อยากจะชกหน้าตัวเองจริงๆ
ผมรู้ตัวเลยว่าทำเรื่องงี่เง่าลงไปมากแค่ไหน?
“บ้าเอ้ย!!...นี่เราทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย?!”ผมด่าตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งตรงเก้าอี้สาธารณะ...ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าวิ่งมาถึงนี่ได้ยังไง...จำได้แค่ว่าผมไม่พร้อมที่จะคุยกับพี่คุณในตอนนั้นจริงๆ
ใบหน้าและน้ำเสียงของพี่คุณที่ตะโกนเรียกพร้อมกับวิ่งตามผมมายังติดอยู่ในความทรงจำ...ผมทำให้พี่คุณต้องมาคิดมากไปด้วยแท้ๆ...
ผมปล่อยให้อารมณ์มันเข้ามาเป็นใหญ่และเลือกที่จะหนีปัญหา
ถ้าผมยอมหยุดและหันกลับไปฟังที่พี่คุณอธิบายมันอาจจะไม่ต้องมาลงเอยที่ผมนั่งเครียดอยู่แบบนี้ก็ได้...ผมอยากกลับไปคุยกับพี่คุณเดี๋ยวนี้เลย
สวนสาธารณะที่ผมอยู่ตอนนี้อยู่ไม่ไกลมากจากบริษัทเดินไปไม่ถึง10นาทีก็ถึงแล้วแต่ผมยังไม่มีหน้าไปพบพี่คุณในตอนนี้น่ะสิ...ถ้าผมเข้าไปหาพี่เขาในห้องแล้วจะให้ผมบอกว่าอะไร?
‘ผมพร้อมจะฟังสิ่งที่พี่จะบอกแล้วครับ’
งั้นเหรอ?
ผมไม่หน้าด้านขนาดนั้นหรอก
อย่างน้อยผมต้องเข้าไปขอโทษพี่เขาก่อน
บอกพี่คุณว่าผมขอโทษที่ทำตัวงี่เง่าแบบนั้นใส่พี่ไป
ตอนนี้พี่คุณอาจจะมองผมว่าเป็นแค่เด็กที่เอาแต่ใจคนนึง...ถ้าพี่คุณมองผมเป็นแบบนั้นแล้ว
เกิดไม่ชอบขึ้นมาล่ะ?
พี่เขาจะขอเลิกกับผมไหม?
“ผมไม่ยอมหรอกนะ...”ผมไม่ยอมเลิกกับพี่แน่ๆ
ไม่มีวันเด็ดขาด...ต่อให้พี่คุณจะไม่ชอบนิสัยเด็กๆแบบนี้ผมก็คงทำได้แค่ปรับปรุงตัวให้เป็นไปตามที่พี่เขาต้องการเท่านั้น...ตอนนี้ผมไม่เหลือใครให้รักแล้วนอกจากพี่คุณ
ทุกคนที่ผมรักได้จากผมไปหมดแล้วถ้าพี่คุณจากผมไปอีกคนแล้วผมจะเหลืออะไรล่ะ?
“พี่คุณ...พี่คุณ...พี่คุณ”ผมซุกหน้าลงที่ฝ่ามือตัวเองก่อนจะเรียกชื่อของพี่คุณซ้ำไปซ้ำมา
อยากเจอจังเลย
พี่คุณ
“บัตเตอร์!!”
“...”ผมเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงทันที...คนที่จะเรียกชื่อผมแบบนี้มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น
“พี่คุณ..”ผมพึมพำชื่อของคนตรงหน้าที่ยืนหอบแฮ่กอยู่ตรงหน้าผม...ใบหน้าของพี่คุณแดงก่ำและมีเหงื่อออกเยอะมากเสียงหอบหนักๆที่ผมได้ยินทำให้ผมรู้เลยว่าพี่คุณต้องวิ่งตามหาผมแน่ๆ
ทั้งๆที่ผมวิ่งหนีพี่เขาแท้ๆแต่แทนที่พี่คุณจะไม่สนใจแล้วขึ้นไปทำงานต่อก็ได้แต่พี่เขาเลือกที่จะวิ่งออกมาตามผม...
ตามผมมาถึงที่นี่
หมับ!
“พี่คุณ...ผมขอโทษ...ขอโทษนะครับ”ผมวิ่งเข้าไปกอดพี่คุณไว้แน่นทันที....กลิ่นเหงื่ออ่อนๆกับเสียงหอบเบาๆทำให้หัวใจผมมันพองโตและเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ
พี่คุณเป็นห่วงผม
พี่คุณยังสนใจผมอยู่
“บัตเตอร์...แฮ่ก!....บัตเตอร์...พี่ก็ขอโทษเหมือนกันนะ”พี่คุณบอกผมดวยเสียงหอบๆก่อนจะกอดตอบผมแน่นแล้วซุกหน้าลงที่ต้นคอผมแล้วถูเบาๆ...เหมือนกับพี่คุณกำลังอ้อนผมอยู่เลย
นี่พี่เขากำลังง้อผมอยู่ใช่ไหม?
“...พี่คุณ”ผมรักคนที่อยู่ในอ้อมกอดตอนนี้มากเหลือเกิน...มากจนไม่อยากปล่อยให้หลุดมือไปไหนอยากจะอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา
“บัตเตอร์...ฟังพี่ก่อนนะ...พี่ไม่ได้ทำอย่างที่บัตเตอร์คิดนะ....พี่ขอโทษที่โกหกไปแบบนั้นพี่ไม่มีข้อแก้ตัวจริงๆแต่พี่ไม่ได้นอนกับบอสจริงๆนะ...ถึงจะนอนค้างที่คอนโดบอสแต่พี่นอนแยกห้องกันไม่ได้นอนด้วยกันเลย...”พี่คุณอธิบายให้ผมฟังด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรนจนผมรู้สึกได้
“...”ผมพึ่งเคยเห็นพี่คุณดูร้อนรนแบบนี้เป็นครั้งแรก
“แล้วก็เรื่องชื่อ...พี่ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเลยนะแต่พี่ก็ไม่รู้ว่าควรจะบอกไปดีไหม?...อยู่จะให้มาบอกมันก็ดูแปลกๆพี่ก็เลยปิดเงียบมาแบบนี้...ขอโทษที่ทำให้บัตเตอร์เข้าใจผิด...ขอโทษที่ทำให้รู้สึกแย่แบบนี้นะ...พี่มีแฟนแค่คนเดียวคือบัตเตอร์นะ”พี่คุณอธิบายต่อพร้อมๆกับกระชับกอดผมแน่นขึ้นเรื่อยๆ
ทุกสิ่งที่พี่คุณพูดมันทำให้หัวใจผมเต้นถี่รัวด้วยความสุขที่เกือบจะล้นทะลัก...ผมรับรู้ได้ถึงน้ำเสียงของพี่คุณที่แสดงออกมาว่าพี่เขานึกถึงผมมากแค่ไหนเพียงแค่นี้มันก็เพียงพอแล้วล่ะ
ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว
“พี่คุณ...ผมเรียกชื่อเล่นจริงๆของพี่ได้ไหม?”ผมถามออกไปเบาๆแล้วจูบเบาๆที่ต้นคอของพี่คุณ...ถึงจะอยู่ในที่สาธารณะแต่ผมก็อดใจไว้ไม่ไหวหรอกนะก็ตัวพี่ทั้งนุ่มทั้งหอมแบบนี้นี่นา
“ได้สิ”พี่คุณตอบผมกลับมาในทันทีด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีความลังเลด้วยกันสักนิด
มันทำให้ผมมีความสุขมาก...พี่คุณยอมให้ผมเรียกชื่อของพี่เขาแล้ว
“พี่เจ้าคุณ”ผมเรียกชื่อของพี่เขาออกมาเป็นครั้งแรก
“อืม...แต่อยู่ที่บริษัทเรียกแค่พี่คุณเหมือนเดิมได้ไหม?”พี่คุณถามผม
“ทำไมละครับ?”ผมถามกลับไปด้วยความสงสัย
“ก็พี่ไม่อยากให้คนในบริษัทรู้น่ะแค่บอสเรียกคนเดียวก็อายพนักงานจะตายอยู่แล้ว”พี่คุณตอบผมเสียงเบา
“แปลว่าหมอนั่นเรียกได้แต่ผมไม่ได้เหรอครับ?”ผมพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ...ความจริงผมไม่ได้งอนพี่เขาจริงๆหรอกนะแค่อยากลองแหย่เล่นๆเท่านั้นเอง
“ไม่ใช่นะ...พี่ก็แค่...ก็ได้...เรียกตามใจเลย”พี่คุณพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปลงๆทำให้ผมแอบยิ้มกว้างออกมาแล้วกอดพี่คุณแน่น
พี่คุณตอนนี้เหมือนจะยอมผมทุกอย่างเลยแฮะ
หื้อ?...ยอมทุกอย่าง?
จริงสิ
ลองดูหน่อยก็ไม่เสียหายนี่นา
“พี่คุณ....ผมขออะไรอีกสักอย่างได้ไหม?”ผมกระซิบเบาๆแล้วจูบที่ขมับของพี่คุณก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมกอดออกแล้วจ้องหน้าพี่คุณอย่างอ้อนวอน
“...อะไรล่ะ?”พี่คุณนิ่งไปแป๊บนึงก่อนจะถามผม
“พี่ย้ายมาอยู่กับผมได้ไหมครับ?”ผมถามออกไปด้วยใจที่ลุ้นระทึก
ผมอยากให้พี่คุณย้ายมาอยู่กับผมที่บ้าน...ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงจะมีเวลาร่วมกับพี่คุณมากขึ้นและถ้าเป็นแบบนั้นผมว่าตัวเองคงจะลดอาการหึงหวงลงแน่ๆเพราะถึงพี่คุณจะออกไปดื่มกับเพื่อนคนไหนสุดท้ายพี่คุณก็จะกลับมานอนกับผมอยู่ดี
แค่คิดแบบนั้นผมก็อารมณ์ดีสุดๆเลยล่ะ
เหลือแค่คำตอบของพี่คุณเท่านั้นเอง
“...ย้ายเหรอ?...อ่อ...ไม่ย้ายได้ไหม?คือพี่...”
“ผมทนไม่ได้แน่ๆถ้าต้องปล่อยให้พี่ไปนอนค้างกับคนอื่นแบบนั้นผมไม่ชอบเลยจริงๆ...ผมหวงพี่คุณ....ผมหึงพี่คุณ...และผมอยากอยู่กับพี่คุณให้นานๆนี่...ไม่ได้เหรอครับ?”ผมรีบพูดแทรกด้วยน้ำเสียงเศร้าๆทันทีที่รู้ว่าพี่คุณจะปฏิเสธ
“อ่อ...พี่...”พี่คุณทำหน้าเหมือนกำลังคิดหนัก
“...”ผมเองก็ไม่ได้เร่งรัดอะไรเพียงแค่ทำหน้าหง๋อยๆเท่านั้น
“...ก็ได้...แต่..”
หมับ!
“ขอบคุณครับๆ...มาอยู่ด้วยกันนะครับพี่คุณ”ผมคว้าตัวพี่คุณมากอดแน่นอีกครั้งทันทีที่พี่เขาตอบตกลง...ตอนนี้ผมมีความสุขที่สุดเลย
มีความสุขมากๆจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
หลังจากนี้ผมจะได้อยู่กับพี่คุณในทุกๆวัน
ได้นั่งเล่นดูโทรทัศน์กับพี่คุณ
ได้กินอาหารด้วยกันทั้ง3มื้อ
และได้นอนกับพี่คุณในทุกๆวัน
“...ดะ..เดี๋ยวบัตเตอร์...พี่บอกว่ามีแต่ไงเล่า?!!”พี่คุณพยายามดิ้นก่อนจะพูดขึ้นเสียงดัง
“แต่อะไรครับ?”ผมถามพี่คุณออกไปโดยยังไม่ยอมคลอยอ้อมกอดออก
“แต่..ต้องนอนแยกห้องกันนะ”พี่คุณบอกผมเสียงนิ่ง
“พี่คุณณณ~...ไม่เอานะผมอยากนอน...อุ๊บ!...”ผมยังพูดไม่จบก็โดนพี่คุณเอามือมาปิดปากซะงั้น
“จะพูดบ้าอะไรในที่สาธารณะห๊ะ!...ถ้าอยากให้พี่ไปอยู่ด้วยต้องนอนแยกห้องไม่งั้นพี่จะกลับไปนอนคอนโดตัวเอง!!”พี่คุณเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดแล้วเดินนำผมออกไป
“โหย~...พี่คุณณณ~...อย่าทำแบบนี้กับผมสิครับ”ผมตะโกนพร้อมกับวิ่งตามพี่คุณไปด้วยรอยยิ้ม
ถ้าพี่คุณคิดว่าจะหนีผมพ้นก็ลองดูสิ
เมื่อพี่เข้ามาอยู่ในบ้านผมแล้วอย่าหวังเลยว่าผมจะยอมให้พี่กลับไปนอนที่คอนโดนั้นอีกน่ะ
................................................................................
สวัสดีคะ
มาอัพต่อแล้วนะคะ
เหลืออีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้ว
เรื่องนี้เขียนไว้จนจบนานแล้วทุกครั้งที่กลับมาอ่านก็จะรู้สึกขำที่ตัวเองแต่งออกมาแบบนี้
ทั้งพี่คุณขี้โวยวายแต่ใจดีทั้งบัตเตอร์ที่ขี้อ้อนและเจ้าเล่ห์
รู้สึกว่าตัวละครนี้เป็นเอกลักษณ์มากจริงๆ
ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจและคอมเม้นท์ให้นะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าคะ^^
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
บัตเตอร์กระดิกหางพับๆเชียวนะ แหม ถ้าไม่แยกห้องก็โดนหมาหื่นแทะทุกคืนน่ะสิ
พี่คุณมองการณ์ไกลมาเชียว :hao6:
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า รอตอนจบหวานๆนะคะ
-
หุหุหุหุ.........แกก็เจ้าเล่ห์ไม่เบานะไอ้เนย 5555
-
แยกห้องก็เท่านั้นล่ะค่ะพี่คุณ อย่าลืมสิคะว่าบัตเตอร์มีกุญแจสำรอง~~ ไขได้ทุกห้องสบายใจเขาเลยเชียวล่ะ :laugh3:
-
เราว่าแยกหรือไม่แยกผลก็ไม่ต่างกันหรอกค่ะ เพราะน้องบัตเตอร์คนเจ้าเล่ห์ต้องมีวิธีให้อยู่ห้องเดียวกันแน่ๆ เราว่านะ
-
จะจบซะแล้วสนุกมากเลย
น้องบัตขอให้ฟัดพี่คุณได้นะคะ 5555555
-
แน่ะๆๆๆ เจ้าเล่ห์จิงๆนะบัตเตอร์~~~!!!
-
อยากให้มีตอนน้องๆของบัตเตอร์ออกมาเยอะๆบ้างอะ คิดถึง
-
ง้อหนักๆนะคะพี่เจ้าคุณ ทำน้องบัตเตอร์เสียขวัญขนาดนี้ 55555555
-
น่ารักมุ้งมิ้งมากครับ 5555555
โอ้ยยยยยย พี่คุณณณณ :o8:
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่19►►ความสุข
ก็อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ปภิณวิทย์ที่กำลังมองหน้าจอคอมอยู่ละสายตาออกมาแล้วมองที่ประตูห้องอย่างสงสัย...วันนี้เป็นเช้าของวันศุกร์ที่ผมต้องมานั่งหัวหมุนตั้งแต่เช้าเพราะมีการประชุมอย่างกระทันเรื่องสินค้าตัวใหม่ที่อยู่ในขั้นทดลอง...ทางบริษัทได้ปล่อยสินค้าไปเมื่อหลายเดือนก่อนกระแสตอบรับนั้นดีมากทำให้วันนี้ได้มีการเรียกประชุมอย่างกระทันหันแต่ทุกอย่างคงจะโอเคถ้าไม่ติดที่ทางบริษัทยังไม่ได้ติดต่อกับทางเจ้าของปัจจัยการผลิต ผมเลยต้องรีบส่งงานแล้วดำเนินการอย่างเร็วที่สุด
เพราะเหตุนั้นผมเลยต้องมานั่งดูข้อมูลที่ทางบริษัทนั้นส่งมาให้ทางเมลล์นี่ไง...แล้วใครกันที่มาขัดจังหวัตอนผมกำลังใช้สมาธิเดี๋ยวปัดต่อยเลยนิ
“เข้ามา”ผมบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“พี่คุณ”บัตเตอร์เรียกผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาหาผมใกล้ๆพร้อมกับในมือที่ถือแฟ้มเอกสารไป2แฟ้ม
“...นั่นอะไร?”ผมถามบัตเตอร์โดยที่สายตาผมยังมองไปที่แฟ้มเอกสาร2แฟ้มนั้นอยู่...หวังว่าคงไม่ได้มีงานอะไรมาสุมเอาวันนี้อีกหรอกนะ
“เอกสารของฝ่ายธุรการครับเห็นว่ามีเรื่องที่ต้องขอการอนุมัติจากพี่คุณน่ะครับ”บัตเตอร์ตอบผมทันทีพร้อมกับวางแฟ้มลงข้างผม
“อืม...ขอบใจมาก”ผมบอกก่อนจะหยิบเอกสารเปิดูผ่านๆตา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งทำให้ผมและบัตเตอร์หันไปมองอย่างพร้อมเพรียง
ใครกันอีกละเนี่ย?
“เข้ามา”ผมบอกเสียงห้วน
จะมีงานอะไรเข้ามาอีกล่ะ?
“ไง~เจ้าคุณ”เสียงของบอสดังขึ้นแล้ววิ่งเหยาะๆมาหาผมที่โต๊ะท่ามกลางสายตาของบัตเตอร์ที่จ้องเขม็งตามบอสมาติดๆ
หวังว่างานคงจะไม่เข้าอีกรอบหรอกนะ
ครั้งที่แล้วกว่าจะแก้ไขความเข้าใจผิดกับบัตเตอร์ได้ผมก็ต้องแลกกับการย้ายไปอยู่กับบัตเตอร์...คิดว่ามันเป็นเรื่องเล่นๆรึไง?
ทั้งๆที่บอกไปแล้วว่าให้นอนแยกห้อง...แยกห้องน่ะหมายถึงการที่นอนคนละห้องกันตลอดทั้งคืนไม่ใช่แยกห้องกันก่อนเข้านอนแล้วพอดึกๆหน่อยก็ย่องเข้ามานอนด้วยแบบนั้นแถมยังกอดผมซะแน่นทำอย่างกับผมจะหนีไปไหนงั้นแหละ
ถ้าครั้งนี้บอสพูดอะไรให้ชวนเข้าใจผิดอีกโดนผมจัดการแน่
“มีอะไร?”ผมถามเสียงห้วนด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดมากเต็มที
“โอ๊ะ!...หงุดหงิดอะไรเพื่อนรัก...ยิ้มหน่อยๆเดี๋ยวแก่เร็วนะ”บอสแหย่ผมก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างน่าโมโห
“บอส”ผมเรียกคนตรงหน้านิ่งๆ
“ครับๆ...เย็นนี้ไปดื่มกันไหม?”บอสถามผมน้ำเสียงระรื่นก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
ดื่มอีกแล้ว?
ผมเหล่มองไปทางบัตเตอร์ที่จ้องอยู่เล็กน้อย...พอบัตเตอร์เห็นว่าผมสบตาก็รีบทำปากขะมุบขะมิบบางอย่างซึางผมอ่านได้ประมาณว่า....
‘เย็นนี้พี่มีนัดกับผมนะครับ’
ใช่...เรื่องนั้นผมจำได้...รู้สึกว่าตอนเช้าบัตเตอร์ชวนผมให้ไปกินข้าวข้างนอกด้วยกันที่ห้าง...พอกินเสร็จจะได้เดินซื้อพวกของสดเข้าบ้านด้วยเพราะเสาร์อาทิตย์นี้คงไม่ออกไปไหนแล้ว
“ไม่ว่าง...มีนัดแล้ว”บัตเตอร์ยิ้มหน้าบานทันทีที่ผมปฏิเสธออกไปแบบนั้น
เหอะ...ดูหน้าแล้วคงไม่ค่อยดีใจเล๊ย~
“นัด?...กับใคร?”บอสถามต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย
นั่นสิ...จะบอกว่ากับใครดีล่ะ?
ถ้าบอกว่าเพื่อนหรือรุ่นน้องจะถูกบัตเตอร์โกรธไหม?
หรือควรจะบอกว่าเป็นแฟนดี?
ผมเหลืบตาไปมองบัตเตอร์อีกครั้งนึง...สิ่งที่เห็นคือสายตาที่จ้องมาที่ผมด้วยความคาดหวังอะไรสักอย่างที่ผมก็ไม่รู้ว่าบัตเตอร์หวังอะไร?
เอาเถอะ
ไหนๆก็เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของนี่นะ...
บอกๆไปเลยละกัน
“แฟน”ผมหันไปสบตากับบอสนิ่งแล้วบอกออกไป
“ห๊ะ?...เมื่อกี๊ว่าไงนะ?”บอสทำท่าตกใจก่อนจะถามผมอีกครั้งนึง
“เฮ่อ...บอกว่ามีนัดกับแฟนไง”ผมบอกบอสไปอีกครั้งนึงด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ...รีบพูดให้จบซะทีงานผมกองจนจะท่วมหัวอยู่แล้วเนี่ย
“แฟน?...นี่มีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่?ทำไมไม่บอกกันเลยเล่า?...ไม่สิๆ...หน้าตาล่ะ?...สวยไหม?”บอสรัวคำถามใส่ผมด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นปนอยากรู้...ท่าทางดี๊ด๊าของบอสเหมือนกับว่าได้แฟนแทนผมงั้นแหละ
“...”ผมไปตอบอะไรเพียงแค่ส่งสายตาไปทางที่บัตเตอร์ยืนอยู่
“หื้อ?...ทางนั้นมีอะไร?...เห้ย!....อย่าบอกนะว่า...”บอสมองตามผมไปจนเห็นบัตเตอร์ยืนยิ้มมาให้แล้วหันควับมามองผมแล้วทำปากขะมุบขะมิบ
“...ตามนั้น”ผมรู้ว่าบอสเข้าใจในสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อออกไป
“ตะ...แต่นั่นมัน...ผู้ชายนะเฮ้ย!!”บอสพูดขึ้นเสียงดังลั่นแล้วชี้หน้าบัตเตอร์อีกด้วย
“เป็นผู้ชายแล้วยังไงครับ?”บัตแตอร์พูดแทรกขึ้นมาแล้วเดินมายืนอยู่หลังเก้าอี้ผมท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของบอส
“ก็...ไม่เป็นไงหรอกแค่...เจ้าคุณมึงรุกหรือรับเนี่ย!”
ผั๊วะ!!
“โอ๊ย!...เจ็บ!”บอสร้องออกมาเมื่อผมฟาดแฟ้มลงบนหัวของบอสอย่างแรง...
สมแล้วที่โดนมาพูดบ้าอะไรเล่า?!!
“ไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปซะ!!”ผมบอกบอกบอสออกไปตามตรง...ตอนนี้ผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองเริ่มร้อนๆแล้วล่ะ...รุก รับ บ้าอะไรเล่า?!!
“แน่ะๆ...คิดจะปิดบังเพื่อนฝูงละสิ...ไม่เอาน่า...เท่าที่ดูนะ...เจ้าคุณ...”บอสมองผมกับบัตเตอร์สลับกันแล้วหรี่ตาจ้องผมนิ่ง
“...”ผมไม่ตอบอะไรแต่จ้องไปที่บอส
อยากรู้เหมือนกันว่าในสายตาของคนอื่นผมดูเป็นยังไง?
ความจริงผมอาจจะรุกก็ได้นะ...คราวหน้าลองของบตเตอร์ดูจะยอมไหมนะ?
“มึงเป็นรับแน่นอนและคงโดนสอยไปแล้วไม่ต่ำกว่า5รอบ!”บอสพูดขึ้นเสียงดังแล้วยืนกอดอกนิ่งมองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มประมาณสิ่งที่พูดออกมามันถูกต้องแน่นอน
เออ!!
ถูก...
ถูกชกนี่แหละไอ้เพื่อนบ้า!!
ผั๊วะ!!
“โอ๊ย!...หัวคนนะเว้ยไม่ใช่ผนังห้อง!”บอสกุมหัวตัวเองทันทีที่ผมใช้แฟ้มเล่มเดิมตบเข้าที่หัวของบอสอีกครั้ง
“แล้วพูดบ้าอะไรออกมาเล่า!!”ผมตะโกนด่ากลับไป
“อ้าว...ไม่จริงเหรอ?...ว่าไงไอ้น้อง...ดูหน้าตาแล้วคงไม่ใช่เล่นถนอมเพื่อนพี่หน่อยละกันเห็นแบบนี้มันอ่อนแอนะ”บอสเลิกสนใจผมแล้วหันไปคุยกับบัตเตอร์แทน
“ไม่ต้องห่วงครับ...ผมถนอมอยู่แล้ว...ครั้งก่อนต้องขอโทษที่พูดจาไม่ดีนะครับ”บัตเตอร์ตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“โหย~...มารยาทงาม...ไม่เป็นไรๆ...เรียกพี่บอสก็ได้แล้วชื่ออะไรล่ะ?”
ผมรู้สึกว่าผมถูกกันออกจากการสนทนายังไงไม่รู้สิ
“เรียกบัตก็ได้ครับ...ชื่อเต็มๆคือบัตเตอร์...ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่บอส”
“เออๆ...น่าสนใจดีนี่ไว้วันหลังไปดื่มกันหน่อยไหม?”
“ได้เลยครับ...นัดวันมาได้เลย”
เฮ่ย...ทำไมถึงไม่มีใครสนใจผมเลยล่ะ
แล้วไปสนิทกันตอนไหนไม่ทราบครับไอ้สองคนตรงนั้นน่ะ?
“...นี่ๆรู้ไหมว่าเจ้าคุณน่ะมันโครตชอบสัตว์เลยโดยเฉพาะหมาตัวใหญ่ๆนะ...อื้อฮือ~...ยิ้มหน้าบานเลยเวลาเจออ่ะ”
“รู้ครับ...แถมยังชอบทำเสียงอ้อนๆด้วย”
“ไม่ใช่แค่เสียงอ้อนๆนะเว้ย...ยังมีการบีบเสียงแทนตัวเองว่า ‘พี่คุณครับ~’ ‘พี่คุณขา~’ ด้วย”
“ใช่ๆ...ผมก็เคยได้ยิน”
“แล้วก็นะ...รู้ไหมว่า....บลาๆๆๆ...”
“อ๊ะ!...จริงเหรอครับ...ผมก็ว่า...บลาๆๆๆๆ”
“...”เสียงพูดคุยของ2หนุ่มยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจนคิ้วผมเริ่มกระตุก
ถึงผมจะพยายามทำไม่สนใจโดยการหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านแต่...
“พี่คุณนะเวลาเขินน่ะน่ารักสุดๆเลย...”
“น่ารัก?...ไอ้กการตวาดลั่นนั่นอะนะ...น่ากลัวจะตายไป...”
ถ้าคุยกันธรรมดาผมจะไม่บ่นเลยแต่นี้มันนินทากันระยะเผาขน
ไม่สิ
เรียกว่านิทากันต่อหน้าต่อตาเลยดีกว่า!
ปัง!!
“ถ้าจะคุยกันก็ออกไปซะฉันมีงานการต้องทำไม่ได้มานั่งว่างเหมือนพวกนายนะ!!”ผมตวาดเสียงดังพร้อมกับตบโต๊ะดังปังก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วมองไปที่ทั้งคู่ด้วยสายตาที่เชือดเฉือน
“....”ทั้งคู่ถึงกับเงียบกริบเลย
“พะ...พี่คุณ...ขอโทษที่เสียงดังครับงั้นผมไม่รบกวนแล้วเจอกันตอนเย็นนะครับ”บัตเตอร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงติดขัดก่อนจะค่อยเดินไปที่ประตูอย่างสงบเสงี่ยม
“อ่อ...ขอโทษนะเว้ย...ไว้ว่างๆมาดื่มด้วยกันนะชวนไอ้บัตมาด้วยก็ได้...ไปก่อนล่ะ”บออสเองก็เอ่ยเบาๆก่อนจะโบกมือให้ผมแล้วรีบวิ่งไปที่ประตูในทันที
ตุบ!
“เฮ่อ....”ผมมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้แล้วถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
พึ่งจะ11โมงทำไมผมถึงรู้สึกเหนื่อยล้าขนาดนี้นะ
ผมพักสายตาสักพักก่อนจะเริ่มลงมืออ่านเนื้อหาที่ถูกส่งมาทางเมลล์อีกครั้งนึง...หลังจากที่ตรวจสอบว่าเรียบร้อยแล้วผมก็สั่งให้คุณพรพัฒน์จัดการต่อส่วนผมก็หยับแฟ้มเอกสารที่ฝ่ายธุรการส่งมาแล้วเริ่มอ่านอย่างจริงจัง
การทำงานในวันนี้ผ่านไปได้ด้วยดีตลอดช่วงบ่าย...กว่างานทุกอย่างจะเสร็จก็ปาไปเกือบเลิกงานแล้ว...ผมใช้เวลาตรวจทานอีกไม่นานก่อนจะขับรถออกจากบริษัทพร้อมกับบัตตอร์ที่คุยเรื่องของบอสอย่างออกรสชาติเห็นว่ามีการแลกเบอร์กันแล้วด้วย
วันก่อนจ้องเขม็งหยั่งกับคู่แค้นคู่อาฆาตร...วันนี้กลับพูดคุยกันเหมือนพี่น้องคลานตามกันมา...ผมละตามอารมณ์ทั้งคู่ไม่ทันจริงๆ...
ใช้เวลาประมาณ15นาทีก็มาถึงห้างที่ผมมาซื้อ…ของขวัญครั้งที่แล้ว
“กินอะไรดีครับพี่คุณ?”บัตเตอร์ถามผมระหว่างที่เราขึ้นมาถึงโซนร้านอาหาร...ร้านอาหารต่างๆเรียงรายกันมากมายจนผมเลือกไม่ถูก...ครั้งที่แล้วไปฟูจิมาแล้ววันนี้เปลี่ยนไปกินอย่างอื่นบ้างดีกว่า
“แล้วบัตเตอร์อยากกินอะไรล่ะ?”ผมถามบัตเตอร์กลับแล้วมองร้านต่างๆที่เราค่อยๆเดินผ่านอย่างครุ่นคิด
“แล้วแต่พี่คุณเลยครับ...ผมได้ทุกอย่าง”บัตเตอร์ตอบผมด้วยรอยยิ้ม
“ตามใจพี่ไปก็ไม่มีอะไรให้หรอกนะ”ผมพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
“นั่นสินะ...ก็พี่ให้ผมมาหมดแล้วนี่นาทั้งหัวใจแล้วก็....ร่างกาย”บัตเตอร์เดินมากระซิบที่ข้างๆหูผมด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่พร้อมกับจูบเบาๆที่ใบหูผม
ฉ่า!
“อะ...ไอ้เด็กบ้า!...ทำอะไรในที่แบบนี้เนี่ย!!”ผมรีบผละออกมาทันทีแล้วยกมือข้างนึงปิดหูที่พึ่งถูกจูบด้วยหัวใจที่เต้นรัว
“ฮะฮะฮะ...พี่เขินน่ารักจริงๆ”บัตเตอร์หัวเราะอย่างมีความสุขแล้วมองมาที่ผมด้วยรอยยิ้ม
ให้ตายสิ
ผมควรจะทำยังไงกับเด็กตรงหน้าดีนะ
“ชิ...ไปกินพิซซ่าละกัน”ผมบอกก่อนจะเดินเข้าไปในร้านเดอะ พิซซ่า คอมปะนี ที่อยู่ใกล้ๆ
ผมเลือกที่นั่งตรงมุมด้านในสุดเพื่อความเป็นส่วนตัว...ผมกับเทมสั่งกันคนละ2อย่างมีทั้งสปาเก็ตตี๊...สลัด...ขนมปังกระเทียมและไก่ทอดส่วนพิซซ่าผมเลือกหน้าซุปเปอร์เดอลุกซ์ถาดกลางไป
พอพนักงานรับออเดอร์เสร็จผมกับบัตเตอร์ก็นั่งรอกันเงียบๆ...ผมน่ะนั่งเงียบๆมันก็ปกติอยู่หรอกแต่บัตเตอร์นั่งเงียบนี่สิแปลกผมก็เลยหันหน้าไปมองทำให้สายตาผมสบเข้ากับสายตาของบัตเตอร์ที่มองอยู่พอดี
“มะ...มองอะไร?”ผมถามขึ้นอย่างอายๆ...
นี่นั่งมองผมตลอดเลยใช่ไหม?
แค่คิดก็เขินแล้ว...บ้าเอ้ยถ้าผมเป็นลมไปบัตเตอร์โดนแน่
“มองแฟนครับ”บัตเตอร์ตอบพร้อมยักคิ้วให้ข้างนึง
“...”คำตอบที่ได้มาทำให้ผมถึงกลับพูดไม่ออกมีเพียงแค่ใบหน้าผมที่แหละที่ร้องออกมาดัง ฉ่า! ฉ่า! เนี่ย
หลังจากที่ผ่านมือค่ำไปเรียบร้อยผมกับบัตเตอร์ก็เดินมาซื้อของที่ซุปเปอร์ด้านล่าง...สิ่งที่บัตเตอร์หยิบใส่รถเข็นก็มีพวกผักกับเนื้อสัตว์ต่างๆ...ผมแทบไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากเดินเข็นรถตามไปเพราะผมเลือกไม่เป็นนี่นาแถมถ้าปล่อยให้เป็นหน้าที่ของบัตเตอร์มีแนวโน้วว่าผมจะได้กินอาหารอร่อยๆมากกว่าที่ตัวเองเป็นคนเลือกนี่นา
“พี่คุณชอบมะเขือเทศไหมครับ?”บัตเตอร์ถามผมก่อนจะชูมะเขือเทศลูกหนึ่งขึ้นมา
“ชอบนะ....อร่อยดี...บัตเตอร์ไม่ชอบเหรอ?”ผมตอบบัตเตอร์ก่อนจะถามกลับไปด้วยความมอยากรู้
“เปล่าครับ...ชอบที่สุดเลยล่ะ...มะเขือเทศแดงๆเหมือนกับแก้มแดงของพี่คุณเวลาเขินเลย...ผมชอบมากเลย”บัตเตอร์ตอบผมด้วยรอยยิ้มกว้าง
“เด็กบ้า!...เลือกผักต่อไปเลย!”ผมบ่นแก้เขินทันที
เล่นอะไรก็ไม่รู้
พอได้ของที่ต้องการครบแล้วผมกับบัตเตอร์ก็ตรงกลับบ้านทันที...พอมาถึงบ้านสิ่งแรกที่ต้องเจอคือฝูงสุนัขที่กระโดดใส่ด้วยความตื่นเต้นปนดีใจ...ตั้งแต่ที่ผมมาอยู่นี้ที่แขนขาผมก็เต็มไปด้วยรอยข่วนของเหล่าน้องๆของบัตเตอร์นี่แหละ...แสบซนพอๆกันเลย
ผมกับบัตเตอร์นั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันสักพักก่อนจะแยกย้ายกันขึ้นห้อง...ครั้งนี้ล่ะที่ผมตรวจสอบอย่างดีแล้วว่าล๊อคห้องเอาไว้แน่นอน..วันนี้บัตเตอร์ไม่มีทางเข้ามาได้แน่ๆ
ตุบ!
“อ่า...สบายตัวจัง”ผมพูดขึ้นเบาๆหลังจากทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม...การได้นอนเตียงนิ่มๆหลังจากอาบน้ำเสร็จนี้ผมมีความสุขสุดๆเลยขอบอก
วันนี้ผมหวังว่าจะได้นอนอย่างสบายโดยไม่ต้องมีใครแอบเข้ามานอนด้วยนะ...ผมกลิ้งไปบิดโคมไฟที่อยู่ตรงหัวเตียงก่อนจะหลับตาลงแล้วปล่อยให้สติล่องรอยไปในความฝันอย่างช้าๆ
ตุบ!
“อื้อ~...”ผมสะสึมสะลือก่อนจะปรือตามองภาพตรงหน้าอย่างพร่ามัว...ความมืดที่ปกคลุมอยู่ทำให้รู้ได้ทันทีว่ายังไม่ถึงเวลาตื่น
“ชู่ว์~...ขอโทษที่ทำให้ตื่นนะครับ...หลับเถอะพี่คุณ”เสียงที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับอ้อมแขนที่อบอุ่นได้คว้าตัวผมแล้วโอบกอดอย่างอ่อนโยนจนผมต้องขยับซุกตัวเข้าไปใกล้ๆมากขึ้น
“...อื้ออ~...”ผมครางในลำคออย่างเป็นสุขเมื่อหาที่ที่ตัวเองชอบได้แล้ว...ฝ่ามือที่ลูบอยู่บนเส้นผมสีดำสนิทของผมมันทำให้ผมเคลิ้มและสติผมก็หลุดไปอีกครั้งพร้อมๆกับถ้อยคำที่แสนอบอุ่นกับน้ำเสียงที่แสนคุ้นเคย
“ฝันดีนะครับ”
“พี่คุณ...”เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นเบาๆทำให้สมองผมเริ่มทำงานอย่างช้าๆ
จุ๊บ!
“อื้ออ~...”สัมผัสเบาๆที่หน้าผากทำให้ผมพลิกตัวหนีด้วยความรำคาญ
หมับ!
“พี่คุณ...”เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นอีกครั้งพร้อมๆกับถ่อนแขนที่โอบกอดผมแล้วดึงผมไปด้านหลังจนหลังผมชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่อบอุ่น
จุ๊บ!
จุ๊บ!
“...อื้ออ~...”ผมสะบัดหน้าหนีด้วยความรำคาญเมื่อถูกอะไรสักอย่างสัมผัสที่ขมับแล้วไล่ลงมาจนถึงแก้ม...ด้วยความที่ผมไม่อยากให้มีอะไรมายุ่งอีกก็เลยพลิกตัวเข้าหากำแพงอุ่นๆนั้นแล้วใช้มือเกาะเอาไว้แน่นพร้อมกับพยายามซุกหัวเข้าไปให้ได้มากที่สุด
“ฮะฮะ...พี่คุณ...พี่นี่มันน่ารักชะมัดเลย...แค่นี้ผมก็หลงจะแย่อยู่แล้วจะให้ผมหลงอะไรนักหนาล่ะ”เสียงทุ้มเสียงเดิมดังขึ้นมาอีกก่อนที่ผมจะสัมผัสได้วามีอะไรสักอย่างมีลูบเส้นผมของผมเบาๆ
“...ฟรี้~....”ผมชอบจังเลย...
เวลาที่ถูกลูบแบบนี้
“เล่นทำหน้าแบบนี้ผมจะอดใจไหวได้ยังไงล่ะครับ...จุ๊บ...”สัมผัสหนักๆที่ผมรู้สึกทำให้ผมปรือตาขึ้นมามองอย่างุนงงก่อนปรับสายตาที่ไม่ค่อยให่ชัดขึ้น...ตรงหน้าผมเหมือนเป็นกำแพงอะไรสักอย่าง...แต่กำแพงใส่เสื้อผ้าด้วยเหรอ?
ผมคิดก่อนลูบกำแพงนิ่มๆตรงหน้าเบาๆ...สัมผัสอุ่นแล้วเสียงหายใจเข้าออกที่ไม่ใช่ของตัวเองทำให้ผมชะงักมือแทบจะทันที
“อื้ออ~....พี่คุณลูบต่อสิ...ผมชอบนะ”
“...”ผมเงยหน้าขึ้นไปก่อนที่สายตาผมจะประสานเข้ากับสายตาของคนตรงหน้าที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว...
ผลัก!
“โอ๊ย.!!..พี่ถีบผมทำไม?”
“ทำไม?...ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?!!”ผมไม่สนใจเสียงโอดครวนของบัตเตอร์เลยสักนิด...สิ่งที่ผมอยากร็ตอนนี้คือบัตเตอร์เข้ามาได้ยังไงในเมื่อผมมั่นใจว่าล๊อคห้องแล้วแน่ๆ
แถมสิ่งที่ผมทำเมื่อกี๊อีก?...
ผมนอนซุกอกบัตเตอร์?!
ฉ่า!
พระเจ้า!!
พึ่งตื่นแท้ๆอย่าได้ทำอะไรให้ผมหัวใจเต้นรัวเลย...เดี๋ยวก็ได้เป็นลมกันพอดีหรอก
“ครับ?...อรุณสวัสดิ์ครับพี่คุณ”บัตเตอร์เมินสิ่งที่ผมถามแล้วกล่าวทักทายหน้าตายเฉย
“บัตเตอร์”ผมเรียกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“...พี่คุณอ่า~...อย่าทำเสียงแบบนั้นสิครับ”บัตเตอร์บอกผมก่อนจะทำหน้าเศร้า
ไม่สงสารหรอกนะขอบอกเลย
“บอกมา...เข้ามาได้ยังไง?...พี่มั่นใจว่าล๊อคห้องแล้ว”ผมถามย้ำอีกครั้งนึง
“....”บัตเตอร์งียบไม่ยอมตอบผม
“....”ผมเลยเงียบบ้างแล้วจ้องบัตเตอร์ตอบ
มาดูกันสิว่าใครจะแพ้ก่อน...วันนี้ถ้าผมไม่ได้คำตอบอย่าหวังว่าผมจะให้บัตเตอร์ลุกจากเตียง...เดี๋ยวจะได้รู้กันนายปิณชาน์
“...ผมก็แค่...ไขกุญแจเข้ามาน่ะครับ”บัตเตอร์นิ่งไปสักพักก่อนจะยอมแพ้แล้วบอกออกมาในที่สุด
“กุญแจ?...ว่าแล้วเชียว...เอามาให้พี่เดี๋ยวนี้เลย”ผมบอกบัตเตอร์แล้วยื่นมือไปตรงหน้าบัตเตอร์แล้วจ้องเขม็ง
ไม่คิดเลยว่าจะไขกุญแจเข้ามา...แปลว่าวันก่อนๆผมไม่ได้ลืมล๊อคห้องแต่ถูกไขเข้ามาสินะ
ว่าแล้วเชียว...ผมไม่คิดว่าตัวเองจะหลงๆลืมๆถึงขนาดจำไม่ได้ว่าล๊อคประตูห้องรึเปล่าหรอกนะ
“พี่คุณ...อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ”บัตเตอร์บอกผมด้วยน้ำเสียงหง๋อยๆ
“แล้วที่บัตเตอร์ทำล่ะ?...ไหนเราสัญญากันแล้วไงว่าถ้าพี่ย้ายมาอยู่ด้วยต้องแยกห้องกันนอนน่ะ...หรือจะให้พี่กลับ...”
“ไม่นะๆ...ก็ได้ครับผมยอมแล้ว...อย่ากลับเลยนะครับ”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจำยอมแล้วส่งกุญแจมาให้ผม
“ถ้าทำตามที่สัญญาพี่ก็ไม่กลับหรอก”ผมถือกุญแจไว้ในมือแล้วบอกกับบัตเตอร์
ไม่ใช่ว่าไม่ชอบที่บัตเตอร์มานอนด้วยหรอกนะแต่ผมว่าคนเป็นแฟนกันไม่ควรที่จะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา...บัตเตอร์ยังเป็วัยรุ่นเขาอาจต้องการเวลาส่วนตัวที่จะคุยเล่นเฟสบุ๊บ แชทไลน์กับเพื่อนบ้างแต่ตลอกเวลาที่ผมอยู่กับเขาผมแทบไม่เห็นบัตเตอร์แตะคอมพิวเตอร์หรือโทรศัพท์เลย
ผมก็เลยคิดว่าเพราะบัตเตอร์อาจให้ความสำคัญกับผมมากเกินไปจนไม่สนใจเพื่อนฝูงอาจเป็นไปได้ที่เขาอาจอยากแสดงให้ผมรู้ว่าตัวเองนั้นรักผมมากแค่ไหนเลยตามติดผมตลอดเวลาแบบนี้
ผมรู้ดีว่าบัตเตอร์รักผมแค่ไหน
ความรู้สึกของเขามันแสดงออกมาทุกการกระทำเมื่ออยู่กับผม...ดังนั้นผมเลยอยากให้บัตเตอร์รู้ว่าไม่จำเป็นต้องมาอยู่ข้างๆกันตลอดเวลาผมก็รู้ดีว่าเขารักผมมาก
“เข้าใจแล้วครับ”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อยๆ
ฝุบ!
“...พี่อยากกินข้าวต้มไก่จัง”ผมลูบเส้นผมสีดำสนิทของบัตเตอร์เบาๆแล้วพูดขึ้นก่อนจะยิ้มให้บางๆ
“...ครับ...เอาของหวานอะไรไหมครับ?”บัตเตอร์ขานรับก่อนจะถามผมต่อ
“อืม...ของหวานไว้ค่อยทำกลางวันก็ได้อยากกินโดนัททอดจัง”ผมตอบบัตเตอร์หลังจากที่นึกเมนูของหวานที่อยากกิน...ความจริงก็อยากกินบานาฟเฟ่อ่ะนะแต่กินบ่อยๆเดี๋ยวน้ำตาลในเลือดจะสูงเอา
“ได้เลยครับ...พี่คุณอาบน้ำก่อนเลยเดี๋ยวผมลงไปทำมื้อเช้าเตรียมไว้ให้”บัตเตอร์บอกผมด้วยน้ำเสียงที่กลับมาร่าเริงอีกครั้งนึง
“ได้”
ผมใช้เวลาอาบน้ำประมาณ15นาทีก่อนจะลงมาช่วยบัตเตอร์ตักข้าวต้มใส่ชามแล้วยกมานั่งกินด้วยกัน...มื้อเช้าสบายๆผ่านไปอย่างมีความสุข
“ทำอะไรกันดีครับพี่คุณ?”บัตเตอร์ถามผมหลังจากที่ล้างชามเสร็จแล้ว
“นั่นสิ...ดูหนังกันไหม?”ผมออกความเห็น
วันว่างๆแบบนี้ผมอย่างนั่งสบายๆปล่อยเวลาให้ค่อยๆผ่านไปมากกว่าเพราะงั้นการดูหนังถือเป็นสิ่งที่ผมค่อนข้างชอบทำในวันหยุดเลย
“โอเคครับ...วันก่อนพึ่งมีหนังใหม่ส่งมาด้วยเดี๋ยวผมไปหยิบก่อนนะ”บัตเตอร์บอกผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะวิ่งขึ้นไปที่ชั้น2
ผมรู้ว่าบัตเตอร์ชอบดูหนังมากแต่เขาไม่ค่อยชอบไปดูในโรงแต่มักจะสั่งหนังเป็นแผ่นให้มาส่งที่บ้าน...ทุกอาทิตย์ผมเลยได้ดูหนังใหม่ๆอยู่ตลอด...วันนี้ก็เหมือนกันบัตเตอร์เลือกหนังเกี่ยวกับการสืบสวนสอบสวนซึ่งผมค่อนข้างชอบหนังแนวนี้นะ
พวกเรานั่งดูที่โซฟาตัวยาวกลางบ้าน...ตลอดเวลาการดูหนังผมกับบัตเตอร์คุยกันอย่างออกรสชาติว่าใครจะเป็นคนร้ายเนื้อเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป
การดูหนังจะสนุกที่สุดเมื่อมีคนดูด้วย
“เยส!!...ผมบอกแล้วว่าหมอนี่เป็นคนร้าย”บัตเตอร์ชูมือขึ้นด้วยความดีใจก่อนจะหันมาทางผมที่กำลังทำหน้ามุ่ยอยู่...ผมกับบัตเตอร์พนันกันไว้ว่าใครทายตัวคนร้ายถูกจะสั่งคนแพ้ได้1อย่าง
ซึ่งผมแพ้
“...จะให้ทำอะไรล่ะ?”ผมถามบัตเตอร์ด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“อะไรก็ได้เหรอครับ?”บัตเตอร์ถามพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
หน้าตาแบบนั้นต้องคิดเรื่องลามกอยู่แน่ๆ
“ห้ามสั่งอะไรที่ลามกหรืออะไรก็ตามแต่ที่ถึงเนื้อถึงตัว!”ผมบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“โหย~...พี่คุณอ่า...ขอแค่นั่งตักผมได้ไหมครับ?”บัตเตอร์ถามผมเสียงอ่อย
นั่งตัก?
ให้ผมนั่งตักเพื่อ?
ผู้ชายนั่งตกผู้ชายมันน่าดูตรงไหนเนี่ย?
“เอาจริง?...พี่หนักนะ”ผมถามออกไปอีกครั้ง
ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอกนะ
แต่ผมแค่ไม่มั่นใจว่าบัตเตอ์จะได้ประโยชน์จากการที่ผมนั่งตักตรงไหนเลย
“ไม่หนักหรอกครับ...นะครับ”บัตเตอร์บอกผมเสี้ยงอ้อน
“ก็ได้”ผมตกลงในที่สุด
หมับ!
“อ๊ะ!...”
ตุบ!
“บัตเตอร์...”ผมเรียกทันทีที่ถูกดึงให้มานั่งตักบัตเตอร์อย่างไม่ทันตั้งตัว
“พี่คุณ...ขอบคุณครับ”บัตเตอร์กอดผมแน่นจากทางด้านหลังแล้วเกยหน้าบนไหล่ข้างนึงของผม
“อืม...พี่ก็ขอบคุณเหมือนกัน”...ทุกๆอย่างเลย
วันหยุดๆที่แสนธรรมดาแต่มันเต็มไปด้วยความสุขสำหรับผมและบัตเตอร์
ผมมีความสุขมากจริงๆตั้งแต่ที่ได้เจอกับเขา
................................................................................
สวัสดีคะ
อัพต่อแล้วนะ...นิสัยบัตเตอร์นี่น่ารักซะจริงคนแต่งยังชอบเลย555+
ไม่เหมือนกับนายเอกบางคนที่เวลาเขินแล้วชอบตะโกนเนอะ(คนนี้ก็น่ารักไม่แพ้กันหรอก55)
มีหลายคนคอยเอาใจช่วยเด็กเจ้าเล่ห์ครั้งนี้โดยยึดกุญแจล่ะทำไงดีล่ะพระเอก
น้องหมาๆไม่ค่อยมีบทเลยเดี๋ยวจะแต่งเพิ่มบทให้ตอนอื่นนะคะ อิอิ
ตอนหน้า...สปอยดีไหม?
ก่อนจบก็ต้องมีฉากเศร้านิดหน่อยเนอะ
รออ่านตอนต่อไปคะ
ดราม่าเล็กๆ(เล็กกมากคะ)
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจที่มีให้สมอมาคะ
บ๊ายบาย :bye2:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
ที่แยกห้องกันนอนก็เพราะว่าอยากให้บัตเตอร์ได้ใช้เวลากับเพื่อนๆ บ้างนี่เอง พี่คุณใส่ใจบัตเตอร์จนแม้แต่รายละเอียดเล็กๆ ก็ไม่เคยมองข้ามเลยจริงๆ นะคะ ^^
-
ง่า. ความสุขอย่าสั้นนักสิคะ
อยากให้มีน้องหมาออกอีกเยอะๆค่ะ. สมทบค่าอาหารน้องๆห้าบาท
-
อุ๊ปปปปปป ดราม่าหรอ TOT
-
น่ารักมากมายย ชอบพระเอกเหมือนหมาใหญ่ขี้อ้อน อิอิ
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่20►►ข่าวร้าย
“เฮ่อ...ทำไมมันไม่หมดไม่สิ้นสักทีเนี่ย”ปภิณวิทย์บ่นด้วยอารมณ์ที่เริ่มเสียเมื่อเอกสารที่ต้องอ่านและเซ็นต์มันไม่หมดไปสิ้นสักที...ทำมาตั้งแต่เช้าแล้วจนป่านนี้จะบ่าย3ยังไม่หมดอีก
นี่ขนาดผมไม่ใช่ประธานบริษัทยังต้องเซ็นต์เยอะขนาดนี้...ไม่อยากคิดเลยว่าท่านประธานจะต้องเซ็นต์เยอะขนาดไหน?
ไม่แน่นะอาจเซ็นจนมือชาไปเลยก็ได้
ฮะฮะฮะ
นินทาท่านประธานในใจถือว่าไม่ผิดใช่ไหม?
ก็เขาไม่ได้ยินนี่นาไม่เป็นไรหรอกเนอะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”ผมตะโกนบอกทันที
แกร็ก!
“คุณวิทย์ท่านประธานเรียกให้ไปพบด้วยค่ะ”คุณพรพัฒน์บอกผมก่อนก้มหัวเล็กน้อยแล้วเดินออกไป…
“....”ปล่อยให้ผมนิ่งค้างอยู่คนเดียว...
ท่านประธานเรียก?
อย่าบอกนะว่าท่านได้ยินที่ผมนินทา...จะว่าไปก็นานแล้วสินะที่ไม่ได้ไปเจอท่านประธานโดยตรงแบบนี้ครั้งล่าสุดรู้สึกจะเป็นตอนเลื่อนตำแหน่งนี่นะ
“รีบไปดีกว่า”ผมพึมพำก่อนจะจัดเอกสารที่เกลื่อนกาจบนโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องไป...ระหว่างที่จะเดินออกไปสายตาของผมกับบัตเตอร์ก็สบกันพอดี...เขายิ้มให้ผมก่อนที่ผมจะยิ้มตอบเล็กน้อยแล้วเดินออกจาห้องไป
ผมขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้นบนสุดก่อนจะเดินไปหาเลขาของท่านประธานที่นั่งอยู่หน้าห้อง
“ท่านประธานเรียกผมมาพบครับ”ผมบอกเธอไป...ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะชื่อคุณวีรญาหรือคุณญานะ...แต่ผมก็ไม่ค่อยสนิทกับคุณวีรญามากนัก
เรียกว่าเจอแทบนับครั้งได้เลยดีกว่า
“คุณปภิณวิทย์สินะคะ...เข้าไปได้เลยค่ะท่านประธานรออยู่แล้วคะ”คุณวีรญาบอกผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะผายมือไปยังห้องด้านหลัง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะประตูอย่างมีมารยาทแล้วสำรวจตัวเองว่าพร้อมไหม...เสื้อผ้าหน้าผมเรียบร้อย...ตอนนี้ผมพร้อมแล้ว
“เข้ามา”เสียงแหบทุ้มต่ำดังขึ้น
แกร็ก!
“สวัสดีครับท่านประธาน”ผมเปิดประตูเข้าไปก่อนจะเอ่ยทักทายท่านประธานที่ยืนพิงหน้าต่างโดยที่หันหน้ามาทางผม
คุณ ติณน์พัฒ เสรีรัญย์หรือคุณัพฒคือท่านประธานของบริษัทธนาสินนี้...ท่านอายุ60กว่าแล้วแต่ด้วยความที่ชอบออกกำลังกายทำให้ความแข็งแรงยังเทียบเท่ากับคนหนุ่มอายุ40ได้สบายๆ
“สวัสดี...ผมรบกวนเวลางานคุณรึเปล่า?”ท่านประธานถามผมเสียงนิ่ง
“ไม่ครับ...เหลืออีกไม่มากก็เสร็จแล้วครับ”ผมตอบท่านกลับไป
“งั้นก็ดี...เห็นว่าคุณอยู่คนเดียวใช่ไหม?”ท่านประธานเลิกอ้อมค้อมแล้วเข้าเรื่องในที่สุด
“ก็ใช่ครับ”ผมตอบกลับอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนัก
ก็ตอนนี้ผมอยู่กับบัตเตอร์นี่นาไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อยแต่จะให้ท่านประธานรู้เรื่องนี้ก็ไม่ได้อีก
“ผมอยากให้คุณไปอบรมที่บริษัทDie Mandelได้ไหม?”ท่านประธานเอ่ยเสียงเรียบ
ผมถึงกับชะงักเมื่อได้ยินชื่อบริษัทDie Mandel...บริษัทนั้นถือเป็นหนึ่งในบริษัทที่เราทำการค้าด้วยมายาวนานที่สุดแถมประธานของบริษัทนั้นยังเป็นเพื่อนของท่านประธานอีก
ถ้าให้ผมไปแล้วเกิดทำอะไรขายหน้าละก็...กลับมาผมเตรียมหางานใหม่ไว้ได้เลย
แต่...เดี๋ยวนะ
รู้สึกว่าบริษัทนั้นตั้งอยู่ที่…
“เยอรมัน?”ผมพึมพำออกมาเบาๆ
งานเข้าแล้ว...ต่างประเทศ
“ใช่...ไปแค่3อาทิตย์เท่านั้น”ท่านประธานบอกต่อ
3อาทิตย์เหรอ?
ก็ไม่นานเท่าไหร่แฮะ....ตอนแรกนึกว่าจะไปเป็นเดือน
ถ้าแค่3อาทิตย์บัตเตอร์คงจะไม่โกรธหรอกมั้ง
“เข้าใจแล้วครับ....แล้วข้อมูลอื่นๆละครับอย่างพวกเดินทางวันไหน?ใครมารับ?อะไรพวกนี้น่ะครับ”ผมถามออกไปด้วยความสงสัย
“เดินทางวันอาทิตย์นี้...ส่วนข้อมูลอื่นๆเดี๋ยวผมส่งให้อีกทีวันพรุ่งนี้”
“ครับ...ถ้างั้นขอตัวก่อนนะครับ”ผมบอกลาก่อนจะเดินออกจากห้องท่านประธานมา...ในหัวผมมีแต่ความคิดที่ว่าจะบอกบัตเตอร์เมื่อไหร่ดี?
เรียกมาบอกเลยดีไหม?
หรือจะรอให้กลับถึงบ้านก่อนดี?
ตึ๋ง!
“กลับถึงบ้านก่อนละกัน”ผมพึมพำเบาๆก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานส่วนตัวแล้วเริ่มจัดการเอกสารที่ค้างไว้อีกครั้งนึง...ผมนั่งเซ็นต์เอกสารต่อไปเรื่อยๆจนในที่สุดเอกสารแผ่นสุดท้ายก็ได้มีลายเซ็นต์ผมปรากฏอยู่
“เยส!...เสร็จแล้ว!!”ผมพูดพร้อมกับชูมือขึ้นด้วยความดีใจก่อนจะเอนตัวไปทางด้านหลังเพื่อยืดกล้ามเนื้อที่เกร็งๆอยู่ในคลายตัว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา”ผมรีบกลับมานั่งท่าเดิมอย่างรวดเร็วแล้วพูดขึ้น
แกร็ก!
“พี่คุณ...งานเสร็จรึยังครับ?”บัตเตอร์ถามขึ้นก่อนจะเดินเข้ามใกล้ผม
“เสร็จแล้วล่ะ...เฮ้ย!...6โมงแล้ว?”ผมอุทานขึ้นอย่างตกใจเมื่อมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง...ก็ว่าอยู่ว่าแปลกๆที่บัตเตอร์มาตาม...ปกติบัตเตอร์จะนั่งรอผมอยู่ที่โต๊ะ
“ขอโทษนะบัตเตอร์...พี่ลืมดูเวลาไปเลย”ผมเอ่ยขอโทษก่อนจะรีบเก็บเอกสารใส่แฟ้มแล้วถือไว้ด้วยมือข้างนึงส่วนอีกข้างก็คว้ากระเป๋าของตัวเองไว้แล้วเดินไปหาบัตเตอร์
“ผมช่วยดีกว่า...”บัตเตอร์บอกแล้วคว้ากระเป๋าของผมไปอุ้มไว้ในอ้อมแขน
“ขอบใจ”ผมบอกก่อนจะเดินไปวางแฟ้มเอกสารไว้ที่โต๊ะของคุณพรพัฒน์
“กลับกันเถอะบัตเตอร์”ผมหันไปบอกบัตเตอร์แล้วเดินนำออกจากห้องไป
“ครับ”
ผมขับรถมาถึงบ้านตอน6โมงเกือบครึ่ง...บัตเตอร์เลยต้องรีบวิ่งไปให้อาหารสุนัขทั้ง4ตัวที่ทั้งร้องทั้งหอนทั้งเห่าแสดงออกว่าหิวอย่างเต็มที่...ผมมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกขำๆ
อาหารค่ำของพวกเราเป็นอะไรที่ง่ายๆเช่นพวกผัดผัก...ต้มจืดเต้าหู้หมูสับกับผัดกระเพราเพราะเวลาในการทำมีน้อยบัตเตอร์เลยรีบๆทำแต่เท่าที่ผมกินมันอร่อยมากจนไม่คิดว่ามันจะรีบทำตรงไหนเลย...ผมชอบรสมือของบัตเตอร์นะ
“อร่อยมากเลยบัตเตอร์...ขอบคุณที่ทำให้กินนะ”ผมเอ่ยชมหลังจากที่ล้างจานเสร็จเรียบร้อยแล้ว...วันนี้เป็นเวรผมล้างจานน่ะ...ความจริงเราทะเลาะกันเรื่องการล้างจานดูเหมือนไร้สาระแต่มันเป็นเรื่องใหญ่นะ...ผมมาอยู่นี่ฟรีๆไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรเลยสักอย่างแล้วยังจะล้างจานให้ผมอีกน่ะเหรอ?
ผมว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ควร...ผมก็เลยบอกบัตเตอร์ว่าผมขอล้างจานเองแต่บัตเตอร์ปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่ยอม...ก็เลยต้องเล่นไม้แข็งสักหน่อย...ประโยคเดียวบัตเตอร์ถึงกับทำแก้มป่องแล้วยอมในที่สุด
‘ถ้าไม่ให้พี่ล้างพี่จะกลับคอนโด’
ถึงจะบอกว่ยอมแต่วันต่อาบัตเตอร์ก็บอกว่าทำสลับกันเถอะ...ผมเห็นว่าสลับกันก็โอเคก็เลยยอมตกลงในที่สุด...นับวันบรรยายกาศในบ้านหลังนี้มันยิ่งอบอุ่นขึ้นเรื่อยจนผมเองไม่อยากให้วันเวลามันผ่านไปเลย
ผมไม่รู้ว่าบัตเตอร์จะยังรักผมอยู่แบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่?
ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อในคำพูดของบัตเตอร์...แต่ทุกอย่างมันไม่แน่นอนสักวันนึงบัตเตอร์อาจเจอคนที่ดีกว่าและอยากจะเริ่มต้นกับคนคนนั้นซึ่งผมคิดว่าคงไม่ห้ามเขาไม่ใช่เพราะไม่รักแต่เพราะรักจึงอยากให้บัตเตอร์ทำในสิ่งที่เขามีความสุขที่สุด
ส่วนเรื่องห้องนอน...หลังจากวันนั้นบัตเตอร์ก็ไม่ได้แอบเข้ามานอนกอดผมในห้องอีก...ทั้งๆที่ผมน่าจะหลับสนิทมันกลายเป็นว่าผมมักจะสะดุ้งตื่นแล้วมองไปข้างเสมอๆ...ผมคิดว่าผมอาจจะขาดบัตเตอร์ไม่ได้แล้วล่ะ
แล้วยิ่งอาทิตย์หน้าที่ผมต้องไปเยอรมัน3อาทิตย์...ไม่อยากคิดเลยว่าวันเวลาที่ไม่มีบัตเตอร์มันจะเป็นยังไง...ผมไม่กล้าคิดเลยจริงๆ
“ผมดีใจที่ถูกใจพี่ไว้คราวหน้าผมจะทำให้อร่อยกว่านี้อีก...อ๊ะ...พี่คุณๆ...มาดูรายการนี่สิ...จะมาแล้วนะ”บัตเตอร์บอกพร้อมกับกวักมือเรียกผมให้ไปนั่งที่โซฟาข้างๆ
พวกเรานั่งดูรายการไปจนถึง2ทุ่มก่อนจะแยกย้ายไปห้องใครห้องมัน...ผต่ผมยังไม่อยากแยกกับบัตเตอร์นี่...อยากอยู่ด้วยกันให้นานกว่านี้...นานกว่านี้อีกหน่อย
หมับ!
“...”ผมคว้าชายเสื้อของบัตเตอร์ไว้ก่อนจะก้มหน้ามองพื้นนิ่ง
นี่ผมทำอะไรลงไป?
ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคว้าเสื้อของบัตเตอร์ไว้ตอนไหน?
รู้ตัวอีกทีบัตเตอร์ก็ชะงักแล้วหันมาทางผมแต่ผมไม่รู้หรอกนะว่าบัตเตอร์ทำสีหน้ายังไงเพราะตอนนี้ผมก้มหน้ามองพื้นด้วยความอายอยู่
“พี่คุณ...พี่มีอะไรเหรอครับ?”บัตเตอร์ถามผม
“อ่อ...คือ...คือ...”
ผมควรจะเริ่มพูดยังไงดีล่ะ?
ในหัวผมตอนนี้มันสับสนวุ่นวายไปหมด...สมองผมตีกันวุ่นจนผมเริ่มปวดหัวแล้วเนี่ย
“พี่คุณ...บางอย่างถ้าไม่พูดผมก็ไม่รู้หรอกนะ”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
โธ่เว้ย...เป็นไงเป็นกันสิ
“วะ...วันนี้มานอน...ห้องพี่ไหม?”ผมกลั้นใจเอ่ยถามออกไปแล้วเงยหน้าขึ้นไปสบสายตาของบัตเตอร์ที่จ้องมาที่ผม...สายตาของบัตเตอร์ตอนนี้เป็นประกายด้วยความดีใจ
“ได้เหรอครับ?...จริงๆเหรอ?....ผมไม่ให้พี่บอกว่าล้อเล่นหรอกนะ!”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดีใจ
“...อืม...อาบน้ำเสร็จแล้วค่อยมานะ”ผมพยักหน้าพร้อมกับบอกบัตเตอร์ไป
“ได้ครับ...พี่คุณห้ามล๊อคห้องนะ...ห้ามเด็ดขาดเลยผมจะรีบไปอาบเดี๋ยวนี้ครับ”บัตเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงเริงรร่าก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว
“คิก!...ดีใจเกินไปแล้ว”ผมว่าเบาๆก่อนจะเข้าไปในห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำบ้าง
พอผมแต่งตัวเสร็จออกมาก็เห็นบัตเตอร์นอนรอผมอยู่บนเตียงแล้วแถมยังเปิดแอร์ไว้เย็นแยบอีกด้วย...ขนาดผมที่ใส่เสื้อแขนสั้นยังรู้สึกหนาวเลยแล้วบัตเตอร์ที่ใส่เสื้อกล้ามไม่รู้สึกอะไรเลยงั้นเหรอ?
“บัตเตอร์ไม่หนาวเหรอ?”ผมถามออกไปตามตรงก่อนจะพาดผ้าเช็ดตาตากไว้ที่ราวข้างๆตู้เสื้อผ้าแล้วเดินไปที่เตียง
“ไม่เลยครับ...เดี๋ยวกอดพี่คุณก็อุ่นแล้ว”บัตเตอร์ตอบผมด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“ใครจะให้กอดกัน?”ผมพูดขึ้นก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างๆกับบัตเตอร์
“พี่คุณไง...หนาวๆแบบนี้กอดกันดีกว่าเนอะ”บัตเตอร์พูดต่อแล้วทิ้งหัวลงที่ตักผม
“เฮ้ย!...บัตเตอร์...หนุนหมอนก็ดีอยู่แล้วจะมานอนตกพี่ทำไมล่ะ?”ผมถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ
“อยากนอนตักพี่คุณมากกว่า...พอผมนอนแล้วมองขึ้นไปแบบนี้ผมเห็นหน้าของพี่คุณด้วย...มีความสุขสุดๆเลย”บัตเตอร์อธิบายก่อนจะยกมือขึ้นมาข้างนึงแล้วสัมผัสที่แก้มซ้ายผมเบาๆ
“...”เล่นพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบนั้นผมก็แย่น่ะสิ
“จริงสิ...ผมมีเรื่องจะบอกพี่ด้วยล่ะ”บัตเตอร์พูดขึ้นแล้วยิ้มกว้างออกมา
“พี่ก็มีเรื่องจะบอกบัตเตอร์เหมือนกัน”ผมบอกต่อ...เกือบจะลืมบอกแล้วไหมล่ะ?
“งั้นใครบอกก่อนดีล่ะ?”บัตเตอร์ถามขึ้นแล้วสบตาผมด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข “บัตเตอร์บอกก่อนเลย”ผมบอกแล้วยกมือขึ้นลูบเส้นผมสีกำสนิทของบัตเตอร์เบาๆ
“ได้ครับ...อีก3อาทิตย์กว่าผมก็จะรับปริณญาแล้วนะ...อาทิตย์นู้นผมต้องไปซ้อมรับล่ะ...ตื่นเต้นสุดๆเลยผมอยากให้พี่ไปดูผมตอนรับจัง...ได้ไหมครับ?...พอผมเรียนจบก็จะสมัครทำงานที่เดียวกับพี่คุณหลังจากผมก็จะได้อยู่ข้างๆพี่คุณแบบนี้ไปตลอด”บัตเตอร์บอกพร้อม
กับจ้องหน้าผมด้วยรอยยิ้มที่ดูมีความสุขมาก
แล้วผม...จะบอกบัตเตอร์ยังไงดีล่ะ?
“บัตเตอร์...คือพี่....”ผมต้องพยายามอย่างหนักใจการเค้นเสียงออกมา
“พี่คุณ...มีเรื่องอะไรเหรอครับ?...สีหน้าพี่ดูไม่ค่อยดีเลย”บัตเตอร์ถามผมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“บัตเตอร์...พี่ต้องไปที่เยรอมัน3อาทิตย์น่ะ”ผมกลั้นใจบอกบัตเตอร์ออกไป
พรึ่บ!
“ว่าไงนะครับ?!...ไปไหนนะ?!...อะไร?...พี่คุณ!!”บัตเตอร์เด้งตัวขึ้นมาแล้วจับไหล่ผมทั้งสองข้างแล้วเขย่าอย่างตื่นตระหนก
“อ๊ะ!...บัตเตอร์...หยุดก่อนสิ...”ผมบอกอย่างมึนๆบัตเตอร์นี่แรงเยอะชะมัดเลย
“อ่า~...ขอโทษครับ...ผมตกใจมากไปหน่อย”บัตเตอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิดก่อนจะปล่อยมือที่จับผมไว้
“อืม...ไม่เป็นไร...วันนี้ท่านประธานเรียกพี่ขึ้นไปพบและให้ไปอบรมที่เยรอมันเป็นเวลา3อาทิตย์น่ะ”ผมอธิบายอีกครั้งนึงแล้วมองใบหน้าของบัตเตอร์ที่หมองลงเรื่อยๆ
“ไม่ไป...ไม่ได้เหรอครับ?”บัตเตอร์ถามผมเสียงเศร้า
“บัตเตอร์...ไม่ได้หรอก...พี่ไปแค่3อาทิตย์เอง”ผมพูดขึ้นแล้วยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของบัตเตอร์เบาๆ
“ตั้ง3อาทิตย์ต่างหาก...แค่ไม่เจอพี่3วันผมก็จะขาดใจอยู่แล้วนะ”บัตเตอร์บอกด้วยแววตาที่สั่นระริก
“พี่ก็เหมือนกัน...”ผมบอกออกไปเบาๆพร้อมรอยยิ้ม
แค่ไม่เจอกันไม่กี่วันผมก็แย่แล้ว...3อาทิตย์มันช่างรวดเร็วถ้าอยู่กับบัตเตอร์แต่ถ้าให้ไปอยู่ตามลำพังมันคงจะกลายเป็นเวลาที่แสนยาวนานแน่ๆ
“พี่คุณ...”
หมับ!
“พี่คุณ...พี่คุณ...พี่คุณ...”บัตเตอร์คว้าตัวผมเข้าไปกอดแน่นแล้วพึมพำชื่อผมซ้ำไปซ้ำมาจนผมต้องกอดตอบบัตเตอร์ด้วยความรู้สึกโหวงๆในใจ
ผมไม่อยากไปเลย
แต่ผมก็ตอบตกลงไปแล้ว...ผมไม่ควรจะผิดสัญญา
เพราะงั้น...
“บัตเตอร์...รอพี่นะ...พี่สัญญาว่าจะมาให้ทันวันที่บัตเตอร์รับปริณญานะ”ผมกระซิบบอกบัตเตอร์เบาๆ
ผมสัญญาว่าจะมาให้ทันแน่นอน...เท่าที่ผมดูวันผมน่าจะกลับมาก่อนวันนึงเพราะงั้นผมไปงานรับปริณญาของบัตเตอร์ทันแน่ๆ
“พี่คุณ...ห้ามมองใครที่นั่นนะ...ห้ามสบตาใครด้วย...พี่เป็นแฟนผมนะถึงจะอยู่คนละประเทศแต่พี่ก็ยังเป็นแฟนผมนะ...เป็นของผมคนเดียว”บัตเตอร์กอดผมแน่นก่อนจะกระซิบบอกด้วยน้ำเสียงที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกของเขา
“อืม...ไม่มองใครหรอก...พี่มีแฟนคนเดียวชื่อบัตเตอร์”ผมพึมพำตอบกลับไปก่อนที่พวกเราทั้งคู่จะหลับไปพร้อมกับความอบอุ่นเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน
ผมอยากจะขอเวลาให้เดินช้าลงอีกนิด...แต่ทุกอย่างมันมักจะไปเป็นไปตามที่เราหวังเผลอไปแป๊บเดียวก็ถึงวันที่ผมต้องไปเยรอมันแล้ว...ผมบอกไม่ให้บัตเตอร์ไปส่งเพราะถ้าเขาไปส่งผมต้องกลั้นน้ำตาไม่ได้แน่ๆ...ใบหน้าเศร้าที่มองรถผมจนลับสายตาไปมันยิ่งทำให้ผมหัวใจจุกจนเจ็บ...อยากจะลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปหาเขาจริงๆแต่ผมก็ทำแบบนั้นไม่ได้
ผมเองก็มีหน้าที่ที่ผมต้องทำ
“แล้วเจอกันนะบัตเตอร์”
.............................................................................
สวัสดีคะ
ตอนนี้ไม่ถึงกับดราม่าแค่จากกันแป๊บเดียวเอง
นี่คือเศร้าที่สุดที่คิดได้แล้วคะ(เศร้าตรงไหนกัน?)
บอกเลยว่าเหลืออีกแค่2ตอนก็จะจบแล้วคะ
ภาษาที่ใช้ในเรื่องนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่...อย่างที่บอกไปว่าแต่งจบไปนานแล้วถ้าเทียบกับอีกเรื่องที่แต่งอยู่ก็อาจจะแข็งๆไปบ้าง
ถ้ามีเวลาจะทำการรีไรท์ใหม่เพื่อให้อ่านเข้าใจง่ายมากขึ้น
ตอนหน้ามารอดูการว่าจะเป็นยังไง
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจที่มีให้นะคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า
บ๊ายบายคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
:monkeysad: สำหรับเจ้าหมาน้อยจะต้องเหงาแน่ๆเลย
พี่คุณจะมีกะใจทำงานไหมคะนั่น
รอนะคะ รู้สึกว่าสั้นจังเนอะจะจบแล้ว. :mew1:
-
พี่คุณต้องมาทันวันรับปริญญาแน่ๆ ค่ะบัตเตอร์ :กอด1: ..
-
ต้องอดทนนะทั้งสองคน 3 อาทิตย์ไม่นานหรอก
-
◣♥◥ อาณาเขตรักที่21►►วันรับปริญญา
เด็กหนุ่มนามปิณชาน์ไม่รู้ว่าวันเวลามันผ่านล่วงเลยมากี่วันแล้วตั้งแต่ที่คนรักไปต่างประเทศ...แม้ไปส่งผมยังไม่ได้ไปเลยพี่คุณบอกให้ผมรออยู่บ้านไม่ต้องไป...พี่คุณไม่รู้หรอกว่าผมรู้สึกแย่ขนาดไหนที่มองพี่คุณนั่งแท๊กซี่ออกไปแบบนั้น...แผ่นหลังของพี่คุณที่ออกห่างผมไปเรื่อยๆผมละอยากจะวิ่งตามแล้วคว้าตัวพี่เขามาไว้ในอ้อมกอดซะจริงๆ
การที่ไม่มีพี่คุณอยู่มันทำให้ผมรู้เลยว่าชีวิตมันขาดอะไรบางไป...
ไม่ได้เห็นใบหน้าบึ้งๆที่มักจะแดงขึ้นเสมอเวลาที่ผมหยอดคำหวาน
ไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขเวลาที่ผมทำของหวานมาให้
ไม่ได้ยินคำชมที่บอกว่าอาหารผมอร่อย
ไม่ได้สัมผัสถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือที่มักจะลูบหัวหรือใบหน้าของผมเสมอ
ไม่ได้เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยที่แสดงออกมาแม้ว่าจะทำหน้าบึ้งก็ตาม
ไม่ได้กลิ่นหอมเวลาที่โอบกอดพี่เขาไว้ในอ้อมแขน
พอไม่มีพี่คุณผมเรียกได้ว่าไม่มีความสุขเลยก็ว่าได้...วันแต่ละวันผ่านไปอย่างเนิ่นนาน...ไปทำงานที่บริษัทก็จริงแต่ภายในห้องนั้นไม่มีพี่คุณนั่งอยู่เหมือนเคย...พอกลับบ้านมาก็มีเหล่าน้องๆที่ทำให้ผมมีความสุขขึ้นมาหน่อยแต่พอต้องขึ้นไปนอนผมกลับนอนไม่หลับจนต้องย้ายห้องไปนอนที่ห้องของพี่คุณ
กลิ่นของพี่คุณที่ติดอยู่ทำให้ผมนอนหลับลงแม้ว่าหัวใจผมมันบอกว่าแค่นี้ไม่เพียงพอก็ตาม...อยากจะกอดพี่คุณเอาไว้แน่นๆไม่ให้หนีผมไปไหนได้
อยากให้วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วแต่ความจริงมันช่างเดินอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน
“พี่คุณ...”ผมพึมพำชื่อของคนที่คิดถึงตลอดเวลาออกมาแล้วกอดผ้าห่มที่พี่คุณมักใช้ประจำไว้แล้วหลับไปในที่สุด
วันต่อมาเป็นวันที่เกรดผมออกแล้ว...คะแนนผมออกมาดีมากพอรวมกับเกรดเทมอที่แล้วก็อยู่ในเกณฑ์ดี3.65...ผมว่ามันเยอะมากเลยล่ะ
ผมมองใบเกรดในมือแล้วดูเกรดที่ได้จากการไปฝึกงานที่บริษัทด้วยความรู้สึกปลาบปลื้ม...เมื่อวันก่อนผมไปถามพี่เอ๋ว่าใครจะเป็นคนออกเกรดให้...คำตอบที่พี่เอ๋ให้ทำให้หัวใจผมมันพองโตขึ้นมาในรอบหลายวัน
‘อ๋อ...ถ้าเรื่องนั้นคุณวิทย์เป็นคนจัดการจ๊ะ...ไม่ใช่แค่ของน้องบัตหรอกนะแต่นักศึกษาฝึกงานทั้ง10คนคุณวิทย์ก็เป็นคนให้เกรดหมดแหละ...วันก่อนคุณวิทย์ให้พี่ไปถามข้อมูลของนักศึกษาคนอื่นว่าทำงานเป็นไงบ้าง...เห็นบอกว่าจะส่งเกรดไปทางมหาลัยให้เองน่ะจ้า...รอดูได้เลยหวังว่าจะออกมาดีนะ’
นั่นล่ะ...พี่คุณจัดการทุกอย่างไว้หมดแล้วก่อนไปแล้วผมก็รู้สึกภูมิใจในเกรดที่ตัวเองได้มาจริงๆ...ทั้งๆที่เป็นตัวอักษรเพียงตัวเดียวแต่ผมก็รู้สึกดีใจกับมันมาก
A
คืออักษรที่ผมได้มาจากพี่คุณ...มันหมายความว่าพี่คุณยอมรับในตัวผมแล้วใช่ไหม?
พี่คุณเคยบอกว่า...
‘การประจบไม่ทำให้คุณได้Aหรอกนะ’
แต่การที่ผมได้Aมาแบบนี้แปลว่าผมได้มันมาด้วยฝีมือผมเองใช่ไหม?
“ไอ้บัตเกรดแกได้เท่าไหร่ว่ะ?”เสียงของต้องดังขึ้นก่อนจะเห็นตัวซะอีก
“ไงมากันครบเลยยนะ”ผมหันไปมองก่อนจะทักทาย...ตอนนี้เพื่อนๆผมที่ไปฝึกงานที่บริษัท ธนาสิน ด้วยกันอยู่กันครบทุกคนเลย...ไม่อยู่ครบก็คงจะแปลกล่ะก็วันนี้ทางมหาลัยรัดนักศึกษาปี4มาหมดเลยนี่นา
“เออ...ไม่ได้เจอกันนานเลย”ไอ้เดย์ทักก่อนจะเดินเข้ามาแล้วกอดคอผมหลวมๆ
“ก็ไม่นานขนาดนั้นหรอก”ผมตอบกลับไป
พรึ่บ!
“เฮ้ย!...เอาคืนมานะไอ้ต้อง!”ผมพูดขึ้นทันทีที่ใบเกรดผมถูกเพื่อนสนิทดึงไปแล้วเอาไปดูโดยที่ไอ้เดย์ก็จับผมไว้...ว่าแล้วมันต้องมีอะไรแน่ๆก็ปกติไอ้เดย์เคยมากอดคอผมแบบนี้ที่ไหนเล่า
“โหย~...ไอ้บัตมันได้Aที่ไปฝึกด้วยว่ะ...ขี้โกงนี่หว่า”ไอ้ต้องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
“หื้อ?...อ้าว...มึงไม่ได้Aเหรอ?”ผมถามกลับไปอย่างสงสัย
นึกว่าจะได้Aกันหมดซะอีก
“Aบ้าอะไรล่ะได้แค่Bเนี่ย...แมร่ง!...”ไอ้ต้องบ่นอย่างอารมณ์เสีย
“กูว่าแล้วเชียว...”ไอ้กายพูดขึ้นพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
“หมายความว่าไงไอ้กาย?”ไอ้ต้องรีบหันกลับไปถามคนที่ยืนข้างๆทันที
ต้องกับกายไปทำงานอยู่ฝ่ายเดียวกันน่ะ
“เหอะ!...ถ้ามึงได้Aซิกูว่าลงเกรดผิดแหงๆเล่นทำคอมพังไปตั้ง3เครื่องไม่โดนไล่ออกก็ดีเท่าไหร่แล้ว”ไอ้กายตอบกลับแล้วยักไล่เล็กน้อยด้วยท่าทางเอือมๆ
“ทำหยั่งกับมึงได้เยอะงั้นแหละ”ไอ้ต้องพูดเสียงดังแล้วชี้หน้าไอ้กาย
“ก็นะ...ได้เท่าไอ้บัตอ่ะ”ไอ้กายพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“เท่าไอ้บัต?...ไอ้เพื่อนทรยศ!!...ตายซะเถอะแก!!”หลังจากที่พูดจบไอ้ต้องก็วิ่งไล่แตะไอ้กายทันที
“พวกนี้แม่ง...ปัญญาอ่อนวะ”ไอ้เดย์บอกเบาๆพร้อมกับปล่อยคอที่ล๊อคผมไว้
“ฮะฮะ...ดีออกเฮฮาดี”ผมหัวเราะก่อนจะบอกออกไป
“แล้วมึงอ่ะ...ดูท่าไม่ค่อยดีนี่”ไอ้เดย์หันมาถาม
“ห๊ะ?...กูเนี่ยนะ?”ผมชี้มาที่ตัวเอง
“เออ...ไอ้ต้องมันบอกอยู่ว่ามึงซึมๆไปเหมือนตอนที่พ่อแม่มึงเสียเลย...มันเป็นห่วงมึงมากนะเว้ย...มีอะไรบอกได้นะกูก็เป็นเพื่อนมึงนะเว้ย”ไอ้เดย์บอกพร้อมรอยยิ้ม
“ขอบใจวะ...แค่แฟนไปต่างประเทศเท่านั้นเองไม่มีอะไรหรอก”ผมบอกออกไปตามตรง
นี่ผมทำให้เพื่อนเป็นห่วงไปด้วยเหรอเนี่ย
แย่จริงบัตเตอร์
“แฟน?...มึงมีแฟน?...เฮ้ยไอ้ต้องไอ้บัตมันมีแฟนแล้วโว้ยยยย!!!”ไอ้เดย์ทำหน้าตกใจก่อนจะตะโกนให้ไอ้ต้องที่วิ่งไล่ไอ้กายอยู่
“ว้าว~....จริงเหรอ?...แฟนบัตเป็นยังไงเหรอ?...สวยไหม?”ฝ้ายเดินเข้ามาถามผมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสนใจ
“ก็...จะว่าสวยก็ไม่เชิงหรอก...แต่น่ารักมากๆเลยล่ะ”ผมตอบฝ้ายกลับไปด้วยรอยยิ้ม
พอนึกถึงพี่คุณทีไรผมมักจะยิ้มได้ทุกทีเลยสิ
“ปุ้ยอยากเจอบ้างจัง”ปุ้ยเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยอีกคน
หมับ!
“ไอ้บัตแกกล้ามีแฟนก่อนเพื่อนได้ไงวะ!”ไอ้ต้องกอดคอผมจากด้านหลังแน่นก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“ฮะฮะฮะ...เรื่องแบบนี้ห้ามไม่ได้หรอกเว้ย”ผมบอกกลับไปพร้อมกับหัวเราะ
“ไอ้เพื่อนทรยศไหนบอกว่าไม่สนใจสาวที่ไหนไงวะ?”ไอ้ต้องถามขึ้นอีก
“ก็ไม่ใช่สาวนี่หว่า...”ผมบอกออกไปตามตรง
“....”ทั้งวงถึงกับเงียบกริบเลยครับ
“มะ...มึง...อย่าบอกนะว่า...”ไอ้ต้องถามด้วยน้ำเสียงติดขัดก่อนจะยกนิ้วขึ้นชี้หน้าผม
“แฟนก็เป็นผู้ชายวะ”ผมพูดขึ้นก่อนจะส่งยิ้มให้มันไป
“เฮ้ย!!...”ไอ้ต้องถึงกับหน้าเหวอไปเลยครับพี่น้อง
“พูดจริง?”ไอ้กายถามผมอีกครั้ง
“เออ...คนที่พวกมึงรู้จักดีด้วย”ผมบอกต่ออีก...ผมไม่คิดว่าจะมีใครทายถูกหรอกนะ
“ห๊ะ?...พวกกูรู้จัก?...ใครวะ?...อ๊ะ...น้องบีมใช่ไหม?...เห็นอ่อยๆมึงอยู่นี่”ไอ้ต้องออกความเห็นทันที
“ไม่ใช่”ผมพูดขึ้นทันที
“กูว่าต้องน้องเลย์แน่ๆเลยเห็นมองมึงหลายครั้งแล้ว”ไอ้เดย์เสนอบ้าง
“ไม่ใช่น้อง...เขาอายุมากกว่ากู”ผมลองใบ้อีกสักหน่อย
“อายุมากกว่า?...แล้วพวกกูรู้จัก?...หรือว่าพี่เวย์”ไอ้ต้องพูดขึ้นอีกครั้
“ไอ้บ้านั่นพี่รหัสกูเว้ย!...เดี๋ยวปั๊ด!...”ผมพูดเสียงดังแล้วเตรียมง้างมือตั้งท่าจะชกไอ้ต้องทันที...เล่นถึงพี่รหัสกูเลยนะมึง
“อ้าว...ไม่ใช่เหรอวะ?...ไอ้กายมึงว่าใคร?”ไอ้ต้องหันไปถามไอ้กายที่ยืนอยู่ใกล้ๆแทน
“อืม...ไม่รู้ว่าพี่ฟูวป่ะ?”ไอ้กายลองพูดขึ้นบ้าง
“นั่นพี่รหัสมึงนี่...”ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
“ทายไม่ถูกเว้ย!...มึงก็เฉลยมาสักทีดิ”ไอ้ต้องเริ่มพาลแล้วครับ
“ก็ได้...แฟนกูนะ...”ผมพูดเว้นจังหวะไว้เพื่อความตื่นเต้น
“...”ทั้งวงถึงกลับเงียบหมดเลยครับ
“คุณปภิณวิทย์...หรือพี่วิทย์ไง”ผมบอกออกไปพร้อมกับยักคิ้วให้เพื่อนๆ
“เฮ้ยยยย!!!”ทั้งกลุ่มถึงกับหน้าเหวอขนาดผู้หญิงยังสถบคำหยาบออกมา
“พูดเป็นเล่นน่า...เอาชื่อพี่เขามาพูดแบบนี้เดี๋ยวก็โดนหรอก”ไอ้ต้องคนแรกเลยครับที่ไม่เชื่อแถมยังบ่นผมอีก
“ฮะฮะ...กูไม่ได้ล้อเล่น”ผมบอกย้ำไปอีกครั้งนึง
“บ้าไปแล้วเหรอไอ้บัต...คนระดับนั้นมึงไม่มีทาง...แถมยัง...”ตอนนี้ไอ้ต้องพูดไม่รู้เรื่องไปแล้วครับ...ตลกชะมัดเลย
“ไอ้บัต...เรื่องแบบนี้ล้อเล่นไม่ได้นะเว้ย”ไอ้เดย์บอกอีกคนนึง
“เออ..กูพูดจริง”ผมพูดย้ำอีกรอบ
“แปลว่าต้องมีหลักฐานอะไรสินะ?...อย่างรูปคู่?”ไอ้กายถามขึ้นอีกคน
“เฮ้ย!...นี่ไม่ได้จับคนร้ายนะเว้ยทำไมต้องมีหลักฐานด้วย?”ผมถามขึ้น...รู้สึกว่ามันชักจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วสิ
“ฝ้ายก็อยากเห็นนะ....มันไม่น่าเชื่อเลยคุณวิทย์เขาไม่น่าจะ...ชอบผู้ชายด้วยกันนี่”ฝ้ายพูดขึ้นบ้าง
“นั่นสิ...เอาหลักฐานมาให้ดูเลยนะบัต”ปุ้ยพูดขึ้นอีกคน
เอาแล้วไง....ถูกกดดันสุดไปเลย
ผมไม่มีหรอกนะรูปคู่กับพี่คุณน่ะ
“กูไม่มีรูปคู่กับพี่เขาหรอก”ผมบอกออกไปตามตรง...พี่คุณไม่ค่อยชอบถ่ายรูปสักเท่าไหร่พอผมจะถ่ายเมื่อไหร่ก็หนีตลอดเลย
“อ้าว...แบบนี้ก็ไม่มีอะไรมายืนยันว่าที่มึงพูดเป็นความจริงน่ะสิ?”ไอ้ต้องพูดขึ้นทันที
“มีแต่รูปที่ถ่ายพี่เขาได้ไหมล่ะ?”ผมพูดขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา
พรึ่บ!
“เฮ้ย!...ไอ้ต้องเอาคืนมา”ผมตะโกนขึ้นทันทีที่ได้ต้องคว้าโทรศัพท์ผมไปอย่างรวดเร็ว
“อยู่เฉยๆเลยมึง...ใครจะรู้ละมึงอาจจะแอบเข้าเน็ตหารูปคุณวิทย์เขามาให้ดูก็ได้”ไอ้ต้องพูดขึ้นแล้วมองมาทางผมด้วยสายตาจับผิด
คิดได้เนอะเพื่อนผม
“เฮ่อ...ก็ได้...ดูตามใจเลยเพื่อน”ผมถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนที่เพื่อนทั้งกลุ่มจะย้ายไปหาไอ้ต้อง...ผมเองก็ยืนดูไอ้ต้องที่เปิดเข้าไปในแกลเลอรี่แล้วเลื่อนๆดู
“อยู่ไหนวะ...ไม่เห็นมีเลย...มึงหลอกพวกกูใช่ไหม?”ไอ้ต้องถามขึ้นอีกเมื่อเข้าไปดูรูปในอัลบั้มกล้องแล้วไม่เจอรูปพี่คุณ
“กูย้ายไปไว้ที่อัลบั้มชื่อพี่คุณ”ผมบอกไปอย่างปลงๆ...ให้ผมเปิดให้แต่แรกก็จบแล้ว
“พี่คุณ?...ใครวะ?”ไอ้เดย์ถามขึ้นบ้าง
“ก็ชื่อเล่นของพี่วิทย์ไง”ผมอธิบายไปตามตรง
“หา?...ไม่ได้ชื่อพี่วิทย์?”ไอ้ต้องถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ
“เออ...พี่เขาชื่อเล่นคือเจ้าคุณแต่พี่เขาไม่ชอบให้ใครเรียก...จบนะ...รีบๆดูแล้วก็ไปที่หอประชุมได้แล้ววันนี้มีซ้อมรับปริญญานะเว้ย”ผมพูดขึ้นเผื่อพวกเพื่อนๆผมมันจะลืมไปแล้วว่าวันนี้ทางมหาลัยเรียกมาทำไม
วันนี้เป็นวันซ้อมใหญ่อีก3วันผมก็จะรับปริญญาแล้ว...หวังว่าพี่คุณจะกลับมาหาผมทันนะ
“จริงด้วย...เร็วดิวะไอ้ต้อง”ไอ้เดย์รีบเร่งไอ้ต้องที่เลื่อนหาอัลบั้มอยู่ทันที
“เออๆ...เจอแล้ว...เฮ้ย!...482รูป!...มึงถ่ายเหี้ยอะไรนักวะ?!”ไอ้ต้องพูดขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นจำนวนรูปที่ผมถ่ายไว้
อยากบอกจังว่านั่นผมคัดแล้วนะ...ความจริงมีเยอะกว่านี้อีก
“เฮ้ย!...นี่มัน...รูปตอนคุณวิทย์นอน?...”ไอ้ต้องบอดเสียงดังด้วยความตกใจ
“เลื่อนต่อดิไอ้ต้อง...โว๊ะ!...นี้มันรูปที่คุณวิทย์เล่นกับหมาที่บ้านไอ้บัตนี่...กูจำหมามันได้”ไอ้เดย์พูดต่อทันที
“มีกระทั่งรูปตอนล้างจาน...มึงเป็นสโตกเกร์เหรอวะ?”ไอ้กายหันมาถามผมบ้างด้วยสายตาที่อยากรู้
“เปล่าเว้ย!...แค่มันน่าถ่าย”ผมตอบกลับไปตามตรง
“ว้าย!...รูปคุณวิทย์เหม่อมองท้องฟ้า...เท่จังเลย”ฝ้ายร้องขึ้นเบาๆแล้วพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ
“รูปนี้เท่กว่านะ...กำลังให้อาหารสุนัขด้วยหล่อจัง”ปุ้ยพูดต่อเมื่อมือของไอ้ต้องยังคงไล่รูปไปเรื่อยๆ
พรึ่บ!
“พอได้แล้ว...ได้เวลาแล้วนะเว้ย!”ผมชิงโทรศัพท์คืนมาทันที...บอกตามตรงตอนนี้แม้กระทั่งรูปของพี่คุณผมยังหวงเลยไม่อยากให้ใครมาชมพี่เขา
ผมชมได้คนเดียว
“โหย~...มีหวงด้วย...ก็ได้ๆ...ดูท่ามึงจะจริงจังนะ?”ไอ้ต้องถามขึ้นแล้วสบตาผมนิ่ง
“เออ...ที่สุดเลย”ผมตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มก่อนที่พวกเราจะวิ่งไปที่ห้องประชุมขนาดใหญ่...พวกเราโดนบ่นก่อนจะเข้าไปข้างในด้วยอาจารย์บอกว่าถ้ามาสายอีกก็ไม่ให้รับแล้ว...พวกผมรีบขอโทษขอโพยกันใหญ่เลยเลย
วันซ้อมให้ครั้งสุดท้ายได้ผ่านไปอย่างเรียบร้อย...อีก3วันที่ผมจะรับปริญญา...
และอีก3วันเท่านั้นที่จะได้พบพี่คุณ
ตลอดเกือบ3อาทิตย์ผมก็โทรคุยกับพี่คุณตลอดเพียงแต่ว่าพี่คุณค่อยข้างยุ่งทำให้คุยกันแค่ไม่กี่ประโยคก็ต้องวางแล้ว
“อยากคุยกับพี่คุณจัง...”ผมพึมพำขณะที่นอนแผ่อยู่บนเตียงของพี่คุณ
ครื่ดดดด~ ครื่ดดดด~
“...??”ผมสัมผัสถึงแรงสั่นของโทรศัพท์ทำให้ผมลุกขึ้นนั่งแล้วมองหาต้นเสียง
ผมวางโทรศัพท์ไว้ไหนเนี่ย?
ครื่ดดด~ ครื่ดดดด~
“เจอล่ะ?...อ๊ะ!...เบอร์นี้มัน...”ผมพูดขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นเบอร์ที่ปรากฏขึ้นที่หน้าจอ...เบอร์ของคนที่ผมเฝ้าคิดถึงอยู่ตลอดเวลา
ปิ๊บ!
“พี่คุณ!!”ผมกดรับแล้วเรียกปลายสายด้วยความคิดถึงทันที
[ว่างคุยไหมบัตเตอร์?]
“ว่างครับ...ว่างแน่นอนเลย”ผมรีบตอบพี่คุณทันทีผมไม่ได้ยินเสียงพี่คุณมากี่วันแล้วนะ
[ไม่ต้องเสียงดังขนาดนั้นก็ได้...พี่จะโทรมาบอกว่าพี่อาจกลับช้าหน่อยน่ะ]
“ทำไมครับ?...เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”ผมรีบถามพี่คุณทันที
[คนที่มาพูดอบรมน่ะสิดันติดธุระมาช้าทำให้การอบรมถูกเลื่อนน่ะ...พี่น่ะโมโหสุดๆเลยไปบ่นกับเจ้าหน้าที่จัดงานมายกนึง...ให้ตายสิพี่อยากกลับไปให้ทันวันรับปริญญาของบัตเตอร์แท้ๆ]
พี่คุณบ่นออกมาด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดแต่มันกลับทำให้หัวใจผมพองโตเพราะพี่คุณจำวันรับปริญญาผมได้แถมน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเสียดายนั่นทำให้ผมรู้ว่าพี่คุณคิดถึงผมมากแค่ไหน
“ไม่เป็นไรครับพี่คุณ...แค่พี่รีบกลับมาให้เร็วที่สุดก็พอแล้ว”ผมพูดขึ้นด้วยความรู้สึกที่ตื้นตัน...ชอบที่สุดเลยเวลาที่พี่คุณนึกถึงผมแบบนี้
[อืม..พี่จะกลับให้เร็วที่สุด...แต่หลังจากนี้พี่คงไม่มีเวลาโทรมาหาบัตเตอร์แล้ว...ขอโทษนะ]พี่คุณบอกผมเสียงอ่อย
“ครับ...ผมเข้าใจว่าพี่งานยุ่ง...จริงสิวันนี้ผมรู้เกรดแล้วนะ...ขอบคุณที่ให้Aผมนะครับ”ผมบอกพี่คุณออกไปตามตรง
[Aที่พี่ให้เพราะความสามารถของบัตเตอร์...พี่ภูมิใจมากนะ...แล้วก็...คิดถึงบัตเตอร์นะ...รักที่สุดเลย]
ปิ๊บ!
“...”ผมนั่งนิ่งมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปอย่างกะทันหัน
ประโยคสุดท้ายที่พี่คุณพูดรัวๆอย่างรวดเร็วแต่ผมกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน
‘คิดถึงบัตเตอร์นะ...รักที่สุดเลย’
“...ถ้าพี่อยู่ตรงนี้ผมจับพี่ปล้ำแน่ๆ”ผมพึมพำออกมาด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข
“คิดถึง...และรักที่สุดเหมือนกันครับ”ผมพึมพำแล้วหลับไปพร้อมกับประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินซ้ำไปซ้ำมาทั้งคืน
เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว...ในที่สุดวันนี้ก็เป็นวันที่ผมได้รับปริญาบัตร...พวกผมมากันตั้งแต่6โมงเช้ากว่าพิธีจะเริ่มก็ตั้ง9โมง...ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีแม้ว่าผมจะไม่ได้เห็นคนที่ผมอยากเจอที่สุดก็ตาม...
ทางมหาลัยและน้องๆในคณะจัดหลายอย่างเพื่อพวกผมที่กำลังจบทั้งซุ้มถ่ายรูปต่างๆมากมาย ทั้งคำอวยพรและการบูมที่รุ่นน้องทำให้อย่างสุดความสามาถทำให้พวกผมบางคนถึงกับน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่...ผมเองก็ซึมๆเหมือนกัน
ผู้ปกครองและญาติของเพื่อนๆผมต่างมาแสดงความยินดีและถ่ายรูปกันอย่างมีความสุข...แต่ผมหลังจากถ่ายรูปกับเพื่อนๆเสร็จแล้วก็ต้องมองไปรอบๆตามลำพังเพราะเพื่อนๆทุกคนถูกพ่อแม่ลากไปถ่ายรูปหมู่ด้วยกันหมดแต่ผมไม่มีพ่อแม่แล้ว...
คนเดียวที่ผมเหลืออยู่คือพี่คุณ
ผมเข้าใจว่าพี่คุณต้องทำงานถึงผมจะอยากเอาแต่ใจมากแค่ไหนแต่ผมก็ทำไม่ได้...ผมไม่อยากจะรบกวนพี่คุณมากไปกว่านี้แค่สิ่งที่ผมขอมันก็มากมายพอแล้ว
“พรุ่งนี้เหรอ?”ผมพึมพำเบาๆด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
กว่าจะได้เจอพี่คุณ...ตั้งพรุ่งนี้เลยเหรอ?
อยากเจอจัง
“พี่คุณ...พี่คุณ...”ผมพึมพำออกมาด้วยความคิดถึง...อยากเจอกพี่คุณมากจริงๆ
“บัตเตอร์!!!”
“...!!...”ผมหันไปมองตามเสียงเรียกทันที
ภาพตรงหน้าทำให้ผมเบิกตากว้าด้วยความตกใจปนดีใจ...พี่คุณที่อยู่ใส่ชุดสูทสีขาวกับเทคไทน์สีฟ้าอ่อนช่างดูดีมากเหลือเกิน...แต่ที่ผมตกใจกว่าก็คือดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่พี่คุณถือมาด้วยต่างหากล่ะ...อยาบอกนะว่า...
“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้เล่า...พี่หาตั้งนานรู้ไหม?...มานี่สิบัตเตอร์”พี่คุณบ่นผมเล็กน้อยก่อนจะเรียกผมเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มที่ผมอยากเห็นมาตลอด3อาทิตย์...สองเท้าผมวิ่งเข้าไปหาพี่คุณอย่างรวดเร็ว
หมับ!
“พี่คุณ....พี่คุณ....พี่คุณ”ผมคว้าตัวพี่คุณมากอดไว้แน่นก่อนจะพึมพำชื่อพี่คุณออกมาด้วยความรู้สึกหลากหลายปนกันไปหมด
ดีใจ
ตื้นตัน
ปลาบปลื้ม
มีความสุข
“เดี๋ยวก่อน!...ออกไปก่อนดอกไม้พี่จะแบนหมดแล้ว!”พี่คุณบอกสัยงดังก่อนจะผลักไหล่ผมให้ออกไปเบาๆ
“...”ผมยอมผละออกมาด้วยความเสียดายแล้วมองหน้าพี่คุณที่ขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขิน...อยากจะฟัดแก้มแดงๆนั่นจัง...อยากจะจูบริมฝีปากสีชมพูที่เผยอเล็กน้อยนั่นจริงๆ
“บัตเตอร์...อ่อ...ยินดีด้วยที่จบการศึกษานะ...พี่ภูมิใจในตัวบัตเตอร์มาก...ขอโทษที่มาช้านะครับ”พี่คุณพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะยื่นช่อดอกกุหลาบขนาดใหญ่มาตรงหน้าผม
“...พี่คุณ”ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยความตื้นตันก่อนจะรับช่อดอกกุหลาบมากอดไว้แน่น
“พี่กลับมาแล้ว...จะไม่ไปไหนแล้วเพราะงั้นอย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นอีกนะไม่งั้นพี่หนีไปแน่”พี่คุณพูดขึ้นแล้วลูบหัวผมเบาๆ
อุ่นจัง...นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้สัมผัสถึงความอบอุ่นแบบนี้
“ครับ...ผมจะทำอาหารเลี้ยงต้อนรับนะครับ”ผมบอกพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่เอา”พี่คุณพูดขึ้นทันทีก่อนจะส่ายหน้าเบา
“อ่อ...จะไปกินข้างนอกเหรอครับ?”ผมถามขึ้นอีกครั้งนึง...อุตส่าคิดไว้แล้วเชียวว่าจะทำอะไรให้พี่คุณบ้าง...ของก็ซื้อเตรียมไว้แล้วตั้งแต่เมื่อวาน
อยากให้พี่คุณกินอาหารที่ผมทำแล้วชมว่าอร่อยแท้ๆแต่ถ้าพี่คุณอยากไปกินข้างนอกผมก็คงไม่ขัดอะไรพี่เขาหรอก...ถึงจะแอบเสียใจเล็กๆก็ตามที
“ไม่ไป”พี่คุณตอบทันทีอีกครั้ง
“...??”ผมมองพี่คุณอย่างงงๆ
ไม่กินที่บ้าน
ไม่กินข้างนอก
แล้วจะไปกินไหนละครับ?
หมับ!
“บัตเตอร์...”พี่คุณกอดคอผมหลวมๆ...พร้อมกับสายตาของพี่คุณประสานเข้ากับสายตาของผม...ความรู้สึกหลากหลายที่ถูกส่งมาทำให้ผมยิ้มออกมาบางๆ
“ครับ?”ผมขานตอบพี่คุณ
“ไม่ใช่งานเลี้ยงต้อนรับพี่อย่างเดียว...ต้องเป็นงานเลี้ยงต้อนรับกับฉลองที่เรียนจบสิ...จุ๊บ..”พี่คุณบอกผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะจูบที่ปากผมเบาๆแล้วผละออกอย่างรวดเร็ว
“....”สัมผัสที่พี่คุณเป็นคนเริ่มทำให้ผมถึงกับพูดไม่ออกเลย...ถ้ารู้ตัวเร็วกว่านี้จะคว้าตัวพี่เขามาจูบอย่างดูดดื่มเลย....เสียดายชะมัดเลย
“คิก...ทำหน้าตาตลกชะมัดเลย....กลับบ้านเราเถอะบัตเตอร์”พี่คุณขำเล็กน้อยก่อนจะเดินนำไปข้างหน้าแล้วหันกลับมาบอกผม
“ครับ”ผมยิ้มกว้างแล้ววิ่งตามพี่คุณไปติดๆเลย
คุณพ่อคุณแม่...ผมอยากบอกว่าตอนนี้ผมไม่เป็นอะไรแล้ว...ผมเจอคนที่ผมอยากจะอยู่ด้วยไปทั้งชีวิต...คนที่ผมรักมากที่สุดและเขาก็รักผมไม่ต่างกันเลย
เพราะงั้นคุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับ
ปราบเท่าที่ผมยังมีพี่คุณอยู่ข้างๆ...
ผมก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว
“รักพี่คุณที่สุดเลย!!!”ผมตะโกนออกไปสุดเสียง
“อะ...ไอ้เด็กบ้ามาพูดอะไรในมหาลัยเล่า!!”พี่คุณบ่นผมทันดีด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีอย่างหน้าแกล้ง
“รักพี่คุณ!!...รักพี่คุณ!!...รักนายปภิณวิทย์ที่สุดเลย!!!”ผมตะโกนขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ...ไม่อายคนอื่นเขารึไง?”พี่คุณพูดเสียงดังแล้วพยายามใช้มือปิดปากผม
“ไม่อายครับ!...อยากบอกให้ทุกคนรู้เลยว่า...ผมรักพี่คุณที่สุดเลย!!!”ผมตะโกนออกไปอีกครั้งนึง
“อะ...จะทำอะไรก็ทำไปเลย...ฮึ้ย!!”พี่คุณตะโกนเสียงดังแล้ววิ่งหนีไปทันที
“ฮะฮะฮะ...รอผมด้วยครับพี่คุณ”
...............................................................................
สวัสดีคะ
ในที่สุดทั้งคู่ก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งแล้ว
จากกันยังไม่ถึงตอนก็เจอกันซะแล้ว555
อย่างที่บอกว่าไม่ค่อยชอบพวหฉากแยกจากหรือดราม่าสักเท่าไหร่
แต่งได้เท่านี้ก็สุดๆแล้วคะ
ตอนหน้า...
จะเป็นตอนจบแล้วนะคะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และกำลังใจคะ
ไว้เจอกันในตอนหน้านะคะ :mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
-
อ๊าาาาาา ทำไมพี่คุณได้กลับมาเร็วนะ? รึว่าพี่คุณไปงับหัวคนที่มาฃ้าคนนั้นเพื่อที่จะได้กลับมาเร็วๆกัน?
-
ไม่แน่นะคะบัตเตอร์ พี่คุณอาจจะเตรียมงานฉลองเอาไว้ที่บ้านคุณพ่อคุณแม่ของพี่คุณเองก็ได้นะคะนั่น ^^
-
:pig4: :pig4:
-
ตอนหน้าจะจบแล้ว!! เพิ่งมาเปิดอ่านเจอ สนุกมากเลยค่ะ รอติดตามผลงานอยู่นะคะ
/ชอบนิยายแบบเมะอ่อนกว่ามาก อิอิ
-
น่ารักมากๆค่ะ
รอบทสรุปที่แสนหวาน ขอบคุณเช่นเคยค่ะ. :L1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ยินดีด้วยน้า บัตเตอร์ ดีใจด้วยที่ พี่คุณ มาทันในวันสำคัญ
-
◣♥◥ อาณาเขตรักสุดท้าย►►รักที่สุด
“บัตเตอร์...มีอะไรให้พี่ช่วยไหม?”เจ้าของร่างสูงโปร่งนามปภิณวิทย์โผล่หน้าเข้าไปในห้องครัวแล้วถามคนที่กำลังวุ่นกับการล้างผัก...หั่นเนื้อและตั้งหม้ออยู่
ตอนนี้ผมกลับมาถึงบ้านแล้วครับ...ผมล่ะไม่อยากจะนึกถึงเรื่องเมื่อ3อาทิตย์ก่อนเลย...ช่วงเวลาที่ไปที่เยอรมัน...ช่วงเวลที่ต้องอยู่คนเดียวไม่มีบัตเตอร์อยู่ข้างๆ
มันเหงาและรู้สึกแย่มากๆแต่ผมก็ต้องผ่านมันไปให้ได้...ถึงแม้จะเกิดเรื่องทำให้ล่าช้านิดหน่อยแต่พอผมไปบ่นทางนั้นก็รีบเคลียร์ทุกอย่างให้ทำให้ผมสามารถกลับมาทันวันรับปริญญาของบัตเตอร์ได้ในที่สุด
ถือว่าเป็นโชคดีล่ะนะ...ผมรู้เลยว่าบัตเตอร์รู้สึกแย่แค่ไหนที่ต้องอยู่คนเดียวท่ามกลางงานรื่นเริงที่เต็มไปด้วยครอบครัวที่สุขสันต์...เพื่อนๆคนอื่นมีทั้งพ่อแม่ญาติผู้ใหญ่มากันเต็มไปหมดมีแต่บัตเตอร์เท่านั้นที่ไม่มีใครมา...แค่นั้นมันก็เพียงพอให้ผมรีบวิ่งหาซื้อช่อดอกกุหลาบแล้วไปหาบัตเตอร์ที่มหาลัย...แม้ว่าผมจะเหนื่อยมากที่ต้องวิ่งหาบัตเตอร์ไปทั่วแต่ผลที่ได้มามันทำให้ผมหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
สีหน้าที่มีความสุขของบัตเตอร์เมื่อเห็นผมยืนอยู่ตรงหน้าทำให้ผมรู้ตัวว่าผมสำคัญกับบัตเตอร์มากแค่ไหน...ผมก็อยากจะบอกเขาเหมือนกันว่าเขานั้นสำคัญกับผมขนาดไหน
แต่เรื่องนี้ไว้รอตอนกลางคืนละกันนะ
หึหึ
“...อ่อ...พี่จะช่วยเหรอครับ?”บัตเตอร์นิ่งไปพักนึงก่อนจะถามขึ้น
“...”ผมไม่ตอบแต่พยักหน้ายืนยันอีกครั้ง
“งั้นช่วยเตรียมจานกับล้างผักให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?...เฮ้ย!...น้ำเดือด!!...”บัตเตอร์พูดขึ้นก่อนจะหันไปมองเตาแก๊สแล้วอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“ได้สิ”ผมตอบก่อนจะเดินเข้าไปช่วยบัตเตอร์ในครัว
อาหารมื้อค่ำสุดแสนวิเศษเป็นเหมือนงานเลี้ยงขนาดย่อมที่ต้อนรับการกลับมาของผมและฉลองที่บัตเตอร์เรียนจบ...ของกินที่บัตเตอร์ทำวันนี้ดูจะพิเศษกล่าวทุกวันเรียกว่าเป็นอาหารแนวฝรั่งที่ผมไม่เคยเห็นบัตเตอร์ทำมาก่อนทั้งสลัดผลไม้...ผักโขมอบชีส...ไก่ทั้งตัวทอดหนังกรอบๆ...ซุปครีมแฮมเห็ดและบลูเบอร์รี่ชีสเค้ก
“บัตเตอร์...มันไม่มากไปหน่อยเหรอ?”ผมถามขึ้นเมื่อมองจานอาหารที่เรียงรายอยู่ตรงหน้า...วันนี้ผมกับบัตเตอร์เปลี่ยนบรรยากาศโดยมากินอาหารที่ระเบียงตรงหลังบ้าน...อาจเพราะเป็นตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้วหรืออาจเป็นเพราะบ้านบัตเตอร์ค่อนข้างโปร่งและมีต้นไม้เยอะทำให้อากาศเลยไม่ค่อยร้อนนัก
เท่าที่ผมดูบัตเตอร์คงต้องเตรียมการที่จะทำอาหารพวกนี้ไว้แล้วแน่ๆ...ไม่งั้นไม่มีทางที่จะมีวัตถุดิบครบมือแบบนี้หรอก
“ไม่เลยครับ...นี่ยังน้อยไปด้วยซ้ำความจริงยังมีมินิพิซซ่ากับพายเห็ดอีกแต่ถ้าจะทำกว่าจะได้กินคงอีกนาน”บัตเตอร์ตอบผมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ว่าแล้วเชียวว่าต้องมีการเตรียมตัวล่วงหน้า
“เยอะขนาดนี้กินกันไม่หมดหรอกนะ”ผมบอกออกไปแล้วนั่งลงที่เก้าอี้
“ไม่ต้องห่วงครับเก็บไว้กินวันอื่นก็ได้...หรือถ้ายังไงให้น้องๆผมจัดการก็ได้...เนอะ”บัตเตอร์พูดขึ้นก็จะหันไปทางสุนัขทั้งที่ตัวที่นอนหมอบอยู่ที่พื้นอย่างเรียบร้อย
โฮ่ง!
หงิ๋ง~
สุนัขทุกตัวขานรับแล้วจ้องบัตเตอร์ด้วยสายตาที่เป็นประกายระยิบระยับ...เหมือนกับจะบอกว่า ‘เดี๋ยวพวกเราจัดการเอง’ แถมโฟกัสยังนั่งมองพน้อมกับน้ำลายที่ไหลออกมาจนเลอะไปทั้งขนตรงแผงคอของมัน...น่ารักชะมัด
“กินกันเถอะ”ผมพูดขึ้นพร้อมกับส่งจานกับช้อนส้อมให้บัตเตอร์ที่นั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม
“ครับ...หวังว่าพี่จะถูกปากนะครับ”บัตเตอร์บอกผมแล้วเริ่มลงมือตักผักโขมอบชีสเป็นอย่างแรก
“....”ผมไม่ตอบอะไรแต่ยิ้มบางๆไปให้ก่อนจะตักสลัดผลไม้เข้าปาก
ผมไม่คิดว่าจะมีอาหารจานไหนที่บัตเตอร์ทำไม่อร่อยหรอกนะ
หลังจากผ่านมื้ออาหารที่แสนหรู...ผมก็ต้องมานั่งพักท้องที่โซฟาที่ห้องนั่งเล่น...อาหารแต่ละจานนั้นอร่อยจนผมต้องกินมันอย่างลืมอิ่มโดยเฉพาะของหวานบลูเบอร์รี่ชีสเค้ก...ผมละชอบสุดๆเลยเลยกินไปถึง4ชิ้นใหญ่ๆ
“...อิ่มจัง”ผมพึมพำแล้วเอามือลูบท้องตัวเองเบาๆ...ไม่ใช่แค่อิ่มแต่จุกด้วย
ถ้าจะอร่อยขนาดนี้ครั้งหน้าผมได้ท้องแตกแน่นๆ
ตุบ!
“เป็นอะไรครับ?...ปวดท้องเหรอพี่คุณ?”บัตเตอร์นั่งลงที่โซฟาข้างๆผมก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“เปล่าหรอก...แค่แน่นท้องนิดหน่อยเท่านั้นเอง”ผมตอบบัตเตอร์กลับไป
“แน่นท้อง...งั้นเดี๋ยวผมไปหาอะไรที่ช่วยย่อยได้มาให้นะครับ”บัตเตอร์บอกผมพร้อมกับเตรียมที่จะลุกขึ้น
หมับ!
“ไม่ต้องหรอก”ผมคว้าแขนบัตเตอร์ไว้แล้วบอกออกไป
“แต่พี่คุณ...”
“ขอพี่นอนตักได้ไหม?”ผมถามขึ้นก่อนจะสบตากับบัตเตอร์
“อ่อ...ได้สิครับ”บัตเตอร์ลังเลสักพักก่อนจะยอมในที่สุด
ตุบ!
ผมรีบทิ้งหัวตัวเองที่ตักของบัตเตอร์ทันที
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้นอนตักบัตเตอร์แบบนี้...แล้วรู้สึกว่าบัตเตอร์จะเกร็งมากจนผมสัมผัสได้ขาข้างที่ผมหนุนอยู่เกร็งจนสั่นน้อยๆ...ไม่รู้ว่าจะตื่นเต้นอะไรนักนะ?
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้นะบัตเตอร์”ผมบอกก่อนจะหงายหน้าไปสบกับสายตาที่ผมมาที่ผมอยู่ก่อนแล้ว
“...ครับ”บัตเตอร์ขานรับพร้อมกับขาที่สั่นมากขึ้น
“คิก...เกร็งกว่าเดิมอีกนะ”ผมบอกออกไปด้วยน้ำเสียงขำๆ
“ขอโทษครับ...ก็ผม...”บัตเตอร์บอกก่อนจะนิ่งเงียบไป
ผมรู้นะว่าบัตเตอร์กำลังคิดอะไรอยู่น่ะ?
ใบหน้าที่แดงขึ้นเล็กน้อยนั่น
สายตาที่สั่นระริกแล้วมองไปทางอื่นแบบนั้น
และที่สำคัญคือส่วนกลางช่วงล่างของบัตเตอร์ที่เริ่มตื่นตัวอยู่ข้างใต้หัวผม
ถึงจะหลบยังไงก็หลบไม่มิดหรอกนะ...
บัตเตอร์มีอารมณ์แล้ว
แค่ผมนอนตักเนี่ยนะ?
“...เด็กวัยรุ่นสินะ...หรือว่าเป็นแค่เด็กลามกกันแน่”ผมบอกเบาๆก่อนจะพลิกหน้าเข้าหาหน้าท้องของบัตเตอร์...พูดง่ายๆก็หน้าผมอยู่ติดกับแก่นกายที่ตุงขึ้นมานั่นแหละ
จุ๊บ!
“เฮ้ย!!...พี่คุณ...ทะ...ทำอะไรครับเนี่ย?!”บัตเตอร์สะดุ้งทันทีเมื่อผมจูบเป้ากางเกงตุงๆของบัตเตอร์
“คิกๆ...เด็กลามก”ผมขำก่อนจะพูดขึ้น
“ก็...ก็พี่ทำแบบนี้มันก็ต้องตื่นสิ”บัตเตอร์รีบแก้ตัวพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีจัด
น่าแกล้งชะมัดเลย...นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมได้เห็นสีหน้าท่าทางแบบนี้ของบัตเตอร์
“พี่ว่ามันตื่นตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วมั้ง”ผมพูดลอยๆก่อนจะใช้มือตัวเองสัมผัสเป้ากางเกงของบัตเตอร์เบาๆ
“อื้ออ~...พี่คุณ...อย่ายั่วผมแบบนี้...อ่า!...”บัตเตอร์ครางในลำคอเบาๆแล้วบอกผมอย่างข่มอารมณ์
“เปล่ายั่ว...แค่มือไปโดนเท่านั้นเอง”ผมแกล้งแหย่บัตเตอร์แล้วลูบแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ซี๊ดด~...พี่คุณ...อ่า!...พี่อยากโดนปล้ำรึไง?”บัตเตอร์ถามผมก่อนจะจ้องมาที่ผมด้วยแววตาที่หื่นกระหาย
“ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ?”ผมถามกลับด้วยรอยยิ้ม
ผมคิดเรื่องนี้มาตลอดตั้งแต่ตอนที่ไปอบรมที่เยอรมัน...จริงอยู่ที่ครั้งก่อนมันเจ็บมากทำให้ผมค่อนข้างกลัวที่จะทำมันแต่พอมันคิดดูดีๆ...ผมกับบัตเตอร์เป็นแฟนกันมันไม่แปลกที่บัตเตอร์จะอยากทำกับผม...การกระทำหลายอย่างที่แสดงออกมาแต่เพราะผมไม่เล่นด้วยบัตเตอร์เลยต้องช่วยตัวเองแทนตลอด...พอเห็นแบบนั้นผมก็รู้สึกไม่ค่อยดี...ผมกลัวว่าสักวันนึงบัตเตอร์จะทนไม่ไหวแล้วไปหาคนอื่นมานอนด้วยแทนผม
ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงทนไม่ได้...เพราะงั้นผมเลยตัดสินใจที่จะยอมบัตเตอร์
ผมรักบัตเตอร์...รักมากๆ...ถ้าแค่เจ็บนิดหน่อยแล้วทำให้บัตเตอร์มีความสุขผมว่ามันคุ้มแล้วมันก็ไม่ได้แค่เจ็บด้วย...ผมเองก็รู้สึกดีเหมือนกันกับสิ่งที่บัตเตอร์มอบให้แต่ถ้าหลายรอบเหมือนครั้งที่แล้วผมไม่ไหวแน่นอน
“พะ...พี่คุณ...พี่ต้องการอะไรครับ?...พูดแบบนี้ผมคิดจริงจังนะ”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆเหมือนพยายามข่มอารมณ์อยู่
“อืม...คิดจริงจังได้เลย...ไม่อยากทำกับพี่เหรอ?”ผมถามก่อนจะค่อยปลดซิปที่กางเกงของบัตเตอร์ออกแล้วสัมผัสกับแก่นกายร้อนๆที่ตื่นตัวของบัตเตอร์แล้วลูบเบาๆอย่างปลุกอารมณ์
“อ่า!...พี่คุณ...อยากสิ...อยากทำกับพี่สุดๆเลย...อยากทำเดี๋ยวนี้เลยด้วย...”บัตเตอร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์สายตาของบัตเตอร์จับจ้องมาที่ผมอย่างหื่นกระหาย
“หึ...ไม่ให้”ผมบอกก่อนจะปล่อยมือที่ลูบอยู่ออกแล้วลุกขึ้นมานั่งตามเดิม
“...??”บัตเตอร์มองมาที่ผมอย่างตื่นตะลึง
“อาบน้ำเสร็จแล้วค่อยมาต่อ...แต่ถ้าช้าพี่นอนก่อนแล้วห้ามปลุกล่ะ”ผมบอกแล้วสบตากับบัตเตอร์อย่างยั่วยวนแล้วลุกขึ้นเดินขึ้นบันไดไปชั้น2
“...พะ...พี่คุณ...ที่พี่พูดจริงใช่ไหม?...พี่ยอมให้ผมทำจริงๆใช่ไหม?!!”บัตเตอร์เรียกผมเสียงดังก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“...พี่เคยโกหกบัตเตอร์?”
“ไม่เคยครับ!...อ่า!...ผม..ผมจะรีบไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ละ...พี่ห้ามนอนก่อนนะ...ห้ามเด็ดขาดเลยพี่นอนแช่น้ำเล่นไปก่อนก็ได้...แป๊บเดียว...พี่รอผมแป๊บเดียวนะครับ”บัตเตอร์บอกผมด้วยน้ำเสียงที่สั่นด้วยความตื่นเต้นปนดีใจก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องของตัวเองอย่างรีบร้อน
“ฮะฮะฮะ...ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้”ผมหัวเราะก่อนจะตะโกนไล่หลังไปแต่บัตเตอร์คงจะไม่ได้ยินแน่นอน
ผมเดินเข้ามาในห้องก่อนจะหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป...การอาบน้ำของผมครั้งนี้ค่อนข้างพิเศษจากเดิมเพราะผมทำการล้างช่องทางด้านหลังด้วยตัวเอง...ผมเคยอ่านมาน่ะว่าควรจะทำความสะอาดก่อนจะใช้งานแม้ว่ามันจะเจ็บแล้วยากหน่อยก็เถอะแต่ถ้าเพื่อบัตเตอร์ผมทำได้
ไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเพิ่มพูนขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน?
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมมักจะมองหาเขาอยู่เสมอ?
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ในหัวเฝ้าแต่คิดถึงแต่เรื่องของเขา?
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ขาดความอบอุ่นจากอ้อมกอดนั้นไม่ได้?
และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกรักได้มากขนาดนี้?
ผมรักบัตเตอร์มาก...มากจนไม่รู้ว่าตัวเองสามารถรู้สึกกับคนคนนึงได้มากขนาดนี้เลยงั้นเหรอ?
ผมเคยคิดว่ามันเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบแต่สิ่งที่ผมคิดมันเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่รู้ว่าบัตเตอร์รู้สึกแบบเดียวกัน...ความรักที่เขามอบให้ทำให้ผมรู้ว่าผมรักเขาไม่ได้น้อยไปกว่าที่เขารักผมเลย
ในเมื่อพวกเราใจตรงกันขนาดนี้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะไม่ยอมบัตเตอร์
แกร็ก!
“...บัตเตอร์?”
เมื่อผมเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็ต้องตกใจเมื่เห็นบัตเตอร์นอนรอผมอยู่บนเตียงในชุดเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้น...เขาอาบน้ำเร็วไปแล้ว?
“...พี่คุณ...พี่จงใจยั่วผมใช่ไหมเนี่ย?”บัตเตอร์ถามพร้อมกับใช้สายตามองมาที่ร่างกายผมที่ไม่มีอะไรปกปิดนอกจากผ้าขนหนูที่คาดเอวอยู่อย่างลวนลาม
“เด็กลามก!”
“ครับ...ลามกสุดๆเลย...ตอนนี้ผมอยากสัมผัสพี่จะตายอยู่แล้ว”บัตเตอร์ยอมรับมาตามตรงโดยที่สายตาของเขายังคงจับจ้องมาที่ร่างกายผม
อืม...รู้ว่าอยากมากแต่อย่างน้อยก็ช่วยบอกน้องชายให้มีมารยาทหน่อยได้ไหม?
ตั้งโด่จนผมเริ่มผวาแล้วเนี่ย
ผมพึมพำในใจก่อนจะเดินไปหาบัตเตอร์ที่เตียงทั้งๆอย่างนี้
ใส่ยังไงก็ต้องโดนถอดอยู่ดี
งั้นก็ไม่ต้องใส่มันละกัน
“อยากสัมผัสพี่?...ถ้าพี่ไม่ยอมล่ะ?”ผมถามออกไปก่อนจะขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักของบัตเตอร์...เป้ากางเกงที่ตุงอยู่แล้วกับขยายขึ้นอีกเมื่อผมนั่งทับลงไป
ผมสัมผัสได้ถึงแก่นกายที่ขยายตัวผ่านผ้าเนื้อบางได้อย่างชัดเจนเลยล่ะ...ถ้าจะใหญ่ขนาดนี้...ผมถอยหลังตอนนี้ทันไหมนะ?
รู้สึกกลัวๆขึ้นมาแล้วสิ...แต่คนตรงหน้าคงไม่ยอมแน่ๆ
ดูจากท่าทางและสายตาที่ส่งมา...คืนนี้ผมไม่รอดแน่นอน
“อึก!...พี่คุณจะทรมานผมไปถึงไหนเนี่ย?”บัตเตอร์กลืนน้ำลายก่อนจะจ้องแผ่นอกผมด้วยใบหน้าที่หื่นกระหาย
เด็กลามกจริงๆด้วยแฮะ
“แค่ถามเฉยๆเอง...มาตกลงกันก่อนบัตเตอร์”ผมเล่นแหย่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ครับ?”
“ห้ามเกิน2รอบ”ผมพูดเสียงเข้มแล้วชู2นิ้วประกอบ
“2รอบ?...รอบผมหรือพี่คุณล่ะ?”บัตเตอร์ถามขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย
สงสัยเรื่องบ้าอะไรล่ะเนี่ย?!!
บอกว่า2รอบก็2รอบสิยังมาถามว่ารอบใครอีกแล้วผมควรจะตอบไปยังไงดีล่ะ?
“...มันต่างกันยังไง?”ผมนิ่งไปสักพักก่อนจะถามออกไป
“ถ้า2รอบผม...ผมจะไม่ยอมเสร็จง่ายๆอาจจะทำรอบละ3ชั่วโมงผมจะได้สัมผัสพี่ไปนานๆ...แต่ถ้าเป็น2รอบของพี่คุณ...ผมจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้พี่คุณเสร็จ”บัตเตอร์อธิบายให้ผมฟังด้วยน้ำเสียงหื่นๆ
“....”ผมเม้มปากแน่นอย่างกลั้นใจ...ทำไมถึงกล้าพูดเรื่องหน้าอายออกมาได้หน้าตาเฉยแบบนี้นะขนาดผมเป็นแค่คนฟังยังอายแทนเลย
ผมว่า...ทางไหนผมก็ต้องรับบทหนักที่สุดอยู่ดีแต่ถ้า2รอบผม...ผมมั่นใจเลยว่าถูกบัตเตอร์แกล้งแน่ๆ...มันทรมานนะเวลาอยากเสร็จแต่ไม่ได้เสร็จน่ะ
คนเจ็บก็ผม...แล้วยังต้องมาทรมานอีกงั้นเหรอ?
“พี่คุณ...ถ้าคิดมากขนาดนั้นผมจะลดเวลาให้ก็ได้นะครับ...ห้ามบอกว่าไม่ให้ทำแล้วนะ”บัตเตอร์พูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นผมนิ่งไปนานๆ
“...ห้ามเกิน2ชั่วโมงได้ไหม?”ผมต่อรองบัตเตอร์ดู
“2ชั่วโมง?...ต่อรอบหรือว่าทั้งหมดครับ?”ผมบัตเตอร์ถามด้วยน้ำเสียงที่เริ่มคิดหนัก
“ทั้งหมด”
“...ขอ3ได้ไหมครับ?”
ทำไมมันเหมือนเป็นการต่อราคาซื้อขายเสื้อผ้าเลยล่ะต่อกันไปมาแบบนี้น่ะ
“...ก็ได้”ผมตัดใจยอมบัตเตอร์ในที่สุด
“เยส!...งั้นผมขอเริ่มเลยนะครับ”บัตเตอร์ถามผมอีกครั้งนึงด้วยแววตาที่เป็นประกาย
“อืม...อุ๊บ!...อื้อออ~...”ทันทีที่ผมอนุญาตผมก็ถูกบัตเตอร์ประกบจูบทันที...สัมผัสของลิ้นร้อนของเขาที่เข้ามาในปากผมแล้วเกี่ยวพันไปมาทำให้ร่างกายผมร้อนขึ้นเรื่อยๆ
เสียงครางในลำคอดังขึ้นเมื่อถูกลิ้นร้องสัมผัสไปทั่วในโพรงปากของผม...ความรุ่มร้อนในตัวบัตเตอร์ถูกส่งมาที่ผมอย่างชัดเจน
บัตเตอร์กำลังจะทนไม่ไหว...รสจูบที่รุนแรงและช่ำชองจนผมแทบจะละลายหายไปให้ได้เลย...ความรู้สึกวูบๆที่ท้องน้อยทำให้ผมรู้สึกแปลกๆจะไม่ดีก็ไม่ใช่จะว่าดีก็ไม่เชิง
“อึก!...อื้ออ~...”
ลิ้นของผมถูกลิ้นของบัตเตอร์เกี่ยวพันไว้ก่อนจะค่อยๆชักนำให้ผมทำตาม...ผมพยายามจูบตอบเท่าที่ตัวเองจะทำได้กลับไปและดูท่าบัตเตอร์จะพอใจไม่น้อยเพราะเขาจูบตอบหนักๆกลับมาจนผมต้องครางออกมาด้วยความรู้สึกแปลกๆ
“...อึก!..อื้อ!...”ผมครางออกมายาวๆแล้วทุบไหล่ของบัตเตอร์เบาๆเพื่อบอกว่าผมไม่ไหวแล้ว...จะขาดอากาศหายใจอยู่แล้วแต่ดูเหมือนบัตเตอร์จะไม่สนใจแถมยังจูบผมอย่างดุเดือดกว่าเดิมด้วย...สัมผัสที่ถูกส่งมามาผมละอยากจะเป็นลมจริงๆ...ผมไม่อยากจะยอมรับเลยว่ามันรู้สึกดีมากๆ
“อื้ออ~...อึก!...อ่า!...แฮ่ก!...แฮ่ก!...”ผมหอบแฮ่กๆเมื่อบัตเตอร์ยอมถอนจูบผมออกมา
เหนื่อยมาก...แค่จูบยังเหนื่อยขนาดนี้แล้วต่อไปผมจะไหวไหม?
“อ่า!...พี่คุณ...พี่คุณ...”
จุ๊บ!
จุ๊บ!
“อื้อ!...บัตเตอร์...อ๊ะ!...อื้ออ~...อย่าทำรอย...อ๊ะ!...”ผมครางเบาๆเมื่อบัตเตอร์จูบเบาๆที่หน้าผมแล้วไล่ลงไปจนถึงต้นคอก่อนจะดูดเม้มเบาๆจนผมต้องร้องห้ามไม่ให้ทำรอย
“พี่คุณ...นิดเดียว...ขอผมทำนิดเดียวนะครับ?...”บัตเตอร์ขอผมก่อนจะไล่ลิ้นร้อนตาลำคอผมไปจนถึงหัวไหล่แล้วดูดเม้มทุกที่ที่ลิ้นลากผ่าน
“อ๊ะ!...อ๊ะ!...อื้ออ~...บัตเตอร์...อ่า!...นิดเดียว...อื้มม~...ให้แค่นิดเดียวนะ”ผมบอกบัตเตอร์สลับกับเสียงคราง...ในขณะที่บัตเตอร์ยังคงดูดเม้มไปทั่วต้นคอแล้วหัวไหล่ของผมมือทั้ง2ข้างของเขาก็จับที่สะโพกผมพร้อมกับขยับเบาๆให้สะโพกผมส่ายไปมาจนแก่นกายของบัตเตอร์ขยายขึ้นจนผมสัมผัสได้ถึงน้ำเหนียวๆที่เลอะต้นขาด้านในของผม
“อื้ออ~...เด็กลามก!...อย่าขยับ...อื้ม!...อ๊ะ!...”ผมครางเสียงกระเส่าเมื่อสองมือของบัตเตอร์ขยับสะโพกผมเร็วขึ้นจนแก่นกายผมเริ่มตื่นตัวแล้ว
“...อย่า...อ๊ะ!...บัตเตอร์...อย่ากัด...อื้ออ~...”ผมครางลั่นเมื่อบัตเตอร์ลากลิ้นลงมาจนถึงยอดอกผมแล้วขบเม้มกัดมันเบาๆทำให้ร่างกายผมบิดเร้าด้วยความเสียวซ่านที่เกิดขึ้น
“อ่า!...พี่คุณ...จะยั่วไปถึงไหน?...พี่มันน่ากินไปทั้งตัวเลย”บัตเตอร์ผละออกมาจากยอดอกผมแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่กำลังจะปะทุออกมา
“บ้า!...เด็กลามก!...อ๊ะ!...”ผมด่าบัตเตอร์ยังไม่จบก็ต้องเปลี่ยนเป็นเสียงครางแทนเพราะสองมือของบัตเตอร์กำลังบีบแก้มก้นผมอยู่ทั้งสองข้าง
“พี่คุณ...น่ารัก...พี่น่ารักสุดๆเลย”บัตเตอร์บอกผมด้วยรอยยิ้มหื่นๆก่อนจะก้มลงไปใช้ลิ้นสัมผัสกับยอดอกของผมอีกข้างนึง...สัมผัสที่เปียกชื่นแต่ความร้อนแรงที่บัตเตอร์ส่งมามันทำให้ร่างกายผมรู้สึกเสียวซ่านขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
เสียงครางดังออกมาอย่างต่อเนื่องเมื่อบัตเตอร์สัมผัสผมทั้งบนและล่างพร้อมกันมือที่บีบก้นของผมข้างนึงเริ่มสอดนิ้วเข้ามาในช่องทางผมอย่างช้าๆจนผมต้องเชิดหน้าขึ้นสูงด้วยความรู้สึกเสียดๆ
“เจ็บ...อ่า!...บัตเตอร์...อื้อ!...เจลล่ะ?...อ๊ะ!...”ผมถามบัตเตอร์สลับกับเสียงคราง
ตอนนี้ผมเริ่มจะไม่มีสติแล้ว...สัมผัสหวาบหวามที่ได้รับมันทำให้สติผมเตลิดไปไกล
“อื้มม~...พี่คุณ...ไม่ไหวแล้ว...ผมหยุดไม่ได้...อ่า!...ในตัวพี่...เยี่ยมเลย!...”บัตเตอร์ครางต่ำในลำคอก่อนจะบอกผมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความพอใจเมื่อช่องทางผมตอดรัดนิ้วของบัตเตอร์ที่สอดเข้ามา
“...หยุดพูด...อ๊ะ!...เจ็บ!...บัตเตอร์เบาหน่อย...อ๊ะ!...อย่าพึ่งเพิ่มนิ้ว...”ผมครางแทบไม่เป็นภาษาเมื่อบัตเตอร์เพิ่มนิ้วเป็น2นิ้วก่อนจะขยับเร็วขึ้นเรื่อยๆจนผมต้องกอดคอบัตเตอร์ไว้แน่นด้วยความรู้สึกเจ็บปนเสียว
“พี่คุณ...แน่นจัง....ผมอยากใส่เข้าไปจะตายอยู่แล้ว...อื้มม~...”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่แล้วดูดเม้มแถวซอกคอผมแรงๆ
มันต้องเป็นรอยแน่นๆเลย...
“เด็กลามก!...บอกว่า...อ๊ะ!...อย่าพูด...อ๊ะ!...”ผมยังพูดไม่จบก็ต้องครางออกมาเมื่อบัตเตอร์เริ่มสอดนิ้วที่3เข้ามา...ความคับแน่นทำให้ผมรู้สึกทั้งเจ็บและจุกแต่ผมรู้ว่าของบัตเตอร์ใหญ่กว่านี้มากนัก
“...อ่า!...พี่อยากให้ผมทำเงียบๆเหรอ?...กลัวผมไม่ได้ยินเสียงครางพี่ใช่ไหมครับ?...ไม่ต้องห่วง...อ่า!...ผมได้ยินชัดเลย”บัตเตอร์บอกผมสลับกันเสียงครางด้วยความพอใจ
“บ้า!...อื้ออ~...”
นิ้วของบัตเตอร์ขยับเข้าออกเร็วขึ้นทำให้ผมครางออกมาอย่างต่อเนื่อง...ความจุกและเจ็บเริ่มเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านที่รู้สึกดีจนผมแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
“พี่คุณ...ผมเข้าไปเลยได้ไหม?...แค่เห็นพี่ผมก็แทบจะเสร็จแล้วเนี่ย?”บัตเตอร์ถามด้วยเสียงที่เริ่มทนไม่ไหวแล้ว
ผมก็พอจะรู้นะว่าทนไม่ไหวแล้วก็แก่นกายของบัตเตอร์มันขยายออกจนน่ากลัวอยู่ตรงสะโพกผม...ยิ่งมือของบัตเตอร์จับสะโพกผมขยับแรงมากเท่าไหร่แก่นกายของบัตเตอร์ก็ยิ่งขยายมากขึ้นเท่านั้น
“อื้ออ~...อย่าพึ่ง...บัตเตอร์...อ๊ะ!...”ผมบอกบัตเตอร์แล้วพยายามเอื้อมตัวตัวเองไปจับแขนของบัตเตอร์ที่ขยับนิ้วเข้าออกในช่องทางผมอย่างรวดเร็วไม่ยอมหยุด
ผมจะไม่ไหวแล้ว....ผมรู้ตัวเลยว่าแก่นกายผมมันตื่นตัวขึ้นอย่างชัดเจนแม้ไม่ได้ถูกสัมผัสเลยสักนิด...ถ้ามากกว่านี้ผมต้องเสร็จแน่ๆ...เสร็จแบบไม่ได้ถูกสัมผัสเลยด้วย
น่าอายสุดๆ
“ซี๊ดด~...พี่คุณ...ให้ผม...นะครับ?...ผมไม่ไหวแล้ว...นะครับพี่คุณ”บัตเตอร์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมด้วยแววตาอ้อนวอนโดยที่นิ้วยังคงขยับเข้าออกไม่หยุดส่วนมืออีกข้างก่อยบีบก้นผมเล่นสร้างความเสียวซ่านให้ผมมากขึ้นไปอีก
“...รู้แล้ว...อ๊ะ!...หยุดมือสักที...อ๊าา~...”ผมบอกบัตเตอร์ก็จะสะดุ้งขึ้นเมื่อบัตเตอร์ถอนนิ้วทั้ง3ออกมาอย่างรวดเร็วจนผมรู้สึกโล่งๆ
“พี่คุณ...ขอบคุณครับ...ผมจะทำให้พี่มีความสุขที่สุด..จุ๊บ...”บัตเตอร์บอกผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะจูบปากผมเบาๆแล้วใช้มือทั้ง2ข้างยกสะโพกผมขึ้นพร้อมกับจ่อแก่นกายร้อนๆที่ช่องทางผม
ความร้อนของแก่นกายบัตเตอร์ขนาดยังไม่เข้ามาผมยังรู้สึกได้ขนาดนี้ถ้าเข้ามามันคงจะจุกสุดๆแน่เลย...ผมจะรับไหวไหมนะ?
(มีต่อค่ะ)
-
(ต่อค่ะ)
สวบ!
“อื้อออ~...เด็กบ้า!...เจ็บ!...เข้ามารวดเดียวได้ไง?...อ๊ะ!...เดี๋ยว...”ผมครางออกมาด้วยความเจ็บปวดจนน้ำตาไหลออกมาจากการที่บัตเตอร์แทรกแก่นกายเข้ามาทีเดียวจนมิดด้าม...ความใหญ่โตและความยาวของมันทำให้ผมอยากจะหมดสติไปตรงนี้เลยจริงๆ
แถมคนตรงหน้ายังไม่ฟังผมเลยสักนิด...ยังไม่ทันหายเจ็บบัตเตอร์ก็เริ่มขยับสะโพกผมเข้าออกช้าๆหนักๆ...จังหวะการขยับของบัตเตอร์ทำให้ร่างกายผมสั่นไปทั้งร่างด้วยความรู้สึกแปลกๆที่ปะปนกันเต็มไปหมด
“...พี่คุณ...สุดยอด...ข้างในพี่ดีชะมัด...อ่า!..”บัตเตอร์กระแทกเข้ามาเร็วขึ้นๆก่อนจะครางออกมาด้วยความเสียวซ่านที่ได้รับจากช่องทางที่บีบรัดตัวตนเขาแน่นของผม
“...บัตเตอร์...ช้าหน่อย...อ๊ะ!...อ๊า!...”ผมกอดบัตเตอร์แน่นแล้วบอกออกไปเมื่อบัตเตอร์เริ่มสอดใส่ผมเร็วขึ้นๆจนร่างกายผมเกร็งไปทั้งร่าง
จังหวะที่เริ่มรุนแรงขึ้นทำให้ผมต้องซี๊ดปากด้วยความเสียวซ่านที่บัตเตอร์มอบให้...ความเจ็บปวดที่หายไปแทนที่ด้วยความกระสันที่ผมไม่อยากยอมรับเลยว่ารู้สึกดีมากที่บัตเตอร์สัมผัสผมแบบนี้
“...อ๊ะ!..ลึก...อื้ออ!...ลึกไปแล้ว...อ๊า!...”ผมครางลั่นแล้วสะบัดหน้าไปมาพร้อมๆกับกอดคอบัตเตอร์แน่นด้วยความรู้สึกเสียวซ่านที่เพิ่มขึ้นจนผมแทบทนไม่ไหวเมื่อบัตเตอร์ถอนแก่นกายออกไปจนเกือบจะหลุดแล้วกระแทกเข้ามาใหม่จนสุดในจังหวะเดียวกับที่มือของบัตเตอร์ทั้ง2ข้างที่กดสะโพกผมลงมาอย่างแรงทำให้แก่นกายของบัตเตอร์เข้ามาลึกกว่าเดิมแล้วครูดเข้ากับจุดแปลกๆที่ผมถึงกับครางออกมาไม่เป็นภาษาด้วยความรู้สึกดีสุดๆ
"ไม่...อื้ออ~...บัตเตอร์...อ๊ะ!...อย่าโดนตรง...อึก!...อ๊ะ!...”ความรุ่มร้อนในตัวผมตอนนี้ทำให้สติกระเจิงไปหมด...แก่นกายของบัตเตอร์ที่จงใจกระแทกเข้ามาโดนจุดกระสั่นของผมเข้าเต็มๆจนร่างกายผมสั่นไปหมด
“...สุดยอด...พี่คุณชอบให้โดนตรงนี้ใช่ไหมครับ?...อ่า!...โดนทีไรที่รัดผมแน่นทุกทีเลย...ซี๊ดด~...”บัตเตอร์บอกผมด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ก่อนจะจับสะโพกผมไว้แล้วกระแทกใส่ไม่ยั้งจนผมครางออกมาไม่เป็นภาษากับความเสียวซ่านที่ได้รับ
ทั้งๆที่ไม่อยากแต่ทำไมร่างกายผมมันถึงตอบสนองบัตเตอร์ไปเองโดยที่ไม่รู้ตัวกัน?...พอรู้ตัวอีกทีผมก็ขยับสะโพกด้วยตัวเองแล้ว...ความรู้สึกดีที่แล่นเข้ามาในหัวจนผมไม่อยากจะหยุดการกระทำนี้เลยจริงๆ
“...อ๊า!...บัตเตอร์...พี่จะเสร็จ...อึก!...อ๊ะ!...”ผมบอกบัตเตอร์ไปตรงๆแล้วพยายามจะใช้มือตัวเองขยับแก่นกายที่ตื่นตัวของตัวเองแต่เพราะบัตเตอร์นั่งอยู่ทำให้ผมขยับแก่นกายตัวเองได้ไม่สะดวกผมก็เลยตัดสินใจที่จะ...
ผลัก!
ตุบ!
“...พะ...พี่คุณ?”บัตเตอร์ถึงกับชะงักเมื่อผมผลักบัตเตอร์ให้นอนราบลงไปกับเตียง...ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว...ผมอยากจะปลดปล่อยจะตายอยู่แล้วแต่บัตเตอร์ก็ไม่ยอมทำให้ผมสักทีในเมื่อไม่ทำให้ผมทำเองก็ได้
“อื้ออ~...อ๊ะ!...บัตเตอร์...อื้อ!...มองบ้าอะไร?...อ๊ะ!...เด็กลามก!...”ผมใช้มือขยับแก่นกายที่ตื่นตัวของตัวเองพร้อมๆกับขยับสะโพกขึ้นลงด้วยความเร็วที่ผมสามารถทำได้ถึงจะไม่เร็วเท่าที่บัตเตอร์ทำก็เถอะ...แต่พอผมมองไปที่บัตเตอร์ก็ต้องสะดุดเข้ากับสายตาที่มองมาที่ผมแล้วเลื่อนสายตาลงไปจนถึงแก่นกายที่ผมใช้มือตัวเองช่วยอยู่ด้วยสายตาที่ตื่นเต้นหรือตกใจก็ไม่รู้ละรู้แค่ว่าเขาจ้องไม่หยุดเลย
“วิวดีชะมัดเลยพี่คุณ...พี่มันยิ่งกว่ายั่วอีก...อ่า!...สุดยอด...ขยับเร็วกว่านี้อีกครับ...อ่า!...ให้ผมช่วยไหม?”บัตเตอร์ถามออกมาพร้อมๆกับเสียงครางที่เต็มไปด้วยความพอใจและน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ที่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมพร้อมรอยยิ้มที่น่าถีบที่สุด
แต่ตอนนี้ผมไม่มีแรงจะไปถีบเด็กตรงหน้าแล้ว...ผมไม่ไหวแล้ว...
อยากเสร็จจะตายอยู่แล้ว
“...ช่วย...อ๊ะ!...ช่วยพี่ที...บัตเตอร์...ช่วยพี่หน่อยนะ...อึก!...อ๊าาา~...”ผมพูดขึ้นอย่างหมดความอายตอนนี้ผมต้องการ...ต้องการบัตเตอร์มากๆ...ความเขินอายอะไรนั่นปล่อยมันไปเถอะ
“อ่า!...พี่คุณ...พี่จะยั่วไปไหนครับ?...แค่2รอบมันพอที่ไหนล่ะ?...อื้มม~...ดีไหม?...ผมช่วยแบบนี้ดีไหมครับ?...อื้มม~...”บัตเตอร์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนจะยันตัวขึ้นมาแล้วใช้มือข้างนึงกุมแก่นกายผมแล้วขยับเบาๆส่วนมืออีกข้างก็จับสะโพกผมไว้แล้วสวนแก่นกายขึ้นมาอย่างรวดเร็วและหนักแน่น
“...อ๊ะ!...ดี...อื้ออ~...บัตเตอร์...อ๊ะ!...อย่าดูด...พี่จะ...อึก!...”ผมครางบอกบัตเตอร์เมื่อเขาก้มลงไปดูดยอกอกผมอย่ารุนแรงทั้งๆที่ผมควรจพผลักเข้าออกแต่ร่างกายผมดันไม่ยอมทำตาม....มือทั้งของข้างของผมขย้ำส้นผมสีดำของบัตเตอร์แน่นแล้วแอ่นหน้าอกขึ้นรับสัมผัสที่บัตเตอร์ทำให้อย่างสมยอม
“พี่มันน่ารัก...อ่า!...ผมรักพี่สุดๆเลย”บัตเตอร์ผละออกมาจากหน้าอกผมแล้วผมขึ้นสายตาที่หวานเยิ้มก่อนจะประกบปากจูบอย่างดูดดื่มกับผมต่อโดยที่มือกับสะโพกของบัตเตอร์ยังคงขยับไม่หยุด
อารมณ์ผมที่พุ่งขึ้นสูงตอนนี้มันกำลังจะปะทุออกมาในไม่ช้าแล้ว...ยิ่งถูกสัมผัสพร้อมกันหลายๆที่แบบนี้มันช่าง...สุดยอด
บัตเตอร์ช่ำชองเกินไปแล้ว!!
“อื้ออ~...พี่จะเสร็จ...อ๊ะ!....อ๊าาาาา~!...”ผมกระตุกตัวเล็กน้อยแล้วครางลั่นเมื่ออารมณ์ของผมมันขึ้นสูงสุดจนปลดปล่อยออกมาเต็มมือของบัตเตอร์
“แฮ่ก!...แฮ่ก!...”ผมหอบหายใจโดยที่หัวผมซบอยู่ที่ไหล่ของบัตเตอร์
“พี่คุณ...อย่าพึ่งหอบสิครับ...ผมยังไม่เสร็จเลยนะ”บัตเตอร์กระซิบบอกผมเบาๆก่อนจะถอนแก่นกายออกมาแล้วเปลี่ยนให้ผมนอนหงายอยู่บนเตียง
“แฮ่ก!...บัตเตอร์...แฮ่ก!...”ผมปรือตามองบัตเตอร์ด้วยความอ่อนแรง...พอเปลี่ยนท่ามาอยู่แบบนี้แล้วผมได้เห็นสีหน้าของบัตเตอร์ได้ชัดเจนเลย
ร่างกายที่กำย่ำและแววตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ...ทั้งหมดของบัตเตอร์เป็นของผมใช่ไหม?
หมับ!
สวบ!
“อื้ออ~...บัตเตอร์...เบาหน่อย...อ๊ะ!...”ผมครางลั่นเมื่อถูกบัตเตอร์จับแยกขาทั้งสองข้างออกกว้างก่อนจะสอดแก่นกายที่ตื่นตัวเต็มที่เข้ามาทีเดียวและขยับอย่างรุนแรงจนร่างกายผมสั่นไปตามแรงกระแทกที่บัตเตอร์ส่งมา
“พี่คุณ...พี่คุณ...อื้มม~...เยี่ยม...อ่า!...สุดยอด...รัดแน่นไปหมดเลย...”บัตเตอร์พูดขึ้นแล้วมองผมด้วยสายตาเยิ้มๆแล้วกระแทกใส่ผมถี่เร็วจนผมต้องครางลั่นด้วยความเสียวซ่าน
“อ๊ะ!...อ่า!...บัตเตอร์...อื้ออ~...”
อารมณ์ของผมเริ่มตื่นขึ้นมาอีกอีกครั้งหลังจากที่พึ่งเสร็จไป...อาจเป็นเพราะความเสียวซ่านที่ถูกส่งมาหรืออาจเป็นสายตาที่ร้อนแรงที่มันช่างกระตุ้นอารมณ์ผมได้ดีเหลือเกิน....ในแววตาของบัตเตอร์ที่มีเพียงภาพของผมสะท้อนอยู่
เขามองมาแค่ผมเท่านั้น
หมับ!
“บัตเตอร์...อ๊ะ!...แรง..อื้ออ~...แรงกว่านี้...ก็ได้...อื้มมม~...”ผมใช้มือคล้องคอบัตเตอร์แล้วเอ่ยออกไปเบาๆ
“…พี่คุณ...พี่มันจะยั่วอะไรนักหนา...วันนี้พี่ไม่ได้นอนแน่!”บัตเตอร์มองผมอย่างตะลึงก่อนจะกระแทกกายเข้าใส่ผมอย่างรุนแรงและรวดเร็วกว่าเดิม
“...บัตเตอร์...อ๊า!...”
เสียงครางของผมดังขึ้นพร้อมกับร่างกายที่บิดเร้าด้วยอารมณ์...ผมรู้สึกว่ายิ่งเรียกชื่อบัตเตอร์ออกมามากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งกระแทกเข้ามาเร็วมากขึ้นเท่านั้น
แก่นกายของบัตเตอร์ที่เต้นตุบๆอยู่ในตัวผมทำให้ผมรู้สึกมีความสุขมากที่ทำให้บัตเตอร์รู้สึกได้มากขนาดนี้แต่เท่าที่ดูอีกไม่นานบัตเตอร์คงจะเสร็จแล้วล่ะ
“อื้มม~...พี่คุณ...ผมจะเสร็จแล้ว...ซี๊ดด~”บัตเตอร์บอกผมพร้อมกับกระแทกกายเข้ามาถี่เร็วจนผมต้องเชิดหน้าขึ้นด้วยความเสียวซ่านและอารมณ์ที่กำลังจะปะทุออกมาอีกครั้งนึง
“อ๊ะ!...พี่ก็จะ...อ๊ะ!...”ผมสะบัดหัวไปมาแล้วครางออกมาอย่างสุขสมยิ่งบัตเตอร์ใช้มือข้างนึงขยับแก่นกายผมอย่างรวดเร็วก็ยิ่งทำให้ผมซี๊ดปากด้วยความเสียว
“อ่า!...พร้อมกันนะพี่คุณ...ซี๊ดด~...”บัตเตอร์บอกผมเข้าเบาๆก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นแล้วก้มลงมาดูดยอดยกผมสลับกันไปทั้งสองข้างเพื่อกระตุ้นอารมณ์ผม
“อ๊ะ!...ไม่ไหว...พี่...อ๊าาาา~”ผมบอกบัตเตอร์แล้วครางลั่นก่อนจะปล่อยปล่อยรอบที่2ออกมาเต็มมือของบัตเตอร์
“อ่า!...สุดยอด...อื้มมม~”บัตเตอร์เองก็ตามผมมาติดๆเขาขยับตัวอีกสองสามครั้งก่อนจะปลดปล่อยออกมาในช่องทางผม...
ผมสัมผัสได้ถึงของเหลวที่ถูกฉีดออกมาได้อย่างชัดเจน...มันน่าอายชะมัดเลย
“แฮ่ก!...แฮ่ก!...”ผมหอบแฮ่กอย่างอ่อนแรง...ตอนนี้ผมไม่มีแรงแม้แต่จะขยับด้วยซ้ำ
“พี่คุณ...อย่าพึ่งหลับสิครับ...ยังเหลืออีกรอบนึงนะ”บัตเตอร์บอกผมเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนจะยกขาข้างนึงของผมผาดบ่าแล้วกระแทกแก่นกายของตัวเองเข้ามาอีกครั้งนึง
“อื้อออ~...บัตเตอร์...อ๊ะ!...ขอพี่พักหน่อย...อ๊ะ!...ไม่ได้รึไง?...อื้อออ~”ผมบ่นบัตเตอร์อย่างอดไม่ได้แต่ดูท่าบัตเตอร์คงไม่ฟังผมเลยสักนิด
ความร้อนแรงของบัตเตอร์ทำให้ผมเสร็จไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง...รู้แค่เพียงว่าสีหน้าของบัตเตอร์มันเต็มไปด้วยความสุขและรอยยิ้มเสมอเพียงแค่นี้ผมก็มีความสุขแล้วถึงแม้ว่าผมจะเหนื่อยจะแทบสลบก็ตามที
ตุบ!
“แฮ่ก!...แฮ่ก!...แฮ่ก!...”ผมทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วหอบแฮ่กด้วยความรู้สึกที่เหนื่อยมากยิ่งกว่าไปปีนเขาซะอีก...ขนาดแค่2รอบบัตเตอร์นะเนี่ย
ตุบ!
หมับ!
“พี่คุณ...พี่คุณของผม”บัตเตอร์ทิ้งตัวตามผมลงมาติดๆก่อนจะคว้าตัวผมเข้าไปกอดแน่น
“แฮ่ก!...รู้แล้ว...ไม่ต้องกอดแน่นน่า”ผมบอกบัตเตอร์แล้วพยายามผลักแผ่นอกของบัตเตอร์ออกไป
ตอนนี้ผมร้อนจะตายอยู่แล้วถึงห้องนี้จะเปิดแอร์อยู่แต่กิจกรรมเมื่อครู่ทำให้ร่างกายผมร้อนไปหมดแล้วยังจะมากอดอีกแถมเนื้อตัวก็เต็มไปด้วยเหงื่อไคลไหลจนเปียกโชกอีก....อยากอาบน้ำแต่ขยับไม่ไหวแล้ว
“พี่คุณ...ผมรักพี่คุณที่สุดเลย”บัตเตอร์หันมาหาผมแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“รู้แล้วน่า...”ผมบอกบัตเตอร์ก่อนจะพลิกตัวไปอีกข้างนึงด้วนความเขินอาย
ผมไม่รู้ว่าบัตเตอร์เอาความกล้าที่จะพูดมันออกมาจากไหน?....ผมเองก็รักบัตเตอร์มากแต่ผมไม่กล้าที่จะพูดมันออกไป...ผมจำได้ว่าผมเคยพูดไปแค่ครั้งเดียวแถมยังเป็นตอนที่ผมเมาๆด้วย
หมับ!
“เขินผมเหรอครับ?”บัตเตอร์คว้าตัวผมแล้วกอดผมไว้จากด้านหลังแล้วกระซิบเบาๆก่อนจะจูบที่ขมับผมหนักๆทีนึง
“...ไม่ได้เขิน”ผมนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบกลับไปโดยพยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่นแต่ในใจผมมันเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว
“รักพี่คุณนะครับ”บัตเตอร์พูดอีกถมครั้งนี้ยังมาแบบเสียงหวานด้วย
“...ระ..รู้แล้ว...เลิกพูดได้แล้ว!”ผมพูดเสียงดังใส่บัตเตอร์แล้วพยายามซุกหน้าลงที่หมอนเพื่อไม่ให้บัตเตอร์เห็นว่าผมกำลังหน้าแดงมากแค่ไหน?
“ผมอยากให้พี่คุณนี่นา...แล้วพี่คุณล่ะไม่บอกผมบ้างเหรอครับ?”บัตเตอรพูดขึ้นแล้วกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นก่อนจะจูบเบาๆที่ท้ายทอยผม
พูดเหรอ?
ให้บอกว่า ‘พี่รักนาย’
แค่คิดก็หน้าระเบิดแล้ว
อ๊ะ...เดี๋ยวสิ
รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ผมอยากถามบัตเตอร์อยู่นี่นา
“บัตเตอร์...พี่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”ผมถามเสียงอู้อี้ก่อนจะค่อยๆพลิกตัวไปสบตากับบัตเตอร์
“ได้สิครับ”
“ ‘Voi siete la luce del’...ที่เขียนอยู่ในแหวน...ทำไมถึงเป็นคำนี้ล่ะ?”ผมถามออกไปด้วยความอยากรู้....มันคาใจผมมาตั้งนานแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้ถามสักที
“...ก็ตามความหมายแหละครับ...พี่คือแสงสว่างของผม...พี่รู้ไหมว่าตอนที่พ่อแม่ผมเสียน่ะวันๆผมเอาแต่กินเหล้าไม่ยอมออกไปเรียกขลุกอยู่แต่ในบ้าน...ผมเคยคิดที่จะฆ่าตัวตายเพราะถึงผมอยู่ไปก็ไม่มีใครคอยมองดูและยิ้มให้ผมอีกแล้วแต่ผมก็คิดได้ว่าถ้าผมตายไปน้องๆผมคงจะไม่มีใครคอยดูแลผมเลยต้องจำใจที่จะมีชีวิตอยู่...แต่ก็มีคนคนนึงบมอบความกล้าและบอกกับผมให้เดินต่อไป...พี่รู้ไหมว่าเป็นใคร?”บัตเตอร์สบตากับผมนิ่งแล้วพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อยก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมาบางๆ
“...”ผมส่ายหัวเบาแทนคำตอบ
ผมไม่เคยรู้เลยว่าบัตเตอร์เคยเป็นแบบนี้มาก่อน...ด้านที่เขาแสดงออกมาให้ผมเห็นมักมีแต่รอยยิ้มและท่าทางขี้เล่นเต็มไปด้วยความสุข...ไม่รู้เลยว่าอีกด้านของบัตเตอร์จะเป็นแบบนี้ถ้าเขาไม่เล่าให้ผมฟังก็คงไม่มีทางที่ผมจะรู้
“พี่คุณ...พี่คือคนที่บอกผมว่า ‘...เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันล้วนมีเหตุผลด้วยกันทั้งนั้น...ความเจ็บปวดและความเศร้าจะสอนให้เราได้เรียนรู้เพื่อเดินหน้าต่อไป...’ คำพูดของพี่ทำให้ผมเดินหน้าแล้วยอมรับความทุกข์ที่เกิดขึ้น...รอยยิ้มของพี่เหมือนแสงสว่างที่ทำให้ผมกลับมามีชีวิตอีกครั้ง...ผมรักพี่คุณ...รักมากๆ”บัตเตอร์บอกผมด้วยรอยยิ้มก่อนจะใช้มือข้างนึงสัมผัสสใบหน้าผมเบาๆ
“...คำพูดนั่น”ผมพึมพำออกมาเบาๆ
ผมจำได้ว่าพูด...แต่ผมไม่ได้พูดกับบัตเตอร์นี่นา
ถ้าจำไม่ผิดผมพูดกับโฟกัสสุนัขพันธุ์โกลเด้นที่ทำหน้าหง๋อยๆอยู่...วันนั้นเป็นวันแรกที่ผมได้เจอบ้านหลังนึงที่เลี้ยงสุนัขไว้4ตัวบ้านที่ผมไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ
วันนั้นคำพูดผม...บัตเตอร์ได้ยินมันทั้งหมด?
“พี่คงจำไม่ได้...”
“จำได้สิ!...ทำไมไม่บอกพี่ให้เร็วกว่านี้ล่ะ?”ผมถามออกไปด้วยความอยากรู้
“อืม...ตอบยากจัง...ผมอยากให้พี่เห็นแต่ด้านดีๆของผมมั้งถ้าพี่รู้ว่าผมเป็นพวกไม่เอาไหนแบบนี้อาจจะไม่ชอบก็ได้น่ะ”บตเตอร์บอกผมยิ้มๆ
หมับ!
“เด็กบ้า!...ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนขอแค่เป็นบัตเตอร์ก็พอแล้ว...พี่รักบัตเตอร์นะ”ผมกอดบัตเตอรแน่นแล้วบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป
คำที่ไม่กล้าบอก
แต่มาตอนนี้ผมกลับพูดมันออกมาได้อย่างง่ายดาย
“...พี่คุณ...ผมก็รักพี่...อยู่กับผมนะ...ตลอดไปเลย”บัตเตอร์กอดตอบแน่นแล้วจูบเบาที่หัวผม
“อืม...จะไม่ไปไหนแล้ว”
มันอาจเริ่มต้นจากวันนั้นที่ผมลองเดินเข้าไปในซอยแถวคอนโด...ผมได้เจอบ้านหลังหนึ่งที่มีสุนัขตัวใหญ่4ตัว...ไม่รู้ว่ามันเป็นโชคชะตาหรือใครที่ลิขิตมันแต่ผมดีใจที่เจ้าบ้านหลังนี้คือบัตเตอร์
เด็กคนนึงที่ผมเริ่มถูกใจเพียงแค่เขากล้ามากกว่าคนอื่นแต่ใครจะรู้ล่ะว่าความกล้าของเขามันทำให้หัวใจผมเริ่มหวั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็น
จากที่คอยคิดเรื่องของเขาอยู่ตลอดเวลา
เริ่มเปลี่ยนเป็นการมองหาและเปลี่ยนสรรพนาม
จนกลายเป็นความรักที่ไม่อาจหักห้ามใจได้
และสุดท้ายผมก็ขาดเขาไม่ได้เลย
ในทุกๆวันในบ้านหลังนี้มันช่างเต็มไปด้วยความสุขที่ผมไม่เคยเจอ...ทั้งเหล่าสุนัขที่ร่าเริง ซุ่มซ่ามและน่ารัก...รวมทั้งเจ้าของบ้านที่เจ้าเล่ห์ ลามกและทำอาหารเก่ง...ตอนนี้มีผมเพิ่มเข้าไปด้วยอีกคนในบ้านหลังนี้...
บ้านหลังนี้เลยกลายเป็น...
อาณาเขตรักของพวกเรา
....................................จบบริบูรณ์..........................................
สวัสดีค่ะ
ในที่สุดเรื่องนี้ก็จบลงแล้วนะคะ
แต่งไว้นานแล้วภาษเลยค่อนข้างแข็งนิดๆ
และตอนนี้ก็เป็นตอนที่ncแบบว่า...จะบอกว่าเรทหนักที่สุดที่แต่งก็ไม่ผิดเลยค่ะ
ไม่รู้ว่าอะไรพาไปจนได้ตอนนี้ออกมาแต่ก็...
ถือว่าเป็นฉากสุดท้ายที่จะทำให้คนอ่านฟินได้ละกันเนอะ
ต้องขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และกำลังใจที่มีให้นะคะ
คำผิดอาจมีอยู่มาก...บอกตรงๆเลยว่าช่วงนี้ยุ่งมากเลยไม่ค่อยได้แก้คำผิด
สัญญาเลยค่ะว่าจะมาแก้ให้
ขอบคุณทุกๆคนมากนะคะ^^
เดี๋ยวจะมีตอนพิเศษให้เพิ่มค่ะ...แต่คงไม่มีncแล้วนะ(บอกเลยว่าแต่งแล้วเหนื่อยมาก55+)
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
ฟินเฟร่ออออ. :mc4: ฉลองให้ความเป็นอมตะของพี่คุณค่ะ
ขอบคุณมากๆ น่ารักมากมาย
-
ไม่รู้ว่าจะอายบัตเตอร์หรือเสียดายที่เรื่องนี้จบลงแล้วดี ~ ~
พี่คุณนี่พอเปิดเผยแล้วช่างยั่วเหลือเกิน อิอิ
หนีไปตามต่อน้องภากับยูเซนะคะ จุฟๆ
-
พี่คุณกินเด็กเป็นอมตะ บัตเตอร์กินผู้ใหญ่เป็นนิรันดร์ :hao7:
ฟินค่ะะะะ :hao6: เสียดายจังตอนจบแล้ว ยังอยากให้มีตอนต่อเรื่อยๆเลย รอติดตามตอนพิเศษนะคะ :)
-
มีความสุข
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ :-[
ขอบคุณสำหรับนิยาย ~
-
:mc4: ฉลองงงงงงงง ตรงประโยค
“...พี่คุณ...ผมก็รักพี่...อยู่กับผมนะ...ตลอดไปเลย”บัตเตอร์กอดตอบแน่นแล้วจูบเบาที่หัวผม
เผลอไปอ่านว่าบัตเตอร์กอดแน่นแล้วจูบเบาๆที่หัวนม........ สายตาาา!!!! :mew3:
-
บัตเตอร์น่ารักอะ เด็กแบบนี้มีอีกที่ไหนไหมคะ จะไปเหมา
-
พี่คุณเย้ายวนขนาดนี้ก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดานั่นล่ะค่ะ :-[
-
รักพี่คุณ รักบัตเตอร์ และที่ขาดไม่ได้
กามเทพสี่ขาทั้งสี่ตัว
ขอบคุณนะคะ :hao3:
-
ขอบคุณค่ะ เป็นตอนที่เต็มอิ่มมาก ลูกหมาตัวโตบัตเตอร์อ้อนซะ พี่คุณหมดแรงเลย
รอตอนพิเศษตอนต่อไปค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
◣♥◥ อาณาเขตรักส่งท้าย►►พนักงานใหม่
“เฮ่อ...คนต่อไปเข้ามา”ปภิณวิทย์เอ่ยเสียงเข้มไปทางประตูห้อง
ตอนนี้ผมกำลังสัมภาษณ์พนักงานใหม่อยู่...มันช่างเป็นเรื่องยากจริงๆที่จะหาพนักงานที่เหมาะจะทำในแต่ละฝ่ายได้อย่างลงตัว...เพราะพนักงานบางคนผมอยากให้ทำฝ่ายเทคนิคเพราะจบทางด้านมาแต่เจ้าตัวดันบอกว่าอยากทำฝ่ายประชาสัมพันธ์
เอาเข้าไปสิ!
ผมละปวดหัวจริงๆเลย
นี่ก็ผ่านมาครึ่งวันแล้วผมยังหาพนักงานที่ต้องการได้ไม่กี่คนเอง...ถ้าถามว่าทำไมผมต้องมาสัมภ่ษณ์ด้วยตัวเองไม่ให้ฝ่ายบุคคลทำ?
คำตอบนั้นง่ายมาก...
เพราะเป็นคำสั่งของท่านประธานไง
จบนะ!!
ส่วนเรื่องของผมกับบัตเตอร์?
ทุกอย่างก็ราบลื่นเป็นปกติดี...มีทะเลาะกันบ้างเป็นครั้งคราวแต่ส่วนใหญ่ก็มักจะมีความสุขมากกว่านะ...กลับบ้านไปก็มีอาหารอร่อยๆไว้คอยแถมยังตบท้ายด้วยของหวานสุดเลิศ....ไม่มีอะไรดีมากไปกว่านี้แล้วล่ะ?
แต่ถ้าถามว่าทะเลาะเรื่องอะไรกัน?
มีแค่เรื่องเดียวนั่นแหละที่จะทำให้ผมอารมณ์ขึ้นน่ะ...ไอ้เด็กลามก บ้ากาม มักมาก
ทุกครั้งที่มีอะไรกันผมมักจะบอกว่าแค่2รอบพอเพราะผมต้องตื่นไปทำงานอีกแต่เจ้าตัวดันไม่ฟังแถมยังทำเอาๆจนบางครั้งผมต้องลาป่วยเพราะไปทำงานไม่ไหวจริงๆ
ก็รู้ว่าเป็นเด็กวัยรุ่นจะจะช่วยดูสังขานของผมหน่อยได้ไหม?
นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะ
แกร็ก!
เสียงเปิดประตูทำให้ผมเลิกคิดฟุ้งซ่านแล้วจ้องไปที่ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้กลางห้อง...ทันทีที่เขาก้าวเข้าห้องมาตาขวาผมก็กระตุกไม่หยุดนั่นทำให้ผมรู้ทันทีว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
จะใครซะอีกละถ้าไม่ใช่...
นายปิณชาน์ สิวารัตนิวงศ์
ชื่อเล่นคือ บัต หรือบัตเตอร์
ง่ายๆก็แฟนผมเองแหละครับ!
“ทำไมคุณถึงอยากเข้าทำงานที่บริษัทนี้?”ผมเริ่มคำถามทันที...ถึงจะเป็นแฟนกันแต่เวลางานห้ามเอาเรื่องส่วนตัวเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย
ถ้าตอบไม่ถูกใจเตรียมหางานอื่นทำได้เลย
“เพราะบริษัทนี้ได้รับรางวัลต่างๆมากและยังเป็นบริษัทอันดับต้นๆที่ได้รับการยอบรับจากหลายประเทศในการส่งออกสินค้าครับ...”บัตเตอร์ตอบในทันทีเหมือนกับว่าเขารู้ว่ผมจะถามอะไร
“...”ใช้ได้ๆ...ผมพยักน้าเล็กน้อยก่อนจะเขียนคะแนนลงไปในใบสมัครงาน
“อีกอย่างคือมีคนที่ผมรักที่สุดทำงานอยู่ครับ!”
ครืดดดดด~
“ห๊ะ?”สิ้นประโยคต่อไปปากกาผมก็ลากยาวจนหลุดขอบกระดาษด้วยความตกใจ
คนตรงหน้าผมพูดอะไรออกมาเนี่ย?!!
“ผมอยากทำงานใกล้คนคนนั้นถึงเลือกมาสมัครงานที่บริษัทนี้...”บัตเตอร์พูดต่อไปอีก
“เดี๋ยวๆ...”ผมพยายามบอกให้เขาหยุด
“ถ้าผมได้อยู่ใกล้ๆเขาผมพร้อมที่จะทำงานทุกอย่างแม้ว่ามันจะหนักขนาดไหนก็ตาม...”บัตเตอร์พูดต่อไปอีกพร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้ผม
“...”
ฉ่า!
ที่พูดมานี่...พูดถึงผมหมดเลยนี่นา!!
“เพราะงั้นช่วยรับผมเข้าทำงานในแผนกที่คนคนนั้นอยู่ได้ไหมครับ?”แถมยังมีถามต่ออีก
แค่นี้ผมก็อายจะตายอยู่แล้วยังจะมาถามต่อทำบ้าอะไรห๊ะ?
“อะ...ไอ้เด็กบ้า!...ที่ทำงานใช่ที่ที่มาพูดเล่นได้เหรอ?!”ผมพูดเสียงดังทันที
“ไม่ได้พูดเล่นนะครับ!...ผมรักคนคนนั้นมากจริงๆละอยากจะอยู่ข้างๆเขาตลอดเวลา”บัตเตอร์ตอบผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง
โอ้ย!...รู้แล้วว่าพูดจริงแต่ที่ผมพูดน่ะไม่ได้หมายถึงแบบนั้น!
ที่บริษัทไม่ควรจะมาพูดเรื่องรักๆใคร่แบบนี้ในการสัมภาษณ์นะมันไม่ดี
ไม่ต้องย้ำว่ารักมากก็ได้แค่นี้ผมก็แทบลมจับแล้ว!
“...หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!...นายปิณชาน์...”ผมเอ่ยเสียงเข้ม...ถ้าขืนปล่อยให้พูดมากไปกว่านี้ผมได้เป็นลมแน่ๆ
“โหย~...พี่คุณอย่าโหดกับผมสิครับ...ให้ผมไปทำงานกับพี่คุณเถอะนะ”บัตเตอร์เปลี่ยนโหมดอย่างกระทันหันน้ำเสียงอ้อนและสายตาที่ส่งมาทำให้ผมถึงกับสะอึก
“คุณจะใช้เส้น?”ผมลองถามไป
“เปล่านะครับ?...ผมทำงานดีพี่คุณก็รู้...นะครับ...ให้ผมอยู่กับพี่คุณนะแล้วผมจะทำบานอฟฟี่ให้3วันติดเลย”บัตเตอร์เริ่มต่อรองโดยเอาขนมสุดโปรดของผมมาเป็นข้ออ้าง
อึก!
ผมต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก...ไม่ได้กินบานาฟเฟ่มากี่อาทิตย์แล้วเนี่ยจะว่าไปมันก็นานเกินไปปกติบัตเตอร์จะทำให้กินอาทิตย์ละครั้งแต่ผมไม่ได้กินมาเกือบเดือนแล้ว
หรือว่า...??
“นี่วางแผนไว้ใช่ไหม?”ผมถามเสียงเข้มทันที
บัตเตอร์ต้องวางแผนไว้แล้วแน่นๆ
ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์!!
“เปล่านะครับ...แค่เป็นไม้ตายเวลาฉุกเฉินเท่านั้นเอง”บัตเตอร์บอกผมเสียงอ่อย
“หึ...”
หมับ!
“พี่คุณณณ~...นะครับ...ให้ผมไปอยู่ที่ฝ่ายพี่นะ”บัตเตอร์ลุกขึ้นแล้วกอดผมหลวมๆแล้วพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็ไม่เคยหนีบัตเตอร์พ้นเลยสิน่า...ถึงเขาจะไม่มาขอผมยังไงผมก็ต้องให้เขามาทำงานกับผมอยู่แล้วล่ะ...ไม่ใช่แค่บัตเตอร์ที่อยากอยู่ใกล้ๆผมเท่านั้นแต่ผมเองก็อยากอยู่ใกล้ๆบัตเตอร์เหมือนกัน
“ก็ได้”ผมบอกออกไปแล้วยิ้มให้บัตเตอร์
“อ๊ะ!...จริงเหรอครับ?...เยสสส!!!”
“รักพี่คุณที่สุดเลย!”บัตเตอร์หันมาบอกผมพร้อมรอยยิ้ม
“รักที่สุดเหมือนกัน!”
...
สวัสดีค่ะ
วันนี้มาส่งท้ายสั้นๆ
ความจริงจะมาอัพให้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วแต่เพราะต้องจัดการงานที่เข้ามากว่าจะว่างก็วันนี้ซะแล้ว
สำหรับสิ่งที่อยากบอกกับนักอ่านก็คงไม่มีอะไรมากนอกจากคำว่าขอบคุณจริงๆค่ะ
การแต่งนิยายตอนนี้เหมือนเป็นส่วนหนึ่งของเราไปแล้ว
และการที่มีคนเข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ก็เป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุด
ขอบคุณที่ติดตามความรักของพี่คุณและบัตเตอร์จนจบนะคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
:mew1: ขอบคุณค่ะ น่ารักดีจัง
ราบรื่น เขียนแบบนี้ค่ะ
เจ้าหมาน้อยบัตเตอร์เอาไม้ตายมาข่มขู่นี่นา ร้ายจริงๆอะ
แต่เขาว่าแฟนกันไม่ควรทำงานด้วยกันเนอะ แต่ไม่เป็นไรข้อนี้ยกเว้นเพราะว่าพี่คุณเป็นใหญ่กว่าเสมมออยู่แล้ว
ต่อไปพี่คุณต้องพยายามทำหน้าดุจนหน้าเมื่อยแหงๆ
-
มาอ่านก็ตอนจบไปละ อยากให้มีตอนพิเศษจัง คู่นี้เค้าน่ารักดี
-
อ่านรวดเดียวจบ พลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง :z3:
-
หนีไม่รอดแล้วล่ะ พี่คุณ
-
บัตเตอร์แอบวางแผนการมาเป็นเดือนๆ เลยเหรอคะเนี่ย :m20: แล้วแบบนี้เสือหิว(บานอฟฟี่)อย่างพี่คุณจะกล้าปฏิเสธไม่รับบัตเตอร์เข้าทำงานได้ยังไง
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
อบอุ่นจริงๆนะพี่คุณ
-
น้องบัตเตอร์หื่นได้ใจจริงๆ พี่เจ้าคุณอย่ายอมบ่อยนะ รักษาสุขภาพด้วย อายุเยอะแล้ว อิอิ
-
จบแล้ว เย่ๆ
ขอบคุณมากนะคะ
บัตเตอร์วางแผนไว้แล้ว 55555
พี่คุณน่ารักจริงๆเลย
-
น่ารักมากเลยยยยย :-[
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ฟินมากมาย
ขอขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายคุณภาพนะครับ
ทำงานเหนื่อย ๆ ได้อ่านเรื่องน่ารัก ๆ จนจบ หายเหนื่อยไปเยอะเลย
+คะแนนที่ 111 เป็นกำลังใจให้ครับ ขอบคุณอีกครั้งครับ
-
บัตเตอร์ขี้อ้อนเหมือนลูกหมาเลย ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ :กอด1:
-
น่ารัก สบายๆ
-
ชอบจัง คืออ่านเพลินรวดเดียวจบ ความรู้สึกคือไม่อยากให้จบเลยชอบึ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1:
-
ขอบคุณครับ
อ่านจบแล้ว โครงเรื่องสนุก เขียนได้กระชับ น่าติดตาม ครับ
-
#บัตเตอร์เจ้าคุณ เรื่องนี้น่ารักกกกกกกกกกกกก แถมมีเจ้าตูบที่น่ารักทั้งสี่อีกด้วยยยย :-[ :-[ อ่านรวดเดียวยาวเลยยยย สนุกมากค่าาา :impress2:
-
กินเด็กเป็นอมตะ. โดนเด็กกินก็เป็นอมตะเหมือนกัน อิอิ ว่าแต่ใช้เส้นไม่ดีนะจ้าา 555 สนุกมากค่ะ
-
:o8: :-[ :o8: :-[ :-[ :-[ :o8: :-[ :o8:
:L1: :L1: :3123: :L2: :3123: :3123: :L2: :กอด1:
-
◣♥◥ อาณาเขตพิเศษ►►พบครอบครัวพี่คุณ
”บัตเตอร์เสร็จรึยัง?!”เสียงของพี่คุณตะโกนถามจากข้างนอก
“อีกแป๊บครับ!”ผมตะโกนบอกพี่คุณก่อนจะเริ่มแปรงฟัน...ตอนนี้ผมพึ่งอาบน้ำเสร็จและกำลังจะแปรงฟันต่อ...วันนี้เป็นวันที่ผมตื่นเต้นมาตั้งแต่ที่คบกับพี่คุณมา
เวลาผ่านไปกว่า2ปีแล้วตั้งแต่ที่ผมคบกับพี่คุณ...มันเป็นระยะเวลาค่อนข้างนานแต่สำหรับผมมันผ่านไปเร็วมาก...ทุกๆวันที่ผมอยู่กับพี่คุณผมมีความสุขมาก
พี่คุณก็ยังคงเป็นพี่คุณที่น่ารักของผมเสมอ...ถึงแม้ผมจะถูกบ่นบ่อยเรื่องกิจกรรมบนเตียงก็เถอะ...แต่จะให้ผมทำยังไงล่ะ?
ในเมื่อพี่คุณยั่วซะขนาดนั้นแค่ผมยังอดทนไม่จับพี่เขากดเตียงแล้วกระแทกๆก็ดีขนาดไหนแล้ว...พี่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองยั่วยวนเก่งขนาดไหน...ปากก็บอกว่าไม่ได้ยั่วแต่ดูท่าทางของพี่คุณเขาสิ
ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อสะบัดไปมาและเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย!
เสียงครางหวานดังระงมที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องทุกครั้งที่ผมสัมผัส!
นี่มันไม่ยัวตรงไหนครับพี่?!!
เรื่องนั้นช่างมันก่อน
วันนี้ผมมีธุระสำคัญที่ต้องไปทำกับพี่คุณนั่นก็คือ...
ไปหาครอบครัวของพี่คุณครับ!
ผมผลัดมาหลายรอบแล้วครั้งนี้เลยจำใจต้องไปผมก็เลยถ่วงเวลาโดยการอาบน้ำนานๆจนพี่คุณต้องมาตามอยู่นี่ไง...เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะ?
การพบครอบครัวแฟนมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะครับ?!
ผมทั้งกลัว!
ทั้งตื่นเต้น!
และทั้งดีใจ!
ผมไม่รู้ว่าครอบครัวของพี่คุณเป็นยังไงเพราะพี่เขาไม่ค่อยได้เล่าให้ฟังเท่าไหร่?
หลังจากที่ผมถ่วงเวลาไปได้พอสมควรผมก็ออกมาแต่งตัวโดยมีพี่คุณยืนมองอย่างเร่งๆก่อนที่พี่เขาจะบอกว่าลงไปรอที่รถก่อนให้รีบตามไป...พี่คุณเป็นคนขับรถพาผมไปที่บ้านของพี่เขาที่อยู่ชลบุรี
“พี่คุณ...พี่บอกครอบครัวว่าผมเป็นอะไรเหรอครับ?”ผมถามขึ้นระหว่างที่กำลังเดินทางอยู่...
ก็อยากรู้นี่นาว่าพี่คุณแนะนำผมไปว่าอะไร?
เท่าที่ผมคิดพี่คุณคงไม่บอกว่าผมเป็นแฟนหรอก...ก็มันไม่ใช่เรื่องที่น่าบอกครอบครัวเท่าไหร่นี่นะ...ผมเข้าใจจุดนั้นดีและไม่ได้ต้องการเร่งรัดอะไรด้วยแค่ผมได้อยู่กับพี่คุณในทุกๆวันแบบนี้ก็เพียงพอแล้ว
“แล้วบัตเตอร์เป็นอะไรกับพี่ล่ะ?”พี่คุณไม่ตอบแต่ถามผมกลับมาแทน
“แฟนครับ”ผมตอบแทบจะทันที
“ก็รู้แล้วจะถามทำไมล่ะ”พี่คุณพูดขึ้นโดยที่สายตายังจ้องไปที่ถนนตรงหน้า
ตอนนี้ผมกำลังประมวลสิ่งที่พี่คุณพูด...มันหมายความว่าพี่คุณแนะนำผมว่าเป็นแฟนของพี่เขาใช่ไหม?
“จริงเหรอครับ?...แล้วครอบครัวพี่....ไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจปนตื่นเต้น...คิดเลยว่าพี่คุณจะบอกกับครอบครัวเร็วขนาดนี้...แล้วนี่ผมต้องเตรียมตัวอะไรบ้างไหมเนี่ย?
เสื้อผ้าหน้าผม?...
โอเคแล้ว
ผมต้องมีมารยาทและสุภาพเข้าไว้สินะ
ต้องทำให้ครอบครัวของพี่คุณยอมรับผมให้ได้เลย...และหลังจากนั้นผมจะไปขอพี่คุณจากพวกท่านแต่กว่าจะถึงตอนนั้นผมก็ขอเก็บเงินก่อนละกันนะ
ค่าสินสอดมันแพงไหมครับ?
“...รอไปดูเองละกัน”พี่คุณพูดขึ้นก่อนจะยิ้มที่มุมปาก
“พี่คุณณณ~...ผมตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้วนะ”ผมเรียกพี่เขาเสียงยานแล้วบอกด้วยหันใจที่เต้นถี่รัว...ทำไมไม่บอกผมละครับจะได้เตรียมรับมือถูก
“อืม...ตื่นเต้นเข้าไป...อีกไม่ถึง10นาทีก็จะถึงแล้ว”พี่คุณบอกผมก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปในหมูบ้านหมูบ้านนึงที่เป็นบ้านเดี่ยวที่ค่อนข้างหรูหราและมีขนาดใหญ่พอสมควรตั้งเรียงรายอยู่
ตึก! ตัก! ตึก! ตัก!
แย่ละสิ!
นอกจากความตื่นเต้นดันมีความกังวลเพิ่มขึ้นมาซะงั้น
ถ้าครอบครัวพี่คุณเกิดไม่ชอบผมขึ้นมาล่ะ?
ไม่นะ...ผมจะทำยังไงดี?
“...”ความกังวลยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆและเพิ่มจนถึงขีดสุดเมื่อพี่คุณชะลอแล้วจอดรถที่หน้าบ้านหลังหนึ่งที่มีพื้นที่ใหญ่พอสมควร...บ้าน3ชั้นที่ถูกออกแบบแตกต่างกับบ้านหลังอื่นๆที่อยู่ในละแวกเดียวกันทำให้ผมรู้ทันทีว่าบ้านที่คุณต้องไปธรรมดาแน่ๆ
“นั่งอยู่ทำไมล่ะ?...ลงมาสิบัตเตอร์”พี่คุณเรียกให้ผมลงไปจากรถก่อนที่พี่เขาจะกดกริ่งหน้าบ้านตัวเอง
เมื่อมองจากด้านนอกแบบนี้ผมเห็นสวนขนาดกลางที่ถูกจัดแต่งอย่างลงตัวมีทั้งไม่ดอกไม้พุ่มและไม่ประดับด้านข้างที่โต๊ะไม้หินอ่อนขนาดใหญ่ที่สามารถนั่งได้ประมาณ10คนตั้งไปอยู่
“พี่คุณ...คือผม...”ผมหยุดสิ่งที่ผมกำลังจะพูดออกไปเพราะไม่อยากให้พี่คุณรู้ว่าผมรู้สึกกังวลอยู่...ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องสั่นขนาดนี้ด้วย
ผมไม่ใช่คนมองโลกในแง่ร้ายนะแต่พอคิดว่าครอบครัวของพี่คุณจะไม่ยอมรับมันก็ทำให้ผมรู้สึกกังวลขึ้นมา
ฝุบ!
“บัตเตอร์...ไม่เป็นไร”พี่คุณวางมือบนหัวผมและลูบเบาๆก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจนผมต้องหันไปมองหน้าพี่คุณที่ส่งยิ้มบางๆมาให้ผม
“พี่คุณ...”
“พี่อยู่กับบัตเตอร์...ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น”พี่คุณบอกผมเบาๆทั้งสายตาและน้ำเสียงของพี่คุณที่ส่งมาทำให้ผมคลายความกังวลไปได้จนเกือบหมด
“ขอบคุณครับ”ผมเอ่ยออกไปเบาแล้วส่งยิ้มให้พี่คุณ
“เจ้าคุณณ~...ทำไมมาช้าล่ะ?...ไหนบอกว่าจะมาตอน10ไงนี่ปาไปเที่ยงแล้วนะ...อ๊ะ!...สวัสดีจ้า...บัตเตอร์ใช่ไหมเอ่ย?”เสียงของผู้หญิงอายุประมาณ50กว่าๆดังขึ้นก่อนที่จะเดินออกมาหาผมและพี่คุณที่ยืนรออยู่ที่รั้วประตูบ้าน
หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็น...?
“ขอโทษครับแม่...รถมันติดมากน่ะครับเข้าบ้านกันเถอะ”พี่คุณเข้าไปกอดคุณแม่แน่นทันที
ท่าทางของพี่คุณดูออดอ้อนมากจนผมเผลอยิ้มตามไป
“สวัสดีครับ...ผมบัตเตอร์ครับ...เป็น...อ่อ...”ผมกล่าวทักทายก่อนจะหันไปหาพี่คุณ...ผมควรจะบอกว่าเป็นแฟนใช่ไหมครับ?
“เป็นแฟนของเจ้าคุณใช่ไหมจ๊ะ?...เจ้าตัวเขาบอกแล้วล่ะ...เข้ามาเลยจ้าเรียกว่าคุณแม่เหมือนเจ้าคุณก็ได้นะ”คุณแม่บอกผมพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะจูงมือผมเข้าไปภายในบ้านที่มีของประดับอย่างสวยงามเป็นโทนสีน้ำตาลสลับกันหลายๆสี
คุณแม่พาผมและพี่คุณเดินมาถึงห้องรับแขกที่มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่...พอพวกเราเข้ามาเขาก็หันมามองทางนี้...ใบหน้าของเขาทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าพี่คุณเหมือนใคร...เหมือนกันแบบเปะๆเลย...ใบหน้าคมเข้มที่ดูดุๆกับท่าทางน่าเกรงขามที่ผมสัมผัสได้ทำให้ผมเกิดอาการเกร็งๆขึ้นมาอีกครั้ง
“สะ...สวัสดีครับผมชื่อ ปิณชาน์ สิวารัตนิวงศ์...เรียกผมว่าบัตเตอร์ก็ครับ”ผมพูดออกไปโดยพยายามไม่ให้เสียงสั่นแต่ผมก็พูดกะตุกกะตักเหลือเกิน
น่าขายหน้าชะมัดเลย
“...อืม”คำตอบรับของคุณพ่อพี่คุณทำให้ผมถึงกลับสะอึกไปเลยทีเดียว...ทำไมพี่พี่คุณถึงน่ากลัวมากขนาดนี้ล่ะ...แถมยังมองผมอย่างสำรวจอีกด้วย
“คุณพ่อ...กลับมาแล้วครับ”พี่คุณทักทายก่อนจะเข้าไปหาคุณพ่อแล้วนั่งข้างๆ
“อืม...นานๆทีจะกลับก็ดันพาแฟนมาซะงั้นนะ”คุณพ่อพี่คุณพูดพลางเหลือบมองมาทางผมที่ยืนตัวลีบอยู่
“คุณคะ...อย่าทำให้เขากลัวสิ...หน้าตาก็น่ากลัวอยู่แล้วยิ่งทำเสียงแบบนั้นเดี๋ยวหลานก็ร้องไห้อีกหรอก”คุณแม่นั่งลงข้างๆแล้วบอกคุณพ่อของพี่คุณอย่างขำๆ
“ก็หน้าผมมันเป็นแบบนี้นี่”คุณพ่อของพี่คุณตอบกลับไปด้วยใบหน้านิ่งๆ
“เฮ่อ...ฉันละปวดหัวจริงๆ...บัตเตอร์ทำอาหารเป็นใช่ไหมจ๊ะ?”คุณแม่หันมาถามผมด้วยรอยยิ้ม
“ครับ”
“งั้นไปเข้าครัวกับแม่ดีกว่าเนอะปล่อยให้พ่อลูกเขาคุยกันตาภาษาคนหน้าดุเถอะ”คุณแม่บอกผมก่อนจะคว้าแขนผมแล้วลากไปตามทางเดินจนถึงห้องครัว
ห้องครัวที่บ้านของพี่คุณกว้างมาก...มันเหมือนเป็นสวรรค์ของผมเลย...อุปกรณ์ทุกอย่างครบครันบางอย่างที่ผมไม่เคยเห็นทำเอาอดไม่ได้ที่จะหยับของแต่ละอย่างขึ้นมามองด้วยความตื่นเต้น
“ชอบทำอาหารจริงๆเลยนะ”คุณแม่เดินมายืนข้างๆผมแล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“ครับ...ความจริงผมไม่ได้ชอบแต่ทีแรกหรอกครับ...ผมเริ่มชอบทำตั้งแต่ที่พี่คุณชมว่าอาหารที่ผมทำอร่อยหลังจากนั้นผมก็มีความสุขทุกครั้งที่ทำอาหารให้พี่คุณชอบได้”ผมบอกคุณแม่ออกไปตามตรง
“เหรอจ๊ะ...หนูคงรักเจ้าคุณมากสินะ?”คุณแม่ถามผมออกมาตรงๆ
“ครับ...รักมากที่สุดเลยครับ”ผมตอบกลับไปทันทีด้วยรอยยิ้ม
“ดีแล้วล่ะ...รู้ไหมว่าตอนที่เจ้าคุณบอกว่าคบกับผู้ชายอยู่ทั้งพ่อกับแม่น่ะไม่มีใครรับได้เลยนะ”คุณแม่พูดขึ้นมาทำให้ผมหันไปมองอย่างสนใจ
รับไม่ได้เหรอ?
“...”งั้นแล้วทำไมตอนนี้ถึง...
“แต่เจ้าคุณ...เด็กคนนั้นไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเถียงกับพ่อแม่ขนาดเรื่องเรียนเจ้าตัวอยากเรียนวิศวะแต่พ่อเขาไม่ยอมเจ้าคุณก็ยอมแต่โดยดีโดยไม่เถียงเลยสักนิด...แต่บัตเตอร์รู้ไหมเจ้าคุณเถียงกับพ่อแม่เป็นครั้งแรกด้วยเรื่องของบัตเตอร์...เขาบอกว่าเขารักบัตเตอร์มากจริงๆถึงพ่อแม่จะไม่ยอมเขาก็จะไม่มีวันเลิกกับหนูเด็ดขาด”คุณแม่เล่าเหตุการณ์ต่อมาให้ผมฟัง..ภายในหัวใจผมมันเต้นแรงไม่หยุด
“...”ผมไม่เคยรู้เลยว่าพี่คุณทำอะไรแบบนี้
พี่เขาทำเพื่อผม
“พวกเราเถียงกันอยู่สักพักก่อนที่พ่อเขาจะพูดขึ้นว่าถ้าคบกันไปได้ครบปีก็จะยอมรับและให้พาผู้ชายคนนั้นมาให้พ่อแม่เจอที่นี่...และตอนนี้ผู้ชายคนนั้นก็มาอยู่ต่อหน้าแม่แล้ว”คุณแม่พูดต่ออีกด้วยรอยยิ้ม
“คุณแม่...”
“แม่ดีใจที่บัตเตอร์เป็นเด็กดีแบบนี้แค่เห็นครั้งแรกแม่ก็รู้แล้ว...ฝากเจ้าคุณด้วยนะ...ส่วนพ่อเขาก็ไม่ต้องใส่ใจมากหรอกเป็นแบบนั้นแหละแต่ยังไงเขาก็ยอมรับบัตเตอร์แล้วล่ะไม่ต้องห่วง”คุณแม่บอกพร้อมกับเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ
สัมผัสอุ่นๆเหมือนที่พี่คุณลูบเลย
“ขอบคุณครับคุณแม่...ผมจะดูแลพี่คุณให้ดีที่สุด...ผมสัญญาครับ”ผมบอกออกไปอย่างแน่วแน่
หลังจากนั้นผมก็ทำอาหารกับคุณแม่...อยากบอกว่าคุณแม่ทำอาหารเก่งสุดแถมอาหารแต่ละอย่างเป็นอาหารแบบผสมผสานที่ทั้งหน้าตาสวยงามและรสชาติที่ลงตัวจนผมต้องมองตาค้างแล้วให้คุณแม่ช่วยสอนให้...กว่าที่อาหารทั้งหมดจะเสร็จก็ปาไปช่วงเย็นแล้วมื้ออาหารผ่านไปอย่างครื้นเครงจากการชวนคุยของคุณแม่มีบางครั้งที่คุณพ่อของพี่คุณพูดเสริมขึ้นมาบ้าง
ผมสนุกมากที่ได้มาบ้านหลังนี้...
ครอบครัวของพี่คุณทำให้ผมรู้เรื่องราวต่างๆเพิ่มขึ้นมากมาย...
ได้รู้ว่าพี่คุณทำเพื่อผมมากแค่ไหน?
ผมดีใจที่พี่เขารักผมมากแบบนี้
หมับ!
“พี่คุณ”ผมคว้าตัวพี่คุณมากอดไว้...ตอนนี้พวกเรานอนอยู่บนเตียงหลังจากที่กลับมาจากบ้านพี่คุณแล้ว
“...อะไร?...น้ำเสียงอ้อนๆแบบนั้นอยากได้อะไรล่ะ?”พี่คุณลืมตาขึ้นมาแล้วถามผม
“ไม่ได้อยากได้อะไรสักหน่อย...แค่อยากขอบคุณเท่านั้นเอง”ผมบอกออกไปตรงๆ
“ขอบคุณ?...เรื่องอะไรล่ะ?”พี่คุณถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“ก็ที่พี่เถียงกับพี่แม่เพื่อผมไงครับ...ขอบคุณนะครับ”ผมเอ่ยออกไปด้วยรอยยิ้ม
“ระ...รู้เรื่องนั้นได้ยังไง!?...ใครบอกกัน!?”พี่คุณพูดเสียงดังด้วยน้ำเสียงกะตุกกะตักพร้อมกับหน้าที่ขึ้นสีแดงอย่างน่ารัก
“คุณแม่บอกน่ะครับ”
“คุณแม่...ว่าแล้วเชียว...บ้าเอ้ย!...บอกให้เก็บเป็นความลับแท้ๆ”พี่คุณพึมพำโดยที่ยังหน้าแดงอยู่แถมยังซุกหัวเข้ามาที่อกผมเหมือนกำลังแอบใบหน้าที่แดงระเรื่อนั่นทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“ผมรักพี่คุณที่สุดเลย...ขอบคุณที่เลือกผมนะครับ”ผมบอกพร้อมกับกอดพี่คุณแน่นแล้วจูบเบาๆที่หน้าผากของพี่เขา
“อืม...ขอบคุณที่เลือกพี่เหมือนกัน”
ผมไม่รู้ว่าในอนาคตจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น...รู้เพียงแค่ว่าถ้าในอ้อมกอดผมยังมีพี่คุณอยู่แบบนี้
ไม่ว่าอุปสรรคจะมามายแค่ไหน
ขอแค่พี่คุณอยู่ข้างๆผมแบบนี้ตลอดไป
ผมก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น
....................................................................................
สวัสดีค่ะ
ขอมาอัพตอนพิเศษเนื่องในวันพิเศษหน่อย
คู่นี้มีแต่อุ๋งอิ๋งกันเนอะ55
แต่จะว่าไปทุกเรื่องที่เราแต่งก็แนวนี้เกือบทั้งหมด
ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามความรักของพี่คุณและบัตเตอร์นะคะ
อาจมีคำผิดบ้าง...ถ้าเห็นก็อย่าได้ตกใจเพราะแต่ไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว
สุดท้ายนี้ก็happy valentine's dayนะคะ :mew1:
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
:L2: :L2:
-
:pig4: :L1: :pig4:
-
:L2: :กอด1: :mew1: :pig4:
-
อิจฉาเจ้าหมาบัตเตอร์จริงๆเลย
มุ้งมิ่งอบอุ่นดีงามสุดๆเลยค่ะ ขอบคุณมาก
-
น่าร้ากกกก><
-
อ่ายจบแล้ว
เป็นนิยายที่น่ารักมาก
ขอบคุณนะคับสำหรับนิยายแนวน่ารักๆๆ
#แวะมาต่อตอนพิเศษเรื่อยๆนะคับ
คิดถึงบัตเตอร์ กับ พี่ เจ้าคุณ
:mew1: :mew1: :mew1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตั้ลล้ากกกกก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ > <
-
น่ารักมากๆ :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักทั้งพี่คุณและน้องบัตเลย :-[
-
น่ารักทั้งพี่คุณทั่งน้องบัตเตอเลย
เราพลาดเรื่องนี้มากๆเลย
ขอบคุณนักเขียนคะ เขียนเรื่อง
ได้น่ารักมากๆเลย
-
:L2:
-
น่าร้ากกกก...
-
น่ารักมากคร้าาาาาาาา~ :hao5:
-
:o8: เขินนน อ่านทีไรเขินทุกที งื้อออ
-
น่ารักที่สุดเลย พี่คุณน้องบัตเตอร์
บัตเตอร์หื่นไปหน่อยนะ เพลาบ้างนะ สงสารพี่คุณอ่ะ
อ่านไปเขินไป :o8:
-
น่ารักกกกกกกกกก #ขออีกตอนได้ไม๊???? :mew1:
-
น่ารัก หลงเสน่ห์พี่คุณเต็มเปา
-
แต่งสนุกจังเลยค่ะ ตามอ่านมาทุกเรื่องเลย นัทเทม ยูทาร์เซโคร พี่คุณบัตเตอร์
สนุกทุกเรื่องเลยเพิ่งมีโอกาสได้มาคอมเม้น^^
ชอบแนวแบบนี้จังเลยค่ะพระเอกอายุน้อยขี้อ้อน
คุณคนแต่งแต่งมาแบบนี้ทุกเรื่องเลย โดนใจมากเลยค่ะ 55555
ภาษาดี บรรยายเรื่องอ่านเข้าใจง่าย อ่านไปเขินไป อยากได้พระเอกแบบนี้ซักคน
ทั้งยูทาร์ เทม บัตเตอร์ ง่อ 55555555 :hao5:
เมื่อวานอ่านรวดเดียวจบสามเรื่องเลยค่ะ สนุกมากจริงๆ
รอผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
ขอบคุณที่แต่งมาค่าาา :bye2:
-
เจ้าคุณน่ารักมากๆๆๆ :-[
ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
หวานละมุนละไมอยู่ในทุกตอนจริงๆนะคะเนี่ยยย :o8:
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นไปด้วยเลย บัตเตอร์นิสัยน่ารักมากๆเลย :-[
-
น่ารักมากก หวานมากกก
กรี้ดดดดอะ ให้ตายย
ขอบคุณค่าา
-
พี่คุณน่ารักไปแล้ววววว :-[
:pig4:
-
บัตเตอร์น่ารักกกกก หมาก็น่ารักกกกก
พี่คุณนี่ปากร้ายใจดี งื้อออ ละมุนนๆๆ
-
เป็นคู่ที่น่ารัก
พี่คุณกับน้องบัตเตอร์
:กอด1: :กอด1:
-
น่ารักดีค่ะ
ชอบบัตเตอร์ อิอิ
-
น่ารักมากค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
น่ารักกกกมากกกกก
-
:impress2:ชอบค่ะ ชอบเมะอายุน้อยกว่า ><
ตอนนี้ตามอ่านนิยายคนเขียนอยู่
น่ารักทุกเรื่อง
:o8: :o8: ไม่เครียดด
-
จบแล้วววววววว สนุกค่ะ แต่เราว่าเรื่องจบเร็วไปหน่อย อยากให้มีมากกว่านี้จัง เอ็นซีเด็ดมากกกก :impress2:
-
เป็นนิยายที่น่ารักมากเลยย!! เราอยากมีแฟนแบบบัตเตอร์มั่งจังจะใช้ให้ทำอาหารตลอดเลย :oo1:
-
หวานๆๆๆ โอ๊ย หวานไปหมดแย้ว :mew3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักกกกก ชอบเมะอายุน้อยกว่ามากเลย ฟินกระจาย อยากให้มีต่อจุงเบยยย
-
:pig4: :pig4:
-
ตกหลุมรักบัตเตอร์ซ้ำๆ ><
อยากเป็นพี่คุณมากค่า
-
เจ้าคุณคือทำเข้มไปอีก ทำเสียงแข็งตลอด หน้านิ่งด้วย
แต่มีคนไม่กลัวคนหนึ่งนะ ทำหน้าแป้นแล้นเข้าหาด้วย บัตเตอร์คือความเด็กที่แท้จริง
บัตเตอร์ทำดี คนหนึ่งนิ่ง อีกคนเลยชอบอ้อน อ้อนหนักมากด้วย
ตลกบัตเตอร์ หลอนบ้านเจ้าคุณ เจ้าคุณก็แกล้งน้อง 5555
น่ารักมากเลยค่ะ หวานนะ อบอุ่นด้วย เข้าใจ ยอมรับ และห่วงหากันเสมอ
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ เรื่องราวน่าติดตามและสนุกมากจ้า
-
สนุกค่าาา ขอตัวไปอ่านเรื่องต่อไปล่ะ 5555
:katai3: :katai2-1:
-
:-[ หวานยันจบเรื่อง พี่เจ้าคุณน่ารัก
น้องบัตเตอร์เหมือนหมาตัวใหญ่คอยอ้อน
พี่เจ้าคุณ
-
น่ารักไปอี๊กกกกกกก
:กอด1:
-
น่ารักไปหมด ชอบน้องหมา :mew1:
-
น่ารักตลอดทั้งเรื่องเลย
ขอบคุณครับ
-
อยากได้พี่คุณ!!!!
-
สนุกมากคะอ่านแล้วนั่งยิ้ม o13ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :katai2-1:
-
น่ารักมากเลยทั้งเจ้าคุณทั้งบัตเตอร์์
-
:-[
◣♥◥ อาณาเขตรักที่16►►เพื่อนสนิท?
วันนี้จันทร์ที่ภายในบริษัทดูจะตื่นตัวกันเป็นพิเศษเพราะว่าคนที่ถูกส่งไปอบรมที่ต่างประเทศเมื่อ4เดือนที่แล้วจะกลับมาในวันนี้และหนึ่งในคนที่ถูกส่งไปก็มี...นาย บริพัฒน์ รัตนศีรัตหรือบอสซึ่งเป็นหนุ่มรูปร่างสูงสมส่วนหน้าตาดีตามสไตล์ลูกครึ่งทำให้ผู้หญิงมากมายในบริษัทนี้หมายปองเขาแต่ด้วยความที่เขาไม่ค่อยสนใจเรื่องผู้หญิงสักเท่าไหร่เอาแต่ทำงานเลยทำให้ความนิยมตกลงจนกระทั่งเขากลับมาที่บริษัทนี่แหละ...พวกผู้หญิงดูจะคิดถึงเขามากจนแทบจะกระโดดกอดแล้ว...
ถ้าถามว่าทำไมนายปภิณวิทย์ถึงต้องมาพูดถึงผู้ชายคนนี้ด้วย?
ก็เขาน่ะเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผมนี่นา...ผมกับบอสอายุเราเท่ากันเริ่มรู้จักกันตอนม.6เพราะไปสมัยคณะเดียวกันมหาลัยเดียวกันก็เลยทำให้พวกเราค่อนข้างสนิทกันพอสมควร...บอสเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ผมเรียกชื่อเล่นเหมือนกับบัตเตอร์
ถ้าถามถึงบัตเตอร์ละก็วันนี้เป็นการทำงานครบ3เดือนในบริษัทนี้พอดีทางมหาลัยเลยเรียกนักศึกษาทั้งหมดกลับไปเป็นการชั่วคราวเห็นว่าจะมีการซ้อมจัดงานอะไรสักอย่างนี่แหละ...วันนี้ผมเลยมาทำงานคนเดียว
หลังจากวันที่ผมกับบัตเตอร์เป็นแฟนก็ผ่านมาเกือบ2เดือนแล้ว....ทุกๆอย่างในชีวิตผมมันดูจะสนุกสนานไปซะหมด...ไม่ใช่แค่บัตเตอร์ที่สร้างรอยยิ้มและความสุขให้ผมเท่านั้นพวกน้องๆของบัตเตอร์เหล่าสุนัขทั้ง4ตัวก็แสบซนใช่ย่อยแต่นั่นก็ทำให้ผมมีความสุขที่ได้อยู่แบบนี้
ส่วนเรื่องไปค้างบ้านบัตเตอร์...ผมยังคงไปทุกวันศุกร์และกลับมาในวันอาทิตย์เหมือนเดิมแม้จะถูกบัตเตอร์บอกว่าให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันก็เถอะ...ใครจะกล้าไปอยู่ด้วยเล่า
แค่อยู่บ้านนั้น2วันผมก็ถูกทั้งจูบทั้งหอมทั้งฟัดจนซ้ำไปทั้งตัวแล้ว...บอกตรงๆว่าเหนื่อยมากที่ต้องมาบอกให้พอหรือผมเหนื่อยแล้วแต่บัตเตอร์ก็แทบจะไม่ฟังผมเลยเอาแต่จูบหอมฟัดอยู่นั่นแหละ
ถึงผมจะมีส่วนผิดที่ไม่ปฏิเสธอย่างจริงจังก็เถอะ
ก็ทำไงได้ล่ะ....ผมชอบให้บัตเตอร์ทำแบบนั้นนี่นา
แต่ถึงผมจะชอบไม่ได้หมายความว่าจะให้ทำได้บ่อยๆนะ
“เจ้าคุณณณณ~”เสียงเรียกชื่อเล่นเต็มๆผมดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ผมหันไปมองตาขวาง...คนที่เรียกผมด้วยชื่อเล่นเต็มๆแบบนั้นมีแค่คนเดียว...ไม่สิ...ต้องบอกว่าทั้งบริษัทมีแค่คนเดียวที่รู้แม้แต่บัตเตอร์ยังรู้แค่ คุณ ไม่ใช่ เจ้าคุณ
ไม่ใช่ผมไม่บอกหรอกนะ
ก็บัตเตอร์ไม่ถามนี่นา
แบบนี้บอกว่าผมเป็นฝ่ายผิดไม่ได้นะ
“บอกว่าอย่าเรื่องแบบนี้ในบริษัทไง”ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ...ก็นะ...ผมพูดกับบอสไปไม่รู้กี่ร้อยรอบตั้งแต่รู้จักกันใหม่ๆแล้วแต่พูดยังไงก็ไม่เคยได้ผลจนผมเริ่มเอือมที่จะพูดแล้ว
“ไม่ได้เจอกันตั้ง4เดือน...จะไม่คิดถึงกันหน่อยรึไง?”บอสถามผมด้วยน้ำเสียงทุ้มออกแนวขี้เล่นที่ตอนนี้เริ่มงอนแล้ว
“4เดือนไม่ใช่4ปี”ผมตอบกับไปก่อนจะยักคิ้วให้ข้างนึงอย่างกวนๆ
“ถ้า4ปีคงได้แฟนเป็น100คนแล้ว”บอสตอบผมกลับมาด้วยรอยยิ้ม
“แล้วกลับมานี่...ตำแหน่งเดิม?”ผมถามขึ้นก่อนจะเดินนำเข้าไปในลิฟท์ไม่ใช่ว่าผมพึ่งมาทำงานนะแต่ผมพึ่งกลับมาจากไปคุยงานกับบริษัทที่มีปัญหาอยู่มา
เล่นซะเหนื่อยเลย
“อืม...กรรมกรอ่ะ”บอสตอบผมด้วยเสียงเศร้าๆ
“หึ...กรรมกรเหรอ?...ดีเลยช่วยไปจัดการที่ห้องผมหน่อยสิตอนนี้กำลังรกได้ที่เลย”ผมแกล้งแหย่กลับไป
นาย บริพัฒน์ รัตนศีรัต ไม่ใช่ตำแหน่งกรรมกรแต่เป็นตำแหน่งกรรมการบริษัทที่เรียกได้ว่าถือเป็นหัวกะทิในบรรดากรรมการที่มีอยู่และเป็นคนที่คาดว่าจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นกรรมการผู้จัดการในอีกไม่นาน...ความจริงก็ควรจะได้ขึ้นมาพร้อมๆกับผมแหละแต่เพราะเมื่อตอนปีก่อนเกิดเรื่องไร้สาระขึ้นทำให้บอสหยุดงานไปเกือบเดือนจนเกือบจะถูกไล่ออกดีหน่อยที่เป็นคนมีความสามารถทางบริษัทเลยยอมให้แค่ครั้งเดียว
ถามว่าเรื่องอะไรงั้นเหรอ?
ถูกแฟนทิ้งไง
เลยเฮิตอย่างหนัก...ข้าวปลาไม่กินเอาแต่ดื่มเหล้า...กว่าผมจะทำให้ยอมกลับมาทำงานเหมือนเดิมได้นี่ผมก็เหนื่อยใช่เล่นนะ...ถึงบอสจะเป็นพวกเฟรนรี่แต่เพื่อนที่สนิทจริงๆมีไม่มากนักหนึ่งในนั้นคือผม...ผมก็เลยหาวิธีง่ายๆเช่นบอกว่าถ้าไม่ไปทำงานจะไม่มีเงินมาซื้อเสื้อผ้ามิคจังใส่นะ
แค่นั้นแหละวันต่อมาแทบจะวิ่งมากราบไหว้ขอโทษท่านประธานเลย
มิคกี้จังเป็นสุนัขพันธุ์ชิวาว่าขนสีขาวทั้งตัวเป็นสุนัขที่บอสรักมากที่สุดและซื้อเสื้อผ้าให้ใส่เกือบทุกวันตอนนี้ในบ้านคงมีแต่เสื้อผ้าของมิคกี้นี่ล่ะ...ตอนที่ต้องไปอบรมต่งประเทศผมก็กล่อมแทบตายกว่าจะยอมฝากมิคกี้ไว้กับคุณน้า(แม่ของบอส)
เฮ่อ...แค่คิดถึงตอนนั้นผมก็เหนื่อยแล้ว
“วันนี้เจอกันในรอบ4เดือน...ไปดินเนอร์ด้วยกันหน่อยม๊ะ?”บอสกระซิบผมเบาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพร้อมกับยกมือขึ้นมาทำท่าเหมือนคนยกแก้วน้ำขึ้นดื่มซึ่งผมก็รู้ความหมายของสิ่งที่คนตรงหน้าต้องการทันที...ท่าทางแบบนั้นคงอยากจะเมาแล้วล่ะสิ
“เฮ่อ...รู้แล้วๆ...ที่ไหนล่ะ?”ผมถอนหายใจอย่างอ่อนใจก่อนจะถามบอสอย่างปลงๆ...ไม่ใช่ว่าไม่อยากปฏิเสธหรืออะไรหรอกนะแต่ถ้าหมอนี่เมาแล้วชอบไประรานคนอื่นถ้าผมไม่คุมไว้ได้ไปหาเรื่องโต๊ะอื่นแน่ๆ
ตึ๋ง!
“งั้นก็ที่เดิมละกัน...เจอกันตอน1ทุ่ม...ถ้ากลับไม่ไหวก็นอนคอนโดกูเหมือนเดิมก็ได้...บาย”บอสบอกผมก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินออกจากสิฟท์เมื่อถึงชั้น7ซึ่งเป็นชั้นทำงานของกรรมการทั้งหลาย...ผมขึ้นไปจนถึงชั้น9แล้วเดินเข้าไปให้ห้องทำงานของตัวเองก่อนจะเริ่มลงมือเขียนรายงานเรื่องที่ไปคุยงานที่บริษัทxxxเมื่อกี๊นี้
การนั่งทำงานไปเรื่อยแบบนี้ทำให้ผมใช้สามาธิอย่างหนักจนแทบไม่รู้วันเวลาพอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็ได้เวลาเลิกงานแล้ว...ผมก็เลยรีบจัดการเอกสารต่างๆเก็บให้เป็นระเบียบก่อนจะขับรถออกจากบริษัทไป
ครื่นนนนน~ ครื่นนนนน~
“...”เสียงโทรศัพท์ผมสั่นขึ้นอย่างต่อเนื่องแต่ผมกำลังขับรถอยู่ทำห้ำม่สามารถละสายตาไปได้...ก็พอรู้อยู่แล้วน่ะนะว่าเป็นใครมีคนเดียวที่โทรมาหาผมเวลานี้...
บัตเตอร์แน่นอนเลย
ผมได้แลกเบอร์โทรศัพท์กับบัตเตอร์ไปตั้งแต่วันแรกๆที่เราคบกันแล้วหลังจากนั้นเขาก็มักจะโทรมาบ่อยๆหรือส่งข้อความมาบ้างถึงส่วนมากจะใช้โทรมากกว่า...ผมว่ามันก็สะดวกดีในหลายๆอย่างนะแม้ว่าการได้ยินเสียงมันจะรู้สึกดีไม่เท่าเห็นหน้าก็เถอะ
ครื่นนนนน~ ครื่นนนนน~
“...”ผมยังคงขับรถต่อไปท่ามกลางเสียงสั่นของโทรศัพท์ที่ดังขึ้นไม่หยุด...
ไม่รู้ว่าจะโทรอะไรนัก?
ในไม่ช้าผมก็มาถึงหน้าคอนโดตัวเองพร้อมกับมองผู้ชายคนนึงที่ยืนพึงกำแพงอยู่หน้าคอนโดผม...ในมือเขาถือมือถืออยู่พร้อมกับกดอะไรบางอย่างด้วยใบหน้าที่หงุดหงิด
ตื๊ดดด~
“...”ผมหันไปมองเสียงข้อความเข้าตรงกระเป๋าทำงานด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก
โทรไม่ติดก็เลยส่งข้อความมาแทน?
“...บัตเตอร์”ผมกดกระจกลงแล้วเรียกชายที่ยืนพิงกำแพงเมื่อครู่เบาๆ
“พี่คุณ!!”บัตเตอร์หันมาตามเสียงเรียกก่อนจะวิ่งเข้ามาหาผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม...ผู้ชายที่หน้าบึ้งหงุดหงิดเมื่อกี๊มันหายไปไหนแล้วล่ะ?
“ไม่ได้รับโทรศัพท์เพราะขับรถอยู่”ผมบอกบัตเตอร์ไปเพราะผมรู้ว่าเดี๋ยวบัตเตอร์ต้องถามแน่ๆว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์
“ครับๆ...ผมรู้แล้วล่ะ...ขอโทษที่โทรไปกวนสมาธิครับ...ผมพึ่งกลับจากมหาลัยมาเลยอยากเจอหน้าพี่เท่านั้นเอง”บัตเตอร์บอกผมด้วยรอยยิ้ม
“...ขอไปจอดรถก่อนได้ไหม?”
“ขอขึ้นไปห้องพี่ได้ไหมล่ะ?”บัตเตอร์ไม่ตอบแต่ถามกลับผมซะงั้น...แถมยังขอผมขึ้นไปบนห้องด้วย?
ห้องผมเนี่ยนะ?
ตั้งแต่ที่รู้จักกับบัตเตอร์มาผมก็ไม่เคยให้เขาขึ้นมาบนห้องเลยนี่นา
รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเลยแฮะ
แต่...คงไม่เป็นไรมั้ง?
“เอาสิ...ขึ้นมาได้แล้ว”ผมบอกบัตอร์ก่อนจะขับรถเข้ามาจอดข้างใต้คอนโดพร้อมกับบัตเตอร์ที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ...ผมไม่รู้ว่าทำไมบัอร์ถึงได้อารมณ์ดีแบบนั้นแค่ผมยอมให้ขึ้นห้องมันเป็นเรื่องที่น่ายินดีขนาดนั้นเลยเหรอ?
ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบหรอกนะ...บัตเตอร์บอกจะแสดงออกว่าดีใจกับเรื่องเล็กน้อยเสมอซึ่งบางครั้งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแต่ผมก็มักจะยิ้มตามรอยยิ้มนั้นไปเสมอ...ถ้าให้ยกตัวอย่างก็...บัตเตอร์มักจะยิ้มแก้มปริเมื่อผมบอกว่าจะตักข้าวให้หรือจัดเสื้อผ้าอะไรแบบนี้
มันเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ผมว่าควรจะทำให้ในฐานะแฟนพอมาเห็นรอยยิ้มที่ดีใจจนเว่อร์แบบนั้นมันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอายๆ
ตึ๋ง!
ผมพาบัตเตอร์ขึ้นมาจนถึงชั้น8ที่ผมอาศัยอยู่...ห้อง811คือห้องของผมเองแต่ละชั้นจะมีทั้งหมด12ห้องแบ่งเป็นฝั่งละ6ห้อง
“พี่คุณอยู่ห้องไหนครับ?”บัตเตอร์ถามระหว่างที่เดินมองซ้ายขวาด้วยความสนใจ
“811...ถึงแล้ว...ห้องนี้แหละ”ผมบอกบัตเตอร์ก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าห้องของตัวเองและไขกุญแจเข้าไป
“เข้ามาสิ”ผมหันไปบอกบัตเตอร์เมื่อผมถอดรองเท้าไว้หน้าตู้รองเท้าแล้วเดินเข้าไปแต่บัตเตอร์มองเข้ามาภายในแต่ยังไม่ยอมตามผมมาสักก็เลยต้องหันไปบอก
“...ขอรบกวนด้วยนะครับ”บัตเตอร์พึมพำเบาๆก่อนจะเดินตามผมเข้ามา
ผมเดินเข้ามาเรื่อยๆจนถึงห้องรับแขกขนาดเล็ก...นี่ถือว่าเป็นครั้งที่2ที่มีแขกเข้ามาในห้องผมเลยนะ...คนแรกคือบอสเพื่อนสนิทผมนั่นแหละ...เพราะผมไม่ค่อยจะชวนใครมาเท่าไหร่ห้องรับแขกเลยมีแค่โซฟายาวตัวเดียวกับโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆวางไว้ด้านหน้าพร้อมกับโทรทัศน์ขนาด27นิ้วที่วางอยู่บนโต๊ะที่ถูกขนาบข้างด้วยตู้หนังสือ2ตู้
“แคบๆหน่อยนะ...นั่งๆไปเลย”ผมบอกบัตเตอร์ก่อนจะเดินถัดออกไปอีกหน่อยแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของตัวเองแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นเสื้อธรรมดา
แกร็ก!
“ว้าว~...นี่ห้องพี่คุณเหรอครับ?”บัตเตอร์เปิดประตเข้ามาตอนที่ผมกำลังถอดกางเกงขายาวพอดี
“เฮ้ย!...ออกไปก่อนเลย!!”ผมตะโกนเสียงดังลั่นแต่บัตเตอร์ก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจเลยสักนิดแถมยังมองมาที่ผมก่อนจะค่อยๆไล่สายตามาหยุดที่ต้นขาผมเพราะกางเกงผมถูกปล่อยลงมาถึงข้อเท้าแล้ว...ผมรีบยกมือขึ้นมาบิดทันที
ไอ้เด็กลามกนี่!!
“พี่คุณจะอายทำไมละ?...ผมเห็นมาหมดแล้วน่า”บัตเตอร์พูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มๆซึ่งผมว่ามันน่าโดนชกสักหมัดเลยจริงๆ
เห็นมาหมดบ้าอะไรเล่า!!
“ไอ้เด็กบ้า!...บอกให้ออกไปไง!!”ผมบอกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแข็งๆ
“ไม่เอา...อยากมอหน้าแดงของพี่คุณแบบนี้นี่นา”
“บ้า!...ใครหน้าแดงกัน!”ผมตอบกลับไปทันที...จากที่อายอยู่แล้วยิ่งรู้สึกอายมากขึ้นไปอีก
บ้าจริง
“พี่คุณไง...ผมอยากฟัดพี่จังเลย”บัตเตอร์บอกก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาผมช้าๆ
“ไม่ให้”ผมตอบแทบจะทันทีแล้วถอยหลังไปตามสัณชาตญาณ...ผมรู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้สิ
กึก!
“เฮ้ยย!!...”ผมร้องเสียงหลงทันทีเมื่อขาผมพันเข้ากับกางเกงที่ถอดคาไว้ทำให้ตัวผมเซจนล้มลงไป
ตุบ!
“...”ผมแทบหยุดหายใจเลย...ดีนะที่ล้มลงบนเตียงน่ะ...เมื่อผมงยหน้าขึ้นไปก็ต้องชะงักเมื่อเห็นบัตเตอร์มองมาที่ผมด้วยแววตาที่เป็นประกายระยิบระยับ...สายตาของคนตรงหน้าเหมือนกำลังโลมเลียผมงั้นแหละแถมยังมองมาด้วยท่าทางที่เหมือนจะพอใจซะด้วยแล้วไอ้สายตานั่นน่ะจ้องอยู่ตรงไหนไม่ทราบครับ?
“อย่ามองนะ!!”ผมตะโกนดังลั่นแล้วรีบเด้งตัวขึ้นมาใช้มือของข้างปิดกางเกงในของตัวเองที่โผล่ออกมาจากเสื้อเชิตของตัวด้วยความอาย
ทำไมบัตเตอร์ต้องมาเห็นผมตอนบ้าๆแบบนี้ด้วยนะ
“ไม่มองได้ไงละครับ...พี่เล่นยั่วขนาดนี้ถ้าไม่มองผมก็ขาดทุนสิครับ”บัตเตอร์บอกผมด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์โดยที่สายตาของเขายังคงจับจ้องมาที่ผม
ผมละอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปจริงๆเลย
“คะ..ใครยั่วกัน?...เด็กลามกเอ้ย!!”ผมพูดเสียงดังก่อนจะมองหน้าบัตเตอร์อย่างโกรธๆ
ผมไม่ได้ยั่วสักหน่อย
“...พี่คุณรู้ใจผมดีชะมัด...ตอนนี้ผมน่ะกำลังคิดเรื่องลามกๆกับพี่อยู่เลย...พี่รู้ไหมว่าท่าทางของพี่มันยั่วยวนผมขนาดไหน?...ผมพยายามที่จะข่มใจอย่างสุดๆแต่พี่ก็ยังมาถอดกางเกงอ่อยผมอีก...”บัตเตอร์บอกผมก่อนจะค่อยๆขยับขึ้นมาบนเตียงที่ผมอยู่
“ไม่ได้อ่อยนะ!...ถอยไปเลยบัตเตอร์!!”ผมบอกบัตเตอร์เสียงดังก่อนจะถอยหลังไปเรื่อยๆจนตอนนี้หลังผมชนเข้ากับหัวเตียงแล้ว...ซวยแล้วไง?
“พี่คุณ...ท่าของพี่ตอนนอนแผ่อยู่บนเตียงมันกระตุ้นอารมณ์ผมสุดๆเลยรู้ไหม?”บัตเตอร์บอกผมก่อนจะใช้ลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอาเบาๆ...ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพที่โดนบัตเตอร์คร่อมอยู่
อีกแล้วเหรอ?
ทำไมพักหลังผมโดนคร่อมบ่อยจังเลยล่ะ?
“...”ผมไม่ตอบอะไรไปแต่พยายามที่จะหาทางหนีซึ่งผมคิดว่ามันคงไม่มี
“ผมอยากจะเข้าไปในตัวพี่จัง...แต่ผมรู้ว่าครั้งที่แล้วผมทำให้พี่รู้สึกไม่ดีไว้มากเพราะงั้นผมไม่คิดจะทำอะไรถ้าพี่ไม่ยอม...แต่ผมขอแค่กอดกับหอมแก้มได้ไหมครับ?”บัตเตอร์กระซิบถามเบาๆที่ข้างหูผมพร้อมกับจูบที่ใบหูผมก่อนจะผละออกแล้วมองหน้าผมด้วยรอยยิ้ม
นี่บัตเตอร์?...รู้ว่าผมรู้สึกยังไงอยู่งั้นเหรอ?
ก็จริงที่ตั้งแต่ที่คบกันมาบัตเตอร์ก็ไม่ได้ทำอะไรผมอีกเลย...ทำให้ผมคิดว่าเขาคงไม่ใช่เด็กที่หมกวุ่นกับเรื่องพวกนี้นักหรือเพราะวันที่โดนยาระบายออกซะเยอะจนไม่เหลือน้ำแล้ว...แต่ไม่คิดว่าความจริงจะเป็นแบบนี้...เขาใส่ใจผม
ใส่ใจในทุกๆเรื่อง
แล้วทำไมแค่กอดกับหอมผมจะยอมไม่ได้ล่ะ?...ถึงความจริงบัตเตอร์จะทำมันเป็นปกติอยู่แล้วก็เถอะ...ไม่เห็นต้องมาขอเลย
คนตอบอนุญาตมันอายนะ
“อืม”ผมครางในลำคอเบาๆเป็นการให้คำตอบ
หมับ!
“พี่คุณ...”บัตเตอร์ดึงผมเข้าไปกอดแน่นก่อนจะซุกตัวอยู่แถวๆคอผม
“...รอพี่สักพักละกันนะ”ผมพึมพำออกไปเบาๆก่อนจะกอดตอบบัตเตอร์...ความอบอุ่นที่แผ่ออกมาแบบนี้ผมละชอบจริงๆเลย
ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นก่อนจะซุกหัวเข้ากับคอของบัตเตอร์แล้วถูหัวกับไหล่ของคนตรงหน้าเบาๆ...บัตเตอร์อดทนเพื่อผมเพราะงั้นผมก็ไม่อยากให้รอนานนักหรอก
“พี่อ่า~...ยั่วผมอีกแล้ว”บัตเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นก่อนจะจูบเบาๆที่คอผมแล้วไล่ขึ้นมาที่ปลายคางก่อนจะไปที่แก้มและหน้าผากตามลำดับ
“อื้อออ~...บัตเตอร์”ผมครางออกมาเบาๆเมื่อบัตเตอร์จูบเบาๆที่ปากผมก่อนผละออกอย่างรวดเร็ว
“ไปกินข้าวกันดีกว่า...ก่อนที่ผมจะกินพี่คุณแทน”บัตเตอร์บอกผมแล้วลุกขึ้นนั่งข้างๆผม
กินข้าวเหรอ?
“เฮ้ย!!...กี่โมงแล้วเนี่ย?”ผมเด้งตัวขึ้นแล้วมองที่นาฬิกาข้อมือตัวเองทันที
6โมงแล้ว...ร้านที่จะไปใช้เวลาครึ่งชั่วโมงกว่าจะไปถึง...แปลว่าผมต้องออกจากบ้านตอน6โมงครึ่ง...ไม่งั้นไปสายแน่ๆและถ้าไปสายผมต้องโดนให้เลี้ยงต้อนรับที่บอสกลับมาแน่ๆแค่คิดกระเป๋าก็ลีบแล้ว
“มีอะไรเหรอพี่คุณ?”บัตเตอร์ถามผมด้วยความสงสัย
“พี่ต้องออกไปกินข้าวกับข้างนอกน่ะ...ลืมไปสนิทเลยโทษทีนะบัตเตอร์พี่คง...”
ตุบ!
พึ่บ!
“ใคร?!!”บัตเตอร์ผลักผมนอนลงบนเตียงก่องจะขึ้นคร่อมผมแล้วถามเสียงแข็งแทบจะทันที...ผมยังพูดไม่จบประโยคเลย...แถมสายตาที่แสดงออกมาหงุดหงิดนั่นทำให้ผมสงสัยเหลือเกิน
เมื่อกี๊ยังอารมณ์ดีอยู่เลย?
“เพื่อนพี่”สายตาที่บัตเตอร์มองมาทำให้ผมตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
“เพื่อน?...คนไหน?...ผมไม่เคยเห็นพี่จะมีเพื่อนเลย?”
“ไอ้เด็กปากเสีย!...ใครไม่มีเพื่อนกัน!!”ผมพูดขึ้นด้วยอารมณ์ที่เริ่มหงุดหงิด...คำพูดของบัตเตอร์หมายความว่าเห็นผมเป็นคนที่ไม่มีใครคบรึไง?
เดี๋ยวปั๊ดงดกอดหอมถาวรเลย!!
“พี่คุณ...ตอนนี้ผมไม่เล่น...ตอบมาว่าใคร?”บัตเตอร์บอกผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ก็เพื่อนที่พึ่งกลับมาจากการไปอบรมที่ต่างเทศน่ะ”ผมตอบออกไปตามตรง
“...แค่เพื่อนใช่ไหม?”บัตเตอร์นิ่งไปพักนึงก่อนจะถามผมต่อ
แค่เพื่อนใช่ไหม?
คำถามมันดูแปลกๆไหม?
ก็เป็นเพื่อนแล้วจะให้ตอบว่าไง?
คือผมไม่เข้าใจว่าบัตเตอร์ต้องการให้ผมตอบอะไรกลับไปกันแน่?
“อืม...ก็เป็นเพื่อน”ผมบอกบัตเตอร์พร้อมกับมองใบหน้าของคนตรงหน้าที่ขมวดคิ้วจนจะเป็นโบว์อยู่แล้ว
“ไม่ไป...ได้ไหม?”บัตเตอร์ถามผมเสียงอ่อย
“ทำไมล่ะ?”ผมถามกลับด้วยความอยากรู้...ทำไมถึงไม่อยากให้ผมไป?
“...ไม่รู้...ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละ...แต่ผมไม่อยากให้พี่ไปกับใครทั้งนั้นแค่คิดว่าพี่ต้องไปพูดคุยไปยิ้มให้กับคนอื่นผมก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว”บัตเตอร์บอกด้วยอย่างหัวเสียก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งหันหลังให้ผมแล้วขยี้หัวตัวแรงอย่างแรง
“...”ผมมองไปทางบัตเตอร์อย่างงงๆ...ทั้งคำพูดและท่าทางที่บัตเตอร์แสดงออกมาแบบนั้นมัน...หรือว่าจะ...
“หึงพี่เหรอ?”ผมเอ่ยถามเบาๆก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆบัตเตอร์มากขึ้น
“...ถ้าบอกว่าใช่...พี่จะโกรธผมไหม?”บัตเตอร์ถามผมเสียงอ่อยโดยไม่หันมาหาผม
“ไม่โกรธ...เป็นแฟนกันบัตเตอร์มีสิทธิที่จะหึง...แต่พี่จะบอกอะไรให้นะ...เพื่อนยังไงก็เป็นได้แค่เพื่อนไม่มีทางเป็นแฟนเหมือนกับที่บัตเตอร์เป็นแฟนพี่ได้...เพราะงั้น...”
หมับ!
“อย่าคิดมากนะครับ”ผมกอดบัตอร์เตอร์จากด้านหลังแล้วกระซิบบอกเบาๆ
“...พี่คุณ...ก็ได้...ผมให้พี่ไปแต่พรุ่งนี้พี่ต้องมารับผมไปทำงานด้วย...แลกกันไงได้ไหม?”บัตเตอร์เงยหน้าขึ้นมาถามผมก่อนที่สายตาของเราจะประสานกันอย่างตั้งใจ
“ได้สิ”ผมตกลงแทบจะทันที...เรื่องแค่นี้ไม่มีปัญาอะไรเลย
“...พรุ่งนี้ต้องมาค้างบ้านผมด้วยนะ”บัตเตอร์พูดต่ออีก
“ห๊ะ?...พรุ่งนี้ไม่ใช่วันศุกร์นะ”
อีกแล้วเหรอ?...ทำไมถึงชอบให้ผมไปค้างด้วยจังนะ
“ผมรู้...พี่ให้เวลาเพื่อนได้แต่ให้เวลาแฟนไม่ได้เหรอครับ?”บัตเตอร์ถามผมด้ววยน้ำเสียงงอนๆ
เอาแล้วไง?
แล้วพูดแบบนี้ผมจะกล้าปฏิเสธได้ยังไงล่ะ?
เด็กเจ้าเล่ห์เอ้ย!!
“...รู้แล้ว...ค้างก็ได้”ผมตอบกลับไปอย่างจำยอม
“เยส!!...งั้นผมกลับบ้านก่อนดีกว่า...จะนอนรอหน้าบ้านจนกว่าพี่คุณจะมารับเลย”บัตเตอร์ลุกจากเตียงแล้วหันมาบอกผมด้วยรอยยิ้มที่กลับมาเป็นปกติแล้ว
“นอนตากยุงไปละกัน!!”ผมสวนกลับแล้วลุกขึ้นบ้าง
“ฮะฮะฮะ...ถ้าผมป่วยพี่ต้องมาเฝ้าผมด้วยนะ...ไว้เจอกันพรุ่งนี้ครับ”บัตเตอร์บอกผมแล้วยกมือขึ้นบ๊ายบายแล้วเดินออกจาห้องผมไป
“...”ผมมองบัตเตอร์ไปจนลับสายตา...กว่าจะคุยกับบัตเตอร์รู้เรื่องก็ปาไป6โมงจะครึ่งแล้วไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อมันแล้วหากางเกงมาสวมก็พอ...ใช้เวลาประมาณ10นาทีผมก็ลงมาที่จอดรถก่อนจะขับออกไปที่ร้านซึ่งเป็นที่นัดหมายของผม
ร้านที่ว่าเป็นร้านอาหารกึ่งบาร์สถานที่ค่อนข้างกว้างขวางมาและดูหรูหรามีระดับพอสมควรแต่อาหารในเมนูนั้นกลับถูกกว่าคิดไว้พอสมควรทำให้ผมกับบอสมักจะมาที่นี่บ่อย...ความจริงผมก็ถูกบอสลากมานี่แหละเพราะคอนโดของหมอนั่นอยู่ข้างๆเดินมาไปกี่100เมตรก็ถึงแล้ว
ผมใช้เวลาไปเกือบค่อนคืนในการดื่มเป็นเพื่อนบอสที่เอาแต่เล่าประสบการณ์ที่ไปเจอมากจากประเทศอเมมริกาอย่างออกรสชาติ...มีทั้งเรื่องงานเรื่องเพื่อนหรือแม้แต่เรื่องผู้หญิง...ผมก็นั่งฟังบ้างเหม่อบ้างตอบกลับบ้างตามแต่จะสนใจกว่าจะฟังบอสเล่าจบก็ปาไปเกือบเที่ยงคืนแล้วผมก็เลยตัดสินใจนอนค้างที่คอนโดของบอสซะเลยแล้วพรุ่งนี้ค่อยออกเร็วหน่อยเพื่อไปรับบัตเตอร์
ส่วนเรื่องเสื้อผ้าไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงเพราะผมใส่เสื้อผ้าไซน์เดียวกันกับบอส...ความจริงบอสใส่ใหญ่กว่าผมหน่อยแต่ก็พอให้ผมใส่ได้แหละแม้ว่าจะหลวมนิดหน่อยก็เถอะ....ไว้พรุ่งนี้ผมค่อยกลับไปอาบน้ำแต่ตัวที่คอนโดอีกทีนึง
หวังว่าบัตเตอร์คงจะไม่โกรธที่ผมมาค้างห้องเพื่อนหรอกนะ
..............................................................................
สวัสดีคะ
มาอัพหลังจากไม่ได้อัพมาซะนาน
ตอนหน้าพี่คุณงานเข้าคะบอกได้เลย555+
เรื่องนี้มาอ่านทวนทีไรก็รู้สึกแปร่งๆ
ถ้าอัพจนจบแล้วจะทำการรีไรท์ใหม่อย่างด่วยเลยคะ
ซึ่งคาดว่าใกล้จบแล้ว
น่าจะจบพร้อมๆกับอีกเรื่องที่แต่งอยู่
นิยายสองเรื่องกำลังจะจบพร้อมๆกับแอบเศร้าเล็กๆแฮะ
ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจและคอมเม้นท์นะคะ
คำติชมที่ได้จะนำไปปรับปรุงคะ^^
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
-
น่ารักที่สุดเลย
-
:pig4:
-
พี่คุณน่ารักเกินไปเเล้วนะค่ะ บัตเตอร์ก็น่ารักขี้อ้อนน่ารักๆๆ
-
ขอบคุณนะคะที่สร้างสรรค์ผลงานให้เราได้ติดตาม
น่ารักทุกตัวละครเลย เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ
จะรอติดตามผลงานถัดไปจ้า
-
สนุกมากเลยครับ น้อง ๆ ทั้ง 4 นี่ ถือเป็นกามเทพได้เลยนะครับ ^^
-
พี่คุณน่ารัก เด็กๆทั้ง 4 ก็น่าฟัดดด อิอิ
-
เป็นนิยายที่อ่านได้แบบไม่ต้องคิดอะไร
คืออ่านไปแล้วแบบ เหมือนบรรยากาศมันเป็นสีชมพูเกือบตลอดเวลา
feel good มากๆ เรื่องนี้
:pig4: :pig4:
-
น่ารักกกกกกก
-
ไม่รู้จะอยากได้พี่คุณ หรือ บัตเตอร์ ดี
ขอสองเลยละกัน น่ารักกกก
สนุกมากๆ