-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
Talk:
ชื่อเรื่องว่าเหนือเมฆ แต่ไม่ใช่เรื่องบู๊ล้างผลาญแต่อย่างใดนะคะ 555555555555
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากประสบการณ์ในมหาวิทยาลัยของเพื่อนๆ ของฮัสกี้ค่ะ มีทั้งที่เป็นนักศึกษาและอาจารย์ 55555 ตัวเอกในละครมาจากคณะวิศวะและมนุษย์ฯ ค่ะ ก็เพราะเพื่อนๆ หลายคนของฮัสกี้มาจากสองคณะนี้ 5555 แต่เพื่อนฮัสกี้เป็นผู้หญิงนะคะ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับพี่น้ำและน้องเมฆซึ่งเป็นตัวละครหลักในเรื่องค่ะ
มหาวิทยาลัยที่กล่าวถึงในเรื่องนั้นไม่มีอยู่จริงนะคะ สถานที่อาจจะอ่านดูแล้วคุ้นตาหรืออาจจะคล้ายบางมหาวิทยาลัยที่มีอยู่จริงไปบ้าง แต่ทั้งนี้ฮัสกี้เลือกมาเพราะอยากให้มหาวิทยาลัยในเรื่องอยู่ใกล้ทะเลเท่านั้นค่ะ ส่วนคณะ ตึกเรียน โรงยิม สวน หรือสถานที่อื่นๆ ในมหาวิทยาลัย ฮัสกี้มโนเอาเองทั้งหมดทั้งสิ้น
เนื่องจากเนื้อเรื่องมีการกล่าวถึงการรับน้องและการประชุมเชียร์เล็กน้อย อาจจะเน้นหนักไปที่คณะวิศวกรรมศาสตร์สักหน่อยเพราะตัวละครหลักมาจากคณะนี้น่ะนะคะ ฮัสกี้ทราบว่ามีหลายๆ คนไม่เห็นด้วยกับระบบ SOTUS สำหรับฮัสกี้แล้ว ในครั้งแรกที่เสิร์ชหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตดูนั้น บอกตรงๆ ว่าก็แอบรู้สึกไม่ค่อยจะดี 55555 แต่ว่าหลังจากได้คุยกับเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเป็นอดีตพี่ว้ากเองด้วยแล้ว ความคิดหลายๆ อย่างก็เปลี่ยนไปค่ะ ได้มองในมุมของรุ่นพี่บ้างก็รู้สึกประทับใจจนเอามาเขียนเป็นเรื่องเป็นราวได้ 55555 ดังนั้นอย่าแปลกใจที่ฮัสกี้จะนำเสนอแต่เพียงด้านดีๆ ของการรับน้อง ความสามัคคีในหมู่คณะ และความรักกันในหมู่รุ่นพี่กับรุ่นน้องเท่านั้นนะคะ^^
แนะนำตัวละครกันสักนิด
ตัวละครเอกคนแรก : เมฆ หรือ นภนต์ โชติพิจารณ์ เฟรชชี่สดซิงปีหนึ่ง คณะวิศวกรรมศาสตร์ (สาขาเครื่องกล)
ตัวละครเอกคนที่สอง : น้ำ หรือ ชลธร อัครบวร รุ่นพี่ปีสี่ คณะมนุษยศาสตร์ (สาขาวิชาภาษาญี่ปุ่น)
สารบัญ
ปฐมบท : ปีหนึ่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3136922#msg3136922)
บทที่หนึ่ง : ปีสี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3139701#msg3139701)
บทที่สอง : รับน้อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3145097#msg3145097)
บทที่สาม : พี่ว้ากฝึกหัด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3150207#msg3150207)
บทที่สี่ : ประธานรุ่น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3156137#msg3156137)
บทที่ห้า : ประชุมเชียร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3159962#msg3159962)
บทที่หก : ปรับความเข้าใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3164047#msg3164047)
บทที่เจ็ด : มิชชั่นที่หนึ่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3168583#msg3168583)
บทที่แปด : มิชชั่นที่สองและสาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3174658#msg3174658)
บทที่เก้า : Unity & Spirit ของปีหนึ่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3179995#msg3179995)
บทที่สิบ : ครัวเหนือเมฆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3185717#msg3185717)
บทที่สิบเอ็ด : พี่ว้ากฝึกหัด ภาคสอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3192090#msg3192090)
บทที่สิบสอง : ท่องราตรี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3204532#msg3204532)
บทที่ 12.1 : เพื่อนแท้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3209557#msg3209557)
บทที่สิบสาม : สอบย่อย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3215376#msg3215376)
บทที่สิบสี่ : ครอบครัวของน้ำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3221927#msg3221927)
บทที่สิบห้า : มิชชั่นกับพี่ว้ากครั้งที่สี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3229030#msg3229030)
บทที่สิบหก : ครัวเหนือเมฆสอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3233941#msg3233941)
บทที่สิบเจ็ด : วันพบญาติ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3239442#msg3239442)
บทที่สิบแปด : หวั่นไหว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3247949#msg3247949)
บทที่สิบเก้า : ตรวจหอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3253700#msg3253700)
บทที่ยี่สิบ : หนังโป๊ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3260091#msg3260091)
บทที่ยี่สิบเอ็ด : ความสับสน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3265121#msg3265121)
บทที่ยี่สิบสอง : เกือบไปแล้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3269391#msg3269391)
บทที่ยี่สิบสาม : อุปสรรคมีไว้ข้าม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3276617#msg3276617)
บทที่ยี่สิบสี่ : มิชชั่นครั้งสุดท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3283645#msg3283645)
บทที่ยี่สิบห้า : สารภาพ...รัก? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3288095#msg3288095)
บทที่ยี่สิบหก : นัดเดต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3294276#msg3294276)
บทที่ยี่สิบเจ็ด : เดทแรก(ภาคเช้า) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3299250#msg3299250)
บทที่ยี่สิบแปด : เดทแรก(ภาคบ่าย) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3305457#msg3305457)
บทที่ยี่สิบเก้า : ความกลุ้มใจนี้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3311288#msg3311288)
บทที่สามสิบ : ระยะทดลอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3316445#msg3316445)
บทที่สามสิบเอ็ด : เวลาของสองเรา(อาห์ มันเชย) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3320724#msg3320724)
บทที่สามสิบสอง : เรื่องของแกงส้ม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3326129#msg3326129)
บทที่สามสิบสาม : สอบมิดเทอม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3332933#msg3332933)
บทที่สามสิบสี่ : หรือว่าจะหึง? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3338930#msg3338930)
บทที่สามสิบห้า : แก้เผ็ด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3341999#msg3341999)
บทที่สามสิบหก : วันลอยกระทง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3346068#msg3346068)
บทที่สามสิบเจ็ด : ค่ำคืนในหอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3361065#msg3361065)
บทที่สามสิบแปด : เรื่องชวนปวดหัวของพี่ตฤณ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3363215#msg3363215)
บทที่สามสิบเก้า : ปลาหิมะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3366729#msg3366729)
บทที่สี่สิบ : ครอบครัวของน้ำ(2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3371442#msg3371442)
บทที่สี่สิบเอ็ด : วันเกิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3376457#msg3376457)
บทที่สี่สิบสอง : การเดินทาง(ค่ายอาสา) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3381187#msg3381187)
บทที่สี่สิบสาม : ความวุ่นวายของค่ายอาสา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3386195#msg3386195)
บทที่สี่สิบสี่ : ยังวุ่นๆ อยู่ในค่าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3390673#msg3390673)
บทที่สี่สิบห้า : ป่วย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3395625#msg3395625)
บทที่สี่สิบหก : ผีหลอก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3401268#msg3401268)
บทที่สี่สิบเจ็ด : ค่ายอาสาวันสุดท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3406753#msg3406753)
บทที่สี่สิบแปด : เปิดเทอม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3410870#msg3410870)
บทที่สี่สิบเก้า : เซอร์ไพรส์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3413093#msg3413093)
บทที่ห้าสิบ : วาเลนไทน์แสนเศร้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3416821#msg3416821)
บทที่ห้าสิบเอ็ด : กีฬามหาวิทยาลัย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3421478#msg3421478)
บทที่ห้าสิบสอง : มวยปล้ำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3424373#msg3424373)
บทที่ห้าสิบสาม : วันพบญาติ(2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3427422#msg3427422)
บทที่ห้าสิบสี่ : ความสุขกลับคืน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3428971#msg3428971)
บทที่ห้าสิบห้า : เหนือเมฆ(จบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48008.msg3433683#msg3433683)
นิยายทั้งหมดของฮัสกี้ค่ะ
เงาจันทร์ในม่านหมอก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45116.msg2931321#msg2931321)
เบลอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45395)
นิสรีน... กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44832.0)
แต่กาลก่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56263.msg3500268#msg3500268)
ภูสอยเดือน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62103)
:mew1:
husky's page (https://www.facebook.com/huskyhund?ref=hl) :pig4:
-
Prologue : Freshman
รถตู้แบบเช่าคันหนึ่งกับรถกระบะอีกคันเคลื่อนเข้าสู่รอบรั้วมหาวิทยาลัยอันกว้างใหญ่ไพศาล แล้วไปจอดอยู่ในที่จอดรถไม่ไกลจากบริเวณหอพักนักศึกษาปีหนึ่งเท่าไรนัก ร่างสูงในเสื้อยืดกางเกงยีนส์ก้าวลงมาเป็นคนแรกหลังจากบานประตูรถเปิดออก ตามมาด้วยหญิงชายวัยกลางคนซึ่งเป็นบิดามารดา คุณตาคุณยาย และเด็กหญิงฝาแฝดวัยแปดขวบอีกสองคนที่แต่งตัวเหมือนกันเปี๊ยบ
ชายวัยกลางคนอีกคนขับรถกระบะตามเข้ามาจอด พอเขาก้าวลงจากรถ เด็กหนุ่มกับบิดาก็เดินเข้าไปช่วยเคลื่อนมอเตอร์ไซค์ที่วางอยู่บนหลังรถกระบะลง
“ขอบคุณครับอากล้า”
“อือ ขับระวังๆ นะเมฆ ถ้ารถมีปัญหาต้องโทรเรียกอาทันทีนะรู้มั้ย”
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก แล้วเคลื่อนรถมอเตอร์ไซค์ไปจอดไว้ในที่จอดมอเตอร์ไซค์ในลานจอดรถที่อยู่ใกล้ๆ เสร็จแล้วจึงเดินไปเปิดประตูหลังรถตู้ ยกเป้ขึ้นสะพายบ่าทั้งสองข้าง จากนั้นจึงหยิบกระเป๋าเดินทางใบโตแบบมีล้อเลื่อนลงมา
“ส่งผมตรงนี้ก็ได้”
เสียงสะอึกสะอื้นดังแว่ว เมฆถอนหายใจเมื่อหันไปพบกับน้องสาวทั้งสองคนที่กำลังยืนร้องห่มร้องไห้ เนื่องจากต้องลาจากพี่ชายของพวกเธอ ทั้งพี่ชายคนโตที่ได้รับทุนไปเรียนต่อปริญญาเอกที่ประเทศสหรัฐอเมริกา พี่สาวคนรองที่ได้รับทุนไปเรียนต่อปริญญาโทที่ออสเตรเลีย แล้วนี่ตัวเขาก็ต้องแยกออกมาอยู่หอพักนักศึกษาอีก
เมฆโอบกอดน้องสาวทั้งสองคนไว้ในอ้อมแขน เขาจูบแก้มพวกเธอเบาๆ “คิดถึงก็โทรมาได้ตลอดนี่ แป๊บเดียวก็ปิดเทอม แล้วพี่จะรีบกลับบ้านไปหา ไม่เอา อย่าร้องไห้น่ะ”
ฟ้าและฝนเป็นชื่อของน้องสาวฝาแฝดของเด็กหนุ่ม ใบหน้าน่ารักของเด็กหญิงเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา แต่ก็เม้มปากแล้วพยักหน้ารับ
ระหว่างนั้น มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแทรก มารดาหยิบโทรศัพท์ออกมากดรับสาย แล้วส่งให้กับลูกชาย “พี่เดือนโทรมาแน่ะลูก”
เมฆรับโทรศัพท์มาพูดคุยสั้นๆ รับปากกับเธอเป็นครั้งที่ร้อยว่า “ครับๆ จะไม่ดื่มเหล้าจนเสียการเรียนเด็ดขาดครับ” พอวางสายไป ยังไม่ทันไรพี่ชายคนโตก็โทรเข้าที่โทรศัพท์ของตน พี่ชายเองก็เป็นศิษย์เก่าคณะวิศวกรรมศาสตร์ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เมื่อเมฆกดรับสาย ที่ปลายสายก็บูมมาเสียงดัง พร้อมกับออกคำสั่ง “เชื่อฟังอาจารย์ รักเพื่อนพ้อง เข้าประชุมเชียร์ให้ครบ รับเกียร์มาให้ได้ มันเป็นความภูมิใจของพวกเรา!”
“ครับพี่หมอก!”
หลังจากคู่พี่น้องบ้าพลังวางสายกันไปแล้ว เด็กหนุ่มก็หันมายกมือไหว้ทุกคนที่ตามมาส่งเพื่อร่ำลา
“นอนห่มผ้า กินข้าวให้ครบสามมื้อด้วยนะลูกนะ”
“เอาหยูกยามาพร้อมแล้วใช่มั้ย เอ้านี่ ตากับยายให้เงินไว้เผื่อฉุกเฉินนะ” คุณตาหยิบเงินส่งให้ ขณะที่คุณยายโน้มใบหน้าเข้ามากระซิบใกล้ๆ “ไม่ต้องรีบเอาเมียนะเมฆ นอนกอดเกียร์แทนเมียไปก่อนนะ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก ยกมือไหว้ทุกคนอีกครั้ง “ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ จบเทอมแล้วจะเอาเกรดเอล้วนๆ กลับไปฝาก” เขายืนรอให้บิดามารดาและคุณตาคุณยายก้าวขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อย แล้วจึงหันไปอุ้มน้องสาวขึ้นรถให้ทีละคน
“อย่าดื้อกับแม่นะ ไม่งั้นพี่จะไม่รักรู้มั้ย”
“ค่ะ” ตอบไปพลางน้ำตาไหลพรั่งพรู จนคนเป็นพี่เองก็ชักจะใจแป้ว
เมฆรีบปิดประตูรถ ก่อนที่น้องสาวที่รักทั้งสองจะร้องไห้ออกมาดังๆ เขาคงยิ่งลำบากใจ ก่อนจะหักใจยกกระเป๋า เดินออกไปจากรถที่จอดอยู่โดยเร็ว
เด็กหนุ่มก้มหน้าก้มตาเดินจนกระทั่งเพื่อนสนิทอีกสองคนที่ยืนรออยู่ไม่ไกลนักก้าวเข้ามาขวาง “เฮ้ย! ไอ้เมฆ ลืมตาเดินหน่อยโว้ย”
“อ้าว พวกมึงมากันแล้วเรอะ”
“เออสิวะ ยืนรอมึงบอกลาญาติๆ มึงนานแล้วด้วย กูไปดูมาให้แล้วนะ มึงได้อยู่หอสิบ โชคดีของมึง ใกล้ที่จอดรถเลย”
“เออ ดีว่ะ แล้วพวกมึงอยู่หอไหน”
“ไอ้ตำลึงได้หอห้า กูอยู่หอเก้า แต่มึงเอ๊ย... ปีหนึ่งเขาให้อยู่ห้องละสี่คน กูอยากจะบ้า”
“ทำไมวะ ว่าวไม่สะดวกรึไง” เมฆถามกลั้วหัวเราะ
“เออสิวะ ของกูต้องเคารพธงชาติทุกเช้าด้วย” แหนมตอบอย่างไม่พอใจนัก “เมตกูทำหน้าตกใจมากตอนเห็นกูหยิบกระทะไฟฟ้าออกมาซุกไว้ใต้เตียง”
“เหย เแล้วเมตมึงว่าอะไรรึเปล่า”
“มันว่า... มันจะขอฝากหม้อหุงข้าวไว้ใต้เตียงกูด้วยได้มั้ย เพราะเตียงมันอยู่ชั้นบน”
“โอ้โห ห้องมึงนี่...” เมฆครางอย่างอิจฉา “ถ้าพวกมึงทำไรแดกต้องเรียกกูด้วยนะ”
ตำลึงพูดบ้าง “ก่อนมึงจะมานี่ มันก็จัดมาม่าผัดซีอิ้วกันไปแล้ว เออ... พวกกูไปเดินสำรวจในสวนสมุนไพรหลังตึกวิศวะมาแล้วด้วยนะ แหล่งอาหารเลยมึง”
“ฮะ!?”
“มีทั้งมะม่วง มะละกอ กล้วย ไผ่ มีหน่อไม้ด้วย แล้วบนต้นมะม่วงนะมึง มดแดงเพียบเหอะ”
เมฆขมวดคิ้ว “ไอ้พวกเหี้ย! มึงมาเรียนหรือมาออกรายการเซอร์ไวเวอร์ (Survivors) วะ”
“พูดงี้มึงจะไม่แดก?”
“แดกสิครับ กูขอโทษ” เด็กหนุ่มยกมือไหว้เพื่อนรักทั้งสองปลกๆ “ว่าแต่มื้อเย็นนี่ทำไร กูเอาขนมหวานมาจากบ้านด้วย แต่ไม่มีน้ำแข็งนะมึง”
“มื้อเย็นกูซื้อข้าวหน้าเป็ดมาเผื่อพวกมึงสองคนแล้ว”
เมฆกระโดดกอดคอเพื่อนรัก “สุดยอด... ไอ้ตำลึง กูรักมึง”
ระหว่างพูดคุยกันไป สามหนุ่มเดินผ่านซุ้มกิจกรรมที่พวกรุ่นพี่นั่งรวมกันอยู่ไปช้าๆ แถบนั้นมีเสียงกลองตึงตังดังคละเคล้าเสียงร้องเพลงดังกึกก้อง สายตาสามคู่จับจ้องไปที่นั่นเขม็ง พวกเขาจำรุ่นพี่บางคนได้เพราะเคยพบกันเมื่อครั้งที่มารายงานตัว กลุ่มผู้ชายหนวดรุงรัง ใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงยีนส์ ส่งเสียงดังโวยวายและท่าทางเถื่อนๆ หน่อยตรงนั้นนั่นล่ะ รุ่นพี่คณะพวกเขา
“รีบเอาของไปเก็บเถอะมึง เขานัดรวมตอนสี่โมง เดี๋ยวจะได้ไปรายงานตัวแล้วเอาด้ายผูกข้อมือ” ตำลึงตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก แล้วเดินเข้าตึกหอพักไปพร้อมกับเพื่อนทั้งสองคน
นภนต์ โชติพิจารณ์ หรือ เมฆ เป็นเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดปี คณะวิศวกรรมศาสตร์รุ่นที่ 47 สาขาวิชาวิศวกรรมเครื่องกล มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ นัก หากเพราะมหาวิทยาลัยแห่งใหญ่แห่งนี้ อยู่ในพื้นที่ที่ค่อนข้างจะเป็นส่วนตัว มีบริเวณกว้างใหญ่ไพศาล จากพื้นราบยาวไปถึงชายทะเล นักศึกษาของมหาวิทยาลัยส่วนใหญ่จึงจำเป็นที่จะต้องอยู่หอพักตลอดระยะเวลาการเรียน
เด็กหนุ่มเป็นคนตัวสูงและชอบเล่นกีฬา เขาเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลเมื่อสมัยอยู่โรงเรียนเก่า แต่ที่จริงก็ชอบเล่นกีฬาไปเสียทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นฟุตบอล แบตมินตัน เทนนิส หรือว่ายน้ำ เขาจึงมีรูปร่างที่สมส่วน มีกล้ามเนื้อเล็กน้อย ใบหน้าเล็กรูปไข่ คิ้วเรียว นัยน์ตาโตสีดำขลับ จมูกโด่งเป็นสัน รับกับริมฝีปากรูปกระจับเป็นอย่างดี จัดว่าหล่อเหลาเอาการ ดูดีที่สุดในบ้านจนใครๆ ก็พากันหวง
แต่เดิมเมฆเป็นคนที่มีผิวขาวเนื่องจากทางฝ่ายบิดามีเชื้อจีน หากเพราะชอบเล่นกีฬากรำแดด ตามแขนขาและใบหน้าจึงมีสีคล้ำลงไปบ้าง ทว่าเด็กหนุ่มก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชาย จึงไม่ได้ใส่ใจอะไรกับภาพลักษณ์มากนัก เมฆเป็นนักเรียนเรียนดี ครอบครัวของเขาสมองดีกันทั้งบ้าน เพราะงั้นจะเรียกว่าเขาเป็นเด็กเนิร์ดก็คงได้ แต่บังเอิญหน้าตาค่อนไปทางดี ประกอบกับที่เป็นนักกีฬา เด็กหนุ่มจึงเป็นที่รู้จักและรักใคร่ของทุกคนในโรงเรียน ไม่เว้นทั้งหญิงและชาย
“ไอ้เมฆ มึงนี่เด่นจริงๆ มีแต่คนหันมองตาม” ตำลึงพูดขึ้นขณะที่พวกเขาทั้งสามคนเดินไปยังสถานที่นัดประชุมรวม
“กูรู้แล้ว ก็คนมันหล่อไง อิจฉาเหรอมึง” เมฆยิ้มกริ่มอย่างพอใจ
แหนมเบะปากแล้วเสริมให้ “แค่เกิดมาตัวสูง หน้าตาพอไปวัดไปวาได้หน่อยเท่านั้นแหละ กูไม่อิจฉามึงหรอก เพราะหน้าอย่างมึงเนี่ยจะเป็นที่รักของพี่ว้ากมากกว่า”
“มึงคิดว่ากูกลัวเรอะ”
เด็กปีหนึ่งแต่ละคนมีด้ายสีตามคณะผูกข้อมือไว้เพื่อให้แยกแยะคณะกันได้ สำหรับวิศวะนั้นเป็นสีแดง หลังจากจัดแบ่งกลุ่มคละคณะสำหรับการรับน้องรวมในวันรุ่งขึ้นเรียบร้อยแล้ว ก็มีการแนะนำตัวกันและทำความรู้จักกับรุ่นพี่ประจำกลุ่ม เมฆกับตำลึงได้อยู่กลุ่มเดียวกัน กลุ่มของเขามีจำนวนผู้ชายน้อยกว่าผู้หญิงอยู่เล็กน้อย สมาชิกในกลุ่มส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาของคณะวิศวกรรมศาสตร์ แต่ทุกคนก็ดูเป็นกันเองดี สักพักจึงมีการแนะนำให้รู้จักรุ่นพี่ที่คุมฐานต่างๆ อย่างคร่าวๆ
ขณะที่นั่งฟังกลุ่มของรุ่นพี่ที่เข้ามาแนะนำแต่ละฐาน ไปจนถึงฐานสุดท้ายซึ่งเป็นของรุ่นพี่คณะวิศวกรรมศาสตร์ สายตาก็เหลือบไปเห็นกลุ่มรุ่นพี่อีกกลุ่มที่นั่งอยู่อย่างเงียบเชียบทางด้านหลัง เขาจำได้ว่าส่วนใหญ่ในกลุ่มนั้นเป็นรุ่นพี่จากคณะวิศวกรรม แต่ละคนรูปร่างใหญ่ หนวดเฟิ้ม ผมยาวรุงรัง ดวงตาฉายแววแข็งกร้าวดูน่ากลัว แม้ว่าบรรยากาศและกลุ่มพี่ฐานจะพูดคุยกันสนุกสนานเพียงไร หากพวกรุ่นพี่ในกลุ่มนั้นก็ยังคงสีหน้าเยือกเย็น ดูจากหน้าตาและท่าทาง เขามั่นใจว่ารุ่นพี่กลุ่มนี้จะต้องกลายเป็นพี่ว้ากหลังจากเปิดเทอมไปแน่ๆ
สายตาของเมฆไปหยุดนิ่งอยู่ที่รุ่นพี่คนหนึ่งในกลุ่มนั้น ซึ่งเขาคิดว่าประหลาด... ไม่เข้าพวกกับใครเอาเสียเลย เพราะรุ่นพี่คนนั้น ท่าทางสำอางไม่เบา เนื้อตัวดูสะอาดสะอ้าน ผิวขาวออร่าเหมือนรับประทานหลอดนีออนเข้าไป แต่งกายเนี้ยบด้วยของแบรนด์เนมจากศีรษะจรดปลายเท้า ผมเผ้าเรียบร้อยเป็นทรง ดวงตาเรียวเป็นรูปเมล็ดอัลมอนด์ จมูกโด่งรับกับใบหน้า... ซึ่งคงจะต้องเรียกว่า ใบหน้าสวยคมแบบไอดอลที่เขาเคยได้ยินเพื่อนผู้หญิงที่โรงเรียนเก่ากรีดร้อง ตะโกนเรียกว่าโอปป้านั่นล่ะ
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน พลางจ้องมองไปทางรุ่นพี่คนนั้น โดยที่ไม่ได้สนใจฟังรุ่นพี่ฐานพูดอะไรเลยแม้แต่น้อย
“มองอะไรวะไอ้เมฆ” เพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างๆ กันสะกิด ก่อนจะมองตามสายตาของอีกฝ่ายไป “พี่คนที่กำลังเดินมาทางนี้น่ะเหรอ”
“อือ”
ตำลึงหันมองไปรอบๆ ตัว แล้วพบว่าสายตาของเพื่อนจากชั้นปีหนึ่งต่างก็จ้องมองไปทางนั้นเช่นกัน ส่งเสียงกระซิบกระซาบกันหึ่งๆ ราวกับผึ้งแตกรัง
หนึ่งในรุ่นพี่จากฐานสุดท้ายประกาศชื่อและแนะนำตัวพี่ฐานทีละคน แต่ระหว่างที่ประกาศชื่อไป เขาก็เห็นว่าสายตาของรุ่นน้องทั้งหลายพุ่งตรงไปทางด้านหลัง ส่งเสียงฮือฮากันเป็นระยะๆ พอหันมองตามพวกรุ่นน้องไป จึงเห็นว่าชายหนุ่มคนที่ตกเป็นเป้าสายตากำลังเดินตรงเข้ามา แล้วส่งแผ่นกระดาษให้รุ่นพี่อีกคนหนึ่งในฐาน
“อยากรู้จักกันล่ะซี่” พี่ฐานที่ถือไมค์อยู่ถามขึ้นอย่างรู้ใจ
เพียงแค่นั้นก็มีเสียงกรีดร้องของสาวๆ ทั้งแท้และเทียมดังก้อง จนพวกหนุ่มๆ ต้องยกมือขึ้นปิดหู
“จะบอกดีมั้ยน้า”
“บอกกกก~”
พี่ฐานหันไปขออนุญาตเจ้าตัว “บอกได้มั้ยครับ” พอเห็นว่าอีกฝ่ายยกมือขึ้นห้าม ก็รีบพูดต่อ “บอกได้มั้ยคร้าบบบ พี่น้ำ...”
ริมฝีปากบางเฉียบของเจ้าของชื่อนั้นกระตุกยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย ก็ในเมื่อบอกชื่อเขาออกไปแล้วยังจะต้องลีลาอะไรอีก ชายหนุ่มจึงยืนนิ่งปล่อยให้พี่ฐานแนะนำตนเองไป
“นี่พี่น้ำ คณะมนุษย์ฯ ปีสี่ครับ”
เขายกมือขึ้นทักทายเล็กน้อยเท่านั้น แล้วสีหน้าก็ปรับเปลี่ยนเป็นนิ่งสนิท จากนั้นจึงเดินกลับออกไปยังกลุ่มรุ่นพี่หน้าโหดที่อยู่ทางด้านหลัง
“หล่อฉิบหายเลยเนอะ” ตำลึงใช้ข้อศอกกระทุ้งเพื่อนรักเบาๆ “กูว่ามึงหน้าตาดี๊ดีแล้ว เจอพี่น้ำนี่เข้าไป มึงกลายเป็นตัวประกอบระดับสามวิ่งทั้งวันค่าแรงสามร้อยเลยว่ะ”
“ค่าแรงสามร้อยเองเหรอวะ!” เมฆโวยวาย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่านั่นไม่ใช่ประเด็น “มึงว่าพี่เขาหล่อกว่ากูเรอะ ไอ้ตำลึง ไอ้ตาบอด ไอ้เพื่อนทรยศ!”
เสียงจากไมค์ในมือของรุ่นพี่ดังขึ้นแทรก “เอ้า! น้องๆ ลุกๆ แยกย้ายกันไปกินข้าวซะ เสร็จแล้วรีบเข้านอนล่ะ พรุ่งนี้ต้องมาพร้อมกันที่นี่ตีห้านะครับ”
เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้น หากก็ยังไม่วายลอบมองตามรุ่นพี่ตัวขาวคนนั้น เขาเห็นว่าพวกรุ่นพี่คณะตนเข้าไปโอบไหล่อย่างสนิทสนม กระซิบกระซาบจนใบหน้าแทบจะชิดติดกัน แล้วพากันเดินออกไป
...แปลกจริงๆ ทำไมถึงมาสนิทกันได้ ทั้งที่อยู่คนละคณะกันแบบนั้น
“ติดใจอะไรพี่เขาวะ อิจฉาที่เขาหล่อกว่ามึงใช่ปะ” เพื่อนสนิทแซว
“กูว่าก็ดูดีกันคนละแบบนะ” เสียงแว่วมาจากแหนม เพื่อนรักอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาสมทบ “มึงก็หล่อแล้วไอ้เมฆ อย่างน้อยมึงก็ดึงมาตรฐานของภาคเราให้สูงขึ้นได้บ้าง เพราะงั้นใช้ความหล่อของมึงให้เป็นประโยชน์ด้วย ไปขอเบอร์สาวให้กูหน่อย”
“ไอ้ห่า เมื่อกี้มึงไม่ได้พูดแบบนี้นี่ แล้วหน้าม่อตั้งแต่วันแรกเลยนะมึง ไม่เอาเว้ย!”
“ถุย... กูอุตส่าห์เสียปากชม...” แหนมบ่นพึมพำ “ช่างแม่ง งั้นรีบไปแดกข้าวหน้าเป็ดกันดีกว่า”
ขณะที่เดินกลับหอพัก มีแสงสว่างแปลบปลาบมาจากบนท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องครืนๆ แล้วฝนก็เทกระหน่ำลงมา ตามทางเดินกลับไปที่หอพักนั้นมีหลังคา ทว่าเมื่อมีลมพัดกระโชก สายฝนก็สาดเข้ามาเป็นระยะๆ ทำให้ตามทางเดินเฉอะแฉะมีน้ำนอง
ใช้เวลาเดินสักพักทั้งสามหนุ่มก็กลับไปถึงหอ พวกเขานำอาหารไปอุ่นที่ห้องพักของแหนมซึ่งอยู่อีกหอ หากเมื่อไปถึง เพื่อนร่วมห้องของแหนมกำลังอุ่นอาหารปิ่นโตขนาดใหญ่อยู่พอดี พวกเขาจึงตั้งวงรับประทานกันอยู่ที่นั่น
“อาหารมึงอร่อยจริงๆ เลย ปิ่นโตร้านไหนวะ” เขาว่าเด็กหนุ่มจะสนิทสนมกันได้ง่ายๆ เมื่อมีตัวกระตุ้นหนึ่งในสามอย่าง 1. อาหาร 2. หนังโป๊ 3. ฟุตบอล ซึ่งในกรณีนี้ก็เช่นกัน
“นี่กูทำมาจากบ้านโว้ย แต่ยังมีของสดอยู่ในตู้เย็นอีกเพียบ ไว้ทำเองได้อีกหลายมื้อ พวกมึงมากินด้วยกันสิ กินหลายคนสนุกดี จะได้ช่วยกันหารค่าอาหารด้วย” เด็กหนุ่มนามว่าคะน้าจากคณะไบโอเทคโนโลยีตอบ
“เจ๋ง งั้นถ้าของสดหมด กูไปจ่ายตลาดให้เอง” เมฆพูดยังไม่ทันขาดคำ เพื่อนร่วมห้องของคะน้าและแหนมอีกสองชีวิตก็กลับมาถึงห้องพอดี พวกเขามาร่วมวงพูดคุยด้วยอีกสักพักใหญ่ๆ จนใกล้ถึงเวลาหอปิดนั่นล่ะ ตำลึงกับเมฆจึงจำใจต้องเอ่ยขอตัว
“เออ! เมฆ ยังมีอาหารเหลืออีก มึงเอาไปกินต่อที่หอมั้ย”
ในเมื่อคะน้าเอ่ยเสนอมาทั้งที เมฆก็ไม่อยากจะขัด เขาชอบหมูทอดกระเทียมกับยำวุ้นเส้นที่คะน้าทำไว้มากอยู่แล้วด้วย เด็กหนุ่มยืนมองจานอาหารที่เพื่อนใหม่ตักใส่ให้จนพูนจาน ขนาดว่าท้องอิ่มแล้วก็ยังได้ยินเสียงพยาธิครางโหยหวน เขากล่าวขอบใจแล้วจึงเดินออกจากหอไปพร้อมกับตำลึง
“เฮ้ย! ฝนยังตกอยู่เลยอะ” ตำลึงแหงนหน้าบ่นกับท้องฟ้าในยามค่ำคืน “มึงระวังยำวุ้นเส้นของมึงจะกลายเป็นต้มยำแทนนะเว้ย”
“เออ กูก็กลัวอยู่” เมฆยกมือขึ้นบังละอองฝน “รู้งี้หาถุงพลาสติกห่อไว้ก่อนก็ดี”
ทั้งสองค่อยๆ เดินจากตัวตึกออกไปยังฟุตบาท ซึ่งพอถึงแล้วก็กำลังจะเอ่ยปากร่ำลากลับไปหอใครหอมัน ทว่าในเวลาเดียวกันนั้นมีแสงไฟสว่างวาบมาจากบนถนน รถยนต์ซึ่งพวกเขามองไม่ทันเห็นยี่ห้อวิ่งด้วยความเร็วไม่ใช่น้อย สาดน้ำโคลนจากบนถนนขึ้นมาเจิมสองหนุ่มบนฟุตบาทเข้าเต็มๆ
“เฮ้ย! ขับรถประสาอะไรวะ!” เมฆอุทาน เขายกแขนขึ้นเช็ดคราบโคลนบนใบหน้า หากยิ่งเช็ดก็ยิ่งเข้าตา “โอย ไอ้ตำลึงอยู่ไหน มึงช่วยกูด้วย”
“มึงอยู่ไหนวะเมฆ โคลนเข้าตากู มองอะไรไม่เห็นเลย”
ทั้งคู่เอื้อมมือออกไปควานหากัน ก่อนจะสะดุดขากันเองจนล้มลง ใบหน้าหล่อเหลาของเมฆจิ้มลงไปในจานอาหารดังแพร่ดใหญ่
รถที่วิ่งผ่านไปหยุดเอี๊ยดไม่ไกลจากจุดเกิดเหตุนัก ชายหนุ่มเจ้าของรถก้าวลงมาพร้อมกับขวดน้ำและกระดาษทิชชูหนึ่งกล่อง เขาวิ่งตรงเข้าไปยังเด็กหนุ่มทั้งสอง “พวกคุณเป็นอะไรรึเปล่า” ชายหนุ่มพยุงเมฆกับเพื่อนขึ้นมาทีละคน เขายัดขวดน้ำกับกระดาษทิชชูใส่มือให้พร้อมกับเงินอีกห้าร้อยบาท “โทษทีนะ ผมกำลังรีบ”
“เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน!” เมฆพยายามปรือตาขึ้นแล้วกะพริบตาถี่ๆ จนกระทั่งเห็นใบหน้าอีกฝ่ายได้ชัดเจน... ไอ้หมอนี่ ไอ้รุ่นพี่คณะมนุษย์ฯ คนนั้นนี่หว่า เด็กหนุ่มคว้าแขนอีกฝ่ายไว้ทันที “จะไม่รับผิดชอบหน่อยเรอะ!”
“ก็รับผิดชอบแล้วไง” ชายหนุ่มสะบัดแขนออก “ผมกำลังรีบนะ” จากนั้นก็วิ่งกลับไปยังรถที่จอดอยู่ แล้วขับกระชากออกไปทันที
“ไอ้... ไอ้...” จะชมว่าเหี้ยก็ไม่กล้าเพราะเห็นว่าเป็นรุ่นพี่ ความเป็นคนดีมันค้ำคอ เมฆจึงได้แต่ก้มลงมองเศษอาหารบนพื้นพร้อมกับกัดฟันกรอด “โคลนสาดแม่งยังไม่เหี้ยเท่าของกินกูเละเป็นโจ๊กแบบนี้เล้ย”
ตำลึงดึงขวดน้ำจากในมือเพื่อนมาเปิดออกล้างหน้า “เขาอาจจะมีธุระด่วนมากจริงๆ ก็ได้มึง อื๋อ... อะไรร่วงวะ” เด็กหนุ่มก้มลงหยิบธนบัตรใบละห้าร้อยขึ้นมาไว้ในมือ “เหอ? ของไอ้รุ่นพี่นั่นให้ไว้เหรอเนี่ย” แล้วส่งให้กับเมฆ
เมฆขมวดคิ้ว เขารับธนบัตรใบนั้นมาถือไว้อย่างงงๆ “อะไรของแม่งวะ ยัดเงินให้แล้วแม่งก็ชิ่งไปเฉย”
“ช่างเหอะน่ะ อย่างน้อยเขาก็ขอโทษแล้วไง กลับหออาบน้ำนอนกันดีกว่า มึงไม่ต้องแดกอะไรแล้วล่ะ ตะบี้ตะบันแดกไปตั้งเยอะแล้วนี่”
“เออ! รู้แล้วเว้ย ยังมีอย่างอื่นให้กูทำได้อีกเรอะ!” เมฆกระแทกเสียงใส่ “ไปแล้วโว้ย!” แล้วก้าวฉับๆ กลับไปยังหอพักของตน
TBC~*
เปิดเรื่องใหม่แล้วค่า แงงงง :hao5:
ไม่เคยเขียนเรื่องแนววัยรักวัยเรียนใสๆ มาก่อนเลยค่ะ 5555555555 ลองเขียนดูด้วยแรงยุของเพื่อนพ้อง กรั่กๆๆๆ
ยังไงก็ขอให้ลองติดตามเรื่องราวของน้องเมฆดูกันนะคะ รับรองว่าน่าร้ากกกกก
ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
ใครจะรุกจะรับเนี่ยย
คือดูไม่ออก จะว่าเอาน้องภาคเครื่องไปรับก็ยังไงอยู่
-
เรื่องใหม่มาแล้ว~~~
-
เรื่องใหม่มาแล้ว~~~
-
ครอบครัวของเมฆน่ารักกันทุกคนเลยนะคะ ^^ อบอุ่นมากๆ เลย ติดตามจ้าา.. :L2:
-
แปะๆ :katai5:
ติดตามๆๆๆๆๆ
-
เรื่องใหม่มาแล้ววววววววว
เพื่อนเมฆแต่ละคนดูท่าทางจะฮามาก คงมีเรื่องป่วนๆอีกเยอะ
เมฆกะพี่น้ำเริ่มต้นกันไม่ค่อยดีซะแล้ว จะเป็นยังไงต่อเนี่ย
รอตอนต่อไปค่า
-
ชอบมากกกกกกกค๊าาาาาา จะตั้งตารอนะแนววัยใสๆๆให้ป้าได้ชื่นใจ :impress2:
-
เรื่องนี้ยังมิเคยอ่าน...แปะป้าบ จ้า. :mew1:
-
แปะ เรื่องใหม่ :ling1:
-
มาดูพี่น้ำกับน้องเมฆ
ใครจะรุกใครจะรับหว่า
-
รออ่านต่อนะคะ ... มีน้ำมีเมฆ จะมีฝนด้วยมั้ยเนี่ย
-
พี่น้ำขาวออร่า.... :a5: (อินี่พยายามมโนสุดฤทททททธิ์ >_____< กร้ากกกก)
ชื่อเพื่อนๆมีแต่ของกินนะคระ =..= จะครบห้าหมู่มั้ย 55555
แต่ชอบลักษณะ บุคคลิคแต่ละคนมากอ่ะ ^^ คุณยาย(รึย่าหว่า) ยังน่ารักเบย กร้ากกก
กลัวหลานหาเมียมากอด อิอิอิ หึหึหึ กร้ากกกกก ชะนีไม่ได้แอ้มหลานแน่ๆข่าาาา 55555
อ่านแล้วก็คิดถึงตอนอยู่หอค่ะ ><
ว่าแต่ พี่น้ำจะรีบไปไหนคะะะะะ =____= ยำวุ้นเส้นเละเลยนะ!!!! เอ้ย น้องเมฆเละเลยนะะะะะ :katai4:
กลับมาาาา ไม่เอาห้าร้อยยยยย ขออย่างอื่นนนน(?) :katai4:
ขอบคุณนะคะ >< รีบๆมาต่อน้าาาา กร้ากกกกกก เค้าจะรออออ >////////<
-
:z1:
รอลุ้นใครจะรุกใครจะรับ
เปิดเรื่องมาก็มีคดีกันเลย
-
มาติดตามเรื่องใหม่ด้วยคน :pig4:
-
รอติดตาม :pig2:
-
Chapter 1 : Senior
“...ไอ้สัตว์น้ำ หยิบไฟแช็กให้หน่อย กูจะดูดบุหรี่ว่ะ” ตั้งใจ... ชายหนุ่มปีสี่คณะวิศวกรรมศาสตร์พูดพลางโอบไหล่เพื่อนสนิท
“ไอ้เหี้ย เรียกกูให้ดีๆ หน่อย” เจ้าของชื่อเรียกตอบกลับไปหน้าตาย พร้อมกับยื่นมือออกไปตะปบซองบุหรี่มาจากมือเพื่อน “ไปดูดไกลๆ ปีหนึ่งหน่อยไป เสียภาพพจน์หมด จะย้ายที่ประชุมกันอยู่แล้วไม่ใช่เรอะ” แล้วจึงลุกเดินออกไปจากตรงที่นั่งรวมกันอยู่ในตอนแรก
นักศึกษาปีสี่สิบกว่าคนพากันเดินไปนั่งชุมนุมในสวนซึ่งอยู่ระหว่างคณะมนุษยศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์ สถานที่ที่เหล่าว่าที่พี่ว้ากของทั้งสองคณะผลัดกันเข้ามาใช้ชุมนุมฝึกซ้อมและวางแผนการรับน้องในตอนเปิดเทอม
เมื่อหาที่นั่งกันได้ ใครที่ใคร่จะสูบบุหรี่ก็หยิบขึ้นมาสูบ ใครที่อยากคุยเรื่องงานก็พูดคุยปรึกษากันไป
กลุ่มเพื่อนสนิทของน้ำมีทั้งหมดห้าคน รวมเขาอีกคนเป็นหก ทั้งห้าคนเรียนอยู่คณะวิศวะชั้นปีที่สี่ มีชื่อเรียกว่า ตั้งใจ ไข่ย้อย เต้าหู้ ใบตอง และป๊อกเด้ง พวกเขารู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมต้นแล้ว อาจจะดูแปลกที่น้ำอยู่ต่างคณะเพียงคนเดียว แต่สำหรับพวกเขาแล้วไม่ได้แปลกอะไร เพราะในตอนแรก น้ำเองก็ตั้งใจจะสอบเข้าคณะวิศวะเช่นกัน เพียงแต่ไปเปลี่ยนใจเอาในโค้งสุดท้าย ตอนอยู่มัธยมปลาย
น้ำ หรือ ชลธร อัครบวร อายุยี่สิบปี อยู่ชั้นปีที่สี่คณะมนุษยศาสตร์ นอกจากจะมีรูปลักษณ์ที่ไม่ธรรมดาแล้ว ก็ยังมีมันสมองที่น่าทึ่งไม่ใช่น้อย ชายหนุ่มพูด เขียน อ่าน ฟังได้ฉะฉานถึงสามภาษา ทั้งไทย ญี่ปุ่น และอังกฤษ แต่เลือกสาขาเรียนหลักเป็นภาษาญี่ปุ่น ส่วนเหตุผลของเขาน่ะหรือ... เพื่อนในกลุ่มก็เคยถามเขาอยู่เหมือนกันนะ
(ย้อนอดีต)
สมัยอยู่ปีหนึ่ง หลังจากสอบไฟนอลเทอมสองเสร็จแล้ว กลุ่มเพื่อนของน้ำก็มาล้อมวงก๊งเหล้ากันอยู่ที่ห้องในคอนโดมิเนียมของเขา ควันบุหรี่โขมงจนห้องข้างๆ แทบจะเรียกรถดับเพลิงอยู่หลายครั้ง
“ไอ้สัตว์น้ำ กูสงสัยจริงจัง ทำไมมึงถึงเลือกเรียนมนุษย์ฯ วะ ทั้งๆ ที่มึงก็น่าจะสอบเข้าวิศวะได้สบายๆ แท้ๆ”
“มึงถามช้าไปมั้ยวะ ไอ้ตั้งใจ” ไข่ย้อย เพื่อนอีกคนในกลุ่มหันไปถาม “มึงควรจะเปลี่ยนชื่อจากตั้งใจเป็นทำใจได้แล้วเนี่ย”
น้ำยิ้มมุมปาก ตอบกลับเพื่อนไปด้วยคำพูดที่ไม่ได้เข้ากับใบหน้าใสๆ ของเขาเลยสักนิด “ก็พวกมึงชอบดูหนังโป๊ไง กูจะได้แปล AV ให้พวกมึงฟัง” แล้วคว้าบุหรี่จากมือเพื่อนมาสูบปุ๋ยๆ สลับยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ
“ไอ้เหี้ยยยย ปากหมาน น่ารักจังมึง” เต้าหู้หันไปตบไหล่น้ำรัวๆ
ระหว่างนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พวกเขาหันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เพราะดันตั้งเสียงไว้เหมือนๆ กัน แต่สุดท้ายก็เป็นน้ำที่หยิบโทรศัพท์ของตนเองขึ้นมากดรับสาย
“อืม ไปหาไม่ได้ อยู่กับเพื่อน... พรุ่งนี้ก็ไม่ได้ มีชมรม...”
เมื่อทุกคนในห้องได้ยินเสียงขรึมของผู้เป็นเจ้าของห้อง พวกเขาก็หุบปากสนิท เสียงดังโวยวายเมื่อครู่เงียบกริบลงอย่างฉับพลัน
“...ตอนนี้ผมอยู่กับเพื่อน” สีหน้าของเด็กหนุ่มเรียบเฉยขณะที่พูดเน้นย้ำประโยคเดิมอีกครั้ง “พูดกันไม่เข้าใจก็ไม่ต้องพูด อืม... เลิกก็เลิก แค่นี้นะ” เขากดวางสายไปแล้วหันไปคุยกับเพื่อนๆ ต่อราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น “ปากหมานน่ะมันมึง ขนาดใส่เหล็กดัดยังปล่อยหมาออกมาเพ่นพ่านได้ตลอด”
“เดี๋ยวๆ ไอ้น้ำ กูปรับตัวไม่ทันว่ะ เมื่อกี้แฟนมึง...”
คนถูกถามตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งสนิท “ไม่ใช่แฟนกูแล้ว เลิกกันเมื่อกี้ไง พวกมึงก็ได้ยิน”
“เฮ้ย! พี่ชมพู่ดาวอักษรปีสามอ่ะนะ”
น้ำส่ายหน้า “ไม่ใช่ นั่นเลิกไปตั้งชาติแล้ว”
“คนล่าสุดน่าจะน้ำหวานบัญชีป่าววะ”
“น้ำหวานบัญชีนานแล้วนี่หว่า พี่ส้มเด้นท์มากกว่า”
“ไอ้พวกเวร เลิกเดาได้แล้ว จะใครก็ช่างเหอะ” น้ำตอบเสียงเบื่อ
“ไอ้เหี้ยยยย ไอ้สัตว์น้ำ มึงนี่สมกับชื่อสัตว์น้ำสุดแล้ว ฟาดผู้หญิงดีๆ ไปกี่คนแล้ววะ แล้วในคณะมึงล่ะ แดกจนเหี้ยนเตียนแล้วสิ เสียของฉิบหาย”
“คลำดูไม่เจอจู๋ ไอ้ห่าน้ำก็ลากลงน้ำไปแดกหมดแหละ”
“เจี๊ยวมึงต้องหวานกว่าน้ำตาลแน่ๆ เยี่ยวทีสะบัดมดไม่ไหวรึเปล่าวะ”
“พอได้แล้วไอ้พวกห่านี่ ตัวกูจะลอยแล้ว” น้ำส่ายหน้าไปมา ไม่ได้หวั่นไหวไปกับคำสรรเสริญของเพื่อนๆ สักเท่าไหร่ เขาหยิบขวดเหล้ามาเทน้ำสีเหลืองอำพันลงในแก้ว แล้วหันไปหยิบพิซซ่าในถาดใส่ปาก เคี้ยวหยับๆ ขณะตอบเพื่อนๆ “คบกันแล้วไม่ใช่คนที่ใช่ ก็ให้โอกาสกันไปหาใหม่สิวะ จะยื้อกันไว้ทำแม่เหรอ”
“หนึ่งปีมานี่ มึงคบไปทั้งหมดกี่คนแล้ววะ” ป๊อกเด้งยกสิบนิ้วมือและสิบนิ้วเท้าให้เพื่อนใช้นับ
“ไม่รู้... ไม่เคยนับ”
ใบตองยกมือขึ้นปิดหูอย่างทนฟังไม่ได้ เขากรีดร้องโหยหวน “โหยยย หมั่นไส้คนเจี๊ยวหวานว่ะ ปีนึงมานี่ กูยังหาแฟนไม่ได้สักคนเลย”
“ถ้ามึงไม่หยุดพูด มึงได้ชิมเจี๊ยวกูแน่ว่าหวานแค่ไหน” น้ำหันกลับไปตอบเสียงเย็น ให้เพื่อนที่พูดเสียวปากวาบ
“ไอ้สัตว์น้ำ กว่าจะจบสี่ปี มึงไม่แดกหมดมหาลัยเหรอวะ” ไข่ย้อยขยับแว่น พร้อมส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
“ไม่หรอก” คนตอบพ่นควันโขมงออกจากปาก “ขึ้นปีสองแล้วกูจะเลิกทำตัวเสเพลสักที”
ตั้งใจอ้าปากค้าง ทำให้ขนมปังกระเทียมในปากร่วงลงในแก้วเหล้า “เหี้ย!”
“แปลกใจอะไรวะ” น้ำหัวเราะ เขาเอื้อมมือไปหยิบขนมปังกระเทียมจากในแก้วเหล้าออกมาสะบัดๆ แล้วยัดกลับเข้าไปในปากของตั้งใจอีกครั้ง
“ทำไมวะ อะไรดลใจมึง”
สีหน้าของน้ำเปลี่ยนไปเล็กน้อย นัยน์ตาเรียวอ่อนแสงลง “กูไม่อยากให้พี่ไม้กับริซาโกะเป็นห่วง”
กลุ่มของเด็กหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ น้ำมักจะแสดงสีหน้าและเปลี่ยนโทนเสียงให้อ่อนโยนขึ้นเมื่อพูดถึงพี่ชายกับครอบครัว พี่ชายของน้ำอายุมากกว่าเขาถึงหนึ่งรอบ ภรรยาของพี่ชายเป็นชาวญี่ปุ่น ส่วนบิดามารดาของพวกเขานั้นจากไปนานมากแล้ว ไม้กับริซาโกะเป็นคนดูแลน้ำ จนกระทั่งเขาเข้าศึกษาในระดับชั้นมัธยมห้า จึงย้ายไปทำธุรกิจที่ญี่ปุ่น แต่ก็เดินทางไปๆ มาๆ ระหว่างสองประเทศอยู่บ่อยๆ เหตุเพราะว่าน้ำไม่ยอมย้ายตามไปอยู่ที่นั่นด้วย
ครอบครัวอัครบวรจัดอยู่ในกลุ่มประชากรผู้มีอันจะกิน เมื่อน้ำสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ พี่ชายก็ซื้อห้องพักแบบเพนท์เฮาส์ในคอนโดมิเนียมสุดหรูริมทะเล ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยให้เป็นรางวัล พร้อมรถยนต์ BMW คันใหม่ รุ่นใหม่ล่าสุด ซึ่งห้องพักห้องนี้ ก็ได้กลายมาเป็นที่พึ่งพิงของเพื่อนสนิทบ้างในบางเวลา ส่วนตัวเขาไม่ค่อยจะได้ไปเยี่ยมเยียนห้องพักของเพื่อนๆ สักเท่าไหร่ เพราะทุกคนอยู่ในหอพักรอบนอกมหาวิทยาลัย แม้จะสะดวกสบายกว่าหอพักข้างในมหาวิทยาลัยมากนัก แต่ก็ยังมีข้อจำกัดเยอะจนน่ารำคาญ
เด็กหนุ่มเจ้าของห้องวางแก้วเหล้าในมือลง จากนั้นจึงขยี้บุหรี่ในจานรอง “พวกมึงฟังนะ วันนี้กูจะสูบบุหรี่เป็นวันสุดท้ายแล้ว ส่วนเหล้าก็คงค่อยๆ ลดลง คราวหน้าห้ามสูบบุหรี่ในห้องกูแล้วนะโว้ย” ที่จริงก็ใช่ว่าเขาจะสูบบุหรี่จัดนัก แค่มักจะสูบเยอะหน่อยช่วงใกล้สอบ การเลิกบุหรี่จึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร ส่วนเหล้าก็ตั้งใจไว้ว่าจะดื่มเล็กๆ น้อยๆ เวลาสังสรรค์กับเพื่อนพ้องเท่านั้น
“ครับๆ คุณสัตว์น้ำ”
“เออ ไอ้ไข่ย้อย ไอ้เต้าหู้ พรุ่งนี้ไปชมรมกับกูด้วย อาจารย์ขอให้ไปช่วยฝึกน้อง”
“ทำไมมึงไม่บอกก่อนวะ กูแดกเหล้าเข้าไปเยอะขนาดนี้ กูจะมีแรงตื่นมั้ยเนี่ย” สองหนุ่มเจ้าของชื่อบ่นพึมพำ
“ก็กูให้โอกาสพวกมึงฉลองก่อนไง”
ถึงแม้น้ำจะดูเป็นคนเจ้าสำอางไปสักหน่อยในสายตาของคนทั่วไป แต่ที่จริงเขาก็ไม่ได้ต่างไปจากเพื่อนพ้องชาววิศวะทั้งห้าคนนัก อาจเป็นเพราะเขารักสะอาดมากกว่าคนอื่นนิดหน่อย ประกอบกับมีผิวที่ค่อนข้างจะขาวเพราะไม่ค่อยได้โดนแสงแดดสักเท่าไหร่ ส่วนพวกเสื้อผ้า ข้าวของราคาแพงที่ใช้ก็มีแต่ที่พี่ชายกับพี่สะใภ้ขนซื้อมาให้ วันๆ ตัวเขาเองแทบไม่ได้ใช้เงินอะไร นอกจากซื้ออาหารและเติมน้ำมันรถเท่านั้น
ชีวิตในปีหนึ่งของน้ำนั้นวุ่นวายอยู่กับกิจกรรมมากมาย เขาได้รับโหวตให้เป็นเดือนมหาวิทยาลัย ได้ถ่ายรูปโฆษณาทั้งของคณะและมหาวิทยาลัย คอยถือป้ายคณะมันทุกงาน แต่เพราะเป็นนักกีฬายูโดจึงปฏิเสธการเป็นลีดคณะไป แม้ว่าพวกรุ่นพี่จะทั้งขอร้องและบังคับแล้วก็ตามที... ไม่เพียงแต่หน้าตาจะจัดอยู่ในขั้นดีมาก หากน้ำยังตัวสูง รูปร่างดีชนิดเป็นนายแบบได้สบายๆ มีหลายเอเจนซี่ที่เข้ามาทาบทาม แต่เด็กหนุ่มก็ปฏิเสธไปทั้งหมด โดยให้เหตุผลง่ายๆ ว่า ไม่ชอบ เขาต้องการที่จะทุ่มให้กับการเรียนและกิจกรรมของมหาวิทยาลัยมากกว่า
เมื่อใดที่มีเวลาว่างจากเพื่อนพ้องและแฟนสาว น้ำก็มักจะอยู่กับกล้องตัวโปรดหรือไม่ก็ไปที่ชมรมยูโด คนภายนอกอาจมองว่าเขาดูอ่อนแอ เหลาะแหละ หากเด็กหนุ่มก็ปล่อยให้เข้าใจผิดกันไปโดยไม่ได้คิดจะแก้ตัวอะไร ทั้งที่จริงแล้ว เขาเป็นนักกีฬายูโดระดับสายดำขั้นสูง เคยลงแข่งกีฬาภายในของมหาวิทยาลัยและได้เหรียญทองมาครอบครองเลยทีเดียว
เมื่อขึ้นปีสอง น้ำรักษาคำพูดที่เคยพูดไว้กับเพื่อนๆ จนทุกคนประหลาดใจ เขาเลิกทำตัวเสเพล เลิกบุหรี่เด็ดขาด เข้าร่วมเป็นสมาชิกสโมสรนักศึกษาของคณะ ช่วยเหลือกิจกรรมต่างๆ ไม่เคยขาด ถ้ามีเวลาว่างเขาก็จะใช้เวลานั้นถ่ายรูป กับไปช่วยอาจารย์ฝึกสอนยูโดสัปดาห์ละสองครั้ง ประกอบกับคะแนนการสอบสูงสุดในทุกวิชา ภาพลักษณ์ของเขาคือนักศึกษาตัวอย่าง เป็นที่น่ายกย่องของอาจารย์และนักศึกษาคนอื่นๆ ในมหาวิทยาลัย
...ส่วนนิสัยที่แท้จริงน่ะหรือ คงมีแค่เพื่อนสนิทในกลุ่มเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด
พอถึงปีสาม น้ำไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่นหนึ่งปี และกลับมาเรียนต่อในชั้นปีที่สี่ กลุ่มเพื่อนสนิททั้งหกคนจึงได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง
วันที่น้ำเดินทางกลับมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิ แก๊งเพื่อนของเขาไปรอรับที่สนามบินพร้อมกับพวงมาลัยดอกดาวเรืองและป้ายไฟ ส่งเสียงดังโวยวายจนติ่งเกาหลีที่ไปยืนรอรับโอปป้าแถวนั้นยังต้องยกมือไหว้
ชายหนุ่มที่เดินออกมาจากประตูทางออกผู้โดยสารพร้อมกับรถเข็นกระเป๋าเดินทางกวาดสายตามองหาเพื่อนพ้อง แต่แล้วก็ต้องชะงักกับกลุ่มชายหนุ่มที่ดูราวกับมหาโจรมารอปล้นผู้โดยสาร ซึ่งเพียงแค่สบสายตากัน ชายหนุ่มกลุ่มนั้นก็วิ่งเข้ามาห้อมล้อมตน “ฉิบหาย! พวกมึงจะมาจับกูไปเป็นตัวประกันเหรอวะ” น้ำสบถเสียงดังลั่น มิน่าล่ะ สามสี่เดือนมานี่ ไอ้พวกนี้ไม่ยอมเฟซไทม์กับเขาเลย
“เซอไพร์สใช่มั้ยล่ะมึง” กลุ่มเพื่อนพ้องหัวเราะร่า
“เกิดอะไรขึ้นกับพวกมึงวะ!”
“เอาน่ะ ไปก่อนเหอะ เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง”
พวกเพื่อนๆ ตัวดีช่วยน้ำหอบกระเป๋าเดินทางไปขึ้นรถ แล้วพากลับไปยังคอนโดมิเนียมริมหาด พอไปถึง เจ้าของห้องก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง เขาเปิดกระเป๋าใบใหญ่ที่สุดออก แล้วหันไปเคาะจานเรียกเพื่อนๆ ให้มาล้อมวง
“เอ้า ก่อนอื่นเลย มาเอาของฝากพวกมึง”
“ไอ้คุณน้ำที่รัก พวกกูรอคำนี้มานานแล้ว” หากพอชะโงกหน้ามองดู ทุกคนก็ขมวดคิ้ว แล้วย่อตัวลงนั่งล้อมรอบกระเป๋าเดินทาง ก่อนจะหยิบของในกระเป๋าออกมาพิจารณาดู
“ไอ้สัตว์น้ำ กูก็นึกว่ามึงจะซื้อขนมชาเขียว ชาขาวอะไรที่เขาฮิตๆ กันมาให้ เหี้ย! นี่อะไร ไวเบรเตอร์สารพัดไซส์เลยนะมึง”
“ไวเบรเตอร์นี่ มีเจ็ดอัน เจ็ดแบบ เจ็ดสี พวกมึงแบ่งกันเองละกัน มีไข่สั่นด้วยนะโว้ย” ชายหนุ่มหยิบของในกระเป๋าออกมายัดใส่มือเพื่อนๆ ทีละชิ้น “นี่ 50 Shades of Grey First kit เล่นกันเบาๆ หน่อยนะมึง” จนกระทั่งมองเห็นตุ๊กตายางที่อัดอยู่ก้นกระเป๋า “ตัวนี้แม่งใหญ่ แพงมากด้วย กูแบกมาได้ตัวเดียว พวกมึงแบ่งกันใช้ละกัน”
“ไอ้ห่าน้ำ!” เพื่อนฝูงร้องโวยวาย “ภาษาญี่ปุ่นทั้งนั้นเลย พวกกูจะใช้เป็นมั้ยเนี่ย แล้วจะเอาไปใช้กับใครวะ!”
“เดี๋ยวกูแปลให้ มึงจะใช้อันไหนก่อนก็ถามมา แล้วถ้ายังไม่รู้จะใช้กับใคร พวกมึงก็ใช้กันเองไปก่อนละกัน” เขาพูดพลางกวาดสายตามองเพื่อนพ้องอย่างหวาดระแวง ก็ดูทำหน้าเข้าสิ แล้วผมเผ้ายาวรกรุงรัง หนวดเฟิ้มขนาดนี้ ในมือถือไวเบรเตอร์ เข้ากันซะไม่มี “แล้วตกลง พวกมึงจะไปปล้นใคร บอกกูได้ยัง”
“พวกกูเป็นพี่ว้ากปีสี่โว้ย! เท่ป่าวล่ะ” ตั้งใจนำทีมพาทุกคนลุกขึ้นยืน ทำหน้าเคร่งขรึมแบบที่ฝึกซ้อมกันมา เดินไปล้อมรอบตัวเจ้าของห้องแล้วจ้องเขม็ง
น้ำมองดูเพื่อนรักทีละคน แล้วอุทานเสียงดัง “เหี้ยยยย~ กูกลัวจนเยี่ยวเหนียวเลย” เขาเอามือกุมท้อง หัวเราะจนตัวโยน
“สัตว์น้ำ เปิดเทอมไปมึงห้ามหัวเราะพวกกูแบบนี้นะว้อย มึงต้องทำขรึมไปกับพวกกูด้วย”
“ทำไมพวกมึงไม่เตี๊ยมกับกูก่อน ไว้หนวดไว้ผมยาวไม่ทันเลยว่ะ”
“เฮ้ยๆ ไม่ต้อง กูทนไม่ได้หรอกถ้าสุดหล่ออย่างมึงจะกลายเป็นมหาโจร เหลือมึงไว้สักคนให้เป็นอาหารตาน้องๆ มันบ้าง ว่าแต่มึงจะเข้าร่วมเป็นสตาฟฟ์ประชุมเชียร์ของคณะมึงรึเปล่าเนี่ย”
น้ำส่ายหน้า “ไม่ว่ะ กูเป็นรองประธานสโมฯ แล้วก็โดนส่งไปอยู่องค์การนักศึกษาว่ะ ปีนี้ต้องเดินตรวจดูความเรียบร้อยของงานกับช่วยถ่ายรูปเป็นบางวัน”
“ถ่ายรูปปีหนึ่งสวยๆ มาให้กูด้วยนะ ถ้าเป็นมึงถ่ายล่ะก็ พวกน้องผู้หญิงแม่งคงยินยอมพร้อมใจกันสุด”
“กูจะฟ้องเด็กมึง เฮ้ย!” นัยน์ตาเรียวเบิกโพลง เมื่อเพื่อนรักหน้าโจรวางมือประกบแก้มดังป้าบ แล้วจับหน้าเขาหันไปทางเจ้าของฝ่ามือนั้น
“ว่าแต่ไอ้น้ำ มึงกลับมาคราวนี้ ขาวขึ้นอีก หล่อขึ้นอีกนะมึง ไอ้ฉิบหาย!”
“นี่มึงชมหรือชมกูวะ” น้ำปัดมือเพื่อนออก “อยู่ที่นั่นไม่ค่อยได้โดนแดด แถมวันหยุดพี่ไม้กับริซาโกะก็มาเฝ้า ริซาโกะแม่ง จับกูแต่งตัวเป็นตุ๊กตาเลยมึง”
“ได้ฟันสาวยุ่นบ้างมั้ยวะ”
ชายหนุ่มส่ายหน้ายิก “แค่จะจีบยังไม่ได้เล้ย ขนาดไม่ได้อยู่ด้วยกัน พี่กูแม่งพาหลานกูมาทิ้งไว้กับกูเฉย แม่งเอ๊ย... ตามติดเป็นรักยมเลยมึง พอมีผู้หญิงเข้ามาคุย หลานแม่งเรียกกูเสียงดัง โอโต้ซัง กลับบ้าน!”
“เหี้ยยยย หลานมึงแม่งเจ๋งว่ะ” เพื่อนพ้องพากันหัวเราะแบบไม่เกรงใจคนเล่า เมื่อเสียงหัวเราะซาลงไป รอยยิ้มก็ยังปรากฏอยู่บนใบหน้าของน้ำ “แต่มึงดูมีความสุขมากเลยนะ”
ริมฝีปากบางยกยิ้มอย่างลืมตัว “อือ”
รอยยิ้มที่ทำให้เพื่อนรักหน้าโฉดแทบจะเปลี่ยนใจเป็นเกย์ จำใจต้องสะบัดหน้าหนีก่อนที่จะหลวมตัวกรี๊ดออกมาดังๆ “มีความสุขดีแล้ว ทำไมมึงไม่อยู่ญี่ปุ่นกับพี่ๆ มึงวะ”
“กูอยากให้พี่ใช้ชีวิตของเขา ส่วนกูก็มีชีวิตของกู แล้วที่นี่ก็มีพวกมึง” น้ำตอบหน้าตาย แม้จะฟังดูซึ้ง แต่ใบหน้าเรียบเฉยนั่นก็ทำให้คนฟังรู้สึกหมั่นไส้
“เวลาจะพูดอะไรแบบนี้ มึงช่วยทำหน้าซึ้งหน่อยได้มั้ย ให้กูเห็นความจริงใจของมึงบ้าง” หากทุกคนก็เข้าใจดี เพราะกับคนอื่น มีแต่คนคาดหวังให้น้ำเป็นคนที่สุดแสนจะเพอร์เฝ็กต์ อยู่กับครอบครัวก็ต้องทำตัวเป็นน้องชายที่ดี อยู่ที่มหาวิทยาลัยก็ต้องเป็นนักศึกษาตัวอย่าง จะมีก็เฉพาะพวกเขานี่แหละ ที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของน้ำ แล้วยังเข้าใจและยอมรับอีกฝ่าย
ขายาวยกขึ้นถีบคนพูดเบาๆ แค่พอให้กระเด็นออกไปสองสามก้าว “ไปหาอะไรกินกันดีกว่าว่ะ กูหิวแล้วเนี่ย”
“ไปๆ นี่พวกกูจองโต๊ะไว้เลี้ยงต้อนรับมึงเลยนะ ไอ้น้ำเพื่อนรัก ร้านป้าเป็ดเจ้าเก่าร้านโปรดมึงด้วย”
TBC~*
ฮัสกี้พาพี่น้ำและผองเพื่อนมาให้รู้จักแล้วนะคะ มองเห็นลางร้ายของน้องเมฆหรือยังเอ่ย เขาจะมายุ่งเกี่ยวกันได้ยังไงหนอ กรั่กๆๆๆ
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านน้า ขอกำลังใจให้ฮัสกี้สักนิด ฮรืออออ :hao5: แล้วจะรีบเอาตอนต่อไปมาลงเบย
-
กรี้ดดดดดด มาต่อแล้วววว
พี่สัตว์น้ำเป็นหนุ่มคาวาอี้อิมพอร์ตมาจากญี่ปุ่นนน ดูท่าจะรักพี่ชายกับพี่สะใภ้มากๆเลย ยอมกลับใจเป็นคนดี
อยากให้เจอเมฆอีกไวๆ แก๊งพี่น้ำกับแก๊งเมฆมาเจอกันคงมันน่าดู
-
หลงรักพี่น้ำซะแล้วววว รอค่าาา
-
:hao5: ฮืออออออออออ อยากได้พี่น้ามมมมมมม กร้ากกกกกกก
"ไอ้เหี้ยยยยยย ไอ้สัตว์น้ำ" 55555555555555 ชอบบบบบบบ ชอบอ่ะ ไอ้สัตว์น้ำ=เหี้ย กร้ากกกกก เหี้ยดูน่ารักขึ้นมาเบย ><
ถ้ามีเรื่องราวของพี่น้ำกับหลานมาแว้บๆบ้างก็ดีนะคะ ต้องน่ารักมากแน่ๆเลย
หลานแก่แดดจอมซนงี้ กะคุณอา(รึน้าหว่า) เนื้อหอม กร้าก
มาต่อไวๆอีกนะคะะะ ชอบอ่ะะะ
ชอบพี่น้ำ >///////< แลดูมีหลายมุมมาก น่าค้นหา(?) แอร๊ยยยย
ขอบคุณนะคะ ^3^ จุ้ฟ
-
หนูน้ำเป็นคนตลก :m20:
-
ดีงาม วันหยุดได้มาอ่าน นิยายหวานๆๆ ของคุณ husky อ่ะครับ
:mew1:
ชอบๆ พี่น้ำ หน้าหวาน นักยูโด แมนสุดๆ มาเจอ น้องเมฆ ..เด็กใหม่วัยเฮี้ยว กำลัง Hot
ชอบๆ แก๊งค์เพื่อนๆ พี่น้ำ ซ ตั้งใจ ไข่ย้อย เต้าหู้ ใบตอง และป๊อกเด้ง ก้อน่ามันส์
ความรักสองคน นี้ จะมีอุปสรรคอะไร บ้างเนี่ย :กอด1:
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
อยากอ่านตอนต่อไปไวไวจัง ..นานนาน จะเจอหนุ่มวิศวะ แมนๆ เป็นเคะ แอบมโน :o8:
-
อ่านจบ ถึงกับต้องล็อคอิน เข้ามาเม้นว่า มาต่อไวๆนะคะ 555555555555555
ชอบแนวนี้มากมาย อ่านเรื่องพี่น้ำแล้วชอบพี่น้ำ
FC พี่น้ำค่ะ 5555 ชอบคนนิสัยแบบพี่น้ำ ชอบคนที่มีเรื่องเก็บกดในใจ
รอดูเรื่องราวของพี่น้ำและน้องเหนือเมฆค่ะ ><
-
ว้าวๆ พี่น้ำและผองเพื่อน
:mew3:
-
ผองเพื่อนของพี่น้ำฮามากกกกก
-
น้องเมฆเป็นรับใช่ป่าววว เค้าแอบงง :hao3:
-
ที่ตั้งชื่อเรื่องว่า เหนือเมฆ นี่เพราะว่า
พี่น้ำอยู่เหนือน้องเมฆ ใช่รึเปล่าค้า :oo1:
-
ใครจะกดใครล่ะเนี่ย พี่น้ำนี่แอบดุเหมือนกันนะ :pig4:
-
พี่น้ำดูเจนจัด เคยมีสาวๆเพียบ ใครจะกดใครล่ะเนี่ย มาต่อไวๆนะคะ
-
พี่สัตว์น้ำปี่สี่จะต้องเป็นขวัญใจเด็กๆแน่นอนค่าาาาาาาา :laugh:
-
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: พี่น้ำจะต้องหล่อมากกกกแน่ๆ เลย
-
ชอบพี่น้ำ รัวๆๆๆๆ
-
:mew1:
-
รอติดตามตอนต่อไป :pig4: :3123:
-
งานนี้ใครจะกดใครคะ
-
เราอยากให้น้องเมฆเป็นฝ่ายเสียเปรียบพี่น้ำจังเลยน้าา :-[
-
ชอบกลุ่มเพื่อนของเมฆกับน้ำจังค่ะ ฮากันคนละแบบ ถ้าสองกลุ่มนี้มารวมกันคงป่วนน่าดู :katai2-1:
-
เอ ตกลงใครเป็นรุกเป็นรับหนอ พี่น้ำดูเหมือนจะเป็นรุกเนอะ แต่น้องเมฆจะเป็นรับหรือเนีืย อิอิ
รอลุ้นกันต่อไปนะ
-
ชอบตรง โอโต้ซังกลับบ้าน 55555555555555555 แซบใช่เล่นเลย :hao7:
-
ยังไงไม่รู้ แต่ #ทีมพี่น้ำ ไว้ก่อน ฮิๆ :hao6:
-
เอ๋?? คุณหลานเรียกน้ำว่า "คุณพ่อ"เหรอคะ? ถ้าจำไม่ผิดโอโต้วซังหมายถึงคุณพ่อนะคะ
คุณน้า -->> โอบ้าซัง
คุณลุง --->> โอจิซัง //ปล.ไม่แน่ใจว่าคนเขียนต้องการสื่อว่าหลานจะกันผู้หญิงโดยการเรียกว่าพ่อรึเปล่านะคะ ถ้าใช่ก็ขออภัยค่ะ
-
Chapter 2 : รับน้อง
เสียงกลองและเสียงร้องเพลงดังก้องไปทั่วมหาวิทยาลัยตั้งแต่ไก่ยังไม่ทันตื่นขึ้นมาขัน พวกรุ่นพี่แต่ละคณะพานักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งมารวมตัวกันและแบ่งแยกออกไปตามกลุ่มที่จัดไว้ จากนั้นจึงเริ่มเดินทางออกไปทำกิจกรรมตามแต่ละฐาน
กิจกรรมสำหรับการรับน้องรวมในวันนี้ เป็นกิจกรรมง่ายๆ สนุกสนาน บางฐานก็ออกไปทางทะลึ่งตึงตังบ้าง หากก็เพื่อลดความเคอะเขินและสร้างความคุ้นเคยกันให้กับเหล่านักศึกษาใหม่
ในฐานแรกๆ นั้น กลุ่มของเมฆก็ยังมีเขินอายกันอยู่บ้าง แต่หลังจากผ่านไปได้สองสามฐาน ความความเกร็งก็ลดลง ประกอบกับที่เมฆและตำลึงเป็นคนสนุกสนาน จึงพาให้เพื่อนในกลุ่มเฮฮาไปด้วย เกมที่พวกเขาเล่นกันนั้น มีทั้งป้ายสี ร้องเพลง ออกแบบท่าเต้น คิดเพลงประจำกลุ่ม จับคู่ส่งไพ่ทางปาก ปิดตาควานหาของโดยให้เพื่อนๆ บอกทิศทาง และอื่นๆ อีกมากมาย
จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปถึงเที่ยง ทุกคนนั่งล้อมวงรับประทานอาหารกัน เพื่อเติมพลังให้พร้อมสำหรับกิจกรรมฐานในตอนบ่าย ซึ่งสำหรับกลุ่มของเมฆนั้น ฐานที่เหลือทั้งหมดอยู่ริมทะเล รวมทั้งฐานของรุ่นพี่คณะวิศวะด้วย
จะว่าไป เขายังไม่เห็นกลุ่มรุ่นพี่คณะหน้าโหดกับคนชื่อน้ำอะไรนั่นเลย ไม่มาเข้าร่วมทำกิจกรรมหรือยังไงกันนะ เมฆอดนึกถึงไม่ได้ หากก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร จนช่วงเวลาทำกิจกรรมเริ่มขึ้นอีกครั้ง ยาวไปจนถึงเวลาบ่ายแก่ๆ
เสียงกรีดร้องดังแว่วมาจากฐานแถวริมทะเลแทบจะตลอดเวลา จนกลุ่มของเมฆเริ่มสงสัย สำหรับพวกเขานั้น กำลังจะเคลื่อนไปยังฐานที่ว่าเป็นฐานสุดท้าย และฐานนั้น ก็เป็นฐานของรุ่นพี่วิศวะนั่นเอง
ขณะที่เคลื่อนย้ายไปฐานสุดท้าย สายตาของเมฆก็เหลือบไปเห็นกลุ่มรุ่นพี่วิศวะหน้าโหดกลุ่มเดียวกับเมื่อวานนั่งรวมกันไม่ไกลจากที่ตั้งฐานสุดท้ายนัก พวกเขานั่งนิ่งๆ ไม่ได้พูดคุยกันสักเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าจะมานั่งคุมเชิง ดูลาดเลาอะไรสักอย่าง
...แต่วันนี้รุ่นพี่คนนั้นไม่ยักกะอยู่ด้วยแฮะ
กิจกรรมของฐานสุดท้าย เริ่มจากการส่งผ้าให้รุ่นน้องผู้ชายใช้ผูกตารุ่นน้องผู้หญิง แล้วจัดให้พวกเธอยืนเรียงหน้ากระดาน จากนั้นจึงจัดให้ลูกน้องผู้ชายไปยืนรออยู่ห่างๆ โดยที่ห้อยเงาะสองลูกกับมะเขือยาวไว้ที่เอว แล้วให้รุ่นน้องผู้หญิงควานหาลูกเงาะมาปอกเปลือกป้อนให้
แรกๆ เริ่มเกมก็ยังเฮฮากันอยู่ แต่ไม่นานดราม่าก็บังเกิด เมื่อเด็กสาวหลายๆ คนรับไม่ได้ หลังจากที่ลูบๆ คลำๆ ไปแล้วไปเจอของสำคัญของหนุ่มๆ เข้า
จนกระทั่งมาถึงอีกเกมซึ่งทางพี่ฐานอ้างว่าเป็นเกมที่พิเศษสุดและคัดมาให้เล่นเฉพาะกลุ่มสุดท้ายนี้เท่านั้น ซึ่งฝ่ายเด็กสาวจะต้องกลิ้งไข่เข้าไปในขากางเกงเพื่อนชาย แล้วกลิ้งจนมันออกมาอีกข้าง โดยที่ใครที่ใช้เวลานานที่สุด จะถูกรุ่นพี่จับโยนลงน้ำทะเล
แค่ฟังคำอธิบายสีหน้าของพวกเธอก็ดูย่ำแย่จนน่าสงสาร ประกอบกับที่เหนื่อยมาตลอดทั้งวันแล้ว จะปฏิเสธรุ่นพี่ก็ไม่กล้า
“เหนื่อยกันแล้วใช่มั้ย เอางี้ พี่ขอแค่สี่คู่เท่านั้น ใครจะเป็นผู้เสียสละครับ”
สิ้นคำสั่งให้จับคู่ไปแล้วทว่าก็ยังไม่มีใครยอมขยับเขยื้อน สำหรับพวกผู้ชายน่ะ ไม่มีปัญหากันหรอก หากพวกเด็กสาวเอาแต่สบสายตากันไปมา หันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เมฆเห็นท่าไม่ค่อยดีจึงยกมือขึ้นแย้ง
“พี่ครับ เกมสุดท้ายนี่ ให้ผู้ชายเล่นกันเองก็ได้นี่ครับ”
“หืม” รุ่นพี่ฐานเลิกคิ้วขึ้นอย่างสนใจ เขาลดสายตาลงมองด้ายสีแดงที่ผูกอยู่ตรงข้อมือของเด็กหนุ่ม “โอ้ วิศวะซะด้วย” จากนั้นจึงหันไปทางกลุ่มรุ่นพี่หน้าโหดที่นั่งอยู่ไม่ไกลออกไปแล้วผงกศีรษะ คล้ายจะส่งสัญญาณเรียกเรียก
ไม่นานรุ่นพี่กลุ่มนั้นก็ก้าวเข้ามายืนในบริเวณฐาน สายตาเย็นเยือกและใบหน้าเคร่งขรึมส่งผลให้กลุ่มรุ่นน้องในฐานเงียบกริบลงทันควัน แต่ละคนก้มหน้านิ่ง รุ่นน้องผู้หญิงหัวไหล่สั่นน้อยๆ ด้วยความกลัว แม้กระทั่งพี่ฐานเองก็ปิดปากสนิท เสียงกลองที่ตีดังอย่างสนุกสนานในตอนแรกหายไป ทำให้รุ่นน้องแต่ละคนเริ่มกลัวว่าจะมีปัญหากับรุ่นพี่ จะมีก็แต่ตำลึงที่ยังเงยหน้ามองเพื่อนอย่างห่วงๆ “เมฆ” หากสายตาของเมฆยังคงจ้องพี่ฐานเขม็ง
“มีปัญหาอะไรเหรอ คุณน่ะ”
"เกมมันไม่เหมาะกับผู้หญิงนะครับ เล่นแบบนี้มันคุกคามทางเพศแล้วนะครับพี่ แล้วเพื่อนผมก็ไม่ไหวกันแล้วด้วย"
“แต่นี่มันฐานสุดท้ายแล้วนะ เกมสุดท้ายแล้วด้วย เล่นอีกเกมแค่นี้จะเป็นอะไรไป”
“พวกเขาทนมาตั้งแต่เช้าแล้ว ก็พอแล้วไม่ได้เหรอครับ” เด็กหนุ่มเถียงกลับไปทันควัน เขาพยายามไม่หันไปสนใจกลุ่มรุ่นพี่หน้าโหดทางด้านหลัง สองมือกำเข้าหากันแน่น เพื่อเรียกความกล้าหาญให้กับตัวเอง
ในขณะเดียวกันนั้น มีใครบางคนเดินเข้ามาภายในฐานอย่างเงียบๆ ในมือถือกล้องถ่ายรูปหากไม่ได้ใช้งาน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อพบว่าบรรยากาศในฐานดูแปลกๆ
“มีอะไรกันเหรอ”
การมาถึงของน้ำช่วยให้บรรยากาศในฐานเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้ากับท่าทางสงบนิ่ง ส่งผลให้รุ่นน้องปีหนึ่งรู้สึกดีขึ้นบ้าง จนได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจแว่วมาอย่างแผ่วเบา
“พี่น้ำ เอ้อ...” รุ่นน้องที่คุมฐานหันมองระหว่างชายหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาสมทบกับรุ่นพี่คณะตนที่อยู่ข้างหลังอย่างชั่งใจ แต่ก็คิดว่าเก็บพวกหลังไว้สำหรับน้องๆ ในคณะหลังเปิดเทอมไปแล้วจะดีกว่า อีกอย่าง พี่น้ำ แม้จะอยู่ต่างคณะ แต่ก็ใจดีและใจเย็นกว่าเยอะ “มีปัญหานิดนึงน่ะครับ”
น้ำพยักหน้า ก่อนจะหันไปส่งสัญญาณมือกับกลุ่มเพื่อนหน้าโหดของตนให้ถอยไป ส่วนตัวเขาก้าวเข้าไปช่วยรุ่นน้อง “ปัญหาอะไร”
พอเห็นใบหน้าของคนที่เข้ามาใหม่เท่านั้น หนังตาของเมฆก็กระตุกแปล๊บๆ เขาทำหน้าถมึงทึงใส่ชายหนุ่ม “....” ไอ้ที่สาดโคลนใส่เขาเมื่อวานน่ะ ยังไม่ได้ชำระความกันเลยนะโว้ย!
“น้องเขาว่า ไม่อยากให้น้องผู้หญิงกลิ้งไข่ อยากให้ผู้ชายด้วยกันกลิ้งให้น่ะครับ”
“เฮ้ย! ผมไม่ได้พูด” เมฆเบิกตาโพลง “ผมแค่บอกว่าเกมแบบนี้มันไม่เหมาะกับผู้หญิง”
รุ่นพี่ปีสี่รับฟังพลางยิ้มรับ รอยยิ้มของเขาช่วยผ่อนคลายความตรึงเครียดในฐานไปได้อีกนิดหน่อย แต่ก็เพียงแค่ชั่ววูบเท่านั้น เมื่อเขาหันไปทางเมฆแล้วพูดตอบ “ผมไม่ได้ถามคุณ”
เด็กหนุ่มชะงักกึก เขาปิดปากลงแล้วเม้มริมฝีปากแน่น สายตาจ้องมองรุ่นพี่อย่างเคียดแค้น พลางนึกสาปแช่งอีกฝ่ายอยู่ในใจ
ชายหนุ่มดูจะอ่านสายตาของเมฆออก เขาสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแบบสบายๆ แล้วพูดเสียงเรียบ “แต่เขาก็พูดถูกนะ” น้ำหันไปบอกกับรุ่นน้องที่ทำหน้าที่คุมฐาน “สงสารน้องผู้หญิง... งั้นพวกนายก็จับคู่เล่นกับน้องเขาเองก็แล้วกัน คลึงไข่กันให้เต็มที่ไปเลย” พอพูดจบเขาก็หันหลังจะเดินออกไปจากฐาน ทว่าน้ำเสียงประชดประชันจากใครบางคนเรียกให้เขาหยุดไว้เสียก่อน
“สั่งคนอื่นแบบนั้นน่ะ พี่กล้าเล่นเองรึเปล่า”
“เฮ้ย! ไอ้เมฆ!” ตำลึงกระตุกแขนเพื่อนรัวๆ “พอเหอะว่ะ”
เรียวปากบางกระตุกยิ้ม เขาหันกลับมาสบสายตากับเด็กหนุ่ม “คุณท้าผมเหรอ”
“ผมถามเฉยๆ” เมฆยังไม่ยอมแพ้ แม้ในใจตัวหดเหลือเท่ากุ้งแห้งเกรด D แล้ว เพราะรู้สึกว่ารุ่นพี่คนนี้... มีบรรยากาศผิดแผกไปจากที่เขาคาดไว้เล็กน้อย
“ก็ได้ ผมจะจับคู่เล่นกับคุณเอง” น้ำส่งกล้องในมือให้กับรุ่นน้องที่คุมฐาน แล้วจึงก้าวเข้าไปประจันหน้ากับเมฆ “กล้ารึเปล่า”
“กล้าสิ” เด็กหนุ่มตอบทันที
“โอเค งั้นออกไปบนหาดกันเลย”
สองหนุ่มยืนเผชิญหน้ากันอยู่บนชายหาด โดยที่มีพี่ฐานกับเพื่อนในกลุ่มรุมล้อมอยู่ห่างๆ ครั้งนี้เมฆได้เปรียบเทียบความสูงของตนเองกับรุ่นพี่ชัดๆ อีกฝ่ายตัวโตกว่าที่คิดไว้ ความสูงพอๆ กับตัวเขาเลยทีเดียว
สีหน้าของน้ำไม่ได้บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ เป็นพิเศษ เขาหยิบไข่ไก่สดมาจากมือของรุ่นน้องที่คุมฐาน แล้วโยนให้เมฆ “ผมให้คุณก่อน”
เด็กหนุ่มรับไข่ไว้ในมือ พร้อมกับลดสายตาลงมองกางเกงยีนส์ที่น่าจะมีราคาแพงไม่ใช่น้อยของอีกฝ่าย ซึ่งดูจะมีพื้นที่ให้กลิ้งไข่ได้ไม่มากสักเท่าไหร่ เขาจะกลิ้งถูกกลิ้งผิดไหมนะงานนี้
“คุณจะเริ่มได้รึยัง” รุ่นพี่ถามเสียงเย็น
เมฆส่งสายตาขุ่นๆ ใส่ พลางย่อตัวลงนั่งตรงหน้าชายหนุ่ม เขาค่อยๆ สอดไข่เข้าไปในขากางเกงข้างซ้าย ขณะที่เคลื่อนไข่ไปตามท่อนขาก็เหลือบมองใบหน้าที่นิ่งเฉยจนน่าหมั่นไส้ของอีกฝ่ายไปด้วย
“ชอบให้ผู้ชายคลึงไข่ให้รึไง” เด็กหนุ่มพึมพำ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอเมื่อไข่เคลื่อนไปถึงจุดสูงสุดของกางเกง พยายามไม่ให้มือไปถูกของสงวนของอีกฝ่ายเข้า แต่พอพลาดแตะไปโดน ก็กลับเป็นตัวเขาเสียเองที่เหงื่อตก
“เร็วเข้าสิ ชอบคลึงไข่ให้ผู้ชายรึไง” น้ำยิ้มมุมปาก เร่งเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงกึ่งเย้ยหยัน
“รู้แล้วน่ะ” มือของเด็กหนุ่มสั่นน้อยๆ ยิ่งพยายามเร่ง ก็ยิ่งเคลื่อนไข่ได้ช้าลง เมื่อถึงทางลงก็ต้องคอยประคองไข่ไว้ให้ดี อาจจะช้าไปสักหน่อย แต่สักพักเขาก็ทำได้สำเร็จ
เมฆส่งไข่ในมือคืนให้รุ่นพี่ “เสร็จแล้ว ตาคุณล่ะ” สำหรับเด็กหนุ่มนั้น เขาใส่กางเกงชาวเลตามที่คณะกำหนดมาให้ กางเกงขากว้างขนาดนั้น อีกฝ่ายคงเคลื่อนไข่ได้ไม่ยากนัก
แล้วก็เป็นอย่างที่เมฆคิดไว้ รุ่นพี่นั่งลงตรงหน้าเขา สอดไข่เข้าไปในขากางเกง เพียงแค่แป๊บเดียวก็เคลื่อนขึ้นมาจนถึงจุดสูงสุดแล้ว อาจจะจั๊กจี้ไปนิด แต่เขาก็พอจะเกร็งตัวยืนนิ่งและกลั้นไม่ให้หลุดหัวเราะออกมาได้
น้ำเคลื่อนไข่ไปหยุดอยู่ที่ตรงเป้ากางเกง เขาเงยหน้าขึ้นสบสายตากับเจ้าของกางเกงนั้นพลางยิ้มมุมปาก
เมฆขมวดคิ้ว รอยยิ้มแบบนี้อีกแล้ว... “เดี๋ยว!” ยังพูดไม่ทันจบ อีกฝ่ายก็ตบไข่สดดังป้าบใหญ่ “เฮ้ย!” เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง ไข่ไก่ถูกตีผสมกับไข่เขาเรียบร้อยแล้ว ความรู้สึกเย็นวาบเหนียวหนึบเข้าไปถึงกางเกงชั้นใน แล้วยังมีน้ำเหนียวไหลลงไปตามท่อนขาอีกด้วย
น้ำลุกขึ้น พร้อมกับหันไปสั่งกับรุ่นน้องที่คุมฐาน “พาเขาไปล้างไข่ในทะเลหน่อยสิ” เพียงเท่านั้นพวกที่คุมฐานก็จัดการเข้ามาล้อม แล้วอุ้มรุ่นน้องผู้น่าสงสารที่ยังช็อกกับไข่ไม่หายไปโยนลงในน้ำทะเลตรงตื้นๆ
“ไอ้... ไอ้...” เมฆโกรธจนปากสั่น มองตามชายหนุ่มที่เดินฉับๆ ออกไปอย่างคาดโทษ “เมื่อวานก็ทีนึงแล้ว ไอ้รุ่นพี่เฮงซวย!”
น้ำหันหน้ากลับไปมอง “เมื่อวานอะไร”
“รถพี่น่ะ สาดโคลนใส่ผม ลืมแล้วรึไง!”
“อ้อ! งั้นเรอะ” ชายหนุ่มตอบรับด้วยสีหน้าเฉยชา ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่หันหน้ากลับมาฟังเสียงโวยวายของเมฆอีก
เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด “...แม่ง...”
“เมฆเป็นอะไรรึเปล่า / ไอ้เมฆลุกไหวมั้ย” หากเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยจากเพื่อนๆ ในกลุ่มที่กรูกันเข้ามาช่วยพยุงให้ลุกขึ้นก็ทำให้เมฆยิ้มออกมาได้อีกครั้ง แต่ละคนลุยลงมาในน้ำโดยไม่กลัวเปียก บรรยากาศเคร่งเครียดผ่อนคลายลง เขาได้ยินคำขอบคุณจากเพื่อนหญิงในกลุ่มจนเมื่อยหูเลยทีเดียว พวกเพื่อนผู้ชายก็ชื่นชมในความกล้าหาญและเสียสละของเขา
รุ่นพี่คุมฐานเดินเข้ามาตบไหล่เมฆเบาๆ หากไม่ได้พูดอะไร แต่การกระทำแบบนั้นก็ส่งผลให้หัวใจพองโต ลืมความโกรธเคืองในตอนแรกไปทั้งหมดเลยทีเดียว เขายกมือขึ้นไหว้รุ่นพี่อย่างนอบน้อม “ขอบคุณครับ”
...แต่ถึงยังไง เขาก็ไม่ยกโทษให้ไอ้รุ่นพี่ต่างคณะคนนั้นหรอกนะ ไอ้รุ่นพี่สองบุคลิคนั่น!
TBC~*
เขาว่ายิ่งกัดกัน จะยิ่งทำให้รักกันม้ากมาก จริงมั้ยหนอ
งานนี้ก็ได้แต่หวังว่า ไข่น้องเมฆจะปลอดภัย 5555555 ไม่เค็มเกลือขึ้นไปซะก่อน
ตอนนี้สั้นเนอะ เค้ารู้ตัว :mew5: /ล้มตัวลงนอนให้ทุกคนฟาดแส้ อร๊างงง~
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านนะคะ :mew1:
ปล. ขอบคุณคุณ rayaiji ที่ทักค่ะ โอโต้ซังที่กล่าวถึงในบทที่แล้ว หมายถึงคุณพ่อค่ะ หลานๆ ของน้ำเรียกน้ำว่าคุณพ่อเพื่อกันสาวๆ ค่ะ
-
พี่น้ำรู้ตัวหรือยังคะเนี่ย ว่าพี่ถูกน้องเมฆคาดโทษเอาไว้แล้วน่ะ ถ้าหลงรักน้องขึ้นมาเมื่อไร 'จีบยาก' นะคะบอกเลย :haun5:
-
รู้สึกเริ่มไม่ชอบพี่น้ำแล้วสิ :mew5: :mew5:
-
อย่างน้อยๆ เมฆก็รู้ว่าน้ำ 2บุคลิกนะลูก ได้เปรียบชาวบ้าน
โหววว สงสารไข่ของเมฆแตกเลย(?)
อ่านบทนี้แล้วเชียร์ให้ น้ำเคะสุดใจ
ไม่รู้ว่าทำไม แต่ถ้าน้ำเคะนิ คงน่าหยิกพิลึก(?)
เพราะเขาเท่มากกกกกกก ลูกผู้ชาย แล้วสุภาพบุรุษสุดๆ
ส่วนน้ำน่ะเป็น เมะไปล่ะดีแล้ว นิ่งๆ 2บุคคลิกแบบนั้น
ซาตานในคราบเทพบุตร ... อยากรู้ว่าคนลักษณะแบบนี้ถ้ารักใคร
ขึ้นมาแล้วจะทำยังไง..จะนิ่งๆ ซึนๆต่อไป หรือทำทุกอย่างเพื่อ
ครอบครองไว้คนเดียว ... ถึงจะสั้น ก็ไม่เป็นไร แค่ต่อบ่อยๆก็พอคร่าา (ยาวบ้างกะดี อิอิ)
-
:laugh:
ว่าแล้ววววววว ไม่ใครก็ใครต้องตบไข่ 555555555555555
พี่น้ำนี่ร้ายกาจจจจจจ อยากให้น้องเมฆไข่ย้อยก็ไม่บอก 55555555555
-
อ่านตอนนี้แล้วหงุดหงิดน้ำ เริ่มไม่ชอบน้ำแล้วอ่ะ
อยากให้น้ำรับ อยากเห็นเมฆกดน้ำ นิสัยแบบนี้ต้องโดนกด
-
ทำไมสั้นจุง แงงงงงงงงงงงง
น้องเมฆนี่แมนน่าดู รักเพื่ิอนพ้อง แบบนี้รุ่นพี่น่าจะหมันไส้หลายคน
ส่วยพี่น้ำดูจะดุไม่ใช่เล่น ดุแบบนี้น่ากำรา บให้หายดุ แต่ก็ไม่รู้ใครจะกำราบใคร :hao6:
เจอกันอีกก็กัดกันอีก เล่นน้องเมฆไข่แตกเลย ฮือออ
มาต่อไวๆนะค้าาา
-
หึหึ แววมาละ
-
โถ น่าสงสารน้องเมฆ " ไข่แตก" 555
:hao6:
-
เค้าอยากเล่นกลิ้งไข่กะพี่น้ำกะน้องเมฆมั่งงงงง :sad4:
ว่าแต่ นุ้งเมฆไม่เจ็บหรอออออ พี่น้ำก็ช่างใจร้าย เปลือกไข่แข็งออก ทิ่มไข่น้องเมฆขึ้นมาจะทำยังงัยฮึ!!!
แต่ก็ชอบที่พี่น้ำเป็นแบบนี้นะคะ :-[ ดูลึกลับน่าหลงใหล แอร๊ยยยยย
ขอบคุณสำหรับตอนนี้นะคะ
จะรออ่านต่อน้าาาา มาไวไววว *กวักมือหยอยๆ จุ๊ฟฟฟ
-
:z1: พี่น้ำกวนทรีนนนนนนเดี๋ยว ตบด้วยปากซะหรอก55555
-
อุต๊ะ เมะ เค้าหน้าสวยรึเนี๊ย อิอิ
-
ลุ้นได้ใจอีก ใครจะกดใครล่ะเนี่ย :z2:
-
อ่านมาสองตอน เหมือนน้ำจะแมน&ร้ายกว่า
แต่ฐานสุดท้าย พาให้ย้่งคิดถึงกันมากกว่านะเมฆ
-
พี่น้ำร้ายกาจมาก อยากให้เมฆปราบพี่แก
-
พี่น้ำมันร้ายกาจ น้องเมฆอย่าไปยอมนะ
-
พี่น้ำนี่ ร้ายนะยะ
เป็นเมะก็ดี อยากเห็นตอนฮีจีบน้อง ฮ่าๆๆ
แต่ก็อยากเห็นเมฆปราบพี่น้ำนะ :laugh:
-
เมฆเป็นเคะๆ น้ำเหนือเมฆ อิอิ
-
แปะป๊าบบ มาเจิมเรื่องใหม่ของคุณฮัสกี้ พี่สัตว์น้ำโหดมากกกแต่เราชอบบ
ส่วนน้องเมฆต้องมารอลุ้นว่าเฟรชแมนจะแผลงฤทธิ์ขนาดไหน :katai2-1:
-
น้องเมฆแมนมากเลย
-
อยากให้พี่น้ำเป็นเคะอ่ะ คงจะเคะราชินีน่าดู
-
มาแบบสั้นๆ งืออยากอ่านต่ออออออ
พี้น้ำของเราเป็นเมะเหรอ ยังสงสัยใครกดใคร ฮ่าาาาา น้องเมฆแมนมาก ช่วยเพื่อนๆไม่ให้เล่นเกมแปลกๆ
พี่น้ำร้ายอ่ะ ตบไข่น้องเมฆแตกเลย กร๊ากกก น้องเมฆอย่าลืมเอาคืนนะคะ อิอิ
-
เย้ๆๆ มีเรื่องใหม่อ่านแล้ว
เดาเลยพี่น้ำเป็น รับ มาดเคะราชินี
-
ชัวร์เลย มาเหนือเมฆแบบนี้
ไม่พ้นจะอยู่บนเมฆใช่มั้ยคะพี่น้ำ
อยากตีไข่น้องก็บอกกันดีๆ
-
o13
-
ดูจากชื่อเรื่องแล้ว :hao6: :hao6: :hao6:
-
ทำไมแต่ละคนเด็กจัง พี่น้ำ 20 อยู่ปี4
น้องเมฆ 17 อยู่ปี 1 ก๊อดดดดดดดดดด (17 นี่ประมาณ ม.5 เองน้า)
เด็กมากกกกกกกกก พี่น้ำเข้ามหาลัยตั้งแต่ 16 เด็กอัจฉริยะทั้งคู่ใช่ไหมคะ
ฮือออ อิจฉาา อยาก 20 ตอนอยู่ปี4 บ้าง 55555
เรานึกว่าจะแก่กันกว่านี้
ว่าแต่น้องเมฆนี่จะมาเหนือเมฆยังไงล่ะเนี่ย
จะกลายเป็นพี่น้ำที่มาเหนือเมฆแล้วจับน้องเมฆไปกินหรือเปล่า 5555
น่าลุ้น
-
เห็นรรายกาศรับน้องช่วงนี้แล้วอิน
-
:laugh: เค้ามีแต่เจาะไข่แดงแตก นี่พี่น้ำล่อตบไข่แดงน้องเมฆแตกนี่ไม่รับผิดชอบไม่ได้แล้วนะเออ :laugh:
#ฉันหื่นไปเองคนเดียว #หรือว่ามันเป็นแบบนั้นน #หรือว่ามันเป็นข้อความแฝงว่าเมฆแกโดนเจาะไข่(แดง) 5555555
-
Chapter 3 : พี่ว้ากฝึกหัด
นักศึกษาชั้นปีสามและปีสี่ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่จะรับหน้าที่เป็นพี่ว้ากในตอนเปิดเทอมมาประชุมรวมกันตั้งแต่ท้องฟ้ายังไม่ทันสาง งานนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับน้ำ ชายหนุ่มชั้นปีที่สี่คณะมนุษยศาสตร์ หากเขาโดนเพื่อนในกลุ่มลากถูลู่ถูกังมาช่วยฝึกซ้อมและเป็นหนูทดลองด้วย
“เฮ้ย! พี่น้ำมา สวัสดีครับพี่” กลุ่มพี่ว้ากปีสามร้องทัก โดยไม่ได้แปลกใจถึงการมาถึงของชายหนุ่มต่างคณะ ก็พวกเขาเห็นภาพนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วนี่ แม้แต่ข่าวคราวการไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่นของน้ำ รุ่นเขาก็รู้กันทั้งรุ่น ราวกับชายหนุ่มเป็นส่วนหนึ่งของคณะอย่างไรอย่างนั้น
“โหย จำเกือบไม่ได้เลยว่ะ นี่ก็ไว้หนวดไว้เคราเตรียมไว้รับน้องเหมือนกันสินะ” น้ำทักตอบ
“อร๊าย! พี่น้ำขา หล่อขึ้นเป็นกอง” มดดำ หนุ่มน้อยแต่สาวมากของชั้นปีที่สามก็มาเป็นพี่ว้ากกับเขาด้วย เจ้าหล่อนวิ่งเข้าไปสวมกอด แล้วกรีดร้องเสียงดัง กิริยาตรงข้ามกับภาพลักษณ์ร่างถึกบึกบึน ผมยาวหนวดจัดเต็มแบบฟ้าเหว “พี่น้ำอ้ะ จู่ๆ ก็โผล่มาแบบนี้ น้ำหนูเดินแจ๊ะๆ เลยค่า วันนี้ไม่ได้พกโซฟีมาด้วยนะเนี่ย”
คนมาใหม่ถึงกับผงะ แทบจะใช้เท้ายันอีกฝ่ายออกไป “เฮ้ย! นี่ใครกันวะ”
“มดดำเองค่ะพี่” หล่อนจีบปากจีบคอตอบ
น้ำเบิกตาโพลง “เย้ย! มาเป็นพี่ว้ากได้ไงน่ะเรา”
“โดนล่อลวงมาน่ะสิคะ ก็เพื่อนพี่น้ำน่ะแหละ ล่อลวงหนู เอาปีหนึ่งมาล่อ” มดดำค้อนประหลับประเหลือกใส่กลุ่มชายหนุ่มหน้าโฉดที่ยืนอยู่ด้านหลังน้ำ ซึ่งพวกเขากำลังกลั้นหัวเราะกันจนสีหน้าบูดเบี้ยว
“ก็ลุคมึงให้ ถึงใจมึงจะไม่รักก็เหอะ” เสียงรุ่นพี่ตอบกลับมาแบบทีเล่นทีจริง “แค่ยืนเฉยๆ ก็น่ากลัวแล้ว”
น้ำกวาดสายตาสแกนกรรมพี่ว้ากชั้นปีสามแต่ละคน ก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนพ้องของตน คือถ้าเขาไม่รู้จักไอ้พวกนี้มาก่อน ก็คงจะนึกกลัวเกรงอยู่ แต่นิสัยของไอ้พวกนี้น่ะสิ... จะไปว้ากใครไหวเหรอวะเนี่ย ชายหนุ่มยิ้มเจื่อนๆ พร้อมกับเดินเข้าไปในกลุ่มเพื่อนพ้อง “พวกมึงใช้เกณฑ์อะไรเลือกปีสามมาเป็นพี่ว้ากวะ” น้ำไม่ได้อยู่ร่วมกับเพื่อนๆ ในตอนชั้นปีสาม จึงไม่รู้ว่าสมัยที่เพื่อนตนเป็นพี่ว้ากตอนนั้นเป็นอย่างไร เขาเคยเห็นเพียงแค่รูปที่ทุกคนถล่มส่งมาให้ดูเท่านั้น
เต้าหู้ใช้นิ้วโป้งชี้เข้าไปที่อกตัวเอง “ใช้ใจโว้ย พวกกูไม่ได้หลับตาเลือกมานะ แต่เพราะพวกกูเคยทำหน้าที่นี้มาก่อน”
“ทำตัวให้ดูน่ากลัว ใครๆ ก็ทำได้โว้ยไอ้น้ำ สำคัญที่ใจน้องมันด้วย ว่ามันมีสปิริตพอรึเปล่า พี่ว้ากไม่ได้เป็นกันง่ายๆ นะมึง มันต้องพร้อมที่จะเสียสละ พร้อมที่จะยืนเคียงข้างและลุยไปกับปีหนึ่งด้วย”
...โอ้... พวกเพื่อนๆ เขานี่มีหลักการจนน่าใจหาย เวลาหนึ่งปีที่ห่างหายกันไป ไอ้พวกนี้เป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะอย่างไม่น่าเชื่อเลย น้ำนึกชื่นชมอยู่ในใจ
“พวกมันพิสูจน์ตัวเองด้วยการวิ่งรอบสนามบาสมาแล้วห้าสิบรอบ สนามบอลสามสิบรอบ วิดพื้นกับสควอทจัมพ์อีกอย่างละสองร้อยครั้ง ทุกวิธีที่พวกมันจะใช้ลงโทษน้อง มันฝึกซ้อมด้วยตัวเองกันมาหมดแล้ว” ใบตองพูดต่อ
...อา... ช่างน่าชื่นชม
น้ำเลิกคิ้วขึ้นอย่างสนใจ เพราะทุกครั้งที่เคยได้พบรุ่นน้องปีสามกลุ่มนี้ ก็มีแต่พากันเฮฮาไปดื่มเหล้าด้วยกันทั้งนั้น “งั้นเหรอ” พอได้ยินแบบนี้แล้ว เขาก็รู้สึกกระตือรือร้นไปด้วยกับทุกคนเลยนะเนี่ย “ว่าแต่พวกมึงซ้อมกันไปถึงไหนแล้ว โชว์หน่อยสิ อยากเห็นว่ะ”
ตั้งใจ ผู้รับตำแหน่งเฮดว้ากปีสี่หันไปตะโกนบอกปีสาม “เฮ้ย! พวกเอ็ง ซ้อมว้ากโชว์ไอ้น้ำหน่อยซิ!”
“อูย... เขินว่ะพี่” พวกปีสามลูบท้ายทอยบิดตัวไปมา ท่าทางที่ไม่ได้เข้ากับใบหน้าเหี้ยมๆ เอาเสียเลย
“เฮ่ย ไม่ต้องเขิน พวกมึงเต็มที่เลย ไอ้น้ำมึงดูนะ รุ่นน้องกูน่ะ เห็นแบบนี้ น่ากลัวมากเลยจะบอก รับถ่ายทอดวิชาจากพวกกูไปเต็มๆ” พูดจบกลุ่มพี่ว้ากปีสี่ก็เดินไปตั้งแถว ยืนรอให้ปีสามเข้ามาออกคำสั่ง
...ถ่ายทอดวิชาจากพวกมึงงั้นเชียวหรือ น้ำเฝ้ารอดูอย่างตื่นเต้น
เฮดว้ากปีสามสูดหายใจเข้าปอดลึกหลายๆ รอบ จากนั้นจึงก้าวเข้าไปยืนตรงหน้ากลุ่มพี่ปีสี่ แล้วพูดเสียงดังยิ่งกว่าใช้โทรโข่ง “ปี 1 ฟังเรียกแถว ทั้งหมด!จัดแถว!”
“แถวอะไรของพวกคุณกัน! เลื้อยเป็นงูขนาดนี้ ที่ผมสอนๆ ไปคุณไม่จำกันเลยรึไงครับ!”
“ปีหนึ่ง บูมคณะสองรอบพร้อม... 3! 4!”
“พวกคุณมีเสียงกันเท่านี้เหรอครับ พวกคุณตั้งกี่ร้อยเสียงยังดังสู้พวกผมไม่ได้เลย!” เฮดว้ากหน้าโฉดยกมือขึ้นกอดอก แล้วเดินวนไปมาด้วยท่าทีแบบนักเลง เขาเดินซ้อมหน้ากระจกมาเป็นร้อยรอบแล้ว ท่าพอยต์เท้า เหวี่ยงแขน หมุนตัว แม่นยิ่งกว่านางแบบวิคตอเรียซีเคร็ตเสียอีก “ก้มหน้าลงไป แล้วบูมใหม่ครับ!”
...อืม เริ่มต้นมาน่ากลัวใช้ได้เลย น้ำจ้องมองไปด้วยความประหลาดใจ แต่ก็รู้สึกทึ่งได้ไม่นานสักเท่าไหร่
"ปีหนึ่ง ลุก!"
"ปีหนึ่ง ลุก! ผมบอกให้ลุก พวกคุณไม่ได้ยินรึไงครับ" เฮดว้ากปีสามตะโกนเสียงดัง แต่เพราะรุ่นพี่ไม่ทำตามคำสั่ง เขาจึงก้าวเข้าไปประชิด "หรือพวกคุณฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องกันครับ ลุกขึ้นสิครับ!”
รุ่นพี่ปีสี่ชักทนไม่ไหว ไอ้รุ่นน้องตรงหน้านี่ ตะคอกเขาจนขี้หูสั่นไปหมดแล้ว เขาจึงเงยหน้าขึ้นเพื่อเตือนสติ “ไอ้เหี้ย! พวกกูก็ลุกอยู่นี่ไง มึงจะสั่งให้นั่งรึเปล่าวะ!”
ปีสามชะงัก “เออว่ะ... ผมมึน... มันต้องสั่งให้นั่งก่อนนี่หว่า...” พูดจบก็หยิบโพยที่จดไว้ขึ้นมาดู
เต้าหู้ตะโกนด่าเสียงดังลั่น “ไอ้ห่า มึงเป็นเฮดว้ากได้ไงวะเนี่ย”
“ไอ้พวกนั้นมันโหวตมาว่ะพี่” รุ่นน้องหัวเราะแหะๆ
ป๊อกเด้งทำมือไล่ “ไปๆ มึงออกไปท่องโพยของมึงก่อน เอายัยมดดำมาว้ากก่อนมา”
“มดดำพร้อมแล้วค่า” มดดำยกมือขึ้น สลัดจริตทั้งหมดกองไว้เบื้องหลัง แล้วเดินอาดๆ เข้าไปยืนตรงหน้าพี่ปีสี่ “ปีหนึ่ง ฟังเรียกแถว แถวตอนเรียงยี่สิบ ทั้งหมดจัดแถว! ปฏิบัติ!”
“ปีหนึ่ง นั่ง! ปีหนึ่ง หมอบ! เอ้า! หมอบลงไปครับ!”
“สงสัยหมอบจะสบายไม่พอ พวกผมกลัวคุณจะโดนยุงกัดด้วย เพราะงั้น ปีหนึ่ง กางมุ้ง!”
มดดำทำได้ดีไม่ใช่เล่น เสียงทุ้มต่ำห้าวแบบที่ไม่ค่อยมีใครได้ยินนัก “แต่ผมว่าถ้าจะให้นอนสบายก็ต้องหนุนหมอนด้วยนะครับ เอ้า! ปีหนึ่ง หนุนหมอนด้วย”
“หนุนหมอนสูงๆ ครับ”
“ไม่เอาแล้วเว้ย เหนื่อย” คราวนี้ใบตองรับบทรุ่นน้องที่ดื้อไม่ยอมทำตามคำสั่ง เขานอนแผ่ลงไปกับพื้น
“005 คุณทำอะไร ผมบอกให้กางมุ้งแล้วหนุนหมอนสูงๆ ไม่ได้ยินรึไงครับ” มดดำเดินเข้าไปยืนตรงหน้ารุ่นพี่ที่นอนแผ่หลาอยู่ เจ้าหล่อนแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างลืมตัว “ถ้าคุณไม่ทำตาม... จะโดนจกปลาไหลนะฮ้า~ ว้าย!” ทว่าก่อนที่จะก้มลงไปจกปลาไหลได้ เธอก็โดนเพื่อนที่เป็นพี่ว้ากด้วยกันจิกผมออกไปเสียก่อน
“อีมดดำ! มึงนี่ ลืมตัวทุกสามนาทีเลยโว้ย”
“พวกมึงจะให้กูทำยังง้ายยย ผู้ชายนอนตรงหน้ากูแบบนี้ กูจะไม่ทน!” มดดำเถียงเสียงแหลมปรี๊ด
ปีสี่ทั้งหลายลุกขึ้นนั่งอย่างปลงๆ เอาเข้าจริงๆ การใส่อารมณ์ การจ้องจับผิด หาข้อผิดพลาดเพื่อสั่งสอนคนอื่น ทำสีหน้าเคร่งเครียด หงุดหงิดเหมือนประจำเดือนขาดอยู่ตลอดเวลามันก็ไม่ใช่นิสัยของพวกเขา ขนาดเตรียมบทเตรียมโพยไว้หนาเป็นรีมแล้วเชียวนะ “อีกสองอาทิตย์จะเปิดเทอมแล้ว จะรอดมั้ยวะเนี่ย”
“ตอนปีสามพวกมึงก็เคยเป็นพี่ว้ากไม่ใช่เหรอวะ ที่พวกมึงไว้หนวดกันน่ะ กูจำได้” น้ำย่อตัวลงนั่ง ให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกันกับเพื่อนตน
ไข่ย้อยตอบพลางส่ายหน้าไปมา “ตอนนั้นพี่ปีสี่แม่งโหดว่ะ โหดซะจนพวกกูยืนเป็นไม้ประดับฉากเลยมึง”
“พวกมึงไม่ได้รับถ่ายทอดวิชามาจากรุ่นพี่มึงบ้างเลยเหรอวะ” ...มิน่า ไอ้พวกนี้เลยไม่มีอะไรถ่ายทอดไปถึงปีสามเลย ดูจากสภาพแล้ว...
“ก็มีบ้างนิดนึง” ตั้งใจเถียงเสียงแผ่ว พร้อมกับจีบปลายนิ้วให้เพื่อนดูว่าที่ว่านิดนึงน่ะ มันนิดขนาดไหน “แต่มันไม่แข็งแรง นี่กูเลยต้องไว้ผมยาว เอาทั้งหนวดทั้งเคราเข้าข่มด้วย”
น้ำพลอยหนักใจไปกับเพื่อนๆ ด้วย “นี่พวกมึงซ้อมกันมากี่วันแล้ววะ”
“สองอาทิตย์แล้วว่ะ “
ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา “สปิริตของพวกมึงจะกลายเป็นโจ๊กให้ปีหนึ่งขำมั้ยวะเนี่ย”
“มึงอย่าพูดสิ พวกกูยิ่งกลัวๆ อยู่”
“เอางี้ พวกมึงก็โทรไปขอให้รุ่นพี่ที่เป็นพี่ว้ากของพวกมึงมาเทรนให้อีกทีสิ”
“พวกกูต้องโดนด่าหูยานแน่ๆ” เสียงโอดครวญดังระงม “วันก่อนเพิ่งคุยกันเอง พี่แม่งก็ถามหลายหนแล้วว่าจะไหวมั้ย แต่พวกกูปากเก่งปฏิเสธไป... แล้วอย่างนี้มึงจะให้พวกกูแบกเอาหน้าที่ไหนไปขอร้องพี่เขาวะ”
“โดนด่าหูยาน กับประชุมเชียร์ล่มไม่เป็นท่า พวกมึงจะเลือกอย่างไหน ไอ้พวกห่านี่ ไหนวะสปิริตพวกมึง ติดๆ ดับๆ ฉิบหาย! ใครเป็นเฮดว้ากปีสี่วะ”
ตั้งใจยกมือขึ้น ตอบเสียงอ่อยแล้วยังอ้อยอิ่งไม่ยอมขยับ “กูเอง แต่ไม่เอานะ กูไม่โทร”
“ไปโทรซะ” น้ำพูดเสียงขรึม
“จะดีเหรอมึง~ นี่เดี๋ยวต้องเตรียมกิจกรรมกับปีสองปีสามอีก นัดน้องๆ ไว้แล้วอะ”
“ก็รีบไปโทรสิ”
“แต่กูว่า~”
น้ำกระชากคอเสื้อเพื่อนรักแล้วดึงเข้าหาตัว “ไอ้เหี้ย! อยากโดนกูจับทุ่มรึไง ไปโทรนัดพี่มึงเดี๋ยวนี้! ปฏิบัติ!”
“ครับ!” ตั้งใจเบิกตาโพลง ลุกขึ้นวิ่งปรู๊ดไปคว้าโทรศัพท์ทันที
พวกปีสามมองตาม พร้อมกับคิดอยู่ในใจ... ที่จริงไม่ต้องไปตามรุ่นพี่ที่จบไปแล้วมาให้ลำบากก็ได้ เอาพี่น้ำนี่แหละ มาฝึกให้ดีกว่า น่ากลัวกว่าใครเพื่อนเลย
“พวกมึงด้วย นั่งทำอะไรกัน ลุกขึ้น!” น้ำขมวดคิ้ว พร้อมตะโกนเสียงดังลั่น “ไปรวบรวมปีสองปีสามมาช่วยเตรียมกิจกรรมได้แล้ว ไป!”
“ครับ!” พี่ว้ากปีสี่ทุกคนลุกขึ้นโดยพร้อมเพรียง ก่อนจะวิ่งแตกฮือออกไป
ชายหนุ่มตะโกนไล่หลัง “รีบกลับมาภายในห้านาทีด้วยโว้ย!”
...งานนี้ เหนือพี่ว้ากปีสี่ ก็คงจะมี ไอ้สัตว์น้ำ ของทุกคนนี่แหละ
TBC~*
ตอนนี้สั้นๆ ให้น้องเมฆพักรบก่อนนะคะ ตอนหน้าจะพามาส่งค่ะ แล้วจะยาวกว่านี้ด้วยยย ไม่โกหก ฮ่าๆๆๆ
ทุกคนรู้จักท่านอนกางมุ้งใช่มั้ยคะ? แต่อธิบายอีกทีดีกว่า คือนอนยกแขนขาขึ้นมานั่นแหละค่ะ หนุนหมอนก็คือยกศีรษะขึ้นค่ะ
สปอยล์~ ตอนหน้าจะแนะนำให้รู้จักกับประธานรุ่นปีหนึ่งวิศวะค่า
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า ขอกำลังใจแรงๆ แล้วจะรีบเอามาลงต่อน้า :mew1:
-
พี่น้ำโหดจนเพื่อนๆ กับน้องๆ ไม่กล้าเสนอเลยนะคะ ว่าพี่นั่นล่ะน่ากลัวสุดๆ แล้ว :pandalaugh:
-
ว้ายพี่น้ำ โหดไม่เข้ากับหน้าตานะคะ
พี่ว๊ากปี3แต่ละคนนี่เอาฮาป๊ะเนี่ย :laugh:
-
โหดกว่าว๊าก
-
พี่ว้ากจะรอดไหมเนี่ย แต่ละคนจะฮาไปไหน
-
พี่น้ำโหดอ่ะ โหดแบบน่าเกรงขามเพื่อนๆกลัวหมดแล้ว
มารอว่าน้องเมฆจะกลัวมั้ย ตอนต่อไปขอยาวๆๆๆๆนะคะ
-
ให้พี่น้ำเป็น Backup นี่ละ Work สุด
-
เหนือกว่าว๊ากปีสามคือพี่น้ำปีสี่ 555555555555555555555555555555555
-
:-[ อร๊างงงงงง พี่น้ามมมมมมมม :katai5:
~~เชิญคุณลงทัณฑ์บัญชา~~~~ กี้ดดดดดดด(สมัยไหนนนนนน)
วันนี้น้องเมฆไม่โผล่ไม่เป็นไร ได้เห็นมุมโหดพี่น้ำนิดๆ >///////< เค้าชอบบบบบบ ฮืออออ
นี่ตอนแรกก็งงกะท่ากางมุ้งนะคะ แต่ก็พอจะนึกออก (เราเก่ง คริ)
พอเจอ หนุนหมอน.....เอะ (นึกภาพ) อ๋ออออ (เรานี่เก่งจีจี คริ)
นี่ถ้าพี่น้ำกางมุ้ง มดดำคงพุ่งสุดตัวอ่ะ นี่มั่นใจ (จะสิงร่างมดดำ ><)
อยากให้พี่น้ำมาเป็นพี่ว้ากจีจี >/////<
ขอบคุณสำหรับตอนนี้นะคะะะะ จะรออ่านตอนหน้าน้าาาาา จุ้บ
-
พี่น้ำโหดมากอ่ะ จะมาเป็นพี่ว้ากหน้าใสป่ะ :z1:
-
ชักสนุกแล้วสิ
พี่ต่างคณะหน้าขาวเด้งแต่โหดสัด :ling1:
กับไอ้น้องผู้มีหลักการและความแค้น
รอค่ะรอ
-
ไม่ต้องโทรไปตามใครแล้ว พี่น้ำนี่โหดสุดแล้ว
-
เชียร์พี่น้ำกดน้องเมฆ อิอิ
อยากเห็นเมะนีออนหน้าสวยกับเคะนักกีฬา555
-
ปล. แต่บางที ถ้าพี่น้ำเป็นเคะต้องน่ารักมากแน่ๆเลยย
เลือกข้างไม่ถูกกก
-
พี่ว้ากแต่ละคน น้องๆจะกลัวกันไหมหนอ พี่น้ำดูเข้าท่าสุดนะเนี่ย ฮ่าาา
-
ตั้งแต่เจอกันมา ดูเหมือนจะยังไม่มีอะไรให้ประทับใจกันเลยเนอะ 555 ก็ดี ยากๆนี่แหละดีแล้ว ฮ่าๆๆๆ
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
เหนือกว่าพี่ว๊ากก็คือพี่น้ำ o13
-
พี่น้ำนี่เหนือกว่าทุกคนจริงๆ ขนาดเฮดว้ากยังศิโรราบให้ o13
-
พี่น้ำโหดขนาดนี้ เมฆจะไหวป่ะเนี่ย
คงได้ตายก่อนแน่เลย 55 :hao7:
-
เพื่อนๆน้องๆถึงกับกระเจิง เมื่อเจอพี่น้ำโหดขึ้นมา น้องเมฆจะไหวไหม สู้ๆนะ ฮ่าๆๆ
-
พี่น้ำตอนมาก็นิ่งๆนะ แต่พอไม่ได้ดั่งใจกลายเป็นพี่ว้ากเลย 55555
-
555 จับพี่น้ำ มาว๊ากดีกว่า
-
มาลุ้นพี่ว๊ากกกก
-
Chapter 4 : ประธานรุ่น
“ปีหนึ่ง ฟังเรียกแถว! เข้าแถวเช็คชื่อ!”
“ทั้งหมด! จัดแถว!”
น้ำหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคยดังแว่วออกมาจากบริเวณที่รุ่นน้องวิศวะปีหนึ่งยืนรวมกันอยู่ แม้ตอนที่ฝึกซ้อมว้ากเขาจะเคยหัวเราะจนท้องแข็งอยู่หลายครั้ง หากในสถานการณ์จริงนั้น เพื่อนๆ ของเขาทำได้ดีมากเลยทีเดียว ท่าทางดูดุดันและเข้มงวดจนน่ากลัว
“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ พวกมึงสมควรได้ออสการ์ปีนี้จริงๆ ว่ะ” เขาพึมพำกับตัวเอง
ชายหนุ่มปรับสีหน้าให้เป็นปกติ วันนี้เขามีคิวถ่ายรูปให้กับคณะวิศวกรรมศาตร์ เมื่อกระชับกล้องพร้อมไว้ในมือแล้วก็เดินเข้าไปในบริเวณที่นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์กำลังประชุมเชียร์กันอยู่ พวกพี่ว้ากชั้นปีสี่ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเพื่อนรักของเขากำลังออกคำสั่งกับรุ่นน้องปีหนึ่งพอดี
“พวกคุณรู้จักกันมาอาทิตย์นึงแล้ว ทุกคนถอดป้ายชื่อเก็บ!” เฮดว้ากออกคำสั่งอีกครั้ง หลังจากที่ปีหนึ่งเข้าแถวเรียงตามรหัสเรียบร้อย
น้ำเดินเข้าไปอย่างเงียบเชียบ ยกกล้องในมือขึ้นแล้วกดถ่ายรูปเป็นระยะ ในใจก็อดทึ่งกับการฝึกซ้อมของปีหนึ่งคณะนี้ไม่ได้ เพียงแค่สัปดาห์เดียวก็มีวินัยราวกับทหาร เคลื่อนไหวพร้อมเพรียงราวกับหุ่นยนต์
“079 ก้าวออกมาข้างหน้า!”
“ผมให้เวลาพวกคุณทำความรู้จักกับเพื่อนในรุ่นของคุณนานแล้ว เพราะงั้นคุณจะต้องตอบได้ว่าเพื่อนคุณชื่ออะไร”
“436 ก้าวออกมาข้างหน้า! 079 เพื่อนของคุณชื่ออะไร!”
กิจกรรมง่ายๆ หากเวลาผ่านเลยไปอย่างเชื่องช้า สามสี่คนแรกๆ ตอบชื่อของเพื่อนในคณะได้อย่างหวุดหวิด หากคนถัดมาตอบผิด จึงต้องไปวิดพื้นตามคำสั่งของรุ่นพี่ เมื่อวิดพื้นเสร็จแล้วเดินกลับเข้ามาในแถว รุ่นพี่จึงถามเขาอีกครั้ง แต่ก็ตอบผิดอีก ผิดซ้ำไปซ้ำมาถึงสามหน ใบหน้าของเด็กหนุ่มซีดเผือด
น้ำขมวดคิ้ว ลดกล้องในมือลง รุ่นน้องที่มีปัญหาคนนั้นดูท่าทางก็ไม่ใช่คนดื้อรั้นอะไร แต่ทำไมจึงไม่พยายามทำความรู้จักกับเพื่อนในคณะกัน เขาเหลือบมองเพื่อนตนที่ทำหน้าที่พี่ว้าก ซึ่งสีหน้ายังเข้มงวดไม่เปลี่ยน
“ขออนุญาตครับ” จู่ๆ ก็มีเสียงของรุ่นน้องปีหนึ่งอีกคนแทรกขึ้น
รุ่นพี่ตอบ “ผมอนุญาต”
เด็กหนุ่มก้าวออกมาจากในแถว “ขออนุญาตตอบแทนเพื่อนครับ”
หือ... เด็กนี่... คนที่เล่นเกมคลึงไข่เมื่อตอนนั้น
ดูเหมือนสถานการณ์จะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น ชายหนุ่มจึงยกกล้องในมือขึ้นเล็ง ซูมเข้าไปที่สีหน้าจริงจังและดวงตาที่ฉายแววแน่วแน่ของรุ่นน้องที่ยืนนิ่งอยู่หน้าแถว ดวงตาแบบนั้น เหมือนกับที่จ้องเขาเมื่อตอนรับน้องรวมไม่มีผิด
“อนุญาต! แต่ถ้าคุณตอบผิด เพื่อนคุณทุกคนจะต้องรับโทษเท่าๆ กัน”
เมฆหันกลับไปมองเพื่อนที่อยู่ทางด้านหลัง ก่อนทุกคนจะตอบโดยพร้อมเพรียงกัน “ครับ!/ค่ะ!”
“014”
“อารัณย์ครับ”
“775”
“วิวัฒน์ครับ”
พี่ว้ากเรียกถามชื่อไปเรื่อยๆ จากห้าคนกลายเป็นสิบคน จากสิบคนกลายเป็นยี่สิบคน ช่างน่าประหลาดเหลือเกินที่รุ่นน้องคนนี้ตอบได้ทั้งหมด เขามีความตั้งใจมากอย่างไม่น่าเชื่อ ทำให้คนที่ยืนมองอยู่รู้สึกลุ้นไปด้วย
น้ำรู้สึกว่านัยน์ตาสีดำขลับนั่นดูมีพลังเปี่ยมล้น เขาไม่เคยพบเจอใครแบบนี้มาก่อน ปลายนิ้วกดรัวชัตเตอร์ไปเองโดยอัตโนมัติ
รุ่นพี่ไล่ถามชื่อต่อไปจนถึงสามสิบกว่าคน เป็นการแนะนำตัวให้คนอื่นๆ จำได้อีกทาง จากนั้นจึงปล่อยให้รุ่นน้องกลับเข้าไปในแถว แล้วออกคำสั่งใหม่
“อย่าให้มีครั้งต่อไป พวกคุณต้องให้ความสำคัญกับเพื่อนทุกคน” เมื่อสั่งสอนแล้ว ก็ให้รุ่นน้องลุกขึ้นพูดชื่อตัวเองทีละคน โดยให้ทุกคนที่เหลือพูดตาม เสร็จแล้วจึงสั่งให้พักได้
กลุ่มพี่ว้ากชั้นปีสี่เคลื่อนย้ายไปประชุมกันอยู่ตรงม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ไม่ไกลจากสถานที่ประชุมเชียร์นัก
น้ำเดินไปนั่งลงกับกลุ่มเพื่อนของตนอย่างเงียบๆ เขาไม่ได้พูดอะไร ก้มหน้าก้มตาเช็กเลนส์กล้องกับดูรูปที่ถ่ายมาได้ แล้วหยิบขาตั้งกล้องออกมากาง
“ไอ้เด็กนั่นแม่งเก่งว่ะ กูว่ามันได้เป็นประธานรุ่นแน่ แต่ต่อไปคงจะเป็นตัวปัญหา ต้องหาวิธีรับมือกับมันก่อน”
พอได้ยินเพื่อนๆ พูดถึงเด็กหนุ่มคนที่ว่า น้ำก็เงยหน้าขึ้นพรวด “หือ?”
“ที่มันเล่นคลึงไข่กับมึงตอนรับน้องรวมไง มึงเห็นมันตอนประชุมเชียร์ใช่ป่ะ” ไข่ย้อยอธิบายให้เพื่อนรักต่างคณะฟัง
“อือ” น้ำตอบเสียงเรียบ “แล้วมันจะเป็นปัญหายังไงวะ”
“ปัญหาเหมือนตอนรับน้องรวมนั่นแหละไอ้น้ำ ถ้ามันเอาแต่เสนอตัวเข้าช่วยเพื่อน เพื่อนมันก็จะได้ใจ ไม่พยายามอะไรเลยน่ะสิ”
“แล้วมันต่างกับพวกมึงตอนปีหนึ่งยังไงวะ”
“เพราะมันคล้ายกับพวกกูนี่แหละ ยิ่งน่าห่วงเลย”
น้ำขมวดคิ้ว “เอ้า! ถ้างั้นแล้วทำไมเมื่อกี้มึงไม่จัดการลงโทษไปวะ”
ไข่ย้อยหัวเราะแหะแหะ “ก็พวกกูยังไม่ได้เตรียมรับมือมันไว้ว่ะ แม่งเสือกตอบได้หมด จะลงโทษมันก็ดูไร้เหตุผลเกิน เด๋วไอ้พวกพี่ว้ากปีสามมันจะค่อนแคะว่าแกล้งน้อง เอาไว้รอบหน้าดีกว่า” ขณะที่พูดไป เขาก็โน้มใบหน้าลงไปดูรูปถ่ายบนจอกล้องในมือของน้ำ
“โอ้โห สวยว่ะ ไอ้น้ำแม่งฝีมือจริงๆ รูปนี้กูหล่อฉิบหาย มึงส่งไฟล์ให้กูด้วย”
“อือ แต่กูต้องเอาไปปรับแสงกับสีอีกหน่อยก่อน มึงรอก่อนละกัน”
ตั้งใจขยับเข้ามาสมทบ “ไอ้น้ำพวกกูจะกลับแล้วว่ะ จะไปซ้อมว้ากไว้พรุ่งนี้หน่อย แต่มึงยังไม่กลับใช่มั้ย”
ชายหนุ่มพยักหน้า “อือ กูต้องอยู่ถ่ายรูปจนจบว่ะ พวกมึงไปเถอะ”
“โอเค เดี๋ยวพวกปีสามจะเข้าไปคุมแล้วเริ่มซ้อมเชียร์ละ มึงเข้าไปก่อนสิ จะได้ถ่ายรูปตอนตั้งแถวไง”
“เออ ดีเหมือนกัน” น้ำตอบรับ ก่อนจะยกขาตั้งกล้องเดินกลับเข้าไปในลานกว้างที่ใช้ในการประชุมเชียร์อีกครั้ง
ชายหนุ่มเดินหามุมเหมาะๆ ที่คิดว่าน่าจะได้รูปที่แสงกำลังสวย ในยามที่มีแบ็คกราวน์เป็นดวงอาทิตย์คล้อยลงต่ำจรดขุนเขาเบื้องหลังเช่นนี้ เมื่อได้มุมที่พอใจก็จัดวางตั้งขากล้องแล้วหมุนกล้องหามุมถ่ายภาพ เขาเงยหน้าขึ้นลงตรวจเช็กเสาไฟกับทิศทางของแสงที่อาจจะตกกระทบหรือรบกวนภาพถ่าย โดยที่ไม่ได้สนใจสายตาของรุ่นน้องปีหนึ่งที่ลอบมองมาทางตน ไม่มีใครกล้าเข้ามารุมล้อมหรือรบกวนการทำงานของเขา เนื่องจากมีพี่ว้ากและพี่สตาฟฟ์เชียร์ยืนคุมอยู่หลายคน
หากเพราะได้ยินเสียงของใครบางคน น้ำจึงเงยหน้าขึ้น
รุ่นน้องคนนั้น...
“กูขอโทษ กูจำได้แต่ในภาคจริงๆ” รุ่นน้องปีหนึ่งคนที่ไม่สามารถบอกชื่อเพื่อนๆ ในชั้นปีได้ยกมือไหว้ปลกๆ พลางก้มศีรษะให้กับเพื่อนที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้น และแน่นอนว่าหนึ่งในนั้น ก็มีเด็กหนุ่มที่เคยเล่นคลึงไข่กับน้ำด้วย
“มึงเป็นหวัดเพิ่งหายดี ก่อนหน้าก็มาเข้าประชุมเชียร์เพื่อให้พวกเราอยู่ครบทุกคนจะได้ไม่ถูกทำโทษ กูเข้าใจ มึงเองก็เสียสละเพื่อพวกเราเหมือนกัน”
“ขอบใจโว้ยไอ้เมฆ”
เด็กหนุ่มหัวเราะ “ยังดีนะที่มึงจำชื่อกูได้”
...อ้อ... ชื่อเมฆ
ริมฝีปากบางกระตุกยิ้ม... อือ... เขาก็คิดว่าไอ้หมอนี่ต้องได้เป็นประธานรุ่นแน่ๆ ได้ยินว่าจะต้องส่งชื่อเร็วๆ นี้แล้วด้วยนี่นะ
...ก็ดูเป็นคนที่น่าสนใจดี
น้ำหมุนกล้องไปทางที่เด็กหนุ่มยืนอยู่ แล้วเริ่มกดรัวชัตเตอร์อีกครั้ง
ไม่นานหลังจากนั้น กลุ่มพี่ว้ากปีสามและพี่สตาฟฟ์เชียร์ก็กลับเข้ามาในพื้นที่ พวกรุ่นน้องวิ่งหาที่เตรียมจัดแถวกันเป็นพัลวัน ใช้เวลาเพียงแค่แป๊บเดียวทุกคนก็เข้าประจำที่ของตนเรียบร้อย
น้ำอมยิ้ม เมื่อนึกเปรียบเทียบกับรุ่นน้องปีหนึ่งในคณะตนที่เขาไปถ่ายรูปมาเมื่อวาน พอได้ยินเสียงเรียกให้จัดแถว ก็วิ่งวนชนกันราวกับมดเมายาอี... แต่ถึงจะมึนไปสักหน่อย ก็จัดแถวได้สำเร็จในที่สุดล่ะนะ
...น่าจะยืมพี่ว้ากคณะนี้ไปเทรนพี่ว้ากคณะเขาสักหน่อยจริงๆ
ชายหนุ่มเปลี่ยนมุมถ่ายรูปไปเรื่อยๆ ต่อจากซ้อมเชียร์แล้วยังมีการสันทนาการเล็กน้อยปิดท้ายอีก ที่เขาเลือกมาถ่ายรูปในวันนี้ก็เพราะอย่างนี้นี่ล่ะ ได้ภาพครบทุกอารมณ์ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาอีกหลายๆ รอบ
แต่พอยืนนานๆ เข้าก็ชักเมื่อย ระหว่างที่รุ่นน้องปีหนึ่งซ้อมเชียร์ เขาจึงเดินไปนั่งลงบนม้านั่งแทน
อยู่องค์การนักศึกษาแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ได้เห็นการซ้อมเชียร์ของทุกคณะ ถ้าเขาเข้าร่วมเป็นพี่ว้ากที่คณะตัวเองละก็ คงไม่มีโอกาสดีๆ แบบนี้
น้ำลุกขึ้นหามุมถ่ายภาพอีกครั้งเมื่อการสันทนาการเริ่มขึ้น บางครั้งก็อดหัวเราะไปกับมุกตลกที่พี่สันฯ ส่งต่อกันไปด้วยไม่ได้ บรรยากาศช่างแตกต่างกับการซ้อมเชียร์แบบฟ้ากับเหวเลยเชียว
เมื่อการสันทนาการเสร็จสิ้นลง กลุ่มพี่ว้ากปีสามก็เข้ามาปิดท้ายอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยให้รุ่นน้องกลับหอพักได้ ทว่าวันนี้ทุกคนยังคงอยู่กับที่จนรุ่นพี่ถอยออกไป เหลือแต่พี่สวัสดิการปีสองที่ทำหน้าที่คอยดูแล ปีหนึ่งกลุ่มหนึ่งยืนขึ้น แน่นอนว่าในกลุ่มนั้นมีกลุ่มของเมฆกับเพื่อนในคณะจากแต่ละภาควิชาอีกหลายคน ดูเหมือนจะเป็นกลุ่มหัวโจกของปีหนึ่งจากแต่ละภาค เพราะคนอื่นๆ ในคณะดูเชื่อฟังกันดี พวกเขาเริ่มต้นประชุมกันเรื่องสมุดลายเซ็นพร้อมกับเลือกตั้งประธานรุ่นไปด้วยอย่างรวดเร็ว ซึ่งทั้งสองอย่างมีกำหนดส่งในการประชุมเชียร์วันพรุ่งนี้
“สมุดลายเซ็นตามที่พวกเราตกลงกันไว้ต้องเสร็จวันนี้ อย่าลืมว่ากำหนดการขอลายเซ็นเริ่มอาทิตย์หน้าเป็นต้นไป จะต้องได้ลายเซ็นของพี่ปีสองกับปีสามเจ็ดร้อยชื่อ พี่ปีสี่สามร้อย และจะต้องได้ลายเซ็นของพี่ปีสี่ในภาคครบทุกคน พวกเรามีเวลาสองเดือนก่อนจะถึงวันรับเกียร์”
...วันรับเกียร์งั้นหรือ ฟังดูน่าสนใจดีนะ วิศวะมีประเพณีเฉพาะของคณะ เขาเคยได้ยินจากพวกเพื่อนๆ เหมือนกัน จำได้ว่าตอนปีหนึ่งไอ้พวกนั้นก็คลานกลับหอทุกวัน ตั้งแต่เปิดเทอมยันรับเกียร์นี่แหละ
“พวกเราถ่ายเอกสารตารางรายชื่อมาแล้ว เหลือตัดกระดาษกับตัดปกแล้วเย็บเล่ม ระหว่างที่ลงมือทำก็ขอให้ทุกคนส่งชื่อโหวตประธานรุ่นด้วย”
...อืม... ดูท่าคืนนี้จะอีกยาวไกล แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ ถ่ายรูปกิจกรรมของปีหนึ่งไว้ด้วยเลยดีกว่า
ชายหนุ่มซึ่งในตอนแรกเตรียมจะเก็บกล้อง เปิดฝาเลนส์ออกมาอีกครั้ง หากพอเขาจะยกกล้องในมือขึ้นถ่าย ก็เห็นว่าตัวแทนปีหนึ่งคนหนึ่งที่ยืนอยู่หันมองมาทางตนแล้วเบิกตาโพลง
น้ำขมวดคิ้ว ลดกล้องในมือลงแล้วถาม “มีอะไรรึเปล่า”
“อะ... เอ่อ เปล่าครับพี่... พอเห็นพี่ถือกล้องมาทางนี้ ผมเลยเขินๆ นิดหน่อย” ตำลึงยกมือขึ้นลูบท้ายทอย คือว่าเขาว่ามันแปลกๆ ตรงที่ ปกติคนที่ถูกถ่ายรูปน่าจะเป็นคนหล่อๆ อย่างรุ่นพี่มากกว่าที่จะเป็นเขา
“ขออนุญาตครับ” แหนมหันมาสะกิดเพื่อน “ไอ้ตำลึง ไปช่วยกันยกที่ถ่ายเอกสารไว้ก่อน”
ตำลึงยกมือไหว้ชายหนุ่ม “ขออนุญาตครับ” แล้ววิ่งตามหลังเพื่อนออกไป ปล่อยให้น้ำยืนงงๆ ว่าขออนุญาตเขาทำไมวะ เขาไม่ใช่พี่ว้ากสักหน่อย
พอสองหนุ่มวิ่งออกไป ก็เหลืออีกคนที่หันมาสบสายตากันพอดี เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น ทำสีหน้าบอกไม่ถูก คงเพราะไม่คิดว่าจะประจันหน้ากับเขาเข้าจังๆ แบบนี้
น้ำยิ้มมุมปาก รู้สึกขันกับท่าทางอีกฝ่าย เมื่อกี้อยู่ต่อหน้าเพื่อนๆ ยังทำเก่ง พูดจาฉะฉานอยู่เลย “จะไม่ทักทายผมหน่อยรึไง”
เมฆขมวดคิ้ว พลางยกมือไหว้อย่างไม่เต็มใจนัก “สวัสดีครับ”
“จำผมได้รึเปล่า”
“ใครจะลืมลงล่ะครับ” เด็กหนุ่มตอบทันควัน
“งั้นก็ดี”
...ดีตรงไหนวะ เมฆนึกในใจ เขายังแค้นทั้งเรื่องรถสาดโคลนจนชวดยำวุ้นเส้นกับหมูทอดและเรื่องไข่แตกเมื่อตอนรับน้องรวมไม่หาย รู้สึกไม่ถูกชะตากับรุ่นพี่คนนี้อย่างแรง
“เออ จริงสิ” เด็กหนุ่มล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ดึงกระเป๋าที่มัดหนังยางไว้ออกมาแล้วแกะออก ภายในนั้นมีธนบัตรใบละห้าร้อยอยู่หนึ่งใบ เขาหยิบออกมาส่งคืนให้อีกฝ่าย “เงินพี่ที่ให้มาวันก่อนน่ะ เอาคืนไป”
นัยน์ตารูปเมล็ดอัลมอนด์เคลื่อนลงมองธนบัตร หากไม่ยอมรับคืน “คืนทำไม เป็นค่าที่ทำเสื้อผ้าคุณเลอะกับอาหารนั่นแล้วไงล่ะ”
“ผมไม่อยากได้เงินของพี่หรอก” เมฆยัดธนบัตรใส่มือชายหนุ่ม “ทีหลังขับรถให้มันดีๆ ระวังหน่อย อยู่ตั้งปีสี่แล้วนะพี่ ทำตัวให้เป็นตัวอย่างรุ่นน้องซะบ้าง”
“คืนนั้นเพื่อนที่คณะผมหกล้มคางแตก ต้องรีบไปโรงพยาบาล ขอโทษด้วยละกัน”
พอได้ยินแบบนั้น เด็กหนุ่มก็ไปต่อไม่ถูก จะด่าต่อก็ใช่ที่ รู้สึกหน้าแตกเบาๆ อย่างไรก็ไม่รู้ “....” ...แต่ไม่ใช่สิ ถึงจะเคลียร์เรื่องนี้แล้ว แต่ยังมีเรื่องคลึงไข่อยู่นะเว้ย
น้ำเห็นว่ารุ่นน้องไม่ได้ต่อปากต่อคำอะไรอีก เขาจึงจะเดินไปหามุมสวยๆ ถ่ายรูปต่อ หากพอก้าวออกไปสองสามก้าว...
เมฆพึมพำอย่างตั้งใจให้คนตรงหน้าได้ยิน “แล้วมาถ่ายรูปคณะอื่นทำไม คณะตัวเองมีทำไมไม่ถ่าย ไม่รู้จักหน้าที่ตัวเอง”
ชายหนุ่มหันขวับ “คุณพูดกับผมเหรอ”
“เปล่านี่พี่ ผมก็พูดไปเรื่อยๆ ไม่ได้เจาะจง ใครคิดว่าใช่ตัวเองจะรับไปก็ได้” เมฆตอบ นัยน์ตาที่จับจ้องรุ่นพี่ต่างคณะฉายแววขุ่นมัว
น่าแปลกใจที่น้ำไม่นึกโกรธ แต่จะว่าไปก็ไม่เคยมีใครกล้าพูดจาแบบนี้กับเขามาก่อน และตอนนี้เขาก็กำลังเหงาปาก เพราะพวกเพื่อนสนิทแยกกลับไปก่อนแล้ว เล่นกับเจ้าเด็กนี่แก้เบื่อสักหน่อยก็คงดี “งั้นคุณคงไม่ได้พูดกับผม เพราะนี่เป็นหน้าที่ของสมาชิกองค์การนักศึกษา ผมถึงได้มาถ่ายรูปที่คณะวิศวะนี่ ส่วนคณะของผม มีสมาชิกสโมฯ รับผิดชอบแล้ว ทุกคนรู้จักหน้าที่ของตัวเองดี” ชายหนุ่มหยิบป้ายชื่อบอกตำแหน่งที่ห้อยคอไว้ขึ้นให้อีกฝ่ายดู ตามมาด้วยรอยยิ้มเย็นที่จุดขึ้นตรงมุมปาก “...หวังว่าคุณก็คงจะรู้จักหน้าที่ของตัวเองดีเช่นกัน”
เมฆตอบกลับไปเสียงขรึม “ของมันแน่อยู่แล้ว” เขาไม่อยากเสวนากับรุ่นพี่ต่างคณะคนนี้อีกต่อไปแล้ว จึงกล่าวตัดบทขอตัว “ผมขอตัวไปทำหน้าที่ของผมก่อน” แล้วเด็กหนุ่มก็ก้าวฉับๆ จากไปทันที
น้ำไม่ได้ว่าอะไร เพียงแค่นึกขำที่อีกฝ่ายดูจะไม่ชอบขี้หน้าเขาเอามากๆ ถึงขนาดกล้าต่อปากต่อคำกับรุ่นพี่ปีสี่ ที่อยู่กลุ่มเดียวกันกับกลุ่มพี่ว้ากของตัวเอง
ชายหนุ่มเดินถ่ายรูปต่อไปเรื่อยๆ ใจนึกชมว่ารุ่นน้องปีหนึ่งคณะนี้นี่ช่างขยันขันแข็งดีจริง มีการจัดแบ่งกลุ่มกันไว้เรียบร้อย กลุ่มหนึ่งตัดกระดาษเอกสารที่ตีเป็นตารางรายชื่อไว้สำหรับขอลายเซ็น อีกกลุ่มตัดกระดาษแข็งสีแดงไว้ทำปกสมุด จากนั้นก็ส่งต่อให้ไปให้กลุ่มสุดท้ายเจาะรูแล้วเย็บเล่ม ทำงานกันอย่างกับเครื่องจักรในโรงงาน คงเพราะมีการวางแผนมาเป็นอย่างดีด้วย ใช้เวลาไม่นานก็ได้สมุดมาแล้วกองโต
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายภาพไว้สองสามภาพ แล้วจัดการส่งไปให้กลุ่มเพื่อนสนิทของตน
“รุ่นน้องพวกมึงเจ๋งฉิบหายเลยว่ะ”
ในขณะเดียวกัน กลุ่มตัวแทนคณะก็จัดการนับคะแนนโหวตจากกระดาษที่เพื่อนในคณะนำมาใส่ในกล่องไว้ไปด้วย พร้อมพูดคุยกันไปพลาง
“เมฆ มึงจำชื่อทุกคนในคณะได้หมดเลยเหรอวะ”
เจ้าของชื่อเรียกส่ายหน้าไปมา “จะบ้าเรอะ ไม่หมดหรอก แต่ก็เกือบๆ มันไม่ได้ยากตรงไหนนี่วะ”
“เหี้ย! ยากมากเลยแหละ”
“กูว่าท่องตารางธาตุกับพันธะเคมียังยากกว่าอีก” แล้วยังตอบกลับไปเสียงเรียบ
“ทั้งคณะนี่แปดร้อยกว่าคนเลยนะมึง”
แหนมหันไปตอบแทนเพื่อนรัก “ไอ้เมฆมันความจำดี สมัยอยู่โรงเรียน มันจำชื่อได้ทั้งชั้นม.ปลายเลยนะมึง”
“มึงนี่น่ากลัวจริง” เพื่อนร่วมรุ่นเบิกตาโพลง “อย่างนี้ไม่เรียกความจำดีธรรมดาแล้วแหละ”
“คะแนนแอดมิชชั่นของมันสูงสุดในคณะนะเว้ย” ตำลึงพูดเสริม
“โอ้โห! ไอ้เหี้ย!” กลุ่มนักศึกษาที่กำลังนับคะแนนโหวตกันอยู่หันขวับไปมองเมฆเป็นตาเดียว
ในเวลาเดียวกันนั่นเอง กลุ่มเพื่อนของน้ำก็ส่งข้อความกลับมาหา บอกว่าให้เขาไปแอบดูผลการเลือกตั้งประธานรุ่นให้หน่อย พวกเขาอยากรู้ว่าหวยจะออกที่คนที่คาดการณ์กันไว้หรือเปล่า
น้ำย่นคิ้วเข้าหากัน แล้วกดส่งข้อความกลับไป “ยังนับคะแนนกันอยู่ พวกมึงรอก่อนสิวะ” หากอีกฝั่งตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
“เอาผลตอนนี้ก็ได้ ใครนำ”
ชายหนุ่มก้าวเข้าไปใกล้ๆ แล้วแอบมองผลการโหวตที่รุ่นน้องจดไว้
นภนต์? คะแนนนำลิ่วเลย คนนี้คงได้เป็นประธานรุ่นแน่แล้ว
จากนั้นจึงส่งข้อความกลับไป “นภนต์ คนนี้คะแนนนำไปหลายร้อยแล้ว”
“กูว่าแล้ว!” กลุ่มเพื่อนของน้ำตอบกลับมาแค่นั้น แต่ก็เดาได้ไม่ยากแล้วล่ะ ว่านภนต์คนที่ว่านั่นคือใคร
แล้วก็เป็นจริงอย่างที่คิด ไม่นานตัวแทนภาคก็ได้ผลสรุป แม้ไม่ได้นับคะแนนทั้งหมด หากเพราะคะแนนโหวตให้กับ นภนต์ มีมากกว่าครึ่งหนึ่งของจำนวนนักศึกษาแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องเสียเวลานับคะแนนต่อ
เสียงประกาศตำแหน่งต่างๆ ในชั้นปีดังก้อง แต่ดูเหมือนทุกคนจะไม่แปลกใจกันสักเท่าไหร่... ก็นะ... เขาเองก็คิดว่าไม่ได้คาดเดายากอะไร
น้ำยกข้อมือขึ้นดูเวลา เขาเห็นว่าได้รูปมามากพอแล้ว ถ้างั้นวันนี้ก็คงจะพอแค่นี้ล่ะ ชายหนุ่มเดินไปเก็บเสาตั้งกล้อง จัดเก็บกล้องลงในกระเป๋ากล้องให้เรียบร้อย หากพอจะกลับ เขาเหลือบไปเห็นว่ามีเด็กสาวชั้นปีหนึ่งหอบกองสมุดลายเซ็นกองใหญ่เดินผ่านมาทางตนพอดี จึงลุกขึ้นถาม “จะยกไปไหนครับ ผมช่วย”
เด็กสาวสะดุ้ง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำในทันที เธอยิ้มกว้าง แสดงท่าทางดีใจประหนึ่งว่าถูกหวย “จะเอาไปเก็บที่หอน่ะค่ะ”
ทว่าจู่ๆ ก็มีใครบางคนยื่นมือเข้ามารับกองสมุดต่อจากเธอไปเสียก่อน “เดี๋ยวผมยกเอง” พร้อมกับหันไปจ้องชายหนุ่มด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนัก “นี่เป็นหน้าที่ของผม ไม่ใช่คนนอกคณะอย่างพี่ ถ้าจะกลับแล้วก็รีบไปเถอะครับ” จากนั้นจึงสาวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษค่ะ” เด็กสาวหันรีหันขวาง ไม่นึกว่าประธานรุ่นหมาดๆ แสนเพอร์เฝ็กต์คนนี้จะกล้าพูดจาแบบนี้กับรุ่นพี่ปีสี่ด้วยซ้ำ แต่ที่สำคัญดันมาขัดลาภของเธอไปเสียได้ “เอ่อ...” หากพอหันไปพบกับรอยยิ้มแบบแปลกๆ ของรุ่นพี่คนดัง ที่แฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์ชอบกล กลับทำให้เธอต้องแปลกใจยิ่งกว่า
“งั้นผมกลับล่ะ” น้ำยิ้มบาง แล้วเดินจากไปโดยที่ยังคงรอยยิ้มไว้บนใบหน้าเช่นนั้น ระหว่างทางก็นึกถึงกลุ่มเพื่อนพ้องที่เป็นพี่ว้ากของตนไปด้วย
...พวกมึงแย่แน่ เตรียมรับมือกับประธานรุ่นคนใหม่ไว้ให้ดีๆ เลย
TBC~*
สุขสันต์วันเปิดเทอมสำหรับน้องๆ ที่ยังเรียนอยู่นะคะ ได้ยินว่าหลายคนเปิดเรียนวันนี้ใช่ม้อย ถ้าไปรับน้องกัน ก็อย่าลืมมองหาพี่น้ำกับน้องเมฆมาฝากฮัสกี้ด้วยน้า
กิจกรรมของปีหนึ่งในตอนนี้ ฮัสกี้ฟังเพื่อนเล่ามา ประกอบกับนำมโนของตัวเองใส่เข้าไปรัวๆ #มหาลัยนี้อิฉันบริหารเองข่ะ 5555555
ตอนนี้อาจจะยังไม่มีอะไรระหว่างตัวละครหลักทั้งสองมากนักนะคะ แต่ตอนหน้ามีแน่ๆ อดใจรออีกนิดดดด ฮัสกี้สโลว์ไลฟ์ค่ะ กร๊าก
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่แวะมาอ่านนะค้า :mew1:
-
น้องเมฆแค้นฝังหุ่นพี่น้ำน่าดูเลยนะคะเนี่ย~ :hao7: แถมทางพี่น้ำเองก็ดูจะชอบใจที่ทุกอย่างกลับกลายมาเป็นอย่างนี้เสียด้วยสิ~~ >< สนุกพี่เขาล่ะ..
-
วัวขอขายข้าวแกงโรงอาหารวิดวะนะฮัสกี้ :z2:
รอดูน้องเมฆกะพี่นิเทศน์ปีแก่
-
แผลงฤทธิ์
-
น้อง ผญ. ถ่ายภาพที่พี่น้ำยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งให้ดูหน่อยยย
ฮูววว ชอบอ่ะนายเอกของเราไม่ธรรมดา คุณค่าที่คู่ควรจริงๆ
2 คนนี้ ต่างคนต่างไม่ธรรมดาทั้งนั้น
-
กรี๊ด น้องเมฆได้เป็นประธานรุ่นแล้ว มาดเข้ม เสียงดุเชียวๆๆๆ
พี่น้ำ ก้อ แนวซึนฯ เปล่าครับเนี่ย....น้องเขาว่าไร ก้อไม่สะทกสะท้าน ถ่ายรูปเพลิดเพลินอีกตะหาก
:-[ รออ่าน นิยายรัก husky ..รักใสๆ พี่น้ำขาโหด ต่อ นะ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
บางทีก็รู้สึกหมั่นไส้พี่น้ำยังไงไม่รู้
เรื่องขับรถเหยียบโคลนน่ะไม่เท่าไหร่
แต่ที่ไปตบไข่เมฆน่ะดูเกินไปหน่อย
-
อ่านตอนนี้แล้ว อยากให้พี่โหดเป็นรับอ่ะ
แบบโหดๆแบบนี้.ถ้าเป็นรับยอมอ่อนให้เมฆคนเดียวคงน่ารักน่าดู 555
-
กว่าจะดีกันคงอีกนาน :hao3:
-
อยากอ่านต่อแล้ววววว อยากรู้ว่าใครจะรับหรือใครจะรุก หรือจะสลับกันรับสลับกันรุก
-
น้องเมฆแค้นอะไรพี่น้ำนักหนาเนี้ย 5555555555555555
-
ห่วงแทนพี่ว้ากแล้วไม่ห่วงตัวเองนะ น้องเมฆเขม่นพี่น้ำจะแย่ล่ะ
-
เหมือนเด็กน้อย กับผู้ใหญ่ เราว่าถ้าด้านคารมกับความคิดที่ซับซ้อนพี่น้ำชนะขาด
ต้องมาดูกันว่า น้องเมฆจะเอาชนะพี่น้ำได้ยังไง
-
น้องเมฆเอ้ยยยยยยย
-
:mew1:
-
กรี๊ดดดดดด จะมารอๆๆ พัฒนาการขั้นต่อไปของพี่น้ำกับน้องเมฆ
แล้วใครรุกใครรับล่ะนี่ แต่อยากให้ น้ำรุกนะ เอาแบบมาเหนือเมฆเลยเหอะ อยากเห็นเมฆแบบโดนรุกไรงี้ แล้วอีกอย่างชอบแบบรุ่นพี่รุกไรงี้อ่ะ ถ้าปีหนึ่งไปรุกพี่ปีสี่นี่มันขัดๆไงไม่รู้ แต่โดยรวมสนุก ชอบ รอต่อไป
-
น้องเมฆแค้นฝังหุ่นพี่น้ำจริงๆ :katai2-1:
-
เห้ยสนุกกกกกกกก
มาต่อเร็วๆนะค้า
ชอบบบบบบ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
น้องเมฆโคตรเทพเลยอ่ะ
เราก็เคยโดนให้เก็บป้ายแล้วเรียกชื่อเหมือนกัน แบบว่าตอนนั้นบอกตรงจำชื่อใครไม่ได้นอกจากเพื่อนในเซทเท่านั้น
แต่เมฆกลับจำได้ 800 กว่าคนได้สุดยอดค่ะ o13
-
น้องเมฆแมนมากกกกก แต่นิสัยแบบนี้จริงๆก็ดีนะ แต่เสี่ยงต่อการโดนหมันไส้มาก ทั้งจากเพื่อนและจากรุ่นพี่
ดูเมฆจะแค้นฝังหุ่นพี่น้ำ แบบไม่ถูกชะตาไรงี้ พี่น้ำก็ทำเป็นเข้ม เถียงกันไปเดี๋ยวก็รักกัลบล
-
กร้ากกกกก ชอบมุก มดเมายาอีมากกกกกกค่ะ 555555 :laugh: นึกภาพตามยิ่งฮา พี่น้ำก็ช่างเปรียบ กร้ากกกก
ดีอ่ะ น้องเมฆเป็นที่รักของเพื่อนๆแบบนี้ >< แต่ว่าน้องเมฆก็ช่างตั้งแง่กับพี่น้ำนะ ระวังพี่น้ำเอาคืนเหอะ =..=
ถ้านี่เป็นน้องผู้หญิงคนนั้น ก็จะเคืองน้องเมฆมากกกกกกกกเข่นเดียวกันนนน =*= ขอ(?)หน่อยก็ไม่ได้ ชิ :z3:
แอบสงสารพี่น้ำ อธิบายแล้วนะว่ารีบเพราะอะไร แต่ยังสติลโดนเขม่น โอ๋ๆ มานี่มา --> ลำเอียงซัดๆ กร้ากกกกกก
คณะของเมฆดูรักกันดีอ่ะ ชอบบบบบค่ะ
อ่านรับน้องอันนี้แล้วดูน่าไปงานรับน้องอ่ะ (เหล่มองข่าวรุ่นพี่รับน้องโหด..............)
ว่แต่เมื่อไหร่น้องเมฆจะขาวคะ กร้ากกกกกก มาเรียนมหาลัยน่าจะเริ่มชุบตัวได้แล้วนะ กร้ากกกกก
ไม่เหมือนตอนเรียนม.ปลาย ต้องต่อแถวหน้าเสาธงเคารพธงชาติกลางแดด 555555
รออ่านตอนต่อไปนะคะะะะ จุ้ฟฟฟฟฟฟ ^3^
ขอบคุณสำหรับตอนนี้ค่าาาา ^0^
-
สถานะบนเตียงมันเป็นเรื่องของคนสองคน แต่อยากรู้ใครจะจีบใครก่อน :z1:
แต่เชียร์ให้เด็กกินคนแก่
-
เค้ามาเจิม อ่านทีเดียวสี่ตอนเลย สนุกมาก
มาต่อไว ๆ นะ
#ทีมพี่น้ำ
-
น้องเมฆจะมีโอกาสตบไข่พี่น้ำคืนบ้างไหมคะ :katai2-1:
-
o13
ชอบค่า
รอตอนต่อไป
อ่านแล้วนึกถึงสมัยเรียนเลย
:L1:
-
พี่น้ำต้องสายเซอร์นะ ไม่ยอม เซอร์คมเข้ม
ผช.ถ่านรูปเเนวนี้มันฟิน
-
น้องเมฆอย่าอคติกับพี่น้ำเค้ามากสิลูก
-
น่าสนจายยยยย
-
Chapter 5 : ประชุมเชียร์
เที่ยงวัน ในโรงอาหารของคณะวิศวกรรมศาสตร์
ประธานรุ่นหมาดๆ นั่งคิ้วขมวดพลางเขี่ยข้าวในจาน ตั้งแต่เขาเข้ารับหน้าที่ประธานรุ่นมานี่ การเข้าประชุมเชียร์ก็หนักหนาสาหัสมากขึ้นทุกวินาที เป็นเพราะอะไรกัน...
อย่างเมื่อวันก่อน
“651 ลุกขึ้น! คุณอยู่ภาคอะไร” พี่ว้ากปีสามตะโกนก้อง
“เครื่องกลครับ”
“ภาคคุณมีกี่คน”
“187 คนครับ”
“แล้วนี่ มากันกี่คน”
ปีหนึ่งผู้น่าสงสารอ้ำอึ้ง ก็ในเมื่อไม่ได้นับมาก่อน เขาจะรู้ได้อย่างไรว่ามาเข้าประชุมเชียร์กันกี่คน เด็กหนุ่มหันมองไปทางเพื่อนๆ ที่เข้าแถวเรียงหน้ากระดานกันอยู่ นั่งเรียงตามรหัสกันแบบนี้ เขาจะนับตามหนังหน้าเอายังไม่ได้เลย
พี่ว้ากปีสามอีกคนก้าวเข้าไปยืนตรงหน้ารุ่นน้อง พลางพูดเสียงดัง “ทำไมไม่ตอบเพื่อนผม ให้เกียรติเพื่อนผมด้วยครับ”
“ครับ ผม... ไม่ทราบ... ครับ”
“ทำไมถึงไม่ทราบครับ แปลว่าพวกคุณไม่ได้ตระเตรียมความพร้อมที่จะมาเข้าประชุมเชียร์เลยใช่มั้ย! ไม่มีความรักคณะกันเลยใช่มั้ยครับ!”
เมฆยกมือขึ้น “ขออนุญาตช่วยเพื่อนครับ”
“ผมไม่อนุญาต!” พี่ปีสามตอบ โดยไม่หันมองไปทางคนที่ยกมือขึ้นแม้แต่น้อย ก่อนที่พี่ว้ากปีสี่ซึ่งยืนกอดอกอยู่ทางด้านหลังจะเข้ามาสมทบ
“ไม่ทราบแล้วคุณจะทำยังไงครับ!” ตั้งใจในบทเฮดว้ากปีสี่มาดโหดถามเสียงดังก้อง
“ขอ... ขออนุญาตนับครับ” ปีหนึ่งผู้เคราะห์ร้ายตอบเสียงสั่น
“ผมอนุญาต! ปีหนึ่งเครื่องกล ยกมือขึ้นให้เพื่อนนับ ปฏิบัติ!”
เด็กหนุ่มหันกลับไปนับอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นวันโชคร้ายของเขา เพราะเพื่อนร่วมภาคหายไปถึงสิบเอ็ดคน... พวกมันไปไหนกันวะ ไอ้พวกเวร! เขาหันไปตอบรุ่นพี่ด้วยสีหน้าซีดเผือด ริมฝีปากสั่นระริก “ร้อย... เจ็ดสิบ... เอ่อ... หกคน ครับ”
เฮดว้ากยิ้มกริ่มอยู่ในใจ เขาหาเรื่องทำโทษได้แล้วโว้ยวันนี้ “ปีหนึ่งเครื่องกล ทั้งหมด ยืนขึ้น!”
“ครับ!/ค่ะ!”
“เพื่อนคุณหายไปไหน”
พวกเขาไม่อาจรู้ได้ว่าเพื่อนพ้องหายไปไหน เล่นหายไปทีสิบกว่าคน จึงได้แต่หันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แม้แต่เมฆเอง เขาก็อึ้งไปเหมือนกัน
“คนอื่นก้มหน้าลงไป!” เฮดว้ากกวาดสายตามองปีหนึ่งจากภาคอื่นๆ ซึ่งทุกคนก็รีบก้มหน้าหลบทันที “เพื่อนคุณไม่มีความสำคัญเลยใช่มั้ย เพื่อนไม่อยู่ตั้งสิบเอ็ดคน ทำไมไม่รู้!”
“พวกคุณไม่มีความรับผิดชอบ ทำไมไม่ดูแลกัน เพื่อนหายไปทำไมไม่ไปตามกันมา”
“.....” ไม่มีเสียงตอบจากปีหนึ่งภาคเครื่องกล พวกเขายืนก้มหน้านิ่ง ทำใจรอรับโทษ
“ปีหนึ่งเครื่องกล วิ่งรอบสนามบาสสามสิบรอบ! ปฏิบัติ!”
คำสั่งจากเฮดว้ากปีสี่ถือเป็นคำขาด ในขณะปีหนึ่งภาคเครื่องกลทั้งหมดออกไปวิ่ง เขาก็หันมาถามปีหนึ่งภาคอื่นที่เหลือ “ปีหนึ่ง! บอกความหมายของคำว่า SOTUS มาซิ”
“SOTUS Seniority - อาวุโส Order - การปฏิบัติตามระเบียบวินัย Tradition - ประเพณี Unity - ความสามัคคี และ Spirit – การมีน้ำใจ ครับ/ค่ะ”
“แล้วไหนคือ Unity ของพวกคุณ! เพื่อนของพวกคุณวิ่งรอบสนามอยู่นั่น พวกคุณจะนั่งเฉยๆ งั้นเรอะ!”
สรุปแล้วปีหนึ่งก็ต้องลุกไปวิ่งพร้อมสนามพร้อมกันทั้งหมด ประชุมเชียร์วันนั้นเสร็จแทบจะคลาน แต่คืนนั้นก็ยังไปวิ่งวุ่นตามตัวไอ้พวกที่โดดประชุมเชียร์ทั้งหมดกันวุ่นวาย ไม่เพียงแต่สิบเอ็ดคนของภาคเครื่องกล แต่ร้อนไปถึงทุกคนที่โดดจากภาควิชาอื่นๆ ด้วย หลังจากวันนั้นมา เขาจึงบอกให้หัวหน้าปีหนึ่งแต่ละภาครวมรวบพล นับจำนวนกันก่อนเข้าประชุมเชียร์ทุกครั้ง ใครที่ขาดหายไปจะได้ไปตามตัวกันทัน มาเข้าประชุมให้ได้มากที่สุด จะได้ไม่ต้องถูกทำโทษมากมายนัก
แต่ในการประชุมเชียร์ครั้งถัดมา พวกเขาก็โดนลงโทษอยู่ดี
วันนี้เป็นคิวของพี่ว้ากปีสาม “ประธานรุ่นอยู่ไหน!”
“ครับ” เมฆลุกขึ้นขานรับ
“นำเพื่อนคุณบูมให้พี่ปีสี่ฟังหน่อยซิ”
แล้วพอตะโกนบูมกันไปคอแทบแหก ก็ได้คำตอบกลับมาว่า...
“พวกคุณบูมยังไม่พร้อมกันเลย ประธานรุ่น! เปิดเทอมมากี่วันแล้วครับ”
เมฆตอบเสียงดัง “สิบห้าวันครับ”
“คุณเป็นประธานรุ่นยังไง ดูแลเพื่อนคุณยังไงกัน แค่นำให้เพื่อนบูมพร้อมกันยังทำไม่ได้ คุณจะยังเรียกตัวเองว่าประธานรุ่นได้อยู่อีกรึไงครับ!” เฮดว้ากปีสามเดินเข้าไปประจันหน้ากับเมฆ แล้วดุเสียงดัง จากนั้นจึงหันไปทางที่ปีหนึ่งเข้าแถวเรียงหน้ากระดานกันอยู่ “สิบห้าวันแล้ว บูมยังไม่พร้อมกัน เด็กประถมยังทำได้ดีกว่าพวกคุณอีก เรื่องง่ายๆ แค่นี้ยังทำไม่ได้ พวกคุณจะเรียนวิศวะไหวเหรอครับ!”
“ปีหนึ่ง วิดพื้นสองร้อยครั้ง! ปฏิบัติ!”
...เขาว่าเพื่อนๆ ก็แหกปากบูมพร้อมเพรียงกันออกนะ แม่งเอ๊ย... แล้วต่อจากนั้นมา ทุกครั้งที่เขาขออนุญาตช่วยเพื่อนก็ไม่เคยได้รับอนุญาตอีกเลย โดนด่าว่าทำตัวเป็นฮีโร่ แล้วยังถูกทำโทษพร้อมกับเพื่อน แต่รับโทษเป็นสองเท่าของเพื่อนอีก อะไรวะเนี่ย!
แต่ที่เมฆคิดว่ารุ่นพี่ทำไม่ถูกมากที่สุด ก็ในการประชุมเชียร์ครั้งสุดท้ายนี่แหละ มีอย่างที่ไหนกัน สั่งให้เพื่อนผู้หญิงที่กำลังไม่สบายไปวิ่งรอบสนามบาสฯ ยี่สิบรอบ บ้าหรือเปล่าวะ พอเขาขอรับโทษแทนเพื่อน รุ่นพี่กลับไม่อนุญาต แถมยังไล่ตะเพิดเพื่อนเขาออกจากการประชุมเชียร์เสียอีก
เขาคิดว่ารุ่นพี่ทำตัวพาล ทำตัวไร้เหตุผล แต่โดยเฉพาะกับเขานี่ ไร้เหตุผลมากที่สุด... เลือดในกายเด็กหนุ่มพลุ่งพล่าน จนช้อนที่ถือไว้ในมือหักงอ
“เฮ้ย! ไอ้เมฆ! เป็นไรวะ” ตำลึงเดินถือถ้วยขนมหวานกับจานลูกชิ้นปิ้งมาวางลงตรงหน้าเพื่อนรัก “แดกๆ เดี๋ยววันนี้ไม่มีแรงโดนด่า”
“ไอ้เหี้ย! กูโมโหว่ะ วันนี้ใครไม่เข้าประชุมเชียร์ กูจะแดกแม่ง!” เมฆทุบโต๊ะดังโครมใหญ่
“ใจเย็นเว้ย! กูเข้าใจมึงนะ ไอ้เมฆ แต่กูบอกมึงไว้แต่แรกแล้วใช่มั้ย ว่าพี่ว้ากต้องรักมึงมากกว่าคนอื่นๆ แน่ๆ”
“ทำไมวะ”
“ก็มึงมันน่าหมั่นไส้นี่หว่า” แหนมตอบ พร้อมกับตบไหล่เพื่อนรักปุๆ “เอาน่า อดทนไว้มึง”
“อาจจะเพราะมึงเป็นประธานรุ่นด้วยก็ได้” หิน... เพื่อนในคณะที่นั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วยกันอยู่พูดขึ้น “แต่ก็คงหลายๆ อย่างรวมกันแหละ กูว่ากว่าจะประชุมเชียร์จบ มึงได้ใช้ครบเก้าชีวิตแน่ๆ ไอ้เมฆ”
จู่ๆ เสียงพูดคุยอื้ออึงก็สงบลง เมฆเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนทักทายกัน เขาเห็นว่านักศึกษาที่โต๊ะที่อยู่ตรงทางเข้าโรงอาหารยืนขึ้นแล้วยกมือไหว้ ถ้างั้นก็คงเป็นเพราะว่ามีพวกพี่ว้ากเข้ามาในโรงอาหาร ไม่เช่นนั้นก็คงไม่เงียบกริบกันขนาดนี้
เมื่อเห็นว่าพวกพี่ว้ากปีสี่เดินเข้ามาใกล้ ทุกคนที่โต๊ะของเมฆก็ลุกขึ้นยกมือไหว้ “สวัสดีครับ”
เมฆเองก็เช่นกัน เขาก้มศีรษะไหว้รุ่นพี่ทุกคน แต่พอเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับคนเกือบสุดท้ายซึ่งไม่ใช่รุ่นพี่คณะ แต่ดันเดินปะปนมากับกลุ่มรุ่นพี่เขานี่สิ...
ความทรงจำย้อนกลับไปในวันที่เขาพบกับคนคนนี้ครั้งสุดท้าย
“นี่เป็นหน้าที่ของผม ไม่ใช่คนนอกคณะอย่างพี่ ถ้าจะกลับแล้วก็รีบไปเถอะครับ”
หรือว่าจะเป็นไอ้หมอนี่ ที่เป็นสาเหตุที่ทำให้พวกพี่ว้ากโหดร้ายและกลั่นแกล้งรุ่นน้องมากขึ้น เพราะเขาพูดจาไม่ดีไปในวันนั้น ไอ้หมอนี่คงเอาไปฟ้องเพื่อนในกลุ่ม
เมฆชักสีหน้า ลดมือที่ประนมอยู่ลง “.....”
น้ำกระตุกยิ้มมุมปาก ยังไม่ทันพูดอะไร ตั้งใจ... เพื่อนในกลุ่มที่เดินรั้งท้ายมากับเขาก็พูดแทรก
“ประธานรุ่น! บอกความหมายของ SOTUS มาหน่อยสิครับ” ตั้งใจสวมวิญญาณเฮดว้ากสุดเหี้ยม เขาตะโกนถามเสียงดังอย่างต้องการให้รุ่นน้องในโรงอาหารทุกคนได้ยิน
“Seniority - อาวุโส Order - การปฏิบัติตามระเบียบวินัย Tradition - ประเพณี Unity - ความสามัคคี และSpirit – การมีน้ำใจครับ”
เฮดว้ากก้าวเข้าไปยืนประจันหน้ากับเด็กหนุ่ม “แล้วไหนคือ Seniority ของคุณ! เพื่อนผมยืนอยู่ที่นี่ คุณไม่ให้เกียรติเพื่อนผม ก็เท่ากับไม่ให้เกียรติผม”
เมฆกัดฟันกรอด เป็นอย่างที่เขาเดาไว้ไม่ผิดแน่ เด็กหนุ่มจำใจยกมือขึ้นไหว้ “สวัสดีครับ”
“คุณเป็นประธานรุ่น ต้องทำตัวให้เป็นตัวอย่างกับเพื่อนๆ ของคุณด้วย! ประธานรุ่น สควอทจัมพ์ร้อยครั้ง ปฏิบัติ!”
“ครับ” เด็กหนุ่มย่อตัวลง เริ่มนับดังๆ พร้อมกับสควอทจัมพ์ไปด้วย ขณะที่พี่ว้ากปีสี่เดินจากไป
...ขนาดเขาอยู่ดีๆ ในคณะ ไอ้หมอนี่ก็ยังหาเรื่องมาให้เขาจนได้ สายตากับรอยยิ้มเยาะเย้ยแบบนั้น นี่คงไปฟ้องพี่ปีสี่ แล้วบอกให้มากลั่นแกล้งเขาสินะ เป็นรุ่นพี่ยังไงกันวะ! ทำให้เขาเดือดร้อนคนเดียวยังไม่พอ แต่นี่กระทบไปถึงเพื่อนในคณะทั้งหมดอีก
เมฆเงยหน้าขึ้น มองตามแผ่นหลังของรุ่นพี่ต่างคณะเคลื่อนห่างออกไปอย่างเคียดแค้นในใจ
กว่าจะสควอทจัมพ์ครบหนึ่งร้อยครั้ง เด็กหนุ่มก็เหงื่อโซมกาย เขาลุกขึ้นนั่งบนม้านั่ง หอบหนักๆ จนตัวโยน
“เมฆเป็นอะไรรึเปล่า ดื่มน้ำก่อนสิ” จุ๊บจิ๊บ เด็กสาวชั้นปีหนึ่งในคณะเดียวกันส่งขวดน้ำให้พร้อมรอยยิ้มบาง เธอคือคนที่ถูกพี่ว้ากไล่ออกจากการประชุมเชียร์ครั้งที่แล้ว และสั่งไม่ให้มาเข้าร่วมประชุมอีก
เมฆยิ้มรับ “ขอบใจ ว่าแต่จิ๊บหายดีหรือยัง”
จุ๊บจิ๊บส่ายหน้า สีหน้าของเธอสลดลง “เมฆว่าวันนี้พี่เขาจะยอมให้เราเข้าประชุมเชียร์รึเปล่า” เธอเอ่ยอย่างหนักใจ
การประชุมเชียร์ของคณะวิศวกรรมศาสตร์เป็นเรื่องสำคัญ มีการเช็กชื่อทุกครั้ง และถ้าหากใครเข้าร่วมประชุมน้อยกว่า 80% ก็จะถูกตัดสิทธิ์ ไม่ให้เข้าร่วมวันรับเกียร์ ซึ่งเป็นประเพณีที่สืบทอดกันมายาวนานและเป็นความภาคภูมิใจของชาววิศวะทุกคน
จุ๊บจิ๊บเป็นเด็กสาวที่มีสปิริตแรงกล้า มีความตั้งใจสูง เธอไม่เคยขาดประชุมเชียร์เลยสักครั้ง แต่เพราะในการประชุมเชียร์ครั้งก่อนมีไข้ สมองมึนๆ ไปหน่อย จึงไม่สามารถตอบคำถามและทำตามที่รุ่นพี่สั่งได้ ทำให้เธอถูกไล่ออกจากการประชุมเชียร์ไป
เมฆหันไปมองท้องฟ้าทางด้านนอกโรงอาหาร แล้วตอบอย่างห่วงๆ “เราว่าวันนี้จิ๊บพักก่อนดีกว่า อย่าฝืนเลย” เพราะวันนี้มีนัดประชุมเชียร์ตอนบ่าย เมฆครึ้มๆ แถมยังอากาศร้อนจัด ดีไม่ดีฝนอาจจะเทลงมาได้
เด็กสาวขมวดคิ้วพลางกัดริมฝีปาก “....”
..
.....
..
สายฝนโปรยปรายลงมาบางเบาตั้งแต่ก่อนหมดชั่วโมงเรียนชั่วโมงสุดท้าย หากการนัดประชุมเชียร์ก็ไม่ได้ถูกยกเลิกไป แม้จะไม่ค่อยพอใจกันนัก แต่พี่ว้ากปีสามปีสี่ พี่สันทนาการและพี่สตาฟฟ์เชียร์ก็อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาที่นั่น เหล่าปีหนึ่งทั้งหลายจึงต้องยืนกรำฝนซ้อมเชียร์กัน
พี่ว้ากปีสามและปีสี่เดินเอามือไขว้หลัง สำรวจแถวของปีหนึ่ง แต่สักพักเฮดว้ากของปีสี่ก็ตะโกนขึ้น “ครั้งที่แล้วผมบอกคุณว่าอะไร!”
สายตาของปีหนึ่งทุกคน รวมทั้งของเมฆด้วย เบนไปทางต้นเสียง ที่ตรงนั้น... จุ๊บจิ๊บยืนก้มหน้าอยู่ท่ามกลางสายฝนที่พรั่งพรูลงมา ไหล่เล็กสั่นไหวด้วยความกลัว “...ไม่... ไม่ให้เข้าประชุมเชียร์อีกค่ะ”
“ถ้างั้นก็รีบออกไปซะ! ประธานรุ่น!”
“ครับ!”
“พาเพื่อนคุณออกไป!” เฮดว้ากสั่งเสียงเข้ม แล้วเดินจากไปอย่างไม่ใยดี
เมฆรีบรุดเข้าไปหาเด็กสาว ใบหน้าของเธอเปียกชื้นน้ำ แต่เขาคิดว่าคงไม่ใช่เพราะน้ำฝนเพียงอย่างเดียว
“ขออนุญาตค่ะ!” จุ๊บจิ๊บตะโกนพร้อมยกมือขึ้น
“ผมไม่อนุญาต! ออกไปเดี๋ยวนี้! ถ้าคุณไม่ออกไป ผมจะลงโทษเพื่อนคุณทั้งหมด”
เมฆหันไปสบสายตากับเฮดว้าก เพื่อนคนสนิทของรุ่นพี่ต่างคณะคนที่เขาไม่ชอบขี้หน้าเอาเสียเลย นัยน์ตาคมกริบนั่นไม่ได้มีความอ่อนโยนแม้แต่น้อย ทั้งที่เพื่อนเขาทุ่มเท ตั้งใจกับการเข้าร่วมประชุมอยู่ตลอด “ไปเถอะจิ๊บ เราบอกแล้วว่าอย่ามาไม่ใช่เหรอ”
จุ๊บจิ๊บร้องไห้โฮ ขณะที่เมฆจับข้อมือพาเธอเดินออกไปจากบริเวณที่ใช้ประชุมเชียร์
รุ่นพี่ปีสามที่ทำหน้าที่พยาบาลตรงเข้ามากางร่มให้เด็กสาวทันที “น้องจิ๊บ ไม่ต้องร้องไห้ค่ะ กลับหอก่อนนะ ที่หอมียามั้ย”
จุ๊บจิ๊บพยักหน้า แต่ก็ยังร้องไห้โฮ “ฮึก... มีค่ะ”
พี่พยาบาลอีกคนเอาผ้าขนหนูวางบนศีรษะของเด็กสาว “เดินไหวมั้ยคะ ให้พี่พยุงมั้ย”
เด็กสาวส่ายหน้า “ไหวค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวพี่จะไปส่งที่หอนะคะ”
“ผมจะไปกับพี่ด้วยครับ” เมฆมองเพื่อนร่วมคณะด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าและริมฝีปากของเธอซีดไร้สีเลือด ร้องไห้จนตัวโยน เด็กหนุ่มจับแขนของเธอคล้องคอตนเองไว้ แล้วประคองเด็กสาวเดินออกไปช้าๆ โดยมีรุ่นพี่ช่วยกางร่มให้
เดินไปได้ไม่ถึงครึ่งทาง ฝนก็เทกระหน่ำลงมาหนักขึ้นจนมองทางเดินได้ลำบาก จุ๊บจิ๊บรู้สึกหนาว เนื้อตัวเย็นลงกะทันหัน สองขาสั่นเทา จู่ๆ ก็ทรุดฮวบลง
“จิ๊บ!” เมฆคว้าตัวเธอไว้ทัน ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นแนบกาย แล้วหันไปบอกกับรุ่นพี่ที่มาด้วย “จิ๊บตัวร้อนมากเลยพี่”
“งั้นพาน้องไปโรงพยาบาลดีกว่า เมฆถือร่มไว้นะ เดี๋ยวพี่ไปเอาโทรศัพท์มาโทรเรียกรถ...” เธอวิ่งกรำฝนออกไปได้ไม่กี่ก้าว รถ BMW คันหรูก็เคลื่อนผ่านทั้งสองคนมาพอดี เธอรีบโบกไม้โบกมือเรียกให้รถจอด “เฮ้ย! พี่น้ำนี่! พี่น้ำหยุดรถก่อนค่ะ”
โชคดีที่น้ำขับรถมาอย่างเชื่องช้า เพราะฝนตกหนัก เขาเพิ่งเรียนเสร็จ กำลังจะขับรถกลับคอนโดมิเนียมพอดี ชายหนุ่มเห็นท่าทางตกอกตกใจของรุ่นน้อง เขาจึงเบี่ยงรถเข้าจอดใกล้ๆ คว้าร่มแล้วก้าวลงไปหา “มีอะไรเหรอ”
“ปีหนึ่งเป็นลมค่ะ ไม่สบายมาก”
“เฮ้ย! อยู่ไหนล่ะ”
รุ่นน้องหันไปตะโกนเรียก “เมฆ! อุ้มเพื่อนมานี่เร็ว”
เด็กหนุ่มอุ้มเพื่อนไว้ในอ้อมแขน หนีบร่มไว้กับศีรษะ เขาจึงมองเห็นเบื้องหน้าไม่ชัดเจนนัก เมื่อได้ยินเสียงรุ่นพี่เรียกก็รีบเดินเข้าไปหา แต่พอเห็นชายหนุ่มที่มีใบหน้าคุ้นตาเท่านั่นล่ะ เขาก็หยุดชะงัก
น้ำตรงเข้าไปตรวจดูอาการของเด็กสาว เขาไม่ได้สนใจหรอกว่าใครกำลังอุ้มเธออยู่ “คงต้องพาไปโรงพยาบาล เดี๋ยวผมพาไปเอง พาเพื่อนขึ้นรถก่อน เร็วเข้า!” น้ำพูดเสียงเครียด เขาวิ่งไปเปิดประตูรถ ให้เด็กหนุ่มอุ้มเพื่อนเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง จากนั้นจึงหันไปถามรุ่นน้องที่ทำหน้าที่พยาบาล “จะไปด้วย... อะ...” ทว่าเนื้อตัวเธอเปียกโชก “เอางี้ ไปบอกพวกไอ้ตั้งใจกับอาจารย์ก่อนว่าผมพาน้องไปโรงบาลมหาลัยนะ แล้วเราก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคน”
“คะ... ค่ะ... เดี๋ยวหนูจะรีบไปบอกอาจารย์กับพี่ตั้งใจค่ะ”
“โอเค ผมไปก่อนนะ”
“ขับรถดีๆ นะคะพี่”
น้ำวิ่งไปเปิดหลังรถ หยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาไว้ในมือ ก่อนจะวิ่งขึ้นไปนั่งตรงที่นั่งคนขับ เขาโยนผ้าเช็ดตัวให้กับเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหลัง “เอาห่มตัวเพื่อนไว้” แล้วเคลื่อนรถออกไปช้าๆ
ภายในรถเงียบกริบ ได้ยินแต่เสียงเม็ดฝนกระทบตัวรถดังก้อง เมฆนั่งก้มหน้า บางทีก็หันไปมองเพื่อนข้างๆ บ้าง แต่ก็ไม่เงยหน้าขึ้นมองคนขับรถเลยสักนิด เขาไม่นึกเลยว่าจะเป็นคนคนนี้ที่เข้ามาช่วย เพิ่งจะมีปัญหากันไปแท้ๆ
“หนาวรึเปล่า” เจ้าของรถถาม ขณะที่เอื้อมมือไปเพิ่มอุณหภูมิภายในรถ “ที่ช่องหลังเบาะมีเสื้อยืดอยู่ เปลี่ยนใส่ซะ”
“ไม่เป็นไรครับ” เมฆตอบทันควัน
น้ำชำเลืองมองในกระจกมองหลัง พลางพูดเสียงเรียบ “เปลี่ยนซะ ประธานรุ่นไม่สบายไปซะคน เพื่อนๆ คุณจะทำยังไง มีความรับผิดชอบหน่อย”
เมฆชักสีหน้า หากเพราะที่อีกฝ่ายพูดก็ถูก เขาจึงหยิบเสื้อยืดในช่องใส่ของหลังเบาะออกมา ถอดเนกไทกับเสื้อเปียกโชกของตัวเองออกแล้วเปลี่ยนใส่เสื้อตัวใหม่นั้น เสื้อยืดสีขาวแบบธรรมดาๆ แต่ราคาคงจะไม่ธรรมดาไปด้วย
เด็กหนุ่มลอบมองภายในรถคันหรู เบาะหนัง คอนโซลจัดเต็ม ออโตเมติกไปหมดเสียทุกอย่างแบบนี้... เขาไม่อยากจะได้ยินราคาของรถคันนี้เลยจริงๆ ในมหาวิทยาลัยที่นักศึกษาส่วนใหญ่เป็นเด็กทุน คงมีเพียงไม่กี่คนที่ขับรถหรูหราขนาดนี้ แต่จะว่าไป เขาก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ ก็อีกฝ่ายท่าทางคุณชายซะขนาดนั้น
ไม่นานรถคันหรูก็เคลื่อนเข้าไปจอดเทียบตรงหน้าโรงพยาบาล จากนั้นบุรุษพยาบาลจึงมารับตัวเด็กสาวไปยังห้องแพทย์ฉุกเฉิน น้ำหันไปบอกกับเด็กหนุ่ม “เข้าไปกับเพื่อนคุณก่อน ผมจะเอารถไปจอด เดี๋ยวมา”
“ครับ” เมฆตอบรับอย่างเชื่อฟัง แต่แล้วก็ไปยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ที่หน้าห้องตรวจ จะเข้าไปข้างในก็คิดว่าคงไม่เหมาะสมสักเท่าไหร่
ระหว่างนั้นก็มีพยาบาลเข้ามาหา “ขอบัตรประจำตัวนักศึกษาแล้วกรอกแบบฟอร์มด้วยค่ะ น้องผู้หญิงคงจะต้องนอนโรงพยาบาลคืนนี้นะคะ”
เด็กหนุ่มเบิกตากว้างพร้อมอุทานอยู่ในใจ... ฉิบหาย เขามาแต่ตัวเลย กระเป๋าสตางค์ เงินทองก็ไม่มี โทรศัพท์มือถือยังไม่ได้เอามาเลย เพราะตรงมาจากการประชุมเชียร์ เพื่อนของตนก็เช่นกัน “เอ่อ...”
“อ่า บัตรนักศึกษาเดี๋ยวเอามาให้ทีหลังนะครับ พอดีเหตุการณ์มันฉุกละหุกมาก” คนที่เพิ่งเดินมาถึงตอบแทนให้ พร้อมกับส่งรอยยิ้มมัดใจพยาบาลสาว “ผมต้องขอโทษด้วย แต่ผมยืนยันได้ครับ ว่าน้องเป็นนักศึกษาของมหาลัยเราจริง ๆ” เขาพูดพร้อมกับหยิบบัตรนักศึกษาส่งให้พยาบาลสาวดู “เอาบัตรของผมไว้ก่อนก็ได้ครับ”
พยาบาลก้มลงอ่านชื่อของเด็กหนุ่มพลางยิ้มหวาน “งั้นต้องขอเบอร์โทรศัพท์ไว้ด้วยนะคะ”
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแทรก น้ำจึงหยิบขึ้นมากดรับสาย เขาพูดคุยอยู่ชั่วครู่จึงหันไปหานางพยาบาล “อาจารย์ที่คณะน้องโทรมาพอดีเลยครับ เดี๋ยวอาจารย์จะเอาบัตรนักศึกษามาให้ ขอทราบอาการน้องคร่าวๆ หน่อยครับ”
“มีไข้ขึ้นสูงนะคะ คุณหมอให้ยาลดไข้แล้วและให้อยู่ดูอาการก่อนค่ะ”
น้ำพยักหน้า เขารายงานใส่โทรศัพท์สักพักจึงกดวางสาย แล้วหยิบบัตรนักศึกษาของตนคืนมาจากนางพยาบาล “ขอบัตรผมคืนนะครับ เดี๋ยวอาจารย์ศุภลักษณ์ คณะวิศวะ ท่านจะมาจัดการเรื่องต่อให้ ท่านติดต่อกับทางฝ่ายทะเบียนของโรงพยาบาลแล้วครับ”
พยาบาลสาวยิ้มเจื่อนๆ แต่ก็ยอมถอยกลับไปโดยดี ที่ตรงนั้นจึงเหลือสองหนุ่มอยู่ด้วยกันตามลำพัง
“จะกลับเลยรึเปล่า” น้ำหันไปถามเด็กหนุ่ม
“เอ่อ... แล้วเพื่อนผม...”
“เดี๋ยวอาจารย์ก็มาแล้ว ไปเถอะ เดี๋ยวผมจะไปส่ง” ชายหนุ่มเดินนำออกไป
เมฆหันรีหันขวาง แต่ก็คิดว่าอย่างไรเพื่อนก็อยู่ในความดูแลของแพทย์แล้ว เขาจึงเดินตามรุ่นพี่ไปห่างๆ “เอ่อ... ที่จริงผมกลับเอง...”
รุ่นพี่ไม่พูดอะไร เขาเดินตรงไปที่ลานจอดรถ กดปลดล็อกแล้วพูดเสียงเรียบ “ขึ้นรถ”
เด็กหนุ่มยืนจังงังอยู่ที่ข้างประตูรถ ลังเลว่าจะเปิดขึ้นไปนั่งดีหรือเปล่า “......”
“มีเงินรึไง”
เมฆเงยหน้าขึ้นพรวด “......”
“ไม่มีเงินแล้วจะกลับยังไง ขึ้นรถซะ”
“ครับ” เด็กหนุ่มก้าวขึ้นไปนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับตามที่อีกฝ่ายสั่งอย่างไม่เต็มใจนัก
รถคันหรูเคลื่อนออกจากโรงพยาบาลไปช้าๆ ตัวโรงพยาบาลตั้งอยู่ภายในพื้นที่ของมหาวิทยาลัย แต่ก็ไกลจากคณะวิศวกรรมศาสตร์และส่วนของหอพักมากพอตัว เวลานี้ฝนซาไปมากแล้ว เหลือเพียงแค่เม็ดฝนเปาะแปะเท่านั้น
“เอ่อ...” เมฆชำเลืองมองเจ้าของรถ แล้วเม้มปาก เขาควรจะพูดอะไรสักหน่อย อย่างน้อยก็ขอบคุณตามมารยาท
“มีอะไร”
เด็กหนุ่มถอนหายใจหนักๆ “ขอบคุณที่ช่วย...” หากยังพูดไม่ทันจบ อีกฝ่ายก็พูดแทรก
“ไม่จำเป็น อีกอย่าง ผมไม่ได้ช่วยอะไรคุณ ไม่ต้องออกรับแทนชาวบ้านไปซะทุกเรื่องก็ได้”
“พี่พูดงี้หมายความว่ายังไงครับ” เมฆหันขวับ เส้นเลือดบนหน้าผากกระตุกยิบๆ หากอีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรต่อ นัยน์ตาเรียวรูปเมล็ดอัลมอนด์นั่นมองตรงไปข้างหน้า ไม่ได้ใส่ใจกับเด็กหนุ่มที่กำลังถลึงตาใส่
จนกระทั่งรถคันหรูเคลื่อนเข้าไปจอดหน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ ชายหนุ่มเจ้าของรถเลื่อนเกียร์ไปไว้ตรงที่ตำแหน่งจอดเรียบร้อย จึงค่อยหันไปตอบ “ผมบอกว่า คุณไม่ต้องออกรับแทนชาวบ้านไปซะทุกเรื่องก็ได้ ผมก็พูดเป็นภาษาไทยนี่ แค่นี้ฟังไม่เข้าใจรึไง ท่านประธานรุ่น”
ไม่ต่างกับการราดน้ำมันลงไปบนเปลวไฟ เมฆชักสีหน้า “ผมเป็นประธานรุ่น ก็ต้องดูแลเพื่อนในรุ่น มันเป็นหน้าที่ของผม”
“เพื่อนคุณไม่มีปัญญาดูแลตัวเองเรอะ”
“ถ้างั้นจะมีประธานรุ่นไว้ทำไมกันเล่า! แล้วเวลาที่พี่เห็นเพื่อนลำบาก พี่ไม่คิดจะช่วยเพื่อนรึไง”
“อ้อ... ประธานรุ่นมีไว้เป็นฮีโร่” น้ำหัวเราะเสียงขึ้นจมูก “แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เพื่อนผมช่วยตัวเองกันได้”
“ใครได้พี่เป็นเพื่อนแม่งโคตรซวย” เด็กหนุ่มสบถ แววตาฉายแววโกรธขึ้ง เขาหันไปเปิดประตูรถออกผลัวะ “อีกอย่าง นี่เรื่องของผม คณะผม เพื่อนผม ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่โว้ย” ขายาวพาเจ้าของก้าวออกจากรถไปแล้ว พอจะปิดประตูถึงนึกขึ้นมาได้ว่า การที่ตัวเองระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่ ไปต่อปากต่อคำกับอีกฝ่ายเช่นนี้ อาจจะนำพาความซวยมาถึงเพื่อนๆ ในคณะได้อีก เด็กหนุ่มจึงหันกลับไปบอกกับเจ้าของรถ “แล้วถ้าพี่มีปัญหากับผม ก็คุยกับผมตรงๆ ไม่ต้องวิ่งโร่ไปฟ้องเพื่อนพี่อีก”
เมฆปิดประตูรถแล้วสาวเท้ายาวๆ ออกไป โดยที่ลืมเสื้อกับเนกไทของตนที่ถอดวางไว้ที่เบาะหลังรถไปเสียสนิท
คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถนิ่งค้าง “ฟ้องเรอะ” ไอ้เด็กนี่เห็นเขาอายุเท่าไหร่กัน ถึงได้มีอะไรก็ต้องวิ่งโร่ไปฟ้องเพื่อนที่เป็นพี่ว้ากของคณะตัวเอง
“ฮะ... ฮ่าๆๆๆ” น้ำหลุดหัวเราะเสียงดัง ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยมา ก็เพิ่งมีไอ้เด็กคนนี้นี่แหละ ที่กล้าประจันหน้า พูดจากับเขาแบบนี้ เขาส่ายหน้าไปมา ก่อนจะขับรถกลับไปยังคอนโดมิเนียมของตน
TBC~*
อย่าาาา~ อย่าเพิ่งด่าพี่ว้ากกันนะคะ 555555 เพื่อนของฮัสกี้เล่าให้ฟังว่า การกระทำของพี่ว้ากมีลิมิตและมีเหตุผลรองรับเสมอ เพราะงั้นขอให้รอฟังเหตุผลของเพื่อนพี่น้ำกันก่อนแน้ อาจจะไม่ได้ใจร้ายอย่างที่หลายๆ คนคิดนะคะ #ออกตัวไว้ก่อนเดี๋ยวเพื่อนมาด่า 55555555555555555555
บทบาทของพี่ว้ากในเรื่องมีมากพอสมควร แต่ฮัสกี้คงจะเล่าถึงการประชุมเชียร์แค่บทต้นๆ เท่านั้นนะคะ :mew5: เอาเฉพาะที่เกี่ยวกับพี่น้ำน้องเมฆดีกว่าเนอะ
บทนี้พี่น้ำใจดีใช่มั้ยล่าาาา น้องเมฆเลิกอคติได้แว้ว~
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะค้า :mew1: เอาตอนใหม่มาลงเร็ว ชมเค้าที 555555555555555
-
ก็จะไม่ให้น้องเมฆเข้าใจผิดได้ยังไงกันคะ ในเมื่อมาดนิ่งๆ บวกกับรอยยิ้มติดจะเยาะที่มุมปากแบบนั้นของพี่น้ำ มันชวนให้น่าคิดว่าพี่แกล้งน้อยเสียเมื่อไร..
-
ถูกใจละสิพี่น้ำ เด็กมันกล้า ฮ่าๆๆ... แถมน่ารักนะเออ (นิสัย)
-------
ที่จริงการรับน้องเพราะต้องการความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
ไม่ต้องการฮีโร่อย่างพี่น้ำว่าล่ะ ...เพราะถ้าเมฆ มีอะไรก็รับแทนเพื่อน
สุดท้ายเพื่อนก็จะเคยชินเป็นการสร้างนิสัยเสีย ทำอะไรผิดเดี๋ยวก็มีคนรับแทน มีคนช่วย
ถ้าทุกคนยกมือขึ้นแล้วบอกว่า..."ขออนุญาต ช่วยเพื่อน ครับ/ค่ะ" เมื่อไหร่
ก็จบวัตถุประสงค์โดยรวมของการรับน้อง...อ้าว จะกลายเป็นสปอยไหมนิ =[]=
-
น้องเมฆเหม็นขี้หน้าพี่น้ำอย่างนี้จะรักกันได้ไหมเนี่ย
-
ก็มันชวนให้คิดนี่
-
555 เหนือเมฆก็ยังมีพี่น้ำนี่แหละ จัดให้เมฆสักหน่อยสิพี่น้ำเผื่อน้องจะดื้อน้อยลง5555
#รอตอนต่อไป เราติดใจชุด นศ.ที่อยู่ที่พี่น้ำมากกว่า สนุกล่ะสิทีนี้
-
ถ้าแค่อ่านในเนื้อเรื่องนี้ ไม่นับที่เป็นข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์ เค้าว่า เรื่อง sotus รุ่นพี่รุ่นน้องแบบนี้ ก็ทำให้รักกันสามัคคีกันดีออก
แต่ที่ออกมาเป็นข่าว คือเหมือนรุ่นพี่จะข้ามเส้นมากไปจีจี =="
ตอนนี้พี่น้ำเท๊เท่ >/////////<
นุ้งเมฆนี่น่าจับมาตีก้นมากข่ะ พูดกะพี่น้ำไม่เพราะเบยยยย ---> ลำเอียงเห็นๆ
ว่าแต่คุงพยาบาลคะ =*= ชั้นรู้ทันนะยะ =*= ชิ
แอบสงสารจุ๊บจิ๊บ TT พี่ๆซื้อขนมมาเยี่ยมเบยนะะ TT :katai4:
รีบๆมาต่อนะคะะะะ รอน้องเมฆพูดเพราะๆกะพี่น้ำมั่ง กร้ากกกกก
ขอบคุณสำหรับตอนนี้ค่ะ ^^
-
เข้าเชียร์ที่มี sotus นิลำบากนะ ดีนะที่ม.เรามีเเค่ sus
บางอย่างที่ทำถึงเเม้จะดูว่ามีเหตุผล เเต่มันก็เกินไปอยู่ดี ถึงการจะออกรับเเทนเพื่อนเป็นสิ่งที่ไม่ควรก็เถอะ
โดนลงโทษก็ไม่เเปลกหรอก เเต่การลงโทษมากเกินไปนิสิ มันไม่ใช่อะ
ไปๆมาๆดูเหมือนเป็นการเเกล้งซะมากกว่า
เหมือนการเเกล้งโดยใช้อำนาจข่มขู่ซะด้วยซ้ำ ให้ตายเป็นร้อยครั้ง
ดีนะที่เป็นนิยาย 5555
-
ไม่รู้อ่ะ แต่อ่านไม่จบตอน รู้สึกมันเป็นการใช้อำนาจโดยไม่ชอบ เหมือนการใช้อำนาจเพื่อกลั่นแกล้งคน ทั้งๆที่ตัวพวกคุณเป็นแค่รุ่นพี่ วุฒิภาวะก็ไม่ต่างกัน พวกคุณเอาอะไรมาสอน สิ่งที่พวกคุณพูดๆตะตอกๆใส่กัน เข้าใจแล้วจริงๆหรอ
-
เข้ามาอ่านและรอตอนต่อไป
-
อ่านตอนนี้ก็โมโหพี่ว๊ากแล้วเหมือนกันนะ เหมือนด่าไม่มีเหตุผลเท่าไหร่ แล้วฝนตกก็ยังจะให้น้องเข้าประชุมเชียร์อีก :m16:
-
มาแล้ว ตั้งตารออ่านอยู่เลย #ทีมพี่น้ำ
-
พี่ว้ากกับกิจกรรมดูไร้เหตุผล ตั้งแต่ไอ้ตอนล้วงไข่ล่ะ
ส่วนน้ำ ไม่ชอบ บอกเลย นิสัยดูกร่างๆยังไงไม่รู้
ต่อให้คู่กับเมฆก็ไม่เชียร์
-
เราชอบน้าาาา
เชียร์เฆกดพี่น้ำ เอาให้ลุกจากเตียงไม่ขึ้นเลย555
-
เมฆดือจัง คิดไปไกลแล้ววว :hao7:
-
จิ๊บเป็นตัวอย่างของเด็กที่คิดน้อยไปค่ะ กลัวแค่ตัวเองจะไม่ได้เกียร์แต่ไม่คิดว่าตัวเองและเพื่อนจะเดือดร้อนแค่ไหน
รอวันที่จะมีคนอื่นนอกจากเมฆยกมือแสดงความกล้าหาญค่ะ จากใจอดีตพี่ว๊าก
-
ก็จะไม่ให้หมั่นไส้พี่น้ำได้ยังไง คือแบบชอบยิ้มเยาะอะ
แล้วก็จงใจพูดยั่วโมโหเมฆตลอด ไม่แปลกหรอกที่น้องมันจะอคติ :ruready
บางทีก็รู้สึกว่าพี่น้ำถือตัวว่าเป็นรุ่นพี่นะ เป็นเพื่อนพี่ว้ากนะ เป็นคนดังนะ จะพูดจาหรือทำอะไรไม่ต้อวแคร์ใครก็ได้
-
เขม่นกันหนักกว่าเดิมไปอี๊ก
-
น้องเมฆก็ยังมีความคิดแบบเด็กๆ สมเป็นเด็กปีหนึ่งจริงๆ
รอวันที่มีวุฒิภาวะกว่านี้นะจ๊ะ
-
T_T
-
ชอบๆ :katai1: :katai2-1:
-
พี่น้ำก็ไม่ได้แย่นะ แต่ถ้าในชีวิตจริงมายิ้มมุมปากใส่นี่ก็คงเกลียดขี้หน้าพี่แกแน่นอน
:กอด1:
-
สงสารเมฆนะ
-
สงสารเมฆเหมือนกัน แต่รออ่านเหตุผลของรุ่นพี่ก่อนดีกว่า :z2:
-
ชอบจุง เอาอีกกกก
-
จะซวยไหมเนี่ยเฆมดันลืมไทด์อ่ะ จบวิศวะมาเหมือนกัน การรับน้องมันก็มีข้อดีและข้อเสีย
มาก่อนเป็นพี่ มาหลังเป็นน้อง มาพร้อมเป็นเพื่อน สิ่งที่ห้ามคือปีนเกลียวรุ่นพี่
-
อ่านแล้วคิดถึงตอนเรียนเลยค่ะ ผ่านมาหลายปี ฮ่าา ไม่ได้เรียนวิศวะนะคะ แต่เวลาประชุมเชียร์จะอยู่ไม่ไกลกัน พี่ๆว้ากน่ากลัวจริงๆค่ะแถมลงโทษกันเยอะ แต่เราเข้าใจนะคะ ว่าที่ทำไปก็เพื่อน้องๆได้สามัคคี รักกัน เสียสละ นอกเรื่องไปเยอะ
น้องเมฆเจอหน้าพี่น้ำทีไรต้องมีเรื่องให้เขม่นกันตลอดเลย ฮ่าาา แล้วเมื่อไหร่จะดีกันน้อ ลืมเสื้อ เนคไทด์ไว้ในรถพี่น้ำอีก จะไปเอาคืนยังงไงล่ะ
-
**มีเนื้อหาเกี่ยวกับการประชุมเชียร์และการรับน้อง ถ้าหากไม่เห็นด้วยกับระบบนี้ ไม่แนะนำให้อ่านนะคะ**
Chapter 6 : ปรับความเข้าใจ
เมฆกับหมูซึ่งเป็นรุ่นพี่พยาบาล รวมทั้งอาจารย์อีกคนในคณะพากันไปรับจุ๊บจิ๊บที่โรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยในตอนสายของวัน อาการไข้ของเด็กสาวลดลงพอสมควรแล้ว หากแพทย์ก็สั่งไว้ว่าเธอยังต้องพักฟื้นอีกสามถึงสี่วัน พร้อมกับให้ใบรับรองแพทย์มาด้วย
พอได้ยินแพทย์สั่งแบบนั้น เธอก็หน้าซีดลงทันควัน “...แล้วประชุมเชียร์ล่ะคะ”
นายแพทย์หัวเราะ “ต้องงดก่อนนะ หนูต้องพักผ่อนให้มากๆ รอให้หายดีเสียก่อนค่อยกลับไปเข้าประชุมเชียร์ก็ได้”
...ถ้ารอหายดี เธอก็กลัวว่าจะขาดประชุมเชียร์ไปหลายครั้งจนถูกตัดสิทธิ์เข้ารับเกียร์น่ะสิ
อาจารย์อมยิ้มอย่างรู้ทัน “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ก็คนป่วยนี่ ห้ามได้ซะที่ไหนกัน ไปเถอะ รอรับยาแล้วก็กลับหอไปพักผ่อนก่อน”
จุ๊บจิ๊บยิ้มบาง ถึงอาจารย์จะพูดแบบนั้น แต่เธอก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี
รุ่นพี่ที่รับหน้าที่พยาบาลจูงมือของเธอเดินออกไปรอรับยา โดยที่เมฆเดินตามหลังไปติดๆ พวกเขานั่งรอกันอยู่บนเก้าอี้ที่ทางโรงพยาบาลจัดวางไว้
“รุ่นก่อนหน้า มีคนไม่ได้เข้ารับเกียร์มั้ยคะ” เธอหันไปถามรุ่นพี่
“ยังจะห่วงเกียร์อะไรอีก ห่วงตัวเองก่อนเถอะ” รุ่นพี่ดุใส่ “ไม่สบายก็ควรจะพักผ่อน ไม่ใช่ฝืนมาประชุมเชียร์แบบนี้ นอกจากจะทำให้ตัวเองลำบากแล้ว จิ๊บจะทำให้เพื่อนๆ และพี่ๆ เดือดร้อนไปด้วยนะคะ”
“แต่... เกียร์...” จุ๊บจิ๊บพูดเสียงอ่อย “จิ๊บตั้งใจมากนะคะ...
“พี่รู้น่ะ แต่พี่จะบอกให้นะ พี่ตั้งใจเขาไม่โหดอย่างที่คิดหรอก”
“ไม่โหดเลยนะพี่หมู สั่งให้จิ๊บไปวิ่งรอบสนามทั้งที่ไม่สบาย แล้วยังตะโกนไล่จิ๊บออกจากประชุมเชียร์แบบนั้น” เมฆเหน็บ
“อย่างแรกนะ พี่เขารู้ว่าจิ๊บไม่สบาย อาจารย์ก็รู้ด้วย ที่พี่เขาสั่งไปแบบนั้นก็เพราะรู้ว่าเราน่ะ...” หมูใช้นิ้วจิ้มหน้าผากของเมฆเบาๆ “...ต้องออกตัวรับแทนเพื่อนแน่ๆ จะได้ใช้โอกาสนั้นไล่จิ๊บกลับไปพักยังไงล่ะ”
“ฮะ!? พี่ตั้งใจรู้? ถ้างั้นที่ประชุมเชียร์เมื่อวาน...”
หมูตบไหล่เมฆหนักๆ “ใช่ เพราะพี่เขารู้ว่าจิ๊บยังไม่หายดีเลยเป็นห่วงน่ะสิ หน้าตาก็เหมือนจะเป็นลมอยู่รอมร่อ แต่เพราะสถานะของเขา ถึงได้ต้องพูดไปแบบนั้น”
“พี่ตั้งใจรู้ได้ยังไงกันคะ” จุ๊บจิ๊บขมวดคิ้ว
รุ่นพี่ยักไหล่ “เอาเป็นว่ารู้ก็แล้วกัน รุ่นน้องคนไหนมีอะไร พี่เขารับรู้หมดแหละ”
“รู้?” เด็กหนุ่มหันไปสบสายตากับรุ่นพี่ทันที เขาอ้าปากจะเถียง แต่ก็ฉุกคิดได้...
“อย่างที่ฝนตกเมื่อวาน เมฆกับจิ๊บออกไปสักพักเขาก็แบ่งกลุ่มกันไปประชุมเชียร์ในร่มแล้ว พี่สวัสดิการก็เตรียมผ้าขนหนูไว้ให้พร้อม... แล้วก็ไม่ใช่ผ้าขนหนูธรรมดา แต่มีชื่อของทุกคนปักไว้ มันเป็นของขวัญจากพี่ปีสอง ส่วนของเมฆกับของจิ๊บน่ะ เดี๋ยวพี่เขาคงจะเอามาให้อีกที”
เมฆเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ ที่เขาไม่รู้เรื่องนี้ก็เพราะว่าเมื่อวานตอนกลับไปถึงคณะทุกคนกลับหอไปกันหมดแล้ว แต่จะว่าไปการประชุมเชียร์ก็เลิกไวกว่าปกติจริงๆ “......”
หมูดูจะอ่านสีหน้าของเด็กหนุ่มเข้าใจ “เมฆเข้าใจหน้าที่ของพี่ว้ากผิดรึเปล่า มีอคติเกินไปรึเปล่า การกระทำของพี่เขาอาจจะดูเหมือนว่าไร้เหตุผล แต่ที่จริงแล้วน่ะ พี่เขามีเหตุผลทุกอย่างนะ เขาไม่ได้มาดุ มาต่อว่าพวกน้องเล่นๆ”
เมฆเสตาหลบ “ใครมันจะไปคิดได้ โดนด่าทุกครั้งที่เข้าประชุมเชียร์เลยนะพี่”
“ก็เราน่ะ มันทำผิดจริงๆ ไม่ใช่เรอะไง พ่อประธานรุ่น! ลดๆ ความเป็นฮีโร่ลงหน่อยย่ะ” รุ่นพี่ง้างนิ้วดีดหน้าผากเด็กหนุ่มดังผัวะ
“โอ๊ย! พี่หมู! ผมทำผิดอะไร” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นคลึงหน้าผาก คิ้วเรียวขมวดมุ่น... แต่เดี๋ยวสิ คำพูดของรุ่นพี่... มันฟังดูคุ้นๆ อยู่นะ เมื่อวานนี้ ไอ้หมอนั่นก็พูดคล้ายๆ กัน “ผมทำผิดยังไงเหรอพี่ ผมไม่เข้าใจอะ”
หมูตวัดสายตามอง “เมฆน่ะ ชอบออกตัวช่วยเพื่อน ทำแบบนี้ เพื่อนก็ไม่มีความพยายามน่ะสิ จะรักเพื่อน จะปกป้องเพื่อน ก็ต้องถูกที่ถูกเวลาด้วยนะเมฆ”
“อะ...”
“นี่คงแอนตี้ SOTUS อยู่ในใจเหมือนกันล่ะสิ ท่านประธานรุ่น”
เด็กหนุ่มหลุบตาลงต่ำ เขาไม่ได้แอนตี้นะ แต่แค่... บางครั้งก็รู้สึกว่ารุ่นพี่ไร้เหตุผลไปสักหน่อย
“หลายๆ คนคิดว่า รุ่นพี่จะมีประสบการณ์อะไรมากมายไปกว่ารุ่นน้อง อายุแทบไม่ได้ต่างกันเลย ก็จริงนะ แต่อย่างหนึ่งที่รุ่นพี่เขามีประสบการณ์มาแล้ว ก็คือผ่านการรับน้องและการประชุมเชียร์ไปได้ เพราะเขามีความอดทน มีความสามัคคี มีน้ำใจให้กัน ให้ความเคารพอาจารย์ พี่ๆ กับเพื่อนพ้อง และปฏิบัติตามกฏได้ ลองคิดดูสิ พอผ่านไปได้ เราได้รับเกียร์มา มันก็คือความภูมิใจของพวกเราไม่ใช่เหรอ” หมูยิ้ม พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะรุ่นน้องทั้งสอง “วิศวกรไม่สามารถสร้างตึกคนเดียวได้ ต้องมีการประสานงานจากหลายๆ ฝ่าย ดังนั้นพวกเราจึงต้องเรียนรู้ ฝึกฝนการทำงานร่วมกันเป็นทีม ถูกมั้ย... นั่นคือสิ่งที่พี่ๆ เขาพยายามสอนพวกเราต่อๆ กันมา เมฆเองก็เหมือนกัน เราน่ะเป็นประธานรุ่น ถ้าบริหารเพื่อนในคณะไม่ได้ ต่อไปจะคุมใครได้ฮึ”
...พูดไม่ออก เพราะที่รุ่นพี่พูดมาถูกต้องทุกอย่าง ตัวเขาตั้งแง่ มองรุ่นพี่ในแง่ร้ายจนมองข้ามความผิดพลาดของตัวเองไป
หมูเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ พร้อมกับเลื่อนมือทั้งสองข้างลงมาโอบไหล่รุ่นน้อง “พี่ว้ากทุกคนน่ะ รักพวกน้องๆ มากนะ เดี๋ยวพอรับน้องเสร็จจะเข้าใจ”
จุ๊บจิ๊บขมวดคิ้ว เธอเองก็ยังนึกภาพไม่ออกเช่นกัน
เมฆนั่งนิ่งไป เขาพยายามคิดทบทวนสิ่งที่รุ่นพี่ได้แนะนำสั่งสอนมาหมาดๆ แต่ในใจก็ยังมีนึกแย้งอยู่บ้าง ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างมีเหตุผลจริงๆ แล้วล่ะก็... ถ้าอย่างนั้น “พี่หมู ตอนรับน้องรวม... พี่รู้ใช่มั้ยว่าฐานของพี่คณะเรามีเกมอะไรบ้าง ไอ้เกมห้อยมะเขือนั่นผมยังเข้าใจนะ แต่ทำไมถึงเลือกให้เล่นเกมคลึงไข่”
“อื้อ รู้” รุ่นพี่ตอบ “พี่เขาบอกว่าเป็นเกมพิเศษที่คัดมาให้เล่นกลุ่มเดียว แล้วถามหาตัวแทนออกมาเล่นด้วยใช่มั้ย”
“ใช่ๆ ครับ เห? หมายความว่า...”
“พี่เขาก็พูดแบบนี้กับทุกกลุ่มที่มีน้องวิดวะน่ะแหละ พี่ฐานของเราเล่นเกมแบบนี้ทุกปี ก็แค่จะเอาไว้หาตัว ฮีโร่ อย่างเราเก็บไว้เป็นข้อมูลไงเจ้าเมฆ จริงๆ ถ้ารุ่นน้องกลุ่มไหนมีผู้หญิงเยอะ ถึงมีคนสมัครใจเล่นแล้ว แต่สุดท้ายพี่เขาก็จะให้ผู้ชายเล่นกันเอง หรือบางกลุ่มพี่เขาก็เล่นกันเองให้น้องดูขำๆ มีแต่กลุ่มเรานั่นแหละที่ลุกขึ้นเถียงเป็นจริงเป็นจังขนาดนั้น ขนาดเรียกพี่ว้ากมายืนเป็นแบ็คกราวน์แล้วก็ยังไม่ยอมถอย”
“ฮะ!? พี่หมูรู้ด้วยเหรอ!”
“รู้สิ เมฆน่ะ ดังมากเลยจากเรื่องรับน้องวันนั้น วันต่อมาพวกพี่ๆ ในคณะเขาก็รู้เรื่องเรากันหมดแล้ว แหม ได้เล่นเกมกับพี่น้ำซะด้วย” หมูหัวเราะร่วน ก่อนจะหันไปทางจุ๊บจิ๊บ “อ้อ จริงสิ จิ๊บไปขอบคุณพี่น้ำด้วยนะ พี่เขาพาเรามาโรงบาลเมื่อวาน”
...เล่นเกมกับพี่น้ำ หึ น่าอิจฉานักหรือไง... เด็กหนุ่มบ่นพึมพำอยู่ในใจ พอได้ยินแค่ชื่อของรุ่นพี่คนที่ว่านี่เท่านั้น หางตาเมฆก็กระตุกแปล๊บๆ เขาง้างเสียมเตรียมจะแซะรุ่นพี่คนดัง แต่พอเห็นสีหน้าของจุ๊บจิ๊บที่ราวกับเพิ่งเปียแชร์ได้มาหมาดๆ ก็ต้องชะงักค้าง
นัยน์ตาของเด็กสาวกะพริบวิบวับ “พี่น้ำ ชลธร อัครบวร คณะมนุษย์ฯ ปีสี่คนนั้นน่ะเหรอคะ”
“แหม! ให้มันน้อยๆ หน่อยย่ะ! เมื่อกี้ยังทำท่าเหมือนจะตาย ได้ยินชื่อพี่น้ำเท่านั้น คืนชีพเลยนะยะ” รุ่นพี่เหน็บ
“...ได้ยารึยัง” เสียงของอาจารย์แว่วมาจากทางด้านหลัง
“ยังเลยค่ะ คนเยอะมากเลยอาจารย์”
อาจารย์วัยกลางคนนั่งลงร่วมกับนักศึกษาในคณะด้วย “คุยอะไรกันอยู่ล่ะนี่ เสียงดังลั่นเชียว”
“คุยเรื่องพี่น้ำค่ะอาจารย์” รุ่นพี่หันไปตอบ “หนูว่าไม่ต้องใช้ยาแล้วเนี่ย แค่ได้ยินชื่อ น้องก็หายแล้วค่ะ”
อาจารย์หัวเราะเสียงดัง “ก็น่าอยู่หรอก ขวัญใจมหาชนเลยนี่ ตาคนนั้น”
“อาจารย์ก็รู้จักด้วย” จุ๊บจิ๊บเอ่ยอย่างแปลกใจ เพราะเห็นว่าคนที่กล่าวถึงเป็นรุ่นพี่ต่างคณะ
“อยากรู้อะไรของเจ้าน้ำล่ะ มีสาวๆ มาพร่ำเพ้อให้ฟังทู้กกวัน ตั้งแต่สมัยรุ่นพี่เราแล้ว ทั้งหล่อ เรียนเก่ง รวย นิสัยดี สุภาพ เรียบร้อย เพอร์เฝ็กต์ขนาดนั้น”
เมฆหันขวับ... เดี๋ยวนะ กรอกลับแป๊บ... ไอ้หล่อ รวยเนี่ย เขาไม่เถียงก็ได้ แต่นิสัยดี สุภาพเรียบร้อยนี่ ใครกันวะ!
เสียงเจ้าหน้าที่ประกาศเรียกชื่อให้ไปรับยาดังขึ้นแทรก การสนทนาจึงหยุดไว้แค่ตรงนั้น
หลังจากได้รับยาเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ก็พานักศึกษากลับไปส่งที่หอพัก จากนั้นทุกคนจึงแยกย้ายกันไป รุ่นพี่พยาบาลพาจุ๊บจิ๊บไปส่งที่ห้อง ส่วนเมฆรีบกลับไปเอาหนังสือเรียนที่หอพักของตน
พอเด็กหนุ่มก้าวเข้าไปในห้อง สายตาก็เหลือบไปเห็นเสื้อยืดตัวเมื่อวานที่เขาถอดทิ้งไว้บนพื้น
...เสื้อของไอ้หมอนั่น
กว่าจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป เมฆก็เตะเสื้อปลิวไปชนฝาผนัง ร่วงลงมากองอยู่บนพื้นอีกครั้งเรียบร้อยแล้ว เขาปราดเข้าไปหยิบเสื้อขึ้นมาสะบัดๆ กลัวว่าจะทำเลอะแล้วไม่มีปัญญาซื้อใช้ หากในขณะเดียวกันก็ฉุกใจนึกถึงคำพูดของอีกฝ่ายตอนที่อยู่ในรถเมื่อคืน
“ไม่ต้องออกรับแทนชาวบ้านไปซะทุกเรื่องก็ได้”
“เพื่อนคุณไม่มีปัญญาดูแลตัวเองรึไง”
...หรือว่าบางที ไอ้หมอนั่นก็แค่จะเตือนสติเขา เหมือนที่พี่หมูเตือน แต่เพราะเขาไม่ยอมเปิดใจรับฟังเอง
“ถ้าพี่มีปัญหากับผม ก็คุยกับผมตรงๆ ไม่ต้องวิ่งโร่ไปฟ้องเพื่อนพี่อีก”
ใบหน้าของเด็กหนุ่มร้อนวาบขึ้นมาทันควัน เขาพาลใส่รุ่นพี่คนนั้นไปเพราะความผิดของตัวเองแท้ๆ
“ฉิบหายแล้วกู” เมฆก้มลงมองเสื้อยืดสีขาวในมือ เขารีบวิ่งออกไประเบียง เทน้ำยาซักผ้าผสมกับน้ำในอ่าง จัดการซักเสื้อตัวนั้น แล้วหยิบสะบัดๆ ขึ้นตากไว้บนราว ก่อนจะกลับเข้ามาในห้อง คว้าหนังสือเรียนแล้ววิ่งออกจากห้องไปทันควัน
เขากะว่าจะเอาเสื้อไปคืนพร้อมกับขอโทษอีกฝ่าย แล้วก็จะได้ไปขอเสื้อกับเนกไทที่ลืมไว้ในรถเมื่อวานคืนด้วย โชคดีนะเนี่ยที่เขามีเนกไทสองเส้น ไม่อย่างนั้นวันนี้เขาคงจะโดนทำโทษแต่เช้าเลยทีเดียว
..
......
..
(สองวันถัดมา ในโรงอาหารตอนบ่าย)
“เมฆ ไปหาพี่น้ำกับเราหน่อยได้มั้ย”
เด็กหนุ่มแทบจะพ่นนมที่กำลังดื่มอยู่ออกจากปาก เขาหันขวับไปทางต้นเสียง “จิ๊บ” ...ที่จริงเขาก็คิดว่าจะไปหารุ่นพี่คนที่ว่าอยู่แล้ว หากก็มัวแต่ผัดวันประกันพรุ่ง เพราะยังไม่อยากจะเผชิญหน้า เศษหน้าเก่าของเขาที่เก็บมายังต่อไม่ทันติดแน่นเลย
“เราอยากไปขอบคุณพี่เขา นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว ไม่เห็นพี่เขาแวะมาที่คณะเราเลย เมฆไปคณะพี่เขากับเราหน่อยได้มั้ย ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะกว่าจะถึงเวลาประชุมเชียร์น่ะ”
...ทำไมต้องเป็นเขาวะ เมฆทำหน้าแหย...
“จริงสิ ขอบคุณเมฆด้วยนะ ที่ช่วยพาเราไปโรงบาลน่ะ ถ้าไม่ได้เมฆกับพี่น้ำ เราคงแย่”
“อะ... อือ...” เขาถอนหายใจยาว
“เมฆว่างใช่มั้ย ไปหาพี่น้ำกันนะ เราไปสืบมาแล้ว วันนี้พี่เขามีเรียน น่าจะอยู่ที่ตึก”
“งั้นรอแป๊บนะ เราไปเอาของก่อน มีของต้องคืนเขาเหมือนกัน” เด็กหนุ่มจำใจจำยอม เขารีบกลับไปเอาเสื้อที่รีดไว้เรียบร้อยแล้วที่หอ จากนั้นจึงพาเพื่อนสาวเดินไปยังคณะมนุษยศาสตร์ที่อยู่ไม่ไกลจากคณะตนเองนัก
นักศึกษาชายหญิงในชุดเครื่องแบบเต็มยศก้าวเข้าไปในตึกสูงใหญ่ของคณะมนุษยศาสตร์ เนื่องจากคณะนี้ไม่ได้มีข้อจำกัดในการรับน้องเท่ากับคณะวิศวะ นักศึกษาส่วนใหญ่ก็แต่งตัวกันแบบสบายๆ ทั้งสองจึงตกเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวๆ นั้น
จุ๊บจิ๊บหันมองไปรอบๆ “โอ้โห... เราได้ยินว่าเด็กคณะมนุษย์ฯ สวยสุดในมหาลัย ท่าจะจริงแฮะ ต่างกับที่คณะเราลิบลับเลยนะ”
“รีบๆ ไปหาหมอนั่นแล้วรีบกลับกันเหอะน่า”
“งั้นลองถามคนในตึกดูมั้ย”
พวกเขาใช้เวลาในการสอบถามนักศึกษาในตึกเพียงแค่ครู่เดียวก็พบตัวคนที่ต้องการ ชายหนุ่มอยู่ในห้องประชุมสโมสรคณะกับเพื่อนพ้องอีกประมาณสิบคน สักพักก็เดินออกมาจากในห้อง
น้ำหยุดกึกเมื่อพบกับคนที่ไม่คาดคิดอยู่ตรงหน้า “.....”
เด็กสาวก้าวเข้าไปหารุ่นพี่ก่อน เธอยกมือขึ้นไหว้ “ขอบคุณพี่น้ำมากค่ะ ที่ช่วยพาไปโรงพยาบาลตอนนั้น”
เมฆจ้องเขม็ง ใจนึกภาวนาอย่าให้ชายหนุ่มตอบกลับเพื่อนเขาเหมือนเวลาที่พูดคุยกับเขาเลย... แต่แล้วก็ต้องตกใจ อ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยิ้มรับ แล้วยังพูดคุยกับจุ๊บจิ๊บอย่างสุภาพ สีหน้าแตกต่างกับตอนที่อยู่กับตนแบบนรกสวรรค์
“หายดีแล้วรึยังครับ”
จุ๊บจิ๊บพยักหน้าหงึกหงัก “หายแล้วค่ะ วันนี้หนูจะเข้าประชุมเชียร์แล้ว... แต่ไม่รู้จะโดนพี่เขาไล่ออกมาอีกรึเปล่า”
“ไม่ไล่หรอก เชื่อสิ ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ”
น้ำเสียงนุ่มเช่นนั้นกล่อมให้คนฟังคล้อยตามไปสนิท เด็กสาวยิ้มกว้าง ความกังวลในใจลดลงไปกว่าครึ่ง “ค่ะ” ทว่าจู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทรก จุ๊บจิ๊บตะปบโทรศัพท์ของเธอแล้วหยิบขึ้นมาดู “อา... แฟนของหนูมาหา งั้นหนูไปก่อนนะคะพี่น้ำ” จากนั้นจึงหันไปทางเด็กหนุ่ม “เมฆ กลับกัน...”
“จิ๊บไปก่อนนะ เรามีเรื่องจะคุยกับพี่เขาแป๊บ”
“โอเค งั้นเจอกันที่ประชุมเชียร์เลยละกัน” เด็กสาวโบกมือลาแล้วรีบวิ่งออกไป ทิ้งสองหนุ่มไว้ด้วยกันตามลำพัง
รอบๆ ตัวทั้งสองคนเงียบกริบลงกะทันหัน บรรยากาศเปลี่ยนจากร้อนระอุเป็นหนาวยะเยือก เมฆชำเลืองขึ้นมองใบหน้าของรุ่นพี่ ที่เมื่อวินาทีที่แล้วยังยิ้มอ่อนโยนเวอร์ๆ อยู่เลย หากตอนนี้นิ่งเฉยราวกับหล่อปูนไว้ เขาถอนหายใจยืดยาว ก่อนจะหยิบเสื้อยืดออกมาจากถุงพลาสติกแล้วส่งคืนให้อีกฝ่าย
“ผมเอาเสื้อมาคืน ขอบคุณที่ให้ยืมครับ”
“อ้อ... อืม” น้ำรับเสื้อมาจากเด็กหนุ่ม เสื้อที่ยังมีรอยยับประปราย
“ผมซักแล้วนะ รีดให้แล้วด้วย แต่ผมมีปัญญารีดได้แค่นี้แหละ”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น แปลกใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายมาดีเกินคาด เมื่อกี้ยังยืนทำหน้ายักษ์ใส่เขาอยู่เลย “.....”
“เอ่อ... ผม... จะขอเสื้อกับเนกไทของผมคืนได้มั้ยครับ”
ท่าทางอึกอักของเด็กหนุ่มทำให้น้ำรู้สึกเอ็นดูปนขำ แต่ว่าเสื้อกับเนกไท? มีอยู่กับเขาด้วยหรือ... อยู่ตรงไหนวะ? “เสื้อกับเนกไทอะไร”
“คือผมวางทิ้งไว้ในรถพี่”
น้ำขมวดคิ้ว ก่อนจะเดินนำออกไป “...งั้นเดี๋ยวไปดูที่รถละกัน ตามมาสิ”
เมฆเลิกคิ้วขึ้นพลางเดินตามหลังอีกฝ่ายไปติดๆ นึกอยู่ในใจว่าเสื้อเขาจะไม่เน่าจนราขึ้นไปแล้วหรือไงวะเนี่ย ทิ้งไว้ตั้งหลายวัน แถมเสื้อยังเปียกแฉะขนาดนั้น... ไอ้หมอนี่ไม่ได้หันหลังดูเบาะหลังรถบ้างเลยเรอะ
เมื่อเดินมาถึงรถ ชายหนุ่มจึงปลดล็อกให้ “คุณวางไว้ที่ไหน”
“บนเบาะหลังครับ” เมฆเปิดประตูหลังของรถ BMW คันหรูออก แล้วถึงกับผงะ เมื่อเห็นกองแฟ้มเอกสาร อัลบั้มใส่รูป กระเป๋าใส่กล้อง กระเป๋ากีฬา รองเท้า เสื้อผ้าอีกมากมายกองอยู่เต็มเบาะหลัง เขาหันขวับกลับไปมองหน้าเจ้าของรถอีกครั้งอย่างงงๆ นี่ใช่รุ่นพี่สุดเนี้ยบที่ทุกคนพูดถึงแน่หรือวะ
“...ช่วงนี้ผมงานเยอะ ยุ่งๆ ไปหน่อย” น้ำรีบแก้ตัว “คุณรื้อได้เลยตามสะดวก”
เด็กหนุ่มถอนหายใจ จะรื้อหาเสื้อกับเนกไทก็แอบเกรงใจข้าวของที่กองสุมๆ ไว้ “เอ่อ ขออนุญาตนะครับ” เขาก้มหยิบพวกชิ้นใหญ่ๆ ออกมาก่อน แล้วส่งให้เจ้าของรถช่วยถือ พวกรูปในซองพลาสติกใสก็เก็บรวมๆ เอาไปวางไว้ที่เบาะหน้า เสื้อผ้าของเจ้าของรถก็นำมาพับอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รวบแฟ้มทั้งหมดไปวางไว้บนกระโปรงหลังรถ “เจอแล้ว”
เมฆหยิบเสื้อกับเนกไทของเขาที่อยู่ด้านล่างสุดของกองข้าวของออกมา มันยับยู่ยี่แห้งแข็ง แต่นั่นไม่เท่าไหร่ หนักหน่อยก็ตรงที่มันดูดติดสีของแฟ้มกระดาษมาเป็นสีรุ้งเลยทีเดียว “ฉิบหายแล้ว”
น้ำชะโงกหน้าเข้าไปดูสภาพ... สีหน้าสลดลงไปเล็กน้อย ครั้งนี้เขากลับรู้สึกผิด เพราะเด็กหนุ่มซักรีดเสื้อตนให้เป็นอย่างดี แต่ตัวเขากลับไม่ใส่ใจ แล้วยังทำพังอีก “...ผมขอโทษนะ”
“อา... ไม่เป็นไรพี่ ผมผิดเองที่ลืมไว้ งั้นคงต้องซื้อใหม่ แต่ว่าแฟ้มพี่น่ะ มันยับย่นเพราะความชื้นจากเสื้อ เอกสารข้างในจะเป็นไรมั้ยครับ” เด็กหนุ่มหยิบแฟ้มต้นตอปัญหาส่งให้กับอีกฝ่าย
“ข้างในแฟ้มเป็นซองพลาสติก ไม่เป็นไรหรอก” ชายหนุ่มพลิกแฟ้มในมือให้อีกฝ่ายดู
“อา ค่อยยังชั่ว” เมฆเอาซากเสื้อกับเนกไทวางไว้บนหลังคารถ จากนั้นก็จัดการจัดเรียงของใส่หลังรถให้กับอีกฝ่ายอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
“ทำไมวันนี้มาดีผิดปกติ กินยาผิดมารึเปล่า” น้ำถามกลั้วหัวเราะ
เมฆอ้ำอึ้ง เขาถอนหายใจหนักๆ เพราะอีกอย่างที่ตั้งใจจะมาพูดในวันนี้ ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดออกไปยังไงดี ไม่กล้าหันไปประจันหน้ากับชายหนุ่มด้วยซ้ำ ความสับสนพีคจัดจนต้องมาจัดรถให้อีกฝ่ายกลบเกลื่อนความประหม่าแล้วเนี่ย “.....”
แต่เขาเป็นคนผิด ก็ต้องยอมรับผิดสิวะ ถามตรงๆ ไปเลยว่ารุ่นพี่เอาไปฟ้องพี่ว้ากรึเปล่า ถ้าไม่ใช่ก็ขอโทษซะ! ลูกผู้ชาย เรื่องแค่นี้ต้องทำได้สิวะ ไอ้เมฆ!
เด็กหนุ่มจัดเก็บของชิ้นสุดท้ายใส่ในรถ พอเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงหยิบซากเสื้อของตัวเองมาขยำขยี้ในมือต่อ “เอ่อ คือ...”
“พี่น้ำคะ ตุ๊กตาเอาคุ้กกี้มาให้ค่ะ”
เมื่อหันหน้ากลับไปยังชายหนุ่ม อีกฝ่ายยืนอยู่กับรุ่นพี่จากคณะบัญชีอีกคน เมฆจำได้ว่าเคยได้ยินเพื่อนในคณะพูดถึงเธอมาก่อน รู้สึกว่าเมื่อตอนปีหนึ่งจะได้เป็นดาวคณะเสียด้วย “อ้าว...” แล้วเขาจะทำยังไงดีล่ะนี่ จะยืนรอ หรือเดินหลบ... หากในที่สุดก็ตัดสินใจเดินวนไปหลบข้างรถอีกฝั่ง
“ขอบใจ”
สายตาที่ชำเลืองมองรุ่นพี่หยุดกึก... สีหน้าแบบนี้อีกแล้ว แบบเมื่อตอนที่คุยกับจุ๊บจิ๊บเพื่อนของตน แววตาที่ดู... ว่างเปล่าชอบกล กับรอยยิ้มที่... จะเรียกว่ายังไงดีนะ... ดูไม่ค่อยจริงใจสักเท่าไหร่ในความคิดของเขาละมั้ง
“นี่เบอร์โทรศัพท์ของตุ๊กตาค่ะ พี่น้ำโทรมาได้ตลอดเวลาเลยน้า”
น้ำยิ้มบาง “อืม”
“ตุ๊กตาจะรอนะคะ” เด็กสาวยิ้มแบบที่คิดว่าหวานเยิ้มที่สุด จากนั้นจึงเดินจากไป
สีหน้าของชายหนุ่มปรับเปลี่ยนกลับมาเป็นนิ่งเฉยอีกครั้ง น้ำรู้ว่าตุ๊กตาคบกับนักศึกษาในคณะเดียวกันอยู่แล้ว และเขาก็เกลียดคนหน้าใสใจคดแบบนี้ที่สุด ชายหนุ่มยกถุงใส่คุ้กกี้แมคคาเดเมียกับลูกเกดขึ้นดู แล้วปล่อยลงกับพื้น ก่อนจะยกเท้าเหยียบลงไปให้คุ้กกี้แตกเป็นเสี่ยงๆ
“เฮ้ย! พี่! ทำอะไรน่ะ!” เมฆร้องถามด้วยความตกใจ
น้ำหันไปสบสายตากับเด็กหนุ่มที่ยืนเบิกตาโพลงอยู่อีกฝั่งของตัวรถ “ยังอยู่อีกเหรอ หมดธุระของคุณแล้วไม่ใช่รึไง” เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบอะไร เขาจึงกดล็อกรถแล้วเดินออกไป
เมฆอ้าปากค้าง คนคนนี้นี่เป็นยังไงกันแน่วะ แต่พอเห็นชายหนุ่มเดินห่างออกไป สองขาก็พาเจ้าของก้าวเดินตามรุ่นพี่ไปเสียเอง
ชายหนุ่มเดินอ้อมตึกเรียนไปที่สวนทางด้านหลัง เดินตัดสวนสมุนไพรไปยังสระน้ำกว้างขวาง ซึ่งที่นั่นมีดอกบัวบานสะพรั่ง อีกฝั่งมีเรือนไทยสวยงามตั้งอยู่ บริเวณริมสระมีทั้งนกพิราบ ทั้งเป็ดที่ว่ายน้ำเล่นอยู่นับสิบๆ ตัว เขาเดินไปหยุดริมสระ แกะห่อคุ้กกี้โยนลงไปในน้ำบ้าง โยนไว้บนดินบ้าง พอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาทางตนจึงหันกลับไปมอง “มีอะไรอีก”
“พี่ทำแบบนี้ คนที่เอามาให้คงเสียใจแย่”
“ผมไม่กินลูกเกด” น้ำตอบเสียงเรียบ
“ไม่กินก็ให้คนอื่นไปสิครับ”
“...ที่ตามมานี่เพราะอยากกินคุ้กกี้รึไง”
“ไม่ใช่สักหน่อยพี่!”
“ถ้างั้นมีอะไรกับผมอีก”
“เอ่อ...” เมฆยืนจังก้าอยู่ไม่ไกลจากชายหนุ่มนัก เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก บอกตัวเองว่าให้รีบคุยธุระให้เสร็จๆ ไป จะได้ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก เขาไม่ชอบคนสองหน้าแบบรุ่นพี่คนนี้เอาเสียเลย
“...เรื่องที่ผมพูดกับพี่เมื่อหลายวันก่อน ที่ผมว่าพี่ไปฟ้องรุ่นพี่คณะผมนั่น ผมเข้าใจผิดใช่มั้ย”
น้ำไม่ได้ตอบอะไร มือเรียวหยิบคุ้กกี้ออกมาโปรยให้กับปลาตัวใหญ่น้อยที่มาออกันอยู่ตรงหน้าเขา “......”
“พี่ครับ...”
ชายหนุ่มชะงัก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่อีกฝ่ายเรียกเขาเสียงอ่อนแบบนี้ ใบหน้าที่แฝงไว้ด้วยความประหลาดใจหันกลับไปทางเด็กหนุ่ม แต่แล้วก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเดิมเสียอีก เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาประจันหน้ากับเขาด้วยสีหน้าถมึงทึง หากไม่ได้เข้ามาหาเรื่อง...
เมฆยกมือขึ้นไหว้พร้อมค้อมศีรษะลง “ผมขอโทษที่เข้าใจพี่ผิด แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยตักเตือนครับ”
“ฮะ!” นัยน์ตาเรียวเบิกโพลง ถึงกับต้องถอยหลังไปตั้งหลักสามสี่ก้าว
“เดี๋ยวก็ตกน้ำหรอกพี่!” เมฆเอื้อมมือไปคว้าแขนรุ่นพี่ไว้ ทว่าท่าทางตกใจยิ่งกว่าเห็นผีของชายหนุ่ม ส่งผลให้ใบหน้าของเขาร้อนผ่าว “เอ่อ... แต่พี่ก็ทำไม่ถูกนะที่เอาของกินที่คนอื่นอุตส่าห์เอามาให้มาเลี้ยงนกตกปลาแบบนี้น่ะ คนให้เขาจะเสียใจรู้มั้ย อย่าทำอีกนะครับ” เมฆละล่ำละลัก ทั้งที่รู้ว่าตัวเองทำถูกแล้ว แต่ทำไมรู้สึกแปลกๆ แบบนี้วะ เขาควรจะถอยไปตั้งหลักก่อนดีกว่า “ผมมีเรื่องจะพูดแค่นี้แหละ ไปก่อนล่ะ” แล้วใส่ตีนหมา โกยแนบจากไปอย่างรวดเร็ว
น้ำอ้าปากค้าง สักพักก็หัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้าไปมา “ไอ้เด็กนี่... แปลกคนจริงๆ”
TBC~*
ความประทับใจแรก (?) ของสองหนุ่มมาแล้วววว พี่น้ำอาจจะไม่ได้น่าหมั่นไส้อย่างที่คิดหรอกน้า 55555
จากตอนที่แล้ว ฮัสกี้ขอพูดอะไรสักหน่อยนะคะ :hao5:
อย่างที่ฮัสกี้เคยได้แจ้งไว้เมื่อครั้งที่เปิดเรื่องแล้วนะคะ เรื่องนี้มีเนื้อหาของการรับน้องและการประชุมเชียร์ เพราะมันนำพามาให้ตัวละครหลักรักกันค่ะ เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องจะเกี่ยวข้องกับการประชุมเชียร์ไปอีกสักพักเลยทีเดียว ถ้าหากคุณเป็นนักอ่านที่ไม่ชอบระบบนี้และนิยายของฮัสกี้ทำให้คุณไม่พอใจ ฮัสกี้ก็ขอโทษด้วยนะคะ แต่ว่าถ้าหากคุณอยากจะอ่านเรื่องนี้แล้ว ก็ขอให้เปิดใจให้กับเนื้อเรื่องด้วยค่ะ
ส่วนตัวแล้วฮัสกี้ไม่เคยระบุว่าการประชุมเชียร์เป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดี เพราะคิดว่าก็เหมือนกับที่เหรียญหนึ่งมีสองด้านนะคะ มีทั้งข้อดีและข้อเสีย ขึ้นอยู่กับว่า "รุ่นพี่" และ "รุ่นน้อง" จะเลือกใช้กันอย่างไรมากกว่าค่ะ
พี่ว้ากในนิยายเรื่องนี้ ชื่อเรียกว่าพี่ว้ากก็จริง แต่ไม่เคยตะคอกน้องเลยสักครั้ง และไม่เคยพูดจาไม่สุภาพขณะที่ประชุมเชียร์นะคะ^^
เขียนนิยายแต่ละตอนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย โดยเฉพาะแนววัยเรียนเช่นนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฮัสกี้เขียนแนวมหาลัยไทยๆ นะคะ เพราะงั้นฮัสกี้ก็อยากจะขอกำลังใจจากนักอ่านค่ะ อย่าบั่นทอนกำลังใจคนเขียนเลยนะคะ ขอแรงให้ฮัสกี้เขียนได้จนจบเรื่องเถอะค่ะ :mew6:
ความในใจยาวมาก ถ้าอ่านจบจนถึงตรงนี้ ก็ขอบคุณมากๆ ค่ะ 5555555
ขอบคุณอีกทีสำหรับทุกคนที่เข้าใจ และขอบคุณรุ่นพี่วิศวะหลายๆ คนในที่นี้ด้วยค่ะ :mew1:
-
ปลื้มปริ่ม :กอด1:
ในที่สุด.. นายเมฆ ก้อรู้ลึกถึงความหวังดี ที่พี่น้ำมีให้กับ น้องทุกๆ คน
ระบบ SOTUS ก้อ แบบนี้ จะไม่บอกอะไร สอนอะไร
กดดันๆๆๆ ให้น้องอึดอัดๆๆ..ทนไม่ไหว จับกลุ่มผนึกกำลังกับเพื่อนๆๆ รวมพลัง Freshy Intania จนสำเร็จ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
“วิศวกรไม่สามารถสร้างตึกคนเดียวได้ ต้องมีการประสานงานจากหลายๆ ฝ่าย ดังนั้นพวกเราจึงต้องเรียนรู้ ฝึกฝนการทำงานร่วมกันเป็นทีม ถูกมั้ย... นั่นคือสิ่งที่พี่ๆ เขาพยายามสอนพวกเราต่อๆ กันมา เมฆเองก็เหมือนกัน เราน่ะเป็นประธานรุ่น ถ้าบริหารเพื่อนในคณะไม่ได้ ต่อไปจะคุมใครได้ฮึ”
//ขอบคุณ รุ่นพี่ๆ วิศวะเช่นกันครับ :mew1:
-
พี่น้ำแปลกคนจริงๆด้วย รับของมาแล้วทิ้ง งืออ เสียดาย
-
พี่น้ำนี่เป็นคนยังไงกันแน่นะ เพราะเป็นคนหลายบุคลิกหรือเปล่าถึงทำให้น้องเมฆเข้ามาค้นหา
สู้ๆค่ะ เป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้พาพี่น้ำกับน้องเมฆมาหาบ่อยๆนะคะ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่น้ำไม่ได้ตีสองหน้าหรอกค่ะน้องเมฆ เพียงแค่พี่เขาวางขอบเขตไว้สำหรับคนรู้จักแบบผิวเผินได้เท่านี้จริงๆ ส่วนที่น้องเมฆเห็นหลังจากนั้นเนี่ยมันคือ 'ตัวตนที่แท้จริง' ของพี่น้ำเขาล้วนๆ เลยจ้า~ :hao7:
-
น้องเมฆ .... เป็นคนเดียว (นอกจากเพื่อนของน้ำ)
ที่เห็นมุมมืด ของน้ำสินะ :katai1:
-
เหมือนเมฆจะดูพี่น้ำออกเลยเนอะ ลุ้นต่อไปๆ รอนะค่ะ
-
น้องเมฆเข้าใจพี่น้ำแล้วนะ
เริ่มเป็นสัญญาณที่ดีนะเนี่ย
-
น่าร๊ากกกกกกก เรื่องนี้น่าติดตามมากค่ะ
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา
จะรออ่านต่อน้าาาา :mew1:
-
หวังว่ามังกรจะไม่เป็นพระเอก
ฉันไม่เข้าข้างแกกกก :katai1:
เชียร์ต้าได้ไหม :hao7: :hao7:
-
พี่น้ำนี่น่าค้นหาดีเนาะ มีหลายบุคลิก หลายอารมณ์ รอให้เมฆมาค้นหาอยู่น้าาา
ยังไงก็ยังอยากให้น้ำเป็นพระเอกอ่ะ ชอบพระเอกอาวุโสกว่า
-
น้องเมฆเริ่มเห็นความดีในตัวพี่น้ำแล้ว
แล้วมะไรสองคนนี้จะมีมุมหวาน ๆ ล่ะเนี่ย :ruready
-
:pig4:
-
พี่น้ำไม่ใช่คนที่จะมาอธิบายให้คนอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนรู้
คงอีกนานกว่าที่เมฆจะมองตาแล้วรู้ใจ
โมเมนต์รับน้องจัดมาเถอะค่ะ อ่านได้ชอบด้วย
(ชีวิตไม่เคยรับน้อง ยังมีนิยายบางเรื่องที่รับน้องตั้งแต่ปีก่อนจนถึงปีนี้ที่เราตามอ่านเลย) :L2:
-
เมฆคนเดิมหรือเปล่าเนี่ย
ส่วนพี่น้ำคงมีความหลังฝังใจกับผู้หญิงเจ้าชู้
-
เป็นกำลังใจให้จ้า ชอบแนวๆนี้ค่ะ รอวันที่ทั้งสองคนมีความรู้สึกดีๆให้กันนะคะ
:mew2:
-
:pig4:
-
แมกคาเดเมียซะด้วยเสียดายอ่ะ โยนมาทางนี้พี่น้ำ 555
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ เพิ่งเคยเขียนแนวนี้ เขียนออกมาได้ดีเลย o13
ชอบบุคคลของตัวละคร
-
น่ารักดีจัง 5555
-
เราเป็นพี่ว้ากปีนี้พอดี5555
ตัวเราเองเฉยๆกับการที่มีโซตัสหรือไม่มี
ถ้าไม่มีก็ไม่เห็นเป็นอะไร ถ้ามีมันก็ไม่ได้แย่อะไรนี่คะ
อย่างที่คุณฮัสกี้พูดเลยโซตัสมีทั้งดีและไม่ดี
เราไม่เคยพูดหยาบกับน้องเลย แตะตัวนี่แล้วใหญ่เลยไม่ได้ยุ่ง
เปิดใจกว้างๆนะคะ โซตัสไม่ได้แย่ขนาดนั้น
พี่น้ำโหดไปไหมอะ เสียดาย เราชอบคุกกี้อ้ะ
เอามาให้เราได้นะ5555555
-
อ๊ายยยยย
อ่านไปอ่านมา เราอยากได้เคะหล่อๆสะงั้น
น้องเมฆเริ่มเข้าหาพี่น้ำและคิดบวกมากขึ้นแล้วววว
เหมาะกับบทเมะซื่อๆ ตรงๆที่ซู้ดดดดดเ
-
o13
-
เฮ้อ โล้งอกดีที่เข้าใจกันได้สักทีนะคู่นี้ (ที่จริงเมฆคิดเองแล้วเข้าใจเองนี้หว่า)
น้ำก็บอกน้องไปสิว่าสาวเจ้ามีแฟนแล้วทำตัวแบบนี้เดี๋ยวเมฆจะได้คิดไปเองอีก
-
สนุกดีครับ
-
ให้เมฆเมะเถอะ อิอิ พี่น้ำดูลึกลับซอบกล
-
เดี๋ยวนะ!!! กรอกลับบบ!!! กร้ากกกกก *แอบเหล่ 55555 เมฆแก่อ่ะ มากรอกงกรอกลับ กร้ากกกก
พี่น้ำน้องเมฆน่ารักขึ้นๆ ขอเราเถอะะะะะ >/////<
ชอบแต่ละมุกที่แทรกมาในแต่ละประโยคจิงๆนะคะ นึกภาพตามแล้วฮา ชอบบบบค่ะ คริ
พี่น้ำน่ารักก็ตรง ผิดก็พูดขอโทษออกมาเลยนี่หล่ะ น่าร้ากกกกก * ปาหัวใจใส่ แอร๊ยยยย >//////<
จุ๊บจิ๊บก็น่ารักค่ะ แต่..... มีแฟนแล้วยังมาวิ้งๆกะพี่น้ำอีกกกกกก กร้ากกกกกกก (เราเข้าใจๆ) แฟนจุ๊บจิ๊บก็อย่านอยไป กร้ากกก
ผู้ชายแบบพี่น้ำคืออาหารตาข่ะ ต้องยอมนะ 55555
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^ ขอบคุณคุงดาวมากๆค่ะ
มาต่อเร็วเร้ววว กร้ากกกกก :katai4:
-
น้องเมฆน่ารักดีนะคะ รู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดก็ไปขอโทษพี่น้ำ พี่น้ำเลยเริ่มเอ็นดูน้องเมฆเลย
พี่น้ำเหมือนเป็นคนมีอะไรในใจเลยนะ
-
งื้อออ คู่นี้น่ารักจัง ชอบๆ คือเหมือนเคมีเริ่มมาแล้ว โอยตื่นเต้น อยากอ่านค่อแล้วค่าา :katai4: 55555 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะะ
-
ชอบน้องเมฆตรงที่พอรู้ว่าตัวเองผิดก็ขอโทษ o13
-
Chapter 7 : The First Mission
เช้าตรู่ของวันหนึ่ง ขณะที่นักศึกษาแต่ละภาคเข้ามารวมตัวกันก่อนการประชุมเชียร์ช่วงเช้าจะเริ่มขึ้น พวกเขาส่งตัวแทนกันมาประชุมหารือเรื่องของสมุดลายเซ็น ซึ่งตอนนี้หลังจากเปิดเทอมมาก็เป็นเวลาสามสัปดาห์กว่าแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงมีเวลาในการล่าลายเซ็นเหลือไม่มากนัก
การตามขอลายเซ็นจากรุ่นพี่ปีสองและปีสามให้ได้เจ็ดร้อยชื่อไม่ได้เป็นปัญหาอะไรสักเท่าไหร่ แต่ปีสี่นี่สิ ไม่ยอมเซ็นกันง่ายๆ เป็นสาเหตุให้พวกรุ่นน้องส่งตัวแทนภาคมานั่งกุมขมับร่วมกันในวันนี้
“ส่วนใหญ่ก็ขอลายเซ็นพี่ปีสองปีสามได้จะครบเจ็ดร้อยชื่อกันแล้ว เหลือแต่ปีสี่นี่ล่ะ” ตัวแทนภาคคนหนึ่งพูดถึงปัญหาของการล่าลายเซ็นกับประธานรุ่น “วันก่อนไอ้นัทไปขอให้ปีสี่ที่ท่าทางใจดีๆ เซ็นให้ แต่พี่บอกให้แข่งเล่นหมากรุกกัน ถ้าชนะถึงจะได้ลายเซ็น... ไอ้นัทเล่นสิบรอบยังไม่ชนะเลย บางคนพี่แม่งก็ให้แก้โจทย์เคมี โจทย์เลข... กูว่าพี่โหดไปหน่อยนะ เหมือนไม่อยากให้ปีหนึ่งได้รับเกียร์เลยว่ะ เวลาก็เหลือไม่เยอะแล้วด้วย”
“ไม่หรอก พี่เขาคงอยากทำความคุ้นเคยกับพวกเราก็เท่านั้น” เมฆเกลี้ยกล่อม
แหนมซึ่งเป็นตัวแทนภาคเครื่องกลพูดเสริม “นั่นสิ ขอลายเซ็นยากตรงไหนวะ ของกูยังได้ของพี่ในภาคจะครบแล้วเลย”
“เครื่องกลคนน้อยด้วยนี่หว่า”
“แต่ภาคกูมีพี่ว้ากอยู่รวมกันเป็นฝูงเลยนะเว้ย ขอลายเซ็นยากกว่าภาคอื่นตั้งเท่าไหร่ พวกมึงก็กระตุ้นกันเองหน่อยสิว้า...” แหนมปากดีบอกเพื่อนๆ ไปแบบนั้น ทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าจะเข้าไปขอลายเซ็นกลุ่มพี่ว้ากอย่างไร ปวดกบาลอยู่เหมือนกัน
เมฆรับฟังปัญหาพลางถอนหายใจ สมุดลายเซ็นของเขาน่ะ ได้ลายเซ็นปีสองปีสามมาครบเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน แต่ปีสี่ของภาคนี่สิ ยังอีกห่างไกล เพราะเมื่อเห็นหน้าบอกบุญไม่รับของพี่ๆ ทีไร... แขนขาก็อ่อนเปลี้ย หมดแรงเข้าไปพูดคุยไปเสียทุกที แต่ในฐานะประธานรุ่น จะบ่นออกไปได้อย่างไรกัน
“ไอ้เมฆ... มึงช่วยไปพูดกับประธานรุ่นปีสี่ให้หน่อยไม่ได้เหรอ”
“พูดอะไรวะ”
“เกลี้ยกล่อมให้ปีสี่อย่าเล่นตัวมากนักไง”
...ขืนไปพูดแบบนั้น พวกพี่ว้ากคงได้จัดหนักตอนประชุมเชียร์แน่ๆ อีกอย่าง หลังจากที่ปรับความคิดใหม่ เข้าใจประเพณีของคณะมากขึ้น เขาก็เห็นด้วยว่าทุกคนควรจะพยายามให้มากกว่านี้
“แค่ขอลายเซ็น ยากตรงไหนวะ พี่เขาให้ทำอะไรก็ทำไปสิ แสดงสปิริตให้พี่เขาเห็นก็เท่านั้น” เมฆลุกขึ้น พลางเดินออกจากกลุ่มไปช้าๆ “ไปเช็กชื่อเตรียมเข้าประชุมเชียร์ได้แล้ว”
หนึ่งในตัวแทนจากภาคอื่นหยุดเมฆไว้ทันควัน “ไอ้เมฆ มึงได้ลายเซ็นพี่ครบรึยัง”
เด็กหนุ่มพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติขณะที่หันไปตอบ “เกือบแล้ว”
“ขอดูหน่อยดิ” พวกตัวแทนภาคทั้งหลายมุงดูสมุดของประธานรุ่นกัน ซึ่งแม้จะยังมีที่ว่างของรุ่นพี่ภาคปีสี่อยู่บ้าง แต่ก็ถือว่าเยอะกว่าคนอื่นๆ มาก หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น “มึงจะได้ลายเซ็นปีสี่ภาคมึงครบทุกคนใช่มั้ย”
เมฆยักไหล่ “ของมันแน่อยู่แล้ว เห็นมะ ถ้ากูทำได้ พวกมึงก็ต้องทำได้เหมือนกัน ยากตรงไหนวะ” เขาตอบพร้อมกับดึงสมุดลายเซ็นกลับคืน แล้วรีบเดินออกไปจากที่ตรงนั้น
แหนมกับตำลึงลุกตามเพื่อนรักไป หากก็ไม่วายทำท่ายักคิ้วหลิ่วตาใส่ “พวกกูทำได้ พวกมึงก็ต้องทำได้ เข้าใจป้ะ”
“เออ เข้าใจแล้วโว้ย! กูจะคอยดูว่าพวกมึงทำได้จริงๆ รึเปล่า” กลุ่มตัวแทนภาคอื่นๆ ตะโกนไล่หลัง
สามหนุ่มเดินตรงไปยังที่เข้าแถวรอของภาคตน ระหว่างทางก็ปรึกษาปัญหากันไปด้วย
“ไอ้เมฆ...”
“กูรู้แล้ว... เดี๋ยวจะรีบไล่ขอลายเซ็นปีสี่ให้ครบ พวกมึงก็เหมือนกัน”
“แต่พวกพี่ตั้งใจ... กลุ่มนั้น... จะไหวมั้ยวะเนี่ย”
“ไม่ไหวก็ต้องไหว พวกมึงไปจัดการกระตุ้นทุกคนในภาคด้วยล่ะ”
เพื่อนรักทั้งสองพยักหน้าหงึกหงัก “เอาวะ สู้กันสักตั้ง”
..
.....
..
เมื่อมาถึงตอนเที่ยงของวันซึ่งโรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์หนาแน่นไปด้วยผู้คน เมฆกับเพื่อนๆ กลุ่มใหญ่มักจะนั่งรับประทานอาหารด้วยกันอยู่ที่โต๊ะใหญ่ไม่ไกลจากตรงทางเข้าโรงอาหาร ระหว่างที่กำลังรับประทานอาหาร เด็กหนุ่มก็หันไปเห็นกลุ่มของรุ่นพี่ปีสี่ภาคเครื่องกลหลายคนที่นั่งอยู่ตามม้าหินใต้ร่มไม้ทางด้านนอกโรงอาหาร เขาจึงรีบก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารในจาน กินเฉาก๊วยกับดื่มนมกล่องเพื่อเรียกขวัญกำลังใจ แล้วจึงคว้าสมุดลายเซ็นตรงไปยังเป้าหมาย
ไม่ไกลออกไปจากพวกรุ่นพี่ที่เมฆกำลังขอลายเซ็น กลุ่มพี่ว้ากของภาคเครื่องกลก็กำลังจ้องมองไปทางที่เด็กหนุ่มยืนอยู่ พวกเขาคาดเดาสถานการณ์ได้ไม่ยาก เพราะเมื่อมองเข้าไปภายในโรงอาหาร พวกปีหนึ่งในภาคก็ยืนมองมาที่เด็กหนุ่มเช่นกัน
“เป็นประธานรุ่นนี่มันซวยจริงจริ๊ง” ป๊อกเด้งหัวเราะ “กูก็ว่า ไม่เห็นมีใครมาขอลายเซ็นกูเลย ขนาดกูเดินอ่อยแม่งทุกวัน สงสัยจะป๊อดกันว่ะ”
“มึงว่ากูจะให้พวกปีหนึ่งทำอะไรแลกกับลายเซ็นดีวะ”
“ถ้าเป็นสาวๆ สวยๆ ก็ให้แลกกับเบอร์สิวะ”
“เหี้ย... ภาคอื่นยังพอมีลุ้น แต่ก็คงเลี่ยงไม่มาขอกูกับพวกมึงหรอก แล้วเครื่องกลนี่จะมีผู้หญิงหลงมาสักกี่คนกัน” ตั้งใจหันไปด่า “จะทำยังไงให้สมกับเป็นพี่ว้ากดีวะ”
“น้อยๆ หน่อยพวกมึง สงสารปีหนึ่งบ้าง”
น้ำเสียงคุ้นเคยเรียกให้ทั้งโต๊ะหันขวับ “อ้าว ไอ้น้ำ”
“เออ กูเอง” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ “พวกมึงน่ะ เป็นพี่ว้ากก็น่ากลัวพออยู่แล้ว จะทำตัวยุ่งยากให้ปีหนึ่งเกลียดขี้หน้าทำไมอีก”
“ถ้าไม่ทำตัวยุ่งยากก็เสียชื่อพี่ว้ากหมดสิวะ” ไข่ย้อยเถียง
น้ำส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ “ปีหนึ่ง ทั้งเรียน ทั้งเข้าประชุมเชียร์ก็หนักพออยู่แล้ว”
“ทำไมวันนี้พี่น้ำเกิดใจดีขึ้นมาจังวะครับ”
“.......” ชายหนุ่มอ้ำอึ้ง ก่อนจะชวนเปลี่ยนเรื่องคุย เขาโยนถุงใส่กล่องขนมลงบนโต๊ะ “เอ้า กินขนมป่ะ มีคนเอามาให้”
“เหย... จากสาวๆ เหรอมึง”
“ถามทำไม”
“ก็แหม ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมึงเอาขนมที่ใครต่อใครเอามาให้มาแบ่งพวกกูเลยนี่หว่า”
ชายหนุ่มกระตุกถุงคืน “พูดมาก จะแดกไม่แดก”
“แดกครับคุณน้ำ” เพื่อนพ้องจำต้องยอมให้เพราะอยากรับประทานของอร่อย สำหรับพวกเขาน่ะหรือ ตั้งแต่ไว้หนวดไว้เครา ปล่อยผมยาว ไม่เคยมีสาวที่ไหนหลงผ่านมาให้อาหารเลย แม้แต่กล้วยเหี่ยวๆ สักลูกก็ยังไม่เคยได้
ขณะที่ทุกคนกำลังก้มหน้าก้มตาจกของอร่อย ตั้งใจก็เงยหน้าขึ้นมาถาม “ว่าแต่ทำไมวันนี้มึงมาเร็วจังวะ”
“มีธุระกับคนแถวนี้”
ทั้งโต๊ะเงยหน้าขึ้นพรวด “ใครวะ!”
“ไม่ใช่พวกมึงหรอกน่า แดกๆ ไปเถอะ” น้ำหันมองไปทางเด็กหนุ่มที่กำลังเต้นแร้งเต้นกาตามคำสั่งของรุ่นพี่ภาคอยู่ เขาหันไปหยิบถุงขนาดย่อมขึ้นมา แล้วเดินตรงเข้าไปหา
ชายหนุ่มยืนรออยู่ห่างๆ แต่พอคนในโต๊ะนั้นเห็นเข้าก็ร้องถาม “อ้าว น้ำ มีอะไรรึเปล่า”
“จะคุยกับหมอนั่นสักหน่อย” น้ำพยักเพยิดหน้าไปทางเด็กหนุ่ม “เสร็จธุระกันยัง”
“เสร็จแล้วๆ เอ้า ประธานรุ่น มาเอาสมุดลายเซ็นไป”
เมฆรับสมุดลายเซ็นคืนมา แล้วเหลือบมองรุ่นพี่ต่างคณะอย่างหวาดๆ ก็เพราะถ้าไม่มีเรื่องอะไร อีกฝ่ายคงไม่บุกมาหาเขาแบบนี้
น้ำเดินเข้าไปหาพลางโยนถุงในมือให้ “เอ้า ผมเอามาให้”
เด็กหนุ่มรับถุงมาแบบงงๆ “อะไรครับ”
“เสื้อกับเนกไทไง ผมซื้อมาคืน”
“หา! เฮ้ย! ไม่ต้องหรอกครับ เสื้อนี่ผมลืมไว้เอง ทำเจ๊งเอง” เมฆยัดถุงคืนใส่มือชายหนุ่ม แต่ยังไม่ทันได้เถียงอะไรกันต่อ เสียงจากกลุ่มพี่ว้ากชั้นปีสี่ก็ดังแทรกขึ้น
“ประธานรุ่นปีหนึ่ง!”
“ครับ!” เมฆหันไปทางต้นเสียงทันที
ใบตองยืนขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “คุณอยากได้ลายเซ็นผมรึเปล่า”
เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง จู่ๆ โอกาสก็บินเข้ามาเสยหน้าผากแบบนี้ ใครจะไม่คว้าไว้กันวะ “อยากครับ!” ตรงที่หน้าโรงอาหารนี่มีปีหนึ่งมากมาย เท่ากับเขาจะได้แสดงให้ทุกคนเห็นด้วยว่าการขอลายเซ็นปีสี่มันไม่ยาก ขนาดพี่ว้ากเขายังขอได้มาแล้ว ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยทีเดียว
“ตะโกนบอกรักคนตรงหน้า จนกว่าเขาจะบอกว่าได้ยินแล้ว แล้วผมจะเซ็นให้”
“ฮะ!” ทั้งน้ำและเมฆอุทานขึ้นพร้อมกัน
ใบตองกอดอก สีหน้าเคร่งขรึมแม้ใจอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ก็ตามที “เร็วเข้า!”
เมฆก้มหน้าลงมองพื้น สูดหายใจเข้าปอดลึกเพื่อเรียกความกล้า จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นสบสายตากับน้ำ “ผมรักพี่ครับ”
“คุณพูดอะไรครับ ไม่ได้ยินเลย!” ใบตองตะโกนเสียงดัง
น้ำนึกขำกับท่าทางของเด็กหนุ่ม ดูสินั่น หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศเลย ช่างน่าสงสารเสียจริง “....”
“ผมรักพี่ครับ!” เมฆตะโกนแข่งกับเสียงของรุ่นพี่ “ผมรักพี่ครับ!” เขาขมวดคิ้วเมื่อคนตรงหน้าไม่ยอมพูดว่าได้ยินแล้วสักที “ผมรักพี่ครับ ไม่ได้ยินรึไงครับ!”
ชายหนุ่มส่ายหน้า พร้อมยิ้มมุมปาก “ไม่ได้ยิน”
ฮื้ยยยย! จะต้องมารวมหัวแกล้งเขากันตอนนี้ด้วยหรือวะ แต่ว่าที่ตรงนี้ ต่อหน้าปีหนึ่งเกือบทั้งรุ่น เขาจะยอมแพ้ไม่ได้ เขาจะต้องเป็นตัวอย่างให้ทุกคน เด็กหนุ่มกำมือเข้าหากันแน่น สีหน้าบอกว่าอยากจะหักคอคนตรงหน้ามากกว่าคำพูดที่เปล่งเสียงออกไป “ผมรักพี่ครับ! ผมรักพี่ครับ!”
“นอกจากจะชอบให้ผู้ชายคลึงไข่ให้แล้ว ยังรักผู้ชายด้วยกันด้วยอีกเรอะ” รุ่นพี่ต่างคณะเริ่มกวนประสาทเด็กหนุ่มผู้น่าสงสารอย่างนึกสนุก
เมฆปล่อยคำพูดเหล่านั้นผ่านหูไป นัยน์ตาที่จับจ้องคนตรงหน้าขุ่นมัว “ผมรักพี่ครับ!”
“ผมก็เข้าใจนะ ว่าผมหล่อ ดูดีจนเกินห้ามใจ แต่แหม... ลำบากใจจัง”
...ลำบากใจก็รีบทำอะไรสักอย่างสิโว้ย แกล้งกันอยู่ได้ “ผมรักพี่ครับ!”
น้ำหัวเราะเบาๆ อยากจะแกล้งต่อ แต่เห็นเด็กหนุ่มตะโกนจนหน้าดำหน้าแดงแบบนี้แล้วก็ชักจะนึกสงสาร เขาจึงยัดถุงเสื้อใส่มืออีกฝ่าย “เอ้า รับไปซะ”
“ผมรัก...” เมฆหยุดกึก
น้ำหันไปตะโกนบอกใบตอง “ได้ยินแล้ว! เซ็นให้น้องมันด้วย!” เขาเดินกลับไปที่โต๊ะของเพื่อน โดยที่เด็กหนุ่มยังคงยืนอ้าปากค้าง เสียงของเพื่อนๆ ผิวปากวี้ดวิ้ว คละเคล้าเสียงปรบมือดังลั่นไปทั่วบริเวณ จนกระทั่งเสียงของหนึ่งในกลุ่มพี่ว้ากแว่วเข้ามาในโสตประสาท
“ประธานรุ่นปีหนึ่ง! จะเอาลายเซ็นรึเปล่าครับ!”
“เอาครับ!” เมฆวิ่งเข้าไปหาใบตอง พร้อมกับยื่นสมุดลายเซ็นให้ พอได้รับสมุดกลับคืนมาก็ยกมือไหว้ แล้วรีบวิ่งกลับไปยังโต๊ะของตัวเองทันที วินาทีนี้กลัวว่าจะโดนให้ทำอะไรแลกลายเซ็นต่อมากกว่าสิ่งอื่นใด ขอเขากลับไปตั้งหลักก่อนเถอะ
“เก่งเว้ยไอ้เมฆ มึงเจ๋งมาก” เพื่อนๆ ในโรงอาหารพากันเข้ามารุมล้อม
ขณะที่ทุกคนกำลังมุงดูสมุดลายเซ็นกันอยู่นั้น เมฆนั่งนิ่งอย่างมึนงงกับความรู้สึกมากมายที่ก่อเกิด ทั้งงุนงง ทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ จนกระทั่งอัตราการเต้นของหัวใจกลับเป็นปกติหลังจากที่เอ๋ออยู่ชั่วครู่ เขาจึงค่อยก้มลงมองถุงในมือ
รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม
ภายในถุงนั้นมีเสื้อนักศึกษาสีขาวกับเนกไทที่รุ่นพี่อุตส่าห์ไปซื้อมาคืนให้ทั้งที่ไม่จำเป็นเลยแม้แต่น้อย เขาชำเลืองมองไปทางด้านนอกโรงอาหาร ตรงโต๊ะที่รุ่นพี่ต่างคณะนั่งอยู่กับพวกพี่ว้าก แล้วก้มลงมองของในถุงอีกครั้ง
...ก็ใจดีกับเขาเป็นเหมือนกันนี่หว่า
TBC~*
พี่น้ำน่ารักใช่มั้ยล่าาาาา :hao3: ไม่ทิ้งขนมแล้วด้วยน้า อิอิ
แบบนี้น้องเมฆจะไม่หวั่นไหวได้ยังงอยยย 55555
ปล. ชื่อตอนว่ามิชชั่นครั้งแรก อันนี้หมายถึงมิชชั่นจากกลุ่มเพื่อนของน้ำนะคะ #ถือว่าสปอยล์แรงมาก เพราะงั้นจะมีอีกกี่ครั้งก็ตามจำนวนเพื่อนเลยค่า 55555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่ะ :mew1:
-
:z13: :z13: :z13:
-
กรี๊ดดดดจะขำก็ไม่กล้าสงสารน้องเมฆจัง พี่ว๊ากแก้ลงน้องเบาๆหน่อยนะคะ :mew3:
-
“ตะโกนบอกรักคนตรงหน้า จนกว่าเขาจะบอกว่าได้ยินแล้ว แล้วผมจะเซ็นให้”
:hao5:
อ๊ากกกกกกกกกกกกก ปลื้มปริ่ม หนุ่มๆๆ บอกรักกันแล้ว
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
ถึงแม้ว่าจะเป็น ภารกิจกลั่นแกล้งน้อง Freshy แต่ก้อทำให้น้องเมฆหวั่นไหว เริ่มเห็นถึงความดี ของพี่น้ำแล้วใช่ไหม ซึ้งมากๆๆ กะ ขนม และ เสื้อนักศึกษาสีขาวกับเนกไทที่รุ่นพี่อุตส่าห์ไปซื้อมาคืนให้ทั้งที่ไม่จำเป็นเลยแม้แต่น้อย ) :o8:
ยังงี้ ก้อต้อง อีก 4 Mission สิถึงจะผ่านพ้นภารกิจหัวใจไปได้
:กอด1:
//ดีใจจังฮับ มาทันถ่ายทอดสดด้วย รักคนเขียนฮับ :mew1:
-
พี่น้ำลำบากใจอาร๊ายยย นี่มันเป็นแค่เรื่องสมมุติค่ะพี่~ :m3: แหมนะ เข้าใจรับมุขที่เพื่อนๆ โยนมาให้เสียด้วยน้า..
-
บอกรักขนาดนี้ เอาแม่มาขอเลยดีมั้ยยยย น้องเมฆ #อุ่ย
-
ฮะ!! เดี๋ยวๆ มาม่ายังไม่สุกเลย หมดแล้วเหรอ...
รอลุ้นตอนตอนปาย :sad4:
-
แหนะ เริ่มหวั่นไหวแล้วละสิ น้องเมฆ
ก็พี่น้ำเค้าออกจะใจดีนี่เนอะ :-[
-
ความรู้สึกเริ่มเปลี่ยนแล้ว
-
พี่น้ำชอบล่ะสิโดนน้องเมฆบอกรักซะหลายรอบ :laugh:
-
น้องเมฆบอกรักพี่แล้ว พี่น้ำก็ได้ยินแล้ว
แล้วจะยังไงต่อคะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
มิชชั่นแรกก็เริ่มฟินแล้ว รอมิชชั่นต่อไปนะ
:hao5:
-
ิมิชชั่นตามจำนวนเพื่อนนี่ เพื่อนทั้งพี่น้ำและน้องเมฆรวมกันหรือเปล่าหนอ
จะได้เริ่มนับจำนวนเพื่อนจะได้รู้ว่าจะได้ฟินกับมิชชั่นกี่ครั้ง แค่ครั้งแรกน้องเมฆก็บอกรักพี่น้ำแล้ว :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอาอีกกกก
-
อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของความรัก :z1:
-
เมฆเริ่มหลงพี่น้ำแล้วสินะอิอิ
พี่น้ำนี่ก็ช่างใจดีเหลือเกินคิดไรกะน้องมันหรือเปล่าหึหึ :hao6: :hao6:
-
พี่น้ำจะไม่รับรักน้องหรอ บอกรักเยอะขนาดนั้น :-[ สงสัยมิสชั่นเพื่อนน้ำที่ให้น้องเมฆทำจะต้องมีการพัฒนาขึ้รป่ะ แล้วต้องมีน้องน้ำเข้ามาเอี่ยวด้วยแน่เลย ลุ้นๆ
-
แอบอ่อยน้องปะพี่น้ำ 555
-
กรี๊ดดดดดดดด!! อ่านแล้วยิ้มไม่หุบเลยเนี่ยะ อร๊าย!! แมนๆบอกรักกันค้า 555 เริ่มหวั่นไหวกันแล้วใช่ม่ะ คิคิ ขออีกหลายๆมิชชั่นเลยนะค้า ชอบเห็นน้องเมฆโดนพี่น้ำแกล้ง หุหุ ฟินนาเล่ย์
-
:-[ ได้ยินคำบอกรักแล้วอ้าาาา :-[ จะตอบรับวันไหนน้าาาาาา :hao3:
-
พี่น้ำเริ่มเอ็นดูน้องเมฆแล้วสิ
-
ค่อย ๆ เปิดใจให้อีกฝ่าย ทีละนิด ๆ แล้วสิน้า พี่น้ำน้องเมฆ :-[
-
พี่น้ำน่ารักมากกกกกก ดูเป็นหนุ่มซึนๆ. น่ารักอ่ะ แปะป้ายจอง
ภารกิจแรกยังเขินขนาดนี้ ภารกิจต่อไปจะเด็ดขนาดไหนนนนน
-
เดาทางลำบากจรุง
-
:impress2:
อิอิ พี่น้ำหวั่นไหวน้องเมฆแล้วชิมิ
รอลุ้นตอนต่อไป
:L1: ให้คนแต่งจ้า
-
:m3:
ผมรักพี่ครับ
-
เมฆน้ำน่ารักกกกก :o8:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
รออยู่นะคะ คนเขียนสู้ๆ
-
เข้ามารอบ้าง :hao7:
-
จุดเริ่มต้นของความรักมาแล้ว
-
น้องเมฆน่าร้ากกกกกก >///////< แบบ ดูตั้งใจมากกกกจนน่ารัก >/////<
ส่วนพี่น้ามมมมมม ไม่ต้องทำอะไรรร ยืนหล่อๆเฉยๆก็น่ารักกกกก กี้ดดดดด ---> อิลำเอียงงงงง ><
ฮือออออ น่ารักจุงเบยยยย พี่ว้ากคะ ขอภารกิจอีกค่ะ ขอเยอะๆ แอร๊ยยยยยย
พี่น้ำเริ่มเอ็นดูแล้วดิ คิคิคิคิ น้องเมฆก็เริ่มจะมองพี่น้ำในแง่ดีแล้ว
เค้าว่าความรักที่เริ่มต้นจากการเกลียดนี่ จะฟรุ้งฟริ้งมาก กร้ากกกก
เพราะพอไม่เกลียดแล้ว ก็จะเหลือแต่รักเท่านั้น กิ้ววววว (อะไรของแก๊ =..= พูดเหมือนเมา =..=)
รีบๆมาต่อเบยยยยย :katai4: เค้ารออออออออ(พี่น้ำ)ที่ท่าทุกวันเบยนะ!!!
ขอบคุณมากๆนะคะ รีบๆมาต่อนะคะคนดี~~~~ คิ ^3^ ชุ้ฟฟฟฟ :mew1:
-
มารอจ้าาาาา คิดถึงน้องเมฆจัง :กอด1:
-
พี่น้ำนี่จริงๆแล้วอยากได้ยินเมฆบอกรักนานๆหรือเปล่า มาทำลำบากจงลำบากใจ :katai2-1:
-
น่ารักกันทั้งคู่ ทั้งพี่น้ำทั้งน้องเมฆ น้องเมฆโดนพี่ๆแกล้งให้บอกรักพี่น้ำ น่ารักอ่ะ ตะโกนบอกแบบนี้ใจเต้นบ้างมั้ยนะน้องเมฆ
พี่น้ำน่ารักจัง อุตส่าห์ซื้อเสื้อกะเนคไทด์มาให้น้องใหม่ด้วย นอติดจามภารกิจต่อไปนะค
-
น้องเมฆ น่ารักอ่ะ
พี่น้ำ นี่ชั่วโมงบินสูงกว่าน้องเยอะ น้องดูเด็กน้อยไปเลย 55555
แกล้งน้องกันเยอะๆนะ เราชอบบบบ
-
:katai2-1: :mew3: :katai2-1:
-
มะไรพี่น้ำกับน้องเมฆจะมาสักทีคิดถึงนะขอบอกกกกก :mew6:
-
Chapter 8 : The Second and Third Mission
ในตอนบ่ายหลังหมดชั่วโมงเรียนประจำวัน เมฆสั่งให้ตำลึงวิ่งไปล็อกห้องเลคเชอร์ไว้ทันทีที่อาจารย์ก้าวออกไป เพื่อที่จะประชุมร่วมกับเพื่อนพ้องในภาค ในขณะที่แหนมเดินออกไปยืนหน้าห้องแล้วเริ่มการประชุมขึ้นโดยเร็ว
“เรื่องแรก งานกีฬามหาลัยของเทอมสอง ก็มีพวกบาส ว่ายน้ำ ยูโด วอลเล่ย์ วิ่ง ยิงปืน อะไรพวกนี้ รายชื่อกีฬาทั้งหมดดูในสไลด์นี่ ดูไว้นะว่าพวกมึงจะลงแข่งอะไร คณะเราคนเยอะ ควรจะลงให้เต็มโควต้า แสดงสปิริตกันหน่อยโว้ย”
นักศึกษาภายในห้องส่งเสียงอื้ออึงกันอยู่สักพัก พอจบการประชุมเรื่องแรก เรื่องที่สองและสามก็ตามมาติดๆ “งานลอยกระทงจะมีหลังสอบมิดเทอม คิดว่าพาเหรดของปีหนึ่งจะเป็นยังไง คิดไว้แต่เนิ่นๆ ด้วย แล้วพรุ่งนี้ส่งชื่อเดือนกับดาวภาค เพราะงั้นเรามาโหวตกันให้ไวกว่าความเร็วแสง” แหนมประกาศ พลางหันมองหญิงสาวเจ็ดแปดคนในภาคตนแล้วถอนหายใจ เขาเองก็สงสัยว่าเพื่อนๆ ในภาคจะส่งชื่อใครกัน ในเมื่อตัวเขาก็ยังคิดไม่ออก แต่ละคนดูแกร่งกว่าผู้ชายในภาคด้วยซ้ำ “เอ้า พวกมึงเขียนชื่อลงในกระดาษให้ไว แล้วส่งลงมา” พอแหนมพูดจบ เมฆก็เดินไปประจำที่หน้ากระดานไวต์บอร์ดด้วยกันกับตำลึงเพื่อเตรียมนับคะแนน
เศษกระดาษจากนักศึกษาในห้องถูกรวบรวมมาใส่ไว้ในกล่องใบใหญ่ แต่หลังจากเปิดแผ่นกระดาษไปได้สิบกว่าแผ่น เมฆก็โวยวาย “ไอ้พวกเหี้ย กูเป็นผู้ชายโว้ย ตามึงบอดเรอะ”
“เฮ้ย! อะไรวะ” แหนมหันไปถามทันที
“ก็มึงดูพวกแม่งโหวตกัน สิบสองแผ่นที่กูเปิดมา โหวตให้เดือนเป็นมึงอะ ไอ้แหนม ส่วนดาวเนี่ย แม่งโหวตให้กูกันทำไมวะ”
“ก็มึงหน้าตาดีสุดในภาคแล้ว ไอ้เมฆ พวกกูถึงได้ให้เกียรติมึงเป็นดาวภาคไง/ จริงด้วยๆ” เพื่อนในภาคยังไม่วายโต้เถียง แถมเพื่อนผู้หญิงก็เห็นดีเห็นงามซะด้วย
“ไอ้...”
แหนมรีบเข้าไปห้าม “ช่างแม่งเถอะ มึงนับคะแนนไปก่อน เวลามีน้อย เร็วๆ เข้า”
หลังจากผ่านไปอีกสิบนาที เมฆก็โวยวายขึ้นมาอีกครั้ง “พวกมึงจะพร้อมใจกันโหวตให้กูมากเกินไปมั้ยเนี่ย ไอ้พวกเวร!”
ตำลึงหัวเราะร่วน “เหี้ย... พวกมึงเตี๊ยมกันมาก่อนรึเปล่าวะ ไอ้เมฆแม่งเป็นดาวภาคแล้วเนี่ย”
หัวหน้าประจำภาคส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “สรุปคะแนนมาที”
“เดือนก็มึงกะกูอ่ะแหนม คะแนนแม่งเท่ากันยังกะนัดกันมา หน้าตากูกับมึงยับเยินแบบนี้ยังหลับตาโหวตกันมาได้ ส่วนดาวก็ไอ้เมฆ ชนะขาดลอยเลย”
แหนมหลุดหัวเราะเสียงดัง “ไอ้พวกห่า! พวกมึงเลือกโหวตจากพวกกูสามคนหน้าชั้นใช่มั้ยวะ ส่วนไอ้เมฆมันก็มีจู๋นะมึง แทนที่จะโหวตให้มันเป็นเดือน เสือกโหวตให้เป็นดาว ภาคเราจะเอาอะไรไปแข่งกับเขาวะ”
“กูเป็นประธานรุ่นแล้ว จะลงแข่งกีฬาด้วย ยังไงกูก็ไม่เอานะเว้ย ประกวดหนุมานหาวเป็นดาวเป็นเดือนเหี้ยไรเนี่ย” เมฆแย้งทันที
หากอีกฝั่งก็ไม่ยอมแพ้ “พวกกูไม่โหวตอีกครั้งแล้วนะ”
เมฆเองก็ขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียง “งั้นเอาคนที่ได้คะแนนที่สองส่งไปเลย”
“เออ ตามนั้นแหละ! ดาวกับเดือนคณะ ไปหวังกับภาคอื่นละกัน ประชุมเรื่องอื่นต่อดีกว่าโว้ย”
ในที่สุดก็มาถึงเรื่องสำคัญปิดท้ายการประชุม “สมุดลายเซ็นของพวกมึงไปถึงไหนแล้ว อีกไม่นานจะมีการตรวจสมุดรอบแรกแล้วนะโว้ย”
ส่วนใหญ่ทุกคนก็ได้ลายเซ็นมาเกือบจะครบแล้ว ที่ยังขาดก็เป็นลายเซ็นของรุ่นพี่ภาคปีสี่
เมฆชูสมุดในมือให้ทุกคนดู “ของกูเหลืออีกประมาณสามสิบคน ภาคเราจะต้องทำให้ได้ตามที่รุ่นพี่ขอ ให้เป็นความภูมิใจของภาคเรา”
เสียงเฮดังสนั่นทั่วทั้งห้อง ไม่ใช่เพราะได้ยินประธานรุ่นปลุกใจหรือความพร้อมเพรียงสามัคคี แต่เป็นเพราะการประชุมเสร็จสิ้นลงสักที พวกเขาจะได้ออกไปหาอะไรใส่ท้อง เก็บแรงไว้สำหรับการประชุมเชียร์ช่วงเย็น
เด็กหนุ่มก้มลงคว้าข้าวของขึ้นมาไว้ในมือ จากนั้นจึงเดินออกจากห้องเลคเชอร์ไปพร้อมกับเพื่อนสนิททั้งสองคน
ทว่าน่าแปลก เพื่อนๆ ในภาคที่กรูกันออกมาจากห้องเลคเชอร์แล้วยังคงวนเวียนอยู่แถวหน้าห้องกันหนาตา พอหันมาเห็นเมฆก็ผิวปากส่งเสียงเชียร์วี้ดวิ้ว
เมฆย่นคิ้วเข้าหากัน “พ่อพวกมึงเป็นนกเหรอ” เขาส่งเสียงทักเพื่อนๆ ในบริเวณนั้นได้ไม่ทันขาดคำ สายตาก็ไปหยุดอยู่ที่รุ่นพี่ต่างคณะซึ่งกำลังยืนคุยอยู่กับอาจารย์ด้วยสีหน้าเรียบเฉยตรงบันไดทางลงตึกซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปนัก
...มาดนักศึกษาตัวอย่างแสนสุภาพเลอเลิศกลับมาแล้ว เด็กหนุ่มค่อนแคะอยู่ในใจ
“ไอ้เมฆ ดูสิ คนที่มึงสารภาพรักมาถึงคณะเราเลยว่ะ”
“ไอ้พวกเหี้ย!” คนถูกแซวขึงตาใส่ “นั่นมันเพราะปีสี่สั่งต่างหากโว้ย”
“แน่ะ เขินด้วยโว้ย”
“กูไม่ได้เขิน! พวกมึงเงียบได้แล้ว!” เมฆพยายามจะดุเพื่อนที่ยืนอยู่แถวนั้น หากใบหน้าร้อนๆ ชอบกล “เงียบสิโว้ย เดี๋ยวอาจารย์ด่าหรอก”
“ไม่มีใครเรียนอยู่นี่หว่า อย่าเปลี่ยนเรื่องเลยไอ้เมฆ หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศแล้วโว้ย”
“เฮ้ยๆ พวกมึงหยุดเห่าเลย” เด็กหนุ่มต่อว่า พลางหันไปทางที่รุ่นพี่ต่างคณะยืนอยู่ แล้วสองสายตาก็ประสานกันดังเปรี๊ยะ เมฆเห็นว่าอีกฝ่ายหันไปบอกลาอาจารย์ ก่อนจะก้าวมาทางตน
ใบหน้าชายหนุ่มนิ่งเฉย เสียงขรึมที่เปล่งออกมาส่งผลให้ทุกคนแถวนั้นนิ่งสงัด “ที่นี่ตึกเรียนนะครับ ขอให้เคารพสถานที่ด้วย” ดวงตาเรียวกวาดมองไปช้าๆ จนไปหยุดอยู่ที่เมฆ “ประธานรุ่นดูแลเพื่อนคุณให้ดีกว่านี้หน่อยนะ” จากนั้นจึงเดินลงบันไดไป
บริเวณนั้นเงียบกริบอยู่ครู่ใหญ่กว่าจะมีใครเอ่ยขึ้น “สมกับเป็นนักศึกษาตัวอย่างที่อาจารย์ชื่นชม มาดโคตรเนี้ยบ”
ครั้งนี้เมฆไม่ได้โกรธ แต่เขารู้สึก... ผิดหวังมากกว่าล่ะมั้ง เนื่องจากอีกฝ่ายทำทีเหมือนว่าไม่ได้รู้จักมักจี่กับใครในที่นี้ ไม่มีคำทักทาย... บรรยากาศรอบๆ ตัวชายหนุ่มดูเข้าถึงยาก ไม่มีรอยยิ้มเหมือนเมื่อครั้งที่แล้วที่ได้พบกัน
“เขาจะไปฟ้องปีสี่รึเปล่าวะ ฉิบหาย! ประชุมเชียร์เย็นนี้โดนหนักแน่”
เมฆพูดแทรกทันควัน “เขาไม่ฟ้องหรอกน่ะ พวกมึงรีบลงไปกันได้แล้วโว้ย”
หลังลงจากตึกเรียนมา เหล่านักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งที่ไม่มีเรียนแล้วก็มานั่งสุมกันอยู่ที่โรงอาหารเช่นเคย เสียงพูดคุยกันดังอื้ออึง บางคนก็เดินวนไล่ล่าลายเซ็นจากรุ่นพี่กันอยู่ ตัวเมฆเองก็เช่นกัน สำหรับประธานรุ่นเช่นเขา จำเป็นที่จะต้องได้ลายเซ็นครบเพื่อให้เป็นตัวอย่างกับคนอื่นๆ ดังนั้นทุกครั้งเมื่อมีเวลาว่าง เด็กหนุ่มก็จะตามหาลายเซ็นไปเรื่อยๆ
เวลาผ่านไปสักพัก กลุ่มปีสี่ก็ทยอยกันเข้ามาในโรงอาหารบ้าง แต่ส่วนใหญ่แค่มาซื้ออะไรออกไปรับประทานตรงม้าหินด้านนอก กลุ่มพี่ว้ากของภาคเครื่องกลก็เช่นกัน
เมฆมองตามกลุ่มพี่ว้ากปีสี่ไป หากรุ่นพี่ต่างคณะคนที่เขาเพิ่งได้พบก่อนหน้าไม่ได้อยู่ด้วย
“ประธานรุ่น มีอะไรไม่ทราบครับ”
เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก รีบลุกขึ้นแล้วหันไปทางต้นเสียง “เอ่อ...”
คนตรงหน้าเขาคือเต้าหู้และป๊อกเด้ง เพื่อนในกลุ่มของน้ำนั่นเอง ทั้งสองคนโน้มตัวเข้าหากัน พูดคุยกระซิบกระซาบด้วยสีหน้านิ่งเฉย แล้วจึงหันกลับมาทางเด็กหนุ่มอีกครั้ง “ว่าไง มีอะไรกับพวกผม”
เมฆรีบคิดหาคำตอบ พอนึกขึ้นได้ก็ตอบกลับไปทันที “...ผม... ผมจะขอลายเซ็นหน่อยได้มั้ยครับ”
“ได้สิ” เต้าหู้ตอบก่อน “คุณจำคนที่คุณบอกรักเมื่อวานได้รึเปล่า”
เด็กหนุ่มชะงักงัน “เอ่อ” ...ทำไมต้องลากคนคนนั้นมาเกี่ยวด้วยเล่า เขานึกอยากจะจับคอรุ่นพี่เขย่านัก
“จำได้รึเปล่าประธานรุ่น คุณความจำดีไม่ใช่รึไง ไม่น่านึกไม่ออกเลยนะ”
“จำได้ครับ”
“ดี! ไปขอเบอร์มือถือเขามา! แล้วผมจะเซ็นให้”
“หา!”
“ทำไม่ได้เรอะ!” เต้าหู้ตะโกนถามเสียงดังก้อง
เมฆรู้สึกว่าทุกสายตาภายในโรงอาหารกำลังจับจ้องมาที่ตน เขาขบฟันเบาๆ จากนั้นจึงตอบออกไป “ทำได้ครับ” หากพอจะหันหลังออกไป เสียงของรุ่นพี่อีกคนก็หยุดไว้
ป๊อกเด้งถามเสียงดังไม่แพ้เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน “เดี๋ยวก่อน ประธานรุ่น คุณไม่อยากได้ลายเซ็นผมด้วยเรอะ”
เด็กหนุ่มหันขวับ หากตอบกลับไปเสียงอ่อย “...อยากได้ครับ”
“อยากได้หรือไม่อยาก”
“อยากได้ครับ!”
“ดี! ไหนๆ ก็จะไปขอเบอร์มือถือแล้ว ถามไซส์เสื้อ กางเกง รองเท้า กับกางเกงในมาด้วย! แล้วผมจะเซ็นให้”
เมฆอ้าปากค้าง... “.....”
“ทำได้รึเปล่า! ประธานรุ่น!”
มาถึงตอนนี้ เขานึกเกลียดตำแหน่งที่เป็นเหมือนชนักปักหลังตัวเองเสียจริง “ทำได้ครับ”
“ดีมาก!” ป๊อกเด้งหันมองไปรอบๆ โรงอาหาร เขาเห็นว่ามีปีหนึ่งนั่งทำตาปริบๆ รอดูความเป็นไปของประธานรุ่นอยู่เยอะพอสมควร จึงพูดขึ้นอีกครั้ง “ประธานรุ่น! บอกความหมายของคำว่า SOTUS มาหน่อยครับ”
“SOTUS Seniority - อาวุโส Order - การปฏิบัติตามระเบียบวินัย Tradition - ประเพณี Unity - ความสามัคคี และ Spirit – การมีน้ำใจครับ” เมฆตอบกลับไปทันที
ป๊อกเด้งหันไปทางปีหนึ่งที่เหลือ “ปีหนึ่ง บอกความหมายของ Unity อีกทีซิครับ”
เพื่อนพ้องของเมฆหันมองหน้ากับแบบงงๆ ก่อนจะตอบ “Unity หมายถึงความสามัคคีของหมู่คณะครับ”
“ถ้างั้นผมขอดูความเป็น unity ของพวกคุณสักหน่อยก็แล้วกัน ฟังให้ดี พวกคุณมีเวลาวันนี้กับพรุ่งนี้ ขอให้ช่วยประธานรุ่นของพวกคุณทำมิชชั่นให้สำเร็จ ถ้าหากประชุมเชียร์เย็นวันพรุ่งนี้ ประธานรุ่นพวกคุณไม่ได้ลายเซ็นจากผม ก็เตรียมตัวรับโทษพร้อมกันทั้งหมดนี่แหละ”
เด็กหนุ่มอ้าปากค้าง ยืนนิ่งอยู่กับที่ รอจนพี่ปีสี่เดินจากไปจึงทิ้งตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง
“เฮ้ย ไอ้เมฆ ต้องสู้นะมึง” แหนมหันไปเขย่าหัวไหล่เพื่อนรัวๆ
“มึงลองไปขอเองมั้ยล่ะ ไอ้เหี้ย!” เมฆหันไปต่อว่า งานที่โดนสั่งมาว่าหินแล้ว แต่นี่รุ่นพี่ยังเติมเชื้อไฟให้พวกเพื่อนๆ เพิ่มความกดดันให้ตัวเขาอีก
“กูว่าปีสี่แม่ง ต้องแกล้งมึง แกล้งพวกเราแหงๆ ไอ้เมฆ หาเรื่องลงโทษกันชัดๆ” หินพูดขึ้นบ้าง “มึงอย่ายอมนะ แสดงแสนยานุภาพของประธานรุ่น ให้พี่แม่งอึ้ง ทึ่ง เสียวไปเลย”
“แล้วกูจะทำไงดีวะ” ประธานรุ่นถอนหายใจยาวอย่างอ่อนใจ “จะไปหาตัวพี่เขาที่ไหนยังไม่รู้เลย”
“ยังกับหาเจอแล้วพี่เขาจะให้เบอร์มือถือกับบอกสัดส่วนเขาให้มึงรู้ง่ายๆ งั้นแหละ”
“ลองเสิร์ชหาในเว็บมหาลัยจะมีมั้ยวะ”
“ใครเขาจะเอาเบอร์มือถือไปใส่ในเว็บวะ คิดสิมึงคิด!”
เพื่อนทั้งในภาคเดียวกันและต่างภาคที่อยู่ในบริเวณนั้นก้าวเข้ามารุมล้อม “เฮ้ย เมฆ... พี่ปีสี่มนุษย์ฯ คนนั้นน่ะ เขาอยู่ที่ชมรมยูโด ตอนนี้”
เมฆเงยหน้าขึ้นทันควัน “ชมรมยูโด”
“ไอ้ยมมันอยู่ชมรมยูโดไง บางทีมันอาจจะรู้เบอร์พี่เขาก็ได้นะ”
“แต่ถ้าไซส์เสื้อผ้าล่ะก็ ยังไงพี่เขาก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนลงฝึกใช่มั้ยล่ะ มึงก็ให้ไอ้ยมมันช่วยพาเข้าไปแอบดูสิ เดี๋ยวพวกกูช่วยดูต้นทางกับรั้งพี่เขาเอาไว้ให้เอง”
“เย้ย! แล้วปกติเขาไม่ใส่กางเกงในลงซ้อมกันเหรอวะ”
“ใส่สิโว้ย แต่เขาก็ต้องเตรียมตัวใหม่มาเปลี่ยนสิวะ ไม่งั้นไข่ขึ้นรากันพอดี”
“เออ... แผนนี้โอเคเลยนะมึง ถ้าเราไปกันหลายคน ทำเป็นว่าสนใจแล้วก็ขอให้ชมรมโชว์การเล่นยูโดไรงี้ ห้องเสื้อผ้าต้องโล่งแน่ เดี๋ยวกูจะเข้าไปแอบดูกับมึงเอง” ตำลึงเห็นดีเห็นงามไปด้วย พลางหันไปบอกแหนม “ส่วนมึงไปกับไอ้พวกนี้”
แหนมพยักหน้า “งั้นเดี๋ยวพวกกูจะรวมตัวกันไปที่ชมรมยูโดเดี๋ยวนี้เลย พวกมึงไปรอที่โรงยิมก่อนเลย ไปโว้ย”
หลังจากตกลงกันเป็นมั่นเป็นเหมาะ พวกเขายังมีเวลาอีกประมาณสองชั่วโมงกว่าก่อนการประชุมเชียร์จะเริ่มขึ้น ดังนั้นแผนที่วางไว้ จะพลาดไม่ได้เด็ดขาด
เมฆและตำลึงพากันไปโรงยิม พวกเขาได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกแว่วมาจากภายใน จะว่าไปแล้วก็แปลก... เขานึกไม่ถึงเลยว่ารุ่นพี่ต่างคณะคนนั้นจะเล่นยูโดเป็นด้วย ท่าทางสำอางออกจะขนาดนั้น
นัยน์ตาโตสีดำขลับกวาดมองเพียงแค่แวบเดียวก็พบกับเป้าหมาย “อยู่ที่นั่นจริงๆ ด้วย”
ชายหนุ่มอยู่ในชุดยูโดสีขาว กำลังฝึกซ้อมให้กับรุ่นน้อง เสียงของเขาดังก้อง ท่าทางขึงขังและคล่องแคล่ว เขายืนคุมรุ่นน้องที่กำลังฝึกเตะต่อยกันอย่างพร้อมเพรียง ไม่นานก็สั่งพัก ขณะที่กำลังเดินออกไปหยิบผ้าเช็ดหน้า เขาก็หันไปเห็นผู้มาเยือนทั้งสองคนเข้า
เมฆยืนมองอยู่ที่ตรงประตูทางเข้าโรงยิม พอสบสายตากับน้ำก็รู้สึกหางตากระตุกชอบกล “......”
“เมฆ เอาไงดีวะ เขาเดินมาทางนี้แล้วอ้ะ” ตำลึงหันไปสะกิดเพื่อนยิกๆ
น้ำก้าวเข้ามาหยุดอยู่ไม่ไกลจากสองหนุ่มนัก เขาหรี่ตามองอย่างสงสัย “มาทำอะไรกัน”
“เอ่อ... ผมกับไอ้นี่....”
ชายหนุ่มพยักเพยิดหน้าไปทางด้านหลัง “แล้วพวกข้างหลังนั่นล่ะ”
เมฆหันขวับ พวกเพื่อนในชั้นปีตามมากันไวไม่ใช่เล่น แต่ว่า... เล่นมาเป็นกองทัพขนาดนี้ กะด้วยสายตาคร่าวๆ แล้วก็น่าจะเกือบๆ ห้าสิบคนได้ พวกมึงมาทำไมกันเยอะขนาดนี้วะ แบบนี้จะไม่น่าสงสัยเรอะ
“พวกเราสนใจชมรมยูโดครับ” หนึ่งในทัพหลังตะโกนตอบ
อาจารย์วัยกลางคนที่เป็นที่ปรึกษาของชมรมยิ้มกว้าง พลางก้าวเข้ามาสมทบ “โอ... ปกติเห็นมีแต่สาวๆ มาดูเจ้าน้ำ วันนี้มีหนุ่มๆ มากันเพียบเลยนะ”
“พวกเขาสนใจยูโดครับอาจารย์” น้ำหันไปตอบ
“แห่กันมาขนาดนี้ สงสัยต้องโชว์อะไรหน่อยม้าง จริงมั้ยน้ำ”
“อ่า...” ชายหนุ่มหยุดคิด ก่อนจะมีรอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏขึ้นตรงมุมปาก “งั้นผมจะแสดงเบสิกให้พวกเขาดูสักเล็กน้อยก่อนก็แล้วกัน”
หางตาของเมฆกระตุกแรงขึ้นอีก จนเด็กหนุ่มต้องยกมือขึ้นตะปบ เพราะรอยยิ้มของรุ่นพี่นั้นช่างคุ้นตา รู้สึกเหมือนว่าลางร้ายจะมาเยือนอยู่รำไร
“เชิญทุกคนนั่งเลย” น้ำผายมือไปยังที่นั่งแบบลดหลั่นทางด้านข้างของโรงยิม จากนั้นจึงกวักมือเรียก “ส่วนคุณน่ะ มาทางนี้”
“ผะ... ผมเหรอ” เมฆชี้ไปที่ตัวเอง เขาหันมองซ้ายขวา ก็เห็นว่าเพื่อนพ้องไปนั่งรวมกันด้านข้างเรียบร้อยแล้ว
“ถอดรองเท้าซะ แล้วตามผมมาบนเบาะ” ชายหนุ่มเดินไปหยุดอยู่บนเบาะเบื้องหน้ากลุ่มวิศวะปีหนึ่ง เขาบอกเล่าแนะนำเกี่ยวกับยูโดคร่าวๆ แล้วหันไปทางเมฆ “ดูจากขนาดตัว ผมกับเขาก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ แต่การที่จะยกตัวเขาทุ่มได้นั้นมันดูเหมือนจะเป็นเรื่องยากใช่มั้ยครับ”
นัยน์ตาสีนิลเบิกโพลง “ฮะ! ทุ่ม!”
“ที่จริงแล้ว การทุ่มนั้นจะยากหรือไม่ยากไม่ได้ขึ้นกับขนาดตัว แต่อยู่ที่เทคนิคต่างหาก” พอพูดจบน้ำก็หันไปประจันหน้ากับเด็กหนุ่ม
“เดี๋ยวๆ พี่” เมฆถอยหลังหนี หากไม่ทัน... จู่ๆ ก็รู้สึกวูบ ร่างกายลอยละล่องไปในอากาศ “ว้ากกก!!” ก่อนจะร่วงตุ้บลงมานอนแผ่หลาบนเบาะ
เสียงปรบมือจากปีหนึ่งวิศวะดังกึกก้อง ตามมาด้วยเสียงเชียร์ “เอาอีก! เอาอีก!”
...เดี๋ยวๆ ไอ้พวกเวร ลืมไปหรือเปล่าว่าพวกเขาแห่มาที่นี่กันทำไม เมฆหันไปสบสายตากับแหนม ซึ่งอีกฝ่ายทำปากขมุบขมิบบอกว่าให้เล่นตามน้ำไปก่อน
น้ำส่งมือให้เมฆจับยึด แล้วฉุดให้ลุกขึ้น “เตะต่อยเป็นมั้ย เด็กน้อย”
เส้นเลือดบนหน้าผากเมฆกระตุกตุบๆ เขาปลดกระดุมแขนเสื้อและพับขึ้นทีละข้าง “อยากเจ็บตัวเหรอพี่”
“ก็ลองสิ” ชายหนุ่มถอยออกไปเล็กน้อย หงายฝ่ามือขึ้นแล้วกระดิกนิ้วเรียก “เชิญ”
เมฆกำมือแน่น ขายาวก้าวเข้าไปประชิดพร้อมกับง้างหมัดออก... ทว่าสวรรค์ช่างไม่เข้าข้างเด็กหนุ่มเอาเสียเลย ไม่เพียงแต่อีกฝ่ายจะหลบทั้งหมัดและลูกเตะเขาทัน หากยังคว้าแขนของเขาแล้วจับทุ่มให้ลงไปนอนหงายหลังเป็นแมลงสาบโดนไบก้อนอีกรอบ “ว้ากก!”
“ไม่ได้เรื่อง ลุกขึ้น!”
“ผมไม่เคยเรียนยูโดนี่”
“เกิดมาไม่เคยชกต่อยกับใครเลยรึไง อยู่บ้านเล่นตุ๊กตาบาร์บี้เรอะ”
เมฆพ่นลมหายใจออกหนักๆ เขาลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลก่อนจะพุ่งเข้าไปหาชายหนุ่ม หากยังไม่ทันถึงตัวอีกฝ่ายก็ก้าวออกมารอรับ เตะตวัดขาเขาพร้อมกับกดตัวเขาลงกับเบาะ
ตุ้บ!
ใบหน้าสวยคมได้รูปอยู่ห่างจากเด็กหนุ่มเพียงแค่ปลายนิ้วกั้น เล่นเอาคนใต้ร่างร้องลั่น “เย้ย!”
ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นช้าๆ พลางยิ้มเยาะตรงมุมปาก “เอาล่ะ มาลองกับคนตัวใหญ่กว่าผมบ้างดีกว่า ประธานรุ่นพวกคุณไม่ไหวเลย”
“เดี๋ยวสิ!” เมฆทำท่าจะเถียง แต่มาคิดดูอีกที เขาจะบ้าจี้เข้าไปให้อีกฝ่ายจับทุ่มเล่นอีกทำไม เอาเวลาไปค้นดูไซส์กางเกงในดีกว่า เด็กหนุ่มจึงยอมถอยออกมาอย่างว่าง่าย “ขอบคุณที่ช่วยแนะนำครับ”
เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายถอยง่ายผิดปกติ น้ำจึงหันไปมองด้วยความสงสัย เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย หันไปกวาดสายตามองไปยังหมู่ปีหนึ่งคณะวิศวะ ซึ่งส่วนใหญ่ก็พากันหลบสายตาเป็นพัลวัน จนกระทั่งสายตาไปสบประสานกับเด็กหนุ่มร่างหมีที่กำลังลังยืดคอนำเสนอตัวเองเข้า น้ำจึงกวักมือเรียก “คนนั้นน่ะ ชื่ออะไร ออกมานี่ซิ”
“ชื่อหินครับ” เจ้าของชื่อรีบก้าวลงมา
เมื่อรุ่นพี่โอบไหล่หนาขณะที่หันไปอธิบายวิธีจัดการกับคนที่ตัวใหญ่กว่า เมฆจึงค่อยๆ ถอยกลับออกไปหาเพื่อนรักที่ยืนรออยู่กับยม ปีหนึ่งคณะวิศวะซึ่งเป็นคนในชมรมยูโด
ยมยืนลุกลี้ลุกลน หันรีหันขวางเสมือนวัวสันหลังหวะ พอเมฆเดินเข้ามาใกล้ก็รีบบอก “กูไม่มีหรอกว่ะ เบอร์มือถือพี่น้ำอะ พี่เขาไม่ให้ใครง่ายๆ คงจะมีแต่อาจารย์กับเพื่อนสนิทเท่านั้นที่รู้”
“ฉิบหาย แล้วทำไงดีวะ”
“รอถามพี่เขาตรงๆ ดีมั้ยมึง ตอนเลิกชมรมอะ”
“ไอ้เมฆว่าไงวะ กูว่าเบอร์มือถือยังจะพอถามได้ แต่ไซส์เสื้อผ้านี่คงจะยาก ใครแม่งจะบอกไซส์กางเกงในวะ”
“กูใส่ M แบบบรีฟกูยังบอกได้เลย” ยมตอบหน้าตาเฉย
ตำลึงหันไปต่อว่า “ใครจะหน้าด้านเหมือนมึงล่ะ”
เมฆขมวดคิ้ว พลางถอนหายใจหนักๆ “...เบอร์มือถือเอาไว้ก่อนก็ได้ ยังไงหาไซส์ให้ได้ก่อนก็แล้วกัน”
“ห้องเปลี่ยนเสื้ออยู่ทางนั้น” ยมพยักเพยิดไปยังที่หมาย
ตำลึงกระซิบเสียงเบา “พวกกูไปดูต้นทางมาแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ข้างในเลย รีบไปกันเหอะ”
TBC~*
คนบร้าาา เอะอะจับกด เอ๊ย จับทุ่ม ผิดท่า เอ๊ย ผิดผีกับน้องเมฆแล้วงี้ต้องรับผิดชอบด้วยยย 555555
แล้วมิชชั่นนี้จะสำเร็จมั้ยหนอ จะวุ่นวายกันมากขนาดไหน น้องเมฆจะได้สัมผัสกุงเกิงลิงพี่น้ำหรือไม่ โปรดติดตามตอนหน้าค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า รักนะ ม้วฟฟฟ :mew1:
-
เราว่าพี่น้ำต้องจับพิรุธอะไรได้ก่อนที่ภารกิจจะสำเร็จแน่ๆ เลยค่ะ เพราะเด็กๆ ทำตาหลุกหลิกกันมากเลย :m20:
-
จะสำเร็จไหมนี้
ฮาเด็กปี 1 มาช่วยลุ้นตั้ง 50 คน
เหมือนจะเนียนนะ 555
-
แหม มากันเป็นขบวนการเลย
-
เอาใจช่วยเมฆกันแหละคราวนี้5555 งานโคตรหิน สู้ๆนะเมฆ
น้ำก็เบาๆกับน้องหน่อยสิ จับทุ่มแบบนั้นผิดท่านะ5555
-
ยกโขยงมากันขนาดนี้พี่น้ำสงสัยแน่นอน :hao3:
ว่าแต่น้องเมฆผิดหวังมากเลยเหรอที่พี่น้ำทำทีเหมือนว่าไม่ได้รู้จักกับตัวเอง
แลัวยังไม่มีการทักทายน้องเมฆที่สารภาพรักกับพี่น้ำเลยสักนิด
เอาน่าแค่นี้น้องเมฆก็อยู่ในสายตาพี่น้ำมากกว่าคนอื่นแล้ว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้าพี่น้ำจับได้นี่ คงโดนทุ่มจนคางเหลือง 555
-
ลองขอตรงๆ ดีกว่ามั้ย น้องเมฆ เผื่อพี่น้ำจะเห็นใจ
-
:m20: :jul3: :m20: :jul3: :m20:
-
:laugh:
โอ๊ยยย...ไม่รู้จะขำหรือสงสารน้องเมฆดี
มาต่อให้ไวนะคะ มันค้างคา
อิอิ
รอ รอ รอ
o13
-
คนแมนอย่างพี่น้ำ ถ้าน้องเมฆขอมันจะง่ายกว่ามั้ย :hao4: เราว่ายังไม่ทันได้สัมผัสกางเกงในพี่น้ำ พวกเมฆต้องโดนจับได้ก่อนแน่ๆเลย :katai1:
-
ได้รุ่นแถมแฟนแน่ๆ งานนี้ 555
-
:laugh: :laugh: :laugh:
โดนจับได้มีหวังเมฆถูกกล่าวหาจากพี่น้ำว่าเป็นโรคจิตแน่ๆ อิอิ
-
แหมๆ ขอดูกกนตรงๆก็คงได้นะ :laugh:
-
o13 :hao7:
-
พี่นำ้ง่ะ ทั้งกด ทั้งทุ่ม รับผิดชอบน้องเมฆเลยนะ อิอิ
-
พี่น้ำมาเหนือเมฆจริงๆนะเออ
รับผิดชอบน้องเลยนะตัวเอง
-
โอ่ยพี่น้ำตอนนี้จะโหดไปไหน จับทุ่มๆๆ สงสารเมฆกว่่จะภารกิจจบไม่รู้จะน่วมไปถึงไหน
-
จะโดนกดมั้ยเนี่ยยย
-
น้องเมฆ หล่อ แต่ถูกเสนอชื่อเป็นดาวเยอะขนาดนี้
แสดงว่าน้องเมฆน่ารักมากกว่าหล่อสินะ เชียร์ให้เป็นเคะน้อยของพี่น้ำ อิอิ :m3:
พี่น้ำเฉยชากับน้องเมฆ เพราะอยู่ต่อหน้าคนอื่นเยอะแยะสินะ
ถ้าอยู่กันสองคน พี่น้ำถึงจะเป็นตัวของตัวเอง น้องเมฆไม่ต้องน้อยใจน้า
เอาใจช่วยน้องเมฆ ปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จ สู้ ๆ
-
เอาตัวเข้าแลกขนาดนี้น่าจะได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไปบ้างละน่า แต่เอาจริง ๆ นะ ถามพี่น้ำตรง ๆ ไม่ง่ายกว่าเรอะ
-
ถามตรงๆเหอะเมฆ พี่น้ำเค้าบอกอยู่แล้ว แลกกับจับเมฆกด 555
-
โอ้ยย ลุ้นมากจริงๆมิชชั่นนี้ 555
-
เอาน้องเมฆไปเป็นดาวเลยยยยย พี่น้ำรู้นี้เมฆจะโดนอะไรบ้าง สนับสนุนให้ลากขึ้นเตียงเลยค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
โอยยยยยยย อยากจิไปช่วยนุ้งเมฆดูต้นทางค่ะ!!!!!! (แล้วกุงเกงในพี่น้ำผลัดกันคลำนะคะ แอร๊ยยยย) :-[
พี่น้ำก็นะ จับน้องเมฆทุ่มเอาๆ ไม่กลัวน้องช้ำเล้ยยยยยย ><
เพื่อนๆก็ช่างน่ารักค่ะ 555555 เค้าชอบอ่ะ เวลาบรรยายผองเพื่อนสามัคคีกัน น่าร้ากกกกก น่ารัก ><
ว่าแต่ เรดาร์พี่น้ำเริ่มทำงานแล้วอ่ะ
นุ้งเมฆต้องระวังตัวนะ พี่น้ำต้องโหดแน่ๆ กร้ากกกกกก
ชอบพี่น้ำจุงเบยยยย (รอพี่น้ำมาทุ่มเราบ้าง :z2: )
ขอบคุณมากๆนะคะ มาต่อเร็วๆน้าาาาา รอพี่น้ำกะน้องเมฆที่ท่าทู้กกกกวันเบยยยย
จุ้ฟฟฟฟ :mew1:
-
จากที่อ่านตอนแรกๆคิดว่าเมฆต้องเป็นพระเอกแน่ นายเอกก็ต้องเป็นพี่น้ำ แต่ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจละ 55555555555 o18
-
พี่น้ำแกล้งน้องเมฆอ่ะ เอะอะก็จับน้องทุ่ม น้องช้ำหมดแล้วมั้งนั้น
-
ตอนแรกไม่แน่ใจว่าใครเป็นพระเอก แต่พี่น้ำโหดขนาดนี้คงไม่ยอมเป็นนางเอกแน่ๆ นุ้งเมฆแย่ละ สู้ๆนะเค้าก็รอลุ้นขนาดกุงเกงในพี่น้ำอยู่เหมือนกัน น้องเมฆสู้ตายจ้า////รออ่านนะคะ
-
55555 สงสารเมฆนิด ๆ นะ
แต่นี่ #ทีมพี่น้ำ
-
ติดตามๆ โหดจังง
-
ภารกิจยังอีกยาวไกล บอกรักแล้ว ขอเบอร์แล้ว ขอไซส์เเล้ว ต่อไปก็ขอจูบกันเลยมั้งเนี่ย
-
ถ้าขอดูไซส์พี่น้ำตรงๆ พี่น้ำจะขอดูไซส์น้องเมฆกลับมั้ยคะ :hao7:
-
เพิ่งมาเจออ่ะ โดนใจเลย ภาษาน่าอ่าน
นี่แหละนิยายที่รอคอย จะติดตามนะ
แต่.... แต่ละตอนสั้นไปหน่อย อิอิอิ
-
มารอ พี่น้ำน้องเมฆ :mew1:
-
ไม่รู้จะสงสารเมฆดีมั้ยยย โถวววว โดนพวกพี่ๆแกล้ง :hao7:
-
อ่านทันแล้วนะคะ จะรอตอนต่อไปน๊าาา
น้องเมฆคะ เดาไซน์เอาเองเลยค่ะ ถ้าขนาดตัว
เท่ากันคงพอใส่ผ้าไซเดียวกันได้
-
Chapter 9 : Unity & Spirit
หลังจากที่น้ำสาธิตยูโดไปได้อีกสักพัก เขาเริ่มต้นกล่าวสรุป แต่ในขณะเดียวกันอาจารย์ที่ปรึกษาของชมรมก็ยกมือขึ้นเป็นเชิงขอเวลานอก
“ครับ?”
“เดี๋ยวอาจารย์จะไปเปลี่ยนเสื้อหน่อย เหงื่อออกเยอะชะมัดเลยวันนี้ แล้วจะมาช่วยสรุปต่อจากน้ำให้นะ” อาจารย์พูดพร้อมกับจับเสื้อกล้ามตัวในกระพือเบาๆ แล้วก้าวฉับๆ ออกไป
น้ำพยักหน้ารับ หากจู่ๆ พวกรุ่นน้องวิศวะปีหนึ่งที่นั่งอยู่บนที่นั่งก็ส่งเสียงดังหึ่งๆ พอเขาหันไปมอง ก็เห็นว่าแต่ละคนมีสีหน้าตื่นๆ บางคนหันไปพูดคุยกัน บางคนก้มลงปรึกษากัน
“มีอะไรใช่มั้ยถึงได้ยกโขยงกันมาแบบนี้” ชายหนุ่มถามรุ่นน้องคนที่ยืนหันรีหันขวางอยู่ใกล้ๆ
“พี่รีบตามอาจารย์ไปที่ห้องแต่งตัวเถอะ ไม่งั้นไอ้เมฆแย่แน่”
..
.....
..
เมฆและยมยืนลังเลอยู่ที่หน้าตู้ขนาดใหญ่ภายในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของโรงยิม ส่วนตำลึงคอยยืนดูต้นทาง ระหว่างที่พวกเขาปฏิบัติการรื้อหาเสื้อผ้าและกางเกงในกัน
“ทางกำลังสะดวก พวกมึงเร็วเข้า” ตำลึงชะโงกหน้าออกไปสำรวจทางเดินแล้วหันกลับมาบอก
ยมพยักหน้า เขาชี้ไปที่ตู้ซึ่งสูงขึ้นไปจนเกือบถึงเพดาน มีบานประตูเรียงเป็นแถบ “อยู่ในช่องไหนสักช่องนี่แหละ รีบหาเร็ว”
“ทำไมไม่มีล็อกเลยวะ ไม่กลัวของหายกันเรอะ” เมฆพึมพำพลางเปิดดูทีละตู้
“ของมีค่าเขาเก็บไว้ในล็อกเกอร์ที่อยู่อีกห้อง ในห้องนี้มีแต่เสื้อผ้ากับรองเท้า ผ้าเช็ดตัวไรงี้ เพราะเดินทะลุไปห้องอาบน้ำได้ ใครจะมาฝึกซ้อมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วถอดของเดิมแขวนไว้ เสร็จแล้วเวลามาอาบน้ำจะได้หยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยนใส่ได้สะดวก” อีกฝ่ายอธิบาย “เออ ดูจากไซส์แล้วน่าจะตู้นี้รึเปล่าวะ”
“ดูยี่ห้อสิวะ ถ้ายี่ห้อแพงๆ นี่น่าจะใช่” เมฆเสนอ
ยมหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวออกมา “วาเลนติโนแพงพอมั้ยวะ”
“พอๆ ไซส์อะไรวะ” เมฆหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจดไซส์เสื้อ กางเกง และรองเท้าในตู้นั้น “กางเกงในล่ะ”
“เหี้ย กูไม่กล้ารื้อว่ะ มึงรื้อเองละกัน” ยมถอยออกมาห่างๆ “เร็วๆ”
เมฆก้าวเข้าไปยืนหน้าตู้ ยกมือไหว้แล้วรื้อกองเสื้อผ้าอย่างระมัดระวัง “เจอแล้ว แต่มองไม่เห็นไซส์เลย”
“มึงหยิบออกมาดูสิ”
ปลายนิ้วมือของเด็กหนุ่มเย็นเฉียบ เขารู้สึกว่าตัวเองโรคจิตชอบกล แต่ก็ช่วยไม่ได้ มันจำเป็น... เมื่อมือสัมผัสโดนกับผ้าเนื้อนิ่มลื่น ให้ความรู้สึกเย็นๆ เมฆจึงกระตุกออกมาจากในกอง
“อื้อหือ ขนาดกางเกงในยังเวอซาเช่ แล้วไซส์...”
“เฮ้ย! พวกมึงเร็วเข้า อาจารย์กำลังเดินมาทางนี้แล้ว” ตำลึงรีบปิดประตูห้องพลางหันมาบอก
“ฉิบหาย! ทำไงดี!” เมฆลนลาน ด้วยความตกใจจึงยัดกางเกงในใส่มือเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน
“เย้ย! ไม่เอาเว้ย” ยมยัดกลับใส่มืออีกฝ่าย
“มึงเก็บใส่กองทีสิวะ”
“ไม่เอา มือกูสั่นอะ”
“พวกมึงทำอะไรกันอยู่วะ” คนเฝ้าต้นทางเดินเข้ามาตาม แต่พออีกสองคนในห้องหันมาเจอเขา กลับโยนกางเกงในให้ซะนี่ “เฮ้ย! ส่งมาทำไม” ตำลึงโยนกางเกงในเจ้ากรรมตัวเดิมกลับไปหาสองหนุ่ม ซึ่งต่างถอยหนีกันไปคนละก้าว กางเกงในสีน้ำเงินขลิบลายเส้นสีทอง มีตัวหนังสือสีทองเขียนว่า VERSACE บนขอบยางยืดสีดำสนิท จึงร่วงลงบนพื้นห้อง พร้อมกับเสียงฝีเท้าของคนที่เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง
บานประตูเปิดออกผาง!
“พวกคุณทำอะไรกัน!” อาจารย์ถามเสียงเข้ม พลางตวัดสายตามองยม หนุ่มน้อยที่เป็นสมาชิกในชมรม จากนั้นสายตาจึงเคลื่อนลงไปที่พื้นห้อง “ทำไมกางเกงในของผมถึงมากองอยู่กับพื้นฮะ”
“หา! ของอาจารย์เหรอครับ” สามหนุ่มเบิกตาโพลง
น้ำตามเข้ามาสมทบเช่นเดียวกันกับสมาชิกอีกสองสามคนในชมรม ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น ในขณะที่เพื่อนในชมรมหลุดหัวเราะเสียงดังก้อง “โอ้โห! กางเกงในอาจารย์แซ่บมากคร้าบ”
“นี่ฝีมือใคร!” อาจารย์ทั้งโกรธทั้งอาย ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “ยม!”
เมฆรีบก้าวเข้าไปขวาง “ผมเองครับอาจารย์”
ยมหันไปมองสีหน้าจริงจังของเพื่อน ก่อนจะก้มหน้าหลุบตาต่ำ ที่จริงเขาเองก็รู้ว่ามันผิด แต่ก็ยังพาเพื่อนเข้ามา เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น “แต่ผมเป็นคนพาเพื่อนเข้ามาครับ”
ตำลึงหันมองเพื่อนทั้งสองสลับกัน พลางพ่นลมหายใจออกหนักๆ “ผมเองก็มีส่วนครับ”
“พวกคุณปีหนึ่งวิศวะทั้งนั้นเลยนี่ เดี๋ยวพวกคุณสามคนตามผมไปที่ห้องพักอาจารย์...” อาจารย์ยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงของกลุ่มคนดังขึ้นแทรก
“อาจารย์! พวกผมก็ด้วยครับ!”
อาจารย์หันขวับไปทางด้านหลัง ซึ่งมีกลุ่มของวิศวะชั้นปีที่หนึ่งยืนอยู่แน่นจนมองไม่เห็นทางเดิน “อะไรกันเนี่ย! พวกคุณรวมหัวกันมาขโมยกางเกงในผมรึไง” เขากวาดสายตามองไปรอบๆ แต่ละคนก็เอาแต่ก้มหน้านิ่ง
“เปล่าครับ ผมแค่จะขอดูไซส์” เมฆตอบเสียงอ่อย
“หา!”
น้ำก้าวเข้าไปหาอาจารย์เพื่อคลี่คลายสถานการณ์ “อาจารย์ครับ น้องๆ คงมีเหตุผลนะผมว่า ไม่งั้นคงไม่สามัคคีกันมาขนาดนี้”
น้ำเสียงของชายหนุ่มราวกับเป็นระฆังสั่งให้หยุดรบ อาจารย์หันไปฟังศิษย์คนโปรดพูด แล้วพยักหน้าหงึกหงัก “อืม... แต่เหตุผลอะไร...”
ชายหนุ่มพูดแทรก เขาเดาว่าคงเป็นพวกรุ่นพี่สั่งมานี่ล่ะ แต่ก็ไม่อยากให้อาจารย์สาวไปจนถึงต้นตอ เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปเสียเปล่าๆ “สมัยผมอยู่ปีหนึ่งก็ต้องทำมิชชั่นอะไรพิเรนทร์ๆ มากมาย แต่ก็ไม่เคยรวมตัวกันได้เป็นกลุ่มใหญ่ขนาดนี้ ผมว่าพวกน้องๆ เขาน่าประทับใจออกนะครับ ถึงจะผิดวิธีไปหน่อย แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีเจตนาร้าย... ผมว่าแค่ตักเตือนแล้วลงโทษให้ทำความสะอาดโรงยิมก็น่าจะพอแล้วนะครับ พากันมาตั้งมากมายขนาดนี้ โรงยิมคงสะอาดเอี่ยมแน่ๆ” ชายหนุ่มเกลี้ยกล่อมอาจารย์อย่างใจเย็น
อาจารย์หยุดคิดชั่วครู่ ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียด “ถ้าน้ำว่าอย่างนั้น อาจารย์ก็โอเค แล้วแต่น้ำแล้วกัน”
เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกดังแว่ว เมฆชำเลืองมองคนที่เข้ามาช่วยด้วยความรู้สึกขอบคุณ เพราะถ้าหากเรื่องถึงอาจารย์ในคณะเขา คงจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ราวกับไฟลามทุ่ง
น้ำหันไปบอกกับปีหนึ่งวิศวะทุกคนที่ยืนในที่นั้น “พวกคุณได้ยินที่อาจารย์บอกแล้วใช่มั้ย ไปเริ่มต้นทำความสะอาดโรงยิมกันได้แล้ว” จากนั้นจึงหันไปทางเมฆ “ประธานรุ่น หวังว่าจะควบคุมเพื่อนคุณได้นะ”
เมฆยกมือขึ้นไหว้อาจารย์ “ขอบคุณครับอาจารย์” แล้วหันไปทางน้ำ “ขอบคุณครับ พวกผมจะช่วยกันทำความสะอาดเดี๋ยวนี้ครับ”
พื้นที่โรงยิมมีขนาดกว้างใหญ่พอสมควร แต่เมื่อเทียบกับจำนวนของวิศวะชั้นปีหนึ่งแล้วก็ยังดูแคบไปถนัดตา และเพราะพวกเขามีเวลาไม่มากนักก่อนการประชุมเชียร์จะเริ่มขึ้น จึงต้องเร่งทำความสะอาดกันเต็มที่
เมฆแบ่งกลุ่มเพื่อนแล้วให้แยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ที่กำหนดให้ พวกเขาบ่นโวยวายเสียงดัง ทว่าก็ยังก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดกันไป
อาจารย์ยืนกอดอกมอง แต่แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างพอใจ “ปีหนึ่งวิศวะรุ่นนี้สามัคคีกันดีนะ”
น้ำยิ้มมุมปาก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาแค่ยืนนิ่งๆ มองประธานรุ่นวิ่งวุ่นคุมงานเพื่อนพ้องไปเรื่อยๆ เท่านั้น
หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านพ้นไป การทำความสะอาดยังไม่เสร็จสิ้นดี ทว่าเหล่าวิศวะปีหนึ่งก็จะต้องรีบไปเตรียมตัวเพื่อเข้าประชุมเชียร์กันแล้ว พวกเขาปรึกษากันชั่วครู่ แล้วจึงเดินไปหาอาจารย์
“พวกผมต้องไปเข้าประชุมเชียร์ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะกลับมาทำความสะอาดต่อครับ” เมฆสัญญากับอาจารย์
อาจารย์พยักหน้า “หวังว่าจะไม่โกหกนะ พรุ่งนี้ผมจะมาเช็ก” จากนั้นจึงหันไปทางชายหนุ่มที่เป็นศิษย์รัก “ฝากด้วยนะน้ำ”
กลุ่มวิศวะปีหนึ่งเดินกอดคอกันกลับไปอย่างจ๋อยๆ เนื้อตัวสกปรกมีแต่ฝุ่น เหนื่อยก็เหนื่อย คันก็คัน ร้อนก็ร้อน เหงื่อออกจนเหนียวตัวไปหมด แต่ก็ไม่ได้อะไรกลับมากันเลย
น้ำยืนมองทุกคนเดินจากไปพลางหัวเราะเบาๆ เขาเองก็ชักนึกสงสารรุ่นน้องพวกนี้เหมือนกันแฮะ
หลังจากการประชุมเชียร์เสร็จสิ้นลง เมฆกับเพื่อนๆ ก็กลับมาที่โรงยิมอีกครั้ง และเริ่มทำความสะอาดกันต่อทันทีที่มาถึง
น้ำยังอยู่ที่นั่น หากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขานั่งอยู่บนม้านั่ง มองพวกปีหนึ่งต่างคณะก้มหน้าก้มตาทำงานกันอย่างขันแข็ง เมื่อสายตาเคลื่อนไปประสานกับเมฆ เขาจึงกวักมือเรียก
เด็กหนุ่มวิ่งเข้ามาหาทันที “ครับ”
“กินอะไรกันมารึยัง”
เมฆส่ายหน้า “พอเสร็จจากประชุมเชียร์ก็รีบมาเลยครับ”
“งั้นไปบอกเพื่อนพวกคุณด้วย เดี๋ยวผมจะสั่งอาหารมาให้”
“หา!”
“บอกให้เพื่อนคุณเร่งทำงานให้เสร็จเร็วๆ เข้า” น้ำพูดเสียงเรียบ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออกไป
อีกกว่าชั่วโมงที่แสนสาหัสผ่านพ้นไป โชคดีที่อากาศในตอนกลางคืนไม่ร้อนมากนัก แต่หลายคนก็ถอดเสื้อออกวางกองไว้ขณะที่ทำความสะอาด พวกเขาเริ่มเก็บข้าวของกันแล้ว พอเสร็จงานก็ล้มตัวลงนอนแผ่หลาบนเบาะในโรงยิมนั่นเอง
เสียงฝีเท้าของคนที่เดินเข้ามาภายในโรงยิมเรียกให้ทุกคนหันหน้าไปมอง แล้วก็ต้องลุกขึ้นพรวดเมื่อเห็นพนักงานที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มร้านพิซซ่าดังสี่ห้าคนหอบกล่องและถุงอาหารตรงเข้ามา
“พวกคุณทำได้ดีมาก คงจะหิวกันแล้วใช่มั้ย” เวลานี้เสียงของน้ำราวกับเสียงสวรรค์เลยทีเดียว “เดี๋ยวออกไปกินข้างหน้าโรงยิมละกันนะ”
พวกปีหนึ่งจ้องมองรุ่นพี่ต่างคณะกันเป็นตาเดียว อาหารมากมายขนาดนั้น รุ่นพี่เลี้ยงพวกเขาเรอะ!?
“เอ้า ไม่หิวกันรึไง รีบออกไปกินสิ”
“ขอบคุณครับ” พวกเด็กหนุ่มลุกขึ้นแล้วยกมือไหว้ จากนั้นก็กรูกันออกจากโรงยิมไป โดยมีน้ำเดินตามไปช้าๆ
ที่ด้านหน้าโรงยิมนั้น ปีหนึ่งนั่งลงกับพื้นปูนแล้วรับประทานพิซซ่า ไก่ทอด ขนมปังกระเทียมกันอย่างเอร็ดอร่อย พวกเขาตะโกนเรียกให้ชายหนุ่มรับประทานด้วยกัน หากอีกฝ่ายก็แค่ยิ้มบางๆ แล้วส่ายหน้า
เมฆลุกเดินไปหารุ่นพี่พร้อมกับกล่องพิซซ่ากล่องหนึ่ง เขาเปิดฝาส่งให้อีกฝ่าย “สักชิ้นสิครับ ให้พวกผมกินแล้วพี่ยืนดูอย่างนี้มันแปลกๆ”
“ก็ได้” น้ำเอื้อมมือไปหยิบพิซซ่ามาหนึ่งชิ้น “ว่าแต่... จะบอกได้รึยังว่าไปรื้อหากางเกงในอาจารย์ทำไม พวกไอ้ตั้งใจสั่งมาเหรอ”
เด็กหนุ่มไม่ยอมตอบ เขาเอนหลังพิงกำแพงข้างๆ คนถามพลางรับประทานพิซซ่าไปอย่างเงียบเชียบ
“รู้มั้ยว่าถ้าอาจารย์เอาเรื่อง จะเป็นเรื่องใหญ่มากนะ ดีนะที่ห้องนั้นไม่มีของมีค่าอะไร แต่ถ้าเกิดมีใครของหายไป พวกคุณน่ะจะซวย” น้ำพูดเสียงเข้ม
เมฆกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก “...ผมไม่ได้จะหากางเกงในอาจารย์ แต่จะหาของพี่นั่นแหละ”
“ฮะ!” น้ำหันขวับไปทางคนพูด
เด็กหนุ่มก้มหน้าลงมองพื้น “คือว่า ผมกำลังตามล่าลายเซ็นพี่ปีสี่ที่ภาค เลยทำให้ไอ้พวกนี้ตามมาติดร่างแหไปกับผมด้วย”
“อ้อ มิชชั่นขอลายเซ็น” ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะเขารู้ดีว่าสำหรับคณะวิศวะแล้วเป็นเรื่องจริงจังมากขนาดไหน แต่ว่า... “มิชชั่นหาไซส์กางเกงในผมเนี่ยนะ ของใคร?”
“เอ่อ ขอบคุณที่ช่วยพวกผมนะครับ แล้วก็ขอบคุณมากๆ สำหรับอาหารนี่ คงจะหลายตังค์...” เมฆตอบเลี่ยง
“...ผมได้คูปองลดราคามาเยอะ แล้วตอนนี้พิซซ่าก็มีโปรฯ ซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง ไม่ได้แพงอะไรมากหรอก... แต่ว่าบอกผมมาซิ ไอ้มิชชั่นที่ว่ามันมีอะไรบ้าง แล้วใครสั่งมา” น้ำพูดเสียงเข้ม ใบหน้าที่เมฆคิดว่าสวยได้รูปถมึงทึงจนดูน่ากลัว
เวลานี้เมฆนึกอยากจะขุดดินหนีแล้ว ถ้าเขาบอกไป เขาอาจจะโดนทั้งด่าและทำโทษจากปีสี่ แล้วก็อาจจะโดนรุ่นพี่ต่างคณะคนนี้อบรมอีกยาว “เอ่อ...”
“บอกมาไวๆ”
“ถ้าบอกแล้ว... ผมจะขอเบอร์มือถือพี่ กับขอไซส์ เสื้อ กางเกง รองเท้าและกางเกงในของพี่ได้มั้ย”
“ใครสั่งมา”
“คือ...”
“ผมถามว่าใครสั่งมา!” น้ำดุเสียงดัง จนปีหนึ่งที่กำลังรับประทานพิซซ่ากันอยู่ตรงนั้นสะดุ้งโหยง
“...พี่ป๊อกเด้งกับพี่เต้าหู้ครับ” เมฆพูดเสียงเบาราวกระซิบ เวลานี้ใจหดเล็กกว่าใจปลาซิวแล้ว เรียกว่าไซส์จิ๋มแพลงค์ตอนก็แล้วกัน
...หน้าตาดีๆ ทำไมดุจังวะ... เด็กหนุ่มต่อว่าอยู่ในใจ
“บอกทุกคนอย่าเพิ่งกลับ ให้รอก่อน” ชายหนุ่มสั่ง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปในโรงยิม
เมฆรู้สึกถึงความซวยมหาศาล เขาสบสายตากับเพื่อนๆ ที่นั่งหน้าสลอน ดูไม่ต่างกับวัวรอเวลาถูกเชือด ทว่าสักพัก รุ่นพี่ต่างคณะคนเดิมก็เดินกลับออกมาจากโรงยิม
“เอ้า” น้ำโยนแผ่นกระดาษที่พับไว้สามสี่ทบให้กับเด็กหนุ่ม
เมฆรับมาไว้ในมือ เขาเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย จากนั้นจึงคลี่แผ่นกระดาษออก บนแผ่นกระดาษนั้นมีเบอร์โทรศัพท์มือถือกับไซส์เสื้อผ้าเขียนบอกไว้ครบตามที่เด็กหนุ่มต้องการ
นัยน์ตาสีดำขลับเป็นประกาย เขายิ้มกว้าง รีบยกมือขึ้นไหว้ “ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆ” ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ เขาได้มาแล้ว มิชชั่นสำเร็จแล้วโว้ย
เด็กหนุ่มตะโกนเสียงดังก้องไปทั่วบริเวณ “ได้แล้ว! ได้แล้วโว้ย”
ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นลุกขึ้นแล้วตรงเข้ามาแสดงความยินดีกับเมฆ มิชชั่นสำเร็จ แปลว่าพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องถูกลงโทษแล้ว พวกเขาส่งเสียงเฮฮาดังลั่นอย่างลืมตัว
เมฆหันไปมองใบหน้าของรุ่นพี่ต่างคณะที่ดูนิ่งเฉย เขารู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายจริงๆ นะ วันนี้ช่วยเหลือเขาไว้หลายอย่างเลยทีเดียว ที่เคยมองอีกฝ่ายไว้ไม่ดี คงต้องลบทิ้งไปให้หมด
“ปีหนึ่งเสียงดังอะไรกันครับ นี่มันกี่โมงแล้วรู้มั้ยครับ”
เสียงเข้มคุ้นหูส่งผลให้ทุกคนหยุดกึก แล้วหันหน้าไปทางต้นเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง
เต้าหู้กับป๊อกเด้งยืนอยู่ที่นั่น พวกเขาหันไปสบสายตากับเมฆ “ประธานรุ่น ได้ยินว่าคุณได้ที่ผมสั่งไปแล้ว ขอดูหน่อยครับ”
เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหารุ่นพี่ แล้วยื่นแผ่นกระดาษให้ “นี่ครับ”
ทั้งสองรับแผ่นกระดาษนั้นไปเก็บไว้ “ไปเอาสมุดลายเซ็นมา”
เมฆวิ่งกลับไปหยิบสมุดลายเซ็นมาส่งให้กับรุ่นพี่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดีใจราวกับถูกล็อตตารี่ยังไงยังงั้น
รุ่นพี่ทั้งสองเซ็นลายเซ็นลงในสมุด ส่งคืนให้เด็กหนุ่ม แล้วหันไปพูดเสียงดังกับปีหนึ่งที่เหลือ “ปีหนึ่งทั้งหมด ฟังผมให้ดี!”
บริเวณนั้นเงียบกริบลงทันควัน เต้าหู้กับป๊อกเด้งกวาดสายตามองด้วยสีหน้าขรึม จากนั้นจึงพูดต่อ “พวกคุณเห็นแล้วใช่มั้ย เมื่อมีความสามัคคี เมื่อเพื่อนมีน้ำใจให้กัน ไม่ว่างานอะไรก็สำเร็จลุล่วงไปได้ วันนี้ พวกคุณแสดงให้พวกผมเห็นทั้งความสามัคคีและการมีน้ำใจ เพราะงั้นทุกคนไปเอาสมุดลายเซ็นมา! เข้าแถวเรียงหนึ่ง! พวกผมจะเซ็นลายเซ็นให้กับพวกคุณในที่นี้ทุกคน”
ปีหนึ่งร้องเฮดังลั่น วิ่งกรูกันไปหาสมุดลายเซ็น งานนี้นอกจากจะได้ลายเซ็นพี่ปีสี่แล้ว ยังได้ลายเซ็นพี่ว้ากสุดโหดเสียด้วย น่าภูมิใจซะไม่มี พวกเขาวิ่งออกมาตั้งแถวกันเป็นพัลวัน ใช้เวลาสักพักใหญ่จึงเซ็นหมดทั้งแถว
น้ำก้าวเข้าไปยืนเคียงข้างเพื่อนทั้งสองพร้อมบอกกับพวกปีหนึ่งทั้งหลาย “หอบเอาพิซซ่าที่เหลือไปกินกันบนหอเถอะ เดี๋ยวหอจะปิดซะก่อน”
“ขอบคุณครับ” พวกเขายกมือไหว้ ก้มลงเก็บข้าวของแล้วทยอยกันเดินออกไป
เหล่าปีหนึ่งโอบไหล่กันและกันไว้ เสียงหัวเราะดังสลับกับคำพูดชื่นชมรุ่นพี่ดังไม่ขาดปาก พวกเขาแทบจะลืมความอ่อนเพลียไปหมดสิ้น ถึงจะเหนื่อยมากแต่ก็คุ้ม สนุกดีเหมือนกัน
ส่วนน้ำก็เดินไปปิดโรงยิมให้เรียบร้อย สักพักจึงเดินออกมาหาเพื่อนทั้งสองคนที่ยืนรออยู่
“ไอ้พวกเหี้ย ทำให้กูลำบาก ดึกดื่นก็ไม่ได้กลับไปนอน ต้องอยู่เฝ้าโรงยิมแบบนี้” เขาเอ่ยกับเพื่อนพ้องด้วยน้ำเสียงเย็นชวนขนหัวลุก พลางส่งนิ้วกลางให้ทั้งสองวัดขนาด
สองหนุ่มย่อตัวลงนั่งแล้วยกมือไหว้ปลกๆ “ขอโทษครับไอ้สัตว์น้ำ ใครจะไปนึกว่าไอ้พวกปีหนึ่งมันจะบ้าจี้ขนาดนั้นวะ พวกกูนึกว่าพวกแม่งจะแค่แห่กันมาตามตื๊อ ก่อกวนมึงเล่นๆ อะ”
น้ำขมวดคิ้ว “แล้วทำไมพวกมึงต้องหาเรื่องก่อกวนกูด้วยวะ”
“ก็สนุกดีไม่ใช่รึไง ช่วงนี้พวกกูไม่ค่อยว่าง มึงจะได้ไม่เหงา อีกอย่างพวกกูเป็นพี่ว้ากกันหมด ก็เหลือแต่มึงนี่แหละที่จะส่งน้องมันมาหาได้”
น้ำกระตุกยิ้มมุมปาก “เอาเหอะ” ตามด้วยพ่นลมหายใจออกหนักๆ “แต่น้องปีหนึ่งของพวกมึงรักกันดี น่าชื่นชม ส่วนหนึ่งก็คงเพราะได้พี่ว้ากอย่างพวกมึง”
“ครับๆ ตบหัวดังป้าบแล้วลูบหลังเลยนะครับ” ทั้งสองลุกขึ้นช้าๆ
“หรือจะให้กูด่าต่อ” ชายหนุ่มหันไปขึงตาใส่
“โหย อย่าด่าอีกเลยครับ พอคุณมึงโทรไปเรียกพวกกูก็วิ่งห้อแรดออกมาขนาดนี้แล้ว เห็นใจพวกกูบ้างเถอะครับ”
“เออ ขอบใจเว้ย ไปๆ กลับกันเหอะ กูเหนื่อยจะแย่” น้ำยกแขนขึ้นโอบเพื่อนรักทั้งสอง แล้วเดินออกไปพร้อมๆ กัน
TBC~*
หลงรักพี่น้ำกันแล้วรึยังเอ่ย~ คิคิ ใครไม่หลง ฮัสกี้หลงแว้ววว <-- เล่นง่ายนะยะ กร๊ากกก //โดดทับพี่น้ำ
ใจดีแบบนี้ น้องเมฆหวั่นไหวน้า อรั๊ยยยย~
และแล้วก็เสร็จไปสามมิชชั่นแล้วนะคะ 555555 เหลืออีกสองจะค่อยๆ ตามมา โปรดอดใจรอ เรื่องนี้ slow life นิดนึงค่ะ แฮ่...
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า จุ๊ฟฟฟฟ :mew1:
ปล. แจ้งข่าวรวมเล่ม นิสรีน... กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=44832.msg3148414#msg3148414) กับ เงาจันทร์ในม่านหมอก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45116.msg3148415#msg3148415) ถ้าหากสนใจกดดูรายละเอียดการสั่งซื้อในลิงค์ชื่อเรื่องนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักไปอีก ทั้งพี่น้ำเเละน้องเมฆ
-
กางเกงในทำเหตุดีว่าพี่น้ำมาช่วยพูดกับอาจารย์ให้
ว่าแต่พี่น้ำแอบดุแต่ก็ใจดีนะเนี่ยเลี้ยงพิซซ่าด้วย
น้องเมฆเลิกอคติกับพี่น้ำแล้ววววว
-
พี่น้ำอย่างกับเทวดาประจำตัวของน้องเมฆเลยนะคะ :-[
-
พี่น้ำน่ารักอ่ะ แบบปากร้ายใจดีไรงี้เลย
-
เหนือพี่ว้ากก็พี่น้ำนี่แหละ โหดตัวจริงแต่ก็แอบใจดีน้าาาา
-
เลยไม่ได้เห็น กกน. พี่น้ำเลยโธ่ววววว :hao6:
-
โอยยยยยย เห็นแล้วอยากจับกดพี่น้ำ
คนอะไร หน้าตาก็ดี หล่อเริ่ด ใจดี แถมน่าเกรงขามอีก
น่ารักน่าจับกดเป็นที่สุด 555
-
เห็นแบบนี้แล้วอยากให้น้องเมฆโดนกด อร๊าย!! พี่น้ำ หล่อ แมน แฮนด์ซั่ม เป็นรุกเหอะ ใช่เลย
ส่วนน้องเมฆ เลิกอคติกันแล้ว ก็แหงล่ะ ได้พี่น้ำช่วยไว้ทุกครั้งเลยนิ่ คิคิ
-
น่ารักเนอะ
-
อ่านตอนนี้แล้วมีความรู้สึกนึงพุ่งขึ้นมาแรงมากคือ หิว..... :katai5:
-
คือหลงรักพี่น้ำโคตรๆ อยากให้เมฆได้เมียแบบนี้ 5555 เราชอบเคะแมนๆ แบบพี่น้ำนี่สเปกเลยอะ น่าจับกดชิบหาย เวลาอยู่บนเตียงคงจะน่ารักน่าหลงไปอีกแบบ อิอิ แค่คิดก็ฟินแล้ว คิคิ
-
โหยยย!! หล่ออะ
-
น้องเมฆใจอ่อนแล้ว
เมื่อไหร่พี่น้ำจะรุกคะ
อิอิ
รอตอนต่อไปค่า
o13
-
ตกหลุมรักเรื่องนี้มาก
ขอบคุณนักเขียนค่ะ
-
พี่น้ำนางน่ารักอ่ะะะ
-
ทำไมคุณฮัสกี้ ไม่เฉลยไซส์ กกน. พี่น้ำด้วยหละคะ อิอิ
ดูยังไง ชั่วโมงบินน้องเมฆกับพี่น้ำก็ต่างกันเยอะน้าา
ให้พี่น้ำกดน้องดีกว่าเนอะ เราชอบเคะดื้อๆแต่แอบกลัวๆกล้าๆแบบน้องเมฆเนี่ยแหละ ฮี่ๆ
-
น้ำใจดีจ๊าดดดดดด :hao7:
-
พี่น้ำดี้ดี
-
สรุปพี่น้ำใส่กางเกงในไซส์อะไรอ่ะ ไซส์เล็กหรือว่าใหญ่กว่าน้องเมฆกันนะ :z1:
-
น้ำใจดี๊ดี :mew1: :mew1: :pig4: :pig4:
-
พี่น้ำใจดีขนาดนี้น้องเมฆจะไปไหนพ้นคิคิ
ที่ทำขนาดนี้หวังให้น้องเมฆสนใจอ่ะเปล่าจ๊ะพี่น้ำ :hao6:
-
ตอนนี้พอจะเดาได้ละว่าใครเป็นรุก
คิดอยู่ตั้งนาน
-
รุ่นพี่น่ารักมากจริงๆ
พี่น้ำใจดีมากๆเลย น้องเมฆคงต้องมองพี่น้ำใหม่แล้วสินะ
-
พี่น้ำน่ารักกกกก. รีบรักกับน้องเมฆเร็วๆนะจ๊ะ :กอด1:
-
พี่น้ำ น่ารักจริงเลย :-[
จากมีอคติ จะกลายเป็นไอดอลของน้องเมฆซะแล้วมั้ง 555
เด็กปีหนึ่งนี่รักและสามัคคีกันดีมาก ๆ ยกนิ้วให้เลย o13
-
พี่น้ำใจดีนะเนี่ย
-
พี่น้ำใจดี พ่อพระ ปลื้ม :mew1:
-
พี่น้ำโดนแน่ :z1:
-
พี่น้ามมมขาาาาาาาาา :z10:ที่รักของน้องงงง(?) หล่อ รวย สปอร์ต ใจดี :hao5: ขอ(?)เค้าเถอะะะะ :sad4:
น้องเมฆก๊ะ พี่ขอดูกระดาษแผ่นนั้นบ้างซิคะ *ยัดตังยี่สิบบาท (กระซิบ) กกน.พี่น้ำไซส์อะไรคะ... :-[
พี่น้ำนี่นับวันๆ จะทำให้น้องเมฆหลงเอาๆนะคะ >///////<
อีกหน่อยต้องติดพี่น้ำแน่ๆ อิอิอิ
ชอบอ่ะ อ่านเรื่องนี้แอบรู้สึกอบอุ่นตอนเพื่อนๆร่วมแรงร่วมใจกัน อิอิอิ น่าร้ากกกก
รออ่านตอนหน้านะคะ แงงงงง
คิดถึงพี่น้ำกะน้องเมฆอีกแล้ว พึ่งอ่านจบแท้ๆ อยากอ่านเรื่อยๆ หงิงงงง
รีบมาต่อนะคะะะ ขอบคุณมากๆก้ะ จุ้ฟฟฟฟ :mew1:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ชอบมากกกกกก
รอติดตามนะค่าาาา
-
พี่น้ำใจดี o13
-
สั้นจังอ่ะ
-
พี่น้ำนี่เหมือนจะปากร้าย แต่แอบใจดีกับเมฆเสมอๆเลย :heaven
-
ชอบเรื่องนี้เข้าแล้ว! :o8:
น่ารักกก เดาไม่ถูกเลยใครรุกใครรับ :hao3:
-
Chapter 10 : ครัวเหนือเมฆ
เด็กหนุ่มชั้นปีหนึ่งจากหลายคณะยืนออกันเป็นกระจุกอยู่ภายในสวนด้านหลังตึกวิศวกรรมศาสตร์ซึ่งไม่มีใครเดินผ่านไปมาเท่าไรนัก ต่างเงยหน้าขึ้นมองกิ่งมะม่วงสั่นไหว โดยฝีมือของใครบางคนที่เกาะเป็นตุ๊กแกอยู่บนกิ่งนั้น
“ไอ้เมฆ เขย่าแรงๆ”
เมฆยืดมือออกไปจนสุดแขน ใช้ตระกร้าหวายที่แขวนอยู่ปลายไม้เขย่าไข่มดแดงในรังอย่างแรง เนื่องจากเขาดันตัวสูงที่สุดในกลุ่ม เลยถูกบังคับให้เป็นตัวแทนในการทำภารกิจสอยไข่มดแดงครั้งนี้ “กูจะตกลงไปตายก่อนมั้ย ทำไมพวกมึงไม่หาไม้ยาวๆ หน่อยวะ”
“หมดแล้วไอ้เมฆ ลงมาได้” คะน้า รูมเมตของแหนมตะโกนบอก วันนี้พวกเขาจำนวนหกชีวิต แยกย้ายกันไปหาวัตถุดิบในบริเวณสวนอันกว้างใหญ่ไพศาลของมหาวิทยาลัยกัน ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องถูกต้องนัก ทว่าถ้าไม่มีใครเก็บไปรับประทานก็เหมือนเสียของไปเปล่าๆ ปลี้ๆ สู้พวกเขาเอามาทำอาหารซะยังจะดีกว่า เย็นวันที่ทุกคนพร้อมใจกันว่างเช่นนี้ พวกเขาจึงร่วมกันคิดเมนูแล้วแยกย้ายกันออกมาหาส่วนประกอบอาหาร
สวนของมหาวิทยาลัยอุดมไปด้วยต้นไม้นานาชนิด พวกเขาได้มาทั้งมะละกอ หน่อไม้ ไข่มดแดง และหัวปลี ส่วนวัตถุดิบอื่นๆ ที่หาไม่ได้ในสวน ก็ให้เพื่อนร่วมห้องไปหาซื้อเอาจากในตลาด
“เออ กูเห็นตรงแถวกอกล้วยด้านนู้นมีต้นมะขาม ไปดูมะขามกันหน่อยดิ๊ ถ้ามีมะขามอ่อนจะได้เก็บมาตำน้ำพริกมะขามด้วย” แหนมเสนอ
“เดี๋ยวๆ พวกมึงมีครกเหรอ” เมฆถามอย่างข้องใจ
“กูเพิ่งไปสอยมาจากตลาดนัดเมื่อวาน มีทั้งครกหินครกไม้เลยมึง” แหนมยิ้มกว้างด้วยความภูมิใจ
“กว่าพวกมึงจะจบปีหนึ่ง ไม่มีพร้อมทั้งครัวเลยเหรอวะ”
รูมเมตของแหนมทั้งสามคนต่างทำอาหารเป็นแล้วก็ชอบทำอาหารกันมาก แต่ไม่มีใครทำได้สารพัดเมนูอย่างเช่นคะน้าเลยสักคน เมื่อก่อนก็แค่ทำอาหารง่ายๆ ที่มีกลิ่นไม่แรงนักเพราะยังเกรงใจห้องข้างๆ หากเมื่อวันเวลาล่วงเลยไป มื้ออาหารก็แอดวานซ์มากขึ้นตามไปด้วย
สองหนุ่มแยกออกไปยังต้นมะขาม ปล่อยให้เพื่อนที่เหลือนำวัตถุดิบกลับหอและเริ่มต้นทำอาหารกันไปก่อน
ระหว่างทางเดินซึ่งมีเห็ดขึ้นประปราย แหนมหันมองซ้ายขวาอยู่หลายครั้ง “เห็ดนี่แดกได้มั้ยวะ”
เมฆส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “กูว่าอย่าเสี่ยงเลย เดี๋ยวก็ตายห่ายกห้องหรอก มึงจะแดกอะไรทุกสิ่งทุกอย่างขนาดนี้ ไม่แดกหญ้าเข้าไปด้วยล่ะ”
แหนมเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน ใจนึกเสียดาย แต่ถ้าตายก็คงไม่คุ้ม หากพอได้ทอดสายตาไปทางเบื้องหลัง เขาก็ได้พบกับต้นไม้อีกชนิด “เฮ้ย! มีตะลิงปลิงด้วย กูเปรี้ยวปากปริ๊ดๆ เลยมึง”
“ไอ้เหี้ยแหนม มึงยังคิดจะแดกอีกเรอะ”
“มึงเดินไปรอที่ต้นมะขามเลย กูเด็ดแค่พวงสองพวง เดี๋ยวตามไป”
เด็กหนุ่มพ่นลมหายใจออกยาว ก่อนจะก้าวฉับๆ ตรงไปยังที่หมาย
ต้นมะขามที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้ามีขนาดไม่สูงมากนัก อยู่ในระดับที่เขาปีนขึ้นไปได้สบายๆ มีกิ่งก้านใหญ่หนาแผ่กว้าง ใบสีเขียวขจีแซมด้วยผลสีเขียวอ่อน หากเมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินเสียงคล้ายกับลูกแมวร้อง เมฆจึงค่อยๆ กวาดสายตามองไปโดยรอบ ยังไม่ทันได้เงยหน้าขึ้นมองด้านบน ฝักมะขามอ่อนก็ร่วงตุ้บลงบนศีรษะ
“เฮ้ย!” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นพรวด แล้วพบกับชายหนุ่มที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาดี “อ้าว! มาหาอะไรกินเหมือนกันเหรอครับ”
คนที่อยู่บนต้นไม้ขมวดคิ้ว “หากิน? คุณเห็นผมเป็นอะไรถึงมาหากินบนต้นไม้” ชายหนุ่มกวักมือเรียกให้เมฆเข้าไปใกล้ๆ “เข้ามานี่หน่อย แล้วยกมือขึ้นมาที”
“โอ๊ะ!” เมฆยิ้มกว้าง นึกดีใจที่ไม่ต้องปีนต้นมะขามเอง จู่ๆ อีกฝ่ายก็ใจดีเก็บมะขามให้เขาซะงั้น เขายกสองมือขึ้นสุดแขนพร้อมกับเขย่งขาด้วย
“รับดีๆ นะ”
ตุ้บ!
เด็กหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากัน เขารีบลดมือลง แล้วมองบางสิ่งที่ใหญ่กว่าฝักมะขามบนฝ่ามือตน “นี่มัน... กินไม่ได้นี่ครับ”
บนฝ่ามือเมฆคือลูกแมวขนฟู มันร้องเมี้ยวๆ เนื้อตัวสั่นเล็กน้อย คงเพราะจะยังตกใจกลัว เมฆจึงช่วยลูบตามเนื้อตัวมันเบาๆ
“ก็กินไม่ได้น่ะสิ คุณไปอดอยากมาจากไหนกัน” เสียงพึมพำแว่วมาจากบนต้นไม้ น้ำเอื้อมมือไปเด็ดฝักมะขามมาปาใส่อีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้
เมฆเงยหน้าขึ้นโวยวาย “โอ๊ย! มันเจ็บนะพี่!” ก่อนจะย่อตัวลงวางลูกแมวลงบนพื้น พอได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาก็ผงกศีรษะขึ้นมอง
แหนมวิ่งตรงเข้ามาหาเด็กหนุ่ม กระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างตุงไปด้วยลูกตะลิงปลิง “ไอ้เมฆ! มะขามมีเยอะมั้ย!” จากนั้นจึงหยุดชะงักเมื่อพบกับใครบางคนบนต้นไม้ตรงหน้า “อ้าว! พี่มาเก็บมะขามเหมือนกันเหรอครับ”
เส้นเลือดบนหน้าผากชายหนุ่มกระตุก... ไอ้เด็กพวกนี้นี่ เห็นเขาเป็นอย่างไรกันนะ
น้ำส่งสายตาดุๆ ใส่ “มะขามอะไร ผมว่าพวกคุณทำไม่ถูกนะ ถ้าอาจารย์มาพบ...”
“แต่มันไม่มีในกฎของมหาลัยสักหน่อยนี่ครับ!” เมฆเถียงทันควัน
“อย่าเถียงกันเลยครับ มะขามมีเต็มต้น แบ่งกันก็ได้” แหนมรีบเข้ามาห้าม เขาเงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มให้กับคนบนต้นไม้ “ถ้าไม่รังเกียจ พี่ไปกินมื้อเย็นกับพวกเรามั้ยครับ”
“หา!” ทั้งน้ำและเมฆหันไปมองเพื่อนจอมซื่อบื้อพร้อมกัน
“ไหนๆ พี่ก็อยู่บนต้นแล้ว เก็บฝักอ่อนๆ มาสักสิบยี่สิบฝักสิครับ ตรงนั้นน่ะ”
“นี่คุณ!”
“เร็วสิครับ! อย่าส่งเสียงดังครับพี่ ถ้าอาจารย์มาเห็นตอนนี้ล่ะแย่เลย พี่กำลังอยู่บนต้นมะขามเลยนะครับ”
น้ำรู้สึกปวดศีรษะตุ้บๆ แต่สภาพการณ์ในตอนนี้ ถ้าหากมีใครมาพบเห็นเข้าก็คงคิดว่าเขามาร่วมวงเก็บมะขามไปกับเจ้าพวกนี้ด้วยแน่ๆ “....”
เมฆก้มลงเก็บฝักมะขามบนพื้นที่น้ำปาลงมาในคราวแรกได้กำมือหนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้าง “ที่พี่ปาใส่หัวผมก็เยอะแล้วนะ ไหนๆ เก็บแล้วก็เก็บให้อีกสักหน่อยเถอะน่า”
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกหนักๆ เอื้อมมือไปเด็ดๆ ฝักมะขามแล้วโยนลงไปข้างล่างให้เสร็จๆ ไป จากนั้นจึงกระโดดลงมา เขายกมือขึ้นปัดตามเนื้อตัว
“ขอบคุณครับ”
สีหน้าของน้ำบอกบุญไม่รับ แต่พอเขาจะก้าวออกไป แหนมก็คว้าแขนเขาไว้ “ไปกินมื้อเย็นด้วยกันนะครับพี่ รับรองอร่อย!”
“เอ่อ...”
“พวกผมทำอาหารเก่งนะครับ พี่จะได้มาดูชีวิตความเป็นอยู่ของปีหนึ่งในหอในไงครับ”
...นั่นเป็นสิ่งที่น้ำไม่เคยสัมผัส เพราะเมื่อสมัยเพื่อนๆ เขาอยู่หอในตอนปีหนึ่ง ก็อยู่กันแค่เทอมแรกเทอมเดียว แล้วก็ส่วนใหญ่ก็ติดประชุมเชียร์กันด้วย ถ้ามีเวลาว่างก็หอบกันไปที่คอนโดมิเนียมเขามากกว่า ชายหนุ่มลังเลเล็กน้อย แต่แขนก็ถูกแหนมกึ่งลากกึ่งจูงออกไปแล้ว “ผมว่าอย่าดีกว่า”
เมฆได้แต่อ้ำอึ้ง บางทีก็เพลียกับความซื่อบื้อของเพื่อนตน แต่เขาก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้ารุ่นพี่จะมาร่วมวงด้วย “ถือว่าเป็นคำขอบคุณของพวกผมแทนพิซซ่าที่พี่เลี้ยงก็แล้วกัน”
พอได้ยินเช่นนั้น แหนมก็ยิ่งออกอาการกระเหี้ยนกระหือรือ “จริงด้วย พิซซ่ามากมายขนาดนั้น เย็นนี้ต้องกินให้อิ่มถึงจะคุ้มนะพี่!”
สุดท้ายน้ำก็จำใจต้องยอมแพ้ เขากะว่าจะไปนั่งร่วมวงสักครู่แล้วค่อยกลับ “.....”
“ว่าแต่พี่มาทำอะไรในสวนแบบนี้” เมฆหันไปถาม
“เพื่อนคณะผมมาประชุมกันใกล้ๆ นี่เอง ผมได้ยินเสียงแมวก็เลยเดินมาดู”
“ใจดีอีกแล้ว” เด็กหนุ่มพึมพำเสียงเบา พร้อมกับยิ้มมุมปาก
บริเวณที่ตั้งของหอพักชั้นปีหนึ่งนั้นแบ่งเป็นสองฝั่งสำหรับแยกชายและหญิง ห้องของแหนมอยู่ในหอเก้าที่ชั้นสอง ตรงด้านในสุดของตึกถัดจากห้องอาบน้ำรวม ห้องฝั่งตรงข้ามกันเป็นห้องที่ทางหอพักใช้จัดวางตู้น้ำร้อนเย็น ตู้เย็น ไมโครเวฟ และสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ห้องที่อยู่เยื้องกันเป็นห้องทีวีรวม ซึ่งจะมีคนดูเต็มห้องก็ต่อเมื่อมีการแข่งขันฟุตบอล ส่วนห้องที่อยู่ติดกันกับแหนมนั้น เจ้าของห้องทั้งสี่คนไม่ค่อยอยู่ห้องสักเท่าไหร่ นานๆ จะกลับมานอนกันสักที ดังนั้นห้องพักของแหนมจึงสะดวกสำหรับการแปลงเป็นห้องครัวมากที่สุด
เมื่อสองหนุ่มพารุ่นพี่ไปถึงห้อง ที่นั่นเพื่อนพ้องที่กลับมาก่อนรวมตัวและเริ่มต้นทำอาหารกันแล้ว กองวัตุดิบวางเต็มเสื่อ มีถุงพลาสติกใส่อาหารสดที่ไปซื้อมาจากตลาดวางอยู่ข้างๆ กัน
น้ำถึงกับเบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่าในห้องแคบๆ มีเด็กหนุ่มนั่งรวมกันอยู่หลายชีวิต ห้องที่แทบไม่มีที่ทางเดินอยู่แล้วยิ่งแคบไปถนัดตา
“เฮ้ย! พวกเรา นี่พี่ปีสี่ คณะมนุษย์ แขกคนพิเศษที่กูเชิญมากินมื้อเย็นกับพวกเราด้วย” แหนมแนะนำตัวให้เสร็จ แล้วผลักน้ำเข้าไปภายใน “พี่ไปนั่งรอที่เตียงก่อนแล้วกันครับ รออาหารอีกแป๊บ”
เด็กหนุ่มในห้องยกมือไหว้พร้อมยิ้มกว้าง ดูเหมือนจะรู้จักชายหนุ่มดีอยู่แล้ว “เชิญครับพี่ เชิญๆ”
จะถอยตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว น้ำรู้สึกเหมือนถูกถีบลงเรือไปด้วยอย่างไรอย่างนั้น แต่ก็เดินไปนั่งลงบนเตียงอย่างที่เจ้าของห้องเชื้อเชิญ “เอ่อ... ขอบใจ”
ไม่นานหลังจากนั้นความคึกคักโกลาหลในห้องก็ดำเนินต่อ ฝ่ายขูดเปลือกมะขาม ตำน้ำพริก ฝ่ายยำไข่มดแดง ยำหัวปลีทำงานกันอย่างขันแข็ง คะน้าเอาผ้าเช็ดจานวางกองรวมกันหนาๆ แล้วเอาครกวางซ้อนทับบนผ้า ก่อนจะเริ่มตำน้ำพริกอย่างชำนาญ
เมฆยกกะละมังกับมะละกอที่ปอกเปลือกล้างมาเรียบร้อยแล้วไปนั่งลงบนพื้นข้างชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียง เขาใช้ที่ขูดมะละกอขูดออกเป็นเส้นอย่างรวดเร็ว พลางหันไปแจกแจงเมนูมื้อนี้ให้อีกฝ่าย “พี่เคยกินอาหารแนวนี้รึเปล่า”
“บอกตรงๆ ว่านอกจากส้มตำแล้ว ผมก็ยังไม่เคยกินอย่างอื่น...”
“มีหมูย่างกับไก่ทอดนะครับ ซื้อมาจากตลาด”
“ถ้าไปตลาดแล้วทำไมไม่ซื้อมาให้หมด”
เมฆพยักเพยิดหน้าไปทางกลุ่มเพื่อนของตน “ทำเองสนุกกว่ามั้งครับ ดูพวกมันสิ มาเรียนหรือมาทำกับข้าวก็ไม่รู้ แทบทุกเย็นต้องมาตั้งวงทำกับข้าวกันเนี่ย”
...จะว่าไป... ทุกคนก็ดูสนุกสนานกันดี พูดคุยกันไปทำกับข้าวไป
น้ำยิ้มมุมปากพร้อมกับหัวเราะเบาๆ พวกเพื่อนสนิทเขาก็มารวมตัวกันทำอาหารที่ห้องครัวในคอนโดมิเนียมของเขาอยู่บ่อยๆ แต่เขามักจะไม่เข้าไปวุ่นวาย คิดว่าบรรยากาศก็คงเป็นแบบนี้ล่ะนะ
...มาถึงตอนนี้ก็ชักจะเสียดายที่ไม่เคยเข้าไปร่วมวงกับเพื่อนๆ ด้วย
มือที่ถือที่ขูดมะละกอหยุดกึก เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น จ้องมองใบหน้ากับรอยยิ้มบางๆ ของรุ่นพี่แบบที่เขาไม่ได้พบเห็นบ่อยนัก “เวลาพี่ทำหน้าแบบนี้ ดูดีกว่าตอนอยู่ต่อหน้าอาจารย์เยอะเลย”
“หือ”
“เวลาอยู่ต่อหน้าอาจารย์ พี่น่ะน่าหมั่นไส้มากเลยรู้มั้ย” เมฆพูดพลางทำสีหน้ากับท่าทางล้อเลียนอีกฝ่าย แล้วประสานสายตากับนัยน์ตาเรียว “เป็นตัวของตัวเองบ้างก็ได้”
“.....” ชายหนุ่มชะงัก
“ไอ้เมฆ มะละกอเสร็จยังวะ แล้วกางโต๊ะด้วย!” คะน้าร้องบอก
“เสร็จแล้วๆ” เด็กหนุ่มยกกะละมังใส่มะละกอไปส่งให้พ่อครัวใหญ่ จากนั้นจึงเดินกลับมามุดเข้าไปใต้เตียง แล้วดึงโต๊ะญี่ปุ่นสองตัวออกมากาง ไม่นานอาหารก็ถูกนำมาจัดวางลงบนโต๊ะ
“อาหารจานแรกมาแล้วค้าบ” แล้วจานต่อๆ มาก็ตามมาติดๆ วางเรียงจนเต็มโต๊ะเล็กสองโต๊ะ
เมฆส่งจานให้ชายหนุ่ม “กินแบบบุพเฟ่ต์ครับ อยากกินอะไรจกโลด”
“ไอ้ห่า ตักให้พี่เขาด้วยสิวะ” ตำลึงหันไปต่อว่า “ชวนมากินจะให้จกเองได้ไง ไอ้พวกนี้แม่งยิ่งแย่งกันอย่างกับห่าลง”
“เออๆ” เมฆหันไปทางแขกรับเชิญ “กินอะไรดีพี่”
น้ำกวาดสายตามองอาหารบนโต๊ะอย่างหวาดๆ ดูท่าจะเผ็ดไปเสียทุกอย่าง “ขอข้าวเหนียวหมูปิ้งละกัน”
“ไม่ลองชิมฝีมือพวกผมหน่อยเหรอครับ ยำไข่มดแดงมั้ย”
“อย่าเลย ผมกินไม่เป็น ขออะไรง่ายๆ ดีกว่า”
“ชิมหน่อยเถอะครับ อร่อยนา” หนึ่งในกลุ่มนั้นยกจานใส่ยำไข่มดแดงไปตรงหน้าชายหนุ่ม “คุณค่าทางอาหารสูงเมิ้กกกก”
“เอ่อ...”
“ชิมเลย! ชิมเลย!” เสียงเชียร์ให้น้ำลองชิมดังเป็นจังหวะพร้อมเพรียง ชายหนุ่มเสตาไปทางเมฆเป็นเชิงบอกให้ช่วย
“ชิมสักนิดสิพี่ ผมเป็นคนสอยเองเลยนะ” ทว่าเด็กหนุ่มดันร่วมวงเชียร์ไปด้วยเสียนี่
น้ำจำใจรับช้อนมาแล้วสะกิดยำไข่มดแดงขึ้นมาแค่ตรงปลายช้อน จากนั้นจึงรีบยกใส่ปากพร้อมกับขมวดคิ้ว
เสียงเฮฮาดังลั่นห้องแบบไม่เกรงใจใครๆ ขณะที่ชายหนุ่มพยายามเคี้ยวแล้วกลืนลงท้องไป
...รสชาติมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก
“อร่อยใช่มั้ยพี่”
น้ำทำสีหน้าบอกไม่ถูป “เมื่อกี้ตักน้อยไปหน่อย ไม่ทันรู้รสเลย ขอลองอีกนิดแล้วกัน”
เหล่าปีหนึ่งพร้อมใจกันตบมือให้ ทุกคนยิ้มกว้าง “เอาเลยครับ”
ชายหนุ่มลองชิมอีกครั้ง คราวนี้ค่อยๆ เคี้ยวให้รู้รส... จะว่าไป ก็อร่อยแบบแปลกๆ ดีนะ “อือ ก็พอทน”
เมฆอดหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่ายไม่ได้ “อร่อยก็บอกอร่อยสิพี่”
“ก็แค่กินได้”
“งั้นชิมส้มตำหน่อยละกันพี่ เผื่อเปลี่ยนใจ”
น้ำจำใจต้องรับช้อนมาอย่างช่วยไม่ได้ “......”
“ยำหัวปลีอีกนิดครับ”
ท้ายที่สุดแล้ว น้ำก็ลองชิมมันทุกอย่าง เขาขยับจากเตียงลงมานั่งล้อมโต๊ะญี่ปุ่นร่วมกับน้องๆ “พวกคุณนี่เก่งเกินคาดนะ” และแล้วก็ยอมเอ่ยชมรุ่นน้องออกไปทั้งปากยังเคี้ยวหยุบหยับ
“พวกผมว่า ถ้าเรียนจบแล้วหางานทำไม่ได้ก็จะไปเปิดร้านอาหารกันเนี่ย พี่ว่าจะรอดมั้ย”
รุ่นพี่พยักหน้าหงึกหงัก “ก็น่าจะไหวอยู่มั้ง”
“คราวหน้าผมว่าจะทำแกงกะหรี่ญี่ปุ่นกับหมูทอดทงคัตสึ” คะน้าอวด
ตำลึงเสนอ “เอาไว้เข้าเมืองเมื่อไหร่ ซื้อกิมจิมาไว้ทำอาหารเกาหลีบ้างดีกว่ามึง”
น้ำหัวเราะ แต่ละคนมีความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยมเลยจริงๆ เขานั่งฟังรุ่นน้องพล่ามไปอย่างสนใจ หากสักพักเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เขารีบหยิบขึ้นมากดรับสาย “เออ ทุกคนมาครบแล้ว อืม... จะกลับไปเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นแล้วบอกลาทุกคน พร้อมกับยิ้มบาง “ขอบใจพวกคุณมากนะ อาหารก็อร่อยมาก แต่ผมคงต้องขอตัวก่อน”
“น่าเสียดายจังครับ ไว้คราวหน้านะ” เด็กปีหนึ่งในห้องพยักหน้าตอบอย่างเป็นมิตร พอชายหนุ่มคล้อยหลังออกจากห้องไป ก็พึมพำกันอย่างเสียดาย “แย่จัง มาแป๊บเดียว ยังไม่ทันให้พี่เขาพิสูจน์กิตติศัพท์เลยว่ะ จิ๊...”
เมฆหันขวับ “กิตติศัพท์อะไรวะ”
“กูได้ยินว่าพี่เขาเก่งภาษาญี่ปุ่นมาก เมื่อก่อนเคยแปลเอวีออกไมค์ให้พวกเพื่อนกับพี่ๆ ฟัง แปลแบบละเอียดเลยนะโว้ย ทุกฉาก ทุกช็อต”
“ไอ้ห่า หนังโป๊มันจะมีสักกี่ประโยคกันวะ!” คะน้าหยิบไม้เสียบหมูปิ้งปาใส่
“มีไม่กี่ประโยคแล้วพวกมึงอยากรู้มั้ยล่ะ!”
ทุกคนอึ้ง... เพราะที่จริงต่างคนก็ต่างอยากรู้ พวกเขาสบสายตากันไปมา ถอนหายใจหนักๆ แล้วพูดพร้อมๆ กันว่า “เสียดายฉิบหาย!”
TBC~*
ผ่อนคลายจากการประชุมเชียร์บ้างนะคะ 555555555 แวะมาหาอะไรกินกับน้องเมฆและผองเพื่อนดีกว่า
แต่ดูเหมือนอะไรๆ ระหว่างพี่น้ำกับน้องเมฆจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแว้ววว แต่จะรักกันยังไง.... ช่วยฮัสกี้คิดหน่อยละกัน กร๊าก
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ :mew1:
ปล. "นิสรีน" กับ "เงาจันทร์ฯ" ใกล้จะปิดพรีแล้วค่า และสำหรับใครที่สนใจเรื่อง "ตะวันเคียงเดือน" ตอนนี้กำลังเปิดพรีอยู่นะค้า รายละเอียดติดตามได้ในเพจของฮัสกี้ค่ะ
-
นั่นน่ะซิ พี่น้ำกับน้องเมฆจะรักกันยังไง ตอนไหน เมื่อไหร่
ดังนั้นต้องมาอัพบ่อยๆนะ จะได้รู้ซะทีว่าเขารักกันยังไง :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
o22
รอฉากกุ๊กกิ๊ก ของพี่น้ำกับน้องเมฆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆค่ะ
o13
-
แหม๋....เมฆจะกินทุกอย่างที่อยู่บนนั่นเลยช่ะ งั้นอย่าลืมกินพี่เค้านะ 55555
แอบฮาไอ่เด็กพวกนี้ นอกจากจะสร้างสรรค์เมนูเก่งแล้วยังมีความคิดแบบอยากแปลเอวีอีก โอ้ยยยยย..ฮาาาาา
-
พี่น้ำเจอแก๊งน้องเมฆถึงกับไปไม่เป็น
โดนใช้ โดนลากมากินข้าวอีก. 55555
-
คราวหน้าถ้าพวกพี่ตั้งใจขนกันมาทำอาหารอีกเมื่อไร พี่น้ำก็อย่าลืมไปร่วมแจมกับพวกพี่เขาด้วยล่ะ ^^ ต้องสนุกมากแน่ๆ เลยค่ะ
-
คิดถึงตอนเรียนจัง แบบาุมหัวกันอยู่ห้องเพ่ือนที่หอแล้วทำอาหารทานกันแบบนี้
-
น่าสนุกอ่ะแกงค์นี้ เรื่องกินเรื่องใหญ่
-
นั่นสิ ถึงอะไรๆจะดีขึ้นแต่จะรักกันยังไงตอนไหนนี่สิ ต้องรอลุ้นกันต่อไป แต่ขอให้พี่น้ำเป็นรุกล่ะกัน คิคิ
-
เปิปประสบการณ์ใหม่ด้วยไข่มดเเดง 55555
-
น่ารักอีกแล้ววววววววว ตอนเมฆรับแมวมาแล้วบอกว่ากินไม่ได้นี่ ออร่ามุ้งมิ้งฟุ้งกระจายยยย :-[
สองคนนี้เค้าสลับกันน่ารักเนาะะ
ชาวปี 1 นี่ก็ดีจริงเลยย ขยันหา ขยันทำอาหารกันเนาะ 555
อยากไปร่วมวงด้วยจังงง :m1:
-
เจ๊ก็ "เสียดายฉิบหาย" เหมือนกัน อยากฟังพี่น้ำแปลเอวีให้ฟังบ้างไรบ้าง :hao6:
-
โถ่วววว พ่อคู๊ณณณณ จะฮาไปไหนเนี่ยกลุ่มนี้
-
ให้แปลหนังเอวีนี่นะ เหอะๆๆๆ
-
กิตติศัพท์พี่น้ำคือนักแปลAVมือฉมังค์ :laugh: :laugh:
-
จ้ะปิดท้ายซะ 55555
-
เรียนภาษาญี่ปุ่นก็เพื่อการนี้เลยสินะ อิอิ
-
เห็นความน่ารักของพี่น้ำเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ :mew1:
-
พวกน้องเมฆ ใช้ชีวิตเด็กหอกันได้น่าสนุกจังเลยอ่ะ
ฮาตรงทักพี่น้ำ ว่ามาหาอะไรกิน เนี่ยแหละ
แหนม นี่ซื่อหรือใจกล้า ใช้พี่น้ำเก็บมะขามเฉยเลย 555
พี่น้ำกับน้องเมฆ สนิทกันมากขึ้นอีกละ ฟินนนน :-[
-
ตอนนี้ขำมากกก ฮาที่เมฆเจอพี่น้ำแล้วถามว่ามาหาอะไรกินหรอ เพื่อนเมฆมาก็ถามอีก เห็นพี่น้ำเป็นตัวอะไร55555555
แก๊งนี้ตลกมากดูบ้านๆห่วงแต่กิน
ไม่อยากเห็นพี่น้ำแปลเอวีค่ะ อยากเห็นเล่นเองมากกว่า กรี้ดดดด
-
คิดถึงตอนเรียนเหมือนกัน ตอนนั้นถ้าสุมหัวคือขนมจีนน้ำเงี้ยวต้องมีทุกงาน
-
จิงๆแล้วคู่ของพี่น้ำอาจจะคือแหนม...... กร้ากกกกก :z6: นี่ถ้าพี่น้ำติดใจเสน่ปลายจวักแหนมขึ้นมาทำไงคะ!!!! :z13:
ใจร้ายกะน้องเมฆเค้ามาก ให้ขึ้นไปเก็บไข่(มดแดง)เดี๋ยวตกลงมาเนะ ><
พี่น้ำนี่พอมาอยู่กับพวกเมฆกับเพื่อนเมฆแล้วดูเหมือนไม้บรรทัด ตรงแน้วววว เปงนักเรียนตัวอย่าง (ก็แน่ล่ะซิเค้าเปงรุ่นพี่ กร้ากก)
นี่ชอบเวลาพี่น้ำอยู่กับเพื่อนๆ ฮาาาาา ปากจัด และดุ๊ดุ (ซี้ดดอด อาาาาห์) :-[
อยากฟังพี่น้ำพากย์หนัง AV ด้วยค่ะ จะพากย์แบบใส่ฟิลลิ่ง รึพากย์แบบหน้านิ่งๆหน้าตายนะ กร้ากกกกก
(เอามาใส่เปงตอนสั้นๆคั่นก็ล่ายนะคะ >////< *โดนถีบ)
พี่น้ำนัดใครไว้น้าาาา ไม่อยากให้รีบไปเบย อยากให้นั่งนานๆ (---> เหมือนนั่นอยู่กะเค้าด้วยนะเธอ =..=)
ขอบคุณมากๆนะคะ ^^
รีบๆมาต่อน้าาา จุ้ฟฟฟ
-
ฮาอะ
-
พี่น้ำขวัญใจมหาชนตัวจริง
-
Chapter 11 : พี่ว้ากฝึกหัด ภาคสอง
“ปีหนึ่ง ฟังเรียกแถวเช็กชื่อ ทั้งหมดจัดแถว!”
“ปีหนึ่ง หมอบ! เร็วๆ เข้า! หมอบลงไปครับ!”
เสียงตะโกนอันคุ้นหูดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ขณะที่เด็กหนุ่มชั้นปีหนึ่งของคณะวิศวกรรมศาสตร์เดินกลับไปยังหอพักหลังเสร็จสิ้นจากการประชุมกับอาจารย์ในคณะ เขาเดินผ่านเข้าไปในสวนสมุนไพรซึ่งตามปกติแล้วช่วงเย็นๆ โดยเฉพาะในวันหยุดเช่นนี้ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านไปผ่านมากันนัก เพราะเป็นสถานที่ค่อนข้างจะเปลี่ยว บรรยากาศเงียบสงัด ให้ความรู้สึกวังเวง แถมอากาศยังเย็นแบบแปลกๆ มีต้นไม้ไทยต้นใหญ่ๆ นานาชนิด รวมทั้งต้นโพธิ์และต้นไทร หากเด็กหนุ่มชอบความร่มรื่นของสวนสมุนไพรแห่งนี้ และเมื่อเดินตัดสวนไปก็จะย่นระยะจากตึกเรียนไปยังหอพักได้ อีกอย่างตัวเขาก็ไม่ได้กลัวสิ่งเร้นลับทั้งหลายอยู่แล้วด้วย
...เสียงพี่ว้าก? ทำอะไรกันอยู่วะ วันนี้ไม่มีประชุมเชียร์ไม่ใช่หรือไง
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว แล้วเดินตรงไปยังทิศทางต้นกำเนิดเสียง เมื่อเข้าไปใกล้พอที่จะเห็นใบหน้าของพวกพี่ว้ากปีสี่ของตน เขาจึงหยุดยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่อย่างเงียบๆ
“พวกคุณมันไม่ได้เรื่อง! เด็กอนุบาลยังทำได้ดีกว่าพวกคุณเลย!”
กลุ่มพี่ว้ากชั้นปีสี่กำลังดุ... ใครก็ไม่รู้ แต่เขามั่นใจว่าไม่ใช่รุ่นพี่หรือเพื่อนในคณะตนแน่ๆ
เมฆเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มคนที่เขารู้จักดีเดินเข้ามาสมทบในกลุ่ม จากนั้นพวกพี่ว้ากปีสี่ของคณะวิศวะก็หยุดการสนทนาไว้ แล้วหันไปพูดคุยกับอีกฝ่าย
น้ำพูดขึ้น “มีคำถามอะไรจะถามไอ้พวกนี้ก็รีบถาม เดี๋ยวพวกมันก็ต้องไปซ้อมว้ากเหมือนกัน”
ตั้งใจเสริม “พอเข้าใจคอนเซ็ปต์แล้วใช่มั้ยวะ พวกมึงต้องพยายามอย่าสบสายตาปีหนึ่ง เพราะงั้นก็สั่งให้แม่งก้มมองพื้นกันไว้ก่อน จะทำสมาธิดุได้ดีขึ้น”
ตามมาด้วยคำแนะนำอีกมากมายจากแก๊งพี่ว้ากปีสี่ของคณะวิศวะ ก่อนที่พวกเขาจะเดินกลับออกไปอีกทาง
“หือ... มีซ้อมว้ากกันด้วยเรอะ” เมฆชะเง้อมองดูอย่างสนใจ เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่ารุ่นพี่ต้องฝึกฝนเรื่องว้ากกันด้วย
“ขอบใจมากไอ้น้ำ แต่มึงยังไม่กลับได้มั้ย อยู่ช่วยฝึกพวกกูก่อน”
น้ำส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ “พวกมึงนี่น้า... รู้ถึงไหนอายถึงนั่น พี่ว้ากปีสี่คณะมนุษย์ฯ ต้องไปขอให้พี่ว้ากวิศวะมาเทรนให้ เพราะคุมน้องไม่อยู่... ว่าแต่ปีสามหายไปไหนกันหมดวะ เมื่อกี้ยังเห็นนั่งทำอุปกรณ์เชียร์กันอยู่แถวนี้”
“ปีสามแยกไปประชุมเตรียมงานบายศรีแล้วว่ะ”
“แล้วใครจะมาเป็นรุ่นน้องให้พวกมึงฝึกว้าก โทรเรียกใครที่ว่างมาสิ” น้ำพูดเสียงเข้ม
“อ๊ะ กูนึกออกแล้ว! รอแป๊บนึงนะน้ำ” หนึ่งในเพื่อนร่วมคณะเอ่ยขึ้น แล้วจูงมือเพื่อนอีกสองคนวิ่งลึกเข้าไปในสวนสมุนไพรทางด้านหลัง
เมฆจ้องมองชายหนุ่มยืนกอดอกพูดคุยกับเพื่อนร่วมคณะที่เหลือด้วยสีหน้าขึงขัง เขาเอนตัวพิงต้นไม้ เอียงหูฟังไปด้วย พลางหัวเราะเบาๆ เพลิดเพลินจนลืมสนใจกับบรรยากาศรอบตัวซึ่งมืดลงเรื่อยๆ
สักพักเพื่อนร่วมคณะสองคนของน้ำก็กลับเข้ามาพร้อมต้นกล้วยขนาดเล็กหกต้น พวกเขาวางต้นกล้วยลงในถังใส่น้ำแล้วตั้งเรียงกันไว้
“พวกมึงเอาต้นกล้วยมาทำอะไรวะ”
“เอามาแทนปีหนึ่งไง แม่งสั่งอะไรก็ไม่ทำ แข็งทื่อเหมือนกับต้นกล้วยเลยเนี่ย”
น้ำยกมือขึ้นคลึงขมับ แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ก็ปล่อยให้ไอ้พวกบ้านี่เลยตามเลยไปเถอะ “งั้นพวกมึงก็มาล้อมวงว้ากต้นกล้วยเลย” เขาถอยออกไปดูอยู่ห่างๆ ขณะที่เพื่อนพ้องรุมออกคำสั่งใส่ต้นกล้วยกันอย่างหน้าดำหน้าแดง
ฝ่ายเมฆนั้น เขากลั้นหัวเราะแทบตาย หวิดจะหลุดหัวเราะออกมาหลายครั้ง อดนึกสงสัยไม่ได้ว่าพวกรุ่นพี่ของตนนั้นจะฝึกกับต้นกล้วยด้วยหรือเปล่า
“ผมบอกให้คุณนั่งไง เป็นริดสีดวงรึไงครับ!”
“อยากเจอยาเหน็บใช่มั้ยครับ!”
โอย... ปีสี่คณะมนุษย์ฯ นี่ สุดยอดที่สุดแล้ว เจ๋งกว่าพี่สันทนาการคณะวิศวะอีกนะเนี่ย เมฆยกสองมือขึ้นปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงหัวเราะหลุดออกไป
ทว่าจู่ๆ แสงไฟจากเสาไฟบริเวณนั้นก็ดับวูบ แล้วสว่างขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะกะพริบติดๆ ดับๆ บางดวงที่สว่างก็เหลือเพียงแค่แสงไฟพอสลัวเท่านั้น
“เหี้ย! เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย!” ปีสี่คนหนึ่งในกลุ่มวุ่นวายนั้นร้องขึ้น ตามมาด้วยเสียงโวยวายของอีกหลายคน “ไฟแม่งเป็นห่าอะไร!”
โบร๋วววววว~
เสียงสุนัขหอนโหยหวนที่ดังแทรกขึ้นมาส่งผลให้ทุกคนเงียบกริบ หันหน้ามองกันอย่างใจไม่ค่อยสู้ดีนัก
“เหี้ย! พวกมึ้งงง~ ต้นกล้วยนี่มัน... ทำไมมีน้ำยางไหลออกมาเต็มเลยวะ”
น้ำขมวดคิ้ว “พวกมึงไปเอาต้นกล้วยนี่มาจากไหน”
“ข้างหลังสวนตรงนู้นไง”
“ไอ้ห่า! นั่นมันดงกล้วยตานีรึเปล่า!” หนึ่งในกลุ่มตะโกนขึ้น
เพียงเท่านั้น... ทุกคนก็หยุดนิ่งราวกับถูกสาป พร้อมใจกันหันไปมองต้นกล้วยซึ่งยังคงมีน้ำยางไหลออกมาเรื่อยๆ มองดูแล้วราวกับว่ามันกำลังร่ำไห้ ต่างคนต่างขนลุกซู่
โบร๋ววววว~ สุนัขตัวเดิมหอนทักทายอีกครั้ง
“อะ... ไอ้น้ำ... กูว่า... คืนนี้... พอก่อนเหอะ”
โบร๋ววววว~ เจ้าตูบยังคงเห่าหอนเป็นคอรัสให้
“กลับก่อนดีกว่าว่ะ ของทิ้งไว้แบบนี้แหละ กูไปแล้วววว เหี้ยยยยย”
“พวกมึงมีเกือบสิบคนแบบนี้ ยังต้องกลัว....” น้ำยังพูดไม่ทันจบประโยค เพื่อนพ้องของเขาก็วิ่งกระจัดกระจายกันออกไปคนละทิศละทาง “เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน! ยังไม่ได้เก็บของ!” หากไม่ทันเสียแล้ว ที่ตรงนั้นเหลือน้ำอยู่ตามลำพัง เขาส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ
...ดีที่แถวนี้ไม่มีตุ่ม ไม่งั้นเขาคงต้องลำบากงัดเพื่อนพ้องออกมาจากตุ่มอีกแน่ๆ
ฝ่ายเมฆนั้น เขาขำจนหมดแรง ร่วงลงไปกองอยู่กับพื้นเรียบร้อยแล้ว หากเมื่อหันไปมองชายหนุ่มเพียงคนเดียวที่ยังเหลืออยู่ ใจก็เกิดนึกสงสาร ข้าวของซึ่งคงจะนำมาใช้ในการประชุมยังวางกองอยู่เต็มไปหมด
น้ำเงยหน้าขึ้นมองดวงไฟที่พอหยุดกะพริบแล้วก็ยังคงให้แสงสว่างไม่เต็มที่ จากนั้นจึงพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เขาหันไปหยิบข้าวของที่วางทิ้งไว้กระจัดกระจายมารวมกองไว้ด้วยกันเพื่อที่จะเก็บกลับใส่ถุง พยายามเร่งทำให้เร็วที่สุด เพราะตนเองก็ไม่อยากอยู่คนเดียวในที่แบบนี้เช่นกัน
เด็กหนุ่มก้าวออกมาจากที่ซ่อนช้าๆ ตรงเข้าไปหาคนที่กำลังก้มเก็บแฟ้มใส่เอกสารมาวางซ้อนๆ กัน “...ผมช่วยนะ”
น้ำสะดุ้งเฮือก พร้อมเงยหน้าขึ้นพรวด พอเห็นคนที่เดินเข้ามาก็ผ่อนลมหายใจออกอย่างโล่งใจ “อ้าว... คุณมาทำอะไรแถวนี้”
เมฆก้มลงช่วยเก็บของ “ผมไปประชุมกับอาจารย์มา กำลังจะเดินกลับหอ”
“มานานแล้วรึยัง” ชายหนุ่มแอบหวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้เห็นช็อตน่าอายของเพื่อนในคณะตน โดยเฉพาะยังอยู่ในช่วงที่มีการประชุมเชียร์เช่นนี้
“สักพักแล้วครับ”
น้ำเบิกตากว้าง “.....”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่บอกใครหรอกน่ะ... อันนี้เอาใส่ถุงนี่ไว้ใช่มั้ยครับ”
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกหนักๆ “อือ”
ไฟบนเสากะพริบอีกครั้ง ตามมาด้วยเสียงสุนัขหอน รอบๆ ตัวทั้งสองคนเงียบเชียบ มีเพียงเสียงถุงพลาสติกดังกร๊อบแกร๊บ ดังสลับกับเสียงของจิ้งหรีด แต่สักพักก็กลับมาสว่างไสวตามเดิม
“พี่ไม่กลัวเหรอ” เมฆถามขึ้น
น้ำส่ายหน้าไปมา “ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัว”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองไฟบนเสา “เมื่อกี้คงไฟตก”
“หือ?"
เมฆชี้ขึ้นไปบนเสาไฟ “ที่ไฟกะพริบเมื่อกี้น่ะ”
“อ่อ...”
“แล้วต้นกล้วยพวกนี้จะเอาไงดีครับ”
“เอาถังตั้งรวมไว้แถวนี้ล่ะ”
เด็กหนุ่มจัดการยกถังน้ำหนักอึ้งไปวางไว้ด้วยกัน เมื่อเสร็จแล้วก็ยืนมองร่องรอยของยางตามลำต้น “ยางไหล... คงเพราะรอยตัดตรงนี้”
น้ำหันไปมองตามอีกฝ่าย พลางเดินเข้าไปดู “จริงด้วย สงสัยมีดคงไปโดนตอนตัด” เขาหัวเราะเบาๆ “จริงๆ แล้วกล้วยตรงนั้นก็คงไม่ใช่กล้วยตานีหรอก ไอ้พวกนั้นมโนไปเองแล้วก็กลัวกันเองมากกว่า”
เมฆหันไปมองสีหน้าของชายหนุ่มอย่างแปลกใจเล็กน้อย เพราะรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะในครั้งนี้ ดูเป็นธรรมชาติมากกว่าทุกที
“จริงสิ ไซส์เสื้อที่ให้ไปเมื่อตอนนั้นพอดีรึเปล่า ได้ลองใส่รึยัง”
“ลองใส่แล้วครับ พอดีครับ ขอบคุณมาก... ว่าแต่ของพวกนี้ จะทำยังไงดี” เด็กหนุ่มชี้ไปยังกองข้าวของที่พวกเขารวบรวมใส่ถุงพลาสติกไว้เรียบร้อยแล้ว
“คงต้องเอาไปเก็บไว้ใต้ตึกก่อน”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก “โอเค” พลางใช้มือรวบถุงหลายถุงเข้าไว้ด้วยกัน
น้ำคว้าท่อนแขนของเด็กหนุ่มไว้ “ไม่เป็นไร กลับไปพักเถอะน่ะ”
“เอาน่ะ ไหนๆ ผมก็ช่วยพี่มาขนาดนี้แล้ว เผื่อว่าครั้งหน้าผมอาจจะต้องการความช่วยเหลือจากพี่บ้าง”
“......” น้ำก้มลงหยิบกล่องกับถุงใส่ข้าวของขึ้นมาไว้ในมือ ถ้าหากเขาต้องยกของทั้งหมดไปเก็บคนเดียว ก็คงต้องเดินไปเดินมาหลายรอบจริงๆ ชายหนุ่มพูดอย่างอ่อนใจ “โอเค เอาไว้มีอะไรให้ช่วยก็บอกละกัน”
หลังจากเดินไปเดินมาระหว่างตึกกับภายในสวนสองสามรอบ ข้าวของทั้งหมดก็ถูกเคลื่อนย้ายเรียบร้อย “จริงสิ รถผมจอดอยู่ใกล้ๆ เดี๋ยวผมไปส่งที่หอละกัน จะได้ไม่ต้องเดิน”
“ก็ดีครับ งั้นผมรบกวนหน่อยละกัน”
“อ่า...” ชายหนุ่มตบๆ ตามลำตัว แล้วเบิกตาโพลง “ฉิบหายแล้ว!” เขาหันไปประสานสายตากับนัยน์ตาสีนิล “กุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์ผมอยู่ในกระเป๋าเพื่อน”
“อ้าว! แล้วพี่จะกลับยังไงล่ะครับเนี่ย”
“ผมคงต้องโทรตามเพื่อนก่อน” น้ำขมวดคิ้ว เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไป พูดคุยสักพักก็วางสาย “คุณจะกลับก่อนมั้ย ผมคงต้องเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้าง...”
“ทำไมไม่ให้เพื่อนเอาออกมาให้ล่ะครับ”
“เพื่อนผู้หญิงน่ะ ผมฝากไว้ตอนซ้อมแล้วลืมไปเลย... กลางคืนแบบนี้ก็ไม่อยากให้เขาออกมา”
“งั้นไม่เป็นไร... ผมพาพี่ไปเอากุญแจรถเอง”
“หือ?”
เมฆเดินนำออกไปสองสามก้าว แล้วหันกลับมาเร่งชายหนุ่ม “ตามมาเร็วสิครับพี่!”
สองหนุ่มเดินไปเรื่อยๆ ตามทางเดินที่มีแสงไฟจากเสาสองข้างทางส่องสว่าง ไม่นานก็เข้าไปในบริเวณหอพักนักศึกษา เมฆเดินไปยืนข้างหอสิบ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกไป สักพักก็มีใครบางคนจากบนตึกชะโงกหน้าลงมา พร้อมกับโยนบางสิ่งบางอย่างลงมาให้จากบนระเบียง
น้ำยืนรออยู่ใกล้ๆ กัน เขาเองก็ยังงงๆ ว่าเด็กหนุ่มทำอะไร จนกระทั่งอีกฝ่ายหันมาโชว์หมวกกันน็อกกับกุญแจในมือนั่นล่ะ
“มอไซค์ผมจอดอยู่ตรงนู้น ไปๆ เร็วเข้าครับ เดี๋ยวหอผมจะปิดซะก่อน” เมฆจับข้อมือแล้วกึ่งลากกึ่งจูงชายหนุ่มตรงไปยังลานจอดรถที่อยู่ไม่ไกลนัก
เมื่อเดินไปถึงมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ เด็กหนุ่มก็โยนหมวกกันน็อกให้อีกฝ่าย “เอ้า ใส่ไว้”
น้ำรับหมวกมาไว้ในมือ “แล้วคุณ...”
“ผมมีหมวกใบเดียว ไปแค่หน้ามอเอง แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก”
ชายหนุ่มส่งหมวกคืนให้ “งั้นคุณใส่เถอะ”
“พี่เคยขี่มอไซค์บ้างรึเปล่า” พอเห็นว่าคนตรงหน้าส่ายหน้าไปมา เมฆก็หันไปหยิบหมวกกันน็อกมาแล้วสวมให้ พร้อมกับรัดสายใต้คางให้เสร็จสรรพ “ใส่ซะ อย่าเรื่องมากน่ะ”
นัยน์ตาเรียวหลุบลงต่ำ มองตามมือของเด็กหนุ่มที่กำลังรัดสายจากหมวกกันน็อกให้ ก่อนจะกลอกตาขึ้นมองหมวกบนศีรษะอย่างรู้สึกไม่คุ้น เขาโคลงศีรษะไปมาด้วยความประหลาดใจ เพราะมีน้ำหนักมากกว่าที่คิด
เมฆเหลือบมองอีกฝ่ายแล้วหัวเราะเบาๆ เขาก้าวขึ้นไปนั่งบนรถมอเตอร์ไซค์ แล้วหันมาตบลงบนเบาะตรงที่ว่าง “นั่งลงมาไวๆ”
น้ำก้าวขึ้นไปนั่งคร่อมเบาะนั่งอย่างละล้าละลัง เพราะตัวเขาสูง ขาก็ยาวจนไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน แถมที่จับก็ไม่มี “....”
“เอาขาวางตรงที่วางนั่น” เด็กหนุ่มชี้แล้ววางมือลงบนแฮนด์มอเตอร์ไซค์
คนที่นั่งอยู่ทางด้านหลังรีบทำตาม ส่วนอีกสองมือก็เอาไปวางลงบนแฮนด์มอเตอร์ไซค์ด้วยกันกับเจ้าของรถด้วย
“เฮ้ย!” เมฆสะดุ้งเมื่อชายหนุ่มแนบเข้ามาชิดกับแผ่นหลัง “ทำอะไรวะพี่!”
“คุณจะให้ผมเอามือไปวางไว้ไหนล่ะ!”
เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ เขาจับข้อมืออีกฝ่ายดึงออกจากแฮนด์ แล้วเอาไปวางบนเอวตน “เกาะผมไว้แบบนี้ จะได้ไม่ร่วง”
“อ่อ โอเคๆ”
“หอเพื่อนพี่อยู่ไหน”
“หอพร้อมเพชรเจ็ดกะรัต หน้ามอ ซอยสาม หลังที่ห้าขวามือ”
“อื้อหือ ชื่อหอเหรอเนี่ย!" เมฆหันขวับไปถามอย่างไม่อยากเชื่อหู
"เพื่อนผมว่างั้นนะ บอกว่าประตูรั้วสีชมพูด้วย"
"ครับๆ งั้นผมจะสตาร์ตเครื่องละนะ” เมฆแจ้งก่อน เพื่อที่รุ่นพี่จะได้ไม่ตกใจกับเสียงเครื่องยนต์ เสร็จแล้วจึงเคลื่อนรถออกไปช้าๆ
น้ำไม่แน่ใจว่าการซ้อนมอเตอร์ไซค์เป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับเขาหรือเปล่า ผู้ชายตัวโตๆ สองคนคงจะมีน้ำหนักไม่ใช่น้อย ยางจะแบนระหว่างทางไหมก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ลมตอนกลางคืนนี่เย็นกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ
บนถนนภายในมหาวิทยาลัยที่มอเตอร์ไซค์แล่นไปนั้นว่างเปล่า มีเสาไฟฟ้าให้แสงสว่างเป็นระยะๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้มองเห็นสองข้างทางที่มีแต่ต้นไม้และพุ่มไม้ได้มากนัก
“พี่เคยได้ยินเรื่องเล่าแปลกๆ ของมหาลัยบ้างรึเปล่า” จู่ๆ คนขับก็พูดขึ้น พลางชำเลืองมองชายหนุ่มผ่านทางกระจกมองหลัง
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “เรื่องเล่าอะไร”
“...อย่างเช่น เคยมีคนขี่จักรยานผ่านตรงสระว่ายน้ำ แล้วเห็นเปรตยืนวักน้ำอยู่”
“ก็เคยได้ยินอยู่นะ ผมเรียนที่นี่มาหลายปี ได้ยินมันทุกปี ผมก็ขับรถผ่านมาแถวสระว่ายน้ำบ่อยๆ แต่ไม่ยักเคยเห็นนะ” น้ำนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อ “มีเรื่องวันมหาลัย ที่จะได้ยินเสียงดนตรีไทยมาจากเรือนไทย แล้วตรงลานหน้าหอประชุมใหญ่ที่มีต้นไม้เยอะๆ น่ะ ว่ากันว่าจะมีนางรำใส่ชุดไทยมารำอวยพร”
“ไอ้พวกที่หอชอบเล่ากันประจำ บางคืนก็กลัวจนต้องหอบผ้าผ่อนมานอนรวมกันเลย”
“แล้วคุณไม่กลัวเหรอ”
เมฆส่ายศีรษะไปมา “คือ... ถ้าไม่เจอก็ยังไม่กลัว”
“ผมก็เหมือนกัน ไม่กลัวเพราะไม่เคยเจอ... หรือบางทีอาจจะเคยเจอแต่ไม่รู้ตัวก็ได้”
...เคยเจอแต่ไม่รู้ตัวนี่ เหมาะกับรุ่นพี่ต่างคณะคนนี้มากกว่านะ เขาว่า... “อ้อ แต่ถ้าเรื่องขี่รถตอนกลางคืนแบบนี้ ต้องไม่พลาดเรื่องยายไฮสปีดเลยพี่ ที่เขาเล่ากันว่าเวลาขี่มอไซค์ออกมาตอนกลางคืน แล้วพอมองไปทางด้านหลัง มียายแก่คลานไล่ตามมาติดๆ ไง”
“ระดับไฮสปีดคงไม่คลานแล้วมั้ง คงจะเหาะมากกว่า”
สองหนุ่มหัวเราะในเรื่องที่ไม่น่าจะขำกันได้ แต่หัวเราะไปไม่ได้นานสักเท่าไหร่ นัยน์ตาโตสีดำก็เหลือบไปเห็นภาพบางสิ่งบางอย่างจากในกระจกมองหลัง เขาพูดเสียงขรึม “มีอะไรวิ่งตามหลังเรามามั้ยพี่”
น้ำหันขวับ เขาหรี่ตาเพ่งมองเงาตะคุ่มที่เคลื่อนที่ตามหลังมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงทุบหลังเด็กหนุ่มหนักๆ หลายๆ ครั้ง “มีเงาอะไรก็ไม่รู้ดำๆ พุ่งมาทางนี้เร็วมาก!” พร้อมกับบ่นอยู่ในใจ... เพิ่งพูดถึงหมาดๆ อะไรจะปรากฏตัวให้เห็นทันควัน แล้วบรรยากาศแถวนั้นก็ชวนให้รู้สึกสยองไม่ใช่น้อย ส่วนตัวเขาก็ท่องบทสวดมนต์อะไรไม่ได้เลยซะด้วยสิ
“โอ๊ยๆ เบาๆ หน่อยครับพี่!” เมฆหันไปมองทางด้านหลัง สลับมองในกระจกส่องหลังอีกหลายครั้ง หากแทนที่จะเร่งเครื่อง เขากลับชะลอความเร็วลง “เดี๋ยวก่อนนะ”
“ฮะ?! คุณจะหยุดรถทำไมน่ะ” ชายหนุ่มหันรีหันขวาง หากไม่นานเงาดำๆ ในความมืดก็ปรากฏกายออกมา
เมฆหยุดรถเอี๊ยด...!
“อีแกงส้ม! วันนี้ออกมาแรดซะไกลคณะเลยนะมึง!” แล้วหันไปต่อว่าสุนัขพันธุ์ไทยสีเหลืองส้มที่วิ่งตามรถมอเตอร์ไซค์มาด้วยท่าทางกระดี๊กระด๊า “กลับไปไป๊ ออกมาแถวนี้เดี๋ยวก็รถชนตายห่า” พอดุสุนัขเสร็จแล้วจึงหันกลับไปหาคนข้างหลัง เขายิ้มมุมปาก “กลัวรึเปล่าพี่ ทุบหลังผมซะแรงเลย”
“เปล่า”
“จริงอะ”
“...ผมแค่ตกใจที่หมามันวิ่งตามมาซะเร็วก็เท่านั้น”
“ครับๆ ไม่กลัวก็ไม่กลัว” เด็กหนุ่มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี พลางนึกเสียดายที่ให้รุ่นพี่สวมหมวกกันน็อกไว้ เลยอดเห็นสีหน้าตื่นๆ ของอีกฝ่าย ซึ่งเขาคิดว่าคงจะน่ารักดีเหมือนกัน
...เดี๋ยวๆ ทำไมถึงคิดว่าพี่เขาจะน่ารักวะ? เมฆขมวดคิ้วอย่างสงสัย
มือที่เกาะอยู่กับเอวของเมฆเคลื่อนไปโอบเอวไว้หลวมๆ จากนั้นชายหนุ่มจึงโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ขี่รถต่อไปได้แล้วน่ะ”
“อะ!” เมฆสะดุ้งโหยง “ครับๆ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ เกาะไว้ดีๆ นะ”
มอเตอร์ไซค์เคลื่อนที่ออกไปช้าๆ ใช้เวลาอีกสักพักก็ถึงหอพักที่หมาย
TBC~*
:impress2: เขาจีบกันแล้วรึยังเนี่ย ทำไมมุ้งมิ้ง อร๊าววว~
ตอนนี้หนุ่มๆ อาจจะยังไม่ได้ตั้งใจจะจีบกันสักเท่าไหร่ แต่บรรยากาศและโอกาสมันดันพาไปเองงงง :o8:
แต่บอกไว้เลย แม่ยกเตรียมปลูกอ้อยปลูกกล้วยไว้ถือในขบวนขันหมากกันเถอะค่า 55555 เตรียมไว้แต่เนิ่นๆ น้า กรั่กๆๆ
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ ใครมีเรื่องเล่าสนุกๆ ที่หอ แวะมาเล่าให้ฮัสกี้ฟังบ้างนะคะ จะได้เอามาใส่ในเรื่องค่ะ 5555555 #เมื่อยามหมดมุก
-
5555555555555 พี่ว๊ากมนุษย์ตลกกว่าพี่สันวิศวะอีกกกกกก
น้องเมฆนี่จะหลงพี่น้ำแล้วใช่ไหม อยากให้ทั้งคู่มีเวลาอยู่ด้วยกันนาน ๆ
:-[
-
อย่างฮาาาาาาาา
-
แอร๊ยยยยย
-
ทั้งตลกที่ซ้อมว๊ากทั้งหลอนกับยางกล้วยและเสียงหมาหอน
บรรยากาศที่เริ่มเป็นสีชมพูที่อยู่รอบตัวพี่น้ำและน้องเมฆ
แต่เจออีแกงส้มทำลายไปเสียได้ :laugh: :laugh: :laugh:
ว่าแต่น้องเมฆเริ่มเห็นว่าพี่น้ำน่ารักแล้ว แล้วพี่น้ำล่ะเมื่อไหร่จะเริ่มใจสั่นกับน้องเมฆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ว๊ากคณะมนุษย์น่าจะไปตั้งคณะตลกนะ :hao7: ฮามุกว๊ากต้นกล้วยมากอ่ะ
แล้วทำไมรู้สึกว่าตอนนี้พี่น้ำดูน่ารักดีอ่ะ
-
โอ๊ยยยย~~~ เขินจนปวดแก้มแล้วววส :-[ :hao7:
-
อ๊ะ ยังไง ๆ แบบนี้น่าจะให้พี่น้ำซ้อนท้ายบ่อย ๆ เนอะ
-
ตอนที่ยื่นมือไปจับแฮนด์รถเหมือนกับน้องเมฆนี่พี่น้ำไม่คิดว่าท่านั่งดูลำบากชอบกลบ้างเหรอคะ :m20:
-
เมฆน้ำ
-
นึกว่าจะเจอยายไฮสปีดซะแล้ว ที่แท้อีแกงส้มนี่เอง :m20:
-
ลุ้นเรื่องยายไฮสปีดอยู่ดีๆ กลายเป็นหมาน้อยวิ่งมา 55555 ตกใจหมดเลย
-
หูยยยย เค้าเริ่มมีโมเม้นมุ้งมิ้งๆกันแล้วววววววววววววววววววว :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
น่ารัก ?
:impress2:
-
พี่น้ำน่าร้ากกกกกกก
-
โอ้ยยยย....นึกถึงบรรยากาสสมัยรับน้อง 5555
แต่เหนือสิ่งอื่นใด พี่น้ำกะน้องเมฆ โอ้ยยยย...ทำไมน่ารักมุ้งมิ้ง จีบกันเลยไหมถ้าจะน่ารักกันขนาดนี้ แอบฟินปนฮาตอนพี่น้ำซ้อนมอไซต์พี่ไม่รู้จริงๆหรือเนียนค่ะ
แอบภาวนาให้หอปิด เข้าหอไม่ทัน คิคิ.... ถ้าหอน้องเมฆปิด จะมีใครใจดีให้น้องไปค้างด้วยไหมน๊าาาาาา
-
ยิ่งอ่านยิ่งฮา คิดถึงสวนหมุนที่ศาลายาเลยคีะ เย็นๆไปปั่นจั๊กอากาศดีมาก
นี่ยังสับสนเฆน้ำ รึน้ำเมฆเนี่ย ซ้อนมอไซด์กัน น่ารักอ่ะ เรื่องเล่าสยองคิดถึงเรือนไทยที่ศาลายาเลย ว่าจะเจอผู้หญิงใส่ชุดไทย
อีกเรื่องคือวันมหิดล คืนวันมหิดลถ้าใครมีรูมเมตที่เป็นหมอ แล้วนอนเตียงซี ระวังจะมีคนมานอนด้วย นี่กลัวมากเพราะมีรูมเมตเป็นหมอ แถมนอนเตียงซี แต่นางรูมเมตหนีกลับบ้าน ปล่อยให้เราอยู่กับเมตมี่เรียนวิทยา กะจะไม่นอนกันทั้งคืนเพราะกลัว แต่ก็หลับจนได้ และไม่เจออะไรเลย ฮ่าา
-
โอ้ยยย ขำมาก อีแกงส้ม ทำเอาลุ้นไปด้วยเลย 555555 :m20:
เขาก็มุ้งมิ้งๆกันเนอะ
-
แอบมีหวานเล็ก ๆ นะคู่นี้
เมื่อไรจะหวานกันแบบจัดหนักล่ะ
อิอิรอน้า
-
ตามอ่านทันแล้ว :hao3: ฮาอีแกงส้ม :laugh:
-
นี้คือตัวจริงของยายไฮสปีด :laugh: :ling1:
-
:impress2:
บรรยากาศรอบตัวน่ารักมากค่ะ
เรื่องเล่าชาวมหาวิทยาลัยนี่ ทุกสมัยจริงๆ
คิดถึงช่วงเรียนเลย
o13
-
คุ่นี้ ใครรุกใครนี่ มีแววน้องปีหนึ่งนื่าจิโดนพี่น้ำกด คิๆ
-
ขำพี่ว่ากมนุษย์มาก ซ้อมว๊ากกะต้นกล้วย แถมกลัวผีจนทิ้งพี่น้ำไว้คนเดียวอีก
ตอนที่ผ่านมา พี่น้ำดูแมนๆ แต่ ตอนนี้ตอนซ้ินมอไซค์งงแอบน่ารัก น่าเอ็นดู ฮือออ พี่น้ำน่ารักก
-
สนุกอ่ะะะะ 555555555555 o13 o13 o13 o13 o13
-
ตอนนี้น่ารักจังเลย รู้สึกพี่น้ำน่าเอ็นดู เหมือนเด็กเล็ก ๆ เลย :-[
น้องเมฆ พอเลิกอคติกับพี่น้ำแล้ว ได้ใกล้ชิด ก็ยิ่งได้สัมผัสความน่ารักของพี่น้ำแล้วสิ
แถมตอนนี้ ยังถึงขั้นสั่งพี่น้ำแล้วแน่ะ เหมือนสนิทกันมานาน พี่น้ำก็ว่าง่ายเชียว 555
ความสัมพันธ์ของสองคน พัฒนาแบบค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้ ชอบมากเลยจ้ะ
ถึงตอนนี้ ก็ยังเดาไม่ถูกเลย ว่าจะ น้ำเมฆ หรือ เมฆน้ำ ลุ้นกันต่อไป
ชอบ แกงส้มอ่ะ กะมาเป็นแม่สื่อหรือไง ที่หอนไล่เพื่อนพี่น้ำนี่ ก็แกงส้มหรือเปล่า 555
ขอบคุณค่า :L2:
-
พี่น้ำแอบหลอน..555
-
:m18: :m18: :m18: :m18: :m18: :m18: :m18: :m18:
-
พี่น้ำน่ารักกกกกก แลดูซึ๊นนนนนนซึนค่ะะะะ น่าหยิกแก้มมาก แอร้ยยย :hao7:
น้องเมฆก็น่ารักและใจดี
ส่วนแกงส้ม.......ถึงจะโผล่มาแป๊บบบบเดียว แต่ทำดีมากลูก กร้ากกกก
เรารู้นะ พี่น้ำเสียวหลังเลยดิ อิอิอิอิ :hao3:
พี่ว้ากมนุษณ์นี่จะไหวมั๊ยเนี่ย พี่น้ำน่าจะเป็นพี่ว้ากนะ เหม้าะะะะเหมาะ บทจะนิ่งนี่ต้องน่ากลัวแน่ๆ อร๊างงงงงง :z3:
รอตอนใหม่นะคะะะ คิดถึงพี่น้ำน้องเมฆแว้วววว งี้ดดดด :katai1:
ขอบคุณนะคะ ^0^ จุ้ฟฟฟฟ
-
เเกงส้มหนูมาสายหลอนหรอลูก
มาออกกำลังก็บอกพี่เค้าไป 5555
-
มาแล้วคร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :sad4:
สวัสดีค่ะ =]
แฮ่กกกกกกกก มาถึงก็หื่นน
อ่านตอนล่าสุดแล้วเขิลเว่อร์ อยากให้เจอผีจริงๆ 555555
หน้าสวย ดุ อย่างพี่น้ำคงเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจากเคะแล้วใช่ไหมคะ 5555
11 ตอนแล้วเค้ายังไม่ได้กันเลยคร่าาา แฮ่กกก /เฝ้ามองอย่างอบอุ่น :hao6:
จะได้หาหน้าไอดอลเกาหลีดำๆ ฝันเหยินๆ ปากกระจับ มาเป็นน้องเมฆ กร๊าากกก /ยังไม่หมดแรงมโนวว
เค้าเคยเรียนโรงเรียนประจำสายวิทย์ค่ะ ที่กำลังดังๆ อยู่ตอนนี้แต่คนละจังหวัด
แต่ไม่เคยโดนหรือเจออะไรหนักๆ แบบนั้นนะคะ หรืออาจจะมีแต่ไม่เจอกับตัวก็ไม่รู้ อ่าวว
หอพักก็มาคู่กับน้ำไม่ไหลค่ะ 5555
ต้องหอบตะกร้าอุปกรณ์อาบน้ำ นุ่งกระโจมอกออกตะเวนหาน้ำอาบกันค่ะ
พีคสุดแล้วจริงๆ TT
คิดถึงคุณฮัสกี้ แฮ่
-
ตอนนี้น่ารักก ชอบตอนที่น้องเมฆใส่หมวกกันน็อคให้พี่น้ำจังค่ะ ดูกุ๊กกิ๊กหวานแหววแบบไม่ได้ตั้งใจดี :mew1:
-
พี่ว้ากมนุษย์อย่างตลก 5555 แต่ละมุกนี่แบบ ที่น้องยืนนิ่งเพราะกลั้นขำจนตัวสั่น(?)แน่ ๆ
-
:pig4: :pig4:
-
พี่น้ำน่ารักกกกกกก เราเชียร์ให้เป็นเมฆน้ำนะ ยิ่งตอนนี้ก็อยากให้เป็นเมฆน้ำ
พี่น้ำโหดๆ แมนๆ แต่พออยู่กับเมฆก็เผลอน่ารักออกมาให้เห็น เคะแบบนี้มันก๊าววววว
-
มารอค่ะ :mew3:
-
แวะมาปูเสื่อรอค่ะ คิดถึงพี่น้ำกะน้องเมฆ อิอิ
-
Chapter 12 : ท่องราตรี
หลังจากได้กุญแจรถคืนมาแล้ว เมฆเคลื่อนรถผ่านบริเวณร้านอาหารโต้รุ่งด้านหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อที่จะกลับเข้าไปภายในมหาวิทยาลัยอีกครั้ง ทว่ากลิ่นอาหาร ทั้งจากร้านข้าวต้ม หมูย่าง บะหมี่เกี๊ยว ข้าวขาหมู ข้าวมันไก่ ส่งกลิ่นหอมเย้ายวน ชวนให้พยาธิในท้องของทั้งสองหนุ่มที่ยังไม่ได้รับประทานมื้อเย็นร้องกันระงม
“เอ่อ คุณหิวรึเปล่า” น้ำถามขึ้น
เมฆกัดริมฝีปากเบาๆ จะว่าไปก็หิวล่ะ ยิ่งได้กลิ่นอาหารยิ่งรู้สึกตาลาย “แล้วพี่ล่ะ หิวมั้ย”
จ๊อกกก~ เสียงท้องของทั้งสองร้องลั่นแทนคำตอบชนิดไม่ไว้หน้าเจ้าของกันเลย
“งั้นแวะกินอะไรสักหน่อยดีกว่า”
“ก็ดีเหมือนกัน” น้ำพยักหน้า “กินอะไรดี”
“ผมกินได้หมดแหละ พี่เลือกละกัน”
“เวลาหิวๆ นี่น่ากินไปหมดทุกร้านเลยแฮะ อืม... งั้นข้าวมันไก่ละกัน” น้ำเลือกชี้ไปยังร้านที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด
ข้าวมันไก่หมดไปแล้วหนึ่งจาน หากดูเหมือนว่ายังไม่พอยาไส้ ชายหนุ่มจึงถามอีกฝ่าย “คุณอิ่มรึยัง เราไปต่อบะหมี่เกี๊ยวกันมั้ย”
“เอ่อ...” เมฆยังไม่ทันได้ตอบ คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันก็ลุกขึ้นพรวด จัดการจ่ายเงินแล้วคว้าแขนเด็กหนุ่มให้เดินตามกันไป “เฮ้ย! เดี๋ยวสิพี่ ผมยังไม่ได้จ่ายเงินเลย”
“ผมเลี้ยงเอง ถือเป็นค่ามอไซค์ละกัน”
ทว่าความหิวโหยนั้นไม่ปรานีใคร เมื่อจัดการกับบะหมี่เกี๊ยวชามใหญ่เรียบร้อย น้ำก็ยังลากเด็กหนุ่มไปกับตนเองต่อ จนไปจบที่ร้านขายขนมหวาน
เมฆใช้ช้อนตีน้ำแข็งไสให้แตกออก ตักรวมมิตรในชามขึ้นใส่ปาก แล้วบ่นพึมพำ “ขอบคุณครับ ค่ามอไซค์ครั้งนี้โคตรจะคุ้มเลย”
“ผมเริ่มจะอิ่มแล้วนะ คุณล่ะ” ชายหนุ่มถามหน้าตาย
“โหย ผมอิ่มจนจะยัดไม่เข้าแล้ว พี่ไปหิวโหยมาจากไหนเนี่ย”
“ผมไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่กลางวันแล้ว” น้ำตอบ พลางใช้ช้อนเขี่ยขนมข้าวต้มน้ำวุ้นใส่ลูกชิดไปมา “ไอ้ข้าวเหนียวนี่ก็อร่อยมาก พวกไอ้ตั้งใจพามากินทีไร ผมต้องสั่งทุกที”
“ข้าวเหนียวนั่นเขาเรียกข้าวต้มน้ำวุ้น แม่ผมก็ทำขาย อร่อยที่สุดในนครสวรรค์เลยแหละ”
“บ้านคุณอยู่นครสวรรค์เหรอ”
“อือ บ้านผมเป็นร้านอาหารเล็กๆ น่ะ ขายก๋วยเตี๋ยวกับขนมหวาน คนเต็มร้านตลอดทั้งวันเลยล่ะ”
น้ำพยักหน้าหงึกหงักอย่างสนใจ “งี้เสาร์อาทิตย์ก็อดกลับบ้านน่ะสิ”
“ผมคงกลับปิดเทอมนู่นเลย... แล้วบ้านพี่ล่ะ อยู่ไหน”
“กรุงเทพฯ แต่ผมก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านสักเท่าไหร่...” ชายหนุ่มตอบ แล้วก้มหน้าก้มตาจัดการกับของหวานของตน
“อือ...” เมฆชำเลืองมองท่าทางของอีกฝ่าย ในขณะที่ใช้ช้อนเขี่ยรวมมิตรไปมารอให้น้ำแข็งละลาย “ที่บ้านพี่ไม่มีใครอยู่สินะ”
น้ำหยุดกึก เพราะไม่นึกว่ารุ่นน้องที่เพิ่งได้พบกันไม่นานจะมองตัวเขาได้ทะลุปรุโปร่งเช่นนี้ เขาทำเป็นเขี่ยขนมหวานไปมา “ทำไมถึงคิดยังงั้น”
“เพราะพี่ดูเหงาๆ ล่ะมั้ง”
“......”
เมฆตักของหวานใส่ปากตัวเองบ้าง นัยน์ตาสีนิลจับจ้องใบหน้าสวยคมของคนตรงหน้า ไม่ว่าจะขนตายาวเป็นแพ จมูกโด่ง ริมฝีปากรูปกระจับ ทุกอย่างดูเข้ากันไปหมด จะว่าไป... รุ่นพี่คนนี้ก็หน้าตาโคตรดีสมคำร่ำลือเลยจริงๆ เมื่อย้อนนึกกลับไป เขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ว่าจะมีโอกาสได้มานั่งญาติดีอยู่ด้วยกันแบบนี้ ก็เมื่อครั้งแรกที่พบกัน... กัดกันซะขนาดนั้น
น้ำเงยหน้าขึ้นสบสายตากับคนที่กำลังจ้องมองตนเองตาแป๋ว “มีอะไร”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่กำลังนึกถึงตอนที่พบกับพี่ครั้งแรก”
“หืม?” รุ่นพี่เลิกคิ้วขึ้น “ทำไมเหรอ”
“ก็พี่แกล้งผมได้เจ็บแสบมากเลยน่ะสิ ครั้งแรกเจอกันก็ตีไข่แตกในกางเกงผมแล้ว แถมยังให้พี่ๆ ลากไปทิ้งทะเลอีก”
น้ำหัวเราะเบาๆ “คุณเองก็กวนประสาทน้อยนักนี่ อยู่ปีหนึ่งแท้ๆ มีอย่างที่ไหน มาท้ารุ่นพี่ตั้งแต่วันแรกที่รับน้องแบบนั้น ดีนะที่เป็นผม ไม่ใช่กับพวกรุ่นพี่โหดๆ”
“หมายถึงพวกพี่ตั้งใจเหรอครับ”
ชายหนุ่มส่ายหน้า “พี่ว้ากคณะคุณน่ะ ดุแต่หน้าตาเท่านั้นแหละ พวกเขาเป็นคนที่มีเหตุผลมากนะ ผมหมายถึงถ้าคุณไปเจอพวกรุ่นพี่จากคณะอื่นหรือที่อื่นน่ะ”
เมฆพยักหน้า ทำตาละห้อยอย่างสำนึกผิด “แต่จะว่าไป พี่กับพวกพี่ปีสี่คณะผม ดูแล้วไม่น่าจะอยู่แก๊งเดียวกันได้เลย”
“แค่เพราะผมไม่ได้ไว้ผมยาวกับไว้หนวดรึไง”
“เหย ไม่ไว้น่ะดีแล้วล่ะ ผมนึกหน้าพี่มีหนวดไม่ออกเลย”
“พวกไอ้ตั้งใจก็พูดแบบนี้เหมือนกัน” น้ำย่นคิ้วเข้าหากัน เขายกมือขึ้นลูบปลายคางแล้วหันไปมองเงาสะท้อนบนกระจกบานหน้าต่าง “ไม่เหมาะยังไงนะ”
...ไม่รู้ตัวจริงๆ หรือนี่ ท่าทางสำอางออกจะขนาดนี้ ถ้ามีหนวดเคราคงแปลกพิลึก พวกผู้หญิงคงจะทนดูไม่ไหว ต้องวิ่งไล่แล้วจับโกนออกแน่ๆ มหาลัยคงจะวุ่นวายน่าดู...
แต่แล้วใบหน้าของใครบางคนก็แวบเข้ามาในความคิด “พี่รู้จักคอนชิตา เวิสต์รึเปล่า”
รุ่นพี่ส่ายหน้า “ไม่ ทำไมเหรอ”
เมฆเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นหัวเราะ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ เขาแค่คิดว่าถ้าพี่น้ำมีหนวด ก็คงจะออกแนวเดียวกับคอนชิตา เวิสต์แหงๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งขำ
“นี่คุณเป็นอะไรน่ะ” ชายหนุ่มถามอย่างงงๆ เมื่อเห็นว่าหัวไหล่ของอีกฝ่ายสั่นไหว “มีอะไรตลกกัน”
“ขอโทษ ขอโทษครับ ช่างเถอะ...” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น “จริงสิ พี่ดูบอลรึเปล่า คืนนี้มีบุนเดสลีก้า... เฮ้ย!” เขายกนาฬิกาขึ้นมองดูแล้วลุกขึ้นพรวด “ฉิบหายแล้ว!”
“เกิดอะไรขึ้น”
“หอปิดแล้วน่ะสิ! ผมลืมดูเวลา!” เมฆยกมือสองข้างขึ้นกุมศีรษะ “แย่แล้ว!”
น้ำโบกไม้โบกมือ พลางกระตุกเสื้อให้เด็กหนุ่มนั่ง “เดี๋ยวไปค้างห้องผมก็ได้”
“แต่... แต่... บุนเดสลีก้า! คืนนี้บาร์เยินกับดอร์ทมุนด์ด้วย!” คือว่าตัวเขาน่ะ นอนไหนก็นอนได้ แต่โทรทัศน์น่ะสิ! “ผมพนันไว้กับไอ้ตำลึงด้วยนะเนี่ย แม่ง! ไม่ได้ลุ้นเลย”
“โธ่เอ๊ย... ห้องผมก็มีทีวีน่ะ จอใหญ่ด้วย”
“จะ... จะดีเหรอพี่ ผมเกรงใจ...” พูดไปแบบนั้นแหละ เพื่อรักษามารยาทเท่านั้น ที่จริงแค่ได้ยินว่ามีโทรทัศน์จอใหญ่ เด็กหนุ่มก็เทใจไปก่อนแล้ว
“หรือจะไปนอนหน้าเซเว่นก็เลือกเอา”
เมฆยิ้มเจื่อนๆ พลางยกมือขึ้นลูบท้ายทอย “อ่า... งั้นผมรบกวนหน่อยนะครับ”
“งั้นไปเถอะ กลับไปเอารถกัน แล้วจะได้รีบไปดูบอล” น้ำลุกขึ้นพรวด เดินไปจ่ายเงินแล้วยังไม่วายซื้อขนมใส่ถุงมาอีกหลายถุง
สองหนุ่มนั่งมอเตอร์ไซค์กลับไปยังที่จอดรถ BMW คันหรู แต่เมฆขอไปโทรศัพท์เรียกให้เพื่อนโยนเสื้อผ้าลงมาให้จากระเบียงห้องก่อน เสร็จแล้วจึงรีบกลับมายังรถที่เคลื่อนมาจอดรออยู่ใกล้ๆ อีกครั้ง
รถยนต์แล่นไปบนท้องถนนที่ว่างเปล่า สองข้างทางมีไฟเปิดไว้สว่างไสว คอนโดมิเนียมของน้ำอยู่ไกลออกไปจากบริเวณหอด้านนอกมหาวิทยาลัยพอสมควร ทว่าใช้เวลาขับรถสิบห้านาทีก็ถึง
ดวงตาสีดำขลับเบิกโพลง “ผมนึกว่าพี่อยู่หอแถวหน้ามหาลัยซะอีก”
น้ำก้าวลงจากรถ แล้วเปิดประตูหลังหยิบถุงขนมออกมา “ผมอยู่คอนโดฯ นี่มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว” ชายหนุ่มเดินนำอีกฝ่ายไปยังลิฟต์โดยสาร แล้วพาขึ้นไปยังห้องพักของตนที่ตั้งอยู่ชั้นบนสุด
เมฆถอดรองเท้า ก่อนจะก้าวตามเข้าไปในห้องพักสุดหรูอย่างเชื่องช้า ห้องขนาดกว้างใหญ่ชนิดที่ครอบครัวของเขามาอยู่รวมกันได้แบบสบายๆ แต่คนคนนี้กลับอยู่คนเดียว... เด็กหนุ่มหันมองไปรอบๆ
“ทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น ส่วนห้องน้ำอยู่ตรงนั้น แล้วห้องนอน...”
“ผมนอนหน้าทีวีก็ได้พี่”
“งั้นเดี๋ยวมายกที่นอนปิคนิกไปสิ พวกไอ้ตั้งใจมันหอบมาทิ้งไว้” ชายหนุ่มเดินนำไปยังห้องนอนว่างห้องหนึ่งซึ่งภายในห้องมีเพียงแค่เตียงกับตู้เท่านั้น ดูเหมือนว่าจะไม่ถูกใช้งาน เขาเปิดตู้แล้วกวักมือเรียก “ที่นอน หมอน ผ้าห่ม จะใช้อะไรก็ขนไป”
“ครับ” เมฆก้าวเข้าไปเลือกหยิบเครื่องนอนออกมา จากนั้นจึงเดินตามเจ้าของห้องไปยังห้องนั่งเล่น
ภายในห้องนั้นมีพื้นที่เหลือใช้มากมาย มีโทรทัศน์จอ LED ขนาดใหญ่กับชุดโฮมเธียเตอร์ กับโซฟานอนตัวยาว
“จะปูนอนตรงไหนก็ได้ หรือจะปูบนโซฟาก็ได้ เอ้านี่... รีโมต” น้ำโยนรีโมตโทรทัศน์ให้กับเด็กหนุ่ม แล้วจึงหันไปกดเปิดเครื่องปรับอากาศ
เมฆจัดการปูที่นอนลงใกล้ๆ กับโซฟานอนแล้วนั่งลง หากพออีกฝ่ายจะเดินออกไป เขาก็ดึงชายเสื้อไว้ “แล้วพี่ไม่ดูบอลเหรอ” ...แบบว่าดูคนเดียวมันไม่สนุกนี่หว่า
“ผมจะไปเทขนมใส่ถ้วยมากินต่อ”
“เหย! นี่พี่ยังไม่อิ่มอีกเรอะ”
“คุณจะกินด้วยกันมั้ยล่ะ”
“ก็ดีเหมือนกันพี่” เด็กหนุ่มตอบเสียงอ่อย ก็เพราะบอลกับขนมเป็นของคู่กัน เขาจัดการกดปุ่มเปิดโทรทัศน์แล้วกดไล่หาช่องที่ถ่ายทอดสดฟุตบอลทันที
ชายหนุ่มเดินออกจากห้องไป สักพักก็กลับมาพร้อมถาดใส่ขนม ซึ่งนอกจากจะมีพวกขนมหวานที่เพิ่งซื้อมาแล้วก็ยังมีขนมขบเคี้ยวอย่างอื่นอีก เขาวางถาดนั้นลงบนโต๊ะตัวเล็กข้างหน้าโซฟา จากนั้นจึงนั่งลง “อะ จะกินอะไรก่อนก็กิน”
เมฆขยับไปมองขนมในถาด แล้วหันไปมองหน้าเจ้าของห้อง “...พี่มีขนมเยอะเวอร์”
“ไอ้พวกรุ่นพี่ของคุณน่ะ ซื้อมาทิ้งไว้”
เมฆขมวดคิ้วเล็กน้อย “พวกพี่สนิทกันมากเลยจริงๆ แฮะ”
น้ำชี้ไปทางโทรทัศน์ “นั่น มุลเลอร์จะเตะลูกมุมแล้วนะ”
“เฮ้ย!” เด็กหนุ่มสะดุ้ง รีบหันไปทางจอโทรทัศน์ทันที
“พนันข้างไหนไว้ล่ะ”
“บาร์เยินแน่นอนสิครับ”
ชายหนุ่มเจ้าของห้องจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังเชียร์ฟุตบอลด้วยดวงตาเป็นประกาย ทำท่าทางอย่างกับเชียร์มวยอย่างไรอย่างนั้น เขาหัวเราะเบาๆ พลางเอนหลังพิงพนักโซฟา
ตามปกติแล้ว เขามักจะทำสีหน้านิ่งเฉยเพื่อป้องกันไม่ให้คนนอกเข้ามายุ่งเกี่ยวกับตัวเขามากนัก จะทำตัวสบายๆ กับเฉพาะเพื่อนรักทั้งห้าคน หากก็น่าแปลกที่เขารู้สึกสบายใจ แม้จะอยู่ด้วยกันตามลำพังกับเด็กหนุ่ม ทั้งที่อยู่คนละคณะและอายุห่างกันหลายปี
คงเพราะความเป็นธรรมชาติ ปราศจากการเสแสร้งของอีกฝ่าย ที่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย
อีกอย่าง... เขารู้สึกว่าเป็นตัวของตัวเองได้ เมื่ออยู่กับรุ่นน้องคนนี้
น้ำยื่นมือออกไปเพื่อจะสัมผัสกับศีรษะของเด็กหนุ่มที่ใจจดจ่ออยู่กับลูกบอลในโทรทัศน์ แต่แล้วก็หยุดกึก เมื่ออีกฝ่ายชูมือขึ้นร้องไชโย เขาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจตัวเอง จากนั้นก็ชักมือกลับ
เมฆหันมาทางคนที่นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับยิ้มกว้าง “มุลเลอร์นี่พระเอกของผมเลย อยากเตะเมื่อไหร่ก็เตะ อยากวิ่งไปไหนก็วิ่ง ผมโคตรชอบ พี่เห็นลูกเตะเมื่อกี้มั้ย เกือบเข้าแล้ว เสียดายชะมัด”
“อือ” รุ่นพี่เออออตอบไปแบบนั้น
เสียงเฮจากในโทรทัศน์ดังขึ้นอีกครั้ง เรียกความสนใจจากเด็กหนุ่มกลับไปที่หน้าจอเช่นเดิม
“สุดยอด!”
ชายหนุ่มอมยิ้มอย่างรู้สึกเอ็นดูกับท่าทางของรุ่นน้อง เขาหันไปดูฟุตบอลอีกสักพักก็รู้สึกง่วง นัยน์ตารูปเมล็ดอัลมอนด์ปิดลงทีละน้อย ในที่สุดก็ผล็อยหลับไปบนโซฟาทั้งอย่างนั้น
“เข้าประตูไปแล้ว เย้...” เมฆชะงักเมื่อหันไปเห็นว่าเจ้าของห้องพาตัวเองไปเฝ้าพระอินทร์เรียบร้อยแล้ว เขารีบหันกลับไปควานหารีโมตเพื่อเบาเสียงจากโทรทัศน์ ก่อนจะยืนขึ้นมองคนที่นอนหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราว
เด็กหนุ่มเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบที่สุด เข้าไปในห้องซึ่งมีตู้ที่เจ้าของห้องใช้เก็บพวกเครื่องนอน เขาเปิดหาผ้าห่มมาอีกผืน แล้วเอากลับไปห่มให้กับอีกฝ่าย
“หลับไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ แฮะ” เมฆย่อตัวลงนั่ง สายตาพิจารณาใบหน้าผ่อนคลายยามหลับใหลของเจ้าของห้อง พลางยิ้มออกมาอย่างลืมตัว
...หลับอย่างกับเด็ก
แต่จะว่าไป... เขาหันไปมองจอโทรทัศน์และตู้ใส่ดีวีดี ก่อนจะหันกลับมาทางคนที่หลับอยู่อีกครั้ง
...ลืมถามถึงเรื่องภาษาญี่ปุ่นในหนังเอวีตามที่ได้ยินมาเลย เอาไว้คราวหลังก็แล้วกัน
เด็กหนุ่มใช้ปลายนิ้วจิ้มแก้มของรุ่นพี่เบาๆ จากนั้นจึงลุกไปปิดไฟ ถอยกลับไปนั่งบนที่นอนปิคนิก แล้วดูการถ่ายทอดฟุตบอลต่อไปอย่างเงียบๆ
..
.....
..
เสียงกดกริ่งดังรัวๆ ในตอนสายของวัน ส่งผลให้คนที่นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มบนที่นอนปิคนิกกระสับกระส่าย จำใจต้องลุกขึ้นมาในที่สุด ดวงตาสีดำขลับกะพริบปริบพลางหันมองไปรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นเคย แล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่คนที่ยังคงนอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟา
“พี่... เอ้อ...” เด็กหนุ่มเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังนอนหลับสบาย เขาจึงตัดสินใจลุกเดินไปดูลาดเลาที่ประตูห้องพัก
...จะเปิดดีมั้ยว้า ใครมาก็ไม่รู้
เมฆยกมือขึ้นเกาศีรษะ หากขณะที่กำลังลังเลอยู่ที่หน้าประตูนั้นก็ได้ยินเสียงคุ้นหู
“ไอ้น้ำมันยังหลับอยู่ป่าววะ ทำไมไม่เปิดประตู”
เขาจึงค่อยๆ เปิดประตูห้องพักออก “เอ่อ...”
“ทำไรอยู่ว้า ช้า... เฮ้ย!” ตั้งใจผลักบานประตูห้องเข้าไป พบกับรุ่นน้องปีหนึ่งภาคตนเข้าอย่างจัง ต่างคนต่างยืนประจันหน้ากันอย่างงุนงง “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย”
“เอ่อ เมื่อคืนผมกลับหอไม่ทัน ก็เลยค้างที่นี่น่ะครับ”
“แล้วน้ำ...”
“ยังหลับอยู่ครับ”
รุ่นพี่อีกสี่คนตามเข้ามาทางด้านหลังพร้อมกับถุงใส่โจ๊กสำหรับมื้อเช้าในมือ พอพบกับเมฆเข้าก็พากันชะงัก จะว้ากรุ่นน้องตอนนี้ก็ใช่ที่ แต่จะให้พูดกันดีๆ ก็ไม่ใช่พี่ว้ากน่ะสิ
ขณะที่กำลังอ้ำอึ้ง เสียงงัวเงียของเจ้าของห้องก็ดังขึ้น “ยืนทำไรกัน เข้ามาได้แล้ว วันนี้มีไรกินวะ”
“โจ๊ก”
ชายหนุ่มทั้งห้าก้าวเข้าไปภายในห้องอย่างงงๆ โดยมีรุ่นน้องปีหนึ่งของพวกเขาเดินตามไปติดๆ น้ำเดินนำเข้าไปภายในห้องอาหารซึ่งมีโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ มีเคาน์เตอร์กั้นครัวไว้อีกฟากของห้อง
“พวกมึงซื้อมากี่ถุง มีเผื่อปีหนึ่งของพวกมึงมั้ย ถ้าไม่มีก็ให้แบ่งกับกู” เจ้าของห้องออกคำสั่งพลางเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะอาหาร แล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“ซื้อมาเยอะอยู่” ป๊อกเด้งหันไปสบสายตากับรุ่นน้องแบบงงๆ “กินใส่ไข่ได้มั้ย”
เมฆพยักหน้าพร้อมกับพูดอย่างเกรงใจ “ขอบคุณครับ แต่เอ่อ... พี่ไปนั่งกันเถอะครับ เดี๋ยวผมแกะใส่ชามไปให้”
“รู้มั้ยว่าชามอยู่ที่ไหน”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า “ไม่รู้ครับ”
“ช่วยไม่ได้นี่นะ”
สุดท้าย ปีสี่คณะวิศวะทั้งห้ากับปีหนึ่งอีกคนก็เข้าไปอัดกันอยู่ในครัว แบ่งกลุ่มเทโจ๊ก จัดปาท่องโก๋ลงในจานชาม อีกกลุ่มเปิดตู้เย็นเทน้ำผลไม้ใส่แก้ว
“ไอ้น้ำดูเพลียๆ เดี๋ยวกูเอาน้ำไปให้มันก่อน” ตั้งใจเทน้ำสะอาดใส่แก้วแล้วรีบนำไปเสิร์ฟ เขาสะกิดเพื่อนรักจนอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น จากนั้นจึงใช้หลังมือแตะสัมผัสหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิ “ดื่มน้ำก่อนละกัน เมื่อคืนนอนดึกเหรอวะ”
“อือ ปวดหัวนิดหน่อยว่ะ”
“เอายามั้ย วันนี้จะเข้ามหาลัยป่าว”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวกูจะไปนอนต่ออีกสักหน่อย มีนัดจะไปดูไอ้พวกนั้นซ้อมว้ากตอนบ่ายว่ะ”
“งั้นมึงกินโจ๊กก่อนค่อยไปนอนต่อ” ตั้งใจบีบไหล่เพื่อนรักเบาๆ
เป็นที่รู้กันว่าถ้าหากน้ำนอนไม่พอหรือไม่สบายจะหงุดหงิดมาก พวกเขาคอยดูแลเพื่อนรักมานาน โดนลูกหลงมาหลายครั้งจึงรู้ดีว่าควรจะทำอย่างไรเพื่อให้เพื่อนรักรู้สึกดีขึ้น แล้วไม่ลุกขึ้นตีเข่าหรือจับพวกเขาทุ่มรายตัว
เมฆถือถุงโจ๊กค้างอยู่ในมือ สายตาจับจ้องไปที่เฮดว้ากปีสี่กับรุ่นพี่ต่างคณะซึ่งเขาคิดแล้วคิดอีกว่าแปลก... ที่ดูสนิทสนม ถึงเนื้อถึงตัวกันมากขนาดนั้น
...ทำอย่างกับคนเป็นแฟนกันงั้นล่ะ
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “.....”
“เฮ้ย คุณ โจ๊กจะหกแล้ว” ไข่ย้อยใช้ศอกสะกิด
“อะ! ขอโทษทีครับ”
ไม่นานชามโจ๊ก จานใส่ปาท่องโก๋และแก้วน้ำก็ถูกนำไปจัดวางบนโต๊ะอาหาร เมฆนั่งลงร่วมในวงด้วย ซึ่งทุกคนต่างก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารกันไปอย่างเงียบเชียบ แต่ก็มีเหลือบมองกันบ้างเป็นบางครั้ง บรรยากาศน่าอึดอัด ราวกับพบพ่อตาแม่ยายกันเป็นครั้งแรก
“จริงสิ เดี๋ยวคุณจะเข้ามหาลัยพร้อมกับพวกผมเลยมั้ย” ใบตองถามขึ้น
“หรือจะรอไปกับผม แต่ผมจะเข้ามหาลัยตอนบ่ายนะ” น้ำหันไปถามบ้าง
เด็กหนุ่มตอบเสียงอ่อย “เอ่อ ผมไปเช้าหน่อยดีกว่า ขอบคุณมากนะครับ”
แล้วบรรยากาศก็กลับไปเงียบกริบเช่นเดิม จนกระทั่งเจ้าของห้องพูดขึ้น “จริงสิ เมื่อคืนใครชนะ”
“บาร์เยิร์นสิพี่” เมฆรีบตอบ “ชนะขาดลอย”
ป๊อกเด้งเลิกคิ้วขึ้น เลือดรักฟุตบอลในกายพลุ่งพล่าน ทำให้เขาพูดเสริมไปอย่างลืมตัว “เออ น้อย (นอยเออร์) แม่งนอนเฝ้าประตูเลย ถ้าแดกนูเทลล่าได้คงหยิบขึ้นมาจกแดกแล้วเนี่ย” เมื่อคนหนึ่งเริ่มแล้ว คนอื่นๆ จึงลอยตามน้ำเข้ามาร่วมวงด้วย
“ลาห์มเมื่อวานดูมึนๆ นะ แม่งวิ่งเตี้ยไปมา ขาไม่ได้แตะลูกเลย สงสารฉิบหาย”
เมฆหัวเราะ “ผมก็ว่างั้น แต่มึนเลอร์ (มุลเลอร์) กลับดึงสติอยู่ นัดนี้แปลกจริงๆ ว่ะพี่”
“หูย ตอนได้ลูกโทษงี้ ไอ้ไข่ย้อยแม่งทนดูไม่ได้ ต้องวิ่งออกจากห้องเลยด้วยนะ”
ไข่ย้อยหันไปส่งสายตาขุ่นๆ ให้ “แล้วทีมึงตะโกนด่ากรรมการล่ะโว้ย!”
“แต่กรรมการนัดนี้แม่งเหี้ยจริงๆ นะพี่ แม่งฟาล์วชัดๆ อะ” การสนทนาของพี่ว้ากปีสี่กับรุ่นน้องปีหนึ่งยังคงดำเนินไปอย่างถึงพริกถึงขิง พอได้คุยกันเรื่องถูกใจ ต่างก็พากันลืมเก๊กไปเสียสนิท
“เออ ไอ้น้อง มึงเห็นบัวแตงป่าววะ แม่งไม่ได้ลง ยังออกมาตะโกนด่ากรรมการที่ข้างสนามเลย”
“ฟิลลิ่งแม่งมาเต็มเลยพี่ ถลึงตาซะนึกว่าเป็นนางร้ายในละครมาเอง”
“จริงของมึงว่ะไอ้น้อง กูนี่ เห็นเป๊ป(โค้ช)กรอกตาเป็นเลขแปดเลยมึง”
น้ำอมยิ้ม นึกขำจนต้องเบือนหน้าหนี เขารออยู่ว่าไอ้พวกนี้จะเอะใจเมื่อไหร่ ไอ้พวกพี่ก็ชวนกันเฮฮา ไอ้น้องก็ตีซี้ เรียกพี่เรียกน้องอย่างสนิทสนมแล้ว ก่อนจะมีการบายศรีรับเป็นพี่น้องกันตามธรรมเนียมเสียอีก
เสียงหัวเราะดังลั่นห้องอยู่นาน สลับกับเสียงพูดคุยเรื่องฟุตบอลทีมโปรดกันอย่างเมามัน
“เฮ้ย แล้วทำไมพวกพี่ถึงเชียร์บาร์เยิร์นอะ”
“กูชอบทีมเยอรมันไงมึง ติดใจมาตั้งกะตอนบอลโลก”
“เหย เหมือนผมเลย”
“บาร์เยิร์นนัดหน้ามึงต้องมาดูบอลกับพวกกูเลยนี่ มาสุมหัวกันที่ห้องไอ้น้ำนี่ก็ได้” ตั้งใจเชื้อเชิญโดยไม่สนใจเจ้าของห้องเลยแม้แต่น้อย
เมฆยิ้มกว้าง เพราะจอโทรทัศน์ของน้ำน่ะ ใหญ่เบ้อเริ่ม ดูฟุตบอลมันส์เป็นบ้า ยิ่งถ้ามีพวกดูด้วยแล้ว เขาหันไปทางเจ้าของห้อง
“งั้นพี่...” แต่จู่ๆ ก็ฉุกใจคิดได้ การสนทนาของเขากับพี่ว้ากปีสี่ มันดูสนิทสนมคุ้นเคยกันแบบแปลกๆ นะ
รุ่นน้องปีหนึ่งเพียงคนเดียวในห้องหันไปสบสายตากับปีสี่ทีละคน ซึ่งดูเหมือนว่าแต่ละคนก็เพิ่งจะเอะใจ พวกเขาอ้าปากค้างไว้ ดวงตาเบิกกว้าง
น้ำไม่อาจกลั้นหัวเราะได้อีกต่อไปแล้ว ก็ดูหน้าตาแต่ละคนเข้าสิ ทีเมื่อกี้ล่ะคุยกันถูกคอ พอนึกขึ้นได้ก็ทำหน้าเหมือนเห็นผี เขาหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง “ฮ่าๆๆ”
เมฆยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอย่างเขินๆ “เอ้อ...” หากเพราะเสียงหัวเราะกับรอยยิ้มกว้างของรุ่นพี่ต่างคณะ ส่งผลให้เขาพลอยยิ้มตามไปด้วย
...จริงสิ ที่อีกฝ่ายจงใจยกเรื่องฟุตบอลขึ้นมาคุย ก็คงเพื่อช่วยให้บรรยากาศภายในห้องอาหารดีขึ้นงั้นสินะ เมื่อย้อนนึกกลับไป ชายหนุ่มก็เข้ามาคลี่คลายสถานการณ์แบบนี้อยู่บ่อยๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกันก็ว่าได้
เพื่อนสนิทของน้ำหัวเราะเบาๆ จะทำไงได้ หลุดหัวเราะไปแล้ว ก็คงต้องปล่อยเลยตามเลย ทั้งที่จริงพวกเขาควรจะดูขรึมอยู่เสมอเพื่อให้รุ่นน้องเกรงกลัว
ตั้งใจหันไปบอกกับเมฆ “เดี๋ยวกลับมหาลัยไป ค่อยเปลี่ยนโหมดเป็นปีสี่กับปีหนึ่งใหม่ก็ละกัน”
“ครับ” เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก แต่ว่าเขาก็ไม่อาจเปลี่ยนความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กับพวกพี่ว้ากได้หรอกนะ จริงๆ ก็เป็นคนคุยสนุกใจดี น่าคบหานี่นา นับวันก็ยิ่งรู้สึกชื่นชมรุ่นพี่คณะของตนมากขึ้นไปทุกที
เมฆหันไปมองเจ้าของห้อง ซึ่งอีกฝ่ายกำลังนั่งอ้าปากหาว เส้นผมบนศีรษะยุ่งฟูไม่เป็นทรง นัยน์ตาฉ่ำเยิ้มคงเพราะยังง่วงนอน แต่ถึงอย่างนั้นในสายตาของเขา... ก็คิดว่ารุ่นพี่เป็นคนที่น่ารัก ชวนให้สนใจมากเลยทีเดียว เป็นเสมือนน้ำเย็นที่ช่วยบรรเทาความร้อนและความกระหายให้บางเบาลงไป ทำให้เขารู้สึกดีเวลาที่อยู่ใกล้ๆ กัน
“มองอะไร” คนถูกมองขมวดคิ้ว
นัยน์ตาสีดำขลับเสหลบ “...เปล่าครับ”
ไข่ย้อยโอบศีรษะของรุ่นน้องเข้าหาตัว พลางหัวเราะเบาๆ “มึงอิจฉาที่ไอ้น้ำมันหล่อใช่มั้ยล่ะ เช้าๆ เพิ่งตื่นแบบนี้ แม่งตาหวานฉิบ!”
“เปล่านะครับ!” เด็กหนุ่มรู้สึกร้อนบนใบหน้าชอบกล เขารีบหลุบตาลงต่ำ
“เอาน่ะๆ มึงก็หน้าตาไม่เลวนะ ไม่ต้องไปอิจฉามันหรอก” ป๊อกเด้งเขกศีรษะของรุ่นน้องเบาๆ อย่างเอ็นดู
“กูไปนอนต่อดีกว่า” น้ำลุกขึ้นพรวด “พวกมึงจะอยู่ต่อหรือจะทำอะไรก็ทำ อย่าเสียงดังแล้วก็อย่ารังแกเด็กนะโว้ย”
“รู้แล้วน่ะ งั้นเดี๋ยวบ่ายเจอกัน”
ชายหนุ่มเจ้าของห้องพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะเดินโซซัดโซเซออกจากห้องรับประทานอาหารไป
ตั้งใจลุกขึ้นบ้าง “กินเสร็จแล้วใช่มั้ยพวกมึง ลุกๆ ไปล้างจานกันดีกว่า”
TBC~*
ขออภัยในความล่าช้าค่ะ :hao5:
เห็นหลายๆ คนลุ้นให้หอปิด ฮัสกี้ก็รีบไปปิดหอเลยนะคะเนี้ยะ <-- ปากดี 5555555
ตอนนี้แอบเริ่มมีสีชมพูมารางๆ แล้วนะคะ ใกล้แล้วค่ะคู่นี้ อีกไม่นานเกินรอออ~
สำหรับคอนชิตา เวิสต์ คือคนที่ประกวดชนะยูโรวิชั่นคอนเทสต์แล้วเป็นข่าวดังอยู่ช่วงนึงน่ะค่ะ ถ้าหากนึกไม่ออกจิ้ม --> Conchita Wurst (http://i.huffpost.com/gen/1791532/images/o-CONCHITA-WURST-facebook.jpg)
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่า :mew1:
-
สองหนุ่มเขาไป ค้างกันแว้วววววว
อ๊ากกกก ฉากนี้ Husky ทำดีมากๆๆ ครับ //กอดแน่น :กอด1:
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
เด็กหนุ่มใช้ปลายนิ้วจิ้มแก้มของรุ่นพี่เบาๆ ...ถ้าพี่น้ำรู้ตัว จะจับมาจูบไหมน้อ :o8:..
-
น้องเมฆน่ารักเชียวค่ะ มีการแอบมองพี่น้ำเองแล้วก็เขินเองเสียด้วยน้า~ :-[
-
:hao7:
-
:pig4:
-
:pig4: :3123: :3123:
-
เดาไม่ถูกเลยว่าใครจะรุกใคร 55555
-
ตกลงใครรุกใครรับเนี่ยะ ดูไม่ออกเลยจริงๆ ให้ตายสิหรือเราโง่เองหว่า555 แต่พี่น้ำต้องรุกดิ่ ถึงจะเพอร์เฟ็คแมน
บรรยากาศเริ่มฟรุ้งฟริ้งล่ะ รอๆๆๆ
-
:m20: :m20:
-
#ทีมพี่น้ำ อยากดูบอลกับพี่น้ำ ฮิ้ววววว
มาบ่อย ๆ นะคิดถึง
-
เมฆน้ำค่ะ
แอบจิ้นตั้งใจน้ำ นิดๆ 555
พี่น้ำน่ารักกกกก ตาฉ่ำตาหวานขนาดนี้ รับสิคะ! รับค่ะ!!
-
ตามมาอ่านจร้าาาาาา
เรื่องนี้เดายากจิงๆ ว่าใครจะรุกหรือใครจะรับ
เดาสลับกันไปมาตลอดๆๆ 5555
รออ่านตอนต่อไปจร้า ^^
-
เมื่อไหร่จะถึงตอน NC จะมีไหมนะ :m13:
อยากรู้ว่าใครจะรุกใครจะรับ :m17:
อยู่กับเมฆพี่น้ำถึงกับผ่อนคลายพื้นที่ส่วนตัวก็เริ่มปล่อยให้เมฆเข้ามาเยี่ยมเยียน
เมฆเองก็เริ่มมีอาการเขิน อีกไม่นานคงมีข่าวดี :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ :-[ :-[ น่ารักเชียว :-[ :-[ :-[
-
ฮืออออออ พรี่น้ามขาาาาาาาาาา :z3:
พี่น้ำน่ารักจังเลยย แงงงง จาววววววววว :hao5:
ทำไมชอบตอนนี้จุงเบย >< รู้สึกความสัมพันธ์ปั๊ดตะนา >///////< พวกพี่ว้ากก็น่าร้ากกกกกก
ดูอบอุ่นกันจังเลย ชอบตอนเพื่อนๆ มาห้องพี่น้ำอ่ะ T^T รู้สึกเหมือนครอบครัว แงงงง
ขอบคุณที่คอยดูแลพี่น้ำ T^T ไม่งั้นพี่น้ำต้องเหงาแน่ๆอ่ะ พี่ชายก็อยู่ตปท. T^T
แถมท่าทางเพื่อนจะซื้ออาหารเช้ามาให้กันประจำ ฮือออออ รักเพื่อนๆพี่น้ำ T^T
น้องเมฆมาห้องพี่น้ำบ่อยๆนะ กร้ากกกกกกก พี่น้ำจะได้ไม่เหงา ><
เฮ้ออออออ อ่านจบตอนนี้แล้วรู้สึกรักแต่ละคนขึ้นเลย >/////<
ขอบคุณมากมากกกก นะคะ ตอนนี้น่ารักมากมากกกเลยจริงๆ ><
จะรออ่านตอนหน้านะคะ งือออออออ จุ้ฟฟฟฟ :mew1:
-
เมฆคะ เค้าเป็นแค่เพื่อนกันค่ะอย่าหึง เริ่มคิดอะไรกับพี่น้ำแล้วใช่มะะะะ
พี่น้ำก็น่าเอ็นดู๊เอ็นดู เราเป็นเมฆน้ำค่ะ! แล้วตอนนี้ก็เมฆน้ำชัดเจนเลย 555555
-
:m20: :laugh:แก๊กแตกเลย
-
โอ๊ยยยน~~ นี้มันรังสีสีชมพูลอยมาแต่ไกลเลยยย :hao7: :-[
-
กว่ารับน้องจะจบความสัมพันธ์คงคืบหน้าไปมากโข
-
อยากเห็นพี่น้ำโดนน้องเมฆกดมากกว่า :hao6:
-
ตอนนี้สนุกน่ารักมากๆ ครับ
-
พี่น้ำน่ารักอ่าาาา รอฟังพี่แปลหนังเอวีน้าาาา
เห็นพวกพี่น้ำกินแล้ว โอ้ยยหิว กินดึกแต่ไม่อ้วน เรานี่แค่หายใจก็อ้วนแล้วว 5555
-
:laugh:
พี่ว้ากหลุดเก๊ก
ตอนนี้บรรยากาศน่ารักอ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
o13
-
น่าจะแอบหอมแก้มตอนหลับ
:z2:
-
เข้าใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ :mew3:
พวกพี่ๆน่ารักกันจริงๆ5555555555
-
แอบฮาตอนสุดท้าย 55555555555
-
อยากอ่านต่อแล้วววว กรั่กๆๆๆ * อย่าถีบเค้าาา :ling3:
-
น่ารัก
-
ตอนนี้ดูความสัมพันธ์จะคืบหน้าไปเยอะแล้ว ได้มานอนคอนโดพี่น้ำเฉยเลย
พี่น้ำดูเหมือนเป็นสุดที่รักของกลุ่มเลย เพื่อนๆดูแลอย่างดี ถ้าไม่ติดภาพพี่น้ำจับทุ่มจับทุ่มนี่จะจิ้นพี่น้ำโมเอ้มาก
น้องเมฆจะแอบหึงพี่น้ำกับตั้งใจมั้ยเนี่ยยย
ตอนนี้น่ารักมากเลยค่ะ หวังว่าจะรักกันๆมากขึ้นทุกตอน
-
หวาย ๆ ตอนนี้เค้าเริ่มอยากแตะเนื้อต้องตัวกันแล้วน้า :-[
น้องเมฆนี่ แอบจิ้มหน้าพี่น้ำตอนหลับแบบจงใจเชียว แอบมองตอนหลับด้วย
ส่วนพี่น้ำนี่สิ ร่างกายเคลื่อนไหวไปเองแบบไม่รู้ตัว อ่านแล้วเขินจัง
ต่างฝ่ายต่างรู้สึกดี ๆ ให้กันมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว น่ารักจัง
ยิ่งพี่น้ำ เริ่มสงสัยแล้วว่าทำไมอยู่กับน้องเมฆแล้วสบายใจ ได้เป็นตัวของตัวเอง
นี่แหละ ๆ คือจุดเริ่มต้นของการได้ค้นพบว่าน้องเมฆคือ คนพิเศษ ล่ะ ฟิน
พี่น้ำ ขี้เหงาอย่างนี้ ต้องให้น้องเมฆพาไปกินข้าวต้มน้ำวุ่นที่นครสวรรค์หน่อยละ
ไปรู้จักครอบครัวในอนาคตหน่อยนะพี่น้ำ ส่วนจะไปเป็นเขย หรือ สะใภ้
ค่อยไปตกลงกับน้องเมฆกันสองต่อสองทีหลังก็ได้ เนอะ อิอิ
ตอนนี้ น้องเมฆมีแอบหึงพี่ตั้งใจกับพี่น้ำแบบไม่รู้ตัวด้วยใช่มะ รู้นะ ๆ 555
รอตอนต่อไปจ้า ชอบจังเลย :กอด1:
-
ขำพวกรุ่นพี่ที่ลืมตัวคุยกับเมฆซะสนิทสนม มาดที่เก๊กๆตอนอยู่มหาลัยหายโหม้ด :katai3:
-
พี่น้ำกินจุมากเลย ทั้งขนมทั้งข้าว แถมยังมีกลับมากินต่อที่คอนโดอีก
มีมาดูบอลด้วยกันดัวย นี่น่าจะชวนกันเตะบอลด้วยจะดีนะ กร๊ากกกก
พี่ว้ากกลายเป็นพี่สนิทไปซะแล้ว คุยกันสนุกเลยอ่ะ
อยากให้น้องเมฆไปค้างคอนโดพี่น้ำบ่อยๆจัง
-
ตอนแรกคิดละว่าน้ำอาจรุกเพราะแบบชื่อเรื่องเหนือเมฆไง555
แต่พอมาตอนนี้ มอไซต์ยังขี่ไม่เป็นเลย ความแมน=0
-
ทำไมยิ่งอ่านพี่น้ำยิ่งน่ารัก ถ้าพี่น้ำจะเหนือน้องเมฆสำหรับเราโพสิชั่นที่นึกออกอย่างเดียว คือ พี่น้ำออนท็อป :z1: #ทีมเมฆนำ้
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงตอนเป็นเฟรชชี่ปี 1 อยากกลับไปเรียนเป็นปี 1 ใหม่เลยค่ะ 5555. :hao3:
-
Chapter 12.1 เพื่อนแท้
ย้อนกลับไปกว่าสิบปีที่แล้ว ภายในโรงเรียนชายล้วนชื่อดังแห่งหนึ่ง
ใบตอง ป๊อกเด้งและไข่ย้อยเป็นนักเรียนที่ศึกษาอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้มาตั้งแต่สมัยอนุบาล เป็นกลุ่มนักเรียนดีเด่นแต่กิจกรรมย่ำแย่ประจำชั้นประถมปลาย จะเรียกให้ถูกก็คงเป็นกลุ่มของเด็กเนิร์ดนั่นเอง พวกเขาค่อนข้างจะน่าเบื่อ วันๆ สนใจแต่การเรียนเท่านั้น ทำให้เพื่อนร่วมชั้นเรียนไม่ค่อยอยากคบหาหรือสนิทสนมด้วยสักเท่าไหร่
“เฮ้ย ไข่ย้อย มึงทำการบ้านเลนส์อยู่ป่าววะ ขอกูดูนิด...”
คนถามยังไม่ทันได้ถามจนจบประโยค เจ้าของชื่อเรียกก็หันไปตอบปฏิเสธเสียแล้ว “ไม่ได้” แล้วหันไปส่องสูตรการคำนวณกับใบตองและป๊อกเด้งต่อ ปล่อยให้คนถามยืนเกาศีรษะแก้เก้อ
ทุกครั้งที่มีงานกิจกรรมของโรงเรียน พวกเขามักไม่ค่อยยื่นมือเข้าไปช่วยสักเท่าไหร่ จนหัวหน้าห้องต้องมาจิกหูลากตัวไปทำงานอยู่บ่อยๆ
แม้เพื่อนในชั้นจะทั้งหมั่นไส้และไม่ชอบขี้หน้าทั้งสามคนนัก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะพวกเขาเป็นนักเรียนที่มีผลการเรียนดีเด่น เป็นที่รักของครูบาอาจารย์และครูใหญ่ของโรงเรียน
จนกระทั่งขึ้นชั้นมัธยมต้น นักเรียนเก่าบางคนโยกย้ายออกไปอยู่โรงเรียนแห่งใหม่ ในขณะเดียวกันก็มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาแทนที่เป็นจำนวนไม่น้อย ซึ่งตั้งใจ เต้าหู้ และน้ำ ก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย
อาจารย์ประจำชั้นมัธยม 1/3 มอบหมายให้ใบตองและไข่ย้อยเป็นหัวหน้ากับรองหัวหน้าห้อง เช่นเดียวกันกับอาจารย์ประจำชั้นของ ป๊อกเด้งจากห้อง 1/5 เนื่องจากพวกเขาเป็นนักเรียนเก่าซึ่งอาจารย์รู้จักดี จึงให้ทำหน้าที่ไปก่อน ในช่วงที่ยังไม่ได้มีการเลือกตั้งหัวหน้าห้องคนใหม่ แม้พวกเขาไม่ได้เต็มใจนัก หากก็จำใจต้องยอมรับ
โชคชะตานำพาให้น้ำมาเป็นสมาชิกในห้อง 1/3 ส่วนตั้งใจกับเต้าหู้อยู่ห้อง 1/5 จากนั้นเรื่องวุ่นๆ ของพวกเขาทั้งหกคนก็เริ่มต้นขึ้นในโรงเรียนแห่งนี้
ตั้งใจกับเต้าหู้ถูกย้ายโรงเรียนมาเพราะเป็นเด็กเกเร พวกเขามาจากโรงเรียนเดียวกัน แต่เพราะชอบหาเรื่องทะเลาะกับนักเรียนในโรงเรียนบ้าง ต่างโรงเรียนบ้าง แถมยังทะเลาะกันเองได้ไม่เว้นแต่ละวัน ก่อเรื่องบ่อยจนทางโรงเรียนต้องตัดปัญหา ไม่รับเข้าเรียนต่อในระดับชั้นมัธยม แม้ทางบ้านจะเสนอเงินบริจาคให้แต่ก็ไม่เป็นผล หากเมื่อย้ายโรงเรียน ทั้งสองก็ดันย้ายมาเรียนในโรงเรียนเดียวกันได้อีก
ส่วนน้ำนั้น โรงเรียนเก่าของเขาเป็นโรงเรียนนานาชาติ ซึ่งเขาต้องใช้เวลาเดินทางฝ่าการจราจรในกรุงเทพฯ นานนับชั่วโมง เมื่อจบชั้นประถม เขาจึงขอร้องให้บิดามารดาช่วยย้ายตนเองไปศึกษาต่อในโรงเรียนคาทอลิคชื่อดังที่อยู่ใกล้บ้านแทน
ครอบครัวของน้ำบริจาคเงินให้กับทางโรงเรียนเป็นจำนวนมาก ด้วยความหวังที่ว่าทางโรงเรียนจะช่วยดูแลเด็กชายให้เป็นพิเศษ ทุกเช้าวันใหม่ รถยนต์คันหรูราคาแพงระยับจะมาส่งที่ตรงทางเดินเข้าตึก เขาเป็นเด็กเงียบๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจากับใคร ทำให้หลายๆ คนมองว่าเขาเป็นหยิ่งยโส ไม่น่าคบหาสักเท่าไหร่
หากเท่านั้นยังน่าหมั่นไส้ไม่พอ เนื่องจากน้ำย้ายมาจากโรงเรียนนานาชาติ ภาษาอังกฤษของเขาจึงจัดอยู่ในระดับที่เรียกว่าดีเลยทีเดียว สำเนียงแบบบริติชอิงลิชซึ่งหาฟังไม่ได้ง่ายนัก ชวนให้หัวหน้ากับรองหัวหน้าห้องเขม่นอยู่กลายๆ
“เฮ้ย... ชลธร การบ้านเลขของมึงอะ ส่งด้วย”
น้ำเงยหน้าขึ้น มองคนถามด้วยสีหน้านิ่งเฉย แต่ก็ก้มลงหยิบชีทงานส่งให้กับไข่ย้อยซึ่งเป็นคนถาม
อีกฝ่ายรับชีทมาพลิกดู แล้วแกล้งหัวเราะเสียงดังใส่ “ผิดเพียบเลยว่ะ มีดีแค่ภาษาอังกฤษสินะ” เขาหันไปทางหัวหน้าห้องแล้วชูแผ่นกระดาษในมือให้ดู “เฮ้ย ไอ้ตอง มาดูคำตอบคนเก่งดิ” แล้วพวกเขาก็สุมหัว ค่อนขอดน้ำด้วยกัน โดยที่จงใจให้อีกฝ่ายได้ยิน
“บ้านรวยก็ไปนอกบ่อยได้ ภาษาจะดีกว่าคนอื่นก็ไม่แปลกป่ะวะ”
“ถ้าขอร้องกันดีๆ พวกกูอาจจะใจบุญสอนเลขกระจอกๆ นี่ให้ก็ได้นะ”
เด็กชายยิ้มมุมปาก หากก็ไม่ได้พูดอะไร ก็ไอ้สองคนนี่ ไม่รู้เกิดมาเป็นเสียมหรืออย่างไร ช่างแซะเขาได้ทุกวี่วัน ตั้งแต่วันแรกๆ ที่เข้าเรียน จนผ่านมาเป็นสัปดาห์แล้ว ปลายเสียมไม่ทื่อบ้างหรือไงก็ไม่รู้ แต่ก็ไม่รู้สิ เขารู้สึกว่าไอ้พวกนี้ไม่ได้มาร้าย ถ้าอยากจะชวนไปเนิร์ดด้วยกัน ที่จริงบอกกันดีๆ ก็ได้ เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้เมื่อได้ยินเสียงออดบอกเวลาพักดังขึ้น เริ่มนับถอยหลังในใจจากสิบ เก้า แปด... หนึ่ง ศูนย์ แล้วป๊อกเด้ง เพื่อนกลุ่มเดียวกันแต่อยู่ต่างห้องของใบตองกับไข่ย้อยก็โผล่หน้าเข้ามา
“ไอ้ตอง ไอ้ย้อย มาช่วยกูหน่อย ไอ้สองคนนั่นแม่งหาเรื่องให้กูอีกแล้วโว้ย” ป๊อกเด้งเป็นขาประจำที่จะต้องแวะมาทุกครั้งหลังออดบอกเวลาพักสิบวินาทีเป๊ะ ก็เพราะเขาไม่มีเพื่อนในห้องเรียนเลย เวลาจะขอความช่วยเหลืออะไร ก็ต้องถ่อมาถึงห้องของน้ำทุกทีไป
ดวงตาเรียวมองตามหลังหัวหน้าและรองหัวหน้าห้องตนที่พากันวิ่งตามหลังเพื่อนต่างห้องออกไป ก่อนจะโยกเก้าอี้ไปทางด้านหลังเล็กน้อย พร้อมกับเงี่ยหูรอฟังเสียงโวยวายจากทางด้านนอก
“มึงแต่งตัวไม่ถูกระเบียบนะ แล้วผมนี่อะไร ทำไมไม่ตัดวะ เดี๋ยวครูก็ว่าเอาหรอก เวลาโดนว่าทีต้องนั่งฟังกันทั้งห้องนะมึง!”
“ส่งการบ้านด้วย!” เสียงของสามเนิร์ดดังระงม หากวันนี้แตกต่างออกไปจากวันอื่น ตรงที่คนที่เคยนั่งเฉยๆ กลับลุกขึ้นเถียง
“เรื่องของกู พวกมึงอย่าเสือกน่ะ!”
...อ้าว วันนี้ไอ้สองคนนั่นนึกสู้แฮะ น้ำเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เพราะตามปกติแล้ว นักเรียนใหม่สองคนที่ก่อเรื่องประจำนี่ จะเกรงใจพวกของไข่ย้อยอยู่พอสมควร เนื่องจากพวกเขาเป็นศิษย์รักศิษย์โปรดของอาจารย์
“ไม่เสือกได้ไงวะ ถ้าพวกกูไม่โดนว่าไปด้วยก็ไม่อยากเสือกกับพวกมึงนักหรอก! วันๆ ไม่ทำห่าอะไรนอกจากเห่ายังกับหมา”
“เฮ้ย! ใส่เสื้อเข้าไปในกางเกงเร็วๆ ด้วย!” ป๊อกเด้งพูดเสียงดุ พอมีเพื่อนสองคนเป็นแบ็กอัปให้แล้วก็เก่งกาจขึ้นมาในทันที
“มึงว่าใครหมาวะ ไอ้เหี้ย!”
แล้วจู่ๆ เสียงโวยวายจากทางด้านนอกก็เงียบไป ส่งผลให้คนที่นั่งรอฟังผลอยู่ต้องลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกไปสำรวจดู
ทว่าไม่มีใครอยู่ที่ตรงนั้นแล้ว... วันนี้แปลกไปจากทุกวันแฮะ
เมื่อเสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น สองหนุ่มหัวหน้ากับรองหัวหน้าห้องก็เดินกลับมากัน สีหน้าของพวกเขาบูดบึ้ง มีรอยช้ำบนใบหน้าเล็กน้อย แต่ศีรษะเปียกโชก ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไร พอเข้ามาถึงห้องก็ควานหากระดาษทิชชูขึ้นมาซับตามเส้นผม
“หน้าไปทำอะไรมาน่ะ”
“เดินชนกำแพงครับ” ใบตองตอบไปแบบนั้นเมื่ออาจารย์ถาม แต่สำหรับน้ำ เขาก็พอจะเดาได้ว่าความจริงเป็นเช่นไร ลองเปียกแบบนี้ คงจะโดนลากไปอัดในห้องน้ำมาสินะ
พอถึงเวลาเที่ยงที่นักเรียนทยอยกันไปยังโรงอาหาร ตัวน้ำเองยังไม่มีเพื่อนสนิท ทว่าก็ตามๆ ไปนั่งรวมกลุ่มกันกับพวกนักเรียนเข้าใหม่ด้วยกัน โต๊ะถัดออกไปจากตรงที่เขานั่ง เป็นโต๊ะของแก๊งเนิร์ดทั้งสาม ซึ่งนั่งไปได้ไม่นาน ตั้งใจก็สาวเท้าเข้ามาในโรงอาหารด้วยท่าทางแบบนักเลง แบบที่เจ้าตัวคิดว่าดูเท่ น่าเกรงขามที่สุดแล้ว
สามหนุ่มก้มหน้าลงจัดการกับอาหารในจาน พยายามเลี่ยงที่จะสบสายตากับคนที่เดินมุ่งหน้าเข้ามาหาเรื่องอย่างเห็นได้ชัด
ตั้งใจเอาแก้วน้ำใส่น้ำหวานสีสวยเทคว่ำลงบนศีรษะของป๊อกเด้ง เขายิ้มมุมปาก “หลุดมือว่ะ”
ป๊อกเด้งเงยหน้าขึ้น จ้องมองตั้งใจเขม็ง
“มีปัญหาเหรอมึง”
น้ำเท้าแขนลงกับโต๊ะ ขณะมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สักพักก็หันไปใส่ใจกับอาหารในจานของตนต่อ
สองสัปดาห์ผ่านพ้นไป ดูเหมือนว่าทางฝ่ายแก๊งเนิร์ดจะเริ่มหมดความอดทน ทั้งที่ไม่เข้าไปยุ่งหรือเจ้ากี้เจ้าการอะไรกับนักเรียนเกเรทั้งสองคนแล้ว แต่อีกฝั่งก็ยังหาเรื่องเข้ามาแกล้งกันอยู่บ่อยๆ และความเกเรก็ไม่ได้หยุดอยู่ที่แก๊งเนิร์ดเท่านั้น หากกระจายออกไปเรื่อยๆ นักเรียนหลายคนจำใจต้องยอมสยบให้เพราะไม่อยากมีเรื่อง
ในตอนเย็นหลังเลิกเรียน วันนี้รถที่มารับน้ำเป็นประจำมาช้าไปสักหน่อย เพราะต้องไปรับพี่ชายเขาที่สนามบินก่อน เขานั่งทำการบ้านอยู่ตรงที่รอรถ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าลืมหนังสือไว้บนห้อง เด็กชายจึงเดินกลับขึ้นตึกเรียนไป
เสียงตะคอกปะปนกับเสียงโวยวายดังแว่วเข้ามาในโสตสัมผัส ทำให้น้ำต้องหยุดเดินกะทันหันแล้วมองหาที่มาของเสียง เขาก้าวขาออกไปช้าๆ จนไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องเรียนห้องหนึ่ง ซึ่งเขาคิดว่าที่มาของเสียงทั้งหมดเกิดจากภายในห้องนั้น เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองหมายเลขห้อง 1/5 จากนั้นจึงเปิดประตูออกดู
โครม!
เต้าหู้ นักเรียนใหม่ร่างยักษ์ผลักใบตองถอยหลังไปชนโต๊ะเรียนดังโครมใหญ่ “กูบอกให้ทำการบ้านของกูให้เสร็จ มึงไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!”
ส่วนตั้งใจนั่งอยู่ที่โต๊ะครูตรงหน้าห้อง มองดูไข่ย้อยกับป๊อกเด้งเร่งทำการบ้านอีกวิชาไปอย่างเงียบๆ
เมื่อประตูห้องเปิดออก น้ำก็ได้ยินคำทักทายแว่วออกมาทันใด
“เสือก! ปิดประตูเลยมึง!”
ยังไม่ทันจะปิดประตู ใบตองก็พูดขึ้นเสียงดัง “ไอ้นั่นอ่ะ มันเก่งอังกฤษกว่ากูอีก ใช้มันทำสิ จะได้เสร็จเร็วสมใจมึง”
“ไอ้หน้าจืดนี่อะเหรอ” เต้าหู้ตวัดสายตามองคนที่ถูกกล่าวถึง “งั้นมึงเข้ามานี่เลย”
หากน้ำยังคงยืนเฉย “....”
“เข้ามาสิโว้ย! อยากโดนกระทืบรึไง!”
น้ำยักไหล่ ก้าวเข้าไปภายในห้องอย่างช่วยไม่ได้ เขาหันไปปิดประตูลงกลอนให้เรียบร้อย จากนั้นจึงเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเต้าหู้
“หน้าตามึงนี่ แม่งโคตรหน้าหมั่นไส้เลยว่ะ” เต้าหู้จ้องมองน้ำอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“...หน้าตาหมายังไม่อยากมองอย่างมึง อิจฉากูงั้นสินะ” น้ำไม่ได้พูดเสียงดังอะไร แต่ทุกคนในห้องก็คงได้ยินชัดเต็มสองรูหู ต่างเงียบกริบพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
ใบตองเบิกตาโพลงอย่างนึกไม่ถึง เขาส่ายหน้าไปมา ทำปากขมุบขมิบบอกกับน้ำ “เดี๋ยวก็โดนอัดหรอกมึง”
“ไอ้เหี้ย!” เต้าหู้ถลาเข้าไปหาน้ำพร้อมกับง้างหมัดขึ้น หมายจะสอยให้ฟันร่วงสักสองสามซี่
ทว่าน้ำเบี่ยงตัวหลบได้ทัน เขาคว้าคอเสื้อของเต้าหู้แล้วจับทุ่มลงกับพื้นดังตึงใหญ่ แรงสั่นสะเทือนจากพื้นไล่ขึ้นไปถึงเพดานห้อง จากนั้นจึงกระชากคอเสื้อขึ้นมาแล้วเสยคางไปอีกครั้งให้อีกฝ่ายหงายหลังล้มลงกับพื้น
“เก่งนักใช่มั้ยมึง ใหญ่แต่ตัว จะทำเหี้ยอะไรได้” พอพูดจบก็หันไปคว้าคอเสื้อของใบตองมา ชกตรงลิ้นปี่ทีเดียวอีกฝ่ายก็ทรุดลงไปกองกับพื้น “มึงเรียกกูให้เข้ามาเสียเวลา มึงควรจะโดนหนักกว่านี้ แต่เพราะมึงยังหวังดีเตือนกูหรอกนะ”
ตั้งใจลุกจากเก้าอี้พรวดเมื่อน้ำหันไปสบสายตากับเขา “กูไม่เกี่ยวกับไอ้สองคนนั่น”
หากคำพูดนั้นไม่อาจหยุดคนที่สาวเท้าเข้าไปหาได้ “เฮ้ย! อย่าเข้ามานะโว้ย!”
น้ำพุ่งเข้าไปประชิด ผลักตั้งใจหลังติดฝาผนังดังแอ๊ก จากนั้นจึงยกมือขึ้นกดลำคอไว้ “กลัวอะไรวะ ตัวก็ใหญ่พอๆ กัน”
“พวกมึงนั่งทำเหี้ยอะไร ห้ามมันสิโว้ย!” ตั้งใจรีบหันไปขอความช่วยเหลือ แต่อีกสองหนุ่มที่เหลือกลับผุดลุกจากเก้าอี้แล้วหนีไปหลบข้างห้อง
ตึง...
มือขาวเลื่อนลงมากระตุกคอเสื้อ เตะตัดขาอย่างแรงแล้วทุ่มคนที่เอาแต่โวยวายลงกับพื้น เขาเหยียบลำตัวอีกฝ่ายไว้พร้อมกับบิดแขนไปทางด้านหลัง น้ำยิ้มร้าย “หักแม่งซะดีมั้ยนะ”
“หักแม่งเลย จะได้เข็ด!” ไข่ย้อยกับป๊อกเด้งส่งเสียงเชียร์ ทว่าน้ำกลับปล่อยมือจากตั้งใจ แล้วเดินตรงเข้าไปหาพวกเขาแทน
“พวกมึงนี่เป็นเพื่อนกันประสาอะไรวะ”
“มันไม่ใช่เพื่อนกูสักหน่อย โอ๊ย!” พูดยังไม่ทันขาดคำ ทั้งสองก็โดนจับทุ่มลงไปนอนโอดโอยอยู่กับพื้น
ถ้าหากคิดว่าน้ำจะหยุดแค่นั้นละก็ คงไม่ใช่เขาเสียแล้ว เด็กชายเดินกลับไปเตะแถมให้อีกคนละทีสองที “ลุกไปนั่งรวมกันเดี๋ยวนี้”
เสียงคำสั่งราวกับประกาศิต ทั้งห้าหนุ่มคลานไปรวมกันเป็นกระจุก ยอมนั่งเบียดกันแต่โดยดี สายตาเหลือบมองบาดแผล รอยพกช้ำและรอยเลือดที่ปรากฏขึ้นตามเนื้อตัวของกันและกันอย่างหวาดๆ
“พวกมึงมีปัญหาชีวิตอะไรนักวะ เพราะเหี้ยไปวันๆ แบบนี้ไง ถึงไม่มีใครคบ อย่าให้กูเห็นพวกมึงทำตัวแบบเดิมอีก ไม่งั้นรอบหน้าพวกมึงนอนโรงบาลแน่” น้ำสบสายตากับพวกเขาทีละคน ซึ่งแต่ละคนก็พากันหลบสายตาวูบ
“ถ้าพวกมึงคิดว่าตัวเองทำถูกต้องทุกอย่าง อยากจะแห่กันไปฟ้องครูหรือฟ้องใคร พวกมึงก็รีบลุกออกไปเลย ไปเซ่!”
หากไม่มีใครยอมขยับออกไป พวกเขานั่งเงียบกริบ สายตาจ้องมองลงบนพื้นตรงหน้า ที่ที่น้ำยืนอยู่
น้ำถอนหายใจยาว เขาเดินไปยืนข้างหน้าตั้งใจและเต้าหู้ “พวกมึงคิดว่าที่ไอ้พวกห่านั่นตามจู้จี้ เพราะพวกมันหวังร้ายกับพวกมึงเหรอวะ พวกมึงแหกตาดูบ้างรึเปล่า ขนาดพวกมึงอัดแม่งทุกวัน มันยังไม่ไปฟ้องครูกันเลย ส่วนพวกมึงอะ กูก็รู้ว่าพวกมึงเหี้ยมาแต่ไหนแต่ไร ต่อไปถ้าอยากรังแกใครแก้เสี้ยน พวกมึงก็มาเล่นกับกูนี่ ค่อยสมน้ำสมเนื้อกับพวกมึงหน่อย” จากนั้นจึงก้าวไปยืนข้างหน้าอีกสามคนที่เหลือ “พวกมึงก็เหมือนกัน เลิกทำตัวเหมือนมีพ่อเป็นเสียมซะที หัดพูดจาดีๆ แล้วเปิดใจให้คนอื่นเขาบ้าง”
ห้าหนุ่มยังคงนิ่งราวกับถูกสาป หรืออาจจะเป็นเพราะที่น้ำพูดมาถูกต้องทุกอย่างจนพวกเขาเถียงไม่ออก อีกฝ่ายดูมีท่าทีและความคิดเป็นผู้ใหญ่กว่าพวกเขามาก คงเป็นเพราะสิ่งแวดล้อมจากโรงเรียนเก่า
น้ำย่อตัวลงเล็กน้อย ยื่นสองมือออกไปตรงหน้าของทุกคนที่นั่งอยู่ “กูไม่รู้หรอกว่าพวกมึงไปเจออะไรมาบ้างถึงเป็นแบบนี้ แต่ต่อไปนี้ พวกมึงคือเพื่อนกู ถ้ามึงจริงใจกับกู กูก็จะจริงใจกับพวกมึง”
คำพูดของน้ำ เรียกทั้งห้าคนให้เงยหน้าขึ้นสบสายตากับเจ้าของคำพูด ตั้งใจเป็นคนแรกที่ยื่นมืออกมาสัมผัสกับมือของน้ำ ตามด้วยทุกคนที่เหลือ
“เป็นเพื่อนมึงแล้ว กูจะยังโดนมึงอัดอยู่มั้ย”
“โดน ถ้ากูไม่สบอารมณ์"
“แล้วกูต้องคอยตามตรวจการบ้านให้มึงด้วยรึเปล่า”
“ตรวจ ถ้ากูมีที่ผิด มึงตาย”
หลังจากวันนั้น ก็กลายเป็นว่าทั้งห้าคนคอยตามติดน้ำอยู่ตลอด ทั้งที่ไม่ได้ถูกบังคับ แต่เพียงเพราะพวกเขา... ต้องการเพื่อนที่มีความจริงใจให้กันต่างหาก
ไข่ย้อย ใบตอง และป๊อกเด้ง แต่เดิมพวกเขาก็เป็นนักเรียนดีเด่นที่มีน้ำใจกับเพื่อนในห้อง จนกระทั่งรู้สึกว่า ทุกคนเข้ามาหาพวกเขาเพียงเพื่อผลประโยชน์ ให้สอนการบ้าน ให้ทำการบ้านให้ หากไม่มีใครยอมรับเข้ากลุ่มด้วย ไม่เคยมีใครใส่ใจจะถามว่าพวกเขาส่งการบ้านหรือยัง รับประทานมื้อเที่ยงแล้วหรือยัง ซื้ออาหารทันไหม หรือแม้แต่การจับกลุ่มกันในห้อง ทุกคนจับกลุ่มกันโดยไม่เคยนึกถึงพวกเขาเลย ความผิดหวังจากสิ่งเหล่านั้นทำให้ทั้งสามคนไม่คิดจะมีน้ำใจให้กับใครอีก
ครอบครัวของตั้งใจกับเต้าหู้ค่อนข้างร่ำรวย บ้านของตั้งใจมีสวนอาหารสุดหรู ส่วนบิดามารดาของเต้าหู้มักจะเดินทางไกลอยู่บ่อยๆ ทั้งสองเคยมีเพื่อนกลุ่มใหญ่ ทำให้นักเรียนที่โรงเรียนเก่ามองว่าพวกเขาเป็นคนน่ากลัว ทั้งที่ในคราวแรกๆ การชกต่อยนั่นก็เพื่อปกป้องคนที่เคยเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน... แต่พอเรื่องราวจบลงไปง่ายๆ เพราะอำนาจทางการเงินของครอบครัว พวกเขากลับกลายเป็นตัวร้ายในสายตาของนักเรียนคนอื่น เพื่อนที่มีก็เป็นพวกที่มาคบด้วยเพื่อผลประโยชน์ ซึ่งนำพาไปสู่การใช้กำลังและขัดแย้งกันเสมอๆ
ภาพของกลุ่มนักเรียนหกคนที่นั่งอยู่ด้วยกันทุกเวลาพักกลายเป็นภาพที่คุ้นตาทุกคนในโรงเรียน ไข่ย้อย ใบตองและป๊อกเด้งมักจะบังคับให้เพื่อนอีกสามคนทำการบ้านด้วยกันพร้อมทั้งช่วยสอนให้ หากมีปัญหาอะไร พวกเขาก็จะเล่าสู่กันฟังและรับฟังกันเสมอ อดีตและประสบการณ์แย่ๆ ของแต่ละคน ทำให้พวกเขาเข้าใจซึ่งกันและกันมากขึ้น
ส่วนตั้งใจกับเต้าหู้ แม้จะบ่นหรือแสดงสีหน้าไม่พอใจเวลาที่ถูกบังคับให้ทำอะไรที่ไม่ชอบ เช่นอ่านหนังสือสอบหรือทำแบบฝึกหัด แต่ก็ยอมทำตาม ทั้งสองมักจะสลับกันนำกล่องใส่อาหารมาจากที่บ้านเพื่อรับประทานร่วมกัน และหนึ่งในเมนูอาหารประจำวัน ก็มักจะเป็นของโปรดของเพื่อนคนใดคนหนึ่งในกลุ่มสลับกันไป
“กูไม่ชอบไก่ผัดขิง” น้ำบ่นพึมพำ
“ของโปรดไอ้ตองมัน มึงก็แดกอย่างอื่นไปสิ” ตั้งใจตอบ
ทุกคนในกลุ่มปรับตัวเข้าหากัน ยกเว้นก็แต่น้ำ ที่ยังคงความเป็นตัวของตัวเองไว้ตั้งแต่ต้น หากเพื่อนๆ ก็ยอมรับเขาที่เป็นตัวเขาเช่นนี้แหละ เพราะไอ้น้ำของพวกเขา มันมีความจริงใจที่ไม่เหมือนใคร
เด็กชายทั้งหกคนใช้เวลาในวันจันทร์ถึงศุกร์ร่วมกันที่โรงเรียน วันเสาร์อาทิตย์ก็ยังไปเรียนพิเศษด้วยกัน แล้วยังไปเรียนยูโดที่เดียวกันกับน้ำด้วย และนั่นก็ทำให้พวกเขาเข้าใจอย่างกระจ่างแจ้งว่าทำไมครั้งหนึ่งคนตัวโตร่างถึกอย่างเต้าหู้กับเด็กเกเรอย่างตั้งใจถึงได้โดนน้ำกระทืบจนแทบจมพื้นห้องเรียนได้
...ก็เพราะว่าน้ำได้สายดำ เป็นแชมป์ยูโดรุ่นจูเนียร์ตั้งแต่อยู่ชั้นประถม ภายในตู้โชว์ของโรงเรียน มีเหรียญทองกับถ้วยรางวัลของเขาประดับไว้มากมาย
ทั้งห้าคนยืนมองตู้เก็บรางวัลพลางอ้าปากค้าง
“ดีนะที่วันนั้นกูไม่ได้ฮึดสู้ ไม่งั้นม้ามแตกแน่” เต้าหู้ครางเบาๆ
“ถึงว่าสิ แม่งชกมาแต่ละจุด กูจุกไปสามวัน” ตั้งใจเสริม
อีกสามคนพูดบ้าง “พวกมึงยังดี พวกกูนี่สิ ตีนพวกมึงว่าหนักแล้ว เจอของไอ้น้ำไป... จนถึงวันนี้กูยังรู้สึกถึงรอยตีนมันอยู่เลย”
“พวกมึงยืนทำไรกันวะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว เร็วเข้า!”
“คร้าบ! ไอ้คุณน้ำ!” ห้าหนุ่มตอบรับโดยพร้อมเพรียงกัน
..
......
..
ในช่วงปลายเทอมสอง จู่ๆ ไอ้น้ำของเพื่อนพ้องที่ไม่เคยขาดเรียน กลับหยุดเรียนเสียดื้อๆ พวกเขารอจนถึงเวลาเลิกเรียน แล้วจึงรีบโทรศัพท์ไปสอบถาม
ทั้งห้าคนผลัดกันกดโทรศัพท์ไปอยู่หลายครั้ง หากเป็นชั่วโมงแล้วน้ำก็ยังไม่รับสาย พวกเขาทู่ซี้โทรไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง... มีใครบางคนกดรับสายในที่สุด
“ไอ้เหี้ยน้ำ มึงเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมไม่มาเรียน ทำไมไม่รับโทรศัพท์ พวกกูโทรจนนิ้วแทบด้วน!” ตั้งใจโวยวายทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย
“เพื่อนของน้ำเหรอครับ”
เสียงที่ตอบกลับมาเป็นเสียงของผู้ชายที่ตั้งใจไม่เคยได้ยินมาก่อน เขาชะงัก “คะ... ใครครับ... เนี่ย”
“พี่ชื่อไม้ เป็นพี่ชายของน้ำเอง”
“พี่... พี่ไม้...”
ตั้งใจมัวแต่ชะงักค้าง ไข่ย้อยเห็นเพื่อนทำหน้าเจื่อนๆ จึงคว้าโทรศัพท์ไปพูดซะเอง “ไอ้น้ำเป็นอะไรรึเปล่าครับ”
เสียงถอนหายใจดังแว่วมาจากปลายสาย “...พ่อแม่ของพวกเราประสบอุบัติเหตุน่ะ ตอนนี้อยู่ห้องผ่าตัดฉุกเฉิน”
“หา! อยู่โรงบาลไหนครับ!”
พอได้ยินเสียงตะโกนของไข่ย้อย ที่เหลือก็กรูกันเข้ามารุมถาม “ไอ้น้ำเป็นอะไร!”
“เดี๋ยวสิวะ พวกมึงเงียบก่อน” ไข่ย้อยหันไปตวาด “อยู่โรงบาลอะไร ที่ไหนครับพี่”
ทั้งห้าหนุ่มนั่งรวมกันไปในรถเก๋งขนาดใหญ่คันหนึ่ง ซึ่งต้องเดินทางผ่านตัวเมืองที่ได้ชื่อว่ารถติดที่สุดติดอันดับต้นๆ ของโลก แม้จะต้องนั่งอัดกันเป็นปลากระป๋อง แต่พวกเขาก็ไม่อยากแยกคันไป เพราะพวกเขาต้องการจะไปถึงตัว เพื่อนรัก พร้อมหน้ากัน
ใช้เวลาเดินทางเกือบสองชั่วโมง กว่ารถคันที่พวกเขานั่งมาจะเคลื่อนเข้าไปจอดในเขตโรงพยาบาลได้ พวกเด็กหนุ่มกรูกันออกมาจากรถ แล้ววิ่งตรงไปยังห้องผ่าตัดฉุกเฉิน
“ไอ้น้ำ!” เพื่อนรักของพวกเขานั่งอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดฉุกเฉินตามลำพัง “ไอ้น้ำพ่อแม่มึงเป็นยังไงบ้าง”
น้ำเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาบวมช้ำและเป็นสีแดงก่ำ “...ย้ายไปที่วัดแล้ว”
“ไอ้น้ำ...”
ความเจ็บปวดของเพื่อน... ส่งถึงกันได้แม้ไม่ต้องเอ่ยปากพูดอะไร
เวลาที่ใครเจ็บ ทุกคนก็พลอยเจ็บปวดไปด้วย
เด็กชายทั้งหกคนกอดกันแน่น ร้องไห้โฮเสียงดังอย่างไม่อายใคร
“ไอ้น้ำ มึงทำใจดีๆ ฮือ... พวกกูอยู่ตรงนี้นะ พวกกูจะอยู่เป็นเพื่อนมึงนะ ฮือ...”
น้ำปิดตาลงช้าๆ ในอ้อมแขนของเพื่อนๆ ทุกคน “ขอบใจ”
ถ้าหากวันใดมีใครล้มลง พวกเขาก็พร้อมที่จะอยู่เคียงข้าง และช่วยประคองเพื่อนให้ลุกขึ้นได้อีกครั้ง
พี่ชายของน้ำเดินเข้ามาตามหลังเวลาผ่านไปได้สักพัก เขาหยุดยืนมองภาพน้ำกับเพื่อนอยู่ครู่ใหญ่ จึงค่อยเดินเข้าไปหา
“รถมารับไปวัดแล้ว”
เพื่อนทั้งห้ายกมือขึ้นไหว้พี่ไม้ หากเสียงร้องไห้ยังระงม ร้องหนักยิ่งกว่าน้ำเสียอีก
“ดึกแล้ว กลับบ้านกันก่อนดีกว่ามั้ย”
“ไม่ครับ พวกเราจะอยู่กับน้ำ” พวกเขาตอบอย่างพร้อมเพรียง คืนนั้นไม้จึงต้องโทรศัพท์ไปคุยกับที่บ้านของเด็กหนุ่มทั้งห้าเพื่อขออนุญาต ซึ่งก็น่าแปลกใจเหลือเกิน ที่พวกเขายินยอมให้ลูกๆ มาอยู่เป็นเพื่อนน้ำ และหยุดเรียนได้ในวันถัดไป
ในช่วงสัปดาห์แรก เด็กชายทั้งห้าคนมานอนค้างที่บ้านของน้ำทุกวัน และสลับกันมาค้างในสัปดาห์ถัดๆ ไป จนกระทั่งถึงวันพิธีเผาศพ พวกเขาอยู่ในชุดสูทสีดำ ยืนเคียงข้างน้ำตลอดพิธีการ
คืนนั้นทั้งห้าคนมาค้างคืนกับน้ำพร้อมหน้ากันอีกครั้ง เพราะเห็นว่าเป็นคืนสำคัญ ไม้จึงมีโอกาสได้คุยกับเพื่อนพ้องของน้ำตามลำพังเป็นครั้งแรก ในระหว่างที่น้องชายปลีกตัวไปอาบน้ำ
“ขอบใจทุกคนมากนะ น้ำโชคดีที่มีเพื่อนดีๆ แบบนี้” ไม้ยิ้มบาง “พี่เองก็ต้องเดินทางอยู่บ่อยๆ เหมือนกัน ฝากดูแลน้ำด้วยนะ”
“พวกเราดูแลกันและกันเสมอ พี่ไม้ไม่ต้องห่วง” พวกเขารับคำ
“ขอบใจ”
สำหรับคนอื่น อาจมองว่าพวกเขากลายมาเป็นเพื่อนรักกันได้จากการทะเลาะกันแล้วดีกันแบบเด็กๆ หากสำหรับพวกเขาแล้ว มันคือช่วงเวลาสำคัญที่เปลี่ยนแปลงชีวิต
“พวกมึงคือเพื่อนกู ถ้ามึงจริงใจกับกู กูก็จะจริงใจกับพวกมึง”
กลุ่มเพื่อนของน้ำสนิทกันมาก พวกเขารัก รู้ใจและไว้ใจกันจนใครๆ ในโรงเรียนก็พากันอิจฉา การเรียนพากันไปในด้านที่ดีขึ้น นิสัยเปลี่ยนไปจนเป็นที่รักของคนในโรงเรียน บิดามารดาไม่ต้องกลุ้มใจกับปัญหาในโรงเรียนเฉกเช่นในอดีต ครอบครัวของแต่ละคนรู้จัก ไปมาหาสู่กันเป็นประจำ จนกระทั่งจบการศึกษาชั้นมัธยมปลาย แม้น้ำไม่ได้เลือกเรียนคณะเดียวกันกับคนอื่นๆ ทว่าพวกเขาก็ยังสนิทสนม คอยดูแลกันและกันเช่นเดิม
เพราะมิตรภาพไม่เคยจืดจาง... และคำว่าเพื่อนไม่มีวันจางหาย
TBC~*
ว้าย!!! ยาวอ้ะ ตอนนี้ :ling1: ไม่มีค่าตัวให้น้องเมฆด้วยล่ะ 555555555 #ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
ตอนนี้เอามาเล่าเล่นๆ แบบเพลินๆ เห็นว่ากลุ่มของน้ำสนิทกันดี น่ารักดีค่ะ <-- คิดเองเออเองสุด
ในเรื่องของใครจะรุกใครจะรับนั้น เอาเป็นว่าตอนนี้สองหนุ่มยังไม่คิดถึงตรงนั้นก็แล้วกันนะคะ ก็เขายังไม่รู้ตัวเลยว่ารักกันนี่นา ฮ่าๆ
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่า จุ๊ฟฟฟ :mew1:
-
พี่น้ำสุดยอด รักพี่น้ำ
หือ...แล้วไอ้คนที่จะได้พี่น้ำไปครองต้องผ่านตีนห้าคู่ก่อนไหม
-
เพราะแบบนี้นี่เองเพื่อนแต่ละคนถึงดูเกรงๆ พี่น้ำ
ยูโดสายดำเชียวนะพี่น้ำ ถ้าวันนั้นไม่โดนพี่น้ำอัด
คงไม่กลายเป็นเพื่อนรักเพื่อนแท้ซินะ :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอาใจช่วยนะ ...เมฆ...
:m29:
-
พี่น้ำโหดตั้งแต่เด็ก บร๊ะเจ้าาาา
#เรื่องใครรุกใครรับ...ยังต้องคิดกันอีกเหรอคะ ...มันเป็นกฎแห่งธรรมชาติ
ที่พี่น้ำต้องรุกอยู่แล้ว... โหดขนาดนี้ ให้รับนิเฟลลลลลลลลลล :katai1:
-
มีเพื่อนแบบนี้สุดยอดเลยยยย
-
พี่น้ำมองเพื่อนๆ ทุกคนได้ขาดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนะคะเนี่ย :m4:
-
เป็นกลุ่มเพื่อนรักที่ทำให้ซาบซึ้งมากเลย ตอนกอดกันร้องไห้ อ่านแล้วน้ำตาซึมตามเลยล่ะ
เข้าใจแล้วว่าทำไมทุกคนถึงรักกันอย่างนี้ ทั้งหกคนโชคดีมากที่ได้มีเพื่อนแท้ที่จริงใจต่อกัน
แล้วก็เข้าใจแล้วว่า ทำไมพี่ ๆ ทั้งห้า ถึงได้เกรงพี่น้ำกันเหลือเกิน
ก็แต่ละคนโดนพี่น้ำประทับรอยมือและเท้ามากันถ้วนหน้าแล้วนินะ 555
พี่น้ำสุดยอดขนาดนี้ คนที่กุมหัวใจพี่น้ำได้ ก็ยิ่งสุดยอดสินะ เนอะน้องเมฆเนอะ
คิดถึงน้องเมฆ :กอด1:
-
เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ
-
ตอนนนี้เล่าเรื่องได้น่ารักมากๆเลย ชอบมีทั้งฮาและเศร้า
-
:mew3: :hao7:
-
เป็นเพื่อนรักกันจริงๆเลยกลุ่มนี้
เพราะน้ำเสียพ่อกับแม่ไปนี่เอง คงเป็นเหตุผลส่วนหนึ่งที่เพื่อนๆดูจะประคบประหงมเป็นพิเศษ
คิดถึงน้องเมฆค่าา รีบมาต่อเร็วๆๆๆ
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าพี่น้ำเหมาะกับเป็นเคะราชินีเหลือเกินนนนน
-
ท่านน้ำ เทพจริงๆ ปราบหมดทุกตัวคน o13
-
พี่น้ำนี่โหดตั้งแต่เด็ก :katai5:
-
เราเสียน้ำตาให้กับฉากนี้
-
ซึ้งมาก เป็นมิตรภาพที่เราคิดว่ายืนยาวและน่าภูมิใจที่ได้มีเพื่อนที่ดีคอยอยู่ข้างๆ เป็นเพื่อนแท้จริงๆ
-
เมฆ....นายชอบอ้อน....พระบาทบ่อยๆระวังพี่ท่านจะประเคนให้ม้ามแตกนะ 55555555
แต่ดูยังไงเฮียน้ำรุกชัวร์ :katai3:
-
ชอบตอนนี้จัง เห็นความผูกพันของเพื่อนๆเลย พี่น้ำเท่ตั้งแต่เด็กเลยย กรี๊ดดดดด
-
แอบน้ำตาซึมตอนพ่อแม่น้ำเสีย แต่ก็ซึ้งสุดๆ
อ่านแล้วคิดถึงเพื่อนสมัยรียนชมัดเลยค่ะ :hao3:
-
:m15: โถถถถ...พี่น้ำ :m15:
:hao6: เอาแบบพลิกโผ ให้พี่น้ำเป็นเคะสายโหด แล้วจะสงสารน้องเมฆ HEE HEE HEE หุ หุ หุ :hao6:
-
โหดแต่เด็กกกกกก :a5:
-
น้ำคือเมพแต่เดกเบยอ่ะ ><
เมฆจะเอาไรไปสู้เค้าาาาาาาา จะได้รุกไหมเนี่ยยยยย
-
น้ำโหด แต่น่ารัก
-
พี่น้ำโหดตั้งแต่เด็กเลย
แอบน้ำตาซึมตอนท้าย นี่แหละคำว่า"เพื่อน" :mew6:
-
ขอเป็น FC พี่น้ำคนแมนด้วยคนค่ะ :o8:
แต่น้องเมฆก็น่ารักมาก นิสัยดีมาก พี่ชอบบบ :impress2:
ดูจากชื่อเรื่องก็แอบคิดไปก่อนแล้วค่ะ ว่าใครจะรุกใครจะรับ :laugh:
-
ซึ้งอ่ะ มิตรภาพของเพื่อน
ไม่อยากเชื่อว่าตอนเด็ก กว่าเป็นเพื่อนกันได้ต้องโดนพี่น้ำกระทืบก่อนอ่ะ
พี่น้ำโหดมาก
ขอให้พี่น้ำเป็นรุกนะ เพราะดูจากชื่อเรื่องแล้วอ่ะนะ
-
มิตรภาพที่แสดงดงาม มาจากการโดนเธออัดดดดดดดดด :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
น้องเมฆ คงต้องผ่านเพื่อน ๆ พี่น้ำไปก่อนนะ เอาใจช่วยน้องเมฆ
ชอบมิตรภาพแบบนี้ o13
-
ตอนนี้ไม่มีน้องเมฆมาเซ่นเลยอะคะ ฮือๆ :hao5: ตอนหน้าขอน้องเยอะๆ น้า ว่าแต่เรื่องนี้ใครกดใครคะ ฮ่าๆ แบบว่าน้องเองก็แม๊น แมน ส่วนพี่น้ำแก ก็คงไม่ยอมให้กดให้ง่ายๆ แน่ๆ ดูแกเชี่ยวๆ :hao6: น่าจะกดน้องเมฆได้อยู่ ฮ่าๆ
ปล รอคอยตอนต่อไปค่า :mew2:
-
พี่น้ำสายโหดแต่เด็ก เมฆจะไหวไหม สยบสายโหดให้ได้นะ :katai2-1:
-
สงสารพี่น้ำอ่ะะะ :hao5: นี่แอบร้องไห้ตามเบย :hao5:
แต่ชอบพี่น้ำขึ้นอีกหลายเท่ามากๆกร้ากกกกก โหดแบบนี้เก๊าชอบบบบบ ซี้ดดด อาาา :hao7:
นิ่งๆแต่โหด แอร๊ยยยย แอบสมน้ำหน้าเพื่อนๆ กร้ากกกกก ฮาพี่น้ำ สงสัยว่าเพื่อนเป็นเสียม ได้แต่คิด แล้วก็ยิ้ม 55555555
ดูแลพี่น้ำไปนานๆน้าาาา :sad4: ถ้าไม่มีเพื่อนๆ พี่น้ำคงเหงาน่าดู แงงงงงงงงง เค้าสงสารพี่น้ำอ่ะ ฮือออออออ
ขอบคุณมากๆนะคะ >< มาอ่านความหลังของผองเพื่อนแล้วชอบอ่ะ T^T
จะรออ่านตอนหน้านะคะ ไม่รู้น้องเมฆจะโผล่ยัง กร้ากกกกก :กอด1:
-
โอ๊ยยยย พี่น้ำคะนี่พี่โหดแต่เด็กเลยเหรอค่ะเนี่ย
-
ง้อเลย เจอเเม่ผัวด้วย 555
-
Chapter 13 : สอบย่อย
“เหี้ยเอ๊ยยย! ข้อสอบแม่งจะหินไปไหนวะ! สอบก็ถี่ฉิบหาย”
เสียงสรรเสริญวิชาเรียนดังสะท้อนก้องอยู่ภายใต้หอพัก ซึ่งมีนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์นั่งอยู่ตามโต๊ะม้าหินที่ทางมหาวิทยาลัยจัดไว้ให้ บางกลุ่มก็ปูเสื่อนั่งติวกันบนพื้น พวกที่รักสงบหน่อยก็หอบผ้าห่มกับหมอนไปยังห้องสมุด ส่วนกลุ่มของเมฆสิบกว่าชีวิตนั้นมานั่งปักหลักกันที่ใต้หอเก้า สาเหตุก็เพราะห้องของแหนมอยู่ที่หอนี้ เวลาอยากรับประทานอะไรก็จะได้ขึ้นไปคุ้ยหาเอาในห้องได้ง่ายๆ
“กูเดาไม่ออกเลยว่ะว่าข้อสอบอาจารย์เข้มจะออกยังไง ตั้งกะเรียนมายังจับจุดห่าอะไรไม่ได้เลย” แหนมครางหงิง “กูชักไม่แน่ใจแล้วว่าสอบถี่ๆ แบบนี้จะดีกว่าไม่มีมิดเทอม”
“โวยวายตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วไอ้แหนม” ตำลึงม้วนเอกสารในมือแล้วฟาดศีรษะเพื่อนรักดังป้าบ ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ “ว่าแต่มีใครเห็นไอ้หินบ้างวะ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นหน้าแม่ง...”
“มันว่ามันชอบอ่านหนังสือคนเดียว” เมฆตอบให้ เพราะก่อนหน้าเขาก็ลองชวนมาแล้ว “ส่วนข้อสอบนี่ กูคิดว่ากูพอจะเดาใจอาจารย์ได้นะ จากที่สอบมาครั้งที่แล้ว พวกมึงจะฟังมั้ยล่ะ ลองดูก็ไม่เสียหลาย”
คำพูดของเมฆราวกับเป็นทางสว่างจากสวรรค์ กลุ่มของนักศึกษาลุกฮือขึ้นมารุมล้อม ฟังเด็กหนุ่มอธิบาย ตั้งใจจดเลคเชอร์กันเสียยิ่งกว่าในห้องเรียนอีก
หลังเวลาหลายชั่วโมงผ่านพ้นไป ทุกคนก็รู้ซึ้งถึงคำว่า overload ต่างพร้อมใจกันวางหนังสือแล้วเอนหลังลงนอน
“ถ้าพวกมึงจะนอนก็กลับไปนอนที่หอสิโว้ย มานอนแผ่หลาเป็นปลาสลิดแดดเดียวทำไม เกะกะแถวนี้” แหนมหันไปเอาขาเขี่ยเพื่อนร่วมชะตากรรมที่เริ่มจะไหลลงไปนอนเรี่ยราดกันบนพื้น
“พวกปีสองปีสามเขาเลือกแบบไหนกันวะ สอบย่อยๆ หรือสอบมิดเทอม”
“เห็นพี่รหัสกูว่าก็เลือกสอบย่อยกัน เพราะมีสิทธิ์จะฟลุคหลายครั้ง โดยรวมแล้วน่าจะได้คะแนนมากกว่าอะ”
เมฆวางหนังสือในมือลง ขณะที่เอียงหูฟังเพื่อนพ้องพูดคุยกัน... จะว่าไปพี่รหัสเขาก็ให้หนังสือสีเหลืองกรอบที่สืบทอดกันมาไม่รู้กี่ศตวรรษมาเหมือนกัน ทุกชิ้นยังอยู่ในถุงกระดาษซึ่งเขาวางรวมกันไว้บนหลังตู้ นานเสียจนเกือบลืมไปเลย ลองหยิบมาดูสักหน่อยคงจะดี “เฮ้ย... พวกมึงทำโจทย์ไปก่อนนะ กูกลับหอแป๊บ”
แหนมเงยหน้าขึ้น “ไปขี้เหรอวะเมฆ ขี้หอกูก็ได้”
“ไปเอาหนังสือโว้ย” เด็กหนุ่มหันไปกรีดนิ้วกลางโชว์เพื่อนรัก แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับไปที่หอของตน
เสียงลากรองเท้าแตะของเมฆดังก้องไปตามทางเดินในหอพัก พอถึงบันไดทางขึ้นเขาก็วิ่งซอยเท้าเร็วๆ อากาศร้อนอบอ้าวในช่วงบ่ายส่งผลให้เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามกรอบหน้าประปราย เด็กหนุ่มจับเสื้อยืดกระพือเพื่อไล่ความร้อน จนเมื่อใกล้ถึงชั้นสามซึ่งเป็นที่ตั้งห้องของตน เขาก็ได้ยินเสียงของใครบางคนดังแว่ว
“อืม ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมรออยู่แถวนี้ก่อนละกัน โอเคๆ” เมื่อเจ้าของคำพูดนั้นกดวางสายแล้วเงยหน้าขึ้น ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เมฆก้าวขึ้นมาถึงชั้นสามพอดี
“อ้าว!” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ ไม่นึกว่าจะได้พบกับรุ่นพี่ต่างคณะในหอของตัวเองแบบนี้ เขายิ้มกว้างไปเองโดยอัตโนมัติ “มาทำอะไรแถวนี้เหรอพี่”
“ผมเอาของมาให้น้องรหัสน่ะ แต่พอดีเขาติดประชุมสโมฯ”
เมฆก้มลงมองดูของที่ว่า ก่อนจะชะงักงัน ไฟอิจฉาลุกพรึ่บพรั่บ เพราะเบื้องหน้าชายหนุ่มมีกล่องขนาดใหญ่ที่ใส่ขนมไว้จนพูน พี่รหัสของเขาไม่เห็นเคยให้ขนมเยอะแบบนี้เลยอะ! “โอ้โห...”
สีหน้าท่าทางที่แสดงออกถึงความในใจอย่างไม่ปิดบังส่งผลให้น้ำอมยิ้ม “นี่ของพี่รหัสสามชั้นปีรวมกันน่ะ ไม่ใช่ของผมคนเดียว ข้างในกล่องมีหนังสือเรียนด้วย”
“ถึงอย่างนั้นก็เยอะมากอยู่ดี ของผมน่ะ พี่รหัสสามชั้นปียังได้ไม่ถึงครึ่งเลย”
“คงเพราะปีสองกับปีสามเป็นผู้หญิง เลยมีของกระจุกกระจิกฝากมาเยอะ ผมเลยอาสาขนมมาให้น้องเอง”
“จริงสิ แล้วน้องรหัสพี่จะมาเมื่อไหร่”
“เขาว่าจะมาถึงภายในสิบห้านาที”
“อ่า...” เมฆกวาดสายตามองไปรอบๆ ซึ่งก็ไม่ได้มีที่ว่างให้นั่งรอ ที่ๆ ใกล้ที่สุดที่พอจะนั่งได้ก็... “ห้องผมอยู่ตรงนู้น พี่จะไปนั่งรอมั้ยล่ะ”
น้ำเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ได้เหรอ ก็ดีเหมือนกันนะ”
“เดี๋ยวผมช่วย...” เด็กหนุ่มย่อตัวลงยกกล่องใส่ขนมและหนังสือเรียนขึ้น เขาเซไปเล็กน้อยเพราะความหนักของมันมีมากกว่าที่คิดไว้
น้ำรีบสอดมือเข้าไปรับ ฝ่ามือวางประกบกับมือของเมฆก่อน แล้วจึงเคลื่อนออกไปประคองตัวกล่อง “ขอโทษที ผมยกเองก็ได้นะ”
แวบหนึ่งเด็กหนุ่มรู้สึกถึงความอุ่นร้อนของฝ่ามือนั้น เขาสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ประคองกล่องต่อไป ดวงตาสีนิลเสหลบพลางพูดแก้เก้อ “พี่ยกขึ้นมาชั้นสามคนเดียวไหวได้ไงเนี่ย”
“ก็หอบแฮกเหมือนกัน”
เมฆก้มหน้าก้มตาเดินไปจนถึงห้องของตน เขาใช้ต้นขาประคองกล่องไว้แทนมือข้างหนึ่ง แล้วหันไปเปิดประตู “เชิญครับ เอากล่องวางไว้ตรงประตูนี่แหละ ที่จริงเอาขนมนี่ฝากไว้ที่ห้องผมก็ได้ เดี๋ยวให้น้องรหัสพี่มาเอา”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวใครบางคนแอบกิน”
“โหย! เห็นผมเป็นคนยังไงกันเนี่ย!” เด็กหนุ่มหันไปต่อว่า “ถึงผมจะอดอยากแต่ก็ไม่จิ๊กของคนอื่นหรอกน่ะ”
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก “แล้วที่ไปสอยไข่มดแดงล่ะ”
“...นั่นมัน... ของธรรมชาติสร้างให้ ไม่มีเจ้าของ” เมฆเถียงไปอย่างข้างๆ คูๆ ขณะที่อีกฝ่ายก้าวเข้าไปภายในห้องแล้วหันมองไปรอบๆ
ห้องของเมฆก็เหมือนห้องในหอห้องอื่นๆ มีเตียงสองชั้นสองเตียง โต๊ะอ่านหนังสือสี่ตัวและตู้สี่หลัง มีชั้นวางของสี่ชั้นซึ่งคงจะแยกชั้นไปตามเจ้าของ เมื่อเทียบกับห้องก่อนหน้าที่เขาได้ไปเยือน ห้องนี้ก็ดูกว้างขึ้นมาถนัดตา
“เตียงผมอยู่ขวามือชั้นล่าง นั่งได้นะพี่” เด็กหนุ่มเดินไปเปิดประตูห้องด้านหลังออกให้สายลมพัดผ่าน จากนั้นจึงก้าวออกไปยังระเบียงเพื่อล้างหน้าล้างตา แล้วกลับเข้ามาพร้อมกับผ้าขนหนูที่พาดไว้บนราวแถวนั้น
“ห้องคุณไม่ยักกะมีครัวเหมือนเพื่อนคุณนะ”
“ผมน่ะ อย่างมากก็แค่ทำมาม่ากินเท่านั้นแหละ ถ้าอยากกินอะไรหรูกว่านี้ ผมก็ระเห็จไปห้องไอ้แหนมมัน”
“ว่าแต่วันนี้ไม่ทำอาหารกันเหรอ”
เมฆเดินไปนั่งลงบนเตียงฝั่งตรงข้ามกัน “วันนี้คงทำอะไรง่ายๆ เพราะไอ้คะน้าพ่อครัวใหญ่ กับรูมเมตไอ้แหนมที่เป็นลูกมือมันกลับบ้านกันหมด ส่วนพวกผมหมดแรงไปกับอ่านหนังสือสอบหมดแล้ว เดี๋ยวเย็นๆ คงจะตั้งวงมาม่าปลากระป๋องกัน”
น้ำพยักหน้าหงึกหงัก “สอบเร็วจังนะ”
“สอบครั้งที่สองแล้วด้วยพี่ ดีที่วิชาเดียว ถ้าสอบแบบนี้บ่อยๆ ผมคงหัวหงอกแน่” พอพูดถึงเรื่องสอบ เด็กหนุ่มก็นึกขึ้นมาได้ “เออ! จริงสิ! ผมว่าจะมาเอาหนังสือซะหน่อย ลืมสนิทเลย” เมฆลุกขึ้นเดินไปยังตู้เสื้อผ้าของตน แล้วเอื้อมมือขึ้นไปหยิบถุงกระดาษที่วางเรียงกันอยู่ลงมาทีละถุง
“ฮึบ! หนักแฮะ” เขายกไปวางลงบนพื้นตรงที่ว่าง แล้วเดินกลับไปยกลงมาอีกถุง
“เดี๋ยวผมช่วยละกัน” น้ำลุกขึ้นจากเตียง เดินไปยังตู้หลังเดียวกันนั้น เขายืดแขนขึ้นจนสุดแล้วเอื้อมมือไปดึงถุงที่อยู่ด้านในสุดมาใกล้ๆ
“ถุงนั้นหนักมากนะครับ!” เด็กหนุ่มรีบวางถุงในมือลงแล้วก้าวยาวๆ เข้าไปประกบด้านหลังของรุ่นพี่ต่างคณะ พร้อมกับเอื้อมมือขึ้นไปช่วยประคองถุงใบนั้น ทว่าดันไปวางมือลงบนมือของอีกฝ่ายพอดิบพอดี
ชายหนุ่มหันขวับมาทางด้านหลังด้วยความตกใจ เช่นเดียวกันกับคนที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง เพราะปลายจมูกของพวกเขาเฉียดกันไปเพียงแค่ปลายนิ้วกั้นเท่านั้น
“หวา!” ทั้งสองผละออกจากกันทันที ถุงใบใหญ่ใบนั้นจึงร่วงตุ้บลงบนพื้น
สองหนุ่มยืนมองหน้ากันแบบหวาดๆ “พี่จะหันมาก็บอกกันก่อนสิ!”
“คุณนั่นล่ะ ทีหลังจะเข้ามาก็บอกกันก่อนสิ!”
“ผมก็บอกแล้วนะครับ” เมฆเถียง ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง “ผมไม่ใช่ผีนะ หน้าตาก็ออกจะหล่อ พี่ตกใจมากไปป่าว”
น้ำหัวเราะเบาๆ พลางก้มลงเก็บช่วยเอกสารกับหนังสือเรียนที่หล่นออกมาจากในถุง “ตกใจเพราะที่บอกว่าหล่อนี่แหละ”
“แหม ผมน่ะ ได้โหวตเป็นดาวภาคเชียวนา เดี๋ยวจะหาว่าโม้”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น คิ้วขมวดเป็นปม “ดาวภาค? งั้นก็โม้แน่ๆ ล่ะ”
“เรื่องจริงนะครับ!” เมฆยืดอกภูมิใจ “แต่ไอ้พวกเพื่อนเวรในภาคมันหลับหูหลับตาเลือกน่ะสิครับ ใครยืนอยู่หน้าห้อง มันมอบตำแหน่งให้หมด ไอ้แหนมกับไอ้ตำลึงยังได้เป็นเดือนเลย แต่ผมก็แปลกใจ ทำไมแม่งเลือกให้ผมเป็นดาวซะได้”
คราวนี้ รุ่นพี่ต่างคณะหลุดหัวเราะเสียงดัง หัวเราะหนักจนเซลงไปนั่งบนพื้นห้อง “ฮ่าๆ”
เมฆยิ้มไปด้วยกับเสียงหัวเราะของอีกฝ่าย จะว่าไป เขาก็แทบไม่เคยเห็นรุ่นพี่หัวเราะจนลืมเก๊กแบบนี้เลยนะ หัวเราะแล้วดูดีกว่าตอนที่ทำหน้าขรึมๆ เสียอีก
เสียงโทรศัพท์มือถือของน้ำดังขึ้นแทรก เขาจึงหยิบขึ้นมากดรับสาย พูดคุยกับคนในสายชั่วครู่ก็วางสายแล้วบอกกับเมฆ “น้องรหัสผมมาแล้ว” ชายหนุ่มลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องออก พร้อมกับกวักมือเรียกน้องรหัสของตนเองมา
“ขอบใจมากเว้ยเมฆ กูกำลังเป็นห่วงพี่น้ำอยู่พอดี จะยืนรอขาแข็งแล้วรึเปล่าก็ไม่รู้”
“ไม่เป็นไร แบ่งขนมกูบ้างก็พอ” เด็กหนุ่มยิ้มรับ
“เอาไว้ถ้าแกะแล้วจะมาเคาะประตูเรียก” อีกฝ่ายตอบ
น้ำช่วยน้องรหัสของตนยกกล่องออกไปอย่างทุลักทุเล แล้วบานประตูห้องก็ปิดลงสนิท
ภายในห้องเหลือเมฆอยู่ตามลำพังคนเดียว เงียบสนิทเมื่อเทียบกับเสียงหัวเราะดังลั่นเมื่อครู่ เด็กหนุ่มทำหน้ายุ่ง รู้สึกโหวงเหวงชอบกล เขาถอนหายใจยาว ทำไมถึงรู้สึกเหงาๆ ในเมื่อพวกเพื่อนก็รออยู่ที่ใต้หอกันมากมาย
แต่จู่ๆ บานประตูห้องก็เปิดออก รุ่นพี่ต่างคณะคนเดิมโผล่หน้าเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบางๆ
“ขอบใจมากนะ”
“ค... ครับ” เมฆยิ้มรับ พลางยกมือขึ้นลูบท้ายทอย
“เดี๋ยวไปไหนต่อ”
“ไปติวหนังสือกับเพื่อนต่อครับพี่”
“อ้อ... จริงสินะ แล้วคุณจะลงไปข้างล่างเลยรึเปล่า จะได้ลงไปพร้อมกัน”
“พี่เสร็จธุระแล้วเหรอ”
น้ำพยักหน้า “แค่เอาของมาให้น้องเฉยๆ น่ะ”
“งั้นรอแป๊บนะพี่” เมฆรีบก้มลงคุ้ยกองหนังสือหาวิชาที่สอบ เมื่อเจอแล้วก็คว้าขึ้นมาไว้ในมือแล้วก้าวยาวๆ ไปหาชายหนุ่มที่ยืนรออยู่
สองหนุ่มเดินออกไปพร้อมๆ กัน อีกฝ่ายน่ะ สีหน้าเรียบเฉย แต่สำหรับเมฆแล้ว... เขาหยุดยิ้มไม่ได้เลย ปากจะบานไปถึงหูแล้วเนี่ย เป็นเพราะอะไรกันโว้ย!
“เสียดายที่ติดสอบ นึกว่าถ้าว่างผมจะได้ชวนไปหาอะไรกินที่ข้างหน้ามอกัน”
เมฆนึกเกลียดการสอบขึ้นมาทันควัน รอยยิ้มบนใบหน้าจางหายไปอย่างรวดเร็ว เขาอยากจะไปกับน้ำ อยากใช้เวลาร่วมกันอีกสักนิด อยากจะคุยกันให้มากกว่านี้ “......”
ทว่าน้ำไม่แน่ใจว่าเด็กหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ถ้าไม่รู้สึกลำบากใจที่จะไปกับตน ก็คงจะเสียดายอาหารละมั้ง “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้ ถ้ายังไงก็เอาไว้ไปกินวันหลัง...” เขายกมือขึ้นตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ นัยน์ตาพิจารณาเด็กหนุ่มอย่างละเอียดลออ แต่ถ้าให้เดาจากสีหน้าแล้ว ก็น่าจะเป็นอย่างหลัง “เรื่องกินเรื่องใหญ่สินะ เด็กวัยกำลังกินกำลังนอนนี่นา”
“ไม่ใช่สักหน่อย” เด็กหนุ่มพึมพำ
“แล้วไปติวกันที่ไหนล่ะ”
“ใต้หอเก้านี่เองพี่ ตรงที่ซากศพนอนอืดเรียงเป็นตับนั่นล่ะ”
“อ้อ แล้วจะอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย”
“คงถึงเย็นน่ะครับ สักหกโมงค่อยไปหาอะไรกิน” เมื่อจบประโยค เท้าของทั้งสองคนก็สัมผัสกับพื้นชั้นล่างพอดี เมฆหันขวับไปหาคนที่เดินลงมาพร้อมกัน “เอ่อ...”
“งั้นก็ขยันอ่านหนังสือเข้านะ” ชายหนุ่มก็โบกมือลาพร้อมกับสาวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว
เมฆยังคงยืนอยู่ที่เดิม มองอีกฝ่ายเดินจากไปตาละห้อย ราวกับลูกสุนัขถูกทิ้ง เขาถอนหายใจหนักๆ แล้วจึงเดินหูตกไปยังโต๊ะที่เพื่อนพ้องรอกันอยู่ พอเดินเข้าไปใกล้ เสียงโวยวาย ต่อว่าต่อขานก็ดังขึ้นระงม
“ไอ้เหี้ยเมฆ มึงหายไปนานเลย พวกกูแก้โจทย์ไม่ออก จะร้องไห้แล้วเนี่ย”
“.....”
“มึงเป็นไรวะ”
“เปล่า... ไหนวะ ข้อไหน เอามาดู”
ตำลึงขมวดคิ้ว ใช้สายตาสแกนเพื่อนรักทุกอณู เมื่อกี้เขาเห็นเมฆเดินลงมาพร้อมกับรุ่นพี่ต่างคณะคนดัง อาจจะมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าหว่า ไอ้เมฆเพื่อนเขาถึงได้ทำสีหน้าเหมือนคนโดนของ ทว่าก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปอีก
กว่าจะถึงเวลาเย็น ที่ใต้หอเก้าก็เหลือเพียงแค่เมฆกับพื่อนรักสองคนที่ยังคงนั่งทำแบบฝึกหัดกันอยู่ ส่วนคนอื่นๆ ยกธงขาวให้กับทั้งหนังสือเรียนและพยาธิในท้องไปกันหมดแล้ว
“พอเหอะ ช่างแม่ง... ได้แค่นี้ก็บุญกูแล้ว” แหนมลุกขึ้นกรีดร้อง สองมือขยุ้มเส้นผมบนศีรษะ “ไปทำอะไรแดกกันดีกว่า”
“เออ... กูเห็นด้วย สมองกูไม่สั่งงานละ” ตำลึงลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ระหว่างที่กำลังบิดไปบิดมาก็หันไปเห็นชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคย ซึ่งกำลังเดินตรงมาหาพวกเขา ดวงตาของเด็กหนุ่มเบิกโพลง “เหย!”
เมฆนั่งตรงข้ามกับเพื่อนทั้งสอง เขาจึงไม่รู้ ไม่เห็นคนที่เดินเข้ามาหา แต่พอเงยหน้าขึ้นมองแล้วเห็นว่าเพื่อนรักจ้องไปทางด้านหลังเขม็ง เขาจึงหันตาม เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “อ้าว! พี่!” ก่อนจะลุกขึ้นพรวดแล้วรีบวิ่งออกไปหา
น้ำยิ้มรับ พร้อมกับส่งถุงพลาสติกขนาดใหญ่สองถุงในมือให้ “เอ้า ถ้ากินไม่ไหวก็แบ่งกับเพื่อนนะ มีหมูสะเต๊ะกับข้าวมันไก่ทอด”
เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง “ให้ผมเหรอ”
“อือ ก็เห็นทำหน้าละห้อย ถือว่าเป็นการขอบคุณที่ให้ยืมห้องฝากของละกัน”
เมฆก้มลงมองถุงใส่อาหาร แล้วเงยหน้าขึ้นสบสายตากับรุ่นพี่ “แต่ว่า... พี่...”
“อยากกินอย่างอื่นเหรอ”
“ไม่ใช่นะพี่ คือ... ผมอยากกินมากเลย ขอบคุณนะครับ” รอยยิ้มของรุ่นน้องค่อยๆ จางหายไปทีละน้อย สีหน้าของเด็กหนุ่มสับสน เช่นเดียวกับความรู้สึกในใจ เขาดีใจที่อีกฝ่ายนึกถึงและเอาอาหารมาให้ แต่อีกใจ... เขาไม่ได้เสียดายเรื่องอาหารสักหน่อย เขาเสียดายเวลาที่จะได้ใช้ร่วมกันต่างหาก “เอ่อ...” เขาควรจะพูดว่าอะไรดี ต้องทำอย่างไรจึงจะชวนให้รุ่นพี่อยู่ด้วยกันต่ออีกสักหน่อยได้
ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเมฆทำหน้ายุ่ง “งั้น... ผมไปละ”
“อะ! เอ้อ! พี่อยู่ด้วยกันก่อนสิ” พอหลุดพูดออกไปแล้วถึงนึกขึ้นได้ เมฆยกมือขึ้นปิดปาก จากนั้นจึงย้ายไปเกาศีรษะแบบเนียนๆ “เอ่อ ผมหมายถึง... พี่ไม่อยู่กินด้วยกันเหรอ”
น้ำโบกมือลา “ไม่ล่ะ พวกไอ้ตั้งใจกำลังรออยู่ ไปนะ”
...นั่นสินะ รุ่นพี่มีเพื่อนสนิทกลุ่มเบ้อเริ่มเลยนี่หว่า
เด็กหนุ่มยืนมองอีกฝ่ายเดินหายไปอีกครั้ง ใจเหี่ยวหดจนเหมือนลูกเกด
“เมฆ... เมฆ... ไอ้เมฆ!” แหนมดึงหูเพื่อนรักออกแล้วตะโกนใส่
“เหี้ย! หูกูจะแตกแล้ว เรียกหาพ่อมึงเรอะ” เมฆหันไปด่า
“ก็เรียกตั้งหลายทีแล้ว เป็นห่าอะไรของมึง ยืนนิ่งเป็นเสาตอม่อ แล้วเมื่อกี้พี่เขามาหามึงทำไมวะ”
“เอามื้อเย็นมาให้ เดี๋ยวเอาขึ้นไปแดกที่ห้องมึงละกัน” เด็กหนุ่มยกถุงในมือขึ้น เป็นจังหวะที่ตำลึงเดินเข้ามาพอดี
“หือ ทำไมจู่ๆ พี่เขาถึงเอามาให้มึงล่ะ”
“เพราะกูช่วยเขารับฝากของให้น้องรหัสเขาน่ะสิ ไปๆ แดกๆ อย่าถามมาก”
ตำลึงหรี่ตามองเพื่อนอย่างสงสัย “แน้! ถามก็ไม่ได้โว้ย มีความลับอะไรนักหนาวะ”
หากเมฆก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาขมวดเข้าหากันเป็นปม ขณะที่เดินนำเพื่อนรักออกไปช้าๆ โดยที่ไม่ได้หันหลังกลับไปหาทั้งสองคนอีก
TBC~*
จริงๆ น่าจะตั้งชื่อตอนว่า "สอยย่อยอ่อยหนัก" หรือ "สอบย่อยสื่อรัก" 555555555555
น้องเมฆไม่ไหวแล้ว~ ดูท่าจะตกหลุมรักพี่น้ำไปเต็มๆ เลย โถ... น่าเอ็นดูเนอะคะ ฮ่าๆๆๆ
แล้วพี่น้ำล่ะ เอาของกินมาล่อเด็กจังเลย 5555555
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่า :mew1:
-
นาทีนี้ เมฆน้ำจ้าาาา
น้ำน่ารักขนาดนี้~~~~
นานๆจะเจอเคะแมนนนนนเสียที
พี่น้ำน่ารักที่สุดดดดด
-
น้องเมฆสู้ๆกล้าๆหน่อย
-
น้องมันคิดไปไกลแล้ว
:laugh:
-
อื้อหือ น้องมันหลงพี่น้ำจะแย่แล้ว
แล้วพี่น้ำล่ะ ไม่คิดอะไรกับน้องมันบ้างหรอ :impress2:
-
:mew2: เค้าข้องใจ น้ำเมฆ หนือ เมฆน้ำ แต่ใจอยากให้ น้ำเมฆ :mew4: :mew3:
-
เมฆกลายเป็นเด็กน้อยไปเลยแบบนี้ หุหุ
-
น้องเมฆน่ารัก อยากอยู่กับพี่น้ำนาน ๆ
หยิกแก้มสามที 5555
-
น้องเมฆเสียดายที่ไม่ได้ไปกินข้าวกับพี่น้ำเพราะพี่น้ำซื้อมาให้แล้ว :mew2:
นี่ถ้าเรียนคณะเดียวกันคงได้อ้อนพี่น้ำให้ติวให้แน่เลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ก็ถ้าพี่น้ำจะหล่อแล้วใจดีแบบนี้เป็นใครก็อยากอยู่ด้วยทั้งนั้นแหละ
แต่น้องเมฆเป็นเอามาก เหมือนเด็กติดพี่
-
ความรู้สึกเริ่มมา
-
:impress2:
น้องเมฆชัดเจนไปแล้ว
รอพี่น้ำชัดเจนกว่านี้
อิอิ น่ารักอ่ะ
:L2:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
น้องเมฆไม่เก็บอาการหลงพี่น้ำเลยนะ. แน่พี่น้ำตอนแรกดูจะโหดๆแต่ไปๆมาๆดูใจดีน่าคบหามากเลยค่ะ
ชอบก็จีบเลยนะเมฆ สู้ๆๆ
-
พี่น้ำน่ารักมากกกกกกกกก
ปล.เห็นด้วยกับการตั้งชื่อตอนประมาณสอบย่อยสื่อรักค่ะ น้องเมฆหน้าบานเป็นฝาหม้อแน่ๆ 5555
:hao3:
-
น้องเมฆเหมือนหมาตัวโตๆ เวลาดีใจงี้หน้าบาน ตีหางพั่บๆ! เวลาเสียใจคือหูลู่หางตกใช่ไหม? 555555 :ling3:
-
o13 :hao7: :hao7:
-
น้องเมฆจะรู้มั้ยว่าตัวเองทำหน้าเป็นหมาหงอย หึหึ แต่พี่น้ำน่าจะรู้แน่ๆ 55555
-
น้องเมฆอาการหนักแล้ว พี่น้ำช่วยด้วย
-
น้องเมฆเด็กน้อย น่าเอ็นดูจริงๆ พี่น้ำก็เป็นพ่อบุญทุ่มเสียเหลือเกิน :hao3:
-
เมฆตกหลุมพี่น้ำไปชนิดว่าปืนขึ้นไม่ได้แล้วนะเนี่ย
ดูทรงจากตอนนี้เมฆของเราตั้งรับ ชนิดรุกไม่ขึ้นแระนะเนี่ย เสียใจด้วยนะเมฆ~~~!!!
-
อยากกินข้าวมันไก่ทอดขึ้นมาทันที หิวหิวหิว :laugh:
-
อ๋อยยย น้องเมฆเริ่มอยากใช้เวลาร่วมกับพี่น้ำซะแล้ว
พี่น้ำขาาา ว่างๆๆ มาหาน้องเมฆบ่อยๆนะคะ
:mew3:
-
โถวววว~~~~ นุ๊งเมฆเข้าสู่วัยสับสนนนน~~~~ :hao7: :hao7:
-
พี่น้ำนี่เอาของมาให้เมฆขนาดนี้คิดอะไรกับน้องมันรึเปล่า กลัวว่าพี่ยังไม่คิดอะไรนี่สิกลัวเมฆมันจะดีใจเก้อจริงๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่น้ำถ้าคิดอะไรก็บอกเด็กมันไป :hao7:
-
มาทำให้ใจน้องเมฆเต้นผิดจังหวะแล้วรับผิดชอบแค่ข้าวมันไก่กับหมูสะเต๊ะดูท่าจะไม่พอแล้วล่ะค่ะพี่น้ำ ไหนลองเอาใจมาแลกใจกันหน่อยสิคะ~~ :-[
-
อ่อยหนักมาก กอไก่ล้านตัว 55555
-
แหมมมม ตอนนี้มีแอบจับมือกันไปคนละทีด้วย :o8:
แต่เสียดาย ทำไมปลายจมูกแค่เฉียด อีกนิดเดียวเอง โธ่ ๆ
น้องเมฆอ่ะ หลงพี่น้ำจนกู่ไม่กลับแล้วนะนั่น รู้ตัวบ้างไหม 555
แต่คาดว่าอีกไม่นาน น้องเมฆต้องรู้ตัวแน่ล่ะ ว่ารู้สึกยังไงกับพี่น้ำ
แต่พี่น้ำเนี่ยสิ รู้สึกอะไรยังไงบ้างคะ ไม่ค่อยยอมแสดงอาการเลยน้า
ที่รู้แน่ ๆ ก็คือ เดี๋ยวนี้พี่น้ำเอ็นดูน้องเมฆของเรามากกว่าใคร ๆ เลยนะนั่น
เด็กมันน่ารักนี่เนอะพี่น้ำ คนอย่างน้องเมฆ ใครได้อยู่ใกล้ก็มีความสุขล่ะนะ
รอพัฒนาความสัมพันธ์จ้า ค่อยเป็นค่อยเป็น แต่ฟินได้เรื่อย ๆ น่ารักดี
-
ใครรุกใครรับไม่ต้องสงสัย พี่น้ำรุกแน่ๆ โหดมาตั้งแต่เด็ก ไม่งั้นคงเฟล
แล้วเมฆนี่ได้ตำแหน่งดาวภาคมาเชียว แน่นอนดาวต้องคู่กะเดือนอย่างน้ำอยู่แล้ว
หวั่นไหวกะพี่น้ำหรอน้องเมฆ แต่พี่น้ำนี่ไม่แสดงอาการเลย ดูไม่ออกจริงๆ แต่ถ้าทำให้น้องหวั่นไหวก็ต้องรับผิดชอบนะน้ำ
-
เง้อออออออ :katai4:
ตะมายพี่น้ำไม่เข้าใจเด็ก เด็กเค้าอยากกินอย่างอื่น เค้าไม่ได้อยากกินข้าว :z3:
รอบหน้าน้องเมฆพูดชัดๆไปเลยนะคับ
ลุยโลดเลยน๊าาาาาาา พี่น้ำน่ารักขนาดนี้แล้วอ่ะ
-
ชูป้ายไฟเมฆน้ำเหมือนเดิม เคะโหดกับเมะขี้อ้อนแบบนี้มันน่ารักกกกกกกกกกกก
เมฆจะรอช้าทำไมจีบพี่น้ำเลยสิลูก ชอบเค้าก็จีบเลยยยยยยย
-
พี่น้ำแอบขี้อ่อยปะคะ กร้ากกกกกก ถ้าแอบอ่อยจะว่าเนี๊ยนนนนเนียน 55555
น้องเมฆนี่ก็แบบ สาวน้อยแรกรักเบย 55555 เห็นหน้าเค้าละก็ยิ้มหน้าบาน พอเค้าไปก็หงอยเป็นหมาเหงา กร้ากกกก
นี่เป็นเพื่อนนี่คงดูออก :-[
พี่น้ำนี่หยอดเนียนจีจีนะคะ ไม่แสดงออกเท่าไหร่ แบบ อ่ะ ให้ ไปนะ กร้ากกกก นุ้งเมฆคงอยากร้องเพลง อยู่นานนานได้มั้ยยยยย 55555
แต่ชอบนะคะ เอาอีกอ่ะ พี่น้ำเนียนดี เห็นน้องเมฆทุรนทุราย กร้ากกกกก ซาดิส เอาอีกกกก :hao3:
ขอบคุณมากๆนะคะะะ จะรออ่านตอนหน้าน้าาาา
มาเร็วเร้ววววว โอมมมม 55555 :katai5:
-
อุ้ย...พี่นี่อยากกินข้าวมันไก่ทอดกะหมูสะเต๊ะพี่น้ำบ้างจริง :hao3:
-
น้องเมฆขา. :impress2: พี่น้ำทำหัวใจน้องเมฆสับสนซ้าแล้วสิ
แต่พี่น้ำแกดูยังดูปกติอยู่เลย ถึงจะดูเอ็นดูน้องเมฆขึ้นมากอ้ะ มากกว่าน้องคนไหนๆ อ้ะ เว้นน้องรหัสไว้ซักคน
คือซื้อข้าวมาให้นี่ ทำให้น้องคิดมากเลยน้า ว่าพี่แกคิดยังไงกันแน่
เมฆคงชอบพี่น้ำเข้าเต็มๆ ถึงขนาดอยากอยู่กับเค้าตลอด อยากเจอ เด็กหนอเด็ก
เชียร์ให้เมะหน้าสวยกับเคะเด็กค่า #น้ำเมฆโลดดดดด 55. :-[
-
เคะโหดกว่านี่แจ่มกว่าเยอะ #ทีมเหนือน้ำ
-
คิดถึงน้องเมฆกะพี่น้ำจังเลย :กอด1: :L2:
-
Chapter 14 : ครอบครัวของน้ำ
ภายในตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์
สมาชิกสโมสรคณะตั้งโต๊ะขนาดย่อมๆ วางกองรูปถ่ายหนาเตอะไว้เป็นสิบกองแล้วปักป้ายขาย “รูปถ่ายของคณะเรา ใบละสิบบาทโลด เอาเงินเข้างานกิจกรรมคณะนะ มาช่วยกันซื้อหน่อยเร้ววว~”
รุ่นน้องปีหนึ่งที่อยู่ละแวกนั้นบ่นเสียงดัง “โหย! ไม่ถ่ายรูปสาวๆ คณะอื่นมาขายวะพี่”
“ไปถ่ายรูปคณะอื่นมาขาย เขาจะได้ตามมาแหกอกเอาสิวะ!” รุ่นพี่ตอบสวนกลับไปทันควัน
“เหี้ย ทำไมผมมีแต่หน้าประหลาดๆ วะพี่” เสียงชื่นชมการถ่ายภาพดังแว่วมาเป็นระยะๆ
“หน้าประหลาดๆ มึงจะได้อายไง รีบซื้อไปให้หมดเลยไวๆ ไม่งั้นกูจะเอาไปขายคณะอื่น”
เสียงเอะอะโวยวายดังอื้ออึงไปทั่วบริเวณ ไม่เว้นแม้แต่โต๊ะที่เมฆนั่งรวมกลุ่มอยู่กับเพื่อนในคณะ หลายคนในโต๊ะวิ่งเข้าวิ่งออกไปแย่งกันหาซื้อรูปแล้วเอามาหัวเราะกัน
“ไอ้เมฆไม่สนบ้างเหรอวะ” ตำลึงหันไปถาม
“สนสิวะ ถ้ามีรูปกู กูก็อยากจะซื้อรูปกูเนี่ย แต่คนแม่งเยอะฉิบหาย”
เมื่อกลุ่มคนบางตาลงไป เมฆจึงลุกขึ้นไปดูรูปบ้าง หากเพราะใบหน้าของประธานรุ่นเป็นที่รู้จัก เมื่อสมาชิกสโมสรคณะเห็นเข้า ก็หยิบกองรูปกองหนึ่งส่งให้เด็กหนุ่มทันที “รู้สึกว่ารูปน้องเมฆจะอยู่กองนี้ มีหลายรูปเลยค่า”
“ถ่ายมาทำไมเยอะแยะพี่ จะให้ผมซื้อจนหมดตูดเลยรึไง!”
“เอาไว้ขายสาวๆ หรอก”
เมฆหัวเราะ “สาวๆ เขาไม่ซื้อหรอก เพราะผมยอมให้ถ่ายฟรีๆ เลย” เขาพลิกรูปในมือดูทีละใบ ทว่าในกองนั้นน่ะ ไม่ได้มีเพียงรูปตัวเขา แต่ยังมีรูปพวกพี่ว้ากปีสี่ แล้วก็รุ่นพี่ต่างคณะคนนั้นหลงติดมาด้วย
มีภาพถ่ายที่น้ำกับตั้งใจอยู่ในเฟรมเดียวกันหนึ่งภาพ พวกเขาโอบไหล่กัน กระซิบกัน ดูท่าทางสนิทสนมกันเหมือนเมื่อวันที่เขาเห็นในคอนโดมิเนียมไม่มีผิด แต่ก็มีภาพอื่นที่น้ำยืนถือกล้องอยู่ตามลำพัง เด็กหนุ่มเลือกรูปแยกออกมาไว้ต่างหาก แล้วรวมๆ ไว้กับรูปถ่ายของตน
“ว่าไงน้องเมฆ เอากี่รูปดี”
เมฆสะดุ้งเฮือก “เอ่อ...”
“ซื้อๆ ไปเถอะน่า ช่วยคณะไง”
เด็กหนุ่มเหงื่อตก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะซื้อรูปของรุ่นพี่ต่างคณะไปทำไมกันวะ เขาคลี่รูปในมือพอให้เห็นจำนวนใบ ใจภาวนาให้อีกฝ่ายไม่หยิบไปนับ รีบพูดตัดบทแล้วยัดเงินใส่มือรุ่นพี่ไป “สิบห้ารูปครับ”
“โอเค ร้อยห้าสิบบาท ขอบใจจ้า”
เมฆพรูลมหายใจออกยาว เขารีบเก็บรูปใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“ไอ้เมฆ ซื้อรูปไหนมาบ้างวะ”
“เดี๋ยวค่อยดูละกัน กูลืมของไว้ที่ห้อง ต้องรีบไปเอาก่อน” เด็กหนุ่มตอบแล้ววิ่งป่าราบออกไปจากใต้ตึกคณะทันที
เมฆรู้สึกว่าใบหน้าร้อนๆ ชอบกล เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ซื้อรูปรุ่นพี่ต่างคณะคนนั้นมาตั้งห้ารูป! เอามาทำไมกันวะ!
สองขาวิ่งไปเรื่อยๆ อย่างลืมเหนื่อย จนกระทั่งถึงหอพัก ก้าวยาวๆ ข้ามขั้นบันไดไปจนถึงชั้นที่หมาย แล้วไปหยุดหอบแฮกอยู่ภายในห้องของตน
“ถ้าใครมาเห็นเข้ากูต้องแย่แน่ๆ” เด็กหนุ่มหยิบรูปถ่ายขึ้นมาดูทีละใบ เขาเลือกซื้อรูปที่คิดว่ารุ่นพี่ต่างคณะยิ้มแย้มมากที่สุด แต่ก็แค่ยิ้มตรงมุมปากเท่านั้น บางทีอาจจะมีรูปตอนยิ้มในกองอื่น แต่เขาไม่กล้ากลับไปค้นหรอก แค่นี้ก็หัวใจจะวายแล้ว
นัยน์ตาโตสีดำขลับจับจ้องภาพที่มีชายหนุ่มต่างคณะติดมา อีกฝ่ายถือกล้องแบบนี้ น่าจะเป็นวันที่เลือกประธานคณะ ตอนนั้นเขายังไม่ชอบขี้หน้ารุ่นพี่อยู่เลย แล้วดูวันนี้สิ... เขาเพี้ยนขนาดไปซื้อรูปอีกฝ่ายมาได้
เมื่อมือพลิกภาพมาจนถึงภาพเฮดว้ากปีสี่กับเพื่อนสนิทต่างคณะ หัวใจเด็กหนุ่มเต้นหนักๆ แบบแปลกๆ เขาไม่ชอบรูปใบนี้เอาเสียเลย แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะซื้อมาทำไม
...หมั่นไส้ว่ะ แม่ง น่าตัดต่อเอาหน้ากูไปใส่ฉิบหาย
“เฮ้ย!” เมฆสะดุ้งโหยงกับความคิดของตัวเอง “กูเป็นอะไรไปแล้ววะเนี่ย! เหี้ย!” เขารีบก้มลงเอารูปของน้ำยัดใส่ไว้ในหนังสือคำศัพท์ภาษาอังกฤษ แล้วเอายัดใส่ลิ้นชักไว้อีกที จากนั้นจึงนำเอารูปที่เหลือกลับไปให้เพื่อนๆ ที่รออยู่ใต้ตึกเรียนดู
ฝ่ายน้ำนั้น เขานั่งประชุมอยู่กับองค์การนักศึกษา ชายหนุ่มเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ฟังการประชุมไปอย่างเบื่อๆ จนกระทั่งประธานนักศึกษาส่งแฟ้มรูปให้ “ส่วนเรื่องรูปในเว็บของมหาลัย ผมว่าควรจะมีรูปประธานรุ่นปีหนึ่งทุกคณะ กับตอนทำกิจกรรมเชียร์นิดหน่อย ในแฟ้มนี่เป็นชื่อ รหัสกับรูปประธานรุ่นแต่ละคณะที่เลือกไว้แล้ว เหลือรูปตอนกิจกรรมเชียร์”
“แล้วรูปดาวเดือนคณะไม่เอาเหรอพี่” สมาชิกคนหนึ่งเอ่ยถาม
“ดาวเดือนเขามีเพจต่างหาก เราแค่ลิ้งไปจากเว็บเราก็พอ จะได้ไม่ซ้ำซ้อนน่ะ” เลขาในที่ประชุมตอบ “เรื่องเลือกรูปกิจกรรมเชียร์ฝากน้ำเป็นคนจัดการเลยแล้วกัน ใส่ลายน้ำ แล้วเอาขึ้นเพจได้เลยนะ”
“อืม” น้ำพยักหน้ารับ พร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มพลิกดู ก่อนจะไปสะดุดอยู่ที่รูปประธานรุ่นปีหนึ่งคณะวิศวะ คนที่เขาคุ้นเคยใบหน้าดี
รูปที่ถูกเลือกใบนี้ เขาเป็นคนถ่ายเองกับมือ เขาจำสีหน้าและแววตามุ่งมั่นของเด็กหนุ่มในตอนนั้นได้ดีเลยทีเดียว
แต่ฉับพลันภาพใบหน้าของรุ่นน้องต่างคณะเมื่อวันที่เจอกันครั้งล่าสุดก็ผุดขึ้นมาในความคิด เขาไปวุ่นวายกับเมฆมากไปหรือเปล่านะ อีกฝ่ายถึงได้ทำสีหน้าอึดอัดชอบกล ที่จริงพวกเขาก็รู้จักกันแค่เพียงผิวเผิน แต่เพราะเวลาอยู่กับเด็กหนุ่มแล้วเขารู้สึกสบายใจ
“เป็นตัวของตัวเองบ้างก็ได้”
นอกจากเพื่อนในกลุ่มทั้งห้าคนนั้นแล้ว ก็มีเมฆนี่แหละที่พูดแบบนี้กับเขา ไอ้พวกเพื่อนรักทั้งห้าคนนี่ คอยดูแลเป็นห่วงเป็นใยเขามาแต่ไหนแต่ไร เพราะสนิทสนมคุ้นเคยกันมานานรู้ไส้รู้พุงกันทุกอย่าง แต่ว่าเมฆไม่ใช่ พวกเขาเพิ่งได้พบกัน แม้ไม่ชอบขี้หน้ากัน อีกฝ่ายก็มักจะเข้ามาหาทำให้เขารู้สึก... ประหลาดใจ... อยู่เสมอ
“น้ำ”
“น้ำโว้ย!”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นพรวด “ฮะ!”
“หลับในอยู่รึไง ประชุมเสร็จแล้วโว้ย เขาเดินออกจากห้องไปกันจะหมดแล้ว!”
“อ่า โทษทีๆ” น้ำลุกขึ้นเก็บแฟ้มเอกสาร แล้วเดินออกจากห้องไป
เย็นวันนั้น เขาเปิดแล็ปท็อปขึ้นมาค้นหารูปถ่ายของกิจกรรมเชียร์จากฮาร์ดดิสต์ที่ใช้เก็บภาพถ่ายทั้งหมดซึ่งถูกถ่ายไว้โดยสมาชิกองค์การนักศึกษา เลือกรูปไปเรื่อยๆ จนไปถึงแฟ้มภาพถ่ายของตน ซึ่งหนึ่งในแฟ้มย่อยเป็นภาพของคณะวิศวกรรมศาสตร์
น้ำกดไล่ดูรูปไปสักพัก แล้วก็ต้องแปลกใจ เมื่อพบว่ามีรูปถ่ายของเมฆหลายรูปเหลือเกิน เยอะพอๆ กับรูปเพื่อนตนเลยทีเดียว
ในสายตาของเขาคิดว่ารูปถ่ายของเมฆดูดีมากทุกรูป ทั้งมุมกล้อง สีหน้าและแสงเงา ส่งผลให้เขายิ้มออกมาอย่างลืมตัว แวบหนึ่งคิดว่าถ้าอีกฝ่ายได้เห็นรูปคงจะชอบ เขาจึงหันไปควานหาโทรศัพท์มือถือมาทันที
“......” น้ำจ้องมองโทรศัพท์ในมือพลางขมวดคิ้ว เขาไม่เคยมีเบอร์ของเมฆสักหน่อย จะโทรไปหาได้อย่างไร แล้วอีกอย่าง...
ใบหน้ายุ่งๆ ของเด็กหนุ่มผุดขึ้นมาในความคิดอีกครั้ง ถ้าหากจู่ๆ เขาโทรศัพท์ไปหา อีกฝ่ายอาจจะทำหน้าตาประหลาดแบบครั้งก่อนอีกก็เป็นได้ เพราะงั้นอย่าเลยดีกว่า
น้ำวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะพร้อมกับพ่นลมหายใจออกหนักๆ ทว่าเพียงชั่วครู่ โทรศัพท์เครื่องนั้นก็ดังขึ้นด้วยเสียงเรียกเข้าที่เขาตั้งไว้เป็นพิเศษ น้ำปรับสีหน้าให้เป็นปกติ จากนั้นจึงหยิบขึ้นมากดรับสายวิดีโอคอลจากทางไกล “ครับ”
“อาน้ำสบายดีรึเปล่า” ใบหน้าน่ารักพร้อมกับน้ำเสียงใสแจ๋วแว่วมาจากปลายสาย ตามมาด้วยเสียงทะเลาะแย่งกันพูด “อาน้ำค้า รินคิดถึง / รันคิดถึงอาน้ำมากกว่า” จบด้วยเสียงห้ามของบิดา “ให้พ่อคุยก่อนนะ เข้าแถวเลย” แล้วขยับเข้ามาพูดในสาย “น้ำเป็นยังไงบ้าง”
“สบายดีครับ” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบพลางยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“คือว่า... เดือนหน้าพี่คงไปเยี่ยมน้ำไม่ได้ แต่ริซาโกะกับเด็กๆ จะไปหาน้ำเหมือนเดิมนะ ส่วนพี่ต้องไปเมกาน่ะ”
“ทำไมไม่พาริซาโกะกับรินรันไปเที่ยวด้วยละครับ”
“น้ำไม่เหงารึ” ไม้ทำหน้าสลด “ไหนหมุนกล้องให้เห็นหน้าชัดๆ หน่อยสิ”
น้ำทำตามที่อีกฝ่ายสั่งอย่างว่าง่าย “ผมสบายดี เห็นมั้ย พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ผมมีพวกไอ้ตั้งใจอยู่ตั้งหลายคน อีกอย่างทั้งเรียนทั้งกิจกรรมตั้งมากมาย ผมไม่เหงาหรอกครับ พาครอบครัวของพี่ไปเที่ยวเถอะ”
“แล้วน้ำไม่ใช่ครอบครัวของพี่รึไง ถ้างั้นน้ำจะไปเมกาพร้อมกันมั้ย”
“ผมมีเรียนแล้วก็มีสอบด้วยนะครับ”
ปลายสายเงียบไป พี่ชายทำหน้าบอกบุญไม่รับทุกครั้งที่ได้ยินน้ำตอบกลับมาแบบนี้ “.....” เขาจึงหันไปสะกิดให้ลูกมาคุยแทน
“อาน้ำ! อาน้ำไม่คิดถึงรินกับรันเหรอ อาน้ำไม่รักรินกับรันแล้วเหรอไง”
“รักสิ แต่อาน้ำต้องเรียนหนังสือนะครับ”
“รินอยากให้อาน้ำกลับมาญี่ปุ่น” หลานสาวเอ่ยเสียงอ่อย ตามมาด้วยเสียงของหลานชาย “อาน้ำสัญญาว่าจะช่วยรันต่อกันดั้มไงล่ะ พ่อซื้อไว้ให้ตั้งหลายกล่องแน่ะ”
น้ำยังไม่ทันได้อ้าปากตอบ โทรศัพท์ก็ถูกแย่งไปอยู่ในมือของริซาโกะ พี่สะใภ้ของน้ำบ้าง “น้ำพูดอะไรกับไม้อีกล่ะเนี่ย งอนเดินตุ๊บป่องออกไปข้างนอกแล้ว”
“ผมแค่บอกว่าให้พี่ไม้พาริซาโกะกับรินรันไปเที่ยวเมกา ไม่จำเป็นต้องมาเยี่ยมผม ก็เท่านั้น”
“น้ำใจร้ายกับพี่ไม้อีกแล้วนะ พี่เขาคิดถึงน้ำมากรู้มั้ย เขาเสียใจจะตายไปที่ลาหยุดไปหาน้ำไม่ได้น่ะ”
“อืม” น้ำยิ้มบาง “ผมก็คิดถึงทุกคน แต่อย่างที่บอก ไม่ต้องเป็นห่วงผม ไม่จำเป็นต้องมาหาผมก็ได้ ผมดูแลตัวเองได้น่ะ”
ริซาโกะถอนหายใจยาว “ไม่ใช่อย่างนี้สิ ถ้าน้ำคิดถึงทุกคนจริง ก็เอาแต่ใจบ้าง อ้อนให้ไม้เขาไปหาบ้างสักครั้งสิจ๊ะ เราเป็นครอบครัวเดียวกันไม่ใช่รึไง”
“ผมโตแล้วนะริซาโกะ จะให้ร้องไห้หาพี่ชายเป็นเด็กประถมได้ยังไงกัน”
“อย่ามาพูดดีเลย น้ำเคยร้องไห้หาพี่ไม้สักครั้งมั้ย”
ทุกครั้งที่คุยกับครอบครัวของพี่ชาย เรื่องราวก็วนๆ อยู่เพียงแค่นี้
“น้ำจ๊ะ สำหรับไม้ น้ำเป็นน้องเล็กเสมอนะ”
น้ำส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ “บอกรินกับรันว่าเดี๋ยวผมจะส่งของเล่นไปให้นะครับ ตอนนี้ผมกำลังทำงานให้องค์การนักศึกษาอยู่ ขอตัวก่อนนะครับ”
ชายหนุ่มกดวางสาย แล้ววางโทรศัพท์ลงไปบนโต๊ะอีกครั้ง เขาลุกเดินออกไปยังระเบียงด้านหลัง เอาตัวพิงราวระเบียงแล้วยกมือขึ้นกุมขมับ
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากพบพี่ชาย พี่สะใภ้กับหลานๆ แต่เขาอยากให้พี่ชายใช้เวลากับครอบครัวบ้าง ไม่ใช่เมื่อมีเวลาว่างก็ทุ่มเทเพื่อตัวเขาเพียงคนเดียว
เพราะความผิดในคราวนั้น... ยังคงชัดเจนอยู่ในใจ
ตั้งแต่เมื่อครั้งที่บิดามารดาจากไปเมื่อตอนอยู่มัธยมต้น ไม้กับภรรยาซึ่งในตอนนั้นยังไม่มีบุตรเป็นคนรับดูแล เป็นผู้ปกครองของน้ำแทน ไม้ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างให้กับน้องชาย เขาทั้งรัก เอ็นดูและสงสาร เนื่องจากน้องชายต้องเสียบิดามารดาไปตั้งแต่ยังเยาว์ เขาจึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อทดแทนในสิ่งที่อีกฝ่ายขาดหายไป
“พี่ไม้รักน้ำมากนะ น้ำอยากได้อะไร พี่ไม้จะให้ทุกอย่าง”
ในช่วงแรกน้ำก็รู้สึกดีอยู่หรอกที่พี่ชายและพี่สะใภ้คอยเอาอกเอาใจ พี่ชายไม่เคยดุว่า ไม่เคยห้ามอะไรเลย ตามใจเขาทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการใช้เงินซื้อเกม ซื้อของเล่นฟุ่มเฟือย หรือเกเรที่โรงเรียนจนทางโรงเรียนเชิญผู้ปกครองไปพบ
ต่อมาธุรกิจของครอบครัวเติบโตมากขึ้น ทำให้ไม้ต้องเดินทางไปไหนมาไหนบ่อยๆ และปล่อยให้ริซาโกะอยู่กับบ้านเพื่อดูแลตัวเขา
เด็กชายในตอนนั้นอยู่ในช่วงวัยรุ่น ต้องการความรัก ความเข้าใจมากเป็นพิเศษ และยังอยู่ในวัยที่เริ่มจะสนใจเพศตรงข้าม สำหรับน้ำแล้ว เขาไม่ได้สนใจเด็กสาวในวัยเดียวกัน ทว่าดันไปหลงรักหญิงสาวที่อยู่ใกล้ชิดกันเป็นประจำทุกวัน เธอคือริซาโกะ พี่สะใภ้ของตน
ริซาโกะเป็นหญิงสาวชาวญี่ปุ่นที่มีรูปร่างเล็ก ใบหน้าอ่อนเยาว์ เธอแต่งงานเข้ามาในบ้านอัครบวรได้ห้าปีแล้ว ในอดีตบิดามารดาไม่ค่อยพอใจกับสะใภ้คนนี้นัก เพราะริซาโกะไม่ได้มาจากครอบครัวมีอันจะกินอย่างครอบครัวของฝ่ายชาย
น้ำเคยเห็นบิดามารดาแกล้งต่อว่าริซาโกะเจ็บๆ หลายต่อหลายครั้ง หากเขาก็ไม่เคยเข้าไปช่วย ไม่เคยฟ้องพี่ชาย... เขาไม่ได้ใส่ใจว่าเธอจะเป็นเช่นไร
...หากเมื่อบิดามารดาจากไป เธอกลับเป็นคนที่ยื่นมือเข้ามาหา คอยดูแลให้ความรัก ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มให้เขาอยู่เสมอ เธอสอนภาษาญี่ปุ่น ทำอาหารให้รับประทานเองทุกมื้อและคอยไปรับส่งให้ที่โรงเรียน
ในตอนเย็นของวันที่พี่ชายยังไม่กลับมาบ้านเช่นเคย น้ำนั่งเรียนภาษาญี่ปุ่นกับริซาโกะอยู่สักพัก ก่อนเธอจะเริ่มแสดงอาหารคลื่นไส้ และวิ่งไปอาเจียนอยู่บ่อยๆ ร่างกายของเธออ่อนล้า ไม่นานก็ผล็อยหลับไปบนโซฟา
เด็กชายซึ่งในตอนนั้นหลงรักพี่สะใภ้ของตัวเองนั่งจ้องมองเธออยู่นาน เขาขยับเข้าไปจูบตรงมุมปากของเธอแล้วยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะหันกลับมาพบกับพี่ชายที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ทางด้านหลัง
สีหน้าของไม้ดูตกใจเล็กน้อย แต่ก็ปรับให้เป็นปกติอย่างรวดเร็ว เขายิ้มให้กับน้องชาย “พี่ไม้กลับมาแล้ว วันนี้ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง”
ใบหน้าของน้ำเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขาลุกขึ้นพรวด “ทำไมพี่ไม้ไม่ถาม”
“หืม ถามอะไรเหรอ”
“ผม... กับริซาโกะ”
ไม้เดินเข้าไปหาน้องชายแล้วลูบศีรษะเล็ก “น้ำรักริซาโกะก็ดีแล้วนี่ เราเป็นครอบครัวเดียวกันไม่ใช่หรือ”
“ไม่...”
“พี่ไม้รักน้ำนะ น้ำอยากได้อะไร พี่ไม้จะให้ทุกอย่าง ขอให้น้ำเป็นเด็กดี”
น้ำเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับพี่ชาย ไม้เอ่ยคำพูดนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หากสีหน้าแฝงไว้ด้วยความเศร้า... เด็กชายในตอนนั้นได้แต่รู้สึกสับสนในใจ เขาไม่ได้พูดอะไรกับพี่ชายอีกเลยนับจากวันนั้น
ในตอนค่ำของวันหนึ่ง น้ำกับเพื่อนในกลุ่มชวนกันไปดูหนังในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ซึ่งมีตึกโรงแรมอยู่ติดกัน หลังจากดูหนังจบก็พากันเข้าไปนั่งรับประทานอาหารในร้านอาหารญี่ปุ่นที่อยู่ตรงทางเดินเชื่อมไปยังโรงแรมพอดี พวกเขานั่งอยู่ริมผนังกระจก ระหว่างที่พูดคุยกันไป นัยน์ตาเรียวเหลือบไปเห็นคู่ชายหญิงที่เดินออกมาจากทางเชื่อมโรงแรม ตอนแรกเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก แต่พอได้เห็นใบหน้าของผู้ชายคนนั้นชัดๆ เขาก็ลุกขึ้นพรวด
พี่ไม้!
“เฮ้ย! มีอะไรวะไอ้น้ำ” เพื่อนในโต๊ะถาม
“เอ้อ กูไปห้องน้ำแป๊บ เดี๋ยวมา” เด็กชายกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากร้านอาหาร ตามหลังคู่ชายหญิงไปห่างๆ จนกระทั่งพวกเขาเดินคู่เคียงกันเข้าไปในร้านอาหารหรูที่มีบรรยากาศเงียบสงบแห่งหนึ่ง
“พี่ไม้... มากับใครวะ” น้ำพึมพำกับตัวเอง พลางชะเงื้อมองเข้าไปภายในร้าน
โต๊ะของพี่ชายกับหญิงสาวตั้งอยู่ในมุมสงบ ฝ่ายหญิงดูจะเอาอกเอาใจพี่ชายเขาเสียเหลือเกิน นั่งชิดกันจนแทบจะเกยกันอยู่แล้ว คอยตักอาหารและป้อนนู่นนี่ให้
“ไม่จริงน่ะ พี่ไม้จะนอกใจ...”
“พี่ไม้รักน้ำนะ น้ำอยากได้อะไร พี่ไม้จะให้ทุกอย่าง"
คำพูดของพี่ชายแล่นแวบเข้ามาในความคิด ส่งผลให้ตัวเขารู้สึกเย็นวาบ
...หรือว่าพี่ไม้จะทำอย่างที่พูดจริงๆ แต่เขาไม่ได้ต้องการอย่างนั้นเลยนะ เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายครอบครัวของใคร โดยเฉพาะพี่ชายเพียงคนเดียวของตน
วินาทีนั้น สิ่งแรกที่นึกขึ้นได้คือริซาโกะ เธอน่าจะมาถึงที่ห้างนี้เพื่อมารับเขาในไม่ช้า ตามที่ได้นัดกันไว้ เด็กชายรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หากเวลาที่เร่งรีบเช่นนี้ ปลายนิ้วเย็นเฉียบและชื้นเหงื่อ กว่าจะกดโทรศัพท์ออกไปได้ก็เสียเวลาไปพักใหญ่ เขาเดินวนเวียนอยู่ไม่ไกลจากร้านอาหาร แล้วไปนั่งลงบนม้านั่งที่ตั้งอยู่ในบริเวณนั้น
เสียงเรียกเข้าดังอยู่ครู่ใหญ่แล้ว ทว่าปลายสายกลับเงียบกริบ “ริซาโกะ ทำอะไรอยู่นะ”
“ก็เดินหาน้ำอยู่น่ะสิ มาทำอะไรแถวนี้”
เด็กชายสะดุ้งเฮือก หันขวับไปทางต้นเสียงทันที “ริซาโกะ!”
“เมื่อกี้ไปที่ร้านมา เพื่อนน้ำบอกว่าน้ำเดินมาแถวนี้” เธอยิ้มกว้างด้วยรอยยิ้มแบบที่น้ำรู้จักดี รอยยิ้มที่เขาอยากพบเห็นทุกวัน และอยากรักษาเอาไว้ “น้ำมานั่งทำอะไรตรงนี้ ทำไมไม่อยู่กับเพื่อน”
“ผม... เราไปจากตรงนี้...” น้ำคว้าแขนของพี่สะใภ้ แต่ช้าไปเสียแล้ว พี่ชายของเขาเดินออกมาจากร้านอาหารโดยที่มีหญิงสาวแปลกหน้าควงแขนมาด้วย
“ไม้” ริซาโกะเบิกตาโพลง
“ริซาโกะ”
ทั้งสี่คนเผชิญหน้ากัน สีหน้าของน้ำถมึงทึง ส่วนริซาโกะกับไม้นั้นใบหน้าซีดเผือด
“พี่ไม้มาทำอะไรที่นี่” เด็กหนุ่มถาม หากเมื่อหันไปเห็นพี่สะใภ้ทำหน้าราวกับจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ เขาก็กำมือแน่น เลือดในกายพลุ่งพล่านด้วยความโกรธ
“พี่ควรจะถามน้ำสิ มาทำอะ...”
พลั่ก!
ไม้ยังพูดไม่ทันจบประโยค ตัวเขาก็โดนน้องชายเอาหมัดเสยคาง ล้มลงไปกองอยู่บนพื้นเรียบร้อย
“ไม้!” ริซาโกะร้องลั่น ยังไม่ทันจะเข้าไปช่วยประคองสามี หญิงสาวที่มาด้วยกันก็ก้าวเข้ามาขวาง พร้อมกับจับแขนของเด็กชายไว้
“ไอ้เด็กบ้า! ทำอะไรน่ะ!” เธอง้างกระเป๋าคลัชในมือขึ้น หมายจะฟาดไล่ให้เด็กชายถอยออกห่าง
“หยุดนะ!” ไม้ถลาเข้าไปกระชากแขนของเธอไว้ “คุณจะทำอะไรน่ะ! นี่น้องชายผม!”
“ฮะ!” หญิงสาวชะงัก เธอหันไปสบสายตากับชายหนุ่ม แล้วหันไปมองน้ำกับริซาโกะ
“คุณพิณ ผมขอโทษนะครับ คุณกลับไปเถอะ”
“อะไรของคุณกันคะ! แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร!”
“เธอเป็นภรรยาของผมเอง ผมขอโทษด้วย...”
เพียะ!
หญิงสาวง้างฝ่ามือแล้วฟาดลงไปบนใบหน้าของชายหนุ่มเต็มแรง ก่อนจะสาวเท้าออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว
โชคดีที่ไม่มีผู้คนเดินผ่านไปมาบริเวณนั้นมากนัก พวกพนักงานในร้านอาหารใกล้ๆ ก็ชะโงกหน้าออกมาดูบ้างเป็นครั้งคราว ไม้เห็นท่าไม่ดี เขาเอื้อมมือออกไปจับแขนของภรรยา หากเธอสะบัดออกเต็มแรง “ริซาโกะ ผม...”
ริซาโกะร้องไห้... เธอไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร ไม่มีแม้แต่คำต่อว่า ใบหน้าของเธอเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา
น้ำจ้องมองพี่สะใภ้ด้วยหัวใจที่เจ็บปวด รู้สึกโกรธเกลียดพี่ชายของตัวเองเป็นที่สุด เขากัดฟันกรอดแล้วพูดออกไป “ทำไมพี่ไม้ถึงทำแบบนี้”
ไม้ก้มหน้าลงมองพื้น “พี่ขอโทษ”
“เพราะผม... ใช่มั้ย”
“ไม่... มันไม่ใช่ความผิดของใคร พี่ผิดเอง”
น้ำหันไปจ้องมองพี่ชาย น้ำเสียงที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมาแหบแห้ง หัวไหล่สั่นเล็กน้อย แต่กำมือแน่นจนเกร็งไปทั้งท่อนแขน พี่ชายคงรู้ว่าทำผิด และที่เป็นเช่นนี้ ก็อาจจะเป็นเพราะตัวเขา... ถึงแม้พี่ชายจะปฏิเสธว่าไม่ใช่ก็ตามที
“พี่ไม้ ผมขออะไรหน่อยได้มั้ย”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น แววตาสั่นไหว สีหน้าอ่อนโยนแต่ก็แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวด “ได้สิ น้ำอยากได้อะไร... พี่ให้ได้ทุกอย่าง”
หัวใจของน้ำกระตุกวาบ เด็กชายในตอนนั้นนึกโทษตนเองว่าเป็นสาเหตุของเรื่องวุ่นวายทั้งหมดนี่ เขาทำร้ายจิตใจพี่ชายคนที่รักเขามากที่สุด ให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับเขา แล้วยังพี่สะใภ้ที่รักและเอ็นดูเขามากมาย เขาทำเช่นนั้นไปได้อย่างไร
เลวสิ้นดีเลย ไอ้น้ำ
“อย่า... อย่าทำแบบนี้อีก อย่านอกใจริซาโกะ” น้ำพยายามพูดออกไปด้วยน้ำเสียงปกติที่สุด เขาหันไปทางพี่สะใภ้ ผลักไหล่เธอเข้าไปหาพี่ชายเบาๆ “ริซาโกะ ไปคุยกับพี่ไม้ให้รู้เรื่อง เดี๋ยวผมจะกลับบ้านเอง” จากนั้นจึงแยกออกมา ปล่อยให้ทั้งสองปรับความเข้าใจกัน
หลังจากวันนั้นไม่นาน ริซาโกะก็มีข่าวดีมาบอกกับทุกคน เธอตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว และน้ำกำลังจะมีหลานในไม่ช้า นั่นเป็นข่าวดีสำหรับครอบครัว ทว่าพี่ชายก็ยังคงเดินทางไปมาระหว่างประเทศเช่นเคย เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องในวันนั้นกับน้ำอีก แต่ฝากไว้เพียงแค่ว่า “ฝากดูแลริซาโกะด้วยนะน้ำ เป็นเด็กดีของพี่ไม้นะ”
น้ำรู้ว่าพี่ชายกับริซาโกะเข้าใจกันดีแล้ว ทว่าความรู้สึกผิดในใจยังคงอยู่ ก็ใครกันเล่าที่เป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้ เด็กชายพยายามทำตัวให้เป็นปกติ หากเริ่มรักษาระยะห่างจากพี่ชายและพี่สะใภ้ไปด้วย
ในตอนนั้นเด็กชายคิดไปตามประสาเด็กๆ ว่า สิ่งที่เขาทำเพื่อครอบครัวได้ ก็คงมีแค่... การเป็นเด็กดีเท่านั้น เขาเปลี่ยนตัวเองเสียใหม่ ตั้งใจเรียนมากขึ้นและไม่เกเรที่โรงเรียนอีก แทนคำขอโทษที่ไม่เคยได้พูดออกไป และบางทีนั่นอาจจะช่วยให้ความรู้สึกผิดในใจจางหายไปได้บ้าง
จนเมื่อเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย ช่วงปีแรกที่เป็นอิสระนั้นน้ำปล่อยตัวปล่อยใจทำตามทุกอย่างที่ต้องการ ทั้งดื่มเหล้า สูบบุหรี่ คบหาหญิงสาวมากมายหลายต่อหลายคน เขาก็แค่ต้องการความรัก ต้องการการยอมรับจากใครสักคน ทว่าไม่มีใครที่ทำให้ช่องว่างในหัวใจหายไปได้ ประกอบกับพี่ชายเริ่มระแคะระคายเรื่องที่เขาดื่มเหล้าและสูบบุหรี่ เขาจึงตัดสินใจเปลี่ยนแปลงตนเองอีกครั้ง
หากเมื่อนานวันไป กำแพงที่เด็กหนุ่มก่อกั้นไว้ระหว่างตัวเขากับคนในครอบครัวก็สูงมากขึ้นทุกที โดยที่เขายังคงรักษาภาพลักษณ์เด็กดี ด้วยการเป็นน้องชายที่ดีกับนักศึกษาตัวอย่างไว้เช่นเคย จนกลายเป็นว่า มันเป็นภาพลักษณ์ที่เขาแสดงต่อหน้าทุกคน ยกเว้นแต่กับเพื่อนรักทั้งห้า
“เป็นตัวของตัวเองบ้างก็ได้”
แล้วก็... เด็กหนุ่มรุ่นน้องต่างคณะคนนั้น
(กลับมาที่เมฆ)
หลังจากอาบน้ำแปรงฟันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เมฆเดินไปนั่งลงที่โต๊ะอ่านหนังสือของตน เขาหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านทบทวนอยู่สักพัก จากนั้นจึงชะโงกหน้าไปสำรวจภายในห้อง รูมเมตของตนคนหนึ่งหลับไปแล้ว อีกสองคนนั่งดูละครจากแล็ปท็อปอยู่ที่บนเตียง พอเห็นว่าทางสะดวก เขาจึงค่อยๆ เปิดลิ้นชักออก แล้วหยิบรูปที่ซื้อมาขึ้นมาดูอีกครั้ง
นัยน์ตาสีนิลจับจ้องใบหน้าของรุ่นพี่ต่างคณะ ขณะที่มือเขียนตัวเลขลงไปในหนังสือเรียน พอหันไปมองตามที่มือเขียน เขาก็ถอนหายใจยาว
เขาเพ้อเขียนเบอร์โทรศัพท์ของน้ำลงไปบนหน้าหนังสือเรียน ที่จริงก็จำได้หมดทุกอย่างในแผ่นกระดาษที่น้ำเคยเขียนให้เมื่อครั้งที่ทำมิชชั่น หากไม่เคยโทรไปหาอีกฝ่าย เพราะไม่รู้ว่าจะใช้เหตุผลอะไรในการโทรไป ดีไม่ดีอาจจะถูกน้ำต่อว่าเอาได้
ก็พวกเขาเป็นแค่เพียงคนรู้จักกัน พี่น้องในคณะเดียวกันก็ไม่ใช่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังโคจรมาเจอกันบ่อยๆ ช่างประหลาดดีเหลือเกิน
“จริงสิ ยังมีมิชชั่นของเพื่อนพี่น้ำอยู่อีกนี่หว่า” เมฆพึมพำกับตนเองพลางยิ้มกว้าง นั่นคงเป็นวิธีที่จะทำให้เขามีข้ออ้างเข้าหารุ่นพี่ต่างคณะได้ เขาจัดการบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของน้ำลงในเครื่อง แล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
เด็กหนุ่มปิดตาลง ใจนึกย้อนไปถึงตอนที่น้ำมาที่ห้อง อีกฝ่ายยิ้มกว้างและหัวเราะเสียงดัง ทำให้เขาพลอยยิ้มหน้าบานไปด้วย เขาอยากได้รูปน้ำตอนนั้นมากกว่ารูปทั้งห้าใบที่ซื้อมาเสียอีก
แล้วกูจะเอารูปพี่เขามาทำอะไรวะ! เมฆเบิกตาโพลง จากนั้นก็ลุกขึ้นพรวด เก็บรูปใส่หนังสือและจัดวางลงในลิ้นชักเช่นเดิม ก่อนจะรีบเดินไปเอนตัวลงนอน พร้อมกับคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง
“ไอ้เมฆเจอผีมาเหรอวะ” เพื่อนที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆ กันชะโงกหน้าออกมาถาม
“ผีจับหัวมึงน่ะสิ ห่านี่!” เมฆโผล่หน้าออกมาตอบ “กูจะนอนแล้ว!”
TBC~*
ตอนนี้แอบเครียดเบาๆ แต่ก็คงเข้าใจน้ำกันแล้วนะคะ ว่าทำไมถึงได้ทำตัวเป็นนักเรียนดีเด่นจังเลย ฮือๆๆๆ น่าสงสาร
เผื่อบางคนอาจสงสัย ทำไมน้ำถึงรู้สึกว่าเมฆเป็นคนพิเศษสำหรับตัวเอง เพราะน้ำมาจากครอบครัวที่ขาดความอบอุ่น เป็นคนที่โหยหาความรัก ส่วนเมฆก็ตรงกันข้ามกับน้ำเต็มที่ ครอบครัวเมฆอบอุ่น เมฆเป็นพี่ชายที่แสนดี กับเพื่อนก็เคยปกป้องเพื่อนซะจนแทบจะโดนพี่ว้ากรุม(โทรม) ทั้งสองจึงเป็นเหมือนแม่เหล็กต่างขั้ว ดูดเข้าหากันรัวๆ อะไรประมาณนั้นค่ะ ฮาาาา... (ทำไมวันนี้เขียนอะไรมีสาระ)
แต่ว่า... น้องเมฆจะเอารูปพี่น้ำไปทำอะไรนะ กร๊ากก
ขอบคุณนักอ่านทุกคนมากค่า จุ๊บๆ :mew1:
-
ก็เข้าใจนะที่น้ำหวั่นไหวกับพี่สะใภ้ แต่มันก็ผิดจริงๆนั่นแหละ แล้วพี่ไม้ก็เกินไปที่ขนาดจะยอมเสียสละเมียตัวเองให้น้อง :katai1:
เอาเถอะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว ก็ปล่อยมันผ่านไปเถอะ เป็นเด็กดีก็ดีแล้วล่ะ แต่ตอนนี้คงดีเป็นพิเศษสำหรับน้องเมฆละ :z1:
-
"ขอบคุณ husky" มาปลื้ม พี่น้ำ * น้องเมฆ ต่อแล้ววว
ว่า แต่ จะเอาภาพ พี่น้ำไปทำ อะไร
ฝันถึงล่ะสิ... :o8:
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
//เพราะมีปม งี้นี่เอง ถึงทำให้ แอบหลงไหล ซึ่งกันและกัน รอ ตอนต่อไปนะฮ้าฟฟฟ o13
-
อยากได้รูปพี่น้ำขนาดนี้ น้องเมฆเริ่มจะเป็นแฟนบอยพีาน้ำหรือเปล่าเนี่ยย
-
เลือกรูปพี่น้ำมาซะเยอะเลยน้าา เมฆ :hao3:
-
ตอนนี้เอาแค่รูปพี่น้ำไปนอนดู หวังว่าอีกไม่นานจะได้ตัวจริงไปนอนข้างๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่น้ำโตขึ้นมากทั้งวัยและความรู้สึก ไม่ผิดหรอกสมัยเราเด็กยังแอบรักใครต่อใครเยอะแยะไปหมด
สักวันพี่น้ำก็จะมีคนรักของตัวเอง มีครอบครัวของตัวเอง ร่าเริงเข้าไว้ เนอะ
ส่วนอิน้องเมฆนั้น...เป็นเอามาก แต่จะมองว่าชอบพี่น้ำแบบไอดอลก็ได้นะ
-
อ่านช่วงแรกแอบเขินนนค่ะ แอร๊ยยยยย :-[
ฮานุ้งเมฆอ่ะะะะ กร้ากกกกกก 55555555555 ป้าเข้าใจๆๆ 555555 ป้าเคยยย 5555555
แหม่ะ หยิบมาตั้ง 5 รูป เสียดายน่าจะมีภาพชัดๆๆสักรูปเนาะ 55555
พี่น้ำก็เริ่มๆจะคิดถึงนุ้งเมฆเหมือนกันนะนี่ อิอิอิ :katai5:
แต่พออ่านภาคครอบครัวพี่น้ำ แอบตะเตือนไต TT^TT
สงสารทุกคนเบอ่ะ ฮือออออออ
สงสารพี่น้ำ ที่สร้างกำแพงกันตัวเองออก สงสารพี่ไม้ ที่เข้าไม่ถึงน้องชายสักที สงสารริซาโกะด้วย ฮืออออออ
นุ้งเมฆรีบๆมาทุบกำแพงให้พี่น้ำเร้ว TTATT
อยากให้พี่น้ำเปิดใจให้ที่บ้าน สงสารพี่ไม้ พี่น้ำก็เอาแต่โทษตัวเองง่ะ ฮือออออออ :hao5:
นุ้งเมฆรีบๆโทรไปหาพี่น้ำเลยปะ ถ้าจะเพ้อหาเค้าขนาดนี้ >/////<
รีบๆๆๆมาต่อนะคะะะ ฮืออออออ อยากอ่านแบ้ววว กร้ากกกก
ขอบคุณมากๆนะคะ ^^
-
เมฆตลกอ่ะะ
-
อาการหนักแล้วนะน้องเมฆ เพ้อถึงพี่เขาซะขนาดนี้ :-[
-
เคลียดนิดๆ
-
:m20: :m20: :m20: :L1: :m20: :m20: :m20:
-
เเชร์รูปกันเลยจ้าาา
-
ต่างฝ่ายต่างเริ่มรู้สึกดีต่อกันแต่ดูท่าน้องเมฆเราจะอาการหนักกว่าทางโน้นอีกนะเนี่ยถึงขั้นซื้อรูปพี่น้ำมาเลยไหนจะอยากตัดต่อรูปตัวเองลงไปอีก ฮาา จะบอกว่าอดีตพี่น้ำน่าสงสารก็พูดไม่เต็มปากอะคือทุกสิ่งที่เกิดก็เพราะตัวพี่น้ำเองจริงๆนั่นแหละแต่ก็เข้าใจนะว่าตอนนั้นยังวัยรุ่นอยู่เลยทำอะไร คิดอะไรแบบคึกคะนองไปหน่อย และก็ดีแล้วที่พี่น้ำปรับตัวมาเป็นเด็กดี ก็เหลือเรื่องระหว่างพี่น้ำกับพี่ชายนั่นแหละนะมันขึ้นอยู่ว่าพี่น้ำจะผ่านมันไปได้รึเปล่า แต่ถ้าไม่ไหวก็จับมือน้องเมฆแล้วลุยไปด้วยกันสิ :z1:
-
คนนึงอย่กโทรหา แต่คนนึงมีเบอร์แต่ไม่มีข้ออ้างโทร อ่าาาาา..งั้นขอให้ได้เจอกันอีกไวๆ
-
คงมีแต่เมฆแล้วล่ะมั้งที่น่าจะช่วยรักษาอาการนั่นได้ :interest:
-
"อยู่ๆ ก็มีแต่เธอมาปรากฏตัวในหัวใจ
อยู่ๆ ไม่รู้ทำไม ถึงคิดถึงเธอได้ทั้งวัน
จากที่ไม่ชอบ ก็กลายเป็นใช่
กลายเป็นคำตอบของใจฉัน
ความผูกพันเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้นไม่ลดเลย ฉันรักเธอจัง"
อ่านแล้วคิดถึงเพลงนี้...ต่างฝ่ายต่างเริ่มปรากฏตัวในความคิดของแต่ละคนแล้วสินะ :mew1:
-
สำหรับพี่ไม้แล้วแค่ได้เห็นว่าพี่น้ำ 'ให้อภัยตัวเอง' จากเรื่องราวเมื่อครั้งนั้นได้ก็ถือเป็นคำขอโทษที่วิเศษที่สุดแล้วนะคะเราว่า :กอด1:
ส่วนน้องเมฆก็น่าเอ็นดูเชียวค่ะกับอาการสะดุ้งตกใจเป็นพักๆ เวลาที่รู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังคิดถึงแต่เรื่องของพี่น้ำมากจนเกินไปแล้วแบบนั้น :m20:
-
ต่างคนต่างรู้สึกถึงกันและกันแล้วใช่มั้ย :katai2-1:
-
#น้ำเมฆๆๆๆๆ ชูป้ายไฟ
ค่อยๆขยับความรู้สึกเข้าหากันนะ คิคิ พี่น้ำก็เท่ห์ เมฆก็น่ารัก อีกไม่นานแล้ววววววว
-
เริ่มรู้สึกกันบ้างแล้วใช่มั้ยคะ ><
กอดพี่น้ำ :กอด1:
-
:เฮ้อ: ชีวิตพี่น้ำรันทดจริงๆกลายเป็นคนสองบุคลิกซะงั้น
พี่ไม้ก็ทั้งน่าสงสารทั้งผิดที่ยอมน้องไปซะทุกอย่าง
น้องเมฆจ๋า ช่วยดึงพี่น้ำกลับมาหน่อยเร้ว :hao3:
-
เมฆขี้หึงงงงงงงงงงงงง
ขนาดนี้แล้วก็ลงมือจีบพี่น้ำสักทีสิจ้ะเมฆจ๋า
ยังมั่นคงในเมฆน้ำาาา เคะโหด เมะลูกหมาขี้อ้อน
-
โถ่วๆๆๆๆ น้ำคะ ถ้าจะผิดก้อต้องผิดที่พี่ไม้ด้วย
มันผิดกันทั้ง 2 ฝ่ายนั่นแหล่ะ เพราะไม่มีใครบังคับให้พี่ไม้ตามใจน้ำมากขนาดนั้น
และน้ำก้อดันไปแอบรักคนที่ไม่ควร แต่เรื่องแบบนี้ใครจะห้ามไหว
แต่ฟีลลิ่งอยากโทรหา อีกคนนี่ถึงกับเพ้อ ซื้อรูปมาตุน
โมเม้นต์ฟินเว่อร์~~~!!! ^///^
-
จิ้นพี่ชายน้ำกับน้ำ55555
-
ทำไมเมฆน่ารักจัง 55555555555555
-
:-[ :-[ :-[
-
น้ำจ๋า มามะ กอดปลอบ :กอด1:
สาเหตุที่น้ำกลายเป็นคนสองบุคลิก แบบนี้นี่เอง น่าสงสารอ่ะ พี่ไม้ก็น่าสงสารด้วย น้องชายตั้งกำแพงกั้น อยากเข้าหาน้อง แต่นานวันเข้ากำแพงของน้ำก็ค่อยๆ สูงขึ้นเรื่อย แบบนี้ต้องให้น้องเมฆเป็นคนทุบนะค่ะ เอ้า เมฆ รับฆ้อนไป ทุบกำแพงพี่น้ำโลดดดด :z3:
เมฆน่ารักจัง ฮืออ แอบซื้อรูปพี่น้ำมาด้วย หลงเค้าแบบถอนตัวไม่ขึ้นแล้วนะตะเอง อิอิ :-[ ชอบอาการเขินอายของน้องเมฆจัง อิอิ
ขี้หึงมากด้วย
ชอบอ้ะ เคะลูกหมาตาโตดำขลับขี้อ้อน หวงเจ้าของ กะ เมะหน้าสวย เพอร์เฟกต์แมน สองบุคลิก กรี๊ดดดดดดดดดด :z1: :hao7: :mew1:
-
โถ่พี่น้ำ :ling3: :mew4: ไม่เป็นไรมีน้องเมฆแล้ว :hao7:
-
ตกลงใครเป็นเคะเมะ เค้าเริ่มรู้สึกเสียวสันหลังนิดๆล่ะ กลัวจะพลิกโผในใจ...
-
พี่ไม้สุดยอดดดดดดดดดดด ตามใจน้องสุดดดดดๆๆๆๆๆ :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
ขอให้ดีขึ้นเรื่อยๆเนาะ
-
เมื่อไหร่จะอิ๊อ๊ะกันเน้ออออ :hao7:
-
อีกไม่นานอะไรคงดีขึ้น เพราะน้ำเริ่มมีเมฆในใจเข้าไปทุกที
-
ปูเสื่อรอ
-
Chapter 15 : Forth Mission
“ของกูเหลือลายเซ็นพี่ภาคอีกยี่สิบคนเท่านั้นโว้ย!” เมฆชูสมุดลายเซ็นขึ้นอวดเพื่อนพ้องในชั้นปี “อีกไม่นานจะถึงกำหนดส่งแล้ว พวกมึงพร้อมรึยัง! พวกเราจะต้องชิงรุ่นมาให้ได้! จะต้องได้เข้ารับเกียร์พร้อมๆ กัน!”
เสียงเฮดังลั่น แว่วเข้าไปถึงโสตประสาทของรุ่นพี่ที่ยืนมองปีหนึ่งจากระเบียงชั้นบน ทำให้พวกเขาอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้
“ปีหนึ่งปีนี้บ้าพลังดีนะ กูชอบ” ตั้งใจเอ่ยกับเฮดว้ากปีสามและกลุ่มพี่สตาฟฟ์เชียร์ “แม่งมีมารวมตัวกันตั้งแต่เช้าเพื่อซ้อมบูมด้วย กูนับถือใจพวกมันเลยว่ะ”
“เพราะพวกมันได้ประธานรุ่นสุด alert ด้วยแหละพี่”
“โคตรๆ เลยล่ะ” ตั้งใจหัวเราะ “ใกล้เวลาแล้วสินะ กูอยากรับพวกมันเป็นน้องใจจะขาดแล้ว ว่าแต่วันนี้พวกมึงเตรียมประชุมเชียร์ไว้เรียบร้อยแล้วนะ”
เฮดว้ากปีสามพยักหน้ารับ “เรียบร้อยครับพี่ พวกผมท่องบททุกวัน” สายตาที่ทอดมองลงไปยังพวกปีหนึ่งฉายแววอ่อนโยน “ประชุมเชียร์สนุกดี แต่ผมก็อยากให้ถึงวันรับเกียร์แล้วล่ะ”
ไข่ย้อยเตรียมหามิชชั่นเอาไว้รอประธานรุ่นปีหนึ่งพร้อมแล้ว เขามั่นใจว่าวันนี้ตอนบ่ายๆ เมฆจะต้องมาขอลายเซ็นจากตนเองแน่ ชายหนุ่มถึงกับเดินมาอ่อยรออยู่ที่หน้าตึกเลยทีเดียว
กลุ่มเพื่อนของเขาสังเกตกันว่าจะไม่มีปีหนึ่งคนไหนเข้ามาขอลายเซ็นจนกว่าประธานรุ่นจะมาขอเปิดซิง แต่หลังจากนั้นก็จะโถมกันเข้ามารัวๆ อย่างไม่เกรงกลัวต่อสายตาและหน้าตาถมึงทึงของพวกเขาเลย ไข่ย้อยหันไปมองเพื่อนรักทั้งสามที่ได้ถูกเปิดซิงไปก่อนแล้ว ป๊อกเด้ง ใบตอง และเต้าหู้ พวกเขาถูกรุมล้อมไปด้วยรุ่นน้องปีหนึ่ง ทั้งมาขอลายเซ็นและถ่ายรูปคู่ด้วยก็มี ส่วนตัวเขาก็คงใกล้จะตกอยู่ในสภาพนั้นเต็มที
ไม่ใช่ไม่ชอบนะ แต่แทบรอไม่ไหวแล้วต่างหาก
“เมื่อไหร่มึงจะมาซะทีว้า” ไข่ย้อยบ่นกับตัวเอง
ยืนแกว่งอยู่สักพัก เขาก็ได้ยินเสียงดังฮือฮาแว่วมาจากด้านในตึก พวกรุ่นน้องคงกำลังจะออกมากันแล้ว เขาต้องรีบเก๊กหน้าโหดก่อน
ในที่สุดเวลาที่ไข่ย้อยรอคอยก็มาถึง เมฆวิ่งดุ๊กๆ ตรงมาหาเขาโดยมีกลุ่มปีหนึ่งตามหลังมาติดๆ เด็กหนุ่มดูเชื่องขึ้นมากหลังจากวันที่ได้พบกันในห้องพักของน้ำ เลยทำให้เขาอดหลุดยิ้มทักมันไม่ได้เลยสักที
“แฮ่ม...” ไข่ย้อยกระแอม พยายามตีหน้าขรึม
เมฆหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับยกมือไหว้ “สวัสดีครับพี่ ผมมาขอลายเซ็นครับ”
“คุณรู้ใช่มั้ยว่าผมไม่เซ็นให้คุณง่ายๆ”
“รู้ครับ”
“เอ้านี่” ไข่ย้อยหันไปหยิบดอกกุหลาบสีแดงกำหนึ่งออกมาจากในถุง ยัดใส่มือเด็กหนุ่มแล้วพูดเสียงดังให้ทุกคนในบริเวณนั้นได้ยิน “เอาไปให้ไอ้น้ำเพื่อนผม และพาเดินรอบสนามฟุตบอลสองรอบ แล้วผมจะเซ็นให้” เขาตั้งใจจะยืมมือรุ่นน้องไปแก้เผ็ดไอ้น้ำเพื่อนรักที่เมื่อวันก่อนแย่งกินเกี๊ยวกรอบของเขาไปเสียจนหมดจาน ไอ้น้ำไม่ชอบมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นและก็ไม่ชอบทำตัวเด่น เพราะงั้นเพื่อนเขาคงจะเป็นอุปสรรคชิ้นใหญ่ที่เมฆคงจะข้ามผ่านไปได้ไม่ง่ายแน่ๆ
ทว่าผิดคาด...
เมฆเงยหน้าขึ้นพร้อมยิ้มกว้างอย่าลืมตัว เพราะเขาก็เดาไว้แล้วล่ะว่ามิชชั่นที่เขาจะได้รับต้องไปเกี่ยวโยงกับรุ่นพี่ต่างคณะคนนั้นแต่ว่าคราวนี้เตรียมตัวไว้พร้อมแล้ว
ไข่ย้อยผงะไปเล็กน้อย “ทะ... ทำได้รึเปล่าประธานรุ่น” มันจะยิ้มทำไมวะเนี่ย!? ไม่กลัวไอ้น้ำเตะติดผนังหรือไงกัน รู้จักความน่ากลัวของไอ้น้ำน้อยเกินไปแล้วโว้ย!
“ทำได้ครับ!”
“งั้นก็รีบไปเลย ปฏิบัติ!”
“ครับ!” เด็กหนุ่มรับคำอย่างขันแข็ง ขณะที่ก้าวกลับเข้าไปในกลุ่มของปีหนึ่งก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกไป
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในระหว่างที่น้ำกำลังเดินออกมาจากห้องเลคเชอร์ เขาหยิบโทรศัพท์นั้นขึ้นมาดู บนหน้าจอปรากฏหมายเลขที่ไม่รู้จัก... ปกติเขาไม่ให้เบอร์โทรศัพท์ใครง่ายๆ แล้วนี่ใครกันล่ะ ชายหนุ่มลังเลอยู่สักพักก็ตัดสินใจกดรับสาย
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ ผมเมฆนะครับ”
น้ำเบิกตาโพลง “คุณรู้เบอร์ผมได้ไงเนี่ย!” ที่แปลกใจยิ่งกว่าอีกฝ่ายรู้เบอร์ คือการที่โทรมาหาเขาด้วย เนื่องจากครั้งล่าสุดที่พบกัน เขาเห็นว่าเด็กหนุ่มทำสีหน้าแปลกๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างค้างคาในใจ ถึงเขาจะไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะตัวเขาหรือเปล่าก็ตามที
แต่น้ำเสียงฟังดูสดใสเหมือนเดิมแล้วนี่นะ วันนั้นอาจจะกำลังเครียดเรื่องสอบละมั้ง
“อ้าว! ก็พี่เป็นคนเขียนใส่กระดาษให้ผมเอง พร้อมกับไซส์เสื้อ กางเกง รองเท้า กางเกงในไงครับ”
“แต่กระดาษนั่นคุณส่งให้เพื่อนผมไปแล้วไม่ใช่เรอะ”
“ผมก็จำเอาสิครับ ตัวเลขไม่กี่ตัว ไม่ได้ยากนี่”
เขาเองก็ลืมไปว่าอีกฝ่ายความจำดีเหลือเกิน ชื่อเพื่อนเกือบทั้งคณะยังจำได้เลย “แล้วโทรมาทำไม”
“คือว่า พี่จำที่บอกกับผมไว้ได้รึเปล่า ถ้าหากผมมีอะไรอยากให้ช่วย...”
“อือ จำได้ จะให้ช่วยอะไรก็ว่ามา”
“ก่อนอื่นช่วยมาพบผมที่สนามบอลข้างตึก E หน่อยนะครับ”
“อืม รอประมาณสิบนาทีละกัน” น้ำรับปากไปโดยดี แล้วรีบเดินไปยังจุดนัดหมายทันทีทั้งที่ไม่ได้รู้เลยว่าข้างหน้ามีอะไรรออยู่
เมฆยิ้มกว้าง หันไปบอกกับตำลึงและแหนมพลางก้าวขาออกไป “เฮ้ย เดี๋ยวพวกมึงไปตามพี่ไข่ย้อยมาดูกูด้วยนะ” จากนั้นก็วิ่งตรงไปยังสถานที่ที่ได้นัดหมายกับรุ่นพี่ต่างคณะไว้
“เหอ!” สองหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น ครั้งนี้ไอ้เมฆเพื่อนรักของพวกเขาดูมั่นใจเต็มร้อยเลยเชียว ไปได้ของดีมาจากไหนกันวะ
สนามบอลในยามบ่ายโล่งสนิท เนื่องจากอากาศที่ร้อนอบอ้าวแล้วยังแสงอาทิตย์ที่ส่องลงมาอย่างไม่เกรงใจใครๆ เมฆยืนรออยู่ในที่ร่มใต้ตึก E สักพักชายหนุ่มคนที่เขานัดไว้ก็ก้าวเข้ามาหา
“ว่าไง” น้ำขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มถือช่อดอกกุหลาบสีแดงอยู่ในมือ ใบหน้าระรื่นเสียจนน่าหมั่นไส้ เขาลดระดับสายตาลงมองดอกกุหลาบเหล่านั้น “จะฝากให้ใครรึไง”
เมฆอมยิ้ม “เปล่าครับ นี่เอามาให้พี่”
คิ้วที่ขมวดอยู่ในตอนแรกยิ่งพันกันเป็นปมหนักขึ้นกว่าเดิมอีก “ไม่เอา” ชายหนุ่มตอบแล้วหันหลังกลับ
เด็กหนุ่มคว้าข้อมือรุ่นพี่ต่างคณะไว้ “โธ่ ไหนว่าจะช่วยผมไงครับ ไม่รักษาคำพูดนี่”
น้ำชะงักกึก “.....”
“คิดว่าผมเอามาจีบพี่รึไงกัน นี่เพื่อนพี่นั่นแหละสั่งมา แล้วบอกให้พาพี่ไปเดินรอบสนามบอลสองรอบด้วย”
ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมขมับ ใจอยากจะไปจกตัวเพื่อนมากระทืบให้จมดิน ทำไมชอบหาเรื่องอะไรแผลงๆ มาให้เขานักวะ “.....”
“ช่วยผมหน่อยนะครับ มิชชั่นนี่มันอาจจะดูตลกในสายตาของคนอื่น แต่สำหรับพวกเรามันคือความภูมิใจนะครับ เพื่อนๆ พี่เรียนวิศวะ พี่คงรู้ว่ามันสำคัญกับพวกเรามากขนาดไหน เพื่อนในคณะของผมก็รอดูอยู่ ถ้าผมได้ลายเซ็นไม่ครบ ผมก็จะไม่ได้เข้าร่วมวันรับเกียร์ แล้วผมเป็นประธานรุ่นด้วยแบบนี้...”
น้ำถอนหายใจยาว “เข้าใจแล้ว หยุดพล่ามเถอะน่ะ” ก่อนจะหันกลับไปคว้าช่อกุหลาบมาจากเด็กหนุ่ม “ไปๆ รีบๆ เดินให้มันเสร็จไปสักที”
“ขอบคุณคร้าบ” เมฆหัวเราะ “เดี๋ยวรอแป๊บนะครับ ผมให้เพื่อนไปตามพี่ไข่ย้อยอยู่”
“ดีใจอะไรนักหนา ไปเดินรอบสนามบอลกลางวันแสกๆ แถมกับผู้ชายด้วยกันแบบนี้นี่มันสนุกนักรึไง ยิ้มหน้าบานเป็นคนบ้าไปได้” ชายหนุ่มค่อนขอด
“โธ่ ก็ผมดีใจที่พี่ยอมช่วย แต่ที่จริงผมก็เดาไว้แล้วแหละว่าเพื่อนพี่จะต้องมาแนวนี้อีกแน่”
น้ำส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไอ้พวกเพื่อนเวรมันคิดอะไรอยู่ “....”
“คงเป็นเพราะว่าพี่น่ะ ใจดี แล้วก็น่ารักมากด้วย”
ชายหนุ่มหันขวับไปประสานสายตากับคนพูด เขานิ่งอึ้ง ไม่นึกว่าจู่ๆ จะถูกจู่โจมด้วยคำชมพร้อมด้วยหน้าตาจริงจังแบบนี้ แต่ก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “ไม่ต้องมายอกันหรอกน่ะ ผมสัญญาว่าจะช่วยก็แค่ครั้งนี้เท่านั้น”
“พี่ทำหน้าบอกบุญไม่รับแบบนี้อีกแล้ว คนชมก็ยิ้มรับหน่อยสิครับ พี่รู้มั้ย พวกเพื่อนผมน่ะ ตั้งแต่วันที่โรงยิมนั่นก็พูดถึงพี่กันไม่หยุดปากเลยน้า” เมฆยังคงพูดต่อไปเรื่อย “อีกอย่างที่ผมดีใจน่ะ เพราะจะได้มีข้ออ้างให้ได้เจอพี่อีก”
“ฮะ!?” น้ำขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ
“เอ้อ จริงสิ หมูสะเต๊ะกับข้าวมันไก่ทอดเมื่อวันก่อนอร่อยสุดๆ ไปเลย” เมฆยิ้มตาหยี
“อืม”
เด็กหนุ่มทำหน้ายุ่งใส่ “แค่นี้เหรอ”
“แค่นี้อะไร”
“พี่จะพูดกับผมแค่นี้เองเหรอ จะประหยัดคำพูดไปไหนคร้าบ”
“...จะให้ผมพูดอะไรล่ะ”
“ก็แหม พี่ไม่มีอะไรจะคุยกับผมหน่อยเหรอ ถามอะไรผมบ้างก็ได้”
น้ำหยุดคิดไปสักพัก แล้วเขาควรจะถามอะไรดีล่ะ “ทำข้อสอบได้มั้ย”
“เรื่องสอบสำหรับผมน่ะเรื่องเล็ก”
“คะแนนออกมาเล็กด้วยรึเปล่า”
“โหย... พี่ดูถูกผมจังอ่า”
น้ำหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “ก็ดูไม่ผิดหรอก”
...ยิ้มแล้ว
เมฆยิ้มตามไปด้วย ในที่สุดอีกฝ่ายก็กลับมาเป็นปกติกับตนเองสักที ในบรรดารูปนับสิบๆ ใบที่เขาไปยืนดูนั่น ไม่มีรูปสักใบที่รอยยิ้มของรุ่นพี่จะเหมือนกับในเวลานี้ สายตาของเด็กหนุ่มฉายแววอ่อนโยน เขาจ้องมองใบหน้าของน้ำอย่างไม่วางตา
“มีอะไรเหรอ”
“เปล่า... เปล่าครับ” เมื่อสายตาประสานกันก็ราวกับมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ แล่นแปลบ เมฆสะดุ้งตัวเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้าหลบนัยน์ตาเรียวคู่สวย แต่ไม่ไกลออกไปนั้น พี่ว้ากกับเพื่อนรักเขากำลังเดินเข้ามากันแล้ว “นั่น! พวกไอ้ตำลึงพาพี่ไข่ย้อยมาแล้ว! เราลงไปในสนามบอลกันเถอะครับ” เด็กหนุ่มกระตุกแขนเสื้อรุ่นพี่ต่างคณะ แล้วเดินตามกันลงไปในสนามฟุตบอล
สองหนุ่มร่างสูงสาวเท้าฉับๆ โดยที่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันในช่วงแรก แต่เมฆก็เร่งฝีเท้าขึ้นไปเดินเคียงข้างอีกฝ่าย “พี่น้ำครับ”
ชายหนุ่มชะงัก พลางหันกลับไปมองรุ่นน้องต่างคณะซึ่งยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า นึกสงสัยว่าวันนี้เด็กหนุ่มมาแปลกชอบกล “หือ?”
“ผมเรียกชื่อพี่น้ำได้ใช่มั้ย”
“ก็เรียกไปแล้วนี่”
“ที่จริง คณะผมน่ะ พวกพี่ๆ จะไม่นับว่าเราเป็นพี่น้องกันจนกว่าจะบายศรี แต่พี่น้ำอยู่ต่างคณะ พี่คงไม่ว่าไรหรอกเนอะ”
“แล้วผมนับคุณเป็นน้องตั้งแต่เมื่อไหร่”
“โห ก็ถึงขนาดหิ้วผมไปนอนค้างด้วยมาแล้ว” เด็กหนุ่มพึมพำ “ไม่รับเป็นน้องแล้วจะรับเป็นอะไร”
น้ำส่ายหน้าไปมา พร้อมกับหัวเราะเบาๆ “เอาเถอะ จะเรียกอะไรก็เรียก”
“งั้นพี่น้ำเรียกผมว่าเมฆเฉยๆ ด้วยนะ”
...ความรู้สึกที่เหมือนมีลูกสุนัขมาวิ่งตาม วิ่งล้อมหน้าล้อมหลังเช่นนี้ ทำให้น้ำใจอ่อน นึกเอ็นดูอีกฝ่าย เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรถ้าหากพวกเขาจะสนิทสนมกัน ที่จริงก็รู้สึกดีไม่ใช่น้อย “คิดดูก่อน”
“โหย อย่าคิดนานนะครับ... นี่ๆ พี่น้ำสนิทกับเฮดว้ากปีสี่มากเลยเหรอ”
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “ก็สนิทกันทั้งกลุ่มนั่นแหละ”
“ทำไมถึงสนิทอะครับ”
“ก็เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ม.ต้น”
“อ้อ...” เมฆยิ้มกว้างอีกครั้ง “แล้วพี่น้ำเมมเบอร์ผมไว้ยัง”
“ยัง”
“แต่ผมเมมเบอร์พี่น้ำไว้แล้วนะ พี่น้ำเมมเบอร์ผมด้วยล่ะ”
“อือ”
“นี่พี่น้ำ เราออกไปกินมื้อดึกกันอีกนะ คราวหน้าผมเลี้ยงเอง”
“จะตามไปดูบอลที่ห้องผมล่ะสิ”
“โธ่! แสนรู้จังครับ!”
พอรุ่นน้องชวนคุย รุ่นพี่ก็เดินช้าลงทีละน้อย จากที่ในตอนแรกพยายามก้าวยาวๆ ให้พ้นๆ สนามฟุตบอลไปสักที กลับกลายเป็นเดินอ้อยอิ่งคุยกันไปเรื่อย ชนิดที่กลุ่มคนที่ยืนรอด้านนอกสนามตากแดดตัวดำกันไปแล้ว
ไข่ย้อยยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายวิดีโอไว้ กะว่าจะเอาไปให้เพื่อนในกลุ่มช่วยกันวิเคราะห์สักหน่อย เขาคิดว่าไอ้สองคนนี้มันดูแปลกๆ มาสักพักแล้ว ทำไมจู่ๆ ถึงมาสนิทกันได้วะเนี่ย! ไอ้น้ำก็ดูใจดีกับปีหนึ่งของเขาอย่างเหลือเชื่อ ใจนึกอยากจะตะโกนด่าให้เดินไวๆ หรือไม่ก็เลิกเดินกันได้แล้ว ตัวเขาจะละลายลงไปกองอยู่กับพื้นแล้วนะ ไม่ร้อนกันบ้างหรือไงวะ!
“ดูพี่น้ำท่าจะร้อน หน้าแดงๆ เหงื่อออกเต็มเลย”
“แดดแรงขนาดนี้ ผมไม่ร้อนก็แปลกละ”
“ขอบคุณนะครับที่มาเดินกับผม” เมฆยิ้มบาง พลางยกมือขึ้นบังแสงแดดให้อีกฝ่าย
น้ำผลักมือออก “บังให้ตัวเองเถอะ”
“ผมน่ะมันนักกีฬากลางแจ้ง เล่นบาสกลางแดดประจำ เออ จริงสิ... ผมจะลงแข่งบาสในกีฬามหาลัยด้วยนะ”
“หืม... เล่นบาสเป็นด้วยเหรอ”
“โธ่ ผมน่ะ อดีตนักกีฬาโรงเรียนเชียวนะ ระดับเขตผมก็เคยไปแข่งมาแล้ว”
“ขนาดนั้น” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ
เมฆโน้มตัวเข้าไปกระซิบ “เอาไว้จะแข่งเมื่อไหร่ ผมจะเมสเสจไปบอกพี่น้ำนะ มาถ่ายรูปให้ผมด้วยได้มั้ย”
“ถ้าว่างนะ”
“เวลาผมเล่นบาสน่ะ เท่มากเลยน้า ใครๆ ก็บอก”
“เขาหลอกให้ดีใจรึเปล่า”
“พี่น้ำลองมาดูผมสักครั้งสิ รับรองต้องหลงเสน่ห์ผมชัวร์”
น้ำกระตุกยิ้มมุมปาก “คุณเป็นนักกีฬาหรือเป็นหมอผีกันแน่”
“เฮ้ย! ไอ้เมฆ! พอแล้วโว้ย เกินสองรอบแล้ว!” แหนมกับตำลึงตะโกนเสียงดัง พวกเขาอุตส่าห์ซื้อน้ำเตรียมไว้พร้อม เกรงว่าเพื่อนจะเป็นลมเป็นแล้งไปเสียก่อน แต่ที่ไหนได้ สองรอบกว่าแล้วหน้าตายังระริกระรี้ไม่หาย
“อา... ครบสองรอบซะแล้ว” สีหน้าของเด็กหนุ่มสลดลงเล็กน้อย
...เวลาผ่านไปเร็วเหลือเชื่อ ทั้งสองหนุ่มลืมอากาศที่ร้อนระอุตอนนั้นไปเสียสนิท
น้ำยิ้มบาง เขาส่งดอกกุหลาบในมือคืนให้อีกฝ่าย “เอ้า แล้วรีบไปเอาลายเซ็นซะล่ะ”
“พี่น้ำ” เมฆครางในลำคอเสียงเบา นึกต่อว่าสนามฟุตบอลที่มันแคบเกินไป สงสัยว่าจะไม่ได้มาตรฐาน แค่เห็นอีกฝ่ายหันหลังเดินจากไปก็รู้สึกเหงาแบบแปลกๆ แล้ว “พี่น้ำ คือ...”
“ประธานรุ่นเอาสมุดลายเซ็นมาครับ!”
เสียงของไข่ย้อยเรียกสติของเมฆให้กลับคืน เขาหันไปมองคนที่เดินออกจากสนามไปแล้ว ก่อนจะรีบตรงเข้าไปหาพี่ว้ากเพื่อรับลายเซ็น “ครับ!”
TBC~*
น่ารักมั้ยยยยยย น้องเมฆเหมือนลูกหมาขี้เล่นเลยเนอะ อยากให้เจ้าของเอ็นดู 5555555
สำหรับว่า #น้ำเมฆ หรือ #เมฆน้ำ อันนี้เขาก็ผู้ชายด้วยกันทั้งคู่อ่านะคะ ปกติฮัสกี้จะเขียนแต่แบบแบ่งฝั่งชัดเจนใช่ม้า
คราวนี้เลยอยากลองแบบว่า ให้ผช เขาผลัดกันจีบกันเองบ้างค่ะ ส่วนตำแหน่งนั้น เดี๋ยวค่อยได้ตกลงกันทีหลังเนอะ
เพราะบางที คนที่จะโดนจับกด เขาก็ยังไม่รู้ชะตากรรม 55555555555555
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ รักนะจุ๊บๆ :mew1:
-
น่ารักมั้ยยยยยย น้องเมฆเหมือนลูกหมาขี้เล่นเลยเนอะ อยากให้เจ้าของเอ็นดู 5555555
เห็นด้วยอย่างยิ่ง เมฆน้อย เหมือน น้องปั๊ก วิ่งดุ๊กๆๆๆ ตามพี่น้ำ
หุ หุ หุ
คราวนี้ เดินสวีทหวาน หวาน กลาง สนามบอลทีเดียว :กอด1:
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
ขอบคุณ มิชชั่น เพื่อนๆ ทั้ง ไข่ย้อย ป๊อกเด้ง ใบตอง เต้าหู้ และ Huskyhand ที่ทำให้ น้องเมฆ สมหวัง นะ :mew1:
-
เป็นมิชชั่นที่น้องเมฆแสนจะเต็มใจทำ เดินกลางแดดก็เหมือนเดตกันในสวนอีเดน น่ารักจังเลย พี่น้ำ
-
ลูกหมาน่ารักหรือขี้เล่นดี :impress2: :-[
น่ารักกกก :mew1:
-
หมาเมฆน่ารักกกกก
-
ลูกหมาน้อยของพี่น้ำน่ารักจริงๆ เป็นเด็กที่อยู่ด้วยแล้วโลกสดใสชะมัด พี่น้ำเองก็ไม่ได้รำคาญที่น้องมาอยู่ใกล้ๆใช่ไหมล่ะ :hao3:
แต่แบบเซ็งพี่ไข่ย้อยมาก ขัดทำไม คนเขากำลังสวีทกัน (มโนเอง อิอิ) :impress2:
-
คนเราเวลามีความรักไม่ว่าจะที่ไหนก็รู้สึกดีทั้งนั้นแหละ5555555 :L1:
เมฆนำ้น่ารักมาก เชียร์เมฆนำ้
แล้วก็สู้ๆน้าไรท์เตอร์ :pig4:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย อ่านตอนนี้แล้วยิ้มปากจะฉีกถึงรูหูวววววววว กี๊ซซซซซซซซซซซซซ :hao7:
ฮืออออ น่ารักมุมิ เหลือเกินนนน ฮืออออ
น้องเมฆคะ ถ้าจะรุกขนาดนี้ นี่รู้ตัวเองมั้ยอ่ะ ว่าจีบเค้าอยู่ รุกแบบ........5555555555555
แล้วพี่น้ำ นอกจากจะรู้สึกเหมือนมีลูกหมาล้อมหน้าล้อมหลังแล้ว รู้สึกอะไรม้อยยยยยย
นี่แค่อ่านยังรู้สึกถึงรัศมีม่วงๆแผ่กระจายฟุ้งๆเบย กร้ากกกก ยูวีก็ยูวีเถอะ เจอรัศมีม่วงก็ไม่ร้อนละ กร้ากกก
รีบๆมาต่อนะคะ ฮือออออ นุ้งเมฆรุกน่ารักมาก พี่น้ำก็นะ >////<
อยากได้รวมเล่มแล้วอ่ะ กร้ากกก
ขอบคุณมากนะคะ ^^
-
ไม่เห็นพี่น้ำจะจีบน้องเมฆเลย เห็นแต่น้องเนี่ยะแหละวิ่งตามเจ้าของต้อยๆ
งั้นก็ต้องรอลุ้นต่อไป
-
กลายเป็นหมาซะแล้ว ง่ายดายกับภารกิจ 5555
-
ถ้าทำได้น้องเมฆที่กำลังหางลู่หูตกเสียจนน่าเอ็นดูอยู่ในตอนนี้คงอยากให้พี่ไข่ย้อยเพิ่มรอบในการเดินอีกสักนิดก็คงดีนะคะนั่น :laugh:
-
พี่น้ำเอ็นดูน้องเมฆหน่อยนะ ท่าทางน้องหลงพี่โงหัวไม่ขึ้นแล้ว
-
ส่วนตำแหน่งนั้น เดี๋ยวค่อยได้ตกลงกันทีหลังเนอะ
เพราะบางที คนที่จะโดนจับกด เขาก็ยังไม่รู้ชะตากรรม
มันแซ่บบบก็ตรงนี้แหละ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เห็นภาพเลย พี่น้ำจะไม่เอ็นดูใหวเหรอ
-
:impress2:
-
ตอนเเรกเชียร์ #น้ำเมฆ เเต่พอตอนนี้ขอ #เมฆน้ำ ละกัน
-
โธ่ นี่มันหมาน้อยชัดๆ :o8:
-
เมฆน้ำ
-
สารภาพว่าตอนแรกเชียร์ เมฆน้ำค่ะ แต่ไม่รู้ทำไมไปๆมาๆตอนนี้เชียร์ น้ำเมฆมากกว่า :hao3: เมฆเป็นบุคลิกแบบเมะหมาน้อยก็จริง แต่ถ้าพี่น้ำที่ดูเงียบๆแต่โหดได้เป็นคนกดจะแซบเวอร์เลยค่ะ :o8: ส่วนนุ้งเมฆน่าจะเป็นฝ่ายยอมสยบให้พี่น้ำ คงน่ารักแน่ๆ 555 ถึงยังไงก็เป็นเรื่องที่ต้องตกลงกันอีกทีเอาเป็นว่าเชียร์ให้เค้ารักกันก่อนดีกว่า :laugh:
ปล.อยากให้มาต่ออีกจังอ่านแล้วมันแอบสั้นๆ สงสัยสนุกมากเกินเราอ่านยังไงก็ไม่พอ :hao5: ติดตามค่าา :pig4:
-
:-[
เวลาเดินเร็วซินะ น้องเมฆ
พี่น้ำนี่ถือว่าใจดีเฉพาะบุคคล รึป่าวนะ
อิอิ
:L2:
-
เชียร์น้ำเมฆ บางทีพี่น้ำอาจจะดูน่ารักและเหมาะแก่การโดนรุก แต่รู้สึกว่าจริงๆแล้วน้ำแมนมากนะ ประสบการณ์มีเยอะ ส่วนเมฆก็ใสๆพี่น้ำเอ็นดูเงี้ย เหมือนลูกหมา
#ปักธงน้ำเมฆ เหนือเมฆก็ต้องพี่น้ำสิ!
-
พี่ไข่ย้อยถ้าคราวหน้าพี่น้ำกับน้องเมฆเขาอยู่ในโลกส่วนตัวเนี่ย
พี่อย่าขัดอีกนะ ไม่งั้นจะแช่งจากไข่ย้อยเป็นไข่ยานนะ
ลูกหมาอุตส่าห์ทำตัวให้เจ้าของเอ็นดูซะหน่อย
ตอนนี้เขาเริ่มเอ็นดูไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเริ่มดูเอ็น
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จะน้ำเมฆ รึ เมฆน้ำ ยังไงก็ได้นะคะ คนอ่านรับได้หมด 555
-
:-[ :-[ :o8: :-[ :-[
-
มุ้งมิ้งกันจังเลยตอนนี้ เดาไม่ออกเลยว่าใครกดใคร ลุ้นๆๆๆ
-
พึ่งไปอ่านสปอยในเพจมา แหม คิดว่าน้องเมฆเรา เดินหน้าจีบพี่น้ำแล้วซะอีก ที่ไหนได้ 555
เอาจริง ๆ ลืมเรื่องมิชชั่นของน้องเมฆไปแล้วนะเนี่ย พี่น้ำน้องเมฆมาพาฟินซะจนลืมเลย
น้องเมฆ น่ารักมากกกกก เป็นแบบที่อยู่ด้วยแล้วไม่มีเหงาแน่ เหมาะกับคนขี้เหงาอย่างพี่น้ำที่สุด
ได้มิชชั่นของพี่ไข่ย้อย เลยได้ทีหาเรื่องโทรหาพี่น้ำเชียว จริง ๆ อยากให้เบอร์ตัวเองใช่มะน้องเมฆ
พี่น้ำก็ใจดี๊ใจดี เอ็นดูน้องเข้าไปเยอะ ๆ นั่นแหละ ๆ บ่อเกิดของความรักกกก ><
เท่ากับเหลือมิชชั่นของพี่ตั้งใจคนเดียวแล้วสินะ น้องเมฆจะเจออะไรหนอ
ยิ่งถ้าพี่ตั้งใจ ได้ดูวีดีโอที่พี่ไข่ย้อยอัดไปให้ดูนะ ภารกิจสุดท้ายของน้องเมฆ ไม่ธรรมดาแน่
แล้วพี่น้ำจะยอมช่วยอีกไหมน้อ แต่ยังไงเชื่อว่า พี่น้ำคงแพ้ลูกอ้อนน้องเมฆอีก ชัวร์ ๆ
รอตอนต่อไปจ้า น่ารักจัง :กอด1:
-
:pig4:
-
เมฆจะรู้ตัวมั้ยว่าตอนนี้ที่ตัวเองทำอยู่คือรุกจีบพี่น้ำชัดๆ 555555
ในเมื่อตอนนี้ยังไม่เฉลย เราก็จะยังเชียร์ เมฆน้ำ ต่อไปปปปปป
-
งิ้งงงง ละมุนนน น้องเมฆอ่อยเยอะๆๆเลยลูก
-
"เพราะบางที คนที่จะโดนจับกด เขาก็ยังไม่รู้ชะตากรรม 55555555555555 " อ่านถึงตรงนี้ละทำไมรู้สึกว่าจะเป็นเมฆที่โดนจับกดเลยละคะเนี่ย ฮาา แหม น้องเมฆนี่ระริกระรี้จังเลยนะพออยู่กับพี่น้ำเนี่ยให้อารมณ์ลูกหมากับเจ้าของจริงๆ แอบสงสารคนข้างสนามมายืนเฝ้าเค้าจีบกันจนร้อนกันตัวดำเลยทีเดียว
-
นี่มันมิชชั่นเดตโชว์คนอื่นนี่นา 55555
-
มุ้งมิ้งกระดิ่งแมวมากค่ะ :hao3:
-
เจ้าหมาน้อยเมฆ น่ารัก น่าเอ็นดูจริงๆเลย :กอด1:
-
ฮูยยยยยยยยยยยย มิชชั่นนี้น่ารักเนอะ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:impress2: เมฆรุกพี่น้ำน่าดู จีบติดทีเถอะ
-
อุ๊ยๆๆๆๆ เมฆหมาน้อยสุดๆ
อ่านแร้วภาพน้องหมาวิ่งหาเจ้าของก้อลอยออกมา 555555555555
-
ตอนแรกก็อยากให้พี่น้ำโดนเมฆกดอยู่อ่ะนะ แต่พออ่านตอนนี้แล้วอยากให้พี่น้ำกดน้องเมฆจริงๆ
-
น่ารักค่าาาาาาาา
หมาน้อยไล่ตามเจ้าของ อั๊ยยยยยย :-[
-
รู้สึกได้ถึงรังสีความมุ้งมิ้งฟุ้งฟิ้งจากตัวหนูเมฆ~~~ อ่านตอนนี้แล้วแทบละลายยยย~~~ หว๊านนนนหวานนนนน~~~ :mew3: :-[ :mew1: :hao7:
-
แหนม...ตำลึง....พี่ไข่ย้อย!!! น่าจับสามคนนี้มาให้ พระบาท(พี่น้ำ)ฟาดพระศอให้น้ำพระเนตรคลอไหลลงมาจริงๆให้ดิ้นตาย ขัดกันจริงๆ #ชาติก่อนเป็นสก็อตไบร์ทกันเหรอจ๊ะ :katai4: 55555555555555555555555
-
มาเชียร์เมฆน้ำ เมะหมาน้อยสิน่ารัก แต่รู้สึกเมฆหลงพี่น้ำมากต้องยอมให้น้ำกดแน่ๆ :laugh:
-
คนขัดคอเยอะจัง ฮ่าๆๆๆ
คู่นี้น่ารักอ่ะ อ่านแล้วหัวใจฟูๆ อร๊ายยยยย เชียร์ให้เขาจีบกัน
-
หมาเมฆเอ๊ยน่ารักน่าเอ็นดูเกินไปแล้ว
-
:3123: :3123:
-
น้องเมฆรุกจังเลยนะคะ งั้นก็เมฆน้ำไปเลยยยยยย
พี่น้ำนี่ปากร้่ายแต่ใจดีจริงๆ น้องเมฆทำคะแนนเยอะๆ เดี๋ยวก็ใจอ่อนน
-
กินเด็กเป็นอมตะ ขอเปลี่ยนเป็นทีมเมฆน้ำแทนล่ะกัน
-
:-[ น่ารัก
-
น่ารักกกกกกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทั้งน้องเมฆ ทั้งพี่น้ำ :-[
-
Chapter 16 : ครัวเหนือเมฆสอง
เนื่องจากวันพฤหัสบดีจนถึงวันอาทิตย์เป็นช่วงวันหยุดติดต่อกันยาวถึงสี่วัน นักศึกษาหลายๆ คนที่บ้านไม่ได้อยู่ไกลนักจึงพากันเดินทางกลับบ้าน ร้านอาหารในโรงอาหารหลายร้านก็พลอยหยุดพักไปด้วย หากเมฆ แหนมและคะน้าไม่ได้กลับบ้านเหมือนคนอื่น เพราะคะน้าเพิ่งกลับไปเมื่อไม่นาน แล้วครั้งนี้ก็ขี้เกียจกลับไปช่วยงานที่บ้านด้วย ทางด้านเมฆและแหนม พวกเขามีนัดประชุมกับประธานรุ่นชั้นปีหนึ่งจากคณะต่างๆ เรื่องกีฬามหาวิทยาลัยในตอนเช้าวันพฤหัสบดี ถ้าหากจะกลับบ้าน กว่าจะได้ออกจากมหาวิทยาลัยก็คงเป็นช่วงบ่ายๆ ไปถึงบ้านที่นครสวรรค์ตอนดึก อยู่ได้แค่สองวัน วันอาทิตย์ก็ต้องรีบเดินทางกลับมาแล้ว พวกเขาเลยไม่อยากจะกลับสักเท่าไหร่ ส่วนตำลึงจะต้องไปร่วมงานหมั้นของญาติ เขาจึงกลับไปก่อนตั้งแต่วันพุธตอนเย็นๆ
สายฝนร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสาย ตั้งแต่เช้าวันพฤหัสบดีจนถึงบ่ายวันเสาร์ บรรยากาศอึมครึมชวนให้ถอนหายใจหลายๆ ครั้งติดๆ กัน เมฆ แหนมและคะน้านั่งแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่หมองหม่นตาละห้อย ท่ามกลางเสียงร้องของจิ้งหรีด อึ่งอ่าง กบ คละเคล้าด้วยเสียงเม็ดฝนที่สาดเข้ามากระทบกับบานหน้าต่าง
“แม่งจะตกไปถึงไหนวะ” แหนมเบือนหน้าไปมองตู้ใส่เสบียงอาหาร ซึ่งปกติพวกเขาจะมีอาหารแห้งใส่ไว้จนเต็ม ทว่าตอนนี้เหลือร่อยหรอนับชิ้นได้ ก่อนจะลุกไปสำรวจตู้เย็นรวมในห้องฝั่งตรงข้าม แล้ววิ่งหน้าตาตื่นกลับมา “แย่แล้วมั้ยพวกมึง ในตู้เย็นมีไข่อยู่สองฟอง ผักชีสามต้น พริกขี้หนูเหี่ยวๆ สิบเม็ดได้ นอกนั้นไม่มีเหี้ยอะไรที่แดกได้แล้ว”
“อ้าว!” เมฆหันไปทางคะน้า “กูนึกว่ามึงตุนไว้ตั้งกะวันพุธ”
“ก็เมื่อวันพุธของยังเยอะอยู่เลย พวกมึงนั่นแหละ แดกกันสนั่นหวั่นไหว ทำสุกี้กินมาสามมื้อติด มันจะเหลืออะไรวะ อีกอย่างไอ้บอลกับไอ้เขี้ยว (รูมเมตอีกสองคน) มันบอกจะว่าจะกลับเย็นนี้ แล้วจะเอาอาหารทั้งสดทั้งแห้งจากที่บ้านติดมือมาให้”
คะน้าพูดยังไม่ทันขาดคำก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทรก ทั้งสามหันไปมองชื่อคนที่โทรเข้า ซึ่งก็คือบอล รูมเมตของพวกเขา “ฉิบหาย... โทรมาทำไมวะ” เด็กหนุ่มสบถ รู้สึกถึงลางร้ายอยู่กลายๆ
แหนมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดรับสาย พูดคุยอยู่สักพักจึงกดวางสายไป เขาถอนหายใจหนักๆ “...ไอ้บอลกับไอ้เขี้ยวมันจะมาพรุ่งนี้ เพราะฝนตกหนักมากเกิน มันเดินทางลำบาก”
“ฉิบหายจริงๆ ด้วย ทำไมกูซื้อหวยไม่ถูกวะ” คะน้ายกมือขึ้นตีหน้าผาก
เสียงท้องร้องโครกครากของสามหนุ่มดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง พวกเขายกมือขึ้นกุมท้องแล้วหันมองหน้ากันไปมา “หิวแล้วอะ”
“ไปดูในโรงอาหารมั้ย” เมฆเสนอ
“ไม่เอา” แหนมเบ้ปาก ร้านอาหารที่เปิดอยู่มีแค่สองร้าน แต่ว่าตัวเขากับคะน้าก็ไม่ค่อยชอบรสชาติ แถมยังใส่ผงชูรสเยอะ “ให้ไปกินโรงอาหาร กูกินข้าวเปล่าๆ ดีกว่า”
“เดี๋ยวกูออกไปตลาดให้”
“อย่าเลยไอ้เมฆ ฝนตกแบบนี้ อันตรายว่ะ ไปหาอะไรกินหน้ามอดีมั้ยวะ”
“ได้ยินว่าปิดหลายร้านเหมือนกัน”
เมฆหันไปสำรวจตู้ใส่อาหารแห้ง “มีวุ้นเส้นห่อนึงกับเห็ดหอม งั้นก็กินผัดวุ้นเส้นใส่ไข่แล้วกัน”
“มันจะพอกินสามคนเหรอวะ ไอ้เมฆ”
“ก็หุงข้าวด้วยไง กินกับน้อยๆ หน่อยก็ได้”
แหนมโบกมือไปมา “ไม่เอาอะ ไปเดินหาอะไรในสวนมาเพิ่มกันดีกว่า”
“เออๆ ทำข้าวผัดเม็ดบัวใส่เห็ดหอมเป็นไง” คะน้าดีดนิ้วเปาะ “สระบัวตรงเรือนไทยอะ กูเล็งไว้พักแล้ว เห็นมีฝักบัวเยอะ เก็บมาเผื่อกินเล่นได้อีก”
“เออ! ต้องอย่างนี้สิ ไม่เสียชื่อเชฟคะน้าเลยมึง” แหนมยกนิ้วให้เพื่อนร่วมห้อง
เมฆส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ ไม่รู้ว่าเขาโชคดีหรือโชคร้ายที่ถูกทิ้งไว้กับไอ้สองคนนี่ หากทั้งสองก็ไม่เปิดโอกาสให้เมฆได้คัดค้าน พวกเขาพับถุงพลาสติกใส่กระเป๋ากางเกง หยิบร่มสามคันส่งให้แต่ละคน แล้วพากันออกจากห้องไป
แหนมหันไปคว้ากระชอนติดมือมาด้วย “เผื่อเจอรังมดแดง”
“เปียกๆ แบบนี้จะสอยได้เหรอวะ”
“เอาไปเผื่อไว้ก่อน เผื่อเจออะไรที่ร่อนแล้วแดกได้”
เมฆขมวดคิ้ว “มีด้วยเหรอวะ อะไรที่ร่อนแล้วแดกได้ พิซซ่าเหรอมึง”
“อย่าถามมากน่ะ รีบๆ เดินไปเหอะ” อีกฝ่ายตอบแบบตัดรำคาญ พลางสาวเท้าฉับๆ ออกไป
เด็กหนุ่มสามคนอยู่ในชุดแบบบ้านๆ มีแค่เสื้อยืดตัวบางๆ กางเกงขาสามส่วนกับรองเท้าแตะ ต่างคนต่างถือร่มเดินฝ่าสายฝน ผ่านสวนที่เคยเข้าไปสอยไข่มดแดงกัน มุ่งหน้าไปยังสระบัวซึ่งเป็นจุดหมาย
“มะละกอเหลือแต่ลูกอ่อนๆ แม่ง... นอกจากพวกเราแล้วยังมีใครมาเก็บไปแดกอีกเหรอวะเนี่ย” แหนมบ่นพึมพำ
“ฝนตกแบบนี้ ลองแวะไปแถวกอไผ่ตรงนู้นหน่อย น่าจะมีหน่อไม้”
ทั้งสามย่ำเท้าไปบนพื้นที่เฉอะแฉะจนเป็นโคลน สักพักก็ถึงกอไผ่ซึ่งไม่ได้มีต้นไผ่เยอะอะไร มีหน่อไม้แทงยอดขึ้นมาบ้าง ทว่ายังมีขนาดเล็กมาก
“เสียดายฉิบหายเลย โธ่...” คะน้าพึมพำ “เอาเหอะๆ อีกไม่ไกลก็จะถึงสระบัวแล้ว”
ไม่นานพวกเขาก็ไปถึงจุดหมายกันจนได้ ที่ตรงสระบัวนั้นมีเรือนไทยสวยวิจิตรตั้งอยู่ริมสระด้านหนึ่ง ส่วนสามหนุ่มอยู่อีกฝั่งของสระ พวกเขาช่วยกันเพ่งมองหาฝักบัวผ่านสายฝนที่พรั่งพรูลงมาอย่างไม่ขาดสาย
“โอ้โห เพียบเลยมึง” แหนมยิ้มกว้าง “อยู่ใกล้ขอบสระด้วย เสร็จกูล่ะ”
เสียงร้องของกบและอึ่งอ่างดังก้องเนื่องจากบริเวณสระบัวเป็นแหล่งที่อยู่ของพวกมันเป็นจำนวนมาก พอแหนมก้าวนำไปตรงขอบสระ ก็มีอึ่งอ่างตัวหนึ่งกระโดดตุ้บมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา
“อื้อหือ ตัวอ้วนปุ๊กเลย” แหนมหยุดกึก จ้องมองอึ่งอ่างตาเป็นมัน
คะน้าย่อขาลงเล็กน้อย “ไซส์นี้ สามตัวก็อิ่มแล้ว”
“เดี๋ยวๆ” เมฆกระตุกแขนเพื่อนทั้งสองไว้ “พวกมึงเคยแดกอึ่งอ่างกันด้วยเหรอวะ กูไม่เอานะโว้ย”
“เคยแดกครั้งเดียว กูจำรสชาติไม่ได้แล้ว” คะน้าหันไปตอบ
“แต่กูไม่แดกด้วยนะ ไหนว่าจะมาเก็บฝักบัวไงวะ พวกมึงหิวกันจนตาลายแล้วรึไง” เมฆคัดค้าน แต่ดูเหมือนเสียงของเขาจะเข้าไปไม่ถึงโสตประสาทของเพื่อนทั้งสองที่หิวโหยจนหน้ามืดตามัวเสียแล้ว
แหนมยิ้มกรุ้มกริ่มพลางยักคิ้ว “กูยกผัดวุ้นเส้นใส่ไข่สองฟองนั่นให้มึงเลย มาช่วยกันจับอึ่งดีกว่า”
“กระชอนมึงอะไอ้แหนม เอามาใช้จับอึ่งเลย” คะน้าเสนอ
เมฆอยากจะถีบเพื่อนทั้งสองลงไปในสระบัวให้รู้แล้วรู้รอด หากเทวดาฝ่ายดีบอกให้เขาคว้าแขนสองหนุ่มไว้ “หยุด...” ทว่าพูดยังไม่ทันจบประโยคก็มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นเสียก่อน
จู่ๆ ก็มีตัวเงินตัวทองพุ่งขึ้นมาจากในสระบัว ตรงเข้าไปงับอึ่งอ่างตัวอ้วนตรงหน้าพวกเขา
“ว้าก!” ทั้งสามคนผงะ ถอยหลังออกไปคนละหลายก้าวเพื่อตั้งหลัก แล้วพร้อมใจกันอุทาน “เหี้ย!”
“เหี้ยว่ะ!”
“เหี้ยเว้ย!”
“กูรู้แล้วว่าเหี้ย! พวกมึงไม่ต้องย้ำ” คะน้าหันไปต่อว่าอีกสองหนุ่ม
“ไม่ใช่ ไอ้คะน้า! มึงแหกตาดู๊!” แหนมกระตุกแขนเพื่อนอย่างแรง พลางชี้ไปในสระบัวซึ่งมีตัวเงินตัวทองอีกตัวผลุบโผล่หัวออกมาจากกอบัวเพื่อทักทาย “แม่งยังกะไอ้เข้! ตัวขนาดนี้มันลากกูลงไปแดกในน้ำได้สบายๆ เลย”
คะน้าชะงัก ขณะประสานสายตากับตัวเงินตัวทองซึ่งกำลังส่ายหางว่ายน้ำอย่างสบายใจ ก่อนมันจะย่างกรายขึ้นมาบนบกด้วยท่วงท่าอาจหาญ ไม่เกรงกลัวใครๆ “กูว่า... ฤกษ์ไม่ดีซะแล้วมั้ยพวกมึง” เขาถอยหลังไปช้าๆ จากนั้นจึงตะโกนลั่น “วิ่งว้อยยยย!”
สามหนุ่มหันหลังวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ได้ยินเสียงซ่อกแซ่กตามหลังมาอยู่ใกล้ๆ แต่ก็ไม่กล้าหันกลับไปมอง ร่มในมือก็โยนทิ้งไปกันคนละทิศละทาง กว่าจะรู้ตัวก็วิ่งมาจนถึงด้านหลังตึกคณะมนุษยศาสตร์แล้ว
พวกเขาหยุดหอบแฮก เนื้อตัวเปียกปอนเป็นลูกสุนัขตกน้ำ “เฮ้ย! กระชอนหล่นหายไปตอนไหนวะ!” แหนมโวยวาย
“กูว่า ไปนั่งพักหลบฝนก่อนเหอะ แม่ง หิวจะตายห่าแล้วเนี่ย” เมฆเดินนำเข้าไปนั่งลงตรงบันไดทางเข้าตึกซึ่งอยู่ใต้กันสาด โดยมีเพื่อนอีกสองคนก้าวตามมาติดๆ
หลังจากนั่งพักกันจนรู้สึกดีขึ้น การสนทนาจึงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง “กูไม่เคยรู้เลยว่าเหี้ยแม่งดุขนาดนี้”
“เหี้ยปกติมันคงไม่ดุ แต่นี่อาจจะเป็นเหี้ยเจ้าถิ่นก็ได้”
เมฆเอนตัวพิงราวบันไดอย่างอ่อนแรง “กูว่าพวกมึงทำใจกินอาหารของโรงอาหารเหอะ กูเหนื่อย กูหิว กูไม่ไหวแล้ว” เขาเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีเงาของบางสิ่งบางอย่างทอดผ่าน
“...นี่กูทั้งเหนื่อยทั้งหิวจัด จนมองเห็นเสาไฟเป็นพี่น้ำเลยเหรอวะเนี่ย” เมฆเปรยกับตัวเองเบาๆ
เจ้าของชื่อเรียกขมวดคิ้ว “เพ้ออะไรน่ะ พวกคุณไปทำอะไรกันมา”
เด็กหนุ่มทำตาปรือ “เสาไฟทำไมเสียงเหมือนพี่น้ำจังวะ”
รุ่นพี่ส่ายหน้าไปมา จากนั้นจึงย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วเอื้อมมือไปดีดหน้าผากอีกฝ่ายดังเพียะ “ตื่นได้แล้ว”
“โอ๊ย!” เมฆร้องลั่น นัยน์ตาสีดำขลับเบิกโพลง “พี่น้ำ!”
เสียงของเมฆเรียกให้เพื่อนอีกสองคนหันขวับไปทางด้านหลัง แล้วพูดขึ้นพร้อมกัน “พี่น้ำ!”
“เอ้าๆ ไม่ต้องตกใจกันขนาดนั้นก็ได้” น้ำบอกกับรุ่นน้องอย่างงุนงง “ผมไม่ใช่ผีสักหน่อย”
เมฆลุกขึ้นพรวด “พี่น้ำมาทำอะไรแถวนี้อะครับ”
“ผมก็มาแถวนี้ประจำอยู่แล้ว ก็นี่มันตึกคณะผม”
“แต่วันนี้วันหยุด...”
“ผมแวะมาเอาของที่ลืมไว้ในห้องประชุมน่ะ” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับยกแฟ้มเอกสารในมือให้ดู “ว่าแต่พวกคุณเถอะ ไปทำอะไรมากัน ตัวเปียกเชียว”
ทั้งสามหนุ่มยังไม่ทันตอบ เสียงท้องร้องก็ชิงตอบแทนไปเสียก่อน
...ทำไมจะต้องมาร้องตอนนี้ด้วยว้า เสียฟอร์มหมด! เมฆยกมือขึ้นกุมท้อง พลางยิ้มแหยๆ
“อ้อ ไปหาของกินกันมาสินะ” น้ำยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน เขาสำรวจที่มือ ก่อนจะชะโงกไปมองที่พื้นข้างตัวรุ่นน้องทั้งสาม “ทำไมไม่ได้อะไรติดมือกันมาเลยล่ะ”
“พวกผมจะไปเก็บฝักบัวที่ตรงเรือนไทย แต่ยังไม่ทันทำอะไรก็โดนเหี้ยวิ่งไล่กัดมาแล้วครับพี่” คะน้าตอบเสียงอ่อย
“ทั้งร่มทั้งกระชอนที่เอาติดมือมาด้วย หล่นหายระหว่างทางหมดเลยครับ”
รุ่นพี่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย กวาดสายตาพิจารณาสภาพกระเซอะกระเซิงของรุ่นน้องทั้งสามแล้วก็หลุดหัวเราะ “ฮ่าๆ ก็สมควร”
เมฆส่งสายตาขุ่นๆ ใส่ “โธ่ พี่น้ำอ่า มันไม่ตลกนะครับ พวกผมวิ่งหนีกันแทบตาย เหนื่อยก็เหนื่อย ของกินก็หาไม่ได้”
“แล้วทำไมไม่ไปกินที่โรงอาหาร”
“มีเปิดสองร้านเองครับ ไม่อร่อยด้วย พวกผมจะทำกินเองก็ไม่มีของสดของแห้งอะไรเลย” แหนมตอบสีหน้าสลด
“ฝนก็ตกตลอด ไปไหนมาไหนไม่สะดวกเลยครับ จะไปตลาดก็ไม่ได้ วันหยุดแบบนี้ก็หารถไปยากซะด้วย”
น้ำมองดูรุ่นน้องอย่างสงสาร ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมายืดยาว “ผมจะไปซื้อของที่เซนทรัลพอดี จะไปด้วยกันมั้ยล่ะ”
สามหนุ่มเบิกตากว้าง ตอบไปพร้อมกันแบบไม่ต้องนัดหมาย “ไปครับ!”
“งั้นก็รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ อีกสักสิบห้านาทีผมจะเอารถไปจอดรอตรงที่จอดแถวหอพวกคุณก็แล้วกัน”
“ขอบคุณครับพี่น้ำ!”
ราวกับสวรรค์มาโปรด เด็กหนุ่มที่ดูอ่อนระโหยโรยแรงในตอนแรก กลับมีแรงวิ่งฉิวกลับไปยังหอพักได้ วิ่งเร็วยิ่งกว่าตอนที่โดนตัวเงินตัวทองไล่กวดเสียอีก น้ำมองตามพวกเขาไปด้วยความเอ็นดู ส่ายหน้าไปมาช้าๆ พร้อมกับหัวเราะเสียงเบา
รถ BMW คันหรูเคลื่อนเข้าไปจอดในที่จอดรถใกล้หอสิบ ไม่นานกลุ่มของเด็กหนุ่มที่ถือร่มอยู่เพียงคันเดียวก็วิ่งตรงมาที่รถ น้ำจึงเลื่อนบานกระจกหน้าต่างลง สบสายตากับเมฆแล้วพยักเพยิดเป็นเชิงบอกให้มานั่งที่เบาะหน้าคู่กับตน
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง เขาหันไปชี้บอกเพื่อนสองคนให้ขึ้นไปนั่งบนเบาะหลัง ส่วนตัวเขารีบวิ่งวนไปเปิดประตูรถอีกฝั่ง “พวกผมรีบอาบน้ำกันเต็มที่เลยนะ กลัวรถพี่น้ำเหม็น”
ชายหนุ่มเจ้าของรถเลื่อนมือไปเพิ่มอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศในรถ “ผมยังเปียกกันอยู่เลย ถ้าหนาวก็บอกแล้วกัน... เอ้า คาดเข็มขัด ข้างหลังด้วย”
“ครับพี่” สามหนุ่มตอบเป็นเสียงเดียว จากนั้นรถจึงค่อยๆ เคลื่อนออกไปช้าๆ
หลังจากรถยนต์วิ่งไปบนถนนใหญ่ได้สักพัก เสียงท้องร้องของพวกรุ่นน้องก็ดังขึ้น ยิ่งนานเข้า ก็ยิ่งร้องถี่ ประสานกันเสียงดังจนเจ้าของรถหลุดหัวเราะ “จะกินอะไรกัน คิดไว้รึยัง”
“พี่น้ำอยากกินอะไร” เมฆชิงถามรุ่นพี่ก่อน
“อะไรก็ได้... แต่หิวๆ กันแบบนี้ น่าไปกินบุพเฟต์นะ”
“จริงด้วยพี่ ตอนนี้ ถ้าขืนไปกินก๋วยเตี๋ยว ผมคงกินสักสิบชามแหง ดีไม่ดีไม่อิ่มอีก” คะน้าเห็นดีเห็นงามด้วย ส่วนแหนมก็พยักหน้าหงึกหงัก แล้วพูดเสริม
“งั้นไปกินร้านบาร์บิวคิวกัน ผมมีบัตรลดด้วย”
“โอเค อดทนอีกสิบนาทีนะ ใกล้จะถึงแล้ว”
สายฝนที่ร่วงหล่นหลงมาแทบตลอดทั้งวันทั้งคืนเบาบางลงไปบ้าง แต่เพราะถนนหนทางโล่งว่าง การเดินทางจึงเป็นไปได้อย่างไม่ลำบากนัก สามหนุ่มยิ้มระรื่นรอคอยอย่างมีความหวัง ไม่นานชายหนุ่มเจ้าของรถก็เปิดไฟเลี้ยว แล้วหมุนพวงมาลัยพารถยนต์คันหรูเข้าไปจอดในที่จอดรถ
เมื่อไปถึงร้านที่หมาย ได้ที่นั่งแล้วก็สั่งอาหารกันรัวๆ “เอามาทั้งชุดเลยพี่ อย่างละสี่ ด่วนๆ” แหนมสั่งพร้อมเสียงท้องร้องเป็นแบ็คกราวน์ เสียงดังจนพนักงานต้องกลั้นหัวเราะ
พออาหารถูกนำมาเรียงบนโต๊ะ ทั้งสามหนุ่มก็จัดการลำเลียงลงเตา พวกเขาไม่พูดคุยอะไรกันอีกเพราะหิวจนดวงตาพร่ามัว แทบจะรอให้อาหารบนเตาสุกไม่ไหว
เวลาผ่านไปพักใหญ่ เมื่อเสียงท้องร้องจางหายไป ความเร็วในการย่างอาหารจึงค่อยๆ ลดลง หากพวกเขาก็ยังคงปิ้งย่างอาหารกันต่อไปเรื่อยๆ
“โอย ชักจะอิ่มแฮะ”
“เวลาหิวๆ นี่ กินอะไรก็อร่อยไปหมด”
น้ำวางตะเกียบในมือลง ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ค่อยๆ กินไป เอาให้อิ่มถึงพรุ่งนี้เลยนะ”
“ร้านเจ๊งแน่เลยพี่” เมฆหัวเราะ “จริงสิ ว่าแต่พี่น้ำจะมาทำอะไรที่เซ็นทรัลนี่เหรอ”
“ผมสั่งเค้กไว้ พรุ่งนี้วันเกิดใบตอง รุ่นพี่ของคุณน่ะ เดี๋ยวต้องไปซื้ออาหารที่ซูเปอร์ฯ ด้วย”
“โอ๊ะ!” คะน้ากับแหนมกระเด้งตัวออกจากพนักเก้าอี้ที่นั่งอยู่ทันที “พวกผมก็อยากจะซื้อของในซูเปอร์ฯ ด้วย! แต่ว่า...” ทั้งสองลดสายตาลงมองสารพัดเนื้อที่ยังเหลืออยู่ในถาด “...ยังไม่หมดเลย”
“ไม่เป็นไร ผมรอได้ ค่อยๆ กินไปเถอะ” น้ำตอบรุ่นน้องอย่างใจเย็น
“กูอิ่มแล้ว เดี๋ยวกูไปซื้อกับพี่น้ำให้ก็ได้ พวกมึงก็นั่งกินกันต่อไปเรื่อยๆ ก่อน” เมฆรีบเสนอตัว “เอาไรมั่ง จดมาๆ”
เพื่อนทั้งสองเห็นดีเห็นงามไปด้วย พวกเขาจัดการกับอาหารในเตาไปก็บอกให้เมฆจดใส่กระดาษไปด้วย จากนั้นก็ควักเงินให้เสร็จสรรพ ซึ่งเงินจำนวนนี้เป็นเงินกองกลางของทั้งหกหนุ่ม เอาไว้เป็นค่าอาหารรายเดือน
หลังจากได้ลิสต์รายการมายาวเหยียด เมฆกับน้ำก็แยกออกไปยังซูเปอร์มาร์เก็ตกันก่อน พวกเขาเข็นรถเข็นคนละคันแล้วแยกย้ายกันไปซื้อของตามรายการ ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที เมฆก็เลือกหยิบของได้ตามรายการครบหมดแล้ว เขาจึงเดินไปหารุ่นพี่
น้ำยืนนิ่งอยู่หน้าบริเวณผักสด ข้างรถเข็นที่ว่างเปล่า ในมือถือลิสต์รายการที่เพื่อนจดให้มาเช่นกัน เขาขมวดคิ้ว สายตากวาดมองหาผักตามในรายการ
เมฆเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม “พี่น้ำยังหาซื้อของไม่ได้เลยเหรอ หาอะไรไม่เจอ ให้ผมช่วยดูนะ” พลางโน้มใบหน้าเข้าไปมองแผ่นกระดาษในมืออีกฝ่าย “หัวไชเท้า ผักกาดขาว ผักบุ้ง ขึ้นไช่... พวกพี่จะทำสุกี้กันเหรอ”
รุ่นพี่หันขวับ “ทำไมรู้”
“ก็ผักพวกนี้ปกติเขาใส่ในสุกี้กัน พวกพี่คงไม่กินจับฉ่ายหรอกใช่มั้ย” เด็กหนุ่มตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบเลือกผักตามรายการมาใส่ในรถเข็นให้ “ทำไมถึงให้พี่น้ำเป็นคนมาซื้อล่ะ ไม่กลัวพี่ซื้อผิดเหรอ”
“ตอนแรกก็จะมาด้วยกันอยู่”
“แล้วทำไม...” เมฆหันไปสบสายตากับอีกฝ่าย “หรือว่า...”
น้ำตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ตอนแรกก็นัดตั้งใจกับไข่ย้อยไว้ แต่พอดีมาเจอพวกคุณ เห็นว่ากำลังหิว...”
“พี่น้ำเลยต้องมาซื้อคนเดียว?” เด็กหนุ่มไม่อาจคาดเดาความรู้สึกบนใบหน้าของรุ่นพี่ได้ หากเขาก็สัมผัสได้ถึงความใจดีของอีกฝ่าย “พี่น้ำใจดีจริงๆ เลย”
น้ำย่นคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย รู้สึกแปลกๆ เมื่อถูกเด็กหนุ่มชมเข้าซึ่งๆ หน้าแบบนี้ได้ทุกทีไป ทั้งที่ปกติแล้วเขาไม่ค่อยใส่ใจกับคำชื่นชมของใครๆ สักเท่าไหร่ “.....”
เมฆหยิบรายการอาหารออกมาจากในมือของรุ่นพี่ “เดี๋ยวผมจัดการให้”
“เอาให้พอสำหรับกินหกคนนะ”
“ได้เลยครับ”
พอซื้อผักแล้ว เมฆจึงเข็นรถเข็นไปตรงที่ชั้นขายเนื้อ จัดการเลือกหยิบ พลิกดูวันที่เสร็จสรรพ แล้วนำไปวางในรถเข็นให้
น้ำยืนมองรุ่นน้องพลางอมยิ้ม เขานึกไม่ถึงว่าเมฆจะคล่องแคล่วถึงขนาดนี้
“อืม ปลากะพง... คงไม่เอาทั้งตัวใช่มั้ยครับ จะเอาไปใส่ในสุกี้ใช่มั้ย”
“ไอ้พวกนั้นบอกว่าจะทำสุกี้กินอย่างเดียว ถ้างั้นก็คงเอาไปใส่ในสุกี้ทั้งหมดนี่แหละ”
“โอเค งั้นซื้อแบบที่เขาแล่แล้วดีกว่า พวกพี่จะได้ไม่ต้องลำบาก”
เมฆเข็นรถเดินต่อไปเรื่อย โดยมีรุ่นพี่เดินเคียงข้าง หากสายตาของชายหนุ่มไม่ได้มองหาข้าวของตามรายการที่จดมา แต่ไปหยุดอยู่ที่รุ่นน้องเสียส่วนใหญ่ ทว่าเด็กหนุ่มก็ไมได้รู้ตัว เขาอ่านรายการแล้วหันไปเลือกหยิบสินค้าอย่างตั้งอกตั้งใจ
“ไข่... ไข่...” เมฆเอื้อมมือไปหยิบไข่สดมาวางลงในรถเข็น จากนั้นจึงหัวเราะออกมาเบาๆ “เห็นไข่แล้วนึกถึงวันรับน้องวันแรก” เขาหันไปสบประสานสายตากับชายหนุ่ม “ผมนี่โชคดีชะมัดเลยที่ได้เจอกับพี่น้ำ”
“ตอนนั้นคงไม่คิดอย่างนี้ล่ะมั้ง”
“ตอนนั้นพี่น้ำไม่น่ารักเท่าตอนนี้นี่” เด็กหนุ่มพึมพำแล้วหันไปเข็นรถเข็นต่อ “เหลือน้ำจิ้มสุกี้ก็ครบแล้ว”
น้ำชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เดินไปพร้อมกับเด็กหนุ่มอย่างเงียบเชียบ
ระหว่างที่เข็นรถไปก็มีเสียงโทรศัพท์เรียกเข้า เมฆจึงหยิบขึ้นมากดรับสาย พอวางสายไปก็หันมาบอกกับน้ำ “ไอ้พวกนั้นกินเสร็จแล้ว กำลังเดินมาที่ซูเปอร์ฯ นี่ ผมเลยบอกให้รออยู่ที่รถเข็นตรงแถวแคชเชียร์”
ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก “โอเค งั้นไปเอาน้ำจิ้มนั่นแล้วก็รีบไปกันเถอะ”
เมื่อเดินมาใกล้บริเวณเคาน์เตอร์คิดเงิน แหนมกับคะน้าก็ยืนเฝ้ารถเข็นซึ่งเต็มไปด้วยข้าวของอยู่ก่อนแล้ว พวกเขาโบกไม้โบกมือเรียก
เมฆส่งเงินคืนให้เพื่อนทั้งสอง “พวกมึงจัดการไปนะ เดี๋ยวกูจะช่วยพี่น้ำ” จากนั้นจึงเข็นรถเข็นไปยังอีกเคาน์เตอร์ที่ว่าง จัดการหยิบของจากในรถเข็นไปวางลงบนสะพานเลื่อน พอพนักงานจัดใส่ถุงให้ เขาก็ยกถุงจัดเรียงลงในรถเข็นอีกครั้ง
หลังจากจ่ายเงินเสร็จ รถเข็นที่เต็มไปด้วยข้าวของจนพูนล้นทั้งสองคันก็เคลื่อนตรงไปยังที่จอดรถ
“ขอบใจมากนะ” น้ำบอกกับเด็กหนุ่มที่เป็นคนเข็นรถเข็นให้กับเขา
เมฆยิ้มกว้างรับ “นิดหน่อยเองพี่ ขอบคุณพี่น้ำมากกว่า”
“จริงสิ ค่าอาหารล่ะ”
แหนมกับคะน้ารีบบอก “พวกผมเลี้ยงพี่เอง พี่อุตส่าห์พาพวกเรามาถึงนี่”
“จะดีเหรอ”
ทั้งสองโบกไม้โบกมือไปมา “หารกันแล้วเหลือคนละไม่เท่าไหร่หรอกพี่”
“งั้นก็ขอบใจทุกคนมากนะ”
“ขอบคุณพี่น้ำมากกว่า ไม่งั้นพวกผมคงต้องแย่งกันกินข้าวกับผัดวุ้นเส้นห่อเดียว แถมพรุ่งนี้ก็ไม่มีอะไรกินอีก”
“ไม่งั้นพวกมันคงจะไปจับเหี้ยกินแน่ๆ” เมฆโน้มตัวไปกระซิบ
“อาจจะอร่อยก็ได้” ชายหนุ่มหนุ่มหัวเราะ หยิบรีโมตออกมาเปิดล็อกรถให้ทุกคนนำข้าวของขึ้นจัดวาง ส่วนตัวเขาเดินกลับเข้าไปเอาเค้กในห้าง สักพักก็เดินกลับออกมาพร้อมกับถุงใส่ขนมถุงใหญ่สองถุง
แหนมกับคะน้านั่งที่เบาะหลัง พวกเขาจึงช่วยประคองกล่องเค้กกับถุงขนมไว้ให้ และเมื่อทุกคนเข้านั่งพร้อมในรถแล้ว เจ้าของรถก็สตาร์ตรถขึ้น
“อิ่มกันแล้วนะ ของก็ซื้อมาครบแล้วใช่มั้ย”
“ครบคร้าบ!”
รถยนต์คันหรูเคลื่อนออกจากห้าง ตรงกลับไปยังหอพักในมหาวิทยาลัย ซึ่งระหว่างทางสามหนุ่มที่อิ่มแล้วคุยกันจ้อไม่ยอมหยุด พวกเขาเอ่ยปากชักชวนให้น้ำมาชิมฝีมือพวกเขาอีก
“พรุ่งนี้เย็นไอ้บอลไอ้เขี้ยวจะเอาอาหารมาสมทบ พวกผมจะทำมื้อใหญ่เลย พี่มากินด้วยกันสิ”
“เอาไว้คราวหน้านะ พรุ่งนี้ไม่ได้จริงๆ” น้ำหันไปสบสายตากับเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน ก่อนจะพูดต่อ “วันอาทิตย์ผมกับเพื่อนมักจะอยู่ด้วยกันทั้งวันเลยน่ะ”
“น่าเสียดาย~” สองหนุ่มครวญมาจากเบาะหลัง
เมฆหันไปมองเพื่อน จากนั้นจึงหันกลับมาทางรุ่นพี่ “น่าเสียดายจริงๆ ด้วย”
ในยามดึกที่นานๆ ทีจะมีรถวิ่งผ่านมาสักคัน น้ำเคลื่อนรถยนต์เข้าไปเทียบจอดตรงฟุตบาทใกล้ๆ หอพักตามที่พวกรุ่นน้องบอก เพื่อที่พวกเขาจะได้ขนของขึ้นหอกันได้อย่างสะดวก พอชายหนุ่มก้าวลงมาจากรถ รุ่นน้องทั้งสามก็ยกมือไหว้ขอบคุณกันอย่างพร้อมเพรียง
“ขอบคุณพี่น้ำมากคร้าบ”
“อื้ม ไม่เป็นไร” น้ำหันกลับไปหยิบถุงขนมของร้านเค้กจากในรถมาส่งให้กับเมฆ “เอ้า เอาไปแบ่งกันนะ เผื่อคืนนี้จะหิวกันอีก”
เมฆรับถุงขนมมา “ขอบคุณครับพี่”
ชายหนุ่มยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะกลับขึ้นไปนั่งในรถ แต่พอเขาจะดึงประตูปิด เด็กหนุ่มกลับเข้ามายื้อไว้
“หือ มีอะไรอีกรึเปล่า” น้ำเงยหน้าขึ้นถาม
เมฆหันไปมองว่าเพื่อนของตนเดินออกไปก่อนแล้ว เขาก้าวลงมาจากฟุตบาท พร้อมกับโน้มศีรษะลงไปหาชายหนุ่ม “เอ้อ...” ...คือที่จริงก็ไม่รู้ว่าเขารั้งประตูไว้ทำไม รู้แต่ว่าพอพี่น้ำหันหลังไป เขาก็รู้สึก... อาลัยอาวรณ์แบบแปลกๆ
“คือ... วันนี้ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณมากๆ เลยครับ พี่น้ำใจดีมาก แล้วก็ เอ้อ... ราตรีสวัสดิ์นะครับ” ...ฉิบหาย ทำไมหน้าร้อนๆ ชอบกล เมฆทำตาเลิ่กลั่ก จากนั้นจึงถอยกลับออกไปยืนบนฟุตบาทอีกครั้ง
ท่าทางของเด็กหนุ่มส่งผลให้น้ำหัวเราะออกมาเบาๆ เขายกมือขึ้นโบกลา “ราตรีสวัสดิ์”
บานประตูรถปิดลงสนิท ก่อนไฟรถจะสว่างวาบ ชายหนุ่มเคลื่อนรถออกไปช้าๆ โดยที่อีกฝ่ายยังคงยืนโบกมือค้างอยู่กับที่เช่นนั้นจนรถคันหรูวิ่งหายไปในความมืด
เมฆทอดถอนใจอย่างแผ่วเบา แล้วจึงหอบถุงเดินกลับเข้าหอไป
TBC~*
อาห์ บรรยากาศเป็นสีชมพูอมม่วงวิ๊งค์ๆ เนอะ 55555555
หวังว่าตอนนี้คงจะถูกใจและนำความฟรุ้งฟริ้งมาสู่ทุกคนที่ได้อ่านนะค้า ใกล้วันศุกร์แล้ว สู้ๆ อีกวันก็จะได้นอนยาววันเสาร์อาทิตย์แล้วเนอะ อิอิ
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่า :mew1:
ปล. ฮัสกี้ก็ไม่แน่ใจว่าตัวเงินตัวทองมันดุขนาดไหนง่ะค่ะ แต่ไปอ่านมาเขาว่ามันแดร๊กล่ายทุกอย่าง มีรูปมันกินกบ ไก่ อึ่งอ่าง ไรงี้ด้วยนะคะ เลยเอามามโนใส่เรื่องขำๆ ตัวเงินตัวทองในมหาลัยจริงๆ คงไม่ดุมั้งคะ มันน่าจะชินคนเยอะๆ กร๊ากกก
-
เราชักอยากจะเห็น พี่น้ำกับน้องเมฆ รักกันไวไวซะแล้วสิ
-
โอ้ยยย ขำหนักมากกกก :m20:
ไงล่ะผลของความหิวเห็นอะไรจะเก็บกินหมด เจอเหี้ยวิ่งไล่ซะงั้น 555555
หนีจนเจอพี่น้ำนี่ ต้องขอบคุณเหี้ยๆ รึเปล่า ฮ่าาาาาาาาา
พี่น้ำใจดีอีกแล้ว งื้อออออออ :mew3:
-
สงสารน้องเมฆกับเพื่อนแนะนำว่าทุกวันหยุดพี่น้ำควรมารับน้องไปกินข้าวด้วยนะ
พี่น้ำมีการสื่อคำพูดกับเมฆทางสายตาด้วยอ่ะ :mew3: :mew3: :mew3:
น้องเริ่มหวั่นไหวกับความใจดีของพี่ พี่เองก็ไม่รู้ตัวว่าสายตาตัวเองเผลอมองแต่น้อง
ถ้าเขารู้ใจตัวเองกันเมื่อไหร่คงมีบรรยากาศชวนให้แดดิ้น :impress2: :impress2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่น้ำใจดีจังเลย นี่คือใจดีโดยปกติหรือดีกับใครเป็นพิเศษหรือป่าววว
น้องเมฆรุกอีกๆๆๆๆๆๆ แก๊งน้องเมฆจะฮาไปไหน เจอกกี่ครั้งก้เรื่ิองกิน
อยากให้รักกันไวๆๆๆ
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกก เมฆกับเพื่อนเมฆฮามากกกกก 55555555 ชอบ อยู่กับพวกนี้คงไม่มีทางอดตาย
จนมุมขึ้นมาจริงๆคงถอนหญ้ามาผัดได้ 55555
ส่วนพี่น้ามมมฮืออออ น่ารักที่สวดดดด อยากได้ :ling1:
นุ้งเมฆจีบพี่น้ำให้ติดนะคะ น่ารักเหลือเกิน ใจดีล่วย เข้ากับเพื่อนเราได้ กร้ากกกกก
หล่อ รวย ใจดี :katai5: ซึนอีกตะหากกกก รวมๆแล้วพี่น้ำน่าฉุดฝุดๆฮืออออ อยากด้ายยยย
อุตส่าเลิกนัดเพื่อน พาเด็กๆมากินข้าว TT ทำไมดี ฮือออ
อยากอ่านต่อแว้วอ่าาา รู้สึกสั้นจุงเร อ่านเพลิ้นนนน :katai4:
รีบๆมาต่อนะคะ ฮือออ
คิดถึงพี่น้ำกะน้องเมฆอีกแล้ว
ขอบคุณมากๆนะคะ
จะรออ่านตอนหน้าแบบใจจดใจจ่อเลย แง เริ่มจะสนุกขึ้นเรื่อยๆๆๆแล้วเพราะน้องเมฆเริ่มอยู่ไม่สุข กร้ากกกก
อยากอยู่กะพี่น้ำตลอดเลยน้าาาา >/////<
รีบๆมาต่อนะคะะะะ แงๆๆๆๆ
-
น้องเมฆเปิดตัวชัดเจนขึ้นทุกวันๆ
เอาน่า ค่อยๆหยอดไปเรื่อยๆนะคะน้อง
วันหลังอาจจะได้ไปแจมกับแก๊งพี่น้ำในวันอาทิตย์บ้างค่ะ หุหุ
-
โอ้ยยยยย หออยู่ไหนเนี่ย เดี๋ยวซื้ออาหารสดไปฝาก จะได้ไม่ต้องไปแย่งเหี้ยกิน 55555
-
เค้ารอตอนต่อไปนะงับบบบบ พี่น้ำ หรือน้องเมฆจิกดใครน้อ ตอนนี้ น้องหยอดพี่ แล้วจะรอคอยตอนพี่หยอดน้องนะงับ :hao6:
ปล อย่างฮาเลยอะคะ ตอนที่หนีตัวเงินตัวทองแล้วน้องเพ้อ ว่าเห็นเสาไฟฟ้าเป็นพี่น้ำ ฮ่าๆ ไม่รู้ตอนนั้นพี่น้ำ จะคิดยังไง 'ตูเป็นเสาไฟฟ้าเรอะ' ฮ่าๆ
-
น่ารักจริงๆคู่นี้ :mew1:
-
น่ารักฝุดๆอ่า พี่น้ำ นิสัยดี๊ดี อยากมีพี่ชายแบบนี้
-
พี่น้ำน่ารักมากกกก
อย่างนี้น้องเมฆก็ยิ่งหลงรักแย่เลยอถดิ. :hao3:
-
ที่ทำงานเรา "น้องอัครเดช" วิ่งตึกตัก ๆ ไล่แมวอ้วนค่า วิ่ง ๆ จนชนประตู จึงวิ่งกลับลงบ่อไปเหมือนเดิม 555
-
:hao3: เจอเจ้าถิ่นดุขนาดนั้นสมควรหนีแระ
-
จีบเลยๆ
-
:katai2-1:
อยากเห็นตอนพี่น้ำมุ้งมิ้งกับน้อง
น้องเมฆเริ่มจะชัดเจน
อิอิ
รอตอนต่อไปคะ
:L2:
-
ยังคงโปกป้ายเชียร์ เมฆxพี่น้ำ ต่อไป ><
-
นั่งขำเป็นบ้าก็ตอนพวกเมฆวิ่งหนีตัวเอี้ยนี่แหละ :m20: เมื่อไหร่เมฆกับพี่น้ำเค้าจะหวานกันมากกว่านี้ล่ะ
-
หิวเลย
-
จนตอนนี้เราก็ยังไม่รู้เลยว่าใครรุกใครรับงะ55555555555555
-
:pig4:
-
ฮื้อออออ เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ และตกหลุมรักกก ไปเลย
อ่านเกี่ยวกับพี่ว๊ากมาหลายเรื่องนะ แต่เรื่องนี้คือชอบมาก กำลังดีค่ะ กลมกลืนไปกับเนื้อเรื่องมาก ๆ ฮาท้องคัดท้องแข็ง ตอนซ้อมว๊ากงี้ 555555 ครัวเหนือเมฆนี่ขอภาคต่ออีกนะคะ สนุกมากกอะ 5555 ชอบแก๊งผู้ชายทำอาหาร คือพวกแกจริงจังมากจนรู้สึกภูมิใจแทน
เชียร์น้ำเมฆยังไงไม่รู้ แต่จะใครกดใครก็ถือว่าวินวินค่ะ 555 คือเมฆเหมือนลูกหมาจริงๆ เจอเจ้าของก็อยากแต่จะล้อมหน้าล้อมหลัง พอเจ้าของสนใจอย่างอื่นมากกว่าก็ซึม พอเขาไปก็หูตกหางตก โอ๊ย อยากจะได้ไว้เลี้ยงสักตัวอ้ะ >.< น่าเอ็นดูขนาด นี่แสดงออกทางหน้าชัดขนาดนี้ พี่น้ำน่าจะรู้ตัวมั่งแล้วนะ แก๊งเพื่อนก็เหนียวแน่นจริงๆ ดีที่ทำคะแนนไว้ล่วงหน้าแล้ว 5555
ยังเหลือมิชชั่นของพี่ตั้งใจ น่าจะสายแข็งนะคนนี้ รอลุ้นค่ะ ไหวนะเมฆ
-
มุ้งมิ้ง :hao7: :mew1:มากกกกก~~~
-
โถ่วๆๆๆ น้องเมฆของเจ๊
อาลัยอาวรพี่น้ำสุดๆ พี่น้ำของเราก้อไม่เป็นใจกับการหยอดของเด็กเจ๊เรยจิงๆ 555555
รอตอนหน้านะคะ เพื่อเมฆจะรุกคืบได้ ^0^
ปล. ตอนนี้คงหิวกันจิงๆนะเนี่ย ถ้าน้พไม่พาไปห้าง คงได้ตาลายจับตัวเงินตัวทองลงหม้อกันจิงๆล่ะที่นี้ 55555
-
บรรยากาศฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิีงแล้วอ่ะ เมื่อไหร่จะตกลงปลงใจกันนะ รอติดตาม
-
ตอนนี้รู้สึกถึงความฟรุ้งฟริ้งจริงๆ ค่ะ
-
อ้อยยยย!! ฟรุ้งฟริ้ง
-
พี่น้ำมาเพื่อโปรดเด็กๆ ผู้หิวโหยเลยนะคะเนี่ย :heaven ..
-
ตลกดี ช่างสรรหากิน อย่างนี้เรียกว่าขยันทำหามากินใหม 555555 เมฆดูๆยังช่างอ้อนไม่เปลี่ยนเลยนะ เมื่อไหร่จะรุกเอาจริงจังล่ะเมฆ
-
เมฆเอ้ยเมฆ มีเขินด้วยยย
ถ้าไม่เจอพี่น้ำนี่ คงกินอย่างอื่นแทนแน่ๆเลย555
-
พี่น้ำน่ารักกับน้องเมฆตลอดเลย อย่างนี้จะไม่ให้เมฆแอบรู้สึกดีๆด้วยได้ยังไงล่ะ
แค่พี่เค้าจะไปก็เหี่ยวแล้วเหรอเมฆ คราวหลังหาข้ออ้างไปอยู่กับพี่เค้าบ่อยๆสิ อิอิ
โอยยย ฮาตัวเห้มากๆค่ะ ตลกอ่ะโดนตัวเห้ไล่มา น่าสงสารปนขำเมฆกับเพื่อนจริงๆ
-
เด็กพวกนี้นี่ ความพยายามในการหาของกินเป็นเลิศจริง ๆ เชื่อเขาเลย 555
รู้สึกดวงน้องเมฆกับพี่น้ำนี่สมเป็นเนื้อคู่กันจริง ๆ วิ่งไปวิ่งมา ก็มาเจอกันอีกละ
พี่น้ำของน้อง ๆ ก็ยังใจดีเหมือนเดิม น้องเมฆถึงยิ่งรักยิ่งหลงขนาดนี้
แต่ก็นะ พี่น้ำก็ไม่น้อยหน้า เผลอเป็นแอบมองตามเด็กตลอด ๆ เชียว
ชอบที่สุดเลยก็ตอนที่ พี่น้ำส่งสายตาให้น้องเมฆมานั่งคู่ข้างคนขับอ่ะ
เหมือนจะไม่มีอะไร แต่แค่นี้ทำเราฟินมาก นี่มันที่นั่งของคนสำคัญนะ :-[
รอตอนต่อไปจ้า น่ารักขึ้นเรื่อย ๆ เลย ขอบคุณนะคะ :L1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:3123: :3123: :3123:
-
ฟินตัวลอยยยยยย
-
พี่นัำน่ารักมากกกเฆมจีบเลยค่ะๆๆๆๆแระนำ
-
ค่อยๆทำความคุ้นเคยเนาะพี่น้ำ
-
ฟินไปเบาๆ ~~ :-[
-
อ่านทันสะแว้ววว กะจะเก็บไว้ให้ตอนมันเยอะๆค่อยอ่านไม่อยากค้าง แต่อดใจไม่ไหวจนได้ มะไหร่จะรักกันน้อ รอร้อรอต่อไป กริกริ :mew1: :hao7: o13
-
อ่านแล้วน่ารักจริงง เชียร์น้ำเมฆ ทีมน้ำเมฆฆฆ :o8:
-
โอ้ยยยย เมื่อไหร่สองคนนี้จะรู้ตัวรู้ใจตัวเองกันสักที หืมมมม น้องเมฆนี่มองตามพี่น้ำตาละห้อยทุกทีเลยนะ ฮาาา
-
อึนทั้งคู่
-
Chapter 17 : วันพบญาติ
รถ BMW คันหรูลดความเร็วลงเมื่อเข้าใกล้เขตมหาวิทยาลัยในช่วงเช้าของวันที่ท้องฟ้ามีเมฆครึ้ม เม็ดฝนร่วงหล่นลงมาบางเบา น้ำเปิดไฟเตรียมเลี้ยวเมื่อเข้าใกล้ประตูทางเข้า หากสายตาเหลือบไปเห็นเด็กหญิงที่แต่งตัวเหมือนกันเปี๊ยบสองคน กับตายายที่กำลังควานหาของในกระเป๋าผ้าอยู่ตรงที่ไม่ไกลจากป้ายรถประจำทางนัก ดูเหมือนว่าจะมาหาคนในมหาวิทยาลัยนี่แหละ
น้ำเคลื่อนรถไปอย่างเชื่องช้า ผ่านหน้าเด็กหญิงที่เกาะชายเสื้อตายายไว้แน่นราวกับกลัวว่าจะหลง ส่วนตายายหยิบร่มออกมากางกันอย่างงกๆ เงิ่นๆ ตรงหน้ามีกองข้าวของกองใหญ่ ชายหนุ่มแตะเบรกเบาๆ แล้วค่อยๆ ถอยรถกลับมา เขาเปิดประตูรถออกแล้วเดินเข้าไปสอบถาม
“มาหาญาติในมหาลัยเหรอครับ”
สองตายายรีบตอบ “จ้า พ่อหนุ่ม มาหาหลาน เขาเรียนอยู่วิศวะ”
“อ่อ งั้นเข้าไปพร้อมกับผมก็ได้ครับ คณะอยู่ใกล้ๆ กัน เดี๋ยวผมไปส่งนะ”
“จริงหรือพ่อหนุ่ม ขอบใจเหลือเกิน ตากับยายกำลังกลุ้มอยู่เลยว่าจะเข้าไปในคณะยังไง” คุณยายยิ้มกว้าง
“รอแป๊บนะครับ ผมขอเคลียร์หลังรถหน่อย” ชายหนุ่มรีบหันไปเก็บข้าวของที่โยนไว้บนเบาะหลัง เอาไปใส่กระโปรงท้ายรถ จากนั้นจึงเชื้อเชิญตายายกับหลานๆ ขึ้นมานั่ง
คุณตานั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับ สองแขนโอบกอดกระเป๋าผ้าไว้บนตัก “ขอบใจนะ พ่อหนุ่ม เป็นอาจารย์ที่มหาลัยนี่ใช่มั้ย”
น้ำหัวเราะ “ผมดูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอครับคุณตา”
“ไม่หรอกๆ ตาเห็นพ่อหนุ่มขับรถแพง เลยนึกว่าเป็นอาจารย์น่ะสิ”
“แต่สมัยนี้ด็อกเตอร์หนุ่มๆ ก็มีถมไปนา พ่อหนุ่ม” คุณยายตอบมาจากทางเบาะหลัง “ถ้ามีอาจารย์หน้าหล่อเหมือนพ่อหนุ่ม สงสัยสาวๆ จะไม่ยอมเรียนแน่แล้ว”
ชายหนุ่มอมยิ้ม พลางส่ายหน้าไปมา “ผมยังเรียนอยู่เลยครับ” ขณะที่พูดไป สายตาก็เหลือบมองกระจกมองหลังไปด้วย แล้วไปสะดุดอยู่ที่สองสาวที่กำลังจ้องมาทางตนเขม็ง หากเขาก็ไม่ได้พูดอะไร จนสักพักพวกเธอจึงเอ่ยถามขึ้น
“พี่... พี่เรียนอยู่คณะอะไรคะ”
“มนุษยศาสตร์ครับ”
“แล้ว... พี่ชื่ออะไรเหรอคะ”
“ชื่อน้ำครับ”
“หนูชื่อฝน / หนูชื่อฟ้า” สองสาวหันมองหน้ากันแล้วหัวเราะคิก “โตขึ้นไม่เรียนวิศวะแล้ว เรียนมนุษยศาสตร์ดีกว่า”
น้ำหลุดหัวเราะออกมาอีกครั้งกับความไร้เดียงสาของเด็กๆ ก่อนจะเคลื่อนรถเข้าไปจอดเทียบตรงหน้าตึกเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ “ถึงแล้วล่ะครับ แล้วได้นัดหลานไว้มั้ยครับเนี่ย” จากนั้นจึงก้าวลงจากรถมาเปิดประตูให้
“ไม่ได้นัดหรอก แต่เดี๋ยวโทรตามก็ได้น่ะ ขอบใจนะพ่อหนุ่ม”
“งั้นผมไปก่อนนะครับ”
คุณตาคว้าแขนเสื้อชายหนุ่มไว้ “รอเดี๋ยว” เขาล้วงมือเข้าไปในถุงผ้า หยิบถุงใส่ขนมข้าวต้มน้ำวุ้นกับถุงน้ำเชื่อมที่มัดรวมกันไว้ออกมาส่งให้ ขนมหวานของโปรดของน้ำพอดิบพอดี “แบ่งไปกินสิ”
“เอ่อ จะเอามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ อย่าเลยดีกว่า” น้ำปฏิเสธอย่างนุ่มนวล
“ตาเอามาหลายถุง กะว่าเผื่อเขากับเพื่อนๆ เขานั่นล่ะ ร้านเราอยู่นครสวรรค์ ดังมากเลยนา” คุณตาจับมือชายหนุ่มยกขึ้นแล้วเอาถุงคล้องไว้
“นครสวรรค์?” ...หรือว่า...
“หลานตาเรียนอยู่วิศวะเครื่องกล เป็นประธานรุ่นด้วยนะ” คุณตาเอ่ยอย่างภูมิใจ
“อ้อ...”
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแทรก น้ำมีนัดกับเพื่อนที่คณะตอนเช้า นี่คงโทรมาตามกันแล้ว เขาจึงรีบยกมือไหว้แล้วกล่าวลา “ขอบคุณครับ ถ้างั้นผมไปก่อนนะครับ” เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับ พร้อมกับวิ่งกลับไปที่รถแล้วขับออกไปช้าๆ
ตายายกับหลานสาวยืนโดดเด่นเป็นอนุสาวรีย์อยู่ที่ใต้กันสาดด้านหน้าตึก มองเหล่านักศึกษาที่กำลังทยอยเดินกันเข้ามาที่ตึกเรียนอยู่ชั่วครู่ จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไป ไม่นานหลังจากนั้นเด็กหนุ่มผู้เป็นหลานชายก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“ตายาย! ฟ้าฝน! มากันยังไงครับเนี่ย!” เมฆยังไม่ทันผูกเนกไทให้เรียบร้อย ผมเผ้าก็ยังกระเซอะกระเซิง เขายืนหอบแฮกอยู่ตรงหน้าหมู่ญาติ หากยังไม่ทันอ้าปากถาม เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
“เมฆ! ตายายกับยัยฟ้ายัยฝนแอบไปหาเราน่ะ! ไปถึงรึยัง! นี่ทิ้งจดหมายไว้ในห้อง แม่หัวใจจะวาย” ปลายสายโวยวายเสียงดังลั่น
เด็กหนุ่มอยากจะเป็นลมอยู่ตรงนั้น เขายกมือขึ้นกุมขมับ “อยู่ครับ เพิ่งเจอกันเลย... ครับๆ เดี๋ยวบ่ายๆ ผมจะพาไปขึ้นรถทัวร์” พอวางสายไปก็ถอนหายใจยาว “ตายาย เล่นอะไรกันครับเนี่ย!”
“ก็พี่เมฆไม่กลับบ้าน ฟ้ากับฝนคิดถึงนี่นา” เด็กหญิงทั้งสองตอบแทน
“ยัยฟ้ายัยฝนนอนร้องไห้ทุกคืน รบเร้าให้พามาหาเมฆ ตากับยายเองก็เป็นห่วง แต่พ่อแม่เราเขาไม่ยอมพามา บอกว่าไม่อยากให้มากวน”
“มันจะกวนอะไรกันล่ะฮึ! มาเยี่ยมแค่แป๊บๆ ให้ตายายกับน้องเห็นหน้าหน่อย!” สองคนตายายพูดเข้าขากันเป็นอย่างดี “ตายายไม่ได้กวนแกใช่มั้ยฮึ เมฆ!”
“โธ่ ไม่กวนหรอกครับ แต่ออกมากันเองแบบนี้... ลำบากแย่” เมฆก้มลงหอบข้าวของของคุณตาคุณยายแล้วเดินนำออกไป “กินอะไรกันมารึยังครับ ไปนั่งที่โรงอาหารกันดีกว่า”
“แล้วเมฆไม่มีเรียนหรือ เห็นคนเดินเข้าตึกกันเยอะแยะ”
“ของผมอีกชั่วโมงกว่าถึงจะเข้าเรียนครับ ปกติผมยังไม่ตื่นเลยนะเนี่ย”
เด็กหญิงทั้งสองวิ่งไปเกาะแขนพี่ชาย “คิดถึงพี่เมฆ ฟ้าฝนมีของมาให้พี่เมฆเยอะแยะเลย”
เมฆยิ้มกว้าง “พี่เมฆก็คิดถึงทุกคน เดี๋ยวเราไปหาที่นั่งกันก่อนนะ”
เด็กหนุ่มเดินหอบของ โดยที่แขนทั้งสองข้างมีน้องสาวเกาะอยู่ ส่วนตายายเดินตามหลัง มุ่งหน้าไปยังม้าหินใต้ต้นไม้ร่มรื่นด้านหน้าโรงอาหาร ทว่าระหว่างทางก็พบเข้ากับกลุ่มพี่ว้ากปีสี่ที่กำลังจะเดินไปที่ตึกเรียนพอดี
เมฆค้อมศีรษะลงแทนเพราะไม่อาจยกมือไหว้ได้ “สวัสดีครับ”
“อ้าว ประธานรุ่น ทักทายกันวางของลงก่อนไม่ได้เรอะ” ตั้งใจเตรียมหาเรื่องให้รุ่นน้องทันที
“ขอโท...” เมฆยังพูดไม่จบ น้องสาวทั้งสองคนก็ก้าวออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ยกมือไหว้พร้อมกับย่อตัวลงเสียด้วย
“สวัสดีค่ะ ฟ้ากับฝนมาเยี่ยมพี่เมฆค่ะ”
กลุ่มรุ่นพี่หยุดกึก โดยเฉพาะตั้งใจกับไข่ย้อย พวกเขาแพ้เด็กหญิงฝาแฝด ผมยาวๆ หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก ตัวขาวๆ แต่งตัวใส่ชุดกระโปรงเหมือนกันเป๊ะ แบบนี้น่ะในฝันเลย
...นะ... น่ารักอ้ะ! ฝาแฝดด้วยอ้ะ!
ตั้งใจและไข่ย้อยถึงกับมือสั่น “สะ... สวัสดีครับ” ใบหน้าเคร่งขรึมแปรเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน “อะ... เอ้อ... น้องเรอะ ประธานรุ่น”
“น้องสาวครับ ส่วนนี่ตากับยาย” เด็กหนุ่มหันไปทางตายายที่ยืนอยู่ด้านหลัง “ตายาย นี่พี่ปีสี่คณะผมครับ”
กลุ่มรุ่นพี่ยกมือไหว้กันอย่างพร้อมเพรียง “สวัสดีครับ”
ตายายยกมือไหว้รับ “สวัสดีจ้ะ โอ้โห... หล่อกันทุกคนเลยเนอะพี่ๆ ของเมฆเนี่ย ยังกะดาราหนังเลยน่ะ”
รุ่นพี่หันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ตั้งแต่เป็นพี่ว้ากมาก็เพิ่งจะมีคนชมว่าหล่อนี่แหละ ทั้งผมยาวรุงรังและหนวดเฟิ้มแบบนี้ ที่ว่าเหมือนดารานี่ หมายถึงมหาโจรตัวโกงหรือเปล่าเนี่ย ทว่าถ้าขืนยังยืนอยู่นานมากไปกว่านี้ พวกเขาอาจจะยิ้มแก้มปริ เก๊กแตกได้ เหล่ารุ่นพี่จึงส่งสายตาปรึกษากัน แล้วเห็นพ้องต้องกันว่าควรจะรีบถอยทัพก่อน “งั้นพวกผมไปก่อนนะครับ ใกล้เข้าเรียนแล้ว” จากนั้นจึงหันไปโบกมือให้เด็กหญิงทั้งสอง
ฟ้าฝนโบกมือลา “บ๊ายบายค่ะพี่ปีสี่”
เมฆแอบหัวเราะเบาๆ กับความหัวงูของรุ่นพี่ นี่น้องเขาเพิ่งแปดขวบเองนะ ยังมาทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่ แต่อย่างน้อยฟ้าฝนก็ช่วยไม่ให้เขาต้องวิดพื้นแต่เช้าล่ะ... จะว่าไปก็น่าจะให้ไปขอลายเซ็นเฮดว้ากให้เขาด้วยเสียเลย!
หลังจากพากันไปนั่งที่โต๊ะหินแล้ว พวกแหนมและตำลึงก็ตามเข้ามาสมทบ
“โหย ตายายซิ่งอะครับ มาจากนครสวรรค์เลย ไกลเหมือนกันนา”
“ก็ออกมาตั้งแต่เมื่อคืน รอให้พ่อแม่ไอ้เมฆหลับก่อนน่ะ” คุณตาพูดพลางหยิบขนมจากในถุงผ้าส่งให้เด็กหนุ่ม “ตาเอาขนมที่บ้านมาฝากทุกคนด้วย แต่เมื่อกี้ให้พ่อหนุ่มไปคน”
เมฆโอบกอดน้องสาวทั้งสองคนที่นั่งอยู่บนตักคนละข้าง หอมแก้มคนละฟอดแล้วเงยหน้าขึ้น “หือ ให้ใครไปอะครับ”
“ให้พี่น้ำค่ะ” เด็กหญิงตอบเสียงแจ๋ว
“ฮะ!” ดวงตาสีดำราวกับสีของนิลเบิกโพลง “เจอพี่น้ำด้วยเหรอ”
“พ่อหนุ่มเขาพาพวกเรามาส่งที่หน้าคณะเมฆเนี่ย” คุณยายพูดบ้าง “เจ้าฟ้ากับเจ้าฝนน่ะ เปลี่ยนใจจากพี่เมฆเลยละ”
เด็กหญิงหัวเราะคิกคัก “พี่น้ำหล่อยังกะโอปป้าที่เพื่อนของฟ้าฝนติ่งอยู่เลยค่ะ”
“หลงเสน่ห์พี่น้ำอีกสองคนละบ้านนี้” ตำลึงพึมพำ ขณะก้มหน้าก้มตารับประทานขนมไปด้วย
แหนมหันไปถามเมฆบ้าง “พี่น้ำรู้จักคนในบ้านมึงด้วยเหรอวะ”
“จะรู้ได้ไง คงเจอโดยบังเอิญ”
“ตายายกำลังหาคนถามว่าจะเข้าไปในมหาวิทยาลัยนี่ได้ยังไง พ่อน้ำเขาขับรถผ่านก็เลยลงมาถาม แล้วก็พามาด้วยกัน”
“ใจดีจังเลยเนอะ” ตำลึงพูดพร้อมกับเหลือบมองใบหน้าของเพื่อนรักที่กำลังยิ้มแฉ่งไปด้วย
“พี่เมฆรู้จักพี่น้ำด้วยเหรอคะ” น้องสาวทั้งสองถาม
“อือ รู้จัก”
“งั้นพาไปหาพี่น้ำอีกนะ”
“พี่เขาเรียนนะ จะไปป้วนเปี้ยนที่คณะเขาไม่ดีหรอก”
เด็กหญิงเบะปาก ก่อนจะหันไปหยิบของออกมาจากกระเป๋าเป้ที่พวกเธอสะพายมา “พี่เมฆดูสิ ฝนซื้อขนมที่ร้านหน้าโรงเรียนมาฝาก”
“ฟ้าเอาหนังสือการ์ตูนที่พี่เมฆชอบมาให้ด้วย”
“ขอบใจนะ แล้วอยู่โรงเรียนตั้งใจเรียนรึเปล่า พี่เมฆไม่อยู่มีใครแอบมาจีบน้องของพี่เมฆมั้ย”
“มีเต็มเลย”
เด็กหนุ่มขยี้เส้นผมบนศีรษะน้องสาวทั้งสองเบาๆ “แก่แดดนัก!”
“แล้วเมฆ ตำลึงกับแหนมล่ะลูก ตั้งใจเรียนรึเปล่า หรือวันๆ เอาแต่จีบสาว”
พอได้ยินคุณยายถาม เพื่อนรักของเมฆก็พากันหัวเราะกันอย่างไม่เกรงใจ “จะเอาเวลาที่ไหนไปจีบสาวครับยาย! ตื่นมาก็เรียน เรียนเสร็จก็ไปประชุมเชียร์ กว่าจะเสร็จประชุมเชียร์ก็เหนื่อยแทบตาย ไหนจะต้องทำการบ้าน อ่านหนังสืออีก พอได้อาบน้ำเตรียมนอนก็หมดวันซะแล้ว!”
“ดีแล้วลูก เมียน่ะ จะรีบมีไปทำไม” คุณยายพูดเสียงขรึม พลางส่งถุงผ้าถุงใหญ่หนักอึ้งให้ “เอ้า ขนมนี่เก็บได้นานหน่อย เมฆเอาไว้แบ่งกับเพื่อนกินวันหลังนะ”
“ขอบคุณครับยาย แบกมาหนักแย่”
“ยายเป็นห่วง กลัวเมฆไม่ค่อยมีขนมถูกใจ...”
“ที่นี่ร้านอาหารเพียบครับยาย หน้ามอก็มี ยายไม่ต้องห่วง ดูไอ้เมฆสิ หน้าตาออกจะสดใสมีน้ำมีนวล” แหนมพูดกลั้วหัวเราะ พร้อมกับหยิกแก้มเพื่อนรักไปด้วย
“เห็นแบบนี้ตายายก็สบายใจ ฟ้าฝนก็จะได้หายคิดถึงเมฆบ้างน่ะ”
เมฆยิ้มบาง “ทีหลังตายายไม่ต้องลำบากมาก็ได้ โทรมาก็พอนะครับ หายออกจากบ้านมาแบบนี้ พ่อแม่ตกใจแย่”
พวกเขาพูดคุยกันต่อไปอีกสักครู่ก็ถึงเวลาเข้าเรียนของพวกเด็กหนุ่ม เมฆจึงบอกให้ทุกคนรออยู่ที่โต๊ะจนกว่าเขาจะเรียนเสร็จ “เดี๋ยวช่วงบ่ายผมจะไปส่งที่ท่ารถ พ่อกับแม่บอกว่าอากล้าจะไปรอรับที่ท่ารถที่กรุงเทพน่ะครับ”
“เย็นๆ ค่อยกลับไม่ได้เหรอคะ ฟ้ากับฝนยังไม่หายคิดถึงพี่เมฆเลย” เด็กหญิงเกาะแขนพี่ชายแจ
“ไม่ได้หรอกนะ เย็นๆ พี่เมฆต้องเข้าประชุมเชียร์ แล้วถ้าดึกก็จะเดินทางกันลำบาก... ตายายเหนื่อยจะแย่แล้ว”
“ให้ฟ้ากับฝนนอนกับพี่เมฆไม่ได้เหรอ”
“นอนได้ยังไง หอพี่เมฆมีแต่ผู้ชาย”
เด็กหญิงทำแก้มพองลมอย่างไม่พอใจนัก “ฟ้ากับฝนยังไม่อยากกลับบ้านนี่นา”
“เดี๋ยวค่อยคุยกันอีกทีละกันนะ ตอนนี้พี่เมฆต้องไปเรียนก่อน”
“ไปเถอะ ตากับยายรออยู่ที่นี่ล่ะ” ตายายจับแขนหลานสาวทั้งสองให้นั่งลง “อย่ากวนพี่เขา สัญญากับตายายแล้วไม่ใช่รึ”
ฟ้าฝนจำใจต้องนั่งลงตามที่ตายายบอก พวกเธอมองตามพี่ชายไปจนลับสายตา
ระหว่างที่รอ สองตายายลุกเดินเล่นบ้าง เดินไปหาซื้ออะไรมารับประทานเล่นบ้าง เมื่อบริเวณรอบๆ สงบลงเพราะนักศึกษาขึ้นไปเรียนกันหมด พวกเขาจึงนั่งหลับเอาแรง โดยมีหลานสาวทั้งสองนอนหนุนตัก
ทว่าเมื่อตายายผล็อยหลับไป เด็กหญิงก็ลุกขึ้นแล้วย่องออกมาจากโต๊ะ พวกเธอจูงมือกันออกไปเดินดูโรงอาหาร แล้วเริ่มขยับขยายออกไปรอบนอก
“อยากเห็นพี่เมฆตอนเรียนจังเลย”
“แต่ถ้าขึ้นไปบนตึกเรียนต้องโดนว่าแน่ๆ”
“งั้นไปหาพี่น้ำดีมั้ย”
“ฝนรู้เหรอจะไปหาที่ไหน”
“ก็พี่น้ำบอกว่าคณะอยู่ใกล้ๆ ชื่อคณะมนุษยศาสตร์ไง”
“งั้นก็ไปสิ! ไปกัน!”
ฟ้าและฝนตกลงกันได้แล้วก็เดินไปถามทางไปคณะมนุษยศาสตร์กับคนที่อยู่แถวๆ นั้น พอเดินไปอีกสักพักก็ถามคนต่อไป ถามไปเรื่อยๆ จนมายืนอยู่ข้างหน้าป้ายคณะมนุษยศาสตร์ในที่สุด
“แล้วจะไปหาพี่น้ำที่ไหนล่ะ”
“ก็ถามเอาจากคนที่เดินผ่านไปผ่านมานี่แหละ”
เด็กหญิงถามหาคนชื่อน้ำต่อไปเรื่อย หากคราวนี้ไม่ง่ายเหมือนตามหาที่ตั้งคณะ พวกเธอเดินวนไปวนมาจนอ่อนใจ เมื่อยขาแล้วก็ยังไม่เจอตัวคนที่ต้องการพบสักที สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าจะเดินกลับไปรอพี่ชายต่อดีกว่า
ทว่าระหว่างทางที่เดินกลับ ฟ้าหันไปเห็นชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคยยืนคุยอยู่กับผู้ชายตัวโตอีกสองคน เธอหันไปกระตุกแขนฝน แล้วจูงมือกันวิ่งเข้าไปหาทันที
ฝ่ายน้ำนั้น เขาเพิ่งเรียนเสร็จ พอเดินออกจากห้องเลคเชอร์มาก็ถูกคนสองคนที่ไม่ได้รู้จักมักจี่ตามให้ออกมาคุยกันทางด้านนอก โดยอ้างว่ามีเรื่องสำคัญ
“ผมไม่รู้จัก ตุ๊กตาอะไร แฟนใคร? ผมไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับคนของพวกคุณ” น้ำส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ
“มึงอย่ามาทำเป็นไม่รู้ ตุ๊กตาน่ะแฟนกู!”
“แฟนคุณแล้วจะมาเกี่ยวอะไรกับผม” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย หากดวงตาฉายแววดุดัน
“ไม่ต้องทำมาไขสือ! ตุ๊กตาขอเลิกกับกูเพราะมึงไปจีบนี่ไง”
“จีบ? เมื่อไหร่กัน” น้ำพ่นลมหายใจออกหนักๆ “ผมไม่มีเวลาให้กับเรื่องไร้สาระหรอกนะ เอาเวลาไปไล่ตามคนของคุณเถอะ”
“ไอ้เหี้ย” คนหนึ่งในสองคนนั้นกระชากคอเสื้อของน้ำพร้อมกับง้างกำมือออก
น้ำปัดมืออีกฝ่ายออกอย่างแรง ขึงตาใส่แล้วคว้าข้อมือของอีกฝ่ายไว้ เขาพูดเสียงขรึม “ใครกันแน่”
“หยุดนะ! จะทำอะไรพี่น้ำน่ะ!” เด็กหญิงที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงตะโกนลั่น “จะแกล้งพี่น้ำเหรอ ไอ้คนนิสัยไม่ดี!” จากนั้นก็กรีดร้องเสียงดังระงม “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยพี่น้ำด้วย! มีโจรจะทำร้ายพี่น้ำค่ะ!”
“ฉิบหาย! เด็กเหี้ยที่ไหนวะ!”
คราวนี้กลับเป็นน้ำที่คว้าคอเสื้อของคนพูดแล้วกระตุกเข้าหาตัวอย่างแรง เขาโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบ “ใครกันแน่ที่เหี้ย... มึงจะกลับไปดีๆ หรืออยากจะให้กูกระทืบไส้แตกอยู่ตรงนี้”
“ไอ้!” อีกฝ่ายเบิกตาโพลง
น้ำปล่อยมือออก “มึงคิดว่าอาจารย์จะเข้าข้างใคร ระหว่างกูกับพวกมึง อย่าคิดมีเรื่องกับกูจะดีกว่านะ” เขาเบี่ยงตัวหลบ ก่อนจะชกเข้าไปที่ลิ้นปี่อีกฝ่ายอย่างไม่เบาแรงนัก หากก็มากพอที่จะทำให้คนแปลกหน้าคนนั้นทรุดลงไปกองบนพื้น จากนั้นก็หันไปเตะตวัดขาชายแปลกหน้าอีกคนให้ร่วงลงไปบนพื้นใกล้ๆ กัน
“อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก ขี้เกียจมือเปื้อนเลือดว่ะ” สีหน้าที่บ่งบอกว่าเขาหมายความอย่างที่พูดจริงๆ ส่งผลให้ทั้งสองคนบนพื้นเสียวสันหลังวาบ แต่เมื่อพูดจบชายหนุ่มก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหาเด็กหญิงทั้งสองโดยไม่หันหลังกลับไปอีก เขาย่อตัวลง ยิ้มให้เด็กหญิงอย่างอ่อนโยน สีหน้าราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อครู่ “ฟ้ากับฝนใช่มั้ย มาได้ยังไงเนี่ยครับ”
“พี่น้ำเป็นอะไรรึเปล่า ไอ้คนนิสัยไม่ดีนั่นทำให้พี่น้ำเจ็บรึเปล่า!” พวกเธอตะโกนจนหอบแฮก สีหน้าตื่นกลัว
“ไม่เป็นไรครับ ฟ้ากับฝนมาช่วยไว้พอดีเลย ไปเถอะ เรารีบไปจากตรงนี้กันก่อนนะ” น้ำรีบจูงมือพวกเธอเดินไปยังโรงอาหารของคณะซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปนัก
ชายหนุ่มปลอบเด็กหญิงทั้งสองจนพวกเธอหายตื่นกลัว เขาไปซื้อน้ำกับขนมหวานมาให้พวกเธอรับประทานเพื่อให้รู้สึกดีขึ้นด้วย จากนั้นก็นั่งอยู่ใกล้ๆ มองพวกเธอค่อยๆ ละเลียดชิมขนม “อร่อยสู้ที่บ้านไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ” น้ำถามพร้อมรอยยิ้มละมุน
“อร่อยน้อยกว่าฝีมือคุณแม่นิดเดียวค่ะ” ฟ้าตอบ
“แล้วพี่น้ำไม่กินเหรอคะ” ฝนถามบ้าง
“ไม่ล่ะ กินที่คุณตาให้มาไปถุงเบ้อเริ่ม พี่น้ำไม่ต้องกินข้าวได้จนเย็นเลยเนี่ย”
“พี่น้ำกินแล้วเหรอคะ / อร่อยใช่มั้ยล่า ที่บ้านของฟ้ากับฝนน่ะ ทำขายวันนึงเยอะมากกกก แต่ขายหมดทุกวันเลยนะคะ”
น้ำเท้าแขนลงกับโต๊ะ เอียงคอฟังพวกเธอได้อย่างเอ็นดู “โอ้โห... แล้วน้องฟ้าน้องฝนช่วยทำด้วยรึเปล่า”
“ช่วยค่ะ ฟ้ากับฝนช่วยห่อใบตอง”
“เก่งๆ อืม... แล้วเมื่อก่อนพี่เมฆช่วยด้วยรึเปล่า”
เด็กหญิงเงยหน้าขึ้น “พี่น้ำรู้จักพี่เมฆด้วย!”
“อ้อ... อือ... รู้จัก พี่เมฆของน้องฟ้ากับน้องฝนน่ะ เขาเป็นคนดัง” น้ำพูดกลั้วหัวเราะ
“จริงเหรอคะ!” ฟ้าและฝนเอ่ยอย่างตื่นเต้น “ที่โรงเรียนน่ะ พี่เมฆมีแฟนคลับด้วยนะคะพี่น้ำ เพื่อนของฟ้ากับฝนน่ะ บอกว่าพี่เมฆทั้งหล่อ ทั้งเก่ง เท่สุดๆ ในโลกเลย”
“อื้อหือ มีแฟนคลับด้วย แล้ว... เวลาพี่เมฆอยู่บ้าน ใจดีกับน้องฟ้าน้องฝนรึเปล่า”
“ใจดีที่สุดเลยค่ะ ใจดีเหมือนพี่น้ำเลย” สองสาวตอบเสียงดัง “พี่เมฆช่วยสอนการบ้าน อาบน้ำให้ด้วย แล้วก็อ่านนิทานให้ฟังก่อนนอนทุกคืนเลย”
“เหรอ” น้ำอมยิ้ม... นั่งฟังไปด้วยความอิจฉา เมฆทำให้เขานึกถึงตัวเองสมัยก่อนซึ่งมีริซาโกะคอยดูแล พอย้อนนึกไปแล้ว ตัวเขาในตอนนั้นคงจะโหยหาความรัก ความอบอุ่นของครอบครัวมากละมั้ง ครั้งหนึ่งถึงได้ตกหลุมรักพี่สะใภ้ไปเสียได้
“น้องฟ้ากับน้องฝนอายุเท่าไหร่กันครับเนี่ย ดูจะห่างจากพี่เมฆเยอะเหมือนกันเนอะ”
“แปดขวบค่ะ ห่างกับพี่เมฆสิบปี ใครๆ ก็ว่าฟ้ากับฝนเป็นลูกหลง บางคนก็แกล้งล้อว่าคุณพ่อเก็บฟ้ากับฝนมาจากหลังบ้าน”
ฝนพยักหน้าหงึกหงักตามแฝดพี่ของเธอ แล้วเอ่ยเสริม “แต่ว่าถ้าใครมาล้อแบบนี้ จะโดนพี่เมฆดุแล้วไล่จนเปิงไปเลย”
ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก “เพราะงั้นน้องฟ้ากับน้องฝนเลยรักพี่เมฆมากใช่มั้ย” เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเมฆถึงมีนิสัยชอบดูแลปกป้องคนอื่น เพราะมาจากครอบครัวอบอุ่นแบบนี้นี่เอง
แต่แล้วน้ำก็นึกขึ้นมาได้ว่า เด็กหญิงทั้งสองคนนี่... เมื่อเช้าเขาเห็นมาพร้อมกับคุณตาคุณยายไม่ใช่หรือ “จริงสิ แล้วฟ้ากับฝนมาแบบนี้ คุณตาคุณยายล่ะครับ”
“คุณตาคุณยายหลับค่ะ ฟ้ากับฝนเลยแอบมา”
น้ำเบิกตาโพลง “หา! แอบมาเหรอครับ แล้วนี่คุณตาคุณยายตื่นมาไม่ตกใจแย่เหรอ!”
พอได้ยินแบบนั้นเด็กหญิงทั้งสองก็หน้าเสียทันควัน “อะ...”
ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “นานแล้วเหมือนกันนะ ป่านนี้ตามหากันให้วุ่นแล้วมั้งเนี่ย!”
เด็กหญิงกระโจนไปเกาะแขนชายหนุ่ม “พี่น้ำ ฟ้ากับฝนจะโดนดุมั้ย พี่เมฆต้องโกรธแน่ๆ เลย”
“น้องฟ้ากับน้องฝนทำผิดนี่ครับ ถึงจะโดนดุก็ต้องฟังผู้ใหญ่นะ แล้วก็ต้องขอโทษทุกคนด้วย” น้ำถอนหายใจยาว พลางลูบศีรษะพวกเธอเบาๆ “ทุกคนคงกำลังเป็นห่วงน้องฟ้ากับน้องฝนแย่แล้ว” จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกไป
ทางฝ่ายสองตายายนั้น หลับไปสักพักก็สะดุ้งตื่น หากหลานสาวทั้งสองหายตัวไปแล้ว พวกเขาจึงรีบลุกขึ้นเดินตามหา แต่เมื่อหาจนทั่วโรงอาหารแล้วยังไม่เจอก็เริ่มตื่นตระหนก
ขณะที่กำลังตามหากันอยู่นั้น พวกของตั้งใจเพิ่งเรียนเสร็จและมาถึงโรงอาหารพอดี พอตายายเห็นเข้าก็พุ่งตรงเข้าไปหาด้วยสีหน้าเป็นกังวล “คุณคะ เห็นฟ้ากับฝนมั้ยคะ”
ตั้งใจเบิกตากว้าง “ไม่เห็นครับ น้องหายตัวไปเหรอครับ”
“ค่ะ หาทั่วโรงอาหารแล้วก็ยังไม่เจอ”
“แล้วประธานรุ่น เอ้อ... เมฆไปไหนครับ”
“ตาเมฆไปเรียนค่ะ โอย... จะทำยังไงดี” คุณยายพูดเสียงสั่นเครือ มีน้ำตาเอ่อคลอนัยน์ตา
“คุณยายใจเย็นก่อน เดี๋ยวพวกผมช่วยตามหาให้เองนะครับ ไปนั่งก่อนเดี๋ยวจะเป็นลม” ไข่ย้อยประคองคุณยายไปนั่ง ส่วนใบตองไปตามคุณตามานั่งรวมกัน แล้วจึงแยกย้ายกันออกตามหา
คุณยายเป็นกังวลจนร้องไห้ โดยมีคุณตาช่วยโอบไหล่และปลอบโยน “ใจเย็นก่อนนะยาย ฟ้าฝนเป็นเด็กฉลาด คงแอบไปเดินเล่นน่ะ เดี๋ยวก็คงเจอตัว”
สักพักเมฆกับเพื่อนอีกสองคนก็มาถึงที่โรงอาหาร เมื่อมาถึงก็เห็นว่าคุณตาคุณยายไม่นั่งอยู่ที่โต๊ะตามที่บอกไว้ พวกเขาจึงเดินตามหา แล้วพบกับพวกพี่ว้ากเข้าพอดี
รุ่นพี่ทั้งห้ากับรุ่นน้องอีกสามคนยืนล้อมตายายด้วยสีหน้าเป็นกังวล ตัวรุ่นพี่นั้นเหงื่อโซมกายเพราะวิ่งตามหาเด็กหญิงจนทั่วคณะแล้ว หากไม่พบแม้แต่เงา
“ขอโทษนะครับพี่” เมฆพูดสีหน้าสลด
รุ่นพี่ส่ายหน้า “ไม่ใช่เวลามาขอโทษ ตามหาน้องคุณให้เจอก่อนดีกว่า”
“ในโรงอาหารนี่ก็ถามจนแทบจะหมดทุกคนแล้ว หรือว่าน้องฟ้าน้องฝนจะออกไปข้างนอก”
“ถ้างั้นเดี๋ยวลองโทรหาไอ้น้ำให้ดูที่คณะมนุษย์ให้ แล้วพวกเราแยกไปคณะอื่นใกล้ๆ” เต้าหู้พยักหน้า “เฮ้ย มึงสองคนไปทางคณะวิทย์...”
หากก่อนที่จะแยกย้ายกันไป เสียงโทรศัพท์ของเมฆดังขึ้น เด็กหนุ่มจึงรีบหยิบขึ้นมากดรับสาย “พี่น้ำ!”
สีหน้าของเด็กหนุ่มผ่อนคลายลงเมื่อได้รับฟังข้อความจากคนในโทรศัพท์ เขาทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่งอย่างโล่งอก พลางยกมือข้างที่ว่างขึ้นกุมขมับ “ครับ ครับ ขอบคุณครับ ผมจะรอที่โรงอาหารนะครับ”
“น้ำว่าไงน่ะ” ป๊อกเด้งรีบถาม
“ฟ้ากับฝนไปหาพี่น้ำครับ ตอนนี้พี่น้ำกำลังพาตัวมา”
“โอย... ค่อยยังชั่ว” พวกรุ่นพี่ทิ้งตัวลงนั่งตามม้านั่งบ้าง “ตัวนิดเดียว เก่งชะมัดเลย”
เมฆยกมือไหว้พวกพี่ว้ากปีสี่ของเขา “ขอบคุณพี่มากครับที่ช่วยตามหา ไม่ได้พวกพี่ ตายายผมก็คงจะแย่”
เต้าหู้เขกศีรษะเมฆเบาๆ “เฮ้ย! ไม่เป็นไรน่ะ เดี๋ยวประชุมเชียร์ผมจะเอาคืน!”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง เขารู้ว่าพี่ว้ากก็พูดไปอย่างนั้นเพื่อรักษามาดโหด จากนั้นจึงหันไปปลอบคุณยาย “เดี๋ยวพี่น้ำก็พาฟ้าฝนมาแล้ว ยายไม่ต้องร้องไห้แล้วครับ”
หญิงสูงวัยใช้ทิชชูในมือซับน้ำตาจนชื้น พอสงบใจได้จึงหันไปขอบอกขอบใจหนุ่มๆ ทั้งหลาย “ตายายขอบใจพ่อคุณทุกคนมากเหลือเกิน ทั้งหล่อทั้งน้ำใจดี ไอ้เมฆได้อยู่มหาวิทยาลัยกับพี่ดีๆ แบบนี้ ตายายก็สบายใจ”
“ไม่เป็นไรครับ” พวกรุ่นพี่ตอบอย่างเขินๆ
กลุ่มรุ่นพี่ถอยออกไปแล้ว เหลือเมฆกับเพื่อนรักและตายาย “พวกมึงไปกินข้าวก่อนไป บ่ายนี้กูไม่เข้าแล็บนะ จะไปส่งตายายกับน้องที่ท่ารถ”
“เมฆจะโดดเรียนหรือ” คุณตาหันมาท้วง
“แล็บภาษาอังกฤษ เรียนกับคอมฯ น่ะครับ ไว้ผมไปเข้าแล็บทวนเอาวันเสาร์อาทิตย์ก็ได้ครับ ไม่เป็นไร”
“คราวหน้าตาไม่มาแล้ว ทำเขาลำบากไปทั่ว”
“อย่าพูดแบบนี้สิครับตา ตาไม่มาพวกผมก็ไม่มีหนมกินดิ” ตำลึงเอ่ยปลอบ “ต้องโทษพี่น้ำแหละ หล่อมากจนทำให้คนวุ่นวายไปหมด”
“พี่น้ำเกี่ยวไรด้วยวะ” เมฆหันไปขึงตาใส่
ตำลึงหัวเราะหึๆ ก่อนจะลุกขึ้น “ไปๆ ไอ้แหนม ไปซื้อข้าวก่อน ตายายกินไรดีครับ เดี๋ยวพวกผมไปซื้อมาให้”
คุณยายส่ายหน้า “กินไม่ลงแล้วล่ะ”
“กินสักหน่อยดีกว่า เดี๋ยวต้องเดินทางอีกไกลนะครับ” เมฆบีบมือคุณยายเบาๆ “ซื้อก๋วยเตี๋ยวแล้วกันมึง เส้นหมี่น้ำ ของกูเส้นเล็กนะ”
“โอเค” แหนมกับตำลึงรับคำ จากนั้นจึงรีบเดินออกไป
TBC~*
เริ่มตอนมาคุณตาคุณยายก็แจกขนมจีบสุดเลยนะคะ เตรียมหาแฟนให้หลานชายสุดค่ะ 55555 คงเล็งเห็นแล้วว่าหน่วยก้านดี
ฝากเนื้อฝากตัวไว้เลยนะพี่น้ำ เปิดตัวได้น่าประทับใจแบบนี้ สอบผ่านด่านคุณตาคุณยายแน่ๆ แล้วค่ะ งานฉลุย :-[
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านนะค้า ตอนหน้าฮัสกี้จะพาผู้ชายมาสวีตกันแหละ สปอยล์เบาๆ อิ๊อิ๊
แล้วก็ สุขสันต์วันลอยกระทงค่า ใครไปลอยขอให้เจอหนุ่มๆ ควงกันมาลอยกระทงเยอะๆ เลยนะคะ :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หลงรักเด็กแฝดหราาาาาคะพี่ว๊าก :o9:
พาร์ทนี้พี่น้ำปล่อยรังสีความหล่อจนทำให้ลูกเล็กเด็กแดงยันคนชราหลงรัก แล้วอย่างนี้จะไม่ให้น้องเมฆเพ้อได้ไงจริงปะค่ะ :laugh5:
-
พี่น้ำดีเลิศที่สุดอะ หน้าตาก็ดีจิตใจยังดีอีก :L2:
-
ในที่สุดก็รู้แหละ เรื่องนี้ น้ำเฆม เพราะฮัสกี้บอกว่า หาหลานเขย อิอิ ป้าอ่านไม่ผิดใช่มั๊ยตรงท๊อคล์ >< :mew3:
-
หลงเสน่ห์พี่น้ำกันหมดเลยบ้านนี้
-
เราชอบฝาแฝดดดดด รักเลยยยยยยยยยยยย :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
5555 พี่น้ำเสน่ห์แรงจริงอะไรจริงทำเอาหลงกันทั้งครัวเรือน
-
ฝาแฝดน่ารัก
น้องเมฆ จะขอบคุณพี่น้ำยังไงดี
ที่พาแฝดกลับมาให้
รอตอนต่อไปนะคะ
:L2:
-
ครอบครัวน่ารักจริงๆ
พี่ว๊ากหลงแฝด แฝดหลงพี่น้ำ เมฆก้คงปลื้มมมมากขึ้นกว่าเดิม อิอิ :mew1:
-
ชอบพี่น้ำเวอร์ชั่นโหดมากอ่ะ รู้เลยในอนาคตใครจะเป็นช้างเท้าหน้า55555+ ชอบเวลาเมฆอยู่กับน้องสาวด้วยนะอบอุ่นเชียวเด็กๆน่ารัก
-
แหมะ พี่น้ำทำคะแนนอีกและ
-
เราเข้ามารอตอนหน้า555
-
พี่น้องสเป็คเดียวกันใช่ป่ะ
พี่น้ำเป็นที่รักทั้งบ้านแล้ว
-
คนบ้านนี้ หลงพี่น้ำกันหมด น้องแฝดก็หลง คริๆ น้องแฝดอยากให้พี่น้ำเป็นพี่สะใภ้ดีหรือพี่เขยดีจ๊ะ หุหุ จำได้ว่า พี่น้ำชอบกิน ข้าวต้มน้ำวุ้น ไรสักอย่างนี่ปะคะ แหม ลาภปากพี่น้ำจริงๆ อยากให้พี่น้ำกินแล้วติดใจจิได้ฝากตัวเป็นเขยของบ้าน หุหุ ตายายน่าจะไม่มีปัญหาละ สองแฝดก็ผ่านฉลุย :-[
-
:-[ :-[ :-[ :L1: :-[ :-[ :-[
-
พี่น้ำเปิดตัวได้ดีมาก ตายาย น้องฟ้าน้องฝนประทับใจกันถ้วนหน้าเลย
อย่างนี้ครอบครัวน้องเมฆเตรียมตัวต้อนรับลูกเขยได้เลย o13
-
o13
-
เด้กแสบฮ่าๆ แปดขวบก้อตามคนหล่อซะละ
-
สุขสันต์วันลอยกระทงค่ะ
มาแบบนี้ พี่น้ำเข้าบ้านเมฆได้สบายเลย :mc4:
แต่เมฆจะต้องโดนแกล้งอีกหลายครั้งไหมกว่าจะผ่านเพื่อน ๆ กับพี่ไม้ได้ 555
-
พี่น้ำนี่ก็เสน่ห์แรงไปทั่วไม่เว้น สตรี เด็กและคนชรา สปอยล์ตอนหน้าขนาดนี้พรุ่งนี้ฮัสกี้มาต่อเลยได้มั้ย อยากเห็นผู้ชายสวีทกันใจจะขาด :impress2:
-
วุ่นวายแต่น่ารักดีจริงๆ
-
เด็กเอ้ยยยย หลงพี่น้ำกันทั้งบ้านสิ่แบบนี้
-
สองแฝดน่ารักนะ
แต่ป่วนน่าดูเลยน้าาา
-
พี่น้ำเปิดตัวกับครอบครังเมฆโดยบังเอิญเลยนะ ได้คะแนนนิยมจากทุกคนเลย อิอิ
น้องฟ้าน้องฝนหลงเสน่ห์พี่น้ำแล้ว ไปหาถึงคณะเลย คุณตาคุณวยายน่ารักมาก แอบมาหาหลานถึงมหาลัยทีเดียว
รอฉากหวานตอนหน้านะคะ เค้าจะสวีตกันแล้ว ดีใจ
-
ป่วนได้ใจเลย ฟ้าฝน 55555
-
เมฆก็ตอบยายไปซิว่าไม่ได้จีบสาวที่ไหน แต่กำลังเริ่มรู้สึกดีกับรุ่นพี่ที่พายายมาส่งที่คณะน่ะ
ทั้งคุณตาคุณยาย เมฆ น้องฟ้าน้องฝน ตกหลุมรักพี่น้ำกันหมดแล้ว รอว่าเมื่อไหร่พ่อแม่ของเมฆ
จะตกหลุมรักน้ำด้วย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เมฆ ฝน ฟ้า น้ำ ชื่อชั่งสอดคล้องกันดีจริงๆ นะคะ พี่น้ำน่ารักอ่ะ รักเด็กแถมอ่อนโยนแบบนี้เมฆจะหนีไปไหนได้เนี่ย
-
โอ๊ยยยย พี่น้ำนี่คอนเซป หล่อ รวย สปอร์ต ใจดีจิงๆๆๆๆๆๆ >////< '
งี้ก็ผ่านด่านตายายฉลุยแน่ๆ กร้ากกก
ส่วนสองสาวนี่ไม่ต้องห่วงเบย เจอครั้งเดียวก็หนีตายายไปหาพี่น้ำแทนพี่เมฆซะแล้ว 555 (ป้าเป็นหนูป้าก็จะไปหาพี่น้ำ >////<)
เอาละซิ ถ้าพี่น้ำกะพี่เมฆเป็นแฟนกัน สองสาวจะหวงใครดีล่ะ รึเป็นกองหนุน :hao7: ต้องเป็นกองหนุนที่แข็งแกร่งมากอ่ะ
ขนาดพี่ๆหน้าโฉดอย่างพวกพี่ตั้งใจยังหลงเด็ก น่าร้ากกกกก
สงสารก็แต่ตากับยาย ขวัญเสียแย่แล้ว พาหลานมา แล้วหลานหาย TT เป็นนี่เป็นลมแน่ๆเลย
ดีนะไปเจอพี่น้ำ ถ้าสวนกับพี่น้ำแล้วใครพาไปละยุ่งแน่ๆ
ชอบที่ตำลึง(รึเปล่า) บอกว่าบ้านนี้หลงพี่น้ำเพิ่มอีกสองคนละ (จริงๆเค้าว่าตากะยายก็ต้องหลง กร้ากกกก)
ตากะยายน่ารักจริงๆนะคะ ตาก็คงรู้สึกมากวนหลาน TT น่ารักอ่ะ เมฆกับเพื่อนเมฆก็น่ารัก ดูแลผู้ใหญ่กันดี
ถ้าเด็กๆอยู่กะผู้ใหญ่พร้อมๆกับผองเพื่อนคงจะอ่านเพลินเลย
เขียนตอนรวมญาติบ่อยๆนะคะ พี่น้ำจะได้มีความสุขด้วย
ทดแทนช่วงวัยเด็กของพี่น้ำด้วย TT
ขอบคุณนะคะ จะรออ่านตอนหน้าน้าาาาา รีบมาต่อไวไวววววว :z13: *กราบค่ะ 55555555555555 จุ้บ :mew1:
-
ชื่อน้องๆแฝดของเมฆชื่อเดียวกับเราเลย อ่านแล้วเลยเหมือนตัวเองไปวิ่งตามพี่น้ำยังไงยังงั้นเลย ฮ่าๆๆ พี่น้ำถือว่าเปิดตัวได้ดีนะคะทำคะแนนกับคุณตาคุณยายแบบนี้รับรองว่าผ่านฉลุยชัวร์ๆค่ะ แล้วที่แอบถามน้องว่าเมฆทำขนมรึเปล่าเนี่ยไม่ใช่ว่าวันหลังจะให้เมฆทำขนมที่ชอบให้กินหรอกนะคะ กิ๊วๆ :hao3: :hao3:
-
น้องฟ้าน้องฝนเก่งจริงนะ ตัวแค่นี้
ทำพี่ๆวุ่นวายกันเลยทีเดียว 55555
-
พี่น้ำนี่เสน่ห์แรงจิงๆ ^0^
ไหนจะคนพี่เพ้อหาบ่อยๆ ไหนจะสองแฝดไปตามถึงคณะ 5555555
ฟ้าฝน น่าร๊ากกกก แต่แอบไปเองแบบนี้ไม่ดีนะคะ ><
-
เจอหน้ากันครั้งแรกก็เป็นที่ถูกอกถูกใจสาวน้อยทั้งสองเลยนะคะพี่น้ำ :-[
-
พี่น้ำสุดยอด รูปหล่อ ใจดี o13
-
:pig4:
-
ตายายมาดูตัวหลานเขยยยย~~ :hao7:
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
สนุกง่ะ :impress2: พี่น้ำทำไมดีขนาดนี้ ไม่รู้จะเชียร์ น้ำเมฆหรือเมฆน้ำดีอ่ะ ให้ตายเถอะ เลือกไม่ถูก เอาไว้เคลียร์กันบนเตียงอีกทีละกันนะ :laugh:
-
คิดถึงพี่น้ำน้องเมฆแล้วหง่า :3123:
-
Chapter 18 : หวั่นไหว
หลังจากแหนมและตำลึงเดินออกไปได้ไม่นาน ชายหนุ่มผู้ถูกกล่าวหาว่าเป็นตัวต้นเหตุของเรื่องวุ่นๆ ก็จูงเด็กหญิงเข้ามาภายในโรงอาหาร สีหน้าของพวกเธอสลดไปเล็กน้อย ยิ่งเมื่อเห็นพี่ชายลุกขึ้นทำหน้าดุ พวกเธอก็เกาะแขนน้ำเอาไว้แน่น
น้ำย่อตัวลงพร้อมกับดันหลังของเด็กหญิงเบาๆ “ไปขอโทษคุณตาคุณยายกับพี่เขาซะนะครับ”
เด็กหญิงพยักหน้า ยกมือขึ้นไหว้ “ขอโทษค่ะคุณตาคุณยาย ขอโทษค่ะพี่เมฆ”
เมฆทำหน้าขรึม พร้อมกับพูดเสียงดุ “ไปไหนมาไหนทำไมไม่บอก พี่เมฆสอนแล้วไม่ใช่เหรอ!”
พอถูกพี่ชายสุดที่รักดุเข้าก็หน้าเสีย พาลจะร้องไห้ “ฟ้า/ฝนขอโทษ”
เด็กหนุ่มดึงร่างเล็กทั้งสองเข้ามาสวมกอด “จะทำให้พี่เมฆกับคุณตาคุณยายหัวใจวายตายรึไงกัน! อย่าทำแบบนี้อีกเชียวนะ!”
“ไม่ทำแล้วค่ะ ฮือ...”
เมฆค่อยๆ ลูบหลังเด็กหญิงทั้งสองที่กำลังสะอึกสะอื้นไห้ แล้วจึงค่อยๆ คลายอ้อมกอด ปล่อยให้เธอไปหาคุณตาคุณยายบ้าง ส่วนตัวเขาก้าวเข้าไปขอบคุณน้ำ “ขอบคุณครับพี่น้ำ”
“อืม แล้วนี่... คุณตาคุณยายจะกลับกันยังไงล่ะ”
“เดี๋ยวผมจะพานั่งสองแถวไปต่อรถหน้าม. แล้วไปส่งที่ท่ารถไปกรุงเทพฯ ครับ อาผมขับรถมารับจากนครสวรรค์ นัดกันไว้ที่หมอชิต”
น้ำพยักหน้า เขาหันไปมองสภาพของคุณตาคุณยายที่ดูจะเหนื่อยและอ่อนล้ามาก กับเด็กหญิงที่ร้องไห้จนหมดแรงแล้วก็สงสาร ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูข้อมูลสักพัก จึงหันไปบอกกับเมฆ “โทรบอกให้อามาพบที่สนามบินสุวรรณภูมิได้มั้ย ไม่ต้องขับเข้าไปเสียเวลารถติดในกรุงเทพฯ ด้วย”
“หา!” เมฆขมวดคิ้ว
“เดี๋ยวผมจะพาคุณตาคุณยายกับน้องฟ้าน้องฝนไปส่งให้เอง”
“เฮ้ย! จะดีเหรอครับ มันไกลนะพี่น้ำ”
“ขับรถแค่ชั่วโมงกว่าเท่านั้น หลังจากนี้ผมก็ว่างด้วย”
“อย่าเลยครับ!”
“เมฆ” น้ำเรียกชื่อเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “อย่ามาเกรงใจไม่เข้าเรื่อง ดูสภาพทุกคนสิ เหนื่อยจะแย่ ปล่อยไปตามลำพังจะไม่อันตรายรึไง”
“อ่า” เมฆหันไปมองคุณตาคุณยายกับน้องสาว ซึ่งทุกคนก็ดูอิดโรยกันมากแล้วจริงๆ เขาเองก็สงสาร แต่จะรบกวนให้น้ำขับรถไปถึงกรุงเทพฯ ก็ใช่เรื่อง
“คุณประชุมเชียร์กี่โมง”
“วันนี้นัดห้าโมงครับ”
“อืม มีเวลาเหลือเฟือ ไปด้วยกันมั้ยล่ะ น่าจะกลับมาทันประชุมเชียร์นะ”
“เอ่อ...”
“เดี๋ยวกินมื้อเที่ยงกันแล้วก็รีบไปเลย” น้ำสรุปเองเสร็จสรรพ เขาก้าวฉับๆ ไปนั่งลงที่โต๊ะเดียวกับสองตายายและเด็กหญิง พร้อมกับหันไปเรียกเมฆ “ไปซื้ออะไรมากินเร็วเข้า”
“แล้ว... พี่น้ำจะกินอะไรดี”
น้ำยิ้มมุมปาก “อะไรก็ได้”
เมฆพยักหน้ารับแล้ววิ่งออกไปทันที
สักพักตำลึงและแหนมก็กลับมาพร้อมกับถาดใส่ก๋วยเตี๋ยว พวกเขาวิ่งไปวิ่งมาเพื่อเสิร์ฟอาหารให้กับทุกคนในโต๊ะ ตามมาด้วยเมฆซึ่งถือจานข้าวมันไก่มาเสิร์ฟให้รุ่นพี่ต่างคณะ
หลังเสร็จจากมื้ออาหาร แหนมกับตำลึงรีบไปเรียนต่อ พวกเขาจึงไม่ได้สอบถามอะไรมากมาย ส่วนเมฆเองก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน
“จะดีหรือพ่อหนุ่ม” คุณตาเอ่ยท้วง “ตามาเองได้ก็กลับได้น่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณตา เอาไว้คราวหน้า เอาขนมมาฝากผมอีกก็แล้วกัน” น้ำยิ้มบาง พลางเอื้อมมือไปลูบศีรษะของเด็กหญิงฝาแฝด “เหนื่อยกันแล้วใช่มั้ย เดี๋ยวนอนกันไปในรถนะ”
พวกเธอยิ้มรับ “พี่น้ำใจดีที่สุดเลย ใจดีเหมือนพี่เมฆ พี่หมอก พี่เดือนเลยค่ะ”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “อื้อหือ... มีอีกเหรอเนี่ย” ...ช่างเป็นครอบครัวที่อุ่นหนาฝาคั่งดีเหลือเกินแฮะ “งั้นเรารีบไปกันเถอะครับ เมฆโทรหาคุณอาด้วยนะ”
“ครับ”
น้ำจูงมือเด็กหญิงเดินนำออกไปยังลานจอดรถ โดยมีคุณตาคุณยายและรุ่นน้องเดินตามมาติดๆ เมื่อทุกคนขึ้นนั่งบนรถแล้ว รถคันหรูจึงค่อยๆ เคลื่อนออกไปสู่ที่หมาย
ภายในตัวรถดูแคบไปถนัดตา คุณตาคุณยายและเด็กหญิงสองคนนั่งรวมกันอยู่ที่เบาะหลัง ส่วนเมฆนั่งด้านหน้าคู่คนขับ เจ้าของรถเปิดแอร์เย็นฉ่ำ พร้อมกับเปิดเพลงบรรเลงคลออย่างแผ่วเบา รถยนต์เคลื่อนออกจากมหาวิทยาลัยไปได้ไม่ทันไร ทุกคนที่เบาะหลังก็พากันหลับสนิท
โชคดีที่การจราจรไม่ติดขัด และน้ำเองก็ตีนผีใช่ย่อย ใช้เวลาชั่วโมงนิดๆ พวกเขาก็ไปถึงสนามบินสุวรรณภูมิเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะส่งต่อคุณตาคุณยายและเด็กหญิงทั้งสองให้กับคุณอาอีกที
“ขอบใจพ่อหนุ่มมากนะ เอาไว้ปิดเทอมมาเที่ยวบ้านตายายนะ จะเลี้ยงให้อิ่มหนำสำราญเลย”
น้ำหัวเราะ “เดินทางกลับกันดีๆ นะครับ” เขาย่อตัวลงให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกันกับเด็กหญิงทั้งสอง “ดูแลคุณตาคุณยายนะครับ แล้วอย่าลืม ไปไหนมาไหนต้องบอกผู้ใหญ่นะ”
ฟ้ากับฝนยกมือไหว้ “ค่ะ”
เมฆโอบกอดคุณตาคุณยายแล้วยกมือไหว้ “ขอบคุณที่เป็นห่วงผมนะครับ คราวหน้าจะมา หรือจะไปไหนมาไหนก็ต้องบอกพ่อแม่ก่อนนะครับ เหมือนกันเลยทั้งตายาย ทั้งฟ้าฝน” คำพูดของเขาส่งผลให้ชายหนุ่มที่มาด้วยกันหัวเราะเบาๆ
“อืม เหมือนกันจริงๆ”
เมื่อร่ำลากันเรียบร้อย สองหนุ่มก็รีบกลับไปยังรถที่จอดไว้ จากนั้นจึงมุ่งหน้ากลับไปมหาวิทยาลัย
รถยนต์วิ่งฉิวไปบนทางด่วนพิเศษ คนขับยังคงขับรถด้วยท่าทีสบายๆ เฉกเช่นทุกครา หากคนที่นั่งข้างๆ กันนั้นกระสับกระส่ายไม่เป็นสุข เขาคิดอยากจะชวนรุ่นพี่พูดคุย แต่ก็เกรงว่าจะทำให้สมาธิในการขับรถลดลง จึงได้แต่เหลือบมองท่วงท่าในการขับรถของอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ
“พี่น้ำตอนขับรถนี่เท่ฉิบหาย” ...เดี๋ยวก่อน เขาคิดดังไปหรือเปล่าวะ! เมฆเบิกตาโพลงพลางยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง
น้ำหันขวับ แล้วหัวเราะ “ขอบใจที่ชม”
“เอ้อ! คือ... เอ่อ...” ใบหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ นั่งบิดไปมาราวกับปวดฉี่
“ที่บ้านอยู่กันหลายคนดีนะ”
เมฆยกมือขึ้นลูบใบหน้า พยายามสงบจิตใจแล้วพูดคุยกับเจ้าของรถอย่างเป็นปกติที่สุด “เมื่อก่อน... ก็หลายคนครับ มีตายาย พ่อแม่ พี่เดือน พี่หมอก ผม ฟ้า ฝน รวมกันก็เก้าคน”
“แล้วอาคนที่มารับ...”
“บ้านอาอยู่ใกล้ๆ กันครับ เป็นอู่ซ่อมรถ... แต่ว่าตอนนี้ พี่เดือนกับพี่หมอกได้ทุนไปเรียนเมืองนอก ผมก็มาอยู่หอ ที่บ้านก็เลยโล่งเลย”
“อืม มิน่า คุณตาคุณยายกับน้องฟ้าน้องฝนถึงได้เหงา”
“พี่น้ำ”
“หือ”
“ทำไมเรียกน้องฟ้าน้องฝนได้ ไม่เรียกน้องเมฆบ้างล่ะครับ”
“...น้องฟ้าน้องฝนน่ะน่ารัก”
“แล้วน้องเมฆไม่น่ารักเหรอ”
“ไม่” น้ำตอบพร้อมหัวเราะเสียงดัง “เก็บไว้ไปให้แฟนคลับเรียกเถอะ”
เมฆเบิกตาโพลง “เห! แฟนคลับอะไรกันครับ! ผมมีที่ไหนกัน! พี่น้ำเอามาจากไหนเนี่ย!?”
“ไม่ได้กลับบ้านนานแค่ไหนแล้ว”
“ตั้งแต่รับน้องรวมก็ยังไม่ได้กลับเลยครับ แต่เดี๋ยวก่อน! พี่น้ำยังไม่ตอบคำถามผมเลย!”
น้ำยิ้มมุมปาก “อย่างนี้แฟนคลับที่บ้านคงคิดถึงแย่”
“อ๊า!” เมฆร้องลั่นพลางยกมือขึ้นตีหน้าผาก “ยัยฟ้ายัยฝนเล่าอะไรให้พี่น้ำฟังเนี่ย!”
“แล้วจริงมั้ยล่ะ”
“ก็... สมัยเรียนน่ะครับ ใครเล่นกีฬาก็มีคนมาเชียร์ทั้งนั้นแหละ ไม่ใช่แฟนคลับอะไรหรอก พี่น้ำก็เล่นยูโดเหมือนกันนี่”
“ผมไม่เคยมีหรอก แฟนคลับน่ะ”
“หูย อมพระกับวัดทั้งวัดมาพูดยังไม่เชื่อเลย” เมฆพึมพำ เขานิ่งไปสักพักจึงถามเสียงเบาราวกระซิบ “แล้วแฟนล่ะครับ”
“หือ” น้ำขมวดคิ้ว
เด็กหนุ่มหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง เขาไม่รู้ว่าคำถามนี้ส่วนตัวไปหรือเปล่า แต่แบบว่า... ก็อยากรู้น่ะ ไหนๆ ก็เกริ่นเรื่องนี้ไปแล้ว “พี่น้ำมีแฟนรึเปล่า”
“เคยเห็นผมเดินกับใครมั้ยล่ะ” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ
“.......” ...เขาไม่เคยเห็น ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีนี่หว่า ในเมื่ออยู่กันคนละคณะแบบนี้ ไม่ได้พบกันทุกวันเสียด้วย เมฆคิดไปพลางนิ่งขรึม
“ใกล้ถึงมอแล้ว ยังมีเวลาอีกนิดหน่อย แวะกินอะไรหน้ามอก่อนมั้ย”
“อะ... ก็ดีครับ”
รถยนต์แล่นต่อไปชั่วครู่ น้ำจึงเปิดไฟเลี้ยว จากนั้นจึงเบี่ยงเข้าไปจอดหน้าร้านเป็ดย่าง “กินเป็ดได้ใช่มั้ย... เมื่อกลางวันกินก๋วยเตี๋ยวไปแล้ว งั้นกินข้าวดีกว่านะ”
เมฆยิ้มรับ รู้สึกดีใจที่อีกฝ่ายสนใจจดจำและเอาใจใส่เรื่องของเขาด้วย “ครับ”
ทั้งสองเดินไปนั่งลงด้วยกันที่โต๊ะอาหารด้านนอกร้าน “เคยมากินร้านนี้มั้ย”
“ไม่เคยครับ ผมไม่ค่อยได้ออกมากินอะไรแถวหน้ามอหรอก ส่วนใหญ่ก็กินแต่อาหารที่ไอ้คะน้ากับไอ้แหนมทำทั้งนั้น”
“อ้อ มีพ่อครัวส่วนตัวนี่นะ ผมก็ลืมไป”
อาหารถูกนำมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว ทั้งสองหนุ่มจึงก้มหน้าจัดการอาหารของตนกันไป เมื่ออิ่มแล้วจึงนั่งคุยกันต่อสักพัก
“ได้ลายเซ็นครบหมดรึยังล่ะ”
“เหลือไม่เยอะหรอกครับ แต่ที่หนักสุดก็คงเป็นพี่ตั้งใจแหละครับ... ผมคิดว่าจะไปขอพี่เขาภายในอาทิตย์สองอาทิตย์นี้ล่ะ เพราะสิ้นเดือนก็จะวันชิงรุ่นแล้ว”
“อืม พยายามเข้านะ”
เด็กหนุ่มยิ้มกริ่ม “คราวนี้พี่ตั้งใจจะให้ไปทำอะไรกับพี่น้ำก็ไม่รู้นะครับ”
“ไม่หรอก ผมสั่งไว้แล้ว”
แวบหนึ่งหัวใจของเมฆกระตุกวูบ เขารู้สึก... เสียดาย รอยยิ้มบนใบหน้าจางหายไปทันควัน “อ้าว...”
“ไม่ดีใจเหรอ”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า “กับพี่น้ำ ผมยังรู้ว่าพี่น้ำคงจะช่วยผม เพราะพี่น้ำใจดี แต่กับคนอื่น...” พร้อมกับทำหน้าจ๋อย
“ไม่หรอกน่ะ คราวนี้ไอ้ตั้งใจอาจจะให้ไปหารุ่นพี่สาวๆ บ้างก็ได้ จะได้ไม่เซ็งเหมือนมาหาผมไง”
เมฆโน้มใบหน้าเข้าไปหารุ่นพี่ต่างคณะ สีหน้าของเขาเคร่งขรึม ขณะที่พูดออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ผมไม่เซ็งสักหน่อย อยากไปหาพี่น้ำมากกว่า”
น้ำเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้ผละออก “อยากมาหาผม... จะมาเมื่อไหร่ก็ได้นี่ โทรมาบอกก่อนสักหน่อยก็ดี”
“จริงเหรอครับ” เด็กหนุ่มฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาสีนิลเปล่งประกาย
“ติดใจทีวีห้องผมมากเลยรึไง”
“อ๋า ไม่ใช่นะครับ!” เมฆรีบปฏิเสธ ทว่ายังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ อีกฝ่ายก็หันไปเรียกหาพนักงานเก็บเงินซะแล้ว
“ใกล้เวลาประชุมเชียร์แล้วไม่ใช่รึไง เรารีบไปกันดีกว่า”
เด็กหนุ่มลุกขึ้นพรวด “พี่น้ำ มื้อนี้ให้ผมเลี้ยงนะ”
“กลางวันก็เลี้ยงไปแล้วนี่”
“ไม่ได้หรอก วันนี้พี่น้ำช่วยผมไว้ตั้งหลายเรื่อง” เขาไม่รอฟังคำตอบ รีบชิงวิ่งไปหาโต๊ะเก็บเงินด้านในสุดของร้านเพื่อจ่ายเงิน แล้วจึงวิ่งกลับออกมา “เสร็จแล้วครับ”
น้ำยิ้มรับ “ขอบใจนะ”
รอยยิ้มของชายหนุ่มส่งผลให้คนที่เดินเข้ามาหยุดกึก เขาจ้องมองใบหน้าของรุ่นพี่เขม็ง “....”
“มีอะไร”
“พี่น้ำยิ้มแล้วน่ารักมากเลยรู้มั้ยครับ”
“เพ้อเจ้ออะไร” น้ำยกมือขึ้นเขกศีรษะคนพูดแล้วเดินนำออกไป
“ผมพูดจริงๆ นะพี่น้ำ” คนเดินตามร้องบอก
“ถ้าไม่หยุดพูดไร้สาระจะให้เดินเข้ามอเองนะ” ชายหนุ่มทำเป็นไม่สนใจคำพูดอีกฝ่าย เขากดปลดล็อกรถแล้วก้าวขึ้นไปนั่ง โดยที่เด็กหนุ่มก็รีบสาวเท้าขึ้นไปนั่งอีกฝั่ง
รถยนต์คันหรูเคลื่อนกลับเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยไปอย่างเชื่องช้า จากนั้นจึงไปจอดอยู่ที่หน้าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์
“ขอบคุณพี่น้ำมากๆ” เด็กหนุ่มยกมือไหว้ รีบก้าวลงจากรถไปแล้วหันกลับมาบอก “พี่น้ำใจดีแล้วก็น่ารักมากเลยจริงๆ นะครับ”
น้ำหัวเราะ “เออๆ รีบไปเถอะ”
เมฆยิ้มกว้างพร้อมโบกมือลา “ผมไปนะครับ พี่น้ำขับรถกลับคอนโดฯ ดีๆ ล่ะ”
เจ้าของรถนั่งนิ่งอยู่ที่หลังพวงมาลัย ดวงตามองตามเด็กหนุ่มซึ่งวิ่งห่างออกไปจนกระทั่งมองไม่เห็นในที่สุด บนใบหน้ายังคงปรากฎรอยยิ้มบางๆ ไว้ และคงอยู่เช่นนั้นจนชายหนุ่มขับรถออกไป
TBC~*
กี๊ดดดด เอามาลงช้าไปนิดนุง ขออภัยค่า พอดีฮัสกี้อยู่ตจว เน็ตกากมาก ฮรือออ
แต่ว่าตอนนี้ ความสัมพันธ์ก็คืบหน้าไปไกลโข แล้วววว
พี่น้ำดีขนาดนี้ น้องเมฆไม่ไหวแร้วววว~ ใครจะทนไหวคะ ใคร๊~ 55555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านคร่า จุ๊บๆๆๆ :mew1:
-
:-[
พี่น้ำเริ่มหวั่นไหว ใช่มั้ยคะ
รอฉากหวานๆ อิอิ
รอตอนต่อไปนะคะ
:L2:
-
พอถูกชมว่าน่ารักเข้าหน่อยก็กลบเกลื่อนอาการเขินด้วยการเดินหนีเลยเหรอคะพี่น้ำ :-[ ..
-
ความสัมพันธ์พี่น้ำกับน้องเมฆน่ะคืบหน้า
แต่ที่ไม่คืบหน้าคือเราเนี่ยแหละที่ยังไม่รู้ว่าใครเมะใครเคะ
แต่จากการที่เมฆออกอาการหวั่นไหวแบบนี้ เมฆจะเคะใช่ไหม :mew1: :mew1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กร้ากกกกกกกกกก ฮาประโยคนี้จีจี "แล้วน้องเมฆไม่น่ารักหรอ" 5555555555555555 ไม่ไหวแล้วววว กร้ากกกกกก
นุ้งเมฆ!!!!!! เปงสาวเปงนาง เอ้ยยยย เป็นรุ่นน้องไปรุกถามพี่งี้ได้งอยยย เป็นนี่นี่คิดนะจ๊ะ :katai5: 55555
นุ้งเมฆนี่รุกพี่น้ำเอาๆ พี่น้ำต้องหวั่นไหวเข้าสักวัน (วันนี้แหล่ะ กร้ากกกกก) ขับรถกลับไปยิ้มไปเชียวววว แอร๊ยยยยย
(แล้วแกจะระริกระรี้แทนน้องเมฆทะมอยยยย 5555) อ่านแล้วจั๊กจี้หัวใจอ่ะะะ >//////<
พี่น้ำก็ช่างแสนนนนนดี ฮือออออ อยากได้แฟนแบบเน้ แง้ :ling1:
ฮาตอนพี่น้ำได้ยินฟ้าฝนร่ายรายชื่อบรรดาพี่ๆ 5555 ยังมีอีกหรอ 55555
ถ้าพี่น้ำมาเป็นเขยบ้านนี้ พี่น้ำก็จะอบจนอุ่นเลยแน่ๆ ^////^ (มามะๆ *กวักมือ)
จบตอนนี่น้องเมฆเขย่งก้าวกระโดดลัลลาไปประชุมเชียร์เชียว คาดว่าถึงโดนทำโทษ ฮีก็จะยังยิ้มอยู่ =..= อาการหนักนะเราน่ะ =..=
ขอบคุณสำหรับตอนนี้มากๆๆๆๆนะคะ >/////< อุตส่าฝ่าความยากลำบากของไวไฟมาลงให้อ่านจนได้ ฮรือออออ
น่ารักที่สวดดดดดด o13
จะรออ่านนุ้งเมฆพี่น้ำตอนหน้านะคะ >/////< จุ้บ :mew1:
-
เริ่มหวั่นไหวแล้วดิ พี่น้ามมมม :mew1:
-
เริ่มหวั่นไหวแล้วอ่ะดิ่พี่น้ำ
น้องเมฆน่ะน่ารักแหละ แต่5555+
โอ๊ย!! เป็นสาวเป็นนางไปถามงั้นได้ไงน้องเมฆ คิคิ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องเป็นปลื้มพี่น้ำขนาดเผลอตัวบ่อยๆ
พี่น้ำก็ใจแอบอ่อยเล็กๆแบบไม่รู้ตัว
ไว้จะรอวันที่น้องเมฆได้ไปบุกห้องพี่น้ำอีกนะคะ อิอิ
-
แววเริ่มมา 5555
-
ว้ายยยยยยคนเค้าเริ่มหวั่นหวายยยยย :katai5: :katai5:
-
อะไรก็พี่น้ำๆ ทุกคำทุกประโยคเลยเมฆ
-
ตอนนี้เมฆก็ขยันหยอด ขยันรุกพี่น้ำจริงๆ
พี่น้ำโดนเมฆชมว่าน่ารักไม่หวั่นไหวหรือเขินบ้างเหรออออออ
อยากเห็นเมฆทำให้พี่น้ำเขbนหนักๆ พี่น้ำเขินต้องน่ารักมากแน่ๆ 555555
-
พี่น้ำใจดีที่สุดเลยย
-
เมฆหยอดแรง~~~ หนอดจนาดนี้พี่น้ำจะไปไหนรอด 555
-
พี่น้ำนี่เสน่ห์เกินห้ามใจจริงๆ
ใจดีขนาดนี้น้องเมฆก็ไปไหนไม่รอดสิค๊า :-[
-
น่ารักทั้งคู่เลย ความสัมพันธ์ก็เริ่มที่จะกระชับเข้ามาอีกนิดแล้ว ดีจังค่ะ
-
ฮิ้ววววว มีทั้งชม เท่(ฉิบหายด้วย!) มีทั้งน่ารัก ใจดี
พี่น้ำยังจะไม่หวั่นไหวทนไหวหรอเนี่ย >\\<
น้องเมฆ~~~(เรียกแทนพี่น้ำนะครัช อิอิ)
"รุก" หนักขนาดนี้ รู้ตัวเปล่าว่าเราจะไม่น่าได้ "รุก" อ่ะ 55555
-
หยอดไปๆ
:hao3:
-
สักนิดนะคะพี่น้ำ มีหวั่นไหวซักนิดก็ดี ฮ่าาาาาา
:mew3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่น้ำน่ารักจริงๆ ส่วนเมฆก็ช่างหยอดเหลือเกิน
รู้ตัวกันบ้างไหมเนี่ยว่าบรรยากาศมันดูมุ้งมิ้งมากก
-
น้องเมฆพยายามหยอดพี่น้ำเยอะๆ เจ๊เอาใจช่วย :impress2:
-
แอร๊ยยยย ทำไมยิ่งอ่านละยิ่งรู้สึกว่าเมฆมันเคะจังอะถึงจะขยันหยอดพี่น้ำก็เหอะ พี่น้ำนี่ถึงทำเป็นบอกเมฆไร้สาระแต่จริงๆแอบหวั่นไหวใช่มั้ยล่าาา :hao3: :hao3:
-
พี่น้ำช่างแสนดีตลอดกาล น่ารักที่สุดอ่ะ
รอตอนที่พี่น้ำ แทนตัวเองว่าพี่ แล้วเรียกเมฆว่า น้องเมฆ คงยิ่งฟินกระจายเลย :-[
ภารกิจพี่ตั้งใจ จะไม่เกี่ยวกับพี่น้ำจริง ๆ อ่ะ เสียดายจัง
แต่ไม่แน่นะ อาจมีอะไรให้เกี่ยวโยงกับพี่น้ำอีกก็ได้ อิอิ
ขอบคุณคนเขียนจ้า :กอด1:
-
แบบนี่ก็มีลุ้นสินะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่น้ำเพิ่งเริ่มหวั่นไหวหรือคะ น้องหนูเมฆนี่เทใจหมดหน้าตักให้พี่แล้วน้อ ส่วนคนอ่านนี่ก็ลุ้นกันไปตามๆกัน :hao5: ว่า ใครรุกใครรับ เอาจริงๆนะคะ เรื่องนี้ดูไม่ออกเลย ฮ่าๆ ส่วนใหญ่น้องรุกพี่ แต่มาดพี่มันน่ารุกน้องมาก คนอ่านจิ :z3:
-
น่ารักมากค่า ฟินๆๆ :-[ รอวันพี่น้ำเรียก "น้องเมฆ" น้า อิอิ :impress2:
-
เห็นน้องเมฆหยอดพี่น้ำหนักแบบนี้ อยากเห็นตอนพี่น้ำหยอดน้องเมฆบ้างจังค่ะ คงจะน่ารักก๊าวใจน่าดู :katai2-1:
-
อยากเห็นพี่น้ำเขินหนักๆ
ขอบเคะแบบพี่น้ำ ดูเป็นผู้ใหญ่ ที่เหนือกว่ารุกทุกทาง555
เชียร์พี่น้ำรับ~~ เอฟซี :hao6:
-
เพิ่งอ่านพี่ตฤณจบไป คิดฮอตน้องเมฆกับพี่น้ำเหลือหลายเลยค่า งุงิๆๆ รอคอยอยุ่นะงับบบ :katai1: :katai1:
-
อ่านแล้วก็ บิดซ้าย บิดขวา ยิ้มตาม
อร๊าย น่ารักมากมาย
-
น่ารักสุดๆเลยค่ะน้ำ
-
Chapter 19 : ตรวจหอ
ช่วงบ่ายของวันภายในห้องของแหนมที่หอเก้าหนาแน่นเช่นเคย พวกเด็กหนุ่มพูดคุยโต้ตอบ ปรึกษากันเรื่องเมนูใหม่ประจำวันที่เพิ่งกูเกิลหากันมาหมาดๆ และได้ข้อสรุปว่ามื้อนี้พวกเขาจะลองทำกิมจิจิเกะกับบิบิมบับกัน
“มึงว่าถ้าลองเอาไข่มดแดงมาผัดกับน้ำมัน ใส่น้ำมันงาแล้วจะอร่อยมั้ยวะ เอาไว้ใส่บิบิมบับไง” หนึ่งในกลุ่มถามขึ้น
“ไอ้ห่า สอยแม่งทุกอาทิตย์ ให้มดมันพักไข่บ้างมั้ยมึง แดกจนมดจะสูญพันธุ์แล้วเนี่ย”
เมฆพยักหน้าหงึกหงักพร้อมพูดเสริม“ครั้งแรกนี่กูว่าพวกมึงอย่าพิสดารมากเลย ทำตามตำราก่อนดีกว่าว่ะ”
“อืม... กูกำลังคิดว่า... ซื้อเตาย่างสักเตาท่าจะดี จะได้ทำหมูย่างแบบเกาหลีกินบ้าง” แหนมเอ่ยขึ้น
“ไอ้ห่าแหนม ห้องมึงจะมีแต่เครื่องครัวอยู่แล้ว มึงจะนอนบนหม้อเรอะ” ตำลึงเตือนสติเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง
“แต่จะว่าไป... ไอ้ของพวกนี้ ที่หอเขาให้มีเหรอวะเนี่ย”
“จริงๆ ก็ไม่ให้หรอก แต่ถ้าเขาไม่มารื้อมาค้นก็ไม่มีทางรู้ได้...” คะน้าพูดยังไม่ทันขาดคำ ก็มีเสียงดังอื้ออึงมาจากทางด้านนอกห้อง ตามมาด้วยเสียงฝีเท้ารัวๆ ก่อนบานประตูห้องจะเปิดออก
เพื่อนที่อยู่ในชั้นเดียวกันชะโงกหน้าเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตกใจ “เฮ้ย! ฉิบหายแล้ว! มีคนมาตรวจหอโว้ย ตอนนี้กำลังเริ่มตรวจที่ชั้นหนึ่งแล้ว เห็นว่าจะตรวจทุกห้อง ทุกหอเลย หอหนึ่งมีคนโดนยึดของไปแล้วด้วย!”
“ฉิบหาย!” เด็กหนุ่มพากันร้องลั่น ทุกคนลุกขึ้นพรวด วิ่งวนชนกันอยู่ภายในห้องแคบๆ “ทำไงดี! ทำไงดีวะ! จะยึดอะไรบ้างวะเนี่ย! พวกมึงกางกฏหอก่อน!”
“ทิ้งไปตั้งแต่วันแรกที่เข้าหอแล้วโว้ย! เฮ้ย! พวกมึงเอาของสุ้มเสี่ยงไปซ่อนข้างนอกกันก่อน รับผิดชอบคนละชิ้น! เร็วเข้า!”
“แล้วจะถือออกไปยังไงวะ! ”
ห้องของเมฆไม่ได้มีของผิดกฎอะไร ข้าวของยังไม่ค่อยมีเลย เขาจึงไม่ต้องกังวลนัก เด็กหนุ่มก้มลงคว้ากระทะไฟฟ้าจากใต้เตียงมายัดใส่ลงกล่อง ผูกเชือก แล้วส่งให้คะน้า “ทำแบบนี้ แล้วเดี๋ยวพวกกูจะลงไปรอข้างล่าง มึงหย่อนกล่องตามลงมาทีละกล่องนะ”
คะน้าพยักหน้ารัวๆ “โอเค ไปเลยพวกมึง”
เด็กหนุ่มในห้องช่วยกันจัดเครื่องครัวใส่ในถุง เตรียมไว้ให้พร้อมสำหรับผูกเชือกโยง จากนั้นก็วิ่งลงไปรอกันที่ชั้นล่าง เมื่อได้ของกันคนละชิ้นแล้วต่างก็วิ่งแยกย้ายกันออกไปหาที่ซ่อน
ในตอนแรกเมฆตั้งใจว่าจะเอาของไปซ่อนไว้ในห้องตัวเอง เพราะห้องเขาโล่งๆ ว่างๆ ถ้าคนตรวจมองแค่ลวกๆ ก็คงคิดว่าไม่มีอะไร หากก่อนจะเดินเข้าไปในตึกก็เห็นว่าพวกคนที่มาตรวจกำลังเริ่มตรวจห้องชั้นหนึ่งกันแล้ว ถ้าขืนเดินเข้าไปตอนนี้ละก็ เขาต้องโดนจับได้ และโดนยึดกระทะไฟฟ้าแน่
เด็กหนุ่มหันมองซ้ายขวา เขาโทรศัพท์เรียกเพื่อนในห้องให้โยนหมวกกันน็อกลงมา หนีบถุงใส่กล่องกระทะไฟฟ้าแล้ววิ่งไปซิ่งมอเตอร์ไซค์ออกไปจากเขตมหาวิทยาลัยทันที
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขณะที่น้ำกำลังนั่งเตรียมสไลด์สำหรับพรีเซนต์งานโพรเจ็กต์ในแล็ปท็อป เขาเลื่อนไปกดเซฟข้อมูลไว้แล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือมากดรับสายโดยที่สายตาไม่เคลื่อนไปจากหน้าจอเลยแม้แต่น้อย
ปลายสายตะโกนเสียงดังเข้ามาทันที “พี่น้ำครับ! ช่วยผมด้วย!”
น้ำเสียงสั่นๆ หวาดๆ แฝงไว้ด้วยความตื่นกลัวแบบนั้น ส่งผลให้คนที่ได้ยินพลอยตกใจไปด้วย “เกิดอะไรขึ้น!”
“มีเรื่องนิดหน่อยครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่หน้าคอนโดฯ พี่น้ำ ขอขึ้นไปหาหน่อยได้มั้ยครับ”
“ได้สิ ขึ้นมาเลย เดี๋ยวผมจะเปิดประตูให้”
สักพักเสียงฝีเท้าตึงๆ ก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องซึ่งเจ้าของห้องเปิดประตูรออยู่ก่อนแล้ว นัยน์ตารูปเมล็ดอัลมอนด์จ้องมองเด็กหนุ่มที่วิ่งเข้ามาพร้อมกับถุงพลาสติกใบใหญ่ เหงื่อไหลโซมกาย เขารีบปิดประตูห้องทันทีที่อีกฝ่ายเข้ามาภายในห้อง “มีอะไรงั้นเหรอ”
“คือว่า...” เมฆหยุดหอบแฮก “ที่หอ... มีตรวจหอ... ครับ... พวกผมเลย... วิ่งกระเจิดกระเจิง เอาของทำครัว... ไปซ่อน”
น้ำเคลื่อนสายตาลงไปมองถุงพลาสติกในมือเด็กหนุ่ม “.....”
“กระทะไฟฟ้า ถ้าโดนยึด... พวกเราต้อง... แย่แน่”
“โธ่เอ๊ย!” เจ้าของห้องนึกอยากจะถีบผู้มาเยือนให้ติดข้างฝา หลอกให้เขาตกใจ เป็นห่วงแทบแย่! “นึกว่าเรื่องคอขาดบาดตายอะไร!”
“โธ่... คอขาดบาดตายนะครับ ถ้าคนตรวจมาเจอเข้า พวกผมแย่แน่”
น้ำส่ายหน้าไปมา พลางถอนหายใจ “เออๆ เข้าไปนั่งข้างในก่อน”
เมฆเดินตามเจ้าของห้องเข้าไปในนั่งในห้องนั่งเล่นอย่างว่าง่าย พอนั่งลงตาก็เหลือบไปเห็นแล็ปท็อปที่เปิดค้างไว้ เขาจึงเงยหน้าขึ้นถาม “พี่น้ำทำงานอยู่เหรอ ผมมากวนรึเปล่า”
“กวน... แต่ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มกดไหล่อีกฝ่ายเป็นเชิงบอกให้รออยู่เฉยๆ “เดี๋ยวผมจะไปหาอะไรเย็นๆ ให้ดื่ม นั่งพักไปก่อนละกัน” เขาเดินเข้าไปในครัวสักพักก็กลับออกมาพร้อมกับแก้วใส่น้ำผลไม้และน้ำเปล่า แล้วนำไปวางลงตรงหน้าผู้มาเยือน
“ขอบคุณครับ”
“กระทะน่ะ วางลงก่อนก็ได้ เขาไม่มาตรวจมายึดถึงที่นี่หรอก” เจ้าของห้องพูดกับคนที่นั่งกอดถุงใส่กล่องกระทะไฟฟ้าไว้บนตัก
เมฆวางถุงลง แล้วจึงยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอย่างเขินๆ “จริงด้วย ผมมัวแต่ตกใจไปหน่อย” เขายกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นดื่ม ไม่นานสีหน้าตื่นๆ ก็กลับเป็นปกติ หากยังมีเม็ดเหงื่อเกาะอยู่ตามกรอบหน้าอยู่อีกเล็กน้อย
น้ำหยิบกระดาษทิชชูส่งให้ เขาอดขำกับความซื่อของเด็กหนุ่มไม่ได้ เจ้าเด็กนี่ มีเรื่องให้เขายิ้มตามไปด้วยได้ทุกวันเลยจริงๆ “แล้วคนอื่นๆ ล่ะ”
เด็กหนุ่มรับกระดาษทิชชูมาเช็ดถูใบหน้า ด้วยความที่ปกติเคยใช้แต่แขนเสื้อเช็ดเหงื่อตัวเอง เขาจึงเช็ดไปอย่างไม่เบามือนึก ประกอบกับที่ยังตื่นตกใจอยู่บ้างเลยออกแรงเยอะไปสักหน่อย จึงทำให้ขุยกระดาษหลุดติดตามผิวหน้า “ผมก็ไม่รู้ครับ พวกเรามีกันหกคน อยู่เฝ้าห้องคนนึง ที่เหลือหอบเครื่องครัวไปหลบ ตัวผมน่ะกำลังจะเอาไปซ่อนในห้องผม แต่เจอพวกคนมาตรวจเข้าพอดี ผมนึกถึงพี่น้ำคนแรก เลยซิ่งมอไซค์มาหาพี่ครับ”
...แวบหนึ่งน้ำรู้สึกดีใจ ที่อีกฝ่ายนึกถึงเขาแล้วขี่มอเตอร์ไซค์มาหากันถึงคอนโดมิเนียมเลย
รุ่นพี่กระตุกยิ้มมุมปาก พลางขยับเข้าไปหาเด็กหนุ่มผู้มาเยือน เขาเอื้อมมือออกไปช้าๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายตกใจนักแล้วค่อยๆ หยิบเศษทิชชูที่ติดตามแก้มและหน้าผากออกให้
นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลง สายตามองตามมือของรุ่นพี่ หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าตอนที่หนีบกระทะไฟฟ้าหนีคนตรวจหอเสียอีก “พะ... พี่...”
“อยู่เฉยๆ สิ”
เมฆเกร็งคอจนแข็ง ดวงตาเบิกค้างอยู่แบบนั้น ไม่กระดุกกระดิกตัวตามที่อีกฝ่ายสั่ง แม้จะหายใจยังไม่กล้าเลย แต่มือจิกลงบนหน้าขารัวๆ
น้ำหัวเราะเบาๆ พอหยิบเศษกระดาษทิชชูชิ้นสุดท้ายออกมาแล้วจึงบอกกับเด็กหนุ่ม “หายใจได้แล้ว เดี๋ยวก็ตายหรอก”
รุ่นน้องผู้น่าสงสารสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วผ่อนออกมายาวอย่างโล่งอก “ขะ... ขอบคุณ... ครับ” เขามองตามเจ้าของห้องลุกขึ้นเดินนำเศษกระดาษไปทิ้งลงถังขยะ บอกกับตัวเองให้สงบจิตสงบใจลง จากนั้นจึงบอกกับชายหนุ่ม “พี่น้ำทำงานอยู่ใช่มั้ย ทำต่อก็ได้นะ ผมขอนั่งอยู่เฉยๆ ตรงนี้สักพัก ไม่กวนหรอก”
“อืม...” น้ำย่นคิ้วเข้าหากัน... ที่จริงงานเขาก็ใกล้เสร็จแล้ว เหลือทวนความเรียบร้อยอีกครั้งเท่านั้น ถ้างั้นทำให้เสร็จไปเลยก็ดีเหมือนกัน “งั้นผมทำงานอีกแป๊บละกัน เดี๋ยวเสร็จแล้วจะพาไปกินมื้อเย็น”
พอได้ยินคำว่ามื้อเย็น เด็กหนุ่มก็คิดว่าตนเองน่าจะทำตัวให้เป็นประโยคกับเจ้าของสถานที่หลบภัยได้บ้าง “จริงสิ พี่น้ำมีของสดในตู้เย็นบ้างมั้ยล่ะ ผมทำมื้อเย็นให้กินเอาเปล่า ไหนๆ ผมก็ว่างอยู่แล้ว”
“อืม... ไม่แน่ใจ แต่เห็นพวกไอ้ตั้งใจขนซื้อมาเมื่อวันก่อน”
หางตาของเด็กหนุ่มกระตุกแปล๊บๆ เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดถึงเพื่อนรักซึ่งเป็นเฮดว้ากปีสี่ ทั้งๆ ที่ตัวเขาก็ไม่ได้ไม่ชอบเฮดว้ากเลยนะ ออกจะเคารพแล้วก็ชื่นชมด้วยซ้ำ แต่ทำไมกลับรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่รุ่นพี่พูดถึงก็ไม่รู้เหมือนกัน
“ลองเข้าไปดูในครัวก่อนสิ”
สีหน้าของเมฆขรึมไปเล็กน้อย แต่เขาก็พยักหน้ารับ “งั้นขออนุญาตหน่อยนะครับ”
เด็กหนุ่มเดินฉับๆ เข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นสำรวจดูว่ามีวัตถุดิบอะไรบ้าง แล้วก็ต้องแปลกใจที่มีทั้งอาหารและเครื่องดื่มเต็มแน่นทุกชั้น น่าจะพอสำหรับทำอาหารได้หลายมื้อใหญ่ๆ ในช่องแข็งมีหมูสับกับกุ้ง ส่วนในครัวก็มีเครื่องครัวเพียบพร้อม เขาจึงตัดสินใจว่าจะทำอาหารสุดหรูระดับภัตตาคารเพื่อโชว์ฝีมือให้น้ำประทับใจสักหน่อย
เมฆเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น “พี่น้ำ กินผัดกะเพราหมูสับไข่ดาวละกันนะ”
“ไข่เจียวได้มั้ย” อีกฝ่ายต่อรอง
“มีกุ้งอยู่ งั้นทำไข่เจียวกุ้งสับดีมั้ยครับ”
“อื้อ ดีๆ”
“งั้นผมหุงข้าวเลยนะ”
“อือ แต่กะเพราอย่าเผ็ดมากนะ” เจ้าของห้องเปิดไฟเขียว แล้วหันกลับไปทำงานต่อ
“รับทราบคร้าบ” เด็กหนุ่มกลับเข้าไปในครัว จัดการหุงข้าวแล้วเตรียมเครื่องสำหรับผัดกะเพราไว้รอผัดเมื่อข้าวใกล้สุก หลังจากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น “พี่น้ำ ของไม่ครบอะ ผมออกไปซื้อแป๊บนะ พี่น้ำเฝ้ากระทะให้ด้วย”
“อะไรไม่มีก็ไม่ต้องใส่หรอก” น้ำหันหน้ามาทางเด็กหนุ่ม
“จะดีเหรอครับ”
“มานั่งนี่เถอะ มาเฝ้ากระทะไว้เองละกัน ผมจะไปอาบน้ำสักหน่อย” น้ำลุกยืนบิดตัวยืดเส้นยืดสาย แต่แล้วก็นึกอะไรขึ้นได้ “จริงสิ อยากดูรูปวันที่ผมไปถ่ายคณะวิดวะมั้ย”
“เห! ดูสิครับ”
เจ้าของห้องนั่งลงหน้าแล็ปท็อปอีกครั้ง จัดการเปิดโฟลเดอร์ภาพถ่ายคณะวิศวกรรมศาสตร์แล้วจึงเรียกให้เด็กหนุ่มมานั่งข้างๆ กัน “อ่ะ กดเลื่อนไปเรื่อยๆ รูปทั้งหมดอยู่ในโฟลเดอร์นี้แหละ”
“ครับ” เมฆพยักหน้า สายตาจับจ้องไปบนหน้าจอแล็ปท็อป หากเมื่อชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ กันลุกขึ้น เขาก็หันขวับไปถาม “พี่น้ำจะให้ผมดูเองเหรอ”
“อือ”
“ไม่กลัวผมแอบดูรูปลับๆ ของพี่น้ำเหรอ”
“ไม่กลัว เพราะผมไม่มีรูปลับอะไรหรอก อีกอย่าง...” ชายหนุ่มโน้มตัวลง วางมือบนศีรษะรุ่นน้องพร้อมขยี้เบาๆ “เมฆไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกใช่มั้ย”
แค่ได้ยินรุ่นพี่เรียกชื่อตนเองเท่านั้น ดวงตาโตก็เป็นประกาย เขายิ้มกว้าง “ไม่ทำหรอกครับ พี่น้ำให้ดูแค่ไหน ผมก็ดูแค่นั้นแหละ”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ที่จริงในแล็ปท็อปของเขาก็ไม่มีอะไรนักหรอก มีแค่รูปถ่ายขององค์การนักศึกษาแล้วก็เอกสารการเรียนเท่านั้น
น้ำลูบเส้นผมสีดำนุ่มไปด้วยความเอ็นดู คิดว่าเวลาที่เด็กหนุ่มเชื่องๆ แบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน
“ผมไม่ใช่หมานะพี่น้ำ”
“รู้แล้ว เห็นอยู่ว่าไม่ใช่” ชายหนุ่มดึงมือกลับพลางยืดตัวขึ้นเต็มความสูง “ไปอาบน้ำล่ะ”
เมฆอมยิ้ม หันมองตามเจ้าของห้องเดินออกจากห้องไป จากนั้นจึงหันกลับมากดไล่ดูรูปถ่ายทีละใบ “โอ้โห พี่น้ำนี่ ถ่ายรูปเก่งจริงๆ ด้วยแฮะ”
เด็กหนุ่มเท้าแขนลงกับโต๊ะ กดไล่ดูรูปต่อไปจนพบกับรูปถ่ายของตน เขายิ้มกว้าง รู้สึกว่าตนเองในรูปที่ถูกถ่ายโดยรุ่นพี่ต่างคณะคนนี้หล่อเลิศเป็นพิเศษ อีกฝ่ายคงจะใส่ใจกับการถ่ายภาพตนไม่ใช่น้อย พอกดเรียกรูปถัดไปขึ้นมาแล้วก็อดย้อนกลับไปดูรูปตัวเองอีกหลายๆ รอบไม่ได้
...ก็แบบว่าเท่จังเลยตัวกู หล่อกว่าปกติมากเลยนะเนี่ย เวลาพี่น้ำเห็นรูปเขาจะคิดว่าอย่างไรบ้างนะ
จะชมว่าน้องเมฆหล่อจังหรือเปล่า เมฆนั่งยิ้มตาลอยไปกับจินตนาการของตนเอง
นั่งเอ้อระเหยไปสักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังแว่ว เขาคิดว่ารุ่นพี่คงจะอาบน้ำเสร็จแล้วจึงรีบวิ่งเข้าไปดูในครัว “อา ข้าวสุกแล้ว ตั้งโต๊ะๆ” เมฆวิ่งวุ่นอยู่ในครัว จัดการเทน้ำใส่แก้วไปวางรอที่โต๊ะ ตระเตรียมจานไว้ในครัวให้พร้อม รอให้อีกฝ่ายเข้ามาหา
หลังจากเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าตัวใหม่แล้ว ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตกับกางเกงผ้าก็ก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น หากไม่พบแขกผู้มาเยือน เขาเดินไปย่อตัวดูหน้าจอแล็ปท็อปซึ่งรุ่นน้องเปิดรูปตัวเองค้างไว้ แล้วยิ้มอย่างพอใจ
เมื่อไม่พบเด็กหนุ่มในห้องนั่งเล่น น้ำจึงเดินไปดูที่ห้องครัว เขาเปิดประตูเข้าไปแล้วหยุดยืนมองพ่อครัวชั่วคราวทอดไข่ด้วยท่าทีที่คล่องแคล่วไม่เบา
เมฆใช้ตะหลิวพลิกไข่เจียวในกระทะ ซึ่งก่อนหน้าเขาตีไข่ไว้นานเป็นพิเศษเพราะกลัวไม่ฟู พอตักใส่จานเสร็จเรียบร้อยจึงหันไปเห็นว่าเจ้าของห้องมายืนรอแล้ว “ใกล้เสร็จแล้วคร้าบ พี่น้ำนั่งรอได้เลย”
“โอเค”
เด็กหนุ่มหันไปผัดกะเพรา ตักแบ่งใส่จานพร้อมกับข้าว แล้วรีบเอาไปเสิร์ฟ “มาแล้วครับ”
น้ำขมวดคิ้ว “...นี่ผัดกะเพราเหรอ ทำไมมันดูโล่งๆ”
“ก็ผัดกะเพราไม่มีใบกะเพรา มันก็โล่งสิพี่”
“ฮะ?”
“ก็ผมจะออกไปซื้อ พี่น้ำบอกไม่ต้องไง ลืมแล้วเหรอครับ”
“...แล้วไอ้นี่จะเรียกว่าผัดกะเพราได้เหรอ”
“ได้สิครับ ก็ผัดกะเพราไม่ใส่ใบกะเพราไง” เด็กหนุ่มดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงข้างๆ กัน “ไม่ใส่ใบกะเพราก็อร่อยนา อยู่บ้านผมผัดบ่อย เชื่อมือผมเถอะ”
น้ำพยักหน้าหงึกหงัก เขาจะทำไงได้ล่ะ อย่างน้อยก็ดีกว่าผัดกะเพราหมูสับ ไม่ใส่กะเพราไม่ใส่หมูสับล่ะนะ แต่แล้วก็ฉุกใจคิดอะไรขึ้นมาได้ ชายหนุ่มจึงหันไปมองไข่เจียว “แล้วไข่เจียวกุ้งสับมีกุ้งรึเปล่า”
“มีสิครับ ไม่งั้นจะเรียกไข่เจียวกุ้งสับเหรอ”
รุ่นพี่ขมวดคิ้ว หากก็คิดว่าควรจะเลิกถาม เดี๋ยวจะยิ่งงงกันเข้าไปใหญ่
“ชิมก่อนสิครับ ชิมๆ”
ชายหนุ่มตักขึ้นมาเล็กน้อยแล้วเป่าเบาๆ โดยที่พ่อครัวจำเป็นจ้องเขม็ง รอลุ้นจนกระทั่งเขาเอาใส่ปาก “อือ ก็พอกินได้”
“ผมถือว่าพี่ชมนะ” เมฆหัวเราะอย่างพอใจ แล้วจึงหันไปจัดการกับอาหารของตน
TBC~*
พาน้องเมฆมาส่งแล้ววว สุขสันต์วันรัฐธรรมนูญค่ะ 5555555555555
ตอนนี้น่ารักใช่มั้ยยยย ขอเสียงหน่อยยย :impress2:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะค้า ใครยังไม่เคยอ่าน "เบลอ" กับ "ยังเบลอ" ว่างๆ แวะไปอ่านน้า เพราะว่าพี่ตฤณกับคุณนภจะมาเจอกับพี่น้ำและน้องเมฆในไม่ช้าค่ะ อิอิอิอิอิ
จุ๊บๆ :mew1:
-
:z13: :z13:
-
โง้ยยยยยยยยน่าย้ากกกกกก :hao7:
-
สั้นจังเบย อ่านจบไวอะ ฮือๆ พี่ต้ำกับน้องเมฆมีฟิลลิ่งหวานๆชวนฟินกระจาย :hao5:
-
เกร็งขนาดนั้นเชียวน้าาา555
มีทำข้าวให้กินด้วยย เมฆนี่น่ารักจริงๆ
พี่น้ำเริ่มจะชอบแล้วดิใช่ป่าววว :hao3:
-
ฮ้าาาา เดี๋ยวสิค้าาาามันสั้นไป พี่น้ำน้องเมฆยังไม่หวานใส่กันเท่าไหร่เลยเมื่อไหร่เค้าจะสปาร์คกันแบบจริงจังเนี่ย หือๆๆๆ ว่าแต่น้องเมฆนี่อะไรๆก็พี่น้ำตลอดเลยน้าาาา
-
ใจตุ้มๆต่อมๆค่ะ อยู่ใกล้ชิดกันความฟินก็มาทันที น่ารักมากๆเลยค่ะ ><
-
กะทะไฟฟ้าสื่อรัก
น่ารักแต่สั้นมั่ก
-
กร้ากกกก ชอบอันนี้ "ก็แบบว่า เท่จังเลยตัวกู" 555555555 นุ้งเมฆฆฆฆฆ กร้ากกกก หลงตัวเองจีจี (อยากมีแฟนเปงตากล้องงง แอร๊ยยย)
วิ่งเอากระทะมาแอบซะนึกว่าซุกยาบ้า =..= เอามาซ่อนซะไกลลลลเชียวนะน้องเมมฆฆฆฆ แหม แหม :z13:
พี่น้ำก็น่าร้ากกกก ฮือออออ อ่อยเด็กเนี๊ยนเนียนนนน พี่น้ำ :katai5:
น้องเมฆเหมือนน้องหมาจิงๆ วิ่งวนๆกระดิกหางรอบๆเจ้าของ กร้ากกกก
ฮือออออ เมื่อไหร่จะน้องเมฆจะได้ย้ายมาอยู่กะพี่น้ำาาา กร้ากกกกก (ใจร้อนง่ะ 5555)
แล้วน้องเมฆนี่นะ หึงพี่ตั้งใจล่วย ได้ข่าวพี่ว้ากไว้หนวดรุงรัง =..= ยังจะไปหึงอิ๊ก
แล้วคนตรวจหอจะเจอรูปพี่น้ำที่น้องเมฆแอบซื้อรึเปล่านะ กร้ากกกกกก ถ้าเจอนะ นุ้งเมฆต้องเอากระทะไฟฟ้ามาฟาดตัวเองให้สลบหนีหน้าเพื่อนๆแว้วหล่ะ กร้ากกกกกก
โดนล้อแน่ๆ ถ้าเจอ 5555555
จะรออ่านตอนหน้านะคะะะ ฮือออออ น่ารักกกกก
ขอบคุณมากๆๆๆค่ะ ด๊วปปป ^3^
-
ตลกอะ ตื่นเต้นจริงหรือเนียนมาหาน้ำนี่ :m20: :laugh:
-
จะเหลืออะไร ถ้าไม่ใส่ทั้งกระเพราทั้งหมู น่ะ
-
โหย น้องเมฆ แกรักษาเตาไฟฟ้ายิ่งชีพจริงๆนะ ไม่ใช่ตื่นตูมใช่ม๊ายยยยยยยยย
แอบเอาไปซ่อนถึงคอนโดพี่น้ำเลยเนี่ยนะ เนียนนะเนี่ย :hao3:
-
เมฆน่าร้ากกกกก มีทำกับข้าวให้กินด้วย รู้สึกว่าตอนที่เมฆโทร.หาพี่น้ำแล้วทำเสียงหวาดกลัวนี่แบบ น่าปกป้องอะ งื้อออออ :hao7: คิดถึงพี่น้ำเป็นคนแรกด้วยหง่า อิอิ น้องเมฆไม่รู้ตัวเหรอว่าหึง "พี่น้ำ". เขาเข้าเต็มๆแล้วน้าเจ้าลูกหมาน้อยของพี่น้ำ กริ้ววววววว :katai2-1:
-
น้องเมฆเริ่มใช้เสน่ห์ปลายจวักแล้ว :hao6:
-
:impress2:
เมื่อไหร่จะชอบกันนนนน
-
น้องเมฆ นับวันยิ่งน่ารักขึ้นทุกวัน
หลงพี่น้ำให้มากๆนะน้อง แต่ที่หลงตัวเองนี่ไม่ค่อยเลยนะ :impress2:
ส่วนพี่น้ำนี่เริ่มเอ็นดูน้องเมฆแล้วล่ะสิ
-
:m20: “กระทะน่ะ วางลงก่อนก็ได้ เขาไม่มาตรวจมายึดถึงที่นี่หรอก” :m20: :m20: :m20:
-
เมฆโก๊ะมากกกกก
-
ตอนนี้หอบกะทะมาหาพี่น้ำ รอวันน้องเมฆจะได้หอบผ้าผ่อนมาอยู่กับพี่น้ำอ่ะ
พี่น้ำเอ็นดูน้องเมฆมากซินะลูบหัวน้องซะคิดว่าเป็นหมาเลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องเมฆหาเรื่องมาเจอพี่น้ำได้ตลอด
-
ไม่มีอะไรจะฮาเทากับกลุ่มของเมฆกับเรื่องปากท้องอีกแล้ว
-
ผัดกระเพราะไม่ใส่หมูสับ ไม่ใส่ใบกระเพราะ คิดได้ไง พี่น้ำ 5555
-
เมื่อไหร่น๊า ทั้งสองจะสปาร์คกัน
-
น่ารักอ่ะ..
-
ขี้เห่อรูปตัวเองไม่พอยังขี้หึงอีกด้วยนะคะน้องเมฆเนี่ย :laugh:
-
พัฒนาๆ
-
เมฆหาเหตุมาหาพี่น้ำใช่มั้ยลูก เรื่องคอขาดบาดตายมาก
วันตรวจหอนี่คือวันแห่งความวุ่นวายจริงๆ แถมมีการเตือนต่อกันเป็นทอดๆ ด้วยนะ
จำได้ว่าสมัยอยู่หอในนี่เอาไปซ่อนในห้องควบคุมไฟฟ้า กับฝากพี่แม่บ้านอ่ะ 555555
-
หอบกระทะหนีไปหาพี่น้ำ :m20:
-
น่ารัก ๆ ๆ :m3: ตอนนี้ทั้งน่ารัก ทั้งฮา ทั้งหวาน ๆ ละมุนละไม อ่านไปอมยิ้มไปตลอดเลย
น้องเมฆ ฮามาก ทั้งหวงทั้งห่วงกะทะไฟฟ้าอย่างกับลูก ดีนะพี่น้ำไม่ยันข้างฝาให้จริง ๆ 555
ชอบตอนพี่น้ำลูบหัวน้องเมฆด้วยความเอ็นดูที่สุดเลย เรียกชื่อน้องด้วย เขิน ๆ :-[
น้องเมฆแอบหึงพี่ตั้งใจอีกแล้วน้า ชักอยากเจอตอนพี่น้ำแอบหึงน้องเมฆบ้างละ
ไว้จะลองทำบ้างดีกว่า ผัดกระเพราไม่ใส่กระเพราเนี่ย จะอร่อยขนาดไหนน้อ 555
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
เมฆน่ารัก หึงแล้นนนน
-
เมฆน่ารัก เชื่องมากๆ ห้ะ!!!
:mew1:
-
เนี่ยแหละสามีที่ดี ต้องทำกับข้าวให้ภรรยากินเป็น!
พี่น้ำ เมฆทำกับข้าวเลี้ยวพี่ได้ทั้งชีวิตนะคะ ไม่สนใจหน่อยเหรอออออ
-
:pig4: :pig4:
-
ตลกแก้งค์หอใน555555555555555555
ตั้งแต่ไข่มดแดงยันกระทะไฟฟ้า
คือก่อนหน้านี้ทีม เมฆน้ำมาตลอด มาเจอตอนนี้ น้ำเมฆก็มา ฮื่อออออออ
พี่น้ำคนใจดีของน้องเมฆ ><
-
น้องเมฆนี่ดูท่าจะหลงจะปลื้มพี่น้ำมากๆ พี่น้ำจากที่ซึนๆก็ดูจะอ่อนล
พี่น้ำเริ้มหวั่นไหวแล้วอ่ะดิๆๆ ชอบตอนพี่น้ำลูบหัวเมฆ น่ารักกก
-
น่ารักมาก ทั้งพี่น้ำ น้องเมฆ แล้วก็เพื่อนๆด้วย
-
พี่น้ำ เริ่มมีอาการ อิอิ
-
กัดผ้าเช็ดรัวๆๆๆ น่ารักกันเบาๆฟินกันยาวๆ ิอร๊ายยยย~~~ :hao7:
-
:mew1: เห้อ...เมื่อไหร่จะร๊าาากกันสักที :mew1:
-
:z1:
-
:impress2:
วิ่งหาพี่น้ำคนแรก ตลอดเลยนะน้องเมฆ
:L2:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
:haun4:รอๆๆๆนะครับ
-
ความสัมพันธ์เริ่มจะคืบหน้าแล้ว
-
พอเดือดร้อนแล้วคนที่นึกถึงก่อนนี่คือพี่น้ำเลยนะคะน้องเมฆ อย่างว่าแหละ ก็ต้องคิดถึงคนที่เรารักเป็นคนแรกอยู่แล้วอะเนาะ /มัดมือชก :katai2-1:
-
เรื่องนี้น่ารักและดีงามมาก ชอบบบบบ
:o8:
-
ตลกน้องเมฆ โทรหาพี่น้ำ พี่ก็นึกว่ามีเรื่องร้ายแรงอะไร ที่ใหนได้มีคนมาตรวจหอ ต้องหอบกระทะมาซ่อน
น้องเมฆเป็นพ่อครัวให้พี่น้ำ น่ารักจริงๆ โอ้ยย ผัดกระเพราไม่มีใบกระเพรา ฮ่าาาา
-
เข้ามารอคอยตอนใหม่ค่า เห็นพี่ตฤณอัพละ คริๆ ถึงคราวพี่น้ำ กับน้องเมฆแล้วววว
-
**ใครมีหนังโป๊อยู่ในเครื่อง หยิบมาเปิดเลยค่ะ ฟังไปอ่านไปด้วย จะได้อรรถรส 5555555555
Chapter 20 : หนังโป๊
หลังเสร็จจากมื้ออาหาร เมฆจัดการยกจานกลับเข้าไปในครัว ล้างแล้วคว่ำไว้อย่างรวดเร็ว ชนิดที่เจ้าของห้องไม่ต้องเอ่ยปากอะไร จากนั้นจึงเดินไปหาน้ำซึ่งกลับเข้าไปนั่งในห้องนั่งเล่นก่อนแล้ว
“ครัวของพี่น้ำสุดยอดเลย มีครบทุกอย่าง ทำอาหารง่ายกว่าใช้กระทะไฟฟ้าอย่างเดียวเยอะ”
“จริงๆ แล้วกระทะไฟฟ้าก็น่าจะสะดวกดีนะ แค่เสียบปลั๊กเท่านั้นใช่มั้ย”
“ก็จริงนะครับ ใช้ทำอาหารได้หลายอย่าง ใช้ทอดก็ได้ ผัดก็ได้ ต้มก็ได้ พวกผมใช้ทำสุกี้กันด้วยนะครับ เพราะตัวกระทะมันเปลี่ยนข้างในได้หลายแบบ” เมฆสาธยายพลางหยิบกล่องกระทะไฟฟ้าออกมาจากถุงพลาสติก จัดการเปิดฝากล่องแล้วหยิบกระทะไฟฟ้านั้นขึ้นมาหมุนไปรอบๆ และพลิกไปพลิกมาให้อีกฝ่ายดูราวกับเป็นเซลล์ขายเสียเอง ทว่าพอเปิดฝาออก เด็กหนุ่มก็ต้องชะงัก เพราะภายในกระทะไฟฟ้านั้นมีบางสิ่งบางอย่างที่ดูคุ้นตามากเหลือเกินวางอยู่ “เหย!”
น้ำชะโงกหน้าเข้าไปดู ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย “ที่ต้องหอบหนีกันก็เพราะมีของสำคัญงั้นสินะ” สายตาจับจ้องไปที่แผ่นดีวีดีซึ่งมีภาพหญิงสาวในชุดน้อยชิ้นสุดเซ็กซี่อยู่บนแผ่นปก พร้อมข้อความกำกับเป็นภาษาญี่ปุ่น “คืนเร่าร้อนที่ออนเซน (บ่อน้ำร้อน)”
เมฆเลิกคิ้วขึ้น รีบหยิบแผ่นดีวีดีขึ้นมาพลิกดู ก็เห็นว่ามีแต่ภาษาญี่ปุ่นเท่านั้น “โอ้โห... มองปร๊าดเดียวก็แปลได้เลย สมคำร่ำลือ”
“ร่ำลืออะไร”
“ที่ว่าพี่น้ำแปลหนังโป๊แบบสดๆ ให้ฟังได้ไง หรือว่าที่รู้ชื่อเพราะพี่เคยดูแล้ว...”
“ยังไม่เคย ผมอ่านจากปกเอา”
รุ่นน้องพลิกแผ่นดีวีดีในมือไปมา พลางบ่นพึมพำ “แผ่นนี้ไม่คุ้นเลย สงสัยไอ้พวกนั้นเพิ่งได้มาใหม่”
“อยากดูบนจอใหญ่มั้ย”
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น “ฮะ!?”
“ชอบจอใหญ่ๆ ไม่ใช่เหรอ เราน่ะ” ชายหนุ่มหัวเราะ เขาเอื้อมมือไปหยิบแผ่นจากในมือเด็กหนุ่ม ตรงไปยังเครื่องเล่นดีวีดีแล้วจัดการใส่แผ่นเข้าไป
“เดี๋ยวๆ พี่น้ำ!” เมฆลนลาน “ที่ผมชอบจอใหญ่ๆ ก็เพราะฟุตบอลหรอก!”
“ไม่ต้องเขินหรอกน่ะ เดี๋ยวผมจะแปลให้ จะได้พิสูจน์ว่าที่เขาร่ำลือกันน่ะจริงแค่ไหน”
รุ่นน้องผู้น่าสงสารและแสนจะไร้เดียงสาอ้าปากค้าง ถึงจะอยากพิสูจน์คำเล่าอ้าง แต่... แต่ว่า... จะให้ดูหนังโป๊กับพี่น้ำสองต่อสองเนี่ยนะ จะดีเรอะ!
น้ำหยิบรีโมตมากดให้เครื่องเล่นดีวีดีเริ่มทำงาน เมื่อภาพปรากฏขึ้นบนจอจึงเดินกลับมาที่โซฟา
เมฆกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ นัยน์ตาสีเข้มจับจ้องใบหน้าของรุ่นพี่ที่สายตาพุ่งตรงไปยังโทรทัศน์เครื่องใหญ่ด้วยหัวใจสั่นรัว “เอ่อ...”
“เริ่มแล้วนะ หันหน้าไปทางนู้นนู่น” เจ้าของห้องตอบพร้อมกับชี้ไปทางที่โทรทัศน์ตั้งอยู่ โดยที่ไม่ได้หันมาสบสายตากับเด็กหนุ่ม
เมื่อภาพตัวละครชายหญิงอยู่ในชุดยูคาตะแบบที่นิยมใส่กันตอนไปพักค้างคืนในออนเซนปรากฏขึ้น ชายหนุ่มก็กดรีโมตให้ภาพเคลื่อนไหวไปเร็วๆ จนกระทั่งถึงตอนที่มีบทสนทนา จากนั้นจึงเริ่มแปลทีละประโยคให้อีกฝ่ายฟัง
“อยากมาที่เรียวกังแห่งนี้ด้วยกันนานแล้ว”
“ฉันดีใจที่เธอชอบนะ ดื่มชาหน่อยมั้ย”
“มัวแต่เหม่ออะไรอยู่ ชาหกหมดแล้ว ฉันจะเช็ดให้นะ”
“เธอใส่ยูคาตะแบบนี้ เซ็กซี่มากเลยรู้มั้ย”
“ฉันไม่ได้ใส่อะไรข้างในนะ อย่าสิ! มาซาโตะคุง!”
“พูดแบบนี้... เรียกชื่อฉันแบบนี้ ตั้งใจเชิญชวนกันใช่มั้ย”
“เปล่านะ”
“เธออยากให้ฉันทำแบบนี้ใช่มั้ย รู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ”
เมฆหันกลับไปมองรุ่นพี่ต่างคณะที่กำลังแปลความหมายของแต่ละประโยคจากหนังเอวีด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สีหน้าเฉยเมย ไร้อารมณ์สุดๆ ให้เขาฟัง ส่วนตัวเขาน่ะหรือ แค่เห็นผู้หญิงหน้าอกกึ่งเปลือยแบบนั้น ใบหน้าก็ร้อนผ่าวไปหมด หากเท่านั้นยังไม่พอ สมองเจ้ากรรมดันเกิดจินตนาการภาพคนพากย์แทนที่หญิงสาวไปเสียอีก เพียงแค่คิดว่าถ้าหากเป็นรุ่นพี่ที่พูดประโยคเหล่านั้นด้วยสีหน้าแบบนางเอกหนังเอวีในเรื่อง...
“อย่าจับ... ตรงนั้น อย่าสิ”
ฮื้ยยยยย!!! ทำไมหัวใจเต้นแรงแบบนี้วะ! เด็กหนุ่มโวยวายอยู่ในใจ
“ชอบไม่ใช่เหรอ ดูสิ หน้าอกเธอเป็นแบบนี้แล้ว”
เจ้าของห้องยังคงทำหน้าที่บรรยายต่อ หากพอรู้สึกว่าผู้มาเยือนเงียบไป เขาจึงหันไปดู แล้วพบว่าเด็กหนุ่มกำลังนั่งกระมิดกระเมี้ยน ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ “ทำไมทำหน้าแปลกๆ แบบนั้น เพิ่งเคยดูหนังเอวีรึไง”
“ปะ... เปล่าสักหน่อย” เมฆปฏิเสธเสียงแข็ง “พวกนี้น่ะ ผมดูจนเบื่อแล้ว แต่เพราะพี่น้ำน่ะแหละ...” พูดออกไปแล้วก็รีบยกมือขึ้นปิดปาก
“ผมทำไม?” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว
“เอ่อ... ก็... ก็พี่น้ำอะ...” ยิ่งเมื่อได้ประสานสายตากัน ก็ยิ่งรู้สึกราวกับมีกระแสไฟอ่อนๆ วิ่งพล่านไปทั่วทั้งร่าง เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย เมฆอึกอัก แต่ก็ปั้นหน้านิ่งตอบกลับไป “พี่น้ำอะ... ทั้งพูดทั้งทำหน้าไร้อารมณ์แบบนั้น คนฟังก็เซ็งหมดน่ะสิ ผมกลั้นหัวเราะจนหน้าเป็นแบบนี้เลยเนี่ย”
“หือ ไร้อารมณ์?”
เมฆหันหน้าไปมองภาพเคลื่อนไหวบนจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ ซึ่งชายหนุ่มในจอภาพกำลังคืบคลานขึ้นไปคร่อมหญิงสาว ปลดสายรัดเอวแล้วค่อยๆ ถอดชุดยูคาตะออก จากนั้นจึงใช้ฝ่ามือเคล้นคลึงผิวขาวเนียนพร้อมกับขบจูบไปตามลำคอ ซึ่งทำให้เธอร้องครางเสียงกระเส่าอย่างเชิญชวน “ก็... ก็พี่น้ำดูอย่างในทีวีสิ สีหน้ากับน้ำเสียงของพี่มันไม่ได้เข้ากันกับบทพูดเลยน่ะ”
“ก็จะต้องแสดงสีหน้าอะไร ผมแค่แปลให้ฟังเฉยๆ พูดแบบธรรมดาก็ได้นี่”
“แต่มันไม่ได้อรรถรส เสียอารมณ์หมดเลยพี่”
“แล้วจะให้ผมใส่อารมณ์ยังไง” คนแปลไม่เพียงแค่ถาม หากยังยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มอีกด้วย
เมฆสูดหายใจลึก พร้อมกับชี้ไปที่จอโทรทัศน์ “ก็พูดไปด้วย ทำหน้าแบบในทีวีไปด้วยสิครับ”
“อยู่ดีๆ จะให้ผมทำหน้าแบบนั้นได้ยังไงกัน”
เด็กหนุ่มเถียงทันควัน “ไม่เห็นยากเลย ทำตามในทีวีก็เท่านั้น”
“ถ้างั้นก็ทำให้ผมดูหน่อยสิ” น้ำถามตาใส
ทำไมพี่น้ำของกูถึงได้อินโนเซนส์ขนาดนี้วะ! ใบหน้าของรุ่นพี่ที่อยู่ห่างออกไปแค่เพียงปลายนิ้วกั้น ทำให้หัวใจของเมฆราวกับหยุดเต้นไปชั่วครู่
ถ้าอยู่กับคนอื่นจะไม่เป็นอันตรายหรือเนี่ย แต่พี่น้ำก็น่ารักมากเหลือเกิน ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าหากเขาจะขอฉวยโอกาสสักนิด ถือว่าเป็นการสอนให้รุ่นพี่รู้จักอันตรายของการดูหนังเอวีตามลำพังกับผู้ชายทั้งแท่งอย่างตัวเขา พี่น้ำคงจะไม่ว่าอะไรล่ะมั้ง เด็กหนุ่มสรุปเอาเองอยู่ในใจ
“พี่น้ำจะเล่นเป็นคู่ให้ผมได้มั้ยล่ะ” เมฆไม่ได้รอฟังคำตอบ เขาดันไหล่ของรุ่นพี่ให้เอนตัวลงนอน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ขัดขืนจึงพาตัวเองขึ้นไปคร่อมทับ สองสายตาประสานกันแล้วกะพริบปริบ
“แล้วต้องทำยังไงบ้างล่ะ”
...ฉิบหายแล้ว! ทำไมพี่น้ำไม่ขัดขืนเลยวะ แล้วยังมาทำหน้าใสซื่อใส่เขาอีก แบบนี้ถ้าเขาจะถอยก็คงไม่ได้แล้ว แต่ถ้าจะเดินหน้าต่อ เขาก็ยังไม่เคยมีประสบการณ์อะไรเลยนะ แค่จูบใครก็ยังไม่เคยเลย
จะว่าไป... แล้วเขาจะเอาอะไรมาสอนพี่น้ำกันวะ!
“เมฆ”
เด็กหนุ่มกำมือแน่น เสียงเรียกชื่อที่แว่วมาจากคนใต้ร่างส่งผลให้เขารู้สึกฮึดขึ้นบ้างเล็กน้อย แค่ลองทำตามแบบในหนังเอวีดูบ้าง จะยากอะไรกันวะ... เมฆกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ก่อนจะตัดสินใจเดินหน้ารุกฆาต ตัวเขาก็ผู้ชายเหมือนกัน มันต้องมีสัญชาตญาณกันบ้างแหละน่ะ!
“เรียกชื่อผมแบบนี้ เชิญชวนผมรึไง” มือที่เย็นเฉียบค่อยๆ ลูบสัมผัสใบหน้าสวยได้รูป ก่อนจะเคลื่อนลงไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของคนใต้ร่างออกทีละเม็ด ลากปลายนิ้วที่สั่นอยู่น้อยๆ ผ่านแผ่นอกซึ่งเผยสู่สายตาเมื่อแหวกสาบเสื้อออก “พี่น้ำอยากให้ผมทำแบบนี้ใช่มั้ย รู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ” เขาชำเลืองมองที่บนจอโทรทัศน์อีกครั้งเพื่อที่จะทำตามบทบาทของชายหนุ่ม หัวใจเต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้น แล้วจึงโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกแตะกัน ริมฝีปากคลอเคลียอยู่บนเรียวปากบาง
“พี่น้ำ...” เมฆพ่นลมหายใจกระทบบนผิวแก้มของรุ่นพี่ กลิ่นหอมบางๆ จากสบู่ทำให้รู้สึกเคลิบเคลิ้มชอบกล เขาสอดมือเข้าไปภายในเสื้อเชิ้ต พลางลูบสัมผัสแผ่นอกอย่างแผ่วเบา “ตัวพี่น้ำอุ่นจัง”
พอได้สัมผัสผิวกาย แม้เพียงเล็กน้อย แต่ก็ทำให้เขารู้สึกโลภ อยากจะใกล้ชิดกับรุ่นพี่มากขึ้นไปอีก เด็กหนุ่มเคลื่อนสายตาลงไปจับจ้องเรียวปากที่เขาคิดว่าคงจะนุ่มนิ่มราวกับเยลลี่ และเนื่องจากคนใต้ร่างไม่ได้พูดหรือทักท้วงอะไร เขาจึงเหมาเอาเองว่าอีกฝ่ายอนุญาตให้เดินหน้าต่อไปได้ “ถ้าพี่ไม่ว่าอะไร ผม...”
“......” ไม่มีคำตอบใดๆ จากชายหนุ่ม หากริมฝีปากเผยอออกเล็กน้อย คล้ายจะพูดอะไร แต่ก็ปิดลงสนิทอีกครั้ง
“พี่น้ำ” เมฆไล้ปลายจมูกบนผิวแก้ม ก่อนจะค่อยๆ แนบริมฝีปากลงไปบนเรียวปากบาง เขาเห็นว่ารุ่นพี่หลุบตาลงต่ำ อาจจะเขินกับการกระทำของเขา ทว่านั่นก็ทำให้มองเห็นแผงขนตายาวเป็นแพ บนดวงตาที่แววตากำลังสั่นไหว เด็กหนุ่มเบี่ยงใบหน้าเล็กน้อยเพื่อที่จะสบประสานสายตากับดวงตาคู่นั้น แล้วจึงถอนริมฝีปากออกมาอย่างเชื่องช้า
เขาจูบพี่น้ำแล้ว! หัวใจเต้นรัวแรงราวกับจะกระเด็นออกมาจากปากอย่างไรอย่างนั้น
“พี่น้ำ จูบเมื่อกี้... ผม...”
นัยน์ตาเรียวหรี่ลงเล็กน้อย ใบหน้าของชายหนุ่มที่เมฆคิดว่าดูใสซื่อในคราวแรกค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่แฝงแววเจ้าเล่ห์ เขาส่ายหน้าไปมาพลางกระตุกยิ้มมุมปาก
“ไม่ได้เรื่อง”
“หือ” เด็กหนุ่มผละออกพร้อมกับผงกศีรษะขึ้น “ไม่ได้เรื่องตรงไหนกันครับ เฮ้ย!” เพียงแค่ชั่วพริบตา คนบนร่างก็พลิกผันกลับไปอยู่ใต้ร่างแทนเสียแล้ว
“อยากจะให้ได้อารมณ์อย่างในดีวีดีน่ะเหรอ” น้ำยิ้มร้าย ชนิดที่ทำให้คนใต้ร่างเสียววาบ สีหน้ากรุ้มกริ่มดูไม่น่าไว้วางใจ แบบที่รุ่นน้องต่างคณะไม่เคยเห็นมาก่อน แววตาหวานฉ่ำ ขณะที่สอดปลายนิ้วเข้าไปในเสื้อยืดของเด็กหนุ่ม เขาแลบลิ้นเลียปากช้าๆ “ผมจะสอนให้ วิธีที่ทำให้คุณรู้สึกดีน่ะ”
เดี๋ยวๆ ไอ้คนตรงหน้านี่มันใครกันวะ! เมฆเบิกตาโพลง “เฮ้ย... พี่น้ำ!”
“หืม...” ชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้าไปประชิด แล้วพูดไปพร้อมกับใช้เรียวปากบดคลึงริมฝีปากของเด็กหนุ่มเพียงแผ่วเบา “แบบเมื่อกี้น่ะ เขาไม่เรียกว่าจูบหรอกนะเด็กน้อย”
ใบหน้าของเมฆเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ สายตาถูกตรึงอยู่ที่นัยน์ตาคู่สวยหากแฝงไว้ด้วยความเร้นลับน่าค้นหาของคนบนร่าง “.....”
“อ้าปากนิดนึงสิ”
“หา... อะ!” เด็กหนุ่มเผยอริมฝีปากเพื่อจะถาม หากนั่นก็เข้าทีอีกฝ่าย น้ำประกบปิดริมฝีปากนั้นไว้พร้อมสอดลิ้นเข้าไปแตะกับลิ้นที่อยู่ภายในโพรงปากอุ่น จากนั้นจึงตวัดไล้อย่างแผ่วเบา
...ลิ้น... ลิ้นอะ! ฉิบหาย! พี่น้ำสอดลิ้นเข้ามาในปาก! อยู่ในปากกูเนี่ย! ลิ้นของแท้แน่นอนเลย! เมฆคิดอยู่ในใจ สองมือตะปบลงบนไหล่ของคนบนร่าง แต่ทำไมถึงยังไม่ผลักตัวรุ่นพี่ออก เขาเองก็ยังสงสัยตัวเองเหมือนกัน
ลิ้นร้อนของชายหนุ่มยังคงทำหน้าที่รุกราน กึ่งบังคับให้อีกลิ้นไล้วนตอบรับอย่างเก้ๆ กังๆ เรียวปากบางกระชับแน่นโดยไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้หยุดหายใจ
เมฆรู้สึกถึงหยาดน้ำที่ไหลล้นจากตรงมุมปาก ในศีรษะมึนตึ้บไปหมด คิดอะไรไม่ออก หากก็รู้สึกดีกับ จูบแรก ที่รุ่นพี่สอนให้ไม่ใช่น้อย จนส่วนกลางร่างเริ่มจะออกอาการตอบสนอง
น้ำถอนเรียวปากออก ค่อยๆ เคลื่อนไปชิดใบหู ขบเบาๆ แล้วกระซิบ “อยากให้ทำแบบนี้ใช่มั้ย” ในขณะเดียวกันก็ใช้ฝ่ามือเคล้นคลึงผิวเด็กหนุ่มไปอย่างเชื่องช้า
“อะ...” เมฆชะงักค้าง ความอุ่นร้อนของฝ่ามือนั้นส่งผลให้เด็กหนุ่มสั่นสะท้าน ขนลุกซู่ไปทั้งร่าง
หากในเวลาเดียวกัน เสียงร้องครวญครางของหญิงสาวจากในโทรทัศน์แล่นผ่านเข้ามาในโสตประสาท เรียกให้เด็กหนุ่มหันขวับไปมองอย่างลืมตัว
“อะ... อร๊างงง~” เธอบิดกายไปมา ขณะที่ชายหนุ่มค่อยๆ หยอกล้อบนยอดปทุมถัน จากนั้นจึงขยำหน้าอกอวบอย่างมันมือ
เมฆสะดุ้งเฮือก เพราะสัมผัสที่ทำให้รู้สึกแปลกๆ บนแผ่นอกตน เขาเบิกตากว้าง
“ตรงนี้แข็งแล้ว” น้ำเลิกชายเสื้อยืดขึ้น ปลายนิ้วสะกิดบนยอดอกของคนใต้ร่างด้วยสัมผัสบางเบาราวกับขนนก “เซนส์สิทีพดีจังนะ”
แวบแรกก็นึกชื่นชมรุ่นพี่ว่าสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างเป็นธรรมชาติโดยที่ไม่ต้องอาศัยหนังเอวีเลยสักนิด แต่เดี๋ยวก่อน...
ไม่ใช่แล้วโว้ย! ควรห่วงเรื่องอื่นก่อนมั้ย!
เมฆคิดว่าสถานการณ์ชักจะไม่น่าไว้วางใจเสียแล้ว ร่างกายร้อนรุ่มชอบกล และที่สำคัญ... ไอ้ตรงนั้นของเขามันโก่งคอขัน การดูหนังเอวีกันตามลำพังช่างน่าอันตรายจริงๆ เด็กหนุ่มจึงรีบผลักคนบนร่างออก “พี่น้ำ! เดี๋ยวๆ” พอหลุดพ้นจากการถูกคร่อมได้ เขาก็ถอยกรูดไปจนชิดกับโซฟาแล้วหนีบขาทั้งสองข้างไว้แน่น
ชายหนุ่มเจ้าของห้องจ้องมองสีหน้าตื่นๆ ของเด็กหนุ่ม “......” ระหว่างพวกเขาทั้งสองมีแต่ความเงียบงันเท่านั้น หากยังมีเสียงจากโทรทัศน์ดังแว่วเป็นแบ็คกราวน์
“อา... อ๊า... คิมูจิ๊...”
เสียงหอบหายใจกับเสียงครางของหญิงสาวจากในโทรทัศน์ช่วยกระตุ้นให้ส่วนไวสัมผัสกลางร่างมีปฏิกิริยาตอบรับหนักหน่วงขึ้น ประกอบกับสีหน้าและท่าทางเชิญชวนของเจ้าของห้อง เมฆรีบวางมือลงปิดตรงส่วนสำคัญนั้นไว้
“...ผม... ผม...” ใบหน้าของรุ่นน้องต่างคณะเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขาลุกขึ้นพรวด “ผมกลับล่ะ ปะ... ป่านนี้ คนที่มาตรวจหอคงกลับไปแล้ว” ก่อนจะวิ่งปรู๊ดออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว โดยทิ้งข้าวของที่แบกมาไว้ในห้องของน้ำทั้งหมด
ปัง...
เสียงประตูห้องปิดดังปังใหญ่ ตามมาด้วยเสียถอนหายใจหนักๆ ของเจ้าของห้อง เขายกมือขึ้นเกาศีรษะอย่างไม่เข้าใจตนเองเช่นกัน
“ทำอะไรวะลงไปวะเนี่ยกู”
น้ำใช้ปลายนิ้วแตะริมฝีปากตนเอง แล้วนิ่งค้างอยู่เช่นนั้น
TBC~
สั้นๆ แต่น่าจะถูกใจหลายๆ คน (รึเปล่า) 55555555555555
พี่น้ำคนดี ทำอะไรลงไปรับผิดชอบน้องเมฆด้วยนะ คิคิคิคิคิ
เนื้อเรื่องยังอยู่ในช่วงของการประชุมเชียร์อยู่นะคะ แต่ฮัสกี้ไม่ได้กล่าวถึงเพราะมันไม่เกี่ยวกับสองหนุ่ม 55555 บอกไว้ก่อนที่ทุกคนละลืม แล้วก็ยังมีมิชชั่นสุดท้ายที่รอน้องเมฆอยู่ด้วยล่ะ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนมากๆ เลยค่ะ รักนะ จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟ :mew1:
-
อร้ายยยยยยยยยยยย
พี่น้ำทำอะไรน้องคะ?
น้องเมฆเนี่ยมีดีแค่หน้าตาสินะ
เรื่องอื่นเนี่ยเด็กน้อยไปเลยยยยย
555555555555
-
ใครจะเสร็จใครก่อนเนี่ย 55555
พี่น้ำน่ารักง่ะะะะ
-
ตอนแรกคิดว่าเมฆน้ำสงสัยจะเปลี่ยนเป็นน้ำเมฆละมั้ง
ส่วนเมฆช่างน่าสงสารจริงๆเลย น่ารักอ่ะ
-
พี่น้ำสอนน้องแบบนี้เสียผีมาเลย :impress2: :impress2:
สุดท้ายพี่น้ำก็ชั้นเชิงดีกว่าพลิกกลับมาทำให้น้องเมฆอยู่ใต้ร่างพี่น้ำแทน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao6: :pighaun: :hao6: :pighaun: ค้างงงงงงงงงงงงงงงง :o12:
:o12: แกวิ่งหนีทำไมนู๋เมฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆ :serius2: :serius2: :serius2:
-
:z1:
-
เห็นชื่อตอนแล้วเผ่นมาเม้นก่อนอ่าน อ๊ายยย เขานี่มโนไปไกลลลลลลลลลลลล แบบว่า ทั้งคู่ชวนกันดูหนังโป๊ แล้วพี่น้ำพากษ์เสียงให้ อ๊ายย ฟินงะ มโนไปไกลลลลลลลลลลล
-
โง้ยยยยพี่น้ำอย่าเเกล้งน้องงง :katai5:
-
:pig4: :pig4:
-
เมฆน่ารัก เด็กน้อยจริงๆ ฮ่าาาาาาา
:mew3:
-
พี่น้ามมมม มารับผิดชอบน้องเมฆเลยน้าาาา 55
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย กรี๊ดร้องมากมายค่า เพิ่งอ่านจบไป นู๋จิเลือดหมดตัววววววววววววววววววววววววววววว ฮือๆ ตอนหน้าขอพี่น้ำกับน้องเมฆก่อนพี่ตฤณได้ไหมคะ งื้ออออ อยากให้ฉากดูหนังโป๊ร่วมกันมีต่ออีกสักตอนนนนนนนนน :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ลุ้นให้น้องเมฆต้องโดนพี่น้ำจับกินตับ
-
:laugh:
-
ตอนนี้ค่อนข้างมั่นใจเลยค่า อิพี่น้ำนี่กดน้องเมฆแน่ๆๆ ชัวร์ น้องเล่นเด็กน้อยมากอะ ฮ่าๆ อย่างอื่นน้องเมฆเก่งหมด แต่เรื่องนี้ เมฆเอ้ย ยอมให้พี่เขากดเถอะนะ
-
เห็นแววคนโดนกดแล้วค่ะ :hao7:
-
พี่น้ำรุก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! OMG ถูกใจกองเชียร์มากฮ่ะ :haun4:
พี่น้ำรุกน้องก่อนแต่ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นน้ำเมฆซะหน่อย อย่างไรเราก็เชียร์เมฆน้ำค่ะ 555555
ขำ ชั้นเชิงเมฆไม่มีเลย ต้องเจอเพร่น้ำ อึ้ง ทึ่ง เสียวจนวิ่งหนีเลยอ่าาาาา เสียดายจุง คราวหน้าเมฆอย่าพลาดแบบนี้นะลูก
วิ่งชนเท่านั้น เชียร์ให้เมฆชนค่ะ ชอบบบบบบ สั้น แต่อึ้งดี ลุ้นๆๆๆๆๆ
-
:pighaun: :pighaun: :jul1: :jul1: :m25: :m25: :z1: :z1:
ค้างอะ จะเอาอีกกกกกก เอาอีกกกกกก :hao6: :hao6: :hao6:
-
:hao7: น้องเมฆโดนกดเถอะ สาาาาาธุ
-
พี่น้ำขาาา ทำอาร้ายยยยยยยย กรี๊ดดดด เขินแรงมาก
น้องเมฆหนีทำไมลูกกก ให้พี่เค้าแปลต่อสิคะ
อ่านตอนนี้แล้วเขินนนนนมากเลยค่ะ
น้องเมฆน่าเอ็นดูมากค่ะ ฮืออออ
อยากอ่านต่อแล้วค่าาาา อิอิ
-
มีแววว่าพระเอกคือพี่น้ำ!! แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7:
-
เมฆเอ้ยยย คงรุกไม่ขึ้นแล้วล่ะนะ :hao3:
:mew1: :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณพี่น้ำเกือบจะได้กดน้องแล้ว งื้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กว่าจะอ่านบทนี้จบคือท่องหนึ่งถึงสิบหลายๆรอบบ
น้องเมฆน่ารักจังตอนอยู่ข้างล่างคุณพี่ ฮือๆๆๆๆ เขินนนนนนน :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
มันอริ๊อร๊างมากกกกกกกกกกกกกกกกกก #ทีมน้ำเมฆ ครัช ขอแจวเรือนี้ต่อปัย!! 55555555555+ :impress2: :hao7: :katai2-1:
-
พี่น้ำ....รุก....อ๊า....ฟินโลกแตก
-
อื้อออออออออออออ จิกหมอนกัดปากจนเลือดจะออกอยู่แล้ววววว
เขินนนนนนนนน :-[
พี่น้ำจูบแล้วรับผิดชอบด้วยนะ ฮิๆ
เมฆเด็กน้อยยยยยย
-
ในที่สุดหมาป่าในคราบลูกแกะก็ออกมาทักทายน้องเมฆแล้ว 5555555
พี่น้ำคะมารับิดชอบลูกแกะตัวนี้เลย ป่านนี้ตื่นตกใจไปหมดแล้ว. หม้อเม่อกระท๊งกระทะลืมหมด :m12:
-
กินเด็กอมตะนะพี่น้ำ
รอวันน้องเมฆโดนกิน
ใสๆแบบนี้เป็นรับรุ่งกว่า
-
ชอบพี่น้ำแบบนี้ ร้ายกาจ ๆ น้องเมฆกลับมาก๊อนนนนน
-
เมฆน้ำอะ
-
สุดท้ายน้องเมฆก็เป็นฝ่ายเพลี้ยงพล้ำให้กับพี่น้ำจนได้นะคะ :m20:
-
เม้นเว็บนู้นแล้วตามมาจิกหมอนต่อที่เล้าอีกรอบ คือไม่ไหวจะทนค่ะ ทีมพี่น้ำน้องเมฆ ตายแปร๊บ อั๊ยยยยย
-
กรี้ดดดด!!
-
เห้ยยย ตอนนี้ฟินสุดๆ อ่านแล้วเขิน ม้วนเป็นด้วงเลย ฮงืออิ พี่น้ำจะรุกแบ้ววว ฮงือออ ทำน้องเมฆเสียสาว รับผิดชอบเลยยนน
-
เรายังคงสตรองในเมฆน้ำ.....
พี่น้ำก็สอนเมฆแบบนี้ไง พอถึงเวลาเมฆก็เอาจากที่เรียนไปใช้กับพี่น้ำ
เมฆจะได้กดพี่น้ำเป็นไงงงงงง
สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร
-
เมฆเขิลม้วนเป็นสาวแรกแย้มที่เสียจูบแรกไปแล้ว
ที่เคยสงสัยมาตลอด
เอาเป็นว่าตอนนี้ตอบแล้วทุกคำถามว่าใครกดใคร
:laugh: :laugh: :laugh:
-
อ้าววว หนังดูคนดูเล่นซะงั้น 5555
-
คิดได้ทางเดียวเลยนะตอนนี้ พี่น้ำรุก!!!!!!
-
กร้ากกกก พี่น้ามมมม!!!! ร้ายอ่ะร้ายยย 55555555
น้องเมฆ!!! โอ๊ย คือ ทั้งฮาทั้งสงสารน้องเมฆ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับพี่น้ำ 55555
อีกคนก็เชี่ยวซะเหลือเกิ๊น อีกคนก็ช่างอ่อน เอ้ยยย ใสซื่อบริสุทธ์ 55555
ดูซิ เมฆอ่ะ ทำอะไรไม่ทันใจพี่น้ำ พี่น้ำจัดให้เองเบย
แล้วหนีกลับไปแบบนี้ เจอกันรอบหน้านี่น้องเมฆจะกล้ามองหน้าพี่น้ำมั้ยนะ กี๊ซซซซซซ
เค้าจูบกันล้าววววววว :katai5: ฮือออออออออ
นี่ตอนที่เท่าไหร่คะะะะ ยี่สิบบบบบบ จูบกันนนน มายก๊อดดดดด แล้วนี่ต้องรอถึงตอนที่เท่าไหร่ค้าาาาา 555555555555
นี่บับ ถ้าพี่น้ำรุกน้องเมฆหนักๆนี่น้องเมฆไม่หดตัวเหลือจิ๊ดนึงเบยหรอ ดูขี้ตื่นซะ กร้ากกก (แต่รู้สึกอย่างอื่นไม่หดนะ แอร๊ยยยย)
รีบๆมาต่อนะคะ ตอนนี้น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก :hao7:
ขอบคุณมากๆๆๆนะคะ จะรออ่านตอนหน้าน้าาาา จุ้บบ :mew1:
-
โอ้แม่เจ้า พี่น้ำรุกน้องอ่ะ!!! แบบนี้คงอีกไม่นานแน่ๆ แต่อาจจะมีพลิกอีกรอบใช่มั้ยที่น้องเมฆจะกลับมารุกเนี่ย
-
พี่น้ำนี่เมะหมาป่าในคราบลูกเเกะหรือเปล่าเนี่ยยย...
แอบร้ายยยย...ติ่งมอบกายถวายใจให้เลยค่ะ
น้องเมฆผู้ไร้ประสบการ์ณจะสู้พี่น้ำผู้เชี่ยวชาญได้หรอจ๊ะ
อ่านเรื่องนี้ แต่ล่ะตอนเชียร์เมะเคะสลับกันไปหมด
คนเขียนเขียนดีมากอ่ะ รู้สึกมันไม่ขัดเลย แบบอ่านแล้วลื่นไหล
คือไม่ได้คิดเลยว่าใครจะเป็นกด ใครจะโดนกด อ่านแล้วทำให้รู้สึกว่ามันเป็นความรัก ใครจะอยู่ตรงไหน ก็คือเขาสองคนรักกัน
-
พี่น้ำล่อลวงเมฆชัดๆ
อ๊ายยยยยยย >\\\\\<
น่ารักน่าชังที่สุดอ่ะ ไม่รุเมฆจะเปนยังไงบ้าง 555
-
กรีซซซซซซซซ พี่น้ำทำอะไรน้องคะ เอร้ยยยยยย น้องยิ่งซื่อ กรีซ น้องเมฆหนูรีบกลับทำมายยย
น่าจะอยู่ดูต่อจนหนังโป๊จบ กร๊ากกกกก พี่น้ำจะได้ทำให้เสร็จ อร้ายยยย คิดแล้วเลือดพุ่ง :haun4:
-
กรี๊ดดดดด เชียร์พี่น้ำกดน้องเมฆค่ะ ชอบแบบนี้ งื้อออออออ
คือเด่ตั้งแต่แรกเลยว่า พี่น้ำต้องรุกแน่นอน แล้วมีตอนนึงคนเขียนบอกว่า คนจะโดนกดยังไม่รู้ตัว ชัดเลย ต้องเป็นน้องเมฆ แบบน้องเมฆรุกจีบพี่น้ำก่อน โดยไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง 5555555
-
น้ำเมฆสินะ....อ่านแล้วมุ้งมิ้งอ่ะ ขำ 5555555 ชอบนะคู่นี้ดูละมุดละมุนมาก ไร้เดียงสาสุดๆ
-
รู้เลยใครรุกใครรับ555
-
:impress2: บทบาทชัดเจน
-
ลัทธิเมฆน้ำล่มสลายแล้ว ฮรืออออ
พี่น้ำชั้นเชิงเหนือกว่ามากๆๆ
-
โอ้ยยยย เขินกัดหมอน งั่มๆ น่ารักมาก ฟินมาก เมฆไร้เดียงสาสุดๆ งื้ออออ :impress2: น่าจะดูหนังกันให้จบน้า อิอิ เจ้าลูกหมาน้อย ไม่น่ารีบหนีกลับเลย :z1: อิอิ พี่น้ำชั้นเชิงเชี่ยวชาญสุดๆ น้องเมฆจิไปไหนรอด โบกธงน้ำเมฆโบกสะบัดรัวๆๆๆ :katai2-1:
-
ง่อวว เราว่าแล้วว่าน้องเมฆต้องโดนกด หุหุ เอาจริงๆตอนที่พี่น้ำแปลบทให้ฟังนี้เรายังเขินแทนเมฆเลยอะพี่น้ำคิดอะไรอยู่เนี่ย ไหนจะเรื่องที่รุกจูบเมฆอีกชักจะยังไงๆแล้วนะเนี่ย :z1:
-
น้องเมฆ ไร้เดียงสาจังเลยลูก โดนพี่น้ำจูบเข้าให้
วิ่งออกห้องแทบไม่ทัน 55555
:o8: :-[ :o8:
-
โถวววววว~~~ หนูเมฆโดนพี่น้ำหลอกแล้ว นี่มันหมาป่าสวมหนังแกะชัดๆ. เกือบแล้วมั้ยล่ะ เกือบเสร็จพี่น้ำแล้ววววว~~~ >///////< อร๊ายยยยย :jul1: :hao7: :hao6: :pighaun:
-
น้องเมฆทำไมทำแบบนี้
ทำไม่เป็นยังคิดจะกดผู้เชี่ยวชาญอีก
-
ทำขนาดนี้แล้ว ต่อไปจะมองหน้ากันเป็นพี่น้องได้ก็เก่งเกินไปแล้วว5555
-
รีบเผ่นเลยน่ะน้องเมฆ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:z1: :z1:
-
พี่น้ำทำนุ้งเมฆตกใจ ขวัญกระเจิงไปหมดแล้ววววววววววว 555555
-
เมฆสาวแตก วิ่งหนีซะ พี่น้ำนี่ :hao6:
-
กระอักเลือด
-
น้องเมฆจะโดนจับกินแล้ว 555555
-
ถูกใจมากค่ะ น้ำเมฆ อยากเห็นพี่น้ำรุกค่ะ
รอมาต่อนะค่ะ
-
เมฆจ๊ะ พี่เห็นอนาคตเมฆละจ้ะ ... พี่น้ำนี่ สตรองมาก
-
พี่น้ำรุก เย่ๆๆๆๆ แต่พี่น้ำเจ้าเล่ห์มากอ่ะ แล้วแบบนี้จะทำไงต่อล่ะเนี่ยะ รับผิดชอบน้องเลยนะ
-
กริ๊ดดด ตอนที่พี่น้ำรุกเมฆนี้แบบหัวใจสั่นระรัวมากอ่ะเขินเลย เมฆเป็นรับเหอะนะ
-
น้องเมฆคิดจะกดพี่น้ำ แต่วรยุทธ์เจ้าช่างอ่อนด้อยนัก โดนศิษย์พี่กดคืน เมฆก็ตกใจน้องชายของเมฆก็ตื่น(?)...ตกใจไปด้วย ฮ่าๆๆ :katai2-1:
-
ว้ายยย พี่น้ำาาา ได้จูบแรกน้องเมฆไปแล้วนะ รู้ตัวไหมนั่น รับผิดชอบน้องเลย :m3:
น้องเมฆน่ารักอ่ะ ฮาตรง คิดว่าพี่น้ำไร้เดียงสา จะสอนพี่น้ำ ใครกันแน่น้องเมฆเอ้ย
ดูสิ รีบหนีกลับขนาดทิ้งลูกรักที่หอบหิ้วมาไว้ขนาดนี้ แล้วตอนหน้าจะกล้าเจอหน้าพี่น้ำไหมเนี่ย
พี่น้ำ รู้สึกอะไรหรือยังจ้ะ เอ็นดูน้องเมฆขนาดไหนถึงจับน้องจุ๊บซะดูดดื่มเลยน้า :impress2:
ฝ่ายไหนจะรุกเข้าหาอีกฝ่ายก่อนกันล่ะเนี่ย ลุ้น ๆ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
Chapter 21 : ความสับสน
“ไอ้เมฆ ไปเจอผีมารึไงวะ”
“มึงเป็นอะไรวะ ไข้จับไข่เรอะ”
หลังกลับมาจากคอนโดมิเนียมของรุ่นพี่ต่างคณะ เมฆก็นอนคลุมโปงอยู่ที่เตียงนอนของตน โดยที่ไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบรับกับรูมเมตที่เดินผ่านไปผ่านมาแล้วหยุดถามอาการอยู่หลายหนเลยแม้แต่น้อย
“ไอ้เมฆ พวกกูต้องเรียกรถร่วมฯ ป่าววะ” ทว่าเมื่อเมฆเอาแต่นิ่งเงียบ ก็ทำให้พวกรูมเมตเป็นห่วงหนักขึ้น พวกเขาสลับกันเขย่าตัวเด็กหนุ่ม แล้วดึงผ้าห่มออก
เมฆจำใจต้องลุกขึ้นมาสยบความวุ่นวาย “กูไม่ได้เป็นอะไร!” เด็กหนุ่มนึกอยากจะมุดลงไปใต้เตียงมากเหลือเกิน เขาไม่อาจควบคุมใบหน้าที่ยังคงซับสีเลือด กับหัวใจที่เต้นระรัวไว้ได้เลย
“หน้ามึงแดงเถือกเป็นกิ้งกือเลย เป็นไข้ป่าววะ”
“เปล่าๆ อากาศมันร้อนเฉยๆ”
“ร้อนแล้วคลุมโปงหาพ่อมึงเหรอวะ” หนึ่งในรูมเมตเอื้อมมือออกไปแตะหน้าผาก “อือ ตัวไม่ร้อน”
เมฆเสตาหลบ “ก็กูบอกแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไร”
“แน่ใจนะมึง”
“เออๆ”
เมื่อเพื่อนร่วมห้องยินยอมกลับไปยังที่นอนของแต่ละคนแล้ว เมฆจึงเอนหลังพิงกำแพงห้อง พร้อมกับนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ เขายกมือสัมผัสริมฝีปากที่ความรุมร้อนของเรียวปากบางนั่นยังหลงเหลืออยู่ สีหน้าของรุ่นพี่ยังคงชัดเจนในความทรงจำ เพียงแค่นั้นก็ทำให้ส่วนกลางร่างตื่นตัวขึ้นมาอีกอย่างห้ามไม่ได้
ฉิบหาย! เด็กหนุ่มก้าวขาพรวดลงจากเตียง คว้าผ้าเช็ดตัว แล้ววิ่งปรู๊ดออกจากห้องไปทันที
“อ้าว ไอ้เมฆไปไหนวะ!” เสียงรูมเมตตะโกนถามไล่หลัง
“อาบน้ำโว้ย!”
หลังเสียงประตูปิดลงสนิท พวกรูมเมตที่เหลือในห้องจึงหันมองหน้ากัน “เออ สงสัยมันจะร้อนจริงๆ” จากนั้นจึงหันกลับไปสนใจกับสิ่งที่ทำค้างไว้ต่อ
สายน้ำเย็นฉ่ำร่วงหล่นลงกระทบศีรษะ ชำระล้างผิวกายที่เปล่าเปลือยจนสะอาดจรดปลายเท้า ดวงตาสีดำขลับจ้องมองหยาดน้ำที่ตกกระทบบนกระเบื้องห้องน้ำแล้วไหลวนลงสู่ท่อระบายน้ำ พลางหลับตาลง
...โอย... ไม่ไหว ทำยังไงก็ยังสลัดภาพพี่น้ำออกไปไม่ได้สักที เขาจำเป็นต้องรีดพิษออกไปบ้างเสียแล้ว
เมฆลืมตาขึ้นมองส่วนกลางร่างที่แข็งตัวอยู่น้อยๆ ก่อนจะใช้ฝ่ามือรูดรั้งอย่างเชื่องช้า เขากัดฟันไว้แน่นเพื่อไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกมาได้ “ฮื่อ...”
ภาพในหนังเอวีที่คู่ชายหญิงถูกแทนที่ด้วยตนเองกับรุ่นพี่แล่นแวบเข้ามาภายในศีรษะ เด็กหนุ่มปิดตาลงอีกครั้ง ปล่อยให้อารมณ์ร้อนรุ่มถูกปลุกขึ้น และจบลงในฝ่ามือของตน เขายืนหอบหายใจหนักๆ อยู่ภายใต้ฝักบัว
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับกูวะเนี่ย!”
นัยน์ตาโตสีดำขลับจับจ้องอารมณ์รุ่มร้อนที่ตนเองเพิ่งปลดปล่อยออกมาในฝ่ามือเจือจางไปกับสายน้ำ ก่อนจะค่อยๆ กำมือแน่น แล้วทุบลงไปบนผนัง คิ้วเรียวขมวดเป็นปม
เขาไม่รู้ว่ารุ่นพี่ต่างคณะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงตรงส่วนกลางร่างของตนเองรึเปล่า แต่ถ้าเห็น...
...พี่น้ำจะรังเกียจเขาไหม ที่ตัวเขาแอบคิด แอบมีความรู้สึกเช่นนี้กับพี่น้ำ
เมื่อถึงเวลาเที่ยงของวันใหม่ กลุ่มนักศึกษาปีหนึ่งที่เพิ่งเลิกเรียนมุ่งตรงไปยังโรงอาหารของคณะ บ้างก็แยกย้ายไปโรงอาหารรวมตามแต่ความพอใจ ส่วนกลุ่มของเมฆนั้น ปกติแล้วจะมีที่นั่งประจำอยู่ตรงทางเข้าโรงอาหารคณะ ทว่าวันนี้เด็กหนุ่มกลับไม่ยอมไปร่วมวงกับเพื่อนพ้อง โดยให้เหตุผลว่าจะกลับไปกินบะหมี่สำเร็จรูปที่ห้องเพราะต้องการประหยัด
แต่ความจริงแล้ว เขานึกกังวลที่จะต้องประจันหน้ากับรุ่นพี่ต่างคณะ ซึ่งอาจจะมาร่วมรับประทานมื้อเที่ยงกับเพื่อนซึ่งเป็นพี่ว้ากปีสี่ ใจหนึ่งอยากเจอ แต่อีกใจ... เขาจะทำหน้าอย่างไรดี
“เป็นอะไรของมึงวะเมฆ ท่าทางลุกลี้ลุกลนชอบกล”
“ปละ... เปล่า... กูไปล่ะ” เด็กหนุ่มตอบแล้ววิ่งปรู๊ดนำออกไป
“เฮ้ย! เดี๋ยวๆ กูไปด้วย” ตำลึงออกตัววิ่งตาม “เบื่ออาหารโรงอาหารเหมือนกัน กินมาม่ากับปลากระป๋องดีกว่า”
แหนมหันรีหันขวาง แล้วก็วิ่งตามไปอีกคน “อ้าว งั้นกูไปด้วย”
ทั้งสามคนไปนั่งล้อมวงรับประทานบะหมี่สำเร็จรูปกันอยู่ภายในห้องของเมฆ เมื่อจัดการกับมื้อเที่ยงเสร็จจึงเอนหลังลงนอนกลิ้งเกลือกไปบนพื้นห้อง “เออ จริงสิ ไอ้เมฆ กระทะไฟฟ้าอยู่ที่มึงใช่มะ เดี๋ยวกูเอากลับห้อง...”
“ไม่อยู่” เมฆตอบเสียงอ่อย พลางคลานขึ้นไปบนเตียงนอนของตนแล้วหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุม
แหนมกระดกศีรษะขึ้น “อ้าว... แล้วอยู่กับใครวะ ไอ้ตำลึง?”
ตำลึงส่ายหน้ารัว “กูเอาหม้อข้าวไปไง เมื่อเช้าก็เอาไปให้ที่ห้องแล้ว”
“...กูเอาไปฝากพี่น้ำไว้”
“หือ?” เพื่อนรักทั้งสองหันขวับไปทางเด็กหนุ่ม “ฝากไว้? แล้วมึงจะไปเอาคืนมาเมื่อไหร่วะ ไม่มีกระทะไฟฟ้าทำกับข้าวไม่ได้นะโว้ย”
“มึงก็ทำอะไรที่ไม่ใช้กระทะไฟฟ้าไปก่อนสิวะ”
แหนมขมวดคิ้ว “อ้าว แล้วทำไมมึงไม่ไปเอาคืนจากพี่เขาล่ะวะ มึงเอาไปฝากหรือเอาไปให้พี่เขากันแน่เนี่ย”
“เออๆ เอาไว้กูจะไปเอาคืน ขอเวลากูทำใจหน่อย”
คำตอบของเมฆยิ่งทำให้เพื่อนทั้งสองงุนงงกันเข้าไปใหญ่ “ทำไมต้องทำใจด้วยวะ”
เมฆถอนหายใจหนักๆ หันหน้ามองออกไปทางระเบียง ถอนหายใจออกมายืดยาวอีกครั้ง แล้วจึงหันไปทางเพื่อนรักทั้งสอง “พวกมึง... เคยหลงรักใครบ้างมั้ยวะ”
“รักแบบไหนล่ะมึง กูรักมึง รักเพื่อน รักพ่อแม่ รักญาติโยม... ส่วนแฟนน่ะ กูเคยมีกับเขาซะที่ไหน” แหนมตอบก่อน ตามมาด้วยตำลึง “มึงพูดจาแปลกๆ ไปหลงรักใครเข้า... พี่น้ำรึไง”
แหนมหันไปตีศอก “ไอ้ห่า พี่น้ำเป็นผู้ชายนะมึง”
เมฆฟุบใบหน้าลงบนหมอนแล้วเอาผ้าห่มคลุมโปงไว้มิดชิด “โอยยย... กูจะบ้า”
เพื่อนรักทั้งสองหันมองหน้ากันแบบงงๆ เนื่องจากตั้งแต่รู้จักกันมา เมฆไม่เคยมีอาการแปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อน “ไอ้เมฆ มึงเป็นอะไรวะเนี่ย เมนส์มาเหรอ”
“เมนส์พ่อง...” เสียงเด็กหนุ่มดังแว่วออกมาจากใต้ผ้าห่ม ตามมาด้วยคำพูดที่แผ่วเบาราวกับกระซิบ “ถ้ากูจะบอกว่า สงสัยกูจะหลงรักพี่น้ำเข้าจริงๆ พวกมึงจะว่าไงวะ”
“ฮะ!” ตำลึงกระตุกผ้าห่มที่เมฆใช้คุลมตัวไว้ออก “ไอ้เมฆ! นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะเว้ย”
“กูไม่ได้ล้อเล่น แต่กูเองก็ยังไม่แน่ใจ... กูไม่เคยรักใคร ไม่เคยมีแฟนมาก่อนนี่หว่า” เมฆตอบเสียงอู้อี้ เพราะใบหน้าซุกอยู่บนหมอน
แหนมย่นคิ้วเข้าหากันอย่างครุ่นคิด “จู่ๆ มึงจะไปชอบพี่เขาได้ยังไงวะ พี่เขาเป็นผู้ชายนะมึง มีจู๋เหมือนมึงด้วย กูรู้จักมึงมานานก็ไม่เคยเห็นมึงสนใจจู๋นี่หว่า”
เจ้าของห้องผงกศีรษะขึ้นมาด่า “เหี้ย ก็จู๋พวกมึงกูจะสนทำห่าอะไรล่ะวะ”
“ถ้าเป็นจู๋พี่น้ำมึงจะสนเหรอ”
เมฆหยุดคิด พอนึกถึงตรงนั้นของพี่น้ำแล้ว ใบหน้าของเด็กหนุ่มก็เปลี่ยนเป็นสีแดงแปร๊ด “.....”
“ไอ้เหี้ย! ไอ้เมฆ! มึงจะไปกันใหญ่แล้ว!” ตำลึงเบิกตาโพลง “เกิดอะไรขึ้นกับมึงวะ!”
“กูก็ไม่รู้... กูเองก็งงๆ อยู่เหมือนกัน” เมฆตอบเสียงแผ่ว
ภายในห้องเงียบกริบอยู่ครู่ใหญ่ เพื่อนรักของเมฆทั้งสองมองหน้ากันไปมา ก่อนจะมีใครเริ่มต้นบทสนทนาขึ้นมาอีกครั้ง
“เย็นนี้ลองไปเที่ยวร้านเหล้าแถวท้ายตลาดมั้ยมึง ไปหาสาวนั่งดริงค์หรือเด็กเชียร์เบียร์มานัวสักหน่อย มึงอาจจะหายมึนก็ได้นะ” ตำลึงเสนอ “ยังไงพรุ่งนี้ก็มีเรียนตอนสาย อยู่ดึกหน่อยสบาย”
“จริงของไอ้ตำลึงมันนะ บางทีอาจจะเป็นเพราะมึงไม่ได้แตะหญิงเลย พี่น้ำแม่งก็หน้าตาดีเกิน พอมึงสนิทกับพี่เขา มึงถึงได้สับสน”
เมฆเบิกตาโพลง “ไม่เอานะเว้ย! นี่พวกมึงจะพากูไปขึ้นครูเรอะ!”
“เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ แค่คุยกัน จิ๊จ๊ะนิดหน่อยก็พอ ไอ้ห่านี่ แก่แดด ทะลึ่ง!” แหนมหันไปดุ
“.....”
“อย่าคิดอะไรมากน่ะ ก็เหมือนไปกินเหล้าธรรมดา แต่มีสาวๆ มาร่วมวงคุยด้วยก็เท่านั้น” ตำลึงเกลี้ยกล่อม “มึงจะได้รู้ใจตัวเองไง ไม่ได้มีอะไรเสียหายหรือสึกหรอสักหน่อย”
“ลองดูก็ได้”
“เออ งั้นก็ไปเรียนต่อกันได้แล้ว”
ที่ด้านหน้าโรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์ น้ำคอยชะเง้อมองกลุ่มเด็กปีหนึ่งจากโต๊ะที่ตนเองนั่งรวมกับเพื่อนพ้องอยู่หลายครั้ง ทว่าคนที่รอคอยก็ไม่มาสักที แล้วที่โต๊ะที่อีกฝ่ายจองเป็นที่ประจำ ก็มีหลายคนที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาว่าปกติแล้วจะนั่งอยู่ด้วยกันกับเด็กหนุ่มเสมอนั่งรับประทานอาหารกันอยู่ ทว่าเจ้าตัวกลับไม่อยู่ที่นั่น
“มีอะไรวะไอ้น้ำ มองหาไอ้เด็กปีหนึ่งนั่นเหรอ” ตั้งใจหันไปถาม
“อือ มึงเห็นบ้างรึเปล่า”
“ตั้งแต่นั่งโรงอาหารมายังไม่เห็นเลยนะ แต่เพื่อนมันก็นั่งอยู่ที่โต๊ะเดิมนี่หว่า”
สีหน้าของน้ำเคร่งขรึม เขาลุกเดินตรงไปยังโต๊ะของเมฆแล้วลองถาม “เมฆไม่มาเหรอวันนี้”
“มาครับ/ค่ะ แต่เห็นว่าจะไปกินมาม่าที่หอ”
“อ้อ ขอบใจนะ” ชายหนุ่มตั้งใจเอากระทะไฟฟ้ากับดีวีดีมาคืนให้ ครั้นจะฝากเพื่อนในกลุ่มเมฆไว้ก็คงไม่ค่อยดีนัก เพราะถุงใหญ่แล้วก็หนักใช่เล่น เขาเลยวางทิ้งไว้ในรถ
น้ำยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือ ยังมีเวลาอีกนิดหน่อย ถ้าหากเขาไปดักรอที่หอ อาจจะเจอเมฆก็ได้ แล้วเขาก็จะได้คืนกระทะนี่ เด็กหนุ่มจะนำไปเก็บได้อย่างสะดวกด้วย เขาบอกลาเพื่อนพ้องแล้วเดินตรงไปที่รถ จากนั้นจึงขับออกไปจอดอยู่ในที่จอดรถไม่ไกลจากหอสิบนัก
ชายหนุ่มยืนรอยู่ในที่จอดรถชั่วครู่ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกไป หากปลายสายปิดเครื่องเสียอย่างนั้น
...ไม่อยากจะคิดว่าถูกอีกฝ่ายหลบหน้าเพราะเรื่องเมื่อวาน แต่ก็... คงไม่มีเหตุผลอื่น
น้ำกดล็อกรถแล้วเดินไปมองดูที่ภายใต้หอสิบ เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของคนหลายคนก้าวลงบันไดมา จึงเดินไปรอที่ปลายบันได
“อ้าว... พี่น้ำ” แหนมซึ่งก้าวลงมาก่อนเป็นคนแรกเอ่ยขึ้น ทว่าหลังจากเอ่ยชื่อผู้มาเยือน คนที่เดินตามมาท้ายสุดก็รีบหมุนตัวกลับวิ่งปรู๊ดขึ้นบันไดไปหลบอยู่ที่ชั้นบน
แหนมหันรีหันขวาง “เอ้อ มีอะไรรึเปล่าครับ”
“.....” น้ำมั่นใจว่าตอนแรกได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงของเมฆพูดคุยกับเพื่อนแน่ๆ
“พวกผมต้องรีบไปเรียน ไปก่อนนะครับ” ตำลึงพูดตัดบท เขาคว้าแขนแหนมแล้ววิ่งปรู๊ดออกไปทันที
...เขาถูกเมฆหลบหน้าจริงๆ ซะด้วยสิ เมื่อวานคงทำเกินไป
ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่กับที่ แล้วจึงค่อยๆ เงยหน้ามองขึ้นไปทางด้านบน “เมฆ... คุยกันหน่อยได้มั้ย”
หากไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา “ผมรู้ว่าคุณอยู่ข้างบนนั่น”
ส่วนเมฆนั้น เขานั่งเกาะลูกกรงเป็นผีเด็กในเรื่องจูออนอยู่ตรงราวบันได พอได้ยินเสียงของรุ่นพี่ก็หลับตาปี๋ มือกำลูกกรงแน่น เขายังไม่สามารถสู้หน้าอีกฝ่ายได้จริงๆ
“เมฆ เรื่องเมื่อวาน... ไหนคุณบอกว่าให้ผมเป็นตัวของตัวเองบ้างยังไงล่ะ แล้วคุณหลบหน้าผมทำไม”
เสียงของรุ่นพี่แฝงไว้ด้วยความเศร้า... และผิดหวัง ส่งผลให้หัวใจของเด็กหนุ่มเจ็บแปลบ
...พี่น้ำเข้าใจเขาผิดซะแล้ว มันไม่ใช่ความผิดของรุ่นพี่ แต่เป็นของเขาต่างหาก ที่ดันคิดไม่ซื่อแบบนั้น
เมฆขมวดคิ้ว สายตาจ้องมองลงไปยังชั้นล่าง ใจหนึ่งอยากออกไปพบเพื่อแก้ไขความเข้าใจผิดทั้งหมด แต่อีกใจ... ก็ยังสับสนกับชีวิตไม่หาย
เขามันช่างขี้ขลาดเสียจริง
“ขอโทษครับพี่น้ำ” เด็กหนุ่มพึมพำเสียงเบา
น้ำถอนหายใจยาว เขายืนรออยู่อีกสักพัก จนกระทั่งถึงเวลาเข้าเรียนจึงจำใจเดินกลับออกไป
..
.....
..
เสียงเพลงจากวงดนตรีดังก้องอยู่ภายในร้านเหล้ากลางสวนขนาดย่อม ดังเสียจนแทบจะพูดคุยกันไม่รู้เรื่อง ตามโต๊ะมีคนนั่งอยู่ประปราย ส่วนใหญ่แล้วก็จะเป็นชายหนุ่มวัยทำงานกันเสียมากกว่า หากก็มีนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเดียวกันอยู่หลายโต๊ะเช่นกัน
ตำลึงจีบพนักงานสาวในร้านมาได้คนหนึ่ง เธอคอยบริการอยู่ที่โต๊ะเขา แต่ว่าก็มีเพื่อนของเธอเดินแวะเวียนมาด้วยอยู่บ่อยๆ เนื่องจากใบหน้าหล่อเหลาของคนในโต๊ะที่ดูเตะตากว่าใครๆ ในร้าน “เพื่อนผมชื่อเมฆ โสดสนิทเลยครับ” เขาแนะนำให้กับสาวๆ ได้รู้จัก
เสียงวี้ดว้ายดังแว่ว จนหญิงสาวคนสวยที่อยู่ในชุดรัดรูปแบบประหยัดผ้าที่รัดแน่นจนตึงเปรี๊ยะไปทั้งตัวหันมาให้ความสนใจ ดูจากการวางตัวและหน่วยก้านแล้วเธอน่าจะเป็นหนึ่งในเจ้าของร้านหรือไม่ก็หุ้นส่วนใหญ่ เธอเดินนวยนาดมาที่โต๊ะของเด็กหนุ่มพลางเอ่ยทัก “สวัสดีค่ะ น้องๆ จากมหาลัยตรงโน้นใช่มั้ยเอ่ย ขอพี่เชอร์รีนั่งด้วยแป๊บนึงน้า เมื่อยขาจังเลย” หญิงสาวยิ้มหวาน เธอหย่อนตัวลงนั่งเคียงข้างเมฆ หยิบแก้วที่เบียร์เพิ่งจะพร่องลงไปเพียงเล็กน้อยมารินใส่ใหม่จนเต็มแล้วส่งคืนให้
กลิ่นน้ำหอมของเธอลอยมาเตะปลายจมูก แต่นั่นไม่ตรึงความสนใจของเมฆเท่ากับหน้าอกขาวอวบอัดที่แทบจะล้นออกมาจากชุดรัดรูปของเธอ ด้วยสัญชาตญานทำให้เขาจ้องมองตาไม่กะพริบ พร้อมกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ “ขอบคุณครับ”
“ไอ้เมฆ!” แหนมใช้ข้อศอกสะกิด “เบาๆ หน่อยมึง เกรงใจพี่สาวเขาบ้าง”
“อะ... เอ่อ... ขอโทษครับ” ใบหน้าของเด็กหนุ่มซับสีเลือด เขาพยายามจะเบือนหน้าหนี แต่ก็เหมือนมีแม่เหล็กดึงดูดให้หันกลับไปมองที่ตรงจุดเดิม
เชอร์รีหัวเราะพร้อมกับหยิกแก้มเด็กหนุ่มเบาๆ “แหม น่ารักจังเลย”
“พี่เชอร์รีครับ ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วย มันยังไม่เค้ยไม่เคย ก็เลยเป็นแบบนี้แหละ”
“ไม่เคย? หน้าตาอย่างนี้เนี่ยนะไม่เคย!?” หญิงสาวถามเสียงแหลม
“มันเป็นเนิร์ดอะครับพี่ เมื่อก่อนเอาแต่เรียน แม่นแค่ทฤษฏี แต่ยังไม่เคยลงแล็บ”
“มันก็เลยทั้งสดทั้งซิงอะคร้าบ” เพื่อนตัวดีทั้งสองช่วยชง
“พวกมึงพอเลย!” เมฆเบือนหน้าหลบจากหน้าอกอวบอึ๋มของหญิงสาวได้ในที่สุด เขายกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มพรวดๆ แก้เขิน
การที่ได้มานั่งใกล้ชิดกับผู้หญิงสวยๆ มันก็รู้สึกดีอยู่หรอกนะ แต่เขาว่า... มันก็ยังไม่ใช่ ความรู้สึกไม่เหมือนกับตอนที่ได้ใกล้ชิดกับพี่น้ำเลย “เฮ้ย!” เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก เมื่อรู้สึกถึงความนุ่มนิ่มที่แนบลงมาบนแขน เขาหันไปจ้องหญิงสาวตาแทบถลน “พี่!”
“หน้าแดงแป๊ดเลย น่ารักจัง” เชอร์รีโน้มใบหน้าเข้าไปแต้มจูบที่แก้ม “มานี่กับพี่เชอร์รีแป๊บนึงดีกว่า เดี๋ยวสอนอะไรดีๆ ให้” เธอกระซิบ พร้อมกับฉุดแขนเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นตาม
แหนมกับตำลึงเบิกตาโพลง ก่อนจะระเบิดหัวเราะเสียงดัง “ฝากไอ้เมฆด้วยแป๊บนึงละกันพี่”
TBC~*
อย่าเพิ่งคว้าไม้มาตีตูดน้องเมฆนะค้าาาา 55555
อะไรๆ อาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดหรือที่เห็นก็เป็นได้ค่ะ :mew5: ก็แบบว่าเด็กมันไม่รู้เรื่อง
แต่งานนี้พี่น้ำจะว่ายังไงนะ อิอิ ให้พี่น้ำลงโทษน้องเมฆเองก็แล้วกันเนอะ
ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกคนค่า วันนี้คริสต์มาสอีพ ถ้างั้นฮัสกี้ก็ขอ Merry Christmas ทุกคนด้วยเลยนะคะ
//แจกจุ๊บรัวๆ :mew1:
-
พี่น้ำมาช่วยเมฆด่วนครับ
-
ขอบคุณค่า น้องเมฆใสมาก อิอิ กลายเป็นพี่น้ำเชี่ยวแทน
-
ช่วยส่งน้องเมฆไปให้พี่น้ำลงโทษทีเถอะค่ะ :z13:
น่าสงสารพี่น้ำอะ ตอนที่ไปหาเมฆที่หอ งื้ออออออ ฝากทำโทษเมฆด้วยนะคะ
-
น้องเมฆเด็กไม่ดีหนีเที่ยว
อย่างงี้ต้องรีบเรียกพี่น้ำมาตีก้นรัวๆเลย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดน้องเมฆ เขินคิดมากคลุมโปง น่าร้ากกกก :hao7: หลบหน้าพี่เค้าทำไมอะลูก สงสารพี่น้ำจังเลยอ่า
เมฆค่ะ หนีเที่ยวแบบนี้ อยากให้พี่น้ำมาเห็นตอนสาวๆนัวเนียเมฆจังเลย จะมีอาการหึงหวงบ้างมั้ยน้า คริคริ
ถ้าอยากได้ครูนะค่ะน้องเมฆ. พี่ขอเสนอชื่อพี่น้ำชลธรเลยค่ะ เชี่ยวสุดอะรายนั้น 5555 :hao6:
-
พิสูจน์ไปเลยว่าจะชอบแบบตู้ม ๆ หรือแบบมีกล้ามพองาม
-
นุ้งเมฆหนีเที่ยวอย่างนี้ ต้องโดนพี่น้ำทำโทษนะ :o8:
-
น้องเมฆแก่แดด ริหนีเที่ยว
จะให้พี่น้ำลงโทษ
-
พี่น้ำมาลากเมฆกลับไปด่วน ก่อนที่น้องจะไม่ซิง ฮ่าๆๆ
-
แล้วพี่น้ำจะมีวิธีลงโทษยังไงน่าาาา รอลุ้นล่ะกัน
-
พี่น้ำลงโทษน้องเมฆด่วนๆเลยยยย อย่าให้น้องเมฆได้ขึ้นครูกับสาวใดโดยเด็ดขาด พี่น้ำต้องจัดการเองนะ 555555
-
ขอให้พี่น้ำมาเจอแล้วโดนลงโทษ เย้ :katai4:
-
:laugh:
-
คุณฮัสกี้ ค้างอีกแล้วอ่า ค้างในวันอีฟเลยงะ แงงงงง อิน้องเมฆทำพี่น้ำเขีาใจผิดเหมือนอิพี่ตฤณเลย สมเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันจริงๆ อิน้องเมฆอย่าไปขึ้นครุกับสาวๆละ พี่น้ำรุ้เข้างานหลวงงานราษฏร์เข่าแน่ๆ
-
:serius2: :serius2: :serius2: o18 :serius2: :serius2: :serius2:
-
แอบสงพี่น้ามมม T^T โดนน้องเมฆหลบหน้าต้องรู้สึกไม่ดีแน่ๆเลย ทั้งที่จริงๆอิเด็กกำลังว้าวุ่นใจอยู่ กร้ากกกก
เมฆอ่ะ สงสารพี่น้ำ พี่น้ำยิ่งมีปมอยู่ รีบๆไปคุยกับพี่น้ำเร้ว ปล่อยโฟโมสไปปปป >_____<
ฮาแหนมกับตำลึง กร้ากกกก รีบพาเพื่อนมาพิสูจน์เลยทีเดียว
ตอนถามเมฆว่าแล้วถ้าเป็นจู๋พี่น้ำแล้วเมฆหน้าแดงนี่ฮาาาาาาา ถ้านี่เป็นแหนมกับตำลึงจิกระโดดถีบบบบ กร้ากกกกก
ขอบคุณมากๆนะคะ จะรออ่านตอนหน้าน้าาาา :mew1:
-
แร้วกันพ่อคุณ 55555
-
พี่น้ำมาลากเมฆกลับเลยน้าาาา
-
พี่น้ำสอนน้องเมฆหน่อยน้องยังไม่เป็นงาน :katai5: :katai5:
-
สงสารพี่น้ำอะ เมฆจะโดนอะไรไหมนี่
เดี๋ยวถูกพี่น้ำเมินจะรู้สึก :เฮ้อ:
-
โถน้องเมฆ ก็กลัวพี่เขาจะไม่ระกอ่ะเนอะก็เลยสับสนงงงวยวุ่นวายใจ
พึ่น้ำก็ชัดเจนกับน้องหน่อยยยย ไปตามน้องกลับมาเลยยย
-
พี่น้ำ มาช่วยน้องเมฆด่วนนนนน น้องโดนล่อลวงแล้ว :ling1:
ไม่ได้นะน้องเมฆ ซิงของน้องเมฆมีเจ้าของแล้วนะ กลับไปหาพี่น้ำเดี๋ยวนี้เลย
สงสารพี่น้ำ อุตส่าห์มาดักรอ ดันโดนหมาน้อยหลบหน้า แต่ก็เข้าใจน้องเมฆนะ
ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับพี่น้ำ ก็คงไม่รู้สึกอะไร แต่ที่ต้องหลบหน้า ก็เพราะดันคิดนี่สิ
ทำพี่น้ำเข้าใจไปคนละทางซะแล้ว แต่ถ้าพี่น้ำรู้ความรู้สึกน้องเมฆ แล้วจะเป็นยังไง
จะกลายเป็นฝ่ายหลบหน้าน้องเมฆแทนหรือเปล่านั่น แอบสงสารน้องล่วงหน้า
ให้เวลาน้องเมฆสักหน่อย พี่เชอรี่นี่คงทำให้น้องแน่ใจได้ล่ะ ว่ารู้สึกยังไงกับพี่น้ำ
เหลือแต่พี่น้ำนี่แหละ รู้สึกยังไงกับน้องคะ ไม่ค่อยเผยความรู้สึกตัวเองเลยน้า
แต่ตอนนี้ มาลากน้องเมฆกลับก่อน เดี๋ยวน้องโดนปล้ำนะพี่น้ำ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
:-[
-
เอาล่ะซิน้องเมฆจะเสียซิงไหมเนี่ย :ling3: :ling3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หนูเมฆ ทำไมน่ารัก น่าตีอย่างนี้
พี่น้ำมาดูน้องด่วนๆค่าาา
:ling2:
-
:hao3: :hao3:
-
น้องเมฆโดนสาวฉุดไปแล้ว พี่น้ำมาจัดการด่วนนนนน
-
merry christmas ค่าาา
ดมฆแอบหนีมาซนแบบนี้ ให้พี่น้ำจับตีเลย 555
-
ไม่น้าาาาาาาาาาาาาา เมฆ กลับหอลูกกลับหอ
-
อะไรกันเนี่ยยยยย :katai1:น้องเมฆป๊อดมากๆๆๆๆเลยอ่า เคลิ้มกับพี่น้ำแต่ยังไม่ยอมรับหรอ
พี่น้ำคงเสียใจหมดแล้วเนี่ย เศร้าแป๊ป
อยากให้เมฆที่หน้าด้านๆกลับคืนมา แล้ววิ่งไปคอนโดพี่น้ำ สารภาพความในใจซะแล้วก็ขอคบพี่น้ำซะเลย
-
เดี๋ยวๆๆๆๆจะทำอะไรเมฆค้าาา เมฆของพี่น้ำน้าเดี๋ยวให้พี่น้ำมาจัดการเลยหนิ ใจนึงก็สงสารเมฆนะแต่อีกใจก็สงสารพี่น้ำคือเมฆมันรู้ตัวแล้วไงว่าชอบพี่น้ำแล้วพี่น้ำอะเมื่อไหร่จะรู้
-
อย่าหาเรื่องมาให้วุ่นวายภายหลังเน้อน้องเมฆจะหาว่าพี่น้ำไม่เตือนนนนน
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
อย่าเอาความซิงของน้องเมฆไป พี่น้ำมาช่วยน้องด่วนๆ :hao7:
-
แต่ละคนนนนน
-
โธ่ เมฆให้พี่น้ำสอนให้ก็ได้ ก๊ากกกกก :hao7:
-
พี่น้ำมาพาเด็กหนีเที่ยวกลับหอด้วยจ้า
-
พี่น้ำเป็นตัวของตัวเองเหรอคร๊าบ
-
อ่อก!! ตาย :jul1: :m25: :hao7:
-
โอ้ยยยยย น่ารัก มาต่อไวๆนะ :ling1:
-
เข้ามารอคอยตอนใหม่ค่า พี่ตฤณอัพไปละ ถึงตาคุณน้องเมฆบ้างละ คริๆ
-
โอ้ยชอบเรื่องนี้ๆ ซื่อๆน่ารักกกกก
-
:m20: :m20: :m20: :m20:ไม่นะ เมฆ จะเสียจิ้นแล้วววววววววววว :z3: :z3:
-
น้องเมฆ :-[ :-[
-
ขอให้คุณพระคุ้มครองนะเมฆเอ้ย
-
Chapter 22 : เกือบไปแล้ว
เสียงเพลงภายในร้านยังคงดังกระหึ่ม แม้จะเป็นเวลาดึกดื่นมากแล้ว ที่โต๊ะด้านในสุดนั้น หญิงสาวคนสวยคอยป้อนอาหารสลับกับเบียร์ให้เด็กหนุ่มพลางบีบนวดไปด้วย เธอพยายามบดเบียดหน้าอกอวบ ชวนพูดคุยโดยใช้ริมฝีปากที่เคลือบไว้ด้วยลิปสติกสีแดงสดกระซิบที่ข้างใบหูเขาแล้วหัวเราะคิกคัก
“น้องเมฆมาร้านพี่ครั้งแรกรึเปล่า ชอบอะไรที่ร้านที่สุดคะ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก “ยำวุ้นเส... เย้ย!” เขายังตอบไม่ทันจบประโยค เธอก็คว้ามือเขาไปสัมผัสกับหน้าอกคัพ D ของเธอ
“แล้วแบบนี้ไม่ชอบเหรอ”
“พี่! เดี๋ยว...”
“เรียกพี่เชอร์รีสิคะ เราไปหาอะไรสนุกๆ ทำกันดีกว่า”
“พี่เชอร์รีทำแบบนี้ไม่ดีนะ คือผมแค่จะมาดื่ม...” เมฆพยายามขืนมือออก แต่ไม่ทันไร เขาก็ถูกหญิงสาวกึ่งลากกึ่งจูงตรงไปยังห้องด้านหลังของร้านเสียแล้ว เขาพยายามยื้อแขนหนีจากการเกาะกุมของเธอ แต่สงสัยว่าจะดื่มเบียร์มากไป ถึงได้สู้แรงเธอไม่ได้เอาเสียเลย
“เดี๋ยวสิครับ เฮ้ย!” หลังบานประตูปิดลงสนิท เด็กหนุ่มก็ถูกผลักให้หลังแนบไปกับกำแพงในห้องพักอาหาร จากนั้นอีกฝ่ายก็จู่โจมจูบปิดริมฝีปากแบบไม่ให้ได้ทันตั้งตัว
วินาทีนั้นใบหน้าของรุ่นพี่ต่างคณะแล่นแวบเข้ามาในศีรษะ สัมผัสจากริมฝีปากของเธอ ช่างแตกต่างกับของรุ่นพี่แบบร้อยแปดสิบองศา เมฆผลักเธอออกพลางใช้หลังมือเช็ด “พี่! ผมบอกแล้วไงว่าไม่...” ยังพูดไม่ทันจบ หญิงสาวก็ใช้หน้าอกสุดอึ๋มที่เธอดูจะภาคภูมิใจมากเหลือเกินเข้ามาบดเบียดร่างสูงโปร่ง ริมฝีปากที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยลิปสติกอย่างดีแนบลงบนลำคอเขา มือของเธอจับข้อมือของเด็กหนุ่มตรึงไว้กับกำแพง
“อย่าดื้อน่ะ เป็นเด็กดี เดี๋ยวพี่เชอร์รีจะสอนอะไรดีๆ ให้”
“เฮ้ย! ไม่เอา! พี่! เดี๋ยวก่อน! โอ๊ย! ทำไมแรงเยอะอย่างงี้วะ!” เมฆพยายามดิ้นให้หลุด แต่ไม่รู้ทำไม... เขาถึงสู้แรงเธอไม่ได้ “ไอ้แหนม! ไอ้ตำลึง! ช่วยกูด้วยยยย~”
ทางฝ่ายเพื่อนรักทั้งสองที่ยังคงนั่งกระดกเบียร์กันอยู่ที่โต๊ะ พวกเขาพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน “เดี๋ยวไอ้เมฆกลับมา คงจะลืมพี่น้ำแหงๆ”
“เหมือนถีบลูกชายออกจากอกเลยว่ามั้ยมึง”
“นั่นสิ น้ำตากูจะไหลแล้วเนี่ย ไอ้เมฆจะได้เป็นหนุ่มก่อนกูกับมึงอีก”
ขณะเดียวกันนั้น หนึ่งในพนักงานสาวในร้านก็ขยับเข้ามาสะกิด “น้อง... ไม่ไปดูเพื่อนน้องหน่อยเหรอคะ”
“เฮ้ย จะต้องไปดูทำไม ให้พี่สาวเค้าสอนงานมันหน่อยก็ดีแล้วน่ะพี่”
“แต่...” พนักงานสาวหันรีหันขวาง ก่อนจะก้มลงมากระซิบ “จะดีเหรอน้อง”
“แล้วมันไม่ดียังไงล่ะพี่สาว~” ตำลึงถามกลั้วหัวเราะ “เรื่องธรรมดาของผู้ชายน่ะ”
“แต่... แต่เจ๊เขาเป็นกะเทยมีงูนะน้อง”
สองหนุ่มชะงักค้าง ดวงตาเบิกกว้าง “ฮะ! กะเทยเรอะ!”
“มีอนาคอนด้าด้วย เก้านิ้ว!”
“เก้านิ้วเลยเรอะ! ฉิบหาย ใหญ่ยาวกว่ากูอี๊กกก~ พี่สาวแต๊บไว้ดีเกินไปมั้ยเนี่ย! ฉิบหายจริงๆ แล้ว!” แหนมและตำลึงพร้อมใจกันวางแก้วเบียร์ลง พวกเขาลุกขึ้นพรวด แล้ววิ่งตรงไปยังหลังร้านที่เมฆหายไปกับพี่เชอร์รีอย่างรวดเร็วที่สุด “ไอ้เมฆโว้ยยยยย!”
ที่ตรงกำแพงในห้องพักอาหารนั้น เมฆกำลังต่อสู้ดิ้นรนอย่างสุดชีวิต แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อยเขาหลุดรอดไปได้ง่ายๆ เช่นกัน พอได้ยินเสียงเพื่อนตะโกนเรียกก็ราวกับสวรรค์ส่งคนมาช่วย เด็กหนุ่มร้องตอบ “ไอ้แหนมมม ไอ้ตำลึงงง กูอยู่นี่! พี่เขาจะปล้ำกูแล้วววว! ช่วยกูด้วย~”
ตำลึงผลักประตูห้องเข้าไปอย่างแรงจนบานประตูกระเด็นไปกระแทกกับผนังห้อง ก่อนพวกเขาจะตรงเข้าไปดึงหญิงสาวออกมาจากตัวเด็กหนุ่ม “พี่คร้าบ หยุดดด! ไว้ชีวิตเพื่อนผมเถอะ!”
“อรั๊ย! มาขัดทำไมเนี่ย!” เชอร์รีหันไปตวาด
เมฆทรุดลงกับพื้น เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ตามเนื้อตัวมีรอยลิปสติกเต็มไปหมด ร่างกายสั่นเทา “.....”
“พรากบริสุทธิ์ผู้เยาว์น่ะติดคุกนะพี่!” แหนมถลาเข้าไปขวางเพื่อนรักไว้ “ไอ้เมฆมันยังไม่สิบแปดเลย”
“ฮะ! แล้วมาเที่ยวดื่มเหล้าดื่มเบียร์กันทำไม!” หญิงสาวสะบัดมือออกอย่างกระฟัดกระเฟียด “โว้ย! หงุดหงิด! ไปๆ พากันกลับไปเลย!”
“ครับๆ ขอโทษครับพี่” ตำลึงปราดเข้าไปช่วยประคองเพื่อนรัก “ไอ้แหนมไปจ่ายเงินก่อน กูพาไอ้เมฆไปรอหน้าร้านนะ”
แหนมพยักหน้า “เออๆ รีบไปๆ”
เมฆยืนตัวสั่นอยู่ที่หน้าร้านเหล้า สายตามองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง ปากก็ต่อว่าเพื่อนตัวร้ายที่มาด้วยกันไม่หยุด “ไอ้เหี้ย มึงปล่อยให้พี่เขาลากกูไปได้ยังไง! พวกมึงทำกันได้นะ ต่อไปกูจะไม่ไปไหนมาไหนกับพวกมึงอีกแล้ว!”
ตำลึงตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ “โอ๋ๆ พวกกูหวังดี... ไม่รู้ว่าพี่เขา... เออ ช่างเหอะ เปลี่ยนร้านดีกว่า เดี๋ยวคราวนี้กูเลี้ยงเอง”
“ไม่แดกแล้ว! กูจะกลับ!”
“ไอ้เมฆอ่า... อย่าโกรธเลยนะ กูขอโทษจริงๆ”
แหนมเดินออกมาจากร้านหลังจากจัดการกับบิลเสร็จ เขายื่นถุงที่ภายในมีเบียร์สามกระป๋องให้กับเพื่อนอีกสองคน “เอ้านี่ พี่เชอร์รีเขาฝากมาให้เป็นการขอโทษ พี่เขาลดค่าเบียร์ให้อีกด้วยนะ”
ตำลึงขยับไปนวดไหล่ “ไปซื้อขนมในเซเว่นแล้วไปหาที่นั่งแดกเบียร์กันดีกว่า ไปกันไอ้เมฆ มึงอยากแดกขนมอะไร กูซื้อให้หมดเลย นะๆ”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว ใจอยากจะกลับห้องไปอาบน้ำนอนแล้ว แต่ก็ถูกคะยั้นคะยอจนใจอ่อน “.....”
ในที่สุดสามหนุ่มก็ตกลงกันว่าจะซื้อเบียร์เพิ่มอีกสามกระป๋องกับอาหารสำเร็จรูปอีกสี่ห้าอย่าง แล้วไปนั่งปักหลักกันในสวนสาธารณะขนาดเล็กๆ ซึ่งมีโต๊ะหินประปราย
“รู้สึกดีขึ้นรึยังวะ หายตกใจยัง” ตำลึงถามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง
“เออ” เมฆเปิดเบียร์อีกกระป๋องแล้วยกขึ้นดื่ม
“แล้วหายโกรธพวกกูยัง”
“นิดเดียว ไปซื้อเบียร์มาเพิ่มอีกแล้วกูจะหายโกรธ”
“ได้ครับคุณเมฆ” ตำลึงตอบเสียงอ่อนเสียงหวาน เขารีบรุดไปเซเว่น ซื้อเบียร์กับขนมมาเป็นบรรณาการให้เพื่อนรักตามคำสั่ง
เมื่อบรรยากาศดีขึ้น ความตึงเครียดคลี่คลายลง แหนมจึงเริ่มต้นบทสนทนาอีกครั้ง “แล้ว... เป็นไงวะ ยังรู้สึกกับพี่น้ำเหมือนเดิมรึเปล่า”
เมฆไม่ตอบ หากยกเบียร์กระป๋องขึ้นดื่ม “.....” ...จะว่าไป การที่เขาเกือบจะเสียซิงครั้งนี้ ก็ทำให้มั่นใจได้ว่าเขารู้สึกกับรุ่นพี่ต่างคณะเช่นไร ไม่ว่าจะเป็นสัมผัสของใครก็แตกต่างไปจากของพี่น้ำ นี่เขาคงจะตกหลุมรักอีกฝ่ายมากจริงๆ
“วันนี้พวกกูขอโทษจริงๆ นะ ไอ้เมฆ” ตำลึงรู้สึกผิดอย่างหนัก “กูก็แค่คิดว่ามึงอาจจะรู้สึกกับพี่น้ำแค่ชั่ววูบ ก็แบบ... มึง... มันเป็นไปไม่ได้หรอก มึงเป็นผู้ชาย พี่เขาก็เป็นผู้ชายนะมึง”
เด็กหนุ่มหันไปสบสายตาเพื่อน เสียงของเขาแหบแห้ง “ไม่ใช่ชั่ววูบ”
ตำลึงชะงัก “.....”
“ถ้ากูรักพี่น้ำ แล้วพวกมึงจะเลิกคบกูรึไง”
“ไอ้เมฆ...”
เมฆซบใบหน้าลงกับโต๊ะหิน “ไม่ต้องห่วงหรอก กูรักพี่เขาข้างเดียว”
เสียงของเมฆอ่อนแรงจนคนฟังรู้สึกสงสาร ตำลึงยกมือขึ้นลูบหลังให้ “ไอ้เมฆ... กูขอโทษ กูเป็นเพื่อนรักมึงนะ มึงจะเป็นยังไงกูก็รักมึง”
แหนมเอนศีรษะซบไหล่เมฆพลางถอนหายใจยาว “กูก็รักมึงนะ เพราะรักมึง ถึงมานั่งเหี่ยวอยู่ข้างมึงนี่ไง”
“พี่น้ำเขาไม่ธรรมดาเลยนะไอ้เมฆ ต่อให้ตัดเรื่องที่เขาเป็นผู้ชายเหมือนมึงออกไปแล้ว ความเป็นไปได้ก็ยังน้อยมากอยู่ดี กูไม่อยากให้มึงต้องเสียใจ”
“กูรู้” เด็กหนุ่มพูดเสียงเศร้า “แต่มันสายไปแล้ว... กว่ากูจะรู้ตัว กูก็รักไปแล้ว”
เพื่อนรักทั้งสองถอนหายใจยาว พวกเขาหันมองหน้ากัน จากนั้นจึงโอบกอดเมฆไว้หลวมๆ “ยังไงพวกกูก็จะอยู่ข้างมึง จะคอยช่วยเหลือมึงนะ เพราะงั้นเรื่องพี่น้ำ... อย่าเพิ่งคิดมากเลยว่ะ”
เมฆนิ่งไปแล้ว หากในความเงียบงันนั้นมีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแทรก สองหนุ่มขมวดคิ้ว ใช้มือตบๆ ตามลำตัวแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู มันไม่ใช่เสียงโทรศัพท์จากมือถือของพวกเขา ถ้างั้นก็คงจะเป็นของเมฆ “ไอ้เมฆ โทรศัพท์ดัง”
“ไอ้เมฆ” แหนมตบๆ ดูที่กระเป๋ากางเกงของอีกฝ่าย จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์มือถือที่กำลังส่งเสียงร้องอยู่ขึ้นมาดู เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรเข้า “พี่น้ำโทรมาว่ะ” จากนั้นจึงรีบส่งให้ตำลึงทันที
ตำลึงส่ายหน้ายิกๆ “มึงจะส่งมาให้กูทำไมวะ!”
“กูไม่กล้ารับอะ”
“แล้วอะไรทำให้มึงคิดว่ากูกล้าวะ”
เสียงจากโทรศัพท์มือถือหยุดไปสักพักก็ดังขึ้นอีก ทั้งสองหนุ่มนั่งจ้องมองจอโทรศัพท์ที่หน้าจอสว่างขึ้นมา จนกระทั่งมันดับไปและสว่างขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้แหนมจึงตัดสินใจกดรับสาย “สวัสดีครับพี่น้ำ ผมแหนมนะครับ”
ปลายสายนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย “...เมฆล่ะ”
“เอ้อ... ไอ้เมฆเมาจนหลับไปแล้วครับ คือพวกผมมาดื่มเบียร์กัน”
“หือ? พรุ่งนี้ไม่มีเรียนรึไง แล้วไปดื่มกันที่ไหน กลับหอรึยังน่ะ”
น้ำเสียงที่แฝงความไม่พอใจไว้ส่งผลให้แหนมตอบกลับไปเสียงสลด ประกอบกับความรู้สึกผิดในใจ ทำให้เขาเกรงใจรุ่นพี่ยิ่งกว่าบิดาแท้ๆ เสียอีก “ยังครับ ตอนนี้พวกผมอยู่ที่หน้าสวนสาธารณะตรงท้ายตลาดน่ะครับ พอดีพรุ่งนี้มีเรียนตอนสายๆ”
“แล้วจะกลับกันยังไง ดึกขนาดนี้แล้ว”
“คงต้องรอไอ้เมฆสร่างเมาก่อน แล้วหามอไซค์กลับมอครับ”
เสียงถอนหายใจหนักๆ แว่วมาจากปลายสาย ตามมาด้วยคำพูดเด็ดขาดจากชายหนุ่ม “เดี๋ยวผมจะไปรับ รอกันอยู่ที่ตรงนั้นแหละ”
“จะดีเหรอครับพี่ เอ่อ... พวกผมเกรงใจ”
“อยากนอนตบยุงกันที่ในสวนสาธารณะทั้งคืนรึไง”
แหนมตอบเสียงอ่อย “ไม่... ไม่อยากครับ”
“งั้นก็คอยดูรถผมด้วย รู้ใช่มั้ยคันไหน”
“รู้ครับพี่ ขอบคุณมากๆ เลยครับ” แหนมผงกศีรษะหงึกหงักทั้งที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้มองเห็น พอเขากดวางสายก็หันไปสบสายตากับตำลึง แล้วยกมือขึ้นลูบหลังเพื่อนรัก “บางทีมึงอาจจะมีหวังก็ได้นะไอ้เมฆ ถ้าพี่เขาไม่ได้คิดอะไร คงไม่รีบออกมารับมึงแบบนี้”
“ก็นั่นสินะ” ตำลึงลูบศีรษะของเมฆอย่างแผ่วเบา “กูขอโทษเว้ยไอ้เมฆ ไม่ว่าจะยังไง กูก็จะอยู่ข้างมึงเสมอจริงๆ นะ”
ความเงียบสงัดในยามค่ำคืนปกคลุมไปทุกหนแห่ง โต๊ะหินที่สามหนุ่มนั่งอยู่มีเพียงแสงไฟสลัวจากเสาไฟที่อยู่ข้างๆ กัน เมฆยังคงฟุบใบหน้าลงกับโต๊ะ ส่วนอีกสองหนุ่มคอยชะเง้อคอยาว มองหารถของคนที่บอกว่าจะออกมารับ จนกระทั่งเห็นรถยนต์คันหนึ่งเคลื่อนเลียบบาทวิถีมาอย่างเชื่องช้า เมื่ออยู่ในระยะที่สายตามองเห็นได้ชัดและรู้ว่าเป็นรถใคร ทั้งแหนมและตำลึงก็ลุกขึ้นพรวดพร้อมใจกันกระโดดออกไปยืนโบกไม้โบกมือเรียกที่บนถนน
น้ำเปิดไฟเลี้ยวแล้วจอดเทียบทางเท้าไม่ไกลจากตรงที่ทั้งสองหนุ่มยืนอยู่นัก เขาก้าวลงมาจากรถด้วยสีหน้าขรึม พร้อมกับสบประสานสายตากับแหนมและตำลึง ซึ่งทำให้รุ่นน้องทั้งสองแทบจะตัวหดเหลือสองนิ้ว
ทั้งสองหนุ่มพร้อมใจกันยกมือขึ้นไหว้ “สวัสดีครับพี่น้ำ”
ชายหนุ่มพยักหน้า “เมฆล่ะ”
“หลับอยู่ที่โต๊ะครับ” ตำลึงตอบพลางชี้ไปที่นั่น “พี่น้ำรออยู่กับไอ้เมฆก่อนนะครับ พวกผมจะไปซื้อน้ำมาให้มันสักหน่อย”
น้ำย่นคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เขาเดินเข้าไปที่โต๊ะหิน โน้มตัวลงแล้วเขย่าไหล่ของคนที่ฟุบอยู่กับโต๊ะ “เมฆ”
ชายหนุ่มเคลื่อนมือขึ้นไปลูบศีรษะของเจ้าของชื่อเรียกนั้นเบาๆ “เมฆ... ผมทำให้คุณคิดมากขนาดนี้เชียวเหรอ” รุ่นพี่ถอนหายใจยาว เขานึกโทษตัวเองที่คงจะเป็นสาเหตุของการเมามายของรุ่นน้องในครั้งนี้ “ผมขอโท... หืม?”
นัยน์ตาเรียวเหลือบไปมองกองเบียร์ในถุงที่วางอยู่ข้างๆ กัน กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยกรุ่น ทว่า... ไม่ได้มีเพียงกลิ่นของเบียร์เพียงอย่างเดียว หากมีกลิ่นน้ำหอมที่ชายหนุ่มไม่คุ้ยเคยปะปนอยู่ด้วย เขาขยับเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มอีกเพื่อที่จะดมกลิ่นให้แน่ใจ ก่อนจะสังเกตเห็นรอยลิปสติกบริเวณลำคอ ซึ่งทำให้เขาถึงกับชะงัก
“.....” ชายหนุ่มดึงมือกลับ แล้วยืนมองอีกฝ่ายอยู่เฉยๆ รอให้เพื่อนของเด็กหนุ่มอีกสองคนกลับมา
พอตำลึงกับแหนมวิ่งถือขวดน้ำออกมาจากร้านสะดวกซื้อ เห็นสีหน้าของรุ่นพี่คนดังเข้าก็หยุดตั้งหลักอยู่ห่างๆ แล้วหันมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ เพราะสีหน้าของรุ่นพี่ต่างคณะบึ้งตึงยิ่งกว่าเมื่อตอนมาถึงเสียอีก ก่อนจะตัดสินใจก้าวเข้าไปถาม
“มีอะไรเหรอครับพี่”
“ปลุกเพื่อนคุณสิ จะได้กลับสักที” ชายหนุ่มพูดเสียงเข้ม
“ครับพี่” สองหนุ่มเหงื่อตก พร้อมใจกันหันไประดมปลุกเพื่อนรัก “เฮ้ยๆ ไอ้เมฆ ตื่นเถอะ กลับหอได้แล้ว ตื่นโว้ย!”
“อือ...”
แหนมถลาเข้าไปช่วยประคองเมื่อเพื่อนรักผงกศีรษะขึ้น ส่วนตำลึงก็รีบเอาน้ำให้ดื่ม “ไอ้เมฆ พี่น้ำมาน่ะมึง เย้ย!” มาถึงตอนนี้พวกเขาก็เพิ่งจะสังเกตเห็นเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยกับร่องรอยลิปสติกที่ยังคงติดแน่นบริเวณลำคอและบนริมฝีปากของเพื่อนรัก ทั้งสองมองหน้ากัน พูดคุยถึงความฉิบหายกันทางสายตา
...เหี้ย ลืมเช็ดออกก่อน! พี่น้ำเห็นแน่ๆ หลักฐานมัดตัวแบบดิ้นไม่หลุดเลย!
เมฆลืมตาขึ้นทีละน้อย สมองยังคงมึนงงด้วยฤทธิ์ของเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ เขาไม่รู้หรอกว่าตนเองในเวลานี้กำลังตื่นหรือฝันอยู่ หากเมื่อหันไปเห็นรุ่นพี่คนที่มีใบหน้าคุ้นตา เด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นพรวด “พี่น้ำ”
น้ำยืนนิ่ง สีหน้าเคร่งขรึม พออีกฝ่ายก้าวเข้ามาหาเขาก็เบือนหน้าไปอีกทาง “ตื่นแล้วก็ไปขึ้นรถ จะได้กลับหอ... อะ!”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง ถลาเข้าไปสวมกอดรุ่นพี่พร้อมกับซบใบหน้าลงบนหัวไหล่ “พี่น้ำตัวเป็นๆ ซะด้วย”
ส่วนคนที่ถูกกอดแบบไม่ทันตั้งตัวขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ “เมฆ!” เขายกมือขึ้นเพื่อจะช่วยประคองรุ่นน้องไว้ไม่ให้ร่วงลงไปนั่งกองอยู่บนพื้น แต่แล้วก็หยุดกึก
เมฆกระชับอ้อมแขนแน่น แล้วพูดเสียงดังพอที่จะทำให้อีกสามคนในที่นั้นได้ยินอย่างชัดเจน “...ผมรักพี่อะ”
พี่...?
เพื่อนรักทั้งสองเบิกตาโพลง เส้นผมบนศีรษะชี้ฟูราวกับเจอผี พวกเขาปราดเข้าไปยื้อแขนเด็กหนุ่มไว้พร้อมกับตะโกนเสียงสูงมาก “ไอ้เมฆ! มึงละเมออาร้าย~” จากนั้นจึงหันไปหารุ่นพี่ “พี่น้ำ ไอ้เมฆมันเมาหนักมากเลย มันไม่รู้ตัวแล้วเนี้ยะ!”
“รู้แล้วว่าเมา งั้นพวกคุณช่วยพาเขาไปใส่รถหน่อยละกัน” รุ่นพี่ตอบเสียงดุ จากนั้นจึงเดินนำไปยังรถที่จอดทิ้งไว้ เปิดประตูออกให้สามหนุ่มเข้าไปอัดกันที่เบาะหลัง เพื่อที่จะได้ช่วยกันประคองเมฆได้
รถคันหรูเคลื่อนออกไปช้าๆ โดยที่เจ้าของรถไม่ได้พูดอะไรอีก ส่วนแหนมกับตำลึงก็ไม่กล้าเปิดปาก บรรยากาศภายในตัวรถเย็นเยือกจนพวกเขาหนาวสั่น แต่สองหนุ่มยังโชคดีที่ระยะทางจากสวนสาธารณะกลับไปยังมหาวิทยาลัยไม่ได้ไกลอะไรนัก ไม่นานรุ่นพี่ก็ขับรถเข้าไปจอดเทียบตรงทางเท้าที่อยู่ใกล้ๆ กับหอสิบ
น้ำชำเลืองมองนาฬิกาภายในรถ “หอปิดแล้วนี่ แล้วพวกคุณจะไปนอนที่ไหนกัน”
“ผมขออนุญาตผู้ดูแลหอไว้แล้วครับ เดี๋ยวไปนอนรวมกันที่ห้องผม” แหนมตอบ
“อืม งั้นเอากระทะไฟฟ้าคืนไปด้วยละกัน” เจ้าของรถตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปกดเปิดกระโปรงหลังรถ จากนั้นก็ก้าวออกจากรถไป
แหนมและตำลึงช่วยกันประคองเมฆที่ยังคงคอพับคออ่อนลงมาจากรถ แม้เมื่อตอนอยู่ในรถจะพยายามลบรอยลิปสติกของพี่เชอร์รีออกไปแล้ว แต่ในแสงสว่างก็ยังคงมองเห็นร่องรอยจางๆ ดูเหมือนว่าเธอจะใช้ลิปสติกแบบสีติดดีทนทานนานเหลือเกิน ถึงได้ลบออกยากเย็นขนาดนี้
น้ำส่งถุงใส่กระทะไฟฟ้าคืนให้พวกรุ่นน้องโดยที่ไม่สบสายตากับใคร “ประคองกันไปดีๆ ล่ะ” จากนั้นก็เดินกลับไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับ
สองหนุ่มตะโกนตามหลังไป “ขอบคุณครับพี่น้ำ” แล้วค่อยๆ ประคองเพื่อนรักเดินไปยังหอพัก
ชายหนุ่มสตาร์ตเครื่องรถ หากยังไม่ขับออกไป เขามองตามเด็กหนุ่มทั้งสามคนไปจนถึงทางขึ้นหอพัก ซึ่งแหนมหยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกไปสักพักก็มีคนมาเปิดประตูให้ ก่อนพวกเขาจะพากันเดินเข้าตึกไป
น้ำถอนหายใจยาว ใจโหวงเหวงทันทีที่รุ่นน้องลับสายตาไป เด็กหนุ่มเป็นคนที่เขารู้สึกดีด้วยมากๆ มีความสุขและสบายใจเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆ ทำให้เขาเผลอตัวเผลอใจไป แล้วยังคิดเข้าข้างตัวเองว่าเด็กหนุ่มคงจะเห็นเขาเป็นคนพิเศษของอีกฝ่ายเช่นกัน
แต่วันนี้ก็เห็นชัดเจนแล้วว่าไม่ใช่ นอกจากเมฆจะหลบหน้าเขา ไปดื่มเบียร์จนเมามาย แล้วยังมีร่องรอยลิปสติกติดมาบนริมฝีปากกับลำคออีก
ชายหนุ่มแค่นหัวเราะออกมาจากลำคอเบาๆ เวลาที่เขาเริ่มจะใกล้ชิดกับใคร นอกเหนือจากเพื่อนรักทั้งห้าคนแล้ว เขาก็มักจะเป็นต้นเหตุของความวุ่นวายและกลัดกลุ้มของทุกคนเสมอ ไม่เว้นแม้แต่... กับพี่สะใภ้และพี่ชายแท้ๆ ของตน
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเลื่อนเกียร์ แล้วเคลื่อนรถออกไปช้าๆ
..
....
..
ในตอนสายของวันใหม่ แหนมกับตำลึงตื่นมาอาบน้ำอาบท่าและเตรียมอาหารเช้า ปล่อยให้เพื่อนรักอีกคนที่ยังนอนหลับใหลไม่ได้สติพักผ่อนต่อไปก่อน
แหนมแกะกล่องนำกระทะไฟฟ้าออกมาตั้งประจำที่ พอเปิดฝากระทะออกมาเห็นกล่องดีวีดีหนังเอวีก็หยิบขึ้นมาพลิกดูแล้วโยนไว้บนเตียงของรูมเมต “ไอ้เหี้ยคะน้า เสือกเอาแผ่นหนังใส่ไว้ในกระทะแล้วก็โวยวายว่าหาไม่เจอ”
ตำลึงมองตามแผ่นดีวีดีที่ร่วงหล่นลงบนเตียงดังตุ้บ “หวังว่าพี่น้ำคงไม่ได้เปิดกระทะดูนะเนี่ย”
“พูดถึงพี่น้ำ ไอ้ตำลึง มึงว่าพี่เขาจะทำยังไงต่อไปวะ” แหนมพูดไปพลางตีไข่ในชามไปด้วย ก่อนจะหันไปเทน้ำมันลงในกระทะ
“กูก็ไม่รู้... แต่ที่แน่ๆ ดูจากสีหน้าแล้ว กูว่าพี่น้ำไม่ปลื้มกับรอยลิปสติกเมื่อวานชัวร์ ตอนที่ไอ้เมฆเงยหน้าขึ้นมางี้... มึงเห็นหน้าพี่เขารึเปล่า ขนกูนี่ร่วงกราว”
“แล้วไอ้ห่าเมฆยังเสือก...” พอได้ยินเสียงคนที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัว แหนมจึงปิดปากลงทันควัน แล้วสะกิดให้ตำลึงเดินเข้าไปดูอาการเพื่อนรักของพวกเขาสักหน่อย
เสียงพูดคุยกันสลับกับเสียงของตะหลิวกระทบกระทะดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ปลุกให้เด็กหนุ่มตื่นขึ้น เขาลุกขึ้นนั่งพร้อมกับยกมือขึ้นกุมขมับเพราะอาการปวดศีรษะหนึบๆ กลิ่นของอาหารเช้าลอยมาเตะปลายจมูกอย่างแรงจนต้องหันไปมองหาที่อาเจียน ซึ่งแหนมเพื่อนรักก็ช่างรู้ใจ จัดการเอาถุงอาเจียนที่เขาจิ๊กมาจากบนเครื่องบินมาวางไว้ให้ที่ข้างหมอนพร้อมกับกระดาษทิชชูหนึ่งม้วนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
พอตำลึงเห็นเมฆลุกขึ้นอย่างงัวเงียก็รีบเข้าไปพยุง เขารีบส่งถุงอาเจียนให้เพื่อนเอาของเสียออกแล้วช่วยลูบหลังให้
“เบาๆ หน่อยมึง เล็งให้ลงถุงนะ”
หลังจากได้อาเจียนออกไปแล้ว ตำลึงก็วิ่งปิดจมูกนำถุงไปทิ้ง ส่วนเมฆยังคงนั่งโอนเอนอยู่บนเตียง สติยังไม่กลับคืนมาดีนัก เขารอสักพักจนดวงตาที่พร่ามัวมองเห็นได้ชัดเจนขึ้น จากนั้นจึงหันมองไปรอบๆ ห้องซึ่งไม่ใช่ห้องนอนของตนอย่างมึนงง พลางพยายามนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ภาพความทรงจำกลับคืนมาอย่างเชื่องช้า เขาไปร้านเหล้ากับเพื่อน แล้วพบกับ...
พี่เชอร์รี!
ถ้างั้นเมื่อกี้... ใครพยุง? ใครถือถุงอ้วกให้กูวะเนี่ย?
“ว้าก!” เด็กหนุ่มร้องลั่น เขากระโดดแผล็วลงจากเตียง จากนั้นก็หันไปเปิดผ้าห่มดูแล้วตบๆ ลงบนเตียง
“เฮ้ย! ไอ้เมฆ เป็นไรของมึงวะ”
“ไอ้แหนม!” เมฆหันขวับ เมื่อเห็นหน้าเพื่อนรักก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “กูนึกว่าโดนพี่เชอร์รีหิ้ว...”
“มึงยังเมาไม่หายเรอะ เมื่อกี้ไอ้ตำลึงก็จับถุงอ้วกให้มึงอยู่ไง” แหนมโบกไม้โบกมือ “ไม่ต้องห่วงน่ะ มึงยังซิงอยู่ทุกจุด”
“ไอ้ตำลึงเหรอ” เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเตียง สงบจิตใจอยู่อีกชั่วครู่จึงเงยหน้าขึ้นถาม “เมื่อคืนพวกมึงหิ้วกูกลับมาเหรอ”
แหนมหันไปทางตำลึงที่เพิ่งจะเดินกลับเข้ามาในห้องเพื่อโบ้ยให้อีกฝ่ายเป็นคนตอบ “....”
ตำลึงพยักหน้า แต่ก็อ้ำอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจตอบไปตามความจริง “พี่น้ำไปรับแล้วพามาส่งที่หอนี่”
“พี่น้ำ?” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น สร่างเมาทันควัน “พี่น้ำมาได้ไง... ตอนไหน... ทำไมกูไม่รู้เรื่องเลย...”
“ก็มึงเมา ฟุบหลับคาโต๊ะไปได้แป๊บนึงพี่น้ำก็โทรเข้าโทรศัพท์มึงมา เห็นโทรมาหลายครั้งกูเลยกดรับสาย... แล้วพี่เขาก็ออกมารับ พามาส่งที่หอ เอากระทะไฟฟ้ามาคืนให้ด้วย”
หัวใจของเมฆเต้นแรงเพียงแค่ได้ยินชื่อของรุ่นพี่ต่างคณะ พี่น้ำอุตส่าห์มาหาเขา ทั้งที่เขา... ทำไม่ดีกับรุ่นพี่ แล้วก็ยังคิดไม่ซื่ออีกด้วย แต่พี่น้ำก็ยังคงใจดีกับเขาไม่เปลี่ยนแปลง
“พี่น้ำ”
เด็กหนุ่มหันไปมองหาโทรศัพท์มือถือของตน รีบหยิบมากดดูรายชื่อคนโทรเข้า ซึ่งมีชื่อของน้ำขึ้นอยู่อย่างที่เพื่อนทั้งสองบอก
พี่น้ำจะคิดอย่างไร อดทนโทรศัพท์มาหาเขาตั้งหลายครั้งโดยที่เขาไม่ได้รับสาย แถมยังทำตัวเหลวไหล เมามายจนไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก
“กูจะทำยังไงดี โอย...” เขาเปรยเสียงเบาพลางยกมือขึ้นกุมศีรษะ
“ปวดหัวสิมึง” ตำลึงหันไปหยิบยาที่เตรียมไว้ส่งให้พร้อมกับน้ำดื่ม “เอ้า แดกซะ จะได้คิดอะไรออก”
“ขอบใจว่ะ” เมฆหยิบยาใส่ปากแล้วดื่มน้ำตามหลายอึกใหญ่ เขานั่งนิ่งอยู่อีกสักพักจึงเงยหน้าขึ้นถาม “แล้วเมื่อวานพี่น้ำว่าไงบ้างวะ กูจำอะไรไม่ค่อยได้เลยว่ะ”
“ก็... ไม่ได้พูดอะไรมาก แต่...” แหนมหันรีหันขวาง คราวนี้ตำลึงเป็นฝ่ายพยักเพยิดให้เขาบอกความจริงออกไป “คือว่า...”
“อะไรวะ”
“เมื่อคืน... เอ้อ... มึงน่ะ เดินเข้าไปกอดพี่น้ำ แล้วมึงก็บอกว่า... รัก...”
นัยน์ตาสีดำขลับเบิกโพลงเท่าไข่ห่าน พร้อมกับอ้าปากค้าง “ไอ้... ไอ้เหี้ย! ไม่ขำนะมึง!”
“กูจะหลอกมึงไปทำห่าอะไร!”
หัวใจของเมฆร่วงวูบลงไปอยู่ที่ใต้ฝ่าเท้า “ฉิบหายแล้ว กูทำอะไรลงไปเนี่ย”
“อีกอย่างนะ...” ตำลึงเอ่ยเสริม “สภาพมึงเมื่อวานน่ะ เพิ่งทำสงครามกับพี่เชอร์รีมาหมาดๆ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย รอยลิปสติกเจิมเต็มคอ แถมบนปากมึงอีกที่ให้เห็นชัดๆ เลยด้วย แล้วมึงไปบอกรักพี่เขาทั้งแบบนั้น กูก็ไม่รู้พี่เขาจะคิดยังไงเหมือนกัน แต่กูแก้ตัวให้มึงไปว่ามึงเมามาก”
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นประกบใบหน้าแล้วถูแรงๆ ความวุ่นวายที่ถาโถมกันเข้ามาส่งผลให้สมองมึนงงจนไม่อาจสั่งการอะไรได้ นี่เขาจะทำอย่างไรดี ทั้งเรื่องที่ไปรุกจูบรุ่นพี่ต่างคณะก่อน รูดพิษหนอนโดยจินตนาการถึงอีกฝ่าย แล้วยังเมาแอ๋ไปสารภาพรักทั้งที่สภาพเละเทะเช่นนั้น
“แล้ว... แล้วพี่น้ำว่ายังไง”
“พี่เขาไม่ได้พูดอะไร แค่รับรู้ว่ามึงเมา พวกกูก็เดาอารมณ์ไม่ถูกเหมือนกันว่ะ” เพื่อนรักทั้งสองผลัดกันออกความเห็น “แต่กูคิดว่าพี่เขาไม่น่าจะปลื้มกับรอยลิปสติกของมึงสักเท่าไหร่”
เมฆพูดเสียงอ่อย “นี่กูจะทำยังไงต่อไปดี”
“อย่างแรกมึงควรจะไปขอบคุณพี่เขาก่อนสิ่งอื่นใดทั้งหมด” ตำลึงเสนอ โดยที่แหนมคอยพยักหน้าหงึกหงักอยู่ข้างๆ
“แต่ว่ากู...” ดวงตาสีนิลหลุบลงต่ำ พลางถอนหายใจยาว
ตำลึงตบไหล่เมฆหนักๆ “อย่าป๊อดสิว้า ขนาดมึงหนีหน้า พี่เขายังโทรหา ยังตามมารับมึงที่เมาเป็นหมาถึงที่ได้ แล้วมึงอะ ที่บอกรักพี่เขา รักแค่ไหน ลูกผู้ชายต้องกลัวอะไรวะ”
“จริงของไอ้ตำลึงมัน” แหนมเอ่ยสมทบ
ตำลึงพูดต่อ “เลิกหนีพี่เขา แล้วหาโอกาสคุยกัน ไปขอบคุณ แก้ไขความเข้าใจผิดก่อน ส่วนเรื่องความรักของมึงกับพี่เขาน่ะ ยังไงพวกกูก็จะคอยช่วย ค่อยๆ คิดไปแล้วกัน แต่ว่าตอนนี้มึงไปอาบน้ำก่อน จะได้แดกข้าวแล้วไปเรียน”
“อือ” เมฆเลื่อนมือลงมากุมแผ่นอก ซึ่งเขารู้สึกอึดอัด ปวดหนึบอยู่ภายใน สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือ... การกระทำของเขาเมื่อวานและที่ผ่านมาจะทำให้พี่น้ำนึกรังเกียจและเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม แล้วถ้าหากเป็นเช่นนั้น... เขาจะทำอย่างไรต่อไปดี
TBC~*
ตอนนี้เด็กหนีเที่ยวก็โดนลงโทษไปเรียบร้อยแล้ว เกือบเสียซิงแน่ะ 55555555 สมน้ำหน้าาาาา
แล้วจะแก้ตัวกับพี่น้ำยังไงเนี่ย พี่น้ำผู้น่าสงสาร ฮรืออ //ดึงพี่น้ำเข้ามากอดเบาๆ #ก่อนจะโดนพี่น้ำกระทืบ
วันนี้ฮัสกี้เอามาลงแต่เช้าเลย ลงยาวด้วยยยย เป็นของขวัญปีใหม่ให้ทุกคนนะคะ :mew1:
Happy New Year 2016 ค่า
ขอบคุณคนอ่านที่น่าร้ากกกทุกคน ปีหน้าก็ฝากพี่น้ำน้องเมฆ น้องนภพี่ตฤณไว้ในอ้อมอกทุกคนต่อด้วยนะคะ
-
Happy New Year 2016 เช่นกันนะคะ คนเขียน
น้องเมฆอย่าเพิ่งคิดไปเองสิลูก บอกรักตอนเมาเนี่ยพี่น้ำคงไม่คิดว่าพูดเพ้อเจ้อหรอก
-
Happy New Year 2016 :mc2: มีความสุขๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นะคะ
ตอนนี้ขำน้องเมฆมาก เกือบไปแล้วจริงๆนะเนี่ย ดีนะยังมีคนมีเมตตามาบอกเพื่อนๆว่าเป็นพี่กระเทย. :laugh:
สงสารพี่น้ำ ต้องรู้สึกแย่อยู่แน่ๆเลย น้องเมฆรีบมาปลอบนะคะ
-
ตายแน่เมฆเอ๊ย เรื่องหลบหน้าพี่น้ำยังไม่ทันเคลียร์นี่ยังมีรอยลิปสติกอีก
หวังว่าพี่น้ำจะไม่หลบหน้าน้องเมฆนะ พี่น้ำยิ่งคิดว่าเป็นเพราะตัวเองทำให้เมฆสับสนอยู่ด้วย
:L2: Happy New Year :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
Happy New Year 2016 :mc2: ขอให้มีความสุขและสุขภาพแข็งแรงนะคะ
พี่น้ำอย่าโกรธเมฆเลยนะ น้องเมฆเขาเมามากไปหน่อยเองค่ะ
-
จะคุยจะง้อกับพี่น้ำยังไงล่ะเมฆเอ้ยยยย :hao3:
สวัสดีปีใหม่นะค้าาา :mew1: :mew1:
-
พี่น้ำ ต้องสอนน้องนะ ว่าเสียซิง ควรเสียท่าไหน #เกี่ยว
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย :katai4:
ตอนแรกอ่านฮามากๆๆๆค่าาาา แต่ท้ายๆนี่แอบสงสารรรรรร
สงสารนุ้งเมฆ เกือบโดนพี่เชอรี่ปล้ำ (อันนี้แอบฮา กร้ากกก)
สงสารเพื่อนซี้สองแสบแหนมตำลึง แอบเจอความดาร์คของพี่น้ำแบบเบาบาง (นี่ขนาดไม่พูดอะไรนะ แต่บรรยากาศคงเย็นเยียบน่าดู =..=) ถึงกับขนล่วง กร้ากกกกกก
และ..................
สงสารพี่น้ามมมมม แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เข้าใจผิดไปถึงไหนต่อไหนแบ้วววว
คือ เพราะพี่น้ำมีเรื่องฝังใจ เหมือนเด็กโหยหาความอบอุ่น T^T พอรู้สึกดีกับเมฆ
นุ้งเมฆก็ดั๊นนนนนน ทำตัวแปลกๆ TT^TT เปงห่วงพี่น้ำเอ้าะะะะะ (ไม่ค่อยลำเอียงเบย >/////< เราลำเอียงนิดเดียวนะคะ กร้ากก)
ต้อนรับปีใหม่ต้องหวานๆเส่ะะะะะะ แงงงงงงงงงงงงงงงงง :ling1:
แต่ชอบบทบาทของแหนมกับตำลึงมากข่ะ เป็นเพื่อนที่น่ารักมากมากกกกก บอกความจริงเมฆหมดเลย กร้ากกกก
น้องเมฆฟังเพื่อนมั่งนะ กล้าๆหน่อย อย่าป๊อดดด อ่อนนนนนนน o18 ดูพี่น้ำซิ อ่อยเรามาตั้งเยอะ ถอยหนีอยู่ล่ายยยยย ฮึ่ยยยย
:z3: เดี๋ยวพี่น้ำเล่นตัวแล้วจะมานั่งเป็นหมาหงอยกว่านี้นะ
จะรออ่านตอนหน้านะคะ :z13: ขอบคุณมากๆค่าาาา :mew1:
-
ไอ้หย๋า พี่น้ำโหมดฮาร์ดคอ
เอกราชน้องเมฆยังคงอยู่ มันไม่ใช่อย่างที่คิด พี่น้ำใจเย็นๆ
ขำแหนมกับตำลึงมาก ไอ้สองตัวนี้ก็น้าา รักเพื่อนเกินขนาด 55555555
:laugh: :laugh: :laugh:
Happy New Year เช่นกันนะจ้ะ จุ๊บเหม่ง
-
อ๋อยยยย ไหนๆใครบอกว่าพี่น้ำไม่รู้สึกอะไร ฮึ อารมณ์พี่แกมาเต็มมากอะหึงออกหน้ากันเลยทีเดียว น้องเมฆทำพี่น้ำเข้าใจผิดแบบนี้ต้องรีบไปชี้แจงด่วนเลยนะก่อนที่พี่น้ำจะงอนหนัก ตอนหน้าเค้าอยากเห็นฉากมุ้งมิ้งแล้วน้าจะมีรึเปล่าค้าาาา
ปอลิง สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้านะคะฮัสกี้
-
:hao3: โดนเข้าใจผิดไปเต็มๆเลยน้องเมฆ ไปแก้ตัวให้ไว
-
น้องเมฆโดนพี่น้ำเคืองแล้วมั้งเนี่ย รีบไปง้ออย่างด่วนเลย
***Happy New Year 2016*** นะคะ
-
:o8: :o8:สู้ๆนะเมฆ
-
Happy New Year 2016 :mc1:
นึกว่าน้องเมฆจะเสียซิงซะแล้ว
-
น้องเมฆซื่อมาก 55555
เริ่มสาวแตก
-
โดนโกรธไปแล้ว
-
พี่น้ำ อย่าเฉย อย่าเมิน อย่าโกรธเมฆน้า สงสารน้องเมฆ เด็กน้อยใสซื่อ อิอิ
:o8: :o8:
-
เมฆไปง้อพี่น้ำเลยยยยย
แฮปปี้นิวเยียร์ค่าา
-
สุขสันต์วันสิ้นปีค่า และก็ Happy New Year ล่วงหน้าด้วยนะคะ งื้อออ แวบมาเม้นต์ก่อนไปอ่านอิน้องเมฆ คุณฮัสกี้ขา ตอนต่อไปขอเร็วหน่อยได้ไหมคะ งื้อออออ ช่วงนี้ อิน้องเมฆ มีชื่อตอนที่หวิด จะเสียซิงอะ เขาอยากให้อิน้องเสียซิงจริงๆ เล้ยยยยยยยย
-
อยากให้มาต่อน้องเมฆกับพี่น้ำต่อจังเลยค่ะ
มันค้างอ่ะค่ะ :-[
-
แฮปปี้นิวเยียร์ค่าาาาาา~~~
โถววว~~~สงสารน้องเมฆ กระซิกๆ :hao5:
-
พี่น้ำยกให้น้องเมฆเป็นคนพิเศษแบบนี้ ถ้าน้องรู้ต้องดีใจมากแน่ๆ เลยนะคะ
-
เกือบไปแล้วไหมล่ะจรงๆ5555555
พี่น้ำผู้น่าสงสารรรรรรรรรรรรรรรร
มาๆมารับอ้อมกอดอันปลอบโยนของน้องมา
-
โหยยยยยยย คิดมากกันทั้งพี่น้ำ น้องเมฆเลย แล้วแบบนี้จะลงเอยกันได้มั้ยนี่ ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ ^^
**** Happy New year 2016 ****
-
เกือบเสร็จพี่เชอรี่ไปแล้ว 555
-
Happy New Year 2016 ล่วงหน้านะคะะะะ
ทำไมยิ่งอ่านน้องเมฆยิ่งน่ารักแล้วพี่น้ำเท่ขึ้นทุกวันล่ะค้าา
อย่าเข้าใจผิดกันนานนะคะ ลุ้นเหนื่อย อิอิ 555555
รอตอนต่อไปนะค้าาา
-
พี่น้ำโกรธจริง ๆ แล้ว เข้าใจผิดไปใหญ่แล้วด้วย น้องเมฆรีบไปอธิบายพี่น้ำเลย
กลัวพี่น้ำจะทำเฉยชากับน้องจัง คงได้เห็นลูกหมาหน้าหงอยแน่เลย
พี่น้ำยกโทษให้น้องด้วย น้องยังเด็ก อยู่ในช่วงสับสนน้า :heaven
สวัสดีปีใหม่คนเขียนนะคะ มีความสุขมาก ๆ น้า :mew1:
-
เด็กโดนเพื่อนเกือบทำให้เสียซืง ต้องไปขอโทษพี่น้ำแล้วน้าาา
ไม่งั้นเดี๋ยวเข้าใจผิดหนีเตลิดไปอีก
-
:กอด1:
-
บอกรักละเนี่ยย อิอิ
-
พี่น้ำน่าสงสาร โดนโกรดแน่ๆเมฆ :เฮ้อ:
-
เกือบไปเเล้วน้องเมฆ555555
ก็ว่าเเปลกๆตั้งเเต่เเรงเยอะเเล้วว
พี่น้ำไม่เอาไม่โกรธลงโทษน้องเมฆให้เข็ดเลยนะจ้ะ :katai5:
ฉันมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ :hao7:
HAPPY NEW YEAR 2016ค่าาา
-
ขอให้เมฆง้อพี่น้ำเร็วๆ ไม่ต้องกลัวไม่ต้องเขิน คนอ่านรอช่วงมุ้งมิ้งอยู่ นับวันรอ ขอให้คนเขียนมาต่อก่อนเวลา อิ อิ
-
รอลุ้น กลัวใจพี่น้ำ บอกเลย
เครียดแทนน้องเมฆ เฮ้อ
น้องเมฆสู้ๆ ฮึบๆ
:mc3:HAPPY NEW YEAR 2016!!! :L2:
-
:mc3: :mc3: :mc4: Happy New Year 2016 :mc4: :mc3: :mc3:
-
ก็เพราะเพื่อนนั่นล่ะ ที่ทำให้เมฆเกือบเสียซิง แล้วคราวนี้จะเอาไงล่ะ เอาใจช่วยนะเมฆ พี่น้ำก็เข้าใจน้องหน่อยนะ
Happy new year 2016
ปีใหม่ทั้งทีก็ขอให้มีแต่สิ่งดีๆไหลมาเทมา
-
น้องเมฆเกิอบโดนพี่เชอร์รี่พรากซิงไปแล้ว ดีนะเพื่อนมาช่วยทัน ทั้งขำทั้งสงสาร
งานเข้าเลยนะคราวนี้ พี่น้ำมาเจอรอยลิปติกเปื้อนไปหมด แถมยังเมาหนักอีก พี่น้ำเลยเข้าใจผิดเลยน้องเมฆ
รีบไปปรับความเข้าใจกับพี่น้ำนะ พี่น้ำก็อย่าโกรธน้องนานล่ะ สงสารน้อง
สวัสดีปีใหม่ค่าคุณฮัสกี้ ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ มีนิยายสนุกๆมาให้ได้ติดตามตลอดนะคะ
-
หลายกระทงเลยเมฆเอ้ยยยย อย่ามาม่าเลยนะ ขอร้องงงง :mew2:
Happy new year 2016 นะคะ
-
:L2: :L2:
-
โอ๊ยยยยยย เมฆงานเข้าแล้วไง
สุดๆอ่ะที่นี้ พี่น้ำแกจะถอยทัพแร้วน๊า รีบไปเคลียร์ด่วน!!
-
พี่น้ำใจดีตลอดเลย แต่เห็นทีคราวนี้อาจจะได้เห็นพี่น้ำกลับมาโหดแน่ๆ
น้องเมฆใจกล้าหน่อยสิ กล้ารักก็กล้ารับ สู้ๆๆๆ
-
แหงะ รีบไปอธิบายให้พี่น้ำเข้าใจเลยนะ
-
กรี๊ดดดด ตามอ่านแต่ต้นยันจบ บอกเลยว่าสนุกมากกก
น่ารักกันทั้งคู่เลย เพื่อนๆก็น่ารัก ครอบครัวก็น่ารัก เขินแรง~
ท่าทางว่าต้องปรับความเข้าใจกันอีกยาว เมฆไม่ได้มาเล่นๆนะเนี่ย
ชอบมากมาย อยากอ่านต่อมากๆเลยค่า มาต่ออีกไวๆเลยน้าค้า
-
มารอน้องเมฆกับพี่น้ำค่ะ
-
มารอที่หน้าเว็บทุกวันเลยนร้า 555555 คิดถึงน้องเมฆแล้ววว :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: o22 o22 o22 o22 :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :hao4: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:katai5: :katai5: สนุกมาก อยากอ่านต่อ
-
สุขสันต์ เถลิงศกใหม่ ... Happy New Year คุณ Husky
...กอดแน่นๆๆๆ :กอด1:
ขอให้มีความสุข ตลอดปี ตลอดนิจนิรันดร์ นาาาาา
:mew1: :mew1: :mew1:
ว่า แต่ วันนี้ ถึงคราวที่ น้องเมฆ ต้องไปง้อ พี่น้ำ แล้วใช่ไหมอ่ะ หลังจากสารภาพรักไปแบบ เบลอๆๆ :ruready
จะมี พี่ตฤณ มาช่วยสอน หลัก ทักษะ อะไรไหม น้าาาาา
ลุ้นๆๆๆๆ ยาวไปๆๆ ...... คืนนี้ มาต่อไวไวนะ แฟนคลับรอเพียบ
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
Chapter 23 : อุปสรรคมีไว้ข้าม
เวลาล่วงเลยไปจนถึงตอนเที่ยงวัน ซึ่งกลุ่มของเมฆไปนั่งประจำกันที่หน้าโรงอาหารตามปกติ เด็กหนุ่มเองก็ตั้งใจจะไปรอพบกับรุ่นพี่ต่างคณะที่นั่น หลังจากที่เข้าใจกับความรู้สึกในหัวใจตนเองแล้ว แม้จะยังสับสนว่าควรจะวางตัวอย่างไร แต่เขาก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าเขาหลบหน้าหลบตาอีก และอย่างน้อยเขาก็อยากจะขอบคุณเรื่องเมื่อคืนด้วย
สักพักกลุ่มของพี่ว้ากปีสี่ก็มานั่งตรงที่ประจำ ทว่าคนที่เมฆชะเง้อมองหานั้นยังไม่มาสักที เขารอจนพวกรุ่นพี่รับประทานมื้อกลางวันเสร็จจึงเดินตรงเข้าไปที่โต๊ะอาหาร
เหล่าพี่ว้ากปีสี่กำลังพูดคุยกันอยู่อย่างออกรส ใบตองกับป๊อกเด้งนั่งหันหน้าไปทางที่เด็กหนุ่มเดินเข้ามาพอดีจึงหันไปส่งสายตาให้กับเพื่อนๆ ซึ่งทุกคนก็หยุดกึกแล้วหันขวับ สายตาทุกคู่ในโต๊ะพุ่งตรงไปทางรุ่นน้องพลางกระซิบกระซาบ “มันต้องมาขอลายเซ็นมึงแน่ๆ ไอ้ตั้งใจ”
ตั้งใจเลิกคิ้วขึ้น “ฉิบหาย กูยังไม่ได้คิดอะไรไว้เลย”
“คิดเร็วสิมึง คิดๆ อย่าให้เสียชื่อเฮดว้ากนะมึง”
“ไอ้เหี้ย จู่ๆ กูจะคิดออกมั้ยล่ะ” ตั้งใจตอบอย่างลนลาน ในเมื่อยังคิดมิชชั่นไม่ออก มีสิ่งเดียวที่เขาจะทำได้... ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นก่อนที่รุ่นน้องจะเดินเข้ามาถึงโต๊ะ “กูไปขี้ก่อน” แล้วสาวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้เพื่อนพ้องที่เหลือในโต๊ะนินทาไล่หลัง
ทว่าแม้ตั้งใจจะไม่อยู่แล้ว เมฆก็ยังเดินดุ่มๆ เข้ามาหา สีหน้าเขาสลด ถ้าเปรียบเป็นลูกสุนัขก็คงหูลู่หางตก ส่งผลให้พวกรุ่นพี่แปลกใจอยู่ไม่น้อย
เมฆยกมือไหว้อย่างนอบน้อมเหมือนเช่นเคย “เอ่อ พี่ครับ เห็นพี่น้ำมั้ยครับ”
“มีธุระอะไรกับเพื่อนผมเหรอครับ” เต้าหู้ถามกลับ
“ครับ มีครับ”
เพราะอีกฝ่ายตอบเสียงอ่อย แม้จะเลี่ยงไม่ตอบคำถามของเขา หากท่าทางน่าสงสารเสียจนรุ่นพี่กลับรู้สึกผิดเสียเองที่เสือกถามออกไป เขาจึงหันไปสะกิดไข่ย้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน “เฮ้ยๆ ไอ้ย้อย เอาไงดีวะ”
ไข่ย้อยหันรีหันขวาง แต่สีหน้าเศร้าสร้อยของรุ่นน้องทำให้เขาต้องตอบกลับไปอย่างเห็นใจ “น้ำมันมีประชุมองค์การนักศึกษา เห็นว่าจะนั่งกินข้าวกันในห้องประชุมนั่นล่ะ แล้วเดี๋ยวก็มีเรียนต่อด้วย คุณมีธุระอะไรก็รอพบมันตอนเย็นหลังประชุมเชียร์แล้วกัน”
“ขอบคุณครับ” เด็กหนุ่มพยักหน้าก่อนจะเดินคอตกกลับออกไป
ปกติเมฆจะเป็นรุ่นน้องที่สดใสร่าเริง และแอ็คทีฟอยู่เสมอ ทว่าพอเห็นเด็กหนุ่มเป็นแบบนี้แล้ว พวกรุ่นพี่ก็ได้แต่หันหน้ามองกันอย่างงงๆ
“มันมีไรกับไอ้น้ำรึเปล่าวะ ไอ้สัตว์น้ำก็ปิดมือถือตั้งแต่เช้า”
“นั่นสิวะ แปลกฉิบหาย”
ขณะที่เดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง เมฆหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรไปหาน้ำ หากปลายสายปิดเครื่อง เขาพยายามโทรไปอีกหลายครั้ง แต่ก็ได้ผลก็เช่นเดิม
...องค์การนักศึกษาคงจะเริ่มประชุมกันแล้ว เดี๋ยวพี่น้ำว่างก็คงจะเปิดเครื่อง เขาพยายามคิดในแง่ดีไปเช่นนั้น
จวบจนถึงเวลาประชุมเชียร์ในตอนเย็น เมฆก็ยังหาทางติดต่อน้ำไม่ได้ ความกังวลในใจจึงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เขานั่งเหม่อลอยในการประชุมเชียร์จนถูกพี่สันทนาการแซวอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่อาจหยุดคิดถึงรุ่นพี่ต่างคณะได้เลย
...จะทำอย่างไรดี ถ้าหากพี่น้ำถอยออกห่าง หลบหน้าเขาเหมือนอย่างที่เขาเคยทำ พี่น้ำที่แสนจะน่ารักและใจดีคนนั้น หัวใจของเขาจะทนไหวอย่างนั้นหรือ
ระหว่างที่กำลังรอให้กลุ่มพี่สตาฟฟ์เชียร์ผลัดเปลี่ยนเข้ามาทำหน้าที่แทนพี่สันทนาการ เด็กหนุ่มชะเง้อมองหากลุ่มพี่ว้ากที่มักจะนั่งอยู่บริเวณรอบนอกเพื่อช่วยพี่สันทนาการและพี่สตาฟฟ์เชียร์ดูแลความเป็นระเบียบเรียบร้อย โดยที่ไม่ทันได้สนใจรุ่นพี่ปีสองที่ทำหน้าที่ดูแลสวัสดิการซึ่งกำลังนำน้ำดื่มมาแจกจ่าย รุ่นพี่คนหนึ่งส่งแก้วน้ำให้กับเขา หากเด็กหนุ่มไม่ทันได้ใส่ใจ
“ประธานรุ่น... ประธานรุ่นปีหนึ่ง! ผมว่ามันจะชักเกินไปแล้วนะ!” เสียงดังลั่นแฝงไว้ด้วยความขุ่นเคืองเรียกให้เมฆหันกลับไปทางต้นเสียงอย่างฉับพลัน
“ครับ!”
เจ้าของเสียงเรียกนั้นคือหนึ่งรุ่นพี่ปีสอง ซึ่งทำหน้าที่เป็นหัวหน้าดูแลสวัสดิการของปีหนึ่ง “ผมสังเกตมาหลายครั้งแล้วนะ พวกคุณน่ะ ไม่ให้ความเคารพผมกับเพื่อนเลย พวกเราเสียสละมาดูแลพวกคุณ ช่วยเหลือทุกอย่าง แต่แค่ยกมือไหว้สักครั้ง หรือจะได้รับคำขอบคุณจากพวกคุณน่ะ ยากเย็นเหลือเกิน คุณเป็นประธานรุ่น ยิ่งควรจะทำตัวให้เป็นแบบอย่างของเพื่อนไม่ใช่เหรอ” สิ้นคำพูดนั้นเหล่าพี่สวัสดิการทุกคนก็หยุดชะงักพร้อมกันหมด จากนั้นก็เริ่มมีเสียงอื้ออึงตอบรับว่าเห็นด้วยกับที่หัวหน้าพูด
“พี่! ไม่ใช่นะครับ! พี่เข้าใจผิดแล้ว!” เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง รีบยกมือไหว้ขอโทษขอโพยทันควัน “ผมขอโทษครับ”
รุ่นพี่ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเมฆลดแก้วน้ำในมือลง เธอส่ายหน้าพลางพ่นลมหายใจออกหนักๆ “ช่างเหอะ ปีสองอย่างเรา เหนื่อยไปก็แค่นั้นน้องมันไม่เห็นหัวหรอก”
เมฆหน้าเสีย เขานึกไม่ถึงว่าจะทำให้รุ่นพี่เสียใจถึงขนาดนี้ เด็กหนุ่มรีบยกมือไหว้ “ผมขอโทษจริงๆ ครับพี่”
หากพี่ปีสองไม่ได้สนใจคำของโทษของเขา เธอทำหน้าเหม็นเบื่อแล้วเดินฉับๆ ออกไปจากสถานที่ประชุมเชียร์พร้อมกับรุ่นพี่สวัสดิการคนอื่นๆ ส่วนหัวหน้าสวัสดิการนั้น เขาเดินไปยกมือไหว้กลุ่มพี่สตาฟฟ์เชียร์ “ขอโทษนะพี่ พวกผมทนไม่ไหวแล้ว”
พี่สตาฟฟ์เชียร์ได้แต่อ้ำอึ้ง พวกเขาจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากกลุ่มพี่ว้ากปีสี่ที่ยืนตั้งป้อมรอท่าอยู่ก่อนแล้ว จากนั้นก็ส่งไม้ผลัดต่อให้กับพี่ว้ากไป
“พวกคุณทำให้น้องผมเสียใจ! ทำผิดอะไรรู้ตัวบ้างรึเปล่า!” เสียงของพี่ว้ากปีสี่ดังก้อง ส่งผลให้ปีหนึ่งทุกคนก้มหน้าลงมองพื้นทันควันอย่างรู้ชะตากรรม
แล้วผลก็เป็นไปอย่างที่คาดไว้ การประชุมเชียร์ในเย็นวันนั้นจบลงด้วยการถูกทำโทษ ประธานรุ่นผู้น่าสงสารต้องรับโทษหนักกว่าทุกคนเท่าตัว และทั้งที่เหนื่อยแสนเหนื่อยจนแข้งขาสั่น พวกเขาก็ยังต้องมารวมตัวกันเพื่อปรึกษาหาวิธีที่จะไปง้องอนให้พี่ๆ สวัสดิการหายโกรธอีก
คืนนั้นเหล่าปีหนึ่งแทบจะคลานกลับไปยังหอพักของพวกตน บางคนที่ยังพอมีแรงก็ไปวิ่งผ่านน้ำก่อนเข้านอน ส่วนบางคนรวมทั้งเมฆ พอล้มลงบนเตียงก็สลบเหมือดเป็นตาย
ภายในห้องนั่งเล่นในคอนโดมิเนียมของน้ำ
ตั้งใจกำลังพูดคุยโทรศัพท์กับหัวหน้าพี่สวัสดิการปีสอง สักพักก็อุทานออกมาเสียงดังลั่น “อะไรนะ พวกมันตามไปง้อมึงถึงที่หอ เพิ่งกลับไปเมื่อกี้อะนะ!” ส่งผลให้เพื่อนพ้องทั้งห้าคนหยุดชะงักแล้วเอียงหูฟัง น้ำก็อยู่ในกลุ่มด้วย เขาแกว่งแก้วเหล้าในมือช้าๆ ก่อนจะยกขึ้นจิบ
“แล้วพวกมึงทำไง เออๆ ไม่ต้องใจร้ายกับพวกมันนักหรอก โอเค” หลังจากวางสายไปแล้วตั้งใจจึงค่อยหันมาเล่าให้ทุกคนในกลุ่มฟัง “...พวกมันว่า ต่อไปจะขอแค่ให้พี่สวัสดิการเข้ามาดูประชุมเชียร์ พวกมันจะจัดการแจกน้ำแจกอาหารดูแลกันเอง... น่ารักน่าเอ็นดูมั้ยล่ะพวกมึง”
ใบตองส่ายหน้าไปมา “น่าสงสารแม่งฉิบหาย วันนี้ไอ้เมฆมันยิ่งดูซึมๆ อยู่ด้วย”
“มึงอย่าพูดแบบนี้สิวะ กูยิ่งรู้สึกผิดที่ไปวีนใส่แม่ง” ป๊อกเด้งพูดเสียงอ่อย
“สงสารแล้วไปแกล้งน้องมันทำไมวะ” คนที่นั่งจิบเหล้าเงียบๆ อยู่ในตอนแรกพูดเสียงขรึม สายตาดุๆ ของเขาชวนให้เพื่อนพ้องรู้สึกถึงความเย็นเยือกทั้งที่ในห้องเปิดเครื่องปรับอากาศไว้เพียงแผ่วๆ
“พวกกูไม่ได้แกล้งนะโว้ย” ไข่ย้อยหันไปอธิบาย “นี่มันเป็นทริคกระตุ้นให้ปีหนึ่งกระตือรือร้นมากขึ้น เพราะว่าใกล้จะชิงรุ่นชิงธงกันแล้ว”
ใบตองพูดเสริม “นี่พวกกูก็ตั้งใจดราม่ากันวันศุกร์เลยนะ ลงโทษหนักหน่อยแต่พรุ่งนี้ปีหนึ่งก็จะได้พัก พวกกูใจดีสุดแล้วว้อย”
“เป็นห่วงไอ้เมฆมันรึไงวะ”
“.....” น้ำพ่นลมหายใจออกหนักๆ แล้วยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่ม
“แต่ไอ้เมฆมันแม่ง... หน้าซีดเลย กูอยากให้มึงเห็นเลยว่ะน้ำ” เต้าหู้โน้มเข้าไปทางเพื่อนรัก หากอีกฝ่ายทำทีไม่สนใจเขาจึงจิ๊ปากแล้วดึงแก้วเหล้าออกจากมือ “ว่าแต่วันนี้แดกเหล้าแทนน้ำเลยนะมึง เผลอแป๊บเดียวล่อไปครึ่งขวดแล้ว พอเหอะ”
ทว่าน้ำดึงแก้วเหล้ากลับคืนแล้วกระดกอึกๆ ลงคอไปทีเดียวหมดแก้ว ก่อนจะวางแก้วลงตรงหน้าแล้วเทเหล้าใส่ใหม่โดยไม่ได้พูดจาอะไร
“ไอ้น้ำ พอแล้ว!” เต้าหู้ยื้อแก้วกลับพลางดุเสียงดัง “เป็นเหี้ยไรวะ!” เขาไม่ได้เห็นเพื่อนรักดื่มเหล้าจัดขนาดนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วนะ
สีหน้าของน้ำเรียบเฉย ไม่ได้สะทกสะท้านต่อเสียงตวาดของเพื่อน หากขมวดคิ้วเป็นปม “เอามาให้กูแดกเหอะน่ะ กูจะได้หลับๆ ไปสักที”
“มึงเคยแดกเหล้าแล้วหลับด้วยเหรอ ต้องแดกอีกกี่ขวดกัน พอได้แล้วโว้ย!” คราวนี้เป็นเสียงดุของตั้งใจ เขาดึงแก้วเหล้าออกจากมือน้ำแล้วส่งต่อให้ไข่ย้อยเอาไปเก็บไว้ไกลๆ
เจ้าของแก้วเหล้าพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ จากนั้นจึงลุกขึ้นพรวด “งั้นกูกลับห้องล่ะ” แล้วเดินกลับไปที่ห้องนอนของตน ปล่อยให้เหล่าเพื่อนพ้องมองตามหลังไปอย่างงุนงง
หลังจากได้ยินเสียงประตูห้องนอนของน้ำปิดลงสนิท ทั้งห้าคนก็หันหน้ามองกันสลับไปมาอยู่สักพัก
“ไอ้น้ำมันเป็นอะไร จะว่าไปตั้งแต่เมื่อวานมันก็ทำท่าทางแปลกๆ” ตั้งใจย้อนนึกไปถึงท่าทางของเพื่อนรักเมื่อวานตอนเที่ยงที่หน้าโรงอาหาร ประกอบกับอาการของเมฆในวันนี้ “มีอะไรกับไอ้เมฆรึเปล่าวะ”
ไข่ย้อยตบโต๊ะดังป้าบ ก่อนจะพ่นความในใจที่อัดอั้นมาแสนนานออกไป “กูบอกพวกมึงแล้วใช่มั้ย ว่าไอ้น้ำกับไอ้เมฆน่ะ มันพิกลๆ อยู่นะ พวกมึงจำคลิปเดินรอบสนามบอลตอนแดดโคตรแรงที่กูเอาให้ดูได้ใช่ป่ะ แล้วยังตอนที่ตายายของไอ้เมฆมาเยี่ยมอีก ตั้งแต่รู้จักกันมา นอกจากพวกเราแล้ว ไอ้น้ำมันไม่เคยคิดสนิทสนมกับใครแม้กระทั่งกับเพื่อนในคณะ ไม่เคยสนใจจะแคร์ใคร แต่ทำไม...”
ตั้งใจสบสายตากับเพื่อนในกลุ่มทีละคน “ก็เพราะพวกมึงนั่นแหละ ชอบโยนไอ้เมฆไปหาไอ้น้ำมัน มีมิชชั่นกี่มิชชั่น พวกมึงก็ส่งไปหามันหมด”
“ถ้าไม่ส่งไปหาไอ้น้ำแล้วจะให้ส่งไปหาใครวะ ในกลุ่มก็มีกันแค่นี้ แล้วพวกมึงก็เป็นพี่ว้ากกันหมดอะ” อีกสี่คนช่วยกันแก้ตัว “อีกอย่างนะ แกล้งพวกมันก็สนุกดีนี่หว่า ตั้งแต่ตอนคลึงไข่กันแล้ว ปะทะคารมกันมันส์ดีฉิบหาย”
“ใช่ๆ ไอ้น้ำก็ดูสนุกมากด้วย มีคนคอยกวนประสาทมันจะได้ไม่เหงาไง”
“แล้วเป็นไงล่ะ ความหวังดีของพวกมึง พวกมันเลยจะคลึงไข่กันเองแล้วเห็นมั้ย”
“ไอ้พวกเหี้ยหยุดเลย กูนึกภาพไม่ออกเลยนะมึง อย่าให้กูคิดไปไกลกว่านี้” ใบตองยกมือขึ้นปิดหูแล้วฟุบลงกับโต๊ะ
“แต่พูดก็พูด ไอ้น้ำแม่ง... ดูอารมณ์ดีแล้วก็เปลี่ยนไปตั้งกะได้เจอไอ้เด็กนั่น พวกมึงก็สังเกตเห็นใช่มั้ยล่ะ” คราวนี้เต้าหู้เริ่มเปิดปากบ้าง “แต่พวกมึง! ไอ้น้ำมันไม่ได้มีวี่แววว่าจะชอบผู้ชายเลยนะโว้ย! พวกมันอาจจะแค่สนิทสนมถูกชะตากันก็ได้... มึงว่าไงวะ” แล้วหันไปถามความเห็นจากป๊อกเด้งซึ่งนั่งเก็บข้อมูลอยู่สักพักแล้ว
“ถ้าถามความคิดกู กูก็ว่าช่วงหลังมานี่มันเปลี่ยนไปจริงๆ แต่...” เมื่อป๊อกเด้งหยุดพักหายใจ ทุกคนก็ชะโงกหน้ากันเข้ามารุมรอให้เขาพูดต่อ ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกหนักๆ แล้วสรุปง่ายๆ ว่า... “แต่ไอ้น้ำมันโตเป็นควายแล้วนะมึง ถ้าสมมติว่ามันจะรักใครชอบใครหรือยังไงก็เป็นเรื่องของมัน ถ้ามันอยากบอก มันก็คงบอกพวกเราเองแหละ พวกมึงอย่าทำตัวเป็นพ่อมันหน่อยเลย”
“มึงสรุปได้เหี้ยมาก ไม่ได้คำตอบอะไรเลยจริงๆ” ไข่ย้อยชื่นชม
แต่จะไม่ให้พวกเขาเป็นห่วงน้ำได้อย่างไร ก็พวกเขาคอยดูแล อยู่เคียงข้างกันมาตั้งแต่น้ำเสียบิดามารดาไป
“พวกมึงว่าไอ้เมฆมันคิดยังไงกับไอ้น้ำวะ”
“กูจะรู้มั้ยล่ะ ให้กูเดาเลขท้ายสามตัวยังง่ายกว่าอีก”
“งั้นถ้าไอ้น้ำมันเกิดชอบไอ้เมฆขึ้นมาจริงๆ พวกเราจะทำไงดีวะ”
ป๊อกเด้งหันไปทำตาขวางใส่ “ไอ้ห่านี่ กูบอกแล้วไงว่าเรื่องของมัน มันเคยมีแฟนมาแล้วเป็นสิบๆ คน พวกมึงไม่เห็นเคยเข้าไปยุ่งอะไรกับมันนี่”
“แต่ไอ้เมฆมันไม่เหมือนคนอื่น อย่างแรก มันมีจู๋ อย่างที่สอง มันเป็นน้องของพวกมึงกับกู มึงจะไม่เตือนๆ อะไรมันหน่อยเหรอวะ”
ห้าหนุ่มโต้ตอบกันไปมาอย่างถึงพริกถึงขิง “มึงเห็นมันตอนยิ้มหน้าบานกับไอ้เมฆแล้วมึงกล้าเตือนมันเหรอวะ”
เสียงพูดคุยปรึกษากันยังคงดังอื้ออึง ตั้งใจเอนหลังพิงพนักโซฟาพร้อมยกมือขึ้นกอดอก เขานิ่งไปสักพัก “...แต่ไอ้เมฆเป็นเด็กดี ดูซื่อๆ เนิร์ดๆ ดีออก ถ้าไอ้น้ำชอบมันจริง แล้วมันรักมันชอบไอ้น้ำเหมือนกัน กูก็โอเคมากกว่าผู้หญิงทุกคนของไอ้น้ำที่ผ่านมานะ”
ใบตองร้องลั่น “เย้ย~ เอาจริงเหรอวะ พวกมันเป็นผู้ชายทั้งคู่นะมึ้ง~”
ตั้งใจหันไปเขกกบาลใบตองแรงๆ “นี่มันยุคไหนแล้ววะ มึงเป็นเต่าตกยุคหลงมารึไง คนเราถ้ามันจะถูกชะตากัน จะรักกันชอบกัน เพศไหนๆ ก็ไม่สำคัญหรอกมึง”
ไข่ย้อยพยักหน้าหงึกหงัก นึกชื่นชมเพื่อนรักอยู่ในใจที่วันนี้พูดจาดีมีสาระกับเขาก็ได้ “ถ้างั้นก็กลับมาที่ประเด็นสำคัญสุดๆ เลย พวกมึงว่าไอ้เมฆมันชอบไอ้น้ำรึเปล่าวะ”
“กูจะตรัสรู้ได้มั้ยล่ะ มึงถามมาร้อยรอบกูก็ไม่รู้หรอก ไม่ใช่ไอ้เมฆนี่โว้ย”
คำถามนับร้อยถูกยกขึ้นมาถกเถียงกันต่อไปจนค่อนคืน ก่อนชายหนุ่มทั้งห้าจะเคลื่อนย้ายไปเอนหลังนอนรวมกันอยู่ในห้องนั่งเล่น โดยที่ไม่ได้รับคำตอบหรือข้อสรุปใดๆ กลับมา
เจ้าของห้องพักในคอนโดมิเนียมสุดหรูเอนหลังลงนอนบนเตียงพลางเงี่ยหูฟังเสียงพูดคุยของเพื่อนพ้องที่เอะอะโวยวายจนฟังไม่ได้ศัพท์ แต่จากบางคำพูดก็พอจะเดาได้ว่ากำลังพูดถึงตน
“...ไอ้เมฆมันชอบไอ้น้ำรึเปล่าวะ”
เมื่อได้ยินประโยคนั้นเข้าก็สะดุ้งเฮือก ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียง แต่แล้วก็ถอยกลับไปนั่งลงบนเตียงเช่นเดิม หากสีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม คิ้วเรียวขมวดจนแทบจะผูกกันเป็นปม
จะว่าไปเขาก็รู้ตัวว่าเมฆชอบที่จะมาใช้เวลาอยู่ด้วยกันกับเขาพอสมควร การพูดจาก็เหมือนกับจะมีใจให้ ถ้าหากเมฆทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนก็คงจะมั่นใจได้ว่าเป็นการจีบ แต่เพราะเขาเป็นผู้ชาย จึงไม่อาจเข้าใจการกระทำของอีกฝ่ายได้
น้ำนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์หลังจากที่เขารุกจูบรุ่นน้องต่างคณะ ซึ่งทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ประสีประสาอะไรเลย ทั้งซื่อทั้งบื้อ เพราะงั้นไอ้เรื่องที่คิดว่าเด็กหนุ่มเข้ามาใกล้ชิดกับเขาเพราะความเสน่หาคงต้องตัดทิ้งไป เมฆมาจากครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่นมาก คงจะติดเขาเหมือนติดพี่ชายมากกว่า
และที่สำคัญ... เด็กหนุ่มมีคนที่รักอยู่แล้ว
“ผมรักพี่อะ...”
...ใครกันวะ? พี่อะ? อะไหน?
อนงค์ อนุธิดา อลิน อริสรา? พี่อะเป็นใคร เขารู้จักหรือเปล่า? เธอเป็นเจ้าของรอยลิปสติกบนริมฝีปากของเด็กหนุ่มหรือไม่?
“โธ่โว้ย!” น้ำสบถก่อนจะเอนหลังลงนอนบนเตียงอีกครั้ง ความรู้สึกเจ็บหน่วงในอกแบบนี้ เขาไม่ได้มีมานานแล้ว ตั้งแต่เมื่อครั้งที่แอบจูบริซาโกะ พี่สะใภ้ของตน
ในตอนเช้าของวันเสาร์ ตั้งใจกับไข่ย้อยแว้นซ์มอเตอร์ไซค์ไปยังตลาดเพื่อซื้อปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้มาไว้รับประทานเป็นอาหารเช้า ส่วนพวกที่เหลือทำข้าวต้มแบบง่ายๆ ไว้รอ เมื่อกลับมาถึงคอนโดมิเนียมก็ได้พบกับรุ่นน้องปีหนึ่งคนที่พวกเขาพูดถึงกันเมื่อคืนเดินวนไปวนมาอยู่ที่ตรงทางเข้าคอนโดมิเนียม
“นั่นมัน ไอ้เมฆนี่หว่า” ไข่ย้อยหรี่ตามอง “เฮ้ย! ประธานรุ่นปีหนึ่ง มาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบ” เขาร้องทักขณะที่ตั้งใจเคลื่อนรถมอเตอร์ไซค์เข้าไปจอด
เด็กหนุ่มชะงัก เพราะลืมเตรียมใจไว้ก่อนว่าอาจจะพบกับพี่ว้ากที่นี่ “เอ่อ...”
“มาหาเพื่อนผมเหรอ” ตั้งใจถามเสียงขรึม
เมฆลังเล แต่ว่ามาถึงที่นี่ก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าเขามาหาใคร คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ “ครับ”
“งั้นก็เข้าไปด้วยกันสิ”
“ได้เหรอครับพี่” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น
รุ่นพี่ทั้งสองไม่ได้ตอบอะไร พวกเขาเดินนำเด็กหนุ่มเข้าไปในคอนโดมิเนียม ระหว่างทางก็คอยชำเลืองมองสีหน้าของอีกฝ่าย ยิ่งตอนที่ยืนประจันหน้ากันในลิฟต์โดยสารด้วยแล้ว แต่ละคนทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว
“มีอะไรกับน้ำเหรอ” ในที่สุดรุ่นพี่ก็อดรนทนไม่ได้ หลุดถามคำถามออกมาในที่สุด
เมฆหัวเราะเจื่อนๆ “ไม่มีอะไรมากหรอกครับ คือผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่น้ำนิดหน่อย”
“อุตส่าห์มาถึงคอนโดฯ นี่ ก็น่าจะเป็นเรื่องสำคัญอยู่” รุ่นพี่เปรยเสียงเบา ทำราวกับพูดกับตัวเอง
เด็กหนุ่มหลุบตาลงมองพื้น ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก
เมื่อไปถึงห้องพัก ภายในห้องครัวนั้นมีกลุ่มเพื่อนของน้ำอยู่กันครบทุกคน ยกเว้นตัวเจ้าของห้องที่ไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วย พอทุกคนเห็นเมฆเดินคอตกตามตั้งใจและไข่ย้อยเข้ามา เสียงพูดคุยอื้ออึงในคราวแรกก็เงียบกริบลงทันควัน ต่างหันมองตากันปริบๆ
“อะแฮ่ม” ป๊อกเด้งกระแอม “เอ้อ... ไอ้น้ำยังไม่ออกมาเลย น่าจะยังไม่ตื่น”
“งั้นเดี๋ยวกูไปดูมันหน่อย” ตั้งใจวางถุงน้ำเต้าหู้และปาท่องโก๋ลงบนโต๊ะก่อนจะก้าวฉับๆ ออกจากห้องครัวไป ทิ้งให้รุ่นน้องที่พามาด้วยยืนอยู่ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่เหลือ
“...นั่งก่อนสิ” หนึ่งในรุ่นพี่กวักมือเรียก
เมฆเดินคอตกไปนั่งลงตามคำเชิญ รู้สึกเหมือนเป็นหนูตัวจ้อยที่หลงเข้ามาอยู่กลางฝูงไฮยีน่าอย่างไรอย่างนั้น แต่เพราะเขาตั้งใจไว้ว่าจะต้องพบน้ำในวันนี้ให้ได้ ไม่อยากให้เข้าใจผิดและห่างเหินกันมากไปกว่านี้แล้ว เด็กหนุ่มจึงพยายามสงบใจและรอคอยอยู่นิ่งๆ
“มาแต่เช้านี่กินไรมายัง” ใบตองถามเหมือนจะเป็นมิตร แต่สายตาสแกนกรรมรุ่นน้องตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
เด็กหนุ่มส่ายหน้า “ยังครับ พอตื่นก็ออกมาที่นี่เลย”
“มาแต่เช้าขนาดนี้ วันไหนไม่มีเรียนไอ้น้ำมันก็ยังไม่ตื่นหรอกนะคุณ”
“ผมรอได้ครับ... ถ้าพวกพี่ไม่ว่าอะไร”
ใบตองปิดปากลงสนิท พลางหันไปสบสายตากับคนอื่นๆ ในห้อง เขาตั้งใจจะข่มรุ่นน้องเพื่อดูท่าทีสักหน่อย แต่พอเจอแบบนี้... ก็ทำไม่ลงเสียอย่างนั้น
ป๊อกเด้งหยิบแก้วใส่น้ำเต้าหู้ส่งให้ “เอ้า ดื่มอะไรสักหน่อยสิ”
หากเมฆตอบปฏิเสธอย่างนุ่มนวล “ผมกินอะไรไม่ลงหรอกครับ ถ้ายังไม่ได้คุยกับพี่น้ำ”
ภายในห้องเงียบกริบลงทันควัน พวกรุ่นพี่หันไปพูดคุยกันทางสายตาอีกครั้ง ไข่ย้อยนั่งอยู่ใกล้ๆ กับเด็กหนุ่มพอดี เขาจึงเอื้อมมือไปตบไหล่เบาๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
ตั้งใจเคาะประตูห้องนอนของน้ำหนักๆ สองสามครั้ง จากนั้นจึงค่อยๆ เปิดเข้าไป แล้วโผล่หน้าเข้าไปสำรวจ เขาเห็นว่าน้ำยังคงนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซุกลงกับหมอน
“ตื่นหน่อยสิวะไอ้น้ำ” เพื่อนรักก้าวเข้าไปหยุดอยู่ที่ข้างเตียง เอื้อมมือไปเขย่าไหล่อีกฝ่ายพลางกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ในใจภาวนาขออย่าให้น้ำหงุดหงิดแล้วลุกขึ้นมาทำท่าหนุมานถวายแหวนใส่เขา “ไอ้เมฆมาอะ”
คนบนเตียงนิ่งไปอีกชั่วครู่ ทว่าสักพักก็เริ่มขยับตัวพร้อมกับยันตัวลุกขึ้นนั่ง คิ้วเรียวขมวดมุ่น “......”
“กูเห็นมันเดินจงกรมรอมึงอยู่ที่หน้าคอนโดฯ ไม่รู้แม่งมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เห็นมันว่ามีเรื่องจะคุยกับมึง ก็คงเป็นเรื่องสำคัญอยู่ เลยหิ้วมันมาด้วย”
สีหน้าของน้ำฉายแววสับสน แต่เจ้าตัวก็ยังคงปิดปากเงียบ “....”
“มีไรกันเหรอวะ” ตั้งใจลองถาม สายตาคอยจับจ้องพิจารณาท่าทีของเพื่อน ก่อนจะทำเป็นพึมพำกับตัวเอง “กูว่ามึงสนิทแล้วก็เอ็นดูน้องมันมากเลยนะ คือ... กูก็ว่าไอ้เมฆมันเป็นเด็กดี”
“.....”
“มันพิเศษกว่าคนอื่นใช่ป่ะวะ”
น้ำเบือนหน้าไปอีกทาง แต่ก็พยายามตอบกลับไปเสียงเรียบ “มึงเพ้อเจ้ออะไร ไอ้ตั้งใจ ไอ้ห่า”
แหมๆ ทำเป็นด่ากูเพ้อเจ้อ เจอคำถามโดนใจ ทำหน้าไม่ถูกเลยสิมึง... ตั้งใจได้แต่คิดอยู่ในใจเท่านั้น เพราะถ้าหากพูดออกไป ชีวิตเขาจะเสี่ยงต่อการโดนกระทืบไม่ใช่น้อย
“งั้นมึงจะออกไปคุยกับมันสักหน่อยปะ”
“.....”
“โอเค งั้นกูจะบอกมันว่ามึงไม่อยากพบใครก็แล้วกันนะ” ตั้งใจหมั่นไส้ท่าทางลังเลของเพื่อนรักซะเต็มประดา เขาแกล้งทำเป็นหันหลังกลับ ทว่าเพียงแค่ก้าวออกไปก้าวเดียวเท่านั้น แขนของเขาก็ถูกอีกฝ่ายรั้งไว้
“ไม่ต้อง กูออกไปเอง”
สักพักชายหนุ่มในชุดนอนสบายๆ ก็เดินตามหลังตั้งใจเข้ามา หากหยุดยืนอยู่ที่ประตูห้องครัวเท่านั้น สีหน้าของเขาเรียบเฉย พอเขามาถึง เพื่อนพ้องในห้องก็ทำเป็นลุกไปทำนู่นทำนี่ ปล่อยให้สองหนุ่มประจันหน้ากันเอง
เมฆลุกขึ้นพรวด “พี่น้ำ”
“มีอะไรก็ไปคุยที่ห้องนู้นแล้วกัน”
“เอ่อ... ครับ” เด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง พลางหันไปมองพวกรุ่นพี่ในห้องที่ดูเหมือนจู่ๆ ก็จะวุ่นวายกับการเตรียมอาหารเช้าขึ้นมาทันที
น้ำหันไปทางกลุ่มเพื่อนในครัว “เดี๋ยวพวกมึงกินกันไปก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอกู” จากนั้นก็หันหลังขวับ เดินฉับๆ ออกจากห้องครัว ตรงไปยังห้องนั่งเล่นซึ่งในตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลยสักคน
เมฆหันรีหันขวาง แต่แล้วก็ตัดสินใจวิ่งตามชายหนุ่มไป
(มีต่อค่ะ ทำไมวันนี้ยาว :sad4:)
-
ชายหนุ่มเจ้าของห้องพักนั่งลงบนโซฟา หากยังไม่ยอมสบสายตากับแขกผู้มาเยือนเลยแม้แต่น้อย
“ผมขอนั่งด้วยนะครับ” เด็กหนุ่มก้าวไปนั่งลงบนโซฟายาวตัวเดียวกันกับที่อีกฝ่ายนั่งอยู่ก่อนแล้ว “พี่น้ำ เอ่อ... คือว่า วันก่อนที่ผมเมา ขอบคุณที่ไปรับพวกผมกลับหอนะครับ”
“อือ”
“เอ้อ... แล้วก็ขอโทษที่ทำให้พี่น้ำต้องลำบากนะครับ”
“ไม่เป็นไร”
“วันนั้นผมแค่ไปดื่มเบียร์กับไอ้แหนมไอ้ตำลึงมัน นั่งดื่มกันเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้นเลยนะครับ”
นั่งดื่มเฉยๆ แต่มีกลิ่นน้ำหอมกับรอยลิปสติกติดมาบนปากเลยเนี่ยนะ? ดื่มแบบไหนกันวะ? น้ำตั้งคำถามอยู่ในใจ
เมฆประสานมือทั้งสองข้างไว้ด้วยกัน เขานั่งตัวเกร็งจนเหงื่อออกชุ่มฝ่ามือไปหมด “คือ... ผมไม่อยากให้พี่เข้าใจผิด วันนั้นไม่มีอะไรเลยจริงๆ”นัยน์ตาสีเข้มลอบพิจารณาสีหน้าของรุ่นพี่ ซึ่งไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาให้เขาจับได้เลย ทว่าเขาก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆ ตัวชายหนุ่มเปลี่ยนแปลงไป อีกฝ่ายดูไม่เหมือนพี่น้ำที่แสนจะใจดีเช่นเคย... อาจจะยังโกรธเขาเรื่องจูบเมื่อคืนก่อนนู้น เรื่องที่เขาหลบหน้า หรืออาจจะเป็นเรื่องเมื่อวันก่อนที่เขาดันไปสารภาพรักในสภาพเมาเละเทะ
ฉิบหาย ทำไมหลายเรื่องจังวะ!
“ผมขอโทษนะครับพี่น้ำ”
น้ำเสียงสลดเช่นนั้นเรียกให้น้ำหันมาสบสายตากับเด็กหนุ่ม “......”
เมฆหลบสายตาแล้วหลุบตาลงต่ำ มีเรื่องที่เขาอยากขอโทษมากมาย แต่จะให้ระบุชี้แจงไปทีละข้อก็ไม่กล้า จะให้บอกว่าขอโทษที่จูบ ขอโทษที่เอาใบหน้ารุ่นพี่ไปจินตนาการตอนถูหนอน ขอโทษที่เมาไม่รู้เรื่อง ขอโทษที่โพล่งบอกรักแล้วทำให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ จะให้เขาสารภาพออกไปทั้งหมดเนี่ยนะ ให้ตายก็ไม่กล้าหรอก เขาขอรวบยอดขอโทษไปทีเดียวเลยก็แล้วกัน “ขอโทษทุกเรื่องที่ผมทำให้พี่รู้สึกไม่ดีนะครับ ผมทำอะไรลงไปโดยไม่ทันคิด...”
“อืม เข้าใจแล้ว” ชายหนุ่มพยายามพูดเสียงเรียบ แม้ความรู้สึกปวดแปลบแล่นวาบเข้ามาในหัวใจเมื่อโดนทุ่มการ์ดรู้เท่าไม่ถึงการณ์ใส่ เขาลุกขึ้นจากโซฟาช้าๆ
“พี่น้ำ” เด็กหนุ่มลุกตามอย่างงุนงง
“ทีหลังจะทำอะไรก็คิดให้ดีซะก่อนด้วย”
“เอ่อ ผมขอโทษจริงๆ ครับ”
“คุณมีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่มั้ย” ถามไปเช่นนั้นแต่คนถามก็เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องนอนแล้ว เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากผู้มาเยือนที่เอาแต่ยืนอ้ำอึ้ง เขาจึงเปิดประตูห้องออกแล้วก้าวเข้าไปภายใน
เสียงปิดประตูดังปังส่งผลให้เด็กหนุ่มหัวใจร่วงวูบ ดูเหมือนว่าเขาจะทำอะไรให้รุ่นพี่ไม่พอใจอีกแล้ว เขาเดินเข้าไปยืนหงอยอยู่ที่หน้าบานประตู แล้วเคาะเบาๆ “พี่น้ำครับ ผมทำอะไรให้พี่โกรธใช่มั้ย”
ภายในห้องนอนของน้ำเงียบกริบ ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้องยืนนิ่งเป็นรูปปั้น “....”
“ผมขอโทษ... ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่น้ำรู้สึกไม่ดี เรื่องที่ผ่านมานี่ ลืมมันไปได้มั้ยครับ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมกันนะ” เมฆถอนหายใจยาว เขาอยากจะพูด อยากจะอธิบายให้มากกว่านี้ แต่เวลานี้ไม่ค่อยเหมาะสมนัก เพราะเขาได้ยินเสียงฝีเท้าตึงตังที่ด้านหน้าห้องนั่งเล่น คิดว่าคงเป็นพวกรุ่นพี่ของตนที่คงจะเป็นห่วงเพื่อนกัน
“พี่น้ำครับ”
น้ำค่อยๆ ยกมือขึ้นทุบอกตรงที่หัวใจรู้สึกเจ็บแปลบชอบกล ทั้งที่ก็เตรียมใจไว้แล้วว่าผลคงออกมาเป็นเช่นนี้ ช่างน่าแปลกที่เขารู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดของเด็กหนุ่มมากเหลือเกิน “ผมเข้าใจคุณแล้ว กลับไปเถอะ ผมจะนอน”
“ครับ เอาไว้ผมจะมาใหม่นะครับ” เมฆไม่รู้ว่าเขาควรจะทำเช่นไรดีแล้ว แต่อย่างน้อยก็ได้ขอบคุณและขอโทษอีกฝ่ายตามที่ตั้งใจไว้ เขาควรจะให้เวลากับชายหนุ่มอีกสักหน่อย ตอนนี้ถอยทัพกลับไปตั้งหลักก่อนท่าจะดี
พอเด็กหนุ่มเปิดประตูห้องนั่งเล่นออก เขาก็พบกับพวกรุ่นพี่ที่ยืนกอดอกนิ่งอยู่ที่หน้าห้อง เขากล่าวลาสั้นๆ พร้อมกับรอยยิ้มเจื่อนๆ บนใบหน้า แล้วเดินจากไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก
“สถานการณ์ไม่สู้ดี” ป๊อกเด้งพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเมฆกลับออกไปเรียบร้อยแล้ว “สรุปมันขอโทษหรือขอบคุณอะไรกันวะ”
“จากที่ฟังดู... อืม...” ใบหน้าของไข่ย้อยฉายแววเคร่งเครียด “กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย!” ใบตองบ้องกะโหลกเพื่อนไปหนึ่งที โทษฐานที่ทำให้มีความหวัง “แต่ถ้าดูจากที่ผ่านๆ มา ไอ้เมฆก็ดูติดไอ้น้ำมากเลยนะ กูค่อนข้างมั่นใจเลยว่ามันมีใจให้ไอ้น้ำ ไม่งั้นแม่งไม่ถ่อมาที่นี่แต่เช้าหรอก”
“แต่ติดที่มันมีจู๋ทั้งคู่ไง เลยต้องคิดหนักกันหน่อย”
“ไอ้น้ำเองก็น่าจะรู้ตัวแล้วนะ แต่แม่งยังปากแข็งไง” ตั้งใจพูดเสริม “คนอย่างไอ้น้ำ เคยเห็นมันเริ่มจีบ เริ่มเข้าหาใครก่อนบ้างมั้ยล่ะมึง”
ป๊อกเด้งส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ “เวรกรรมแท้ ไอ้น้ำก็ปากแข็งเป็นหิน ไอ้เมฆก็ไม่กล้าออกปาก ต้องเอาชะแลงไปแงะปากพวกแม่งแล้วมั้ยเนี่ย จะได้คุยกันให้รู้เรื่องไปเลยสักที คาราคาซังแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ สุขภาพไอ้น้ำมันจะพังเอาด้วย”
เต้าหู้พูดขึ้นบ้างหลังจากเงียบเก็บข้อมูลอยู่นาน “กูว่า... ไอ้น้ำน่ะ พูดกับมันยาก แต่ไอ้เมฆ... ไม่น่ายากนะ ถ้าคนนึงเริ่มเปิดใจแล้ว อีกคนก็คงไม่ยากแล้วแหละ”
“งั้นก็ต้องหาวิธีให้ไอ้เมฆเปิดใจพูดก่อน” ตั้งใจย่นคิ้วเข้าหากันอย่างครุ่นคิด “จะว่าไป... ไอ้เมฆยังไม่ได้มาขอลายเซ็นกูเลยนี่หว่า” ถ้าหากการทำมิชชั่นตามคำสั่งของเพื่อนเขานำพาให้น้ำกับเมฆมาพบและสนิทสนมกันแล้ว ก็เหลือแค่เพียงเขาที่จะช่วยสานต่อได้ “ถ้างั้นก็น่าจะยังพอมีวิธี”
TBC~*
น้องเมฆสู้ๆ หน่อยละกันนะ 5555555555
ดีที่ชายเป็นที่น่าเอ็นดูของพี่ๆ และเพื่อนๆ งานนี้คงไม่ยากสักเท่าไหร่... มั้ง?
เอาใจช่วยน้องเมฆกับพี่น้ำหน่อยนะค้า เคลียร์กันได้ครั้งนี้ ความสัมพันธ์สองหนุ่มจะได้ก้าวไปอีกขั้นเนอะๆ #หลอกล่อคนอ่าน
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ :mew1:
ปล. ได้ข่าวว่าเขาเปิดเทอมสองกันแระ พี่น้ำน้องเมฆยังประชุมเชียร์กันอยู่เบย กร๊ากกก
-
ค้างอีกแล้วง่าาาาาา :sad4: :sad4: พี่น้ำก้อยังไม่เข้าใจน้องอยุ่ดี :z3:
น่าสงยารพี่น้ำจัง :o12: แต่สงสารตัวเองมากกว่า เมื่อไหร่จะได้อ่านตอนพี่กดน้องละเนี่ยยยยย :z3:
-
ขอกรี้ดดดดดดดดดดดังๆใส่พี่น้ำ /หนูขอโทษ
คือนึกว่าพี่จะรู้แล้วว่าน้องเมฆสารภาพรักแต่นี่คืออะไรคะ? ไหนพี่น้ำคนเชี่ยวที่จะกดน้องตอนนั้นหายไปไหนนนนนน?
คือพี่ทำไมเข้าใจยังง้านนนนนนน ฮือออ ไม่รู้จะขำหรือสงสารน้องดี y_y
กลับมาคืนดีกันไวๆนะคะทั้งพี่ทั้งน้อง เอาใจช่วยค่ะ นี่ใจจะขาดแทนทั้งสองคนแล้วววววว
-
น้องเมฆสู้ๆๆๆ :katai2-1:
-
:katai2-1: ต้องอาศัยเพื่อนๆซะแล้วจะได้เปิดใจกันสักที
ขอโทษแล้วตอนถูหนอนคราวหน้าจะคิดถึงใครล่ะจ๊ะหนูเมฆ
-
ค้าง :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
เอาใจช่วยน้องเมฆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ก็ขอให้มิชชั่นที่เมฆจะได้ทำครั้งต่อไป จะสามารถทำให้เมฆกับพี่น้ำเข้าใจกันมากขึ้นนะ
-
อึ้ยยยย แล้วเมื่อไรจะคุยกันรู้เรื่องเนี่ย
-
สงสารประธานรุ่น :laugh:
-
เข้าใจผิดกันไปใหญ่เลย งานนี้
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย อุปสรรคมีไว้ข้าม แต่ความรักมีไว้กอดดดดดดด สู้ๆนะคะทั้งคู่ (รวมถึงเพื่อนๆของพี่น้ำด้วยค่า) :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:pig4: :pig4:
-
งานนี้เป็นมิชชั่นที่สำคัญมาก พี่ตั้งใจทำให้สำเร็จนะคะ
-
น้องเมฆสู้ๆ พยายามกันต่อไปปปปปปปปปปป :ped144: :ped144: :ped144: :ped149: :ped149: :ped149:
-
:กอด1: รัก พี่น้ำ รัก น้องเมฆ
หวังว่า มิชชั่น ครั้งต่อไป สองหนุ่มจะกลับมาคืนดีกันนะ
ตอนนี้ อ่านแล้วก้อหน่วงๆ :hao5: เหนื่อยใจกับคนปากแข็งทั้งคู่
-
พวกตั้งใจนี่เป็นนางฟ้าแม่ทูนหัวของเมฆกะน้ำป่ะเนี่ย 5555 ทั้งชง ทั้งผลัก ทั้งดัน
-
ก่อนอื่น กระโดดหอมแก้มสองหนุ่มก่อน :mew1:คิดถึ้งงงงงงงง คิดถึงค่ะ
น้องรู้ตัวเองแล้ว ทำไมพี่ยังมึน๊า ยอมรับรักซะทีเถอะ เพื่อนน้ำน่ารักจังที่เข้าใจน้องเมฆ แบบนี้ทางคงสะดวกนะคะ :katai2-1:
ฮาตรงคลึงไข่ 5555 ก็ว่าไปนั่น
-
มาแบบหน่วงๆ มาตลกตรง 'พี่อะ' เดี๋ยวๆๆ พี่น้ำ :hao7:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :o12: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อึมครึมหลายตอน เข้าใจผิดไปเยอะ
ใจๆ สารภาพชัดๆหน่อยเมฆ
-
โอ้ยยยย เมฆเอ้ยเรื่องอื่รอธิบายไม่ได้ยังพอทนแต่ไอ่เรื่องที่มาของรอยลิปสติกทำไมไม่เคลียร์ให้ชัดล่ะหา แบบนี้ใครจะไม่เข้าใจผิดว่ะ วุ้ย หงุดหงิดรบกวนแก๊งค์พี่ว้ากช่วยที
-
ถถถถถถ...น้องเมฆ
เป็นที่น่าเอ็นดูของพี่ๆ
สู้ๆนะทั้งคู่
คงต้องรอมิชชั่นของเหล่าพี่ว๊ากซะแล้ว
-
น้องเมฆแห้วก่อนนะคะ
-
:-[
-
เพื่อนกะพี่ ดันสุดริด
-
ลุ้นไปดิ๊ ฮ่าๆๆ
ว่าแต่ พี่น้ำทำไมคิดมากขนาดน๊านนนน ชอบพี่อะ คิดไปไกลลลล
-
แก๊งพี่ว้าก เพื่อนพี่น้ำคือดีงามมมม เหมือนเป็นกามเทพให้ทั้งคู่ 555555 อยากรอดูว่าแผนการขแงำๆที่จะให้น้องเมฆสารภาพรักกับพี่น้ำจะเป็นยังไง มาต่อไวๆนะค๊าา่ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :pig4:
-
เมฆแบบหูตกหางลู่ เมะลูกหมามากอะ งื้อ น่ารัก
-
เมื่อไหร่จะได้กันนนเอ้ยไม่ใช่เมื่อไหร่จะเข้าใจกันน :ling1: :ling1:
-
รีบๆเคลียร์กันน๊า จะได้เข้าใจกันสักที
รอดูมิชชั่นครั้งหน้าแล้วล่ะ
-
ค้างงงงงงงงงง
อิน้องเมฆ ทำไมไม่ขอโทษพร้อนอธิบายเหตุผลให้รู้เรื่องเนี่ยยยยยยยยย
ส่วนพี่น้ำครัช อย่าพึ่งคิดไปเอง ใจดีๆไว้ก๊อน!!
:katai1: :katai1: :katai1:
-
โอยยยย หนักกว่าเดิมอีก พี่น้ำคิดไปอย่าง น้องเมฆก็คิดไปอย่าง เลยไปกันใหญ่เลย
แต่มีอย่างนี้ก็ดีนะ ทำให้ได้รู้ความรู้สึกพี่น้ำต่อน้องเมฆขึ้นอีกเยอะเลย :o8:
อาการหนักเอาการนะพี่น้ำ พวกพี่ตั้งใจยังรู้เลย มีแต่พี่น้ำนี่แหละที่ไม่รู้ตัวเองเน้อ
ก็เพราะเป็นผู้ชายแท้ ๆ ทั้งคู่ น้องเมฆถึงคิดว่า พี่น้ำคงโกรธที่ตัวเองบอกรัก
ส่วนพี่น้ำ ก็ไม่คิดว่าที่น้องเมฆบอกรัก จะเป็นตัวเอง คิดไปได้ไง พี่อะ โถพี่น้ำ 555
นี่ไม่รู้จะขำพี่น้ำ หรือจะสงสารน้องเมฆดีเลยนะเนี่ย
จะเคลียร์ได้จริง ๆ ทั้งคู่คงต้องเปิดอกคุยกันทุกเรื่องให้ชัด ๆ ไปเลยแล้วล่ะ
มิชชั่นของพี่ตั้งใจ จะได้ผลบวกหรือลบไปยิ่งกว่าเดิมน้อ เอาใจช่วยน้องเมฆ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
ดูเหมือนว่าพี่น้ำจะคาใจว่าะพี่อะคือใคร 555 งั้นเอาใหม่นะ เมฆเดินเข้าไปแล้วพูดใหม่ว่าผมชอบพี่น้ำ ชัดเจนๆหน่อย พี่น้ำคนซึนแกม่เข้าใจ
-
เหมือนเข้าไปคนละอย่างนะพี่น้ำ
สู้ๆเมฆ เดี๋ยวมีตัวช่วยมาช่วยแล้ววววว :hao3:
-
พี่น้ำเข้าใจน้องผิดแล้ว แง้............ :ling1:
ไม่ยอมพูด พอกันทั้งคู่
ต้องให้พวกพี่ว้ากจัดการกันแล้วค่ะงานนี้
-
ถ้าปล่อยสองคนไปตามยถากรรมนี่คงอ้อมโลกแน่กว่าจะรู้ใจกัน
กลุ่มพี่ว้ากทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อหัวใจสาววายด่วนค่ะ
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด ใจสั่นกะภาพมโนพี่น้ำถือแก้วเหล้ามากข่ะะะะะะ หืดหาดดดด ฮือออออออออออ
กรี้ดดดดดดดดดดด(อยากจิกด ดอ เด็กให้ยาวไปครึ่งหน้ากระดาษ แต่กัวโดนด่า ฮืออออออออ) :ling2:
สงสารนุ้งเมฆนะคะ เป็นหมาหงอยเลยเดินหางลู่หูตก
แต่สงสารพี่น้ำมากกว่าง่ะะะ แงงงงง (เราลำเอียง เรายอมรับ เราแพ้ปู้จายซึมควงแก้วเหล้า ฮือออออออออ :hao5: )
นุ้งเมฆรีบมาเคลียร์ มาเปิดใจให้พี่น้ำฟังเบยนะะะ
พี่น้ำออกทะเลไปไหนต่อไหนแบ้ว ฮือออออ ออกไกลกว่านี้นุ้งเมฆจะแจวเรือตามไม่ทันนะ!!!!!! แล้วจะเสียใจ!!!!!
ฮืออออ พี่น้ำน่ารัก ซึ๊นนนซึน ตอนเพื่อนเข้ามาเรียกในห้องนอนนี่พอได้ยินชื่อน้องเมฆนี่ท่าจะหูตั้งเลย ทำไมน่ารักกกกก :ling1:
กี้ด ดดด พี่น้ำมามาดนิ่งๆงี้นี่ชอบบบบ ถึงจะปวดใจ แต่ชวนน้ำลายสอ(?)มากค่ะ แงงงงง
อยากอ่านต่อแบ้ว อยากให้นุ้งเมฆรีบๆมาง้อพี่น้ำอยากเห็นพี่น้ำแกล้งเล่นตัว
หงิงงงง คุณดาวมาต่อเร็วๆน้าาาาาาา
ขอบคุณมากๆๆๆๆค่ะ *หืดหาดดดดด :z3:
-
โถ่ พี่น้ำ :katai1:
-
o18 o18
-
แก๊งค์พ่อสื่อ
-
เอาหละ น้องเมฆมีผู้ช่วยแล้ว หวังแต่ว่ากลุ่มพี่ว๊ากจะทำให้สถานการณ์ดีกว่าเดิมนะคะ
เมฆ พูดกับพี่น้ำไปเลย พี่น้ำแกไม่รู้หรอกว่าพี่อะเป็นใคร :m20:
-
อ่อย พึ่งได้ตามอ่าน สนุกมากกกกกก
เรายังเชียร์ให้เป็น #เมฆน้ำ นะ 55555
ช่วงนี้ดราม่านิดๆ คืนนี้กันไวๆนะ :mew6:
-
รอมิชชั่นต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ
-
น้องเมฆป๊อด !! :hao3:
-
ค้างแรงงงงง อยากอ่านต่อมาก55
รักคนเขียนนะค่ะ ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านกัน^^
-
น้องเมฆครับ ซื่อบื่ออย่างนี้เมื่อไหร่จะได้กินพี่น้ำสักทีเล่าาา
ยังดีที่มีพี่ว๊ากกับเพื่อนๆคอยหนุนหวังว่าจะเอาไม้งัดปากให้เด็กเนิร์ดพูดได้ในเร็ววัน
สู้ๆไฟว์!! :katai4:
-
เข้าใจไปคนละทางแว้วววววว
ตั้งใจขอให้มิชชั่นคอมพรีสนะ คนอ่านรอลุ้นอยู่ 555
-
ตามอ่านจนทันแล้ว ตามมาจากเรื่องคุณนภ
เมฆน่ารักมาก สมควรต้องมีคนดูแลเป็นอย่างยิ่ง
ขำตอนที่เมฆหอบกระทะเตลิดเปิดเปิง
-
น้องเมฆสู้ๆนะ หวังว่าพี่น้ำจะเข้าใจเร็วๆ
กินเหล้าเยอะไม่ดีน้าาาพี่น้ำ ตอนนี้น้องเมฆบุกถึงที่ เมฆน้ำมาก ฮ่าาาา
-
น้องเมฆต้องง้อพี่น้ำเยอะๆ นะลูก ป้าจะเป็นกำลังใจให้
-
เมฆเอ้ย นับวันยิ่งค่อนข้างแน่ใจว่า น้องนุ๋โดนพี่น้ำกดแน่ๆ นับวันรอให้พี่น้ำกดน้องนะคะ ฮ่าๆ แต่ตอนนี้ อิน้องเมฆมาแก้ความเข้าใจผิดให้พี่เขาก่อนจิ พี่เขาคิดไปไกลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล แล้วน้อ
-
เหยย อยู่ดีๆทำไมมันหน่วงแบบนี้เนี่ย?!?! ปากหนักกันทั้งคู่เลยนะ แค่พูดออกไปซะก็จบแล้วปะเนี่ย
โหย~ อยากรู้แล้วสิว่ามิชชั่นสุดของพี่ตั้งใจคือไร เด็ดแน่นอนเลย มาต่ออีกไวๆเลยน้าค้า รออยู่น้าค้า
-
ฮ่วยยยย เข้าใจผิดกันทั้งคู่เลย :mew2:
ขอให้ทำความเข้าใจกันได้ไวๆน้า อยากเห็นหวานกันละ :o8: :katai2-1:#น้ำเมฆ น้ำเมฆ น้ำเมฆ
-
เมฆมันป๊อดไปแล้ว โถ... :mew5:
-
เข้ามาปูเสื่อรอน้องเมฆค่ะ งื้ออออออออออ ตอนนี้จิแก้ไขความเข้าใจผิดเลยยยยไหม
-
เข้ามารอ อยากอ่านต่อ T _________ T
-
รู้สึกเหมือนเปิดมาเจอเรื่องนี้ในตอนที่ค้างที่สุดเลยค่ะ ฮือออออ
อยากขอบคุณคนที่แนะนำมาจากกระทู้แนะนำนิยายสุดๆเลย เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ เราอ่านแล้วชอบมากกกก
ยังไม่มีฉากไหนที่อ่านแล้วรู้สึกแปลกๆหรือไม่โอเคเลย คือทุกการกระทำ ทุกเหตุผล ของทุกคน เราชอบมาก รับได้หมด
เริ่มที่เมฆ .. อันนี้น้องคาแรคเตอร์คล้ายพระเอกนิยายทั่วไปคือเป็นฮีโร่ แต่ที่แตกต่างคือความใสซื่อ น่ารัก
และแก๊งเพื่อนๆน้องก็น่ารักเหมือนกันเลยค่ะ ชอบครัวป่ามากอ่ะ 5555555555 ดูท่าทางน่าสนุกดี
ส่วนพี่น้ำ . อยากบอกว่าเป็นอีกหนึ่งตัวละครที่เราหลงรักเลยค่ะ!
ไม่รู้ทำไมถึงชอบตัวเอกแนวเข้าถึงยากนิดๆ ไม่ว่าจะยากด้วยหน้านิ่งๆหรือกำแพงที่สร้างขึ้นมานั่นก็ตาม ชอบหมดเลยค่ะ
ยิ่งตอนพี่น้ำแบบ คุยกับคนอื่นยิ้มแย้ม แต่จริงๆลึกลงไปว่างเปล่า ไม่รู้สึกอะรได้วยเลย แล้วเมฆสังเกตเห็นนี่เป็นอะไรที่ชอบมากเลยค่ะ
จนถึงตอนนี้รู้สึกอึมครึมเหลือเกิน .. เอาจริงๆถ้าไม่มีแก๊งพี่ว้ากคอยช่วยประสาน สองคนนี้คงจะคุยกันตรงๆให้เคลียร์ยากแหง
ดูต่างคนต่างคิด เข้าใจผิดไปกันคนละทาง เรื่องที่อยากขอโทษขอบคุณก็กำกวม ไม่ชัดว่าในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้องหรือมากกว่านั้น
พอจะแตะเข้าโซนต้องห้ามก็ดันกลายเป็นเดธแอร์ ไม่มีใครกล้าเหยียบถึง ; _ ; ... แบบนี้ถ้าไม่มีคิวปิด(?)คงต้องแห้วแหงเลยค่ะ
จะรอติดตามเหล่าบรรดาคิวปิดหน้าโหดนะคะ! 5555555555 หวังว่าพี่ๆจะช่วยให้สองคนนี้เค้าซื่อตรงต่อความรู้สึกตัวเองแล้วบอกออกมาซะที~
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
เข้ามาลุ้นว่าน้องเมฆจะแก้ไขพี่น้ำยังไง ไม่ให้เข้าใจผิด
-
น้องเมฆจ๋าาาาาาาาาาาา :hao5: :hao5: :hao5 คิดถึงแล้วววว 55 :mew2: :mew2:
-
Chapter 24 : The Last Mission
ใกล้ช่วงเวลาสำคัญของเหล่านักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่งเข้าไปทุกทีแล้ว ซึ่งพวกเขาจะต้องพิสูจน์ตัวเองให้รุ่นพี่ยอมรับเพื่อที่จะได้มีโอกาสเข้าร่วมการชิงรุ่นและรับเกียร์มาเป็นของตน
เด็กหนุ่มชั้นปีหนึ่งทั้งสามคนกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงไปยังตึกเรียนในตอนสาย พวกเขาตื่นช้ากว่าปกติเพราะเมื่อคืนอยู่ทำกิจกรรมกันจนดึกดื่น พอมาวันนี้จึงตื่นเช้ากันไม่ไหว แถมมื้อเช้าก็ยังไม่ได้รับประทานเสียด้วย
“เฮ้ย แวะไปซื้อหนมปังมาแดกหน่อยดีกว่า” แหนมไม่สามารถทนฟังเสียงท้องร้องของตนเองต่อไปได้ เขาจะต้องอดทนจนถึงเที่ยงเลยเชียวนะ เด็กวัยกำลังกินกำลังโตแบบเขารอไม่ไหวหรอก
“จะทันเหรอวะ” ตำลึงขมวดคิ้ว
“เข้าสายนิดเดียวไม่ตายหรอกมึง เนอะ ไอ้เมฆ” แหนมใช้ข้อศอกสะกิดเพื่อนรักอีกคนที่เดินมาด้วยกัน
“เอาไงก็ได้”
สามหนุ่มเบี่ยงออกจากเส้นทางไปห้องเลคเชอร์แล้วตรงไปยังโรงอาหารแทน ทว่าที่ตรงก่อนถึงโรงอาหารนั่นเอง รุ่นพี่ต่างคณะคนดังกำลังยืนพูดคุยกันอยู่กับพี่ว้ากวิศวะปีสี่สองคน โดยที่ทั้งสามไม่ได้ใส่ใจกับคนรอบข้างที่เดินผ่านไปมา พอแหนมกับตำลึงเห็นเข้าก็หันขวับไปทางเพื่อนรักของพวกตนทันที
“ไอ้เมฆ พี่น้ำว่ะ”
“กูเห็นแล้ว” นัยน์ตาสีดำจับจ้องชายหนุ่มเขม็ง หัวใจเต้นสั่นรัวเพียงแค่เห็นอีกฝ่ายยืนอยู่ใกล้ๆ เขาจะลองทักพี่น้ำดูดีไหม แต่ถึงอย่างไรก็ต้องเดินผ่านอยู่แล้ว เขาควรจะต้องทำตัวให้เหมือนว่าทุกอย่างระหว่างกันกลับเป็นปกติอย่างที่เคยพูดกับรุ่นพี่ไว้สิ
ใจเย็นๆ นะไอ้เมฆ... เด็กหนุ่มบอกกับตัวเอง
เมฆหลุบตาลงมองพื้น แล้วชำเลืองมองดูรุ่นพี่เป็นระยะๆ ขณะที่สาวเท้าเข้าไปใกล้
น้ำพูดคุยกับป๊อกเด้งและเต้าหู้เสร็จพอดี เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ประสานสายตากับเด็กหนุ่มเข้าอย่างจัง “....”
เมฆยิ้มกว้าง “พี่...” ทว่าก็ได้แต่ยิ้มเก้อค้างอยู่เช่นนั้น เพราะอีกฝ่ายเสตาหลบไปทันทีที่สายตาสบกัน สีหน้าของรุ่นพี่เรียบเฉยราวกับไม่เคยรู้จักกันกับเขามาก่อน ส่งผลให้ใจเขาร่วงวูบไปอยู่ใต้ฝ่าเท้า ใบหน้าซีดเผือด
ชายหนุ่มบอกลาเพื่อนที่พูดคุยอยู่ด้วยสั้นๆ แล้วเดินจากไปทันที ซึ่งพอเขาเดินออกไปแล้ว ทั้งสองก็ยกมือขึ้นเกาศีรษะพลางมองหน้ากันอย่างงุนงง หากพอหันไปพบกับเมฆก็เข้าใจ
“สวัสดีครับพี่ป๊อกเด้ง พี่เต้าหู้”
“อือ” รุ่นพี่ทั้งสองอ้ำอึ้ง หันไปทางเพื่อนรักตน น้ำก็เดินหนีหายไปแล้ว เมื่อหันกลับมาหารุ่นน้อง อีกฝ่ายก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ พวกเขาถอนหายใจออกยาวอย่างอ่อนใจ
ป๊อกเด้งถามแก้เก้อ “มีเรียนกันกี่โมง”
“อีกห้านาทีจะเข้าเรียนแล้วพี่” แหนมกับตำลึงเป็นคนตอบให้แทน
“อืม งั้นพวกคุณรีบไปเถอะ” เต้าหู้ยกมือขึ้นตบไหล่รุ่นน้องเบาๆ ขณะที่เดินสวนออกไปพร้อมกับเพื่อนของตน
เมฆยืนนิ่งเป็นเสาหินได้ไม่นาน เพื่อนรักทั้งสองก็ทั้งลากทั้งจูงให้รีบไปซื้ออาหารและกลับไปที่ตึกเรียน เมื่อนั่งลงตรงที่ประจำภายในห้องเลคเชอร์แล้ว พวกเขาจึงพูดคุยปรึกษากัน
“มึงรู้แล้วใช่มั้ยว่าคนที่โดนเมินเขารู้สึกยังไง มึงไปหนีเขาก่อน เขาก็ทำคืนบ้างน่ะสิวะ แบบนี้มึงยิ่งต้องรีบหาวิธีปรับความเข้าใจเลย”
“แต่กูขอโทษพี่เขาแล้ว...” เด็กหนุ่มพูดเสียงอ่อย หัวใจเจ็บเสียด ภายในอกอึดอัดจนหายใจยังลำบาก
“ลองหาโอกาสปรับความเข้าใจกันอีกทีน่ะ มันต้องมีหนทางสิ”
“.....”
“อาจารย์มาแล้ว เรียนก่อน เดี๋ยวค่อยคิดกันใหม่”
เวลาล่วงเลยไปจนใกล้ถึงเที่ยงวัน หลังจากจบเลคเชอร์แล้วกลุ่มนักศึกษาปีหนึ่งของภาคเครื่องกลยังอยู่พูดคุยกันต่อเล็กน้อยถึงเรื่องกำหนดการส่งสมุดลายเซ็นให้รุ่นพี่ตรวจรับ เพื่อที่จะได้มีสิทธิ์เข้าร่วมในวันชิงรุ่น เมื่อประชุมกันเสร็จจึงเคลื่อนย้ายกันไปที่โรงอาหาร
เมฆนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะ มองสมุดลายเซ็นในมือที่ยังขาดลายเซ็นรุ่นพี่ภาคปีสี่อีกเพียงคนเดียวเท่านั้น หากคนเดียวที่ว่านั่นคือเฮดว้าก การที่จะได้ลายเซ็นมาคงไม่ใช่เรื่องง่าย และอีกอย่าง... หลังจากเหตุการณ์เมื่อเช้า เขายังไม่อยากเผชิญหน้ากับเพื่อนของพี่น้ำเลยจริงๆ รู้สึกสมเพชตัวเองมากเหลือเกิน
ทว่าเพื่อนพ้องในคณะกำลังจับตามองดูประธานรุ่นอย่างเขาอยู่ ถ้าหากเขาไม่เป็นคนเริ่มเข้าไปขอ คนอื่นก็จะไม่กล้า เพราะงั้นแล้ว ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็คงต้องลองพยายามดู
“ไอ้เมฆ มึงคิดว่าจะไปขอลายเซ็นพี่ตั้งใจเมื่อไหร่วะ” แหนมชะโงกหน้าเข้าไปมองดูสมุดลายเซ็นที่เมฆเปิดคาไว้ จากนั้นจึงหันไปสบสายตากับดวงตาที่ดูเศร้าสร้อยของเพื่อนรัก เขาถอนหายใจหนักๆ “เวลาเหลือน้อยแล้วนะมึง”
เด็กหนุ่มชำเลืองมองไปยังโต๊ะหินที่ประจำของรุ่นพี่ ทุกคนนั่งอยู่ที่นั่นยกเว้นพี่น้ำของเขา “เดี๋ยวรอให้พี่เขากินเสร็จก่อนแล้วกูจะเข้าไปขอ”
ตำลึงนึกสงสารเพื่อนรักจับใจ ประกอบกับความรู้สึกผิดยังคงค้างคาอยู่ในใจ เขาจึงอาสา “กูเข้าใจมึงนะไอ้เมฆ ถ้ามึงไม่อยากเข้าไปขอพี่ตั้งใจ กูจะไปเอง”
ตามปกติแล้ว ในสามคนนั้นตำลึงเป็นคนที่ปอดแหกที่สุด แต่พอเห็นเพื่อนตนอาสาเช่นนี้ เมฆก็อดใจอ่อนไม่ได้ เขาหัวเราะเจื่อนๆ “ไม่เป็นไร กูเป็นประธานรุ่นนะมึง แค่ขอลายเซ็นไม่ได้ไปตายสักหน่อย”
“ไอ้เมฆ” ตำลึงคราง
“ดูเหมือนพี่ตั้งใจจะกินเสร็จแล้ว”
เมฆกำมือแน่นพร้อมกับสูดหายใจเข้าปอดลึก เรียกแรงใจทั้งหมดที่มี ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะที่นั่งประจำในโรงอาหารตอนเที่ยง เดินตรงเข้าไปยังโต๊ะของพี่ว้ากชั้นปีสี่ที่ด้านหน้าโรงอาหาร เขาหยุดยืนอยู่ไม่ไกลออกไปนัก “พี่ตั้งใจครับ ผมมาขอ...” ยังพูดไม่ทันจบประโยค เจ้าของชื่อนั้นก็พูดแทรก
“มาพอดี มีเรื่องจะคุยกับคุณอยู่พอดีเลย” ตั้งใจลุกขึ้นพรวด พลางหันไปบอกกับเพื่อนพ้อง “เฮ้ย พวกมึง ลุกๆ” แล้วหันมาบอกกับเมฆอีกที “ตามมานี่หน่อย”
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น แวบหนึ่งรู้สึกเหมือนกับว่าจะโดนเรียกไปรุม แต่เดาจากนิสัยของรุ่นพี่แล้วก็ไม่น่าจะใช่ เขาหันไปสบสายตากับเพื่อนพ้องที่ชะโงกหน้ามองดูกันอยู่ จากนั้นจึงเดินตามรุ่นพี่ไป
ตั้งใจและผองเพื่อนเดินนำรุ่นน้องไปยังที่ว่างลับตาคนในสวนซึ่งอยู่ไม่ไกลจากด้านหลังของโรงอาหารนัก สีหน้าแต่ละคนเคร่งขรึมดูน่าเกรงขามสมกับเป็นพี่ว้าก โดยเฉพาะตั้งใจ เขายืนประจันหน้ากันกับเด็กหนุ่ม
“เอ่อ พี่มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ”
“ผมอยากรู้ว่าคุณมีแฟนรึเปล่า” ตั้งใจถามเสียงเข้ม
“หา!” เมฆเบิกตาโพลง ทำไมจู่ๆ ก็โดนโจมตีด้วยคำถามแปลกๆ แบบนี้วะเนี่ย “พี่ถามผมทำไมครับ!”
“เพื่อนผมถามก็ตอบสิคุณ” ป๊อกเด้งคาดคั้น
“เอ่อ” เด็กหนุ่มหลุบตาลงต่ำ ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่มีครับ”
“แล้วคุณมีคนที่ชอบอยู่รึเปล่า” ตั้งใจยิงคำถามอีก
“.....” เมฆอ้ำอึ้ง
“แค่นี้คุณตอบผมไม่ได้เรอะ”
เด็กหนุ่มพ่นลมหายใจออกหนักๆ “มีครับ”
“เป็นคนที่ผมรู้จักด้วยรึเปล่า”
เมฆประสานสายตากับรุ่นพี่ พลางอ้าปากค้าง “.....”
รุ่นพี่รู้... รู้ว่าเขาคิดอย่างไรกับพี่น้ำ
ตั้งใจยักไหล่ “ก็ไม่มีอะไรหรอก ถ้าใช่ ผมก็แค่อยากเห็นความจริงใจของคุณ กล้าเดิมพันกับพวกผมมั้ยล่ะ”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว สีหน้าของรุ่นพี่จริงจัง นิ่งขรึม แต่ก็ไม่ได้น่ากลัว ทำให้เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายต้องการจะหาเรื่องหรือคิดร้ายกับตน “เดิมพันอะไรครับ”
“พรุ่งนี้ตอนบ่ายสามครึ่ง พวกผมจะมารอคุณที่ตรงนี้อีกครั้ง ถ้าหากคุณสามารถพาคนที่คุณชอบมาที่นี่ แล้วบอกความรู้สึกของคุณออกไปต่อหน้าพวกผมได้ ผมจะเซ็นลายเซ็นให้คุณกับปีหนึ่งทุกคนในภาคต่อหน้าทุกคนก่อนการประชุมเชียร์”
ไข่ย้อยเสริม “น่าสนใจใช่มั้ยล่ะ”
คนที่เขาชอบงั้นหรือ? ใบหน้าของรุ่นพี่ต่างคณะคนดังผุดขึ้นมาในความคิดทันควัน
...สำหรับเขา ไอ้การที่จะสารภาพความในใจต่อหน้าเพื่อนพ้องของพี่น้ำนี่ ยังง่ายกว่าการพาพี่น้ำมาที่นี่เลยนะ!
“ในเมื่อกล้าพอที่จะชอบ ก็ต้องกล้าที่จะยอมรับด้วยนะ ประธานรุ่น”
สีหน้าของเมฆสลดลง แม้ว่าการเดินพันในครั้งนี้จะน่าสนใจมาก แต่เขาจะทำอย่างไรให้สำเร็จ ในเมื่อตอนนี้ แค่มองหน้ากันพี่น้ำก็ยังไม่อยากจะมองเลย
“พวกผมมีเรื่องจะคุยกับคุณแค่นี้ล่ะ” ตั้งใจสรุป หันไปส่งสายตากับเพื่อนพ้องแล้วก้าวออกไปช้าๆ ปล่อยให้เมฆยืนนิ่งเป็นหิน จมอยู่กับความวิตกกังวลของตนเอง
เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของรุ่นพี่คืออะไรกันแน่ บีบคั้นให้เขาบอกความรู้สึกออกไป แต่ถ้ารู้แล้ว... จะเข้ามาขัดขวางหรือเปล่า แค่ตอนนี้ความหวังก็เลือนรางจนแทบไม่เหลืออะไรแล้ว
ใบตองหันกลับมาทางเด็กหนุ่มราวกับได้ยินความคิดของอีกฝ่าย “ถ้าหากคนที่คุณชอบเป็นคนที่พวกผมรู้จักดี พวกผมก็ยินดีจะช่วยเหลือนะ เพราะงั้นพามาให้ได้ล่ะ”
เมฆอ้าปากค้าง ยืนมองรุ่นพี่เดินห่างออกไปอย่างงงๆ จนกระทั่งแหนมและตำลึงก้าวเข้ามาหา ทั้งสองมายืนรอดูลาดเลาอยู่ห่างๆ กะว่าถ้าเพื่อนรักถูกพี่ว้ากรุมจะได้กระโดดเข้ามาช่วยทัน
“ไอ้เมฆ พี่เขาคุยอะไรวะ มีอะไรรึเปล่า”
เด็กหนุ่มกะพริบตาปริบๆ จากนั้นจึงหันไปสบสายตากับเพื่อนรัก “พี่เขาบอกว่า จะเซ็นลายเซ็นให้ทุกคนในภาค ถ้ากู... พาคนที่กูชอบมาสารภาพรักต่อหน้ารุ่นพี่ พรุ่งนี้ตอนบ่ายสามครึ่งได้”
“เหย! งี้ก็แปลว่าพี่ๆ เขารู้อะดิ ว่ามึงชอบพี่น้ำอะ”
“จากที่ฟังดู... ก็เหมือนว่าจะรู้ แต่อาจจะยังไม่แน่ใจ”
“เพราะงั้นพี่เขาเลยบอกว่าให้พาคนที่ชอบมาสินะ” ตำลึงพยักหน้าหงึกหงัก “แต่ถ้าอย่างนั้น... ก็แปลว่าเพื่อนพี่เขาก็ชอบมึงด้วยรึเปล่าวะ”
“หา!” ใบหน้าของเมฆเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
“มันก็ไม่แน่หรอกนะมึง แต่แบบ... พี่เขาอาจจะเห็นว่าไอ้เมฆชอบเพื่อนพี่เขา แล้วเกิดเอ็นดู ถูกชะตาไรงี้”
เมฆยกมือขึ้นกุมขมับ “แต่กูจะทำยังไงถึงจะพาพี่น้ำมาได้วะ แค่มองหน้ากูพี่เขายังไม่มองเลย โทรศัพท์ไปก็ไม่รับสาย”
“พี่น้ำไม่รับสาย ก็แปลว่าพี่น้ำรู้ว่าเป็นเบอร์มึงใช่มั้ย” แหนมตั้งสมมติฐาน “ถ้ารู้ว่าเป็นเบอร์มึง ก็แปลว่า ไม่จำได้ก็ยังเมมไว้ในเครื่อง”
“แต่พี่เขาอาจจะบล็อกเบอร์ไว้ก็ได้นะ” ตำลึงขมวดคิ้ว ก่อนจะโดนแหนมกระทืบใส่เท้าอย่างแรงแล้วโน้มตัวเข้าไปกระซิบ “ไอ้เหี้ย มึงจะให้กำลังใจหรือบั่นทอนกันแน่วะ”
“โทษทีๆ” ตำลึงรีบแก้ตัว “แต่ว่านะ ถ้าพี่เขาไม่ได้บล็อกก็แปลว่าเป็นอย่างที่ไอ้แหนมว่า แล้วพวกพี่ตั้งใจมาพูดแบบนี้ ก็ยิ่งน่าจะเป็นไปได้ว่าพี่น้ำเขามีใจให้มึงเหมือนกันรึเปล่าวะ”
หัวใจของเมฆเต้นตึกตักไม่เป็นส่ำ ถ้าคิดแบบเข้าข้างตัวเองและโลกสวยสุดๆ ที่เพื่อนๆ พูดมาก็มีความเป็นไปได้สูง “พวกมึงคิดงั้นเหรอ”
“ที่สำคัญ ถ้ามึงทำได้สำเร็จ พวกกูก็จะได้ลายเซ็นครบไปด้วย ทุกคนในภาคอีก ใกล้ชิงรุ่นแบบนี้ด้วยแล้ว จะได้กระตุ้นภาคอื่นๆ ให้เร่งทำให้สำเร็จเหมือนพวกเรา มีแต่ได้กับได้นะมึง กูว่าพวกพี่เขาช่วยเต็มที่เลยเนี่ย”
“ลองดูสักตั้งเว้ยไอ้เมฆ ยังไงมึงก็เคยบอกรักพี่น้ำไปแล้วตอนเมา ตอนนั้นอาจจะดูไม่น่าเชื่อถือเพราะมึงเมาแล้วสภาพไม่ให้ แต่ถ้าคราวนี้บอกอีกทีตอนสร่าง พี่น้ำอาจจะเห็นใจ... ยังไงมึงก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว”
จริงของทุกคนแฮะ มาถึงตอนนี้ เขาคงต้องดับเครื่องชนเท่านั้น ถ้าหากพี่น้ำคิดจะแบนเขาออกไปจากชีวิตอยู่แล้ว เขาก็ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วจริงๆ แต่อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ยังได้รับรู้ความในใจของเขาล่ะนะ
“ในเมื่อพี่เขาไม่ยอมรับโทรศัพท์ มึงก็ไปรอพบพี่เขาที่หน้าตึกเรียนดีมั้ย ตอนเลิกเรียนยังไงพี่เขาก็ต้องเดินลงตึกมา หลบมึงไปไหนไม่ได้หรอก” ตำลึงเสนอ
แหนมพยักหน้าหงึกหงัก “งั้นต้องหาตารางเรียนของพี่น้ำก่อน” เขาตบไหล่เพื่อนรักหนักๆ “สู้โว้ยไอ้เมฆ”
“เออ สู้โว้ย ขอบใจพวกมึงมาก” เมฆยิ้มบางให้กับเพื่อนรักและตัวเอง “กูจะไม่ถอยจนกว่าจะได้บอกรักพี่เขาอีกครั้ง”
สามหนุ่มจัดการสืบหาตารางเรียนของรุ่นพี่ต่างคณะ เมื่อรู้เวลาและสถานที่เรียบร้อยก็พากันไปยืนรออีกฝ่าย หากรอแล้วรอเล่า ทั้งที่มีนักศึกษาเดินขึ้นลงตึกอยู่ตลอด ฝ่ายเมฆเองก็ส่งข้อความเข้าโทรศัพท์มือถืออีกฝ่ายรัวๆ แต่คนที่พวกเขารอคอยก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเดินออกมาสักที
รออยู่นานจนถึงเวลาเข้าเรียนวิชาต่อไปของน้ำ แถมยังใกล้เวลาประชุมเชียร์เข้าไปทุกที แหนมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปถามนักศึกษาที่เดินผ่านไปมา ซักถามจนกระทั่งพบรุ่นพี่ปีสี่เข้าคนหนึ่ง “ขอโทษนะครับ เห็นพี่น้ำมั้ยครับ”
“น้ำเหรอ ไปเรียนอีกตัวแล้ว”
“แต่วิชานั้นมันอยู่อีกตึกไม่ใช่เหรอครับ”
รุ่นพี่ชี้ขึ้นไปด้านบน “อื้อ แต่ตึกมันมีทางเชื่อมถึงกันไง ทางเชื่อมอยู่ชั้นห้า”
“...!!!” สามหนุ่มอ้าปากค้าง พวกเขารอเก้อมาเกือบชั่วโมงเลยทีเดียว
“เอาไงดีวะ”
“จะทำไงได้ล่ะ ต้องไปประชุมเชียร์แล้ว”
“แต่ถ้าเลิกประชุมเร็วก็อาจจะมาทันพี่น้ำเลิกเรียนนะ ไปกันก่อนเหอะ”
หากโชคไม่ดี การประชุมเชียร์ในตอนบ่ายของวันนี้ยาวนานกว่าปกติ กว่าจะเสร็จสิ้นลงก็กินเวลานานจนหมดชั่วโมงเรียนของน้ำไปแล้ว เด็กหนุ่มเหนื่อยแทบหมดเรี่ยวแรง เพราะไหนจะต้องตะเบ็งเสียงบูมคณะ ทำกิจกรรมตามที่พี่ว้ากสั่ง แล้วยังต้องคอยดูแลเพื่อนพ้อง แจกน้ำแจกอาหารแทนรุ่นพี่สวัสดิการด้วย แต่ถึงอย่างนั้น พอพี่ว้ากสั่งให้แยกย้ายได้ เขาก็วิ่งไปตามหารุ่นพี่ต่างคณะถึงที่ลานจอดรถโดยมีเพื่อนรักทั้งสองวิ่งไปพร้อมกันด้วย ทว่าชายหนุ่มไม่อยู่ที่นั่น คงจะกลับคอนโดมิเนียมไปแล้ว
เมฆเอนหลังพิงกำแพงแล้วหอบหนักๆ มือที่สั่นเทาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกไป หากอีกฝ่ายก็ยังไม่รับสายเช่นเคย
“จะเอาไงดีวะไอ้เมฆ”
เด็กหนุ่มท่าทางอิดโรย หากก็ยังฝืนก้าวออกไป “เดี๋ยวกูไปหาพี่เขาที่คอนโดฯ”
“ถ้ามึงจะไป พวกกูจะไปด้วย”
เมฆโบกมือห้าม “ไม่ต้องหรอก จะไปกันยังไงวะ มอไซค์มีคันเดียว หมวกกันน็อกก็มีอันเดียว”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพวกกูไปหายืมมาเอง”
ใช้เวลาไม่นาน รถมอเตอร์ไซค์สองคันก็พาสามหนุ่มเคลื่อนย้ายออกไปจากมหาวิทยาลัย มุ่งสู่แหล่งคอนโดมิเนียมหรูริมชายหาดซึ่งเป็นที่พักของรุ่นพี่คนดัง
ในที่สุดทั้งสามก็มายืนจังก้ากันอยู่ที่หน้าคอนโดมิเนียมของน้ำ เมฆเพียรส่งข้อความเข้าโทรศัพท์มือถือสลับโทรศัพท์ไปหา หากทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ในเมื่อเจ้าของห้องไม่ยอมรับโทรศัพท์และไม่เปิดประตูให้
เวลาเกือบชั่วโมงผ่านพ้นไปแล้ว เด็กหนุ่มทั้งสามนั่งลงปักหลักกันตรงพื้นปูนบริเวณด้านหน้าคอนโดมิเนียมนั่นล่ะ พอท้องฟ้าเบื้องบนมืดลง ยุงและแมลงก็แห่กันเข้ามารุมอย่างไม่ปราณี
“เอาไงต่อดีวะ”
จู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของเมฆก็ดังขึ้น เด็กหนุ่มรีบหยิบขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าคนที่โทรมานั้นเป็นคนที่เขาเฝ้ารออยู่ก็รีบกดรับสาย “พี่น้ำ!”
“กลับหอไปนอนได้แล้ว”
เมฆลุกขึ้นพรวด แล้วชะเง้อมองเข้าไปภายในตัวตึกคอนโดมิเนียม เผื่อว่าคนที่โทรศัพท์เข้ามาจะอยู่แถวๆ นั้น “ผมอยากคุยกับพี่ วันนี้ผมตามหาพี่ทั้งวันเลยรู้มั้ย พี่น้ำครับ...”
“ผมไม่ว่าง”
“พี่น้ำ... ยังโกรธผมไม่หายเหรอครับ” เด็กหนุ่มพูดเสียงอ้อน
“......”
“ผมจะต้องทำยังไงให้พี่น้ำคนที่แสนใจดีน่ารักคนเดิมกลับคืนมา”
คนที่อยู่ปลายสายถอนหายใจหนักๆ “เอาไว้คุยกันวันหลังนะ วันนี้กลับหอไปก่อนเถอะ” แล้วกดวางสายไปทันที
“พี่น้ำเดี๋ยวสิ...”
ไม่ทันเสียแล้ว เหลือเพียงแค่เสียงสัญญาณโทรศัพท์ที่ถูกตัดไปแล้วจากปลายสาย
เมฆทรุดตัวลงนั่งบนพื้นอีกครั้ง เจ็บปวดราวกับหัวใจถูกกระชากออกไปจากในอก เขาก้มหน้าลงซบบนฝ่ามือข้างที่ว่าง น้ำเสียงที่เอ่ยออกไปสั่นเครือ “กูจะทำยังไงดี แล้วเรื่องพรุ่งนี้...”
“เรื่องพรุ่งนี้ช่างแม่งเถอะ ไอ้เมฆ มึงใจเย็นๆ ก่อน” ตำลึงถลาเข้ามาปลอบ พอเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้ทีไร ใจเขาก็พลอยรู้สึกแย่ไปด้วย เพราะเขาเป็นตัวต้นเรื่อง เป็นคนต้นคิดพาเมฆไปที่ร้านเบียร์ในครั้งนั้น “กูขอโทษนะไอ้เมฆ เพราะกูแท้ๆ”
เด็กหนุ่มก้มหน้านิ่งอยู่สักพัก “ไม่หรอก เพราะกูต่างหาก”
แหนมตบไหล่เพื่อนเบาๆ “แต่อย่างน้อยพี่น้ำก็โทรมาหามึงนะ พี่เขาก็คงจะเป็นห่วงมึงเหมือนกัน ถึงจะไม่ยอมคุย ไม่ยอมพบ แต่พี่เขาก็รู้ว่ามึงมาหาเขาที่นี่ แปลว่าเขาไม่ได้บล็อกเบอร์มึงเห็นมั้ย พี่เขาอ่านข้อความของมึงด้วย เป็นอย่างที่กูพูดเลย”
“จริงด้วย มึงยังมีหวังนะไอ้เมฆ”
“แต่กูไม่รู้เลยว่าพี่น้ำโกรธกูเรื่องอะไร แล้วกูควรจะทำยังไง” เมฆกำโทรศัพท์ในมือไว้แน่น
“พี่เขาอาจกำลังคิดหนัก มึงเป็นผู้ชายนะไอ้เหี้ยเมฆ มีผู้ชายมาชอบ ต่อให้พี่เขามีใจมึงก็ต้องให้เวลาพี่เขาบ้าง”
“แต่ใจกูจะขาดอยู่แล้ว” เมฆพูดเสียงแหบแห้ง “กูรักพี่เขา พวกมึงเข้าใจมั้ย... กูรักพี่เขา...”
“ไอ้เมฆ...” เพื่อนรักทั้งสองถึงกับตะลึง ต่างพากันนิ่งเงียบไปอีกครู่ใหญ่ จนกระทั่งมีใครบางคนเดินเข้ามาหาพร้อมด้วยถุงพลาสติกใสซึ่งข้างในมีกล่องข้าวอยู่ด้วยกันสามกล่อง
หญิงวัยกลางคนส่งถุงให้กับทั้งสามพร้อมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “มีคนโทรมาสั่งให้เอามาส่งให้พวกหนูๆ แน่ะ”
เมฆเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับเธอ เขาเอื้อมมือไปรับถุงนั้นมา “พี่น้ำฝากมาเหรอครับ”
“ใช่ค่า คุณที่หล่อๆ นั่นแหละ เขามากินที่ร้านน้าอยู่บ่อยๆ” เธอตอบพลางชี้ไปที่ร้านอาหารขนาดเล็กซึ่งอยู่ด้านล่างของคอนโดมิเนียม “ร้านน้าอยู่นั่นไง เอาเข้าไปทานที่ร้านก็ได้นะ มาสิๆ ตรงนี้ร้อนจะตาย ยุงก็เยอะ”
กลิ่นของใบกะเพราจากในถุงลอยกรุ่นออกมาเตะปลายจมูก ชวนให้พวกเด็กหนุ่มรู้สึกหิว ท้องร้องจ๊อกๆ พวกเขาจึงเดินตามเจ้าของร้านกลับไปที่ร้านอย่างว่าง่าย
ภายในร้านมีโต๊ะอยู่ด้วยกันหกตัว มีเก้าอี้จัดวางไว้รอบโต๊ะแบบง่ายๆ บางโต๊ะก็มีลูกค้านั่งอยู่แล้ว กลุ่มของเมฆเดินไปนั่งที่โต๊ะด้านในสุดตามคำเชิญของเจ้าของร้าน พอนั่งแล้วเธอก็จัดการนำน้ำดื่มมาเสิร์ฟให้พร้อมช้อนส้อม “ทานเลยค่ะ เดี๋ยวจะเย็นซะหมด”
พวกเด็กหนุ่มยกมือไหว้ “ขอบคุณครับคุณน้า”
เมฆเปิดกล่องตรงหน้าเขาดู ข้างในเป็นผัดกะเพราหมูสับราดข้าว มีไข่เจียวกุ้งฟูกรอบโปะหน้า เมนูนี้เขาจำได้แม่น เด็กหนุ่มยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ก่อนจะก้มลงจัดการกับอาหารกันอย่างหิวโหย ไม่นานก็เกลี้ยงกล่อง
เจ้าของร้านเรียกพนักงานซึ่งมีเพียงคนเดียวมาเก็บกล่องไปทิ้งให้ แล้วจึงเอ่ยถาม “ทานอะไรอีกมั้ยลูก อิ่มรึยัง ถ้ายังไม่อิ่มทานอีกได้นะ คุณน้ำสั่งไว้แล้ว”
“อิ่มแล้วครับ กล่องนึงมหาศาลเลย... ว่าแต่ พี่น้ำสั่งไว้?”
“ค่า สั่งไว้ด้วยว่าถ้าทานกันอิ่มแล้วให้ไล่กลับหอไปอาบน้ำนอน”
รอยยิ้มของเมฆหุบลงทันควัน “.....”
ช่วงเวลาที่ทั้งสามยังนั่งกันอยู่ในร้านอาหารนั้น เป็นช่วงเวลาซึ่งคนที่อยู่อาศัยในคอนโดมิเนียมเดินทางกลับมาจากที่ทำงานพอดี ดังนั้นจึงมีรถเคลื่อนเข้ามาจอดในที่จอดรถอยู่เรื่อยๆ แหนมมองตามรถแต่ละคันแล้วปิ๊งไอเดียดีๆ ขึ้นมาได้ เขารีบสะกิดเพื่อนรักพลางโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบ “เอาน่ะ ไอ้เมฆ กลับกันก่อน กูคิดอะไรดีๆ ออกแล้ว คืนนี้พวกเราคงต้องเตรียมตัวกันหนักสักหน่อย แต่กูบอกเลย ยังไงพรุ่งนี้พี่น้ำหนีมึงไม่พ้นแน่”
เมฆหันไปสบสายตา จากนั้นก็พยักหน้าหงึกหงัก แล้วทั้งสามหนุ่มจึงขี่มอเตอร์ไซค์กลับไปยังหอพักกันอย่างรีบเร่ง
TBC~*
สงสารน้องเมฆจังเลยยย 555555 <-- แน่ใจว่าสงสาร
เอาใจช่วยให้น้องเมฆทำมิชชั่นสำเร็จกันนะคะ ตอนหน้าไม่อึมครึมแล้วแน่นอน #สปอยล์แรวงๆ
ขออภัยที่เอาตอนนี้มาลงช้าไปนิด :hao5: ฮัสกี้ยังป่วยไม่หายเลยค่ะ หงุง~
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า Happy Weekend นะค้า :mew1:
-
:impress3: :katai2-1:
-
ค้างอะ งื้ออออออ ค้างอะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
รอมาอาทิตย์นึงก็ยังค้างอยู่ แงงงงง
สงสารน้องเมฆ อย่าแกล้งเมฆเยอะนะค้าาา สงสารเด็กหน่อย ฮืออออ
อยากสกิปไปอาทิตย์หน้าแล้วค่ะ :ling1:
-
งือออออ ค้างงงงงง หายป่วยไวน้าาาฮัสกี้ :mew1: :mew1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารน้องเมฆจัง :m15:
-
มาแบบสั้นๆ แต่ปล่อยให้ค้างยาว :serius2:
-
หายป่วยไวๆนะคะ :L2:
เมฆมีเพื่อนน่ารัก. ชอบๆๆๆแหนมกับตำลึงแล้วค่ะ
-
ลุ้นว่าเมฆจะทำมิชชั่นสำเร็จไหม
:ling1:
-
เมฆสู้ๆ
-
อยากให้ตอน พี่น้ำกดน้องเร็วๆ อิอิ อยากรู้ น้องจะทำหน้ายังไง
-
พี่น้ำใจแข็งสุดๆ เมฆสู้ๆ นะ เอาพี่น้ำมาเป็นสามีให้ได้ ฮ่าๆๆ (เชียร์นุ้งเมฆผู้ใสซื่อ โดนพี่น้ำกดอย่างเป็นทางการ :hao7:)
-
ลุ้นสุดๆ ขอให้ทำมิชชั่นสำเร็จเน้อ
รอตอนต่อไป
-
หายป่วยๆ ในเร็ววันนี้นะคะ
ชอบน้องเมฆ อ่ะ เพื่อนๆ พี่น้ำและของน้องเมฆน่ารักมาก ช่วยเหลือกันดีมากค่ะ
-
รอๆๆๆๆๆๆ หวังว่าน้องเมฆกับพี่น้ำจะเข้าใจกันเสียที
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หายไวๆนะฮัสกี้ ถึงตอนนี้พี่น้ำคงกำลังคิดตัดใจอยู่แน่ๆเพราะคิดว่าเมฆไม่รู้สึกอะไรด้วย เพราะงั้นเคลียร์กันตอนหน้าจอชัดเจนแจ่มแจ้งนะเมฆนะ
-
เมฆสู้ๆ
-
น้องเมฆสู้ๆ !!
พี่น้ำใจร้ายจัง เมินน้องเมฆได้ลงคอ
นึกหน้าน้องเมฆหูตกหางตกแล้วสงสารมาก
ลุ้นกับตอนหน้าสุดๆ
ฮัสกี้หายไวๆน้า ^^
-
น้องเมฆสู้ๆนะ เฮ้ !!! :ped149: :ped149: :ped149: :ped149:
-
เชียร์น้องเมฆให้เอาชนะใจพี่น้ำค่ะ
-
แหนมมีแผนยังไงน้อออ ลุ้นๆๆ :mew1:
-
หายเร็วๆนะ
:hao5:
-
หายเร็วๆนะคะ
เมฆสู้ๆ :mew1:
-
พี่น้ำใจแข็งจัง อย่างอื่นแข็งด้วยหรือเปล่า555
ขอให้น้องเมฆทำมิชชั่นสุดท้ายสำเร็จ
-
ฮืออออออ พี่น้ำ(ใจ)แข๊งงงงงงงงแข็งงงงงง หงิงงงง แต่ขนาดพยายามจะทำเมินเค้าก็ยังเมินได้ไม่สุดนะคะ
เป็นห่วงนุ้งเมฆละสี้ อิอิ :katai3: น่ารักอ่ะ มีมาสั่งเสบียงให้เด็กๆด้วย ฮือออออ รักกกกก อยากด้ายยยยยย
พวกพี่ๆตั้งใจแกก็ช่วยกันสุดพลังโนะ =..= เอาเป็นว่าเพื่อนบ่าวสาวนี่ให้ความร่วมมือกันมาก
คบกันแล้วพาเพื่อนๆไปเลี้ยงด้วยนะคะ ไม่มีเพื่อนๆนี่น้ำเมฆคงจะอ้อมโลกกว่าจะได้ลงเอยกัน =..=
สัญญแล้วนะคะ ว่าตอนหน้าจะไม่อึมครึม งืออออออ อยากเห็นพี่น้ำยิ้มแล้วววววว
อยากให้พี่น้ำยิ้มเยอะๆ ทดแทนช่วงเวลาร้ายๆในอดีต TTATT
จอรออ่านตอนหน้านะคะ
ขอบคุณมากๆค่าาาาา ม้วฟฟฟฟฟ :mew1:
-
ยังงายยย
-
ลุ้นๆๆๆพรุ่งนี้จะได้เจอพี่น้ำไหม
-
โอ้ย ตั้งใจบอกให้เมฆ ตะโกนบอกรักง่ายกว่ามั้งเนี่ยย
-
มีคนเอาใจช่วยเยอะขนาดนี้ก็ต้องทำให้สำเร็จนะน้องเมฆ :katai2-1:
-
หายป่วยไวๆนะคะ :mew1:
พี่น้ำนี้ขนาดโกรดยังใจดีเลย :katai2-1:
-
เมฆสู้ๆ :mc4:
-
น้องเมฆน่ารักอะ ท่าทางตอนน้องเศร้าคงน่าเอ็นดู ใครๆก็ยื่นมือเข้าช่วย
-
หายป่วยไวๆนะคะ ฮัสกี้
พี่น้ำจะใจร้ายกับน้องเมฆได้ลงคอเหรออออ
-
ทำไมยังคงค้างอย่างต่อเนื่อง ฮือออออ ตอนนี้มันสั้นๆกว่าตอนอื่นรึเปล่าคะ T ______ T
อยากเห็นเค้าดีกันแล้ว สงสารน้องเมฆ อยากรู้ฝั่งพี่น้ำด้วยว่าจะเป็นยังไง ทำไมใจแข็งขนาดนี้คะคุณพี่ โอยยย
ยอมใจพี่น้ำจริง แต่ก็เป็นรุ่นพี่ที่น่ารักของน้องๆเสมอจริงๆนะคะ ใครจะไม่รักลงอ่ะเนอะ
อ่านเรื่องนี้แล้วชอบมากเลยค่ะ พอถึงตอนล่าสุดก็อยากกลับไปอ่านตอนแรกใหม่อีกแล้วอ่ะ อยากซื้อเล่มเลย 555555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ มาต่อไวๆน้า ~ รักษาสุขภาพด้วยค่ะ :L2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ เมฆน่ารักเน้อะ
-
พี่น้ำก็ยังใจดีเหมือนเดิม น่ารักที่สุด :o8: อย่างนี้ไงน้องเมฆถึงรักมาก
กำลังกลัวว่าตอนหน้าพี่น้ำจะโกรธกว่าเดิม เพราะคิดว่าน้องเมฆทำเพื่อลายเซ็น
แต่พอคนเขียนบอกว่าตอนหน้าไม่อึมครึมแล้ว ก็ค่อยเบาใจหน่อย
อยากรู้ใจพี่น้ำมากกว่านี้จัง น้องเมฆรักพี่น้ำ แล้วพี่น้ำรักน้องเมฆแล้วหรือยังคะ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
หายป่วยไว ๆ น้า :L2:
-
สู้ๆนะเมฆ แหนมกะตำลึงได้เวลาแก้ตัวแล้ว ถ้าทำให้เมฆอกหักจากพี่น้ำอีกละก็ล่ะก็เจ้สาปส่งแกสองคนแน่
-
สู้ๆนะเมฆ ถ้าได้สารภาพรัก
ก็สารภาพรักให้ถูกคนล่ะ
อย่าไปเผลอสารภาพรักคนชื่อ"อ่ะ"อีกล่ะ
-
แหนมมีแผนอะไร น่าลุ้นๆ
แล้วที่น้ำหนีน้องเมฆตอนนี้มันเพราะอะไร
เพราะคิดว่าน้องมีแฟน/ชอบผู้หญิง เพราะเห็นรอยจูบ รึเพราะน้องหลบหน้าจากการแสดงออกของตัวเอง
-
หายป่วยเร็วๆ นะคะฮัสกี้ เรารอลุ้นอยู่ว่าเมฆจะผ่านมิชชั่นนี้หรือเปล่าน้าาาา
-
:call: :call:
-
สู้ๆนะน้องเมฆ ฮึบๆๆ :yeb:
-
โอ๊ยยย~~ พี่น้ำโคตรเล่นตัวอะ ยอมๆหนูเมฆได้แล้ววววว. :hao7:
หายป่วยไวๆนะคะ :mew1:
-
เมฆซึมเป็นหมาหงอยเลย :hao7:
โดนพี่น้ำเมิน
อยากเห็นแผนของเพื่อนเมฆแล้วสิว่าจะทำไงให้พี่น้ำหนีเมฆไม่ได้ :katai2-1:
-
สู้เขานะเมฆ :กอด1:
-
เอาใจช่วยให้เมฆทำมิชชั่นสำเร็จ น้ำก็นะ...สงสารน้อง
-
พี่น้ำจะขี้งอนไปไหน สงสารน้องเมฆ
-
เมฆสู้ๆ พี่น้ำให้อภัยน้องเร็วๆสิ :sad4:
-
เอาแล้วๆ แบบนี้ต้องลงเอยกันแล้วใช่มั้ยคะ กรี๊ด~
ค้างงงงงง อยากอ่านต่อมากมาย มาไวๆเลยน้า ><
-
ลุ้น ลุ้น ลุ้น เอาใจช่วยน้องเมฆ :hao3:
-
:ling1: :ling1:
-
โอ้ยยยยยย น้องเมฆทำหน้าจะร้องไห้ น้องเมฆใจจะขาดแล้ว ทำไมพี่น้ำยังใจแข็งอยู่อีกกกก :katai1:
จบตอนนี้ต้องให้น้องงอนคืนให้เข็ด ตอนน้องหลบหน้าพี่น้ำมาง้อแป๊บเดียวเอง ตอนนี้น้องมาง้อหลายรอบ มารอถึงหน้าคอนโด ตามหาตัวที่ตึกเรียน พี่น้ำชอบน้องก็อย่าป๊อด น้องเข้าหาขนาดนี้แล้ว เลิกหลบหน้าแล้วกดน้องได้แล้วค่า เพิ่งจบแค่คอร์สจูบก็ดราม่าหนักขนาดนี้ จะอยู่ถึงวันปิดคอร์สกันมั๊ยยยยยย ถถถถถถถถถถถถถ
ฮัสกี้สัญญาแล้วน๊าว่าตอนหน้าจะเอาหมาน้อยเมฆของเค้ากลับคืนสู่ผืนน้ำ นับวันรอตอนต่อไปหนักมาก
-
ตื่นเต้น รอลุ้น :hao7:
-
น้องเมฆตามมาง้อขนาดนี้แล้ว ใจพี่น้ำจะแข็งได้อีกนานสักแค่ไหนหนอ~~
-
มาอัพเถิดนะ ได้โปรดดดด
-
ประธานรุ่นสู้ๆ นะ
-
ค้างมากๆเลย มาต่อเร็วๆเลยนะคะ
-
รอ รอ รอ :katai5:
-
Chapter 25 : สารภาพ... รัก?
ชายหนุ่มเจ้าของรถ BMW คันหรูเอนหลังพิงเก้าอี้เลคเชอร์พลางถอนหายใจยาว เขาหันหน้าเหม่อมองออกไปทางด้านนอกหน้าต่าง บ่ายวันนี้ท้องฟ้าแจ่มใส สายลมอบอุ่นพัดมาอย่างแผ่วเบาพอให้ใบไม้แกว่งไกว เวลาที่รู้สึกเบื่อๆ เขาก็มักจะนั่งมองอะไรไปเรื่อยเปื่อยเช่นนี้เพื่อฆ่าเวลา
เมื่อเช้าตอนก่อนจะออกมามหาวิทยาลัย คุณน้าเจ้าของร้านอาหารวิ่งมารายงานเขาแต่เช้าตรู่ เธอบอกว่าเมฆกับเพื่อนๆ ดูอิดโรยจนน่าสงสาร ดูท่าจะเหนื่อยจากทั้งกิจกรรมและการเรียนเลยทีเดียว ทำให้เขาอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็ยังไม่อยากเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มในตอนนี้
ห่างกันไปเพียงไม่กี่วันเท่านั้น ทั้งที่ปกติแล้วก็ไม่ได้พบกันทุกวัน หากชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าชีวิตประจำวันของเขาเหมือนขาดอะไรไป
ตัวเขาเคยมีความรู้สึกเช่นนี้เมื่อครั้งยังเยาว์ ก่อนที่จะได้รู้จักกับเพื่อนรักทั้งห้า มันคงเป็นความรู้สึกที่เขาเรียกกันว่า... เหงา ล่ะมั้ง
น้ำพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง เขานึกเกลียดตัวเองที่ยังคงหวั่นไหวกับคำพูดและการกระทำของรุ่นน้องต่างคณะ แม้อยากจะกลับไปเป็นอย่างเดิมตามที่เด็กหนุ่มขอร้อง แต่เขารู้สึกว่าการห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดกับอีกฝ่ายมากไปกว่ารุ่นพี่รุ่นน้องนั้นมันช่างยากมากเหลือเกิน
ดวงตาเรียวเหลือบไปเห็นข้อความในโทรศัพท์มือถือของตนบนหน้าจอที่สว่างขึ้น เขาจึงหยิบขึ้นมากดอ่านดู
“เลิกเรียนแล้วอย่าเพิ่งรีบกลับ ทำตัวให้ว่างไว้ด้วย”
น้ำขมวดคิ้ว ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
“พวกมึงว่างเรอะ มีประชุมเชียร์ไม่ใช่รึไง”
“เออน่ะ อย่าถามมาก เอาเป็นว่าอย่ารีบกลับ ทำตัวให้ว่างด้วยแล้วกัน”
...ดูเหมือนไอ้พวกเพื่อนรักเขาจะมีแผนอะไร แต่จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยเขาก็จะได้ไม่รู้สึกเบื่อหน่ายมากนัก
หลังจากอาจารย์กล่าวสรุปบทเรียนและสั่งงานทิ้งท้ายไว้แล้ว เหล่านักศึกษายังอยู่พูดคุยเรื่องงานกลุ่มกันอีกสักพัก เมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงทยอยเดินออกไปจากห้องเลคเชอร์ น้ำตรงไปยังรถของตนที่จอดไว้ในลานจอดรถด้านหลังตึกเพื่อนำสมุดและหนังสือเรียนไปเก็บไว้ในรถก่อน แล้วจึงค่อยไปหาอะไรทำในระหว่างที่รอเพื่อนประชุมเชียร์
หากพอเดินไปถึงรถ ชายหนุ่มก็ต้องเบิกตาโพลง “เฮ้ย!”
รถ BMW คันสวยตรงหน้า... ล้อหน้าหายไปทั้งสองข้าง เขาอ้าปากค้าง เดินไปก้มลงมองใต้รถก็เห็นเพียงแค่แม่แรงค้ำยันรถไว้
แล้วล้อรถเขาหายไปไหน? ได้ข่าวว่ามันใช้น็อตแบบพิเศษ ที่ไม่ได้ไขได้ง่ายๆ ด้วยนะโว้ย!
น้ำเดินวนรอบรถ ก่อนจะพบว่ามีจดหมายสอดไว้ใต้ที่ปัดน้ำฝน เขารีบคว้ามาเปิดออกดู
ภายในจดหมายมีข้อความสั้นๆ บอกว่าตอนนี้มีล้อหน้าสองล้อเป็นตัวประกัน ถ้าอยากได้คืน ก็ขอให้มาเอาคืนที่ในสวนด้านหลังโรงอาหารคณะวิศวะ เวลาบ่ายสามครึ่ง ห้ามเลทเด็ดขาด
“อะไรวะ? มีเอาล้อเป็นตัวประกันด้วย ไอ้พวกตั้งใจเล่นอะไรวะ” น้ำพึมพำ พลางยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “ฉิบหาย สามโมงครึ่งแล้วนี่หว่า” จากนั้นจึงรีบวิ่งออกไปทันที
เมฆยืนปักหลักอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนด้านหลังของโรงอาหารตามที่พี่ว้ากนัดไว้ วันนี้อากาศไม่ร้อนสักเท่าไหร่ มีลมพัดมาเป็นระยะๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ใจของเด็กหนุ่มเย็นลงได้เลย เขายังคงตื่นเต้นและเป็นกังวลจนไม่อาจรออยู่เฉยๆ ได้
เด็กหนุ่มประสานมือที่เย็นเฉียบไว้ด้วยกัน พร้อมกับหันมองไปรอบๆ อยู่ตลอดเวลา
...พี่น้ำจะมาไหมนะ จะอยากได้ล้อคืนหรือเปล่า คนอย่างพี่น้ำ โทรศัพท์กริ๊งเดียวทางศูนย์ของ BMW ก็คงวิ่งโร่เอาล้อมาเปลี่ยนให้แล้วซะด้วยสิ
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตรงเข้ามาในบริเวณที่ยืนอยู่ เมฆจึงเงยหน้าขึ้น เขายกมือไหว้รุ่นพี่ปีสี่อย่างนอบน้อม “หวัดดีครับพี่”
“เออ หวัดดี” ตั้งใจพยักหน้ารับ “ว่าไงล่ะ ใกล้เวลาแล้วนะ”
เด็กหนุ่มยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา พลางถอนหายใจยาว “คงต้องลุ้นล่ะครับ”
“ถ้าเขาไม่มาจะทำไง” หนึ่งในกลุ่มรุ่นพี่ถาม
“ผมหวังว่าเขาจะมา” เมฆตอบเสียงอ่อย สีหน้าสลดลงเรื่อยๆ ทุกนาทีที่เข็มยาวเคลื่อนเข้าใกล้เลขหก
รุ่นพี่ทั้งห้ากับปีหนึ่งอีกคนยืนมองนกมองต้นไม้ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเข็มยาวเคลื่อนผ่านเลขหกไปทีละน้อย หากก็ยังไม่มีวี่แววของคนที่รอคอย
เมฆย่อตัวลงนั่งกับพื้น รู้สึกว่าดวงตาร้อนผ่าวไปหมด เขากัดริมฝีปากแน่น “......”
“พวกผมรอต่ออีกหน่อยได้น่ะ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอก” ตั้งใจปลอบน้อง
เวลาผ่านไปจนจะครบสิบนาทีแล้ว คนที่ทุกคนเฝ้ารอคอยก็ยังไม่โผล่มา เด็กหนุ่มเอาแต่ก้มหน้ามองพื้น ความหวังริบหรี่ลงทุกที
“คนที่คุณชอบนี่ใครกันแน่วะ” ป๊อกเด้งถามขึ้นเพราะชักไม่แน่ใจ ในเมื่อไอ้น้ำเพื่อนเขามันเลิกเรียนตอนบ่ายสาม แล้วมันก็ว่างนี่หว่า
“พี่ก็น่าจะรู้นี่” เมฆตอบเสียงแผ่ว ราวกับจะหมดแรงอยู่รอมร่อ “แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงให้เขามาเหมือนกัน ผมพยายามที่สุดแล้ว”
พอเห็นแบบนี้แล้ว พวกรุ่นพี่ก็ชักจะสงสาร ใบตองเอื้อมมือไปลูบศีรษะของรุ่นน้องเบาๆ แต่ก็ไม่รู้จะปลอบอีกฝ่ายว่าอย่างไรดี คนอย่างไอ้น้ำน่ะ บทจะใจร้าย มันก็ใจร้ายได้อย่างเหลือเชื่อ
รุ่นพี่ทั้งห้าหันมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ พวกเขาคิดว่าไอ้น้ำเพื่อนของพวกเขาน่ะ มันก็ดูมีใจให้ไอ้รุ่นน้องนี่อยู่นะ แต่เกิดดื้ออะไรขึ้นมาวะเนี่ย! หรือพวกเขาจะเข้าใจอะไรผิดกันวะ?
สิบห้านาทีผ่านไปแล้ว ในที่ตรงนั้นยังคงมีเพียงพวกเขาหกคน เมฆเงยหน้าขึ้นประสานสายตารุ่นพี่พลางฝืนยิ้มเล็กน้อย “ผมขอโทษที่ทำให้พี่เสียเวลาครับ พี่กลับไปเถอะ”
เสียงถอนหายใจดังแว่ว ทั้งห้าคนเองก็ไม่มั่นใจว่าควรจะอยู่ต่อเพื่อปลอบใจน้องมันดีไหม บางทีอีกฝ่ายอาจจะอยากอยู่คนเดียว หากพวกเขาก็มีส่วนผิดที่ทำให้รุ่นน้องต้องมาตกอยู่ในสถานะเช่นนี้
ตั้งใจตบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ “ไอ้เมฆ... เอาสมุดลายเซ็นมึงมาเถอะ กูจะเซ็นให้”
“ผมน่าสงสารมากเลยรึไง” เมฆตอบพร้อมหัวเราะเจื่อนๆ ทว่าแววตาที่เคยสดใส ในเวลานี้กลับขุ่นมัว
รุ่นพี่ทั้งห้ายืนล้อมเด็กหนุ่มไว้ห่างๆ พวกเขาโน้มใบหน้าลงไปทางเด็กหนุ่มเล็กน้อย “พวกกูรับมึงเป็นน้องก่อนใครเลยนะ อย่าร้องไห้น่ะ”
ดวงตาสีดำสนิทร้อนผ่าว ยิ่งพอพี่ว้ากมาเห็นอกเห็นใจ ทำดีด้วยแบบนี้ ความพยายามที่จะเข้มแข็งยิ่งกลับกลายเป็นอ่อนยวบ เจ็บปวดในอกจนน้ำตาจวนเจียนจะไหล เขาพยายามกลืนก้อนแข็งที่จุกอยู่ในลำคอลงไป ก่อนจะแค่นคำพูดออกมาอย่างลำบาก “ขอบคุณครับ พี่...”
ในขณะเดียวกันนั้นเอง น้ำวิ่งตรงเข้าไปยังสถานที่นัดหมาย เขามองเห็นเพื่อนพ้องซึ่งยืนทำหน้าโจรอยู่ที่นั่นก่อนใครเพื่อน ชายหนุ่มตะโกนต่อว่าเสียงดังลั่น “ไอ้พวกห่านี่ พวกมึงเล่นอะไรกัน! เอาล้อรถกูไปทำไมวะ!” เขาหยุดหอบแฮกอยู่ไม่ไกลจากตรงที่ทุกคนยืนอยู่นัก “พวกมึงมานี่เลย มาให้กูกระทืบเดี๋ยวนี้! ไอ้พวกเหี้ย!”
“เฮ้ย! ล้อรถอะไรของมึง! พวกกูไม่รู้เรื่อง!” ห้าหนุ่มเบิกตาโพลง เห็นสีหน้าเคียดแค้นของน้ำแล้วก็พากันถอยหลังกรูดแหวกออกเป็นวง ส่งผลให้มองเห็นเด็กหนุ่มรุ่นน้องที่นั่งหน้าสลดอยู่กับพื้น
น้ำเลิกคิ้วขึ้น หยุดด่าอย่างฉับพลัน สภาพของเมฆตรงหน้าเขานั่น ดูอย่างไรก็เหมือนเพิ่งถูกรุมโทรมมาหมาดๆ ทำให้พาลเข้าใจผิดคิดไปว่าเพราะเขามีปัญหากับเมฆ เพื่อนรักทั้งหลายจึงอาสามาจัดการให้ “พวกมึงทำอะไรเมฆ!”
“เหี้ยแล้วมั้ยล่ะ! พวกกูเปล่าทำไรนะโว้ย!”
น้ำถลาเข้าไปหาเมฆด้วยความตกใจ เขาย่อตัวลงเล็กน้อยพร้อมกับเอื้อมมือออกไปเพื่อจะช่วยประคองอีกฝ่าย “เมฆเป็นอะไรรึเปล่า”
เด็กหนุ่มลุกขึ้นพรวดพร้อมกับคว้าแขนของชายหนุ่มไว้ เขาจ้องมองรุ่นพี่อย่างไม่อยากเชื่อสายตา “พี่น้ำ... พี่น้ำมาแล้ว...” น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ หัวใจเต้นระส่ำ
“เจ็บตรงไหนมั้ย”
เมฆส่ายหน้า “ไม่ครับ พี่เขาไม่ได้ทำอะไร”
“แน่ใจนะ” น้ำทำทีจะปล่อยมือออกพร้อมกับหันไปสำรวจสภาพเพื่อนพ้อง ทว่าคราวนี้เด็กหนุ่มเป็นฝ่ายจับยึดไว้แน่น
น้ำขมวดคิ้ว “หือ?”
เมฆหันไปสบสายตารุ่นพี่ทีละคนแล้วกลับมาหยุดอยู่ที่น้ำ “พี่น้ำ” เขาจะต้องพูดออกไป ความรู้สึกในใจที่มีต่อพี่น้ำ ไม่เช่นนั้นอีกฝ่ายก็จะไม่เข้าใจสักที
เป็นไงเป็นกันวะ!
เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดลึก สีหน้าฉายแววจริงจัง “พี่น้ำ ผมรักพี่น้ำ”
เจ้าของชื่อนั้นชะงักกึก “ฮะ!”
เมฆย้ำอีกครั้ง ช้าๆ และหนักแน่น “ผมรักพี่น้ำ”
ชายหนุ่มอ้าปากค้าง ไม่นึกว่าจะเจอกับการบอกรักเข้าอย่างจังต่อหน้าเพื่อนๆ แบบนี้ “.....”
เด็กหนุ่มหันไปทางเฮดว้าก “ผมพาคนที่ผมชอบมาบอกรักต่อหน้าพี่ได้แล้วนะครับ” พร้อมกับส่งสายตาทวงสัญญาที่พวกรุ่นพี่บอกว่าจะช่วยเหลือ ถ้าหากคนที่เขารักเป็นคนที่รุ่นพี่รู้จักดี
“ผมเข้าใจแล้ว” ตั้งใจพยักหน้ารับ “ก่อนเข้าประชุมเชียร์ก็บอกทุกคนให้เอาสมุดลายเซ็นมาให้เซ็นละกัน”
พอได้ยินเช่นนั้นน้ำก็ขมวดคิ้ว สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เขาหันไปทางเพื่อนรักทั้งห้า “ทำมิชชั่นเหรอ กูบอกพวกมึงแล้วไงว่าไม่ให้มีมิชชั่นอะไรมาเอี่ยวกับกูอีก”
“กูสั่งให้ไอ้เมฆพาคนที่ชอบมาที่นี่ ไม่ได้ระบุว่าต้องเป็นมึงนี่หว่า” ตั้งใจเถียงทันควัน “เอาล่ะ พวกกูไปก่อนนะ มึงเคลียร์กันเองก็แล้วกันไอ้น้ำ” จากนั้นพวกเขาจึงรีบพากันเดินหลบออกไป
น้ำส่ายหน้าไปมา เขาพ่นลมหายใจหนักๆ พร้อมกับดึงแขนออกจากการเกาะกุมของเด็กหนุ่ม “ผมบอกคุณแล้วใช่มั้ยว่าให้คิดให้ดีก่อนพูด เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่คุณควรจะเอามาล้อเล่นนะ”
ทว่าคราวนี้เมฆไม่ยอมปล่อยชายหนุ่มไปง่ายๆ “จริงอยู่ว่านี่เป็นการทำมิชชั่น แต่ความรู้สึกผมน่ะ เรื่องจริง พี่ตั้งใจสั่งให้ผมพาคนที่ผมชอบมาสารภาพรักต่อหน้าพี่เขา แล้วผมเองก็อยากจะทำให้ทุกคนรู้ว่าผมจริงจัง อยากให้เพื่อนพี่รู้ อยากให้พี่รู้... ว่าผมรักพี่น้ำ”
“พอแล้วๆ ไม่ต้องย้ำ” ชายหนุ่มเบือนหน้าหลบ ความรู้สึกข้างในอกช่างปั่นป่วนจนเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร หรือแสดงสีหน้าอย่างไร
“พี่น้ำยังโกรธผมรึเปล่า ที่ผมจูบพี่ตอนนั้น...”
“ผมไม่ได้โกรธ”
เมฆขยับไปประสานสายตากับอีกฝ่าย “ไม่โกรธจริงนะ”
“ผมเองก็จูบคุณไม่ใช่รึไง ก็เจ๊ากันไปแล้ว”
“ถ้างั้น... ผมถามได้มั้ย ตอนนั้นพี่น้ำจูบผมทำไมอะ”
“ก็คุณจูบผมก่อน คุณจูบผมทำไมล่ะ”
“จูบเพราะอยากจูบน่ะสิครับ ก็ผมรักพี่น้ำนี่”
สายตาของน้ำมองอีกฝ่ายอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “แล้วพี่อะของคุณล่ะ”
“พี่อะที่ไหนครับ” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว
“ผมจะรู้กับคุณมั้ยว่าอะไหน ก็วันนั้นที่คุณเมา คุณบอกผมว่าคุณรักพี่อะ”
“โธ่ ผมหมายถึงพี่น้ำอะแหละ นี่วันนั้นผมเมาหรือพี่น้ำเมากันแน่เนี่ย ผมจะบอกให้ฟังอีกครั้งชัดๆ เลยนะครับ ผมรักพี่น้ำ! รักพี่น้ำคนเดียวเท่านั้น!”
น้ำพูดเสียงขรึม “รักประสาอะไร ไปเที่ยวดื่มเบียร์ ไปสีหญิงจนลิปสติกติดมาเต็มตัว”
“พี่น้ำหึงเหรอ” เมฆถามเสียงใส “โธ่... ไอ้เนิร์ดที่ไม่เคยมีแฟนอย่างผมเนี่ยนะจะไปสีหญิง ผมโดนกะเทยลากไปปล้ำตะหาก แต่ไอ้ตำลึงกับไอ้แหนมมันตามไปช่วยไว้ทัน”
“กะเทย?”
“พี่เชอร์รีเจ้าของร้านเหล้าอะครับ แรงเยอะเป็นบ้า ผมดิ้นไม่หลุดเลยโดนพี่เขาจุ๊บปากไปด้วยหนึ่งที” พอหลุดปากเล่าไปก็นึกขึ้นมาได้ว่าอาจจะทำให้พี่น้ำโกรธอีก เขาจึงรีบแก้ตัว “ผมขอโทษนะครับที่สู้แรงพี่เขาไม่ไหว หลบไม่ทันจริงๆ ผมสัญญาว่าจะไม่ให้ใครจูบอีกเด็ดขาดเลย”
หากเมื่อชายหนุ่มยังไม่มีทีท่าว่าจะเห็นใจ เมฆจึงลุกลี้ลุกลนหนักขึ้นไปอีก “อ๊า แต่จูบแรกของผมน่ะ คือตอนที่จูบกับพี่น้ำนะ!”
คราวนี้รุ่นพี่หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
พอเด็กหนุ่มเห็นว่าอีกฝ่ายผ่อนคลายขึ้นบ้างแล้วจึงเล่าต่อ “ไอ้ตำลึงกับไอ้แหนมมันบอกว่า ตอนพี่น้ำมารับน่ะ ผมเมาแอ๋เข้าไปบอกรักพี่น้ำ ผมกลัวว่าพี่น้ำจะคิดว่าผมล้อเล่น แต่ถึงตอนนั้นผมจะเมา ผมก็พูดออกมาจากใจนะ”
ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ “ผมน่ะ เป็นผู้ชายนะคุณ”
“รู้ครับ ตาไม่ได้บอด” เมฆยิ้มเผล่ “แต่ทำไงได้ ก็รักไปแล้ว”
“ทำไมถึงรักล่ะ คุณบอกว่าไม่เคยคบกับใคร คิดดีแล้วแน่เหรอที่พูดออกมาเนี่ย”
“โธ่ คิดมาเยอะแล้วครับ ผมเองก็คิดทบทวนอยู่นาน แต่ผมไม่เคยรู้สึกกับใครเหมือนพี่... ถึงผมจะไม่เคยคบใคร ก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้ใจตัวเองนี่”
“แน่ใจเหรอว่าไม่ได้คิดว่าผมเป็นเหมือนพี่ชายของคุณน่ะ”
“พี่ชายอะไรกันครับ ถ้าคิดแค่พี่ชาย ผมคงไม่...” จู่ๆ ฉากถูหนอนตัวเองก็แล่นแวบเข้ามาในความคิดอย่างฉับพลัน ส่งผลให้ใบหน้าร้อนวาบ
“ไม่อะไร?”
“อ่า... อย่าไปสนใจเลยครับ” เมฆอ้อมแอ้มตอบไป “...เอาเป็นว่าผมมั่นใจสุดๆ เลยว่าผมรักพี่จริงๆ”
น้ำผ่อนลมหายใจออกยาวเหยียด ดวงตาอ่อนแสงลง ก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำของอีกฝ่าย เขายอมแพ้ใจเมฆจริงๆ ที่จริงก็รู้ตัวว่าตกหลุมพรางของเด็กหนุ่มตั้งแต่เมื่อครั้งที่ได้เห็นแววตาเด็ดเดี่ยวในวันที่รับน้องวันแรกนั่นแล้ว
ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบศีรษะรุ่นน้องอย่างอ่อนโยน “อือ”
“พี่น้ำยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อผมสินะ” เมฆคว้ามือของรุ่นพี่ไปกุมไว้ “ผมจะพิสูจน์ให้พี่เห็น... นะครับ ให้โอกาสผม เอ่อ... ผมกับพี่น้ำ... เราลอง... พี่กับผม เอ้อ... คบกัน... ได้มั้ย คือ... มันอาจจะเร็ว... แต่แบบ... ไม่ลองไม่รู้ นะครับ”
เจ้าของมือประสานสายตากับดวงตาที่ใสแจ๋วน่าเอ็นดูราวกับดวงตาของลูกสุนัข ท่าทางและคำพูดซึ่งทำให้เขาใจอ่อนยวบ ไม่อาจปฏิเสธได้ เขาใช้มืออีกข้างวางประกบแก้มอีกฝ่าย จากนั้นจึงเคลื่อนนิ้วไปแตะริมฝีปากซึ่งเขายังจำร่องรอยลิปสติกบนนั้นได้อย่างชัดเจน
เมฆขยับศีรษะเล็กน้อยเพื่อที่เขาจะได้แนบจูบลงไปบนฝ่ามือนั้น แล้วพูดเสียงอ้อนที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ “นะครับ พี่” เขาค่อยๆ ดึงมือข้างที่กุมไว้เข้าหาตัวพร้อมกับยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกของพวกเขาห่างกันเพียงแค่ปลายนิ้วกั้น “พี่น้ำยังโกรธเรื่องรอยลิปสติกเหรอครับ ให้โอกาสผมแก้ตัวสักครั้งเถอะนะครับ เชื่อผมนะ พี่น้ำ...”
น้ำเคลื่อนใบหน้าเข้าไปแต้มจูบเรียวปากที่เอ่ยเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา คล้ายต้องการจะลบภาพในวันนั้นออกไป เมื่อละริมฝีปากออกมาจึงกระซิบตอบ “อืม ลองดูก็ได้”
เมฆเบิกตาโพลง ก่อนจะค่อยๆ ยิ้มกว้างพร้อมกับถลาเข้าไปสวมกอด “ขอบคุณครับ”
รุ่นพี่ยกมือขึ้นโอบตอบไว้พอหลวมๆ ฝ่ามืออุ่นลูบไล้แผ่นหลังเด็กหนุ่มไปมาอย่างเชื่องช้า สักพักเขาจึงค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าไปพูดชิดกับใบหูอีกฝ่าย “เมฆ”
ลมหายใจอุ่นๆ นั่นส่งผลให้เด็กหนุ่มขนลุกซู่ หัวใจเต้นตึกตัก
เสียงกระซิบแหบๆ ของพี่น้ำ เซ็กซี่ชะมัดเลย
จะว่าไป เขาเพิ่งเคยได้กอดพี่น้ำครั้งนี้เป็นครั้งแรกเลยนี่นะ อา... ตัวหอมชะมัด... เมฆกระชับอ้อมแขนพร้อมกับซบใบหน้าลงบนหัวไหล่รุ่นพี่ “ครับ พี่น้ำ”
“ล้อรถผมล่ะ”
ฮะ!?
เด็กหนุ่มผละออกทันควัน “โหย พี่น้ำอะ ไม่โรแมนติกเลยเหอะ”
น้ำเขกศีรษะรุ่นน้องอย่างไม่เบามือนัก “ถอดไปซะสองล้อเลย ผมอุตส่าห์ใช้น็อตแบบพิเศษแล้วนะ คุณไปหาที่ไขมาจากไหน!”
เมฆยกมือขึ้นถูตรงที่ถูกเขกดังโป๊กเมื่อครู่พลางเบะปาก “ผมเด็กวิดวะนะพี่ ถ้าล้อแค่นี้ไม่มีปัญญาถอดก็ไม่ต้องทำมาหากินพอดี”
“แล้วตกลงล้อผมอยู่ไหน”
เด็กหนุ่มพ่นลมหายใจออกหนักๆ “ผมไม่ทำไรล้อพี่หรอกน่า” เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกไป จากนั้นจึงหันไปบอกกับรุ่นพี่ “ผมจะพาพี่ไปเอาล้อ แล้วเดี๋ยวจะใส่คืนให้ครับ”
TBC~*
ขอเสียงกรี๊ดให้พี่น้ำน้องเมฆหน่อยค่าาาาาาาาาา กรี๊ซซซซ
โหยยยยยยยยยยยย เอามาลงให้เร็วมากกกก ตอนนี้เพิ่งนั่งแก้เสร็จหมาดๆๆๆ เลยนะคะ ฮัสกี้น่ารักใช่ม้อยยยยย 55555
เป็นไงล่าาา พี่น้ำน้องเมฆตกลงปลงใจกันแล้ว (ถึงจะอยู่ในขั้นทดลองก็เถอะ) แต่ก็ไม่ค้างแล้วเนอะ อิอิอิ
หวังว่าทุกคนคงจะฟินไปกับน้องเมฆด้วยนะค้า อร๊ายยย
ฮัสกี้เห็นว่ามีคนแนะนำเหนือเมฆให้ในกระทู้แนะนำนิยายด้วย ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ :hao5:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านและเป็นกำลังใจให้ฮัสกี้มาตลอดด้วยค่ะ รักนะตะเอง :mew1:
-
สารภาพรักแล้ววว คบกันแล้วววว
แต่พี่น้ำนี่ขัดฟีลจริงๆ5555 :mew1: :mew1:
-
เมฆเล่นอย่างนี้เลยเหรอ เอาล้อเป็นตัวประกัน
ดีใจกับเมฆด้วยที่พี่น้ำตอบรับแล้ว
:hao6: :hao6:
-
แว๊บมากรี๊ดร้องก่อนคะ ค้างไหมอะ งื้อ
-
:mc4: แบบนี้มันต้องฉลองรับล้อใช่ไหม. เอ้ยฉลองคู่รักสิ น้ำเมฆ
น้องเมฆน่ารักมากมายพี่น้ำระวังโดนฉกนะจ๊ะ.
:pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด เป็นแฟนกันแล้วค่า
น้องเมฆสุดยอดมาก ภารกิจสำเร็จ สมบูรณ์ อิอิ
เอาล้อรถพี่น้ำเป็นเดิมพัน กร๊ากกกกกกกกกก
-
โอ้ยยยยยย ฟินมากๆอ่ะ เค้าคบกันแล้ว :laugh:
-
โอ๊ะ...โอ...มีลองคบกันแล้วด้วย ฟินเจ้าคะ :hao7:
-
:o8:
-
เห็นอนาคตมารำไรเลย เดี๋ยวพี่น้ำต้องหลงเมฆแน่เลย น่ารักขนาดนี้ ขี้อ้อนขนาดนั้น อร๊ายยย :hao7:
-
เย้ๆๆๆ คบกันแล้ว
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
กริ๊ดดดดดดดดดด ในที่สุดก็น้องเมฆก็คอมพลีสสสสสส
อยากเห็นพี่น้ำหึงงงงงงงงง 5555555
-
:hao3:ฟินนน
-
โอยยยย อ่านไปก็ลุ้นไป กร้ากกกกก
ขำน้องเมฆอ่ะ ไม่ไหวแล้ว 5555555 ลงทุนมากกกกก ลงทุนถอดล้อพี่เค้าเลยนะ!!!
นี่เป็นพี่น้ำนี่คงเหวอแ_ก จิงๆอ่ะ ล้อกรุอยู่ไหนนนนนนน 555555555
แล้วยังมีคิดอีกนะ ว่าพี่น้ำจะอยากได้ล้อคืนรึเปล่านะ 555555555 น่าร้ากกกกกก
เพื่อนๆพี่น้ำก็น่ารักนะคะ
อ่านสปอยล์ตอนแรกเล่นเอาตกใจหมดเลย
นึกว่านุ้งเมฆจะโดนปฏิเสธซะละ
ชิ โดนหลอกกกกกก แนบเนียนมากมากกกกกก ธ่อว ที่แท้แค่พี่น้ำมาสาย =..=
นุ้งเมฆนี่พอพูดคำว่ารักออกมาได้นี่ ทีนี้พูดไม่จาดปากเบยน้าาาาา ฟีลลูกหมาฝุดดดด
จะโดนพี่น้ำงาบเอานะ กร้ากกกกกก น่ารักขนาดเน้
ขอบคุณสำหรับตอนน่ารักๆตอนนี้นะคะ
ตอนหน้าให้นุ้งเมฆใส่ล้อให้พี่น้ำซะให้เข็ด ฟิตถอดซะสองล้อ ถอดล้อเดียวพี่น้ำก็ขับไม่ได้เหมือนกันแหล่ะพ่อคุ๊ณณ
จะรออ่านนะคะะะะ :katai5:
-
ตบมือๆๆๆๆ ในที่สุด แผนจับตัวประกันเรียกค่าไถ่ก็สำเร็จ สารภาพรักกันแล้ววว ไม่ใช่เมฆคิดไม่ได้นะเนี่ยยย โอ้ยยย น่ารัก
-
แอร๊ นึกว่าจะดราม่าจะแล้ว หวานซ้าาาาเค้าใส่ล้อคืนกันแล้วตอนหน้าก็ขอฉากหวานๆเยอะๆนะค้า
-
เขาทดลองคบกันแล้วแหล่ะ
เมฆน่ารักอ่ะ มีบอกด้วย
ว่าจูบแรกเป็นของพี่น้ำ
-
รบกวนพี่น้ำช่วยลืมเรื่องล้อไปซักพักได้ไหมคะ กำลังฟินมากค่ะ :hao3:
-
โรแมนซ์มั่ก ๆ ถอดล้อรถหลอกล่อมาบอกรัก 555
-
ทำไมเราลั่น 55555
มีการเอาล้อรถเป็นตัวประกันด้วย
-
จะรอตอนที่พี่น้ำหลงน้องเมฆ :mew1:
-
สารภาพรักกันแล้วววววว :m1: :m4: :m11: :m3: :m18: :mc3: :mc2:
ถึงแม้จะต้องอาศัยล้อเป็นกามเทพก็เถอะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:man1:รักหมดใจเลยนะนี่
-
ในที่สุดน้องเมฆก็ทำได้ แต่พี่น้ำนี่จะห่วงล้อรถไปไหน ไม่หวานเลยยย
อยากเห็นฉากหวานๆของคู่นี้มากเลยค่ะ
-
ล้อให้โชคสินะนู๋เมฆ 555 ถึงขั้นถอดล้อรถเป็นตัวประกัน
เป็นแฟนกันล้าววว~~
-
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซ สารภาพกันแล้วววว เขาเป็นแฟนกันแล้วค่ะแม่ T//////////T
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดด เขินมากกกกกกกกกกกกกกกกก //ขูดพื้นแรงๆ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
น้องเมฆน่ารักขนาดดดดดด! นี่ถ้าเป็นพี่น้ำจะไม่ทนอ่ะบอกเลยยย! งื้อออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องเมฆก็บอกรักพี่น้ำแล้วนะ รอวันที่พี่น้ำบอกรักน้องบ้างนะคะ
รักน้องไวๆนะ อย่าทำให้น้องเมฆเสียใจนะพี่น้ามมมมมมมมมม >^<
-
กรี๊ดดดดดดดดด พวกเขาตกลงคบกันแล้วววววว มันช่างน่ายินดีอย่างยิ่งงงง
-
:-[ :-[ :mew1:
-
:z1:
-
ทำไงดีคะ ตอนนี้ทั้งหัวมีแต่คำว่า น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก
ตอนเมฆซึมไปนี่น่าสงสารมากเลย พี่น้ำมาช้าอ่ะ -3-
ตอนบอกรักเขินมาก เขินระดับสิบบบบบบบ
โอ้ย ต้องขอบคุณเพื่อนๆนะคะทั้งสองคน
ทั้งมิชชั่น ทั้งจับล้อเป็นตัวประกัน(?)
หวานๆอย่างนี้น่ารักมากเลยค่ะ แงงง ชอบบบ
ตอนแรกตกใจมาก นึกว่าวันนี้วันพฤหัส 5555555
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: เค้าคบกันแล้วววววววววววววว :hao7: :hao7:
-
:o8:
-
ขอบอกว่าวิธีการเอาล้อรถเป็นประกันนี่ทั้งจี้ทั้งเจ๋งเลยนะคะ ฮัสกี้เอ๊ยน้องเมฆคิดได้ไงเนี่ย :m20:
แต่ถึงยังไงก็ คบกันแล้วววววววววววววว :laugh: มีความสุขจริงๆ
ปล.ต้องขอบคุณกามเทพจำเป็นแบบพี่ว๊ากทั้งห้านะคะ ที่ทำให้น้องเมฆได้สารภาพรัก :กอด1:
-
เย้ๆ คบกันแล้ว แต่ก็ยังไม่รู้อยู่ดี ว่าสรุปแล้วใครรุกใครรับ 555555ยังคงต้องรอการพิสูจน์ต่อไป แต่นี่ ทีมน้ำเมฆ นะ อิอิ
-
เมฆอ้อนซะขนาดนี้พี่น้ำจะไปไหนรอด
-
55555+ ถอดล้อเป็นตัวประกันใครเป็นคนคิดมุขนี้ 5555+
ในที่สุดพี่น้ำก็ยอมคบกับน้องเมฆ งานนี้ใครจะวินก็ลุ้นต่อปายยยยยย
-
55555
ใช้วิธีขโมยล้อกันเลยทีเดียว :m20:
-
คบกันล้า ไหวมั้ยๆ
-
กรี๊ดนึกว่าตอนจบ555555
-
:o8: :-[ :impress2:
-
เป็นแฟนกันแล้วววว เย้ อย่างนี้ต้องฉลอง ๆ :m3:
น้องเมฆนี่ก็ช่างขี้อ้อนซะจริง พอเป็นแฟนกันจะยิ่งอ้อนพี่น้ำขนาดไหนน้า
พี่น้ำโหดกับเพื่อน ๆ แต่อ่อนโยนกับน้องเมฆมากเลย น่ารักอ่ะ
ชอบตอบจุ๊บปากน้องเมฆเบา ๆ นั่นจัง :o8:
กำลังฟินอยู่ดี ๆ พี่น้ำทวงล้อรถนี่ฮาเลย 555 หมดกัน ๆ
บ่งบอกว่าคบกับพี่น้ำ อยากได้ความโรแมนติกนี่ต้องเริ่มเองนะน้องเมฆ
เป็นแฟนกันแล้ว เปลี่ยนคำแทนตัวจาก ผมคุณ เป็น พี่กับน้องเมฆเถอะนะ ๆ พี่น้ำ
รอตอนต่อไปจ้า คู่รักหมาด ๆ จะหวานกันได้ขนาดไหนน้อ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ ^^
-
ไชโย
o13
-
เขา เป็น แฟน กัน แล้วววววววววววววววววววว
-
ฮิ้วววววววว ในที่สุด!! ในที่สุดก็ได้บอกซะที
คบกันแล้ว คบกันแล้ว เค้าคบกันแล้ว
เย้ๆๆๆ :mew3:
-
อรั้ยยยยยยยย มาต่ออย่างรวดเร็วเลยนะคะดีใจ น้องเมฆรุกพี่น้ำหนักมาก
แอบฮาเรื่องถอดล้อรถนี่ล่ะ คิดได้นะน้องเมฆ เค้าคบกันแล้ว น้องเมฆรุกพี่น้ำมากๆระวังจะกลายเป็นรุกขึ้นมารับนะคะ กร๊ากก
ดีใจที่ทั้งคู่คบกัน ต้องคอยดูต่อไปว่าจะหวานกันขนาดใหน อิอิ
-
พี่น้ำกดเมฆเลย
-
เค้าคบกันแล้วข่า เค้าคบกันแล้วค่ะขุ่นแม่
อร๊าย!! น้ำเมฆๆๆๆ น่ารักเนอะ
-
:mc4::-[ :-[
-
วรั้ยยยยย
เค้าคบกันล้าววววววววว
น้องเมฆเกือบสร้างเขื่อนแน่ะ
พี่น้ำมาช้าแต่ก็ยังดีกว่าไม่มาาาา
:hao7:
-
น้องเมฆแรงน้อยไม่เป็นไรนะคะ เพราะเรื่องปกป้องน่ะให้เป็นหน้าที่ของพี่น้ำเขาค่า :m3:
-
ว๊ากกก เค้าเป็นแฟนกันแล้ววว ตอนหน้าขอแบบหวานๆ มดขึ้นเลยนะคะ
-
คบกันได้เสียที ลุ้นมาตั้งนาน :mc4:
-
ไอ้เราก็นึกว่าโน้มหน้ามาจะจูบเมฆที่ไหนได้ถามหาล้อรถนี่เอง 5555 :m20:
-
น้ำเมฆๆเชียร์ให้พี่น้ำเป็นรุกค่ะ แฮร่
เย้เขาคบกันแล้ววว
-
เพื่อนดีจริงๆ ดีใจกับทั้งคู่ด้วยนะ :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดชะนีขอกรีดร้องค่ัะ และแล้วเค้าก็ได้กันเอ้ยคู่กัน :hao7:
-
หวีดดดดดด เขินนนนนน :o8:
เมฆน่ารักกกก
-
พี่น้ำเจอ สกิลออดอ้อนออเซาะ ของเมฆเข้าไปถึงกับหายงอนเรยอ่ะ อิอิอิ
เค้าคบกันแร้ว รอฟินตอนหน้าเบย ><
-
ขอส่งเสียงกรี๊ดดดดดดด กรีดร้องลั่นมหาลัยเลยคร่า
ได้คบกันแล้ว แม่ยกดีใจมากๆ ฮี่ๆๆๆๆ พี่ว้ากน่ารักชะมัดเลย ช่วยทั้งเพื่อนทั้งน้อง
มีกอดกันครั้งแรกด้วย ฟินคร่า ดีใจกะหนูเมฆน้าาาาา
-
o13 o13 o13
อ่านไปยิ้มไป
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ครบทุกรสเลยครับ ทั้งซึ้ง ทั้งฮา ทั้งลุ้น พี่น้ำกับน้องเมฆ
-
ฟินอะ
เค้าเป็นแฟนกันแล้ว
-
หมดมู๊ดเพราะล้อรถนี่แหละ
-
Chapter 26 : นัดเดต
รุ่นน้องชั้นปีหนึ่งคณะวิศวกรรมศาสตร์ก้าวฉับๆ ไปยังบริเวณห้องน้ำที่อยุ่ไม่ไกลจากโรงอาหารนัก โดยมีรุ่นพี่ปีสี่คณะมนุษยศาสตร์เดินตามไปติดๆ ระหว่างที่ก้าวเดินไป เด็กหนุ่มก็หยุดและชำเลืองมองคนที่เดินมาด้วยกันเป็นระยะๆ อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร แค่เดินตามมาเฉยๆ เท่านั้นเอง จนกระทั่งไปถึงที่หมาย ตำลึงกับแหนมนั่งเฝ้าล้อรถที่เพิ่งขัดล้างจนสะอาด แถมยังลงแว็กซ์ลงบนยางให้เป็นสีดำมันวาบเสียด้วย
เมฆยิ้มกว้างเข้าไปหาเพื่อนรักทั้งสอง “พี่น้ำมาเอาล้อคืนแล้ว”
“เพิ่งลงแว็กซ์เสร็จเลยคร้าบพี่” สองหนุ่มยิ้มรับแบบเจื่อนๆ
น้ำยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย พร้อมกับเดินเข้าไปพิจารณาดู “โอ้โห อย่างกับล้อใหม่เลยนะ”
“จริงๆ ตรงนี้มีรอยขูดด้วยนะพี่ พวกผมขัดออกให้แล้วแต่ยังเหลือรอยนิดหน่อย ที่อู่เครื่องมือมีไม่พร้อมอะครับ”
“เอาไปถึงอู่เลยเหรอ”
“เจ้าของอู่เป็นรุ่นพี่พวกผมที่จบไปแล้วอะครับ พวกผมเลยไปขอยืมเครื่องมือมาได้ อู่อยู่หน้ามอนี่เอง”
“อ้อ ขอบใจมากนะ งั้นช่วยเอากลับไปใส่คืนให้ที”
“ได้ครับพี่” ทั้งคู่รีบพยักหน้ารับ พวกเขาชำเลืองมองเพื่อนรักเป็นเชิงถามถึงความสำเร็จ หากเมฆก็พยักพเยิดให้เดินตามรุ่นพี่ไปโดยไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองจึงอุ้มล้อขึ้นแล้ววิ่งไปขนาบข้างอีกฝ่าย ก่อนจะเหลือบมองอีกครั้ง แม้ในใจจะยังนึกห่วง แต่เพื่อนของพวกเขาหน้าบานเป็นกระด้งขนาดนี้ อย่างน้อยก็คงปรับความเข้าใจกันได้แล้วล่ะนะ
เมื่อมาถึงลานจอดรถ รุ่นน้องทั้งสามก็จัดการใส่ล้อคืนให้อย่างคล่องแคล่ว เสร็จแล้วจึงหันไปขอโทษขอโพยเจ้าของรถที่ทำให้ตกใจ
“ขอโทษนะครับ เป็นความผิดของผมเอง ผมไม่รู้จะทำยังไงให้พี่น้ำยอมมาพบผมต่อหน้าเพื่อนๆ พี่ได้”
น้ำก้มลงพิจารณาล้อรถตน “อือ ไม่เป็นไร แต่น่าจะเอาไปทั้งสี่ล้อเลยนะ ดูใหม่แค่สองล้อหน้านี่มันแปลกๆ”
“อ่า...” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นดูนาฬิกา ซึ่งใกล้เวลานัดประชุมเชียร์มากแล้ว “เอาไว้ทีหลังได้มั้ยครับ พวกผมต้องไปประชุมเชียร์แล้วน่ะ”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง “ต้องไปแล้วเหรอ”
แม้จะพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ ทว่าตำลึงและแหนมก็สัมผัสได้ถึงความพิเศษในคำถามนั้น ทำให้ใบหน้าชักจะร้อนวูบวาบแบบแปลกๆ พวกเขาจึงหันไปมองท่าทีของเมฆพร้อมกัน
เด็กหนุ่มยิ้มบาง ตอบกลับรุ่นพี่เสียงอ่อย “ต้องไปแล้วละครับ”
อา... ถ้างั้นก็แปลว่า... ไอ้เมฆเพื่อนเขากับรุ่นพี่เข้าใจกันดีแล้วงั้นสินะ
“โอเค งั้นไว้เจอกัน” น้ำเดินฉับๆ ไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับออก จากนั้นจึงก้าวเข้าไปนั่ง หันมาโบกมือลาเล็กน้อย แล้วเคลื่อนรถออกไป ปล่อยให้รุ่นน้องทั้งสามมองตามไปตาละห้อย
เมฆยืนมองรถคันหรูแล่นออกไปจนลับสายตา “.......”
...ความรู้สึกเงิบเป็นอย่างนี้นี่เอง เพราะทั้งคู่ไม่ได้ดูสวีตกันอย่างที่คิดไว้ เพื่อนรักทั้งสองหันมองหน้ากัน ก่อนจะก้าวเข้าไปประกบเด็กหนุ่ม “มึงกับพี่เขาเป็นไงบ้างวะ”
เมฆยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแบบเขินๆ “กูก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ะ แต่กูบอกรักพี่เขาไปแล้ว”
“แล้ว...”
“แค่นั้นแหละ แล้วพวกพี่ตั้งใจก็บอกให้ไปรอเอาลายเซ็นก่อนเข้าประชุมเชียร์ ปะ ไปกันเถอะมึง”
รถคันหรูแล่นออกจากมหาวิทยาลัยตรงกลับไปยังคอนโดมิเนียมริมหาด ชายหนุ่มสั่งซื้ออาหารกล่องจากร้านข้างล่างแล้วหอบขึ้นไปรับประทานบนห้องพร้อมกับเปิดแล็ปท็อปท่องโลกอินเทอร์เน็ตไปด้วย มือข้างหนึ่งถือช้อนตักอาหารใส่ปาก มืออีกข้างวางลงบนแป้นพิมพ์พลางกรอกข้อความหาวิธีเอาใจแฟนลงไปในเสิร์ชเอนจิ้นรัวๆ
น้ำเลือกกดเปิดเว็บไซต์ไว้เป็นสิบๆ หน้าต่าง จากนั้นจึงค่อยกดดูทีละหน้าต่าง เขาไม่ได้คบกับใครมาสองปีกว่าแล้ว ย้อนเวลากลับไปในตอนนั้นเขายังมีความคิดแบบเด็กๆ ใจนึกเพียงแค่อยากให้มีคนมาคอยพะเน้าพะนอเอาใจ ตามประสาคนที่โหยหาความรัก แต่กลับไม่เคยใส่ใจว่าควรจะต้องทำตัวอย่างไรให้อีกฝ่ายพึงพอใจบ้าง เดตครั้งที่ผ่านๆ มาของเขามักจะจบลงที่บนเตียงอีกฝ่ายหรือไม่ก็โรงแรม ซึ่งมันเป็นแค่ความสุขเพียงเปลือกนอกเท่านั้น ส่วนที่คอนโดมิเนียมนี่ เขาไม่เคยพาใครมา เพราะเมื่อตอนปีหนึ่งนั้น พี่ชายกับพี่สะใภ้ชอบโผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง แถมพวกเพื่อนพ้องก็มักจะแวะเวียนกันมาบ่อยๆ เขาไม่อยากถูกขัดจังหวะ
“...จะเอายังไงดีวะ” ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา จากข้อมูลที่อ่านมา บางคนก็ชอบให้แฟนโทรหา ส่งข้อความหา พาไปซื้อของให้ ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ บางคนก็ชอบเป็นคนนัดเอง เพราะอยากมีเวลาให้กับครอบครัวและเพื่อนบ้าง บางคนชอบไปเดตในที่สาธารณะ บางคนชอบอยู่ด้วยกันตามลำพัง... หากบางคนก็อยากให้แฟนไปเที่ยวกับเพื่อนด้วยเป็นกลุ่มใหญ่ๆ
น้ำยกมือขึ้นเกาศีรษะพลางขมวดคิ้ว เขาเดาความคิดของเด็กหนุ่มไม่ค่อยจะออกหรอก และอีกฝ่ายก็ทำให้เขาประหลาดใจมาตั้งหลายครั้งหลายหนแล้ว
แต่ดูจากนิสัย... เมฆก็น่าจะเป็นคนติดเพื่อนหรือเปล่านะ
จริงอยู่ที่ว่าคนเป็นแฟนกันย่อมจะอยากใกล้ชิดกันมากขึ้น เขาก็อยากใช้เวลาว่างที่มีด้วยกันกับเมฆนะ จะเป็นที่ไหนหรือทำอะไรก็ได้ ส่วนเรื่องจะเข้าคลุกวงในกับอีกฝ่ายนั้น ยังไม่กล้าจะคิด... ก็ดูเอาสิ คราวที่แล้วจูบไปแค่นิดเดียวถึงกับวิ่งหนีหูตูบหางชี้ แถมหลังจากนั้นก็ยังหลบหน้าเขาอีก
หากถึงจะดูลำบากลำบน น้ำก็ยังยิ้มออกมาได้ หัวใจอิ่มเอมอย่างประหลาด เขาหันไปมองดูนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า รอเวลาที่จะโทรศัพท์ไปหาเด็กหนุ่ม แต่จะให้ชัวร์ที่สุดก็คงต้องถามเพื่อน
ชายหนุ่มจัดแจงส่งข้อความออกไปหาเพื่อนพ้อง “ประชุมเชียร์เสร็จแล้วโทรหากูด้วย”
วันนี้นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งภาคเครื่องกลดูกระตือรือร้นมากเป็นพิเศษ เนื่องจากพวกเขาได้รับลายเซ็นจากเฮดว้ากกันพร้อมหน้า ส่งผลให้การประชุมเชียร์ในตอนบ่ายคึกคักไปด้วย ตั้งใจสั่งให้ทุกคนไปวิ่งรอบสนามบอลสามรอบพร้อมกับร้องเพลงประจำคณะ เพื่อแสดงความพร้อมให้อดีตพี่ว้ากรุ่นก่อนๆ ที่จบไปแล้วกลับมาเข้าร่วมประชุมเชียร์ได้เห็น ซึ่งเหล่ารุ่นน้องก็ไม่ทำให้ใครๆ ต้องผิดหวัง
หลังจากการประชุมเชียร์ประจำวันจบสิ้นลง นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งแยกย้ายกันกลับไปยังหอพักของตน เช่นเดียวกันกับเมฆและเพื่อนรักทั้งสอง เย็นวันนี้เมฆรู้สึกเหนื่อยล้ามากเป็นพิเศษ เขาจึงปฏิเสธที่จะไปร่วมรับประทานมื้อค่ำกับทุกคน หากตรงกลับหอไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวเข้านอน
ขณะที่เดินโซซัดโซเซไปยังเตียงนอนของตนก็สังเกตเห็นว่าหน้าจอโทรศัพท์สว่างวาบพร้อมกับปรากฏชื่อของคนที่โทรเข้ามา เขากระโดดไปตะครุบโทรศัพท์แล้วรีบกดรับสาย “พี่น้ำ!”
ปลายสายอ้ำอึ้ง เขาตั้งใจว่าจะโทรหาเด็กหนุ่มแต่พอได้ยินน้ำเสียงตื่นเต้นของอีกฝ่ายก็ดันลืมไปว่าจะคุยเรื่องอะไร “เอ้อ... ประชุมเชียร์เป็นยังไงบ้าง”
“ก็เหนื่อยเหมือนทุกวันแหละครับ แต่ว่านะ พี่น้ำ! ผมได้ลายเซ็นในสมุดครบแล้ว!”
“ดีใจด้วยนะ”
“เพราะพี่น้ำช่วยผมหลายครั้งเลย ขอบคุณมากนะครับ”
“อือ” ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วครู่ จะชวนคุยต่อก็เกรงว่าจะเป็นการรบกวนอีกฝ่าย ส่วนตัวเขาโทรมาเพราะอะไรก็ยังนึกไม่ออก เขาจึงพูดตัดบท “งั้นก็ ราตรีสวัสดิ์นะ รีบเข้านอนซะล่ะ” ก่อนจะกดวางสายไป
“เดี๋ยวสิ... อ้าว” เมฆหันไปมองโทรศัพท์มือถือในมือ เขายังไม่ทันได้คุยอะไรเลย อีกฝ่ายโทรศัพท์มาเพื่อจะถามแค่นี้เนี่ยนะ ทว่ายังไม่ทันจะวางโทรศัพท์มือถือลง หน้าจอโทรศัพท์ก็สว่างขึ้นมาอีกครั้ง
“หือ? ครับพี่น้ำ”
“เสาร์นี้ไปเที่ยวกันมั้ย”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง หัวใจเต้นระส่ำ “ไปครับ! ไปไหนเหรอครับ!”
“คุณอยากไปไหนล่ะ”
“ผมอยากไปอันเดอร์วอเตอร์เวิลด์ครับ! เอ๊ย!” เมฆชะงัก เพราะเมื่อกี้ลืมตัว ตอบรับเหมือนเด็กๆ ไปสักหน่อย ไม่เท่เอาเสียเลย “เอ้อ... ไปที่ไหนก็ได้ครับแล้วแต่พี่น้ำ”
คนที่ปลายสายหัวเราะ “งั้นไปอันเดอร์วอเตอร์เวิลด์ก็ได้ แล้วอยากไปไหนอีกก็บอกนะ ลองถามเพื่อนคุณสองคนนั่นดูก็แล้วกัน”
“เหอ ถามเพื่อนผมทำไมครับ”
“ก็แล้วแต่คุณกับเพื่อนไงล่ะ อยากไปที่ไหนผมก็จะพาไป”
ความรู้สึกเริงร่าเมื่อครู่หายไปทันควัน ราวกับนอนอยู่บนปุยเมฆอยู่ดีๆ ก็ถูกถีบตกลงมาบนพื้นดังแอ้กเสียอย่างนั้น “หา! เดี๋ยวนะพี่น้ำ หมายความว่าพี่น้ำชวนผม แล้วก็ไอ้แหนมกับไอ้ตำลึงด้วยเหรอ”
“อือ แล้วแต่คุณนั่นล่ะ ถ้าคุณอยากจะชวนเพื่อนคุณมาด้วยก็ได้ ผมไม่ว่าอะไร”
“......” เขานึกว่าพี่น้ำจะชวนไปเดตตามประสาคนเป็นแฟนกันเสียอีก
“เมฆ?”
“ผมนึกว่าพี่น้ำจะอยากไปกับผมสองคน” เด็กหนุ่มพูดเสียงอ่อย
“ผมก็แล้วแต่คุณไง”
...ความรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้มันคืออะไรวะ ทำไมเขารู้สึกหน่วงๆ แบบแปลกๆ “.....”
“เราจะไปกันกี่โมงดี เจอกันก่อนสักเก้าโมงดีมั้ย เดี๋ยวผมจะไปรับที่หอนะ”
“ครับ” ก็ยังดีวะ อย่างน้อยพี่น้ำก็ยังชวนเขา
“ราตรีสวัสดิ์”
“ราตรีสวัสดิ์ครับพี่น้ำ” เมฆกดวางสายไปอย่างอ่อนใจ แวบแรกเขารู้สึกดีใจมากที่รุ่นพี่ชวนไปเที่ยวด้วยกัน นึกว่านี่จะเป็นการเดตกันครั้งแรก แต่อีกฝ่ายดันบอกว่าให้ชวนเพื่อนไปด้วยได้ นี่มันอะไรกันวะ! ทริปพารุ่นน้องไปทัศนศึกษานอกสถานที่หรือไง? เด็กหนุ่มโยนโทรศัพท์มือถือไว้ที่หัวเตียง เขายกมือขึ้นกอดอก เอนหลังพิงผนังพลางนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้
...สรุปว่าพวกเขาคบหากันแล้วหรือเปล่าวะ?
รูมเมตที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามาภายในห้อง เขาเห็นว่าเมฆนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียงจึงเอ่ยทัก “ไอ้เมฆขี้ไม่ออกเหรอวะ”
“ห่านี่! กูจะมาเบ่งหาเหี้ยอะไรบนเตียงวะ!”
“นั่นสิ จะเบ่งก็ไปส้วมสิวะ”
“กูไม่ได้ปวดขี้นี่หว่า”
“นั่นไง มึงขี้ไม่ออกจริงๆ ด้วย”
เมฆส่งสายตาขุ่นๆ ใส่เพื่อนร่วมห้อง คือว่าพวกเขาจะคุยหัวข้อนี้กันอีกนานไหมวะ “มึงจะทำไรก็ไปทำเถอะมึง”
อีกฝ่ายหัวเราะ “เออๆ ว่าแต่มึงใกล้ได้เกียร์ยังวะ”
“ใกล้แล้ว อาทิตย์หน้านี่แหละ”
“มิน่า เห็นพวกวิดวะหมดสภาพกลับหอกันทั้งนั้น ดีนะที่กูเลือกเรียนเภสัช”
“เหนื่อยแต่ก็สนุกนะมึง” เด็กหนุ่มยิ้มพลางเล่าถึงพี่ว้ากคณะตนไปด้วยความภาคภูมิใจ “เมื่อก่อนกูก็สงสัย เหี้ย... ทำไมต้องมีว้ากกันด้วย พี่ชายกูก็เคยเป็นพี่ว้ากมาก่อน พี่แม่งก็พูดแต่ว่าให้เข้าประชุมเชียร์ อย่าอคติ... อีกอย่างกูว่าพี่ว้ากคณะกูแม่งเจ๋งด้วยมั้ง เฮดว้ากปีสี่ถึงจะดูน่ากลัวสุด แต่ที่จริงก็ใจดีเหลือเชื่อ” พอได้โอกาสเล่าเด็กหนุ่มก็ชมพี่ว้ากของตนไปอย่างไม่หยุดปาก
“กูไม่แปลกใจเลยที่พี่ๆ เขาจะใจดีกับมึง” เพื่อนร่วมห้องเอื้อมมือไปลูบศีรษะเมฆแล้วหัวเราะเบาๆ “ก็มึงน่ะ น่ารักจริงๆ เลยน้า”
เมฆขมวดคิ้วพร้อมกับปัดมืออีกฝ่ายออก “ห่านี่ อะไรของมึง!”
“ก็มึงมันน่าเอ็นดูไง ใครจะใจร้ายกับมึงได้ลงคอ ดูดิ พร่ำเพ้อหาพี่ว้ากตาแป๋วขนาดนี้” คนพูดหัวเราะเสียงดัง จนรูมเมตอีกคนที่ใส่หูฟังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะชะโงกหน้าเข้ามาร่วมวง “จริงๆ ไอ้เมฆมันทั้งหล่อทั้งน่ารัก เพื่อนที่คณะกูก็ชอบถามถึงมึงอยู่เรื่อย”
“เพื่อนมึงนี่ผู้ชายหรือผู้หญิงวะ” รูมเมตคนที่นุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่หันไปถาม “เพื่อนที่คณะกูก็ชอบถามถึงไอ้เมฆมัน แต่มีแต่ผู้ชายว่ะ”
รูมเมตอีกคนตอบ “ผู้หญิงว่ะมึง คณะกูผู้หญิงเป็นประชากรส่วนใหญ่ แต่ผู้ชายที่ถามถึงไอ้เมฆก็มี ก็นะ... มันเป็นถึงท่านประธานรุ่น”
“เฮ้ย! เดี๋ยวๆ อะไรของพวกมึง หมายความว่ายังไงวะ” เมฆโวยวาย
“เอ๊า! ก็เป็นที่รักของทุกเพศทุกวัยไง ไม่ดีเหรอมึง!”
เด็กหนุ่มจ้องตารูมเมตทีละคน ก่อนจะถามอย่างระแวง “พวกมึงจะเอาอะไรจากกูกันวะ”
“กูไม่ขออะไรมาก ขนมจากกับข้าวหลามหน่อยก็ดี มึงจะไปเที่ยวนี่ ซื้อกุ้งแห้งกับปลาหมึกบดมาไว้ด้วยก็ดีนะ”
“ไอ้เหี้ย แอบฟังกูคุยโทรศัพท์เหรอ!”
“บังเอิญได้ยินโว้ย นั่งใกล้กันแค่นี้ กูไม่ได้ยินก็หูหนวกแล้ว”
“กูนอนแล้วดีกว่า” เมฆตัดบทก่อนที่รูมเมตทั้งสองจะพูดหรือถามอะไรมากไปกว่านี้ เขาเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียง แล้วรีบดึงผ้าห่มมาคลุม พยายามข่มตานอนให้หลับๆ ไปเสียที
..
.....
..
เช้าของวันเสาร์ หลังจากเด็กหนุ่มเลือกเสื้อผ้าอยู่นาน แม้อยากจะแต่งตัวหล่อขนาดไหน แต่อากาศดูไม่ค่อยจะเป็นใจ ดีไม่ดีรุ่นพี่จะครหาว่าเขาบ้าได้ เขาจึงตัดสินใจเลือกใส่เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงยีนส์แบบที่ดีกว่าที่ใส่อยู่เป็นประจำเล็กน้อย แต่ที่พิเศษมากคือกางเกงยีนส์ตัวนี้เพิ่งซัก ไม่ใช่ตัวที่หมักหมมใส่อยู่บ่อยๆ
เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่องดูเป็นระยะๆ ยิ่งใกล้เวลานัดเข้าไปเท่าไหร่ ความกระวนกระวายก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นทุกที
เสียงข้อความเรียกเข้าส่งผลให้เขาสะดุ้งเฮือก พอกดดูแล้วก็รีบวิ่งออกจากห้อง กระโดดลงบันไดไปหาคนที่รออยู่ทันควัน
เมฆสาวเท้ายาวๆ ตรงไปยังรถคันหรูที่จอดอยู่ริมทางเท้าก่อนจะเปิดประตูขึ้นไปนั่งเคียงข้างคนขับ “สวัสดีครับ” เด็กหนุ่มทักทายพร้อมกับชำเลืองมองอีกฝ่าย วันนี้รุ่นพี่ใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นกับกางเกงยีนส์ แต่มีกลิ่นน้ำหอมบางเบาติดตัวมาด้วย น่ารักชะมัดเลย
น้ำยิ้มรับ “เพื่อนล่ะ”
“ผมบอกพวกมันแล้วนะ แต่พวกมันไม่มา พวกมันบอกว่าไม่อยากเป็นก้าง” เมฆตอบไปตรงๆ เขาทำหน้าขรึม แล้วเบือนหน้าไปทางหน้าต่างกระจกรถ
คนที่นั่งอยู่ด้านหลังพวงมาลัยรถเอื้อมมือไปลูบศีรษะเด็กหนุ่ม “ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“ก็ผมงอนพี่น้ำน่ะสิ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนแทบเป็นปม “นึกว่าพี่น้ำจะชวนผมไปเดต”
“ผมก็ชวนจริงๆ ไม่ใช่รึไง” น้ำตอบเสียงเรียบพร้อมกับเคลื่อนรถออกไป
“เดตอะไรให้ชวนเพื่อนไปด้วย นี่มันทัศนศึกษาแล้ว”
“ทัศนศึกษาเหรอ คุณกับเพื่อนน่ะ น่าจะเรียกว่าเนอสเซอรี่มากกว่ามั้ง”
“โหย พี่น้ำอ่า...”
น้ำหัวเราะเบาๆ “ก็เห็นว่าอยู่ด้วยกันตลอด เผื่อว่าคุณอยากจะให้เพื่อนไปด้วย ผมก็ไม่ว่าอะไร”
เมฆพึมพำอย่างไม่ค่อยพอใจนัก “ไปเดตผมก็อยากไปเฉพาะกับพี่น้ำเท่านั้นแหละ ผมไม่ใช่สาวน้อยอ่อนต่อโลกนี่หว่า จะได้ต้องไปไหนมาไหนกับเพื่อนตลอด อย่างผมจะต้องกลัวพี่น้ำหลอกพาเข้าโรงแรมด้วยเรอะ”
“ไม่กลัวเหรอ” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก “ให้มันจริงเถอะ”
“ถ้าพี่น้ำทำจริงก็ดี แต่ไม่ต้องหลอกผมให้เหนื่อยหรอก” เด็กหนุ่มหันไปทางคนที่ขับรถอยู่ “แค่ชวนเฉยๆ ผมก็เดินตามพี่น้ำไปทุกหนทุกแห่งแล้ว”
“ใจง่ายจัง”
“เฉพาะกับพี่น้ำเท่านั้นล่ะ”
“แล้วถ้าจะให้เข้าไปในห้องกับผม ก็แค่เอาของกินมาล่อใช่มั้ย”
“ไม่ต้องลำบากหรอกครับ แค่กระดิกนิ้วก็พอ”
น้ำยิ้มกรุ้มกริ่ม แล้วหันไปสบสายตากับคนที่นั่งจ้ออยู่ข้างๆ กัน “เอาไว้ผมจะลองดูนะ”
...นี่คือพวกเขากำลังจีบกันอยู่หรือเปล่าวะ? หรือที่จริงกำลังท้ารบ?
บางทีเขาก็ดูไม่ออกว่าพี่น้ำพูดจริงหรือพูดเล่น เพราะสีหน้าที่ไม่ได้มีแววของความเขินอายเลยแม้แต่น้อย แถมยังตอบกลับคำพูดที่เขาตั้งใจจะหยอดแบบชิลๆ เสียอีก ทำไมเขารู้สึกเสียเปรียบชอบกล
...ว่าแต่ เขินอาย งั้นหรือ? สีหน้าพี่น้ำตอนเขินจะเป็นอย่างไรกันนะ จะน่ารักมากขนาดไหน เขาอยากจะเห็นเป็นบุญตาสักครั้ง แต่ว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะได้เห็นกันล่ะ
“ยังไม่ได้กินมื้อเช้าใช่มั้ย”
“ยังครับ”
“กินติ่มซำกันมั้ย”
เด็กหนุ่มพยักหน้า “กินครับ” ปากตอบไปเช่นนั้น หากใจยังคงจดจ่อคิดถึงแต่เรื่องที่อยากจะทำให้รุ่นพี่ขวยเขิน ตัวเขาไม่เคยคบหากับใครมาก่อน ไอ้คนมาจีบน่ะ ก็เคยมีอยู่ แต่สมัยก่อนเขามันเนิร์ด รักไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียนกับเล่นบาสเกตบอล แล้วจะไปเอาประสบการณ์ที่ไหนมาใช้กับพี่น้ำวะเนี่ย
เพียงแค่นึกถึงใบหน้าของรุ่นพี่ที่เปลี่ยนเป็นสีแดงตอนที่ถูกเขาจ้องตาหรือจับมือ อา... พี่น้ำจะน่ารักขนาดไหนกันนะ
“หิวเหรอ ทำหน้าประหลาด”
“โธ่! ประหลาดอะไรกันครับ ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ ต่างหาก”
“คิดว่าจะสั่งอะไรกินบ้างเหรอ”
“พี่น้ำเห็นผมเป็นยังไงเนี่ย ผมไม่ได้คิดถึงแต่เรื่องกินทั้งวันนะ”
“ก็เห็นว่ากำลังโตไง”
เมฆยื่นหน้าเข้าไปหาเจ้าของรถ “ผมไม่ใช่เด็กนะพี่น้ำ นี่ผมโตเป็นตัวเต็มวัยแล้ว อีกอย่างนะ ผมคิดถึงพี่น้ำบ่อยกว่าของกินอีก”
เดี๋ยวสิ เขาเอารุ่นพี่ไปเปรียบกับของกินทำไมวะ?
“อย่างงั้นเชียว” คนที่ขับรถอยู่พูดกลั้วหัวเราะ พลางหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถเข้าไปจอดในที่จอดรถของร้าน “ไปกันเถอะ กินให้อิ่ม จะได้ไม่ต้องคิดถึงของกินอีก”
“จะได้คิดถึงแต่พี่น้ำคนเดียวเหรอครับ” เมฆพูดสวนกลับไปทันควัน
น้ำไม่ตอบ แค่อมยิ้มเท่านั้น จากนั้นจึงก้าวลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในร้านพร้อมกันกับเด็กหนุ่ม
TBC~*
กี๊ดดด ผู้ชายเดตกันนน
ถ้าลองให้คะแนนสองหนุ่มเขาหยอดใส่กัน ใครจะชนะน้อ 555555
แต่การเดตครั้งนี้ยังอีกยาวไกล ผลคะแนนการหยอด ใครจะแพ้ ใครจะชนะ ขอให้ติดตามตอนต่อไปนะคะ #ทำเสียงโฆษณาถ่ายไฟฉายตรากบ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า รักนะ ม้วฟๆ :mew1:
-
ดูเขาจีบกันล่ะ หยอดกันไปหยอดกันมา :-[
น้องเมฆนี่น่ารักน่าเอ็นดูตลอดอ่ะ
ระวังพี่น้ำชวนเข้าห้องของจริงแล้วจะหนาวนะจ๊ะ หนูเมฆ :impress2:
-
wowowowow
พี่น้ำ ชวนน้อง ...ออกเดตกันแล้ว :กอด1: ..(แต่เริ่มเดต ก้อกินเลยนะ)
น้องเมฆ จะน่ารักขนาดไหนๆ น้า พี่ๆ เพื่อนๆ ต่างคณะ ก้อยัง ตามมาเอ็นดู อีก
อยากเห็นจัง ....look น้องเมฆ ตาใส แบ๊ว แบบนี้ไหมนะะ
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xap1/v/t1.0-9/12642720_671534172949301_2716420007666247009_n.jpg?oh=eb87a97fd1817a9fe00b552f8c4ff3cc&oe=573905C1&__gda__=1459309341_95ad9bc2e436e6778878a27769cf8a5e)
:mew1:
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
เหยๆเขาไปเดตกันด้วยล่ะ แอบตามไปดีไหม 555
เมฆเริ่มส่อเค้าจะเป็นรับแล้วอ่ะ ฮาา
-
:ling1:
อ่านไปบิดไป อ่านไปเขินไป
เมื่อไหร่จะชวนกันเข้าห้องคะ :hao7:
-
นี่มันสงครามการหยอดมุกจีบแล้วล่ะ
แต่ระวังจะเขินจนไปไม่เป็นเสียเองนะจ๊ะน้องเมฆ
เดตแรกต้องน่ารักแหงเลย. :impress2:
-
โอยย เมฆน่ารักอ่ะ ยิ่งตอนตอบว่าจะไปเที่ยวไหนนะ
ไม่ทันแล้วล่ะเมฆเอ้ย ความเท่มันไปหมดล่ะ เหลือแต่ความน่าร้ากกกก :mew1:
-
หนูเฆมหนูต้องระวังตัวไว้บ้างนะ พี่น้ำเขาประสบการณ์มากกว่า ส่วนหนูนะเด็กเพิ่งหัดเดินระวังจะเพลี่ยพล้ำได้นะจ๊ะ
-
เมฆน่ารักอ่ะ :ling1:
-
น้องเมฆเด็กน้อยมาก ฮ่าๆๆๆๆ
-
หยอดทีละริดละหน่อยน่ารักอะ
-
:z1:
-
หยอดกันน่ารักเชียว :-[
-
เดตกันแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยยยย~~ ผลัดกันหยอด พวกนายไม่เขินแต่เราเขินน๊าาาา~~~~~ :hao7: :mew3:
-
โห้ยยยย นุ้งเมฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆ บ้านขายทองหยอดหราาาาา หยอดได้หยอดดี หยอดทู้กกกกคำ กร้ากกกกกก
แถวบ้านป้าเนี่ย คนไหนปากดี เวลาปฏิบัตินี่บ่มีไก๊นะจ๊ะ กร้ากกกกกกก
เห็นพี่น้ำยิ้มๆนิ่งๆเงียบๆ นี่โผล่มากินกลางตลอดตัวแน่ๆ ฟังธง!!!!!!
เพื่อนน้องเมฆนี่น่ารักที่สุดอ่ะ นี่เป็นพี่น้ำเห็นล้อตัวเองก็คงบับ เออ ทำไมไม่เอาไปสี่ล้อ ถ้าจะขัดให้ซะขนาดนี้ กร้ากกกกก
เก๊าว่าป่านนี้รูมเมทนุ้งเมฆรู้ตื้นลึกหนาบางกันหมดแว้ว 55555
นุ้งเมฆนี่ก็น่ารักเอาๆๆๆ ออร่าเริ่มออก อิอิอิอิ พี่น้ำต้องใจเยเยนะ :hao7:
ขอบคุณสำหรับตอนน่ารักอมยิ้มแก้มปริตอนนี้นะคะ :z2:
จะรออ่านตอนหน้าน้าาาาาาา
ปอลิง รออ่านน้ำนภล่วยยยยยย กร้าากกกกกกกกก :hao7:
-
ลุ้นๆ
กลัวเมฆโดนจับกินจัง
-
:heaven
-
อะ....หยอดกันไปหยอดกันมา
-
แลกกันหมัดต่อหมัด มุกต่อมุก ฮิ้วววววววว
พี่น้ำสู้ๆ น้องเมฆสู้ตาย สู้กันให้หวานๆแบบนี้ไปเยอะๆ น๊า >\\\\<♡
-
:impress2: :impress2: :กอด1: :กอด1:
-
โอ้ยยย น่ารักไป
หยอดกันไปหยอดกันมา
:mew3:
-
กว่าจะได้เห็นพี่น้ำทำหน้าเขิน ป่านนั้นน้องเมฆที่แพ้ทางพี่น้ำอยู่แล้วจะไม่ชิงทำก่อนพี่น้ำไปไกลลิบๆ แล้วเหรอค้าาา.. :-[
-
ฮ่าๆๆๆเมฆเอ้ยน่ารักอะไรอย่างนี้ลูก ตัวเองจะโดนอีกฝ่ายกดนี่ยังไม่รู้ตัวอีกนะ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
:hao7: :hao7:
-
ทำไมอ่านแล้วรู้สึกสั้นจังเลยคะ ฮืออออออ คงเพราะเราหลงพี่น้ำกับเมฆมากแหงๆ 5555555555
น่ารักทั้งคู่เลยค่ะ >____< จะรอตอนไปเดตกันนะคะ!
ปล.พี่น้ำเก็บอาการเนียนไปไหมอ่ะ! เนียนจนน้องคิดว่าพี่ไม่รู้สึกอะไรด้วยแล้วเนี่ย!
-
:pig4: :pig4:
-
:-[ :impress2:
เมฆน้ำ
-
:กอด1:
-
:mc4: เค้าเดตกันเเล้วว
-
นี่ถ้าต่อไปมีผู้ชายมาจีบเมฆนะ พี่น้ำจะทำยังไง ชักจะอยากรู้แล้วสิ
-
เราว่าเราพอจะเดาออกแล้วนะว่าสองคนนี้ ...
ใครรุกใครรับ 55555555555
-
:-[เขิลลล
-
:laugh:สงสัยคนหน้าแดงจะไม่ใช่น้ำล่ะ
-
หยอดกันไป หยอดกันมา o13 :hao7:
-
โง้ยยยยยยยยยย :ling1: :ling1:
-
พี่น้ำการ์ดแรงมาก เมฆจะไหวมั้ย หวังจะเห็นพี่น้ำเขิน ไม่ใช่ตัวเองเขินเองนะ แต่ที่แน่ๆ อ่านแล้ว เราเขิลลลล โอ้ยยย เค้าเดทกันแล้วว
-
ง้อวววว
-
:-[ :o8: :-[ :L1: :-[ :o8: :-[
-
เต็มกระปุกแล้วม้างงงง
หยอดกันไปหยอดกันมาขนาดนี้
-
พี่น้ำตื่นเต้นขนาดที่ว่าไปค้นหาวิธีเอาใจแฟนเลยหรอเนี่ย 55
แล้วถ้าจะทำเนี่ยไม่ไปค้นหาอีกรอบเลยหรอไงกัน :hao6:
-
เกมส์นี้ใครเขินก่อนแพ้ใช่ม่ะ?? 55
เมฆเอ้ย นู๋จะอ่อยพี่น้ำมากไปแระ หึหึ
-
เดต&จีบกันได้น่ารักมาก
เมฆน่ารักมากๆ ปากกับใจตรงกันเป๊ะ
พี่น้ำมีคู่แข่งลับๆเพียบเลยนะนี่
-
พี่น้ำ น่ารักอ่ะ ถึงกับต้องเสิร์ชหาวิธีเอาใจแฟน :o8: โหย ๆ อยากให้น้องเมฆรู้จริง ๆ
พี่น้ำแคร์น้องเมฆมาก ๆ เป็นคนพิเศษจริง ๆ ยังไม่กล้าคลุกวงในด้วยอ่ะ 555
เข้าใจ ๆ ก็น้องออกจะน่ารักน่าเอ็นดู พี่น้ำเลยต้องทะนุถนอมเป็นพิเศษ
ถึงจะเคยคบใครมาก่อน แต่ที่พี่น้ำทำ เหมือนน้องเมฆเป็นแฟนคนแรกเลยเนอะ
แบบเอาแต่คิด ว่าจะทำยังไงให้แฟนประทับใจ มีความสุข รู้สึกปลื้มแทนน้องเมฆจัง
ชอบที่น้องเมฆพูดตรง ๆ งอนก็บอกว่างอน น่ารักดีจัง
นี่อยากให้พี่น้ำรู้มาก ๆ เลย ว่าแฟนพี่ฮอทขนาดไหน กับผู้ชายด้วยนะคะ
อยากเห็นพี่น้ำหึงน้องเมฆเยอะ ๆ เลย ฮาาา
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณนะคะ :L1:
-
อร๊ายยยยย ปู้ชาย เค้าหยอดกันอ่ะ ตัวเทออออ
-
ฮิๆๆๆๆๆ ชอบจังค่ะ ผช.จีบกันหวานน่ารักกำลังดีค่ะ จัดมาอีกนะค๊าาาาา
-
ทำไมพี่น้ำสตรองจัง 5555 นี่เด็กจีบอยู่นะ พี่ไม่ขวยไม่เขินมั่งเหรออออ
จริงๆแล้วเมฆต้องเล่นบทรับใช่ไหม รุกไม่ขึ้นเลย หนุ่มน้อยยย :hao3:
-
น้องเมกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m3: :m3: :m3: :m3:
น้องเมฆกับพี่น้ำน่ารักมากๆเลยค่ะ ชอบอ่าา :m1: ตามมาจากกระทู้แนะนำค่ะ ไล่อ่านตั้งแต่เมื้อคืนจนถึงตอนนี้รวดเดียวจบเลย
ชอบมากๆเลยชอบแบบน้องเมก ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองดีน่ารักมากๆ อย่างงี้พี่น้ำทนไหวรอค้ะะะ :impress2: :impress2:
:m18: :m18: เป็นกำลังใจให้คนเขียน ขอบคุณที่แต่งนิยายๆน่ารักๆให้อ่านนะคะ มาต่อไวๆน้าเราจะรออจุบ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
จีบกันซิวมาก
นี้คือการหยอดแล้วใช่ไหม
-
โอ่ยบยยย คู่นี้น่ารักจังเลยี แข่งกันหยอดคนละนิดละหน่อย
น้องเมฆน่าแกล้งจริงๆ พี่น้ำตอนนี้ดูหล่อขึ้น ทีมเมฆน้ำใกล้ล่มสลาย ฮือออ
-
กลิ้งสิบตลบ
คนเขาจีบกัน น่าร๊ากกกกก
-
:really2: สนุกมากเลยค่ะ
พี่น้ำกับน้องเมฆน่ารักมาก เชียร์เมฆน้ำ
-
เขาเข้ามารอน้า ในยังเบลออีพี่น้ำนี่ร่วมมือ กะคุณนภแกล้งน้องเมฆ ในเรื่องนี้ น้องเมฆเอาคือพี่มันเยอะๆ เลยน้าาาาาาาา :katai3:
-
เค้ารักกันแล้วววววว กรี๊ดเลยจ้า
-
เอร้ยย น่ารักจังหยอดกันซะ อิอิ พี่ร้ำก็ไม่เคยต้องชวนใครเดตแบบนี้ เลยต้องหาข้อมูลใหญ่ แถมมีชวนเพื่อนๆน้องอีกว่าไปได้นะ ฮ่าา น่ารัก
ตอนต่อไปจะไปเดตกันที่ใหนน้อ
-
Chapter 27 : เดตแรก (ภาคเช้า)
ภายในร้านเปิดโล่ง ฝั่งห้องครัวมีตู้กระจกที่จัดวางจานใส่ติ่มซำสดขนาดเล็กไว้ให้ลูกค้าได้ชี้เลือกอย่างสะดวก อีกฝั่งเป็นโต๊ะมากมายสำหรับให้ลูกค้าได้เลือกนั่งกันตามความพอใจ
น้ำพาเมฆไปเลือกติ่มซำสดในตู้เพื่อส่งให้พนักงานนำไปนึ่ง เขาชี้แล้วหันไปถาม “แบบใส่กุ้งพวกนี้อร่อยดี เอาหน้าข้าวโพด ไข่นกกระทา ถั่วลันเตา ปูอัด เห็ดหอม เอามาอย่างละสองที่เลยนะ แล้วก็ อืม... เอาอะไรอีกดีคุณ”
“เอาเห็ดเข็มทองด้วยครับ แล้วก็... ซาลาเปาไส้ครีมกับบักกุดเต๋”
“สาหร่าย ไข่เค็ม บล็อกโคลี่กับกุ้ง ขนมจีบ อ้อ บะหมี่หยกด้วย”
“อะ... เอ่อ พี่น้ำ” เมฆหันไปมองเข่งติ่มซำที่สั่งไว้ ซึ่งพนักงานหยิบมาจัดวางซ้อนๆ กันให้ “จะกินให้อิ่มไปอีกสามวันเลยเหรอ”
น้ำหัวเราะ “หมดน่า ไม่หมดก็ค่อยเก็บไปกินต่อที่ห้อง สั่งไปเถอะ แล้วคุณจะเอาข้าวหรือบะหมี่ดีล่ะ”
“ถะ... ถ้างั้น... ผมกินบะหมี่เหมือนพี่น้ำดีกว่า” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว เขาหันไปจ้องรุ่นพี่จากศีรษะจรดปลายเท้า อดนึกสงสัยไม่ได้ว่าที่รับประทานอาหารจุอย่างกับยัดทะนานขนาดนี้ แล้วมันหายไปเก็บไว้ที่ไหนหมดวะ จากนั้นจึงเดินตามอีกฝ่ายต้อยๆ ไปนั่งโต๊ะที่อยู่ริมหน้าต่าง
“พี่น้ำมากินร้านนี้บ่อยมั้ย”
“ก็เดือนละหน มากับพวกรุ่นพี่คุณนั่นละ เวลาไอ้พวกนั้นจะมาที ต้องโทรมาบอกที่ร้านไว้ก่อน กินทีแทบหมดร้านเลยนะ”
“ผมเชื่อที่สุดเลย” ...แค่พี่น้ำคนเดียวก็ล่อซะที่จัดวางโชว์ในตู้หายไปครึ่ง
ไม่นานอาหารก็ถูกนำมาจัดวางจนเต็มโต๊ะ เข่งติ่มซำตั้งสูงเป็นกำแพงจนสองหนุ่มที่นั่งคนละฝั่งมองไม่เห็นหน้ากันเลยทีเดียว
“เอ่อ...”
“ผมย้ายไปนั่งข้างคุณได้มั้ย”
“ผะ... ผมย้ายเองดีกว่าครับ พี่น้ำนั่งอยู่กับที่นั่นล่ะ” เมฆลุกขึ้นพรวด หยิบจานกับตะเกียบคู่ใจแล้วรีบเดินวนไปนั่งลงเคียงข้างรุ่นพี่
“รีบกินกันเถอะเดี๋ยวหายร้อนหมด” น้ำหันไปยิ้มให้ พร้อมกับใช้ตะเกียบคีบติ่มซำใส่จานให้เด็กหนุ่ม
“ขอบคุณครับ” ...ทำไมพี่น้ำแม่งคล่องจังวะ แบบว่าสมองเขายังไม่ทันประมวลผลเลยว่าควรจะต้องปฏิบัติตัวอย่างไรกับแฟน อีกฝ่ายมักจะก้าวนำหน้าเขาไปก่อนเสมอ
ทิ้งไว้แบบนี้ไม่ได้การแล้ว เขาจะต้องทำอะไรบ้าง เมฆเลื่อนถ้วยแบ่งใส่บักกุดเต๋มาใกล้ๆ จัดการเลาะกระดูกออกแล้วใช้ตะเกียบคีบชิ้นเนื้อขึ้นมา ตั้งใจจะเอาไปวางลงในจานรุ่นพี่ให้ “ผมเอากระดูกออกให้...” ยังพูดไม่จบก็ต้องอ้าปากค้าง ก็พี่น้ำจับข้อมือเขาไว้ให้อยู่นิ่ง แล้วก้มลงมางับชิ้นเนื้อเข้าปาก... จากปลายตะเกียบเขาเลย โอ๊ยยยย! มายบุดดา!
ใบหน้าของเด็กหนุ่มซับสีเลือด “.....”
เดี๋ยวสิ! เดี๋ยว! ทำไมเป็นเขาที่รู้สึกเขินอีกแล้ววะ!
“เมฆ อ้าปาก”
“ครับ อ้า...” พอได้ยินคำสั่ง เด็กหนุ่มก็อ้าปากทันควัน ส่วนคนสั่งก็คีบติ่มซำใส่ปากให้อย่างรวดเร็ว
“ผมว่าอันนี้อร่อยดีนะ คุณว่ามั้ย”
...โอ้โห... พี่น้ำน่ารักเสียจนเขาอยากจะร้องไห้แล้วโว้ย! ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะมีวันนี้ เด็กหนุ่มเคี้ยวอาหารในปากไปอย่างไม่รู้รส
หากหลังจากนั้นรุ่นพี่ก็หันไปจัดการกับติ่มซำที่อยู่บนโต๊ะต่อ เขาชี้ชวนให้รุ่นน้องลองชิมอีกหลายๆ อย่าง รับประทานกันจนอิ่มแปล้ หมดเกลี้ยงมันเสียทุกเข่ง
เมฆเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ พร้อมกับหยิบกระดาษทิชชูมาซับเหงื่อ “อิ่มจนเดินไม่ไหวแล้วคร้าบ”
“ดีๆ” น้ำเอื้อมมือไปลูบศีรษะรุ่นน้อง จากนั้นจึงหันไปเรียกให้พนักงานมาเก็บเงิน
“พี่น้ำ ให้ผมเลี้ยงนะ” เด็กหนุ่มกระเด้งตัวจากพนักเก้าอี้ทันที
“เด็กดีนั่งเฉยๆ ก็พอ ผมจัดการเอง”
“พี่...” เมฆทำท่าจะห้าม พอเขาจะลุกขึ้นอีกฝ่ายก็กดศีรษะให้นั่งลง แล้วก็ชิงจ่ายเงินไปเสียอย่างนั้น “พี่น้ำ! กดเบาๆ หน่อย เดี๋ยวคอผมหดเข้าไปในหัวหมดหรอก”
เมื่อชายหนุ่มดึงมือกลับไป เมฆจึงยกมือขึ้นลูบลำคอพร้อมกับส่ายศีรษะไปมาเพื่อตรวจสอบดูว่าคอเขายังอยู่ครบ “ขอบคุณครับ พี่น้ำเลี้ยงผมอยู่เรื่อย”
“ผมมันรวยน่ะ” รุ่นพี่ตอบเสียงเรียบ
“รู้แล้วครับ! แต่ถึงผมจะไม่รวย ผมก็อยากเลี้ยงพี่น้ำบ้างเหมือนกันนะ”
น้ำยิ้มกริ่ม “ถ้าอย่างนั้น เอาไว้มาทำอาหารให้ผมกินแทนละกัน”
“ทำอาหาร?”
“ที่คอนโดฯ ผมไง”
เมฆยิ้มกว้างพลางขยิบตาให้ “อ๋า! ถ้าเพื่อพี่น้ำละก็ เมื่อไหร่ก็ได้เลยครับ!”
“ดี ...เอาล่ะ ไปนั่งย่อยต่อในรถนะ ขับต่ออีกนิดก็จะถึงอันเดอร์วอเตอร์เวิลด์แล้ว” ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วจึงเดินออกจากร้านไปพร้อมกันกับรุ่นน้อง จากนั้นรถคันหรูก็เคลื่อนออกไปบนถนนใหญ่ มุ่งหน้าไปยังจุดหมาย
เมื่อรถเคลื่อนเข้าไปในลานจอดรถของอันเดอร์วอเตอร์เวิลด์ สองหนุ่มก็ต้องเบิกตาโพลง เนื่องจากภายในลานจอดรถที่กว้างขวางนั้นเต็มแน่นไปด้วยรถยนต์มากมาย แถมยังมีรถทัวร์คันใหญ่จอดเรียงรายนับสิบคัน แต่ถึงอย่างนั้นน้ำก็ยังพยายามใจเย็น เขาขับรถวนไปช้าๆ เพื่อหาที่จอด
“ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีงานพิเศษล่ะมั้ง”
“เอ่อ... ไปที่อื่นก็ได้นะครับ ผมไม่นึกว่ามันจะแน่นขนาดนี้เลย ได้ยินมาว่าปกติที่นี่คนน้อย” เด็กหนุ่มพูดเสียงอ่อย
คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยชำเลืองมอง พลางยิ้มบาง “คุณอยากมาที่นี่ไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่ครับ แต่...”
“เรามีเวลาน่ะ ขับวนอีกหน่อยก็คงได้ที่จอดนะ”
ดวงตาสีนิลจับจ้องชายหนุ่มที่มือบังคับพวงมาลัยรถให้หมุนไปช้าๆ พร้อมกับกวาดสายตามองหาที่ว่าง เขารู้สึกผิดที่เจาะจงสถานที่แห่งนี้ เพราะตอนแรกได้ยินมาว่าไม่ค่อยมีคน เขาจึงหวังไว้ว่าจะได้จับมือรุ่นพี่เดินดูปลาชิลๆ หากกลับกลายเป็นทำให้อีกฝ่ายต้องลำบากไปซะได้
ขับรถวนไปสักพักก็ได้ที่จอด ทว่าสองหนุ่มลืมนึกถึงไปอีกเรื่อง ถ้าหากลานจอดรถยังแน่นขนาดนี้ แล้วข้างในตัวอาคารล่ะ!
ทั้งคู่ยืนตะลึงอยู่ตรงปากทางเข้าอุโมงค์ใต้น้ำ ขณะที่พวกเขากำลังลังเล หันรีหันขวางอยู่ก็เจอกรุ๊ปทัวร์จากจีนขนาดมหึมาตามมาทางด้านหลัง คราวนี้คิดจะถอยก็ไม่ทันแล้ว พวกเขาถูกทั้งผลักทั้งดันให้เบียดเข้าไปเป็นปลากระป๋องอยู่ภายในอุโมงค์
“ฮื้ยยย... พี่น้ำ” เมฆไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ที่ไหน ตัวเขาแทบจะแนบสนิทไปกับร่างกายรุ่นพี่ เขาพยายามขืนตัวไว้ แต่แล้วก็ถูกคนทางด้านหลังเบียดเข้ามาอีก “ขอโทษนะครับ” เด็กหนุ่มวางมือทั้งสองข้างลงบนราวจับ โดยที่ตัวของรุ่นพี่อยู่ระหว่างมือทั้งสองข้างนั้น หัวใจเต้นตึกตักเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจของชายหนุ่มที่ตกกระทบลงบนผิวแก้ม
“แบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ” น้ำกระซิบ พลางยกมือขึ้นโอบรุ่นน้องแล้วดึงเข้ามาแนบกาย “ผมช่วยจับไว้อีกแรง”
เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง ใกล้ชิดกันขนาดนี้ จะหายใจยังไม่กล้าเลย “พะ... พี่น้ำ”
ฝ่ายรุ่นพี่ก็ยิ้มแบบที่รุ่นน้องคิดว่าไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน “เข้ามาชิดๆ สิ ให้คนอื่นเขาเดินไปก่อน เดี๋ยวเราจะได้เดินง่ายๆ ไงล่ะ”
“....” เมฆพูดไม่ออก เขาหลุบตาลงต่ำ ทำตัวแข็งเป็นรูปปั้น พยายามสงบหัวใจที่มันเต้นรัวแรงอยู่ในอก เวลานี้แรงเบียดจากคนที่เดินผ่านก็ไม่ทำให้เขารู้สึกอะไรอีกแล้ว
“คิดอะไรอยู่น่ะ”
“อะ... เอ่อ...”
“เงยหน้าสิ ข้างบนมีปลาตัวเบ้อเริ่มเลยนะ”
เมฆเงยหน้าขึ้นตามที่อีกฝ่ายบอก ถึงภายในอุโมงค์จะแน่นขนัด หากก็มองเห็นฝูงปลาแหวกว่ายในแทงค์น้ำได้อย่างสบายๆ เขาจ้องมองปลาตัวใหญ่ที่ค่อยๆ สะบัดครีบว่ายผ่านเหนืออุโมงค์ไปอย่างเชื่องช้า ก่อนจะหลุดยิ้มออกมาอย่างลืมตัว “ตัวใหญ่แบบนี้ ถ้าพวกไอ้แหนมเห็น คงจะหิว อะ!” เด็กหนุ่มสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อรุ่นพี่ซบใบหน้าลงตรงซอกคอตน “พี่น้ำ!”
“คนเยอะแบบนี้เวียนหัวชะมัดเลย”
“พะ... พี่ไม่สบาย... เหรอครับ” ...ฮื้ยยย... พี่อย่าพ่นลมหายใจรดคอผมสิ มันสยิวนะ! มือของเด็กหนุ่มจิกลงบนราวแน่น เกร็งขืนไปทั้งร่าง
น้ำค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ปลายจมูกลากไล้ไปตามลำคอแล้วจึงเอนศีรษะพิงหัวไหล่ของคนในอ้อมกอด “ขออยู่แบบนี้สักพัก เดี๋ยวคงดีขึ้น”
เมฆนึกสงสารรุ่นพี่ผู้แสนจะบอบบางในความคิดของตนเองจับใจ เขายกมือขึ้นลูบแผ่นหลังให้อีกฝ่าย ก่อนจะโอบกอดไว้หลวมๆ
พี่น้ำตัวหอมชะมัดเลย แถมกอดได้แบบเต็มไม้เต็มมือมากๆ ซะด้วย แบบนี้แหละ เขาฟัดได้แบบไม่ต้องกลัวตัวพี่น้ำหักเลย
เวลาผ่านไปสักพักเด็กหนุ่มจึงเริ่มหันมองไปทางด้านซ้ายขวา ปริมาณนักท่องเที่ยวภายในอุโมงค์ลดลงแล้ว เขาจึงค่อยๆ ผละออก “พี่น้ำ คนซาลงแล้วครับ”
ชายหนุ่มผงกศีรษะขึ้น พลางยิ้มมุมปาก ใบหน้าไม่ค่อยจะเหมือนคนที่บอกว่าวิงเวียนสักเท่าไหร่ “งั้นเหรอ”
เมฆขมวดคิ้ว “พี่น้ำหายเวียนหัวแล้วเหรอ”
“อื้อ” น้ำพยักหน้า แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเด็กหนุ่มออกจากอ้อมแขน
...หรือ... หรือว่า... นี่คือการอ่อย? พี่น้ำอ่อยเขาหรือนี่! ทำไมไม่บอกกันก่อน! เขาจ้องมองรอยยิ้มน้อยๆ ของรุ่นพี่อย่างเสียดาย
...โอย พี่น้ำทำแบบนี้ ดูถูกความเป็นสุภาพบุรุษหมาป่าของผมอีกแล้วอะ ไม่กลัวว่าผมจะตบะแตกแล้วปล้ำพี่น้ำเลยนะครับ...
ความคิดเช่นนั้นแล่นแวบเข้ามาในศีรษะ ยิ่งพอได้ประสานสายตากับอีกฝ่าย เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนสติจะหลุดลอยออกไปอยู่รอมร่อ
แต่ถึงจะอยากแค่ไหน... เขาก็ไม่สามารถทำได้ เนื่องจากทำไม่เป็น เมฆเม้มริมฝีปากพลางหลุบตาลงต่ำ เขาสัญญากับตัวเองว่ากลับไปจะตั้งใจศึกษาหาข้อมูล ดูหนังโป๊ให้มากกว่านี้ จะไม่ปล่อยให้โอกาสได้แต๊ะอั๋งหลุดมือไปเปล่าๆ ปลี้ๆ อีก
พอได้เห็นท่าทางลังเลของเด็กหนุ่ม น้ำจึงปล่อยมือออก เขาผ่อนลมหายใจออกเบาๆ “เราเดินต่อกันเถอะ”
“อะ ครับ” เมฆเอื้อมมือออกไปคว้ามือรุ่นพี่ไว้ “ผมจับมือพี่น้ำไว้นะ เราจะได้ไม่หลงกัน”
น้ำชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มรับ “อืม”
...จะว่าไป คนเยอะแบบนี้ก็ดีไม่ใช่น้อย ทำให้เขาได้ใกล้ชิดกับพี่น้ำ แค่ยืนด้วยกันเฉยๆ ด้วยกันก็มีความสุขเสียจนอยากจะหยุดเวลาไว้แบบนี้นานๆ แล้วเดินมันอยู่แต่ในอุโมงค์มันทั้งวันเลย เด็กหนุ่มแสดงความรู้สึกทั้งหมดออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน เขารีบชักชวนให้รุ่นพี่เข้าไปในอุโมงค์ต่อไป
น้ำจ้องมองเด็กหนุ่มซึ่งจูงมือเขาเดินฝ่าฝูงชนออกไปโดยใช้ตัวเองเป็นกำบังให้ เพราะนิสัยของเมฆชอบปกป้องดูแลคนอื่นแบบนี้ ทำให้เขาต้องเล่นละครเป็นคนอ่อนแอเพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับเด็กหนุ่มอย่างเนียนๆ โดยที่ไม่ทำให้อีกฝ่ายเกร็ง คิดแล้วก็สงสารตัวเองเสียเหลือเกิน
คนเยอะจนเวียนศีรษะงั้นหรือ เขาพูดออกไปได้อย่างไรกันวะ ถ้าพวกไอ้ตั้งใจได้ยินเข้าล่ะก็ พวกมันคงขำไส้ไหล
น้ำลอบผ่อนลมหายใจยาวเหยียด
เมฆเห็นว่ารุ่นพี่เดินตามเขาไปอย่างเงียบเชียบก็นึกเป็นห่วง “พี่น้ำไหวมั้ย”
“หือ? อ้อ ไหวๆ”
“อุโมงค์หน้าจะเป็นอุโมงค์ฉลามนะพี่ มืดหน่อย เดินดีๆ นะครับ”
เมื่อก้าวเข้าไปภายในอุโมงค์ เด็กหนุ่มมองตามปลาฉลามตัวยาวไปด้วยความตื่นเต้น มือที่จับกับรุ่นพี่ไว้กระตุกให้อีกฝ่ายมองตามที่ตนเองชี้ไปหลายต่อหลายครั้ง “พี่น้ำ ดูสิ หูฉลามน้ำแดง”
นัยน์ตาเรียวมองตามไปยังฉลามตัวที่เคราะห์ร้าย เมฆดูจะตื่นเต้นที่ได้เห็นฉลามมากกว่าตอนที่เดินอยู่ในอุโมงค์อื่นๆ เขาหัวเราะ
ออกมาเบาๆ “ผมดีใจที่คุณชอบ”
“จริงอยู่ที่ผมอยากมาที่นี่มากเพราะยังไม่เคยมา แต่ที่ชอบก็เพราะได้มากับพี่น้ำมากกว่า” เด็กหนุ่มพูดแล้วยักคิ้วรัวๆ
เป็นไงล่า... เขาก็ไม่ใช่ย่อยใช่ไหมล่ะ ประโยคนี้เขาแอบจำมาจากการ์ตูนตาหวานของรูมเมต
ชายหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย “หืม...”
“ผมพูดจริงนะพี่ ไม่ได้โม้ ขอให้มีพี่น้ำอยู่ จะลงนรกหรือขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดผมก็ยอม”
“สวรรค์ชั้นเจ็ดเหรอ” รุ่นพี่ทวนคำพูดของเด็กหนุ่มพลางกระตกยิ้มมุมปาก เขาพยายามที่จะไม่หัวเราะกับสีหน้ากรุ้มกริ่มของอีกฝ่าย จึงทำเป็นหันไปมองปลาในตู้ “เออๆ ผมเชื่อก็ได้”
เมื่อหลุดออกมาจากอุโมงค์ทั้งหมด ทั้งสองก็พากันไปเดินเล่นในร้านขายของที่ระลึก พวกเขาตกลงว่าจะแยกกันเดินแล้วค่อยออกมาพบกันที่หน้าร้านทีหลัง
สำหรับเมฆแล้ว เขาตั้งใจจะหาของขวัญที่ระลึกให้กับรุ่นพี่ กวาดสายตามองอยู่หลายทีก็ยังไม่เจอของที่ถูกใจ จนไปพบกับสร้อยคอเงินห้อยจี้ปลาดาวในตู้กระจกใส เขายืนจ้องอยู่ชั่วครู่ หากยังลังเลที่จะเรียกพนักงาน เนื่องจากกลัวว่าการให้สร้อยคอจะเป็นการข้ามขั้นเกินไป พี่น้ำอาจจะลำบากใจที่จะรับ... แล้วถ้าพี่น้ำไม่ใส่ เขาคงจะห่อเหี่ยวมากเลยทีเดียว
เด็กหนุ่มถอนหายใจยาว จากนั้นจึงหันไปมองหาอย่างตื่นต่อ ในที่สุดก็ตัดสินใจซื้อตุ๊กตาฉลามขาวตัวอวบอ้วน ขนาดเท่าแขนมาแทน “ให้ตุ๊กตาก็งี่เง่าพอกัน... แต่ไอ้ปลานี่หน้าโง่ดี เผื่อพี่น้ำมองแล้วจะคิดถึงกันบ้าง” เมฆบ่นพึมพำกับตัวเอง พอได้ของแล้วก็ออกไปรอด้านหน้าร้านตามที่นัดกันไว้ เขายืนรออยู่สักพักอีกฝ่ายจึงค่อยตามออกมา
พอน้ำเห็นรุ่นน้องยืนกอดปลาฉลามอยู่ที่ด้านหน้าของร้านก็หลุดหัวเราะพรืด
“พี่น้ำหัวเราะอะไรเนี่ย”
“ขอโทษที ฮะๆ” ชายหนุ่มรีบหันหน้าหนี
ที่ตั้งใจไว้ว่าจะให้อีกฝ่ายเลยต้องพับเก็บไว้ซอกตู้ ความมั่นใจร่วงต่ำลงจนติดลบ “ผะ... ผมซื้อไปฝากฝนกับฟ้า...”
“หือ ทำไมซื้อตัวเดียวล่ะ”
“ที่บ้านมีหลายตัวแล้วครับ เอาไปเติมตู้ให้มันแน่นเฉยๆ”
“อ้อ งั้นเหรอ... ถ้างั้นเราไปจากที่นี่กันดีกว่านะ ไปไหนดีล่ะ... หรือจะหาที่กินข้าวเที่ยงก่อน”
“พี่น้ำหิวแล้วเหรอ” เมฆเบิกตาโพลง
“ยัง แต่เผื่อคุณจะหิว”
“ผมยังอิ่มอยู่เลยพี่ เมื่อเช้ายัดเข้าไปขนาดนั้น... แล้วพี่น้ำล่ะครับ ไม่มีที่อยากไปบ้างเหรอ”
“ก็มีนะ ไปดูวิวที่พระตำหนักดีมั้ย”
“อ่า ก็ดีครับ” เด็กหนุ่มทำหน้ายุ่ง พร้อมกับยกมือขึ้นเกาศีรษะ
“ไม่อยากไปเหรอ”
“เปล่าครับ คือว่าพระตำหนักอะไรนี่ผมไม่รู้จักหรอก ผมเป็นเด็กบ้านนอกอะพี่”
“เดี๋ยวก็รู้จักน่ะ ไปๆ ขึ้นรถ” หากพอน้ำเดินออกไปก็ได้ยินเสียงทะเล้นแว่วมาจากทางด้านหลัง
“ถ้าพี่น้ำจะสอนให้รู้จัก ผมก็ยอมทุกอย่างอะคร้าบ”
อ้อ... ที่ตีหน้าซื่อก็เพราะจะหยอดคำพูดหวานๆ ใส่เขานี่เองสินะ น้ำหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ พลางตอบกลับรุ่นน้องไปในใจ
...ให้มันจริงอย่างที่พูดก็แล้วกัน
TBC~*
รีบเอามาลง สยบความดราม่าใน ยังเบลอ ก่อนนะคะ 55555555555555
ตอนนี้พี่น้ำกับน้องเมฆสวีตกันมากกกกกกกกกก ใครได้คะแนนการหยอดเท่าไหร่ รบกวนคนอ่านตัดสินทีค่ะ 5555
แล้วติดตามการหยอดกันต่อในเดตภาคบ่ายนะคะ :mew1:
ขอบคุณทุกคนที่รักและเอ็นดูพี่น้ำกับน้องเมฆนะคะ ขอให้รักพี่ตฤณกับคุณนภบ้างน้าาา :hao5:
ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ จุ๊บๆ
-
:m20: สุภาพบุรุษหมาป่า. นี่เรียกว่าอ่อยเต็มๆจ้าหนูเมฆ
โอยป่านนี้พี่น้ำคงจิ้นไปถึงบรรยากาศสวรรค์ชั้นเจ็ดแล้วสินะ
-
พร้อมจะเรียนรู้ทุกอย่างที่พี่สอนจริงๆเหรอจ๊ะน้องเมฆของพี่น้ำ ถึงเวลาแล้วอย่ากลับคำละกันน๊าาาาา :hao6:
-
ให้พี่น้ำสอนทุกอย่างเลยหรอเมฆ :hao6:
-
พี่น้ำอ้อยแรงเล่นใหญ่มากกกก ไม่ใช่แค่เมฆที่เขิลลล เราก็เขิลลลล โอ้ยยย เมฆ ทนได้ไงเนี่ย
-
เมฆเอ้ยเตรียมตัวรับการสอนจากพี่น้ำไว้เลยน้าาาาา :mew1:
-
เมฆรู้ตัวไหมเนี่ย หยอดเขาเดี๋ยวเข้าตัวเองหมดคอยดูเหอะ
-
เมฆลูก นี่หนูยังไม่รู้ตัวอีกหรอลูก 55555555
-
:o8: เขิน
พี่น้ำอ่อยได้เนียนมาก
-
ขำพี่น้ำแกล้งอ่อยเมฆแบบไม่ให้รู้ตัวซะด้วย
เมฆก็นะน่ารักเชียว กะหยอดพี่น้ำเต็มที่เลยซินะ
-
พี่น้ำนี้ตีเนียนเลยน้าาาาาาา :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ่อยแรง :z1:
-
พี่น้ำอ่อยแบบเนียนเลย ส่วนคุณสุภาพบุรุษหมาป่า ตามไม่ทันพี่น้ำเลย 555
:m20:
-
พี่น้ำร้ายกาจ
แอบแต๊ะอั๋งน้องได้ร้ายกาจมาก อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
55555 พี่น้ำ เนียนกว่าเยอะน้องเฆมเอ๋ย ภาคบ่ายขอให้เค้าได้กัน 555555555#ป้าสายหื่น
-
ตอนนี้มาฮา กับสงสารพี่น้ำเบาๆ ค่ะ อื้อหือ อ่อยได้โล่อะพี่ แต่อิน้องเมฆนี่เด็กน้อยมากงะ ถึงขนาดต้องไปศึกษาจากหนังโป๊กันเลยทีเดียว ถ้าพี่น้ำรู้ความคิดน้องเมฆที่อยากกดพี่แก จิเป็นไงน้อ
ปล ยังเบลอ สำหรับเรามันไม่ดราม่าอะ เฉยๆ ออกจะตลกร้ายเล็กๆ สักหน่อย จะว่าไงดีอะค่ะ คือ นิสัยของสอง น นี่ ปกติน่าจะไม่ใช่พวกชอบล้อเล่นกับความรู้สึกคนรักนะ น่าจะประมาณว่า ทนไม่ไหวแล้วมากกว่า แต่ทำไรมากไม่ได้ไง เพราะโดยธรรมชาตินิสัยของอิน้องเมฆ มันออกแนวปกป้องคนไปทั่ว เป็นเหมือนฮีโร่อะ แถมมีคนล้อมหน้าล้อมหลัง แต่อิน้องมันซื่อไม่รู้ตัวจริงๆ ส่วนคุณนภ อิพี่ตฤณมันแปลกจริงๆ นะ อันนี้ไม่ได้เข้าข้าง สอง น นะคะ ฮ่าๆ
-
งานอ้อยแรงก็มาค่ะ พี่น้ำ
-
หืมมม..พี่น้ำมันร้ายย
น้องเมฆตามไม่ทันหรอก
ให้พี่น้ำเอ็นดูน่ะดีแล้ว
-
ภาคเช้ายังหวานขนาดนี้
ขอภาคค่ำด้วยได้มั้ยคะ......เอ๊ะ? 5555555555
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
อ่านบทนี้แล้วเข้าใจเลยว่าชื่อเรื่องมันมีที่ไปที่มาอย่างไร 555 พี่น้ำแกมาเหนือจริงๆทำแต่ละอย่างคิดแต่ละอันน้องเมฆไม่มีทางตามทันอะ
-
โอ่ยพี่น้ำร้ายมากๆๆๆๆๆ เนียนอ่อยเนียนแต๊ะอั๋ง
เชื่อแล้วว่าเหนือเมฆจริงๆ
น้องเมฆน่ารักมาๆ หลงน้อง พี่น้ำรักน้องให้มากๆนะ
-
น้องเมฆโดนอิพี่น้ำกินหัวกินหาง กินกลางตลอดตัวแน่ๆเลยยยยย
คนที่สวมหนังแกะมันอิพี่น้ำชัดๆ เจ้าเล่ห์สุดๆ
แถมมีการหลอกขายอ้อยเมฆเบาๆด้วยยย 555
น้องเมฆน่ารักมาก เหมือนลูกหมาแบ๊วๆกำลังจะกินหมาป่า
หมาป่าก็อ้อยหางค่อยยย เเหย่เล่นบ้าง น่าร๊ากกกที่สุด
-
พี่น้ำเนียนไซร้ซอกคอน้องเมฆอ่ะ :z1:
-
:hao5: เขาหยอดกันโคตรน่ารักเลย
พี่น้ำเนียนคนเยอะแล้วเวียนหัวด้วย :hao7: :hao7: :hao7:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องเมฆ พี่น้ำน่ะหมาจิ้งจอกห่มหนังแกะนะ อย่าไปเชื่อท่าทางบอบบางง่ายๆสิ เดี๋ยวก็โดนจับกินไม่รู้ตัวหรอก อิอิ
-
:-[ :-[ :-[ น่ารักมาก :-[ :-[ :-[
-
เด้กน้อยจะโดนเสือกิน 5555
-
เมฆซื๊อออซื่อออ :m20:
-
:o8: :o8:
-
เอาล่ะสิ ใครจะกินใคร
ขอให้เป็น กินมา กินกลับ ไม่โกง
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วรู้สึกได้ว่าต้องยืนไว้อาลัยให้หนูเมฆนิ่งๆ5วิโถวววว~~ เสร็จพี่น้ำแน่เลยลูกแกะที่พยายามเป็นหมาป่าอย่างสุด #เมฆรังสีมุ้งมิ้งมันฟุ้งอะ! :hao7: :hao7: :hao6:
-
ประสบการณ์มันต่างกันอ่ะ น้องเมฆให้พี่น้ำสอนดีแล้วเนอะ
-
พี่น้ำชนะเลิศคร้าตานี้~~~!!!
น้องเมฆนี่ไม่เท่าทันมารยาของพี่น้ำเรยสักติ๊ด ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ไม่รอดมือพี่น้ำแน่นุ้งเมฆ!! 555
ปล. ตุ๊กตาน้องฉลามก้อให้ๆพี่น้ำไปเหอะ พี่แกชอบหมดแหล่ะ ^0^
-
เมฆพาตัวเองเข้าปากหมาป่าชัดๆไอ้ลูกแกะบ๋อง
-
:-[เค้าเรียกว่าเสี่ยวคร้าาา
-
พี่น้ำขี้อ่อยยยยย....โครตน่ารัก
-
รู้สึกเหมือนน้องเมฆกำลังโดนพี่น้ำล่อลวง ฮา
-
โธ่ เฆมหนูจะตามพี่เขาทันหรือนี่
-
เมฆพี่ว่าหนูไม่น่ารอดไปนานหรอก
พี่น้ำไม่ใสนะ
-
โอ้ยยย น่ารักเกิ้นนนนนน :mew3:
พี่น้ำเอาคะแนนเต็มไปเลยค่ะ 55555
-
:-[ :impress2:
-
อ๊ายยย พี่น้ำ เจ้าเล่ห์ ขี้อ่อย ล่อลวงเด็ก :-[
-
ตลกพี่น้ำอ่ะต้องพยายามอย่างสูงจริงๆ5555555
-
พี่น้ำอ่อยแรงมากกกกกกก เมฆจะกลับไปศึกษาหรอ?? ให้พี่น้ำสอนสิ รับรองว่าเป็นแน่ ฟิน5555
-
อั้ยยยยย พี่น้ำสอนน้องเมกเร็วๆๆ :impress2: :impress2: :impress2:
-
โอ้ยยยย คือ เมฆฮามากอ่ะ
-
เมฆจ๋านี่หนูจะหยอดหรืออ่อยกันแน่
-
:man1:
-
พี่น้ำขั้นเทพ เนียนสุดๆ :katai5:
-
จิกหมอนแรงๆ
-
เมฆน่ารักอ่ะ อยากดูตอนถูกพี่น้ำจับกิน
-
บอกได้คำเดียวว่า พี่น้ำนี่ชั้นเซียน 5555 เราชอบมุขอ่อนแอแกล้งเวียนหัวนะ :hao3:
-
โอ๊ยยยยย พี่น้ำ!!!!!!!!!!
ทำไมตอนนี้มันน่ารักขนาดนี้แวร้ ฮือออออ :hao5: นั่งอ่านไปปากจะฉีกถึงรูหู ฮือออออออ
น้องเมฆน่ารักเหลือเกินนนนน ฮือออ อ่านไปก็ร้องคลอเพลง *ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยย* ไป =..=
น้องเมฆนี่น่ารักไร้เดียงสาจีจี *เหล่อิพี่น้ำ =..=
ทำตัวบอบบางต่อไปนำคะ พี่น้ำ กร้ากกกกก น้องเมฆน่าเอ็นดู๊น่าเอ็นดู นึกภาพน้องเมฆถือตุ๊กตาปลาฉลามตามแล้วน่าร้ากกกกก
เป็นพี่น้ำคงอยากอุ้มทั้งคนทั้งตุ๊กตากลับห้อง :katai5:
อิตอนกินติ่มซำอีก ฮือออ มันใช่มากๆๆๆๆ ไปเดตกันแล้วเจอของกั้นตรงกลางนี่บับ ย้ายมานั่งข้างกันซะเบย >/////<
น่ารักขึ้นเรื่อยๆแบ้ว ฮืออ ว่าแต่เมื่อไหร่พี่น้ำจะเรียกเมฆว่าเมฆน้าาาา เรียกคุณๆ ฮึ่ยขัดใจแม่ยก กร้ากกกกก
จะรออ่านตอนหน้านะคะ :katai4:
เอาพี่น้ำตีเนียนอีก 5555 ชอบๆ พี่น้ำมันร้ายยยยย :hao7:
ขอบคุณมากมากกกนะคะ ^^
-
ขำสุดตอน
“อุโมงค์หน้าจะเป็นอุโมงค์ฉลามนะพี่ มืดหน่อย เดินดีๆ นะครับ”
5555555555 คือพูดเหมือนพี่น้ำเป็นคนแก่เลยอ่ะ ต้องคอยจูงคอยพยุง คอยห่วงว่าจะล้มไหม อะไรแบบนั้น
พี่น้ำนี่เนียนเนี๊ยนเนียนเชียวนะคะแหม ได้โอกาสแต๊ะอั๋งน้องแบบที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ
หมาป่าในคราบลูกแกะสุดๆค่ะ >______< ชอบเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันจังเลย ฮือออ รักน้องเมฆ น้องเมฆตั้ลล้าคคคค
นี่ไม่ใช่พอถึงฉากอัศจรรย์แล้วน้องคิดจะกดพี่น้ำนะคะ 55555555 แบบนั้นคงขำน่าดูเลยจริงๆ พี่น้ำคงทำหน้าไม่ถูกทีเดียว
จะรอตอนต่อไปค่า <3 ชอบเรื่องนี้มากกก มาอัพบ่อยๆน้า เค้าเป็นกำลังใจให้ :L2:
-
ไม่ไหวๆ ยิ้มจนเมื่อยหน้าไปหมดแล้ว
-
พี่น้ำนี่มันหมาป่าในคราบแกะน้อยจริงๆ 555555555 คิดภาพน้องเมฆทำหน้าดีใจทำหน้าเศร้าาาาา โอ๊ยยยยยยยยน้องต้องน่าเอ็นดูมากแน่ๆเลยยยยยย ฮรืออออออออ ยิ่งคนน้องมาหยอดคนพี่แบบนี้ไม่รอดแน่ คนน้องน่ะนะ 555555555555555
-
คนนึงก็ขี้อ่อย อีกคนก็ขี้หยอด เขินค่ะ จิกจนหมอนขาดละเนี่ย~
-
พี่น้ำอ้อยร้ายกาจมากค่ะะะะะะะะะะะะะะะะะ
:laugh:
-
พี่น้ำคนเดิมเพิ่มเติมคือขี้อ่อย :hao6:
ขนาดภาคเช้ายังขนาดนี้ ภาคบ่าย ภาคค่ำจะขนาดไหน ฮือออ ขอฟินรอเลยได้ไหมคะ
-
จากยังเบลอ ก็มารอเหนือเมฆต่อ
-
เมฆ เผื่อหนูจะเข้าใจอะไรผิดนะลูกเพราะดูจากสภาพแล้วคนโดนจับฟัดน่าจะเป็นหนูมากกว่านะ พี่น้ำอย่าเรียกว่าอ่อยเรียกว่าเนียนนัวเนียน้องจะถูกกว่า
-
คิดถึง.ๆๆๆ มากกกกก :katai5:
อยากเห็น น้องเมฆ. :กอด1: พี่น้ำ จัง
-
อั๊ยย่ะ !!! ความฟินแรงเริ่มจากพี่น้ำกับน้องเมฆนี่แหละใช่เลยยยยยยย สมกับที่รอคอย :-[ :o8:
#พี่น้ำคนอ่อย #น้ำเมฆฟินกันไปเลยทีเดียว :hao7:
“แบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ” น้ำกระซิบ พลางยกมือขึ้นโอบรุ่นน้องแล้วดึงเข้ามาแนบกาย “ผมช่วยจับไว้อีกแรง”
เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง ใกล้ชิดกันขนาดนี้ จะหายใจยังไม่กล้าเลย “พะ... พี่น้ำ”
ฝ่ายรุ่นพี่ก็ยิ้มแบบที่รุ่นน้องคิดว่าไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน “เข้ามาชิดๆ สิ ให้คนอื่นเขาเดินไปก่อน เดี๋ยวเราจะได้เดินง่ายๆ ไงล่ะ”
“....” เมฆพูดไม่ออก เขาหลุบตาลงต่ำ ทำตัวแข็งเป็นรูปปั้น พยายามสงบหัวใจที่มันเต้นรัวแรงอยู่ในอก เวลานี้แรงเบียดจากคนที่เดินผ่านก็ไม่ทำให้เขารู้สึกอะไรอีกแล้ว
“คิดอะไรอยู่น่ะ”
“อะ... เอ่อ...”
“เงยหน้าสิ ข้างบนมีปลาตัวเบ้อเริ่มเลยนะ”
เมฆเงยหน้าขึ้นตามที่อีกฝ่ายบอก ถึงภายในอุโมงค์จะแน่นขนัด หากก็มองเห็นฝูงปลาแหวกว่ายในแทงค์น้ำได้อย่างสบายๆ เขาจ้องมองปลาตัวใหญ่ที่ค่อยๆ สะบัดครีบว่ายผ่านเหนืออุโมงค์ไปอย่างเชื่องช้า ก่อนจะหลุดยิ้มออกมาอย่างลืมตัว “ตัวใหญ่แบบนี้ ถ้าพวกไอ้แหนมเห็น คงจะหิว อะ!” เด็กหนุ่มสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่อรุ่นพี่ซบใบหน้าลงตรงซอกคอตน “พี่น้ำ!”
“คนเยอะแบบนี้เวียนหัวชะมัดเลย”
“พะ... พี่ไม่สบาย... เหรอครับ” ...ฮื้ยยย... พี่อย่าพ่นลมหายใจรดคอผมสิ มันสยิวนะ! มือของเด็กหนุ่มจิกลงบนราวแน่น เกร็งขืนไปทั้งร่าง
น้ำค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ปลายจมูกลากไล้ไปตามลำคอแล้วจึงเอนศีรษะพิงหัวไหล่ของคนในอ้อมกอด “ขออยู่แบบนี้สักพัก เดี๋ยวคงดีขึ้น”
เมฆนึกสงสารรุ่นพี่ผู้แสนจะบอบบางในความคิดของตนเองจับใจ เขายกมือขึ้นลูบแผ่นหลังให้อีกฝ่าย ก่อนจะโอบกอดไว้หลวมๆ
พี่น้ำตัวหอมชะมัดเลย แถมกอดได้แบบเต็มไม้เต็มมือมากๆ ซะด้วย แบบนี้แหละ เขาฟัดได้แบบไม่ต้องกลัวตัวพี่น้ำหักเลย
เวลาผ่านไปสักพักเด็กหนุ่มจึงเริ่มหันมองไปทางด้านซ้ายขวา ปริมาณนักท่องเที่ยวภายในอุโมงค์ลดลงแล้ว เขาจึงค่อยๆ ผละออก “พี่น้ำ คนซาลงแล้วครับ”
ชายหนุ่มผงกศีรษะขึ้น พลางยิ้มมุมปาก ใบหน้าไม่ค่อยจะเหมือนคนที่บอกว่าวิงเวียนสักเท่าไหร่ “งั้นเหรอ”
เมฆขมวดคิ้ว “พี่น้ำหายเวียนหัวแล้วเหรอ”
“อื้อ” น้ำพยักหน้า แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเด็กหนุ่มออกจากอ้อมแขน
...หรือ... หรือว่า... นี่คือการอ่อย? พี่น้ำอ่อยเขาหรือนี่! ทำไมไม่บอกกันก่อน! เขาจ้องมองรอยยิ้มน้อยๆ ของรุ่นพี่อย่างเสียดาย
...โอย พี่น้ำทำแบบนี้ ดูถูกความเป็นสุภาพบุรุษหมาป่าของผมอีกแล้วอะ ไม่กลัวว่าผมจะตบะแตกแล้วปล้ำพี่น้ำเลยนะครับ...
-
Chapter 28 : เดตแรก (ภาคบ่าย)
รถยนต์คันหรูแล่นไปอีกสักพัก ไต่ไปตามถนนลาดชันและโค้งหักศอก ซึ่งคงจะไม่ง่ายสำหรับมือใหม่หัดขับรถสักเท่าไหร่ หากสำหรับน้ำแล้ว เขาเคยมาที่นี่หลายครั้งจึงขับไปแบบสบายๆ
เมฆหันมองทิวทัศน์สองข้างทาง สลับกับรุ่นพี่ที่เขาคิดว่าโคตรเท่ โดยเฉพาะเวลาขับรถแบบนี้ ทำให้ประทับใจมากขึ้นอีกเป็นกอง
เมื่อรถเคลื่อนเข้าสู่ที่จอด น้ำหันไปบอกกับเด็กหนุ่มก่อนจะก้าวลงจากรถ “ข้างบนนี้ดูวิวพัทยาสวยดี”
สองหนุ่มเดินจากจุดที่จอดรถไปยังจุดชมวิว อากาศในยามบ่ายร้อนระอุ ท้องฟ้าสดใสมีปุยเมฆสีขาวลอยประปราย ท้องทะเลเบื้องล่างเป็นสีน้ำเงิน ระลอกคลื่นต้องกับแสงอาทิตย์เป็นประกายระยิบระยับ ชายหาดสีขาวโค้งยาวไปไกล
น้ำเอนตัวพิงกับราว สายตาทอดมองท้องน้ำเบื้องล่าง ปล่อยให้สายลมที่พัดผ่านโลมไล้ใบหน้า “ร้อนไปหน่อย แต่สวยดีใช่มั้ย”
ดวงตาสีนิลจับจ้องรุ่นพี่เขม็ง จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายภาพไปเรื่อยๆ อย่างลืมตัว จนกระทั่งคนที่ถูกถ่ายหันมามอง
ชายหนุ่มยิ้มบาง “ไม่ถ่ายคู่กับผมบ้างเหรอ”
“อะ... เอ่อ... ถ่าย ถ่ายสิครับ!” เมฆรีบวิ่งเข้าไปยืนข้างรุ่นพี่ ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นถ่ายอีกหลายต่อหลายรูป ซึ่งอีกฝ่ายก็ยืนยิ้มให้ถ่ายจนพอใจ “ขอบคุณนะครับ” หากเมื่อเด็กหนุ่มขยับออก น้ำก็โอบไหล่เขาแล้วดึงเข้าหาตัว พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายภาพตนเองกับเมฆบ้าง
“เอ้า ยิ้มสิ” ไม่เพียงแค่พูด หากยังโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนแก้มของพวกเขาเกือบจะสัมผัสกัน
ใบหน้าของเด็กหนุ่มร้อนผ่าว มือไม้สั่นจนไม่อาจใช้โทรศัพท์มือถือของตนเองถ่ายรูปต่อได้ หัวใจเต้นระรัว
“เป็นอะไรไป ปวดฉี่รึไง”
“เปล่า... เปล่าครับ” เมฆเหงื่อตก พอรุ่นพี่ผละออกไปเล็กน้อยเขาจึงทำเป็นหันไปมองทิวทัศน์แก้เขิน แล้วก็นึกขึ้นมาได้ “เอ้อ... พี่น้ำชอบถ่ายรูปไม่ใช่เหรอครับ ทำไมไม่เห็นเอากล้องมาถ่าย”
“คงเพราะไม่อยากมองเมฆผ่านเลนส์ล่ะมั้ง” รุ่นพี่เบี่ยงใบหน้าเล็กน้อย ปลายจมูกของเขาไล้ผ่านแก้มของเด็กหนุ่มไปช้าๆ “อยากอยู่ใกล้ๆ กันแบบนี้มากกว่า”
นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลง คารมคมหอกที่เขาพยายามหยอดใส่อีกฝ่ายตั้งแต่เช้าเทียบไม่ติดกับคำพูดสั้นๆ จากรุ่นพี่เลย ถ้าเปรียบเทียบเป็นมวยเขาก็คงจะแพ้น็อก ถ้าเป็นฟุตบอลคงต้องเรียกว่าถูกทำแฮตทริก!
“ล้อเล่นน่ะ” น้ำหัวเราะเสียงดัง จากนั้นจึงขยี้เส้นผมบนศีรษะของรุ่นน้องเบาๆ “เดินดูอะไรอีกสักหน่อยแล้วไปตลาดกันดีกว่า” แล้วเดินนำออกไป
เมฆยกมือขึ้นแตะตรงที่รุ่นพี่สัมผัสเมื่อครู่ เขาชอบให้พี่น้ำลูบศีรษะนะ แต่ก็รู้สึกเหมือนว่าอีกฝ่ายเห็นเขาเป็นเด็กยังไงชอบกล ขายาวพาเจ้าของก้าวตามรุ่นพี่ไป “ไปตลาดก็ดีครับ ผมจะได้ซื้อข้าวหลามกับขนมจากไปฝากไอ้พวกที่หอ”
“โอเค เดี๋ยวพาไปร้านประจำ เพื่อนผมก็สั่งมาเหมือนกัน”
หลังลงจากเขาและซื้อของที่ร้านประจำเสร็จแล้ว ทั้งสองหนุ่มยังคงเดินเล่นในตลาดกันต่อ พวกเขาตกลงกันว่าจะซื้ออาหารกับขนมไปรับประทานเป็นมื้อเย็นกันที่คอนโดมิเนียมริมชายหาดของน้ำ
พอกลับไปถึงคอนโดมิเนียมก็เป็นเวลาเย็นแล้ว ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีหม่น ดวงอาทิตย์คล้อยลงต่ำ จวนเจียนจะมุดลงไปภายใต้เส้นขอบฟ้า น้ำชวนเด็กหนุ่มให้ออกมานั่งเล่นที่บนระเบียง ทั้งสองคนนั่งนิ่ง ปล่อยเส้นผมให้พลิ้วไปตามแรงลม สายตาทอดมองออกไปยังผืนน้ำสีน้ำเงินเบื้องหน้า
“วันนี้ผ่านไปเร็วจังเลยนะครับ แต่ผมสนุกมากเลยน้า พี่น้ำสนุกมั้ยครับ”
“อืม ก็ดี”
“แค่นั้นเองเหรอพี่”
“แล้วจะเอาแค่ไหนล่ะ”
“โธ่ บรรยากาศออกจะโรแมนติก ทำไมพี่น้ำไม่โรแมนติกเลยอะ” เมฆบ่นพึมพำพลางทำหน้ามุ่ย จากนั้นจึงเอื้อมมือไปแกะถุงข้าวเหนียวหมูปิ้ง เนื้อทอดกับลูกชิ้นปิ้งที่ซื้อมา “พี่น้ำกินมื้อเย็นกันเถอะ เดี๋ยวผมแกะใส่จานให้นะ”
“อือ”
เจ้าของห้องมองตามเด็กหนุ่มที่เดินฉับๆ ออกจากระเบียงเพื่อไปหยิบจานชามจากในครัว จากนั้นจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ
จะว่าไปการเดตกันในวันนี้ผ่านไปอย่างกระท่อนกระแท่นเสียเหลือเกิน ราวกับว่าตัวเขาเพิ่งเคยจะเคยเดตเป็นครั้งแรกอย่างนั้นล่ะ ตลอดวันเมฆดูเหมือนเมฆจะพยายามเข้ามาหา มาใกล้ชิดกับเขา แต่พอเขาเป็นฝ่ายขยับเข้าไปหาอีกฝ่ายบ้าง เด็กหนุ่มกลับทำท่าเหมือนโดนไฟช็อต ทำให้เขาทำตัวไม่ค่อยจะถูกนัก
สักพักเมฆก็กลับมาพร้อมกับจานชามหลายใบ “มาแล้วคร้าบ” เขาจัดการเทอาหารใส่ภาชนะให้เรียบร้อย แล้วชักชวนให้รุ่นพี่รับประทานอาหารด้วยกัน
หากเวลาผ่านไปได้สักครู่เด็กหนุ่มก็นึกขึ้นได้ “เดี๋ยวผมไปเทน้ำให้ พี่น้ำเอาน้ำอะไรดี”
“โค้กแล้วกัน”
เมฆรีบเอาน้ำมาเสิร์ฟให้ เขาวางแก้วลงตรงหน้าชายหนุ่ม “นี่คร้าบ”
ใบหน้าของเด็กหนุ่มมักจะแสดงอารมณ์ตามที่ใจคิดเสมอ น้ำเงยหน้าขึ้นมอง พลางเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของเด็กหนุ่มไว้ “.....”
“พี่น้ำมีอะไรเหรอครับ”
ชายหนุ่มเอื้อมมือขึ้นไปสัมผัสแก้มอีกฝ่าย ใช้ปลายนิ้วไล้ไปมาอย่างแผ่วเบา
เมฆชะงัก สายตามองตามมืออีกฝ่ายไปอย่างงุนงง เขาเริ่มทำตัวเกร็งเมื่อฝ่ามืออุ่นๆ ลากไล้ผ่านสันกรามลงไปตามลำคอ “เอ่อ... พี่น้ำ มีอะไรรึเปล่า”
น้ำอ้าปากคล้ายจะพูดอะไร แต่ก็ปิดปากลงอีกครั้งพร้อมกับดึงมือกลับ จากนั้นจึงหันหน้าไปทางทะเล เขาเท้าแขนลงบนพนักเก้าอี้ “...เปล่า ไม่มีอะไร”
“พี่น้ำอิ่มมั้ย อยากให้ผมทำมื้อเย็นรึเปล่าล่ะ” เมฆโน้มใบหน้าเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง
“อิ่มแล้ว แต่ถ้าคุณไม่อิ่มก็ยังมีพวกขนมที่ซื้อมาอีกนะ”
เด็กหนุ่มจ้องมองใบหน้าด้านข้างของรุ่นพี่ ซึ่งขนาดด้านข้างก็ยังดูดีมากๆ แสงจากดวงอาทิตย์ยามเย็นสะท้อนกับเส้นผมและขนตายาวให้เป็นประกายสีส้มปนทอง ริมฝีปากบางเจ่อบวมเล็กน้อยคงเพราะความเผ็ดของน้ำจิ้ม จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่อยากเชื่อเลยว่า รุ่นพี่ตกลงเป็นแฟนกับเขาจริงๆ
...จริงเหรอวะ บางทีกูอาจจะฝันไป
“พี่น้ำ”
“หืม”
“ผมกับพี่... เป็นแฟนกันอยู่รึเปล่า”
“ลืมที่คุยกันแล้วรึไง” น้ำค่อยๆ หันไปเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่ม ทว่าสีหน้าของอีกฝ่ายบ่งบอกชัดเจนถึงความไม่มั่นใจ “ผมจะชวนคุณไปเดตงั้นเหรอ ถ้าเราไม่ได้คบกันอยู่”
ได้ยินเช่นนั้นจึงค่อยยิ้มออกมาได้อย่างโล่งใจ “ผมกลัวว่าผมจะคิดไปเองคนเดียว”
น้ำดึงแขนให้เด็กหนุ่มโน้มศีรษะเข้ามาใกล้พอที่เขาจะเอื้อมถึง จากนั้นจึงลูบเบาๆ “คิดมากอะไรน่ะ”
“ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพี่น้ำจะตกลงคบกับผมจริงๆ มาถึงตอนนี้ก็ยังคิดว่าอย่างกับฝัน”
ชายหนุ่มดีดหน้าผากของคนตรงหน้าอย่างไม่เบาแรงนัก “ถ้างั้นก็ตื่นซะ”
“โอ๊ย! งื่อ! พี่น้ำอะ”
“เจ็บใช่มั้ย เจ็บก็แปลว่าไม่ได้ฝัน” น้ำยิ้มบางพร้อมกับหันหน้าไปทางทะเลอีกครั้ง “กินต่อเถอะ เดี๋ยวอิ่มแล้วเราจะได้ลงไปเดินเล่นชายหาดกัน”
หลังจากรับประทานมื้อเย็นกันเสร็จก็เป็นเวลาที่ดวงอาทิตย์มุดลงใต้ผืนน้ำไปเรียบร้อยแล้ว ท้องฟ้าแห่งยามราตรีกาลประดับประดาไปด้วยจันทร์เสี้ยวและดวงดาวมากมาย เมฆจัดการล้างจานคว่ำไว้เรียบร้อย จากนั้นพวกเขาจึงลงไปเดินเล่นริมชายหาดด้วยกัน
เสียงคลื่นสาดเซาะหาดทรายดังแว่วมาเป็นระยะ สายลมอบอุ่นพัดมาแผ่วๆ ส่งผลให้ใบมะพร้าวพลิ้วไหวและเสียดสีกัน สองหนุ่มเดินเคียงคู่กันไปอย่างเชื่องช้าบนผืนทรายละเอียด หลังมือของพวกเขาสัมผัสโดนกันบ้างโดยไม่ได้ตั้งใจ
เมฆชำเลืองมองใบหน้านิ่งเฉยของรุ่นพี่บ้างเมื่อพวกเขาเดินผ่านบริเวณที่มีแสงไฟจากเสาไฟหรือตัวตึกส่องมาถึง ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่ตอนที่อยู่บนห้องแล้ว ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“พี่น้ำ... มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่า”
“ทำไมพี่น้ำเงียบจัง”
คนถูกถามหันไปทางเจ้าของคำถามนั้น “คุณก็ไม่ได้พูดอะไรเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นลูบท้ายทอย “ถ้าผมพูดมากไป ก็กลัวพี่น้ำจะเบื่อน่ะสิ”
“ไม่หรอก” น้ำยิ้มบาง “ผมชอบฟัง”
“แต่ผมก็อยากฟังเรื่องของพี่น้ำบ้างเหมือนกันนะ” เมฆยิ้มตอบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเบื้องบน “พี่น้ำรู้มั้ย ตอนแรกผมเคยเคยคิดว่าพี่น้ำกับพี่ตั้งใจน่ะคบกันอยู่ด้วย”
“หืม? อันนี้เข้าใจผิดได้รุนแรงมาก”
“ก็พี่ตั้งใจคอยเป็นห่วงเป็นใยพี่น้ำ แถมใกล้ชิดกันสุดๆ”
“...ในกลุ่มก็ถือว่าผมสนิทกับตั้งใจมากที่สุด เพราะตั้งใจมันมีนิสัยชอบเทคแคร์ด้วย แต่ที่จริงก็สนิทกันทุกคนนั่นล่ะ เรียนด้วยกัน อยู่กลุ่มเดียวกันมาเป็นสิบปีขนาดนั้น”
“จะว่าไป ผมกับไอ้แหนม ไอ้ตำลึงก็รู้จักกันมานานมากแล้วเหมือนกัน สมัยอยู่โรงเรียนกลุ่มเราใหญ่กว่านี้ แต่แยกย้ายกันไปเรียนคนละที่” เมฆหันไปทางคนที่เดินอยู่ข้างๆ กัน เขาเม้มปากเล็กน้อย อ้ำอึ้งอีกนิดหน่อย จากนั้นจึงตัดสินใจถาม “พี่น้ำเคยมีแฟนมาก่อนใช่มั้ย”
น้ำชะงัก แล้วถอนหายใจออกมาหนักๆ “อืม เคยมีหลายคน”
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น ไม่นึกว่าจะได้รับคำตอบตรงๆ เช่นนี้ เขาถึงกับไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว “.....”
“ผมไม่อยากให้คุณไปได้ยินจากคนอื่นหรอกนะ เพราะงั้นก็จะบอกกันตรงๆ แต่เรื่องพวกนั้นมันตั้งแต่ตอนอยู่ปีหนึ่งน่ะ ในสองปีมานี่... ก็เพิ่งมีคุณนี่แหละ”
เมฆยิ้มกว้างอย่างลืมตัว เขาขยับเข้าไปกระแซะอีกฝ่าย “แต่ผมน่ะ ทั้งชีวิตมา ก็เพิ่งมีพี่น้ำนี่แหละ... ผมโชคดีนะที่มีทุกคนช่วย แล้วก็โชคดีที่ผมกล้าพอที่จะบอกรักพี่”
“อืม... ดีที่ไม่กลัวอกหัก กล้ากว่าผมซะอีก” ชายหนุ่มพูดกึ่งจริงกึ่งเล่น “ถ้าผมปฏิเสธจะทำไง”
เด็กหนุ่มหันไปประสานสายตากับดวงตาเรียว พลางโน้มใบหน้าเข้าไปร้องเพลงเบาๆ ใกล้ๆ กับใบหูของรุ่นพี่ “ก็... จะให้เธอจนกว่าเธอจะรับ บอกรักเธอจนกว่าเธอนั้นจะยอม”
น้ำหัวเราะ คิดว่าเด็กหนุ่มนี่ช่างน่าเอ็นดูเสียจริง เขายกแขนขึ้น ตั้งใจจะโอบไหล่ของเมฆไว้ หากเปลี่ยนใจเป็นลูบศีรษะแทน
“พี่น้ำอะ ทำไมชอบลูบหัวผมจัง” เมฆเบ้ปาก
“ไม่ชอบเหรอ”
“ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่รู้สึกเหมือนพี่น้ำมองผมเป็นเด็ก”
“ก็คุณเด็กกว่าผมนี่”
“....” เมฆหยุดกึก แล้วก้าวไปประจันหน้ากับรุ่นพี่ “พี่น้ำ ผมขอได้มั้ย ไอ้คุณผมเนี่ย”
“จะขอไปทำอะไร”
“ขอไปทิ้งทะเลมั้ง โธ่! พี่น้ำอ่า... ไอ้คุณๆ ผมๆ เนี่ย มันฟังดูห่างเหินมากเลยนะ เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็ผมใช้แบบนี้มาตลอด”
“แต่ผมไม่อยากให้พี่พูดกับผมเหมือนเป็นคนอื่นนี่ ไม่อยากให้เหมือนเพื่อน ไม่อยากเหมือนน้องด้วย”
น้ำอมยิ้มเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มชักจะงอแง แต่ว่าเขาเองก็สงสัยนะ เมฆจะรู้มั้ยนะว่าคนเป็นแฟนเขาทำอะไรกันบ้าง ตัวเขาน่ะ... ที่ผ่านมาก็เรียกว่าโชกโชนพอตัว หากกับเมฆนั้น เขาไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี จะเข้าใกล้มากเกินไปก็กลัวว่าเด็กหนุ่มจะตื่นตกใจจนซิ่งมอเตอร์ไซค์หนีไปแบบคราวที่แล้วอีก
“โอเคๆ เข้าใจแล้ว”
“เข้าใจว่ายังไงอะครับ”
“ต่อไปนี้พี่จะคุยกับเมฆให้สมกับที่เป็นแฟนกัน แบบนี้โอเคมั้ย”
เมฆหัวเราะบ้าง “พี่น้ำนี่น่ารักชะมัดเลย” พลางเอื้อมมือไปช่วยจัดเส้นผมให้กับชายหนุ่ม เขาใช้ปลายนิ้วไล้ตามกรอบหน้า พออีกฝ่ายเคลื่อนสายตามาประสานกัน หัวใจเขาก็เต้นรัว
เด็กหนุ่มขยับเข้าไปใกล้ราวกับต้องมนต์สะกด จากนั้นจึงค่อยๆ ลดสายตาลงมาจับจ้องที่เรียวปากหยักบาง เขาเคยสัมผัสมันมาแล้วครั้งหนึ่ง ในตอนนั้นมัวแต่ตื่นตกใจ หากในตอนนี้ ในสมองกลับมีแต่คำถาม
...เขาอยากจูบพี่น้ำ จะจูบได้หรือเปล่า... แล้วควรจะจูบแบบไหนดี แค่แตะริมฝีปาก... แต่ว่าแตะริมฝีปากดูเหมือนพี่น้ำจะไม่ชอบ ถ้าจะจูบแบบที่พี่น้ำสอน ก็กลัวจะทำได้ไม่ดี แถมเมื่อกี้กินทั้งหมูปิ้ง ทั้งลูกชิ้นมาเสียอีก ปากจะมีรสแปลกๆ หรือเปล่า เนื้อทอดก็เหมือนจะมีกลิ่นกระเทียมนิดหน่อยด้วยนะ
โอย... กูจะเอายังไงดีวะ!
ขณะที่เมฆกำลังระดมความคิด น้ำกลับผละออก “ดึกมากแล้ว กลับกันดีกว่า เดี๋ยวจะไม่ทันหอปิดนะ” เขาหันหลังขวับแล้วเดินนำออกไป
“อ่า... ครับ” เด็กหนุ่มวิ่งตามหลังไปติดๆ นึกโกรธตัวเองที่มัวแต่คิดมากจนพลาดโอกาสดีๆ ไป แล้วนี่ ไม่รู้ว่าเขาทำให้พี่น้ำไม่พอใจหรือเปล่าเลย
ถ้ามัวแต่ลังเลที่จะจูบ เขาก็อาจจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดีได้ คราวหน้าเขาจะต้องลุยให้เด็ดขาดกว่านี้ เมฆบอกกับตัวเอง
รถยนต์คันหรูเคลื่อนเข้าไปในมหาวิทยาลัย ตรงไปจอดในที่จอดรถซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับหอสิบของเมฆ บริเวณนั้นเงียบเชียบไม่ค่อยมีรถจอดมากนัก เพราะนักศึกษาส่วนใหญ่กลับบ้านกัน แล้วในเวลาดึกดื่นเช่นนี้ ส่วนใหญ่ก็อยู่ที่บนห้องกันหมดแล้ว
เมื่อเด็กหนุ่มจัดการขนขนมลงไปกองข้างรถเรียบร้อย เขายืนมองถุงใส่ตุ๊กตาปลาฉลามอย่างชั่งใจ แต่ก็คิดว่าไหนๆ ก็ตั้งใจจะซื้อมาให้รุ่นพี่แล้ว เขาหยิบถุงขึ้นมาไว้ในมือ เปิดประตูรถฝั่งที่ตนเองนั่งมาออกพร้อมกับชะโงกหน้าเข้าไปหาเจ้าของรถ
“ขอบคุณพี่น้ำมากนะครับ”
“เอ้อ... กลับเข้ามานั่งก่อน” น้ำถอนหายใจ เขารอจนอีกฝ่ายเข้ามานั่งและปิดประตูลง “ขอมือหน่อย”
“หือ ครับ”
ชายหนุ่มวางพวงกุญแจสีเงิน ห้อยปลาฉลามตัวขาวน่ารักลงบนฝ่ามือคนที่นั่งอยู่ข้างกัน “เอ้า ของที่ระลึก”
ดวงตาสีรัตติกาลเบิกกว้าง “พี่น้ำ...” เขาจำพวงกุญแจนี่ได้ มันอยู่ในตู้เดียวกันกับสร้อยคอที่เขาอยากจะซื้อให้พี่น้ำ
“พี่เห็นว่าเมฆยืนมองตู้โชว์ตรงนั้นอยู่นาน แต่ก็เดาไม่ถูกว่าเมฆอยากได้อะไร”
“ขอบคุณครับ” เด็กหนุ่มก้มลงมองพวงกุญแจในมือ ก่อนจะส่งถุงใส่ตุ๊กตาปลาฉลามให้อีกฝ่าย “ที่จริง ผมเองก็ตั้งใจจะซื้อให้พี่น้ำไว้เป็นที่ระลึก แต่เพราะพี่น้ำเห็นแล้วหัวเราะ ผมเลยเสียเซลฟ์”
น้ำหลุดหัวเราะออกมาอีกครั้ง หากรีบกล่าวขอโทษขอโพย “ขอโทษๆ แล้วก็... ขอบใจ” เขารับตุ๊กตามาแล้วยกขึ้นมาตรงหน้า “น่ารักเหมือนเมฆเลยนะ”
เมฆเอื้อมมือไปตบลงบนหัวปลาฉลามเบาๆ “ก็มันเป็นตัวแทนผมนี่... ครับ” ดวงตาสีดำขลับเบิกโพลง เมื่อรุ่นพี่ก้มหน้าลงไปจูบบนหลังมือของตนเบาๆ แล้วใช้แก้มไล้ไปมาบนนั้น เขารู้สึกถึงริมฝีปากอุ่นๆ ได้อย่างชัดเจน “พี่น้ำ” เด็กหนุ่มพูดเสียงแผ่ว หัวใจเต้นระรัวกับภาพตรงหน้า เขาขยับตัวเข้าไปหาเจ้าของรถอย่างลืมตัว พออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น เขาก็รุกเข้าไปประกบจูบเรียวปากหยักบางทันที
ริมฝีปากของทั้งสองค่อยๆ บดเบียดกันอย่างเชื่องช้า แล้วขยับออกจากกันเล็กน้อยพอให้เจ้าของริมฝีปากได้สบประสานสายตากัน จากนั้นจึงเคลื่อนเข้าหากันอีกครั้ง เมฆปิดตาลง ขณะที่ชายหนุ่มเบี่ยงใบหน้าเล็กน้อยเพื่อให้จูบได้ถนัดขึ้น ก่อนเด็กหนุ่มจะสอดลิ้นเข้าไปสัมผัสลิ้นอุ่นอย่างเก้ๆ กังๆ
น้ำยิ้มกริ่มอยู่ในใจ เขาตวัดลิ้นตอบรับอย่างนุ่มนวลที่สุด ค่อยๆ ตะล่อมสอนเด็กหนุ่มและทำให้คล้อยตามตนเองไปด้วยในคราวเดียวกัน ยิ่งเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายครางในลำคอเบาๆ ก็ยิ่งพอใจ
เพิ่งรู้ว่าการจูบทำให้รู้สึกดีได้ถึงขนาดนี้... เมฆเผลอไผลไปกับความรู้สึกที่ตนเองไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน เขารุกจูบรุ่นพี่จนตัวเองหายใจติดขัดจึงจำใจต้องถอนริมฝีปากออก เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นประสานสายตากับนัยน์ตาเรียวซึ่งในเวลานี้ดูราวกับมีเปลวไฟบางเบาอยู่ภายใน
“อีกนิดได้มั้ย” คนพูดกระซิบชิดบนริมฝีปากที่กำลังเผยอหายใจ จากนั้นจึงกดไหล่ของเมฆให้พิงกับเบาะแล้วแนบจูบอย่างเชื่องช้า เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายตื่นตระหนกจนเกินไป เขาค่อยๆ เพิ่มแรงกระชับริมฝีปาก ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นนุ่มในโพรงปากของเด็กหนุ่มบ้าง
น้ำบดเบียดเรียวปากเข้าหาเด็กหนุ่มหนักหน่วงขึ้น สองมือคลึงเคล้นหัวไหล่แล้วเคลื่อนลงไปจับต้นแขนทั้งสองข้างไว้ เขาบอกตนเองให้หยุดไว้ที่ตรงนี้ก่อนที่จะทำอะไรให้อีกฝ่ายต้องตกใจอีก
มันช่างยากที่จะละริมฝีปากออกจากความหวานหอมนี้
แต่อดทนอีกหน่อยเถอะไอ้น้ำเอ๊ย... ชายหนุ่มปล่อยมือจากต้นแขนพร้อมกับผละออก
หากเมฆคว้าแขนของรุ่นพี่ไว้ สายตามองตามริมฝีปากไปอย่างเสียดาย “พี่...”
น้ำใช้ปลายนิ้วเช็ดกลีบปากบนล่างให้กับเมฆอย่างเบามือ เขายิ้มอย่างอ่อนโยน “ไปได้แล้ว เดินกลับดีๆ ล่ะ ราตรีสวัสดิ์”
“แต่ผมยังไม่อยากไปเลย”
“.....” ชายหนุ่มเม้มปาก ประสานสายตากับรุ่นน้องอยู่สักพักจึงหลุบตาลงต่ำ ใจนึกอยากจะพาอีกฝ่ายกลับไปด้วยทั้งแบบนี้ หากเขาคงไม่สามารถหยุดตัวเองได้อีกแน่ๆ
ฝ่ายเด็กหนุ่มแม้อยากจะอ้อน หากพอเห็นรุ่นพี่อ้ำอึ้งก็ไม่อยากทำให้ลำบากใจ อีกอย่างวันนี้ก็อยู่ด้วยกันมาทั้งวันแล้ว “แล้วพรุ่งนี้ผมจะโทรหานะ ราตรีสวัสดิ์ครับ” เมฆปล่อยมือคืนให้ แล้วก้าวลงจากรถไป เขายืนโบกมือลา รอให้รุ่นพี่เคลื่อนรถออกไปจากลานจอดรถก่อนจึงหันไปหยิบถุงใส่ขนมแล้วเดินตรงไปยังหอพักของตน
TBC~*
เดตแรกเบาๆ ก็พอน่า ครั้งนี้น้องเมฆก็ได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างแล้ว กลับไปเตรียมตัวมาให้ดีๆ นะคะหนู กรั่กกกก
หวานเนอะ 55555 สรุปว่าจบวันแล้ว วันนี้ดูเหมือนว่าพี่น้ำจะวิน แต่อะไรๆ ก็ไม่แน่ พี่น้ำอย่าชะล่าใจไป :katai3:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า :mew1:
-
ปิดท้ายเดทได้สุดจะฟิน
น้องเมฆน่ารักซะจนพี่น้ำยั้งตัวเองแทบไม่อยู่ กรี๊ด
ขอบคุณค่ะ. เดตหน้ามาไวๆนะ
-
ยังดูไม่ออกเลยว่าใครจะกดใคร แต่อยากให้น้องเมฆโดนกดนะ ฮ่าๆๆๆ
-
สรุปพี่น้ำรุก!! เหนือเมฆกว่าก็แบบนี่ล่า อิอิ
-
จูบกันแล้ววววววว :hao7: :hao7: :katai2-1: :katai2-1:
ว่าแต่ ไอ้อะไรๆ ก็ไม่แน่ พี่น้ำอย่าชะล่าใจไป นี่คืออะไร :hao4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หนูนี่เชียร์พี่น้ำสุดติ่งเลยครับ
-
:hao3: :hao3: :hao3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ปิดฉากเดทแรกแบบหวานสุดๆอะ โอ้ยยยย...รอวันต่อไปไม่ไหวแระ
-
น้อย ๆ หน่อยน้องเมฆ เดตแรกเธอก็จะถวายตัวเองใส่พานให้พี่น้ำเลยหรือไง
อ๊ะ หรือยังไม่รู้ตัวว่าใครจะถูกกินกันแน่ กระดูกคนละเบอร์นะเด็กน้อย ระวังตัวด้วย
-
น่าสงสารน้องเมฆผู้ไม่รู้ประสีประสา เรื่องแบบนี้พี่น้ำนางช่ำชองยิ่งนัก :o9:
น้องเมฆเตรียมตัวและเตรียมใจ ตั้งสมาธิให้แน่วแน สูดหายใจเข้าลึกๆ ...
แล้วรีบกลับไปคุมโปงดูหนังโป๊โดยด่วน!!!! มันน่าจะสอนอะไรให้น้องเมฆได้เยอะนะ 55555555555555555
-
พี่น้ำดูเชี่ยวมากจริงๆนะคะ ชั่วโมงบินสูง
น้องเมฆเราต้องเป็นรับรึเนี่ย หุหุ ติดตามกันต่อไปจ้า
-
:pig4: :pig4:
-
เราเชียร์ให้พี่น้ำกดหนูเมฆ อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ในที่สุดก็ได้จูบกันแล้ว อยุ่กับพี่น้ำต้องใจกล้าๆนะเมฆ
สรุปเมฆจะโดนพี่น้ำกดใช่ไหมเนี๊ยะ :mew2:
-
เมฆน้ำ
-
ยังไงเราก็อยากให้น้ำเป็นฝ่ายกดน้องเมฆอ่ะ :z1: :z1:
-
เด็กมันยั่วแบบซื่อๆ 5555
:laugh:
-
ไม่มรอะไรจะพูดนอกจาก พี่น้ำร้ายมากกกกก พี่น้ำใสๆไม่มีจริง
น้องเมฆเหมือนหนูน้อยหมวกแดงในกำมือหมาป่าที่ปลอมมาเป็นคุณยายมากๆ
-
จบเดตแรกแล้วสิ
เกือบห้ามใจไม่ไหวนะพี่น้ำ :hao3:
:-[ :-[
-
พี่น้ำรุกร้าย 5555555555555555555555555555
-
:hao3: ทีมพี่น้ำ
-
เง้อ มีเดตภาคบ่ายแล้ว ภาคค่ำละคะ งื้ออออออออออออ :hao5:
-
ถ้าดูจากตอนนี้ เมฆเสร็จพี่น้ำชัวร์ แต่ก็นะศึกยังไม่จบอย่าพึ่งนับศพทหาร อิอิ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ฟินเหมือนกันนะคะเนี่ย :กอด1:
เป็นเดตที่หนูเมฆเสียเปรียบมากๆ เพราะอ่อนประสบกาม เอ้ย ประสบการณ์ แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่เนอะ ของงี้ไม่มีใครเป็นแต่เกิดนะคะ
ดังนั้น น้องเมฆเร่งศึกษาซะนะ จะได้ทันท่านพี่ 5555555
สงสารคุณพี่จัง ที่ต้องระงับจิตใจไว้ พี่ร้ายมากๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ
ไงก็ตาม เราเชียร์เมฆน้ำ นะคะๆๆๆๆๆๆ รอต่อน๊าาาาาาาา อีกซักตอนสองตอน คู่นี้ต้องมีไรเด็ดๆมาอีกแน่
ฮิๆๆๆๆ รอ รอ รอ :katai5:
-
เดทด้วยกันมาทั้งวัน เราว่าน้องเมฆฟินตอนอยู่ในรถกะพี่น้ำสุดๆแล้วอะ :-[
-
เก้ๆกังๆ เขินกันไปทั้งคู่เลย สุดท้ายพี่น้ำก็แอบรุกเมฆตอนเมฆรุก
-
ที่ว่าพี่น้ำอย่าชะล่าใจนี่คือ...จะมีคนมาจีบเมฆหรอ พี่น้ำนี่หมาป่าจริงๆ เมฆโดนพี่น้ำจับฟัดเร็วๆนี้แน่ อ้อนซะ
-
เเล้วพี่น้ำจะหยุดตัวเองทำไมละค้าา ฮิฮิ
-
พี่น้ำกดจะเป็นอะไรที่ :hao6:
น้องเมฆถึงหนูจะตัวสูงแต่รับได้น่ะค่ะ
-
หนูเมฆไม่ประสาเล้ยยย
-
ครั้งหน้า...ไม่รอด
-
อยากเห็นเมฆโดนน้ำกดแล้วอ่ะ เมฆรุกไม่ขึ้นหรอก ต้องให้คนที่ผ่านมาเยอะอย่างน้ำรุกสิถึงจะเพอร์เฟ็ค
-
:-[ :-[ :hao5: :-[ :-[
-
ทำไมพี่น้ำไม่พาเมฆไปด้วย ลากขึ้นเตียงเลยสิ เง้วววววววส :hao6: :hao6: :hao6:
-
น้องเมฆฆฆฆฆฆ....ยิ่งอ่านยิ่งน่ารัก
จะรู้ตัวไหมนั่นว่าเค้าก็จ้องจะงาบเธอเหมือนกัน
ไม่รู้นะว่าใครจะวิน แต่นาทีนี้รู้สึกว่าดูยังไงพี่น้ำก็เหนือกว่าเห็นๆ หุหุ
#ทีมน้ำเมฆ
-
เลิศ
-
น่ารักมากมายก่ายกอง ยิ่งตอนพี่น้ำแทนตัวเองว่าพี่นะ นี่แทนจะละลาย
เขินมากบอกเลย เดตนี้ใสๆน่ารักๆแต่ปิดท้ายได้ร้อนแรงมาก พี่น้ำอย่าทน
ดักตีหัวลักพาตัวไปกกเลย //โดนถีบ 5555 ชอบบ มาต่ออีกเร็วๆเลยนะค้า
-
ต่างคนต่างแคร์กันมาก
ถ้าเมฆจะไม่คาดเดาสีหน้าน้ำพลาด
คงปิดเดตแรกได้กระชุ่มกระชวยกว่านี้
-
ดูดูแล้ว คิดว่าพี่น้ำต้องรุกชัวๆ น้องเมฆดูน่าจับกดมากๆ :laugh:
-
:hao3: :hao3: :hao3: กรี้ดดด สรุปใครกดใคร :ling1:
-
หนูเมฆรู้ไหมถ้ารั้งพี่น้ำนานกว่านี้จะเจออะไร :hao7: :hao7:
-
ตั้งแต่อ่านมาก็คิดไปเองว่าเมฆรุกตลอด แต่หลังๆ นี่ไม่ใช่แล้ว คงลุ้นไม่ขึ้นแล้วมั๊งเมฆ อ่อนประสบการณ์ซะขนาดนั้น
แต่ยังแอบหวังว่าพอน้ำสอนๆ ไปแล้วเมฆหัวไวจนมารุกน้ำได้ทีหลัง แบบลูกศิษย์คิดล้างครู อยากเห็นน้ำเหวอ 555
-
น้องเมฆซื่อออออออ น่ารักกก
-
:จุ๊บๆ:
-
น้องเมฆขี้อ้อนมากกกกก
-
โดนแดกแน่ๆ แกะน้อยโดนพี่น้ำแดกแน่~~~ :hao7:
-
ฮาอิตรง คารมคมหอก ของน้องเมฆนี่ล่ะ กร้ากกกกก
ของน้องเมฆอ่ะ อย่าเรียกคมหอก เรียกว่าไม้จิ้มฟันดีกว่า ถ้าเทียบกับพี่น้ำ 555555555555
ในที่สุดก็ได้ให้ตุ๊กตาฉลามเนอะ น่าร้ากกกก ป่านนี้พี่น้ำเอาไปนอนฟัดแทนคนให้แล้วอ่ะ
ฮือออ ช่วงท้ายหวานมากๆๆๆๆๆ :z3: อ่านแล้วน้ำลายจิยืด งืออออ :heaven
พี่น้ำค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะ แบบนี้แหล่ะ อ่านแล้วรู้สึกหวานฉ่ำ >/////< ช้าๆ แต่หวานนนน
น้องเมฆเคลิ้มเบย >< แง อยากอ่านตอนพี่น้ำจับกดแล้ว กร้ากกกก (เอะ เมื่อกี๊แกบอกว่าให้ค่อยๆเป็นค่อยๆไป กร้ากกกก =..=)
จะรออ่านตอนหน้านะคะ
ขอบคุณมากมากกกกค่ะ ชุ้ฟฟฟ ^3^
-
ดูยังไงหนูเมฆก็รุกพี่น้ำไม่ได้อยู่ดี ชั้นเชิงมันต่างกันมากไปนะหนูเมฆ
-
น้องเมฆ ยังคิดอยากจะรุกพี่น้ำอีกมั้ย
ดูจากจูบก็รู้ว่าใครเหนือกว่า
-
เชียร์พี่น้ำกดน้องเมฆสุดพลัง
รอ่านตอนต่อไปนะค่ะ
ติดหนึบมากๆอ่ะ
-
พี่น้ำ KO น้องเมฆไปเรยคร้าาาาา
ชนะทุกประตูสำหรับตอนไปเดต (ทั้งเช้าทั้งบ่าย) >\\\\\< #ทีมพี่น้ำ ครัช
-
หนูเมฆไร้ประสบการณ์เยี่ยงนี้ รุกพี่น้ำไม่ขึ้นแน่ งานนี้โดนกดลูกเดียว :hao7:
-
ฮอลลลลลลลลลลลล ฟินสุดอะไรสุด ทำไมละมุนอย่างนี้ ฮรือออออ ชอบที่น้องเมฆปากตรงกับใจ :hao5:
-
:pig4: :pig4:
-
เมฆขานั่นไม่เรียกอ่อยค่ะ บ้านป้าเรียกเนียนลวนลามค่ะหนู
ถ้าแค่ซบนั่นเรียกอ่อยพี่แกเล่นทั้งโอบทั้งดอมดมขนาดนี้ไม่ใช่อ่อยแล้วค่าา
พี่น้ำนี่ร้ายยย
อย่าช้าค่ะพี่น้ำเดี๋ยวเด็กมันพลิกได้ เราต้องรีบยิงประตูก่อนเด็กมันจะรู้เดียงสา :laugh:
-
โอ้ยนยยยยยย น่ารักมากกกกก ทำไมเรายังคิดว่าน้ำเหมือนเป็นรับในบางครั้ง
่ที่แน่ๆเมฆโดนแน่ ออร่าความเป็นรุกมีนะแต่ไม่สู้พี่น้ำ คารมอะไรดีกว่าเยอะ
-
แค่จูบก็ฟินยันโลกหน้า
-
กรี๊ดมากกกกก :o8:
หลายๆคนเชียร์ให้พี่น้ำกดนะ ทำไมเราเชียร์ให้เมฆกดพี่น้ำ5555555
กลัวใจตัวเองมาก น่าจะเดาไว้ผิด :ling1:
-
จบวันกันแบบฟินๆ
-
เข้ามาเชียร์น้องเมฆอีกสักรอบ น้องเมฆไปหาข้อมุลทำการบ้านมาเยอะๆนะคะลูก
เอามาฟาดฟันกะพี่น้ำ
สงสารอิพี่ต้องมาแอ๊บหน่อมแน้มทั้งที่จริงอยากได้น้องมากๆแว้ววววว คนอ่านก็อยากอ่านตอนนั้นจะแย่แล้วเช่นกันจ้า
เชียร์ให้คดีพลิก น้องเมฆมาเหนือ จัดการพี่น้ำให้จงได้ 5555
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1:
ไม่อยากให้จบตอนเลยๆอบากอ่านอีกๆๆๆๆ
ฮือดิ้นๆๆๆพี่น้ำกะน้องเมกทำไมน่ารักงี้อะ
ไม่ไหวเลี้ยว :hao5:
ทำไงถึงจะห้ามความอยากรู้เรื่องของสองคนนี้ได้อะ55555555555555
จะเป็นไงต่อน้าหวานจนไม่อยากจะหยุดอ่านเลยอะแต่มันก็บจบตอนแล้วอะ :m15:
มาต่อไวๆนะค้าารออย่างใจจดใจจ่อ :m17:
ปล น้องเมกตอนขี้อ้อนนี่แบบงื้ออออน่ารักอะ
-
ตอนนี้ยกให้เรื่องนี้เป็นที่ 1 เลยนะเนี่ย ปกติคนเขียนอัพ วีคละตอนหรอคะ
อยากอ่านต่อมากเลยอ่อยากให้หมาป่าถอดคราบลูกแกะ555
FC พี่น้ำนะคะ อิอิ
-
พี่น้ำขา ประสบการณ์ที่สั่งสมมาอย่าให้เสียเปล่านะคะ #ทีมพี่น้ำค่า อิอิ
-
Chapter 29 : ความกลุ้มใจนี้
ชายหนุ่มเจ้าของห้องพักในคอนโดมิเนียมริมหาดนั่งกอดตุ๊กตาปลาฉลาม เอนหลังอยู่บนเก้าอี้แบบที่ปรับให้เอนนอนได้ซึ่งตั้งอยู่บนระเบียง สายตาทอดมองท้องทะเลซึ่งดูสงบนิ่งและดวงอาทิตย์ที่กำลังโผล่ขึ้นมาเหนือปลายฟ้าอย่างเชื่องช้า เขาถอนหายใจหนักๆ หลายครั้ง พลางเอื้อมมือไปหยิบน้ำเต้าหู้แบบกล่องมาดูดเฮือกใหญ่
น้ำก้มลงมองกล่องน้ำเต้าหู้ในมือ พร้อมกับส่ายหน้าไปมาให้กับสภาพตัวเองในเวลานี้ เขาบ่นอยู่ในใจ...
เท่ฉิบหายเลยกู กลุ้มใจจนนอนไม่หลับ ต้องลุกมาแดกน้ำเต้าหู้แต่เช้าแบบนี้
ก็เพราะเมื่อคืน... พอกลับมาถึงห้องเขาก็ต้องรีบไปปลดปล่อยตัวเองในห้องอาบน้ำ คนอย่างเขาเนี่ยนะ มีแฟนแล้วแต่ยังต้องอาศัยมือของตัวเอง ถ้าพวกไอ้ตั้งใจรู้เข้า พวกมันคงหัวเราะเยาะดังไปถึงชายหาดพัทยา สะเทือนไปทั้งอ่าวไทย
“เฮ้อ...” ใครจะรู้ว่าไอ้เสืออย่างเขามันกลายเป็นเสือสิ้นลายไปแล้ว กับเมฆนี่ เขาไม่กล้ารุก ไม่กล้าทำอะไรเลย ใจกังวลอยู่แต่กับความรู้สึกของอีกฝ่าย
ขณะที่กำลังหายใจทิ้งไปเรื่อยเปื่อย เสียงกริ่งที่หน้าประตูก็ดังขึ้น ชายหนุ่มจึงรีบลุกไปเปิดประตู ถ้าเป็นตอนเช้าวันอาทิตย์ ก็คงไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน
“อยากกินข้าวมันไก่” คนเปิดประตูบ่นทันทีที่เห็นถุงพลาสติกขนาดใหญ่ในมือเพื่อน
“ไม่มีโว้ย มึงไม่เสือกบอกก่อนล่ะ วันนี้มีข้าวหมูแดง”
“ลืม... มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ” น้ำเดินคอตกกลับเข้าไปในห้อง
เพื่อนพ้องกรูกันเข้าไปในห้องครัวเฉกเช่นทุกครั้ง ตั้งใจ ไข่ย้อยและใบตองหยิบจานและแก้วน้ำมาจัดโต๊ะอาหาร ส่วนที่เหลือแกะห่ออาหารจัดใส่จานให้เรียบร้อย ฝ่ายเจ้าของห้องน่ะหรือ เขานั่งคอยอย่างราชาเหมือนทุกที
“เป็นห่าไรวะไอ้น้ำ เมื่อวานเพิ่งไปเดตมาแท้ๆ ทำไมทำหน้าเหมือนโดนหนังกะติ๊กรัดไข่แบบนี้วะ”
“เออ ไม่หนุกเหรอ” เพื่อนพ้องถามด้วยความเป็นห่วง
นัยน์ตาเรียวรูปเมล็ดอัลมอนด์หลุบลงต่ำ เขาตอบเพื่อนๆ ไปเสียงอ่อย “หนุกอะหนุกอยู่ แต่แบบ... ไอ้เหี้ย... กูทำอะไรไม่ถูกเลย”
เต้าหู้ซึ่งกำลังเทน้ำราดหมูแดงลงในชามแทบจะทำถุงหลุดมือ เนื่องจากไม่เคยได้ยินคำพูดเช่นนี้จากไอ้เพื่อนที่ได้รับฉายาเจี๊ยวหวานมาก่อน “หา! ผีเข้าไอ้น้ำเหรอวะ พวกมึงถอดพระมาใส่ให้แม่งที”
“มึงเคยมีแฟนมาเป็นสิบ ไอ้สัตว์น้ำ อย่ามาทำกระแดะเป็นสดซิง!”
“พวกมึงไม่เข้าใจ เมฆไม่เหมือนคนอื่น”
“ไม่เหมือนสิวะ มันเป็นผู้ชายนี่หว่า”
“ไม่ใช่โว้ย” น้ำส่งสายตาดุๆ ใส่ “มึงเข้าใจมั้ย อารมณ์แบบ... กลัวไปหมด กลัวทำให้เขาไม่พอใจ กลัวทำให้เขาตกใจ... แต่ก็อยากใกล้ชิดอะ”
ตั้งใจพยักหน้าหงึกหงัก “ขนลุกว่ะ เพิ่งเคยได้ยินมึงปรึกษาเรื่องแบบนี้... แต่ว่านะ พวกมึงเพิ่งจะเดตกันครั้งแรกก็ประหม่าเป็นธรรมดา ครั้งต่อๆ ไปก็ดีขึ้นเองแหละ”
“หรือว่ากลัวจะเสียชื่อสัตว์น้ำของมึงวะ ไม่ได้ฟันในเดตแรกไม่ตายหรอก”
“ไอ้พวกเหี้ย!” ชายหนุ่มเจ้าของห้องเอื้อมมือไปคว้าหนังสติ๊กที่วางกองอยู่บนโต๊ะมาดีดใส่เพื่อนทีละคน “กูซีเรียสนะ”
“โอ๊ยๆ กลัวแล้วครับไอ้สัตว์น้ำ!” พวกเพื่อนๆ หลบหนังสติ๊กกันเป็นพัลวันพลางหัวเราะเสียงดังลั่น
“มึงทำตัวใสๆ แบบนี้ค่อยสมกับหน้าตาหน่อย” ใบตองลูบศีรษะเพื่อนรักอย่างเบามือ “ไม่ต้องคิดมากน่ะมึง ปล่อยให้ความรู้สึกของพวกมึงเพิ่มขึ้นตามตามเวลา ไม่ต้องรีบเร่งนักหรอก ค่อยๆ เรียนรู้ปรับตัวเข้าหากันไป”
น้ำเงยหน้าขึ้นมอง “อือ”
“กับคนที่ชอบน่ะ แค่นั่งอยู่ด้วยกันเฉยๆ ก็รู้สึกว่าสนุก สุขจนเหมือนตัวจะลอยแล้วใช่มั้ยล่ะ”
คนถูกถามพยักหน้าหงึกหงักพลางยิ้มบาง “นั่นสินะ”
พอสบสายตากันใบตองก็ชะงักกึก จากนั้นจึงขยับเข้าไปโอบกอดศีรษะของน้ำไว้หลวมๆ “โอ๊ย! มึงแม่งน่ารักน่าปล้ำฉิบหาย! กูว่าถ้าไอ้เมฆเจอมึงทำหน้าแบบนี้ใส่แม่งก็คงอยากปล้ำมึงเหมือนกันนะ”
“น่าปล้ำ?” น้ำเลิกคิ้วขึ้น “มึงอยากปล้ำกูเหรอ”
ใบตองผลักศีรษะของน้ำออกห่าง “ไอ้ห่า! ถามอะไรน่าขนลุก! กูแค่พูดถึงเฉยๆ โว้ย!”
แต่น้ำยังไม่ยอมหยุด คราวนี้เขาหันไปถามตั้งใจ ไข่ย้อย เต้าหู้และป๊อกเด้งเรียงตัวทีละคน “มึงอยากปล้ำกูมั้ย”
ได้รับคำตอบมาเป็นคำเรียกสารพัดสัตว์แล้วก็ยังไม่พอใจ ชายหนุ่มขมวดคิ้วครุ่นคิด “พวกมึงว่าเมฆจะอยากปล้ำกูมั้ยวะ”
“มันก็เป็นผู้ชายนะมึง มันรักมึงมันก็น่าจะอยากปล้ำมึงน่ะแหละ” ตั้งใจเป็นตัวแทนทุกคนตอบให้แบบขอไปที ตบท้ายด้วยการแขวะอย่างรู้ทัน “ทีมึงยังคิดอยากจะปล้ำมันเลยไม่ใช่รึไง”
“กูยังไม่ได้คิดถึงขั้นนั้นโว้ย แค่อยากใกล้ชิดให้มากขึ้นเฉยๆ” คนถูกถามแก้ตัวทันควัน
หากภาพของชายหนุ่มที่ค่อยๆ วางอาหารเม็ดเพ็ดดีกรีทีละเม็ดล่อให้เจ้าสุนัขแสนซื่อเข้ามาติดกับปรากฏขึ้นในศีรษะ น้ำจุดยิ้มมุมปาก รอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์แบบที่เพื่อนพ้องเข้าใจความหมายของมันดี
ไอ้ห่าน้ำมันกำลังคิดอะไรมิดีมิร้าย อยู่ในหัวแน่ๆ เหล่าเพื่อนรักคิดอยู่ในใจ
สายตาทุกคู่จ้องมองเจ้าของห้องนิ่งอยู่สักพัก พวกเขาพร้อมใจกันเบะปากด้วยความหมั่นไส้ หลังจากนั้นก็มีเสียงของเพื่อนในกลุ่มดังขึ้นทีละคน
“แต่อาทิตย์นี้น่ะ ถ้าไอ้เมฆมันไม่มีเวลาให้มึงก็อย่างอนมันล่ะ อาทิตย์นี้มีงานสำคัญหลายงาน ทั้งชิงรุ่น รับเกียร์ บายศรี”
“แล้วอีกไม่นานก็จะมีสอบมิดเทอม”
“งานลอยกระทงด้วย”
“หลังจากนั้นก็ยังต้องเตรียมตัวสอบไฟนอลอีก”
“มีแฟนปีหนึ่งคงต้องทำใจหน่อยว่ะ อยากทำอะไรก็คงทำไม่ได้ง่ายๆ สมใจ”
“มึงคงรักษาชื่อสัตว์น้ำไว้ได้ลำบากแล้วล่ะ”
“ทำไมพวกมึงดูมีความสุขกับความทุกข์ของกูจังวะ” น้ำขมวดคิ้ว ขณะที่เพื่อนพ้องพากันขำ
“สมน้ำหน้ามึงแล้ว อยู่คู่ชื่อสัตว์น้ำต่อไปเถอะมึง!”
..
.....
..
หลังจากมื้ออาหารเช้า เมฆลากเพื่อนรักทั้งสองคนเข้าไปในห้องของตนที่หอสิบ วันนี้ไม่มีใครอยู่ เขาจัดการล็อกประตูแล้วสุมหัวกับเพื่อนๆ
“พวกมึงฟังนะ กูซีเรียสมาก” เด็กหนุ่มมีสีหน้าเครียด เขาผ่อนลมหายใจออกยาว จากนั้นจึงพูดต่อ “...พวกมึงคบกับกูมานานก็รู้ใช่มั้ยล่ะ ว่ากูน่ะ ยังซิง...”
“เออ รู้ด้วยว่าเกือบเสียซิงให้พี่เชอร์รี โอ๊ย!” ตำลึงพูดแทรก แต่แล้วก็โดนตบกบาลฉาดใหญ่
“ก็เพราะพวกมึงไม่ใช่เรอะไง!” เมฆเผลอตวาด แล้วลดเสียงลง “ประเด็นของกูคือ... สมมติว่า... วันหนึ่งกู... กูอยาก... พี่น้ำ...” ความเขินทำให้เด็กหนุ่มบิดตัวไปมา “แต่...”
“ทำไม่เป็น” แหนมพูดแทนอย่างรำคาญ “เมื่อวานมีของฝากให้กูเปล่า ไม่มีหัวไม่แล่นโว้ย”
“เหี้ย! ทำไมต้องทวงของฝากตอนนี้ด้วยวะ” เมฆชี้ไปยังกองถุงใส่ขนมจากและข้าวหลามที่ข้างเตียง “กองนั้นอะของพวกมึง ไปหยิบมาแดกแล้วฟังกูต่อ”
เสียงกรอบแกรบของใบขนมจาก เสียงพูดคุยปรึกษากัน และเสียงช้อนแคะข้าวเหนียวออกจากบ้องข้าวหลามดังคละเคล้ากันอยู่สักพัก
“คือว่า สถานะของกูตอนนี้อะนะ แค่จะทำให้พี่น้ำเขิน กูยังไม่มีปัญญาเลย”
เพื่อนทั้งสองเบะปาก “ถุย! แล้วเสือกจะข้ามขั้นไปแอดว้านซ์ ไอ้ลูกหมา!”
“กูก็ถามเผื่อไว้ก่อนไงโว้ย เผื่อโอกาสมากูจะได้ไม่วืด!”
“กว่าโอกาสจะมา มึงจะไม่ลืมวิธีทำไปแล้วเหรอวะ”
“นี่มึงคิดว่าโอกาสกูจะมาอีกห้าสิบปีข้างหน้าเลยเรอะ ไอ้เพื่อนเหี้ย ดูถูกกูเกินไปแล้ว กูจะบอกให้นะ เมื่อวานที่ไปเดตอะ พี่น้ำอ่อยกูด้วยโว้ย”
แหนมกับตำลึงพร้อมใจกันกลอกตามองบนแล้วเบะปากใส่ “มโน!”
ราวกับโดนกระตุกหนวดเสือ เมฆทำเสียงเข้มข่มเพื่อน “กูไม่ได้มโนนะเว้ย ถึงกูจะไม่เคยคบกับใคร แต่ก็ไม่ใช่ว่ากูไม่เคยมีคนมาอ่อยนี่หว่า”
“เออ เชื่อก็ได้” เพื่อนรักทั้งสองเออออไปเพราะขี้เกียจจะเถียง หากก็ไม่วายพึมพำเสียงเบา “อย่างพี่น้ำเนี่ยนะ หน้านิ่งอย่างกับฉาบปูนไว้แบบนั้น กูนึกท่าไม่ออกเลย”
ตำลึงใช้กระบอกข้าวหลามที่เขาจัดการเนื้อในจนเกลี้ยงแล้วเคาะลงบนพื้นหลายๆ ครั้ง พลางขมวดคิ้ว “กูว่าเรื่องแรกสุดที่มึงต้องกังวลคือ ไอ้นั่นของมึงกับของพี่เขาจะตั้งได้มั้ยตอนที่ต้องลงสนามรบอะ พี่เขาเป็นผู้ชายนะมึง มีแท่งๆ เหมือนมึงด้วย”
“.....” เมฆนิ่งเงียบไปชั่วครู่ เขาใช้นิ้วชื้ทั้งสองข้างจิ้มกันรัวๆ ก่อนจะตอบออกมาเสียงแผ่ว “กูมั่นใจว่ากูอะได้”
“มึงเคย... เอ้อ...” ตำลึงทำท่าสาวไหมบอกใบ้ ซึ่งพออีกฝ่ายพยักหน้าหงึกหงักเขาก็ถามต่อ “แล้วมึงว่าพี่น้ำจะได้มั้ย”
“อันนี้กูก็ไม่รู้ว่ะ”
“เอาเหอะ อย่างน้อยมึงตั้งได้ก็หมดปัญหาไปเปลาะแล้วล่ะมั้ง”
“แต่ที่สำคัญคือพอลงสนามแล้วกูไปต่อไม่เป็นไงมึง”
ในขณะที่ตำลึงกับเมฆกำลังปรึกษากันอย่างเคร่งเครียด แหนมย่นคิ้วเข้าหากัน ก่อนจะพูดขึ้นบ้าง “เอาจริงๆ นะ ไอ้เหี้ยเมฆ มึงมาถามพวกกูนี่ คงจะได้เรื่องหรอก มึงไปดูเอาจากหนังโป๊โน่น ทำเหมือนๆ กันแหละ”
“เออ จริงของไอ้แหนม แต่ถ้าอยากเจาะลึก มึงต้องดูหนังโป๊เกย์” ตำลึงช่วยเสริม
“แล้วกูจะไปหามาจากไหน... จะให้ไปหาซื้อ... โอย... ไม่มีทาง” เมฆยกมือขึ้นกุมขมับ
“กูว่าพี่มดดำมีแหงๆ”
“กูไม่ไปขอนะ!” แต่แล้วพวกเขาก็ปฏิเสธกันไปมา
ตำลึงนั่งกุมขมับ “เอางี้ มึงไปสำรวจมาก่อนไอ้เมฆ ว่าพี่น้ำของมึงเนี่ยจะออกรบกับมึงได้มั้ย แล้วค่อยมาคิดเรื่องตำแหน่งกับท่ากันต่อ”
เมฆกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะขมวดคิ้ว “ตำแหน่ง?”
เพื่อนทั้งสองคนหยุดชะงัก แล้วหันไปจ้องคนที่นั่งทำหน้าซื่อบื้อโดยพร้อมเพรียงกัน “มึงอยากจะรุกหรืออยากจะรับไงไอ้เหี้ย!”
“หา! มีงี้ด้วยเหรอวะ!” ใบหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “เอ้อ... กู... ยังไม่เคยคิดไกลถึงขนาดนั้น ตอนที่...” เมฆทำมือสาวไหมประกอบบทบรรยายอีกครั้ง “กูก็นึกถึงแค่หน้าพี่เขาไง”
“ไอ้เวร! ไอ้เมฆ! มึงไม่ต้องลงดีเทลได้ปะ” แหนมยกมือขึ้นตบศีรษะเพื่อนไปหนึ่งที
“ถ้างั้น... แล้ว... แล้วไอ้ตำแหน่งนี่มันจะดูยังไงวะเนี่ย”
“ก็แบบ...” ตำลึงเกาศีรษะแกรกๆ “เอางี้ ก็เหมือนเวลาดูหนังโป๊อะ มึงคิดว่าตัวเองเป็นคนถูกจิ้มหรือเป็นคนจิ้มล่ะวะ”
“ไอ้ห่า ก็ต้องเป็นคนจิ้มสิวะ กูเป็นผู้ชายนี่หว่า”
แหนมขมวดคิ้ว “ถ้ามึงคิดงั้น พี่น้ำเขาก็เป็นผู้ชายนะมึง พี่เขาก็คงไม่คิดว่าตัวเองจะถูกจิ้มแล้วร้องอิคึๆ อยู่ใต้ตัวมึงหรอก”
สีหน้าของเมฆยิ่งงงหนัก “แล้วไอ้ตำแหน่งนี่ มันผลัดกันได้ปะวะ”
“ผลัดกันได้ไม่ได้กูก็ไม่รู้ กูว่าอันนี้มึงต้องไปตกลงกับพี่น้ำของมึงว่ะ”
“แล้วกูจะรู้ตำแหน่งกูได้ไงวะ”
แหนมนั่งนิ่ง ลูบคางไปมาด้วยท่าทีแบบขงเบ้ง ก่อนจะตั้งทฤษฏีขึ้น “คือว่านะ กูจะบอกให้เอาบุญ ทฤษฏีการรุกรับข้อแรก ตามสมการการเคลื่อนที่ในแนวดิ่ง ให้มึงแบ่งแยกที่ความสูงก่อน”
“เคลื่อนที่ในแนวดิ่งเกี่ยวอะไรด้วยวะ” เมฆสบสายตาคนเสนอทฤษฏีอย่างงงๆ
“เสือก! เรื่องของกู มึงจะเชื่อหรือไม่เชื่อฮะ!” แหนมใช้วิธีโวยวายไว้ก่อนเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายถามอะไรมาก “ฟังกูให้ดีๆ นะ ใครสูงกว่าก็ควรจะเป็นฝ่ายรุก แต่มึงกับพี่น้ำตัวสูงใกล้เคียงกัน ถ้าไม่ยืนคู่กันก็แยกด้วยตาเปล่าลำบาก เพราะงั้นอาจจะต้องตัดกันที่หน่วยมิลลิเมตร”
“แต่ไอ้เมฆมันอาจจะยังสูงได้อีกนะมึง” ตำลึงแย้ง “ดังนั้นถ้าวิธีแรกวืด มึงมาดูทฤษฎีการรุกรับข้อที่สองของกูดีกว่า อ้างอิงจากทฤษฏีสัมพันธภาพของไอร์นสไตน์ ยิ่งเคลื่อนที่ด้วยความเร็วเข้าใกล้ความเร็วแสง เวลาจะยิ่งเดินช้าลง เพราะงั้น... ใครจู๋ใหญ่กว่าเป็นรุก”
แหนมหันไปเหน็บเบาๆ “มึงเชยจังว่ะ ถ้าจะพูดถึงไอร์นสไตน์ ยุคนี้มึงต้องพูดถึงคลื่นความโน้มถ่วงแล้วมั้ย”
ตำลึงเถียงกลับ “คือเรื่องคลื่นความโน้มถ่วงมันยากไงมึง กูยังอ่านไม่เข้าใจเลยเนี่ย”
“เดี๋ยวๆ สนใจกูก่อน ทฤษฎีเหี้ยอะไรของพวกมึงวะเนี่ย! มันเกี่ยวอะไรกันตรงไหนวะ!” เมฆลุกขึ้นตวาดเพื่อนรักช่างมั่วทั้งสอง “แล้วขนาดอะไรนี่กูจะไปหาดูจากไหน ของกูเองยังไม่เคยวัดเลย!”
ตำลึงเงยหน้าขึ้นตอบ “มึงก็เริ่มวัดตั้งแต่วันนี้เลยสิวะ ถ้ามึงวัดลำบากก็เรียกพวกกูนี่”
เด็กหนุ่มอยากจะจับเพื่อนรักทั้งสองไปถ่วงน้ำเสียเหลือเกิน ปากเอ่ยคำสรรเสริญออกไปไวกว่าความคิด “ไอ้พวกเหี้ย!”
“เอาน่ะๆ ไอ้เมฆ ใจเย็นๆ ก่อน” แหนมกระตุกชายเสื้อของเพื่อนเบาๆ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือแบบสมาร์ตโฟนขึ้นมากูเกิลหาข้อมูล “นี่ไงมึง วิธีสังเกตขนาด จะได้กะขนาดของพี่น้ำคร่าวๆ ได้ไง มาๆ พวกมึง มามุงกัน”
“วิธีการดูความยาว ให้ดูจากความยาวของสันดั้ง รูปแบบของสันดั้งสามารถบอกหน้าตาของจู๋ได้ โอ้โห!” คนอ่านเงยหน้าขึ้นพิจารณาสันดั้งของเพื่อนรักทันที “ไอ้ตำลึง มึงจมูกแบน แล้วก็บานด้วย...”
เจ้าของชื่อส่ายหน้ารัว “ไอ้เหี้ย วิธีนี้แม่งไม่จริง จู๋กูไม่แบนนะ ดูวิธีต่อไปเลย”
“อะๆ ให้ดูความยาวจากปลายนิ้วกลางถึงกลางฝ่ามือ หรือเอานิ้วนางกับนิ้วก้อยมาต่อกัน”
คราวนี้สองหนุ่มหันไปคว้ามือของเมฆขึ้นมาดู “โห! ไอ้เมฆแม่งนิ้วโคตรยาว! ไหนๆ มึงเอานิ้วชี้กับนิ้วโป้งทำรูปตัวโอดิ๊”
“ทำทำไมวะ” เมฆพยายามจะดึงมือกลับ แต่เพื่อนรักทั้งสองก็จับไว้แน่น
“เขาว่ามันเป็นขนาดเส้นรอบวงเว้ย”
“ไอ้บ้า ก็นิ้วกูยาว ทำตัวโอแล้วแม่งก็ใหญ่สิวะ อันจะเท่าบ้องข้าวหลามอยู่แล้ว วิธีพวกนี้แม่งเชื่อไม่ได้!”
“แปลว่าของมึงยาวไม่เท่านิ้วมึงด้วยใช่มั้ย?”
“ไม่รู้เว้ยไม่เคยวัด! ดูนิ้วพวกมึงเองสิ!”
“เฮ้ยๆ แต่อันนี้น่าสนใจ” แหนมดึงความสนใจของเพื่อนรักกลับมาที่ตัวเขาอีกรอบ “ปลายจมูกงองุ้มเป็นรูปหยดน้ำ แปลว่า เย้เยเก่ง”
“งี้พวกพีน็อคคิโอก็เก่งมากเลยสิวะ”
“เขาหมายถึงงองุ้ม ไม่ใช่เดี๋ยวสั้นเดี๋ยวยาวป่ะวะ”
“......” สามหนุ่มนิ่งงัน ดูเหมือนว่าผลการสืบค้นข้อมูลจากอินเทอร์เน็ตจะช่วยพวกเขาไม่ได้เสมอไป “กูว่าใช้ไม้บรรทัดวัดเถอะว่ะ” แล้วก็สรุปกันได้เช่นนี้
แหนมตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ “ถ้าจะดูหนังเอวีเพื่อการศึกษาล่ะก็ ที่ห้องกูมีเยอะพอๆ กับเครื่องครัวเลยว่ะ เดี๋ยวหอบขนมไปแดกต่อที่ห้องกู แล้วดูหนังโป๊กันให้จนเย็นเลย ติวเข้มเพื่อมึงเลยนะไอ้เมฆ ถ้าของขึ้นขึ้นมามึงจะได้วัดขนาดของมึงได้ด้วยไง กูโคตรหวังดีเลยนะ”
เด็กหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากัน หากก็คิดว่าดูไว้เพื่อความแม่นทางทฤษฏีบ้างก็คงจะดีเหมือนกัน คงไม่มีอะไรจะเสียหายมากไปกว่านี้แล้ว “อือ เอางั้นก็ได้”
ในตอนบ่ายๆ หลังจากดูหนังเอวีกันไปจนตาแฉะ ภายในห้องของแหนมหนาแน่นไปด้วยผู้คนที่เข้ามาร่วมวงศึกษาหาความรู้ใหม่ๆ ด้วยกัน ส่งเสียงเชียร์เฮฮาดังสนั่นไปทั้งชั้น ทว่าสำหรับเมฆเขาดูจนเอือมแล้ว แม้จะดูไปหลายเรื่อง แต่ก็ไม่เห็นได้ความรู้อะไรสักเท่าไหร่เลย ของก็ไม่ขึ้น วัดขนาดก็ไม่ได้ เสียเวลาไปเปล่าๆ ปลี้ๆ เขาจึงขอตัวกลับไปนอนเรียบเรียงความคิดที่ห้องพักของตน
ระหว่างทางที่เดินกลับ เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรไปหารุ่นพี่ ต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องมานั่งดูหนังโป๊จนหลังขดหลังแข็งแบบนี้
“พี่น้ำ”
ปลายสายตอบกลับมาพร้อมกับเสียงโวยวายดังลั่นเป็นแบคกราวน์ “ว่าไง นอนพักเต็มอิ่มรึยัง”
“ผมตื่นตั้งแต่เมื่อตอนสายๆ แล้วล่ะ ว่าแต่เพื่อนพี่น้ำอยู่ที่ห้องเหรอ”
“อื้อ กำลังดูหนังกันอยู่ รอเดี๋ยวนะ” น้ำรีบรุดออกไปยังระเบียงพร้อมกับปิดประตูกั้นเสียงไว้ภายใน “แล้ววันนี้ทำอะไรมาบ้างล่ะ”
...จะบอกได้อย่างไรว่าตะบี้ตะบันดูหนังโป๊มันทั้งวัน เขาจำใจต้องตอบเลี่ยง “เอ่อ... ก็ดูหนังแล้วกินขนมกัน ไม่มีอะไรมากหรอกครับ อ้อ! แต่ก็คิดถึงพี่น้ำด้วยครับ คิดถึงทั้งวันเลย”
ชายหนุ่มที่ปลายสายหัวเราะ “ดูหนังแล้วคิดถึงพี่เหรอ หนังอะไรนะ”
แวบหนึ่งเมฆรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว ฉากรักในหนังเอวีนับสิบฉากที่ผ่านศีรษะไปแล่นกลับมาเวียนวน ชวนให้รู้สึกตึงๆ ที่ตรงส่วนกลางร่างชอบกล
“เมฆ?”
เสียงที่เรียกชื่อตนยิ่งส่งผลให้ร่างกายมีปฏิกิริยาตอบรับแบบแปลกๆ ทั้งที่ตลอดวันมันสงบนิ่งแท้ๆ เขาก้มลงมองตรงส่วนที่พองขึ้นมาเล็กน้อยภายในกางเกง
...ฉิบหายแล้ว!
“พี่น้ำครับ คือ... เดี๋ยวผมโทรกลับนะครับ” เด็กหนุ่มรีบกดวางสายแล้ววิ่งตรงไปยังห้องน้ำในหอพักของตน
สายถูกตัดไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ความงุนงงให้กับคนที่อยู่ปลายสาย ชายหนุ่มก้มลงมองโทรศัพท์มือถือในมือพลางขมวดคิ้ว “....”
บานประตูระเบียงเปิดออกกว้าง พร้อมด้วยคำถามแสดงความเป็นห่วงเป็นใยจากเต้าหู้ “ไอ้น้ำ เย็นนี้แดกไรดี”
“พวกมึงจะแดกอะไรกันล่ะ”
“กู ไอ้ตั้งกับไอ้ย้อยจะแดกเตี๋ยวเป็ด แต่ไอ้ตองกับไอ้เด้งเสือกจะแดกข้าวขาหมู เลยว่าจะแยกกันไป”
น้ำหยุดคิดแล้วยิ้มมุมปาก “พวกมึงไปหาแดกตามใจเลย เดี๋ยวกูหากินแถวนี้แหละ ขี้เกียจออกไปข้างนอก”
“มึงจะแดกอะไรล่ะ เดี๋ยวซื้อมาให้”
“ไม่ต้องๆ” เจ้าของห้องโบกไม้โบกมือ “เดี๋ยวกูจัดการเอง”
“มึงจะจัดการยังไง ทำกับข้าวก็ไม่เป็น”
คนถูกถามทำหน้ากรุ้มกริ่ม “กูมีวิธีหาอาหารของกูน่า มึงไม่ต้องห่วง”
เต้าหู้มองหน้าเพื่อนแล้วก็อ้ำอึ้ง แต่ก็เลือกที่จะไม่ถามอะไรต่อ “เอางั้นก็ได้ ตามใจมึงนะ”
ชายหนุ่มเจ้าของห้องเอ่ยปากบอกลาขณะที่ยืนมองเพื่อนพ้องทยอยกันออกจากห้องไป เขาเดินไปนั่งลงบนโซฟาเพื่อรอให้เมฆโทรกลับมา ไม่นานนักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“พี่น้ำ เมื่อกี้ขอโทษนะครับ”
“อือ ไม่เป็นไร ว่าแต่วันนี้เมฆว่างรึเปล่า มาทำมื้อเย็นให้พี่กินหน่อยได้มั้ย”
“เห! พี่น้ำไม่ไปกินกับเพื่อนเหรอ”
“โดนทิ้งแล้วล่ะ” น้ำแสร้งพูดเสียงเศร้า
“งั้น... พี่น้ำอยากกินอะไรครับ ผมจะได้แวะตลาดก่อน”
“อะไรก็ได้ แล้วแต่เมฆ แต่ว่า... คืนนี้อยู่ดึกหน่อยได้มั้ย”
“อ่า คือ... พรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้า มีนัดประชุมก่อนเข้าเรียนด้วย”
“อืม... ถ้างั้นก็ค้างกับพี่สิ”
“ค้างเลยเหรอครับ!” เมฆเบิกตาโพลง ทำไมโอกาสพุ่งเข้าชนไวนักวะ นี่เขาเพิ่งศึกษาหนังเอวีไปเองนะ สมองยังไม่ทันประมวลผล ยังไม่พร้อมใช้งานเลย ขนาดก็ยังไม่ได้วัดไว้อะ!
“ไม่ได้เหรอ”
“ดะ... ได้สิครับ พี่น้ำรอสักพักนะครับ ผมจะรีบออกไป” เด็กหนุ่มกดวางสายไปด้วยปลายนิ้วที่สั่นระริก หัวใจเต้นแรงราวกับกลองใหญ่ที่ถูกตีรัว
...ค้างคืนด้วยกันครั้งแรกหลังจากคบกัน บางทีเขาอาจจะมีโอกาสพิสูจน์ว่าดาบของพี่น้ำจะออกมาฟาดฟันในสนามรบกับเขาได้หรือไม่ แล้วเผื่อว่าจะได้หาข้อมูลไว้พิสูจน์ทฤษฎีของไอ้แหนมกับไอ้ตำลึงด้วย
โอย... นี่กูต้องเตรียมตัวยังไงบ้างวะ
เมฆหันรีหันขวาง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ก่อนจะตัดสินใจลุกไปเปิดตู้ค้นหากางเกงในตัวใหม่ๆ ที่ขอบยังไม่ทันย้วยก่อน แล้วจึงหยิบเสื้อนักศึกษากับกางเกงมาพับใส่เป้ ตามด้วยหนังสือเรียน
รูมเมตชะโงกหน้าออกมามอง “ไปไหนวะเมฆ”
“ไปค้างข้างนอกหน่อย”
“อ้อ...” เพื่อนร่วมห้องยิ้มกรุ้มกริ่ม จากนั้นจึงโยนซองแบบฟอยล์ขนาดเล็กซึ่งสะท้อนกับแสงภายในห้องวูบวาบให้กับเด็กหนุ่ม “เอ้า เผื่อได้ใช้”
เมฆตะปบรับซองมาทันควัน มองแวบเดียวก็รู้ว่าซองนั้นคืออะไร เผื่อบางทีเขาอาจจะต้องใช้ เขารีบเก็บใส่กระเป๋ากางเกงไว้ “ขอบใจว่ะ”
“ห่อเดียวพอทาทั้งแขนทั้งขาป่ะวะ”
“ฮะ? ทาอะไรวะ?” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น ชักรู้สึกแปลกๆ เขาเลยล้วงหยิบซองนั่นออกมาดูอีกครั้ง “ยาทากันยุง”
...ไอ้เหี้ย หลอกให้กูดีใจ นึกว่าดูเร็กซ์
“ฮั่นแน่ คิดว่าซองยากันยุงเป็นอะไร จุ๊ๆ อย่าแก่แดดสิครับไอ้คุณเมฆ”
“ไอ้!” เมฆอ้าปากกำลังจะด่า แต่มาคิดดูอีกที... เขาเสียเวลามามากแล้ว เด็กหนุ่มก้มลงรูดซิปกระเป๋าเป้แล้วยกขึ้นสะพายบ่า “ฝากไว้ก่อนเหอะมึง ครั้งนี้กูต้องรีบไปก่อน”
เพื่อนร่วมห้องตัวดีหัวเราะไล่หลัง “เออ รีบๆ กลับมาเอาคืนเลยนะมึง~”
TBC~*
เหนือเมฆตอนนี้สอนให้รู้ว่า อย่าไปปรึกษาไอ้เพื่อนที่ไร้ประสบการณ์เช่นกัน มันจะพากันออกทะเล พุ่งออกอ่าวไทยไปโผล่คลองสุเอชแล้วก็ยังไม่กลับเข้าเรื่อง :mew5:
พี่น้ำกับน้องเมฆกำลังอยู่ในช่วงปรับตัวเข้าหากันค่ะ ก็เพิ่งคบกัน แถมเป็นผู้ชายทั้งคู่ด้วย 555555 ให้เวลาสองหนุ่มอีกหน่อยนะคะ
เรื่องนี้ฮัสกี้จะพยายามอัพให้ได้อาทิตย์ละตอนค่ะ (ความจริงคือเขียนไม่ทัน...) :hao5: เบลอก็ยังไม่ได้เขียนตอนพิเศษเลยง่ะ ฮืออออ ถ้าเสร็จทำเล่มเบลอแล้วอาจจะลงได้ถี่ขึ้นนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า เยิฟฟฟฝุดๆ :กอด1:
-
:m20: ฮามาก. น้องเมฆออกหาอาวุธด่วนก่อนจะเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำ
เชียร์พี่น้ำสุดชีวิตเลยค่ะ
ขอบคุฒากค่ะรอนะ :z1:
-
รอพี่น้ำน้องเมฆที่ทะเลทรายซาฮาร่า
-
:pig4: :pig4:
-
โอ้ยยย แต่ละคน
ก้วนนี้มันฮาจริงๆ
-
พี่น้ำเจ้าเล่ห์เหมือนกันนะเนี่ยยย :hao3:
เมฆรุกไม่ไหวก้ให้พี่น้ำรุกแทนก้ได้ อิอิ
-
น้องเมฆไม่ต้องใช้หรอกลูก
เดี๋ยวพี่น้ำเค้าจัดหาได้ 55+++
รอพี่น้ำกดน้องเมฆ ติดอ่ะ อยากอ่านยาวๆๆๆ
ขอบคุณนะค่ะ
-
ฮ่าๆ
ความคิดของเพื่อนแต่ละคนมันช่าง เง้อ
เปลี่ยนคนปรึกษามั้ยน้องเมฆ 555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
โอ้ย :jul3: ขำ ปรึกษากันออกรสออกชาติมาก
น้องเมฆน่ารักน่าโดนรุกมากมายก่ายกอง
พี่น้ำก็นะตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง
จินตนาการตอนต่อไปก่อนนะคะ
-
พี่น้ำกดน้องเมฆ กดน้องเมฆ :z1: :z1: :z1:
-
อุ อิ อุ อิ
พี่น้ำคิดถึง เมฆ มากกกกกกกกก ใช่ไหม...ถึงกะกอดฉลามน้อยเป็นตัวแทน ความรัก :กอด1:
เมฆเอ๊ย...ตัวเองยังไม่รุ้วิธีทำ .... จะไป รุก พี่น้ำได้ยังไไง เนี่ย.. :hao3:
พี่น้ำเจ้าเล่ห์ จะให้ น้องเมฆ มาห้อง ....จะทำอะไร รึเนี่ย ..ไม่อยากคิดเบย o18
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
อยากให้ถึง สัปดาห์หน้า ไวไว จัง
-
ใครจะพลาดท่าก่อนกัน โคตรลุ้นนนนนนนนนนน :laugh: :laugh: :laugh: o18 o18 o18
-
:กอด1:
-
น้ำเต้าหู้ต้องเปงสปอนเซอร์เรื่องนี้แน่ๆข่ะ =..=
ฮืออออออ น่ารักกกก อ่านไปยิ้มไป น้องเมฆนับวันยิ่งน่ารักขึ้นๆๆๆ ความโมเอ้เริ่มมา ฮืออออ
พี่น้ำนี่ก็หมาป่าในคราบแกะจีจี =..= แต่เมฆซื่อ(บื้อ)ขนาดนี้ พี่น้ำจะรับมือไหวมั้ยนะ กร้ากกกกก เด็กน้อยเหลือเกินอ่ะ 5555555
พี่น้ำคงแห้งเหี่ยวเป็นสัตว์น้ำเหี่ยวๆเหลือแต่ชื่อมั้ยยยยย กร้ากกกกก สงสารรร
ชอบเวลาสองหนุ่มอยู่กับเพื่อนอ่ะ ได้อีกฟีล :katai2-1:
นี่ท่าทางน้องเมฆจะรีบแว้นไปหาพี่น้ำ >< ใจนี่ก็ไปรอน้องเมฆที่ห้องพี่น้ำแล้วค่ะ *เดี๋ยวๆ
จะรออ่านตอนหน้านะคะะะ
ขอบคุณมากค่าาา ชุ้ฟฟฟ :mew1:
-
พี่น้ำร้ายมากกกกกกกกกกกกกกก
น้องเมฆนี่ก็ใส๊ใส งือออ เอ็นดูวววววววววววว :o8: :o8: :o8: :o8:
พี่น้ำสู้ๆนะคะ คบเด็กใสซื่อต้องอดทนนนน
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
ไม่ต้องไปศึกษาที่ไหนหรอกเมฆ เดี๋ยวให้พี่น้ำสอน รับรองจะติดใจ อิอิ
-
:katai2-1:
-
ข้อควรจำ เมฆอย่าปรึกษาอะไรแหนมกับตำลึงอีกเด็ดขาด ยอมใจกับคำแนะนำจริงๆ #ทีมน้ำเมฆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่น้ำรุกแน่นอน. เชียร์พี่น้ำ555555 :hao3:
-
น้องเมฆสู้ๆ นะคะรุกพี่น้ำให้ได้อย่ากลัวนะ
พี่น้ำอ่อยน้องเมฆสุดๆ 5555 :really2:
-
:m20: :m20: :m20: “ฮะ? ทาอะไรวะ?” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น ชักรู้สึกแปลกๆ เขาเลยล้วงหยิบซองนั่นออกมาดูอีกครั้ง “ยาทากันยุง” :m20: :m20: :m20:
-
พี่น้ำเจ้าเล่ห์ว่ะ เมฆก็ใส๊ใส ใสๆงี้ไม่ได้รุกหรอก ต้องทำใจให้พี่น้ำกดนะหนู5555
-
เค้าจะได้กันจิงๆหรา 55555
-
กลุ้มกันทั้งคู่ แต่น้ำกลับตัวไวกว่าเยอะ
-
อะไรคือการที่ผู้หญิงอย่างเราวัดขนาดตามนิ้วกลางตามไปด้วยคะ! 555555555555 ถามว่ามีไหม ก็ไม่นะ ; _ ; /ฮา
อ่านเรื่องนี้แล้วค๊างค้าง ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะติ่งมากเลยรอไม่ไหวหรือเพราะมันตัดสั้นนะคะ ฮือ แต่อยากอ่านต่อแล้วจริงๆ
น่ารักทั้งพี่น้ำทั้งน้องเมฆเลยอ่า เอาจริงตามประสบการณ์ที่ต่างชั้นกันแล้ว ป้าแนะนำว่าหนูเมฆไม่ต้องศึกษาหรอกลูกกก หึหึหึ
เดี๋ยวพี่น้ำเค้าจัดให้เองแน่นอน - .... -
รออ่านตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้นะคะคุณฮัสกี้ ~ :L2:
-
มาถึงตรงนี้ก็ยังสรุปไม่ได้ว่าใครจะอยู่ตำแหน่งไหน แต่จากประสบการณ์พี่น้ำน่าจะได้เปรียบนะ อิอิ
-
5555 เริ่มเดาไม่ถูกมากขึ้น
แต่เมฆน่าจะเสียเปรียบนะ :laugh:
-
ขำเพื่อนๆของเมฆอ่ะ วิเคราะห์แต่ละอันเสื่อมๆทั้งนั้น 555555555 ปรึกษาคนถูกไหมถามจริง
แล้วนี่ตกลงจะเอาไงคะเมฆ จะเป็นฝ่ายยิ้มเอง หรือจะเป็นฝ่ายถูกยิ้ม
กิ้วๆ ไม่ต้องรีบร้อน รู้สึกว่าพี่น้ำเริ่มมีแผนล่ะ เดี๋ยวตอนต่อไปอาจจะได้รู้กัน ใครจะเป็นผู้ชนะในเกมนี้ :hao6:
-
น้องเมฆ หนูตั้งง่ายไปมั้ยจ๊ะ :hao7:
ไม่ต้องไปศึกษาแล้วทฤษฎีอ่ะ รอภาคปฏิบัติจากพี่น้ำเลย :-[
-
ฮาตรงเพื่อนช่างแนะ
ไม่มีประสบการณ์ก้อให้พี่น้ำสอนสิจ๊ะ
-
:hao7:
-
555+++
-
โง้ยยยย
น่ารักจังเลยทั้งพี่ทั้งน้อง
-
ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ตัดฉึบแบบนี้ยิ่งรอไม่ไหวเลี้ยวว :hao5:
พี่น้ำน้องเมกกก :sad4: :sad4:
อยากอ่านๆอีก :z3: :z3: :z3: :z3:
หนูจะมารอพี่ที่กระทู้นี้ทุกวันเลยนะคะ :heaven
ปล เชียพี่น้ำรุกน้องเมกให้ได้นะคะ5555555555555555 :impress2:
-
พี่น้ำขี้อ่อยเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี๊ย...ส่วยน้องเมฆของเรา....คิคิ
-
รอดูทั้งคู่นะคะ5555
-
เพื่อนแต่ละคน
:laugh:
-
โอ้ยยยย ขำ พี่น้ำกับเมฆ อย่างฮาอ่าาา
-
หาวิธีรุกกันทั้งคู่เลยนะเนี่ย แต่เอาเถอะยังไงเราก็รอลุ้นว่าใครจะได้เป็นรุก
แต่คาดว่าประสบการณ์ที่เหนือชั้นกว่าของพี่น้ำจะทำให้พี่น้ำได้รุกแน่ๆ
แต่ไม่แน่ถ้าลูกหมาเมฆอ้อนๆ หน่อยก็อาจจะได้รุกนะเราว่า
-
งื้อ พี่น้ำล่อลวงเด็ก มื้อเย็นจะกินข้าวหรือกินน้องเมฆคะ
-
โอ้ยยย ที่ปรึกษาแต่ละคน 555
-
ปรึกษาเพื่อนพากันรุ่งหรือพากันร่วง
-
ตอนนี้อย่างฮา
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
น้องเมฆเตียมเสียเวอร์จิ้นให้พี่น้ำแล้วสินะ
-
อ่านตอนนี้พี่ก้อคงต้องขอไว้อาลัยให้ซิงของเมฆจิงๆ ฝ่ายรับตั้งเค้า มาคุดำมืด หาทางสว่างยากอ่ะพี่บอกเลย 555555555
พี่น้ำเจ้าเล่ห์จิงๆน๊า~~~~!!!!
-
ฮ่าๆๆๆถุงจะพอรู้อยู่แล้วว่าจะยังไงแต่อดลุ้นไปกับคู่นี้ไม่ได้สักที
-
โอ๊ย เค้ารางมาเยือน. เสร็จพี่น้ำแน่ หนูเมฆ :hao6: :hao7:
-
ฮามาก ขอไว้อาลัยให้ซิงน้องเมฆค่ะ
-
อยากเห็นพี่น้ำรุกก อยากเห็นน้องเมฆโดนฟัด อิอิ
-
พี่น้ำอ่อยเกินไปแล้วววววว ชวนมาคงมาค้างอะไรรรร ><
ทฤษฏีนิ้วมือนี่ทำตามนะ :laugh:
-
ตอนแรกเดาว่าพี่น้ำรับแน่นอน
แต่อ่านไปอ่านมา เฮ้ยเมฆมันหวานว่ะ ตอนนี้รู้สึกว่าเมฆกดใครไม่ลงแล้ว เดี๋ยวเสร็จพี่น้ำแหงๆ
-
:laugh: :laugh:โถ่หนูเมฆช่างถามได้ถูกคนซะจริงๆ
-
ถามเพื่อนแล้วช่วยอะไรได้ไหม ไม่ได้เลย :m20:
แต่ละวิธีที่หามาได้นี่ฮามาก
เชียร์พี่น้ำรุกเมฆ 555 เมฆรับแล้วต้องน่ารักมากแน่ๆ :hao7:
ว่าแต่วางสายจากพี่น้ำไปได้วัดขนาดยังตัว :hao3:
-
ฮอลลลลลลล เขาจะได้ค้างคืนกันคืนแรกแล้วค่ะะ :o8:
-
น้องเมฆหนูนี่แค่ได้ยินเสียงพี่น้ำก็ไปแระ
-
น้ำรับป่าว เริ่มเขว เพราะน้ำน่ารักอะ อาจเป็นรับแบบเจนโลกไรงี้
-
พี่น้ำอยากโดนปล้ำ เมฆอยากปล้ำพี่น้ำ
เราว่ามันก็ลงตัวแล้วนะ :hao7:
-
คู่นี้น่ารักมากๆเลย พี่น้ำนี่หมาป่าในคราบลูกแกะชัดๆ
เมฆโดนพี่น้ำจับรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวแน่
-
ลุ้นทั้งหมาป่าน้ำและลูกแกะเมฆ :hao3:
-
น่ารักกันจริงๆ ฮ่าๆๆ
-
Chapter 30 : ระยะทดลอง
เด็กหนุ่มขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไปจอดในที่จอดรถของคอนโดมิเนียม จากนั้นก็หิ้วสัมภาระเดินฉับๆ เข้าไปภายในตึก เขายิ้มกว้างให้กับคนที่นั่งรอตนอยู่บนโซฟารับแขกที่ใต้ตึกนั้นพร้อมกับสาวเท้าเข้าไปหา
“พี่น้ำ!”
เจ้าของชื่อเรียกยิ้มรับ พลางเดินเข้าไปช่วยรับถุงพลาสติกกับเป้มาจากเด็กหนุ่ม
“ไม่ต้องครับ ผมถือเอง”
“งั้นแบ่งกันถือก็แล้วกัน” น้ำดึงถุงพลาสติกถุงใหญ่ซึ่งภายในมีถุงพลาสติกยัดรวมๆ กันสี่ห้าถุงมาถือไว้ “ขอบใจมากนะที่อุตส่าห์มา”
“ผมเต็มใจที่สุดเลยครับ แล้วพี่น้ำรอนานรึเปล่า”
“ไม่หรอก ว่าแต่วันนี้จะทำอะไรเหรอ” ชายหนุ่มถามพร้อมกับเปิดถุงพลาสติกออกดู
“กะว่าจะผัดผักคะน้าหมูกรอบ ไข่เจียวปู แล้วก็ต้มยำกุ้งอะครับ แฮ่... คือผมก็ทำได้แบบง่ายๆ เท่านั้นอะนะครับ” เมฆตอบโดยพยายามเลี่ยงที่จะมองหน้ารุ่นพี่ตรงๆ ก็แบบว่า เพิ่งจะเอาใบหน้าอีกฝ่ายไปจินตนาการถึงตอนรีดพิษหนอนมาหมาดๆ
น้ำสังเกตเห็นสายตาล่อกแล่กของอีกฝ่าย เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย “ไม่ได้ลำบากอะไรใช่มั้ย”
ได้ผล... เมฆหันขยับมาสบสายตากับเขาทันที
“ไม่เลย... ครับ” แต่แล้วใบหน้าของเด็กหนุ่มซับสีเลือด
ชายหนุ่มหัวเราะ เขาคิดว่าเมฆคงจะกำลังคิดมากเรื่องที่เขาชวนมาค้างด้วย หากก็ไม่ได้พูดอะไรอีก พวกเขาเดินกลับไปที่ห้องพักอย่างเงียบๆ
เมื่อเข้าไปในห้องพักแล้ว น้ำจึงพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปทางห้องว่าง “เมฆนอนห้องนั้นนะ ใช้ได้ตามสบาย พี่เปิดแอร์ไว้ให้แล้ว”
เด็กหนุ่มหันไปสบสายตากับเจ้าของห้อง พลางผ่อนลมหายใจออกยาว “อ่า ครับ”
“หรืออยากจะนอนกับพี่”
เมฆเบิกตาโพลง ควันแทบจะพุ่งออกจากหู “หา!... เอ่อ ถ้า... ถ้า...”
“ล้อเล่นน่ะ” น้ำเขกศีรษะรุ่นน้องเบาๆ “พี่จะเอานี่ไปเก็บในครัว เมฆเอาเป้ไปเก็บก่อนไป”
“คะ... ครับ” เด็กหนุ่มรีบวิ่งไปยังห้องว่างที่ว่า เขาโยนเป้ไว้ ยืนสงบจิตสงบใจสักพักแล้วจึงวิ่งกลับออกไปหาเจ้าของห้องในครัว ซึ่งที่นั่น น้ำจัดการนำผักออกมาล้างไว้เรียบร้อยแล้ว
“อ๋า เดี๋ยวผมทำเอง”
“อ้อ มาพอดี” น้ำหันไปคว้าผ้ากันเปื้อนมากางออก “มานี่สิ เดี๋ยวพี่ใส่ผ้ากันเปื้อนให้”
เมฆยิ้มรับพร้อมกับปราดเข้าไปหาชายหนุ่ม “คร้าบ”
น้ำวางผ้ากันเปื้อนทาบลำตัวรุ่นน้อง เอื้อมมือวนไปผูกเชือกที่เอวแล้วเคลื่อนขึ้นมาผูกที่ด้านหลังคอให้ โดยตั้งใจให้ปลายนิ้วสัมผัสกับต้นคอนั้น
เด็กหนุ่มหายใจติดขัด พอถูกสัมผัสเข้าก็ย่นคอเล็กน้อย
“จั๊กจี้เหรอ” คราวนี้น้ำลูบต้นคออีกฝ่ายแบบเต็มๆ มือ พลางหัวเราะเบาๆ
“โธ่ พี่น้ำอย่าแกล้งผมสิ!” เมฆโวยวาย
“ไม่ได้แกล้งสักหน่อย ว่าแต่เมฆจะให้พี่ช่วยทำอะไรบ้าง”
“ไม่ต้องช่วยหรอกครับ พี่น้ำไปนั่งรอดีกว่า” ...ถ้าขืนเดินเสียดสีกันไปเสียดสีกันมา เขาคงไม่เป็นอันทำอาหารแน่ๆ แล้ว
“เอางั้นก็ได้” ชายหนุ่มก้าวออกไปจากครัวแล้วเดินวนไปนั่งตรงเคาน์เตอร์กั้น เขาเท้าแขนลงบนเคาน์เตอร์ ขณะที่จ้องมองรุ่นน้องตระเตรียมอาหาร นัยน์ตาเรียวเชื่อมแสง เขาชอบบรรยากาศแบบนี้ มีคนที่อยู่ใกล้ๆ แล้วหัวใจพองโตมาทำอาหารให้อยู่ในครัวที่บ้านของตัวเอง
“อยู่บ้านทำอาหารบ่อยมั้ย”
คนที่กำลังหั่นผักคะน้าอยู่ตอบ “ไม่บ่อยเท่าอยู่มหาลัยหรอกครับ ยายผมน่ะ ทำกับข้าวได้หลายอย่าง ที่อร่อยสุดๆ ก็พวกแกงทั้งหลายกับห่อหมกปลาช่อน ใส่มะพร้าวอ่อนด้วยล่ะครับ” จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้น “ถ้าพี่น้ำอยากกินผมคงต้องไปถามสูตรจากยายก่อน เอาไว้คราวหน้านะครับ” เขาจัดการแยกผักกับใบคะน้าไว้ แล้วหันไปทำความสะอาดกุ้งกับเห็ด
“เมฆนี่เก่งไปหมดทุกอย่างเลยน้า”
“พี่น้ำชมเกินไปแล้ว” เมฆยิ้มกว้างพลางยักคิ้วให้คนชม “แต่เพื่อพี่น้ำของผมน่ะ อยากกินอะไรผมก็ทำให้ได้ทุกอย่างแหละ”
“ใจดีจริงๆ”
“กับพี่น้ำคนเดียวนั่นละ”
น้ำทิ้งน้ำหนักตัวลงบนแขนทั้งสองข้างที่เท้าอยู่กับเคาน์เตอร์พร้อมกับโน้มตัวไปทางเด็กหนุ่ม “รู้มั้ย นอกจากเพื่อนห้าคนนั่นแล้ว เมฆเป็นคนแรกที่ได้เข้ามาทำอาหารให้พี่”
เด็กหนุ่มหยุดกึก เขานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบสายตากับคนพูด “....”
“มีอะไรเหรอ” น้ำอมยิ้มเล็กน้อย
“...เพราะแฟนเก่าพี่น้ำทำอาหารไม่เป็น หรือเพราะพี่ไม่เคยพามาที่คอนโดฯ นี่เหรอครับ”
น้ำชะงัก เพราะสีหน้าของเมฆดูจะไม่พอใจกับคำพูดของเขานัก เขาไม่ได้ตั้งใจให้เด็กหนุ่มนึกไปถึงอดีตของตน เพียงแค่อยากจะชวนคุย อยากจะบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายพิเศษกับเขามากขนาดไหน
“ผมถามอะไรพี่น้ำหน่อยสิ”
“อะ... อือ ถามมาสิ” ชายหนุ่มชักจะหายใจไม่ทั่วท้อง
“คนที่พี่น้ำชอบคนแรกยังอยู่ที่มหาลัยมั้ย”
“.......” น้ำถอนหายใจยาว เขาเบือนหน้าหลบสายตาเด็กหนุ่มอยู่สักพัก จึงตัดสินใจตอบ “ไม่อยู่... คนแรกที่ชอบเป็นผู้หญิงต่างชาติ แล้วก็อายุมากกว่าพี่หลายปี แต่นั่นก็หลายปีมาแล้วล่ะ สมัยพี่ยังอยู่ม. ต้นมั้ง แล้วก็ไม่เคยคบกันด้วย”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก แต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้น เขาหันหลังไปจัดการกับต้มยำกุ้งบนเตา
ชายหนุ่มพูดต่อ เพราะเขาไม่ต้องการให้เมฆรู้สึกคลางแคลงใจ “ส่วนคนที่เคยคบกัน บางคนเรียนจบไปแล้ว บางคนก็ยังเรียนอยู่ที่มหาลัย เวลาเจอกันก็มีทักทายกันบ้าง แต่ก็แค่นั้น...”
“งั้นเหรอครับ” ...ทำไมถึงมีแฟนหลายคน ทำไมถึงคบๆ เลิกๆ บ่อยๆ หรือว่าพี่น้ำไม่เคยจริงจังกับใครเลย
แล้วตัวเขาล่ะ?
“เมฆ”
“ครับ” เด็กหนุ่มทำเป็นวุ่นวายอยู่ที่หน้าเตา แล้วหันไปหยิบไข่มาตอกใส่ชาม
“พี่อาจจะเคยคบๆ เลิกๆ กับหลายคนก็จริง แต่มันก็เป็นแค่อดีตเท่านั้น”
“แล้วทำไมถึงคบๆ เลิกๆ บ่อยๆ ล่ะครับ” เมฆเปิดปากถามไปอย่างลืมตัว พอนึกได้เขาก็หันไปสบสายตากับรุ่นพี่ที่กำลังนั่งมองตนเองอยู่ทางด้านหลัง แล้วจึงพูดต่อ “ขอโทษที ผมไม่ได้ตั้งใจจะถามเรื่องส่วนตัว...” เสร็จแล้วก็หันกลับไปเตรียมอาหารต่อ
“ส่วนใหญ่ที่เลิกกัน... ก็คงผิดที่พี่เอง” น้ำถอนหายใจยาว “ถ้าไม่ได้คบกันเพราะรักและแคร์กันจริงๆ มันก็ไปด้วยกันไม่รอดหรอก”
แล้วที่คบกับเขาล่ะ จะไปรอดไหมเนี่ย? เมฆถามคำถามอยู่ในใจ แต่ก็ไม่อยากจะแสดงความกังวลออกไปให้อีกฝ่ายเห็น เขา หยิบที่ตีไข่มาตีไปเรื่อยๆ
ชายหนุ่มรอจนเสียงตีไข่หยุดลง “ไม่ถามอะไรแล้วเหรอ”
ไม่มีคำตอบจากคนที่ยืนอยู่หน้าเตา เขาเพียงแค่ส่ายหน้าไปมาเท่านั้น
เสียงทอดไข่ดังแว่ว กลิ่นของไข่เจียวกับต้มยำกุ้งลอยกรุ่น เมฆจัดการตักอาหารทั้งหมดใส่จาน วางพักไว้แล้วหันไปผัดผักคะน้าต่อ
หากเพราะเด็กหนุ่มไม่ได้พูดอะไร แล้วก็ไม่หันมาทางเขาเลยเสียด้วย คราวนี้น้ำชักจะเป็นกังวลหนักขึ้น “.....”
อาหารทั้งสามอย่างเสร็จแล้ว ตามมาด้วยเสียงเตือนจากหม้อหุงข้าว เมฆรีบยกกับข้าวไปตั้งโต๊ะในขณะที่มันยังร้อนอยู่ “อาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วพี่น้ำ กินข้าวกันเถอะ”
น้ำลุกขึ้นจากเก้าอี้ตรงเคาน์เตอร์ จากนั้นจึงเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่ม เขายกมือขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่าย “ทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ พี่ทำให้เมฆไม่สบายใจรึเปล่า”
“เปล่าครับ”
“จริงอะ”
ดวงตาโตสีดำขลับเสหลบ “...ผมรู้ว่าพี่น้ำมีเคยมีแฟนมาหลายคน แต่ทำไมฟังแล้วมันหงุดหงิดนักก็ไม่รู้”
“ถ้างั้นแล้วถามถึงทำไม”
“ก็อยากรู้น่ะสิครับ พอรู้แล้วก็คิด...”
ชายหนุ่มเขกศีรษะเมฆเบาๆ “คิดมากไม่เข้าเรื่อง พี่คบกับเมฆทั้งที่เมฆเป็นผู้ชายเหมือนพี่ เท่านี้เมฆยังพิเศษไม่พออีกรึไง”
เด็กหนุ่มหันขวับ “พี่น้ำไม่เคยคบผู้ชายมาก่อนเลยเหรอ”
“เฮ้ย ก็ไม่เคยน่ะสิ!” น้ำเขกศีรษะรุ่นน้องไปอีกรอบ แล้วจึงเบือนหน้าไปทางโต๊ะอาหาร “จะกินข้าวกันได้ยัง พี่หิวแล้ว”
เมฆยิ้มกว้าง หัวใจเต้นรัวแรง อยากจะดึงรุ่นพี่เข้ามากอด ทว่าอีกฝ่ายก็นั่งลงที่โต๊ะรับประทานอาหารไปแล้ว แถมยังเบือนหน้าหนีกันเสียอีก หรือว่า... พี่น้ำจะเขินเขากันวะ
...สำเร็จแล้วโว้ย ทำไมพี่น้ำของเขาน่ารักแบบนี้วะ โอย... ตอนนี้ถึงจะตายก็ไม่เสียดายชีวิตแล้ว!
“ผม... ผมตักข้าวให้นะครับ รอแป๊บ” เด็กหนุ่มปราดไปยังหม้อหุงข้าว เพียงชั่วครู่ก็ถือจานข้าวมาเสิร์ฟ “เชิญคร้าบ”
น้ำหันกลับมามองอาหารด้วยสีหน้าปกติ ก่อนจะตักมาลองชิม “อือ อร่อยดี”
“งั้นกินเยอะๆ เลยนะครับ”
เสียงช้อนส้อมสัมผัสจานดังแว่ว ทั้งสองต่างก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารไป มีบางครั้งที่เงยหน้าขึ้นมาสบสายตากันบ้าง แต่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกจนมื้ออาหารเสร็จสิ้นลง และเด็กหนุ่มจัดการเก็บจานชามไปล้าง
“คืนนี้ทำอะไรกันดี” น้ำเท้าแขนลงกับโต๊ะ ดวงตาจ้องมองคนที่กำลังถอดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้ที่เดิมของมัน “ดูหนังกันมั้ย”
เมฆยิ้มแหยๆ “ผมคงอยู่ดึกไม่ได้ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้ามากเลยอะครับ”
“นั่นสินะ พี่รบกวนเมฆแท้ๆ”
“อื้อ ไม่เลยครับ ผมอยากมา อยากให้พี่กวน กวนอีกเยอะๆ เลยก็ได้”
“ขอบใจนะ” ชายหนุ่มยิ้มบาง “ถ้างั้นเมฆไปอาบน้ำก่อนสิ ใช้ของในห้องน้ำได้เลยนะ”
“เอ้อ ครับ” เจ้าของชื่อเรียกรับคำแล้วเดินออกไปทันที ทิ้งเจ้าของห้องไว้ที่โต๊ะอาหารตามลำพัง
ชายหนุ่มเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พลางถอนหายใจยาว เขาอยากสนิทกับเมฆให้มากกว่านี้ถึงได้ชวนอีกฝ่ายมาใช้เวลาว่างร่วมกัน แต่ดูท่าแล้วคงยังต้องใช้เวลาอีกสักพักหนึ่ง ติดอยู่ที่ใจเขามันเร่งเร้ามากเหลือเกินนี่ล่ะ “ใจเย็นๆ สิวะไอ้น้ำ ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป” น้ำลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินออกจากห้องครัวตรงไปยังระเบียง สายลมอุ่นในยามค่ำคืนกับเสียงคลื่นช่วยทำให้ใจสงบลงได้บ้าง เขาเท้าแขนลงกับราวระเบียงแล้วมองออกไปอย่างเลื่อนลอย
“พี่น้ำอยู่นี่เอง” เสียงทักจากคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาบนระเบียง เขาเพิ่งออกจากห้องอาบน้ำมาหมาดๆ สวมเสื้อยืดกับกางเกงผ้าแบบสบายๆ เส้นผมบนศีรษะยังชื้นน้ำอยู่เล็กน้อย
น้ำหันกลับมาทางเด็กหนุ่ม “เมฆจะนอนเลยก็ได้นะ พรุ่งนี้ตื่นแล้วออกไปก็ล็อกห้องให้ด้วย พี่มีเรียนสาย”
“ครับ แต่ขออยู่กับพี่น้ำอีกแป๊บนึงดีกว่า” เมฆหันมองออกไปยังท้องทะเลเบื้องหน้า “พี่น้ำกำลังคิดอะไรอยู่ เห็นเหม่อๆ”
“ก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”
เด็กหนุ่มขยับเข้าไปกระแซะไหล่ “คิดถึงเรื่องของเราเหรอ”
“จะคิดให้ปวดหัวทำไม”
“โหย พี่น้ำอะ” เมฆโวยวาย พร้อมกับเท้าแขนลงบนราวระเบียงบ้าง “...ทำไมพี่น้ำถึงไม่เรียนวิดวะเหมือนเพื่อนพี่เหรอ”
“จริงๆ ตอนแรกก็ว่าจะเลือกคณะเดียวกันกับไอ้พวกนั้นนั่นล่ะ แต่พอดีที่บ้านพี่ทำธุรกิจอยู่ที่ญี่ปุ่น ต้องใช้ภาษาด้วย พี่ก็เลยเลือกเรียนด้านนี้”
“แล้วจริงๆ พี่น้ำอยากเรียนอะไร”
ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วครู่ “...ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“อ้าว...” นัยน์ตาสีนิลใสจับจ้องใบหน้าที่ดูเคร่งขรึมของรุ่นพี่ ดูท่าเขาจะถามคำถามผิดเสียแล้วสิ เด็กหนุ่มจึงชวนเปลี่ยนเรื่อง “พี่น้ำ อาทิตย์นี้น่ะ ผมจะได้เกียร์กับเสื้อชอปแล้วนะ”
“แน่ใจเร้อว่าจะได้”
“โธ่ ระดับนี้แล้ว! พี่น้ำรอดูเลย เอาไว้ผมจะเอามาอวด”
ดวงตาที่เป็นประกายสดใส แฝงไว้ด้วยความมุ่งมั่นเช่นนี้ล่ะ เป็นสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเขาในคราวแรก น้ำเอื้อมมือออกไปประกบแก้มอีกฝ่าย หากเพราะเมฆสะดุ้งตัวเล็กน้อย เขาจึงรีบชักมือกลับ
“พี่น้ำ” เด็กหนุ่มคว้ามือรุ่นพี่ไว้ เขาขยับเข้าไปใกล้ ขณะที่ดวงตาเพ่งมองเรียวปากอีกฝ่ายเขม็ง หัวใจเต้นตุ้มต่อม อยากจะจูบ ทว่า... ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ก็เกิดปอดแหกขึ้นมา เขาจึงจุ๊บลงไปบนแก้มของชายหนุ่มแทน
น้ำยิ้มมุมปากแล้วหันแก้มอีกข้างให้ “ข้างนี้ด้วยมั้ย”
พี่เสนอมาขนาดนี้มีหรือที่น้องจะไม่สนอง หากพอเขาพุ่งเข้าไปจุ๊บ รุ่นพี่กลับหันหน้าเอาริมฝีปากมารับเสียอย่างนั้น พอริมฝีปากแตะกันเพียงแค่บางเบา เด็กหนุ่มก็ผละออก “พี่น้ำอ่า”
“ทำไมเหรอ” ชายหนุ่มตีหน้าซื่อ
เมฆกุมมือของรุ่นพี่เอาไว้แน่น เขายกขึ้นมาจูบลงไปเบาๆ โดยที่สายตาประสานกับอีกฝ่ายแน่นิ่ง กะว่าจะพาเข้าบทโรแมนติกเสียหน่อย แต่พอเห็นมือแล้วในสมองก็ดันคิดไปถึงทฤษฎีต่างๆ นาๆ ที่เพิ่งถกมากับเพื่อนพ้องในวันนี้ เขาขมวดคิ้ว ใช้ปลายนิ้วไล้ไปมาบนนิ้วของรุ่นพี่อย่างแผ่วเบา
“เอ่อ... คือ... พี่น้ำสูงเท่าไหร่เหรอครับ”
“182 กว่าๆ” ชายหนุ่มตอบไปแบบงงๆ
เมฆเบิกตาโพลง เพราะว่า... ตัวเขาสูงเกือบ 181 เซนติเมตร นี่เขาเตี้ยกว่าพี่น้ำหรือนี่ ถ้างั้น...
ใครสูงกว่าเป็นรุก
แต่เฮ้ย เขายังสูงได้อีกนะ อย่างน้อยอีกปีสองปีก็น่าจะสูงเท่าๆ กันได้ล่ะมั้ง ดีไม่ดีอาจจะสูงกว่าด้วย
ถ้างั้น ทฤษฎีแรกคงใช้ไม่ได้...
ใครใหญ่กว่าเป็นรุก
สายตาของเด็กหนุ่มชำเลืองไปที่เป้ากางเกงของน้ำโดยอัตโนมัติ แต่เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น ก่อนจะพลิกมือของรุ่นพี่พิจารณาดูอย่างลืมตัว เขาวางมือตัวเองทาบบนมือของอีกฝ่าย แล้วจ้องมองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“นิ้วกลางผมสั้นกว่าพี่น้ำนิดนึง แต่นิ้วก้อยผมยาวกว่านะ”
น้ำก้มลงมองตามเด็กหนุ่มไปด้วย ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจู่ๆ อีกฝ่ายชวนวัดนิ้วกันทำไม “อือ แล้วทำไมเหรอ”
“ก็... เอ่อ...” คราวนี้สายตาย้ายไปจับจ้องอยู่ที่จมูกของรุ่นพี่ ซึ่งดูๆ ไปแล้ว เขาก็ไม่อาจรู้ได้หรอกว่า จมูกใครใหญ่กว่าหรือโด่งเด้งมากกว่ากัน แต่ที่แน่ๆ ปลายจมูกของพี่น้ำโค้งน้อยๆ เป็นรูปหยดน้ำตรงตามตำราพอดี “โอ้โห!” เมฆเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับหลุดปากอุทานออกมาเบาๆ
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “อะไรน่ะเมฆ”
เดี๋ยวก่อน! ความโค้งงองุ้มนั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญในทฤษฎีสักหน่อย!
รุ่นน้องหน้ามึนไม่ได้ตอบคำถาม หากก้มหน้าลงจ้องไปที่เป้ากางเกงของรุ่นพี่เขม็ง
...แล้วถ้าหากของเขาใหญ่กว่า จะทำไงวะ? เป่ายิ้งฉุบกันเหรอ? เดี๋ยวสิ ที่สำคัญที่สุดคือว่าของพี่น้ำจะออกรบกับเขาได้หรือเปล่าไม่ใช่หรือไง
“เมฆ! จ้องอะไร” น้ำเขกศีรษะอีกฝ่ายเป็นการเรียกสติ
ใบหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ฉากในหนังเอวีที่นั่งดูมาตลอดทั้งวันแล่นแวบเข้ามาในศีรษะ “เอ่อ... ผม... ผม...”
ท่าทางของรุ่นน้องช่างน่าสงสัย น้ำโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้พลางยิ้มกรุ้มกริ่ม “คิดอะไรทะลึ่งๆ อยู่รึเปล่าเนี่ย”
เมฆสะดุ้งโหยงเพราะคำพูดของรุ่นพี่แทงใจดำเข้าจังๆ แถมยังเหงื่อตก ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า ท่าทางที่แสดงออกมาประจานความคิดของตัวเองอย่างชัดเจน “คือ...”
“ในนี้กำลังคิดว่าทำอะไรกับพี่อยู่น้า” คนเจ้าเล่ห์ใช้นิ้วจิ้มหน้าผากเด็กหนุ่มเบาๆ
“ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับพี่น้ำ!” เมฆร้องลั่น แล้วก็วิ่งปรู๊ดหายเข้าไปในห้องทันที
“อะไรของเขา” เจ้าของห้องมองตามหลังคนที่วิ่งพรวดพราดออกไป ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“ยังไม่ได้บอกกู๊ดไนท์กันเลย” เขาพึมพำพร้อมกับหันกลับไปทางท้องทะเล แล้วเท้าแขนลงกับราวระเบียงอีกครั้ง
..
....
..
เสียงบูมสลับร้องเพลงคณะดังแว่วมาถึงตึกของคณะมนุษยศาสตร์ เป็นอันรู้กันว่าวันนี้เป็นวันสำคัญของนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาตร์ชั้นปีที่หนึ่ง น้ำนั่งอยู่กับเพื่อนร่วมคณะภายใต้ตึกเรียนของเขา หากใจลอยไปถึงที่มาของเสียงดังเหล่านั้น
เขาไม่ได้พบเมฆมาตั้งแต่เมื่อวาน เด็กหนุ่มยุ่งวุ่นวายอยู่กับกิจกรรมคณะ ซึ่งเขาเองก็เข้าใจดี
แต่มาถึงตอนนี้ ถ้าให้ตอบคำถามที่เมฆถามในคืนนั้น เขาเองก็คงอยากจะเรียนวิศวะเช่นเดียวกับเพื่อนๆ และเมฆละมั้ง
“เด็กวิดวะปีนี้เสียงดังดีจริงๆ ว่าแต่น้ำไม่ไปถ่ายรูปให้เพื่อนเหรอ” หนึ่งในโต๊ะถามขึ้น
“พวกมันไม่ให้ไป มันว่าเดี๋ยวเก๊กแตก” น้ำตอบเสียงเรียบ หากก็เรียกเสียงหัวเราะจากคนในโต๊ะได้ไม่น้อย
“เออ จริงสิ น้ำเคยไปถ่ายรูปที่คณะวิดวะใช่มั้ย มีรูปน้องเมฆบ้างรึเปล่า คนที่เป็นประธานรุ่นปีหนึ่งอะ”
“หือ ถามทำไม” คนถูกถามหันไปทางเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ในโต๊ะเดียวกัน
“นังปูเป้น้องรหัสฉันน่ะ มันชอบ มันกรี๊ดกร๊าดมาก”
“นังปูเป้? ใครวะ” อีกคนในโต๊ะถามอย่างสงสัย
“ก็ไอ้เป้น่ะแหละ มันให้ฉันเรียกมันว่า ปูเป้ ตอแหล้ตอแหลอะ” เธอตอบ
“อ้าว ไอ้เป้!” ทั้งโต๊ะพากันหัวเราะลั่น รวมทั้งน้ำด้วย ดูท่าเมฆของเขานี่ จะสเปคทุกเพศทุกวัยเลยแฮะ เขาหันไปบอกกับเพื่อนสาว “ฝากบอกเป้ด้วยละกันว่าเมฆมีแฟนแล้ว”
“หา! จริงเหรอน้ำ!”
“รู้สึกว่าแฟนจะหวงมากซะด้วย”
“เหย! ไม่เห็นเคยน้องเมฆเขาเดินกับสาวๆ ที่ไหนเลยนะ!”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ได้ยินมางั้น” น้ำตอบไปด้วยสีหน้านิ่งเฉย จากนั้นจึงลุกขึ้นจากม้านั่ง
“อ้าว น้ำจะไปแล้วเหรอ”
“อือ มีนัดติว Eng ให้น้องรหัส” เขาตอบแล้วเดินออกจากตึกไป
ที่ปลายสายตาลิบๆ นั่น พวกนักศึกษาปีหนึ่งคณะวิศวกรรมศาตร์ยืนเข้าแถวเรียบร้อย โดยมีพี่ว้ากปีสามและปีสี่อยู่ที่นั่นครบ ทว่าไม่เพียงแค่นั้น ยังมีรุ่นพี่ที่จบไปแล้วเข้าร่วมด้วยอีกหลายคน
น้ำยิ้มบาง ดูน่าสนุกดี แต่ก็คิดว่าวันนี้ทุกคนคงจะเหนื่อยแทบคลานเลยทีเดียว
TBC~*
สรุปน้องเมฆก็ยังไม่รู้ขนาด รอต่อไปนะหนู ไปเตรียมตัวมาให้พร้อมกว่านี้เลย 5555555
ใกล้จบประชุมเชียร์แล้ววว ในส่วนของการชิงรุ่นรับเกียร์นั้นฮัสกี้จะไม่กล่าวถึงมากมายนักนะคะ เพราะมันไม่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพี่น้ำน้องเมฆสักเท่าไหร่ แฮ่ๆ
เห็นมีหลายคนถามหา tag ของเรื่องนี้ ฮัสกี้ก็ไม่รู้จะใช้อะไรอ่าาา ใช้ #เหนือเมฆ ละกันนะคะ ใครเล่นทวิตเตอร์ก็แท็กมาคุยกันน้า~
ปล. น้องเมฆยังสูงได้อีก เพราะงั้นพี่น้ำระวังตัวไว้ อย่าชะล่าใจ 55555555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า :mew1:
ปล. อีกที ตอนนี้ทางนานานาริสเปิดรีพรินต์เรื่อง "ตะวันเคียงเดือน" แล้วค่า ถ้าหากสนใจ ==> จิ้มตรงนี้ค่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43206.msg3316454#msg3316454)
-
:z1: :o8: ขอบคุณ รอตอนต่อไปปปปปปป
-
:pig4:
-
โอ้ยยยยย ตายแล้ววว ลุ้นทุกตอน ว่าใครจะรุก ตอนแรกว่าพี่น้ำแน่นอน พอน้องเมฆน่าจะสูงได้อีก อ่าวแล้ววววว หรือน้องเมฆ จะรุก 55555555555
เดาแล้วก็ปวดหัว รออ่านตอนต่อไปละกันค่าาา รักคุณฮัสกี้ น้องเมฆและพี่น้ำ ~
-
โอ้ยยยย น้องเมฆคะะะะะ นู๋อย่าสะดุ้งบ่อย พี่น้ำไม่กล้าจับ พี่น้ำฝ่อ(?)หมดแบ้วข่าาาา กร้ากกกกก
พึ่งมาดูจำนวนตอน ตอนสามสิบ!!!!! น้องเมฆไม่ไหวแล้วนะ น้องเมฆต้องชัดเจนนะคะ จะอ่อยก็อย่าอายค่ะ!!!!!
ตอนสามสิบแล้วนะคะะะะ :z3: ยังจุ๊บแก้มแก้มอยู่เลยยยย ฮรอลลลลลล :z3:
พี่น้ำก็ท่าทางร้างสนามไปนาน ไม่กล้ารุกสักที :katai1:
ถึงจะอ่านไปอมยิ้มไปดูเค้าหยอดกันไปมุ้งมิ้งกันก็เหอะะะ พัฒนาจากหยอดเป็น....ได้แบ้ววววว กี๊ซซซ :z2:
แล้วห้องพี่น้ำเนี่ยะ ทำไมต้องมีสองห้องนอน!!! กร้ากกกกก รู้แล้วว่าพี่น้ำรวย วันหลังซื้อแบบห้องนอนเดียวก็พอนะ
เอาตังไปต่อเติมทำห้องเก็บเสียงแทนก็ล่าย ( แบบ เผื่ออยากติดโฮมเธียเตอร์งี้ >/////< เสียงดังจะได้ไม่รบกวนห้องอื่น)
นุ้งเมฆตัวสูงเหมือนกันนะนี่ =..= แถม เนื้อหอมอีกตะหากกก พี่น้ำรีบแทงกั๊กเชียว 55555
จะรออ่านตอนหน้านะคะ
ขอบคุณค่าาา ^3^
-
อ่านตอนนี้แล้ว ขอบอกว่า :laugh: :m20:น้องเมฆมาก
-
ฮ่าๆๆๆ. ต้องทฤษฎีที่ว่าใครเขินหน้าแดงก่อนคนนั้นโดนกดสิถึงจะใช้ได้จริง
น้องเมฆเตรียมตัวมาดีๆนะ ประสบการณ์เป็น0ต้องมาเรียนกับพี่น้ำนะจ๊ะ
แล้วเรื่องวัดขนาดเจ้ว่าไม่จำเป็นนะเพราะหนูจะต้องบ่นว่าใหญ่แน่นอน. :o8:
ดูจากอาการพี่น้ำแล้วทนได้ไม่นานหรอกเนี่ย
ขอบคุณค่ะ
-
เมฆยังสูงได้อีก (นิดนึง)555
พี่น้ำกันคนอื่นสุดๆ :hao3:
รอตอนต่อไปปป :mew1:
-
เดาทิศทางไม่ถูกจริงๆ
555555
บทจะฟินๆที น้องเมฆก็ทำตลกทุกที
:ling1:
-
สรุปก็ยังไม่ได้คำตอบสินะน้องเมฆ แต่ใจคงอยากกดพี่น้ำเองละซี๊...อ้อนเยอะๆสิ พี่น้ำดูท่าจะแพ้ทางลูกอ้อนเมฆอยู่นะ
-
สะดุ้งอยู่แบบนี้ไปไม่ถึงไหนแน่ เมฆต้องไปฝึกมาเยอะกว่านี้นะ :o8:
-
เมฆนี่คือพยายามจะกดพี่น้ำให้ได้เลยว่างั้น
เหยพี่น้ำเขาก็มีหวงเมฆด้วยเหวยยย
-
เมฆก็ใส๊ใสเนอะ
-
:pig4:
-
น้องเมฆไก่อ่อนคิดจะรุกพี่น้ำ ต้องไปฝึกเยอะ ๆ นะหนูน้อย
-
เอาใจช่วยน้องเมฆให้วัดขนาดพี่น้ำได้ 55555
-
น้องเมฆอย่ามัวแต่วัดอย่ามัวแต่กะทฤษฎีอะไรก็ไม่ต้องสน
อยากรู้ต้องปฏิบัติค่ะเมื่ออยู่บนเตียงเดี๋ยวก็รู้เองจะรุกหรือจะรับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่น้ำเจ้าเล่ห์ :hao7:
-
อูยยย น้องเมฆขาอย่าเขินมานักสิจ๊ะ พี่น้ำแกกังวลนะนั่น 5555 อย่านี้แหละเนอะ พอเจอคนที่รักจริงๆก็ไม่กล้าผลีผลาม
เอาใจช่วยพี่น้ำให้รุกน้องเมฆค่ะ :hao3:
-
:impress2:
-
เมฆน่ารักอ่ะ
เขินวิ่งจู๊ดเข้าห้องไปเลย
-
+1 ให้คนเขียนจ้าาาา าา
น้องเมฆใจเย็นเก็บอาการหน่อยลูก
อยู่กับเพื่อนก็ห้าวอยู่
แต่ไหงอยู่กับพี่น้ำทีไร รู้สึกน้ำตาปริ่มเหมือนเห็นลูกสาวกำลังจะออกเรือน
:hao3: :hao3: :hao3:
-
พี่น้ามมมมมมมมมมม :hao3:
ไม่ค่อยเลยน้าาาาา “รู้สึกว่าแฟนจะหวงมากซะด้วย” :hao3:
โอ๊ยยยย เมฆหมดโตได้แล้ววว อย่าคิดสูงไปมากกว่านี้เลย
ยังไงก็ไม่รอดมือพี่น้ำ อดใจซะขนาดนี้อดไม่ไหวขึ้นมาล่ะหนักแน่ๆ
-
อุ้ยย!! มีหวงจ้ะ
-
น้องเมฆประสบการณ์อ่อนด้อยกว่าพี่น้ำ เพราะฉะนั้นให้พี่น้ำรุกนั่นแหละดีแล้ว
-
:hao6:
-
ร้ายกาจพี่น้ำคนร้ายกาจจจ555555
-
ไม่ทันแล้ว สูงแค่พอค่ะน้อง >3
-
โอ้ยยย กว่าน้องเมฆจะรู้ สงสัยจะภถูกพี่น้ำกินตับซะก่อนน่ะสิ อิอิ
-
เมฆดูตั้งอกตั้งใจจะพิสูจน์ตามสมมติฐานที่ได้มาจิงๆ 555555
-
ไม่รู้ทำไม เห็นพี่น้ำข่มๆ อย่างนี้แล้วหมั่นไส้
อยากให้น้องเมฆพลิกมารุกบ้างน่าจะฮาดี
เด็กๆ เรียนรู้ไวแล้วก็แรงดีนะพี่น้ำ
#หักปากกาเซียน
-
เหนือเมฆก็ต้องเป็นพี่น้ำสิ เราเชียร์พี่น้ำกด เมฆนี่ใส๊ใส พี่น้ำก็ไสยไสยเหมือนกันนะ
"รู้สึกว่าแฟนจะหวงมากด้วย"
-
เมฆก็ยังน่ารักได้ตลอดจริงๆ
แหม่ๆๆ พี่น้ำมีหวง รีบบอกเลย น้องเมฆมีแฟนแล้วแถมแฟนหวงมากกกกก 55555555
-
น้องเมฆมัววัด เดี๋ยวพี่น้ำเอาจริงได้ไปวัดกันจะๆแน่ๆ
30 ตอนแล้วยังมุ้งมิ้ง น่ารักอยู่รอพี่น้ำกดน้องเมฆ55 แสดงความหื่น
อ่านไปก็ยิ้มไป ขอบคุณนะค่ะ
-
:really2: :really2: :really2: :z1: :z1: :z1:
-
เมฆนี้เหมือนกระต่ายน้อยน่าสงสารเลย ขี้ตื่นตูมสุดๆๆ :hao7:
-
คิดทะลึ่งกับเค้า ก็อย่าให้เค้าจับได้สิ
:z1:
-
ไม่ว่าฮัสกี้จะทำให้เขวไปทางไหนแต่เรายังปักใจว่าเมฆนั้นถูกกดแน่นอน
-
:pig4: :pig4:
-
น่าสงสารน้องเมฆ ไม่เป็นไรน้าเดี๋ยวเราจะซื้อนมให้น้องเมฆกินเอง(จะทันไหม :mew5:)
น้องเมฆจะได้สูงกว่าพี่น้ำไงล่ะคะ 55555555555555555555
-
1 อาทิตย์รู้สึกมันน้านนนนนนนาน :ling1:
-
เมฆนี่อายได้น่ารักจริงๆ ฮ่าๆๆ
-
เมฆเอ้ยย ผู้ชายเขามีช่วงโตแค่ 14-16 ปี เท่านั้นแหละ (ผู้หญิง 10-12) ไม่มีโอกาสสูงกว่าแล้วนอกจากแกจะเสริมส้น
พี่น้ำคะ อย่ามัวแต่กลัว อิเมฆมันไปไกลถึงวัดขนาด คิดฝ่ายแล้ว มันไม่ไสยยยยย
-
เมฆน่าร๊ากกกกก หมกมุ่นกับการวัดไซส์จริงจังมากค่ะลูก (ฮาาา)
ไม่เป็นไร เดี๋ยวถึงเวลา(?)พี่น้ำเค้าก็จัดการเองนะลูกนะ ไม่ต้องเครียดๆ :hao6:
ชอบพี่น้ำค่ะ มีแอบหึงน้องเบาๆด้วย แอร้ยยยย ไม่อยากให้น้องคิดมากเลย อยากให้น้องรู้ตัวว่าพิเศษกับคนพี่เค้าขนาดไหน
เป็นกำลังใจให้นะคะ ชอบเรื่องนี้มากๆๆ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว :L2:
-
แหมๆ สองคนนี้ชอบคิดเอาเองอ่ะ มีไรพูดเลยสิค้า ขนาดเท่าไหร่ขอวัดกันไปเลย อิอิ
-
มีความรู้สึกว่าเมฆจะรุกยังไงไม่รู้
-
ตลกน้องเมฆ น่ารักจริงๆ
แต่เราก็ยังให้น้องเมฆรุกพี่น้ำอยู่ระ :katai2-1:
-
:o8: :o8:
-
มาต่อหน่อยจิคะ อยากอ่านต่อแล้วว ><
-
:z13:
-
:o8:เมฆกล้าหน้ามึนจริงๆ :laugh:
-
น้องเมฆน่ารักน่าเอ็นดูทุกตอนจริงๆ อยากจะรุกเขาแต่แค่จูบยังเปลี่ยนเป็นจุ๊บเลย
หนูต้องแข็งแกร่งกว่านี้นะลูกกกก
พีน้ำเริ่มออกอาการหวงน้องละ เมื่อไหร่จะเปิดตัวให้หวานสนั่นลั้นม.สักที
-
Chapter 31 : เวลาของสองเรา (อาห์ มันเชย)
เด็กหนุ่มนอนมองข้อมือที่ผูกไว้ด้วยเชือกสีขาวนับสิบๆ เส้นซึ่งเขาได้รับมาจากงานบายศรีสู่ขวัญ ในที่สุดหยาดเหงื่อและความอดทนก็เกิดผล เสียงร้องเพลงของรุ่นพี่เมื่อคืนยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ สายตาที่อ่อนโยนจากพวกรุ่นพี่ ทำให้รู้สึกเหมือนพวกเขาเป็นพี่น้อง เป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ
ช่วงเวลาไม่กี่วันมานี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ชวนให้รู้สึกซาบซึ้งและประทับใจในสปิริตของรุ่นพี่ โดยเฉพาะในตอนที่รุ่นพี่ที่จบไปแล้วเข้ามาต่อว่าพี่ว้ากปีสี่ว่าดูแลปีหนึ่งไม่ดี แล้วพี่ว้ากปีสามรีบก้าวเข้าไปขอรับโทษแทน แต่สุดท้ายพี่ว้ากทุกคนก็ยอมรับโทษด้วยกันทั้งหมดนั้น เขาและเพื่อนๆ พยายามจะขอช่วยแต่ก็ไม่ได้รับอนุญาต ส่วนพี่ๆ ก็รับโทษกันโดยไม่ปริปากบ่น
เมื่อตอนก่อนที่จะได้รับเกียร์รุ่นนั้น พวกรุ่นพี่ก็ทำให้พวกเขาใจหายอยู่ไม่น้อย เริ่มต้นจากให้พวกเขาไปเข้าแถวรวมกันที่สนามหญ้าขนาดใหญ่ซึ่งมีสระบัวอยู่ใกล้ๆ ประกาศว่าพวกเขาไม่เหมาะสมที่จะได้รับเกียร์รุ่น แล้วเอาเกียร์ที่จัดวางอยู่ในถาดไปโยนลงในสระน้ำต่อหน้าทุกคน วินาทีนั้น พวกเขาเงียบกริบ จะเงยหน้ามองก็ยังไม่ได้รับอนุญาต ดวงตาร้อนผ่าวไปหมด ทว่าจู่ๆ ไฟทั้งหมดก็ดับวูบลงจนบริเวณนั้นมืดสนิท จากนั้นจึงมีแสงรำไรจากเทียนปรากฏขึ้นทีละเล่ม พร้อมกับเสียงร้องเพลงรับขวัญ
ภาพบรรยากาศในตอนนั้น เขาคงจะจดจำไว้ไม่มีวันลืม
“ฟันเฟืองหรือที่เราเรียกว่าเกียร์ เป็นส่วนสำคัญช่วยในการขับเคลื่อนเครื่องจักรเครื่องยนต์ เพื่อนๆ และพี่น้องทุกคนคนก็เปรียบเสมือนฟันเฟืองชิ้นสำคัญในการขับเคลื่อนองค์กร” ตั้งใจเอ่ยเสียงดังก้องต่อหน้ารุ่นน้องทุกคน “กว่าที่แต่ละคนจะได้เกียร์มา ต่างก็รู้ว่าต้องผ่านความยากลำบากอะไรกันมาบ้าง จงรักษาเกียร์ชิ้นนี้เป็นเหมือนหัวใจของตนเอง ขอให้โชคดี” สิ้นคำประกาศของเฮดว้ากปีสี่ ทุกคนต่างก็ส่งเสียงไชโยโห่ร้องกันดังลั่น ใบหน้าของทุกคนเปี่ยมไปด้วยความสุข ในมือถือเกียร์ที่ได้รับมาไว้แนบอก
เขามีโอกาสได้ถามเพื่อนสนิทของพี่น้ำในตอนที่เข้าไปขอให้ผูกข้อมือรับขวัญ “ทำไมพี่ถึงเลือกเป็นพี่ว้ากเหรอ”
“มันเท่ดี... มึงว่ากูเท่มั้ยล่ะ”
เมฆหัวเราะพลางพยักหน้าหงึกหงัก “เท่สุดๆ ไปเลยพี่”
ถึงจะได้คำตอบมาเช่นนั้น แต่เขารู้ดีว่านั่นไม่ใช่เหตุผลหลักของพวกรุ่นพี่แน่ๆ แต่คงจะเป็นความเสียสละและความรักที่มีให้กับรุ่นน้องและคณะต่างหาก
อ้อ! แล้วก็อีกคนที่พวกเขาคงจะลืมไปไม่ได้เลย นั่นก็คือ หิน คนที่มักจะมาร่วมวงกับพวกเขา คอยยุให้ตื่นตัวแล้วคาบเอาข่าวคราวของพวกเขาไปบอกรุ่นพี่ แต่กลับเป็นรุ่นพี่ปีสามที่เข้ามาสวมบทบาทเป็นพี่เนียนไปเสียได้นี่ มิน่าเล่า พี่ๆ ถึงรู้ทันพวกเขาอยู่ตลอด!
เด็กหนุ่มเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาดูเวลา เขาแทบจะรอให้ถึงตอนเช้าไม่ไหว อยากจะโทรไปเล่าเรื่องหลายวันที่ผ่านมาให้อีกฝ่ายฟัง เพราะไม่ได้พบไม่ได้คุยกันเลย เขาคิดถึงพี่น้ำจะแย่
“เหนื่อยฉิบหาย ยังไม่ทันหายเหนื่อยก็จะสอบมิดเทอมแล้ว”
“หลังสอบมิดเทอมก็ต้องเริ่มไปฝึกบาสด้วย”
“นั่นดิวะ ไม่มีเวลาให้ใส่ชอปไปอวดใครเลยแม่ง” เสียงพูดคุยกันดังแว่วมาจากแหนมกับตำลึง เพื่อนรักอีกสองคนที่นอนอยู่ในห้องด้วย เนื่องจากกว่าจะเลิกงานบายศรีฯ ก็ดึกมากแล้ว พวกเขาขี้เกียจเดินกันไกล เลยมารวมกันอยู่ที่ห้องที่อยู่ใกล้ที่สุด ส่วนรูมเมตของเมฆก็กลับบ้านกันหมด เพราะเป็นคืนวันศุกร์พอดี
ขณะที่พูดคุยกันอยู่ ทั้งสองสังเกตเห็นว่าเมฆพลิกตัวไปมา พวกเขาจึงเอ่ยทัก “นอนไม่หลับเหรอวะเมฆ”
“คิดถึงพี่น้ำว่ะ”
“ถุ้ย! กูก็นึกว่าอะไร”
เมฆหยิบรองเท้าแตะข้างเตียงปาไปที่ต้นเสียง “ไปถุยที่ระเบียงโน่น”
“จริงสิ มึงกับพี่น้ำกำลังข้าวใหม่ปลามันนี่หว่า เป็นไงบ้างล่ะ ทฤษฎีพวกกู...”
“ข้าวใหม่ปลามันบ้านพ่อมึงเหรอ ไหนบอกว่าให้ปล่อยไปตามธรรมชาติไง ไอ้ห่า” เด็กหนุ่มต่อว่า ก่อนจะนึกขึ้นได้ “ว่าแต่ทฤษฏีพวกมึงน่ะ ถ้าสมมติว่าพี่น้ำสูงกว่ากู แต่ขนาดกูใหญ่กว่าของพี่น้ำล่ะ”
สองหนุ่มกระเด้งตัวลุกขึ้นพรวด “มึงได้เห็นของพี่น้ำแล้วเหรอ”
ใบหน้าของเมฆร้อนผ่าว เขาเสตาหลบแล้วโวยวายกลบเกลื่อน “ยังไม่เคยเห็นโว้ย ถึงได้ถามนี่ไง ถ้าฉุกเฉินกูจะได้คำนวณถูก”
“ไอ้เหี้ย ถ้าฉุกเฉินมึงก็ไม่มีเวลาคำนวณแล้ว”
“มึงจะคิดมากทำไม ก็ชิงรุกไปก่อนสิวะ ใครรุกก่อนได้เปรียบ”
เด็กหนุ่มหันขวับ “...เออ เป็นความคิดที่ดี”
“พี่น้ำดูเป็นคนนิ่งๆ ท่าทางซื่อๆ มึงคงต้องเป็นผู้นำหน่อยว่ะ”
“มะ... มึงคิดว่างั้นเหรอวะ” ...ถึงจะรู้สึกตะขิดตะขวงอยู่ในใจ หากพอนึกถึงแต่ละครั้งที่จูบกันมา พี่น้ำก็ยังไม่เคยเริ่มก่อนเลย อีกฝ่ายอาจจะรอให้เขาตัดริบบิ้นเปิดงานก่อนก็เป็นได้
แต่มันเขินจังว่ะ! พอนึกถึงว่าตัวเองจะเข้าไปหารุ่นพี่ด้วยวิธีไหนดี ยิ่งไม่ได้พบหน้ากันมาตั้งหลายวันแล้วด้วย ความเขินก็แล่นแวบขึ้นศีรษะเสียอย่างนั้น ทำให้ต้องนอนดิ้นไปมาสลับทุบหมอนกับเตียงบ้าง
“ไอ้เหี้ยเมฆ นอนได้แล้วมึง จะได้รีบไปหาที่รักมึงแต่เช้าไง” ตำลึงลุกขึ้นมาต่อว่า
“รู้แล้วน่า มึงก็นอนไปเซ่” เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้ง ทันทีที่กลับมาถึงห้อง เขาส่งข้อความไปบอกพี่น้ำแล้วว่าวันนี้ตอนแปดโมงเช้าจะไปหาที่คอนโดมิเนียม ทว่ารุ่นพี่ยังไม่ได้อ่านข้อความเลย ถ้างั้นก็คงจะยังหลับอยู่ เขาจึงไม่กล้าโทรไปรบกวน เวลานี้ก็ทำได้แค่ไล่อ่านข้อความเก่าๆ จากรุ่นพี่ไปเรื่อย ซึ่งก็มีแค่สวัสดี ราตรีสวัสดิ์ อย่าลืมกินข้าวนะ... เท่านั้น
..
.....
..
ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าหลังจากที่เมฆหลับลงไปได้สักพัก ทว่าเด็กหนุ่มกำลังหลับลึก เพื่อนทั้งสองคนก็เช่นกัน จนกระทั่งกระไอร้อนจากทางด้านนอกแผ่เข้ามาภายในห้องและท้องเริ่มรู้สึกหิว แหนมเป็นคนแรกที่ตื่นขึ้นมาก่อน เขาอ้าปากหาวกว้าง ยกมือขึ้นเกาแขนเกาขา พลางหันไปมองดูนาฬิกา
“หือ สิบเอ็ดโมง... ไอ้เมฆ!” แหนมลุกขึ้นพรวด แล้วตรงไปที่เตียงซึ่งเมฆนอนกรนคร่อกๆ อยู่ “ไอ้เมฆ สิบเอ็ดโมงแล้ว มึงนัดพี่น้ำไว้แต่เช้าไม่ใช่เรอะ!” เขากระตุกหมอนออกจากนั้นจึงเขย่าตัวเมฆแรงๆ
เด็กหนุ่มปรือตาขึ้น “ยังง่วงอยู่เลย”
“ไอ้เมฆ! แล้วพี่น้ำล่ะ!”
“พี่น้ำ... พี่น้ำ!” เมฆผงกศีรษะขึ้น พร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มือถือมาดู “ไอ้เหี้ย! สิบเอ็ดโมง! พี่น้ำโทรมาตั้งหลายหน!” เขารีบกดโทรศัพท์กลับไป แต่ก็ไม่มีคนรับสาย กว่าจะตั้งสติให้กดดูข้อความในเครื่องได้ก็ผมหงอกไปหลายเส้น
“พี่น้ำบอกว่าจะไปฝึกยูโดที่โรงยิมถึงตอนเที่ยง กูต้องรีบแล้ว!” เด็กหนุ่มวิ่งปรู๊ดไปยังห้องอาบน้ำ รีบกลับมาแต่งตัว หยิบเสื้อกับกางเกงตัวไหนได้ก็ใส่ตัวนั้น จากนั้นจึงรีบรุดออกจากห้องไปยังโรงยิม
เสียงของการฝึกซ้อมดังแว่วมาจากภายในโรงยิม ฟังดูแล้วก็น่าจะมีนักกีฬายูโดอยู่ในนั้นหลายสิบคน เมฆหยุดยืนอยู่ที่ตรงประตูทางเข้าแล้วกวาดสายตามองหาพี่น้ำของตน ซึ่งก็หาพบได้อย่างง่ายดาย
ชายหนุ่มยืนอยู่ด้านหน้ากลุ่มนักกีฬาที่เป็นรุ่นน้อง ซึ่งหนึ่งในกลุ่มนั้นก็มีเพื่อนร่วมคณะของเมฆด้วย พวกเขากำลังฝึกท่วงท่าตามคำสั่งของรุ่นพี่กับอาจารย์อย่างขันแข็ง แต่ละคนเหงื่อโซมกายเลยทีเดียว
สายตาของเมฆจับจ้องไปที่รุ่นพี่ต่างคณะอย่างชื่นชม แม้ในตอนแรกจะคิดว่าใบหน้าและท่าทางสำอางของชายหนุ่มดูจะไม่เข้ากับกีฬาเสียเหงื่อแบบนี้สักเท่าไหร่ ทว่ารุ่นพี่กลับไม่ดูเหลาะแหละ ดูเข้มแข็งและปราดเปรียวมากกว่าคนอื่นๆ เสียอีก
เด็กหนุ่มเดินไปนั่งลงบนม้านั่งข้างสนามอย่างเงียบเชียบ เขาอมยิ้ม ใจคิดว่าเวลาที่พี่น้ำใส่ชุดยูโดแบบนี้ก็ดูดีเหมือนกันนะเนี่ย
น้ำเรียกรุ่นน้องออกมาจากในกลุ่มคนหนึ่ง เขาสอนเทคนิคการทุ่มแบบที่ยากขึ้นไปอีกนิดพร้อมกับทำให้ดูเป็นตัวอย่าง จากนั้นชายหนุ่มจึงเรียกเพื่อนอีกคนมาต่อสู้กันเพื่อเป็นตัวอย่างให้กับรุ่นน้อง
ดวงตาสีนิลเบิกโพลง คู่ต่อสู้พี่น้ำดูจะเก่งไม่ใช่น้อย ทั้งคู่กำเสื้อยูโดแล้วผลัดกันกระชาก ก่อนจะล้มลงไปกอดกันนัวเนียอยู่บนพื้น
เฮ้ย! นี่มันเกินไปหรือเปล่าวะ! เมฆลุกขึ้นจากม้านั่งทันที
หากสักพักอาจารย์ที่ทำหน้าที่เป็นกรรมการชั่วคราวก็ยกมือให้คะแนน น้ำใช้มือยันตัวลุกขึ้นแล้วจึงส่งมือให้อีกฝ่ายจับยึด เมื่อพวกเขายืนขึ้นเต็มความสูงก็โค้งคำนับกันและกัน จากนั้นจึงเดินเข้ามากอดคอกันพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง เสื้อผ้าของพวกเขาต่างหลุดลุ่ย ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด
น้ำเดินออกมาจากสนาม ปล่อยที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของอาจารย์บ้าง เขายกมือขึ้นเสยผม ยังไม่ทันเห็นเมฆก็มีเด็กสาวในชมรมนำผ้าขนหนูมาส่งให้
“พี่น้ำเจ๋งไปเลยอะ พี่จะลงแข่งกีฬาของมหาลัยป่าวคะ”
“ไม่ล่ะ ให้คนอื่นเขาไปแข่งบ้าง”
“น่าเสียดายจังเลย...”
ขณะที่พูดคุยกันเขาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่มีใบหน้าคุ้นตายืนนิ่งเป็นตอไม้อยู่ตรงม้านั่งไม่ไกลออกไปนัก ชายหนุ่มกล่าวขอตัวกับเด็กสาว พลางก้าวฉับๆ ตรงไปยังที่เมฆยืนอยู่
“เอ่อ พี่น้ำ ผมขอโทษ...”
“ออกไปคุยข้างนอกดีกว่า” น้ำตบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ แล้วเดินนำออกไป
เสียงน้ำจากก๊อกไหลลงบนฝ่ามือและร่วงหล่นลงในอ่าง ชายหนุ่มวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าหลายๆ ครั้ง ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาซับออก หากพอหันไปทางที่รุ่นน้องยืนรออยู่ อีกฝ่ายจ้องมองเขาแน่นิ่ง
“เมฆ”
ใบหน้าของเมฆซับสีเลือด ก็แบบว่าเขาไม่ได้ใกล้ชิดกับรุ่นพี่มาตั้งหลายวัน แล้วมาเจอกันในซีนที่เซ็กซี่สุดๆ แบบนี้ เส้นผมที่เปียกชื้นน้ำ มีหยดน้ำเกาะประปราย ประกอบกับหยดน้ำที่กลิ้งลงมาตามลำคอและซึมหายไปในตัวเสื้อซึ่งคอแหวกออกกว้าง ตอนที่พี่น้ำก้ม เขาแอบมองเห็นยอดอกของพี่น้ำด้วย มันสีชมพูมากๆ ขนาดเล็กนิดเดียว ไม่เหมือนของสาวเอวีในหนัง แต่ว่าน่ารักจัง อา... ทำไมจมูกร้อนๆ
“เมฆ! เลือดกำเดาไหลแล้ว! เป็นอะไรรึเปล่า” น้ำถลาเข้าไปบีบจมูกพร้อมกับจับให้เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น
“อ่า พี่น้ำ” เมฆรู้สึกเหมือนจะเป็นลม สายตายังคงจับจ้องไปยังรอยแหวกของสาบเสื้อ หัวใจเต้นสั่นรัวแบบแปลกๆ แข้งขาอ่อนแรงไปเสียหมด เขาเอื้อมมือที่สั่นระริกไปจับสาบเสื้อของชายหนุ่มเข้าไว้ด้วยกัน “พี่น้ำไม่ระวังเลย ทำไมไม่ใส่เสื้อข้างใน”
“หือ ร้อนจะตาย ใครเขาใส่เสื้อข้างในกัน... เอ้า แหงนหน้าไว้ดีๆ”
เมฆกลอกตาไปมาอยู่สักพัก “เมื่อยแล้วอะพี่น้ำ” ก่อนจะค่อยๆ ถอยหลังไปนั่งลงบนขอบอ่างล้างหน้า
“เลือดหยุดรึยังนี่”
พอชายหนุ่มปล่อยมือออก เมฆจึงยกมือขึ้นสัมผัสจมูก “ดูเหมือนจะหยุดแล้วล่ะครับ”
น้ำถอนหายใจ “ถ้ายังเหนื่อยก็น่าจะนอนพักอยู่ที่ห้องก่อน”
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ คิดถึงพี่น้ำใจจะขาดแล้ว!” เด็กหนุ่มตอบสวนกลับไปทันควัน
รุ่นพี่เลิกคิ้วขึ้น ยิ้มมุมปากแล้วยกมือขึ้นกอดอก “เชื่อได้เหรอ นัดแล้วก็ไม่มาอย่างนี้ เมื่อเช้าพี่รอกินมื้อเช้ากับเมฆตั้งชั่วโมง”
“ผมขอโทษครับ ผมนอนดึกมาก เรียกว่านอนเช้าดีกว่า แล้วก่อนนอนมือก็ดันไปกดยกเลิกนาฬิกาปลุกซะด้วย ไอ้แหนมกับไอ้ตำลึงก็ตื่นสายพอกัน” เด็กหนุ่มสะดุ้งเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เขารีบตบๆ ตามตัว “อ๋า! ผมลืมหยิบเกียร์มาด้วย”
“ใจเย็นๆ เอาไว้อวดวันหลังก็ได้... ที่จริงวันนี้น่ะ พี่ก็ไม่คิดว่าเมฆจะตื่นไหวหรอก ไอ้พวกเพื่อนพี่มันยังไม่ฟื้นคืนชีพกันเลย” น้ำลูบศีรษะเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน “แล้วนี่กินข้าวมารึยัง”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า “ยังครับ พอตื่นปุ๊บก็รีบมาหาพี่น้ำเลย”
“งั้นพี่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วเดี๋ยวเราไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ”
“ครับ”
เนื่องจากอากาศร้อนในตอนกลางวัน ประกอบกับความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า ทั้งสองจึงซื้ออาหารกล่องจากร้านอาหารใต้คอนโดมิเนียมแล้วนำขึ้นไปรับประทานบนห้อง พวกเขานั่งรับประทานกันในห้องนั่งเล่น เมื่อจัดการกับอาหารเสร็จแล้วน้ำก็เอนหลังนอนแผ่ไปบนโซฟา
“พี่น้ำคงจะเหนื่อย” เมฆลุกขึ้นเก็บจานไปจัดล้างในครัว เมื่อเดินกลับออกมาก็เห็นว่ารุ่นพี่นอนนิ่ง “อ้าว หลับแล้วเหรอครับ”
เด็กหนุ่มย่อตัวลง โน้มใบหน้าเข้าไปหาพร้อมกับจ้องมองเรียวปากบางที่เผยอออกหายใจเล็กน้อย “พี่น้ำ” หัวใจเขาเต้นแรงอีกแล้ว
...แค่จูบนิดเดียวคงไม่เป็นไร
เมฆค่อยๆ แตะริมฝีปากลงบนเรียวปากบาง หากจู่ๆ อีกฝ่ายก็ลืมตาขึ้น เขาจึงรีบผละออก “อ๋า!”
“จะลักหลับพี่เหรอ”
“เปล่านะครับ! ผมแค่... เอ่อ... หวา!”
น้ำลุกขึ้นจากโซฟาพลางฉุดแขนเมฆตามขึ้นมาด้วย แล้วกึ่งลากกึ่งจูงตรงไปยังห้องนอนของตน เขาผลักเมฆลงบนเตียงนอนแล้วขึ้นไปคร่อมทับ “เพื่อแก้ตัวที่เมื่อเช้านี้ปล่อยให้พี่รอเก้อ...”
เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง “คะ... ครับ”
“เมฆต้องมาเป็นหมอนข้างให้พี่นอนกลางวันหน่อย” ชายหนุ่มยิ้ม ขณะที่เอนตัวลงนอนข้างกันพร้อมกับกอดเมฆไว้หลวมๆ เขาซบใบหน้าลงบนหัวไหล่ของเด็กหนุ่มแล้วปิดตาลง
เมฆนอนนิ่งเป็นท่อนไม้ จะหายใจตามปกติก็ยังไม่กล้า เพราะกลัวว่าจะทำให้รุ่นพี่ตื่น หากหัวใจเต้นแรงราวกับกลองใหญ่ที่ถูกตีรัว เขารอจนได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอจึงค่อยๆ ยกศีรษะขึ้นมอง
“พี่น้ำ หลับแล้วเหรอ”
...สงสัยพี่น้ำจะเหนื่อยมาก อากาศในโรงยิมก็ร้อนมากด้วย แล้วตอนนี้แอร์ก็เย็นดีจัง
เด็กหนุ่มหันมองไปรอบๆ ห้องซึ่งเขาเพิ่งเคยเข้ามาเป็นครั้งแรก พยายามเพ่งมองและจดจำทุกซอกมุม จากบนเตียงขนาดใหญ่ที่เขากับรุ่นพี่นอนอยู่ ฝั่งตรงข้ามกันเป็นโทรทัศน์และชุดเครื่องเสียง มีประตูอีกบานคงเป็นห้องอาบน้ำ ฝั่งขวาเป็นโต๊ะและตู้เตี้ยๆ อยู่ใต้บานหน้าต่าง ฝั่งซ้ายเป็นตู้ขนาดใหญ่ซึ่งหน้าตู้มีเสื้อผ้าใส่ไม้แขวนแขวนไว้บนราวจับ ห้องของรุ่นพี่ดูเรียบง่ายแล้วก็สะอาดอย่างเหลือเชื่อ
แต่ที่นี่คือห้องนอนของพี่น้ำเชียวนะ อา... รู้สึกว่าตัวเองพิเศษสุดๆ ไปเลย
ข้างหมอนที่เขาหนุนนอนอยู่ มีตุ๊กตาปลาฉลามที่เขาเคยให้พี่น้ำไว้ด้วย อีกฝ่ายคงจะนอนกอดมันทุกคืน
แต่เห็นแบบนี้แล้วก็อิจฉาตุ๊กตาเหมือนกันนะ
“กอดผมดีกว่าอีกนะพี่น้ำ” เมฆพูดเสียงเบา พลางยกแขนขึ้นโอบกอดรุ่นพี่ไว้พร้อมกับเอนศีรษะซบลงบนศีรษะของอีกฝ่าย นัยน์ตาสีนิลหรี่ปิดลงทีละน้อย ไม่นานก็ผล็อยหลับตามเจ้าของเตียงหลังนั้นไป
เวลาสองชั่วโมงผ่านพ้นไป น้ำลืมตาขึ้นทีละน้อย จากนั้นจึงค่อยๆ ผงกศีรษะขึ้น เขานอนหลับแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว ส่วนเมฆเองก็ช่างเป็นหมอนข้างที่อยู่นิ่งดีจริงๆ น้ำยิ้มมุมปากพลางใช้ปลายนิ้วไล้สัมผัสตามกรอบหน้าของเด็กหนุ่ม เขาเท้าแขนลงกับเตียงแล้วพิจารณาใบหน้าในยามหลับใหลของอีกฝ่ายอีกครู่ใหญ่
เมื่อเมฆไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาง่ายๆ มือของชายหนุ่มก็เริ่มไล้มือลงไปตามลำคอ ผ่านไปยังแผ่นอกที่อยู่ใต้เสื้อยืดตัวบาง จากนั้นจึงเคลื่อนต่ำลงไปอีก เขาค่อยๆ สอดมือเข้าไปภายในชายเสื้อเพื่อสัมผัสกับผิวของเด็กหนุ่ม
...อือ หลับลึกดีแท้
น้ำโน้มใบหน้าเข้าไปแนบจูบริมฝีปากอุ่น บดคลึงช้าๆ อย่างนุ่มนวลที่สุดเพื่อลองเชิงดูก่อน ก่อนจะค่อยๆ กัดลงไปกลีบปากล่างแล้วดึงออกมาเบาๆ เขาซุกใบหน้าลงตรงซอกคอ แล้วลากลิ้นไปตามแนวความยาวของลำคอนั้น
“ฮื่อ...” คนที่ถูกรุกรานเริ่มรู้สึกรำคาญ เขาจึงพลิกตัวหนีแล้วบ่นพึมพำ
รุ่นพี่ขยับเข้าไปประกบแผ่นหลังพร้อมกับโน้มศีรษะเข้าไปฟัง “ละเมออะไรน่ะเมฆ”
“...ไอ้แหนมไอ้ตำลึง พวกมึงดิฟผิดอีกแล้ว ไปท่องสูตรเลย ไม่ต้องมาเลียกู”
“.....” พอได้ยินเช่นนั้นก็เกิดอาการคิ้วกระตุก พูดไม่ออกไปชั่วครู่ อยู่กับเขาตามลำพังในห้องนอนเช่นนี้ ยังจะละเมอถึงคนอื่นได้อีก “ต้องลงโทษเด็กไม่ดีสักหน่อย” น้ำใช้ปลายนิ้วดึงคอเสื้อลง พลางเคลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบต้นคอของเด็กหนุ่มแล้วขบกัดจนเป็นรอยช้ำสีแดง
“อือ...” เมฆย่นคอลงเล็กน้อย หากก็ยังไม่ยอมตื่นขึ้นมาง่ายๆ
ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นนั่ง เขาพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ พร้อมกับยกมือขึ้นขยี้เส้นผมบนศีรษะ
นัยน์ตาเรียวจับจ้องเด็กหนุ่มที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว จากศีรษะ ผ่านหัวไหล่ เอว ลงไปยังสะโพกที่ดู... ไม่ได้มีเนื้อมีหนังเอาเสียเลย น้ำหัวเราะพร้อมกับเอื้อมมือไปตบก้นคนที่นอนอยู่เบาๆ เขาดึงผ้าห่มมาห่มให้ แล้วลุกออกจากเตียงไป
TBC~*
ก่อนอื่น กราบขอบคุณน้องปุ๊ก อดีตพี่ว้ากคณะวิศวะของมหาลัยแห่งหนึ่ง ที่เล่าถึงประสบการณ์และมอบคำพูดอันแสนซึ้งให้กับตั้งใจ เฮดว้ากในเรื่องค่ะ :กอด1:
ในที่สุดประชุมเชียร์ก็จบสักที ฮัสกี้จะพาพี่น้ำน้องเมฆไปเทศกาลอื่นๆ ของมหาลัยต่อบ้างนะคะ 55555 นานมากกิงๆ ได้ข่าวเขาจะจบเทอมสองกันละ 55555555555555
พี่น้ำกับน้องเมฆก็ยังคงหาหนทางคลุกวงในกันต่อไป มันต้องมีสักวันสิน่า ที่ใครจะพลาด (วรั้ย!) เพราะงั้นก็สู้ๆ กันนะคะเด็กๆ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า :mew1: #ทีมเมฆน้ำ #ทีมน้ำเมฆ ใจเย็นๆ นะคะ ยังไงสองคนนี้เขาต้องได้กันแน่นวล 55555555555
ปล. ถึงตอนนี้ยังมีใครจำ หิน ได้บ้างรึเป่าเนี่ย /สงสารหินแรงๆ บทหายไปนาน กร๊าก
-
เมฆล้มเลิกที่จะกดพี่น้ำเถอะ
พี่น้ำภาษีดีกว่าเห็นๆ5555
หินน หินนนมาตอนไหน สงสัยต้องย้อนกลับไปอ่าน
-
ถถถถ...ยังไม่หายคิดถึงเลย
-
:serius2: สั้นเหลือเกิน ในใจนี่ตะโกนว่าได้กัน ได้กัน รัวๆ
พี่น้ำจ๋าทำรอยไว้แบบนี้ ตบตูดเด็กแบบนี้มีนัยยะอะไรรึเปล่า
เมฆเสียเลือดกำเดาเลยเพลียใช่ไหมลูก. น่าลักหลับสุดๆ.
:pig4: :L1:
-
เมฆเอ้ยจะลักหลับพี่น้ำ ดันโดนลักหลับซะเองน้อออ หลับลึกเชียวนะ :hao3:
-
สงสารพี่น้ำจริง 555
-
เมฆเอ๊ย เห็นแค่น๊มนมพี่น้ำก็เลือดกำเดาไหลซะแล้ว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นอนนิ่งเลยนะ
:laugh:
-
ใครจะพลาดกันน้าาา
-
ห๊ะ ..... พี่น้ำเนี่ยนะนิ่งๆใสๆซื่อๆ !?!
ดูผิดดูใหม่นะลูก
เจ้ว่าพี่น้ำเนี่ยตัวพ่อเลย กร๊ากกกกก 55555555555
-
น้องเมฆรุกไม่รอดจีจี
-
มีตบก้น น่ารักเกิ๊นนน
-
เมฆนี่ก็หลับลึกจริง ถ้าโดนพี่น้ำลักหลับจะรู้มั้ยเนี่ย####สนับสนุนให้พี่น้ำกดน้องเมฆ :L2:
-
เมฆประสบการณ์ยังอีกไกล
-
แอร๊ยยยยย พี่น้ำอ่าาาจะอดใจไว้ได้แค่ไหนกัน
-
:-[ :hao7: ชอบๆอะ สนุก ตลกด้วย
-
รู้สีของพี่น้ำแล้ว ยังไม่รู้สีของเมฆเลย :hao6:
ถึงพี่น้ำจะไม่เคยจูบก่อน แต่เมฆลืมไปแล้วใช่ไหม ช่วงเอากระทะไปหลบที่ห้องพี่น้ำแล้วเกิดอะไรขึ้น :hao3:
ลืมบทเรียนแบบนี้ ต้องมีทบทวนและต้องทำโทษ :hao7:
-
ต้องทนแค่ไหน แค่ไหนเรียกว่าทน
พี่น้ำคะ บางครั้งพี่ก็ไม่ต้องทนขนาดนี้ก็ได้ค่ะ ถ้าน้องมันน่าปล้ำก็ปล้ำเลย!!!!
-
น้องเมฆเอ้ยยยยยยย เอะอะเลือดพุ่งนะหนู 55555
-
เมฆผู้อ่อนประสบการณ์ :oo1:
เราว่าอยู่ยากแล้วล่ะ 555555555555555
-
แค่เห็นหัวนมก็กำเดาไหล ตายๆ งานนี้พลิกยากเลย :mew5:
ท่าทางจะเชียร์ไม่ขึ้น โดนกดแน่หนูเมฆ
-
จะเอาๆๆ จะเอาอีกกกก เราอยากให้พี่น้ำรุกอะ เมฆเป็นรับต้องน่ารักมากแน่ๆ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ยังหวังหวังว่าเมฆเมะ น้ำเคะ
-
ยังยืนหยัดทีมเมฆน้ำ
แม้สุดท้ายจะผิดหวังก็ไม่เป็นไร5555555555
-
เมฆเอ๊ยยยยยย. :z3:
-
:pig4: :pig4:
-
โหน้องเมฆกำเดาไหลกันเลย
-
ให้น้องเมฆเก็บเกี่ยวประสบการณ์ก่อนนนนนนนน แล้วค่อยรุกพี่น้ำแบบม้วนเดียวจบ
พี่น้ำถ้ามากประสบการณ์ ออนท็อปน้องเมฆก็ได้นะคะ 555 :hao7: :hao7:
-
ชื่อเรื่องเหนือเมฆเนี่ย เราแอบหวังว่าพี่น้ำจะอยู่เหนือน้องเมฆนะคะ คิคิคิ :hao6:
-
เมฆกลายเป็นเด็กน้อยใสซื่อขึ้นมาทันทีเมื่อเจอพี่น้ำฉากนี้
-
อรั๊ยยยยย
รู้สึกฟินมาก ทั้งๆที่ไม่มีไรเนี่ยแหละ ฮ่า
-
นู๋หลับลึกไปนะลูก
-
กลุ่มเมฆนี่คือแบบ...คิดว่าพี่น้ำอ่อนประสบการณ์หรอคะนู๋ๆๆ ให้เมฆไปรุกก่อนแบบนั้นมันจะกลายเป็นอ่อยแรงน่ะสิ 55555555
เมฆจะโดนปู้ยี่ปู้ยำแระลูก หลับตายเชียว (แบบนี้สิเรียกว่าลักหลับ 5555)
-
ปัญหานี้ก็ยังเป็นปัญหาระดับชาติ เมฆเริ่มเหมือนรับอีกครั้งแล้วววว
-
เมฆนี่น่ารักจริงๆเลย
น้องคะ อย่าประมาทพี่น้ำนะคะ
-
เมฆเอ๊ย หนูไม่ระวังตัวเลยลูก ที่ไปนอนหลับอ่อยเขาอยู่นั่นพ่อเสือตัวดีเลยนะ...
-
น้องเมฆลูก เห็นแค่นี้ถึงกับเลือดกำเดาไหลถ้าเห็นมากกว่านี้ไม่ไหลหมดตัวเลยหรอ
แล้วอย่างนี้ละรุกพี่เค้าอีก :hao7:
อย่างน้องเมฆนอนรอให้พี่น้ำเค้าจัดการดีกว่านะ
-
ถามอย่างเดียว เมฆยังคิดจะกดพี่น้ำอยู่หรอลูก #ทีมพี่น้ำ :hao6: :hao7:
-
พี่น้ำรีบลุกไปไหนคะ กลัวห้ามใจไม่ไหวปล้ำเมฆใช่ม้าาาา~~~ :hao6: :hao7:
-
อืมม...น้องค่ะ....รับเถอะค่ะ...แววมาแต่ไกล
-
เพ่น้ำไม่ใสนะเหวยยยยยยยย
:hao7:
สั้นง้ะะ
ค้างเบยยยยยย
รอวันเค้าคลุกวงในกัน
:ling1:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ใครจะกดใครละทีนี้ :hao7:
-
โอ้ยยยเขิน เขินแรง เขินแรงมาก :m3: :m3:
-
พี่น้ำ ทำไมมาดพี่ได้เช่นนี้ :ling1:
-
พี่น่ำนี่ไม่ได้ใสๆซื่อๆเลยนะ ร้ายลึกแบบนี้จับเมฆกดไม่รู้ตัวแน่ๆ
-
หินนี่ใช่ที่พาเมฆไปหาเกงในพี่น้ำในห้องล็อกเกอร์ป่ะ เดี๋ยวกลับไปอ่านใหม่
น้องเมฆพี่น้ำไม่หงิมนะลูก ดูดิ่จะโดนลักหลับละยังไม่รู้ตัวอีก
-
:pig4: :L2: :L2: :mew1: :mew1:
-
ออกตัวเลย #ทีมพี่น้ำ ค่ะ
นี่นับวันรอเลยนะคะให้ทั้งคู่สวีตมากๆๆๆๆๆๆ 555 แต่เราว่าแววพี่น้ำนี่มาวินนะคะ
-
สงสารพี่น้ำ กร้ากกกก ถ้าจะรอให้เมฆนำนะ จบเรื่องก็ยังไม่ได้คลุกวงในข่ะ เราดูถูกไว้เบย 555555
แล้วดูซิเหงพี่น้ำเซะซี่หน่อย เลือดกำเดาไหลซะละ =.,= เมฆเอ้ยยยยย
งี้ไม่พ้นโดนพี่น้ำตะล่อมกินหัวกินหางกินกลาง(?) =,,= ตลอดตัว กิ๊ซซ
ดีอ่ะพี่น้ำไม่ขี้นอยเหมือนพวก ผญ นี่นัดเองแท้ๆแปดโมง ลากยาวไป 11 โมงเลยทีเดียว
พี่น้ำก็ไม่ว่าส้ากกกกคำ แถมเข้าใจดีอีกตะหาก ><
เม้นนี้นี่มันอะไรรรรร อวยพี่น้ำสุดฤทธิ์ กร้ากกกกก
ตอนหน้าขอแบบให้ได้อวยน้องเมฆมั่งนะคะ 55555
ขอบคุณมากๆค่ะะะะ จะรออ่านตอนหน้าน้าาาาาา ม้วฟฟฟฟ
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
-
รอ เมื่อไหร่จะได้กัน อยากฟินนนน :hao7:
โลภมากอ่ะ อยากอ่านอาทิตย์ละสองตอนได้มั้ย???
อาทิตย์ละครั้งมันนานเกินไป :ling1:
-
ณ ตอนนี้ ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าใครจะกดใครเลย :hao3:
-
พี่น้ำคงต้องเหนื่อยหน่อยนะคะก็เด็กเมฆมันซื่ออ
-
พี่มันร้ายยยยยยยยยยย ชั่วโมงบินสูงอีก...ยอมเถอะ
อาห์มันเชยจริงๆน่ะแหละ ไอ้อู้วๆๆ ยิ่งยวด อ๊ะๆๆๆๆๆๆๆ มันก็เชยนะ #เอิ่ม พูดอะไรเนี่ย
ผิดประเด็น #ทีมพี่น้ำมันร้าย
-
อ่าาาาาา อ่านแล้วสดชื่น มีพลังงงงมากๆๆๆๆค่ะ :katai4: :katai4:
ชอบจังเมฆกับพี่น้ำ เมฆคนน้องขี้อ้อน อยากเป็นผู้นำ แต่ไม่มีปสก.อะไำรเล้ยยยย คนพี่ก็อยากใกล้ชิดให้มากๆๆๆๆๆ อยากคลุกวงในจะแย่ แต่กลัวน้องช๊อค 5555555 น้องก็อ่นหัดเหลือเกิน แง่มมมมม :mew5: :mew5: :katai1: :katai1:
ลุ้นค่ะลุ้น ชอบให้สองคนอยุ่ด้วยกันบ่อยๆ น่ารักเหลือเกิน ที่สำคัญนี่ทีมเมฆน้ำข่ะ จุ๊ฟจุ๊ฟ เยิ้ฟเยิ้ฟ :กอด1:
-
Chapter 32 : ว่าด้วยเรื่องของแกงส้ม
เด็กหนุ่มยืดแขนขาออกบิดขี้เกียจก่อนจะลืมตาขึ้น เขายกมือขึ้นขยี้ตา อ้าปากหาวกว้างๆ พลางหันมองซ้ายขวา แล้วลุกขึ้นนั่ง “อ้าว พี่น้ำหายไปไหนแล้ววะ” เมฆรีบก้าวลงจากเตียง หันไปพับผ้าห่มแล้วจึงปราดออกจากห้องนอนไปตามหาเจ้าของห้องที่หายไป
เมื่อเดินไปดูที่ห้องนั่งเล่นก็พบกับชายหนุ่มคนที่ตามหากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา “พี่น้ำ ปล่อยผมนอนเพลินเลย...”
น้ำเงยหน้าขึ้น “หลับสบายดีมั้ย”
เมฆพยักหน้า พลางนั่งลงเคียงข้างอีกฝ่าย “ดีครับ แล้วพี่น้ำล่ะ ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“สักพักแล้ว” พอตอบแล้วก็หันกลับไปสนใจหน้าหนังสือต่อ “เดี๋ยวอ่านบทนี้จบจะพาไปหาอะไรกิน”
“อือ... ผมยังไม่หิวหรอก” เด็กหนุ่มจ้องมองใบหน้าด้านข้างของน้ำ อดคิดไม่ได้ว่าทั้งตา จมูกและปากช่างเข้ากับโครงหน้าได้ดีอย่างไม่มีที่ติ ยิ่งมองดูพี่น้ำของเขาก็ยิ่งน่ารัก จะว่าเขาหลงแฟนตัวเองขั้นหนักก็ว่าได้ โดยเฉพาะริมฝีปากบางๆ ที่ชายหนุ่มเม้มเข้าหากันในบางครั้งขณะที่อ่านหนังสือ เขาอยากจะลิ้มลองความนุ่มนิ่มของมันมากเหลือเกิน
หากจู่ๆ จะรุกเข้าไปขอจูบเลยเขาอาจจะโดนเตะตกโซฟาได้
เมฆนั่งนิ่งๆ รอชั่วครู่ ก่อนจะค่อยๆ เอียงศีรษะไปซบไหล่ “พี่น้ำใจร้ายจัง ปล่อยผมนอนคนเดียว ผมก็อยากตื่นมาเจอพี่น้ำนอนอยู่ข้างๆ เหมือนกันน้า”
“เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน” น้ำตอบกลั้วหัวเราะ
รุ่นน้องเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าที่อยู่ใกล้แค่คืบทำให้เขาก็นึกถึงฉากนัวเนียในโรงยิมขึ้นมาได้ เขาจึงพูดกับชายหนุ่มเสียงอ้อน “พี่น้ำ... ต้องไปฝึกยูโดอีกหลายครั้งมั้ยอะ”
“อืม... ช่วงนี้ก็บ่อยหน่อย เพราะอีกสักพักเขาจะปิดโรงยิมสำหรับวันลอยกระทง”
“ไม่ไปแล้วไม่ได้เหรอ”
“หือ?” น้ำหันไปสบสายตากับคนถาม “ทำไมเหรอ”
“ผมหึงน่ะสิ” เมฆเบ้ปาก “พี่น้ำใส่เสื้อโป๊แล้วยังไปนัวเนียกับคนอื่นแบบนั้นอะ”
“ฮะ!” ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะหลุดหัวเราะเสียงดัง เขายกมือขึ้นโอบศีรษะรุ่นน้อง “ไร้สาระน่า”
เด็กหนุ่มโวยวาย “ผมไม่ชอบจริงๆ นะพี่... ทีกับผมน่ะ ยังไม่เคยเลย” ประโยคหลังนี่เขาลดระดับน้ำเสียงลงจนเกือบจะเป็นกระซิบ
“ก็เคยโดนแล้วนี่ อยากให้พี่จับทุ่มอีกรึไง”
“ไม่ใช่ซะหน่อย! พี่น้ำอะ!” เมฆยื่นหน้าเข้าไปหาอีกฝ่าย “ผมหมายถึงตรงโป๊กับนัวเนียต่างหาก”
“.....” น้ำนิ่งอึ้ง นึกชั่งใจว่าเด็กหนุ่มกำลังเชิญชวนเขาอยู่หรือเปล่า ถ้าใช่แล้วจะเอาอย่างไรต่อดี ลากเข้าห้องเลยดีไหมวะ? หากขณะที่เขาเอาแต่ครุ่นคิด ริมฝีปากก็ถูกประกบปิด
เมฆพุ่งเข้าไปแต้มจูบเรียวปากบางอย่างแผ่วเบา จากนั้นจึงกระซิบชิดเรียวปากนั้น “ผมหวงพี่น้ำนะ” เขากดไหล่รุ่นพี่ให้เอนตัวนอนลงไปบนโซฟา ซึ่งชายหนุ่มก็ปล่อยตัวตามอีกฝ่ายไปอย่างว่าง่าย
เด็กหนุ่มยิ้มระรื่น เขาโน้มใบหน้าตามลงไปจูบริมฝีปากของคนใต้ร่าง พยายามสอดลิ้นเข้าไประหว่างช่องว่างของเรียวปากบาง แล้วตวัดไปมาอย่างสะเปะสะปะ ความเงอะงะของเขาทำให้หยาดน้ำเหนียวใสล้นออกมาจากตรงมุมปาก ไหลลงไปตามสันกรามของคนใต้ร่าง
น้ำสะกิดไหล่รุ่นน้องเบาๆ “ใจเย็นๆ ก็ได้เมฆ หน้าพี่เปียกหมดแล้ว”
“หวา!” เจ้าของชื่อเรียกผละออก พร้อมกับใช้มือเช็ดออกให้ “ขอโทษครับพี่ ผมตื่นเต้นไปหน่อย”
คราวนี้รุ่นพี่หลุดหัวเราะเสียงดัง ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งจะเคยจูบแล้วหน้าเปียกขนาดนี้นี่ล่ะ อดคิดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายช่างไร้เดียงสาและน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน เขายกมือขึ้นโอบลำคอแล้วดึงเข้าหาตัว พร้อมกับยกศีรษะขึ้นแนบจูบ ค่อยๆ กระชับริมฝีปากเข้าหาพลางสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นอุ่นในโพรงปากนั้น
“อือ” เมฆคล้อยตามอย่างง่ายดาย ปลายลิ้นขยับตอบรับการชักนำของคนใต้ร่าง ขณะที่เจ้าตัวค่อยๆ ปิดตาลง
อา... รู้สึกดีชะมัดเลย
ลิ้นของพี่น้ำทั้งนุ่มแล้วก็ร้อน ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าริมฝีปากกำลังจะหลอมละลาย
ไม่ว่าจะกี่ครั้งหรือยาวนานแค่ไหนเขาก็ไม่รู้จักคำว่าพอ อยากจะจูบพี่น้ำอยู่แบบนี้
เมฆถอนริมฝีปากออกช้าๆ พร้อมกับปรือตาขึ้น “ผมจูบเก่งขึ้นบ้างแล้วรึยัง”
รุ่นพี่อ้ำอึ้งแล้วเสตาหลบ “เทียบกับครั้งแรกก็ถือว่าดีขึ้นนิดหน่อย” ...ทั้งที่ในใจในตอนแรกเขาแอบคิดถึงลูกสุนัขตอนมันเลียปากเสียมากกว่า
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว เพราะสีหน้าของน้ำดูจะไม่ได้หมายความอย่างที่พูดนัก “ผมอุตส่าห์ทำตามในหนังแล้วนะ”
“หืม? หนังอะไรน้อ” น้ำยิ้มมุมปาก “นอกจากจูบแล้วจำอะไรมาอีกรึเปล่า”
รอยยิ้มกรุ้มกริ่มแบบนี้... พี่น้ำจะทำให้เขาหัวใจวายตายคาอกเลยหรือไงกันนะ เมฆบ่นอยู่ในใจ จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงไปกดจูบตรงซอกคออีกฝ่าย “จำได้ว่าจูบตรงนี้... แล้วก็ตรงนี้”
“ฮ่าๆ จั๊กจี้” น้ำหัวเราะเสียงดัง
เมื่อปฏิกิริยาตอบรับไม่เป็นไปดังคาด เด็กหนุ่มจึงผงกศีรษะขึ้นพลางขมวดคิ้ว “โธ่ พี่น้ำอะ อย่าเอาแต่หัวเราะสิ” ...ทำไมไม่เหมือนกับในหนังเอวีเลยวะ!
น้ำยกมือขึ้นเชยคางเด็กหนุ่ม “เมฆ... ให้พี่สอน...” ยังพูดไม่ทันจบประโยค เสียงโทรศัพท์มือถือของเด็กหนุ่มก็ดังขึ้นแทรกเสียก่อน
ทั้งสองหยุดกึก หันมองไปทางต้นเสียงพร้อมกัน “โทรศัพท์”
“อ๋า ของผมเอง” เมฆหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วกดวางสาย
“อ้าว ไม่รับเหรอ”
“ไอ้ตำลึงโทรมา คงไม่ใช่เรื่องด่วนอะไร...” ไม่ทันขาดคำ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
น้ำยิ้มบาง “รับเถอะ” เขาผลักไหล่ของเด็กหนุ่มออกแล้วยันตัวลุกนั่ง
เมฆขยับไปนั่งข้างๆ กัน สายตายังคงจ้องมองชายหนุ่มอย่างนึกเสียดาย แต่ก็กดรับสาย “มีอะไรวะ!”
เสียงดังโวยวายมาจากปลายสาย “ไอ้เมฆ! อีแกงส้มแย่แล้ว! มึงมาพามันไปหาหมอหน่อยเร็ว!”
“หา! มันเป็นอะไร!”
“ไอ้เหี้ย! ท้องแม่งโตมากเลย! สงสัยแม่งกินอะไรผิดไป นอนร้องโอดโอยใหญ่เลยมึง! แล้วตอนนี้ก็ไม่ใครอยู่เลย พวกกูจะพามันไปหาหมอก็ไม่มีรถ ตอนนี้กูจับมันใส่กล่องไว้เรียบร้อยแล้ว”
“เอามอไซค์กูไป... อ้าว... กุญแจอยู่ที่กูอีก” เมฆตบๆ ดูที่กางเกงแล้วล้วงกุญแจออกมาดู “งั้นกูจะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้ บอกอีแกงส้มรอกูก่อน!” เขาลุกขึ้นพรวด “พี่น้ำครับ ผมต้องรีบกลับ...”
“แกงส้มเป็นอะไร” ชายหนุ่มคว้าแขนอีกฝ่ายไว้ เขาจำไม่ได้หรอกว่าแกงส้มเป็นใคร แต่จากที่ฟังดูก็คงจะสำคัญกับพวกรุ่นน้องมาก
“สงสัยจะไม่สบายครับ ต้องรีบพาไปหาหมอก่อน”
“เดี๋ยวพี่พาไปเอง” น้ำเอื้อมมือไปคว้ากุญแจรถ แล้วปราดออกไปพร้อมกับเด็กหนุ่ม
เมื่อรถเคลื่อนเข้าไปจอดในที่จอดรถตามที่นัดหมาย ตำลึงและแหนมก็อุ้มกล่องขนาดใหญ่วิ่งเข้ามาหา สีหน้าของพวกเขาซีดเผือด “อีแกงส้มร้องใหญ่เลย”
“......” น้ำก้มลงมองสุนัขพันธุ์ไทยขนเกรียนสีเหลืองส้มซึ่งสวมปลอกคอห้อยป้ายชื่อเขียนว่าแกงส้มในกล่อง ใบหน้าของมันถูกวาดเขียนด้วยสีเมจิกเป็นขนตางามงอน แก้มสีชมพู ปากสีแดง แต่ท้องของมันมีขนาดใหญ่มาก มันเงยหน้าขึ้นสบสายตากับน้ำแล้วครางหงิงๆ
“พี่น้ำครับ เย็นแบบนี้แล้วจะมีร้านหมอเปิดมั้ยเนี่ย” เมฆเอื้อมมือลงไปลูบหัวของเจ้าแกงส้ม ซึ่งมันก็เลียมือตอบ
ชายหนุ่มนิ่งคิด จะว่าไป ในองค์การนักศึกษาก็มีสมาชิกที่มาจากคณะสัตวแพทย์อยู่คน “...เดี๋ยวพี่โทรถามคนรู้จักดีกว่า” เขารีบจัดการโทรไปหารุ่นพี่คนที่ว่าทันที
ในขณะที่รอรุ่นพี่คุยโทรศัพท์กันอยู่ แหนมกับตำลึงวางกล่องลงกับพื้น แล้วเด็กหนุ่มทั้งสามคนก็นั่งลงล้อมกล่องใบนั้น
“อดทนก่อนนะอีแกงส้ม”
“วันก่อนเห็นใครเพิ่งเอามึงไปอาบน้ำกำจัดเห็บ แล้วใครแม่งแต่งหน้าให้มึงอีกวะเนี่ย”
“แต่ก็เห็นมันท้องบวมๆ มาตั้งหลายวันแล้วนะ”
“เนื้องอกรึเปล่าวะ ต้องผ่าท้องมั้ยเนี่ย”
สามหนุ่มพูดคุยปรึกษากันเสียงเบา เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนรุ่นพี่ที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่นัก ทว่าแกงส้มส่งเสียงครางหงิงๆ เมฆจึงเอื้อมมือลงไปเกาๆ ลูบๆ ให้เพื่อปลอบโยน
ตำลึงเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นรอยช้ำสีแดงซึ่งโผล่พ้นคอเสื้อด้านหลังของเมฆออกมาเล็กน้อย เขาใช้ข้อศอกสะกิดแหนม เรียกให้อีกฝ่ายช่วยกันส่องว่ารอยนั้นมันเป็นร่องรอยของอะไร
“เหี้ย เขี่ยกูทำไม ญาติมึงเป็นไก่เหรอ!” แหนมหันไปต่อว่า นอกจากจะไม่ใส่ใจกับการสะกิดของตำลึงแล้วก็ยังไม่หันไปมองตามที่เพื่อนรักพยักเพยิดหน้าให้ดูเสียอีก
“ไอ้ห่าแหนม” ตำลึงทำปากขมุบขมิบพร้อมกับเอื้อมมือออกไปเพื่อจะดึงคอเสื้อของเพื่อนรักดู หากถูกหยุดไว้ด้วยเสียงกระแอมเบาๆ จากรุ่นพี่ที่ก้าวเข้ามายืนข้างๆ เขาเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับรุ่นพี่ “เอ่อ...”
น้ำยิ้มกริ่ม แต่ในสายตาของรุ่นน้องแล้วเรียกว่ายิ้มปิศาจแบบที่แฝงไว้ด้วยความร้ายกาจ เขายกมือขึ้นใช้นิ้วชี้วางบนริมฝีปากตนเป็นเชิงบอกให้อีกฝ่ายอยู่เงียบๆ ไว้
นัยน์ตาที่ฉายแววดุดันราวกับตาเสือส่งผลให้ตำลึงขนลุกซู่ เด็กหนุ่มพยักหน้างึกหงัก แล้วหันกลับไปสนใจสุนัขในกล่องแทนเพื่อนรักของตนโดยอัตโนมัติ
รุ่นพี่ค้อมตัวลงพลางบอกกับเด็กหนุ่มทั้งสามคน “ไปกันเถอะ เดี๋ยวพาแกงส้มไปหาคนรู้จักของผมที่คลินิกข้างตลาด พี่เขาทำงานพิเศษอยู่ที่นั่น”
รถคันหรูพาเจ้าของหอบรุ่นน้องปีหนึ่งสามคนกับสุนัขอีกหนึ่งตัวตรงไปยังที่หมาย เมื่อไปถึงที่คลินิครุ่นน้องทั้งสามก็ช่วยกันประคองกล่องใส่สุนัขลงจากรถไป
“พี่แพร ขอรบกวนหน่อยนะครับ”
หญิงสาวยิ้มรับ “ไม่เป็นไร ดีนะเนี่ยวันนี้พี่มาช่วยงานที่ร้านพอดี” จากนั้นจึงชะโงกหน้ามองลงไปในกล่อง “ไหนดูซิ เป็นอะไรน่ะ” เธอเอื้อมมือลงไปลูบหัวเจ้าหมา แล้วคลำตรงท้องเบาๆ “โอ้ย ท้องใหญ่ขนาดนี้ท่าจะได้หลายตัวแฮะ”
“หา!” ทั้งสี่หนุ่มเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน
“มันไม่ได้ป่วยอะไรหรอกจ้า มันท้องแก่ ดูท่าใกล้คลอดแล้ว”
“หา! อีแกงส้ม! อีหมาแรด! ไปเสียซิงมาเมื่อไหร่วะ!” สามหนุ่มปีหนึ่งก้มลงตวาดใส่สุนัขตัวดี
หญิงสาวหัวเราะ “จริงๆ หมามันคลอดเองตามธรรมชาติก็ได้จ้ะ แต่ไหนๆ หอบเอามาถึงนี่แล้ว พี่จะช่วยดูอีกทีนะ”
เวลาผ่านไปกว่าสองชั่วโมงที่ทุกคนตั้งตารอ พวกเขาพูดคุยกันเล็กน้อย สลับเดินวนไปวนมาด้วยความกังวล “เมฆกับเพื่อนจะไปกินข้าวก่อนมั้ย เดี๋ยวพี่อยู่กับพี่แพรเอง”
เด็กหนุ่มหันขวับ จะให้เขาปล่อยให้แฟนอยู่กับผู้หญิงสองต่อสองเนี่ยนะ ไม่มีทางซะล่ะ “ผมจะอยู่กับพี่น้ำด้วย ให้ไอ้สองคนนี้ไปกินก่อนแล้วกัน”
แหนมและตำลึงรับรู้ความรู้สึกของเพื่อนรักได้ทางสายตา “มึงไม่ไปพวกกูไม่ไปหรอก”
น้ำหันไปถามหญิงสาว “แล้วพี่แพรกินอะไรรึยัง”
“มื้อเย็นน่ะกินแล้ว ก่อนน้ำจะโทรมานี่แหละ”
“พี่น้ำกับพี่แพรรู้จักกันได้ยังไงน่ะครับ” ตำลึงถามแทรกขึ้น เพราะรุ่นพี่ดูสนิทสนมกับพี่น้ำของไอ้เมฆเสียเหลือเกิน แถมอยู่ต่างคณะกันแบบนี้มันช่างน่าสงสัย ดูไอ้เมฆสิ มองตาขวางเชียว
“พี่กับน้ำเป็นสมาชิกองค์การนักศึกษาน่ะจ้ะ เจอกันบ่อยๆ แต่ที่จริงพี่ก็รู้จักน้ำมาตั้งแต่ตอนน้ำอยู่ปีหนึ่งแล้วนะ เจ้านี่มันคนดัง” เธอหันไปทุบไหล่ชายหนุ่มเบาๆ
“พี่แพร” น้ำพูดเสียงกึ่งดุ ให้หญิงสาวเพลาๆ ลงหน่อย
“ดังยังไงเหรอครับ” เมฆถามบ้าง เขาก็พอจะรู้มาบ้างนะว่าพี่น้ำเป็นคนดัง แต่ก็อยากจะได้ยินจากปากของคนอื่นอีก
“ก็เขาเป็นเดือนมหาลัยตอนปีหนึ่ง ใครๆ ก็รู้จักหน้าตาทั้งนั้นล่ะ นี่พวกน้องไม่เคยเปิดเว็บไซต์ของมหาลัยดูเลยรึไง หน้าเจ้าน้ำยังหราอยู่เลย เขาไม่ได้เปลี่ยนนายแบบมาหลายปีแล้ว”
“เห!” รุ่นน้องทั้งสามหันไปมองน้ำกันเป็นตาเดียว เพราะปกติถ้าไม่จำเป็นก็ไม่เคยกดเข้าหน้าแรกของเว็บมหาวิทยาลัยกันหรอก
“ผมว่ารูปนั้นไม่ค่อยเหมือนผมเท่าไหร่ โดนจับแต่งหน้าด้วย” น้ำบ่นพึมพำ
เจ้าแกงส้มส่งเสียงร้องงี้ดๆ มันเริ่มออกแรงเบ่ง จนน้ำคร่ำสีน้ำตาลหลั่งไหลออกมาเปื้อนกล่อง ทั้งสี่หนุ่มชะโงกหน้าไปมองแล้วเบิกตาโพลง พวกเขาไม่เคยเห็นสุนัขคลอดลูกกันมาก่อน กระทั่งหัวลูกสุนัขตัวแรกโผล่ออกมา พวกเขาก็อ้าปากค้าง
“เหยะ... เหยด...”
“แกงส้ม เบ่งเข้า...เบ่ง...” หากเสียงคนเชียร์แผ่วเบาเหมือนจะเป็นลมอยู่รอมร่อ
“ไปๆ ไปรอข้างนอกไป เดี๋ยวมาเป็นลมเป็นแล้งลำบากพี่อีก” หญิงสาวว่าที่สัตวแพทย์หญิงโบกมือไล่
“นะ... แน่ใจนะพี่...” เมฆสบสายตากับเธอ
“ไม่ต้องห่วงจ้ะ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะเรียก”
ทั้งสี่หนุ่มเดินออกไปนั่งรอตรงเก้าอี้สำหรับคนที่พาสัตว์เลี้ยงมาพบแพทย์ ภาพที่เพิ่งเห็นมาหมาดๆ ยังคงตราตรึง แหนมนั่งคอตกพลางพูดเสียงเบา “กูแดกข้าวขาหมูไม่ลงไปอีกหลายวันแน่ๆ”
“ขาหมูเกี่ยวไรวะ”
“สีมันคล้ายๆ กันมึง”
“อีแกงส้มนะอีแกงส้ม แม่งแอบไปเสียตัวตอนไหนวะ ต้องไปแรดคณะอื่นมาแน่ๆ”
“แล้วลูกมันจะทำไงวะ ต้องหาคนเลี้ยงอีก”
“ก็คงต้องเลี้ยงที่ใต้ตึกคณะไปก่อนจนกว่าจะมีใครเอา”
น้ำนั่งฟังรุ่นน้องทั้งสามปรึกษากัน ก่อนจะออกความเห็นบ้าง “เดี๋ยวพี่ถ่ายรูปเอาไปลงเพจของมหาลัยให้ บางทีอาจจะมีใครอยากรับเลี้ยง”
“ขอบคุณครับพี่”
ประตูห้องตรวจเปิดออกกว้าง ว่าที่สัตวแพทย์หญิงชะโงกหน้าออกมาเรียกหนุ่มๆ กลับเข้าไป “เอ้า คลอดหมดแล้วจ้า ได้หกตัวนะ”
สี่หนุ่มก้าวฉับๆ เข้าไปดูผลงานของเจ้าสุนัขประจำคณะ ซึ่งมันกำลังเลียทำความสะอาดให้ลูกๆ ของมันอยู่ “อื้อหือ นี่หมาหรือหนูกันเนี่ย” ตำลึงอุทาน
“เดี๋ยวพามันกลับไปแล้วก็เลือกที่คนไม่พลุกพล่านหน่อยแล้วกัน เอาผ้าปูให้มันสักหน่อย แล้วช่วงที่มันให้นมลูกนี่ก็คอยเอาข้าวเอาน้ำมาเสิร์ฟให้สักหน่อยก็ดีนะ” หญิงสาวบอกกับรุ่นน้อง จากนั้นจึงหันไปหาน้ำ “แล้วเอาไปไว้ตรงไหนก็โทรบอกพี่หน่อยแล้วกัน จะได้แวะไปดู”
“ได้ครับ ขอบคุณพี่แพรมากนะครับ”
เธอยิ้มหวานให้ “จะกลับกันเลยมั้ยจ้ะเนี่ย เดี๋ยวพี่หาหนังสือพิมพ์ไว้รองก้นกล่องให้นะ”
“กลับเลยดีกว่าครับ นี่ก็ดึกแล้ว... แล้วพี่แพรล่ะ”
“พี่ขับรถมา ไม่ต้องห่วง”
“โอเค ขอบคุณนะครับ” น้ำพยักหน้าหงึกหงัก ในขณะเดียวกันรุ่นพี่ก็จับแขนแล้วโน้มเข้ามากระซิบ
“น้ำต้องพาพี่ไปเลี้ยงข้าวด้วยล่ะ”
ชายหนุ่มหัวเราะ “ครับๆ ไว้เจอกันที่มหาลัย”
เมฆยืนนิ่ง รู้สึกเส้นเลือดบนหน้าผากกระตุกอย่างแรง เขาก็นึกขอบคุณเธออยู่หรอกนะที่อุตส่าห์สละเวลามาดูแลสุนัขของคณะให้ แต่ทำไมสนิทสนมกับพี่น้ำของเขาจังวะ
“เอาล่ะ ช่วยกันยกกล่องไปใส่รถนะ” น้ำหันไปบอกกับรุ่นน้องทั้งสาม เขาสังเกตเห็นว่าเด็กหนุ่มมีสีหน้าไม่ค่อยสดชื่นนัก “เมฆ? หิวแล้วเหรอ”
“เปล่า... ขอบคุณครับพี่แพร” เมฆยกมือไหว้พร้อมกับเพื่อน แล้วหันไปช่วยกันประคองกล่อง ตรงไปยังรถที่จอดไว้
ชายหนุ่มขับรถพาทุกคนกลับไปที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ พวกเขาจัดการเคลื่อนย้ายแกงส้มกับลูกๆ ของมันออกจากรถอย่างระมัดระวัง
“จะเอามันไปไว้ที่ไหนดี” น้ำถามรุ่นน้องทั้งสาม
“แกงส้มมีบ้านอยู่แล้ว เดี๋ยวเอาไปไว้บ้านมันแหละครับ อยู่ข้างตึก” เมฆตอบ
“อ้าว แล้วเมื่อกี้ไม่บอกพี่แพรไปล่ะ”
เด็กหนุ่มส่งสายตาขุ่นๆ ใส่ “ก็เห็นพี่เขาคุยกับพี่น้ำอยู่ ผมเลยไม่อยากยุ่ง”
แหนมกับตำลึงมองหน้ากัน วินาทีนี้อยากมุดเข้าไปในบ้านของแกงส้มด้วยแล้ว พวกเขาก้มหน้าก้มตาประคองกล่องเดินไปยังบ้านสุนัขที่พวกนักศึกษาสร้างไว้ให้สัตว์เลี้ยงประจำคณะโดยเฉพาะ ค่อยๆ วางกล่องลงแล้วเอ่ยกับสุนัขในกล่อง
“อีแกงส้ม ลุกไหวมั้ย ต้องอุ้มมึงเข้าบ้านรึเปล่า”
“เอาลูกมันวางในบ้านก่อนสิ เดี๋ยวมันคงตามเข้าไปเอง”
สองหนุ่มจัดการอุ้มลูกสุนัขใส่เข้ากรงไปทีละตัว โดยที่แกงส้มลุกตามเข้าไปโดยง่าย แล้วการผจญภัยประจำวันก็เสร็จสิ้นลงในที่สุด พวกเขาเดินไปล้างมือกันที่อ่างล้างมือในห้องน้ำคณะ
“หิวกันมั้ย จะออกไปหาอะไรกินรึเปล่า”
แหนมกับตำลึงรีบตอบ “เดี๋ยวพวกผมกลับไปกินมาม่าที่ห้อง ขอบคุณพี่น้ำมากเลยนะครับ พวกผมกลับก่อนดีกว่า” แล้วก็จ้ำอ้าวออกไปทันที
น้ำรอจนที่ตรงนั้นเหลือเพียงเขากับเด็กหนุ่มตามลำพัง เขาถอนหายใจเบาๆ พลางหันไปทางเด็กหนุ่มที่ยังคงยืนนิ่ง “เมฆ”
“ครับ” เด็กหนุ่มตอบรับหากไม่ยอมสบสายตากับคนถาม
ชายหนุ่มลูบศีรษะรุ่นน้องอย่างใจเย็น เขายิ้มมุมปาก ก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายน่าจะไม่พอใจที่เขาสนิทสนมกับรุ่นพี่ผู้หญิง “พี่แพรน่ะ เขามีแฟนอยู่บัญชี ที่สนิทกันก็เพราะอยู่องค์การนักศึกษาด้วยกันก็เท่านั้น”
เมฆเงยหน้าขึ้น “จริงเหรอ”
“ไอ้เด็กขี้หึง” น้ำหยิกแก้มรุ่นน้องอย่างมันเขี้ยว
“โหย จะไม่หึงได้ไงอ่า ถ้าพี่เห็นผมสนิทกับผู้หญิงต่างคณะบ้าง...” เด็กหนุ่มหยุดกึก... เพราะมาคิดดูอีกที พี่น้ำก็อาจจะไม่หึงเขาก็ได้นะ เพราะพี่น้ำรู้ว่าเขารักพี่น้ำมาก คงไม่ทำอย่างนั้นแน่ๆ พอคิดเช่นแล้วสีหน้าก็สลดลงอีก
น้ำยิ้มบาง “พี่ก็คงไม่ชอบ เพราะงั้นพี่ถึงบอกเมฆเรื่องของพี่แพรไง เมฆจะได้สบายใจ... ถ้าเป็นเมฆเป็นพี่ เมฆก็จะบอกพี่เหมือนกันใช่มั้ย”
เมฆพยักหน้ารับ “ครับ ผมมีอะไรก็บอกพี่น้ำหมดแหละ”
“ดีมาก งั้นเดี๋ยวพี่พาไปซื้อข้าว น่าจะกลับมาทันก่อนหอปิด หรือเมฆจะไปค้างกับพี่”
เด็กหนุ่มหยุดคิด ที่จริงก็อยากจะไปค้าง แต่เห็นว่าวันนี้สมบุกสมบันกันมามากแล้ว เขาสงสารพี่น้ำ อีกอย่างเขาต้องตื่นเช้ามากด้วย “ผมนอนหอดีกว่า พรุ่งนี้ผมนัดติวหนังสือกับไอ้แหนมไอ้ตำลึงแต่เช้า พี่น้ำกลับไปเถอะครับ ผมกินมาม่าที่ห้องก็ได้”
“เอางั้นเหรอ”
“ใกล้สอบมิดเทอมแล้วน่ะพี่ ต้องเร่งอ่านหนังสือกันหน่อย”
“โอเค” น้ำคว้ามือเมฆเดินตรงไปที่รถ “งั้นพี่ไปส่งที่หน้าหอนะ”
“คร้าบ” เด็กหนุ่มตอบรับ
รถคันหรูเคลื่อนออกไปช้าๆ ไม่นานก็ถึงที่หมาย พวกเขาร่ำลากันสั้นๆ แล้วจึงแยกย้ายกันไป
TBC~*
/หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำลายน้องเมฆให้พี่น้ำกันค่ะ
น้องเมฆ หนูต้องฝึกอีกนิดนะลูกนะ จะได้ตามพี่เขาทัน /โปะแป้งแล้วใส่ผ้าอ้อมให้น้องเมฆ
ฝากข้อคิดประจำตอนไว้นิดนึงค่ะ : เหนือเมฆตอนนี้สอนให้รู้ว่า เวลาหมาจะเกิด มันห้ามมั่ยดั้ยยยย นะจ๊ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า อยากลงบ่อยๆ นะ แต่เขียนไม่ทันเจงๆ :hao5:
-
:mew1: ฮ่าๆ พอพุดถึงหมาเลียปาก หมาก็มาเลย7ตัว รวมแม่แกงส้มด้วย :laugh:
ตลกเพื่อนๆมากเลยอะ
พี่น้ำเขาฮอตไง น้องเมฆจะหึงหวงก็ถูกแล้ว สู้ๆนะพี่น้ำ ค่อยๆสอนไปเดี๋ยวเด็กก็เป็นเอง
-
หมาจะเกิด ก็ห้ามไม่ได้
แกงส้มจะออกลูกได้ถูกจังหวะมาก
น้องเมฆขี้หึงมาก มีไรข้องใจก็เก็บไว้ถามพี่น้ำก่อนนะ
-
ก็ยังแห้วววววต่อไปปปป พี่น้ำรุกเลยยย 555
-
โกรธหมามากค่ะ555
-
ตายๆๆ หมาท้องก็ดูไม่รู้กันรึไอ้เด็กพวกนี้นี่ แต่เพราะไม่รู้นี่แหละมันถึงน่ารักนัก
-
น้องเมฆนี่ขี้หึงใช่เล่นนะเนี่ย
-
โดนขัดจังหวะอีกแล้ว
:laugh:
-
เมฆเหมือนเด็กหวงของมากกว่าหึงนะ ฮ่าๆแล้วดูสิโดนพี่น้ำจูบทีมีเคลิ้มตลอดแล้วแบบนี้จะกดเขาได้เร้อ ตัดใจเถอะเมฆนะ
-
เมฆขี้หึงสุดๆอ่ะ
แหนมกับตำลึงคงรู้แล้วสินะว่าพี่น้ำร้ายกาจขนาดไหน :hao3:
-
แกงส้มนะแกงส้ม แกนี่เกิดวันอื่นก็ไม่ได้ อีกนิดแล้วเชียว เกือบแล้วเชียวนะ :katai1:
-
จะเอาอีกกกกกกกกก :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เมื่อไหร่จะได้กานนนนนนนนน พี่น้ำกดน้องเมฆเลย กดเลย กดเลย :ling1:
-
:z3: :z3: แกงส้มนะแกงส้ม ไปคลอดวันอื่นก็ไม่ได้ :hao5:
-
:hao3: น้องเมฆใจเย็นๆนะคะ น้ำลายเลอะหน้าพี่น้ำหมดแล้ว 5555
-
แอบสงสารเมฆนะนางแอบมีเรื่องนั่นเรื่องนี้ให้นอยตลอดๆเลยอะ....สุดท้ายนี้...อีแกงส้มอิหมาไม่รักนวลแกทำให้น้องเมฆเขาไม่ได้...พี่น้ำขาคราวหน้าอย่าปล่อยให้นักเรียนหลุดมือนะมีอะไรให้รีบงัดมาสอนเยอะๆ...อิอิ
-
ยังอีกยัง ยังงงงไม่รู้ตัว
พี่น้ำน่ะไม่ใสนะ บอกเลย ขำแหนมกับตำลึง คงช็อกไปแล้ว 5555555
-
เสียดายที่เฆมไม่เสียซิง 5555555
-
มีคนว่าเอาไว้ว่าคนขี้หึงมักจะน่ารัก อย่างเมฆนี่คือน่ารักอยู่แล้วตอนหึงยิ่งน่ารักใหญ่
ว่าแต่พี่น้ำมีแอบทำรอยที่คอเมฆด้วยอ่ะ น้องยิ่งน่ารักๆระวังหน้ามืดจับเมฆกดนะ เขินแรงมาก
-
สามหนุ่มนี่ก็ไม่รู้จักดูแลแกงส้มดีดี ปล่อยให้ไปท้องกับใครก็ไม่รู้ :laugh:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ขำเรื่องของแกงส้ม 55555
-
เมฆน่ารักมากจ้า
ฝึกแค่ไหนก็ไม่ทันพี่น้ำแล้วจ้า
นอกจากว่าจะเก่งเกินครู(พี่น้ำ)
แกงส้มหนูเจ็บท้องได้ขัดความฟินพี่มาก
แต่ไม่เป็นไรเห็นแก่ๆลูกหมาตาดำๆทั้ง 6 ตัว
-
เด็กน้อยผู้ใสซื่อ
-
พี่น้ำยังคิดว่าหมาเลียเมฆหนูคงรุกพี่เขาไม่ได้แล้วล่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เห็นแววหนูเมฆโดนกินมาแต่ไกล.. 5555555555 :m20:
นี่ขนาดจะรุกพี่น้ำ พุ่งตัวเข้าไปจูบพี่เค้ายังคิดว่าหมาเลียปากเลย :laugh:
-
น้องเมฆ น่ารักขนาดนี้ พี่น้ำจะไปไหนรอด อิอิ
-
โธ่หมาจะเกิดห้ามไม่ได้จริงๆนะ555555
-
นี่ถ้าหน้าพี่น้ำมีสิวขึ้นนี่โทษน้องเมฆคนเดียวเลยนะคะ :laugh: น่าสงสารอะ 555555
แต่เราว่าตอนนี้ฉากเด่นอยู่ที่แกงส้มนะคะ
ขำที่สามหนุ่มว่าแกงส้มอะ “หา! อีแกงส้ม! อีหมาแรด! ไปเสียซิงมาเมื่อไหร่วะ!”. โถสามหนุ่มคะ นั่นหมาประจำคณะนะคะ ไม่ใช่หญิงสาวประจำคณะ ถามซะน้องแกงส้มเป็นหมาแรดเลย :m20:
-
น้องเมฆนี่ขี้หึงจริงๆ ตลกน้องเมฆหัดจูบ อ่อนหัดจริงๆ แต่อ่อนหัดใช่ว่าจะรุกไม่ได้นะคะ หุหุ
จงรักภักดีต่อ #ทีมเมฆน้ำ :katai2-1:
-
โหเมฆเอ๋ย ทั้งเลือด ทั้งน้ำลายเลยนะ :ling2:
-
โอ่ยน้องเมฆ หนูน่าเอ็นดูมากกกกก จะตามพี้น้ำทันได้ยังไงเนี่ย
น้องเมฆขี้หึงซะด้วย พี่น้ำระวังตัวไว้เถอะ
-
เกือบแล้วอ่ะ!! เกือบไปแล้ววววววว
เมฆกำลังเคลิ้มๆเชียว แบบว่าถ้ามีเวลาอีกนิด เมฆคงไม่รอดมือพี่น้ำแน่ๆ
งงกับหนุ่มมากๆ ที่ไม่รู้ว่าแกงส้มมันจิคลอดลูกอ่ะ เดากีนไปแต่ละอย่าง อย่างฮา 5555555
-
โดนขัดทุ้กที คราวนี้หมาเกิด คราวต่อไปจะมีอะไรอีกเนี่ย
คราวนี้แหนมกับตำลึงรู้แล้ว ก็เหลือแต่น้องเมฆนะลูกที่ยังไม่รู้ว่าพี่น้ำน่ะจริงๆร้ายแค่ไหน
-
ท่าทางจะเป็นพี่น้ำเมฆ
-
อืมม...จริงๆพี่น้ำกดไปเลย...น้องเมฆก้อยังไม่รู้ตัว เชื่อดิ
-
น้ำนี่ก็สุภาพบุรุษจริง ๆ ถ้าเป็นคนอื่นนะคงจับแฟนกดตั้งแต่มาห้องครั้งแรกแล้ว
นี่น้ำยังอุตสาปล่อยให้เมฆลอยนวลอยู่ได้ 555
-
คราวนี้เป็นหมาที่ขัดจังหวะ 555555555555555555555
ไม่รู้จะสงสารน้องเมฆยังไงดีแล้วเนี่ย จะรุกพี่น้ำ แต่ก็อ่อนประสบการณ์ยิ่งนัก
ไม่ต้องรีบๆ เรื่องแบบนี้ยังมีเวลาฝึกฝนอีกเยอะ /ห๊ะ
-
พี่น้ำร้ายกาจมาก :z1:
-
:m20: :m20:
-
ซับน้ำลายที่หน้าแป๊ป 555555
น่ารักอ่ะค่ะ ชอบจัง น้องเมฆแกขยันดีนะ รักเลย
หนูน้ำก็ใจเย็น มีน้ำอดน้ำทน เอ็นดูน้องตล๊อด ช่วยเหลือทุกอย่าง
งี้น้องก็แย่สิ รักพี่จนไม่รู้จะทำไงแล้ว วอนสอนน้องด่วนๆๆๆๆ จะได้สมใจทั้งพี่ทั้งน้องค่ะ
-
ดูยังไงหนูก็รุกไม่ขึ้นนะเมฆ
พี่น้ำนี่ล่ะก็ จัดเองเลย น้องทอดสะพานขนาดนี้
-
น้องเมฆเด็กขี้หึง น่ารัก
:mew3:
ขำแกงส้ม หมาแรดไปท้องตอนไหน หรือจะขำพวกเด็กๆดี 5555
-
อารมณ์ค้างกว่าอิน้องเมฆก็คนอ่านนี่แหละ
-
หมาท้องโตทำไมถึงไม่รู่ว่าท้องกันคะ พวกเด็กบ้า5555555555555555
-
อีแกงส้มนะอีแกงส้ม :pigangry2: :katai1: :katai1: :z6: :angry2:
:a6: :a6:
-
นี่ยังลุ้นให้เมฆกดพี่น้ำอยู่นะ สู้เค้าเมฆ!
-
พอได้เห็นอีกมุมของพี่น้ำเข้าไป หลังจากนี้ตำลึงกับแหนมคงจะให้คำปรึกษาน้องเมฆได้ถูกจุดขึ้นเยอะเลยนะคะ :laugh:
-
Chapter 33 : สอบมิดเทอม
ภายในบริเวณสวนสมุนไพรอันเงียบสงบ มีเด็กหนุ่มกลุ่มหนึ่งปูเสื่อนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบกันอยู่ที่ใต้ต้นมะขาม เพราะพวกเขาต้องการใช้สมาธิในการอ่านหนังสือ ส่วนมะขามหวานๆ ที่มีให้รับประทานเล่นโดยไม่เหงาปากนั้นเป็นเพียงแค่ผลพลอยได้
ตำลึงเอนตัวพิงหมอนสามเหลี่ยมที่หนีบมาจากหอด้วย แหนมนอนคว่ำ ส่วนเมฆนั่งขัดสมาธิ มือหนึ่งถือหนังสือ ส่วนอีกมือใช้นิ้วหมุนปากกาไปมา พวกเขากำลังฝึกแก้โจทย์ปัญหาในวิชาที่จะสอบในวันรุ่งขึ้น ซึ่งเป็นวันสอบวันสุดท้าย
“ได้คำตอบแล้วโว้ย” ตำลึงลุกขึ้นพรวด พร้อมกับส่งแผ่นกระดาษในมือไปตรวจสอบกับเพื่อนทั้งสอง “ทำไมไม่เหมือนกันเลยวะ”
เมฆขมวดคิ้ว เมื่อเทียบคำตอบกับเฉลยแล้วก็มีเขาได้คำตอบถูกต้องอยู่คนเดียว “พวกมึงใช้สูตรผิดนะ แหกตาดู อ่านโจทย์ยังไงวะ แล้วทำไมไม่เปลี่ยนหน่วยก่อน แดกวีต้าก่อนนอนซะบ้างนะพวกมึง”
“ใครจะไปจำไหวเหมือนมึงวะ ตอนเด็กๆ แม่มึงต้มหนังสือให้แดกรึไง” แหนมค่อนขอด
“งั้นกูต้มให้พวกมึงแดกบ้างดีมั้ย พวกห่านี่ รีบๆ ทำโจทย์ให้หมดซะที ยังเหลืออีกสองวิชาที่ต้องอ่านนะมึง”
“แหม โกรธเกรี้ยว~ ห่างพี่น้ำหลายวันหน่อยฟาดหัวฟาดหางไปทั่วเลยน้า”
“คิดถึงก็โทรไปหาสิวะ อดทนอยู่ทำไม แค่คุยกันแป๊บเดียวมันจะเสียเวลาอ่านหนังสือสักเท่าไหร่กันเชียววะ”
“พี่น้ำเขาก็สอบเหมือนกัน” เมฆตอบสั้นๆ ด้วยสีหน้าปกติ ก่อนจะทอดถอนใจ “แต่รู้สึกว่าพี่น้ำจะสอบเสร็จวันนี้แหละ”
“เดี๋ยวพี่เขาคงแวะมาหามึงมั้ง”
“เห็นว่ามีประชุมองค์การนักศึกษาเรื่องวันงานลอยกระทงต่อ”
“เออ พรุ่งนี้สอบเสร็จเราก็ต้องประชุมเรื่องนี้เหมือนกัน”
“เรื่องบ้านผีกับบูธร้านอาหารใช่มั้ยวะ ขายหนมครกด้วยนะ กูชอบ”
“เอาลูกชิ้นปิ้งกับร้านยำด้วย”
“หิวแล้วว่ะ วันนี้ทำไรกินดีน้า”
เมฆหยิบชีทหนาๆ มาม้วน แล้วฟาดศีรษะเพื่อนทั้งสองเพื่อเรียกสติ “อ่านหนังสือก่อนโว้ย”
เพื่อนทั้งสองยกมือขึ้นกุมศีรษะ “ไอ้เหี้ยเมฆ! ตีหัวกูทำไม ความรู้ที่ยัดเข้าไปกระเด็นกระดอนออกมาหมดแล้วเห็นมั้ย”
“ไม่ดีเรอะ ตีให้แกลบร่วงแล้วจะได้มีที่ว่างให้ยัดความรู้เข้าไปบ้างไง บ่นมากจริงพวกมึงนี่!”
ท่ามกลางความสงบของสวนสมุนไพรนั้น ก็มีแต่เสียงของเด็กหนุ่มกลุ่มนี้นี่แหละ ที่นั่งโต้เถียงกันตั้งแต่เช้าจรดเย็น จนมืดมองไม่เห็นตัวหนังสือแล้วถึงได้หอบเสื่อกับข้าวของกลับไปยังหอพักของตน
หลังจากรับประทานมื้อเย็นและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมเข้านอนแล้ว เมฆก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูข้อความ เขายิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าหนึ่งในข้อความทั้งหมดนั้นมาจากคนที่เขารอคอย
“พี่สอบเสร็จแล้วนะ พรุ่งนี้โชคเอล่ะ”
เด็กหนุ่มรีบพิมพ์ข้อความตอบกลับไป “ขอบคุณครับ พรุ่งนี้หลังสอบเสร็จยังมีประชุม ผมไปหาพี่น้ำตอนดึกๆ ได้มั้ย”
“มีอะไรด่วนเหรอ”
คำตอบที่ได้รับมาส่งผลให้หัวใจที่ในตอนแรกเต้นเป็นลิงโลด เหี่ยวหดเป็นลูกโป่งไม่ได้สูบลม เขาถอนหายใจหนักๆ แล้วส่งข้อความไปว่า “เปล่าครับ แค่คิดถึง”
ครั้งนี้พอส่งข้อความไปแล้วปลายทางกลับเงียบไปสักพัก เกือบจะสิบนาทีแล้วก็ยังไม่ตอบกลับมา เมฆจึงเอนหลังลงนอนอย่างอ่อนใจ
ทว่าพอเขาปิดตาลง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เด็กหนุ่มรีบตะครุบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายทันที
“พี่น้ำ”
“ออกมาที่ระเบียงหน่อยสิ”
“หือ ตอนนี้เลยเหรอครับ” เมฆลุกขึ้นพรวด รีบวิ่งออกไปยังระเบียงแล้วก้มลงมอง ที่ชั้นล่างสุดนั้น พี่น้ำของเขายืนยิ้มโบกมือไปมาอยู่ที่นั่น เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “พี่น้ำ เดี๋ยวผมลงไปหา!”
“จะดีเหรอ หอใกล้จะปิดแล้วไม่ใช่รึไง”
“ไม่เป็นไรครับ พี่น้ำรอก่อนนะ” เด็กหนุ่มพุ่งไปสวมรองเท้าแตะ วิ่งลงไปชั้นล่างสุดอย่างไม่คิดชีวิต เขาตะโกนบอกคนคุมหอก่อนจะก้าวออกจากตึกไป “พี่รอผมแป๊บนะ อย่าเพิ่งปิดประตูล่ะ”
“ให้เวลาสิบห้านาทีนะ” คนคุมหอกำลังติดละครอยู่พอดี เขาจึงใจดีเป็นพิเศษ
“คร้าบ”
พอก้าวออกมาจากตึกก็พบกับชายหนุ่มที่มายืนรออยู่ใกล้ๆ กับประตูทางเข้าออก เขาวิ่งไปหยุดหอบหนักๆ ตรงหน้าอีกฝ่าย หากใบหน้าก็ยังมีรอยยิ้มกว้างประดับ “พี่น้ำ”
น้ำยกมือขึ้นลูบศีรษะรุ่นน้องพลางหัวเราะเบาๆ “ใจเย็นๆ”
“พี่น้ำเพิ่งประชุมเสร็จเหรอ ทำไมดึกแล้วยังไม่กลับคอนโดฯ”
“อืม วันนี้ประชุมกันแล้วก็เริ่มงานเลยน่ะ เพราะเวลามีไม่มากนักเลยต้องเร่งมือกันหน่อย เดี๋ยวพี่จะกลับไปช่วยงานเขาต่อ”
“อ๋า... งั้นพี่น้ำแยกมาหาผมโดยเฉพาะเลยเหรอ”
น้ำยิ้มรับ “อื้อ เมฆคิดถึงพี่ไม่ใช่เหรอ”
“แล้วพี่น้ำไม่คิดถึงผมเหรอ” เด็กหนุ่มงอแงใส่
“ไม่คิดถึงจะมาหาเหรอ” รุ่นพี่เขกศีรษะอีกฝ่ายไปเบาๆ “พรุ่งนี้สอบเสร็จเมฆก็คงงานยุ่งเหมือนกัน”
“ก็คงจะอย่างงั้นครับ” เมฆตอบเสียงอ่อย ตัวเขาเป็นประธานรุ่น ส่วนเพื่อนรักก็เป็นหัวหน้าภาค คงจะต้องเป็นหัวเรือในการทำกิจกรรมเสียด้วย “พอสอบเสร็จก็นัดประชุมกันเรื่องบ้านผีที่โรงยิมเลย”
“งั้นเอาไว้ตอนบ่ายๆ พี่จะแวะไปหานะ”
แค่ชั่วเวลาสั้นๆ ที่จะได้อยู่ด้วยกันก็ดีถมไปแล้ว เด็กหนุ่มรีบพยักหน้ารับ “ครับ”
“ไปนอนได้แล้วล่ะ พรุ่งนี้ก็พยายามเข้านะ”
เมฆคว้าข้อมือรุ่นพี่ไว้ เพราะไม่ได้ใกล้ชิดกันมาหลายวัน เขาอยากจะกอด อยากจะดึงรุ่นพี่เข้ามาหอมแก้มซ้ายขวา ถ้าหากเป็นไปได้ก็อยากจะจูบอีกสักทีสองที แต่ข้างหน้าหอนี่ คงเป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้ “เอ้อ...”
น้ำค่อยๆ ดึงข้อมือออก เคลื่อนมือไปจับมือเด็กหนุ่มไว้แทนแล้วบีบเบาๆ “กู๊ดไนท์” จากนั้นก็รีบปล่อยมือแล้วผลักไหล่อีกฝ่ายให้เดินออกไป “เข้าไปได้แล้ว”
“พรุ่งนี้เจอกันนะครับ”
“อื้ม”
เมฆโบกมือลา แล้วจึงหักใจวิ่งกลับเข้าหอพักไป
ชายหนุ่มสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินจากไปทั้งรอยยิ้มบนใบหน้าเช่นนั้น
..
.....
..
ในตอนบ่ายของวันใหม่ แต่ละคณะในมหาวิทยาลัยวุ่นวายกับการตระเตรียมงานลอยกระทง เช่นเดียวกับสมาชิกทุกคนในองค์การนักศึกษา บางคณะที่เพิ่งจะสอบเสร็จก็เร่งประชุมเรื่องการจัดงานกันแล้วแยกย้ายไปปฏิบัติงานทันที
สำหรับคณะวิศวกรรมศาสตร์ เนื่องจากมีจำนวนนักศึกษาเป็นจำนวนมาก พวกเขาจึงได้มีหลายบูธ หลังจากการประชุมกันแล้ว พวกเขาก็ตกลงกันว่าจะทำบ้านผีสิงซึ่งคณะวิศวะผูกขาดไว้ทำเป็นประจำทุกปี นอกจากนั้นส่วนหนึ่งของปีหนึ่งจะเข้าไปช่วยในขบวนพาเหรดนางนพมาศ อีกส่วนจะไปออกบูธขายอาหาร รวมไปถึงขายกระทงด้วย
เมฆกับตำลึงและแหนม เพื่อนสนิทของเขาสองคนจะอยู่ช่วยจัดการบ้านผีสิงกับเพื่อนและรุ่นพี่กลุ่มใหญ่ในคณะ รวมไปถึงแก๊งพี่ว้ากปีสี่ซึ่งรู้จักกันดีเป็นพิเศษ ทางมหาวิทยาลัยยกโรงยิมที่ใช้ฝึกยูโดให้กับโพรเจคต์บ้านผีสิงนี้ชั่วคราว โดยมีข้อแม้ว่าจะต้องเก็บทำความสะอาดให้เรียบร้อยหลังจากเสร็จงาน
กลุ่มของตั้งใจเพิ่งจะปลีกตัวมารับประทานมื้อเที่ยงที่โรงอาหาร เนื้อตัวเปรอะเปื้อนมอมแมมเหมือนไปโดนตัวอะไรฟัดมาหมาดๆ พวกเขาอยู่ในกลุ่มจัดทำบ้านผีสิง แต่ถึงอย่างนั้นในวันงานจริงก็ถูกคนในคณะโหวตแกมบีบบังคับให้ไปเป็นตัวหลักในบูธเกมอีกบูธของคณะ ไม่ใช่บ้านผีสิง แต่เป็นบูธวิศวะตกน้ำ ซึ่งจะมีตัวพรีเมี่ยมเป็นพี่ว้ากทั้งปีสามและปีสี่ของคณะวิศวะนั่นเอง
“แม่ง กูอยากรู้นักว่าใครเป็นคนต้นคิด ไอ้พี่ว้ากตกน้ำเนี่ย”
“ดีนะที่ยังเปลี่ยนเวรกันไปนั่งตกน้ำแค่ชั่วโมงเดียว ไม่งั้นไข่กูขึ้นราแน่”
เสียงหัวเราะแว่วมาจากเพื่อนรักต่างคณะที่พวกเขาส่งข้อความไปเรียกให้มารับประทานมื้อเที่ยงพร้อมกัน น้ำก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารในจาน ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วจึงพูดต่อ “พวกมึงควรจะภูมิใจ บอลที่จะใช้ปาพวกมึงราคาแพงเป็นสองเท่าด้วยนะเว้ย เดี๋ยวกูจะแวะไปใช้บริการ”
“ไอ้สัตว์น้ำ มึงคงอยากให้พวกกูเป็นสัตว์น้ำเหมือนมึงสินะ”
“บางทีกูอาจจะเข้าคิวไม่ไหวก็ได้ แค่รุ่นน้องพวกมึงก็คงแถวยาวไปถึงหน้ามหาลัยแล้ว”
ใบตองค้อนปะหลับปะเหลือก “แหม ได้ทีใส่ใหญ่เลยนะมึง” ก่อนจะเหลือบไปเห็นถุงใส่ขนมถุงใหญ่ที่วางอยู่ข้างตัวเพื่อนรัก “นั่นอะไรวะ สาวให้มาอีกแล้วเรอะ”
“ไม่ใช่ นี่ซื้อมาจากเซนทรัลเมื่อวาน ตอนที่ไปซื้อของให้องค์การฯ” น้ำหยิบขนมขึ้นมาโยนลงกลางโต๊ะสองถุง “เอ้า แดกกันซะ”
“ให้คนหรือหมาวะ ไอ้ห่า” ตั้งใจต่อว่า แต่ก็เอื้อมมือไปหยิบถุงมาแกะออก
เมื่อให้ขนมเพื่อนแล้วชายหนุ่มจึงลุกขึ้น คว้าถุงขนมที่เหลือขึ้นไว้ในมือ “กูไปล่ะ”
ป๊อกเด้งขมวดคิ้ว มองขนมอีกหลายถุงที่อยู่ในถุงใหญ่ในมือเพื่อนรัก ซึ่งยังเหลืออีกห้าหรือหกถุงน่าจะได้ “เฮ้ยๆ ขนมเยอะแยะ มึงให้พวกกูสองถุงเนี่ยนะ”
“นี่ของเมฆ” น้ำตอบเสียงเรียบ
“ไอ้เหี้ย ไอ้เมฆคนเดียวแดกไม่ไหวหรอก มึงนี่แม่งโคตรลำเอียง”
“เออๆ เอ้า เอาไปอีกถุง แล้วเลิกบ่นซะ กูจะไปแล้ว” เจ้าของขนมทอดถอนใจ ไอ้พวกสัมภเวสีนี่ อาหารอยู่ตรงหน้ามากมายยังไม่ทันหมด ยังจะงกขนมอีก
“กูเห็นนะ มึงด่าพวกกูทางสายตาใช่มะ” เต้าหู้ค่อนขอด “ใช่ซี้ ใครจะน่ารักเหมือนไอ้น้องเมฆของมึง”
น้ำยิ้มมุมปาก “รู้ก็ดี” จากนั้นจึงรีบเดินออกไปโดยไม่หันกลับมาต่อล้อต่อเถียงกับเพื่อนๆ ที่ส่งเสียงโวยวายไล่หลัง ชายหนุ่มเดินตรงไปยังโรงยิมที่ในตอนนี้ตกเป็นสถานที่จัดทำบ้านผีสิงของคณะวิศวะ
เสียงเพลงดังคละเคล้าเสียงพูดคุยกันดังอื้ออึงอยู่ที่ด้านหน้าโรงยิม ซึ่งเหล่านักศึกษาที่รับผิดชอบการจัดทำบูธบ้านผีสิงกำลังทำหน้าที่ของตนเองกันอย่างวุ่นวาย น้ำกวาดสายตามองเพียงแค่ปราดเดียวก็พบกับเด็กหนุ่มที่เขาตั้งใจเดินมาหา เพราะรอยยิ้มที่ไม่เหมือนใครแบบนั้น
น้ำเดินเข้าไปยืนด้านหลังของเด็กหนุ่มที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา พลางวางมือลงบนศีรษะแล้วขยี้เบาๆ
เมฆเงยหน้าขึ้น พร้อมกับยิ้มกว้าง “พี่น้ำ”
“หวัดดีพี่น้ำ” พอได้ยินเสียงของเมฆ เพื่อนพ้องของเขาก็เอ่ยปากทักทายรุ่นพี่บ้าง
แหนมกับตำลึงรีบเปิดทางให้เพื่อน เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายตั้งหน้าตั้งตารอพบรุ่นพี่มาตลอดทั้งวันแล้ว “ไอ้เมฆ มึงเข้าไปวัดขนาดตรงกรอบหน้าต่างมาหน่อยดิ” พวกเขาพูดพลางชี้ในภาพแปลนของบ้านผีสิง แล้วโยนตลับเมตรให้
เมฆยิ้มรับ “โอเค” เขาหันไปทางรุ่นพี่ “พี่น้ำเข้าไปกับผมนะ”
ชายหนุ่มพยักหน้า “ได้สิ”
สองหนุ่มเดินคู่เคียงกันเข้าไปในโรงยิม ซึ่งภายในเริ่มจะมีเค้าโครงของบ้านผีสิงบ้างนิดหน่อยแล้ว เมฆเดินนำเข้าไปด้านในสุด หยิบตลับเมตรขึ้นมาวัดความยาวหน้าต่างแล้วบอกตัวเลขให้รุ่นพี่ช่วยจดลงแผ่นกระดาษ เมื่อเสร็จแล้วจึงยืนพิงบานหน้าต่างพลางดึงข้อมืออีกฝ่ายเข้าหาตัว
น้ำยิ้มบาง “วันนี้ทำข้อสอบได้มั้ย”
“สำหรับผมไม่มีคำว่าไม่ได้หรอก”
ชายหนุ่มยกมืออีกข้างขึ้นขยี้เส้นผมสีดำขลับอย่างมันเขี้ยว “ขี้โม้จริงๆ”
เมฆหัวเราะ พร้อมกับเคลื่อนมือไปโอบกอดรุ่นพี่ไว้หลวมๆ “คิดถึงพี่น้ำ เมื่อวานอยากกอดก็ไม่ได้กอด”
น้ำยกแขนขึ้นจะกอดตอบ ทว่าเสียงดังกึงๆ จากประตูทางเข้าดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน เขาจึงรีบผละออก คว้าแขนเด็กหนุ่มให้วิ่งตามเข้าไปภายในห้องเก็บอุปกรณ์
สองหนุ่มหลบอยู่ด้านหลังบานประตูที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อย ช่วยกันมองลอดช่องประตูออกไปว่ามีใครเดินผ่านมาแถวนั้นหรือเปล่า ก่อนจะค่อยๆ ปิดประตูลง แล้วหันมาเผชิญหน้ากัน
พวกเขาประสานสายตากันขณะที่ต่างคนต่างเผยอริมฝีปากหอบ จากนั้นจึงหัวเราะออกมาเบาๆ
“ทำอย่างกับหนีเจ้าหนี้เลยนะ อะ...” น้ำถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเด็กหนุ่มโดยไม่ทันตั้งตัว เขาจึงยกแขนขึ้นโอบตอบ แล้วค่อยๆ เคลื่อนฝ่ามือผ่านแผ่นหลังขึ้นไปลูบศีรษะของรุ่นน้อง
เมฆซบใบหน้าลงบนไหล่ของชายหนุ่ม นัยน์ตาสีดำสนิทปิดลงช้าๆ อย่างต้องการกำซาบความอบอุ่นจากฝ่ามือที่ลูบสัมผัสเส้นผมของตน เขากระชับอ้อมแขนให้แน่นอีกพลางพ่นลมหายใจออกหนักๆ “คิดถึงพี่น้ำจริงๆ นะ” สักพักเด็กหนุ่มก็เงยหน้าขึ้น เขาแนบจูบริมฝีปากของอีกฝ่าย บดเบียดเพียงแผ่วเบาเท่านั้น ก่อนจะเคลื่อนริมฝีปากไปจูบแก้มของรุ่นพี่ แล้วกระซิบใกล้ๆ ใบหู “ครั้งนี้พอแค่นี้ก่อน เดี๋ยวไอ้พวกข้างนอกมันแซวว่าผมทำมิดีมิร้ายพี่น้ำ”
รุ่นพี่กระตุกยิ้มตรงมุมปาก หากก็ไม่ได้โต้แย้งอะไร
“วันลอยกระทงพี่น้ำต้องทำอะไรบ้าง”
“ถ่ายรูปพาเหรดน่ะ แต่หลังจากนั้นว่าง เมฆล่ะ”
“ผมว่างทั้งงานเลย แต่ช่วงนี้ต้องทำงานเป็นจับกังหนักหน่อย ถ้างั้นพี่น้ำถ่ายรูปเสร็จแล้วไปเดินในงานกับผมนะ”
“โอเค”
เด็กหนุ่มเคลื่อนมือลงมากุมมือรุ่นพี่ไว้ “สัญญาแล้วนะพี่น้ำ”
“อืม สัญญา”
“งั้นเราออกไปกันเถอะ เดี๋ยวไอ้พวกนั้นจะสงสัย” จากนั้นจึงเดินนำอีกฝ่ายออกจากห้องไป
น้ำผ่อนลมหายใจออกยาว ที่จริงก็อยากจะชวนรุ่นน้องไปเดต ไปใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังบ้างตามประสาคนเป็นแฟนกัน ทว่าช่วงเวลาช่างไม่เป็นใจเอาเสียเลย มีกิจกรรมของมหาวิทยาลัยมาขัดอยู่ตลอด เสร็จจากงานลอยกระทงนี่ไป ก็ยังมีสอบไฟนอลอีก ความสัมพันธ์ของเขากับเมฆจึงไม่ค่อยจะพัฒนาไปไหนสักเท่าไหร่
แต่ก็เอาวะ มีแฟนปีหนึ่งต้องอดทน
..
.....
..
ในวันที่เม็ดฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย การทำกิจกรรมของวันลอยกระทงจึงถูกพักไว้ชั่วคราว เหล่านักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่งกำลังช่วยกันเก็บข้าวของที่จำเป็นกลับเข้าไปในที่ร่ม บางส่วนก็ใช้ผ้าร่มปูกันน้ำไว้แทน ซึ่งผ้าร่มเหล่านี้ถูกเก็บไว้ที่ห้องเก็บของด้านหลังตึกใหม่ เมฆกับกลุ่มเพื่อนจึงต้องเดินไปกลับระหว่างตัวตึกกับสถานที่จัดงานอื่นๆ อยู่หลายหน
“ผ้าร่มที่เหลือนี่เดี๋ยวกูเอากลับไปเก็บให้ พวกมึงกลับไปเตรียมมื้อเย็นเลย หิวฉิบหาย”
“เออ สุกี้ตามที่ตกลงไว้นะ”
“โอเค”
เมฆใช้มือข้างหนึ่งถือร่มขนาดใหญ่ มืออีกข้างถือถุงใส่ผ้าร่มที่เหลือ เขาเดินดุ่มๆ ไปยังตึกหลังใหม่ พอเก็บของไว้ในห้องเก็บของเรียบร้อยแล้วจึงเดินวนเลียบตัวตึกมาทางด้านหน้า
ที่ตรงใต้กันสาดหน้าตึกนั้นมีใครบางคนยืนอยู่ เขาจำได้ว่าเป็นรุ่นพี่ที่เคยมาดูการประชุมเชียร์ ซึ่งพวกพี่ว้ากปีสี่ได้แนะนำให้รู้จัก แล้วตอนนี้รุ่นพี่ก็มาทำโพรเจคต์ติดตั้งอะไรสักอย่างที่ตึกใหม่หลังนี้ เด็กหนุ่มจึงปราดเข้าไปหา
“พี่ตฤณ ยืนทำไรอ่ะครับ”
“รอฝนซา จะไปหาอะไรกินน่ะ”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีครึ้ม ดูท่าฝนคงจะตกอีกสักพักใหญ่ๆ แล้วจะว่าไปวันนี้พวกเขาทำสุกี้ด้วย ไอ้คะน้ากับรูมเมตก็ไม่อยู่ ชวนรุ่นพี่ไปรับประทานกันหลายๆ คนหน่อยคงจะสนุกดี “ผมก็กำลังจะไปกินมื้อเย็นพอดี พี่ไปกินด้วยกันมั้ย”
“เออ ก็ดี ขอบใจว่ะ” ตฤณยิ้มรับ พร้อมกับก้าวเข้าไปยืนใต้ร่มคันเดียวกันกับเมฆ ขณะที่ก้าวเดินออกไปก็คุยกันไปด้วย
“พี่ตฤณเพิ่งเสร็จงานเหรอ”
“ยังหรอก แต่พี่นัดกับอีกบริษัทไว้ค่ำๆ ตอนนี้ก็เลยออกมาหาอะไรกินก่อน”
“เดี๋ยวผมพาไปกินอะไรอร่อยๆ”
“เออ ดีๆ” รุ่นพี่หัวเราะชอบใจ เพราะเจ้าถิ่นปัจจุบันย่อมรู้จักที่ทางดีกว่าเขามากอยู่แล้ว “มีร้านอะไรอร่อยๆ แนะนำพี่ไว้ด้วย คราวหน้าจะได้ไปลองบ้าง หือ?” ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่รุ่นน้องพาเดินไปยังมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งที่ในลานจอดรถ
เมฆจัดการหุบร่มแล้วส่งให้อีกฝ่ายพร้อมกับหมวกกันน็อก “เอ้า พี่ใส่ซะ แล้วถือร่มไว้ด้วยนะ” เขาพูดพลางใส่หมวกกันน็อกอีกใบให้ตัวเอง
รุ่นพี่รับทั้งสองอย่างมาอย่างงุนงง “เดี๋ยวๆ จะไปไหนวะ โรงอาหารอยู่ตรงนั้นเองไม่ใช่เรอะ”
“ผมจะพาพี่ไปกินที่อื่นน่ะ”
ตฤณเลิกคิ้วขึ้น “แล้วพี่จะกลับมาทำงานยังไงวะ”
“เดี่ยวผมขี่มาส่งน่า เอ้าๆ ขึ้นรถสักทีสิพี่ ผมหิวแล้ว”
“เออๆ ขึ้นก็ได้” รุ่นพี่ยกหมวกกันน็อกขึ้นมาสวม ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนเบาะด้านหลังเด็กหนุ่ม มือหนึ่งจับเสื้อของอีกฝ่ายไว้ ส่วนอีกมือถือร่ม จากนั้นรถมอเตอร์ไซค์ก็วิ่งฝ่าสายฝนออกไปช้าๆ ไม่นานก็เคลื่อนเข้าไปจอดในลานจอดรถในละแวกที่มีแต่หอพัก
ชายหนุ่มก้าวลงมาจากรถมอเตอร์ไซค์ ถอดหมวกกันน็อกแล้วกางร่มออก เสื้อเชิ้ตของพวกเขาเปียกปอนไปหมด “จริงๆ เปียกขนาดนี้ไม่ต้องกางร่มแล้วก็ได้มั้ย”
“เอาน่ะพี่ กางเหอะ อย่างน้อยกางเกงในผมจะได้ไม่เปียก” เมฆสะกิดแขนรุ่นพี่เบาๆ แล้วชี้ไปที่ตึกของหอเก้า “ไปทางนั้นพี่”
“นี่มันหอปีหนึ่งไม่ใช่เหรอวะ”
“ก็ใช่อะดิพี่ ผมกับเพื่อนทำอาหารกินกันเอง”
“ฉิบหายละ พี่ยังตายไม่ได้ ยังต้องกลับไปทำงานให้จบโพรเจ็กต์นะเว้ย”
“แหม พวกผมทำอาหารเก่งนะ ไม่ตายหรอกน่า” รุ่นน้องหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “แต่จะว่าไป... แล้วนี่พี่มาทำงานยังไงอะ”
“ก็ขับรถของบริษัทมาน่ะสิ”
“แล้วรถพี่ไปไหน”
“คันนึงกลับกทม. น่ะ ส่วนอีกคันพวกลูกน้องพี่ขับไปที่พัก อีกสองชั่วโมงนู่นถึงจะมา”
“อ่อๆ” เมฆพยักหน้าหงึกหงัก เขาเดินนำเข้าไปในตึกของหอเก้าแล้วพาชายหนุ่มไปที่ห้องพักของแหนม
รุ่นพี่รุ่นน้องทักทายกันเล็กน้อย แหนมกับตำลึงรู้จักกับรุ่นพี่ตั้งแต่เมื่อตอนที่อีกฝ่ายมาดูการประชุมเชียร์แล้ว ก่อนทุกคนจะนั่งลงล้อมวงหม้อสุกี้ แล้วลงมือจัดการมื้อเย็นกันอย่างหิวโหย หลังจากนั้นก็นั่งพูดคุยเรื่องโพรเจ็กต์บ้านผีสิงในวันลอยกระทงของพวกเขากัน
“เดี๋ยวนี้อุปกรณ์เยอะดีนะ วิดวะทำบ้านผีมันทุกปี จนผูกขาดแล้วล่ะมั้งเนี่ย”
“ปีนี้ทำร้านอาหารหลายร้านด้วยนะพี่ แล้วยังขายกระทงอีก คณะเราคนเยอะอะ”
“อือ จริง เยอะกว่าตอนที่พี่เรียนเกือบเท่าตัว”
“ไอ้คะน้า รูมเมตผมมันก็เปิดบูธร้านอาหารของคณะมันด้วยนะพี่ ในกลุ่มพวกเราเนี่ย ไอ้คะน้ามันทำอาหารเก่งสุด รองลงมาก็ไอ้เมฆเลย เสน่ห์ปลายจวักของพวกมัน อนาคตเมียรักเมียหลง”
เมฆหันไปตบไหล่เพื่อนแรงๆ “ไม่จริงหรอก ไอ้แหนมทำอาหารได้หลายอย่างกว่าผมอีกพี่”
เมียรักเมียหลงงั้นหรือ? ใบหน้าของรุ่นพี่ต่างคณะคนดังแล่นแวบเข้ามาในความคิด ส่งผลให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มร้อนวาบ เขาเคยทำอาหารให้พี่น้ำรับประทานแค่สองครั้งเท่านั้น แต่ความรู้สึกที่ได้ทำให้คนที่รักรับประทานน่ะ... มันสุขแบบหาอะไรมาเปรียบไม่ได้เลย
“ปกติแฟนพี่เป็นคนทำอาหารให้น่ะ แต่ให้เขาทำเกือบทุกมื้อก็สงสารว่ะ ตัวพี่น่ะไม่มีปัญญาทำอะไรให้เขากินเลย” ตฤณปรับทุกข์กับรุ่นน้องของเขาพลางถอนหายใจหนักๆ
“พี่อยากทำอาหารให้แฟนกินบ้างใช่ปะ”
“อือ อยากสิวะ อยากมากๆ เลยด้วย อยากเอาใจเขาบ้างว่ะ”
เมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดถึงว่าอยากจะทำอาหารให้แฟนบ้าง เขาก็เข้าใจความรู้สึกนั้นเป็นอย่างดี จึงอาสาเป็นคนช่วยสอนทำอาหารให้ “งั้นผมสอนให้เอามั้ยล่ะ เอาแบบง่ายๆ ไว้เซอร์ไพรส์แฟนพี่ไง”
“เฮ้ย จริงเหรอ!”
เสียงของรุ่นพี่ฟังดูตื่นเต้นดีใจมาก เมฆคิดว่าอีกฝ่ายคงจะรักแฟนมากเลยจริงๆ ยิ่งทำให้เขารู้สึกกระตือรือร้นไปด้วย “ยังไงช่วงนี้ไอ้คะน้ามันก็ไม่ค่อยว่าง ผมกับไอ้สองคนนี่ก็สลับกันทำกับข้าวแทบทุกเย็นอยู่แล้ว”
ตฤณยิ้มกว้าง “เออ ดีๆ เลย ขอบใจนะ”
พวกเขาตกลงกันว่าจะไปทำอาหารที่ห้องพักของตฤณเพราะมีเครื่องครัวพร้อม ส่วนเรื่องของสดนั้น ตฤณจะออกเงินให้รุ่นน้องช่วยไปหาซื้อในตลาดให้ พอนัดแนะวันและเวลากันเสร็จ เมฆจึงขี่มอเตอร์ไซค์พารุ่นพี่กลับไปส่งที่ตึกใหม่ให้ตามที่บอกไว้ในตอนแรก
เมฆถอดหมวกกันน็อกออก “ลูกน้องพี่กลับมายังเนี่ย”
“มาแล้วๆ นั่นไง รถจอดอยู่นู่น มื้อเย็นนี่พี่ขอบใจมากนะ เอาไว้จะพาไปเลี้ยงเหล้า” รุ่นพี่ตอบพร้อมกับยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กหนุ่มเบาๆ
เมฆเหลือบตาขึ้นมองมือของชายหนุ่ม พลางขมวดคิ้วอย่างสงสัย “พี่ตฤณ”
“หือ”
“คือ...” เด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง ก็เขาดันลืมตัวเผลอเรียกรุ่นพี่ไว้ด้วยความสงสัย แต่อย่างไรอีกฝ่ายเป็นคนนอก ถามไปก็คงไม่เป็นไร “เอ้อ... คือ... มีรุ่นพี่อยู่คนนึง เขาชอบลูบหัวผม พี่ว่าเขาคิดยังไงกับผมวะ”
ตฤณถอยกรูด “เฮ้ย พี่มีแฟนแล้วว่ะเมฆ”
เมฆนึกอยากจะยกหมวกกันน็อกทุ่มใส่อีกฝ่าย “ไม่ใช่พี่ตฤณสิโว้ย คือ... เขาเป็นรุ่นพี่ผมไม่กี่ปีหรอก แต่ไม่ได้อยู่คณะเดียวกัน”
“สนิทกันป่าวล่ะ”
“ก็... ก็นิดหน่อย”
“อือ...” ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาศีรษะ “ก็คงเอ็นดูไง”
“แค่นั้นเหรอ”
“มันแล้วแต่สถานการณ์ว่ะ บางทีอาจจะเพราะชอบก็ได้ ขนาดผียังชอบลูบหัวเลย”
“ผียังชอบลูบหัว?”
ตฤณหัวเราะลั่น “เออ ไว้เอ็งมีเมียก็รู้เอง”
เด็กหนุ่มขึงตาใส่ “ฮื้ย! ไอ้พี่ตฤณ!”
“ฮ่าๆ เอ็งก็ดูลาดเลาไปก่อนสิวะ ให้เขาลูบไปหลายๆ ทีแล้วค่อยวิเคราะห์ดูว่าเพราะอะไร มันอาจจะมีอะไรพิเศษก็ได้ เรียนวิทย์มาก็หัดเอามาใช้ซะบ้าง”
“ผมเรียนวิดวะเว้ยพี่”
“ไอ้เด็กเวร เรียนวิดวะไม่ต้องเรียนวิทย์รึไง” หางตารุ่นพี่กระตุกแปล๊บๆ เขาเขกศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ “พี่ไปทำงานแล้วโว้ย ขี่รถกลับดีๆ ล่ะ”
“ครับๆ” เมฆยกหมวกกันน็อกขึ้นมาสวม ส่วนหมวกอีกใบเขาใช้สายรัดไว้บนเบาะหลัง จากนั้นจึงเคลื่อนมอเตอร์ไซค์ออกไปช้าๆ
TBC~*
เข้าสู่ช่วงงานลอยกระทงแล้วค่ะ (ดีเลย์กว่าสถานการณ์ปัจจุบันมากมาย) :sad4:
ตอนนี้จะเป็นตอนที่ซ้อนทับกับใน "เบลอ" แต่เป็นเรื่องของฝั่งน้องเมฆกับพี่น้ำค่ะ อุอิ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะค้า สามสิบกว่าตอนแล้ว ผู้ชายยังไม่มีทีท่าว่าจะได้กันเรย กร๊ากกก
-
อดทนนิดนึงนะพี่น้ำ
เด็กมันเด็กเหลือเกิน
-
น้องเมฆ เอ๊ยยยยยยยยยย ทำไมเด็กน้อยยังงี้
ไม่น่าเชื่อว่า เรียนวิศวะ แถมเป็นประธานรุ่นเสียด้วย :ruready
พี่น้ำ ต้อง ทำใจหน่อยนะ ...แฟนอยู่ปีหนึ่งต้องอดทน
แต่ปลื้มนะ เขาจุ๊บกันอีกแว้ว :กอด1:
เอ่ม ผ่านไป 30 ตอน เพิ่งจะสอบมิดเทอม ... กว่าจะไฟนอล ปิดเทอมปีหนึ่ง คงทะลุถึงตอนที่ 50
หวังว่า Husky คงแบ่งบทให้ เพื่อนหิน ออกฉากมั่งนะ :hao3:
-
:pig4:
-
พี่น้ำโคตรเท่อ่าาาา ใครเป็นแฟนพี่น้ำคงโชคดีตายเลย เนาะเมฆเนาะ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
:impress2:
-
พอน้องเมฆบอกว่าคิดถึงก็พาตัวเป็นๆ มาหากันถึงที่เลยนะคะพี่น้ำ น่ารักจริงๆ เลยน้า :-[
-
น้องเมฆ เด็กน้อยเอ๊ยยยย
-
เวลาเมฆอยู่กับพี่น้ำโคดอ้อนอ่ะะะะะ
-
ในเรื่องเพิ่งสอบมิดเทอมเสร็จ แต่เราเพิ่งสอบบ555
อุปสรรคเยอะจริงๆนะน้ำเอ้ยย :hao3: สารพัดงานกิจกรรม
-
พี่น้ำคูลจังเลยค่ะ :m1:
-
น่ารักอ่ะ ชอบจังเวลาคู่นี้เขาอยู่ด้วยกัน
-
พี่น้ำสู้ๆ พี่น้ำสู้ตาย พี่น้ำไว้ลายมีแฟนปี1ต้องไม่ตาย สู้ๆ เชียร์พี่น้ำสุดใจ
เมฆน่ารักมากมีการไปอ้อนพี่น้ำอีก พี่น้ำทนไม่ไหวจับปล้ำทำไง? //รอออออ
-
ดีที่พี่น้ำไม่มาเห็น :m29:
-
:pig4: :pig4:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
รอตอนต่อไปปปปปปปป
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เกลียดผีลูบหัวของตฤณ 5555555555555
น้องเมฆน่ารักอีกละ อยากลูบหัวน้องบ้างเลยยย
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงงง คิดถึงคุณตฤณ เย้ยยย ผิดเรื่อง 555555 :try2:
เราเอ็นดูน้องเมฆอ่ะ นางเด็กจริงๆ นี่ปี1ล่ะนะ แต่ทำไมให้ความรู้สึกว่าน้องยังอยู่มัธยม
แต่ดีที่น้องเมฆไม่ใช่คนเอาแต่ใจ ไอ่เราก็เริ่มอิจฉาพี่น้ำนิดๆ มีแฟนเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายนะคะ
-
เมฆน่ารักเหมือนเดิม
พี่ตฤณก็เท่ คิดถึงเจ้านายพี่ตฤณด้วย
-
ยังรับน้องไม่เสร็จ ตอนนี้มันช่วงสอบใหญ่แล้ว * รู้สึกว่าเมฆจะน่ารักขึ้นทุกวันนะ
-
น้องเมฆของพี่น่ารักจริงๆ
-
ฮาเมฆ
เด็กซื่อๆมันก็น่าเอ็นดูอย่างนี้แหละเนอะ :mew1:
-
:katai5: :katai5: :katai5: ยังน่ารักเหมือนเดิม ฉากมาเจอกันที่หอน่ารักมาก
-
:hao7:
-
แอบไปสวีทกันในห้องเก็บของด้วย :o8:
-
อิพี่ตฤณณณณณ!!!!!!! สอนอัลลัยน้องงงงงงงงงง กร้ากกกกกก ผียังชอบลูบหัว!!!!! ต้องให้คุณนภบ้องหูสักที กร้ากกก ทัลลึ่งงงง
พี่น้ำได้ยินนี่อิพี่ตฤณต้องถูกกี้กันไม่ให้คุยกับเมฆอีก กร้ากกกก เดี๋ยวทำเด็กใจแตก 55555
ไม่ได้อ่านมาสองตอนติดเบยอ่ะ กี้ดดด เราไปไหนมาาาา :katai5:
อ่านตอนนุ้งเมฆจุ๊บพี่น้ำแล้วหน้าเปียกกี่ทีก็อายยยยย กร้ากกกก
มันน่าวิ่งเอาปิ๊บมาคลุมหัวจีจี(หัวนุ้งเมฆนะ ฮืออออ น่าอายเหลือเกินนน)
พี่น้ำก็ช่างน่าสงสาร ช่วงนี้ต้องใช้ความอดทนจีจี ป่านนี้น้ำน้อยฝ่อหมดแล้ว =..=
มาคบกับน้องเมฆพัฒนาความสัมพันธ์ระดับตัวสลอตขยับ =..= กร้ากกกกก
แต่น้องเมฆถึงจะเด็กน้อยแต่ก็แสดงออกแบบเด็กน้อยน่ารักมากๆๆๆๆ (เว้นตอนจูบนะคะ =..=)
เดี๋ยวหอมแก้มเดี๋ยวจุ๊บ น่าร้ากกกกก(จุ๊บนะไม่จูบ จูบน้ำลายไม่เอา กร้ากกกก) ชอบบบบบ
จะรออ่าตอนหน้านะคะ อิอิ
ขอบคุณค่าาา
-
:a5: อิพี่ตฤณสอนไรน้องเมฆอ่ะ เดี๋ยวโทรบอกคุณนภมาดึงหูเลยนิ :z1:
-
เหยๆใกล้กับเบลอแบบนี้ ก็จะได้เห็นพี่น้ำหึงแล้วสินะๆ รอๆ
-
รักเรื่องนี้จังเลย :hao5: :hao5: :hao5: อยากอ่านอีกเรื่อยๆแบบnonstopรักๆๆๆ :hao5:
พี่น้ำกะน้องเมกแบบนี้ก็ดีนะค่อยๆเป็นค่อยไปไม่หวือหวาแต่น่ารักโคตรๆเลยอะ ฮือ ชอบมาก
ยังไงก็ได้ขอแค่ให้ได้กันก็พอ5555555555สักวันฉันจะรอวันนั้น555555555555555จะอ่านสักสิบรอบ จุ้บ :จุ๊บๆ:
เราเขิลทุกตอนที่น้องเมกกับพี่น้ำอยุ่ด้วยกันเลยอะ555555 อรั้ยยย
-
มีความรู้สึกว่าน้องเมฆอาจจะได้รุก แต่เราก็ยังเชียร์พี่น้ำอยู่ดี55555555555
-
พี่น้ำที่หนึ่งในใจเลยเนี่ย
-
น้องเมฆ เด็กน้อยเอ๊ย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านติดตามเลยค่าาาา
-
เขินเมฆอ้อนพี่น้ำ แอร้ยยยยยยยยยยยย :o8: :o8:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
น่าเอ็นดูๆ
-
ตั้งแต่เมฆเป็นแฟนกับน้ำมานิสัยดูเด็กลงไปเยอะเลย พี่น้ำนี่ก็จะจับน้องกินอยู่นี่แหละ เชียร์พี่น้ำให้ได้กินน้องเร็วๆ
-
Chapter 34 : หรือว่าจะหึง?
รุ่นพี่ที่จบไปแล้วหนึ่งคนกับเด็กปีหนึ่งอีกสามพากันเดินเข้าไปในตลาดสดที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนัก เพื่อไปหาซื้ออาหารสดไว้สำหรับการเรียนทำอาหารของรุ่นพี่
ภายในตลาดยามบ่ายไม่คึกคักเหมือนช่วงเช้า แต่ก็ยังมีอาหารสดให้เลือกซื้อได้มากมาย บนพื้นปูนเฉอะแฉะไปด้วยน้ำจากการรดผักและน้ำแข็งจากถาดใส่อาหารทะเล
ตฤณอยู่ในชุดทำงาน เขาถอดสูทเก็บไว้ที่หลังรถ แค่พับแขนเสื้อขึ้นไว้เท่านั้น ส่วนเมฆ แหนมและตำลึงยังอยู่ในชุดนักศึกษา พวกเขารีบออกมาจากมหาวิทยาลัยทันทีที่พอมีเวลาว่าง กะว่าจะรีบเข้าตลาดมาแล้วรีบไปทำอาหารกัน จากนั้นจะได้ไปช่วยทำบ้านผีสิงตามที่นัดไว้กับเพื่อนในคณะคนอื่นๆ เนื่องจากมีเวลาไม่มากนักจึงไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อน แล้วรุ่นพี่ก็จะได้ไปทำงานต่อ
“โอ้โห ตลาดใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะ สมัยพี่น่ะ ถ้ามาเวลานี้คงต้องช่วยพ่อค้าแม่ค้าเก็บตลาดว่ะ”
“สมัยพี่เรียนเคยมาตลาดด้วยเหรอ”
“เออ มาซื้อปลากระป๋องกับไข่ หมูหยองอะไรแบบนี้อะ เอาไว้ใส่มาม่า ไม่แอดวานส์เหมือนพวกเอ็งหรอก”
แหนมโบกมือไปมา “พวกผมก็มาไม่บ่อยหรอก ของสดส่วนใหญ่เอามาจากบ้าน ที่เหลือก็หาเอาในสวนสมุนไพรนู่น”
ตฤณเลิกคิ้วขึ้น “โอ้โห... สวนสมุนไพรเลยเรอะ”
“ไอ้พวกเหี้ยนี่มันสอยไข่มดแดงจนหมดสวนแล้วล่ะพี่” เมฆชี้มือไปทางเพื่อนรักสองคนของตน
ตำลึงหันไปมองรุ่นพี่แล้วหันกลับมามองตัวเขากับเพื่อนๆ “ว่าแต่พี่ตฤณใส่เสื้อขาวกางเกงดำแบบนี้ ดูเผินๆ ก็กลมกลืนกับพวกเราเลยนะเนี่ย เหมือนรุ่นเดียวกันเลยอะพี่”
“เออ จริงๆ พี่ตฤณยังดูละอ่อนน้อยหอยสังข์อยู่เลย”
ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก “พวกเอ็งไม่ต้องมาทำปากดี จะเอาอะไรวะ”
“อยากกินข้าวเหนียวสังขยาอะพี่” พูดจบก็ชี้ไปที่ร้านขายขนมหวานซึ่งอยู่เลยปากทางเข้าตลาดไปเล็กน้อย มีข้าวเหนียวอยู่ในกะละมังขนาดใหญ่ กับห่อข้าวเหนียวในใบตองห่อเล็กๆ วางเรียงรายไว้มากมาย
“เออ กินรองท้องก่อนทำกับข้าวก็ดี พี่ก็หิวๆ เหมือนกันว่ะ” ตฤณเดินนำหน้ารุ่นน้องเข้าไป
แม่ค้าซึ่งนั่งอยู่ด้านหลังแผงยิ้มรับ “สวัสดีจ้า เอาอะไรดี”
สี่หนุ่มชี้เลือกขนมกันคนละสองห่อ จากนั้นตฤณจึงจัดการยื่นเงินสดให้ ซึ่งแม่ค้าก็ยิ้มรับพร้อมกับทอนเงินให้เยอะเป็นพิเศษ “ลดราคาให้อาจารย์ค่ะ พาเด็กๆ มาเดินตลาดบ่อยๆ นะจ๊ะ”
ชายหนุ่มซึ่งในตอนแรกยิ้มกว้างรีบหุบยิ้มทันควัน พอชำเลืองมอง ไอ้พวกตัวแสบทั้งสามก็กำลังกลั้นหัวเราะกันยกใหญ่ พวกเขารีบรับถุงขนมแล้วจ้ำอ้าวออกจากร้าน
“เปลี่ยนใจแล้ว เอาขนมนี่ไปให้ลูกน้องพี่กินดีกว่า”
“โอ๋ๆ พี่ตฤณอ่า แม่ค้าแม่งตาไม่ถึงเลย” แหนมพูดกลั้วหัวเราะ “เดี๋ยวพวกผมเลี้ยงเฉาก๊วยปลอบใจนะ”
เวลาผ่านไปสิบห้านาทีแล้วสี่หนุ่มก็ยังเดินไปไม่พ้นบริเวณทางเข้าตลาด พวกเขาเดินดูดน้ำเฉาก๊วย วนไปวนมาสลับมองอาหารสำเร็จในถาดกับผลไม้ในบริเวณนั้น
“เออ พวกเราไม่ได้กำลังรีบอยู่เหรอวะพี่” เมฆขมวดคิ้วพลางยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “ฉิบหายแล้ว รีบๆ ไปซื้อของกันเหอะ” เขาคว้าแขนรุ่นพี่แล้วกึ่งลากกึ่งจูงเข้าไปในตลาด
“วันนี้จะทำอะไร ต้องซื้ออะไรบ้างวะเนี่ย”
“ว่าจะทำอะไรง่ายๆ อาหารหลักยอดฮิตก่อนเลยพี่ตฤณ กะเพรา ไข่เจียวไรงี้อะพี่ แล้วพรุ่งนี้ทำหมูทอดดีป่ะ เพราะงั้นก็ต้องซื้อหมู หมูสับ ไข่ ใบกะเพรา พริก กระเทียม พวกเครื่องปรุงที่พักพี่มีมั้ยอะ”
ตฤณส่ายหน้าไปมา “มีแต่ครัวเปล่าๆ กับพวกมาม่า ปลากระป๋อง น้ำปลาไรงี้ว่ะ”
“เตาแก๊สใช้งานได้มั้ยเนี่ยพี่”
“ได้ๆ พี่เห็นเขาใช้ต้มมาม่ากันนี่แหละ แต่ไม่มีข้าวนะ”
พวกรุ่นน้องพยักหน้าอย่างเข้าใจ “งั้นก็ต้องซื้อข้าวกับพวกซีอิ้วขาว น้ำมันหอยไรงี้”
สี่หนุ่มตรงไปร้านขายอาหารสดอย่างรีบเร่ง จากนั้นจึงเคลื่อนย้ายไปทำกับข้าวกันที่ห้องพักของตฤณกับลูกน้อง และเพราะเวลาเหลือไม่มากนักพวกเขาจึงต้องแพ็กอาหารใส่กล่องแล้วนำไปรับประทานกันต่อที่มหาวิทยาลัย
“ตอนนี้ผมนั่งกินมื้อเย็นอยู่ที่หน้าโรงยิม พี่น้ำกินอะไรรึยัง งานยุ่งรึเปล่า คิดถึงนะครับ”
น้ำเก็บโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋ากางเกงหลังจากอ่านข้อความแล้ว สองขาพาเจ้าของก้าวฉับๆ จากตึกเรียนตรงไปที่โรงยิมทันที
“เฮ้ย น้ำ ไปไหนวะ เดี๋ยวต้องไปถ่ายรูปนางนพมาศไม่ใช่เหรอ” เพื่อนในองค์การนักศึกษาที่ทำหน้าที่เป็นตากล้องเหมือนกันเดินสวนทางมาพอดี เขาจึงเรียกน้ำไว้
“เออ เดี๋ยวจะรีบมา”
รุ่นพี่ต่างคณะคนดังซึ่งไม่ได้พบหน้าพบตากับเมฆมาสองวันแล้วกำลังรู้สึกหงุดหงิดไม่ใช่น้อย เขาจึงบุกไปหาเด็กหนุ่มถึงที่หน้าโรงยิมด้วยตนเอง เมื่อไปถึงก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ที่ตรงนั้นมีนักศึกษานั่งทำงานอยู่มากมาย หากยังไม่ทันเจอตัวคนที่ตามหาก็มีเสียงคุ้นหูของใครบางคนร้องเรียกชื่อเขาเสียก่อน
“เฮ้ย ไอ้น้ำ!”
“อ้าว! พี่ตฤณ มาทำอะไรแถวนี้” น้ำรู้จักกับเจ้าของชื่อเพราะชายหนุ่มเป็นรุ่นพี่ของเพื่อนสนิทในกลุ่ม แม้จะเป็นรุ่นพี่ที่จบไปแล้วแต่ก็ยังแวะเวียนมาทำกิจกรรมร่วมกับน้องๆ อยู่หลายครั้งหลายหน เขาจึงพลอยรู้จักมักจี่อีกฝ่ายไปด้วย และยังเคยไปดื่มเหล้าด้วยกันบ่อยๆ
แต่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันนั่น...
น้ำย่นคิ้วเข้าหากัน ไม่ใช่เพราะแปลกใจที่ได้พบกับตฤณ แต่เพราะสงสัยว่าทำไมคนที่เขาตามหาถึงมานั่งใกล้ชิดสนิทสนมกับรุ่นพี่ที่จบไปแล้วได้ ไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเขาไม่เคยได้ยินอีกฝ่ายพูดถึงมาก่อน จากนั้นก็หันกลับไปใช้สายตาสแกนกรรมรุ่นพี่ อีกฝ่ายดูดีขึ้นมากเมื่อเทียบกับครั้งล่าสุดที่เคยได้พบกัน สงสัยจะอยู่ดีมีสุข มีแฟนคอยดูแลล่ะมั้ง “แต่พี่ตฤณดูดีขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย ผมจำแทบไม่ได้” ทว่าพอหันไปเห็นว่าเมฆนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่เคียงข้างรุ่นพี่แล้วก็ชักไม่พอใจ “รู้จักกับพี่ตฤณด้วยเหรอ”
“พวกพี่ตั้งใจแนะนำให้รู้จักน่ะพี่”
รุ่นพี่ผู้ไม่ได้ใส่ใจอะไรรอบตัวเลยยกกล่องใส่อาหารขึ้นพลางเชิญชวนให้คนที่เพิ่งมาถึงลิ้มลองอย่างเป็นมิตร “กินผัดกะเพรามั้ยไอ้น้ำ ฝีมือพี่เองนะเนี่ย”
น้ำหันไปสบสายตากับคนชวน ยังไม่ทันได้พูดอะไร เด็กหนุ่มก็พูดแทรก
“ผมเป็นคนสอนให้ด้วยนะ”
ฮะ!? ช่วงสองวันมานี่ เมฆส่งข้อความมาหาเขาเพียงสั้นๆ เขาก็นึกว่าเด็กหนุ่มคงจะยุ่งอยู่กับการทำกิจกรรม แล้วนี่อะไร เอาเวลาที่ไหนไปสอนรุ่นพี่ทำผัดกะเพรากันวะ
“เมฆสอนพี่ตฤณทำผัดกะเพราเหรอ”
“ครับ พี่น้ำจะลองชิมมั้ย” เด็กหนุ่มตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี ไม่ได้สัมผัสถึงอารมณ์ที่เริ่มจะกรุ่นๆ ของรุ่นพี่เลยแม้แต่น้อย
น้ำชำเลืองมองรุ่นพี่ที่นั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อไม่ได้รู้เรื่องอะไร เขาไม่ได้คิดว่ารุ่นพี่จะมารุ่มร่ามอะไรกับเมฆหรอก แต่เพราะอยากแสดงความเป็นเจ้าของ อยากให้รุ่นพี่รู้ว่าตัวเขาเป็นคนพิเศษของเมฆ ชายหนุ่มจึงโน้มใบหน้าเข้าไปหาพร้อมกับอ้าปากให้เด็กหนุ่มป้อนอาหารให้
เมฆทำหน้างงๆ แต่พี่น้ำของเขาอ้าปากค้างไว้แบบนั้น จะปล่อยให้อ้าเก้อได้อย่างไรกัน เขาจึงรีบตักอาหารป้อนให้ “นี่ครับ”
“อือ... ยังอร่อยสู้เมฆทำไม่ได้เลย” น้ำเปรยอย่างตั้งใจให้รุ่นพี่รู้ว่าเขาน่ะ เคยชิมฝีมือเมฆมาก่อนนะ แล้วข่มอีกฝ่ายอีกหน่อย “พี่ตฤณต้องฝึกอีกนะครับ”
“พี่ก็ว่าอร่อยออกน้า... เอาไว้ให้เมฆช่วยติวเข้มให้หน่อยก็แล้วกัน” ตฤณผู้ไม่ได้สนใจจะเข้าใจอะไรเลยตอบกลับมาตามตรง แต่คงเป็นคำตอบที่ไม่ถูกใจคนฟังเท่าไรนัก
น้ำคิ้วกระตุกแปล๊บๆ ด้วยความหงุดหงิด “.....”
“พี่น้ำมาที่นี่ทำไมเหรอ” เด็กหนุ่มถามซื่อๆ เพราะเขาคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะงานยุ่ง
...ก็มาหาเมฆน่ะสิ
คนถูกถามคิดอยู่แต่เพียงในใจ ตอนที่เขาได้รับข้อความจากรุ่นน้องก็ปราดมาที่นี่ทันที โดยที่ไม่ได้ทันฉุกใจคิดว่า... เขาคิดถึงเมฆ นี่เป็นครั้งแรกที่คบหากับใครแล้วรู้สึกโหยหามากถึงขนาดนี้ แค่ไม่ได้พบกันสองวันเท่านั้น
แล้วพอมาถึงก็เห็นว่าอีกฝ่ายสนิทสนมกับคนอื่น ในขณะที่ไม่มีเวลาให้กับเขา เพราะงั้นเขาถึงได้รู้สึกอึดอัดแบบแปลกๆ อย่างนั้นสินะ
เด็กหนุ่มมีอิทธิพลกับตัวเขามากถึงขนาดนี้
พอได้เข้าใจความรู้สึกของตัวเองชายหนุ่มก็อ้ำอึ้ง “เอ่อ...”
“กินอีกป่าวไอ้น้ำ ทำไมทำหน้าหิวๆ” ตฤณสังเกตเห็นน้ำทำสีหน้าแปลกๆ เขาจึงถามขึ้น
“พี่น้ำแบ่งกับผมก็ได้นะ” เมฆยิ้มกว้างพร้อมกับส่งกล่องใส่อาหารให้อีกฝ่าย “พี่น้ำ”
“ไม่เป็นไร กินเถอะ” น้ำพ่นลมหายใจออกหนักๆ คิดแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรเหมือนเด็กๆ ไม่พอใจอะไรไม่เข้าเรื่องเอาเสียเลย เขาอาจจะทำให้เมฆคิดมากได้ พอได้เห็นสายตาที่บอกถึงความเป็นห่วงเป็นใยของเด็กหนุ่มรุ่นน้อง ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเขาไม่ควรทำตัวไร้เหตุผลเช่นนี้ จึงตัดสินใจบอกขอตัว พร้อมกับลูบศีรษะของรุ่นน้องเบาๆ
“งั้นผมไม่กวนละ มีธุระกับไอ้พวกตั้งใจนิดหน่อย” น้ำยิ้มบาง แล้วรีบรุดเดินออกไป
นัยน์ตาสีดำขลับมองตามรุ่นพี่ต่างคณะคนดังไปอย่างลืมตัว เพราะว่าห่างเหินกันไปหลายวัน ที่จริงก็อยากจะใช้เวลาด้วยกันให้มากกว่านี้ แต่เขาเห็นว่าช่วงนี้ชายหนุ่มงานยุ่งมาก ก็เลยไม่อยากจะรบกวนนัก
ยิ่งเมื่อได้พบหน้าก็ยิ่งรู้สึกคิดถึง อยากใกล้ชิด
เมฆยกมือขึ้นสัมผัสศีรษะตรงที่รุ่นพี่ลูบไปเมื่อครู่ เขาคิดถึงฝ่ามืออุ่นๆ ของพี่น้ำชะมัด เวลาที่พี่น้ำลูบศีรษะ เขารู้สึกว่าตัวเองพิเศษกว่าใครๆ ความรู้สึกแตกต่างกับตอนที่พี่ตฤณลูบโดยสิ้นเชิง
“แน่ะ”
ฉิบหายแล้ว!
เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก หันขวับไปทางคนทักทันควัน “อะไรพี่”
พี่ตฤณเห็นหรือ เขาแสดงออกชัดเจนไปหรือเปล่าเนี่ย เมื่อกี้ลืมตัวไปหน่อย!
“เห็นนะ”
“เห็นอะไรพี่!” ถามไปพลางทำตาหลุกหลิก เขาปิดความลุกลี้ลุกลนไว้ไม่อยู่แล้ว “ไม่มีอะไรสักหน่อยนะพี่” ปฏิเสธไว้ก่อนเถอะ ท่าทางพี่ตฤณซื่อบื้อๆ บางทีอาจจะหมายถึงเรื่องอื่นก็ได้
“ชอบเหรอ”
ชัดเลย! ปิดไม่มิดแล้วกู!
เมฆนั่งเหงื่อตก เขารีบเบือนหน้าหนี “ไม่คุยด้วยแล้ว รีบๆ กินเถอะพี่จะได้รีบไปทำงาน”
“อืม...”
จะอืมทำไมวะ ไอ้พี่ตฤณนี่ “หยุดเลยพี่” เด็กหนุ่มออกปากห้ามไว้ก่อน ไม่ว่ารุ่นพี่จะหมายถึงเรื่องไหนก็ตาม เวลานี้ไม่อยากได้ยินแล้วโว้ย
“ไม่ถามก็ได้วะ”
เมฆผ่อนลมหายใจออกยาว หากยังไม่ได้ทันหายใจเข้า ตฤณก็เปิดปากพูดอีกรอบ
“ไม่ลองจีบดูวะ”
ไอ้พี่ตฤณ! ไหนว่าจะไม่ถามไงวะ!
เด็กหนุ่มรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวราวกับมีใครมาลนน้ำมันพราย เขาหลุบตาลงต่ำ ไม่อยากจะเถียงกับไอ้พี่ตฤณให้คนทั้งลานได้ยินหรอก
“คนหน้าตาดีก็จีบยากอะนะ สู้หน่อยแล้วกันไอ้เมฆเอ๊ย... ของแบบนี้ต้องกล้าหน่อย ด้านได้อายอดว่ะ”
เมฆส่งสายตาขุ่นๆ ใส่ “.....”
พูดน่ะมันง่าย เขาก็พยายามจีบอยู่นี่ไง จะรุกมากก็กลัวว่าพี่น้ำจะรำคาญ แต่ใจก็เอาแต่นึกถึง ถ้าหากเขาหน้าด้านได้สักครึ่งหนึ่งของรุ่นพี่ก็ดีน่ะสิ
ห่างออกไปจากบริเวณที่ตฤณและเมฆนั่งอยู่ น้ำนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเขา หากไม่ได้สนใจฟังหรือมองหน้าใครๆ ในวง ดวงตาจ้องมองแต่เด็กหนุ่ม อยากรู้ว่าพวกเขาพูดคุยอะไรกันเมฆถึงได้มีท่าทีแปลกๆ เช่นนั้น
น้ำบอกตัวเองว่าไม่มีอะไรต้องเป็นกังวล แต่แล้วก็สงสัยตัวเองอีกว่า ทำไมเขาต้องเป็นกังวลด้วยล่ะ ในเมื่อเมฆคบกับเขาอยู่ ส่วนพี่ตฤณก็ดูเหมือนจะมีแฟนอยู่แล้ว
หากลึกลงไปในใจ... เขาก็ไม่อยากให้ใครๆ ใกล้ชิดกับเด็กหนุ่มมากกว่าเขาอยู่ดี
..
.....
..
ในตอนบ่ายของวันใหม่ เมฆส่งข้อความไปตามรุ่นพี่ต่างคณะคนดังให้นำรถมาจอดในลานจอดรถใกล้หอสิบหลังจากที่หมดชั่วโมงเรียนแล้ว เนื่องจากวันนี้พวกเขามีเวลาว่างเล็กน้อยก่อนจะไปทำบ้านผี จึงตั้งใจจะขัดล้อรถให้รุ่นพี่ตามสัญญา
น้ำเคลื่อนรถเข้าไปในลานจอดรถอย่างอารมณ์ดี ทว่าพอไปถึง ที่นั่นกลับมีเพียงแหนมกับตำลึงยืนถือถังใส่อุปกรณ์และฟองน้ำรออยู่ที่ใต้ร่มต้นไม้ เมื่อเขาจอดรถแล้วทั้งสองหนุ่มก็วิ่งเข้ามาหา
“สวัสดีคร้าบพี่น้ำ”
“อือ” รุ่นพี่พยักหน้า ยังไม่ทันจะถามถึงอีกคนพวกเขาก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
“ไอ้เมฆยังประชุมไม่เสร็จเลยอะพี่ พวกผมเลยมาก่อน”
“อืม”
“พี่ไปนั่งรอตรงนั้นก่อนก็ได้ พวกผมจัดการแป๊บเดียว” สองหนุ่มชี้ไปที่ม้าหินใต้ต้นไม้พร้อมกับกระชับถังในมือ แล้วเดินตรงไปยังล้อหลังทั้งสองข้างที่เหลือ ก่อนจะนั่งลงใช้ฟองน้ำจุ่มน้ำยาขึ้นมาขัดล้างตัวล้อ
น้ำขมวดคิ้วเล็กน้อย ยืนมองรุ่นน้องทั้งสองอยู่ชั่วครู่ จากนั้นจึงเดินเข้าไปถาม “พวกคุณกินอะไรมารึยังน่ะ”
“ยังครับพี่ เดี๋ยวรอไปพร้อมไอ้เมฆ”
“โอเค... งั้นเดี๋ยวผมมา” รุ่นพี่ถอนหายใจยาว นึกเคืองเมฆอยู่เล็กน้อย แต่ก็ช่วยไม่ได้ ในเมื่ออีกฝ่ายติดงาน เดี๋ยวอีกชั่วโมงเขาก็ต้องไปตามนัดขององค์การนักศึกษาเช่นกัน ชายหนุ่มเดินไปซื้อน้ำกับขนมเล็กน้อยในโรงอาหารที่อยู่ใกล้ๆ เมื่อเดินกลับมาที่รถอีกครั้ง สองหนุ่มก็เริ่มขัดล้อกันแล้ว
น้ำยื่นแก้วน้ำให้กับพวกเขา “อากาศร้อนๆ แบบนี้ ดื่มอะไรสักหน่อยสิ”
แหนมกับตำลึงยิ้มกว้างรับ “โอ้โห พี่น้ำ! ใจดีเวอร์!” สมแล้วที่ไอ้เมฆมันรักหลงนักหนา!
ชายหนุ่มยิ้มบาง ก่อนจะนั่งยองๆ ลงใกล้ๆ ทั้งสองคน “พวกคุณก็ใจดีเหมือนกัน อุตส่าห์มาขัดล้อให้ผม”
“เอ้อ พี่ไม่ไปนั่งรอเหรอครับ”
รุ่นพี่ส่ายหน้าไปมา “ไม่ล่ะ จะให้ไปนั่งดูพวกคุณทำงานเฉยๆ คงไม่ดีมั้ง”
หลังจากจัดการกับล้อแรกเสร็จไปแล้วกำลังจะเคลื่อนย้ายไปยังล้อที่สอง เมฆก็ตามเข้ามาสมทบพอดี เขาเห็นรุ่นพี่กับเพื่อนรักนั่งยองๆ กันอยู่ที่ล้อด้านหลังรถจึงรีบรุดเข้าไปหา
“ขอโทษที่มาช้าครับ” เมฆยิ้มกว้าง พลางหันไปบอกกับเพื่อนทั้งสอง “เดี๋ยวกูจัดการต่อเอง”
แหนมกับตำลึงส่งอุปกรณ์ต่อให้ “ล้างเสร็จแล้ว ขัดไปเกือบเสร็จแล้วด้วย เหลืออีกนิดหน่อยกับลงแว็กซ์”
เมฆพยักหน้ารับ “โอเค”
“พวกผมไปนั่งรอตรงนู้นนะพี่” สองหนุ่มบอกกับรุ่นพี่อย่างรู้ใจ ช่วงนี้พวกเขาต่างก็งานยุ่งกันเป็นพัลวัน และนานๆ พี่น้ำกับไอ้เมฆจะได้เจอกันสักทีจึงอยากเปิดโอกาสให้สักหน่อย
เด็กหนุ่มเริ่มงานทันทีที่มาถึง หากเพราะอากาศร้อนอบอ้าวในตอนบ่าย ทำให้เม็ดเหงื่อผุดขึ้นประปราย
น้ำลุกไปเปิดรถ หยิบกระดาษทิชชูออกมาช่วยซับเหงื่อให้ “ขอบใจมากนะ ที่จริงพี่ก็พูดเล่นไปงั้น”
“ผมเต็มใจ ถ้าว่างนานกว่านี้จะล้างรถให้พี่น้ำด้วย”
“พี่ไม่ใจร้ายขนาดใช้แฟนล้างรถหรอกน่ะ”
เมฆยักคิ้วใส่รุ่นพี่รัวๆ “แล้วใช้แฟนทำอะไรถึงจะเรียกว่าใจดีอะครับ”
“แค่ทำความสะอาดห้อง ล้างห้องน้ำ ทำกับข้าวก็พอแล้ว”
“โธ่ พี่น้ำอะ จ้างแม่บ้านเหอะครับเนี่ย”
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก “อ้าว มีแฟนแล้วไม่ให้แฟนทำ แล้วใครจะทำ”
“แฟนเขามีเอาไว้ทำอย่างอื่นนะพี่”
“ทำอะไรเหรอ”
มือที่กำลังลงแว็กซ์บนตัวยางล้อหยุดกึก เขาหันกลับมาสบสายตากับคนถาม “พี่น้ำอะ เดี๋ยวรอให้จบงานลอยกระทงก่อนเถอะ”
“จบงานแล้วจะทำไมเหรอ” รุ่นพี่ยื่นหน้าเข้าไปหาอย่างกวนๆ
เมฆนึกอยากจะกระโดดใส่อีกฝ่ายแล้วกอดฟัดให้สมกับที่ไม่ได้ใช้เวลาร่วมกันมาหลายวัน ทว่าเมื่อชำเลืองมองไปยังเพื่อนรักทั้งสองที่นั่งรออยู่ห่างๆ เขาก็ทำได้เพียงแค่ส่งสายตาขุ่นๆ ใส่รุ่นพี่เท่านั้น เขาหันไปหาล้อแล้วบ่นพึมพำ “รู้ว่าผมคิดถึงแล้วยังแกล้งผมอีก”
“คิดถึงจริงเหรอ”
เด็กหนุ่มอ้าปากจะตอบ ทว่าเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเสียก่อน เขาจึงรีบเช็ดมือกับกางเกงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย “อ้าว พี่ตฤณ”
เพียงแค่ได้ยินชื่อ น้ำก็ย่นคิ้วเข้าหากันทันที “....”
“อือๆ อยู่ที่ลานจอดรถหอสิบพี่ โอเคๆ” เมฆพูดคุยสั้นๆ แล้วก็เก็บโทรศัพท์กลับใส่ในกระเป๋าเช่นเดิม
“พี่ตฤณโทรมาเหรอ”
“ครับ” เด็กหนุ่มตอบขณะที่จัดการลงแว็กซ์ยางรถในขั้นสุดท้าย “เย้ เสร็จแล้ว ใหม่เอี่ยมมั้ยพี่น้ำ”
สีหน้าของรุ่นพี่เรียบเฉย “อืม”
“พี่น้ำ?”
“พี่ตฤณโทรมาทำไม”
“อ้อ เดี๋ยวพี่เขาจะแวะมาหาน่ะครับ”
“มาหาทำไม”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” เมฆยืนตัวขึ้น ยืดแขนพร้อมกับบิดตัวไปมา จากนั้นจึงหันไปหารุ่นพี่ “เออ จะว่าไปยังไม่ได้ใส่ชอปมาอวดพี่น้ำเลย อาทิตย์นี้จะได้ใส่เป็นครั้งแรกแล้วล่ะครับ” หากรุ่นพี่ยังคงยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ เขาจึงยื่นหน้าเข้าไปถาม “พี่น้ำ... มีอะไรรึเปล่าครับ”
“ทำไมเมฆถึงมีเบอร์พี่ตฤณ”
เด็กหนุ่มหัวเราะ “พี่น้ำอะ หึงผมเหรอ”
“......”
พอเห็นสีหน้านิ่งจนผิดปกติของรุ่นพี่เข้า เมฆจึงรีบตอบ “พี่ตฤณให้ไว้นานแล้วล่ะครับ ผมก็เลยให้เบอร์ผมไว้ด้วย เผื่อพี่เขามีอะไรใช้ช่วยตอนมาทำงานที่นี่”
ท่าทางที่ชวนให้รู้สึกหมั่นไส้เสียเต็มประดา ทำให้น้ำต้องยื่นมือออกไปจับแก้มของเด็กหนุ่มยืดออกแรงๆ “ใจดีกับเขาไปทั่วเลยนะ เราน่ะ”
“โธ่ ก็พี่ตฤณเป็นรุ่นพี่คณะ วิดวะเหมือนกันก็ต้องช่วยกันสิครับ” เมฆขยับเข้าไปกระซิบ “แต่กับพี่น้ำน่ะ ผมใจดีกว่าเยอะๆ เลยนะ ผมให้พี่น้ำได้ทุกอย่างเลย มากกว่าเบอร์โทรไม่รู้เท่าไหร่”
ชายหนุ่มหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบตอบกลับ “จำเอาไว้ให้ดีล่ะที่พูดน่ะ”
รุ่นน้องตัวดียังไม่ทันตอบ รถยนต์คันหนึ่งก็เคลื่อนเข้ามาจอดในลานจอดรถไม่ไกลจากที่เด็กหนุ่มยืนอยู่นัก จากนั้นบานหน้าต่างทางฝั่งคนขับก็เคลื่อนลงช้าๆ
ตฤณยื่นหน้าออกมาจากในรถ โบกไม้โบกมือเรียกพลางเดาะลิ้นทำเสียงคล้ายเวลาเรียกลูกสุนัข “ไอ้เมฆเอ๊ย โมะๆๆ”
เจ้าของชื่อเรียกหันขวับ “ไอ้พี่ตฤณ! เรียกให้ดีๆ หน่อยสิวะ!” เขาหันไปบอกกับน้ำ “พี่น้ำรอแป๊บนะครับ ผมไปดูไอ้พี่ตฤณหน่อย มาถึงก็เห่าใส่เลยเนี่ย” แล้ววิ่งปรู๊ดเข้าไปยังรถที่จอดอยู่ทันที โดยไม่ทันสังเกตสายตาดุๆ ของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย
ตฤณหยิบถุงพลาสติกใบใหญ่สองถุงส่งให้กับเด็กหนุ่ม “เอ้า เบียร์กับมื้อเย็น”
“เหย ไหนบอกจะพาพวกผมไปเลี้ยงเหล้าไง”
“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าแก่แดด พี่ไม่ซื้อนมผงมาให้พวกเอ็งก็ดีเท่าไหร่แล้ววะ รีบๆ เอาไปกินกันซะ อาหารยังอุ่นๆ เบียร์ยังเย็นๆ แล้วอย่าลืมนัดพรุ่งนี้โอเค้”
เมฆพยักหน้ารัว “โอเคคร้าบ ขอบคุณครับพี่ตฤณสุดหล่อ”
ตฤณโบกมือทักทายเพื่อนของเมฆอีกสองคนที่นั่งอยู่ไกลๆ แล้วหันไปโบกมือให้กับน้ำด้วย เสร็จแล้วจึงเคลื่อนรถออกไปช้าๆ
เด็กหนุ่มเดินกลับมาที่รถของน้ำด้วยสีหน้าระรื่น เขายกถุงในมือให้รุ่นพี่ที่ยืนรออยู่ดู “พี่น้ำ กินมื้อเย็นกับพวกผมมั้ย มีเบียร์ด้วยน้า”
“ไม่ล่ะ” น้ำตอบเสียงขรึม สายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของรุ่นน้อง
สีหน้าระริกระรี้แบบเป็นธรรมชาติของเมฆ เขาก็เพิ่งจะเคยเห็นว่าเด็กหนุ่มก็มีมุมกวนๆ แบบนี้ด้วย แต่เขาไม่พอใจสักเท่าไหร่ที่อีกฝ่ายไปแสดงสีหน้าเช่นนั้นกับรุ่นพี่คณะที่จบไปแล้ว
และนี่ก็เป็นครั้งแรกสำหรับเขา หลังจากที่ตกลงคบกับใครแล้วมีคนอื่นเข้ามาวุ่นวายให้รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของตนเองสั่นคลอน เขาควรจะเป็นคนที่เมฆสนใจและให้ความสนิทสนมมากที่สุดไม่ใช่หรือ
ในขณะเดียวกัน แหนมกับตำลึงก็เดินเข้ามาสมทบ เนื่องจากใกล้เวลาที่พวกเขานัดกับรุ่นพี่และเพื่อนๆ ไว้ที่โรงยิมแล้ว “เฮ้ย เมฆ ใกล้เวลาแล้ว”
เมฆพยักหน้า ก่อนจะหันไปทางรุ่นพี่ “พี่น้ำครับ เดี๋ยว...” เขาตั้งใจจะชวนให้ชายหนุ่มอยู่ด้วยกันต่ออีกสักนิด ทว่า...
“พี่ก็มีนัดเหมือนกัน” น้ำชิงพูดก่อน พร้อมกับหันไปบอกกับสองหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงด้วยสีหน้านิ่งเฉย “ล้อนี่ ขอบใจมากนะ” เขาเดินวนไปตรงที่นั่งคนขับ เปิดประตูออกแล้วรีบก้าวเข้าไปนั่ง จากนั้นจึงเคลื่อนรถออกไปช้าๆ
“อ้าว พี่น้ำ...” ใบหน้าของเด็กหนุ่มสลดลง
“อ้าว พี่น้ำไปแล้วเหรอวะ”
“อือ พี่เขามีนัด”
“ได้เจอกันแล้วยังทำไมทำหน้าเป็นตูดหมาแบบนี้วะ”
“ดูพี่น้ำไม่ค่อยดีใจที่เจอกูเลย จะชวนอยู่ต่อก็ชิ่งไปซะแล้ว”
“หรือว่าพี่น้ำจะหึงพี่ตฤณว้า~” ตำลึงเอ่ยขึ้น ซึ่งอีกสองคนก็หันขวับไปสบสายตากัน ก่อนจะส่ายหน้าไปมาพลางถอนหายใจ “ฝันกลางวันเหอะมึง”
“ไปกินข้าวแล้วไปทำงานเหอะไอ้เมฆ”
...ที่จริงสีหน้าเฉยเมยของพี่น้ำก็ไม่ได้แปลกอะไรหรอก เพียงแต่เขาไม่ได้เห็นมาสักพักแล้วก็เท่านั้น
เด็กหนุ่มพยักหน้า เขาจะทำไงได้ล่ะ มีทางเลือกอื่นซะที่ไหน “อือ”
TBC~*
ทำให้พี่น้ำหึงซะแล้ว เดี่ยวจะโดนมิใช่น้อย :hao3:
สำหรับความก้าวหน้าของความสัมพันธ์ของคู่นี้ ฮัสกี้บอกเลยว่าคงช้ากว่าหอยทากนะคะ 55555555555 ก็แบบว่าฮัสกี้อยากให้มันค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ที่เขียนมาหลายเรื่องมีแต่หื่นๆ อะ กร๊าก เพราะงั้นพี่น้ำน้องเมฆทนได้ ก็ขอให้ทุกคนอดทนไปกับพี่น้ำน้องเมฆหน่อยน้า อิอิอิ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
หากลึกลงไปในใจ... เขาก็ไม่อยากให้ใครๆ ใกล้ชิดกับเด็กหนุ่มมากกว่าเขาอยู่ดี
เฮ้อ ผลัดกันหึง ไม่ยอมพูดความในใจกันเน้อ ...แล้วเมื่อไร พี่น้ำจะลงเอยกับ น้องเมฆ ละเนี่ย :ruready
"ทำนายว่า NCตอนที่ 50 ไม่ไกลเกินเอื้อม :เฮ้อ:
-
:mew1: ทั้งหึงทั้งงอนเลยจ้าพี่น้ำขา
เมฆรีบๆไปเคลียร์พร้อมถวายตัวเลยนะ. ฮ่าๆ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
:pig4:
-
น้องไม่รู้อย่างอนน้องเลยนะพี่น้ำเดี๋ยวก็ไม่เข้าใจกันอีก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่น้ำทำเอาน้องเมฆหงอยลงไปถนัดตาเลยนะคะเนี่ย พ่อคนขี้งอน..
-
พี่น้ำพยายามแสดงความเป็นเจ้าของ แต่น้งเมฆก็ยังไม่ค่อยจะรู้ตัว
อย่างนี้พี่น้ำจะทำไงต่อไปคะ อิอิ
-
พี่น้ำขี้หึง
เมฆควรรู้ตัวว่าทำให้พี่น้ำหึง
หึหึหึ รอคุณนภมา
:katai5:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
แบบหอยทากเลยเหรอค่ะ
-
น้องเมฆคะ เพื่อนๆน้องไม่ได้ฝันกลางวันหรอกนะคะ
สิ่งที่เพื่อนๆของน้องบอกว่าพี่น้ำหึงอ่ะถูกต้องแล้ววววววววววววว เรื่องแบบนี้คิดให้ทันสิ หึ่ยยยยย
เดี๋ยวก่อนๆ เดี๋ยวเจอพี่น้ำจัดชุดใหญ่ แล้วน้องเมฆจะเข้าใจความรู้สึกนี้ดีค่ะ 555555555555
-
พี่น้ำหึงนะแต่ปากแข็งอิน้องเมฆมันก็ซื่อไงถ้าไม่บอกตรงๆงานนี้นอยแน่นอน 555
-
ไม่รู้อะไรเลย~~~
-
พูดอะไรไว้รับผิดชอยด้วยนะน้องเมฆ
ไอ้ที่ว่ายอมให้พี่น้ำทุกอย่างน่ะ ฮิ้ววววว
-
อ้าวๆ แบบนี้มีเคลียร์นะคะ :katai2-1:
-
อิหนูเมฆทำพี่น้ำเค้าหึงแล้วเนี่ยยังไม่รู้ตัวอีกนะ
-
พี่น้ำงอนตุ๊บป่องแล้ววววว เมฆรับผิดชอบเลยยยยยยยย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
NC ตอนที่ 50 แน่นอน ถ้าจะช้ากันขนาดนี้ 555555555
-
ความสัมพันธ์ช้ากว่าหอยทาก :a5:
แล้วเขาจะได้กันเมื่อไหร่นี่ :z3:
-
พี่น้ำหึงแบบนี้น้องเมฆมันจะรู้ตัวไหมเนี่ย
-
ง้อเลย :z2:
-
หึงแล้วนิ่ง นิ่งไม่พอยังชิ่งหนีไปอีก โธ่..พี่น้ำไม่สู้เลย :เฮ้อ:
-
เมฆทำให้พี่น้ำน้อยใจ ไปง้อเดี๋ยวนี้นะ
-
พี่น้ำต้องเข้าใจน้องเมฆยังมือใหม่งะ555555
-
ตอนหน้าพี่น้ำหึงหนักแน่ หึหึ
-
เหมือนต่างฝ่ายต่างคิดว่าอีกคนไม่รักตัวเองเท่าความเป็นจริง หรือไม่ก็น้อยกว่าที่ตัวเองรัก
ทั้งเมฆ ทั้งพี่น้ำเลย .. เมฆก็เห็นพี่น้ำคบๆคนนั้นคนนี้มาตลอด ไม่รู้ว่าตัวเองพิเศษกว่าแค่ไหนยังไง
ส่วนพี่น้ำเองก็คงเพราะยังไม่รู้จักความเป็นน้องดีรึเปล่าคะ เลยกลายเป็นว่าไม่รู้เหมือนกันว่าน้องคิด น้องแคร์ น้องรักขนาดไหน
เหมือนต่างคนต่างคิดว่าตัวเองรักมากอยู่ฝ่ายเดียวเลย อยากให้ปมคาใจนี่หายไปจังเลยค่ะ จะได้อ่านแบบโล่งๆ 55555555
ตอนนี้แบบอ่านไปอึดอัดใจไป หวิวๆแบบกลัวจะดราม่าตลอดเลย ; ___ ;
แสดงความรู้สึกกันเยอะๆหน่อยน้าสองหนุ่ม ไม่งั้นก็คงไม่เข้าใจกันหรอกเนอะ :D
เป็นกำลังใจให้คุณฮัสกี้ค่า :L2:
-
น้องเมฆก็ซื่อซะ ส่วนพี่น้ำก็ :hao3: นะ
มาเร็วๆนะ รออยู่ :mew1:
-
พี่น้ำเริ่มหึงแระ เอาหึงแบบตบจูบไปพี่น้ำ น้องเมฆน่าจะชอบ จะบอกคนเขียนว่าขอให้เค้ารุกกันแบบเต่าคลานก็ยังดี หอยทากมันนานไป
-
หึงก็บอกว่าหึงสิ พี่น้ำ
-
จัดเลยพี่น้ำ เอาจริงคือตอนนี้มองพี่น้ำเป็นรับไปแล้ว
-
:o8:
-
อีกไม่พี่น้ำบอกว่าจะไปบวชค่ะ รอนานไม่ได้กินหนูเมฆเสียที :hao7:
-
:ling1: :katai5: :katai5:
-
เมฆทำให้พี่น้ำหึงซะแล้วววว ระวังโดนนนะ อิอิ :hao3:
-
พี่น้ำทำโทษเมฆด้วยการลากขึ้นไปฟัดที่เตียง แล้วต่อที่ระเบียงกับบันไดเลยค่ะ
กร๊ากกพี่น้ำหึงได้น่ารักมาก น้องเมฆก็ซื่อเกิ๊นจะง้อพี่น้ำยังไงละเนี่ย มาต่อไวๆน้า
-
:L2: :L2:
-
โอ๊ยยยยยยย เด็กมันขี้อ้อนจังแวรรรร้ ฮืออออออ น่ารักกกก เดี๋ยวหยอดๆ
อิพี่ตฤณก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยย~~~~ เดี๋ยวก็เหยียบกับระเบิดหรอกแก๊ ยังจะมาโมะๆๆๆๆ กร้ากกกกก
พี่น้ำก็นะ พอเมฆอ้อนแล้วก็ไหลตามน้ำคล่องเชียะ ถ้าไม่ติดอิพี่ตฤณมาคอยเบรคนะ 55555
งอนตุ๊บป่องไปไหนแล้วนั่น 555
จะรออ่านตอนหน้านะคะะะะ
คิดถึงอิพี่ตฤณมากมากกกกกกกกกกกกกกกกก พาพี่ตฤณมาคืนเราด้วยยย
ขอบคุณมากๆค่าาาา จุ้บบบบ
-
สงสารน้ำ มีแฟนเด็กแสนซื่อ มนุษย์สัมพันธ์ดี ต้องทำใจ
-
นึกว่าจะอ่อยพี่น้ำสำเร็จละ แต่ยังไงก็ไม่สู้อยู่ดี สุดท้ายทำพี่น้ำหึงอีก โดนหนักแล้วจะรู้นะ
-
พี่น้ำหึง...รีบง้อเลยน้องเมฆ..555
-
พี่นำ้นางร้ายลึกน่ะ. น้องเมฆเราก็ซึนมากกก :-[ :-[
-
งานเข้าแล้วเจ้าเมฆ
-
พี่น้ำหึงน้องเมฆ
น้องเมฆก็ช่างรู้อะไรบ้างเลย
5555
-
พี่น้ำหึงแล้ววว :o8:
รอดูพี่น้ำทนไม่ไหว :mew3:
-
ตอนนี้กลายเป็นว่าตั้งแต่คบกันเราว่ามีแต่ความอึดอัดอึมครึมตลอดเลยอ่ะ
ไม่พูดให้เข้าใจกันคิดเองเออเอง ไม่แสดงความรู้สึก
ตอนยังไม่คบกันเราว่ายังโปร่งสบายกว่านี้เยอะเลย
หลังจากคบกันแล้วอ่านไปถอนหายใจไป :เฮ้อ:
ปล.เราว่าไม่ใช่หอยทากเดินแล้วค่ะ แต่มันคือหอยทากจำศีล
-
Chapter 35 : แก้เผ็ด
หงุดหงิดโว้ย!
ชายหนุ่มเจ้าของรถ BMW คันหรูพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ขณะที่เคลื่อนรถออกจากที่จอดรถของคณะมนุษยศาสตร์ นัยน์ตาเรียวชำเลืองมองนาฬิกาภายในรถซึ่งบอกเวลาบ่ายสองโมง แสดงว่าใกล้เวลาเลิกเรียนของเมฆแล้ว เด็กหนุ่มบอกกับเขาไว้ว่าจะอยู่ทำบูธบ้านผีสิงของคณะหลังเลิกเรียนทุกวัน แต่เขาได้ยินจากพวกไอ้ตั้งใจว่านัดทำบูธกันตั้งสี่โมงเย็น แล้วเวลาสองชั่วโมงนี่ เมฆไปไหน ไปทำอะไรอยู่กับใคร ทำไมไม่มาหาเขากันวะ
น้ำสอบถามอาจารย์ที่รู้จักจนได้ความมาว่า กลุ่มวิศวกรอดีตรุ่นพี่ของเมฆที่มาทำโพรเจคต์ให้มหาวิทยาลัยจะปักหลักกันอยู่ที่ตึกใหม่เป็นส่วนใหญ่ เพราะงั้นพี่ตฤณก็คงอยู่ที่นั่นด้วย
“กูต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ” ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเอง ขณะที่หมุนพวงมาลัยเคลื่อนรถเข้าไปในลานจอดรถของตึกใหม่ ใกล้ๆ กับรถยนต์คันหนึ่งที่จอดอยู่ก่อนแล้วเพื่อใช้เป็นกำบัง ในรถคันนั้นมีคนนั่งอยู่ด้วย ดูเหมือนกำลังรอใครสักคน หากก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขา น้ำจึงไม่ได้ใส่ใจ เขาเหลือบมองนาฬิกาในรถแล้วหันหน้าไปตรงทางเข้าด้านหน้าตึก ทำเช่นนี้ซ้ำไปซ้ำมาหลายต่อหลายครั้ง
ไม่นานนักก็มีกลุ่มนักศึกษาสามคนขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดเทียบตรงทางเข้าตึก ชายหนุ่มรู้ได้ทันทีว่านั่นคือกลุ่มของเมฆกับเพื่อน เขาก้าวพรวดลงจากรถ เหวี่ยงประตูปิดอย่างแรงด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน แล้วยืนกอดอกพิงรถตนเอง
เขาไม่อยากเชื่อสายตาเลย เมฆมาหาพี่ตฤณ... ทำไมวะ? ยังสอนทำอาหารกันไม่เสร็จหรือไงกัน!?
น้ำขมวดคิ้วจนเกือบเป็นปม เขารู้อยู่แก่ใจดีว่าที่ตนเองหงุดหงิดเช่นนี้ เพราะเมฆเลือกที่จะไปหาพี่ตฤณมากกว่ามาหาเขา
แวบหนึ่งชายหนุ่มนึกย้อนไปถึงความรู้สึกของตนเองเมื่อครั้งที่จับได้ว่าพี่ชายแอบไปมีคนอื่นนอกเหนือจากพี่สะใภ้ เขานึกหวั่นใจอยู่ชั่วครู่ ไม่อยากให้ตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้น
หากก็เข้าใจดีว่า เมฆไม่ใช่พี่ไม้ และเด็กหนุ่มก็ไม่เหมือนใครๆ ที่เขาเคยคบหามา เขายังเลือกที่จะไว้ใจอีกฝ่ายอยู่
ชายหนุ่มกัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ทว่าในขณะเดียวกันนั้น เงาที่เคลื่อนที่ไปมาภายในรถออดี้ที่จอดอยู่ใกล้ๆ ก็เรียกให้ความสนใจของเขาไปหยุดอยู่ที่นั่น ดวงตารูปเมล็ดอัลมอนด์เคลื่อนไปประสานกับเจ้าของรถซึ่งในตอนแรกเขาเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งอยู่นิ่งๆ ราวกับตุ๊กตา หากพอพี่ตฤณวิ่งออกมาจากในตึก คนที่อยู่ในรถตรงหน้านั้นก็มีท่าทีลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด ทำให้เขาเดาได้ว่าคนคนนี้คงจะต้องมาหารุ่นพี่แน่ๆ
...แต่ทำไมต้องทำลับๆ ล่อๆ อย่างกับนักสืบอย่างไรอย่างนั้น
พอได้ยินเสียงของมอเตอร์ไซค์ดังขึ้น น้ำจึงรีบหันกลับไปมองที่ต้นเสียง กลุ่มของเมฆขี่มอเตอร์ไซค์กลับออกไปแล้ว แต่ไม่นานเด็กหนุ่มก็กลับมาตามลำพัง เขาย่อตัวลงเล็กน้อย เดินไปหลบข้างรถออดี้พร้อมกับโผล่หน้าขึ้นมองดูเมฆกับรุ่นพี่เป็นระยะๆ หากในขณะที่ขยับตัวหามุมชัดๆ นั่นเอง
โป๊ก
น้ำผละออกทันควัน พลางยกมือขึ้นคลำศีรษะ “ขอโทษครับ” แต่คนที่เข้ามาชนกับเขานี่สิ ทำหน้าตกอกตกใจราวกับเห็นผี “คุณเป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่... ไม่เป็นไร”
ชายหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย คนตรงหน้าเขานี่ ใบหน้าอ่อนเยาว์จนดูเหมือนอายุจะไม่ต่างจากเขาสักเท่าไหร่ แต่ดูจากการแต่งกายแล้วก็น่าจะเป็นคนมีตำแหน่งหน้าที่การงานสูงอยู่ “เอ่อ... คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ”
“อะ... เอ่อ... ผม... ผมมาดูลาดเลาน่ะ พรุ่งนี้จะมาตรวจงานลูกน้อง”
มาตรวจงานลูกน้อง? แปลว่าคนคนนี้เป็นเจ้านายของพี่ตฤณงั้นหรือ ถ้างั้นแล้วทำไมต้องหลบๆ ซ่อนๆ ด้วยวะ
“แล้วคุณล่ะ”
พอโดนถามกลับ น้ำก็หยุดชะงัก สมองยังไม่ทันประมวลผลก็รีบตอบไปมั่วๆ ก่อน “ผม... ผม... เอ้อ... ผมเรียนอยู่ตึกใกล้ๆ นี่เองน่ะครับ”
ฉิบหาย! ตอบอะไรไปวะกู ไม่ได้ตรงคำถามเลยนะเนี่ย
หากในเวลาเดียวกันนั่นเอง รุ่นพี่ก็ซ้อนมอเตอร์ไซค์ของเมฆออกไปแล้ว ทั้งสองอุทานขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะต่างคนต่างแยกย้ายกลับเข้าไปนั่งตรงที่นั่งคนขับของรถตน พวกเขาสตาร์ตเครื่องยนต์แทบจะพร้อมกัน จากนั้นจึงหันมาสบสายตากัน
หือ? ทำไม...
แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาสงสัยอะไรแล้ว เขาต้องรีบตามเมฆไปก่อน
รถยนต์ทั้งสองคันเคลื่อนออกจากลานจอดรถไป น้ำไม่ขับรถตามหลังเมฆไปใกล้ๆ เพราะคิดว่าเด็กหนุ่มคงจะจำรถได้ แต่เดาจากทิศทางของรถมอเตอร์ไซค์ก็พอจะเดาได้ว่าพวกเขาจะไปที่ไหนกัน ประกอบกับเขาสอบถามพวกอาจารย์มาก่อนเรียบร้อยแล้ว ได้ความมาว่ากลุ่มวิศวกรพักอยู่ที่เซอร์วิสอะพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่ง เขาจึงขับรถล่วงหน้าไปดักรออยู่ที่นั่น แต่ลึกลงไปในใจชายหนุ่มก็หวังว่าจะไม่ต้องพบเห็นเมฆไปที่อะพาร์ตเมนต์นั้น
น้ำรีบจอดรถแล้วก้าวพรวดออกมา หากชายหนุ่มที่มีใบหน้าคุ้นตาซึ่งจอดรถอยู่ใกล้ๆ กันทำให้เขาต้องชะงัก “เอ่อ”
เจ้านายของพี่ตฤณ? ทำไมมาเจอกันที่นี่ได้อีกวะเนี่ย!
น้ำรีบหันไปมองรอบๆ เจอร้านอะไรก็นำมาใช้เพื่อพูดแก้ตัวไปก่อน
“ผมจะมาซื้อกาแฟ...” ทว่าทั้งสองดันพูดขึ้นมาพร้อมกันพอดีเสียอีก
ฉิบหาย! น้ำเหงื่อตก สถานการณ์ในตอนนี้มันช่างแปลก... แปลกมากจริงๆ
พวกเขาประสานสายตากันอย่างลองเชิงอยู่สักพัก ในที่สุด อีกฝ่ายก็เป็นคนเอ่ยชวนขึ้นมาก่อน
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ไปดื่มกาแฟด้วยกันมั้ยล่ะ”
น้ำผ่อนลมหายใจออกยาว เขาคิดว่าก็ดีเหมือนกันนะ เผื่อคนคนนี้จะรู้อะไรเกี่ยวกับพี่ตฤณบ้าง ไหนๆ พวกเขาลงเรือเดียวกันซะขนาดนี้แล้ว
และแล้วสองหนุ่มก็มานั่งประจันหน้ากันตรงโต๊ะริมหน้าต่างภายในร้านกาแฟขนาดย่อม บรรยากาศชวนให้รู้สึกอึดอัด เสียงเครื่องปรับอากาศดังแว่ว เย็นเยือกต่างกับอากาศทางด้านนอกราวกับฟ้าเหว
“เอ่อ ผมชื่อน้ำ” เมื่อเขาเริ่มต้นแล้ว อีกฝ่ายจึงเอ่ยแนะนำตัวบ้าง
“ผมชื่อนภ” นภ หรือ นภเกตน์พูดพลางจ้องมองคนตรงหน้าเขม็ง
“ผมเรียนอยู่มนุษย์ฯ ปีสี่ครับ”
“อ่า...” นภเกตน์ขมวดคิ้ว เขาไม่แน่ใจว่าควรจะแนะนำตัวกับน้ำอย่างไรดี แต่แล้วก็ตัดสินใจหยิบนามบัตรขึ้นมาส่งให้ “ผมเป็นผู้จัดการแผนกวิศวกรรมเครือข่ายของบริษัท NS ที่กำลังติดตั้งระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์ใหม่ให้กับทางมหาวิทยาลัยน่ะครับ”
น้ำอ้าปากค้าง พลางรับนามบัตรมาอย่างงงๆ “ไม่ต้องแนะนำตัวทางการขนาดนั้นก็ได้ครับ คือผมเป็นแค่นักศึกษา...”
แก้มของนภเกตน์เปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ “ขอโทษที ผมไม่ค่อยได้คุยกับใครสักเท่าไหร่”
ท่าทางของนภเกตน์ทำให้น้ำไม่รู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่เข้าหายาก อาจจะดูหยิ่งบ้างเล็กน้อยในตอนแรกที่พบกัน แต่พอมานั่งคุยกันแล้วก็คิดว่านภเกตน์ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไร เขายิ้มบาง “คุณนภคงทำงานหนักจนไม่ค่อยมีเวลาสินะครับ” แต่ยังหาเวลามาถึงที่นี่ ถ้าไม่เป็นห่วงงานเอามากๆ ก็น่าจะมีอะไรกับพี่ตฤณ?
หลังจากพูดคุยกันไปได้สักพัก รถมอเตอร์ไซค์คันคุ้นตาก็เคลื่อนเข้ามาจอดในลานจอดรถของเซอร์วิสอะพาร์ตเมนต์ พอตัวเขากับคนที่นั่งอยู่ด้วยกันเห็นเข้าก็พร้อมใจกันลุกขึ้นพรวดโดยไม่ได้นัดหมาย
“มาแล้ว!”
เมฆเป็นคนขี่มอเตอร์ไซค์โดยมีตฤณนั่งซ้อนท้ายมา เมื่อจอดรถแล้วก็กอดคอกันเข้าไปภายในตึกอย่างสนิทสนม
น้ำรู้สึกไม่พอใจเด็กหนุ่มมากเสียจนลืมตัว เขากำแก้วกาแฟเย็นที่ถืออยู่ในมือแน่นจนเกร็งไปทั้งแขน พอนึกขึ้นได้ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ พร้อมกับหันไปมองคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับเขา
หืม?
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เพราะสีหน้าของอีกฝ่ายบ่งบอกชัดเจนเลยว่าไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบธรรมดากับพี่ตฤณแน่ๆ
แวบหนึ่งก็นึกสงสัยว่าตัวเขาจะดูออกง่ายดายเหมือนคนตรงหน้านี่ไหมนะ? สายตาของเขาเวลาที่มองเมฆ จะเป็นเช่นเดียวกับคนคนนี้หรือเปล่า?
นภเกตน์หันหน้ามาสบสายตากับน้ำอย่างเชื่องช้า หยุดมองตากันอยู่อีกชั่วครู่ ก่อนทั้งสองจะค่อยๆ นั่งลงบนเก้าอี้ของตน เขามองน้ำอย่างหวาดระแวง แล้วจึงเอ่ยถาม “...ของคุณคนไหน”
นี่คิดว่าเขาจะพิศวาสไอ้พี่ตฤณได้งั้นเหรอ!? น้ำขมวดคิ้ว
“คนที่เป็นคนขับมอเตอร์ไซค์เข้ามาน่ะครับ เขาชื่อเมฆ”
นภเกตน์ผ่อนลมหายใจออกเบาๆ แต่แล้วก็ขมวดคิ้ว “ว่าแต่พวกเขามาทำอะไรกันที่นี่ คุณน้ำรู้มั้ย”
น้ำยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม เขาก็อยากรู้เหมือนกันนั่นล่ะ แต่ถ้าให้เดา... “น่าจะมาทำอาหารกัน เห็นเมฆว่าอย่างนั้นครับ”
“ทำอาหาร? คุณตฤณทำอาหารเป็นกับเขาซะที่ไหนกัน”
“คุณนภมาที่นี่เพราะพี่ตฤณใช่มั้ย”
ผู้มาเยือนพยักหน้าหงึกหงัก “รู้จักกันด้วยเหรอ”
“พี่ตฤณกับพี่แหลมเป็นรุ่นพี่ของเพื่อนสนิทผม รู้จักกันตอนที่พี่เขากลับมาดูประชุมเชียร์น่ะครับ”
“แล้วเมฆ... เอ้อ...”
“เมฆอยู่วิดวะปีหนึ่งครับ” พอตอบออกไปแล้ว ยังไม่ทันที่น้ำจะได้พูดคุยอะไรต่อ บุคคลเจ้ากรรมที่พวกเขามาตามส่องดูนั้นก็เดินออกมาจากตึก ตรงไปยังรถคันหนึ่งที่จอดอยู่แล้วขับออกไป
นภเกตน์ลุกขึ้นเกาะผนังกระจก สายตามองตามรถยนต์เคลื่อนออกไปจนสุดสายตา
นัยน์ตาเรียวจ้องมองอีกฝ่ายทุกอิริยาบถ ซึ่งทำให้เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับไอ้พี่ตฤณไม่ใช่น้อยแน่ๆ เขาแอบนินทารุ่นพี่อยู่ในใจ เพราะไม่น่าเชื่อว่าพี่ตฤณจะได้ แฟน ระดับงานพรีเมี่ยมถึงขนาดนี้ เขาก็ดีใจด้วยกับรุ่นพี่ล่ะนะ แต่ที่เขายังข้องใจคือทำไมเมฆถึงได้สนิทสนมกับรุ่นพี่นัก ถึงขนาดสละเวลาที่จะมาพบกับเขาไปหารุ่นพี่แทน... มีเหตุผลอะไรที่สำคัญนักหรือ?
น้ำเอื้อมมือออกไปจับข้อมือของคนที่ยืนอยู่ แล้วดึงเบาๆ เป็นเชิงเรียกให้นั่งลง จากนั้นจึงพูดปลอบอีกฝ่าย “ผมไม่รู้ว่าพวกเขาคิดทำอะไรกัน แต่ผมพยายามจะไว้ใจ...”
“ผมก็อยากจะไว้ใจ แต่ก็กลัว... เราห่างกันมาระยะหนึ่งแล้ว”
น้ำเสียงสั่นน้อยๆ แบบนั้นส่งผลให้น้ำรู้สึกสลดไปด้วย คนคนนี้คงจะรักพี่ตฤณมากจริงๆ เขาสบประสานสายตากับดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หากเขารู้สึก... เจ็บ ไปด้วยกันกับคนตรงหน้าด้วย
เวลาที่รักใครสักคนมากๆ คงจะรู้สึกแบบนี้เองสินะ
น้ำยกมือขึ้นเสยผมแรงๆ จากนั้นจึงเท้าแขนลงกับโต๊ะแล้วถอนหายใจยาวเหยียด “ผมเข้าใจนะ ตัวผมเอง... ถึงจะบอกตัวเองซ้ำๆ ว่าให้ไว้ใจเขา แต่ก็มาคอยตามดูอยู่แบบนี้ น่าสมเพชชะมัด”
ทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก หากบรรยากาศระหว่างกันกลับไม่อึดอัดเฉกเช่นในคราวแรก คงเป็นเพราะพวกเขามีอะไรหลายๆ อย่างคล้ายคลึงกัน
ไม่นานนักหลังจากนั้น ตัวต้นเหตุที่ทำให้น้ำต้องมานั่งกลุ้มใจอยู่ในร้านกาแฟก็โทรศัพท์เข้ามาหา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองดู สบสายตากับชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามกันก่อนจะกดรับสาย
“พี่น้ำ ทำอะไรอยู่”
“นั่งดื่มกาแฟกับเพื่อน เมฆล่ะ”
“ผมมาซื้อของที่ซูเปอร์กับพี่ตฤณ คือว่าพี่น้ำ เย็นนี้ผมคงไปหาไม่ได้นะ เสียเวลาซื้อของไปเยอะ คืนนี้ต้องกลับไปช่วยทำบ้านผีสิงต่อ ถ้าแวบอีกเดี๋ยวโดนด่า” ปลายสายตอบกลับมาเสียงใส ยิ่งทำให้น้ำรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น ทำไมถึงเป็นตัวเขาเพียงคนเดียวที่อารมณ์เสียเมื่อไม่ได้พบกันวะ
อย่างน้อยเมฆก็ไม่ได้โกหกว่าอยู่ที่ไหนหรือทำอะไรอยู่ แต่ในเมื่อเป็นแฟนกันแล้วทิ้งเขาไปกับคนอื่นเช่นนี้ เขาคงต้องหาวิธีลงโทษอีกฝ่ายเสียหน่อย จะได้เข้าใจบ้างว่าตัวเขารู้สึกเช่นไร
สีหน้าของน้ำเคร่งขรึม เขายกมือขึ้นลูบปลายคางพร้อมกับกัดริมฝีปาก สักพักจึงหันไปพูดกับคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน “จริงสิ คุณนภบอกว่ามาตรวจงาน...”
“จริงๆ กำหนดการคือวันพรุ่งนี้ แต่ผมมาก่อนน่ะ”
“ถ้างั้น เรามาร่วมมือกันมั้ย”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว พร้อมกับโน้มตัวไปหาคนถาม “ร่วมมือ?”
“คุณกับผมมาลองทำแบบสองคนนั่นบ้าง พวกเขาจะได้รู้ว่าคุณกับผมรู้สึกยังไง”
เช้าตรู่ของวันใหม่ รถยนต์ BMW คันหรูวิ่งเข้าไปถึงชายหาดเมืองพัทยาเพื่อไปรับ เพื่อนใหม่ คนที่เขาเพิ่งได้รู้จักเมื่อวานจากโรงแรมระดับห้าดาวที่อีกฝ่ายพักอยู่ พวกเขานัดรับประทานมื้อเช้าร่วมกันที่โรงแรมแห่งนี้
เมื่อน้ำจอดรถเรียบร้อย เขารีบเดินเข้าไปในห้องโถงของโรงแรมซึ่งชายหนุ่มในชุดสูทนั่งรออยู่ มือข้างหนึ่งของอีกฝ่ายถือหูโทรศัพท์ อีกมือโบกไปมาในอากาศให้น้ำเข้าไปนั่งรอ น้ำจึงเดินดุ่มๆ ตรงเข้าไปหาพร้อมกับยกมือไหว้
นภเกตน์ยิ้มรับ พลางตบมือลงบนเบาะโซฟาข้างตัวเพื่อเรียกให้คนที่เพิ่งมาถึงนั่งรอก่อน ในขณะเดียวกันก็พูดกับคนที่อยู่ในสายไปด้วย “อืม คุณมนัสส่งสเปคอุปกรณ์ทั้งหมดพร้อมกับ requirements ของลูกค้ามาให้ผมก่อน ผมถึงจะสั่งงานวิศวกรของผมให้ได้ แล้วเลขาผมจะแจ้งกำหนดการให้ทราบนะ” จากนั้นสีหน้าบนใบหน้าอ่อนเยาว์ซึ่งออกจะดูน่ารักแท้ๆ เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เขาดุคนที่อยู่ปลายสายเสียงเข้ม “ตอนนี้วิศวกรของผมมีงานทุกคน ถ้าหากงานคุณเร่งทำไมไม่รีบแจ้งก่อน คุณต้องรอตามกำหนด หรือไม่ก็ไปตกลงกับลูกค้าเอง มันเป็นหน้าที่ของคุณไม่ใช่รึไง”
น้ำเลิกคิ้วขึ้น นึกไม่ถึงว่านภเกตน์จะมีมุมแบบนี้ด้วย จะว่าไป... คนคนนี้เป็นถึงผู้จัดการแผนกทั้งที่ยังดูอ่อนวัยเช่นนี้ แสดงว่าก็น่าจะเป็นคนที่เก่งกาจไม่ใช่น้อย
สักพักพนักงานในโรงแรมก็เดินเข้ามาสอบถามเรื่องเครื่องดื่ม น้ำจึงสั่งกาแฟไปสองแก้ว สำหรับเขาและนภเกตน์ ซึ่งหลังจากนั้นไม่นานพนักงานก็นำมาเสิร์ฟให้
นภเกตน์วางสายโทรศัพท์ไปพอดี เขาหันไปบอกกับพนักงานด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ขอบใจนะ”
น้ำรู้สึกแปลกใจอีกหน เพราะไม่บ่อยครั้งนักที่เขาจะเห็นคนในระดับนภเกตน์เอ่ยปากขอบคุณพนักงานบริการ เขารีบหันไปกล่าวขอบคุณพนักงานบ้าง “ขอบคุณครับ”
“ขอโทษทีนะ พอดีเซลล์โทรมาเร่งโพรเจ็กต์ ผมเลยต้องจัดการก่อนน่ะ เราดื่มกาแฟกันก่อนแล้วค่อยไปกินมื้อเช้าเนอะ”
“ไม่เป็นไรครับ ยังไงเช้านี้ผมก็ว่าง” น้ำยกถ้วยกาแฟขึ้นมาเป่าเบาๆ แล้วค่อยๆ จิบ เขาเหลือบมองท่วงท่าของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน ซึ่งเขาบอกได้อย่างมั่นใจเลยว่า คนคนนี้น่ะ โคตรของโคตรลูกคุณหนู ยิ่งได้รู้จักอีกฝ่ายก็ยิ่งนึกสนใจว่านภเกตน์กับตฤณนั้น โคจรมาคบกันได้อย่างไร ในเมื่ออยู่คนละขั้วกันถึงขนาดนี้
พอนึกๆ ไปก็อมยิ้ม เขาพอจะเดาได้แล้วล่ะว่าทำไมพี่ตฤณถึงดูดีขึ้นมากมาย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณนภจัดการเรื่องเสื้อผ้าและทรงผมให้ ก็น่าจะเป็นเพราะพี่ตฤณพยายามปรับปรุงตัวให้เข้ากับคนรัก?
แต่คิดแล้ว อย่างพี่ตฤณน่าจะเป็นแบบแรกมากกว่า... น้ำหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“มีอะไรเหรอ”
“เอ้อ... คือ... ผมนึกถึงเมื่อก่อนน่ะ เวลาที่พี่ตฤณมาช่วยว้าก ผมยาวรุงรังชี้ฟูทั้งหัว แล้วยังมีหนวดหรอมแหรม แต่งตัวโทรมๆ เหมือนพวกเพื่อนผมตอนนี้เลย แต่เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปมาก คงเพราะคุณนภ”
นภเกตน์ยิ้มบาง นัยน์ตาสีอ่อนของเขาอ่อนแสงลง “คนที่เปลี่ยนมากกว่าคงจะเป็นผมนะ”
“หือ?” น้ำเลิกคิ้วขึ้นอย่างสนใจ
“คุณตฤณสอนผมหลายอย่าง ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ผมคงไม่สามารถทำให้วิศวกรห้าสิบกว่าคนเชื่อฟังได้แน่ๆ”
อือ... จะว่าไป... ไอ้พวกตั้งใจก็รักและเคารพพี่ตฤณมากๆ เหมือนกัน
“เมื่อตอนที่กลับมาจากเมกาใหม่ๆ ผมก็ทะเลาะกับคุณตฤณทุกครั้งที่พบหน้ากันเลยนะ” สายตาของนภเกตน์เปี่ยมไปด้วยความชื่นชมคนที่เขาพูดถึง “เราผ่านเหตุการณ์ต่างๆ มาด้วยกันมากมาย ทำสิ่งที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ให้สำเร็จมาไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ทั้งทุกข์ สุข หรือเครียดจนหัวแทบระเบิด...”
น้ำฟังนภเกตน์เล่าเรื่องราวอย่างตั้งใจ และในที่สุดเขาก็เข้าใจ สาเหตุที่พี่ตฤณเปลี่ยนไป คงจะเป็นเพราะความรักที่มีให้กับคุณนภซะมากกว่า พี่ตฤณคงจะรักและดูแลคุณนภดีมาก จนทำให้คุณนภหวั่นใจเพียงเพราะไม่มีรุ่นพี่คอยอยู่เคียงข้าง
ครั้งนี้ทำให้น้ำนึกสงสัย เวลาเพื่อนในกลุ่มมองตัวเขา จะรู้สึกเหมือนที่เขามองคุณนภกับพี่ตฤณในวันนี้มั้ยนะ เพราะคำว่า รัก คำเดียวแท้ๆ ที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป ตั้งแต่เมฆก้าวเข้ามาในชีวิตของเขา
ความรู้สึกไม่มั่นใจที่เขามีอยู่ในตอนนี้ คงเป็นเพราะเขา... รักเมฆ มากเช่นกัน
“ผมว่าพี่ตฤณรักคุณนภมากเลยนะ อะ!” น้ำยกมือขึ้นปิดปาก เขาควรจะคิดอยู่แค่ในใจ แต่ปากดันไปไวกว่าความคิดน่ะสิ แล้วพอคนที่นั่งอยู่ข้างกันได้ยินเข้า ใบหน้าก็ซับสีเลือดทันที
“คุณน้ำ!”
เจ้าของชื่อหัวเราะเบาๆ “ขอโทษครับ แต่ผมคิดอย่างนี้จริงๆ นะ ผมกล้าพนันกับคุณนภเลยว่าเดี๋ยวถ้าพี่ตฤณเห็นเราทำเป็นสนิทกัน ต้องโมโหหึงควันออกหูแน่ๆ”
นภเกตน์หลุบตาลงต่ำ มองนิ้วซึ่งตัวเขาควรจะสวมแหวนที่ตฤณให้ หากเขาถอดเก็บไว้เมื่อครั้งที่กลับไปนอนค้างที่บ้าน เพราะขี้เกียจจะฟังคนที่บ้านแซว แล้วก็ลืมหยิบมาใส่เพราะมัวแต่ยุ่งกับการทำงาน
ที่จริงเขาเองก็ควรจะรู้ว่าตฤณรักเขามากแค่ไหนไม่ใช่หรือ
น้ำยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “คุณนภ ผมว่าเราไปกินมื้อเช้ากันเถอะ จะได้วางแผนกันไปด้วย”
นภเกตน์เงยหน้าขึ้น “ผมก็อยากเห็นเหมือนกันว่าคุณตฤณจะหึงจริงมั้ย”
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก “อย่างแรกเลยนะครับ เราต้องคุยกันให้สนิทมากกว่านี้ เข้าใจมั้ยพี่นภ”
ริมฝีปากสีแดงคลี่ยิ้ม เขารับต่อบทอีกฝ่ายทันควัน “เข้าใจแล้วน้ำ”
หลังจากมื้อเช้า น้ำขับรถยนต์ของตนพาเพื่อนร่วมชะตากรรมคนใหม่มุ่งหน้าเข้าสู่รั้วรอบมหาวิทยาลัยตรงตามเวลาที่อีกฝ่ายนัดกับอาจารย์ ธนากรและตฤณไว้พอดี เมื่อเข้าใกล้ตึกใหม่ซึ่งเป็นที่หมายก็เห็นว่ามีกลุ่มนักศึกษากลุ่มใหญ่นั่งประชุมกันอยู่ตรงลานว่าง ชายหนุ่มหรี่ตาเพ่งมอง พอรู้ว่าเมฆนั่งอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย เขาก็ลดความเร็วลดลงให้รถเคลื่อนไปอย่างเชื่องช้า
“พี่นภเมฆอยู่ในกลุ่มตรงนั้น”
“ไหน” นภเกตน์หันขวับ
“อย่าหันสิพี่ นั่งนิ่งๆ ทำเป็นคุยกับผมนะ”
“อือๆ” คนอายุมากกว่าพยักหน้า ฉีกยิ้มแล้วหันไปทางคนที่ขับรถอยู่ “แบบนี้ใช่ได้มั้ย”
น้ำหัวเราะเบาๆ “โอเคครับ เดี๋ยวจะผ่านกลุ่มที่เมฆนั่งอยู่แล้วนะ” เขาทำเป็นหันไปหานภเกตน์แล้วยิ้มกว้าง หากชำเลืองมองผ่านกระจกหน้าต่างรถออกไป พอเห็นว่าเด็กหนุ่มกำลังจ้องมองมาทางตนจึงรีบบอกกับอีกฝ่าย “พี่นภขยับมาใกล้ๆ หน่อย ทำเหมือนเรากำลังกระซิบอะไรกัน”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว แต่ก็ยอมทำตามที่น้ำบอก “อยู่ในรถกันสองคนยังต้องก้มมากระซิบกันมันไม่แปลกเหรอน้ำ”
“ก็แปลกอะพี่”
“เมฆจะมองว่าเราบ้ามากกว่าสนิทกันมั้ย”
“...นั่นสิ”
ห่างจากตัวรถออกไป เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ท่ามกลางเพื่อนพ้องและรุ่นพี่จ้องมองตามรถไปเขม็ง “เห... พี่น้ำนี่นา มากับใครวะ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”
ตำลึงได้ยินเข้าจึงมองตามรถของรุ่นพี่ต่างคณะไปอีกคน “เออ ใครวะ”
พวกเขามองตามจนเจ้าของรถคันหรูเคลื่อนรถไปจอดเทียบที่ตรงทางเข้าตึกใหม่ซึ่งอาจารย์กับพวกของตฤณยืนรอกันอยู่ น้ำรีบก้าวลงจากรถแล้ววิ่งวนมาเปิดประตูให้คนที่นั่งอยู่ข้างกัน จากนั้นชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาดำจึงก้าวออกมา สบสายตาพร้อมยิ้มให้กับคนที่เปิดประตูให้
เมฆเห็นเช่นนั้นก็ลุกขึ้นพรวด “พี่น้ำ!”
เพื่อนพ้องที่นั่งรอบข้างเด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ “เฮ้ย มีอะไรไอ้เมฆ มึงยังไม่ตื่นดีเหรอวะ”
“เปล่าๆ” ตอบไปเช่นนั้นหากไม่อาจละสายตาจากรุ่นพี่ต่างคณะซึ่งยกแขนขึ้นโอบไหล่คนที่มาด้วย แล้วทั้งสองคนก็พากันเดินนำกลุ่มคนที่มายืนรออยู่เข้าไปด้านในตึก
นัยน์ตาสีดำเบิกโพลง คนที่มากับพี่น้ำเป็นใครกันทำไมสนิทสนมกันถึงขนาดนี้ ก็ขนาดกับกลุ่มเพื่อนสนิท เขายังไม่เคยเห็นรุ่นพี่แสดงทีท่าเช่นนี้เลย แล้วทำไมจู่ๆ ถึงมาที่ตึกใหม่นี่ พี่น้ำไม่มีเรียนหรือ? ไม่มีงานขององค์การนักศึกษาหรืออย่างไร?
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น เขาเพิ่งตระหนักได้ว่าตัวเองไม่เคยรู้ว่าพี่น้ำจะไปทำอะไรที่ไหนเมื่อไหร่ เพราะอีกฝ่ายไม่เคยบอกเขา
...ทั้งที่พวกเขาคบกันอยู่แท้ๆ
“เฮ้ย เมฆ มึงจะยืนไปถึงไหนวะ เป้ามึงอยู่ตรงหน้ากูเนี้ยะ” แหนมกระตุกข้อมือเพื่อนรัวๆ
เมฆทิ้งตัวลงนั่ง สีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม เวลานี้เขาไม่มีอารมณ์จะฟังประชุมแล้ว เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ตั้งใจว่าจะโทรไปถามรุ่นพี่ต่างคณะ
ทว่าเมื่อกดโทรศัพท์ออกไป อีกฝ่ายกลับไม่รับสาย
“ไอ้เมฆ พี่เขาไม่ว่างป่าววะ” ตำลึงโน้มเข้ามากระซิบ เขาคอยสังเกตอาการเพื่อนรักอยู่สักพักแล้ว “มึงใจเย็นๆ รอตอนพักเที่ยง พี่น้ำน่าจะมากินข้าวกับเพื่อนเขา เดี๋ยวมึงค่อยถามก็ได้”
เมฆลดโทรศัพท์ในมือลง “กูรู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ว่ะ”
“แต่มาตึกใหม่แล้วพวกพี่ตฤณมายืนรอรับ ก็น่าจะรู้จักกับพี่ตฤณ” แหนมออกความคิดเห็นบ้าง
“จริงด้วย! งั้นเดี๋ยวโทรถามพี่ตฤณ”
“ไอ้ห่า มึงใจเย็นๆ ก่อนสิ พี่ตฤณเขาทำงานอยู่นะเว้ย” แหนมยื่นมือไปบังโทรศัพท์ในมืออีกฝ่ายไว้ “มึงนี่ก็... ใจคอจะไม่ให้พี่น้ำเขารู้จักคนอื่นบ้างรึไงวะ อาจจะเป็นญาติกันก็ได้ จะให้ชัวร์ก็รอถามตอนเที่ยงนั่นแหละ”
“...นั่นสินะ” ตอบไปเช่นนั้นแม้จะยังหวั่นใจ หากเขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากอดทน เด็กหนุ่มเหลือบดูเวลาที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์แล้วถอนหายใจยาว
(มีต่อค่ะ)
-
เมื่อเวลาเที่ยงมาถึง น้ำพานภเกตน์มานั่งด้วยกันที่โต๊ะอาหารประจำซึ่งปกติแล้วจะมีเพียงแค่น้ำและกลุ่มเพื่อนของเขา ชายหนุ่มรู้ดีว่าเมฆจะต้องมารอพบตนที่นี่แน่ๆ เนื่องจากอีกฝ่ายโทรศัพท์มาหลายต่อหลายครั้ง เขาชำเลืองมองโทรศัพท์มือถือที่วางไว้บนโต๊ะข้างตัวแล้วอมยิ้ม
ขณะที่นั่งรอให้เพื่อนๆ ของน้ำไปซื้ออาหารมาให้ นภเกตน์หันไปเห็นรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของคนที่นั่งอยู่ข้างกัน เขาจึงใช้ข้อศอกสะกิดเบาๆ “นี่! อย่าแกล้งเขาเพลินล่ะ เดี๋ยวก็โดนโกรธจริงๆ หรอก”
“อีกนิดนะพี่นภ แล้วเดี๋ยวผมจะรีบไปเคลียร์ ถ้าไม่ทำแบบนี้เขาก็ไม่รู้สึกหรอกว่าผม...”
“หึง?”
น้ำส่งสายตาขุ่นๆ ใส่อีกฝ่าย “...ไม่ชอบครับ ที่เขาไปสนิทกับพี่ตฤณ”
“หึงก็บอกว่าหึง ผมยังยอมรับตัวเองเลยว่าหึงน่ะ”
“พี่นภ พี่ตฤณงอนจนลุกหนีไปแล้วนะ”
“หือ?” นภเกตน์รีบหันไปมองโต๊ะที่อยู่ข้างๆ ซึ่งตอนแรกตฤณกับวิศวกรคนอื่นๆ นั่งรวมกันอยู่ที่นั่น แต่ตอนนี้เหลือเพียงแค่โต๊ะเปล่าๆ “อ้าว ได้กินอะไรบ้างรึยังเนี่ย” เขาเปรยเสียงเบา
“เป็นห่วงเหรอครับ” คราวนี้น้ำแกล้งนภเกตน์คืนบ้าง “พี่ตฤณหึงหนักมากเลยนะเนี่ย วันนี้จะทำงานได้มั้ย”
“คุณตฤณเขาแยกแยะได้ เวลาทำงานเขาจริงจังมากนะ”
“แล้วพี่นภสบายใจขึ้นบ้างรึยังครับ”
เจ้าของชื่อเรียกยิ้มบาง “ก็นิดหน่อย มันอาจจะไม่ดีนัก แต่ผมดีใจที่เห็นเขาหึง”
น้ำตบมือลงบนแขนเรียวเบาๆ เขาเข้าใจความรู้สึกของนภเกตน์ดี เพราะการที่ได้เห็นคนที่เรารักแสดงออกว่ารักและแคร์เรามากๆ นั้น ทำให้รู้สึกมั่นใจในความสัมพันธ์มากขึ้น บางทีเขาเองก็ควรจะแสดงออกกับเมฆให้มากกว่านี้เช่นกัน
“น้ำ สงสัยว่าเมฆจะมาแล้วล่ะ ยืนอยู่ตรงนั้นน่ะ” นภเกตน์โน้มเข้าไปกระซิบ เขาจำหน้าตาของเมฆไม่ค่อยได้เพราะเคยเห็นแต่จากที่ไกลๆ ทว่าท่าทางของเด็กหนุ่มบ่งบอกชัดเจน ก็เล่นยืนจังก้า จ้องมาที่โต๊ะด้วยสายตาพิฆาตแบบนั้น
น้ำพยักหน้า เขายกมือขึ้นโอบไหล่นภเกตน์พร้อมโน้มใบหน้าเข้าหา สักพักจึงทำเป็นหันมองไปทางที่เมฆยืนอยู่ เขาอมยิ้มแล้วโบกมือให้เด็กหนุ่ม ทำเหมือนว่าสิ่งที่เขาทำอยู่เป็นเรื่องปกติ
ในขณะเดียวกัน เพื่อนๆ ของน้ำก็ถือจานใส่อาหารหลายต่อหลายจานเข้ามาเสิร์ฟตามคำสั่งของเพื่อนรัก พวกเขาจึงเริ่มต้นรับประทานอาหารกัน
สำหรับน้ำแล้ว ไม่ยากนักที่จะปลุกปั่นเพื่อนของตนให้ตื่นเต้นไปกับผู้มาเยือนด้วย แล้วโพรไฟล์ของนภเกตน์ก็ใช่ย่อยเสียที่ไหน หลังจากได้แนะนำอีกฝ่ายให้ทุกคนรู้จักแล้ว ทั้งโต๊ะก็ส่งเสียงฮือฮากันไม่หยุดหย่อน
“พี่นภจบตรีกับโทวิศวะสื่อสารจากมหาลัยโคลัมเบีย เจ๋งมั้ยล่ะพวกมึง” น้ำแนะนำสรรพคุณของแขกคนพิเศษกับเพื่อนรักในโต๊ะ
“โอ้โห พี่นภเก่งเว่อร์ๆ ที่นั่นมันเข้ายากมากเลยนี่นา” ตั้งใจยื่นมือออกไปขอเชคแฮนด์ “ขอผมจับมือหน่อยนะ”
“ผมจับด้วย โห... เรียนเป็นภาษาอังกฤษหมดเลยด้วยสินะครับ”
นภเกตน์หัวเราะ พร้อมกับส่งมือให้อย่างเป็นมิตร “มันก็ไม่ได้ยากอะไรหรอก ผมเรียนที่เมกามาตั้งแต่เด็กแล้ว”
“แต่พี่นภพูดไทยชัดมากมาย สุดยอด”
“แรกๆ ก็ลำบากนิดหน่อย แต่ลูกน้องผม...”
“โอ้โหหหหห~ มีลูกน้องด้วยอ้ะ”
เสียงดังโวยวายลั่นไปทั่วบริเวณ ได้ยินไปถึงโต๊ะที่เด็กหนุ่มนั่งอยู่กับเพื่อนๆ เมฆใช้ช้อนในมือเขี่ยอาหารในจานไปมา ตักใส่ปากบ้างหากไม่รับรู้ถึงรสชาติของอาหารเลยแม้แต่น้อย เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่งข้อความไปหารุ่นพี่ต่างคณะหลายๆ ครั้ง
“พี่น้ำอยู่กับใครเหรอ ทำไมผมไม่เคยเห็นมาก่อน”
“พี่น้ำ ตอบผมหน่อยสิ”
“พี่น้ำ...”
โทรศัพท์มือถือของน้ำปิดเสียงไว้ แต่หน้าจอก็สว่างวาบทุกครั้งที่มีข้อความเข้า
“ได้ผลแล้วใช่มั้ย” นภเกตน์เอ่ยถาม พลางหัวเราะเบาๆ “เร็วเหมือนกันนะเนี่ย รีบตอบเขาไปสิ”
น้ำส่ายหน้าไปมา “รออีกสักพักดีกว่า”
“คนใจร้าย”
“พี่นภก็ใจร้ายกับพี่ตฤณเหมือนกันนั่นแหละ”
“ผมว่าเมฆคงเกลียดผมแล้วแน่ๆ” นภเกตน์ถอนหายใจ
“เมฆไม่เคยเกลียดใครหรอกครับ เขาเป็นเด็กดีจะตายไป” คนอ่อนวัยกว่ายิ้มบาง เขารอจนหมดเวลาพักเที่ยงไปแล้ว พอไปส่งนภเกตน์ที่ห้องประชุมเรียบร้อยจึงค่อยส่งข้อความไปบอกกับเด็กหนุ่มเพื่อนัดให้ไปเจอกันที่โรงยิมในตอนบ่าย
TBC~*
โอ้โหหหหห เอามาลงเร็วมากกก ขอเสียงตบมือหน่อยค่ะ กรี๊ดดดด :ling1:
อย่าเพิ่งด่าพี่น้ำกันเลย 5555555555555 ถ้าจะด่าก็ขอให้ด่าพี่ตฤณค่า กร๊ากกก (ตฤณงงหนักมากว่าเกี่ยวอะไร)
เดี๋ยวตอนหน้าจะเป็นวันลอยกระทงแล้วล่ะ ฮัสกี้จะลงพร้อมกับตอนจบของ "ยังเบลอ" ด้วยนะคะ พบกันใหม่อาทิตย์หน้าค่า
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม จุ๊ฟฟฟ :mew1:
-
:katai2-1: ปรบมือให้คนเขียนและพี่น้ำด้วย. ร้ายสุดยอด อิอิ
ตัวเองหึงไม่พอยังแจกจ่ายความหึงไปอย่างทั่วถึงซะด้วย
ขอบคุณค่ะ
รอคนเขาเคลียร์กัน. ลุ้นๆๆ
น้องเมฆขี้หวงนะพี่น้ำรอรับมือดีๆเลย
-
นั่นไงมีอะไรก็พูดกันสิคะเอ้ออ555555
-
มีไทม์แมชชีนมั้ย จะเร่งไปอาทิตย์หน้าไวๆ
-
พี่น้ำน่ารักกก 555 ขี้แกล้งงง
-
รอดูร้องเมฆหึงพี่น้ำ
พี่น้ำนี่ก็แผนสูง หาคนมาร่วมขบวนการได้อีก หึงคูณสองเลยทีนี้
-
พี่น้ำร้ายสุดๆเลยย
เคลียร์กันดีๆล่ะ อิอิ :mew1:
-
พี่น้ำ ทำไมขี้งอนนนน ตีมือออ
-
เจ้าแผนการจริงๆ เลยนะคะพี่น้ำเนี่ย
-
รออ่านทั้งสองเรื่องเลยนะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ตอนหน้า ขอแบบให้เมฆหึงแบบตบจูบแล้วปล้ำพี่น้ำเลยนะ อิ อิ
-
เริ่มเปลี่ยนละคิดว่าน้ำเป็นเมะแน่นอนเพราะตอนนี้แหละ
-
ต่างฝ่ายต่างหึง ชอบค่ะชอบ :katai2-1:
คืออ่านยังเบลอในมุมมองอารมณ์ความรู้สึกหึงของติณณ์นภไปแล้ว
มาตอนนี้ก็ได้อ่านมุมมองความรู้สึกของน้ำเมฆ ถือว่าสมบูรณ์แบบที่สุดเลยค่ะ
นี่คงต้องกลับไปย้อนอ่านยังเบลอใหม่ ตอนต่อไปของเรื่องนี้จะได้รู้แนว 55555555
-
พี่น้ำขี้แกล้งอย่างแรงงง
สงสารเมฆอ่ะ งือออออ
-
พี่น้ำมันร้ายยยยยยย
-
ขออีกซักตอน นะ นะ :ling1:
-
แหม พี่น้ำทำแบบนี้เรากลัวว่าเรื่องมันจะไปกันใหญ่น่ะสิ
มีอะไรก็น่าจะพูดกันตรงๆนะพี่น้ำ :hao3:
-
แหมมมมมม
สนุกกันจริงเชียว สะใจใช่มั้ย
แกล้งคนอื่นหนักๆระวังกรรมจะสนองหลายเท่าน้าาาาา
-
อ่านแล้ว เหมือน เดจาวู :-[ กลับไป ดูอดีต ของ นายตฤณ พร้อมๆๆ กับ พี่น้ำ
ทำให้ ทั้ง พี่น้ำ น้องเมฆ ต่างก้อ รุ้ซึ้งความรัก และความน้อยใจ กันเลย
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
. ตอนหน้า ตอนจบแล้วหรา .. :hao3: ...ลุ้นๆๆๆ ฉากหวานๆๆๆ
-
สนุกสนานเลย
-
:laugh: เอาคืนสองหนุ่มที่ชอบทำตัวมีความลับได้เจ็บๆ คันๆ ดี o13
-
:hao5:
อ๋าย เดี๋ยวน้องเมฆจะคิดว่าพี่น้ำเรียกไปเพราะต้องการบอกเลิกหรือป่าวล่ะนี่ พี่น้ำขี้แกล้งอ่ะ ร้ายมากมาย
-
รอฟังเหตุผลเมฆก่อน :katai5:
-
เอาอีกอะ
-
:pig4: :pig4:
-
ตอนหน้าสงสัยเมฆจะโดนหนัก
แต่ไม่รู้หนักแบบไหน5555
-
พี่น้ำร้ายอ่ะ :laugh:
-
พี่น้ำ อย่าแกล้งน้องหนักมาก น่าสงสารออก
:mew2:
-
พี่น้ำหึงก็บอกตรงๆอย่าทำกับน้องแบบนี้ สงสารเมฆ เดี๋ยวเถอะจะยุให่เมฆงอนนานๆเลยคอยดู
-
งานนี้พี่น้ำก็แกล้งแรงนะคะ ระวังน้องเมฆเสียเซลฟ์จนหนีห่างนะคะ
-
พี่น้ำแกล้งแรงไปแล้ว เดี๋ยวเมฆงอนตุ๊บป่องไปจริงๆนะ :hao7:
-
:ling2:โถ่เมฆ พี่น้ำนี่สุดยอดอะ :hao3:เมฆคงจำไปจนตายเลย
-
จงมาจงมาจงมา :katai5: :katai5: :katai5:
-
ตอนหน้ามาเร็วๆนะ อยากรู้แล้ว
-
พี่น้ำร้ายนักนะระวังน้องเมฆจะโกรธเอานะคะ
-
:hao3: :hao3:
-
พี่น้ำแผนสูงมากนะเนี่ย ระวังน้องเมฆเล่นงานคืนนะ o22
-
ค้างมาก มาต่อ
-
ทั้งขำและแอบสงสารน้องเมฆคนซื่อ
-
ชอบพี่น้ำตอนนี้มาก มันต้องแก้เผ็ดแบบนี้แหละ จะได้รู้ซะบ้างว่าคนหล่อก็หึงเป็น อิอิ
อ่านแล้วรักพี่น้ำเลย ส่วนพี่นภโปรไฟล์โคตรอลัง อยากรู้จริงว่าทั้ง2คู่จะเคลียร์กันยังไง
-
ตอนนี้คนที่น่าสงสารที่สุดคือพี่ตฤน 555+ แค่ขอให้เมฆช่วยสอนทำอาหารนิดหน่อย โดนพิษรักของพี่น้ำเล่นงานซะงั้น ซวยหาใดเปรียบ :z2:
-
สงสารน้องเมฆจัง
:mew2:
-
ขี้แกล้งจริงๆ สองคนนี้ 5555
-
ลองใจกันแรงขนาดนี้เมฆหนีหายไปเหมือนชื่อแล้วพี่น้ำจะเสียใจ
เมฆคนซื่อมะได้คิดอะไรกับรุ่นพี่มันคงเสียใจมากกก เดี๋ยวมีคนดามใจแล้วพี่น้ำจะหนาว :katai4:
-
โอ๊ยยยยยยย น้ำนภทำไมน่ารักกก กร้ากกกก อยู่ด้วยกันแล้วเลอค่า 555555
อิพี่ตฤณ นุ้งเมฆ เก๊าขอโต้ดดดด กร้ากกกก
อ่านไปแล้วยิ้มแก้มจะปริอ่ะ 55555 น้ำนภอยู่ด้วยกันแล้วมันให้ฟีลพี่น้องปีศาจเจ้าเล่จัง ทั้งๆที่ถ้าแยกกันอยู่คุณนภออกจะดูใสซื่อ
แต่พอจับคู่กับน้ำนี่ให้อีกฟีลเบย 5555
เหมือนกับอิพี่ตฤณตอนอยู่กะนุ้งเมฆ เหมือนหมาเล็กหมาใหญ่
อะๆ แต่เราไม่ได้สลับคู่นะ กร้ากกกกก แต่น้ำนภนี่ให้ฟีลพี่น้องร่วมสาบานมากๆ กร้ากกกก
อยากให้เอามาฟีทกันบ่อยๆ 5555
อยากให้รวมเล่มสองเรื่องนี้ออกพร้อมกันนนนน (ขอออกรายการฝันที่เป็นจริง ไม่ต้องมอบรถเข็นให้นะคะ ขอรวมเล่มก็พอ)
จะรออ่านอีกนะคะะะ ฮืออออ น่ารักกกกก :katai4:
ขอบคุณมากๆค่าาา จุ้บบบ
-
อยากอ่านต่อแล้วต้องทำยังไงงงงงง :z3:
พี่น้ำร้ายกาจมากกกกกก สงสารเมฆเลยอ่ะโอย 55555555 เจ้าเล่ห์ที่สุด น้องมันยิ่งเอ๋อๆเบลอๆอยู่อ่ะพี่ อย่าไปแกล้งมันมากดิ
เดี๋ยวน้องมันเข้าใจผิด น้อยใจ ฟุ้งซ่าน บลาๆๆไปจะทำยังไงงง แอบอยากให้เมฆงอนจริงจัง อยากเห็นพี่น้ำจ๋อยมั่งอ่ะ - 3 -
แกล้งแบบนี้ใจร้ายไปแล้ว ; _ ; .. นี่ยังไม่ได้อ่านเบลอเลยค่ะ ต้องไปหาอ่านก่อนละ ชอบพี่นภ >____<
ดูเป็นเคะในอุดมคติของเราดีค่ะ น่ารักกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไปนะคะ มาไวๆน้าาาา :katai2-1:
-
พี่น้ำาา คนร้ายกาจจจ
-
พี่น้ำ แกล้งน้องอ่ะ
-
แกล้งมากระวังเข้าตัวนะพี่น้ำ ของอย่างนี้มันต้องถามไม่ใช่คิดไปเอง แล้วทำร้ายใจของคนที่เรารัก น้องเมฆหนี้หายไปแล้วจะซ่าไม่ออก เหอๆ เราขอเตือน :katai3:
-
พี่น้ำร้ายนะคะ สงสารน้องเมฆผู้ไม่รู้อะไรเลย หงอยไปหมดแล้ววว
-
พี่น้ำ ใจร้ายยยย
-
พี่น้ำคะ น้องเมฆนอยแล้ว แต่น้องเมฆยังไม่รู้ตัวหรอกนะว่าทำพี่น้ำนอยก่อนอ่ะ
-
Chapter 36 : วันลอยกระทง
น้ำไปรอรับนภเกตน์ที่หน้าห้องประชุมหลังจากหมดชั่วโมงเรียนช่วงบ่าย จากนั้นพวกเขาจึงเคลื่อนย้ายกันไปยังบ้านผีสิงของคณะวิศวะซึ่งเป็นจุดหมาย
ระหว่างทางทั้งสองเดินผ่านกลุ่มนักศึกษาที่กำลังการตระเตรียมงานเทศกาลกันอย่างวุ่นวาย นภเกตน์หันมองซ้ายขวาอย่างสนใจ ก่อนจะหันไปถามคนที่เดินมาด้วยกัน “น้ำไม่ต้องไปทำกิจกรรมกับเขาเหรอ”
เจ้าของชื่อเรียกส่ายหน้าไปมา “งานส่วนของผมเสร็จแล้ว ต้องไปช่วยงานอีกทีก็วันจริงเลยน่ะครับ”
“อ่อ ถือว่าเป็นโชคดีของผมสินะเนี่ย”
น้ำยิ้มมุมปาก “ถ้าพี่ตฤณมาได้ยินเข้า ต้องความดันขึ้นแหงๆ”
“สนน้ำหน้าแล้ว” นภเกตน์ขมวดคิ้วพร้อมกับพ่นลมหายใจออกหนักๆ “ว่าแต่ นัดเมฆไว้แล้วใช่มั้ยเนี่ย”
“ครับ เห็นเมฆบอกว่าจะไปช่วยงานที่บ้านผี ผมเลยบอกให้เขารอผมอยู่ที่ในห้องแต่งตัวในบ้านผีสิงนั่นแหละ”
“ยังไม่ได้บอกไปเหรอว่าผมเป็นใคร”
คนอ่อนวัยกว่าส่ายหน้าไปมา “เดี๋ยวให้พี่นภแนะนำตัวเองดีกว่า”
“เอางั้นเหรอ” คนพูดกัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด
พวกเขาเดินมาจนเกือบถึงห้องที่นัดหมายแล้ว หากนภเกตน์หยุดแล้วหันไปบอกกับน้ำก่อน “ที่จริง ผมว่าเราไม่ควรเล่นกับความรู้สึกของใคร เพราะงั้นหลังจากนี้ น้ำรีบปรับความเข้าใจกับเมฆดีกว่านะ”
น้ำชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นจึงพยักหน้า “ครับพี่นภ พี่ก็เหมือนกัน” เขาเห็นด้วยกับนภเกตน์นะ แต่ดูเหมือนว่าทิฐิและความเอาแต่ใจจะอยู่เหนือเหตุผลไปสักหน่อย มารู้สึกผิดตอนนี้ก็คงจะช้าไปแล้ว เขาคงต้องอธิบายให้เมฆเข้าใจ
พอเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้อง พวกเขาได้ยินเสียงงึมงำดังเล็ดลอดออกมา น้ำจึงยกมือขึ้นเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไปภายในห้อง เขาขมวดคิ้วจนเกือบเป็นปม เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มกับตฤณอยู่ด้วยกันตามลำพัง ในท่วงท่าที่... หมิ่นเหม่เสียเหลือเกิน
ตอนแรกเมฆนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นข้างๆ รุ่นพี่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ แล้วยังก้มหน้าลงไปบนตัก พอเงยหน้าขึ้นมาก็มีหยดน้ำสีขาวขุ่นเกาะอยู่บริเวณริมฝีปากและแก้ม แถมกางเกงของรุ่นพี่ยังเปิดซิปทิ้งไว้อ้าซ่าเสียอีก
“เมฆ!”ดวงตาเรียวเบิกโพลง “ทำอะไรกันน่ะ!”
“มีอะไรเหรอน้ำ” คนที่เดินตามหลังมาชนกับแผ่นหลังของน้ำเข้าอย่างจัง เขายกมือขึ้นลูบปลายจมูกพลางชะเง้อคอมองดู ก่อนจะสบสายตากับคนที่นั่งอยู่ในห้องทั้งสองคนเข้าพอดี
“คุณนภ?” ตฤณลุกพรวดจากเก้าอี้ ส่งผลให้เห็นกางเกงชั้นในภายใต้ซิปที่เปิดค้างไว้อ้าซ่า พอรู้สึกเย็นวูบๆ จึงรีบยกมือขึ้นปิด
นภเกตน์อ้าปากค้าง “พวกคุณทำอะไรกัน!”
“เหอ!? ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคุณนภ” ตฤณรีบรูดซิปกางเกง “แล้วทำไมคุณนภถึงมาที่นี่กับไอ้น้ำได้”
นภเกตน์ขึงตาใส่คนรัก มือขาวกำแน่นจนเกร็งไปทั้งแขน “แล้วคุณตฤณล่ะ มาทำอะไรที่นี่กับเขา!”
น้ำยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ นภเกตน์กับตฤณก็ส่งเสียงดึงอื้ออึง “เอ่อ...”
ส่วนเมฆนั้น เมื่อเห็นนภเกตน์มาด้วยกันกับคนรักของตนก็เลือดขึ้นหน้า พี่น้ำควงคนคนนี้เดินไปไหนมาไหนเกือบทั้งวัน ไม่สนใจใยดีเขาแล้วยังนัดเขาเพื่อพามาให้เห็นจะจะอีก เขาไม่เข้าใจการกระทำของอีกฝ่ายเลยสักนิดเดียว เด็กหนุ่มพูดเสียงดังแข่งกับตฤณและนภเกตน์ “พี่น้ำนัดผมมาทำไมกัน!”
“พี่มีเรื่องจะคุยกับเมฆน่ะสิ”
เด็กหนุ่มพูดเสียงเข้ม “ตั้งใจจะบอกอะไรกับผมกันแน่ ถึงได้พาเขามาแบบนี้”
“แล้วเมฆล่ะ มาทำอะไรอยู่ที่นี่กับพี่ตฤณสองคนฮะ!”
“ผมมาตามนัดพี่น้ำ ส่วนพี่ตฤณเขาถูกวานให้มาช่วยเปลี่ยนหลอดไฟให้ห้องนี้ก็เท่านั้น”
“แล้วที่หน้านั่นเลอะอะไร!”
“น้ำ...” เมฆยังไม่ทันจะตอบ จู่ๆ รุ่นพี่คนดังก็ถูกชายหนุ่มในชุดสูทที่ยืนอยู่ด้านหลังผลักอย่างแรงจนเซถลาเข้ามาหาเขา เด็กหนุ่มจึงรีบเข้าไปประคองอีกฝ่ายไว้ก่อน
“น้ำถอยไป!” นภเกตน์เอ่ยขณะที่ผลักเจ้าของชื่อเรียกออกไปให้พ้นทาง ใบหน้าสวยได้รูปเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขาจ้องมองไปที่ตฤณราวกับต้องการจะถลกหนังศีรษะของอีกฝ่าย “ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณตฤณจะเป็นคนแบบนี้! มาทำอะไรกับเขาที่นี่ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ นี่คุณตฤณนอกใจผมงั้นเหรอ!”
“เฮ้ย! คุณนภ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าครับ! ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“แล้วนั่นอะไร!” นภเกตน์ชี้ไปที่เป้ากางเกงซึ่งก็ยังมีร่องรอยของของเหลวสีขุ่นค้างคาอยู่
ผู้ต้องหาชี้ไปที่กล่องน้ำเต้าหู้ซึ่งวางอยู่กับพื้นใกล้ๆ กับเก้าอี้ “น้ำเต้าหู้มันหกเลอะครับ!”
เมฆเบิกตากว้าง ในใจกลัวว่าไอ้พี่ตฤณจะถูกกระทืบจนจมพื้นปูน บ้านผีสิงปลอมๆ จะกลายเป็นของจริงก็งานนี้ เขารีบช่วยรุ่นพี่แก้ตัว “คุณนภครับ! น้ำเต้าหู้จริงๆ นะครับ ผมกับไอ้พี่ตฤณแค่นั่งคุยกันเฉยๆ ครับ! แต่น้ำเต้าหู้มันหก ผมก็เลยช่วยเช็ด!”
แต่ดูเหมือนจะช่วยอะไรไม่ได้แล้ว นภเกตน์โมโหจนไม่ฟังเสียงใคร เขาหันหลังกลับแล้ววิ่งออกจากห้องไป ตฤณจึงออกตัววิ่งตามออกไปติดๆ ทิ้งให้น้ำกับเมฆยืนอึ้งอยู่ในห้องด้วยกันตามลำพัง
สองหนุ่มยังคงอ้าปากค้าง สายตามองตามนภเกตน์และตฤณที่วิ่งตามกันออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วและรุนแรงราวกับลมพายุ บานประตูห้องปิดกระแทกลงเกิดเป็นเสียงดังสะท้อนก้อง หลังจากนั้นภายในห้องก็เงียบกริบ
น้ำค่อยๆ หันมาประสานสายตากับเด็กหนุ่มที่ดูจากสีหน้าแล้วคงจะยังตกใจไม่หาย “เมฆ”
เจ้าของชื่อเรียกสะดุ้งตัวเบาๆ สติสตังยังไม่กลับคืนสู่ร่างทั้งหมด “พี่น้ำ...” เขายืนกะพริบตาปริบๆ พอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์แบบไหนจึงรีบอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ “ผมซื้อน้ำเต้าหู้มาดื่มเพราะหิวแต่กินอะไรไม่ค่อยลง แล้วก็มายืนรอพี่น้ำที่นี่ พอดีไฟมันเสียแล้วพี่ตฤณโดนใช้ให้มาเปลี่ยนหลอดไฟ แต่ข้างในห้องมันมืดมาก ตอนที่พี่ตฤณปีนขึ้นเก้าอี้ไปเปลี่ยนหลอดไฟ ผมทำน้ำเต้าหู้หก เลยเลอะเทอะไปหมดทั้งกางเกงพี่ตฤณแล้วก็หน้าผมด้วย ตอนที่พี่เข้ามาก็กำลังเช็ดกันอยู่พอดี” เด็กหนุ่มเล่ารวดเดียวแบบไม่เสียเวลาหยุดหายใจ
ชายหนุ่มยิ้มบาง “เข้าใจแล้ว ขอบใจที่อธิบายนะ” พอเห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกผิดมากกว่าเดิม ทั้งที่เมฆควรจะเป็นฝ่ายโกรธเขาอยู่แท้ๆ แต่กลับไม่ยอมให้เขาเข้าใจผิด เด็กหนุ่มห่วงความรู้สึกของเขามากถึงขนาดนี้ “พี่ก็มีอะไรจะบอกเมฆเหมือนกัน พี่น่ะ พาพี่นภมาหาเมฆที่นี่ก็เพื่อที่จะบอกว่าพี่กับพี่นภเป็นแค่คนรู้จักกันเฉยๆ เมฆจะได้ไม่เข้าใจผิด ที่จริงแล้วพี่นภกับพี่ตฤณน่ะ...”
“เป็นแฟนกัน” เมฆพูดแทรก “ผมรู้อยู่แล้วว่าพี่ตฤณมีแฟน แต่เพิ่งรู้ว่าคือคุณนภ”
“รู้อย่างนั้นแล้วยังไปทำตัวสนิทสนมกับพี่ตฤณอีกนะ” น้ำพูดเสียงดุ
เมฆเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะยิ้มกว้าง “พี่น้ำหึงผมเหรอ โอ๊ย!” เขายกมือขึ้นกุมศีรษะตรงที่ถูกรุ่นพี่ใช้มะเหงกเขกเอาหนักๆ หนึ่งที
“เมฆทำให้พี่นภเข้าใจพี่ตฤณผิดนะ ยังมาทำหน้าระรื่นอีก”
“ผมไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องแบบนี้นะครับ” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น จ้องมองเข้าไปในดวงตาเรียว “คือว่าพี่ตฤณอยากทำอาหารเอาใจคุณนภ ผมก็แค่อยากช่วย เพราะเวลาที่พี่ตฤณพูดถึงคุณนภน่ะ ทั้งบ้าทั้งเพ้อ จนผมหมั่นไส้มากๆ แต่พอเห็นพี่ตฤณรักคุณนภมากมายขนาดนั้น ผมก็พลอยอยากช่วยให้พี่ตฤณทำได้สำเร็จ แล้วอีกอย่าง ผมเห็นว่าพี่น้ำต้องไปช่วยงานขององค์การนักศึกษา คงจะไม่ค่อยว่างอยู่แล้วด้วย ผมก็เลยไม่อยากรบกวน พอมีเวลาว่างเล็กน้อยก็เลยไปสอนพี่ตฤณทำอาหารครับ”
เหตุผลสมกับที่เป็นเมฆดี... ก็เพราะเมฆเป็นคนอย่างนี้ไม่ใช่หรือ เขาถึงได้รู้สึกว่าเด็กหนุ่มพิเศษกว่าคนอื่นๆ
“พี่ไม่เคยคิดว่าเมฆรบกวนเลยสักครั้ง” น้ำโอบศีรษะรุ่นน้องเข้าหาตัว
เด็กหนุ่มซบใบหน้าลงบนหัวไหล่พร้อมกับยกแขนขึ้นกอด เขาเม้มปากอย่างครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นจึงตัดสินใจถาม “แล้วพี่น้ำรู้จักกับคุณนภได้ยังไงครับ”
“เจอกันที่หน้าตึกใหม่น่ะ”
“แต่พี่น้ำดูสนิทกับคุณนภมากๆ” เมฆผงกศีรษะขึ้นประสานสายตากับชายหนุ่ม
น้ำลูบศีรษะอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน “พี่ขอโทษ แค่ช่วยพี่นภทำให้พี่ตฤณหึงก็เท่านั้น”
“ได้ผลมากๆ เลยล่ะครับ” เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจออกยาวเหยียด “ผมไม่ชอบให้พี่น้ำไปสนิทกับใครเลย ผมหึง แล้วก็หวงมากด้วย”
“ครับๆ รู้แล้วล่ะ” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “พี่ก็ไม่ชอบให้เมฆไปสนิทกับคนอื่นนะ รู้มั้ย”
“พี่น้ำหึงผมใช่ป่ะ”
น้ำผละออก เขาไม่ยอมตอบคำถามแถมยังเมินหนีหน้าตาระริกระรี้ของอีกฝ่าย ก่อนจะคว้าข้อมือเด็กหนุ่มแล้วก้าวยาวๆ ไปยังบานประตูห้อง “ตอนนี้เราควรตามไปดูพี่ตฤณกับพี่นภก่อน ป่านนี้จะพังบ้านผีไปแล้วรึเปล่าก็ไม่รู้”
เมฆรีบเดินขึ้นไปเคียงข้างกัน จากนั้นก็ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบ “หึงผมก็บอกว่าหึงสิครับ ทีผมยังบอกว่าหึงตรงๆ เลยนะ” ทว่าอีกฝ่ายไม่ใส่ใจ “พี่น้ำอ่า... หึงก็บอกกันหน่อยสิ”
พอก้าวออกมาจากห้องแต่งตัว พวกเขาก็ได้ยินเสียงโวยวายของตฤณและนภเกตน์ดังอยู่แว่วๆ แสดงว่าทั้งสองคนหลงเข้าไปในส่วนของบ้านผีสิงแล้ว น้ำจึงรีบตรงไปสับสวิตช์ไฟภายในโรงยิม เพราะเขาคิดว่าความมืดน่าจะช่วยให้นภเกตน์ใจเย็นลง ส่วนพี่ตฤณก็จะได้ตามไปทัน... เขาช่วยได้เท่านี้ล่ะ ทีเหลือขึ้นอยู่กับพี่ตฤณเท่านั้น ตอนนี้คงได้แต่เอาใจช่วยรุ่นพี่ให้พยายามเข้าล่ะนะ
“พี่น้ำ”
“ชู่ว” น้ำเงี่ยหูฟังเสียง หลังจากดับไฟไปได้สักพัก เสียงดังจากภายในบ้านผีสิงก็แผ่วลง “เราไปดักรอดูตรงทางออกดีกว่า”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก ยอมเดินตามรุ่นพี่ไปโดยไม่พูดอะไรอีก
ทั้งสองหนุ่มออกมายืนหลบอยู่แถวใต้ต้นไม้ ในบริเวณที่มองเห็นทางออกของบ้านผีสิงได้ถนัด ซึ่งไม่นานนักนภเกตน์กับตฤณก็ประคองกันออกมา พวกเขายืนคุยกันสักพัก แล้วตฤณก็กึ่งลากกึ่งจูงนภเกตน์เดินจากไป
น้ำผ่อนลมหายใจออกยาว “ดูเหมือนเขาจะเข้าใจกันได้แล้วนะ” จากนั้นจึงหันกลับมาทางเด็กหนุ่ม แล้วยกมือขึ้นลูบศีรษะเบาๆ “เหนื่อยรึยังน่ะวันนี้”
เมฆส่ายหน้าไปมา “ตอนแรกก็เหนื่อยๆ แต่พอเจอพี่น้ำก็หายเหนื่อยแล้วครับ”
รุ่นพี่กระตุกยิ้มตรงมุมปาก “พรุ่งนี้ยังว่างใช่มั้ย”
เด็กหนุ่มพยักหน้ารัวๆ
“พี่ต้องช่วยถ่ายรูปขบวนนางนพมาศให้องค์การนักศึกษา แต่หลังจากนั้นว่าง เราไปลอยกระทงกันนะ”
เมฆยิ้มกว้าง “ครับ!”
..
....
..
ในตอนหัวค่ำของวันใหม่ซึ่งบนท้องฟ้ามีดวงจันทร์กลมเกลี้ยงทอแสงนวลประดับ เสียงเพลงจากแต่ละบูธและจากบนเวทีในบริเวณที่ใช้จัดงานลอยกระทงของมหาวิทยาลัยดังสนั่น คละเคล้าเสียงตะโกนพูดคุยกันดังอื้ออึงไปทั่วบริเวณ ทุกจุดสว่างไสวเต็มไปด้วยแสงไฟ ผู้คนทั้งที่เป็นนักศึกษาและบุคคลภายนอกเดินกันขวักไขว่
กลิ่นอาหารน่าอร่อยลอยกรุ่น ชักชวนให้คนที่เดินผ่านไปมาแวะเข้าไปลองชิม เมื่อพ้นจากบริเวณบูธขายของและขายอาหารไปแล้วจึงเป็นที่ตั้งของบูธเกมจากแต่ละคณะ ซึ่งบ้านผีสิงของคณะวิศวะก็อยู่ในละแวกเดียวกันนี้ด้วย
สำหรับนภเกตน์และตฤณ หลังจากที่ทั้งสองคนคืนดีกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วเมื่อวาน วันนี้ก็สวีตกันชนิดเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลยทีเดียว พวกเขากับเมฆและน้ำพบปะพูดคุยกันสั้นๆ แลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์มือถือกัน ก่อนจะโบกมือลาเพื่อแยกย้ายกันไปเดินเที่ยวในงาน เด็กหนุ่มชำเลืองมองสองหนุ่มเดินอี๋อ๋อกันไปด้วยความหมั่นไส้ปนอิจฉา ไอ้พี่ตฤณน่ะ หน้าบานเป็นกระด้งเลยเชียว กอดไหล่คนรักไว้อย่างต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ ก่อนจะหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างกันซึ่งยืนห่างจากตัวเขาเป็นฟุต ดูไม่ได้เหมือนเป็นแฟนกันเลยแม้แต่น้อย
ทว่าในระหว่างที่เด็กหนุ่มกำลังนึกน้อยใจอยู่นั้น รุ่นพี่คนดังก็ก้าวเข้ามายืนแทนที่ว่างระหว่างกันแล้วยกมือขึ้นเขกศีรษะเขาเบาๆ
“มองพี่ตฤณกับพี่นภตาละห้อยเชียวนะ อาลัยอาวรณ์อะไรกัน”
เมฆยกมือขึ้นกุมศีรษะ “เปล่านะครับ แค่นึกอิจฉาเฉยๆ”
“อิจฉาใคร”
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นแล้วจึงยื่นหน้าเข้าไปหาอีกฝ่าย “พี่น้ำหึงผมอีกแล้วอะ” เขารู้อยู่แล้วล่ะว่าเดี๋ยวพี่น้ำคงจะเลี่ยงไม่ยอมตอบเขาเหมือนทุกที แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากจะพูดออกไป “ไม่ไหวเลย หึงผมอยู่เรื่อย”
“รู้ก็ดี”
“นั่นแน่... ฮะ...?” เดี๋ยวนะ เขาหูฝาดไปหรือเปล่าวะ?
เมฆชะงัก ริมฝีปากอ้าค้าง “.....” เพราะไม่นึกว่าจะได้รับคำตอบเช่นนี้ เขาคลำทางไปต่อไม่ถูกเลย
หมายความว่า... ว่า... พี่น้ำหึงเขาจริงๆ งั้นหรือ เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี่ย
รุ่นพี่ยิ้มมุมปาก จากนั้นจึงยกแขนขึ้นโอบไหล่พร้อมกับดึงเด็กหนุ่มเข้ามาใกล้โดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัว
“หวา!” เมฆร้องเสียงหลง ปลายจมูกเขาเฉียดกับของพี่น้ำไปนิดเดียว ส่งผลให้ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “พะ... พี่น้ำ!”
“หืม?”
“เมื่อกี้พี่น้ำบอกว่า...”
“บอกว่าอะไร?”
“พี่น้ำ... หึงผม”
“เปล่า ไม่ได้พูด”
“พี่น้ำอ่า...”
น้ำหัวเราะเบาๆ “ไปเดินในงานกันดีกว่า” พูดแล้วก็ปล่อยแขนออกพร้อมกับเดินนำออกไป
เด็กหนุ่มรีบก้าวยาวๆ ไปให้ทันกัน “เราจะไปไหนกันดี”
“เมฆอยากไปไหนล่ะ”
“อืม...” คนถูกย้อนถามยกข้อมือขึ้นดูเวลา “ใกล้เวลาพี่ตั้งใจขึ้นแท่นพี่ว้ากตกน้ำแล้วอะครับ เราไปสอยพี่ตั้งใจกันดีกว่า”
“เอาสิ ก็ดีเหมือนกันนะ”
ทว่าเมื่อไปถึงบูธทั้งสองก็จำใจต้องถอย เพราะดูเหมือนจะมีคนสนใจพี่ว้ากมากเหลือเกิน แถวถึงได้ยาวคดเคี้ยวเป็นงูแบบนั้น พวกเขาได้ยินเสียงของตั้งใจโวยวายมาจากทางด้านใน ก่อนจะหันมองหน้ากันแล้วหัวเราะ
“งั้นเราไปลอยกระทงกันดีกว่า” เมฆคว้าข้อมือของรุ่นพี่ แต่ก้มหน้าหลุบตาต่ำ มืออีกข้างสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง วันนี้เขาตั้งใจจะให้สิ่งที่สำคัญกับอีกฝ่าย แต่รอโอกาสดีๆ ให้ได้อยู่ด้วยกันตามลำพังก่อน
“เอาสิ เมฆอยากลอยที่ไหน”
“ผมจะพาพี่ไปที่พิเศษ...” เด็กหนุ่มตอบพลางจูงมือรุ่นพี่เดินผ่านฝูงคนแน่นขนัดออกไป เขาพาอีกฝ่ายไปยังบริเวณที่เอารถมอเตอร์ไซค์ไปจอดแอบไว้ ซึ่งบนมอเตอร์ไซค์นั้นมีหมวกกันน็อกสองใบวางอยู่กับกระทงขนาดเล็กในถุงพลาสติก
“หืม เตรียมพร้อมไว้ขนาดนี้เลย” น้ำหัวเราะเบาๆ อย่างอารมณ์ดี
“พี่น้ำใส่หมวกกันน็อกด้วยนะ” เมฆจัดการใส่หมวกกันน็อกให้รุ่นพี่แล้วจึงส่งถุงใส่กระทงให้ “ถือถุงกระทงไว้ด้วยได้มั้ยครับ”
“อืม”
พอเด็กหนุ่มสวมหมวกกันน็อกเสร็จก็วาดขาขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ของตน จากนั้นจึงหันมาตบๆ ลงบนเบาะด้านหลัง “พี่น้ำขึ้นมาเลย”
“โอเค” น้ำขึ้นไปนั่งบนเบาะหลัง แต่ขยับตัวให้แนบชิดกับแผ่นหลังของรุ่นน้องเป็นพิเศษ พร้อมกับโอบเอวเด็กหนุ่มไว้แน่น “พร้อมแล้ว”
“ฮื้ยยย! พี่น้ำ” เมฆสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นบนแผ่นหลัง คือแบบ... ก็รุ่นพี่เล่นนั่งเสียจนชิด ทำให้เขารู้สึกถึงอะไรต่อมิอะไรของพี่น้ำเลยอะ หรือเขาจะมโนไปเองก็ไม่รู้
“ทำไมเหรอ”
ทำไมหน้าร้อนๆ แบบนี้วะ เด็กหนุ่มบ่นอยู่ในใจ “คือ...”
“หัวใจเต้นแรงจัง”
“ก็พี่น้ำกอดผมซะแน่น”
ชายหนุ่มยิ้มร้าย “พี่กลัวตกน่ะ” แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายของอีกฝ่ายที่รอยยิ้มนั้นซุกซ่อนอยู่ภายใต้หมวกกันน็อก
“คะ... ครับ... งั้นผมจะออกรถแล้วนะ”
“โอเค”
เด็กหนุ่มพยายามสงบจิตสงบใจ สูดหายใจเข้าลึกๆ หลายๆ ครั้ง ก่อนที่จะเคลื่อนรถมอเตอร์ไซค์ออกไปช้าๆ
“เราจะไปที่ไหนกันเหรอ”
“หาดด้านหลังคณะประมงครับ ตรงนั้นไม่ค่อยมีใครผ่านไปมาเพราะคนที่รู้ว่าตรงนั้นมีหาดก็มีแต่พวกเด็กประมงซะส่วนใหญ่”
“อ้อ แต่เมฆก็รู้ได้เนอะ”
“.....” ก็เพราะเขาไปถามหามาเป็นพิเศษน่ะสิ
ไม่นานเด็กหนุ่มก็เคลื่อนรถเข้าไปจอด จากนั้นจึงจูงมือรุ่นพี่เดินไปตามทางเดินที่มีไฟสว่างไสวจากเสาไฟตลอดสองข้างทาง พื้นที่บริเวณนั้นค่อนข้างจะเงียบเพราะอยู่ไกลจากบริเวณจัดงาน หากก็ยังได้ยินเสียงเพลงดังมาแว่วๆ
น้ำปล่อยให้รุ่นน้องจูงมือไปเรื่อยๆ พอเดินอ้อมตัวตึกของคณะประมงไปทางด้านหลังก็พบกับหาดทรายขนาดเล็ก บริเวณนั้นแทบมองไม่เห็นอะไร มีเพียงแสงไฟสลัวจากเสาไฟที่อยู่ห่างออกไปเท่านั้น
เด็กหนุ่มก้มลงถอดรองเท้าของตน พับขากางเกงขึ้นแล้วจึงเอื้อมมือไปรับกระทงมาจากรุ่นพี่ “พี่น้ำ ถอดรองเท้าสิครับ”
“โอเค” ชายหนุ่มก้มลงถอดรองเท้าออก พอพับขากางเกงขึ้นแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือ กระเป๋าสตางค์และกุญแจรถใส่ไว้ในถุงพลาสติกแทนที่กระทง “ไม่มีคนคงไม่หายหรอกเนอะ”
“จริงด้วย เดี๋ยวหล่นลงน้ำล่ะแย่เลย” เมฆจัดการหยิบข้าวของของเขาในลงในถุงด้วยแล้ววางไว้บนรองเท้าอีกที
หลังจากนั้นรุ่นน้องก็คว้ามือรุ่นพี่คนดัง จูงให้เดินตามลงไปในน้ำสองสามก้าว ก่อนจะหยุดแล้วหันมาหาคนที่ยืนอยู่เคียงข้างกัน เขายกกระทงในมือขึ้นจุดธูปเทียน เสร็จแล้วจึงส่งให้รุ่นพี่ถือไว้ด้วยกัน “ขอพรกันนะครับ”
น้ำอมยิ้มเล็กน้อย เขาเอื้อมมือทั้งสองข้างออกไปวางประกับหลังมือของเด็กหนุ่มที่ถือกระทงอยู่
เมฆสบสายตากับเจ้าของฝ่ามืออุ่นร้อน รอยยิ้มเล็กน้อยของรุ่นพี่ที่เขามองเห็นได้จากแสงของเปลวเทียนทำให้ใบหน้าร้อนๆ ชอบกล “เอ้อ...”
“ว่าไง ขอพรเสร็จรึยัง”
“เสร็จแล้วครับ”
พวกเขาค่อยๆ ย่อตัวลงปล่อยกระทงให้ลอยไปตามกระแสคลื่น จากนั้นทั้งคู่ก็ยืนมองกระทงนั้นค่อยๆ ลอยห่างออกไป
นัยน์ตาเรียวมองตามแสงเทียนริบหรี่ของกระทงบนเกลียวคลื่นที่กระเพื่อมน้อยๆ “วันนี้คลื่นน้ำไม่แรงมาก ดีจังเลยนะ”
“พี่น้ำ” เมฆจับมือของรุ่นพี่ขึ้นมาตรงหน้า
“หืม”
“ผมมีของสำคัญที่อยากจะให้พี่” เมฆพูดเสียงเบา ปลายนิ้วเย็นเฉียบด้วยความประหม่า มือข้างที่ว่างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบกล่องพลาสติกขนาดเล็กขึ้นมาวางลงบนฝ่ามือของชายหนุ่ม
น้ำเพ่งมองไปในแสงสลัว ภายในกล่องพลาสติกแบบใสนั้น มีโลหะรูปร่างคล้ายเกียร์คล้องเกี่ยวบนเชือกหนังสีดำนอนนิ่งอยู่ “เกียร์?”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก “ครับ”
“แต่นี่มันเป็นของสำคัญไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ครับ”
“แล้วให้พี่จะดีเหรอ”
“วันที่ผมได้รับเกียร์นี่ พี่ตั้งใจพูดกับทุกคนว่า กว่าที่แต่ละคนจะได้เกียร์มา ต่างก็รู้ว่าต้องผ่านความยากลำบากอะไรกันมาบ้าง จงรักษาเกียร์ชิ้นนี้เป็นเหมือนหัวใจของตนเอง” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับกุมมือของรุ่นพี่ไว้ “เกียร์นี่ก็เหมือนหัวใจของผม ให้พี่น้ำเก็บไว้ดีๆ นะครับ”
น้ำยิ้มบาง กุมกล่องใส่เกียร์ไว้ในมือแน่น พลางยกมืออีกข้างขึ้นลูบศีรษะรุ่นน้องย่างอ่อนโยน “ขอบใจนะ พี่จะรักษาให้ดีที่สุดเลย”
ดวงตาสีดำขลับจ้องมองริมฝีปากบางสวยโดยไม่กะพริบ เขาเคลื่อนใบหน้าเข้าไปหา ราวกับเรียวปากนั้นมีแรงดึงดูด จากนั้นจึงแนบจูบบางเบา แล้วค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก เด็กหนุ่มชำเลืองมองสีหน้าของรุ่นพี่ก่อนจะประกบริมฝีปากเข้าไปอีกครั้ง เพิ่มแรงบดเบียดมากขึ้นทีละน้อย เขาปิดตาลงพร้อมกับสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่น
สายลมเย็นสบายพัดผ่านมาเป็นระลอก ส่งผลให้เกลียวคลื่นที่ม้วนตัวสาดซัดขึ้นสู่หาดแรงมีกำลังแรงขึ้น กระทบกับท่อนขาของทั้งสองหนุ่มจนพวกเขายืนโงนเงน
ในขณะเดียวกันนั้น น้ำตวัดแขนขึ้นโอบไหล่คนตรงหน้า ทว่าแรงบดเบียดจากอีกฝ่ายทำให้เขาต้องถอยหลังไปเล็กน้อย ประกอบกับแรงกระแทกของคลื่นส่งผลให้พวกเขาเสียการทรงตัว ชายหนุ่มใช้โอกาสนั้นทำเป็นล้มลงแล้วฉุดรุ่นน้องลงมาพร้อมกันด้วย
เมฆเบิกตาโพลง “อะ! พี่น้ำ!”
ซ่า!
เด็กหนุ่มล้มลงทาบทับรุ่นพี่ ก่อนจะใช้สองมือยันตัวเองขึ้น ใบหน้าเขาอยู่ห่างจากอีกฝ่ายเพียงแค่ปลายนิ้วกั้น “อ๊า ขอโทษครับพี่น้ำ! เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ!”
น้ำสะบัดหน้าไปมาให้หยดน้ำร่วงหล่นลงจากศีรษะ เขาหัวเราะเบาๆ พลางยกกล่องในมือขึ้นดู “ดีนะที่เกียร์อยู่ในกล่องเนี่ย”
“แต่พี่น้ำเปียกหมดเลย”
“เมฆก็เปียกเหมือนกัน”
รุ่นพี่ฉุดแขนให้เด็กหนุ่มนั่งลงข้างๆ กัน แล้วเก็บกล่องใส่เกียร์ไว้ในกระเป๋าเสื้อ “ไหนๆ ก็เปียกแล้ว”
เมฆขยับไปนั่งลงข้างชายหนุ่ม เขายกมือขึ้นเสยผมรัวๆ “น้ำเค็มชะมัดเลย”
“นึกถึงวันแรกที่รับน้อง เมฆก็เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแบบนี้เลยนะ”
“เพราะใครล่ะครับ” เด็กหนุ่มหัวเราะ ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อรุ่นพี่ขยับเข้ามาใกล้ จนปลายจมูกของทั้งสองสัมผัสกัน
น้ำวางมือข้างหนึ่งลงบนหน้าขาอีกฝ่าย ริมฝีปากคลอเคลียอยู่บนกลีบปากที่เผยอค้าง “ต่อจากเมื่อกี้ได้มั้ย” เขายกมืออีกข้างขึ้นวางประกบแก้มเด็กหนุ่มพร้อมกับดันให้หันหน้ามาทางเขา จากนั้นจึงแต้มจูบอย่างแผ่วเบา
เมฆระริกระรี้อยู่ในใจ ถ้าพี่น้ำของเขาจะน่ารักแบบนี้ เขายอมแช่น้ำนานจนไข่เค็มเลยก็ได้ แถมคราวนี้พี่น้ำยังเป็นคนจูบเขาก่อนเสียด้วย เปียกทั้งตัวก็คุ้มล่ะโว้ยงานนี้
ลิ้นอุ่นที่ตวัดไล้ไปมาอย่างนุ่มนวลชวนให้เด็กหนุ่มอ่อนระทวย เขาปิดตาลงแล้วยกแขนขึ้นโอบกอดรุ่นพี่ไว้ ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามที่อีกฝ่ายชักนำ
ชายหนุ่มเคลื่อนฝ่ามือลงมากดคลึงหัวไหล่ ขณะที่ริมฝีปากทั้งสองกระชับเข้าหากันครั้งแล้วครั้งเล่า เวลานี้พวกเขาลืมนึกไปแล้วว่ากำลังนั่งอยู่ที่ไหน
เมฆเอนตัวลงเล็กน้อยพร้อมกับใช้แขนยันพื้นทรายใต้น้ำไว้ เขาเบี่ยงใบหน้าเล็กน้อยเพื่อให้รับจุมพิตหวานจากรุ่นพี่ได้อย่างสะดวก
ทว่าอะไรๆ ก็ไม่เป็นไปอย่างที่ใจต้องการนัก
ซ่า!
จู่ๆ คลื่นเจ้ากรรมที่ม้วนเป็นวงสูงก็สาดโถมเข้ามาใส่ น้ำหันหลังให้กับเกลียวคลื่นพอดี เขาใช้มือยันพื้นทรายไว้ได้ทัน แต่รุ่นน้องผู้น่าสงสารนี่สิ โดนน้ำทะเลสาดเข้าใส่ใบหน้าอย่างจัง
“แคกๆ”
น้ำยกมือขึ้นประกบใบหน้าเด็กหนุ่ม ใช้นิ้วโป้งเช็ดหยดน้ำออกให้อย่างเบามือ “เข้าตารึเปล่า”
“นิดหน่อยครับ”
ชายหนุ่มลุกขึ้นพร้อมกับฉุดแขนเมฆให้ลุกตาม “ขึ้นกันเถอะ”
เมฆสะบัดหน้าไปมา นึกเสียดายโอกาสสวีตหวานของเขากับรุ่นพี่ พลางหมายมั่นอยู่ในใจว่าคราวหน้าเขาจะชวนอีกฝ่ายไปที่ที่น้ำสงบนิ่งมากกว่านี้
ทั้งสองเดินเปียกม่อล่อกม่อแลกขึ้นไปบนหาด จากนั้นก็ไปหยิบรองเท้าและถุงพลาสติกใส่ของ ก่อนจะพากันเดินกลับไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดทิ้งไว้
เมื่อไปถึงตรงที่มีแสงไฟสว่างพอ น้ำจึงหยิบกล่องใส่เกียร์ขึ้นมาพิจารณาดู “อือ ดีนะน้ำไม่ซึมเข้าไปข้างใน”
“พี่น้ำห่วงตัวเองก่อนเถอะ เปียกแบบนี้เดี๋ยวไม่สบายนะครับ”
“อ่า... แย่จัง ในรถไม่รู้มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนรึเปล่า”
เมฆขมวดคิ้ว “งั้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอผมก่อนมั้ย เดี๋ยวเอาเสื้อผ้าผมเปลี่ยนใส่ก่อนก็ได้ ตอนนี้ที่หอไม่ค่อยมีใครอยู่หรอกครับ ส่วนใหญ่ก็ไปงานลอยกระทงกันหมด”
“อืม ก็ดีเหมือนกันนะ”
“งั้นเรารีบไปกัน” เด็กหนุ่มหยิบหมวกกันน็อกมาใส่ให้รุ่นพี่เช่นเคย รีบใส่ให้ตนเอง แล้วก้าวขึ้นไปนั่งคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ไว้
น้ำตามขึ้นไปนั่งพร้อมกับสวมกอดเด็กหนุ่ม เขาซ่อนรอยยิ้มกรุ้มกริ่มเจ้าเล่ห์เอาไว้ภายใต้หมวกกันน็อกที่สวมอยู่
TBC~*
ลงเร็วมาก กี๊ดดด แล้วลงพร้อมยังเบลอตอนจบด้วย (ไปลองอ่านน้องเมฆจีบพี่นภได้นะคะ 55555 ไอ้เด็กร้ายกาจ!)
ฮัสกี้เอาตอนลอยกระทงแบบหวานๆ น้ำทะเลจืดมาฝากทุกคนแล้ว ก็ขอฝากทุกคนเฝ้ากระทู้นี้ไปอีกสองอาทิตย์ด้วยน้า T_T
ฮัสกี้จะลาพักร้อนค่า ไปเที่ยวยาวๆ แล้วจะกลับมาอัพต่อแบบถี่ๆ นะค้า แฮ่....
ขอบคุณทุกคนมากค่า รักนะจุ๊บๆ :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
เฮ้ออออออ กว่าจะเข้าใจ เอ่ยปากบอกว่า หึงกันได้
ก็ถึงวันลอยกระทงเลยเชียว :เฮ้อ:
เด็กหนุ่มซบใบหน้าลงบนหัวไหล่พร้อมกับยกแขนขึ้นกอด :กอด1: ....หุ หุ ...น้องเมฆ แม่งร้าย พาไปลอยกระทงกลางทะเล
อดสวีตกันเลย อ่ะ
แต่ แต่
แต่
เจอ ซีนจบแบบนี้
น้ำตามขึ้นไปนั่งพร้อมกับสวมกอดเด็กหนุ่ม เขาซ่อนรอยยิ้มกรุ้มกริ่มเจ้าเล่ห์เอาไว้ภายใต้หมวกกันน็อกที่สวมอยู่
ต้องมีอะไร เด็ดๆๆๆ แน่เลย
ไม่อยากรอไปอีก สองสัปดาห์ :hao3: มาต่อไวไวเลยอะ ..(ทำเสียงแบบน้องเมฆ)
-
เที่ยวให้สนุกแล้วกลับมาอย่างปลอดภัยนะคะ
ตอนนี้น้องเมฆทำพิธีถวายเกียร์และใจไปแล้วเหลือแต่ถวายตัวนี่แหละจ้า
พี่น้ำยิ้มกรุ้มกริ่มทีไรนี่มีแววจะกดน้องตลอดเลย. ไข่เค็มเลยไหมเมฆ ฮ่าๆ
-
พี่น้ำแอบยิ้มหมายความว่ายังไง :hao3: :hao3:
น้องชวนเปลี่ยนเสื้อผ้าส่วนพี่จะชวนถอดเสื้อผ้าหรือเปล่าก็ไม่รู้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กำลังคิดว่าเวลาที่รอคอยใกล้เข้ามาแล้วใช่ไหมคะ 55555555
-
คู่นั้นเขาหวานจนเบาหวานขึ้นคู่นี้ก็อย่าให้น้อยหน้านะ
-
:-[ :-[
-
เทศกาลแบบนี้มักจะเสียตัวนะเออออ แหม เมื่อกี้แอบค้างไปอีกกกกกกก
จูบอย่างเดียวจะพออะไรคะ เตรียมพร้อมแล้วใช่มั้ยน้องเมฆ 555555555555555555
-
จะสวีทกันก็มีคลื่นทะเลมาขัดขวางน้ออ
แต่ไปสวีทที่หอคงไม่มีหรอกเนอะ พี่น้ำ อิอิ :hao3:
-
จะโรแมนติคทั้งที ยังมีอุปสรรคเลย555555555555555555
นั่งจูบกันในน้ำซะงั้น น่ารักดีค่ะยังไงก็ชอบอยุดีเรื่อยๆค่อยๆเป็นค่อยๆไป
มันต้องมีซักวันและหน่า รู้นะพี่น้ำคิดไรอยู่ :hao3: 5555555555
แงงงง จะตั้งใจรอนะคะขอให้พักร้อนให้สนุกน้ารอๆๆ
-
พี่น้ำแอบเจ้าเล่ห์ เมฆจะตามทันมั้ย!!! อิอิ
-
พี่น้ำยิ้มกรุ้มกริ่มทำไม :z1:
-
เห็นฉากจบแบบนี้ก็ไม่อยากรอละ พี่น้ำจะทำไรน้อง
-
อร๊ายยๆๆๆ. พี่น้ำๆๆ หางโผล่อะ หมาป่าเตรียมกินลูกหมาน้อยแล้ววว แอร๊ยยยย~~>< :hao7:
-
:กอด1:
-
หวังว่าถ้าถึงหอแล้วจะได้เข้าหอนะ อิอิ
-
อ่านแล้วเขินมาก ทั้งน้ำทั้งเมฆน่ารักสุดๆเลย ในที่สุดก็ดีกันซะที
อยากจิไปแอบดูฉากสวีทในทะเลมาก ฟินจิกหมอนเลยค่า ชอบ~
-
:hao6:
-
:pighaun:สนุกอ่า
-
ครั้งหน้าพี่น้ำมีแผนจะทำอะไรน้องเมฆ
แอบยิ้มเจ้าเล่ห์ด้วย
เที่ยวให้สนุกนะค่ะ^^
-
เตรียมฟินนนนนน คึคึ
-
กรี๊ดดดดด :katai4:
-
ชวนขึ้นห้องอะ ว้ายๆเราคิดนะนี่ :hao7: :hao6:
-
คราบลูกแกะของพี่น้ำนี่ทำเอาน้องเมฆเชื่อสนิทใจเลยนะคะเนี่ย :m20:
-
พี่น้ำร้ายกาจมากกกกกกกกกกกกก :z1: :z1: :z1: :z1: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เรารอดูมากเลยค่ะว่าใครจะเป็นฝ่ายถูกจับกินก่อน
-
เราเอง : น้องเมฆพาผู้ชายขึ้นห้องไม่งามเลยนะหึหึ เดี๋ยวพี่น้ำจับกดทำไง
เมฆ : ก็ยอมสิครับ (มองเขิน ๆ หลบตา)
พี่น้ำ : (ยิ้มแล้วมองด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา)
-
งานนี้พี่น้ำจอมเจ้าเล่ห์จะจัดการน้องเมฆงั้นเหรอ อิอิ
-
นี่มันเสือน้ำชัดๆ
-
โอ่ยยย ทะเลหวานแล้วค่าา
:mew3:
ปล.เที่ยวให้สนุกนะคะ
-
ตอนหน้าไม่รอดแน่ๆ น้องเมฆ หึหึ
-
พี่น้ำเจ่าเล่ห์หนักมาก
-
สงสัยตั้งเเต่พี่น้ำบอกว่าอ่า เเย่จังเเล้วค่าา
-
ดีกันแล้ววววว หลังจากพี่น้ำแกล้งปั่นหัวน้อง (เพราะหึง) อยู่นาน 555555
ปล. ข่าวลือว่าตอนหน้าคือตอนที่รอคอย!!!
-
เมื่อไหร่พี่น้ำจะรุกสักที
-
นี่สิพี่น้ำตัวจริงเสียงจริง
-
พี่น้ำนี่เสือซ่อนเล็บชัดๆ
-
แหน่ๆพี่น้ำยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไง5555
-
พี่น้ำคิดจะทำอะไรคะ กระซิบบอกหน่อย :hao6:
-
ให้ได้อย่างนี้สิพี่น้ำ
-
กรี๊ดดดดดดด พี่น้ำจะทำอาร๊ายยยยยย
-
หึหึ พี่น้ำมีแผนอะไรแน่ๆเลย ยิ้มกรุ้มกริ่มแบบนี้
-
อุ้ต้ะ!!
-
หึหึหึ...คุณแกะน้อย(พี่น้ำ) หนังแกะที่คลุมจะหลุดแล้วค่ะ
-
กำลังจะมาแล้วใช่ไหม..... :pighaun:
-
รอคอยผลลัพธ์ความเจ้าเล่ห์ของพี่น้ำ
-
ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอเมฆ นี่คือแผนพี่น้ำใช่ไหมคะ ตอบบบบบบ ถถถถ
มาต่อเร็วๆเน้ออ :mew6:
-
อยากอ่านต่อแล้ว :ling1:
-
พี่น้ำ~ข่นเจ้าเล่ห์ บ้าจริงพี่ชายยยชั้นเขินหนักมาก ฮาา
-
ฮิๆๆๆๆ มีความสุขมว๊ากกกกกกกกกก
น้องน่ารักเหมือนเคย แหม คราวหน้าจะหาที่ที่น้ำนิ่งกว่านี้ น่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาาา
พี่ก็คล่องเหมือนเคย ดี ดี๊ ดี รักกันไวๆนะเคอะ
ไปอ่านสปอยตอนหน้าในเพจแว้ววว อยากอ่านฉบับเต็มไวๆจังค่ะ แน่ใจว่าต้องมีเรื่องดีๆที่หอพัก 55555
ขอบคุณน๊าาาาา
-
อ่านนภ-ตฤณจบ เลยตามมาอ่านวันลอยกระทงของเมฆ-น้ำต่อซะหน่อย สวีทกันทุกคู่เลย อร๊าย เจ๊อิจฉาาาาา
-
Chapter 37 : ค่ำคืนในหอ
สองหนุ่มเดินเคียงคู่กันไปตามทางเดินในหอสิบ ขึ้นไปยังชั้นสามซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องพักเด็กหนุ่ม
เมื่อมาถึงหน้าห้อง น้ำยืนรออยู่ทางด้านนอก ส่วนเมฆวิ่งเข้าไปหยิบขวดแชมพูและสบู่เหลวมาส่งให้อีกฝ่าย “พี่น้ำเข้าไปอาบน้ำก่อนนะครับ นี่ผ้าเช็ดตัวครับ อันนี้ถุงพลาสติกเอาไว้ใส่เสื้อผ้าที่เปียก ส่วนเสื้อผ้าเปลี่ยนเดี๋ยวผมเอาไปให้ ขอรื้อตู้ก่อน แล้วก็ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น...”
รุ่นพี่ส่ายหน้าไปมา “เดี๋ยวค่อยมารื้อเสื้อผ้าก็ได้ เอาแค่ผ้าเช็ดตัวก่อน เข้าไปเอามาเร็วๆ พี่จะรอ”
“อ๋า เอ่อ...”
“เร็วสิ!”
“ครับๆ” เมฆวิ่งกลับเข้าไปในห้อง พุ่งตรงออกไปยังระเบียง ดึงผ้าเช็ดตัวลงมาจากราวตากผ้า แล้วรีบวิ่งกระหืดกระหอบกลับมาหาชายหนุ่ม เขากะว่าจะรีบไปอาบน้ำให้เสร็จๆ ก่อน จากนั้นจึงค่อยกลับมาหาเสื้อผ้าให้รุ่นพี่ใส่
เด็กหนุ่มสาวเท้ายาวๆ พารุ่นพี่ไปจนถึงห้องอาบน้ำรวมของหอ ซึ่งภายในนั้นแบ่งเป็นห้องน้ำห้องเล็กๆ อีกนับสิบห้อง เขาชี้บอกให้อีกฝ่ายเข้าไปในห้องข้างๆ กัน
“เดี๋ยวพี่น้ำใช้แชมพูกับสบู่เสร็จแล้วค่อยส่งมาให้ผม”
“ไม่เข้าไปด้วยกันเหรอ” คนถามยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลง ใบหน้าซับสีเลือด เขายังไม่ได้ทำใจเลย จู่ๆ จะให้คลุกวงในคงไม่ไหว “ยะ... อย่าเลยครับ เอ้อ... ห้องมันแคบ”
น้ำหัวเราะพลางส่งขวดสบู่เหลวคืนให้ “งั้นเมฆอาบน้ำไปก่อน พี่จะสระผม แล้วเดี๋ยวค่อยสลับกันละกัน”
“คะ... ครับ” เมฆยืนกะพริบตาปริบๆ ขณะที่ชายหนุ่มก้าวเข้าห้องอาบน้ำไป สายตาเคลื่อนต่ำลงมาตรงช่องว่างของบานประตูซึ่งสูงเกือบหนึ่งฟุต ทำให้เขามองเห็นหน้าแข้งของรุ่นพี่ได้ชัดเจน อีกฝ่ายกำลังถอดเสื้อผ้าออกแล้ววางกองไว้บนพื้น
ดูจากจำนวนชิ้นส่วนเสื้อผ้า แปลว่าตอนนี้พี่น้ำโป๊หมดทั้งตัวแล้ว อา... ทำไมจมูกร้อนๆ ชอบกล
เสียงน้ำจากฝักบัวร่วงหล่นลงกระทบพื้นกระเบื้อง รุ่นพี่เริ่มสระผมแล้ว ส่วนตัวเขา... ก็ยังคงยืนจินตนาการไปถึงอะไรต่อมิอะไรอยู่ที่ด้านหน้าห้อง
“เมฆ ไม่อาบน้ำเหรอ”
“อะ... ครับ อาบครับ” เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยง เขารีบรุดเข้าไปในห้องข้างๆ กัน เร่งถอดเสื้อผ้าออกแล้วถูสบู่อย่างว่องไว หากเมื่อนึกถึงว่าพี่น้ำของเขาอาบน้ำอยู่ที่ห้องติดกันนี่ จิตใจเขามันก็ไม่สงบเอาเสียเลย
“เมฆ”
“ครับ!”
น้ำส่งขวดแชมพูผ่านมาทางช่องว่างเหนือศีรษะ “อาบน้ำเสร็จรึยัง”
“เสร็จแล้วครับ” เมฆรีบหยิบขวดสบู่เหลวส่งให้ พร้อมกับรับขวดแชมพูมา แต่แค่ข้อมือเปียกๆ ของรุ่นพี่ก็ทำให้เขาจินตนาการไปถึงไหนต่อไหนได้ ไม่นานเลือดที่ไหลมาจ่อรวมอยู่ที่ปลายจมูกก็ค่อยๆ หยดออกมาประจานความคิดของเขาช้าๆ ก่อนจะหยดลงบนพื้นห้องน้ำ
ฉิบหายแล้ว! เดี๋ยวพี่น้ำคิดว่าเขาเมนส์มาล่ะแย่เลย!
เด็กหนุ่มรีบเอื้อมมือไปเปิดฝักบัว เร่งสระผมให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ พอล้างฟองสบู่ออกแล้วก็คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างเอาไว้ “พี่น้ำรอก่อนนะ เดี๋ยวผมเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน อย่าเพิ่งออกมานะครับ”
“เมฆ เดี๋ยว...” ไม่ทันเสียแล้ว ประตูห้องน้ำของห้องข้างๆ กันเปิดออกและปิดเรียบร้อย เขาอาบน้ำเสร็จแล้วเช่นกัน และก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องอยู่รอในห้องอาบน้ำ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบสะโพกไว้หลวมๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องอาบน้ำไป
น้ำเปิดประตูเข้าไปในห้องของเมฆอย่างเงียบเชียบ เอาขวดสบู่เหลววางไว้บนโต๊ะข้างๆ ขวดแชมพูที่เด็กหนุ่มวางไว้อยู่ก่อน ส่วนเสื้อผ้าเปียกในถุงพลาสติกเขาวางไว้กับพื้นข้างโต๊ะตัวเดียวกัน จากนั้นจึงเดินเข้าไปยืนอยู่ด้านหลังคนที่กำลังก้มงุดรื้อเสื้อผ้าในตู้
“เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงเลก็ได้”
“เย้ย!” เมฆร้องลั่นพลางลุกขึ้นพรวด เขาหยิบเสื้อผ้ามาไว้ในมือ ตั้งใจจะส่งให้รุ่นพี่ หากพอประจันหน้ากับชายหนุ่มแล้วกลับขยำมันเอาไว้แน่น “พี่น้ำ! ผมบอกให้รอที่ห้องน้ำก่อนไง รีบออกมาทำไมกันครับ!” แต่ดวงตาเจ้ากรรมพอได้เห็นผิวเนื้อขาวๆ แล้วก็ไม่อาจละสายตาไปได้ เขาจ้องมองหยดน้ำที่กลิ้งลงมาตามลำคอ ผ่านแผ่นอก หน้าท้องและซึมหายเข้าไปในผ้าขนหนูที่อีกฝ่ายมัดรอบเอวไว้ พี่น้ำของเขาตัวไม่ผอมอย่างที่คิด มองไปทางไหนก็ดูมีกล้ามเนื้อแบบคนมีสุขภาพดี
แต่เดี๋ยวสิ เมื่อกี้ตอนมองผ่านแผ่นอก ดวงตาของเขาพร่ามัวจนเหมือนจงใจเซนเซอร์ติ่งไตสีชมพูของรุ่นพี่ไป เด็กหนุ่มจึงค่อยๆ เคลื่อนสายตากลับขึ้นมายังท่อนบน ใจหนึ่งก็อยากดูเก็บเอาไว้ฝันถึง แต่อีกใจ... สุภาพบุรุษอย่างเขา ทำแบบนี้จะดีแล้วหรือ
ทว่าสัญชาตญาณของเด็กหนุ่มมาแรงกว่า 4G ของทุกบริษัทในประเทศไทย เขาจึงพ่ายแพ้ให้กับฝ่ายมารของตนเอง
อา... พี่น้ำขาวน่าจับจัง
พอได้มองเต็มๆ ตาแบบนี้แล้ว เขาเห็นชัดเลยว่าของพี่น้ำน่ะ สีชมพูเจิดจ้าไม่ต่างกับสาวๆ ในหนังเอวีของไอ้คะน้าเลยสักนิด
“เมฆ”
“ครับ”
“จ้องพอรึยัง”
“ยังครับ เย้ย!” เมฆสะดุ้งโหยง เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมารอบกรอบหน้าอย่างต้องการจะประจานความคิดร้ายๆ ในศีรษะตน “ขอโทษครับพี่ นะ... นี่ครับ เสื้อกับกางเกง”
น้ำยิ้มมุมปาก เขาเอื้อมมือออกไป ไม่ได้รับเสื้อผ้ามาจากเด็กหนุ่ม แต่คว้าข้อมือของอีกฝ่ายไว้ “แค่มองพอเหรอ อยากลองจับดูบ้างมั้ยล่ะ”
นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลง “จับ! จับอะไรครับ!”
“ก็เห็นจ้องอยู่ตั้งนาน” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ
“จะ... จับ... ได้เหรอครับ” ใบหน้าของเมฆเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ควันแทบจะพุ่งออกหู นึกต่อว่าตัวเองที่เมื่อครู่จับจ้องอยู่แค่ท่อนบนของรุ่นพี่ ทำไมเขาไม่จ้องแม่งให้ทั้งตัว จะได้จับให้ทั่วสมใจ
“ถ้าเมฆอยากจะจับ ก็จับได้ แต่...”
“แต่...” ไม่ทันแล้ว สายตาของเด็กหนุ่มไม่อาจเคลื่อนไปจากร่างกายท่อนบนที่เปล่าเปลือยได้ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ใจนึกอยากจะสัมผัสผิวกายรุ่นพี่สักครั้งจนความหื่นโหยนั้นแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน “แต่... อะไรเหรอครับ”
“ต้องแลกกันนะ”
“หือ?”
น้ำดึงมือรุ่นน้องเข้าหาตัว หยิบเสื้อผ้าออกวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ แล้วจึงนำมือข้างนั้นมาวางบนแผ่นอกตน “เอ้า อยากจับอะไรก็จับ”
เด็กหนุ่มยืนตัวแข็งเป็นหิน รุ่นพี่วางมือเขาไว้ที่ไหนก็คาอยู่ที่นั่น เขาอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้าง “.....”
ฉิบหายแล้ว! ตื่นเต้นจนไม่รู้สึกอะไรเลย จะขยับมือก็ไม่กล้า โอ้ย... กูอยากจะบ้า!
แต่แล้วรุ่นพี่ก็ก้าวขาเข้าไปจนประชิดตัวเด็กหนุ่ม เขาวางมือลงบนแผ่นอกที่ไม่ได้มีอาภรณ์อะไรปิดบังของอีกฝ่ายบ้าง จากนั้นจึงค่อยๆ ลูบขึ้นอย่างเชื่องช้า ปลายนิ้วไล้ไปมาบนกระดูกไหปลาร้าเพียงแผ่วเบา แล้วจึงเคลื่อนขึ้นไปสัมผัสลำคอ
น้ำสบประสานสายตากับนัยน์ตาสีดำขลับซึ่งสั่นไหวอยู่น้อยๆ เขาเคลื่อนมือไปวางบนต้นคอของเด็กหนุ่มพร้อมกับกดเข้าหาตัว
ริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกัน เมฆรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่ตกกระทบลงบนผิวแก้ม เขาหรี่ตาลงทีละน้อยเมื่อชายหนุ่มเพิ่มแรงบดเบียดเรียวปากเข้าหา
อา... ริมฝีปากของพี่น้ำร้อนจัง
ฝ่ามืออุ่นของรุ่นพี่เคลื่อนลงจากท้ายทอยไปช้าๆ จากนั้นจึงลากปลายนิ้วลงไปตามแนวยาวของกระดูกสันหลัง ลงไปถึงผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวของเด็กหนุ่มไว้
ทว่าในตอนนั้นเอง เสียงหัวเราะลั่นพร้อมกับเสียงฝีเท้าจากทางหน้าห้องดังขึ้นแทรก ส่งผลให้ทั้งสองคนผละออกจากกันทันที ก่อนคนกลุ่มใหญ่นั้นจะเดินผ่านหน้าห้องพักของเด็กหนุ่มไป
สีหน้าของเมฆตื่นตกใจจนรุ่นพี่หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“แย่จังเลยนะ โดนขัดจังหวะซะได้” เขาใช้ปลายนิ้วโป้งเช็ดเบาๆ บนริมฝีปากอีกฝ่าย เสร็จแล้วจึงดึงมือตนเองกลับมาเลียตรงที่ปลายนิ้วที่เพิ่งได้สัมผัสกับกลีบปากของเด็กหนุ่ม
โอมายบุดดา มายพระเจ้าพระสงฆ์องค์ลูกเทพ พี่น้ำแม่งเซ็กซี่เกินไปแล้วโว้ย!
เมฆอ้าปากค้าง หัวใจเต้นระส่ำ เขาไม่น่าชวนพี่น้ำให้มาที่หอพักที่มีคนอยู่มากมายแบบนี้เลย น่าจะชวนให้ไปที่คอนโดมิเนียมของพี่น้ำมากกว่า แต่เพราะชายหนุ่มเนื้อตัวเปียกปอนแบบนั้น
ฮื้ยยยย~ เสียดายจังโว้ย!
เด็กหนุ่มมัวแต่คิดเสียดายโอกาสจนลืมที่จะสนใจไปว่าสายตาของรุ่นพี่ที่จ้องมองมาที่ตัวเขานั้นน่ะ ทั้งจาบจ้วงและหวานฉ่ำขนาดไหน เขาหันไปหยิบเสื้อผ้ามาส่งให้ชายหนุ่มอีกครั้ง “พี่น้ำใส่เสื้อผ้าก่อนละกัน” ก่อนจะหันไปหยิบเสื้อยืดกับกางเกงเลขายาวมาใส่บ้าง
น้ำผ่อนลมหายใจออกยาว พลางเอื้อมมือออกไปรับเสื้อผ้ามาใส่อย่างเสียไม่ได้ แม้อะไรๆ จะไม่เป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้สักเท่าไหร่ จะว่าไปถ้าหากเขายังดึงดันก็น่าจะยังเดินหน้าต่อได้ แต่เอาเถอะ อย่างน้อยพวกเขาก็ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นอีกนิดแล้วล่ะมั้ง
“เอ้อ... ถ้าพี่น้ำจะกลับเดี๋ยวผมจะขี่มอไซค์ไปส่งที่รถ...”
“เมฆเหนื่อยแล้วเหรอ”
“เปล่าครับ ผมบอกพี่ไว้ก่อนเฉยๆ”
“พี่ยังไม่อยากกลับ” น้ำยิ้มบาง เขารู้ดีว่าเมฆไม่มีทางปฏิเสธเขาแน่ๆ ชายหนุ่มก้มลงรื้อในถุงใส่เสื้อผ้าเปียก หยิบเอากล่องใส่เกียร์ออกมาแล้วเดินไปนั่งลงบนเตียงที่มีพวงกุญแจปลาฉลามแขวนไว้ตรงหัวเตียง ส่วนเจ้าของห้องก็เดินตามไปนั่งลงข้างกัน
ชายหนุ่มยกกล่องใส่เกียร์ขึ้นพิจารณาพร้อมกับยกชายเสื้อขึ้นเช็ดรอบๆ กล่อง จากนั้นจึงค่อยๆ เปิดออกอย่างระมัดระวัง เขาหยิบสร้อยหนังที่คล้องเกียร์ไว้ขึ้นมาดูใกล้ๆ บนตัวโลหะของเกียร์นั้นมีชื่อย่อของมหาวิทยาลัยกับรุ่นของเด็กหนุ่มจารึกไว้
น้ำอมยิ้มเมื่อนึกย้อนไปถึงว่ารุ่นน้องต้องใช้ความพยายามมากเพียงไหนเพื่อให้ได้เกียร์นี้มา และทั้งหมดนั้นก็เพื่อมอบให้กับเขา
“นั่นเสื้อช็อปผม เท่มั้ยล่ะพี่น้ำ” เมฆชี้ไปยังเสื้อสีน้ำเงินซึ่งมีตราของมหาวิทยาลัยบนกระเป๋าเสื้อด้านซ้ายซึ่งเขาแขวนไว้หน้าตู้
“อือ เท่ก็เท่”
“พี่น้ำอะ พูดไม่จริงใจเลย”
“งั้น... เท่ก็ได้”
“ก็ยังไม่จริงใจอยู่ดี”
“อืม... ถ้าจะให้ตอบตรงๆ พี่ว่าเมฆใส่อะไรก็ดูจะน่ารักซะมากกว่า” ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
เมฆขมวดคิ้ว “แต่ผมอยากเท่ในสายตาพี่น้ำมากกว่านะ” เด็กหนุ่มลดสายตาลงมองเกียร์ในมือรุ่นพี่ เขาเสตาหลบพร้อมกับกัดริมฝีปาก ก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นมาจิ้มกัน “เอ้อ... คือ...”
“หือ”
“พี่น้ำ... ใส่ให้ผมถ่ายรูปไว้ดูหน่อย... ได้มั้ย”
“จะเอาไว้ดูตอนไหน”
ใบหน้าของรุ่นน้องซับสีเลือดทันควัน “ตอนคิดถึงพี่น้ำสิครับ!”
“งั้นใส่ให้หน่อย”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง รีบรับสร้อยมาแล้วบรรจงสวมให้กับรุ่นพี่ สร้อยนั้นยาวเลยคอเสื้อลงมาเล็กน้อย เขาจับตัวโลหะของเกียร์ให้วางอยู่บนตัวเสื้อดีๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือมากดถ่ายรูปไว้ “พี่น้ำยิ้มหน่อย... หนึ่ง สอง สาม เสร็จแล้วครับ”
น้ำหยิบโทรศัพท์มือถือมาจากมือของรุ่นน้อง โอบไหล่ให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ “เอ้ายิ้มกว้างๆ” จากนั้นจึงกดถ่ายรูปพวกเขาไว้ด้วยกันอีกครั้ง แล้วก็จัดการส่งภาพนั้นเข้าโทรศัพท์มือถือของตนเองไว้ด้วย “เอาไว้เมื่อไหร่ที่อยากจะดู ก็ดูรูปนี้ดีกว่านะ”
พี่น้ำแม่ง... รู้ใจชะมัดเลย เมฆรับโทรศัพท์มือถือคืนมาพร้อมกับจ้องมองรูปบนจอมือถือไปอย่างปลาบปลื้มใจ
“ง่วงจัง”
“หือ?” พอเด็กหนุ่มหันไปมอง รุ่นพี่ก็เอนตัวลงนอนบนเตียงเขาเรียบร้อยแล้ว
“พี่ง่วงจัง สงสัยจะขับรถไม่ไหว ขอนอนกับเมฆด้วยได้มั้ย”
ดวงตาสีนิลเบิกโพลง “พะ... พี่น้ำ”
“พี่นอนไม่ดิ้นหรอก เบียดกันหน่อยก็ได้” ชายหนุ่มพูดพลางตบลงตรงที่ว่างบนเตียง
“แต่... แต่ห้องผมไม่มีแอร์... พี่จะไม่ร้อนเหรอ”
“คืนนี้อากาศออกจะดี ไม่ร้อนหรอก แค่เปิดพัดลมก็พอแล้ว”
เมฆทำตาล่อกแล่ก แต่ก็เอื้อมมือไปเปิดพัดลมตามที่รุ่นพี่บอก “....”
“เดี๋ยวเพื่อนเมฆกลับมาพี่ค่อยกลับละกัน ตอนนี้นอนลงมาก่อน เร็วๆ”
“คะ... ครับ” เด็กหนุ่มเหลือบมองดูนาฬิกาซึ่งบอกว่าเลยเวลาเที่ยงคืนไปแล้ว ไอ้พวกรูมเมตของเขาคงไปเมาแอ๋อยู่ที่ไหน คืนนี้ไม่น่าจะกลับมาหรอก “งั้นผมปิดไฟนะ” พอไฟในห้องดับมืดลงแล้ว เขาจึงค่อยๆ เอนตัวลงนอนเคียงข้างอีกฝ่าย
น้ำเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มผืนบางมาคลุมตัวพวกเขาทั้งสอง แล้วหันไปโอบเด็กหนุ่มไว้หลวมๆ “อืม... ดีจัง”
เมฆอมยิ้ม พลางเคลื่อนมือไปวางประกบบนหลังมือของรุ่นพี่ มีความสุขจนเขาอยากจะหยุดเวลาเอาไว้แบบนี้ไปอีกนานๆ เลย ถึงจะแค่นอนกอดกันเฉยๆ แต่ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบเหมือนกันนะ
“นี่ พี่น้ำครับ เรียนจบแล้วจะทำไรต่ออะ”
“หือ?”
“พี่น้ำจะเรียนต่อหรือทำงาน”
“ทำไมจู่ๆ ก็ถาม...”
“ก็แบบ... ผมว่าเวลามันผ่านไปเร็วจัง เดี๋ยวก็จะสอบไฟนอลแล้ว ผมจะเหลือเวลาอยู่มหาลัยเดียวกับพี่น้ำอีกแค่เทอมเดียวเอง”
“......”
“ถ้าพี่น้ำไปทำงานหรือเรียนต่อแล้วเราจะได้พบกันบ่อยๆ เหมือนตอนนี้มั้ยนะ”
“พบสิ” น้ำกระชับอ้อมแขนของเขาให้แน่นเข้า
“ถ้าเราต้องอยู่ไกลกัน ผมคงคิดถึงพี่น้ำมากเลย” เด็กหนุ่มตัดพ้อ
รุ่นพี่อ้ำอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะกระซิบบอก “ยังไม่ต้องคิดมากหรอกน่ะ”
“เสียงพี่น้ำเหมือนคนง่วงชะมัดเลย”
“ก็ง่วงน่ะสิ”
เมฆหัวเราะเบาๆ “งั้นก็ราตรีสวัสดิ์ครับ”
“อือ”
นัยน์ตาสีนิลกะพริบปริบในความมืด ในตอนนี้มีความสุขมากก็จริง แต่ลึกลงไปแล้ว เขาก็หวั่นใจกับความสัมพันธ์นี้ เมื่อเรียนจบแล้วจะเป็นอย่างไรต่อไปนะ เขากับพี่น้ำจะยังเหมือนตอนนี้หรือเปล่า
เมฆนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่นานก็หลับไป
..
……
..
อากาศยามเช้าเย็นสบาย ในตอนสายๆ มีฝนตกลงมาปรอยๆ ส่งผลให้สองหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงกกกอดกันแนบแน่น เมฆซุกใบหน้าเข้าหาแผ่นอกของรุ่นพี่ มีผ้าห่มปิดคลุมขึ้นมาถึงครึ่งศีรษะ ส่วนชายหนุ่มนั้นก็นอนหลับไม่รู้เรื่อง ท่อนแขนโอบรุ่นน้องไว้ไม่ให้ห่างกาย
รูมเมตของเมฆทั้งสามคนไม่ได้กลับมานอนที่ห้อง สองหนุ่มในนั้นไปเที่ยวต่อกับเพื่อนในกลุ่มจากในคณะเดียวกัน อีกหนึ่งหนุ่มไปนอนค้างกับแฟน จึงไม่มีใครเข้ามารบกวนให้เมฆและน้ำตื่นขึ้น พวกเขาจึงหลับยาว จนกระทั่งถึงเวลาสิบโมงกว่าๆ
หน้าจอโทรศัพท์ของเมฆสว่างขึ้นอยู่พักใหญ่ ไม่นานก็ดับไปเนื่องจากไม่มีใครรับสาย แต่แล้วก็สว่างขึ้นอีกครั้ง เด็กหนุ่มปิดเสียงไว้เนื่องจากไม่อยากให้ใครรบกวนเวลานอน
เสียงฝีเท้าจากทางหน้าห้องดังขึ้นเป็นพักๆ พวกนักศึกษาที่เพิ่งกลับมาส่วนใหญ่ก็ไปอาบน้ำอาบท่าแล้วนอนต่อ บางคนก็พุ่งตรงไปที่เตียงเลย
นัยน์ตาเรียวลืมขึ้นทีละน้อย ก่อนจะก้มลงมองศีรษะที่ก้มงุดอยู่บนแผ่นอกตน เมื่อเปิดผ้าห่มดูก็เห็นว่ามือของอีกฝ่ายขยุ้มเสื้อของเขาไว้แน่น เขายิ้มมุมปากแล้วนอนหนุนหมอนต่อไปอย่างเงียบเชียบ
เสียงฝีเท้าถี่ๆ ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ตรงมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องแล้วตามมาด้วยน้ำเสียงคุ้นหู
“ไอ้เมฆมึงตายไปยังวะ โทรศัพท์ก็ไม่รับ” ตำลึงร้องถาม ในขณะที่แหนมเคาะประตูแรงๆ แล้วเปิดผลัวะเข้าไปภายในห้อง พอพวกเขาเห็นว่ามีคนนอนอยู่บนเตียงของเพื่อนรักก็ปราดเข้าไปหา
“ไอ้เหี้ย นอนรอพ่อ...” ผู้มาเยือนทั้งสองประสานเสียงด่า หากเมื่อเห็นว่าเป็นใครผงกศีรษะขึ้นมาก็รีบเบรกกันตัวโก่ง “พี่น้ำ!”
น้ำยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปาก “ชู่ว เมฆยังหลับอยู่เลย”
แหนมและตำลึงเบิกตาโพลงพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปาก พวกเขาหันมองไปรอบๆ ห้องซึ่งก็ไม่ได้มีใคร แปลว่าเมื่อคืนนี้รุ่นพี่กับเพื่อนรักของพวกเขาอยู่ด้วยกันตามลำพัง อุต๊ะ! ในคืนเสียตัวซะด้วย
“ฮื่อ” เมฆเงยหน้าขึ้นช้าๆ แล้วพลิกตัวนอนราบไปกับเตียง เขากะพริบตาปริบๆ ให้เข้ากับแสงสว่าง จากนั้นจึงลุกขึ้นนั่ง
“เฮ้ย! ไอ้แหนม ไอ้ตำลึง กี่โมงแล้ววะเนี่ย” เด็กหนุ่มลืมนึกถึงคนที่เขานอนซุกมาตลอดทั้งคืนไปเสียสนิท เขาทำท่าจะก้าวลงจากเตียง ทว่าพอสบสายตากับเพื่อนรักทั้งสองแล้วก็ชะงัก ก่อนจะหันไปมองคนที่นอนเอนตัวเท้าแขนลงบนหมอนหนุนอยู่ข้างๆ เขา
“พี่น้ำ!”
น้ำลุกขึ้นนั่งบ้าง พร้อมกับยกมือขึ้นลูบเส้นผมที่ยุ่งเหยิงบนศีรษะ เขาอมยิ้มเล็กน้อย “อรุณสวัสดิ์”
“อรุณสวัสดิ์ครับ” เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง
ฝ่ายแหนมกับตำลึงพอเห็นว่าทั้งสองคนยังใส่เสื้อผ้าอยู่ครบก็เบาใจ ผ่อนลมหายใจออกยาวแล้วทรุดตัวลงนั่งพับเพียบตรงข้างเตียง
“พวกมึงลงไปนั่งทำอะไรบนพื้นวะ เกะกะ ไปนั่งบนเตียงนู่น”
“กูเกรงใจ” ตำลึงพูดเสียงเบา สายตาลอบพิจารณาหาร่องรอยตามลำคอและท่อนแขนของเพื่อนรัก บางทีเขาอาจจะเจอแจ็กพ็อตแบบคราวที่แล้วอีกก็ได้
รุ่นพี่ยืดแขนบิดขี้เกียจ เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองมาดู มีสายโทรเข้าจากเพื่อนรักของเขานับสิบสาย เนื่องจากเขาไม่ได้กลับไปนอนคอนโดมิเนียมเมื่อคืน แล้วไม่ได้รับโทรศัพท์อีก ไอ้พวกเพื่อนของเขาคงเป็นห่วงแย่แล้ว ชายหนุ่มจึงรีบก้าวลงจากเตียง “ผมไปคุยโทรศัพท์แป๊บ”
พอคนพูดก้าวออกไปบนระเบียงแล้ว แหนมกับตำลึงจึงถลาเข้าไปประกบเพื่อนรัก “ไอ้เหี้ยเมฆ ก๋ากั่นนะมึง พาผู้ชายมานอนกก”
“พี่เขาใส่เสื้อผ้ามึงด้วยนี่ ไปทำไรกันมาวะ ไอ้ห่า แก่แดดฉิบหาย”
เมฆตบศีรษะเพื่อนทั้งสองคนไปเบาๆ “ไอ้พวกเวร คิดอะไรอกุศลจังวะ เมื่อตอนเย็นไปลอยกระทงแล้วเสื้อผ้าเปียก กูเลยพาพี่เขามาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แต่มันดึกมากแล้ว พี่เขาก็เลยนอนค้างก็แค่นั้น”
“ลอยกระทงยังไงให้เสื้อผ้าเปียกวะ มึงมุดน้ำลงไปลอยใต้น้ำเหรอ”
“แล้วทำไมต้องนอนกกกันด้วย เตียงว่างตั้งสามเตียง”
“พวกมึงเป็นแม่กูรึไงเนี่ย” เมฆบ่นพึมพำ
ตำลึงคืบคลานขึ้นไปนั่งข้างๆ เจ้าของห้อง แล้วตรวจสอบต้นคออีกฝ่าย “อืม...”
“มองหาอะไรวะ” เมฆส่งสายตาดุๆ ใส่ พลางยกมือขึ้นลูบตามลำคอ “กูนึกว่าไอ้พวกนั้นจะกลับห้อง แม่งก็เสือกไม่กลับ”
“เออ มึงอยู่รอดปลอดภัยก็ดีแล้ว บ่ายนี้มีนัดเก็บทำความสะอาดโรงยิมนะมึง เดี๋ยวไปหาอะไรกินแล้วจะได้เตรียมทำงาน”
“อือ รู้แล้ว”
เสียงบานประตูบนระเบียงเปิดออก ก่อนน้ำจะก้าวเข้ามาภายในห้องแล้วถาม “วันเสาร์นี้ว่างกันรึเปล่า รุ่นพี่พวกคุณฝากมาถามน่ะ ถ้าจะนัดเจอกันที่ใต้ตึกเรียนตอนบ่ายสาม พอจะไหวมั้ย”
“เสาร์บ่ายสาม” สามหนุ่มหันขวับไปทางต้นเสียง จากนั้นจึงหันกลับมามองหน้ากัน “ว่างนะครับ มีอะไรเหรอครับพี่”
“เห็นว่าจะชวนทุกคนไปค่ายอาสาสั้นๆ ตอนปิดเทอมน่ะ”
เมฆเลิกคิ้วขึ้น “แล้วพี่น้ำจะไปรึเปล่าครับ”
“มันเป็นงานของคณะวิศวะนะ แต่พวกไอ้ตั้งใจมันขอให้ไปช่วยถ่ายรูป ก็เลยว่าจะไป”
“ถ้าพี่น้ำไปผมก็จะไป” เด็กหนุ่มตอบทันควัน
ตำลึงกับแหนมหันไปมองเพื่อนรักด้วยความหมั่นไส้ ถ้ารุ่นพี่กับไอ้เมฆไป พวกเขาก็จะตามไปเป็นก้างเหมือนกันโว้ย “ถ้าไอ้เมฆไปพวกผมก็จะไปครับ”
“ดีๆ งั้นวันเสาร์ก็ไปประชุมเตรียมงานกันนะ” น้ำยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา แล้วเงยหน้าขึ้นถาม “วันนี้เมฆว่างรึเปล่า”
เมฆส่ายหน้าไปมา “เดี๋ยวผมกับเพื่อนต้องไปทำความสะอาดโรงยิมน่ะครับ แล้วก็มีนัดกับพวกชมรมบาสด้วย”
“อ้อ... งั้นเหรอ”
“วันนี้พี่น้ำว่างเหรอ”
“ก็ไม่เชิง พรุ่งนี้พี่มีนัดเคลียร์งานกับองค์การนักศึกษาน่ะ เดี๋ยววันนี้ต้องเร่งทำรูปที่ถ่ายขบวนนางนพมาศให้เสร็จ”
“น่าเสียดาย” เด็กหนุ่มทำหน้าสลด ชวนให้เพื่อนรักที่นั่งอยู่ด้วยกันแอบเบะปาก
“งั้นไปกินข้าวด้วยกันก่อนสิพี่ พวกไอ้คะน้ามันเตรียมมื้อเที่ยงไว้แล้ว” แหนมเอ่ยชวน
รุ่นพี่ขมวดคิ้ว ไม่ใช่ว่าไม่อยากไป แต่ว่า... เสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่น่ะ มันขาดไปหนึ่งชิ้น จะออกไปเดินโทงๆ ให้อะไรแกว่งไปแกว่งมาก็รู้สึกแปลกๆ “คงไม่ล่ะ ผมกลับคอนโดฯ เลยดีกว่า”
“งั้นเดี๋ยวผมขี่มอไซค์ไปส่งพี่ที่รถ” เมฆลุกขึ้นพรวด แล้วหันไปบอกกับเพื่อนรัก “พวกมึงไปก่อนเลย เดี๋ยวเจอกันที่ห้องไอ้แหนม”
“เออ รีบไปรีบมา”
ใช้เวลาไม่นานเด็กหนุ่มก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์พารุ่นพี่มาจอดอยูที่ข้างรถคันหรู
“ขอบใจนะ” น้ำยิ้มบาง พออีกฝ่ายถอดหมวกกันน็อกออกมาแล้วเขาก็ยกมือขึ้นลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน “แล้วไว้เจอกัน เมฆว่างวันไหนบ้างล่ะ”
เมฆคว้ามือรุ่นพี่ไว้ทันควัน “อาทิตย์หน้านี่ผมมีนัดติวหนังสือกับซ้อมบาสแทบทุกวันเลย แต่ว่าวันอาทิตย์ผมว่างนะพี่ เราไปดูหนังกันมั้ย”
“โอเค”
“เย้!”
ใบหน้าของเด็กหนุ่มแสดงความดีใจออกมาอย่างชัดเจน ส่งผลให้น้ำหัวเราะออกมาเบาๆ น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันมากอย่างที่ต้องการ แต่เขาก็เข้าใจนะ เมฆเรียนวิศวะก็หนักหนาสาหัสมากอยู่แล้ว และปีหนึ่งก็มีงานกิจกรรมตั้งมากมาย แถมเหลือเวลาอีกไม่มากก็จะสอบไฟนอลอีก ซึ่งตรงข้ามกับเขา พอขึ้นปีสี่แล้วก็เหลือวิชาเรียนเพียงไม่กี่ตัว
แต่เดี๋ยวปิดเทอม พวกเขาคงจะได้ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้นล่ะมั้ง
น้ำเคลื่อนมือลงมาวางประกบบนหลังมือรุ่นน้อง “กลับดีๆ นะ แล้วพี่จะโทรหา ส่วนเสื้อผ้านี่เดี๋ยวซักแล้วจะเอามาคืนให้”
“ครับ พี่น้ำก็เหมือนกัน ขับรถกลับคอนโดฯ ดีๆ นะครับ”
เด็กหนุ่มนั่งรอบนมอเตอร์ไซค์ของเขา จนกระทั่งรุ่นพี่ก้าวขึ้นไปนั่งในรถแล้วขับออกไป
TBC~
กรีสสสส หายหัวไปนาน (สองอาทิตย์เอง) มีใครคิดฮอดเค้าม้อยยยยย
ไปเที่ยวชาร์ตพลังมาแล้ววว จะปั่นพี่น้ำน้องเมฆต่อให้แข็ง(?)เลยน้าาาา :hao7:
ขอบคุณทุกคนที่ยังรอค่าาาา :mew1:
-
ชื่อตอนมันชวนคิดนะ
-
คืนในหอจริงๆด้วยแหมพี่น้ำก็น่ารักจริงๆเชียว
น้องเมฆกกผู้ชาย. เพื่อนล้อเลยอิอิ
รอจ้า. ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
-
:-[
:กอด1:
-
:z3: ขัดใจพวกตัวประกอบอดทนที่เดินผ่านหน้าห้องจัง
-
ตอนแรกอ่านชื่อตอนเป็น "ค่ำคืนในห้องหอ" ค่ะ
ตกใจมากกกก ไม่ได้อ่านมาสักพัก ตัวละครเขาพัฒนาไปไกลขนาดนั้นเลยหรือนี่
พอมาอ่านแล้วตกใจกว่าเดิมอีกค่ะ
พี่น้ำอ่อยแรงมากก แต่เราชอบนะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
โดนขัดอีกแล้วสิ พี่น้ำใจค่อยๆรุกแล้วกันเน้อออ :mew1:
-
ก้าวหน้านิดนุง แต่ก็ยังสั่นเหมือนเดิมนะหนูเมฆ พลิกไม่ได้แล้วล่ะ 5555 เมื่อไหร่จะยอมพีน้ำซะทีน้อออ
-
โธ่เอ๊ย พี่น้ำกับน้องเมฆได้ร่วมหอ ร่วมห้อง ร่วมเตียง แล้วทำไมไม่รวมร่างกันล่ะ :ling1: :ling1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลั่นเมฆมาก 55555555
เมฆ: ฉิบหายแล้ว! เดี๋ยวพี่น้ำคิดว่าเขาเมนส์มาล่ะแย่เลย!
โถวววว คิดไปด้ายยยยยยย :m20:
-
:pig4: :pig4:
-
โอ้ยขำค่ะดิชั้นเขินจนตัวบิด
อยากจะบอกว่าชั้นมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ55555555
-
คิดถึงพี่น้ำกับน้องเมฆมากกกก
คิดถึงคนเขียนด้วย^^
อ่านไปก็ฟินไป รอพี่น้ำกดน้องเมฆเสมอ 55+
-
พี่น้ำอ้อยมาก
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สักว่าเมฆโคตรมุ้งมิ้งงงง พี่น้ำหื่นเงียบ ซุ่ม อะไรประมาณนี้ รอวันที่จะจับหมาน้อยกิน ซึ่งพวกเราก็รอวันนั้นอยู่เหมือนกัน 55555555555
-
เสียดายไม่มีรอย อิอิ :hao6:
-
ลุ้นทุกตอน
:laugh3:
-
พี่น้ำนี่จ้องจะงาบน้องใช่มั้ยคะ ตอบ! ฮึ่ย เสียดายโดนขัดตลอดเลย
-
นอนกอดกัน ใสๆ เบาๆ กรุบกริบ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คุ้มค่าแก่การรอคอย .....พี่น้ำ ได้ spend a night กะ น้องเมฆ แล้ววว
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
“อืม... ถ้าจะให้ตอบตรงๆ พี่ว่าเมฆใส่อะไรก็ดูจะน่ารักซะมากกว่า” ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
แต่ในใจพี่น้ำคงคิดว่า ....ไม่ใส่อะไรน่าจะดีกว่า นะ :hao7:
-
แหม่ชวดอีกแล้ว
-
ก่อนพี่น้ำจะยิ้มมุมปาก เราแย่งยิ้มไปก่อนแล้ว 555
เมฆ ทำไมน่ารักจะเลยลูกเอ้ยยยย :hao7:
ขอประณามคนเดินผ่านห้องก่อน เสียงดังทำไมพวกแก! ดูสิพี่น้ำแห้วเลยยยยยย :hao7:
-
ชื่อตอนทำให้คิด แบบส่งตัวเจ้าสาวเข้าหอไรงี้.. แต่ป่าวเลย แค่ลูบหัวนม นอนกอดกันแค่นั้นเอง o22
เกือบแล้ว น้องเมฆเกือบเสียศูนย์ให้พี่น้ำแล้ววววว
เอาจริงๆน้องเมฆก็แอบหื่นนะเนี่ย ถ้าไม่มีคนมาขัดจังหวะก่อนนะ ใครจะเสร็จใครก่อนล่ะ 5555555
-
:pig4:
-
ดีใจมากตอนเห็นชื่อตอน ลุ้นสุดๆ เขินแทนเมฆแต่ตอนหน้าขอเป็นคืนเสียตัวเลยได้ป่าว 555 อ่านมาทุกตอนตอนนี้คิดว่าพี่น้ำเหนือเมฆแน่นอน อิ อิ
-
ชื่อตอนทำให้คิดลึกว่าเมฆเสร็จพี่น้ำชัวร์ๆ แอบผิดหวังเล็กน้อย แต่ตอนนี้อ่านไปยิ้มไป น่ารักทั้งเมฆและพี่น้ำเลยอ่ะ
-
น่าจะไปอาบน้ำที่คอนโดพี่น้ำกันนะ อิอิ
-
ตลกตรงก๋ากั่นนี่แหละ อ่านละขำ
เหมือนแม่หวงลูกจริงๆ ด้วย 555
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
พี่น้ำอ่อยแรงงงงงง
-
พี่น้ำน่ากลัวกว่าที่คิดนะ
หนุงเมฆไม่ทันเกมส์พี่น้ำหรอก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
:z1: พี่น้ำ ช่วงนี้ขยันอ่อย น้องเมฆ เหลือเกิน อ่อยบ่อยไปนะ :jul3: :mew4:
-
น่าจะไปคอนโดรพี่น้ำเนอะ 5555
-
พี่น้ำคะ ปล้ำเลยค่ะ ปล้ำ เอาแต่อ่อยอยู่นั่น
-
ถึงจะไม่ได้จูบน้องเมฆต่อแต่ก็ถือว่าได้กำไรไปพอตัวเหมือนกันนะคะพี่น้ำ :m3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งมาตามอ่าน นี่ไม่ได้ล็อกอินมาสามเดือนยังต้องล็อกอินมาเม้นท์
เป็นนิยายที่มีความดีต่อใจสูงมาก อ่านแล้วเราเขินเหมือนโดนพี่น้ำอ่อยเอง :-[
แต่เดาไม่ถูกเลยใครจะรุกใครจะรับ ส่วนตัวเชียร์น้ำเมฆ แล้วช่วงหลังมาพี่น้ำก็รุกหนักมาก รุกอ้อยคว่ำอ่ะ
สรุปแล้วน้ำเมฆรึเปล่า? ไม่ใช่ถึงตอนนั้นแล้วกลับลำ เราเงิบเลยนะคะ 5555555555
มาอัพตอนต่อไปเร็วๆนะ รอๆๆๆ :katai4:
-
พี่น้ำรุกแรงนะคะ
-
มุ้งมิ้งมาก พี่น้ำเจ้าเลห์นุ้งเมฆใสซื่อผู้คิดว่าตัวเองหื่น 55
-
เพื่อนๆบอกว่าอยู่รอดปลอดภัยก็ดีแล้ว555 นี่ตกลงไม่มีใครเชียร์ข้างนุ้งเมฆเลยหรอคะเนี่ย แต่ก็นะ พี่น้ำเขาชั่วโมงบินสูงค่ะ
-
ว้ายๆ พาผู้ชายเข้าห้อง o13 o13
-
ชื่อตอน... (｀ε´)
เค้าก็คิดไปไกล 555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่น้ำนี่มันหมาป่าในคราบลูกแกะชัดๆเลยอ่ะ อ้อยหนักมากกก มาทั้งไรแล้วมั้งเนี่ย
น้องเมฆคือนางใสจริง เห็นขาวขิดขาวหน่อยถึงกับกำดาวไหลเลยทีเดียว ถถถถถ
อ่านไปฟก็ฟิน+เขินไป ตอนนี้มันดีต่อใจจริงๆ คิดถึงเรื่องนี้มาก มาต่ออีกไวๆเลยน้า
-
เมฆถูกงาบแน่ๆ น้องใสซื่อมากอ่ะ
-
เกือบไปแล้ววววว นี่ถ้าไปคอนโดพี่น้ำคือเสียตัวเลยนะ >\\\\\\\<
ชอบที่เพื่อนเมฆล้อมากอ่ะ "เด๋วนี้ก๋ากั๋นนะเมฆ" 555
-
พี่น้ำอ้อยหมดไร่ยังคะ ขายดิบขายดีจริงเชียว
น้องเมฆอันนั้นไม่ใช่เมนส์ค่ะ มันออกมาคนละที่กันเน้อ
-
ต้องมีอะไรมาขัดจังหวะตลอดสิน่าาา
-
Chapter 38 : เรื่องชวนปวดหัวของพี่ตฤณ
ในตอนเย็นของวันศุกร์ขณะที่กลุ่มของเมฆนั่งทำแบบฝึกหัดฟิสิกส์อยู่ที่โต๊ะหินใกล้ๆ กับโรงอาหาร พวกเขาก้มหน้าก้มตาสนใจกับกองหนังสือตรงหน้าจนแทบไม่ได้ใส่ใจคนที่เดินผ่านไปผ่านมา เนื่องจากการบ้านชิ้นนี้ต้องส่งอาจารย์ในวันจันทร์หน้าแล้วพวกเขาก็จะมีสอบย่อยวิชาเดียวกันนี้ในวันพุธด้วย จึงต้องเร่งมือฝึกวิชากันหน่อย
ตำลึงเกาศีรษะแรงๆ หลายต่อหลายครั้ง สลับกับหยิบหนังสือมาเปิดอย่างกระฟัดกระเฟียด “เหี้ยเอ๊ย หาสูตรไม่เจอ”
“มึงจำห่าไรได้บ้างวะ กูบอกให้จดสูตรแยกไว้ไง จะได้หาง่ายๆ” แหนมเงยหน้าขึ้นต่อว่า รอบดวงตาของเขาเป็นสีคล้ำไปหมด
“ไอ้เมฆอ่า มึงทำเสร็จยัง อธิบายกูที” ตำลึงเปลี่ยนวิธีไปอ้อนเอาจากเพื่อนรัก
“เสร็จแล้ว มึงก็เขียนลงไปก่อนสิวะว่าโจทย์ให้อะไรมาบ้าง แล้วค่อยไปหาสูตรที่แทนค่าได้ กูบอกมึงตั้งกี่ทีแล้ว ทำเองเลย กูไม่อธิบายมึงหรอก” เมฆตอบเสียงกึ่งดุ พร้อมกับตบไหล่เพื่อนรัวๆ “เร็วๆ อ่านโจทย์อีกรอบแล้วเขียนลงไปเดี๋ยวนี้”
“แม่ง... มีแฟนแล้วก็ยังดุไม่เปลี่ยนเลย” ตำลึงบ่นพึมพำ วอนให้คนที่ถูกกล่าวถึงเปลี่ยนจากตบไหล่เบาๆ เป็นตบดังผัวะ
“เขียนไวๆ จะให้ช่วยไม่ช่วย!”
“ครับๆ คุณเมฆ” ตำลึงก้มหน้าลงทำตามที่เพื่อนรักสอน ระหว่างที่จดตัวเลขลงในกระดาษทดก็หัวสั่นหัวคลอนเพราะโดนคนสอนตบอยู่เรื่อยๆ กว่าจะหาสูตรมาแทนค่าได้ เขาคงจดจำวิธีแก้โจทย์นี้ไปจนตาย
ทุกคนในโต๊ะเงียบกันไปอีกครั้งเพื่อทำแบบฝึกหัดต่อ เมฆเองก็เช่นกัน แม้จะทำการบ้านเสร็จแล้ว แต่ก็ยังฝึกทำโจทย์ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งท้องเริ่มหิว
“พวกมึงทำกันไปก่อนนะ กูไปหาอะไรกินหน่อย”
แหนมเงยหน้าขึ้น “ไม่รอกินที่ห้องวะ”
“เดี๋ยวกินอีกรอบก็ได้ ท้องหิวหัวแม่งไม่แล่นว่ะ”
“อือ รีบไปรีบมานะมึง พวกกูขาดมึงไม่ได้”
“เออๆ” เมฆลุกขึ้นจ้ำอ้าวๆ ไปยังโรงอาหาร เขาซื้อมะม่วงกับลูกชิ้นปิ้งใส่ถุง พอจะเดินกลับไปที่โต๊ะก็หันไปเห็นใครบางคนกำลังนั่งรับประทานก๋วยเตี๋ยวอยู่ เด็กหนุ่มจึงปราดเข้าไปทักทาย
“เฮ้ย ไอ้พี่ตฤณ พี่แหลม ยังมีชีวิตอยู่เหรอเนี่ย”
ตฤณแทบสำลักก๋วยเตี๋ยว เขารีบเคี้ยวแล้วกลืนลงคอเพื่อทักทายรุ่นน้องกลับ “อ้าว ไอ้เมฆ มาเดินแรดหาอะไรแถวนี้วะ”
เด็กหนุ่มยิ้มหน้าระรื่นเข้าไปหารุ่นพี่ทั้งสอง “หาพวกเดียวกันน่ะพี่”
ชายหนุ่มทั้งสองชะงัก พลางหันไปสบสายตากัน แล้วจึงหันไปส่งนิ้วกลางให้รุ่นน้อง “ใครพวกเดียวกับมึง!”
เมื่อทักทายกันจนเป็นที่พอใจแล้ว ธนากรณ์หรือแหลมจึงยืนขึ้น เขาเลื่อนจานใส่เกี๊ยวห่อไข่นกกระทากับถุงใส่ผลไม้สารพัดชนิดเท่าที่โรงอาหารจะมีขายไว้ตรงกลางโต๊ะ “พอดีเลย เอ็งนั่งกินอะไรเป็นเพื่อนไอ้ตฤณมันหน่อยละกัน พี่จะเอาเอกสารไปส่งอาจารย์แป๊บ”
แหม... ลาภปากโว้ย~
เมฆพยักหน้ารับพร้อมกับยกมือขึ้นปาดปาก “ยินดีคร้าบพี่”
พอธนากรเดินออกไปแล้วก็เหลือสองหนุ่มอยู่ด้วยกันตามลำพัง เมฆก็เริ่มใช้ส้อมจิ้มอาหารใส่ปาก แล้วหันไปชวนรุ่นพี่พูดคุย
“โพรเจ็กต์ยังไม่เสร็จเหรอวะพี่”
“เสร็จแล้ว กำลังเตรียมส่งงานน่ะ”
“แล้วพี่นภเป็นไงบ้างอะ”
“ก็สุขสบายดี พี่ดูแลคนของพี่ดีอยู่แล้ว”
“แหม พูดได้เป็นปากเต็มคำ”
“แหงสิวะ” ตฤณยักคิ้วให้อย่างผู้มีชัยชนะเหนือกว่า
“ได้ลองทำกับข้าวให้พี่นภกินยัง”
“ทำไปครั้งนึงแล้ว”
“แดกไม่ได้อะดิ”
รุ่นพี่หันไปดูดน้ำอัดลมใส่หลอดค้างไว้ แล้วพ่นใส่หน้าเด็กหนุ่ม
“เย้ย พี่ตฤณแม่งโสโครก!”
“แดกได้สิวะ คุณนภเขาชมว่าอร่อยด้วยโว้ย แต่ที่ไม่ค่อยได้ทำเพราะพี่กลับบ้านไม่ทัน กว่าจะถ่อจากมหาลัยนี่กลับไปถึงคอนโดฯ ก็มืดแล้ว”
เมฆยกมือขึ้นเช็ดหน้า “พี่นภจะมาอีกมั้ยอะพี่ คิดถึง”
“คิดถึงก็โทรหาไปดิ”
“เออ จริงด้วย เดี๋ยวเย็นนี้จะโทร พี่นภให้เบอร์มือถือไว้ด้วยนี่หว่า ผมก็ลืม” เมฆยิ้มเยาะ เขาได้พูดคุยกับนภเกตน์เล็กน้อยเมื่อวันลอยกระทง หลังจากที่อีกฝ่ายคืนดีกับไอ้พี่ตฤณแล้ว ต้องบอกว่าแฟนของรุ่นพี่นี่โคตรน่ารักสุดๆ ไปเลย เกือบจะเท่าพี่น้ำของเขาทีเดียว
“เฮ้ย พูดเล่นโว้ย อย่ายุ่งกับแฟนพี่” ตฤณถอนหายใจหนักๆ คุยกับใครก็ไม่เหนื่อยเท่าคุยกับไอ้รุ่นน้องคนนี้เลยจริงๆ “เดี๋ยวคุณนภจะมาตอนตรวจรับ”
“เย้ๆ เย้ย!” พอเด็กหนุ่มทำท่าระริกระรี้ อีกฝ่ายก็พ่นน้ำใส่อีกครั้ง “ไอ้พี่ตฤณนี่ยังไงวะ เป็นปลาหมึกเรอะ พ่นน้ำอยู่ได้ เดี๋ยวขี้กลากขึ้นพอดี”
ตฤณยิ้มมุมปาก นึกอยากจะต้อนคนปากดีให้จนมุมบ้าง “แล้วมึงกับไอ้น้ำอะ เป็นไง ถึงไหนแล้ว” เขาแค่จะถามว่าสานสัมพันธ์กันไปถึงไหนแล้ว แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะคิดไปอีกแบบ
ใบหน้าของเมฆซับสีเลือด เขาคว้าถุงพลาสติกมาขยำขยี้ “ก็... ยังไม่ถึงไหน แต่ว่า เออ!” เด็กหนุ่มถลาเข้าไปเกาะแขนรุ่นพี่พลางเขย่าแรงๆ “พี่ตฤณ! ผมมีเรื่องสำคัญจะถาม พี่ตฤณต้องมีประสบการณ์มามากมายแล้วแน่ๆ”
รุ่นพี่สะบัดแขนออกพร้อมกับใช้มืออีกข้างปัดตรงที่ถูกจับ “อะไรของเอ็ง” จากนั้นจึงก้มหน้าลงสูดเส้นก๋วยเตี๋ยวที่ใช้ตะเกียบคีบขึ้นมาจากในชาม
เมฆนั่งบิดไปมา หันมองไปรอบๆ ก็ไม่มีใครเดินผ่าน ช่างเป็นโอกาสเหมาะเจาะอะไรเช่นนี้ เขาขยับเข้าไปกระซิบกับอีกฝ่าย “คือว่า... ไอ้พี่ตฤณครับ ผมคบกับพี่น้ำมาพักนึงแล้ว แต่ยังไปไม่ถึงไหนเลยอะ คือ... ผมจะทำยังไงดี ถ้าผมอยากจะปล้ำพี่น้ำ...”
พรวด!
คราวนี้ไม่ใช่น้ำจากในแก้ว แต่เป็นก๋วยเตี๋ยวจากในปากที่ชายหนุ่มพ่นพรวดออกมาใส่รุ่นน้องอย่างจังๆ
“เย้ย! ไอ้พี่ตฤณโว้ย”
“โทษๆ อันนี้พี่ไม่ได้ตั้งใจ” ตฤณหันไปคว้ากระดาษทิชชูในกล่องบนโต๊ะส่งให้เด็กหนุ่ม แล้วก็เช็ดปากของตนเองด้วย “เมื่อกี้มึงว่าไงนะ”
เมฆส่งสายตาขุ่นๆ ใส่รุ่นพี่ ก่อนจะพูดอีกครั้ง “เอาแบบตรงๆ เลยนะ คือผมอยากจะปล้ำพี่น้ำอะ ต้องทำไงบ้าง”
“พี่ก็พูดตรงๆ เลยนะไอ้เหี้ยเมฆ” ชายหนุ่มหยิบกระดาษทิชชูมาเพิ่มอีกเพื่อซับเหงื่อ “ถ้าเอ็งไม่รู้จะทำไง เอ็งก็ปล่อยให้ไอ้น้ำมันทำเถอะว่ะ”
“โหยไอ้พี่ตฤณ แต่ผมอยากทำอะ”
“เอ็งก็ดูหนังโป๊เอาสิวะ”
“ดูแล้วพี่ ไม่เกิดผลอะไรเลยว่ะ”
“เปิดหาเอาในอินเทอร์เน็ตไม่ได้รึไง”
“โธ่ มันก็ไม่เหมือนถามคนที่มีประสบกามจริงหรอก บอกมาหน่อยน่ะพี่ คร่าวๆ ก็ได้ ผมไม่รู้จะถามใครนอกจากพี่แล้วเนี่ย”
“ประสบกามพ่อง...” ตฤณส่ายศีรษะไปมาอย่างอ่อนใจ แต่เอาเถอะ ถ่ายทอดวิชาให้รุ่นน้องบ้าง คงจะได้บุญล่ะมั้ง ชีวิตรักของเขากับนภเกตน์จะได้ฟินๆ “ก็ได้ แต่พี่บอกให้แค่คร่าวๆ มันเป็นเบสิคที่เอ็งต้องไปต่อยอดเอาเอง โอเค้?”
“ครับๆ”
รุ่นพี่หันมองไปรอบๆ เพื่อดูว่าตรงที่พวกเขานั่งอยู่ปลอดคน จากนั้นจึงเริ่มต้นบทเรียน “การจะปล้ำกันเนี่ย มันไม่เหมือนการเสียบปลั๊ก กดสวิตช์แล้วใช้งานได้ทันที ถ้าจะเทียบให้ถูกต้องเทียบกับการก่อเตาถ่าน แรกสุดเอ็งก็ต้องหาไม้หาเชื้อไฟมาก่อไฟให้ติดน้อยๆ ก่อนใช่ปะ นี่เรียกว่า A-Level” เขาบรรจงเขียนตัวอักษร A พร้อมคำบรรยายลงบนกระดาษที่ด้านหลังวาดภาพเครือข่ายคอมพิวเตอร์ไว้พร้อมเส้นระโยงระยาง
“เดี๋ยวๆ กระดาษพี่ต้องเอาไปส่งอาจารย์รึเปล่าวะ”
“ไม่ต้องๆ นี่โพยของพี่เอง เดี๋ยวให้เอ็งเอากลับไปท่องด้วยเลย”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก “โอเค ต่อเลยพี่”
“A-Level อย่างในหนังโป๊ทั่วๆ ไป ก็คือช่วงแรกของเรื่องที่มันจะมีการกอดมีจูบ เสื้อผ้ายังไม่ได้ถอด พอเปรียบกับการติดไฟในเตาถ่านแล้ว ก็ง่ายๆ แบบว่า คือถ้ามึงก่อไฟดี มันก็ไม่ดับไง ไฟมันก็ลุกต่อ ทำให้การปล้ำผ่านไปต่อที่ B-Level ได้โอเค้?”
“โอ้โห! ครับๆ”
“ว่าแต่มึงกับไอ้น้ำน่ะ ผ่าน A-Level แล้วยัง”
เมฆยิ้มเจื่อนๆ “.....”
ตฤณไม่อยากจะถามต่อ ดูจากสภาพการณ์แล้ว ท่าทางไอ้เมฆมันไม่ค่อยได้เรื่องสักเท่าไหร่ เดี๋ยวมันเกิดเพี้ยนให้เขาสอนขึ้นมาจะลำบาก “สมมติว่ามึงผ่าน A-Level มาเป็น B-Level ได้ คราวนี้ในเตาถ่านน่ะ พอไฟติดแล้วอะไรๆ ก็ง่ายขึ้นใช่ปะ ค่อยๆ เอาถ่านมาใส่เพิ่ม พัดๆ สักพัก ไฟมันก็จะลุกโหมแรงๆ แต่ว่ามึงต้องระวังด้วย ถ้ามึงใส่ถ่านมากไปทีเดียวหรือออกแรงพัดแรงไป ไฟมันก็จะดับ” รุ่นพี่เขียน B ลงในกระดาษ แล้วส่งต่อให้เด็กหนุ่ม “เอ็งจดเอาเองเถอะ พี่กระดากว่ะ”
รุ่นน้องผู้ฝักใฝ่ในการเรียนรู้คว้ากระดาษไปจดเลคเชอร์อย่างตั้งใจ “B ต้องใส่ถ่านทีละน้อย แล้วค่อยๆ พัด”
ชายหนุ่มยิ้มแหยๆ คิดอยู่ในใจว่าระดับนี้ไอ้น้ำท่าจะรับมือลำบาก แต่เขาก็สงสัยเหมือนกันนะ เพราะเคยได้ข่าวว่าไอ้น้ำมันช่ำชอง ทำไมปล่อยให้เด็กของมันมาปล่อยความงี่เง่าเรี่ยราดแบบนี้ “ถ้าเปรียบกับฉากในหนังโป๊ ก็คือถอดเสื้อผ้านัวเนียกัน” เขาชำเลืองมองตามที่เด็กหนุ่มจดเลคเชอร์แล้วก็ยิ่งหนักใจ แม่งจดทุกคำเลยจริงๆ
“ต่อมาก็ C-Level อันนี้ไฟนอลแล้ว พอไฟลุกแดงได้ที่ ร้อนสุดๆ ก็พร้อมใช้ทำอาหารปิ้งย่างได้ เปรียบกับหนังโป๊ก็คือฉากสุดท้าย ตอนที่นางเอกร้องอิคึๆ คิมูจิ๊ๆ รัวๆ อะ ทีนี้แต่ละเลเวลมันต่อเนื่องกันใช่มั้ยล่ะ ถ้าเอ็งเริ่มได้ดี มันก็จะมาจบที่เลเวลสุดท้ายได้เองนั่นแหละ”
“อ่า... แปลว่า A-Level สำคัญสุดสินะพี่ ฉิบหายแล้ว... แค่จูบผมยัง...”
ตฤณเอามือดันศีรษะรุ่นน้องออกไปไกลๆ ถ้ายกเท้าขึ้นมาถึงได้เขาคงถีบมันไปแล้ว “หยุด! พี่ไม่อยากรู้”
“โห แต่พี่ตฤณอะ”
“เอ็งก็หัดบ่อยๆ สิวะ”
“มันง่ายซะที่ไหนอะพี่ โอกาสไม่ค่อยจะมีเลย ผมควรจะเริ่มยังไงให้ได้จูบบ่อยๆ วะ”
“พี่จะรู้มั้ยวะ”
เมฆขมวดคิ้ว “แล้วเวลาพี่ตฤณจะจุ๊บพี่นภ พี่ทำไงอะ”
“ก็เดินเข้าไปจุ๊บสิวะ”
“ไม่อายชาวบ้านชาวช่องบ้างเหรอ”
“เอ๊า ก็ทำเฉพาะเวลาอยู่ด้วยกันสองคนสิวะ ไอ้เวรนี่!” รุ่นพี่พ่นลมหายใจออกหนักๆ เขาเหนื่อยกับไอ้เด็กนี่จริงๆ
“จู่ๆ ก็เดินไปจุ๊บเลยเหรอ ไม่ต้องพูดพล่ามทำเพลง?”
“เออสิวะ คนเป็นแฟนกันก็อยากจุ๊บๆ กันตลอดแหละ”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “แล้วพี่น้ำจะอยากจุ๊บผมบ้างมั้ยวะ”
“ไม่รู้โว้ย” ตฤณซับเหงื่ออย่างอ่อนใจ “คำถามพวกนี้ใครจะรู้คำตอบดีเท่าเอ็งกะไอ้น้ำวะ”
“งั้นเปลี่ยนคำถาม ทำไงผมถึงจะจุ๊บเก่งๆ วะพี่ แบบ... ให้พี่น้ำเตลิดเปิดเปิงไปเลยอะ”
กูว่าแล้วต้องเจอคำถามนี้... ตฤณยกมือขึ้นกุมขมับ เขากวาดสายตามองไปบนโต๊ะ พบกับมะยมที่ยังมีก้านติดอยู่จึงหยิบมาดึงก้านออกแล้วหันไปบอกกับรุ่นน้อง “เอ้า อ้าปาก”
“ฮะ!”
ตฤณยัดเม็ดมะยมใส่ปากเด็กหนุ่มไป “เนี่ย เริ่มแรก เอ็งหัดใช้ลิ้นเดาะเหมือนลูกบอลอะ เดาะๆ กลิ้งไปกลิ้งมา บ่อยๆ เข้าใจมั้ย แล้วนี่...” เขาหยิบก้านมะยมขึ้นตรงหน้าอีกฝ่าย “หัดใช้ลิ้นมัดมันให้เป็นปม แบบนี้...” แล้วเอาใส่ปากตัวเอง ใช้ลิ้นดุนๆ พลิกไปพลิกมาไม่กี่ทีก็แลบลิ้นซึ่งตรงปลายมีก้านมะยมมัดเป็นปมวางอยู่ออกมาโชว์ “เข้าใจปะ ฝึกทำแบบนี้บ่อยๆ เดี๋ยวจูบเก่งเอง”
เมฆเบิกตาโพลง เขาลุกขึ้นพรวดแล้วตบมือเสียงดัง “โห้ววว! พี่ตฤณสุดยอด!”
“ไอ้เวร พอๆ อายชาวบ้านเขา” ชายหนุ่มรีบกระตุกแขนรุ่นน้องให้นั่งลง
เด็กหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่มพลางถูมือไปมา นัยน์ตาสีเข้มจ้องเม็ดมะยมแล้วแลบลิ้นเลียปาก
พอเหล่มองท่าทีมั่นหน้า ไม่ได้เรื่องสักอย่างแต่ริจะรุกของเด็กหนุ่มแล้ว ตฤณก็นึกอยากจะแกล้งให้อึ้งหนัก อยากรุกมากใช่มั้ย เดี๋ยวพี่ตฤณจัดให้เอง “แล้วอีกอย่างที่พี่จะสอน” เขากระแอมเบาๆ พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อตรวจดูว่าไม่มีใครเดินผ่านมาแน่ๆ จากนั้นจึงโน้มตัวเข้าไปกระซิบบอก “มึงไปทำความคุ้นเคยกับกล้วยหอมไว้นะ ลองจับๆ ลูบๆ ถูๆ บ่อยๆ อมได้แต่อย่าให้ช้ำ เข้าใจ๊”
“กล้วยหอม” คราวนี้ใบหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ถ้าควันออกหูได้รถดับเพลิงคงวิ่งมาที่โรงอาหารแห่งนี้แล้ว เขาอ้าปากพะงาบๆ พร้อมทำท่าลูบกล้วยไปด้วย “...กล้วย... เหรอพี่”
“เออ แค่นี้แหละ ไม่มีอะไรจะสอนแล้วโว้ย มึงเคลียร์หมดแล้วใช่มั้ย ไอ้เรื่องเอบีซีเนี่ย ไปต่อเองไหวนะ สู้ๆ ละกัน”
“คะ... ครับ”
ได้ผลเว้ย~ ไอ้เมฆนิ่งไปเลย... ตฤณหัวเราะอยู่ในใจ
ในขณะเดียวกัน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นแทรก ชายหนุ่มจึงหยิบขึ้นมากดรับสาย หลังจากพูดคุยกับคนในสายจบก็รีบยืนขึ้น “พี่ต้องไปหน้างานที่ตึกใหม่ละ ลูกน้องโทรตามแล้ว”
“อะอ้าว” เมฆเงยหน้าขึ้น “ไหนว่างานเสร็จแล้วไงพี่”
“เขากำลังตรวจสอบการทำงานของระบบตามเอกสารตรวจรับก่อนวันจริงน่ะ สงสัยจะมีปัญหาอะไร เอ็งเอาอาหารที่เหลือนี่ไปกินกับเพื่อนแล้วกัน” รุ่นพี่เลื่อนอาหารไปตรงหน้าเด็กหนุ่ม พลางนึกดีใจว่าเขารอดพ้นจากไอ้เด็กซื่อบื้อนี่สักที
“แล้วพี่แหลมอะ”
“เดี๋ยวพี่โทรบอกเอง ฝากเก็บชามก๋วยเตี๋ยวหน่อยนะ”
“เออๆ ครับพี่ ขอบคุณที่สอนผมนะ” เมฆโบกมือลารุ่นพี่ที่ยืนขึ้นรวบเอกสารบนโต๊ะอย่างรีบเร่ง แล้วกุลีกุจอลุกเดินออกจากโรงอาหารไป
หลังจากที่ตฤณไปช่วยลูกน้องของเขาตรวจสอบระบบตามเอกสารตรวจรับเรียบร้อยแล้ว พวกลูกน้องยังอยู่ต่อเพื่อจัดหน้างานให้เรียบร้อย ส่วนธนากรพาอาจารย์ออกไปเลี้ยงรับรองข้างนอก ตัวเขาว่างจึงจะไปเดินตรวจงานอีกสักรอบ
“เดี๋ยวพี่จะไปดูงานที่ห้องเซิฟเวอร์ตึกเก่าหน่อยนะ เห็นทีมเคเบิลบอกว่าวันนี้เสร็จแล้ว”
“ครับพี่” ลูกน้องอีกสามคนตอบรับ
พอไปตรวจงานที่ห้องเซิฟเวอร์ในตึกเก่าเรียบร้อย ระหว่างที่เดินออกมาจากตึกก็มีรถ BMW คันคุ้นตาตรงเข้ามาจอดเทียบด้านหน้าตึกตรงที่เขาเดินออกมาพอดี
เจ้าของรถ BMW เปิดประตูรถแล้วก้าวออกมาอย่างรวดเร็ว “พี่ตฤณ!”
“อ้าว ไอ้น้ำ”
น้ำปิดประตูรถแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหารุ่นพี่ “ผมกำลังจะไปหาอะไรกินที่หน้ามอ ไปด้วยกันดิพี่”
ตฤณถอยหลังกรูดอย่างระแวง “ทำไมไม่ไปชวนเด็กเอ็งวะ”
“เมฆอ่านหนังสือเตรียมสอบครับ”
“แล้วเพื่อนเอ็งไปไหน”
“เพื่อนผมก็อ่านหนังสือเตรียมสอบครับ”
“แล้วทำไมเอ็งไม่อ่าน!”
น้ำหัวเราะเบาๆ พลางยกมือขึ้นลูบท้ายทอย “ผมมีเรื่องอยากปรึกษากับพี่อะ”
กูว่าแล้ว! ไอ้พวกห่านี่เห็นกูเป็นอะไรกันวะ!
ตฤณทำหน้าบอกบุญไม่รับ เขาถอนหายใจหนักๆ กำลังจะตอบปฏิเสธเพราะขี้เกียจฟัง ทว่า...
“เดี๋ยวผมเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวเป็ดย่างเจ๊เล็ก”
รุ่นพี่ชะงัก... จะว่าไปเมื่อตอนบ่ายๆ ก็รับประทานก๋วยเตี๋ยวไปนิดเดียว เพราะไอ้ห่าเมฆแท้ๆ
“ข้าวมันไก่กับบะหมี่หมูแดงใส่เกี๊ยวด้วย”
แต่ไปกับไอ้น้ำเขาก็คงต้องทนฟังปัญหาความรักของพวกมัน “...ไม่ต้องเอาของกินมาล่อ”
“แถมบิงซูให้ด้วยเอ้า”
ตฤณพ่นลมหายใจออกหนักๆ “เออ ไปก็ไป”
และแล้วสองหนุ่มก็ไปนั่งหน้ามึนกันอยู่ที่ในสวนอาหารแห่งหนึ่ง ไม่ใช่ว่าน้ำใจดีอัปเกรดอาหารให้รุ่นพี่ หากเพราะกลัวว่าถ้าไปแค่ร้านที่หน้ามหาวิทยาลัย อีกฝ่ายอาจจะอิ่มแล้วชิ่งหนีเขาไปได้ง่ายๆ
ไม่นานอาหารที่สั่งไปก็ถูกนำมาเสิร์ฟ
“ดีนะเนี่ยวันนี้เจอพี่ตฤณพอดี ผมว่าจะโทรไปหาอยู่เชียว”
“ขนาดนั้นเลย” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปตักกุ้งอบวุ้นเส้นใส่จาน “จะสอบไฟนอลกันแล้วใช่มั้ยวะเนี่ย”
“ครับ ปกติวิดวะก็เรียนหนักกันอยู่แล้ว ช่วงนี้เลยยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ส่วนตัวผมน่ะว่าง สอบภาษาอังกฤษ ภาษาญี่ปุ่นงี้ ไม่ต้องอ่านก็ยังได้”
“ก็เลยฟุ้งซ่าน?” ตฤณแขวะด้วยความหมั่นไส้
น้ำยิ้มมุมปาก “พี่นภเป็นไงบ้างวะพี่”
“ก็สบายดี เดี๋ยวจะมาคุมตรวจรับด้วย” ...ตอบให้ก่อนเลย เผื่อว่าไอ้น้ำมันจะคิดถึงคนรักของเขาอีก “แล้วเอ็งกับไอ้เมฆเป็นไงบ้างล่ะ”
“ก็เรื่อยๆ อะพี่”
“เรื่อยๆ นี่คือยังไงวะ”
“ก็ไม่มีอะไรคืบหน้าสักเท่าไหร่”
“แล้วทำไมเอ็งไม่ลุยล่ะวะ ปล่อยเรื่อยๆ ทำไม เสียชื่ออดีตเสือหมด เห็นเมื่อก่อนลากลงไปแดกในน้ำได้หมดทุกราย” ...ไอ้เมฆมันจะได้ไม่ต้องกังวลเหมือนกัน ชายหนุ่มคิดอยู่ในใจ
“นี่เสือหรือเหี้ยวะพี่”
ตฤณหัวเราะเบาๆ เขาตักอาหารใส่ปากไป ชำเลืองมองรุ่นน้องที่นั่งอยู่ด้วยกันไป “จะว่าไป เอ็งก็เปลี่ยนไปนิดหน่อยนะไอ้น้ำ”
“หือ” น้ำเลิกคิ้วขึ้น
“เมื่อก่อนพี่ว่าเอ็งดูนิ่งๆ น่าเบื่อๆ ไม่ค่อยน่าเข้าใกล้สักเท่าไหร่ คือตอนนี้เอ็งก็ยังดูนิ่งๆ เหมือนเดิมนะ แต่แบบ... มันไม่เหมือนเมื่อก่อนว่ะ” รุ่นพี่พูดอย่างตรงไปตรงมา “แต่ก็นะ คบกับไอ้เมฆก็คงต้องมีคนนึงนิ่งล่ะนะ”
“แล้วสรุปว่าผมเปลี่ยนไปยังไงวะพี่”
“อืม... ก็ดูแฮปปี้ดีมั้ง”
น้ำทำหน้ายุ่ง “เมื่อก่อนผมดูอมทุกข์มากเลยเหรอ”
“เปล่าหรอก แต่เอ็งเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว”
น้ำนิ่งเงียบ รับประทานอาหารต่อไปอีกสักพักจึงค่อยชวนรุ่นพี่คุยต่อ “พี่ตฤณ ผมถามตรงๆ นะ...”
เจ้าของชื่อเรียกชะงักไปเล็กน้อย
...ฉิบหาย เริ่มเหมือนกันเลยโว้ยไอ้คู่นี้
แล้วรีบโกยอาหารใส่ปากให้อิ่มเร็วๆ ก่อนที่เขาจะรับประทานอะไรไม่ลงอีก
“เออ ถามมา”
“พี่ตฤณใช้เวลานานมั้ย กว่าพี่นภจะยอมให้คลุกวงในอะ”
กูว่าแล้วต้องไม่พ้นคำถามเรื่องนี้... ตฤณยกมือขึ้นทุบศีรษะตัวเองรัวๆ
“กรณีของพี่กับของพวกเอ็งมันไม่น่าจะเริ่มเหมือนกันว่ะ เพราะงั้นเทียบเวลากันคงไม่ได้หรอก”
“ไม่เหมือนกันยังไงวะพี่”
“พี่กับคุณนภเริ่มคบกันเพราะความเพี้ยน แต่พวกเอ็ง... ตอนที่ตกลงคบกันก็มีสติดีอยู่ทั้งคู่ไม่ใช่เรอะ”
น้ำขมวดคิ้วแล้วจึงผ่อนลมหายใจออกยาว “...คือเมฆเขาทั้งซื่อทั้งบื้อ ผมเลยไม่กล้าทำอะไร กลัวว่าจะทำให้เขาตกใจ”
“เอ็งไปศึกษามาแล้วใช่มั้ยว่าถ้าถึงเวลาต้องทำยังไง”
รุ่นน้องพยักหน้า “เรื่องนั้นผมไม่ห่วงหรอก ห่วงว่าเริ่มยังไงให้เขาไม่ตกใจวิ่งหนีไปซะก่อนมากกว่า”
“อือ...” ตฤณรู้สึกปวดศีรษะมาก ทำไมเขารู้สึกว่าอาหารมากมายตรงหน้าช่างไม่คุ้มกับการเป็นที่ปรึกษาเลยก็ไม่รู้ “คือว่านะไอ้น้ำ เอ็งอยากใกล้ชิด อยากคลุกวงในกับแฟน มันก็เป็นเรื่องธรรมดา พี่เข้าใจ แต่เพราะแฟนเอ็งมันยังละอ่อน ไม่คุ้นมือชาย เอ็งก็ค่อยๆ สอนให้มันคุ้นมือก่อนสิ”
“.....”
“ตอดไปวันละนิด เดี๋ยวดีเองแหละน่ะ”
...เขาก็ทำอย่างนั้นอยู่แล้ว
น้ำก็กระตุกยิ้มมุมปาก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
ฝ่ายรุ่นพี่เองเหลือบมองใบหน้ารุ่นน้องแล้วก็เข้าใจ เขาเอื้อมมือออกไปยกแก้วใส่น้ำอัดลมขึ้นดื่ม พลางคิดอยู่ในใจ
...เสืออย่างไรมันก็เป็นเสือล่ะวะ เอ็งไม่ต้องคิดมากแล้วล่ะไอ้เมฆ
ทั้งสองหนุ่มนั่งรับประทานอาหารต่อไปอย่างเงียบๆ จนกระทั่งอาหารบนโต๊ะร่อยหรอลงไปเกือบหมด
น้ำชำเลืองมองรุ่นพี่ แต่ก็ชั่งใจอยู่สักพักจึงค่อยถาม “พี่ตฤณ เคยคิดถึงอนาคตของพี่ตฤณกับพี่นภบ้างมั้ยวะ”
ตฤณหันไปสบสายตาคนถาม “คิดสิวะ”
“คิดว่าไงอะ”
“ก็คิดว่าทุกวันของพี่ต้องมีคุณนภ แล้วก็ต้องพยายามทำให้ทุกวันของคุณนภมีพี่ไง”
“แหวะ เสียดายข้าวเลยว่ะ ไอ้พี่ตฤณ”
“ก็แล้วเสือกถามทำไมวะ” รุ่นพี่หัวเราะร่า “แล้วเอ็งล่ะ”
เจ้าของนัยน์ตาเรียวผ่อนลมหายใจออกยาว “ผมอยู่กับเมฆแล้วมีความสุขดี อยากอยู่ด้วยกันไปอีกนานๆ ...ก็คงไม่ต่างกับพี่หรอกมั้ง”
“อี๋... ไม่น่าแหวะเลยนะตอบแบบนี้อะ” ตฤณเบะปากใส่
น้ำยิ้มบาง เขาเท้าแขนทั้งสองข้างลงกับโต๊ะ พร้อมกับยกมือขึ้นกุมใบหน้า “ผมกลุ้มนิดหน่อยว่ะพี่ เดี๋ยวเรียนจบจะต้องไปอยู่ญี่ปุ่นรึเปล่าก็ไม่รู้”
“ไปทำไมวะ ถ่ายหนังโป๊เหรอ”
“ถ่ายหนังโป๊ไปประเทศอื่นก็ได้ป่ะวะไอ้พี่ตฤณ!” รุ่นน้องลดมือลงประสานกันไว้บนโต๊ะแทน “บ้านพี่ชายผมอยู่ที่ญี่ปุ่น ส่วนบ้านที่ไทยไม่มีใครอยู่แล้ว”
ตฤณยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่ “เอ็งอายุเท่าไหร่แล้ววะไอ้น้ำ ตัดสินใจชีวิตตัวเองไม่ได้รึไง”
รุ่นน้องส่ายหน้าไปมาพลางถอนหายใจแรงๆ “ผมไม่รู้จะพูดยังไงเลยว่ะ คือ... ผมไม่ค่อยได้คุยกับที่บ้านเท่าไหร่หรอก แต่ครอบครัวผม มีผมกับพี่ชายแค่สองคน แล้วพี่ชายก็คงอยากให้ไปอยู่ด้วยกัน ที่จริงเขาก็อยากให้ไปตั้งแต่จบมอปลายแล้ว”
“แล้วตัวเอ็งล่ะ อยากจะอยู่ที่ไหน” รุ่นพี่สวนกลับ
“ผม...”
“คือครอบครัวก็สำคัญ ยิ่งมีกันแค่สองคนพี่น้องด้วย แต่เขาก็มีชีวิตของเขา เอ็งก็มีชีวิตของเอ็ง ต้องเลือกทางเดินที่เอ็งมีความสุขด้วยนะ”
“.....” น้ำหลุบตาลงต่ำ
“เอ็งตัดสินใจก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะบอกที่บ้านยังไงก็ยังทันปะวะ” คนพูดกลอกตาไปมา “แต่ถ้าอยากจะอยู่ที่นี่ เอ็งก็ต้องอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งพาใคร มีงานทำหรือเรียนต่อ ทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่ มีเหตุมีผล พี่ชายจะได้ยอมรับแล้วก็เคารพความคิดเอ็ง”
น้ำพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ครับ”
“เย้ย~ ยอมรับง่ายๆ แบบนี้ไม่ชินหูเลยว่ะ” ตฤณหัวเราะ “แต่ถ้าไอ้เมฆได้ยินว่าเอ็งก็คิดถึงอนาคตกับมัน มันคงระริกระรี้น่าดูเลยเนอะ แค่นึกถึงมันตอนยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งพี่ก็หมั่นไส้แม่งแล้วเนี่ย”
คราวนี้น้ำหัวเราะไปกับรุ่นพี่ด้วย เขานึกสีหน้ากับท่าทางของเด็กหนุ่มออกเลย เพราะอย่างนั้นการตัดสินใจของเขา ก็คงไม่พ้นที่จะทำทุกอย่างเพื่อรักษารอยยิ้มนั้นไว้ “ขอบคุณครับพี่ตฤณ”
“เอากองไว้ตรงนั้นแหละ อาหารหนึ่งฟรีมื้อ ปรึกษาซะคุ้มเลยนะเอ็ง” รุ่นพี่ยิ้มมุมปาก “ถ้าคิดจะทำงานก็ส่งเรซูเม่มาให้พี่ไว้ด้วย เดี๋ยวจะเอาไปฝาก HR ไว้ เผื่อมีตำแหน่งว่าง”
“ขอบคุณมากพี่” น้ำยิ้มกว้าง เขาเลือกที่ปรึกษาได้ไม่ผิดเลยจริงๆ เพราะไอ้พี่ตฤณเป็นคนแบบนี้ ก็ไม่แปลกที่พี่นภจะรักนักรักหนา “เออ พี่ตฤณรู้เรื่องค่ายอาสายัง”
“ยัง แต่ที่ถามนี่จะให้สมทบทุนใช่มั้ยเนี่ย”
“แหม แสนรู้นะครับ”
ตฤณยกมือขึ้นบ้องศีรษะรุ่นน้องไปเบาๆ “ไม่ต้องมาทำปากหวาน เอ็งลากพี่ไปแดกในน้ำไม่ไหวหรอก”
น้ำอมยิ้ม “แดกไม่ลงหรอกว่ะพี่อะ”
“เอ็งก็ทำจดหมายส่งมาละกัน คุณนภน่าจะสนใจ เดี๋ยวพี่จะช่วยพูดให้”
“จริงๆ ผมคุยกับพี่นภเองก็ได้นะ”
“ไม่ต้องมายุ่งกับแฟนพี่โว้ย” รุ่นพี่พูดพลางผลักศีรษะอีกฝ่ายออกไปห่างๆ ถ้าเขายกเท้ายันมันออกไปได้ ก็คงทำแล้วล่ะ ไอ้สองคนนี้มันช่างสมกันจริงๆ ทำให้เขาปวดศีรษะได้มากพอกันทั้งคู่
“พี่ตฤณจะอิ่มยังเนี่ย”
“อิ่มแล้ว” ทันทีที่ตฤณตอบกลับไป คนถามก็หันไปเรียกพนักงานมาสั่งอาหารเพิ่ม เขาจึงรีบสะกิด “เฮ้ย เอ็งยังไม่อิ่มเรอะ”
“เปล่าพี่ นี่จะซื้อไปให้เมฆกินมื้อเย็น”
“เอาใจจังนะ แค่นี้ไอ้เมฆก็รักเอ็งจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว”
“ก็ดีว่ะพี่ ให้ก้มลงต่ำๆ อีกหน่อยก็ได้”
ตฤณเบิกตาโพลง “ไอ้เหี้ยยย~ อย่าพูดให้กูต้องจินตนาการ เสียดายอาหาร”
น้ำหัวเราะเสียงดังชนิดที่รุ่นพี่ไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วสักพักพวกเขาก็พากันกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัยอีกครั้ง
TBC~*
ลงเร็วมาก แก้ตัวที่หายหัวไปนาน 5555555 เก๊าน่ารักชิมิ๊~
ตอนนี้ลากพี่ตฤณมาเป็นเหยื่อของสองหนุ่ม สงสารพี่ตฤณเล็กน้อย แต่บทนี้เหมาะกับพี่สุดแล้วล่ะ 5555
ครั้งนี้น้องเมฆได้ครูดีแล้ว ต่อไปพี่น้ำก็ระวังตัวให้ดีๆ อิ๊_อิ๊
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า /ปาหัวใจใส่ทุกคนรัวๆ :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
วร๊ายยยย หนุ่มๆพวกนี้คุยอะไรก๊านนนนน :o8:
จะรอวันที่น้องเมฆ เริ่ม ABC :hao3:
-
ป่านนี้น้องเมฆคงทำแบบงึกหัดอย่างแข็งขันจนเมื่อยปากแล้วมั้ง
เหนื่อยทำไมนอนเฉยๆก็ดีแล้วเมฆเอ๊ย. 55555555
พี่ตฤณเปรมเลยนะงานนี้
-
:m20: ขำทั้งตอนเลย
-
เป็นที่ปรึกษาที่ดีมากเลยนะพี่ตฤณ :katai2-1: :katai2-1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โง้ยยยยย พี่น้ำาาาาา เจ้าเล่ห์มากกก น้องเมฆก็ซื้อซื่อออออ เสร็จพี่น้ำในเร็ววันนี่แน่นอนนนนน 5555555555555
-
คราวนี้ล่ะ ได้ที่ปรึกษากิตติมศักดิ์?? น้ำจะได้เผด็จศึกซะที อิคึอิคึ 555
-
555 พี่น้ำแม่งชักจะเสื่อมไปทุกวัน
-
ฮ่าๆๆๆๆๆสงสารพี่ตฤณหนักมากเจอคู่นี้เข้าไป ทำไมพี่ตฤณไม่บอกน้องเมฆมันไปเลยละค้าว่าอย่างเมฆน่ะเป็นรับน่ะดีที่สุดแล้ว :hao6:
-
ค้างอ่ะ55++
อยากอ่านงานแนะนำของพี่ตฤณ
ตอนน้องเมฆนำไปปฏิบัติแล้วค่ะ
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปนะค่ะ
-
น้องเมฆ ใสซื่อจังเล้ย อิอิ คิดจะกดพี่น้ำ นั่งฝันกลางวันไปก่อนนะจ๊ะน้องเมฆ
เสือยังไงก็เป็นเสือเนอะพี่น้ำ อิอิ
-
ไม่รู้ใครจะเสร็จใครกันแน่ :mew3:
แต่ที่แน่ๆคือพี่ตฤณปวดหัวหนักเลยสิ555
รอตอนต่อไปปป :mew1:
-
ณ จุดนี้บอกเลยใครจะกดใครเริ่มงง
-
ก้มต่ำๆทำอะร๊ายยยย~!!!! พี่น้ำ~~!!! :hao6: :z1:
-
55555 ณ ตอนนี้เอากันซักทีเถอะ รอคอยยยยย :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ฮาตรงพี่ตฤณสอน level B ให้น้องเมฆอ่ะ
กลัวว่าน้องจะไปจุดเตาถ่านจริงๆน่ะสิ :hao7:
-
น้องเมฆโดนพี่น้ำ คลุกวงใน เร็วๆ นี้แน่ :katai5:
-
จากชื่อเรื่องก็น่าจะรู้ละว่าใครจะกดใคร แหม ไอ้เราก็เดาอยู่นาน
-
จัดการได้แล้วพี่น้ำ อย่าปล่อยให้น้องเมฆกังวลนาน
-
ขำไอ้ตรงที่พี่ตฤณคิดว่าพี่น้ำไม่จัดการทำอะไร
มัวแต่ปล่อยให้เมฆไปซื่อบื้อเรี่ยราด 555
อีกคนอยากคลุกวงในแต่ทำไม่เป็น
อีกคนก็ไม่กล้าลงมือทำ กลัวเด็กน้อยเตลิด
หวังว่าเสือก็ยังเป็นเสืออย่างพี่ตฤณว่าเถอะนะ
-
ตอนนี้ขำอีพี่ตฤณ ขำแรงมากกกกกก :m20: :m20:
ลุงแกสอนเด็กน้อยที่ไม่รู้จักเรื่องอย่างว่าได้ดีเกินไปอ่ะเอาจริงๆ
มะยม ก้านมะยม กล้วย A-Level B-Level ก็เยอะปายยยยย 55555555555555
น้องเมฆไม่ต้องคิดอะไรให้มากมายค่ะ ปล่อยให้พี่น้ำเป็นคนคุมเกมดีกว่ามั้ย?
-
เห็นพี่น้ำแสดงความชั่วร้ายมาหลายตอนแล้ว รอให้จัดให้น้องเมฆสักที หึหึ
-
สงสารพี่ตฤณดีมั้ย :laugh:
-
จะกลัวใครก่อนดี 555555
-
น้ำจับเมฆกดเลยเหอะน้องมันจะได้ไม่ต้องคิดมากหึหึ
:hao6: :hao6:
-
เป็นตอนที่ฮามาก
-
เราว่าพี่น้ำกดไปเลยค่ะเราจะได้ไม่ต้องเสียเวลาลุ้น5555
-
พี่ตฤณนี่แลเชียร์น้ำรุกอยู่ตลอด แหม ^○^
-
5555 คู่รักมือใหม่แน่ใจแล้วเหรอเรื่องที่ปรึกษาพี่แกก็เอาตัวเองไม่ค่อยจะรอดเลยนะได้ข่าว
-
จะเชียร์ใครดีเนี่ย
ตัดสินใจยังไม่ได้ 5555
-
เสือก็คือเสือ ถึงจะสวมหนังแมว แต่ลายของเสือน้ำก็โผล่ให้เห็นตลอด
น้องเมฆ ไปปรึกษาพี่ตฤณ เรื่องจับกด
แต่พี่ ตฤณ กลับสอน เรื่อง กล้วย และเทคนิค อมกล้วย มันคือ อารายยยยยยยย
องค์ความรู้ที่สอนน้องมันไปนี่ มันจะรอด คืนนี้ใหม พี่น้ำจะอดทนใหวใหม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
เสือยังไงก้อเป็นเสือ เนอะ ! :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ไม่รู้จะขำหรือสงสารพี่ตฤณดี :laugh:
-
แต่ละคน แต่ละคน
อยู่ในช่วงสอบกันนะ แตาดูเรื่องที่คุยกันอย่างจิงจังสิ 555555555
-
ลั่นมากกกกก
-
555 พี่ตฤณ น่าสงสาร
-
น้องเมฆเทคนิคแบบพี่ตฤณนี่จะได้กดตอนไหนกันหว่า
-
เมฆก็พร้อมรุกพี่น้ำยิ่งพร้อมกว่า ฮา :hao7: :hao7: o13
-
สู้ๆ นะเมฆ :laugh:
-
พี่ตฤณเป็นคนตลก55555
ส่วนน้องเมฆจ๊ะ เลี้ยงเสือไว้ใกล้ตัวยังไม่รู้ตัวอีก
ระวังนะ รู้ตัวอีกทีก็เสร็จพี่น้ำละ :hao6:
-
พี่ตฤนแม่งพลาดละ 55555555
ที่หลวมตัวผัวผัว(?) คู่นี้
-
ขำแรงทั้งตอนเลยจริงๆ อ่านแล้วสงสารพี่ตฤนตงิดๆที่โดนปรึกษาทั้งพี่น้ำทั้งเมฆเลย
พี่น้ำแกก็ไม่อยากให้น้องกลัว ไอ้ตัวน้องก็ซื่อบื้อเรี่ยราด คือจะได้กันมั้ยเนี่ย?555555
-
คุณ Husky น่ารักซำเหมอแหละค่ะ ยิ่งลงเรื่องนี้ต่อเนื่องยิ่งน่ารัก 5555555
สนุกฮา อีกแล้วนะคะ เมฆกะน้ำก็ใจตรงกันนะแต่แบบยังจูนไม่ติดเนอะ
เรารอได้ รีบตัดสินใจเร็วๆนะก๊ะ รอเชียร์นะเมฆนะ :-[
อ้อ เมฆน้ำจงเจริญค่าาาาาาาาาาาา :L2:
-
ท่านที่ปรึกษาตฤณ ฮ่าๆๆ
-
Chapter 39 : ปลาหิมะ
บ่ายของวันเสาร์ซึ่งอากาศไม่ได้สดใสเท่าไรนัก ท้องฟ้าดูหมองหม่นมีเมฆสีเทาดำลอยต่ำ สายฝนโปรยปรายลงมาตั้งแต่เมื่อตอนเที่ยง อากาศเย็นสบายชวนให้ง่วงเหงาหาวนอน บรรยากาศภายในมหาวิทยาลัยออกจะดูเงียบเหงาไปสักหน่อย เพราะนักศึกษาส่วนใหญ่เก็บตัวกันอยู่ในห้องพัก ยกเว้นก็แต่ที่ใต้ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ซึ่งมีนักศึกษาจากทั้งปีหนึ่งจนถึงปีสี่นั่งรวมกันอยู่หลายคน เสียงพูดคุยกันดึงอื้ออึง
เมฆนั่งอยู่กับกลุ่มนักศึกษาปีหนึ่งที่จะเข้าร่วมในค่ายอาสาครั้งนี้ ส่วนเพื่อนรักอีกสองคนไม่อยู่ที่นั่นด้วย แหนมไปประชุมกับหัวหน้าภาคทั้งในรุ่นเดียวกันและปีอื่นๆ ส่วนตำลึงเมื่อเช้าที่บ้านมารับไปรับประทานมื้อเที่ยงด้วยกันในโรงแรมสุดหรูริมหาดพัทยา เห็นว่าจะกลับมาตอนบ่ายสามพอดี บนโต๊ะข้างหน้าเขามีถุงใส่มะยมที่ซื้อมาจากโรงอาหาร เด็กหนุ่มหยิบใส่ปากแล้วใช้ลิ้นเดาะไปมาอยู่ในปากตามที่ได้ร่ำเรียนมา บางทีก็ใช้ลิ้นพลิกไปพลิกมาบ้าง แต่เมื่อรับประทานไปเยอะๆ เข้าความเปรี้ยวก็ทำให้รู้สึกแสบลิ้น เขาจึงคายทิ้ง “เฮ้อ เมื่อไหร่ไอ้ตำลึงจะมาซะทีวะ”
“หายใจทิ้งใหญ่เลยนะมึง” ตำลึงร้องทักขณะที่วิ่งเข้าไปหาตรงที่เมฆนั่งอยู่ เนื้อตัวเขาเปียกฝนเล็กน้อย “แดกมะยมอีกแล้ว มึงแพ้ท้องรึไงเนี่ย”
เมฆเงยหน้าขึ้น “อ้าว มาแล้วเหรอมึง ที่บ้านพาไปแดกไรมาล่ะ” ...เพิ่งจะนึกถึงก็มาเลย ตายยากฉิบหาย
“บุพเฟต์อาหารทะเล หรูมาก กูแดกปลาหิมะไปเยอะมาก น่าจะเป็นโลเลย อิ่มโคตรๆ สะใจชะมัด”
“คุ้มเลยสิมึง”
“เออดิ ญาติกูเลี้ยง เขาบอกเต็มที่ กูก็เลยเต็มที่ แล้วยังสั่งใส่ห่อแยกมาไว้กินต่อมื้อเย็นด้วย เอามาเผื่อพวกมึงด้วยนะ”
“เออ ดีๆ”
แหนมเพิ่งประชุมเสร็จพอดี เขาจึงเดินเข้ามาสมทบพร้อมกับบอกเล่าถึงการประชุมให้เพื่อนๆ ที่นั่งรอกันอยู่ฟัง
“สรุปว่าเป็นค่ายอาสาช่วงสั้นๆ แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น ไม่ใช่โครงการใหญ่เหมือนตอนปิดเทอมใหญ่อะ แบ่งออกเป็นสิบกลุ่ม กลุ่มละไม่เกินยี่สิบคน ใครสนใจจะเข้าร่วมก็ให้ไปลงชื่อไว้ แล้วก็แยกย้ายเอาของไปแจกกันไปตามโรงเรียนในชนบท แต่ละโรงเรียนที่จะไปมีโครงการไม่เหมือนกัน มีให้ไปช่วยทาสี ช่วยทำแปลงปลูกผัก บางที่ก็ไปติดคอมพิวเตอร์หรือตั้งเครื่องกรองน้ำไรงี้ แล้วก็ขอให้หาอะไรไปสอนและเล่นกับเด็กๆ หนึ่งวัน”
“กลุ่มละไม่เกินยี่สิบคน จะดูแลเด็กไหวเหรอวะ” หนึ่งในกลุ่มปีหนึ่งถามขึ้น
“นักเรียนทั้งโรงเรียนมีมากสุดสี่สิบหรือห้าสิบคนเองว่ะ มีห้องเรียนแค่ไม่กี่ห้อง บางโรงเรียนก็มีที่ให้นอนในโรงเรียน บางแห่งก็ต้องไปอาศัยชาวบ้านนอน นอกจากนี้ทางคณะก็กำลังช่วยกันหาสปอนเซอร์กับเงินทุนด้วย แต่ก็มีงบส่วนหนึ่งที่ได้มาจากงานลอยกระทงแล้ว เดี๋ยวพวกมึงก็เลือกดูเอาว่าถ้าจะไป จะไปกับกลุ่มไหน แล้วก็ลงชื่อไว้ซะ พวกพี่ๆ เขาจัดกลุ่มไว้แล้ว”
หลังจากบอกรายละเอียดกับกลุ่มปีหนึ่งที่สนใจจะเข้าร่วมค่ายอาสาครั้งนี้แล้ว แหนมจึงเดินไปนั่งลงข้างๆ เพื่อนรักทั้งสอง
“กลุ่มของพี่ตั้งใจจะไปโรงเรียนวัดในหมู่บ้านชาวประมงที่สุราษฎร์ เห็นพี่เขาว่าใส่ชื่อกูกับพวกมึงไว้แล้ว”
ตำลึงเอ่ยอย่างตื่นเต้น “โห สุราษฎร์ฯ เลยเหรอมึง หอยใหญ่ ไข่แดง เปิดโลกทัศน์สุด เกิดมากูยังไม่เคยลงใต้เลย”
“อือ แต่พวกพี่ตั้งใจยังไม่เห็นมาเลยว่ะ ไอ้เมฆ มึงว่าเอาไงดี จะไปตามหาพวกพี่เขา...” แต่พอสองหนุ่มหันไปทางเพื่อนรัก อีกฝ่ายกลับเอาแต่นั่งมองเหม่อ “ไอ้ห่าเมฆ มึงฟังอยู่เปล่าวะ นั่งนับน้ำหยดจากหลังคาอยู่รึไง”
“โทษที เมื่อคืนอ่านหนังสือดึก กูง่วง”
เสียงประธานรุ่นปีสี่ดังขึ้นแทรก เพื่อบอกกล่าวให้ทุกคนแยกย้ายไปประชุมกันตามกลุ่ม ทั้งสามจึงลุกขึ้นแล้วหันมองไปรอบๆ
“กลุ่มพี่ตั้งใจไม่อยู่จริงๆ นะ”
“คนอื่นในกลุ่มมีใครบ้างวะ บางทีพี่เขาอาจจะติดธุระเลยให้ใครมาแทน”
ขณะที่สามหนุ่มกำลังหมุนเป็นแมวติดจั่นก็มีเสียงคุ้นเคยดังขึ้น
“ไอ้เมฆ มึงหมุนหาอะไรวะ ทางนี้ๆ”
เมฆหันขวับไปทางต้นเสียง เขาหรี่ตามองคนเรียกแล้วขมวดคิ้ว “ใครวะ” แต่ก็หันไปสะกิดเพื่อนทั้งสองให้เดินเข้าไปหา
ที่ตรงโต๊ะตัวนั้นมีรุ่นพี่นั่งอยู่สิบสองคนแล้ว มีรุ่นพี่ปีสองสามคน เป็นชายสอง ทอมหนึ่ง ปีสามสี่คน เป็นตุ๊ดบึกบึนหนึ่ง ชายหนึ่ง ทอมอีกสอง ล้วนแต่มาจากภาคเครื่องกลทั้งหมด ส่วนที่เหลืออีกห้าคน พวกเขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
“ทำไมมึงทำหน้าแปลกๆ แบบนั้นวะ”
เสียงเหมือนพี่ตั้งใจกับพี่ๆ ในกลุ่มเพื่อนของพี่น้ำ แต่หน้าตาไม่ใช่ เมฆยกมือขึ้นชี้อย่างไม่มั่นใจนัก “เอ่อ... พี่ตั้งใจเหรอครับ”
“เอ๊า จำกูไม่ได้ซะอีก” ตั้งใจหัวเราะ
พวกรุ่นพี่คนอื่นในโต๊ะเอ่ยแซว “ประชุมเชียร์จบไปแล้ว พี่ว้ากตกน้ำในงานลอยกระทงก็จบไปแล้ว พวกพี่ตั้งใจก็ตัดผมโกนหนวดน่ะสิโว้ย”
“เป็นไงล่ะ บอยแบนด์มั้ยล่ะค้า” มดดำ อดีตพี่ว้ากปีสามเจ้าเก่าก็อยู่ในกลุ่มด้วย
ไข่ย้อยชี้ไปที่มดดำ “แล้วจำได้มั้ยนี่ใคร”
ปีหนึ่งทั้งสามคนพยักหน้ารัว “จำได้ครับ พี่มดดำ”
“ทำไมพวกมึงจำพวกกูไม่ได้ แต่จำอีมดดำได้เนี่ย”
“โห ก็พี่มดดำเขามีเอกลักษณ์” ตำลึงตอบแทนให้ “แต่พวกพี่อะ จากลุงแอ๊ดคาราบาวมาเป็นเจมส์จิ ใครจำได้ก็บ้าแล้ว!”
“แหม! ทำเป็นปากดี พวกกูไม่หลงคารมพวกมึงหรอก” พูดไปเช่นนั้นแต่ก็ยิ้มปากบานจนเกือบถึงใบหู
ไม่นานการประชุมตระเตรียมการสำหรับค่ายอาสาในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ก็เริ่มขึ้น พวกเขาแบ่งแยกหน้าที่กันพร้อมกับนัดวันประชุมกันอีกสัปดาห์ละครั้ง ยกเว้นสัปดาห์ก่อนสอบไฟนอลกับช่วงปิดเทอม ซึ่งทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน และจะกลับมารวมตัวกันก่อนวันออกค่ายสองวัน
เมื่อเสร็จสิ้นการประชุมแล้ว กลุ่มของเมฆไปรวมตัวกันที่ห้องของแหนมเพื่อจัดการกับมื้อเย็น หลังจากนั้นจึงไปหาที่เงียบๆ สำหรับอ่านหนังสือไว้เตรียมสอบกัน แม้จะยังเหลือเวลาอีกเป็นเดือนก่อนจะสอบปลายภาค แต่พวกเขามีเวลาว่างไม่มากสักเท่าไหร่ เนื่องจากยังต้องแบ่งเวลาให้กับกิจกรรมต่างๆ อีกด้วย ดังนั้นเมื่อมีเวลาก็อยากที่จะตักตวงทำแบบฝึกหัดไว้ให้พร้อมที่สุด และสำหรับเมฆแล้ว พรุ่งนี้เขาจะได้ไปเดตอย่างสบายๆ ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง
ขณะที่กำลังอ่านหนังสือกัน ตำลึงเริ่มนั่งบิดตัวไปมา แล้วเอาก้นไถไปกับม้านั่งตัวที่เขานั่งอยู่ด้วยกันกับเมฆ
เด็กหนุ่มตวัดสายตาขึ้นมอง “พยาธิไชตูดเหรอวะไอ้เหี้ย”
“กูไปห้องน้ำแป๊บ เดี๋ยวมา” ตำลึงลุกขึ้นพรวดแล้ววิ่งออกไปทันที สักพักก็เดินขาถ่างกลับมา
“มึงเป็นอะไร”
“เปล่า” ตำลึงตอบเสียงแผ่ว ทว่าสีหน้าดูไม่สู้ดีนัก เขาชำเลืองมองเพื่อนรักทั้งสองพลางยิ้มแหยๆ “ไม่มีอะไรจริงๆ”
“มึงทำหน้าเหมือนไปโดนใครข่มขืนในส้วมมา”
คนถูกกล่าวหาขึงตาใส่ “ไอ้พวกห่า ปากเสีย อ่านหนังสือต่อไปได้แล้ว!”
“คนเป็นห่วงก็ว่า”
“กูไม่ได้เป็นอะไร”
เมื่ออีกฝ่ายยืนยันเช่นนั้น เมฆกับแหนมจึงไม่ได้คะยั้นคะยอถามอะไรอีก หลังจากอ่านหนังสือกันจนดึกดื่น เกือบถึงเวลาหอปิดแล้ว พวกเขาจึงแยกย้ายกันกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง
ในตอนเช้าของวันใหม่ ท้องฟ้าสดใสราวกับเป็นใจให้กับทั้งสองหนุ่มที่นัดกันไว้ในวันนี้
“เฮ้อ...” ถึงนี่จะเป็นการเดตครั้งที่สองแล้ว แต่เขาก็สงบจิตสงบใจไม่ได้เลย
เมฆตื่นแต่เช้ามาอาบน้ำแต่งตัวเสริมหล่อ วันนี้จะไปเดตกันในห้าง ไปดูหนัง เพราะงั้นข้างในคงจะเย็นๆ พอให้แต่งตัวได้หล่อหน่อย แต่หลังจากเลือกเสื้อผ้าอยู่นานก็มาจบลงที่เสื้อผ้าแบบเดิมๆ
อนิจจา หนุ่มวิศวะเช่นเขาราวกับถูกสาปให้ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนและรองเท้าผ้าใบแล้วดูเท่ที่สุด
เมื่อใกล้ถึงเวลานัดเขาก็ลงไปรอรุ่นพี่ที่ชั้นล่าง ทว่ารองเท้ายังไม่ทันได้แตะบันไดขั้นสุดท้ายก็มีข้อความเข้ามาในโทรศัพท์มือถือ บอกว่ารถมาจอดรออยู่ที่ตรงทางเท้าตรงด้านหน้าหอแล้ว เด็กหนุ่มแทบจะกระโดดแผล็วออกไปที่นั่น
เมฆวิ่งตรงไปที่รถ BMW คันที่เขาคุ้นตา พอเปิดประตูขึ้นไปนั่งก็ได้กลิ่นน้ำหอมบางเบาจากรุ่นพี่ ซึ่งวันนี้ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนเหมือนกัน แต่ทำไมพี่น้ำใส่แล้วดูไฮโซกว่าเขาเยอะจังวะ?
“สวัสดีครับพี่...”
แต่เดี๋ยว...
นัยน์ตาสีนิลเหลือบไปเห็นสร้อยห้อยจี้เกียร์ที่บนลำคอของชายหนุ่ม ในสายตาของเขา ราวกับมันเปล่งประกายได้ เด็กหนุ่มยิ้มกว้างออกมาทันที “พี่น้ำใส่เกียร์ผมด้วย”
เจ้าของชื่อยิ้มรับ “เอาไว้หลอกคนอื่นว่าพี่เป็นเด็กวิดวะไง”
“โธ่! พี่น้ำอะ”
“คาดเข็มขัดก่อน” น้ำเอื้อมมือไปตบลงบนตักของคนที่นั่งอยู่ข้างกัน ก่อนจะเคลื่อนรถออกไปช้าๆ
พอรถยนต์คันหรูแล่นออกไปพ้นเขตมหาวิทยาลัยไปเล็กน้อย เด็กหนุ่มก็หันไปชวนเจ้าของรถพูดคุย “ตกลงพี่น้ำอยากเป็นเด็กวิดวะเหรอ”
“ก็... คงงั้นมั้ง”
“หรืออยากเป็นเด็กของเด็กวิดวะอะคร้าบ” เมฆยื่นหน้าเข้าไปกะลิ้มกะเหลี่ย
ชายหนุ่มแทบจะหลุดหัวเราะพรืด หากก็พยายามทำหน้านิ่ง แล้วยิ้มแค่ตรงมุมปากเท่านั้น “ไม่รู้สิ”
เสียงโทรศัพท์มือถือของเมฆดังขึ้นขัดการสนทนา เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างงุนงง ก็ใครกันล่ะจะโทรมาในช่วงเช้าวันอาทิตย์แบบนี้
“หือ ไอ้แหนม” พอเขากดรับสาย คนที่อยู่ปลายสายก็ตะโกนเสียงดัง
“ไอ้เมฆโว้ย ไอ้ตำลึงแย่แล้วมึงงง~”
ขณะที่แหนมโวยวายก็มีเสียงอื้ออึงดังอยู่ทางด้านหลัง จนทำให้เมฆแทบจะฟังเพื่อนไม่รู้เรื่อง
“อะไรวะ เกิดอะไรขึ้น!”
“$§%&/=*+#$%&”
“กูฟังไม่รู้เรื่องโว้ย”
น้ำเห็นท่าไม่ค่อยดี เขาหันไปมองสีหน้าของเด็กหนุ่มอยู่หลายครั้ง ก่อนจะเบี่ยงรถเข้าจอดข้างทาง “กลับไปดูเพื่อนก่อนมั้ย”
เมฆขมวดคิ้ว “เดี๋ยวผมลองถามดูให้รู้เรื่องก่อนดีกว่า” แล้วจึงพยายามเงี่ยหูฟังคำพูดจากปลายสาย “มึงหาที่เงียบๆ คุยก่อนได้มั้ยวะ”
สักพักเสียงทางด้านหลังก็เบาบางลง หากมีเสียงหอบหายใจของแหนมเข้ามาแทนที่ “ตอนนี้กูออกมาข้างนอกห้องแล้ว โอย กูจะบ้า!”
“เกิดอะไรขึ้นมึง”
“คือว่าเมื่อเช้าเว้ย ไอ้ตำลึงมันตื่นมาแล้วก็ตีโพยตีพาย มันบอกว่ามันไปเข้าส้วมแล้วมีน้ำสีขาวๆ ขุ่นๆ ไหลออกมาจากตูดมัน มันคิดว่ามีใครมาลักหลับมันเมื่อคืนว่ะ”
“ฮะ!?” เด็กหนุ่มอ้าปากค้าง “ใครจะลักหลับแม่งวะ!”
“แม่งก็โวยวายใส่เมตมันใหญ่เลยเว้ย แทบจะเล่นมวยกันเลยอะ แต่ทุกคนก็ยืนยันว่าไม่ได้พิศวาสตูดแม่งแน่ๆ กูก็เห็นด้วยนะ ขนยึ่บออกจะขนาดนั้น”
“เวรกรรม แล้วมันทำไรอยู่วะตอนนี้”
“แม่งนอนร้องไห้ซุกอยู่ในผ้าห่ม กูไม่รู้จะทำยังไงกับแม่งแล้วเนี่ย”
เมฆชักจะเป็นห่วงเพื่อนหนักขึ้น เขาหันไปประสานสายตากับรุ่นพี่ ถึงแม้เขาจะตั้งหน้าตั้งตารอคอยการเดตนี้มานานเต็มที หากในเวลาที่เพื่อนรักลำบากก็ไม่อาจทอดทิ้งกันไปได้
น้ำยิ้มบางอย่างรู้ใจ “กลับไปมหาลัยกันก่อนนะ เผื่อมีอะไรที่เราจะช่วยได้”
“ขอโทษนะครับ”
“ไม่เป็นไรน่ะ” รุ่นพี่เอื้อมมืออกไปตบลงบนตักของเด็กหนุ่มเบาๆ
น้ำเคลื่อนรถออกไปช้าๆ เพื่อหาจุดที่เขาพอจะกลับรถได้ จากนั้นก็มุ่งหน้ากลับไปยังมหาวิทยาลัยที่เพิ่งจากมา
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เมฆรีบกดรับสาย “ว่าไงวะ”
“มึง...” ปลายสายอ้ำอึ้ง แต่ก็มีเสียงหลายคนแข่งกันพูดอยู่ทางด้านหลังจนฟังไม่ได้ศัพท์ “ไอ้พวกเหี้ย เงียบๆ ก่อน” เขาหันไปดุ ก่อนจะพูดเสียงอ่อย “ไอ้เมฆ ใกล้ถึงรึยังวะ”
“ใกล้แล้ว พี่น้ำเพิ่งกลับรถได้แป๊บเดียวมึงก็โทรมาเนี่ย”
“แวะซื้อผ้าอนามัยด้วยสิ”
“ฮะ!”
“ไอ้ตำลึงมันบอกว่า ไอ้น้ำขาวๆ อะ แม่งไหลออกมาจากตูดมันไม่หยุดเลยมึง คงต้องเอาผ้าอนามัยมารองไว้ก่อน”
เมฆเลิกคิ้วขึ้น “เหี้ยแล้ว อาการแบบนี้มันควรจะไปหาหมอมั้ย”
“กูก็รอมึงมาดูอาการมันเนี่ย”
“กูไม่ใช่หมอนะมึง”
“กูรู้ แต่มึง มันไม่ฟังใครเลย มึงมาช่วยกูกล่อมมันทีเถอะ มันเอาแต่นอนซุกผ้าห่ม อากาศก็ร้อนจะตายห่า”
“เออๆ กูจะรีบไป” เมฆตอบรับพร้อมกับหันไปหาคนที่ขับรถอยู่ “พี่น้ำครับ แวะเซเว่นหน่อยนะ”
“ได้สิ ข้างหน้ามีพอดีเลย” เจ้าของรถเคลื่อนรถเข้าไปจอดเทียบทางเท้าด้านหน้าร้าน โดยให้เด็กหนุ่มวิ่งลงไปซื้อของที่จำเป็น พออีกฝ่ายกลับมาที่รถแล้วจึงรีบเดินทางต่อ
เมื่อกลับมาถึงหอพัก เมฆและน้ำก็ตรงไปยังหอห้าซึ่งเป็นหอพักของตำลึง บานประตูห้องของอีกฝ่ายเปิดกว้าง รูมเมตทั้งสามยังอยู่ที่นั่น พวกเขาเดินเข้าเดินออกกันขวักไขว่ เมื่อคนหนึ่งหันมาเจอกับเมฆก็ถลาเข้ามาหา
“ไอ้เมฆ มาดูใจเพื่อนมึงหน่อยเร็ว”
เมฆเลิกคิ้วขึ้น แล้วปราดเข้าไปภายในห้องทันที โดยที่มีรุ่นพี่ต่างคณะคนดังเดินตามไปติดๆ “ไอ้แหนม! ไอ้ตำลึง!”
แหนมนั่งอยู่บนพื้น เกาะอยู่ข้างเตียงของตำลึง “ไอ้เมฆ! ไอ้ตำลึงแม่งแย่แล้ว”
“ไอ้ตำลึง มึงเป็นอะไร” เมฆเอื้อมมือไปแตะคนที่ซุกอยู่ในผ้าห่ม “ปวดท้องมั้ยวะ อาการเป็นยังไงบ้าง”
ไม่มีเสียงตอบมาจากคนถูกถาม “.....”
“ไอ้ตำลึง!” เมฆขึ้นเสียง “มึงอยากเป็นผีตูดรั่วตายอยู่ที่หอเรอะ โผล่หัวมึงออกมาเดี๋ยวนี้” แถมยังฟาดลงไปบนกองผ้าห่มอย่างไม่เบามือนัก
ตำลึงสะดุ้งเฮือก เพราะไม่บ่อยครั้งนักที่เมฆจะแสดงอาการโกรธเกรี้ยวเช่นนี้ เขาโผล่ศีรษะออกมาจากกองผ้าห่มช้าๆ ใบหน้าที่ซีดเผือดมีเม็ดเหงื่อเกาะเต็มไปหมด “ท้องไม่ปวด แต่... แต่เมื่อกี้ กูไปขี้มา แล้ว...”
“แล้วทำไม”
“มันออกมาเป็นสีขาว แล้วมันเยิ้มเลย เหมือนเป็นก้อนน้ำมัน แล้วก็มีเมือก...”
“แล้วยังมีอะไรไหลออกมาจากตูดอยู่มั้ยวะ”
“มันก็... เยิ้มๆ บ้าง...”
เมฆส่งถุงพลาสติกที่มีตราของร้านสะดวกซื้อให้ “ก่อนอื่นเลย มึงเอานี่ไปใส่ก่อน จะได้ไม่เลอะเทอะ”
ตำลึงรับถุงมาแล้วขมวดคิ้ว แต่ก็ยังไม่ยอมลุกขึ้นจากเตียง “.....”
“รีบไปสิวะ จะนั่งรอให้มันไหลออกมาเลอะเตียงรึไง!”
“เออๆ แล้วมันใส่ยังไงล่ะวะ”
“ก็แกะพลาสติกออก แล้วเอาตรงกาวแปะกับกางเกงในมึงไง อย่าเสือกแปะผิดด้านล่ะ” แหนมเสนอหน้าเข้าไปช่วยสอน พลางดึงแขนเพื่อนรักขึ้น “ไปๆ กูพยุงมึงไปเอง เร็วๆ”
“หยิบกางเกงในตัวใหม่ให้กูด้วย”
รุ่นพี่ต่างคณะคนดังยืนดูลาดเลาอยู่ห่างๆ ในตอนแรก พอแหนมพาตำลึงออกจากห้องไปแล้วเขาจึงพูดขึ้น “พี่ว่าควรจะพาตำลึงไปหาหมอนะ ดูท่าทางไม่ดีเลย”
“ผมก็อยากให้มันไปหาหมอเหมือนกัน”
พอเห็นสีหน้าสลดของรุ่นน้องแล้วก็สงสาร เขาเดินเข้าไปลูบศีรษะเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน “เดี๋ยวพี่พาไปเอง”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก “ครับ”
หลังจากที่ตำลึงเดินขาถ่างกลับมาจากห้องส้วมแล้ว เขาจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่ารุ่นพี่คนดังอยู่ภายในห้องตนเองด้วย วินาทีนี้อายจนไม่รู้จะมุดดินหนีไปไหนแล้ว ใครต่อใครก็คงรู้เรื่องของเขาหมดแล้วสิวะเนี่ย
“พี่น้ำ” ตำลึงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
น้ำทำหน้านิ่ง เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกอับอายมากไปกว่านี้ “เดินไหวใช่มั้ย ไปเถอะ ไปหาหมอกัน เดี๋ยวผมจะเอารถมารับที่หน้าหอ”
“คือผม...”
“เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเตรียมบัตรนักศึกษาไว้ด้วย แล้วเมฆกับแหนมรีบพาเพื่อนลงมาข้างล่างนะ” รุ่นพี่พูดเสียงขรึม จากนั้นจึงเดินออกจากห้องไป
“ไอ้เมฆ กูขอโทษ” ตำลึงหันไปทางเจ้าของชื่อ “มึงมีนัดกับพี่เขาใช่มั้ย”
เมฆตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ “ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมากน่ะ พี่เขาก็ห่วงมึงเหมือนกัน” ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อผ้ามาให้อีกฝ่ายเปลี่ยน “เร็วเข้าเถอะ หาหมอก่อนดีที่สุด”
แหนมหันไปคว้ากระเป๋าเป้ของตำลึง เปิดดูกระเป๋าสตางค์ว่ามีบัตรที่สำคัญอยู่ครบแล้วจึงเอาห่อผ้าอนามัยยัดใส่ไว้ด้วย เสร็จแล้วก็ปราดเข้าไปช่วยเมฆประคองตำลึงออกจากห้องไป
โชคดีของตำลึงที่โรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยอยู่ใกล้ๆ ทว่ายังไม่ทันที่พวกเขาจะไปถึง ตำลึงซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลังก็เริ่มบิดตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย
“เป็นอะไรวะ จะขี้แตกเหรอ” แหนมหันไปถาม เล่นเอาเจ้าของรถสะดุ้งเฮือก
น้ำชำเลืองมองในกระจกมองหลัง “จะแวะเข้าห้องน้ำก่อนมั้ย”
“เปล่า... เปล่าครับพี่ คือมันเย็น... เย็นมากด้วย”
“แอร์เย็นไปเหรอ”
“เปล่าครับ เย็นที่ตูดผมนี่แหละ เย็นจนแสบไข่นิดหน่อยแล้วด้วย”
เมฆหันขวับไปหาเพื่อนรัก “เหอ!? ทำไมถึงเย็นวะ เย็นยังไง วูบๆ วาบๆ หรือหวิวๆ”
“เย็นแบบ... เหมือนทาแป้งเย็นเลยมึง” ตำลึงเริ่มหน้าซีด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันวะเนี่ย
แหนมขมวดคิ้ว แต่แล้วก็ฉุกใจนึกขึ้นมาได้ เขาเอื้อมมือไปหยิบเป้มาเปิดออก แล้วรื้อหาถุงพลาสติกที่ใส่ผ้าอนามัยออกมาดู “โซฟี... cooling fresh”
ตำลึงเหงื่อตก ทั้งที่ลมจากเครื่องปรับอากาศในรถก็ออกจะเย็นสบาย “ไอ้เมฆ มึงซื้อผ้าอนามัยอะไรมาให้กูวะ มี cooling fresh ด้วยเนี่ย!”
“ฮะ!? กู... กูก็ไม่รู้ กูบอกคนขายว่าให้หยิบผ้าอนามัยมาให้หน่อย แบบไหนก็ได้ พี่คนขายบอกแบบนี้อะกำลังฮิตสุด”
“ใช่แบบเย็นๆ ที่เขาพูดถึงกันรึเปล่าวะ” แหนมเอ่ยขึ้น
“ฉิบหายแล้ว” ตำลึงครางหงิง
น้ำส่ายหน้าไปมา สงสารรุ่นน้องก็สงสาร ขำก็ขำ แต่จะหัวเราะออกมาคงจะไม่ดีนัก เขาพยามยามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “อีกเดี๋ยวก็ถึงแล้วล่ะ อดทนหน่อยนะ”
ใช้เวลาเพียงไม่กี่อึดใจ รถยนต์คันหรูก็เคลื่อนเข้าไปจอดเทียบที่ด้านหน้าโรงพยาบาล น้ำบอกให้เด็กหนุ่มทั้งสามลงจากรถไปก่อน ส่วนตัวเขาจะนำรถไปจอด แล้วจะรีบตามไป
ชายหนุ่มขับรถวนหาที่จอดอยู่สักพัก เมื่อจอดได้แล้วจึงรีบรุดเข้าไปในโรงพยาบาล เขาหยุดถามที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ แล้วรีบรุดไปยังแผนกอายุรกรรมซึ่งกลุ่มของเมฆอยู่ที่นั่น
แหนมกับเมฆนั่งจ๋องอยู่บนเก้าอี้ที่ด้านหน้าห้องตรวจ สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักเพราะเป็นห่วงเพื่อน พวกเขากำลังปรึกษากันว่าควรจะโทรศัพท์ไปบอกที่บ้านของตำลึงดีหรือไม่
น้ำก้าวเข้าไปยืนเคียงข้างเมฆ ลูบศีรษะเบาๆ อย่างต้องการปลอบประโลมแล้วจึงนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างข้างๆ กัน
“พี่น้ำ” เด็กหนุ่มคว้ามือของรุ่นพี่ไว้ เขาลืมนึกถึงอีกคนที่กำลังจ้องมองเขาอย่างสาปแช่งอยู่ไปเสียสนิท
แหนมนึกอยากจะลุกหนีไปให้พ้นๆ จะเข้าห้องตรวจไปพร้อมกับไอ้ตำลึงด้วยก็กลัวว่าจะเห็นภาพที่ทำให้เขารับประทานอะไรไม่ลงยิ่งกว่าไอ้เมฆสวีตกับแฟนมัน เขาจึงเบือนหน้าไปมองพยาบาลตรงเคาน์เตอร์ของแผนกอายุรแพทย์แทน ถึงจะไม่เห็นแล้วแต่หูเจ้ากรรมก็ยังได้ยินอยู่ดี
“ถึงมือหมอแล้วตำลึงไม่เป็นอะไรหรอก” น้ำบอกกับเด็กหนุ่มพร้อมกับบีบมืออีกฝ่าย
“พี่น้ำว่าผมควรจะโทรบอกที่บ้านมันดีมั้ย”
“ไม่ได้ฉุกเฉินอะไรไม่ใช่เหรอ งั้นก็รอผลการตรวจก่อนสิ แล้วเดี๋ยวให้เจ้าตัวเขาโทรเองดีกว่า ถ้าเมฆเป็นคนโทรเดี๋ยวที่บ้านเขาจะตกใจว่าเป็นหนักจนโทรเองไม่ได้นะ”
“จริงด้วย... เฮ้อ... ไม่รู้ไอ้ตำลึงมันไปทำอะไรมานะครับ”
ไม่ทันขาดคำบานประตูห้องตรวจก็เปิดออกกว้าง ตำลึงก้าวออกมาช้าๆ พร้อมยิ้มแหยๆ
แหนมถลาเข้าไปช่วยประคอง “เป็นไงบ้างวะมึง”
“ไม่เป็นไร”
เมฆรีบเข้าไปช่วยประคองอีกข้าง “ต้องไปเอายาอะไรมั้ยวะ”
ตำลึงส่ายหน้า “ไม่ต้องว่ะ”
“อ้าว” เพื่อนรักทั้งสองขมวดคิ้วอย่างงุนงง ก่อนจะพาอีกฝ่ายไปนั่งลงด้วยกัน “หมอว่าไงวะ มึงเป็นอะไร”
“คือ...” ตำลึงหัวเราะแหะๆ เขาเหลือบมองรุ่นพี่ต่างคณะแล้วยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอย่างเขินๆ “คือว่าเมื่อวานอะ กูแดกปลาหิมะไปเยอะมาก แดกตั้งแต่เที่ยงยันบ่ายกว่าๆ แล้วมื้อเย็นก็ยังเอามาแดกกับพวกมึงอีกไง”
“เออๆ กูจำได้”
“คือปลาหิมะอะ มันอยู่ในน้ำลึกแล้วก็เย็นมากๆ ใช่ป่ะ ไขมันแม่งก็เลยเยอะมากไง”
แหนมเริ่มจะเข้าใจ “อ้อ แล้วมึงก็ตะบี้ตะบันทั้งแดกทั้งยัดเข้าไป”
“เออ หมอบอกว่า เพราะแดกเข้าไปเยอะมาก น้ำมันส่วนเกินเลยถูกขับออกมา เดี๋ยวร่างกายขับออกหมดก็หายเอง”
“ไอ้เหี้ยยยย!!” สองหนุ่มหลุดปากด่าเสียงดัง จากนั้นจึงรีบยกมือขึ้นปิดปากไว้
เมฆชำเลืองมองเคาน์เตอร์นางพยาบาลซึ่งหันขวับมาทางพวกเขาแล้วส่งสายตาดุๆ ให้ “ไอ้ห่า มึงแดกไปเยอะขนาดไหนวะถึงตูดรั่วเลยเนี่ย”
“ก็เยอะ... เยอะมากๆ ไอ้เหี้ย ปลาแม่งแพง แล้วของฟรี กูก็เลยแดกห่า...” ตำลึงหันไปทางรุ่นพี่ต่างคณะซึ่งได้แต่อมยิ้มแบบปลงๆ “ขอโทษที่ทำให้เดือดร้อนนะครับพี่”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้เจ็บป่วยอะไรก็ดีแล้ว” น้ำยิ้มบาง “ถ้างั้นจะไปหาอะไรกินตอนเที่ยงด้วยกันเลยมั้ย”
เพื่อนรักทั้งสองของเมฆส่ายหน้ารัวอย่างรู้หน้าที่ “ไม่ดีกว่าครับ ขอบคุณพี่น้ำมาก แค่นี้ก็รบกวนพี่มากแล้ว”
“เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลย ขอกลับไปนอนดีกว่า”
“ผมก็เหนื่อยเพราะมันเนี่ยแหละ” แหนมชี้ไปทางตัวต้นเหตุของความวุ่นวายทั้งหมดนี้ “พี่กับเมฆไปกันเถอะครับ”
“ก็ตามใจ งั้นเดี๋ยวผมไปส่งที่หอนะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วเราก็ไปกันเถอะ” น้ำลุกขึ้นเดินนำออกไป โดยมีสามหนุ่มเดินตามหลังไปติดๆ
“มึงยังใส่ผ้าอนามัยอยู่ป่าววะ” แหนมกระซิบถาม
“เอาออกไปแล้ว ทั้งหมอทั้งพี่พยาบาลแม่ง หัวเราะกันแบบไม่เกรงใจกูเลย”
“แล้วไข่มึงล่ะ”
“เออ หมอก็จับพลิกๆ ดูแล้ว มีผื่นแดงๆ นิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรมาก” ตำลึงเล่าพลางหันไปประสานสายตากับเมฆ เขาทำท่าอึกอัก ชำเลืองมองรุ่นพี่ที่เดินนำอยู่ข้างหน้าแล้วโน้มเข้าไปกระซิบ “ไอ้เมฆ กูมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับมึง แต่เอาไว้วันหลังนะ”
“หือ มีเรื่องอะไรวะ บอกเลยไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ กูต้องทำใจก่อน”
เมฆขมวดคิ้ว “ถึงขนาดต้องทำใจเลย”
ตำลึงค้อนขวับ “เออสิวะ”
“แล้วเสือกบอกให้กูอยากรู้ตอนนี้ทำไมวะ”
“กูกลัวลืม มึงเตือนกูด้วยแล้วกัน”
“อะไรของมึงเนี่ย เออๆ” เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างงงๆ เขาจ้องมองใบหน้าเพื่อนอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรอีก
(มีต่อค่า)
-
กว่าจะพาเพื่อนของเมฆไปส่งที่หอเสร็จก็เลยเวลาเที่ยงไปแล้วนิดหน่อย หากน้ำกับเมฆตกลงกันว่าจะไปหาอะไรรับประทานกันในห้างก่อน และหลังจากนั้นค่อยไปดูหนังกันต่อ
ในตอนบ่ายของวันอาทิตย์เช่นนี้ภายในห้างมีคนมาเดินกันหนาแน่น เป็นพวกเป็นคู่รักหรือครอบครัวเสียส่วนใหญ่ ตามร้านอาหารมีคนนั่งเต็มเกือบทุกร้าน ส่วนน้ำกับเมฆก็ไม่ได้รับประทานอะไรมาตั้งแต่เช้า ด้วยความหิว ประกอบกับที่ขี้เกียจรอคิว พวกเขาจึงตกลงกันว่าจะรับประทานพวกฟาสฟู้ดเป็นอาหารกลางวัน
“พี่น้ำนั่งรอที่โต๊ะนะครับ เดี๋ยวผมไปซื้ออะไรมาให้กิน”
“โอเค” น้ำยัดธนบัตรใส่ในมือรุ่นน้อง “เดี๋ยวพี่จะจองตั๋วหนังให้”
เมฆไม่ยอมรับเงินจากอีกฝ่าย “ไม่เอาครับ พี่น้ำไปหาที่นั่งจองตั๋วหนังเถอะ”
น้ำไม่อยากขัดใจเด็กหนุ่ม เขาจึงพยักหน้ารับแล้วเดินไปหาโต๊ะว่าง “เอางั้นก็ได้”
ชายหนุ่มเดินไปนั่งลงตรงโต๊ะที่ว่างโดยไม่ได้สนใจโต๊ะข้างๆ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือแบบสมาร์ตโฟนขึ้นมากดเปิดเว็บไซต์ของโรงภาพยนตร์เพื่อจัดการจองที่นั่ง ขณะที่กำลังจะกดจองนั้นก็มีเสียงของใครบอกคนเรียกชื่อเขา
“น้ำ น้ำนี่นา”
เจ้าของชื่อเรียกเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปทางต้นเสียง เขาหรี่ตามองใบหน้าของหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่กับเพื่อนหญิงด้วยกันอีกสองสามคน แต่เขาดันจำเธอไม่ได้... ใครกันวะ?
“จำหญิงไม่ได้แล้วเหรอ”
จะว่าไป... ก็คุ้นๆ ว่าตอนอยู่ปีหนึ่งเคยคบกับคนชื่อหญิงอยู่สามคน “.....” น้ำจ้องมองเธอนิ่ง พยายามนึกย้อนกลับไปว่าเธอคือหญิงเบอร์ไหน
“จำไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอก หญิงสวยขึ้นใช่มั้ยล่า” เธอยิ้มกว้าง “ไม่ได้เจอกันนาน น้ำเป็นยังไงบ้างอะ”
ชายหนุ่มตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้า “อือ ก็ดี”
“หญิงก็สบายดีน้า นี่... มีคนมาทักหญิงว่าหน้าสวยเหมือนสาวเกาหลีด้วยล่ะ น้ำคิดว่าไง”
“อือฮึ... ก็คงงั้น” ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงักไปตามเรื่อง เขาฝืนยิ้มตอบแล้วก้มลงกดจองตั๋วภาพยนตร์ให้เสร็จ แต่พอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็พบว่าเธอถือวิสาสะมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เขาแล้ว หนำซ้ำยังหนีบกระเป๋าหนังพร้อมกับยกแก้วกาแฟมาดื่มด้วยเสร็จสรรพ “เอ่อ ขอโทษนะ คือผมไม่ได้มาคนเดียว”
“อ้าวเหรอ ไม่เป็นไรนะ หญิงก็ไม่ได้มาคนเดียวเหมือนกัน” เธอชี้ไปที่โต๊ะของเธอซึ่งมีหญิงสาววัยเดียวนั่งอยู่อีกสามคนพลางหัวเราะคิก “น้ำมากับใครอะ”
“มากับผมเองครับ” เสียงตอบจากคนที่ถือถาดใส่อาหารมาวางลงบนโต๊ะ เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “เพื่อนเหรอครับพี่น้ำ”
“เปล่า คนเคยรู้จักน่ะ” น้ำตอบเสียงเรียบ
หญิงสาวค้อนขวับใส่ชายหนุ่ม ก่อนจะหันไปหาคนที่เดินเข้ามาสมทบ ในตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะแกล้งตัดพ้อต่อว่าน้ำให้เพื่อนของเขาฟังเสียหน่อย แต่พอเห็นใบหน้าของเมฆเข้าก็เลิกคิ้วขึ้น เธอรีบปรับสีหน้าให้เป็นมิตรพร้อมยิ้มหวาน “โอ้ สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ”
“เพื่อนของน้ำเหรอคะ ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลย”
“ผมเป็นรุ่นน้องพี่น้ำครับ”
“ชื่ออะไรเอ่ย”
“ชื่อเมฆครับ”
“น่ารักจังเลย ไม่ยักรู้ว่าน้ำมีรุ่นน้องน่ารักแบบนี้อะ”
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก แล้วถามออกไปเสียงเรียบ “รู้แล้วจะทำไมเหรอ”
“ก็...” หญิงสาวชะงัก เธอยังจำสีหน้านิ่งเฉยกับน้ำเสียงแบบนี้ได้ดี ไม่ว่าจะเป็นเมื่อครั้งที่เธอบอกรักเขา หรือเมื่อตอนที่บอกเลิกกันอีกฝ่ายก็ทำหน้านิ่งเช่นนี้ พอเห็นแล้วก็ยังคงรู้สึกเจ็บแปลบเฉกเช่นในวันเก่า “น้ำไม่เปลี่ยนไปเลยนะ” เธอตอบพลางพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ
“ทำไมผมจะต้องเปลี่ยนด้วยล่ะ” น้ำถามสวนกลับไปทันควัน คราวนี้น้ำเสียงของเขาขรึมขึ้นอีกเล็กน้อย นัยน์ตาดูว่างเปล่า และรอยยิ้มน้อยๆ ตรงมุมปากนั้นก็ได้จางหายไปแล้ว “เพื่อนคุณรออยู่ที่โต๊ะนะ”
หญิงสาวรู้ดีถึงความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดเหล่านั้น เธอยิ้มบาง “หญิงดีใจนะที่ได้เจอน้ำอีก” จากนั้นเธอจึงลุกขึ้น เดินกลับไปที่โต๊ะก่อนที่อีกฝ่ายจะเอ่ยปากไล่ออกมาอย่างชัดเจน
เมฆจ้องสีหน้าและท่าทางของทั้งสองเขม็ง ไม่ต้องเดาให้ยากก็พอจะรู้ว่าพวกเขาเคยมีความสัมพันธ์กันแบบไหนมาก่อน
ในตอนแรกที่เห็นรุ่นพี่นั่งอยู่กับเธอที่โต๊ะตามลำพังก็นึกว่าเป็นแค่คนรู้จักกันเข้ามาคุยธุระหรือไม่ก็มาหาดาวน์ไลน์ แต่พอรู้เธอเป็นใครก็ออกจะโมโหเสียด้วยซ้ำ ทว่าเมื่อได้เห็นท่าทีที่น้ำมีต่อเธอแล้ว เขากลับรู้สึกเจ็บในหัวใจชอบกล
ภายในร้านอาหารมีผู้คนเนืองแน่น เสียงพูดคุยปะปนกับเสียงหัวเราะดังลั่นจากทุกมุม ยกเว้นที่โต๊ะซึ่งเมฆกับน้ำนั่งอยู่ด้วยกัน ชายหนุ่มนั่งนิ่งราวกับตุ๊กตาหิน ไม่สบสายตากับเมฆเลยแม้แต่น้อย เขาเบือนหน้ามองผ่านผนังกระจกออกไปทางด้านนอกร้าน
เด็กหนุ่มยิ้มเจื่อนๆ “พี่น้ำครับ กินกันเถอะ เดี๋ยวเย็นหมดนะ”
น้ำหันหน้ากลับมาช้าๆ “อืม” แล้วหยิบแฮมเบอร์เกอร์ในถาดขึ้นมารับประทานไปอย่างเงียบเชียบ
เมฆพยายามทำตัวให้เป็นปกติ แต่เวลานี้ควรจะพูดอะไรก็ยังนึกไม่ออก เขาจึงก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารในถาดไปเรื่อยๆ สลับเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ด้วยกันบ้าง
“มีอะไรจะถามก็ถามมาเถอะ”
“ทำไมถึงเลิกกันอะครับ” เด็กหนุ่มถามเสียงเรียบ พลางหยิบเฟรนช์ฟรายส์ใส่ปาก
ท่าทางของเมฆทำให้รุ่นพี่แปลกใจเล็กน้อย เขายิ้มบาง “คราวนี้ไม่หึงพี่เหรอ”
“ผิดหวังเหรอครับ”
“ก็นิดหน่อย”
เมฆประสานสายตากับดวงตาเรียว ซึ่งในยามที่อีกฝ่ายมองเขานี่ แตกต่างไปจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง แบบนี้เขาก็ไม่ควรจะหึงงี่เง่าให้รุ่นพี่คิดมากหรอกใช่ไหม “เอาจริงๆ นะ ตอนแรกที่เห็นเขามานั่งกับพี่น้ำอะ ผมนึกว่าเขามาขายตรง...”
น้ำแทบจะพ่นแฮมเบอร์เกอร์ออกจากปาก เขารีบเคี้ยวแล้วกลืนลงคอจนสำลัก “แคกๆ” จากนั้นก็หัวเราะจนน้ำตาไหล
“อ้าว พี่น้ำ เป็นอะไรครับเนี่ย” เด็กหนุ่มถลาเข้าไปช่วยลูบหลังให้ เขาขมวดคิ้วอย่างงุนงงที่อีกฝ่ายมีท่าทีเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังเท้าได้แบบนี้ เมื่อกี้ยังนั่งทำหน้าบูดบึ้งอยู่เลย
“นึกได้นะว่าเขามาขายตรง”
“ก็ท่าให้นี่ครับ ถือแก้วกาแฟแล้วก็หนีบกระเป๋าเปียแชร์มาด้วย แล้วยังบอกว่าชีวิตดี๊ดีงั้นงี้ ผมเห็นพี่น้ำนั่งทำหน้าเครียดๆ ก็นึกว่าเพราะเขาตื๊อให้เป็นดาวน์ไลน์ ผมถึงได้รีบเสนอหน้าเข้าไปขัดจังหวะ...” ยิ่งเด็กหนุ่มอธิบาย อีกฝ่ายก็ยิ่งหัวเราะไม่หยุด เขาไม่เคยเห็นพี่น้ำหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังขนาดนี้เลยนะเนี่ย “แต่พอรู้ว่าเขาเป็นแฟนเก่าพี่น้ำก็หึงนิดหน่อยอะครับ”
“สรุปว่าก็หึง”
“หึงสิครับ ใครเข้าใกล้พี่น้ำผมก็หึงหมดแหละ” เด็กหนุ่มตอบไปตามตรง
น้ำเอื้อมมือไปลูบศีรษะรุ่นน้อง นัยน์ตาเรียวอ่อนแสงลงและฉายแววอ่อนโยน อีกครั้งที่นึกขึ้นได้ว่าที่ตัวเขาสามารถยิ้มและหัวเราะได้อย่างเป็นธรรมชาติเช่นนี้ก็เพราะเด็กหนุ่มนี่ล่ะ
สำหรับตัวเขาแล้ว เมฆเป็นคนแรกที่สามารถเปลี่ยนความคิดและความรู้สึกเขาได้แบบนี้
“ที่เลิกกันก็คงเพราะพี่ผิดเองล่ะมั้ง พอคบกันไปสักพักแล้วเห็นว่าเข้ากันไม่ได้เราก็ห่างๆ กันไป พี่เห็นว่าเขาไปไหนมาไหนกับคนอื่นบ่อยๆ ก็เลยนึกว่าเราเลิกกันแล้ว พี่เลยไปคบกับคนอื่นบ้าง แต่พอเขาเห็นแบบนั้นก็เลยมาบอกเลิก”
เมฆอ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อว่าว่ารุ่นพี่ในอดีตจะเป็นคนที่เคยใจร้ายแบบนี้ แต่ก็ไม่น่าแปลกใจสักเท่าไหร่ เพราะดูจากสีหน้าของหญิงสาวแล้ว นั่นคงเป็นประสบการณ์ที่เธอยังคงลืมไม่ลง “.......” เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก
“ตอนปีหนึ่งพี่ทำอะไรไม่ค่อยคิด แต่ตอนนี้ไม่เป็นแบบนั้นแล้วล่ะ”
“งั้น... งั้นเหรอครับ” เมฆจ้องมองเข้าไปในดวงตารูปเมล็ดอัลมอนด์คู่สวยซึ่งทำให้เขาเชื่อว่าอีกฝ่ายหมายความอย่างที่พูดจริงๆ เขาผ่อนลมหายใจออกยาว แม้จะสบายใจขึ้นแต่ก็ยังรู้สึกหน่วงๆ แปลกๆ ในอก
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ” น้ำยิ้มบาง พลางหยิกแก้มเด็กหนุ่มเบาๆ “เดี๋ยวเอาไว้หลังสอบเสร็จ ช่วงปีใหม่นี้เราไปเที่ยวกันดีมั้ย ไปหาที่เคาท์ดาวน์กันดีกว่าเนอะ”
“เอ๋! ไปสิครับ!”
“เมฆอยากไปเที่ยวไหน”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “อยากพาพี่น้ำไปบ้านผม แล้วเราไปเคาน์ดาวน์กันบนภูทับเบิกดีมั้ยพี่ อากาศต้องกำลังดีมากแน่ๆ ชวนไอ้แหนมกับไอ้ตำลึงไปช่วยทำอาหารด้วย”
“อื้ม ก็น่าสนุกดีนะ เดี๋ยวพี่จะลองชวนพวกไอ้ตั้งใจดูด้วย เห็นพวกมันว่าอยากไปเที่ยวไหนก่อนไปค่ายอาสาเหมือนกัน”
“พวกพี่ตั้งใจคงเบื่อหน้าพวกผมแย่ เจอกันทั้งเปิดเทอมปิดเทอม”
พอเห็นเมฆอารมณ์ดีขึ้นแล้วเขาก็โล่งใจ “รีบกินให้อิ่มเถอะ เดี๋ยวต้องไปเอาตั๋วหนังก่อนด้วย”
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก “ครับ”
พวกเขานั่งจัดการกับอาหารไปอีกสักพัก เสร็จแล้วจึงลุกขึ้นนำถาดไปเก็บ จากนั้นจึงพากันเดินไปยังโรงภาพยนตร์
TBC~*
น้องเมฆจะมีลิ้นที่แข็งแกร่ง 555555 พี่น้ำต้องอ่อนระทวยแน่นวล!
ขอบคุณตำลึงที่รับบทหนัก และขอขอบคุณเพื่อนสาว(ไม่แท้) เจ้าของประสบการณ์ปลาหิมะที่ได้เสียสละให้ฮัสกี้นำชีวิตจริงของนางมาเผยแพร่ในเหนือเมฆตอนนี้ด้วยค่ะ :jul3:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามด้วยน้าาาา~ อย่ากินปลาหิมะกันเยอะเกินไปนะค้า ฮัสกี้เป็นห่วงแรง กร๊ากกก
ปล. ตอนนี้ยาวเมิ้ก ต้องแบ่งสองโพสต์เลยอ้ะ ฮัสกี้ขยันจิมๆ เลย น่ารักชิมิ๊ :katai2-1:
-
ฮาตำลึง 5555555 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ฮู่วววน่ากลัวจริงๆปลาหิมะ :katai5:
-
เมฆเอ้ยยย หมาน้อยในกำมือแท้ๆ
-
ตำลึงคงเข็ดปลาหิมะไปอีกนาน :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คือ เรื่องของตำลึงนี่ก็น่าสงสารอยู่นะถึงจะขำนิดๆ ก็เถอะ แต่พอรู้สาเหตุปุ๊บความสงสารทั้งหมดทั้งมวลหายจ้าาา ฮาอย่างเดียวเลย
-
:กอด1: :pig4:
-
นึกว่าตำลึงจะเสียซิงซะแล้วหึหึ
แต่เมฆเนี่ยมะไรจะเสียซิงให้พี่น้ำซะทีลุ้นนะเนี่ย!! :hao6:
-
:pig4:
-
เราโคตรจะสงสารเพื่อนฝูงเลยอะ ตั้งแต่เมตที่โดนกล่าวหาว่ายิงประตูหลังยันเพื่อนแหนมและเมฆ
เย็นสะใจถึงใส้ติ่งเลยไหมล่ะ เราเคยลองค่ะ คูลเกิ๊น
ใส่ได้ห้านาทีรีบเปลี่ยนเลย. :mew5:
แล้วหลังจากนั้นนะอย่าได้เอาน้ำล้างเด็ดขาด สะท้านมากๆๆ
ขอบคุณค่ะ รอน้องเมฆโชว์สกิลนะค้า
-
หืม ปลาหิมะ...ประดับความรู้นะเนี่ย
-
ยังดีที่ได้ไปเดท :laugh:
-
:hao7: :hao7:
-
สงสารตำลึงจริงๆ ฮ่าๆๆ พี่น้ำคือดีอะกับคนที่ไม่แคร์ก็ไม่แคร์จริงๆแต่กับเมฆนี่ใจดีแถมอ่อนโยนมากๆ รู้น่าหวังเคลมน้องละซี่พี่น้ำ อิอิ
-
:pig4: :pig4:
-
มีเรื่องตลอด
-
พี่น้ำอ่อนโยนเฉพาะกับเมฆสินะ
-
ช่างเป็นการกินปลาหิมะที่น่ากลัวจริงๆ ตำลึงวันหลังกินน้อยๆ หน่อยนะจ๊ะ
-
ปลาหิมะทำพิษตำลึงซะงั้น :hao7: สงสารนะแต่มันอดขำไม่ได้อ่ะ
-
:m20:
-
ตำลึงรับบทหนักเบยยยย :laugh: :laugh: :laugh: :m20: :m20: :m20:
-
ขายตรง??? โอ้ยยย อิน้องเมฆก็ช่างคิดได้
-
คร่าาาา คุณฮัสกี้น่ารักและขยันมากค่ะ 5555555
ตอนต่อก้ออลเวง อลหม่านในมอและนอกมอเหมือนเดิม หนุ่มๆน่ารักดีนะคะ
อิพวกพี่ตั้งใจก็หล่อปานเจมจิ 555555 น้องเมฆคงหล่อน่ารักมากๆสินะคะ ชะนีเก่าของพี่น้ำเห็นแล้วตาวาวเลยอ่าาาาา อยากจิ้นหน้าน้องเมฆจังว่าหล่อเบอร์ไหน
ปูรู พี่น้ำใส่น้ำหอมด้วยอ้ะ แค่นี้ก็หลงจะแย่แว้ววว :impress2:
-
ขำตำลึงหนักมากกก
-
สัมผัสได้จากสองสามตอนที่ผ่านมา พี่น้ำไม่หมู และไม่นกนะจ๊ะ 5555555 ยังไม่เคยกินปลาหิมะเลย ท่าจะอร่อย จากประสบการณ์ตรงของหนูตำลึง
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
สงสัยจะมีคู่รอง
-
โอ้ยขำตำลึงจริงๆ ฟูมฟายอยู่ใต้ผ้าห่ม
เมฆคือน่ารัก คิดอย่างไรก็พูดออกมาตรงๆ
-
สงสารตำลึง
-
โอยยยย ตำลึงฮาอ่ะ :laugh:
ว่าแต่ตำลึงมีเรื่องอะไรจะบอกกับเมฆนะ
-
ตกอก ตกใจกับตำลึง 555
-
ก็นึกว่ามีคนลักหลับตำลึง ที่ไหนได้แค่กินปลาหิมะเยอะเกินไปนี่เอง55555555
พี่น้ำนี่ก็คนดีศรีสังคมสุดๆ มีใส่เกียร์ด้วยชอบอ่ะดิ? ขำตอนเมฆคิดว่าหญิงเป็นพวกขายตรง
-
ปลาหิมะพลังสูงส่งมาก 55555
น้องเมฆกลัวพี่น้ำเว่อร์ชั่นเย็นชามากเรยอ่า น่าสงสารๆ ><
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขำตำลึงมากค่ะ 5555555555555555555555
ปลาหิมะทำพิษ ตอนแรกไม่คิดว่าปลาหิมะจะทำให้ตำลึงเป็นแบบนี้ มีความคิดลึกกว่านั้นอีก ก๊ากกก
-
5555555555 ฮาอ่ะ :jul3:
-
รักแท้ของ น้ำเมฆ
เกือบแพ้ พิษตะกะ กินปลาหิมะ ของตำลึงซะแล้ว
สงสารพี่น้ำ หลุดคอนเซ็บไปเยอะ
ตั้งแต่หลงเข้ามาในกลุ่ม ของเมฆ (พี่น้ำยังต้องเจออีกเยอะ)
-
ที่สุดอ่ะตำลึง บทเรียนเลยจ้าอย่ากินปลาหิมะเยอะเกินไป :m20:
-
กับปลาหิมะนี่คงลาขาดกันสักพักเลยนะคะตำลึง :pandalaugh:
-
ปลาหิมะมันอัตรายขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
-
:pig4:
-
พี่น้ำกับเมฆจะแข่งกันทำให้อีกคนอ่อนระทวย :hao6: o13
-
555555555555555555 คิดได้นะเมฆว่าพี่น้ำโดนขายตรง :m20: :m20:
-
ตำลึง ฮาไปนะลูกกกกกก 555
-
Chapter 40 : ครอบครัวของน้ำ(2)
ในตอนบ่ายของวันหนึ่ง กลุ่มของเมฆสละเวลาอ่านหนังสือสอบมาช่วยรุ่นพี่ที่จะไปออกค่ายอาสาด้วยกันติดตั้งเครื่องคอมพิวเตอร์พร้อมโปรแกรมการเรียนการสอน เพื่อที่จะนำไปมอบให้กับโรงเรียนในที่กันดารในโครงการ
“ลงวินโดว์แล้วก็ลงโปรแกรมตามในตารางนี้นะ พวกมึงลงวินโดว์เป็นใช่มั้ยวะ” ตั้งใจนั่งยองๆ ลงด้วยกันกับเพื่อนทั้งสี่ของเขา ตรงที่ข้างๆ กลุ่มรุ่นน้อง
“เป็นก็ได้พี่ แต่... ลงทั้งหมดนี่เลยเหรอ” ตำลึงหันไปทางกล่องใส่คอมพิวเตอร์ที่วางเรียงไว้เป็นแนวยาว “โอ้โห กี่เครื่องวะเนี่ย”
“สามสิบเครื่อง แต่ไม่ใช่ของกลุ่มเรากลุ่มเดียวหรอก ของกลุ่มเราสามเครื่อง ที่เหลือก็แบ่งๆ ไปให้โรงเรียนอื่นไง”
เมฆก้มลงมองกล่องซึ่งมีรอยประทับชื่อของบริษัทไว้ “นี่ใช่บริษัทที่พี่นภพี่ตฤณทำงานอยู่ป่าวครับ”
“ใช่ๆ คอมฯ พวกนี้บริษัทพี่นภบริจาคให้ แล้วพี่นภก็ให้เงินทุนกลุ่มเรามาด้วย” รุ่นพี่ตอบ
“โอ้โห~ พี่นภสุดยอดไปเลย” แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ขมวดคิ้ว “ทำไมต้องงัดออกมาลงก่อนเลยอะพี่ ไปลงที่นู่นไม่ได้เหรอ”
“ที่นู่นเขามีไฟใช้เป็นบางเวลาน่ะ เราจะได้ไม่ต้องไปนั่งรอแย่งไฟเขาใช้ด้วย เสียเวลาทำอย่างอื่น”
“อ่อๆ ครับ”
ก่อนที่พวกรุ่นพี่จะลุกออกไป หนึ่งในนั้นก็พูดกับรุ่นน้องทั้งสาม “เออ ตกลงเรื่องไปเที่ยวตอนปิดเทอม ไอ้น้ำบอกแล้วใช่มั้ย”
“อ้อ ครับ จะไปภูทับเบิก เขาค้อ ทุ่งแสลงหลวง 31 ธันวา ถึง 4 มกรา ห้าวันใช่มั้ยพี่”
“พวกมึงโอเคใช่มั้ย หรืออยากไปไหนก็บอก จะได้เพิ่มหรือเปลี่ยนแผนทัน ส่วนเรื่องรถเดี๋ยวพวกกูจัดการเอง”
สามหนุ่มพยักหน้ารัว “โอเคพี่ แต่ถึงยังไงพวกเราก็จะนอนเต็นท์อยู่แล้วนี่ครับ ไว้ค่อยเปลี่ยนแผนเอาทีหลังก็ยังได้”
“เออ ก็จริงว่ะ”
“จะไปพักบ้านผมกันสักวันก็ได้นะพี่ บ้านผมมีห้องว่างเยอะ” เมฆเสนอขึ้น
“ก็ดีเหมือนกันว่ะ เอาไว้คุยกันอีกทีละกันว่าจะเอายังไง ตอนนี้กูต้องไปจัดการเครื่อง UPS ล่ะนะ ส่วนเรื่องเที่ยวถ้านึกอะไรออกอีกมึงก็โทรมา”
“ครับพี่”
เมื่อคุยกันเข้าใจแล้วเด็กหนุ่มก็เริ่มแกะกล่อง งัดเอาคอมพิวเตอร์มาติดตั้งพร้อมลงโปรแกรมกันทีละหลายๆ เครื่อง ในตอนแรกต่างคนก็ต่างก้มหน้าก้มตาติดตั้งโปรแกรมใส่ส่วนของตนเองไป ทว่าสักพักก็เริ่มหันมาสนทนากัน
“แหม หน้าบานเลยน้า ไอ้เมฆ อยากเอาแฟนกลับไปอวดที่บ้านอะดิ๊ แหม้ๆ ไปค้างบ้านผมสักคืนก็ได้” แหนมแซวทันควัน
เมฆอมยิ้ม แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ เพราะถือคติว่าเล่นกับหมา เดี๋ยวหมามันเลียปาก “เออ ไอ้ตำลึง วันที่มึงตูดรั่วไปหาหมอ มึงว่ามีไรจะบอกกูไง” เขาเอ่ยขึ้นโดยที่ไม่ได้หันไปทางเจ้าของชื่อ
“ห่า อย่าเรียกว่าตูดรั่วได้ป่าววะ กูช้ำใจมามากพอแล้ว” ตำลึงค้อนปะหลับปะเหลือก แล้วหันมองไปรอบๆ บริเวณที่พวกเขานั่งรวมกันอยู่ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครจึงขยับเข้าไปนั่งลงข้างเมฆพร้อมกับเรียกแหนมให้มาฟังด้วย “มาๆ มึง กูพร้อมแล้ว ไม่มีอะไรจะเสียแล้วมึง”
แหนมขมวดคิ้ว แต่ก็ขยับเข้ามาฟังด้วย “เรื่องอะไรของมึงวะ”
“คือ... ตอนที่เข้าไปในห้องตรวจอะ หมอสั่งให้กูถอดกางเกงออกให้หมด แล้วขึ้นไปนอนกอดเข่าอยู่บนเตียงตรวจอะมึง” ตำลึงเล่าถึงประสบการณ์ไปด้วยแววตาที่สั่นไหว “แล้ว... แล้ว... กูก็ได้ยินเสียงหมอดีดถุงมือดังเปรี้ยะ แต่ตอนนั้นกูยังไม่รู้ชะตากรรมไงมึง แม่งนอนอยู่ดีๆ ก็มีอะไรเย็นๆ มาแตะที่รูตูดกู แล้วหมอแม่งก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง ไม่เตือนกูสักนิดเลยมึง...”
“มึงอย่าบอกนะว่า...” แหนมเลิกคิ้วขึ้น พลางยกมือขึ้นทาบอก “คุณพระ!”
เมฆทิ้งทุกอย่างในมือลงแล้วหันไปฟังเพื่อนรัก “เช็ดเข้!”
ตำลึงยกมือขึ้นปิดหน้า ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “กูเสียซิงให้นิ้วหมอไปแล้วพวกมึงงงง~”
เพื่อนรักทั้งสองอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะปลอบผู้เสียหายว่าอย่างไรดี พวกเขาจึงได้แต่ยกมือตบไหล่ ลูบหัว ตบหลังให้เบาๆ แต่สักพักแหนมก็ถามขึ้นเพราะทนสงสัยไม่ไหว “แล้ว... รู้สึกไงวะ เจ็บป่ะ”
“ไม่เจ็บ... แต่แปลก... แปลกมากๆ แล้วเจลแม่งก็เย็นมากด้วย วันนั้นกูแม่งเจอแต่ cooling fresh กูเลย fresh ยันค่ำมืดเลยมึง เกิดมาไม่เคย fresh ขนาดนี้มาก่อนเลย เปิดโลกใหม่กูมาก” ตำลึงพูดพร้อมกับหันขวับไปทางเมฆ เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของอีกฝ่ายเขย่ารัวๆ “ไอ้เมฆ กูบอกมึงไว้ที่ตรงนี้เลย ถ้ามึงไม่อยากมีประสบการณ์แบบกู มึงต้องรีบรุกพี่น้ำให้ได้ก่อนนะ”
“ฮะ!” นัยน์ตาสีดำเบิกโพลง
“อย่าลืมใช้เจลแบบอุ่น กูว่าแบบเย็นแม่งไม่เวิร์ค เดี๋ยวพี่น้ำไม่ฟิน”
เมฆคว้ามือของเพื่อนรักมากุมไว้ ราวกับอีกฝ่ายเป็นผู้ชี้ทางสว่างให้ “เข้าใจแล้ว กูจะสู้โว้ยมึง”
“พยายามนะเว้ย ไอ้เมฆ” แหนมตามเข้าไปสวมกอดเพื่อนรักทั้งสอง แล้วพวกเขาก็กอดกันกลม
กลุ่มอดีตพี่ว้ากทั้งห้าที่ยกกล่องเดินผ่านมาพอดีเห็นเข้าก็ร้องทัก “เฮ้ยๆ ถ้าพวกมึงจะทรีซัม (threesome) กันก็รอเสร็จงานก่อนสิโว้ย”
ทั้งสามหนุ่มรีบผละออกจากกันแล้วขานรับ “คร้าบบบบ”
..
....
..
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในตอนกลางวัน ขณะที่น้ำนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่ที่ห้องนั่งเล่นในคอนโดมิเนียมของตน เขาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มาดู ในตอนแรกคิดว่าเป็นเพื่อนในคณะ แต่พอเห็นภาพบนหน้าจอแล้วก็พ่นลมหายใจออกหนักๆ ก่อนจะกดรับสาย “ครับ พี่ไม้”
“น้ำทำอะไรอยู่” ปลายสายถามมาด้วยน้ำเสียงสดใส “พี่ไม้ ริซาโกะกับหลานๆ คิดถึ้งงงง คิดถึง”
“อ่านหนังสือสอบครับ”
“ขยันจังเลย~ อีกสองอาทิตย์สอบเสร็จใช่มั้ย พี่ซื้อตั๋วเครื่องบินไว้ให้น้ำแล้วนะ เดี๋ยวเลขาพี่จะส่งรายละเอียดไปให้”
“หือ? ตั๋วเครื่องบิน? ไปไหนครับ”
“อ้าว ก็กลับบ้านเราไง”
“ผมบอกเมื่อไหร่ว่าจะกลับ” น้ำตอบเสียงเข้ม “ทำไมพี่ไม่ถามผมก่อน ผมก็มีแพลนกับเพื่อนไว้เหมือนกันนะ”
“แต่... น้ำไม่คิดถึงบ้านเหรอ... ทุกคนคิดถึงน้ำ อยากให้น้ำกลับบ้านนะ” พี่ชายพูดเสียงเศร้า ขณะที่เบื้องหลังเขามีเสียงของเด็กๆ คอยเรียกชื่อของน้ำดังลั่น “น้ำใกล้จะเรียนจบแล้ว เราจะได้คุยกันเรื่องอนาคตของน้ำด้วยยังไงล่ะ พี่เตรียมข้อมูลของมหาลัยที่นี่ไว้ให้แล้วด้วยนะ เผื่อน้ำอยากจะเรียนต่อ หรือว่าจะทำงานกับพี่ก็ได้”
ชายหนุ่มนิ่งเงียบชั่วครู่ “เรื่องวันเดินทางผมจะคุยกับเลขาพี่เองละกัน แค่นี้นะครับ”
พอกดวางสายไปแล้วเขาก็นั่งนิ่งขรึมอย่างครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ หงุดหงิดที่ไม่อาจไปเที่ยวกับเมฆและเพื่อนๆ ได้ แล้วยังโกรธตัวเองที่ไม่ค่อยจะยอมพูดจาดีๆ กับพี่ชาย ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจดีว่าอีกฝ่ายรักตนเองมากแค่ไหน
บ้าน... อนาคต... งั้นหรือ
ครอบครัวที่เฝ้ารอคอยให้เขากลับไปเยี่ยมเยียนแม้จะกลับไปได้เพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ
อนาคต... ที่อยากมีร่วมกันกับคนที่ทำให้ทุกวันของเขาเป็นวันพิเศษ ทำให้หัวใจของเขาอิ่มเอม
น้ำยกมือทั้งสองข้างขึ้นลูบใบหน้า แล้วประสานกันไว้บนตัก
...คงถึงเวลาที่เขาต้องคุยกับพี่ชายให้รู้เรื่องแล้ว
..
....
..
เทศกาลสอบปลายภาคมาถึงในที่สุด ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องวุ่นวายอยู่กับการอ่านหนังสือเตรียมสอบ น้ำและเมฆก็เช่นกัน พวกเขาได้พบหน้ากัน พูดคุยกันเพียงแป๊บเดียว แล้วก็ต้องแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง
คืนหนึ่งในช่วงสอบไฟนอล น้ำโทรศัพท์เรียกให้รุ่นน้องลงมาหาข้างล่าง เด็กหนุ่มซึ่งอ่านหนังสือจนแทบไม่ได้หลับได้นอนตาโหล รอบๆ ดวงตาคล้ำเสียจนหมีแพนด้ายังคิดว่าเป็นเพื่อน เขาเดินโซซัดโซเซเข้าไปหารุ่นพี่
“ไหวมั้ยเนี่ยเรา” น้ำเขกศีรษะรุ่นน้องเบาๆ
“พี่น้ำอ่า เดี๋ยวที่ท่องไว้หลุดหมด” เด็กหนุ่มงอแงใส่พลางยกมือขึ้นกุมศีรษะ “อยากกอดพี่น้ำอ่า ผมหมดแรง อยากชาร์ตพลัง”
ชายหนุ่มยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “ยังพอมีเวลาก่อนหอจะปิด ไปเดินเล่นกันหน่อยมั้ยล่ะ จะได้พักสมองบ้าง”
“พี่น้ำก็อยากอยู่กับผมสองต่อสองใช่มั้ยล่า”
“อื้อ” น้ำหัวเราะแล้วเดินนำออกไป
สองหนุ่มไปนั่งจ๋องด้วยกันอยู่ที่ม้านั่งหินไม่ไกลจากหอพักนัก ตรงที่คิดว่าไม่มีใครเดินผ่านไปมาสักเท่าไหร่
“พี่น้ำมาทำอะไรในมอดึกๆ แบบนี้อะครับ”
“มาติวหนังสือกับเพื่อน พี่สอบพรุ่งนี้เช้าตัวสุดท้ายแล้ว”
“โอ้โห ของผมเหลืออีกตั้งสองวันอะ” เมฆโวยวาย ขณะที่ขยับเข้าไปกระแซะรุ่นพี่ แล้วโอบไหล่อีกฝ่ายไว้แบบเนียน “เหนื่อยจังเลยครับ”
น้ำอมยิ้ม “อยากกอดก็กอด พี่มาให้กอดแล้วนี่ไง”
“รู้ทันชะมัด” พอได้รับอนุญาต เด็กหนุ่มก็หันไปกอดรุ่นพี่ไว้ทันควัน แล้วซบใบหน้าลงบนหัวไหล่
ชายหนุ่มโอบตอบไว้หลวมๆ พลางผ่อนลมหายใจออกยาว “กอดให้พอนะ เดี๋ยวจะไม่ได้กอดอีกหลายวัน”
“เห” เมฆผงกศีรษะขึ้น “เห! พี่น้ำจะไปไหน!”
“ไปญี่ปุ่น”
“เอ๋!”
“พี่ต้องรีบไป เพราะไม่งั้นจะกลับมาค่ายอาสาไม่ทัน”
“เดี๋ยวๆ ครับ เราจะไปเที่ยวกันด้วยไม่ใช่เหรอ”
“พี่ขอโทษนะเมฆ” น้ำยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กหนุ่ม “ครั้งนี้พี่ไปด้วยไม่ได้ แต่แผนเที่ยวยังเหมือนเดิม พี่มีเรื่องสำคัญต้องคุยกับที่บ้านน่ะ ที่ต้องไปคุยตอนนี้เพราะหลังปีใหม่ไป พี่ชายพี่จะไปเมกาด้วย”
“....”
“ไปเที่ยวกันให้สนุก พี่ฝากเพื่อนพี่ดูแลเมฆแทนแล้วนะ”
“ไม่ต้องดูแลผมหรอก ผมอยู่คนเดียวมาตั้งเป็นสิบปีแล้วน่ะ” เด็กหนุ่มพูดอย่างงอนๆ การที่ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน ไม่ได้พาพี่น้ำไปบ้านและไม่ได้เคาท์ดาวน์ปีใหม่ด้วยกันก็ว่าแย่มากแล้ว แต่นั่นยังไม่เท่ากับที่ว่า วันที่ 3 มกราคมน่ะ มันเป็นวันเกิดเขาด้วย “ผมจะเที่ยวสนุกได้ยังไง ในเมื่อพี่น้ำไม่อยู่”
“พี่จำเป็นจริงๆ แต่พี่สัญญานะ เคาท์ดาวน์ปีหน้าจะไม่พลาดเลย ถ้าต้องไปญี่ปุ่นอีกก็จะพาเมฆไปด้วย”
เมฆหันขวับไปทางรุ่นพี่พลางขมวดคิ้วมุ่น “พี่น้ำอย่าสัญญาอะไรที่มันอาจจะเป็นไปไม่ได้เลยครับ”
“เมฆ”
เด็กหนุ่มลุกขึ้นพรวดแล้วพ่นลมหายใจออกหนักๆ เขารู้ตัวดีว่าพาลใส่รุ่นพี่ไป แต่มันช่วยไม่ได้นี่หว่า ความเครียดจากการอ่านหนังสือสอบก็มีมากพออยู่แล้ว มาเจอความผิดหวังโถมซ้ำ ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อย่างที่ต้องการ
“ผมควรจะกลับไปอ่านหนังสือต่อ พี่น้ำก็ด้วย”
น้ำหลุบตาลงต่ำ เขาเอื้อมมือออกไปจับมือรุ่นน้องไว้ “พี่ขอโทษนะเมฆ”
เจ้าของชื่อกุมมือตอบ เขาไม่อยากทำให้รุ่นพี่เสียใจ แต่ก็ยังโกรธอยู่ดี “ครับ ผมเข้าใจ... เราไปกันเถอะครับ”
ชายหนุ่มปล่อยให้อีกฝ่ายเดินจูงมือนำออกไป โดยที่ตลอดทางพวกเขาไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก จนกระทั่งกลับมาถึงหอพักอีกครั้ง และก่อนที่เมฆจะปล่อยมือเขาไป น้ำกระชับมือที่พวกเขาจับกันไว้แล้วดึงเข้าหาตัว “โชคดีในการสอบนะเมฆ”
“ขอบคุณครับ พี่ก็เหมือนกัน” เมฆหันกลับมาตอบ ทว่าเสตาหลบ ไม่ยอมมองหน้ารุ่นพี่ตรงๆ “แล้วพี่น้ำจะไปสนามบินยังไง”
“พี่จะขับรถไปจอดไว้ที่สนามบินน่ะ”
“อ้อ ครับ เดินทางดีๆ นะครับ” เมื่อเมฆพูดจบ ความเงียบงันก็เข้ามาครอบคลุมระหว่างคนทั้งสอง เขาไม่ชอบบรรยากาศน่าอึดอัดเช่นนี้ หากก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร จะให้เขาแสดงท่าทีดีใจที่รุ่นพี่จะไม่อยู่หรืออย่างไรกัน
“แล้วพี่จะโทรหานะ”
เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ เขาสบประสานสายตากับน้ำ ก่อนจะปล่อยมือออกแล้วเดินเข้าตึกหอพักไป
น้ำยืนนิ่งราวกับเสาหิน เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าการที่ทำให้คนที่ตัวเขาแคร์มากๆ เจ็บ แม้ไม่ได้ตั้งใจ ทว่าก็ทำให้ตัวเองเจ็บกว่าหลายเท่า เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมกดโทรไปยังครอบครัวซึ่งอยู่ในต่างประเทศเพื่อบอกยกเลิกการเดินทาง แต่พอนึกถึงหน้าพี่ชาย พี่สะใภ้และหลานๆ แล้ว เขาก็ได้แต่กำโทรศัพท์ไว้ในมือแน่น
เพราะเขารู้อยู่แก่ใจดีว่าพี่ชายรอคอยที่จะได้พบกับเขามากเพียงไหน พี่ชายเพียงคนเดียว คนที่พูดอยู่เสมอว่าให้เขาได้ทุกอย่าง ทว่าเขากลับมองข้ามความรักที่อีกฝ่ายทุ่มเทให้มาตลอด เนื่องจากสิ่งที่ยังติดค้างคาอยู่ในใจมาแสนนาน
“โธ่โว้ย!”
ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมขมับ สบถกับตัวเองเบาๆ หลายต่อหลายครั้ง เขาเงยหน้าขึ้นไปมองบนระเบียงห้องของเมฆด้วยความหวังที่ว่าอีกฝ่ายจะยืนอยู่ที่นั่น หากที่ตรงนั้นก็ว่างเปล่า
ราวกับร่างกายค่อยๆ จมดิ่งลงในน้ำเย็นเยือก หัวใจว้าเหว่อย่างประหลาด เขาส่ายหน้าไปมาเพื่อสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากศีรษะไป ก่อนจะก้าวออกไปจากตรงที่ยืนอยู่ช้าๆ
เสียงข้อความเข้าในโทรศัพท์มือถือดังขึ้น น้ำจึงหยิบขึ้นมาอ่านดู
“ราตรีสวัสดิ์ครับพี่น้ำ แล้วเจอกัน อย่าลืมของฝากของผมด้วย”
น้ำยิ้มบาง พลางเงยหน้าขึ้นไปที่ระเบียงเดิม เมฆยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับชะโงกหน้าลงมา เขาโบกไม้โบกมือให้เด็กหนุ่มเป็นเชิงว่ารับทราบ
ชายหนุ่มยืนรอจนอีกฝ่ายเดินกลับเข้าห้องพักไป แล้วจึงค่อยเดินไปยังที่รถที่จอดทิ้งไว้
เมื่อเข้าไปนั่งในรถและสตาร์ทเครื่องยนต์แล้ว ชายหนุ่มก็เอนหลังพิงเบาะ เขาปิดตาลง ถอนหายใจหนักๆ อยู่สักพักใหญ่จึงค่อยขับรถออกไป
สนามบินนาริตะ ประเทศญี่ปุ่น
ในตอนหัวค่ำของวัน หลังจากเสร็จงานแล้วไม้ก็ไปรอรับน้องชายคนสำคัญเพียงคนเดียวของเขาที่สนามบินนาริตะ ในมือถือเสื้อโค้ตที่เตรียมมาไว้ให้อีกฝ่าย เนื่องจากตอนนี้ที่ญี่ปุ่นเป็นฤดูหนาว ส่วนน้องชายของเขาคงจะเดินทางมาด้วยเสื้อผ้าหน้าร้อนของประเทศไทยเช่นเคย ผู้เป็นพี่ชายรอคอยน้องอย่างใจจดใจจ่อ ก่อนจะออกจากบ้านมาก็สั่งให้ศรีภรรยาตระเตรียมอาหารที่น้ำชอบไว้ชุดใหญ่ และก็ให้ลูกๆ แต่งตัวน่ารักๆ ไว้รอต้อนรับคุณอาคนสำคัญด้วย
หลังจากประชาสัมพันธ์ประกาศว่าเครื่องบินได้ร่อนลงจอดเรียบร้อยแล้วสักพัก ชายหนุ่มในเสื้อยืดกับกางเกงยีนแบบสบายๆ ก็ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาเป็นคนแรกๆ สีหน้าของเขานิ่งเฉย ทว่าก็ดูเป็นปกติสำหรับพี่ชาย
“น้ำ! ทางนี้” ไม้โบกมือเรียก
“สวัสดีครับพี่ไม้”
“เอากระเป๋ามานี่สิ พี่ลากไปให้นะ”
“ไม่เป็นไร ผมจัดการเองได้”
น้ำเสียงเย็นชาที่ทำให้รอยยิ้มของผู้เป็นพี่ชายแปรเปลี่ยนจากยิ้มกว้างเป็นยิ้มแหยๆ หากเขาก็ทำเป็นมองข้ามไป “เอามาเถอะ น้ำจะได้ใส่เสื้อ ข้างนอกหิมะตกนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”
คนน้องส่งที่จับกระเป๋าให้พี่ชายลากไปในขณะที่เขาใส่เสื้อโค้ต จากนั้นจึงคว้าที่จับกระเป๋ากลับคืนมา “ขอบคุณครับ”
“น้ำหิวมั้ย พี่ให้ริซาโกะเตรียมอาหารไว้เยอะเลยน้า รินกับรันก็รอจะแต่งต้นคริสต์มาสกับอาน้ำน่ะ”
“ครับ” ชายหนุ่มตอบเพียงสั้นๆ
ไม้ยิ้มบาง เขาลอบผ่อนลมหายใจออกเบาๆ แล้วเดินนำไปที่รถที่จอดอยู่โดยไม่ได้พูดอะไรอีก
ไม่นานรถยนต์คันหรูก็เคลื่อนเข้าสู่บริเวณบ้านในแถบชานเมืองโตเกียว บ้านของครอบครัวพี่ชายน้ำไม่ได้ใหญ่โตหรูหราเหมือนที่กรุงเทพฯ แต่ก็มีพื้นที่กว้างขวางและอยู่ในย่านคนมีอันจะกิน ทันทีที่เขาก้าวลงจากรถ หลานทั้งสองที่เฝ้ารอคอยการมาถึงของคุณอาก็ถลาเข้ามาสวมกอด
“คิดถึงอาน้ำที่สุดในโลกเล้ย” เด็กชายหญิงพูดด้วยภาษาไทยแปร่งๆ
น้ำโอบกอดหลาน จากนั้นจึงหันไปทักทายพี่สะใภ้ “สวัสดีครับ ริซาโกะ”
“อาน้ำเหนื่อยมั้ย หิวข้าวรึเปล่า รินกับรันช่วยคุณแม่จัดโต๊ะด้วยนะ”
ชายหนุ่มลูบศีรษะหลานทั้งสอง “อาเหนื่อย กินอะไรไม่ลงน่ะ” แล้วหันไปบอกกับพี่ชายและพี่สะใภ้ “ผมขอไปพักก่อนนะ”
“แต่ว่า อาน้ำ...”
“อาเขาเดินทางมาเหนื่อยๆ นะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยเล่นกับอาเขาดีมั้ยลูก” ไม้บอกกับลูกทั้งสองคน
น้ำเดินไปยกกระเป๋าเดินทางของตนลงจากกระโปรงหลังรถ ก่อนจะลากระเป๋าเดินเข้าบ้าน ตรงไปยังห้องนอนของตน ปล่อยให้พี่ชายกับพี่สะใภ้มองหน้ากันแล้วยิ้มเจื่อนๆ
แต่สำหรับพวกเขาแล้ว การที่น้ำยอมกลับมาบ้าน มาเยี่ยมครอบครัวที่มีกันอยู่เพียงแค่นี้ก็ดีมากแล้ว จึงไม่อยากเรียกร้องอะไรอีก
(มีต่อค่ะ)
-
เกือบสัปดาห์ผ่านไปโดยที่สองพี่น้องได้พูดคุยกันไม่ถึงสิบประโยค เวลาที่พี่ชายไปทำงานหรือพี่สะใภ้ออกไปข้างนอก น้ำก็มักจะนั่งเงียบๆ อยู่กับหลานทั้งสอง ฟังเด็กๆ พูดจาเจื้อยแจ้ว เล่าให้เขาฟังตั้งแต่เรื่องข้างบ้านยาวไปถึงเพื่อนๆ ที่โรงเรียนแล้วก็เออออไปเรื่อย รอเวลาที่เมฆจะส่งข้อความมาหาเพื่อที่เขาจะคุยกันผ่านวิดีโอคอลได้
เมฆสอบเสร็จหลายวันแล้ว เห็นอีกฝ่ายว่าวันนี้จะกลับบ้านที่นครสวรรค์พร้อมกับแหนมและตำลึง แต่ว่าการรอคอยมันช่างน่าเบื่อ พอไม่ได้อยู่ใกล้ๆ กันแล้วเขาก็ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย
“อาน้ำ ขนมนี่เรียกว่าอะไร รินชอบ” หลานชายหยิบถุงขนมหนึ่งถุงจากที่ชายหนุ่มซื้อมาฝากเต็มกระเป๋าใหญ่ขึ้นมาถาม
“มะม่วงอบน่ะ ถ้าชอบเอาไว้อาจะส่งมาให้อีกนะ”
“ฮื่อ” รินยิ้มกว้าง สองมือจับถุงขนมไว้ไม่ยอมปล่อย ส่วนรันนั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไร เพราะเธอได้ขนมถูกใจไป
...จะว่าไปหลานเขาก็ช่างเลี้ยงง่ายดีจริงๆ
น้ำเอนหลังพิงพนักโซฟา เขาเอื้อมมือไปลูบศีรษะหลานทั้งสองคน ในขณะเดียวกันนั้นก็มีเสียงดังแว่วมาจากทางด้านนอก
“พ่อกลับมาแล้วคร้าบ”
เด็กทั้งสองลุกขึ้นพรวด “คุณพ่อกลับมาแล้ว” จากนั้นก็วิ่งออกไปต้อนรับบิดา
ไม้เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ส่วนลูกชายลูกสาวก็ช่วยถือแฟ้มเอกสารกับกระเป๋าหนังเดินตามมาต้อยๆ “เป็นไงบ้างน้ำ หายเจ็ตแลครึยัง”
“ผมสบายดี แล้วริซาโกะไปไหนล่ะ”
“ไปธุระกับที่บ้านเขาน่ะ เห็นว่าจะซื้อมื้อเย็นมาให้จากข้างนอก”
น้ำพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดอ่านอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ไม้เดินไปนั่งลงบนโซฟาอีกตัว หันไปหยอกล้อกับลูกๆ ทั้งสองสลับเหลือบมองน้องชายอยู่สักพัก เขาสังเกตเห็นสร้อยคอห้อยจี้สีเงินไม่คุ้นตา จึงเอ่ยทักออกไป
“สร้อยแปลกดีนะ ใครให้มาเหรอ” พี่ชายถามไปเช่นนั้น เพราะเขารู้ดีว่าน้องชายไม่ซื้อพวกเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายเอง เกือบทั้งหมดคือที่เขากับภรรยาจัดหาให้ทั้งนั้น
ทว่าเมื่อน้องชายได้ยิน นอกจะไม่ตอบคำถามแล้วยังรีบซ่อนสร้อยนั้นไว้ในเสื้อทันที
ไม้อ้ำอึ้ง ด้วยความที่อยากจะหาอะไรมาชวนคุยใหได้ ประกอบกับเห็นว่าน้องชายอยู่ในวัยที่น่าจะสนใจเรื่องการมีแฟน เขาจึงพูดโพล่งขึ้น “น้ำมีแฟนรึยัง”
น้ำหยุดกึก เงยหน้าขึ้นสบสายตากับพี่ชาย “ถามทำไม”
“ก็น้องพี่มันหล่อนี่หว่า น่าจะมีคนจีบเยอะ” พี่ชายพูดกลั้วหัวเราะ แต่แล้วสีหน้าก็เจื่อนลงเมื่ออีกฝ่ายนิ่งสนิท
“.....”
“เอ้อ... เพื่อนๆ พี่มีน้องสาว ลูกสาวสวยๆ หลายคนเลยนะ” ไม้หยิบโทรศัพท์มากดเปิดรูปถ่ายให้น้องชายดู “ดูสิ คนนี้กำลังจะเรียนจบจากอังกฤษ เอาไว้น้ำเรียนจบ ย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วพี่จะพาไปแนะนำให้รู้จักดีมั้ย”
“....”
“แล้วนี่ข้อมูลมหาลัยนะ เผื่อว่าน้ำจะเรียนต่อ” ไม้หันไปหยิบแฟ้มมาส่งให้กับน้องชาย แต่เพราะอีกฝ่ายทำเฉย เขาจึงวางไว้บนโซฟาข้างๆ กันแทน “แต่ถ้าน้ำอยากทำงานในบริษัทพี่ พี่ก็เตรียมตำแหน่งไว้ให้แล้ว พรุ่งนี้ให้ริซาโกะพาไปตัดสูทเตรียมไว้สักห้าหรือหกชุดดีมั้ย”
สาเหตุที่น้ำจำเป็นต้องเดินทางมาประเทศญี่ปุ่นทั้งที่วางแผนเที่ยวกับเมฆและเพื่อนๆ ไว้แล้วก็เพราะต้องการจะคุยถึงเรื่องนี้นี่ล่ะ พี่ชายต้องการและเหมาเอาเองว่าเมื่อเขาเรียนจบจะย้ายมาอยู่ที่ญี่ปุ่น แต่เขาไม่ได้ตกลงด้วยสักหน่อย
“ผมเคยบอกเหรอว่าจะย้ายมาที่นี่”
ในตอนแรกตั้งใจว่าจะลองคุยกับพี่ชายดีๆ สักครั้ง อยากจะเป็นผู้ใหญ่ที่พูดจามีเหตุมีผล แต่เพราะความหงุดหงิดก่อนหน้า รวมกับสิ่งที่พี่ชายสรรหามายัดเยียดให้ ส่งผลให้เขาพูดออกไปแบบนั้น
นัยน์ตาเรียวฉายแววขุ่นเคือง คิ้วเรียวขมวดมุ่น เขาโกรธทั้งตัวเองทั้งพี่ชายนั่นละ จะเรียกว่าพาลใส่ทุกสิ่งทุกอย่างเลยก็ว่าได้
ไม้อ้ำอึ้ง ดูเหมือนไม่ว่าเขาจะพูดหรือจะทำอะไรก็ไม่ถูกใจน้องชายไปเสียหมด “แต่... พอน้ำเรียนจบแล้วจะทำอะไร...”
“ผมยังไม่ได้ตัดสินใจ”
“ไม่ต้องทำอะไรก็ได้ น้องคนเดียว พี่เลี้ยงได้สบาย... น้ำอยากได้อะไร...”
คำพูดที่เขาได้ยินมาตั้งแต่เด็ก ยิ่งพอได้ฟังบ่อยเข้าก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยหน่าย
“ผมอยากได้อะไรงั้นเหรอ ผมอยากให้พี่เลิกจุ้นจ้านกับชีวิตผมสักทีไง!” ราวกับน้ำปริ่มแก้ว น้ำลุกขึ้นพรวด มือทั้งสองข้างกำแน่นจนเกร็งไปทั้งแขน “ส่วนเรื่องแฟน ผมหาเองได้ ถ้ามีเวลามากนักก็เอาไปดูแลครอบครัวของพี่เถอะ”
พี่ชายอ้าปากค้าง “น้ำ! ทำไม...”
เจ้าของชื่อเรียกไม่ฟังเสียง เขาสาวเท้ายาวๆ ออกจากห้องนั่งเล่นไปโดยไม่หันหลังกลับมาอีก
น้ำทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หยิบโทรศัพท์มือถือซึ่งยังไม่มีข้อความจากคนที่เขารอคอยขึ้นมาดูหลายต่อหลายครั้ง เขาคิดว่าเมฆน่าจะกลับไปถึงนครสวรรค์แล้ว แต่ทำไมยังไม่ส่งข้อความมาสักที
เสียงฝีเท้าที่เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องทำให้เขาต้องผงกศีรษะขึ้นมองไปยังบานประตู ไม่ต้องเดาให้ลำบากว่าเป็นใคร ก็คงจะเป็นพี่ชายของเขานั่นล่ะ
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ไม่นานคนที่เดินจงกรมอยู่หน้าห้องนั้นก็หยุดเคาะประตูพร้อมกับพูดเสียงเบา “พี่ขอโทษนะน้ำ ยังไงก็ลงมากินข้าวเย็นด้วยกันนะ” จากนั้นก็เดินออกไป
น้ำขมวดคิ้ว เขาไม่ได้อยากใจร้ายกับพี่ชาย รู้ทั้งรู้ว่าทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดแค่ไหน และทั้งที่ต้องการจะพังกำแพงที่เขาสร้างไว้ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดี
...แล้วถ้าเขาบอกกับทุกคนว่า เขาจะยังไม่ย้ายมาอยู่ที่นี่หลังเรียนจบ เขาจะรับมือทุกคนหลังจากนั้นอย่างไร
เสียงข้อความเข้าในโทรศัพท์ดังขึ้น เรียกความสนใจของชายหนุ่มไปที่นั่น เขารีบคว้ามากดวิดีโอคอลไปหาคนที่ส่งข้อความเข้ามา
“พี่น้ำ!” หน้าจอโทรศัพท์ฝั่งของเมฆมีทั้งตัวเด็กหนุ่ม คุณตาคุณยายและน้องสาวสองคน เสียงดังโวยวายจนฟังไม่รู้เรื่อง หากก็ทำให้น้ำยิ้มออกมาได้ สักพักเมฆก็ปลีกตัวเดินไปที่ห้องของตน
เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเมฆ ความหงุดหงิดเมื่อครู่ก็จางหายไปได้บ้าง น้ำยิ้มบาง “กลับถึงบ้านนานรึยัง”
“ที่จริงก็มาถึงสองชั่วโมงได้ละครับ แต่ผมโดนพ่อแม่ ตายาย ฟ้าฝน ลุงทีลุงชิด อากล้า น้าทับทิม น้าพลอยรุมทึ้ง เพิ่งจะปล่อยให้ผมหลุดออกมาได้เนี่ย” เมฆเอียงแก้มเข้าหากล้องโชว์รอยลิปสติกที่ประทับอยู่บนนั้น “พี่น้ำดูดิ น้าทับทิมกับน้าพลอยทิ้งรอยไว้ด้วย”
“หืม น้าจริงรึเปล่าน่ะ”
“จริงสิคร้าบ” เด็กหนุ่มหัวเราะ “พี่น้ำเป็นไงบ้าง ที่บ้านพี่คงคิดถึงกันมากเลยสิ อยู่คนละประเทศแบบนี้”
...ทั้งๆ ที่เขารู้ว่าเมฆยังคงขุ่นเคืองเขาอยู่ในใจ เพราะนัยน์ตาสีดำคู่นั้นไม่ได้ฉายแววสดใสเช่นเคย แต่อีกฝ่ายก็พยายามเก็บความรู้สึกไว้ไม่ทำให้เขาต้องคิดมาก ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก
“ทำไมพี่น้ำทำหน้าเหม็นเบื่อแบบนั้นล่ะ ไม่อยากคุยกับผมเหรอ”
“อยากสิ นั่งรอเมฆมาตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย”
“ถ้างั้น... มีอะไรไม่สบายใจเหรอครับ”
“เพราะอดไปเที่ยวกับเมฆไง”
เด็กหนุ่มอ้ำอึ้งชั่วครู่ “คือ... วันนั้นผมขอโทษ ผมเอาแต่ใจตัวเองมากไปจนลืมนึกว่าพี่น้ำเองก็ไม่ได้มีโอกาสได้อยู่กับครอบครัวบ่อยๆ”
“พอดีพี่มีเรื่องสำคัญต้องคุยกับที่บ้านด้วยน่ะ”
“แล้วได้คุยรึยังครับ”
“...ยัง”
“อ่าว...”
น้ำนิ่งเงียบไปสักพัก เขาเสตาหลบหน้าจอโทรศัพท์ที่ถือค้างไว้ในมือ
“พี่น้ำมีเรื่องไม่สบายใจจริงๆ ด้วย”
นัยน์ตาเรียวหลุบต่ำ ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนไปมองหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง “รู้ดีจังนะ”
“รู้สิครับ ก็ผมเป็นแฟนพี่น้ำนี่”
คราวนี้ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ
“ที่บ้านพี่น้ำมีใครบ้าง”
“ก็มีพี่ชาย พี่สะใภ้แล้วก็หลานสองคนน่ะ มีแค่นี่แหละ”
“แล้วพ่อกับแม่...”
“ท่านเสียไปนานแล้ว”
“อา ผมขอโทษที่ถาม”
“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องมันผ่านมานานแล้ว”
เด็กหนุ่มจ้องมองใบหน้าของรุ่นพี่ผ่านหน้าจอโทรศัพท์อยู่ชั่วครู่ “พี่น้ำ... พี่กับที่บ้านไม่ได้เจอกันตั้งนาน ทุกคนคงจะคิดถึงพี่มากๆ”
“คิดอย่างนั้นเหรอ”
“ผมมั่นใจเลยล่ะ ครอบครัวของพี่มีกันไม่กี่คน เวลาที่มีใครหายไปสักคน มันทำให้โหวงเหวงมากเลยนะ ขนาดบ้านผมอยู่กันเป็นสิบ มีบ้านญาติอยู่ติดๆ กันเป็นแผง ใครหายไปคนนึงยังรู้สึกเหงาเลย เพราะงั้นมีเวลาไม่กี่วันกับครอบครัวก็ใช้ให้เต็มที่นะครับ อีกอย่างเดี๋ยวพี่น้ำกลับมาเมืองไทยก็ต้องเป็นของผมตลอดเวลาละ ไม่มีเวลาให้คนอื่นแล้วนะ”
น้ำหัวเราะเสียงดังอย่างพอใจกับคำพูดของเด็กหนุ่ม “อืม”
พอเห็นว่ารุ่นพี่หัวเราะได้ เมฆก็ยิ้มกว้าง นัยน์ตาสีนิลกลับเป็นประกายอีกครั้ง “รีบจัดการเรื่องที่ต้องคุยกับที่บ้านให้เสร็จด้วยนะครับ”
ชายหนุ่มพยักหน้า “โอเคครับ”
ใช่แล้ว เขาจะต้องคุยกับพี่ชายให้เข้าใจ เพื่อที่เขาจะได้รักษารอยยิ้มน่ารักของเมฆเอาไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ผมรักพี่น้ำนะ”
ใบหน้าของน้ำยังคงมีรอยยิ้ม ช่างน่าแปลกที่คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคทำให้หัวใจเขาอบอุ่น ความหงุดหงิดอารมณ์เสียจางหายไปสิ้น “อืม”
“พรุ่งนี้พวกพี่ตั้งใจจะมาแล้วก็จะไปเที่ยวต่อเลย เดี๋ยวพออยู่ในเขาอาจจะสัญญาณไม่ดีนักนะครับ แต่ผมจะส่งเมสเสจหาพี่น้ำทุกครั้งที่พักแล้วมีสัญญาณเลยนะ”
“ขอบใจ เที่ยวให้สนุกนะ ระวังตัวด้วยล่ะ”
“คร้าบพ้ม” เมฆทำเสียงเล็กเสียงน้อย ก่อนจะกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงปกติ “ผมคิดถึงพี่น้ำนะ”
“อืม...”
“แค่นี้เองเหรอ” เด็กหนุ่มเบ้ปากใส่
“พี่ก็คิดถึงเมฆนะ” คราวนี้คนปากหนักยอมพูดออกไปง่ายๆ จนคนที่อยู่ปลายสายแปลกใจ
เมฆเบิกตาโพลง “โหย ไม่น่าเชื่อ ฝนตกหนักแน่เลย”
น้ำล้วงเข้าไปในคอเสื้อ หยิบเกียร์ที่รุ่นน้องเคยใส่ให้ขึ้นมาโชว์ “เชื่อรึยัง”
“หวา!” เด็กหนุ่มร้องลั่น แล้วยิ้มกว้าง “รักพี่น้ำจังเลย”
ชายหนุ่มหัวเราะออกมาอีกครั้ง เขายอมแพ้เมฆจริงๆ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ทำให้เขายิ้มได้ เด็กหนุ่มเปรียบเหมือนสายลมเย็นสบาย ที่พัดพาความรุ่มร้อนออกไปจากใจเขา
ทั้งสองพูดคุยกันต่อไปอีกพักใหญ่ เมื่อวางสายไปแล้วน้ำก็ยังนอนคิดอะไรต่อไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
“อาน้ำ”
“ว่าไง” เจ้าของห้องลุกขึ้นจากเตียง เดินไปเปิดประตูห้องออก
“กินข้าวกัน” หลานทั้งสองคนยิ้มกว้าง
“ริซาโกะกลับมาแล้วเหรอ”
“ครับ/ค่ะ”
“งั้นก็ไปกัน” น้ำยื่นมือให้หลานทั้งสองคนจูงเขาไปคนละข้าง เดินลงบันไดไปยังชั้นล่าง ตรงไปยังห้องอาหาร
บรรยากาศในห้องอาหารเงียบสนิท ไม้นั่งเงียบอยู่ที่ที่นั่งประจำของเขาที่โต๊ะอาหาร ส่วนริซาโกะกำลังวุ่นวายอยู่ในครัว พอเธอเห็นน้ำเดินเข้ามาก็ชะโงกหน้าออกมาต้อนรับ “หิวรึยังจ๊ะ นั่งคุยกันไปก่อน พี่อุ่นอาหารอยู่ รอแป๊บนะ”
“ครับ” น้ำเดินไปนั่งลงข้างๆ พี่ชาย เขาชำเลืองมองใบหน้าเคร่งขรึม พลางถอนหายใจเบาๆ “พี่ไม้ เมื่อกี้ผมขอโทษนะครับ”
ไม้เงยหน้าขึ้นสบสายตาคนพูดด้วยความประหลาดใจ ดวงตาเบิกกว้าง “.....”
“ที่จริง ผมก็อยากจะปรึกษากับพี่ถึงแผนที่วางไว้ หลังเรียนจบผมตั้งใจจะทำงานเก็บประสบการณ์ที่ไทยสักสามปี แล้วหลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที”
“อะ... เหรอ ก็... ก็ดีนะ” ไม้ตั้งตัวไม่ทัน เพราะจู่ๆ น้องชายก็มาพูดดีด้วย สีหน้าเปลี่ยนจากเมื่อครู่หน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว “แต่ว่า... ทำงานที่นี่ ที่บริษัทเราก็ได้นี่นา น้ำจะได้ไม่ต้องลำบาก”
“ผมอยากลองหางานทำด้วยตัวเองก่อน อยากพิสูจน์ความรู้ความสามารถที่เรียนมา พี่ไม้คงเข้าใจ...”
“เข้าใจสิ เข้าใจ” ไม้พยักหน้าหงึกหงัก วินาทีนี้น้องชายว่าอย่างไร เขาก็ยินดีจะรับฟัง “ถ้าไม่ได้ยังไง ค่อยมาทำของบริษัทเราก็ได้นะน้ำนะ”
“......”
“น้ำอยากทำงานอะไรล่ะ เดี๋ยวพี่...”
“ผมยังเหลือเวลาเรียนอีกเทอมนะ ขอเวลาผมคิดก่อนละกัน”
“ปรึกษาพี่บ้างก็ได้ พี่รู้จักบริษัทในเมืองไทยเยอะนะ”
ถ้าขืนเขาบอกพี่ไป มีหวังได้ขึ้นแบล็คลิสต์ทุกบริษัทแน่ แล้วสุดท้ายเขาก็จะต้องกลับมาทำงานอยู่ที่ญี่ปุ่นนี่ เขาไม่หลงกลพี่ชายง่ายๆ หรอก
“ผมรู้ว่าพี่ไม้หวังดีกับผมมาตลอด และผมก็ขอบคุณมาก แต่ผมไม่ใช่เด็กแล้ว ผมขอแค่โอกาสจากพี่เพื่อพิสูจน์ตัวเองสักหน่อย” น้ำพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พลางยิ้มบาง “ผมอยากทำให้พี่ภูมิใจในตัวน้องชายคนนี้บ้าง”
ไม้นิ่งอึ้ง เขาประสานสายตากับน้องชายอยู่ชั่วครู่ ใจหนึ่งยังต้องการให้น้ำย้ายกลับมาอยู่ที่ญี่ปุ่นด้วยกัน อยากจะเกลี้ยกล่อมและโน้มน้าวให้ถึงที่สุด แต่อีกใจ พอเห็นความตั้งใจจริงของน้องแล้วเขาก็พูดอะไรไม่ออก “.....”
เมื่อสองพี่น้องนิ่งไป ริซาโกะซึ่งคอยสังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆ จึงเดินเข้ามาสะกิดสามีเธอแล้วทำท่าบุ้ยใบ้ ไม้จึงรีบพูดต่อ เวลานี้เขาควรจะเออออตามน้องชายไปก่อนเพื่อรักษาบรรยากาศ “ถ้าได้งานที่ไทย พวกพี่กับเด็กๆ จะไปเยี่ยมน้ำบ่อยๆ นะ”
“...ถ้ามีเวลาว่าง ผมก็จะมาที่นี่เหมือนกัน ญี่ปุ่นกับไทย ไม่ได้ไกลกันสักหน่อย”
พี่ชายพยักหน้าหงึกหงัก “นั่น... นั่นสินะ”
น้ำหลุบตาลงต่ำ นัยน์ตาอ่อนแสงลง เขาอมยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับหันไปสบสายตากับหลานทั้งสองคน ก่อนจะหันไปทางพี่ชาย “พรุ่งนี้โดดงานไปดิสนี่ย์แลนด์กันสักวันได้มั้ย ไปกันทั้งครอบครัว”
“ฮะ” ไม้อ้าปากกว้าง เพราะปกติแล้วน้องชายจะไม่ยอมรับว่าพวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน ออกจะผลักไสเขาเสียด้วยซ้ำ
“เย้ อาน้ำจะไปพารินรันไปดิสนี่ย์แลนด์เหรอ ไปนะคุณพ่อ ไปกัน”
“เดี๋ยวผมจะถ่ายรูปให้ รับรองสวยทุกรูปเลย”
ไม้จ้องน้องชายเขม็ง ดูเหมือนว่าน้ำจะสะกิดตรงจุดที่ทำให้เขาใจอ่อน ยอมโอนอ่อนว่าตามกัน “อะ... เอาสิ เดี๋ยวพี่จะสั่งเลขาไว้ วันก่อนวันหยุดสิ้นปี ไม่ค่อยมีงานอะไรอยู่แล้ว”
“ดีจังเลยครับ” น้ำทำสีหน้าปกติ หากมีรอยยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย เขาหันไปทางพี่สะใภ้ที่กำลังเดินถือจานใส่อาหารเข้ามาเสิร์ฟบ้าง “วันนี้มีอะไรกินเหรอริซาโกะ”
พี่สะใภ้เลิกคิ้วขึ้น เนื่องจากส่วนใหญ่น้ำจะเอาแต่นั่งเงียบ เธอแทบจะจำเสียงเขาไม่ได้แล้วเนี่ย “อะ... เอ่อ... แกงกะหรี่กับทงคัตสึน่ะ ซื้อมาจากร้านดังเลยนะ แล้วคุณยายก็ฝากขนมมาให้น้ำด้วย”
น้ำก้มลงมองอาหารในจาน “อืม น่ากินจัง”
“.....” ริซาโกะหันไปสบสายตากับสามีของเธออย่างงงๆ
“กินกันเถอะ ผมหิวแล้ว อิตาดาคิมัส~”
“อิตาดาคิมัส~” รินรันตอบรับเสียงใสแจ๋ว ก่อนทุกคนจะลงมือรับประทานมื้อเย็นร่วมกัน
TBC~*
ยังมีอาฟเตอร์ช็อกจากปลาหิมะเล็กน้อยนะคะ 5555555 ตำลึงคงไม่กินปลาหิมะไปอีกนาน
ตอนนี้อึมครึมเล็กน้อย แต่ก็ถือว่าความสัมพันธ์ของพี่น้ำน้องเมฆและพี่ไม้มีความก้าวหน้าไปอีกกระจึ๋งนึงนะคะ :mew5:
ขอบคุณทุกคนมากค่า จุ๊พพพพ :mew1:
-
นึกว่าพี่น้ำจะบอกซะแล้ว่ามีแฟนแล้ว 555 สงสัยพี่ไม้คงตกใจนร้องไห้แน่ๆเลย
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นึกว่าจะเอาเมฆไปด้วย
:laugh:
-
พี่น้ำจ๋าาา พี่น้ำลืมวันเกิดเมฆได้ยังไง
เข้าใจแล้วทำไมเมฆเสียใจ
ถึงจะเสียใจยังไงแต่ก็ยังทำให้พี่น้ำกลับมามีสติได้ที่ญี่ปุ่นน่ารักที่สุด
-
น้องเมฆคือความสดใสของพี่น้ำเลยนะคะเนี่ย เพราะแค่ได้คุยได้หยอกกันพักเดียวก็ทำเอาพี่ๆ ทางนี้แปลกใจกับความเปลี่ยนแปลงของพี่น้ำกันยกใหญ่เลยเชียวล่ะ ^^
-
พี่น้ำจะรู้รึเปล่าว่าเมฆเกิดวันไหน จะกลับมาทันวันเกิดเมฆรึเปล่านะ
-
เด็กหนุ่มยืนรอจนอีกฝ่ายเดินกลับเข้าห้องพักไป แล้วจึงค่อยเดินไปยังที่รถที่จอดทิ้งไว้
น่าจะเป็นชายหนุ่มหรือเปล่าคะ ปกติเด็กหนุ่มใช้กับเมฆ ส่วนชายหนุ่มใช้กับพี่น้ำ
“พี่น้ำดูดิ น้ากับทิมกับน้าพลอยทิ้งรอยไว้ด้วย
-
สุดยอดเลย น้องเมฆ การที่เราจะรักใครก็อย่าลืมคนในครอบคร้วของเราเวลามีปัญหาเราก็ยังมีครอบครัวช่วยเราได้ o13
-
ต้องบาลานซ์ให้ดีนะพี่น้ำ
ครอบครัวคือแบคอัพ แต่ตัวเองยังต้องเป็นตัวเอง
น้องเมฆน่ารักเหลือเกิน
ตำลึงเอ๋ย เพื่อนหนูคงจะเตรียมเจลอุ่นไว้ให้ตัวเองฟินมากกว่านะ
:L2:
-
ตอนนี้บอกว่าเมฆเป็นกาวใจก็ได้เลยนะ ทำพี่น้ำอารมณ์ดีได้เนี่ย
-
เหนื่อยๆ กับพี่น้ำจัง
น้องเมฆนี่เหมือนแสงสว่างของพี่น้ำเลย
-
น้องเมฆน่ารักมากทำให้พี่น้ำหายอารมณ์บูด น่ารักที่สุดน้องเมฆกับพี่น้ำ
-
ฮากลุ่มเพื่อนของเมฆ เพี้ยนยกกลุ่มเลย :m20:
-
พี่น้ำลืมวันเกิดเมฆไปหรือเปล่าอย่าลืมนะไม่งั้นอาจมีงอนอีกแน่ๆ เลย
-
คนที่ทำให้พี่น้ำเปลี่ยนขนาดนี้คือแฟนที่น่ารักอย่างน้องเมฆเองค่ะพี่ไม้ ยกน้ำให้เมฆรับรองว่าจะได้น้องชายที่น่ารักๆยิ่งขึ้นแน่นอน
งานอวยเมฆต้องมา 5555
-
ชอบเพื่อนๆของเมฆอ่ะ ซื่อกันยกกลุ่ม :laugh:
-
มีปัญหาอะไรก็พูดจากันให้เข้าใจกันนะ
-
ผ่านไปด้วยดี มีเซอร์ไพร์ทวันเกิดมิน้อ
-
พี่น้ำกับพี่ไม้เริ่มเข้าใจกันแล้วววว
ตอนคุยกันนี่เมฆกับพี่น้ำมุ้งมิ้งสุดๆ :mew1:
-
จะมีดราม่ามาอีกมั้ยน่ออออออออออ แล้วเมื่อไหร่พี่น้ำน้องเมฆจะได้สวีทกันเยอะๆอีก รอคอยๆ อิอิ
-
น้ำตาซึมสงสารพี่ไม้
แต่ดาวในใจ(เมฆ)ของพี่น้ำ
ก็มาส่องสว่างให้น้ำจากร้อนๆค่อยๆอุ่นลง
-
ทุกครั้งที่อ่านเกี่ยวกับครอบครัวของน้ำ จะรู้สึกสงสารพี่ไม้ตลอดเลย
จากนี้ หวังว่ามันจะดีขึ้นเรื่อยๆนะ
:กอด1:
-
:mew2: :mew2:
-
โถ~~ ตำลึงน่าสงสาร เสียซิงให้นิ้วหมอออ~~ :hao7:
-
มีเมียด็ก็งี้แหละเนอะพี่น้ำ อิสอิสอิส
-
:pig4:
-
ได้คุยกับเมฆปุ๊ปนี่ดีกว่าสูดแก๊สหัวเราะอีกนะพี่น้ำ ที่หงิดๆมาหายหมด
ยังกับเห็นทุกอย่างเป็นสีชมพู นี่ขนาดแค่คอลคุยกันนะเนี่ย ฟินนนนน
-
พี่น้ำพูดไปตรงๆ เลย พี่ไม้คงยอมรับได้แหละ
-
แรกๆเมฆนี่อย่างเมะเลย
ทำไมหลังๆ ... เฮ้ออออ
เอาใจช่วยให้รุกพี่น้ำได้เร็วๆละกัน
-
สงสารเมฆน้อยเบาๆ ที่พี่น้ำไม่อยู่
แระก้อสงสารพี่น้ำด้วย ที่มีเรื่องอึดอัดกับครอบครัวแบบนี้ แต่ก้อคลี่คลายไปได้บ้างแล้วจากแรงบันดาลใจของนุ้งเมฆ สู้ๆๆ ^0^
-
ไม่ชินกับพี่น้ำโหมดดาร์ก สงสารพี่ไม้ง่ะ รักน้องชายขนาดนี้
-
ดีแล้วค่ะน้องน้ำ ครอบครัวยังไงก็เป็นสิ่งสำคัญนะ ^^
-
:mew6: :mew6: :mew6:
-
ถ้าพี่น้ำบอกพี่ไม้ว่ามีแฟนแล้วแถมเป็นผู้ชายถ้าไม่โดนกักตัวไว้ไม่ให้กลับไทย
ก็อาจอยากเห็นน้องสะใภ้ที่ทำให้น้องชายเปลี่ยนแปลงไป
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังไงครอบครัวก็สำคัญนะน้ำ
-
โอ๊ยยยยยยย.... เรื่องนี้มัน.... น่าร๊ากกกกกก :o8: ทำไมเราเพิ่งรู้ เราอ่านของฮัสกี้ทุกเรื่องเลย ข้ามเรื่องนี้ไปได้ยังไง??? :sad4:
คือบั๊บว่า...มันน่ารัก หวาน มุ๊งมิ๊ง ฟรุ้งฟริ้ง ใสซื่อ บ๊องแบ๊ว(?) เป็นที่สุดดดดด :-[ ตอนนี้เราอ่านเตาะแตะ อยู่ที่ตอน 27 กำลังไปเดตกัน อิ๊อ๊ะ อิ๊อ๊ะ ขุ่นแม่ขาาาาา เขาป้อนติ่มซำกันด้วยยยยย แอร๊ยยยยย :m3: แต่ดูท่าพี่น้ำจะโปรกว่า หยอดนำน้องเมฆไปหลายดอกแล้ว ไม่รู้น้องเมฆจะทำคะแนนหน้าเน๊ต (?) ตามพี่น้ำทันป่าวน้าาาา :m18:
ตอนแรกกะจะอ่านให้ทันค่อยเม้นท์ทีเดียว .... ไม่ไหว มันโดนใจมากกกก ขอเม้นท์และ +1 :m1: เป็นกำลังใจให้ฮัสกี้ก่อนเลยละกัน .... ขออนุญาต ติดตาม เกาะติด กดปุ่ม favorite เรื่องนี้ด้วยคนนะค๊ะะะะะ ....(หาปุ่มเจอไหม..ถาม?) อ่านทันจะมาเม้นท์เพิ่มน้าาาา จุ๊บจุ๊บ :m32:
-
ทันแล้ว ทันแล้ว :m23: สงสารตำลึง เสียจิ้นให้กับ(นิ้ว) คุณหมอซะแล้ว ฮาหนักมากตอนปลาหิมะ ปะทะ cooling fresh. :jul3: เสียดายพี่น้ำไม่ได้ไปเจอบ้านแฟนเลย แต่อย่างน้อยก็มีสัญญาณที่ดีขึ้นกับพี่ไม้ สู้ๆนะพี่น้ำ ชอบเรื่องนี้จุง สนุกอ่ะ o13
-
อยากไ้ด้ตอนพิเศษระหว่างหมอกับตำลึง 5555
-
Chapter 41 : วันเกิด
ฝ่ายเมฆกับเพื่อนรักทั้งสองและอดีตพี่ว้ากทั้งห้าซึ่งเหมารถตู้ไว้ใช้งานสำหรับทริปช่วงปิดเทอมนี้ ในตอนแรกพวกเขาตั้งใจจะไปค้างคืนกันที่ภูทับเบิกสักสองคืน เคาท์ดาวน์กันบนเขาท่ามกลางขุนเขาและดวงดาวเต็มท้องฟ้า พอวันรุ่งขึ้นก็กะว่าจะออกเดินเที่ยวถ่ายรูปหมอกกัน แต่รถตู้ยังไปไม่ทันถึงตีนเขา พวกเขาก็ต้องอ้าปากค้างเพราะเห็นรถติดตั้งแต่ก่อนถึงตีนดอยยาวขึ้นไปราวกับไม่มีจุดสิ้นสุด พวกเขาจึงยกธงยอมแพ้ ย้ายไปตั้งเต็นท์พักผ่อนกันที่ทุ่งแสลงหลวงแทน ไม่อย่างนั้นอาจจะต้องขับรถขึ้นเขากันข้ามปี
ในบริเวณที่อุทยานแห่งชาติทุ่งแสลงหลวงจัดให้สำหรับกางเต็นท์มีกลุ่มนักท่องเที่ยวมาตั้งเต็นท์ไว้แล้วเป็นจำนวนไม่น้อย แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็คงไม่รู้สึกแออัดมากเหมือนบนภูทับเบิกเป็นแน่ พวกรุ่นพี่รุ่นน้องช่วยกันกางเต็นท์สองเต็นท์สำหรับพวกเขาทั้งแปดคนทั้งที่จริงวางแผนไว้เต็นท์ละสองคน ทว่าพื้นที่ที่จะกางเต็นท์ได้มีไม่มากนัก พวกเขาจึงต้องนอนเบียดๆ กันไป
บรรยากาศของการเคาน์ดาวน์ขึ้นปีใหม่เป็นไปอย่างไม่ราบรื่นนัก เพราะจำนวนนักท่องเที่ยวที่ทำให้ต้องแย่งกันกินแย่งกันใช้ไปเสียทุกอย่าง หลังจากต้มมาม่ารับประทานกันไปแล้ว เมฆก็นั่งกอดเข่าอยู่หน้าเตาถ่านที่เช่ามาด้วยกันกับเพื่อนๆ และรุ่นพี่ เขาส่งข้อความไปอวยพรปีใหม่น้ำไว้ล่วงหน้า เนื่องจากบริเวณที่พวกเขาปักหลักกันอยู่ไร้สัญญาณ 3G เดี๋ยวพอถึงปีใหม่สัญญาณโทรศัพท์ก็อาจจะติดๆ ดับๆ เพราะมีคนใช้โทรศัพท์เยอะเกิน
กีตาร์กับวิทยุที่ขนกันมาจำเป็นต้องทิ้งไว้ในรถตู้ เพราะแค่เสียงจากเต็นท์อื่นๆ ก็ดังจะแย่ พวกเขาเลือกฟังไม่ถูกเลยเนี่ย
“ทริปหน้ากูว่าไปที่ที่มันไม่ฮิตขนาดนี้เถอะว่ะ”
“ผมก็ไม่รู้ว่าที่นี่มันฮิตขนาดนี้มาก่อนเลยว่ะพี่”
รุ่นพี่รุ่นน้องปรึกษากันหงุงหงิง “แต่เขาว่าที่นี่ก็มีหมอก พรุ่งนี้เราอาจจะโชคดีได้เห็นบ้าง มะรืนค่อยไปเขาค้อ”
“แล้วจะไปนอนไหนวะพี่”
“นอนเขาค้อดีมั้ยวะ”
“อืม...” แหนมขมวดคิ้ว พลางหันไปทางเมฆ “มึงอยากไปฉลองวันเกิดมึงที่ไหนไอ้เมฆ”
“ฮะ!?” อดีตพี่ว้ากทั้งห้าอุทานพร้อมกัน “วันเกิดมึงเหรอไอ้เมฆ”
“ครับ แต่ไม่ต้องห่วงผมหรอก ไปเขาค้อก็ได้”
ตั้งใจยกแขนขึ้นโอบไหล่รุ่นน้อง “เขาค้อมีร้านอาหารเยอะ เดี๋ยวพวกกูเลี้ยงหมูกระทะวันเกิดมึงเลย”
เด็กหนุ่มยิ้มรับ “ขอบคุณครับพี่ ผมขอคนเดียวสามชุดใหญ่เลยนะ”
“แดกมากระวังขี้แตกบนเขานะมึง”
ป๊อกเด้งพูดขึ้นบ้าง “ไอ้สัตว์น้ำก็ไม่บอกกันก่อนเลย วันเกิดน้องทั้งที...”
เจ้าของวันเกิดที่จะมาถึงหุบยิ้มทันใด เขาพ่นลมหายใจออกหนักๆ “...พี่น้ำไม่รู้หรอกครับ”
“อ้าว” ...ฉิบหายละ! รุ่นพี่ทั้งห้าหันหน้ามองกันเลิ่กลั่ก
“พี่น้ำกลับบ้านทั้งที ผมไม่อยากให้พี่เขาคิดมากหรอก” เมฆพูดพลางหัวเราะเจื่อนๆ ทำทีเป็นว่าเขาไม่ได้คิดมากอะไรอย่างที่พูดจริงๆ จากนั้นจึงชวนรุ่นพี่เปลี่ยนเรื่องคุย “เออ พี่เคยไปค่ายอาสากันมาก่อนรึเปล่า เป็นไงบ้างอะ เล่าให้พวกผมฟังบ้างสิ”
ทุกคนเข้าใจดีว่าเด็กหนุ่มไม่อยากให้เสียบรรยากาศ พวกพี่ว้ากสบสายตากับรุ่นน้องอีกสองคน จากนั้นจึงหันไปตอบเมฆ “ที่จริงเคยไปค่ายอาสาตอนปิดเทอมใหญ่ครั้งนึง...”
หลังจากนั้นไม่นานก็ถึงเวลานับถอยหลังเริ่มต้นปีใหม่ รุ่นพี่รุ่นน้องกอดคอกันรอบกองไฟ นับถอยหลังไปพร้อมๆ กับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ ส่งเสียงดังก้องป่า จนพวกเขาเสียวๆ ว่าจะทำให้พวกช้างป่าตกใจไปด้วย แต่หลังจากนั้น เพื่อหลีกเลี่ยงความวุ่นวายและนักท่องเที่ยวที่เริ่มเมา พวกเขาจึงตกลงกันว่าจะเข้านอน เพื่อที่จะได้ตื่นเช้าๆ มารอดูหมอกด้วยกัน
ตั้งใจมานอนรวมกับรุ่นน้องอีกสามคน เขานอนอยู่ตรงกลางระหว่างเมฆกับแหนม ถัดจากแหนมไปก็เป็นตำลึงซึ่งหลับไม่รู้เรื่องไปก่อนใครเพื่อน ขณะที่เขากึ่มๆ กำลังจะหลับ ก็รู้สึกว่าคนที่นอนข้างๆ กันพลิกตัว แล้วมีแสงสว่าง คงจะเป็นโทรศัพท์มือถือ?
เมฆลุกขึ้นนั่ง เขาหันไปมองอีกสามคนในเต็นท์ เห็นว่าทุกคนนิ่งเงียบ คงจะหลับไปแล้วจึงหันไปกดรับสาย พลางตอบรับคนในสายเบาๆ “ครับ พี่น้ำ”
“สวัสดีปีใหม่นะ”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “ขอบคุณครับ สวัสดีปีใหม่พี่น้ำด้วย ที่นั่นไม่ดึกมากแล้วเหรอครับเนี่ย”
“ก็ดึก พี่ตั้งเวลาไว้ แต่กว่าจะโทรติดก็นานเหมือนกัน สัญญาณไม่ค่อยดีเลยนะ”
“ครับ ที่นี่คนเยอะมากเลย” เมฆกระซิบ พลางหันไปสำรวจอีกสามคนที่นอนอยู่อีกครั้ง
“โอเค ถ้างั้นก็... พรุ่งนี้เที่ยวให้สนุกนะ แล้วคุยกันใหม่”
“ครับ ขอบคุณครับ ฝันดีน้า ฝันถึงผมด้วย”
คนที่อยู่ปลายสายหัวเราะ “โอเคๆ”
พอเมฆกดวางสาย ก็มีเสียงกระแอมแว่วมาในความมืด เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นแล้วหันขวับไปทางต้นเสียง
ตั้งใจลุกขึ้นนั่งพร้อมกับเบ้ปากเล็กน้อย “แม่ง ฟังมึงคุยกับไอ้น้ำแล้วปวดฉี่เลยว่ะ”
“เอ๋! พี่ตั้งใจยังไม่หลับเหรอ โด่ แล้วทำเป็นเงียบ ที่จริงก็อยากฟังผมจีบกับพี่น้ำอะดิ โอ๊ย!” พอพูดจบประโยคก็โดนรุ่นพี่บ้องกะโหลกไปเสียหนึ่งที “อ่าว พี่จะไปไหนอ่า”
“ไปฉี่”
“ให้ผมไปเป็นเพื่อนป่าว”
“ไม่ต้องๆ นอนไปก่อนเลย” ตั้งใจตอบพลางก้าวออกจากเต็นท์ไป
บนเขาค้อในตอนสายๆ ของวันซึ่งเต็นท์อื่นเริ่มเก็บข้าวของเพื่อเดินทางกลับกันแล้ว ยังมีเสียงกรนดังแว่วมาจากเต็นท์สามหลัง หนึ่งในเต็นท์นั้นเป็นของเมฆ แหนมและตำลึง ส่วนรุ่นพี่อีกห้าคนแบ่งไปนอนเต็นท์อีกสองหลัง เมื่อคืนพวกเขาอยู่ฉลองวันเกิดให้เมฆกันจนถึงตีสาม ดื่มเบียร์กันจนเมา แต่ยังดีที่มีแรงคลานไปสลบเหมือดกันในเต็นท์ได้ ไม่เดินไปร่วงลงเหวที่ไหนกันเสียก่อน
แสงแดดสีเหลืองทองสาดส่องมายังเต็นท์ทั้งสาม ส่งผลให้ภายในเต็นท์ร้อนราวกับเตาอบ หากนั่นก็ไม่ทำให้ใครยอมตื่นขึ้นมาได้ จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
“โทสาบบบใครวะ” ตั้งใจผงกศีรษะขึ้น มองซ้ายมองขวาแล้วก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาดู “อ้าว ของกูเอง” พอตาหายเบลอและเห็นว่าใครเป็นคนโทรเข้า เขาก็รีบกดรับโทรศัพท์ พูดคุยกับคนที่ปลายสายเพียงแค่สั้นๆ ก่อนจะลุกขึ้นพรวดพร้อมกับหันไปปลุกเพื่อนอีกสองคน “ตื่นโว้ย พ่อมึงโทรมาแล้ว!”
เหล่ารุ่นพี่ลุกขึ้นเก็บเต็นท์และทำความสะอาดบริเวณที่พวกเขาใช้งาน เสร็จแล้วจึงเดินไปปลุกรุ่นน้องทั้งสามที่ยังคงนอนส่งเสียงกรนกันอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร
ทว่าส่งเสียงเรียกไปหลายครั้งก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากคนที่อยู่ในเต็นท์ พวกรุ่นพี่จึงต้องงัดไม้ตายออกมาใช้
“ไอ้เมฆ ไอ้แหนม ไอ้ตำลึง ตื่นโว้ย ช้างมา จะเหยียบพวกมึงไส้แตกแล้วโว้ย!”
คราวนี้ได้ผล แหนมพุ่งพรวดออกมาจากเต็นท์เป็นคนแรก ส่วนอีกสองคนก็คลานตามกันมาติดๆ
“ไหนช้างวะ โอ๊ย!” แหนมตะโกนเสียงดังลั่นจึงถูกรุ่นพี่เขกกะโหลกไปหนึ่งที
“เบาเสียงลงหน่อยมึง เดี๋ยวช้างแม่งก็มาจริงๆ หรอก”
รุ่นน้องทั้งสามกะพริบตาปริบๆ พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ
“ลุกเก็บข้าวเก็บของได้แล้ว กลับๆ”
“เห? กลับไปไหน?” ตำลึงขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้นวะพี่”
ป๊อกเด้งยกมือขึ้นเกาตามตัว “คันว่ะ แม่ง... ไม่ได้อาบน้ำมาสามวันแล้วนะเว้ย กูว่าพวกเรากลับไปตั้งหลักที่บ้านไอ้เมฆก่อนเหอะ แล้วค่อยหาที่เที่ยวใกล้ๆ ใหม่ดีกว่า ไม่ไหวแล้วว่ะ คันฉิบหาย”
“แต่อุตส่าห์มาแล้ว ไม่ค้างที่นี่อีกคืนเหรอพี่ ผมว่าคนทยอยกลับไปกันบ้างแล้วนะ วันนี้เราคงอาบน้ำได้” เมฆถามขึ้นเมื่อจู่ๆ รุ่นพี่เกิดพากันเปลี่ยนใจ ชวนเขากลับบ้านที่นครสวรรค์กันเสียดื้อๆ
“กูทนนอนพื้นต่อไปไม่ไหวแล้ว มันเจ็บ มันปวดไปหมด” ตั้งใจบ่น
รุ่นน้องพากันขมวดคิ้ว “แค่ชั่วข้ามคืนพี่กลายเป็นลุงแล้วเหรอวะ”
“ไอ้ตั้งใจมันไม่สบาย” ใบตองเอ่ยสมทบ “เมื่อคืนมันปวดหัว ปวดท้อง ปวดไหล่ ปวดขา นอนร้องโอดโอยทั้งคืน”
รุ่นน้องทั้งสามยิ่งทำหน้างงหนัก ก็เมื่อคืนพี่ตั้งใจยังลุกขึ้นเต้นกาโวได้อยู่เลย ทำไมสภาพทรุดไวจังวะ
“โอย...” ตั้งใจทรุดตัวลงนั่งบนพื้น “ถ้าคืนนี้กูไม่ได้นอนเตียง กูต้องตายแน่ๆ”
กว่าตำลึงจะสังเกตเห็นว่ารุ่นพี่พยายามขยิบตาส่งสัญญาณให้ อีกฝ่ายก็กระตุกทั้งหน้าจนแทบจะเป็นสันนิบาต เขาพยักหน้าแล้วจึงหันไปช่วยกล่อมเพื่อน “กลับก็ดีนะไอ้เมฆ ไปค้างบ้านมึงแทน แล้วก็ไปหาที่เที่ยวใกล้ๆ ที่ไม่ค่อยมีคนไปแบบพี่เขาว่าดีกว่า กูเบื่อจะต่อแถว แย่งกันกินแย่งกันใช้ทุกอย่างแล้วเนี่ย”
เมฆเม้มปากคิดหนักอยู่ชั่วครู่ แต่ว่าในเมื่อวันนี้เป็นวันเกิดเขาทั้งที กลับไปให้พ่อแม่พี่น้องญาติๆ อวยพรบ้างก็คงจะดี “ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมโทรบอกแม่ให้เตรียมอาหารกับห้องนอนไว้ให้”
“ดีมากไอ้เมฆ ไปๆ เก็บข้าวของกันก่อนแล้วค่อยลงไปหาข้าวกินข้างล่าง”
“คร้าบ” พวกรุ่นน้องขานรับ
เวลาผ่านไปกว่าหกชั่วโมง รถตู้ที่บรรทุกรุ่นพี่และรุ่นน้องของคณะวิศวกรรมศาสตร์ก็เคลื่อนเข้าสู่เขตเมืองนครสวรรค์จนได้ หลังจากที่พวกเขาหยุดรับประทานอาหารและหยุดถ่ายรูประหว่างทางเป็นระยะๆ อากาศร้อนบวกกับเหงื่อไคลที่หมักหมมมาหลายวัน ส่งผลให้คนขับรถตู้เป็นบุคคลที่น่าสงสารเป็นที่สุด เพราะต้องทนสูดกลิ่นชายวัยกำดัดทีเดียวถึงแปดคน
เมฆอดดีใจเล็กน้อยไม่ได้ที่พี่น้ำของเขาไม่ได้มาร่วมทริปนี้ด้วย อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ไม่ต้องมาเห็นเขาในสภาพเหม็นเน่าเช่นนี้ เด็กหนุ่มบอกให้คนขับรถขับเข้าไปจอดด้านหลังบ้าน เพื่อที่เมื่อพวกเขาลงจากรถแล้ว จะได้ตรงเข้าตัวบ้านเลย เนื่องจากด้านหน้าบ้านเป็นร้านอาหาร เขากลัวว่าถ้าเดินผ่านเข้ามาทางนั้นจะทำให้ลูกค้าวิ่งหนีกลิ่นกันไปเสียหมด
“กลับมาแล้วครับ” เด็กหนุ่มตะโกนบอกให้คนในบ้านรับรู้ ทว่าไม่มีเสียงใครตอบกลับมา ทั้งที่เขาก็ได้ยินเสียงพูดคุยกันดังแว่วมาจากห้องนั่งเล่น “เอ สงสัยมีแขกอยู่”
เมฆหันไปบอกกับเพื่อนรักทั้งสอง “พวกมึงพาพี่เขาขึ้นไปอาบน้ำข้างบนก่อน เดี๋ยวกูตามไป กูจะไปบอกให้พ่อแม่รู้ก่อนว่ามาถึงกันแล้ว”
“อือ ไปเถอะ” แหนมกับตำลึงโบกมือไล่ พวกเขายืนรอให้เมฆเดินเข้าบ้านไปก่อน แล้วจึงหันไปหารุ่นพี่พร้อมกับเอ่ยอย่างรู้ทัน “ตามไปมั้ยพี่” พอเห็นว่าพวกรุ่นพี่พยักหน้า ก็พากันเดินตามหลังเมฆไปช้าๆ
เมฆก้าวพรวดเข้าไปในห้องนั่งเล่น ซึ่งพ่อแม่ ตายายและฟ้าฝนนั่งรุมล้อมใครบางคนกันอยู่ แต่พอได้เห็นใบหน้าของคนคนนั้นชัดๆ เขาก็อ้าปากค้าง
“พี่น้ำ!”
“อ้าว มาแล้วเหรอ” เจ้าของชื่อเรียกยิ้มรับ
“พี่น้ำมาได้ไงเนี่ย ไม่ได้อยู่ญี่ปุ่นเหรอ”
“ก็เพิ่งกลับมาถึง แล้วก็ขับรถมาที่นี่ไง” ชายหนุ่มลุกขึ้นพร้อมกับส่งถุงช็อกโกแลต Royce ถุงใหญ่ให้กับเด็กหนุ่ม “เอ้า แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะ”
“เห!” เด็กหนุ่มเบิกตาโพลงอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง แต่พอมองไปทางบิดามารดา คุณตาคุณยายและน้องสาวฝาแฝดทั้งสอง ทุกคนก็ยกถุงช็อกโกแลต Royce ขึ้นโชว์คนละถุง แต่มีขนาดเล็กกว่าของเขา
โอ้โห มาเต็มขนาดนี้ เขาไม่ได้ฝันแน่ๆ
เมฆหันไปรับถุงช็อกโกแลต พลางยิ้มกว้าง “ขอบคุณครับ”
เสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ดังก้อง สลับกับเสียงปรบมือ ก่อนที่แหนมและตำลึงจะถือเค้กก้อนโตซึ่งจุดเทียนไว้พร้อมเข้ามาภายในห้อง พวกเขายกเค้กไปตรงหน้าเจ้าของวันเกิด “เอ้า ขอพรแล้วเป่า อย่าเป่าแรงนะเว้ย เดี๋ยวน้ำลายกระเด็น”
“พวกมึง...” เมฆคราง “ไปเอาเค้กมาจากไหนวะ”
“เดี๋ยวค่อยถามได้มั้ยวะ โหมดซึ้งก่อนเซ่ะ”
เมฆหันไปสบสายตากับอดีตพี่ว้ากปีสี่ทีละคน ที่อุตส่าห์พาเขากลับมาที่บ้าน แล้วที่พี่น้ำมาถึงที่นี่ได้ ก็คงเพราะได้รุ่นพี่ช่วย เขายกมือไหว้รุ่นพี่ ไหว้บิดามารดา คุณตาคุณยายและพี่น้ำ คนสำคัญของเขา จากนั้นจึงปิดตาขอพรแล้วเป่าเทียนเบาๆ
น้องสาวฝาแฝดวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายของพวกเธอ “พี่เมฆแฮปปี้เบิร์ดเดย์ ฟ้ากับฝนรักพี่เมฆ...” ทว่าก็ต้องชะงัก สองสาวผงะออกจากตัวพี่ชายพร้อมกับยกมือขึ้นบีบจมูก “พี่เมฆ เหม็นมากเลยอ้ะ”
“เออ พี่ไม่ได้อาบน้ำมาจะสี่วันแล้ว” เมฆหัวเราะแหะๆ พลางยกมือขึ้นลูบท้ายทอย “คือไม่ใช่แค่ผมนะ ทุกคนก็ด้วย”
“โอยๆ กลิ่นมาถึงนี่เลยน่ะ” มารดาโวยวาย “ทำไมไม่อาบน้ำกัน มันหนาวเหรอลูก”
“หนาวน่ะไม่เท่าไหร่ครับ แต่คนเยอะมาก พวกผมต่อแถวไม่ไหวก็เลยแค่เอาน้ำดื่มที่ซื้อไปมาลูบๆ พอ”
บิดาส่ายหน้าไปมาแล้วหัวเราะเบาๆ “ไปอาบน้ำกันทั้งหมดนี่เลยไป เดี๋ยวค่อยมากินเค้กกัน”
“แม่ทำความสะอาดห้องชั้นสี่ไว้นะลูก เลือกเอาแล้วกันว่าใครจะนอนห้องไหน ยกข้าวของขึ้นไปเก็บกันซะ”
“ครับ ขอบคุณคร้าบ”
เมฆพาน้ำไปรอในห้องนอนของเขา ส่วนตัวเขากับเพื่อนและรุ่นพี่แยกย้ายกันไปอาบน้ำ พอเสร็จเรียบร้อยก็รีบรุดกลับไปที่ห้องนอน
น้ำนอนหลับตาอยู่บนเตียงของเด็กหนุ่ม ท่าทางอิดโรย เพราะเหนื่อยจากการเดินทาง แล้วอากาศที่ญี่ปุ่นกับไทยก็แตกต่างกันราวกับฟ้าเหว เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออกเขาก็ปรือตาขึ้นเล็กน้อยเพื่อดูว่าเป็นใครเข้ามาในห้อง ก่อนจะปิดตาลง
“พี่น้ำ” เด็กหนุ่มเรียกเสียงเบา จากนั้นจึงเดินไปยืนข้างเตียง เขาชะโงกหน้าไปสำรวจดู “พี่... อะ!” แล้วก็โดนคนที่นอนอยู่ดึงแขนให้เขาเสียหลัก ล้มทับลงไปบนตัวอีกฝ่าย
น้ำโอบกอดคนบนร่างไว้ อมยิ้ม แล้วผงกศีรษะขึ้นหอมแก้มเด็กหนุ่ม “อื้ม ไม่เหม็นแล้วล่ะ”
เมฆยิ้มกว้าง เขาก้มลงหอมแก้มคนใต้ร่างบ้าง “คิดถึงพี่น้ำจังเลย ผมไม่นึกเลยว่าพี่น้ำจะกลับมาวันนี้น่ะ”
“เซอร์ไพรส์ดีใช่มั้ย”
“พี่น้ำกลับมาก่อนเพื่อวันเกิดผมเลยเหรอ”
“อื้อ”
“โห... ใครจะน่ารักกว่าพี่น้ำของผมไม่มีอีกแล้วอะ แล้วมาที่นี่ถูกได้ยังไง ใครบอกอะครับ”
“ก็พวกรุ่นพี่ของเมฆไง โทรมาบอกพี่คืนที่เคาน์ดาวน์กันนั่นแหละ”
เมฆนึกย้อนกลับไป หรือว่าจะเป็นตอนที่พี่ตั้งใจบอกว่าจะลุกไปฉี่ เพราะออกไปนานเหมือนกัน กว่าจะกลับมาเขาก็หลับไปก่อนแล้ว พวกรุ่นพี่อุตส่าห์ทำเพื่อเขาหรือเนี่ย
“พี่ก็เลยขอที่บ้านกลับมาก่อนน่ะ พอมาถึงกรุงเทพฯ ก็แวะซื้อเค้ก แล้วขับรถมาที่นี่ตามที่เพื่อนพี่บอกทางไว้ ตอนที่มาจอดรถด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าร้าน คุณตาคุณยายของเมฆท่านจำพี่ได้ ท่านพาเข้ามานั่งรอข้างในบ้าน กว่าเมฆจะมาถึงเนี่ย พี่กินขนมหวานไปเพียบเลยละ แล้วก็เลยฝากตัวเป็นลูกอีกคนของคุณพ่อคุณแม่ด้วย”
เด็กหนุ่มหัวเราะ “ผมเห็นแล้วล่ะ มีขนมมาฝากทุกคนด้วย”
“แต่ของเมฆพิเศษสุดนะ”
“แล้วที่บ้านพี่น้ำไม่ว่าเหรอครับ นานๆ ได้กลับทีแท้ๆ”
“ก็บ่นนิดหน่อยน่ะ” น้ำยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กหนุ่ม “แต่ไม่เป็นไร”
“ทำไมวันนี้พี่น้ำใจดีจัง เพราะวันเกิดผมเหรอ”
“อื้อ”
“แปลว่าผมทำอะไรพี่น้ำก็ไม่ว่ารึเปล่า” เมฆยิ้มกริ่ม ขณะทำตาหวานฉ่ำใส่คนใต้ร่าง
“ไม่ว่า”
โอ้โห... พี่น้ำของกู ทำไมได้ใจอย่างนี้วะ! เด็กหนุ่มอยากจะวิ่งออกไปเอาศีรษะโขกประตู แต่ในเมื่อรุ่นพี่เปิดโอกาสให้ถึงขนาดนี้ ถ้าเขาจะไม่สนองเสียหน่อยก็คงจะเสียชื่อแย่ เมื่อคิดเช่นนั้นแล้วเมฆจึงก้มลงหอมแก้มซ้ายขวา แล้วซุกไซ้บริเวณลำคอ
“พี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะเมฆ” รุ่นพี่หัวเราะเบาๆ
“หอมจะตายไป” เมฆผงกศีรษะขึ้น จากนั้นจึงโน้มใบหน้าลงไปจูบเรียวปากบาง
ทว่าอะไรๆ ก็ช่างไม่เป็นใจ แค่เพียงริมฝีปากสัมผัสกัน เขายังไม่ทันได้โชว์สกิลการเดาะเม็ดมะยมเลย บานประตูห้องก็เปิดออกเสียก่อน
“ไอ้เมฆ! มีสบู่มั้ย! กูไม่ใช้ก้อนเดียวกับไอ้เหี้ยแหนมนะ แม่งทำตกหลายรอบมาก อะ!” ตำลึงยืนจังก้า มีผ้าขาวม้าผืนบางพันรอบเอวไว้ เส้นผมบนศีรษะยังมีฟองขาวฟูอยู่เต็มไปหมด แต่ความหมิ่นเหม่ของผ้าขาวม้าบนตัวเขายังไม่เท่าอีกสองคนที่นอนทับกันอยู่บนเตียง “วรั้ย!”
เจ้าของห้องรีบลุกขึ้นนั่ง “ไอ้ห่า ทำไมไม่เคาะประตูก่อนวะ!”
“กูขอโทษ! กูไปละ เชิญมึงตามสบาย” ตำลึงปิดประตูดังปังแล้วก็วิ่งออกไป
เมฆพ่นลมหายใจหนักๆ ไอ้เพื่อนเวรทำให้เขาพลาดโอกาสดีๆ ไปซะได้ พอหันไปทางรุ่นพี่ อีกฝ่ายก็ลุกขึ้นนั่งแล้วหัวเราะใส่เขาอีก “พี่น้ำอะ”
“ก็เมฆไม่ล็อกประตูห้องเองนี่” ชายหนุ่มลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย “ลงไปข้างล่างกันเถอะ พี่ว่าทุกคนคงจะรอเจ้าของวันเกิดอยู่นะ”
“อือออ... ครับ”
(มีต่อค่า)
-
เมื่อผู้มาเยือนทั้งหมดลงมาพร้อมหน้ากัน มารดาของเมฆกับคุณยายก็ยกเค้กกับขนมหวานมาแจก ทุกคนอารมณ์ดีเพราะในบ้านไม่ได้คึกคักเช่นนี้มานาน หลังจากที่พี่ๆ ของเมฆไปเรียนต่อต่างประเทศแล้วภายในบ้านก็เงียบไปมาก ทว่าในวันนี้ครึกครื้น เสียงพูดคุยกันกับเสียงหัวเราะดังไปถึงอีกซอยเลยทีเดียว
หลังจากจัดการกับขนมไปจนหมดแล้ว ส่วนที่อยู่ในท้องยังไม่ทันจะย่อย บิดาของเมฆกับคุณตาก็มาเรียกให้ไปรับประทานมื้อเย็นกันต่อ ทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องอิ่มเสียจนแทบจะคลาน แต่เพราะอาหารอร่อย พวกเขาจึงเอ่ยชมกันไม่หยุดปาก เมื่อช่วยเก็บจานชามไปล้างแล้วทุกคนก็มานั่งคุยกันต่อในห้องนั่งเล่น พวกผู้ใหญ่นั่งบนโซฟา ส่วนเด็กหนุ่มๆ ก็นั่งรวมกันบนเสื่อ
“พรุ่งนี้วางแผนจะไปเที่ยวไหนกันล่ะ”
“ว่าจะไปน้ำตกใกล้ๆ เนี่ยครับ”
“อืม ดีๆ ช่วงนี้อาจจะแล้งไปหน่อย แต่พ่อได้ยินว่าปีนี้มีน้ำมากพอนะ แล้วมะรืนล่ะลูก ไปปากน้ำโพกับบึงบอระเพ็ดสิ”
“มะรืนพวกผมต้องกลับก่อนแล้วครับคุณพ่อ” ตั้งใจตอบแทนทุกคน “ว่าจะกลับบ้านที่กรุงเทพฯ ก่อนสักสองสามวัน แล้วหลังจากนั้นก็ต้องกลับมหาลัยไปเตรียมของออกค่ายน่ะครับ”
“อ้าว เสียดายจัง มาแป๊บเดียวเอง”
“เอาไว้ปิดเทอมใหญ่นะครับ พวกผมจะมาอีก” น้ำยิ้มให้ทุกคนด้วยรอยยิ้มต้นแบบของอดีตเดือนมหาวิทยาลัย แต่เพื่อนพ้องของเขาเห็นแล้วอยากจะเบ้ปากเป็นเลขแปดส่งให้
“ดีๆ เผื่อคราวหน้าเจ้าหมอกกับยัยเดือนกลับมา จะได้รู้จักกันไว้”
“พี่น้ำคะ พี่น้ำมีแฟนรึยังคะ” จู่ๆ เด็กหญิงฝาแฝดที่ในตอนแรกนั่งเล่นกับกลุ่มอดีตพี่ว้ากอยู่ก็ถามขึ้นเสียงดัง
เจ้าของชื่อหันขวับไปทางเด็กหญิงทั้งสอง จากนั้นจึงหันไปสบสายตากับเมฆ ในตอนแรกเขาว่าจะไม่ตอบ แต่พอหันไปรอบๆ ตัวแล้วสายตาทุกคู่ดูจะเพ่งมองมาที่ตัวเขาอย่างกำลังรอคำตอบด้วยใจจดจ่อ เขาชำเลืองมองกลุ่มเพื่อนรักที่ลอบยิ้มแล้วยักคิ้วให้ ก่อนจะตอบคำถาม “มีแล้วครับ”
“โหย น่าเสียดาย” มารดาเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก
บิดาหันไปเหน็บ “เสียดายอะไรน่ะแม่ จะเก็บไว้ให้ใคร เจ้าเดือนก็แก่กว่าตั้งเยอะ หรือเจ้าฟ้าเจ้าฝนก็ยังเด็กเกิน”
“งั้นเก็บไว้ให้เมฆก็แล้วกัน” คุณยายพูดแทรก เรียกเสียงหัวเราะได้จากทุกคนบนโซฟา ยกเว้นก็แต่พวกเด็กหนุ่มๆ ที่นั่งบนพื้นนั่นล่ะ พวกเขาหันหน้ามองกันแล้วยิ้มแหยๆ หากก็มีบางคนที่ยังคงยิ้มกรุ้มกริ่มได้
น้ำกระตุกยิ้มมุมปาก พร้อมกับหันไปขยิบตาให้เมฆซึ่งกำลังทำสีหน้าบอกไม่ถูก “ผมเอาจริงนะครับคุณยาย” พอได้ยินคำตอบของเขาเด็กหนุ่มก็เบิกตาโพลง
คุณยายตบเข่าฉาดอย่างถูกใจกับคำตอบ “ยายน่ะยกให้ แต่เดี๋ยวถามแม่เจ้าเมฆเขาอีกทีนะ”
“เอาไปเลย แม่ยกให้เลย เอาไปแล้วอย่าเอามาคืนเชียวนะ” มารดาพูดกลั้วหัวเราะ
“วรั้ย ไอ้เมฆขายออกแล้ว ดีใจด้วยเว้ย” แหนมกับตำลึงก็เอากับเขาด้วย โดยไม่สนใจว่าเพื่อนรักจะส่งสายตาดุๆ ใส่ “ดีใจหน่อยสิวะไอ้เมฆ”
“แหะๆ” เมฆยิ้มเจื่อนๆ ขณะเหลือบมองรุ่นพี่ ดูเหมือนพี่น้ำของเขาจะกำลังสนุกเลย ถ้าเช่นนั้น... ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เขาก็จะเล่นตามน้ำไปด้วยอีกคนเลยก็แล้วกัน “ผมฝากตัวด้วยนะครับพี่น้ำ” จากนั้นจึงหันไปทางมารดากับคุณยาย “แต่เปลี่ยนจากยกผมให้พี่น้ำ เป็นให้พี่น้ำแต่งเข้าบ้านเราดีกว่า จะได้มีคนช่วยทำร้านอาหารไงครับ”
“เออ จริง บ้านเราจะได้ไม่เหงา มันต้องอย่างนี้สิหลานตา!” คราวนี้เป็นคุณตาที่ออกปากเห็นด้วย
“เนอะพี่น้ำ” เด็กหนุ่มหันไปยักคิ้วให้เจ้าของชื่อเรียก
“ยังไงก็ได้ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว งั้นผมฝากตัวเป็นลูกหลานด้วยนะครับคุณพ่อคุณแม่ คุณตาคุณยาย” น้ำตอบรับทันควัน พลางโอบไหล่เด็กหนุ่มเข้าหาตัว
“จ้า แหม ช่างพูด!” คุณยายหัวเราะนำ แล้วยกมือขึ้นตบไหล่น้ำเบาๆ
ในขณะที่พวกผู้ใหญ่หัวเราะเฮฮากันไปเพราะไม่ได้คิดอะไรจริงจัง น้ำก็หันไปยิ้มเยาะให้พวกเพื่อนตัวดี ที่ช่างยุให้เด็กหญิงไร้เดียงสาเริ่มต้นถามคำถาม ซึ่งพวกเขาก็แอบส่งนิ้วกลางให้เป็นการโต้ตอบ
เมื่อพูดคุยกันจนพอใจแล้ว เหล่าเด็กหนุ่มก็แยกย้ายกันไปนอน แหนมและตำลึงนอนห้องเดียวกันกับเมฆ ส่วนน้ำนั้นแยกไปนอนอีกห้องกับเพื่อนพ้องของเขา
เด็กหนุ่มปีหนึ่งสามคนนอนเรียงกันอยู่บนเตียงเดียวกัน ภายในห้องปิดไฟแล้วแต่ยังเหลือดวงไฟหัวเตียงไว้ แหนมนอนตรงกลางระหว่างเพื่อนรักทั้งสอง เขาหันซ้ายทีขวาทีแล้วเอ่ยขึ้น “เบียดว่ะ เมื่อตอนเรียนจบมอหกยังนอนสามคนได้พอดีๆ อยู่เลย”
ตำลึงหันไปมองหน้าคนขี้บ่น “มึงอ้วนอะดิ หนึ่งเทอมที่ผ่านมานี่ แดกห่าอะไรเข้าไปนักล่ะ”
เมฆหัวเราะเบาๆ “กูนอนพื้นให้ก็ได้ เดี๋ยวไปเอาที่นอนมาปู”
“เฮ้ย ไม่ต้องหรอก” แหนมคว้าแขนเพื่อนรักไว้ “พวกกูจะได้นอนด้วยกันกับมึงแบบนี้อีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อีกหน่อยคงมีคนอื่นมานอนแทน”
ตำลึงพูดต่อทันควัน “คนอื่นเร้อ... คนอื่นที่ชั้นสี่อะนะ”
“ก็บ้านมันยอมรับไปแล้วนี่ ทั้งที่ยังไม่รู้ว่าจะได้เขยหรือสะใภ้เลยเนี่ย”
เจ้าของห้องผงกศีรษะขึ้นพลางเท้าแขนลงกับหมอน “นี่พวกมึงอยากลงไปนอนพื้นทั้งคู่เลยมะ” ไม่พูดเปล่าหากยังยกเท้าขึ้นถีบทั้งสองคนไปด้วย
“เฮ้ยๆ จะตกเตียงแล้ว~” แหนมกับตำลึงถูกถีบไปนอนก่ายกันอยู่ที่ขอบเตียง “แต่ว่านะไอ้เมฆ”
“แต่อะไร”
“มึงสิบแปดแล้ว เป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ต่อไปนี้ มึงควรจะตั้งหน้ารุกพี่เขาได้โดยไม่ต้องรู้สึกว่ามึงแก่แดดอีกแล้วนะ”
เมฆขมวดคิ้ว “กูเคยรู้สึกแก่แดดตอนไหนวะ”
“หน้าด้านก็ได้”
“พวกมึงนี่แกว่งปากหาตีนฉิบหาย”
“หวังดีโว้ย”
“พวกมึงไม่ต้องห่วงกูหรอก กูก็ตั้งใจไว้แล้วเหมือนกัน”
ตำลึงยิ้มกริ่ม “แปลว่าทฤษฏีแม่นแล้ว”
“เออ”
เมฆตอบอย่างมั่นใจ เพราะเวลานี้ฝึกเดาะเม็ดมะยมจนชำนาญ ให้พันก้านเป็นปมก็พอได้ ถึงจะยังไม่มีโอกาสลงสนามทดสอบผลการฝึกฝน แต่อย่างน้อยเขาก็พอจะรู้วิธีจูบที่จะทำให้คนรักพอใจแล้ว และถ้าเขาทำให้พี่น้ำพอใจได้ ก็จะได้อัปเลเวล ABC ตามที่พี่ตฤณเคยสอน
แหนมหรี่ตาพิจารณาสีหน้าของเพื่อนรัก พร้อมกับใช้ข้อศอกกระทุ้งตำลึงเบาๆ “งั้น... มึงรู้ตำแหน่งแล้ว?”
“เออ”
ตำลึงเลิกคิ้วขึ้น “เหอ! ตำแหน่งไหนวะ!”
“ไอ้พวกห่า ต้องถามอีก กูเป็นผู้ชาย มึงคิดว่าจะตำแหน่งไหนล่ะ”
“แต่พี่น้ำของมึงก็ผู้ชายรึเปล่าวะ”
“แล้วไงอะ ก็กูอยากกอดพี่เขา อยากเป็นคนปกป้อง อยากเป็นคนดูแลพี่เขานี่หว่า”
เพื่อนรักทั้งสองไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่มองสีหน้าของเมฆแล้วยิ้มน้อยๆ
...จะว่าไปก็สมกับเป็นไอ้เมฆเพื่อนรักของพวกเขานะ มันโตเป็นหนุ่ม เป็นสุภาพบุรุษเต็มตัวแล้วจริงๆ เป็นเพื่อนรักที่พวกเขารักและปลื้มมากที่สุด
“ดูแลพี่น้ำดีๆ นะมึง พี่เขาอุตส่าห์หอบสารร่างกลับมาจากญี่ปุ่นกะทันหัน แล้วยังขับรถมาหามึงถึงที่นี่เพื่อวันเกิดมึงด้วย”
“ของมันแน่อยู่แล้ว” เมฆตอบอย่างหนักแน่น
ภายในห้องพักห้องหนึ่งที่ชั้นสี่ซึ่งทุกคนปิดไฟเข้านอนกันเรียบร้อยแล้ว น้ำนอนบนพื้น ตั้งใจกับไข่ย้อยนอนบนเตียง ส่วนเพื่อนที่เหลืออีกสามคนนอนรวมกันอยู่อีกห้อง
ท่ามกลางความเงียบสงัดและมืดมิดในยามค่ำคืน น้ำยังคงนอนไม่หลับ เขาเหม่อมองเพดาน ใช้แขนทั้งสองข้างหนุนศีรษะ ในใจนึกย้อนไปถึงเมื่อตอนที่ขับรถมาถึงที่บ้านหลังนี้ ก่อนจะได้พบกับความอบอุ่นและการต้อนรับราวกับเขาเป็นลูกหลานของครอบครัวเมฆ ซึ่งทำให้หัวใจพองโต
ใบหน้าและรอยยิ้มของเมฆเป็นสิ่งที่เขาคิดถึงมากที่สุด ดวงตาสดใสดูมีพลัง เขาคงจะเสียใจมากถ้าหากไม่ได้อยู่เป็นส่วนหนึ่งของวันนี้
ชายหนุ่มพูดขึ้นเสียงเบา “ขอบใจพวกมึงมากนะ”
“เออ เล็กน้อยโว้ย เพื่อของฝากแล้วพวกกูทำได้” คนที่นอนอยู่บนเตียงตอบ
คนพูดผงกศีรษะขึ้นเล็กน้อย “อ้าว ไอ้เหี้ย ยังไม่นอนเหรอ”
“ถ้าคิดว่าพวกกูนอนแล้วเสือกพูดทำไม”
น้ำหัวเราะ “พูดให้หมาฟังมั้ง”
“อ้าวไอ้เวร” สองหนุ่มบนเตียงหัวเราะบ้าง “แล้วพี่มึงว่าไงวะ กลับมาก่อนแบบนี้”
น้ำนิ่งไปชั่วครู่ นึกย้อนไปถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามของพี่ชาย ทว่ากลับยอมปล่อยให้เขากลับมาได้โดยง่าย ที่จริงก็รู้สึกสะกิดใจอยู่นิดหน่อย แต่อาจจะเป็นเพราะเขากับพี่ชายเพิ่งปรับความเข้าใจกันได้ อีกฝ่ายเลยยอมโอนอ่อนให้
“ก็สงสัยนิดหน่อยว่ามีธุระสำคัญอะไร แต่ก็แค่นั้น”
“หืม? ทำไมรอบนี้พี่ไม้ปล่อยมาง่ายจัง หมดรักน้องชายแล้วเหรอวะ”
“ง่วงแล้วว่ะ นอนเหอะ” น้ำไม่ได้ตอบคำถามนั้น เขาปิดตาลง หากบนใบหน้ายังคงรอยยิ้มไว้เช่นนั้น จนกระทั่งหลับไป
TBC~*
พี่น้ำน่ารักใช่ม้ายยยย มาเซอร์ไพรส์น้องเมฆวันเกิดด้วยอะ แบบนี้น้องเมฆไม่รักไม่หลงก็บ้าแล้ววว :กอด1:
ขออภัยที่ช่วงนี้ลงช้านิดนึงนะคะ ปั่นนิยายหัวหมุน (จริงๆ แล้วคือติ่งผู้ชายไปด้วย 55555) :monkeysad:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะค้า เดี๋ยวตอนหน้าจะพาไปออกค่ายอาสา (ที่คนเขียนก็ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน มโนล้วนๆ กร๊ากก จะว่าไปตอนนี้ไปเที่ยวดอย ฮัสกี้ก็ไม่เคยไปค่ะ กูเกิลเอาล้วนๆ 5555)
ปล. ขอบคุณคุณ Meaw Evezaaaaa ที่ชี้คำผิดให้ ฮัสกี้แก้ไขแล้วค่า
-
:L1: น่ารักมากมายค่ะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
รอน้องเมฆทดลองวิชา
-
พี่น้ำมาแบบเซอร์ไพรส์สุดๆ
เมฆรักเมฆหลงสุดๆอ่ะ :mew1: :impress2:
-
เมื่อไหร่จะได้กุ๊กกิ๊กกะหนุงกะหนิงจุ๋งจิ๋งโดยไม่โดนขัดขวาง 555
-
พี่น้ำน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกมาทันวันเกิดน้องด้วย :katai2-1: :katai2-1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :L2: :L2:
-
พี่น้ำ~~~~ เจอแบบนี้รักตายเลยจ้า ลงทุนบินกลับมาเพื่อวันเกิดแฟน
-
:L1: :pig4:
-
สุดยอดพี่น้ำ :katai2-1:
-
โอ๊ยยยยย ตอนแรกตลกกับความซวยของเมฆ
ต่อมาก็ตลกกับความเนียนของพี่น้ำกับเมฆ
อะไรจะเนียนกันเบอร์นี้
แปลว่าบ้านเมฆคงไม่ดราม่าแหงๆ เลย
แต่บ้านพี่น้ำนี่สิ...
ทั้งนี้ทั้งนั้น เราว่าพี่น้ำเอาอยู่นะคะ5555555
-
พี่น้ำน่ารักมากกกกกกกกกก เมฆน่าจะมั่นใจให้มากๆนะคะ พี่น้ำของหนูรักหนูขนาดนี้ ไม่งั้นไม่ถ่อสังขารกลับมาหรอกจริงๆ
แค่บินลงเครื่อง 6 ชม.ก็เหนื่อยจะตายละ ถ้าขับรถกว่าจะถึงนครสวรรค์นี่ยาว 4 ชม.เลยนะคะ ไม่งั้นก็ต้องต่อเครื่องไปอีก
มาลงพิดโลกแล้วนั่งแท็กซี่ต่อ จะแบบไหนก็เหนื่อยตาเหลือกทั้งนั้น T _____ T .. ทุ่มเทขนาดนี้ น่ารักที่สุดดดด
ปล. เริ่มอยากอ่านฉากอัศจรรย์แล้วค่ะ อยากรู้ว่า position จะเป็นยังไง น้องเมฆจะเงิบแค่ไหน 55555555555555
-
บางทีก็รู้สึดอึดอัดกับพี่ชายพี่น้ำนะ ถ้าพี่น้ำอยากมีความสุขเร็วๆแนะนำแต่งเข้าบ้านเมฆเดี๋ยวนี้เลยค่ะ ฮาา
-
เมฆแน่ใจแล้วหรอว่าจะได้กดพี่น้ำ ไม่ใช่พี่น้ำกดหึๆ :hao6:#ทีมน้ำเมฆ
-
เมฆอดโชว์เทพเลยอะ :hao7:
-
เธอมาได้ทันเวลาพอดี...อย่างกับรู้ใจ :z2: แหมะพี่น้ำมาได้เวลามากแถมฝากเนื้อฝากตัวกับบ้านเมฆเรียบโร้ยยย งานนนี้ต้องยกนิ้วให้แกงค์พ่อสื่อ ทั้งดันทั้งชง รอตอนหน้าไปสวีทที่ค่ายจ้าาา :katai2-1:
-
HBD นะคะน้องเมฆ ดีใจที่พี่น้ำกลับมาทันวันเกิด :กอด1:
-
:กอด1:
-
ฮืออออออออออออออออ พี่น้ำขาาาาาาาาาาาาาาาา :impress2:
บินข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อมาเซอร์ไพส์วันเกิดน้องเมฆถึงบ้านเลยหรอ น่ารักที่สุดดดด
พี่น้ำได้ทำการแอบตีเนียนฝากเนื้อฝากตัวกับครอบครัวเมฆเรียบร้อย ร้ายนักนะ 55555555555
นี่น้องเมฆยังคิดจะรุกพี่น้ำอยู่อีกหรอคะ? หยุดความคิดนั้นได้แล้ว
รู้ว่าพี่น้ำมาแรงแซงโค้งจนน้องเมฆอ่อนระทวยขนาดนี้ ให้พี่น้ำปกป้องดูแลน้องเมฆเถอค่ะ วรั๊ย เขินจัง
-
:pig4:
-
อย่ามีเรื่องเลยน้า
-
เมฆยิ้มแก้มแตกเลยซินะ
พี่น้ำก็นะรักเมฆหลงเมฆขนาดนี้
ถ้าได้กันคงจะหวงน่าดูเลยแหล่ะ อิอิ
-
พี่น้ำน่ารักอ่ะ มีเซอร์ไพรเมฆด้วย
-
โอยยย พี่น้ำน่ารักมากก ถึงกับบินกลับมาเซอร์ไพร์ซน้อง
:mew3:
-
หนูเอาความมั่นใจนั้นมาจากไหนหรอเมฆ 55555555
-
โถ๋....
เมฆยังกล้ามั่นใจว่าจะได้กดพี่น้ำอีกเหรอ
พี่น้ำ น่ารักจัง กลับมาทันวันเกิด เมฆน้อยด้วย
-
หนูเมฆมั่นหน้ามากว่าจะได้กดพี่น้ำ ตำลึงกับแหนมก็มั่นใจตามเพื่อนไปด้วย กลุ่มนี้ซื่อกันทั้งกลุ่ม ถ้าเทียบกับแก้งค์พี่่ว้าก :laugh: :laugh:
-
น้องเมฆมั่นเกินไปแล้วว่าจะกดพี่น้ำได้
-
อ่านไปอมยิ้มไป
คู่นี้เขาน่ารักกันจริงๆน้าาาา
#ปรบมือให้ผองเพื่อนกองเชียร์ทั้งหลายด้วย ตอนนี้ทำได้ดีมาก //โดดกอดคนละที
-
พี่น้ำ น่ารัก เมฆหลงตายเลย
-
:-[ :-[เมฆแก่แดด :-[ :-[ :laugh: :laugh: จะโดนเขากดยังไม่รู้ตัวอีก :m20: :m20:
-
หลงรักพี่น้ำครั้งแล้วครั้งเล่าาาา
ส่วนแหนมกับตำลึงเหมือนคุณพ่อที่มองส่งลูกชายไปแต่งงานเลยเนอะ ฮ่าๆๆ
-
เรื่องนี้ดีงามพระรามแปดมากกกกกกก
-
นี่เชียร์ให้เมฆกดพี่น้ำมากเลยนะ 555 แต่ดูแล้วแแนวโน้มที่พี่น้ำจะกดเมฆมีสูงมากเลยอ่ะ ชักจะหวั่นใจซะแล้วสิ 555
-
พี่น้ำที่แสนดี น้องเมฆคราวหลังล็อคห้องนะหนู
-
โหย นึกว่าพี่น้ำจะไม่มาแล้ว
ฝากเนื้ิฝากตัวกับผู้ใหญ่แล่วก็รุกเลยค่าาา ทฤษฏีแน่นแล้วปฏิบัติใครจะแน่นกว่า โฮะๆๆๆ
-
คิดว่าต่อให้น้องเมฆล็อคห้องไว้อย่างไรระดับตำลึงที่ท้องเสียเพราะกินปลาเยอะเกินไปแต่คิดเป็นอีกอย่างก็ต้องเคาะประตูรัวๆ เพื่อเอาสบู่ให้ได้อยู่ดีนะคะพี่น้ำ :laugh:
-
โถ่ววววววว เมฆ พี่ว่านู๋อย่าคิดจะกดพี่น้ำเล๊ยยยย
ไม่รุ่งเหนๆ ^0^ #ทีมน้ำเมฆ #หนักมากกกกกกก
-
ถ้าได้แฟนแบบพี่น้ำนี่คือบรรลุจุดสูงสุดในชีวิต คือมันดี คือเลิศ คือฟิน
พี่น้ำน่ารักสุดๆ รีบๆกดเมฆได้แล้ว เราเชียร์ #ทีมน้ำเมฆ สุดใจขาดดิ้น
-
เพิ่งได้อ่านสนุกมากๆ
-
ผลัดกันก็ได้นะ :P
-
พี่น้ำของเราน่ารักที่สุด อยากโดดเข้าไปกอด อ่อๆ ไม่เกี่ยวกับเรานิ 555555555
รักพี่น้ำจังค่ะ ดูเสี่ย ดูป๋า ดูพระเอกลิเกด้วย ไปบ้านเมฆ ก็ไปมัดใจสมาชิกทุกคนในบ้านได้หมด แถมมีเทคนิคขอลูกชายบ้านนี้ไปเป็นแฟนเรียบร้อบ 5555 ฉลาดดี ชอบบ มาอีกนะจ๊ะ คุณ Husky เรื่องกำลังสนุกเลย รอน้องเมฆคลุกวงในป๋า จะได้กี่คะแนนน๊าาาา
-
Chapter 42 : การเดินทาง (ค่ายอาสา)
หลังจากทริปเยี่ยมบ้านเมฆ เหล่ารุ่นพี่รุ่นน้องก็แยกย้ายกันกลับไปบ้านของตน น้ำไปค้างกับตั้งใจ แล้ววันต่อๆ มาก็ต้องตระเวนทักทายทุกครอบครัวของเพื่อนรักซึ่งเป็นเหมือนอีกครอบครัวของเขาด้วย และก่อนถึงกำหนดวันค่ายอาสา พวกเขาก็พากันเดินทางกลับสู่มหาวิทยาลัย
ภายในตึกวิศวกรรมศาสตร์คึกคักแม้จะยังไม่ถึงเวลาเปิดเทอม เพราะพวกนักศึกษาที่มาเตรียมตัวสำหรับการออกค่ายอาสาของคณะวิศวะ กลุ่มของเมฆมีทั้งหมดสิบห้าคน กับน้ำซึ่งเป็นตัวแถมอีกคน รวมเป็นทั้งหมดสิบหกคน พวกเขาจะเดินทางไปยังโรงเรียนวัดในหมู่บ้านชาวประมงที่จังหวัดสุราษฎร์ธานีเพื่อแจกจ่ายเสื้อผ้า อาหารแห้ง และติดตั้งคอมพิวเตอร์ในโรงเรียน กำหนดเวลาสั้นๆ เพียงแค่สามวัน แต่เพราะต้องเดินทางไกล พอนับวันเดินทางด้วยแล้ว ทริปนี้ก็กินเวลาประมาณห้าวัน เมื่อจบทริปกลับมามหาวิทยาลัย พวกเขาก็จะเหลือเวลาพักผ่อนอีกเพียงแค่สองวันเท่านั้น ก่อนจะเปิดเทอมใหม่ การเดินทางช่วงแรกพวกเขาจะเดินทางด้วยรถตู้ และต้องไปเปลี่ยนเป็นรถกระบะซึ่งผู้ใหญ่บ้านจัดหาไว้ให้เพื่อเข้าไปในหมู่บ้านอีกที
น้ำซึ่งเป็นตากล้องจำเป็นถ่ายภาพนักศึกษาทั้งสิบห้าคนที่หน้ารถตู้ซึ่งบนหลังคามีข้าวของวางไว้จนเต็ม มีผ้าใบคลุมทับไว้อีกชั้น ก่อนการเดินทางจะเริ่มขึ้นในตอนเช้ามืด
ในช่วงแรกของการเดินทาง แต่ละคนก็นอนเอาแรงกันอย่างเงียบเชียบ แต่เมื่อพ้นเขตจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ท้องก็เริ่มหิว พวกเขาตื่นขึ้นเพื่อแวะหาร้านอาหารกัน พออิ่มท้องแล้วก็เข้าไปซื้อของในตลาดสดต่อ จากนั้นจึงเดินทางยาวรวดเดียวไปถึงจังหวัดสุราษฏร์ธานี
รถตู้เคลื่อนเข้าสู่ที่หมายที่นัดกับผู้ใหญ่บ้านไว้ในตอนบ่ายสี่โมงพอดี ที่นั่นมีรถกระบะจอดรออยู่สามคัน ตัวรถเลอะโคลนสีอิฐ ดูท่าแล้วการเดินทางเข้าสู่หมู่บ้านจะสมบุกสมบันมากจริงๆ
รุ่นพี่รุ่นน้องช่วยกันขนข้าวของขึ้นใส่รถกระบะ ก่อนจะแยกย้ายกันขึ้นไปนั่ง น้ำ ตั้งใจ ไข่ย้อย เมฆ ตำลึงและแหนมขึ้นไปหลังรถกระบะคันเดยวกัน พอนั่งลงบนพื้นท้ายกระบะแล้วก็ทำจมูกฟุดฟิด
ลุงคนขับรถยิ้มกว้างแล้วพูดภาษากลางออกสำเนียงท้องถิ่น “รถบรรทุกปลาก็กลิ่นแรงหน่อย แต่ผมล้างมาแล้วนา พ่อหนุ่มนั่งดีๆ จับกันแน่นๆ นะ ทางมันไม่ค่อยดี”
“ต้องเข้าไปอีกลึกมั้ยอะครับ” ตั้งใจร้องถาม
“ไม่ลึกหรอก นั่งรถชั่วโมงนิดๆ ก็ถึงแล้ว”
“เย้ย เป็นชั่วโมงเลยเหรอลุง”
“ถ้าใครเมารถก็เคาะดังๆ ลุงจะจอดให้อ้วก” ลุงยิ้มโชว์ฟันขาว ก่อนจะก้าวขึ้นนั่งตรงที่นั่งคนขับ ส่วนเบาะข้างคนขับนั้นใช้วางถุงใส่อาหารสดที่พวกนักศึกษาแวะซื้อมาจากตลาดเมื่อตอนกลางวัน กว่าพวกตั้งใจจะรู้ว่าเพราะอะไรลุงถึงบอกแบบนั้น ก็เมื่อรถกระบะเคลื่อนออกไปได้สักหน่อยนั่นล่ะ
ถนนเข้าหมู่บ้านเป็นดินลูกรังสีแดงอิฐ บางจุดมีน้ำขัง บางจุดก็แห้งจนรถวิ่งผ่านแล้วฝุ่นตลบ ตลอดสองข้างทางเป็นสวนยางพารา สลับกับไร่สับปะรด มีภูเขาสีเขียวขจีรายล้อม ตัวรถโยกเยกไปตามคลื่นถนน บางครั้งคนขับต้องเลี่ยงหลุมน้ำขังขนาดใหญ่ จึงต้องไต่รถขึ้นไปบนเนินดินข้างทาง ทำให้พวกนักศึกษาบนกระบะด้านหลังแทบจะเทไปกองรวมกันอยู่กระจุกเดียว
โป๊ก!
“โอ๊ย!” ไข่ย้อยนั่งใกล้กับกระจกหลังของตัวรถกระบะ ศีรษะโขกไปกับกระจกนั้นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
“ใครจะอ้วก”
“เปล่าครับลุง~ ผมหลบไม่ทัน ขอโทษที”
“ระวังหน่อย เดี๋ยวกระจกลุงร้าว”
พวกเด็กหนุ่มต้องยกเสื้อขึ้นมาคลุมจมูกเพื่อป้องกันตัวเองจากฝุ่นดิน ผ่านไปได้ครึ่งทางหน้าตาและเส้นผมก็ปกคลุมไปด้วยฝุ่นจนเป็นสีแดงอิฐหมดแล้ว
“พี่น้ำของไอ้เมฆไม่เหลือคราบของเดือนมหาลัยแล้วว่ะ” แหนมหันไปกระซิบกับตำลึง
“ก็ยังดูดีอยู่ปะวะ แต่กูกับมึงเนี่ย เหมือนตุ๊กตาเสียกบาลเข้าไปทุกทีแล้ว”
ฝ่ายเมฆนั้นก็เอาแต่เป็นห่วงคนรักของตน เขาโอบไหล่รุ่นพี่เข้ามาหาตัวพร้อมกับถอดเสื้อเชิ้ตออกมาคลุมศีรษะให้ ส่วนตัวเขายังมีเสื้อยืดบางๆ เหลืออีกชั้น “พี่น้ำฝุ่นเข้าตารึเปล่า ตาแดงหมดแล้วเนี่ย” เขากดศีรษะรุ่นพี่ให้เข้ามาซุกบนอกตน “เอนพิงผมไว้ละกัน โยกเยกไปมาแบบนี้เดี๋ยวจะเมารถ”
“แหม ไอ้เมฆ น้อยๆ หน่อย พี่น้ำของมึงไม่ใช่เด็กสามขวบ” ตั้งใจแขวะอย่างหมั่นไส้ แต่ยิ่งต้องเบะปากหนักเมื่อเพื่อนตัวดีของเขารีบเอนตัวไปซุกรุ่นน้องทันทีทันควัน ไอ้ห่านี่ก็ทำสำออย ดีนะที่หลังรถกระบะคันนี้มีแต่คนกันเองที่รู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว เขาอุตส่าห์กำชับกับมันแล้วเชียวว่าห้ามสวีต ห้ามแสดงออกอะไรกับไอ้เมฆให้มากนัก เพราะทริปนี้มีคนอื่นมาด้วย เดี๋ยวก็ความแตก รู้กันทั้งมหาวิทยาลัยพอดี
น้ำทำเหมือนเสียงของตั้งใจเป็นเสียงนกเสียงกา เขาเงยหน้าขึ้นถามเจ้าของอกอุ่น “ไม่หนักนะ”
เมฆส่ายหน้า “ไม่หนักครับ”
“แหวะ กูจะอ้วก!”
แต่แล้วรถกระบะที่กำลังแล่นๆ อยู่ก็หยุดกึก ลุงคนขับชะโงกหน้าออกมาถามจากตัวรถ “ไหนใครจะอ้วก ลงไปอ้วกก่อน อย่าอ้วกใส่รถลุงนา”
“แอร๊ ไม่มีคร้าบ ลุงไปต่อเลย”
รถกระบะเคลื่อนเข้าใกล้แนวเขาไปทีละน้อย ถนนหนทางชันขึ้น และมีโค้งตามไหล่เขามากมาย ในช่วงสุดท้ายลุงคนขับหันมาบอกกับผู้โดยสารของเขาว่าให้จับกันดีๆ ก่อนจะค่อยๆ ไต่ทางสูงชั้นตรงช่องเขาขึ้นไป
เมื่อรถกระบะวิ่งลงเนิน ภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้ทุกคนถึงกับกลั้นหายใจ
เบื้องหน้าของพวกเขาเป็นชายหาดสีขาวและท้องทะเลสีครามกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ดวงอาทิตย์สีส้มแดงจรดผืนน้ำที่ตรงปลายฟ้า ทอดเงาลงบนผืนน้ำ กระทบเกลียวคลื่นดูเป็นประกายระยิบระยับ
รถกระบะวิ่งไปบนถนนเลียบชายหาด ผ่านท่าเรือขนาดเล็กซึ่งทอดยาวออกไปไกลในทะเล มีเรือประมงจอดอยู่หลายลำ ที่ตรงชายหาดมีเรือหางยาวลำเล็กๆ จอดอยู่มากมาย ถัดจากท่าเรือไปเป็นหมู่บ้านชาวประมง มีบ้านไม้ขนาดเล็กใหญ่ตามแต่ฐานะของผู้เป็นเจ้าของ ด้านในสุดติดกับเชิงเขาคือที่ตั้งของวัดและโรงเรียนวัด ซึ่งเป็นจุดหมายของค่ายอาสาในครั้งนี้
เมื่อรถเคลื่อนผ่านหมู่บ้านก็มีเด็กเล็กๆ ออกมาต้อนรับ พวกเขาวิ่งตามรถพลางโบกไม้โบกมือให้นักศึกษาที่บนด้านหลังกระบะ ซึ่งทุกคนก็โบกมือตอบ พอรถเคลื่อนออกจากหมู่บ้านไปท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงแล้ว ตามบ้านที่อยู่อาศัยเปิดไฟไว้พอให้มองเห็นได้ ทว่าถนนไปยังวัดนั้นมืดสนิท มีเพียงแสงไฟจากดวงไฟหน้ารถเท่านั้น
รถยนต์เคลื่อนห่างออกจากหมู่บ้านไปอีกประมาณสองกิโลเมตรก็ถึงเขตวัดซึ่งมีกำแพงเตี้ยๆ กั้นบอกเขตไว้ ตรงประตูสูงโค้งทางเข้าวัดมีไฟเปิดไว้สองดวง ให้แสงพอสลัว
“ไหนวะโบสถ์” แหนมขมวดคิ้ว
ตำลึงโผล่หน้าไปถามลุงคนขับ “ลุง ที่นี่วัดแล้วใช่มั้ยครับ แล้วโบสถ์อยู่ทางไหนอะครับ”
“นู่นไง เห็นแสงไฟเล็กๆ ทางซ้ายนั่นมั้ย นั่นตัวโบสถ์ ที่เปิดไฟไว้สว่างหน่อยก็เป็นศาลาวัด ส่วนกุฏิหลวงพ่ออยู่ข้างหลัง ทางตรงไปนี่ พอขับรถออกจากเขตวัดไปก็จะเป็นบ้านพักของพวกพ่อหนุ่ม ส่วนโรงเรียนเป็นเรือนไม้อยู่ฝั่งขวาแต่ตอนนี้มืดมองไม่เห็นหรอก”
“อ๋า ครับๆ”
รถกระบะแล่นไปอีกสักพักก็ไปจอดนิ่งอยู่หน้าศาลาวัดที่โปร่งโล่ง มองเห็นองค์พระได้จากทางด้านนอก ภายในเปิดไฟไว้สว่าง มีหลวงพ่อนั่งอยู่สองรูป กับเด็กอายุประมาณ 7-12 ขวบกลุ่มใหญ่ และยังมีผู้ชายวัยกลางคนอีกสามคน ซึ่งเมื่อทุกคนเห็นว่ารถกระบะแล่นเข้ามาจอดแล้วก็รีบรุดออกมาต้อนรับ
“สวัสดี เดินทางมาเหนื่อยมั้ย”
เหล่านักศึกษาทั้งสิบหกคนยกมือไหว้ “เหนื่อยครับ เหนื่อยสุดก็ทางเข้าหมู่บ้านนี่แหละหลวงพ่อ”
หลวงพ่อหัวเราะ “ขอบใจที่สละเวลามากัน เอ้านี่ ครูฉลุย ครูสมคิดกับครูแห้ว ครูของโรงเรียน แล้วนั่นก็นักเรียน พวกเขามารอครูน้อยน่ะ”
“ครูน้อยเหรอครับ?” เด็กหนุ่มหันมองพวกตัวเองซึ่งก็ดูแล้วไม่น้อยสักเท่าไหร่
“เด็กๆ เขาจะเรียกครูอาสาว่าครูน้อยน่ะ” ครูทั้งสามยิ้มรับอย่างยินดี เช่นเดียวกับเด็กนักเรียนทุกคน ทว่าพวกนักเรียนดูจะตื่นเต้นกว่า เพราะพวกเขาไม่ค่อยได้มีโอกาสพบกับผู้คนจากในเมืองนัก หน้าตา การแต่งกาย และทรงผมของพวก ครูน้อย ทั้งสิบหกคนช่างดูแปลกตาดีเหลือเกิน
“มาๆ เข้ามากินข้าว ดื่มน้ำดื่มท่ากันก่อน เดี๋ยวครูจะพาไปห้องพักนะ” ครูฉลุยกวักมือเรียก
“ดึกแล้วเด็กๆ ยังไม่กลับบ้านเหรอครับ” ตั้งใจเอ่ยถาม
“เด็กๆ ตื่นเต้นน่ะ อยากเจอครูน้อยก่อน”
พวกเด็กๆ กระจายกันออกไปปูเสื่อ วิ่งเข้าครัวไปยกจานชามและน้ำมาเสิร์ฟให้ พวกเขาไม่สันทัดภาษากลางที่พวกครูน้อยทั้งหลายใช้ แต่ก็พยายามตั้งใจฟัง
พอรับประทานอาหารกันเสร็จ ครูทั้งสามจึงพาพวกนักศึกษาเดินไปยังบ้านพักชั่วคราว ระหว่างทางก็ชี้บอกที่ทางภายในเขตวัดไปด้วย “ด้านหลังศาลานี่เป็นกุฏิหลวงพ่อ มีครัวใหญ่ไว้ใช้ทำอาหาร มาใช้งานได้ตลอด แต่อย่าเสียงดังรบกวนหลวงพ่อล่ะ”
“บ้านพักอยู่ไกลมั้ยเนี่ยครู”
“ไม่ไกลๆ ด้านหลังกุฏิมีรั้วลวดหนาม เห็นมั้ย ตรงนั้นน่ะ ด้านหลังรั้วก็เป็นบ้านพักแล้ว มีประตูเล็กๆ ไว้เดินเข้าออกวัด ไม่ต้องอ้อมเหมือนขับรถ”
“อ่อ ครับ แล้วตรงนั้น...” ป๊อกเด้งชี้ไปยังศาลาอีกศาลา ซึ่งตั้งอยู่เยื้องๆ กับบ้านพักของพวกเขา
“นั่นศาลาบำเพ็ญกุศล”
พวกนักศึกษาเลิกคิ้วขึ้น ก็แบบว่า จากบ้านพักของพวกเขามองเห็นศาลาได้แม้จะมีไฟแค่พอสลัว วิวดีเสียเหลือเกิน หากก็ทำเป็นไม่สนใจ ไม่มองไปทางนั้นมากนัก
“เด็กๆ เขาเช็ดทำความสะอาดห้องไว้ให้แล้ว” ครูแห้วพูด “บนเรือนมีสองห้อง ปกติจะมีคนมาใช้งานเวลามีงานที่วัดน่ะ”
ใบตองขมวดคิ้ว “งานอะไรอะครับ”
“งานบุญ งานบวช งานศพ คนที่มาร่วมงานก็มาอาศัยบ้านพักที่นี่นอนน่ะ”
“บนบ้านไม่ใช่ที่ตั้งศพใช่มั้ยครู”
“โอ๊ย ไม่ใช่ ก็มีศาลาบำเพ็ญกุศลแล้วไง จะมาตั้งอะไรบนบ้านกัน”
สิบหกชีวิตถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่รู้ว่าครูหลอกหรือเปล่า แต่การไม่รู้ถือว่าดีกว่า อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ต้องหวาดระแวงมากนัก
บ้านพักที่ว่าเป็นตัวบ้านชั้นเดียวทำจากไม้เก่าๆ มีห้องโล่งกว้างสองห้อง ภายในห้องมีเสื่อ หมอน แล้วก็ผ้าห่มเก่าเก็บให้เท่านั้น มีไฟเปิดได้สองดวง ดวงละห้อง
“ห้องอาบน้ำอยู่ตรงนั้น” ครูฉลุยชี้เข้าไปในป่า
“......”
“นั่นมันป่านี่ครับครู”
“มีๆ ห้องอาบน้ำมีห้าห้องนะ แต่มันไม่มีไฟ เลยมองไม่ค่อยเห็น เพราะงั้นก็อาบน้ำกันก่อนจะมืดนะ หรือไม่ก็ต้องจุดตะเกียงไปอาบ ตะเกียงครูเตรียมไว้ให้บนระเบียงบ้านพักแล้วนะ ส่วนส้วมมีสองห้อง อยู่ด้านหลังบ้านน่ะ แต่ก็ไม่มีไฟเหมือนกัน เพราะงั้นออกมาข้างนอกบ้านตอนกลางคืนก็ระวังกันด้วย”
“ระวังอะไรครู”
“งูเงี้ยวเขี้ยวขอไง แต่ข้างหน้าบ้านก็มีก๊อกน้ำกับสายยางให้นะ ถ้าจะล้างอะไรนิดๆ หน่อยๆ จะได้ไม่ต้องเดินไกลน่ะ”
“อ่อ ครับ/ค่ะ” เหล่านักศึกษาพยักหน้า ถ้าสัตว์เลื้อยคลานน่ะยังพอทน แต่ที่จะไม่ทนคือสิ่งที่มองไม่เห็นต่างหาก
ตั้งใจถือกระดาษที่ระบุกำหนดการของค่ายขึ้นมาพูดคุยนัดแนะกับอาจารย์ “พรุ่งนี้เช้ามืดไปท่าเรือแล้วค่อยกลับมาทำมื้อเช้า แปดโมงพวกผมจะเริ่มงานติดตั้งคอมฯ ส่วนกลุ่มน้องปีสองกับปีสามจะเอาของไปแจกให้เด็กๆ แล้วก็ทำกิจกรรมช่วงเช้าด้วยกัน ตอนบ่ายปลูกผักกับเด็กๆ”
“เช้ามืดนี่ตีห้าใช่มั้ยครับ”
“ใช่แล้ว ครูจะมาสั่นกระดิ่งเรียกตอนเกือบๆ ตีห้าละกันนะ” ครูพูดกลั้วหัวเราะ พร้อมกับชี้ไปที่กระดิ่งทองเหลืองที่แขวนไม้ไว้ตรงหน้าบ้านพักพอดี
“จริงสิ ใช้ไฟแบบนี้จะใช้คอมฯ ได้เหรอครู”
“กลางวันมีไฟฟ้าใช้นะ แต่กลางคืนหมู่บ้านดึงไฟไปใช้เยอะ ทางวัดจะใช้ไฟจากเครื่องปั่นไฟแทนน่ะ”
“อ่อ ครับๆ”
“เอาล่ะ ไปยกข้าวของลงจากรถนะ คนขับเขาจะกลับกันแล้ว”
ขณะที่ขนของลงจากหลังรถกระบะ พวกเด็กนักเรียนก็เข้ามาช่วยครูน้อยของพวกเขากันอย่างแข็งขัน หากยังไม่ได้พูดคุยกันก็ต้องร่ำลากันไปก่อน เพราะรถกระบะที่วิ่งกลับจะผ่านส่วนของหมู่บ้าน พวกเขาจะพาเด็กๆ ไปส่งให้ ก่อนจะกลับไปบ้านซึ่งอยู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง
ครูประจำทั้งสามคนขี่จักรยานกลับไปนอนที่บ้านพักครูซึ่งอยู่ในเขตหมู่บ้านเช่นกัน หลังจากนั้นพวกนักศึกษาจึงหันหน้าเข้าหากันเพื่อแบ่งแยกห้องนอน
“ผมจะนอนกับน้องปีหนึ่งเอง” น้ำเสนอตัวทันควัน เขาหันไปสบสายตากับเมฆซึ่งอีกฝ่ายก็รีบพยักหน้ายิ้มตอบ
ตั้งใจเบะปากพลางใช้ข้อศอกถองเพื่อนรักไปเบาๆ “เฮ้ยๆ น้อยๆ หน่อยมึง”
“ทำไมวะ น้องปีหนึ่งเด็กสุด พี่ใหญ่ก็ควรจะต้องดูแลให้ดีไม่ใช่เหรอ” น้ำตีหน้าซื่อ
“เออ งั้นพวกกูก็จะไปนอนกับปีหนึ่งด้วย” ป๊อกเด้งพูดด้วยความหมั่นไส้ หนอย... ตอนจะมาไอ้เพื่อนเวรสัญญากับพวกเขาเป็นดิบดี ว่าจะไม่สวีตกับไอ้เมฆออกหน้าออกตา นี่เพิ่งวันแรกมันก็ออกลายซะแล้ว แบบนี้พวกเขาจะคอยเป็นก้างขวางคอแม่งซะเลย
ในที่สุดก็ตกลงกันได้ว่าพี่ปีสี่หกคนจะใช้ห้องพักร่วมกับน้องปีหนึ่งสามคน ส่วนอีกเจ็ดคนจะนอนอีกห้อง พอเข้าไปในห้องแล้วใบตองจึงรีบออกปากจัดที่นอนให้แต่ละคน
ภายในห้องมีเสื่อปูไว้ชิดผนังด้านซ้ายและขวา มีหมอนและผ้าห่มวางเรียงไว้ฝั่งละห้าใบ ตรงกลางเว้นว่างเป็นทางเดิน
“ไอ้เมฆ มึงไปมุมนู้น ส่วนมึงไอ้น้ำ มึงนอนอีกมุมนี่”
น้ำมองตามมือเพื่อนซึ่งชี้ไปที่มุมขวาด้านในสุด ที่บนกำแพงติดกับหมอนนั่น... มันมีเงาอะไรตะคุ่มๆ ดูแล้วสังหรณ์ใจชอบกล เขาขมวดคิ้วแล้วตอบปฏิเสธทันที “ไม่เอาโว้ย กูไม่นอนตรงนั้นเด็ดขาด”
“ทำไมวะ นอนติดหน้าต่างปอดแหกรึไง”
“มึงเก่งกล้านักก็ไปนอนเองไป”
“โด่ มันมีอะไรวะ” ใบตองเหล่เพื่อนพร้อมกับยักไหล่ จากนั้นจึงก้าวยาวๆ ตรงไปยังมุมห้องนั้น
ตะ... ตะ... ตะ... ตั๊ก...แก่
“เย้ย!” ใบตองร้องลั่น เขาถอยกรูดกลับมาตรงกลางห้องซึ่งหลายๆ คนยืนรวมกันอยู่ “ไอ้เหี้ย”
“ไม่ใช่เหี้ยพี่ ตุ๊กแก” แหนมพูดแทรก
“ไอ้เวร กูก็รู้ว่ามันเป็นตุ๊กแกโว้ย!”
ตำลึงเห็นท่าไม่ดีจึงหันไปสะกิด “ไอ้เมฆ มึงเคยจับตุ๊กแกมั้ยวะ”
“ไม่เคย แต่เคยเห็นอาจับ แม่งกัดด้วยนะมึง”
ตะ... ตะ... ตั๊ก... ตะ... ตะ... ตั๊ก... แก่... แก่
“เอ๊ะ ทำไมมันมีเสียงเอคโค่แปลกๆ วะ” ตั้งใจขมวดคิ้วพร้อมกับก้าวถอยหลังไปออรวมกับทุกคน
“หรือ... หรือมันจะพกเมียมาด้วยวะ”
“มึงเข้าไปดูสิ มึงยังเด็ก กูให้เกียรติมึงก่อนว่ะ” ป๊อกเด้งสะกิดแหนม
แหนมส่ายหน้ารัว “พี่แก่กว่า เชิญพี่ก่อนดีกว่าครับ”
รุ่นพี่รุ่นน้องเริ่มเกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมา แต่แล้วก็ตกลงกันว่าจะเข้าไปสำรวจตรงมุมห้องด้วยกันทั้งเก้าคนนี่แหละ
หากเพราะแสงไฟภายในห้องมีแค่พอสลัว พวกเขาจึงเปิดโหมดไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือมาช่วยด้วย ไฟทั้งเก้าดวงสอดส่ายไปมาช้าๆ ก่อนจะหยุดชะงัก
“กูเจอแล้ว” ไข่ย้อยร้องด้วยความตื่นเต้น ทว่า...
“ผมก็เจอเหมือนกันพี่” แหนมหันขวับไปทางรุ่นพี่แล้วสบสายตากันนิ่ง ในใจภาวนาขอไม่ให้มีใครพูดว่าเจออีกตัว
“เหยด ไซซ์นี้มันไม่ใช่ตุ๊กแกธรรมดาแล้วมั้ยวะ โคตรพ่อโคตรแม่ตุ๊กแกเลยอะ ชั่งโลขายได้กี่แสนวะเนี่ย”
“กลางคืนนอนๆ หลับอยู่ มันจะย่องมากัดหัวพวกเราขาดมั้ยเนี่ยพี่”
ในขณะที่คนอื่นๆ กำลังกลุ้มใจกับคู่ตุ๊กแกผัวเมีย เมฆหันขวับไปทางพี่น้ำของเขา พลางเดินเข้าไปกุมมืออีกฝ่ายไว้ “พี่น้ำกลัวรึเปล่า”
“อือ นิดหน่อย”
เด็กหนุ่มนึกสงสารรุ่นพี่ผู้บอบบางในสายตาของเขาจับใจ แต่เดี๋ยวก่อน ถ้าหากพี่น้ำกลัวล่ะก็ นี่ก็เป็นโอกาสของเขาแล้ว เมฆยกแขนขึ้นโอบไหล่อีกฝ่าย “พี่น้ำเคยได้ยินเรื่องตุ๊กแกผีมั้ย”
“หือ” น้ำขมวดคิ้ว
คนเล่าขยับเข้าไปกระซิบกระซาบ “มันจะเข้าสิงคนเพื่อออกไปจับกบจับหนูกิน... ใครมาเจอเข้าก็จะถูกฆ่า แล้วพอถูกสิงนานๆ เนื้อตัวก็จะเป็นตะปุ่มตะป่ำ คล้ายตุ๊กแก...”
“งั้นเหรอ” รุ่นพี่กระตุกยิ้มมุมปาก “น่ากลัวจังเลยนะ”
เมฆกระชับอ้อมแขนพร้อมกับดึงรุ่นพี่เข้ามาประชิดตัว “ตกดึกออกหากินแล้วก็ร้องตุ๊กแก...” ซึ่งอีกฝ่ายก็หัวเราะเบาๆ
เสียงพูดคุยกันกระจุ๋งกระจิ๋งเรียกให้สายตาของอีกเจ็ดคนที่เหลือเคลื่อนจากตุ๊กแกไปยังคู่รักหวานแหววแทน พวกเขาเบะปากหมู่ “ไอ้เมฆ ไอ้น้ำ! มึงสองคนนี่ ห่วงตุ๊กแกก่อนได้มั้ยวะ!”
สองหนุ่มสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นพรวด แล้วจึงพบว่าเพื่อนอีกเจ็ดชีวิตกำลังจ้องมองมาทางพวกเขาเขม็ง
“กูว่าน่ากลัวกว่าตุ๊กแกก็มึงสองคนนี่แหละ” เต้าหู้เบะปากใส่
ตะ... ตะ... ตั๊กแก่ ตั๊กแก่ เสียงตุ๊กแกดังก้องขึ้นอีกครั้ง คล้ายจะกล่าวตักเตือนผู้มาเยือนทั้งหลายว่า... พวกมึงเสียงดังกันเกินไปแล้ว
“เหี้ย ญาติผู้ใหญ่เรียกอีกแล้ว เอาไงดีวะ” รุ่นพี่รุ่นน้องยืนอึ้ง ไม่มีใครกล้าเข้านอนใกล้ๆ ตุ๊กแกพวกนั้นในระยะสองเมตรแน่ๆ สรุปแล้วคืนนี้พวกเขาก็ลากเสื่อมาวางปิดทางเดินทางห้อง แล้วใช้พื้นที่เพียงครึ่งห้องเท่านั้น ส่วนอีกครึ่งก็ยกให้ตุ๊กแกไป
“ถ้ามันย้ายฝั่งตอนดึกๆ ทำไงวะ”
“ดูมันเกาะนิ่งๆ มันคงไม่ย้ายข้างง่ายๆ มั้งมึง”
หลังจากตกลงกันว่าใครจะนอนตรงไหนและจับน้ำกับเมฆให้นอนแยกกันไปตามระเบียบแล้ว พวกเขาก็ถือผ้าเช็ดตัวออกไปล้างหน้าล้างตากันที่ตรงก๊อกน้ำหน้าบ้านเพื่อที่จะได้เตรียมตัวเข้านอนกัน แต่ก็นึกแปลกใจนิดหน่อยที่ห้องข้างๆ อีกเจ็ดชีวิตมันเงียบกริบผิดปกติ
ตั้งใจกับเต้าหู้ไปชะเง้อมองที่หน้าห้อง ยังไม่ทันเอาหูแนบประตูก็ได้ยินเสียงกรนแว่วมา
“ไอ้พวกเหี้ย หลับกันลงได้ไงวะ หน้าตาแม่งก็ไม่ล้าง”
“ดีแล้วมั้ยที่ปล่อยให้พวกแม่งนอนด้วยกัน” สองหนุ่มกระซิบกันแล้วเดินกลับเข้าห้องของตัวเองไป
เมื่อถึงเวลานอน รุ่นพี่รุ่นน้องก็นอนเบียดๆ กันไปอย่างหวาดระแวง พอจะหลับๆ ทีไร ตุ๊กแกเจ้ากรรมก็ส่งเสียงร้องดังชวนให้สะดุ้งมันทุกที กว่าจะทำใจหลับได้ก็ปาไปตีหนึ่งกว่าๆ แล้ว ในที่สุดค่ายอาสาวันแรกก็จบลงไปได้อย่างทุลักทุเล
หลับกันไปได้ไม่กี่ชั่วโมง เสียงกระดิ่งหน้าบ้านพักก็ดังขึ้นรัวๆ ส่งผลให้คนที่นอนหลับอยู่สะดุ้งเฮือก ลุกขึ้นเดินชนกันไปชนกันมาในความมืด
“เฮ้ย ใครเหยียบกู พวกมึงเปิดไฟก่อนสิวะ!”
“ไฟมันอยู่ไหนวะพี่!” รุ่นน้องที่ยังงัวเงียไม่ตื่นดีตอบ
“อยู่ตรงประตูไง แต่มึงเอาตีนออกไปก่อนได้มั้ย”
ตั้งใจซึ่งนอนอยู่ติดผนังห้องลุกขึ้นแล้วเอามือคลำๆ ไปบนผนังเพื่อหาสวิตช์ไฟ น้ำนอนที่ติดอยู่กับเขาพอดี ชายหนุ่มจึงหันไปควานหาโทรศัพท์มือถือเพื่อเปิดไฟฉายช่วยเพื่อน แต่ยังไม่ทันจะกดเปิดไฟฉาย ความซวยก็มาเยือนเสียก่อน
มือที่คลำๆ อยู่บนผนัง ตะปบลงไปบนบางสิ่งที่ผิวหนังหยุ่นๆ แล้วยังมีเสียง
แอ๊บ!
สัมผัสนี้... เสียงนี้... ตั้งใจหน้าซีด เขาหันไปร้องเรียกเพื่อนรักด้วยเสียงสั่นพร่า
“ฮือ... ไอ้น้ำ มึงส่องไฟมาทางนี้หน่อย” ทว่าเพื่อนรักก็ช่างรู้ใจ รีบส่องไฟไปที่ใบหน้าเขาซึ่งตอนนี้ซีดเผือดแล้วยังเหงื่อตกกีบ “ส่องมาที่หน้ากูหาญาติฝ่ายพ่อมึงเหรอ ส่องไปที่มือกูซี้”
“เอ้า กูจะรู้มั้ย...” น้ำค่อยๆ เคลื่อนไฟฉายไปตามท่อนแขนเพื่อนรัก จนไปหยุดอยู่ที่มือซึ่งวางอยู่บนลำตัวสัตว์เลื้อยคลานตัวเขื่อง
แอ๊บแอ่~ เสียงตุ๊กแกฟังดูคล้ายหมดแรง มันอาจจะเพิ่งตื่นนอน เลยยังงัวเงียก็เป็นได้
“ว้ากกก!!!” ตั้งใจร้องลั่น สองขาพาเจ้าของวิ่งปรู๊ดออกไปจากห้องพัก ทั้งชนทั้งเหยียบทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า
น้ำพยายามจะคว้าแขนของเพื่อนรักไว้ทว่าไม่ทัน แถมยังถูกอีกฝ่ายวิ่งชนให้เสียหลักล้มลง “เย้ย! ไอ้ตั้ง!”
“พี่น้ำ!”
เมฆถลาเข้าไปประคอง ภาพที่คิดไว้ในศีรษะคือตัวเขาเกี่ยวเอวรุ่นพี่เข้ามาแนบกาย หากอีกฝ่ายก็ไม่ได้ตัวเล็กเบาหยองอย่างที่เขาคิดไว้ ทั้งคู่จึงล้มลงบนผืนเสื่อ โดยที่ตัวเขาตกอยู่ข้างใต้ตัวของรุ่นพี่
“พี่น้ำเจ็บตรงไหนรึเปล่า” เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง รีบยกมือขึ้นประกบแก้มคนบนร่าง
น้ำส่ายหน้าไปมา “ไม่เจ็บ เมฆล่ะ เจ็บตรงไหนมั้ย”
“เจ็บก้นนิดหน่อยครับ เมื่อกี้ล้มกระแทก”
“ไหนพี่ดูซิ” ชายหนุ่มใช้มือข้างที่ว่างตะปบลงบนสะโพกของเด็กหนุ่มทันที
“พี่น้ำซนจัง” เมฆหัวเราะ พลางคว้าคอเสื้อของรุ่นพี่ให้โน้มลงมาหาตัว แต่เพราะยังไม่ได้แปรงฟันกันทั้งคู่ เด็กหนุ่มจึงเลี่ยงไปจุ๊บเบาๆ บนแก้มของรุ่นพี่แทน
“ใครซนกันแน่” น้ำอมยิ้ม ขณะที่ก้มลงจุ๊บแก้มเด็กหนุ่ม แบบว่า จุ๊บมาก็จุ๊บตอบ เขาไม่โกง “หืม?” คนใต้ร่างยกมือขึ้นโอบกอดลำตัวเขาไว้แล้วพลิกตัวกลับขึ้นมาอยู่ด้านบน ซึ่งชายหนุ่มก็ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจ
เมฆซุกใบหน้าลงจูบเบาๆ ตรงซอกคอรุ่นพี่ “พี่น้ำซนกับผมก่อนนะ นี่แน่ะๆ”
“ฮะๆ จั๊กกี้” คนใต้ร่างค่อยๆ ยกมือขึ้นวางบนสะโพกเด็กหนุ่ม ที่เขายอมให้อีกฝ่ายพลิกขึ้นไปอยู่ข้างบนได้ก็เพราะจะได้คลำถนัดๆ นี่แหละ “หายเจ็บก้นแล้วรึยัง”
“ฮื้ย! พี่น้ำแต๊ะอั๋งผมอีกแล้ว” ครั้งนี้เมฆไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เขาเกี่ยวคอเสื้อของรุ่นพี่ออกไปจนถึงหัวไหล่ แล้วจึงขบกัดลงไปเบาๆ บนเนินไหล่นั้น
สองหนุ่มมัวแต่จู๋จี๋กันจนลืมสนใจว่าภายในห้องที่มืดสนิทนั้น ทุกคนเงียบกริบไม่เว้นแม้กระทั่งตุ๊กแก สายตาทุกคู่กำลังสอดส่ายมองหาพวกเขา ทว่าในระหว่างนั้นเต้าหู้ก็ควานหาสวิตช์ไฟเจอจนได้
และเมื่อไฟสว่างขึ้น ภาพตรงหน้าก็ทำให้อีกหกชีวิตอ้าปากค้าง...
“ไอ้เมฆ! ไอ้น้ำ! หยุด!” เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นทันที “เผลอไม่ได้เลยนะพวกมึงนี่! แยกๆ”
แหนมกับตำลึงมองเพื่อนรักของตัวเองตาถลน เมื่อกี้ได้ยินเสียงอ่อนเสียงหวานในความมืดยังคิดว่าฝันไป แล้วนี่อะไร ฟ้ายังไม่ทันสางก็มาคร่อมกันด้วยท่าทีหมิ่นเหม่แบบไม่อายตุ๊กแกเลย พวกเขาไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยจริงๆ ไอ้เมฆเพื่อนเขามันโตเป็นหนุ่มเต็มที่แล้ว!
เด็กหนุ่มลุกขึ้นพรวด พลางเอื้อมมือไปช่วยฉุดรุ่นพี่ให้ลุกตาม “ยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนะพี่ เมื่อกี้นี้พี่ตั้งใจชนพี่น้ำล้ม ผมก็เลยเข้ามาช่วย”
“ช่วยยังไงของมึงวะ ท่าทางไม่ได้เหมือนเลยนะ” ไข่ย้อยส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจที่ตัวเขาต้องมาเป็นพยานรู้เห็นในเหตุการณ์ครั้งนี้
น้ำลุกขึ้นด้วยสีหน้าเซ็งๆ พลางหันไปบอกกับเพื่อนรักอีกสี่คนที่เหลือ “พวกมึงไปตามไอ้ตั้งใจก่อนดีมั้ย ป่านนี้แม่งเตลิดเปิดเปิงไปถึงไหนแล้วปะวะ”
“เออ จริงด้วย ครูมาสั่นกระดิ่งเรียกตั้งนานแล้วนี่หว่า” พวกเขากรูกันออกไปจากห้องพัก ซึ่งที่ด้านหน้าบ้านพักมีพวกรุ่นน้องปีสองกับปีสามยืนล้างหน้าแปรงฟันกันอยู่ ส่วนตั้งใจนั่งอยู่กับครูทั้งสามคน โดยมีผ้าห่มบางๆ คลุมตัวไว้
“สวัสดีครับครู ไปเจอมันที่ไหนครับเนี่ย” รุ่นพี่ปีสี่ทั้งห้าคนวิ่งเข้าไปเขย่าตัวเรียกวิญญาณของตั้งใจให้กลับคืนสู่ร่าง “ไอ้ตั้ง มึงจะตายไม่ได้นะ ยังเหลืออีกสามวันเชียวนะมึง”
“ไอ้พวกเหี้ย กูยังไม่ตาย” ตั้งใจหันไปต่อว่า แม้ในใจยังสยองกับสัมผัสขรุขระเด้งดึ๋งแบบแปลกๆ นั้นอยู่
“สวัสดี ครูเห็นเขาวิ่งไปถึงกุฏิหลวงพ่อนู่นแน่ะ วิ่งวนอยู่สามรอบก็วิ่งกลับมาเนี่ย” ครูทั้งสามคนหัวเราะเบาๆ “เอ้า พวกคุณรีบล้างหน้าล้างตาได้แล้วนะ จะตีห้าละ เรือเข้าเทียบท่ากันแล้วเนี่ย ใครจะไปท่าเรือบ้างล่ะ”
“พวกผมครับ” ไข่ย้อย เต้าหู้ กับรุ่นน้องปีหนึ่งสามคนยกมือขึ้น ส่วนที่เหลือจะแบ่งหน้าที่กันไปเตรียมทำอาหารเช้า
“โอเค ไปเตรียมตัวให้พร้อมเลย”
TBC~*
ค่ายนี้จะวุ่นวายอีกขนาดไหนกันเนี่ย... แต่ที่สำคัญ น้องเมฆของเราโตเป็นตัวเต็มวัยแล้วนะ! /หยิบผ้าห่มมาซับน้ำตาที่ตรงหางตา
สำหรับคนที่รอให้น้องเมฆทดสอบฝึกเดาะมะยม เอาไว้ตอนหน้าละกันน้าาาา :hao3:
ขอบคุณทุกคนมากค่า :กอด1:
-
:pig4: :pig4:
-
อ๊ายยยย ตอนนี้น่ารักมากเลยค่า เค้าผลัดกันรุกผลัดกันรับ(?)เอ้ยผลัดกันลวนลาม :-[
น้องเมฆของเราโตเป็นตัวเต็มวัยแล้วววว รอให้พี่น้ำพาน้องเมฆไปโตยิ่งกว่าเดิมนะคะ :hao7:
สงสารพี่ตั้งใจ 5555+ ตอนแรกนึกว่าโดนตุ๊กแกกัด มีงานเข้าเลยนะนั่นนนน
รอน้องเมฆ โชว์สกิลการเดาะเม็ดมะยมตอนหน้านะค๊า
-
อะไรอ่าาา น้องเมฆกับพี่น้ำนี่แบบ เค้าให้มาค่ายอาสา ไม่ใช่มาพรีฮันนีมูน
-
:mew3: แอร๊ยยย เด็กซน มีการลวนลามเบาๆกันใกล้เขตวัด
น้องเมฆเจ็บก้นเหรอลูก มาให้พี่น้ำเป่าๆมะ :pig4:
นี่คือABC เหรอเมฆ เจ้ว่านี่มันไม่ใช่นะ นี่สกิลอ่อยชัดๆ
ตลกตรงที่ต้องจับเมฆน้ำแยกๆตลอด คนเขากำลังจะได้กันก็งี้ ร้อนวิชา
สงสารพี่ตั้งใจจังเลย ถูกลืมตั้งนานแหนะ :laugh:
-
ต่อให้เมฆจะรุกแค่ไหนก็แพ้ความเนียนของพี่น้ำอยู่ดี พี่น้ำเจ้าเล่ห์มาก สงสารพี่ตั้งและทุกคนที่อยู่เป็นพยานรักให้พี่น้ำน้องเมฆ ฮ่าๆๆ
-
ช่วยกันทำมาหากินดีนะคู่นี้ อิอิอิ
-
พี่น้ำกะน้องเมฆนี่ก็น๊าาาา เพลอไม่ได้โลกนนี้มีเพียงเราสองตลอดๆ
-
พี่น้ำ...เนียนไปอี๊กกกก เนียนกว่าคุณพี่ไม่มีแล้วค่า
-
ทั้งฮาทั้งสงสารพี่ตั้งใจ ตะปบโดนตุ๊กแกไม่พอยังไปวิ่งวนรอบกุฏิหลวงพ่ออีก :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
คู่รักเขาหยอกกันเลยโดนอิจฉาซินะ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แหม พวกเพื่อนๆ นี่คอยขัดดีแท้เชียว แต่แหมหวานตลอดยังงี้ก็ไม่ไหวนะคะน้องเมฆพี่น้ำ คนอื่นเขาจะเลี่ยนเอาได้ค่ะ
-
:jul3: พี่น้ำกะน้องเมฆ อยู่ใกล้กันไม่ได้ ไฟมันสปาร์คทันที โลกส่วนตัวบังเกิดทันใด ฮาาาาาา
แต่กับตุ๊กแกนี่ เดี้ยนก็ไม่ทน... อิตั้ง แกคงหลอนไปอีกนานอ่ะ เต็มๆมือเลย อี๊......ขนลุก
-
ตอนนี้ฟินโคตร ทั้งฟินทั้งฮา 55555 เรียกได้ว่าเป็นเป็นอีกตอนที่ชอบมากกกกก โดยเฉพาะกับตั้งใจ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ตอนนี้ขำพี่ตั้งใจสุดล่ะ555
หวานแบบไม่เกรงใจใครต้องยกให้พี่น้ำกับเมฆเลยนะเนี่ยยย :mew1:
-
อร๊ายยยยย พี่น้ำกับนุ้งเมฆนี่กู่ไม่กลับแว้ววววว ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ
จะมุ่งแต่มุ้งมิ้งกันท่าเดียว เพื่อนๆเป็นกระถางต้นไม้กันหมดเบย
ขำหลายฉากเลยค่ะ ฮาๆทั้งนั้น ทั้งที่เพื่อนกันท่า แล้วก็ตุ๊กแกด้วย ถึงจะขำยังไง แต่ความลุ้นในการคลุกวงในของน้องเมฆนั้นมีมากกว่า 55555555 ตั้งตารอคอยอย่างแรงค่ะ น้องพยายามดี อีพี่ก็เป็นใจ มาต่ออีกบ่อยๆน๊าาาาาาาาา รอค่ะ รอ ร๊อ รอ
-
ขำหนักๆ555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
-
อุกรี๊ดดดดดดดดด น้องเมฆขาาาาาาา ทำไมออร่าเคะของน้องมันเปล่งประกายเยี่ยงนี้ :hao6:
ตอนน้องเมฆอยู่ข้างใต้ร่างของพี่น้ำ(?) อีนี่ฟินจนต้องเอาหมอนอุดปาก อยากจะหวีดดดด ฮืออออออออ
จะหวานกันก็ไม่เกรงใจตุ๊กแกและเหล่าเพื่อนพ้องกันเลยเนอะ เขินแรง!!
-
พี่น้ำกับน้องเมฆทำเพื่อนๆ ตาร้อนผ่าวกันหมดเลยนะคะเนี่ย :-[
-
:laugh:
-
พี่น้ำขี้อ่อย อิอิ
-
ขำคนสวีตแบบไม่อายตุ๊กแก 55555
-
พี่น้ำดูนิ่งๆนะ
สังหรณ์ใจว่าพี่น้ำที่'แสนบอบบาง'ของน้องเมฆจะจับตุ๊กแกกิน 555555
-
เจอตุ้กแกซะได้ นี่ก้อไม่เอาด้วยเหมือนกัน แค่คิดก้อขนลุกละ
-
555
หวานแบบ...
-
อ่านแล้วอิจน้ำเมฆจริงๆเลย สวีทกันอยู่2คนปล่อยชายโสดที่เหลือให้นั่งอิจฉา
คู่นี้เค้าเล่นกันน่ารักมากจริง จุ๊บมาจุ๊บกลับไม่โกง อ่านแล้วฟินแรงมาก ><
-
:-[ หลังจากสู่ขอกะทางบ้านแล้ว พี่น้ำก็พาน้องเมฆฮันนิมูน สวีตหวาน :กอด1:
แต่สถานการณ์รอบด้านนิมันอะไรกันคะ โอ๊ยแต่ละอย่าง :m20:
-
มาเข้าค่ายนะไม่ใช่ฮันนีมูน เบาๆความหวานบ้างก็ได่
-
ขำพี่ตั้งหนักมาก โอ้ยยยยยยย5555555 :laugh: :laugh: :laugh:
ปล. คู่เมฆน้ำนี่ได้ทีเอาใหญ่เลยนะคะะะะ :hao6:
-
ก่อนอื่นขอขำพี่ตั้งใจก่อนค่ะ 5555555 :m20:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ได้ยินว่าน้องเมฆจะเดาะเม็ดมะยม ผมนี่ปูเสื่อรอเลย :impress2:
-
:hao7:
-
ดีนะ ตั้งใจหัวไม่โกร๋น
-
ขำตั้งใจหนักมากกกกก 5555555
แต่เราก้อวิ่งนะ ถ้าระยะประชิดขนาดนี้ ><
น้ำเมฆสวีทสุด ไม่เกรงใจตุ๊กแกกับตั้งใจที่เกือบหัวโกร๋นเลย >\\\\\<
-
5555 อินี่ขำตุ๊กแกแรง
-
หวานไม่แคร์สื่อจริงๆ ฮ่าๆๆ
-
พี่น้ำอ่อยชนะเลิศศศศศ :heaven :heaven :m20: :m20:
-
พี่น้ำกับเมฆนี่ก็เนียนกันไปได้เรื่อยๆนะ น่ารัก
-
o18 พี่น้ำเนียนอ่ะ
-
Chapter 43 : ความวุ่นวายของค่ายอาสา
เมื่อถึงเวลาเกือบๆ ตีห้า นักศึกษาทั้งสิบหกคนก็ออกมาพร้อมกันที่หน้าบ้านพัก น้ำหิ้วกล้องของตนออกมาด้วย เขาจัดการถ่ายรูปตามหน้าที่ ก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสของลมเย็นๆ และละอองฝนบางเบา
“หือ ฝนตกนี่ครับ”
“ใช่ เช้านี้ท่าทางจะตกหนักซะด้วยสิ” ครูยื่นมือออกไปรองรับเม็ดฝน “เห็นว่าในทะเลช่วงนี้จะมีคลื่นลมแรงมาก ครูเลยขอซื้อปลาจากชาวบ้านไว้เยอะหน่อย เพราะพวกเขาคงจะไม่ได้ออกเรือกันอีกหลายวัน เราคงต้องไปช่วยกันขนหน่อยนะ”
“แล้วเราจะไปขนกันยังไงอะครับ”
“เดี๋ยวขับกระบะของวัดไป” ครูคนหนึ่งตอบ “มีใครขับรถเป็นใช่มั้ยเนี่ย”
“ฮะ!? ครูไม่ขับเหรอครับ”
“ทุกทีครูสมคิดเป็นคนขับน่ะ แต่พอดีครูเขาหกล้ม แขนซ้ายเคล็ด เข้าเกียร์ไม่ได้ ส่วนครูกับครูฉลุยขับไม่เป็นหรอก”
เข้าเกียร์... ก็แปลว่าเป็นรถเกียร์ธรรมดางั้นสินะ
สายตาของรุ่นน้องเคลื่อนไปรวมกันตรงที่พี่ปีสี่ทั้งห้าคนยืนออกันอยู่ ด้วยความหวังที่ว่าในกลุ่มพี่ปีสี่ต้องมีใครสักคนขับเกียร์กระปุกได้สิน่า
“พวกมึงมองมาทางนี้ทำไมวะ มองไปทางนู้นนู่นเลย” รุ่นพี่ปีสี่ทั้งห้าคนพร้อมใจกันชี้ไปที่คนที่กำลังถือกล้องถ่ายรูปอยู่
“ฮะ” น้ำเลิกคิ้วขึ้น “เดี๋ยวก่อน พวกมึงก็มีใบขับขี่กันไม่ใช่เรอะ”
“ของกูซื้อมา ยังไม่เคยขับจริงเลย” ตั้งใจกับไข่ย้อยยอมรับแบบหน้าด้านๆ
“กูเคยขับแต่เกียร์ออโต้ของเฮียกับป๋า วนแค่ในบ้านด้วย” ป๊อกเด้งสารภาพมาอีกคน
เหลือเต้าหู้กับใบตอง ซึ่งพวกเขาก็ยิ้มแหยๆ “พวกกูเพิ่งเคยขับออกถนนใหญ่ครั้งเดียวเอง”
คราวนี้สายตาของรุ่นพี่รุ่นน้องวิศวะพุ่งตรงมาที่น้ำกันเป็นตาเดียว เขากลายเป็นความหวังของทุกคนไปแล้ว ทั้งที่จริงก็มีประสบการณ์การขับเกียร์กระปุกแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น
“จะไหวมั้ยเนี่ย” ครูทั้งสามเริ่มหันหน้าปรึกษากัน “หรือจะโทรเรียกใครมาช่วยดี ดูท่าทีแล้วไม่น่าจะไหว”
“ขอผมลองดูก่อนละกันนะครับ”
“จะไหวหรือคุณ รถของวัดมันเก่ามากแล้วน่ะ เข้าเกียร์ยากน่าดู”
“แต่ถ้าจะรอให้ใครมาช่วย เดี๋ยวจะไม่ทันนะครับ นี่จะตีห้าแล้ว”
“นั่นสินะ ลองขับวนในวัดดูก่อนละกัน” ครูสมคิดเดินนำไปยังรถกระบะคันที่ว่าของวัด ซึ่งจอดอยู่ใต้เพิงไม้ข้างศาลาวัด รถกระบะคันสีฟ้าเก่ากึ้ก สีส่วนใหญ่ถลอกไปเยอะจนเห็นสนิมบนตัวถัง เขาส่งกุญแจรถให้กับน้ำ “เดี๋ยวครูเปิดไฟให้นะ”
น้ำพยักหน้าพลางยิ้มแหยๆ เขาเดินไปตรงประตูคนขับ เปิดออกอย่างระมัดระวังเพราะกลัวบานประตูจะหล่นลงมา พอมองเบาะแล้วก็เลิกคิ้วขึ้น เพราะเบาะถูกปะแล้วปะอีกไม่รู้กี่รอบ เขานึกสงสัยว่ารถจะพังก่อนถึงท่าเรือหรือเปล่า
“ไอ้น้ำสู้ๆ” เสียงเชียร์จากเพื่อนพ้องดังแว่ว
ชายหนุ่มก้าวขึ้นไปนั่ง เสียบกุญแจเข้าไปเพื่อสตาร์ตรถ เข้าเกียร์ซึ่งแม้แต่คนที่แข็งแรงอย่างเขายังรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องง่าย จากนั้นจึงค่อยๆ เคลื่อนรถออกไปจากเพิงช้าๆ ในช่วงแรกรถก็กระตุกนิดหน่อย หากเขาก็พยายามเลี้ยงคลัช เปลี่ยนเกียร์ เหยียบเบรกสลับกันหลายๆ ครั้งจนมั่นใจว่าจะไม่พาเพื่อนๆ และรุ่นน้องไปทิ้งทะเล แล้วจึงเคลื่อนรถไปจอดเบื้องหน้าทุกคน
เสียงปรบมือโห่ร้องดังก้อง “โหย พี่น้ำแม่งเท่ / ไอ้น้ำ มึงเก่งจริงๆ”
น้ำยกแขนเสื้อขึ้นปาดเหงื่อ “ไปกันเลยมั้ยครับครู”
ครูสมคิดยิ้มกว้าง “โอ้โห เก่งไม่ใช่เล่นเลยนะ เดี๋ยวครูแห้วจะนั่งไปกับทุกคนด้วย ไปเลยๆ รีบไปก่อนฝนจะตกหนักกว่านี้น่ะ”
ครูแห้วนั่งหน้ากับเต้าหู้ ส่วนไข่ย้อยกับปีหนึ่งอีกสามคนนั่งบนกระบะข้างหลัง ก่อนรถจะออกครูฉลุยก็หยิบเสื้อกันฝนแบบพลาสติกมาส่งให้ทุกคน “รีบไปรีบมานะ”
รถกระบะเคลื่อนออกจากเขตวัดไปช้าๆ ระหว่างทางไปยังหมู่บ้านก็วิ่งผ่านพระสองรูปกำลังออกบิณฑบาตด้วยเท้าเปล่า มีเด็กชายเดินตามหลังช่วยถือของให้สี่ห้าคน ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย พวกเขายกมือไหว้แล้วยิ้มบาง พลางนึกถึงว่าภาพเช่นนี้ช่างหาดูได้ยาก ทำให้รู้สึกอิ่มเอมในหัวใจดีเหลือเกิน
ตัวหมู่บ้านครึกครื้นแม้ท้องฟ้าจะยังมืดสนิท ที่หน้าบ้านแต่ละหลังมีชาวบ้านยืนรอใส่บาตรกันตามวิถีชาวพุทธ ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส พอรถกระบะของวัดวิ่งผ่านพวกเขาก็โบกมือทักทายอย่างเป็นมิตร
เมื่อรถวิ่งออกจากตัวหมู่บ้านไปเล็กน้อยก็ถึงที่ตั้งของท่าเรือ มีรถกระบะจอดอยู่บริเวณนั้นสามสี่คันเพื่อรอรับปลาที่คัดสรรแล้วไปส่งตลาด
หลังจากที่น้ำดับเครื่องยนต์รถแล้ว ครูแห้วก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปบนสะพานซึ่งทอดยาวไปในทะล ตรงไปยังเรือประมงลำหนึ่ง โดยมีกลุ่มนักศึกษาเดินตามไปติดๆ ทว่าฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ จนพวกเขามองทางแทบไม่เห็น แล้วยังมีลมกระโชกแรงเสียจนเดินเซ
“ของครูห้าตะกร้านะ” คนในเรือที่ตัวเปียกโชกพูดพลางส่งตะกร้าสีซีดๆ ออกมาจากลำเรือ พอครูเอื้อมมือไปรับแล้วก็ส่งต่อให้กับนักศึกษาที่ยืนรออยู่
“คุณรีบไปติดเครื่องรถรอเลย” ครูแห้วหันไปบอกกับน้ำ “แย่แล้ว ดูท่าจะมีพายุ”
“อ่า โอเคครับ” น้ำหันไปสบสายตากับเมฆ ทว่ายังไม่ทันได้พูดอะไรเด็กหนุ่มก็ชิงพูดขึ้นก่อน
“เดี๋ยวพวกผมยกไปเอง พี่น้ำรีบไปเถอะ”
น้ำวิ่งฝ่าสายฝนกลับไปยังรถที่จอดไว้ เม็ดฝนที่ตกกระทบตัวรถเสียงดังมากเสียจนกลบเสียงเครื่องยนต์เลยทีเดียว
ไม่นานนักทุกคนก็กลับมาที่รถพร้อมกับปลาห้าตะกร้า ครั้งนี้ครูแห้วกับเต้าหู้จะนั่งบนกระบะด้านหลังพร้อมกับทุกคนด้วยเพราะพวกเขาตัวเปียกโชก ปล่อยให้น้ำนั่งด้านหน้าเพียงคนเดียว ชายหนุ่มไม่สามารถขับรถเร็วได้เนื่องจากทัศนวิสัยย่ำแย่ แต่ใจก็เป็นห่วงทุกคนด้านหลัง เขาคอยชำเลืองมองในกระจกมองหลัง ซึ่งก็มองเห็นแค่ว่าทุกคนนั่งก้มหน้าอยู่ภายใต้เสื้อกันฝนเท่านั้น
ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงสำหรับระยะทางใกล้ๆ ในที่สุดรถก็เคลื่อนเข้าสู่เขตวัดจนได้ เมื่อจอดรถให้ทุกคนนำปลาลงไปแล้ว ครูสมคิดก็ขอร้องให้น้ำขับรถออกไปรับหลวงพ่อซึ่งไปหยุดหลบฝนอยู่ที่ใต้ถุนบ้านของผู้ใหญ่บ้านกลับมาที่วัดด้วย
“บ้านผู้ใหญ่บ้านน่ะ ทาสีเหลืองนวลๆ หลังใหญ่สุด เป็นหลังเดียวที่มีใต้ถุน”
“ใช่หลังที่อยู่ก่อนถึงท่าเรือนิดนึงมั้ยครับ”
“ใช่ๆ”
“โอเคครับ ” น้ำรับปากแล้วจึงวกรถออกไปอีกครั้ง
เมฆยืนมองตามรถกระบะเคลื่อนออกไปซึ่งไม่นานก็ถูกสายฝนบดบังจนมองไม่เห็น เขาเป็นห่วงรุ่นพี่เพราะต้องขับออกไปตามลำพัง
ตั้งใจตบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ไอ้น้ำมันขับรถเก่งจะตาย มึงก็เห็นนี่ ไปๆ ช่วยกันขนปลาเข้าไปในครัวเถอะ”
เหล่านักศึกษาปีหนึ่งกับปีสี่อยู่ด้วยกันในครัวข้างกุฏิ ส่วนปีสองกับปีสามทำข้าวต้มสำหรับมื้อเช้าไว้แล้วก็ไปจัดเตรียมข้าวของสำหรับแจกให้เด็กๆ หลังจากนั้นจึงจะสลับกันไปอาบน้ำก่อนเวลาเริ่มงานตอนแปดโมงตรง
ในตะกร้าที่นำมาจากเรือประมงนั้นมีปลาหลายชนิดปะปนกัน เป็นส่วนที่คัดออกจากที่จะนำไปขายในตลาด ทางโรงเรียนจึงรับซื้อต่อมาในราคาที่ถูกกว่าราคาทั่วไป พวกเขาจับแยกชนิดแล้วใส่ถุงไว้ ก่อนจะนำไปเก็บในตู้เย็น
“ฝนตกแบบนี้ แล้วตอนบ่ายจะทำสวนกันยังไงเนี่ย”
“ถ้าตกไม่แรงมากก็เดี๋ยวใส่เสื้อกันฝนเอา แต่ถ้าตกหนักเราคงต้องหากิจกรรมอย่างอื่นทำกับเด็กๆ ไปก่อน” รุ่นพี่รุ่นน้องปรึกษากันอย่างเป็นกังวล
“แต่มีลมแบบนี้เดี๋ยวฝนคงหยุดมั้งพี่”
“ฟ้าเริ่มสว่างแล้วด้วยนะ”
“ฮัดเช้ย!”
“เฮ้ย ไอ้เมฆ เดี๋ยวมึงกินยาด้วย พวกมึงด้วยนะ ตากฝนมาเดี๋ยวเป็นหวัด แยกปลาเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำกันเหอะ เดี๋ยวจะได้มากินข้าว”
เมฆเดินมารีรออยู่ที่ด้านหน้าศาลาวัด ในเวลานี้ฝนซาลงไปมากแล้ว ทั้งเมฆสีดำหนาก็บางตาลง ท้องฟ้าเริ่มมีแสงสว่างรำไร หากพี่น้ำของเขายังไม่กลับมาเสียที
“ไอ้เมฆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว”
“ครับพี่” เด็กหนุ่มหันรีหันขวาง ใกล้เวลาเจ็ดโมงเช้ามากแล้ว ข้าวปลาก็ยังไม่ได้รับประทาน เขาจึงจำใจต้องไปจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อยก่อน
เมื่อทุกคนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันแล้วก็มานั่งล้อมวงรับประทานมื้อเช้ากัน ในระหว่างนั้นรถกระบะของวัดก็เคลื่อนเข้ามาจอด น้ำช่วยหลวงพ่อถือของที่ได้รับมาจากการบิณฑบาตไปเก็บ จากนั้นจึงวิ่งมายังศาลาวัดซึ่งทุกคนรอคอยกันอยู่
ชายหนุ่มมีแป้งสีขาวพร้อมรอยมือแปะตามเนื้อตัวและบนใบหน้า แถมยังมีผ้าขาวม้าผูกเอวมาด้วย เขาสบสายตากับเมฆแล้วเดินดุ่มๆ ไปนั่งลงกับเพื่อนพ้องของตน
“มึงไปตกกระป๋องแป้งที่ไหนมาวะ ออกไปอย่างหนุ่มเมืองกรุง กลับมาเป็นหนุ่มลูกทุ่งเลยนะมึง” ไข่ย้อยทัก
“แม่ง...” น้ำส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ
“โดนสาวรุมมาอะดิ”
พอได้ยินเช่นนั้น เมฆก็หันขวับไปทางรุ่นพี่ทันที ส่วนแหนมกับตำลึงก็ใช้ข้อศอกถองสะกิดกันเป็นพัลวัน
ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก “ตอนที่ไปถึงฝนก็เกือบจะหยุดตกแล้ว พอจอดรถลงไปรับหลวงพ่อ จู่ๆ แม่งก็มีคนกรูกันมาจากไหนนักไม่รู้ แล้วก็รุมแปะแป้งเต็มตัวกูเลยเนี่ย เข้าตาเข้าปากไปอีก”
“แล้วรอดมาได้ไงวะ”
“หลวงพ่อท่านดุอะดิ กูเลยรอด แม่ง... น่ากลัวฉิบหาย”
กลุ่มเพื่อนของชายหนุ่มหัวเราะ “เสือกหล่อเองนี่หว่า แล้วนี่ ผ้าขาวม้าเอามาจากไหนวะ”
“พวกชาวบ้านเขาให้มาน่ะแหละ”
เต้าหู้รับชามข้าวต้มที่รุ่นน้องตักส่งต่อๆ กันมาให้แล้ววางลงตรงหน้าเพื่อนรัก “เอ้า กินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวมึงจะได้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้าง”
“อือ ขอบใจ”
หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จแล้ว ฝนก็หยุดตกพอดี ท้องฟ้ายังคงมีเมฆสีเทาหม่นลอยบ้างประปราย แต่ดวงอาทิตย์ก็แผดแสงแรงกล้า ให้ความอบอุ่นไปทั่วผืนดินที่เปียกชื้น กลุ่มนักศึกษาคณะวิศวะเคลื่อนย้ายกันไปเตรียมตัวที่เรือนไม้ซึ่งเป็นอาคารเรียน เรือนไม้หลังนี้มีสองห้องเรียน กับห้องว่างอีกห้องซึ่งจะใช้ติดตั้งเครื่องคอมพิวเตอร์ ด้านข้างอาคารเรียนเป็นที่โล่งว่าง มีหลังคาข้างบนเอาไว้ให้เด็กๆ ทำกิจกรรม และถัดออกไปเป็นแปลงผักขนาดกว้างขวางกับเล้าไก่
แม้จะยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียน หากเด็กนักเรียนก็มาถึงโรงเรียนกันแล้ว พวกเขามีใบหน้ายิ้มแย้ม ต่างตื่นเต้นดีใจที่จะได้พบกับครูน้อยซึ่งเดินทางมาจากสถานที่ห่างไกล ที่ซึ่งพวกเขาไม่เคยได้ไปเยี่ยมเยียนมาก่อน
ก่อนถึงเวลาเข้าเรียน เด็กๆ กับเหล่าครูน้อยร่วมกันร้องเพลงเคารพธงชาติเสียงดังก้อง พวกเขาพูดคุยแนะนำตัวกันอย่างเป็นทางการ เสร็จแล้วก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของแต่ละคน
พอน้ำอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เขาก็คว้ากล้องวิ่งไปยังอาคารเรียนเพื่อทำหน้าที่ของตน เริ่มจากไปถ่ายรูปกิจกรรมแจกของให้กับเด็กๆ ก่อน
รุ่นน้องปีสองกับปีสามรับหน้าที่แจกของให้กับเด็กๆ ในห้องเรียน ซึ่งมีทั้งสมุด เครื่องเขียน ของเล่น เสื้อผ้าของใช้จำเป็นและขนม พวกเด็กๆ ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เพราะไม่บ่อยครั้งนักที่จะมีโอกาสได้รับของขวัญมากมายถึงขนาดนี้
น้ำถ่ายรูปไปด้วยความรู้สึกผิดในใจ ตัวเขาเกิดมามีพร้อมทุกสิ่ง ของเล่นที่เคยมีล้วนคัดสรรมาเป็นอย่างดีและมีราคาแพง แต่เขากลับไม่เคยรู้สึกดีใจเลย หากวันนี้ได้มาเห็นรอยยิ้มสดใสของพวกเด็กๆ ซึ่งเพียงแค่ของเล่นธรรมดาๆ ก็ทำให้พวกเขามีความสุขได้ และยังทำให้คนรอบข้าง รวมทั้งผู้ให้ได้อิ่มเอมหัวใจไปพร้อมกันด้วย
แต่ขณะที่กำลังซึ้งอยู่นั้นก็มีเสียงโวยวายดังแทรกขึ้น แล้วก็ไม่ใช่เสียงคนอื่นคนไกล พวกเพื่อนๆ เขานั่นล่ะ สงสัยจะมีปัญหากับการติดตั้งคอมพิวเตอร์ล่ะมั้ง
ชายหนุ่มสาวเท้ายาวๆ ผ่านห้องเรียนสองห้อง ไปยังห้องที่ตั้งเครื่องคอมพิวเตอร์ พวกเพื่อนเขายังไม่ได้เริ่มแกะกล่องคอมพิวเตอร์เลย เพราะมัวแต่สาละวนอยู่กับการต่อโต๊ะคอมพิวเตอร์สำเร็จรูปอยู่
“กูว่าเขาให้น็อตมาไม่ครบ” ตั้งใจขมวดคิ้วพลางตบไหล่ป๊อกเด้งเพื่อเร่งให้รื้อดูภายในกล่อง
“ไอ้เหี้ย ตบกูอยู่ได้ ของกระเด็นกระดอนหมดแล้ว”
รุ่นน้องปีหนึ่งอีกสามคนทำหน้าเซ็งๆ “โต๊ะผมต่อเสร็จตั้งนานแล้วนะพี่ ไม่ต้องแข่งแล้วน่ะ ให้พวกผมต่อของพวกพี่ให้ก็ได้”
“เฮ้ย พวกมึงดูถูกพวกกูเหรอวะ”
น้ำถอนหายใจหนักๆ อย่างอ่อนใจ อะไรกันวะ แข่งกันต่อโต๊ะ ห้าคนยังเสือกแพ้รุ่นน้องสามคนไปได้ เวรกรรมแท้ๆ “ชาตินี้พวกมึงจะเสร็จป่ะวะ ก็ให้น้องต่อโต๊ะไป พวกมึงก็แกะกล่องเอาคอมพ์ กับ UPS ออกมาติดตั้งได้แล้ว”
“มาแล้วก็บ่นเป็นหมีเลยนะมึง ถ่ายรูปให้พวกกูหล่อๆ ด้วย” ใบตองเหน็บ
“คนไม่หล่อจะให้ถ่ายยังไงให้หล่อวะ” น้ำพึมพำ ก่อนจะโดนเพื่อนพ้องส่งนิ้วกลางให้ เขาหัวเราะเบาๆ ยกกล้องในมือขึ้นเล็งพร้อมกับหันไปทางกลุ่มปีหนึ่ง แต่เพราะเห็นว่าเมฆทำหน้าเครียดจึงพูดหยอกเย้า “น้องเมฆยิ้มหน่อยครับ”
เจ้าของชื่อซึ่งกำลังง่วนแกะกล่องคอมพิวเตอร์อยู่เงยหน้าขึ้นพรวด ก่อนจะยิ้มกว้าง “ยิ้มแล้วครับ”
ชายหนุ่มยิ้มตอบ พลางกดชัตเตอร์แล้วเปลี่ยนมุมไปเรื่อยๆ
“พี่น้ำจะถ่ายแต่ผมเหรอ เมื่อยปากแล้วนะพี่”
“ก็เมฆยิ้มแล้วน่ารักดี”
ตำลึงกับแหนมหันมองหน้ากันแล้วเบ้ปาก ทั้งที่พวกเขาควรจะชาชินสักที แต่ก็เหมือนว่าเพื่อนรักกับรุ่นพี่สรรหาคำพูดน้ำเน่าใหม่ๆ มาสาดใส่กันได้อยู่เรื่อยๆ
“พวกกูก็ยิ้มอยู่ครับไอ้คุณน้ำ” เพื่อนพ้องเอ่ยอย่างหมั่นไส้
คนที่ถือกล้องอยู่หันไปตอบโดยไม่ได้เบนเลนส์ไปทางพวกเขาเลยแม้แต่น้อย “เรื่องของมึง”
“อ้าว ไอ้เหี้ยสองมาตรฐาน!”
“พวกมึงแม่งยิ้มเสแสร้ง เปลืองเมมในกล้อง”
“พวกกูต้องฝืนยิ้มก็เพราะความเลี่ยนของมึงนี่แหละไอ้สัตว์น้ำ รีบๆ ถ่ายแล้วรีบๆ ไปที่อื่นบ้างเลยมึง” พวกเขาต่อว่าพร้อมกับคว้าชิ้นส่วนกล่องปาใส่
น้ำหัวเราะเบาๆ เมื่อถ่ายรูปจนพอใจแล้วจึงย้ายไปที่มุมอื่นต่อ
กว่าจะติดตั้งเครื่องคอมพิวเตอร์และจัดเก็บทำความสะอาดเสร็จก็เป็นเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว พวกเขานัดครูทั้งสามคนเพื่อสาธิตวิธีการใช้งานในวันรุ่งขึ้น แต่ตอนนี้เป็นคิวของพวกเขาที่จะต้องรีบไปเตรียมมื้อกลางวันให้กับนักเรียนและตัวเองก่อน
น้ำตามมาสมทบในครัว เขาถ่ายรูปเพื่อนๆ กับรุ่นน้องที่นั่งล้อมวงทำความสะอาดปลากันอย่างขะมักเขม้น ใจนึกสงสัยว่าในที่กันดารเช่นนี้ พวกเขาจะเลือกสรรเมนูอะไรมาทำอาหารกัน
แหนมกับตำลึงกำลังก่อเตาถ่านซึ่งจัดวางเรียงไว้ห้าเตาอย่างหน้าดำคร่ำเครียด เมื่อไฟติดได้ที่แล้วก็จัดการหุงข้าว กับต้มน้ำไว้สำหรับลวกเนื้อปลา
น้ำเปลี่ยนโหมดในกล้องถ่ายรูปเป็นถ่ายวิดีโอ เพราะคิดว่าน่าสนใจดี “มื้อนี้จะทำอะไรให้น้องๆ กินครับ”
“แกงจืดสาหร่ายใส่ไข่เจียวกับปลา แล้วก็ปลาชุบแป้งทอดครับ” สองหนุ่มตอบอย่างรู้งาน “พวกเราซื้อไข่ สาหร่าย กับแป้งทอดกรอบมาจากตลาดด้วย คิดว่าเด็กๆ คงไม่ได้กินกันบ่อยๆ น่าจะชอบ”
ชายหนุ่มอมยิ้ม เขานึกชื่นชมเพื่อนๆ และรุ่นน้องอยู่ในใจ ขนาดมีเวลาแค่สามวันเท่านั้น ทว่าทุกคนก็พยายามจะมอบความสุขให้กับเด็กๆ กันอย่างเต็มที่ จากนั้นก็เดินไปถ่ายรอบวงที่กำลังควักไส้ล้างปลากันอยู่
“ไม่ทำปลาทอดบ้างเหรอ”
“มันง่ายไปน่ะ เด็กๆ คงกินบ่อยแล้ว”
กว่าจะทำอาหารเสร็จก็ปาไปเกือบชั่วโมง แต่ก็ทันมื้ออาหารเที่ยงพอดี พ่อครัวจำเป็นทั้งหลายแทบจะเป็นลมไปตามๆ กัน หากเมื่อได้ยินคำชมจากเด็กๆ กับได้เห็นรอยยิ้มในตอนที่รับประทานอาหารแล้ว พวกเขาก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
นักศึกษาแยกกันไปนั่งปะปนกับเด็กๆ คุยกันรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่สีหน้าของทุกคนก็เปี่ยมไปด้วยความสุข
น้ำนั่งอยู่กับตั้งใจ ไข่ย้อย และเด็กอายุราวๆ 8-9 ขวบสามคน เด็กๆ บอกว่าพวกเขาเป็นคนถูพื้นห้องในเรือนพักให้ ตั้งใจนึกถึงเจ้าที่ขึ้นมาได้จึงพูดขึ้น
“ในบ้านมีตุ๊กแก ตัวเบ้อเริ่ม”
เด็กๆ พยักหน้า แล้วพูดติดสำเนียงทองแดง “ชื่อบุญชมกับอุไร”
“ฮะ!?”
“เขาเป็นเจ้าของบ้าน ชื่อบุญชมกับอุไร”
ตั้งใจยิ้มแหยๆ “เป็นเจ้าของบ้าน? ก็ไล่ไปไม่ได้น่ะสิ”
พวกเด็กส่ายหน้ารัว “ไม่ได้ บ้านเขา ก่อนครูจะมาต้องขอเขาให้ครูนอนด้วย”
ฉิบหายละ! ตั้งใจยกมือขึ้นปาดเหงื่อ
“แต่เขาใจดี เขาดูแลบ้านมาก่อนพวกหนูอีก”
แปลว่าพวกเขาต้องอยู่ร่วมกับตุ๊กแกไปอีกสามคืนงั้นสินะ ฮือ...
ฝ่ายเมฆ แหนมและตำลึงนั้น พวกเขานั่งอยู่กับเด็กสองคน ด้วยความที่ต่างฝ่ายต่างเป็นคนช่างคุย พวกเขาจึงจ้อกันไม่หยุดปาก แม้จะคุยกันรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ใช้ภาษามือปนด้วยก็สนุกดี
“ครูรู้มั้ย บนเขาข้างหลังเนี่ย ปู่กับย่าบอกว่ามีถ้ำฝังสมบัติไว้ด้วย ข้างในมีเพชรทองมากมายเลย”
“โห แล้วไม่โดนขโมยเหรอ” ตำลึงนั่งฟังไปอย่างสนใจ
“ไม่มีใครกล้าน่ะสิครู”
“ทำไมอะ”
“ปู่บอกว่ามีผีเฝ้า ดุมาก มีคนเดินผ่านตอนกลางคืนเห็นอยู่บ่อยๆ วิ่งหนีกันหัวโกร๋น แล้วใครไปขุดหาก็จะโดนคำสาปให้โชคร้าย
บางคนก็ตาย”
“เหย... ถึงตายเลยเหรอ” แหนมยิ้มแหยๆ เพราะตัวเขานี่เซนส์สิถีพกับเรื่องลี้ลับเป็นที่สุด “บนเขาตรงไหนเหรอ ครูจะได้อยู่ห่างๆ”
“นั่นไง ครูมองขึ้นไปสูงๆ เห็นศาลาข้างบนเขามั้ย เดินเลยเข้าไปก็เจอปากถ้ำแล้ว”
“อือๆ” รู้แล้วเขาจะได้ไม่มองขึ้นไปบนนั้นบ่อยๆ เดี๋ยวเจอใครนั่งอยู่ล่ะซวยเลย
(มีต่อค่า)
-
หลังเสร็จจากอาหารมื้อเที่ยง ท้องฟ้าเบื้องบนค่อยๆ มืดครึ้มลงอีกครั้ง ทว่าฝนยังไม่ตก ทุกคนจึงรีบออกไปเตรียมพื้นที่ในแปลงผักเอาไว้สำหรับลงต้นกล้ากันก่อน หากเพราะเมื่อตอนเช้าฝนตกหนัก ดินเปียกชื้น บางจุดก็เละเป็นโคลน ทำให้งานปรับหน้าดินลำบากกว่าเดิม
พวกนักศึกษาแบ่งกลุ่มกันไปทำงาน กลุ่มหนึ่งกับครูประจำโรงเรียนสองคนใช้มีดดายหญ้าที่ข้างแปลงโดยมีพวกเด็กๆ ช่วยโกยไปทิ้ง กลุ่มที่อยู่ในแปลงกับครูอีกคนใช้คราดตะกุยซากต้นไม้เดิม เศษใบไม้ วัชพืชและหินออก อีกกลุ่มคอยเก็บใส่ถังแล้วยกไปทิ้ง ที่เหลือใช้พลั่วพลิกหน้าดิน โดยมีเด็กๆ ที่โตหน่อยคอยใช้คราดเกลี่ยหน้าดินให้เรียบ เพื่อให้พื้นดินพร้อมสำหรับการลงต้นกล้าที่ครูประจำโรงเรียนได้เพาะไว้ให้
งานของน้ำสบายที่สุดในกลุ่ม เพราะเขาทำหน้าที่ตากล้องคอยถ่ายรูปและถ่ายวิดีโอไว้ให้เป็นโปรไฟล์กิจกรรมของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ทว่าขณะที่กำลังถ่ายวิดีโออยู่นั้น...
จิ๊บ... จิ๊บๆ
“หือ” น้ำหันไปมองหาต้นเสียง ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น “ลูกเจี๊ยบหลุดมาจากกรงเรอะ” เขาก้มลงไล่จับอยู่สักพัก แล้วพอตะปบไว้ในมือได้ ก็มีเสียงร้องของลูกไก่ดังแว่วมาอีก... แต่คราวนี้ดังมาจากหลายทิศทาง
ชายหนุ่มหันมองไปรอบๆ จึงเห็นว่ามีลูกเจี๊ยบอีกห้าหรือหกตัววิ่งไปวิ่งมา “เฮ้ย!”
“มีอะไรเหรอพี่” แหนมอยู่แถวนั้นพอดี เห็นน้ำวิ่งไปวิ่งมาทำท่าเหมือนจะไล่จับกบจึงเอ่ยถาม
“ดูเหมือนว่าเล้าไก่จะมีรู ลูกเจี๊ยบหลุดออกมาเต็มเลย ช่วยจับหน่อยเร็ว!”
แหนมมองตามที่รุ่นพี่ชี้ไป แล้วกระโจนเข้าไปช่วยจับลูกไก่ด้วยอีกคน เขาก้มลงวิ่งไล่ต้อนเจ้าตัวเหลืองซุกซน พอตะปบไว้ในอุ้งมือได้ก็ได้ยินเสียงไก่ตัวโตที่แฝงไว้ด้วยรังสีอำมหิต เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง “เย้ย! แม่มันมาตาม!” เขาตกใจโยนลูกไก่ทิ้ง จากนั้นก็วิ่งหนีแม่ไก่ที่วิ่งไล่จิกตนเป็นพัลวัน “ช่วยผมด้วยยย~”
รุ่นพี่ปีสี่กำลังดายหญ้ากันอยู่ พอเห็นรุ่นน้องปีหนึ่งร้องเอะอะโวยวายขอความช่วยเหลือก็คว้ามีดดายหญ้าวิ่งเข้าไปช่วย “เฮ้ย! ไอ้แหนม ไม่ต้องกลัว กูมาช่วยแล้ว”
“เฮ้ย! เดี๋ยวก๊อนนน จะฆ่าไก่ครูหรื๊อ” ครูฉลุยกับครูสมคิดวิ่งตามไปห้าม
“ช่วยผมด้วย มันจะฆ่าผมแล้ว” แหนมร้องลั่น
เหล่านักศึกษาพร้อมใจกันคว้าอาวุธในมือ ทั้งจอบ พลั่ว เสียม คราดมาล้อมแม่ไก่ตัวใหญ่ ซึ่งมันก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เสียด้วย ใครยื่นอะไรเข้าไปมันก็กระโดดจิกตีอย่างรุนแรง
“ผัวมึงมีเมียน้อยเหรอวะอีเหี้ย~ ถึงได้โมโหขนาดนี้เนี่ย”
“ล้อมไว้ก่อนๆ เดี๋ยวครูเอาสุ่มไปครอบ” ครูแห้วตะโกนบอกพลางวิ่งตรงไปเอาสุ่มที่เล้า
“เร็วๆ ครู แม่งจะกระโดดจระเข้ฟาดหางพวกผมแล้ว!”
ภายในเล้าว่างเปล่า กรงลวดมีรอยฉีกขาดกว้าง “ฉิบหายแล้ว!” ครูแห้วอุทาน เขาคว้าสุ่มแล้ววิ่งไปทางที่พวกนักศึกษายืนออกันอยู่ รีบเอาสุ่มไปครอบแม่แก่เอาไว้ก่อน “ดูเหมือนว่ามีตัวอะไรกัดกรงเข้าไปในเล้า ไก่หายหมดเล้าเลย! ครูก็ว่า ปกติสมศรีไม่ดุขนาดนี้ มันคงตกใจน่ะ”
“แล้วจะทำไงดีครับครู”
“จับลูกเจี๊ยบก่อน ระวังพ่อมันด้วยล่ะ”
แวบแรกทุกคนกำลังจะวิ่งออกไป แต่ก็ต้องหยุดชะงัก “พ่อมัน?”
“ไอ้โต้งไง ถ้าเห็นเรียกครูนะ เดี๋ยวครูจับเอง ไอ้นี่อดีตสิงห์นักเตะ ถ้าทะเล่อทะล่าไปจับมันเดี๋ยวมันตีตาเขียวหัวแตก”
“เย้ย! ดุสมกับเป็นพ่อเล้าจริงจริ๊ง”
ฝนเริ่มโปรยปรายลงมาอีกครั้ง ทำให้การไล่จับลูกไก่หนักหนาสาหัสมากขึ้นไปอีก ทั้งเด็กๆ และพวกนักศึกษาเนื้อตัวเปียกปอน เปรอะเปื้อนไปด้วยโคลน เมื่อจับลูกไก่ได้หมดแล้วก็นำมาใส่กล่องรวมกันไว้ แล้วนำกล่องไปวางไว้ในที่โล่งใต้หลังคาข้างตึกเรียนของเด็กๆ ข้างๆ แม่ไก่ในสุ่ม
“แล้วเด็กๆ จะกลับยังไงครับเนี่ย”
“เดี๋ยวถึงเวลาเลิกเรียนพ่อแม่เขาก็เอาร่มมารับน่ะ ส่วนเล้าไก่กับแปลงผักคงต้องทำต่อพรุ่งนี้ล่ะนะ” ครูฉลุยถอนหายใจยาว
“ว่าแต่ นอกจากไอ้โต้งที่ยังหาไม่เจอแล้ว มีไก่ที่หลุดไปอีกกี่ตัวอะครับ”
“มีแม่ไก่อีกสี่ตัว แต่ไม่เป็นไร พวกมันไปไหนได้ไม่ไกลหรอก”
ครูแห้วพูดพลางยกชายเสื้อขึ้นเช็ดใบหน้า “ดีไม่ดีบางตัวก็อาจจะโดนลากไปกินแล้วด้วยสิ”
ในระหว่างที่นั่งคุยกันนั้น หลวงพ่อประจำวัดก็เดินถือร่มเข้ามาสมทบด้วย “วันนี้เลิกเร็วหน่อยนะ ฟ้ามืดแบบนี้ดูท่าฝนจะตกแรง เดี๋ยวให้เด็กๆ ติดรถกลับหมู่บ้านเลย อ้าว แล้วทำไมเลอะเทอะกันแบบนี้ล่ะ”
“ไล่จับไก่กันน่ะครับ พอดีมีตัวอะไรไม่รู้ไปพังเล้าไก่ ไก่หลุดออกมาหมดเลย คงต้องพรุ่งนี้ถึงจะซ่อมเล้าได้” หนึ่งในครูอาสาตอบกับหลวงพ่อ “รถใครเหรอครับหลวงพ่อ”
หลวงพ่อพยักหน้าเข้าใจ “รถของคนมางานน่ะ เดี๋ยวทุกคนก็รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันซะก่อนนะ มื้อเย็นไม่ต้องทำหรอก เหนื่อยกันมากแล้ว ไปกินที่ในงานเถอะ”
“งานอะไรเหรอครับหลวงพ่อ” ใบตองถามอย่างสงสัย ก็แบบว่า จู่ๆ ใครจะมาจัดงานเลี้ยงในวัดกัน เขาชักนึกเสียวสันหลังชอบกล
“งานบุญน่ะ” หลวงพ่อยิ้ม พร้อมกับชี้ไปที่ศาลาซึ่งอยู่ห่างออกจากตัวโบสถ์และศาลาวัดไปทางท้ายวัด
เหล่านักศึกษาพร้อมใจกันหันมองไปตามที่หลวงพ่อชี้ ซึ่งไม่ไกลจากศาลานั้นมีเมรุด้วย พวกเขาอ้าปากค้าง “ชัดเลย! งานศพ!”
“เจ้าภาพเขาเลี้ยงข้าวต้มหลังสวด กลางคืนจะมีหนังตะลุงด้วยนะ ถ้าเบื่อกันก็ไปดู”
รุ่นพี่รุ่นน้องหันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนตั้งใจจะเป็นตัวแทนตอบ “อย่าดีกว่าครับ พวกผมเกรงใจ อาหารสดก็ซื้อมามากมายน่ะครับ ถ้าไม่ทำกินเดี๋ยวจะเสียหมด”
หลวงพ่อยิ้ม “ไม่เป็นไร งั้นก็ตามสบายนะ ไปๆ พาเด็กๆ ไปส่งขึ้นรถก่อน”
ฝนเทลงมาหลังจากส่งเด็กนักเรียนกลับบ้านไปได้ไม่นาน ขณะที่เหล่านักศึกษาไปรวมตัวกันที่ครัวข้างกุฏิเพื่อทำอาหารมื้อเย็น พวกเขายังไม่อาบน้ำเพราะคิดว่าเดี๋ยวทำอาหารกันก็ตัวเลอะเทอะอยู่ดี
เมนูมื้อเย็นหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันนี่ ทุกคนตกลงกันว่าจะทำอะไรง่ายๆ พวกเขาอยากจะรีบๆ รับประทานให้อิ่มท้อง ไปอาบน้ำแล้วก็จะได้เข้านอนเสียที
รุ่นน้องปีสองรับหน้าที่ก่อเตาไฟเพื่อต้มน้ำร้อนไว้ลวกเนื้อหมูกับลูกชิ้นที่ซื้อติดมา พอเสร็จแล้วก็ยกหม้อใบใหญ่ที่ใส่น้ำไว้ครึ่งหนึ่งขึ้นตั้งไฟ รอให้น้ำเดือด จากนั้นจึงแกะห่อบะหมี่สำเร็จรูปใส่ลงไป ไม่นานเส้นก็สุกพร้อมรับประทานได้
รุ่นพี่รุ่นน้องล้อมวงรับประทานมื้อเย็นกันที่ใต้ถุนกุฏิอย่างเงียบเชียบ ต่างคนต่างหิวเสียจนไม่ได้สนใจเสียงของเม็ดฝนที่ตกกระทบหลังคาดังลั่น
พอเริ่มจะรู้สึกอิ่ม ป๊อกเด้งเป็นคนแรกที่เงยหน้าขึ้นจากชามใส่อาหารของตน เขาหรี่ตามองเงาตะคุ่มพร้อมกับแสงไฟเคลื่อนที่อยู่ไกลๆ ทว่าเมื่อมองไปสักพักเงานั้นก็เข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ เด็กหนุ่มจึงหันไปสะกิดเพื่อนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กัน “ไอ้ตอง มึงเห็นไฟแวบๆ นั่นมั้ยวะ”
ใบตองเงยหน้าขึ้นมองตามที่อีกฝ่ายชี้ ก่อนจะสะดุ้งเฮือก “เฮ้ย! กระสือ!” เขาร้องเสียงดัง ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ด้วยกันตรงนั้นเงยหน้าขึ้นพรวด
เต้าหู้รีบหันไปตบศีรษะเพื่อนเพื่อเรียกสติ “นี่ในวัดนะมึง กระสือเหี้ยอะไรจะลอยเข้ามาในวัดวะ”
“เออ จริง” ใบตองยกมือขึ้นลูบตรงที่ถูกตบไปหมาดๆ “แล้วไฟนั่นมันอะไร”
เงาตะคุ่มและแสงไฟเคลื่อนเข้ามาใกล้อีกจนพอมองเห็นได้ว่าเป็นคนสองสามคนเดินถือร่ม ถาดและไฟฉายตรงเข้ามาหาพวกเขา
“สวัสดีครับครู”
ทุกคนรีบลุกขึ้นยืนแล้วยกมือไหว้ “สวัสดีครับ/ฮะ”
“เห็นหลวงพ่อบอกว่ามีครูมาช่วยดูแลเด็กๆ ลุงเลยแบ่งเอาขนมกับผลไม้มาให้นะ”
“โอ้โห ขอบคุณครับ อุตส่าห์เดินฝ่าฝนเอามาให้พวกผม” ตั้งใจก้าวเข้าไปช่วยรับถาดมาจากคุณลุงและคนที่เดินมาด้วย เขาส่งต่อให้รุ่นน้องที่ยืนเก้ๆ กังๆ รอกันอยู่
“ลุงมาจัดงานบุญที่ศาลา ถ้าเบื่อๆ ก็แวะไปหาได้นา”
ตั้งใจยิ้มแหยๆ “ครับ ขอบคุณครับ”
“ลุงไปละ ขาดเหลืออะไรก็บอกลุงไว้ได้นะ พรุ่งนี้ถ้าหาได้จะฝากคนเอามาให้” คนทั้งสามร่ำลาแล้วก็เดินกลับออกไป
พวกนักศึกษานั่งลงล้อมวงกันอีกครั้ง มองขนมในถาดขนาดใหญ่กันด้วยความตื่นเต้น น้ำเอ่ยปากเสียดายที่แสงไฟสลัวและสีออกนวลๆ จากเครื่องปั่นไฟในตอนค่ำไม่ค่อยเป็นใจต่อการถ่ายภาพนัก ทำให้เขาอดได้ภาพสวยๆ ของขนมพื้นเมืองที่นานๆ จะได้เห็นสักครั้ง
“แต่ว่าขนมอะไรบ้างวะเนี่ย”
“อันนี้กูเคยกิน เขาเรียกขนมหัวล้าน ขนมคอเป็ด ขนมเจาะหู ส่วนพวกนี้ไม่แน่ใจ”
“ขนมหม้อแกงเปล่าวะ”
หากไม่ว่าขนมในถาดจะเป็นอะไร พวกเขาก็หยิบรับประทานกันอย่างเอร็ดอร่อย ตามด้วยผลไม้ที่คุณลุงนำมาให้ ซึ่งมีส้ม ส้มโอที่แกะมาเรียบร้อย และกล้วยเล็บมือนาง ไม่นานก็เหลือเพียงแค่ถาดที่ว่างเปล่า
พอท้องอิ่มแล้วหนังตาก็เริ่มหย่อน หลายคนเอนหลังลงนอนไปบนแคร่ที่นั่งรับประทานอาหารกันอยู่นั่นล่ะ บางคนก็พิงกับเสากุฏิแล้วเรอเอิ๊กใหญ่ ตั้งใจลุกขึ้นแบบเนือยๆ หยิบถาดทั้งหมดซ้อนกันไว้แล้วยกขึ้นมาไว้ในมือ “เดี๋ยวเอาถาดไปคืนก่อน จะได้อาบน้ำนอนซะที”
น้ำคว้าแขนเพื่อนรักไว้ เขาทำงานจับกังน้อยกว่าใครทั้งหมดในที่นี้ เพราะงั้น... “กูเอาไปคืนให้เอง” ชายหนุ่มคว้าถาดจากเพื่อนมาแล้วหันไปมองหาร่ม โชคดีที่ใต้กุฏิมีร่มแขวนอยู่หลายคัน เขาจึงเลือกหยิบมาคันหนึ่ง “พวกมึงไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวกูตามไป”
“เอางั้นเหรอ”
“ไปเหอะน่ะ” น้ำผลักไหล่เพื่อนรักเบาๆ เขาหยิบร่มมากางออก เอาไหล่หนีบไว้กับศีรษะ มือหนึ่งถือถาด ส่วนอีกมือหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดเปิดไฟฉายอย่างเก้ๆ กังๆ
“ผมจะไปกับพี่น้ำเองครับ” เสียงพูดจากคนที่ทุกคนคุ้นเคย เขาเดินตรงเข้าไปหาน้ำแล้วคว้าร่มกับถาดมาจากรุ่นพี่ “ผมถือของ พี่น้ำส่องไฟก็แล้วกันนะ”
ชายหนุ่มยิ้มมุมปากตอบรับเด็กหนุ่ม “ขอบใจ”
“เฮ้ย! เดี๋ยว!” ใบตองกับป๊อกเด้งทำท่าจะห้าม แต่มาคิดดูอีกที พวกเขาจะปล่อยให้เพื่อนไปคนเดียวหรืออย่างไรกัน จะไปด้วยวันนี้ก็หมดโควตาออกแรงแล้ว อีกอย่างแค่เดินเอาถาดไปคืน มันจะสวีตกันบ้างระหว่างทางก็ช่างแม่ง “เออ รีบไปรีบมาแล้วกัน ระวังตัวด้วยล่ะ”
TBC~*
แฮร่ วุ่นจริงๆ เนอะค่ายนี้ ขนาดแค่วันแรกเท่านั้นเอง~
เดี๋ยวตอนหน้าจะให้พี่น้ำน้องเมฆสวีตกันสักหน่อย รออ่านกันนะคะ อิอิ /ทิ้งสปอยล์ไว้แล้ววิ่งหนีไปในกลีบ(น้อง)เมฆ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า :กอด1:
-
แค่วันแรกก็วุ่นวายทั้งวันเลย :hao4:
รอฉากสวีทน้าาาา :mew1: :hao3:
-
กลัวว่าตอนหน้าจะเจอสิ่งลี้ลับรึเปล่า 555555555 แล้วเมื่อไหร่น้องเมฆจะได้ใช้สกิลที่ฝึกกับก้านมะยมซักที อุอิอุอิ
-
ใครกล้าดูถูกการสวีทของพี่น้ำกะน้องเมฆนี่คิดผิดคิดใหม่เร็ว 5555
-
น่ารักค่ะพี่น้ำน้องเมฆ
รอความสวีทต่อไป
-
อะไรกันอะพวกพี่ๆ คิดจะขัดไรกันหนักหนาอะ :ling1:
เดะให้บุญชมกะอุไรมาจัดการเลยนิ ค่ายนี้แสนวุ่นวายจริงๆ แต่ละเรื่อง ฮาไปไหน :m20:
-
พี่น้ำเท่ทุกสถานการณ์
-
ขนาดอยู่กันหลายคนพี่น้ำน้องเมฆเขายังสวีทกันได้
นับประสาอะไรกับการเดินไปคืนถาด :m18: :m18:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แค่วันแรกก็โหด มัน ฮา ขนาดนี้แล้ว วันต่อๆไปจะเป็นยังไง55
-
โอ๊ยยยยย เป็นค่ายที่วุ่นวายจริงๆ เลยนะเนี่ย
-
รอสองหนุ่มเค้าสวีทกันค่ะ วรั้ยยยยยย :hao6:
-
วุ่นวายตลอด
-
:katai2-1:สวีทไม่เกรงใจใครเลย
-
แหมๆๆ พี่น้ำ น้องเมฆ นี่มาบำเพ็ญประโยชน์ให้ชุมชนนะจ๊ะ ไม่ได้มาพรีฮันนีมูน ^^
-
เป็นค่ายอาสาที่บันเทิงกันจริงๆ
-
:pig4: :pig4:
-
:hao7: วุ่นวายกันจังเลยเนอะ
-
เอ๊ะๆ ส่งท้ายเหมือนจะมีอะไรๆ :katai5:
-
เป็นค่ายที่น่าสนุกมาก 55555 วุ่นวายกันสุด
มีความคิดระแวงลุงคนนั้นจัง เป็นลุงที่งานบุญนั่นรึป่าว 5555 แต่จะเจอแค่ 2 คนเองหรอ
-
วุ่นวายไปอี้กก 5555
-
นี่ระแวงว่าคนที่เอาขนมมาให้จะเป็นลุงเจ้าของงาน หรือคนในโลงนั่นเอง
-
:laugh:
-
:pig4: :pig4:
-
แค่วันแรกยังวุ่นวายซะขนาดนี้ แล้วอีกสองวันจะเป็นไงเนี่ย
-
เป็นค่ายที่อลม่าน เฮฮาปาจิงโก๊ะมาก ตอนหน้าขอหวานๆน้าาา :mew1:
-
เราว่าเราสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างจากคุณลุงนะเนี่ย 5555
ลุงคนนั้นใจดีจังเลย อยากรู้จริงๆลุงเป็นใคร มาต่ออีกไวๆเลยน้า
-
โอกาสมาแล้วพี่น้ำ จัดเต็มเลยยยย :katai3: :katai3: :katai3:
-
สงสัยเรื่องนี้ต้องฉลองครบร้อยตอน..พี่น้ำถึงจะสมหวังกับน้องเมฆใช่ไหม?555
-
วรั๊ยยย พี่น้ำคนแมน แฮนซั่มด้วย พี่น้ำเก่งจังค่ะ พี่หลงพี่น้ำเหลือเกินแล้ว ค่ายนี้อลเวงอลหม่านดีจัง หนุ่มๆไปสามวันนี่คุ้มเกินคุ้มนะคะ
โดยเฉพาะเมฆและพี่น้ำ ได้จีบกันเรื่อยๆ แต่ตอนนี้จีบกันน้อยอ่าาาาาา ตอนหน้าขอจีบแบบหนักๆหน่อยนะคะ
แหม ไอ้เราก็ลุ้นได้แม้โลเคชั่นในวัด ในขณะที่เด็กๆกำลังจะไปคืนถาดกันเนอะ
แล้วก็อยากให้สองหนุ่มไปเดินสวีทกันบนถ้ำที่ว่าจังค่ะ เพื่อนๆเปิดทางหน่อยเน้อ คนเขาจะจีบกัน 5555555 :-[ :-[
-
บั่บว่า รอตอนหวานๆของคู่นี้มากก :z2:
-
มีลางว่าตอนหน้าจะวุ่นกว่าเดิม
-
อย่าลืมบอกบุญชม กับ อุไร ว่าขอนอนด้วยนะ
:laugh:
-
ง่อวววววว :hao3: :hao3: :hao3:
สร้างสถานการณ์จู๋จี๋ 2 ต่อ 2 ไปอีกกกกก
-
ระวังผีหลอกนะ พี่น้ำ บรึ๊ย
-
ชอบพี่น้ำกับน้องเมฆมาก ๆ
-
ท่าทางจะวุ่นยันวันกลับกันแน่ๆอ่ะ
-
:angellaugh2:
-
รอน้องเมฆโตอีกหน่อยนะพี่น้ำ
จะได้ไม่โดนกล่าวหาว่าพรากผูเยาว์
จะเยาว์อะไรก็ลองคิดเอาเองเน้ออ
-
Chapter 44 : ยังวุ่นๆ อยู่ในค่าย
ระหว่างทางเดินจากกุฏิพระไปยังศาลาบำเพ็ญกุศลมืดเสียจนมองทางแทบไม่เห็น ทว่าในศาลาเปิดไฟไว้สว่างไสว สองหนุ่มเดินเคียงคู่กันไปบนทางเดินที่ทำจากดินอัดแน่น ฝ่าสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างไม่มีวี่แววว่าจะหยุด
“ในที่สุดก็ได้อยู่กับพี่น้ำสองคนสักทีเนอะ” เด็กหนุ่มหันไปยิ้มกว้าง
“นั่นสินะ” น้ำยกมือขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่าย “วันนี้ยุ่งกันทั้งวันเลย เหนื่อยมั้ย”
“เหนื่อยครับ แต่สนุกดี ผมเพิ่งเคยมาค่ายอาสาครั้งแรก”
“พี่ก็เหมือนกัน ถ่ายรูปกับคลิปไว้เยอะมาก ขนาดเพิ่งวันแรกเอง”
เจ้าของนัยน์ตาสีเข้มเหลือบมองรุ่นพี่ พลางใช้หัวไหล่กระแซะเบาๆ “แค่วันแรกก็โดนสาวๆ ปะแป้งซะเต็มตัว ผูกผ้าขาวม้าอีก”
ชายหนุ่มยักคิ้วพร้อมกับยิ้มมุมปาก “ก็พี่มันหล่อ ช่วยไม่ได้”
เมฆหัวเราะ “ครับๆ อันนี้ไม่เถียง”
เดินคุยกันไปไม่นานก็ถึงศาลาที่หมาย บริเวณรอบศาลาและด้านในเปิดไฟสว่างจึงดูไม่น่ากลัวเท่าไหร่ แถมยังมีคนมาร่วมงานมากมาย กำลังดูการแสดงหนังตะลุงกันอย่างครื้นเครง รอบๆ ที่ตั้งโลงศพมีกระถางต้นไม้และดอกไม้ตั้งไว้ประปราย แสดงว่าเจ้าภาพงานคงจะมีฐานะดีพอควร
“อ้าว ครู กินอะไรอีกหน่อยมั้ย” คุณลุงซึ่งเป็นคนนำขนมและผลไม้ไปให้พวกเด็กหนุ่มร้องทัก
น้ำกับเมฆเดินเข้าไปหา ส่งถาดคืนให้แล้วปฏิเสธอย่างสุภาพ “ขอบคุณครับ แต่วันนี้พวกผมเหนื่อยมากเลย ว่าจะอาบน้ำแล้วนอนเลยน่ะครับ”
“น่าเสียดาย ไม่งั้นจะชวนครูโต้รุ่ง” คุณลุงลุกขึ้น เดินไปหยิบผ้าขาวม้าในห่อพลาสติกใส คาดดิ้นสีดำมาส่งให้กับผู้มาเยือนทั้งสอง “เอ้า ของชำร่วย เอาไปคนละผืนนะ”
“จะดีเหรอครับ”
“มีเยอะ แจกให้ทุกคนที่มางานน่ะ”
“ขอบคุณครับ” สองหนุ่มยิ้มพลางยกมือไหว้ พวกเขาม้วนผ้าขาวม้าใส่กระเป๋ากางเกงไว้ จากนั้นจึงเดินฝ่าความมืดและสายฝนกลับไปทางเดิม
รอบกายเงียบงันและถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด พื้นดินเฉอะแฉะที่เหยียบย่ำส่งผลให้เดินได้ไม่เร็วสักเท่าไหร่
“พี่น้ำกลัวรึเปล่า” ขากลับนี้มือของเมฆว่างแล้ว เขาจึงยกขึ้นโอบไหล่รุ่นพี่ไว้ “มืดตื๋อแบบนี้ ในวัดด้วย”
“หือ?”
“ผมจำได้นะ ตอนที่พี่น้ำซ้อนมอไซค์ผมครั้งแรก กอดผมซะแน่นเลย”
น้ำขมวดคิ้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ “อ้อ... กลัว” เขายกมือขึ้นโอบเอวเด็กหนุ่มบ้าง
“อยู่กับผมไม่ต้องกลัว ผมจะปกป้องพี่น้ำเอง”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “อือ” หากระหว่างที่เดินอยู่นั้น เขาได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง จึงชักชวนอีกฝ่ายให้เงี่ยหูฟัง “เอ... เมฆได้ยินเสียงอะไรมั้ย”
เมฆนิ่งเงียบเพื่อฟังเสียงตามที่รุ่นพี่บอก “จริงด้วย เสียงเหมือน...”
“เหมือน... ไก่?”
“หรือจะเป็นไก่ที่หลุดจากเล้าอะครับ”
“ไปดูกันเถอะ”
“แต่ถ้ามันเป็นพ่อไก่ ไอ้สิงห์นักเตะล่ะพี่น้ำ”
“ถ้าเป็นไอ้ตัวนั้นเราก็ปล่อยมันไว้ก่อนอย่างที่ครูบอกนั่นแหละ” น้ำใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือส่องไป ซึ่งแสงไฟนั้นก็ไม่ได้สว่างสักเท่าไหร่ เขาก้าวเข้าไปตามเสียงไก่นั้นแล้วส่ายไฟฉายไปมาอย่างเชื่องช้า “นั่นไง! แม่ไก่!”
แม่ไก่ตัวอ้วนเกาะอยู่บนกิ่งไม้เตี้ยๆ มันส่งเสียงร้องเบาๆ แต่พอเห็นแสงไฟก็นิ่งเงียบ
เด็กหนุ่มส่งร่มให้รุ่นพี่ถือไว้ “พี่น้ำส่องไฟไว้นะ ผมจะจับมันเอง” เขาค่อยๆ ย่องเข้าไปที่กิ่งไม้นั้น ในตอนแรกแม่ไก่ก็นั่งนิ่งๆ อยู่หรอก ทว่าพอเขาเข้าไปใกล้มากขึ้น มันก็เริ่มกระพือปีกพั่บๆ “ชี่ อยู่เฉยๆ”
พอเมฆเอื้อมมือไปจับ แม่ไก่ก็ร้องลั่นพลางกระโดดแผล็วลงมาจากกิ่งไม้ พุ่งเข้าไปตรงที่น้ำยืนอยู่พอดี เด็กหนุ่มจึงรีบร้องบอก “พี่น้ำ ต้อนไว้ที!”
น้ำวิ่งไปดักแม่ไก่ ส่วนเมฆก็กระโดดตะครุบจากทางด้านหลัง
“จับได้แล้ว!”
แพร่ด!
ตรงที่เด็กหนุ่มกระโจนเข้าไปเป็นแอ่งโคลนตื้นๆ มันกระเซ็นขึ้นมากระทบตัวเขากับรุ่นพี่จนเลอะเทอะขึ้นไปถึงใบหน้า
“เหวอ!”
เมฆอุ้มแม่ไก่ขึ้นมาอย่างทุลักทะเล ซึ่งตัวแม่ไก่ก็เลอะเทอะไม่แพ้กัน
น้ำใช้ไฟส่องไปทางรุ่นน้อง แม่ไก่ และตัวเอง ก่อนพวกเขาจะหัวเราะลั่น
“เอาไก่ไปไว้ไหนดีอะพี่น้ำ”
พวกเขาหันมองหน้ากัน จะเดินไปโรงเรียนก็ไกลอยู่ แล้วเสื้อผ้ากับเนื้อตัวที่เปื้อนโคลนแบบนี้ก็ทั้งหนักและทำให้เดินลำบาก น้ำขมวดคิ้วอยู่สักพักจึงพูดขึ้น “ที่ใต้กุฏิมีกล่องที่พวกเราใส่ของมา ถ้าเอาของออกแล้วเอาไก่ใส่กล่องไปก่อนได้มั้ย”
“เออ จริงด้วย งั้นเรารีบไปกันเถอะครับ”
เมื่อไปถึงกุฏิ ที่นั่นไม่มีใครอยู่แล้ว แต่ยังมีไฟเปิดไว้ให้แสงพอสลัว น้ำรีบรื้อหากล่อง เอาของไปใส่รวมๆ กันไว้เพื่อให้ได้กล่องว่างหนึ่งกล่องสำหรับแม่ไก่ จากนั้นพวกเขาก็หาอะไรหนักๆ ปิดทับฝาไว้พร้อมกับเจาะรูไว้ให้แม่ไก่ได้หายใจ
“โอย เสร็จซะที เรารีบไปอาบน้ำกันดีกว่า” น้ำยกมือขึ้นปาดคราบโคลนบนใบหน้าพลางถอนหายใจ
สองหนุ่มกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับไปยังบ้านพัก ที่หน้าบ้านนั้นแหนมกับตำลึงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เดินถือตะเกียงกับสบู่แชมพูกลับมาพอดี
“เหย ไปเล่นอะไรกันมาวะ”
“เล่นห่าอะไร พอดีเจอแม่ไก่อีกตัวที่หลุดมา กูจับไว้ได้แต่เสือกตกบ่อโคลนเนี่ย”
“เวร เสือกไปจับไก่ตอนกลางคืน เดี๋ยวก็ได้อย่างอื่นมาแทนหรอก”
“ปากเสีย ตบปากตามอายุเลยมึง รีบๆ เข้าไปเอาเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวกูกับของพี่น้ำออกมาให้ที”
ตำลึงวิ่งหายเข้าไปในบ้านพักชั่วครู่ก็กลับออกมาพร้อมกับของที่สั่ง “เสื้อผ้าพี่น้ำผมให้เพื่อนพี่หยิบออกมาจากเป้ให้”
น้ำพยักหน้าหงึกหงัก “ขอบใจ”
“รีบไปอาบน้ำเถอะ ที่ห้องอาบน้ำมียังพี่ปีสองปีสามอยู่ จะได้ไม่น่ากลัว”
“เออ ขอบใจนะ” เมฆรับเสื้อผ้าและขวดแชมพูกับสบู่เหลวต่อมาจากเพื่อน เขาส่งตะเกียงให้น้ำถือ “ไปกันเถอะครับ”
ทั้งสองหนุ่มเดินกระย่องกระแย่ง เพราะคราบโคลนที่เกาะอยู่ตามเนื้อตัวเริ่มจะแข็ง พอเดินไปถึงห้องอาบน้ำก็พบว่าในจำนวนห้องห้าห้องนั่น มีว่างอยู่เพียงห้องเดียวเท่านั้น แถมที่ด้านหน้าห้องก็มีปีสองกับปีสามยืนเช็ดผมอยู่
“อ้าว พี่น้ำ เมฆ ไปทำอะไรกันมาเลอะเทอะขนาดนี้”
“พอดีตอนเอาถาดไปคืน เจอแม่ไก่น่ะ แต่ผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย” น้ำอธิบาย
“ฮัดชิ้ว”
“เมฆเข้าไปอาบก่อนสิ”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า “พี่น้ำอาบก่อนเถอะ” เขายกสองมือขึ้นกอดลำตัว รู้สึกหนาวๆ ชอบกล
น้ำยกมือขึ้นแตะหน้าผากรุ่นน้อง “พี่ว่าเมฆตัวร้อนๆ นะ ตากฝนมาสองวันติดกันแบบนี้ จะไม่สบายรึเปล่า”
“ฮัดชิ้ว! เดี๋ยวผมกินยาแล้วนอน พรุ่งนี้ก็ฟิตเหมือนเดิมแล้วครับ”
ชายหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากันแล้วดันไหล่อีกฝ่ายเบาๆ “ไปอาบน้ำเลย”
“ไม่เอา พี่น้ำนั่นแหละ ไปอาบก่อนไป”
“ก็เข้าไปอาบด้วยกันเลยสิ” ปีสองกับปีสามที่ยืนมองสองหนุ่มโบ้ยกันไปโบ้ยกันมาเอ่ยขึ้น “ผู้ชายเหมือนๆ กันไม่เห็นเป็นไรเลย ไอ้พวกนั้นก็เพิ่งเข้าไปอาบตะกี้ มันคงไม่ออกมาเร็วๆ นี้หรอก”
“หือ” น้ำและเมฆหันขวับไปทางคนพูด
“ไปๆ เข้าไปอาบซะ จะได้เสร็จๆ ไป แล้วจะได้นอน” พวกเขาผลักสองหนุ่มเข้าห้องอาบน้ำไปแล้วปิดประตูให้เสร็จสรรพ
น้ำประสานสายตากับรุ่นน้องอยู่สักพัก ก่อนจะหันไปหาที่วางตะเกียงแล้วมองไปรอบๆ ห้องอาบน้ำซึ่งกว้างพอสมควร มีฝักบัวกับตุ่มน้ำสำหรับตักอาบ “เราอาบกันคนละมุมก็แล้วกัน”
“พี่น้ำ... จะโป๊กับผมเลยเหรอ” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น คราวนี้รู้สึกว่าใบหน้าร้อนกว่าเดิมเสียอีก ทว่าโอกาสเช่นนี้หาไม่ได้ง่ายๆ เขาจึงตัดสินใจถอดเสื้อออกจากศีรษะ
เสียงกร๊อบแกร๊บของถุงพลาสติกดังขึ้น จากนั้นบางสิ่งบางอย่างก็หล่นตุ้บลงบนพื้น “อะ ถุงนี่...”
“จริงสินะ ใส่ผ้าขาวม้าอาบก็ได้นี่นา” น้ำก้มลงหยิบถุงมาส่งให้กับเมฆ เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย “หรือเมฆอยากจะโป๊ให้พี่ดูก็ได้นะ”
ก็อยากอยู่ แต่ใจไม่กล้าพอ ดีไม่ดีพี่น้ำอาจจะวิ่งหนีได้.... เขาเกลียดตัวเองจังโว้ย! เมฆต่อว่าตัวเองอยู่ในใจ เขารับถุงใส่ผ้าขาวม้าคืนมาจากชายหนุ่ม หยิบผ้าออกมาคลี่ออก พันเอวไว้แล้วค่อยๆ ถอดกางเกงออก หากพอเงยหน้าขึ้นก็พบว่ารุ่นพี่ยืนยิ้มมองมาทางตน
“พี่น้ำไม่ถอดเหรอ”
“ถอดสิ แต่ไม่รู้จะถอดยังไงไม่ให้โป๊ เลยดูเมฆก่อน”
“ให้ผมถอดให้มั้ยล่ะ”
น้ำตอบเสียงเรียบ “เอาสิ”
นัยน์ตาสีนิลสบประสานกับดวงตาเรียวที่ดูนิ่งเฉย นี่พี่น้ำกำลังอ่อยเขา หรือบางทีอาจจะไม่รู้วิธีจริงๆ ก็ได้ เขาควรจะทำอย่างไรดีวะเนี่ย เมฆหยุดคิดชั่วครู่ ก่อนจะยื่นมือออกไปจับชายเสื้อของรุ่นพี่ยกขึ้น แล้วดึงออกไปทางศีรษะ “งั้นถอดเสื้อก่อนนะครับ” แค่นี้หัวใจก็เต้นแรงจวนเจียนจะพุ่งออกมาจากปากอยู่แล้ว เขาจึงเลี่ยงที่จะมองผิวกายของชายหนุ่มตรงๆ จากนั้นจึงหันไปหยิบผ้าขาวม้ามาผูกเอวอีกฝ่าย “แค่นี้แหละครับ ถอดกางเกงออกก็อาบน้ำได้แล้ว”
“จะไม่ถอดกางเกงให้พี่ด้วยเหรอ”
“.....” เด็กหนุ่มลังเล แต่ก็ยื่นมือออกไปจับปมผ้าขาวม้าไว้
น้ำหัวเราะเบาๆ เพราะมือของเมฆสั่นจนเห็นได้ชัด เขายกมือขึ้นเขกศีรษะรุ่นน้อง “ล้อเล่นน่ะ รีบไปอาบน้ำเถอะ พี่ก็จะรีบอาบเหมือนกัน”
เมฆรีบชักมือกลับ “ครับ พี่น้ำใช้ฝักบัวไปละกัน” เขาพูดพลางเดินไปเปิดก๊อกน้ำเพื่อปล่อยน้ำลงในตุ่ม ใช้ขันรองแล้วตักรดตัวรัวๆ “บรื๋อ น้ำเย็นชะมัด”
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหมุนเปิดฝักบัว เขาชำเลืองมองรุ่นน้องที่ยืนอยู่ห่างออกไปในระยะแค่ช่วงแขน เพราะคิดว่าเมื่อผ้าขาวม้าเปียกน้ำแล้วคงจะแนบไปกับผิวกาย แต่น่าเสียดายที่แสงจากตะเกียงบางเบามากเหลือเกิน ห่างกันแค่นี้ก็ยังยากที่จะมองเห็นอะไร
น้ำถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองน้ำที่ไหลเอื่อยออกมาจากฝักบัว ซึ่งดูแล้วคิดว่าฝนตกข้างนอกยังแรงกว่าเลยนะเนี่ย ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าปอดลึกเพื่อทำใจกับความเย็นของน้ำ แล้วจึงก้าวเข้าไปใต้ฝักบัว
เมฆยืนฟังเสียงน้ำอยู่ชั่วครู่ แวบแรกก็ลอบมองรุ่นพี่ด้วยหางตาก่อน พอเห็นว่าอีกฝ่ายยืนก้มหน้าให้น้ำไหลลงเส้นผมอยู่จึงหยิบแชมพูเพื่อจะส่งให้ เขาอ้าปากจะเรียก แต่ในขณะเดียวกันก็สังเกตเห็นเชือกหนังสีดำบนลำคอ มันคือเชือกหนังห้อยเกียร์ที่เขาเคยใส่ให้พี่น้ำ และอีกฝ่ายก็ใส่มาตลอด
เด็กหนุ่มก้าวเข้าไปยืนด้านหลัง ก่อนจะสะกิดเบาๆ “พี่น้ำ ผมสระผมให้มั้ย”
น้ำเงยหน้าขึ้น ปิดน้ำจากฝักบัวแล้วตอบแบบไม่คิด “เอาสิ”
สายตาของเมฆไปหยุดนิ่งอยู่ที่ต้นคอของรุ่นพี่ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วเลือกที่จะเดินหน้าเต็มกำลัง เด็กหนุ่มเทแชมพูลงบนฝ่ามือ จากนั้นจึงนวดไปบนศีรษะของชายหนุ่มเบาๆ นัยน์ตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ลำคอไม่ยอมเคลื่อนไปไหน
“เดี๋ยวล้างฟองออกรอบนึงก่อนนะพี่” เมฆเอื้อมมือไปหมุนเปิดฝักบัว แล้วขยี้ๆ เส้นผมอีกฝ่ายให้จนมั่นใจว่าฟองหลุดหมดแล้วจึงปิดน้ำแล้วสระให้อีกครั้ง
คราวนี้พอเปิดฝักบัวอีกรอบ ดวงตาสีนิลจับจ้องฟองสีขาวนุ่มที่ค่อยๆ เคลื่อนไปตามลำคอของรุ่นพี่เขม็ง เขาใช้ฝ่ามือลูบตามไปอย่างแผ่วเบาแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปแนบจูบ
“หืม?” น้ำหันกลับไปหาเด็กหนุ่มช้าๆ
เมฆวางมือลงบนหัวไหล่คนตรงหน้า ใจคิดว่าวันนี้ล่ะ เขาจะขอทดสอบความอุตสาหะที่สั่งสมมา เวลาที่ใช้ในการเดาะเม็ดมะยมจะต้องไม่เสียไปเปล่าๆ ปลี้ๆ เด็กหนุ่มนึกขอบคุณเสียงของน้ำจากฝักบัว ซึ่งคงจะดังพอกลบเสียงหัวใจเต้นของเขาได้เป็นอย่างดี
ริมฝีปากที่เย็นเฉียบแนบลงบนเรียวปากบางอย่างเชื่องช้า นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เขาห่างเหินไปจากสัมผัสนุ่มนวลเช่นนี้ เด็กหนุ่มเดินหน้าทำตามที่ฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ปลายลิ้นทั้งสองตวัดกอดเกี่ยวกันอย่างเชื่องช้า ริมฝีปากค่อยๆ กระชับเข้าหากันแน่นขึ้น ขณะที่เขาเคลื่อนมือผ่านหัวไหล่ขึ้นไปตามแนวยาวของลำคอ แล้วไปประกบแก้มของรุ่นพี่ไว้
เมฆถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ พลางยิ้มกว้าง “ใช้ได้รึยังครับ”
รุ่นพี่ยิ้มตอบ “อื้อ ไปหัดที่ไหนมา”
“พี่ตฤณสอนครับ”
“ฮะ!?” น้ำขมวดคิ้ว รอยยิ้มหายไปทันควัน เขาจับหมับที่หัวไหล่ทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มแล้วผลักออกจากตัว “เมฆไปให้พี่ตฤณสอนมาเหรอ? สอนยังไง? แบบไหนกัน?”
“แค่สอนใช้ลิ้นเองครับ” ไม่เพียงแค่พูดแต่ยังแลบลิ้นออกมากระดกรัวๆ ให้รุ่นพี่ดูด้วย
“สอนใช้ลิ้น!” ชายหนุ่มขยุ้มหัวไหล่อีกฝ่ายแน่น
“โอ๊ย พี่น้ำใจเย็นๆ แค่สอนให้ใช้ลิ้นเดาะเม็ดมะยมเองครับ!”
“หา!” น้ำคลายมือออก ในใจคิดอยากจะลงโทษเด็กหนุ่มเสียจริงๆ ซื่อน่ะไม่ผิด แต่บื้อเนี่ย... เขาจะจัดการยังไงดีวะ
สีหน้าของเมฆไม่ได้สลดลงไปเลยแม้แต่น้อย ตรงข้ามเสียอีก เขายิ้มกริ่มแล้วลอยหน้าลอยตาใส่รุ่นพี่ “พี่น้ำคิดว่าผมจะไปจูบกับไอ้พี่ตฤณเหรอ หึงผมอีกแล้วใช่ม้า”
รอยยิ้มร้ายค่อยๆ ปรากฏขึ้นตรงมุมปาก น้ำยกแขนขึ้นคว้าคอรุ่นน้องเข้ามาหาตัว จากนั้นจึงกระซิบที่ข้างแก้ม “ถ้าอยากจะฝึกจูบนัก พี่จะสอนให้เอง”
“พี่...”
เรียวปากอุ่นร้อนที่บดเบียดเข้ามาพร้อมกับความนุ่มหยุ่นที่หวานยิ่งกว่าน้ำตาลชนิดไหนๆ ส่งผลให้เด็กหนุ่มคล้อยตามไปได้โดยง่าย ดวงตาสีเข้มหรี่ปิดลง ตอนนี้ไม่อยากคิดถึงอะไรอีกแล้ว อยากจะหยุดเวลาเอาไว้เช่นนี้
น้ำเคลื่อนมือลงโอบเอวพร้อมกับดึงเมฆเข้ามาแนบกาย ผิวเนื้อท่อนบนที่เปลือยเปล่าได้สัมผัสกันเป็นครั้งแรก ทว่า... เขาไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่เมฆตัวร้อนๆ ริมฝีปากก็ร้อนชอบกล ทั้งที่พวกเขาอยู่ใต้สายน้ำเย็นเฉียบขนาดนี้ ขณะที่กำลังขมวดคิ้วครุ่นคิด มือของเด็กหนุ่มก็ตะปบลงบนต้นแขนของเขาแล้วกุมไว้แน่น จากนั้นจึงผละออก
“พี่... ฮัดเช้ย!” เมฆหันหน้าหนีไม่ทันจึงจามใส่คนตรงหน้าด้วยแรงลมที่มีความเร็วขนาด 160 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เขาส่ายหน้าไปมาด้วยความมึนงง ก่อนจะเบิกตาโพลง “เย้ย! ขอโทษครับพี่น้ำ” แล้วหันไปคว้าขันตักน้ำมารดศีรษะรุ่นพี่หลายๆ ครั้ง
“พอแล้วๆ พี่ว่าเมฆรีบอาบน้ำสระผมดีกว่า ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยสบายรึเปล่า”
“ผมยังแข็งแรงดี ฮัดเช้ย!”
น้ำผลักไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ พลางถอนหายใจ “รีบไปอาบน้ำเลย”
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาจากห้องอาบน้ำก็ไม่มีใครอยู่แล้ว พวกเขาจึงเดินกลับไปยังบ้านพักด้วยกันตามลำพัง เอาผ้าขาวม้ากับเสื้อเปื้อนโคลนที่ไม่ทันได้ซัก แค่จุ่มน้ำสะบัดๆ มาตากไว้บนราวระเบียงบ้าน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักซึ่งทุกคนนอนประจำที่กันหมดแล้ว บางคนก็ไปเฝ้าพระอินทร์เรียบร้อย ส่วนตุ๊กแกสองตัวก็ยังเกาะกันอยู่ที่เดิม หากวันนี้ทุกคนเหนื่อยมากจึงเลือกที่จะไม่สนใจพวกมันอีก
น้ำเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาซับน้ำจากเส้นผมของเด็กหนุ่ม “เดี๋ยวเมฆกินยาก่อนค่อยนอนนะ” ซึ่งเมฆก็ยืนนิ่งให้รุ่นพี่เช็ดผมให้พลางตอบรับ
“ครับพี่”
ที่นอนของทั้งสองถูกแยกไว้คนละมุม ที่เดียวกับที่นอนเมื่อวาน พอเช็ดผมให้รุ่นน้องเสร็จ น้ำก็หันมาเช็ดศีรษะตัวเองอีกสองสามครั้ง เขาชำเลืองมองดูว่าเด็กหนุ่มรับประทานยาเรียบร้อยและนั่งลงบนที่นอนแล้ว จากนั้นจึงเอื้อมมือไปปิดไฟพร้อมกับพูดเสียงเบา “ราตรีสวัสดิ์”
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
เสียงกระดิ่งที่หน้าบ้านพักดังก้องในตอนหกโมงเช้าของวัน เนื่องจากวันนี้ไม่ต้องออกไปเอาปลาที่ท่าเรือ พวกนักศึกษาจึงได้นอนกันนานหน่อย ท้องฟ้ามีเมฆประปราย ที่ตรงปลายฟ้านั้น ดวงอาทิตย์กำลังผุดขึ้นมาจากผืนน้ำช้าๆ
เมฆลุกขึ้นนั่งพลางยกมือขึ้นกุมศีรษะ เขารู้สึกปวดหนึบๆ แต่ก็ยังคิดว่าตัวเองแข็งแรงดี บางทีอาการที่มีนี่อาจจะเกิดจากความกดดันอากาศก็เป็นได้
น้ำนอนนิ่ง รอให้เพื่อนของตนลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องกันก่อน แล้วจึงค่อยลุกตาม เขาเดินไปหาเด็กหนุ่มพลางใช้หลังมือแตะลงบนหน้าผาก “เป็นยังไงบ้าง ตัวยังอุ่นๆ อยู่เลยนะ”
“สบายๆ ครับพี่ แค่ปวดหัวนิดหน่อย”
“เดี๋ยวกินข้าวแล้วก็กินยานะ อย่าฝืนเข้าใจมั้ย”
“ครับ ผมไม่เป็นไรหรอก แค่นี้สบายมาก” เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง
“งั้นก็ไปล้างหน้าแปรงฟันกัน”
เมื่อวานปีสองกับปีสามรับหน้าที่ทำมื้อเช้าไปแล้ว วันนี้จึงเป็นหน้าที่ของปีหนึ่งกับปีสี่ หลังจากล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยพวกเขาก็เดินตรงไปยังห้องครัวที่ข้างกุฏิแล้วเริ่มต้นทำอาหารกัน
“เช้านี้ทำอะไรวะ” น้ำเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รับอนุญาตจากเพื่อนพ้องให้เข้าไปป้วนเปี้ยนในครัว เพราะไม่มีประโยชน์และยังเกะกะ เขาจึงยืนถ่ายรูปอยู่ห่างๆ
“ข้าวต้มเหมือนเดิมแหละ”
“ข้าวต้มอีกละ”
“มึงจะได้เปรียบเทียบฝีมือไง ว่าเมื่อวานกับวันนี้ใครทำอร่อยกว่า”
แหนมเหน็บรุ่นพี่อย่างลืมตัว “วันนี้มีไอ้เมฆเป็นลูกมือด้วย สำหรับพี่น้ำยังไงก็อร่อยจนน้ำตาเล็ดแหงเลยครับ” ก่อนจะสะดุ้งตัวเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายหันมาสบสายตาด้วย “อรั๊ย~”
น้ำยิ้มมุมปากพร้อมกับตอบกลับไปเสียงเรียบแต่ชวนให้รุ่นน้องรู้สึกขนลุกแบบแปลกๆ “รู้ก็ดี”
“แฮ่” แหนมยิ้มแหยๆ แล้วรีบถอยหลังกลับไปช่วยคนอื่นๆ ทำอาหารอย่างรวดเร็ว
กำหนดการในวันนี้ที่พวกเขาตกลงกันไว้คือ หลังจากมื้อเช้าแล้ว ปีสองกับปีสามจะไปสอนนักเรียนแทนครูประจำทั้งสามคน เพื่อที่พวกเขาจะได้แนะนำวิธีการใช้และดูแลเครื่องคอมพิวเตอร์ให้ครูได้ ก่อนมื้อเที่ยงปีสองกับปีสามจะแยกไปทำอาหาร ส่วนพวกเขาจะดูแลเด็กๆ แทน หลังมื้อเที่ยงจึงจะพาเด็กๆ ไปที่แปลงผักและซ่อมเล้าไก่
ตลอดวันผ่านไปอย่างเรียบง่าย ปีหนึ่งทั้งสามคนไปช่วยครูฉลุยกับครูแห้วซ่อมเล้าไก่ ครูสมคิดกับนักศึกษาสามคนไปตามจับไก่ ส่วนพวกที่เหลือและเด็กๆ นำต้นกล้าไปปลูกลงในแปลงผักที่เตรียมไว้
เมื่อใกล้ถึงเวลาเลิกเรียน ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มด้วยเมฆสีเทาดำ ทว่าก็ยังไม่มีลมกระโชกแรงหรือฝนตก ครูจึงสั่งให้เลิกเรียนเร็วขึ้นกว่าปกติ และให้เด็กๆ รีบกลับบ้านกัน
เหล่านักศึกษาเสร็จงานแล้วแต่ก็ยังไม่กลับไปบ้านพัก เนื่องจากวันรุ่งขึ้นจะเป็นวันสุดท้ายของค่ายอาสาที่นี่ พวกเขาจึงอยากให้เด็กๆ มีกิจกรรมพิเศษทำ พวกเขานำกระดาษหลากหลายสีติดมาจากมหาวิทยาลัยด้วย ในตอนแรกคิดว่าจะเอาไว้ให้ครูอาสาได้นำไปทำสื่อการสอน แต่เห็นแล้วคิดว่าครูคงจะไม่มีเวลา พวกเขาจึงตกลงกันว่าจะนำมาทำตุ๊กตากระดาษแบบใส่นิ้วให้กับเด็กๆ
ในระหว่างที่กำลังนั่งตัดกระดาษอยู่นั้น เมฆยกมือขึ้นคลึงขมับหลายครั้ง ดูเหมือนว่าอาการปวดศีรษะจะหนักขึ้นหลังจากที่ตากแดดตากลมอยู่ในแปลงผักมาหลายชั่วโมง ตอนนี้ก็ชักรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ชอบกล เขายกมือขึ้นกอดลำตัวที่สั่นอยู่เล็กน้อย “ทำไมหนาวๆ วะ”
ตำลึงกับแหนมนั่งเหงื่อแตกเพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าวอยู่ใกล้ๆ กัน พวกเขาหันขวับไปมองเพื่อนรักซึ่งในตอนแรกคิดว่าพูดประชด หากพอสังเกตเห็นอาการผิดปกติก็พุ่งเข้าไปแตะหน้าผากเพื่อนรักกัน “ตายห่า!”
“ยังไม่ตายโว้ย!” เมฆปัดมือออกอย่างรำคาญ
แหนมตะโกนเสียงดัง เพราะเขารู้ว่าไอ้เมฆมันไม่ฟังเขาแน่ๆ “พี่ตั้งใจ ไอ้เมฆไข้ขึ้น!”
ตั้งใจกำลังติดกาวประกอบชิ้นส่วนของตุ๊กตากระดาษ เขาเงยหน้าขึ้นพรวดแล้วรีบรุดเข้ามาดูอาการรุ่นน้อง “มึงตัวร้อนมากเลยว่ะ ไม่ต้องทำต่อแล้ว กินยาแก้หวัดแล้วไปนอนซะ”
“แต่พี่ ผมไม่เป็นไร” เด็กหนุ่มยังเถียง
“ไม่เป็นไรอะไรวะ มึงมีไข้สูงจนตัวสั่นแล้วเนี่ย” รุ่นพี่พูดพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบกรรไกรกับกระดาษในมือเด็กหนุ่มออก หากอีกฝ่ายก็ยังดื้อดึง
“ผมไม่เป็นไรจริงๆ”
“มึงไม่เป็นไร?”
“ไม่เป็นไรพี่”
“มึงจะไม่ยอมลุกใช่มะ”
“พี่กลับไปทำงานของพี่เหอะน่ะ” เมฆโบกมือไล่
ตั้งใจส่ายหน้าไปมา ถ้ามันไม่ยอมลุก เขาก็มีวิธีทำให้มันลุกเว้ย ระดับนี้แล้ว!
รุ่นพี่ลุกเดินออกไปจากห้องที่ทำงานกันอยู่แล้วร้องเรียกคนที่คิดว่ารุ่นน้องจะเชื่อฟังมากที่สุด “เฮ้ย! ไอ้น้ำ! มาทางนี้หน่อย”
น้ำกำลังถ่ายรูปเรือนไม้ที่ใช้เป็นห้องเรียนจากทางด้านนอก เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนเรียกก็เดินเข้าไปหา “มีอะไร”
ตั้งใจพยักพเยิดหน้าไปทางห้องเรียน “เด็กมึงไม่สบาย ไปจัดการที แม่งดื้อฉิบหาย กูไล่กลับไปกินยาเท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป”
น้ำหันไปมองตามที่เพื่อนบอก ก่อนจะสาวเท้าตรงไปยังห้องที่เมฆนั่งอยู่กับทุกคน เขาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเด็กหนุ่มซีดเผือด อาการดูจะแย่ลงจากเมื่อตอนเช้าไม่ใช่น้อย ชายหนุ่มปราดเข้าไปหารุ่นน้องแล้วพูดเสียงเข้ม “เมฆ ลุกขึ้น ไปกินยา!”
เมฆเงยหน้าขึ้นทันควัน “พี่น้ำ”
“ลุกขึ้นเร็ว!” ชายหนุ่มโน้มตัวลงคว้าแขนรุ่นน้องแล้วกระตุกให้ลุกขึ้นยืน ซึ่งอีกฝ่ายก็รีบทำตามคำสั่งทันที “เดินไหวมั้ย”
“ไหวครับพี่ ผมไม่ได้เป็นอะไรนะ โอ๊ย!”
น้ำเขกศีรษะรุ่นน้องไปหนึ่งที “ยังจะเถียงอีก หน้าซีด ตัวร้อนขนาดนี้นี่เรียกว่าไม่เป็นไรเหรอ” เขาจับมืออีกฝ่ายกึ่งลากกึ่งจูงออกไปจากห้องท่ามกลางสายตาทุกคู่ ซึงทุกคนในที่นั้นต่างเงียบกริบราวกับถูกดุไปด้วย
“กินยาแล้วก็ให้มันนอนพักเลยนะ” ตั้งใจหัวเราะอย่างผู้มีชัย พลางตะโกนบอกไล่หลัง
TBC~*
ในที่สุดน้องเมฆก็ได้งัดกลยุทธ์เดาะมะยมมาใช้กับพี่น้ำแล้ว เย่~ 55555555 กว่าจะได้ใช้ กล้ามลิ้นขึ้นแล้วมั้ยนั่น!
ส่วนตอนหน้า น้องเมฆป่วย พี่น้ำจะดูแลคนป่วยยังไงบ้างนะ แอร๊ยยยยยย~
แล้วก็... ย้อนกลับไปตอนที่พี่น้ำซ้อนมอไซค์น้องเมฆครั้งแรก ทุกท่านมีฟามเห็นว่าพี่น้ำกลัวจริงหรือกลัวหลอกคะ 5555555555 เอ ยังไงน้าาาา~
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่ะ :mew1:
-
พี่น้ำก็อ้อยยยยย 555 ในี่สุดก็ได้ใช้ อุตส่าเดาะม็ดมะยมซะลิ้นชา
-
โอ้ย...อะไรคือช่วยกันอาบน้ำแถมยังงัดวิชาเดาะเม็ดดมะยมมาใช้แต่ดันจามซ่ะก่อน ไม่ได้น่ะกลับ ม. ต้องแก้ตัวใหม่น่ะเธอ อิอิ
งานนี้รอดูคุณบุรุษพยาบาลเฝ้าไข้คนป่วย อิอิ
ขอลงความเห็นว่าครั้งแรกที่ซ้อนมอไซต์อิพี่น้ำเนียนลวนลามน้องจ้า 555
-
ตอนน้ำซ้อนมอไซค์ครั้งแรกเหรอคะ นางอ่อยค่ะ มั่นใจ 100%
-
:pig4:
-
น้องเมฆโชว์ผลการเดาะเม็ดมะยมแล้วแต่ยังไงก็แพ้พี่น้ำอยู่ดีคงต้องฝึกอีกเยอะนะเมฆนะ แล้วเรื่องพี่น้ำกับเมฆคบกันอาจความแตกวันนี้แหละก็พี่น้ำห่วงน้องซะ
-
:pig4: :pig4:
-
แอร๊กกกกกกกกกกกกกก กลยุทธของอิพี่ติณ น้องเมฆได้ชัดกับพี่น้ำแล้ว :hao6:
เมื่อน้องเมฆไม่สบายหนักแบบนี้ น้องเมฆต้องยั่ว เห้ยย ต้องอ้อนพี่น้ำหนักๆนะรู้มั้ย
-
ป่วยงานนี้เมฆจะได้รู้ตัวเองสักทีหนอ ไอ้คำที่ว่าผมจะปกป้องพี่น้ำเองเนี่ยมันยังใช้ไม่ได้
ให้พี่น้ำดูแลเถอะนะ
แล้วไอ้การโชว์สกอลจูบตอนอาบน้ำนี่เรียกสกิลอ่อยนะคะหนู อิอิ
ขอบคุณมากค่ะ รอๆๆ
-
งื้ออออออออ พี่น้ำ เริ่มออกท่าแล้ว จากที่ทำหนิมมาตั้งนาน จะได้ข่มเมฆก็คราวนี้แหละ เมฆจะได้รู้ว่ากดพี่น้ำไม่ได้ลูกเอ้ยยย 55555555
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เมฆดื้อไม่ยอมกินยา พี่น้ำป้อนยาทางปาก ป้อนเลย ป้อนเลย ป้อนเลย :hao7:
-
เด็กมันดื้อต้องจัดการขั้นเด็ดขาดแล้วพี่น้ำ
-
จะสวีทกัน ไม่เคยรอดสักที
-
เมฆอย่าดื้อสิคะ เอ๊ะ หรือว่าให้ดื้อดี :hao3:
-
อะไรคือการที่พี่น้ำชำเลืองมองเมฆตอนผ้าขาวม้าเปียกน้ำคะ แถมยังเสียดายที่แสงจากตะเกียงมันน้อย :hao6: :hao6:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จากที่อ่านมาเรารับรู้ได้ว่าพี่น้ำเป็นผู้ที่มีความขี้อ่อยสูงมาก นางขนอ้อยมาทั้งไร่แล้วเนี่ย
เรื่องซ้อนมอไซค์แล้วกลัวคือแหล1000%ค่ะ น้องเมฆไข้ขึ้นแบบนี้พี่น้ำต้องดูแลให้ดีๆนะ
-
สั้นๆ พี่น้ำอ้อย
-
พี่น้ำถามจริงทำไร่อ้อยหรือค่ะ เร่ขายซะจนน้องเมฆขายบ้านซื้อไม่ทันแล้วค่ะเนี่ย
-
อุ้ยอาบน้ำด้วยกันอีก!!
-
:pig4: :pig4:
-
เทพบุตรซาตานอย่างพี่น้ำ
ถ้าจะกลัวอะไรสักอย่าง
คงกลัวว่าจะแอ้มเมฆยังไง
ไม่ให้น้องตกใจมากเท่านั้นเอง
-
:o8: สองคนนี้มุ้งมิ้งกันจริงในห้องน้ำ
-
อิพี่น้ำนี่ขี้อ่อยและแหลแรงมากค่า นางทำเนียนเต๊าะน้องเมฆตลอด
-
ถึงพี่น้ำจะชั้นครูแค่ไหน? เรามีดีที่ความซื่อและบื้อเมฆ สู้ๆ
-
เมฆฮาอ่ะ :m20:
-
อยากเห็นเมฆเป็นไข้ ตัวแดง หน้าแดง แล้วอ้อนพี่น้ำ
แค่คิดก็ฟินแล้วววววว
-
เอ้าพี่น้ำน้องป่วย ดูแลน้องด้วย
-
โดนพี่น้ำดุเรยยยยยย
ดูน่ารักช่างอ่อยจิงๆคู่นี้ 5555555
-
น้องเมฆป่วยซะแล้ว พี่น้ำดูแลดีๆนะ
-
เรียนจบไม่ต้องไปญี่ปุ่นหรอกพี่น้ำ อยู่ไทยทำธุรกิจไร่อ้อยน่าจะรุ่งกว่า
-
Chapter 45 : ป่วย
เด็กหนุ่มเดินตามรุ่นพี่ต้อยๆ มองมือที่ชายหนุ่มกุมไว้แน่นแล้วยิ้มอย่างพอใจ ก็แบบว่านานๆ ทีจะได้เดินจูงมือกับพี่น้ำ ถึงแม้สถานการณ์จะไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
“พี่น้ำอย่าโกรธสิ”
“พี่ไม่ได้โกรธ”
“ทำหน้าบึ้งขนาดนี้ ผมกลัวนะ” เมฆพูดเสียงอ้อน
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก “กลัวก็ดี”
พอกลับไปถึงบ้านพักน้ำก็จัดการปูที่นอนแล้วกดไหล่ให้คนป่วยนั่งลง “นั่งก่อน เดี๋ยวพี่หายาให้” จากนั้นจึงลุกไปคุ้ยกระเป๋ายาของเพื่อนซึ่งเตรียมยาที่จำเป็นมาพร้อม แล้วจึงนำยาแก้หวัดพร้อมกับน้ำดื่มเป็นขวดไปส่งให้ “อะ กินซะ แล้วก็นอนลงไป”
เมฆรับยามาอย่างว่าง่าย เขาหยิบใส่ปากแล้วดื่มน้ำตาม หากพอเห็นว่ารุ่นพี่กำลังจะเดินออกไปก็รีบคว้าแขนไว้ “พี่น้ำจะไปไหน”
“จะเอาผ้าไปชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เมฆไง”
“ไม่ต้องหรอกพี่ ผมไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆ นะ”
“นอนลงไป” น้ำผลักไหล่รุ่นน้องเบาๆ “เดี๋ยวพี่มา”
เด็กหนุ่มเอนตัวลงนอนพลางหยิบผ้าห่มผืนบางมาห่ม เขาชำเลืองมองไปรอบๆ ห้อง เจ้าตุ๊กแกประจำห้องไม่อยู่ สงสัยว่าเพราะจะยังสว่าง มันอาจจะไปหลบนอนอยู่ที่ไหน
เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้นรุ่นพี่ก็กลับเข้ามาพร้อมกับกะละมังพลาสติกหนึ่งใบ เขาใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กที่นำติดมาจากคอนโดมิเนียมจุ่มน้ำ บิดหมาดๆ แล้วนำไปลูบบนใบหน้าของเด็กหนุ่มเบาๆ
“น้ำเย็นจัง” เมฆขนลุกซู่ ส่งผลให้คนที่กำลังเช็ดตัวให้หลุดหัวเราะ
“ก็เพราะมีไข้ด้วยน่ะสิ”
เด็กหนุ่มยิ้มระรื่น “ไม่สบายก็ดี ได้อยู่กับพี่น้ำสองคน”
น้ำเคลื่อนมือลงไปเช็ดตามลำคอ ตามด้วยท่อนแขน ก่อนจะสอดผ้าเข้าไปเช็ดให้ในตัวเสื้อ
“ไม่ยักรู้ว่าพี่น้ำเช็ดตัวเป็นด้วย”
“เพิ่งเคยทำให้เมฆคนแรกนี่แหละ เอ้า หันหลัง”
“โอ้โห ผมนี่โชคดีชะมัด”
เมื่อเช็ดตัวเสร็จแล้วเมฆก็นอนทำตาปริบๆ เนื่องจากรุ่นพี่ไม่ยอมให้เขาลุกขึ้น เด็กหนุ่มจับจ้องใบหน้าขรึมของอีกฝ่ายแล้วพูดเสียงเบา “ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงครับ”
“รู้ตัวก็ดี” น้ำนำผ้าชุบน้ำหมาดมาพับแล้ววางไว้บนหน้าผากของเด็กหนุ่ม “อยากกินอะไรมั้ย”
“ไม่อะครับ”
“หรือว่าจะดื่มอะไรมั้ย”
“ไม่ครับ”
“งั้นอยากได้อะไรก็บอกพี่ละกันนะ”
“ผมอยาก...”
“หืม” ชายหนุ่มโน้มศีรษะลงไปฟัง
“อยากให้พี่น้ำนอนข้างๆ”
รุ่นพี่ยิ้มบาง จากนั้นจึงเอนตัวลงนอนเคียงข้างกันอย่างว่าง่าย เขายกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน “พอใจรึยัง”
เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมา ขณะที่ประสานสายตากับนัยน์ตาเรียว
“อยากได้อะไรอีก”
“อยากให้พี่น้ำจุ๊บตรงนี้กับตรงนี้” เมฆชี้ไปที่แก้มทีละข้าง ก็แบบว่าเขาเป็นคนป่วย พี่น้ำคงจะไม่ขัด
แล้วก็เป็นอย่างที่เด็กหนุ่มคิด
น้ำโน้มศีรษะเข้าไปจูบแก้มที่เปลี่ยนเป็นสีแดงน้อยๆ เพราะพิษไข้ทีละข้าง “พอใจยัง”
รุ่นน้องพยักหน้า “ครับ”
“แล้วไม่อยากให้จูบตรงนี้บ้างเหรอ” ชายหนุ่มแตะริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
“ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่อยากให้พี่น้ำไม่สบาย” เมฆยิ้มบาง “เพราะตอนนี้ผมไม่สามารถดูแลพี่น้ำได้เต็มที่”
“......”
“ผมดีใจที่เป็นผมป่วย ไม่ใช่พี่น้ำ”
นัยน์ตาใสที่จ้องมองมาทำให้น้ำอ่อนไปทั้งใจ เขาโน้มใบหน้าลงไปจูบบนหน้าผากของเด็กหนุ่มเบาๆ
เมฆเงยหน้าขึ้นประสานสายตาด้วย ฤทธิ์ยาที่รับประทานเข้าไปส่งผลให้เขาเริ่มรู้สึกมึนงง เขาจับมือของรุ่นพี่ขึ้นมาวางบนแผ่นอก“ผมรักพี่น้ำนะ”
น้ำบีบมือพร้อมกับยิ้มตอบ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เพียงแค่ครู่เดียวหลังจากนั้นเด็กหนุ่มก็หลับสนิท
ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ เขาเอนตัวลงนอนข้างๆ กัน มือข้างหนึ่งเท้าแขนลงกับหมอน ส่วนมืออีกข้างมือเคลื่อนไปโอบกอดอีกฝ่ายไว้หลวมๆ
เหลือเวลาอีกหนึ่งเทอม จะว่ายาวก็ยาว จะว่าสั้นก็สั้น ทว่ายังมีหลายอย่างที่เขาจะต้องจัดการ อย่างน้อยก็ควรจะได้งานทำเพื่อให้ตัวเขาเป็นอิสระจากพี่ชายและดูน่าเชื่อถือพอที่จะทำให้พี่ไม้ไม่มองเขาเป็นน้องเล็กเช่นเดิมอีก เขาอยากจะแสดงให้พี่ชายเห็นว่าตัวเขาสามารถตัดสินใจทำอะไรเองได้ และก็ทำได้ดีด้วย แล้วหลังจากนั้น เขาจะได้คุยกับพี่ชายเรื่องของเมฆ
เมฆคงจะไม่รู้ตัวว่าที่จริงแล้ว... เด็กหนุ่มสำคัญสำหรับเขามากเพียงไหน เป็นตัวเขาต่างหากที่อยู่ห่างจากอีกฝ่ายไม่ได้ ขาดไม่ได้ ราวกับเด็กหนุ่มเป็นลมหายใจ ติดตรงที่ว่าเขาไม่สามารถแสดงความรู้สึกออกมาอย่างเปิดเผยแบบเมฆได้เลย
ทางด้านนักศึกษาอีกสิบสี่ชีวิตที่เหลือ หลังจากทำปลอกนิ้วเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เร่งทำความสะอาดกันเพื่อที่จะได้กลับไปทำอาหารมื้อเย็น หากท้องฟ้าเบื้องบนช่างไม่เป็นใจเอาเสียเลย เมฆหนามืดครึ้ม ลมพัดมาเป็นระยะๆ ทำให้ใบไม้เสียดสีกันดังหวีดหวิว
ขณะที่กำลังเดินออกมาจากโรงเรียนนั้น หลวงพ่อกับผู้ชายสูงวัยอีกสองคนก็เดินตรงเข้ามาหาพวกเขา
“มีอะไรเหรอครับหลวงพ่อ”
“คือว่า พวกโยมพอจะจัดดอกไม้เป็นมั้ย โยมสองคนนี่เป็นเจ้าภาพงานคืนนี้ ไปซื้อดอกไม้มาพร้อมแล้วแต่คนจัดมาไม่ได้กะทันหันน่ะ”
“ช่วยหน่อยนะครู งานนี้เป็นงานของพี่ชายลุงเอง เมื่อวานน้องเมียของพี่เขาเป็นเจ้าภาพ วันนี้ลุงกับน้องเป็นเจ้าภาพ พวกเรามีกันสามคนพี่น้อง เมียลุงกับเมียน้องลุงกำลังทำอาหารเลี้ยงวุ่นอยู่ในครัว นี่อีกสามชั่วโมงก็จะถึงเวลาสวดแล้ว ดอกไม้ของเมื่อวานก็เหี่ยวไปเสียเกินครึ่ง”
พวกนักศึกษาหันมองหน้ากัน จากนั้นจึงตอบ “พวกผมก็ยังไม่เคยจัดนะครับ แต่จะลองดู”
ภายในศาลาบำเพ็ญกุศลนั้นไม่น่ากลัวอย่างที่ทุกคนคิด โลงศพตั้งอยู่ด้านในสุดมีกระถางใส่ต้นไม้ใบเขียวประดับดูเย็นตา หากดอกไม้ที่ประดับเมื่อวานทั้งเหี่ยวและคอตกจนดูไม่ได้ เมื่อเข้าไปพิจารณาดูใกล้ๆ จึงเห็นว่ามีน้ำหล่อไว้ไม่เพียงพอ
“ดอกไม้ที่ซื้อมาใส่กะละมังไว้ตรงนู้นน่ะครู ซื้อมาตั้งแต่เช้ามืด”
พวกนักศึกษาเดินตามเจ้าภาพงานไปยังลานว่างด้านหลังซึ่งบริเวณนั้นมีทั้งดอกไม้ใบไม้แช่อยู่ในกะละมังเต็มไปหมด แล้วก็ยังมีแมวอีกสี่ห้าตัวเดินวนไปวนมา รอเศษอาหารจากครัวที่อยู่ใกล้ๆ “อุปกรณ์ของใช้มีเท่าที่เห็นนะครู พวกมีด กรรไกร ก้านกล้วย พอจะไหวไหม”
ในสถานที่ซึ่งสัญญาณโทรศัพท์ยังมีติดๆ ดับๆ บ้าง เหล่านักศึกษาไม่อาจหวังพึ่งอะไรจากกูเกิลได้ จึงจำเป็นต้องใช้ความมั่วเท่านั้น “จะพยายามครับ”
“ขอบคุณมากนะครู ลุงไม่รู้จะไปขอใครช่วยแล้วจริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับ มีอะไรที่ช่วยได้พวกผมก็อยากจะช่วย”
พวกเขาเริ่มจากนำก้านกล้วยมาวัดขนาดและมัดรวมกัน จากนั้นก็ปรึกษากันเรื่องการปักดอกไม้สลับใบตามแบบที่เคยเห็น แล้วก็ลงมือกันอย่างรีบเร่ง เพื่อให้เสร็จก่อนพิธีสวดจะเริ่มขึ้น
สองชั่วโมงผ่านไป พุ่มดอกไม้ห้าพุ่มก็เสร็จสิ้นเป็นรูปเป็นร่าง มีหนึ่งพุ่มใหญ่ สองพุ่มเล็กลงมา และอีกสองพุ่มเล็ก อาจจะดูไม่สวยอลังเหมือนร้านดอกไม้จากในเมือง แต่ก็เป็นความภูมิใจของทุกคน พวกเขายกไปตั้งแซมกับต้นไม้สีเขียวเดิม และคราวนี้ไม่ลืมที่จะใส่น้ำหล่อไว้ให้เพียงพอด้วย
“ขอบคุณครูมากเลย คงจะเหนื่อยกันแย่”
“ไม่เป็นไรครับ นิดหน่อย”
“เดี๋ยวอยู่กินข้าวกันก่อนครู เมียลุงทำไว้มากมาย มีแกงส้ม แกงคั่ว ปลาทอด น้ำพริก รับรองว่าอร่อย”
“จะดีเหรอครับ” พวกเขาตอบไปแบบนั้น แต่ว่าท้องก็ร้องโครกครากเสียงดัง
“ลุงให้เด็กๆ ปูเสื่อไว้แล้ว มาๆ ไปนั่งกันก่อนครู” ชายสูงวัยเดินนำไป
บนเสื่อที่เจ้าภาพปูไว้ให้ที่ด้านข้างศาลานั้นมีอาหารหน้าตาน่าอร่อยวางเต็มไปหมด กำลังร้อนๆ ควันขึ้นโขมง ส่งกลิ่นหอมฉุย
“เต็มที่เลยครู อาหารยังมีอีก เดี๋ยวลุงให้เด็กยกมาให้นะ เชิญนั่งเลย”
ทุกคนหันมองหน้ากัน สุดท้ายพวกเขาก็แพ้พ่ายให้กับอาหารตรงหน้า แต่ก่อนจะนั่งลง ตั้งใจหันไปบอกกับเจ้าภาพ “คือ เพื่อนผมสองคนอยู่ที่บ้านพัก...”
“เดี๋ยวลุงให้เด็กไปตาม”
“ไม่เป็นไรครับ ผมยกไปให้เองดีกว่า” ตั้งใจกับไข่ย้อยเสนอ “คือ... น้องผมมันไม่ค่อยสบาย”
“งั้นเดี๋ยวลุงบอกเด็กให้จัดใส่ถาดไว้ให้ ครูนั่งกินอะไรกันก่อนละกัน”
“ขอบคุณมากครับ”
เสียงบทสวดจากข้างในศาลาดังแว่ว ท่ามกลางบรรยากาศมืดครึ้ม แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อท้องไส้ที่หิวโหย พอนั่งลงแล้วพวกเขาก็คว้าจานข้าว จ้วงอาหารใส่ปากกันอย่างเอร็ดอร่อย
สักพักก็มีเด็กอายุราวๆ 7-8 ขวบเดินถือถาดใส่อาหารมาส่งให้ เขาอาสาจะไปส่งให้ที่บ้านพัก แต่ตั้งใจปฏิเสธไปอย่างนิ่มนวลด้วยความเกรงใจ
“พวกมึงกินกันไปก่อน เดี๋ยวพวกกูมา” ตั้งใจและไข่ย้อยลุกขึ้น “อย่าแดกหมดนะ”
“เดี๋ยวจะกินช้าๆ รอ รีบๆ ไป”
สองหนุ่มเดินถือถาดใส่อาหารกับตะเกียงตรงไปยังบ้านพักซึ่งปิดไฟไว้เงียบเชียบ พวกเขาหันมองหน้ากัน ก่อนจะเปิดประตูห้องออกช้าๆ
ภายใต้แสงสลัว เมฆกับน้ำนอนอยู่บนเสื่อผืนเดียวกัน โดยที่รุ่นพี่โอบกอดรุ่นน้องไว้แนบกาย
พอเห็นเช่นนั้นแล้วก็ไม่อยากจะปลุก ตั้งใจตัดสินใจวางถาดใส่อาหารไว้ข้างประตูทางเข้า จุดตะเกียงวางไว้ให้ข้างๆ เพื่อให้เวลาที่เพื่อนตื่นมามองเห็นและไม่เดินเตะ เสร็จแล้วจึงถอยกลับออกไปอย่างเงียบเชียบ
“มึงว่า...” ไข่ย้อยเอ่ยปาก
ตั้งใจหันไปขึงตาใส่ “หยุด อย่าถาม เดี๋ยวกูคิดลึก”
“แต่มันไม่ได้แก้ผ้ากันสักหน่อย มึงจะคิดลึกไปไหนวะ”
“ถ้างั้นเมื่อกี้มึงจะพูดว่าอะไร”
“พูดว่า มึงคิดว่าตอนที่มันอยู่กันสองคน มันทำอะไรกันบ้างวะ”
“ไอ้เหี้ย มันต่างกันตรงไหนวะ”
“แต่ดูมันรักกันดีนะมึง ไอ้น้ำแม่ง กลายเป็นไอ้น้ำเน่าซะแล้ว” ไข่ย้อยหัวเราะ “ตั้งแต่เจอไอ้เมฆ ไอ้น้ำมันกลายเป็นเสือยิ้มง่ายไปเลย”
“เออ จริงของมึง นิสัยก็เปลี่ยนไปนิดหน่อย”
ระหว่างทางที่สองหนุ่มช่างนินทาเดินคุยกันไป จวนจะถึงศาลาบำเพ็ญกุศลอยู่แล้ว แต่ฝนก็เทลงมาเสียก่อน พวกเขาจึงต้องรีบวิ่งเข้าไปหลบฝนภายในศาลา
หากพอก้าวเข้าไปข้างในศาลาก็พบว่าก๊วนเพื่อนกับรุ่นน้องได้โยกย้ายกันมานั่งรวมกับแขกในงานเรียบร้อยแล้ว “พี่ตั้งใจ พี่ไข่ย้อย มานี่ๆ”
บนเสื่อผืนเดิม ทว่าอาหารเซตใหม่ที่มีมากกว่าเดิม ตั้งใจกับไข่ย้อยเบิกตาโพลง “เฮ้ย!”
“ลุงบอกว่าเมื่อกี้อะ แค่ออร์เดิร์ฟ นี่เมนคอร์ส เพราะพระท่านสวดเสร็จแล้ว”
“โอ้โห ตายายกูเคยเล่าว่าคนใต้เวลามีงานบุญจะเลี้ยงอาหารแบบอภิมหาอลัง แต่กูไม่นึกว่าจะอลังขนาดนี้” ไข่ย้อยหันไปคุยกับเพื่อน ก่อนพวกเขาจะนั่งลงโซ้ยอาหารกันต่อ
“ไอ้เมฆมันเป็นไงบ้างอะพี่” แหนมกับตำลึงถาม
“ก็ดี ไอ้น้ำมันดูแลอย่างดีเลย ไม่ต้องห่วงหรอก”
“อ้อ...” ปีหนึ่งทั้งสองคนพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ
ก่อนที่จะมีใครถามอะไรขึ้นมาอีก ป๊อกเด้งก็เอ่ยขึ้น “เฮ้ย มึงลองกินนี่ อร่อยฉิบหายเลยว่ะ” แล้วพวกเขาก็รับประทานอาหารกันไป พูดคุยกันไปอย่างออกรสโดยไม่สนใจกับสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา
เสียงเม็ดฝนตกกระทบหลังคาดังลั่น ลมพัดแรงเป็นระยะๆ ทำให้กิ่งไม้จากต้นไม้ใกล้ๆ ฟาดลงบนตัวบ้านเสียงดัง น้ำลืมตาขึ้นก่อนจะผงกศีรษะขึ้นมองที่มาของแสงสลัว
ที่ตรงข้างประตูห้องมีตะเกียงวางอยู่คู่ถาดใส่อาหาร เพื่อนของเขาคงนำมาวางไว้ให้
ชายหนุ่มหันไปแตะหน้าผากรุ่นน้อง จากนั้นจึงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา “เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว”
น้ำโน้มตัวเข้าไปลูบศีรษะเด็กหนุ่มเบาๆ “เมฆ ตื่นมากินอะไรสักหน่อย จะได้กินยานะ”
เจ้าของชื่อเรียกปรือตาขึ้น ก่อนจะยันตัวลุกนั่ง เขายกมือขึ้นกุมศีรษะ “อา ผมหลับไม่รู้เรื่องเลย”
“ยังปวดหัวอยู่มั้ย”
“นิดหน่อยครับ”
น้ำลุกขึ้น เดินไปยกถาดอาหารกับตะเกียงมาวางใกล้ๆ “อาหารน่ากินเชียว เมฆกินสักหน่อยละกัน”
“ผม...” เมฆอ้ำอึ้ง เพราะเขารู้สึกเวียนศีรษะ นั่งไม่ค่อยจะอยู่สักเท่าไหร่
ชายหนุ่มขยับไปนั่งพิงกองหมอน จากนั้นจึงดึงแขนอีกฝ่ายมาใกล้ๆ อีกมือตบลงบนเสื่อข้างหน้าตน “มานั่งพิงพี่นี่ แล้วพี่จะป้อนข้าวให้”
ดวงตาสีดำขลับเบิกกว้าง “นั่ง... พิงพี่น้ำเนี่ยเหรอครับ ผมตัวใหญ่นะ ไม่หนักเหรอ”
“มาเถอะน่ะ” พอเมฆขยับเข้ามาอยู่ในระยะที่เอื้อมถึง เขาก็โอบเอวเด็กหนุ่มแล้วดึงเข้าหาตัว
เมฆนั่งเกร็งอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างของรุ่นพี่ แผ่นหลังที่แนบชิดกับแผ่นอกส่งผลให้รู้สึกร้อนยิ่งกว่ามีไข้เสียอีก “เอ้อ...”
รุ่นพี่อมยิ้ม เขาหันไปตักอาหารขึ้นมาจ่อตรงริมฝีปากเด็กหนุ่ม “เอ้า อ้าปาก”
เมฆอ้าปากกว้างทันควัน พอเคี้ยวหยับๆ กลืนลงท้องแล้วจึงถามบ้าง “พี่น้ำไม่กินเหรอ”
“กิน นี่ไง” คราวนี้น้ำตักใส่ปากตัวเอง
“พี่น้ำไม่ควรใช้ช้อนเดียวกับผมอะ เดี๋ยวติดหวัดนะ”
“เมฆก็รีบหายไวๆ สิ จะได้มาดูแลพี่ต่อ เอ้า อ้าปาก”
เด็กหนุ่มอ้าปากกว้างเป็นลูกนก แรกๆ ก็เขินๆ เกร็งๆ อยู่บ้าง แต่สักพักเขาก็รู้สึกผ่อนคลาย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่น้ำจะมาคอยป้อนข้าวป้อนน้ำดูแลเขาแบบนี้ นัยน์ตาสีเข้มเหลือบมองใบหน้าของรุ่นพี่ที่อยู่ใกล้เพียงแค่ปลายนิ้วกัน ก่อนจะเอนศีรษะพิงหัวไหล่แล้วหันหน้าซบลงไปตรงซอกคอ
“อิ่มแล้วเหรอ”
“กินไม่ลงแล้วครับ อยากกินอย่างอื่น”
“กินยาใช่มั้ย เอ้า” น้ำหยิบยาไปจ่อปากเด็กหนุ่ม จากนั้นจึงส่งน้ำให้ดื่ม
พอกลืนยาลงท้องไปได้ เมฆก็หันไปซุกซบซอกคอชายหนุ่มต่อ พลางพึมพำ “อยากกินของหวานแล้ว” เขาจูบลงไปบนลำคอของรุ่นพี่เบาๆ แล้วใช้ปลายลิ้นไล้เลียเพื่อลองชิม
น้ำกระตุกยิ้มมุมปาก “รสชาติเป็นไงล่ะ”
“เค็มครับ”
“ก็ยังไม่ได้อาบน้ำนี่ เหงื่อออกมาทั้งวัน”
“แต่ก็อร่อยดี” เมฆรุกเข้าไปพรมจูบลำคอ ค่อยๆ เคลื่อนผ่านสันกรามขึ้นมาที่แก้ม หากไม่จูบบนริมฝีปากถึงแม้ใจจะอยากลิ้มลอง ในขณะเดียวกันอีกสองมือก็เคลื่อนไปโอบกอดลำตัวรุ่นพี่ไว้
“นี่ขนาดไม่สบายนะ”
“แค่ปวดหัวนิดเดียว”
“เมื่อกี้ยังนั่งโงนเงนอยู่เลย”
“เมื่อกี้ไม่มีแรงเพราะหิวครับ” คราวนี้เมฆค่อยๆ กดให้ชายหนุ่มเอนตัวนอนราบลงไปกับพื้น ใช้สองมือวางกักลำตัวอีกฝ่ายไว้ จากนั้นก็จ้องมองเรียวปากตรงหน้าอย่างลังเล
น้ำกระตุกคอเสื้อคนบนร่างลงมาใกล้ “ไม่สบายก็ควรจะทำตัวให้สมกับคนป่วยหน่อยไม่ใช่รึไง”
“ถ้าผมป่วยก็ไม่มีแรงกดพี่น้ำไว้แบบนี้หรอก”
“งั้นเหรอ”
ตึง!
คนใต้ร่างยกมือขึ้นโอบลำตัวเด็กหนุ่มแล้วจับให้พลิกตัวลงไปอยู่ใต้ร่างเขาแทน แผ่นหลังของคนอ่อนวัยกว่ากระทบพื้นดังตึงใหญ่ บ้านไม้สั่นสะเทือนไปทั้งหลัง “โอ๊ะ โทษที พี่ลืมไปว่ามีแค่พื้นไม้เปล่าๆ”
“โอ๊ย พี่น้ำอ่า จงใจแกล้งผมชัดๆ” เมฆยกมือขึ้นลูบศีรษะป้อยๆ
“กินยาแล้วก็นอนซะ”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว พลางกระดิกนิ้วเรียกให้รุ่นพี่โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ “พี่น้ำ”
“อะไรอีก”
คราวนี้เมฆยกมือขึ้นลูบลำคอรุ่นพี่ สอดนิ้วมือเข้าไปใต้เชือกหนังเพื่อหยิบเกียร์ที่เขาเคยมอบให้ออกมาดู จากนั้นก็ยิ้มกริ่ม เขาผงกศีรษะขึ้น แล้วจูบลงไปบนเกียร์นั้น “ดีใจจัง พี่น้ำใส่ตลอดเลย” เด็กหนุ่มเหลือบมองดูรุ่นพี่ซึ่งอยู่เฉยให้เขาทำได้ตามชอบใจ ก่อนจะเคลื่อนไปจูบตรงซอกคอของรุ่นพี่แรงๆ สร้างร่องรอยสีแดงทิ้งเอาไว้
“เฮ้ย!”
ตึง! บ้านไม้สะเทือนเป็นครั้งที่สอง
เมฆใช้จังหวะที่น้ำโอนอ่อนให้ กอดลำตัวแล้วพลิกชายหนุ่มลงไปอยู่ใต้ร่างเหมือนในคราวแรก นัยน์ตาของเด็กหนุ่มฉาบแสงสีนวลจากตะเกียง เขากดหัวไหล่ทั้งสองข้างของรุ่นพี่ไว้กับพื้น แต่เพราะพิษไข้ทำให้เขาต้องเผยอริมฝีปากหอบ
คนใต้ร่างหัวเราะเบาๆ พลางยกมือขึ้นลูบตรงรอยที่เมฆจงใจสร้างไว้เมื่อครู่ “ร้ายจริงนะ พี่ต้องระวังตัวซะแล้วสิ”
“รู้ก็ดีแล้วครับ นี่ขนาดผมไม่ค่อยมีแรงนะ”
“อื้อหือ น่ากลัว” น้ำยิ้มร้าย เขายกขาขึ้นเตะขาคนที่คร่อมอยู่บนร่าง ให้อีกฝ่ายเสียหลักล้มลงทาบทับบนตัวเขา จากนั้นจึงจับเด็กหนุ่มเหวี่ยงลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ใต้ร่างอีกรอบ
ตึง! บ้านไม้สะเทือนเป็นครั้งที่สาม
“เป็นไงล่ะคนเก่ง จะยอม...”
ต๊ะ...
“หือ?” เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของเขากับเมฆแน่ๆ
ต๊ะแก่!
ตุ๊บ!
แรงสั่นสะเทือนบนพื้นบ่งบอกว่ามีบางสิ่งบางอย่างใหญ่ๆ หนักๆ ร่วงตุ้บลงบนพื้นใกล้ๆ พวกเขา เมฆกับน้ำจึงพร้อมใจกันหันไปมองตามต้นเสียง “เสียงอะ... ว้าก!”
เพียงแวบเดียวที่ได้สบสายตากับตุ๊กแกตัวโตที่เพิ่งร่วงลงมาจากเพดานหมาดๆ สองหนุ่มก็ลุกขึ้นพรวด “ว้าก! พี่น้ำ หนีก่อน!”
เมฆคว้าแขนรุ่นพี่ แต่พอจะก้าวขาวิ่งหนี เจ้าตุ๊กแกซึ่งกำลังตกใจก็กำลังคิดหนีเช่นกัน มันจึงหน้ามืดคลานพุ่งตรงเข้าไปทางที่เด็กหนุ่มยืนอยู่
“เมฆ หลบเร็ว!”
“ว้าก!” รุ่นน้องกระโดดกอดชายหนุ่มทันควัน “มันขู่ด้วยอะพี่น้ำ!”
“อย่าขยับ! ยืนเฉยๆ แกล้งตายเข้าใจมั้ย”
“แกล้งตายใช้กับตุ๊กแกได้เหรอพี่”
“เอาน่ะ ถ้าเราไม่ขยับ มันก็ไม่ขยับเห็นมั้ยล่ะ!” น้ำยกมือขึ้นทำท่าห้าม “นิ่งๆ นะ บุญชม... หรืออุไรวะ”
“ใครอะพี่” เมฆหันไปถาม
“ชื่อตุ๊กแกไง ไม่บุญชมก็อุไรนี่แหละ”
เด็กหนุ่มหรี่ตามองตุ๊กแกตัวโตซึ่งมีสีและจุดเด่นชัด ดูแล้วน่าจะเป็นตัวผู้มากกว่าล่ะมั้ง “บุญชมมั้งพี่”
“รู้ได้ไงน่ะ”
“ก็สีมันแรงน่ะพี่ เหมือนพวกไก่โต้งไง” เมฆเดาไปมั่วซั่ว ก่อนจะหันไปลองเรียก “บุญชม! บุญชมใช่ป่าว!”
ต๊ะ... แก่
“เฮ้ย มันตอบอะพี่ สงสัยจะชื่อบุญชมจริงๆ”
น้ำพยักหน้าเออออไปด้วย “อะ... เออ... บุญชม ถอยไปนะ เราต่างคนต่างอยู่เข้าใจมั้ย”
สองหนุ่มจ้องตากับเจ้าตุ๊กแกเขม็ง ก่อนจะต่างฝ่ายต่างจะค่อยๆ ถอยไปตั้งหลักกันคนละมุม
“ฉิบหายแล้ว” รุ่นพี่สบถเมื่อเขาถอยไปจนชิดผนังอีกฝั่ง
“มีอะไรเหรอพี่น้ำ”
“เราเลือกผิดมุมมั้ย นั่นมัน... ประตู” ชายหนุ่มชี้ไปยังตุ๊กแกตัวเขื่องที่กำลังไต่ขึ้นไปบนบานประตูห้อง
แล้วพวกเขาจะออกจากห้องกันได้อย่างไร!
TBC~*
วุ่นวายจริงคู่นี้ 555555555 เล่นแรงเกิน ตุ๊กแกมือไม้อ่อน เกาะเพดานไม่อยู่เลยเห็นมั้ย :o8:
เมื่อวานประกาศผลแอดมิชชั่นรึเปล่านะ ยินดีด้วยกับคนที่ได้คณะตามต้องการนะค้า ขอให้เจอหนุ่มๆ แบบพี่น้ำน้องเมฆกัน ส่วนใครที่พลาดไปก็ไม่เป็นไรน้า สู้ๆ ค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามพี่น้ำน้องเมฆอยู่นะคะ ใกล้ถึงฝั่งแล้วแหละ อดทนอีกนิดดดดด :mew5:
-
มีมารขัดขวางตลอดเลยคู่นี้ คราวนี้ก็เป็นตุ๊กแกอีก :hao7:
กลับไป ทำบุญบ้างก็ดีนะ :impress2:
-
:กอด1:
-
อุปสรรคของความรักคู่มีเข้ามาไม่ขาดสาย 5555
-
มารไม่มีบารมีไม่เกิดสินะ :ling2:
-
แมกระทั่งตุ๊กแกก็เป็นมารได้ 5555
-
อือหือ บ้านสั่นขนาดนี้เลย
-
กรี้ด. สั่นสะเทือนจนตุ๊กแกยังทนไม่ได้ ฮ่า. พอพวกพี่ๆกลับกันมาจะต้องเปิงแน่นอน
-
5555555
บุญชมเอ้ยยยยย ไปขัดคอเค้าทำมายยย
-
จริงๆแล้วที่บุญชมตกลงมา เพราะเผลอเอามือ(?)ปิดตา ทนดูแล้วจิ้นตาม ที่เห็น 2 คนเขาสลับบนล่างกันไม่ได้ ช่ะ? :laugh:
-
นี่ขนาดป่วยนะ .... :hao6:
-
เส้ดตุ้กแก
-
นั่นไงๆ บอกแล้ววววววววว น้องเมฆไม่สบายควรอ้อนพี่น้ำให้หนักๆ
แต่นี่เหมือนจะไม่อ้อนธรรมดาแล้วนะคะ เข้าข่ายอ่อยเลย 555555
นี่ล่ะชอบอุปสรรคของคู่นี้จริงๆ ไม่เพื่อนก็ตุ๊กแก โอ้ยย บันเทิงดีแท้จ้า
-
สงสัยพี่น้ำกับน้องเมฆ ต้องทำบุญเยอะๆ นะจ้ะ
มีมารผจญ ตลอด 5555555
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:hao6: :hao6: :hao6: มีครั้งไหนไหมเนี่ยที่ไม่โดนขัดดด
-
:serius2: มีมารอีกจนได้ ชิ
-
เอ้อ ตกลงคู่นี้จะได้หวานกันจริงๆจังๆบ้างไหมต้องมีอะไรมาขัดตลอดสิน่า เราคนอ่านก็ลุ้นกันไปสิ
-
โอ้ยยยยย บทจะสวีท จะหวาน จะวาบหวิว ก็ต้องมีอะไรฮาๆอีกจนได้ ไม่เคยเสร็จกิจกันซะที 555555555555555
-
พี่น้ำกลายเป็นน้ำเน่าไปเเล้วหมดความคูลเลยย555555
-
ตุ๊กแกมารจริงๆ เลยนะคะเนี่ย
-
อ้อนพี่น้ำเยอะๆ นะน้อง
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :laugh:
-
มีมารขวางซะทุกที่เลยน้าาาาา 555555 :laugh:
-
:pig4: :pig4:
-
โดนขัดอีกจนได้นะน้ำเมฆ
-
อุปสรรคมันเยอะหรือต้องไปไหนไกลๆกันสองคนถึงจะไม่มีคนมาขวาง
-
คือมือตีนตุ๊กแกนี่เกาะแน่นหนึบเลยนะ แต่พี่น้ำน้องเมฆเล่นจนบ้านสะเทือนตุ๊กกงตุ๊กแกร่วงเลยเชียว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ระหว่างที่ลุ้นผลการต่อสู้อันดุเดือดระหว่างพี่น้ำกะน้องเมฆว่าใครจะได้เป็นฝ่ายกด
เราก็ปล่อยก๊ากออกมาเพราะขำบุญชม เอ๊ะ! หรือว่าอุไร 555
เป็นตุ๊กแกที่มีของจริงๆ ออกมาตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลยนะเนี่ย
ปล.ชีวิตพี่น้ำกะน้องเมฆนี่เต็มไปด้วยมารผจญจริงๆนะเนี่ย :hao3:
-
พี่ตั๊บ :ling3: เป็นเรานี่วิ่งทะลุปูน เข้าใจอารมณ์เมฆเลย มันต่อไม่ได้จริงๆ555555
-
โหหหหห บุญชมเค้าสวีทกันอยู่ดีๆ มาทำซะเสียมู้ดหมด 555
-
โอ้ยย มีตุ๊กแกเป็นพยานรักรึไงงงง
-
55555555555555
บุญชมแกล้งเด็กชั๊ดชัด~~~~~!!!!
-
คุยกันรู้เรื่อง
-
กำลังเข้าดายเข้าเข็มเลย
-
กำลังได้ฟิว ตุ๊กแกมาขัดซะได้
-
เล่นกันจนบ้านสั่น ตุ๊กแกเลยมาประท้วงเลยย5555
-
:laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
จะฮา หรือจะสงสาร คนป่วยดี
-
แหมๆบุญชม เห็นฉากสวีทของเด็กๆ
ถึงกับมือตรีนอ่อนเกาะไม่อยู่เชียวนะ
-
555 โดนตุ๊กแกขัดจังหวะ :laugh:
-
555 เค้าอยู่ดีๆ ดันไปตึงตังปลุกเค้าเอง ทีนี้หล่ะหาทางเอาตัวรอดกันเถอะ!!!
-
คู่นี้น่าอิจฉาขึ้นทุกวันๆเลยนะเนี่ย มีป้อนข้าวด้วย พี่น้ำคนแมนแฟนเมฆนี่น่ารักสุดๆไปเลย เขินแรงมากกก
ทุกครั้งที่มีฉากสวีทคือต้องมีมารมาขัด อะไรกันเนี่ย? ยิ่งมารครั้งนี้เป็นตุ๊กแกอีก //ยืนสงบนิ่งไว้อาลัยให้3วิ
-
ต้องมีอะไรมาขัดทุกทีสิน่า -___- ไอเราก็ลุ้นไปเถอะ 555
-
:m20: :m20:
-
:เฮ้อ: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ตอนนี้เกลียดตุ๊แกมาก กำลังพลิกกันไปมาสนุกสนาน
น้องเมฆร้ายขึ้นทุกวัน พี่น้ำระวังตัวด้วยค่ะ
-
:mew3:
-
Chapter 46 : ผีหลอก
สายฝนยังคงเทกระหน่ำไม่ขาดสาย มีลมพัดมาเพียงแผ่วๆ พอให้รู้สึกเย็นสบาย กลุ่มของตั้งใจและรุ่นน้องที่ยังนั่งอยู่ในศาลาบำเพ็ญกุศลในเวลานี้รู้จักกับแขกเหรื่อที่มาร่วมงานบุญกันทั้งศาลาแล้ว พวกเขานั่งดูหนังตะลุง ซึ่งเกิดมาทั้งชีวิตก็เพิ่งจะเคยดูเป็นครั้งแรก กับรับประทานขนมและของหวานที่เจ้าภาพนำมาเสิร์ฟให้กันไปอย่างเอร็ดอร่อย
เมื่อการแสดงหนังตะลุงจบไปแล้ว แขกในงานก็ทยอยกันกลับ เหลือเพียงแค่ครอบครัวของเจ้าภาพไม่กี่คนเท่านั้น
พอเห็นชายหญิงที่มีอายุไม่ใช่น้อย เดินก้มเก็บขยะกับยกจานชามไปเตรียมล้างแล้วก็อดเห็นใจไม่ได้ พวกนักศึกษาจึงอาสาช่วยงานให้จนเสร็จ ทั้งเก็บกวาด ล้างจานชามคว่ำไว้เรียบร้อย
“ขอบใจครูมากเลยนะ วันนี้ถ้าไม่ได้ครูช่วยคงแย่”
ใบตองชำเลืองมองครอบครัวของเจ้าภาพ ซึ่งประกอบด้วยชายสูงวัยสองคนกับภรรยาสองคน มีชายหญิงวัยกลางคนอีกสามคน ที่เหลือเป็นเด็กอายุราวๆ เจ็ดแปดขวบ เขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย “แล้วงานพรุ่งนี้ มีคนช่วยมั้ยครับ”
“มีๆ พรุ่งนี้ลูกๆ หลานๆ ลุงจะมา งานมันกะทันหัน พวกเขาลางานกันไม่ทันน่ะ แล้วก็อยู่ไกลมากด้วย”
“อ่อ ครับ ค่อยยังชั่ว”
ป๊อกเด้งยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา เห็นว่าเลยเที่ยงคืนไปแล้ว เขาตกใจไม่ใช่น้อย เพราะเวลาผ่านไปเร็วอย่างเหลือเชื่อ “โหย ดึกขนาดนี้แล้ว งั้นพวกผม...”
ลุงเจ้าภาพคว้าแขนป๊อกเด้งไว้ “เดี๋ยวสิ ลุงมีของดี เข้ามานั่งก่อน”
“เห?” ป๊อกเด้งหันไปสบสายตากับทุกคน ก่อนพวกเขาจะถูกต้อนให้เดินเข้าไปนั่งตั้งวงกันบนเสื่อ
ชายหญิงวัยกลางคนหิ้วเชือกที่ร้อยกระบอกไม้ไผ่ไว้เป็นหูหิ้วมาพวงใหญ่ กับถาดใส่แก้วใสมาวางลงบนเสื่อใกล้ๆ จากนั้นจึงบรรจงเทของเหลวสีขุ่นลงในแก้วใบเล็กแล้วส่งให้นักศึกษาทีละคน
แหนมยกแก้วขึ้นดมพลางทำจมูกฟุดฟิด “นี่อะไรเนี่ยครับ”
“เขาเรียกว่ากระแช่ เคยได้ยินมั้ยครู”
รุ่นพี่รุ่นน้องส่ายหน้ารัว “ไม่เคยครับ มันคือเหล้าเหรอ”
“เฮ้ย เหล้าอะไรกัน มันคือน้ำตาลสดผสมสมุนไพรน่ะ หอมหวาน อร่อยอย่าบอกใครเลยเชียว ของหายากนะครู”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกเขาจึงค่อยๆ ยกแก้วขึ้นจิบ เพียงแค่อึกเดียวก็รู้สึกลำคอร้อนวาบ แต่ละคนจิบไปก็หันหน้ามองกันไป
“อือ... หวานๆ ขมๆ”
“รสชาติแปลกๆ แต่ก็อร่อยดีเหมือนกันแฮะ”
ลุงเจ้าภาพยิ้มกว้าง “เนี่ย ภูมิปัญญาชาวบ้านนะครู เวลาขึ้นไปเอาน้ำตาลสดจากบนต้นน่ะ มันจะเสียไว พอใส่ไม้ ใส่สมุนไพรหมักไว้ มันก็จะเก็บได้นาน”
“อ่อ เลิศมากครับ”
“เอ้าๆ ดื่มกันอีก ชนแก้วกัน” คุณลุงและครอบครัวร่วมวงชนแก้วกระแช่กันไปด้วย เมื่อเริ่มกึ่มๆ ก็ยกเอาเรื่องเล่าต่างๆ นาๆ มาบอกกล่าวให้พวกนักศึกษาฟัง เพลิดเพลินกันจนลืมสนใจเวลาและสถานที่ไปเสียสนิท
“ครูรู้เรื่องศาลาบนเขานั้นมั้ย” ชายวัยกลางคนป้องปาก ทำท่ากระซิบแต่ก็พูดเสียงดังพอที่ทุกคนจะได้ยิน
แหนมกับตำลึงพยักหน้าหงึกหงัก “อ่อ ที่ว่ามีสมบัติซ่อนไว้ใช่มั้ยครับ ผมได้ยินจากเด็กๆ”
“ใช่แล้วครู เขาว่าบนเขาน่ะ เป็นที่ฝังศพของท่านอดีตเจ้าเมือง ตอนที่ท่านสิ้นน่ะ ท่านสั่งไว้ว่าให้ฝังท่านไว้บนเขาลูกนี้พร้อมกันกับลูกเมียและทรัพย์สมบัติของท่าน”
“เหอ? พร้อมลูกเมีย? ตายพร้อมกันหมดเลยเหรอครับ”
“ยังไม่ตายน่ะสิครู พวกทหารของท่านเจ้าเมืองก็จำใจต้องทำตามคำสั่ง ขนโลงศพของท่านกับทรัพย์สินไปใส่ไว้ในถ้ำบนเขาด้วยกันกับเมียสามคนแล้วก็ลูกอีกห้าคนด้วย จากนั้นก็เอาหินใหญ่ปิดปากถ้ำไว้”
“เหย โหดชะมัด!” เต้าหู้ขนลุกซู่ เขายกแขนขึ้นกอดลำตัว ขณะที่หันไปสบสายตากับพวกรุ่นน้อง ซึ่งกำลังยกแก้วใส่กระแช่ขึ้นจิบด้วยมือที่สั่นน้อยๆ
“หลังจากนั้นน่ะพวกชาวบ้านชาวเมืองได้ยินเสียงร้องไห้โหยหวน เสียงขอร้องให้ช่วยดังมาจากบนเขานานอยู่หลายเดือน กลัวจนกลางคืนไม่มีใครกล้าออกจากบ้าน จะไปหาปลาก็ไม่ได้ ท่านเจ้าเมืองใหม่เลยสร้างวัดนี้ไว้เพื่ออุทิศผลบุญให้ แล้วก็สร้างศาลาไว้บนเขาด้วย”
ลุงเจ้าภาพพูดต่อ “ในศาลาน่ะมีองค์พระ ตั้งให้หันหน้าไปทางปากถ้ำเพื่อปลอบโยนดวงวิญญาณของคนที่ถูกฝังทั้งเป็น”
โครม!
“ว้าก!” นักศึกษาทั้งสิบสี่คนสะดุ้งเฮือกแล้วร้องลั่น
สายลมพัดกระโชกมาระลอกแรก ส่งผลให้ประตูหน้าต่างบนศาลาเหวี่ยงปิดดังปังใหญ่ แรงกระแทกทำให้สั่นสะเทือนไปทั้งหลัง จากนั้นก็สงบนิ่งราวกับไม่เคยมีลมพัดมาก่อน
หญิงวัยกลางคนภรรยาของเจ้าภาพลุกขึ้นไปดู “ฝนซาแล้ว อีกไม่นานน่าจะหยุด”
เวลานี้รุ่นน้องรุ่นพี่เริ่มรู้สึกใจคอไม่ค่อยดี ประกอบกับกระแช่หวานๆ ที่ดื่มเข้าไป ทำให้พวกเขารู้สึกมึนๆ แปลกๆ ความรู้สึกเซนซ์สิถีพแบบคูณสอง
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ไฟสว่างแบบนี้...” พูดยังไม่ทันขาดคำ ไฟภายในศาลาก็ดับวูบลง
“เฮ้ย!” คราวนี้พวกนักศึกษากระโจนเข้าไปกอดกันกลม “ไฟดับอะลุง!”
“แย่จัง งั้นเดี๋ยวจุดเทียนกันก่อนนะ” ชายคนหนึ่งลุกไปหยิบเทียนที่วางอยู่ในถาดข้างหน้ากระถางต้นไม้และดอกไม้ที่ประดับประดาอยู่เบื้องหน้าโลงศพ เขาก้มลงหยิบเทียนขึ้นมากำมือใหญ่
ทว่าจู่ๆ ก็เกิดมีเสียงดังตึงตังแว่วมาจากที่ตั้งโลงศพ ก่อนกระถางต้นไม้ที่ตั้งไว้จะล้มลงบนพื้นดังโครมใหญ่
“ว้าก! ผีหลอก! กูไม่อยู่แล้วโว้ย~” ตั้งใจลุกขึ้นตัดเชือกเป็นคนแรก เขาออกตัววิ่งออกจากศาลาไปแบบไม่คิดชีวิต โดยที่มีแหนมกับตำลึงวิ่งตามไปด้วย
เมื่อสามคนแรกหนีเอาตัวรอดไปแล้ว อีกสิบเอ็ดชีวิตที่เหลือก็ยิ่งใจเสีย ยังไม่ทันจะตัดสินใจอะไรก็ได้ยินเสียงร้องครวญครางโหยหวนดังเสียดเข้าไปถึงแก้วหู พวกเขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่บนเขา ตรงที่มีศาลาตั้งอยู่โดยไม่ได้นัดหมาย พอเห็นแสงไฟกะพริบก็ร้องลั่น “ผี! ไอ้เหี้ย! ผีโว้ย! กูไม่อยู่แล้ว!”
ลุงเจ้าภาพยังไม่ทันจะทำอะไร เหล่านักศึกษาที่เหลือก็วิ่งปรู๊ดออกไปจากศาลากันหมด
“พ่ออะ ไปเล่าเรื่องผีให้ครูกลัว ดูสิ แค่แมวตีกันเสียงดัง ชนของล้ม ครูก็วิ่งป่าราบกันไปหมดแล้ว รีบออกไปตามครูกันเถอะเร็ว!”
ลุงเจ้าภาพพยักหน้า “รีบไปเอาร่มกับกุญแจรถมาเร็ว”
“เดี๋ยวพ่อ” หญิงสูงวัยร้องเรียก “พ่อกับน้องดื่มกระแช่เข้าไปตั้งเยอะ จะขับรถได้ไง เมื่อตอนเย็นครูเขาว่ามีเพื่อนอยู่ที่บ้านพัก ไปขอเขามาช่วยดีไหม”
“แต่เขาไม่สบายนะแม่”
“ลองไปถามก่อน เร็วเข้า จะได้ช่วยกันตามหา เดี๋ยวครูก็วิ่งลงน้ำไปกันพอดี!”
ชายสูงวัยสองคนวิ่งเหยาะๆ ตรงไปยังบ้านพักที่ด้านหลังวัด เมื่อไปถึงก็ตะโกนเรียกเสียงดัง “ครู! ครูอยู่มั้ย!”
“อยู่ครับ!” เสียงจากข้างในบ้านตอบกลับมาทันที ราวกับรอให้มีใครมาเรียกอยู่ก่อนแล้ว
“ครูออกมาหน่อย”
“ออกไม่ได้ ช่วยพวกผมที!”
“เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้นครู!” ทั้งสองรีบรุดขึ้นไปผลักประตูบ้านออกอย่างแรง จนตุ๊กแกที่เกาะอย่างหมิ่นเหม่ตรงบานประตูหลุดกระเด็นไปทางที่สองหนุ่มนั่งกอดกันอยู่ใต้ผ้าห่มตรงมุมห้อง
แอ้ก! ตุ๊กแกตกลงตรงหน้าพวกเขาพอดี
“ว้าก! จะช้ำในตายมั้ยเนี่ยบุญชม!” น้ำและเมฆลุกขึ้นพรวด แต่ก่อนที่ตุ๊กแกจะตั้งตัวได้ น้ำก็คว้ามือรุ่นน้องวิ่งไปทางชายสูงวัยทั้งสองคน พวกเขาหยุดหอบแฮกๆ
“ครูไม่เป็นไรใช่มั้ยเนี่ย”
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่ลุงล่ะ มีอะไร”
“จริงสิ! เพื่อนครูน่ะ คือเมื่อกี้ไฟดับ เพื่อนครูกลัวผี เลยวิ่งเตลิดเปิดเปิงออกไปจากศาลา วิ่งไปที่ไหนกันบ้างก็ไม่รู้”
“อ้าว เฮ้ย!” น้ำเลิกคิ้วขึ้น แล้วขมวดคิ้วครุ่นคิด “ผมว่าเอารถออกตามหาดีกว่า เดี๋ยวผมจะไปขอกุญแจหลวงพ่อ...”
“เอารถลุงก็ได้ครู”
“อ้าว งั้นลุงขับเองดีกว่ามั้ย”
ชายสูงวัยยิ้มแหยๆ “ลุงขับไม่ได้ ลุงเมา”
“อ้อ... งั้นไอ้พวกนั้นก็คงดื่มไปเยอะเหมือนกันสินะ”
“กระแช่น่ะครู ดื่มไม่ต้องเยอะก็ล้มได้”
แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่พวกเขาจะมาภูมิใจกับผลิตภัณฑ์โอทอปสักหน่อย “รถอยู่ไหนครับลุง มีไฟฉายมั้ย”
“มีอยู่ในรถสองกระบอก” ชายสูงวัยตอบพลางกึ่งเดินกึ่งวิ่งนำหน้าออกไป
“เมฆรอ...”
“ไม่ครับ หลายๆ คนหลายๆ ตา ช่วยกันดีกว่า!”
น้ำพยักหน้า พวกเขาวิ่งตามหลังชายสูงวัยไปสักพักก็เจอรถกระบะ แต่คันนี้ใหม่กว่าของวัดมาก และด้านหน้านั่งได้ถึงสี่คน เมื่อพวกเขาขึ้นนั่งประจำที่แล้วน้ำก็เปิดไฟหน้ารถสว่างจ้า ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนรถออกไป
ฝ่ายตั้งใจ แหนมและตำลึงที่วิ่งออกมาจากศาลาเป็นกลุ่มแรก พวกเขาไม่ได้วิ่งไปไหนไกล พอออกจากศาลามาพบกับตุ่มรองน้ำฝนขนาดใหญ่ที่สูงท่วมศีรษะก็รีบปีนลงไปซ่อนในนั้นทันที
ภายในโอ่งมีน้ำสูงประมาณครึ่งหน้าแข้ง “พี่ตั้งใจ ผมว่ายน้ำไม่เป็นอะ” เสียงอ้อแอ้ของรุ่นน้อง เสียงจ๋อมแจ๋มของน้ำกับเสียงโคร้งเคร้งของทั้งขันและถังลอยชนกันดังสะท้อนก้อง
“เกาะกูไว้! แล้วรีบช่วยกันตักออกสิวะ เร็วเข้า!” สิ้นคำพูดรุ่นพี่ ขี้เมาทั้งสามก็ก้มลงช่วยกันวิดน้ำออก
“ซ่อนในโอ่งแบบนี้แล้วผีจะหาเราไม่เจอใช่มั้ยพี่”
“ใช่ เพราะผีมันเคลื่อนที่ในแนวราบ กูรู้ กูเรียนมา”
ภายในรถกระบะที่น้ำขับวนไปในบริเวณวัด เขาจ้องมองไปทางด้านหน้า ส่วนเมฆกับชายสูงวัยทั้งสองช่วยกันส่องไฟฉายไปทางด้านข้าง แต่วนรอบวัดครบรอบแล้วก็ยังไม่พบแม้แต่เงาของใคร โชคดีที่เม็ดฝนโปรยปรายลงมาเพียงบางเบาเท่านั้น
น้ำขมวดคิ้ว “ลุง ในวัดนี่มีโอ่งอยู่ที่ไหนบ้าง”
เมฆหันขวับ “โอ่ง?”
“ไอ้ตั้งใจมันชอบดูหนังไทยเก่าๆ พวกบ้านผีปอบไรงี้ เพราะงั้นอย่างน้อยมันคนนึงล่ะ ที่จะต้องวิ่งหาโอ่งก่อน”
“มีโอ่งใหญ่ใกล้ๆ ศาลาบำเพ็ญกุศลน่ะครู แล้วก็ที่กุฏิหลวงตา”
“งั้นไปที่ศาลาก่อน อยู่ทางไหนนะลุง”
“ตรงไปแล้วเลี้ยวขวาน่ะครู”
รถกระบะเคลื่อนไปช้าๆ จนกระทั่งเห็นโอ่งขนาดใหญ่ตั้งเรียงกันอยู่ข้างศาลา น้ำรีบจอดรถแล้ววิ่งลงไปดู พอเข้าไปใกล้ ได้ยินเสียงโวยวายดังมาจากในโอ่งก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ชายหนุ่มก้าวขึ้นไปบนบันไดที่พาดอยู่กับตัวโอ่งแล้วส่องไฟเข้าไปภายใน พอชะโงกหน้ามองลงไปก็เห็นว่าเพื่อนรักของเขากับรุ่นน้องอีกสองคนกำลังถือขันน้ำเดินวนไปวนมาอยู่ภายในนั้น
น้ำส่ายหน้าไปมาแล้วเปรยเบาๆ “เสียดายไม่ได้เอากล้องมา ไม่ได้เก็บภาพประทับใจไว้เลยแม่ง”
“กล้องมือถือได้มั้ยพี่” เมฆหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาส่งให้
“เออ ดีเลย เมฆหยิบบันไดตรงนั้นมาแล้วขึ้นมาฉายไฟให้พี่ที จะเก็บคลิปไว้ให้พวกมันดูเป็นที่ระลึกสักหน่อย”
“ได้เลยครับ” รุ่นน้องรับปากพลางคว้าบันไดจากโอ่งข้างๆ มาพาด จากนั้นก็รีบปีนขึ้นไปส่องไฟ
ชายหนุ่มถ่ายคลิปไปสักพักก็ตะโกนเรียก “ไอ้ตั้ง!”
คนที่อยู่ในโอ่งเงยหน้าขึ้นแล้วร้องลั่น “ผีไอ้น้ำ! ผีไอ้น้ำมา! กลั้นหายใจไว้พวกมึง”
พอแหนมกับตำลึงได้ยินเข้าก็ทรุดตัวลงนั่งยองๆ พร้อมกับยกมือไหว้ “ผีพี่น้ำ! ผมกลัวแล้วพี่อย่าทำผมเลย!”
น้ำพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ อย่างอ่อนใจ เขาตวาดไปเสียงดุ “ไอ้ตั้งใจ กูยังไม่ตาย!”
เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก น้ำเสียงดุดันเช่นนี้มันฝังรากลึกลงไปถึงดีเอ็นเอ “ขอโทษครับพ่อ”
“เออ พ่อก็พ่อ ขึ้นมาจากโอ่งเดี๋ยวนี้!” น้ำยื่นมือลงไปช่วยจับ
“มาผมช่วยนะ พี่น้ำ” เมฆรีบเอื้อมมือเข้าไปช่วย ส่วนชายสูงวัยสองคนก็ยืนคอยอยู่ข้างๆ บันได
กว่าจะพาสามหนุ่มขึ้นมาจากโอ่งได้ก็แทบจะหมดแรง ทั้งสามคนตัวเปียกปอน น้ำจึงต้องพาพวกเขากลับไปทิ้งไว้ที่บ้านพักก่อน
“ถอดเสื้อเร็ว กูยังต้องไปตามขี้เมาอีกฝูงนะเว้ย” น้ำดึงเสื้อของตั้งใจออกมาทางศีรษะ แล้วโยนเสื้อตัวใหม่กับกางเกงให้ “เมฆ เสร็จรึยัง”
เด็กหนุ่มเพิ่งจะถอดเสื้อกับกางเกงให้เพื่อนเสร็จ ยังไม่ทันจะใส่เสื้อผ้าให้ใหม่ เสียงกระดิ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้นอีกรัวๆ
น้ำหันไปสั่ง “ไอ้ตั้ง มึงดูน้องด้วยนะ ใส่เสื้อผ้ากันด้วย” แล้วหันไปบอกกับเมฆ “ไปกันก่อนเร็ว”
พอออกมาหน้าบ้านก็พบกับครูฉลุยกับจักรยานที่อีกฝ่ายขี่มา “คุณเอ๊ย เพื่อนคุณน่ะ ไปติดแหอยู่ที่หมู่บ้านแน่ะ”
“ฮะ!? นี่พวกมันวิ่งไปถึงหมู่บ้านเลยเหรอครับ กี่คนครับครู”
“สี่คน ร้องโวยวายเสียงดังเลย ท่าจะเมามาก”
น้ำยกมือขึ้นกุมขมับ เมื่อหันไปสบสายตากับลุงเจ้าภาพงาน อีกฝ่ายก็หัวเราะแห้งๆ
“ผมขอโทษนะครู ไม่นึกว่าจะเมากันง่ายขนาดนี้”
รถกระบะแล่นออกจากวัด ตรงไปยังตัวหมู่บ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปนัก ทว่าระหว่างทางนั้น จู่ๆ เมฆก็ร้องขึ้น
“พี่น้ำ! หยุดรถก่อนพี่” เด็กหนุ่มส่องไฟฉายออกไปบนหาด “นั่นน่ะ บนเรือ”
น้ำรีบเบี่ยงรถเข้าจอดข้างทาง จากนั้นจึงรีบรุดลงไปดู
บนเรือที่จอดนิ่งอยู่บนหาดนั้น รุ่นพี่ปีสามของเมฆกำลังทำท่าแจวเรือกันอย่างหน้าดำคร่ำเครียด
“เจออีกสี่คนแล้วพี่”
ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา แต่ก็ไม่ลืมที่จะทำการบันทึกภาพและคลิปวิดีโอ เสร็จแล้วจึงเดินเข้าไปบ้องกะโหลกเรียกสติรุ่นน้องคนละที ก่อนจะพาขึ้นไปนั่งบนกระบะหลังรถโดยมีครูฉลุยช่วยดูแล
รถยนต์เคลื่อนต่อไปจนถึงหมู่บ้านซึ่งชาวบ้านเอาแหขึ้นมาตากไว้บนราวไม้ที่จัดวางไว้เป็นแนวยาวอยู่บนหาด แต่ในเวลานี้มีรุ่นน้องของเขาสามคนกับไอ้ไข่ย้อยเพื่อนเขาติดอยู่ในแหนั้น โดยมีชาวบ้านมุงดูอยู่รอบๆ พอใครเข้าไปใกล้เพื่อจะแกะแหออกก็โวยวายเสียงดัง
“อย่าเข้ามานะ ปล่อยกู! ปล่อยกูออกไป!”
น้ำมองเพื่อนรักที่กำลังดึงขาตัวเองออกจากแหอย่างปลงๆ แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากในกระเป๋ากางเกงแล้วถ่ายรูปเก็บไว้
แสงแฟลชสว่างวาบทำให้ไข่ย้อยหยุดชะงัก
“ไอ้ย้อย!”
เจ้าของชื่อเบิกตาโพลง “ไอ้... ไอ้น้ำ! นี่กูอยู่วังบาดาลรึเปล่า มึงลากกูลงมาแดกในน้ำเหรอ นี่กูเพื่อนมึงนะ”
“เออ เพื่อนนี่แหละ ยืนเฉยๆ ไม่งั้นกูจะแดกมึงเดี๋ยวนี้”
ไข่ย้อยพนมมือไหว้ “ครับๆ อย่าแดกผมเลย ผมไม่อร่อยหรอก”
น้ำก้มลงแกะแหออกจากขาเพื่อน เมื่อรุ่นพี่ตัวหัวโจกยอมแล้ว รุ่นน้องขี้เมาอีกสามคนก็ไม่ยากที่จะจัดการ ไม่นานก็จับขึ้นไปนั่งรวมกันที่ด้านหลังรถกระบะได้
“เหลือไอ้เต้าหู้ ไอ้ป๊อกเด้ง ไอ้ใบตอง มันจะไปหลบที่ไหนกันเนี่ย”
“ถ้าพี่ตั้งใจชอบดูบ้านผีปอบ พี่ๆ อีกสามคนก็น่าจะเคยดูด้วยรึเปล่าครับ”
“อืม นั่นสินะ ยังเหลือที่ไหนอีกบ้างล่ะ”
“ตามสูตรก็ต้องมีปีนขึ้นไปหลบบนต้นไม้ หรือไม่ก็เข้าไปหลบในโบสถ์ เราลองไปดูแถวๆ โบสถ์กันก่อนดีมั้ยพี่”
“อือ ก็ดี” น้ำรีบเดินไปขอโทษขอโพยพวกชาวบ้านที่ทำให้ต้องตื่นกันกลางดึก หากพวกเขานอกจากจะไม่ว่าอะไรแล้ว ยังพากันช่วยออกตามหาเพื่อนของน้ำทั้งสามคนอีก
ฝนหยุดตกไปได้สักพักแล้ว ทำให้การค้นหาอีกสามชีวิตเป็นไปได้สะดวกขึ้น กลุ่มของน้ำมุ่งตรงไปยังโบสถ์ ส่วนพวกชาวบ้านที่มาช่วยแบ่งกันไปตรวจดูพื้นที่ในเขตวัดรอบๆ ตัวโบสถ์
น้ำกับเมฆมองหาเงาของอีกสามคนที่เหลือจนทั่วโบสถ์ก็ยังไม่พบ พวกเขาเริ่มจะเป็นกังวล เกรงว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้น ทว่าขณะที่กำลังครุ่นคิดกันอยู่นั้นก็มีชาวบ้านสองคนวิ่งเข้ามาหา
“ครู เจอแล้วอยู่หลังโบสถ์ทางนู้น”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น “พาไปทีครับ”
พวกเขารีบรุดไปด้านหลังตัวโบสถ์ซึ่งมีต้นไม้ปลูกไว้ประปราย น้ำหันมองไปรอบๆ ไม่ต้องหาให้ยากก็พบกับเพื่อนรักทั้งสามที่นั่งยองๆ อยู่บนกิ่งขนุนเตี้ยๆ ชายหนุ่มส่งโทรศัพท์มือถือให้กับเมฆ “เอ้า ถ่ายไว้ให้ครบทุกช็อตเลยนะเมฆ”
เด็กหนุ่มอมยิ้ม “ได้เลยพี่”
น้ำเดินเข้าไปหาเพื่อนรักทั้งสาม ซึ่งอยู่บนกิ่งในระยะที่เขาไม่ต้องเอื้อมก็ถึง “เฮ้ย เป็นผีขนุนเหรอพวกมึง ขึ้นไปทำห่าอะไร”
ทั้งสามคนก้มลงมองตามเสียงเรียก พวกเขาร้องไห้โฮ “ไอ้น้ำ ช่วยพวกกูด้วย ผีหลอกพวกกู”
“ที่นี่น่ะในวัดนะมึง ผีที่ไหนจะเข้ามาวะ” คนพูดยกมือขึ้นตบก้นเพื่อนทีละคน “ลงมาได้แล้ว เร็วๆ”
“ไอ้น้ำ! ไอ้เพื่อนเหี้ย! มึงจะฆ่าพวกกูเหรอ! จะให้ตกไปตายรึไง”
“กิ่งสูงแค่นี้ตกลงมาก็ไม่ตายหรอกน่ะ”
“มึง... มึงไม่รักพวกกูแล้วใช่มั้ย ใช่ซี้ พวกกูมันกขค!”
“ไม่รักจะมาตามพวกมึงเหรอ ลงมาเถอะน่า”
“ลงไม่ได้โว้ย มันสูงเห็นมั้ย มึงถ่างตาดู”
“ไม่สูงสักหน่อย ทำไมพวกมึงขี้โวยวายจังวะ” น้ำยกมือขึ้นเกาศีรษะ
เมฆก้าวเข้ามาเป็นทัพเสริม “พี่... ถ้าไม่ลงมา คนบนนั้นเขาจะโกรธเอานะ” เขาพูดพร้อมกับชี้ขึ้นไปยังลูกขนุนบนกิ่งที่อยู่เหนือศีรษะพวกรุ่นพี่ “เห็นมั้ย โกรธจนหน้าเขียวหมดแล้ว”
“ฮะ” สามหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองตาม พอเห็นลูกขนุนเข้าก็ร้องลั่น “ว้าก!” จากนั้นจึงพร้อมใจกันกระโดดลงมาจากกิ่งขนุน แรงสั่นสะเทือนบนพื้นดินสะท้อนขึ้นไปถึงลูกขนุนบนต้น ทำให้ขนุนลูกเล็กๆ ร่วงลงมาซ้ำ
ทั้งสามคนย่อตัวลงนั่งแล้วยกมือไหว้ “โอ๊ย กลัวแล้วคร้าบ กลัวแล้ว”
“กลุ้มใจกับพวกมึงจริงๆ” ชายหนุ่มถอนหายใจอีกเป็นครั้งที่ร้อย ถ้าถอนหายใจเป็นดาวเป็นเดือนได้ เขาคงสร้างแกแล็คซี่ใหม่ไปแล้ว
น้ำพาเพื่อนรักและรุ่นน้องที่ยังเมาไม่สร่างทั้งหลายกลับไปยังบ้านพักได้ในที่สุด กว่าจะไปถึงก็เกือบจะตีสามแล้ว ตัวเขา เมฆกับพวกชาวบ้านต้องพยุงเหล่าขี้เมาเข้าไปในบ้านพักทีละคน น้ำปล่อยให้นอนกองๆ กันไว้ วินาทีนี้เหนื่อยจนแทบขาดใจ
บนเพดานห้องพักของรุ่นน้องปีสองปีสามมีตุ๊กแกเกาะอยู่หนึ่งตัว ทว่าชายหนุ่มไม่มีอารมณ์จะกลัวมันอีกแล้ว “ว่าไงอุไร มาอยู่ห้องนี้เอง ฝากดูแลไอ้พวกนี้ด้วยละกันนะ” พูดจบก็เดินออกจากห้องไป
ทั้งสองบอกขอบคุณและกล่าวลาชาวบ้านกับครูที่มาช่วย ก่อนจะช่วยกันพยุงอีกสี่คนที่เหลือเดินเข้าห้องไปด้วยท่าทางสะโหลสะเหล น้ำประคองป๊อกเด้งในขณะที่เมฆประคองใบตอง ส่วนอีกสองคนก็ปล่อยให้นั่งรออยู่ข้างนอกไปก่อน
ทว่าพอเปิดประตูออก เห็นบุญชมเกาะอยู่ไกลๆ ยังไม่น่ากลัวเท่าภาพเพื่อนกับรุ่นน้องปีหนึ่งที่ทั้งตัวเหลือเพียงกางเกงในเก่าๆ ตัวเดียวแล้วยังนอนกอดกันกลม
น้ำปล่อยป๊อกเด้งร่วงตุ้บลงกับพื้น “เฮ้ย! พวกมึงเล่นอะไรกันเนี่ย”
เมฆเลิกคิ้วขึ้น เขาค่อยๆ ปล่อยให้รุ่นพี่ที่ประคองมาด้วยนอนลง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือให้น้ำถ่ายภาพเก็บไว้เป็นที่ระลึก “ตามสะดวกครับพี่น้ำ ขอโฟกัสกางเกงในไอ้แหนมกับไอ้ตำลึงด้วยนะครับ เดี๋ยวผมจะไปพยุงพี่เต้าหู้กับพี่ไข่ย้อยเข้ามาเอง”
หลังจากพาทุกคนกลับเข้าห้องพักมาได้ เด็กหนุ่มก็ทรุดตัวลงนั่งบนเสื่อแล้วหอบเบาๆ “คืนนี้ทรหดจริงๆ เลยนะครับ”
รุ่นพี่หัวเราะ “นั่นสิ พรุ่งนี้ตื่นเช้าไม่ไหวแน่ โชคดีที่ครูบอกว่าให้ตื่นสายได้” เขาเดินไปหยิบยากับน้ำมาส่งให้เมฆแล้วนั่งลงบนเสื่อข้างๆ กัน ส่วนพวกเพื่อนๆ กับรุ่นน้องก็ปล่อยให้นอนกอดกันทั้งยังโป๊ๆ แบบนั้นนั่นล่ะ แต่เขาใจดีหน่อยตรงที่เอาผ้าห่มมาห่มให้กันอุจาดตา
“ขอบคุณครับ”
ชายหนุ่มยกมือขึ้นสัมผัสหน้าผากอีกฝ่าย “ตัวไม่ร้อนเท่าไหร่แล้ว”
“สงสัยเพราะได้ออกกำลังเยอะน่ะครับ” เมฆยิ้มพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงแขนรุ่นพี่ “นอนกันเถอะครับ พี่น้ำคงจะเหนื่อย”
พอน้ำเอนตัวลงนอน เด็กหนุ่มก็ลุกไปปิดไฟแล้วเดินกลับมานอนเคียงข้างกัน เขาหยิบผ้าห่มมาคลุมรุ่นพี่กับตนเองไว้ด้วยกัน ก่อนจะหันไปกอดรุ่นพี่ไว้ “จะว่าไปคืนนี้ก็ไม่แย่อะไรนัก อย่างน้อยผมก็ได้นอนกอดพี่น้ำไว้แบบนี้”
“นั่นสินะ”
(มีต่อค่ะ)
-
ค่ำคืนอันวุ่นวายผ่านไปอย่างทุลักทุเล แน่นอนว่าไม่มีใครตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตรู่ของวันใหม่ พวกครูประจำโรงเรียนก็ไม่ได้มาเคาะกระดิ่งปลุกเพราะรู้ว่าเมื่อคืนทั้งสิบหกคนต้องผจญภัยกันหนักหนาสาหัสมากขนาดไหน จนกระทั่งถึงเวลาสิบโมงกว่าๆ เหล่านักศึกษาจึงเริ่มฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง
พวกปีสองกับปีสามผลัดกันเดินโซเซออกมาตั้งหลักอาเจียนกันที่ตรงท่อน้ำข้างห้องส้วม จากนั้นจึงรับประทานยาแล้วรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เสียงฝีเท้ากับเสียงโวยวายของพวกเขาปลุกให้อีกห้องตื่นขึ้นด้วย
ตั้งใจลุกขึ้นพร้อมกับเอามือกุมศีรษะ “ทำไมกูโป๊แบบนี้วะ ไอ้เหี้ย ปวดหัวฉิบหาย!” เขาหันไปปลุกรุ่นน้องสองคนที่นอนโป๊อยู่ข้างๆ กัน “เฮ้ย ตื่นๆ” ก่อนจะลุกขึ้นมองไปรอบๆ ห้อง
“หวัดดีเว้ยบุญชม” พอทักทายกับเจ้าของห้องเรียบร้อยก็เดินไปปลุกเพื่อนพ้องซึ่งนอนกระจัดกระจายกันอยู่ราวกับถูกรถขนอ้อยเทกระจาดมาหมาดๆ จนกระทั่งไปถึงตรงที่สองหนุ่มนอนกอดกันอยู่ใต้ผ้าห่ม เขาเบะปากอย่างหมั่นไส้ แต่ก็เดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาเก็บภาพไว้เป็นที่ระลึก เสร็จแล้วจึงใช้ปลายเท้าเขี่ยให้เพื่อนรักตื่นขึ้น
“เฮ้ย สิบโมงกว่าแล้ว รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมไปทำมื้อเที่ยงให้เด็กๆ ได้แล้ว”
เพราะเหลือเวลาอยู่ร่วมกันไม่มากแล้ว มื้อเที่ยงนี้เหล่านักศึกษาจึงตั้งใจทำให้เป็นมื้อพิเศษ ถึงแม้บางคนจะยังเมาค้างอยู่ก็ตามที หลังเสร็จจากมื้ออาหารก็เริ่มต้นกิจกรรมที่เตรียมไว้เมื่อวาน พวกเขาใส่ปลอกนิ้วเล่นละครสั้นๆ จากนั้นก็มอบปลอกนิ้วเหล่านั้นให้เป็นของที่ระลึกกับเด็กนักเรียน
บรรยากาศในตอนบ่ายอึมครึม มีฝนตกพรำๆ อยู่ตลอด พอใกล้ถึงเวลาเลิกเรียน พวกนักเรียนก็เก็บรวบรวมจดหมายที่พวกเขาเขียนถึงคุณครูทั้งสิบหกคนมาส่งมอบให้ แม้จะได้พบกันในช่วงเวลาสั้นๆ เพียงแค่สามวันเท่านั้น แต่พวกเขาก็สนุกมาก
เมื่อเก็บกวาดทำความสะอาดห้องเรียนเสร็จแล้ว บรรดาผู้ปกครองของนักเรียนก็เอาร่มมารับบุตรหลานของตัวเองกลับบ้าน ส่งผลให้ภายในเรือนไม้เงียบกริบลงไปในทันใด
ครูฉลุย ครูแห้วและครูสมคิดยังคงอยู่ที่ห้องเรียนกับนักศึกษาทั้งสิบหกคน พวกเขากล่าวขอบคุณและอวยพร ก่อนจะชักชวนไปรับประทานมื้อเย็นกัน
“พรุ่งนี้รถจะมารับตอนตีห้านะ ตอนนี้ก็ไปอาบน้ำเก็บข้าวของซะให้เรียบร้อย เสร็จแล้วสักห้าโมงค่อยมาที่ศาลาบำเพ็ญกุศลกัน เจ้าภาพเขาฝากมาเชิญไปทานข้าว”
“เหวย! อีกแล้วเหรอครับ!”
“รอบนี้ไม่มีการเลี้ยงกระแช่แน่นอน ไม่ต้องกังวลน่ะ”
ตั้งใจยกมือขึ้นลูบท้ายทอยพลางหัวเราะเจื่อนๆ “ค่อยยังชั่ว ผมยังเมาค้างอยู่เลย”
“รอบนี้ถ้าเมาอีกกูไม่ไปตามเก็บศพพวกมึงให้แล้วนะ” น้ำบอกกับเพื่อนรักทุกคน “เป็นพี่ประสาอะไรวะ นำน้องเมาซะอีก แย่จริงพวกมึงนี่”
พวกของตั้งใจยกมือไหว้ประชดพร้อมกับค้อนใส่วงใหญ่ “ครับๆ สำนึกผิดแล้ว ขอโทษครับพ่อ”
เมื่อพูดคุยกันเสร็จแล้วกลุ่มนักศึกษาก็เคลื่อนย้ายกันกลับไปยังบ้านพัก พอไปถึงตั้งใจก็หันไปบอกกับรุ่นน้อง “พวกมึงไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวพวกกูจะรออาบหลังสุดเอง”
“ครับพี่” พวกรุ่นน้องทั้งสามชั้นปีรับคำ จากนั้นก็รีบเข้าไปหยิบสบู่แชมพูกับเสื้อผ้าที่ในห้องแล้วตรงไปยังห้องอาบน้ำ
ระหว่างที่รุ่นพี่ปีสี่กำลังเก็บของกันอยู่ จู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“โทรศัพท์กูเอง” ตั้งใจเอ่ยปากพลางเอื้อมมือไปหยิบมากดรับสาย “สวัสดี หือ? ครับ ผมอยู่ที่ค่ายอาสาที่สุราษฏร์ครับ ครับ ไอ้น้ำก็อยู่ รอสักครู่นะครับ” เขาส่งโทรศัพท์ให้กับเพื่อนรัก “พี่ไม้โทรมา”
น้ำขมวดคิ้วพร้อมกับรับโทรศัพท์มาจากอีกฝ่าย “สวัสดีครับพี่ไม้ ทำไมไม่โทรเข้าเครื่องผม...”
“โทรแล้ว โทรเท่าไหร่ก็ไม่ติดน่ะ พี่เลยลองโทรหาเพื่อนของน้ำดู” คนที่อยู่ปลายสายตอบ
“งั้นเหรอครับ แต่เครื่องผมก็มีสัญญาณเต็มนะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
“แล้วพี่ไม้มีอะไร”
“ก็ไม่มีไร แค่คิดถึงเลยโทรมาหา ไปค่ายเหนื่อยมั้ย”
“ก็นิดหน่อยครับ”
“มีคนอื่นๆ อยู่ด้วยรึเปล่า”
“คนอื่น? พี่หมายถึงใคร? ถ้าหมายถึงเต้าหู้ ป๊อกเด้ง ใบตอง ไข่ย้อยก็อยู่ครบครับ” พอน้ำพูดจบเขาก็ยื่นโทรศัพท์ออกไปให้เพื่อนพ้องส่งเสียงทักทาย
“อ้อ โอเค พรุ่งนี้กลับแล้วใช่มั้ย เดินทางดีๆ มีอะไรขาดเหลือก็โทรหาเลขาพี่เลย”
“ครับ ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มยังคงคิ้วขมวดเป็นปม เขาหันไปบอกเพื่อนๆ “พวกมึงโทรเข้าโทรศัพท์กูหน่อย”
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้นหลายๆ ครั้ง จนน้ำมั่นใจว่าโทรศัพท์เขาไม่ได้มีปัญหาอะไร “......”
“พี่ไม้แม่งเช็กอะไรแหง” ไข่ย้อยพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน “เหมือนอยากจะรู้ว่ามึงมาค่ายกับพวกกูจริงรึเปล่า”
“ปกติกูไปไหนมาไหน ไม่เคยเห็นพี่ไม้เคยถาม น่าแปลก...”
“มึงทำตัวน่าสงสัยอะดิ” ป๊อกเด้งพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเอื้อมมือไปตบไหล่ “เฮ้ย คิดมาก พี่ห่วงน้องก็เรื่องธรรมดาปะวะ”
“เออ คิดมากไม่เข้าเรื่อง” ใบตองช่วยเสริม
ในระหว่างนั้นบานประตูห้องก็เปิดออกกว้าง ก่อนเด็กหนุ่มชั้นปีหนึ่งทั้งสามคนจะเดินกลับเข้ามา
“อ้าว อาบเสร็จกันแล้วเรอะ แล้วห้องนั้นเสร็จกันยัง”
“เพิ่งเข้าไปอาบต่อจากพวกผมอะพี่ พี่เขาบอกเดี๋ยวเสร็จจะมาเรียก”
“เออ โอเค”
“พี่ พวกผมต้องออกไปก่อนนะ เมื่อกี้ครูสมคิดแวะมาถามเรื่องคอมฯ เลยว่าจะไปคุยกันที่ห้องคอมฯ ก่อนอะ”
พวกรุ่นพี่พยักหน้าหงึกหงัก “โอเค ฝากด้วยละกัน”
TBC~*
วุ่นวายจริงๆ ค่ะค่ายนี้ บุญชมกับอุไรคงจะจดจำไปอีกนานแสนนาน 555555
ส่วนเรื่องของน้องเมฆกับพี่น้ำนั้น ใจเย็นๆ คร้าาา 5555 เขาได้กันแน่นอน (แต่ไม่รู้เมื่อไหร่)
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ แฮร่ๆๆๆ :mew1:
ปล. ถ้าหากสนใจสั่งซื้อ Nisreen & Ganymede ฉบับรีพรินต์ ติดตามรายละเอียดได้ในเพจของฮัสกี้นะค้า ขอบคุณค่ะ
-
พี่น้ำ น้องเมฆ ไม่ได้มีตอนสวีทกันส่วนตัวเล๊ยยยยยยยย ไหนจะดราม่าพี่ไม้อีก โอ้โหหหห เมื่อไหร่จะลงเอยกัน 55555555555555
-
ผีหลอกกกก กระแช่หลอนนนนน ชอบปอปไทยรุ่นเดอะเหมือนกันก็ไม่บอก จะได้ไปลงโอ่งด้วย 555+ ส่วนพี่ไม้ก็หวงน้องซะจริ๊ง น้องเมฆจะต้องจับศึก ตั้งรับ อีกมั้ยเนี่ย :hao4:
-
ฮามาก :ling1: ตอนนี้
-
เป็นค่ายที่ป่วนมาก 5555 รูปถ่ายของคืนนี้เด็ดชนิดที่ใครได้ดูเป็นต้องเสียน้ำตา 555
-
:laugh: นี่คือนิยายตลกใช่ไหมคะคนเขียน
-
ขำจนเหนื่อยเลยค่ะ 5555
-
ตอนนี้อย่างฮาอะ..ขำจนน้ำตาไหลกันเลยทีเดียว...
-
อื้อหือ พอเมาแล้วนี่ไปไม่เป็นกันเลย
เป็นค่ายที่วุ่นวายที่สุดอ่ะ5555
-
ขำอ่ะแต่ละคนเมาซะไม่รู้เลยว่าอะไรเป็นอะไรเลยนะเนี่ย
-
:pigha2: :jul3: แต่ละคน นึกภาพตามแล้ว :m20:
ฮามาหลายตอน ขอให้ฮาต่อนะจ๊ะ ไม่เอามาม่าอะ พี่ไม้สงสัยไรแน่ๆ เลย
-
วุ่นวายแท้หนอทริปนี้
-
:pig4: :pig4:
-
ตั้งใจกับไข่ย้อยพร้อมพ้องเพื่อน เป๊นพี่ว๊ากที่แบ๊วมาก
พี่น้ำกับน้องเมฆก็หวานไม่แคร์สื่อเลย
-
เพลียกะแก๊งค์นี้จริงๆ เอาคลิปลงยูทูปไปเลยน้ำ 55555 มันจะเข็ดไหม?
-
ฮ่าๆๆๆๆเรานี่ลั่นแล้วลั่นอีกช่างวุ่นวายดีแท้น่อ ปวดหัวแทนพี่น้ำเลยจริงๆ แล้วรูปกับวิดีโอที่ถ่ายไปนี่จะเอาไปโชว์ตอนไหนดีพี่น้ำ
-
:m20:
แต่ละคน
-
อย่างฮาเลยอ่ะตอนนี้ ทั้งฮาทั้งวุ่นวาย
-
มาออกค่ายงานนี้ทุกคนก็ดูจะสนิทสนมกันมากขึ้นนะคะ แล้วก็ต้องยกตำแหน่งตัวเด่นของค่ายให้กับอุไรกับบุญชม 555
-
:jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
อะไรคือซ่อนในโอ่งแล้วปลอดภัยเพราะผีเคลื่อนที่ในแนวราบ
กิ่งขนุนเตี้ยๆก็ว่าสูง คนเมาทำอะไรก็ไม่ผิดเนาะ ดีนะที่บุญชมกับอุไรไม่มาร่วมวงหรรษาด้วย
ดราม่าพี่ไม้มาแน่ๆ อย่ากีดกันความรักของน้องนะพี่ไม้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:m20:
ฮาไม่หยุด
น้ำวิ่งเก็บเพื่อนเหมือนเก็บแม่ไก่ตอนก่อนหน้าเลยฮ่าๆ
แต่ละคนอยู่ตามจุดต่างๆโอ้ยขำ หวังว่าทุกคนคงได้ดูคลิปของตัวเองนะ คงจะขำไม่ออกไปอีกนาน
พี่ไม้ :katai1:
-
น้องเมฆ มีโอกาสเมื่อไหร่เป็นหยอด ตลอดๆ ระวังจะโดนพี่น้ำตลบหลังไม่รู้ตัวนะจ๊ะ
-
ป่วงกันหมด
-
555ฮามาก ขำจนน้ำตาไหลเลย :m20:
-
ค่ายนี้วุ่นวายพิลึก ดีที่งานเสรจทันเวลา แถมมีเวลาเมาอีก โอ้ยยย ฮา
-
ขำแต่ละคน5555555555555555
-
:m20: :m20: :m20: :jul3: :jul3: :jul3: :m20: :m20: :m20:
-
:m20: :m20: :m20:
สภาพแต่ละคน บอกเลยว่า 55555
-
:pig4: :pig4:
-
:m20: ฮามาก จินตนาการตามแล้วหยุดฮาไม่ได้จริงๆ
-
อ่านตอนแรกก็ลุ้นๆว่าจะเจอสิ่งลี้ลับเปล่า แต่พอมาเจอตั้งใจกับแหนมและตำลึงลงโอ่งเท่านั้นแหละ ขำจนปวดท้อง
-
โอ๊ยยย แต่ละคน ช่างทำไปได้นะ 5555555555555555555 :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
คือน้ำตาไหล
ฮามากกกกกกกกกกกกกก
-
พี่ไม้น่าจะสงสันเรื่องน้ำคบกับเมฆแล้วแน่เลยถึงได้โทรมาเผื่อบังเอิญเจอเมฆมาด้วย :serius2:
-
Chapter 47 : ค่ายอาสาวันสุดท้าย
หลังจากรุ่นน้องปีหนึ่งเดินออกไปได้สักพัก พวกปีสามที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเป็นกลุ่มสุดท้ายก็มาเคาะประตูเรียกให้พวกเขาไปอาบน้ำต่อ กว่าจะเสร็จกันก็ใกล้เวลาห้าโมงเย็นตามที่นัดไว้พอดี รุ่นพี่รุ่นน้องจึงเคลื่อนขบวนกันไปยังศาลาบำเพ็ญกุศล
ทว่าเมื่อไปถึง รุ่นน้องปีหนึ่งทั้งสามคนก็นั่งอยู่ที่นั่นพร้อมกับครูอาสาก่อนแล้ว บนเสื่อที่พวกเขานั่งอยู่มีเด็กสาวรุ่นๆ สี่คนนั่งปะปนอยู่ด้วย สองในสี่คนนั้นขนาบข้างเมฆ พวกเขากำลังพูดคุยกันอย่างถูกคอราวกับเคยรู้จักกันมาก่อน
“นี่ พี่ๆ เขามาแล้ว ชวนเพื่อนลุกไปได้แล้วน่ะ” ครูแห้วสะกิดเด็กสาวคนที่นั่งอยู่ข้างกัน
“ให้พี่ๆ นั่งอีกเสื่อก็ได้นี่คะ คนตั้งเยอะนั่งเสื่อผืนเดียวไม่พอหรอก” หนึ่งในกลุ่มเด็กสาวตอบ
ตั้งใจยิ้มแหยๆ เขาหันไปสบสายตากับน้ำทันที “เฮ้ย เอาไงดีวะ”
ใบหน้าของน้ำไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ เป็นพิเศษ เขาชำเลืองมองเมฆซึ่งยังไม่ได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเขามาถึงแล้ว จากนั้นจึงเดินนำไปนั่งลงบนเสื่ออีกผืน
“น่าแปลกที่ไอ้เมฆแม่งขายดีกว่าไอ้น้ำ” ป๊อกเด้งหันมองไปรอบๆ ด้วยความประหลาดใจ งานบุญในวันนี้มีคนมาร่วมเยอะกว่าเมื่อวานมาก มีวัยรุ่นสาวๆ หลายคน ซึ่งสายตาของแต่ละคนก็พุ่งตรงไปที่รุ่นน้องปีหนึ่งของเขา “มึงอาจจะแก่ไป หรือไม่ก็ไม่ใช่เสป็คสาวภูธรว่ะ”
“......” น้ำไม่ได้พูดอะไร หากก็อดรู้สึกแปลกๆ ในหัวใจไม่ได้ จริงอยู่ที่เขาไม่ชอบให้ใครๆ มายุ่งกับเมฆ แต่ก็คิดว่าเขาไม่ควรจะโกรธกับการที่อีกฝ่ายแค่พูดคุยกับคนอื่นไม่ใช่หรือ ไม่อย่างนั้นก็คงต้องจับเด็กหนุ่มไปขังเอาไว้แล้ว
นัยน์ตาเรียวชำเลืองมองรุ่นน้องปีหนึ่งอีกครั้ง ซึ่งอีกฝ่ายก็ยังคงพูดคุยกับพวกเด็กสาวไม่หยุด เขาผ่อนลมหายใจออกยาว ก่อนจะหันกลับมานั่งคิดถึงเรื่องของพี่ชาย ไม่รู้เพราะเหตุใด แต่เขาชักรู้สึกเป็นกังวลชอบกล
หลังจากที่พวกเด็กหนุ่มนั่งลงบนเสื่อไปชั่วครู่ ลุงเจ้าภาพคนเมื่อวานก็เข้ามาพูดคุยพร้อมกับเรียกให้คนยกอาหารมาเสิร์ฟให้ พวกเขานั่งรับประทานกันไปอย่างเงียบเชียบ
ปกติแล้วน้ำมักจะนั่งนิ่งๆ ไม่ค่อยพูดอะไรนักเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว สำหรับรุ่นน้องปีสองและปีสามจึงเห็นว่าที่ชายหนุ่มนิ่งไปเป็นเรื่องปกติ ทว่าสำหรับเพื่อนพ้องทั้งห้า พวกเขาเริ่มจะสัมผัสได้ถึงลมพายุเบาๆ
ทางฝ่ายเมฆนั้น เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าพวกรุ่นพี่ตามมาสมทบแล้วก็ตอนที่แหนมสะกิดบอกนั่นล่ะ เด็กหนุ่มอยากจะลุกไปหา แต่ก็ติดที่ว่าพวกเด็กสาวอ่อนวัยกว่ากำลังสอบถามเขาถึงการเตรียมตัวแอดมิชชั่นเข้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ เขาจะไม่ช่วยเป็นที่ปรึกษาให้ก็ไม่ได้เพราะเห็นว่าพวกเธอเป็นหลานสาวของเจ้าภาพ
“พี่ๆ จ๋า น้องไม่เก่งฟิสิกส์เลย ทำไงดี”
“ไม่เก่งแล้วจะเรียนวิดวะรอดเหรอ ไปเล็งคณะอื่นดีกว่ามั้ย” แหนมตอบไปตรงๆ
“ก็อยากเรียนนี่นา”
ตำลึงค่อยๆ ขยับเข้าไปนั่งชิดกับเมฆ “เฮ้ย ไอ้เมฆ กูว่าพวกน้องเขาไม่ได้อยากจะปรึกษาเรื่องแอดมิชชั่นแล้วว่ะ”
เจ้าของชื่อโน้มเข้าไปกระซิบตอบ “กูก็ว่างั้น เอาไงดีวะ” ทว่าในขณะที่กำลังมองหาทางหนีทีไล่อยู่นั้น หนึ่งในเด็กสาวก็เข้ามานั่งประชิดตัวพร้อมกับถือโทรศัพท์มือถืออยู่ในมือ
“พี่เมฆแลกเบอร์มือถือกันนะ”
“หา! เอ่อ...” เมฆทำท่าเลิ่กลั่ก “พี่ว่า...”
ในระหว่างที่เด็กหนุ่มกำลังอ้ำอึ้งอยู่นั้น จู่ๆ น้ำก็ลุกขึ้นพรวด เขาบอกกับเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ด้วยกัน “กูจะไปถ่ายรูปพระอาทิตย์ตกดินสักหน่อย”
“เฮ้ย มึงจะไปยังไง”
“ยืมจักรยานครูไป ฝนหยุดตกพอดี” ชายหนุ่มยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา คว้ากล้องคู่ใจที่นำติดมือมาด้วยก่อนจะเดินไปหาครู โดยที่ไม่ได้หันไปสบสายตากับรุ่นน้องปีหนึ่งทั้งสามคน “ครูครับ ผมขอยืมจักรยานแป๊บสิครับ จะไปถ่ายรูปสักหน่อย”
“เอาเลย ตามสบาย ตรงทางเข้าศาลามีจอดอยู่แค่สามคันนั่นละ เลือกเอาเลย”
“ขอบคุณครับ”
เมื่อตอนที่น้ำก้าวเข้ามาใกล้ พวกเด็กสาวก็หันไปสนใจเขาอยู่ แต่พอเขาเดินไป พวกเธอก็หันมาเกาะแกะเมฆต่อ หากคราวนี้เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นตาม “ครูครับ งั้นผมยืมจักรยานด้วยคนนะ” จากนั้นก็วิ่งไล่หลังรุ่นพี่ออกไป
ดวงอาทิตย์คล้อยลงต่ำจวนเจียนจะแตะผืนน้ำ ส่งผลให้ก้อนเมฆที่ปลายฟ้าฉาบสีส้มทองสวยงาม ในตอนนี้ฝนหยุดตกไปแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงต้นไม้และพื้นดินที่ชื้นแฉะ
เด็กหนุ่มก้าวยาวๆ ไล่หลังรุ่นพี่ไปจนทัน “พี่น้ำ จะไปไหนเหรอครับ”
“ไปถ่ายรูปพระอาทิตย์ตกน้ำ” น้ำตอบพลางเลือกจักรยานมาหนึ่งคันแล้วขี่ออกไป
เมฆก้าวขึ้นไปนั่งบนจักรยานอีกคันพร้อมตะโกนไล่หลัง “ผมไปด้วยนะ”
เมื่อไปถึงหาด ดวงอาทิตย์ก็จมลงไปในน้ำเกือบครึ่งดวงแล้ว ชายหนุ่มหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปไว้หลายๆ รูป ก่อนจะหันไปบอกกับรุ่นน้อง
“เมฆ มาเดินบนหาดหน่อย”
“หือ พี่น้ำจะถ่ายรูปผมเหรอ” เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอกขณะที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปบนหาดตรงจุดที่รุ่นพี่ชี้ เขานึกว่าพี่น้ำจะโกรธจนไม่ยอมพูดกับเขาซะแล้วสิ
“อือ”
“ถ้างั้นต้องให้ผมถ่ายรูปพี่น้ำด้วยนะ”
“โอเค รีบๆ มาไวๆ เดี๋ยวแสงหมด”
สองหนุ่มผลัดกันถ่ายรูปจนกระทั่งดวงอาทิตย์มุดลงไปใต้ผืนน้ำ ท้องฟ้าในยามค่ำคืนมีเพียงเมฆลอยต่ำประปราย ดวงจันทร์เกือบเต็มดวงทอแสงกระจ่าง พวกเขานั่งลงด้วยกันบนหาดเพื่อดูภาพที่ถ่ายมาได้
“อะไรกัน ถ่ายมาเป็นสิบรูป ชัดอยู่ไม่กี่รูป” น้ำต่อว่ารุ่นน้องพลางส่ายหน้าไปมา
เมฆยื่นหน้าเข้าไปตอบ “ก็นายแบบหล่อเกิน ผมเลยมือสั่น”
“อืม ก็คงจริง” รุ่นพี่ตอบเสียงเรียบ แล้วก้มลงมองภาพที่ถ่ายมาจากในจอ LCD ไปเรื่อยๆ
ในตอนแรกเด็กหนุ่มก็ก้มหน้าลงมองภาพด้วยกันกับเจ้าของกล้อง หากสักพักสายตาก็เปลี่ยนตำแหน่ง เขาเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองใบหน้าด้านข้างของรุ่นพี่เขม็ง
“ไม่ดูรูปแล้วรึไง” ชายหนุ่มถามโดยที่สายตายังคงจดจ่ออยู่บนจอ LCD ของกล้อง
“มีอย่างอื่นน่าสนใจกว่านี่นา”
“......”
“พี่น้ำไม่ได้โกรธผมใช่มั้ย เรื่องน้องๆ หลานเจ้าภาพน่ะ” เมฆใช้หัวไหล่กระแซะรุ่นพี่เบาๆ “เขามาถามเรื่องแอดมิชชั่น ผมก็เลยอธิบายให้”
“อืม”
“แต่ที่จริง ผมก็อยากให้พี่น้ำหึงผมนะ...”
“งั้นเหรอ” น้ำเสียงของคนตอบยังคงนิ่งเฉยเช่นเดิม
“เพราะอย่างน้อยผมก็จะได้รู้ว่าพี่น้ำแคร์ผมมากเหมือนกัน” เมฆขยับเข้าไปจูบแก้มคนที่เอาแต่สนใจกล้องในมือ
ครั้งนี้ความพยายามของเด็กหนุ่มเป็นผล รุ่นพี่เงยหน้าขึ้นพร้อมกับหันมาสบสายตากับเขา
“แต่พี่น้ำไม่หึงก็ไม่แปลกหรอก เพราะพี่ก็รู้ว่าผมรักพี่คนเดียว” เมฆพูดพลางเอื้อมมือไปกุมมืออีกฝ่ายไว้
น้ำนิ่งอึ้ง เขารู้อยู่แก่ใจดีว่ารุ่นน้องเป็นคนที่กล้าแสดงความรู้สึกและพูดสิ่งที่คิดออกมาตรงๆ แต่นั่นก็ยังทำให้เขารู้สึกแปลกใจได้เสมอ คงเป็นเพราะตัวเขาต่างกับเด็กหนุ่มราวกับฟ้าเหว
นัยน์ตาเรียวอ่อนแสงลง เขากุมมือของรุ่นน้องตอบพร้อมกับหันหน้าออกไปรับลมจากทะเล
ในความมืดของยามค่ำคืน มีเพียงเสียงคลื่นดังแผ่วๆ สลับกับเสียงเสียดสีกันของใบมะพร้าวจากบริเวณชายหาด
เมฆชำเลืองมองใบหน้าของรุ่นพี่อยู่สักพัก ก่อนจะถามขึ้น “พี่น้ำเหมือนมีอะไรอยู่ในใจ...”
“รู้ดีจังนะ”
“ก็ผมน่ะ คอยสังเกตพี่น้ำของผมอยู่ทุกอิริยาบถ” เมฆยิ้มกว้าง “คิดอะไรอยู่เหรอครับ”
“...คิดเรื่องที่บ้านนิดหน่อย”
“มีเรื่องอะไรเล่าให้ผมฟังได้น้า ผมเป็นผู้ฟังที่ดีนะพี่” ดวงตาสีนิลสบประสานกับรุ่นพี่อยู่ชั่วครู่ จากนั้นจึงค่อยๆ เอนศีรษะซบลงบนไหล่อีกฝ่าย “บ้านพี่น้ำ... ที่ญี่ปุ่นน่ะเหรอ”
“อืม”
“ผมยังไม่เคยไปญี่ปุ่นเลย อยากไปดูซากุระบ้าง คงสวยเนอะ”
“ก็สวยดี”
เมฆนิ่งไปสักพัก ก่อนจะถามต่อ “เรียนจบแล้วพี่น้ำจะต้องไปญี่ปุ่นมั้ย”
“...ไม่อยากจะไป”
“ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปสิครับ” เด็กหนุ่มยกแขนขึ้นโอบเอวรุ่นพี่ “ผมก็ไม่อยากให้พี่น้ำไป ระหว่างรอให้ผมเรียนจบ ไปช่วยขายก๋วยเตี๋ยวที่บ้านผมก่อนก็ได้ ไหนๆ ก็บอกแม่ไว้ว่าจะแต่งเข้าบ้านผมอยู่แล้วนี่ครับ แล้วหลังจากนั้นผมจะเลือกไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น เราค่อยไปพร้อมกันนะ”
น้ำหัวเราะเบาๆ “ไปขายก๋วยเตี๋ยวเหรอ? ถ้าพี่ทำแบบนั้นจริง ที่บ้านเมฆคงตกใจแย่”
“ก็คงตกใจอะครับ แต่ความจริงก็คือความจริง ยังไงก็หนีไปไม่พ้น ยังไงทุกคนก็ต้องยอมรับให้ได้ว่าผมรักพี่น้ำ” เมฆค่อยๆ เคลื่อนมือที่โอบเอวรุ่นพี่ขึ้นมาโอบไหล่ไว้แทน “พี่น้ำไม่ต้องห่วงนะ ผมจะดูแลพี่น้ำเอง”
ชายหนุ่มชำเลืองมองคนที่ใช้ศีรษะซุกไซ้ตนอย่างออดอ้อน เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะยกแขนขึ้นโอบเอวรุ่นน้องบ้าง
เขารู้จักกับเมฆมาหนึ่งเทอมแล้ว ก็คิดว่าพอจะรู้นิสัยอีกฝ่ายดี เพราะเด็กหนุ่มมีนิสัยชอบดูแลและช่างปกป้องเช่นนี้ จึงสะดุดตาเขาตั้งแต่วันแรกที่รับน้องมหาวิทยาลัย คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เขาคลายความกังวลใจลงไปได้มันเสียทุกครั้ง
แต่หน้าที่ดูแล มันควรจะเป็นของเขามากกว่า ดังนั้นเขาควรจะเลิกคิดมาก แล้วพยายามสู้ให้มากกว่านี้
“ขอบใจนะ” น้ำก้มลงจูบหน้าผากเด็กหนุ่มเบาๆ
เมฆเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับรุ่นพี่ จากนั้นจึงเคลื่อนศีรษะเข้าไปใกล้ ริมฝีปากคลอเคลียอยู่บนเรียวปากบาง เขาแนบจูบอย่างอ่อนโยน ค่อยๆ ละเลียดจนอีกฝ่ายจูบตอบ
สองลิ้นเกี่ยวกอดกันจนคุ้นชิน ริมฝีปากที่บดเบียดกันร้อนจนแทบจะหลอมละลายไปด้วยกัน เด็กหนุ่มดันไหล่รุ่นพี่ให้เอนตัวลงนอนบนพื้นทราย โดยที่ยังไม่ยอมละริมฝีปากออกมา พร้อมกับพาตัวเองขึ้นไปทาบทับบนตัวชายหนุ่ม
น้ำลูบไล้แผ่นหลังของคนบนร่าง ก่อนมือข้างหนึ่งจะเคลื่อนขึ้นมากดท้ายทอยเด็กหนุ่มไว้ ส่วนมืออีกข้างเลื่อนลงไปยังสะโพก
“พี่น้ำ” เมฆกระซิบชิดเรียวปากที่เขาเพิ่งละออกมา จากนั้นจึงจูบไซ้ไปตามลำคอ สายลมจากท้องทะเลไม่สามารถทำให้อารมณ์ของเขาเย็นลงได้เลย กลับโหมหนักขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
“อืม” น้ำปิดตาลง ปล่อยตัวปล่อยใจให้เป็นไปตามความต้องการของตนโดยไม่สนใจพื้นทรายที่ชื้นแฉะ เขาค่อยๆ สอดมือเข้าไปในชายเสื้อของเด็กหนุ่มพลางปรือตาขึ้นมอง ก่อนจะยิ้มมุมปากเมื่อรู้สึกถึงความแข็งขึงของคนบนร่างที่กดลงบนต้นขาตน
เมฆยันตัวขึ้นนั่งบนเข่าโดยที่ยังคร่อมตัวรุ่นพี่ไว้ เขาเคลื่อนมือที่เย็นเฉียบและสั่นอยู่น้อยๆ ผ่านตัวเสื้อ ไล่ลงมาจนถึงขอบกางเกง จากนั้นจึงประสานสายตากับรุ่นพี่
เด็กหนุ่มนึกลังเลในใจ แต่จูบเมื่อกี้อีกฝ่ายก็ตอบสนองดี เพราะงั้นเขาน่าจะเดินหน้าต่อไปได้ อีกอย่างตอนนี้ตัวเขาก็พร้อมออกรบเต็มที่แล้วด้วย
“พี่น้ำ เอ่อ...”
คนใต้ร่างราวกับรู้ใจ เขาเอื้อมมือไปรูดซิปกางเกงยีนของเมฆแล้วสอดมือเข้าไปสัมผัสส่วนร้อนภายในกางเกง “ดูท่าตรงนี้จะอึดอัด”
“เฮ้ย! พี่น้ำ เดี๋ยว...” นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลง แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร รุ่นพี่ก็กระตุกแขนเขาให้ทาบทับลงไปบนตัวอีกครั้ง
เมื่อใบหน้าอยู่ชิดกันเพียงแค่ปลายเล็บกั้น ลมหายใจอุ่นๆ ประสานกัน หัวใจของเด็กหนุ่มก็เต้นระส่ำ สัมผัสจากฝ่ามือของคนใต้ร่างที่ตรงส่วนสำคัญของเขาร้อนเสียยิ่งกว่าไฟ เขาแนบจูบเรียวปากที่ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ แล้วสอดมือเข้าไปในเสื้อเพื่อสัมผัสผิวกายของรุ่นพี่บ้าง
“ฮื่อ...” เมฆกัดฟันกรอด เขาเคลื่อนมือลงสู่ที่ต่ำ ทว่าพอจะรูดซิปกางเกงลง รุ่นพี่ก็ใช้มืออีกข้างหยุดมือของเขาไว้เสียก่อน เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว พลางเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับเจ้าของมือนั้น “พี่น้ำ”
“ไม่ต้องหรอก”
“แต่ผมอยากทำ”
“เอาไว้วันหลังเถอะ”
“ไม่เอาครับ ผมอยากทำ” เด็กหนุ่มรีบรูดซิปกางเกงลง แล้วลองสัมผัสส่วนไวสัมผัสของรุ่นพี่บ้าง
แต่แล้วก็ต้องชะงักกึก
...ของพี่น้ำ... มันไม่แข็งเหมือนของเขา
คำพูดของเพื่อนรักทั้งสองคนแล่นแวบเข้ามาในความคิดทันใด
“กูว่าเรื่องแรกสุดที่มึงต้องกังวลคือ ไอ้นั่นของมึงกับของพี่เขาจะตั้งได้มั้ยตอนที่ต้องลงสนามรบอะ พี่เขาเป็นผู้ชายนะมึง มีแท่งๆ เหมือนมึงด้วย”
เด็กหนุ่มหน้าเสีย “.....” ถ้าไม่มีแท่งเหมือนกันแล้วจะลงสนามรบได้อย่างไรกันล่ะ
“พี่ทำให้เมฆเอง ไม่ต้องห่วงพี่หรอกน่า”
เมฆผละออก เวลานี้ความรุ่มร้อนตรงกลางร่างหายไปสิ้น เขาทิ้งตัวลงนั่งเคียงข้างรุ่นพี่ “.....”
“เมฆ เป็นอะไรไป”
“พี่น้ำ ไม่อยากทำกับผมเหรอ”
“เฮ้ย พูดอะไรอย่างนั้น”
“แต่ของพี่น้ำ...” คนพูดจ้องไปบนกางเกงของชายหนุ่มเขม็ง
น้ำดีดหน้าผากของเด็กหนุ่มเบาๆ “คิดมากน่ะ ครั้งนี้พี่แค่อยากทำให้เมฆ” เขาจะพูดออกไปตรงๆ ได้อย่างไรว่า ถ้าหากเขาเริ่มแล้วล่ะก็คงจะหยุดตัวเองไม่ได้ เขาไม่อยากให้ครั้งแรกเกิดขึ้นบนหาดโดยไม่ได้ตั้งใจเช่นนี้ เพราะเมฆเป็นคนสำคัญ จึงอยากจะใส่ใจให้มาก
เมฆยังคงอ้ำอึ้ง เรียกว่ายังช็อกไม่หาย ในศีรษะคิดกังวัลไปสารพัด ตัวเขาไม่สามารถทำให้รุ่นพี่มีอารมณ์ร่วมได้ ทำไมวะ? เพราะเป็นผู้ชายเหมือนกันงั้นหรือ? หรือว่าเพราะเขายังขาดประสบการณ์?
ชายหนุ่มโอบไหล่รุ่นน้องแล้วดึงเข้าหาตัว “พี่บอกแล้วไงว่าไม่ต้องคิดมาก เอาไว้เมื่อถึงเวลาเหมาะสม เราค่อยทำด้วยกันก็ได้นี่นา”
“เมื่อไหร่ล่ะครับ”
“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
คำตอบของรุ่นพี่ทำให้อึ้งยิ่งกว่า... เด็กหนุ่มก้มลงรูดซิปกางเกงแล้วลุกขึ้นพรวด จากนั้นจึงส่งมือให้คนที่ยังนั่งอยู่จับยึด “เรากลับกันเถอะครับ ออกมานานแล้ว ป่านนี้ครูคงรอจักรยานอยู่”
“เมฆ...” น้ำลุกตามพร้อมกับจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เขาถอนหายใจอย่างแผ่วเบา ยังไม่ทันพูดอะไรเมฆก็เดินกลับไปยังจักรยานเสียก่อนแล้ว เขาจึงจำใจต้องรีบตามไป
ตลอดทางที่ทั้งสองขี่จักรยานกลับไปยังศาลาบำเพ็ญกุศลมีเพียงความเงียบเชียบ เมฆไม่ยอมหันไปสบสายตากับน้ำเลยเพราะมัวแต่กังวลคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย พอคืนจักรยานให้ครูอาสาแล้วทั้งสองก็กลับไปที่บ้านพักพร้อมกับทุกคนที่รอกันอยู่ พวกเขาจึงไม่มีโอกาสได้พูดคุยปรับความเข้าใจกันอีก
..
....
..
เช้ามืดของวันใหม่ นักศึกษาตื่นกันขึ้นมาอย่างงัวเงีย พวกเขาเร่งรีบล้างหน้าแปรงฟัน ไปบอกลากับหลวงพ่อก่อนจะออกเดินทางกันตั้งแต่ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น เพื่อที่จะไปถึงมหาวิทยาลัยในตอนเย็นพอดี
พวกเขาแบ่งกันไปนั่งในรถตู้จำนวนสองคันเฉกเช่นเมื่อตอนขามา เมฆและน้ำนั่งแยกกันตลอดการเดินทาง แม้ระหว่างทางจะมีการหยุดรับประทานอาหาร ทว่าก็มีเพื่อนพ้องรายล้อมอยู่ตลอด น้ำพยายามทำตัวให้เป็นปกติ ซึ่งก็ไม่ได้ยากจนเกินไป เพราะเขาก็เป็นคนนิ่งๆ อยู่แล้ว ส่วนเมฆก็ทำเป็นหลับไปตลอดทาง ประกอบกับที่เขาไม่สบายอยู่แล้วด้วย จึงยังไม่มีใครสงสัยอะไร
ก่อนจะถึงมหาวิทยาลัยนั้น รถตู้จะแล่นผ่านคอนโดมิเนียมของน้ำ ดังนั้นตั้งใจจึงเสนอว่าควรจะแวะส่งน้ำที่นั่นก่อน เพราะว่าเมื่อตอนขาไป น้ำเข้ามามหาวิทยาลัยด้วยกันกับเขา รถจึงไม่ได้จอดอยู่ภายในมหาวิทยาลัย แล้วดึกๆ ก็เดินทางกลับที่พักลำบาก
“ลุง เดี๋ยวแวะส่งเพื่อนผมก่อนนะ” ตั้งใจบอกกับลุงคนขับ ก่อนจะหันมาหาเพื่อนรัก “มึงหาอะไรกินที่คอนโดฯ ได้ป่าว ตอนนี้ร้านเจ๊น่าจะยังเปิด”
น้ำชำเลืองมองเด็กหนุ่มซึ่งยังคงทำเป็นหลับ เขาถอนหายใจเบาๆ “อือ”
ไม่นานรถก็เคลื่อนเข้าไปจอดด้านหน้าคอนโดมิเนียม ซึ่งพอน้ำจะก้าวลงจากรถ เขาก็หันไปเรียกเด็กหนุ่ม “เมฆ”
เจ้าของชื่อเรียกทำท่าเหมือนเพิ่งตื่น “อ้าว พี่น้ำจะไปแล้วเหรอ งั้นก็บายครับ”
“.....” น้ำชะงักไปเล็กน้อย หากก็ก้าวลงจากรถตู้ไปอย่างเงียบเชียบ แล้วเดินเข้าตึกคอนโดมิเนียมไปโดยไม่หันกลับมาอีก
บรรยากาศเช่นนี้ ไม่ต้องฉลาดมากนักก็ยังเข้าใจได้ เพื่อนรักอีกห้าชีวิตของน้ำหันขวับไปที่เด็กหนุ่มทันที แต่อีกฝ่ายกลับเอนหลังทำเป็นนอนต่อ ทั้งที่จริงก็ไม่ได้หลับเลยตลอดการเดินทาง พวกเขาจะถามก็เกรงว่ารุ่นน้องไม่สบายอยู่ จึงได้แต่เก็บความสงสัยกันไว้ในใจ
ต่อมารถตู้ก็แวะไปส่งรุ่นพี่ที่หอด้านนอกมหาวิทยาลัย แล้วจึงไปส่งรุ่นน้องปีหนึ่งสามคนที่หอในเป็นกลุ่มสุดท้าย
เด็กหนุ่มสามคนเดินสะโหลสะเหลลงมาจากรถ กล่าวขอบคุณลุงคนขับแล้วก้าวเท้าฉับๆ ตรงไปยังหอพักของตน
“เฮ้ย ไปหาไรกินที่ห้องกูกัน” แหนมเอ่ยปากชักชวน
“ไม่อะ กูจะนอน”
“มึงนอนมาตลอดทางแล้ว ยังง่วงอีกเหรอวะ” แหนมถามอย่างงงๆ
“ไอ้เมฆมันไม่ค่อยสบายนี่ แต่มึงควรกินอะไรก่อนกินยา แล้วค่อยนอนนะ” ตำลึงโอบไหล่เพื่อน “ไปๆ แดกก่อน แล้วมึงจะนอนก็เรื่องของมึง”
“เออ ก็ได้” เมฆจำใจต้องเดินไปยังหอเก้าด้วยกันกับเพื่อนรักทั้งสองคน
แหนมกับตำลึงจัดการต้มบะหมี่สำเร็จรูปให้ เมฆจึงไม่ต้องทำอะไรมาก เขานั่งลงรับประทานอาหารไปเล็กน้อยแล้วจึงขอตัวกลับ
“มึงนอนห้องกูก็ได้นี่หว่า ยังไม่มีใครกลับมาสักคน”
“ไม่ล่ะ กูอยากนอนยาวๆ เหนื่อยๆ เพลียๆ ว่ะ”
“ก็ตามใจมึง ถ้าพรุ่งนี้อาการไม่ดีขึ้นเดี๋ยวไปหาหมอกัน”
“อือ”
เมฆลุกขึ้นหยิบเป้ขึ้นสะพายบ่า กำลังจะเดินออกจากห้องแต่แหนมกับตำลึงคว้าชายเสื้อเขาไว้เสียก่อน “ไอ้เมฆ”
“มึง... โอเคป่ะวะ ดูแปลกๆ ไม่ใช่ป่วยอย่างเดียวมั้ง”
“นั่นดิ ดูพี่น้ำก็แปลกๆ ทะเลาะกันเหรอ”
เมฆอ้าปากคล้ายจะพูดอะไร แต่ก็ตัดสินใจตอบไปเลี่ยงๆ ไป “เปล่า ไม่มีไรนี่” ทั้งที่ในหัวใจหนักอึ้ง “กูไปก่อนล่ะ” พอบอกลาแล้วก็ก้มหน้าก้มตาเดินลงบันไดไปยังชั้นหนึ่ง
เนื่องจากอีกสองสามวันถึงจะเปิดเทอม นักศึกษาจึงยังกลับมาหอพักกันไม่มากนัก ดังนั้นในเวลากลางคืนเช่นนี้จึงแทบไม่มีใครเดินผ่านไปมาสักเท่าไหร่ แล้วยังเงียบเสียจนเมฆได้ยินเสียงฝีเท้าของตนเองชัดเจน
(มีต่อค่ะ)
-
บนทางเท้าระหว่างทางที่เมฆเดินไปยังหอพักของตนซึ่งอยู่ติดๆ กัน มีรถสีดำคันหนึ่งเคลื่อนเข้ามาช้าๆ ก่อนจะจอดเทียบทางเท้าไม่ไกลจากจุดที่เขาเดินอยู่ จากนั้นก็มีผู้ชายในชุดเสื้อยืดกับกางเกงยีนคนหนึ่งก้าวออกมาจากรถ เมฆชำเลืองมองอย่างสงสัย เพราะดูจากอายุแล้วคนคนนี้ไม่ใช่นักศึกษาในมหาวิทยาลัยแน่ๆ
ชายคนนั้นยืนหันรีหันขวาง แล้วล้วงหยิบบางสิ่งบางอย่างจากกระเป๋ากางเกงออกมาดู ทำให้แผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งร่วงลงมาโดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว
“คุณครับ ของตก!” เมฆเดินไปหยิบแผ่นกระดาษนั่นแล้วเรียกอีกฝ่ายไว้
“อ้อ ขอบใจ”
หากพอจะส่งคืนให้ก็สังเกตเห็นข้อความบนนั้นว่าเป็นลายมือเขียนวันและเวลากลับจากค่ายอาสาของโรงเรียนวัดที่จังหวัดสุราษฎร์ธานี เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “หือ? ค่ายอาสานี่...”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น “น้องรู้จักใครที่ไปค่ายนี้เหรอ”
เมฆเงยหน้าขึ้นพิจารณาคนที่อยู่ตรงหน้า จะว่าไป... หน้าตาก็คุ้นๆ แฮะ แต่เหมือนใครเขาก็ไม่แน่ใจ “รู้จักครับ ผมก็เพิ่งกลับจากค่ายนี้”
“อ้อ ดีเลย” ชายคนนั้นคว้าแขนเด็กหนุ่มไว้ทันควัน “กลับมากันหมดแล้วใช่มั้ย น้องบอกมาหน่อย ค่ายนี้มีไปกันกี่คน ชื่ออะไรบ้าง มีผู้หญิงไปด้วยรึเปล่า”
เมฆดึงแขนตนเองออก “เฮ้ย คุณบ้ารึเปล่า จู่ๆ มาถามแบบนี้ใครเขาจะบอก”
“พี่มีค่าตอบแทนให้นะ” ชายหนุ่มหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วหยิบธนบัตรใบละพันบาทส่งให้ “เอ้า บอกมาหน่อย”
เมฆชักสีหน้าพร้อมกับผลักมืออีกฝ่ายกลับ “ไม่เอา” เขารีบหันหลังเดินกลับออกไป ทว่าชายคนนั้นก็ดึงเสื้อไว้อีก
“สองพันก็ได้ บอกหน่อย”
“ผมไม่ต้องการ ไปถามคนอื่นไป” เด็กหนุ่มชักรู้สึกแปลกๆ หากคราวนี้พอจะรีบเดินหนีไปก็มีผู้ชายอีกสองคนก้าวลงมาจากรถ ตรงเข้ามาขวางเขาไว้ “เฮ้ย ถอยไปนะ”
“อย่าทำน้องเขาตกใจ” ชายคนแรกรีบรุดเข้าไปหาเมฆ “พี่แค่อยากถามอะไรนิดหน่อยเท่านั้น สามพันก็ได้เอ้า”
“ผมไม่ต้องการเงินคุณ คุณบ้ารึเปล่าวะ ผมไม่รู้จักคุณสักหน่อย จู่ๆ จะให้บอกข้อมูลของเพื่อนผมได้ไง งั้นก็บอกมาก่อนสิว่าคุณเป็นใคร”
“พี่เป็น...” ชายคนนั้นนิ่งอึ้ง “...เป็นพ่อของตั้งใจ”
“ฮะ?” นัยน์ตาสีเข้มจ้องคนตรงหน้าเขม็ง พิจารณาจากศีรษะลงไปจรดปลายเท้า และจากปลายเท้าขึ้นมายังศีรษะอีกรอบ “เป็นพ่อ? คุณมีลูกตอนกี่ขวบวะ เห็นผมเป็นเด็กปัญญาอ่อนเหรอ” เมฆรู้สึกปวดศีรษะจี๊ดๆ ขึ้นมาทันที เขาอยากจะกลับหอไปอาบน้ำนอนเต็มทีแล้ว
หากชายคนเดิมยังคงไม่ยอมปล่อยเด็กหนุ่มไปง่ายๆ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรูปแล้วส่งให้ดู “แหม พี่ดูเด็กมากเลยเหรอ เห็นแบบนี้จะสี่สิบแล้วนา เนี่ย ดูสิ รูปพี่กับตั้งใจ”
เมฆชำเลืองมอง แล้วหันไปจ้องหน้าจอโทรศัพท์มือถือนั้นชัดๆ อีกครั้ง “ถ้าคุณเป็นพ่อจริงแล้วทำไมไม่ถามพี่ตั้งใจเอง”
“คือว่า เฮ้อ... ตั้งใจมันไม่ค่อยถูกกับพี่น่ะ มันวัยรุ่นไง ตั้งแต่เข้ามหาลัยมานี่ก็แทบไม่ค่อยคุยกันเลย แล้วปิดเทอมนี่มันก็กลับบ้านไปแค่ไม่กี่วัน แถมยังมีท่าทีแปลกๆ แป๊บๆ ก็จะรีบกลับมามหาลัยซะละ บอกว่ามีธุระ มีค่ายอาสานี่ พี่ก็เลยสงสัยว่ามันไปค่ายจริงรึเปล่า หรือว่าที่จริงไปเที่ยวกับแฟน”
“อ้อ...” เด็กหนุ่มพยักหน้า “งั้นคุณก็ไม่ต้องห่วงหรอก พี่ตั้งใจไม่ได้มีแฟน แล้วก็ไปค่ายอาสาจริงๆ ที่ไปค่ายก็มีพี่ผู้หญิงไป... แต่คือ... พี่เค้าไม่สนใจพี่ตั้งใจแน่นอน”
“แน่ใจเหรอ ตั้งใจมันอาจจะชอบเขาก็ได้รึเปล่า”
“ไม่มีทางหรอกคุณ เพราะพี่ผู้หญิงที่ไปเขาไม่สนผู้ชายอะ”
“อ่อ” ชายสูงวัยกว่าทำหน้าครุ่นคิด แล้วถามต่อ “ว่าแต่ตั้งใจมันอยู่หอไหนเหรอน้อง”
เมฆมองอีกฝ่ายด้วยสายตาขุ่นๆ “เป็นพ่อประสาอะไร ลูกอยู่หอไหนก็ยังไม่รู้ แบบนี้ถ้าคุณเป็นพ่อพี่เขาจริง ก็สมควรที่พี่เขาจะไม่คุยด้วย”
คำตอบของเด็กหนุ่มส่งผลให้อีกฝ่ายชะงักไปชั่วครู่ แต่เขาก็พยายามแก้ตัว “โธ่ ก็พี่ไม่ค่อยมีเวลา แล้วตั้งใจมันก็ไม่ค่อยยอมคุยกับพี่นี่น้อง ถามอะไรมันก็ไม่เคยตอบ”
“พี่ตั้งใจอยู่หอนอก ตรงนี้เป็นหอในของปีหนึ่งเท่านั้น ผมไม่ตอบอะไรคุณแล้วนะ ไปล่ะ”
“เดี๋ยวสิๆ พี่ถามอีกนิดเดียว นะๆ”
เมฆถอนหายใจยาว “อะไรอีกอะครับ”
“ตั้งใจสนิทกับใครเป็นพิเศษรึเปล่า”
“ผมก็เห็นพี่เขาอยู่กับกลุ่มเพื่อนตลอด แต่ก็สนิทกันทั้งหมดนะ” เด็กหนุ่มถามอีกฝ่ายกลับบ้าง “ถ้าเป็นพ่อพี่ตั้งใจจริง อย่างน้อยคุณก็น่าจะรู้ว่ากลุ่มเพื่อนพี่ตั้งใจมีใครบ้าง คุณบอกได้รึเปล่า”
“ได้สิ ไข่ย้อย ป๊อกเด้ง ใบตอง เต้าหู้ แล้วก็... น้ำ”
พอได้ยินเช่นนั้น น้ำเสียงของเมฆก็อ่อนลงบ้าง เพราะตอบได้ขนาดนี้ก็น่าจะเป็นคนรู้จักของรุ่นพี่จริงๆ แต่ถึงอย่างไรก็คงไม่ใช่บิดาแน่ๆ “พี่ตั้งใจเป็นรุ่นพี่ที่ผมนับถือมาก กลุ่มพี่เขาเป็นคนดีทุกคนแล้วก็สนิทกันมากจริงๆ ขนาดพี่น้ำอยู่ต่างคณะยังมารวมกลุ่มด้วยกันแทบทุกวันเลย ผมว่าคุณไม่ต้องห่วงพี่เขาหรอก ที่พี่เขากลับจากบ้านเร็วทั้งที่ยังปิดเทอม ก็น่าจะเป็นเพราะเรื่องค่ายอาสานี่ล่ะครับ พี่เขาเป็นหัวหน้า ก็ต้องมาเตรียมเรื่องที่มหาลัยให้พร้อม” เด็กหนุ่มยิ้มบาง “พี่ตั้งใจน่ะ ตอนเป็นเฮดว้ากเท่สุดๆ ไปเลยนะครับ กลุ่มของพี่ตั้งใจเป็นที่รักของคนในคณะมากเลย พวกพี่เขาเคยช่วยผมไว้ตั้งหลายเรื่อง”
“ดีจังเลยนะ” ชายสูงวัยกว่ายิ้มตาม
“หมดห่วงแล้วนะครับ งั้นผมไปนะ”
“เดี๋ยวๆ คำถามสุดท้ายแล้ว พี่ถามหน่อย วันที่ 3 มกราน่ะ เป็นวันพิเศษยังไงเหรอ”
“หือ?” เมฆหันขวับ “ทำไมเหรอครับ”
...นั่นมันวันเกิดของเขา แต่ก็คิดว่าไม่ควรตอบอีกฝ่ายไปตามตรง เพราะเขายังไม่ค่อยจะไว้ใจคนคนนี้นัก
“คือ... เอ้อ... ก็เห็นตั้งใจจะรีบกลับไปให้ทัน...”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วจนแทบเป็นปม “พี่ตั้งใจไปเที่ยวกับพวกผมอยู่นะตอนนั้น ยังไม่ได้กลับบ้านสักหน่อย”
“เอ๊ยๆ พี่พูดผิดน่ะ พี่หมายถึงพี่อยากให้เขากลับบ้านวันที่สามไง”
เมฆหลุบตาลงต่ำ ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตอบ “คงเป็นเพราะพวกผมวางแผนเที่ยวกันไว้ก่อนแล้ว จู่ๆ จะกลับก็คงไม่ได้มั้งครับ”
“อ้อ...”
“ผมไปได้รึยัง”
“น้องชื่ออะไรนะ”
เด็กหนุ่มถอนหายใจ “ชื่อเมฆครับ”
“เมฆ” คนแก่กว่าทวนชื่อ “เรียนคณะเดียวกับตั้งใจ แต่อยู่ปีหนึ่งสินะ”
เมฆพยักหน้ารับ “อยู่ภาคเดียวกันด้วยครับ”
“อ้อ...” ชายสูงวัยกว่ายกมือขึ้นตบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ “ยินดีที่ได้รู้จักนะ เมฆ เรื่องที่เราคุยกัน เรื่องที่พี่มาที่นี่ ขอให้เก็บเป็นความลับนะ ถ้าตั้งใจรู้ เดี๋ยวมันจะยิ่งโกรธพี่น่ะ”
“ตั้งแต่ผมรู้จักพ่อเพื่อนมา ก็เพิ่งมีคุณนี่แหละที่เรียกตัวเองว่าพี่”
“งะ... งั้นเหรอ แต่พี่เป็นพ่อวัยละอ่อนนี่นา” อีกฝ่ายเถียง “อะ เพื่อเป็นการตอบแทน...” คนพูดล้วงหยิบของจากกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง
“ไม่ต้องๆ ผมไม่ต้องการอะไรตอบแทน ปล่อยผมกลับหอทีเถอะ ผมเหนื่อยแล้ว ง่วงด้วย”
“ไม่ได้จะให้เลย จะให้ดูเฉยๆ” ชายสูงวัยกว่าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด แล้วส่งให้เด็กหนุ่มดู “ดูสิ รูปตั้งใจกับเพื่อนสมัยมอต้น น่ารักมั้ย”
เมฆทำท่าจะเบือนหน้าหนีในคราวแรก แต่พอได้ยินว่าเป็นเพื่อนสมัยมัธยมต้น เขาก็หันขวับ
บนหน้าจอนั้นมีภาพของเด็กชายหกคนในชุดนักเรียนกางเกงสีน้ำเงิน ใบหน้าของรุ่นพี่ทั้งห้าคนไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก แต่พี่น้ำของเขาน่ะ ดูโดดเด่น ตัวสูงกว่าใครในกลุ่มมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
นัยน์ตาสีนิลจ้องมองภาพพลางอมยิ้ม เขาไม่ได้รู้ตัวเลยว่าอีกฝ่ายกำลังสังเกตตัวเขาอยู่ทุกอิริยาบถ
“น่ารักใช่มั้ย”
“ครับ”
“ดูอีกป่าว มีอีกเยอะเลยนะ”
“ดูครับ”
“ไปนั่งดูในรถกันดีกว่า ยืนนานแล้ว พี่เมื่อย”
“ไหนว่ายังละอ่อนไงครับ ทำไมเมื่อยไวจัง”
“เอาน่าๆ ไปๆ”
เมฆยอมเดินตามเข้าไปนั่งบนเบาะหลังรถด้วยอย่างว่าง่าย สายตาเขาจับจ้องอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ แสดงความสนอกสนใจออกมาอย่างชัดเจน
ชายสูงวัยกว่ายิ้มมุมปาก จากท่าทางของเมฆบ่งบอกชัดเจนว่าสนิทกับกลุ่มของน้ำดี เพราะงั้นเขาจึงคิดจะตีซี้ เพื่อหลอกถามข้อมูล เขากดเลื่อนภาพไปทีละภาพ แรกๆ ก็เป็นภาพของเด็กชายหกคน ต่อมาก็แบ่งกลุ่มกันถ่ายบ้าง ไล่จากภาพสมัยมัธยมต้นมาจนถึงชั้นมัธยมปลาย
เวลานี้เมฆรู้สึกสนิทใจขึ้น ก็ลองอีกฝ่ายมีรูปสมัยเด็กเยอะขนาดนี้ได้ อย่างไรก็ต้องเป็นคนในครอบครัวแน่ๆ “พี่ตั้งใจหน้าตาไม่เปลี่ยนเลย”
“ก็ไม่เปลี่ยนทั้งหกคนนั่นละ ส่วนคนนี้ก็หล่อขึ้นนิดหน่อย” คนแก่กว่าชี้ไปที่น้ำ พร้อมกับเลื่อนไปยังรูปต่อไป ซึ่งเป็นรูปเดี่ยวของน้ำพอดี
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง แล้วพูดออกไปอย่างลืมตัว “โอ้โห พี่น้ำตอนมอปลายน่ารักชะมัด”
“มีรูปน่ารักกว่ารูปนี้อีก” คนพูดดึงโทรศัพท์มือถือกลับไปค้นหาภาพใหม่ จากนั้นจึงส่งให้อีกฝ่ายดู
ภาพบนหน้าจอเป็นภาพของน้ำล่าสุดเมื่อตอนอยู่ที่ญี่ปุ่น ชายหนุ่มอยู่ในเสื้อสเวตเตอร์คอวีกับกางเกงยีน จึงทำให้มองเห็นสร้อยคอคล้องเกียร์สีเงินได้
เมฆจ้องภาพนั้นแล้วชะงัก ขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับเจ้าของโทรศัพท์มือถือ
...เขาเชื่อว่าผู้ชายคนนี้รู้จักกับรุ่นพี่ของเขาจริง แต่คนคนนี้ อาจจะไม่ใช่คนในครอบครัวพี่ตั้งใจก็ได้
“ทำไมคุณมีรูปพี่น้ำเยอะจัง รูปนี้น่าจะถ่ายเมื่อไม่นานมานี้เอง”
“พี่มีรูปเพื่อนของตั้งใจทุกคนนั่นล่ะ เป็นพ่อคนนึงก็เหมือนเป็นพ่อทั้งกลุ่มแหละ”
เมฆย่นคิ้วเข้าหากัน “ถ้าคุณสนิทกับเพื่อนพี่ตั้งใจได้ คุณก็น่าจะสนิทกับพี่ตั้งใจนะ”
“พี่คุยกับเพื่อนตั้งใจบ้าง เพื่อที่จะได้ถามข่าวคราวของตั้งใจไงล่ะ” ชายหนุ่มตอบพลางยิ้มกริ่ม “แต่ว่า... น้องดูเหมือนจะรู้จักกับน้ำดีเหมือนกันนะ ทั้งที่อยู่คนละคณะกัน”
“ผม... ก็เพราะกลุ่มรุ่นพี่ผมสนิทกับพี่น้ำไงครับ แล้วผมกับรุ่นพี่ก็สนิทกัน” เด็กหนุ่มรู้สึกคลางแคลงใจมากขึ้น เขาชำเลืองมองชายสูงวัยกว่าอย่างไม่ไว้วางใจนัก เพราะรู้สึกว่าคนคนนี้อาจจะถามเขาเรื่องพี่ตั้งใจเพื่อบังหน้าเท่านั้น
“ดีจัง... ดีเลย” คนแก่กว่าพยักหน้าหงึกหงัก
เมฆเห็นท่าไม่ค่อยจะดี เขาจึงรีบกล่าวขอตัว “ขอบคุณที่ให้ผมดูรูปครับ แต่ผมต้องกลับหอละ ใกล้เวลาหอปิดแล้ว”
แต่พอเด็กหนุ่มจะก้าวลงจากรถ อีกฝ่ายก็คว้าแขนเขาหมับ พร้อมกับโน้มตัวเข้ามาหา
“อย่าบอกใครว่าคุยกับพี่ โอเคนะ”
เมฆลังเล หากก็ตอบกลับไปเสียงเบา “ครับ” เขารีบรุดลงจากรถแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าหอพักไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากเด็กหนุ่มวิ่งเข้าตึกไปแล้ว ผู้ชายอีกสองคนก็ก้าวขึ้นไปนั่งด้านหน้ารถ พวกเขาหันกลับไปถามผู้เป็นนาย “จะไปไหนต่อมั้ยครับ คุณไม้”
“ไม่ล่ะ กลับโรงแรมได้”
ขณะที่รถยนต์เคลื่อนออกไปช้าๆ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ชายหนุ่มผู้เป็นนายใหญ่ชำเลืองมอง แล้วหยิบขึ้นมากดรับสาย
“เจอตั้งใจกับน้ำมั้ยคะ” คนที่อยู่ปลายสายถามขึ้นทันที
“ไม่เจอ แต่เจอเด็กคนนึงที่ไปค่ายอาสาเหมือนกัน แล้วก็เป็นรุ่นน้องที่สนิทกับกลุ่มของตั้งใจด้วย”
“เหรอคะ แล้วเขาว่ายังไงบ้าง”
“เขาว่ากลุ่มเพื่อนยังอยู่ด้วยกัน สนิทกันดี ไปค่ายอาสาก็ไปด้วยกัน”
“ถ้างั้นน้ำก็น่าจะยังไม่มีแฟนนะคะ บางทีเขาอาจจะแค่รีบกลับไปค่ายอาสาอย่างที่เขาบอกก็ได้นะ”
“แต่ริซาโกะ คุณก็เห็นนี่ว่าน้ำเปลี่ยนไป แล้วตอนที่เขาบอกว่าจะต้องกลับเพราะมีธุระวันที่สามน่ะ พวกเพื่อนเขาไปเที่ยวกันอยู่ ผมว่ามันมีอะไรแปลกๆ”
“ระวังน้ำจะโกรธเอา ถ้ารู้เข้าว่าคุณไปวุ่นวายที่มหาลัยเขาน่ะ”
“ครับๆ เขาไม่ทันรู้หรอก พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปประชุมที่กรุงเทพฯ แล้วก็กลับบ้านละ” ชายหนุ่มกดวางสายโทรศัพท์ไป จากนั้นจึงเอนหลังพิงเบาะแล้วหันหน้าออกไปทางบานกระจกรถ เขากับภรรยาตั้งข้อสังเกตว่าน้ำกับตั้งใจสนิทกันมาก พวกเขามักจะอยู่ด้วยกันเสมอๆ จึงคิดว่าบางทีตั้งใจอาจจะรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้น้ำเปลี่ยนไป ถ้าลองติดตามดูตั้งใจหรือพูดคุยสอบถามก็อาจจะได้รู้อะไรเกี่ยวกับน้ำบ้าง เนื่องจากไม่สามารถถามเอาจากน้ำได้ง่ายๆ ส่วนตัวเขาช่วงนี้ก็ต้องเดินทางมาประชุมที่กรุงเทพฯ กับพัทยาหลายครั้ง เลยลองแวะมาดูลาดเลาด้วยตนเอง แล้วก็โชคดีเหลือเกินที่ได้มาพบรุ่นน้องที่สนิทกัน เพราะที่จริงเขาก็คิดว่าน่าจะเข้าถึงตัวตั้งใจได้ยาก
ลูกน้องที่นั่งด้านหลังพวงมาลัยเคลื่อนรถลึกเข้าไปด้านในมหาวิทยาลัยเพื่อหาที่วกรถกลับ ส่วนชายคนที่นั่งข้างๆ กันเสนอว่าให้ขับต่อไปเรื่อยๆ คงจะมีทางวนออกเอง ขณะที่กำลังปรึกษาหาทางออกกันอยู่นั้น รถก็เคลื่อนผ่านหน้าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ ที่ตรงหน้าตึกมีรูปปั้นสัญลักษณ์ของเกียร์ขนาดใหญ่ตั้งอยู่
เมื่อไม้เห็นเข้าก็นึกเอะใจ “เกียร์นี่” คล้ายๆ กับจี้ที่ห้อยคอน้องชายเขาหรือเปล่านะ “เขาเอามาห้อยคอกันด้วยเหรอ แฟชั่นใหม่รึไง”
ชายคนที่นั่งข้างคนขับหันมาตอบ “เกียร์เป็นสัญลักษณ์ของคณะวิศวะครับคุณไม้ คณะนี้เขามีประชุมเชียร์ ระบบ SOTUS อะไรมากมายในช่วงรับน้องตอนปีหนึ่ง พอประชุมเชียร์เสร็จก็จะได้รับเกียร์มาห้อยคอน่ะครับ”
“หืม?” ไม้ขมวดคิ้ว “แล้วถ้าคนใส่ไม่ได้เรียนวิศวะล่ะ”
“เขามีแฟนอยู่วิศวะมั้งคุณไม้ แบบว่าจะได้รู้ว่ามีแฟนแล้ว อยู่วิศวะอะไรอย่างงี้”
“อ้อ...” คราวนี้ไม้ทำหน้าขรึมกว่าเดิม เขานั่งนิ่งค้างอยู่ในท่าเดิมจนกระทั่งรถเคลื่อนเข้าไปจอดในโรงแรมที่พัก
หลังจากอาบน้ำแล้วเด็กหนุ่มก็มาเอนหลังนอนอยู่ภายในห้องที่เงียบกริบ ในชั้นเดียวกันกับเขามีนักศึกษากลับมาหอพักแล้วหลายห้อง แต่ว่าดึกดื่นขนาดนี้ทุกห้องก็ปิดไฟนอนกันหมด
“เฮ้อ... ทำไงดีวะกู รู้สึกแย่ชะมัด” เมฆพึมพำกับตนเอง เขาทำตัวไม่ดีกับพี่น้ำ เขารู้ตัวดี
หากเพราะไม่มั่นใจจึงทำให้หัวใจหวั่นไหว ถ้าหากพี่น้ำรักชอบเขาบ้างสักนิด เวลาที่นัวเนียกัน ไอ้ตรงส่วนนั้นมันก็น่าจะมีปฏิกิริยาบ้างไม่ใช่หรือ แต่จะว่าไป ตอนที่เขาพยายามจะกดพี่น้ำไว้ใต้ร่าง อีกฝ่ายก็พลิกกลับมันเสียทุกที
หรือว่าที่จริงแล้ว... พี่น้ำไม่ได้คิดจะคบกับเขาเหมือนคนเป็นแฟนกันวะ
เมฆหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดู บนหน้าจอนั้นว่างเปล่า ไม่มีข้อความใดๆ จากคนที่เขานึกถึง
“พี่น้ำจะทำอะไรอยู่วะเนี่ย ดึกขนาดนี้แล้ว”
เด็กหนุ่มถามตัวเองว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี แล้วก็ได้คำตอบมาว่า ไม่ว่าอย่างไรเขาก็รักพี่น้ำ เพราะงั้นเมื่อรักแล้ว ก็คงต้องสู้ต่อไป
เมฆนอนนิ่งทำใจอยู่สักพัก แล้วปลายนิ้วก็เคลื่อนไปเตรียมกดโทรออก ทว่ามีสายเรียกเข้ามาเสียก่อน
“เย้ย! อะ... พี่น้ำ...”
หัวใจเต้นสั่นรัว เขารีบกดรับสายทันที “พี่น้ำยังไม่นอนเหรอ”
“นึกว่าเมฆจะไม่รับโทรศัพท์พี่ซะแล้วสิ”
“ไม่รับอะไรกันครับ ที่จริงผมกำลังจะโทรไปหาพี่น้ำเลย”
“งั้นเหรอ”
เด็กหนุ่มนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดเสียงอ่อย “พี่น้ำ... ผมขอโทษนะครับ”
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“...คือ...”
“ช่างมันเถอะ พรุ่งนี้อยากกินอะไร เดี๋ยวพี่แวะซื้อเข้าไปให้นะ”
“ผมขอโทษที่เอาแต่ใจ แล้วก็... ขอโทษที่งอนพี่น้ำนะครับ”
คราวนี้น้ำเป็นฝ่ายนิ่งอึ้งไปบ้าง ก็อีกฝ่ายเล่นยอมรับออกมาตรงๆ เช่นนี้ แต่คำพูดของเด็กหนุ่มก็ทำให้น้ำยิ้มออกมาได้ “อืม รู้ตัวก็ดี ไอ้เด็กขี้งอน”
เมฆหัวเราะเบาๆ “พี่น้ำอุตส่าห์โทรมาง้อผมด้วยอะ ขอบคุณนะครับ ไม่นึกไม่ฝันเลยนะเนี่ย”
“ไม่ง้อแฟนพี่ แล้วจะให้ไปง้อใคร”
เด็กหนุ่มใจอ่อนยวบ พี่น้ำนี่ช่างรู้จุดอ่อนของเขาจริงๆ เจอคำพูดแบบนี้เข้าไป เขาก็แทบจะลืมเรื่องขุ่นเคืองในใจไปได้เลย “....”
“ซึ้งมั้ย”
“โธ่ ก็ซึ้งจนกระทั่งพี่น้ำถามเนี่ยแหละครับ” เมฆส่ายหน้าไปมา พลางยกมือขึ้นเกาศีรษะ ก่อนจะนึกถึงชายแปลกหน้าที่เพิ่งเจอขึ้นมาได้ “เอ้อ พี่น้ำครับ ในกลุ่มพี่น้ำมีใครมีพี่ชาย... แก่กว่ามากๆ มั้ยครับ” พอถามไปแล้วก็ขมวดคิ้ว เพราะบางทีอาจจะไม่ใช่พี่ แต่เป็นน้า หรืออา ก็ได้นี่หว่า
“ทำไมเหรอ”
“คือเมื่อกี้...” เด็กหนุ่มเม้มปาก เขาไม่แน่ใจสักหน่อยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ถ้าไปสงสัยแล้วเหมาว่าเป็นญาติใครๆ ก็คงไม่ดีนัก
“เมื่อกี้?”
“คือ... เอ้อ เมื่อตอนเดินกลับหอ ผมเดินสวนกับคนนึง หน้าคุ้นๆ เหมือนใครสักคนในกลุ่มพี่น้ำ เลยลองถามดูอะครับ”
“งั้นเหรอ แต่ถ้าเป็นคนรู้จักของเพื่อนพี่ ก็ไม่น่าจะไปป้วนเปี้ยนแถวหอปีหนึ่งนะ”
“ช่างเถอะครับ มันมืด ผมคงมองผิด ว่าแต่พรุ่งนี้พี่น้ำจะเข้ามามหาลัยกี่โมง”
“นัดประชุมสรุปค่ายอาสากันตอนบ่าย พี่ก็เลยว่าจะเข้าไปเที่ยง จะได้เอามื้อเที่ยงไปให้เมฆกับเพื่อนด้วย ที่หอไม่น่าจะมีอะไรกินกันใช่มั้ย”
“ครับ แต่พี่น้ำไม่ต้องห่วงพวกผมก็ได้ เดี๋ยวออกไปหาอะไรกินที่ตลาดเอา”
“ไม่เป็นไร เอาล่ะ เมฆนอนเถอะ อย่าลืมกินยาก่อนนอนด้วยนะ”
“คร้าบ” เด็กหนุ่มตอบเสียงกวนๆ ก่อนจะกดวางสายไป
TBC~*
ลงยาวมากเลย วรั้ยยยย~
สงสัยว่าพายุ(ในเรื่อง)กำลังก่อตัวเบาๆ แล้วมั้ยนะ 5555555555
พี่ไม้จะมาแบบไหน พี่น้ำจะแข็ง(อัลรัย?)ได้หรือไม่ :o8: โปรดติดตามกันต่อนะคะ กร๊าก
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า
-
เอาล่ะสิ. พี่ไม้สืบไปสืบมาระวังจะยิ่งเงิบนะจ๊ะ
ว่าแต่พี่น้องหน้าตาไม่คล้ายกันเหรอ
น้องเมฆตื่นเต้นมากไปไงไม่ใช่พี่น้ำตายด้านสักหน่อย
ขอบคุณค่ะ :katai2-1:
-
มาม่ามาก็ไม่กลัว จะจับลวกเส้น แล้วผัดใส่ไข่ให้เมฆกินเลย
ก็เค้ารักกันออกปานนั้นนะคะคู้นนนน
-
:pig4: :pig4:
-
ถ้ารู้ความจิงจะเปงไงนะ
-
พี่ไม้เหมือนพ่อที่หวงลูกสาวเลยนะ
รึเพราะว่าเลี้ยงน้องจนเหมือนลูก เลยหวงเป็นพิเศษ
-
ไม่ชอบนิสัยวุ่นวายของไม้เลยจริงๆดูเจ้ากี้เจ้าการอะปากบอกรักน้องแต่จริงๆเหมือนชอบบังคับมากกว่า
-
อย่ามีมาม่าน้าาาาา :katai1:
-
เป็นใครก็นอยปะว่ะ ฉันพร้อมแต่เธอไม่ อ่านแล้วนอยไปกะน้องเมฆเลย 5555
แล้วพี่ไม้นี่จะยังไง แหม๋...จะเนียนมาสืบข่าวก็ดันเจอต้นตอ ดีนะน้องเมฆคนซื่อยังคิดไรไม่ทันเพราะอึนที่พี่น้ำไม่แข็งอยู่ 5555
-
ทำไมน้ำไม่ขึ้น เอ้ย! ไม่ใช่ประเด็น :hao7:
-
เหอะๆ พี่น้ำ...
-
พี่ไม้นี่ขี้หวงนะเนี่ยยย :hao3:
จะเป็นไงต่อน้อออ :mew1: :mew1:
-
ความจะแตกแล้ววว พี่ชายพี่น้ำมาแล้ววว หุหุ จริงๆ พี่น้ำซ่อนความหื่นไว้อย่างมิดชิดใช่มั้ย 5555
-
เมฆน่ารักดีอ่ะ ใสซื่อดี งอนก็ว่างอน :man1:
-
:pig4: :pig4:
-
เพราะพี่น้ำไม่ถนัด เลยยังไม่ลุก แต่ถ้าได้รุกพี่น้ำถนัด :hao6:
แต่พี่ไม้ อะไรของพี่ค้าาาาาาาา
พี่อยากดราม่ากับน้องตัวเองใช่ม้ายยยยยย~~
-
:sad3:
-
ถ้านี่เป็นเมฆ นี่ก็อาจจะเฟลเหมือนเมฆนะ 55555555 อะไรกตน พี่น้ำไม่มีอารมณ์ร่วมเลยยยย.ส่วนอิพี่ไม้ น้องโตแล้วนะ ทำไมต้องยุ่งวุ่นวายขนาดนี้ด้วย ถ้ามาทำดราม่าใส่ โดนน้ำกรดสาดแน่นอน !!!!
-
:mew1: :mew1: :mew1:รออ่านทีเดียวตอนแจ้งจบนะคะ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนนี้แอบอึมครึมเล็กน้อย
เครียดตามเลยเนี่ย
ทำไมพี่น้ำไม่ยอม (?) เมฆคาดหวังอยู่นะ
-
พี่ไม้หวงพี่น้ำเกินไปหรือเปล่า พี่น้ำโตแล้วนะคะ
-
หวังว่าพี่ไม้จะยอมรับน้องเมฆได้นะ น้ำจะได้มีความสุขสักที
-
ถ้าพี่ไม้จะมาขัดขวางหล่ะก็หนูไม่ยอมจริงๆด้วย! :m16:
-
พี่ไม้นี่ยังไงนะ
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
พี่ไม้ห่วงน้องแต่พอดีพอนะคะ
-
Chapter 48 : เปิดเทอม
วันเปิดเทอมใหม่หรือวันไหนๆ ก็ไม่ต่างกันนักสำหรับนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ เพราะพวกเขามีชั่วโมงเลคเชอร์และแล็บเต็มเอียดตั้งแต่วันจันทร์ถึงศุกร์เฉกเช่นเทอมแรก และสำหรับบางคนก็ยังต้องแบ่งเวลาไปฝึกซ้อมเพื่อจะลงแข่งในงานกีฬาภายในของมหาวิทยาลัยด้วย
หลังจากเปิดเทอมไปได้หนึ่งสัปดาห์ พวกนักศึกษาก็เริ่มนัดมาประชุมเตรียมตัวกันสำหรับงานกีฬาที่จะมาถึงในอีกสามสัปดาห์ข้างหน้า นอกจากแต่ละคณะจะต้องส่งนักกีฬามาเข้าร่วมการแข่งกันแล้ว ยังต้องมีการเตรียมการสำหรับงานพิธีเปิด พิธีปิด และในคืนที่มีงานพิธีปิดก็จะมีงานไนท์และการแสดงจากหลายๆ คณะ
หน้าที่ลงสนามแข่งกีฬาจะเป็นของนักศึกษาปีหนึ่งและปีสองเสียส่วนใหญ่ ส่วนรุ่นพี่ปีสามและปีสี่จะคอยช่วยเหลือเรื่องการฝึกซ้อม จัดการขบวนพาเหรดของคณะสำหรับพิธีเปิดและการแสดงสำหรับพิธีปิด
กลุ่มของเมฆจะลงแข่งบาสเกตบอล โดยมีตั้งใจ เต้าหู้และไข่ย้อยเป็นผู้ดูแลทีม พวกเขานัดวิ่งจ๊อกกิ้งกันทุกวันตั้งแต่หกโมงเช้า หลังจากนั้นก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมเข้าเรียน และเริ่มฝึกบาสเกตบอลกันอีกครั้งในตอนบ่ายหลังหมดชั่วโมงเรียน
สำหรับน้ำนั้น ตารางเรียนของเขาสบายๆ บางวันมีเรียนแค่ช่วงเช้า บางวันมีแค่ตอนบ่าย ทว่าเขาเป็นหนึ่งในสมาชิกองค์การนักศึกษา ทำหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยของงานกีฬาทั้งหมด นอกจากนั้นก็ต้องไปช่วยฝึกยูโดเป็นครั้งคราว แต่ไม่ได้เป็นผู้ดูแลทีม เวลาว่างที่ไม่ค่อยตรงกันส่งผลให้น้ำกับเมฆได้พบและพูดคุยกันเป็นเวลาสั้นๆ เท่านั้น
ทว่าห่างกันเพียงสัปดาห์เดียวก็รู้สึกเหงาเสียแล้ว
เช้าวันนี้น้ำมาช่วยรุ่นน้องในคณะฝึกยูโดเพื่อลงแข่ง หลังจากการฝึกซ้อมเขาจะมีว่างนิดหน่อยเพราะกว่าจะมีเรียนก็ตอนบ่าย ชายหนุ่มจึงคิดว่าจะใช้เวลาว่างนี้ไปนั่งปรับและตกแต่งรูปที่ถ่ายมาจากค่ายอาสาซึ่งพวกเพื่อนเขาเลือกไว้ให้เสร็จ
น้ำเดินถือแล็ปท็อปตรงไปยังโรงอาหาร ตรงที่นั่งประจำของกลุ่มเขานั้นมีเพื่อนทั้งห้านั่งสุมหัวทำอะไรกันอยู่สักอย่าง พอเห็นเขาเดินเข้าไปก็ทำท่าดีอกดีใจกันยกใหญ่
“พวกมึงมีเรียนไม่ใช่เหรอ ทำไมยังอยู่...”
“ไอ้น้ำ โหย สวรรค์ส่งมึงมาช่วยพวกกูแท้ๆ” ใบตองโผเข้าไปเกาะแขนเพื่อนแล้วลากให้มานั่งลงที่โต๊ะ
บนม้าหินอีกตัวข้างๆ ม้าหินที่น้ำนั่งลง มีคาร์ซีทสำหรับเด็กแบบกระเช้าตั้งอยู่ เขาหันไปมองพลางขมวดคิ้ว “อะไรเนี่ย ของใครวะ” พอชะโงกหน้าไปดูก็เห็นเพียงแค่เสี้ยวหน้าโผล่พ้นผ้าอ้อมออกมานิดหน่อยเท่านั้น
“มึง... เนี่ย เขาเรียกว่าตุ๊กตาลูกเทพ มึงรู้จักใช่มั้ย” ไข่ย้อยเอ่ยขึ้น “คือ... พี่สาวกูเอามาฝากไว้แป๊บ เดี๋ยวตอนเที่ยงจะมาเอาคืน แต่พวกกูติดเรียนอะ มีเช็กชื่อด้วย มึงว่างใช่มะ ฝากมึงไว้แป๊บนะ”
“ฮะ?”
“นมกับน้ำอยู่ในกระติก พวกกูไปล่ะ สายแล้วโว้ย”
“เฮ้ย เดี๋ยว...” น้ำยังพูดไม่ทันจบประโยค เพื่อนพ้องที่รักทั้งหลายก็วิ่งหายไปในสายลม ทิ้งเขาไว้กับคาร์ซีทและตุ๊กตาลูกเทพ
ชายหนุ่มชำเลืองมอง คิดว่าแค่นั่งเฝ้าตุ๊กตาคงไม่หนักหนาอะไร เขาจึงหยิบแล็ปท็อปขึ้นมาเปิดออกแล้วเริ่มต้นทำงานที่ตั้งใจไว้
“แอ๊ะ”
“หือ” เสียงแปลกๆ เรียกให้น้ำเงยหน้าขึ้นแล้วหันมองไปด้านซ้ายขวา
“แอ๊”
“เสียงอะไรวะ” น้ำลุกขึ้นเดินวนไปรอบๆ โต๊ะ ก่อนจะสังเกตเห็นว่า สิ่งที่ควรจะเป็นตุ๊กตาในคาร์ซีทนั้น... ดิ้นได้ “เฮ้ย!” เขารีบก้มลงมอง พอเห็นดวงตาแป๋วๆ ที่กะพริบปริบๆ แล้วก็เลิกคิ้วขึ้น “นี่มันไม่ใช่ตุ๊กตาลูกเทพนี่หว่า! ฉิบหายละ!”
เด็กน้อยพอเห็นคนก็ยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกให้อุ้ม แต่พออีกฝ่ายนิ่งเฉยก็เริ่มเบะปาก
“อย่าๆ อย่าร้องนะ” น้ำหันรีหันขวาง เขาเคยเลี้ยงเด็กซะที่ไหนกันล่ะ แล้วนี่ก็ไม่ใช่เด็กธรรมดา เป็นเด็กอ่อนด้วย ถ้าเกิดอุ้มขึ้นมาแล้วทำหล่นคอหักจะเป็นอย่างไร
เสียงร้องไห้ดังขึ้น ส่งผลให้ชายหนุ่มยืนกุมขมับ เขาไม่รู้จะทำเช่นไรจึงยกตะกร้าคาร์ซีทขึ้นแกว่ง ทว่าก็ไม่ได้ผล เสียงร้องไห้ยิ่งดังขึ้นอีก
“ทำไงดีวะ”
ขณะที่กำลังวุ่นวายอยู่กับตะกร้าคาร์ซีทในมือก็มีเสียงทักทายจากคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้
“พี่น้ำ ทำอะไรอยู่”
เจ้าของชื่อเรียกเงยหน้าขึ้นพรวด “เมฆ มาได้เวลาพอดีเลย”
แหนมกับตำลึงก็อยู่ที่นั่นด้วย พวกเขาถามเสียงดัง “ลูกใครอะพี่”
“ลูกพี่สาวไอ้ไข่ย้อยละมั้ง พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ไอ้พวกเวรมันยัดเยียดให้ แต่เดี๋ยวค่อยถามได้มั้ย ช่วยจัดการอะไรหน่อยสิ”
เมฆก้มลงมองเด็กน้อยที่ร้องไห้จนหน้าแดงอยู่ภายในตะกร้าคาร์ซีท เขาวางข้าวของและเป้ที่ถือมาลงบนม้านั่ง จากนั้นจึงค่อยๆ ประคองเด็กน้อยขึ้นมาอุ้มไว้ พร้อมกับเขย่าเบาๆ
เสียงร้องไห้เงียบกริบลงทันควัน ศีรษะเล็กค่อยๆ เอนซบลงบนหัวไหล่
เด็กหนุ่มหันไปบอกกับเพื่อนรักทั้งสอง “พวกมึงขึ้นไปเรียนก่อน เดี๋ยวกูตามไป”
“เอางั้นเหรอ”
“เออ ไปเถอะ”
เมฆยืนมองจนเพื่อนทั้งสองคนเดินหายเข้าตึกไป ก่อนจะนั่งลงบนม้านั่ง แล้วหันไปบอกกับรุ่นพี่ “พี่น้ำมีนมมั้ยอะ สงสัยจะหิวรึเปล่าก็ไม่รู้”
ชายหนุ่มเผลอยกมือขึ้นคลำแผ่นอกตัวเองแล้วย่นคิ้วเข้าหากัน “ฮะ พี่จะมีได้ยังไงกัน”
“เพื่อนพี่ไม่ได้ฝากไว้ด้วยเหรอ ลองดูในกระติกตรงนั้นดิพี่”
“อ้อ โอเค” น้ำก้มลงหยิบกระติกขึ้นมาดู พอเปิดออกก็พบกับขวดนมและขวดน้ำอุ่นๆ เขาจึงหยิบส่งให้รุ่นน้อง
สำหรับเมฆแล้ว การเลี้ยงเด็กไม่ใช่เรื่องยากอะไร เพราะเขามีน้องสาวฝาแฝดตั้งสองคน ซึ่งเมื่อตอนเด็กๆ ต้องช่วยมารดาดูแลอยู่บ่อยๆ
พอได้นมเข้าปาก เด็กน้อยก็นอนดูดขวดนมตาแป๋ว ส่งผลให้คนป้อนยิ้มตามไปด้วย “ตอนแรกที่เดินมาเห็น ผมนึกว่าพี่น้ำแอบไปมีลูกซ่อนไว้ที่ไหนซะอีก”
น้ำเท้าแขนลงกับโต๊ะพลางยิ้มมุมปาก “พี่จะมีลูกได้ไง ถ้าจะมี ก็มีกับเมฆนี่ล่ะ”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “นั่นสิ ผมก็ว่างั้น ผมยังไม่เคยทำอะไรเลย พี่น้ำจะท้องได้ไง”
“ฮะ” รุ่นพี่ชะงัก ก่อนจะหัวเราะเบาๆ แล้วเบือนหน้าหลบไปอีกทาง ทว่าสายตาก็เคลื่อนไปสะดุดกับชายคนหนึ่งซึ่งยืนหลบอยู่ด้านหลังต้นไม้ ใบหน้าดูคุ้นเคยราวกับว่าเขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อน น้ำกัดริมฝีปากพลางลุกขึ้นพรวด “เมฆ เดี๋ยวพี่มานะ” เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงเข้าไปยังที่ชายคนนั้นยืนอยู่ แต่พอไปถึงอีกฝ่ายก็หายตัวไปเสียแล้ว
น้ำย่นคิ้วเข้าหากัน เขาอาจจะคิดมากไป หากผู้ชายคนนั้น ถ้าเขาจำไม่ผิด เหมือนว่าจะเป็นคนในบริษัทพี่ไม้ที่กรุงเทพฯ หรือเปล่านะ
พอเดินกลับไปถึงโต๊ะ เด็กน้อยในอ้อมแขนของเมฆก็หลับปุ๋ยไปอีกครั้งแล้ว เขาค่อยๆ วางร่างเล็กกลับลงไปในคาร์ซีท จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับชายหนุ่ม “หลับไปแล้วครับพี่”
“ขอบใจนะ ไม่ได้เมฆพี่คงแย่”
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่พี่น้ำไปเจออะไรมา ทำหน้าแปลกๆ” เด็กหนุ่มสังเกตเห็นเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมารอบๆ กรอบหน้าอีกฝ่าย เขาจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาช่วยซับเหงื่อให้
“อย่า!” น้ำรีบปัดมืออีกฝ่ายออก พลางหันขวับกลับไปทางด้านหลัง
เมฆรีบดึงมือกลับด้วยความตกใจ “พี่...”
“อะ พี่ขอโทษ” ชายหนุ่มหันรีหันขวาง ท่าทางเลิ่กลั่กจนผิดปกติ
“มีอะไรเหรอพี่น้ำ”
“เปล่า... เมฆไปเรียนเถอะ ขอบใจมากนะ”
“ผมอยู่ต่ออีกนิดก็ได้...”
“ไม่ต้อง รีบไปเถอะ” น้ำพูดเสียงเข้ม ส่งผลให้อีกฝ่ายนิ่งอึ้งไปด้วยความตกใจ “ไปสิ เดี๋ยวค่อยคุยกัน”
“ครับ” เมฆลุกขึ้นอย่างงงๆ เขาหันไปหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาถือไว้ในมือ ยกเป้ขึ้นสะพายบ่า แล้วพอสบสายตากับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ อีกฝ่ายก็เสตาหลบทันควัน
หัวใจของเด็กหนุ่มไหววูบ เขาพูดออกไปเสียงอ่อย “ผมไปนะ”
น้ำนั่งนิ่ง รอจนเด็กหนุ่มเดินออกไปไกลพอสมควรแล้วจึงถอนหายใจออกมาหนักๆ พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างระแวง
ชายหนุ่มนั่งทำงานต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเพื่อนทั้งห้าของเขากลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง
“ไอ้พวกเหี้ย พวกมึงหลอกกู” น้ำต่อว่าทันที
ไข่ย้อยหัวเราะแหะๆ “แค่สองชั่วโมงเองมึง ก็ไม่ได้ลำบากอะไรป่ะวะ”
“อย่างน้อยพวกมึงก็ควรจะบอกว่าเป็นเด็กจริงๆ ไม่ใช่ลูกเทพ จู่ๆ แม่งก็ร้อง กูตกใจหมด” น้ำส่งสายตาดุๆ ใส่ “แต่ช่างแม่งก่อน กูมีเรื่องอยากให้ช่วย...”
หลังจากที่กระซิบกระซาบกันอยุ่สักพัก พวกเขาก็ลุกขึ้นแยกย้ายกันออกจากโต๊ะไป คงเหลือไข่ย้อยกับเด็กน้อยในคาร์ซีทไว้เพียงลำพัง
น้ำเดินออกจากโรงอาหารไปยังตึกของคณะวิศวะที่อยู่ใกล้ๆ หลังจากก้าวเข้าไปในตึกก็เดินตรงไปเรื่อยๆ จนสุดทาง จากนั้นจึงเดินเข้าห้องน้ำไป เขาพับฝาชักโครกลงแล้วนั่งทับ พร้อมกับยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดอ่านและส่งข้อความ
เสียงฝีเท้าทางด้านนอกเริ่มจากแผ่วเบา ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าหนักๆ ของหลายคน ก่อนบานประตูห้องน้ำจะถูกผลักเปิดออกอย่างแรง
“เอ้า เอาตัวมาส่งให้แล้วไอ้น้ำ” ตั้งใจกับใบตองผลักชายแปลกหน้าคนหนึ่งให้ถลาเข้าไปภายในห้องน้ำ ป๊อกเด้งกับเต้าหู้ก็เดินตามเข้ามาด้วย เสร็จแล้วจึงหันไปปิดประตูลงกลอน “เอาไงดี”
“เฮ้ย ผมไม่รู้เรื่องอะไรนะ พาผมมาที่นี่ทำไมเนี่ย” ชายคนนั้นร้องโวยวาย
น้ำลุกขึ้น เดินตรงเข้าไปหยุดตรงหน้า “เอากล้องมา”
“กล้องอะไรคุณ”
“อย่าทำให้ผมต้องเสียเวลามากไปกว่านี้เลย ผมรู้ว่าคุณตามผมมาหลายวันแล้ว เอากล้องออกมาเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มขยุ้มคอเสื้ออีกฝ่ายแล้วกระชากเข้ามาหาตัวอย่างแรง “ส่งอะไรไปให้พี่ไม้แล้วบ้างฮะ”
“ยัง... ยังครับ กำลัง... รวบรวมอยู่”
“เฮ้ย จับแม่งแก้ผ้า ค้นดูให้หมดทั้งตัว” น้ำส่งสายตาให้กับเพื่อนรักทั้งสี่ ซึ่งพวกเขาก็สาวเท้าเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พอคว้าแขนชายแปลกหน้าไว้ ยังไม่ทันได้ถอดอะไร คนถูกจับก็ร้องลั่น
“ผมเป็นแค่พนักงานบริษัทธรรมดาๆ เองครับ ไม่ใช่นักสืบอาชีพ ผมมีแค่กล้องเล็กๆ ในกระเป๋ากางเกงคร้าบ”
“หยิบออกมาให้หมด”
“ครับๆ” ชายผู้โชคร้ายหยิบกล้องส่งให้เด็กหนุ่ม
“มือถือกับกุญแจรถ” น้ำแบมือขอ พอได้กุญแจแล้วก็โยนให้เพื่อนรัก “รถจอดอยู่ที่ไหน บอกมาสิ”
เมื่อได้ข้อมูลที่ต้องการแล้ว เต้าหู้กับป๊อกเด้งก็เดินออกจากห้องน้ำไปพร้อมกับกุญแจ สักพักก็กลับมาพร้อมกับกระเป๋าเอกสารและแล็ปท็อปอีกเครื่อง
พอได้ตรวจค้นร่างกาย กระเป๋า รถ โทรศัพท์มือถือและคอมพิวเตอร์ของชายแปลกหน้าแล้ว พวกเขาก็พอจะเชื่อที่อีกฝ่ายพูดจริงๆ ดูเหมือนว่าจะเป็นพนักงานบริษัทธรรมดาที่ถูกส่งมาติดตามน้ำเท่านั้น
“พี่ไม้สั่งให้ตามดูอะไร”
“แค่ให้ตามถ่ายรูปเวลาคุณน้ำมาที่มหาลัยครับ โดยเฉพาะเวลาที่มาที่คณะวิศวะนี่”
“ทำไมต้องคณะวิศวะ”
“ผมไม่ทราบครับ”
น้ำหันไปสบสายตากับเพื่อนๆ ทีละคน โชคดีที่สัปดาห์ที่ผ่านมานี่ เขาไม่ได้ไปไหนมาไหนตามลำพังกับเมฆเลย เวลาคุยกันก็มีเพื่อนอยู่ด้วยหลายคน
ชายหนุ่มกดดูภาพในกล้องและในเครื่องคอมพิวเตอร์ เห็นว่าในเครื่องคอมพิวเตอร์ไม่มีรูปไหนผิดสังเกตจนเกินไป ยกเว้นแต่ในกล้องของวันนี้ ตอนที่เขาอยู่กับเมฆตามลำพัง มีรูปตอนที่เมฆกำลังจะใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้เขาพอดี ชายหนุ่มจึงดึงเมโมรี่การ์ดออกมาจากกล้องแล้วส่งกล้องคืนให้
“กลับไปซะ เดี๋ยวผมจะคุยกับพี่ไม้เอง”
“ครับๆ ขอโทษนะครับคุณน้ำ” ชายแปลกหน้าเก็บรวบรวมข้าวของแล้ววิ่งออกจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อบานประตูห้องน้ำปิดลงสนิท บรรยากาศภายในห้องก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันควัน
“พี่ไม้สงสัยอะไรมึงวะ ถึงกับส่งคนมาตามดู”
“แต่เมื่อกี้เขาบอกโดยเฉพาะคณะวิศวะด้วย หรือว่าพี่ไม้จะรู้เรื่องไอ้เมฆกับมึงวะ”
น้ำยืนนิ่งพิงกับขอบอ่างล้างมือ พลางกัดริมฝีปาก “ไม่น่าจะรู้ได้ว่ะ”
“มึง... แต่ไม่วันนี้รู้ อีกไม่นานก็ต้องรู้แน่ มึงเตรียมแผนรับมือไว้ดีๆ ด้วย พี่ไม้แม่ง หวงน้องยิ่งกว่าจงอางหวงไข่”
“ถ้าสมมติว่าพี่ไม้รู้เรื่องไอ้เมฆ พี่เขาส่งคนมาตามมึงแล้วจะส่งคนไปส่องไอ้เมฆบ้างรึเปล่าวะเนี่ย”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นพรวด “....”
“มึงอย่าทำหน้าเหมือนจะแดกกูแบบนี้สิวะ กูแค่ออกความคิดเห็น พี่ไม้อาจจะยังไม่รู้เรื่องไอ้เมฆก็ได้โว้ย”
น้ำยกมือขึ้นลูบศีรษะแรงๆ “กูจะทำยังไงกับพี่ไม้ดีวะ”
“ใจเย็นๆ ไอ้น้ำ ค่อยๆ คิด” ตั้งใจเดินเข้าไปตบไหล่เพื่อนรัก “มันต้องมีทางออกสิ”
ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ เขายังไม่พร้อมจะพูดคุยต่อรองกับพี่ชายในยามที่ตัวเองยังไม่มีอะไรเป็นโล้เป็นพายเช่นนี้ เรียนก็ยังไม่ทันจบ งานก็ไม่มีทำ แถมยังปากเก่งบอกว่าจะอยู่ที่เมืองไทยต่อ ถ้าหากพี่ไม้รู้เข้าว่าทั้งหมดนั้นก็เพื่อที่จะได้อยู่กับเมฆแล้วละก็ แผนเขาคงพังพินาศ พี่ชายคงจะไม่ยอมรับง่ายๆ แน่
น้ำหยิบมือถือขึ้นมาเตรียมกดออกไป ทว่าป๊อกเด้งรั้งไว้เสียก่อน
“มึงจะโทรหาพี่ไม้ใช่ปะ ตั้งสติดีๆ ระวังพี่มึงตะล่อมถามถึงไอ้เมฆด้วย พี่มึงเขาฉลาดมากนะ ไม่งั้นคงไม่ได้เป็นนักธุรกิจตั้งแต่อายุยังน้อยๆ”
ชายหนุ่มเม้มปาก “อืม ขอบใจ” เขาประสานสายตากับเพื่อนๆ ทีละคน ก่อนจะกดโทรศัพท์ออกไป
“ว่าไงน้องชาย คิดถึงพี่เหรอ”
“อืม ก็พี่ไม้คิดถึงผมไม่ใช่เหรอ ถึงให้คนมาตามผมน่ะ”
“ว้า โดนจับได้ซะแล้ว”
“ผมไล่กลับไปแล้วนะ ผมสบายดี พี่ไม่ต้องเป็นห่วง”
“มีน้องชายคนเดียว พี่ทั้งห่วงแล้วก็หวงมากเลยละ” คนที่ปลายสายหัวเราะร่า “พี่ก็แค่อยากจะรู้ว่าใครเป็นเจ้าของเกียร์ที่น้ำห้อยคออยู่เท่านั้นเอง”
“อยากรู้ก็ถามกันดีๆ ก็ได้นี่ครับ”
“ถามแล้วจะบอกเหรอ”
“ไอ้ตั้งใจให้มา มันมีหลายอัน รับน้องแล้วมีเหลือน่ะครับ ผมเห็นมันเท่ดีก็เลยเอามาใส่” น้ำตอบเสียงเรียบ ส่วนเจ้าของชื่อที่ถูกอ้างน่ะหรือ สะดุ้งโหยงพร้อมกับเบิกตาโพลง
“อะไรวะ ไอ้น้ำหาเรื่องซวยให้กูแล้วมั้ยล่ะ” ตั้งใจพึมพำเสียงเบา
“อ้อ งั้นหรอกเหรอ โอเคๆ”
“แค่นี้นะครับ ฝากสวัสดีรินรันแล้วก็ริซาโกะด้วย”
ใบตองเหน็บทันทีที่เพื่อนกดวางสายไป “นี่แหละน้า ข้อเสียของคนที่ไม่เคยซื้อเสื้อผ้าใส่เอง มึงใช้อะไรแปลกตาหน่อยพี่ๆ มึงก็สงสัย”
“แต่ว่าพี่ไม้จะรามือแน่รึเปล่าวะ ดูง่ายๆ ชอบกล”
“ยังไงมึงก็ระวังตัวไว้หน่อยแล้วกัน”
น้ำย่นคิ้วเข้าหากันอย่างครุ่นคิด “...ตอนนี้คงสงบไปอีกสักพักละมั้ง” ...อย่างน้อยเขาก็หวังไว้เช่นนั้น
TBC~*
อึมครึมนิดเดียวววววววววว นิดหน่อยกิงๆ แต่ไม่ต้องเครียดไปนะคะ ไม่มีอะไรหรอกน่า
พี่ไม้น่ารักน้า 5555555555 อย่าเกลียดพี่ไม้กันเลยค่า :katai3:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า จุ๊บๆ :mew1:
-
พี่ไม้ทำงี้คิดว่าน้องจะชอบเหรอ
น้องสะใภ้ตั้งแง่กับพี่แล้ว นอยด์อีกด้วย พี่น้ำงานหนักละเนี่ย
หึหึ เมฆกดเลยๆๆ แอบหมั่นไส้พี่น้ำเล็กน้อย. :katai2-1:
-
พี่ไม้ถ้ายังทำแบบนี้ก็หวังไปเถอะว่าน้ำจะคุยดีๆด้วย
-
:pig4: :pig4:
-
พี่ไม้มีแผนไรน้ออ ยอมแบบง่ายๆเลยอ่ะ :katai1:
-
แววดราม่า
-
พี่ไม้จะทำอัลลัยยยย
-
ถ้าพี่ไม้รู้ว่าน้ำคบกับใคร แล้วจะทำยังไงกับเมฆล่ะ
-
น้องหรือลูก? หวงหนักเนอะไม้ หึหึ
-
เราหวั่นใจ เราว่าพี่ไม้ต้องเข้าทางน้องเมฆแน่เลย 5555 ว่าแต่รอบนี้จะโดนอะไรหลอกล่อดีล่ะ
ปล.พี่น้ำค่ะ อย่าลืมปรับความเข้าใจกะเด็กชายเมฆนะ โดนปัดมือตอนเช็ดเหงืออะ รู้สึกว่านางนอย
-
พี่ไม้จะยอมรามือง่ายๆ แน่เหรอออออ
ดูแล้วพี่ไม้ต้องมีแผนแน่ ๆ เลย
-
พี่ไม้จอมหวง เกินไปมั้ยยยย โอ้ยยย ป่านนี้เมฆเข้าใจผิดแล้ว
-
ก็แค่พี่ชายที่เป็นห่วงน้อง
-
ตอนนี้ สั้นจัง สงสารเมฆอ่ะ ไม่รู้อะไรด้วยเลย พี่น้ำทำท่าทางแบบนี้ เป็นเราคงน้อยใจ เฮ้อออออออ
-
หวงไป๊ :เฮ้อ:
-
แอบสงสารเมฆเข้าใจว่าพี่น้ำทำเพื่อเมฆแต่บางทีมันก็เหมืินเมฆโดนกันออกมาเป็นคนนอกอะ แบบนี้ก็นอยด์ได้เหมือนกันนะ
-
โถ่ บราค่อน!!!
ถ้าห่วงหวง ต้องตามใจน้องค่ะ พี่ไม้ :hao3:
-
พี่ไม้ฮาดี :laugh:
-
ความสุขของน้องยังไงก้อยอม
-
:pig4: :pig4:
-
เมฆถึงไปไม่เป็นเลย ส่วนพี่ไม้อย่างนั้นก็เนียนเหรอ แหมบอกเป็พ่อเลนถ้าบอกเป็นพี่จะเนียนกว่ามะ
-
น้ำพาเมฆไปแนะนำตัวเลย ว่าที่น้องสะไภ้ หึหึ
-
พี่น้ำสู้ๆค่ะ แววความวุ่นวายมาสะกิดยิกๆแล้ว o7 o7
-
มีความสงสารพี่ไม้ ป้อจาหวงน้อง
ดีนะพี่ไม้มีเมียมีลูก ไม่งั้นป้าจะคิดว่าเมฆมีคู่แข่งแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
-
เมฆนะเมฆ ทำไมเชื่อคนง่ายแบบนี้ ถ้าพี่ไม้หลอกขึ้นรถแล้วเอาไปขายนี่คงไม่รู้ตัวเลยสินะ
พี่ไม้ก็เหลือเกินจริงๆ ส่งคนไปตามพี่น้ำแบบนี้มิน่าพี่น้ำสมัยก่อนถึงแอนตี้ นี่สโตร์กเกอร์ชัด
พระนางกำลังหวานๆได้ที่จะตัดเข้าดราม่าแล้วรึ ยังไม่เอาได้มั้ย ขอเวลาทำใจก่อน โฮฮฮฮ
-
:pig4:
-
เมฆต้องนอยด์แน่
-
พี่ไม้ หวงเวอร์ไปค่ะ น้ำเป็น ผช.นะคะคุณณ
-
ถ้าไม้รู้ว่าน้ำคบกับเมฆแล้วจะทำอะไรหรอ จะขัดขวางน้องหรือไง
-
พี่ไม้จะยอมรามือจริงเหรออออ
-
เมฆจะน้อยใจหรือเปล่าที่อยู่ดีๆ พี่น้ำทำเย็นชาใส่
-
:pig4: :pig4:
-
เราว่าพี่ไม้ไม่ร้ายหรอกแค่อยากรู้อยากเห็นเรื่องของน้องมากเกินไปเอง อิอิ
-
Chapter 49 : เซอร์ไพรส์
เสียงของรองเท้าผ้าใบเสียดสีกับพื้นไม้ของโรงยิมดังก้อง หลังจากการวอร์มอัปแล้ว นักกีฬาบาสเกตบอลของคณะวิศวกรรมศาสตร์ก็เริ่มต้นการฝึกรับส่งลูกกัน จากนั้นจึงแบ่งทีมกันฝึกซ้อมแข่งขันโดยคละนักกีฬาตัวจริงกับตัวสำรอง แบ่งออกเป็นสองทีมและให้ลงสนามพร้อมกัน
หลังจบการฝึกซ้อมแข่งขันแล้ว ขณะที่ปล่อยให้พวกนักกีฬาได้พัก ตั้งใจ ไข่ย้อยและเต้าหู้ก็เข้ามาพูดคุยให้คำปรึกษาเรื่องตารางการแข่งขันและการวางตัวจริงตัวสำรองในแต่ละนัด พวกเขากับปีสามอีกกลุ่มทำหน้าที่ดูแลนักกีฬาบาสเกตบอลให้กับคณะ ส่วนใบตองกับป๊อกเด้งไปเป็นที่ปรึกษาให้กับนักกีฬายูโด
“พวกมึงยังไม่ค่อยฟิตเท่าไหร่เลยว่ะ ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วยังไม่เข้าที่ ต้องพยายามอีก คณะเราได้เหรียญทองบาสมาตลอดนะเว้ย”
เมฆ แหนมและตำลึงเป็นหนึ่งในนักกีฬาที่จะลงแข่งขัน หลังจากปรึกษากันเสร็จแล้วก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูมาซับเหงื่อ และหยิบขวดน้ำขึ้นดื่ม
แหนมหันไปมองรอบๆ สนามแล้วเอ่ยขึ้น “ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นพี่น้ำเลยว่ะ”
“เออ ตอนเที่ยงก็เห็นมากินข้าวเดี๋ยวเดียวก็ไปแล้ว” ตำลึงพูดสมทบ ก่อนทั้งสองจะหันไปหาเพื่อนรักที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กัน
“มองกูทำไม”
“ทะเลาะกันเหรอ”
“เปล่า... เปล่านี่” เมฆย่นคิ้วเข้าหากัน เขาก็รู้สึกอยู่หรอกว่าพี่น้ำดูห่างๆ ไป แต่อีกฝ่ายก็โทรศัพท์มาหาอยู่ทุกคืน เขาจึงพยายามไม่คิดอะไรมากนัก “พี่น้ำยุ่งๆ อยู่ ต้องไปช่วยฝึกยูโดด้วย”
“อือ ก็นั่นสินะ ตอนนี้พวกองค์การนักศึกษาคงวิ่งกันหัวปั่น”
ตำลึงขยับเข้ามาใช้หัวไหล่กระแซะ “ว่าแต่... ใกล้วันวาเลนไทน์แล้วนะไอ้เมฆ มึงเตรียมหาเซอร์ไพรส์ให้พี่น้ำของมึงยังวะ”
“...ยัง”
“โหย ไรวะ วาเลนไทน์ครั้งแรกเลยนะมึง” ตำลึงกระซิบกระซาบต่อ “เผื่อพี่น้ำจะยอมตกเป็นของมึงไง วันวาเลนไทน์น่ะ วันเสียตัวเลยนะมึง”
“เหอ!” เด็กหนุ่มเบิกตาโพลง
“อ้าว นั่นไง พี่น้ำมา ตายยากฉิบหาย พูดถึงก็มาเลย”
เมฆเงยหน้าขึ้นมองตามที่เพื่อนชี้ รุ่นพี่ต่างคณะเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ดูเหมือนจะไม่ได้มาหาเขาเสียทีเดียว เพราะอีกฝ่ายมากับสมาชิกองค์การนักศึกษาอีกคน แล้วก็ตรงไปพูดคุยกับพวกรุ่นพี่ที่ดูแลทีมบาสเกตบอล
สักพักเมื่อน้ำหันมาสบสายตากับรุ่นน้อง เขาก็โบกมือทักทายเล็กน้อย จากนั้นก็หันมองไปรอบๆ ตัวอย่างระแวดระวัง ก่อนจะเดินเข้ามาหาเด็กหนุ่ม
“เป็นไง เหนื่อยมั้ย”
เมฆยิ้มรับ “เหนื่อย แต่ได้เจอพี่น้ำก็หายเหนื่อยแล้ว”
“เดี๋ยวเย็นนี้พี่มารับไปกินข้าวหน้ามอดีมั้ย”
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น “เห! เอาสิครับ!”
“แหนมกับตำลึงด้วยนะ” น้ำหันไปบอกกับรุ่นน้องอีกสองคน “จะซ้อมกันเสร็จกี่โมง”
“อ๋า เอ่อ...” สองหนุ่มชำเลืองมองสีหน้าเพื่อนรักก่อนจะหันมองหน้ากัน “กว่าจะซ้อมเสร็จก็ทุ่มนึง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก พวกผมไม่ไปดีกว่า”
“อ้าว นั่นสินะ งั้นเมฆอยากกินอะไร พี่ซื้อมาให้ละกัน”
“ผม...” เมฆทำหน้างง แค่เพื่อนเขาไม่ไป พี่น้ำก็เหมารวมว่าเขาจะไม่ไปด้วยเลยหรือ ทว่ายังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เพื่อนสมาชิกองค์การนักศึกษาที่มาด้วยกันกับน้ำก็เรียกอีกฝ่ายกลับไปเสียก่อน
น้ำหันมาโบกมือลา “พี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน อยากกินอะไรก็เมสเสจมาบอกนะ”
“อ้าว... ไปซะละ”
เด็กหนุ่มทั้งสามหันมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ เมฆหลุบตาลงต่ำแล้วขมวดคิ้ว หัวใจทั้งฝ่อและห่อเหี่ยว หากก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก
เย็นวันเดียวกันนั้น น้ำซื้อบะหมี่เกี๊ยวหมูแดงแล้วเอาไปฝากเพื่อนรักส่งต่อให้เมฆอีกที ด้วยความที่จำเป็นต้องรักษาระยะห่างจากเด็กหนุ่มทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านมากกว่าปกติ ทว่ายังดีที่เขายังสามารถไประบายอารมณ์กับการฝึกซ้อมยูโดได้ ไม่อย่างนั้นตัวเขาต้องระเบิดแน่ๆ
หลังจากซ้อมยูโดเสร็จแล้วชายหนุ่มก็ขับรถกลับคอนโดมิเนียมทันที เขาแวะซื้ออาหารจากร้านอาหารตามสั่งข้างล่างแล้วนำขึ้นไปรับประทานในห้อง ขณะที่รับประทานไปก็เปิดแล็ปท็อปขึ้นมาเสิร์ชหางานไปด้วย เขาลองส่งเรซูเม่ไปสองสามแห่งแล้ว สัมภาษณ์ทางโทรศัพท์ก็แล้ว แต่ยังรู้สึกว่าไม่ใช่งานที่อยากจะทำสักเท่าไหร่
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน น้ำเอื้อมมือไปหยิบมาดูแล้วรีบกดรับสาย “เหย เกิดอะไรขึ้นครับ โดนพี่นภทิ้งละเหรอ”
“อ้าว ไอ้ปากเสีย คุณนภจะทิ้งห่าอะไร เมื่อกี้ยังนั่งอยู่บนตัวพี่อยู่เลย โอ๊ย! ขอโทษคร้าบคุณนภ”
น้ำหัวเราะ แต่เพียงชั่วครู่ความอิจฉาก็เข้ามาแทนที่ ตัวเขาเองก็อยากจะมีช่วงเวลาแบบนี้กับเมฆเหมือนกันนะ “มีอะไรให้ผมรับใช้ไม่ทราบครับ”
“เออ ตอนที่คุยกันครั้งนู้น ที่เอ็งว่าจะหางาน ได้งานยังวะ”
“ยังอะพี่”
“เออ ดีเลย สนใจมาทำงานกับพวกพี่ปะวะ คุณนภกำลังร่างโพรเจ็กต์ใหญ่อันใหม่ ตามสัญญาจะเริ่มอีกสี่เดือนข้างหน้า ตอนนี้กำลังฟอร์มทีมอยู่ เป็นโพรเจ็กต์พัฒนาระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์ให้โรงงานในนิคมอุตสาหกรรมแหลมฉบังของบริษัทญี่ปุ่น จำเป็นต้องมีล่ามมืออาชีพของแผนกวิศวกรรมเครือข่าย พวกพี่คุยกันแล้วก็นึกถึงเอ็งก่อนเลย”
น้ำเลิกคิ้วขึ้น “สนสิพี่ สนมากเลยแหละ โหย พี่ตฤณแม่ง สวรรค์มาโปรดชัดๆ”
“เออๆ ไม่ต้องมาทำปากดี คืองานมันจะมีศัพท์เฉพาะและศัพท์ทางเทคนิคเยอะหน่อย แต่ทางบริษัทจะส่งไปเทรนคอร์สสั้นๆ ให้ ที่เหลือก็ต้องพยายามเรียนรู้เอาเอง งานนี้ทางบริษัทเซ็นสัญญาสามปีกับทางบริษัทญี่ปุ่น เพราะงั้นงานล่ามก็จะใช้สัญญาสามปีเหมือนกัน โอเคมั้ยวะ เงินเดือนประมาณ xx บาท ส่วนที่เหลือก็ต้องมาคุยกับทาง HR อีกที”
“นัดวันมาเลยพี่”
หลังจากวางหูโทรศัพท์ไป น้ำก็ยิ้มออกมาได้ เขามีนัดสัมภาษณ์ในวันเสาร์ที่จะมาถึง ระหว่างนี้รุ่นพี่จะส่งตัวอย่างเอกสารหลักๆ ที่จะใช้ในการทำงานมาให้ดู เขาจะได้เตรียมตัวไว้สำหรับการสัมภาษณ์ ซึ่งถ้าได้งานละก็ เขาจะรีบคุยกับพี่ชายให้รู้เรื่องสักที เขาเบื่อที่จะต้องรักษาระยะห่างจากเมฆเต็มทีแล้ว
..
.....
..
เมื่อวันเสาร์มาถึง การสอบสัมภาษณ์ผ่านพ้นไปด้วยดี ทางบริษัทนัดให้มาพูดคุยเรื่องสัญญากันในอีกหนึ่งสัปดาห์ เขาขับรถมาสัมภาษณ์ที่บริษัท NS ตามลำพัง หากก่อนจะขับรถกลับมหาวิทยาลัยนั้นก็ไปนั่งรับประทานอาหารร่วมกันกับตฤณและนภเกตน์ ภายในห้างใกล้ๆ ซึ่งตกแต่งไว้สวยงามตามเทศกาลวันแห่งความรักที่จะมาถึงในสัปดาห์หน้า
“ไม่พาเมฆมาด้วยล่ะ” นภเกตน์เอ่ยถาม
“ถามถึงมันทำไมอะคุณนภ” ตฤณหันไปกระเง้ากระงอด ชวนให้คนที่นั่งอยู่ข้างกันอยากจะยกเท้าสัมผัส
“ที่จริงผมยังไม่ได้บอกใครเรื่องที่มาสัมภาษณ์นี่เลยพี่ ผมรอให้เซ็นสัญญาเรียบร้อยก่อน”
“ทำไรไม่บอกแฟน เดี๋ยวมันก็งอนเอาหรอก”
นภเกตน์ตวัดสายตามองคนพูด “ใช่ คุณตฤณก็เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาแล้วด้วยใช่มั้ย”
“ใช่ครับ” ตฤณตอบเสียงจ๋อย
น้ำหัวเราะเบาๆ “ผมกลัวไม่ได้งานอะพี่ บอกไปแล้วไม่ได้ เดี๋ยวเงิบ”
“ได้สิ นัดคุยเรื่องสัญญาแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ได้เดี๋ยวพี่จะไปลุยกับ HR ให้เอง”
ตฤณหันขวับ “โหย คุณนภ ผมต้องกังวลปะเนี่ย ไอ้น้ำมันมีเมียแล้วนะ”
“เฮ้ย ยังเว้ยพี่”
“หรือเอ็งเป็นเมียวะ โอ๊ย!” คนพูดถูกหยิกแขนอย่างแรง “คุณนภอ่า”
นภเกตน์ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เขารู้สึกเหมือนพาเด็กอนุบาลมาเดินห้างเสียจริงๆ
“เดี๋ยวพี่ไปไหนกันต่อ”
“ไปซื้ออาหารกับของใช้นิดหน่อย น้ำล่ะ จะกลับเลยรึเปล่า”
“ยังครับ ผมว่าจะไปเดินหาซื้อของขวัญสักหน่อยแล้วค่อยกลับ”
“อ้อ...” ตฤณยิ้มมุมปาก “วันวาเลนไทน์ใช่ปะ”
“รู้ดีจังนะครับพี่ เตรียมของไว้ให้พี่นภแล้วล่ะสิ”
“แหม ต้องรู้ดีด้วยเรอะ ที่เดินผ่านมาเนี่ยแต่ละร้านก็แต่งร้านสีแดงเถือกอย่างกับตรุษจีน แล้วเอ็งคิดไว้รึยังว่าจะซื้ออะไร”
น้ำพยักหน้าหงึกหงัก “คิดไว้แล้วครับ”
หลังจากซื้อของเสร็จ ชายหนุ่มก็ขับรถกลับมหาวิทยาลัย เขาไม่มั่นใจว่าพี่ชายส่งใครมาติดตามอีกหรือเปล่า จึงต้องคอยระวังหลังเป็นพิเศษ แต่ก็คิดว่าไม่เห็นรถคันไหนผิดสังเกต
ใช้เวลาเดินทางอยู่กว่าสองชั่วโมง รถยนต์คันหรูก็เคลื่อนเข้าไปจอดในคอนโดมิเนียมหรูริมหาด เขารวบถุงข้าวของที่ซื้อมาแล้วก้าวฉับๆ ขึ้นไปยังห้องพัก
เมื่อไปถึงห้องพักของตน ชายหนุ่มรวบถุงข้าวของไว้ในมือหนึ่งแล้วล้วงหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาเพื่อใช้เปิดประตู ทว่ายังไม่ทันจะได้ใช้คีย์การ์ดนั้น บานประตูก็เปิดออกเสียก่อน
“เซอร์ไพรส์!”
น้ำอ้าปากค้าง ตรงหน้าเขาคือพี่สะใภ้กับหลานชายและหลานสาว!
“มาได้ยังไงเนี่ย”
“อาน้ำเข้ามาก่อน” เด็กชายหญิงกระโจนเข้าไปกอดแขนน้ำ พร้อมกับกึ่งลากกึ่งจูงเข้าไปภายในห้อง
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ยกมือขึ้นกุมขมับ ข้างซ้ายขวาของเขามีเด็กชายหญิงเกาะอยู่ที่แขนทั้งสองข้าง ส่วนโซฟาอีกตัวนั้น มีพี่สะใภ้ชาวญี่ปุ่นของเขานั่งยิ้มหน้าระรื่นอยู่
“เซอร์ไพรส์ดีใช่มั้ยล่า”
น้ำส่ายหน้าไปมา “จะมาทำไมไม่บอกกันก่อน”
“ทำไมล่ะ น้ำมีอะไรปิดบังอยู่รึไง” ริซาโกะยักไหล่ “คิดถึงก็เลยมาน่ะสิ”
“จะอยู่กันกี่วันครับเนี่ย”
“ก็ว่าจะอยู่สักพักนึงแหละ หลานๆ เขาคิดถึงอาน้ำ ดูสิ รินกับรันไปเลือกซื้อขนมแล้วหอบเอามาฝากอาน้ำเองเลยด้วยนะ”
น้ำยิ้มบาง เขาหันไปลูบศีรษะหลานรักทั้งสอง “ขอบใจนะ... อาน้ำยังไม่มีเวลาไปหาซื้อของเล่นกับขนมไว้ให้รินรันเลย”
“เดี๋ยวเราไปซื้อด้วยกันก็ได้ อาน้ำพารินรันไปก็พอ”
“อืม โอเค เดี๋ยวอาน้ำจะพาไปซื้อขนมก่อน ส่วนของเล่นเอาไว้วันหลังนะ”
พอคุยกับหลานเสร็จก็เงยหน้าขึ้นสบสายตากับพี่สะใภ้ “ริซาโกะกับพี่ไม้มีแผนอะไรกันอีก”
“เรียกพี่สิ!” ริซาโกะไม่ตอบคำถาม หากลุกขึ้นสำรวจภายในห้องนั่งเล่น “ฝุ่นเต็มไปหมดเลย น้ำไม่ได้ทำความสะอาดเลยสินะ เดี๋ยวน้ำไปเรียนพี่จะให้คนมาทำความสะอาดให้เอี่ยมอ่องเลย”
น้ำถอนหายใจหนักๆ บทจะมาก็มาอาทิตย์ที่มีวันวาเลนไทน์เสียด้วย เขามองเห็นจุดประสงค์ของพี่ชายกับพี่สะใภ้ชัดเจนเลย ตั้งใจจะมาเฝ้าดูว่าเขาจะไปไหนมาไหนกับใครในวันวาเลนไทน์ หรือไม่ก็กันท่าสินะ “อาทิตย์หน้าจะมีงานกีฬามหาลัย ผมคงไม่มีเวลาพาเที่ยวหรอกนะ”
“งั้นก็พาหลานๆ ไปดูกีฬาสิ”
“ไม่ได้ครับ นี่เป็นงานภายใน”
ริซาโกะเบะปาก แล้วเดินไปนั่งกับลูกทั้งสองคน “ไม่เป็นไร เราอยู่เฝ้าบ้านให้อาน้ำกันก็ได้เนอะ”
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกหนักๆ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดส่งข้อความไปบอกเพื่อนพ้องเพื่อยกเลิกมื้อเช้าวันอาทิตย์ ซึ่งปกติแล้วพวกเพื่อนๆ จะซื้ออะไรเข้ามารับประทานร่วมกัน “พรุ่งนี้ผมต้องเข้ามหาลัยไปซ้อมยูโด”
“อือ เดี๋ยวตอนเย็นพวกเราจะเตรียมอาหารอร่อยๆ ไว้ให้อาน้ำกันเนอะ” ริซาโกะหันไปเรียกลูกๆ มาเป็นทัพเสริม “กลางวันไม่อยู่ก็ได้ แต่มื้อเช้ากับเย็นต้องกินที่บ้านนะ หรือน้ำจะพาใครมากินด้วยก็ได้”
“ไม่หรอกครับ ผมไม่พาใครมาแน่ แล้วก็ห้ามเปิดประตูให้ใครเด็ดขาด เข้าใจนะครับ”
“หือ” ริซาโกะหันขวับ “เพื่อนน้ำพี่ก็รู้จักทุกคน ทำไมจะเปิดประตูไม่ได้”
“แล้วถ้าคนที่มาไม่ใช่เพื่อนล่ะครับ”
“น้ำพาคนอื่นมาที่คอนโดฯ ด้วยเหรอ ใครอะ” เธอก้าวเข้าไปจ้องหน้าชายหนุ่ม “แฟนเหรอ! มีแฟนใช่มั้ย!”
“โอย... ใจเย็นก่อนสิครับ”
“ถ้ามีแฟนต้องพามาให้พี่ดูตัวนะ! พี่จะโทรตามไม้...”
“เดี๋ยวก่อน โอ๊ย ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย” ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ เขาลุกขึ้นจากโซฟาพลางยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “เย็นแล้ว เราออกไปกินข้าวข้างนอกก็แล้วกัน จะได้แวะซื้อขนมให้รินกับรันด้วย”
“เย้ๆ รินรันหิวแล้ว”
น้ำชำเลืองมองริซาโกะซึ่งคอยสังเกตเขาทุกการเคลื่อนไหว เขาจะหาโอกาสส่งข้อความไปหาเมฆยังลำบากเลย “ผมขอเข้าห้องน้ำก่อน” ชายหนุ่มจำใจต้องเข้าไปหลบในห้องน้ำ เพื่อที่จะส่งข้อความไปบอกเด็กหนุ่มว่าวันนี้เขาไม่เข้าไปในมหาวิทยาลัยแล้ว
ภายในมหาวิทยาลัย
หลังจากซ้อมบาสเกตบอลเสร็จ ในเมื่อน้ำไม่เข้ามาในมหาวิทยาลัย เมฆจึงไปทำมื้อเย็นรับประทานที่หอเก้าด้วยกันกับเพื่อนของเขา พออิ่มท้องก็แยกย้ายกลับไปห้องใครห้องมัน เมฆหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูอยู่หลายครั้ง เพราะปกติพี่น้ำของเขาจะโทรศัพท์มาหาประมาณสามทุ่มของทุกวัน ทว่าตอนนี้สามทุ่มครึ่งแล้วก็ยังไม่มีวี่แวว
ขณะที่เดินอ้อยอิ่งอยู่บนทางเท้า เขาก็เหลือบไปเห็นรถคันเดิมกับผู้ชายคนเดิม เด็กหนุ่มจะเบือนหน้าหนีก็ไม่ทัน เพราะดันสบสายตากันเข้าไปเสียแล้ว
“ว่าไงน้องเมฆ”
เจ้าของชื่อเรียกถอนหายใจยาว เขาทักกลับไปอย่างเป็นกันเอง “ว่าไงครับลุง มาทำอะไรดึกๆ ดื่นๆ อีกแล้วอะ”
“เรียกพี่ได้มั้ยเดี๋ยวให้พันนึง”
เมฆส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ แต่พอเขาจะก้าวออกไป ชายหนุ่มผู้ไม่ได้รับเชิญก็ถลาเข้ามาคว้าแขนไว้
“เย้ย! มีอะไรลุง!”
“พี่เหงาอะ เลยมาหาคนชวนคุย”
“ไม่คุยกับลูกน้องลุงล่ะ”
“วันนี้มาคนเดียว ดูสิ ไม่มีใครมาด้วยเห็นมั้ย”
เด็กหนุ่มชะเง้อมองตามที่อีกฝ่ายชี้บอก ในรถไม่มีใครนั่งอยู่จริงๆ แต่แล้วก็นึกสนุก “คนเดียวอะไรลุง ผมเห็นนั่นน่ะ ผู้หญิงสวยๆ หันมาโบกมือให้ลุงด้วย”
“ฮะ!” ชายหนุ่มหันขวับ สีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด
เมฆหัวเราะออกมาเบาๆ “มีเพื่อนคุยแล้วงั้นผมไปล่ะ”
“เฮ้ย! อย่าพูดงี้สิ พี่กลัวนะ” ชายหนุ่มทำท่าเลิ่กลั่ก นึกโกรธตัวเองที่ขับรถมาเองแล้วปล่อยให้พวกลูกน้องนอนสบายอยู่โรงแรม เขาขมวดคิ้ว มือกุมแขนเด็กหนุ่มไว้แน่น
“โอ๊ยๆ ผมล้อเล่นน่ะ ไม่เห็นใครหรอก ลุงนี่ก็...” คนอ่อนวัยกว่าดึงแขนออก “ตกลงลุงมาทำไมกันเนี่ย”
“นั่งคุยกันก่อนสิ ลุง เอ๊ย พี่เหงาอะ”
“เหงาแล้วทำไมไม่กลับบ้านกลับช่องล่ะ”
“ไม่มีใครอยู่ไง”
“แล้วทำไมไม่ไปหาลูกลุง พี่ตั้งใจอะ ให้ผมโทรเรียกให้เอาป่าว”
“เฮ้ยๆ ไม่ต้อง”
เมฆชำเลืองมองชายหนุ่มอย่างอ่อนเปลี้ยในใจ เขาทรุดตัวลงนั่งบนทางเท้าแล้วดึงอีกฝ่ายให้นั่งลงมาด้วยกัน “เอ้า ผมให้เวลาลุงสิบนาที จะคุยอะไรก็คุยมา”
“ทำไมไม่นั่งในรถเนี่ย”
“ผมไม่อยากอยู่ในที่ลับตาคนกับลุงสองคนนี่หว่า”
ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วครู่ ค่อยๆ ย่อตัวลงนั่งข้างกันก่อนจะเริ่มถาม “คือ พี่อยากรู้เรื่องเกียร์ของวิศวะ ที่ห้อยคออะ มันสำคัญยังไง เมฆพอจะเล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ย”
“ก็...” เมฆอธิบายให้อีกฝ่ายฟังคร่าวๆ แล้วสรุปว่า... “กว่าจะได้เกียร์มาไม่ใช่ง่ายๆ พวกเราต้องแลกมาด้วยความพยายามทั้งหมด ทั้งหยาดเหงื่อ ความอดทน แรงกาย แรงใจ เพราะงั้นเกียร์จึงเป็นสิ่งสำคัญของเด็กวิดวะไงลุง”
“ถ้าสำคัญมากแล้วทำไมเขาเอาให้คนอื่นกันล่ะ”
“รุ่นพี่ผมพูดกันต่อๆ มาว่า เกียร์อยู่ที่ไหน ใจอยู่ที่นั่น การให้เกียร์ก็เหมือนการให้ใจ อะไรแบบนี้”
ชายหนุ่มพยักหน้า “อ่อ... แล้วปกติผู้หญิงเขาให้เกียร์แฟนมั้ยอะ”
“ก็คงให้มั้ง”
“เหรอ” คนแก่กว่าขยับเข้าไปใช้ข้อศอกแซะเด็กหนุ่มเบาๆ แล้วพูดกลั้วหัวเราะ “แล้วของเมฆอะ ให้ใครไปยังว้า”
เด็กหนุ่มหลุบตาลงต่ำ “อือ ผมให้คนที่รักที่สุดไปแล้ว”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำเสียงนั้นฟังดูเศร้า หรือเพราะดวงตาที่ดูโศกลงไปถนัดตา ทำให้คนสูงวัยกว่ารู้สึก... ทั้งเอ็นดูและสงสาร เขาหยุดชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะเมฆอย่างอ่อนโยน “ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนี้ล่ะ เขาไม่ดูแลเกียร์ของเมฆรึไง”
“ไม่รู้ว่ะลุง ช่วงนี้ห่างๆ กัน อาจจะเป็นผมที่คิดถึงเขาอยู่คนเดียว”
“.....” ด้วยความที่ตั้งใจจะมาถามเรื่องของเกียร์เพื่อพยายามจะโยงไปหาน้ำเท่านั้น ไม่นึกว่าจะมาพบกับเด็กหนุ่มในโหมดดราม่าเช่นนี้ เขาทำอะไรไม่ถูกเลย “เมฆน่ารักออก ใครจะปฏิเสธเมฆได้ลงคอ”
เมฆยิ้มบาง “ลุงก็โอเคนะ ลูกลุงไม่น่าดื้อกับลุงเลย”
คนแก่กว่าดึงมือกลับ เขาเงยหน้าขึ้นถอนหายใจ แล้วเท้ามือลงไปบนพื้นปูนด้านหลัง “เฮ้อ เรื่องมันยาวว่ะ ลูกพี่อะ เขาโกรธพี่ที่คิดนอกใจแม่เขา ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่เคยญาติดีกับพี่เลย”
เด็กหนุ่มหันขวับ “นอกใจผู้หญิงที่อุ้มท้องลูกของลุงเนี่ยนะ ก็สมควรที่พี่เขาจะโกรธปะวะ หลายใจทำไมวะลุง เฒ่าหัวงูนี่หว่า”
“เฮ้ย ด่าเป็นชุดเลย พี่ยังไม่ได้นอกใจเว้ย แค่คิด... แต่โดนจับได้ซะก่อน”
“ถ้าไม่โดนจับได้ก็นอกใจไปแล้วป่ะวะ”
“ตอนนั้นก็ยังลังเล เพราะรักเมียรักลูกไง”
“รักยังไงวะ แค่ลังเลก็ผิดแล้ว เป็นผมนะ ผมจะต่อยลุงแทนแม่ด้วย” เมฆหันไปขึงตาดุใส่ “สมน้ำหน้า”
“อ้าว อะไรวะ คุยกันอยู่ดีๆ สมน้ำหน้าเฉย” ชายหนุ่มไม่นึกโกรธ ตรงข้าม เขากลับรู้สึก... สบายใจชอบกล “คือตอนนั้นที่บ้านวุ่นวายนิดหน่อย พี่พยายามทำให้ลูกรู้ว่ารักและไว้ใจเขามากแค่ไหน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เข้าใจ แล้วพอดีตอนที่เครียดๆ อยู่ มีผู้หญิงอีกคนเข้ามา แบบทำงานด้วยกันพอดีไง แล้วเขาเข้าอกเข้าใจไปซะทุกเรื่อง น้องเข้าใจใช่ปะ คือพอมีคนมาดีด้วยมากๆ เราก็ใจอ่อนไง”
“ไม่เข้าใจว่ะ ฟังดูยังไงนั่นมันก็เป็นเหตุผลที่ลุงคิดเข้าข้างตัวเองทั้งนั้นว่ะ ใจโลเลแล้วยังโคตรเห็นแก่ตัวเลยด้วย”
“เออ ก็จริง” คนพูดพ่นลมหายใจออกยาว บางทีเขาอาจจะเพิ่งค้นพบตัวเองว่าอยู่ในสายมาโซคิสต์ก็เป็นได้ พอถูกด่าแล้วสบายใจดีฉิบหาย “น้องว่าพี่จะทำยังไงให้เขาหายโกรธวะ”
เมฆโคลงศีรษะไปมา “เรื่องของลุงกับเมียลุง เข้าใจกันได้แล้วใช่ป่ะ”
“อือ ครั้งนั้นครั้งเดียว พี่ไม่คิดจะนอกใจเมียอีกเลยนะ ไม่มองผู้หญิงอื่นเด็ดขาด”
“เมียลุงให้อภัยลุงได้เพราะเขารักลุงไง ถ้างั้น วันไหนที่ลูกลุงรู้จักความรัก มีความรักบ้าง เขาก็จะเข้าใจ แล้วก็ให้อภัยลุงเองแหละ”
ชายหนุ่มชะงัก เพราะคำพูดที่แทงลงตรงกลางใจ เขาหันไปประสานสายตากับเมฆ “.....”
เด็กหนุ่มยิ้มบาง “ให้โอกาสลูกลุงได้รู้จักความรักบ้างก็น่าจะพอ”
“เมฆเป็นเด็กดีเนอะ” ชายหนุ่มยิ้มตาม พลางยกมือขึ้นตบไหล่ “ขอบใจนะ ขอบใจมาก”
ความเงียบงันคืบคลานเข้ามาครอบคลุมบริเวณที่ทั้งสองคนนั่งอยู่ แม้ไม่ได้คุยอะไรกัน แต่ก็ไม่รู้สึกอึดอัดอะไร ชายผู้มาเยือนชำเลืองมองเด็กหนุ่มที่นั่งประสานมือไว้หลวมๆ อยู่ข้างๆ กัน จากนั้นจึงยกมือขึ้นตบไหล่เบาๆ “เมฆ เรียก เฮีย แทนลุงได้มะ เจอกันครึ่งทางก็แล้วกัน เรียกลุงมันเจ็บว่ะ”
เมฆส่งสายตาขุ่นๆ ใส่คนที่เข้ามาตีซี้ แต่ก็พยักหน้า “เฮียก็เฮีย” ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืน “คราวหน้าจะมาก็ซื้อขนมมาฝากกันด้วยนะเฮีย นั่งคุยเฉยๆ เปลืองพลังผมเปล่าๆ ปลี้ๆ หิวอีกรอบเลยเนี่ย ผมต้องไปล่ะนะ หอใกล้ปิดแล้ว”
“โอเค” ชายหนุ่มโบกมือลา เขานั่งนิ่งอยู่ที่เดิมสักพัก จากนั้นจึงแหงนหน้าขึ้น ทอดสายตามองท้องฟ้าในยามค่ำคืน ดวงจันทร์ทอแสงสีนวล มีดวงดาวเล็กน้อยประดับ ส่องแสงระยิบระยับ
หัวใจเริ่มสงบลงได้บ้าง เมื่อนึกย้อนไปถึงครั้งล่าสุดที่ได้พบกับน้องชาย ความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาเห็นนั้น บางทีอีกฝ่ายอาจจะได้รับอิทธิพลมาจากเจ้าของเกียร์ที่ห้อยอยู่บนลำคอก็เป็นได้
ไม้ลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากกางเกง แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกไป
“เป็นไงบ้างริซาโกะ”
“น้ำหงุดหงิดมากเลยล่ะค่ะ” หญิงสาวทอดถอนใจ
“เป็นผมก็คงหงุดหงิดเหมือนกัน” ไม้หัวเราะ “ผมประชุมเสร็จนานแล้วนะ แวะมาทำธุระนิดนึง แต่กำลังจะกลับโรงแรมแล้วล่ะ”
“ค่ะ รินรันก็หลับหมดแล้ว”
“น้ำล่ะ”
“อยู่ในห้องเขาตั้งแต่กินมื้อเย็นเสร็จแล้วล่ะค่ะ”
“ขอโทษนะที่ให้คุณไปรับมือเขาแบบนั้น แต่ริซาโกะ... ผมเปลี่ยนใจแล้วล่ะ...”
หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้น จากนั้นจึงหัวเราะออกมาเบาๆ “จะถอยทัพกลับแล้วเหรอคะ”
“ไม่หรอก ผมยังอยากพบเจ้าของเกียร์อันนั้น” ไม้ยิ้มบาง “แต่ฟังนะริซาโกะ ผมจะไม่เข้าไปยุ่ง ไม่เข้าไปวุ่นวายอะไรกับความสัมพันธ์ของน้องเด็ดขาด ผมแค่อยากเห็นคนที่ทำให้น้ำรู้จักความรัก”
...แค่อยากจะขอบคุณเขาเท่านั้น
(มีต่อค่ะ)
-
..
.....
..
เสียงดังเอะอะโวยวายแว่วมาจากสนามบาสเกตบอลในที่โล่งแจ้งยามเมื่อดวงอาทิตย์คล้อยลงต่ำ วันนี้นักกีฬาของคณะวิศวะย้ายมาฝึกซ้อมกันข้างนอก เนื่องจากคณะอื่นกำลังใช้โรงยิมกันอยู่และอากาศก็กำลังเย็นสบายพอดี
เมื่อถึงเวลาพัก เมฆนั่งลงบนม้านั่งพลางหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาซับเหงื่อ
“เป็นไงวะ ดูไม่ฟิตเลยมึง” ตั้งใจเอ่ยทัก
เมฆเงยหน้าขึ้น นัยน์ตามีสีแดงเล็กน้อย “นอนไม่ค่อยจะพอว่ะพี่”
“ก็อย่าคุยโทรศัพท์นานนักสิว้า”
เด็กหนุ่มยิ้มเจื่อนๆ “ไม่ได้คุยเลยพี่”
“อ้าว” ตั้งใจขมวดคิ้ว “เออ จะว่าไปช่วงนี้ไอ้น้ำมันยุ่งๆ”
“ก็คงงั้นอะครับ” เขาเออออไปเช่นนั้น แต่ที่จริงแล้วก็นึกกังวลอยู่ในใจ
ตั้งแต่วันที่เขาไปช่วยพี่น้ำเลี้ยงเด็ก รุ่นพี่ก็มีท่าทีเปลี่ยนไป ทำตัวห่างเหินแปลกๆ แถมยังทำเหมือนกับว่ามีอะไรปิดบังเขาอยู่ เด็กหนุ่มนึกย้อนไปถึงข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่เขาได้รับมาเมื่อคืน
“ช่วงนี้พี่มีธุระต้องสะสางเยอะมาก คงจะยุ่งสักหน่อย แต่น่าจะเคลียร์เสร็จเร็วๆ นี้ล่ะ ภายในอาทิตย์นี้ ถ้าจะมาที่คอนโดฯ ก็โทรมาบอกล่วงหน้าก่อนนะ”
...ธุระอะไรวะ
หลายครั้งที่ความกังวลทำให้เขานึกกลัว... กลัวว่าความห่างเหินนี้จะมาจากเรื่องที่เกิดขึ้นบนชายหาดที่ค่ายอาสา บางทีพี่น้ำอาจจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าไม่สามารถเป็นคนรักกับเขาได้
เมฆส่ายหน้าไปมาแรงๆ “คิดมากน่ะ เชื่อใจพี่น้ำสิวะ”
เสียงนกหวีดเรียกเข้าฝึกซ้อมดังขึ้น เมฆจึงจำใจต้องเก็บความวิตกกังวลลึกลงไปในใจ แล้วรีบกลับเข้าไปในสนามฝึกซ้อม
ภายในห้องนั่งเล่นที่คอนโดมิเนียมริมหาด
หลายวันผ่านไปกับการที่มีหลานสองคนคอยติดตามทุกการเคลื่อนไหว ขนาดจะคุยโทรศัพท์ยังไม่ได้เลย กลางคืนหลานๆ ก็ร้องจะมานอนด้วย เขาจึงทำได้แค่ส่งข้อความสั้นๆ ทางโทรศัพท์เท่านั้น ตอนเช้าก่อนออกไปมหาวิทยาลัยก็ต้องรับประทานอาหารเช้ากับครอบครัว กลางวันริซาโกะห่ออาหารใส่กล่องให้เรียบร้อย พอไปเรียน ทำกิจกรรมเสร็จก็ต้องรีบกลับมาคอนโดมิเนียมเพื่อรับประทานมื้อเย็นร่วมกันอีก เขารู้สึกเหมือนถูกบังคับให้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง แต่ก็ขี้เกียจจะต่อต้านอะไร กว่าหลานๆ จะเข้านอนได้ เขาก็เหนื่อยแทบขาดใจ ส่วนริซาโกะน่ะหรือ เวลาที่เขาไม่อยู่ เธอก็สั่งให้พนักงานเข้ามาทำความสะอาดภายในห้องทุกห้อง จัดการเปลี่ยนผ้าม่านให้ใหม่ เรียกพนักงานมาตรวจสอบเตาและตู้เย็น แล้วยังซื้ออาหารดีๆ มาอีกมากมาย สมกับเป็นมารดาของบ้านจริงๆ
น้ำไม่ได้ว่าอะไรที่ครอบครัวเข้ามายุ่มย่ามกับพื้นที่ส่วนตัวของเขา เพราะที่จริงก็ไม่ได้มีอะไรต้องปิดบัง แล้วนานๆ ทีมีคนมาทำความสะอาด จัดข้าวของตู้เสื้อผ้าให้ก็ดีไม่น้อย
ชายหนุ่มชำเลืองมองกองเสื้อผ้ากับขนมที่หญิงสาวนำมาอวด ส่วนหลานๆ เขาน่ะ มีของเล่นใหม่เล่นกันทุกวัน วันนี้ได้ของเล่นถูกใจจึงเงียบกันเป็นพิเศษ “ยังไม่หมดห้างอีกเหรอ ผมเห็นริซาโกะซื้อกองเท่าบ้านแบบนี้ทุกวัน”
“ก็ซื้อไว้ให้ไม้กับน้ำใส่ไง ขนมนี่ก็จะได้เอาไปฝากเพื่อนๆ ด้วย น้ำไม่พาเพื่อนมากินข้าวด้วยกันสักมื้อล่ะ ไม่ได้เจอนานแล้ว”
“ช่วงนี้เขาไม่ว่างกันหรอก ริซาโกะก็เห็นนี่ว่าผมเองก็ยุ่งมากเหมือนกัน”
“น่าเสียดายจัง” เธอเหลือบมองคนที่เป็นเสมือนน้องชาย จากนั้นจึงเดินมานั่งลงบนโซฟาอีกตัวข้างกัน “นี่ๆ ใกล้วันวาเลนไทน์แล้วนะ”
น้ำเอื้อมมือไปหยิบแท็บเลตมากดเช็กอีเมล “อืม แล้วไง”
“ไม่เห็นมีของขวัญซ่อนไว้ในตู้เลยอะ”
ชายหนุ่มหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “ไม่มีหรอก” เขาไม่โง่แอบของอะไรไว้ในตู้หรอก เพราะว่ารู้จักนิสัยของคนในครอบครัวดี
“จะไม่ให้ของขวัญใครเลยเหรอ”
“จะให้ผมให้ใครล่ะ” น้ำถามกลับไปเสียงเรียบ โดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นสบสายตากับหญิงสาว
“ก็... คนที่ชอบไง” เธอพิจารณาท่าทีของเด็กหนุ่มอย่างถี่ถ้วน “เช่น... เจ้าของเกียร์อันนั้น”
“จะให้ไอ้ตั้งใจมันทำไม พูดอะไรน่าขนลุกน่ะริซาโกะ”
หญิงสาวเท้าแขนลงบนที่เท้าแขนของโซฟา พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปทางที่น้ำนั่งอยู่ “ตั้งใจให้มาจริงๆ น่ะเหรอ มีซัมติงอะไรกันรึเปล่าเนี่ย”
“อืม ก็เป็นเพื่อนกันไง”
“แต่ของแบบนี้เขาให้แฟนไม่ใช่เหรอ”
น้ำเงยหน้าขึ้นพลางยิ้มมุมปาก “รู้ความหมายกับเขาซะด้วยนะ”
ริซาโกะเลิกคิ้วขึ้น เธอเม้มปากพลางเสตาหลบ “ก็... เอ้อ... ไม้เล่าให้ฟังไง”
“แล้วพี่ไม้รู้ได้ยังไง”
“เอ่อ...” หญิงสาวทำหน้าเลิ่กลั่ก
ชายหนุ่มถอนหายใจ “ไม่มีอะไรหรอกน่ะ ผมบอกแล้วไงว่าใส่ไว้เท่ๆ เฉยๆ”
“งั้นเหรอ ถ้าไม่สำคัญอะไร งั้นถอดออกมาให้ดูหน่อยสิ”
“ไม่ได้หรอก ไม่อยากถอด”
“ทำไมอะ”
“ก็ไม่อยากถอดไง” น้ำถอนหายใจยาว ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา “ผมมีงานค้างอยู่ ต้องรีบทำให้เสร็จ วันนี้รินรันนอนกับริซาโกะนะ”
เมื่อบานประตูห้องปิดลงสนิท เจ้าของห้องเดินไปเอนหลังลงนอนบนเตียง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรไปหาเมฆ เสียงเรียกเข้าดังอยู่พักใหญ่ ก่อนอีกฝ่ายจะรับสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“พี่น้ำ”
“อ้าว เมฆนอนแล้วเหรอ”
“ผมซ้อมบาสเหนื่อยมากเลย ยิ่งใกล้จะเปิดงานกีฬาแล้วก็ยิ่งต้องซ้อมหนัก พอกลับถึงหอก็เลยเผลอหลับอะครับ” เด็กหนุ่มพูดไปพลางอ้าปากหาวไปด้วย “วันเปิดจะมีแข่งรอบแรก ผมลงตัวจริงด้วยนะพี่น้ำ”
“แข่งกับคณะไหนน่ะ”
“วิทยาฯ ครับ พวกพี่ตั้งใจฝึกโหดมากเลยอะ ผมวิ่งจนเหงื่อออกเปียกซกทั้งตัว”
น้ำหัวเราะ “งั้นเหรอ พี่ไม่ได้เจอพวกมันหลายวันแล้วเนี่ย”
“พี่น้ำติดธุระอะไรเหรอ กลางวันก็ไม่เห็นมาโรงอาหาร”
“พอดีพี่เอาข้าวไปกินที่ประชุมองค์การนักศึกษาน่ะ เพราะพักเที่ยงมีเวลาน้อย”
“งั้นเหรอครับ” เด็กหนุ่มที่ปลายสายนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดเสียงอ่อย “คิดถึงพี่น้ำอะ ผมไปหาได้มั้ย”
“อย่าเลย ซ้อมบาสมาเหนื่อยๆ ต้องขี่มอไซค์ออกมาอีกตั้งไกล”
“ถ้างั้นพรุ่งนี้กลางวัน พี่น้ำจะมาโรงอาหารรึเปล่า”
“คงไม่...”
“เราก็ไม่ได้เจอกันเลยสิครับ ผมอยากเห็นหน้าพี่น้ำนี่นา งั้นตอนเย็นผมไปหา...”
“ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยว่างนะ งานเยอะมาก กว่าจะกลับถึงห้องก็เหนื่อยแทบแย่ เมฆก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ มีอะไรก็เอาไว้ก่อนละกัน” น้ำเบาเสียงลงจนเกือบกระซิบ เพราะเขาคิดว่าได้ยินเสียงฝีเท้าจากทางด้านนอก
“อ่า...” ...แต่พรุ่งนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ใครๆ ก็อยากอยู่กับแฟนไม่ใช่หรือ นี่พวกเขายังคบหาเป็นแฟนกันอยู่หรือเปล่าเนี่ย “แต่ว่าพรุ่งนี้น่ะ...”
“เอาไว้พี่จะพาไปกินข้าว อยากกินอะไรก็คิดไว้เลย เมฆรีบนอนต่อเถอะ พรุ่งนี้จะได้มีแรง”
เมฆนิ่งอึ้ง ลองถ้ารุ่นพี่พูดปัดขนาดนี้แล้ว เขาคงไม่กล้าทู่ซี้ต่อ เด็กหนุ่มจึงตอบกลับไปเสียงอ่อย “ครับ... ฝันดีนะครับ”
“อือ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์” น้ำโยนโทรศัพท์มือถือไว้ที่ข้างหมอน ก่อนจะยกมือทั้งสองข้างขึ้นหนุนศีรษะ เขายังคงได้ยินเสียงฝีเท้าของริซาโกะเดินวนไปวนมาอยู่ทางด้านนอก แต่จะโกรธก็โกรธไม่ลง เพราะเธอเป็นเสมือนมารดาและพี่สาวแท้ๆ ของเขา เป็นคนหนึ่งในครอบครัว นิสัยก็เหมือนกับพี่ชายไม่มีผิดเพี้ยน โดยเฉพาะเรื่องช่างห่วงและหวงนี่ล่ะ
ชายหนุ่มเดินไปเปิดประตูห้องออก “แอบฟังอะไรริซาโกะ”
“เฮ้ย เปล่า!” หญิงสาวเบิกตาโพลง ในมือถือถาดใส่อาหารว่างอยู่ “เอาขนมกับน้ำผลไม้มาให้น่ะ”
“ขอบคุณครับ แต่ว่าริซาโกะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปนอนเถอะ เดี๋ยวผมก็จะนอนเหมือนกัน”
“อือ ฝันดีนะจ๊ะ” หญิงสาวยิ้มหวาน
น้ำผ่อนลมหายใจออกยาว เขารับน้ำใจจากพี่สะใภ้ไว้แล้วเดินกลับเข้าห้องไป
TBC~*
เซอร์ไพรส์มั้ยล่าาา ฮัสกี้เอามาลงเร็วมากเลยน้าาาาา :impress2:
น่าสงสารพี่น้ำกับน้องเมฆกิงๆ มีอุปสรรครายล้อมเลย 555555
แต่อะไรๆ มันก็ไม่ยากหรอกกกกก พี่ไม้เปิดทางให้แล้วเนอะ 55555555
#สปอยล์ตอนหน้าเล็กน้อย เป็นวันวาเลนไทน์ล่ะค่ะ :hao3:
ขอบคุณที่ติดตามค่า
-
อยากให้น้องเมฆได้เจอกับริซาโกะ รินและรันจังเลย
-
งานนี้มีเข้าใจผิดแน่นอน น้ำแมนๆหน่อยเคลียร์ไปเลย
-
รอแค่ว่ากลุ่มเมฆที่ก่อตัวเหนือพี่น้ำน้องเมฆจะรวมกันจนเป็นฝนหรือเปล่า
พี่ไม้ก็รีบๆกลับเหอะนะ. ลองคิดดีๆสิ วิศวะมีสาวๆสักกี่คนกัน
-
สงสารเมฆ แต่ก้อคงไม่มีปัญหาอะไรละเนาะ
-
งงทำไมน้ำไม่บอกไปตรง ไม่คุยกัยไม้ไปตรงๆแบบนี้ไม่เคลียร์ไม่แมนเลยอ่ะ สงสารเมฆ
-
บางทีพี่น้ำก็ทำตัวงี่เง่าไปน่ะ ความจริงมีอะไรควรพูดกับเมฆไปตรงๆดีกว่า ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ก็สมควรบอกกัน ยิ่งทำแบบนี้เมฆมารู้ทีหลังจะเสียใจเปล่าๆ
-
รำคาญทั้งไม้และพี่สะใภ้ยุ่งวุ่นวายมาก
-
เป็นการรับมือกับครอบครัว ที่ยากจริงๆ วาเลนไทน์จะได้จู๋จี๋กันมั้ยเนี่ย 55555
-
ได้เวลาปัดมาม่าทิ้ง ถถถถถถถถถ
-
อยากอ่านวาเลนไทน์
มาแล้วใช่มั้ย คืนนั้นของน้ำเมฆ
รอๆๆๆค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
สงสารเมฆอ่ะ พี่น้ำก็ไม่คิดจะบอกอะไรเลย
คนที่รอโดยไม่รู้อะไร มันเหนื่อยนะเว้ยย
ขอโทษค่ะ อินมากไปหน่อย555
-
เกิดเป็นเมฆนี่น่าสงสาร ต้องหลบซ่อน :mew6:
-
อึดอัดแทน
-
มันคงเป็นวาเลนไทน์ที่แสนจะวุ่ยวายและไม่โรแมนซ์แน่ๆ เลย ก้างเยอะขนาดนี้ :hao5:
-
รู้ตัวไหมเนี่ยว่ากำลังทำน้ำมีปัญหากับคนรัก...บางทีก็เยอะไปนะบ้านนี้ ถึงเวลาเขาก็บอกเองแหละ
-
พี่ไม้พูดเหมือนจะไม่ขวาง แต่คอยส่องตลอดอย่างนี้ พี่น้ำก็อึดอัดแย่ล่ะ
-
แล้วทำไมน้ำไม้คิดจะบอกอะไรเมฆบ้าง
เซ็งแทนน้องแมฆแฟนทำแบบนี้ :เฮ้อ:
-
สงสารน้องเมฆจังพี่น้ำ คงเหงาน่าดู
-
เมื่อไหรจะหวานๆกันซะทีนะ
สงสารเมฆ ดีนะที่เข้าใจและยอมทุกอย่าง
อยากให้ระเบิดออกมาจัง
คงสนุกดี
เก็บกดไว้มันสะสม
-
สงสารเมฆมากนะ พี่น้ำไม่เคลียร์ไม่อธิบายอะไรเลย แถมยังมาเย็นชาใส่อีกจะไม่ให้คิดมากได้ไงคนไม่รู้อะไรมันกลัวนะพี่น้ำและก็คงกดดันมากด้วย พี่น้ำน่าจะพูดตรงๆให้ชัดเจนกับพี่ไม้ไปเลยนะ เห็นใจเมฆบ้าง
-
พี่ไม้เหมาะจะเป็นลุงมากกว่าเฮียนะ เชื่อเถอะ 555
:mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
โธ่ วาเลนไทน์นี้จะได้มีความสุขกับเขามั้ยเนี่ย พี่ไม้กับริซาโกะหวงและห่วงเกินไปมั้ยเนี่ย
-
บอกได้แค่ว่า สงสารเมฆ ถ้าเราเป็นเมฆคงน้อยใจมากๆ พอถึงจุดๆนึง ที่เมฆทนไม่ไหวแล้ว อยากจะให้เมฆถามพี่น้ำว่า นี่เรายังเป็นแฟนกันอยู่ใช่ไหม ให้พี่น้ำมันรู้ตัวซะบ้าง หลบๆซ่อนๆแบบบนี้ อยากให้เมฆงอนน้ำบ้าง จริงๆนะ เมฆใจดีเกินไปจริงๆ.ฮือออออ
ส่วนวาเลนไทน์ตอนหน้า ขอดราม่ามาเลยได้มั้ย 5555555555555 สะใจดี แล้วค่อยไปง้อกันทีหลัง พอตอนง้อค่อนจัดหนักๆ อุอิอุอิ ใครรุกใครรับก็ว่ากันไป
-
มีพี่น้องแบบนี้ คงได้ตัดพี่ตัดน้องแน่ ล้ำพื้นที่ส่วนตัวเกิ๊นน ห่วงส่วนห่วงดิ ทุกคนต้องมีสิทธิเลือกทางชีวิตตัวเองป่ะวะ จะจบมหาลัยแล้วนะ ไม่ใช่เพิ่งจบประถม เกินไปว่ะ
-
สงสารน้องเมฆอ่ะ คือแบบจู่ๆต้องมาห่างแฟนโดยมิทราบสาเหตุ นางนอยหนักมาก อิลุง เอ้ย! เฮียไม้ใจร้าย
-
พี่ไม้ก็พอเข้าใจอ่ะว่าหวงห่วงน้อง แต่กับริซาโกะคือ ?
พี่สะใภ้เป็นผู้หญิงที่มีสามี มีลูกแล้ว น่าจะเข้าใจความรู้สึกน้ำนะ ว่าทำแบบนี้มันอึดอัด มันล้ำเส้น มันพื้นที่ส่วนตัว ทำไมต้องคอยจับผิด น้ำไม่ใช้ลูก แค่น้องสามี อันนี้รำคาญมากๆ :beat:
ตอนหน้าดราม่าเลยป้ะ อยากเห็นเมฆโกรธ ร้องไห้ เลิกกัน หนีไปเลย 5555555555555555
-
พี่น้ำนี่โคตรนี่โคตรโหดเลยจริงๆ ดูสิ ทำน้องเมฆผู้สดใสให้ซึมได้ขนาดนี้ ครอบครัวพี่น้ำนี่รับมือไม่ได้ง่ายๆเลย
-
พี่ชายกับพี่สะใภ้ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ไปนะ ทางที่ดีก็เปิดอกคุยกันไปเลยดีกว่า ไม่ขวางแล้วก็บอกน้ำไปสิ น้องจะได้กล้าเปิดตัวซะที
-
โถน้องเมฆ กำลังจะมีทางออกดีๆแล้วละ พี่น้ำกำลังจะได้งานดีทำ อย่าเพิ่งคิดมากไปน๊า
-
พี่ไม้เปิดทางแล้ววว พอเจอคนที่ทำให้พี่น้ำมีความรักนี่ คงจะอึ้งเนอะ5555 :hao3:
รอตอนต่อไปปป :mew1:
-
สงสารน้องเมฆนะ
-
อย่างน้อยบอกเมฆหน่อยก็ได้นี่นาพี่น้ำ
สงสารเมฆอ่ะ เป็นใครก็ต้องคิดมากแหละที่เห็นแฟนเปลี่ยนไป
-
โถ่หนูเมฆ ไม่เจอพี่น้ำหงอยไปเลย :mew6:
-
สงสารน้องอ่ะ หงอยเลยยย :a5: :a5: :a5:
-
โห....พี่น้ำมั่นใจตัวเองเถอะนะไม่ต้องปิดพี่ไม้หรอก ช้าหรือเร็วเค้าต้องรู้กันอยู่ดีแหละ
-
:เฮ้อ:
-
วันแห่งความรักจะเป็นยังไงหนาา :ruready
-
Chapter 50 : วาเลนไทน์แสนเศร้า
วันที่ 14 กุมภาพันธ์เป็นวันที่ทุกแห่งหนอบอวลไปด้วยความรัก ไม่เว้นแม้แต่ภายในมหาวิทยาลัย นักศึกษาหนุ่มสาวเดินจูงมือกันเป็นคู่ๆ แต่ละคู่จะมีดอกไม้ ตุ๊กตาหรือลูกโป่งเป็นพร็อพประดับ สร้างความหมั่นไส้และระคายเคืองลูกตาให้แก่หมู่ชาวโสด
หลังจากหมดชั่วโมงเรียน เมฆเดินตัวปลิวไปยังโรงยิมเพื่อฝึกซ้อมตามปกติ เขาทำให้หลายๆ คนต้องแปลกใจ เพราะคนอื่นๆ แทบจะโดดซ้อมไปกันหมดแล้ว เหลือแต่พวกที่ไร้คู่เท่านั้น
“ไอ้เมฆ มึง...” คนหนึ่งในทีมเอ่ยถาม
“ทำไมวะ”
“ไม่ไปไหนอ่อ”
“เห็นไปไหนมั้ยล่ะ” เด็กหนุ่มตอบพลางเริ่มต้นวอร์มอัป
“เออ ถ้ามึงยังโสดได้ กูก็ไม่เสียใจละ”
“หมายความว่าไงวะ” เมฆถามเสียงขรึม เขาก็ไม่ได้อยากจะมาซ้อมนักหรอก แต่คนที่คิดว่าเป็นแฟนไม่ยอมให้ไปหา แล้วก็ไม่ยอมไปเดตด้วยน่ะสิ
“อย่าไปซักแม่งมาก มันยิ่งหงุดหงิดอยู่” แหนมเดินเข้าไปช่วยตัดบท “ไปๆ วิ่งรอบสนามกันก่อนดีกว่า”
เสียงรองเท้าเสียดสีกับพื้นของโรงยิมดังเอี๊ยดอ๊าด สลับกับเสียงของลูกบาสเกตบอลที่ถูกตีกระแทกพื้นเป็นระยะๆ นักกีฬาในสนามฝึกซ้อมการวิ่งส่งลูกกันไปมานานกว่ายี่สิบนาทีแล้ว ร่างกายของพวกเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ในระหว่างนั้น ตั้งใจก็เป่านกหวีดเสียงดัง “เอ้า พักกันก่อน”
เมฆเดินก้มหน้าก้มตาไปหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาซับเหงื่อ พลางหันมองไปรอบๆ โรงยิมซึ่งมีคนอยู่มากมาย แต่ไม่มีวี่แววของคนที่เขารอคอย จากนั้นจึงพ่นลมหายใจออกมายืดยาว
“ไอ้เมฆ”
“ครับพี่”
ตั้งใจยิ้มกริ่ม แล้วชี้มือไปยังชายหนุ่มในชุดพนักงานส่งของที่เดินเข้ามาพร้อมกับช่อดอกกุหลาบสีแดง “มีคนส่งดอกไม้มาให้มึงว่ะ”
เพียงแค่นั้นเสียงผิวปากกับเสียงโห่ร้องก็ดังก้อง ทุกสายตามองมาที่เด็กหนุ่มกันเป็นตาเดียว
นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลง เขาทำสีหน้าไม่ถูกเลย แต่ก็เดินเข้าไปรับช่อดอกไม้ที่มีคนนำมาส่ง “ขะ... ของผมเหรอ”
“ดอกไม้ให้ส่งถึง คุณนภนต์ โชติพิจารณ์ครับ”
“โอ้โห ชื่อเต็มมาเลย ขอบคุณครับ” เมฆรับช่อดอกไม้มาอย่างงงๆ ที่จริงวันนี้ รวมถึงที่ผ่านมาเขาก็เคยมีคนเอาพวกขนมหรือตุ๊กตามาให้เป็นของขวัญนะ แต่เขาไม่เคยรับ ส่วนดอกไม้นี่... ก็เพิ่งเคยได้รับเป็นครั้งแรกนี่ล่ะ “ใครส่งมาอะครับ”
“ไม่มีชื่อคนส่งนะครับ มีแต่การ์ด” พนักงานชี้ไปยังการ์ดที่ติดอยู่กับช่อ “ผมไปนะครับ สุขสันต์วันแห่งความรัก”
แหนมกับตำลึงวิ่งเข้ามาประกบ “ใครส่งมาวะ”
“จะมีใครล่ะ กูว่าคนแถวๆ นี้แหละ”
เมฆอมยิ้ม แล้วเปิดการ์ดที่แนบมาออกดู ข้างในมีข้อความเขียนไว้สั้นๆ ว่า “ขอโทษที่ไม่ได้เอามาให้เอง เอาไว้จะพาไปเลี้ยงข้าวนะ Happy Valentine’s day”
ความหงุดหงิดที่สั่งสมมาตลอดวันหายเป็นปลิดทิ้ง อย่างน้อยถึงพี่น้ำจะไม่ว่าง แต่ก็ยังนึกถึงเขาล่ะ
“แหม หน้าบานได้แล้วสินะมึง” เพื่อนรักทั้งสองขยับเข้าไปกระซิบ “พี่น้ำนี่น่ารักเนอะ มีทำเซอร์ไพรส์แฟนด้วยอะ”
“พูดมากน่ะ”
“แล้วของที่เตรียมไว้อะ ได้ให้พี่เขายัง”
เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมา “ยังไม่รู้จะได้ให้ตอนไหนเลย พี่น้ำไม่ค่อยว่าง”
“ถ้าไม่ให้วันนี้ ดอกไม้ไม่เหี่ยวหมดเหรอวะ”
เมฆเม้มปากพลางขมวดคิ้ว “...เดี๋ยวค่อยคิดน่ะ รีบๆ ซ้อมให้เสร็จก่อนละกัน”
หลังกลับมาจากมหาวิทยาลัยในตอนบ่ายแก่ๆ น้ำก็มานั่งจุมปุ๊กอยู่กับหลานทั้งสองคนในห้องนั่งเล่น เขารู้ตัวดีว่าวันนี้ตนเองถูกจับตามองมากเป็นพิเศษ ถึงได้รีบกลับจากมหาวิทยาลัย แล้วทำเหมือนว่าไม่ได้นัดอะไรกับใครไว้
วันนี้ริซาโกะได้รับดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่เบ้อเริ่มขนาดที่เธอแทบจะถือสองมือไม่ไหว กับขนมเค้กชิ้นโตซึ่งสามีของเธอส่งมาให้ หญิงสาวจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอเตรียมอาหารมื้อค่ำที่น้ำและรินรันชอบไว้มากมาย
ภายในห้องนั่งเล่นเงียบเชียบ น้ำแทบไม่เปิดปากพูดคุยกับใคร ริซาโกะจึงลุกไปเปิดเพลงบรรเลงคลอไว้แผ่วๆ เธอเดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบ แอบชะโงกมองดูเวลาที่ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือหรือแท็บเล็ตขึ้นมาไว้ในมืออยู่หลายครั้ง ก่อนจะไปนั่งลงใกล้ๆ กัน
“วันนี้น้ำไม่ไปไหนจริงอะ”
“.....” ความจริงแล้วเขาก็หงุดหงิดอยู่เล็กน้อย แต่ก็ช่วยไม่ได้ เขาคงต้องชดเชยให้เมฆวันหลัง
“ที่จริงชวนเขามาดินเนอร์ที่บ้านก็ได้ พี่เตรียมอาหารไว้เยอะแยะ”
น้ำยังคงนิ่งเฉย มองหลานๆ เล่นของเล่นไปเรื่อยเปื่อย
“ไม่เห็นต้องปิดบังกันเลย น้ำรักใครชอบใคร พี่กับไม้ก็รักด้วย”
ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป “ผมไปอาบน้ำดีกว่า”
“งั้นเดี๋ยวจัดโต๊ะเลยนะ” ริซาโกะบอกไล่หลัง จากนั้นจึงเดินเข้าไปในครัว เธอจัดเรียงจานชาม แจกันดอกไม้และเชิงเทียนไว้บนโต๊ะอย่างสวยงาม เสร็จแล้วก็หันไปบอกกับลูกๆ ให้ไปอาบน้ำกันบ้าง “รินรัน ไปอาบน้ำก่อนค่ะ เดี๋ยวจะได้กินมื้อเย็นกันนะ”
“ค่ะ/ครับ คุณแม่”
หากในขณะที่อุ่นอาหารอยู่ในครัว เสียงกดกริ่งเรียกก็ดังขึ้น เธอจึงวางอาหารในมือลงแล้วเดินตรงไปที่ประตูห้อง ภาพของคนที่มาเยือนซึ่งปรากฏขึ้นบนจอกล้องวงจรปิดที่หน้าห้องเป็นเด็กหนุ่มที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน เขาถือช่อดอกไม้กับตุ๊กตาลูกแกะตัวสีขาวไว้ในมือ
หญิงสาวเปิดประตูออก “สวัสดีค่ะ”
เด็กหนุ่มชะงัก เขาถึงกับต้องหันไปเช็กเบอร์ห้องอีกครั้ง “เอ่อ...”
“มาหาน้ำเหรอคะ” ริซาโกะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“เอ้อ... ครับ”
“น้ำอาบน้ำอยู่ เข้ามารอข้างในก่อนสิ” เธอคว้าข้อมือของเด็กหนุ่มแล้วเอ่ยปากเชื้อเชิญ
ในขณะที่ผู้มาเยือนกำลังลังเลก็มีเสียงดังแว่วมาจากภายในห้อง
“ริซาโกะ บอกว่าไม่ให้เปิดประตูให้ใครไง!” น้ำเพิ่งจะก้าวออกมาจากห้องอาบน้ำที่อยู่ภายในห้องนอนของตน พอได้ยินเสียงกริ่ง เขาก็คว้าเสื้อคลุมอาบน้ำมาใส่แล้วรีบวิ่งออกมาทางด้านนอก ไม่ทันนึกว่าคนที่มาหาจะเป็นคนที่เขากลัวจะผิดใจมากที่สุด
ชายหนุ่มเบิกตากว้าง “เมฆ!”
เมฆทำสีหน้าไม่ถูก ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าจะมาเจอแฟนตัวเองในชุดคลุมอาบน้ำอยู่กับผู้หญิงในห้องตามลำพังในวันวาเลนไทน์เช่นนี้ “......”
“ทำไมจู่ๆ ก็มาล่ะ พี่บอกให้โทรมาก่อนไม่ใช่รึไง”
คำพูดจากปากคนรักช่างเชือดเฉือนหัวใจดีเหลือเกิน เขานึกไม่ถึงว่าพี่น้ำจะต้อนรับเขาด้วยคำพูดแบบนี้ “ผมโทรมาแล้วแต่พี่น้ำไม่รับสาย ผมแค่จะเอาของมาให้...” เด็กหนุ่มวางช่อดอกไม้กับตุ๊กตาลงกับพื้นตรงหน้าตัวเอง วินาทีนั้นใจนึกกลัวว่ารุ่นพี่จะบอกให้เก็บกลับไปเป็นที่สุด เขาก้มหน้าลงกัดกรามแน่น “ผมไม่รบกวนล่ะครับ”
“เมฆ เดี๋ยวก่อน!” น้ำรีบก้าวไปรั้งแขนของอีกฝ่ายไว้
“จะรีบไปไหนจ๊ะ กินอะไรมารึยังน่ะ มาๆ เข้ามาข้างในก่อนสิ” ริซาโกะเดินตามเข้าไปคว้าแขนเด็กหนุ่มไว้อีกข้าง เธอก้มลงหยิบช่อดอกไม้กับตุ๊กตาแล้วกึ่งลากกึ่งจูงเด็กหนุ่มไปที่ห้องนั่งเล่น โดยมีน้ำเดินตามไปติดๆ
เมฆนั่งลงบนโซฟาโดยมีริซาโกะนั่งลงข้างๆ ส่วนน้ำยืนอยู่ไม่ไกลออกไปนัก เขาไม่กล้าสบสายตากับใคร รู้แค่ว่าไม่น่ามาที่นี่เลย
ริซาโกะเอ่ยแนะนำตัวเองพร้อมกับวางมือลงบนแขนของเด็กหนุ่มเบาๆ “พี่ชื่อริซาโกะ เป็นภรรยาของพี่ไม้ เป็นพี่สะใภ้ของน้ำจ้ะ”
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นไหว้ วินาทีนี้จะแนะนำตัวเองว่าอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาเป็นรุ่นน้องที่อยู่ต่างคณะ โอกาสที่จะรู้จักสนิทสนมกับน้ำนั้นถือว่ามีน้อยมาก เขาจึงพูดทักทายเพียงแค่สั้นๆ “สวัสดีครับ”
...เดี๋ยวนะ ชื่อ ริซาโกะ หรือ? สำเนียงการพูดแม้จะชัดเจนเข้าใจง่ายแต่ก็ฟังดูแปร่งๆ ถ้าอย่างนั้นเธอก็เป็นคนต่างชาติน่ะสิ
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้จ้า” หญิงสาวยิ้มกว้าง “นี่ น้ำไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนสิ”
น้ำอึกอัก “แต่... ริซาโกะ...”
“รีบไปเถอะน่า”
ชายหนุ่มสบสายตากับรุ่นน้อง “งั้นเดี๋ยวจะรีบมานะ”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก “.....”
“จะดื่มอะไรดีจ๊ะ น้ำผลไม้ น้ำชา หรือกาแฟดี”
ในเวลานี้สมองเขาว่างเปล่าไปหมด “...เอ่อ... ผมขอน้ำเปล่าก็พอครับ”
“โอเค รอแป๊บน้า” เธอรีบรุดออกจากห้องไป
เด็กหนุ่มมองตามหญิงสาวออกไป เขาพอจะมองเห็นได้ว่าบนโต๊ะในห้องอาหารถูกจัดแต่งไว้อย่างสวยงาม จากนั้นจึงหันกลับมากวาดสายตามองไปภายในห้องนั่งเล่นที่ตนเองนั่งอยู่บ้าง
สายตาไปหยุดอยู่ที่ชุดเครื่องเสียงต้นกำเนิดของเสียงเพลงบรรเลงคลอแผ่วๆ ก่อนจะเคลื่อนมายังโซฟาเดี่ยวตัวที่อยู่ข้างกันซึ่งมีช่อดอกกุหลาบสีแดงขนาดใหญ่เบ้อเริ่มวางอยู่ กะดูคร่าวๆ แล้วก็น่าจะมีสักห้าสิบดอกได้
เมฆกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก หัวใจเต้นสั่นรัวจนเจ็บในอก
...พี่สะใภ้เป็นคนต่างชาติ ทำให้เขานึกย้อนไปถึงคำพูดของรุ่นพี่
“คนที่พี่น้ำชอบคนแรกยังอยู่ที่มหาลัยมั้ย”
“ไม่อยู่... คนแรกที่ชอบเป็นผู้หญิงต่างชาติ แล้วก็อายุมากกว่าพี่หลายปี แต่นั่นก็หลายปีมาแล้วล่ะ สมัยพี่ยังอยู่ม. ต้นมั้ง แล้วก็ไม่เคยคบกันด้วย”
หรือว่าที่พี่น้ำเลือกเรียนภาษาญี่ปุ่นก็เพราะเธอเหมือนกัน...
...ชอบ...
พี่น้ำบอกว่าชอบเธอได้อย่างหน้าตาเฉย ในขณะที่กับเขา... พี่น้ำไม่เคยพูดเลยสักคำว่ารู้สึกอย่างไร
สักพักน้ำก็ก้าวออกมาจากห้องนอน เขาเดินไปบอกกับเมฆสั้นๆ “รอเดี๋ยวนะ” แล้วสาวเท้าออกจากห้องนั่งเล่นไป เพียงครู่เดียวก็กลับเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำหนึ่งแก้ว เขาวางลงบนโต๊ะตัวเล็กหน้าโซฟา จากนั้นจึงนั่งลงข้างเด็กหนุ่ม
“พี่สะใภ้ของพี่น้ำไปไหนแล้วล่ะครับ”
“พี่บอกให้เขาจัดโต๊ะเผื่อเมฆด้วยน่ะ เดี๋ยวกินอะไรด้วยกันก่อนก็แล้วกัน”
“....” นัยน์ตาใสหลุบลงต่ำ
“เมฆ... คือพี่...”
“พี่ริซาโกะ... คือคนที่พี่น้ำเคยบอกว่าชอบคนแรกสินะครับ”
“...ก็ใช่ แต่ว่านั่นมันเรื่องสมัยเด็กๆ น่ะ” น้ำถอนหายใจหนักๆ “ริซาโกะเขามาเยี่ยมพี่ ก็เลยมาพักอยู่ที่นี่ด้วย ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อนนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็เรื่องในครอบครัวของพี่น้ำนี่นา” เมฆยิ้มบาง เสียงที่พูดออกไปแหบพร่า “มาค้างด้วยกันตามลำพังแบบนี้... ผมก็พอเข้าใจว่าทำไมพี่น้ำถึงไม่อยากบอก”
“เฮ้ย! ไม่ได้ค้างตามลำพังนะ หลานพี่ก็อยู่ด้วย อย่าเข้าใจผิดสิ”
หากสำหรับเมฆแล้ว เวลานี้เขาหูอื้อ ดวงตาที่ร้อนผ่าวพร่ามัวไปหมด “เพราะงั้นถึงไม่มีเวลา ไม่ให้ผมมาหาที่นี่สินะ ผมขอโทษที่มารบกวนก็แล้วกัน”
“เมฆ” น้ำพูดเสียงกึ่งดุ “อย่าพูดอะไรไร้สาระน่ะ”
เด็กหนุ่มเถียงกลับไปทันควัน “ความรู้สึกของผมมันไร้สาระสำหรับพี่น้ำเหรอ”
“ไม่...”
“ถ้างั้นทำไมพี่ถึงไม่อยากให้ผมมาที่นี่”
“.....” คนถูกถามนิ่งอึ้ง เขาหันกลับไปมองบานประตูห้องเพราะกลัวว่าริซาโกะจะแอบฟังการสนทนาอยู่ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
เมื่อเห็นท่าทีของรุ่นพี่ เมฆจึงลุกขึ้นพรวดจากโซฟาที่นั่งอยู่ เขารู้สึกเจ็บที่ในอก ราวกับมีกรงเล็บที่มองไม่เห็นมาขย้ำหัวใจ ความน้อยอกน้อยใจหลั่งไหลเข้ามาในความคิด ตลอดเวลาตั้งแต่ตกลงคบกันมานี่ มีแต่เขาที่เป็นฝ่ายเข้าหา พร่ำบอกรัก ทั้งการกอดจูบก็มีแต่เขาที่เริ่มต้น ส่วนพี่น้ำน่ะหรือ... ไม่เคยเป็นฝ่ายแสดงออกก่อนเลยสักครั้งเดียว
มาถึงตอนนี้ เขาไม่มั่นใจในสถานะของตัวเองอีกต่อไปแล้ว
...ที่พี่น้ำตกลงเออออคบกับเขาในตอนนั้น ก็คงเป็นเพราะความใจดีของพี่น้ำนั่นล่ะ
“พี่น้ำยังรักเขาอยู่มั้ย” เด็กหนุ่มกลืนก้อนแข็งที่จุกอยู่ในลำคอกลับลงไป เสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอที่แห้งผากสั่นพร่า “ถ้าพี่ยอมคบกับผม... เพียงเพราะความใจดีของพี่ หรือเห็นว่าผมน่าสงสารละก็...”
“เมฆ!” ชายหนุ่มลุกตาม เขาจับให้อีกฝ่ายหันมาเผชิญหน้ากัน “ฟังที่พี่พูดบ้างรึเปล่า พี่บอกว่ามันเป็นเรื่องตอนเด็กไง!”
“แล้วทำไมพี่ต้องปิดบังผมด้วย ไม่ใช่เพราะอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันกับเขาเหรอ”
“ไม่ใช่”
“วันวาเลนไทน์ครั้งแรก คนที่เป็นแฟนกัน เขาก็มักจะอยากอยู่ด้วยกันไม่ใช่รึไงครับ แต่นี่ผมก็เห็นชัดเจนอยู่ ว่าพี่น้ำเลือกใคร”
“พี่ไม่ได้เลือกใคร” น้ำกระซิบเสียงแผ่ว เพราะเขากลัวว่าถ้าเสียงดังริซาโกะจะได้ยิน
“พี่หมายถึงพี่ไม่ได้เลือกผม”
“ไม่ใช่นะเมฆ พี่...” ชายหนุ่มยังพูดไม่ทันจบประโยค เมฆก็พูดแทรก
“พี่น้ำจะโกหกผมทำไมครับ หลอกผมให้ดีอกดีใจไปวันๆ มันสนุกนักเหรอครับ” ดวงตาสีนิลที่เคยดูสดใส ในเวลานี้ขุ่นมัว “พี่เห็นผมเป็นตัวตลกรึไง”
น้ำพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เขายกมือขึ้นกุมศีรษะ ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี แล้วตอนนี้เมฆก็ดูจะอารมณ์พลุ่งพล่านมากเสียด้วย “เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ เราคบกัน มีอะไรก็คุยกันด้วยเหตุผล อย่าเอาแต่อารมณ์สิ”
“เหตุผล? แล้วพี่คุยกับผมเหรอ? พี่ไม่ได้บอกอะไรผมเลย จู่ๆ ก็หายไปตั้งหลายวันแบบนี้! ผมจะมาหาก็ไม่ให้มาน่ะ!”
“เมฆอย่าเสียงดังสิ” รุ่นพี่พูดเสียงดุ แต่นั่นกลับกลายเป็นการราดน้ำมันลงไปในกองไฟ ส่งผลให้อีกฝ่ายเถียงกลับมาเสียงดังกว่าเดิมเสียอีก
“ทำไมเหรอครับ กลัวพี่เขาจะรู้ว่าผมเป็นใครงั้นเหรอ”
น้ำส่ายหน้าไปมาอย่างหัวเสีย “เมฆ! เราคบกันก็ต้องไว้ใจกัน เชื่อใจกันสิ ถ้าจะไม่ฟังเหตุผลอะไรเลยแบบนี้ ก็อย่าคบกันเลยดีกว่ามั้ย!”
คำพูดที่ได้ยินส่งผลให้เด็กหนุ่มชะงัก ริมฝีปากเผยอค้าง “.....”
“อะ...” ชายหนุ่มยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง เขาพลั้งปากพูดแรงไปโดยไม่ได้ตั้งใจ “ขอโทษนะ พี่ไม่ได้หมายความว่า...”
หัวใจเจ็บจนจุกไปหมด รู้สึกชาวาบไปทั้งร่างราวกับตัวเขากำลังจมดิ่งลงในน้ำลึกที่หนาวเหน็บ เมฆค่อยๆ ประสานมือที่เย็นเฉียบเข้าหากัน ก่อนจะพูดออกไปเสียงแผ่ว “แล้วที่พี่น้ำทำไปนี่ ผมจะเชื่อใจพี่ได้อย่างงั้นเหรอ พี่ไม่เคยพูดหรือทำอะไรให้ชัดเจนเลยสักครั้ง พี่คิดยังไงกับผม ผมยังไม่รู้เลย” แววตาที่ฉายแววเศร้าโศกสั่นไหว เขาพยายามอดกลั้นไม่ให้น้ำตาเอ่อล้นออกมาได้ “ไม่ใช่ว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจจะคบกับผมแต่แรกอยู่แล้วเหรอครับ”
“ไม่ใช่นะ! เมฆ! อย่าเป็นแบบนี้สิ” ชายหนุ่มพูดเสียงดังอย่างลืมตัว เขาไม่รู้จะแก้สถานการณ์อย่างไรดีแล้ว พอเห็นสีหน้าท่าทางเจ็บปวดของเมฆก็ราวกับมีมีดแหลมกรีดลึกเข้ามาในหัวใจ
“ผมกลับดีกว่า เชิญพี่น้ำตามสบายเถอะ”
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” น้ำคว้าข้อมือของเด็กหนุ่มไว้ ทว่าอีกฝ่ายกลับรีบดึงออก
“ผมขี่มอไซค์มา ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ผมมาเองได้ก็กลับเองได้”
“พี่จะปล่อยเมฆกลับไปทั้งแบบนี้ได้ยังไง ทำไมเมฆไม่ฟังอะไรเลย”
เมฆส่ายหน้าไปมา “ขอเวลาให้ผมคิดอะไรสักหน่อย... ราตรีสวัสดิ์ครับ” จากนั้นก็ผลุนผลันออกจากห้องไป
น้ำวิ่งตามเด็กหนุ่มออกไป “เมฆ หยุดก่อน”
ทว่าอีกฝ่ายไม่หยุด เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งไปจนถึงลิฟต์โดยสาร เมื่อก้าวเข้าไปในลิฟต์แล้วจึงหันกลับมาเผชิญหน้ากัน “ของที่ผมเอามาให้ ถ้ามันรกหูรกตาก็ทิ้งไปซะนะครับ”
“เมฆ เมฆเข้าใจผิดทุกอย่างเลยนะ ฟังพี่ก่อน”
เด็กหนุ่มหันไปกดปิดประตูลิฟต์โดยสาร โดยที่ไม่ยอมสบสายตากับคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกัน
น้ำใช้มือยันประตูลิฟต์ไว้ไม่ให้ปิดได้ “เมฆ พี่กับริซาโกะเป็นแค่คนในครอบครัวเดียวกันเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรมากกว่านี้เลยจริงๆ แล้วที่พี่ไม่ให้เมฆมาที่นี่ก็เพราะพี่ยังไม่ได้บอกใครเรื่องของเรา...” พูดไปแล้วก็นิ่งอึ้ง ดูเหมือนว่าคำแก้ตัวของเขาจะกลายเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองเสียก็ไม่รู้ ยิ่งอธิบายก็ยิ่งจะทำให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ “คือ...”
“ครับ ผมเข้าใจ” เสียงแหบพร่าแว่วออกมาจากริมฝีปากที่สั่นน้อยๆ พร้อมกับหยดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาจากดวงตาสีเข้ม แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ฝืนยิ้มบางให้กับรุ่นพี่ “ผมรักพี่น้ำ ความรู้สึกของผมชัดเจนเสมอ ตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง แต่ขอเวลาให้ผมสักหน่อยเถอะนะ... พี่ปล่อยผมกลับก่อนเถอะนะครับ”
ชายหนุ่มอ้าปากค้าง เขาปล่อยมือลงอย่างอ่อนแรง ก่อนบานประตูลิฟต์จะค่อยๆ ปิดลง กั้นกลางระหว่างตัวเขากับเด็กหนุ่ม แม้ในใจจะรู้ว่าไม่ควรปล่อยให้เมฆเข้าใจเขาผิดแบบนี้ แต่จะย้อนเวลากลับไปแก้ไขก็ไม่ทันเสียแล้ว
ภายในอกเจ็บเสียดราวกับมีหนามแหลมมาทิ่มแทง “เมฆ... ทำไมเป็นแบบนี้กันนะ”
ยามค่ำคืนที่เงียบงัน มอเตอร์ไซค์คันเล็กแล่นไปบนถนนที่เปิดไฟไว้สว่างไสว ไม่นานก็กลับเข้าสู่เขตรั้วมหาวิทยาลัย เด็กหนุ่มขับเข้าไปจอดในที่จอดรถใกล้ๆ กับหอพักของตน จากนั้นจึงเดินกลับหอไปอย่างเลื่อนลอย
แสงไฟสว่างวาบจากรถยนต์บนถนนซึ่งเมื่อเห็นเงาของเด็กหนุ่มก็ชะลอความเร็ว ก่อนชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเบาะหลังจะกดเลื่อนบานกระจกไฟฟ้าลง “น้องเมฆ! โอ้โห ไม่น่าเชื่อ แวะมาเล่นๆ ก็เจอตัวด้วยเว้ย!”
เจ้าของชื่อเรียกหยุดกึก “เฮีย”
“วันวาเลนไทน์ทั้งที ไม่ไปเดตกับแฟนรึไงวะเนี่ย เอ้า! พอดีเฮียแวะมาแถวนี้ เลยเอาขนมมาให้ตามสัญญา” คนที่นั่งอยู่บนรถส่งถุงกระดาษที่แพ็กมาอย่างสวยงามให้ พลางเงยหน้าขึ้นสบสายตากับเด็กหนุ่ม หากพอสังเกตเห็นดวงตาแดงก่ำของอีกฝ่ายเขาก็หันไปสั่งให้คนขับรถหยุดรถทันที “เฮ้ย จอด!”
ชายหนุ่มก้าวลงมาจากรถแล้วตรงเข้าไปหาคนที่ยืนนิ่งเป็นเสาหิน “เป็นอะไร ร้องไห้เหรอวะเนี่ย”
เมฆก้มหน้าลงซ่อนความรู้สึกไว้ในเงามืด “เปล่าสักหน่อย เฮียล่ะ เมียทิ้งรึไง ทำไมไม่ไปฉลองกับเมียวะ”
“เมียไม่อยู่ไง เพิ่งทำงานเสร็จเนี่ย เฮียผ่านมาแถวนี้ ก็ว่าถ้าไม่เจอเมฆจะฝากคนเอาไปให้” ไม้ก้มลงมองใบหน้าของเด็กหนุ่มซึ่งวันนี้ไม่สดใสเหมือนอย่างเคย จากนั้นจึงหันไปสั่งคนขับรถ “เฮ้ย ไปซื้อเบียร์มาเยอะๆ เลย รีบไปรีบมานะ”
ลูกน้องสองคนที่อยู่ในรถยนต์รับคำ ก่อนจะขับรถออกไป ทิ้งให้ที่ตรงนั้นเหลือสองหนุ่มอยู่เพียงลำพัง
ไม้โอบไหล่เมฆแล้วชวนให้นั่งลงบนทางเท้า “มาๆ นั่งๆ เดี๋ยวเฮียเลี้ยงเบียร์ปลอบใจ”
เมฆนั่งลงอย่างว่าง่าย “......”
“ไม่กวนตีนเฮียแบบนี้ ไม่คุ้นเลยว่ะ อะ กินหนมกัน มาการองจากแพรีส แต่ซื้อที่กรุงเทพฯ เชียวนะ” ชายหนุ่มแกะถุงแล้วหยิบขนมส่งให้
เด็กหนุ่มรับขนมมา หากยังไม่ได้เอาเข้าปาก มือที่ถือขนมค้างอยู่สั่นน้อยๆ “สงสัยว่าผมจะอกหักแล้วว่ะเฮีย” คำพูดของตนเองสะท้อนอยู่ในอก เป็นผลให้บ่อน้ำตาพังทลาย “ฮือ”
คนสูงวัยกว่าดึงอีกฝ่ายเข้ามาโอบกอดไว้หลวมๆ “ใครมันกล้าคิดจะหักอกเมฆวะ บอกเฮียมา เดี๋ยวเฮียไปจัดการแม่ง!” จากนั้นจึงลูบหลังให้จนกระทั่งเด็กหนุ่มสงบลง “โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ กินหนมกันดีกว่า เดี๋ยวเฮียป้อนให้”
เมฆหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตา “ผมไม่ใช่เด็กนะเว้ยเฮีย”
ไม้ผละออก ก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่าย เขานึกสงสารเด็กหนุ่มจับใจ เพราะที่จริงแล้วเขาก็รู้สึกเอ็นดูและชอบความคิด ความเป็นธรรมชาติของอีกฝ่ายเอามากๆ คิดว่าเป็นเด็กดีน่ารัก จะว่าไปหน้าตาก็ดี แทบไม่มีข้อเสียอะไรเลย แต่ทำไมถึงจะอกหักได้วะเนี่ย หรือมันไปเด็ดดอกฟ้ามาจากที่ไหน เขาชักอยากจะเห็นหน้าแฟนของไอ้เด็กนี่ซะแล้วสิ
“เฮียถามตรงๆ แฟนบอกเลิกเหรอวะ ในวันวาเลนไทน์เลยเนี่ยนะ”
เมฆส่ายหน้าไปมา “ก็ไม่เชิงหรอกเฮีย แต่เขาพูดทำนองนั้น”
“เฮียก็ว่า...” ชายหนุ่มตบเข่าฉาด เขาก็คิดอยู่แล้ว คนเราเมื่อมีของดีอยู่ในมือ ใครมันจะปล่อยไปง่ายๆ สงสัยคงจะแค่ทะเลาะกันมากกว่า “เขาอาจจะไม่ได้หมายความอย่างที่เมฆคิดก็ได้ อย่ามโนแรงนักสิวะ”
คนอ่อนวัยกว่าพยักหน้าช้าๆ พลางหลุบตาลงมองพื้นเบื้องหน้า “...ผมกลัว”
“ความรักมันก็แบบนี้แหละเมฆ บางครั้งทำให้หัวใจพองโต บางครั้งทำให้เจ็บปวด เก็บความรู้สึกไว้เป็นประสบการณ์ ต่อไปจะได้แกร่งขึ้นนะ”
เมฆเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับคนสูงวัยกว่า เขากะพริบตาปริบๆ “วันนี้เฮียค่อยเหมือนคนเป็นพ่อกับชาวบ้านเขาบ้างนะเนี่ย”
ไม้คิ้วกระตุก “อ้าว ไอ้เด็กเวร ปากเสียได้แบบนี้แปลว่ารู้สึกดีขึ้นแล้วสิ”
ไม่นานรถยนต์คันเดิมก็เคลื่อนเข้ามาจอด แล้วลูกน้องทั้งสองคนก็เดินเข้ามาหาเจ้านายพร้อมกับถุงใส่เบียร์จากร้านสะดวกซื้อ
“ขอบใจ ไปนั่งรอในรถกันก่อนนะ” ผู้เป็นนายสั่ง เขาหยิบเบียร์มาเปิดแล้วส่งให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน “เอ้า ดื่มๆ จะได้ใจเย็นๆ”
สองหนุ่มนั่งดื่มเบียร์ รับประทานมาการองกันไปโดยที่ไม่ได้มีใครพูดอะไรอยู่สักพักใหญ่ จนกระทั่งเบียร์หมดไปสามกระป๋อง และกระป๋องที่สี่ก็หมดไปแล้วกว่าครึ่ง
“ขนมนี่อร่อยดี ผมเพิ่งเคยกิน”
“เอาไว้ถ้าเฮียมาแถวนี้จะซื้อมาให้อีก”
“ไม่ต้องหรอกเฮีย ขอบคุณมาก” เมฆตอบพลางแกว่งกระป๋องเบียร์ในมือไปมา “วันนี้เฮียใจดีว่ะ ขนลุก”
“อ้าว เวร เฮียใจดีทุกวันแหละ ไม่เชื่อถามไอ้สองคนนั้นดู”
“ก็ตอนแรกที่เจอเฮีย เฮียแม่ง... เอะอะก็จะยัดเงินให้ เหมือนทุกอย่างในโลกซื้อได้ด้วยเงินยังไงยังงั้นอะ ผมก็เลยมองเฮียไม่ดีอะดิ”
“เออ ก็จริง แล้วเมฆก็สอนให้เฮียรู้ว่าเงินไม่ได้ซื้อได้ทุกอย่าง”
“นั่นแหละ ลูกเฮียก็เหมือนกัน เขาไม่ได้ต้องการเงินหรือสิ่งของ เขาต้องการให้เฮียรักและเข้าใจเขาต่างหาก” เมฆพูดเสียงอ้อแอ้ เพราะเริ่มจะกึ่มๆ แล้ว
“...นั่นดิ...” ชายหนุ่มทอดถอนใจ “บางทีเฮียก็ไม่รู้ว่าเมฆกับเฮีย ใครแก่กว่ากันว่ะ”
“เรามองไม่เหมือนกัน คงเพราะบ้านผมกับบ้านเฮียแตกต่างกันไง เฮียดูเหมือนพวกบ้างาน ร่อนเร่ไปทำธุรกิจบ่อยๆ จนไม่ค่อยมีเวลาให้ที่บ้าน ส่วนบ้านผมอะ เปิดร้านอาหารไง ร้านอาหารก็อยู่หน้าบ้าน ปู่ย่าตายายลุงป้าน้าอา ก็เปิดร้านนู่นนี่อยู่ติดๆ กัน ผมไม่เคยต้องเหงาเลยล่ะ เราคอยดูแลกันและกันตลอด”
“อื้อหือ น่าอิจฉาจังว่ะ”
แล้วพวกเขาก็นิ่งเงียบ จิบเบียร์กันไปอีกพักหนึ่ง
“เมฆ เอาไว้เรียนจบแล้วไปทำงานกับเฮียมะ” ไม้เปรยขึ้น เพราะรู้สึกถูกชะตาเด็กหนุ่มมากเหลือเกิน
“ค่าตัวผมแพงนะเฮีย” เมฆหัวเราะ “ขอบคุณมากเฮีย แต่เฮียต้องรอนานหน่อยนะ เพราะผมได้ทุนยาวไปถึงป.เอกเลยว่ะ”
“โอ้โห จะเรียนไปให้เหนื่อยทำไมนักวะ แล้วคิดไว้ยังว่าอยากจะไปเรียนต่อที่ไหน”
เด็กหนุ่มเสตาหลบ พลางพูดเสียงแผ่ว “...อยากไปญี่ปุ่น แต่คนที่อยากไปด้วยเขา...”
ไม้พยักหน้าหงึกหงัก “ไม่ต้องสนใจเขาหรอก ถ้าจะไปต่อญี่ปุ่น ก็ไปอยู่บ้านเฮียได้เลย”
เมฆขมวดคิ้ว แล้วหันขวับ “บ้านเฮียอยู่ญี่ปุ่นเหรอ”
ชายหนุ่มสะดุ้ง เขาลืมตัวไปว่าตอนนี้รับบทเป็นบิดาของเพื่อนน้องชายอยู่ “เอ้อ... ก็เฮียรวยไง มีบ้านเยอะ”
“หมั่นไส้ว่ะ... แต่เฮีย... พูดเหมือน...” ...เหมือนที่พี่น้ำชอบพูดให้เขาหมั่นไส้อยู่บ่อยๆ
“เหมือน?”
“เปล่าๆ” เมฆพ่นลมหายใจออกหนักๆ “ผมต้องกลับหอแล้วเฮีย เริ่มเมาแล้วเนี่ย” ก่อนจะลุกขึ้นแล้วส่งมือให้อีกฝ่ายจับ
“เดินไหวมั้ย”
“ไหวครับ วันนี้ขอบคุณนะเฮีย ไม่ได้สบายใจขึ้นเลย แต่เบียร์กับขนมอร่อยดี”
ไม้หัวเราะ พลางเอื้อมมือไปเขกศีรษะเด็กหนุ่ม “ไอ้เด็กเวร ไปๆ นอนซะ แล้วอย่าคิดมาก” เขาหันไปล้วงหยิบกระเป๋าสตางค์ กะว่าจะส่งนามบัตรให้อีกฝ่ายสักหน่อย แต่ดันนึกขึ้นมาได้ว่านามสกุลจะไม่ตรงกันกับที่โม้ไว้ เขาจึงเปลี่ยนเป็นหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแทน “เมฆเอาโทรศัพท์มาเมมเบอร์กับเมลเฮียไว้หน่อย แล้วบอกของเมฆมาด้วย มีอะไรก็โทรมาหาเฮียได้ ถ้าไม่มีคนรับสายก็ส่งเมลไว้นะ”
เจ้าของชื่อเรียกไม่ขัดอะไร เพราะรู้สึกคุ้นเคยกับอีกฝ่ายมากขึ้นจนคิดว่าไว้ใจได้ หลังจากแลกเบอร์โทรศัพท์กันแล้วเขาก็โบกมือลาพร้อมด้วยรอยยิ้มบาง “บอกลูกน้องเฮียขับรถดีๆ ไว้เจอกันเฮีย”
“เออ” ชายหนุ่มโบกมือตอบ จากนั้นจึงเดินกลับไปยังรถที่จอดรออยู่
(มีต่อค่ะ)
-
..
....
..
“คนที่มาหาเมื่อคืนเป็นใครกันน่ะ” ริซาโกะถามในตอนเช้าของอีกวัน หลังจากที่เธอจัดโต๊ะอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ส่วนพวกเด็กๆ กำลังอาบน้ำแปรงฟันกันอยู่ เธอสังเกตเห็นว่าดวงตาของน้ำสีออกแดงๆ เหมือนว่าไม่ค่อยได้หลับได้นอน สีหน้าก็ดูเคร่งขรึมมากกว่าปกติ
เมื่อคืนนี้หลังจากที่เด็กหนุ่มกลับไป น้ำก็หยิบเอาช่อดอกไม้กับตุ๊กตา แล้วก็พุ่งเข้าห้องนอนไปโดยไม่ยอมออกมาอีกเลย ดูจากของที่เอามาให้แล้วก็... หรือว่าคนคนนี้จะเป็นคนที่เธอกับไม้ตามหา
“เขาชื่อเมฆ”
“อ่อ น้องเมฆ แล้ว... ทะเลาะกันรึเปล่า พี่ขอโทษนะ”
“...ก็นิดหน่อย” เขาตอบเสียงเรียบ
“เมฆเข้าใจผิดอะไร พี่ก็บอกแล้วว่าเป็นพี่สะใภ้ของน้ำไงล่ะ” ริซาโกะถอนหายใจยาว
น้ำเคลื่อนสายตาไปสบประสานกับหญิงสาว ซึ่งดูเหมือนว่าเธอจะรู้ความจริงเข้าเสียแล้ว “....”
“เขาเป็นเจ้าของเกียร์ที่น้ำใส่อยู่สินะ” เธอชี้ไปที่ลำคอของชายหนุ่ม ใบหน้ายังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “ได้เจอตัวสักที พี่กับไม้น่ะ อยากเจอเขามากๆ เลยล่ะ”
“.....”
“นี่... จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ”
“จะให้พูดอะไรล่ะครับ”
ริซาโกะอมยิ้ม จากนั้นจึงโน้มตัวลงใช้หัวไหล่กระแซะชายหนุ่มเบาๆ “น่ารักดีนะ อยากพากลับโตเกียวด้วยเลยอะ”
“เดี๋ยวพี่ไม้เอาตาย”
“ไม่หรอก ไม้ต้องชอบน้องเมฆมากแน่ๆ พี่มั่นใจเลย” เธอหัวเราะ พลางกระซิบบอก “รีบๆ ไปง้อซะนะ จะให้ช่วยอะไรก็บอกได้เลย”
น้ำหลุบตาลงต่ำ เขานิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ แต่เมื่อพินิจพิเคราะห์ดูแล้ว สถานการณ์ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาคิดไว้ ดูเหมือนพี่สะใภ้จะอยู่ข้างเขา เมื่อมีคนเข้าใจก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายลงไปได้บ้าง “...ผมกับเมฆยังมีอะไรหลายๆ อย่างที่ต้องปรับตัวเข้าหากัน ผมคงต้องรอให้เขาใจเย็นลงอีกหน่อย แล้วค่อยหาโอกาสคุยกัน”
หญิงสาวขยี้เส้นผมน้องชายสามีอย่างเอ็นดู “สู้ๆ นะ เขาโกรธเขางอนน้ำก็คงเพราะรักมาก”
นัยน์ตาเรียวอ่อนแสงลง เขายิ้มบาง “ผมจะพยายาม... แต่ว่าริซาโกะ อย่าเพิ่งบอกพี่ไม้นะครับ ผมขอเป็นคนบอกพี่ไม้เอง”
ริซาโกะพยักหน้าอย่างเข้าใจ “โอเคจ้ะ”
“อาน้ำ~” เสียงใสจากรินและรันดังแว่วมาจากห้องข้างๆ ก่อนทั้งสองจะวิ่งออกมาเกาะแขนของน้ำไว้
“ว่าไง หิวข้าวรึยัง”
“หิวแล้ว อยากให้อาน้ำป้อน”
“ไม่เอาค่ะ กินกันเองนะ เดี๋ยวอาน้ำต้องรีบไปเรียนหนังสือแล้ว” พอถูกริซาโกะดุเอา พวกเขาก็ขยับขึ้นไปนั่งเก้าอี้แล้วเริ่มต้นรับประทานอาหารอย่างจ๋อยๆ
น้ำหัวเราะ แต่ยังไม่ทันพูดอะไรริซาโกะก็หันมาดุเขาบ้าง “น้ำมีเรียนแปดโมงครึ่งไม่ใช่เหรอ ยังโอ้เอ้อยู่อีก รีบกินข้าวเร็ว! ห่อข้าวกลางวันวางไว้ให้แล้วนะ”
“อ๋า ครับๆ” ชายหนุ่มรีบก้มหน้าจัดการกับอาหาร เหลือบมองหลานสองคนด้านซ้ายขวาบ้างแล้วต่างก็อมยิ้ม สักพักเขาก็หันหน้าไปทางพี่สะใภ้ “เอ่อ...”
“จะเอาอะไรเพิ่มเหรอ” หญิงสาวลุกขึ้นพลางยิ้มกว้าง
น้ำคว้าแขนเธอไว้แล้วเสตาหลบ “ผมอิ่มแล้ว ขอบคุณครับ... พี่ริซาโกะ”
“ฮะ” ริซาโกะเบิกตาโพลง เธอแทบจะทิ้งจานในมือลงด้วยความประหลาดใจ นั่นก็เพราะว่าน้ำ... ไม่เคยเรียกเธอว่าพี่เลยสักครั้ง
“ผมไปเรียนล่ะ ไปนะรินรัน” ชายหนุ่มหันไปหอมแก้มหลานทั้งสองคน จากนั้นจึงรีบรุดออกจากห้องพักไป
เมื่อจบชั่วโมงเรียนภาคเช้า น้ำยังไม่ทันก้าวออกจากห้องรุ่นน้องก็มาตามเขาไปร่วมประชุมองค์การนักศึกษา สำหรับงานกีฬาภายในของมหาวิทยาลัยที่จะเริ่มขึ้นในตอนเย็นของวันถัดไป
ชายหนุ่มต้องยกมือขึ้นกุมขมับกับตารางงานที่ทางองค์การนักศึกษาแบ่งมาให้ช่วยดูแลในแต่ละวัน นอกจากนั้นยังต้องแบ่งเวลาไปช่วยฝึกซ้อมยูโดให้รุ่นน้องในคณะ แล้วยังถูกอาจารย์ดึงให้ไปช่วยเรื่องกรรมการตรวจคะแนนในการแข่งขันยูโดอีก เขาหยิบตารางการแข่งขันบาสเกตบอลออกมาเทียบดูเพื่อหาเวลาที่เขาพอจะว่างตรงกัน ซึ่งก็แทบจะไม่มี
“ถ้าเวลาไม่สะดวกก็หาคนแลกก็แล้วกันน้ำ”
“อือ...” ขณะที่กำลังหาแลกเวลากับสมาชิกองค์การคนอื่นๆ รุ่นน้องปีสามก็ก้าวเข้ามาสะกิดถาม
“พี่น้ำๆ มีนัดถ่ายรูปวงโยฯ กับดรัมฯ บ่ายนี้ไม่ใช่เหรอ เขาจะมีซ้อมใหญ่กันนี่”
น้ำเงยหน้าขึ้นพรวด “หา! นัดวันนี้เหรอ” เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูตาราง “ฉิบหายแล้ว กล้องอยู่ที่คอนโดฯ” ชายหนุ่มผุดลุกขึ้น พร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เขาคงไม่ได้ไปรับประทานมื้อเที่ยงที่โรงอาหารแน่ แล้วถ้าเมฆไม่เห็นเขา... จะยิ่งโมโหหรือเปล่าเนี่ย
“งั้นผมไปก่อนนะ ต้องรีบไปเอากล้องที่คอนโดฯ” น้ำวิ่งออกจากห้องประชุมตรงไปยังลานจอดรถ เขาพยายามกดโทรศัพท์ไปหาเมฆ ทว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องไว้
“โธ่โว้ย!” ชายหนุ่มสบถพลางโยนโทรศัพท์ไว้บนเบาะข้างตัว เขาพยายามสงบสติอารมณ์ แล้วขับรถออกไป
TBC~*
เห็นมีหลายคนขอดราม่ามา ฮัสกี้เลยจัดให้เบาๆ พอน่ารักกรุ๊บกริ๊บ อร๊างงง~ เห็นมีขอให้น้องเมฆปรี๊ดแตกบ้างด้วย จัดให้แล้วนะคะ ขอรางวัลล่วย กร๊ากกกก <-- ไม่โดนรองเท้าปากบาลก็บุญ :mew5:
นิดหน่อยๆ ตอนนี้อาจจะอึมครึมไปนิด แต่อีกไม่นานก็คงฟ้าโล่งแล้วค่ะ ครั้งนี้พี่น้ำต้องสู้ ตามง้อน้องเมฆให้ได้นะพี่!!!
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า :กอด1:
-
:z13:
-
น้องเมฆอย่างอแงอย่ามโนแรงนักนะ รอพี่น้ำก่อนจ้า
ตอนนี้พี่น้ำก็วิ่งสู้ฟัดต่อไป โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าพี่ไม้ถูกชะตาน้องเมฆไปแล้ว
ต่อด้วยงานง้อ. :hao6: :mew1: ขอบคุณค่ะ
-
เราเข้าใจระบบครอบครัวน้ำ แต่เรารำคาญจริงๆนะ555
บ้านเราไม่มีครมายุ่งเรื่องส่วนตัวเลย พอเจอแบบนี้ละหงุดหงิดแทน
นี่เหมือนไม่ไว้ใจเลยว่าน้องโตแล้วถึงเวลาเขาก็พามาเจอเอง จุกจิกจุ้นจ้านไล่ต้อนจะเจอให้ได้ จับผิดอยู่นั่น เข้าใจนะว่าเป็นห่วง แต่เยอะอะ เยอะไป
-
โธ่ น้องเมฆน้อยใจอย่างแรงงงงงง พี่น้ำตามง้อด่วนค่ะ
-
ว่าแล้ว ต้องเป็นอีหรอบนี้ :katai1:
อิ่มมาม่าแล้วค่ะ ตอนเดียวก็พอแล้ววววว ให้เขาได้หวานกันเถอะะ
-
:m15: น้องเมฆอย่าคิดไปไกลมากนะลูก พี่น้ำก็มาง้อเร็วเน้อ อย่าปล่อยไว้นานนะ
-
ปรับความเข้าใจกันเร็วๆน้าา
ลุ้นอ่ะ :katai1:
-
กลายเป็นวาเลนไทน์สุดหน่วงไปแล้ว :hao5: งานนี้เราอยู่ทีมเมฆ
-
โกรธพี่น้ำ งอนแล้ว...เมฆมาซลอกเจ๊มา..
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เมฆจะคิดเเบบนั้นก็ไม่แปลกหรอก :m16: ก็น้ำไม่อธิบายอะไรซักอย่าง :m31: จะให้เข้าใจถูกได้ยังไง o18
-
ถึงแม้ว่าปัญหาที่เกิดขึ้นตอนนี้จะเป็นเพราะพี่ไม้ก็เถอะ แต่ถ้าไม่ติดว่าพี่ไม้มีเมียแล้วก็อยากจะยุให้จีบเมฆอยู่นะ ฮ่าๆๆๆ ส่วนพี่น้ำนั้นสมควรโดนโกรธหนีกๆเลย ทำอะไรไม่เคลียร์เอง
-
ตอนนี้ขออยู่ทีมน้องเมฆและงอนพี่น้ำแป๊ป.... เจอแบบนี้เป็นใครจะไม่นอย
และขอยกให้เฮียไม้เป็นพระเอกแป๊ป อุตส่าห์ซื้อเบียร์กะะมาการองมาหลอกล่อจนน้องเมฆยิ้มได้ อิอิ (ว่าแต่อะไรการกินมาการิงจากปารีสที่ซื้อจากกรุงเทพแกล้มเบียร์ที่ริมทาง 5555 )
นี่เราอยากให้พี่น้ำมาเห็นความละมุนของอิพี่ไม้ที่มีต่อน้องเมฆ 555
-
สมควรละที่เมฆจะคิดแบบนี้ พี่น้ำไม่เคยชัดเจนอะไรสักอย่างไม่เคยพูดไม่เคยบอกอะไรเลย อยากให้เมฆงอนนานๆจัง
ตอนนี้อยากให้เปลี่ยนพระเอกมากเป็นพี่ไม้แทนได้ป่ะ รู้สึกถึงความอ่อนโยนของพี่ไม้ ถ้าไม่ติดว่ามีลูกมีเมียแล้วนะ
-
:mew6:
-
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก... คืนดีกันไวๆนะคะะะะะ ฮือออออออออ TT
-
เอาละสิพี่น้ำเคลียด่วนเลย..
-
งานงอกเพราะเมฆมโนแรง 5555 พี่น้ำก็อ้ำอึ้งมากกกก โอ้ย อึดอัด
-
โอ้โห ปวดใจพร้อมกับเมฆเลย ถึงจะรู้เหตุผลของน้ำ
แต่ความรู้สึกเมฆส่งมาถึงจริงๆ :mew6: แล้วยิ่งไม่รู้ว่าตัวเองสำคัญแค่ไหนกับน้ำ เพราะน้ำก็ไม่บอกไปสักที
เข้าใจกันไวๆ น้า :กอด1:
-
ว่าแล้วเชียวพี่น้ำงานเข้าจริงๆ เหอๆ ทำตัวเองนะพี่เชิญไปง้อน้องเมฆให้อ่วมเลย ให้น้องงอลนานๆ อยากเห็นความสตรองของพี่ :katai3:
-
อยากบอกว่ารำคาญทั้งไม้ทั้งยัยพี่สะใภ้ ไม่รู้ไม่ชอบ ทำตัวเหมือนจะดีแต่เข้ามาวุ่นวายทำให้แย่
-
ท้ายดราม่า ก็มาซักที สมใจ 5555555สงสารเมฆ อิพี่น้ำใจร้าย ตัวเองเป็นคนผิดตั้งแต่แรก แล้วยังมาพูดว่า เลิกกับเมฆอีก ถ้ามองมุมมองฝ่ายเมฆมันก็น่าน้อยใจจริงๆ คำว่ารัก ชอบ ก็ไม่เคยพูด อยากรู้ว่าพี่น้ำจะง้อเมฆยังไง ฮึ่ยยยย ตื่นเต้นๆๆ ชัดเจนหน่อยพี่น้ำาาาาา
-
ตอนนี้เอาเรื่องที่เราคิดว่ามันเซนซิทีฟหลายๆอย่างมารวมกันเลยอ่ะ 55555
เรื่องครอบครัวที่เหมือนจะไว้ใจน้ำแต่ไม่เว้นพื้นที่ส่วนตัวให้จนดูเหมือนไม่ว่าน้ำจะทำอะไรก็โดนสอดส่องไปซะทุกอย่าง
เรื่องความรัก ที่มองมุมเดียวไม่ได้ สำหรับเรา รักแต่ไม่แสดงออกไม่พูดออกมาคือไม่รักค่ะ :o12: รู้สึกจุกๆแทนพี่น้ำนิดหน่อย และสะใจเอามากๆตอนเมฆปรี๊ดแตก :laugh:
ตอนนี้ดี๊ดีย์ กอดคุณฮัสกี้แรว๊งๆทีนึง :กอด1:
-
ขอให้ทำความเข้าใจกันได้เร็วๆ
-
:pig4:
-
ทีมเมฆ :hao5: อยากให้เมฆงอลนานๆ :mew1:
-
บางที่คำพูดกับการกระทำที่ไม่สอดคล้องกัน
ทำให้เข้าใจผิดได้
ทีมเมฆ
ไม่ใช่ของตายนะ
จะให้ยอมและเข้าใจทุกอย่าง
-
เฮ้อออออออ
-
เข้าใจกันเร็วๆเถอะ
-
:pig4: :pig4:
-
ไม่ปรี๊๊ดก็แย่ล่ะ
ดูน้ำทำแต่ล่ะอย่าง ไม่เคยพูดว่ารัก
ยังพอว่า ให้ดูที่จากการกระทำก่อน
แต่นี่!! การกระทำยิ่งแล้วใหญ่
เพราะเมฆเป็นคนรุกก่อนตลอด
แถมบางที น้ำยังเป็นคนขัดด้วยซ้ำ
ถ้าคิดว่าไม่เคยรักกันก็ไม่เห็นแปลก
เมฆมันตรัสรู้ความคิดของน้ำไม่ได้หรอก
ในเมื่อไม่เคยพูดให้เข้าใจซักครั้ง
-
งานนี้พี่น้ำต้องง้อน้องมากๆเลยนะ
แต่ถ้าไม่รู้จะทำยังไงก็แค่พูดความจริงก็พอ
-
:เฮ้อ:
-
พี่น้ำงานด่วนเข้า :m20: :m20:
-
เรียนผูกเรียนแก้กันปาย
-
เข้าใจครอบครัวน้ำนะ
แต่เราก็หงุดหงิดอ่ะ มันมากเกินไป
มันยุ่งจนแบบ
เห้ยถ้าเรามารู้ว่าพี่ชายตามสืบไรแบบนี้ทีหลัง
มันรู้สึกแย่อ่ะ
แอบน้ำตาคลอ
เจอน้องเมฆดราม่าไป
ฮืออออออ
:hao5:
-
#ทีมน้องเมฆ
อย่ายืดเยื้อกว่านี้เลยค่ะ ตะเตือนไต
-
โป้งพี่น้ำ ทำน้องเมฆเสียน้ำตา :m16:
-
น้ำกังวลมากเกินไปจนลืมสนใจความรู้สีกเมฆนะ
แล้วน้ำก็ไม่เคยพูดออกมาให้ชัดเจนเหมือนที่เมฆว่าละ
-
สงสารน้องเมฆ อีพี่น้ำมัวแต่อมอะไรไว้ไม่ยอมพูดอะไรให้ชัดเจนสักที
เบื่ออออออ อยากอุ้มน้องเมฆหนีไปให้ไกล
-
คนนึงคิดเยอะ คนนึงไม่ยอมพูด .. ถ้ายังอยากรักกัน ต้องใจเย็นและปรับตัวเข้าหากัน :sad11:
-
รีบๆปรับความเข้าใจกันบางครั้งมันอาจไม่เลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้
-
พี่น้ำทำผิดนะคะ ทำไมพี่ไม่อธิบายให้น้องเมฆฟัง
ทำไมไม่บอกเหตุผลน้องไป
นิสัย!!!
:hao7:
รีบปรับความเข้าใจกับน้องเถอะค่ะ
เจ้สงสารหนูเมฆของเจ้ :hao5:
กอดหนูเมฆค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไม่เข้าใจความคิดน้ำเลย....
รักแต่หลบ. คือไรยะ!!
-
เมฆใจเย็นๆหน่อย ฟังก่อนอย่าพึ่งคิดเอง น้ำก็รีบๆมาคุยกันซะ จะได้รู้เรื่องซะที :katai1:
-
แลดูยุ่งเหยิงนะน้ำนะ :katai5:
-
ร้องไห้ตามเมฆเลย
พี่น้ำก็พูดให้ชัดเจนหน่อย แบบนี้เมื่อไหร่น้องมันจะเข้าใจล่ะ
-
สงสารน้องเมฆจุง
-
มาม่าหม้อโตเลยทีเดียว คนนึงก็น้อยใจที่แฟนหาย อีกคนก็ลำบากใจที่มีพี่สะใภ้กับหลานมาอยู่ด้วย
แถมช่วงนี้ยังเป็นช่วงที่ทั้ง2คนยุ่งๆอีก ฮือออ แล้ว2คนนั้นเค้าจะดีกันยังไงเนี่ย พี่น้ำรีบง้อด่วนนนนน
-
Chapter 51 : กีฬามหาวิทยาลัย
ตุ้บ... ตุ้บ... เมฆปล่อยลูกบาสในมือลงกับพื้น ให้มันกระเด้งกลับขึ้นมาอยู่ในมืออีกครั้ง ทำวนไปวนมาอยู่เช่นนั้นจนกระทั่งเพื่อนในทีมเข้ามาเรียก
“เมฆ ไอ้เมฆ ไอ้เมฆโว้ย!”
“เฮ้ย!” เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยง
“ท่องมนต์อยู่รึไงวะ ไปวอร์มอัปได้แล้ว”
“เออๆ” เมฆส่ายหน้าไปมา พยายามไล่ความกังวลออกไปแล้ววิ่งตามหลังเพื่อนลงสู่สนามฝึกซ้อม เขาไม่ควรเหม่อลอยแบบนี้ เพราะพรุ่งนี้จะต้องลงแข่งนัดแรกแล้ว
เสียงรองเท้าเสียดสีกับพื้น คละเคล้ากับเสียงตะโกนโหวกเหวกและเสียงลูกบาสเกตบอลตกกระทบพื้นดังก้องไปทั่วโรงยิม ตำลึงและแหนมก็อยู่ที่นั่นด้วย พวกเขาทั้งหมดกำลังวอร์มอัปกันอยู่
ตั้งใจ ไข่ย้อยและเต้าหู้ยืนควบคุมรุ่นน้องฝึกซ้อมอยู่ที่ข้างสนาม “เฮ้ย วิ่งกันไวๆ หน่อย คณะเราไม่เคยแพ้นัดแรกนะโว้ย!”
“เมฆ! มึงมาฝึกส่งลูกกับกูนี่” รุ่นพี่ตะโกนเรียกหลังจากวอร์มอัปกันไปได้สักครู่
ขณะที่ฝึกซ้อมกันก็ไม่ได้พูดคุยอะไร จนถึงเวลาพัก รุ่นพี่กับรุ่นน้องเดินไปหยิบขวดน้ำและนั่งลงด้วยกันที่ข้างสนาม “เวลาลงสนามมึงต้องมีสมาธิมากกว่านี้ เดี๋ยวฝึกชู้ตอีกสักหน่อย”
“ครับพี่” เมฆตอบรับพลางยกขวดน้ำขึ้นดื่ม เขาเหลือบมองรุ่นพี่อีกครั้ง ก่อนตัดสินใจถาม “วันนี้เจอพี่น้ำบ้างมั้ยอะพี่”
“ไม่เห็นหัวมันมาทั้งอาทิตย์แล้ว มันไม่ให้ไปหาด้วย ถ้าไม่ยุ่งมากก็สงสัยพี่มันมาหาล่ะมั้ง เวลาที่บ้านมันมาก็เป็นอย่างนี้ทุกที”
“งั้นเหรอครับ”
คราวนี้ตั้งใจเป็นฝ่ายชำเลืองมองรุ่นน้องบ้าง ใจอยากจะถาม แต่อีกใจก็คิดว่าไม่ควรจะยุ่งดีกว่า “เอาล่ะ มึงนั่งพักไปก่อน อีกสิบนาทีลงสนามนะ” รุ่นพี่สั่ง จากนั้นจึงหันไปเรียกนักกีฬาตัวจริงอีกคนมาฝึกซ้อมตัวต่อตัวกับเขา
เมฆถือขวดน้ำค้างไว้ในมือ พลางถอนหายใจหนักๆ เขาพยายามเก็บความรู้สึกและไม่แสดงออกทางสีหน้ามากนัก หากแหนมกับตำลึงดูเหมือนจะสังเกตเห็น แต่เขาก็พยายามเลี่ยงที่จะพูดถึง
เด็กหนุ่มไม่อาจรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่เพราะปิดโทรศัพท์มือถือมาตลอดตั้งแต่เมื่อคืน พี่สะใภ้ของรุ่นพี่จะอยู่ที่คอนโดมิเนียมอีกนานสักแค่ไหน หรือความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป วันนี้ตอนกลางวันก็ไม่เห็นมาที่โรงอาหารเสียด้วย ทั้งที่อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะก็อยู่ใกล้ๆ กันแค่นี้ แต่กลับห่างเหินกันราวกับอยู่คนละทวีป
...ตัวเขาเป็นคนพูดเองแท้ๆ ว่าต้องการเวลาคิดอะไรสักหน่อย แถมยังไปโกรธไปงอนรุ่นพี่ ทำท่าเอาแต่ใจแบบนั้นไปแม้ในใจคิดตรงกันข้าม ที่จริงเขาอยากจะกลับไปปรับความเข้าใจตั้งแต่ตอนที่ก้าวออกมาจากคอนโดมิเนียมของพี่น้ำได้ไม่กี่ก้าวแล้ว
และพอห่างกัน ก็เป็นตัวเขาที่จะขาดใจตายเสียเอง
“...เราคบกันก็ต้องไว้ใจกัน เชื่อใจกันสิ ถ้าจะไม่ฟังเหตุผลอะไรเลยแบบนี้ ก็อย่าคบกันเลยดีกว่ามั้ย!”
คำพูดของชายหนุ่มแล่นแวบเข้ามาในความคิด ส่งผลให้หัวใจเจ็บร้าวจนเขาต้องยกมือขึ้นกุมอก ยังไม่ทันได้รู้ถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย เขาก็จะถูกบอกเลิกเสียแล้ว
“เมฆ!” ตั้งใจตะโกนเรียก หากเด็กหนุ่มยังคงยืนนิ่ง ใบหน้าซีดเผือด “เฮ้ย! เมฆ! มึงเป็นอะไรรึเปล่า!” เขาจึงรีบวิ่งเข้ามาดู
รุ่นน้องเงยหน้าขึ้น “อ่า... ไม่เป็นไรพี่ ขอโทษที ผมจะไปซ้อมต่อเดี๋ยวนี้...”
“อย่าเพิ่งๆ มึงนั่งลงก่อน หน้าตามึงดูไม่ดีเลย ได้นอนบ้างรึเปล่าวะ”
“นอนน้อยไปนิดอะพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้คงดีขึ้น”
“พรุ่งนี้จะลงสนามจริงแล้วนะเว้ย ไปๆ ไปนั่งพักนอกโรงยิมสักหน่อยดีกว่า” ตั้งใจคว้าแขนให้รุ่นน้องเดินตามตนเองไป พวกเขาไปนั่งกันอยู่ที่ตรงบันไดทางเข้าด้านหลังโรงยิม ส่วนเด็กหนุ่มก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตา ไม่ยอมพูดจาอะไร
รุ่นพี่ทอดสายตามองต้นไม้เล็กใหญ่ในสวนอยู่สักพัก ก่อนจะถามออกไปในที่สุด “มึงมีอะไรกับไอ้น้ำรึเปล่าวะ”
“ดูง่ายขนาดนั้นเลยเหรอพี่” เมฆหัวเราะเจื่อนๆ
“แต่เมื่อวานมันก็ส่งดอกไม้มาให้มึงไม่ใช่รึไง”
เด็กหนุ่มทอดถอนใจ “...ถ้าพี่น้ำมีเวลาให้ผมสักนิด คงจะดีกว่าให้คนอื่นเอาดอกไม้มาให้”
“ไม่ได้เจอกันเลยเหรอ” ตั้งใจยกมือขึ้นลูบศีรษะรุ่นน้องเบาๆ
เด็กหนุ่มส่ายหน้า แล้วบอกกล่าวถึงความน้อยอกน้อยใจออกไป “...ก็ไม่เชิง... แต่ไม่ว่าพี่เขาจะคิดอะไร จะไปไหน ทำอะไร ผมก็ไม่เคยรู้อยู่แล้ว”
“เฮ้อ... ไอ้น้ำมันก็เป็นของมันแบบนี้แหละ”
เมฆเงยหน้าขึ้นสบสายตากับรุ่นพี่ แล้วฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย “บางที... ผมก็สงสัย ว่าพี่น้ำกับผมเป็นแฟนกันอยู่รึเปล่า”
ตั้งใจไม่รู้จะปลอบรุ่นน้องอย่างไร เพราะประสบการณ์ที่ผ่านมาก็พอจะบอกให้รู้ว่าน้ำเป็นคนเช่นไร บทจะเลิกหรือคบกับใคร พวกเขาไม่เคยคาดเดาความรู้สึกหรือความคิดของน้ำได้ เพื่อนเขาเป็นคนดี แต่ก็มีมุมที่เขาคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนใจร้ายพอตัว “กูพูดตรงๆ นะ กูไม่รู้จะช่วยมึงยังไงเลยว่ะ”
“.......”
ชายหนุ่มโอบไหล่รุ่นน้องแล้วดึงเข้าหาตัว “กูเห็นใจมึงนะเมฆ แต่เรื่องไอ้น้ำ กูเองก็เดาใจมันไม่เคยได้เหมือนกัน ขนาดเป็นเพื่อนกันมาเป็นสิบปีแล้ว จนปัญญาที่จะเป็นที่ปรึกษาหรือช่วยอะไรมึงจริงๆ”
“ผมเคยคิดว่าตัวเองเข้าใจพี่น้ำดี แต่นั่นผมคงคิดไปเอง” เมฆพูดเสียงค่อย
ตั้งใจพรูลมหายใจออกยาว เขานั่งเป็นเพื่อนเมฆอยู่อีกพักใหญ่ จนกระทั่งสีหน้าของเด็กหนุ่มดีขึ้น
สายลมอบอุ่นพัดพาใบไม้ปลิวไหว เมฆเงี่ยหูฟังเสียงกิ่งใบของต้นไม้เสียดสีกัน ซึ่งพอจะทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายได้บ้าง จากนั้นจึงชำเลืองมองใบหน้าของรุ่นพี่ที่ทำให้เขานึกถึงใครคนหนึ่ง แต่ดูๆ ไปแล้ว... ใบหน้าก็ไม่ได้มีเค้าโครงคล้ายกันเลย
“มีอะไรวะ” ตั้งใจขมวดคิ้ว
“พี่ตั้งใจ พ่อพี่สบายดีรึเปล่า”
“เห? ถามหาพ่อกูทำไมวะ”
“ก็ถามดูเฉยๆ อยากรู้”
“ก็สบายดีมั้ง ไม่ค่อยได้คุยกันหรอก ไม่ค่อยเจอหน้ากันด้วย พ่อกูเดินทางบ่อย”
“เหรอครับ” คำตอบของรุ่นพี่ทำให้เขาสับสน หรือคนคนนั้นจะเป็นบิดาของรุ่นพี่จริงๆ
“คิดถึงบ้านเหรอ” เพราะเห็นว่ารุ่นน้องถามถึงบิดา เขาจึงคิดไปว่าเมฆคิดถึงบ้าน
“นิดหน่อยมั้งครับ” เมฆยิ้มบาง ก่อนจะลุกขึ้น “ขอบคุณพี่มากนะครับ ผมค่อยยังชั่วแล้ว กลับไปซ้อมต่อดีกว่า”
“อย่าหักโหมนะมึง เดี๋ยวซ้อมแข่งทีมเสร็จมึงกลับหอไปนอนเอาแรงเลย เข้าใจมั้ย” รุ่นพี่ลุกตาม เขาบีบไหล่เมฆเบาๆ แล้วปล่อยให้เด็กหนุ่มกลับเข้าไปในโรงยิมอีกครั้ง ส่วนตัวเขานั้นเดินไปที่ห้องล็อกเกอร์ เมื่อไปถึงก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อจะโทรไปหาน้ำ ทว่าบนหน้าจอโทรศัพท์บ่งบอกว่าอีกฝ่ายโทรมาหาเขาก่อนหลายต่อหลายครั้งแล้ว
ตั้งใจรีบกดโทรกลับไปอย่างร้อนใจ ซึ่งคนที่อยู่ปลายสายก็กดรับแทบจะในทันที “เฮ้ย ไอ้น้ำ! มึงไปทำเหี้ยอะไรอยู่ที่ไหนวะ!”
“กูกำลังดูเขาเตรียมเดินขบวนพาเหรดพรุ่งนี้กัน แม่งยังมาไม่ครบทุกคณะเลย บางคณะก็ยังทำพานไม่เสร็จ กูปวดหัวฉิบหาย หัวจะแตกแล้วเนี่ย”
“แล้วมึงหายไปไหนมาหลายวัน ติดธุระอะไรของมึง”
“ริซาโกะกับรินรันมา โทษทีว่ะ”
“เออ กูก็ว่าที่บ้านมึงต้องมา กูน่ะ เข้าใจมึง แต่แฟนมึงน่ะ เข้าใจมึงรึเปล่า”
“.......”
“ไอ้สัตว์น้ำ กูคบกับมึงมาเป็นสิบปี กูยังไม่ค่อยจะรู้เลยว่าวันๆ มึงทำอะไร คิดอะไรอยู่ แล้วไอ้เมฆมันเพิ่งรู้จักกับมึงได้ไม่กี่เดือน มันจะรู้มั้ย! มึงทำอะไรคิดถึงใจน้องมันบ้างรึเปล่า!” ตั้งใจไม่เปิดโอกาสให้น้ำได้แก้ตัว “มึงคิดว่าไอ้เมฆมันตรัสรู้ได้เหรอ มันเดาใจมึงได้ทุกเรื่องรึไง หรือว่ามึงเบื่อมันแล้ว อยากจะคบก็คบ อยากจะเลิกก็เลิก คิดว่ามันเป็นของตาย ยังไงก็รักมึงใช่มั้ย สันดานเสียไม่หายเลยนะมึง ไอ้เหี้ย!”
น้ำนิ่งอึ้ง... จะว่าไปตั้งใจไม่เคยต่อว่าเขาเรื่องที่เขาคบหาใครต่อใครมาก่อนเลย เขาตอบกลับไปเสียงอ่อย “กูขอโทษ”
“ขอโทษกูแล้วได้อะไรวะ กูสงสารไอ้เมฆฉิบหาย เด็กมันอยู่ของมันดีๆ ถ้ากูรู้ว่ามึงจะทำกับมันเหมือนที่ทำกับคนอื่นๆ กูจะไม่ช่วยแม่งจีบมึงเลย”
“กูไม่ได้เลิกกับเมฆนะมึง เมฆเข้าใจกูผิดนิดหน่อย กูว่าจะไปขอโทษอยู่ แต่ติดที่ไอ้กีฬามหาลัยนี่แหละ ”
ตั้งใจหุบปากที่อ้าค้างไว้เตรียมจะด่าต่อลงแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยไอ้สองคนนี่ก็ยังคบกันอยู่ แถมไอ้น้ำยังยอมให้เขาด่าเสียด้วย ก็ถือว่ามันมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างล่ะนะ “แล้วไง”
“กูโทรไปหาเมฆหลายหนแล้ว แต่แม่งปิดมือถือตลอดเลย กูว่าเมฆคงจะยังโกรธกูอยู่... กูเองก็ไม่รู้จะทำยังไง” น้ำเสียงของน้ำเต็มไปด้วยความกังวล “ช่วงนี้ฝากพวกมึงดูแลเมฆให้กูหน่อยได้มั้ย กูคิดว่าจะรอสักพัก ให้เมฆใจเย็นลงอีกนิด”
“ได้น่ะ ได้อยู่ แต่มึงจะรอถึงเมื่อไหร่วะ”
“กูจะหาโอกาสเข้าไปคุยกับเมฆเอง กูไม่อยากปรับความเข้าใจทางโทรศัพท์ว่ะ”
“อือๆ ก็โอเค...”
“ขอบใจ”
ตั้งใจกลอกตาไปมา ก่อนจะถามเสียงเครียด “ไอ้น้ำ... กูถามมึงจริงๆ นะ มึงจริงจังกับเมฆแค่ไหนวะ”
“ริซาโกะรู้เรื่องที่กูคบกับเมฆแล้ว มึงคิดว่ากูจริงจังแค่ไหนล่ะ...”
ตั้งใจเลิกคิ้วขึ้น อ้าปากค้างไปชั่วครู่ “.....”
“มึงยังฟังกูอยู่รึเปล่า”
“เออ... เข้าใจแล้ว กูจะดูแลมันให้ดีเลย ถ้ามีโอกาสก็จะช่วยกล่อมมันให้ด้วย โอเคมั้ย”
“ขอบใจว่ะ กูรักมึงมากเลยไอ้ตั้ง”
“ขนลุกว่ะ เหี้ย!” ตั้งใจหัวเราะ ก่อนจะกดวางสาย เขาไม่อยากเชื่อหูตัวเองกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินเลย ปกติแล้วไอ้น้ำไม่ค่อยเอ่ยปากขอร้องเพื่อนพ้องสักเท่าไหร่ ไม่ค่อยพูดถึงเรื่องส่วนตัวด้วย แต่คงเพราะแคร์เมฆมากจริงๆ เพื่อนเขาถึงยอมทำแบบนี้
...ดีที่ได้รู้ว่ามึงก็มีหัวใจกับเขาเหมือนกัน กูคงต้องมองมึงใหม่ ชายหนุ่มคิดไปพลางอมยิ้ม แล้วเดินกลับไปยังสนามฝึกซ้อมอีกครั้ง
พิธีเปิดกีฬาภายในมหาวิทยาลัยเริ่มต้นขึ้นในตอนบ่ายแก่ๆ ของอีกวัน ซึ่งวันนี้นักศึกษาเกือบทั้งหมดจากทุกคณะจะมารวมตัวกันที่สนามกีฬาใหญ่ของมหาวิทยาลัย มีการเดินขบวนพาเหรดของแต่ละคณะ หลังจากนั้นอธิการจึงขึ้นไปบนเวทีเพื่อกล่าวเปิดการแข่งขันอย่างเป็นทางการ พอนักศึกษาร้องเพลงมหาวิทยาลัยร่วมกัน ส่งตัวแทนนักกีฬาออกมาปฏิญาณตนแล้วก็แยกย้ายกันไปแข่งขันตามตารางที่วางไว้
สำหรับสมาชิกองค์การนักศึกษานั้น พวกเขาแทบไม่ได้หยุดหายใจ ต้องวิ่งไปวิ่งมาคอยดูแลตั้งแต่ก่อนเริ่มพิธี ไปจนถึงการแข่งขันกีฬาชนิดต่างๆ
กว่าน้ำจะพอมีเวลาว่าง การแข่งขันบาสเกตบอลก็เข้าสู่ครึ่งหลังแล้ว เขารีบคว้ากล้องวิ่งไปยังสนามแข่งขัน พอไปถึงก็หยุดยืนหอบอยู่ทางด้านนอก สายตาจับจ้องเด็กหนุ่มร่างสูงโดดเด่นในชุดบาสเกตบอลอย่างไม่วางตา
ใบหน้าของเมฆเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะความเหนื่อย เหงื่อไหลโซมกาย ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ลูกบาสเกตบอลอย่างแน่วแน่ เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้าออกไปบ้าง แต่ก็ยังคงวิ่งเลี้ยงลูกบาสเกตบอลและส่งต่อไปมาอย่างแม่นยำและกระฉับกระเฉง
น้ำยิ้มมุมปาก เขายกกล้องในมือขึ้นถ่ายโดยซูมภาพเข้าไปในสนาม ให้ใกล้พอที่จะเห็นนัยน์ตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง นั่นเป็นเสน่ห์ของเมฆจริงๆ
เด็กหนุ่มชู้ตลูกสุดท้ายจากระยะไกล ก่อนการแข่งขันจะสิ้นสุดลงโดยที่คณะวิศวกรรมศาสตร์เป็นฝ่ายชนะ เสียงเฮของแสตนด์เชียร์คณะวิศวะดังกึกก้อง
ชายหนุ่มมองตามพวกสตาฟฟ์ของคณะวิศวะที่วิ่งเข้าไปกอดคอกันกับพวกนักกีฬาในสนาม เพื่อนของเขาก็อยู่ในกลุ่มนั้นด้วย แต่ตัวเขากลับได้แค่ยืนมองจากที่ไกลๆ เท่านั้น พอคิดแล้วก็รู้สึกเหงา โหวงเหวงในใจชอบกล เขายืนอยู่ได้อีกเพียงชั่วครู่ก็มีโทรศัพท์มาตาม เขาจึงต้องรีบกลับไปทำหน้าที่ของตน
เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ภายในสนามแข่งขันหันมองไปรอบๆ ด้วยความหวังที่ว่าพี่น้ำจะแวะมาดูการแข่งขันของตนบ้าง ทว่าก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ทำให้รอยยิ้มที่เพิ่งได้รับมาจากชัยชนะหมาดๆ จางหายไปทีละน้อย
“เมฆ ดึกแล้ว รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะสิ จะได้ไปกินข้าวแล้วกลับหอนอน”
เมฆหันไปทางต้นเสียง “พี่ตั้งใจ”
“ไปเร็วๆ กูจะรอ”
“รอใครพี่”
“ก็รอมึงน่ะสิ”
“รอผมทำไมอะ” เด็กหนุ่มถามอย่างงุนงง
“โว้ย ถามมากจริง บอกว่าจะรอก็รอไง มึงไปอาบน้ำเร็วๆ กูจะได้พามึงไปส่งหอแล้วกลับไปนอนบ้าง”
“ครับๆ พี่” เด็กหนุ่มแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็คิดว่าอาจจะเป็นหน้าที่ของพวกรุ่นพี่ที่ต้องดูแลนักกีฬาในทีมก็ได้ เขาจึงไม่ได้ถามอะไรต่อ
พออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เมฆเดินออกมาพร้อมกับแหนมและตำลึง เขาพบว่ารุ่นพี่ยืนรอเขาอยู่จริงๆ อย่างที่พูดไว้ อีกฝ่ายเดินเข้ามาประกบตัวเขาแล้วเดินออกไปพร้อมๆ กัน
“จะไปกินข้าวที่ไหนกัน”
“เดี๋ยวจะไปกินที่ห้องแหนมครับ เพื่อนมันทำอาหารไว้ให้”
“เออ ดี กินแล้วก็รีบกลับหอไปพักผ่อนนะเว้ย” รุ่นพี่พูดพร้อมกับหันไปสั่งแหนมและตำลึง “กินเสร็จแล้วไล่เพื่อนมึงกลับห้องด้วย เข้าใจมั้ย”
“คะ... ครับพี่” สองหนุ่มตอบไปแบบงงๆ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าตื่นมาวิ่งตีห้า แล้วค่อยกลับไปนอนต่อ สักบ่ายสามค่อยมาวอร์มเตรียมแข่ง เข้าใจนะ พรุ่งนี้พวกกูจะมารอที่ใต้หอ” ตั้งใจพูดตามตารางฝึกไปเรื่อย จนกระทั่งพวกเขาเดินไปถึงหอพักแล้วชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้น “เมฆ กูขอคุยด้วยแป๊บ”
“ครับ” เด็กหนุ่มเดินตามรุ่นพี่ไปนั่งตรงที่ว่างใต้หอ
“รู้สึกดีขึ้นรึยัง”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก “ครับ แข่งบาสช่วยให้ผมไม่ต้องคิดมาก”
“ดีแล้ว น้ำเป็นห่วงมึงมากนะ กูถึงต้องมาดูแลมึงอย่างนี้”
“พี่น้ำ?” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น “พี่ตั้งใจคุยกับพี่น้ำแล้วเหรอครับ”
“เออ คุยแล้ว ตอนนี้น้ำมันยุ่งมาก เพราะมันเป็นสมาชิกองค์การนักศึกษา คนทำงานมีนิดเดียว แต่ต้องดูแลกีฬาทั้งมหาลัยนี่ มึงเข้าใจมันหน่อยนะ มันว่าจะหาเวลามาคุยกับมึงเร็วๆ นี้ล่ะ”
แวบแรกใจเขาคิดไปในทางไม่ดีก่อน เพราะเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายจะมาคุยกับเขาเรื่องอะไร แต่ลึกลงไปในใจก็ยังหวังที่จะได้ปรับความเข้าใจกัน
เด็กหนุ่มเบือนหน้าหลบ “งั้นเหรอครับ”
“เอาล่ะ ไปกินข้าวแล้วก็รีบไปพักซะ เดี๋ยวน้ำมันคงจะหาเวลามาหามึงแหละ”
“ขอบคุณครับ” เมฆเดินจากไปช้าๆ ระหว่างทางก็ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู... เขาลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะกดเปิดโทรศัพท์ด้วยความหวังที่ว่า... บางที... คนที่เขารอคอยอาจจะโทรมาหา
ทว่าตลอดทั้งคืนจนเริ่มวันใหม่ก็ยังไม่มีโทรศัพท์เข้ามา และหลังจากนั้นก็ไม่มีวี่แววของน้ำในการแข่งขันครั้งที่สองและสาม ส่วนตั้งใจและเพื่อนในกลุ่มก็ยังคงสลับกันเข้ามาคอยดูแลเด็กหนุ่ม มาส่งจนถึงหอหลังเสร็จสิ้นการแข่งขันหรือฝึกซ้อมทุกเย็น
..
.....
..
ในการแข่งขันนัดสุดท้ายเพื่อตัดสินหาทีมชนะเลิศในสายเพื่อให้ผ่านเข้าสู่รอบ semi-final คณะวิศวกรรมศาสตร์และเภสัชศาสตร์มีคะแนนเท่ากัน และจะเข้าชิงชัยกันในวันนี้ ทีมที่ชนะจะได้เข้าไปแข่งต่อในรอบถัดไป
“สู้ให้ถึงที่สุด! ทีมเราต้องได้ไปต่อ!” นักกีฬาของคณะวิศวะตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกกำลังใจให้แก่กัน ก่อนพวกเขาจะก้าวลงสู่สนาม
เมื่อเสียงเป่านกหวีดดังขึ้น เด็กหนุ่มจากสองทีมที่ยืนประจันหน้ากันกระโดดขึ้นเต็มความสูงเพื่อปัดลูก จากนั้นการแข่งขันเพื่อช่วงชิงลูกบาสเกตบอลก็เริ่มต้นขึ้น
นักกีฬาจากคณะเภสัชศาสตร์นั้นมีฝีมือไม่ใช่เล่น ทั้งสองทีมทำคะแนนสูสีกัน ต่างไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ลูกบาสเกตบอลไปได้ง่ายๆ
การแข่งขันดำเนินไปอย่างเคร่งเครียด ครึ่งแรกจบลงที่คณะวิศวะยังเป็นฝ่ายตามหลัง แต่ก็ห่างอยู่ไม่กี่คะแนนเท่านั้น ในครึ่งหลังการแข่งขันจึงทวีความรุนแรงขึ้นอีก
เมฆรับลูกบาสเกตบอลที่เพื่อนในทีมส่งมาให้อย่างแม่นยำ หลอกล่อฝ่ายตรงข้ามที่เข้ามาประกบ แล้วชู้ตลูกทั้งใต้แป้นและระยะไกลอยู่หลายครั้ง ทำให้คะแนนของวิศวะตีขึ้นมาเทียบเท่าได้ หากอีกไม่กี่นาทีเวลาในครึ่งหลังก็จะหมดลงแล้ว
วันนี้น้ำตั้งใจจะมาดูเด็กหนุ่มให้ตลอดการแข่งขัน เขาขอแลกหน้าที่กับสมาชิกในองค์การนักศึกษาอีกคนเพื่อให้มีเวลาว่างในช่วงเย็นที่เมฆแข่ง หากกว่าจะมาถึงสนามได้ ครึ่งแรกก็ผ่านพ้นไปเรียบร้อยแล้ว
ชายหนุ่มยืนถอนหายใจอยู่ที่ข้างสนามอย่างอ่อนใจ “.....”
“ไอ้น้ำ”
น้ำหันขวับไปตามต้นเสียง “ไอ้เต้าหู้”
เต้าหู้ถือถุงใส่ขวดน้ำมากมายอยู่เต็มทั้งสองมือ หนักเสียจนแขนสั่นน้อยๆ “เจอพอดีเลยมึง ช่วยกูถือน้ำเข้าไปไว้ให้น้องหน่อย หนักฉิบหาย”
น้ำช่วยรับถุงใส่ขวดน้ำมาครึ่งหนึ่ง “กูทำงานเป็นกุลีมาทั้งวันแล้ว มึงยังจะใช้กูอีก”
“เอาน่ะ จะได้ไปนั่งดูไอ้เมฆมันแบบริงไซด์ข้างสนามเลยไง มันคงดีใจถ้าเห็นมึง” เต้าหู้เดินเซนำออกไป
ชายหนุ่มเดินตามไปติดๆ จนกระทั่งถึงบริเวณม้านั่งข้างสนามที่พวกเพื่อนๆ ทั้งห้าคนของเขานั่งสุมหัวกันอยู่
เมื่อตั้งใจหันมาเห็นจึงเอ่ยทัก “แหม หาเวลาว่างได้แล้วเหรอมึง”
น้ำไม่ได้พูดอะไร เขายิ้มบาง พลางหย่อนตัวลงนั่งแล้วหันไปดูการแข่งขัน จากนั้นก็ยกกล้องที่คล้องคออยู่ขึ้นเพื่อถ่ายภาพเด็กหนุ่มในสนาม
เมื่อเห็นรุ่นพี่คนดัง เสียงกรี๊ดกร๊าดก็ดังขึ้นจากบนอัฒจันทร์ทางด้านหลังที่สาวๆ หลากหลายชั้นปีมานั่งรวมตัวเชียร์หนุ่มๆ กัน แต่แล้วก็มีใครบางคนทำกระเป๋าสตางค์ร่วงตุ้บลงมาไม่ไกลจากตรงที่น้ำนั่งอยู่ ชายหนุ่มจึงลุกเดินไปเก็บแล้วส่งคืนให้ เรียกเสียงกรีดร้องได้ดังยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
ฝ่ายเด็กหนุ่มในสนามแข่งนั้น เขาพยักหน้ารับสัญญาณจากเพื่อนในทีมที่บอกให้เตรียมตัวรับลูกเพื่อชู้ตระยะไกล ทว่าเมื่อได้ยินเสียงดังที่ข้างสนามซึ่งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่ตนเองยืนอยู่นัก เขาจึงชำเลืองดูด้วยหางตา
เพียงแวบเดียวที่เห็นรุ่นพี่คนดัง ถึงจะเห็นแค่ด้านข้าง แต่เขารู้ได้ทันทีว่านั่นคือพี่น้ำ
...พี่น้ำมาดูการแข่งขันของเขาแล้ว!
“เมฆ!”
ฝ่ายเพื่อนในทีมไม่ทันได้มองว่าเมฆพร้อมจะรับลูกบาสเกตบอลแล้วหรือไม่ พอเขาหลุดพ้นจากการประกบของทีมตรงข้ามได้ ก็ส่งลูกบาสเกตบอลออกไปทางเมฆทันที
“...!” เด็กหนุ่มหันกลับมาไม่ทัน ลูกบาสเกตบอลนั้นพุ่งตรงเข้ามากระแทกศีรษะดังตึง ทำให้เขาเสียหลักทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น
เสียงเป่านกหวีดขอเวลานอกดังก้อง แรงกระแทกทำให้สมองของเมฆมึนงงไปหมด เห็นแต่ดาวกับนกบินวนอยู่รอบศีรษะ
“เมฆ!” น้ำเบิกตาโพลง ทว่าก็ได้แต่ยืนจ้องมองเด็กหนุ่มอยู่ที่ข้างสนาม พวกของตั้งใจซึ่งเป็นสตาฟฟ์ในทีมเป็นฝ่ายเข้าไปดูแลและพาเมฆออกมานั่งพักที่ข้างสนาม ก่อนจะเปลี่ยนตัวนักกีฬาลงไปแข่งขันต่อ
“เมฆเป็นอะไรรึเปล่า” ชายหนุ่มถลาเข้าไปหา ทว่าคนถูกถามในเวลานี้ยังมึนไม่หาย ได้แต่นั่งนิ่งเป็นตุ๊กตา ใครถามอะไรมาก็ทำได้เพียงแค่ตอบกลับไปสั้นๆ เท่านั้น
รุ่นพี่ที่อยู่ในทีมพยาบาลเข้ามาช่วยดูแลเมฆอยู่สักพัก ก่อนจะพูดขึ้น “ไม่เป็นอะไรมากหรอก ตรงหน้าผากคงจะโนนิดหน่อย แต่จะให้ดีก็ต้องพาเขาไปให้หมอเช็กอีกทีก่อน”
น้ำตอบทันควัน “งั้นเดี๋ยวผมพาไปเอง”
“ไปๆ เดี๋ยวพวกกูไปด้วย” ตั้งใจกับไข่ย้อยรีบเข้าไปประคองเด็กหนุ่ม “ไอ้น้ำ ไปเอารถมาเร็ว!”
TBC~*
น้องเมฆผู้น่าสงสาร หัวปูดแน่เลย :hao5: พี่น้ำต้องดูแลน้องดีๆ นะ ไม่รู้ป่านนี้จะหายเอ๋อรึยัง ฮือๆๆๆๆ
ใกล้จบแล้วค่า กรี๊ดดดดดดดด ต้องรีบลงแล้ววว~ 55555555
โฆษณานิดนึงนะค้า เหนือเมฆตีพิมพ์กับสำนักพิม์เอเวอร์วาย และคาดว่าน่าจะวางแผงภายในเดือนนี้ค่ะ :mew1: ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ จุ๊บๆๆๆ
-
เอ้า น้องเมฆหัวปูดแน่เลย ไม่เอาไม่งอนไม่น้อยใจพี่น้ำนะ พี่ตั้งใจพูดแทนหมดแล้ว
รีบๆง้อกันเร้ว. นี่รอตั้งแต่เปิดเรื่องนะสงสัยไปได้กันตอนพิเศษรึเปล่า5555
:mew1: ขอบคุณค่ะ
-
เอ้าาา น้องเมฆเอ๋อเบยยย :a5: :a5: :a5: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เผลอแปปเดียวเจ็บตัวซะแล้วนะเมฆ
พี่น้ำเป็นห่วงขนาดนี้ อย่าคิดมากๆ :mew1:
-
น้องเมฆของพี่น้ำ จะหมดหล่อมั้ยเนี่ยยย
-
ประมาทไปนะหนูเมฆ ดีที่แค่หัวโน o16
-
:mew1:
-
เพราะน้ำมาไงเมฆถึงเป็นแบบนี้ ถ้าไม่มาดูก็ไม่เป็นนะ 5555
-
รอๆๆๆๆๆ พี่น้ำน้องเมฆปรับความเข้าใจกัน
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องเมฆผู้น่าสงสารหัวโนแน่ๆ เลย พี่น้ำพี่ต้งอดูแลเมฆดีๆ นะคะ
-
เมื่อไรจะเข้าใจกันหนอ
-
ตั้งใจพูดถูกนะ ถ้าน้ำไม่อธิบายให้ชัดเจน เมฆจะเข้าใจเองได้อย่างไร
-
ต้องเจ็บตัวจนได้สิน่า เมฆเอ้ยยย ไม่งั้นไม่มีโอกาสได้เคลียร์กันสักทีเนอะ คุ้มละเมฆ เจ็บนี้เพื่อเธออออ
-
ก็ยังโกรธอยู่
ต้องให้น้ำคิดบางว่าการที่เมฆ
คอยยอมตลอดอ่ะ
จะได้ใจเกินไป
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ปรับความเข้าใจกันเร็วๆเถอะ เฮ้อออออ :undecided: :undecided:
-
สุดท้ายน้องเมฆก็คิดถึงพี่น้ำก่อนอยู่ดี แต่โดนบาสกระแทกหัวนี่มึนจริงนะเคยโดนมาแล้ว
-
ในที่สุด พี่น้ำก็โผล่มาแล้ว กว่าจะออกมาได้ สงสัยค่าตัวแพง 555555555555
อยากให้พี่น้ำง้อเมฆเร็วๆ เอาตอนไปโรงบาลนี่แหละ ไม่ต้องรอเหี้ยอะไรแล้ว !!!! อิอิ แล้วคนอ่านจะได้รู้เมื่อไหร่คะ ว่าสรุปใครรุกใครรับ แล้วพี่ไม้จะปล่อยให้พี่น้ำอยู่กับน้องเมฆที่ไทยรึเปล่า หรือจะยกขบวนไปอยู่ญี่ปุ่นกันหมด รอติดตามค่าาาา
-
เมฆฆฆฆฆฆ เมฆโดนลูกบอลกระแทกหัวล้มลงหัวกระแทกพื้นแล้วพอได้สติอีกทีเมฆก็ความจำเสื่อมใช่มั้ย?.... 555555555555555
พี่น้ำร้อนรนกระวนกระวายเป็นห่วงเมฆแล้วเมฆก็ไม่ยอมคืนดีง่ายๆใช่มั้ยยยย อย่าไปยอมง่ายๆ เราต้องเล่นตัวให้ผู้ชายรู้คุณค่าของเรานะเมฆ! :laugh:
-
เมฆมุ้งมิ้งเหลือเกิน..
-
กำ
-
คงได้ปรับความเข้าใจกันเสียที
-
เมฆเอ้ยยยยยย
-
ว้ากกก หน่องเมฆ...
-
คือถ้าพี่น้ำงินิดง้อหน่อย แล้วยอมคืนดีนี้คือจะเซ็งมาก 555555(แอบโรคจิตเบาๆ) ใจอยากให้พี่น้ำทำอะไรหลายๆอย่างให้มันชัดเจนก่อน แล้วค่อยยอมคืนดีอ่ะ รู้สึกว่าการกระทำที่ผ่านๆมาของพี่แกมันไม่เคยชัดเจนเลย :katai3: :katai3: :katai3:
-
สงสารอ่ะ หัวปูดแน่ ๆ พี่น้ำต้องปลอบใจดี ๆ ล่ะ
-
โอ๋ๆๆ น้องเมฆ
-
เป็นช่วงที่หน่วงจริงไรจริง สงสารน้องเมฆกับพี่น้ำมากเลย ฮืออออออ
น้องเมฆเจ็บตัวคราวนี้แล้ว2คนนั้นจะได้ปรับความเข้าใจกันมั้ยเนี่ย???
-
เจ็บตัวเลย :mew2:
-
อึมครึม
-
Chapter 52 : มวยปล้ำ
รถยนต์คันหรูแล่นออกจากมหาวิทยาลัยไปยังโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว เมื่อไปถึงเหล่ารุ่นพี่ก็รีบเร่งพารุ่นน้องเข้าไปให้แพทย์ตรวจดูอาการ พวกเขายืนรอฟังผลการวินิจฉัยอยู่ภายในห้องตรวจด้วย
“ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องตกใจกันไป ไม่มีอาการอะไรน่าเป็นห่วง แต่ก็ดีแล้วที่มาหาหมอนะ เขาคงจะมึนไปอีกสักพักนั่นล่ะ”
“ขอบคุณมากครับ” น้ำช่วยประคองเมฆออกมาจากห้องตรวจด้วยตัวเอง ในมือถือไอซ์แพ็กสำหรับประคบศีรษะ เขาแตะมันลงบนรอยแดงบนหน้าผากเด็กหนุ่มอย่างเบามือที่สุด “เจ็บมั้ย นั่งรอยาก่อนนะ”
เพื่อนอีกสองคนหันมองหน้ากัน ในเมื่อไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วพวกเขาก็กลายเป็นส่วนเกิน ตั้งใจจึงเอ่ยถามขึ้น “น้ำ เดี๋ยวมึงต้องกลับไปทำอะไรที่มหาลัยอีกรึเปล่า”
น้ำส่ายหน้า “ไม่ต้องแล้ว เย็นนี้กูแลกเวรมาน่ะ”
“งั้นโอเค พวกกูกลับก่อนละกัน มึงดูแลเมฆด้วยละกันนะ”
“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวกูไปส่งพวกมึงที่มหาลัย...”
“ไม่ต้องเว้ย เดี๋ยวพวกกูนั่งมอไซค์กลับ ดูแลไอ้เมฆมันเถอะ” ตั้งใจยิ้มพลางขยิบตาให้ “กูเบื่อจะดูแลมันแทนมึงแล้วโว้ย โอกาสของมึงมาถึงแล้วนะ”
น้ำหัวเราะเบาๆ “เออ ขอบใจพวกมึงมากนะ” เขาเดินไปรับยาเสร็จแล้วจึงกลับมาหาคนที่นั่งรออยู่ด้วยท่าทางเหม่อลอย ในมือถือไอซ์แพ็กประคบศีรษะตัวเอง “เมฆ ลุกไหวมั้ย กลับกันนะ”
เด็กหนุ่มพยักหน้า เขาลุกขึ้นพรวดแล้วเซไปเล็กน้อย อีกฝ่ายจึงถลาเข้ามาช่วยประคอง
“พี่ประคองเมฆไปดีกว่า”
เมฆปล่อยให้รุ่นพี่ประคองไปจนถึงรถ เขายังคงมึนๆ เบลอๆ ร่างกายเคลื่อนไปตามคำสั่งของชายหนุ่มราวกับหุ่นยนต์ที่ได้รับป้อนคำสั่ง
“เข้าไปนั่งสิ แล้วรัดเข็มขัดให้เรียบร้อยด้วย”
“ครับ”
พอปิดประตูรถฝั่งที่เมฆนั่งอยู่แล้ว เจ้าของรถก็เดินวนกลับไปนั่งตรงที่นั่งคนขับ เขาหันไปมองเด็กหนุ่มพลางเอื้อมมือไปตบลงบนตักเบาๆ ก่อนจะเคลื่อนรถออกไปจากสถานที่จอดรถช้าๆ แล้วมุ่งตรงสู่ถนนใหญ่
คนที่นั่งเงียบอยู่นานเริ่มได้สติกลับคืนมาทีละน้อย เขาหันมองซ้ายขวาแล้วพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน ราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ “พี่น้ำจะไปไหนครับ”
“พี่จะพาเมฆไปคอนโดฯ ของพี่” น้ำตอบเสียงเรียบ
“พาผมกลับหอไม่ได้เหรอครับ”
“ไม่ได้ เมฆเอ๋อแบบนี้ ใครจะดูแล”
“เอ๋อ?” เมฆทวนคำพูดอย่างงงๆ “ผมไม่ได้เป็นอะไร...”
“หิวรึเปล่า คลื่นไส้มั้ย”
เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมา เขาเงียบไปอีกสักพัก จนเห็นคอนโดมิเนียมอยู่ข้างหน้า แม้สติสตังยังคงไม่กลับมาครบถ้วน แต่ก็สะกิดใจว่าเคยมีประสบการณ์ไม่ดีจากที่แห่งนี้ เขาพูดขึ้นเสียงเบา “ผมไม่อยากไปคอนโดฯ พี่”
น้ำถามกลับไปเสียงขรึม “ทำไม”
“.....”
ชายหนุ่มขับรถเข้าไปจอดในที่จอดรถ จากนั้นก็ก้าวออกมาแล้วเดินวนไปเปิดประตูให้คนที่นั่งหน้ามึนไม่ยอมขยับเขยื้อน เขาค้อมตัวลงบอกอีกฝ่าย “ถึงแล้ว”
หากเด็กหนุ่มยังคงนั่งนิ่ง
“เมฆ ออกมาได้แล้ว”
เจ้าของชื่อเรียกขมวดคิ้ว เวลานี้สติกลับคืนมาดีแล้ว เขากะพริบตาปริบๆ มองใบหน้าที่แสนคุ้นเคยตรงหน้า ก่อนจะนึกขึ้นได้ เด็กหนุ่มเบือนหน้าหนี “ผมไม่ได้อยากมาที่นี่สักหน่อย”
“จู่ๆ เกิดดื้ออะไรขึ้นมาอีก มาจนถึงที่แล้ว”
“ผมไม่ได้ดื้อ แต่ผมไม่อยากมาที่นี่”
“แล้วอยากไปไหน”
“ผมจะกลับหอ”
น้ำย่อตัวลงให้สายตาอยู่ในระนาบเดียวกัน เขาแตะไหล่รุ่นน้องพร้อมกับพูดเสียงเข้ม “ถ้าเมฆอยากกลับหอจริงๆ พี่ไปส่งก็ได้ แล้วเราก็ไม่ต้องคุยกันอีก จะเอาอย่างนั้นใช่มั้ย”
เมฆหันหน้ากลับมาประสานสายตาทันควัน “......” เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี งอนพี่น้ำก็งอน อยากให้อีกฝ่ายง้อก็อยาก จะขึ้นไปที่ห้องรุ่นพี่ก็กลัวจะเจอผู้หญิงคนนั้น แต่ถ้าพี่น้ำจะโกรธแล้วไม่คุยกับเขาอีก เขาก็ทนไม่ได้
ขณะที่กำลังลังเลใจอยู่ ชายหนุ่มก็ยืดตัวขึ้นแล้วถอยหลังออกห่าง เพียงเท่านั้นเมฆก็ใจร่วงวาบไปอยู่ใต้ฝ่าเท้าแล้ว เขาคว้าชายเสื้อของน้ำไว้พร้อมกับก้าวพรวดออกมาจากรถ “พี่น้ำ!”
น้ำยิ้มบางพลางจับมือเด็กหนุ่มไว้ “ใจเย็นๆ ยังมึนหัวอยู่รึเปล่า” เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมา เขาจึงหันไปหยิบของจากในรถ ปิดประตูแล้วจัดการล็อกรถให้เรียบร้อย ก่อนจะจูงมือพาอีกฝ่ายเดินไปขึ้นลิฟต์โดยสาร ตรงไปยังห้องพักของตน
เมฆยอมเดินตามไปเงียบๆ หากเมื่อถึงหน้าห้องก็กระตุกมือของรุ่นพี่ไว้ “.....”
“พี่ริซาโกะใจดีมากนะ เมฆจะได้เห็นชัดๆ ไงล่ะว่าพี่น่ะ ไม่ได้อยู่กับพี่ริซาโกะตามลำพัง แต่มีหลานตัวเบ้อเริ่มอีกตั้งสองคน”
“......”
“กลัวพี่ริซาโกะเหรอ”
“ผมไม่ได้กลัว”
“งั้นก็ดี” น้ำจูงเด็กหนุ่มเข้าไปในห้องพัก ตรงไปยังห้องนั่งเล่น เขากดไหล่ให้อีกฝ่ายนั่งลง ก่อนจะหันไปเรียกพี่สะใภ้ “พี่ริซาโกะครับ พี่ริซาโกะ... หือ ทำไมเงียบ” ชายหนุ่มหันไปมองนาฬิกา ซึ่งก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว
“เมฆนั่งรอก่อนนะ” เจ้าของนัยน์ตาเรียวกวาดสายตามองไปภายในห้อง เห็นมีจดหมายวางอยู่บนโต๊ะตัวเล็กตรงหน้าโซฟา เขาจึงหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน “พี่ไม้มา พี่ริซาโกะกับลูกๆ เลยไปค้างที่โรงแรมด้วยกัน” จากนั้นจึงส่งจดหมายให้เด็กหนุ่มดู
เมฆขมวดคิ้ว “ผมอ่านภาษาญี่ปุ่นออกซะที่ไหน”
“ทำหน้านิ่วแบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ” ชายหนุ่มอมยิ้ม เขาหยิบไอซ์แพ็กมาจากมือของเมฆ “เดี๋ยวพี่จะเอาอันนี้ไปแช่แข็งไว้ ส่วนเมฆไปอาบน้ำก่อน”
พอเจ้าของห้องจับชายเสื้อบาสเกตบอลของเมฆยกขึ้น เด็กหนุ่มก็สะดุ้งโหยง “เฮ้ย ผมถอดเองได้พี่!”
น้ำประสานสายตากับรุ่นน้อง ก่อนจะคว้าแขนแล้วบังคับให้อีกฝ่ายเดินตามมาด้วย “ก็ตามใจ มาๆ ตามมา”
“ปะ... ไปไหนครับ”
“ไปอาบน้ำไง”
“ห้องน้ำอยู่ทางนี้” เมฆชี้ไปยังห้องอาบน้ำอีกห้องที่เขาเคยใช้งานประจำ
“ห้องนั้นหลานพี่วางของเล่นทิ้งไว้เต็มไปหมด” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ จากนั้นก็กึ่งลากกึ่งจูงเมฆเข้าไปภายในห้องนอนของตน แล้วชี้มือไปทางห้องอาบน้ำอีกห้องภายในนั้น “ไปอาบห้องนี้แทนละกัน”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก แล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำไปแต่โดยดี เขาเองก็รู้สึกเหนียวตัวจะแย่ เพราะเมื่อตอนแข่งบาสเกตบอลก็เหงื่อออกเยอะจนเสื้อผ้าที่สวมใส่เปียกชื้นไปด้วย เด็กหนุ่มรีบอาบน้ำสระผม พอก้าวออกมาจากฝักบัวก็คว้าเอาผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวไว้ แล้วเดินหน้ามึนออกมาจากห้องอาบน้ำ แต่เจ้าของห้องกลับไม่อยู่ที่ในห้องแล้ว เขายืนจังงังอยู่หน้าห้องน้ำครู่ใหญ่ จากนั้นจึงเริ่มกวาดสายตามองไปภายในห้อง บนเตียงของรุ่นพี่มีตุ๊กตาปลาฉลามกับแกะสีขาวที่เขาเป็นคนให้ บนโต๊ะอ่านหนังสือก็มีช่อดอกไม้วางไว้ ทำให้เด็กหนุ่มพอจะยิ้มออกมาได้บ้าง เพราะอย่างน้อยอีกฝ่ายก็ยังเก็บไว้ใกล้ตัว
น้ำเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถาดใส่โอวัลตินร้อน แซนด์วิช และไอซ์แพ็กอันใหม่ “อ้าว อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ นั่งก่อนสิ”
เด็กหนุ่มหันมองซ้ายขวา สิ่งที่นั่งได้ในห้องของรุ่นพี่ก็มีเพียงเก้าอี้ที่โต๊ะอ่านหนังสือกับเตียง “.....”
“นั่งบนเตียงนั่นล่ะ เดี๋ยวพี่จะทายาตรงหัวโนให้” เจ้าของห้องนำถาดไปวางลงบนหลังตู้ขนาดเล็กตรงหัวเตียง ก่อนจะหยิบถุงใส่ยาขึ้นมาอ่านดู พอรุ่นน้องนั่งลงบนเตียงแล้ว เขาจึงส่งจานใส่แซนด์วิชให้ “กินอะไรสักนิดนะ จะได้กินยาด้วย”
เมฆรับแซนด์วิชมารับประทานอย่างเงียบเชียบ เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมยอมทำตามคำสั่งของรุ่นพี่ไปเสียหมดทุกอย่าง ทั้งที่ยังโกรธและอยากจะงอนให้หนักๆ หรืออาจจะเป็นเพราะเขายังมึนศีรษะอยู่
ใช่ น่าจะเพราะเขายังมึนอยู่แน่ๆ
เด็กหนุ่มบอกกับตัวเองแบบนั้น แต่ลึกลงไปในหัวใจก็รู้ดีว่าเพราะอะไร... ก็เพราะเขารักพี่น้ำมากน่ะสิ รักจนยอมโอนอ่อนให้ได้ทุกอย่างแบบนี้
น้ำก้าวเข้าไปนั่งลงเคียงข้างเด็กหนุ่ม เขาใช้ไอซ์แพ็กแตะลงบนหน้าผากตรงส่วนที่นูนออกมาอย่างเบามือ รอให้อีกฝ่ายจัดการกับแซนด์วิชในมือหมดจึงหันไปหยิบถ้วยใส่โอวัลตินร้อนมาส่งให้
เมฆยกถ้วยโอวัลตินขึ้นจิบ จากนั้นจึงลดมือลง พอก้มลงมองตัวเองซึ่งมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันไว้ก็นึกขึ้นได้ เสื้อผ้ากับข้าวของทั้งหมดของเขายังอยู่ในห้องเก็บล็อกเกอร์ที่โรงยิมอยู่เลย เขาเงยหน้าขึ้นพรวด “พี่น้ำ... ของของผม... อยู่ในโรงยิม แล้วการแข่งขัน...”
“ไม่ต้องห่วง ใจเย็นๆ ก่อน เดี๋ยวพี่โทรคุยกับเพื่อนให้นะ” ชายหนุ่มหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออกไป เขาพูดคุยอยู่สักพักจึงวางสาย “ของของเมฆ แหนมกับตำลึงเอากลับไปให้แล้ว ส่วนการแข่งขัน...”
เมฆเลิกคิ้วขึ้น นึกย้อนกลับไปถึงตอนที่เพิ่งออกมานั้น คะแนนก็กำลังสูสีมากเสียด้วย “......”
“พรุ่งนี้ได้พักก็พักให้เต็มที่ มะรืนนี้มีแข่งกับวิทยาฯ นะ”
เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขายกมือขึ้นแตะหน้าผากตรงที่นูนขึ้นมาเล็กน้อย “อือ...”
“กินยาก่อน เดี๋ยวพี่จะทายาให้” น้ำหันไปหยิบยากับแก้วน้ำมาส่งให้ จากนั้นจึงบีบยาออกจากหลอดแล้วแตะบนรอยแดงบนหน้าผาก
นัยน์ตาสีเข้มหลุบต่ำ เขาไม่กล้าสบสายตากับชายหนุ่ม ยิ่งพอรุ่นพี่ใจดีด้วยแบบนี้ หัวใจก็ยิ่งหวั่นไหว เด็กหนุ่มเม้มปากจนเป็นเส้นตรง
น้ำลูบเส้นผมที่ยังชื้นอยู่เล็กน้อยพลางยิ้มบาง “รู้สึกเป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย”
เมฆพยักหน้าตอบโดยที่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้น “ครับ”
“ถ้างั้นพี่ขอคุยเรื่องของเราหน่อยได้มั้ย” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำจากมือรุ่นน้องไปวางไว้ในถาด จากนั้นจึงดึงมือของเด็กหนุ่มมากุมไว้ “พี่ขอโทษนะที่วันนั้นพูดแรงไปหน่อย พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
“.....”
“เรื่องของพี่ริซาโกะน่ะ พี่เคยชอบเขาก็จริง แต่มันเป็นเรื่องสมัยเด็ก พี่อยู่แค่ม.ต้นเท่านั้น และพี่ริซาโกะก็เป็นพี่สะใภ้ของพี่ด้วย แล้วปกติน่ะ พี่ไม้... พี่ชายของพี่ พี่ริซาโกะกับหลานๆ ก็จะมาเยี่ยมพี่ที่คอนโดฯ นี่โดยที่ไม่บอกล่วงหน้า วุ่นวายกันจนบางครั้งก็น่ารำคาญ เมฆมองดูสิ มาได้ไม่กี่วันก็จัดการเปลี่ยนผ้าม่านผ้าปูโต๊ะซะหมดบ้านเลย สมัยก่อนเวลาเพื่อนพี่บังเอิญอยู่ด้วยก็จะโดนซักถามแต่เรื่องของพี่”
“แต่เมฆไม่เหมือนคนอื่น... ที่พี่ไม่อยากให้เมฆมา เพราะพี่อยากจะบอกเรื่องของเราให้ทุกคนรู้ก่อน เมฆจะได้ไม่ต้องอึดอัดกับการตอบคำถาม” น้ำบีบมือของรุ่นน้องเบาๆ “แต่ว่าพี่บอกพี่ริซาโกะเรื่องของเราไปแล้วนะ พี่เขาฝากมาขอโทษเมฆด้วยที่ทำให้เข้าใจผิด”
เด็กหนุ่มยอมเงยหน้าขึ้นในที่สุด “.....”
“จำได้ใช่มั้ย เมฆเคยถามพี่ว่าเรียนจบแล้วจะทำอะไร ที่จริงแล้วบ้านพี่อยากให้กลับไปอยู่ญี่ปุ่น แต่ถ้าพี่ไป ก็เท่ากับว่าเราต้องห่างกัน” น้ำวางมือประกบแก้มอีกฝ่าย “พี่ไม่อยากอยู่ห่างจากเมฆ แต่ถ้าจะอยู่ที่นี่หลังจากเรียนจบก็ควรต้องมีงานทำ พี่ไม้จะได้ไม่มีข้ออ้างอะไรบังคับให้พี่กลับไป ช่วงที่ยุ่งๆ อยู่นี่ก็เพราะต้องหางาน เตรียมสอบสัมภาษณ์ แล้วก็ทำงานขององค์การนักศึกษาไปด้วย”
“พี่น้ำ... ทำไมไม่บอกผมบ้าง พี่คิดอะไร ทำอะไรอยู่ พี่เห็นว่าผมไม่ได้เรื่องถึงขนาดที่พี่จะไม่ปรึกษาอะไรกับผมเลยเหรอ”
“เมฆเองก็มีเรื่องต้องคิดมากมายอยู่แล้ว”
“แต่ผมเป็นแฟนพี่น้ำ ถ้าพี่น้ำไม่สบายใจ ผมก็อยากจะเป็นกำลังใจให้ ถึงผมจะช่วยอะไรไม่ได้ก็เถอะ”
“ไม่จริงหรอก เมฆก็ช่วยพี่เยอะแล้วไง” น้ำลูบศีรษะรุ่นน้องเบาๆ “ถ้าไม่ใช่เพราะเมฆ พี่ก็คงยังไม่คิดทำอะไรเพื่อตัวเอง เพื่อเรา...”
หัวใจของเด็กหนุ่มอ่อนยวบ แต่ที่จริงก็ยังไม่อยากเชื่อหูตัวเองสักเท่าไหร่ หรือเขาจะมึนจนหลงเข้ามาในมโนของตัวเองแล้วกันวะ
เพื่อเรา...
อา... ฟังแล้วหัวใจมันพองโต
“หมายความว่า หลังเรียนจบพี่น้ำก็จะยังอยู่ที่นี่กับผมงั้นเหรอ”
“แน่นอนสิ พี่จะทำงานที่นี่จนเมฆเรียนจบ พี่ได้งานแล้วด้วยนะ บริษัทของพี่นภ อยู่ทีมเดียวกับพี่ตฤณ ทำหน้าที่เป็นล่ามให้บริษัทญี่ปุ่นที่โรงงานในนิคมอุตสาหกรรมแหลมฉบัง ส่วนเรื่องอนาคตของเรา ก็ค่อยๆ คุยกันไปว่าจะเอายังไงต่อไป เมฆจะไปเรียนต่อที่ไหน ดีมั้ย”
เมฆอ้าปากค้าง เขาไม่นึกเลยว่าที่ผ่านมาพี่น้ำจะจริงจังกับเขาถึงขนาดนี้ “พี่น้ำพูดจริงเหรอเนี่ย”
“เอ้า ไม่เชื่ออีก” น้ำหยิกแก้มเด็กหนุ่มอย่างไม่เบาแรงนัก “เรื่องที่บ้านพี่ เอาไว้พี่คุยกับพี่ไม้เรื่องของเรา แล้วพี่จะพาเมฆไปพบพี่ไม้นะ”
นัยน์ตาร้อนผ่าว เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขายกมือขึ้นซ้อนทับมือของรุ่นพี่ที่วนเวียนอยู่บนแก้มตน “...ผม... ตั้งแต่คบกันมา ผมไม่เคยรู้ความรู้สึกของพี่น้ำเลย”
ชายหนุ่มอมยิ้ม ก่อนจะขยับเข้าไปแนบจูบแก้มข้างที่อยู่ใกล้กับตัวเขาอย่างแผ่วเบา “พี่รักเมฆ” จากนั้นจึงย้ายไปกระซิบข้างใบหู “แล้วเมฆล่ะ ยังรักพี่อยู่รึเปล่า”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก “รักสิครับ รักมากที่สุด” เด็กหนุ่มกัดริมฝีปาก พลางหันไปประสานสายตากัน จากนั้นจึงหลุบตาลงต่ำ “แต่พี่น้ำ... รักผมจริงๆ น่ะเหรอ”
น้ำขมวดคิ้ว “มีอะไรที่ทำให้เมฆสงสัยพี่งั้นเหรอ”
“คือ... ตอนนั้น ที่บนหาด... ถ้าพี่น้ำรักผม แล้วทำไม...”
“ทำไม?”
“ทำไมของพี่มันไม่สู้”
“อ้อ” น้ำค่อยๆ เคลื่อนมือลงมาวางบนหัวไหล่ของรุ่นน้องแล้วโอบไว้พอหลวม “ก็ตอนนั้นแค่อยากทำให้เมฆไง”
“......” นั่นไม่ใช่คำตอบที่เขาต้องการสักหน่อย เด็กหนุ่มย่นคิ้วเข้าหากันจนแทบขมวดเป็นปม
“เพราะงั้นเมฆเลยไม่สบายใจเหรอ”
“ไม่ใช่แค่นั้นครับ... แต่เพราะตั้งแต่เราคบกันมา มีแต่ผมที่เป็นฝ่ายเข้าไปหาพี่น้ำก่อน พี่น้ำไม่เคยแสดงท่าทีอะไรที่บอกว่ารักผม ต้องการผมบ้างเลย ไม่เคยเริ่มเข้าหาผมก่อนสักครั้ง มันทำให้ผมไม่มั่นใจ...”
เรียวปากบางยกยิ้ม “...ก็พี่มันขี้ขลาด ไม่กล้าบอกรักเมฆตรงๆ ไม่กล้าเข้าไปกอด เข้าไปจูบ เพราะพี่กลัวว่าเมฆจะตกใจแล้วกลัวจนหลบหน้าพี่อีก”
“ไม่นะครับ ผมไม่เคยกลัวพี่น้ำสักหน่อย!”
“...แต่เมื่อตอนครั้งแรกที่พี่จูบเมฆ...”
“ตอนนั้นน่ะ ผมตกใจเรื่องอื่นต่างหาก” พอนึกถึงแล้วใบหน้าก็เปลี่ยนสีทันควัน “...เพราะตอนที่พี่น้ำจูบตอนนั้น ผม... ผม... ไอ้นั่นมันก็เกิดแข็งขึ้นมา ผมไม่อยากให้พี่น้ำเห็น... ถึงได้เผ่นกลับหอ”
“แต่หลังจากวันนั้น เมฆก็หลบหน้าพี่”
เด็กหนุ่มหลุบตาลงต่ำ “...ก็ตอนนั้นผมกำลังสับสนนี่ครับ ผมเพิ่งรู้ตัวว่าหลงรักพี่น้ำเข้าไปเต็มเปา...”
“งั้นเหรอ แต่ช่วงแรกที่เราคบกัน พอพี่แตะตัวเมฆทีไร เมฆก็ทำหน้าเหมือนโดนผีหลอก หรือไม่ก็ถูกไฟช็อตทุกที เพราะอย่างนั้นพี่ก็เลยรอให้เมฆเป็นคนเริ่มก่อน”
เมฆใช้นิ้วเขี่ยปลายจมูกแก้เขิน ก่อนจะพูดต่อ “เปล่าสักหน่อยครับ ก็ตอนนั้นคนมันตื่นเต้น... ที่จริงน่ะผมดีใจจะตายไป”
“ถ้างั้น...” ชายหนุ่มทำหน้ากรุ้มกริ่ม “ถ้าพี่รุกเข้าหาเมฆบ้าง จะทำให้เมฆมั่นใจมากขึ้นงั้นเหรอ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก
“แน่ใจนะว่าได้” ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง สายตาของเขาเลื่อนจากใบหน้าทางด้านข้างของรุ่นน้อง ผ่านลำคอ ลงมายังร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่า ยอดอกของเมฆแข็งเป็นไต สีชมพูน่ารัก ผิวกายขาวเนียนราวกับเด็ก ต่างกับสีผิวที่แขนอยู่ไม่น้อย เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก
“ผมก็อยากให้พี่น้ำแสดงออกว่ารักผมเหมือนกันนะ เพราะงั้นพี่น้ำอยากทำอะไรก็ทำได้เลย” เมฆพูดเสียงเข้ม
“สัญญานะ ว่าจะไม่หลบหน้า ไม่หนีจากพี่อีกเด็ดขาด”
“สัญญาด้วยเกียรติของประธานรุ่นปีหนึ่งเลยครับ”
“ถ้างั้นก็ดี เพราะพี่ก็อดทนมานานมากแล้วเหมือนกัน” น้ำเคลื่อนมือไปวางลงบนตักของเด็กหนุ่ม ก่อนจะสอดเข้าไปภายในรอยแหวกของผ้าเช็ดตัวเพื่อสัมผัสกับต้นขาของอีกฝ่าย นัยน์ตาเรียวรูปเมล็ดอัลมอนด์บ่งบอกถึงความปรารถนาจากก้นบึ้งของหัวใจ เขาผลักเมฆให้หงายหลังลงไปบนเตียงโดยไม่ให้เด็กหนุ่มได้ทันตั้งตัว
“เฮ้ย!” เมฆหงายหลังตุ้บในขณะที่รุ่นพี่ขยับขึ้นมาคร่อมทับทางด้านบน เขาหัวเราะเบาๆ “พี่น้ำใจร้อนจัง”
เรียวปากบางของน้ำประกบปิดริมฝีปากเด็กหนุ่มไว้ เขาเพิ่มแรงบดจูบหนักหน่วงขึ้นทีละน้อย สอดลิ้นเข้าไปตวัดวน ตะล่อมให้เด็กหนุ่มคล้อยตาม
จุมพิตยาวนานของชายหนุ่มราวกับต้องการจะสูบเอาวิญญาณของเขาออกไปด้วย เมฆจ้องมองใบหน้าของรุ่นพี่ที่อยู่ใกล้จนปลายจมูกสัมผัสกัน สายตาทั้งสองคู่ไม่ยอมละไปจากกันเลยแม้แต่น้อย เขายกมือขึ้นปลดกระดุม แล้วถอดเสื้ออีกฝ่ายออก
น้ำปล่อยให้เด็กหนุ่มดึงเสื้อออกไปจากแขนทีละข้าง โดยที่ริมฝีปากของพวกเขายังกระชับ แนบชิดกันสนิท นัยน์ตาทั้งสองคู่ยังคงจ้องกันเขม็ง ราวกับกำลังรอดูเชิงของกันและกัน
เมฆยกมือขึ้นจับสะโพกของรุ่นพี่ ตั้งใจจะพลิกตัวอีกฝ่ายให้ตกไปอยู่ใต้ร่างตน ทว่าน้ำไวกว่า เขากดข้อมือทั้งสองข้างของเมฆลงกับเตียงได้เสียก่อน
“จะทำอะไรครับน้องเมฆ”
“ก็จะช่วยพี่น้ำถอดกางเกงไงครับ”
“อ้อ ไม่ต้อง พี่ถอดเองได้” ชายหนุ่มปล่อยมือจากข้อมือของคนใต้ร่างช้าๆ ลากไล้จากข้อมือ ผ่านลำตัวเปลือยเปล่ามายังกางเกงของตนเอง หากขณะที่รูดซิปลงนั้น อีกฝ่ายก็ลุกขึ้นโอบแล้วพลิกขึ้นมาคร่อมทับตัวเขาไว้แทน
ตุ้บ!
เด็กหนุ่มยิ้มให้กับคนใต้ร่าง “ผมถอดให้ดีกว่าน่ะ”
น้ำหัวเราะเบาๆ ก่อนจะสอดมือเข้าไปในผ้าเช็ดตัวที่คนบนร่างพันไว้รอบสะโพก แล้วใช้ปลายนิ้วลากไล้ไปตามต้นขา ขึ้นไปยังส่วนสำคัญที่เริ่มจะตื่นตัวอยู่เล็กน้อย “งั้นก็เร็วๆ หน่อยสิ”
เมฆคว้าข้อมือรุ่นพี่หมับ ก่อนที่ฝ่ามืออุ่นร้อนนั่นจะจับโดนส่วนนั้นของตน “เดี๋ยวสิพี่” เขาทิ้งน้ำหนักตัวทาบทับลงไปบนตัวรุ่นพี่ แล้วใช้สองแขนกักอีกฝ่ายไว้ภายใน
“ไหนเมฆบอกอยากให้พี่รุกก่อนบ้างไง” คนใต้ร่างถามตาใส
“ก็... เออ นั่นสิ แต่ผม... เย้ย!”
น้ำใช้จังหวะที่เมฆหยุดคิดล็อกแขนเด็กหนุ่มทั้งสองข้าง แล้วพลิกเด็กหนุ่มให้หงายหลังลงไปกับเตียง แต่ครั้งนี้เขากะมุมผิดไปนิดหน่อย ศีรษะของเมฆจึงกระทบกับหัวเตียงดังตึงใหญ่
“โอ๊ย พี่น้ำ ผมยังเป็นคนเจ็บนะ”
“โอ๋ๆ ยังไหวมั้ย” ชายหนุ่มคลึงศีรษะตรงจุดที่ถูกกระแทกเบาๆ
“พี่น้ำใจร้ายอะ ผมโดนลูกบาสมารอบแล้วยังโดนเตียงนี่อีก”
“เอาน่ะ พี่ขอโทษละกัน เดี๋ยวจะทำอะไรดีๆ ไถ่โทษให้”
“ฮะ เดี๋ยว...” ริมฝีปากของเด็กหนุ่มถูกจูบปิด ครั้งนี้ด้วยแรงอารมณ์ที่เพิ่มมากขึ้น พออีกฝ่ายเคลื่อนริมฝีปากออกไปเขาก็ถึงกับต้องหอบหายใจหนักๆ แขนขาอ่อนแรงลงเสียดื้อๆ
ฝ่ามืออุ่นลากไล้จากข้อมือขึ้นไปตามท่อนแขน ก่อนจะไปหยุดเคล้นคลึงแผ่นอกที่ไม่มีอาภรณ์ใดๆ ปกปิด เรียวปากบางจูบเม้มลงไปตามลำคอ สร้างร่องรอยสีแดงช้ำทิ้งไว้อย่างย่ามใจ ลิ้นนุ่มซอกซอนเข้าไปในร่องชีพจร จากนั้นจึงลากลงมาไล้วนที่ติ่งไตซึ่งรัดตัวจนแข็ง พร้อมกับดึงผ้าเช็ดตัวที่หุ้มห่อส่วนล่างไว้ออก
เมฆสะดุ้งเฮือก สัมผัสของรุ่นพี่ราวกับเป็นของร้อนที่ส่งผ่านความร้อนรุ่มเข้ามาจนทั่วทุกอณูในร่างกาย เขาจิกนิ้วลงกับผืนเตียงลมหายใจติดขัดเมื่อใบหน้าของคนบนร่างเคลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ ผ่านหน้าท้องที่แบนราบลงไปยังส่วนที่เริ่มจะขยายตัวขึ้นตามอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของ
“พี่น้ำ... จะทำ... เฮ้ย! อะ!” เขาเคยสงสัยว่าถ้าหากมือของพี่น้ำสัมผัสไอ้ตรงส่วนที่ร้อนราวกับท่อนเหล็กเผาไฟนี่จะให้ความรู้สึกเช่นไร แต่ไม่เคยนึกฝันว่าอีกฝ่ายจะใช้ริมฝีปากกับส่วนนั้น เด็กหนุ่มหลุดครางออกมาอย่างลืมตัว “อา... สุดยอด...”
ลิ้นเรียวตวัดไปมา โพรงปากนุ่มโอบกระชับ เพียงไม่นานคนใต้ร่างซึ่งไร้ประสบการณ์ก็ปลดปล่อยความร้อนรุ่มในกายออกมา
น้ำเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับเด็กหนุ่มที่นอนหอบหนักๆ อย่างอ่อนแรง เขายกมือขึ้นเช็ดมุมปาก จากนั้นจึงโน้มตัวลงไปบดจูบริมฝีปากที่เผยอหอบหายใจอย่างเร่าร้อน
“อือ...” เมฆยกมือขึ้นลูบไล้แผ่นอกของคนบนร่างอย่างแผ่วเบาอยู่สักพักก่อนจะย้ายไปที่แผ่นหลัง เขาอยากสัมผัสร่างกายของน้ำให้ทั่ว อยากจะทำให้อีกฝ่ายมีความสุขเช่นเดียวกับตน
...แต่เอ๊ะ... เด็กหนุ่มชะงักไปเล็กน้อย เพราะพี่น้ำของเขาดูจะซ่อนรูป มีกล้ามเนื้อแข็งๆ มากกว่าที่คิดไว้
น้ำละเรียวปากออก ใบหน้าของชายหนุ่มเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์เสน่หา เขาจับมือเมฆไปสัมผัสส่วนที่ร้อนผ่าวเบื้องล่าง “แบบนี้พอใจรึยัง”
เด็กหนุ่มพยักหน้า ใบหน้าซับสีเลือด เขายกตัวขึ้นนั่งในขณะที่อีกฝ่ายยังนั่งคร่อมอยู่ด้านบน “ให้ผมทำให้พี่น้ำบ้างนะ” หากรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของรุ่นพี่ทำให้เขาหวั่นใจแบบแปลกๆ
น้ำเลื่อนขอบกางเกงลงใต้สะโพก เขาจับมือเมฆให้มากอบกุมส่วนที่เร่าร้อนเอาไว้พร้อมกับบังคับให้เคลื่อนไหวตามความต้องการของตน ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบชิดใบหูของเด็กหนุ่ม “ฮื่อ... ดี... เร็วอีกนิด”
เสียงหอบหายใจสลับกับสัมผัสตรงใบหูส่งผลให้เมฆมีอารมณ์คล้อยตาม หัวใจเต้นระส่ำ ฉากในหนังทุกแผ่นที่เคยดูมาเทียบไม่ได้เลยกับความเซ็กซี่ของพี่น้ำในตอนนี้
“พี่จะทนไม่ไหวแล้ว” น้ำดึงมือของเด็กหนุ่มออกแล้วจับเจ้าของมือนั้นพลิกคว่ำอย่างรวดเร็ว เขากดลงบนหลังให้แผ่นอกของเมฆแนบไปกับผืนเตียง พลางใช้ขาทั้งสองข้างกดลงบนต้นขาเด็กหนุ่มเพื่อตรึงไว้ไม่ให้ขยับตัวได้
นัยน์ตาสีดำเบิกโพลง “เฮ้ย! พี่น้ำ! เดี๋ยวสิ!”
แล้วจู่ๆ เมฆก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ด้านหลัง
“พี่น้ำ!” ...เดี๋ยวๆ ผิดท่าหรือเปล่า! ทำไมเขาตกอยู่ในสถานะเดียวกันกับสาว AV ล่ะวะ! “พี่จะทำอะไร! อ๊าก!” เมฆร้องลั่นเมื่อรู้สึกได้ถึงปลายนิ้วของรุ่นพี่
“ชู่ว... อย่าเกร็งสิ” น้ำโน้มตัวลงไปกดทับร่างของเด็กหนุ่มไว้ ก่อนจะก้มลงไปขบกัดลำคอและหัวไหล่ขาวตรงหน้า
“โอ๊ย! พี่น้ำ... เจ็บ!” พอเขาโวยวายเพราะเจ็บข้างบน อีกฝ่ายก็กดนิ้วข้างล่างเข้าไปจนเด็กหนุ่มสะดุ้งวาบ “อื้อ!”
น้ำหอบหายใจชิดใบหูสีแดงก่ำ “พี่รักเมฆนะ... เมฆครับ... อย่าเกร็ง...”
...จะไม่ให้เกร็งได้ยังง้ายยยย! นิ้วพี่ขยับเข้าขยับออกอยู่ตรงนั้นน่ะ! เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด สองมือกำแน่น
“พี่น้ำ... ผมเป็นคนเจ็บนะครับ หัวผมโนอยู่นะ” ...อ้อนเพื่อความอยู่รอดไว้ก่อนเถอะมึง ไอ้เมฆ! ไม่งั้นมึงตกเป็นเมียพี่น้ำแน่แล้วโว้ย! “ผมยังต้องแข่งบาสด้วยนะครับ!”
ชายหนุ่มชะงัก แต่ก็ไม่หยุดมือ เขากระซิบตอบ “วันนี้ยังไม่ทำก็ได้ พี่แค่อยากให้เมฆชินไว้เฉยๆ”
“โอ๊ย! พี่น้ำ!” เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง
“รู้สึกดีมั้ย”
“ไม่เลยพี่! เจ็บฉิบหาย! เจ็บจนน้ำตาเล็ดแล้ว~” เมฆส่ายหน้ารัว
“เจ็บจริงเหรอ”
“ไม่เชื่อลองให้ผมจิ้มพี่ดูบ้างมั้ยล่ะ! โอ๊ย!” เด็กหนุ่มร้องลั่น “ผมปวดหัวด้วย! เจ็บตรงหัวโน โอ๊ยยยย~”
น้ำจำใจหยุดมือแต่ยังคงนั่งทับต้นขาของคนใต้ร่างไว้ไม่ให้ดิ้นหนีไปได้ ครั้งนี้ต้องยอมเพราะอีกฝ่ายยังบาดเจ็บ ดูเหมือนเขาคงจะต้องปลดปล่อยความร้อนรุ่มด้วยตนเอง
“ฮื่อ” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด
เมฆหันไปมองทางด้านหลังอย่างหวาดๆ แต่ใบหน้าของรุ่นพี่ตอนที่กำลังอารมณ์พุ่งสูงนี่เซ็กซี่ขึ้นไปอีกร้อยเท่า ส่งผลให้ร่างกายของเขาร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครั้ง เขายันตัวเองลุกขึ้นพร้อมกับใช้สองแขนโอบรุ่นพี่ไว้ขณะดันให้อีกฝ่ายเอนตัวลงนอนไปทางด้านหลัง
เด็กหนุ่มเผยอริมฝีปากหอบ “ผมทำให้พี่น้ำเอง”
นัยน์ตาเรียวประสานสายตากับคนที่คร่อมอยู่บนตัวเขา จากนั้นจึงค่อยๆ เลื่อนมือลงไปยังส่วนกลางร่างที่ดูเหมือนจะตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง “เอาสิ ทำไปพร้อมกันเลย”
เมฆกัดริมฝีปาก สองมือกอบกุมความเร่าร้อนของพวกเขาทั้งคู่ไว้ ดวงตาจับจ้องใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาก่อนจะโน้มตัวลงไปบดจูบ
พวกเขาครางในลำคอเบาๆ เม็ดเหงื่อผุดพรายทั้งที่ภายในห้องเปิดเครื่องปรับอากาศ เพียงไม่นานทั้งคู่ก็ปลดปล่อยอารมณ์ออกมาพร้อมๆ กัน
เด็กหนุ่มทรุดตัวทาบทับคนใต้ร่าง พวกเขาหอบหนักๆ แต่ก็โอบกอดแนบแน่นในอ้อมแขนของกันและกัน
สักพักเมื่อลมหายใจกลับเป็นปกติ มือของน้ำก็ลากไล้ไปบนแผ่นหลังชื้นเหงื่อของเด็กหนุ่ม ก่อนจะยกศีรษะขึ้นแต้มจูบตรงรอยปูดบนหน้าผากอย่างแผ่วเบา จากนั้นจึงยิ้มร้ายแบบที่ทำให้เมฆขนลุกชันแล้วกระซิบบอกว่า...
“ยอมให้ครั้งนี้เท่านั้นนะ ครั้งหน้า เมฆต้องเป็นของพี่”
TBC~*
โอย เหนื่อยแทนอิคู่นี้.... /ปาดเหงื่อ
คืนดีกันแล้ว~ อะไรๆ ก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแล้วนะคะ โอ๋เอ๋~ น้องเมฆ พี่เขาบอกรักแล้วน้า 5555555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า
-
:z13:
-
ดีกันแล้ววว เย้ๆๆๆ ในที่สุดก็ง้อสำเร็จจจ อิอิ
-
วันนี้คนเจ็บได้รับการอุ่นเครื่องไปแล้วจ้า. ปรบมือ :katai2-1:
:mew1: พี่น้ำแกร่งกว่าที่คิดนะน้องเมฆคนเอ๋อ
-
:z1: :z1: :z1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ดีกันแล้วแถมยังผลัดกันจะรุกใส่อีกฝ่ายด้วย
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เมฆเอ้ยยย อยากให้พี่น้ำรุกก่อนเป็นไงล่ะ 555
พี่น้ำจัดเต็มมม :hao3:
รอตอนต่อไปป คาดว่าเมฆคงไม่รอดจากพี่น้ำแหงๆ
-
น้ำเป็นรุกจริงดิ
เรื่องนี้ยังไง ผลัดกันหรอ เดาทางไม่ถูกเลย
-
ยอมๆไปเถอะเมฆ เราเชียร์ให้หนูเป็นเคะอยู่นะ ขออย่าให้มีพลิกเลย เราชอบเคะแมนๆมึนๆบ้านๆแบบเมฆ เวลาเขินคงน่ารักดี :hao3:
-
เมฆเสร็จพี่น้ำแน่ๆ
-
มีแววว่าหนูเมฆจะโดนพี่น้ำกดนะลูก :hao7:
-
:L2:
-
:z1:เพิ่งรู้ตัวว่าต้องเป็นรับ
-
ฉากอีโรติกแต่อ่านแล้วทำไมขำ
เมฆหนอเมฆ ยอมรับเถอะลูก หนูรุกไม่รุ่งหรอก 55555
:laugh: :laugh:
-
อร๊ายยย :hao6:
-
:z1:
-
ดีกันแล้ววววววว...
ปล้ำกันนัวเนีย อิอิ
-
น้องเมฆ อย่าหวังจะรอด เสร็จพี่น้ำแน่นาจาาา 555555
-
น้องเมฆเพิ่งรู้หรือคะว่าจะเป็นเมียพี่น้ำ :hao7:
เป็นไงล่ะพี่น้ำจัดเต็มซะขนาดนี้
-
ชอบคำนี้จัง เพื่อเรา
-
ปาดเหงื่อเลย อ่านไปลุ้นไป :katai1:
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ :เฮ้อ: น้องเมฆยังไม่เสียซิง
ถึงจะทำใจไว้แล้วว่า น้องเมฆคงไม่สามารถต้านทานความชำนาญของพี่น้ำได้
แต่พอถึงเวลาจริงๆ ก็ลุ้นน้องเมฆเสียยกใหญ่ สู้เขาเซ่ ไอ้หนู อย่าให้ถูกกดได้นะ
-
สักทีเถอะพี่น้ำ คนอ่านรอจะแย่แล้ว
-
เป็นไงล่ะบอกให้พี่น้ำรุกเองนะจ๊ะ พี่น้ำรุกแล้วก็อย่าหนีซะล่ะ ^^
-
เมฆเสร็จแน่
ไปปลุกเสือหลับเข้าแล้ววว
555555
-
เมื่อไหร่พี่น้ำแกจะมุดถ้ำน้องละคะ ลื้อ รอคอยมาก
-
ตอนแรกคิดว่าเฆมเป็นรุกน้ำเป็นรับซะอีก
-
เมฆคงเริ่มรู้ความจริงแล้ว :pigha2:
-
เมฆตลกอ่ะ แบบนี้จะให้พี่น้ำปล่อยไปได้ไง ฮ่าๆๆๆ
-
เหมือนเห็นหมาป่าห่มหนังแกะทำหน้าใสใสอยู่แถวนี้ :laugh:
ัเมฆไปกดสวิทต์หื่นพี่น้ำแล้วแหงๆ เสร็จแน่ๆ 555555
-
ตอนนี้พี่น้ำออกแนวสายหื่นนะคะเนี่ย 555 :hao6:
-
ประกาศขนาดนั้น ยังไงละคะ 5555
-
อ๊ายยยยย. เขาดีกันแล้ว กว่าจะดีกันทำเอาใจหายใจคว่ำหมด
สรุป น้องเมฆจะตกเป็นภรรยาพี่น้ำใช่ไหม ยอมๆไปเหอะน้องเมฆ
เพราะเจ๊คิดว่ายังไงก็ไม่รอดแน่ๆ อิอิอิอิอิอิ
-
:เฮ้อ:เกือบไปแล้วไหมละเมฆ อยากให้รุกเป็นไงละ
รู้ซึ้งเลยไหม :katai2-1: o13 :hao7: :hao7:
-
เราจะไม่วางใจใดๆทั้งสิ้น จนกว่าพี่น้ำจะเผด็จศึกอย่างสมบูรณ์ เราจะไม่วางการ์ดการเตรียมใจว่าอาจจะพลิกลง
ส่วนเมฆตอนนี้... 555555555555555 ไหนบอกว่าทำอะไรก็ได้ไงคะลูกกก #โดนเล่นเข้าแล้ววว
-
น้องเมฆไม่รอดๆ อร๊าย
-
เมฆเอ๋ย ปลุกเสือหลับขึ้นมาจนได้ แต่อย่าหนีนะลูกสู้เข้า 5555 จะรอฟินตอนพี่น้ำจับน้องเมฆกด แล้วน้องเมฆจะได้มั่นใจสะทีว่าพี่น้ำรัก เพราะตกเป็นภรรเมียพี่น้ำแล้วไม่รักพี่น้ำไม่ให้นะตำแหน่งเนี้ย หุๆ
-
เป็นไงล่ะเมฆ เห็นเสือเป็นแมว เกือบจะโดนเสือร้ายตะครุบเอาแล้วมั้ยล่ะ
-
:haun4: ยอมรับเถอะลูก แค่ชื่อเรื่องก็เหนือเมฆละ บ่งบอกอย่างชัดเจนแระว่าใครมีหน้าที่อะไร 55555 :impress2:
-
ครั้งหน้าเมฆเสร็จพี่น้ำแน่ๆ กร๊ากกกกกก :hao7:
-
ถ้าไม่ติดว่าเมฆต้องแข่งบาสพี่น้นี่ไม่ปล่อนให้เมฆรอดไผได้แน่นอนหึหึ
-
แข่งกันพลิกไปพลิกมาเมื่อไหร่จะได้เสียบจริงๆ
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ถึงจัขัดใจที่เมฆหายงอนเร็วแต่ก็ถือว่าผ่านนะถ้า่น้ำง้อแบบนี้ อิอิ
่นี้นี่ใครพลิกก่อนชนะสินะแต่ดูท่าแล้วเมฆไม่น่ารอด
-
ข้อดีที่หนูเมฆหัวโน คือใช้เป็นข้ออ้างไม่ให้ถูกพี่น้ำจับกิน
คราวหน้าเจ้ขอให้ไม่รอดนะคะหนู
เป็นของพี่น้ำเร็วๆเถอะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เมฆโตขึ้นอีกขั้น
พี่น้ำก็รุกอีกหลายขั้น :z1:
-
น้ำเป็นรุกจริงอ่ะ...แย่แล้วน้องเมฆ
-
นี่ถ้าเมฆไม่มีแข่งบาสต่อนะ อย่าหวังว่าพี่น้ำจะปล่อยให้หลุดมือเลย :z1:
-
ฮาเมฆ คงไม่เคยคิดเลยล่ะสิว่าจะโดนพี่น้ำรุก คริๆๆ
-
เชียร์ให้เมฆโดนกดเร็วๆอ่ะ อยากอ่านๆๆๆ :hao6:
-
รอๆๆดูเมฆถูกกด55555 :m20:
-
ฟินแรงงงงงงงงงงงงงง
ขอบคุณค่ะ
-
:m25: :-[ สนุกจนต้องสมัครสมาชิกเลย 5555
รอตอนต่อไปนะค้าาา ^0^
-
Chapter 53 : วันพบญาติ (2)
“ยอมให้ครั้งนี้เท่านั้นนะ ครั้งหน้า เมฆต้องเป็นของพี่”
“ยอมให้ครั้งนี้เท่านั้นนะ ครั้งหน้า เมฆต้องเป็นของพี่”
“ยอมให้ครั้งนี้เท่านั้นนะ ครั้งหน้า เมฆต้องเป็นของพี่”
คำพูดของน้ำยังคงดังก้องอยู่ภายในศีรษะของเด็กหนุ่ม เขาได้แต่กะพริบตาปริบๆ มึนตึ้บยิ่งกว่าตอนโดนลูกบาสเกตบอลกระแทกเอาเสียอีก
มืออุ่นๆ ของรุ่นพี่ลูบผ่านแผ่นหลัง เคลื่อนลงไปบีบก้อนเนื้อสะโพกเบาๆ ส่งผลให้เมฆสะดุ้ง รีบตะปบมือชายหนุ่มไว้ทันควัน “พี่น้ำ!”
“หืม” น้ำโอบรุ่นน้องเข้ามาประชิด เขาใช้ปลายจมูกเสียดสีกับปลายจมูกของเมฆอย่างแผ่วเบา “ว่าไงครับ”
“ผม... ผม... ว่า... เรานอนกันดีกว่ามั้ย”
“เมฆก็นอนไปสิ”
“พี่น้ำจะ เอ่อ... กอดผมไว้อย่างนี้เหรอ”
“กอดไม่ได้เหรอ ก็คิดถึงเมฆ”
“.....” ...ปฏิเสธได้ก็บ้าแล้ว พอชายหนุ่มอ้อน ใจเขาก็อ่อนปวกเปียก เมฆผ่อนลมหายใจออกยาว แล้วซบหน้าลงบนหัวไหล่ “คิดถึงผม... แต่พี่น้ำก็เอาแต่ทำงานขององค์การนักศึกษา ผมมองหาพี่น้ำทุกครั้งที่ลงแข่งเลย”
“ไม่จริงสักหน่อย พี่ไปดูเมฆทุกครั้งที่แข่งเลยนะ ถึงจะไม่ได้ดูทั้งเกมก็เถอะ”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น “จริงเหรอ”
น้ำเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียงซึ่งเขาโหลดรูปเมฆจากการแข่งขันแต่ละครั้งใส่ไว้ แล้วเปิดให้อีกฝ่ายดู “เชื่อยัง ถ้าอยากดูแบบ HD เอาไว้พี่จะเปิดในคอมฯ ให้ดูทีหลัง”
เมฆรับโทรศัพท์มือถือมากดไล่ดูรูปทีละรูป เขาอมยิ้มอย่างพอใจ สีหน้าในตอนแข่งขันของเขานี่ก็เท่ดีเหมือนกันนะเนี่ย เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบสายตากับเจ้าของโทรศัพท์มือถือในมือ ยังไม่ทันอ้าปากชมก็ต้องชะงัก ก็พี่น้ำเล่นจ้องมองเขาด้วยสายตาที่หวานฉ่ำเยิ้มสุดๆ
นี่ใครมาสิงร่างพี่น้ำของเขาวะ?
“พี่...” ยังไม่ทันพูดอะไร รุ่นพี่ก็ยกศีรษะขึ้นมาใกล้จนริมฝีปากสัมผัสกัน แต่ด้วยความที่เขาไม่เคยเห็นพี่น้ำแสดงท่าทีเช่นนี้มาก่อน อยากจะดีใจ แต่ก็ชักจะระแวง เด็กหนุ่มจึงขยับตัวออกไปนอนเคียงข้างกันแทน ทว่าอีกฝ่ายก็ขยับตามมาโอบกอดไว้หลวมๆ
“เมฆครับ” ชายหนุ่มพูดเสียงขรึม
“คะ... ครับ” เมฆกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ
“เมฆจะถอยหนีพี่ไปทำไมครับ เราสัญญากันแล้วไม่ใช่เหรอ หรือคำพูดของประธานรุ่นเชื่อถือไม่ได้ครับ”
“ผะ... ผมไม่ได้หนีนะ...”
น้ำค่อยๆ ขยับขึ้นมาทาบทับตัวเด็กหนุ่ม พร้อมกับจรดหน้าผากตนไว้กับหน้าผากอีกฝ่าย เขาแนบจูบริมฝีปากตรงหน้าอย่างแผ่วเบา “งั้นก็ดี... เพราะถ้าเมฆผิดสัญญากับพี่...” ชายหนุ่มพูดพลางไล้ปลายจมูกไปบนแก้มที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อๆ แล้วเคลื่อนลงไปยังลำคอ ก่อนจะกัดลงไปอย่างไม่เบาแรงนัก
“โอ๊ย! พี่น้ำ!” เมฆสะดุ้งเฮือก
รุ่นพี่ขยับขึ้นมากระซิบที่ตรงใบหู “พี่จะจับเมฆมัดไว้กับเตียงแล้วลงโทษให้หนัก”
...ทำไมกูเชื่อสุดใจเลยวะ! เมฆเบิกตาโพลง “ผมไม่หนีคร้าบ ไม่หนีเด็ดขาด!”
น้ำขยับศีรษะออกเล็กน้อย นัยน์ตากับรอยยิ้มของเขาหวานเสียจนเด็กหนุ่มแทบจะละลาย “ดีมาก แล้วพี่จะบอกรักเมฆให้มากเท่าที่เมฆต้องการเลยนะครับ”
คนอะไรวะ วินาทีหนึ่งก็น่ากลัว เจ้าเล่ห์ร้ายกาจอย่างกับปิศาจ อีกวินาทีก็เปลี่ยนเป็นน่ารัก ใจดีราวกับเทวดา เขาเดาใจรุ่นพี่ไม่เคยถูกเลย แต่บ่นไปแล้วอย่างกับว่าจะทำอย่างไรได้ ก็รักไปจนหมดใจแล้วนี่หว่า เด็กหนุ่มครวญครางอยู่ในใจ
“ผมก็รักพี่น้ำ... รักมาก” ...แต่วันนี้ปล่อยผมไปตั้งหลักก่อนเถอะนะครับ ฮือ...
ราวกับคำขอร้องของเมฆส่งตรงไปถึงรุ่นพี่ได้ น้ำขยับตัวออกให้อีกฝ่ายได้พักหายใจหายคอ จากนั้นจึงลุกขึ้นจากเตียง เดินไปหยิบบางสิ่งบางอย่างในกระเป๋าใส่กล้องแล้วนำมาส่งให้เด็กหนุ่ม “ของขวัญวันวาเลนไทน์ ช้าไปสักหน่อยเพราะติดขัดหลายๆ อย่าง แต่พี่ก็อยากจะให้เมฆ”
เจ้าของชื่อยิ้มกว้าง พลางเอื้อมมือออกไปรับกล่องโลหะขนาดเล็กจากชายหนุ่ม “ขอบคุณครับ”
“เปิดดูสิ”
เมฆเปิดฝากล่องออกอย่างระมัดระวัง ที่ในกล่องโลหะนั้นมีสร้อยสีเงินของแร่แพลตตินัมห้อยจี้เล็กๆ เป็นรูปทรงของหยดน้ำ เขาเลิกคิ้วขึ้น ขณะอ่านเอกสารโฆษณาแผ่นบางๆ ที่แนบมาในกล่องซึ่งกล่าวถึงความพิเศษของแร่แพลตตินัม และในส่วนของจี้นั้น ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยได้เห็นเพชรของจริงสักเท่าไหร่ แต่ก็คิดว่าน่าจะใช่ “โอ้โห! แต่เดี๋ยว... นี่ไม่ใช่...”
“ใช่เลยล่ะ” น้ำหยิบสร้อยเส้นนั้นออกมาจากใส่กล่อง แล้วโน้มตัวเข้าไปสวมให้เด็กหนุ่ม
“พี่น้ำ...” รุ่นน้องคราง “ทำไมให้ของแพงแบบนี้”
“ก็อยากให้ เพราะรักมาก” ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก “แล้วก็รวยมากด้วย”
เมฆเบ้ปาก เขาไม่รู้จะซึ้งหรือจะหมั่นไส้ดี “แล้วผมจะกล้าใส่เหรอเนี่ย”
“ก็ใส่อยู่แล้วไง”
เด็กหนุ่มจับสร้อยขึ้นมาพิจารณาดู “ผมคงต้องใส่ๆ ถอดๆ อย่างน้อยก็ตอนเล่นบาส พี่น้ำไม่ว่ากันนะครับ”
“ก็เสียใจนิดหน่อยที่ไม่ใส่ให้ตลอด”
“โธ่ พี่น้ำอะ” เมฆคร่ำครวญ “ผมก็อยากใส่ตลอดนะ แต่ถ้าหายไปหรือขาดไปผมคงเสียใจตายแน่ๆ”
น้ำหัวเราะ “โอเค พี่เข้าใจ งั้นพี่ไปอาบน้ำแป๊บละกัน เมฆนอนพักเถอะนะ” จากนั้นจึงลุกขึ้นบิดขี้เกียจตรงหน้ารุ่นน้องอย่างจงใจอวดร่างกายที่สมบูรณ์ไปเสียทุกส่วนให้อีกฝ่ายได้เห็นจะจะ
เมฆเพิ่งจะได้สังเกตพี่น้ำของเขาแบบที่ท่อนบนเปล่าเปลือยอย่างชัดเจน กล้ามแขนกับซิกแพ็กชัดๆ ตรงหน้านั่น บ่งบอกถึงความแข็งแรงของอีกฝ่าย เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ งานนี้ถ้าเขาไม่รีบฟิตกล้ามบ้าง คงจะต้องปราชัย สูญเสียดินแดนให้พี่น้ำได้ครอบครองเป็นแน่
“มองอะไร” น้ำยิ้มมุมปาก
“พี่... พี่น้ำเล่นยูโดมากี่ปีแล้วครับ”
“อืม... สิบกว่าปีแล้วล่ะ”
...ฉิบหายชัดๆ หายนะแน่กู... ในสภาวะปกติกูไม่มีทางสู้พี่น้ำได้แน่
เมฆนั่งเหงื่อตก ขณะที่สายตามองตามชายหนุ่มก้าวเข้าห้องอาบน้ำไป เขาหันมองซ้ายขวาเพื่อหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่ามีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันร่างกายท่อนล่างไว้ แล้วรีบซุกตัวเข้าไปในผ้าห่ม จากนั้นจึงคลำไปคลำมาที่สะโพกของตน พลางนึกถึงเมื่อตอนที่พี่น้ำใส่นิ้วเข้ามา
“ขนาดแค่นิ้วยังเจ็บฉิบหายเลย เหมือนที่ไอ้ตำลึงเคยบอกไว้ไม่มีผิด แล้วถ้าเจอของพี่น้ำเข้าไปนี่ กูไม่ต้องนอนโรงพยาบาลเลยเหรอวะ” เขาบ่นพึมพำ บทเรียนในวันนี้สอนตัวเองได้ว่า... ถ้ามึงไม่รีบวางแผนรุกพี่น้ำก่อน มึงแย่แน่ไอ้เมฆ!
เด็กหนุ่มเงี่ยหูฟังเสียงจากในห้องน้ำ พอคิดว่าอีกฝ่ายกำลังจะกลับมาในไม่ช้าก็รีบแกล้งทำเป็นหลับ
น้ำก้าวออกมาจากห้องอาบน้ำ มองคนที่นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงแล้วก็กระตุกยิ้มมุมปาก จากนั้นก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดนอนมาสวมใส่ เขาเดินไปนั่งลงบนเตียง เอนตัวลงนอนพร้อมกับขยับเข้าไปกอดเด็กหนุ่มไว้
นัยน์ตารูปเมล็ดอัลมอนด์จับจ้องร่องรอยสีแดงมากมายที่เขาจงใจทิ้งไว้บนร่างกายเด็กหนุ่ม ก่อนจะโน้มใบหน้าไปกระซิบเบาๆ “ราตรีสวัสดิ์”
เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในตอนเช้าของวันใหม่ เมฆเป็นฝ่ายตื่นขึ้นก่อนแล้วมองหาโทรศัพท์มือถือที่กำลังส่งเสียงร้องดังไม่หยุด “พี่น้ำครับ นาฬิกาดังแล้ว”
“ฮื่อ” แขนข้างหนึ่งของน้ำวางพาดเอวของเมฆไว้ ส่วนใบหน้าซุกลงกับหมอน
เด็กหนุ่มหยิบเอาโทรศัพท์มือถือไปจ่อข้างหูคนที่ยังไม่ยอมตื่น “เช้าแล้วคร้าบ”
น้ำเงยหน้าขึ้น เขากดปิดระบบปลุกด้วยสีหน้าหงุดหงิด “ขออีกสิบห้านาทีนะ”
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ... แต่พี่น้ำ ผมไม่มีเสื้อผ้าใส่อะ”
“หยิบเอาในตู้” ชายหนุ่มตอบแล้วก็หลับต่อไปโดยง่าย
เมฆขยับออกจากเตียง หันกลับไปมองคนที่ใส่ชุดนอนพร้อมนอนอยู่บนเตียงแล้วก็นึกหมั่นไส้ ทีกับเขาปล่อยให้นอนโป๊ มีผ้าเช็ดตัวห่อไว้ผืนเดียว
เด็กหนุ่มเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ออก เขาเลือกหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็กออกมา เพราะคิดว่าคงจะกลับไปเปลี่ยนที่หอพักไม่ทันแน่ จากนั้นจึงเดินเข้าห้องอาบน้ำไป
พอเห็นกระจกก็หยุดส่องดูเงาสะท้อนของตนเองกับสร้อยคอที่รุ่นพี่ให้ แต่เพราะมีบางสิ่งบางอย่างโดดเด่นกว่า เห็นแล้วทำให้เขาอยากจะร้องไห้... รอยฟันที่คอนี่ เขาจะปิดยังไงให้มิด แล้วยังรอยจูบมากมายนี่อีก! พี่น้ำจงใจแกล้งกันชัดๆ เลย สงสัยจะต้องใส่เสื้อข้างในอีกตัว เขาจึงต้องเดินกลับไปหยิบเสื้อจากในตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง
เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เจ้าของห้องก็ยังคงนอนไม่ยอมตื่น เมฆจึงก้าวออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ ตรงไปยังห้องครัว เพื่อเตรียมทำอาหารมื้อเช้า หลังจากเปิดตู้เย็นสำรวจดูแล้ว เขาจึงตกลงใจว่าจะทำข้าวต้มใส่หมูสับ
ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังวุ่นวายอยู่ในครัว เขาไม่ได้ทันสังเกตว่ามีใครบางคนเดินเข้ามาในห้อง จนกระทั่งอีกฝ่ายเข้ามาประชิดทางด้านหลังแล้วโอบกอดตัวเขาไว้พร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่นั่นล่ะ เมฆเบิกตาโพลง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครมาทักทายเขาเช่นนี้ “เย้ย!”
“อื้อ... ตกใจอะไร” ชายหนุ่มยังคงอยู่ในชุดนอน เส้นผมบนศีรษะยุ่งเหยิงไปหมด
“พี่น้ำ! เข้ามาซะเงียบเชียบเลย!”
“ตื่นมาเมฆก็หาย พี่เลยเดินออกมาดู”
“ผมกำลังทำข้าวต้ม พี่น้ำไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนสิ”
“จุ๊บทีนึงก่อนสิแล้วจะไป” น้ำพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปหา
บรรยากาศแบบนี้ คงจะเรียกว่าข้าวใหม่ปลามันก็ได้งั้นสินะ เมฆรู้สึกไม่ชินกับพี่น้ำในรูปแบบใหม่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ชอบ เขาแนบจูบเรียวปากบางเบาๆ “ไปอาบน้ำนะครับ”
น้ำยิ้มมุมปาก “ครับ” จากนั้นจึงยอมเดินกลับไปอย่างง่ายดาย
...ขนลุกกับตัวเองจังเลยกู... เมฆยกมือขึ้นกุมขมับ เขาไม่นึกไม่ฝันมาก่อนเล้ย... ว่าพี่น้ำจะเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ หากพอนึกแล้วก็อดยิ้มตามไปไม่ได้ จะว่าไปพี่น้ำแบบนี้ก็น่ารักดี
สักพักน้ำก็มานั่งรอเด็กหนุ่มที่โต๊ะอาหาร เขาเท้าแขนลงกับโต๊ะแล้วยิ้มรอให้อีกฝ่ายมาเสิร์ฟมื้อเช้าให้ “ขอบใจ”
เมฆนั่งลงตรงข้ามกัน “พี่น้ำ มีพลาสเตอร์ยาบ้างมั้ย”
“คิดว่ามีสองสามแผ่น” เจ้าของห้องลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดลิ้นชักจากตู้ใกล้ๆ จากนั้นก็หยิบซองใส่พลาสเตอร์มาส่งให้ “ทั้งตู้มีแค่นี้แหละ เมฆโดนมีดบาดเหรอ ไหนเอาแผลมาดู”
“เปล่าครับ ผมจะเอามาปิดรอยฟันพี่น่ะสิ ดูสิเนี่ย คอผม...” เด็กหนุ่มเอียงคอ พร้อมกับดึงคอเสื้อออกให้รุ่นพี่ดู “ไม่รู้ข้างหลังมีรอยอะไรอีกรึเปล่า”
น้ำยิ้มมุมปาก ขณะเลื่อนเก้าอี้ไปช่วยติดพลาสเตอร์ยาบนลำคอเด็กหนุ่มให้ เขาชะโงกไปดูที่ด้านหลังคอพร้อมกับดึงคอเสื้อของอีกฝ่ายออก จากนั้นจึงใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามร่องรอยสีแดงที่ตนเองสร้างทิ้งไว้ช้าๆ “อืม มีตรงนี้ ตรงนี้ ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้... อะ ตรงนี้ด้วย”
เมฆเลิกคิ้วขึ้น “เหย! แล้วผมจะใส่เสื้อบาสได้ยังไงเนี่ย”
“ก็ใส่เสื้อยืดข้างในไว้แบบนี้ไง”
“หา!”
น้ำหัวเราะเบาๆ เขาขยับกลับไปนั่งที่แล้วก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารเช้าต่อโดยไม่พูดอะไรอีก
“คอยดูเถอะ ผมจะทำรอยให้พี่น้ำบ้าง”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบสายตากับคนพูด ยิ้มมุมปากพลางเอ่ยท้าทาย “รออะไรอยู่ล่ะ”
“ฮื้ย!” ...ฝากไว้ก่อนเถอะ! ตอนนี้น่ะ เขาไม่หลงกลพาตัวเองเข้าไปให้พี่น้ำจับกดหรอก รอให้เขามีโอกาสบ้างก็แล้วกัน จะเอาคืนให้ลายพร้อยทั้งตัวเลยเชียว
“พี่น้ำ เดี๋ยวผมยืมมือถือพี่โทรหาเพื่อนหน่อยได้มั้ย จะให้มันหยิบหนังสือเรียนกับไปหาพลาสเตอร์มาให้”
“เอาสิ เดี๋ยวไปโทรในรถละกัน... เมฆมีเรียนกี่โมง”
“เก้าครึ่งครับ แล้วพี่น้ำ...”
“สิบโมง... แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จะไปเช้าหน่อย” น้ำวางช้อนในมือลง จากนั้นก็ยื่นมือออกไปจัดเส้นผมให้กับคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน “ข้าวต้มอร่อยดี ขอบใจนะ... พี่อยากกินมื้อเช้าฝีมือเมฆทุกวันเลย”
...พี่น้ำหยอดกูอีกแล้วโว้ย! สายตาของเด็กหนุ่มจ้องมองอีกฝ่ายอย่างหวาดๆ
“มื้อเย็นก็อยากกินฝีมือเมฆ” มือของรุ่นพี่ค่อยๆ เคลื่อนผ่านลำคอลงมาจับคอเสื้อให้อีกฝ่าย แล้วก็ค่อยๆ เคลื่อนต่ำลงมาอีก
...โอ้โห กู... ถ้าใจอ่อนมีหวังต้องเสียเอกราชแน่
น้ำโน้มใบหน้าเข้าไปหาพร้อมด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม “ทำไมเงียบไป”
เมฆเริ่มเหงื่อตก เขาก้มลงมองตามมือของรุ่นพี่ซึ่งตอนนี้ย้ายไปลูบไปลูบมาอยู่บนตัก “เอ่อ...”
เสียงกริ่งจากทางประตูทางเข้าดังขึ้น เป็นเสมือนระฆังช่วยเด็กหนุ่มไว้พอดี เขาลุกขึ้นพรวด “อะ มีคนมาอะครับพี่น้ำ”
น้ำหันหน้าออกไปทางประตูแล้วลุกขึ้นตาม “ใครมาแต่เช้าขนาดนี้”
“เดี๋ยวผมไปเปิดให้เอง พี่น้ำกินต่อเถอะ”
เจ้าของห้องพยักหน้า “อือ ขอบใจ”
เมฆก้าวขายาวๆ จากภายในห้องครัว ตรงลิ่วไปที่ประตู เขาเปิดออกกว้างโดยที่ไม่ได้สนใจจะมองผ่านจอกล้องวงจรปิดก่อน ลืมนึกไปเสียสนิทว่าคนที่มาเยือนอาจจะไม่ใช่พวกรุ่นพี่ของเขาเหมือนอย่างทุกครั้ง
ที่หน้าบานประตูมีชายหญิงคู่หนึ่งและเด็กอีกสองคนยืนอยู่ ซึ่งใบหน้าของชายหญิงคู่นั้น เด็กหนุ่มก็รู้จักดี เขาเบิกตาโพลง “เฮีย!”
“เฮ้ย! เมฆ!”
“อ้าว รู้จักกันด้วยเหรอคะ” ริซาโกะหันขวับไปทางสามีของเธอ
“เฮียมาทำไรที่นี่”
“เฮียต้องถามเมฆป่ะวะเนี่ย”
สองหนุ่มยืนประจันหน้ากันอย่างงงๆ จนกระทั่งมีใครเข้ามาตัดบท
“มีอะไรเหรอเมฆ”
น้ำเดินยิ้มเข้ามายืนเคียงข้างเด็กหนุ่ม ก่อนจะหันไปเห็นผู้มาเยือนทั้งสี่ “พี่ไม้”
“พี่ไม้?” เมฆขมวดคิ้ว
น้ำพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ “เมฆ นี่พี่ไม้ พี่ชายของพี่เอง” แล้วหันไปบอกกับพี่ชาย “เข้ามาก่อนสิครับ” เขาคว้ามือรุ่นน้องเดินนำเข้าไปในห้องนั่งเล่น ซึ่งเด็กหนุ่มก็ได้แต่เดินตามไปอย่างงงๆ
เมฆขยับไปกระซิบ “พี่น้ำ ปล่อยมือผมก่อนเถอะ”
หากชายหนุ่มไม่ใส่ใจ เขากดไหล่เป็นเชิงบอกให้เมฆนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตัวหนึ่ง ให้พี่ชายกับพี่สะใภ้และหลานๆ นั่งรวมกันบนโซฟาตัวยาว ส่วนตัวเขานั่งลงบนที่เท้าแขนโซฟาที่เด็กหนุ่มนั่งอยู่
บรรยากาศภายในห้องนั่งเล่นเงียบจนน่าอึดอัด ไม่มีใครพูดอะไร ริซาโกะเห็นท่าไม่ค่อยจะดี เธอจึงลุกขึ้นพาลูกๆ เข้าไปหาของรับประทานเล่นจากในครัว สักพักก็กลับมาพร้อมกับถ้วยชาสี่ถ้วยกับขนม แต่ก็ยังไม่มีใครยอมเป็นฝ่ายเปิดปากก่อน เธอตบลงบนตักของสามีเบาๆ ก่อนจะกลับเข้าไปอยู่ในครัวกับลูกๆ
สีหน้าของน้ำเย็นชาราวกับเป็นตุ๊กตา เขาเอื้อมมือไปยกถ้วยชาขึ้นจิบ
เมฆหันรีหันขวาง “เอ่อ... คือเดี๋ยวผมมีเรียน...”
น้ำเอื้อมมือไปโอบไหล่ของเด็กหนุ่มไว้ “เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง” จากนั้นก็หันไปสบสายตากับพี่ชาย “พี่ไม้มีอะไรรึเปล่า ถ้าไม่มีผมจะไปส่งเมฆก่อน”
ไม้กำลังเอื้อมมือไปหยิบถ้วยชา เขาหยุดชะงัก “มี พี่มีเรื่องจะคุยกับเมฆน่ะ”
“มีเรื่องอะไร” ผู้เป็นน้องชายถามเสียงเข้ม
พี่ชายไม่ใส่ใจกับคำถามและสีหน้าดุดันที่น้องชายพยายามจะขู่ให้เกรงกลัว เขาหันไปทางเด็กหนุ่มซึ่งในตอนนี้ทำสีหน้าบอกไม่ถูก “เมฆ เฮียขอโทษนะที่โกหก”
เมฆยิ้มแหยๆ “ที่จริงผมก็คิดไว้อยู่แล้ว แต่ไม่นึกว่าเฮียจะเป็น...”
น้ำขมวดคิ้ว “เมฆรู้จักกับพี่ไม้เหรอ”
“.....” ไม่รู้ทำไมรู้สึกถึงความซวยมหาศาลที่กำลังจะถาโถมเข้าใส่ เมฆยกมือขึ้นปาดเหงื่อพร้อมพยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ
“ไปรู้จักกันมาตอนไหน รู้จักได้ยังไงน่ะ”
“คือ...” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นเกาคางตัวเอง หากยังไม่ทันตอบ อีกคนก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“พี่ว่าน้ำมีอะไรที่สำคัญกว่านั้นจะบอกกับพี่ไม่ใช่เหรอ”
เมฆนึกอยากจะร้องไห้แล้วตอนนี้ เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยจริงๆ พอเงยหน้าขึ้นมองพี่น้ำ รุ่นพี่ก็ทำหน้าบึ้งตึงใส่ แล้วพอชำเลืองมองพี่ไม้ อีกฝ่ายก็ทำหน้าเครียด
“ผมกับเมฆกำลังคบกันอยู่” น้ำพูดเสียงเรียบ
“เฮ้ย! พี่น้ำ!” เด็กหนุ่มจะห้ามก็ไม่ทันแล้วตอนนี้ เขาลุกขึ้นพรวด ดวงตาเบิกกว้าง “พี่น้ำพูดเล่นน่ะเฮีย เย้ย!” ก่อนจะถูกเจ้าของชื่อที่เอ่ยถึงดึงกลับให้ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอีกครั้ง
ไม้เคลื่อนสายตาไปจ้องเด็กหนุ่มเขม็ง “เมฆ”
เมฆยิ้มเจื่อนๆ “....”
“ไอ้หมอนี่คือคนที่ทำให้เมฆต้องมานั่งร้องไห้อยู่กับเฮียเมื่อวันวาเลนไทน์นั่นรึเปล่า” คนพูดพยักพเยิดไปทางคนที่นั่งอยู่บนที่วางแขนโซฟา
“เฮ้ย! เฮีย!”
“เมฆร้องไห้?” น้ำหันขวับ
“ก็ใช่น่ะสิ เพราะงั้นจะทำจะพูดอะไรก็คิดให้ดีเสียก่อน” ไม้ตอบแทนเด็กหนุ่ม
“.....” คราวนี้เป็นน้ำที่ทำหน้างงบ้าง อะไรกันวะเนี่ย เขานึกย้อนกลับไปถึงเมื่อวันวาเลนไทน์ วันที่เขากับเมฆทะเลาะกัน ชายหนุ่มขมวดคิ้วจนแทบเป็นปม
“เมฆคือคนที่ทำให้น้ำตัดสินใจจะทำงานที่นี่หลังเรียนจบสินะ”
“ก็... ใช่ครับ”
“อืม” ไม้ตอบเสียงเรียบ พลางเอื้อมมือไปหยิบถ้วยชามาจิบ “น้ำ... พี่ขอโทษนะที่แอบมาติดตามดูเรื่องส่วนตัวของน้ำ แต่ถ้าไม่ทำแบบนั้น พี่ก็คงไม่ได้รู้จักกับเมฆ” จากนั้นก็หันไปยิ้มให้เด็กหนุ่ม “เมฆมานี่ซิ”
เมฆเหลือบมองรุ่นพี่ ก่อนจะขยับไปนั่งลงข้างๆ คนเรียก “ครับ”
ไม้โอบไหล่เด็กหนุ่ม “เฮียฝากน้องเฮียด้วยนะเมฆ อาจจะรับมือยากสักหน่อย เพราะมันทั้งดื้อทั้งรั้น แต่เฮียเชื่อว่าเมฆทำได้”
“เฮีย...”
“เฮียดีใจที่คนที่น้ำเลือกคือเมฆ มาเป็นน้องชายเฮียอีกคนนะ”
เมฆยิ้มบาง แล้วยกมือขึ้นไหว้ “ขอบคุณครับเฮีย ผมสัญญาว่าจะดูแลพี่น้ำให้ดีที่สุดเลย”
น้ำอ้าปากค้างอย่างนึกไม่ถึง นอกจากพี่ชายตัวเองจะรู้จักกับแฟนตัวเองมาก่อนแล้ว ยังเข้ากันได้ดีซะอีกด้วย “เอ่อ...”
“น้ำมานั่งนี่สิ” ไม้ตบมือลงที่บนเบาะโซฟาข้างๆ
ผู้เป็นน้องชายลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งลงตามที่อีกฝ่ายบอก จากนั้นพี่ชายจึงยกแขนอีกข้างขึ้นโอบไหล่ “พี่ดีใจนะที่น้ำบอกความจริงกับพี่ตรงๆ”
“พี่ไม้...”
“คือพี่ก็ตกใจแหละ แต่ที่ตกใจเพราะคนที่น้ำรักเป็นคนที่พี่ถูกชะตาพอดี” ไม้หันไปทางเมฆ “ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ พรหมลิขิตจริงๆ เลย”
เมฆหัวเราะแหะแหะ “ถ้าผมรู้ว่าเฮียเป็นพี่ของพี่น้ำ ผมคงไม่พูดแบบนั้นกับเฮียแต่แรกหรอก”
“เอ้า ก็ดีแล้ว เฮียชอบเมฆก็เพราะเมฆเป็นอย่างที่เป็นเนี่ยแหละ” ไม้ขยี้เส้นผมของเด็กหนุ่มอย่างเอ็นดู จากนั้นจึงกระชับอ้อมแขนให้ทั้งสองคนเข้ามาแนบชิดตัวเขา “ต่อไปมีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกกันได้ เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ”
“ขอบคุณครับพี่ไม้”
ไม้ลูบศีรษะของน้องชายอย่างอ่อนโยน “หลังเรียนจบแล้ว พี่ให้น้ำทำงานที่นี่ต่อไปได้ แต่ต้องสัญญาว่าจะพาน้องมาเยี่ยมบ้านบ่อยๆ เข้าใจมั้ย”
น้ำหัวเราะ “ครับ”
ริซาโกะแอบมองผ่านช่องว่างของประตูอยู่ที่ด้านนอก เธอยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้เห็นพี่น้องเข้าใจกันและทุกอย่างจบลงได้ด้วยดี เมื่อเห็นว่าทุกคนคุยกันเสร็จแล้วจึงเดินเข้ามาสมทบพร้อมกับกล่องใส่อาหารสองกล่องในมือ “มื้อกลางวันของน้องเมฆกับน้ำนะจ๊ะ”
เมฆรีบยกมือไหว้ “ขอบคุณครับ”
“แล้วพี่ไม้จะกลับเมื่อไหร่”
“กลับวันนี้แหละ ที่จริงก็แค่จะแวะมาดูน้ำสักหน่อย แล้วก็ว่าจะแวะเอาขนมไปให้เมฆที่ในมหาลัย เดี๋ยวไปเอาขนมในรถนะ”
น้ำยิ้มบาง “น่าเสียดาย น่าจะอยู่อีกสักวันสองวัน”
“พูดจริงอะ” ไม้หัวเราะเสียงดัง “เอาไว้คราวหน้า พรุ่งนี้พี่มีประชุมที่บริษัทน่ะ”
“ครับ พี่ไม้บอกล่วงหน้านะ เราจะได้ไปเที่ยวกันทั้งครอบครัว”
ผู้เป็นพี่ชายยิ้มกว้าง หัวใจพองโต... นานเหลือเกินแล้วที่เขาไม่ได้ยินน้องชายเอ่ยปากยอมรับว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าเขาจะพยายามทุ่มเททำให้ทุกสิ่งอย่างแค่ไหน แต่วันนี้น้ำเปลี่ยนไป อีกฝ่ายยอมเปิดใจให้กับเขาแล้ว
“ริซาโกะ พารินรันมารู้จักเมฆสิ” ไม้บอกกับภรรยาของเขา ซึ่งเธอก็พยักหน้ารับแล้วเดินออกจากห้องไป
ริซาโกะกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับลูกชายและลูกสาว เธอพาไปนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวที่เมฆเคยนั่งอยู่ก่อน แล้วนั่งลงบนที่วางแขนแทนน้ำ “รินรัน สวัสดีพี่เมฆสิคะ พี่เมฆเป็นแฟนของอาน้ำ”
เด็กทั้งสองยกมือไหว้ “สวัสดีครับ/ค่ะ พี่เมฆ” ดวงตาทั้งสองคู่จับจ้องเด็กหนุ่มเขม็ง
“เอ้อ สวัสดีครับ รินรัน พูดไทยได้ด้วยนะ เก่งจัง” เมฆยิ้มกว้าง เขานึกถึงน้องสาวฝาแฝดของตนเองขึ้นมาทันควัน
“เวลาอยู่ที่บ้านต้องพูดภาษาไทยกับพ่อเขาน่ะค่ะ แต่เพราะข้างนอกต้องใช้ภาษาญี่ปุ่นตลอด ก็เลยสำเนียงเพี้ยนไปบ้าง”
“ไม่หรอกครับ เก่งมากเลย”
รอยยิ้มกับคำชมของเด็กหนุ่มส่งผลให้เด็กทั้งสองคนคลายความเกร็งลงและเริ่มจะยิ้มออกมาบ้าง พวกเขาจ้องมองเมฆ แล้วลุกไปนั่งขนาบข้าง
เมฆยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กๆ อย่างเอ็นดู “น่ารักจังเลยน้า เหมือนตุ๊กตาเลย”
“พี่เมฆก็น่ารัก” จากที่นั่งอยู่ข้างๆ เด็กน้อยเริ่มคืบคลานขึ้นมาบนตักแล้วยืดตัวขึ้นจุ๊บแก้มเจ้าของตักเบาๆ
โอ้โห... เชื้ออาท่าจะแรง เด็กหนุ่มนึกอยู่ในใจ พลางชำเลืองมองรุ่นพี่
น้ำส่งสายตาดุๆ กลับคืน “เมฆมีเรียนเก้าโมงไม่ใช่รึไง”
“เย้ย!” เด็กหนุ่มหันขวับไปดูนาฬิกาแล้วร้องลั่น “แย่แล้ว! ผมต้องรีบไปแล้วครับ” พออุ้มเด็กทั้งสองคนลงจากตักแล้วก็ลุกขึ้นพรวด เขารีบยกมือไหว้พี่ชายและพี่สะใภ้ของรุ่นพี่ “วันนี้มีสอบย่อยท้ายชั่วโมง ผมขอโทษนะครับ ผมต้องไปก่อนแล้วล่ะครับ”
“อ้าว! โชคเอนะไอ้น้อง เอ้า ถ้างั้นเราก็ไปพร้อมกันเลยละกัน” ไม้ลุกขึ้นแล้วจูงมือลูกทั้งสองคนไว้ “เดี๋ยวจะได้เอาขนมให้เมฆด้วยน่ะ”
“ทำไมต้องมีขนมให้เมฆด้วยครับเนี่ย” น้ำส่งสายตาขุ่นๆ ให้พี่ชาย
ไม้ยิ้มมุมปาก “สินบนไง เอาไว้ให้เมฆรายงานว่าน้ำทำตัวยังไงบ้างเวลาพี่ๆ ไม่อยู่”
เมื่อเห็นรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของพี่ใหญ่ของบ้านแล้ว เมฆก็มั่นใจได้เต็มที่เลยว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกันจริงๆ ท่าทางเจ้าเล่ห์ไม่แพ้กันเลย
รินกับรันเดินมาจูงมือเด็กหนุ่มขณะที่พวกเขาเดินตรงไปยังลิฟต์โดยสาร ในตอนที่เข้าไปยืนกันอยู่ในลิฟต์นั้น ทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นมองเมฆสลับกับน้ำ แล้วเอ่ยถามเสียงใส ดังชัดเจนจนได้ยินกันทุกคนในลิฟต์ “พี่เมฆ”
“ครับ” เด็กหนุ่มยิ้มรับ
“พี่เมฆกับอาน้ำ ใครเป็นโอคาซัง”
“เหอ? โอคาซัง?”
“ใครจะมีเบบี้ให้รินกับรันไง”
“ฮะ” เมฆเบิกตาโพลง เขาหันขวับไปสบสายตากับน้ำ แล้วชำเลืองมองริซาโกะกับไม้ซึ่งก็อมยิ้มอยู่น้อยๆ ทำท่าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้
“อาน้ำ/พี่เมฆไง” สองหนุ่มชี้สลับไปที่อีกฝ่ายทันควัน
ไม้หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ พอเห็นสีหน้าของสองหนุ่มแล้วก็เก็บอาการไม่อยู่ ต้องหันหน้าหลบไปขำอยู่อีกมุม
“พี่ไม้อย่าเอาแต่หัวเราะสิครับ!”
“โอเคๆ แฮ่ม...” ไม้กระแอม จากนั้นจึงก้มลงบอกกับเด็กๆ “แปลว่ายังไม่รู้ว่าใครจะเป็นโอคาซัง รินกับรันต้องรอไปก่อนนะ”
“พี่ไม้! / เฮีย!” สองหนุ่มร้องลั่น
โชคดีที่ลิฟต์โดยสารลงมาถึงชั้นหนึ่งเสียก่อนที่พวกเขาจะเถียงกันต่อ เมื่อเดินออกจากลิฟต์ลูกน้องของไม้ก็รีบเดินเข้ามาหา
“ไปเอาขนมมาให้เมฆที” ไม้สั่ง
ลูกน้องทั้งสองวิ่งกลับไปที่รถ คนหนึ่งขึ้นไปติดเครื่องเปิดเครื่องปรับอากาศไว้รอ อีกคนเปิดกระโปรงหลังรถหยิบถุงใส่ขนมถุงใหญ่ออกมาแล้ววิ่งนำไปส่งให้กับเจ้านาย
ไม้ส่งถุงขนมต่อให้เด็กหนุ่ม จากนั้นจึงตบไหล่เบาๆ “ไว้เจอกันนะ”
“ครับเฮีย เดินทางกลับดีๆ นะครับ” เมฆยกมือไหว้แล้วโบกมือลา
ไม้กับริซาโกะและลูกๆ ยืนรอส่งสองหนุ่มให้ขับรถออกจากคอนโดมิเนียมไปก่อน จากนั้นพวกเขาจึงก้าวขึ้นไปนั่งบนรถที่รออยู่ด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข แล้วมุ่งตรงไปยังสนามบินสุวรรณภูมิเพื่อเดินทางกลับประเทศญี่ปุ่น
TBC~*
โอ้โห แฮปปี้เนอะ 55555 ใกล้จบแล้วค่ะ อีกนิดเดียวววว~
ใครเอาหนังแกะของพี่น้ำไปซ่อนคะเนี้ยะ พ่อหมาป่าเลยเปิดเผยตัวซะงั้น งานนี้น้องเมฆคงต้องพยายามมากๆ หน่อยนะ :o8:
#งานโฆษณาต้องมา เรื่องนี้ตีพิมพ์กับ EverY นะคะ หนังสือจะวางขายเร็วๆ นี้ค่า
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ จุ๊พพพ :mew1:
-
:z13:
-
ยูโด 10 ปี ของพี่น้ำ vs การเอาตัวรอดของเมฆ.. ใครจะเป็นโอก้าซังของรินรัน!!? :laugh:
เมฆหนูต้องสู้นะลูกกก แม้ว่าจะไม่เห็นหนทางเลย โธ่... o17
-
แฮปปี้~~
-
:katai2-1: เอาเป็นว่ารอลุ้นผลกันไปนะหลานเอ๊ย.
อิอิ พี่น้ำตัวจริงอยู่นี่แล้วเมฆที่ผ่านมาแกคิดไปเอง
-
พี่น้ำจิตตกกังวลอยู่ตั้งนาน แต่พอเจอกันจริงๆกลับง่ายชนิดพี่แกยังงง 555
ก็น่ะพี่ไม้แกหลงเมฆแรงมาก พอรู้ว่าคนนี้แกเลยเปิดไฟเขียวให้ ดูท่าจะมีเคืองพี่น้ำด้วยนะที่ทำน้องชายคนใหม่ของแกร้องไห้นะ
-
ทำไมผิดคาดเรื่องเมฆน้ำ น้ำเมฆนะ 5555
-
พี่น้ำให้กดเมฆเร็วๆนะคะ อย่าปล่อยให้รอดนานนัก 5555555
อยากอ่านๆๆๆๆ :hao6: :hao6: :hao6:
-
เด่วๆ ห้ามจบน้า ม้ายย
-
ยัง~ยิง~เย้า~เป่า~ยิง~ชุ่บ เสียงน้ำกับเมฆกำลังแย่งฉิงตำแหน่งผู้นำเกมรุก :mew4:
-
ผมนี่ลั่นเลยครับ "พี่เมฆกับอาน้ำใครเป็น โอคาซัง" สำหรับคนรู้ภาษาญี่ปุ่นคงรู้ๆกันอยู่แล้วว่า "โอก้าซัง(おかあさん)" แปลว่าคุณแม่ แต่หนูๆจ๋า พี่เมฆและอาน้ำทั้ง 2 คนเค้าไม่มีมดลูกนะลูก หนูๆคงไม่มีน้องแล้วล่ะ 555 :ling1: :m20: :pigha2:
ปล.จะรอซื้อเหนือเมฆเล่ม 1 กับ 2 นะครับ :bye2:
-
โป๊ะแตก!! เมฆนี่เชื่อคนง่ายกว่าที่คิดนะ ตั้งแต่ที่เฮียไม้มาหลอกว่าเป็นพ่อของพี่ตั้งใจแล้ว พอความแตกห็แลดูไม่แปลกใจ ฉลาดหรือซื่อบื้อกันแน่ 5555
แต่จบแฮปปี้ก็ดีแล้ว โอ้ยยย ใครจะเป็นโอก้าซัง ก็เมฆน่ะสิ ถามได้ รินรันเอ้ยยย
-
ทำใจคะน้องเมฆ หนังแกะที่คลุมหายขาดกระจุยกระจายไปหมดแระ เหลือแต่หมาป่าแถมเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวซะขนาดนั้น ไม่ต้องถามแล้วมั้งว่าใครจะได้เป็นโอคาซัง :hao3:
ว๊า...จะจบแล้วหรา :mew6: รอตอนต่อไปคะ :mew1:
-
ดูจากลักษณะพี่น้ำแล้ว
ลูกแกะเมฆ ไม่น่าจะรอดมือหมาป่าน้ำนะคะ
ฝีมือมันผิดกัน :hao3:
-
ไม่ผิดหวังเลย สุดยอดคัฟ o13
-
พี่ไ้ม้มาทีไรอยากจะเชียร์ #ไม้เมฆ ทุกที ฮ่าๆๆๆ จะจบแล้วเราก็ต้องเตรียมตังค์พร้อมเปย์ต่อสินะๆๆ
ปอลิง ชอบพี่น้ำโหมดเจ้าเล่ห์แบบเน้ดูอันตรายชวนใจสั่นดี ฮ่าๆๆ
-
ตำแหน่งโอคาซังอันทรงเกรียติ์ได้แก่..... น้องเมฆผู้น่ารัก..รัก..รัก
เพราะจากการดูสภาพร่างกายแล้ว เมฆไม่น่าจะสู้แรงไหวไง 5555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สรุปพี่น้ำเครียดไปเองชิมิ๊ น้องเมฆเอาอยู่หมด ยังเชียร์ให้น้ำกดนะ เราชอบเคะแบบเมฆอ่ะ จริงๆนะโปรดนำเราสู่นิพพาน :heaven
-
ชอบฉากพลิกกันไปมามากตื่นเต้นอย่างกับดูมวยปล้ำจริงๆ555555
หมาป่าเปิดเผยตัวแล้ว น้องเมฆไม่รอดแน่
พี่ไม้ยอมง่ายกว่าที่คิดสงสัยจะเอ็นดูน้องเมฆมากกกก
-
โอ๊ยยย มันแฮปปี้มาก รอตอนต่อไปค่ะ ฟฟฟฟฟฟ
-
หนูเมฆ หนูสูพี่น้ำไม่ได้หรอกลูกกก ยอมพี่เค้าไปเถอะ พี่เค้าอุตส่าห์ยอมเผยตัวตนที่แท้จริงขนาดนี้แล้วสสส 555555555
-
เราว่าเมฆไม่น่ารอดอ่ะ ยูโดมีท่ากดนอนซึ่งท่าว่ากันตามตรงพี่น้ำฝึกมา 10 ปี น้องเมฆคงไม่รอดแล้วล่ะค่ะ นอกซะจากว่าพี่น้ำจะยอมให้
-
ตลกกด น่ารัก อบอุ่นมากกกกก
-
ชีวิตดีดี๊อะเมฆ งานนี้คนที่หน้าบานสุดคงเป็นพี่ไม้ :mew1: :hao3:
-
น้องเมฆไม่รอดมือพี่น้ำแย่ๆ 555
-
พี่น้ำห่มหนังแกะมานาน555
เมฆเป็นโอคาซังเถอะ~ อิอิ
รอตอนต่อไปปปป :mew1:
-
เข้าใจกันดีแล้ว
-
น้องเมฆต้องเป็นโอคาซังแน่ๆเลย :laugh:
-
ลุ้นว่าใครกดใครจนหยดสุดท้ายจริงๆ5555
ชูป้ายไฟเมฆเคะขาดใจ^0^
:-[
-
#ทีมพี่น้ำกดน้องเมฆ :hao6:
-
:pig4:
-
รอเป็นเล่ม สนพ.นี้เอานิยายในเล้าไปหลายเรื่องสนุกๆทั้งนั้น แต่..แพง
-
เมฆไม่ต้องคิดหาวิธีรอดจากการเป็นเมียพี่น้ำหรอก ยูโด 10 ปี เชียวนะนั่น
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: โดนแน่ๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เมฆจ๊ะ ยอมเป็นโอคาซังให้รินรันเถอะนะ เพราะดูท่าแล้วคุณสมบัติหนูเมฆนั้นเพรียบพร้อมสะขนาดนั้น รักเด็ก เลี้ยงเด็กเป็น ทำกับข้าวอร่อย แม่บ้านแม่เรือนชัดๆ ยอมๆ พี่น้ำไปเถอะนะ หุๆ
-
น่ารักมากเลย ครอบครัวสุขสันต์
-
เชียร์ให้พี่น้ำทำให้น้องเมฆเป็นโอก้าซังให้ได้ค่า
-
คราวหน้าเมฆไม่รอดแน่ :hao3:
-
อย่าขัดขีนไปเลยน้องเมฆ
-
แฮปปี้มากตอนนี้ รอลุ้นว่าใครจะเป็นโอคาซัง
-
พี่น้ำรอเวลากินเด็ก
น้องเมฆ อย่าเล่นตัวนาน
พี่น้ำลุยเลยยยยยยย
-
เมื่อวานเห็นวางขายที่นายอินทร์แล้ว
ตอนนี้อาจจะมีวางเป็นบางสาขาเพราะว่าวันนี้ไปอีกห้างว่าจะไปซื้อเห็นว่ายังไม่มา อด :ling1:
-
แฮปปี้ o13 o13
-
หนูเมฆ งานนี้หนูรอดยากซะแล้ว
ประสบการณ์เพียบ + ยูโด 10 กว่าปี :mew5:
หนูจะเอาอะไรไปสู้พี่น้ำ :hao5:
-
:o8: :-[ :impress2:
-
o13
-
Chapter 54 : ความสุขกลับคืน
ฝ่ายเด็กหนุ่มที่นั่งรถออกไปมหาวิทยาลัยกับเจ้าของรถคนหรูอีกคัน เขาชำเลืองมองคนขับที่ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษแล้วยิ้มกว้าง “ดีจังนะครับที่เฮีย เอ๊ย พี่ไม้ไม่ว่าอะไร”
“อืม” น้ำเอื้อมมือไปตบลงบนตักคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน นัยน์ตาเรียวที่ฉายแววสดใสในคราวแรกค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นดุดัน เขาพูดเสียงเข้ม “แต่เรื่องนี้เรายังต้องเคลียร์กันอีกนะ พี่มีอะไรจะถามเมฆอีกหลายอย่าง”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “อ้าว ทำไมจู่ๆ งานเข้าผมซะงั้นน่ะ”
“แอบไปสนิทกับคนอื่นโดยไม่ให้พี่รู้ คิดว่าจะรอดเหรอ”
“เฮ้ย ไม่ได้แอบแล้วก็ไม่ได้สนิทนะครับ แค่เจอกันไม่กี่ครั้ง...”
“ไม่กี่ครั้ง? แต่ถึงขนาดไปร้องไห้กับพี่ไม้ได้เนี่ยนะ”
“เรื่องนั้น... เอ้อ...” เมฆยกมือขึ้นเกาศีรษะ
“เย็นนี้เลิกซ้อมกี่โมง”
“อ่า คงสักสองทุ่มครับ”
“เดี๋ยวพี่จะไปรับ”
“รับไปไหนครับ”
“รับมาคุยด้วยไง”
“คุยที่ไหนครับ”
“คุยที่คอนโดฯ พี่สิ เก็บเสื้อผ้ามาด้วยเลยนะ เอามาทิ้งไว้หลายๆ ชุดเลยก็ได้”
กูว่าแล้ว! พี่น้ำแม่งหาเรื่องบังคับให้ไปนอนด้วยชัดๆ ซ้อมบาสเสร็จยิ่งหมดแรงด้วย แย่แน่กู! เมฆนิ่งคิดประเมินสถานการณ์ ก่อนจะพูดต่อ “โหยพี่ อีกวันผมต้องลงแข่งนะครับ ต้องตื่นเช้ามากด้วยอะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่มาส่ง”
จบเห่แน่กู!
น้ำชำเลืองมองคนที่นั่งขมวดคิ้วอยู่ข้างกันแล้วเอื้อมมือไปเขกศีรษะ “คิดอะไรทะลึ่งอยู่น่ะสิ พี่แค่จะคุยด้วยเฉยๆ กลัวอะไรเหรอ”
คำพูดแทงใจส่งผลให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง “กลัวอะไร ผมเนี่ยนะ!”
“ไม่กลัวก็ดี” ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก พลางหยิบโทรศัพท์ส่งให้อีกฝ่าย “เอ้า จะโทรหาเพื่อนไม่ใช่เหรอ”
“เออ จริงด้วย ขอบคุณครับ”
เมื่อไปถึงมหาวิทยาลัยแล้ว ทั้งสองก็แยกย้ายกันไป เมฆรีบไปเข้าเรียน ส่วนน้ำก็ไปหาที่นั่งรอเวลา เช้านี้เขาไม่ได้มีนัดกับองค์การนักศึกษา จึงไปนั่งที่ประจำในโรงอาหารคณะวิศวะ
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาอะไรอ่านไปเรื่อยเปื่อย แต่สักพักก็มีคนส่งข้อความเข้ามา
“ส่งน้องเข้าเรียนรึยัง”
น้ำอ่านแล้วเบ้ปาก เขารีบพิมพ์ตอบ “ว่างอยู่เหรอครับ”
“ทำไมตอบไม่ตรงคำถามเลย ตอนนี้อยู่ระหว่างทางไปสนามบินไง”
“พี่ไม้มีอะไร”
“แค่จะบอกว่า ตอนที่เมฆร้องไห้น่ะ น้องซบอกพี่ด้วย สะอื้นฮักๆ เลย น่ารักดีนะ”
อ่านข้อความไปคิ้วก็กระตุกเป็นระยะๆ “ผมจะฟ้องพี่ริซาโกะ”
“ฮ่าๆ แค่เอ็นดูแฟนน้องไม่ได้เหรอ”
พออ่านประโยคนี้ชายหนุ่มก็หลุดขำออกมาเบาๆ “ขอบคุณครับ ต่อไปจะดูแลให้ดีกว่านี้”
“พี่ก็จะดูแลริซาโกะ รินรัน และน้ำกับเมฆให้ดีที่สุดเหมือนกัน พี่สัญญา”
น้ำอมยิ้ม เขากดแคปหน้าจอแล้วส่งรูปกลับไปพร้อมข้อความ “ผมแคปไว้แล้วนะ”
“ฮ่าๆ โอเค”
ชายหนุ่มลดโทรศัพท์ในมือลง หัวใจอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด เขาอมยิ้ม เงยหน้าขึ้นพร้อมกับเท้าแขนลงกับโต๊ะ หากยังคงถือโทรศัพท์ค้างอยู่ในมือ นัยน์ตาเรียวมองผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา ใครทักมาเขาก็ทักตอบ ใครยิ้มมาเขาก็ยิ้มตอบ ทั้งที่ปกติแล้วเขาไม่ค่อยใส่ใจกับสิ่งรอบตัวมากนัก หากวันนี้เขาสามารถเปิดใจ เปลี่ยนมุมมองเสียใหม่ หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่เมฆก้าวเข้ามาในชีวิต
“นั่งยิ้มเหมือนคนบ้าเลยนะมึง แชตกับใครวะ” เสียงทักทายแว่วมาจากกลุ่มคนที่เดินเข้ามาร่วมนั่งโต๊ะด้วย
“ไอ้เมฆอะดิ๊ จะมีใคร”
“เปล่าโว้ย คุยกับพี่ไม้ เมฆเรียนอยู่”
“เหอ!” ทุกคนร้องอย่างตกใจแทบจะพร้อมกัน ก็ร้อยวันพันปี พวกเขาเคยเห็นเพื่อนรักแชตกับพี่ชายซะที่ไหน ขนาดคุยกันยังนับครั้งได้
“พวกมึงไม่มีเรียนเหรอเนี่ย”
“มีสิบครึ่ง” เลยว่าจะมาหาอะไรกินก่อน “แล้วเป็นไงบ้างวะ เรื่องไอ้เมฆ คืนดีกันเรียบร้อย?”
“ก็...” พอเริ่มเปิดปากจะพูด ทั้งโต๊ะก็สุมหัวกันเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันที ทำให้น้ำต้องพูดกลั้วหัวเราะ “ก็โอเคแล้ว” จากนั้นก็ยักคิ้วให้กับทุกคน “พี่ไม้ก็รู้จักเมฆแล้ว”
“โอ้โห!” ห้าหนุ่มอุทานเสียงดัง “มิน่าล่ะ หน้าบานเชียว ดีใจด้วยนะมึง”
“เออ ขอบใจ” น้ำยิ้มกว้าง “ขอบใจพวกมึงมากนะ”
“หมดคู่แข่งหน้าตาดีๆ ไปสอง พวกกูจะได้มีโอกาสมีเมียกับเขาบ้าง”
“พาพวกกูไปเลี้ยงด้วย”
เสียงพูดคุยสลับเสียงหัวเราะดังลั่นไปทั่ว น้ำปล่อยให้เพื่อนรักหยิกแก้มและลูบศีรษะได้ตามชอบใจ ก็วันนี้เขาอารมณ์ดีจัด ต่อให้ใครปาอึสุนัขใส่ก็ยังไม่โกรธ
เมื่อถึงเวลาบ่ายๆ ที่เมฆต้องไปฝึกซ้อมบาสเกตบอลกับเพื่อนในทีม เขากับแหนมและตำลึงมาถึงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วกว่าเวลาที่นัดไว้ พอมาถึงเด็กหนุ่มก็จัดการถอดเสื้อให้เพื่อนพ้องช่วยกันเอาพลาสเตอร์ปิดทับร่องรอย
“โอ้โห! พลาสเตอร์ซองนึงจะพอมั้ยวะเนี่ย!”
“ไอ้เมฆ! พี่น้ำของมึงโหดมาก!” แหนมและตำลึงขำกลิ้ง
“พวกมึงไม่ต้องหัวเราะกูเลย ไอ้เพื่อนเหี้ย” เมฆต่อว่า “แปะๆ ไปเร็วๆ เอาแค่ที่โผล่พ้นเสื้อเวลาก้มหรือเวลายกแขนก็พอ”
“มึงต้องใส่เสื้อยืดข้างในด้วยแล้วเนี่ย รอยเห็นชัดขนาดนี้ ทั้งมหาลัยคงคิดว่ามึงเป็นอีสุกอีใส”
“เออ พี่น้ำก็บอกให้กูใส่เสื้อยืดข้างใน แต่มันก็ยังมีโผล่ป่าววะ” เด็กหนุ่มพูดพลางยกท้องแขนให้เพื่อนดู “รอยตรงนี้มันมาได้ไงวะเนี่ย”
สองหนุ่มได้ฟังก็หัวเราะกันอีกครั้ง “พี่น้ำหวงมึงสินะ ไม่อยากให้แต่งโป๊วับๆ แวมๆ”
“ไอ้พวกห่านี่ กูไม่ใช่ผู้หญิงนะมึง”
“แล้วเป็นไงวะ คืนแรก คืนดีกันแล้วก็ทำสงครามกันเลยสินะ”
เมฆส่ายหน้าไปมา “ไม่เป็นไง... ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พวกมึงคิดหรอกน่ะ”
“อย่ามาตอแหลน่ะไอ้เมฆ รอยจูบเยอะขนาดนี้ มึงจะบอกว่าพี่เขาเลียมึงเล่นเหรอวะ”
ใบหน้าของเมฆเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “ก็แค่นิดๆ หน่อยๆ ไม่ถึงขั้นนั้น” เขาเงยหน้าขึ้นพรวด “แต่ว่าพวกมึง! พี่น้ำแม่ง... แข็งแรงเว่อ ถ้าลงสนามจริงๆ กูไม่สามารถจับพี่เขากดได้แน่ๆ”
“มึงจะซีเรียสอะไรว้า...” ตำลึงพึมพำ “คนรักกัน ใครจะกดใครก็ได้เหมือนกันนั่นแหละ”
“แต่กูเป็นผู้ชาย กูก็อยากเป็นคนกอดคนที่กูรักป่ะวะ”
“พี่เขาก็เป็นผู้ชาย เขาก็อยากกอดคนที่เขารักเหมือนกันมั้ยมึง”
“นี่พวกมึงอยู่ข้างใครกันแน่วะ” เมฆเริ่มหัวเสีย
แหนมตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ “เอาน่ะๆ ถ้ามึงคิดว่าจะต้องเป็นฝ่ายรุกพี่เขาให้ได้ แบบนี้ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องด้วยกลล่ะวะ คนเรามันต้องมีจุดอ่อน” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นลูบปลายคาง ทำท่าทางประหนึ่งว่ามีองค์โจโฉเข้าประทับ “จะให้พี่เขาเสียที ไม่มีแรงสู้ ที่กูคิดได้มึงก็ต้องมอมพี่เขาซะ”
“หือ...”
“มอมเหล้าพี่น้ำไง เอาแค่เมาพอกึ่มๆ แค่นี้ก็ไม่มีแรงสู้มึงแล้ว ดีไม่ดีอาจจะคล้อยตามมึง ยอมให้มึงรุกก็ได้นะ”
ดวงตาของเด็กหนุ่มเป็นประกายขึ้นมาทันควัน “นั่นสินะ”
“แต่ถ้าจู่ๆ ไอ้เมฆไปเสนอชวนแดกเหล้า พี่น้ำแม่งรู้ทันแน่” ตำลึงช่วยคิด “...ชวนพวกไอ้คะน้าดีมั้ย บอกว่าจะทำอาหารเลี้ยงขอบคุณ...”
“ขอบคุณเรื่องอะไรวะ”
“หลังจากกีฬามหาลัยก็จะเป็นสอบมิดเทอม ถ้าขอให้พี่น้ำมาช่วยติวภาษาอังกฤษให้สักวัน หลังจากนั้นก็ทำอาหารเลี้ยงขอบคุณ แล้วพวกเราก็ใช้โอกาสนั้นมอมเหล้าพี่น้ำซะ เท่านี้ไอ้เมฆก็จะได้เป็นผู้พิชิต”
“แบบนั้นพี่น้ำจะไม่สงสัยเหรอวะ ถ้าอยู่คณะเดียวกันก็ว่าไปอย่าง” แหนมหันไปถาม
“ปีหนึ่งเรียนภาษาอังกฤษเหมือนกันทุกคณะ พี่เขาก็เคยเรียนผ่านมาแล้ว มันก็ไม่แปลกป่ะวะ แต่ตรงจะขอให้ติวให้ต้องเป็นหน้าที่ของมึง ไอ้เมฆ มึงต้องใช้มารยาไปขอแบบเนียนๆ”
“ทำไมต้องใช้มารยาด้วยวะ ขอให้ติวโต้งๆ เลยไม่ได้เรอะ”
“โธ่ เรื่องอื่นงี้ฉลาดนัก หลังๆ มานี่มึงแดกหญ้าเป็นอาหารเหรอวะ” ตำลึงสบถ “ขอโต้งๆ มันดูน่าสงสัย มึงต้องทำเป็นบ่นๆ กับพี่เขาว่ามึงโง่ภาษาอังกฤษ ผลสอบไฟนอลครั้งที่แล้วเกือบติดเอฟ เทอมนี้เรียนยากกว่าอีก กลุ้มใจฉิบหายเลย สอบจะออกอะไรนะ พี่น้ำพอจะรู้มั้ย อะไรแบบนี้ไง”
“พี่น้ำเขาจะไม่รู้ใช่มั้ยวะว่าคะแนนไฟนอลของไอ้เมฆน่ะ เป็นที่หนึ่งของคณะ แล้วมันก็เป็นเด็กทุนด้วย”
“โหย ไม่รู้หรอก อยู่คนละคณะแถมคนละปีด้วย”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก รู้สึกชื่นชมเพื่อนทั้งสองอย่างจริงใจ “โอ้โห! เรื่องแบบนี้พวกมึงเก่งจริง”
ทั้งสองปรายตามองเพื่อนรักอย่างเหยียดๆ “แล้วตัวมึงอะ ก็เอาตัวรอดให้ได้ถึงหลังสอบก็แล้วกัน”
ในตอนค่ำ หลังจากฝึกซ้อมบาสเกตบอลเสร็จแล้วสองหนุ่มก็เดินทางกลับมาที่คอนโดมิเนียมอย่างที่ได้ตกลงกันไว้ พวกเขาแวะซื้อมื้อเย็นจากร้านอาหารแถวๆ หน้ามหาวิทยาลัยติดมือมารับประทานที่ห้องด้วย ในขณะที่เก็บล้างหลังเสร็จจากมื้ออาหาร เมฆหันไปบอกกับเจ้าของห้อง
“พี่น้ำไปอาบน้ำเหอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“โอเค เสร็จแล้วก็ไปรอในห้องละกัน” น้ำยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กหนุ่มพลางยิ้มมุมปาก แล้วเดินออกจากห้องครัวไป
เมฆมองตามชายหนุ่มออกไป ก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ คืนนี้เขายังไม่รู้จะเอาตัวรอดอย่างไรดีเลย พอล้างจานเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องนอนอย่างกล้าๆ กลัวๆ เขาเงี่ยหูฟังเสียงน้ำจากในห้องน้ำ ก่อนจะลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนที่เตรียมไว้ เนื่องจากเขาอาบน้ำหลังจากฝึกซ้อมมาแล้ว เด็กหนุ่มเปลี่ยนใส่เสื้อแขนยาวกับกางเกงวอร์มตัวหนาที่เตรียมมาด้วย ส่วนข้างในใส่ทั้งกางเกงในแบบธรรมดาแล้วก็ใส่บ๊อกเซอร์ทับอีกชั้น เขากำมือแน่นแล้วท่องว่า “ต้องรอด” จากนั้นจึงรีบกระโดดลงเตียงซุกเข้าในผ้าห่มเสียก่อนที่อีกฝ่ายจะอาบน้ำเสร็จ
สักพักชายหนุ่มที่อยู่ในชุดนอนเรียบร้อยก็ก้าวออกมาจากห้องอาบน้ำ พอเขาเห็นเด็กหนุ่มนอนคลุมโปงก็หัวเราะเบาๆ เดินไปปิดไฟดวงใหญ่กลางห้อง เปิดโคมไฟหัวเตียงแล้วจึงค่อยๆ นั่งลงบนเตียง
เมื่อเตียงยวบลงตามน้ำหนักคนนั่ง เมฆก็สะดุ้งเฮือก อากาศเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศภายในห้องทำให้เขาเผลอหลับไป ดวงตาสีนิลเบิกโพลง ลังเลว่าจะผงกศีรษะขึ้นมาพูดคุยกับรุ่นพี่สักหน่อย หรือจะแกล้งทำเป็นหลับแบบเลยตามเลยไปดี
ในขณะที่ครุ่นคิดอยู่นั้นผ้าห่มของเขาก็ถูกรุ่นพี่จับยกขึ้นเล็กน้อย ก่อนอีกฝ่ายจะสอดมือเข้ามาลูบท่อนแขนอย่างแผ่วเบา เมฆมองตามฝ่ามือนั้นเคลื่อนขึ้นมาจนถึงหัวไหล่อย่างเชื่องช้า แต่แล้วก็ย้ายไปบีบจมูกตนเองอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ย! พี่น้ำอะ”
“อ้าว ยังไม่หลับนี่” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอนตัวลงนอนแล้วเท้าแขนข้างหนึ่งไว้บนหมอน “ง่วงนอนแล้วเหรอ ตาบวมเชียว”
“เมื่อกี้เผลอหลับไปแป๊บนึงครับ”
น้ำยิ้มบาง จากนั้นจึงโน้มใบหน้าเข้าไปจูบหน้าผากเด็กหนุ่ม “คงเหนื่อยมากสินะ”
ลมหายใจอุ่นๆ ที่ตกกระทบผิวหน้าส่งผลให้หัวใจเต้นตึกตัก ยิ่งพอรุ่นพี่วางมือลงบนลำตัวแล้วโอบกอดเขาไว้หลวมๆ กลิ่นของสบู่ที่ติดตัวมายิ่งทำให้เขารู้สึกรุ่มร้อนชอบกล เด็กหนุ่มตอบไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “กะ... ก็เหนื่อย... ครับ”
น้ำเคลื่อนริมฝีปากลงมาตามแนวสันจมูก พอเห็นว่าอีกฝ่ายหลับตาปี๋และกลั้นหายใจจนตัวเกร็งก็นึกขำ เขาจึงกัดลงไปตรงปลายจมูก “ไอ้ตัวร้าย”
“โอ๊ย! ผมร้ายยังไงเนี่ยครับ!”
“ไหนเล่ามาซิ ไปรู้จักกับพี่ไม้ได้ยังไงน่ะ” ชายหนุ่มถามพลางผละออก แล้วเอนตัวเท้าแขนลงบนหมอนอีกครั้ง
เมฆยกมือขึ้นจับปลายจมูกพร้อมกับส่งสายตาขุ่นๆ ใส่รุ่นพี่ “ก็เฮียมาป้วนเปี้ยนแถวหอผม แต่ว่ามาถามหาพี่ตั้งใจแล้วบอกว่าเป็นพ่อพี่เขา ผมน่ะจับโกหกเฮียได้ตั้งกะพูดประโยคแรกเลย แต่ก็คิดว่าเฮียน่าจะเป็นคนที่รู้จักกับกลุ่มของพี่น้ำดี แล้วหลังจากนั้นเฮียก็ยังมาอีกหลายครั้ง มาถามผมเรื่องเกียร์วิศวะอะไรแบบนี้อะครับ”
“แล้วที่ไปร้องไห้ซบพี่ไม้นี่มันอะไรกัน”
“ก็... วันที่ผมมาเจอพี่น้ำกับพี่ริซาโกะ” เด็กหนุ่มหลุบตาลงต่ำ
น้ำยกมือขึ้นไล้แก้มของรุ่นน้อง “พี่ทำให้เมฆต้องเจ็บมากสินะ พี่ขอโทษ”
“......” เด็กหนุ่มจับมือที่วนเวียนอยู่บนแก้มมาแนบจูบ เขาเม้มริมฝีปากอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจพูดต่อ “จากที่คุยกัน ผมว่าเฮียรักพี่น้ำมากเลยนะ พี่น้ำรู้มั้ย เฮียเล่าให้ผมฟังด้วยว่าเคยคิดนอกใจพี่ริซาโกะน่ะ”
“ฮะ!?” นัยน์ตาเรียวเบิกกว้าง
“เฮียบอกว่าเพราะความผิดของเฮียครั้งนั้น พี่น้ำก็เลยโกรธเฮียมาก แล้วผมก็ด่าเฮียไปซะแรงเลย แต่เฮียก็ไม่ได้ว่าอะไรนะครับ ฟังผมด่าแล้วครางหงุงหงิง บ่นแต่ว่าไม่รู้จะทำยังไงให้พี่น้ำยกโทษให้”
น้ำหัวเราะเสียงดัง เรื่องที่ค้างคาในใจมาเนิ่นนาน เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าพี่ไม้จะไปเปิดใจปรับทุกข์กับเมฆ “งั้นเหรอ” แต่จะว่าไปก็ไม่แปลกใจสักเท่าไหร่ ก็เพราะเมฆเป็นคนที่เปิดใจเขาเช่นกัน ความอบอุ่นของเด็กหนุ่มเผื่อแผ่มาถึงครอบครัวของเขาเลยทีเดียว
“พี่น้ำหายโกรธเฮียแล้วใช่มั้ย”
“อือ เรื่องมันนานมาแล้ว” นัยน์ตาเรียวอ่อนแสงลง เขายิ้มบาง “ความจริงคนที่ผิดคือพี่เอง... ตอนที่ชอบพี่ริซาโกะ พี่เคยแอบจุ๊บแก้มพี่เขาตอนหลับ แล้วพี่ไม้มาเห็นเข้าพอดี พี่เขาไม่ได้พูดอะไร แต่หลังจากนั้นมาสักพัก พี่ก็ไปเจอพี่ไม้กับผู้หญิงคนอื่น”
“ที่เฮียไม่พูดอะไร ผมว่าเพราะเฮียรักและก็ไว้ใจพี่น้ำมากต่างหาก แล้วอีกอย่างเฮียบอกว่าตอนนั้นแค่คิดจะนอกใจ แต่ยังไม่ทันได้นอกใจ เรื่องนี้ผมคิดว่าไม่มีใครผิดหรอก แต่แค่เพราะไม่เข้าใจกันมากกว่า”
“นั่นสินะ”
“แต่ตอนนี้เข้าใจกันแล้ว ดีจังเลยนะครับ” เมฆยิ้มกว้าง
“อืม” ชายหนุ่มดึงตัวรุ่นน้องเข้ามากอดแน่น เขาซบใบหน้าลงบนหัวไหล่แล้วผ่อนลมหายใจออกยาว “พี่รักเมฆนะ พี่ดีใจที่พี่ไม้ยอมรับเรื่องของเรา”
เมฆโอบตอบรุ่นพี่พลางลูบหลังให้อย่างอ่อนโยน “ผมก็รักพี่น้ำ” ทว่าสักพักก็รู้สึกถึงริมฝีปากร้อนๆ ที่กำลังขบจูบอยู่ตรงซอกคอ สองมือผลักอีกฝ่ายออกทันควัน “ฮึ้ยยย~ เดี๋ยวสิครับ รอยเก่ายังไม่ทันจางเลยนะพี่น้ำ!” เป็นคนหรือปลาดูดกันวะเนี่ย! เผลอปุ๊บดูดปั๊บ!
น้ำยิ้มกริ่ม หยิกแก้มเด็กหนุ่มเบาๆ หันไปปิดไฟแล้วเอนตัวลงนอน “เห็นว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าหรอกนะ เดี๋ยวไม่มีแรงแข่ง”
“พรุ่งนี้พี่น้ำจะมาดูผมแข่งรึเปล่า”
“ไปสิ แต่คงอยู่ได้ไม่จบเกมนะ”
“แค่พี่น้ำมาดูผมก็ดีใจแล้ว” เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ไม่ทำอะไรแน่ เขาก็เขยิบเข้าไปอ้อน ยกแขนขึ้นโอบแล้วซบลงบนแผ่นอก
เมฆนิ่งเงียบไปพักใหญ่ เขานึกย้อนไปถึงแผนการที่เพื่อนรักทั้งสองช่วยคิดให้ ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง “พี่น้ำครับ ภาษาอังกฤษเทอมสองนี่ ข้อสอบมันจะยากกว่าเทอมแรกมั้ยเนี่ยครับ”
“หืม ยังไม่หลับหรอกเหรอ”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น “ยังครับ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อ่านหนังสือเลยกังวลนิดหน่อย”
“อืม... ก็ยากกว่านิดนึงนะ ไม่เป็นไร ถ้ามีปัญหาก็ถามพี่ได้ เอาไว้พี่จะไปขอตัวอย่างข้อสอบเก่าไว้ให้นะ”
“พี่น้ำใจดี๊ดี” ...เข้าทางแล้ว เด็กหนุ่มยิ้มกริ่มอยู่ในใจ เขาใช้ปลายจมูกซุกไซ้ตรงซอกคอรุ่นพี่เพื่อแอบสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ แล้วกระซิบบอก “ราตรีสวัสดิ์นะครับ” จากนั้นจึงซบลงบนแผ่นอกอีกครั้ง
ชายหนุ่มหลุบตาลงต่ำ มองศีรษะของคนที่ก้มงุดอยู่บนแผ่นอกตน เขาลูบเส้นผมเด็กหนุ่มแล้วก้มลงจูบบนศีรษะ “อืม ราตรีสวัสดิ์”
หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น กีฬาภายในของมหาวิทยาลัยก็สิ้นสุดลง คณะวิศวกรรมศาสตร์ได้เหรียญทองจากการแข่งบาสเกตบอลมาครองเฉกเช่นทุกปี และปีนี้ก็ได้เหรียญทองมากเป็นลำดับที่สองของมหาวิทยาลัย แพ้คณะวิทยาศาสตร์การกีฬาไปไม่กี่เหรียญเท่านั้น ทว่าก็ไม่ใช่เวลาที่จะมาฉลองกัน เพราะฤดูของการสอบมิดเทอมกำลังจะเริ่มต้นขึ้นในสองสัปดาห์ข้างหน้า
เมฆพยายามทำตัวให้เป็นปกติ เขาไปไหนมาไหนกับน้ำเหมือนเคย เพียงแต่หลีกเลี่ยงที่จะไปค้างคืนด้วย โดยให้เหตุผลว่าจำเป็นต้องอ่านหนังสือสอบ
ส่วนน้ำเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะตัวเขาเองก็ควรจะใช้เวลาว่างในการอ่านหนังสือสอบเช่นกัน
ในตอนเย็นของวันหนึ่ง เสียงกดออดดังขึ้นขณะที่น้ำกำลังอ่านหนังสืออยู่ เมื่อเขาเดินไปเปิดประตูก็พบกับเด็กหนุ่มซึ่งยืนถือถุงใส่อาหาร มีเป้อีกใบสะพายอยู่ข้างหลัง
“มาส่งมื้อเย็นให้พี่น้ำครับ”
น้ำยิ้มรับ “ขอบใจ เข้ามาสิ”
“ช่วงนี้ยุ่งๆ เรื่องสอบ เอาไว้ผมสอบเสร็จ ผมจะมาทำอาหารให้พี่น้ำกินทุกวันเลยนะ” เมฆพูดพลางถือถุงใส่อาหารเดินตรงไปยังห้องครัว “พี่น้ำจะกินเลยมั้ยครับ”
“อือ กำลังหิวพอดี” ชายหนุ่มเดินตามเข้าไปในครัวด้วย
“งั้นพี่น้ำนั่งเลย ผมซื้อราดหน้าทะเลกับบะหมี่หมูแดงมาล่ะ กินราดหน้าก่อนแล้วกัน กำลังร้อนๆ” เมฆจัดแจงเสิร์ฟอาหารให้ แล้วนั่งลงรับประทานไปพร้อมกัน จนกระทั่งจัดการกับมื้อเย็นเสร็จ เขาจึงเอ่ยถามขณะยกจานชามไปเก็บล้าง “ผมขอเวลาพี่น้ำสักครึ่งชั่วโมงได้มั้ยครับ คือผมมีปัญหาเรื่องภาษาอังกฤษนิดหน่อย”
“ได้สิ พี่มีเวลาให้เมฆเสมอแหละ”
...ปากหวานจริงจริ๊ง! แฟนใครวะ! เมฆชำเลืองมองชายหนุ่มที่กำลังนั่งยิ้มกรุ้มกริ่ม แล้วหัวใจเจ้ากรรมก็พาลเต้นรัวแรง
หลังเสร็จจากมื้ออาหาร สองหนุ่มย้ายไปนั่งด้วยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น เด็กหนุ่มหยิบกองหนังสือกับแฟ้มเอกสารที่ใช้เรียนภาษาอังกฤษจากในกระเป๋าเป้มาเปิดให้อีกฝ่ายดู “ผมไม่เข้าใจตรงนี้นิดหน่อย ไอ้พวกเพื่อนผมมันก็ตอบไม่ได้กันเลย”
น้ำเขยิบเข้าไปจนชิดเด็กหนุ่ม ก้มหน้าลงอ่านเอกสารในมือแล้วเริ่มอธิบาย ขณะที่เมฆพยักหน้าหงึกหงัก เขาก็ยกแขนขึ้นโอบไหล่พร้อมกับขยับเข้าไปกระซิบชิดใบหู “แบบนี้เข้าใจรึยัง”
“คะ... ครับ” เมฆแทบจะลืมบทพูดที่เตรียมไว้ เพราะลมหายใจอุ่นๆ ที่อีกฝ่ายพ่นกระทบลำคอ “เอ่อ... เอ่อ...”
“หืม” ชายหนุ่มจรดปลายจมูกลงบนแก้มสีแดงระเรื่ออย่างมันเขี้ยว
“พี่น้ำอ่า... เดี๋ยวสิ ผมยังมีคำถามอยู่เลย”
“ก็รีบถามสิ”
...ก็พี่มานัวเนียอยู่แบบนี้ ผมลืมหมดแล้วว่าจะพูดอะไร... เมฆครวญครางอยู่ในใจ มือก็รีบพลิกๆ เปิดแฟ้มเอกสารไป พอตั้งหลักได้ก็ถามต่อ “แล้วตรงนี้อะครับ ทำไมถึงใช้แบบนี้...”
“เอาดิกฯ มารึเปล่า”
“เอามาครับ” เด็กหนุ่มหันไปคว้าดิกชันนารีเล่มหนาออกมาจากกระเป๋าเป้ ทว่ามีบางสิ่งบางอย่างร่วงหล่นลงมาตรงหน้าพวกเขาทั้งสองพอดิบพอดี
น้ำเอื้อมมือไปหยิบรูปถ่ายสี่ห้ารูปที่อยู่บนพื้นขึ้นมาดู... ทั้งหมดเป็นรูปของเขาเมื่อตอนเปิดเทอมหนึ่งใหม่ๆ “หือ”
ดวงตาสีดำขลับเบิกโพลง “เย้ย!” เขารีบแย่งรูปกลับมาจากชายหนุ่ม หากอีกฝ่ายก็ไม่ยอมคืนให้ง่ายๆ
“เดี๋ยวสิ นี่มันรูปพี่นี่ ขอดูหน่อยไม่ได้เหรอ เมฆเอามาจากไหนน่ะ”
“ไม่ได้ครับ! ขอผมคืนด้วย!”
น้ำเอามือยันเด็กหนุ่มไว้พร้อมกับหันไปดูรูปในมืออีกมือ “รูปตั้งแต่เปิดเทอมใหม่ๆ เลย” เขาหันมาทางรุ่นน้อง “ทำไมเมฆมีรูปพวกนี้ล่ะ”
เด็กหนุ่มไม่ยอมตอบ หากใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
“ทำไมต้องหน้าแดง หรือว่า... เมฆเอารูปพี่ไปใช้ทำอะไรแปลกๆ”
คำพูดแทงใจดำจนต้องรีบปฏิเสธ “เปล่านะครับ!” เขารีบดึงรูปคืนมาจากมือชายหนุ่ม แผนการที่วางไว้ล่องลอยหายไปหมดก็คราวนี้ เขาเองก็ลืมนึกไปว่าใส่รูปพี่น้ำเอาไว้ในหนังสือนี่!
น้ำอมยิ้ม “เอาล่ะๆ ไม่แกล้งแล้ว เอาดิกฯ มา แล้วมานั่งใกล้ๆ พี่นี่ เดี๋ยวจะอธิบายต่อให้”
“.....” เมฆทำตามคำสั่งรุ่นพี่อย่างช่วยไม่ได้ เขาพยายามสงบจิตสงบใจ พาตัวเองเข้าสู่โหมดการแสดงอีกครั้ง
รุ่นพี่อธิบายต่อไปอีกหน่อย เขาชำเลืองมองใบหน้าครุ่นคิดของเด็กหนุ่มอยู่สักพัก แล้วหันไปหยิบแฟ้มเอกสารมาพลิกดู “...พี่ก็พอจะจำได้อยู่นะว่าอาจารย์ออกตรงไหนบ้าง”
“จริงเหรอครับ!” ...เข้าทางแล้วโว้ย! เมฆเงยหน้าขึ้นพรวด พลางกระดี๊กระด๊าอยู่ในใจ “น่าเสียดายแทนเพื่อนผม น่าจะอยู่ฟังพร้อมกัน... จริงสิ พรุ่งนี้หลังเลิกเรียน พี่น้ำพอจะให้เวลาผมกับเพื่อนสักครึ่งชั่วโมงได้มั้ย”
น้ำหัวเราะ “ได้สิ สักสี่โมงแล้วกันนะ เดี๋ยวจะไปหาที่หอ”
“เย้! พี่น้ำน่ารักที่สุดในโลก” เมฆโถมตัวเข้าไปกอดพร้อมกับหอมแก้มรุ่นพี่ดังฟอดใหญ่ จากนั้นก็รีบลุกขึ้นพรวด “งั้นผมกลับก่อนนะครับ ต้องรีบกลับไปทำแบบฝึกหัดแคลฯ ให้จบ” เขาต้องรีบไปก่อนที่พี่น้ำจะลงมือบ้าง!
“อ้าว จะไปแล้วเหรอ”
“เจอกันพรุ่งนี้นะครับ” เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง เก็บรวบหนังสือและแฟ้มกลับใส่กระเป๋าเป้ แล้วแจ้นออกจากห้องของรุ่นพี่ไปอย่างรวดเร็ว
TBC~*
ยังๆ ยังไม่เข็ดนะน้องเมฆ วางแผนบุกถ้ำเสือซะแว้ว ไม่รู้ว่าเสือจะถลกหนังแก้ผ้ารออยู่รึเปล่าน่ะสิ 55555
ฮัสกี้เร่งสปีดลงเต็มที่แล้วค่า~ แต่ไม่ทันหนังสือออกง่ะ จะลงรวดเดียวก็นะ ยังไม่ได้เขียนเรื่องใหม่เบย (ยังไม่ได้พล็อตด้วยซ้ำ กรีซซซ ขอเม้มไว้อีกสองสามวันแล้วกัน 555555555555 <- - ยังกะสองสามวันหร่อนจะเขียนเรื่องใหม่ทันงั้นล่ะ)
เรื่องใหม่ทุกคนจะอยากอ่านแนวไหนกันบ้างหน้อ~ #เงยหน้ามองฟ้าเปรยเบาๆ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาจนห้าสิบกว่าตอนนะคะ 55555555 ตอนหน้าคงเป็นตอนที่ทุกคนรอคอยแว้วววว~
ปล. โฆษณาแบบฮาร์ดคอร์ ตอนนี้สามารถซื้อหาจับจองเป็นเจ้าของ “เหนือเมฆ” ได้แล้วที่ร้านหนังสือหรือในเว็บของแจ่มใสค่า ขอบคุณค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
น้องเมฆลองของ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณอัสกี้มีเมะชนเมะแล้ว เรื่องใหม่อยากได้เคะชนเคะบ้างอ่ะคับ จัดให้หน่อยจิ อิอิ :mew1:
-
รักเมฆ :L2:
พี่น้ำอย่ารุนแรงมากนะก้ะ เดี๋ยวเมฆช้ำ จุ้บๆ
-
วางแผนอย่างดีแต่งานนี้พี่น้ำคงมีตลบหลัง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เมฆจ๋าาาาา นี่ยังจะพยายามอีกเหรอลูก หืออ ดูความเจ้าเล่ห์ของพี่น้ำแล้วพี่ว่าหนูไปน่ารอดได้นะลูกนะ ถึงหนูจะหื่นแต่พี่น้ำแกหื่นมากกว่าแถมยังเก็บกดมานานเพราะงั้นหนูยอมรับเถอะนะลูกนะ #ทีมน้ำเมฆ ฮาาา
-
จะมอมเหล้าน้ำพวกตัวเองจะโดนมอมหง่อมซะก่อนไหมคะ555
-
จะรอดูสิว่าแผนการที่ร่วมคิดวางแผนกันมานานจะออกมารูปแบบใด 555
-
เอาใจช่วยให้เมฆผู้น่ารักเสร็จเอ้ยสำเร็จนะ อิอิ
-
น้องเมฆ...ดูน้องมีความหวังเนอะ ไหวไหมเมฆเอ้ยยยยย 55555 กระดูกมันคนละเบอร์นะน้อง :hao3: ถ้าน้องเมฆจะได้สมใจ ก็คงเพราะพี่น้ำยอมเองอ่ะ
พี่แนะนำ น้องเมฆลองอ้อนพี่น้ำดูดิ อาจจะเกิดก็ได้นะ 555555
-
ฮ่าๆๆๆๆๆ น้องเมฆ วางแผนจะปล่อยของ
ป้าเกลงว่าของจะเข้าตัวเมฆเองนั่นแหละ
พี่น้ำเตรียมตัว กินเด็กได้ :hao6:
-
:o8: น้องเมฆเอ๊ย สายฮาตลอด
ตอนนี้น่ารักมากค่ะ
-
หนูเมฆท่าจะไม่รอด เคยได้ยินมาว่าบางคนเมาแล้วแรงเยอะและยิ่งหื่นกว่าปกตินะคะหนูคงจะไม่รู้สินะ
-
:pig4: :pig4:
-
เมฆจ๋า เขาว่าหลังสอบเสร็จไม่น่ารอดนะ
พี่น้ำนี่ก็รุกได้รุกดี
-
วางแผนซะดิบดีเชียวนะเมฆ
กลัวว่าแผนจะแตกไม่ก็โดนซ้อนแผนอีกขั้น55555
หวังว่าจะรอดนะเมฆ :hao3:
-
งานมอมเหล้าต้องมา จะดูสิ ใครจะมอมเหล้าใคร
-
เสร็จแน่ๆ น้องเอ๊ย
-
:pig4: :pig4:
-
นี่เห็นภาพพี่น้ำกระดิกเท้าดิ๊กๆยิ้มกรุ้มกริ่มใต้เสื้อคลุมขนแกะเลย :m20:
คือพี่มันไม่เชิงเจ้าเล่ห์นะ แต่เล่ห์เหลี่ยมมันเยอะ ต้องรู้ทันบ้างล่ะ เมฆน่าเอ็นดูมากตอนนี้ 5555
เสร็จแน่ๆ เมฆเสร็จพี่เค้าแน่ๆลูก :laugh: :hao7:
-
โหหหหห ปูเสื่อรอตอนหน้าเลยค่ะ
หนังสือมีตอนพิเศษมั้ยค่ะ
ตามไปอุดหนุนแน่นอนค่ะ
-
เกดๆ ไม่ทันรู้ตัวน้องเมฆก็ต้องถูกกินกลางตลอดตัวแน่ๆ
-
น้องเมฆวางแผนตลอดดดด เอาตัวให้รอดก็แล้วกัน :mew1:
-
เราจะหาหนังสือมาครอบครองให้ได้ เย้ ~
-
อิอิ เสือเมฆ
-
เดี๋ยวก็โดนอ่ะ
:laugh:
-
กลัวว่าสุดท้ายแผนการที่วางไว้จะเข้าทางน้ำ จนกลายเป็นเมฆเสร็จแทน แค่คิดก็ :laugh:
-
ไม่ใช่ว่าถ้าพี่น้ำเมาจะหื่นกว่าเดิมนะ :hao7:
-
ยังไม่เข็ดนะเมฆ ยังหาเรื่องโดนจับกินอีกนะ หึๆๆๆ ไม่รอดแน่ๆ 5555555 :haun5: :haun5:
-
เมฆคงจะเข็ดหลังโดนกดละม้างงง 55555
อยากได้แนวรับรับค่าเรื่องต่อไป แนวนี้หายากง่าาา
:hao6:
-
ยิ่งเจ้าเด็กพวกนี้วางแผนกัน ยิ่งอยากให้น้ำกดเมฆได้ไวๆ หมั่นไส้จริงๆ
-
แผนนี้จะเข้าทางใครกันแน่นะ อิ อิ รอลุ้น :hao7: :hao3:
-
เมฆยังคิดจะลุ้น :mew4:
-
หนูเมฆ จะไปบุกเขาหรือจะไปให้เขาบุกกันแน่ :sad4:
ยังง้ายยังไงก็อดจะแอบหวังอยู่ลึกๆ ไม่ได้ แม้จะริบหรี่เต็มที :z3:
-
ไม่รอดแน่ๆ 5555
-
ลุ้นให้น้องเมฆโดนพี่น้ำจับกด :z1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เมฆจะลองดีกะพี่น้ำอีกรอบสินะ
คราวนี้พี่น้ำอย่าปล่อยเมฆไปนะ #ทีมพี่น้ำ(โหมดหื่น)
-
เด่วรุ้เลยยยยย :z1: :z1: :z1:
-
เมฆโดนกดแน่ๆ 555
-
เมฆนี่อ่อยเรี่ยราดมาก
คงรอดอยู่ได้อีกไม่นานหรอกกก
-
เมฆเป็นน่าชื่นชมนะคะ มีความพยายามจริงๆ ขอให้รุ่งเรืองๆนะคะ คนหนุ่มที่มีความมุ่งมั่นตั้งใจจริงสมัยนี้หายากค่ะ #อมยิ้มแก้มแตก
-
จะสำเร็จไหมหนอ
-
:hao6: :hao6: :hao6: นุงเมฆแกเดี้ยงแน่ ๆ แบบว่าพี่น้ำเมาเหล้านี่ยิ่งคึกจัด :hao7: :hao7: :hao7: นุงเมฆโดนพี่น้ำกินตั้งแต่หัวค่ำยันเช้า :pighaun: :pighaun: :pighaun: อร๊ายยยยยยยยยยยยยย อยากมุดใต้เตียงอ่ะ :haun4: :haun4: :haun4:
-
Chapter 55 : เหนือเมฆ
เมื่อถึงเวลานัด ชายหนุ่มขับรถเข้าไปจอดในที่จอดรถซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหอสิบของเมฆนัก เขาหยิบถุงใส่ก๋วยเตี๋ยวนับสิบห่อ ถุงใส่น้ำซุปและแฟ้มเอกสารออกมาจากหลังรถ จากนั้นก็ตรงไปที่ใต้หอตามที่นัดไว้ทันที
ที่โต๊ะม้าหินใต้หอนั้น เมฆกับเพื่อนสนิทสองคน กับรูมเมตของแหนมอีกสามคนนั่งรออยู่ พวกเขายิ้มกว้าง ต่างลุกขึ้นยกมือไหว้รุ่นพี่กันอย่างนอบน้อม
“อะ นี่เอาไว้กินกันมื้อเย็น จะได้มีแรงอ่านหนังสือนะ”
พวกรูมเมตของแหนมที่ติดมาด้วยเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ดูดีดุจเทวดาอย่างซาบซึ้ง คนอะไรหน้าตาดีแล้วยังใจดี มาช่วยบอกข้อสอบให้แล้วยังเอาอาหารมาให้กิน แบบนี้เรียกว่าดีจนต้องร้องขอชีวิต
ส่วนแหนมกับตำลึง... พวกเขาเริ่มรู้สึกผิดในใจ พี่น้ำดีแสนดีแบบนี้ พวกเขายังคิดจะร่วมมือกับไอ้เมฆวางแผนให้พี่น้ำตกเป็นเมียมันได้อีก
เมฆส่งสายตาดุๆ ใส่เพื่อนรักทั้งสอง บ่งบอกข้อความสั้นๆ ไปพร้อมกับสายตานั้น...
พวกมึงอย่าคิดเปลี่ยนข้างเชียวนะ! ไอ้พวกเวรนี่ แค่ของกินนิดๆ หน่อยๆ ก็ซื้อใจพวกมึงได้แล้วเหรอวะ!
“เริ่มกันเลยมั้ย” รุ่นพี่ถาม
“ครับๆ เชิญพี่น้ำนั่งก่อนนะครับ” กลุ่มรุ่นน้องแหวกกันออกเป็นวง พวกเขานั่งฟังแนวข้อสอบจากชายหนุ่มอย่างตั้งใจ
เวลาผ่านไปพักใหญ่ น้ำวางแฟ้มในมือลงพลางพูดปิดท้าย “เท่าที่ผมจำได้ก็มีเท่านี้ล่ะ อาจารย์ออกข้อสอบคล้ายๆ กันทุกปี คงไม่ต่างจากที่บอกไปเท่าไหร่นัก”
“ขอบคุณพี่น้ำมากครับ”
“ไม่เป็นไร ยังไงก็ขอให้ทำข้อสอบได้นะ” น้ำยิ้มแบบกระชากใจมหาชน “งั้นพี่ขอตัวกลับก่อน จะรีบไปอ่านหนังสือเหมือนกัน”
“เดี๋ยวผมไปส่งที่รถนะครับ” เมฆรีบอาสา เขารำคาญสายตาเพื่อนพ้องที่เอาแต่จ้องพี่น้ำของเขาเสียเหลือเกินแล้ว เด็กหนุ่มคว้าข้อมือรุ่นพี่ไว้อย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
ขณะที่เดินไปยังลานจอดรถ เด็กหนุ่มก็บ่นพึมพำ “พี่น้ำอะ ไม่ต้องใจดีกับไอ้พวกนั้นมากก็ได้ ใจดีกับผมคนเดียวก็พอ”
“อ้าว ก็เมฆเป็นคนขอให้พี่มาช่วยบอกแนวข้อสอบให้เพื่อนๆ ไม่ใช่เหรอ”
“......” เมฆไม่รู้จะเถียงอย่างไรดี แต่ครั้งนี้ก็ทำให้รู้ว่าเขาทั้งขี้หึงแล้วก็ขี้หวงมากขนาดไหน
น้ำกดสวิตช์ปลดล็อก จากนั้นจึงเปิดประตูเข้าไปนั่งตรงที่นั่งคนขับ เขาเงยหน้าขึ้นพร้อมกับกวักมือเรียกให้เด็กหนุ่มโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วจึงแตะปลายนิ้วลงบนเรียวปาก “ขอรางวัลให้พี่หน่อยได้มั้ย”
เมฆเลิกคิ้วขึ้น เขากวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วค่อยโน้มใบหน้าเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่ด้านหลังพวงมาลัย “ตรงนี้เดี๋ยวใครเห็นนะครับ ผมติดไว้ก่อนได้มั้ย”
ชายหนุ่มถอนหายใจ เขายกมือขึ้นลูบศีรษะรุ่นน้อง ตบไหล่เบาๆ แล้วผลักออก “งั้นก็ไปอ่านหนังสือต่อเถอะ”
เมฆจับมือของรุ่นพี่ไว้ ก่อนจะก้มหน้าลงจูบบนฝ่ามือนั้น “ครั้งหน้า ผมจะจูบจนกว่าพี่น้ำจะพอใจเลย”
น้ำยิ้มมุมปาก “จะคอยดู” เขาโบกมือลา แล้วขับรถออกไปช้าๆ โดยที่อีกฝ่ายโบกมือตามไล่หลัง รอจนรถคันหรูเคลื่อนลับสายตาไป
...
......
...
วันสอบมิดเทอมวันแรกกับวิชาภาษาอังกฤษผ่านพ้นไปแล้ว และข้อสอบส่วนใหญ่ก็ออกตรงตามที่น้ำแนะนำไว้ พวกรุ่นน้องที่ไม่ได้รู้ถึงแผนการพิชิตชัยของเมฆต่างก็พากันสรรเสริญชายหนุ่มกันอย่างไม่หยุดปาก
“พี่น้ำแม่ง สุดยอด... หล่อ รวย ใจดี จะหาใครเพอร์เฝ็กต์กว่านี้ได้อีกวะเนี่ย”
“พวกมึงว่าชวนพี่น้ำมาแดกที่ห้องดีมั้ย กูจะทำอาหารมื้อใหญ่เลี้ยงขอบคุณ” คะน้าเอ่ยขึ้นโดยไม่รู้ว่าความคิดของเขาเข้าแผนพอดี โดยที่ไม่ต้องรอให้ทางฝ่ายเมฆเริ่มก่อนเลย
“เลี้ยงอาหารแล้วต้องเลี้ยงเหล้าด้วย พี่น้ำช่วยพวกกูไว้หลายอย่าง เรามาเลี้ยงรวมกันเลย” ตำลึงเสนอ
“เออ ดีๆ ไอ้เมฆ โทรไปชวนพี่น้ำสิ”
“ได้เลย” เมฆยิ้มกริ่ม เขารีบลุกไปโทรศัพท์หารุ่นพี่ทันที
หลังจากพูดคุยบอกเล่าถึงความต้องการของเพื่อนพ้องเรียบร้อยแล้ว เขาจึงถามความเห็นของอีกฝ่าย “ทุกคนอยากขอบคุณพี่น้ำมากๆ เลยครับ”
“ไม่ต้องหรอก ไม่เป็นไร”
อ้าว ฉิบหาย... แผนการเดินมาอย่างดี มาตกม้าตายที่ตรงพี่น้ำแทนเนี่ยนะ!
“ต้องสิครับ พี่น้ำอุตส่าห์สละเวลาเพื่อพวกผม”
“จริงๆ เมฆกับเพื่อนๆ ก็เคยเลี้ยงอาหารพี่มารอบแล้วไง ไข่มดแดงนั่น...”
“คือ... เอ้อ...” เด็กหนุ่มเกาศีรษะแกร็กๆ “เพื่อนผมมันตั้งใจมากๆ เลยนะครับ ให้พวกผมได้ทำอะรให้พี่น้ำบ้างเถอะนะ”
น้ำขมวดคิ้ว “ก็ตามใจ... แต่ถ้าอยากทำอาหารเลี้ยง มาใช้ครัวห้องพี่ก็ได้ สะดวกดี ฝากบอกทุกคนด้วยว่าขอบใจมากนะ”
เมฆเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับยิ้มกว้าง “ดีเลยครับ” เขาไม่ต้องมอมเหล้ารุ่นพี่แล้วพากลับคอนโดมิเนียมให้เหนื่อยเลย ดีเลิศมากงานนี้ “แล้วพี่น้ำอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า”
“อยากกินยำปลาดุกฟู ผัดหอยลาย ปลาสำลีเผา หอยเชลล์ทรงเครื่อง ปลาเก๋าราดพริก อ้อ... ต้มยำกุ้งด้วยก็ดี”
“โอ้โห... พี่น้ำ...”
ชายหนุ่มหัวเราะ “ก็ถามไม่ใช่เหรอ พี่ก็ตอบตรงๆ”
“ครับๆ แล้วพี่น้ำสอบเสร็จวันสุดท้ายเมื่อไหร่”
“วันพฤหัส”
“เหมือนพวกผมเลย ไอ้คะน้ามันสอบเสร็จตั้งแต่วันพุธ งั้นเย็นวันพฤหัสพวกผมจะไปหาพี่น้ำที่ห้องนะครับ”
“อืม แล้วเจอกัน”
เมฆอยากจะวิ่งออกไปจุดพลุรอบสนามบอล ทำไมอะไรๆ ก็เป็นใจให้พี่น้ำตกเป็นของเขาอย่างนี้วะ! ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณคุณพระคุณเจ้า!
เด็กหนุ่มยืนสงบสติอารมณ์และปรับสีหน้าอยู่สักพักใหญ่ แล้วจึงกลับเข้าไปบอกกล่าวเรื่องการนัดหมายกับเพื่อนพ้องในห้องที่รอคำตอบจากพี่น้ำอยู่
ในตอนเย็นของวันพฤหัสบดีซึ่งเป็นวันสอบมิดเทอมวันสุดท้าย น้ำจัดการเคลียร์ห้องครัวและห้องนั่งเล่นไว้สำหรับต้อนรับทีมพ่อครัวจำเป็น เสร็จแล้วจึงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไว้รอต้อนรับ เขาใส่เสื้อยืดคอวีสีเรียบๆ กับกางเกงผ้าขายาวสีขาว หันไปตระเตรียมของจำเป็นในห้องนอนได้ไม่ทันไร เสียงกดออดก็ดังขึ้น ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก เขาหันไปสำรวจดูลุคอินโนเซนต์ของตนเองในกระจก ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตู
ที่หน้าประตูนั้น มีรุ่นน้องปีหนึ่งจำนวนหกคนยืนยิ้มกว้าง แต่ละคนหอบถุงใส่อาหารสดและเครื่องดื่มถุงใหญ่ไว้ในมือ “สวัสดีครับพี่น้ำ” พวกเขาเอ่ยทักกันอย่างพร้อมเพรียง
“เชิญๆ ผมเพิ่งเก็บห้องเสร็จพอดี” น้ำเปิดประตูออกกว้างพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญรุ่นน้องให้เข้ามาภายในห้อง
ชายหนุ่มเดินนำเข้าไปในครัว ส่วนพวกรุ่นน้องทั้งหลายก็เดินตามหลังมาพร้อมกับหันมองไปรอบๆ ห้องที่สะอาดสะอ้านและมีขนาดกว้างขวาง หากมีรุ่นพี่เป็นเจ้าของอยู่เพียงแค่คนเดียว พอได้เห็นห้องครัวที่เพียบพร้อมไปด้วยอุปกรณ์แล้วแต่ละคนก็เบิกตาโพลง
คะน้าอุทาน “คุณพระ! ที่นี่มันสวรรค์ชัดๆ”
“เชิญใช้ได้ตามสบาย แต่อย่าทำห้องผมไฟไหม้นะ แล้วทำเสร็จก็เก็บกวาดให้เรียบร้อยด้วย”
“ได้ครับพี่ ขอบคุณครับ” พวกเด็กหนุ่มรับคำ พร้อมกับยกถุงอาหารขึ้นวางบนโต๊ะเตรียมอาหารให้เจ้าของห้องดู “เมนูที่พี่น้ำสั่งไว้ เมื่อเช้าผม ไอ้บอลกับไอ้เขี้ยว (รูมเมตอีกสองคน) ไปถอยมาจากท่าเรือเลยนะครับ รับรองความสด มีปูกับกั้งด้วย”
“โอ้โห!” น้ำก้าวเข้าไปมองดูอาหารทะเลสดๆ ในถุงที่วางเรียงอยู่บนโต๊ะ เขานึกไม่ถึงว่ารุ่นน้องจะเอาจริง “นี่หมดเงินกันไปเท่าไหร่ ให้ผมออกให้ดีกว่า”
คะน้าส่ายหน้าไปมา “เรือคนรู้จักกับพ่อผมเองพี่ นี่ได้ราคาพิเศษสุดๆ ว่าแต่พี่มีเตาย่างไฟฟ้ามั้ย”
“มี อยู่ในตู้ล่างขวาสุดน่ะ ถ้าจะใช้ก็เปิดประตู หน้าต่างกับพัดลมระบายอากาศด้วยนะ”
“ได้ครับพี่” คะน้ารับคำแล้วรีบวิ่งไปจัดการเปิดประตูหน้าต่าง เปิดพัดลมระบายอากาศแล้วไปเปิดตู้หยิบเตาไฟฟ้าขึ้นมาตั้ง
ตำลึงโผล่หน้ามาถาม“ขอใช้ตู้เย็นด้วยนะครับ จะแช่น้ำแข็งกับโซดา”
“หือ น้ำแข็งกับโซดา... มีเหล้ามาด้วยเหรอ” เจ้าของห้องเลิกคิ้วขึ้น
“มีครับพี่ อาหารทะเลจะขาดเหล้าได้ยังไง” แหนมยกขวดเหล้าที่ขนมาโชว์ “พี่น้ำชอบแบบไหนสั่งได้เต็มที่ คืนนี้ไอ้แหนมจะเป็นบาร์เทนเดอร์ให้เองครับ”
น้ำส่ายหน้าไปมา พลางชำเลืองมองเมฆ เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มมีทีท่ากระตือรือร้นผิดปกติก็กระตุกยิ้มมุมปาก ดูท่าอีกฝ่ายจะมีแผนอะไร เขาก็อยากรู้เหมือนกัน เพราะงั้น... “อย่าเลย ผมดื่มเยอะไม่ได้ คออ่อนน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าเมาเดี๋ยวผมจะดูแลพี่น้ำเอง” เมฆบอกรุ่นพี่ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ เขาปกปิดความลิงโลดไว้ไม่ได้เลย
คะน้าก้าวเข้ามาเรียกเพื่อนๆ ให้เข้าไปช่วยงานในครัว เขาหันไปบอกกับน้ำ “เดี๋ยวพวกผมจะนึ่งปูกันก่อน น้ำจิ้มซีฟู้ดก็ซื้อมาเรียบร้อยแล้ว ส่วนกุ้ง หอย ปลา นี่ต้องล้างก่อน พี่นั่งชิลๆ รออาหารไปนะ เดี๋ยวผมไปคุมลูกน้องก่อน”
ชายหนุ่มหัวเราะ “ขอบใจมากนะ จะหาอะไรในครัวอีกก็ถามเมฆแล้วกัน”
“เฮ้ย ล้างกุ้ง เอากระดาษซับแล้วเอาไปย่างได้เลย” หัวหน้าพ่อครัวจำเป็นสั่ง
“เย้ย! คะน้าโว้ย! ปูมันยังไม่ตาย!” เขี้ยวหันมาร้องบอก หลังจากที่ปูในซึ้งนึ่งดิ้นจนฝาซึ้งเผยอออก
“อ้าว ไอ้เหี้ย! มึงไม่ได้เอามีดแทงปูก่อนเรอะ”
“กูนึกว่ามันตายแล้ว ทำไงดีวะ!”
คะน้าสั่ง “ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้แล้ว มึงกราบขอโทษมันแล้วปิดฝาให้แน่นๆ”
เสียงเอะอะโวยวายดังก้องอยู่ภายในครัว น้ำเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ฟังรุ่นน้องทำอาหารไป พูดคุยกันไปอย่างสนุกสนาน แต่แล้วก็นึกอยากจะร่วมวงไปกับทุกคนด้วย เขาจึงลุกขึ้น เดินไปเท้าแขนลงบนเคาน์เตอร์ โน้มใบหน้าเข้าไปหาพร้อมด้วยรอยยิ้มแบบพนักงานขายตรง
“มีอะไรให้ช่วยมั้ย”
จู่ๆ ภายในครัวก็เงียบกริบลงเสียอย่างนั้น ก่อนจะมีเสียงของใครบางคนพูดขึ้น “ช่วยหล่อให้น้อยๆ ลงหน่อยเหอะพี่ มายืนมองกันอย่างนี้ ขนาดผมเป็นผู้ชายยังเขินเลยว่ะ”
“เอ้า! ผมก็แค่ยืนเฉยๆ” น้ำยกมือขึ้นเท้าคาง “สอบเป็นไงกันบ้างล่ะ”
“ก็พอทนอะพี่ เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าพูดถึงมันให้เจ็บใจเลย นอกจากอิ๊งที่พี่ติวให้แล้ว วิชาอื่นเงิบหมดอะ” ตำลึงตอบเสียงอ่อย
น้ำหัวเราะเบาๆ “ตอนผมอยู่ปีหนึ่ง เคยมีคนบนไว้ว่าถ้าผ่านมีนหมดทุกวิชาจะไปกระโดดสระบัวตรงเรือนไทย... แล้วปรากฏว่าผ่านหมดจริงๆ”
“สระบัวตรงเรือนไทย?” แหนมเบิกตาโพลง ความทรงจำเมื่อครั้งที่ถูกตัวเงินตัวทองวิ่งไล่ยังคงชัดเจน นึกถึงแล้วก็ยังขนลุกขนพองไม่หาย “หูย นั่นมันแหล่งซ่องสุมเหี้ยเลย ตอนนั้นมีตัวเหี้ยอยู่เป็นดงแล้วโหดเหมือนตอนนี้มั้ยพี่”
“เหมือนตอนนี้นี่แหละ อาจจะน้อยกว่าหน่อย ดีที่ไอ้หมอนั่นไม่โดนงับอะไรแหว่ง”
เสียงหัวเราะดังก้อง จากนั้นใครบางคนก็ถามขึ้น “ใครอะพี่ พวกผมรู้จักป่าว”
“เด็กวิดวะต้องรู้จักดีทุกคนแหละ เฮดว้ากปีสี่ของพวกคุณไง”
“พี่ตั้งใจเหรอครับ” เมฆถามขณะหัวเราะไปกับทุกคนด้วย “จริงสิ แล้ววันนี้เพื่อนพี่น้ำไปไหนกันล่ะครับ” ...คงจะไม่โผล่มาเป็นอุปสรรคชิ้นใหญ่ของเขาทีหลังหรอกนะ
“พวกนั้นยังมีสอบพรุ่งนี้อีกตัวน่ะ”
“เหรอครับ” เด็กหนุ่มพยายามเก็บรอยยิ้มไว้ให้มิดชิด เขานี่ ทำบุญมาด้วยอะไรกันหนอ แผนการถึงได้ราบลื่นไร้รอยสะดุดถึงขนาดนี้ หนำซ้ำพรุ่งนี้ยังเป็นวันหยุดเสียอีก คืนนี้เขาจะขอพี่น้ำค้างที่นี่ แล้วคอยดูเถอะ เขาจะนอนกอดรุ่นพี่ยาวไปจนถึงวันจันทร์เลย
สักพักกลิ่นของกุ้งและหอยเผาก็ลอยกรุ่นไปทั้งห้องครัว กั้งตัวโตๆ กำลังจะถูกเผาเป็นคิวต่อไป ปูนึ่งกับหอยลายผัดน้ำพริกเผาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ข้าวก็สุกได้ที่ เหลือเมนูปลากับต้มยำกุ้งเท่านั้น
เมฆยกถุงใส่เห็ดฟางกับชามอีกใบไปยังโต๊ะอาหาร แล้วนั่งลงจัดการทำความสะอาดเห็ด น้ำเห็นเช่นนั้นจึงเดินตามไปที่โต๊ะอาหารด้วย เขาวางแขนทั้งสองข้างลงบนไหล่ของเด็กหนุ่มพร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าไปหา “วันนี้เมฆอารมณ์ดีจังเลยนะ”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น “ก็สอบเสร็จแล้วนี่ครับ แล้วก็ได้มาหาพี่น้ำด้วย”
น้ำหรี่ตาลงเล็กน้อย “อือ... งั้นเหรอ นึกว่ามีอะไรดีๆ ซะอีก”
“ได้มาหาพี่น้ำก็ดีที่สุดสำหรับผมแล้ว”
ชายหนุ่มอมยิ้ม “คืนนี้จะค้างรึเปล่า”
“พี่น้ำให้ค้างมั้ยล่ะ” ...เขาต้องทำเป็นลีลาสักนิด พี่น้ำจะได้ไม่สงสัย
“อยากให้ค้าง”
เมฆยิ้มมุมปาก “ผมเอาเสื้อผ้ามาพร้อมแล้วแหละ”
เจ้าของห้องหัวเราะ เขาลูบศีรษะของเด็กหนุ่มอย่างเอ็นดู ก่อนจะเคลื่อนมือไปบีบตรงปลายจมูกเบาๆ “ดีมาก”
แหนมยืนหน้าแดงอยู่ไม่ไกลจากทั้งสองหนุ่มนัก ไอ้บรรยากาศสีชมพูออกม่วงๆ แบบนี้คืออะไร ท่าทางมุ้งมิ้งของไอ้เมฆกับพี่น้ำคืออะไร แล้วสายตาที่มองกันแบบนั้น เขาเห็นมากี่ครั้งก็ยังไม่ชินสักที “เอ่อ... ขอโทษนะครับ เห็ดน่ะ เห็ด”
เมื่อเมฆหันไปเห็นเพื่อนรักก็รีบขยับตัวออกห่างจากรุ่นพี่ “เกือบเสร็จแล้ว โทษที”
“เร็วๆ เข้านะ หิวแล้วเนี่ย” ชายหนุ่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมกับหันไปยักคิ้วให้แหนม จากนั้นจึงเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างกัน
แหนมเลิกคิ้วขึ้น วินาทีนั้นรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่าลงกลางศีรษะ เขาหันไปมองเพื่อนรักที่กำลังเร่งจัดการกับเห็ดในถุง แล้วหันไปทางรุ่นพี่ที่กำลังจ้องมองเพื่อนเขาทุกการกระทำอีกครั้ง สายตาของชายหนุ่มนั้น ราวกับราชสีห์ที่เฝ้ารอโอกาสจะตะครุบกระต่าย... เขาอยากจะถามออกไปเหลือเกินว่าที่หิวน่ะ หิวข้าวหรือหิวไอ้เมฆ!
มึงแย่แน่ไอ้เมฆ! ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก!
แหนมเอื้อมมือออกไปจะสะกิดเพื่อนรัก หากเมื่อนึกดูอีกที... ถ้าพี่น้ำเมา จะเสือหรือสิงห์ก็หมดท่าได้เหมือนกันนั่นล่ะ
เมฆเงยหน้าขึ้นมองท่าทีเงอะงะของแหนมแล้วขมวดคิ้วอย่างงๆ “เห็ดเสร็จแล้ว ในครัวใกล้เสร็จรึยัง ให้เตรียมจัดโต๊ะเลยมั้ย”
“อะ เอ้อ... เอาสิ ใกล้ละๆ” แหนมพยักหน้าพลางเดินกลับไปที่ครัวพร้อมกับเพื่อนรัก
เด็กหนุ่มรีบรุดไปเปิดตู้หยิบจานช้อนส้อม แล้ววิ่งออกมาจากในครัว ตรงไปหาเจ้าของห้องซึ่งกำลังนั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดีอยู่ที่โต๊ะอาหาร “ใกล้จะเสร็จแล้วครับ เดี๋ยวผมจัดโต๊ะเลยนะ”
น้ำชี้ไปที่โต๊ะแบบมีล้อเลื่อนที่มุมห้อง “จะเอาไอ้นั่นมาไว้ตั้งเครื่องดื่มก็ได้นะ”
“โอ้ ดีเลยครับ” เมฆปราดไปเข็นโต๊ะมา แล้วนำเหล้า โซดาและน้ำแข็งมาจัดเตรียมไว้ให้พร้อม ส่วนเพื่อนพ้องก็ทยอยขนจานใส่อาหารทะลนานาชนิดมาจัดเรียงบนโต๊ะ
ชายหนุ่มเจ้าของห้องลุกขึ้นยืน รอจนทุกคนมายืนพร้อมกันที่โต๊ะ “ขอบใจทุกคนมากนะ”
“ขอบคุณพี่น้ำเหมือนกันครับ” รุ่นน้องยิ้มรับ “เรามากินกันเถอะครับ พวกผมอดข้าวเที่ยงมาเลยนะเนี่ย”
หลังจากอาหารพร่องไปได้ครึ่งหนึ่ง แหนมก็เริ่มชงเหล้าเสิร์ฟ เมื่อแต่ละคนมีแก้วเหล้าในมือ พวกเขาก็ยกขึ้นชวนน้ำชนแก้วครั้งแล้วครั้งเล่า เป็นไปตามแผนที่เมฆ ตำลึงและแหนมวางไว้
มื้ออาหารดำเนินไปอย่างครื้นเครงเมื่อมีของมึนเมาเข้าปาก พวกรุ่นน้องเล่าถึงวีรกรรมต่างๆ จากในห้องเรียนและห้องแล็บกันอย่างไม่หยุดปาก ส่วนรุ่นพี่เพียงคนเดียวในที่นั้นก็รับฟังไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งอาหารหมดลง เครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ก็พร่องไปไม่ใช่น้อย พวกเด็กหนุ่มจึงช่วยกันยกจานชามไปล้างและทำความสะอาดในครัวกัน
น้ำถือแก้วเหล้าผสมโซดาและน้ำแข็งอยู่ในมือ นัยน์ตาฉ่ำเยิ้ม ด้วยความที่เป็นคนผิวขาว แก้มจึงเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อๆ เขานั่งนิ่ง ยิ้มโปรยให้กับรุ่นน้องที่เดินไปเดินมาอยู่ภายในห้องนั้น
“สงสัยพี่น้ำจะเมามากแล้ว” คะน้าเอ่ยขึ้น “ดูสิ ยิ้มหวานตาเยิ้มเชียว หล่อขึ้นอีกร้อยเท่าเลยมึง”
“พวกมึงก็รีบๆ ทำความสะอาดสิ เดี๋ยวพี่น้ำจะได้พักผ่อน” เมฆหันไปเร่ง ตัวเขาเองก็ดื่มเหล้าเข้าไปไม่ใช่น้อย หากพอรู้สึกกึ่มๆ ก็หยุดตัวเองไว้แค่นั้น
ไม่นานครัวก็สะอาดเอี่ยม พวกรุ่นน้องจึงเข้ามาบอกลา “พี่น้ำ ขอบคุณมากนะครับ พวกผมกลับล่ะ”
“จะกลับกันแล้วเหรอ” น้ำลุกขึ้นพรวด หากก็โซเซยืนไม่ค่อยอยู่สักเท่าไหร่ เมฆจึงถลาเข้าไปประคอง
“พี่น้ำเมาแล้วนะครับ เดี๋ยวผมพาไปนอนดีกว่า” เด็กหนุ่มส่งสายตาเป็นสัญญาณให้เพื่อนรักทั้งสองจัดการตามแผนต่อ
แหนมกับตำลึงมองหน้ากัน รู้สึกสงสารพี่น้ำเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าตอบ “ไปๆ พวกเรากลับกันเถอะ ไปก๊งต่อที่หอดีกว่า” สองหนุ่มหันไปผลักไหล่เพื่อนอีกสามคนให้รีบเดินออกไปเร็วๆ “ไอ้เมฆมันจะค้างที่นี่ จะได้มีคนดูแลพี่น้ำ”
เมฆรอจนทุกคนกลับไปเรียบร้อยแล้ว เขาจึงค่อยๆ พยุงรุ่นพี่ไปยังห้องนอน “พี่น้ำค่อยๆ เดินนะ”
“ฮื่อ...”
เมื่อไปถึงเตียง น้ำทิ้งตัวลงนั่ง ก่อนจะถูกคนที่พยุงมาจับให้นอนราบลงไปกับเตียง แล้วพออีกฝ่ายขยับออก น้ำก็รีบคว้ามือไว้ “เมฆจะไปไหน”
“ไปเอาของข้างนอกแป๊บนึงครับ”
“เดี๋ยวจะมานอนกับพี่ใช่มั้ย”
“แน่นอนอยู่แล้วล่ะครับ” เด็กหนุ่มยิ้มกริ่ม เขารีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าเป้ที่วางไว้ด้านนอก ซึ่งภายในนั้นมีเสื้อผ้าที่จะเอามาเปลี่ยน กับเจลหล่อลื่นเตรียมไว้พร้อมสำหรับการเผด็จศึก
หากเมื่อกลับมาภายในห้องนอนอีกครั้ง คนที่นอนอยู่บนเตียงก็ดูเหมือนจะหลับไปเสียแล้ว
“อ้าว เวรกรรม” เมฆปราดเข้าไปในห้องน้ำ ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นๆ แล้วกลับไปหาชายหนุ่ม “พี่น้ำครับ ผมเช็ดตัวให้นะ” เขาใช้ผ้านุ่มซับเบาๆ รอบกรอบหน้าและตามลำคอ
น้ำลืมตาขึ้นช้าๆ “เย็นดีจัง”
หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นตึกตัก เขาค่อยๆ สอดผ้าเข้าไปภายใต้เสื้อยืดตัวบาง ซึ่งความเปียกชื้นบนผิวทำให้ผ้าแนบสนิทไปตามลำตัว ยอดอกแข็งเป็นไตเพราะความเย็น พี่น้ำของเขาตอนนี้... น่ากินซะไม่มีเลย
เมฆกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ “พี่น้ำง่วงแล้วเหรอครับ”
“ฮื่อ”
“แต่ผมยังไม่ง่วงเลย” เด็กหนุ่มคลานขึ้นไปคร่อมทับรุ่นพี่ไว้ เขาโน้มใบหน้าลงไปจนชิด ริมฝีปากคลอเคลียอยู่บนเรียวปากบาง พลางกระซิบเสียงค่อย “พี่น้ำทำให้ผมนอนไม่หลับ” ก่อนจะแนบจูบเรียวปากนั้น แล้วค่อยๆ เพิ่มแรงบดเบียด มือที่สั่นอยู่น้อยๆ ค่อยๆ รั้งชายเสื้อของคนใต้ร่างขึ้น
เมื่อบดจูบจนพอใจแล้วก็เคลื่อนใบหน้าไปพรมจูบตามลำคอ เขาพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ “พี่น้ำน่ารักจังเลย อยากกินพี่น้ำแล้ว” จากนั้นจึงลูบเคล้นแผ่นอก ลากมือลงสู่ที่ต่ำอย่างเชื่องช้า ตามด้วยเกี่ยวขอบกางเกงของอีกฝ่ายลง
น้ำปรือตาขึ้น ประสานสายตากับเด็กหนุ่ม แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน เขาปล่อยให้เมฆดึงกางเกงออกไปจากขาได้ง่ายๆ
เด็กหนุ่มยิ้มกริ่ม เขาโน้มใบหน้าลงไปพรมจูบแผ่นอก พร้อมกับใช้มือเคล้นคลึงอยู่ที่จุดไวสัมผัสของคนใต้ร่าง
“อือ...”
เด็กหนุ่มยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้ยินเสียงครางเบาๆ และเห็นว่าพี่น้ำของตนสะดุ้งเล็กน้อย แล้วส่วนร้อนใต้ฝ่ามือเขาก็แข็งขึงตอบรับกับสัมผัสเสียด้วย “พี่น้ำ... ตรงนี้อึดอัดใช่มั้ย ให้ผมช่วยนะ” พูดพลางดึงขอบกางเกงชั้นในลง
“อื้อ ไม่ต้อง” น้ำพลิกตัวหนี หากอีกฝ่ายรีบโน้มตัวมาประกบด้านหลังไว้ เขาจึงหันกลับไปประสานสายตากับเด็กหนุ่ม “เมฆ จะทำอะไร”
“ผมรักพี่น้ำ” เมฆพูดเสียงอ้อนชิดใบหู สลับขบลงไปเบาๆ จากนั้นจึงก้มลงซุกไซ้บริเวณลำคอของชายหนุ่ม
“ฮื่อ...”
“อย่าดิ้นสิครับ พี่น้ำ... เป็นของผมเถอะนะ” เด็กหนุ่มกดสะโพกลงให้คนใต้ร่างรับรู้ถึงความแข็งขึงภายในกางเกงของตน ในขณะเดียวกันก็สอดมือเข้าไปกดคลึงส่วนไวสัมผัสของรุ่นพี่ไปด้วย
“...อือ...” น้ำซุกใบหน้าลงกับหมอน ปล่อยให้เด็กหนุ่มขบจูบซอกคอและหัวไหล่
เมฆถลกเสื้อรุ่นพี่ขึ้น แผ่นหลังขาวเนียนชักชวนให้เขากดจูบสร้างรอยช้ำสีแดงลงไปอย่างมัวเมา ริมฝีปากอุ่นๆ เคลื่อนต่ำลงทีละน้อย จนถึงก้อนเนื้อสะโพก เขากัดฟันกรอด แล้วขยำลงไปเบาๆ
เด็กหนุ่มหายใจหอบถี่ ขณะที่แตะปลายนิ้วลงไปบนร่องสะโพก ขนาดเพียงแค่ภายนอกยังอุ่นร้อนขนาดนี้ แล้วข้างในจะทำให้คลุ้มคลั่งถึงขนาดไหน เขากลืนน้ำลายเฮือก
เมฆยืดตัวขึ้นไปกระซิบชิดใบหู “พี่น้ำครับ ผมขอนะ” ปลายลิ้นนุ่มไล้เลียสลับขบกัดใบหูนั้น มือขยับไปฟอนเฟ้นแผ่นอก ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเขี่ยเม็ดสีชมพูเรื่อๆ บนนั้น พร้อมกับเบียดสะโพกเข้าหา “อา...” หัวใจเต้นแรงราวกับกลองใหญ่ที่ถูกตีรัว เขานึกสงสัยว่าแผ่นหลังอีกฝ่ายจะรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนในอกนี้บ้างไหมนะ
“ตื่นเต้นชะมัดเลย พี่น้ำรู้สึกถึงหัวใจผมมั้ย”
“อือ” น้ำผงกศีรษะขึ้นพลางถอนหายใจออกมาหนักๆ “ไม่ไหวเลย น่าเบื่อชะมัด”
“ฮะ?!” เด็กหนุ่มที่กำลังหื่นขึ้นหน้าถึงกับชะงัก “พี่น้ำว่าอะไรนะ เฮ้ย!” ก่อนจะร้องลั่น เพราะจู่ๆ คนใต้ร่างก็พลิกตัวกลับ ผลักเขาให้หงายหลังลงไปกับเตียงแล้วขยับขึ้นมาคร่อมทับ สองขากดต้นขาเขาไว้แน่นชนิดที่ขยับตัวท่อนล่างไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ “พี่อุตส่าห์ต่อให้เมฆก่อนนะ สิบนาทีแล้วยังไปไม่ถึงไหนเลย ช่วยไม่ได้” มือข้างหนึ่งกดไหล่คนใต้ร่างไว้กับผืนเตียง อีกข้างปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกให้อย่างคล่องแคล่ว
“พี่น้ำ! ไม่ได้เมาหรอกเหรอ!”
“เมา?” น้ำยิ้มร้าย “พี่ไม่รู้จัก... คืออะไร”
-
เมฆเบิกตาโพลง ยังไม่ทันจะร้องโวยวายออกมา ก็ถูกคนบนร่างรุกจูบด้วยอารมณ์ที่รุนแรงมากกว่าตัวเขาหลายเท่านัก ริมฝีปากบางบดเบียด ปลายลิ้นกดเคล้นทั้งกลีบปากบนล่างของเด็กหนุ่ม ลิ้นเรียวรุกล้ำเข้าไปเกี่ยวกระหวัดไล่ต้อน ในขณะที่ฝ่ามือกดขยำไปตามร่างกาย
“อื้อ” เด็กหนุ่มตั้งใจจะยกมือขึ้นผลักคนบนร่างออก หากหลงใหลไปกับรสจูบ มือที่จะผลักออกกลับกลายเป็นดึงรั้งเสื้อชายหนุ่มเอาไว้แทน
น้ำใช้โอกาสที่เมฆกำลังเผลอไผลถอดกางเกงของเด็กหนุ่มออก ปลายนิ้วลากไล้รอบๆ ติ่งไตสีชมพูที่รัดตัวแข็งแล้วบดขยี้ลงไปอย่างไม่เบาแรงนัก เขาละเรียวปากออกมาช้าๆ สบประสานสายตากับคนที่หอบหนักๆ แล้วเคลื่อนใบหน้าไปซุกไซ้ ขบเม้มสลับพรมจูบบนแผ่นอกของคนใต้ร่าง
“พี่... น้ำ... เดี๋ยว!” เมฆสะดุ้งตัวทุกครั้งที่อีกฝ่ายสร้างร่องรอยทิ้งไว้บนผิวกาย หากด้วยฤทธิ์ของเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป ส่งผลให้เขาคล้อยตามรุ่นพี่ไปโดยง่าย “อื้อ!” ในศีรษะมีแต่คำว่า ฉิบหาย เต็มไปหมด
ชายหนุ่มใช้ฝ่ามือรูดรั้งส่วนร้อนที่พองโตตามอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของแล้วเอ่ยถาม “เมฆจำที่พี่บอกเมฆบนเตียงนี้ครั้งที่แล้วได้มั้ย”
“อะ... หือ...” เจ้าของชื่อเรียกส่ายหน้าไปมา พยายามจะต้านขืนสัมผัสที่ปลุกเร้าอารมณ์ของเขาเสียเหลือเกิน
“ยอมให้ครั้งนี้เท่านั้นนะ ครั้งหน้า เมฆต้องเป็นของพี่” น้ำย้ำคำพูดของเขา
ฉิบหายแล้ว ต้องรีบทำอะไรสักอย่าง! เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด แต่อนิจจา... เขาควบคุมร่างกายไม่ได้เลย สัมผัสของพี่น้ำทำให้มึนงง สติสตังล่องลอย ตรงส่วนนั้นก็ร้อนจนเหมือนจะละลาย
ทำไมพี่น้ำใช้มือเก่งจังวะ เด็กหนุ่มยกมือขึ้นตะปบต้นแขนรุ่นพี่ไว้ พอจะผลักออกมืออีกฝ่ายก็ยิ่งกระชับแน่น ปลุกเร้าอารมณ์ของเขาให้ปั่นป่วนไปหมด ภายในศีรษะขาวโพลน
เสียงของความชื้นแฉะในฝ่ามืออุ่นดังแว่ว ส่งผลให้เจ้าของมือนั้นหัวเราะอย่างพอใจ “อื้ม... รู้สึกดีขนาดนี้เชียว” เขาโน้มใบหน้าลงไปกระซิบชิดใบหูของคนใต้ร่าง “ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะอ่อนโยนกับเมฆที่สุด”
โอย แย่แล้วกู!
หากก่อนที่เมฆจะข้ามผ่านจุดสูงสุดไปได้ ชายหนุ่มก็หยุดขยับมือเสียอย่างนั้น แต่กลับไปคว้ามือของเมฆมาสัมผัสความเป็นชายที่แข็งขึงของตน “วันนี้พี่จะทำให้เมฆถึงด้วยไอ้นี่”
นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลง “หา! ไม่... เดี๋ยว... พี่น้ำ!”
ทว่ามาถึงตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว น้ำจับให้เมฆพลิกคว่ำ เขานั่งทับต้นขาคนใต้ร่างไว้ ในขณะเดียวกันก็เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักหัวเตียง หยิบขวดเจลหล่อลื่นออกมาแล้วเทลงบนร่องสะโพกของเด็กหนุ่ม
“ว้าก!” เมฆร้องลั่นเพราะความเย็นของเจล เขาจิกมือลงบนหมอนแล้วขยำไว้แน่น “พี่น้ำ! ผมไม่เอานะ!”
น้ำลูบแผ่นหลังของเด็กหนุ่มเพื่อปลอบโยน จากนั้นจึงโน้มศีรษะลงไปจูบแก้มที่เปลี่ยนเป็นสีแดง “ทำไมล่ะ พี่รักเมฆมากนะ”
พี่น้ำนี่ขี้โกงชะมัด! รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่มีทางต้านคำบอกรักและน้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้ได้ “....”
“รักจนทนไม่ไหว อยากทำให้เมฆเป็นของพี่”
...โดนเข้าไปอีกระลอก ใจเกือบจะอ่อนแล้ว หากก็ยังลังเล “...ผม... ผมก็รักพี่น้ำ แต่...”
“เมฆรังเกียจพี่เหรอ... ไม่อยากเป็นของพี่งั้นเหรอครับ” น้ำพูดเสียงเศร้า
“ไม่ใช่นะครับ แต่... ผมกลัว...”
“กลัวอะไร” ชายหนุ่มจับมือที่เย็นเฉียบขึ้นมาจูบ แล้ววางมือนั้นประกบบนแก้มตน
โอย... ไม่ต้องทำหน้าแบบนี้ได้มั้ย หัวใจผมจะกระเด็นออกมานอกอกอยู่แล้ว
เมฆเสตาหลบ “ผมกลัวเจ็บ”
“อดทนเพื่อพี่ไม่ได้เลยเหรอ”
“.....”
“ไหนว่าให้พี่ได้ทุกอย่างยังไงล่ะ”
ขณะที่เมฆกำลังลังเลใจอย่างหนัก ฝ่ามืออุ่นร้อนก็ค่อยๆ เคลื่อนผ่านแผ่นหลังลงไปยังสะโพก “เมฆเชื่อใจพี่นะ” เขากระซิบก่อนสอดปลายนิ้วเข้าไปอย่างใจเย็น
“อื้อ” เมฆสะดุ้งตัวเล็กน้อย
“ไม่เจ็บใช่มั้ยล่ะ” น้ำจูบขมับของเด็กหนุ่มเบาๆ จากนั้นจึงเริ่มขยับ เริ่มต้นจากเชื่องช้า แล้วเพิ่มความเร็วขึ้นทีละน้อย
ความรู้สึกที่แล่นริ้วเข้ามาเป็นระลอกๆ ช่างแตกต่างจากครั้งที่แล้วโดยสิ้นเชิง ร่างกายของเขาราวกับเป็นเหน็บชาไปทั้งร่าง เมฆทำตัวไม่ถูก พอจะขยับหนี สิ่งที่อยู่ข้างในกายกลับยิ่งทำให้รู้สึกร้อนวูบวาบ
เอาไงดีวะกู!
“คนเก่งของพี่” ชายหนุ่มคอยกระซิบบอกคำหวานสลับพรมจูบ
เมฆเริ่มดึงทึ้งปลอกหมอน “ฮึก...”
แย่แน่แล้ว... จะไม่ไหวแล้ว ทำไมรู้สึกดีอย่างนี้วะ หรือที่จริงกูเกิดมาเพื่อเป็นเมียพี่น้ำ
“ที่รัก...” ปลายนิ้วกดย้ำลงตรงจุดที่ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นแปลบ ส่งผลให้อีกฝ่ายหลุดครางออกมาเบาๆ
“อา...” โอย... ใจอ่อนยวบยาบแล้ว ไม่รอดแน่กู หลุดครางไปแล้วด้วยหนึ่งที
“เด็กน้อยของพี่”
“อื้ม...” ครางอีกแล้ว ช่างแม่ง... จะทำอะไรก็ทำเถอะครับ
“รู้สึกดีใช่มั้ย”
“พะ... พี่น้ำ... ฮึก... มันแปลกๆ มาก... อ่ะ... ครับ” เมฆพูดเสียงตะกุกตะกักสลับหอบหายใจหนักๆ
“แปลกๆ หรือรู้สึกดีกันแน่” น้ำอมยิ้ม เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบรับของเด็กหนุ่ม
ใบหน้าของเมฆซับสีเลือด ลมหายใจถี่กระชั้นขึ้น ดวงตาฉ่ำชื้นไปด้วยน้ำตา เขาไม่เคยตกอยู่ในห้วงแห่งความปรารถนาลึกซึ้งถึงขนาดนี้
“พี่ทนไม่ไหวแล้ว” ชายหนุ่มขบกรามแน่นเพื่อระงับอารมณ์
“อา... ฮึก!” หัวไหล่ของเด็กหนุ่มสั่นไหว ทั้งเจ็บทั้งอึดอัด
ฉิบหาย เมื่อกี้ยังรู้สึกดีอยู่เลย! คิดผิดรึเปล่าวะเนี่ย!
น้ำไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายลังเล เขาจับใบหน้าของรุ่นน้องให้หันมาจูบ ตะล่อมให้เด็กหนุ่มหลงใหล พร้อมกับแทรกกายเข้าไปเรื่อยๆ
“อา... พี่น้ำ มันอึดอัด ผมไม่ไหว...”
“ไม่ไหวอะไร” ชายหนุ่มดึงมือของเมฆมาสัมผัสส่วนที่พวกเขาเชื่อมกันอยู่
“อะ...” ใบหน้าของเด็กหนุ่มร้อนวาบ หัวใจเต้นรัวแรงสะท้อนอยู่ในอก
“พี่จะเริ่มล่ะนะ”
“เดี๋ยว! อ๊ะ!” เมฆสะดุ้งวาบ เมื่อคนบนร่างเริ่มเคลื่อนไหว “อื้อ!”
น้ำรู้ว่าจุดไหนที่จะทำให้เด็กหนุ่มอารมณ์กระเจิดกระเจิงไปกับตน เขาจงใจเน้นย้ำ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ที่จุดนั้นจนคนใต้ร่างทนไม่ไหวต้องส่งเสียงออกมา จากนั้นจึงจับให้อีกฝ่ายพลิกตัว
“อ๊า! พี่น้ำ!”
“เมฆ ลืมตามองพี่” น้ำกระแทกกายหนักหน่วงขึ้น
“พี่น้ำ... ผมไม่ไหวอ่ะ”
เสียงครางของเด็กหนุ่มช่างฟังหวานหู ส่งผลให้รุ่นพี่ยิ่งฮึกเหิม เขาเร่งจังหวะให้เร็วและแรงขึ้น สองร่างชุ่มไปด้วยเหงื่อร้อนราวกับถูกเปลวไฟโลมเลีย
เตียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดอยู่สักพักใหญ่จึงสงบลง หลงเหลือเพียงแค่เสียงหอบหายใจหนักๆ
สงครามยกแรกเสร็จสิ้นลงไปแล้ว เด็กหนุ่มผู้ซึ่งสูญเสียดินแดนไปหมาดๆ นอนกะพริบตาปริบๆ อยู่ในอ้อมแขนของรุ่นพี่ พยายามเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาตั้งใจจะรุกพี่น้ำ แต่แล้วทำไม...
...เจ็บตูด รู้สึกเหมือนไอ้นั่นของพี่น้ำยังค้างอยู่ข้างใน
“คิดอะไรอยู่น่ะเมฆ”
“......” ...คิดว่าคราวหน้าจะเอาคืนพี่น้ำยังไงดีน่ะสิ
ชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้าไปหอมแก้มรุ่นน้องเบาๆ พลางใช้ฝ่ามือลูบลงไปตามท่อนแขนเรียว “ถ้าไม่ยอมพูดอะไร...” เขาลากมือลงไปยังสะโพกของเด็กหนุ่ม แล้วสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางที่ยังเปียกชุ่มไปด้วยเจลหล่อลื่นและของเหลวที่ตนทิ้งไว้ “พี่จะต่ออีกรอบนะ”
“ฮื้ย!” เมฆสะดุ้งโหยง “ยังเจ็บอยู่เลย อะ! พี่น้ำ! อะ... เฮ้ย! อื้อ!” เขายังไม่ทันได้อ้าปากต่อว่า สงครามตอกย้ำความเป็นเจ้าของดินแดนก็เริ่มต้นขึ้นอีกยก
ไม่ว่าจะพยายามต่อสู้ดิ้นรนขนาดไหน รุ่นพี่ก็จับยึดร่างกายเขาไว้ได้ทุกส่วน แถมเรี่ยวแรงก็สู้อีกฝ่ายไม่ได้ “พี่น้ำ!” เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง
“อยู่นิ่งๆ สิครับ เดี๋ยวดีเอง”
ดียังไงวะ! เมฆถลึงตาใส่ แต่โวยวายไปก็เท่านั้น ไม่ทันไรเขาก็เสียท่าอีกจนได้ “อะ!” เด็กหนุ่มพยายามหายใจเข้าออกลึกๆ ไม่เกร็งขืนเหมือนรอบแรก แล้วก็ได้ผล... ไม่เจ็บ แต่เสือกรู้สึกดีได้อีก
โอย... กูอยากจะร้องไห้ให้กับความฟินตอนนี้เหลือเกิน
น้ำยิ้มกริ่ม เขาตอบคำถามในใจของรุ่นน้องราวกับอ่านใจได้ “ดีแล้วใช่มั้ย”
เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น พยายามจะฝืนไม่ให้คล้อยตามอีกฝ่ายง่ายดายนัก ทว่าคนที่อ่อนด้อยประสบการณ์อย่างเขา ไม่ทันไรก็... “อ๊า... พี่น้ำ~” ...พ่ายแพ้ให้กับพี่น้ำมันเสียทุกทีไป
....
........
นั่นคงเป็นเพราะโชคชะตา... ที่กำหนดเจาะจงมาให้ น้ำ ได้อยู่... “เหนือเมฆ” ล่ะมั้ง
END
จบแล้วค่าาา :mew6: ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายแล้วสำหรับเหนือเมฆ ฮือๆๆๆ ในที่สุดพี่น้ำก็ได้อยู่เหนือเมฆแล้วนะ ตบมือให้พี่น้ำหน่อยค่าาาา
หลายคนอาจจะผิดหวังไปสักนิดที่น้องเมฆไม่ได้เหนือน้ำ แต่อย่างน้อยเขาก็รักกันแหละน้า ใครจะรุกรับไม่สำคัญหรอกเนอะๆๆๆ (หาพวกสุด)
ขอบคุณทุกคนที่ถือไม้เท้าเดินทางมาด้วยกันจนจบเรื่องได้นะคะ 5555555 หนทางยาวนานมากเลยจิมๆ
ฮัสกี้คงจะต้องพักร้อนสักพัก เพราะยังไม่มีพล็อตเรื่องใหม่เลยค่า กร๊ากก เพราะงั้นจนกว่าจะได้พบกันอีกครั้ง อย่าลืมเก๊านะะะะ
#งานขายต้องมา เหนือเมฆ ตอนนี้มีวางขายแล้วนะค้า มีตอนพิเศษน่ารักๆ ให้กร๊าวใจแน่นอน แล้วก็แฮปปี้มากๆ เลยด้วยแหละะะะ ชีวิตหลังเสียซิงของน้องเมฆไปจนถึงเรียนจบจะเป็นอย่างไร ติดตามกันได้ในหนังสือค่า ฮี่ๆๆ
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
ฟินนนนนนนนนน เฟอร์
ในที่สุด ก้อ เหนือ เมฆ สมชื่อ :hao3:
เราก้อว่า Husky บอกนัยๆๆ ตั้งแต่ ชื่อเรื่องจริงๆๆ
เหนือเมฆ ยังมี พี่น้ำ :hao6:
:กอด1: กอดแน่น ....รอ เรื่องต่อไป ฮับ
-
ปรบมือให้พี่น้ำค่าาาา ฮ่าาาา
นี่สิ่นะที่มาของชื่อเรื่อง คึคึ
-
อ่านไปฮาไป ก็สงสารอ่ะนะ แต่แอบขำซะมากกว่า
ประสบการณ์กับความเจ้าเล่ห์ห่างกันเยอะ น้องเมฆจะสู้พี่น้ำได้ไงล่ะ 5555555
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
หนูเมฆ ในที่สุดก็........... :z1:
-
นี่มัน
เหนือเมฆ
ของจริง!!!!!!!
กรี้ดดดดดด คิดถูกละเมฆ เมฆเกิดมาเพื่อเป็นเมียพี่น้ำ5555 :m25:
เจ้าเล่ห์นักนะคะพี่น้ำ ทำซะน้องระทวยเลย หนูก็อยากได้พี่น้ำเหมือนกันนะ #เดี๋ยวๆ
ขอสัมภาษณ์ความรู้สึกน้องเมฆหลังเสียเอกราชหน่อยค่ะ55555 :laugh:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
แผนพังไม่เป็นท่า :laugh: :laugh: :laugh:
เมฆรับตำแหน่งเมียพี่น้ำแบบยิงยาวได้เลย พี่เขาเสือซ่อนเขี้ยวเล็บเก่งซะขนาดนั้น
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
เหนือเมฆยังมีพี่น้ำ เหนือพี่น้ำยังมีเมฆออนท็อป
สโลแกนอะไรเนี่ยยย!!! :hao7: :hao7: :hao7:
-
ไงล่ะ พ่อหมาป่าของน้องเมฆ อิ่มเอมสินะ :laugh:
สัมผัสได้ถึงหน้าตากรุ้มกริ่มขั้นสุดของอิพี่น้ำตอนแอบมองเมฆ :hao6:
นี่เมฆสบถคำว่า ฉิบหาย ไปกี่ครั้งแล้วลูกกกก ในที่สุดเมฆก็โดนกดตามชื่อเรื่องเลย เหนือเมฆ! :z1: แต่ก็คิดว่ามีโอกาส 'เหนือน้ำ' อยู่นะ แบบอยู่บนไรงี้... :hao7:
ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ อยากให้มีต่อเรื่อยๆ ชอบอ่านเรื่องนี้มันสบายๆดี ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :) รักคุณฮัสกี้ กอดดด :กอด1:
-
เหนือเมฆยังมีน้ำ :katai2-1:
-
ขอตอนพิเศษได้มั้ยๆ อยากเห็นผองเพื่อนรู้ว่าแผนพีง อยากเห็นพี่น้ำเหนือเมฆอีกสักหลายหนนน :z1:
-
ชอบความสดใส ของน้องเมฆนะ ที่สามารถมาเติมเต็ม ให้กับพี่น้ำได้
แต่ว่าหนังสือที่ร่วมเป็นรูปเล่มนี้ ขอคิดก่อน เพราะคาดหวังกับเรื่องนี้มาก
ปกไม่ค่อยโดนเท่าไหร่ค่ะ
-
เหนือเมฆยังมีพี่น้ำ ก๊ากกกกกกกกกกกก :hao3:
-
หึ้ยลุ้นมากเดาไม่ถูกว่าจะ #น้ำเมฆ หรือ #เมฆน้ำ
-
ยังอ่อนด้อยหนักเมฆ
-
อรั่ยย พี่น้ำข่นเจ้าเล่ห์ ฮ่าๆๆ ไงละน้องเมฆก็บอกแล้วว่าหนีพี่น้ำไม่พ้นหรอก แถมเก็บอาการมานานได้หื่นแบบเต็มที่แบบนี้คาดว่าน้องเมฆคงไม่ได้ลุกจากเตียงแน่ๆ ฮาา ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ เดี๋ยวจะไปสอยเป็นเล่มมากอดไว้นะ อิอิ
-
และแล้วก็มาถึงวันนี้ วันที่เหนือเมฆจริงๆ :mc4: :mc4: :mc4: ยินดีด้วยน้ำ :mc4: :mc4: :mc4:
เราฟิน :heaven :heaven ขอบคุณมากนะค่ะ :mew1: :mew1:
-
เป็นตอนจบที่เขินมาก
และแล้วความจริงที่น้องเมฆไม่เคยรู้มาก่อนก็ปรากฎว่าพี่น้ำนั้นไม่ใช่แมวน้อยน่ารักที่พวกพี่ตั้งใจประคบประหงม แต่พี่แกคือเสือจ่าฝูงที่ซ่อนเล็บอยู่ 555 เหนือเมฆ!
-
ก็คิดอยู่แล้วว่า น้องเมฆต้องเสร็จพี่น้ำซักวัน อิอิอิ
-
น้องเมฆคะ เพิ่งรู้ตัวหรอคะว่าตัวเองเกิดมาเพื่อเป็นเมียพี่น้ำ
เป็นฉากเสียตัวที่เราฮามากอ่ะ :hao6:
-
ก็ว่าอยู่ว่ามากประสบการณ์อย่างพี่น้ำจะเสียท่าให้เมฆง่ายๆ ได้ยังไง ฮัสกี้ค่ะขอบทส่งท้ายด้วยค่ะ เราว่าพวกตำลึงคงอยากจะรู้สุดๆ ว่าเมฆทำสำเร็จมั้ย แล้วเมฆจะบอกเพื่อนๆ ยังไง หรือจะสารภาพไปโต้งๆ เลยว่าไม่สำเร็จนะ อยากรู้จัง
-
โอ๊ย มันฟินนนน พี่น้ำนี่เจ้าเล่ห์จริง ชอบตรง 'ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก เขาหันไปสำรวจดูลุคอินโนเซนต์ของตนเองในกระจก ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตู' แสดงถึงความเหนือเมฆของพี่น้ำสุดๆ อยากให้มีตอนพิเศษแถมอีกนิดจังค่ะ แบบรีแอคชั่นของแหนม ตำลึง พวกพี่ว้ากตั้งใจว่าเป็นไง หลังรู้ว่าเมฆเกิดมาเพื่อเป็นเมียพี่น้ำแบบชิบหาย 55555+
-
:-[ :o8: โปกป้ายไฟให้คู่นี้รัวๆแอร๊ยยย ^//////^
-
สนุกมากคัฟ :pig4:
-
:mc4: :mc4: :laugh: :laugh: :hao6: :hao6:จนได้นะพี่น้ำ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากซื้ออีบุ๊ค :hao7:
-
ดีใจ พี่น้ำได้อยู่เหนือเมฆแล้ว ฮ่า
-
:jul1: กริ๊ด.....อยู่่ต่อได้ไหมฟินสุดๆๆ :heaven
-
ควรจะฟินแต่ทำไมตลก
ขำเมฆลั่นมาก55555555555555555555
-
พี่น้ำร้ายกาจ 555
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
โอ้ยยย ฮาาา สงสารเมฆก็สงสาร ฮาก็ฮา คิดได้ไงว่า พี่น้ำเป็นแมวน้อย พ่อเสือชัดๆ หมาป่าฝึกหัดจะมาทันเล่เหลี่ยมเสือหนุ่มได้ไง
-
ว่าแล้วอย่างพี่น้ำไม่น่าเสร็จเมฆ 5555
รอตอนพิเศษค่ะ
-
มันใช่สุดๆ ลุ้นอยู่ว่าพี่น้ำจะขย้ำเมฆเมื่อไรกันนะ
พี่น้ำมาเหนือเมฆจริงๆ ซ้อนแผนซะเมฆฟินแล้วฟินอีก
-
สงสารน้องเมฆคนแมน ฮ่าๆๆๆๆๆ
พี่น้ำให้เวลาล่วงหน้า ก็ยังมัวมะงุมมะงาหรา
ผลสุดท้าย โดนพี่น้ำจับกินตามระเบียบ ฮ่าๆๆๆ
-
:katai2-1: :katai2-1:
เย้ๆๆๆๆ ทีมพี่น้ำค่า
-
Mission completed ค่ะ จบข่าว "เหนือเมฆ" จริงๆ
-
สรุปเมฆก็โดนพี่น้ำจับกินนน :hao3:
น่ารักจริงๆ
:mew1: :mew1:
-
:o8: จบได้เหนือเมฆจริง ๆ จ้า
-
:pig4:
ขอบคุณมากค่า
-
เหนือเมฆยังมีน้ำ กร๊ากกกกกก
-
ในที่สุดพี่น้ำก็อยู่เหนือเมฆ
-
อ่านในหนังสือขำกร๊ากไปแล้ว วิ่งตามเข้ามาอ่านในนี้ต่อค่ะ
//แอบรีเควสขอตอนพี่เศษ น้องเมฆออนทอปค่ะ 55555+ ตอนพิเศษในเล่มไม่มีฉากนี้อ่า มีแต่เปรยไว้ 5555+ :hao7:
เป็นตอนพิเศษ หลังน้องเมฆเรียนจบไปอยู่โตเกียวก้ได้ค่ะ เราว่าดีนะคะเหมือนเป็นสรุปเรื่องราวทั้งหมด อารมณบทส่งท้ายด้วย
**โบกป้ายเชียร์สุดๆๆ :impress2:
-
ไม่เสียแรงเลยที่เชียร์พี่น้ำ เราฟินนนน
:z2:
ขอบคุณนิยายดีๆค่ะ
-
:katai3: :katai1: :katai3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะรออย่างใจจดจ่อ อยากรู้ว่าน้องเมฆจะเป็นไงบ้างหลังจากเสียเอกราช 55555 เราปลื้มปริ่มมากกกก :hao3:
-
ตอนพิเศษไม่ลงในนี้บ้างหลอ :mew1: :mew1:
-
อ่านจบแล้วมีความฟินมหาศาล เหนือเมฆจริงๆ ร้ายกาจแต่โดนใจมาก ฮือออ
-
ตบมือให้คนเขียนดังๆครับ สำหรับนิยายที่ครบทุกเรื่องราว อ่านแล้วยิ้มตามทุกครั้ง
-
เป็นนิยายที่คาดเดาว่าใครจะอยู่เหนือใครนี่แบบ...เดาไม่ถูกก
พี่น้ำเหนือเมฆแบบนี้น่ารักดี เป็นncที่ขำมาก ชอบ~
อยากอ่านต่อ...ต้องซื้อใช่ไหมมมม ...อยากอ่านความมุ้งมิ้งของน้องเมฆต่อและความเจ้าเล่ห์ของพี่น้ำ ซูฮกเลย~
ขอบคุณที่ลงนิยายให้อ่านนะคะ แม้จะมาอ่านช่วงหลังเลย ไม่เม้นเยอะด้วย (ตบได้ค่ะขอเบาๆ) เพราะเพิ่งมาเจอเรื่องนี้ คิคิ
รอเรื่องต่อไป~~ ❤
-
:oo1: น้องเมฆยังเร็วไปที่จะรุกพี่น้ำนะ เจ้าช่างอ่อนประสบกราณ์ยิ่งนัก5555+
ขอบคุณนักเขียนครับ :3123:
-
:-[ สาแก่ใจยิ่งนัก เชียร์พี่น้ำกดเมฆมาตลอด มันฟินจริงๆค่ะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :mew1:
-
จริงๆ มันก็เหนือน้ำได้นะ
เมฆก็ออนท็อปไง55555555555555
ช่วงแรกๆ เชียร์เมฆน้ำมาก
ชอบเมฆดูเหมือนลูกหมา กระชุ่มกระชวยงี้
แต่หลังๆ มาปลงได้แล้ว
เพราดูยังไงเมฆก็ไม่รอด
แล้วก็ไม่รอดจริงๆ (ฮา)
-
เราสอยหนังสือมาแล้วเรียบร้อย :impress2:
-
จ้าาาา
-
หนู จะ ไป หา ซื้อ หนัง สือ ค่ะ เอร้ยยยยยยยยยยยยยยยย :fire: :fire: :hao7: :hao6: :z3: :hao5: :-[
-
รอหนังสือค่ะ สั่งแล้ว
-
ขอเม้นท์ถึงความรู้สึกตัวเองเกี่ยวกับความเหนือเมฆของพี่น้ำที่ค่อนข้างหนักใจเล็กๆ
คือก่อนอื่นต้องขอโทษน้องคนแต่งถ้าข้อความที่ป้าจะเม้นท์ต่อไปนี้ทำให้ไม่พอใจนะคะ
ป้าอ่านนิยายน้องแล้วรู้สึกค่อนข้างไม่สบายใจตั้งแต่เรื่องเบลอ ยังเบลอ แล้ว
เพราะโดยนิสัยส่วนตัวเป็นคนไม่ชอบการเอาเปรียบ ความเหนือกว่าด้อยกว่ามากๆๆๆๆๆๆ
แต่ก็ทำใจได้เพราะความที่เป็นนิยายเราเลือกอ่านบทที่อยากอ่านได้
ยอมรับว่าในความไม่สบายใจที่จะอ่านก็มีเรื่องดีๆแทรกอยู่
คือทำให้ได้ติดตามเหนือเมฆมาตั้งแต่เริ่มเรื่อง
อ่านเหนือเมฆมาด้วยความสุข อารมณ์เรื่องชวนฝันน่ารักกว่าเบลอ ยังเบลอมากๆ
ป้าไม่ข้ามเหนือเมฆเลยซักตอนค่ะ^^
ชอบเรื่องนี้มาก อ่านด้วยการเฝ้ารอฉากncอย่างใจจดจ่อ(ยอมรับจริงจัง)
เพราะคนแต่งปูเรื่องให้ลุ้นว่าเมฆน่าจะเหนือ...ไหม???
แต่จริงๆก็แทรกความเหนือของพี่น้ำให้สะดุดใจมาตลอดเรื่อง
ป้าก็นึกว่าเมฆจะเหนืออยู่แค่ไม่กี่ตอนแรกๆเท่านั้นแหละค่ะ
เพราะยิ่งอ่านก็ยิ่งเห็นความเหนือของน้ำในทุกๆเรื่องทุกๆตอน
ยังอ่านอย่างเอ็นดูเลยว่าน้ำนี่ฉลาดเนอะรู้จักตะล่อมน้อง
บทจบนี้ป้าเลยอ่านด้วยความเฟลว่ามันฟินไม่สุด มันพ่วงความหน่วงมาด้วย
เพราะในความสัมพันธ์(ในอุดมคติป้าและที่คิดว่าน้ำน่าจะเป็น)คือการเคียงคู่จับมือก้าวเดินไปเคียงข้างกัน
ก็ขัดใจเล็กๆมาประปรายที่น้ำทำเหมือนหลอกให้เมฆหลงนึกว่าบอบบางต้องให้เมฆปกป้องดูแล
แต่ความน่ารักของสถานการณ์ทำให้ชวนฟินกับโมเม้นท์หวานๆจนพอมองข้ามไปได้
ป้ายังสงสัยว่าตัวแหนมเองนั้นเคยสะดุดกับความน่ากลัวของน้ำมาแล้ว
ทำไมเพื่อนๆยังยุให้เมฆพยายามจะเหนือน้ำให้ได้ แต่ก็อาจจะไม่แปลกอะไรเพราะยังวัยรุ่นกันอยู่
แต่ที่ป้ารู้สึกว่าขาดไปคือถ้าน้ำมีการค่อยๆสร้างความไว้วางใจ
ยอมเปิดใจให้เมฆมากกว่านี้ ให้เมฆได้มีเรื่องที่เสมอกันกับน้ำบ้าง
ให้ใจเมฆได้เต็มอิ่มจนพอเพียงกับความรัก จนไม่ติดยึดกับการที่จะต้องอยู่เหนือ
เพราะไม่ว่ายังไงสุดท้ายก็เพื่อแสดงออกถึงรักด้วยกันทั้งคู่
แต่ป้าฟินไม่ออกจริงๆกับความเจ้าเล่ห์ที่รู้ทั้งรู้ว่าเมฆก็อยากเหนือเหมือนกัน
ด้วยความที่โตกว่าประสบการณ์ช่ำชองกว่า น้ำน่าจะมีวิธีที่แสดงให้เห็นว่าซึ้งในค่าความรักที่เมฆมีให้
น่าจะหว่านล้อมได้อย่างนุ่มนวลกว่าคำว่า"อดทน(เจ็บ)เพื่อพี่"
ป้าอ่านแล้วถ้าป้าเป็นผู้ชายนะไอ้ที่ตุงๆอยู่คงจะเหี่ยวไปเลย
แต่ก็เห็นคนอ่านหลายๆคนชอบและก็ฟินกันได้เยอะแยะอยู่
ทั้งนี้ทั้งนั้น จึงขอรับเอาความผิดหวังและความไม่สบอารมณ์ใดๆที่เกิดขึ้น
ว่าเป็นเพราะตัวป้าเองนะคะ ไม่ใช่ความผิดของคนแต่ง
มันน่าจะเป็นเพราะปมในใจที่เป็นความคิดเห็นส่วนตัวมากกว่าที่จะเป้นเพราะบทประพันธ์ไม่ดี
ขออภัยอีกครั้งที่อาจจะทำให้คิดว่าถ้ารู้อย่างนั้นแล้วจะมาบ่นเพื่อ???
ถ้าเม้นท์นี้ไม่สร้างประโยชน์ใดๆเลยนอกจากทำให้หงุดหงิดรำคาญใจ ก็ข้ามๆมันไปนะคะ^^
ยังไงก็ตามแต่ ขอบคุณจริงๆค่ะที่แต่งนิยายสนุกๆมาแบ่งให้อ่าน
ป้าจะรอติดตามผลงานน้องต่อๆไปนะคะ
-
น้องเมฆแสนซื่อ ซึนได้อีก พยายามเข้านะ :-[ :-[
-
:heaven :heaven :heaven
-
ขอบคุณครับ
-
โถๆๆๆๆๆๆ บนตัวน้องเมฆ เอ๊ยเหนือเมฆ มันก็ต้องพี่น้ำนี่แหละน๊าาาา จบดี๊ดี ขอบคุณมากค้าบบบ
-
ในที่สุดเมฆก็โดนพี่น้ำจับกิน. ปลื้มปริ่ม เพราะเราเชียร์น้ำมาตลอดดดดดด ถ้าอยากอ่านอีกต้องไปสอยอย่างเดียวเลยยยยยย
-
แสดงความยินดีด้วยคับนิยายจบแล้ว,,,,,เราติดคามทุกเรื่องเลยฮัสกี่น่ารักนิยายก็น่ารัก
เราอ่านยังเบลอจบไปสักพักใหญ่ๆละรอว่าเมื่อไรเหนือเมฆจะจบจะได้อ่านในที่สุดจบแล้ว...อ่านแปป :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
และแล้วประโยคเสียตัวสุดคลาสสิกก็มา 55555555 :laugh:
หนูเมฆหลงคารมคำพูดล่อลวงหญิงสาว(?) แบบนั้นได้ง้ายยยยย แต่ก็อย่างว่าอ่าเนอะ คนมันรักและอ่อนเอ้ยด้อยประสบการณ์นิ ขอบคุณสำหรับนิยายที่อ่านแล้วทำให้อมยิ้มตลอดอย่างเหนือเมฆนะค้า^0^. จะติดตามเรื่องต่อไปค้า :bye2:
-
:jul3: :jul3: :jul3: ริจะปล้ำนักยูโดสายดำระดับปรมาจารย์ ช่างไม่เจียมตัวเอาซะเลยนุงเมฆ :m20: :m20: :m20:
:hao6: :hao6: :hao6: เสร็จพี่น้ำจนได้ สม :hao6: :hao6: :hao6:
-
ชอบอะ อบอุ่นน่ารัก ดราม่าไม่มาก
เราไม่ค่อยได้อ่านนิยายเรื่องไหนที่ เขียนตอนคบเป็นแฟนเยอะ ส่วนใหญ่กว่าจะรู้ใจก้เกือบจบเรื่องละ แต่เราชอบนะ รู้สึกมันคือชีวิตจริง อิอิ อยากเห็นพี่น้ำหึงบ่อยๆ เด้วตามไปซื้อหนังสือแน่นอนค่ะ
-
ก็คิดอยู่แล้วล่ะว่าน้องเมฆต้องโดน
แต่พี่น้ำคะบทจะรุกพี่ก็เร็วปานวอก
เก็บกดมานานเหรอพี่ใจเย็นให้น้องปรับตัวมั่งดิ่พี่
แต่ยังไงก็ชอบเรื่องนี้อยู่ดี
ขอบคุณคนแต่งค่าสำหรับนิยายดีๆ ที่มีครบทุกรสเลย
-
ชอบความเป็นเมฆมากๆเลย มันทำให้รู้สึกว่าโอ้วผู้ชายในฝัน
กีบพี่น้ำ ก็ชอบ แต่หน่ายกับความไม่ชัดเจนและขี้ขลาดของเจ้าตัว
สรุปคือชอบพี่ไม้ที่สุด อยากถามว่าสนใจอยากมีชู้ไหม?
-
น้ำเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ #เหนือเมฆ :laugh:
คนเขียนจ๋าขอสเปด้วยดิน๊า อ้อนๆๆ :call:
-
และแล้วก็เดินทางมาถึงตอนจบของเรื่อง แต่ไม่จบในแบบของพี่น้ำ
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ
-
เป็นมนุษย์ที่ค่อนข้างต่อต้านระบบการรับน้องที่ละเมิดสิทธิของรุ่นน้องมากเกินไป เกือบจะเลิกอ่านไปหลายรอบ
ก็ไม่ใช่ไม่เข้าใจเหตุผล แต่หลายๆ ก็นะ...
น้องเมฆน่ารัก เป็นที่รักของทุกคน น่าสงสาร ไม่ทันเล่ห์เลี่ยมของพี่น้ำ ก็เหนือเมฆต่อไปเรื่อยๆ อย่าให้เผลอนะ...
-
โอ้โห้อิเมฆฆฆ เสียซิงจนได้55555555555 :katai1:
-
สนุกมากเลยครับ
-
น้ำนี่น้ำนิ่งไหลลึกชัดๆ :hao3: :hao3:
-
เมฆเอ้ย ป้าเข้าใจหนูนะว่ามีความตั้งใจแรงกล้าเปี่ยมไปด้วยความฮึกเหิมที่จะปกป้องดูแลน้ำ แต่ป้าว่าหนูรุกไม่ได้หรอกลูก สกิลความช่ำชองเหนือชั้นมันแตกต่างกันราวฟ้ากับเหวลูกเอ้ย :jul3:
-
ว่าแล้วเชียว ว่าพี่น้ำน่ะ มันร้าย555
-
เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ
เมฆตลกดี คิดจะกดพี่น้ำตลอด
แต่ในที่สุดก็โดนน้ำกดจนได้ 5555+
:oo1: :oo1:
-
เรื่องนี้คือดีกับใจมากเลยค่ะ
ดราม่าเบาเบา ผ่านไปได้ด้วยดี
เรานี่ #เมฆน้ำ มาตลอด ถึงแม้ส่วนมากจะเป็นพี่นำดูแลเมฆก็เถอะ
แต่สุดท้าย #น้ำเมฆ ก็ทำเราฟินนนนนน
เด็กซิงๆหรือจะสู้คุณพี่สัตว์น้ำผู้มากประสบการณ์ ชิมิชิมิ
-
พี่น้ำค่ะ สมชื่อ"เหนือเมฆ"จริงๆ
555555 น้องเมฆน่ารักอ่ะ พยายามจะอยู่เหนือให้ได้
แต่ต้องเข้าใจนะ ยังไงเหนือเมฆก็คือพี่น้ำ >\\\<
-
นี่เผยใครรุกใครรับตั้งแต่ชื่อเรื่องเลยหรอเนี่ย
อยากอ่านตอนพิเศษอีกจัง
ต้องไปตามอ่านในเล่มสินะ
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะจ๊ะ
-
เพื่อนพี่น้ำรวมถึงเพื่อนเมฆแต่ละคนเองก็รู้ชะตากรรมของน้องเป็นอย่างดี 5555
ยังไงพี่น้ำคนแอบเจ้าเล่ห์ก็อยู่เหนือน้องเมฆคนซื่ออยู่แล้ว คึๆๆ
ชอบแก๊งค์เพื่อนของพี่ๆน้องๆมาก สนิทสนมรักใคร่กลมเกลียวกันดีอ่ะ ^^
-
:jul1:
-
คือลุ้นมาก ตอนเค้าจะอิ๊อ๊ะ จิ๊จ๊ะกัน
ต้องมีอุปสรรคตล๊อดดดด ว๊อยยยย
:hao7:
-
เพิ่งได้มาอ่าน อ่านจบแล้วแบบ
เป็นตอนจบที่แหวกแนวมาก
5555
จบด้วย NC เพิ่งเคยอ่านแบบนี้เป็นครั้งแรก
โถ่
เหนือเมฆจริงๆด้วย 555555555555
-
ไหนเมฆบอกจะกดพี่น้ำไงคะ
ไหงหนูมาโดนกดเองละลูกกกก
:impress2: :impress2: :impress2:
-
อ่านตอน'เหนือเมฆ'แล้วฟินมากกกกก(กอไก่ล้านตัว) ในที่สุดสองคนนี้เค้าก็ลงเอยกันได้สักที
พี่น้ำอ่อยแรงหื่นมาก ชอบพี่น้ำลุคนี้อ่ะ อยากจะกรี๊ดแรงๆ ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ฟินตอนจบ อ่านไปเขินไป พี่น้ำล่อลวงน้องมากอ่ะ :o8:
-
อ่ะน่อฟินแท้ ลุ้นให้พี่น้ำเหนือเมฆมาตลอด 55+
-
o13 o13 o13
-
เมฆใสใสเนอะ น้ำเจ้าเล่ห์จังตอนจบ :mew1:
-
เพิ่งมีโอกาสได้มาอ่านค่ะ ชอบมากกกก เดี๋ยวไปไล่ตามเก็บหนังสือนะคะ
-
ชอบมากกกก :mew1:
-
ตามมาอ่านให้จบค่าาาาา
ไม่นึกไม่ฝันว่าน้องเมฆจะโดนกด
กรี๊ดดดดดด พี่น้ำนี่ซ่อนรูปจริง
จริงๆผลัดกันมั่งก็ได้นะค๊าาาา อิอิ
ขอบคุณฮัสกี้ สำหรับนิยายสนุกๆอีกเรื่องค่ะ ^^
-
อ่านรวดเดียว2วันจบเลยยยย
โอ้ยยยย คือรู้สึกว่าหลายอารมณ์มากกกก
ยิ่งตอนฮาๆคือฮาไปไหนนนน ขำจนเหมือนคนบ้า 55555
ตอนเศร้านี่ก็แทบจะร้องไห้ตามน้องเมฆ
ครบทุกรสชาติมากเลยค่ะะะ อยากอ่านตอนที่พากลับไปเปิดตัวบ้านเมฆด้วยจังงง
ขอบคุณมากค่าาาา สนุกๆจริงงงงงงงง
-
สนุกอ่ะชอบบ
-
สนุกมากกก ชอบ ฟิน o13
-
อ่านจบแล้วแบบฟินไปไหนเนี่ยชอบอ่ะ
ตอนแรกคิดว่าพระเอกชื่อเหนือ นายเอกชื่อเมฆ
พออ่านตอนจบถึงได้รู้ว่าอ่อเหนือเมฆมันเป็นแบบนี้นี่เองละน้า
-
สนุกมากกกกก ชอบๆๆๆๆๆๆ :-[ อยากได้เป็นหนังสือมาเก็บไว้เลย
-
กว่าจะหาตำแหน่งได้ก็ยื้อกันไปมาจนตอนสุดท้ายเลยนะเมฆ ที่จริงเมฆไม่น่าเสียเวลามาตั้งนานเลย ดูยังไงพี่น้ำก็ต้องเป็นโอโต้ซังแล้วเมฆเป็นโอก้าซังอยู่แล้ว ฮ่า~
-
o13 สนุกจ้าาา
-
ตอนจบปังมาก กร้ากกกกก เหนือเมฆที่แท้จริง คือพี่น้ำเขาเชี่ยวมาตั้งนานละ ทนไม่กดเมฆมาขนาดนี้ถือว่าปราณีมาก
เพราะรักมาก แล้วเมฆก็น่ารักมากด้วยแหละ เซอร์ไพร์สนะคะ คือคิดว่ายังไงเมฆต้องได้ แต่ดูทรงละไม่คืบหน้า
ถ้าคิดจะรุกคงเหนื่อย ให้พี่น้ำทำดีแล้ว เมฆอยู่เฉยๆ 5555 คิดได้ไง มอมเหล้า พี่แกคอแข็งแต่ไหนแต่ไร
อ่ินแอก็แพ้ไปลูก เอ็นดูนาง ขำตอนเผลอคราง เอ็นดูให้หนักค่ะพี่น้ำ กร้ากกก
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
-
คนที่รักมากกว่าย่อมเจ็บกว่าเสมอ #สงสารเมฆ
-
เพิ่งได้มาอ่าน รวดเดียวจบเลย
แอบเชียร์ให้พี่น้ำกดเมฆ แล้วก็เป็นผล
ชอบบุคลิคแบบพี่น้ำมากๆ อ่านแล้วมันดีย์อ่ะ
เป็นอีกเรื่องเลยที่รัก กดบวก รัวๆ
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆสนุกๆมาให้อ่านแบบนี้
เป็นกำลังใจให้นะคะ o13
-
ฉากตอนจบเป็นฉากที่เรารอที่จะเห็นมานานที่สุดตั้งแต่ทั้งคู่เป็นแฟนกันเลย มันกร๊าวใจ :-[
-
ขอบคุณเรื่องราวดีๆค่ะ
-
5555 เมฆแบ้วขนาดนี้จะไปรุกน้ำได้ไง สุดท้ายเจอจัดหนักเลยจ้า
เมฆน่ารัก นี่แหละน้า ครองครัวอบอุ่น เลยเผื่อมาถึงคนอื่นด้วย แต่เมฆไม่เคยทันน้ำนะ เจ้าเล่ห์เวอร์
น้ำก็ตกหลุมหนักมาก จากไม่เคยทำก็ทำได้ละเนาะ น้ำทำเป็นเนียน แอ๊บเมา 5555
เพื่อนๆรักกันดีจังเลยค่ะ บ้าบอมาก รั่วด้วย แต่ไม่ทิ้งกัน
ไม้ก็เวอร์ไปนะ จะหวงอะไรขนาดนั้น 5555
ขอบคุณมากนะคะ
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วลุ้นอยู่ตลอดเลยว่าใครจะได้รุก
สุดท้ายรุ่นพี่ก็ชนะ 55555
อยากอ่านตอนพิเศษ :) ไปตามหาอีบุ๊คใน Meb ไม่มีเลยอ่าาา
-
อ่านจบแล้วรู้สึกว่า โถถถถถถถถถถนุ้งเมฆ!!!!!! :laugh: :laugh: :laugh:
-
คิดถึงเมฆ น้ำ อัากกกก :hao7: :hao7:
-
:sad4: :sad4:
-
อ่านไปก็ขำเอ็นดูน้องเมฆไป
หนูจะรุกพี่เขายังไงลูกกกก
เสือก็คือเสือ เจ้าเล่ห์เหมือนหมาป่าด้วย ฮ่าๆๆ
:-[
-
อ่านไปลุ้นไป ใครจะรุกใครจะรับ
สุดท้ายสมใจ ชอบพระเอกแบบพี่น้ำมากๆ
พี่น้ำนี่หมาป่าหุ้มหนังแกะ คอยหลอกล่อน้องเมฆผู้ใสซื่อ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ นิยายสนุกมากๆ o13
-
เหนือเมฆจริงๆด้วย อิอิ
สนุกมากค่ะ ตอนแรกขัดพี่ไม้มาก คืออะไรขนาดนั้นคะคุณ น้ำไม่ใช่เด้กสองขวบนะ ขัดใจมาก
แต่คิดไปอีกพี่น้ำก็แบบทำไมไม่บอกพี่ไม้ไปเลยอ้ะ จะปิดทำไมวุ้ยยยยยยย
แต่ก้ดีแล้วที่ทุกอย่างโอเค ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
สมชื่อเหนือเมฆจริงๆ
น้องเมฆชี้ร่างโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ชัดๆเลยหมาน้อยของพี่น้ำ :hao3:
พี่น้ำโคตรเจ้าเล่ห์อ่ะ :-[
จะสงสารน้องหรือสมน้ำหน้าดีน้อ
ชอบความเหนือเมฆชอบความสดใสแน่วแน่ของน้องเมฆ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้มานะคะ สนุกมากๆ :กอด1:
-
ชีวิตมหาลัยนี่เหมือนการผจญภัย 555
-
สนุกมากครับ
ไม่ทราบว่า ในเล่ม มีตอนพิเศษเพิ่มหรือเปล่า
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
นี่รู้สึกได้ถึงความร้ายกาจของพี่น้ำตั้งแต่ช่วงแรกๆ
ตอนแรกมันแค่สะกิดใตว่าแบบ เอ๊ะ แปลก ซักพักเริ่มชัด555
มีลังเลระหว่างทางเล็กน้อยแต่พี่น้ำด้ยังดูร้ายกาจอยู่ดี
น่องเมฆคือน่ารักมากกกกก แบบมากกกกอะ
เป็นลูกแกะที่คิดว่าตัวเองเป็นสิงโต
เผลอแปปเดียวโดนหมาป่าล่อลวงไปกินซะแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
โอ๊ย ขำตอนผีหลอกจริงๆ แต่ละคนกระเจิดกระเจิง พี่ตั้งใจนี่ถึงกับไปหลบในโอ่ง น่าจะมีการประมวลภาพกิจกรรมเข้าค่ายนี้จัง 555++ อ่านแรกๆนี่คิดไม่ออกเลยใครกดใคร แต่พอน้องเหนือเริ่มรุกเท่านั้นแหละ คิดในใจเสร็จแน่ๆ
-
ชอบเมะแบบพี่น้ำที่สุด ทำตัวหงิมๆ แต่ร้ายกาจอยู่ลึกๆ คึคึคึ :hao6:
-
ชอบพี่น้ำมากค่ะ :กอด1:
-
ในที่สุด น้ำก็ได้อยู่เหนือเมฆ สงสารเมฆเบาๆ
-
:hao3: : :mew1:t3:
-
:mew3: :mew3: :mew3:
-
:katai2-1: :katai2-1: ชอบความเจ้าเล่ของพี่น้ำ ทำมาซื่อๆแต่จ้องจับน้องกินอยู่ตลอดเวลา เมฆที่ชั่วโมงบินไม่เท่าก็ต้องแพ้ไป สนุกมากกก อ่านไปยิ้มไป :-[ :-[
-
เหนือเมฆจริง ๆ ด้วย หนุกหนาน ๆ o13
-
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
กำลังติด ภูสอยเดือน อย่างหนักเลยค่า
อ่านไปอ่านมา คิดถึง พี่น้ำน้องเมฆ ขึ้นมาเฉย
จนกลับมาอ่านอีกรอบให้หายคิดถึง
จะอ่านกี่รอบก็ยังน่ารักเหมือนเดิมอ่ะคู่นี้ รัก ๆ :กอด1:
-
จะสงสารหรือขำดี... 5555555555
-
พี่น้ำร้ายกาจ คนเจ้าเล่ห์ :-[
-
โอ้ยยย น่ารักก :-[
อ่านไปก็ฮาเมฆไป หนูนี่คิดจะรุกพี่เขาตลอดเวลาเลยนะ :laugh:
:L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2:
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
น่ารักจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ
-
:L2:
-
อ่านนิยายวายมาหลายปี ขอบอกว่าเรื่องนี้สุดยอดมาก อ่านไปเดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้
คนแต่งสุดยอด รักคนแต่งนะ.....
-
ลุ้นหนักมากเลยว่าพี่น้ำจะโดนกดมั้ย ตอนอ่านแรกๆมีบรรยากาศชวนให้คิดว่าน้องเมฆจะเป็นฝ่ายกดพี่เค้า
แต่สุดท้ายก็โนกดเรียบร้อย ปริ่มากค่ะ เพราะส่วนตัวชอบให้คนบุคลิกแบบพี่น้ำเป็นคนกด5555
ชอบความปากตรงกับใจของน้องเมฆมากๆ อ่านไปก็อมยิ้มกับคำหวานของน้อง
ดีใจที่ไม่มีม่าอะไร เอ็นดูที่พี่ไม้ก็ชอบเมฆ แถมดูจะให้คะแนนน้องสะใภ้คนนี้เยอะน่าดู ดีใจกับเมฆจริงๆ
อยากอ่านตอนพิเศษแล้ววว ขอบคุณนะคะ
-
อยากให้แต่งคู่ของพี่ตั้งใจ
เอาเหนือเมฆภาค2 แล้วคู่ของพี่ตั้งใจเป็นคู่รองก็ได้ :impress2:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ นิยายสนุกมาก ชอบน้องเมฆและพี่น้ำมากน่าเอ็นดู ขี้อ้อนขี้อ่อยทั้งคู่เลย555 ชอบความกุ๊กกิ๊กในเรื่องนี้ ขอเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังเอ็นดูน้องเมฆ น่ารักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆเลยค่ะ :-[
-
เมฆเหนือมากแต่จบเหนือเมฆตามชื่อเลย แงง ไม่เป็นไร ฟินเหมือนเดิม :hao6: :hao6:
-
ชอบเรื่องนี้ค่ะ ขำเมฆมากตรงที่คิดว่าพี่น้ำนั้นต้องได้รับการปกป้องดูแล555 ชอบมุมที่พี่น้ำอยู่กับเพื่อน ๆ คือดูเป็นผู้ชายธรรมดาเฮฮาพาโวยดี แต่เวลาอยู่กับเมฆดูเรียบร้อยอ่อนหวานจนเมฆเข้าใจผิดไป ชอบความร้ายของพี่น้ำ คือดูยังไงก็มีความจะได้กดเมฆมาแต่ต้น
-
:m20: โอ้ย!!! อยากเป็นคนจิ้มเค้า
แต่กลับโดนจิ้มซะเองนะหนูเมฆ
-
ชอบพี่น้ำจัง~
:mew1:
-
สิบแผนการที่วางไว้ สุดท้ายก็พ่ายให้สิบปียูโด :m20:
-
:pig4:
-
สนุกมาก ๆ ครับ น้องเมฆน่ารักมาก ๆ พี่น้ำนี่เหนือเมฆจริง ๆ
ขอบคุณครับ
-
กลับมาอ่านรอบที่สี่ อ่านกี่ครั้งก็ยังสนุก ยังรัก เรื่องนี้เหมือนเดิมมมมม รักสุดคือน้องเมค นายเอกในดวงใจเลย
-
น้องเมฆน่ารัก แมนๆแต่ก็พ่ายเสือร้ายอย่างพี่น้ำจนได้ :laugh:
-
เพิ่งอ่านถึงบทที่ 6 แต่อ่านแล้วมีความระลึกถึง มีความย้อนอดีต มีความหวีดพี่ว๊าก
จำได้เลยสมัยนั้นคือพี่ว๊ากไว้ผมค่อนข้างยาวแล้วแกชอบเอาหนังยางมัดเป็นหางเต่าไว้ ผิวขาวๆ จมูกโด่งๆ คิ้วเข้มๆ ตัวสูงๆ ความหวีดรุนแรง ดาเมจจัดหนักมากค่ะบอกเลย
ไม่นานจากนั้นเค้าก็ไปคบกับเพื่อนใกล้ๆตัวจากนั้นก็น้องปีหนึ่งรุ่นถัดไป และถัดไป และถัดไป...บลาๆๆ
คือพี่แม่งเจ้าชู้สลัดผัดเป็ดย่างมากกกกก พอๆกับเพื่อนแกอีกคนเลยแต่รายนั้นความตัวเล็ก ผิวขาว หน้าหวานมาเต็ม
จะฟินกว่านี้ถ้าพวกพี่มัน...5555+
(แต่รายหลังนั่นความเจ้าชู้ขั้น max มาก...แหมๆ ช่างน่าเสียดาย เนอะ :hao5:)
-
บทที่ 7 มีความเขินรุนแรงมากให้ตายเถอะซาร่า อ๊ายยยยยย หุบยิ้มไม่ได้เลยค่า
-
o13 o13 o13 o13
-
ฮืออออ พี่น้ำ
รัก :L2:
-
แหม่ เหนือเมฆสมชื่อเรื่องจริงๆเลยค่ะคุณฮัสกี้
ชอบมากเลยค่ะ
น้องเมฆยังสูงได้อีกใช่ไหมคะเนี่ย
แต่ไม่เป็นไร สำหรับเราแล้ว
ความสูงไม่มีผลในแนวราบค่ะ กร๊ากกกกก
เหนือเมฆยังมีพี่น้ำ เหนือพี่น้ำยังมีเมฆออนท็อป
สโลแกนอะไรเนี่ยยย!!! :hao7: :hao7: :hao7:
ชอบเม้นท์นี้~~~~~
55555555 จริงที่สุดอ่ะ
-
สนุกมากค่า อ่านรอบที่2 แล้ว
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
อ่านไปเขินไป
Feel good มากๆ ค่ะ
:pig4:
-
สนุกดีครับ แต่เหมือนเนื้อเรื่องมันยืดเยื้อไปบางช่วง แล้วก็ตู้ม ได้กัน แล้วจบเลย เหมือนยังไม่ค่อยสุดเท่าไหร่ ยิ่งตอนช่วงไปค่ายนี่คือหลายตอนมาก แต่ก็ถือว่าสนุกแล้วก็ตลกดี ขอบคุณสำหรับนิยายครับ
-
สมัยอยู่ปีหนึ่ง
“ไอ้สัตว์น้ำ กูสงสัยจริงจัง ทำไมมึงถึงเลือกเรียนมนุษย์ฯ วะ
“เฮ้ย! พี่ชมพู่ดาวอักษรปีสามอ่ะนะ”
สงสัยนะ คณะอักษรกับมนุษยศาสตร์มันก็เรียนเกือบๆเหมือนกัน จะเรียกว่าเหมือนกันเลยก็ได้ ทำไมมหาวิทยาลัยมีสองคณะนี้อยู่ด้วยกัน
“เออ ไอ้ไข่ย้อย ไอ้เต้าหู้ พรุ่งนี้ไปชมรมกับกูด้วย อาจารย์ขอให้ไปช่วยฝึกน้อง”
ชีวิตในปีหนึ่งของน้ำนั้นวุ่นวายอยู่กับกิจกรรมมากมาย เขาได้รับโหวตให้เป็นเดือนมหาวิทยาลัย
น้ำอยู่ปี1แล้วจะไปฝึกรุ่นน้อง มีด้วยเหรอ
ไม่ได้จับผิดนะ แต่อ่านแล้วมันสะดุดน่ะ
-
**มีเนื้อหาเกี่ยวกับการประชุมเชียร์และการรับน้อง ถ้าหากไม่เห็นด้วยกับระบบนี้ ไม่แนะนำให้อ่านนะคะ**
น่าจะบอกไว้ตั้งแต่บทที่5นะครับ
-
เนื้อเรื่องสนุกมากครับ แต่บทพ่อแง่แมางอนเยอะไปจนทำให้สะดุด แล้วก็ความพี่ชายพี่สะใภั วุ่นวายจนรำคาญ อึดอัดๆมากๆ ช่วงที่มานอนคอนโดน้ำ
ปล อินไปนิดครับ 555 #ทีมเมฆ
-
:pig4:
-
แว้บมาอ่านอีกรอบ