พิมพ์หน้านี้ - ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 2 // หน้า 36)++

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: zipboy ที่ 14-02-2015 02:43:41

หัวข้อ: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 2 // หน้า 36)++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 14-02-2015 02:43:41
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ


3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com (http://www.thaiboyslove.com)  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป


12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail


16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : Intro ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 14-02-2015 02:55:05
สวัสดีครับ รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยกับการเป็นมือใหม่หัดเขียน ปกติทำงานเกี่ยวกับการพิมพ์ๆ เขียนๆ แต่ไม่ใช่นิยายนี่ละครับ แต่นี่เป็นครั้งแรก ที่เขียนจบเป็นเรื่องได้ 

ผมเคยเขียนเรื่องนี้ไว้เมื่อปี 2007 ด้วยเหตุผลส่วนตัวล้วนๆ มีแค่คนรอบตัวที่รู้จักที่ได้อ่าน จนเจอรุ่นน้องที่รู้จักคนนึง เชียร์ให้ผมเอามาเขียนใหม่ เกลา+ปรับเนื้อเรื่องใหม่ และที่นี่ เป็นที่แรกที่ผมจะเอาเรื่องที่ผมเขียนไว้มาให้ทุกคนได้อ่านกันครับ

ฉบับทำใหม่ผมตอนนี้ทำเสร็จ 100% ละครับ

มือใหม่หัดเขียน ฝากเนื้อฝากตัวที่เล้านี้ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ^^

****************************************

เพื่อน(เรียน)พิเศษ

Intro

ใครๆ ก็บอกว่า “วัยเรียน” สบายสุดแล้ว

ผมยังแก่ไม่พอมั่ง เลยไม่เข้าใจสบายตรงไหน เช้าก็ต้องแหกขี้ตาไปให้ทัน 7.40 เรียนวันนึงตั้ง 8-9 คาบ นี่ยังไม่นับการบ้าน รายงาน และสารพัดสิ่งที่สั่งๆๆ แบบไม่ถามผมสักนิดว่า “ไหวไหม” แถมเรียนเสร็จ ยังต้อง “ไปติว” “เรียนพิเศษ”

บอกผมที สบายตรงไหนฟระ!!!

โชคดีที่ผมกับกลุ่มเพื่อนซี้ผม เป็นพวกเรียนไป เล่นไป แต่หนักอย่างหลังมากกว่า ขึ้น ม.ปลาย ที่เค้าว่าต้องขยันๆ เพื่อมหาลัยฯ ดีๆ เออ ก็ควรขยันอยู่นะ แต่ทำไงดีครับ ผมโคตรขี้เกียจเลย โดดได้โดด อ่านหนังสือก็หลับ สอบก็ตกเป็นปกติ เพราะวิชาที่ผมถนัดก็ไม่มีอะไรมาก เป็นวิชาสังคมแบบภาคสนาม ลงมือปฎิบัติจริง เรียนวิชานี้ไม่มีเบื่อครับ เรียนทั้งกลางวัน กลางคืน หรือข้ามคืนก็ไหว

เพื่อนผมบางคนก็ชิลล์ๆ ร่วมอุดมการณ์เน้นวิชาสังคมภาคสนามแบบผม บางคนก็ตั้งใจเรียนวิชาหลักมากๆ โดยเฉพาะลงเรียนพิเศษเนี่ย ค่าเรียนก็ไม่ใช่ถูกๆ ทั้งที่จ่ายค่าเทอมให้โรงเรียนก็ทุกบาท ทุกสตางค์ แต่ทำไมคุณครูทั้งหลายชอบสอนไม่เต็มบาท เต็มสตางค์ที่ผมจ่าย จนต้องมาเรียนพิเศษกันทีหลัง (เห็นติวเตอร์รายได้ดีมีตึกตัวเองกันได้ ถ้าผมหัวดีๆ แบบขี้เกียจเรียนก็อัจฉริยะได้ จะเปิดสำนักติวกับเค้าบ้าง) แต่...เพื่อนผมที่ไปเรียนพิเศษเนี่ย มันชอบกลับมายั่วให้ผมอยากขยันเรียนเลยครับ

ทำไมอะเหรอ...ผมรู้ว่าคุณก็ทายถูก

ไปเหล่หญิงครับ...เพื่อนผมบางคนบอกเป็นของแถมอย่างดี เวลาไปนั่งเรียนพิเศษ แต่พวกนี้มันไก่อ่อน เหล่อย่างเดียว ไม่เห็นได้กลับมาสักคน แล้วมาอ้างว่า ในห้องเค้าไม่มีใครคุยกัน เพื่อนผมบางคนนี่เล่นเป็นของหลัก เรียนไปหลับไป เลิกเรียนเข้าไปเนียนทำเป็นไม่รู้เรื่อง แล้วขอลอก ขอเบอร์ แล้วขอ...ในอนาคตมันซะเลย

ไม่ได้ละ เสียงลือเสียงเล่าอ้าง มากันเยอะ จนผมจัดไปคอร์สนึงเลยตอนปิดเทอมนี้ เอาวิชาเลขละกัน ผมเป็นคนเก่งวิชานี้ ตกมาตั้งแต่ยังดูดนมกล่องยันดูดจากเต้า แต่เพื่อนหลายคนก็เตือน สาวเรียนวิชานี้ มีแต่พวกหน้าแก่วิชาการ เอ้ย!!! ไม่จริงหรอก สวยๆ เก่งๆ มีเยอะแยะไป เราเป็นผู้ชาย ต้องอ่อนแอบ้างในบางเรื่อง เพื่อให้เธอมาดูแลเราไง ใช่มะๆๆๆ

ผมไม่เคยคิดเลย หลังจากผมเรียนจบคอร์สนี้แล้ว ชีวิตผมจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...เพื่อนเรียนพิเศษที่ผมจะเล่าถึงคนนี้ คือคนที่เปลี่ยนทุกสิ่งของชีวิตผม ให้มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ชีวิตผมมีความหมายและสำคัญมากขึ้น หลังจบคอร์สแรกในชีวิตที่ผมลงเรียนไป และเพื่อนเรียนพิเศษคนนี้ กลายเป็น “สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตผมด้วย”

อย่าลืมเช็คที่นั่ง รับหนังสือ แล้วตั้งใจเรียนกันนะครับ

*********

สารบัญ

Chapter 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2963581#msg2963581) Chapter 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2966391#msg2966391) Chapter 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2967930#msg2967930) Chapter 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2970255#msg2970255) Chapter 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2973896#msg2973896)
Chapter 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2976544#msg2976544) Chapter 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2979745#msg2979745) Chapter 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2981750#msg2981750) Chapter 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2983481#msg2983481) Chapter 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2986712#msg2986712)
Chapter 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2988551#msg2988551) Chapter 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2989582#msg2989582) Chapter 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2991306#msg2991306) Chapter 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2994356#msg2994356) Chapter 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2996361#msg2996361)
Chapter 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg2998212#msg2998212) Chapter 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3001305#msg3001305) Chapter 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3003634#msg3003634) Chapter 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3005390#msg3005390) Chapter 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3007815#msg3007815)
Chapter 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3010743#msg3010743) Chapter 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3012875#msg3012875) Chapter 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3016264#msg3016264) Chapter 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3018321#msg3018321) Chapter 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3020431#msg3020431)
Chapter 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3023825#msg3023825) Chapter 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3025886#msg3025886) Chapter 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3028066#msg3028066) Chapter 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3031973#msg3031973) Chapter 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3033924#msg3033924)
Chapter 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3035920#msg3035920) Chapter 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3039447#msg3039447) Chapter 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3041941#msg3041941) Chapter 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3045107#msg3045107) Chapter 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3047556#msg3047556)
Chapter 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3052772#msg3052772) Chapter 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3056327#msg3056327) Chapter 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3059661#msg3059661) Chapter 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3062964#msg3062964) Chapter 40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3065915#msg3065915)
Chapter 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3068321#msg3068321) Chapter 42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3070758#msg30707581) Chapter 43 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3073013#msg3073013) Chapter 44 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3075198#msg3075198) Chapter 45 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3077636#msg3077636)
Chapter 46 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3079617#msg3079617) Chapter 47 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3082513#msg3082513) Chapter 48 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3085028#msg3085028) Chapter 49 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3086984#msg3086984) Chapter 50 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3088988#msg3088988)
Chapter 51 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3091280#msg3091280) Chapter 52 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3094580#msg3094580) Chapter 53 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3096598#msg3096598) Chapter 54 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3100678#msg3100678) Chapter 55 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3103310#msg3103310)
Chapter 56 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3107242#msg3107242) Chapter 57 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3109517#msg3109517) Chapter 58 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3119416#msg3119416) Chapter 59 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3122714#msg3122714) Chapter 60 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3139582#msg3139582)
Chapter 61 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3164473#msg3164473) Chapter 62 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3169084#msg3169084) Chapter 63 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3172926#msg3172926) Chapter 64 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3190688#msg3190688) Chapter 65 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3207460#msg3207460)
Chapter 66 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3223265#msg3223265) Chapter 67 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3238099#msg3238099) Chapter 68 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3262401#msg3262401) Chapter 69 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3286730#msg3286730) Chapter 70 (Part 1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3294697#msg3294697)
Chapter 70 (Part 2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3294699#msg3294699) Chapter 71 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3325060#msg3325060) Chapter 72 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3329393#msg3329393) Chapter 73 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3373318#msg3373318) Chapter 74 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3375435#msg3375435) Chapter 75 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3378778#msg3378778)
Chapter 76 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3379851#msg3379851) Chapter 77 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3382765#msg3382765) Chapter 78 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3384714#msg3384714) Chapter 79 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3386655#msg3386655) Chapter 80 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3391077#msg3391077)

Special Chapter "30" : Part 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3550742#msg3550742) Part 2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45517.msg3870375#msg3870375)

************
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทนำ+บทที่ 1 ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 14-02-2015 02:59:32
เจิมเรื่องใหม่
สู้ๆนะฮะซิปบอยยยยยย :P
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 1 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 14-02-2015 03:37:29
Chapter 1

หาว......

เสียงหาวยาว ๆ ดัง ๆ สลับบิดขี้เกียจที่ทำประจำทุกครั้งตอนตื่นนอน จัดแจงขยี้ตา เกาหัวเกลี้ยง ๆ ที่สกินเฮดเบอร์ 2 เป็นทรงประจำตั้งแต่ขึ้น ม.4 มา ตามด้วยหยิบแว่นมาใส่ หยิบ iPhone ที่วางไว้หัวเตียงมาดูเวลาที่ตื่น

11.45 น

ก็มันปิดเทอมอะนะ ตื่นสายหน่อยไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวนะ...จะเที่ยงแล้ว วันนี้วันแรกของคอร์สเรียนพิเศษตอนบ่ายโมง วิ่งเลยมึง!!! ถ้าสายแล้วมึงไม่ได้ที่นั่งที่ดีที่สุด ทุกอย่างที่ลงทุนจะเสียเปล่านะเว้ย

สิบห้านาทีต่อมาหลังอาบน้ำ แปรงฟันเสร็จ เสื้อเชิ๊ตสีขาวแขนยาวแบบเข้ารูป กางเกงยีนส์กระบอกเข้ารูป เข็มขัดหนังLV นาฬิกา G-Shock Rangeman สีน้ำเงิน น้ำหอมกลิ่นโปรด ทั้งหมดนี้ใช้เวลาไม่นานนัก จากสภาพตื่นนอน ก็กลายเป็นหนุ่มเนี๊ยบเรียบร้อย กระเป๋าสะพายข้างสำหรับใส่สมุด iPad แว่นกันแดด สายชาร์จ แบตเตอรี่สำรอง ก่อนจะคว้าเสื้อเกราะอ่อนสวมทับอีกชั้นหนึ่ง และหมวกกันน็อคเต็มใบกับถุงมือที่ขาดไม่ได้

“เรียนบ่ายไม่ใช่เหรอ ไม่กินข้าวก่อนเหรอลูก” ทันทีที่ลงมาถึงชั้นล่าง แม่ผมเรียกกินข้าวก่อนตามปกติ

“สายแล้วแม่ เดี๋ยวไปไม่ทัน” ผมรูดซิปเสื้อเกราะอ่อนให้เรียบร้อย ตามด้วยใส่ถุงเท้ากับรองเท้าบูทหนังกลับ

“ไปเรียนนะ อย่าหนีเที่ยวละ” นั่น...ผมออกจะเด็กดี แม่เชื่อผมหน่อย ๆ

“เรียนซิครับแม่ ตั้งใจเรียนนะเนี่ย ถึงขอแม่ลงเรียนพิเศษเนี่ย” ผมเดินไปหอมแก้มแม่อีกทีก่อนไป

“อย่าซิ่งมาก และอย่ากลับดึกด้วย” ผมชูสองนิ้ว ปากจู๋ เป็นการตอบรับ ก่อนจะสวมหมวกกันน็อคกับถุงมือให้เรียบร้อย

ทุกอย่างพร้อม Ducati Diavel Carbon Red ชื่อเล่นน้องถ่าน พาหนะผมก็พร้อม ได้เวลาไปเรียนละ...ปลายทางคือสยาม

การจราจรวันจันทร์ต้นเดือนตุลาคมแบบนี้ ถึงจะติด แต่ก็พอทำความเร็วได้บ้าง อากาศร้อนพอสมควร ภาพที่เห็นตอนนี้ดูเป็นสีชาจากแว่นกันแดดและกระจกหมวกกันน็อค แล้วผมก็มาถึงสยามตามเวลาที่เล็งไว้ แล้วไปจอดรถที่ประจำของผมเวลาอยากจอดในสยาม และต้องไปไหว้ที่จอดรถกันเล็กน้อย

“สวัสดีครับเฮียโบ้” เสียงผมนำก่อนในขณะที่เฮียสุดเลิฟผมกำลังนั่งเล่นเกมใน iPad อยู่ที่หลังเคาน์เตอร์ของร้าน

“ไง จะฝากจอดน้องถ่านซินะ” ผมยกนิ้วให้เฮียเลย แม่นแล้ว

“เดี๋ยวกลับมาดูของใหม่นะเฮีย ไปเรียนก่อน” เฮียโบ้ถึงกับหยุดเกมหันมาพูดกับผมแบบตกใจ

“เรียน!!! กูไม่เชื่อ มึงหาสาวในห้องเรียนพิเศษมากกว่า ทำไมเฮียจะไม่รู้” โหย เกลียดจริง คนรู้ทัน เฮียแมร่ง!!!

“ฝากหมวกกันน็อค เสื้อ ถุงมือก่อนนะเฮีย เดี๋ยวกลับมานะคร๊าบ” เฮียพยิบหน้าขึ้นแบบรู้เรื่องกัน แล้วผมก็แวะไปซื้อเบอร์เกอร์กินก่อนเรียน

ซ้ายก็น่ารัก ขวาก็โดน นี่แหละ ทำไมปิดเทอมแล้วเราต้องเรียนพิเศษกัน ฮี่ๆ ที่แน่ๆ ขอให้คนนั่งเรียนข้างๆ น่ารัก น่าโดนนะครับ ได้สักคนจะตั้งใจเรียนจริง ๆ แล้วผมก็มาถึงหน้าที่เรียนพิเศษละ ก่อนจะเข้าเรียน จัดลูกอมเย็น ๆ สักเม็ดดับกลิ่น แล้วตามด้วยชาเขียวสักสองขวด เอาไว้ผูกมิตรสาวข้างๆ นั้นแหละ

รับหนังสือแล้ว หาห้องเจอแล้ว หาที่นั่งเจอแล้ว หย่อนก้นเรียบร้อย ลุ้นแค่ที่นั่งข้าง ๆ จะน่ารักขนาดไหน เพราะที่มาในห้องตอนนี้ สวย ๆ น่ารัก ๆ โดน ๆ มีหลายคนละ

แต่เดี๋ยว มึงเป็นใครมานั่งข้าง ๆ กูเนี่ย!!! อ๊าก ๆ ไม่นะ ทำไมคนนั่งข้างผมต้องเป็นผู้ชายด้วย มันนั่งผิดเปล่าวะ แอบชำเลืองบัตรที่ติดปกในหนังสือแล้ว...ไม่ผิดแน่นอน เห็นแล้วเซ็ง!!! จากสาวน่ารัก กลายเป็นผู้ชาย แถมหน้าตายังกับเกย์ ตลอดปิดเทอมเกือบเดือนเนี่ย ตรูต้องทนอยู่กับไอ้นี่หรอเนี่ย เอาวะ สาวคนอื่นในห้อง หาโอกาสโฉบไปคุยก็ได้ จะให้โดดตลอดคลาสก็ยังไงอยู่ วันดีคืนดี แม่มาตรวจหนังสือในห้อง แล้วกระดาษสะอาดละก็ งานจะเข้าเอา

แต่ที่แน่ ๆ งานเข้าแล้วแหละ ลืมถุงเครื่องเขียนไว้ที่บ้าน!!! แล้วจะเอาไรจดอะ เอาไงดี หันไปข้างๆ คงต้องพึ่งคนข้างๆ ซะแล้ว

“นาย ๆ” ผมสะกิดเรียกทีนึง ก่อนที่เพื่อนข้างที่นั่งจะหันมาหา

“ยืมดินสอสักแท่งได้ปะ เราลืมเอามา” ประโยคขอร้องผสมหน้าชวนสงสาร ก่อนที่เพื่อนข้างๆ จะพยักหน้าให้ แล้วควักดินสอกดให้

“เลิกแล้วเดี๋ยวคืนนะ” ผมรับปากเป็นหลักประกัน ก่อนที่เจ้าตัวจะพยักหน้า แล้วสายตาก็มองจอโทรทัศน์ที่ฉายเทปบันทึกการสอนต่อไป

เรียนรอบละ 3 ชั่วโมง ทุกชั่วโมงครึ่งพัก 10 นาที เปิดมาคอร์สแรก เข้าหัวไหม? ตอบเลย ไม่เลยสักนิด ปล่อยพักปุ๊ป เดินออกไปหามุมดี ๆ แล้วควักบุหรี่กับ Zippo สลักปีกนางฟ้า มาเป็นคู่หูแก้เครียด สบายขึ้นเป็นกอง รายการต่อไป เย็นนี้ทำอะไรดี ระหว่างเรียกไอ้ตั้ม แชมป์ โจ มาเมารอบดึก หรือจะดูว่าสาวไหนจะว่างพาเราขึ้นสวรรค์ได้บ้าง

สรุปเลยนะ ทำมันทั้งคู่นี่แหละ ดีที่สุด

………………..

จบคอร์สวันแรก สี่โมงเย็น ผมบิดขี้เกียจด้วยความโล่งอก ถึงจะไม่ได้ดั่งใจ แต่ก็ไม่หลับละกัน แต่ก่อนจะกลับ ผมต้องคืนดินสอกดใช่มะ

“ขอบใจนะ” ผมยื่นดินสอกดคืนให้ ไม่มีอะไรตอบรับนอกจากรอยยิ้มกับพยักหน้าให้ แล้วลุกออกไปจากที่นั่ง แต่ที่ไม่ปกตินิดหน่อยคือ เจ้าของดินสอหันกลับมายิ้มให้ผมก่อนเปิดประตูห้องออกไปซะงั้น ผมเลยยิ้มให้นิดนึงตามมารยาท

ผมไม่ได้คิดมากใช่ไหม แต่แอบเหวอนิดหน่อย คิดมาก ๆๆๆ

กลับมาที่ร้านเฮียโบ้ ที่ตอนนี้เฮียกำลังทำความสะอาดตู้กับร้านเล็กน้อย เฮียโบ้เป็นเหมือนผู้ปกครองผมอีกคน เข้าใจวัยรุ่นกว่าแม่ผมในบางเวลาซะอีก การมาร้านเฮียมีอยู่สามอย่าง อย่างแรกคือจอดน้องถ่านกับน้องแพนด้า เวลาขับมาสยาม (ถ้าไม่โดนคนอื่นแย่งจอดซะก่อน) อย่างที่สองคือ G-Shock ที่เฮียสรรหามาดูดเงินผมได้ตลอด อย่างสุดท้ายคือ ที่หลบตีนเวลาผมโดนหมาหมู่นี่แหละ

“เป็นไง เรียนพิเศษวันแรก” เฮียยิงคำถามจี้ใจดำผมมาก

“เซ็งดิเฮีย เบอร์สาวไม่ได้ แถมคนนั่งข้างดันยังกับเกย์” สิ้นคำตอบผมเสร็จ เฮียหลุดขำสะใจชนิดที่ถ้าผมไม่เกรงใจ ผมต่อยเฮียจริงด้วย!!!

“ไม่ขำเลยเฮีย เอาไปเลย ให้ครับเฮีย” ผมเอาชาเขียวสองขวดที่ซื้อไว้กะจีบสาวข้าง ๆ ยกให้เฮียไปเลย หมดอารมณ์

“ดีจัง ลาภปาก” เฮียเปิดขวดดื่มทันที ส่วนผมก็ดูนาฬิกาในตู้ต่อไป ก่อนจะพบว่า ยังไม่มีของใหม่โดนใจ กลับมานั่งเก้าอี้หน้าตู้ ก่อนจะหยิบ iPhone ถามเพื่อนในกลุ่มทั้งหมดว่าว่างไหม

Big :  พรรคพวก เย็นนี้ร้านเดิมไหม
Tum ปืนโต : กูไม่ว่างวะ เงินไม่ค่อยมีด้วย ฮา ๆ
โจอี้ : แห้วมาหรอมึง ถึงได้ชวนพวกกูเมาเนี่ย : P
Big ​: ระดับนี้แล้ว แห้วอะไรของมึง ไม่มีเว้ย
แชมป์ :  งั้นพามาให้พวกกูเจอหน้าหน่อยซิ อย่าซ้ำหน้านะเว้ย ถึงมึงมีเยอะ แต่พวกกูจำได้หมดนะ
Big : รวดเร็วไปมะ มีอย่างที่ไหน จีบติดวันแรก พาไปวงเหล้าเพื่อนเนี่ย
Tum ปืนโต : แหม่ แล้วไอ้จีบเมื่อชั่วโมงที่แล้ว ฟันฉับชั่วโมงถัดมาคืออะไรครัช
โจอี้ : 555555
แชมป์ : ตั้ม กู Like วะ
Big : ตกลงพวกมึงไม่มาใช่ไหม จบ ๆๆ
Tum ปืนโต : พึ่งจะกินไปเมื่อวันศุกร์ จะเอาอีกแล้วหรอ พวกกูผลิตเงินไม่ทันเว้ย
แชมป์ : อนาคตต้มเหล้ากินเองดีกว่า ประหยัด

ที่เหลือ ขี้เกียจอ่านละ ว่าแล้วโทรหาคนล่าสุดที่พึ่งได้เบอร์มาหมาด ๆ สวย น่ารัก เรียนเก่ง แถมอยู่โรงเรียนที่ชายโรงเรียนผม นิยมไปแจกขนมจีบถึงที่ประจำ

“สวัสดีครับแพรว บิ๊กเองนะ” สาวคอนแวนท์ที่พึ่งได้เบอร์มาเมื่อสัปดาห์ก่อนที่ผมประกาศกับหมู่เพื่อนว่า คนนี้ผมเอาจริง

“เราอยู่สยามอะ อยากชวนเธอไปกินข้าว” เฮียโบ้ทำปากขมุบขมิบล้อเลียนผมอยู่ เห็นนะเฮีย ไม่ต้องหลบเลย ชูนิ้วกลางให้เฮียเป็นรางวัลเลย

“หกโมงเย็น สยามพารากอนตรงลิฟท์แก้วนะครับ” เรื่องดี ๆ มาแล้วหนึ่งเรื่อง ไม่ง้อเพื่อนก็ได้

“เฮียถามจริงนะ ผู้หญิงเป็นกระบุงของแกเนี่ย จริงจังสักคนไหม” เฮียถามผมตอนวางสายเสร็จ ผมรีบทำหน้าหล่อเลยครับ

“จริงจังซิเฮีย คนก่อน ๆ หน้า มันไม่ใช่ เลยรีบตัด ๆ ไปก่อน ล่าสุดนี่เฮีย แพรว น่ารักม๊า ๆๆ” ผมรีบเปิดรูปเธอให้เฮียโบ้ดู แต่เฮียโบ้ดูจะทำหน้าเฮือมผมซะงั้น

“เสร็จแกยังละ” ถามตรงนะเฮีย

“โห เฮีย คนนี้ผมจริงจัง ส่วนที่ฟันๆ อันนั้นรู้อยู่ว่าได้แค่นั้นก็กำไรแล้ว” เฮียตบเหม่งผมเบา ๆ แต่ผมหลบทัน

“เฮียปิดร้านสามทุ่มเหมือนเดิมปะ จะได้ฝากน้องถ่านไว้” เฮียแบมือขอค่าจอดจากผมเหมือนเคย

“เฮียก็หาของใหม่ ๆ มาขายผมซิคร๊าบ ไปดีกว่า เดินเล่นก่อนนะเฮีย” ผมออกจากร้านเดินฆ่าเวลาหาอะไรทำดีกว่า

………………..

หกโมงเย็นที่รอคอยมาถึง ผมเข้าห้องน้ำล้างหน้า ซับหน้าให้สะอาดที่สุด ดูว่าแว่นไม่มีอะไรติด ละก็บ้วนปากให้ชัวร์ว่า ไม่มีกลิ่นอะไรแปลก ๆ ตามด้วยจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เล็กน้อย ก่อนจะออกไปรอตามที่นัดไว้ แล้วแพรวก็มาตามนัด

“รอนานไหมครับ” ผมรับรองว่าไม่สายชัวร์ มาตรงเป๊ะนะ

“ตรงเวลาเลยแหละ ว่าแต่ ทานไรดี” ผมคิดแล้วคิดอีกเล็กน้อย แต่พอจะจำได้ว่า แพรวกินอะไร ไม่กินอะไร 

“Sizzler ละกัน” นั้นไง เธอพยักหน้าใช่เลย บอกแล้วผมจำได้ เธอชอบทานผัก

ไม่รู้ Sizzler มันแจกฟรีหรือไง คนเยอะตลอด แต่แพรวดูจะมุ่งมั่นกับมื้อนี้มาก ถ้าเธอรอ ผมก็รอเหมือนกัน ผมเลยชวนเธอเดินเล่นสักหน่อย สิบนาทีน่าจะพอ

“วันนี้ดีใจที่แพรวว่างอะ” ผมยิ้มกว้างร่าเริง ก็นัดมาหลายรอบ แต่เธอไม่ว่างนี่หน่า

“เรามาเรียนพิเศษอะ เลยว่าง แล้วบิ๊กละ มาเที่ยวหรอวันนี้” เข้าทางเลยแหละ

“เราก็มาเรียนนะ วันนี้เปิดคอร์สแหละ แบบนี้ก็นัดได้ทุกวันดิ” แล้วเธอจะว่างไหม

“ไม่แน่ใจอะ แต่คงได้เจอกันเรื่อยๆ ถ้าบิ๊กเลี้ยงข้าวเรานะ แฮ่ๆ” ไม่มีปัญหา เราเลี้ยงไหว เพราะความรักต้องลงทุนไง

อาหารมื้อนี้ ทำให้ผมได้รู้จักแพรวมากขึ้น บอกตรงๆ เธอใช่มากสำหรับผมอะ น่ารัก เรียนเก่ง ตรงสเปคผมทุกอย่างไปซะหมด ถ้าเธอโอเค คนอื่นในสมุดโทรศัพท์ผม ทิ้งถาวรตอนนี้ยังได้

“ถามไรอย่างดิ” แพรวหยุดตักเยลลี่รอฟังผม

“เราชอบเธออะ” ตรงดีไหมละ แต่ดูเหมือนว่า

“กะแล้วว่าต้องถามแบบนี้” ดีๆ เราชอบคนตรงเหมือนกัน แพรวยิ้มเล็กๆ ให้ผมอย่างมีความหวัง

“ยังไม่มีหรอก แต่เรายังไม่คิดเรื่องนี้อะ” ไม่เป็นไร แค่รู้ว่าไม่มีคู่แข่ง บิ๊กก็สบายใจแล้ว

“แล้วเราจองไว้ก่อนได้ปะ” เอาจริงนะเนี่ย

“แน่ใจแล้วหรอ บิ๊กอาจคิดผิดก็ได้นะ” ไม่ผิดหรอก เรามั่นใจเธอนะ

“เราจริงจังนะ คนเดียวเลย ไม่มีคนอื่น ไม่มีตัวเลือกด้วย” ทิ้งทั้งลิสต์เพื่อแพรวเลยนะ

“เอางี้ เราไม่ปิดกั้นหรือปฏิเสธนะ แต่เราพึ่งรู้จักกันแป็ปเดียว ให้เวลาทั้งเราและเธอไม่ดีกว่าหรอ เราไม่เซย์เยสกับผู้ชายที่เจอกันแค่สองครั้งหรอก” ตอบแบบนี้โดนใจอย่างบอกไม่ถูก แบบนี้ยิ่งอยากได้เป็นแฟนเข้าไปใหญ่

“งั้น แพรวรู้ไว้นะ บิ๊กจีบอยู่ และหวังว่าแพรวจะตอบรับสถานะแฟนในเร็วๆ นี้ด้วย” ผมไม่มาเขินหรืออายกับเวลาแบบนี้หรอก มัวแต่เขิน เสร็จคนอื่นพอดี

“จ๊ะ แต่เราว่า บิ๊กเจอคนอื่นแล้ว อาจโอเคกว่าเราก็ได้” ผมนี่ส่ายหัวเลย ไม่จริงอะ

“เราพูดจริง ทำจริงนะ ขอให้แพรวมั่นใจได้ สัญญา” ผมยื่นนิ้วก้อยขวาให้ แพรวดูจะหลุดขำนิดๆ แต่ก็เกี่ยวก้อยกับผมแบบหลุดขำนิดๆ นั้นแหละ

“โตป่านนี้แล้ว มาเกี่ยวก้อยแบบเด็ก ๆ ไปได้” แต่แพรวก็เกี่ยวก้อยเรานี่

“ก็ อย่างน้อยแปลว่าเราผ่านรอบแรกแล้วไง เดี่ยวเราไปส่งแพรวที่บ้านนะ” ไม่มีคำตอบอะไรนอกจากยังมองผมแบบยิ้ม ๆ อยู่

“แล้วไปส่งยังไงละ” หมดคำถามนี้ ผมเช็คบิล ออกจากร้าน พาเธอไปเจอกับน้องถ่านของผม แต่ก่อนจะเจอนั้น ทักทายเจ้าที่ก่อนกลับ

“เฮียโบ้ กลับมาละคร๊าบ” ผมก็ต้องมาเอาหมวก ชุด ถุงมือ กับยืมหมวกเฮียไง

“นั้นไง ถ้าเอ็งไม่มา ข้าจะปิดร้านหนีแล้ว” เฮียหยุดมองคนที่มากับผม ก่อนจะบอกว่า

“รู้เลย จะยืมอะไรก่อนกลับ” เฮียเดินไปหลังตู้ ก่อนจะหยิบหมวกกันน็อคแบบครึ่งใบสีชมพูหวาน ให้ผม

“ขับดี ๆ อย่าแว้นละ แล้วจะไม่แนะนำให้เฮียรู้จักหน่อยหรอมึง” ก็รอเฮียเปิดช่องอยู่ไงครับ

“นี่แพรว ว่าที่แฟนผมไงเฮีย / แพรวครับ นี่เฮียโบ้ รุ่นพี่ที่โรงเรียน เปิดร้านขายของที่นี่ เราฝากจอดรถร้านเฮียเค้าเวลามาสยามอะ” แพรวไหว้ทักทายเฮียโบ้ด้วยมารยาทที่ดี ส่วนเฮียก็รับไหว้เช่นกัน

“ผมไปก่อนละเฮีย เจอกันพรุ่งนี้ครับ” เฮียโบ้โบกมือไล่ผมออกจากร้าน ก่อนเปลี่ยนหน้าเป็นยิ้มโบกมือบาย ๆ ให้แพรวที่ไหว้ให้เฮีย

หัวค่ำแบบนี้ รถติดพอประมาณ ถึงแพรวจะใส่กระโปรงมา แต่ก็คร่อมซ้อนท้ายน้องถ่านผมได้สบายมาก ผมขับค่อนข้างช้า เน้นปลอดภัย บางจังหวะอาจจะเร่งและปาดไปมาบ้าง แต่ก็รีบชะลอลงเมื่อหลุดจังหวะที่ต้องทำความเร็ว และผมก็มาส่งแพรวถึงหน้าบ้านในซอยแถวพระรามสี่เรียบร้อย

“เวลากลับเองกลับไงอะ” แพรวลงจากรถผมเรียบร้อย กำลังถอดหมวกกันน็อคคืนผมอยู่

“เราเรียกที่บ้านมารับ ไม่ก็ Taxi อะ” ดีเลย งั้นจะมาส่งทุกวัน

“งั้น เรามาส่งทุกครั้งที่แพรวจะกลับบ้านนะ” เบาะหลังผมพร้อมเสมอ

“เกรงใจอะ อีกอย่าง พ่อเราดุนะ บอกไว้ก่อน” ไม่ใช่ปัญหา เรื่องแบบนี้ต้องพิสูจน์กันยาว ๆ

“ไม่เป็นไรอะ พรุ่งนี้เจอกันหลังเลิกเรียนนะ” แพรวพยักหน้าให้ ก่อนจะส่งหมวกกันน็อคคืนให้ผม แล้วเธอก็เดินเข้าบ้านไป

ผมจอดรถสักครู่ เพื่อมัดหมวกใบสำรองไว้กับเบาะหลังให้เรียบร้อย จะว่าไป มองเข้าไปในบ้านแพรวแล้ว ถึงจะเป็นบ้านหลังไม่ใหญ่ แต่ก็รู้สึกได้ว่า ถ้าผมเข้าไป พ่อกับแม่แพรว ต้องเชือดผมชัวร์ กลัวไหม ไม่เลย จีบลูกสาวเค้า เราก็ต้องทำให้ดีที่สุด

เป็นวันที่ผมมีความสุขจริง ๆ ลืมเรื่องที่นั่งเรียนพิเศษที่สุดแสนนอยด์ไปได้เลย


**********



ลงบทแรกแล้วครับ ส่วนบทถัดๆ ไป จะลงให้อ่านกันทุกเสาร์นะครับ (แต่ถ้าอาทิตย์ไหนว่างหน่อย จะแถมวันพุธกับเสาร์ให้ในอาทิตย์นั้นครับ)

บทที่ 2 เจอกันวันที่ 18/02/15 ครับ^^

ยังไงแล้ว มือใหม่ฝากด้วยนะครับ น้อมรับทุกคำติชมครับผม ขอบคุณครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทนำ+บทที่ 1 ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 14-02-2015 14:23:41
พี่บิ๊ก! อย่าสนใจแพรวมากนักสิ๊~ เจ้าของดินสอกดดีกว่าเยอะน้า. :o8:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทนำ+บทที่ 1 ++
เริ่มหัวข้อโดย: dahlia ที่ 14-02-2015 14:51:57
อีกคน คือ เจ้าของดินสอ หรือเปล่า  แล้วบิ๊กก็ไปขอแพรวคบด้วยซะแล้ว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทนำ+บทที่ 1 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 15-02-2015 00:21:20
เจิมเรื่องใหม่
สู้ๆนะฮะซิปบอยยยยยย :P

ขอบคุณนะครับ^^

พี่บิ๊ก! อย่าสนใจแพรวมากนักสิ๊~ เจ้าของดินสอกดดีกว่าเยอะน้า. :o8:

เดี๋ยวบทถัดไป จะมารู้จักกับเจ้าของดินสอกดกันนะครับ^^

อีกคน คือ เจ้าของดินสอ หรือเปล่า  แล้วบิ๊กก็ไปขอแพรวคบด้วยซะแล้ว

แพรวยังไม่เยสนะครับ ต้องติดตามกันต่อไป ส่วนเจ้าของดินสอเป็นใคร เจอกันบทหน้าครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 2 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 16-02-2015 17:30:53
ตอนที่ 2 มาละครับ กลัววันพุธจะไม่ว่าง เลยลงก่อนครับ แล้วเดี๋ยววันศุกร์ไม่ก็เสาร์ จะมาลงตอน 3 ครับ

************************

Chapter 2

วันแรกของคอรส์เรียนพิเศษตอนบ่าย แต่ผมก็ตื่นหกโมงเช้าเหมือนปกติตอนเปิดเทอม หน้าต่างห้องนอนคอนโด มองไปก็มีแต่ป่าคอนกรีต ถึงจะอยู่มาเทอมนึงต็มๆ แต่ก็แอบไม่ชินอยู่ดี ผมใช้เวลาสองชั่วโมงกับห้องฟิตเนสในคอนโด เป็นปกติของทุกเช้าเช่นเดียวกับตอนเปิดเทอม

เสร็จแล้วก็มาทานข้าวเช้า กับจัดการทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อย การอยู่คนเดียว มันทำให้อะไรๆ หลายอย่าง ต้องทำตามเวลาให้เรียบร้อย ไม่เหมือนอยู่บ้าน ที่มีคนทำให้ผมตลอด เผลอแป็ปเดียว จะได้เวลาไปเรียนแล้ว ผมมาถึงสยามก่อนเที่ยง หาข้าวกินก่อนเข้าเรียน แล้วเสียงเตือนข้อความเข้า iPhone ผมกระหน่ำรัวในกระเป๋ากางเกงระหว่างกินข้าว

Brightening : ไอ้แทน เย็นนี้มาซ้อมที่โรงเรียนเปล่า
Tan : ไปดิ เดี๋ยวเรียนพิเศษเสร็จกลับไปเอากระเป๋า แล้วตามไป
Brightening : เออ เมื่อวานที่แพ้อะ เราอ่อนให้ แต่วันนี้ตอนซ้อมลูกโทษ รับรอง ไม่มีออมมือ
Tan : ก็ลองดู แต่แน่จริง แข่งสามแต้มสิบลูกดีกว่า
Brightening : งั้นๆ อะ ยากกว่านี้มีปะ !!! เออ เจอกันเย็นนี้

อิ่มแล้ว ได้เวลาไปเรียนแล้ว เดี๋ยวเย็นนี้จะจัดเต็มให้ไบรท์มันเงียบไปเลย แต่จะว่าไป ตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่ใหม่ ไบรท์ก็เป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทไม่กี่คนนั้นแหละ เพราะเราอยู่ทีมเดียวด้วยกัน และมันก็ชอบท้าผมแข่งอยู่เรื่อย แต่...แพ้ตลอด ฮา....

การเรียนพิเศษคอรส์นี้จำเป็นมาก เพราะเปิดเทอมหน้า คงต้องซ้อมเยอะกว่าเดิม ได้โดดเรียนวิชานี้หลายคาบแน่ๆ ถึงจะไม่ชอบที่นั่งเรียนพิเศษแบบดูเทปไป เรียนไปยาวๆ หลายชั่วโมง แต่มันจำเป็นอะนะ

ผมไปถึงก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง รับหนังสือเสร็จ หาข้าวกินสักหน่อย เจอที่นั่งผมละ มีคนนั่งข้างๆ ฝั่งซ้ายมือผม แต่คนที่นั่งข้างผมนี่ซิ มองแว็บแรก รู้เลย นี่ไม่ได้มาเรียนแน่ๆ หน้าตาบอกยี่ห้อสุดๆ แอบเห็นนะ ว่าสายตาผิดหวังที่ได้นั่งด้วย แล้วก็จริงตามคาด ดินสอแท่งเดียว ยังไม่มีมาเรียนเลย ทายไม่ผิดจริงๆ ผมควักดินสอกดแท่งสำรองไว้ในมือรอเลย


“นายๆ” นั่นไง สะกิดผมจริงๆ

“ยืมดินสอสักแท่งได้ปะ เราลืมเอามา” สายตาวิงวอนขอยืมนี่แบบ...ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้

“เลิกแล้วเดี๋ยวคืนนะ” อืม เราก็ไม่ให้เอากลับเหมือนกัน แท่งนั้นเราหวงมากด้วย

ผมแอบขำเวลาเหลือบไปมองเพื่อนข้างๆ ผมนะ สายตาตอนเรียนอะจริงจัง แต่มือไม่จดเลยนะ ไม่รู้เรื่องใช่มะละ...ถามก็ได้นะ ใช่ซิ เราไม่ใช่สาวสวยอีกโต๊ะนี่หว่า เห็นนะ ว่ามองแต่สาวโต๊ะฝั่งขวาอย่างเดียวเลยนะ นั้นๆๆ ดินสอเราอะ อย่าเอาหัวไปเคาะกับสมุดแบบนั้นซิ ยืมของชาวบ้านเค้า ก็รักษาหน่อย!!!

พักครึ่งแรกก็มาถึง เพื่อนข้างๆ ผม หนีบดินสอไว้กับปกสมุด แล้วปิดมันลงอย่างรวดเร็วพอๆ กับลุกออกจากเก้าอี้เร็วมาก แบบถ้าผมชักเท้าหลบไม่ทัน โดนรองเท้าบูททับลงนิ้วเท้าที่อยู่ในรองเท้าแตะผมชัวร์ อย่างว่านะ นั่งกับผมมันอึดอัด ไม่เหมือนนั่งกับสาวๆ ที่เค้ามองอยู่ ลงมายืดเส้นยืดสายหน่อย ซื้อน้ำดื่มสักขวด ดันมองเห็นเพื่อนเรียนพิเศษอยู่ไกลๆ แต่ชัดเจนว่า กำลังพ่นควันอยู่ เออ ยังดีนะ ยังรู้จักไปสูบไกลๆ จะได้ไม่เหม็นชาวบ้านเค้า

กลับมานั่งอีกรอบ ผมขึ้นมานั่งก่อน ขอแอบดูหน่อยว่าข้างผมนี่เป็นใคร พอเห็นชื่อโรงเรียนแล้ว ไม่แปลกใจละ โรงเรียนลูกคุณหนูชื่อดังกลางเมืองนี่เอง มิน่าละ แต่งตัวเนี๊ยบ เสื้อผ้า เครื่องประดับแพงทั้งตัวขนาดนี้ สักครู่ต่อมา เจ้าของที่นั่งข้างๆ ผมกลับมาละ แต่กลับมาแบบกลิ่นบุหรี่จัดเต็มมาก แต่เอาเถอะ ทนแป็ปเดียว เดี๋ยวก็ไม่ได้กลิ่นละ ครึ่งหลังของการเรียน ทุกอย่างรู้สึกผ่านไปรวดเร็วดีนะ แต่กับข้างๆ ผม ดินสอที่ผมให้ยืม ตอนนี้กำลังถูกควงไปควงมา สลับกับจดบ้าง อะไรบ้าง แถมหาวให้ผมดูบ้างประปราย และเมื่อเรียนเสร็จ

“ขอบใจนะ” ยังดีนะเนี่ย ยืมของเราแล้วคืน แถมขอบใจเราด้วย ผมลุกออกไปถึงหน้าประตูห้องละ หันกลับไปมองเพื่อนเรียนพิเศษ ที่กำลังเก็บของตอนนี้อยู่ เค้าหันหน้ามาเจอผมพอดี ก็ยิ้มให้หน่อยละกัน คงต้องเจอกันอีกนาน แล้วผมก็เปิดประตูห้องออกไปก่อน

………………..

เดินไปเดินมารอบสยาม มันก็มีแต่ภาพเดิมๆ นิสิต นักศึกษา เด็กวัยรุ่น คนทำงาน เดินไปเดินมา สวนผมไป เดินผ่านหน้าผมไป ทุกคนไม่ได้สนใจอะไรรอบข้างมากไปกว่า จุดหมายที่กำลังจะไป ผมกลับไปที่ห้อง เก็บของลงกระเป๋ามาซ้อมบาสฯ ที่โรงเรียนตอนห้าโมงที่จะถึงนี้นั้นแหละ กระเป๋าเป้ที่ใส่ชุด ถุงเท้า กระติกน้ำ พร้อมหมดแล้ว ผมเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อกล้าม กางเกงวอร์มขาสั้น รองเท้าบาสหุ้มข้อคู่ประจำ แล้วไปถึงโรงเรียนใน 20 นาทีต่อมา

“ไอ้แทน” เสียงไบร์ทลอยมาก่อนตัว ตามันดีเกินไปนะ เดินเข้าสนามยังไม่ทันเรียบร้อย ทักก่อนซะงั้น

“เออ แล้วโค้ชไม่อยู่หรอ” ผมวางเป้ลงกับอัฒจรรย์ข้างสนาม ในขณะที่เพื่อนๆ ในทีม กำลังเล่นกันในสนามอย่างอิสระ แปลว่าโค้ชยังไม่มา

“ไปเอาเอกสารอะ เดี๋ยวเย็นนี้อยู่เช็คลูกเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ” ผมนึกขึ้นได้ว่า ตั้งแต่ปิดเทอมมา ลูกบาสในห้องพละทั้งหมด ยังไม่ได้เช็คสภาพนี่หว่า

“โอเค งั้นเรื่องแข่งสามแต้ม เก็บไว้ก่อนนะ” ไบร์ทมันยิ้มกว้างผสมหัวเราะหึๆ ซะงั้น

“แทน เราเข้าใจนะ กลัวแพ้ก็เลยอ้างเรื่องเช็คลูก แล้วชิ่งหนีใช่ม๊า” ยังไม่ได้พูดเลยว่ากลัวแพ้ ไบร์ท แกมโนไปเองละ

“แพ้ไม่กลัว กลัวอีกคนแพ้แล้วอ้างมากกว่าวะ มึง กว่าจะเช็คลูกเสร็จ มืดพอดี จะไม่เหลือเวลาให้ไปหาข้าวกินหน่อยหรือไง” วันพระไม่ได้มีหนเดี๋ยว โดนเราจัดหนักแน่ไบร์ท

“ท้าแล้วอย่าค้างคา ใครแพ้เลี้ยงข้าว เอาไหมละ ไม่ต้องสิบลูก เอาสามลูกพอ ลงครบสาม ลูกที่สี่ตัดสินเลย” อยากแพ้นัก จัดให้

“ได้ รับรอง วันนี้เราชนะชัวร์” ผมยิ้มอย่างมั่นใจว่าชัวร์แน่ๆ ไบร์ทยักคิ้วเบ้ปากแบบมั่นใจว่า ผมแพ้ชัวร์

แล้วโค้ชก็มาถึง วันนี้จัดเต็มมาก ทั้งซ้อมการเข้าทำ การส่งบอล รวมถึงชุดแผนการเล่นของโค้ช สามชั่วโมงเต็มที่ทำเอาเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ในทีมบาสฯ ของโรงเรียนถึงกับนั่งพักสักครู่ ในสภาพเหงื่อท่วม ก่อนที่โค้ชจะเดินมาสรุปผลการซ้อมวันนี้ แล้วเจอกันวันพรุ่งนี้

“แทน จะเช็คลูกบาสก่อน หรือจะแพ้เราก่อนดี” ปากดีละไบร์ท

“จะอะไรก็ได้ เพราะยังไง ไบร์ทก็แพ้เราอยู่ดี” ผมลุกขึ้นบิดตัวเล็กน้อย ก่อนจะท้าวเอวท้าไอ้ไบร์ทให้ลุกขึ้นมายืน

“เอางี้ สองอย่างพร้อมกันเลยดีกว่า เช็คลูกเสร็จ ยิงลงแป้น ใครลงเยอะสุด ชนะ” ข้อเสนอนี้ไม่เลว งั้นจัดไป

ลูกบาสยี่สิบลูกที่อยู่ในถังทรงสูงติดล้อสองถัง พร้อมกับถังเปล่าอีกใบ ทั้งสามถังเข็นมาอยู่กลางสนาม ตอนนี้ทุกคนกลับบ้านไปแล้ว เหลือแค่ผมกับไบร์ท ถังเปล่าไปวางใต้แป้น แล้วการเช็คลูกก็เริ่มต้น ทั้งการเคาะกับพื้น กดดูความแน่น แล้วจดเบอร์ไว้ก่อนว่าลูกไหนต้องสูบลมแค่ไหน เพราะวันนี้ไม่ได้เบิกที่สูบลมออกมา

แล้วลูกแรกก็ส่งให้ไบร์ทเริ่มก่อน ปลายเท้าอยู่ที่เส้นสามแต้ม แล้วลูกแรกของไบร์ทก็เด้งปลายแป้นตกพื้นกลิ้งกลับมาหาเจ้าตัวซะงั้น

“ลูกแรกก็ไม่รอดแล้ว หึๆๆ” ผมนี่รีบเยาะเย้ยก่อนเลย

“อ่อยให้ต่างหาก” ผมหัวเราะสะใจเล็กๆ ก่อนจะไปยืนตำแหน่งเดียวกับไบร์ทบ้าง

ผลการแข่งออกมาว่า เสมอกัน 15 ลูกเท่ากัน ผมอ่อนให้นิดหน่อย เดี๋ยวไบร์ทได้เลี้ยงข้าวผมสามทีติด จะจนซะก่อน เดินกลับไปหยิบนาฬิกาข้อมือมาสวมอีกที สามทุ่มกว่าแล้ว หิวแล้วๆๆๆๆ

“มื้อนี้ใครจ่ายละ” ไบร์ทนี่ห่วงกินตลอดเลย แต่จริงๆ มันเลี้ยงผมบ่อยนะ รอบนี้ผมเลี้ยงละกัน

“เลี้ยงไบร์ทคืนละกัน โอเคมะ” ไบร์ทมันยิ้มเลยแหะ หรือที่เลี้ยงเรานี่ หวังผลรอเราเลี้ยงคืนนะ

“แล้วจะกินไรดี” คำถามไบร์ทนี่ ผมก็นึกไม่ออกเหมือนกัน

………………..

แล้วก็ไปจบที่ร้านตามสั่งที่คุ้นเคย เดินไกลหน่อย แต่ได้กินชัวร์ แถมคนขายใจดี ให้เยอะด้วย ผมกับไบร์ทไม่พูดไม่จา ซัดข้าวในจานเกลี้ยงในพริบตา แถมมีจานสองกันสักหน่อย เพื่อความอิ่มพอดี

“สุดท้ายก็ต้องร้านนี้เนอะ” ผมพยักหน้าขณะดูดน้ำ ก็จริงนะ คิดไม่ออก ทีมบาสฯ ก็ชอบมากินร้านนี้กันหมด

“อยู่โรงเรียนมาเทอมแล้ว โอเคไหม” ผมยิ้มเล็กๆ ให้เป็นคำตอบ

“โอเคนะ เพื่อนๆ ดีหมด แล้วก็ มีไบร์ทนี่แหละ สนิทจนเคาะแซวว่าเราเป็นผัวเมียแล้วเนี่ย” ไบร์ทมันหัวเราะจนสำลักเลยทีเดียว

“ถ้าเป็นจริงๆ ก็ดีนะ เราจองนะ โอเคมะ” ไบร์ท!!! ตอนนี้ไบร์ทยิ้มกับหัวเราะแบบได้อารมณ์มาก

“จะจีบเราจริงเหรอ” ผมยิงไปที ไบร์ทเงียบเลย

“เปล่า!!! เรามีคนที่ชอบอยู่” ผมละสนใจขึ้นมาทีเดียว ไบร์ทมันยิ้มภูมิใจมากทีเดียว

“ใครอะ” ผมอยากรู้นะเนี่ย ไบร์ทนั่งมองผมอยู่สักครู่ จนผมนึกว่ามันวิญญาณหลุดไปแล้ว

“เค้าไม่ชอบเราหรอก แต่เราอะชอบเค้ามาก” ก็บอกมาดิ!!! ว่าใคร

“บอกมาดิว่าใคร ในโรงเรียนเราปะ” ไบร์ทพยักหน้าว่าใช่

“เอ้ย!!!​ ห้องไหน คนไหน บอกมาๆๆๆ...” ไบร์ทกรอกตานิดๆ ก่อนจะตอบว่า

“เอาว่าสักวันเค้าก็รู้ตัวเองแหละ” เออนะ ใครนะๆ ไบร์ทมันเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดี ผมละนึกไม่ออกเลย

“เอ้ย แป็ปนะ” ไบร์ทลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในร้าน ส่วนผมนั่งรออยู่ แล้วไบร์ทก็เดินกลับมา

“จ่ายค่าข้าวละ กลับกันดีกว่า” อ้าว จ่ายทำไม เลี้ยงผมอีกละ ผมลุกขึ้นตบหัวมันเบาๆ ทีนึง

“ทีหลังจะไม่มากินด้วยแล้ว” ชิงจ่ายก่อนสามสี่ทีแล้ว เกรงใจ

“อะๆๆ โอเค รอบหน้าจะพาเข้าร้านแพงๆ เลย โอเคมะ” กวนตีนนะไบร์ท ผมตบอีกที รอบนี้ไบร์ทหลบทัน ก่อนจะยิ้มกว้างๆ ให้ผม ก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินไปก่อนที่ผมจะตบให้โดนอีกรอบ

ผมเดินไปส่งไบร์ทที่ป้ายรถประจำทาง ก่อนที่ไบร์ทจะขึ้นไปก่อน เพราะสายที่กลับบ้านมาถึงพอดี

“เจอกันพรุ่งนี้เวลาเดิมนะ” ไบร์ทหันมาบอกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขึ้นรถไป ผมโบกมือให้ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปขึ้นรถไฟฟ้า

Brightening : กลับดีๆ นะ // เออ ผมไม่ใช่เด็กนะ ทุกครั้งที่กลับบ้าน ไบร์ทมันส่งมาตลอด อยู่กรุงเทพฯ จะครึ่งปีแล้ว ไม่หลงหรอกน๊า
Tan : ครับคุณพ่อ
Brightening : ^^

ไบร์ทเป็นเพื่อนคนแรกตั้งแต่ผมย้ายมาเรียนที่นี่ เป็นเพื่อนคนแรกที่คุยกับผม ถึงจะเรียนคนละห้อง แต่ในทีมบาสฯ นี่คือเพื่อนที่ทำให้ผมปรับตัวเข้ากับสถานที่ใหม่นี้ได้ง่ายขึ้น เข้ากับเพื่อนในห้องเรียนได้ บอกผมว่าร้านไหนในโรงอาหารอร่อย และทุกเรื่องที่จำเป็นกับการใช้ชีวิตในโรงเรียนนี้ จนเพื่อนๆ รุ่นน้อง รุ่นพี่ เค้าแซวว่าเราเป็นแฟนกันไปแล้ว

………………..

ค่ำคืนนี้ยังเหมือนทุกคืน ผมนั่งทบทวนที่เรียนไปวันนี้ มีแค่เสียงเพลงจากลำโพงที่เล่นเพลงจาก iPhone ผมไปเรื่อยๆ ผสมกับเสียงเครื่องซักผ้าที่กำลังปั่นไปมา สามสิบนาทีกับการทบทวนสิ่งที่เรียนจบลง ผมเช็คเครื่องเขียนทั้งหมดอีกรอบ แล้วนึกขึ้นได้ว่า ตลอดเดือนนี้ ผมต้องพบกับเพื่อนผู้ไม่เตรียมอะไรมาเรียนเลย


สงสัยต้องเพิ่มปากกาสำรอง ไส้ดินสอสำรอง ยางลบสำรอง ปากกาเน้นข้อความเพิ่มสักแท่งสองแท่ง ถ้าเค้าใช้นะ คิดไรเพลินๆ ครู่เดียว ใกล้ได้เวลานอนแล้ว ผ้าที่ซักก็ใกล้เสร็จแล้ว เปิด MacBook เข้า Facebook สักหน่อย สารพัดสิ่งใน Feed ตอนนี้ มีทั้งของกิน ไปเที่ยวไหนกัน บ้างก็เป็นสถานะบ่นๆ เพ้อๆ ที่ผมอ่านแล้วก็ยิ้มๆ บ้าง ตามด้วยไล่ตอบ Chat ของเพื่อนๆ รวมถึงไบร์ทที่ส่งมาแค่ “ฝันดี ผีจับหัวนะแทน” ซึ่งเป็นปกติทุกคืนก่อนนอน ตอบ Chat หมดแล้วนะ เสียงเตือนข้อความใหม่ก็มาอีกแล้ว แต่...

The Gunners : สบายดีนะ ยุ่งอยู่เปล่า
Tan : อ่านหนังสือครับ มีอะไรเปล่าครับพี่
The Gunners : พรุ่งนี้ว่างเปล่า อยากชวนกินข้าว
Tan ​: ไม่ว่างครับ ไม่ว่างทั้งเดือน ผมมีเรียนกับมีซ้อม
The Gunners : เสาร์ อาทิตย์?
Tan : พี่กันครับ ตรงๆ นะครับ เราอย่าคุยกันดีกว่าครับ ผมเดินออกมาจากชีวิตพี่แล้ว พี่เองก็ควรออกไปจากชีวิตผมเหมือนกัน
The Gunners : พี่เลิกกับพี่เบียร์แล้วนะ
Tan : แล้ว? บอกแล้วให้ผมกลับไปคบพี่หรอครับ?
The Gunners : พี่ไม่เคยลืมเราเลยนะ
Tan​ : ยอมรับมาเถอะพี่ พี่แค่อยากได้ผม แล้วพี่ก็ได้ผมไปแล้ว แค่นั้นจริงๆ
The Gunners​ : ไม่ใช่อย่างนั้นนะ วันนั้นพี่ทำผิดจริง แต่ตอนนี้พี่อยากแก้ไขทุกอย่างนะ
Tan : มันแก้ไรไม่ได้แล้วพี่ พี่น่าจะรู้นะ ผมลาออกมาเรียนต่อที่ กทม. เพราะอะไร พี่ทำไรผมไว้ ผมไม่ลืมนะ ผมไม่ลบ Facebook พี่ ยังรับสาย ยังคุยกับพี่บ้าง เพราะผมเห็นแก่สิ่งดีๆ ที่ผมจำพี่ได้นะครับ อย่าทำให้ผมต้องเกลียดพี่จริงๆ ได้ไหม
The Gunners : พี่รักแทนนะ และอยากแก้ไขทุกอย่างให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม
Tan : ผมก็รักพี่นะครับ...แต่พี่คิดดูซิ ใช่พี่หรือเปล่า ที่ถ่ายคลิปตอนเรามีอะไรกัน แล้วทำให้ผมเกือบโดนตัดออกจากทีมโรงเรียน ใช่พี่หรือเปล่า ที่ถ่ายรูปลับผมไปแล้วหลุดไปทั้งโรงเรียน และใช่พี่เปล่า ที่ทำให้ผมโดนกระทืบจนนอนหยอดน้ำข้าวต้ม เพราะพี่มีพี่เบียร์อยู่แล้ว ส่วนผมเป็นแค่ชู้พี่ พี่ยังจะให้ผมกลับไปรักพี่หรอครับ พี่เอาศักดิ์ศรีผมกลับคืนมาได้เปล่าละ ปิดเสียงนินทาของคนในโรงเรียนได้ไหมละ พี่ตอบผมซิ
The Gunners : พี่ขอโทษ
Tan : มาขอโทษผมตอนนี้ทำไมครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมไปนอนนะครับ ถ้าพี่ยังรักผมจริง ปล่อยผมไปเถอะครับ

ผมปิด MacBook ดึง iPhone ออกจากแท่นเครื่องเสียง ไปเอาผ้าออกจากเครื่องฯ แล้วตากไว้ที่ราวตากเสื้อริมระเบียง สลับกับเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มช้าๆ ตอนนี้ ก่อนจะเดินกลับไปที่กล่องเก็บของที่อยู่ใต้ตู้เสื้อผ้า รูปถ่ายผมคู่กับพี่เบียร์ที่กอดผมจากข้างหลังในกรอบรูป ที่ผมทิ้งไม่เคยลง หยดน้ำตาไหลเปื้อนกระจกกรอบรูปทีละเม็ดสองเม็ด ผมเก็บรูปลงในกล่องไว้เหมือนเดิม ก่อนจะไปล้างหน้าซ้ำๆ มองตัวเองในกระจกอยู่ครู่หนึ่ง

ผมเกลียดตัวเอง ที่ผมเกิดมาเป็นแบบนี้ มันน่าอายอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่จำความมาได้ ผมรู้สึกแตกต่างจากผู้ชายปกติ ความรู้สึกชอบที่ไม่เหมือนปกติ ตั้งแต่เกิดเรื่องพี่กัน ผมไม่กล้ารู้สึกรักใคร ผมกลัว กลัวว่าผมจะเป็นแค่สิ่งระบายความใคร่ของใครสักคน แล้วเมื่อเค้าสมใจแล้ว เค้าจะทิ้งผมไปแบบนี้

เตียงนอนหลังนี้มันกว้างไป ผมปล่อยตัวเองให้ร้องไห้ออกมา มันเป็นทางเดียวที่จะพาผมไปถึงเช้าวันใหม่ แต่จะดีกว่านั้น ถ้าผมลืมได้ว่า “มันไม่เคยเกิดขึ้น”

***************

เจ้าของดินสอกดจากตอนแรกมาละครับ บทต่อไปจากนี้ วันศุกร์ดึกๆ หรือเสาร์บ่ายๆ มาลงให้นะครับ หรือถ้าเคลียร์งานไวพอ พุธนี้อาจลงต่อเลยครับ เพราะเขียนไว้ตอนนี้ถึงบทที่ 12 จะขึ้น 13 ไว้แล้วนะครับ

ขอบคุณคนอ่านทุกคนครับ^^ 
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 2 (Update 16/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 18-02-2015 01:56:34
ดันก่อนนอน~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 2 (Update 16/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 18-02-2015 13:01:55
สงสารน้องแทน คบกันแล้วกลายเป็นชู้
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 3 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 18-02-2015 16:08:08
ตอนที่ 3 มาละครับ วันนี้ตรุษจีน ก็ขอซินเจี่ยยู่อี่ ซินนี่ฮวดไช้ ชาวเล้าทุกคนนะครับ^^

******************

Chapter 3

บนถนนพระรามสี่ในเวลาใกล้เที่ยงตอนนี้ ผมกำลังบิดน้องถ่านแบบจัดเต็ม ปาดทุกช่อง แซงทุกคัน บิดผ่านไฟเหลืองกลางสี่แยกที่นับวินาทีสุดท้ายอยู่ เด็กมันแรง ทำไงได้ครับ วันนี้นัดกินข้าวเที่ยงกับแพรวไว้ แล้วบ่ายค่อยไปเรียน เวลานี่มันเร็วดีจริงๆ หนึ่งอาทิตย์ของการจีบแพรว ถึงปากเธอจะไม่เปลี่ยนสถานะผมเป็นแฟน แต่ไม่เป็นไร ผมรอได้ เดี๋ยวก็ใจอ่อนเอง ระดับนี้แล้ว สาวไหนก็ปฎิเสธผมไม่ลงแน่นอน

แน่นอนครับ ที่จอดรถที่เดิม ร้านเดิม และคนรับจอดก็นั่งอยู่ในร้านเหมือนเดิม ฝากด้วยนะครับเฮีย ทั้งรถทั้งหมวกเลย ผมนัดแพรวไว้ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นในสยามเซ็นเตอร์ แพรวไปถึงก่อนแล้ว จองคิวรอผมอยู่ ผมไปถึงหน้าร้านก็ไม่เจอเธอแล้ว เดินเข้าไปในร้าน เจอโต๊ะของเราแล้ว

“ขอโทษด้วยที่มาช้า” ผมนี่รีบวิ่งมาหาเลยนะ

“เราก็พึ่งได้โต๊ะเหมือนกัน กินไรดูเลยนะ” แพรวยื่นเมนูให้ผม หลังจากนั้นไม่นาน อาหารก็มาแบบพอประมาณ เพราะเราทั้งคู่ต้องไปเรียนตอนบ่ายเหมือนกัน

“เย็นนี้ไปไหนไหมบิ๊ก” สาวถามมางี้ คำตอบคือ

“ว่างเลยครับ” ยิ้มเลยเรา ชวนก่อนแปลว่ามีหวัง

“อยากดูหนัง แต่เพื่อนไม่ว่าง เลย...” ไม่ต้องเกรงใจครับ

“ไปดิ๊ แพรวไปจองเรื่องที่อยากดูได้เลยนะครับ เดี๋ยวเราเลี้ยง” นั่งใกล้กันขนาดนี้ โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ

“งั้น การ์ตูนของ Disney ที่เข้าศุกร์ที่แล้วนะ” ดีเลย อยากดูอยู่เหมือนกัน แต่ชวนเพื่อนไปแล้วมันไม่ดูกัน คืนนี้ขอเบี้ยวนะครับชาวแก็งค์

อารมณ์ดีเป็นบ้าเลยๆๆ แต่พอมาถึงที่เรียนพิเศษ ความน่าหงุดหงิดก็บังเกิด หลังจากนั่งเรียนไปได้ไม่ถึงชั่วโมง เครื่องเขียนพร้อม ขาดอยู่แค่อย่างเดียวจริงๆ

“เออ....มียางลบปะ” สะกิดคนข้างๆ ในรอบสัปดาห์ ไม่มีคำตอบอะไรนอกจากมือที่ยืนยางลบมาให้ โดยที่ตายังมองจออยู่ ผมลบเสร็จแล้วส่งคืนให้

“เลิกแล้วค่อยคืนก็ได้” มองไปหน้าสมุด มียางลบอีกก้อนวางไว้อยู่แล้ว เออ สงสัยบ้านมันเป็นร้านเครื่องเขียน มีพร้อมตลอดจริงๆ

ผมไม่ค่อยมีสมาธิจะเรียนเลย คิดถึงเย็นนี้ล้วนๆ อยากให้เวลาผ่านไปไวๆ ขอวินาทีถัดไปได้ยิ่งดี เงยหน้ามาบางรอบ งงเลย เค้าไปหน้าไหนกันแล้ว จดผิดๆ ถูกๆ เค้าไปหน้าไหน เราไปด้วย ส่วนหน้าที่ผ่านไปแล้ว ช่างมันก็ได้ รู้สึกตัวอีกที ถึงเวลาพักครึ่งอีกแล้ว แต่ไอ้ข้างๆ ผมนี่ ไม่คิดจะลุกไปไหนหรือไง เค้าให้พัก ไม่ต้องขยันมากก็ได้

เหมือนเดิม คิดจะพัก คิดถึงมวนขาวๆ จากซองฟ้าๆ สูดทีไร ชื่นใจทุกที ว่าแล้วหยิบ iPhone มาเช็คหน่อยว่า ในกลุ่มเพื่อนตอนนี้คุยไรกันไปถึงไหนละ

โจอี้ : ปิดเทอมมาเป็นอาทิตย์ ไม่มีซ้อมวงกันเลยอะ
Tum ปืนโต : ห้องซ้อมมันเต็มๆๆๆๆๆ จะให้กูทำไงๆๆๆ
Champ : กูบอกให้ไปใช้ห้องชมรมที่โรงเรียน ก็ไม่ไปกัน
Tum ปืนโต : กูขี้เกียจทะเลาะกับยาม
โจอี้ : ก็มึงเล่นก่อวีรกรรมกับยามเองนี่หว่า
Tum ปืนโต : กูแค่ทดสอบประสิทธิภาพยามเว้ย
Big : ด้วยการโยนประทัดเข้าป้อมนี่นะสัด
Tum ปืนโต : หยอกเล่นๆ นิดเดียว ฉลองสอบเสร็จ แมร่ง ทำมางอนกู
Champ : เป็นกูไม่เรียกหยอก แบบนี้หาเรื่องเลยแหละ
โจอี้ : แล้วก็มาปากดี ไม่เข้าโรงเรียนก็ได้ เดี๋ยวหาห้องซ้อมได้ แล้วเป็นไงละมึง
Big : เออๆ เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อนมึงขอโทษยามให้นะเว้ย จะได้ซ้อมซะที กูเบื่อเรียนพิเศษอยู่ อยากโดดบ้าง อะไรบ้างอยู่
Champ : กูทายว่าคนนั่งเรียนข้างมัน ไม่ใช่สาวสวย
Tum ปืนโต : ไม่ก็มาแนวสุกี้น้ำ หรือส่งตรงจากแถวโคกอีแร้งแหง่ๆ
Big : พวกมึงพอเลย!!! อารมณ์เสีย สัด!!! อย่า!!!
โจอี้ : เอ้าๆ ไปแหย่ไข่ลูกพี่ ระวังนะเว้ยพวก
Big : ไอ้เชี่ยโจ มึงก็อีกตัว พอๆ กูกลับไปเรียนละ
Tum ปืนโต : เย็นนี้อย่าเผลอดูหนังจบ แล้วพาสาวไปเล่นหนังสดละ
Champ : 55555555
Big : พวกมึงรู้ได้ไงว่าเย็นนี้กูมีนัด!!! ไอ้เชี่ย!!! พวกมึงมุดใต้โต๊ะกันหรือไงวะ!!!
โจอี้ : บิ๊ก มึงก็รู้ว่า สาวเกือบทุกโรงเรียน ไอ้ตั้มมีข่าวหมด แล้วไอ้ที่มึงจีบๆ หรือพาไปฟันมาแล้วเนี่ย พี่ตั้มเค้าไม่เคยพลาดข่าวนะเว้ย
Big : เออ ลืมไป เพื่อนกูแมร่งหากินแนวเดียวกับกู
Tum ปืนโต : แถมชอบแย่งกูกินด้วย
Big : กูก็แบ่งมึงกินนะสาดๆๆๆ แถมบางทีมึงปาดหน้ากูด้วย
Champ : พอเลยมึงสองตัว เดี๋ยวไม่จบ ไอ้เชี่ยตั้ม อย่าลืมเรื่องห้องซ้อมละ
Big : ใช่ อย่าลืมละมึง ละก็...คนนี้กูรักจริงหวังแต่ง ไม่หวังฟันนะเว้ย คอนเฟริม
Champ : หร๋าๆๆๆๆ
Tum ปืนโต : ถ้าจริงกูกินหมาใจดำเพียวหมดขวดให้ดู
โจอี้ : ถ้าไอ้บิ๊กรักจริงหวังแต่ง วันนั้นไอ้ตั้มคงมีผัวแทนวะ
Tum ปืนโต : ไอ้เชี่ยโจ!!!!
Big : กูไปละ บาย

ไอ้พวกนี้ไม่เคยเชื่อผมเลย ผมจริงจังนะ ผู้หญิงหลายๆ คน สำหรับผม แค่ได้เก็บเข้ากรุว่าเคยสำเร็จโทษ ก็เพียงพอแล้ว แต่กับบางคน ผมอยากได้เธอเป็นเจ้าของตั้งแต่วันแรก แล้วเธอต้องเป็นของผมตลอดไปจริงๆ แพรวนี่แหละ น่ารัก เรียนก็เก่ง สอนคนโง่ๆ อย่างผมเรียนน่าจะได้ ละก็ อย่างอื่นก็ใช่สำหรับผมหมดอะ

เหลือแค่จะทำไงให้ผมปั้มตราประทับว่า “เธอเป็นของผมแล้ว” ควันบุหรี่ยาวๆ ที่พ่นออกมาครั้งสุดท้าย ก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงท่อระบายน้ำ แล้วกลับเข้าไปเรียนครึ่งหลังต่อ พอขึ้นไปถึงห้อง ไอ้ที่อยู่ข้างๆ ผม ไม่ได้ลงไปพักหรือไง ขยันไปนะมึง แล้วครึ่งหลังก็เริ่มขึ้น พร้อมกับสภาพที่เหมือนครึ่งแรกคือ ฟังรู้เรื่องก็ดี ไม่รู้เรื่องก็ช่าง แล้วก็ข้ามไป จนเวลาเดินทางมาถึงสี่โมงเย็น ผมรีบกลับไปร้านเฮียโบ้โดยด่วน

………………..

“สวัสดีครัชเฮีย” เปิดประตูร้าน ต้องทักเฮียดังๆ ก่อน

“เรียนเสร็จแล้วหรือไง” เฮียโบ้ยังคงขมักเขม้นกับการเล่นเกมใน iPad ต่อไป ส่วนผมกำลังเล็งของอะไรนิดหน่อย

“เฮียครับ เรือนนี้เท่าไหร่อะ” ผมเล็ง Baby-G เรือนสีฟ้าอันนี้ให้แพรว

“ราคาเอ็งก็ลดไป 20% ไง” เฮียยังคงจิ้ม iPad ต่อไป

“เอาเรือนนี้แหละเฮีย” เฮียโบ้ลุกขึ้นเดินมาตบไหล่ผมทีหนึ่งก่อน

“เฮียให้ยืมก่อนนะ ถ้าเอาไปแล้ว สาวเค้าตอบรับ ค่อยมาจ่ายเงิน ถ้าแป็ก เอามาคืนเฮีย โอเคมะ เฮียละกลัวจริงๆ กี่เรือนละ เอาไปขอสาวทีไร แป็กทุกที” เฮียพูดเป็นลางมากอะ

“ถ้าแป็กอีก ผมเลิกซื้อของร้านเฮียจริงๆ” ผมว่านาฬิกาไม่ผิด เฮียโบ้แหละผิดมากกว่านะ

“เฮียคิดว่าไงอะ เฮียทำผมเขว้นะ” ทักทีไร ได้เรื่องทุกทีอะเฮียอะ

“เอางี้ ถ้าหลังวันนี้ไป เค้าสนิทกับแกขึ้น ค่อยจัดนาฬิกาไปหมั่นก็ไม่สายไป เดี๋ยวเฮียเก็บไว้ให้เลยเอ้า” ผมคิดอยู่สักครู่ ก็จริงของเฮียเค้านะ

“โอเคครับเฮีย อวยพรให้ว่าที่ภรรยาผมหน่อยซิ” เฮียโบ้ โบกหัวผมเบาๆ ที

“อย่าพึ่งไปไกลถึงภรรยา เอาให้มันรอดก่อนดีกว่าไหม” รับรอง เฮียได้ขายของให้ผมแน่นอน

“ระดับนี้แล้วเฮีย ชัวร์แน่นอน” เฮียเดินส่ายหัวกลับไปเล่นเกม iPad ต่อ ก่อนจะส่งท้ายแค่

“ครับ คุณชาย”

ห้าโมงเย็นแล้ว ผมรอแพรวอยู่หน้าโรงหนัง ซื้อบัตรรอบหกโมงรอแล้ว กะจะชวนไปหาไรทานสักนิด แล้วจะเปิดฉากลุยรอบสองตอนไปส่งกลับบ้านนี่แหละ ผมอยากหยุดแล้ว และผมจะเลือกหยุดกับแพรวนี่แหละ ผมเชื่อว่าผมทำได้

“รอนานไหม” แพรวมาแล้ว ผมส่ายหน้ายิ้มๆ เป็นคำตอบว่าไม่ได้รอนานอะไรเลย

“นี่ เราจองให้แล้วนะ สองที่ หกโมงเย็น” ผมชูบัตรให้ดู ก่อนจะเก็บกลับกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม

“ทานไรก่อนไหมครับ” แพรวพยักหน้าโอเค ก่อนที่เราทั้งคู่จะไปจบที่ KFC เพื่อให้ทันก่อนเข้าไปดูหนังกัน

“เย็นนี้เราไปส่งนะ” เลิกดึก ไม่ควรกลับคนเดียวนะแพรว

“ฮือ จริงๆ ไม่ต้องไปส่งก็ได้นะ บ้านเรากับบิ๊กคนละทางกัน บิ๊กอ้อมเปล่าๆ” แพรวกำลังเช็ดปากอย่างค่อยๆ ช้าๆ แต่ทำให้ผมต้องจ้อง เพราะเธอน่ารักอะ

“ไม่เป็นไรเลย เราอยากไปรับ ไปส่งทุกวันด้วยซ้ำ” ผมเช็ดปากหลังทานเสร็จบ้าง แพรวดูจะเขินอาย

“ไม่ห้ามก็ได้ แต่เราไม่บอกนะ ว่าเราออกจากบ้านกี่โมง” รอยยิ้มกว้างๆ ของผม อยากบอกเธอว่า เรียกมาเลยครับ ผมพร้อมเสมอ

เกือบสองชั่วโมงที่นั่งดู ผมจับมือแพรวบ้าง เธอดูจะไม่ว่าอะไร เพราะผมไม่ได้ทำอะไรมากกว่าแค่ จับมือเธอเบาๆ แล้วตั้งใจดูหนัง เพราะแพรวเองก็ดูจะชอบกับหนังที่ชวนผมมาดูเหมือนกัน เอาละ ก่อนเข้าบ้าน ผมจะขอเธอเป็นแฟนอีกรอบนะ

หวังว่าแพรวจะโอเค

………………..

หลังจากหนังจบ ผมพาแพรวไปส่งที่บ้านด้วยน้องถ่าน ตอนติดไฟแดง ผมคว้ามือแพรวจากที่จับเอวผมทั้งสองข้าง ให้โอบเอวผมแน่นๆ มันทำให้มั่นใจขึ้น ตลอดทางที่ขับไปส่ง ทุกหลุมบนถนน หลบมากที่สุด เพื่อไม่ให้กระแทกมาก และขับอย่างระมัดระวัง ไม่ให้แพรวรู้สึกกลัวหรือหวาดเสียว

“เราขับเร็วไปเปล่า” ผมรับหมวกกันน็อคคืนจากแพรว แพรวส่ายหน้าพร้อมกับรอยยิ้มให้

“เรากลัวมอไซค์นะ แต่บิ๊กเป็นคนเดียวที่เรากล้านั่งด้วย” ผมนี่ยิ้มเลย ดับเครื่องสักหน่อย เสียงมันดัง

“เราเข้าบ้านก่อนนะ” เอาละ...ผมลุยแล้วนะ

“แพรว” เธอหยุดสักครู่ขณะที่กำลังจะหันตัวเดินเข้าบ้าน

“เป็นแฟนเรานะ” ทุกครั้งที่จะบอกรักใครสักคน ความตื่นเต้น ความหวัง มันลุ้นอย่างบอกไม่ถูก

“ขอแล้วห้ามทิ้งเรานะ” แพรวหันหลังแล้ววิ่งเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวก่อน” แพรวหยุดแล้วหันมาอีกรอบ
 
“หมวกใบนี้เป็นของแพรวนะ เบาะหลังนี้มีไว้ให้แพรวคนเดียว” แพรวเดินกลับมารับหมวกกันน็อคสีชมพู

“พรุ่งนี้จะเรามารับนะ แล้วจะไปรับ ไปส่งเสมอ” แพรวพยักหน้าให้ ก่อนจะโบกมือบายๆ

“ขับรถดีๆ นะ บายๆ” แพรวหันหลังเดินเข้าบ้านพร้อมหมวกกันน็อคสีชมพู จริงๆ ไม่ใช่หมวกของเฮียโบ้หรอก ผมซื้อไว้สำหรับรอใครสักคน ที่จะมานั่งซ้อนท้ายผมนั้นแหละ

เสียงสตาร์ทเครื่องดังขึ้นอีกครั้ง ถนนทั้งสายตอนนี้ เต็มไปด้วยแสงไฟจากถนน ไฟรถคันอื่น น้องถ่านผมวิ่งแทรกตามช่องอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ถ้าถนนว่างพอตอนนี้ ผมแทบอยากจะยกล้อสักรอบแทนอารมณ์ดีใจตอนนี้จริงๆ

ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ดีหรอก แต่ผมจะพยายามดีที่สุดให้ได้นะ

………………..

หน้าต่างคอนโดในคืนนี้ ก็ยังมองเห็นไฟตึกต่างๆ ตรงกับที่เค้าบอกว่า เมืองนี้ไม่เคยหลับไปไหน ผมกำลังทำสรุปที่เรียนวันนี้ใส่ A4 แผ่นนึง แสงไฟในห้องมีเพียงตรงโต๊ะทำงานเท่านั้น ที่สว่างอยู่จุดเดียว ผมหยิบกระเป๋าใส่เครื่องเขียนมาดูว่าของในกระเป๋าครบไหม ยางลบหายไปก้อน...นึกออกละ เพื่อนที่เรียนพิเศษยืมไปแล้วไม่คืนนี่เอง ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทวงก็ได้ ว่าแต่โทรศัพท์สั่นอะไรตอนนี้ ไบร์ทโทรมานี่เอง

“ไม่หลับไม่นอนเหรอ” นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ

“โทรมาบอกว่า พรุ่งนี้งดซ้อม โค้ชมีธุระด่วน พึ่งจะ LINE บอกกันในกลุ่มไป” ผมยังไม่ได้หยิบมือถือมาดูนี่หว่า ตั้งแต่กลับมาที่ห้องเนี่ย

“โอเค ขอบใจมากไบร์ท” จริงๆ ไม่ต้องโทรมาก็ได้นะ เดี๋ยวตอนเช้าก็เห็นเอง

“แทนๆ ไปดูหนังไหม ไหนๆ ก็ว่าง” จะว่าไป ไบร์ทก็ชวนหลายรอบแล้วแหละ แต่ผมไม่ไปเอง

“เป็นวันเสาร์หรืออาทิตย์ได้ปะ จะได้ว่างขัวร์ๆ” นึกได้ว่ายังไม่ได้เก็บห้องให้เรียบร้อย เลยยังไม่ไปวันพรุ่งนี้

“โอเค ได้เลย งั้นเสาร์หลังซ้อมเสร็จละกัน” ได้อยู่นะ วันอาทิตย์ไม่อยากออกไปไหน
 
“งั้นเรานอนแล้วนะ” ผมก็ง่วงแล้วแหละ

“ฝันดีนะครับ” ไบร์ทมันเป็นไรของมัน น้ำเสียงนุ่มลึกจนฟังแล้วหวานซะ

“ครับๆๆ จีบเราเหรอ ตั้งแต่รู้จักมา หยอดซะหวานตลอด” สงสัยจะจีบจริง

“ให้จีบปะละครับ ที่หนึ่งของระดับชั้น” พอเลยไบร์ท ง่วงแล้ว

“แค่นี้เราก็ตัวติดกันจนเค้าจิ้นกันทั้งชั้นแล้วว่าเราเป็นแฟนกัน” เพื่อนในห้องชอบแซวว่าไบร์ทเป็นสามีผม เพราะผมได้อะไรพิเศษๆ จากมันตลอด

“จิ้นก็ดีดิ ก็เราชอบ...” ชอบอะไรก็ไม่บอก นิ่งทำไม ไม่พูดซะที งั้น...

“ไปๆๆๆ นอนๆๆ เพ้อเจ้อแล้ว บายนะ” ไบร์ทหัวเราะแบบกลบเกลื่อนความแป๊ก ก่อนจะบายๆ แล้ววางสายไป

ผมทิ้งตัวลงนอน หลับตาลง อารมณ์ดี ยิ้มพอได้บ้าง ไบร์ทชอบเล่นแบบนี้แหละมั่ง ทำให้ผมสบายใจได้ว่า ถ้าผมไม่รู้จะไปหาใคร ไบร์ทคงเป็นคนเดียวในตอนนี้ ที่ผมจะเอาใจไปพักไว้ได้

ในเวลาที่เรื่องเก่าๆ ไม่เคยลืมไปจากใจผมตอนนี้

***************

บทที่ 4 มาประมาณคืนวันศุกร์หลังเที่ยงคืนนะครับ จะเป็นตอนแรกที่ "คนยืมของ" กับ "คนให้ยืมของ" จะได้เอยปากคุยกันยาวขึ้น แต่จะคุยเพราะเรื่องอะไร ต้องมาดูกันต่อนะครับ^^

ขอบคุณคนอ่านทุกคนครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 3 (Update 18/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 18-02-2015 18:38:36
คุณชายบิ๊กนี่ก็นะ.......
กลัวใจเหมือนกัน
คนให้ยิมของก็มีอดีตที่น่าสงสารมากๆ
ครั้งแรกก็เจอคนเลวแบบนั้น
น้องถึงไม่อยากเปิดใจอีก

รอตอนต่อไปนะ คนเขียน ขอบคุณมากค่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 3 (Update 18/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 18-02-2015 19:20:22
 :katai5: :katai5:
คนยืมของ กับ คนให้ยืมของ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 3 (Update 18/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PURE LOVE ที่ 19-02-2015 11:58:28
ชีวิตแทนน่าสงสารจังอ่ะ แต่แทนก็เข้มแข็งนะ ที่่ผ่านเรื่องร้าย ๆ มาแล้วยืนหยัดอยู่ได้
ไอ้พี่กัน เลวอ่ะ ถ้าเราเป็นแทน ไม่มีทางคุยด้วยอีกเด็ดขาด ตัดขาดกันไปเลยจริง ๆ คนแบบนี้
ให้เป็นแค่คนรู้จักยังไม่เอาเลย หวังว่าแทนจะใจแข็ง ไม่กลับไปคบกับคนพรรค์นี้อีกนะ เจ็บแล้วต้องจำนะแทน

ชอบไบรท์ เป็นเพื่อนที่ดีจัง ไบรท์ชอบแทนสินะ แล้วเหมือนแทนก็จะรู้สึกดี ๆ กับไบรท์เหมือนกัน
แต่ยังไม่อยากให้เป็นแฟนกันเลย เพราะถ้าพระเอกเป็นบิ๊ก ยังไงไบรท์ก็็ต้องเสียใจ แต่ในฐานะเพื่อน
ดีกว่าต้องมาเสียใจในฐานะแฟนน่ะนะ

บิ๊กนี่กะจริงจังกับแพรวจริง ๆ เหรอ บิ๊กติดหรูฟุ่มเฟือย ใช้แต่เงินจีบสาว เพิ่งคบไม่นาน รู้ได้ไงว่าแพรวดีจริง
การใช้ชีวิตของบิ๊กนี่ ควรได้เรียนรู้เรื่องดี ๆ จากแทนเยอะ ๆ หน่อยนะ ยิ่งบุหรี่ เลิกได้ยิ่งดี

ขอบคุณค่ะ ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 3 (Update 18/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: cher7343 ที่ 20-02-2015 02:07:18
ยังคิดไม่ออกว่าจะรักกันได้ยังไง
เนื้อเรื่องแลดูมาม่ายาววว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 3 (Update 18/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 20-02-2015 23:39:57
คุณชายบิ๊กนี่ก็นะ.......
กลัวใจเหมือนกัน
คนให้ยิมของก็มีอดีตที่น่าสงสารมากๆ
ครั้งแรกก็เจอคนเลวแบบนั้น
น้องถึงไม่อยากเปิดใจอีก

รอตอนต่อไปนะ คนเขียน ขอบคุณมากค่ะ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ ตอนต่อๆ ไปจากนี้ สองขั้วที่ไม่น่าใช่ ก็ใช่ได้ครับ^^

:katai5: :katai5:
คนยืมของ กับ คนให้ยืมของ

จุดเริ่มต้นจากตรงนี้แหละครับ^^

ชีวิตแทนน่าสงสารจังอ่ะ แต่แทนก็เข้มแข็งนะ ที่่ผ่านเรื่องร้าย ๆ มาแล้วยืนหยัดอยู่ได้
ไอ้พี่กัน เลวอ่ะ ถ้าเราเป็นแทน ไม่มีทางคุยด้วยอีกเด็ดขาด ตัดขาดกันไปเลยจริง ๆ คนแบบนี้
ให้เป็นแค่คนรู้จักยังไม่เอาเลย หวังว่าแทนจะใจแข็ง ไม่กลับไปคบกับคนพรรค์นี้อีกนะ เจ็บแล้วต้องจำนะแทน

ชอบไบรท์ เป็นเพื่อนที่ดีจัง ไบรท์ชอบแทนสินะ แล้วเหมือนแทนก็จะรู้สึกดี ๆ กับไบรท์เหมือนกัน
แต่ยังไม่อยากให้เป็นแฟนกันเลย เพราะถ้าพระเอกเป็นบิ๊ก ยังไงไบรท์ก็็ต้องเสียใจ แต่ในฐานะเพื่อน
ดีกว่าต้องมาเสียใจในฐานะแฟนน่ะนะ

บิ๊กนี่กะจริงจังกับแพรวจริง ๆ เหรอ บิ๊กติดหรูฟุ่มเฟือย ใช้แต่เงินจีบสาว เพิ่งคบไม่นาน รู้ได้ไงว่าแพรวดีจริง
การใช้ชีวิตของบิ๊กนี่ ควรได้เรียนรู้เรื่องดี ๆ จากแทนเยอะ ๆ หน่อยนะ ยิ่งบุหรี่ เลิกได้ยิ่งดี

ขอบคุณค่ะ ^^

แทนเป็นคนที่ดีมากครับ เค้าคือส่วนสำคัญที่ทำให้เรื่องนี้มีอารมณ์มาก ถึงมากที่สุดครับ^^ ไบร์ทจะมีบทกับแทนเยอะหน่อย กับบิ๊กจะช่วงหลังๆ ครับ ส่วนบิ๊กนั้น ความเปลี่ยนแปลงจะมาเองในอนาคตครับ^^

ยังคิดไม่ออกว่าจะรักกันได้ยังไง
เนื้อเรื่องแลดูมาม่ายาววว

ประมาณ 40-45 ตอนจบครับ^^ (ต้นฉบับแรกของตัวเองก็ราวๆ นี้ครับ)

กำลังอัปเดตตอนที่ 4 นะครับ อีกสักครู่ครับผม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 4 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 21-02-2015 00:31:53
บทที่ 4 มาละครับ มีเรื่องเจ็บตัวเล็กน้อย และนี่คือครั้งแรกที่บิ๊กกับแทน จะได้คุยกันครั้งแรกครับ

ตอนนี้เขียนถึงบท 14 แล้ว คิดว่าลงได้หมด ไม่ขาดตอนแน่นอนครับ

เชิญอ่านได้เลยครับ^^

***************************

Chapter 4

“วันนี้เค้าจะมาเรียนไหมนะ”

เป็นสิ่งที่ผมนั่งคิดตั้งแต่มาถึงที่เรียนพิเศษแล้ว อย่างน้อยก็ทวงยางลบคืนนั้นแหละ ผมมีของแลกเปลี่ยนกับยางลบให้ด้วยนะ แต่...เวลาเรียนก็เริ่มแล้ว ยังไม่เห็นมาซะที ไม่เคยรู้สึกอยากให้คุณชายจอมยืมมาขนาดนี้เลย เวลาตั้งใจทำอะไรมาให้แล้ว อยากให้กับมือไปเลย เก็บไว้แล้วรู้สึกเสียดายความตั้งใจที่ทำมา

ยังไม่มาซะที...เริ่มเรียนไปแล้วนะ หรือวันนี้จะไม่มาจริงๆ? ถ้าไม่มาไม่เป็นไร ยังไม่หมดคอรส์ซะหน่อย วันนี้อาจจะติดธุระก็ได้ บทที่เรียนวันนี้ก็ยากอยู่นะ ไม่ยอมมาซะที...ว่าแต่เราจะห่วงเค้าทำไม เห็นๆ อยู่ มาส่องสาว ไม่ได้มาเรียนซะหน่อย คิดแทนเค้าไปทำไมวะเรา พอๆ สนใจสิ่งที่เรียนอยู่ดีกว่า

พอถึงพักครึ่ง ผมลงมาหาน้ำดื่มสักขวด หามุมดีๆ ยืนหลบแดดดื่มสักหน่อย แต่สายตาผมต้องชะงัก ฟุตบาทอีกฝั่ง มีใครสักคนเดินมา เนื้อตัวมอมแมม เสื้อโปโลเข้ารูปสีขาวที่เปื้อนเหมือนไปคลุกกับพื้นมา กางเกงยีนส์เปื้อนฝุ่นเป็นหย่อมๆ พอเดินข้ามฝั่งมาใกล้ๆ กับที่ผมยืนอยู่

นี่มัน...คุณชายจอมยืมนี่!!!

ทำไมสภาพแบบนี้ละ มองไปที่หน้า โหนกแก้มขวามีรอยเขียว ปากแตก กรามก็ช้ำ แขนสองข้างก็ช้ำ มีรอยโดนมีดกรีดเป็นหย่อมๆ ทั้งสองข้าง ผมมองแบบอึ้งๆ สบตาด้วยที สายตาที่ส่งกลับมา ทำให้ผมเกือบหลบตาไม่ทัน มันเต็มไปด้วยรังสีอำมหิตแผ่ออกมารอบๆ

เกิดอะไรขึ้นกับนายอะ!!!

ผมเดินเข้าห้องน้ำของที่เรียนพิเศษ ก่อนจะกลับขึ้นห้อง ที่อ่างล้างหน้าตอนนี้ เพื่อนโต๊ะข้างๆ ผม กำลังล้างหน้า ล้างแขน ในอ่างน้ำตอนนี้ เต็มไปด้วยน้ำผสมเลือดสลับกับคราบฝุ่น ผมยืนดูแบบไม่รู้จะพูดไง แล้วพอเจ้าตัวเอามือลูบหน้า เห็นผมอยู่ในกระจก

“จะใช้อ่างเหรอ เสร็จแล้ว โทษที” เพื่อนผมกำลังเอาแขนเช็ดหน้า ก่อนจะใส่แว่นตากลับเข้าไป
 
“เอาไปเช็ดหน้าเช็ดแขนนะ” ผมยื่นทิชชู่ห่อใหญ่ให้

“ขอบใจนะ” เพื่อนผมรับไว้ ก่อนจะยิ้มให้ผมแค่มุมปาก

“เออ...นายไปโดนไรมาอะ” ไม่กล้าถามนะ แต่จากสภาพแล้ว ถ้าไม่ถามคงแปลก คุณชายจอมยืมเอาแขนเช็ดแผลที่มุมปาก

“มีพวกเหี้ยสามตัวไถเงินเด็กประถมโรงเรียนเราอะ โตเป็นควายแล้วยังไปรุมไถเงินเด็กไม่มีทางสู้ ถ้าเป็นนาย จะยืนดูเฉยๆ ไหมละ” ผมเข้าใจละ ทำไมถึงได้มาสภาพนี้

“เราขึ้นไปรอข้างบนนะ” ผมไม่รู้จะคุยไรต่อแล้ว เพื่อนผมพยักหน้าให้พร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากช้ำๆ มีเลือดซึมบางเล็กน้อย

“ขอบใจนะ สำหรับกระดาษทิชชู่อะ” ผมพยักหน้าด้วยความเต็มใจ ก่อนจะกลับขึ้นไปรอที่ห้อง

ตอนเห็นครั้งแรก นึกว่าแค่คุณชายขี้เก็ก ถ้าจะลุยขนาดนี้ เป็นใครก็ให้ใจแหละ...

………………..

สองชั่วโมงที่แล้ว ผมควรมาถึงที่เรียนพิเศษแล้ว อีกไม่ถึงสองซอย จะถึงที่เรียนพิเศษแล้ว ให้ตายเถอะ ต้องมีเรื่องให้ออกแรงจนได้ เมื่อผมเห็นกลุ่มคนที่อยู่หัวมุมล้อมใครสักคนอยู่ มองดูแล้ว เดี๋ยวนะ...ถ้าผมมองไม่ผิด นั้นเด็กประถมนี่ เด็กโดนคนวัยประมาณผมล้อมแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

ผมเดินเข้าไปให้ใกล้ขึ้น แบบพอจะฟังได้ว่า เกิดอะไรขึ้นกันแน่ สิ่งที่ผมได้ยิน มีเพียง “จะเจ็บตัวหรือจะให้ดีๆ” เอาละ มันไถเงินเด็ก ไม่ก็ของเด็กแน่นอน มองดีๆ เด็กมันใส่กำไลข้อมือสีโรงเรียนผมนี่หว่า กำไลรุ่นนี้คนนอกก็ไม่ได้ซื้อใส่ได้ด้วย ชัวร์ละ เด็กโรงเรียนผม ไอ้พวกเวรนี่ มึงหาเรื่องรุ่นน้องกูแล้ว!!!

“เอ้ย ตุ๊ดทั้งหลาย หันมานี่!!!” ผมตะโกนด้วยเสียงที่เข้มและโหดที่สุด สามตัวเหี้ยที่ล้อมเด็กไม่มีทางสู้ หันมามองผมที่เป็นต้นเสียงแล้ว

“อยากมีเรื่องด้วย หรือวอนหาที่วะ” หนึ่งในเหี้ยสามตัว เริ่มทักทายผมแล้ว

“ใช่ วันนี้อากาศดี อยากกระทืบตุ๊ดอยู่ โดยเฉพาะตุ๊ดแมนๆ ที่หาเรื่องกับเด็กไม่มีทางสู้” ตรงไหมละมึง กูขึ้นแล้ว มันเดินมาล้อมผมแล้ว ผมถอดกระเป๋าสะพายข้างออก แล้วโยนไปตรงหน้าน้องสองคนนั้น

“ฝากไว้ก่อนนะน้อง ไม่ก็รีบหนีไปซะ หรือถ้ารู้หน้าที่ต้องทำไร ก็ทำซะ” น้องๆ ทั้งสองคนคว้ากระเป๋าผม ก่อนจะวิ่งหนีไป ผมบิดคอซ้ายที ขวาทีช้าๆ เสียงกระดูกคอกับไหล่ดังกร็อบเบาๆ สายตาผมกวาดตลอดเวลาว่า มันจะมาทางไหน

เหี้ยสามตัวนี้ตอนนี้มีแต่มือเปล่า แต่ถ้าขู่เด็กได้ น่าจะมีมีดหรือปืน ระวังสักนิด หาเรื่องใส่ตัวแล้ว ต้องเล่นให้จบ แขนกับขาผมพร้อมแล้ว มองดีๆ ขยับตามให้ทัน จะตรงกลาง ซ้าย หรือ ขวา อะไรจะเริ่มก่อน มาเลย!!! นั้นไงละ มีมีดหมดเลยสามตัว งานนี้ต้องใช้มือกับตาล้วนๆ

คนซ้ายเริ่มเปิดก่อน มือซ้ายผมคว้าข้อมือขวาของอีกฝ่ายที่ถือมีด แล้วใช้เท้าถีบออกไปก่อน เพราะอีกสองคนพุ่งจะแทงผม คนซ้ายที่ผมถีบ เซไปชนกับคนกลางทำให้ล้มไปสอง คนขวาตัดมีดผ่านท้องผม แต่ผมโดดหลบถอยออกมาทัน จังหวะสองผมถีบยันเข้าที่ท้องของคนที่เข้าฝั่งขวากลับ หันกลับมาอีกทีผมโดนหนึ่งในสองคนนั้นถีบล้ม จะลุกขึ้นมาจะแทงผม เท้าผมยันกลับก่อนที่มันจะลุกขึ้นมาตั้งหลักได้

ถอยออกนิดหน่อย สามตัวนั้นลุกขึ้นมายืนอีกได้อีกรอบ ผมประจันหน้ากับสามคนนี้อีกรอบ ซ้าย กลาง ขวา จะเข้ามาจากทิศไหนดีละ แล้วคนกลางก็พุ่งมาก่อน ผมเอามือทั้งสองข้าง คล้องแขนทั้งสองข้าง แล้วล็อคเอาไว้ให้ประชิดตัว ระยะที่ใกล้พอ ผมเอาหัวตัวเองโขกเข้าหัวอีกฝ่ายแรงๆ สองทีติด ก่อนที่อีกฝ่ายจะล้มลง หันมาอีกที คนซ้ายสะบัดมีดใกล้เกินผมจะหลบแล้ว ผมยกแขนซ้ายกัน มีดกรีดเข้าท่อนแขนล่างเต็มๆ แต่พอให้ผมเอี้ยวขวาต่อยเสยคางได้เต็มหมด ลงไปน็อคในหมัดเดียวเต็มๆ

แต่นั้นทำให้ผมเสียการควบคุม เพราะตอนนี้ผมโดนอีกคนเอาเข็มขัดเข้ามารัดคอจากด้านหลัง มือทั้งสองผมรั้งเข็มขัดไม่ให้รัดคอไปมากกว่านี้ ก่อนที่คนที่โดนผมโขกหัวเมื่อครู่ จะลุกขึ้นมารอแทงผมที่ตอนนี้เป็นเป้านิ่งแล้ว ผมเอาเท้ากระทืบคนที่รัดคอผมไปเรื่อยๆ ในขณะที่มีดพุ่งมาหาผมแล้ว ผมออกแรงทั้งหมด ผลักคนที่รัดคอผมให้หงายหลังพร้อมผม โดยมีคนที่รัดคอผมด้านหลังเป็นเบาะรองอยู่ แล้วเอาเท้ายันคนที่จะพุ่งแทงผมให้ถอยออกไป

สำเร็จ!!! หลุดแล้ว ผมรีบลุกขึ้นเตะหัวมือรัดเข็มขัดแรงเท่ากับตอนเปิดลูกบอล ทีเดียวจอดไปอีกหนึ่ง จัดการมือมีดที่แทงผมเมื่อกี้ต่อละ ระหว่างที่มันเสียหลักเพราะผมเตะมันตอนทิ้งตัว มันพุ่งกลับมาแทงผมอีก ผมใช้มือซ้ายคว้าข้อมือขวาที่ถือมีด แล้วเอามือขวากระแทกใส่ข้อศอกมันไปทางซ้าย แรงพอให้มีดหลุดจากมือในทันที ผมส่งเท้าขวาเต็มแรงถีบมันอีกที พอล้มลง ผมคร่อมตัวประเคนหมัดเข้าหน้ามันซ้ายที ขวาที ก่อนที่จะโดนอีกฝ่ายรัด แล้วออกแรงผลักจนมันคร่อมผมได้ ตอนนี้ผมโดนประเคนหมัดใส่หน้ากับปากผม แล้วตามด้วยบีบคอผมเต็มแรง

สภาพผมตอนนี้ไม่ดีเท่าไหร่ ผมแกว่งมือไปมาทั้งสองข้างที่พื้น เผื่อจะพอหาอะไรได้ มือผมไปสะกิดกับมีดที่ตกอยู่ มือผมปัดจนหาด้ามเจอ แล้วคว้าเข้ามาปักด้านข้างของต้นขาเต็มแรง มือที่บีบคอผมปล่อยออกทันทีเมื่อมีดแทงเข้าที่ต้นขาซ้ายมัน ผมดึงมืดออก ก่อนจะผลักมันออก แล้วลุกขึ้นยืน คนที่รัดคอผมด้วยเข็มขัดเมื่อครู่นี้เริ่มหายมึน ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับผม ผมกำมีดด้วยมือขวาใบมีดอยู่ทางนิ้วก้อยผม พร้อมกันตั้งการ์ดรอ สิ่งที่ผมรับรู้ตอนนี้คือ เริ่มมีไทยมุงเกิดขึ้นแล้ว

เรามีมีดกันอยู่ทั้งคู่ อีกฝ่ายสะบัดมีดใส่ท้อง ผมถอยหลบหนึ่งจังหวะ แล้วพุ่งเข้าชาร์จด้วยมือซ้ายผลักมันลงกับพื้น แล้วใช้ร่างตัวเองคร่อมเอาไว้ ก่อนจะเอามือที่อยู่มือขวาจ่อคอในท่าที่ผมปาดคอมันได้ทันที

“ถ้ายังไม่อยากตายเร็ว อยู่นิ่งๆ แล้วโยนมีดทิ้งไกลๆ” เรียบร้อย มันจนมุมผมแล้ว มีดในมือของมันโยนออกห่างๆ ตัวเรียบร้อย ผมลุกขึ้นไปวิ่งไปเตะมีดอีกให้ไปไกลๆ มันลุกขึ้นอีกที แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้น...

“หยุดอยู่กับที่ให้หมด นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ วางอาวุธแล้วคุกเข่าให้หมด” เอาละ จบเรื่องซะที แต่ผมคงได้ไปสถานีตำรวจในสภาพไหนดีกว่า

ตำรวจหกคนเข้ามาสวมกุญแจมือทุกคน รวมถึงผม ที่ตอนนี้คุกเข่าลง แล้วยกมือขึ้นเหนือหัว ผมโดนกุญแจมือไขว้หลัง แล้วผมก็ต้องขึ้นไปนั่งกระะบะหลังกับพวกมันสามตัว เพื่อไปสถานีตำรวจด้วยกัน ไม่มีคำพูดอะไรนอกจากมัน นอกจากสายตาอาฆาตที่มองมาที่ผม

ผมก็...แค่นั่งผิวปากอารมณ์ดีให้มันดู ว่าใครกันแน่ที่ชนะ

………………..

ที่สถานีตำรวจ ผมโดนจับแยกสอบปากคำ และโดนแจ้งข้อหา ทะเลาะวิวาทในที่สาธารณะ แล้วเสียงสววรค์ก็มาถึง

“เอ้า กลับไปได้แล้ว” ตำรวจเดินมาไขกุญแจมือออก ผมลุกขึ้นเดินออกจากห้องสอบสวน เด็กสองคนที่ผมช่วยไว้ กับผู้ปกครองของทั้งคู่รออยู่หน้าห้องสอบสวน

“ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยลูกน้าเอาไว้” ผมยิ้มออกในสภาพเละทั้งตัวซะที

“พี่ครับ กระเป๋าพี่ครับ” ผมรับกระเป๋ากลับมาสะพายเหมือนเดิม

“คราวหลังระวังตัวนะ คิดไม่ออก วิ่งหนีไปซะ” ไม่รู้จะแนะนำอะไรดี ตอนนี้ผมเจ็บไปทั้งตัวจริงๆ

“ไปหาหมอไหมครับ เดี๋ยวพาไปครับ” ผู้ปกครองน้องอีกคนดูสภาพผมแล้ว ควรไปหาหมอซินะ

“ไม่เป็นไรครับ ผมสายมาจะสองชั่วโมงแล้ว ผมต้องไปเรียนพิเศษ ผมขอบคุณที่มาช่วยผมนะครับ ขอตัวละครับ” ผมยกมือไหว้ผู้ปกครองน้องทั้งสองคน ก่อนจะลูบหัวน้องทั้งสองคน

“เจอพี่ที่โรงเรียนอย่าลืมทักนะ เราเป็นครอบครัวเดี๋ยวกัน” ผมรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ถึงสภาพตอนนี้จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ก็ตาม

แล้วผมก็ต้องใช้บริการมอไซค์รับจ้างไปเรียน ขนาดมอไซค์ยังถามว่าผมไปโดนอะไรมา และเชื่อว่า คงมีอีกหลายคนจะถามคำถามนี้กับผม รวมถึงไอ้คนที่นั่งเรียนข้างผม ที่จ้องด้วยสายตาตกใจเหมือนทุกคนที่เห็นนั้นแหละ

เจ็บแค่นี้เล็กน้อย หนักกว่านี้โดนมาแล้ว

ห้องน้ำที่เรียนพิเศษตอนนี้ ผมยึดอ่างล่างหน้าที่มีอยู่อันเดียวไปเรียบร้อย เปิดน้ำทิ้ง แล้วล้างหน้า ล้างแขน เลือดกับฝุ่นไหลผสมน้ำไปเรื่อยๆ ท่ามกลางคนที่เข้าห้องน้ำ ที่เห็นแล้วก็ผงะไปว่า ไอ้นี่ไปทำอะไรมา น้ำที่ลูบหน้าซ้ำไปซ้ำมา เหมือนยังไม่พอซะที สบู่ล้างมือในห้องน้ำตอนนี้แทบจะหมดกระปุก เพราะผมกดมาล้างหน้ากับแขนตอนนี้ ถ้าไม่เกรงใจ จะถอดเสื้อมาดูว่ามีแผลที่ตัวเปล่า แต่มองแล้วไม่เห็นเลือดซึมกับเสื้อ ก็น่าจะโอเคอยู่ เหมือนมีคนอยากใช้อ่างล่างมือ ผมมองผ่านกระจกซะหน่อยว่าใคร

“จะใช้อ่างเหรอ เสร็จแล้ว โทษที” ขอเช็ดหน้ากับใส่แว่นสักครู่นะ อ้อ นึกว่าใคร

“เอาไปเช็ดหน้าเช็ดแขนนะ” เพื่อนเรียนพิเศษผม ยื่นทิชชู่ห่อใหญ่มาให้

“ขอบใจนะ” กำลังอยากได้พอดี ขอบใจมากๆ ผมเริ่มลงมือเช็ด กับซับเลือดออกต่อนิดหน่อย

“เออ...นายไปโดนไรมาอะ” กะแล้วว่าต้องถาม ถ้าไม่ถามซิแปลก

“มีพวกเหี้ยสามตัวไถเงินเด็กโรงเรียนเราอะ โตเป็นควายแล้วยังไปรุมไถเงินเด็กไม่มีทางสู้ ถ้าเป็นนาย จะยืนดูเฉยๆ ไหมละ” ถ้าไม่เชื่อ เดี๋ยวพาไป สน. ให้ดูเลยว่าโดนมาหมาดๆ

“เราขึ้นไปรอข้างบนนะ” ผมพยักหน้าให้เป็นคำตอบ เพราะตอนนี้ยังคงต้องเช็ดกับซับเลือดที่แขนอีกนิดหน่อย

“ขอบใจนะ สำหรับกระดาษทิชชู่อะ” เพื่อนเรียนพิเศษผมนี่ใจดีแหะ เป็นร้านเครื่องเขียนแล้ว ยังมีของรอพร้อมตลอดจริงๆ

ขอบใจมากๆ ไว้โอกาสหน้าจะตอบแทนให้...นึกออกละ ยางลบมันยังไม่คืนนี่หว่า เดี๋ยวเลิกแล้วคืนนะ

………………..

ครึ่งหลังของการเรียนกลับมาอีกครั้ง ผมหวังว่าทิชชู่ที่ผมให้ไป จะพอใช้นะ แล้วพระเอกหนังบู๊ก็กลับมานั่งเรียน ถึงจะไม่สะอาดดี แต่ก็พอจะใช้ได้อยู่ ผมไม่มีคำถามอะไรต่อเรื่องทิชชู่ เพราะทิชชู่ที่เหลือ เพื่อนผมเอากลับมาวางบนโต๊ะผมแบบเหลืออยู่ไม่กี่แผ่น และก็เป็นไปตามที่ผมคาด บทนี้มันยาก ถ้าไม่มาแต่แรก จะไม่เข้าใจเลยทั้งบท พระเอกของผมเลยนั่งงงไป ผมยังคงไล่จดต่อไป เหลือบมองบ้าง เจ้าตัวหลับไปซะแล้ว สงสัยจะเหนื่อย

จริงๆ น่าจะกลับบ้านไปเลยมากกว่านะ แต่ไหนๆ ก็มาแล้ว วันนี้ของที่เราเตรียมก็ไม่เสียเปล่าแล้ว สักพักนึง ไหล่ซ้ายเรามีอะไรพิงหว่า นักบู๊เหนื่อยจัด เอนหัวพิงไหล่ผมไปละ ผมตื่นเต้นนะ เป็นไปตามธรรมชาติของผมนี่ ไม่ได้ๆๆ ตั้งใจฟัง ตั้งใจจดก่อนนะ

ปล่อยเค้าหลับที่ไหล่เราละกัน...

แล้วชั่วโมงเรียนครึ่งหลังก็จบลง แต่เพื่อนผมยังไม่ตื่นซะที เอาไงดี? จะปลุกไงดี? จนคนอื่นเดินออกกันแล้ว เหลือแค่คนนึงที่เอาไหล่ให้นอน กับอีกคนที่นอนพิงไหล่ผมอยู่ ผมไม่อยากปลุกเลย หันไปมองไม่ชัด แต่ใบหน้าตอนหลับเค้า เหมือนเด็กน้อยคนนึงเลย เราควรปลุกเค้าได้แล้วซินะ

“นายๆ” ผมส่งเสียงเรียกเค้าเบาๆ แต่ยังไม่มีปฎิกริยาตอบรับ ผมเอามือสะกิดแขนเบาๆ สองที แล้วเรียกซ้ำอีกที ได้ผลครับ เจ้าตัวตื่นแล้ว ก่อนจะถอดแว่นแล้วขยี้ตาซ้ำ กับยกแขนเหนือหัวบิดขี้เกียจ

“เลิกแล้วเหรอ นี่เราหลับไปนานแค่ไหนเนี่ย” เหมือนจะไม่รู้ตัวจริงด้วย

“ชั่วโมงกว่าๆ ได้ แต่นายคงเหนื่อยแหละ” ผมเก็บของแล้วลุกขึ้น รอเพื่อนผมเก็บของใส่กระเป๋า

“เออ นี่ยางลบ วันก่อนลืมคืน” เพื่อนผมเก็บของเสร็จละ ส่งยางลบคืนให้ผม ผมก็มีของให้เหมือนกัน

“เราสรุปบทเรียนเมื่อวานที่นายเขียนข้ามๆ ไปให้แล้วนะ เอาไปอ่านด้วย ส่วนของวันนี้ เดี๋ยววันจันทร์เราเอามาให้” นี่แหละ ของที่ผมทำมารอแลกกับยางลบ

“ขอบใจนะ” รับแล้วเอาไปอ่านด้วยละ เจ้าตัวกวาดสายตาดูเนื้อหาที่ผมสรุปแล้วบอกว่า

“ละเอียดขนาดนี้ เราไม่ต้องมาเรียนก็ได้นะ รอลอกดีกว่า” นั้น ยังยิ้มกวนประสาทอีก ปากก็ช้ำ หน้าก็ช้ำ แล้วเราทั้งคู่ก็เดินลงมาหน้าประตูที่เรียนพิเศษ

“ถ้าไม่เข้าใจตรงไหน มาถามวันจันทร์นะ เรากลับละ” เพื่อนผมยกมือขวาให้เป็นการบอกลา จริงๆ ยังไม่อยากกลับ แต่ไม่รู้จะชวนคุยอะไรแล้ว ได้แต่หันหลังแล้วเดินไป ไม่กล้าหันกลับไปมอง

ส่วนของวันนี้ เดี๋ยวจะรีบกลับทำสรุปให้นะ อย่าไปมีเรื่องอีกละ...เราเป็นห่วงนะ...

**********


บทนี้เขียนยากเอาเรื่อง เพราะคิดคิวว่าจะต่อยกันยังไง ถ้าอ่านแล้วไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวจะมาเกลาให้ใหม่นะครับ

บทถัดไปจากนี้ ความสัมพันธ์ของคนทุกคนจะชัดเจนขึ้น และเห็นภาพกันมากขึ้นนะครับ

บทที่ 5 เจอกันคืนวันอังคารหลังเที่ยงคืนไปนะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 4 (Update 21/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 21-02-2015 01:13:32
น้องแทนเริ่มหวั่นไหวเพราะบิ๊กแล้วสิ๊. :haun5: แบบนี้จะเป็นรักหลายเศร้าไหมคะเนี่ย.:o
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 4 (Update 21/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 21-02-2015 12:03:54
อยากมีคนทำชีสให้แบบนี้มั่งจังงงง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 4 (Update 21/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 21-02-2015 17:38:17
น้องแทนเริ่มหวั่นไหวเพราะบิ๊กแล้วสิ๊. :haun5: แบบนี้จะเป็นรักหลายเศร้าไหมคะเนี่ย.:o

บทต่อไปจากนี้ คุณชายจะทำให้แทนหลงเลยแหละครับ^^

อยากมีคนทำชีสให้แบบนี้มั่งจังงงง

ชีทที่ทำให้ เป็นสื่อรักในตอนถัดๆ ไปด้วยนะครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 4 (Update 21/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 21-02-2015 18:25:36
แทนเป็นเด็กดีมากๆนะ  ขนาดเจออะไรต่อมิอะไรมาก็ยังมีใจที่อารีคิดช่วยคนอื่น
ชีท หรือเปล่าคะ? จาก Sheet ถ้าหากว่า ชีส น่าจะมาจาก cheese
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 4 (Update 21/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 21-02-2015 22:24:30
แทนเป็นเด็กดีมากๆนะ  ขนาดเจออะไรต่อมิอะไรมาก็ยังมีใจที่อารีคิดช่วยคนอื่น
ชีท หรือเปล่าคะ? จาก Sheet ถ้าหากว่า ชีส น่าจะมาจาก cheese

ตอนท้ายๆ จะเข้าใจความเป็นแทนเองครับ^^

ส่วนคำว่า "ชีท" ไม่เขียนนานจนลืมเลยครับ ขอบคุณที่เตือนให้นึกออกครับผม^^""
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 4 (Update 21/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 22-02-2015 19:40:07
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 4 (Update 21/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 23-02-2015 00:09:20
ดันๆ เจ้าของมู้จะได้มีแรงเขียน~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 4 (Update 21/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-02-2015 05:31:16
สนุกดีครับบบ. รออ่านอยู่ครับบบ. แต่แทนโดนมามาอะ ต้องย้ายโรงเรียนหนีเลยอะ สงสารแทนมากๆเลยย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 4 (Update 21/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 23-02-2015 18:29:59
:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

ดันๆ เจ้าของมู้จะได้มีแรงเขียน~

ขอบคุณครับ^^

สนุกดีครับบบ. รออ่านอยู่ครับบบ. แต่แทนโดนมามาอะ ต้องย้ายโรงเรียนหนีเลยอะ สงสารแทนมากๆเลยย

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ ตอนนี้เขียนจะจบตอนที่ 15 ขึ้น 16 ละครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 5 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 24-02-2015 16:37:01
คืนนี้อาจไม่ว่าง ขอลงบทที่ 5 ให้ก่อนเลยนะครับ บทที่ 6 เจอกันวันศุกร์นี้ช่วงบ่ายๆ ครับ

ตอนนี้เป็นเรื่องของแทนกับไบร์ทเป็นหลัก บทถัดไปจะเป็นเรื่องของบิ๊กกับแพรวที่ถึงจุดสำคัญละครับ^^

********************

Chapter 5

ผมพาร่างผ่านสงครามกลับมาร้านเฮียโบ้อีกครั้ง ตอนนี้ในหัวผมกำลังคิดว่า จะเข้าบ้านยังไง โดยที่ไม่โดนแม่บ่นว่า “ไปมีเรื่องมาอีกแล้วเหรอ” บ่นหูชา น่ารำคาญที่สุด ผมหยุดอยู่ที่น้องถ่านที่จอดอยู่หน้าร้าน ใช้กระจกมองข้างมองหน้าตัวเองหน่อยว่าเป็นยังไง สภาพยังหล่ออยู่นะ เหมือนพระเอกหนังเลยแหละ เฮียคงไม่ตกใจนะ และทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าร้านเฮียโบ้ เฮียกำลังอ้าปากจะทัก แล้วมองผมหัวจรดเท้าแทน

“เฮียมีอะไรจะถามผมใช่ไหมละ” เฮียโบ้พยักหน้าช้าๆ

“คือ เฮียชินแล้วนะ เวลาแกมาในสภาพยับทั้งตัวแบบนี้ แต่ก็คงต้องถามว่าโดนไรมา” เฮียถามเสร็จเดินไปหลังร้านหยิบชาเขียวเย็นขวดใหญ่มาให้ผม

“มีกุ๊ยไถ่เงินเด็กประถมโรงเรียนผม ผมเลยซัดกับมันไป” เจ็บมือจริงจัง ขนาดเปิดฝาขวดชาเขียว ยังเจ็บมือเลย

“ไม่ได้ไปหาเรื่องเค้าใช่ไหมละ” เฮียแมร่งมองโลกในแง่ร้าย ผมไม่เคยตีใครก่อน มีแต่คนอื่นนั้นแหละทำผมก่อน

“เฮียเห็นผมเป็นคนชอบมีเรื่องเหรอครับ” ผมซดชาด้วยอารมณ์หิวน้ำ ใช่ซิ ทั้งบ่ายนี้ นอกจากน้ำลาย น้ำสักแก้ว ยังไม่ตกถึงคอผมสักหยดเลย

“ตั้งแต่รู้จักแกมา เดือนไหนชุดนักเรียนไม่ขาด เลือดไม่เลอะเสื้อ หน้าไม่ช้ำ ตัวไม่ช้ำ มันไม่ใช่แกไง” เฮียโบ้ซดชาตามผมบ้าง เฮียแมร่งบ่นยังกับแม่ผมอีกคนซะงั้น

“นี่ไม่รัก ไม่เห็นว่าเป็นน้อง ไม่บ่นนะเว้ย” เฮียไม่ต้องทำหน้าเครียด ผมยังไม่ตาย

“เฮียดูให้ผมหน่อย ว่าน่วมเปล่า” ผมวางขวดชาลงที่เก้าอี้ แล้วถอดแว่นวางไว้ข้างๆ ก่อนจะถอดเสื้อออก แล้วหมุมรอบๆ ให้เฮียโบ้ดูว่าช้ำไหม

“เออ เขียวนิดหน่อยบางจุด ที่เหลือก็ยังหล่ออยู่” ผมใส่เสื้อกลับแล้วใส่แว่นอีกที ทำไมเฮียต้องมองผมด้วยสายตาเบื่อแบบนั้นอะ

“ไอ้บิ๊ก วันนี้แกมีนัดสาวเปล่า” กลัวผมจะหล่อไปใช่ม๊า

“ไม่มีๆ ถ้านัดสาวผมจะเอาให้น่วมกว่านี้ จะได้เหมือนพระเอกไง” เฮียส่ายหน้ายังกับโลกนี้กำลังจะแตก

“พระเอกดับอนาถคาตีนใช่มะ กูละเบื่อ เอาไปทำแผลไป” เฮียโบ้ยกกล่องพยาบาลมาวางเก้าอี้ข้างๆ ผม ปกติเวลาผมซัดกับใครมา นี่เป็นที่แรกที่ผมจะแวะมาทำแผล เพราะเฮียเค้ามีครบทุกอย่าง ใครเป็นลูกค้าร้านเฮียจะรู้ว่า จะทำแผลหลังไปตีกับเค้ามา จะหาลายเซ็นผู้ปกครอง หรือซื้อสุราให้ไปฉลอง เฮียโบ้คือที่พึ่งพาของเด็กสยามได้เสมอ

แต่ที่แน่ๆ ปะยาเอง เจ็บเอง ซิ๊ดๆๆๆๆ ต่อย ตี ก็บ่อย เจ็บตัวทุกรอบ ทำแผลเก่งจนวิชาสุขศึกษาได้เต็ม ก็เพราะเรียนจากนอกห้องเรียนมาเองนี่แหละ หวังว่ามันจะดีขึ้นสักนิด ไปหาแพรวพรุ่งนี้อย่าช้ำมากนะ เดินควงด้วยแล้วมันไม่หล่ออะ T_T

………………..

วันนี้อารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก ได้ให้ของที่เราอยากให้ ไม่มีซ้อมบาสฯ ได้แวะไปเล่นบาสฯ กับเด็กๆ สนามใกล้ๆ กับชุมชนแถวคอนโด กลับมาถึงห้อง ยืนอยู่ริมระเบียง มองไปรอบๆ มันก็รู้สึกไม่เหงาอย่างบอกไม่ถูก โดยเฉพาะไหล่ซ้ายผม ไม่อยากปลุกให้เค้าตื่นขึ้นมาเลย บอกไม่ถูก ทำไมก็ไม่รู้ แต่เรารู้สึกตื่นเต้นมาก ตอนที่เค้านอนเอาหัวพิงไหล่เรา อยากให้ถึงวันจันทร์เร็วๆ จัง

กินมื้อเย็นเสร็จ อาบน้ำ แล้วมาทำสรุปบทเรียนวันนี้ต่อ จริงๆ น่าจะทำให้หมดเล่มเลยดีกว่า รู้นะว่ามาเรียนไม่ได้เข้าหัวอะไรหรอก ทบทวนให้ตัวเอง เป็นของขวัญผูกมิตรเค้า ดีสองเด้ง^^ แล้วผมก็สะดุ้ง เพราะเสียงโทรศัพท์ดัง ใครโทรมานะ

“สวัสดีไบร์ท” ผมมีนัดด้วยเปล่านะ? น่าจะใช่?

“แทน พรุ่งนี้กี่โมงดี” ผมนึกไม่ออกว่านัดอะไรไว้ เดี๋ยวนะ...

“เออ เราขอโทษอะ ลืมว่านัดไบร์ททำอะไร” ตรงๆ เลยนะว่าลืม โทษด้วย

“ดูหนังไง ที่คุยกันเมื่อสองวันก่อนอะ เลี้ยงเราเลย โทษฐานที่ลืม” เออ..ดูหนังนี่หว่า ลืมจริงนะเนี่ย

“เที่ยงแล้วกัน จะได้ออกไปกินข้าวด้วยเลย แล้วก็ ขออย่างเดียวนะ” ผมมีกติกาอย่างหนึ่งกับการดูหนัง

“อือ อะไรอะ” อย่าขำนะไบร์ท จะบอกว่า...

“เราไม่ดูหนังผี แค่นั้นแหละ” จริงๆ ดูได้นะ แต่ต้องเปิดไฟสว่างๆ ดู มืดๆ แบบในโรงหนัง ดูแล้วจิตตกทุกที

“กลัวผีเหรอ อิๆๆ” ไม่น่าบอกเลย เหมือนเผยจุดอ่อนให้รู้อะ

“ผีไม่กลัว แต่เราไม่ชอบดูหนังผีในบรรยากาศมืดๆ แค่นั้นแหละ” เข้าใจยัง

“เราจะชวนไปดูการ์ตูนดิสนีย์ที่เข้าเมื่อต้นเดือนอะ” นึกออกละเรื่องอะไร ก็อยากดูอยู่พอดีเลยแหละ

“งั้น เที่ยงที่มาบุญครองละกัน” แถวสยามมันแพงอะ

“ได้เลย เจอกันนะ อ้อ...ฝันดีนะ บาย” ผมกลับมาทำสรุปบทเรียนวันนี้ต่อให้หมด

เวลาผ่านไปเร็วมาก ทำเสร็จของวันนี้ ว่าจะทำของบทแรกสุด เวลาก็จะสี่ทุ่มแล้ว อีกสักชั่วโมงแล้วกัน ผมเปิดบทแรกที่เรียนแล้วเริ่มอ่านซ้ำ ก่อนจะสรุปใส่กระดาษอีกชุด เพื่อเตรียมไว้ให้เพื่อนข้างๆ ผม ก่อนวันปิดคอรส์ศุกร์ที่จะถึงนี้

ยิ่งทำ ยิ่งคิดถึงอย่างบอกไม่ถูก ผมตั้งใจทำสรุปมากนะ เขียนไปลบไป กลัวว่าที่เขียนแล้ว เค้าจะอ่านไม่เข้าใจ ต้องเขียนให้ละเอียดและง่ายพอที่จะให้เค้าเข้าใจด้วย

แต่ถ้าเค้าไม่เข้าใจแล้วมาถามเราซิ จะดีมากเลย...นี่เราอยากให้เค้าอยู่ใกล้ๆ เรา ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย เพ้อเจ้ออยู่ได้...เค้าไม่รู้หรอก ว่าเราคิดถึงเพื่อนเรียนพิเศษคนนี้อยู่

แล้วผมก็ทำบทแรกเสร็จตอนเกือบตีหนึ่ง ไปนอนดีกว่า

………………..

เก้าโมงเช้าวันเสาร์ แดดส่องหน้าต่างจนผมต้องตื่นขึ้น เป็นคืนที่หลับสนิทสุดตั้งแต่มาอยู่กรุงเทพฯ เที่ยงนี้ไปหาไบร์ท ยังพอมีเวลาเข้าฟิตเนสก่อน ผมดื่มนมสักแก้ว เปลี่ยนชุดเรียบร้อย ได้เวลาลุย วันนี้เล่นอก ท้อง แล้วปิดท้ายด้วยวิ่งอีกชั่วโมง ตึงได้ที่ใช้ได้ละ อาบน้ำ แต่งตัว ไปหาไบร์ทมันละ

ผมไปถึง MBK ละ แต่ไม่ได้บอกนี่ ว่านัดตรงไหน ถามไบร์ทมันก่อน

Tan : เจอกันตรงไหนอะ
Brightening : ที่ขายตั๋วหนังชั้น 7 ขึ้นมาเลยนะ เราจองให้แล้ว
Tan : Ok

ชอบแย่งผมจ่ายตลอดเลยอะ ป๋าจริงเพื่อนเรา เดินเพลินๆ มองโน่น มองนี่ไปเรื่อย เดินมาถึงชั้นโรงหนังแล้ว เดินไปถึงช่องขายบัตรแล้ว แล้วไบร์ทมันอยู่ไหนอะ? ผมมองซ้าย มองขวา แล้วจู่ๆ เหมือนใครสักคนชนผมจากด้านหลัง แล้วผมก็โดนปิดตา

“ปล่อยเลยนะ เล่นเป็นเด็กอีกแล้ว” มีอยู่คนเดียวแหละ ที่ชอบปิดตาผมจากข้างหลังแบบนี้

“อิๆ ชอบไม่ระวังตัวเองอะ กินไรดีๆๆ” ใครมันจะไประวัง เล่นทีเผลอแบบนี้อะ ว่าแต่กินอะไรดี

“ให้ไบร์ทเลือก เรากินได้หมด” เพราะเลือกเองทีไร เดี๋ยวไม่กิน ไม่ก็บ่นไม่อิ่ม แล้วเดี๋ยวจะบอกผมว่า

“ตามใจแทน เราขี้เกียจเลือก” นั้นไง งั้นเราเลือกนะ อย่าบ่นด้วย ที่เราจะกินนั้นก็คือ....

“พิซซ่าอีกแหละ ไอ้แทน มึงเป็นอเมริกันกลับชาติมาเกิดหรือไง” ผมกำลังทานหน้า Seafood อย่างอร่อย ชีสอย่างยืด ช่วยไม่ได้ บอกเองนี่หน่า ว่ากินอะไรก็ได้

“บอกเองนี่ กินอะไรก็ได้ตามใจหมด” ผมไม่สนไบร์ทละ กินต่อไป ไบร์ทมันส่ายหัวก่อนจะหยิบหน้าไส้กรอกรวมมิตรมาใส่จานตรงหน้า แล้วบอกเองนะว่าไม่ชอบกิน แต่กินหมดก่อนผม แถมบรรดาไก่ หอมทอด ก็กินเกลี้ยงจนผมต้องสั่งเพิ่มนี่นะ กวน...นะ ไบร์ท

“อิ่มอะ” ไม่ต้องเลยไบร์ท ไหนบอกไม่ชอบกิน แล้วแย่งเรากินหมดแบบนี้คืออะไร

“นี่ขนาดไม่ชอบกินนะ หมดไม่พอ แย่งเรากินด้วย” ทำหน้ากวนประสาทอีก
 
“จริงๆ ไม่ชอบกินนะ แต่กินกับคนที่เราอยากกินด้วย ก็อร่อยดี” อยากกินกับเรา?

“เรานี่นะ เวอร์ละไบร์ท” พูดยังกับจีบเรา

“ได้เวลาแล้ว เดี๋ยวหนังจะฉายแล้วนะ” ผมดูเวลาที่ข้อมือ ใกล้ถึงเวลาแล้วจริงด้วย พอไปจ่ายเงิน ไบร์ทมันแย่งจ่ายผมอีกแล้ว

“ไบร์ท ค่ากินของเรา” ผมยื่นแบงค์ห้าร้อยให้ ไบร์ททอนให้ผมมาสองร้อย

“เราเลี้ยงข้าว เรากินเยอะ แทนเลี้ยงหนังเราละกัน” อีกละ ผมจ่ายน้อยกว่าอีกละ ผมยัดสองร้อยที่เหลือใส่มือไบร์ท

“ทีหลังไม่มาด้วยแล้ว เลี้ยงตลอดเลย” ไบร์ทเก็บเงินสองร้อยกล้บลงกระเป๋าเรียบร้อย

“โอเคๆๆ งั้นเราเลี้ยงหนังนะ นะๆๆๆ” ผมควักเงินค่าตั๋วหนังแล้วยัดใส่มือไบร์ททันที แล้วยกมือชี้ไบร์ทเลยว่า

“หยุดเลย เอาไป เลี้ยงมากกว่านี้เราไม่มาจริงด้วย” ไบร์ทรับเงินผมโดยการบังคับ ยกมือสองข้างแบบ ยอมแล้ว

“โอเคๆๆ ได้เวลาแล้ว ไปกันเถอะ” ไบร์ทยิ้มกว้างๆ ในขณะที่ผมขมวดคิ้วไปแล้ว

หนังสนุกนะ ผมไม่รู้คิดไปเองเปล่า ไบร์ทมันนั่งชิดผมจัง ไหล่ขนเลยแหละ มันบ่นว่าแอร์เย็น จับมือหน่อย แต่จับแล้วมือก็เย็นจริงนั้นแหละ จนหนังจบยังแอบไม่ปล่อยมือผมอีก

“ไบร์ทปล่อยมือเราได้แล้ว” ไบร์ทนั่งดูเครดิตท้ายเรื่องในขณะที่ยังจับมือผมอยู่ จนผมต้องกระตุกมือนิดๆ

“ฮือ ก็มือแทนอุ่นดีอะ เราขี้หนาวอะ ลุกละนะ” ไบร์ทปล่อยมือผม ก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ แล้วจับมือผมอีกที

“โรงหนังมันมืด จะได้ไม่ล้มไง” เออ เราเดินเองได้นะ

“เอ้ย เราไม่ซุ่มซ่ามขนาดนั้นหรอก” แล้วไบร์ทก็จูงมือผมเดินนำจนออกจากโรง ก่อนจะปล่อยมือผม

“หนังสนุกปะ” ผมพยักหน้าให้กับคำถามของไบร์ท

“หิวยังแทน ขนมสักหน่อยมะ” ผมพยักหน้าเหมือนเดิม

สุดท้ายก็นึกไม่ออก ไปจบที่ Starbucks ชั้น 2 ในพารากอน คนเยอะทุกวัน เกือบไม่มีที่นั่งอีกเหมือนเดิม แล้วไบร์ทก็กลับมาพร้อมกับกาแฟปั่นสองแก้ว มัฟฟินสองลูก ผมเริ่มลงมือทานช้าๆ สลับดู Facebook ในมือถือไปเรื่อยๆ

“ไบร์ท วันจันทร์มีซ้อมปะ” ผมนึกขึ้นได้แต่ไม่แน่ใจ

“ใช่ๆ จันทร์ อังคาร พุธ แล้วเจอกันอีกทีเปิดเทอมเลย” ผมปิดจอมือถือแล้ววางไว้ข้างๆ จานขนม ผมเห็นหน้าไบร์ทแล้ว บอกไม่ถูก ดูเจ้าตัวจะมีความสุขมากกว่าปกติ

“แค่มาดูหนังด้วย ตาเป็นประกายยังกับเราเป็นแฟน” ผมไม่กล้าสบตานะ มันเป็นสายตาที่ทำให้ผมบอกไม่ถูกเลยแหละ

“แล้วถ้าเราเป็นแฟนกันละ” ดีนะที่ส้อมไม่ได้อยู่ในปาก ไม่งั้นคงเผลอจิ้มเพดานปากไปแล้ว

“ถามแบบนี้เราไปไม่ถูกนะ” ผมหยิบมือถือกลับมาอีกรอบ เปลี่ยนเป็นเล่นเกมแทน ผมไม่กล้ามองหน้าไบร์ทจริงๆ

“เขินเราเหรอ” บ้าเอ้ย ก็บอกแล้วอย่าทำสายตาแบบนั้นกับเรา เราแพ้สายตาแบบนั้นอะ

“พึ่งรู้ว่าไบร์ทก็เป็น...” ผมไม่กล้าพูดหมด เพราะเป็นเรื่องที่ผมก็ไม่เคยถามเพื่อนสนิทคนนี้เหมือนกัน

“เป็นคนหล่อมากใช่มะ” ดีนะที่ส้อมไม่ได้อยู่ในปาก แต่เงยหน้าจากโทรศัพท์มาแล้ว ไบร์ทกำลังจะป้อนมัฟฟินช็อกโกเล็ตให้ผม

“กินดิ อร่อยนะ” ผมอ้าปากทาน รอยยิ้มกับสายตาของไบร์ทตอนนี้ ผมกำมือแน่น รู้สึกทำอะไรไม่ถูก จะบอกว่ารู้สึกดีก็ไม่เต็มปาก จะบอกว่าอึดอัด ก็ไม่ใช่อีก

ผมมองไปทางอื่นแทน ตอนนี้รู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก กินก็ไม่กล้าสบตา ดูดกาแฟก็แกล้งมองอย่างอื่น เพื่อนสนิทผมกำลังจีบผมอยู่เหรอ บอกไม่ถูกเลยจริงๆ ไม่ใช่ไม่ดี ดีเลยแหละ แต่บอกไม่ถูกอยู่ดี

“ยังไม่ตอบเราเลยอะ” ทวงคำตอบไหนอะไบร์ท? หรือที่ถามว่า ถ้าเป็นแฟนกัน?

“ไบร์ทก็ยังไม่ตอบเราเหมือนกัน” ผมทวงบ้าง บอกมาก่อนซิ

“ถ้าเราใช่ แล้วเป็นแฟนกันไหมละ” ถ้าผมไม่คุมสติ แก้วกาแฟในมือตอนนี้ ผมคงบีบกระจายแล้ว ไบร์ทที่เป็นที่หมายปองของสาวๆ หลายโรงเรียนนี่นะ ชอบผม...ไม่ใช่มั่ง ถึงมันจะดีกับผมเป็นพิเศษหลายอย่าง แต่ก็ไม่ใช่มั่ง...

“แกล้งเราใช่ปะไบร์ท” ผมไม่เชื่อว่านี่เรื่องจริงนะ แต่ถ้าแกล้งผม ก็แกล้งได้สมจริงสุดๆ เลยแหละ ผมมองหน้าไบร์ทอีกทีเพื่อความชัวร์ สายตาของเพื่อนผมตอนนี้ ดูจริงจังมากกว่าจะล้อเล่น ผมควรทำไงดี....

ผมรวบรวมคำพูดสักครู่นะ....

“เรา...ดูเป็น...เป็น...แบบนั้นเหรอ” ผมแค่อยากแน่ใจว่า ผมไม่เคยแสดงให้ใครเห็นว่า ผมเป็นอะไร ผมกลัวมัน ไม่อยากให้ใครรู้ในสิ่งที่ติดตัวผมมาแต่เกิด ไบร์ทมองผมจริงจังมาก ก่อนจะยิ้มกว้างขึ้นแล้วบอกผมว่า

“เป็นคนดีที่สุดของเราไง” น้ำเสียงไบร์ทที่นุ่มนวลจนไม่เหมือนเพื่อนที่ผมรู้จัก ไบร์ทคงเห็นแววตาไม่มั่นใจของผม ส่วนผมเห็นแววตาจริงจังของไบร์ท ผมพูดอะไรไม่ออกแล้ว

“เราแค่อยากบอกเฉยๆ อยากซึ้งบ้าง อะไรบ้าง ไม่ได้เหรอ” ผมแทบอยากจะปาแก้วกาแฟในมือใส่ เมื่อไบร์ทขี้เล่นกลับมาอีกครั้ง ผมอายอย่างบอกไม่ถูก บ้า!!! ไม่คุยด้วยแล้ว

ไบร์ทปล่อยให้ผมอยู่ในสภาพนี้ โดยที่เจ้าตัวกินขนมกับกาแฟต่อไป ปล่อยให้ผมหยุดนิ่ง จนผมต้องรวบรวมสติให้ตัวเองกลับมาปกติเหมือนเดิม ผมกวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อลดความตึงที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้

เดี๋ยวนะ คนที่ยืนจ่ายเงินซื้อกาแฟตรงนั้น ทำไมคุ้นหน้าจัง ผู้ชายหัวกลมสกินเฮด ใส่แว่น เสื้อเชิ้ตเนี๊ยบๆ กับกางเกงขาเดฟแบบนี้ มีคนเดียวแหละ นั้นเพื่อนเรียนพิเศษผมนี่หน่า เหมือนอัตโนมัติ ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว อยากลุกไปทักทาย แต่ดูเค้าจะรีบๆ

ทำไมเค้าถือเครื่องดื่มไปสองแก้วละ? มาคนเดียว แต่ซื้อสองแก้ว เค้ามากับใครละ? ลุกไปดูดีกว่า

“เราไปเข้าห้องน้ำนะ” ไบร์ทพยักหน้ารับทราบ ผมรีบลุกแล้ววิ่งตามไป แต่ผมหาไม่เจอซะแล้วซิ เพื่อนเรียนพิเศษผมหายไปไหน ไวจัง เดินไปทางไหนอะ ผมหันมองทีละมุม จนครบ 360 องศา แล้วก็ไม่เจอ

คงมากับเพื่อนมั่ง ช่างเถอะ แต่อยากรู้นะ ว่าอีกแก้วอะของใคร...ทำไมต้องคิดด้วย คงไม่กินจุคนเดียวสองแก้วหรอก ตอนนี้ไม่ใช่โปร 1 แถม 1 ด้วยเถอะ

บ้าจริง มีแต่เรื่องให้เราว้าวุ่นใจติดๆ กันเลย

**********

บทที่ 6 เจอกันวันศุกร์บ่ายๆ นะครับ ตอนนี้เขียนถึงบท 16 กลางๆ บท จะขึ้น 17 ละครับ


ขอบคุณสำหรับการติดตามนะครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 5 (Update 24/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 24-02-2015 18:27:07
ขอร้อง.งื้อ~  :hao5: แทนอย่าหวั่นไหวกับไบร์ทน้า. :mew4: ขอทำใจแป๊บ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 5 (Update 24/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 24-02-2015 18:52:34
ต่างคนต่างจะมีแฟน แล้วจะมาร้กกันได้ไงอะ  :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 5 (Update 24/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 24-02-2015 21:03:05
จะโอเคมากถ้าไบร์ทไม่ได้มาแกล้งหรือมาหลอกแทน ถ้ามาคบอย่างจริงใจก็ยกธงเชียร์ค่ะ (ถึงว่าบิ๊กจะเป็นตัวเอกนำอีกคน แต่ไม่ต้องคบกัน เป็นเพื่อนกับแทนก็ได้)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 5 (Update 24/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 24-02-2015 21:15:43
กลัวว่าไบร์ทจะเคยได้ยินหรือรู้เกี่ยวกับเรื่องของแทนมาแล้วก็จะมาลองเล่นๆดู
เรื่องเก่าโดนทั้งคลิปด้วยไม่ใช่เหรอ? กลัวมากๆเลย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 5 (Update 24/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 24-02-2015 21:20:00
มาม่ามาแต่ไกลลลลลล~

ต้มน้ำรอเรียบร้อยค่ะ TT . TT
 :hao5: :hao5:

รอวันศุกร์งับ  :katai5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 5 (Update 24/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 24-02-2015 21:44:00
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 5 (Update 24/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 24-02-2015 22:48:32
นี่เชียร์ไบรท์ พูดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ดันๆๆ เดี๋ยวคนแต่งไม่มีแรงเขียนนิยาย~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 5 (Update 24/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 25-02-2015 16:34:39
ขอร้อง.งื้อ~  :hao5: แทนอย่าหวั่นไหวกับไบร์ทน้า. :mew4: ขอทำใจแป๊บ

ต้องดูกันยาวๆ ครับ^^

ต่างคนต่างจะมีแฟน แล้วจะมาร้กกันได้ไงอะ  :katai1: :katai1: :katai1:

คอรส์เรียนพิเศษยังไม่จบนะครับ หมดคอรส์ก่อนนะครับ เดี๋ยวจะเก็ทเองครับ^^

จะโอเคมากถ้าไบร์ทไม่ได้มาแกล้งหรือมาหลอกแทน ถ้ามาคบอย่างจริงใจก็ยกธงเชียร์ค่ะ (ถึงว่าบิ๊กจะเป็นตัวเอกนำอีกคน แต่ไม่ต้องคบกัน เป็นเพื่อนกับแทนก็ได้)

ตอนที่ 7 จะได้เห็นไบร์ทเล่าถึงแทนว่าทำไมถึงชอบแทนครับ^^

กลัวว่าไบร์ทจะเคยได้ยินหรือรู้เกี่ยวกับเรื่องของแทนมาแล้วก็จะมาลองเล่นๆดู
เรื่องเก่าโดนทั้งคลิปด้วยไม่ใช่เหรอ? กลัวมากๆเลย

ยืนยันว่า ไบร์ทไม่เคยรู้เรื่องอดีตของแทนครับ เพราะแทนมาแบบเงียบๆ เพื่อหนีปัญหาที่เกิดขึ้นที่บ้านเกิดมาครับผม^^

มาม่ามาแต่ไกลลลลลล~

ต้มน้ำรอเรียบร้อยค่ะ TT . TT
 :hao5: :hao5:

รอวันศุกร์งับ  :katai5:

ไม่ขนาดนั้นครับผม แหๆ

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามเช่นกันครับผม^^

นี่เชียร์ไบรท์ พูดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ดันๆๆ เดี๋ยวคนแต่งไม่มีแรงเขียนนิยาย~

ไบร์ทจะไม่ทำให้ผิดหวังนะครับ // ขอบคุณที่ช่วยดันครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 6 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 27-02-2015 16:35:49
มาละครับ มาช้าไปเล็กน้อย สำหรับตอนนี้ เป็นจุดสำคัญของบิ๊ก ที่หลังจากนี้ จะเป็นต้นเหตุให้บิ๊กได้ใกล้ชิดกับแทนจริงๆ ละครับ

ตอนที่ 7 จะมาประมาณวันจันทร์ดึกๆ เข้าเช้าอังคารนะครับ^^

**********

Chapter 6

ในห้องน้ำของห้องนอนผม ตอนนี้ผมส่องกระจกอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่า แผลช้ำตามหน้าจะไม่ดูเด่นเกินไป นี่เป็นอีกไม่กี่ครั้งที่แป้งตลับต้องเอามากู้หน้า ดีนะที่หน้ากับผิวช่วงนี้ไม่เข้มขึ้น รองพื้นเบอร์เดิมที่เอาไว้ปิดรอยยังใช้ได้ ปะนิดหน่อยก็ใช้ได้ละ เอาละ พร้อมละ แต่งตัวแล้ว พร้อมละ

“บิ๊ก” เสียงเสด็จแม่ทำผมหยุดสักครู่ ก่อนจะหันมาหาแม่ที่กำลังนั่งตรวจเอกสารอยู่

“เรียนดีขึ้นนิดนึงนะ แต่น่าจะดีกว่านี้” ผลการเรียนผมคงส่งถึงมือแม่ผมแล้วซินะ

“ครับแม่ จะพยายามครับ” ผมไม่กล้าหันหน้าไปหาแม่ผม เพราะถ้าแม่ผมเห็นสภาพผมชัดๆ ตอนนี้นะ รับรองว่าร่ายยาวแน่ๆ

“วันนี้จะขับรถไปไหนละ มาหาแม่หน่อยซิ” งานเข้าแล้วตรู!!! ผมเดินไปหา แม่ผมวางเอกสาร แล้วหันมามองผม ผมนั่งโซฟาข้างๆ แม่

“ไม่ค่อยได้เจอเลยนะ” แม่ผมเริ่มเอื้อมมือมาลูบหัวผม ตอนนี้ผมรู้สึกตื่นเต้น อยากให้ผ่านไป โดยแม่ไม่เห็นรอยแผลที่ตัวผม
 
“วันนี้แต่งตัวหล่อ ใส่น้ำหอมด้วย ไปหาสาวแน่เลย” ผมหวังว่าแม่จะไม่สังเกตหน้ากับแขนผมนะ

“นั้นแหละแม่ ผมไปก่อนนะครับ เดี๋ยวสาย” ผมกอดแม่ก่อนจะออกจากบ้าน

“ขับรถดีๆ ละ” ผมหอมแก้มแม่ทีหนึ่งก่อนจะลุกขึ้น รอดแล้วๆๆๆ

“อย่าไปมีเรื่องกับใครเค้าบ่อยๆ ละ แม่เห็นนะ ว่าทารองพื้นกลบอยู่” เฮือก...ไม่รอดเว้ยกู เตรียมหูชา....น้ำเสียงเรียบๆ ทักแบบนี้ ระเบิดลูกต่อไปเตรียมมาแน่นอน ผมหันกลับไปมองแม่ผมช้าๆ แต่รอบนี้กลับแปลกไป เมื่อแม่ผมพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า

“เราโตแล้วนะ ใช้สติให้มากกว่านี้นะลูก” นั้นทำให้ผมยึดอกอย่างมั่นใจที่จะบอกแม่ว่า

“เมื่อวานนี้ ผมเจ็บตัวช่วยรุ่นน้องที่โรงเรียนมา” แม่พยักหน้าแล้วถามว่า “ยังไงละ”

“ถ้าผมเห็นเด็กโดนไถ่เงิน แล้วผมไม่ช่วย ผมคงรู้สึกตัวเองห่วยแตกมาก แต่ถ้าผมช่วยแล้วผมไม่รอด ผมก็เป็นไอ้โง่เหมือนกัน” ผมพูดจากใจจริงๆ เลยนะ

“รู้ไหม ทำไมแม่ถึงดุบิ๊กเรื่องนี้มากกว่าเรื่องอื่นๆ ชีวิตของลูก แม่สร้างมาได้ แต่ถ้าลูกเป็นอะไรไป แม่จะไม่อยากมีชีวิตอยู่ เพราะลูกคือสิ่งที่สำคัญกว่าเงินทองทั้งหมดที่แม่มี” ผมรู้ว่าแม่รัก แต่นี่ไม่เคยได้ยินจากปากแม่เลยจริงๆ นะ

“เราโตพอที่แม่จะเลิกใช้การดุด่าหรือตีแล้ว เรื่องอื่นต่อจากนี้ไป แม่จะพูดในสิ่งที่แม่คิดว่า ควรพูด แล้วให้ลูกไปใช้ชีวิตเองนะ ส่วนเรื่องนี้ เราช่วยคนอื่นเป็นเรื่องที่ดีมากนะ แต่เราก็ต้องระวังตัว และระวังผลที่จะตามมาจากนี้ด้วย แม่ดีใจนะ ที่ลูกเม่เป็นคนดี แต่แม่ขอให้เราระวังตัวกับดูแลตัวเองให้มากๆ นะ” ครับแม่...ผมพยายามไม่เจ็บตัวกลับมาแล้วนะ

“บิ๊กรักแม่นะครับ” แม่ผมยิ้มให้ที่มุมปากทั้งสองข้าง แล้วยกข้อมือซ้าย แล้วใช้นิ้วชี้ขวาชี้ไปที่นาฬิกา...เห้ย!!! เดี๋ยวรถติด ไปรับแพรวสายอีก

“ไปละครับแม่” ผมรีบไหว้ ก่อนจะวิ่งไปใส่รองเท้ากับได้ยินเสียงแม่คล้อยหลังว่า “ขับรถดีๆ นะ”

………………..

Toyota 86 สีขาว ทะเบียน จท 86 ชื่อเล่นน้องแพนด้า แต่งเต็ม ปีกหลังคาร์บอนอันใหญ่ ฝากระโปรงหน้าคาร์บอนสีดำ ล้อน้ำหนักเบาขอบ 18 นิ้ว ช่วงล่างกับยางที่พร้อมลงสนามได้  พร้อมกับเครื่องยนต์ที่เพิ่มเทอร์โบเป็นสองลูก ปรับแต่งถึง 450 แรงม้า กำลังไล่แซงรถบนถนนไปแบบรีบๆ เสียงท่อที่ดัง บอกถึงความแรงของคนขับได้อย่างดี

น้องแพนด้ามาจอดหน้าประตูอัลลอยด์หน้าบ้านแพรว ผมส่งข้อความไปหาว่าแพรวว่ามาถึงบ้านแล้ว ผมออกมายืนรอนอกรถ ไม่นานนัก แพรวในชุดเสื้อยืด กางเกงยีนส์ขาสั้นกับกระเป๋าถือใบเล็กก็ออกมา เธอสวยมากสำหรับผมในเดทครั้งนี้

“ขอโทษที่สายไป 5 นาทีนะ รถติดนิดหน่อย” แพรวส่ายหน้าไม่เป็นไร ผมเดินมาเปิดประตูฝั่งคนนั่งให้แพรว ก่อนจะปิดประตูแล้วไปขึ้นรถ ผมกับแพรวคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย ผมออกรถให้นิ่มที่สุด เพราะรถผมก็ไม่ได้นั่งสบายมากหรอก แต่งซิ่งล้วนๆ
 
“รถของบิ๊กเองเหรอ” ผมพยักหน้าให้กับคำถามของแพรว

“แต่งเองกับมือแหละ ถ้านั่งไม่สบายหรือเมารถ บอกเรานะ” ผมกลัวเธอจะเมารถ อยากขโมย Benz SLK เปิดประทุนที่แม่ขับไปทำงานทุกวันมารับสาวก็ตอนนี้แหละ

“เราว่าบิ๊กขับรถโอเคนะ ไม่กระชากดี ถึงจะกระแทกไปหน่อย แต่เราโอเคนะ” ตอนนี้นอกจากต้องปล่อยคลัชท์ให้ดีๆ ผมต้องเล็งหลุมบ่อถนนให้ดีๆ ด้วย เพื่อความนิ่มนวลและรักษาสุขภาพล้อรถผมด้วย

เที่ยงนิดๆ ผมติดอยู่ในลานจอดรถของสยามเซ็นเตอร์ ดีที่มีรถออกพอดี เลยได้จอดชั้นไม่สูงมาก อีกอย่าง แพรวคงหิวข้าวเที่ยงด้วย ผมก็ยังไม่กินข้าว แล้วเราสองคนก็ไปจบกันที่ร้านข้าวแกงกระหรี่ วันนี้ผมเป็นเจ้ามือเลี้ยง อยากช็อปอะไร จัดเลยครับ

“วันนี้อยากไปไหนเปล่า จะพาไป” ผมดูแพรวที่กำลังทานช้าๆ ส่วนผมเช็ดปากสักหน่อย เพราะมันเลอะอยู่

“จริงๆ วันนี้เราหนีเที่ยวนะ เพราะที่บ้านไม่มีใครอยู่ด้วย” ผมละหูพึ่ง เข้าทางเลย...ไม่ได้!!! อย่าคิดเรื่องแบบนั้นเชียว จะจริงจังกับแพรว ห้ามคิดเรื่องแบบนี้ไอ้บิ๊ก!!!

“แพรวต้องกลับก่อนกี่โมงละ” ผมตักข้าวคำต่อไปกิน แต่ใจแอบเตลิด คิดอะไรแบบนั้นซะแล้วๆๆ

“สองทุ่มอะ พ่อแม่เราไปคุยงานที่ต่างจังหวัด กลับวันจันทร์” โอ็ย!!! หัวผมตอนนี้เตลิดมาก ไม่ได้ๆๆ สัญญาแล้วว่าจะไม่รีบกินแบบผู้หญิงอื่นที่ผ่านมา

เวลาผมอยากจบที่ใครสักคน ไม่รู้ซินะ สิ่งแรกที่ผมคิดถึงและอยากทำคือ...ผมอยากประทับตราอะไรบางอย่าง เพื่อบอกว่า ผมได้มอบทุกอย่างเพื่อดูแลคนๆ นี้แล้ว ผมหวังว่าแพรวจะเบรกผมเอาไว้ ไม่ซิ ผมก็ต้องเบรกตัวเองเช่นกัน

แผนกสตรีเนี่ย ผู้ชายเดินตามแล้วเหมือนคนถือของยังไงไม่รู้ แต่ผมชินละ ผู้หญิงทุกคนที่ผมจีบหรือได้กิน ต้องการคนถือของกับคอยให้ความเห็นว่า “สวยไหม” “เหมาะกับเธอหรือเปล่า” ทั้งนั้น นี่แหละ หนึ่งในด่านที่จะเอาผู้หญิงให้อยู่หมัด แพรวนี่จัดว่าประหยัดกว่าผู้หญิงบางคนที่ผมจีบนะ บางคนนี่ วันเดียวฟาดผมเป็นแสนก็มีมาแล้ว...บิลบัตรเครดิตไปถึงแม่ที หูชา...

G-Shock MT-G ที่ข้อมือผมบอกว่า บ่ายสามแล้ว แพรวอยู่ในร้าน Coach ดูกระเป๋าอยู่ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำ จริงๆ ผมไปซื้อคาราเมลปั่นจาก Starbucks ของโปรดแพรวให้ เห็นเดินมาพักใหญ่ น่าจะหิวน้ำบ้างแหละ แล้วผมก็กลับมาที่ร้าน ซ่อนแก้วกาแฟไว้ข้างหลัง แพรวยืนรออยู่หน้าร้าน

“ไปห้องน้ำนานจัง ปวดท้องเหรอบิ๊ก” ผมพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะยืนแก้วคาราเมลปั่นให้

“ขอบใจนะ เราจะชวนบิ๊กไปหาไรดื่มหน่อยพอดี” ได้ผล บอกแล้วว่าผู้หญิงเลือกของนานอะ ไม่เมื่อยก็หิวน้ำ ผมชักอีกแก้วที่ซ่อนอยู่ข้างหลังมาดูดด้วย ก่อนจะจูงมือเดินไปดูของที่อื่นแทน

หกโมงเย็นแล้ว ผมกับแพรวอยู่ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นที่บรรยากาศสงบ ซูชิกับเรือปลาดิบลำโตอยู่บนโต๊ะ ผมกินได้อีกเพียบ แต่แพรวยังอิ่มคาราเมลแก้วโตของผมอยู่

“วันนี้เราซื้อไปเยอะอยู่ เกรงใจบิ๊กจัง” ไม่เป็นไรหรอก ธรรมดามากแพรว เครื่องสำอางค์นิดหน่อย เสื้อสองสามตัว เคสมือถือ นิดเดียวมาก

“เราอยากให้อะ ใครเป็นแฟนเรา เราอยากเลี้ยงอะ” ผมทานซูชิอีกคำ ขณะที่แพรวก็กำลังทานอยู่

“เดี๋ยวเราไปส่งที่บ้านนะ” แพรวยิ้มก่อนจะถามผมกลับว่า

“บิ๊กอยากให้เรากลับบ้านเองไหมละ” ผมหลุดหัวเราะที่แพรวมีกวนผมบ้างแบบนี้ ใครจะปล่อยให้เธอกลับบ้านเองคนเดียวละ

………………..

ออกจากสยามพารากอนมาตั้งแต่ทุ่มนิดๆ การจราจรวันเสาร์ค่ำๆ แบบนี้ ก็ติดตั้งแต่ลานจอดรถ จนจะสองทุ่มแล้ว ยังไม่พ้นสี่แยกปทุมวันเลย ผมเปิดเพลงเบาๆ เพื่อกลบเสียงท่อกับปรับบรรยากาศรถติดแบบนี้ให้ดีขึ้น ผมมองอีกที แพรวหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย เห็นแพรวหลับแบบนี้ ผมค่อยๆ คลานเบาๆ ขับอย่างสันติสุดๆ จะได้ไม่รบกวนแพรวที่งีบอยู่ แล้วเกือบสี่ทุ่มก็มาถึงหน้าบ้านแพรว ผมจะปลุกเธอไงดี....

“ถึงแล้ว” ผมลองพูดลอยๆ แต่เสียงดังนิดๆ แต่ก็ไม่ตื่น ผมดับเครื่อง ปลดเข็มขัดนิรภัยทั้งของผม แล้วปลดเข็มขัดนิรภัยของแพรวออก ตอนเก็บสาย ผมต้องเอี้ยวตัวเพื่อไม่ให้สายดึงกลับจนเสียงดัง หน้าผมตอนนี้ใกล้กับแพรวแบบไม่กี่เซ็นแล้ว อารมณ์ผมกระเจิงอย่างบอกไม่ถูก อยาก...จริงๆ ผมหยุดระยะไม่กี่เซ็นนั้นไว้ ครู่ใหญ่ๆ ก่อนจะถอยออก แล้วสะกิดแพรวแทน

“เราหลับไปนานไหม” แพรวตื่นขึ้นมาพร้อมกับคำถามแรก

“ก็ ตั้งแต่รถติดอยู่สยาม เราไปเอาของที่ท้ายรถให้นะ” ผมลุกออกไปเปิดประตูฝั่งคนนั่ง แล้วประคองแพรวลงจากรถ (รถมันเตี้ย เข้าออกยาก เข้าใจๆ) ก่อนที่จะไปเปิดท้ายช่วยหิ้วของก่อนจะส่งแพรวที่หน้าประตู

“เออ เราขอเข้าห้องน้ำหน่อยได้ไหม” รถมันติด ผมก็ปวดเบาเหมือนกันนะ แพรวไม่ว่าอะไร ก่อนจะให้ผมขยับรถเข้ามาจอดในบริเวณบ้านของแพรวแทน

บ้านแพรวเป็นบ้านเดี่ยวมีบริเวณเล็กน้อย สวนประมาณนึง มี Camry รุ่นล่าสุดจอดอยู่อีกคัน ผมเข้าห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัว ก่อนจะออกมาเจอแพรวเตรียมน้ำเย็นให้แก้วนึง

“ปกติแพรวอยู่กับพ่อแม่เหรอ” ผมนั่งโซฟามุมรับแขกของบ้าน ในขณะที่แพรวมองหาขนมในครัวมารับแขก ก่อนจะมากับคุกกี้โหลที่ อร่อยแหะ แต่ไม่รู้ซื้อที่ไหนดี

“ใช่แล้ว มีแม่บ้านอยู่ แต่เสาร์อาทิตย์จะไม่มา เราเลยต้องเฝ้าบ้านให้แหละ” ผมดื่มน้ำล้างปาก บรรยากาศตอนนี้ ไฟสลัวๆ ผมรู้สึกกระเจิงอย่างบอกไม่ถูก ผมนิ่งเงียบนานมากจนแพรวเองก็รู้ว่า ผมมีอะไรจะพูดออกมา

“เป็นไรเปล่าบิ๊ก” แพรวเริ่มทำลายความเงียบก่อน

“ไม่เป็นไร แค่เราคิดไรเพลินๆ ไปหน่อย” ผมจะเข้าประเด็นนะ

“แบบ...ความคิดเราตีกันในหัว เราเป็นผู้ชาย ที่กำลังอยู่กับผู้หญิง สองต่อสอง ในบ้าน อะไรๆ ที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้ อยู่ที่การตัดสินใจของเรา” ผมลุกขึ้นหยิบกุญแจรถ เพื่อจะกลับ แพรวลุกขึ้นมาข้างๆ ผม

“แล้วบิ๊กอยากทำไรละ” โอเค ปลายเปิดมาแล้ว

“เราไม่แน่ใจ ว่าเราคิดไปเองคนเดียวเปล่า เราเป็นแฟนของแพรวเปล่า” ผมอยากได้แค่คำตอบ ที่เหลือถือว่าให้มันพาไปละ แพรวนิ่งไปสักครู่แล้วยิ้มให้ผม ผมถือว่าการยิ้ม คือคำตอบที่ดีนะ ผมกอดแพรวทันที โดยที่เจ้าตัวไม่ได้ตกใจอะไรมาก

“กอดนี้ถือว่าแพรวรับรักเราจริงๆ นะ” ใบหน้าของแพรวตอนนี้ซุกลงที่อกผม สองมือของแพรวกระชับกอดที่หลังผม ก่อนที่ผมจะคลายกอดนั้นออก เพื่อไม่ให้ตัวเองทำอะไรมากไปกว่านี้

“เรากลับนะ” ผมบรรจงริมฝีปากประทับลงที่หน้าผากของแพรว ตอนนี้เธอดูเขินอายเล็กๆ แต่ไม่พูดอะไร ผมยกนาฬิกาดูเวลา ตอนนี้จะห้าทุ่มแล้วเหรอ

“งั้น คืนนี้นอนค้างบ้านเราไหม” ชวนผมแบบนี้ แพรวทำให้หัวใจผมรัวเป็นกลองชุด สำหรับผมแล้ว นี่คือโอกาสอย่างดี ถึงดีที่สุด

“จะดีเหรอ ยังไงก็ดูไม่ดีนะ” ตอนนี้ใจผมตีกันเละแล้ว ฝ่ายมารก็ยิ้ม ฝ่ายธรรมะก็เป่าหัวผมอยู่

“เรารู้นะ บิ๊กคิดอะไรอยู่....” หลังคำพูดนี้จบ แพรวไม่เหมือนที่ผมรู้จักเลย สายตาบ่งบอกให้ผมปล่อยความรู้สึกนั้นออกมา

“ถ้าเราทำลงไป เราจะรับผิดชอบผลนั้นด้วยตัวเอง” ผู้หญิงอื่นผมเอาขึ้นเตียงไม่ยาก แต่แพรวทำให้ผมอ้ำอึ้งอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ

แล้วฝ่ายธรรมะก็แพ้ ผมโยนกุญแจรถลงโซฟา แล้วแลกลิ้นกับแพรว ผมรู้สึกได้ทันทีว่า แพรวเคยผ่านผู้ชายมาแล้วแน่นอน สัมผัสแรกของริมฝีปากกับลิ้น ถ้าผู้หญิงปกติที่ไม่เคยผ่านใครมา คงไม่สามารถแลกลิ้นได้สัมผัสจังหวะกับผมแบบนี้แน่นอน

แต่นาทีนี้ ผมไม่สนแล้ว ผมอุ้มแตงขึ้นห้องนอนชั้นสอง เสียงประตูที่ปิดดังปัง คือสัญญาณเริ่มเกมของผม ผมถอดเสื้อของแพรวออก ตามด้วยถอดเสื้อผมบ้าง ก่อนที่แพรวจะปลดเข็มขัด แล้วรูดกางเกงผมลง ผมจะผลักเธอลงเตียง แล้วไล่ถอดที่เหลือให้หมด

กางเกงในบริฟชิ้นสุดท้ายผมถอดออกแล้ว...สายตาผมตอนนี้ไม่ใช่คน แต่เป็นหมาป่าที่กำลังจะกินเหยื่อตรงหน้า ผมพุ่งเข้าเล้าโลมจนแพรวเริ่มจิกหลังผม ซอกคอบางจุด ถูกผมประทับรอยอ่อนๆ ที่อย่างน้อยก็หลายวันกว่าจะจางแน่นอน กลิ่นน้ำหอมของผมกับเธอ รวมกันกับกลิ่นตัวแล้ว อารมณ์ผมตอนนี้เหมือนกดคันเร่งเต็มที่

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ ผมไม่รู้ว่ามันจะนานแค่ไหน กี่รอบ กี่หน แต่ที่แน่ๆ ไม่ต่ำกว่าชั่วโมง ที่ผมได้ผสานร่างกับแพรวจนเราทั้งคู่เป็นชิ้นเดียวกันแล้ว

เกมแรกเสร็จแล้ว พักยกด้วยการอาบน้ำ ที่เราสองคนต่างทำความสะอาดให้กันและกัน เกมต่อๆ ไปจากนี้ อยู่ที่ผมแล้วว่า จะไหวแค่ไหน ผ่านไปอีก 2 ยก รวมรอบแรกเป็น 3 ยก ผมหมดแรงแล้ว และแพรวเองก็เหมือนกระดาษที่ถูกขยี้จนไม่เหลือความเรียบจากฝีมือผม เวลาที่หัวเตียงของแพรวก็ประมาณตีสามได้

ตอนนี้ ผมถือว่าแพรวไม่ใช่แฟนผมอีกต่อไป....แต่เป็นภรรยาผมโดยสมบูรณ์แล้ว ผมตื่นนอนอีกทีตอนหกโมงเช้า ผู้หญิงของผมยังคงหลับอยู่ ผมจัดแจงอาบน้ำ แต่งตัว แล้วเขียนโน๊ตทิ้งไว้ว่า



“พักผ่อนนะ เราจะไม่ทิ้งแพรวไปไหน เพราะชีวิตเราคือของแพรวแล้ว // บิ๊ก”

ผมยังไม่ได้ขับรถกลับเข้าบ้านโดยทันที ผมขึ้นทางด่วนไปเรื่อยๆ ขึ้นๆ ลงๆ จนวิ่งไปจนถึงอยุธยา เพราะความรู้สึกผมแอบตีกันนิดหน่อย ผมเคยบอกกับตัวเองว่า ถ้าผมขึ้นเตียงกับใครด้วยอารมณ์กระหายเหมือนสัตว์ล่าเหยื่อ เธอคนนั้น มักไม่ใช่คู่แท้ผม แต่นั้นก็แค่ทฤษฎี เพราะตั้งแต่ผมเริ่มเข้าวัยเจริญพันธ์ ทุกคนที่ผ่านผมแล้ว ผมก็กินด้วยความหิวโหยนั้นแหละ

ผมจอดรถริมทางในถนนที่เงียบสงบ สองฝั่งมีแค่รถแถวนั้นกับรถบรรทุกวิ่งผ่านไปนานๆ มาที ก่อนจะลงจากรถมาสูบบุหรี่สักมวน มองพระอาทิตย์ที่กำลังขึ้นช้าๆ จนสว่างอย่างเป็นทางการผ่านสีดำของแว่นกันแดด

ผมสัญญานะ ถ้าผมบอกว่าหยุดที่ใคร ผมต้องหยุดได้จริง ผมเลือกแพรวแล้ว เรื่องอื่นช่างมัน...กลับบ้านดีกว่า

**********

ตอนที่ 7 จะเป็นคิวของแทนกับไบร์ท มาดูกันว่า ทำไมไบร์ทถึงดีกับแทนมากเป็นพิเศษกันครับ^^

เจอกันประมาณวันจันทร์ดึกๆ เข้าเช้าอังคารนะครับ^^

ขอบคุณสำหรับการติดตามนะครับ^^

 
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 6 (หน้าที่ 2 : Update 27/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 27-02-2015 17:10:06
ว๊อท บิ๊กคะ ความคิดแก่แดดจัง

จะว่าเป็นผู้ใหญ่ก็นะ คิดเรื่องอนาคต แต่ว่ามันมีปัญหาตามมาแน่ๆ คิดถึงตรงนี้มั่งไหม?? ความรับผิดชอบต่อครอบครัวตัวเอง ต่อแม่บิ๊กเองอ่ะค่ะ ถ้ายังกตัญญูท่านไม่ได้ ยังไม่ควรมีภรรยานะ - - (คหสต.)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 6 (หน้าที่ 2 : Update 27/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 27-02-2015 17:55:08
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 6 (หน้าที่ 2 : Update 27/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 27-02-2015 18:00:00
เจอหน้ากันไม่นาน เพิ่งตกลงคบกันเป็นแฟน
รู้หรือเปล่าว่าอีกฝ่ายชอบหรือเกลียดอะไรก็นอนกันไปแล้ว
บี๊กจะผิดหวังจากแพรวหรือเปล่านะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 6 (หน้าที่ 2 : Update 27/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 27-02-2015 19:40:41
ไวไฟไปนะ บางทีก็
 :mew5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 6 (หน้าที่ 2 : Update 27/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 28-02-2015 00:50:23
ห๊ะ! ไวไฟอะไรจะปานนั้นคะคู้ณณ.แบบนี้ไม่เรียกคู่แท้แล้วป่ะ? บิ๊กได้โปรดลืมตา.ตื่นเถิด  :hao5: ส่วนแทนกับไบร์ทถ้าจะคบกันขออย่าได้หลวมตัวให้กันเหมือนคู่นี้เลยเทอญ.สาธุ!
เราหวงแทนน้า~  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 6 (หน้าที่ 2 : Update 27/02/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 01-03-2015 02:21:27
ว๊อท บิ๊กคะ ความคิดแก่แดดจัง

จะว่าเป็นผู้ใหญ่ก็นะ คิดเรื่องอนาคต แต่ว่ามันมีปัญหาตามมาแน่ๆ คิดถึงตรงนี้มั่งไหม?? ความรับผิดชอบต่อครอบครัวตัวเอง ต่อแม่บิ๊กเองอ่ะค่ะ ถ้ายังกตัญญูท่านไม่ได้ ยังไม่ควรมีภรรยานะ - - (คหสต.)

ผมตั้งใจวางบุคลิกบิ๊กให้ออกแนวแบบเด็กที่คิดว่า ตัวเองมั่นพอสำหรับโลกแล้ว แต่ในความเป็นจริง ตัวเองไม่ได้ทำอะไรดีหรือถูกเลย และผมยังไม่เฉลยปมที่มาของบิ๊กว่า ทำไมถึงเป็นคนประมาณนี้ครับ

ความเปลี่ยนแปลงจะเกิดขึ้น ด้วยฝีมือตัวละครหนึ่งในเรื่องครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

เจอหน้ากันไม่นาน เพิ่งตกลงคบกันเป็นแฟน
รู้หรือเปล่าว่าอีกฝ่ายชอบหรือเกลียดอะไรก็นอนกันไปแล้ว
บี๊กจะผิดหวังจากแพรวหรือเปล่านะ

บทที่ 8-10 จะเฉลยให้ฟังครับ^^

ไวไฟไปนะ บางทีก็
 :mew5:

ไวกว่านี้ก็มีครับ อันนี้แค่เริ่มต้นครับ^^

ห๊ะ! ไวไฟอะไรจะปานนั้นคะคู้ณณ.แบบนี้ไม่เรียกคู่แท้แล้วป่ะ? บิ๊กได้โปรดลืมตา.ตื่นเถิด  :hao5: ส่วนแทนกับไบร์ทถ้าจะคบกันขออย่าได้หลวมตัวให้กันเหมือนคู่นี้เลยเทอญ.สาธุ!
เราหวงแทนน้า~  :กอด1:

บทที่ 8 เป็นต้นไป จะเห็นภาพชัดหมดแล้วครับ^^

**********************

ตอนนี้กำลังจะปิดบท 17 ขึ้น 18 ละครับ หลังลงตอน 7-9 น่าจะเขียนไปถึง 21-22 แน่นอนครับผม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 7 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 02-03-2015 17:26:12
คืนนี้คาดว่างานจะยุ่ง เลยมาลงก่อนเวลาให้นะครับ

บทนี้ ว่าด้วยเรื่องของไบร์ทกับแทน และเราจะได้รู้จักแทนจากมุมของไบร์ทกันครับ เวลาในบทที่ 5-7 ที่บิ๊กพาแพรวไปเที่ยว+นอนด้วย เป็นวันเดียวกัน เวลาเดียวกับที่แทนกับไบร์ทไปดูหนังกัน นั่งทานกาแฟกัน และตอนนี้ก็มาค้างด้วยกันครับ^^

บาที่ 8 เจอกันวันพุธที่ 4 ก่อนเที่ยงคืน / หลังเที่ยงคืนเข้าวันพฤหัสที่ 5

**********
Chapter 7

ที่ตลาดสามย่าน ไบร์ทกับผมกำลังแบ่งสเต็กจานใหญ่แบบสามชิ้น ที่มาเสริฟพร้อมจานแบ่ง ผมมาเรียนได้เทอมกว่าแล้ว เคยบ่นๆ ว่าอยากไปลองกินดู แต่ก็ไม่ได้ไปซะที วันนี้ไบร์ทเลยจัดให้ซะเลย ผมกินไม่เยอะ แค่ชิ้นเดียวกับเครื่องเคียงในจานนิดหน่อยก็อิ่มแล้ว ส่วนที่เหลือ ไบร์ทมันบอกว่า “พอดีท้อง” เพี้ยง...ขอให้พุงมาไวๆ นะ

“อร่อยปะ” ไบร์ทถามผมหลังจากที่เราเดินออกมาหารถกลับบ้านกัน

“ฮือ ก็ดีนะ อิ่มสะใจดี ไว้มากินกันใหม่” อิ่มจนจะกลิ้งได้อยู่แล้วแหละ ผมกับไบร์ทยืนรอรถกันอยู่ ตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้ว

“เออ แทน วันนี้ไปค้างห้องนายได้ปะ” ก็ได้นะ แต่วันนี้ไบร์ทแปลกๆ หลายเรื่องแล้วนะ

“ก็ได้นะ บอกที่บ้านไบร์ทยังอะ” ไบร์ทจัดการส่งข้อความหาแม่ เป็นอันเรียบร้อย คืนนี้ไบร์ทมานอนที่คอนโดผม ตั้งแต่รู้จักกัน ไบร์ทไปคอนโดผมบ่อยนะ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ไบร์ทมานอนค้างกับผม

ผมให้แขกอาบน้ำก่อน ผ้าเช็ดตัว กางเกงขาสั้น แล้วก็เสื้อกล้าม ใส่กับผมพอได้ ไบร์ทตัวใหญ่กว่าผมนิดหน่อย แต่ก็พอใส่กันได้อยู่ ไบร์ทเปิดช่องการ์ตูนดูรอผมอาบน้ำ แล้วเจ้าบ้านก็มาจัดเตียงกับหมอนไว้ให้ เตียงผมพอสำหรับนอนสองคนสบายๆ ผมนั่งเขียนสรุปเล่มที่เรียนพิเศษให้เพื่อนข้างๆ ผม ก่อนสักชั่วโมง เพราะศุกร์นี้จะปิดคอร์สแล้ว

“ทำอะไรอะ” ไบร์ทเดินมาหาผมที่โต๊ะทำงาน

“สรุปที่เรียนพิเศษอะ จดไว้แล้วมาอ่านจะได้เข้าใจ” ไบร์ทเอามือเกาะไหล่ผม แล้วยืนหน้ามาดูผมกำลังเขียนสรุปอยู่

“ขยันอะ เทอมนี้จะเอา 4.00 แบบ 90 คะแนนขึ้นอีกเหรอ” ผมหันหน้าไปยักคิ้วให้ แบบกวนๆ ไม่รู้นะ แต่ผมว่ามันเจ๋งอะ ได้เกรด 4 ใครก็ทำได้ งั้นเอาคะแนนให้เกิน 90 ซิ จะได้เรียกว่า 4 ของจริงไง

“ง่วงยังอะ จะได้ไปนอน” ผมถามขณะที่กำลังเขียนสรุปอยู่

“รอเจ้าบ้านพาไปนอนอยู่ครับ” ไบร์ทกระซิบข้างหูผม จักจี้อะ หมดกัน สมาธิ นอนก็ได้ๆๆๆ

ไฟในห้องปิดลง เหลือเพียงไฟหัวเตียงดวงเดียวที่ติดอยู่ ผมนอนฝั่งขวา ไบร์ทนอนฝั่งซ้าย ตอนนี้เรานอนตะแคงเข้าหากันอยู่ เพราะยังไม่หลับทั้งคู่

“แทน” เสียงไบร์ทเรียกผม

“นอนคนเดียวเหงาเปล่า” ผมหลับตาลงก่อนจะตอบออกไป

“เหงาซิ เราจากบ้านมาไกล อยู่ที่นี่คนเดียว เริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง แรกๆ ก็อยากกลับไปนะ แต่พอได้เจอเพื่อนในห้องก็โอเค ทีมบาสฯ ก็ต้อนรับเราดี แล้วก็ไบร์ทด้วย ที่ทำให้เราสบายใจ” ผมไม่เคยคุยกับไบร์ทใกล้ขนาดนี้เลย เสียงเล็กๆ ของผมที่แผ่วเบา กำลังเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในใจผมออกไป ผมกล้าเล่าเพราะเป็นไบร์ทนะ ถ้าเป็นคนอื่น ผมคงบอกว่าไม่รู้สึกอะไร ผมนึกออกแล้ว ผมจะถามไรไบร์ทดี

“ไบร์ท เราถามอะไรอย่างซิ” ไบร์ทพยักหน้า เอาละ ถามละนะ

“ไบร์ทคิดกับเรายังไงกันแน่” ผมยังติดใจสิ่งที่ไบร์ททำเมื่อตอนนั่งกินกาแฟกันนะ

“เพื่อนไง...เพื่อนที่ดีที่สุดของเรา” ผมคิดคำตอบไว้ในใจแล้ว ว่าถ้าไบร์ทตอบอะไรมา ผมจะตอบอะไรกลับ

“ฮือ ขอบใจนะ ที่ดูแลเราเสมอมา งั้น เรานอนแล้วนะ” ผมปิดตาลง ปล่อยให้เวลาพาผมเข้านอนไป ไม่มีเสียงของไบร์ทต่อจากนี้ไป เค้าก็คงนอนแล้วเหมือนกันแหละ

ไบร์ทคงแหย่เล่นตามประสาเพื่อนคนนึงแค่นั้นแหละ...ผมนั้นแหละที่คิดมากไปเอง


………………..

ถ้านี่คือความฝัน ผมไม่อยากตื่นจากฝันนี้เลย ผมกำลังมองใบหน้าคนที่ผมหลงใหลใกล้ไม่ถึงคืบ ผมมั่นใจว่า ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้ ชีวิตผมมีแค่ลูกบาสฯ ตั้งแต่เด็กจนโต ผมอยากเป็นจอร์แดนหรือเลบอน เจมส์ ทำให้ทุกวันของผลตลอด 10 กว่าปีที่ผ่านมา ไม่มีอะไรมากไปกว่า เรียน ซ้อม ฟิตร่างกาย และยัดลูกให้เข้าห่วงให้มากที่สุด

ตั้งแต่วันแรกที่แทนเข้ามาในโรงเรียน คือวันแรกที่ผมเริ่มไม่เป็นตัวเองอีกต่อไป วันนั้นเป็นวันเปิดเทอม ผมยืนเคาะลูกบาสฯ ในขณะที่กำลังฟังเพลงไปด้วย แล้วผมก็ถูกสะกิดจากข้างหลัง ผู้ชายผิวสีแทนเหมือนชื่อ สูงประมาณ 172 หุ่นสันทัดแบบนักบาสฯ สะพายกระเป๋าเสื้อผ้าสำหรับเล่นกีฬาต่างหากจากกระเป๋านักเรียน ดวงตาที่สดใส รอยยิ้มที่เป็นมิตร ผมแน่ใจว่าไม่เคยคุ้นหน้ามาก่อน เด็กใหม่?

“ห้องปกครองไปทางไหนครับ” ผมถอดหูฟังแล้วเด้งลูกบาสฯ ให้เกาะอยู่ที่บั้นเอว ก่อนจะดูเอกสารที่แทนยื่นให้ผมดู ใบรายงานตัวนี่เอง

“เราพาไปนะ” ผมหันหลังเดินนำแทนไป และเคาะลูกบาสฯ เดินนำหน้าไปด้วย แทนเดิมตามหลังผมแบบไม่ห่างนัก แต่ก็ไม่ใกล้ผมซะทีเดียว

“นี่ไง ห้องปกครอง” ผมหยุดหันไปบอกเด็กใหม่

“ขอบคุณครับ ผมชื่อแทน เข้า ม.4 ห้อง 3 ครับ” ห้อง 3 งั้นก็เด็กความสามารถพิเศษ ไม่วิชาการก็กีฬา หรือทั้งสองอย่างเลยก็มี แสดงว่าพอตัวเลยแหละ

“เราไบร์ท ห้อง 2 ม. 4 เหมือนกัน งั้นเรารอหน้าห้องนะ เผื่อนายอยากได้ไกด์” รอยยิ้มกับแววตาที่มอบให้ผมเป็นการขอบคุณ ผมรู้สึกเหมือนโดนสะกดยังไงไม่รู้ ไม่ถึงห้านาทีต่อมา แทนเดินออกมาจากห้องปกครองเรียบร้อย

“กินอะไรมายังอะ จะได้พาไปกิน” ผมนึกไม่ออกว่าจะพาไปไหนต่อดี

“ฮือ เราก็ยังไม่ได้ทานข้าวเช้ามา รีบมากลัวรถติด” ผมพาแทนไปโรงอาหาร แล้วบอกว่า ร้านไหนกินได้ ร้านไหนควรเลี่ยง ไม่ถึงห้านาทีต่อมา แทนกลับมาพร้อมข้าวราดแกงสองอย่าง และน้ำเปล่าอีกขวด ผมนั่งมองแทนที่กำลังทานอย่างเรียบร้อย ค่อยๆ ทาน

“ชื่อแทนใช่มะ เราลืม” ผมเบลอแปลกๆ มองแทนจนลืมชื่อ ทำไรไม่ถูก แทนพยักหน้าก่อนจะกลืนข้าว แล้วเริ่มพูด

“ใช่แล้วไบร์ท ไบร์ทเรียน ม. ต้น ที่นี่มาก่อนเหรอ” ผมพยักหน้าให้ ส่วนแทนก็ยิ้มให้ผม

“แทนอยู่ห้อง 3 รู้เปล่าว่ามันเป็นห้องอะไร” ผมยิงคำถามนี้ เพราะอยากรู้ว่าแทนเข้ามาได้อย่างไร

“เราสอบโค้วต้านักกีฬาฯ มา บาสฯ อะ” แทนกำลังตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก ก่อนจะดื่มน้ำล้างปากตาม เดี๋ยวนะ ถ้าบาสฯ ก็ต้องทีมผมซิ ตอนปิดเทอมติดแข่งอยู่นี่ เลยไม่ได้มาดูตอนเค้าคัดโค้วต้านักกีฬา

“งั้นเราก็ได้อยู่ทีมเดียวกันนะ เราก็อยู่ทีมบาสฯ เหมือนกัน” แทนยิ้มกว้างอย่างสบายใจ ต่างจากเมื่อสักครู่ที่เหมือนคนเขินอาย ไม่กล้าพูดเท่าไหร่

“เอาเบอร์เราไว้ไหม” ผมควักมือถือออกมาให้แทนกดเบอร์ แล้วโทรออกไปที่เครื่องของแทน แทนหยิบเครื่องตัวเองมาดู ก่อนจะให้ผมดูว่าเป็นเบอร์นี้ไหม

“เดี๋ยวไปเข้าแถวที่หน้าห้องนะ เราพาไปส่งที่ห้อง” ผมบอกกับแทนหลังจากพาไปเก็บจานข้าว แล้วผมก็พามาส่งที่หน้าห้อง 3 ก่อนจะกลับไปห้องตัวเอง

“เออ แทน ถ้าเที่ยงนี้ไม่มีเพื่อนกินข้าว เรียกเราได้นะ” แทนยกนิ้วโป้งให้ผม ก่อนจะเข้าไปเก็บของในห้องเพื่อรอเข้าแถว

ผมรู้สึกร้อนแปลกๆ เหมือนโดนรังสีอะไรสักอย่าง ผู้หญิงที่สวยระดับต้นๆ ที่ผมเคยคบในระดับชั้นด้วยกัน ยังไม่ทำให้ผมรู้สึกได้แบบนี้เลย ตอนนี้ถ้าย้ายไปนั่งเรียนข้างๆ แทนได้ ผมจะขอแลกที่เลยแหละ ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี ตอนเข้าแถวเคารพธงชาติ ผมยังแอบดูว่าแทนยืนตรงไหน ถึงจะไม่เห็น แต่ผมก็มองหาจนเห็นอีกทีตอนแทนเดินเข้าห้องไปแล้วนี่แหละ

ผมอยากให้ถึงเย็นนี้ตอนนัดซ้อมทีมครั้งแรกของเปิดเทอมแล้ว

พอถึงพักเที่ยง เพื่อนในห้องแทนพาแทนไปทานมื้อเที่ยง ถึงไม่ได้ชวนผม แต่ก็ไม่เป็นไร แทนทักผมไกลๆ ผมยกมือตอบรับให้ เวลาผมนึกถึงห้อง 3 ห้องนี้แอบซ่อนมีดแทงกันด้วยซ้ำ ต่างคนต่างเรียน แต่การที่เด็กใหม่สักคนทำให้เพื่อนในห้อง 3 พาไปทานข้าวได้ แถมบางคนแทบจะไม่เคยไปไหนด้วยกันด้วยซ้ำได้ บอกถึงมนุษยสัมพันธ์ที่ดีมากของแทนเลยแหละ

แล้วตอนเย็นก็มาถึง วันนี้รวมทีมกันในสนามของโรงยิม น้อง ม.1 กับ ม.4 ที่เข้าทีมจากโค้วต้า จะต้องมาแนะนำตัว ที่น่าแปลกใจสำหรับปีนี้คือ ม.4 ที่ได้โค้วต้าบาสฯ มีแค่แทนคนเดียว ส่วนน้อง ม.1 มีสามคน โค้ชให้เด็กใหม่แนะนำตัวเอง

“สวัสดีครับ ชื่อภัทร เกรียงเจริญกุล ชื่อเล่นชื่อแทน มาจากขอนแก่น ฝากตัวด้วยครับ” ทุกคนในทีมปรมมือให้กำลังใจ ส่วนผมเหรอ ผมปรมมือดังกว่าเพื่อนเลยแหละ

แทนเป็นคนที่เล่นด้วยสมองล้วนๆ จริงๆ วิ่งก็ไว จ่ายบอลทุกลูกอย่างมีประโยชน์ วิ่งไปอยู่ถูกที่ตลอด และผมมีคู่แข่งซะแล้ว ฝีมือยิงสามคะแนนอย่างแม่นซะด้วย ตลอด 2 ชั่วโมงของการลงซ้อม ถึงเพื่อนร่วมทีมจะยังไม่ค่อยเลือกส่งบอลให้แทนและให้แทนมีส่วนร่วมมากนัก แต่จังหวะสวยๆ ของเกมซ้อมระหว่างทีมตัวจริงกับทีมสำรอง แทนก็ทำให้ทีมสำรองชนะทีมตัวจริงได้

“เป็นไงมั่ง” ผมส่งขวดน้ำให้กับแทนที่นั่งพักอยู่ แล้วนั่งข้างๆ แทน

“เก่งกว่าเราอีก เราดูด้อยไปเลยแหละ” แทนดื่มน้ำอึกเดียวเกือบหมดขวด ก่อนจะถอดเสื้อออก แล้วหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัว

“ไม่หรอก แทนก็เก่งนะ วิ่งตรงตำแหน่งตลอด แล้วสามแต้มสี่ห้าลูกที่ยิงลงเนี่ย สวยทุกลูก” ผมดื่มน้ำแล้วราดตัวสักหน่อย แทนส่งผ้าขนหนูให้ผม

“ผืนใหม่นะ เราติดมาเผื่อ” จริงๆ ผมก็เอามานะ ผมรับผ้าขนหนูของแทนมาเช็ด ซักสะอาดกว่าผ้าตัวเองอีก

“แทนพักอยู่ไหนเหรอ” ผมเอาผ้าของแทนขยี้หัวให้แห้งก่อนจะส่งคืนให้เจ้าของผ้า

“คอนโดแถวรถไฟฟ้าพญาไทอะ” เออ ก็ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนะ แทนลุกขึ้นวิ่งลงสนาม ก่อนจะหันมาเรียกผม

“ได้ข่าวว่าเก่งสามแต้ม มาแข่งกันไหม ใครแพ้เลี้ยงข้าว” ท้ามาแบบนี้ ก็จัดไปซิครับ

………………..

แทนเป็นคนที่ยิ้มให้ทุกคนตลอด ไม่มีใครเคยเห็นแทนหน้าบูด หรือต่อให้ไม่สบายมา ก็ยังยิ้มให้ ทุกครั้งที่เกิดเรื่อง หรือต้องการคนรับผิดชอบ แทนจะเดินออกมารับผิดชอบก่อนเสมอ ทั้งที่ไม่ได้เป็นคนทำ ใครอยากได้ความช่วยเหลือ แทนทำให้เต็มที่ และแทนเป็นคนแรกที่อยู่แค่เทอมเดียว แต่ได้เลื่อนมาเป็นตัวจริงของทีมชุด ม.ปลาย โดยที่คนอื่นก็ยอมรับในฝีมือเช่นกัน

แต่เรื่องที่ทำให้ผมหลงรักที่สุดคือเรื่องนี้...ประมาณเดือนที่สองของเทอมแรก มีการแข่งเก็บคะแนนสายกับโรงเรียนอื่น เหลืออีก 2 นาทีจะหมดควอเตอร์สุดท้าย จังหวะที่ผมหมุนตัวเพื่อกระชากเลี้ยงบอล เข่าซ้ายผมเอ็นฉีก ผมไม่อยากปล่อยบอล เพราะเรากำลังเสียเปรียบคะแนน แทนรีบวิ่งมารับบอลจากผม ก่อนจะทำเกมต่ออย่างรวดเร็ว โดยที่ผมห้อยไว้หลังสุด แล้วสามแต้มที่แทนส่งลงห่วง ทำให้เราตีเสมอได้

ตอนนี้อีกฝ่ายทำเกมขึ้นมาเพื่อจะเอาอย่างน้อย 2 แต้มเพื่อปิดเกม ผมกัดฟันช่วยรีบราวน์ลูกสามแต้มของอีกฝ่ายที่หมายจะปิดบัญชีให้ได้ ผมเลี้ยงไปเองไม่ไหว มองเวลาเหลืออีก 30 วินาที เอาไงดี แทนยกมือเรียกบอลจากผม ตอนนี้แทนวิ่งไปถึงกลางสนามรอแล้ว ผมออกแรงเต็มทีเขวี้ยงไปหาแทน ก่อนที่แทนจะเลี้ยงหนีอีกสองคนที่จะมาประกบ

ไม่ทัน...แทนช้าไป แทนตัดสินใจยิงลูกสามแต้มที่ค่อนข้างไกลจากเส้นพอสมควร แล้วลูกบอลก็ลอยลงแป้นอย่างสวยงามไป พร้อมกับการหมดเวลา โรงเรียนผมชนะไป 3 แต้ม ไม่ไหวแล้ว ผมทิ้งตัวลงพื้น ทั้งเหนื่อย ทั้งเจ็บ

“ไบร์ท เป็นไรอะ” แทนวิ่งมาช้อนตัวผมลุกขึ้นจากพื้น

“เข่าเรา...ขยับไม่ได้” ผมเหลือแรงจะพูดแค่นี้จริงๆ แทนอุ้มผมแล้ววิ่งไปข้างสนามทันที ก่อนที่โค้ขจะเริ่มปฐมพยาบาลให้ แล้วพาไปโรงพยาบาลโดยทันที โดยมีแทนอยู่ข้างๆ จนส่งผมถึงมือหมอ โชคดี ที่ผลสแกนออกมาแล้วไม่ต้องผ่า แต่ทำให้ผมเป๋อยู่เกือบเดือน

ระหว่างที่ผมเป็นไอ้เป๋ต้องไปไหนมาไหนด้วยไม้พยุงนี่แหละ แทนทำข้าวกล่องมาฝากผมที่ห้องเรียนกินเป็นเพื่อนผม หรือไม่ก็ซื้อเตรียมไว้รอมากินกลางวันด้วยกัน และไปส่งผมที่บ้านจนผมหายดี วันเสาร์ อาทิตย์ ก็มาเยี่ยมผมที่บ้าน เพราะผมออกไปไหนไม่ได้ จนวันที่ไปตัดเฝือกออก ต้องทำกายภาพอีกสองอาทิตย์ แทนไปโรงพยาบาลเพื่อทำกายภาพเป็นเพื่อนผม รวมถึงช่วยซ้อมเรียกความฟิตจนกลับมาลงสนามได้เหมือนเดิม

ทั้งหมดนี้ แทนเต็มใจมาดูแลให้ โดยที่ผมไม่ได้เอยปาก ผมเกรงใจแทนนะ สิ่งที่แทนทำให้ผม มีเหตุผลจากปากของแทนแค่ว่า

“ไบร์ทดูแลเราตั้งแต่เราก้าวเท้ามาเรียน เราเต็มใจดูแลไบร์ทในเวลานี้เหมือนกัน”

นอกจากพ่อ แม่ แล้ว ผมไม่เคยได้รับการดูแลจากใครได้ดีขนาดนี้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผมไม่สามารถรักเค้าแค่เพื่อนได้อีกต่อไป...ผมอยากดีพอที่จะบอกรักแทนบ้าง ผมไม่กล้าบอกว่ารักเค้า เพราะกลัวแทนจะไม่ได้รักผมในแบบที่ผมกำลังรู้สึกตอนนี้ หรือถ้าผมบอกไปแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไปในแบบที่แย่ลงละ ผมกลัวแทนจะเปลี่ยนไป หรือปฎิเสธผม ผมควรทำไงดี ที่ทำให้ผมได้รักกับแทนจริงๆ

ถ้าให้เลือกระหว่างความฝันชีวิตผม กับเลือกแทน ผมเลือกแทนอย่างเดียว...เพราะผมคิดไม่ออกว่า ถ้าผมไม่มีแทนอยู่ในชีวิต ผมจะทำทุกอย่างในชีวิตเพื่อใครเหมือนกัน

กลับมาที่เตียงนอนอีกครั้ง หลังจากที่ผมเข้าไปอยู่ในความทรงจำที่ผมมีให้กับคนที่ผมแอบรักคนนี้ เสียงหายใจของแทนบอกถึงการหลับที่สนิทแล้ว ผมอยากโอบกอดแทนไว้ แล้วให้เราสองคนไม่ตื่นนอนไปอีกก็ได้ การได้อยู่ใกล้ๆ ขนาดนี้ แต่ทำอะไรตามที่ใจต้องการไม่ได้ มันอึดอัดไปหมด

ก่อนผมจะนอน ผมขอทำสิ่งหนึ่งที่จากความรู้สึกในใจผมนะ...ผมขยับตัวเอาริมฝีปากไปสัมผัสกับหน้าผากของแทนทีนึง ก่อนจะพูดเบาๆ กับแทนที่กำลังหลับว่า

“เราอยากเป็นแฟนกับแทนได้ไหม” ไม่มีคำตอบจากเจ้าตัวที่กำลังหลับสนิทอยู่ ผมเกลียดตัวเองที่ไม่กล้าจัง

“ไม่นานนะ เราจะขอแทนเป็นแฟนแน่นอน รอเรานะ” แค่คืนนี้ได้นอนอยู่ข้างๆ ผมก็มีความสุขจนไม่อยากตื่นแล้ว

แค่นี้ก็พอแล้ว...แค่นี้จริงๆ

**********

บทต่อไป เป็นเวลาที่บิ๊กกับแทนจะได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ และเป็นบทสำคัญของบิ๊กด้วยครับ^^

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 7 (หน้าที่ 2 : Update 02/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 02-03-2015 17:36:28
โห ไบร์ทคะ ทำตัวเป็นพ่อพระรองเหลือเกิน หยอดมาตั้งนานแต่ไม่บอกขอเป็นแฟน

จะต้องรออีกนานไหม?? ป้าอุส่าห์เชียร์ให้เป็นพระเอกนะเนี่ย จิ๊
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 7 (หน้าที่ 2 : Update 02/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 02-03-2015 17:46:06
กว่าไบร์ทจะบอกมันจะ " ช้ า " เกินไปไหม??
 :katai4:

รอวันพุธครับ
 :katai5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 7 (หน้าที่ 2 : Update 02/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 02-03-2015 17:56:40
แหมๆไบร์ท! พ่อคนดีของสังคม.ตรรกะแบบพระรองแท้ๆ. :เฮ้อ: อดแน่ๆจ้าบอกเลย.ได้เวลาที่บิ๊กจะชุบมือเปิบแล้วสินะคะ. :laugh3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 7 (หน้าที่ 2 : Update 02/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 02-03-2015 22:49:52
โถ่ พี่ไบรท์ของน้อง ;(
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 7 (หน้าที่ 2 : Update 02/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 03-03-2015 01:00:08
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 7 (หน้าที่ 2 : Update 02/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 03-03-2015 06:01:13
คนนึงก็ใจเร็วด่วนได้
อีกคนก็สวมบทพระเอก ทั้งที่เป็นแค่พระรอง
น้องหนูแพรวนี่ก็แรงใช่ย่อยนะ คุยกันสองสามครั้ง ลากขึ้นเตียงซะแล้ว

ว่ากันตามจริงนะ (สำหรับปัจจุบันนี้) วัยรุ่นเป็นแบบนี้จริงๆ ในส่วนของบิ๊กกับแพรว ไม่รู้จะเร่งทำยอดอะไรกันขนาดนั้น อย่างกับทำขายตรงเร่งยอดไปเที่ยวต่างประเทศกันเหรอครับน้อง???

ป.ล. อันนี้ฝากถึงนักเขียนนิดนึงนะครับ อย่าดุผมนะ
เว็ย = เว้ย!!!
แว็น = แว้น/แว๊น (เด็กแว้น)
เอ็ย = เอ้ย
(ผิดพลาดอย่างไรก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 7 (หน้าที่ 2 : Update 02/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 03-03-2015 14:42:30
โห ไบร์ทคะ ทำตัวเป็นพ่อพระรองเหลือเกิน หยอดมาตั้งนานแต่ไม่บอกขอเป็นแฟน

จะต้องรออีกนานไหม?? ป้าอุส่าห์เชียร์ให้เป็นพระเอกนะเนี่ย จิ๊

เดี๋ยวไบร์ทจะรู้สึกเองครับ : P

กว่าไบร์ทจะบอกมันจะ " ช้ า " เกินไปไหม??
 :katai4:

รอวันพุธครับ
 :katai5:

ช้าไป แต่ไม่หมดหวังแน่นอนครับ^^

แหมๆไบร์ท! พ่อคนดีของสังคม.ตรรกะแบบพระรองแท้ๆ. :เฮ้อ: อดแน่ๆจ้าบอกเลย.ได้เวลาที่บิ๊กจะชุบมือเปิบแล้วสินะคะ. :laugh3:

แต่ไม่ได้แปลว่าอดถาวรนะครับ ^^

โถ่ พี่ไบรท์ของน้อง ;(

มัวแต่กลัว ว่าไหมครับ : P

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

คนนึงก็ใจเร็วด่วนได้
อีกคนก็สวมบทพระเอก ทั้งที่เป็นแค่พระรอง
น้องหนูแพรวนี่ก็แรงใช่ย่อยนะ คุยกันสองสามครั้ง ลากขึ้นเตียงซะแล้ว

ว่ากันตามจริงนะ (สำหรับปัจจุบันนี้) วัยรุ่นเป็นแบบนี้จริงๆ ในส่วนของบิ๊กกับแพรว ไม่รู้จะเร่งทำยอดอะไรกันขนาดนั้น อย่างกับทำขายตรงเร่งยอดไปเที่ยวต่างประเทศกันเหรอครับน้อง???

ป.ล. อันนี้ฝากถึงนักเขียนนิดนึงนะครับ อย่าดุผมนะ
เว็ย = เว้ย!!!
แว็น = แว้น/แว๊น (เด็กแว้น)
เอ็ย = เอ้ย
(ผิดพลาดอย่างไรก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ)

ถูกต้องครับ หลายคนอาจคิดว่าเวอร์ แต่นี่คือสิ่งที่ผมได้สัมผัสจากเด็กวัย ม.ปลาย ยุคนี้มาจริงๆ+พฤติกรรมตัวละครในนี้ ก็มาจากคนใกล้ตัวผม ไม่ว่าจะเรื่องฐานะ / Life Style และเรื่องใต้ร่มผ้าด้วยครับ

ผู้หญิงที่บิ๊กจะได้เจอต่อจากนี้ในบทกลางๆ รับประกันว่ายิ่งกว่านี้+บิ๊กจะทำสิ่งที่ให้คนอ่านถึงกับเกลียด+เรื่องนี้มีผลกับเพื่อนสนิทและนายเอกของเรื่องแน่นอนครับ (สักประมาณบทที่ 25 ขึ้น น่าจะได้เจอกันครับ)

ส่วนเรื่องคำผิด ผมต้องขอบคุณมากๆ ที่ช่วยท้วงติงมา ผมยอมรับผิดครับ โดยเฉพาะภาษาพูด เพราะไม่ได้ใช้เขียนตอนทำงานเลยสักนิด และที่คุณ seaz ท้วงติงมา ผมเขียนผิดทุกคำเองครับ

ต้องขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 8 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 04-03-2015 17:42:24
มาก่อนเวลาครับ บทที่ 8 นี้ เป็นครั้งแรกที่บิ๊กกับแทนจะได้เริ่มทำความรู้จักกันจริงจังละครับ

บทนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ที่ทำให้ชีวิตของบิ๊กในบทต่อๆ ไปจากนี้ เปลี่ยนไปครับ

**********

Chapter 8

ผมรู้สึกจิตตกอย่างบอกไม่ถูก ตามองวีดีโอบทเรียนอยู่ แต่ใจมันแปลกๆ เพื่อนเรียนพิเศษข้างผมยังคงจดต่อไป ก่อนเข้าเรียน เพื่อนข้างๆ ก็พึ่งเอาสรุปบทเรียนของวันศุกร์ที่ผมไปสะบักสะบอมจนหลับซบไหล่เค้าให้ผมมาให้แล้ว...ทำไมผมจิตตกเหรอ เรื่องมีอยู่ว่า หลังจากผมได้กับแพรวแล้ว วันอาทิตย์ทั้งวัน แพรวไม่รับสายผม ไม่ตอบข้อความอะไรที่ผมส่งไปจนถึงเวลานี้...

หัวดินสอถูกเคาะลงช้าๆ เน้นๆ ลงบนหน้ากระดาษ จดบ้างเท่าที่สติจะจับใจความได้ เหลือบไปมองข้างๆ ว่าจดไปถึงไหน บางทีก็เจอเค้าหันมาพอดี ทุกรอบที่หันมา มีรอยยิ้มเล็กๆ ของเค้าให้ผมตลอด ผมเปิดโทรศัพท์ดูเป็นระยะว่า มีโทรมาไหม มีข้อความตอบกลับมาไหม จนถึงพักครึ่ง ผมลงไปโทรหาแพรว เยส!!! แพรวรับสายแล้ว

“ฮัลโหล เป็นอะไรเปล่า เห็นแพรวเงียบไปเป็นวันๆ” ผมรีบออกตัวด้วยความว้าวุ่นใจ

“มึงเป็นใคร!!!” เสียงที่ตอบกลับไม่ใช่เสียงผู้หญิง เสียงผู้ชายอายุน่าจะไม่เกินรุ่นๆ กับผมนี่แหละ ผมตกใจนิดหน่อย ก่อนจะรวบรวมสติแล้วคุยต่อ

“ขอโทษนะครับ นี่เบอร์แพรวใช่ไหมครับ ถ้าใช่ ผมต้องการคุยกับแพรว” ผมมั่นใจว่าไม่ได้โทรผิดแน่นอน

“มึงเป็นอะไรกับแพรว” ถ้ามันคุยอยู่ตรงหน้า ผมจะชกมันให้หายคันมือก่อน กลั้นไว้ไอ้บิ๊ก กลั้นไว้

“ผมเป็นแฟนแพรวครับ” ชัดเจนไหม ไอ้สัด!!!!

“แพรวเป็นแฟนกู แล้วเค้าให้บอกมึงว่า อย่ายุ่งกับเค้าอีก และจำไว้นะ เลิกโทรมา และอย่าให้กูเจอหน้ามึง ไม่งั้นได้พิการแน่นอน” เปรี้ยง!!! ความอดทนผมเริ่มขาดไปอีกเส้น

“เรื่องต่อยคน อย่าดีแต่ขู่ ตอนนี้เลยก็ได้ เอาไหมละ? แล้วก็ กูจะเชื่อได้ไงว่ามึงเป็นแฟนแพรว มั่วหรือเปล่า?” เส้นอดทนผมที่เหลือไม่กี่เส้น บอกให้ผมเจรจาก่อน

“กูรู้จักมึง ระวังตัวไว้แล้วกัน อย่ายุ่งกับแพรว ถ้าไม่อยากเจ็บตัวหรือตายก่อนเวลา” สายถูกตัดไป...ผมเก็บมือถือใส่กระเป๋าช้าๆ ก่อนจะหยิบบุหรี่มาจุดอีกมวน ไฟแช็ค Zippo ลายปีกนางฟ้า ผมถูกเหวี่ยงฝาเปิดมาจุดไฟ ก่อนจะเหวี่ยงปิดจนเสียงเหล็กกระแทกกันดังมาก

อารมณ์ผมตอนนี้ไม่ได้โกรธนะ แต่...สับสนบอกไม่ถูก แพรว ผู้หญิงที่น่ารัก สุภาพ เรียนเก่งอันดับต้นๆ ของโรงเรียน เป็นที่หมายปองของชายหนุ่มหลายโรงเรียน กำลังทำให้ผมเป็นแค่หนึ่งในคอเลกชั่นสะสมเหรอ? ไม่หรอกมั่ง แล้วผู้ชายที่พูดในสายนั้นใคร บอกรู้จักผมด้วย? เอาไงดีวะเรา ที่แน่ๆ ผมต้องการฟังจากปากแพรวเองเท่านั้น

ไม่งั้นผมจะไม่เชื่อในสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นกับผมแน่นอน

………………..

เลิกเรียนแล้ว เป็นอีกวันที่ไม่เข้าหัวอะไรเลย ตอนนี้ในกลุ่มแชทของเพื่อน กำลังคุยไรกันไม่รู้ ผมไม่มีอารมณ์จะอ่าน เพื่อนเรียนพิเศษผมส่งสรุปของวันนี้ให้ผมอ่านหลังจบคาบ ฟังไปสรุปไปนี่นะ เทพจริงๆ ในหัวผมตอนนี้ยังมีคำถามเรื่องแพรววนไปวนมา จนผมคิดไม่ออกจะเริ่มไงดี งั้นผมไปตั้งหลักที่ประจำผมก่อนละกัน

“ไง ไอ้คุณชาย มาเป็นหมาหงอยเลยนะ” เฮียโบ้ครับ ถ้าไม่ติดว่าเฮียเป็นเฮีย ผมจะทุบร้านนี้ทิ้งเพราะเฮียพูดไม่เข้าหูผมมากๆ
 
"มีเรื่องให้เฮียช่วยหน่อย" ผมเกลียดหน้าหมีๆ ของเฮียที่ยิ้มสะใจแบบนี้

"ผมได้กับแพรวแล้วนะ" เฮียพยักหน้าแบบเรียบเฉย

"ปัญหาคือ หลังจากนั้น เค้าไม่รับสาย ไม่ตอบข้อความผม โทรติดก็เจอคนบอกว่าเป็นแฟนแพรว แถมท้าต่อยผมด้วย" เฮียหันไปหยิบชาเขียวในตู้เย็นมาให้ผม เฮียเลิกยิ้มยียวนผมได้ปะ รู้นะว่าซ้ำเติมอยู่

"เอางี้ เดี๋ยวเฮียลองโทรให้" เฮียหยิบมือถืออีกเครื่องมาโทรให้

"ถ้าสายติด มาฟังนะว่าใครรับสาย" ผมกดเบอร์แพรวให้เฮียโทร เสียงรอสายดีงออกจากลำโพง ก่อนที่ปลายสายจะรับ เฮียเอามือมาปิดปากผมอย่างรวดเร็วก่อนที่ผมจะอ้าปากถาม

"ฮัลโหล ขอสายแพรวฮะ" ผมเกือบจะหลุดขำที่เฮียทำเสียงใหญ่ๆ ให้ออกมาเป็นเสียงผู้หญิง

แพรว : "พูดอยู่ค่ะ" นั้น!!! แล้วคนที่รับสายก่อนหน้าคืออะไร!!!

“อุ๊ย โทรผิดฮะ แต่ชื่อเหมือนเพื่อนเราเลย ขอโทษด้วยนะ” เสียงใหญ่ๆ ของเฮีย ที่พยายามทำเป็นเสียผู้หญิงคิกขุ ทำให้ผมกลั้นขำเกือบไม่อยู่ ทั้งที่ผมกำลังเครียดแท้ๆ

แพรว “งั้น ถ้าไม่มีอะไร วางละนะ” แล้วแพรวก็วางสายไป เฮียโบ้ไอกระแอ่มๆ อีกนิดหน่อย เพื่อปรับเสียงให้กลับมาปกติ แต่ก่อนอื่น....

“ฮาๆๆ อุอา ฮาๆๆ ฮาๆๆๆ” ผมหัวเราแบบนอนสต็อปมาก เพราะตั้งแต่รู้จักกับเฮียมา นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเฮียทำเสียงอะไรแบบนี้ เฮียโบ้โบกมือตบหัวผมเต็มๆ

“ช่วยเช็คให้แล้ว ยังจะหัวเราะหาพระบิดาเหรอครับคุณชาย” เฮียลุกขึ้นเอาไม้ขนไก่ขนาดเล็กไล่เปิดตู้ปัดฝุ่นนาฬิกาที่โชว์อยู่

“เฮียว่าผมเอาไงต่อดีอะ” ความฮาหายไป กลับมาเข้าประเด็นกันต่อ

“เอางี้ ถ้าแพรวของแกเป็นผู้หญิงล่าแต้ม หรือมีอะไหล่สำรอง ลักษณะไลฟ์สไตล์จะไม่ต่างกับที่มีกับแกหรอก” เฮียทิ้งคำใบ้อีกละ แต่ก็จริงนะ

“หรือเวลามึงจะฟันใครสักคน แกก็ใช้มุขเดิมๆ แต่ดัดแปลงให้เข้ากับลักษณะคนๆ นั้นใช่ไหมละ” เฮียยังคงปัดฝุ่นต่อไป ผมคิดสักครู่นิ่งๆ ก่อนจะลุกขึ้นหยิบหมวกกันน็อคและสวมถุงมือ

“ขอบคุณเฮียครับ ผมได้คำตอบละ” เฮียยังคงปัดฝุ่นต่อไป จึงยกมือเหนือหัวเป็นการบอกลา ผมใส่หมวกกันน็อค แล้วควบน้องถ่านออกจากสยามโดยไว ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงกับการจราจรตอนคนเลิกงาน ผมมาถึงบ้านแพรวแล้ว แต่ผมขับไปจอดหลบเสาไฟฟ้า แล้วแอบในมุมที่กะว่าจะได้เจอแน่ๆ ถ้าแพรวกลับมาคนเดียว ผมจะวิ่งไปคุย แต่ถ้ามากับผู้ชายอื่น ผมจะสะกดรอยผู้ชายคนนั้นต่อ

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง มี MINI รุ่นล่าสุดสีเหลืองมาจอดที่หน้าบ้านแพรว ผมควักมือถือแล้วซูมถ่ายภาพไปเรื่อยๆ แพรวลงมาจากรถ คนขับมินิเป็นผู้ชายวัยประมาณปีสองมหาลัยฯ แล้วคนขับมินิก็หอมแก้มแพรวอีกสองฟอด ก่อนจะโบกมือลากัน ถ้าผมมีปืนในมือตอนนี้ ผมจะรัวหมดแม็กใส่คู่นี้แน่นอน ได้เวลาสะกดรอยละ

ผมขับน้องถ่านตามมินิสีเหลืองคันนี้ห่างๆ ภาวนาอย่าขึ้นทางด่วนเด็ดขาด ไม่งั้นผมจะสืบต่อไม่ได้ว่ามันเป็นใคร แล้วมันก็เป็นอย่างว่า มินิคันนั้นเลี้ยวเข้าด่านจ่ายเงินขึ้นทางด่วนไปเรียบร้อย จบกัน ตามได้แค่นี้เอง อย่างน้อยก็ได้ทะเบียนรถมันมาแล้ว เดี๋ยวไปตามต่ออีกทีละกัน

สงสัยจะเป็นกรรม เป็นนักล่าแต้มที่อยากหยุดล่าแต้ม เจอกับสาวล่าแต้มมืออาชีพเหมือนกัน....

………………..

วันนี้วันพฤหัส วันสุดท้ายของการปิดคอร์ส แล้วอีกไม่กี่วัน ก็จะเปิดเทอมแล้ว ไม่แน่ใจว่าคุณชายที่นั่งเรียนข้างผม เอาสรุปบทเรียนผมไปอ่านเปล่า หรือตอนนี้เป็นกระดาษลอยปลิวหายไปแล้ว ไม่เป็นไร ผมทำสรุปทั้งเล่มมาให้แล้ว เข้าเล่ม ทำปกให้อย่างดี เขียนด้วยลายมือตัวเองล้วนๆ ส่วนบทสุดท้าย ผมลงทุนวิ่งไปเรียนรอบเช้าที่สาขาอื่น เพื่อเอามาทำสรุปให้ทันตอนกินข้าวเที่ยง แล้วรอให้เลยแหละ

ขออย่างเดียว มาเรียนนะ อย่าหายไปละ...ไม่งั้นผมคงรู้สึกเซ็งอย่างบอกไม่ถูก จะได้เวลาเข้าเรียนแล้วๆๆ ผมยังยืนรออยู่ริมฟุตบาทหน้าที่เรียน ผ่านไปห้านาทีที่ต้องเข้าเรียนแล้ว ยังไม่มาอีก งั้น ผมขึ้นไปรอที่ห้องละ

มองดีๆ คนที่กำลังเดินข้ามถนนมา นั้นไง!!! มาแล้ว ไขโย!!! ผมรีบขึ้นไปนั่งประจำที่ในห้องโดยไว แล้วหยิบทุกอย่างขึ้นมาตั้งโต๊ะให้เหมือนผมมาเรียนนานแล้ว ไม่ถึงห้านาทีต่อมา คุณชายของผมก็มานั่งข้างๆ แต่สังเกตอยู่ว่า ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา สายตาโหดกว่าปกติ จนทำเอาใครหลายคนไม่กล้าสบตา อยากถามนะ ว่าเป็นอะไรเปล่า...

ผมนั่งเช็คอีกทีว่าสรุปที่ผมทำมาถูกต้องไหม หรือจะเพิ่มตรงไหนเข้าไปให้ดี บางจุดผมก็ลบแก้คำอธิบายให้ง่ายขึ้น เหลือบมองคุณชายแล้ว ก็เอาแต่เคาะดินสอไปมา วันสุดท้ายนี้ไม่มีพักครึ่ง เพราะแค่สองชั่วโมงนิดๆ ก็จบละ ผมค่อนข้างมั่นใจว่า สรุปเล่มนี้ที่ผมทำมา เพื่อนข้างๆ ผม น่าจะอ่านเข้าใจแน่นอน

“ขอให้ทุกคนทบทวนที่เรียนไป และโชคดีในการเรียนนะคะ” เป็นสัญญาณของการปิดคอรส์อย่างเป็นทางการ

นี่คือเวลาที่ผมกำลังรวบรวมความกล้าที่สุดในชีวิตอีกครั้ง ผมยอมรับว่าผมกลัว...ผมไม่แน่ใจเลยว่า สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ มันจะเป็นอย่างไร แต่จากนี้ไป ผมตัดสินใจแล้วว่า

“เออ...โทษนะ” น้ำลายในคอผมมันฝืดอย่างบอกไม่ถูก คุณชายข้างๆ ผมหันมามองหน้าผม

“เราทำสรุปทั้งเล่มมาให้อะ” ผมยื่นสมุดสรุปที่พึ่งไปเข้ารูปเล่มมาสดๆ ร้อนๆ คุณชายรับไปเปิดดู สีหน้าเค้าดูประหลาดใจเล็กน้อย

“แล้วที่เรียนวันนี้ละ” คำถามคุณชาย ทำให้ผมต้องเปิดบทสุดท้ายให้ดูว่าผมก็ทำมาเรียบร้อยแล้ว

“เอ้ย!!! เทพเกิ้น” รอยยิ้มของคุณชายที่กำลังเก็บสมุดสรุปบทเรียนลงกระเป๋า ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขมาก อยากให้เค้ายิ้มเยอะๆ ดูไม่น่ากลัวเท่าหน้าเค้าตอนนิ่งจริงๆ

“เออ ชื่อไรเหรอ” น้ำลายในคอผมฝืดหนักกว่าเดิม ผมตื่นเต้นกับการถามคำถามง่ายๆ แค่นี้

“บิ๊ก แล้วนายอะ” ผมจะอ้าปากตอบก็ไม่ออก ใจผมสั่นรัวเป็นกลองที่ได้รู้จักเค้าซะที หลังจากนั่งเรียนมาเกือบเดือน

“เราชื่อแทน” บิ๊กยื่นมือมาเช็คแฮนด์กับผม มือของบิ๊กนุ่มอย่างบอกไม่ถูก แถมอุ่นนิดๆ วินาทีที่ผมจับมือบิ๊ก ผมพิจารณารูปกายได้เต็มๆ บิ๊กสูงกว่าผมเล็กน้อย ตัวใหญ่กว่าผม ที่คิ้วมีแผลเป็นจากการเย็บ เล็กน้อย แต่นั้นยิ่งทำให้เข้ากับใบหน้าของบิ๊กที่ขาว ตี๋ ผมทรงสกินเฮดที่เกลี้ยงเกลา แว่นตาทรงเหลี่ยมพลาสติกสีดำของ Oakley เสื้อโปโลแบรนด์เนมที่ยัดเข้าไปในกางเกงยีนส์เดฟพับขา คาดด้วยเข็มขัดหนัง LV และรองเท้าบูทหนังกลับ จนผมเผลอลืมปล่อยมือจากบิ๊กไปชั่วขณะ

“เป็นไรเปล่า” ผมหลุดจากภวังค์ที่กำลังมองบิ๊ก และปล่อยมือที่จับอยู่ในทันที

“เปล่าๆๆ แล้วบิ๊กจะไปไหนต่อเปล่า” บิ๊กหยิบ iPhone ตัวเองขึ้นมาดูสักครู่

“เราว่างอยู่ อยากกินไรไหม ถือว่าเป็นคำขอบคุณสำหรับเล่มนี้ แทนเลือกเลยนะ” ผมตื่นเต้นกว่าเดิมอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะพยักหน้าตกลงโดยอัตโนมัติ

………………..

แล้วเราทั้งคู่ก็มาอยู่ที่ร้านขนมปังกับนม ร้านเล็กๆ ในสยาม บิ๊กนึกว่าผมจะทานอะไรพิเศษกว่านั้น แต่ผมว่ามันแพงไปที่จะรบกวนให้เพื่อนใหม่เลี้ยงผม นมเย็นกับขนมปังแยมส้มสองแผ่นของผม กาแฟเย็นกับขนมปังสังขยากับช็อกโกเล็ตของบิ๊ก ก็มาเสริฟ์ตรงหน้า ก่อนที่บิ๊กจะเอาขนมปังเพิ่มอีกสองแผ่น แต่เป็นแยมส้ม เพราะเห็นของผมแล้วน่าทาน

“อร่อยดีอะ เราเดินผ่านร้านนี้ แต่ไม่เคยกินเลย” ดูบิ๊กจะถูกใจอย่างมาก

“ร้านประจำเราเองแหละ” ร้านนี้ไบร์ทเป็นคนพามากิน ยืนยันกันทั้งโรงเรียนว่าอร่อย

“แทนเรียนไหนอะ” บิ๊กถามผมขณะที่ปากยังเคี้ยวอยู่ พอบิ๊กมองสำรวจดีๆ ก็รู้ว่าผมเรียนไหน จากกระเป๋าย่ามที่ผมสะพายมาเรียนประจำ

“โรงเรียนรวมเทพนี่หว่า สาวสวยด้วย ชอบ” คนอื่นอะเทพ แต่ไม่ใช่เรานะบิ๊ก แหๆ

"หล่อๆ อย่างบิ๊ก สาวโรงเรียนเราธรรมดาไปแล้วมั่ง" คุณชายดูจะสนใจเรื่องนี้เป็นพิเศษจริงจัง

"แทนแนะนำให้เราสักคนสองคนหน่อยดิ" บิ๊กร่าเริงเหมือนเด็กได้ของเล่น ยังรบเร้าผมเรื่องแนะนำเพื่อนผู้หญิงต่อไป ผมก็...ไม่รู้ซินะ

ขนมปังหมดลงพร้อมกับน้ำแข็งในแก้วที่บิ๊กเทใส่ปากเคี้ยวจนหมดแก้ว คุณชายของผมดูจะติดใจกับมื้อนี้พอสมควร

"แทนกลับไงอะ เราไปส่งให้ไหม" บิ๊กเช็ดปากสักครู่ก่อนจะหยิบสรุปบทเรียนมาให้ผม

"เซ็นชื่อให้หน่อย เอาเบอร์ด้วย วันนึงนายเป็นติวเตอร์ดัง เราจะได้อวดได้" โธ่...นึกว่าอะไร เซ็นเสร็จ บิ๊กยิงเบอร์มือถือเข้าเครื่องผม

"ตกลงกลับไง" ผมลืมตอบเลยแหะ

"เราอยู่คอนโด ตรงพญาไทอะ" พอบอกตำแหน่งเสร็จ บิ๊กพยักหน้าโอเค

"เดี๋ยวไปกับน้องถ่านของเรา" น้องถ่านคือ?

ผมกับบิ๊กเดินกลับมาสยามพารากอน บิ๊กแวะไปเอาหมวกกันน็อคที่ฝากไว้ในห้างฯ ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่า น้องถ่านคือมอไซค์นี่เอง ระหว่างที่ผมกับบิ๊ก เดินไปลานจอด Big Bike ของห้างฯ นั้น

"หยุดๆ" บิ๊กกระชากข้อมือผมให้หยุด เหมือนเจออะไรสักอย่างจนต้องหยุดดู

"มีอะไรเปล่า" บิ๊กยกมือให้ผมเงียบครู่ ก่อนจะลากผมไปหลบมุม ตอนนี้บิ๊กมองไปที่ร้านเค้ก

"แทนจะกลับก่อนก็ได้นะ เรามีธุระ" ผมไม่กล้าถามนะ เผื่อเป็นเรื่องส่วนตัวที่ผมไม่ควรยุ่งด้วย

"บิ๊กดูใครอยู่อะ" ผมคิดว่าจะช่วยนะ

"เห็นไอ้หน้าหล่อที่กำลังป้อนเค้กให้ผู้หญิงคนนั้นมะ" ผมมองสำรวจตามที่บิ๊กเล่า เจอละ ชายมหาลัย หล่อแบบสำอางค์ กับหญิงประมาณ ม.4 ไม่ก็ 5 ที่ดูยังไงก็เหมือนคู่รักมากัน

"ผู้หญิงคนนั้นแฟนเรา ส่วนไอ้ผู้ชายนั้น...ไม่รู้วะ แต่แมร่งแย่งของเราวะ!!!" บิ๊กใจเย็นๆ นะ

หลังจากมองได้สักพักใหญ่ๆ คู่รักที่กำลังโดนจับตามองอยู่ ก็เดินออกจากร้าน บิ๊กเดินตามห่างๆ ผมเดินตามหลังอยู่ มือที่ถือหมวกกันน็อกตอนนี้ กำจนเส้นเลือดขึ้น บอกถึงอารมณ์ของบิ๊กได้ว่าเป็นอย่างไร แล้วคู่รักก็เดินเข้าโรงหนังไป การติดตามจึงสิ้นสุดแค่นี้

"ไปเถอะ" น้ำเสียงบิ๊กเรียบเฉย แต่บอกถึงความเสียใจว่ามีแค่ไหน

"อย่าคิดมากซิ มันอาจไม่ใช่อย่างที่นายคิดก็ได้" บิ๊กไม่ตอบ แต่เดินเร็วจนผมต้องสาวเท้ายาวๆ ตามไปจนถึงลานจอด Big Bike แบบเกือบจะวิ่งตามในบางจังหวะ

ผมอยากทำอะไรให้บิ๊กรู้สึกดีกว่านี้นะ แต่ต่อให้ผมทำยังไง ก็คงไม่รู้สึกดีขึ้นหรอก...

**********

บทที่ 9 เจอกันวันศุกร์ที่ 6 นี้ ตอนบ่ายๆ จะมาลงครับ

หลังจากนี้ บิ๊กจะจบเรื่องกับแพรวยังไง และเรื่องระหว่างบิ๊กกับแทนจะเป็นไงต่อ สามบทถัดจากนี้ไป เจอกันครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 8 (หน้าที่ 2 : Update 04/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 04-03-2015 18:04:31
ซวยไป เจอสาวล่าแต้ม

ท่าทางแพรวจะมีคนคุ้มกันอยู่ด้วย เป็นคนที่รับสายหรือเปล่าน้อออ??

**

อีกสามตอนหนูแพรวจะออกจากวงโคจรแล้วเหรอคะ  ไปแล้วไปลับล่ะอีหนู ไม่ต้องโผล่มาอีกนะ

(ว่าแต่ต่อไปบิ๊กก็จะเจอผญอื่นอีก... แสดงว่าไม่เข็ดสินะ)

ปอลิง โหวตหนูไบร์ทเป็นพระเอกเจ้าค่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 8 (หน้าที่ 2 : Update 04/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 04-03-2015 18:13:13
'แพรว' เธอมาเหนือเมฆจริงๆ. :hao3: เราขอถามบิ๊กซ้ากกคำอยากได้ผู้หญิงแบบนี้เป็นแม่ของลูกจริงอ่ะ? เอาเวลามาติวกับแทนดีกว่านะคะ. :-[ อย่าไปเสียเวลาตามดูตามเฝ้าแพรวเลยเนาะ!  :mew3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 8 (หน้าที่ 2 : Update 04/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 04-03-2015 18:28:55
ปกติเราจะไม่ชอบผู้ชายที่กินในที่ลับแล้วไขในที่แจ้งนะ
แต่ในกรณีแพรวนี่ถ้าหากว่ามีใครทำจะไม่ว่าเลยเพราะว่านางทำตัวเอง
ผู้หญิงก็มีการเตือนๆกันว่าผู้ชายคนนั้นคนนี้ไม่ดีหลอกฟันสาว หนุ่มๆก็มีการบอกต่อๆกันว่าคนนี้ง่าย
เรื่องราวมันไปในทางที่ไม่สร้างสรรค์เลย
หนุ่มสาวชอบใจกันอยากไปนอนด้วยกัน เราเฉยๆนะถือว่าเด็กอยากรู้
แต่การล่าแต้มนี่ไม่ใช่การอยากรู้อยากเห็นแต่เป็นอะไรที่ต่ำกว่านั้น

ก็อยากรู้ว่าบิ๊กนี่จะจัดการยังไงเรื่องแพรว
หวังว่าคงจะไม่ทำอะไรร้ายๆหรอกนะ
ผู้หญิงไม่ได้มีค่าขนาดนั้นหรอก

แทนยังน่ารักเหมือนเดิม ไบรท์ต้องเร่งเครื่องหน่อยนะ ยังไงก็ยังอยากให้แทนมีความทรงจะที่ดีกับความรักบ้าง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 8 (หน้าที่ 2 : Update 04/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 04-03-2015 19:05:03
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 8 (หน้าที่ 2 : Update 04/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 04-03-2015 19:20:08
เป็นนิยายที่ดูสมจริงดีจัง โดยเฉพาะเรื่องความคิดแบบวัยรุ่น
สงสารอดีตของแทนมาก หวังว่าคงไม่ตามมาหลอกหลอนอะไรอีก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 8 (หน้าที่ 2 : Update 04/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 05-03-2015 01:11:38
ซวยไป เจอสาวล่าแต้ม

ท่าทางแพรวจะมีคนคุ้มกันอยู่ด้วย เป็นคนที่รับสายหรือเปล่าน้อออ??

**

อีกสามตอนหนูแพรวจะออกจากวงโคจรแล้วเหรอคะ  ไปแล้วไปลับล่ะอีหนู ไม่ต้องโผล่มาอีกนะ

(ว่าแต่ต่อไปบิ๊กก็จะเจอผญอื่นอีก... แสดงว่าไม่เข็ดสินะ)

ปอลิง โหวตหนูไบร์ทเป็นพระเอกเจ้าค่ะ

จบคนนี้ คนถัดไปในอนาคต ทำให้บิ๊กขาดสติ+ตัวละครปั่นป่วนทุกฝ่ายแน่นอนครับ

แต่กว่าจะถึงเวลานั้น คงอีกยาวอยู่ครับ^^

'แพรว' เธอมาเหนือเมฆจริงๆ. :hao3: เราขอถามบิ๊กซ้ากกคำอยากได้ผู้หญิงแบบนี้เป็นแม่ของลูกจริงอ่ะ? เอาเวลามาติวกับแทนดีกว่านะคะ. :-[ อย่าไปเสียเวลาตามดูตามเฝ้าแพรวเลยเนาะ!  :mew3:

กว่าจะทำใจลง ก็สองสามตอนนะครับ แหๆ

ปกติเราจะไม่ชอบผู้ชายที่กินในที่ลับแล้วไขในที่แจ้งนะ
แต่ในกรณีแพรวนี่ถ้าหากว่ามีใครทำจะไม่ว่าเลยเพราะว่านางทำตัวเอง
ผู้หญิงก็มีการเตือนๆกันว่าผู้ชายคนนั้นคนนี้ไม่ดีหลอกฟันสาว หนุ่มๆก็มีการบอกต่อๆกันว่าคนนี้ง่าย
เรื่องราวมันไปในทางที่ไม่สร้างสรรค์เลย
หนุ่มสาวชอบใจกันอยากไปนอนด้วยกัน เราเฉยๆนะถือว่าเด็กอยากรู้
แต่การล่าแต้มนี่ไม่ใช่การอยากรู้อยากเห็นแต่เป็นอะไรที่ต่ำกว่านั้น

ก็อยากรู้ว่าบิ๊กนี่จะจัดการยังไงเรื่องแพรว
หวังว่าคงจะไม่ทำอะไรร้ายๆหรอกนะ
ผู้หญิงไม่ได้มีค่าขนาดนั้นหรอก

แทนยังน่ารักเหมือนเดิม ไบรท์ต้องเร่งเครื่องหน่อยนะ ยังไงก็ยังอยากให้แทนมีความทรงจะที่ดีกับความรักบ้าง

ผมวางบิ๊กให้เป็นคนแบบที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ในเนื้อแท้ของตัวละครนี้ ถ้าผิดหวัง อย่างมากก็แค่อยากได้เหตุผล จะเข้าท่าหรือไม่ ก็จะยอมรับ

ขออย่างเดียว อย่าให้โกรธหรือสติหลุดจะเอาคืน อันนี้ละครับ ทำได้ทุกอย่างแบบที่ทุกคนคาดไม่ถึงแน่นอน

ส่วนแทน อันนี้เด็กดีของจริงครับ นั้นทำให้บิ๊กเปลี่ยนเป็นคนใหม่ได้นั้นละครับ^^

สำหรับไบร์ท อาจจะบทเบาสักหน่อยในบทต่อไปจากนี้ แต่ไม่หาย+บทหลังๆ มีบทบาทสำคัญกับวงจรตัวละครมากกว่านี้แน่นอนครับ^^

ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดด้วยนะครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

เป็นนิยายที่ดูสมจริงดีจัง โดยเฉพาะเรื่องความคิดแบบวัยรุ่น
สงสารอดีตของแทนมาก หวังว่าคงไม่ตามมาหลอกหลอนอะไรอีก

ไว้เขียนเสร็จจะเล่าที่มาให้ฟังนะครับ^^

บทต่อไปจากนี้ อดีตของแทนจะได้รับการปิดตายด้วยฝีมือตัวละครในเรื่องนี่แหละครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 8 (หน้าที่ 2 : Update 04/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 05-03-2015 05:35:31
 :katai5:  :katai5:
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 8 (หน้าที่ 2 : Update 04/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 05-03-2015 15:34:28
:katai5:  :katai5:
 :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 8 (หน้าที่ 2 : Update 04/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 05-03-2015 16:47:34
รอลุ้นละกันค่ะ ว่าสุดท้ายเรื่องมันจะเป็นยังไง จะรักกันยังไง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 8 (หน้าที่ 2 : Update 04/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 06-03-2015 01:38:50
รอลุ้นละกันค่ะ ว่าสุดท้ายเรื่องมันจะเป็นยังไง จะรักกันยังไง

อีก 2-3 บท จะเห็นภาพนั้นครับ ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 9 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 06-03-2015 16:41:38
มาละครับ เคลียร์งานนานไปหน่อย จนจะเย็นแล้วพึ่งจะมาลงครับ^^""

บทที่ 9 มาแล้วครับ บทนี้จะหนักไปทางบิ๊กเล็กน้อย เพราะเจ้าตัวกำลังอยู่ในช่วงตัดใจล้วนๆ ส่วนแทนเองก็ได้แต่เป็นห่วงบิ๊กอย่างเดียว

ตอนนี้เขียนถึงบท 19 แล้ว เอาเวลางานผสมเขียนนิยาย เกือบไม่ได้นอนละครับ^^""

มาดูกันต่อดีกว่าครับ

**********

Chapter 9

ที่ลานจอด Big Bike บิ๊กหยิบสวมถุงมือกับปรับสายกระเป๋าสะพายข้างให้กระชับกับหลัง ตรงหน้าผมตอนนี้เป็น Ducati Diavel Carbon Red ที่บิ๊กเรียกว่า “น้องถ่าน” มอไซค์คันใหญ่ที่ผมเห็นใครขี่ก็เท่ห์มาก หน้าตาดุดันไม่แพ้เจ้าของรถในเวลานี้

"เอาไปใส่ซะ" บิ๊กยื่นหมวกกันน็อคเต็มใบที่เจ้าตัวใช้ให้ผม" ผมรับหมวกมา งงนะ ว่าบิ๊กไม่ต้องใส่เหรอ?

"แล้วบิ๊กจะใส่อะไร" ผมถามอย่างซื่อๆ แต่เจ้าตัวอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่ เลยไม่ตอบผม ก่อนจะคร่อมลงน้องถ่าน แล้วสตาร์ทเครื่อง

“อยากหลุดจากเบาะแล้วหัวฟาดพื้นตาย ก็ตามใจ” น้ำเสียงบิ๊กดูหงุดหงิดมาก ผมใส่หมวกลงไป แต่ปรับสายและล็อคไม่ถูกอยู่นาน จนบิ๊กดับเครื่องแล้วกางขาตั้ง ลงมาจากรถ

“มานี่!!!" เสียงเรียกแบบใส่อารมณ์ ทำให้ผมรู้สึกกลัว บิ๊กปรับสายรัดหมวกให้ผมแบบคนมีอารมณ์ บางช่วงทำผมเจ็บคางนิดหน่อย

"เกาะเอวไว้ ถ้ากลัวก็โอบไปเลย" ผมซ้อนท้ายน้องถ่านแล้ว บิ๊กออกตัวช้าๆ ค่อยๆ คลานไปจนถึงทางออกห้างฯ พอเข้าถนนใหญ่ แรงกระชากของรถ ทำให้ผมต้องกอดเอวบิ๊กไว้ไม่ให้ร่วง บิ๊กขับมุดตามช่องไปมา และเลี้ยวขวาขึ้นสะพานหัวช้างตอนไฟเหลืองนับเหลือแค่ 1 วินาทีสุดท้าย

แรงกระชากลูกต่อมาเกิดขึ้นเมื่อรถเข้าทางตรง นาทีนี้ เหมือนผมนั่งรถไฟเหาะ แต่ผมมั่นใจบิ๊กว่าขับปลอดภัยนะ  แล้วบิ๊กก็มาส่งผมถึงหน้าคอนโดอย่างปลอดภัย ผมลงจากน้องถ่าน ก่อนจะถอดหมวกคืนให้

"ขอขึ้นไปห้องแทนได้ปะ จะล้างหน้า คราบน้ำมันจากท่อไอเสียรถเมล์เกาะหน้าอยู่" หน้าบิ๊กตอนนี้ มองดีๆ เลอะฝุ่นกับคราบเขม่าไอเสียจากการขับต่อท้ายรถเมล์ที่พ่นควันดำจริงๆ ผมพาบิ๊กเข้าห้อง เมื่อถึงห้อง บิ๊กกึ่งวางกึ่งทุ่มหมวกกันน็อกลงโซฟาจนสะเทือน เหวี่ยงกระเป๋าสะพายลงโซฟาต่อ ตามด้วยถอดแว่นแล้วโยนออกจากตัวลงพื้น ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

ผมถือวิสาสะ เอาแว่นตาบิ๊กไปล้างน้ำยาล้างจาน แล้วเอาผ้าเช็ดจอคอมฯ ที่พึ่งซักมา เช็ดจนแว่นตาสะอาด กลับมาใสเหมือนเดิม บิ๊กเข้าห้องน้ำไปพักใหญ่ ก่อนจะออกมาแบบหน้าเปียก หัวเปียก น้ำหยดจนปกคอเสื้อโปโลเปียก ผมวิ่งไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กส่งให้

“เมื่อกี้สระผมนิดนึง คันหัว ใช้แชมพูกับทำอ่างเลอะ โทษด้วย" ถึงน้ำเสียงจะแข็งๆ แต่บิ๊กก็ยังมารยาทดีอยู่ บิ๊กเช็ดหน้ากับหัวและคอ พอส่งผ้าคืนผมแล้ว ผมส่งแว่นตาให้

"ขอบใจที่ล้างให้" บิ๊กใส่แว่นเสร็จ ผมเตรียมน้ำเย็นให้อีกแก้ว บิ๊กมองผมด้วยตาขวางจากอารมณ์ที่ค้างอยู่ ก่อนจะหยิบแก้วไปดื่มจนหมด แล้วเดินไปวางคืนที่ครัวเหมือนเดิม

"ขอบใจ" ผมอยากปลอบเรื่องที่บิ๊กเจอมานะ แต่ไม่รู้จะทำไง หลังจากเดินลงเข้าลิฟท์มา จนมาส่งถึงน้องถ่านแล้ว บิ๊กสวมหมวกแล้วปรับสายรัดใหม่สักครู่

"เราขอโทษนะ ถ้าบิ๊กไม่พอใจที่..." บิ๊กเอื้อมมือมาแตะไหล่ผม

"นายก็แค่คนที่ไม่เคยเข้าใจเรา คนแบบนาย มีเยอะ เราก็แค่ได้มาเพิ่มอีกคนเอง" บิ๊กคร่อมแล้วสตาร์ทเครื่อง ก่อนจะขับออกไปช้าๆ แต่พอออกถนน เสียงท่อยังคงดังอยู่นานพักใหญ่

ผมไม่เห็นหน้ากับแววตาบิ๊กตอนพูดประโยคเมื่อครู่นี้หรอก เพราะหมวกกันน็อกบังไว้ ผมรู้สึกไม่ดีเลย...ที่ช่วยให้อะไรๆ ดีกว่านี้ไม่ได้

ผมมันคงไม่รู้อะไรจริงๆ แหละ...ผมแค่อยากทำให้บิ๊กรู้สึกดีกว่านี้ แค่นั้นเอง

………………..

สับสน...คือความรู้สึกของผมตอนนี้ ผมได้แต่บิดน้องถ่าน และพามุดตามช่องไปมา แหกไฟเหลืองวินาทีสุดท้าย ไม่ก็ไฟแดงวินาทืแรกบ้าง ผมอยากระบาย ผมหงุดหงิด เสียใจ ทุกอย่างเหี้ยมากสำหรับผมตอนนี้ ผมคิดไม่ออกจะทำไงดี เอาวะ ให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่า ผมกลับไปสยามพารากอนอีกรอบ ถ้าคะเนจากเวลาที่ดูหนังแล้ว อีกไม่เกินชั่วโมง น่าจะออกมาได้แล้ว

แล้วจะไปรอที่ไหนดี? หน้าโรงหนังละกัน ยังไงตรงบันไดหลัก ก็น่าจะลงมา ผมเดินวนเวียนแถวนั้นด้วยการฟังเพลงฆ่าเวลาไป iPhone ก็กวนประสาท วนแต่เพลงอกหักให้ผมอยู่ได้ แมร่ง!!! อยากปาทิ้ง ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงเต็ม ผมคงไม่เจอแล้วแหละ กลับดีกว่า....

สองทุ่มตรง น้องถ่านติดอยู่ท่ามกลางรถที่กำลังจะออกจากห้างฯ คลานไปตามข่องที่พอจะผ่านไปได้บ้าง แล้วผมก็เจอของดี MINI สีเหลืองคันที่ส่งแพรวเมื่อวาน ผมพยายามหาช่องคลานไปจนเกาะแถวท้ายรถเป้าหมายของผมได้ เมื่อถึงคิวออกจากห้างฯ ผมวิ่งตามอยู่ห่างประมาณสองช่วงคันได้ แล้ว MINI สีเหลืองคันนั้นก็ไปจอดที่ร้านส้มตำเจ้าดังแถวถนนนราธิวาส ร้านนี้ใหญ่พอที่ผมจะเลือกมุมนั่งกินโดยไม่ให้สองคนนี้สังเกตได้ ผมนึกออกละจะเอาใครมาช่วยดี

“ไอ้เชี่ยโจ กูอยู่ร้านส้มตำแถวบ้านมึงอะ มากินกับกูหน่อย” ผมส่งข้อความไปหาโจ มันคงงง ว่าปกติผมไม่เคยชวนมันกินแค่สองต่อสองแบบนี้

โจ : “ไอ้บิ๊ก กูกินข้าวกับที่บ้านอิ่มแล้ว มาชวนเชี่ยไรตอนนี้” กูรู้แล้ว ไม่ได้ดูเวลาไม่เป็น

“กูเลี้ยง มากินน๊า” มาก็มาเถอะ ห่าน!!!

โจ “เบียร์ฟรีด้วยนะ ไม่งั้นไม่ไป” เออ!!! ไอ้เห็นแก่กิน ฟวย!!!

“เจอกันที่ร้านนะ ออกมาเดี๋ยวนี้นะเว็ย” วางสายเสร็จ ผมเดินเข้าไปหาที่นั่งมุมที่ไกลพอที่คู่ชู้ผมจะมองไม่เห็นผม มองแล้วอารมณ์แมร่งขึ้นจริงๆ

สิบนาทีต่อมา โจในสภาพชุดอยู่บ้านก็มาถึงร้าน เสื้อบอลเน่าๆ กับบ็อกเซอร์สั้นจนโจน้อยจะลอดออกมาได้ รองเท้าแตะเน่าๆ ที่ไปบ้านมันทีไรก็ใส่แบบนี้ตลอด ไม่นึกว่ามากินข้าวกับกูก็ชุดนี้ด้วย ซกมกสัดๆ

“ไอ้บิ๊ก เรียกกูมาเนี่ย มีอะไรวะ” ไอ้โจที่บอกว่ากินข้าวกับที่บ้านแล้ว ลงมือจกส้มตำกับข้าวเหนียวก่อนใคร แล้วบอกว่าอิ่มแล้ว ไอ้ตอแหล!!!

“มึงหันหลังทาง 7 นาฬิกา จะเห็นชายหญิงคู่นึง ชายมหาลัยขับ MINI สีเหลืองที่จอดอยู่ริมถนน หญิงประมาณ ม.4” โจหันไปมองสักครู่ แล้วกลับมาพยักหน้าให้ผมรู้ว่า เห็นเป้าหมายแล้ว ในขณะที่มือเริ่มรินเบียร์ให้ผม

“นั้นแพรว ที่มึงบอกว่าจีบติด จะมาเปิดตัวเร็วๆ นี้ใช่ปะ” เออ นั้นแหละไอ้โจ

“แล้วทำไมไปอยู่กับหนุ่มขับ MINI ละวะ หรือหญิงมึงไม่อยากเป็นสก็อยแล้ว” ปากก็กิน แถมยังพูดมากด้วยนะมึง

“กูไม่รู้เว้ย เรียกมึงมานั่งเป็นที่บังสายตา เผื่อเค้าเห็นกูนั่งอยู่” ไอ้โจ ไม่ต้องหัวเราะในลำคอก็ได้ ถ้าไม่หยุด กูแช่งให้พริกติดคอ

“ชายบิ๊กผู้ฟันสาวแล้วทั่วทิศ หมดปัญญาสู้หนุ่มขับ MINI เออ ฮาวะ” จะแดกก็แดกไป ไม่ต้องพล่ามมาก ผมอยากได้จังหวะเข้าไปถามแพรวตรงๆ ซะที ว่าตกลงแล้วจะเอายังไง การมาคอยตามแบบนี้ ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายร้อนรุมกว่า

อาหารบนโต๊ะค่อยๆ หมดลงไป ผมได้กินไม่เยอะมาก หิวแต่กินไม่ค่อยลง ส่วนไอ้โจก็ลาภปากมันไป ในขณะที่โต๊ะของแพรวก็เช็คบิลออกไป ผมควักแบงค์พันให้ไอ้โจทันที

“จ่ายให้กูด้วย ขาดเท่าไหร่ มาเก็บทีหลัง” ผมคว้ากระเป๋ากับหมวกกันน็อกไป
“เชี่ยบิ๊ก แล้วถ้าไม่พอละห่า เอ้ย กลับมาก่อน” ไม่ต้องห่วงไอ้โจ บวกไว้แล้ว ไม่เกินพันแน่นอน

ตรงหน้าผมไม่เกินสองช่วงคันรถ MINI สีเหลืองยังคงคลานไปตามการจราจร ไม่รู้ว่าจะไปสิ้นสุดที่ไหน แต่ผมจะเก็บข้อมูลให้มากที่สุด...คืนนี้เคาะประตูบ้านแพรว ผมก็เอาวะ หลังจากขับตามอยู่ชั่วโมงกว่าๆ ขับจนออกนอกเมืองมาถนนเส้นที่ออกต่างจังหวัดได้ MINI สีเหลืองคันนั้น ก็เลี้ยวเข้าโรงแรมม่านรูดที่ค่อนข้างดูดี ผมพาน้องถ่านตามเข้าไปจนเห็นว่าเข้าห้องไหนไป

เอาไงต่อดีละเรา คืนนี้คงอีกยาว...กลับบ้านก็ได้วะ บิ๊กเอย ท่องไว้ ก็แค่ผู้หญิงที่เคยผ่านมือ...หรือควรท่องว่า ผู้หญิงก็แค่ของกิน อิ่มแล้วก็หากินใหม่ดีกว่า

แต่ผมอยากหยุดกิน แล้วเริ่มต้นจริงๆ กับใครสักคนไม่ได้เหรอ

………………..

ผมนั่งมองเบอร์บิ๊กในสมุดโทรศัพท์ ผมอยากทักไปหาบิ๊ก จะคุยไรดีละ? กดเปิดข้อความใหม่แล้ว จะส่งไรไปคุยดีละ...กลัวจะรบกวนเค้าเปล่าๆ งั้น

“กลับบ้านแล้วยังครับ” ผมส่งข้อความแรกไปหาบิ๊ก ไม่ถึงสามนาทีต่อมา บิ๊กตอบกลับมาว่า

บิ๊ก “กินข้าวกล่อง 7-11 ริมถนน หิวอยู่” บิ๊กตอบกลับมา พร้อมภาพถ่ายข้าวกล่องที่หมดไปแล้วกับกล่องที่กินอยู่ล่าสุด วางอยู่เบาะหลังน้องถ่าน มีภาพข้างหลังเป็น 7-11 ที่บรรยากาศเหมือนขับไปถนนนอกเมืองแล้ว

“อย่าคิดมากนะ เรื่องวันนี้อะ เราเป็นห่วง” ผมไม่กลัวบิ๊กดุผมนะ

บิ๊ก “อือ แนะนำเพื่อนสวยๆ น่ารักๆ ให้ซิ จะได้สบายใจ : P” แบบนี้แปลว่าอารมณ์ดีใช่ไหมบิ๊ก

บิ๊ก “แทน ขอโทษที่เราเหวี่ยงใส่ไปเมื่อตอนเย็นนะ” ไม่โกรธบิ๊กซะหน่อย ผมยิ้มก่อนจะตอบว่า

"เราเข้าใจว่าบิ๊กรู้สึกยังไง อย่าคิดมากนะ อาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้” ผมอยากให้บิ๊กมองโลกในแง่ดีบ้าง

บิ๊ก “เมื่อกี้ เราตามคู่นั้นไปถึงโรงแรมม่านรูด มันก็อย่างที่เห็นอะ คงไม่ต้องคุยอะไรแล้ว” ยิ้มที่มีเมื่อครู่ของผม หายไปทันที ผมเกลียดผู้หญิงคนนั้นอย่างบอกไม่ถูก

“เราขอโทษ” ผมมันไม่รู้อะไรอีกแล้ว

บิ๊ก “ขอโทษทำไม? เรื่องมันจบแล้ว เราก็แค่ต้องไปทำใจ แทนปลอบเราตามหน้าที่ เราขอบใจมากกว่า” ถ้าหายตัวไปหาได้ ผมอยากปลอบบิ๊กตรงหน้ามากกว่า

บิ๊ก “กินข้าวก่อนนะ ว่าจะกินอีก หิว” ผมส่งข้อความสุดท้ายไปว่า

“พาน้องถ่านกลับบ้านดีๆ นะ” สถานะข้อความขึ้นว่าอ่านแล้ว แปลว่าบิ๊กเห็นแล้วแหละ

ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียง อยากมีรูปบิ๊กสักใบไว้ดู ผมคิดถึงคุณชายจอมเหวี่ยงคนนี้อย่างบอกไม่ถูก แล้วผมก็ต้องสะดุ้งกับเสียงโทรศัพท์เข้า ไบร์ทโทรมา

“ว่าไงไบร์ท” ผมกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงตอนนี้

“พรุ่งนี้ว่างเปล่า มาช่วยคุมซ้อมน้อง ม.ต้น แทนโค้ชหน่อย” นึกว่าเรื่องอะไร

“ก็ได้นะ มีใครไปบ้างอะ” ปกติ ถ้าโค้ชติดธุระ จะฝากพวก ม.ปลาย คุมซ้อมแทน

“มีเรากับแทนสองคนแหละ” สงสัยเพื่อนๆ กับพี่ๆ คงไม่ว่างมามั่ง?

“ไมเหลือแค่เราสองคนอะ” ผมกลัวจะคุมได้ไม่ทั่วถึงแค่นั้นแหละ

“ไม่ได้ซ้อมไรเยอะอะ อีกอย่าง แทนบ้านใกล้โรงเรียนสุดด้วยแหละ” ผมชอบโดนเพื่อนกับอาจารย์วานให้มาจัดการธุระของโรงเรียน ก็เพราะความบ้านใกล้นี่แหละ

“โอเคๆ กี่โมงอะ” ถ้าเช้าจะได้นอนเลย

“สิบโมงเช้าถึงเที่ยงอะ โรงยิมนะ” โอเค ถ้าให้ซ้อมกลางแจ้งคงจะไม่ไหวนะ 

“งั้นเรานอนแล้วนะ” เวลาตอนนี้ก็จะเที่ยงคืนละ

“ฝันดีนะ อย่าตื่นสายด้วย” เรื่องสายนีควรเป็นไบร์ทมากกว่าปะ

“เราว่าไบร์ทแหละจะสาย นอนละน๊า บาย” เสียงหัวเราะไบร์ทเป็นการสั่งลา ก่อนที่จะวางสายกันไป

ผมแอบนอนไม่ค่อยหลับ อยากเห็นข้อความว่าบิ๊กถึงบ้านแล้วก่อน ถึงจะหลับได้ จะเที่ยงคืนแล้ว ผมนอนมอง iPhone เหมือนมันเป็นบิ๊กที่กำลังนอนข้างๆ ผม ผมรอให้เค้ากลับบ้านอยู่นะ ถึงยังก็ไม่รู้...หยิบมาเช็คข้อความก็แล้ว ก็ไม่ตอบซะที ส่งไปเองก็ได้

“นอนแล้วนะ เราแค่อยากรู้ว่าบิ๊กเข้าบ้านยัง” กลัวจะทำให้คุณชายเค้ารำคาญ ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ผมเคลิ้มๆ จะหลับแล้ว ข้อความตอบกลับของบิ๊กก็โผล่มา

“เข้าบ้านแล้ว อาบน้ำแล้ว อยู่บนเตียงแล้ว ตอบไว้ล่วงหน้าแล้ว โอเค?” หลับได้แล้วเรา คนที่เราห่วง ถึงบ้านเรียบร้อย

“ครับผม ฝันดีนะ” คืนนี้ผมนอนฝันดีละ

“ไม่อยากฝันดี อยากฝันเปียก เปียกหนักๆ ยิ่งดี : P นอนละ บาย” หมกหมุ่นจริง คุณชายเนี่ย

ผมเอามือถือไปชาร์จที่หัวเตียง แล้วหรี่ไฟลง ผมดีใจที่วันนี้ผมได้ทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้ ผมถามตัวเองว่ารู้สึกไงกับบิ๊กตอนนี้

ลองสักครั้งดู ถึงจะเป็นไปไม่ได้ แต่ผมมีความสุขที่ได้มีเค้าในใจผมนะ

………………..

เช้าแล้ว...วันนี้วันศุกร์ นอนไม่ค่อยหลับ ผมเกลียดผู้หญิงคนนั้นไม่ลง ทั้งที่รู้ว่าผมเป็นแค่ของกินชั่วคราวของเค้า หกโมงเช้าแล้ว ห้าชั่วโมงเต็มๆ ที่นอนไม่สนิท ลุกไปเปิดตู้เย็นในห้อง ดาวแดงสักกระป๋อง เดินออกมาระเบียงห้องนอน ยืนมองฟ้าไปเรื่อยเปื่อย จิบเบียร์ช้าๆ

อยากลืม...ให้หมด ผมไม่น่าเอาใจไปให้ทั้งหมดเลย อยากถามแพรวด้วยตัวเองว่า “ทำไม” แล้วเบียร์ก็หมดกระป๋อง ผมล้างหน้าสักหน่อย แล้วเปลี่ยนชุดเป็นชุดเต็มยศสำหรับซิ่งน้องถ่าน พร้อมกระเป๋าสะพายใบเล็กคาดที่อกอีกใบ เช้ามืดวันศุกร์แบบนี้ ผมพาน้องถ่านวิ่งรวมกับคนที่ออกมาทำงานยามเช้า แวะเติมน้ำมันสักนิด แล้วจุดหมายก็ไปจบที่หน้าบ้านแพรว

มาทำไมวะ...มาก็ไม่เจออยู่ดี ไปไหนดี...พอผมพาน้องถ่านหันหัวกลับ ออกมา วิ่งไปได้สักครู่ ผมสวนกับรถ MINI สีเหลืองที่เคยมาส่งแพรวที่บ้าน ผมหยุดน้องถ่านทันที ผมเหลียวหลังแล้วเปิดกระจกหมวกกันน็อกมองแพรวที่กำลังโบกมือให้รถที่มาส่งเธอ กลับรถออกไป

แพรวน่าจะเห็นผมแล้ว เพราะเธอยืนมองมาทางผม ผมก็มองอยู่เช่นกัน ผมปิดกระจกหมวก ก่อนจะพาน้องถ่านคลานช้าๆ ไปจอดข้างๆ แพรว สายตาของผู้หญิงที่ทำให้ผมคิดมากตอนนี้ ดูไม่มีความกังวลเท่าผมเลย ผมถอดหมวกกันน็อกออก มองหน้าเธอแล้ว กลับถามไม่ออกว่าจะเริ่มยังไงดี

“บิ๊กเลิกตามเราเถอะ” เธอคงเดาได้ว่า ผมแอบสะกดรอยเธออยู่

“เราอยากรู้แค่ ทำไม” แค่นั้นแหละ

“เราคบกับพี่เค้าก่อนรู้จักบิ๊กนะ แต่ช่วงที่ผ่านมา เราทะเลาะกับพี่เค้าเยอะ ขอโทษที่เกินเลยกับบิ๊กไป” ถ้าเป็นเรื่องจริง ผมรู้สึกจุกในคอจนถามต่อไม่ถูกแล้ว แต่ถ้าคือการเล่นละคร ก็ตีบทแตกมาก

“ระหว่างเรากับเค้าละ เลือกใคร” ผมอยากได้ยินแค่คำตอบนั้น สีหน้าแพรวดูไม่หนักใจเลย ก่อนจะบอกว่า

“เราเลือกพี่เค้า ขอโทษด้วย” แพรวหันหลังเดินไปเปิดประตูอัลลอยด์เข้าบ้านไป ก่อนจะมองผมผ่านช่องประตูแล้วบอกผมแค่

“ขอโทษนะ” ผมยืนมองแพรวจนเดินเข้าบ้านไป ก่อนจะสวมหมวกกันน็อกแล้วพาน้องถ่านวนไปรอบกรุงเทพยามเช้า

ขอให้ผมไม่ต้องเจอกับผู้หญิงคนนี้อีกเลย...

**********

บทที่ 10 แทนจะได้ดูแลบิ๊กแบบใกล้ชิดละครับ และหลังจากนี้ ต้นรักของบิ๊กกับแทนจะชัดเจนขึ้นแน่นอน เพราะบิ๊กคือคนช่วยให้แทนพ้นจากเรื่องที่ทุกข์ที่สุดเรื่องหนึ่งสำเร็จครับ

บทที่ 10 เจอกันวันจันทร์บ่ายๆ ครับผม^^

ขอบคุณทุกคนสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 9 (หน้าที่ 3 : Update 06/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 06-03-2015 16:42:16
อ๊า~ เราจะได้เห็นต้นอ่อนของต้นรักแล้วจริงดิ
กรี๊ด. :L2: จะเตรียมพรวนดินไว้รอน้า
ส่วนหนุ่ม.Mini.คงภูมิใจน่าดูที่แฟนตัวเองมานอนกับชายอื่น.บิ๊ก! นายหลุดพ้นแล้วล่ะ! เราดีใจด้วยจริงๆ. :oni1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 9 (หน้าที่ 3 : Update 06/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 06-03-2015 17:02:37
 :z2: :z13: :z13:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 9 (หน้าที่ 3 : Update 06/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 06-03-2015 20:28:03
อีแพรววว. ไปตายซะ. ดีแระที่ทิ้งบิ๊ก บิ๊กจะได้รักกะแทน อิอิ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 9 (หน้าที่ 3 : Update 06/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 06-03-2015 20:47:00
บายนะแพรว  เราจะไม่คิดถึงเธอเลย :mc4:

แทนกะบิ๊กจะเริ่มๆดูใจกันแล้วเหรอคะ แล้วไบร์ทของเดี๊ยนล่าาาาาา  :ling1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 9 (หน้าที่ 3 : Update 06/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 06-03-2015 22:51:37
โชคดีมากเลยบี๊กที่พ้นแพรวมาได้
เป็นเรานะเห็นมินิคันนั้นจอดติดไฟแดงตรงไหนมีแพรวนั่งไปด้วยจะไปเคาะกระจกบอก ขอบคุณสำหรับคืนนั้นนะ
ไปเจอคู่นี้ตรงไหนก็จะยิ้มๆใส่หน้า ไม่ต้องทำอะไรมากหรอก  ผุ้ชายไม่มีใครชอบให้ใครมาทับเส้นหรอก
รู้ว่าไม่ควรทำแต่กรณีนี้เล่นกับหัวใจคนอื่นแบบนี้

รออ่านความสัมพันธ์ที่กำลังก่อตัวของบิ๊กกับแทน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 9 (หน้าที่ 3 : Update 06/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 06-03-2015 23:50:19
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 9 (หน้าที่ 3 : Update 06/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 07-03-2015 01:47:41
ส่วนตัวเท่าที่อ่านนี่ชอบชายบิ๊กที่สุดค่ะ  :-[ :-[ :-[ รู้สึกว่าจะได้เห็นบิ๊กพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น(รึเปล่านะ...)
จริงๆ บิ๊กกับแทนค่อนข้างเป็นส่วนผสมที่ลงตัวแล้ว  :hao7: :hao7: :hao7:
ถ้าเป็นไบรท์ พอถึงจุดเปลี่ยนบางอย่างคงไม่กล้าตัดสินใจอ่ะค่ะ แต่บิ๊กดูกล้าได้กล้าเสีย บวกกับความที่เป็นคนมีเสน่ห์ เราเป็นแทนเราก็เลือกบิ๊กค่ะ ดูพึ่งพาได้มากกว่ากันเยอะ :hao7: :hao7: :hao7: นี่อดใจรอวันที่ชายบิ๊กรักแทนหมดใจไม่ได้เลย คงสนุกน่าดู  :hao3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 9 (หน้าที่ 3 : Update 06/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 07-03-2015 16:45:39
อ๊า~ เราจะได้เห็นต้นอ่อนของต้นรักแล้วจริงดิ
กรี๊ด. :L2: จะเตรียมพรวนดินไว้รอน้า
ส่วนหนุ่ม.Mini.คงภูมิใจน่าดูที่แฟนตัวเองมานอนกับชายอื่น.บิ๊ก! นายหลุดพ้นแล้วล่ะ! เราดีใจด้วยจริงๆ. :oni1:

พรวนดินรอได้เลยครับ บทถัดไปจะเริ่มแล้วครับ^^

:z2: :z13: :z13:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

อีแพรววว. ไปตายซะ. ดีแระที่ทิ้งบิ๊ก บิ๊กจะได้รักกะแทน อิอิ

เดี๋ยวบทถัดไปเจอกันครับ^^

บายนะแพรว  เราจะไม่คิดถึงเธอเลย :mc4:

แทนกะบิ๊กจะเริ่มๆดูใจกันแล้วเหรอคะ แล้วไบร์ทของเดี๊ยนล่าาาาาา  :ling1:

ไม่ต้องห่วงครับ ไบร์ทขวัญใจคนอ่าน ยังต้องอยู่กันอีกนานครับ

โชคดีมากเลยบี๊กที่พ้นแพรวมาได้
เป็นเรานะเห็นมินิคันนั้นจอดติดไฟแดงตรงไหนมีแพรวนั่งไปด้วยจะไปเคาะกระจกบอก ขอบคุณสำหรับคืนนั้นนะ
ไปเจอคู่นี้ตรงไหนก็จะยิ้มๆใส่หน้า ไม่ต้องทำอะไรมากหรอก  ผุ้ชายไม่มีใครชอบให้ใครมาทับเส้นหรอก
รู้ว่าไม่ควรทำแต่กรณีนี้เล่นกับหัวใจคนอื่นแบบนี้

รออ่านความสัมพันธ์ที่กำลังก่อตัวของบิ๊กกับแทน

บิ๊กหลบไปทำใจสักครึ่งบทก่อนนะครับ เดี๋ยวแทนจะมีส่วนในการช่วยทำใจให้ด้วยครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

ส่วนตัวเท่าที่อ่านนี่ชอบชายบิ๊กที่สุดค่ะ  :-[ :-[ :-[ รู้สึกว่าจะได้เห็นบิ๊กพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น(รึเปล่านะ...)
จริงๆ บิ๊กกับแทนค่อนข้างเป็นส่วนผสมที่ลงตัวแล้ว  :hao7: :hao7: :hao7:
ถ้าเป็นไบรท์ พอถึงจุดเปลี่ยนบางอย่างคงไม่กล้าตัดสินใจอ่ะค่ะ แต่บิ๊กดูกล้าได้กล้าเสีย บวกกับความที่เป็นคนมีเสน่ห์ เราเป็นแทนเราก็เลือกบิ๊กค่ะ ดูพึ่งพาได้มากกว่ากันเยอะ :hao7: :hao7: :hao7: นี่อดใจรอวันที่ชายบิ๊กรักแทนหมดใจไม่ได้เลย คงสนุกน่าดู  :hao3:

สไตล์ของบิ๊กเป็นผู้ชายแนวคล้ายๆ Tony Stark ใน Iron Man ที่เกรียน เพลย์บอย แต่จริงใจและจริงจังมากกับเพื่อน คนที่รัก และเรื่องรอบตัวที่ชอบ จุดที่ทำให้แทนรักในตัวบิ๊ก คือความไม่สมบูรณ์แบบที่แทนเติมเต็มให้

จะออกมายังไง ติดตามกันต่อไปครับ^^

**********

ขอบคุณทุกท่านสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 9 (หน้าที่ 3 : Update 06/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 07-03-2015 17:44:39
 :ling1: ตอนใหม่มาเมื่อไหร่ค้าาาาาา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 9 (หน้าที่ 3 : Update 06/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 07-03-2015 17:49:04
:ling1: ตอนใหม่มาเมื่อไหร่ค้าาาาาา

วันจันทร์บ่ายๆ ครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 9 (หน้าที่ 3 : Update 06/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 08-03-2015 08:28:14
ฮึ้บ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 9 (หน้าที่ 3 : Update 06/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 08-03-2015 18:56:54
ฮึ้บ

เอ้า ฮึ้บ ^^

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 9 (หน้าที่ 3 : Update 06/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 09-03-2015 16:14:54
จันทร์บ่ายจนจะเย็นแล้วน๊ะ

 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 10 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 09-03-2015 16:31:27
มาลงละครับ เคลียร์งานยาวมากครับT_T

สำหรับบทที่ 10 ถึงบทที่ 14 เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเวลาที่ต่อเนื่องกันครับ และช่วงนี้ไม่เจอหน้าไบร์ทกันสักพักนะครับ (ไม่มีบท : P)

ตอนนี้เขียนถึงบทที่ 21 ไปละครับ จะมาลงให้ทุกสองวันจนจบนะครับ (หวังว่าตัวเองจะไม่สะดุดด้วยเหตุจำเป็นซะก่อนนะครับ)

มาดูกันเลยครับ^^

*********

Chapter 10

ที่โรงยิมตอนนี้ ผมกับไบร์ทลากอุปกรณ์ทั้งหมดสำหรับการซ้อมวันนี้มาแล้ว น้องๆ ม.ต้น มาถึงกันหมดแล้ว เช็คชื่อแล้ว ผมเป็นคนนำวอร์มร่างกาย แล้วจัดตารางกับไบร์ทในการซ้อมแต่ละอย่าง แยกตามกลุ่ม แล้ววนจนครบทุกตารางซ้อม ก่อนจะจัดทีมน้องๆ เพื่อซ้อมทั้งหมดในรูปแบบการเล่นจริง

“สำหรับวันนี้ เลิกซ้อมเท่านี้ละครับ น้องๆ เก็บของให้พี่ด้วยนะ” ผมประกาศหลังจากดูนาฬิกาแล้ว ตอนนี้เที่ยงตรงละ น้องๆ เก็บลูกบอล และอุปกรณ์อื่นให้ผมเรียบร้อย หน้าที่เก็บของต่อจากนี้ เป็นผมกับไบร์ท แล้วเดี๋ยวมาทำความสะอาดพื้นอีกที

ไบร์ท “กินไรเที่ยงนี้ดี” ไบร์ทถามผมขณะที่กำลังช่วยกันถูพื้นอยู่

“มาบุญครองหรือสยามดีละ” ผมคิดตัวเลือกออกแค่สองที่นี้นะ ที่อื่นตอนนี้ ร้อนไป แหๆ

ไบร์ท “งั้นมาบุญครอง” โอเค แล้วก็อีกอย่างนะ

“ไม่ต้องเลี้ยงเรานะ ไม่งั้นไม่ไปกิน” ไบร์ทหัวเราะที่ผมดักคอด้วยประโยคนี้ หรือไม่จริงละ...

ข้าวผัดกับราดหน้าในศูนย์อาหาร อยู่ตรงหน้าผมแล้ว นาทีนี้หิวมาก เพราะเมื่อเช้าก็ยังไม่ได้ทาน ส่วนของไบร์ทเป็นเส้นเล็กน้ำกับน้ำตกคอหมูย่างกับข้าวเหนียว ความหิวทำให้เราทั้งคู่ไม่คุยกัน นอกจากกิน แล้วก็กินจนหมด

“เร็วเนอะ ปิดเทอมอะ เหมือนไม่ได้ปิดเลย” บ่นทำไม ไม่ชินกับชีวิตนักกีฬาหรือไงไบร์ท

“ก็เรามาซ้อมบาสฯ เกือบทั้งเดือน จะเอาเวลาไหนไปเที่ยว ว่าไหมละ” ได้ข่าวว่าเป็นนักกีฬาโรงเรียนเหมือนกัน ชีวิตหมดไปกับการซ้อม จะแปลกอะไร

“งั้นปิดเทอมใหญ่ไปเที่ยวกันไหม ทะเลก็ดีนะ เดี๋ยวหาโปรฯ ล่วงหน้าไว้ให้” ชวนเที่ยวล่วงหน้าไกลเนอะ

“น่าสนใจๆ หวังว่าจะไม่ต้องลงคอรส์เรียนเพิ่มนะ ซ้อมเยอะจนจะโดดเรียนอยู่แล้ว” เวลาเรียนจะไม่พออยู่แล้ว อย่าพึ่งคิดเรื่องเที่ยวนะไบร์ท

“เออ เดี๋ยวเรากลับบ้านก่อนนะ เย็นนี้มีงานเลี้ยงกับญาติๆ ขี้เกียจไปมากๆ” บ้านไบร์ทเป็นคนจีนครอบครัวใหญ่ มีงานเลี้ยงแทบจะทุกไตรมาส จนเจ้าตัวบนว่าเบื่อ เวลาไปเจอญาติๆ กับเหล่าลูกพี่ลูกน้องที่ไม่อายุเยอะกว่ามากๆ ก็เด็กกว่าไปเลย

“เราไปเดินเล่นสักพัก แล้วค่อยกลับนะ กินโต๊ะจีนให้อร่อยนะ” ผมตลกสีหน้าไบร์ทที่บอกถึงอาการเบื่อจริงๆ หน้ายังกับการ์ตูนเวลาเหวอชัดๆ

นานๆ ทีจะได้ใช้เงินซื้อของกับเค้าบ้าง เพราะค่าครองชีพในกรุงเทพฯ มันแพงมาก ไปสยามพารากอนรอบนี้ เลยจัดรองเท้าบาสฯ ของ Nike รุ่น Lebron James รุ่นล่าสุด กับเสื้อ+กางเกง บาสของ Nike สองชุด และเสื้อ+กางเกง Dryfit รัดรูปอีกสองชุด รวมกันเป็นหมื่น ใช้เงินเก็บซื้อล้วนๆ อีกอย่าง มันเป็นของต้องใช้อะนะ แวะไปฝากของกับกระเป๋าสักครู่ แล้วเดินเล่นต่ออีกนิด จะกลับไปนอนงีบใหญ่ๆ ซะหน่อย

เดินผ่านโชว์รูม Ducati แล้ว เจอน้องถ่านแบบที่บิ๊กขับจอดโชว์อยู่ อืม...แล้วตอนนี้บิ๊กทำไรนะ อยากรู้ แต่ไม่อยากกวนใจ รู้ละ ส่งไรไปคุยดี

ผมถ่ายรูปน้องถ่านที่จอดในโชว์รูมส่งให้บิ๊กพร้อมคำบรรยายว่า “เพื่อนน้องถ่าน”

ผมเดินไปที่อื่นต่อ แต่ข้อความก็ไม่มีการตอบกลับจากบิ๊ก เดินผ่าน Starbucks ชั้นสอง ร้านกาแฟที่คนนั่งเต็มตลอด แล้วผมก็เจอคนที่ผมอยากเจอซะงั้น บิ๊กกำลังนั่งจิ้มมือถืออยู่ที่เก้าอี้นวมตัวใหญ่ ที่โต๊ะวางหมวกกันน็อกเอาไว้ เอาไงดีๆ ทักไงดีๆ

ผมเดินไปซื้อเครื่องดื่ม ก่อนจะเดินไปหาบิ๊ก เพื่อจะถามว่า

“นั่งด้วยได้ไหม” บิ๊กเงยหน้าขึ้นมาเห็นผม สีหน้าประหลาดใจเล็กน้อยว่ามาได้ยังไง ผมนั่งลงเก้าอี้นวมฝั่งตรงข้าม ผมเห็นหน้าบิ๊กชัดๆ ก็รู้สึกได้ว่าไม่ปกติ ใบหน้าบิ๊กเหมือนคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน

“มาได้ไงอะแทน” บิ๊กหยิบแก้วที่มีกาแฟดำที่เริ่มเย็นแล้วมาดื่มต่อ
 
“วันนี้เรามาทำธุระที่โรงเรียน เสร็จแล้วมาซื้อของต่อ เมื่อกี้เจอเพื่อนน้องถ่านบิ๊กด้วย ส่งไปให้ดูแล้วนะ” บิ๊กดูจะงงๆ ว่าผมหมายถึงอะไร ก่อนจะหยิบมือถือมาดูข้อความที่ผมส่งไป

“อ้อ รถหล่อก็แบบนี้แหละ คนหล่อๆ เลยเลือกขับไง” ถึงคำพูดบิ๊กจะพยายามเล่นให้ดูร่าเริง แต่น้ำเสียงกับสีหน้าบอกถึงความเหนื่อยชัดเจนมาก

ความเงียบปล่อยผมมองบิ๊กที่กำลังเล่นเกมใน iPhone อย่างจริงจัง แล้วเจ้าตัวก็ส่ายหัวที่แพ้เกมในตานี้ บิ๊กในชุดขับมอไซค์แบบเต็มยศ กำลังทิ้งตัวพิงเก้าอี้ จนผมดูเป็นส่วนเกินที่นั่งด้วย

“วันนี้เราไปหาแพรวมาเมื่อเช้า” บิ๊กเอยขึ้นให้ผมฟังก่อน ผมไม่ตอบอะไร รอบิ๊กพูดต่อ

“เค้าบอกว่าคบเราเพราะทะเลากับแฟนมา ให้เราเลิกยุ่งกับเค้าซะ” บิ๊กคว้าแก้วกาแฟที่เย็นแล้วมาดื่มต่อ

“เราไม่รู้จะไปไหนวะ ไม่รู้จะทำอะไรต่อดี นี่ไม่ใช่คนแรกที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ เราไม่อยากเจอแบบนี้อีกแล้ววะ” กาแฟที่เหลือในแก้วบิ๊กถูกดื่มจนหมด แก้วกาแฟถูกวางกลับลงโต๊ะแบบกึ่งวางกึ่งปล่อยจนกระทบโต๊ะดังจนโต๊ะข้างๆ หันมามองเล็กน้อย

“บิ๊ก เราคงบอกให้นายไม่คิดมากไม่ได้ แต่นายโชคดีแล้วนะ” บิ๊กทำหน้าไม่เห็นด้วยกับผม

“โชคดีที่ไม่ต้องรู้ลึกไปกว่านี้ หรือให้ใจไปมากกว่านี้ ถึงตอนนี้บิ๊กจะให้ไปมากแล้วก็ตาม เสียใจเท่าที่เป็น ดีกว่าเสียใจมากกว่านี้ในอนาคตนะ” บิ๊กหัวเราะในลำคอกับส่ายหัวเบาด้วยสายตาที่ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่

“เราเสียใจ? ไม่ใช่ มันต่างหากต้องเสียใจมากกว่า” น้ำเสียงบิ๊กบอกถึงอารมณ์ไม่ยอมรับเท่าไหร่

“แล้วถ้าบิ๊กไม่เสียใจ จะอยู่สภาพนี้ทำไมละ” ผมย้อนกลับด้วยอารมณ์เล็กๆ เพราะคนตรงหน้าผมไม่ฟังอะไรเลย

“พูดไม่เข้าหูวะ โทษที เราไม่ได้โลกสวยตามตำราแบบนาย” บิ๊กลุกขึ้นรูดซิปชุดเกราะอ่อนให้เรียบร้อย ก่อนจะสะพายกระเป๋าคาดอก แล้วหยิบหมวกกันน็อกแล้วเดินไปเลย

ผมไม่ตามไปแล้วกันนะ...เวลานี้คงต้องให้บิ๊กอยู่กับตัวเองอย่างเดียวแหละ

………………..

เสียใจเหรอ ไม่ใช่กู!!! ผมไม่ใช่คนที่จะอยู่สถานะเป็นรองใคร โอเค ผู้หญิงคนนี้ผมทุ่มจริง แล้วผมก็แค่เจ็บที่ตกจากที่สูงมา ผมหงุดหงิดกับคำปลอบใจโลกสวย ที่ไม่ได้ทำให้ผมดีขึ้นจริงสักนิด ทำไมโลกนี้ต้องสรรหาคำให้กำลังใจที่มันใช้การไม่ได้จริงแบบนี้มาด้วยวะ เสียเวลาฉิบหาย

ไม่มีประโยชน์สักนิด ผมแค่อยากให้ผู้หญิงที่ผมทุ่มเทให้ รักผมเท่าที่ผมทุ่มเท แค่นั้นเอง กลับบ้านไปนอนดีกว่า ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว!!!

“ว่าไงไอ้ตั้ม” เพื่อนซี้ส่งข้อความมาตอนผมจะสวมหมวกกันน็อกพอดี
 
ตั้ม "ไอ้โจบอกว่าเมี่อวานมึงตามชู้ กูเลยหาข้อมูลให้ มึงแมร่ง เสียเชิงสัดๆ" อะไรของมึง ไอ้ห่านี่ไม่ชัดเจน

"ยังไง"  อย่าลีลามาก อารมณ์ไม่ดี

ตั้ม "กูคุยกับเพื่อนในกลุ่มแพรวเค้ามา ไม่เล่านะ ส่งให้อ่านละกัน ไปละ บาย" เอ้า ไอ้ห่า มาไว เคลมไวไปนะ

ตั้มส่งบทสนทนากับเพื่อนของแพรวใน Facebook มาให้ อ่านจบ ถึงเข้าใจแล้วว่า ทำไมมันถึงรีบมา รีบไป เพราะถ้าผมไม่ระงับอารมณ์ตอนนี้ ไอ้ตั้มคงไม่อยากอ่านสิ่งที่ผมจะพิมพ์ต่อไปจากนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่า ตั้งแต่รู้จักกัน แพรวแอบรำคาญผม แต่ผมเลี้ยงดี ตามใจเธอ เลยเก็บไว้ การได้ขึ้นเตียงกับผม จึงถือว่า

"ถือว่าจ่ายค่าของที่มันซื้อให้ละกัน คุ้มดี"

ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น คงมีรายการตบหรือซ้อมให้น่วม...แต่ไม่ใช่ผม ผมไม่เคยทำร้ายร่างกายผู้หญิง มันไม่ใช่ผู้ชาย ต่อให้โดนมาแค่ไหน ก็ไม่ควรทำ งั้น...ผมควรหายโง่ได้แล้วใช่มะ คืนนี้คงอีกยาว กลับบ้าน เปลี่ยนชุด คืนนี้เราจะเมาลืมโลก!!!

ผมอยู่ร้านเหล้าเพื่อนเฮียโบ้ เป็นร้านที่วงผมได้มาเล่นกันตอนหัวค่ำถึงสี่ทุ่ม และถ้าอยากเมา ก็จัดไป เวลาที่ผ่านไป เพลงที่เปิดก็ไม่รู้ว่ามีเพลงอะไรบ้าง ในหัวผมมีแค่สิ่งที่แพรวพูดทุกคำ มันวนเวียนจนผมต้องหมดแก้ว เวลาผ่านไปจนเกือบตีหนึ่ง ผมเห็นตัวเองดื่ม Black หมดไปสองขวดใหญ่แล้ว

ได้เวลากลับบ้านซินะ...เวรละ มึนเป็นบ้า ผมพยุงตัวลุกขึ้น ค่าเหล้าจ่ายวันหลังได้ แต่ตอนนี้ จะกลับไงดี ทิศไหน ยังไง ไปไม่ถูกแล้ว พาตัวเองออกมาได้ ผมโบก Taxi ละ

"ไปคอนโดพญาไท" ผมกึ่งหลับกึ่งตื่น สติผมตอนนี้แทบไม่อยู่ในร่างแล้ว ไม่ถึง 20 นาที ผมบอกทาง Taxi จนมาจอดที่คอนโดเรียบร้อย จ่ายเสร็จ ลงจากรถมา เดี๋ยวนะ นี่ไม่ใช่บ้านกูนี่หว่า คอนโดนี่มัน

"กูมาห้องไอ้แทนทำไม" ไม่ไหวละ ผมทิ้งตัวนั่งลงฟุตบาท  ก่อนจะควักมือถือโทรหาแทน แต่ก็ไม่รับ เอาใหม่อีกที

"ติดซะที อยู่หน้าคอนโดเนี่ย ปวดหัว นอนรอหน้าคอนโดนะ" ผมไม่รู้ว่าแทนรับสายจะฟังรู้เรื่องเปล่า

ผมไม่ไหวแล้ว...ทุกอย่างปิดการทำงานลง โดยที่มือยังกำมือถือแนบหูโทรไว้แบบนั้น

………………..

เสียงสั่นโทรศัพท์ปลุกผมตื่นกลางดึก จะตีสองแล้ว ใครโทรมานะ ผมขยี้ตาไปมาเพื่อดูว่าใครโทรมา

"โทรมาทำไมเวลานี้" บิ๊กโทรหาผมตอนตีสองนี่นะ?

"โหล..." ผมงัวเงียมาก

"ติดซะที อยู่หน้าคอนโดเนี่ย ปวดหัว นอนรอหน้าคอนโดนะ" ผมฟังไม่ผิดใช่มะ เพราะเสียงบิ๊กอู้อี้เหมือนคนเมามาก แล้วก็เงียบไป ผมตะโกนฮัลโหลใส่ ก็ไม่มีเสียงตอบรับมา

ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นละ...ผมรีบลงไปหน้าคอนโด ที่กำแพงหน้าถนน บิ๊กนั่งพิงในสภาพมือยังถือมือถือแนบหูอยู่ กลิ่นเหล้าแรงแบบไม่ต้องใกล้ก็ได้กลิ่นเต็มๆ ลองเขย่าแล้วก็ไม่ตื่น ทำไงดีละ...ผมเก็บมือถือบิ๊กก่อนนะ แล้วผมก็ใช้แรงทั้งหมด ลากบิ๊กเข้ามาในบริเวณคอนโด ตัวหนักเป็นบ้าเลย จนผมต้องวานพี่ยามมาช่วยกันอุ้มไปส่งที่ห้อง

ตอนนี้บิ๊กนอนอยู่ที่โซฟา อย่างแรกคงต้องทำความสะอาดซะหน่อย เตรียมน้ำอุ่นใส่ถัง ผ้าขนหนูสามสี่ผืน แล้วเริ่มถอดแว่นตา รองเท้า ถุงเท้า นาฬิกาข้อมือ เสื้อโปโลออก กางเกงขาเดฟที่ฟิตจนทำผมเกือบถอดไม่ออก เหลือแค่กางเกงใน CK สีดำ บิ๊กตอนนี้ให้ผมทำอะไรก็ได้ เพราะหลับแบบไม่รู้เรื่องจริงๆ ลองหยิกนิดนึง ก็ไม่สะดุ้งอะไรเลย งั้น...ผมถือวิสาสะถอดหมดนะ

การเช็ดตัวจึงเป็นไปราบรื่น ถังแรกเช็ดเสร็จ ถังสองผสมสบู่นิดหน่อย แล้วถังสามเช็ดให้สะอาดตั้งแต่หัวจรดเท้า ร่างกายของบิ๊กถือว่าดูดีทีเดียว มีหน้าอกประมาณนึง ลอนหน้าท้องบางๆ สี่ลูกแข็งๆ สีข้างที่แข็งและคอดเป็นวีเชฟ ไหล่กับแขนที่หนาและกล้ามเนื้อชัด ส่วนขาก็พอมีกล้ามเนื้อให้เห็นชัดๆ ตั้งแต่ต้นขาลงไป ในขณะที่ปีกหลังก็แน่นทั้งหมด และก้นที่กระชับ ไม่มีเนื้อเหลวตอนเช็ดเลยสักนิด ทั้งหมดนี้บอกถึงความแข็งแรงของบิ๊ก ที่ไม่น่าจะธรรมดาแน่นอน

ผมเอากางเกงบาสฯ กับเสื้อคอกลมไซส์ที่น่าจะใส่ได้มาสวมให้ แล้วออกแรงลากไปที่เตียง จัดท่านอนให้เรียบร้อยบนเตียง ห่มผ้าให้เรียบร้อย ใบหน้าของบิ๊กตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับสนิท หน้าแดงเล็กน้อยจากเหล้าที่ดื่ม มีแค่เสียงลมหายใจเบาๆ กับการขยับเบาๆ ของหน้าอกให้รู้ว่ากำลังนอนอยู่

งานต่อไปผมก็มาถึง ผมเอากางเกงยีนส์บิ๊กมาดมดู กลิ่นใช้ได้อยู่ แต่ด้วยความแพงของกางเกง ผมเลยแค่กลับด้าน แช่น้ำอุ่นผสมสบู่อ่อนเล็กน้อย ขยำเบาๆ ก่อนจะสะบัดให้เรียบร้อยก่อนตาก เสื้อโปโล กางเกงใน ถุงเท้า ผมซักมือให้เรียบร้อย ตอนนี้เสื้อผ้าบิ๊กทุกชิ้น ซักเสร็จและตากเรียบร้อยแล้ว

เปิดตู้เย็นดู พอจะเหลือของไว้ทำอะไรให้กินได้บ้างไหม พอจะมีบ้าง แต่ไม่ครบซะทีเดียว เดี๋ยวต้องตื่นมาทำให้กินอีก บิ๊กคงไม่ตื่นมาตอนนี้หรอก ผมแวะไปซุปเปอร์มาเก็ตแถวคอนโด ไข่ไก่ แฮม ไส้กรอก ปลาแซลมอน ขนมปัง เนย สลัดผักอีกถุงใหญ่ คงพอจะทำมื้อเช้าให้ทานได้ กลับมาที่ห้องอีกที จัดของเข้าตู้เย็นแล้ว ไปดูบิ๊กอีกรอบ ก็ยังนอนหลับสนิทอยู่ เลยอาบน้ำให้ตัวเองอีกรอบ เพราะออกแรงทำโน่นนี่จนเหนียวตัวเหมือนกัน

ผมมานั่งอยู่ข้างๆ เตียง มองบิ๊กที่กำลังหลับสนิท ตอนนี้จะตีสี่แล้ว บิ๊กเวลาสงบนี่ดูน่ารักดีแหะ ต่างกับตอนตื่นที่เหมือนเด็กดื้อ ผมจับมือของบิ๊กที่กำลังนอนอยู่ ฝ่ามือที่นิ่มนวล แต่หลังมือกลับหยาบ มีรอยแตกหลังมือเป็นจุดๆ บางจุดก็ยุบเหมือนกระดูกที่เคยแตกหักมาแล้ว

บิ๊กนอนสงบ มีบ้างที่ลมหายใจยาวกว่าปกติ แล้วหลุดกรนเบาๆ ก่อนจะเงียบไป บางช่วงก็กระตุกร่างและเรอออกมา ก่อนจะหลับสงบเหมือนเดิม ผิวขาวของบิ๊กตอนนี้ เปลี่ยนเป็นสีแดงตามฤทธิ์ของสุราที่ดื่มเข้าไปมากกว่าปกติ คงต้องรอถึงเช้า น่าจะสร่างเมาตื่นขึ้นมาได้แน่นอน

ผมรู้สึกเหนื่อยจนจะหลับแล้ว อยากเฝ้าบิ๊กจนกว่าจะตื่นขึ้นมา ผมกลัวว่าบิ๊กจะตื่นขึ้นมา หรือต้องการอะไรขึ้นมาระหว่างนี้ หนังตาผมเริ่มหนักจนจะปิด ไม่ไหวแล้ว

แล้วความเหนื่อยล้าก็ทำให้ผมหลับไป...

**********

สำหรับบทที่ 11-14 จะเป็นเรื่องที่ แทนดูแลบิ๊ก แล้วบิ๊กได้ดูแลแทนบ้าง แต่จะเป็นอย่าไร ติดตามกันต่อไปนะครับ

บทที่ 11 เจอกันวันพุธบ่ายๆ เหมือนเดิมครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 9 (หน้าที่ 3 : Update 06/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 09-03-2015 16:33:54
จันทร์บ่ายจนจะเย็นแล้วน๊ะ

 :pig4: :pig4: :pig4:

ลงเสร็จแล้วนะครับ ติดงานนิดหน่อย เลยมาลงช้าไปนิดครับ

ขออภัยด้วยนะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 10 (หน้าที่ 3 : Update 09/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 09-03-2015 16:45:29
หวังว่าแทนจะไม่เช็ดตัวไปทำน้ำลายหกใส่บิ๊กนะ โฮะๆๆ  :hao6:


แต่แปลกมากที่บิ๊กเรียกแทกซี่แล้วมาห้องแทน ขนาดเมานะเนี่ย

ปล่อยให้บิ๊กทำคะแนนไป อิชั้นยังเชียร์ไบร์ทอยู่นะคะ   :katai4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 10 (หน้าที่ 3 : Update 09/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 09-03-2015 16:58:12
แทน...แม่ศรีเรือนมั่กมากกก.ดูแลบิ๊กดีสุดๆ.บุญพาวาสนาส่งเลยนะบิ๊กเนี่ย!  :-[ แต่เกลียดบิ๊กตอนเหวี่ยงแทนนี่ล่ะ.ปัญหาตัวเองแค่
จิ๊ดริด.โถ~ เรื่องของแทนใหญ่กว่านี้ตั้งหลายเท่า.เดี๊ยะ!  :beat: ตอนนี้เราหมั่นบิ๊กโฮกก!
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 10 (หน้าที่ 3 : Update 09/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 09-03-2015 17:08:10
รู้สึกขยะแขยงแพรวมากๆ
ไม่ได้หัวเก่าว่าแพรวเป็นผู้หญิง
แต่ลักษณะที่แพรวทำมันต่ำเกิน
ใช้เซ็กส์เป็นเครื่องมือ
เล่นกับหัวใจและความรู้สึกของคนอื่น
ไม่รักตัวเองเลย
น่าเสียดายที่ชะนีประเภทนี้เป็นชะนีที่หาได้กลาดเกลื่อนในสังคม มากกว่าผู้หญิงธรรมดาดีๆทั่วไป
ทำให้คุณค่าของผู้หญิงไทยต่ำเตี้ยเรี่ยดิน
ไปอยู่ในสังคมฝรั่งก็ใช่ว่าเขาจะว่านางดีนะแบบนี้

บิ๊กคิดถึงแทนในยามที่ต้องการเพื่อน
เริ่มต้นตรงจุดนี้ก็ดีมากๆแล้วล่ะ
แทนก็ดูแลเป็นอย่างดี ชอบแบบนี้นะ แทนทำไปไม่ได้หวังอะไรตอบแทนเลย มีคุณค่าจริงๆมิตรภาพอันนี้
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 10 (หน้าที่ 3 : Update 09/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 09-03-2015 19:08:21
จะบอกว่าตอนแรกที่อ่านประโยค>>
  :katai4:
>>>>> "ผมเอากางเกงยีนส์บิ๊กมาดมดู กลิ่นใช้ได้อยู่"

ตอนแรกอ่านเป็นกางเกงใน 555  :hao6: เกิดอาการสตั๊น  :a5:

ห๊ะ? แทนเป็นคนแบบนี้เหรอ พออ่านดีๆ กางเกงยีนส์นี่หว่า

แสดงว่าเราเป็นคนอ่านหื่นไปเอง  :hao3: :hao3:  :z1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 10 (หน้าที่ 3 : Update 09/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 09-03-2015 22:37:25
อีแพรววว.อีใช้ร่างกายเปลือง อีกะหรี่ อีช๊อกการี  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 10 (หน้าที่ 3 : Update 09/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 10-03-2015 00:00:47
แม่สีเรือนกว่าแทนนี่มีมั้ยยยยยยย 555 ตะล้ากกกก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 10 (หน้าที่ 3 : Update 09/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 10-03-2015 08:21:54
 :ling1: เมื่อไหร่จะพรุ่งนี้บ่าย

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 10 (หน้าที่ 3 : Update 09/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 10-03-2015 11:24:49
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 10 (หน้าที่ 3 : Update 09/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 10-03-2015 23:18:46
หวังว่าแทนจะไม่เช็ดตัวไปทำน้ำลายหกใส่บิ๊กนะ โฮะๆๆ  :hao6:


แต่แปลกมากที่บิ๊กเรียกแทกซี่แล้วมาห้องแทน ขนาดเมานะเนี่ย

ปล่อยให้บิ๊กทำคะแนนไป อิชั้นยังเชียร์ไบร์ทอยู่นะคะ   :katai4:

ตอนเมา อะไรก็ทำได้แบบงงๆ ครับ และก็ แทนเห็นบิ๊ก น้ำลายไม่หกหรอกครับ อาจแค่กัดปากนิดหน่อยครับ แหๆ

ผมยกให้คุณ BlueCherries เป็นแม่ยกไบร์ทแล้วนะครับเนี่ย^^

แทน...แม่ศรีเรือนมั่กมากกก.ดูแลบิ๊กดีสุดๆ.บุญพาวาสนาส่งเลยนะบิ๊กเนี่ย!  :-[ แต่เกลียดบิ๊กตอนเหวี่ยงแทนนี่ล่ะ.ปัญหาตัวเองแค่
จิ๊ดริด.โถ~ เรื่องของแทนใหญ่กว่านี้ตั้งหลายเท่า.เดี๊ยะ!  :beat: ตอนนี้เราหมั่นบิ๊กโฮกก!

เดี๋ยวได้หมั่นไส้กว่านี้อีกเยอะครับ : P

รู้สึกขยะแขยงแพรวมากๆ
ไม่ได้หัวเก่าว่าแพรวเป็นผู้หญิง
แต่ลักษณะที่แพรวทำมันต่ำเกิน
ใช้เซ็กส์เป็นเครื่องมือ
เล่นกับหัวใจและความรู้สึกของคนอื่น
ไม่รักตัวเองเลย
น่าเสียดายที่ชะนีประเภทนี้เป็นชะนีที่หาได้กลาดเกลื่อนในสังคม มากกว่าผู้หญิงธรรมดาดีๆทั่วไป
ทำให้คุณค่าของผู้หญิงไทยต่ำเตี้ยเรี่ยดิน
ไปอยู่ในสังคมฝรั่งก็ใช่ว่าเขาจะว่านางดีนะแบบนี้

บิ๊กคิดถึงแทนในยามที่ต้องการเพื่อน
เริ่มต้นตรงจุดนี้ก็ดีมากๆแล้วล่ะ
แทนก็ดูแลเป็นอย่างดี ชอบแบบนี้นะ แทนทำไปไม่ได้หวังอะไรตอบแทนเลย มีคุณค่าจริงๆมิตรภาพอันนี้

เจอได้บ่อยจริงครับ ผู้ชายเหลือน้อย ก็เพราะแบบนี้แหละครับ

และเดี๋ยวแทนจะได้บิ๊กเป็นคนพึ่งพาบ้างละครับ^^

จะบอกว่าตอนแรกที่อ่านประโยค>>
  :katai4:
>>>>> "ผมเอากางเกงยีนส์บิ๊กมาดมดู กลิ่นใช้ได้อยู่"

ตอนแรกอ่านเป็นกางเกงใน 555  :hao6: เกิดอาการสตั๊น  :a5:

ห๊ะ? แทนเป็นคนแบบนี้เหรอ พออ่านดีๆ กางเกงยีนส์นี่หว่า

แสดงว่าเราเป็นคนอ่านหื่นไปเอง  :hao3: :hao3:  :z1:

อืม...เห็นด้วยครับ (ล้อเล่นนะครับ แหๆ)

อีแพรววว.อีใช้ร่างกายเปลือง อีกะหรี่ อีช๊อกการี  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

คนนี้แค่น้ำจิ้ม เดี๋ยวบิ๊กจะได้เจอบททดสอบหินกว่านี้อีกในอนาคตครับ

แม่สีเรือนกว่าแทนนี่มีมั้ยยยยยยย 555 ตะล้ากกกก

ได้เป็นแฟนนี่ ดีที่สุดเลย ว่ามะครับ : P

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

********

ตอนนี้เขียนจะขึ้นบทที่ 22 ละครับ เดี๋ยวบทที่ 11 อาจลงก่อนเวลาให้นะครับ (กลัวมีธุระตอนบ่าย แล้วไม่ว่างลงให้ครับ)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 10 (หน้าที่ 3 : Update 09/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 11-03-2015 00:01:21
 o13 o13 o13
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 11 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 11-03-2015 14:47:00
บทที่ 11 มาแล้วครับ บทนี้ ยังอยู่ในช่วงบิ๊กกับแทน ที่วันนี้แทนจะได้ดูแลบิ๊กเป็นพิเศษ แล้วตอนถัดไป จะเป็นบิ๊กดูแลแทนบ้างครับ

มาดูกันเลยครับ^^

............

Chapter 11

ที่ไหนวะ...ปวดหัวฉิบ เพดานห้องนี้ไม่คุ้นเลย อยู่ไหนวะเรา? เมื่อคืนจำได้แค่กินไปสองขวดเต็มๆ เงินยังไม่จ่ายด้วย ปกติสองขวดไม่น่าจะหนักขนาดนี้นะ ดันตัวเองลุกขึ้นมาจากเตียง มองไปรอบห้อง ไม่คุ้นเข้าไปใหญ่ มองไปฝั่งซ้ายของเตียง

แทน...

ผมจำได้ละ ผมนั่ง Taxi มาจอดหน้าคอนโดแทน แล้วโทรเรียกแทนว่า “อยู่หน้าคอนโด” แล้วก็จำไรไม่ได้แล้ว สำรวจตัวเองดู เสื้อ กางเกง ดมตัวเองนิดนึง สะอาดหมดจด เอ้ย!!! แค่มาขอสลบก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน ไม่ต้องทำความสะอาดหมดขนาดนี้ก็ได้ เดี๋ยวนะ กางเกงในไม่ได้ใส่ เวรละ!!! แทน มึงทำไรกูตอนไม่ได้สติเปล่าเนี่ย ไม่ๆๆๆๆๆ ลุกขึ้นไปถามมันก่อน ตื่นเดี๋ยวนี้นะแทน

“ปัง” ลงจากเตียงเสร็จ ก้าวแรกก็ร่วงแล้ว ตอนนี้ผมหมดแรงจนล้มไปกองกับพื้น หัวหนักไม่พอ ครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างบอกไม่ถูก เสียงกระแทกพื้นของผม ทำให้แทนตื่นขึ้นมา

“บิ๊ก!!!” แทนลุกขึ้นมาช้อนร่างผมขึ้น แล้วลากไปที่เตียง ตอนนี้ผมไม่ต่างอะไรจากตุ๊กตา ที่จะจับแขนขา อยากทำไรก็เชิญ แทนนั่งอยู่ข้างๆ ผมที่กำลังนอนหมดสภาพอยู่

“เมื่อ...คืน...มึง...ทำ...ไร...กู...เปล่า” แรงจะพูดยังไม่เหลือ แต่หวงความซิงตัวเองมากกว่า ไอ้แทน ตอบกูนะ ตอบๆ

“บิ๊ก ทำไมตัวร้อนแบบนี้อะ” จะรู้ไหมวะ แต่ตอบกูก่อน จะไปไหนๆ กลับมาก่อนๆๆ

แทนกลับมาพร้อมกล่องพยาบาล ผมมองเห็นแทนลางๆ ไม่ชัดนัก หัวผมจะระเบิดอยู่แล้ว ผมไม่แน่ใจว่าแทนสั่งให้อ้าปากเปล่า แต่ชัวร์แหละ เพราะโดนบีบกรามเบาๆ แล้วปรอทวัดไข้ก็ทิ่มใต้ลิ้นผมอยู่สักครู่ ก่อนมันจะโดนดึงออกไป

“39 องศา ทำไงดีเนี่ย” ปล่อยกูไว้ตรงนี้ก็ได้แทน เดี๋ยวก็หายดีเอง ผมพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง แทนกดผมกลับลงไปนอนเหมือนเดิม

“นอนก่อนนะ เดี๋ยวไปทำโจ๊กให้ทาน จะได้ทานยาแล้วนอนพัก” จะว่าหิวก็หิว อยากลุกขึ้นมากิน แต่ก่อนอื่น ตอบคำถามด้วย ว่าพรากความบริสุทธิ์ไปแล้วใช่ไหมๆ ฮือๆๆ รู้สึกแย่ยิ่งกว่าเป็นไข้อีก

แทนกลับมาแล้ว ผมรู้สึกได้จากเสียงเท้าที่กระทบพื้นไม้ในห้อง แทนพยุงผมลุกขึ้น เอาหมอนมาพิงหลังไว้ ผมพอจะลืมตาขึ้นได้แล้ว แทนถือถ้วยโจ๊กที่กลิ่นตอนนี้หอมมาก แต่จะกินไหวไหม ไม่รู้

“โจ๊กหมูสับมาแล้ว เราขอไม่ใส่ไข่นะ จะไม่มีกลิ่นคาว กินได้ชัวร์ๆ” แทนตักโจ๊กคำเล็กๆ โดยปาดจากขอบชามมา แล้วเป่า ก่อนจะป้อนผม อร่อยแหะ ยังกับที่แม่ผมทำให้กินสมัยเด็กเลย

“แทน” ก่อนทานคำที่สอง บอกให้ผมหายคาใจก่อน

“ว่าไง” แทนกำลังตักคำที่สองส่งเข้าปากผม ผมกลืนคำนี้เสร็จละ ปากว่างละ

“ตกลงเมื่อคืน มึงไม่ได้ทำไรกูนะ” อย่ายิ้มให้คำถามแบบนี้ซิ ยังกับได้พรากความบริสุทธิ์ไปแล้วอะ

“จะบ้าเหรอ เมามาขนาดนั้น ตัวเหม็นขนาดนั้น ไม่ให้เราเช็ดตัว ก็เน่าพอดี ถอดหมดอะใช่ แต่เราไม่ได้จิตใจอกุศลขนาดนั้นนะ เช็ดอย่างเดียว มือยังไม่โดนด้วยซ้ำ” นั้นแหละ มึงเช็ดสะอาดไปไง กูไม่ได้ให้ใครมาดูง่ายๆ นะเว้ย ฮือๆๆๆ แล้วโจ๊กคำต่อไปก็เข้าปากผม

“ช่วยไม่ได้ ใครให้ดื่มจนเมาขนาดนั้น ถ้ารู้ว่าช่วยแล้วมาว่ากันแบบนี้ ปล่อยให้นอนโดนหมาเลียหน้าที่ฟุตบาทดีกว่า” ก็แทนเล่นถอดหมดแบบนี้ ยิ่งยุคนี้ข่าวผู้ชายกินกันเองมันเยอะ แทนหน้ามืดเห็นความหล่อเราแล้วกินขึ้นมาละ ฮือๆๆ เครียดๆๆ

“เออ ยอมให้ก็ได้ ไม่ได้รู้สึกเจ็บบั้นท้าย ก็โอเคแล้ว เชื่อก็ได้” รอบนี้ผมยกให้ โอ็ย!!! ร้อน เอาช้อนทิ่มปากผมทำไม

“ห่วงความซิงตัวเองยังกับไม่เคยผ่านสนามรบบนเตียงไปได้ กินซะ” อย่าดุกับคนป่วยซิแทน กินก็กิน ป้อนดีๆ อย่าทิ่มมางี้ ลิ้นพองกันพอดี

แต่ผมดีใจนะ...ตั้งแต่แม่ผมทำงานจนมีเงินให้ผมล้างผลาญตามสบายแล้ว เวลาผมไม่สบาย ผมนอนรอให้มันหายเองอย่างเดียว ขอบคุณนะแทน ที่ดูแลตอนผมช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แบบนี้

ขอบคุณจากใจจริงๆ

………………..

โจ๊กหมดชามเรียบร้อย บิ๊กชมด้วยว่าอร่อย (ดีใจ แปลว่าฝีมือไม่ตก) ทานยาลดไข้ปิดท้าย แล้วเช็ดปากให้ แล้วเตรียมเช็ดตัวอีกรอบ แต่บิ๊กยังคงกังวล ให้เช็ดได้หมด เว้นของสงวนใต้ร่มผ้า โอเคๆ เพื่อความสบายใจ ผมแค่ให้บิ๊กถอดเสื้อเท่านั้น ผิวบิ๊กที่ขาวตอนนี้ ดูอมแดงเล็กน้อย สัมผัสแล้วร้อนตามไข้ที่เป็นอยู่ เช็ดเสร็จ ผมพยุงบิ๊กไปห้องน้ำ เพื่อทำธุระส่วนตัว แล้วรอหน้าห้องน้ำ รอหิ้วปีกกลับไปเตียงอีกที

“นอนพักนะ จะเอาอะไรเรียกเราได้เลยนะ” ผมจะลุกไปเก็บเสื้อผ้าบิ๊กมารีด บิ๊กคว้าข้อมือผมไว้

“ขอบใจนะ” รอยยิ้มบนหน้าแดงๆ เพราะพิษไข้ มือที่จับข้อมือผมตอนนี้อุ่นๆ อยู่ คงอีกสักพักกว่าจะหายดี

“เราไปรีดเสื้อให้นะ นอนพักด้วย” บิ๊กชูสองนิ้วให้ว่ายังไหว

ปล่อยบิ๊กนอนไปก่อน ผมไปเก็บเสื้อผ้าบิ๊กที่ซักไว้ตั้งแต่เมื่อคืน มารีดให้เรียบร้อย เสื้อผ้าบิ๊กทั้งหมดแขวนไว้ริมสุดของตู้แล้ว เอาแว่นตาบิ๊กไปล้างกับชาร์จ iPhone ของบิ๊กไว้ กวาดและถูห้องให้เรียบร้อย บิ๊กหลับสนิทไปละ มองนาฬิกาตอนนี้จะเที่ยงแล้ว ทานข้าวเช้าไปตอนเก้าโมง งั้นเที่ยงเดี๋ยวไปทำก่อน แล้วปลุกบิ๊กมาทานละกัน

กลับมานั่งเฝ้าบิ๊กต่อสักครู่ ตัวที่แดงเมื่อเช้า เริ่มจางลงเหลือชมพูอ่อนๆ มีเหงื่อออกซึมตามตัวเล็กน้อย ถึงจะดูว่านอนนิ่งๆ แต่ก็มีกระตุกเหมือนคนกำลังฝันอยู่ ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้ากับคอที่เหงื่อซึมออกมาอยู่ ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอะไร ตัวยังร้อนอยู่เหมือนเดิม ผมไม่กล้าลุกจากเตียงไปเลย แต่เวลาตอนนี้ต้องทำข้าวเที่ยงแล้ว งั้นแป็ปหนึ่งนะ

เข้าครัวสักครู่ ผมลองทำอาหารหนักขึ้นหน่อยละกัน เพราะรอบเช้าบิ๊กทานหมดเกลี้ยงได้ ก็น่าจะโอเคอยู่ ไข่เจียวกุ้ง / แซลมอนทอดพริกไทย / ต้มจืดเต้าหู้หมูสับ งานนี้ใช้ของในตู้เย็นแทบจะเกลี้ยง แล้วก็หุงข้าวสักหน่อย ทั้งหมดนี้ ครึ่งชั่วโมงพอดี

“ทำไรกินอะ หอมมาก” ผมไม่ได้ปิดประตูห้องนอน กลิ่นคงลอยไปถึงเตียงอยู่ คนป่วยเลยลุกมาถึงที่ ตอนนี้เหลือแค่ต้มจืดอย่างเดียว ที่ใกล้จะเสร็จละ คนป่วยนั่งประจำที่รอทานแล้ว ต้มจืดเสร็จแล้ว ตักใส่ชามมาตั้งโต๊ะละ

“ขอวัดไข้ก่อนนะ” ผมไปหยิบปรอทมาสอดใต้ลิ้นคนป่วย ที่ตอนนี้หน้าแดงแค่บางจุดเท่านั้น

“38 องศา ดีขึ้นแล้วนะ วันนี้บิ๊กต้องพักผ่อนเยอะๆ” เก็บปรอทวัดไข้ แล้วตักข้าวให้คนป่วยทานละ

คนป่วยทานเก่งมาก ปลาทำสี่ชิ้นก็หมด ไข่เจียวทำไว้สี่ฟองก็หมด ต้มจืดหม้อใหญ่ก็หมด ข้าวที่หุงไว้ก็หมด ผมได้ทานแค่พออิ่ม เพราะคนป่วยขอเติมข้าวแถมทานไวจนผมกลัวติดคอจัง ปิดท้ายมื้อด้วยไมโลร้อนๆ อีกแก้ว

“อร่อยอะ ทีหลังต้องมากินฟรีที่นี่บ่อยๆ ละ” ขอให้มา ทำให้กินแน่นอนครับ

“มาจริงอะ เราทำไม่ค่อยเก่งนะ ได้แค่เมนูง่ายๆ นะ” บิ๊กยกแก้จิบไมโลจนคราบติดรอบปาก

“อยู่นิ่งๆ นะ” ผมเอาทิชชู่เช็ดรอบปากให้ รอยยิ้มของคนป่วยหลังเช็ดเสร็จ ทำให้ผมต้องจิบไมโลหลบสายตาบิ๊ก
 
“เดี๋ยวทานยาลดไข้ แล้วนอนพักนะ จะได้หาย ถ้าดีขึ้นแบบนี้ พรุ่งนี้น่าจะกลับบ้านได้แหละ” ผมลุกขึ้นไปเตรียมยาให้ คนป่วยดื่มไมโลเสร็จ ตามด้วยยากับดื่มน้ำตาม แล้วพากลับไปนอน

“ดีขึ้นไหม” บิ๊กที่นอนอยู่พยักหน้าให้

“คืนนี้นอนด้วยได้ไหม” บิ๊กเอยขอค้างห้องผมคืนนี้ ก็...

“ได้ซิ อีกอย่าง บิ๊กคงยังไม่หายตอนนี้หรอก เราออกไปซื้อของมาทำมื้อเย็นนะ มีอะไรก็โทรเรียกเรานะ” บิ๊กจับข้อมือผมอีกรอบ

“อย่าไปนานนะ เราไม่ชอบอยู่คนเดียวในที่ๆ ไม่คุ้น” ครับ จะรีบมานะ พอลุกจะออกไปเท่านั้นแหละ

“แทน...เอาเบียร์สักขวดมาด้วยก็ดีนะ” ผมหันไปทำหน้าดุคนป่วย
 
“ล้อเล่น” แล้วคนป่วยก็ยิ้มทะเล้น ก่อนจะพลิกตัวตะแคงนอนหลับไป

ซ่าส์ได้แบบนี้ คงหายป่วยแล้วแหละ

………………..

ซื้อของกลับมาแล้ว บิ๊กหลับสนิทมาก ตัวเริ่มหายแดง กลับมาขาวปกติแล้ว ไปซักผ้าของตัวเอง กับล้างครัวของมื้อเที่ยง แล้วกลับมานั่งเฝ้าบิ๊กที่กำลังหลับอยู่ ถ้าอาการบิ๊กดีขึ้นแบบนี้ เย็นนี้จัดเต็มสักสี่ห้าอย่างให้ทานเต็มที่ละ

สี่โมงครึ่งแล้ว ได้เวลาทำกับข้าวละ จัดเต็มละนะ ไก่ทอด / ปลากะพงทอดน้ำปลา / หมูมะนาว / ผัดผักรวมมิตร และไข่น้ำหมูสับกับใบตำลึง หวังว่าคนป่วยจะชอบนะ

เกือบหกโมงเย็น บิ๊กลุกขึ้นจากเตียงไปล้างหน้า ตูคล่องตัวจนเหมือนคนหายป่วย แต่เพื่อความชัวร์ ผมเรียกมาวัดไข้อีกรอบ ตอนนี้แค่ 37.5 ละ แข็งแรงนะเนี่ย เมื่อเช้ายังเกือบต้องไปส่งโรงหมอซะแล้ว

“น่ากินอะ” บิ๊กมองผมกำลังทอดชิ้นปลากะพงจากด้านหลัง ตอนนี้เหลือแค่ผัดผักเป็นอย่างสุดท้าย

“ใครเป็นแฟนแทนนี่ อิ่มชัวร์” แต่เรายังไม่มีแฟนอะ

“หยิบจานให้เราหน่อยบิ๊ก” ดูอย่างเดียว ใช้งานซะเลย จานกระเบื้องถูกส่งมาที่มือผม ก่อนจะวางชิ้นปลาลงไป แล้วราดด้วยน้ำยำกับมะม่วงลงไปเนื้อปลา แล้วผมก็ส่งให้บิ๊กเอาไปวางที่โต๊ะ กลับมาดูแกงจืด ตอนนี้เดือดได้ที่ ปิดเตา เทใส่ชาม แล้วลงกระเทียมเจียว เสร็จแล้ว

บิ๊กยังคงทานแบบล้างผลาญเช่นเดิม คนป่วยคงจะหายดีแล้ว ทานไปยิ้มไป ผมซื้อมาเผื่อไว้เยอะหน่อย แล้วก็พอจริงๆ เพราะบิ๊กกินเท่ากับสองคนกินเลยแหละ คนอะไร ทานจุเป็นบ้าเลย

“เราช่วยนะ” บิ๊กเดินยืนข้างๆ ผม ตอนกำลังล้างจานอยู่

“ไม่เป็นไรๆๆ ยังไม่หายดี ไปดูทีวีรอก่อนก็ได้ หรือจะใช้คอมฯ เราก่อนก็ได้นะ” เล็กน้อยมาก เราทำแป็ปเดียวก็เสร็จ

“เรานอนมาทั้งวันแล้ว อยากทำอะไรบ้างอะ” ก็ได้ครับ งั้นช่วยอันนี้ละกัน

“เอาผ้าผืนนั้นเช็ดจานที่เราล้างเสร็จ แล้วเรียงในที่เก็บจานนะ” บิ๊กลงมือเช็ดทีละใบเหมือนจะไปขัดขอหวยจากจาน แล้วผมก็ทำความสะอาดครัวเป็นอย่างสุดท้าย เวลานี่เร็วจริงๆ สองทุ่มแล้ว

“แทน เราอยากอาบน้ำอะ” ผมเอาฝ่ามือแตะหน้าผากบิ๊กอีกรอบว่าเป็นยังไง ตัวก็ไม่ร้อนหรืออุ่นจนชัดเจนนะ

“เราไปเอาผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าใหม่ให้นะ แปรงสีฟันใหม่อยู่ในห้องน้ำนะ” แล้วผ้าเช็ดตัวกับเสื้อแขนกุด กางเกงบาส ก็เตรียมเรียบร้อย ปล่อยบิ๊กอาบน้ำสักครู่

ผมมาจัดที่นอนให้เรียบร้อยสำหรับนอนด้วยคืนนี้ ระหว่างนั้น Chat ใน Facebook ก็ดังขึ้นมาติดต่อกัน ผมแวะไปดูสักหน่อยหลังจากจัดที่นอนเสร็จแล้ว

The Gunners : พี่จะไปกรุงเทพฯ ถึงพรุ่งนี้ ขอไปค้างห้องแทนได้ไหม
Tan : ไม่สะดวกครับ
The Gunners :พี่รู้ว่าแทนอยู่คนเดียวนะ
Tan : จะคนเดียว หรือหลายคน ผมก็ไม่สะดวกให้พี่มานอนค้างห้องผม
The Gunners : ใจร้ายอะ พี่ไม่มีที่ไป เลยมาพึ่งแทนนะ
Tan : ผมเปิดเทอมวันจันทร์นี้แล้ว ผมคงอยู่ดูแลพี่ไม่ได้หรอกครับ
The Gunners : เอาจริงๆ นะ พี่อยากเจอแทน
Tan : แต่ผมไม่อยากเจอ
The Gunners : ทำไมอะ พี่อยากเริ่มต้นใหม่
The Gunners : หรือแทนมีคนใหม่แล้ว?
Tan : ไม่เกี่ยวครับ จะมี หรือไม่มี เรื่องผมกับพี่ ก็ไม่มีความหมายต่อแล้ว
Tan : ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมไปพักผ่อนนะครับ
The Gunners : พี่จะไปถึงตอนสิบโมงนะ มารับพี่ที่หน้าคอนโดด้วยนะ

ผมไม่ตอบอะไรต่อ อย่ามายุ่งกันอีกได้ไหม

“สะอาดแล้วครับๆๆ” เสียงบิ๊กออกมาจากห้องน้ำ ผมปรับสีหน้าสักครู่ ก่อนจะหันไปมองบิ๊ก ที่ตอนนี้ใส่แค่กางเกงตัวเดียว ผ้าเช็ดตัวคลุมหัว และถือเสื้อผ้าชุดเก่าไว้ที่มือซ้าย มือขวาถือเสื้อใหม่อยู่

“ทิ้งเสื้อเก่าที่ตระกร้าข้างเครื่องซักผ้าใช่ไหม” ผมพยักหน้า บิ๊กใช้มือซ้ายเช็ดหัวกับหน้า ก่อนจะเอาผ้าเช็ดตัวไปตากไว้ที่ตากผ้าที่ระเบียง

“เป็นไรอะแทน ทำไมตาแดงๆ” เผลออีกแล้ว ผมร้องไห้ซินะ

“เปล่าๆ ไม่มีอะไร เราไปอาบน้ำแป็ปนะ” ผมรีบเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผมที่ราวตากผ้า แล้วเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

ฝักบัวที่น้ำกำลังไหลผ่านตัวผมที่ไม่เคลื่อนไหว ในขณะที่ผมกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี ทำไมนะ...ผมกำลังมีความสุขกับคนที่ผมอยากให้อยู่ใกล้ๆ ด้วย

แต่คนที่ผมไม่อยากเจอที่สุดในชีวิต กำลังมาหาผม นี่มันแกล้งกันชัดๆ เกลียดตัวเองที่ปล่อยยังรู้สึกกับคนๆ นี้ แล้วพรุ่งนี้ผมจะเอาไงดี...

**********

บทที่ 12-13 จะเป็นตอนที่บิ๊กช่วยแทนบ้างแล้วครับ ตอนนี้เขียนถึงบทที่ 22 กลางๆ ละครับ

บทที่ 12 เจอกันวันศุกร์บ่ายเหมือนเดิมนะครับ

ขอบคุณทุกท่าน สำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 11 (หน้าที่ 3 : Update 11/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 11-03-2015 15:12:59
โหย แทนเทพเกิน ทำกับข้าว+หุงข้าวเสร็จหมดภายในครึ่งชม. มาดูแลป้าเถอะมา แม่บ้านขนาดนี้ (คนอ่านทอดไข่เจียวยังไม่รอดเลย  :katai1:)

(แอบเมาท์อีกนิด ตอนที่แล้วนึกว่าแทนเช็ดตัวแบบยังมี ck อยู่ พอมาอ่านตอนนี้แบบ..ชุดวันเกิดเลยทีเดียว อั๊ยยะ!!! :katai4:)
***
เรื่องของแทนจะจบในสองตอนนี้ป่ะคะ เพราะอิพี่กันต์ก็จะเสนอหน้ามาอีกไม่นาน

***

จะมีเล่าฝั่งบ้านแทนบ้างป่าวคะ? เปิดมาเจอแม่ของบิ๊กอย่างเดียวเลย :3


 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 11 (หน้าที่ 3 : Update 11/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 11-03-2015 15:16:18
ปีศาจร้ายกำลังคืบคลานเข้ามาแล้วว บรื๊อ~ :o อิพี่กันเหมือนจะรู้คิวนะ มาตอนบิ๊กหายป่วยพอดิบพอดีเลย อยากโดนซ้อมก็มิบอก โฮะๆ :o9:

อีกอย่างแทนดูแลบิ๊กดีขนาดนี้ บิ๊กต้องติดแทนหนุบหนับแน่เลย :-[ แอบขำตรงที่บิ๊กคิดว่าตัวเองโดนแทนกดเนี่ยล่ะ :laugh: คิดไปได้เนอะคนเรา :freeze:  5...~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 11 (หน้าที่ 3 : Update 11/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 11-03-2015 15:43:19
 :serius2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 11 (หน้าที่ 3 : Update 11/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 11-03-2015 16:11:01
ไม่ทันคุณ BlueCherries

แทนจ๋าเป็นแม่บ้านแม่เรือนแบบนี้มาอยู่กับป้าเถอะ เห็นอาหารที่ทำแต่ละอย่างนี่ทำเอาป้าน้ำลายสอ
กลับบ้านจะไปหาทานให้สะใจเลย

กันต์นี่กัดไม่ปล่อยเลยนะ
ตัวเองทำอะไรต่อมิอะไรกับแทนไว้เยอะมาก
จนแทนพนีมาขนาดนี้แล้วยังจะตามมารังควานเขาอีก
เอาอะไรตรองเนี่ย?
คิดได้ไงว่าคนเขายังจะรักเอ็งอยากอยู่กับเอ็งอยู่
คนที่น่ารังเกียจมากๆ

อ่านตอนนี้เห็นพัฒนาการความสัมพันธ์ของบี๊กกับแทนแล้วชื่นใจ
ดูแลกันได้ดีจริงๆ
ชอบการบรรยายนะ อย่างบิ๊กที่กินล้างกินผลาน  เช็ดจานเหมือนขอหวย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 11 (หน้าที่ 3 : Update 11/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 11-03-2015 18:54:27
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 11 (หน้าที่ 3 : Update 11/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 11-03-2015 19:37:06
อีพี่กันเลวอะ จะมาขอคืนดีเพื่ออออ.
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 11 (หน้าที่ 3 : Update 11/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: tarkung ที่ 11-03-2015 21:56:28
จะติดตามต่อไปนะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 11 (หน้าที่ 3 : Update 11/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 12-03-2015 01:18:48
โหย แทนเทพเกิน ทำกับข้าว+หุงข้าวเสร็จหมดภายในครึ่งชม. มาดูแลป้าเถอะมา แม่บ้านขนาดนี้ (คนอ่านทอดไข่เจียวยังไม่รอดเลย  :katai1:)

(แอบเมาท์อีกนิด ตอนที่แล้วนึกว่าแทนเช็ดตัวแบบยังมี ck อยู่ พอมาอ่านตอนนี้แบบ..ชุดวันเกิดเลยทีเดียว อั๊ยยะ!!! :katai4:)
***
เรื่องของแทนจะจบในสองตอนนี้ป่ะคะ เพราะอิพี่กันต์ก็จะเสนอหน้ามาอีกไม่นาน

***

จะมีเล่าฝั่งบ้านแทนบ้างป่าวคะ? เปิดมาเจอแม่ของบิ๊กอย่างเดียวเลย :3


 :pig4:

นี่เป็นแค่องค์ประกอบตัวตนแทนครับ ทั้งหมดที่เล่าไปตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ ช่วงสิบบทสุดท้ายของเรื่อง จะได้รู้จักที่บ้านแทนมากขึ้นแน่นอนครับ

ทั้งบ้านของบิ๊ก ทั้งบ้านของแทน คือช่วงสุดท้าย หลังคู่นี้ผ่านอุปสรรคใหญ่ที่สุดระลอกแรกของชีวิตคู่ ที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากบทที่ 28 ไปครับผม (ตอนนี้เขียนถึงบทที่ 22 กลางบทแล้ว)

ละก็...เรื่องเช็ดตัว อันนี้ธรรมดามากครับ อยากดูอารมณ์ดิบของแทน มีให้ดูแน่นอนครับ แล้วจะตกใจกับอีกด้านแน่นอนครับ^^

ปีศาจร้ายกำลังคืบคลานเข้ามาแล้วว บรื๊อ~ :o อิพี่กันเหมือนจะรู้คิวนะ มาตอนบิ๊กหายป่วยพอดิบพอดีเลย อยากโดนซ้อมก็มิบอก โฮะๆ :o9:

อีกอย่างแทนดูแลบิ๊กดีขนาดนี้ บิ๊กต้องติดแทนหนุบหนับแน่เลย :-[ แอบขำตรงที่บิ๊กคิดว่าตัวเองโดนแทนกดเนี่ยล่ะ :laugh: คิดไปได้เนอะคนเรา :freeze:  5...~

บิ๊กจะอัดแหลกแค่ไหน มาดูกันครับ นี่คือจุดเริ่มต้นของความรักที่บิ๊กเองก็ไม่รู้ตัวครับผม^^

:serius2:

แหๆ ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

ไม่ทันคุณ BlueCherries

แทนจ๋าเป็นแม่บ้านแม่เรือนแบบนี้มาอยู่กับป้าเถอะ เห็นอาหารที่ทำแต่ละอย่างนี่ทำเอาป้าน้ำลายสอ
กลับบ้านจะไปหาทานให้สะใจเลย

กันต์นี่กัดไม่ปล่อยเลยนะ
ตัวเองทำอะไรต่อมิอะไรกับแทนไว้เยอะมาก
จนแทนพนีมาขนาดนี้แล้วยังจะตามมารังควานเขาอีก
เอาอะไรตรองเนี่ย?
คิดได้ไงว่าคนเขายังจะรักเอ็งอยากอยู่กับเอ็งอยู่
คนที่น่ารังเกียจมากๆ

อ่านตอนนี้เห็นพัฒนาการความสัมพันธ์ของบี๊กกับแทนแล้วชื่นใจ
ดูแลกันได้ดีจริงๆ
ชอบการบรรยายนะ อย่างบิ๊กที่กินล้างกินผลาน  เช็ดจานเหมือนขอหวย

แล้วบิ๊กจะจัดการพี่กันให้เองครับ และอย่างที่บอกครับ นี่คือหนึ่งในองค์ประกอบที่ทำให้บิ๊กรักแทนครับผม^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

อีพี่กันเลวอะ จะมาขอคืนดีเพื่ออออ.

ความเสียดายในตัวแทนล้วนๆ ครับ เดี๋ยวอ่านไปจะเข้าใจเองว่า แทนมีอะไรอย่างหนึ่ง ที่ขนาดบิ๊กก็ติดใจเหมือนกันครับ

จะติดตามต่อไปนะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

*********

Update เล็กน้อยครับ จากต้นฉบับเก่า เอามาเกลา+ขยี้ช่วงสำคัญใหม่ ทำให้ไม่แน่ว่า มันอาจทะลุไปถึง 50-60 บทได้ (ต้นฉบับเดิมมี 44 บท) อย่าพึ่งเบื่อกันก่อนนะครับ พยายามเก็บให้กระฉับที่สุดแล้ว

รับรองว่าได้อ่านแบบไม่ขาดตอน ไม่ผิดนัดแน่นอนครับ ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 11 (หน้าที่ 3 : Update 11/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 12-03-2015 08:27:58
 :pig4:

วันนี้วันศุกร์ค่ะ รบกวนคุณ zipboy ลงต่อด้วยนะคะ










(อำเล่น เผื่อได้ผล  :hao7:   ปูลู ถ้าคุณ zipboy ไม่มาต่อประจำจะทวงจริงๆนะ  :z3:)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 11 (หน้าที่ 3 : Update 11/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 12-03-2015 13:24:01
:pig4:

วันนี้วันศุกร์ค่ะ รบกวนคุณ zipboy ลงต่อด้วยนะคะ










(อำเล่น เผื่อได้ผล  :hao7:   ปูลู ถ้าคุณ zipboy ไม่มาต่อประจำจะทวงจริงๆนะ  :z3:)

วันนี้วันศุกร์จริงเหรอครับ เดี๋ยวผมไปดูปฎิทินก่อนนะครับ ถ้าใช่ บท 12 จะมาเองครับ :-P

ล่าสุด เขียนถึงบท 23 (1/4) แล้วละครับ ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 11 (หน้าที่ 3 : Update 11/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 12-03-2015 13:27:32
อ่านวนรอบที่5แล้วอ้าาาาา  :katai4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 12 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 12-03-2015 15:55:13
ขอลงก่อนเวลานะครับ เนื่องจากเปลี่ยนนัดวันเสาร์ที่จะไปคุยงาน เป็นวันศุกร์ช่วงบ่าย ซึ่งอาจคุยยาวตั้งแต่บ่ายสองถึงสี่ทุ่ม จึงเลื่อนมาลงให้เร็วขึ้น

ฉะนั้น เสาร์บ่ายๆ จะได้อ่านบทที่ 13 ต่อครับ

สำหรับบทนี้ เป็นคิวบิ๊กดูแลแทนบ้างละครับ ต่อเนื่องถึงบท 13 นะครับ

เชิญชมครับผม^^

........................

Chapter 12

สี่ทุ่มนิดๆ นี่เป็นคืนที่สอง ที่ผมนอนห้องของแทน ผมนอนฝั่งซ้าย แทนนอนฝั่งขวา ผมยังไม่หลับหรอก นั่งเล่นเกมใน iPhone สักครู่ใหญ่ๆ กับส่งข้อความไปบอกแม่ว่ามาค้างห้องเพื่อน กลับตอนสายๆ ผมรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่แทนไปอาบน้ำแล้ว เพราะหลังจากนั้น แทนก็ไม่พูดอะไร นอกจากตรงมานอนเลย

ตอนนี้แทนนอนตะแคงหันหลังให้ผมตั้งแต่ขึ้นมาบนเตียงแล้ว ผมวางโทรศัพท์ลง หันไปสะกิดแทนซะหน่อย แทนพลิกตัวกลับมา

“เป็นอะไรอะ ทำไมตาแดงเหมือนร้องไห้เลย” ผมเห็นนะ ว่ามันไม่ปกติ

“เปล่าๆ เราแค่เคืองตานิดหน่อย ไม่ได้เป็นไรจริงๆ นะ” แทน อย่ายิ้มกลบเกลื่อนแบบนี้

“เคืองตาคงไม่ปล่อยให้แก้มเหนียวแบบนี้หรอก เกิดอะไรขึ้น” ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่จู่ๆ มาเป็นแบบนี้ก็คงไม่ปกติแล้วแหละ

“เปล่า...ว่าแต่ ทำไมบิ๊กดื่มจนไม่สบายแบบเมื่อวานละ” โดนถามกลับซะงั้น ก็...

“เพื่อนเราส่งแชทที่แพรวคุยกับเพื่อนเค้ามาอ่านอะ” ผมพลิกตัวนอนมองเพดานแล้วเริ่มเล่า

“เนื้อหาไม่มีอะไรมาก แต่เจ็บได้ใจมาก เค้าว่าเราน่ารำคาญ ตามไม่เลิก จ่ายนั้น ซื้อนี่ให้ก็จริง แต่เค้าบอกไม่ได้ขอให้เราซื้อ เรายัดเยียดให้ แล้วก็ชอบคิดเรื่องพาขึ้นเตียงกับเค้า เลยไม่อยากเจอเราอีก” ผมถอนหายใจช้าๆ สักที

“แล้ว...” สงสัยใช่ไหมแทน

“เราเจ็บใจ เพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง เราทุ่มให้ทุกอย่างที่แพรวอยากได้ ส่วนเรื่องบนเตียง มันเกิดขึ้นโดยการสมยอมของเราทั้งคู่ พอมาคิดถึงตอนที่บอกให้เราเลิกตรงหน้า กับสิ่งที่เค้าพูดกับคนอื่น เราเจ็บใจ แค้น แต่ทำไรไม่ได้ แค่นั้นแหละ” เหตุผลที่ผมดื่ม ก็แค่อยากลืมแค่นั้นเอง

“ขอโทษ...” แทนเอยมันออกมา

“ไม่ใช่ความผิดอะไรที่แทนต้องขอโทษ เราขอบใจแทนมากกว่า ที่ฟังเรา” ผมพลิกตัวไปมองหน้าแทนที่นอนตะแคงอยู่

“เอาละ เราเล่าแล้วนะ ตาแทนเล่าแล้วนะ” ผมเหมือนไปกดดันให้แทนพูดในสิ่งที่ไม่อยากพูด ความเงียบหลังคำถามนี้นานจนผมเริ่มไม่อยากรู้แล้ว ถ้าคำถามนี้จะทำให้แทนลำบากใจจะเล่าขนาดนี้

“ถ้าแทนไม่สบายใจเล่า ไม่เป็นไรนะ เรานอนละ” เรื่องของคนเรา บางทีก็ลำบากใจไม่เท่ากันนั้นแหละ ผมพลิกตัวหันไปอีกทางนอนละ

“อยากรู้จริงๆ เหรอ” ถึงจะเบา แต่ก็ได้ยิน ผมพลิกตัวหันกลับมาพยักหน้าให้

“เราอายที่จะเล่า มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่” ถ้าเรื่องมันดี คงไม่ตาแดงแบบนี้หรอก

“สัญญาว่ารู้กันแค่สองคน เราจะฟังแล้วไม่จำ คิดซะว่าเราเป็นนตุ๊กตาตัวนึงในห้องนี้ ที่ไม่สบายใจก็เล่าให้มันฟัง โอเคมะ” ผมขยับตัวให้ใกล้แทนมากขึ้น

“เราไม่ชอบเห็นเพื่อนหรือคนรู้จักที่เรารู้สึกดีร้องไห้ แค่นั้นเอง...เราพร้อมฟังแล้วนะ” ภายใต้แสงไฟหัวเตียงสลัวๆ น้ำตาของแทนเริ่มชัดเจนมากขึ้นจนผมต้องเอานิ้วโป้งเช็ดให้ช้าๆ ความลำบากใจของแทน คงหนักเกินกว่าเรื่องที่ผมไปเมามาเมื่อคืน เพราะแทนต้องตั้งหลักสักครู่ ก่อนจะเริ่มเล่าให้ฟัง

“ตอนเรา ม.2 เรามีรักแรก เค้าเป็นรุ่นพี่ ม.4 ในทีมบาสฯ ของโรงเรียน คือ....” แทนเหมือนเล่าไม่ออก ผมใช้มือซ้ายลูบหัวแทนช้าๆ

“ไม่ต้องห่วง เล่ามาเถอะ เราฟังได้หมด” ผมย้ำให้แทนมั่นใจว่า ผมฟังจบแล้ว ผมจะไม่รู้สึกแปลกหรือรังเกียจอะไรทั้งสิ้น

“รุ่นพี่คนนั้นเป็นผู้ชาย เรา...” ผมลูบหัวต่ออีกรอบ

“ไม่เป็นไร นายจะเป็นอะไร ก็เป็นเพื่อนที่ดีคนนึงของเรานะ แล้วไงต่อ” แทนพยักหน้าเร็วๆ แต่ดวงตายังคงอิ่มน้ำตาที่ไหลอยู่

“พี่คนนั้นชื่อพี่กัน เป็นคนที่เก่งสุดในทีมโรงเรียนเรา เราชอบพี่เค้าตั้งแต่เข้าชมรม แล้วพี่เค้าเองก็ชอบเรียกเราไปซ้อมตัวต่อตัวหลังซ้อมเสร็จประจำ เราดีใจที่พี่เค้าสนใจเราเป็นพิเศษ พี่เค้าไปรับ ไปส่ง พาเราไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ” ผมพอจะเข้าใจบ้างละ ว่าแทนเจออะไรมา

“ทีนี้ พอเราขึ้น ม.3 พี่กันเป็นผู้ชายคนแรกของเรา แต่หลังจากนั้นไม่ถึงสองเดือน เราโดนรุ่นพี่ห้องเดียวกับพี่กันยกพวกมาซ้อมเรา...” แทนเริ่มปล่อยโฮออกมา ผมดึงแทนมากอดเอาไว้ แล้วลูบหัวช้าๆ ผมรู้สึกได้ว่าเสื้อผมเริ่มเปียกจากคราบน้ำตาของแทน

“เค้าบอกให้เราเลิกยุ่งกับพี่กัน เพราะเค้าเป็นแฟนพี่กัน วันนั้นเราเจ็บมาก เจ็บจนลุกไม่ไหว ต้องนอนรักษาตัวอยู่สามสี่วัน ถึงจะกลับมาเรียนได้....พอเรากลับมาเรียน ทุกคนก็มองเราแปลกๆ แฟนพี่กันเอาคลิปที่พี่กันตั้งกล้องถ่ายเราตอนมีอะไรกัน ลงประจานว่าเราเป็นไอ้หน้าด้าน แย่งแฟนชาวบ้าน” ผมฟังแล้วผมโกรธ...ถึงผมจะพึ่งรู้จักแทน แต่การกระทำแบบนี้ สำหรับผมคือชั่วอย่างรับไม่ได้มากๆ

“ที่เราเสียใจที่สุดคือ ตลอดเวลาที่เกิดเรื่อง พี่กันบอกว่า ทั้งหมดนี้เพราะเรายอมเค้าเอง พี่เค้าไม่ได้ทำ และเค้าก็มีความสุขกับแฟนเค้า ปล่อยให้เรารับทุกอย่างตรงหน้าคนเดียว รู้เปล่าว่าเราต้องไปเรียนท่ามกลางสายตาทุกคนมองเรายังไง ตอนซ้อมบาสฯ เพื่อนก็ไม่อยากยุ่งด้วย ยังไม่นับพ่อ แม่ เรา ที่ต้องโดนตั้งคำถามจากคนรู้จักว่า เราเป็นเด็กใจแตก ปล่อยตัวปล่อยใจแบบนั้นเหรอ ทั้งที่เราไม่ได้เป็นคนทำอะ” ผมกระฉับกอดแทนให้แน่นขึ้น ปล่อยให้แทนร้องไห้เต็มที่

“พอเราหนีมาเรียนที่กรุงเทพฯ พี่เค้าก็ตามมาขอคืนดีเรา บอกว่าเลิกกับแฟนไปแล้ว อยากให้เราคืนดีกับเค้า เรายอมรับนะว่ารักพี่เค้าอยู่ แต่สิ่งที่เกิดขึ้น เราเจ็บจนไม่อยากกลับไป เรากลัวจนไม่อยากนึกถึง มันเป็นฝันร้าย เราไม่อยากจำมันเลย” อย่าให้ผมเจอไอ้กัน อะไรนั้นนะ ถ้าฟันไม่หลุดหรือหน้าเสียโฉมกลับไป ผมไม่ยอมจริงด้วย!!!

“แทน” ผมเรียกสติเพื่อนผมก่อน

“ไม่ต้องกลัวอะไรอีก เราสัญญา จะไม่มีใครรังแกแทนได้อีก เราไม่ยอมให้ใครรังแกเพื่อนเราเด็ดขาด” ผมยังไม่ปล่อยกอดจนกว่าแทนจะหยุดร้องไห้

“พรุ่งนี้พี่กันจะมาหาถึงที่...เราไม่อยากเจอเลย” เรื่องนี้ซินะ ที่ทำให้แทนเป็นแบบนี้

“เอางี้นะ....พรุ่งนี้เราจะอยู่เฝ้าแทนให้ ให้มันมาเลย เดี๋ยวเราจัดการเอง ไม่ต้องกลัวนะ” แทนพยักหน้าอยู่ในอ้อมกอดผม

“จะไม่มีใครรังแกแทนได้อีก สัญญา” ผมลูบหัวแทนที่ตอนนี้เริ่มสงบลงแล้ว

“บิ๊ก ขออะไรอย่างได้ไหม” ขอมาเลย ถ้าไม่เกินกว่าที่ผมให้ได้ ไม่มีปัญหา

“เรากลัว อย่าทิ้งเราไปไหนได้ไหม กอดเราไว้แบบนี้นะ” ผมกระฉับกอดให้แน่นขึ้นเป็นคำตอบ

ได้ซิ...แค่นี้เอง

………………..

เจ็ดโมงเช้า แทนยังคงนอนสงบในอกผม ผมไม่รู้สึกปวดหัวแล้ว แรงกลับมาเต็ม ปล่อยให้แทนนอนหลับสักครู่ละกัน แดดเริ่มส่องแล้ว เมื่อวานแทนดูแลผมแล้ว วันนี้ถึงตาผมบ้างละ ล้างหน้า แปรงฟันเสร็จ เอาละ อย่างแรกเลย เปิดตู้เย็นสักหน่อย มีอะไรที่ทำกินตอนเช้าได้บ้างไหม ดูไปแล้ว พอจะได้อาหารเช้าปลุกเจ้าของห้องละ นั้นคือ ไส้กรอก ไข่ดาว ขนมปังปิ้ง ของง่ายๆ เหมาะกับฝีมือผม ออกมาน่ากินอยู่ ซับน้ำมันออกบ้างหน่อย เตรียมซอสกับแยมรอแล้ว ตั้งโต๊ะแล้ว ไปปลุกเจ้าของห้องก่อนนะ

ผมสะกิดเบาๆ เขย่านิดหน่อย แต่แทนยังคงไม่ตื่น ผมนอนข้างๆ มองหน้าแทนที่กำลังหลับอยู่ จ้องอยู่ไม่นาน แทนก็ลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะดึงผมไปกอด

“เช้าแล้วเหรอ บิ๊กจะไม่หนีเราใช่ไหม” อืม...แน่นอน

“เราทำข้าวเช้าให้แล้วนะ ไปล้างหน้า แปรงฟัน แล้วมาทานกันนะ” ผมยังคงกอดแทนไว้สักครู่ ก่อนจะปล่อยให้แทน ไปทำธุระส่วนตัว

ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ที่ได้ทำอะไรดีๆ ให้ใครสักคนแบบนี้ ผมกลับไปรอที่โต๊ะกินข้าว แทนดูผลงานผมอย่างประหลาดใจ ทำไมอะ มีอะไรผิดปกติหรือไง?

“ทอดมาสวยอะ ไม่ไหม้ด้วย นึกว่าคุณหนูอย่างบิ๊กจะทำไม่เป็น” พูดแบบนี้ไม่ต้องกินเลยนะ โด่วๆๆ

“น่ากินก็บอกมาเถอะ” มองไปยิ้มไปแบบนี้ ชมมาเลยดีกว่า แล้วแทนก็ลงมือทาน คำแรกที่เข้าปาก แทนถึงกับยกนิ้วให้ โอเค ถือว่าผ่านซินะ แหๆ

ผมทำไว้คนละสองจาน ซึ่งเราทั้งคู่ทานหมด ผมจัดการเก็บครัว และล้างจานบ้าง หลังจากแทนดูแลผมทั้งคืน แทนขอเช็คไข้ผมสักหน่อย ผมคาบปรอทวัดไข้ขณะที่ล้างจาน ตอนนี้อยู่ที่ 37 องศาเป๊ะ บอกแล้วว่าหายดีก็ไม่เชื่อ

ผมให้แทนเช็คว่ามันโทรมาไหม ส่งข้อความอะไรมาเปล่า ถ้าไอ้พี่กันอะไรนั้นมา เดี๋ยวลงไปรับหน้าด้วยกัน แทนบอกว่าถ้าพี่เค้ามา คงโทรมาเองแหละ ตอนนี้จะสิบโมงเช้าละ ผมอาบน้ำใหม่ แล้วแต่งตัวด้วยชุดที่แทนซักรีดให้เรียบร้อยแล้ว ผมกำลังคิดอะไรนิดหน่อย ว่าจะทำอะไรดี เพราะถ้าให้แทนอยู่ห้อง คงไม่โอเคแน่ๆ

“บิ๊ก” ผมเอี้ยวตัวไปหาแทนที่นั่งหน้า MacBook ตอนนี้

“พี่เค้าบอกว่า ถึงกรุงเทพฯ แล้ว กำลังมาหาเรา” ผมคิดออกละ เอาไงดี เพื่อความชัวร์นะ

“งั้นน่าจะ 30 นาทีเป็นอย่างน้อยใช่มะ เอางี้ เดี๋ยวเรากลับไปเอาน้องถ่านมารับแทนออกไปนะ ไปอาบน้ำ แต่งตัวรอได้เลย เรากลับบ้านไปเอารถแล้วกลับมาหาก็ไม่น่าเกิน 45 นาทีได้” สีหน้าแทนดูจะกังวล ถ้าผมไม่อยู่ตอนนี้ ผมลุกขึ้นเดินไปหาแทนใกล้ๆ

“ไม่ต้องกลัวนะ ถ้ามันทำอะไรระหว่างที่เรายังไม่กลับมา เราคูณอนันต์ให้แน่นอน” แทนพยักหน้าด้วยความเชื่อใจในตัวผม

“รีบมานะ” ผมวางมือบนไหล่แทนทั้งสองข้าง ก่อนจะรีบไปใส่รองเท้า แล้วกลับบ้านไปเอาน้องถ่านมารับ

Taxi จอดที่หน้าบ้านผมแล้ว มองนาฬิกาใช้เวลา 25 นาทีในการเดินทางจากคอนโดของแทนมา เข้าบ้านไป แม่ไม่อยู่แฮะ แวะเอาของหน่อย หมวกกันน็อกใบสำรอง อาวุธประจำตัวผม กระบองเหล็กแบบพับได้ แบบเดียวกับที่ตำรวจปราบจลาจลใช้กัน เตรียมมีดพกไว้อีกอัน เพื่อต้องเล่นประชิดตัว และใส่เสื้อเกราะอ่อนกับถุงมือ ชุดตัวเก่งสำหรับน้องถ่าน

“แทน มันมาถึงยัง” ผมโทรไปเช็คก่อน ว่าผมจะต้องกลับไปให้เร็วแค่ไหน
“ยังไม่มาอะ แล้วบิ๊กจะ...” ยังไม่ทันที่แทนพูดจบ ผมบอกเลยว่า

“อีก 15 นาทีกลับไปถึงแน่นอน” วางสายเสร็จ รีบไปที่โรงรถเลย น้องถ่านพร้อมแล้ว ตั้งเวลาไว้ที่ข้อมือ 15 นาที แล้วบึ่งกลับโดยไว เดี๋ยวเจอกันนะแทน

………………..

ผมกำลังรอบิ๊กกลับมาที่ห้อง แต่งตัวรอสำหรับออกไปข้างนอกตามที่บิ๊กบอกแล้ว พี่กันโทรหาผม แต่ผมไม่รับ ผมจะอ่านแค่ข้อความเท่านั้น ผมขอได้ยินเสียงให้น้อยที่สุดก็พอ ผมจะทำไงให้คนๆ นี้ พ้นจากชีวิตผมได้ซะที ผ่านไป 10 นาที หลังจากวางสายแล้ว ไม่รู้ว่าบ้านบิ๊กอยู่ไหน แต่คงไม่ไกลมากหรอก ถ้าบอกว่า 15 นาทีก็มาถึงแล้ว

โทรศัพท์ผมดังขึ้น เบอร์ที่โทรมาไม่ใช่เบอร์ในสมุดโทรศัพท์เลย หรือจะเป็นพี่กันโทรมา รับดี ไม่รับดี!!!

“ฮัลโหลครับ” เบอร์ไม่คุ้นเลย รับแล้วนะ

“แทน ทำไมไม่รับสายพี่เลย พี่อยู่หน้าคอนโดเราแล้วนะ” ผมกะแล้วว่าต้องเป็นพี่ ผมควรสู้กับสิ่งที่ผมกลัวด้วยตัวเองซินะ

“ผมบอกพี่แล้วไงว่า อย่ามาหาผม พี่กลับไปเถอะ” น้ำเสียงเรียบๆ แต่ชัดเจน น่าจะรู้เรื่องกันนะครับ...สายซ้อนมา บิ๊กโทรมา ผมกดรับทันทีแบบไม่ต้องคิดมาก

“บิ๊ก พี่กันมาแล้ว” ผมฝากความหวังไว้ที่บิ๊กอยู่ตอนนี้

“ใกล้จะถึงละ อย่าให้มันเข้าห้องแทนนะ มีอะไร ลงไปคุยข้างล่าง แทนปิดห้อง แล้วลงมาได้เลยนะ เดี๋ยวเราจะพาแทนไปเที่ยวนะ” ผมพยักหน้า แล้วถือสายไป เดินไปปิดน้ำ ไฟ เก็บกระเป๋าตังค์ ใส่นาฬิกาข้อมือ รองเท้า ล็อคห้องเสร็จ เสียงเตือนสายซ้อนเบอร์ที่พี่กันใช้โทรหาผมก็ดังขึ้นข้างหู
 
“บิ๊ก พี่เค้าโทรมาอีกแล้ว” ผมไม่มั่นใจที่จะลงไปหาเลย ทั้งที่รู้ว่าต้องเจอตรงหน้าในอีกไม่กี่นาทีนี้แล้ว

“แทน เคยต่อยใครบ้างปะ” ผมนิ่งไป ไม่เข้าใจในคำถามของบิ๊ก

“ไม่ต้องเกรงใจกับคนที่ทำกับเราแบบไม่เกรงใจ พ้นไฟแดงนี้ก็ถึงคอนโดแทนแล้วนะ เจอกัน” หลังจากบิ๊กวางสายไปแล้ว ผมกดตัดสายซ้อนทิ้ง เก็บ iPhone ลงกระเป๋ากางเกง วันนี้มันต้องจบเท่านั้น

ประตูลิฟท์ชั้นล่างเปิดแล้ว สวนหย่อมด้านหลังคอนโด คือจุดเดียวที่พี่กันจะรอผมได้ เพราะที่เหลือต้องเข้าด้วยบัตรเท่านั้น ผมยังไม่เดินออกไปนะ โทรศัพท์ผมดังอีกแล้ว เบอร์พี่กันเอง

“พี่เห็นแทนอยู่ข้างใน ออกมาหาพี่เถอะ” ผมกวาดสายตามองไปที่สวนหย่อม เห็นพี่กันยืนอยู่ เอาละ ออกไปก็ออก ผมวางสายแล้วเดินออกไปหาพี่กันที่สวนหย่อม

“พี่คิดถึงเราจัง” ผมเอามือดันอกพี่กันที่กำลังจะสวมกอดผม

“แต่ผมไม่...พี่กลับไปเถอะ ผมมีชีวิตใหม่แล้ว ชีวิตที่ไม่ต้องการพี่อีก” พี่กันดูผิดหวัง แต่ก็ยังยิ้มสู้กับผม สายตาของพี่กัน ดูไม่น่าไว้ใจเลย

“เห็นแก่ที่เราเคยเป็นคนรักไม่ได้เหรอ พี่มาขอโทษจริงๆ แล้วพี่ก็ไม่มีพันธะไรแล้วด้วย เราจะเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้เหรอ” ใจผมยังยืนยันว่า “ไม่” เช่นเดิม

“ผมเจ็บเกินกว่าจะกลับไปเริ่มใหม่กับพี่ได้แล้ว ขอเถอะพี่ ผมอยากเหลือเรื่องดีๆ ของพี่ไว้บ้าง” บิ๊กอยู่ไหน รีบมานะ ผมกลัวจนไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว

“พี่สัญญาว่าจะมีแต่เรื่องดีๆ ระหว่างเราสองคน ขอแค่แทนยกโทษให้ แล้วเริ่มต้นใหม่ได้ไหม” ผมเริ่มทนไม่ไหวกับคำข้อร้องของผู้ชายคนนี้

“ผมยกโทษให้ครับ แต่ขอให้ต่างคนต่างอยู่จะได้ไหมครับ ผมไม่ต้องการเริ่มอะไรใหม่กับพี่อีก เข้าใจไหมครับ” เหมือนคำพูดนี้จะทำให้พี่กันอารมณ์เปลี่ยนไป พี่กันคว้าข้อมือผมแรงมาก ด้วยกล้ามแขนกับร่างกายพี่กันที่ใหญ่กว่าผมมาก ผมสู้ไม่ไหวจริงๆ

“พูดดีๆ ไม่รู้เรื่อง ไปกับพี่” พี่กันออกแรงลากผมไปจากตรงนั้น ผมโดนกึ่งจูง กึ่งลาก สะบัดข้อมือก็ไม่หลุด พี่กันจะพาผมไปไหน ปล่อยนะ!!!

บิ๊ก ช่วยเราด้วย!!!

………………..

บทถัดไป พี่กันจะโดนบิ๊กอัดน่วมขนาดไหน บทที่ 13 เสาร์นี้ตอนบ่ายๆ เจอกันครับผม

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 12 (หน้าที่ 4 : Update 12/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 12-03-2015 16:11:55
 :กอด1:

มาต่อแล้ววววววววว คิดถึงคุณ zipboy มว้ากกกกก

(วันๆนั่งเฝ้าเล้า มะไหร่จะอัพ 5555)

ว่าแต่บิ๊กเคอะ ทำไมหนูต้องมีกระบองกับมีดพกคะเนี่ยย  o22

โอเคนะที่แทนกะบิ๊กเผยความในใจออกมาทั้งคู่ (แอบสารภาพว่าตอนแทนตื่นมากอดบิ๊ก แล้วบิ๊กเหมือนเคะเลยอ่ะ  :-[)



หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 12 (หน้าที่ 4 : Update 12/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 12-03-2015 16:31:47
โอยย~ ค้างแบบหาคำไรมาบรรยายไม่ได้เลยนะคะเนี่ย :hao3:

อิพี่กันนน!!! แกเตรียมตัวตายได้เลย ชายบิ๊กเขามาพร้อมอาวุธครบมือนะจ๊ะ จุ๊ๆๆๆ งานนี้มีเลือดสาดแน่ๆ ไม่สงสารนะคะบอกไว้ก่อนเลย จิ๊! แอบน้ำตาซึมเลยตอนที่แทนเล่าน่ะ :hao5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 12 (หน้าที่ 4 : Update 12/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 12-03-2015 17:50:14
โอ๊ย  คนมันเลวจริงๆ อิกันต์
นี่แฟนเก่ามันคงไม่เอามันแล้วสิถึงได้ตามมาราวีแทน
ยิ่งรู้เรื่องที่เกิดขึ้นยิ่งเกลียดมันเป็นเท่าตัว

ชอบนะตอนนี้น่ารักมาก
บิ๊กเปิดใจกว้างที่ฟังและรับเรื่องแทนได้
ไม่บ่อยหรอกที่จะเจอเด็กหนุ่มที่รับเรื่องแบบนี้ได้
รีบมาจัดการกับกันต์เลยนะบื๊ก

อยากว๊าปไปวันเสาร์เร็วๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 12 (หน้าที่ 4 : Update 12/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 12-03-2015 18:01:33
 :a5:

 :hao6: กันไม่รอดแน่ๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 12 (หน้าที่ 4 : Update 12/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 12-03-2015 19:34:33
บิ๊กกเอาให้พี่กันเข้าโรงบาลเลยย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 12 (หน้าที่ 4 : Update 12/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 12-03-2015 23:31:13
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 12 (หน้าที่ 4 : Update 12/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Grey Twilight ที่ 13-03-2015 00:46:34
อันดับแรกเลย ผมพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง(วะ)ครับเนี่ย

คำตอบแรกที่แวบเข้ามาหลังอ่านปราดเดียวคือ เพราะชื่อเรื่องครับ

โอเค ผมอาจจะมี bias กับชื่อเรื่องนิดหน่อย เพราะทัศนคติส่วนตัว แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ คนเขียนเขียนงานเรื่องนี้ออกมา 'ดี-มาก' ดีมากจริงๆนะ ผมมีเหตุผลสนับสนุนสองข้อ

ข้อแรก พล็อต ส่วนข้อสอง ดีเทล

สำหรับพล็อต พล็อตคุณอาจจะไม่น่าหวือหวาสักเท่าไหร่ ส่วนมากเป็นพล็อตที่พบเห็นได้ทั่วไป แต่ที่ทำให้ถูกจริตผมมากคือดีเทล... วรรณกรรมออนไลน์ปัจจุบันส่วนมากมักสร้างโครงเรื่องขึ้นมาแบบฉาบฉวย หรือไม่ก็รุ่มรวยเกินเหตุโดยไม่ได้อ้างอิงสิ่งที่สามารถจับต้องได้ในความเป็นจริง ซึ่งถ้าเป็นพล็อตแฟนตาซีมันจะไม่โดนติมากเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นพล็อตอ้างอิงสังคมโลกมนุษย์ ควรมีโครงเรื่องที่ซับซ้อนและมีมิติของที่มาที่ไป และควรจะมีดีเทล

ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่คุณคนแต่งตอบโจทย์ได้ดีครับ
- อุปกรณ์เสริม ความรู้สึกตัวละคร การดำเนินเรื่อง บทสนทนา ทุกอย่างมีดีเทลละเอียด ไม่สั้น และไม่รุ่มรวยจนเกินไป
- ดำเนินเรื่องกระชับแต่ไม่ตัดความรู้สึก(ข้อนี้อาจจะเพราะว่าเรามองเหตุการณ์จากทั้ง 2 มุมมอง ซึ่งไม่อยู่ในวงโคจรเดียวกันอย่างสิ้นเชิง ยกเว้นการ intersect กันในเรื่องของการเรียนพิเศษ)

ด้วยเหตุผลทั้งหมดนี้ทำให้เห็นภาพตามได้ชัด ตินิดเดียวคือเรื่องหน้าตา ผมยังไม่เห็นดีเทลหน้าตาของพระเอกกับนางเอกเลยนะครับ ทราบแต่รูปร่าง พื้นฐานนิสัยและคาแรกเตอร์เบื้องลึก องค์ประกอบแวดล้อมต่างๆก็ชัดเจนและไม่คลุมเครือ (ส่วนที่คลุมเครือ คุณก็สามารถเคลียร์ได้ในไม่เกิน 2 ตอน ซึ่งเป็นเรื่องที่ดี ถ้าจะเขียนเรื่องที่ดำเนินกระชับ)

ที่อยากชมอีกเรื่องคือการอัพเดทข้อมูล จำได้ลางๆว่าคนเขียนบอกไว้ว่าเคยแต่งเมื่อนานมาแล้ว แต่เอามาปัดฝุ่นใหม่ ซึ่งดี เพราะโมเดลดูคาติรุ่นนี้เพิ่งเปิดตัวมาเมื่อปี 2013 ก็ถือว่าไม่เก่าเก็บมากสักเท่าไหร่

ความจริง สำหรับเรื่องลุคนักแข่งรถ โดยทั่วไป ผมออกจะรำคาญนิดๆ เพราะมันไม่ค่อยจำเป็น แค่ใช้เพิ่มแรงดึงดูดทางเพศของตัวละครเฉยๆ (และถ้าคุณมักสังเกต คาแรกเตอร์เบสิคของพระเอกปัจจุบันคือการมีความสามารถพิเศษในการแข่งรถชนะมันทุกเรื่องประมาณ 80%) แต่สำหรับลุคนักแข่งรถของพระเอกเรื่องนี้ ผมกลับชอบนะ เพราะมันตอบคำถามของนิสัยหลายๆอย่างได้ มันไม่ใช่แค่ใส่ๆมาเพื่อทำให้ดูว่าพระเอกแมน แต่มันสร้างมิติของนิสัยนักแข่งรถที่สะท้อนถึงพฤติกรรมอื่นๆต่อไปด้วย อันนี้ถือว่าดีครับ

ผมชอบสไตล์การเขียนของคุณคนแต่งนะครับ ชอบมาก เพราะนี่เป็นอีกตัวอย่างของการเอาพล็อตน่ารักธรรมดาๆมาแต่งเสริมเติมนิดเดียว แต่ทำให้โดดเด่นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดกว่าพวกวรรณกรรมทั่วไปที่ใช้พล็อตแบบนี้
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 12 (หน้าที่ 4 : Update 12/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 13-03-2015 10:57:23
:กอด1:

มาต่อแล้ววววววววว คิดถึงคุณ zipboy มว้ากกกกก

(วันๆนั่งเฝ้าเล้า มะไหร่จะอัพ 5555)

ว่าแต่บิ๊กเคอะ ทำไมหนูต้องมีกระบองกับมีดพกคะเนี่ยย  o22

โอเคนะที่แทนกะบิ๊กเผยความในใจออกมาทั้งคู่ (แอบสารภาพว่าตอนแทนตื่นมากอดบิ๊ก แล้วบิ๊กเหมือนเคะเลยอ่ะ  :-[)

มีดกับกระบองนี่ ปกติครับ ของหนักกว่านี้ก็มีครับ (แต่ยังไม่ใช้)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

โอยย~ ค้างแบบหาคำไรมาบรรยายไม่ได้เลยนะคะเนี่ย :hao3:

อิพี่กันนน!!! แกเตรียมตัวตายได้เลย ชายบิ๊กเขามาพร้อมอาวุธครบมือนะจ๊ะ จุ๊ๆๆๆ งานนี้มีเลือดสาดแน่ๆ ไม่สงสารนะคะบอกไว้ก่อนเลย จิ๊! แอบน้ำตาซึมเลยตอนที่แทนเล่าน่ะ :hao5:

น่วมแค่ไหน ต้องมาดูกันครับ^^

โอ๊ย  คนมันเลวจริงๆ อิกันต์
นี่แฟนเก่ามันคงไม่เอามันแล้วสิถึงได้ตามมาราวีแทน
ยิ่งรู้เรื่องที่เกิดขึ้นยิ่งเกลียดมันเป็นเท่าตัว

ชอบนะตอนนี้น่ารักมาก
บิ๊กเปิดใจกว้างที่ฟังและรับเรื่องแทนได้
ไม่บ่อยหรอกที่จะเจอเด็กหนุ่มที่รับเรื่องแบบนี้ได้
รีบมาจัดการกับกันต์เลยนะบื๊ก

อยากว๊าปไปวันเสาร์เร็วๆ

ถ้าเป็นต้นฉบับเก่า บิ๊กจะไม่ได้ใจดีอะไรแบบนี้ครับ แต่เพราะนี่คือยุคที่ "เพื่อนเป็นชายรักชาย" คือเรื่องที่ปกติไปแล้ว+ถ้าผมให้บิ๊กเป็นคนรักเพื่อน เรื่องของแทน ถือว่าเล็กน้อยมากที่บิ๊กจะฟังแล้วช่วยเหลือครับ : )

ผมก็อยากลงไวๆ นะครับ เขียนจะถึงบท 24 ละครับ

:a5:

 :hao6: กันไม่รอดแน่ๆ


บิ๊กกเอาให้พี่กันเข้าโรงบาลเลยย

จะหนักแค่ไหน ต้องมาดูกันครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 12 (หน้าที่ 4 : Update 12/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 13-03-2015 11:08:43


ผมก็อยากลงไวๆ นะครับ เขียนจะถึงบท 24 ละครับ


แหม่ ลงวันละตอนก็ดร้ายยยยยยยยยนะคะ xD (/โดนถีบ)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 12 (หน้าที่ 4 : Update 12/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 13-03-2015 13:22:38
อันดับแรกเลย ผมพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง(วะ)ครับเนี่ย

คำตอบแรกที่แวบเข้ามาหลังอ่านปราดเดียวคือ เพราะชื่อเรื่องครับ

โอเค ผมอาจจะมี bias กับชื่อเรื่องนิดหน่อย เพราะทัศนคติส่วนตัว แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ คนเขียนเขียนงานเรื่องนี้ออกมา 'ดี-มาก' ดีมากจริงๆนะ ผมมีเหตุผลสนับสนุนสองข้อ

ข้อแรก พล็อต ส่วนข้อสอง ดีเทล

สำหรับพล็อต พล็อตคุณอาจจะไม่น่าหวือหวาสักเท่าไหร่ ส่วนมากเป็นพล็อตที่พบเห็นได้ทั่วไป แต่ที่ทำให้ถูกจริตผมมากคือดีเทล... วรรณกรรมออนไลน์ปัจจุบันส่วนมากมักสร้างโครงเรื่องขึ้นมาแบบฉาบฉวย หรือไม่ก็รุ่มรวยเกินเหตุโดยไม่ได้อ้างอิงสิ่งที่สามารถจับต้องได้ในความเป็นจริง ซึ่งถ้าเป็นพล็อตแฟนตาซีมันจะไม่โดนติมากเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นพล็อตอ้างอิงสังคมโลกมนุษย์ ควรมีโครงเรื่องที่ซับซ้อนและมีมิติของที่มาที่ไป และควรจะมีดีเทล

ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่คุณคนแต่งตอบโจทย์ได้ดีครับ
- อุปกรณ์เสริม ความรู้สึกตัวละคร การดำเนินเรื่อง บทสนทนา ทุกอย่างมีดีเทลละเอียด ไม่สั้น และไม่รุ่มรวยจนเกินไป
- ดำเนินเรื่องกระชับแต่ไม่ตัดความรู้สึก(ข้อนี้อาจจะเพราะว่าเรามองเหตุการณ์จากทั้ง 2 มุมมอง ซึ่งไม่อยู่ในวงโคจรเดียวกันอย่างสิ้นเชิง ยกเว้นการ intersect กันในเรื่องของการเรียนพิเศษ)

ด้วยเหตุผลทั้งหมดนี้ทำให้เห็นภาพตามได้ชัด ตินิดเดียวคือเรื่องหน้าตา ผมยังไม่เห็นดีเทลหน้าตาของพระเอกกับนางเอกเลยนะครับ ทราบแต่รูปร่าง พื้นฐานนิสัยและคาแรกเตอร์เบื้องลึก องค์ประกอบแวดล้อมต่างๆก็ชัดเจนและไม่คลุมเครือ (ส่วนที่คลุมเครือ คุณก็สามารถเคลียร์ได้ในไม่เกิน 2 ตอน ซึ่งเป็นเรื่องที่ดี ถ้าจะเขียนเรื่องที่ดำเนินกระชับ)

ที่อยากชมอีกเรื่องคือการอัพเดทข้อมูล จำได้ลางๆว่าคนเขียนบอกไว้ว่าเคยแต่งเมื่อนานมาแล้ว แต่เอามาปัดฝุ่นใหม่ ซึ่งดี เพราะโมเดลดูคาติรุ่นนี้เพิ่งเปิดตัวมาเมื่อปี 2013 ก็ถือว่าไม่เก่าเก็บมากสักเท่าไหร่

ความจริง สำหรับเรื่องลุคนักแข่งรถ โดยทั่วไป ผมออกจะรำคาญนิดๆ เพราะมันไม่ค่อยจำเป็น แค่ใช้เพิ่มแรงดึงดูดทางเพศของตัวละครเฉยๆ (และถ้าคุณมักสังเกต คาแรกเตอร์เบสิคของพระเอกปัจจุบันคือการมีความสามารถพิเศษในการแข่งรถชนะมันทุกเรื่องประมาณ 80%) แต่สำหรับลุคนักแข่งรถของพระเอกเรื่องนี้ ผมกลับชอบนะ เพราะมันตอบคำถามของนิสัยหลายๆอย่างได้ มันไม่ใช่แค่ใส่ๆมาเพื่อทำให้ดูว่าพระเอกแมน แต่มันสร้างมิติของนิสัยนักแข่งรถที่สะท้อนถึงพฤติกรรมอื่นๆต่อไปด้วย อันนี้ถือว่าดีครับ

ผมชอบสไตล์การเขียนของคุณคนแต่งนะครับ ชอบมาก เพราะนี่เป็นอีกตัวอย่างของการเอาพล็อตน่ารักธรรมดาๆมาแต่งเสริมเติมนิดเดียว แต่ทำให้โดดเด่นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดกว่าพวกวรรณกรรมทั่วไปที่ใช้พล็อตแบบนี้

ขอบคุณมากๆ เช่นกันครับ

ผมไม่คิดว่าตัวเองเขียนดีหรือมีอะไรพิเศษ ดีใจที่ชอบนะครับ สิ่งหนึ่งที่ผมอ่านจากต้นฉบับตัวเองของเก่าแล้ว ตอนลงมือทำใหม่ แล้วยกเครื่องแก้หมดคือสองเรื่องครับ

"ภาษา"+"การลำดับเรื่อง" = ตอนนั้นไม่มีสกิลในการเล่าเลยครับ ทำงานกับคนเป็นหลัก แต่ยังจูนคนไม่เป็นเท่าไหร่ เลยออกมาไม่ดี จึงเป็นประเด็นแรกที่ต้องแก้
"เด็กยุคนี้" = เป็นอีกจุดที่ผ่านการค้นหาข้อมูลแล้วว่า เด็กยุคนี้ขนาดไหน ทำอะไรได้ และแรงแค่ไหนแล้วครับ

ยินดีมากครับ ที่คุณเกรย์ได้อ่าน แล้วให้ความเห็นได้น่าสนใจเช่นนี้

ขอบคุณสำหรับการติดตามมากๆ ครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 12 (หน้าที่ 4 : Update 12/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 14-03-2015 01:45:47
หลงชายบิ๊กขึ้นอีกประมาณ 10 สตอป  o18 o18 o18
แทบจะรอบ่ายวันพุธไม่ไหวแล้วค่า :impress2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 12 (หน้าที่ 4 : Update 12/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 14-03-2015 01:59:47
หลงชายบิ๊กขึ้นอีกประมาณ 10 สตอป  o18 o18 o18
แทบจะรอบ่ายวันพุธไม่ไหวแล้วค่า :impress2:

มิต้องรอวันพุธค่ะ เสาร์บ่ายก็มาแล้วววววว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 13 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 14-03-2015 14:39:03
มาละครับ วันสุดท้ายของปิดเทอม ที่ให้บิ๊กออกแรงหวดแฟนเก่าของแทน และเซอร์ไฟรส์เล็กๆ ที่บิ๊กให้แทนเป็นของขวัญที่ช่วยดูแลบิ๊กตอนป่วยมาละครับ

มาชมกันครับ^^

**********

Chapter 13

ไฟแดงแยกสุดท้ายติดนานฉิบ!!! เลยเวลา 15 นาทีที่วางไว้ รู้งี้จังหวะไฟเหลืองข้ามแดง บิดส่งอีกนิด ฝ่าไปดีกว่า เอาละ ถึงคอนโดแทนแล้ว จอดน้องถ่านเสร็จ ผมรีบถอดหมวกกันน็อค แล้ววิ่งไปดูที่สวนหย่อมก่อนเป็นที่แรก เพราะแทนน่าจะให้มันมาคุยตรงนี้ เอ้ย!!! ผมมาช้าไปจริงด้วย

ผมชักกระบองออกมา วิ่งเข้าไปฟาดผู้ชายตัวสูง 185 ที่กำลังดึงข้อมือแทนอยู่ ไอ้นี่ซินะ คนที่ทำให้เพื่อนผมนอนร้องไห้เมื่อคืนนี้ แรงฟาดผมทำให้คนที่โดนถึงกับล้มไปกองกับพื้นทันที

“หยุด!!!” แทนที่หลุดจากการฉุดลาก วิ่งมาหลบข้างหลังผมแล้ว ผมเขย่ากระบองช้าๆ ด้วยข้อมือ รอหวดซ้ำถ้ายังมีแรงมาเล่นกับผมต่อได้

“มึงเป็นใคร ยุ่งอะไรด้วย” พอลุกขึ้นยืนได้ จบคำถามเสร็จ ผมหวดกระบองเข้าสีข้างด้านซ้ายเป็นดอกสอง ตอนนี้ทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้นเรียบร้อยแล้ว

“กูเป็นแฟนแทน กูมีสิทธิจะไม่ให้แฟนกูไปกับแฟนเก่าชั่วๆ อย่างมึง รู้เรื่องยัง” ถ้าบอกว่าเพื่อน เรื่องคงไม่จบแหง่ ใช้มุขนี้ก็ได้ แค่ตอนนี้ก็พอ

“กูไม่เชื่อ!!! แทน มันเป็นแฟนแทนจริงเหรอ ทำไมพี่ไม่รู้เรื่อง” ผมยังตั้งท่ารอหวดซ้ำอยู่ ตอนนี้มันลุกมายืนได้ละ แต่เดินถอยหลังเว้นระยะจากผมอยู่ ไม่ได้เตี๊ยมมานะ มุขสดด้วย แทนต้องตอบคำถามแล้วนะ เอาให้เนียนๆ นะ

“ผมจะรักใคร ก็ไม่ใช่เรื่องของพี่ และที่สำคัญ แฟนผมเป็นสุภาพบุรุษกว่าพี่ทุกอย่าง แค่นี้ก็พอแล้วครับ ที่ผมจะไม่ต้องกลับไปหาพี่อีก” สีหน้าของไอ้พี่กันนั้น ดูจะไม่เชื่ออยู่ดี ผมจับมือแทนไว้ ก่อนจะเก็บกระบองลง

“จะกลับดีๆ หรือจะตายคาตีนตรงนี้ เลือกเอา” สายตากับน้ำเสียงผมเอาจริง กับคนๆ นี้ ถ้ายังเกาะแกะแทนอีก ผมคงไม่ยั้งมือแน่นอน

คนที่โดนผมฟาด กำลังเดินออกไปช้าๆ สายตาโกรธที่ส่งมาหาผม ถูกผมโต้กลับด้วยสายตาที่พร้อมจะซัดให้ตายตรงนี้ได้ทันที ถ้าอยากมีเรื่องด้วย

“จำไว้นะ กูไม่เชื่อว่ามึงเป็นแฟนแทน ไม่ว่ามึงจะเป็นใคร กูจะไม่ปล่อยไว้แน่” จองเวรใช่มะ? โอเค ผมชักกระบองออกมาอีกรอบ แล้ววิ่งเข้าหาโดยทันที จากที่ปากเก่งเมื่อครู่ ถึงกับเข่าทรุดเอาแขนบังไว้ ผมฟาดลงไปแต่แค่เคาะเบาๆ ลงบนแขนของไอ้พี่กันที่กำลังบังด้วยความตกใจ

“มึงไม่ปล่อยกูได้ แต่จำไว้อย่างนะ กูมีดีพอ ที่จะเล่นมึงให้ตายคาตีนได้ ไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม แฟนกูคงไม่ชอบที่กูจะทุบมึงตายคาที่ตรงนี้แน่นอน มาทางไหน กลับ!!! ไป!!! ซะ!!!” ผมหันหลังเดินกลับมาหาแทน

“บิ๊ก!!! ระวัง!!!” เสียงตะโกนของแทนทำให้ผมรู้เลยจะเกิดอะไรขึ้น ผมหันหลังกลับไปหวดกระบองเข้าที่หัวของคนขี้ขลาด ก่อนที่มีดจะแทงเข้ามาข้างหลังผม ถึงจะหวดไม่เต็มไม้ แต่ก็มากพอให้อีกฝ่ายล้มลงไปดิ้นกับพื้น และคิ้วซ้ายอีกฝ่ายแตกเลือดอาบ

“แทน แจ้งตำรวจเลยนะ” ผมเก็บกระบองก่อนจะเดินกลับไปเอาเท้าเตะไอ้พี่กันให้หงายขึ้น แล้วเอาเท้าเหยียบลงที่แผลคิ้วแตก กดน้ำหนักเท้าใส่ลงไปเต็มที่ เสียงร้องโหยหวนตรงนั้น เริ่มก่อไทยมุงเกิดขึ้น

“ตรงหน้าไม่สู้ จะเล่นกูลับหลัง งั้นกูก็ไม่เกรงใจละนะ” ผมขยี้เท้าลงไปบนแผลให้ถ่างออกอีก เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด สลับกับร้องว่า “ยอมแล้วๆ” ยิ่งทำให้ผมกดลงไปมากขึ้นกว่าเดิม ยามของคอนโดมารวบไอ้พี่กันเรียบร้อย

ได้ขึ้นโรงพักอีกแล้วละเรา แต่ได้ซัดไอ้ชั่วนี้คาตีนก็คุ้มอยู่

………………..

ที่สถานีตำรวจ ผมไม่ต้องโดนสอบปากคำ หลังจากแทนหายไปคุยโทรศัพท์อยู่สักครู่ใหญ่ แล้วเข้าไปคุยกับตำรวจ ไอ้พี่กันนั้น โดนข้อหาบุกรุก โดยแทนเลือกให้พี่กันเซ็นรับทราบว่า จะไม่เอาความในคดีนี้ หากไม่กลับมายุ่งกันอีก

“จำไว้ด้วย อย่ายุ่งกับแทนอีก ถ้าไม่อยากโดนของจริง” ผมทิ้งท้ายหลังจากเห็นพี่กันเดินลงจากสถานีตำรวจแล้ว

“กูถามไรอย่าง” สงสัยยังไม่หายข้องใจ? อยากโดนอัดน่วมอีกรอบใช่ไหม?

“มึงเป็นแฟนแทนจริงเปล่า” ผมดึงแทนมาโอบเอวไว้ชิดๆ หันไปมองหน้าแทนด้วยสายตาที่หวานที่สุด เท่าที่อารมณ์ตอนนั้นจะทำได้ แล้วตอบคำถามนั้น โดยที่ยังจ้องหน้าแทนอยู่ว่า

“ชัวร์ และคงไม่คืนให้ด้วย” ผมจุมพิตหน้าผากแทนหนึ่งที เพื่อให้ดูสมจริงซะหน่อย หันไปมองไอ้พี่กันนั้น สายตากินเลือดกินเนื้อขนาดนั้น ไม่เชื่ออีกใช่มะ

“แทนครับ บอกเค้าเลยครับ ว่าเราเป็นแฟนแทน" ผมยิ้มข่มอีกฝ่ายรอ

"บิ๊กเป็นแฟนผมครับ พี่เลิกยุ่งกับผมเถอะ ถ้าบิ๊กไม่พอใจพี่ รอบหน้า ผมช่วยพี่ไม่ได้นะ” ดีมากแทน ผมโอบเอวให้กระฉับขึ้น เห็นนะว่ากำหมัดอยากต่อยใช่มะ

"แล้วแทนจะเสียใจที่ไม่เลือกพี่" ไอ้พี่กันนั้น หันหลังเดินไปละ ถ้าเข้าใจอะไรง่ายๆ แต่แรกแบบนี้ จะได้ไม่เจ็บตัวแบบนั้นหรอก ผมกับแทนมองพี่กันเดินจนหายไปจากสายตา

“พี่เค้าคงไม่กลับมาอีกใช่ไหม” ผมพยักหน้าอย่างมั่นใจว่าจะไม่กลับมาอีก ถ้ามาอีก รอบหน้าจะเอาให้นอนไม่ตื่นเลย ผมยังโอบเอวอยู่ หันไปมองแทนตอนนี้ เจ้าตัวดูเขินอาย ไหนๆ ก็กำจัดคนที่แทนลำบากใจที่สุดไปได้แล้ว ผมให้ของขวัญชิ้นพิเศษสำหรับวันนี้แล้วกัน

“แทน เราต้องฉลองกันนะ” แทนนิ่งไปสักครู่ เหมือนรอผมจะบอกอะไรต่อ

“วันนี้เราจะเป็นแฟนแทนหนึ่งวัน” ตกใจละซิ ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ

“พี่กันก็ไปแล้ว ไม่ต้องเล่นต่อก็ได้นะ เออ” แทนหลบตาผม แต่ผมอยากเล่นด้วยแล้วอะ

“ถือว่าเป็นการฉลองแล้วกัน หรือเราไม่หล่อพอที่จะเป็นแฟนด้วย” แทนยิ่งหลบหน้าผมใหญ่ แทนคงอายม้วนที่จะตอบต่อ

“ก็...ไม่ใช่นะ แต่...เรา” ผมกอดบิ๊กอีกที ก่อนจะบอกว่า

“ถือว่าตอบแทนที่บิ๊กดูแลเราเมื่อวานแล้วกันนะ โอเคไหม” แทนพยักหน้าในอ้อมกอดผม

แต่เอาจริงๆ นะ บางที ผมอยากให้แทนเป็นผู้หญิงน่ารักๆ ผมจะไม่ขอแค่วันเดียว แต่ผมจะขอให้ทุกวันเป็นแฟนผมเลยแหละ

………………..

ผมควบน้องถ่านที่มีแทนซ้อนท้าย ลัดเลาะตามถนนไป ตอนนี้บ่ายสองแล้ว ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้ทาน ผมพาแทนมาร้านประจำที่ผมกับก๊วนมอไซค์ผมชอบมากินกัน เป็นร้านกาแฟที่มีอาหารขายแถวเอกมัย เป็นร้านที่สวย สงบ แต่เข้าซอยลึกหน่อยเท่านั้นแหละ

“จะดีเหรอ เราว่ามันแพงอยู่นะ” แทนเห็นราคาในเมนูแล้วคงไม่กล้าสั่งนัก แต่กับผมมันธรรมดามาก

“ที่รักอยากทานอะไรครับ สั่งเลยนะ” แทนคงรู้สึกไม่ชินที่ผมกำลังเล่นบทแฟนอยู่ตอนนี้

“คือ...จริงๆ บิ๊กไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะ เรา...” ผมชอบแทนเวลาเขินแบบนี้จัง น่ารักอย่างบอกไม่ถูก

“ก็บอกแล้ว วันนี้ให้เป็นแฟนหนึ่งวันไง โอเคนะ สั่งเถอะ เราหิวไส้จะขาดแล้ว” แทนพยักหน้ารับ ถึงเจ้าตัวจะบอกว่าไม่คุ้นชิน แต่ดูแทนมีความสุขกับของขวัญพิเศษที่ผมให้วันนี้

สเต็กเนื้อสันในของผม กับสเต็กปลาหิมะของแทน ซีซาร์สลัด และน้ำผลไม้แก้วใหญ่ก็มาเสริฟ โต๊ะที่ผมนั่งตอนนี้ อยู่ในมุมที่เป็นส่วนตัว แทนค่อยๆ ทานอย่างเรียบร้อย ไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากมีดกับส้อมที่กระทบกันเบาๆ แล้วอาหารทั้งโต๊ะก็หมดลง ผมสั่งของหวานให้แทนเป็นชีสเค้กกับช็อกโกเล็ตร้อน ส่วนของผมเป็นทิรามิสุเค้กกับกาแฟดำเข้ม

“อร่อยมะ” ผมเช็ดปากหลังทานของหวานเสร็จ ส่วนของแทนยังเหลืออยู่เล็กน้อย

“อือ ชอบเลยแหละ แต่กินบ่อยๆ กระเป๋าคงฉีกพอดี” ผมยิ้มพอใจที่แทนชอบมัน

“คิดไรออกละ อยากดูพระอาทิตย์ตกมะ” ผมนึกออกละ จะทำอะไรให้พิเศษสำหรับแทนวันนี้ดี แทนทำหน้าสงสัย

“เราจะพาแทนไปดูพระอาทิตย์ตกที่ริมชายหาดนะ ไปด้วยกันนะ” แทนพยักหน้าด้วยแววตาอิ่มเอม ผมชอบจัง เวลามองหน้าแทนที่กำลังดูมีความสุขแบบนี้

ขับไปชะอำตอนนี้น่าจะทันตอนพระอาทิตย์ตก ผมแวะเติมน้ำมันให้น้องถ่านก่อน แล้วพาไปชะอำให้ทันก่อนห้าโมงเย็น แทนกอดเอวผมแน่น รู้สึกได้ว่าเจ้าตัวหลับไปแล้ว เพราะหัวของแทนตอนนี้ชนกับหมวกกันน็อกผม ดีนะที่รถไม่เยอะ ผมเลยไม่ต้องหักเปลี่ยนเลนบ่อยๆ แทนจะได้งีบสบายๆ

17.00 น ผมมาถึงหาดชะอำแล้ว แทนยังคงหลับอยู่ที่หลังผมอยู่ ผมดับเครื่องลง แต่ขึ้นขาตั้งไม่ได้จนกว่าจะปลุกแทนให้ตื่นขึ้นมา ผมบีบมือแทนเบาๆ เป็นการกระตุ้นให้ตื่นขึ้น แทนรู้สึกตัวละ เจ้าตัวหันซ้าย ขวา มองรอบๆ ว่าอยู่ที่ไหน ก่อนจะลงจากเบาะหลังผมแล้วถอดหมวกกันน็อค

“เราหลับไปนานไหม” คำถามแรกของแทนหลังจากยืนข้างๆ รอผมตั้งขาจอดน้องถ่านแล้วถอดหมวกกันน็อคบ้าง

“ครึ่งชั่วโมงได้ ดีนะที่แทนเกาะเราแน่นอยู่ เราขับช้าๆ กลัวแทนร่วง” แทนยิ้มเขินๆ ที่ตัวเองเหมือนจะเป็นภาระให้ผมต้องขับระวัง แต่ผมโอเคเลยนะ แปลว่าผมขับได้นิ่มพอ แทนเลยหลับได้

“ไปเดินเล่นกันเถอะ มาถึงทะเลทั้งที” ผมล็อคคอน้องถ่านไว้ เดินมาจับมือแทน แทนนิ่งไปสักครู่ ไม่ยอมเดินตามผมมา

“อย่าลืมนะ วันนี้เราเป็นแฟนแทนหนึ่งวัน” แทนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเดินตามผมไปที่ชายหาด

………………..

เก้าอี้ชายหาด เป็นจุดพักที่ผมกับแทนเอาไว้วางหมวกกันน็อค รองเท้าของเราทั้งคู่ ตอนนี้ผมจูงแทนเดินไปริมหาดที่คลื่นทะเลสาดเบาๆ ให้เท้าเปล่าของเราทั้งคู่สัมผัสได้ว่า ได้มาถึงทะเลแล้ว ฟ้าที่เริ่มเข้าสู่พระอาทิตย์ตก กำลังถูกมองผ่านสีชาของแว่นกันแดดของผม

“สวยมะ” ผมกับแทนกำลังยืนมองพระอาทิตย์ที่เริ่มเป็นสีส้มดวงโตๆ ที่กำลังตกลงพอดีกับเส้นขอบสายตาของเรา

“อือ...เออ บิ๊ก” ผมหันไปมองแทนที่เหมือนมีอะไรจะบอกผม

“เราไม่รู้จะขอบคุณเรื่องวันนี้ยังไงดี...” ผมดึงแทนมาโอบไหล่เอาไว้

“เราแค่อยากทำอะไรดีๆ ให้กับคนที่เรารู้สึกดี แทนให้เรายืมดินสอ เครื่องเขียน ทิชชู่ ให้เราหลับตอนเหนื่อย ทำสรุปเล่มที่เรียนทั้งหมดให้ ไม่โกรธที่เรางี่เง่า แล้วดูแลเราตอนหมดสภาพด้วย เทียบกับที่เราทำให้แทนวันนี้ มันเล็กน้อยมากเลยแหละ ถ้ารู้สึกมีความสุข เราก็มีความสุขเหมือนกัน” ผมไม่ใช่คนมีอะไรดีๆ มากหรอก ถ้าทำได้ ผมทำเต็มที่นะ

“รู้ละ ทำไรดี” ผมปล่อยมือที่โอบแทน แล้วเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว กางขาให้มั่นคง แล้วย่อเข่าเล็กน้อย ก่อนจะ....

“เกลียดคนตอแหล ไปตายที่ไหนก็ไป วู้ๆๆๆๆ” ผมตะโกนดังสุดเสียง แบบไม่สนว่าใครจะหันมา แต่ผมถือว่าได้ทิ้งเรื่องที่ทำให้ผมทุกข์ที่สุดตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาไปเรียบร้อยแล้ว

“แทน สักหน่อยมะ มันดีมากเลยแหละ” ผมหันไปชวนแทนให้เอาบ้าง แทนดูจะไม่กล้า ผมหมุมมือเร่งให้แทนตะโกนสักหน่อย เอาเลยๆๆ นะๆๆ

“ลาก่อน คนไม่จริงใจ ไปให้พ้นๆ ไปให้ไกลๆ ซะ วู้ๆๆๆๆ” แทนหัวเราะให้กับที่ตัวเองตะโกนไปเมื่อครู่ ถึงเสียงจะดังไม่เท่าผม แต่ก็ทำให้แทนหัวเราะว่าตัวเองทำอะไรลงไป เอาความทุกข์มาทิ้งไว้ที่นี่ พร้อมกับพระอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าลงจนเป็นสีส้มเข้ม...ได้เวลากลับแล้วซินะ

ที่ร้านซีฟู๊ดแถวๆ หาดเจ้าสำราญ กุ้งเผาตัวโต ปูทะเลทุบเปลือก ปลาหมึกย่างตัวโตๆ ข้าวผัดปู ต้มยำกุ้งน้ำข้น ทะเลรวมมิตรผัดผงกะหรี่ อยู่ที่โต๊ะแล้ว ถึงมื้อเที่ยงจะทานมาหนัก แต่ผมกับแทนต่างก็หิวใช้ได้เลย แทนใช้เวลาบนโต๊ะไปกับการแกะเปลือกกุ้ง โดยที่มันที่หัวยังติดกับกุ้งเรียบร้อย และแกะเนื้อปูให้ผมทาน จนผมต้องบอกให้แทนหยุดแล้วทานบ้าง แต่แทนก็ทำให้ผมต้องทานต่อ ด้วยประโยคที่ว่า

“วันนี้บิ๊กเป็นแฟนเราหนึ่งวัน เราจะแกะให้แฟนทานไม่ได้เหรอ” ก็จริง..แต่ก็นะ ผมเลยหยุด แล้วช่วยแทนแกะทั้งหมดให้เรียบร้อย แล้วค่อยลงมือทานด้วยกัน

ผมได้รู้จักแทนมากขึ้น บทสนทนาทำความรู้จักกันให้มากขึ้น ทำให้ผมรู้ว่าแทนเป็นนักบาสฯ โรงเรียน เป็นคนขอนแก่น มีเพื่อนสนิทชื่อไบร์ท ส่วนแทนเอง ก็ไม่ได้รู้จักผมว่าเป็นแค่เด็กโรงเรียนคุณหนู แต่ผมมีเพื่อนสนิทที่เล่นเป็นวงด้วยกัน ผมรักความเร็ว กับชอบต่อยมวยกับเจ็บตัว นินทาวีรกรรมไอ้โจ ตั้ม แชมป์ และหล่อสุดในกลุ่มเพื่อนครับ : P

“ถ้าแทนว่าง ติวให้เรามั่งซิ” เรื่องเรียน ผมไม่อยากฝากความหวังกับเนิร์ดอีกห้อง ที่สอนแล้วไม่เข้าหัวผมเลย

“ได้ซิ มาหาเราที่ห้องได้นะ แวะมาเล่นฟิตเนสที่คอนโดเราก็ยังได้” ผมยกนิ้วให้เลย เจ๋งมากแทน

“เดี๋ยวเราซื้อของมาให้แทนทำให้กินนะ อยากกินฝีมือแทนอีก” แทนยกให้สองนิ้ว ผมเลยไฮไฟว์หนึ่งแปะซะเลย

“กลับเถอะ พรุ่งนี้เช้าก็เปิดเทอมแล้ว” เช็คบิลแล้ว ได้เวลากลับแล้วซินะ

นี่ซินะ ที่เค้าว่า เวลาแห่งความสุข มักผ่านไปรวดเร็วจนเราไม่อยากให้มันผ่านไป

ไฟหน้า LED ของน้องถ่านที่ส่องถนนตอนนี้ ถูกเปิดเป็นไฟสูงเพราะบางช่วงของถนนไม่มีไฟส่องสว่าง แถมเป็นถนนเลนเดียวสวนกันเป็นหลัก แทนเกาะเอวผมไว้แน่น สมาธิผมเพ่งกับถนนเป็นพิเศษ เข้าเส้นมหาชัยแล้ว ก็ยังต้องขับระวัง ถนนหลายเลนที่รถใหญ่ขับกันเยอะ หลุม บ่อ และพวกเปลี่ยนเลนไม่บอกกันมันเยอะ พอเข้าเขตกรุงเทพฯ แล้ว ก็ได้เวลาผ่อนคลายกับการค่อยๆ ขับให้ถึงคอนโดของแทนแล้ว

“ขอบใจนะ” ผมรับหมวกกันน็อคจากแทน ก่อนจะคืนให้แทน

“นั่งรถเรา ต้องมีหมวกนะ” แทนถือไว้แบบ งงๆ ผมเลยหยอกไป

“หมวกประจำตำแหน่งแฟนไง แต่...หมดโปรโมชั่นหนึ่งวันแล้ว เลยเปลี่ยนเป็นหมวกประจำตำแหน่งเพื่อนของเรา แบบที่เพื่อนๆ เราทุกคนมีไว้สำหรับซ้อนท้ายเรานั้นแหละ” แทนหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย

“กลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิมแล้วนะ พรุ่งนี้หัวค่ำจะมาให้สอนที่เรียนไป” แทนพยักหน้าตกลง ผมสวมหมวกกันน็อคกลับเข้าไป กลับบ้านละนะ

“บิ๊ก” ผมหันมาหาแทนแล้วเปิดกระจกหมวกกันน็อค
 
“ขอบคุณนะ..” ผมยกนิ้วโป้งกับขยิบตาข้างเดียวให้แทนเป็นคำตอบ ตบกระจกหมวกลง แล้วควบน้องถ่านออกไป

ผมเห็นแทนยังยืนส่งผมจากกระจกหลัง วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุด ที่ช่วยให้เพื่อนใหม่ของผม พ้นทุกข์ในใจ และกลับมายิ้มได้อย่างมีความสุข

รวมถึงผม ที่สลัดเรื่องผู้หญิงคนนั้นหลุดจากหัวได้สำเร็จ ขอบคุณแทนเช่นกันนะ...

**********

บทถัดไปจากนี้ตั้งแต่ 14-17 จะเป็นโลกส่วนตัวของความเป็นเพื่อนที่บิ๊กกับแทนมีให้กัน ที่ทำให้ต้นรักของทั้งคู่ โตกันช้าๆ อย่างไม่รู้ตัว และบทที่ 17-20 จะเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญอีกครั้งของความสัมพันธ์บิ๊กกับแทน ครับ^^

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ บทที่ 14 เจอกันวันอังคารบ่ายๆ ครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 13 (หน้าที่ 4 : Update 14/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 14-03-2015 15:02:44
ดีแล้วที่บิ๊กลืมแพรวไปได้ แต่ชีตอแหลจริงๆนั่นล่ะ


 :katai2-1:

***

โมเมนท์หมุงหมิงขอหวานๆเลยนะคะ พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส  :3123:

 :n1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 13 (หน้าที่ 4 : Update 14/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 14-03-2015 15:21:39
บิ๊กโหดได้ใจโฮกกก! ซี๊ดด~ แทนพี่กันเลยตอนโดนเหยียบแผลอ่ะ :katai1: แถมยังปากดีส่งท้ายอีก หวังว่าจะไปแล้วไปลับนะคะ :bye2:

โมเมนต์แฟนกันหนึ่งวันนี่น่ารักได้อีกเนอะ :-[ บิ๊กนอกจากโหดแล้วยังโรแมนซ์เข้าขั้นอีกต่างหาก อ่า...มีความสุขตามแทนไปด้วยเลย~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 13 (หน้าที่ 4 : Update 14/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 14-03-2015 15:38:44
ว้ายเร็วมากกก พูดไม่ถูกเลย ขอใช้อีโมรัวๆๆๆๆ
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ติดตามวันอังคารต่อค่ะ  o13
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 13 (หน้าที่ 4 : Update 14/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 14-03-2015 16:19:26
ขับไปชะอำตอนนี้น่าจะทันตอนพระอาทิตย์ตก ผมแวะเติมน้ำมันให้น้องถ่านก่อน แล้วพาไปชะอำให้ทันก่อนห้าโมงเย็น แทนกอดเอวผมแน่น รู้สึกได้ว่าเจ้าตัวหลับไปแล้ว เพราะหัวของแทนตอนนี้ชนกับหมวกกันน็อกผม ดีนะที่รถไม่เยอะ ผมเลยไม่ต้องหักเปลี่ยนเลนบ่อยๆ แทนจะได้งีบสบายๆ

17.00 น ผมมาถึงหาดบางแสนแล้ว แทนยังคงหลับอยู่ที่หลังผมอยู่ ผมดับเครื่องลง แต่ขึ้นขาตั้งไม่ได้จนกว่าจะปลุกแทนให้ตื่นขึ้นมา ผมบีบมือแทนเบาๆ เป็นการกระตุ้นให้ตื่นขึ้น แทนรู้สึกตัวละ เจ้าตัวหันซ้าย ขวา มองรอบๆ ว่าอยู่ที่ไหน ก่อนจะลงจากเบาะหลังผมแล้วถอดหมวกกันน็อค<<<มันแปลกๆง่ะ คนละที่อ่ะเปล่า เราไม่รู้นะไม่เคยออกจากบ้านไปไหนเท่าไหร่ เป็นราพันเซลในหอคอย 55555 กำลังรอเจ้าชายอยู่  :hao4:


ยืดเวลาได้ไหม? อยากให้แทนอยู่กับบิ๊กนานาๆ :-[
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 13 (หน้าที่ 4 : Update 14/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 14-03-2015 16:23:08
ขับไปชะอำตอนนี้น่าจะทันตอนพระอาทิตย์ตก ผมแวะเติมน้ำมันให้น้องถ่านก่อน แล้วพาไปชะอำให้ทันก่อนห้าโมงเย็น แทนกอดเอวผมแน่น รู้สึกได้ว่าเจ้าตัวหลับไปแล้ว เพราะหัวของแทนตอนนี้ชนกับหมวกกันน็อกผม ดีนะที่รถไม่เยอะ ผมเลยไม่ต้องหักเปลี่ยนเลนบ่อยๆ แทนจะได้งีบสบายๆ

17.00 น ผมมาถึงหาดบางแสนแล้ว แทนยังคงหลับอยู่ที่หลังผมอยู่ ผมดับเครื่องลง แต่ขึ้นขาตั้งไม่ได้จนกว่าจะปลุกแทนให้ตื่นขึ้นมา ผมบีบมือแทนเบาๆ เป็นการกระตุ้นให้ตื่นขึ้น แทนรู้สึกตัวละ เจ้าตัวหันซ้าย ขวา มองรอบๆ ว่าอยู่ที่ไหน ก่อนจะลงจากเบาะหลังผมแล้วถอดหมวกกันน็อค<<<มันแปลกๆง่ะ คนละที่อ่ะเปล่า เราไม่รู้นะไม่เคยออกจากบ้านไปไหนเท่าไหร่ เป็นราพันเซลในหอคอย 55555 กำลังรอเจ้าชายอยู่  :hao4:


ยืดเวลาได้ไหม? อยากให้แทนอยู่กับบิ๊กนานาๆ :-[

ลืมเปลี่ยนเลยครับ ตอนแรกเขียนเป็นบางแสน พอคิดดีๆ ชะอำสงบกว่า ลืมเปลี่ยนครับ ลืมเปลี่ยน ขออภัยด้วยครับT_T
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 13 (หน้าที่ 4 : Update 14/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 14-03-2015 16:39:55
หวานนนนนนซะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 13 (หน้าที่ 4 : Update 14/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 14-03-2015 20:04:30
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 13 (หน้าที่ 4 : Update 14/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 14-03-2015 23:01:13
เริ่มจะรู้สึกดีให้กันทั้ง2ฝ่ายละสินะ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 13 (หน้าที่ 4 : Update 14/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 15-03-2015 00:56:54
แอบสะดุดเรื่องพระอาทิตย์ตกดินที่ชะอำ ไม่แน่ใจว่าหาดชะอำเห็นพระอาทิตย์ตกหรือเปล่า
ถ้าขึ้นละเห็นแน่ๆ แต่หาดเดียวกัน มันไม่น่าเห็นเพราะพระอาทิตย์วิ่งไปอีกฝั่ง เอ๊ะหรือฉันคิดเยอะไป สับสนแฮะ

ตอนแรกผ่านนิยายเรื่องนี้ คิดไปเองว่าก็คงเรื่องรักวัยรุ่นธรรมดา แต่สุดท้ายก็คลิกมาดูซะหน่อย ไม่รู้จะอ่านอะไรละ
ปรากฏว่ามันสนุกดีเว้ย การดำเนินเรื่องฉับไว พระเอกนิสัยแมนๆแต่น่ารัก
นายเอกก็นิ่งๆแอบแรดเบา แต่พอคิดว่าเป็นเกย์อยู่แล้ว ไอ้การเตรียมพร้อมเพื่อผู้ชายหล่อๆนี้มันเรื่องธรรมดา ไม่แรดเลย จริงๆนะ 555

สนุกมากครับผม ติดตามเป็นกำลังให้ครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 13 (หน้าที่ 4 : Update 14/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 15-03-2015 03:08:45
สะใจที่จัดการกับกันต์ได้
เราอาจจะแก่ไปก็ได้ก็เลยไม่เข้าใจกันต์สักเท่าไหร่
จะมาเอาอะไรกับแทนอีก?
ทำจนแทนหนีมาแบบนี้แล้ว

ชอบความสัมพันธ์ระหว่างบิ๊กกับแทน
ตอนแรกคิดว่าบิ๊กเป็นแค่วัยรุ่นที่ไม่คิดอะไรมากมายธรรมดาๆคนหนึ่ง
แต่บี๊กก็มีอะไรที่น่าสนใจมากกว่านั้น
ไม่บ่อยนะที่เจอตัวละครที่น่าสนใจ + Likable แบบ 2 คนนี้
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 13 (หน้าที่ 4 : Update 14/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 15-03-2015 11:14:07
หูยยยยยยยยยยยยยย -//////-
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 13 (หน้าที่ 4 : Update 14/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 16-03-2015 00:08:35
ดีแล้วที่บิ๊กลืมแพรวไปได้ แต่ชีตอแหลจริงๆนั่นล่ะ


 :katai2-1:

***

โมเมนท์หมุงหมิงขอหวานๆเลยนะคะ พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส  :3123:

 :n1:

ไม่ค่อยหวาน แต่จัดให้แทนพิเศษแน่นอนครับ^^
บิ๊กโหดได้ใจโฮกกก! ซี๊ดด~ แทนพี่กันเลยตอนโดนเหยียบแผลอ่ะ :katai1: แถมยังปากดีส่งท้ายอีก หวังว่าจะไปแล้วไปลับนะคะ :bye2:

โมเมนต์แฟนกันหนึ่งวันนี่น่ารักได้อีกเนอะ :-[ บิ๊กนอกจากโหดแล้วยังโรแมนซ์เข้าขั้นอีกต่างหาก อ่า...มีความสุขตามแทนไปด้วยเลย~

กำลังเขียนถึงตอนที่บิ๊กจะโหดแบบ ไม่ใช้กำลัง แต่โหดด้วยความคิดกับแผนล้วนๆ อยู่ครับ

เหตุเพราะกระตุกความสัมพันธ์เพื่อนกับแฟนให้ขาด เลยมีนัดล้างแค้นครับ

เจอกันประมาณก่อนบท 30 ครับ^^

ว้ายเร็วมากกก พูดไม่ถูกเลย ขอใช้อีโมรัวๆๆๆๆ
 :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ติดตามวันอังคารต่อค่ะ  o13

ี่นี่แค่เริ่มต้นครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

หวานนนนนนซะ

ไว้เป็นแฟนอย่างเป็นทางการ จะเลี่ยนเลยครับ : P

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

เริ่มจะรู้สึกดีให้กันทั้ง2ฝ่ายละสินะ :katai2-1:

ใช่แล้วครับ^^

แอบสะดุดเรื่องพระอาทิตย์ตกดินที่ชะอำ ไม่แน่ใจว่าหาดชะอำเห็นพระอาทิตย์ตกหรือเปล่า
ถ้าขึ้นละเห็นแน่ๆ แต่หาดเดียวกัน มันไม่น่าเห็นเพราะพระอาทิตย์วิ่งไปอีกฝั่ง เอ๊ะหรือฉันคิดเยอะไป สับสนแฮะ

ตอนแรกผ่านนิยายเรื่องนี้ คิดไปเองว่าก็คงเรื่องรักวัยรุ่นธรรมดา แต่สุดท้ายก็คลิกมาดูซะหน่อย ไม่รู้จะอ่านอะไรละ
ปรากฏว่ามันสนุกดีเว้ย การดำเนินเรื่องฉับไว พระเอกนิสัยแมนๆแต่น่ารัก
นายเอกก็นิ่งๆแอบแรดเบา แต่พอคิดว่าเป็นเกย์อยู่แล้ว ไอ้การเตรียมพร้อมเพื่อผู้ชายหล่อๆนี้มันเรื่องธรรมดา ไม่แรดเลย จริงๆนะ 555

สนุกมากครับผม ติดตามเป็นกำลังให้ครับ

เท่าที่ผมหาข้อมูล กับเอาชัวร์(พึ่งเที่ยวชะอำเมื่อตรุษจีนที่ผ่านมา) มองเห็นทั้งชึ้นและตกได้ในหาดเดียวกันครับ^^

ขอขอบคุณคุณ TONG ที่ชอบและติดตามนะครับ จะพยายามทำให้ดีกว่านี้ขึ้นไปครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

สะใจที่จัดการกับกันต์ได้
เราอาจจะแก่ไปก็ได้ก็เลยไม่เข้าใจกันต์สักเท่าไหร่
จะมาเอาอะไรกับแทนอีก?
ทำจนแทนหนีมาแบบนี้แล้ว

ชอบความสัมพันธ์ระหว่างบิ๊กกับแทน
ตอนแรกคิดว่าบิ๊กเป็นแค่วัยรุ่นที่ไม่คิดอะไรมากมายธรรมดาๆคนหนึ่ง
แต่บี๊กก็มีอะไรที่น่าสนใจมากกว่านั้น
ไม่บ่อยนะที่เจอตัวละครที่น่าสนใจ + Likable แบบ 2 คนนี้

ที่มีอยู่ไม่ถูกใจ ก็กลับมาหาของเดิมที่ถูกใจ แต่ทำไว้เยอะ เลยไม่กลับไปครับ

สามสี่บทต่อไปจากนี้ เป็นความสัมพันธ์ที่บิ๊กกับแทนจะได้รู้จักกันมากขึ้น ใช้เวลาด้วยกันอย่างสนิทสนมมากๆ ครับ^^

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

หูยยยยยยยยยยยยยย -//////-

เดี๋ยวได้ หูย... ยาวกว่านี้แน่นอนครับ^^

*******

ตอนนี้เขียนถึงบทที่ 24 และบทหวานๆ ของคู่นี้ จะหยุดลงแถวๆ 28 แล้ว 29-33(หรือ35) จะเป็นบท "เครียด" ถึง "เครียดสุดๆ" ก่อนจะกลับมาหวานกว่าเก่าอีกรอบนะครับ^^

ขอบคุณทุกคลิ๊กที่อ่าน แต่ไม่ได้พิมพ์ตอบ และขอบคุณทุกคนที่มาพูดคุยด้วยนะครับ ทุกคนมีส่วนสำคัญที่ทำให้ผมเขียนเรื่องนี้ในฉบับใหม่อย่างตั้งใจมาก ถึงมากที่สุดมาได้ขนาดนี้ครับ^^

ขอบคุณจากใจครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 13 (หน้าที่ 4 : Update 14/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 17-03-2015 03:59:20
ทำสารบัญเพิ่มให้ใต้ Intro หน้าแรกแล้วครับ

เดี๋ยวบ่ายๆ มาลงตอนที่ 14 ให้ครับ

(อัปเดตล่าสุด เขึยนถึงตอนที่ 25 กลางๆ ละครับ)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 13 (หน้าที่ 4 : Update 14/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 17-03-2015 04:24:59
รอตอนบ่ายยยยย :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 14 (หน้าที่ 5 : Update 17/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 17-03-2015 15:31:09
บทที่ 14 มาแล้วครับ ตอนนี้บิ๊กกับแทน มีเวลาร่วมกันมากขึ้น บิ๊กมาเรียนพิเศษ แต่แทนก็ต้องให้บิ๊กสอนพิเศษเหมือนกันครับ จะเป็นอะไร มาดูกันครับ^^

บทที่ 15 เจอกันวันพฤหัสบ่ายๆ ครับผม^^

**********

Chapter 14

“เป็นแฟนเราหนึ่งวัน”

คำนี้ยังก้องในหัวอยู่เลย...หลังจากกลับมาจากหนึ่งวันของการเป็นแฟนกับบิ๊ก ผมเอารูปถ่ายคู่กับพี่กันไปเผาทิ้งได้อย่างสบายใจ ส่วน Facebook กับเบอร์ ผมปล่อยไว้แล้วเฉยๆ แต่ถ้ายังมีเรื่องแบบวันนี้อีก ผมจะถอนรากถอนโคนจริงด้วย

“ไบรท์” ผมโดนปิดตาจากข้างหลัง มีคนเดียวแหละที่ชอบทักผมแบบนี้ แต่ไบรท์ไม่ปล่อยซะที

“บอกเราก่อนดิ๊ ยิ้มไรคนเดียวตั้งแต่เช้า เราเดินเรียกตั้งหลายทีไม่ตอบเราเลย” ผมแกะมือไบรท์ออก ขนาดไม่โดนปาก รู้สึกได้ว่า ทำไมมือเค็มจัง

“เปล่า....ไม่มีอะไรซะหน่อย” ผมเหมอจนลืมคนจริงเหรอ ไม่มั่ง ไบรท์มานั่งตรงหน้าผม แล้วจ้องเหมือนผมมีอะไรติดหน้า

“เราแค่อยากรู้ อะไรที่ทำให้แทนยิ้มได้ขนาดนี้ เราจะได้ทำให้ในอนาคตบ้าง” ก็...ไม่รู้จะเล่าไงดีอะ
 
“เออ...ก็” ผมจะบอกไบรท์ว่า

“กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงเตือนเข้าแถวเช้าก็ดังขึ้น

“เรื่องมันยาวอะ ได้เวลาเข้าแถวแล้วนะ กลับห้องไบรท์ได้แล้ว” ไบรท์ดูเหวอๆ เกาหัว งงๆ ก่อนจะเดินกลับห้องไป แล้วหันกลับมาบอกว่า

“เย็นนี้เตรียมใจแพ้เราแล้วใช่มะ” ผมเบ๊ะปากใส่ทีหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะในความมั่นใจที่ไบรท์ส่งออกมาผ่านหน้าที่เก็กหล่อแล้ว

แล้วตอนนี้บิ๊กทำไรอยู่นะ...หยิบมือถือมาดูก็ไม่มีข้อความจากบิ๊กเลย

ในเวลาเดียวกับที่แทนกำลังเข้าแถว....ผมยังไม่ถึงโรงเรียนเลย รถติดมาก โรงเรียนกลางย่านธุรกิจ ช่องเล็ก ช่องน้อย ผมแทบจะตบกับมอไซค์คันอื่น วันแรกก็สายเลย ที่จอดรถเวลาผมพาน้องถ่านไปโรงเรียน คือบ้านของแชมป์ เพื่อนผู้มีบ้านอยู่ซอยเดียวกับโรงเรียน จอดแล้ววิ่งเข้าโรงเรียนต่อ แล้วก็ไม่รอดครับ โดนตัดคะแนนตั้งแต่เปิดเทอมด้วยข้อหามาสาย แถมต้องวิ่งรอบสนามบอลที่ใหญ่มว๊ากๆๆๆ อีกสามรอบเต็มๆ

“เย้ๆๆ” ไอ้สามตัวทีเหลือเห็นผมเข้าห้อง ถึงกับดีใจ พนันอะไรกันอีกใช่มะ

“เห็นไหม กูบอกแล้ว ไอ้บิ๊กสายชัวร์” ไอ้ตั้ม มึงเป็นตัวตั้งต้นใช่ไหม

“เที่ยงนี้เลี้ยงน้ำกูด้วยบิ๊ก” ไอ้โจ กูไม่รู้เรื่องโว็ย!!!

“พวกมึงเล่นไรกัน ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ผมยังไม่หาย งง ว่าเล่นอะไรกัน

“กู โจ ตั้ม ส่งไปในกลุ่มแล้วนะ ว่าใครมาสาย เที่ยงต้องเลี้ยงน้ำ พวกกูสามคนทายกันว่ามึงแน่นอน” ผมหยิบมือถือมาดูในห้องแชทกลุ่ม เออ ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่หว่า

“แล้วเมื่อวานมึงหายไปไหนวะบิ๊ก ถึงไม่ตอบพวกกูเลย” คำถามไอ้ตั้มอันนี้ จะตอบไงดี

“ไปทำประโยชน์มา โอเคมะ” ผมวางเป้ลงบนเก้าอี้ ตามด้วยหยิบสมุดกับหนังสือเรียนที่จะเรียนคาบแรกออกมา ปล่อยให้สามตัวนี้นั่งงงกับคำตอบผม

“โดนสาวหนีไปนั่งมินิทีเดียว ถึงกับไปบำเพ็ญประโยชน์เลยเหรอเพื่อน” ไอ้โจ ไม่ต้องขุดก็ได้

“สาวไหนวะ กูลืมแล้ววะ โทษนะ บิ๊กเป็นผู้ชายหล่อเลือกได้ จบปะ” พวกมึงสามตัวไม่ต้องทำหน้าเหม็นขี้ฟันพร้อมกันก็ได้

“เย็นนี้ซ้อมวงด้วยนะเว้ย ใครบางคนแถวนี้บอกจะมีห้องซ้อมให้ ก็หาให้ไม่ได้” ไอ้ตั้มถึงกับตบเหม่งผมเบาๆ ขำมันเวลาปากดีแล้วทำไม่ได้แบบนี้แหละ ผมเห็นข้อความล่าสุดที่ส่งมา แทนส่งมาเมื่อกี้เลย

“ตั้งใจเรียนนะครับคุณชายบิ๊ก” ผมตอบกลับไปสั้นๆ ว่า

“ครับแม่ : P”

ม.4 เทอม 2 ได้เริ่มต้นแล้วตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป

………………..

ที่ห้องซ้อมชมรมดนตรีในโรงเรียน ทุกอย่างถูกปัดฝุ่นกลับมาอีกครั้ง หลังจากปิดเทอมที่ผ่านมา ทั้งวงเข้าไปใช้ห้องไม่ได้ เพราะโดนหมายหัวจากยามเอาไว้ ผมต้องเป็นแกนนำในการไปขอโทษพี่ๆ ยาม ทั้งหลาย ไม่งั้นคงไม่ได้เข้าโรงเรียนกันอีกแน่นอน

ห้องของชมรมดนตรี มีการแบ่งสัดส่วนใช้งานร่วมกับวงโยธวาทิต วงของผม โจ ตั้ม แชมป์ ชื่อวงกุมารทอง เกิดขึ้นจากสามคนหลัง หานักร้องนำไม่ได้ แล้วผมดันร้องเข้าหูมันพอดี เลยได้มาอยู่ในวง ควบตำแหน่งเล่นกีตาร์ในวงไปในตัว โจเป็นมือกลอง ตั้มเป็นมือเบส ส่วนแชมป์ได้หมดทุกอย่าง แต่เล่นคีย์บอร์ดเป็นหลัก แต่ที่เด็ดสุดคือ เป็น DJ เล่นแผ่นนี่แหละ (งานเลี้ยงปีใหม่กับงานวันเกิดโรงเรียนที่ผ่านมา โรงเรียนผมเป็นผับขนาดย่อมๆ เพราะฝีมือไอ้แชมป์นี่แหละ)

“อยากได้เพลงใหม่เล่นสักเพลงอะ พวกเรา เอาเพลงไรดี” ตั้มผู้อยากได้เพลงใหม่ เพราะเราก็เล่นวนไปวนมาเยอะอยู่ ถามหน้าที่คนแกโน๊ตก่อนนะ

“ไม่ต้องขอ จัดให้แล้ว” แชมป์ ผู้มีหน้าที่แกะเพลงใหม่ โยนสมุดที่แกะเพลงมาใหม่ทั้งหมด 15 เพลง ลงกลางที่ประชุม แจ่มมากเพื่อน

“งั้น ลุยกันเถอะ” ทุกคนประจำที่ ได้เวลาลุยแล้ว

สามชั่วโมงของการซ้อม เล่นได้พอจะเข้าที่ไปสามเพลง โดยสามเพลงที่เล่น เป็นเพลงที่ลงความเห็นกันแล้วว่า ฟังเสร็จ พอจะเดาโน๊ตได้ พอดูโน๊ตที่แชมป์แกะมาให้ ก็เลยทำได้ไวอยู่

“ท่านทั้งหลาย ส้มตำไหม” โจผู้ชอบเรียกเพื่อนๆ ไปกินส้มตำเจ้าดังหน้าซอยบ้านตัวเองเสนอมื้อเย็นวันนี้

“ไอ้บิ๊ก รีบไปไหนวะ” ตั้มคงจะสงสัย ที่ผมเก็บกีตาร์ไฟฟ้าเข้าตู้เร็วมาก แล้วรีบคว้าเป้มาสะพาย

“มีเรียนพิเศษต่อ กูคงจะแบบนี้อีกเทอมอะ ซ้อมเสร็จ ขอตัวไปเรียนต่อ” เข้าใจนะครับเพื่อนๆ

“ตอนทุ่มตรงนี่นะ เอ้ย!!! ฟิตไปเปล่า” แชมป์ดูเวลาแล้วถึงกับงง ไม่ต้อง งง เว้ย

“กูมีติวเตอร์ดี ไปก่อนวะ เดี๋ยวสาย” ผมกลับไปที่บ้านแชมป์ รับน้องถ่าน แล้วไปหาติวเตอร์กันดีกว่า

ทุ่มครึ่ง ผมจอดน้องถ่านที่คอนโดแทน แล้วโทรหาแทนให้ลงมารับผมที่ข้างล่าง แทนในชุดนักเรียนกางเกงสีดำ รองเท้าแตะก็มาเปิดประตูให้ผม

“สมกับเป็นโรงเรียนคุณหนูจริงๆ กางเกงนักเรียนนี่...” จะบอกว่าสั้นไปใช่มะ ก็ใส่กันทั้งโรงเรียนแบบนี้แหละ ยังกับกางเกงแทนยาวนักอะ แอบตัดสั้นมาเหมือนกันแหละ แค่ของเราสั้นแบบจงใจแค่นั้นแหละ
 
“แลกกันใส่ได้นะ สีดำเหมือนกันด้วย” แทนส่ายหัวเร็วๆ แล้วผมก็มาถึงห้องแทนอีกครั้ง

“ยังไม่ได้กินไรมาใช่ปะ” ผมพยักหน้าให้กับคำถาม หิวเลยแหละแทน แทนถือจานข้าวผัดกุนเชียงมาให้

“ฝีมือเราเอง ไม่อิ่ม มีเติมได้อีกจาน” แน่นอนว่า ฝีมือกับข้าวของแทนอร่อยมากเหมือนเดิม

“แทนเปิดร้านเมื่อไหร่ เราจะกินทุกวันเลยแหละ” หลังจากดื่มไมโลเย็นที่แทนทำไว้กับเช็ดปากแล้ว ผมต้องชมฝีมือแทนอีกตามเคย

“เราอยากทำให้แค่คนที่เราอยากทำให้กินอะ” งั้นแปลว่าผมคือหนึ่งในคนนั้นใช่มะ ดีมากๆๆๆ

“เออ เราเอาเล่มที่แทนทำให้มาให้สอนแหละ อ่านเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง” ผมเดินไปหยิบสรุปสูตรที่กระเป๋าเป้ของผม แล้วส่งให้แทนสองมือแบบเด็กถามการบ้านคุณครู

"งั้น วันละบทละกันนะ" ผมกับแทนนั่งที่โต๊ะรับแขกข้างๆ กัน แทนเริ่มอธิบายสิ่งที่สรุปไปให้ผมฟัง แล้วจบด้วยคำว่า
 
"ถามมา ไม่เข้าใจตรงไหน" ด้วยหัวสมองอันปราดเปรืองนั้น คำถามจึงเยอะจนแทนสั่งหยุด แล้วเริ่มอธิบายใหม่จนจบ

สี่ทุ่มครึ่งแล้ว ติวจบบทแบบทุลักทุเล คนเรียนชอบ คนสอนบ่นว่าเหนื่อย ขอโทษที เราไม่อัจฉริยะแบบแทน แล้วแทนก็หายไปในครัว กลับมาพร้อมแอปเปิ้ลที่หั่นแว่นไว้แล้วมาให้

“สอนเราเหนื่อยใช่มะ” ผมรู้สึกได้ว่าแทนคงใช้พลังงานกับผมไปเยอะ

“ไม่นะ มันก็ฝึกเราไปในตัว ถ้าเราอธิบายให้บิ๊กเข้าใจได้ คนอื่นเราก็อธิบายได้แหละ” เออ ขอโทษที่เกิดมาโง่

“แล้วเรื่องเมื่อวานอะ โอเคปะ” ถ้ายังมารังควาน จะได้จัดให้ แทนส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มเป็นคำตอบ

“ถ้ายังมาอีก เราจะไม่ขอให้บิ๊กช่วยนะ” ทำไมอะแทน...

“เรายอมรับนะ จริงๆ ยังเหลือความรู้สึกรักพี่เค้าอยู่ แต่เราเจ็บจนไม่กล้าเริ่มกับพี่เค้าใหม่ หลังจากที่บิ๊กมาช่วยเมื่อวานแล้ว เราตัดใจได้แล้วแหละ” ปากผมยังเคี้ยวแอปเปิ้ลขณะฟังต่อไป

“ฝนไม่ได้ตกทุกวันและทั้งวัน มันต้องหยุด แล้วฟ้าก็จะใส เหมือนที่แทนทำให้เราลืมเรื่องผู้หญิงตอแหลคนนั้นได้แหละ” ผมส่งแอปเปิ้ลแตะริมฝีปากแทน ก่อนที่เจ้าตัวจะกัด แววตาของแทนตอนนี้ ถ้าไม่ติดว่าแทนเป็นผู้ชาย ผมคงแอบละลายไปแล้ว

“พรุ่งนี้เราไม่มีซ้อมบาสฯ นะ ว่างตั้งแต่สี่โมงเลย” ผมคิดไรออกละ อยากชวนแทนพอดี

“ที่คอนโดแทน เราเห็นว่ามีสระ ว่ายน้ำกันไหม” แทนทำไมต้องยิ้มแหยๆ ด้วยอะ

“เรา...ว่ายน้ำ...ไม่เป็น...อะ” แทนคนเก่งของผมว่ายน้ำไม่เป็นเหรอเนี่ย ไม่เป็นไร

“งั้นสลับวันนะ เรามาให้ติวเลข แลกกับสอนแทนว่ายน้ำ โอเคมะ” ชิลล์มากๆ ตอนเด็กผมเกือบได้เป็นนักว่ายน้ำไปแล้ว แต่ผมไม่เอาเองแหละ

ผมกับแทนไฮไฟว์แปะมือกัน เป็นอันตกลง รู้สึกเวลาหลังเลิกเรียนดูมีคุณค่าขึ้นก็ตอนนี้แหละ

………………..

ห้าโมงเย็นวันต่อมา ผมเตรียมกางเกงว่ายน้ำมาให้แทนอีกตัว สระว่ายน้ำที่คอนโดถือว่าใช้ได้อยู่ ยาวประมาณนึง และมีจุดที่ลึกสำหรับกระโดดและฝึกว่ายได้ ผมเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว วอร์มนิดหน่อยพอกระตุ้นให้รู้ว่า กำลังจะใช้งานแล้วนะ

แทนเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ผิวสีแทนเหมือนชื่อ ตัวบางแต่กล้ามเนื้อชัดแบบนักบาสฯ แต่ดูเจ้าตัวจะเขินอายที่ผมยืนมองอยู่

“ถือว่าหายกันที่แทนเห็นเราหมดทุกซองทุกมุมไง” ผมโดนแทนตบเข้ากลางหลังแทบจะกลิ้งตกสระ ฮาๆ เขินโหดนะ
 
“ก็จ้องเรายังกับมีอะไรที่ตัวเรายังงั้นแหละ เราก็อายเป็นนะ” คิดลึกเองนะแทน เราเปล่าน๊าๆๆๆ

หลังจากแทนวอร์มร่างกายแล้ว วันนี้ผมสอนเรื่องการกลั้นหายใจในน้ำ การลอยตัวในแบบต่างๆ และทักษะการเตะขา แค่นี้แหละ แต่ทั้งหมดนี้ก็ใช้เวลานานจนพระอาทิตย์ลับหายไปจากฟ้า เข้าสู่กลางคืน จนไฟที่สระเปิดครบหมดทุกดวง

“โอเคมะแทน” แทนที่หน้าแดงตัดกับสีผิวตอนนี้ พยักหน้าโอเค ยังไหวอยู่

“ทุ่มครึ่งละ ไปหาไรกินกันไหม” Frogman สีเหลืองที่ข้อมือผมบอกว่า ควรไปหาอะไรทานได้แล้ว

“เราไม่ได้ทำไว้อะ ไปหาทานข้างนอกไหม” แทนไม่ได้ทำ งั้นๆๆ กินอะไรดี

หลังจากอาบน้ำ สระผมแล้ว แต่งตัวแล้ว ผมกับแทนมาจบที่ซอยรางน้ำ สเต็กร้านหัวมุมซอยที่เค้าว่าอร่อยนั้น คนเยอะมาก จองชื่อเสร็จ เข้าโรงหนังที่ฝั่งตรงข้าม ไปเดินเล่นรอสักครู่ จนไปสะดุดตู้คืบตุ๊กตา

“แทนๆ เคยคีบปะ” แทนส่ายหน้าเร็วๆ งั้น เดี๋ยวผมโชว์ ขอถอดแว่นฝากแทนแป็ป จะได้เพ่งง่ายๆ หน่อย

“ไม่ใส่แล้วมองเห็นเหรอบิ๊ก” เอาจริงๆ แว่นตามันใส่แล้วทำให้ผมหล่อขึ้น กับเพิ่มความเป็นเด็กเรียนที่หาไม่ค่อยเจอของผมอีกนิดต่างหาก

“สั้นแค่ 100 เดียว ใส่เอาหล่ออะแทน เดี๋ยวเราคีบให้ดู เรื่องนี้เรานี่มือโปรเลยแหละ” แน่นอน เพราะสาวๆ ที่ผมจีบ ต้องการความประทับใจ การคืบตุ๊กตา ช่วยให้ผมขอเธอขึ้นเตียง เอ้ย!!! ไม่ใช่ ขอเธอเป็นแฟนง่ายขึ้นไง

ผมเล็งตู้คีบตุ๊กตาที่เป็นหมีหลากสี มองแล้วเห็นตัวที่พอจะคีบมาได้อยู่ ไปแลกเหรียญมาเรียบร้อย

“แทนชอบตัวไหน ชี้มาเลย” แทนใช้ความคิดสักครู่ ก่อนจะชี้หมีตัวสีน้ำตาล ผมเล็งสักครู่ ก่อนจะหยอดเหรียญ ตู้นับเวลาอีก 60 วินาที ผมโยกคันจับไปให้ตรงกับมุมที่หมีสีน้ำตาลตัวที่นอนอยู่ในตู้ หลังจากขยับก้านบังคับได้สักครู่ ได้มุมละ กดส่งก้านไปหยิบเลย

จะได้ไหมๆๆๆ ร่วง...

“อดเลยอะ อีกเหรียญละกัน” ผมกำลังจะวิ่งไปแลก แต่แทนดึงข้อมือผมไว้

“ไม่เป็นไรนะ เราไม่ได้อยากได้จนบิ๊กต้องจ่ายเงินเพื่อเอาชนะมันนะ” แทนคงกลัวผมหยอดไม่เลิกใช่ไหมละ

“อีกเหรียญละกัน ถ้าไม่ได้ เราพอ โอเคนะ” ผมวิ่งไปแลกอีกรอบ แล้วกลับมาที่ตู้อีกรอบ

ตอนนี้ตุ๊กตาเปลี่ยนมุมนอนไปแล้ว คีบไม่สำเร็จแน่นอน แต่ตู้ข้างๆ มีตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลที่นอนในมุมที่น่าจะคีบสำเร็จได้ ผมลองเล็งอยู่สักครู่ ก่อนจะหยอดเหรียญ แล้วโยกคันบังคับให้ใกล้กับมุมที่ผมเล็งไว้

“แทน กดคีบให้ทีซิ” ผมหันไปหาแทนที่ยืนลุ้นอยู่ แทนกดปุ่มสั่งคีบลงไป ก้านหนีบลงไปคีบหมีสีน้ำตาลลอยขึ้นมา นิ่งแล้ว ยังไม่หล่น แล้วมันก็มาหย่อนลงช่องรับตุ๊กตาเรียบร้อย ทั้งผมกับแทนต่างไชโยในความสำเร็จนี้

“ขอแว่นตาคืนด้วย” แทนส่งแว่นตาคืนให้ผม ผมส่งตุ๊กตาตัวนี้ให้แทนรับไว้เป็นของแลกเปลี่ยน

“แทนชี้เองว่าอยากได้ตัวนี้ เราจัดให้แล้ว เอาไปดูแลด้วยนะ” แทนพยักหน้าก่อนจะดูซ้ำอีกที

“อือ เราจะดูแลมันอย่างดี ไม่ให้มันสกปรกนะ” แต่ที่แน่ๆ ผมหิวแล้วอะ

กลับมาที่ร้าน เหลืออีกสองคิวจะถึงคิวผมกับแทน เมื่อถึงคิวเราสองคน โต๊ะที่ผมนั่งกับแทน มีสมาชิกเป็นตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลนั่งเป็นพยานมื้อเย็นของเราสองคนครั้งนี้

ดูแล้ว ยังกับเราสองคนเป็นคู่รักยังไงอย่างนั้นเลยแหละ...

**********

บทที่ 15 เราจะได้รู้จักบิ๊กมากขึ้น ว่าอะไรที่ทำให้บิ๊กเป็นคนแบบนี้ และแทนเป็นคนแรกที่บิ๊กเล่าเรื่องส่วนลึกนี้ให้ฟังกับตัวเลยครับ

บทที่ 15 เจอกันพฤหัสบ่ายๆ นะครับ ตอนนี้เขียนถึงบทที่ 25 กลางๆ แล้วครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 14 (หน้าที่ 5 : Update 17/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 17-03-2015 15:45:29
ให้น้องหมีเป็นพยานน~ :-[
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 14 (หน้าที่ 5 : Update 17/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 17-03-2015 15:54:59
อ่านแล้ววววววววววว  :ling1:

จะดิ้นตาย บิ๊กน่ารักมากกก คีบน้องหมีจีบแทน(?)

ตอนหน้าจะเกิดเหตุการณ์อะไรเหรอคะ บิีกถึงจะเล่าเรื่องของตัวเองขี้นมา..??

(อยากไปถ้ำมองตอนแทนเรียนว่ายน้ำจังเว้ยยยยยยยยยยย  :ling1:)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 14 (หน้าที่ 5 : Update 17/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 17-03-2015 16:35:29
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 14 (หน้าที่ 5 : Update 17/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 17-03-2015 18:21:49
ลืมไปเลยว่าเด็ก 2 คนนี้อยู่ม.4
แก่กว่าลูกชายเราปีเดียวเองมั๊งเนี่ย
คบกันในหนทางที่ดีนะ
ชวนกันติวชวนกันเรียน
แต่เด็กไทยนี่ก็โตเกินวัยจริงๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 14 (หน้าที่ 5 : Update 17/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 17-03-2015 20:11:25
ใกล้ชิดกันมากขึ้นเยอะเลย. เด้ยวก็รักกัน อิอิ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 14 (หน้าที่ 5 : Update 17/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 17-03-2015 23:17:50
ให้น้องหมีเป็นพยานน~ :-[

น้องหมีจะมาหาเรื่อยๆ บ่อยๆ ในบทต่อๆ ไปจากนี้นะครับ^^

:pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

ลืมไปเลยว่าเด็ก 2 คนนี้อยู่ม.4
แก่กว่าลูกชายเราปีเดียวเองมั๊งเนี่ย
คบกันในหนทางที่ดีนะ
ชวนกันติวชวนกันเรียน
แต่เด็กไทยนี่ก็โตเกินวัยจริงๆ

แสดงว่าคุณ Freja เป็นคุณแม่หรือครับเนี่ย O_o!!!

ตอนทำสำรวจรอบสองก่อนแก้ Story กลัวว่าตั้งอายุเริ่มต้นเป็น ม.4 เทอม 2 จะเด็กไป แต่พอไปค้นมาอยู่สามสี่เดือน+สอบปากคำรุ่นน้องแล้ว มันมีเด็กทั้งแบบที่ ปกติๆ / เกินวัย / เกินวัยไกล ฯลฯ อีกหลายอย่าง

ที่เขียนมา+ปรับจากต้นฉบับเดิม คิดว่าน่าจะพอดีอยู่ครับ^^""

ใกล้ชิดกันมากขึ้นเยอะเลย. เด้ยวก็รักกัน อิอิ

อีกสัก 5 บทได้ครับ แหๆ^^

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 14 (หน้าที่ 5 : Update 17/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 17-03-2015 23:21:10
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 14 (หน้าที่ 5 : Update 17/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 17-03-2015 23:23:33
มีแฟนคีบตุ๊กตาได้เจ๋งเลยอ่ะ o13
ชีวิตจริงคือคีบกี่ทีก็ร่วง  :hao7:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 14 (หน้าที่ 5 : Update 17/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 18-03-2015 12:26:41
:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

มีแฟนคีบตุ๊กตาได้เจ๋งเลยอ่ะ o13
ชีวิตจริงคือคีบกี่ทีก็ร่วง  :hao7:

คนคีบเป็น ก็คีบเอา คีบได้คลอดเลยครับ^^"
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 14 (หน้าที่ 5 : Update 17/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 18-03-2015 18:43:18
 ยอมรับว่ากดเข้ามาอ่านเพราะไม่รู้จะอ่านเรื่องอะไรดี พอลองอ่านไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนล่าสุด บอกได้คำเดียวว่า "ดี" มากครับ การเดินเรื่องไม่เยอะ ไม่น้อย ไม่อืดหรือเร็วจนเกินไป โอ้ยยย ไม่รู้จะบอกว่าไงบอกได้แค่ว่า ดี๊ดีอะ (อีกรอบ)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 14 (หน้าที่ 5 : Update 17/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 19-03-2015 03:05:21
อ่านแล้ววววววววววว  :ling1:

จะดิ้นตาย บิ๊กน่ารักมากกก คีบน้องหมีจีบแทน(?)

ตอนหน้าจะเกิดเหตุการณ์อะไรเหรอคะ บิีกถึงจะเล่าเรื่องของตัวเองขี้นมา..??

(อยากไปถ้ำมองตอนแทนเรียนว่ายน้ำจังเว้ยยยยยยยยยยย  :ling1:)


การเล่นตู้คีบเป็น ทำให้ดูเก่งได้ครับ :-P  // ไม่ต้องแอบดูครับ ลึกกว่านี้ จัดให้แน่นอนครับ^^

ยอมรับว่ากดเข้ามาอ่านเพราะไม่รู้จะอ่านเรื่องอะไรดี พอลองอ่านไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนล่าสุด บอกได้คำเดียวว่า "ดี" มากครับ การเดินเรื่องไม่เยอะ ไม่น้อย ไม่อืดหรือเร็วจนเกินไป โอ้ยยย ไม่รู้จะบอกว่าไงบอกได้แค่ว่า ดี๊ดีอะ (อีกรอบ)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ จะพยายามทำให้ดีกว่านี้ครับผม^^

*********

อัปเดทเล็กน้อย บทที่ 25 เขียนไว้ตอนนี้ แอบเกินกว่าความยาวต่อบทแบบมาตรฐานไปแล้ว แต่จะพยายามไม่ให้เกินกว่าบทละ 4 หน้า A4 เพื่อความพอดืในการอ่านนะครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 15 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 19-03-2015 15:52:35
บทที่ 15 มาแล้วครับ มีคำถามสะกิดใจจากแทน ที่ทำให้เรารู้จักที่มาของครอบครัวบิ๊กได้ดีขึ้น

มาอ่านกันต่อครับ^^

**********

Chapter 15

เสียงเอี๊ยดอ๊าดของรองเท้าในสนามบาสฯ ตอนนี้ บอกถึงความเร็วของเกมที่เกิดขึ้น ทีมของโรงเรียนผม กำลังแข่งกับทีมจากโรงเรียนกีฬาจังหวัดเชียงใหม่ เมื่อจบควอเตอร์ที่ 3 แต้มตามหลังทีมโรงเรียนกีฬาจังหวัดเชียงใหม่อยู่ 6 แต้ม

“เราวิ่งสู้มันไม่ได้ พวกนั้นเร็วมาก” ไบร์ทเอยปากบ่นให้ผมฟังขณะที่กำลังดื่มน้ำ

“หกแต้มยังพอไหวนะ โค้ชมาละ” ผมสะกิดให้ไบร์ทฟังแผน หลังจากโค้ชปล่อยให้ดื่มนักกันสักครู่ โค้ชสรุปแผนให้ฟังว่าคงต้องพึ่งผมกับลูกสามคะแนนให้มากขึ้น เพราะอีกฝ่ายคุมบริเวณได้ดี บีบพื้นที่ให้อีกฝ่ายออกลูกไกลๆ ให้มากขึ้น เพราะจังหวะโยนบอลยาวของเราดีกว่าอยู่ และพอลงสนามไป อีกฝ่ายจะเล่นเกมถ่วงเวลาบีบให้เราเร่งเกมแน่นอน

“ฝากด้วยนะแทน” พี่เจมส์กัปตันทีม ชั้น ม.6 เดินมาตบไหล่ผม ก่อนที่เราจะกลับลงสนามในช่วงสุดท้ายกัน

เป็นไปตามที่โค้ชคาดไว้ บอลของอีกฝ่ายค่อนข้างช้า เน้นจังหวะที่แน่นนอน แถมเรียกฟลาว์จากฝั่งผมได้ง่ายกว่าเดิม เกมรุกเรื่อยๆ เกมรับก็แน่นอยู่ การโยนบอลยาวถึงพอจะได้ผลบ้าง ผมถูกอีกฝ่ายเข้าบีบตลอดเวลาได้ลูก เหมือนรู้ว่าลูกสามแต้มผมมีประสิทธิภาพมาก แต่นั้นทำให้ผมออกบอลเร็วให้เข้าไปทำคะแนนได้ง่ายขึ้น เพราะอีกฝ่ายต้องเสียตัวมาประกบผมอยู่

แต้มตอนนี้ตามกันอยู่ 2 แต้ม เหลือห้านาทีสุดท้าย ผมพาบอลเข้าใกล้แป้นได้ แต่พลิกตัวไม่ได้ ตัวที่ส่งให้ได้ก็ไกลไป ผมพลิกตัวยิงบอลไปทางขวา แล้วตัวประกบก็พลาด ขาผมสะดุดกับเท้าอีกฝ่ายล้มลง ได้ลูกโทษแล้ว พี่แวน ม.5 มือยิงจุดโทษผมซัดลงสองลูกครบตามโค้วต้า นั้นทำให้เกมของอีกฝ่ายเร่งใส่เรามากขึ้น

ผมรีบราวน์ลูกจากอีกฝ่ายที่ขึ้นยิงไม่ลง แล้วโยนยาวให้ไบร์ทที่ฉีกตัวเองมารอที่กลางสนาม แล้วไบร์ทก็ขึ้นดังค์เต็มแรง เราทุกคนดีใจมาก ขึ้นนำแล้วสองแต้ม เหลืออยู่สองนาทีสุดท้าย การบุกของผู้มาเยือนหวังผลมาก ลูกสามแต้มของอีกฝ่ายถูกงัดมายิง ฝั่งผมประกบไม่ทัน ลูกสามคะแนนตรงเส้นพุ่งลงออกจากมือ

แต่มันเด้งออกจากแป้น แล้วพี่เจมส์วิ่งไปแย่งลูกมาได้ ผมกับไบร์ทวิ่งตีคู่ไปที่แป้นฝั่งตรงข้าม ลูกโยนของพี่เจมส์ถึงมือไบร์ท ตัวประกบผมวิ่งมาทันแล้ว ไบร์ทส่งข้ามจากอีกฝั่งมาให้ผม แล้ววินาทีถัดมา ผมยิงอย่างใจเย็นที่สุด ถึงจะเซจากการโดนประกบไปบ้าง แต่ลูกก็ลอยลงแป้นเรียบร้อย นำสี่คะแนน

นาทีสุดท้ายกับการทำสี่คะแนน ยิ่งทำให้ฝั่งผมขึงเกมให้แน่นได้มากขึ้น บีบให้อีกฝ่ายเสียบอลง่ายๆ แล้วเราเน้นการครองบอลกับเล่นแบบเผาเวลาไปเรื่อยๆ ก่อนจะปิดท้ายด้วยลูกสามคะแนนของผม เป็นการเก็บคะแนนสำคัญที่ส่งให้ทีมโรงเรียนผมเข้ารอบตัดเชือกได้สำเร็จ

“เจ๋งมากวะแทน ตอนส่งไปขอโทษจริงๆ เรามองตัวประกบไม่ทัน” ไบร์ทส่งน้ำให้ผมดื่ม

“จริงๆ ไบร์ทน่าจะเป็นคนทำคะแนนไปเลยนะ ฝั่งไบร์ทมันว่าง ส่งให้เรานี่เสี่ยงมาก” ผมดื่มน้ำสลับกับราดหัวดับร้อนให้ตัวเอง

“เราอยากให้แทนเป็นพระเอกนัดนี้ไง” แล้วถ้าเมื่อกี้แป็กละ

“ถ้าพลาด เราเป็นผู้ร้ายนัดนี้ใช่มะ” ไบร์ทรีบสะบัดหน้าไม่ใช่โดยไว

“ไม่ใช่ละ ถึงไม่ลง แต่เราน่าจะวิ่งไปเก็บบอลต่อทันอยู่ดีนะ เอาน๊า ชนะคือชนะ โอเคนะ” ก็ไม่ไหวนะไบร์ท

บางทีไบร์ทก็เล่นขัดใจผมนิดหน่อยนะ ผมไม่อยากให้ไบร์ทเผื่อแผ่ให้ผมขนาดนี้ จังหวะที่ไบร์ทยิงคะแนนได้ ทำไปเลย ไม่ต้องให้ผมหรอก ถ้าผมพลาด ทีมจะเสียมากกว่า แต่เอาว่าวันนี้ชนะละกัน เย็นนี้นัดบิ๊กเรียนว่ายน้ำต่อด้วย ยังไหวใช่ไหมแทน ไหวซิ...

………………..

ผ่านไปสองอาทิตย์แล้ว ที่ผมสอนการบ้าน ติวบทเรียนให้บิ๊ก สลับกับที่บิ๊กสอนผมว่ายน้ำ เป็นกิจกรรมที่เกิดขึ้นแทบจะทุกวัน วันที่ผมสอนบิ๊ก จะเป็นหลังหกโมงเย็นถึงสี่ห้าทุ่ม ถ้าวันที่บิ๊กมาสอนผม จะเป็นวันที่ผมไม่มีซ้อม หรือซ้อมเลิกเร็ว เริ่มห้าโมงเย็นถึงสองทุ่ม วันนี้ก็เช่นกัน แข่งเสร็จแล้วก็มาว่ายน้ำต่อ ฟิตไปไหมเรา

“ตีขา กวาดมือขวา ดึงกลับ หันหน้า กวาดมือซ้าย” เสียงบิ๊กที่กำกับท่าฟรีสไตล์ขณะที่ผมกำลังว่ายอยู่ในน้ำ จริงๆ ก็ไม่ยากอะไรนี่หน่า ที่บ้านผมเคยอยากให้ไปเรียนว่ายน้ำ แต่ผมกลัวจม เลยไม่ยอมไปซะที แต่เรียนกับบิ๊ก ผมไม่เคยจมสักครั้ง และว่ายน้ำไม่ยากอย่างที่คิดเลย

“เป็นไวดีอะ นักกีฬานี่ดีนะ มีเซ็นส์กันหมด ฝึกอะไรก็ทำได้จริงๆ” เราว่าคนสอนเก่งมากกว่านะ

“คนสอนดี คนเรียนเลยเป็นไวไง” บิ๊กเกาหัวทำหน้ากวนประสาท

“ทำไมคนสอนดี คนเรียนอย่างเราไม่ดีมั่ง เอาเลขมาให้ติว ก็พอทำได้บ้างแล้วนะ แต่ยังไม่เก่งซะที” ก็ว่าอยู่ว่าทำหน้ากวนเรื่องอะไร

“บิ๊กไม่มีสมาธิเองมากกว่า มันไม่ได้ยากหรอก” ก็เห็นบางทีฟังอยู่ก็หันไปดูมือถือนะ ไม่อยากดุ เดี๋ยวโดนคุณชายแจกหมัดให้

“เปล่าซะหน่อย ก็ฟังอยู่นะ” ให้มันจริงเถอะ

บิ๊กผุดลงไปในน้ำอย่างรวดเร็ว แล้วผมก็รู้สึกเย็นที่ก้นขึ้นมา บิ๊ก!!! ดึงกางเกงว่ายน้ำเราทำไม ผมรีบดึงกลับขึ้นมาใส่แล้วผูกเชือกให้เรียบร้อย คุณชายโผล่จากน้ำแล้วหัวเราะชอบใจ ผมสาดน้ำใส่หน้าคืน แล้วเราสองคนก็สาดน้ำใส่กันอยู่พักนึงจนบิ๊กขอสงบศึก

คุณชายชอบแกล้งผมอะ...ทีหลังตอนนั่งเรียนจะยืดมือถือ เล่นบทโหดบ้างซะเลย

ฟ้ามืดแล้ว เป็นเวลาที่ผมกับบิ๊กขึ้นจากสระ แล้วกลับไปอาบน้ำที่ห้องผม วันนี้บิ๊กอยากกินไก่ทอด เลยโทรสั่งไว้ก่อนอาบน้ำ คุณชายกินเก่งเหมือนเดิม ดูดนิ้วเลียเล็บ ถึงอารมณ์มากๆ ไก่ 8 ชิ้นพร้อมของกินอย่างอื่นก็เกลี้ยง กินเสร็จแล้ว ไปช่วยผมล้างจานละกันนะ

“เห็นบิ๊กกลับบ้านดึกตลอด ที่บ้านไม่ว่าเหรอ” ผมสงสัยนะ ทำไมบิ๊กไปไหนมาไหนได้แบบไม่มีพ่อแม่โทรมาตาม หรือตอนที่มาค้างกับผม ก็ไม่มีพ่อแม่โทรมา

“เราลืมไปแล้วว่า ครอบครัวคืออะไร” ผมรู้สึกเหมือนไปจี้ใจดำบิ๊ก ยังไงไม่รู้ ปากไม่ดีอีกแล้วเรา

“เราอยู่กับแม่ แม่บ้านหนึ่ง คนขับรถอีกหนึ่ง แค่นี้จริงๆ แม่เราเป็นที่ปรึกษาด้านการลงทุน กับดูแลหุ้นให้กับเศรษฐีดังหลายคนทั้งในและนอก เดือนนึงเจอหน้าเราสัก 3 ครั้งก็เก่งแล้ว” บิ๊กหยิบจานมาล้างน้ำแล้วเช็ดด้วยผ้าสะอาดอยู่

“ขอโทษนะ ที่ถามออกไป...” ผมแค่อยากรู้จักบิ๊กให้มากกว่านี้เอง

“ไม่เป็นไรหรอก เราแค่ไม่รู้จะเล่าอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่บ้านให้ใครฟัง มันไม่ค่อยมีอะไรให้จำเท่าไหร่เอง” บิ๊กยิ้มออกมา แต่แววตาดูไม่ยิ้มตามเท่าไหร่

“เราอิจฉาคนมีครอบครัวนะ มีพ่อ แม่ ลูก ที่ได้อยู่ด้วยกันเราอยากมีพ่อแม่ให้กอด ชมเราเวลาเราทำได้ ปลอบเราเวลาเราทำไม่ได้ ไปเที่ยวพร้อมหน้า งานวันพ่อ วันแม่ ก็มีพ่อแม่มาอวด” บิ๊กวางจานแรงนิดๆ หลังจบประโยคนี้ ก่อนจะเช็ดมือแล้วเดินไปที่ระเบียง ผมเช็ดครัวอีกสักนิด ก่อนจะเดินไปหาบิ๊กที่ระเบียง

บิ๊กกำลังสูบบุหรี่อยู่ พ่นควันยาวๆ ออกไปข้างนอก ไม่ให้โดนผม แววตาของบิ๊กดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูก ผมไม่น่าถามเลยจริงๆ บิ๊กถอนหายใจเป็นควันสีเทาออกมา ก่อนจะอัดบุหรี่เข้าไปเต็มปอดอีกรอบ

………………..

ผมยืนอยู่มุมซ้ายของระเบียบ ส่วนบิ๊กอยู่มุมขวาของระเบียง หนุ่มแว่นหัวเกลี้ยงที่ตอนนี้ยืนสูบบุหรี่อยู่ ท่อนบนที่เผยผิวขาว กล้ามเนื้อทุกสัดส่วนที่แข็งแกร่ง กับท่อนล่างที่มีกางเกงนักเรียนสีดำตัวสั้น กับขอบกางเกงใน CK ที่เลยขึ้นมาชัดเจนตอนนี้ ทำให้คุณชายคนนี้ไม่ต่างอะไรกับแบดบอยคนนึงเลยก็ว่าได้

“ตอนเราอายุ 5 ขวบ เราโดนพ่อเหวี่ยงอัดกำแพง เพราะถามพ่อว่า ทำไมต้องตีแม่จนร้องไห้ เห็นแผลคิ้วแตกข้างซ้ายมะ” บิ๊กทำลายความเงียบด้วยการเริ่มเล่าออกมา จบประโยคแล้ว ผมมองดูดีๆ มีแผลเย็บบางๆ ที่หัวคิ้วนิดนึง

“แผลนี้ทำให้เราเกลียดพ่อตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา พ่อทำโรงงานเจ็ง แม่เราเป็นแค่พนักงานแบงค์แต่ต้องแบกหนี้สิ้นหลายสิบล้านของพ่อไว้ ส่วนพ่อเราเหรอ หนีหาย กลับมาอีกที ก็มาเอาเงินที่แม่ทีละหลายแสน แม่เราไม่มี ก็ตบแม่เราเลือดกลบปาก” ผมฟังบิ๊กที่กำลังพ่นควันออกมารุนแรงมากขึ้น สายตาของบิ๊กเหมือนคนที่กำลังจะร้องไห้ออกมาให้ได้

“ตั้งแต่เราขึ้น ป.4 เราก็แทบไม่เจอหน้าแม่เรา แม่บอกแค่ ลูกช่วยตัวเองได้นะ แม่ขอเวลาที่จะอยู่กับลูกไปทำให้เราทั้งสองคนสบาย เรามีกันแค่นี้จริงๆ ตอนนั้นก็ไม่เข้าใจนะทำไม จำได้แค่ เช้าตื่น แปรงฟัน อาบน้ำ กินข้าว นั่งรถที่คนขับพาไปส่งหน้าโรงเรียน บ่ายสามรอนั่งรถกลับบ้าน แล้วก็อยู่ในบ้านหลังนั้นจนถึงเช้าคนเดียว เราจะได้เจอหน้าแม่เฉพาะ เวลามีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนแล้วโดนโรงเรียนเรียก กับเวลาแม่ดูผลการเรียน แค่นั้นแหละ” ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมเจอมา มันดูเล็กไปกับสิ่งที่บิ๊กที่ต้องเจอมาตลอดชีวิต

“ตอนเราอายุ 12 วันรุ่งขึ้น จะเป็นวันเกิดปีที่ 13 ของเรา พ่อมารับเราไปเที่ยวบ้านหลังใหม่ พ่อดูอู้ฟู้มาก รู้มะ เราได้ของดีตั้งแต่วันนั้นเลยแหละ” บิ๊กหัวเราะในลำคอเหมือนคนสะใจอะไรบางอย่าง

“เราได้นอนกับเมียใหม่พ่อเรา เค้าเป็นผู้หญิงที่สวยแบบนางเอกหนังแผ่น จนนึกว่าพ่อไปซื้อดาราหนังมาทำเมียซะอีก เราไม่ได้คิดอะไรตอนทำ มันเหมือนโดนผู้หญิงคนนั้นปล้ำเราอยู่ แต่ของดีก็คือ พ่อเรามาเจอตอนเราทำเมียพ่อเสร็จแล้ว สีหน้าพ่อตอนที่เห็นเราทำเมียพ่อ สะใจที่สุด เหมือนได้แก้แค้นให้แม่ นั้นจากนั้นผู้ชายคนนั้น ก็ไม่นับเราเป็นลูกเค้าอีกต่อไป” คำถามเดียวของผม ทำให้ผมรู้สึกผิดที่ทำให้บิ๊กขุดความทรงจำที่ไม่น่าจำออกมาระบายแบบนี้

“วันนั้นเราต้องเดินออกจากบ้านที่สองข้างทางมีแต่ต้นไม้กับถนนเปลี่ยวๆ เราไม่กลัวสักนิด เดินไปเรื่อยๆ พักบ้าง แต่ไม่รู้สึกหมดแรง พอเราหาทางกลับไปบ้านได้ เราอยากบอกแม่ว่าเราแก้แค้นให้ได้แล้ว แต่แม่ก็ไม่อยู่บ้าน แม่สัญญาว่าจะไปรับเราจากบ้านพ่อ เพื่อมาพาไปกินข้าววันเกิด แต่แม่ไม่ว่าง แม่ติดงานด่วน ทิ้งโน๊ตไว้แค่ อีกสองวันกลับมา” บุหรี่มวนแรกถูกดีดออกจากระเบียงลงไป มวนใหม่ถูกจุดขึ้นอีก ผมอยากให้บิ๊กพอได้แล้ว

“เราเกลียดผู้ชายคนนั้นมาก แม่ต้องเอาเวลาทั้งชีวิตไปแก้ไขสิ่งที่ไม่ได้ก่อ ไม่มีเวลาให้เราเหมือนแม่คนอื่น เราไม่เคยมีงานวันเกิด เพราะเราไม่มีครอบครัว ไม่เคยมีสักอย่างที่เด็กคนอื่นมีจากพ่อแม่ และยังไม่นับ บรรดาเมียน้อยที่ไม่ซ้ำหน้าของพ่อทั้งหลาย ที่เคยมาตบแม่เราถึงที่ เพราะผู้ชายคนนั้นสั่งให้มาขอเงินแม่เรา” ควันสีเทาถูกพ่นออกมาช้าๆ แต่ฟุ้งกระจายเหมือนหมอกที่ปกคลุมเรื่องทั้งหมดนี้

“นี่แหละ บ้านเรา แทนอยากถามไรอีกไหม” บิ๊กพ่นควัน มองหน้าผมเหมือนต้องการอะไรจากผม ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ บิ๊ก แล้วใช้สองมือของผมจับมือซ้ายบิ๊กที่ว่างอยู่

“เราทุกคนไม่ได้เกิดมาเพื่อสมบูรณ์แบบ แต่เราเลือกจะทำให้เราสมบูรณ์มากขึ้นได้นะ คนที่อยู่รอบๆ บิ๊กทุกคน รักและเดินอยู่ข้างๆ เสมอ ถึงมันจะเติมเต็มไม่ได้หมด แต่ทุกคนจะช่วยเติมเต็มสิ่งที่ขาดให้แน่นอน รวมถึงเราด้วยนะ” ใบหน้าบิ๊กตอนนี้เหมือนคนร้องไห้ไม่ออก

“เราแค่ไม่อยากเสียอะไรไป เท่านั้นเอง” ควันบุหรี่ถูกพ่นช้าๆ ผมรับรู้ถึงกลิ่นที่บิ๊กพ่นมันออกมา บิ๊กก้มหน้าพูดด้วยความรู้สึกที่เหมือนพยายามเก็บอารมณ์เอาไว้

“บิ๊กไม่ได้เสียอะไรไปสักหน่อย บิ๊กมีทุกอย่างแล้วต่างหาก บิ๊กมีแม่ที่ทำทุกอย่างเพื่อให้บิ๊กมีวันนี้ มีเพื่อนที่ดีที่โรงเรียน มีใครหลายคนที่พร้อมจะให้ความช่วยเหลือ และสุดท้าย เราไง” บิ๊กดีดบุหรี่มวนที่สองทิ้งออกนอกระเบียงไป แล้วดึงผมไปกอดไว้แน่นๆ

ขอยืมไหล่แป็ปนึงนะ....ผมปล่อยให้บิ๊กร้องไห้ออกมา ผมไม่เห็นหน้าว่าบิ๊กเป็นอย่างไร มีเพียงแค่เสียงกับน้ำตาที่เปื้อนไหล่ผม

ไม่ถึงห้านาทีต่อมา บิ๊กคลายกอดผมออก ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้หมด แล้ววางมือบนไหล่ผมทั้งสองข้าง พยักหน้าเร็วๆ เพื่อแทนคำพูดว่าโอเคแล้ว

“แทน คืนนี้เราค้างที่ห้องได้เปล่า” ทำไมจะไม่ได้ละ

“แล้วไม่มีเรียนเหรอบิ๊ก” มาก็ไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามานะ

“พรุ่งนี้ใช้ชุดนักเรียน เราใส่ซ้ำก็ได้” ไม่เอาอะ เหม็นพอดี

“เดี๋ยวเราไปซักให้นะ ซัก รีด ทันตอนเช้าอยู่” บิ๊กถอดกางเกงนักเรียนออกต่อหน้าผม ผมตกใจจนปิดตาเลย

“จะซักให้ไม่ใช่เหรอ ตกใจอะไรอะ เข้าใจนะ บิ๊กน้อยมันใหญ่ เลยอยากดูอีกใช่มะ” บ้า!!! ใครเค้าให้ถอดกางเกงกันแบบนี้ ผมเปิดตาขึ้น บิ๊กถือกางเกงนักเรียนอยู่ กางเกงในทรงบริฟ CK สีดำขอบแดงรุ่นเดียวกับที่ Justin Biber คือชิ้นสุดท้ายที่บิ๊กสวมไว้อยู่

“ตกใจทำไม ตอนเราไม่สบาย แทนก็เห็นหมดทุกสัดส่วนเราแล้ว” ก็จริง แต่นั้นมันตอนหลับ ไม่ใช่ถอดให้ผมดูแบบนี้ ผมรับกางเกงนักเรียนบิ๊กมา

“ชุดนอนอยู่ในตู้เสื้อผ้านะ กางเกงในถอดมาให้เราซักด้วย” ผมหันหลังเดินไป แล้วมีอะไรสักอย่างกระแทกหลังผม พอผมหันกลับไปดูที่พื้น กางเกงในบิ๊กนี่หว่า แล้วบิ๊กก็เดินแซงผมไปที่ตู้เสื้อผ้า ในแบบ...ผมไม่เห็นข้างหน้านะ แต่เห็นแก้มก้นขาวๆ อย่างเดียว ก่อนที่บิ๊กจะหันหน้ากลับมาแลบลิ้นให้ผม แล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนผมมาใส่

คนบ้า!!! นี่ห้องผมนะ ทำยังกับเป็นห้องตัวเองไปได้

บิ๊กนอนอยู่ที่เตียงแล้ว แต่ยังเล่นมือถืออยู่ ผมมานอนข้างๆ ก่อนจะห่มผ้า แล้วหันตะแคงไปอีกทาง

“แทน” ผมหันกลับมาตามที่บิ๊กเรียก

“เราดูแย่เปล่าที่ร้องไห้” ผมส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ

“รู้เปล่า ตั้งแต่เราขึ้น ม.1 เราไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นอีกเลย” บิ๊กปิดจอมือถือ แล้ววางที่หัวเตียง ก่อนจะตะแคงมาหาผม

“คนร้องไห้ ไม่ได้แปลว่าอ่อนแอนะ” ผมไม่ใช่คนแข็งแกร่งอะไรแบบบิ๊กซะหน่อย

“เราไม่อยากอ่อนแอ แต่จริงๆ เราอ่อนแอจนใกล้จะพังแล้ว” สิ่งที่บิ๊กแบกไว้ มันเหนื่อยเกินเด็กวัยเราจะรับไหวนั้นแหละ

“ขอบใจที่ให้เรากอดนะ” บิ๊กเปลี่ยนเป็นนอนหงาย แล้วดึงผมไปกอดไว้ที่อ้อมอกของตัวเอง

“เรานอนแล้วนะ ขอกอดไว้แบบนี้นะ” บิ๊กปิดตาลงในขณะที่ผมนอนหนุนหน้าอกของบิ๊กอยู่

ถ้าแค่นี้ทำให้บิ๊กสบายใจขึ้นได้ มันเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับสิ่งที่บิ๊กทำให้ผมเช่นกัน...

**********

บทที่ 16 จะได้เห็นความไม่แน่ใจตัวเองของบิ๊กที่มีต่อแทน จนต้องไปสารภาพให้แทนฟังด้วยตัวเองครับ

บทที่ 16 เจอกัน วันเสาร์บ่ายๆ ครับผม // ตอนนี้เขียนถึงบทที่ 26 แล้ว หลังจากแก้ส่วนสุดท้ายของบทที่ 25 ซึ่ง...รออ่านละกันครับ แหๆ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 15 (หน้าที่ 5 : Update 19/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 19-03-2015 16:13:33
รายงานตัวตามเคย ;p

รอกลับบ้านก่อนเด้ออออ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 15 (หน้าที่ 5 : Update 19/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 19-03-2015 16:22:28
บิ๊กแสบแบบนี้สาเหตุเป็นเพราะพ่อสินะคะเนี่ย แย่จริง! แต่อย่างน้อยๆ เราก็ยังได้เห็นบิ๊กในอีกมุมหนึ่ง ที่ยังดูเป็นเด็กน้อยสมวัย :o8: ดีนะที่
บิ๊กมีแทนอยู่ข้างๆ คอยปลอบคอยเตือน ยอมรับเลยค่ะ ว่าการที่ทั้งสองคนได้มาเจอกันเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ o13
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 15 (หน้าที่ 5 : Update 19/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 19-03-2015 16:46:18
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 15 (หน้าที่ 5 : Update 19/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 19-03-2015 18:34:40
ป้ามาแล้ว เป็นแม่คนจริงๆค่ะ คุณ Zipboy

อ่านตอนนี้ก็เข้าใจว่าบิ๊กนี่โตมาเอง ไม่มีคนเลี้ยงในเง่ของการเลี้ยงดูหรือฟูมฟักเอาใจใส่
วัย 13 ปีนี่เด็กบางคนยังสำเร็จความใคร่ไม่เป็นเลยแต่บิ๊กมีแรงแค้นผลักดันจนมีเพศสัมพันธ์กับเมียพ่อ
คิดนะว่าบุญแล้วลูกเอ๋ย ที่พ่อมันไม่กระทืบเอาน่ะ  นังนั่นก็กระไรกินไม่เลือก
บิ๊กเหมือนกับว่าโตขึ้นมาทันตาเห็นในวันนั้นที่ว่าไม่กลัวถนนเปลี่ยวมืดๆ
ุถึงแทนจะบอกบิ๊กว่าแม่ทำเพื่อบิ๊กหรืออย่างไรนั้น
ตรงนี้ไม่เห็นด้วยนะ ส่วนตัวแล้วคิดว่าแม่ของบิ๊กทำเพื่อสนองความต้องการตัวเอง
ในหน้าที่การงานแม่ของบิ๊กประสบความสำเร็จในขณะที่ชีวิตครอบครัวล้มเหลว
การออกข้างนอกทำงานเหมือนเป็นสิ่งเติมเต็มความต้องการของแม่แทนที่จะมาดูลูก
คิดว่าถ้าเลือกได้บิ๊กคงอยากเจอแม่อย่างน้อยทุกวัน กินข้าวด้วยกันสักมื้อ
ให้แม่ถามว่าวันนี้เป็นไงมั่งที่โรงเรียน มากกว่าอย่างอื่นๆที่ได้มา

ดีใจที่บิ๊กเปิดใจให้แทน เห็นคู่นี้หยอกล้อกันแล้วน่ารักดี เป็นเด็กสมวัย
ชอบการบรรยายแมทช์บาสเก็ตบอลของคนเขียนนะคะ
เหมือนนั่งอยู่ในเหตุการณ์ด้วย   ไบรท์นี่สมเป็นพระรองเกาหลีเลย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 15 (หน้าที่ 5 : Update 19/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 19-03-2015 19:19:25
พ่อแทนชั่วมากกกกกก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 15 (หน้าที่ 5 : Update 19/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 19-03-2015 19:38:37
อ่านประโยคนี้>>>“เราไม่อยากอ่อนแอ แต่จริงๆ เราอ่อนแอจนใกล้จะพังแล้ว”
 :katai4:

รู้สึกจุกแบบ ฮะเฮือกกกกกก~ ไม่ไหวแล้ว :o12:
เราโคตรเข้าใจนายเลยนะเว้ย แบบว่ามันพังอ่ะ พังมากๆเลย! :z3:
อารมณ์แบบ ไม่ไหวแล้วนะเว้ย โชคชะตามันเล่นตลกอะไรกับชีวิตเรามากป่ะ?
ฟ้าก็ไม่คิดจะแกล้งคนอื่นนอกจากเราเลยหรืออย่างไร? เคว้งมากๆเลย

ขอบคุณคนเขียนนะฮะ :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 15 (หน้าที่ 5 : Update 19/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 19-03-2015 21:34:15
 :m25: มีดึงให้แทนไปซบอกอะ อ่านแล้วอมยิ้มแก้มจะแตก ฟิน แต่ชีวิตบิ๊กนี่สุดๆ อะ ดีมากแล้วนะผมว่าที่ไม่เสียคนไปมากกว่านี้ เพราะบิ๊กแค่เกเร ชอบประโยคนี้ อ่อนแอจนจะพัง ถ้ามันจะพังมาพังที่ห้องแทนนะ แทนรอซ่อมอยู่ :-[ เขิน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 15 (หน้าที่ 5 : Update 19/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 19-03-2015 23:05:44
อื้อหือ พ่อบิ๊กนี่ไม่ไหวเลย ตอนนี้สงสารแม่บิ๊กที่สุด ต้องมารับแรงกดดันจากเมียน้อย....  :hao5:

แต่คุณแม่เลี้ยงลูกคนเดียวมาได้จนถึงตอนนี้โดยไม่เสียคนได้ถือว่าเก่งมากเลยนะคะ

กอดคุณแม่ๆ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 15 (หน้าที่ 5 : Update 19/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 19-03-2015 23:22:02
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 15 (หน้าที่ 5 : Update 19/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 19-03-2015 23:57:54
อยากอ่านต่อ. น่ารักจัง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 15 (หน้าที่ 5 : Update 19/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 20-03-2015 16:34:09
บิ๊กแสบแบบนี้สาเหตุเป็นเพราะพ่อสินะคะเนี่ย แย่จริง! แต่อย่างน้อยๆ เราก็ยังได้เห็นบิ๊กในอีกมุมหนึ่ง ที่ยังดูเป็นเด็กน้อยสมวัย :o8: ดีนะที่
บิ๊กมีแทนอยู่ข้างๆ คอยปลอบคอยเตือน ยอมรับเลยค่ะ ว่าการที่ทั้งสองคนได้มาเจอกันเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ o13

สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับกันและกันครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

ป้ามาแล้ว เป็นแม่คนจริงๆค่ะ คุณ Zipboy

อ่านตอนนี้ก็เข้าใจว่าบิ๊กนี่โตมาเอง ไม่มีคนเลี้ยงในเง่ของการเลี้ยงดูหรือฟูมฟักเอาใจใส่
วัย 13 ปีนี่เด็กบางคนยังสำเร็จความใคร่ไม่เป็นเลยแต่บิ๊กมีแรงแค้นผลักดันจนมีเพศสัมพันธ์กับเมียพ่อ
คิดนะว่าบุญแล้วลูกเอ๋ย ที่พ่อมันไม่กระทืบเอาน่ะ  นังนั่นก็กระไรกินไม่เลือก
บิ๊กเหมือนกับว่าโตขึ้นมาทันตาเห็นในวันนั้นที่ว่าไม่กลัวถนนเปลี่ยวมืดๆ
ุถึงแทนจะบอกบิ๊กว่าแม่ทำเพื่อบิ๊กหรืออย่างไรนั้น
ตรงนี้ไม่เห็นด้วยนะ ส่วนตัวแล้วคิดว่าแม่ของบิ๊กทำเพื่อสนองความต้องการตัวเอง
ในหน้าที่การงานแม่ของบิ๊กประสบความสำเร็จในขณะที่ชีวิตครอบครัวล้มเหลว
การออกข้างนอกทำงานเหมือนเป็นสิ่งเติมเต็มความต้องการของแม่แทนที่จะมาดูลูก
คิดว่าถ้าเลือกได้บิ๊กคงอยากเจอแม่อย่างน้อยทุกวัน กินข้าวด้วยกันสักมื้อ
ให้แม่ถามว่าวันนี้เป็นไงมั่งที่โรงเรียน มากกว่าอย่างอื่นๆที่ได้มา

ดีใจที่บิ๊กเปิดใจให้แทน เห็นคู่นี้หยอกล้อกันแล้วน่ารักดี เป็นเด็กสมวัย
ชอบการบรรยายแมทช์บาสเก็ตบอลของคนเขียนนะคะ
เหมือนนั่งอยู่ในเหตุการณ์ด้วย   ไบรท์นี่สมเป็นพระรองเกาหลีเลย

บทท้ายๆ จะได้เห็นความรู้สึกจริงๆ ของคุณแม่บิ๊ก ที่มีกับบิ๊กแน่นอนครับ

ตัวละครในเรื่องนี้เกือบทั้งหมด ไม่มีใครไม่เจ็บมาก่อน หนักเบา อีกเรื่องครับ

แต่ที่เขียนไว้เหมือนกันคือ ทุกคนมีการเดินต่อ แต่จะเดินต่อด้วยวิธีไหน ก็อีกเรื่องกันครับผม^^

พ่อแทนชั่วมากกกกกก

พ่อของบิ๊กนะครับ แหๆ ^^""

อ่านประโยคนี้>>>“เราไม่อยากอ่อนแอ แต่จริงๆ เราอ่อนแอจนใกล้จะพังแล้ว”
 :katai4:

รู้สึกจุกแบบ ฮะเฮือกกกกกก~ ไม่ไหวแล้ว :o12:
เราโคตรเข้าใจนายเลยนะเว้ย แบบว่ามันพังอ่ะ พังมากๆเลย! :z3:
อารมณ์แบบ ไม่ไหวแล้วนะเว้ย โชคชะตามันเล่นตลกอะไรกับชีวิตเรามากป่ะ?
ฟ้าก็ไม่คิดจะแกล้งคนอื่นนอกจากเราเลยหรืออย่างไร? เคว้งมากๆเลย

ขอบคุณคนเขียนนะฮะ :pig4:

:m25: มีดึงให้แทนไปซบอกอะ อ่านแล้วอมยิ้มแก้มจะแตก ฟิน แต่ชีวิตบิ๊กนี่สุดๆ อะ ดีมากแล้วนะผมว่าที่ไม่เสียคนไปมากกว่านี้ เพราะบิ๊กแค่เกเร ชอบประโยคนี้ อ่อนแอจนจะพัง ถ้ามันจะพังมาพังที่ห้องแทนนะ แทนรอซ่อมอยู่ :-[ เขิน

ชื่อเล่นนายเอกที่ชื่อ "แทน" ก็เพราะเป็นส่วนเติมเต็มพระเอกนี่ละครับ^^

อื้อหือ พ่อบิ๊กนี่ไม่ไหวเลย ตอนนี้สงสารแม่บิ๊กที่สุด ต้องมารับแรงกดดันจากเมียน้อย....  :hao5:

แต่คุณแม่เลี้ยงลูกคนเดียวมาได้จนถึงตอนนี้โดยไม่เสียคนได้ถือว่าเก่งมากเลยนะคะ

กอดคุณแม่ๆ  :กอด1:

บทท้ายๆ จะเป็นเรื่องครอบครัวของทั้งคู่ ได้เห็นทั้งสองฝั่งแน่นอนครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

อยากอ่านต่อ. น่ารักจัง

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

**********

ตอนนี้กำลังเขียนถึงบทที่ 26 ซึ่งบทที่ 27 กับ 28 จะเป็นสองบทสุดท้ายที่อ่านแล้วยิ้มแย้มกัน ก่อนที่บทที่ 29-35 จะเครียดกันเป็นพิเศษ เพื่อกลับไปยิ้มแย้มกันต่อในบทที่ 36 เป็นต้นไปครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 15 (หน้าที่ 5 : Update 19/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 20-03-2015 20:28:17
เอาจริงๆ บิ๊กเก่งมากๆ เลยนะคะที่ไม่เสียคน  o13
เรื่องที่เจอสำหรับเด็กอายุ 12 นี่แรงมากเลย ถ้าแบกไม่ไหวก็อาจจะพังไปแล้วอย่างที่บิ๊กว่าก็ได้
ทำไงดีคะคุณซิปบอย หลงรักคุณชายมากขึ้นอีกแล้ว  :impress2:
ปล. แทนก็น่ารักเช่นเดิม สองคนเหมาะกันจริงๆ ค่ะ  o18
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 15 (หน้าที่ 5 : Update 19/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 21-03-2015 00:12:48
เอาจริงๆ บิ๊กเก่งมากๆ เลยนะคะที่ไม่เสียคน  o13
เรื่องที่เจอสำหรับเด็กอายุ 12 นี่แรงมากเลย ถ้าแบกไม่ไหวก็อาจจะพังไปแล้วอย่างที่บิ๊กว่าก็ได้
ทำไงดีคะคุณซิปบอย หลงรักคุณชายมากขึ้นอีกแล้ว  :impress2:
ปล. แทนก็น่ารักเช่นเดิม สองคนเหมาะกันจริงๆ ค่ะ  o18

ถ้ารักกันแบบนี้ ติดตามกันต่อไปนะครับ^^

ขอบคุณสำหรับการติดตามด้วยครับผม

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 21-03-2015 13:56:33
มาแล้วครับ บทที่ 16 ที่ความสัมพันธ์ของบิ๊กกับแทน แนบแน่นมากขึ้น และบิ๊กเองก็ไม่แน่ใจในความรู้สึกตัวเองว่า รู้สึกเป็นเพื่อนที่ดี หรือรู้สึกชอบมากกว่าเพื่อนกันแน่

มาดูกันต่อครับ^^

**********

Chapter 16

ที่ห้องชมรมดนตรี โจกับแชมป์กำลังเถียงเรื่องคอร์ดเพลงที่พึ่งแกะมาล่าสุด เพราะจังหวะมันคร่อมกัน เลยทำให้ไม่แน่ใจว่าใครถูกหรือผิด ผมดีดกีตาร์เพลงเดียวกับที่สองคนนั้นกำลังเถียงอยู่เพลินๆ ไม่ได้เพื่อหาว่าที่ถูกคืออะไรนะ แต่มันเป็นเพลงที่ผมชอบด้วยแหละ

“ฮัลโหลครับเฮีย” เฮียโบ้โทรหาผม แปลว่าต้องมีของดีเช่นเคย

“เอ้ย G-Shock Evangelion สีม่วงกับขาวที่ให้หาอะ หาได้แล้วนะ เฮียได้มาแล้ว พร้อมยัง” งานเสียเงินมาถึงที่เลยๆๆ
 
“โอเคเฮีย เก็บไว้เลยนะ เดี๋ยวเข้าไปเอานะครับเฮีย” วางสายเสร็จ แกะเพลงต่อดีกว่า

ผมชอบเพลงนี้ เพราะผมอยากเอาไว้เล่นให้แฟนฟัง...เสียดายแค่ตอนนี้ยังไม่มีแฟนนั้นแหละ

“ยังมีคนเชื่ออยู่ไหม ว่าความรักนั้นมีจริง ต่อให้ถูกทิ้ง มากี่ครั้งก็ตาม แต่ดวงใจเจ้ากรรม มันก็ยังพยายาม จะตอบคำถาม เสียงที่ดังจากข้างใน คนเราวันนี้ รักเร็วแล้วก็เบื่อ มันไม่มีเหลือความเชื่อในหัวใจ วันที่ไม่มีใครศรัทธาในรักอีกต่อไป ฉันเองก็ไม่แน่ใจ ฉันอาจไม่ศรัทธาในความรักสักเท่าไหร่ แต่ฉันศรัทธาในเธอคนเดียวทั้งหัวใจ และไม่ว่าเธองี่เง่าเท่าไหร่ จะงอนหรือเอาแต่ใจ ก็คงจะไม่ไปไหน เพราะฉันรักเธอ

ไม่รอปฎิหารย์ที่มันไม่มีจริง แต่ฉันจะสร้างมันเองด้วยความรักแท้จริง จากหัวใจ คอยดูต่อไป แล้วฉันจะทำให้เธอได้ดู...”


ที่เหลือยังร้องไม่ถูกแหะ แต่ฟังแล้วชอบมากเลย หวังว่าสักวันจะมีคนให้ร้องเพลงนี้ให้ฟังนะ ไปดูนาฬิกาดีกว่า

“เออ ไอ้โจ ไอ้แชมป์ พวกมึงแกะท่อนสองไปจนจบใหม่นะ กูว่าคอร์ดเหมือนจะไม่ใช่ แต่ครึ่งแรกของเพลงอะ ไม่มีปัญหาแน่นอน กูมีธุระ ไปก่อนนะ” ไอ้แชมป์กับโจที่ยังเครียดกับการแกะคอร์ด โบกมือไล่ผมแบบไม่มองหน้าผมสักนิด

สิบห้านาทีต่อมา น้องถ่านก็จอดเยื้องๆ กับร้านเฮียโบ้ วันนี้มาในชุดพละคอกลม สาวๆ ที่เดินผ่านแถวร้านหน้าเฮีย น่ารักจนผมต้องหยุดถามชื่อกับเบอร์ ได้เบอร์แล้ว เจอกันนะคร๊าบ

“ซาหวาดดีครัชๆๆ เฮียโบร้ๆๆ” เฮียทักทายผมด้วยนิ้วกลาง ก่อนจะหยิบของมาวางที่ตู้ แล้วเล่น iPad ต่อไป

“สวยโคตรๆ บัญชีเดิมนะเฮีย” เฮียตอบในลำคอแค่รับทราบ แล้วผมก็โอนเงินให้เฮียเรียบร้อย

“เออ มึงแห้วกับผู้หญิงที่ชื่อแพรวนั้นแล้วเหรอ” เฮียพูดชื่อนี้ให้ผมนึกถึงทำไมเนี่ย เออ ลืมไป เฮียยังไม่รู้นี่หว่า

“คือ เค้ามากับผู้ชายคนนึง น่าจะรุ่นๆ แก โรงเรียนกางเกงน้ำเงินคู่อริโรงเรียนเรานั้นแหละ มาซื้อ Baby-G สีฟ้าที่แกเคยเล็งจะให้เค้านั้นแหละ” ผมสังเกตตู้ดีๆ ขายไปแล้วจริงด้วย

“ผู้หญิงแบบนั้น ได้ครั้งเดียวก็พอแล้วเฮีย” เฮียคงรู้ใช่ไหม ว่าผมของขึ้นอยู่

“เป็นไง บอกแล้วว่าอย่าพึ่งซื้อ โอกาสหน้าใช้บริการใหม่นะครับ” อยากถีบยอดอกเฮียก็เพราะแบบนี้แหละ แต่มันเป็นเรื่องจริง ก็ต้องยอมรับนะ ไหนๆ ก็มาหาเฮียละ ปรึกษาเฮียดีกว่า

“เฮีย...เคยรู้สึกดีกับใครจนหาคำตอบไม่ได้ปะ” เฮียคิดอยู่สักครู่

“ทำไมถึงหาคำตอบไม่ได้ละมึง” เฮียนั่งฟังผมอย่างตั้งใจ

“คือ ผมมีเพื่อนใหม่คนนึง ไม่เหมือนไอ้โจ ไอ้ตั้ม ไอ้แชมป์ แต่เป็นเพื่อนที่ดีมากอะ อยู่ด้วยแล้วสบายใจอย่างบอกไม่ถูก” เฮียเพ่งมองผมตั้งใจยิ่งกว่าเดิม

“ผู้หญิงคนไหนอีกละ” มันไม่ใช่ซิเฮีย

“เพื่อนผู้ชาย” เฮียทำหน้าตกใจทำไมนั้น

“เฮีย อย่าคิดอกุศล ผมไม่ใช่เกย์นะ” เฮียหัวเราะ ผมเคืองจริงด้วย

“แล้วทำไมรู้สึกดีจนหาคำตอบไม่ได้ละ” นั้นละเฮีย คำนี้แหละเฮีย ที่ผมตอบไม่ถูก

“ผมไม่เคยเข้าใจคำว่าห่วงใยและดูแลกัน เป็นไงมั่งเฮีย เฮียก็เห็นผมมาตั้งแต่ยังไม่ขึ้น ม.ต้น คงพอนึกออกว่า ผมอยู่คนเดียวมาตลอด” เฮียวางมือที่ไหล่ผมเบาๆ

“นั้นเพราะแกเป็นคน มีจิตใจ มีความรู้สึกอยู่ไง” ถึงเฮียจะปากหมา แต่เฮียก็เป็นเหมือนพ่อ แม่ ผมอีกคนนะ

“ผมกลัวตัวเองจะรู้สึกมากกว่าเพื่อนอะเฮีย...” เฮียหลุดขำเล็กๆ ออกมา

“ไม่แน่นะมึง หญิงไม่รุ่ง มุ่งชายจะรุ่งก็ได้” ขอเอาเก้าอี้ฟาดได้ไหมครับเฮีย

“ไม่มีทางแน่นอนเฮีย เฮียปากหมาตลอดอะ” เฮียไม่ต้องทำปากขมุบขมิบล้อผมเลย

“แต่เฮียไม่เคยพลาดเวลาทายอะไรแกนี่ซิ” อย่าเฮีย ผมกลัวจริงนะ

“ล้อเล่น!!!” เฮียนะ อย่าล้อเล่น เดี๋ยวผมเอาจริง

“งั้นแฟนคนต่อไป ผมจะพามาถามเฮียนะว่า นี่เมียผม หล่อไหมครับ ดีไหม” แหย่นัก เดี๋ยวเอาจริง

“ให้มันจริงเถอะ” ผมทำปากจู๋ให้เฮีย ก่อนจะหิ้วถุงนาฬิกาเดินออกไป

ก็จริงนะ ผมคิดไงกับแทนกันแน่ งั้น...โทรหาแทนดีกว่า

………………..

บิ๊กบอกว่าอยู่สยาม ชวนกินข้าวเย็นกัน ให้รอตรงที่เรียนพิเศษที่เราเคยเรียนด้วยกัน เดินมารอแล้ว หันซ้าย หันขวา ไม่เจอแหะ

“แทน!!!” ใครเรียกเรา ตกใจผม ผมหาต้นเสียงว่ามาจากไหน เจอละ รถคันโตที่ชื่อน้องถ่าน กับคนขับในชุดพละที่เปิดกระจกหมวกกันน็อคเรียกผม แต่วันนี้ผมไม่ได้เอาหมวกมานะซิ บิ๊กถอดหมวกให้ผมใส่

“ขึ้นรถเลย เดี๋ยวพาไปกินของอร่อยๆ” บิ๊กฝากผมสะพายเป้นักเรียนเพิ่มอีกใบ ผมเลยต้องแบ่งไหล่สะพายคนละข้าง

ผมกำลังอยู่กลางถนนที่มีป้ายใหญ่เต็มถนน มองดีๆ นึกออกละ เยาวราชนี่...บิ๊กค่อยๆ พาน้องถ่านคลานไปตามจราจรเรื่อยๆ ก่อนจะไปจอดที่หน้าร้านขายของจีนร้านนึง บิ๊กเหมือนจะรู้จักคนในร้านนั้น เลยจอดได้สบายมาก ทั้งที่รถแถวนี้แทบจะหาที่จอดไม่ได้เลย

“เคยมาปะแทน” ผมเดินข้างๆ บิ๊ก ที่กำลังพาผมเลาะไปตามความวุ่นวายของถนนเส้นนี้

“เคยเห็นแต่ในทีวีอะ ไม่เคยมา” ผมพยายามเดินตามบิ๊กที่กำลังเดินนำตอนนี้

“เราจะพาแทนไปทานของอร่อยๆ นะ” แล้วบิ๊กก็พาผมมาจบที่ร้านบะหมี่ที่คนต่อคิวเยอะอยู่ แต่ก็ไม่นานนัก แล้วจากนั้นก็ไปต่อกับน้ำแข็งใสเป็นการปิดท้าย

“อิ่มไหม” อิ่มซิ บะหมี่ตั้งสองชาม เฉาก๊วยรวมมิตรที่พึ่งทานเสร็จตอนนี้ เต็มท้องแล้ว

“อร่อยด้วยแหละ เราไม่เคยรู้ว่าถนนเส้นนี้ของกินจะอร่อยขนาดนี้” บิ๊กดูจะพอใจที่ผมบอกว่าอร่อย

“ไปดูวิวกรุงเทพฯ ไหม เดี๋ยวพาไป” ผมดูนาฬิกาข้อมือตอนนี้ สองทุ่มครึ่ง ก็ ยังไม่ดึกไปใช่ไหม

“รับรองว่าไม่ดึกครับเด็กเรียน” บิ๊กหยิบหมวกกันน็อคให้ผมถือ

“ตอนนั่ง ใส่มันด้วยนะ” มีหมวกใบเดียว บิ๊กให้ผมใส่เพื่อความชัวร์

บิ๊กขับมาทางพาหุรัด แล้วไปวนใต้สะพานพุทธ ปากคลองตลาด บ้านหม้อ แล้วขึ้นสะพานพุทธ ก่อนจะวิ่งไปวงเวียนใหญ่ แล้ววนกลับไปพาหุรัดอีกรอบ เพื่อวิ่งยาวไปถึงราชดำเนิน ผ่านโลหะประสาท เข้าอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย แล้ววนไปศาลาว่าการกรุงเทพฯ ก่อนจะกลับมาราชดำเนินอีกครั้ง วิ่งเข้าสนามหลวง วนรอบวัดพระแก้ว แล้ววิ่งขึ้นสะพานพระปิ่นเกล้า ก่อนจะไปเลี้ยวขึ้นสะพานพระรามแปด แล้วไปวนกลับขึ้นมาอีกรอบ ก่อนจะลงจากสะพานพระรามแปดตรงทางลงที่ไปโรงพยาบาลศิริราช แล้วผ่านหอประขุมกองทัพเรือ ก่อนจะวิ่งไปอ้อมใต้สะพานพุทธฝั่งธนฯ ผ่านท่าดินแดงแล้วจอดสักครู่

“เรายังไม่เคยไปที่ๆ บิ๊กขับรถผ่านเลยอะ” ผมกำลังดูดนมแดงในถุง ส่วนของบิ๊กเป็นไมโลเย็น

“เสียดาย วันนี้หมูสะเต๊ะเจ้าโปรดเราไม่เปิด ไม่งั้นจะซื้อให้แทนกินด้วย” บิ๊กคงพาน้องถ่านไปมาทั่วประเทศแล้วแหง่ ถึงได้รู้ว่าอะไรอร่อย

“เวลาเราไม่สบายใจ เหงา เรามีน้องถ่านเป็นเพื่อน พาเราไปเรื่อยแบบนี้แหละ” บิ๊กเอามือลูบถังน้ำมันของน้องถ่าน เหมือนมอไซค์คันนี้เป็นเพื่อนคนสำคัญคนนึงของบิ๊ก

“ถ้าแทนเหนื่อยหรือเบื่อ เรียกเราได้นะ จะพานั่งรถเล่น...” ผมเห็นใบหน้าบิ๊กตอนนี้ เหมือนมีอะไรจะพูดกับผม

“ขอบใจที่เป็นเพื่อนกับเรานะ เราไม่เคยคิดว่าจะมีเพื่อนมากกว่าแค่ไอ้โจ ตั้ม แชมป์” คุณชายน่ารักขนาดนี้ คนอื่นเค้ามองไม่เห็นเองมากกว่า

“ไม่เป็นเพื่อนได้ปะ” ผมแหย่แค่นี้ บิ๊กทำตาโตยิ้มกว้างให้ผม

“อย่าเลย เดี๋ยวโลกนี้จะเสียใจ ที่เสียผู้ชายเทพๆ อย่างเรา” คุณชายขี้คุยเหมือนเดิมนะ

“ขึ้นรถเถอะ จะพาไปส่งที่คอนโดแล้ว” ผมกับบิ๊กทิ้งถุงเครื่องดื่มที่เหลือแต่น้ำแข็งแล้ว

น้องถ่านวิ่งด้วยความเร็วแบบเรื่อยๆ วิ่งเข้าคลองสาน ขึ้นสะพานสาธร(เกือบร่วงจากเบาะหลัง เพราะบิ๊กบิดหนีรถใหญ่ที่วิ่งเลนกลางเต็มที่) แล้วเลี้ยวเข้าสีลม ผ่านศาลาแดง เข้าราชประสงค์ ก่อนจะไปเลี้ยวซ้ายไปทางราชเทวี แล้วไปกลับรถเพื่อเข้าพญาไท ก่อนจะมาส่งผมถึงคอนโด

“กรุงเทพฯ สวยเนอะ” ผมพึ่งเห็นค่ำคืนของกรุงเทพฯ สวยก็วันนี้แหละ

“ไว้เราจะพาไปเที่ยวบ่อยๆ นะ” บิ๊กสะพายเป้นักเรียนให้กระชับหลัง ก่อนจะสวมหมวกกันน็อค

“ขับรถดีๆ นะ” บิ๊กชูนิ้วโป้งให้ผม ก่อนจะพาน้องถ่านออกถนนไป

ผมชอบเวลามองเค้าขับมอไซค์นะ สายตาที่มุ่งมั่น ใบหน้าที่ดูจริงจัง มันต่างกับตอนนั่งเรียนพิเศษที่ดูแล้วนึกว่าเป็นคุณชายไม่เอาไหนซะอีก...กลับดีๆ นะ

………………..

“ตุ๊บ” “ตุ๊บ” เสียงฮุคหมัดซ้ายที ขวาที แล้วตามด้วยรัวชุด ที่ส่งเข้ากระสอบทราย คือการออกกำลังยามเช้า ถ้าผมตื่นหกโมงเช้าตรงได้ ผมจะใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการลงนวม เป็นการเรียกความสดชื่นให้กับเช้าวันใหม่ ตามด้วยเดินไปสตาร์ทเครื่องน้องแพนด้าสักนิด ก่อนจะเช็คน้องถ่านว่าเรียบร้อยไหม หรือตอนนี้สกปรกจนควรจะล้าง

“ขับรถดีๆ นะ อย่าหลับตอนเรียนด้วย” คนส่งข้อความหาผมเวลานี้ มีคนเดียวแหละ นึกไรออกละ

“ครับ...เย็นนี้ไปรับที่เรียน รด. นะ อย่าลืมหมวกกันน็อคด้วย เรามีอะไรจะบอก” วันนี้วันศุกร์ โรงเรียนแทนเรียน รด. วันศุกร์

“โอเค ห้าโมงเย็นหรือก่อนหน้านะ” รับทราบครับ วางมือถือ แล้วต่อยต่อละ

พักกลางวันที่สุดแสนวุ่นวาย เพราะโรงเรียนผมมีตั้งแต่ประถมยันมัธยม 6 แบ่งกันพักสามรอบเต็มๆ ที่นั่งมุมเย็นๆ ใกล้พัดลมถูกแชมป์กับโจจองไว้ให้ ส่วนผมกับตั้มไปซื้อให้ข้าวให้ทั้งคู่เผื่อด้วย

“ไอ้บิ๊ก หลังๆ ไม่ไปเฮฮากับพวกกูเลย ไปเรียนพิเศษของมึงเนี่ย ติวเตอร์สวยใช่ปะ” ไอ้ตั้มเปิดประเด็นแบบนี้

“ทำไมพวกกูถึงไม่รู้ว่าติวเตอร์ที่ทำให้มึงห่างพวกกูเป็นใครวะ ไอ้ตั้ม มึงพลาดได้ไงวะ” โจ มึงพูดถูก ปกติตั้มจะไม่พลาดว่า สาวที่ผมคบอยู่ เป็นไงบ้าง

"โทษทีนะ กูโลดสนิท มุ่งเรียนกับเล่นวงกับพวกมึงนี่แหละ" มองหน้าแต่ละตัว ดูมันไม่เชื่อซักตัว อยากเป็นคนดีมันแปลกหรือไง

"มึงมีของดีก็แบ่งเพื่อนนะเว้ย ไม่เชื่อหรอก ความขยันมึง มันต้องมีแรงบันดาลใจ และต้องเป็นสาวสวยแน่นอน" ไม่เลิกนะไอ้ตั้ม ไม่มีก็ไม่มีซิวะ

"พวกมึงแม่งไร้สาระที่สุด พอๆ แดกๆ" เพื่อนตรูแต่ละคน จะอะไรนักกับเรื่องกูมีสาวไหนเนี่ย อิจฉาก็บอกมาตรงๆ ก็ได้ๆๆ

แต่...หลังๆ ผมก็คิดถึงติวเตอร์เพื่อนเรียนพิเศษคนนี้ก่อนใครเสมอนะ ไม่รู้ซิ อยู่ด้วยแล้วสบายใจจนไม่อยากให้เค้าไปไหนอะ...

ห้าโมงเย็น ผมจอดน้องถ่านรอที่ศูนย์ รด. วิภาวดีฯ ตอนนี้หลายคนก็รอรถเมล์ จับกลุ่มโบก Taxi ผมไม่กล้าโทรหาแทน เกิดมันไปดังตอนยังปล่อยแถวไม่เรียบร้อย เดี๋ยวจะโดนพอดี แล้วแทนก็โทรมา

"เรารอเลยป้ายรถเมล์อะ แทนเดินมาก็เจอเลยนะ" มาไวๆ หน่อย เบื่อสายตาคน เข้าใจนะว่าถ่านมันหล่อ (คนขี่ก็หล่อ) นั้นไง แทนเดินมาละ เพื่อนผมในชุด รด. นี่ ดูดีอะ ไม่หวานเรียบร้อยแบบชุดนักเรียน

"ทำไมวันนี้อยากมารับอะ" ก็ไม่มีไรมากนะแทน แบบว่า...

"เราอยากปรึกษาอะ เดี๋ยวพาไปคุยนะ" แทนสวมหมวกกันน็อค แล้วซ้อนท้ายผมเรียบร้อย

ผมพาแทนมาวิลล่าแถวอารีย์ สำหรับมื้อเย็นวันนี้ แต่ก็ไม่รู้จะทานอะไรดี เลยไปจบที่ร้านในซอยอารีย์แทน ดูแทนจะเกร็ง เพราะร้านที่ผมพามา แพงสำหรับเด็กๆวัยผม แต่ปกติสำหรับผมไปแล้วแหละ แทนถึงขั้นให้ผมกินคนเดียวก็พอ จนต้องกึ่งบังคับ ก็เราอยากเจออะ

ขาหมูเยอรมันกับข้าวผัดปลาเค็มของผม แซลมอนย่างเกลือกับพาสต้าไส้กรอกขี้เมาของแทน เป็นอาหารเย็นสำหรับมื้อวันศุกร์ ท่ามกลางคนวัยทำงานที่มากับแฟน ไม่ก็มากับเพื่อนร่วมงาน กำลังสังสรรค์กันอยู่

“แล้วตกลง บิ๊กมีอะไรจะคุยกับเราอะ” แทนกำลังค่อยๆ ม้วนเส้นพาสต้าช้าๆ เริ่มถามประเด็นที่ผมนัดวันนี้แล้ว

“เออ ไม่มีไรมากหรอก แค่...” ผมพูดไม่ถูกวะ แต่แทนน่าจะตอบได้ ถ้าถามไป แทนจะขำผมเปล่า เหมือนแทนจะรู้ว่าคำถามที่ผมถามมันยาก แทนเลยยิ้มนำมาก่อนว่า ถามมาเลย ไม่เป็นไร

“เราไม่แน่ใจตัวเองวะ เหมือนตัวเอง...ชอบผู้ชาย...แบบเดียวกับรักแบบหนุ่มสาวอะ” อย่าขำนะ เราอาย

“แค่นี้เอง...ไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย เราเข้าใจนะ บิ๊กคงรู้สึกแปลกๆ แต่อารมณ์ของบิ๊กรู้สึกใช่ไหมละ” ผมพยักหน้าให้

“มันอาจไม่ใช่ความรู้สึกรักแบบนั้นก็ได้ เพียงแต่บิ๊กแค่รู้สึกดีด้วยมากๆ จนพิเศษนั้นแหละ” ผมจิบน้ำแก้อาการคอแห้ง ปากแห้ง เพราะสิ่งที่ผมจะบอกต่อไปคือ

“แทน...รู้เปล่า ว่าผู้ชายที่เรารู้สึกชอบคนนั้นคือใคร” แทนส่ายหน้างงๆ ในขณะที่ผมรวบรวมความกล้าที่จะบอกไปว่า

“ผู้ชายคนนั้น ก็คือแทนไง”

………………..

เพลงที่บิ๊กหัดแกคอร์ด เป็นเพลง "ศรัทธา" ของ illslick

ตอนถัดไป แทนจะตอบอย่างไร? และบทที่ 17 นี้ เป็นบทที่บิ๊กต้องช่วยแทนจากเหตุไม่คาดฝันจนแทนเจ็บตัวหนักครับ

บทที่ 17 เจอกันวันอังคารบ่ายๆ ครับผม

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 (หน้าที่ 6 : Update 21/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 21-03-2015 14:10:52
บิ๊กบ้า! มาพูดตอนแทนเคี้ยวอยู่ทำไม เดี๋ยวอาหารก็พุ่งออกมาหรอก :laugh: ชอบบิ๊กตรงเป็นคนตรงๆ นี่ล่ะค่ะ สงสัยไรถามเลย ได้ใจจริงๆ :จุ๊บๆ:

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 (หน้าที่ 6 : Update 21/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 21-03-2015 14:53:03
 :ruready

บิ๊กบอกชอบแทน ถึงขั้นแฟนป่ะคะ? ถ้ายังอย่างเพิ่งขอคบน้าาา

ปอลอ เห็นมีขอเบอร์สาวๆด้วย แสดงว่ายังไม่ทิ้งลายสินะ  :hao3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 (หน้าที่ 6 : Update 21/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 21-03-2015 17:24:59
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 (หน้าที่ 6 : Update 21/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 21-03-2015 18:21:25
บิ๊กต้องแน่ใจและมั่นใจในตัวแทนมากๆเลยนะถึงได้บอกออกไปตรงๆ
เพราะว่าถ้าหากว่าบอกไปแล้วแทนไม่ได้ชอบตัวเองส่วนใหญ่อาจจะกลัวว่าจะมองหน้ากันไม่ติด
แต่ความเป็นบิ๊กแบบนี้ก็ดีนะคือไม่ซับซ้อน
ชีวิตครอบครัวมีปัญหาแต่ก็ดีที่บิ๊กมีที่ระบาย
มีน้องถ่าน มีดนตรี มีเพื่อน
พี่โบ้นี่เป็นที่ปรึกษาให้กับวัยรุ่นไปในตัวเลย
เศร้าที่แม่บิ๊กน่าจะได้ทำหน้าที่นี้

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 (หน้าที่ 6 : Update 21/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 21-03-2015 18:35:53
ใครจะทำไรแทนอะ. บิ๊กช่วยแทนให้ทันนะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 (หน้าที่ 6 : Update 21/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 21-03-2015 22:29:21
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 (หน้าที่ 6 : Update 21/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 21-03-2015 23:46:08
อ่านแล้วสนุกและมีความสุขอะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 (หน้าที่ 6 : Update 21/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 22-03-2015 10:03:31
อยากให้ถึงวันอังคารเร็วๆๆจัง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 (หน้าที่ 6 : Update 21/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 22-03-2015 10:13:02
เพิ่งอ่านตอนล่าสุดไปเมื่อวาน คิดถึงอีกละ จิตเนอะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 (หน้าที่ 6 : Update 21/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 22-03-2015 13:56:17
บางทีก็ลืมไปว่าสองคนนี้อยู่ม.4  :o8:
รักที่ดีจะต้องช่วยประคับประคองกันไปนะคะคุณชาย อยากรู้อะไรก็ถามตรงๆ งี้แหละดี :hao7: :hao7:
 :pig4: คุณซิปบอยค่า จะติดตามตอนต่อๆไปทุกตอนเลยยยย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 (หน้าที่ 6 : Update 21/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 22-03-2015 15:42:44
อ่านแล้วเพลิน ไหลไปตามเนื้อเรื่องเลย ชอบค่ะ  :katai2-1:

รอลุ้นนะคะว่าแทนจะมีปฏิกิริยาตอบบิ๊กยังไง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 (หน้าที่ 6 : Update 21/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 22-03-2015 21:25:04
บิ๊กบอกซะตรงขนาดนี้ แทนจะตอบว่าไงล่ะเนี่ย :hao3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 (หน้าที่ 6 : Update 21/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 23-03-2015 04:38:31
บิ๊กบ้า! มาพูดตอนแทนเคี้ยวอยู่ทำไม เดี๋ยวอาหารก็พุ่งออกมาหรอก :laugh: ชอบบิ๊กตรงเป็นคนตรงๆ นี่ล่ะค่ะ สงสัยไรถามเลย ได้ใจจริงๆ :จุ๊บๆ:

แทนจะตอบอย่างไร ต้องมาดูตอนหน้าครับ^^

:ruready

บิ๊กบอกชอบแทน ถึงขั้นแฟนป่ะคะ? ถ้ายังอย่างเพิ่งขอคบน้าาา

ปอลอ เห็นมีขอเบอร์สาวๆด้วย แสดงว่ายังไม่ทิ้งลายสินะ  :hao3:

เป็นอารมณ์คนไม่แน่ใจในตัวเองล้วนๆ ครับ // สาวสวย น่ารัก เป็นสิ่งที่บิ๊กชอบครับ :-P

:pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

บิ๊กต้องแน่ใจและมั่นใจในตัวแทนมากๆเลยนะถึงได้บอกออกไปตรงๆ
เพราะว่าถ้าหากว่าบอกไปแล้วแทนไม่ได้ชอบตัวเองส่วนใหญ่อาจจะกลัวว่าจะมองหน้ากันไม่ติด
แต่ความเป็นบิ๊กแบบนี้ก็ดีนะคือไม่ซับซ้อน
ชีวิตครอบครัวมีปัญหาแต่ก็ดีที่บิ๊กมีที่ระบาย
มีน้องถ่าน มีดนตรี มีเพื่อน
พี่โบ้นี่เป็นที่ปรึกษาให้กับวัยรุ่นไปในตัวเลย
เศร้าที่แม่บิ๊กน่าจะได้ทำหน้าที่นี้

เป็นความรู้สึกไว้ใจที่บิ๊กมีให้แค่กับแทนเท่านั้นครับ

บิ๊กจึงวางใจที่จะเล่าความรู้สึกนี้ให้ฟังครับ^^

ใครจะทำไรแทนอะ. บิ๊กช่วยแทนให้ทันนะ

สองตอนต่อจากนี้ เป็นเรื่องเจ็บตัวจากบิ๊ก ที่แทนดันตกกระไดพลอยโจนไปด้วยครับ

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

อ่านแล้วสนุกและมีความสุขอะ

ดีใจที่ชอบนะครับ จะพยายามทำให้ดีกว่านี้ขึ้นไปครับ^^

อยากให้ถึงวันอังคารเร็วๆๆจัง

มาตามนัดแน่นอนครับ^^

เพิ่งอ่านตอนล่าสุดไปเมื่อวาน คิดถึงอีกละ จิตเนอะ

ขอบคุณครับ ดีใจที่ชอบครับผม^^

บางทีก็ลืมไปว่าสองคนนี้อยู่ม.4  :o8:
รักที่ดีจะต้องช่วยประคับประคองกันไปนะคะคุณชาย อยากรู้อะไรก็ถามตรงๆ งี้แหละดี :hao7: :hao7:
 :pig4: คุณซิปบอยค่า จะติดตามตอนต่อๆไปทุกตอนเลยยยย

กว่าจะได้รักกัน ก็ไม่ราบรื่นอยู่นะครับ แหๆ ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

อ่านแล้วเพลิน ไหลไปตามเนื้อเรื่องเลย ชอบค่ะ  :katai2-1:

รอลุ้นนะคะว่าแทนจะมีปฏิกิริยาตอบบิ๊กยังไง

ขอบคุณครับ ดีใจที่ชอบ+จะทำให้ดีกว่านี้นะครับ^^

บิ๊กบอกซะตรงขนาดนี้ แทนจะตอบว่าไงล่ะเนี่ย :hao3:

ต้องติดตามกันต่อไปในตอนถัดๆ ไปครับผม^^

**********

ตอนนี้เขียนจะจบบท 27 ขึ้น 28 ละครับ

ขอบคุณทุกคนที่อ่าน แต่ไม่ได้มาพูดคุยด้วยนะครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามด้วยครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 (หน้าที่ 6 : Update 21/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 24-03-2015 00:27:46
ตอนแรกรู้สึกนะว่าบิ๊กเป็นผู้ใหญ่เกินอายุมาก แต่พอปูมหลังเรื่องครอบครัวมาก็เข้าใจ
เจอเรื่องร้ายๆมามันจะทำให้โตไวขึ้นมาก

อ่านล่าสุด บิ๊กบอกแทนแล้วว่าแอบรู้สึกดีด้วย ลุ้นให้ไปด้วยกันได้ดี
แทนรู้อยู่แล้วว่าเป็นเกย์ แต่บิ๊กจะยอมรับตัวเองได้ขนาดไหน ก็คงเป็นปมที่น่าสนุกดี

เป็นกำลังใจ และรอลุ้นตอนต่อไปครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 16 (หน้าที่ 6 : Update 21/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 24-03-2015 04:18:32
ตอนแรกรู้สึกนะว่าบิ๊กเป็นผู้ใหญ่เกินอายุมาก แต่พอปูมหลังเรื่องครอบครัวมาก็เข้าใจ
เจอเรื่องร้ายๆมามันจะทำให้โตไวขึ้นมาก

อ่านล่าสุด บิ๊กบอกแทนแล้วว่าแอบรู้สึกดีด้วย ลุ้นให้ไปด้วยกันได้ดี
แทนรู้อยู่แล้วว่าเป็นเกย์ แต่บิ๊กจะยอมรับตัวเองได้ขนาดไหน ก็คงเป็นปมที่น่าสนุกดี

เป็นกำลังใจ และรอลุ้นตอนต่อไปครับ

นี่คือเรื่องที่ต้องติดตามประมาณช่วงบทที่ 20-22 นะครับ

ล่าสุด ตอนนี้เขียนถึงบทที่ 28 กลางๆ ละครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 24-03-2015 13:38:18
บทที่ 17 มาแล้วครับ มาดูกันว่า แทนฟังบิ๊กแล้ว จะตอบอย่างไร บทนี้ ไบร์ทกล้าจะสารภาพรักกับแทนแล้ว แต่...และบทนี้ บิ๊กได้ออกแรงอีกแล้ว แทนเจ็บตัว และบิ๊กต้องช่วยแทนออกมาให้ได้

มาดูกันเลยครับ

*********

Chapter 17

“ผู้ชายคนนั้น ก็คือแทนไง”

ผมฟังไม่ผิดใช่ไหม ผมควรดีใจที่บิ๊กพูดออกมาแบบนี้ แต่...ผมตอบบิ๊กไปว่า

“เราดีใจที่ผู้ชายคนนั้นคือเรา แต่...เราคิดว่าบิ๊กแค่รู้สึกดีกับเราเป็นพิเศษมากกว่านะ เราตั้งใจทำให้บิ๊กหลายอย่าง เพราะเราอยากผูกมิตรกับเพื่อนที่นั่งข้างๆ เรา ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราสองคน มันคือการเติมเต็มในสิ่งที่เราต่างไม่เคยได้รับในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง เราไม่อยากเห็นบิ๊กสับสนเพราะความรู้สึกพิเศษที่เราทำให้บิ๊กนะ” สายตาบิ๊กเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“ถ้าบิ๊กไม่แน่ใจ ลองกลับไปคิดดูให้ชัดเจนเรื่อยๆ เราสัญญาว่า เราจะเป็นเหมือนเดิม เป็นเพื่อนที่ดีเท่าที่เราจะทำให้ให้บิ๊กแน่นอน...บิ๊กก็รู้ใช่ไหม เราไม่ได้เกิดมาเป็นผู้ชายปกติๆ แบบที่บิ๊กเป็นอยู่ เราเกิดมาพร้อมความรู้สึกที่แตกต่าง เราไม่อยากเปลี่ยนชีวิตผู้ชายคนไหน เพียงเพราะเราทำดีจนเค้าตกลงว่า อยากให้เราเป็นแฟนเค้าด้วย เพราะนั้นคือชีวิตของเค้าทั้งชีวิตเลยนะ” นี่เป็นคำพูดที่ผมคิดออกมาได้ดีที่สุด ในเวลาที่บิ๊กมีคำถามกับผมแบบนี้

“ฮือ ขอบใจที่รับฟังเรานะ เราไม่อยากให้แทนไม่สบายใจ เมื่อรู้ว่าเรารู้สึกอะไรอยู่ เราอาจจะแค่หวั่นไหวไปก็ได้” นั้นละบิ๊ก ดีแล้วที่คิดแบบนี้ จริงๆ นะ

“ดื่มให้กับมิตรภาพของเรา” บิ๊กยกแก้วค็อกเทลผลไม้ชูขึ้น ผมยกแก้วพันช์ชูขึ้นเช่นกัน ก่อนจะดื่มพร้อมกับบิ๊ก

รอยยิ้มแบบบิ๊กกลับมาอีกครั้ง ผมคิดว่าผมทำถูกแล้วนะ มันเป็นโอกาสอย่างดี ที่ผมจะทำตามหัวใจ แต่ถ้ามองกันด้วยเหตุและผล ผมแค่เติมเต็มสิ่งที่บิ๊กไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิต

ถ้าจะให้มันเป็นความรักแบบคู่รัก ผมคงเห็นแก่ตัวที่ใช้ปมชีวิตของบิ๊กมาทำดีจนได้บิ๊กมาครอบครอง อีกอย่าง...ผมเป็นของมีตำหนิ ไม่ได้มีค่าพอกับคนๆ นี้หรอก บิ๊กควรมีอนาคตที่ดีกว่านี้ ผมแค่อยากให้บิ๊กมีอนาคตที่ดี และอนาคตที่ดี ก็ต้องไม่ใช่ผมที่ครองครองบิ๊กในสถานะที่มากกว่า “เพื่อน” เช่นกัน

ผมหวังว่าบิ๊กจะไม่เห็นความรู้สึกผม ว่าที่จริงแล้ว ผมรู้สึกยังไงกับบิ๊กกันแน่

………………..

จะหมดเดือนพฤศจิกายนแล้ว...เท่ากับผมรู้จักแทนครบเดือนพอดี เป็นเวลาที่สั้นนะ แต่เหมือนผมใกล้ชิดแทนนานเกินกว่าเป็นเพื่อนที่รู้จักแค่เดือนเดียว เราใช้เวลา 4-5 วันต่อสัปดาห์อยู่ด้วยกันวันละ 5 ชั่วโมง ผมสอนว่ายน้ำจบหมดสี่ท่าในเวลาแค่สามอาทิตย์นิดๆ นั้นเพราะความหัวไวของแทนล้วนๆ แต่บทเรียนที่ติวกับแทน ได้แต่ช่วยสอนการบ้านผมไปเรื่อยๆ ไม่ได้ติวอะไรพิเศษไปกว่านั้น แบบนี้แหละ คนมันเก่ง เข้าใจอะไรง่ายๆ ไม่เป็น ส่วนยากๆ ยิ่งไม่เข้าใจใหญ่ (ไม่ใช่ละ..)

“ไอ้บิ๊ก คริสต์มาสปีนี้ เตรียมเพลงเล่นกับวงพี่ๆ น้องๆ เค้ายังวะ เนี่ย ประธานชมรมดนตรีขอรายชื่อเพลงห้าเพลงของวงเราแล้วนะเว้ย” ตั้มที่พึ่งเข้าห้องชมรมดนตรี พุ่งดิ่งหาผมที่กำลังนั่งแกะคอร์ดอยู่ เออ ยังไม่ได้คิดเลยวะ ผมนึกไม่ออกในทันที

“เอางี้ กูขอสามวัน เดี๋ยวส่งให้พวกมึงพิจารณา” ไอ้ตั้ม ไม่ต้องทำหน้าโอเคแบบรำคาญเลย

“อย่างงี้แหละ ติดติวเตอร์จนลืมบริหารวง เอ้ยๆ ว่าแต่เมื่อไหร่จะพาติวเตอร์สาวสวยของมึงมาแนะนำพวกกูมั่งวะ” กูว่ามึงหมกหมุ่นกับเรื่องกูมากไปนะตั้ม

“ถามพวกมึงทุกตัวตรงๆ ได้ปะ การที่กูไปเรียนพิเศษกับเพื่อนที่รู้จักคนนึง มันแปลกเหรอวะ” อ้าว พยักหน้าพร้อมกันทำไม

“มันแปลกเพราะกูไม่เคยเห็นมึงตั้งใจขนาดนี้ บ้านมึงก็มีเงินเยอะ มึงจะไม่แอดมินชั่นก็ได้ แต่มึงขยันผิดปกติไง” แชมป์ให้เห็นผลที่ทุกคนมองว่าผมประหลาดไป

“ใช่ อีกอย่างนะมึง เวลามึงจีบเด็กเกรดเอทั้งหลาย มึงก็ไม่ได้ไปติวกับเค้า แต่มึงเล่นสอบวิชาบนเตียงล้วนๆ มีคนเนี่ย ที่มึงไปเรียนจริงๆ” โจให้เหตุผลเสริม

“ฉะนั้น เอามาให้พวกกูดูซะดีๆ ว่าเป็นใคร” ตั้ม...ปิดท้ายแบบมัดมือชกซะงั้น

“พวกมึงฟังนะ...กูแค่แบ่งเวลาไปเรียน แล้วอีกอย่าง กูไม่ได้ชอบเค้าแบบพิเศษอะไรด้วย พวกมึงทั้งหมด กลับฝั่งเดี๋ยวนี้ โอเคนะ ส่วนเรื่องเพลง เดี๋ยวกูส่งให้ในกลุ่ม LINE นะ” ผมเก็บกีตาร์ลงกระเป๋า แล้วเอาไปเก็บตู้เหมือนเดิม แล้วเก็บกระเป๋าให้เรียบร้อย

แล้วผมก็ไป...เพราะได้เวลาเรียนแล้ว

………………..

สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าในมุมที่ผมนั่งพักตอนนี้ คือน้อง ม.1 กำลังเล่นสตรีทบาสฯ วันนี้ซ้อมเหนื่อยเอาเรื่อง เพราะโค้ชจับแยกซ้อมเดี่ยวทุกคน ผมโดนติวเข้มเรื่องความเร็วในการเคลื่อนที่ รวมถึงสร้างสถาณการณ์ให้ผมถูกบีบพื้นที่ แล้วต้องยิงสามคะแนนจากระยะที่ไกลกว่าเส้นประมาณเกือบสองก้าว

“เดี๋ยวนี้แทนไม่ไปกินข้าวเย็นกับเราอะ” เสียงไบร์ทมาถึงก่อนตัว ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ผม

“มีเพื่อนมาให้ติวเลขอะ เราก็เลยต้องรีบกลับ” ผมก็ไม่เคยบอกไบร์ทด้วยว่า ผมมีนัดติวให้

“ติวให้เรามั่งซิ เรียนกับเพื่อนแทนก็ได้นะ” ผมหันไปมองหน้าไบร์ทดีๆ ก็...ได้คำตอบว่า

“หวงเราเหรอ” น้ำเสียงเนิบๆ ไม่มีการล้อเล่นอะไร นั้น...ชัดเจน เห็นเลยว่าไบร์ทคิดอะไรอยู่

“ใช่...เราแค่ไม่รู้ว่าแทนเจอเพื่อนดีเปล่าไง” เหตุผลแค่นี้เองเหรอ

“ไบร์ท เราไม่ได้ลดความสำคัญนายนะ ทุกวันนี้ เราก็ตัวติดกับแทนจะ 24 ชั่วโมงแล้ว ถือว่าเราขอเวลาส่วนตัวนะ” ผมเปิดขวดน้ำดื่ม ถึงจะไม่เห็นหน้าไบร์ทชัดๆ แต่สัมผัสได้ว่า ไบร์ทแอบไม่พอใจผม

“เพื่อนที่ติวให้ ผู้ชายหรือผู้หญิงอะ” น้ำเสียงไบร์ทรู้สึกได้เลยว่า แอบงอนผมจริง

“ผู้ชาย” นั้นไง ไบร์ทหันหน้าหนีผมไปละ
 
“หึงเราเหรอ” ไบร์ทส่ายหน้า
“ชอบเราเหรอ” ไบร์ทส่ายหน้า
“งั้นงอนเราทำไม” ไบร์ทก็ส่ายหน้าอีก ผมลุกขึ้นหิ้วกระเป๋าเดินหนีไบร์ทไปเลย ไบร์ทรีบวิ่งมาจอดตรงหน้าผม

“ใช่...เราไม่พอใจ เพราะเราไม่ไว้ใจเพื่อนที่ไม่รู้จัก ว่าจะทำอะไรไม่ดีกับแทนเปล่า” ไบร์ทไม่ได้พูดความจริงในใจให้ผมฟัง

“ไบร์ท เราเองก็อยากรู้มาตลอดอยู่เรื่องหนึ่ง ไบร์ทคิดไงกับเรา” ได้ผล...ไบร์ทจอดสนิท ใบหน้างอนผมเมื่อกี้หายไปเรียบร้อย เห็นนะว่าหลบสายตาผมอยู่

“ถ้าเราเป็นเพื่อนกัน ไบร์ททำถูกเปล่า ที่งอนเราเรื่องแค่นี้ เราไม่ได้ไปทำอะไรเสียหาย มันเป็นเรื่องส่วนตัวเราด้วยซ้ำ” ผมไม่ได้โกรธไรไบร์ทนะ น้ำเสียงผมนิ่มนวลปกติมาก แค่อยากให้ไบร์ทไม่งอแงกับผมแบบนี้ แค่นั้นแหละ

“เราขอโทษ” ผมส่ายหน้าไม่เป็นไร ไบร์ทไม่ต้องคิดมาก

“แต่...ถ้าเราจะบอกว่า เรา...หวงแทนละ ไม่อยากให้แทนคุยกับคนอื่น นอกจากเรา แทนจะว่าเราไหม” ผมอยากให้ไบร์ทตอบความรู้สึกนี้ให้ผมชัดเจนกว่านี้

“นั้นเท่ากับไบร์ทไม่มีเหตุผล” ผมรู้สึกได้ว่าไบร์ทอึดอัด แต่ก็กลบความรู้สึกด้วยการจองหน้าผมเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น ก่อนไบร์ทจะถอนหายใจช้าๆ ผ่านการขยับของหน้าอก

“เราชอบแทน...มากกว่าแค่เพื่อนกัน” ในที่สุดก็พูดออกมาซะที

“แล้วทำไม...ไบร์ทไม่บอกเราตั้งแต่วันที่ไบร์ทมาค้างกับเราละ...” สีหน้าของไบร์ทเหมือนรู้สึกตัวเองพลาดไปอย่างไม่น่าให้อภัย

“แล้วตอนนี้ยังทันไหมละ..” ไบร์ทจะให้เราตอบไงดีละ

“ถ้าวันนั้น ไบร์ทบอกว่าชอบเรา เราคงลองดูสักครั้ง แต่ใจเราตอนนี้...ไม่ได้คิดกับไบร์ทมากไปกว่าเพื่อนเลย ถ้าไบร์ทรู้คำตอบเราแล้ว ไบร์ทจะโกรธ เกลียด หรือไม่อยากคบเราต่อ เราก็เข้าใจนะ แต่เราไม่โกหกความรู้สึกตัวเองเพื่อใครแน่นอน” ไบร์ทยืนนิ่งไปสักครู่ ในขณะที่ผมเองก็ถูกแช่แข็งไว้ตรงนั้นเช่นกัน

“เราผิดเอง ที่ปล่อยโอกาสนั้นไป เราไม่จะเลิกทำดีให้แทน ไม่ใช่เพราะอยากให้แทนเป็นแฟนเรานะ เราไม่อยากให้แทนหายไปจากชีวิตเรา เราเหมือนเดิมนะ ขออย่างเดียว...ให้โอกาสเรานะ” ผมรู้ว่าไบร์ทคงคิดอยู่นาน ที่จะหาคำพูดที่ดีที่สุด ของเรื่องนี้ออกมา

“เราไม่ได้ดีพอสำหรับใครหรอก...แล้วก็ ถ้าเรื่องของเรามันใช่ เราไม่ปฎิเสธแน่นอน” ไบร์ทก้มหน้าถอนหายใจสักครู่ ก่อนจะบอกผมว่า

“เราจะดีพอสำหรับแทน และเราหวังว่า วันนั้น จะเป็นวันของเราบ้าง”

 ไบร์ทหันหลังแล้วเดินออกไปจากโรงยิม แต่ก็หันมาทิ้งรอยยิ้มให้ผม ผมสบายใจนะ ที่ได้ยินจากปากไบร์ทซะที ว่าไบร์ทคิดยังไงกับผม

………………..

ผมไม่ได้เจอแทนมาสองวันแล้ว เพราะแทนติดซ้อมบาสฯ ถึงดึกทุกวัน เลยไม่เจอกันสามวันได้ เมื่อกี้แทนโทรมาหา บอกว่ามีเรื่องอยากบอก ให้ผมมารอที่สยาม ตอนเลิกเรียน ผมต้องแวะสั่งซอฟท์ครีมชาเขียวไว้เลี้ยงงานปีใหม่อยู่แล้ว เลยเหลือเวลาอีกเพียบที่จะรอแทนมาหา เดินเพลินๆ แวะไปหาเฮียโบ้ ก็ไม่อยู่ เจอแต่ลูกน้องเฮีย เพราะเฮียไปส่งของให้ลูกค้าเจ้าใหญ่ แต่วันนี้ท่าจะเป็นวันไม่ดีซะแล้ว

“จำกูได้เปล่า” ผมโดนเด็กอาชีวะกลุ่มใหญ่ล้อมอยู่ ตรงหน้าผมสี่คน หลังผมอีกน่าจะมากกว่าสาม ผมนึกหน้าสักครู่นะ

“มึงไม่ดีพอให้กูจำวะ” จะได้ทานยำตีนแล้วยังปากดีอีกเรา นึกออกละ ไอ้เวรที่ไถ่เงินเด็กโรงเรียนเราตอนปิดเทอมนี่หว่า ผมหันรอบๆ อยู่ครบสามตัว แถมพาพวกมาอีก ดูจากเสื้อช็อปแล้ว เป็นเด็ก ปวช. สักโรงเรียนแหละ แต่ผมไม่รู้จักหรอก ว่ามาจากที่ไหน

“มึงทำให้กูนอนคุกไปสามวันเต็มๆ พวกกูไม่ปล่อยมึงลอยนวลหรอก เรียนอยู่โรงเรียนคุณหนู สะเอออยากมีเรื่องกับเด็กช่างใช่ไหม วันนี้วันตายมึงแน่” คิดก่อนนะ ไปไงดีมันล้อมมาแล้วๆๆ

“เอางี้ครับพี่รูปหล่อ ผมว่าเรามาคุยอย่างสันติกันดีกว่า เพราะวันนี้ผมอารมณ์ดีพอสมควร” ผมปลดเป้สะพายหลังออก แล้ว...

“ก่อนจะเริ่มคุย ผมขอทำตัวเบาๆ ก่อนนะ” แล้วผมก็โยนเป้เข้าหาหัวโจกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่งไปหนึ่งหมัดขวาเข้าที่หน้า แล้ววิ่งผ่าวงล้อมออกไปโดยทันที

ผมดึงเสื้อนักเรียนออกจากกางเกง นาทีนี้วิ่งไม่คิดชีวิตละ คนที่เดินอยู่เริ่มแตกตื่น หลบให้ผมบ้าง ชนผมบ้าง ผมวิ่งไปทางสยามซอยสอง ไปให้ใกล้ร้านเฮียมากที่สุด ถ้าเจอเฮียโบ้ อย่างน้อยก็ช่วยได้แน่ๆ แต่งานผมคงเข้าไม่หยุด เพราะตรงหน้าผมที่เจอโดยบังเอิญคือ...

“บิ๊ก วิ่งหนี...” แทน!!! ทักทำไม ผมกระชากข้อมือแทนจนกระเป๋ากีฬา ถุงย่ามหนังสือเรียน และกระเป๋าจาค็อบของแทนร่วงพื้น แล้วดึงมือแทนให้วิ่งตามผม

“บิ๊ก เกิดไรขึ้น!!!” แทนตะโกนถามผมที่วิ่งอยู่ข้างๆ ในขณะที่แทนก็วิ่งด้วย

“ไอ้พวกที่เคยมีเรื่องกับเราตอนปิดเทอม มันมาเอาคืน” แทนเหมือนจะนึกออกว่าผมเคยมีเรื่องกับใคร ตอนนี้ผมห่วงแทนมากกว่า แทนไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ตอนนี้กำลังเดือดร้อนเพราะผมเต็มๆ คิดซิ คิด เอาไงดี ต่อยกับมันไม่รอดแน่ แมร่งอาวุธครบ แถมเยอะกว่า แต่จะพาแทนหนียังไงดีกว่า

ผมกับแทนวิ่งไปซ่อนตัวในซอกระหว่างรถที่จอดกันอยู่ ก้มตัวลงต่ำๆ อาศัยประตูรถช่วยบังเอาไว้ เราทั้งคู่ต่างหายใจหอบ ก่อนอื่น ส่งแทนให้รอดจากเรื่องนี้ก่อนดีกว่า

“เราจะดูต้นทางให้ แทนรีบวิ่งไปหาตำรวจ หรือใครที่คิดว่าช่วยได้มานะ เราจะวิ่งเล่นกับมันให้นานที่สุดนะ” แทนส่ายหน้าทำไม วิ่งหนีไม่สนุกนะเว้ย

“บิ๊กก็ต้องไปกับเรา เราต้องหนีออกไปได้ เราไม่ปล่อยให้บิ๊กเป็นอะไรไปเด็ดขาด” ไม่ใช่เวลาจะห่วงนะแทน เราเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว แต่คนอย่างแทน ไม่เคยเจอโลกโหดร้ายแบบนี้ ไม่รู้หรอกว่าพวกนี้มันโหดเหี้ยมแค่ไหน
 
“ถือว่าเราสั่งนะ ขอร้องด้วย หนีไปก่อน เราสัญญาว่าเราจะไม่ตายหรือเละแน่นอน โอเคไหม” แทนนิ่งไปครู่ ก่อนจะพยักหน้าโอเค

ผมลุกขึ้นช้าๆ มองรอบๆ ผ่านเส้นฝากระโปรงหน้ารถที่จอดอยู่ ซ้าย ขวา ไม่เห็นนะ วิ่งออกทางเก่าน่าจะโอเคกว่า ธรรมชาติพวกนี้คงไม่อยู่กับที่รอซัดหรอก

“วิ่งกลับไปทางที่วิ่งมาเมื่อกี้นะ น่าจะปลอดภัย ป่านนี้มันน่าวิ่งกระจายกันตามหาอยู่ เอาละ นับสามนะ แล้ววิ่ง 1....2....ผมลุกขึ้นดูต้นทางอีกรอบให้แน่ใจ 3!!!” แทนลุกขึ้นวิ่งออกไปทางเดิมที่วิ่งมา ผมวิ่งไปอีกทางเพื่อไปให้ถึงถนนใหญ่ให้เร็วที่สุด วิ่งไปไม่ทันพ้นซอยดี

“จะไปไหน” ผมรู้สึกได้ว่ามีของมีคมจี้หลังผมอยู่ มันทำให้ผมหยุดวิ่งแล้วอยู่นิ่งๆ โดยอัตโนมัติ

“เดินนำไปช้าๆ อย่าส่งเสียงเรียกใครช่วย ไม่งั้นไส้มึงไหลออกด้านหน้าแน่” ผมเดินนำหน้าช้าๆ โดยมีหนึ่งในกลุ่มที่วิ่งไล่ผมคุมจังหวะอยู่ด้านหลังฝั่งขวาผม ตั้งสติๆ รอมันเผลอก่อนๆๆ ผมกับผู้คุมมีด เดินมาถึงซอกหลังร้านที่คนไม่ค่อยเดินมากัน

“ชิ้ว!!!” ผมแกล้งจามเพื่อดึงความสนใจในเสี้ยววินาที แล้วใช้เท้าขวากระทืบลงที่เท้าซ้ายเต็มแรง แล้วซัดหลังมือเข้าหน้าอีกฝ่ายเต็มๆ เสี้ยววินาทีหลังจากซัดแล้ว เมื่อมันเซถอยไป มีดยาวฟุตกว่าๆ ที่คลุมด้วยเสื้อช็อปก็ร่วงลงพื้น ผมรีบคว้าขึ้นมาขู่ เอาไว้

“ทิ้งมีดซะ ถ้าไม่อยากให้ไอ้หน้าหวานนี่มือขาด” ผมหันหลังกลับไปที่ต้นเสียง เวรแล้ว!!! แทนโดนพวกมันจับได้ ใบหน้าแทนมีรอยช้ำจากหมัดอยู่ ผมหันกลับไป แล้วโยนมีดลงพื้นไปหาพวกมันอีกหกคนที่คุมตัวแทนอยู่

“คนๆ นี้ไม่เกี่ยวอะไรด้วย ปล่อยไปซะ จะทำอะไร มาทำที่นี่” แทนดูไม่หวาดกลัว แต่เลือดยังไหลจากมุมปากแทนเป็นหยดๆ ช้าๆ ก่อนที่แทนจะถูกโยนมาให้หัวโจกหิ้วคอเสื้อ แล้วโดนเตะเจาะยางให้นั่งคุกเข่าลง ผมกำหมัดด้วยความโกรธ ที่ช่วยอะไรไม่ได้

“เพื่อนมึงหาเรื่องกู ทำกูเจ็บตัว ติดคุก โดนโรงเรียนไล่ออก บอกหน่อยซิ มึงจะชดใช้อะไรให้กู” อย่าเอาหน้าสกปรกของมึงไปพูดกรอกหูของแทน ถ้ามึงทำไรแทน กูเอามึงตายแน่ไอ้สัตว์!!!

“บิ๊ก...หนีไป” เสียงแผ่วเบาของแทน ทำให้อีกฝ่ายถีบแทนลงพื้น แล้วเอาเท้าเหยียหน้าแทนเอาไว้

“ถ้ามึงไม่ตาย เพื่อนมึงต้องรับกรรมแทนมึงนะ” แทนส่งเสียงอู้อี้และสำลักตามแรงบดของรองเท้า

กูไม่ให้อภัยมึงเด็ดขาด!!! วันนี้ มึงต้องตาย!!!

*********

บทถัดไป บิ๊กจะช่วยแทนสำเร็จไหม? แทนจะเจ็บหนักขนาดไหน และบทที่ 19 จะเป็นครั้งแรกที่ ไบร์ท VS บิ๊ก ครับ

บทที่ 18 เจอกันวันพฤหัสฯ บ่ายๆ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 (หน้าที่ 6 : Update 24/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 24-03-2015 13:48:51
มาแล้ววววววว ดีใจ เม้นก่อนแล้วค่อยอ่าน เอิ๊กๆๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 (หน้าที่ 6 : Update 24/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 24-03-2015 14:09:40
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 (หน้าที่ 6 : Update 24/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 24-03-2015 14:36:10
มันจะดีกว่านี้ไหมถ้าบิ๊กไม่ลากแทนมาด้วย เพราะเด็กช่างไม่น่าจะรู้จักชื่อบิ๊กน่ะค่ะ งานนี้แทนเจ็บหนักแน่เลย ลุ้น...

*ไบร์ท...ไม่ทันก็คือไม่ทัน เลิกคิดที่จะสานต่อได้แล้วค่ะ หนูดูเปลี้ยๆ ไม่น่าจะปกป้องแทนได้หรอก โดยเฉพาะถ้าสาเหตุมาจากทางครอบครัว (สายจีน) ของหนูน่ะนะ

รอตอนต่อไปค่ะ~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 (หน้าที่ 6 : Update 24/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 24-03-2015 14:47:30
สมเป็นคนเลวจริงๆ ไม่คิดจะโทษตัวเอง บิ๊กสู้่ๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 (หน้าที่ 6 : Update 24/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 24-03-2015 14:49:27
แทนเเเย่เเว้ววววววว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 (หน้าที่ 6 : Update 24/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 24-03-2015 15:18:08
ไม่ชอบประโยคนี้ง่ะ>>>

“ถ้าวันนั้น ไบร์ทบอกว่าชอบเรา เราคงลองดูสักครั้ง แต่ใจเราตอนนี้...ไม่ได้คิดกับไบร์ทมากไปกว่าเพื่อนเลย ถ้าไบร์ทรู้คำตอบเราแล้ว ไบร์ทจะโกรธ เกลียด หรือไม่อยากคบเราต่อ เราก็เข้าใจนะ แต่เราไม่โกหกความรู้สึกตัวเองเพื่อใครแน่นอน” ไบร์ทยืนนิ่งไปสักครู่ ในขณะที่ผมเองก็ถูกแช่แข็งไว้ตรงนั้นเช่นกัน

ถ้าเราเป็นไบร์ทคงจะแบบ ไม่ชอบก็ไม่ชอบดิ ไม่ต้องมาบอกสายไปหรอก ต่อให้บอกตอนนั้นแล้วแทนจะชอบเราหรือไงอ่ะ ในเมื่อแทนก็รู้ตั้งแต่ตอนนั้น ถ้าพอจะมีใจให้กันก็คงรอกันบ้าง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 (หน้าที่ 6 : Update 24/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 24-03-2015 15:31:20
ค้างงงงงงงง   
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 (หน้าที่ 6 : Update 24/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 24-03-2015 21:06:01
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 (หน้าที่ 6 : Update 24/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 24-03-2015 22:07:14
เด็กๆเรื่องนี้น่ารักกันเกิ๊น  บิ๊ก แทน  ไบรท์
คือมีหัวคิด + มีความพยายามที่จะคิดอละแก้ปัญหา
เราอาจจะไม่เห็นด้วยในบางจุด (ช่องว่างระหว่างวัย)
แต่ก็พอจะเข้าใจว่าทำไมถึงคิดหรือทำแบบนั้น

เด็กช่างเหมือนจะไปจุดความเถื่อนในใจของบิ๊กขึ้นมาแล้วสิ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 (หน้าที่ 6 : Update 24/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 25-03-2015 02:02:10
คุณซิปบอยแกล้งให้ค้างใช่มั้ยคะ  :katai1: :katai1:
รอติดตามต่อทุกตอนเลยยย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 (หน้าที่ 6 : Update 24/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 25-03-2015 16:59:49
:pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

มันจะดีกว่านี้ไหมถ้าบิ๊กไม่ลากแทนมาด้วย เพราะเด็กช่างไม่น่าจะรู้จักชื่อบิ๊กน่ะค่ะ งานนี้แทนเจ็บหนักแน่เลย ลุ้น...

*ไบร์ท...ไม่ทันก็คือไม่ทัน เลิกคิดที่จะสานต่อได้แล้วค่ะ หนูดูเปลี้ยๆ ไม่น่าจะปกป้องแทนได้หรอก โดยเฉพาะถ้าสาเหตุมาจากทางครอบครัว (สายจีน) ของหนูน่ะนะ

รอตอนต่อไปค่ะ~

แทนอยู่ผิดที่ ผิดเวลา เลยต้องตกกระไดพลอยโจนไปด้วยครับ

ส่วนไบร์ท...เดี๋ยวได้รบกับบิ๊กกันอีกหลายบทครับ^^"

สมเป็นคนเลวจริงๆ ไม่คิดจะโทษตัวเอง บิ๊กสู้่ๆ

การล้างแค้นของเด็กมักไม่เคยจบครับ^^"

แทนเเเย่เเว้ววววววว

บิ๊กต้องช่วยได้ครับ^^

ไม่ชอบประโยคนี้ง่ะ>>>

“ถ้าวันนั้น ไบร์ทบอกว่าชอบเรา เราคงลองดูสักครั้ง แต่ใจเราตอนนี้...ไม่ได้คิดกับไบร์ทมากไปกว่าเพื่อนเลย ถ้าไบร์ทรู้คำตอบเราแล้ว ไบร์ทจะโกรธ เกลียด หรือไม่อยากคบเราต่อ เราก็เข้าใจนะ แต่เราไม่โกหกความรู้สึกตัวเองเพื่อใครแน่นอน” ไบร์ทยืนนิ่งไปสักครู่ ในขณะที่ผมเองก็ถูกแช่แข็งไว้ตรงนั้นเช่นกัน

ถ้าเราเป็นไบร์ทคงจะแบบ ไม่ชอบก็ไม่ชอบดิ ไม่ต้องมาบอกสายไปหรอก ต่อให้บอกตอนนั้นแล้วแทนจะชอบเราหรือไงอ่ะ ในเมื่อแทนก็รู้ตั้งแต่ตอนนั้น ถ้าพอจะมีใจให้กันก็คงรอกันบ้าง

ผมตั้งใจให้คนอ่านรู้สึกแบบนี้ครับ มันคือจุดบอดของแทน ที่ในบางเรื่อง แทนก็ไม่ได้ 100% เช่นเดียวกับทุกตัวละคร ที่ผมวางจุดบอดอย่างละนิดๆ หน่อยๆ ให้ครับผม^^

ค้างงงงงงงง

ฉะนั้นต้องติดตามกันต่อไปครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

เด็กๆเรื่องนี้น่ารักกันเกิ๊น  บิ๊ก แทน  ไบรท์
คือมีหัวคิด + มีความพยายามที่จะคิดอละแก้ปัญหา
เราอาจจะไม่เห็นด้วยในบางจุด (ช่องว่างระหว่างวัย)
แต่ก็พอจะเข้าใจว่าทำไมถึงคิดหรือทำแบบนั้น

เด็กช่างเหมือนจะไปจุดความเถื่อนในใจของบิ๊กขึ้นมาแล้วสิ

ผมอยากให้ตัวละครผมงี่เง่ากว่านี้ด้วยครับ ดีเกินไปก็ไม่สมจริงกับความเป็นคนเท่าไหร่

แต่เท่าที่เขียนมา + ลบทำใหม่บ้าง ส่วนตัวผมเองแล้ว คิดว่าคนอ่านน่าจะโอเคอยู่ครับ^^

บทถัดไป บิ๊กจะอัดจัดเต็มแน่นอนครับ^^

คุณซิปบอยแกล้งให้ค้างใช่มั้ยคะ  :katai1: :katai1:
รอติดตามต่อทุกตอนเลยยย

จะได้ติดตามกันต่อไปไงครับ^^

*********

ตอนนี้เขียนอยู่บทที่ 28 เหลือแค่ 2 ตอนเท่านั้น แล้วเรื่องที่ใหญ่สุดของทุกตัวละครจะเกิดขึ้นอย่างน้อย 4-6 บท ครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 (หน้าที่ 6 : Update 24/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: โคมรัตติกาล ที่ 25-03-2015 17:47:28
สวัสดีค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่าน
อ่านถึงตอนล่าสุดปุ๊บ
ขอสมัครเป็น FC เรื่องนี้เลย อิอิ
สู้ๆนะคะ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ  :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 (หน้าที่ 6 : Update 24/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 25-03-2015 23:24:17
สวัสดีค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่าน
อ่านถึงตอนล่าสุดปุ๊บ
ขอสมัครเป็น FC เรื่องนี้เลย อิอิ
สู้ๆนะคะ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ  :mew1: :mew1:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ ผมจะทำให้ดีที่สุดนะครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 (หน้าที่ 6 : Update 24/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 26-03-2015 12:18:44
ก็ไม่มีอะไรหรอก  :hao6:

แค่อยากบอกคนแต่งว่า วันนี้วันพฤหัสบดี(สีส้ม)
แล้วตอนนี้ก็เที่ยงครึ่งแล้วด้วย  :hao3:

ไม่ได้มาทวงนะ แค่อยากบอกให้รู้เฉยๆ o18

แค่อยากบอกเฉยๆจริ๊งจริงนะ
เราจำไม่ได้หรอกว่าคนแต่งบอกว่าจะมาต่อวันพฤหัสบดีตอนบ่าย   :hao7:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 18 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 26-03-2015 14:42:04
มาแล้วครับ บทที่ 18 เมื่อสถานการณ์เลวร้าย บิ๊กจะจัดการยังไง แทนจะเจ็บหนักแค่ไหน และจบลงอย่างไร

มาดูกันต่อครับผม^^

**********

Chapter 18

ผมวิ่งเข่าลอยซัดเข้ากลางอกของมัน ตอนนี้ผมคร่อมมันแล้ว แต่พวกมันที่เหลือก็ระดม ทั้งตีน ทั้งไม้ กำลังกระแทกหลังผม ทำให้ผมล้มไปกองกับพื้น แทน...หนีไปนะ หนีไป

“เอ้ย!!! หยุด กูกับมัน ต้องตัวๆ วะ” ผมลุกขึ้นในสภาพที่เสื้อนักเรียนกระดุมขาด มีแต่รอยเท้าเปื้อนเสื้อ ผมหยิบแว่นตาที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาใส่ เมื่อมันอยากตัวๆ ก็ได้

ผมยืนประจันหน้ามัน โดยที่ข้างหลังผม แทนกำลังนอนเจ็บอยู่ หัวโจกอีกฝ่ายโยนดาบไทยยาว 21 นิ้ว ที่เด็กช่างกลชอบใช้ตีกันมาให้ผมเล่มหนึ่ง

“ดาบเดียวตัดสิน หวังว่ามึงจะฟันดาบเป็นนะ” ผมหยิบดาบขึ้นมา เป็นดาบที่ค่อนข้างห่วย ที่จับไม่ได้ทรงเท่าที่ควร อย่างว่า เด็กอาชีวะพวกนี้คงไม่มีปัญหาซื้อดาบดีๆ มาใช้หรอก ผมควงดาบเป็นวงกลมหนึ่งรอบให้เข้ามือ พร้อมแล้วใช่ไหม

ไม่ทันถามว่าผมพร้อมเปล่า คมดาบฟาดมาทางขวา ผมตั้งรับ แล้วฟาดคมดาบเข้าที่ท้องในแนวขวาง อีกฝ่ายถอยออกทัน ก่อนจะฟาดดาบลงมาตรงๆ คมดาบผมรับเอาไว้ แต่ก็โดนอีกฝ่ายกดลง ผมเตะเข้าที่ท้อง ก่อนจะโถมตัวฟันลงไป ทีนี้อีกฝ่ายตั้งรับบ้าง ผมออกแรงกดดาบลงไปบ้าง จังหวะถัดมา ผมลากคมดาบลงพื้น แล้วฟันเสยขึ้นด้วยแรงที่มีทั้งหมดทันที ดาบของอีกฝ่ายหลุดมือ แล้วดาบผมก็จ่อที่คออีกฝ่ายพร้อมเชือดทันที

“ถ้ามึงเป็นลูกผู้ชายพอ จบกันแค่นี้ มึงแพ้กูแล้ว” สีหน้าของผู้แพ้ดูเปลี่ยนไป ผมลากคมดาบลงเนื้อคอช้าๆ ไม่เป็นแผล แต่ทำให้อีกฝ่ายเสียวพอสมควร ผมลากจนหมดคมดาบ แล้วชี้ดาบเอาไว้ เดินถอยหลังไปหาแทน ผมประคองแทนขึ้นมา

“เจ็บมากไหม มันทำอะไรแทนบ้าง” ในช่วงที่ผมหันหน้าไปคุยกับแทน แทนผลักผมออกไป แล้วเอามือรับคมดาบที่อีกฝ่ายฟันลงมา ฝ่ามือของแทนตอนนี้กำมีดเอาไว้ ผมลุกขึ้นเสียบดาบเข้าท้องอีกฝ่าย แล้วกดดาบเข้าลึกๆ ดันมันออกไปจากแทน เสียงร้องเรียกลูกพี่ของลูกกะจ๊อกที่เหลือ บอกถึงความตกใจที่เกิดขึ้น ผมถอนดาบออกอย่างรวดเร็ว และจะแทงมันลงไปอีก

“พอนะบิ๊ก อย่าทำนะ ไม่งั้นจะไม่มีใครจบเรื่องนี้ได้” ผมหยุดมือ ในขณะที่มันกำลังนอนกองกับพื้น จมกองเลือดชักกระตุกอยู่ ผมทิ้งดาบลงกับพื้นลงไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นบอกับพวกที่เหลือว่า

“จำไว้นะ ถ้ามึงยังไม่ตาย อย่ามาหาเรื่องกับกูอีก” แล้วที่เหลือก็มาหิ้วปีกลากซากของลูกพี่ ที่ลากเลือดไหลไปตามทางในตอนนี้

ผมวิ่งกลับมาคุกเข่าดูแทนที่กำลังนั่งอยู่ที่พื้น มือซ้ายของแทนเป็นแผลเปิดจากคมดาบ เลือดไหลแดงทั้งมือ ผมถอดเสื้อนักเรียนตัวเองออก แล้วพันมือแทนเอาไว้เพื่อห้ามเลือด ก่อนจะประคองแทนลุกขึ้น เมื่อผมเดินออกไปริมถนนในซอยของสยาม ตำรวจก็วิ่งมาพอดี

“ไอ้บิ๊ก มึงไม่เป็นไรนะ” เฮียโบ้ เฮียมาเร็วกว่านี้ก็ดีนะ

“ไม่เป็นไรครับเฮีย เฮียรู้ได้ไงว่าผมมีเรื่อง” ถึงเฮียจะช่วยผมมาหลายที แต่นั้นก็ต้องผมลากสังขารไปหาเฮียถึงร้านแล้วเท่านั้น

“เฮียเจอกระเป๋าแกตกอยู่อะซิ แล้วมีคนบอกว่ามีเด็กนักเรียนไล่ฟันกัน เฮียเลยเรียกเพื่อนมาช่วยนั้นแหละ” ขอบคุณเฮียที่มาทัน ผมทรุดตัวนั่งลงกับพื้นด้วยความสบายใจ ตอนนี้แทนมีรถพยาบาลมารับแล้ว ผมนั่งรถพยาบาลไปกับแทนที่นอนอยู่

ผมเกลียดตัวเองที่ทำให้แทนต้องเจ็บตัวแบบนี้

………………..

ในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลตำรวจ ผมได้รับข้อความจากเฮียว่าตอนนี้ทั้งหมดโดนจับได้เรียบร้อยแล้ว กระเป๋ากีฬา กระเป๋าย่าม และกระเป๋านักเรียนของแทน ตำรวจเก็บมาคืนให้เรียบร้อย เฮียจัดการเคลียร์ให้ผมเป็นเจ้าทุกข์คดีนี้เรียบร้อย ขอบคุณเฮียจริงๆ ช่วยผมหลายทีแล้วนะ แทนได้รับการทำแผลที่มือ เช็คสภาพร่างกายทั้งหมด มีแค่แผลพกช้ำจากการล้ม โดยต่อยที่หน้าอย่างแรงหลายหมัด

“เราขอโทษ เราทำให้แทนเจ็บตัว” แทนยิ้มให้ผมเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น

“เราขอบใจที่บิ๊กช่วยชีวิตเราไว้มากกว่า” ผมจับมือซ้ายแทนที่ตอนนี้ผ่านการเย็บและพันผ้าเอาไว้ ประมาณสัปดาห์ก็น่าจะมาตัดไหมได้แล้ว เพราะแผลไม่ลึกมาก

“จนกว่าแทนจะหาย เราจะไปดูแลแทนนะ งานทำความสะอาด ทุกอย่าง เลิกเรียนแล้วเราจะมาทำให้ทั้งหมด” ผมต้องชดเชยให้กับสิ่งที่ผมทำ ถึงมันจะไม่พอก็ตามที

“ไม่เป็นไรหรอกบิ๊ก เราว่าเราน่าจะทำไหว” ไม่ไหวอะ จะไปกำอะไรได้ แทนพยายามจะใช้มือซ้ายให้ดูว่ายังไหว แต่ก็ทำไม่ได้ เลยยิ้มเจื่อนๆ ให้ผม

“เราคงต้องอยู่กับแทนตลอด 24 ชั่วโมงแล้วแหละ” มือซ้ายของแทนไม่สามารถกำได้ เพราะมันติดผ้าพันแผลที่พันไว้

ทุกเย็น แทนต้องแวะมาล้างแผล และห้ามโดนน้ำจนกว่าครบสัปดาห์ แทนเอาเสื้อยืดสำรองให้ผมใส่ เพราะผมพึ่งทิ้งเสื้อนักเรียนที่เละด้วยเลือดลงถังขยะไปเมื่อครู่นี้ เราทั้งคู่นั่ง Taxi กลับคอนโดของแทน ผมโทรไปบอกแชมป์ว่าจะไม่เข้าไปเอาน้องถ่าน และพรุ่งนี้จะไม่ไปเรียนวันนึง

“บิ๊กเจ็บตรงไหนบ้างเปล่า” ผมส่ายหน้าขณะที่กำลังนั่งมองวิวนอกรถ

“แทน...เราขอโทษ...” ผมยังรู้สึกโกรธตัวเองที่ปกป้องแทนไว้ไม่ได้ แทนจับมือผมกำไว้

“เราไม่ได้เป็นไรซะหน่อย บิ๊กไม่ต้องโทษตัวเองแล้วนะ ตลอดเวลาที่เรารู้จักกัน บิ๊กปกป้องเรามาตลอด เราไม่เป็นไรจริงๆ นะ” ใบหน้าของแทนมีแต่รอยยิ้มที่เหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น นั้นทำให้ผมยิ่งเกลียดตัวเองเข้าไปใหญ่

“แต่แทนเจ็บตัวนะ แล้วมันเกิดขึ้นเพราะเรา” แทนยังยิ้มให้ผมเหมือนเดิม

“บิ๊กแค่โชคไม่ดีที่เจอเรื่องวันนี้ เราเองก็โชคไม่ดีที่เจอพร้อมกับบิ๊ก ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก แต่เราทั้งคู่ผ่านมันมาเรียบร้อยแล้ว พอวันนี้ผ่านไป ทุกอย่างก็จะผ่านไปเองนะ” น้ำตาผมไหลออกมาช้าๆ จากตาทังสองช้าง  แทนเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อนักเรียนเช็ดน้ำตาให้ผม

“เราแค่โกรธตัวเองที่ปกป้องแทนให้ไม่เจ็บตัวไม่ได้” แทนจับมือเบรคความรู้สึกผมเอาไว้

“บิ๊กทำดีที่สุดแล้ว และทำได้ดีมากด้วย ไม่ต้องโทษตัวเองอีกนะ เราจะเสียใจมากกว่า ถ้าเราเป็นสาเหตให้บิ๊กเป็นแบบนี้” ผมหยุดอารมณ์ตัวเองไว้ ตามที่แทนข้อร้องมา

“เราสัญญา ว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับแทนอีกเป็นครั้งที่สอง” แทนพยักหน้าให้

“แค่บิ๊กดูแลเราแบบนี้ เราก็ดีใจมากแล้วนะ” ผมพยักหน้าให้เช่นกัน

แทนจะต้องไม่เจ็บตัวเพราะผมอีก ผมไม่อยากให้คนรอบตัวที่ผมรัก ต้องมาเจ็บตัวเพราะผมเด็ดขาด

………………..

ผมสั่งพิซซ่ามาทานเป็นมื้อเย็น ตอนแรกกลัวแทนจะเคี้ยวไม่ไหว แต่แทนยืนยันว่าจะทาน เลยไม่ขัดใจ พิซซ่าซีฟู๊ดถาดใหญ่ ปีกไก่ และพาสต้าอีกสองจาน ทั้งหมด ผมไม่ได้ทานก่อน จัดการป้อนคนเจ็บมือให้อิ่มก่อน แล้วผมค่อยทานทีหลัง

“บิ๊กกลับบ้านไปก่อนก็ได้นะ เราคิดว่าเราพอจะดูแลตัวเองได้แหละ” ไม่ใช่เวลาดื้อ มือซ้ายใช้อะไรก็ไม่ได้ โดนน้ำก็ไม่ได้ ยังจะมาไล่เรากลับทำไม

“แทนมีมือข้างเดียว จะแต่งตัวยังไง อาบน้ำยังไง ฯลฯ อีก อาทิตย์เดียวไม่นานหรอก” ปากผมไม่ว่าง กำลังกินอยู่

“แต่มันรบกวนเวลาบิ๊ก” ผมยกมือเบรคทันทีเลย

“แต่เรื่องนี้มันเป็นเพราะเรา ไม่เป็นการรบกวนอะไรเลย ถือว่าเราบังคับนะ” แทนพยักหน้ายอมให้ เพราะผมจริงจังมากกับเรื่องนี้

ล้างจาน กวาดห้อง ถูพื้น ซักผ้าทั้งหมดในเครื่อง ทั้งหมด เจ้าของห้องช่วยกำกับให้เล็กน้อย ว่าต้องใช้ของอะไรบ้าง ผมพอทำเป็นนะ ถึงไม่เป๊ะ แต่ก็ไม่แย่ละกัน แล้วเรื่องที่ยากที่สุดก็มาถึง ผมต้องอาบน้ำให้แทน

“เอางี้ เราจะไม่ก้มลงไปมองนะ เราจะอาบแค่ครึ่งบน กับท่อนขาให้ ส่วนตรงนั้น ให้แทนใช้มือขวาถูเองนะ โอเคนะ” แทนพยักหน้าโอเค หลังจากผมถอดเสื้อผ้าแทนเหลือแค่กางเกงใน พันถุงพลาสติกที่มือซ้ายแล้ว ในขณะที่ผมก็มีแค่กางเกงในตัวเดียวเหมือนกัน
 
“หน้าแดงนี่ มีอารมณ์กับเราเหรอ” ผมรู้ว่าแทนเขินนั้นแหละ แต่ผมก็อยากแกล้งยังไงไม่รู้ หลังจากสระผมให้เรียบร้อยแล้ว แทนตอนนี้อยู่ในท่ากางแขนออกเป็นรูปกางเขน เพื่อให้ผมถูสบู่ได้สะดวกที่สุด

“มือบิ๊กลูบตัวเราแบบนี้ เราก็...” ผมก้มไปดูน้องชายแทนสักหน่อย ก็ไม่สู้ใส่ผมนี่ แล้วจะเขินทำไม แทนหลับตาปี๋ซะงั้น

“ไหนบอกจะไม่มองไง” แทนเอามือขวาปิดของสงวนไว้ทันที

“อะๆๆ เราขอโทษ แต่ในเมื่อไม่ขึ้น เราทำความสะอาดได้ใช่มะ” แทนส่ายหน้าทั้งที่ยังหลับตาอยู่

“โอเคๆๆ กางแขน เราจะอาบต่อ” แทนกางแขนออก แต่ยังไม่ยอมลืมตาอยู่ดี ผมอาบต่อไปเรื่อยๆ จนท่อนบนสะอาดแล้ว

“แทน เราจะอาบท่อนล่างแล้วนะ จะล้างจุดศูนย์กลางเองเปล่า” แทนส่ายหน้าแรงๆ แล้วบอกผมว่า

“หันไปด้วย...” ผมปิดฝักบัว หันหลังให้แทน แล้วเวลาก็ผ่านไปสักครู่...

“เรากดสบู่ไม่ได้อะ มีมือเดียว...” บอกแล้วแทน อาบให้หมดก็ไม่เชื่อ ผมหันกลับไปอีกที

“ถือว่าหายกันกับที่แทนเช็ดตัวเรานะ” แทนป่องแก้มแบบเด็กโดนขัดใจ แต่ทำอะไรไม่ได้

การอาบน้ำผ่านไปด้วยดี ทุกส่วน ทุกซอก ผมล้างให้หมดแล้ว แต่แทนก็ยังหน้าแดงเขินอยู่ เช็ดตัวเสร็จ ห่อผ้าเช็ดตัวให้ ก่อนจะเอาเสื้อกับกางเกงใส่ให้เรียบร้อย แล้วถอดถุงพลาสติก เป็นอันเสร็จสิ้น

“เป็นไรอะ เราไม่เอาไปเล่าให้ใครฟังหรอกว่าของแทนขนาดเท่าไหร่” ผมมานั่งข้างๆ แทน ที่เตียง หลังจากอาบน้ำเสร็จบ้าง

“ก็เขิน แล้ว...เราไม่ชอบให้ใครจับก้นเราด้วย...เรารู้สึกแบบนั้นอะ...”แทนในตอนนี้ เหมือนเด็กผู้หญิงอย่างบอกไม่ถูก

“เราอธิบายไม่ถูก แต่มันรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว...ก็...” ผมกอดคอแทนแบบเพื่อนกอดคอ ผมว่าแทนตอนนี้น่ารักอย่างบอกไม่ถูก

“เราไม่รังเกียจหรือเอานายไปล้อหรอก มันเป็นธรรมชาติของนาย และเราก็เข้าใจ ที่นายก็แพ้คนหล่อๆ แบบเรานี่แหละ” เอ้า ส่ายหน้าไมอะแทน

“หลงตัวเองตลอดอะบิ๊ก” หายเขินแล้วนี่หว่า แทนแกะมือผมออก แล้วลุกไปที่โต๊ะทำงาน ผมทิ้งตัวลงเตียง แล้วหัวเราะเบาๆ

ไม่ได้หลงตัวเองแน่นอน เรื่องความหล่อ จะหญิงหรือชาย ก็แพ้เราหมดแน่นอน

………………..

ผมกลัวอย่างจับใจมาก ตอนที่โดนคู่อริบิ๊กกระชากไปอัดสามสี่หมัดแรก สิ่งที่ผมกลัวคือ บิ๊กจะรอดไปจากตรงนี้ได้ไหม จังหวะที่บิ๊กถอยกลับมาหาผม ถ้าผมไม่ทำอะไรกับดาบที่กำลังฟันจากข้างหลัง มันจะผ่ากลางร่างบิ๊กแน่นอน 

“บิ๊กไปเรียนก็ได้นะ เพราะห้องเราก็ไม่มีอะไรต้องทำแล้ว” ผมทำการบ้านอยู่จะเสร็จแล้ว ส่วนบิ๊กนอนเล่นมือถืออยู่ที่เตียง

“เราไม่ได้เอาชุดมาเรียน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปเคลียร์คดีกับเฮียโบ้ด้วย” งั้นเราควรพักผ่อนกันได้แล้วซินะ ผมปิดไฟที่โต๊ะทำงาน แล้วมานอนข้างๆ บิ๊ก

“แทน...รู้เปล่า ตอนที่มันผลักแทนคุกเข่า แล้วเหยียบนายอะ เราอยากฆ่ามันจริงๆ นะ ถ้าแทนไม่ห้าม เราอยากตัดหัวมันให้หลุดตรงนั้นไปเลย” น้ำเสียงของบิ๊กแอบสั่นด้วยความโกรธอยู่

“เราถึงห้ามบิ๊กไว้ไง ถ้าไม่มีใครจบ ก็จะไม่จบกันตลอดไปนะ สิ่งที่เค้าทำ ก็ได้รับผลกรรมแล้ว บิ๊กไม่ควรเอามือไปเปื้อนเลือดแบบนั้นนะ” บิ๊กพลิกตัวตะแคงมาหาผม

“เราไม่อยากให้คนที่เรารักต้องมาเจ็บตัวหรือเป็นไรเพราะเรา เราทำแต่เรื่องมาตลอดชีวิตแล้ว ใครที่ต้องเป็นไรเพราะเราอีก เราคงเกลียดตัวเองมากที่สุดแน่” ผมพลิกตัวตะแคงหาบิ๊กบ้าง

“แต่เราก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรรุนแรงกันนะ คนที่เจ็บที่สุด ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ใคร แต่มันจะเป็นที่บิ๊กเอง” ก็ถูกของแทน...ผมตัดสินปัญหาด้วยความรุนแรงมาตลอด

“เราอยู่ในโลกที่การเจรจาไม่มีจริง ถ้าเราไม่อัดมัน มันก็อัดเรา เราจะพยายามไม่มีเรื่องกับใครอีกนะ” ผมยิ้มให้บิ๊กเป็นการบอกว่า บิ๊กทำถูกแล้ว

“ถามไรอย่างซิ ถ้าวันนี้เราไม่รอด แทนจะทำไงอะ” ผมไม่ตอบคำถามนี้ ผมเอานิ้วชี้ปิดปากบิ๊กเอาไว้

“ทุกอย่างมันจบแล้ว คำถามนี้ ไม่มีจริง ไม่มีคำตอบ มีแค่บิ๊กที่นอนอยู่ตรงนี้กับเรานะ” บิ๊กถอนหายใจช้าๆ ออกมา

“รู้ไหม...บิ๊กเป็นคนสำคัญของชีวิตเรามากที่สุดคนนึง ตอนที่บิ๊กมาเรียนพิเศษในสภาพนั้น พอบิ๊กกลับไป เราเป็นห่วงนะ ห่วงว่าบิ๊กจะไปมีเรื่องอีกไหม จะเป็นอะไรเปล่า เราไม่อยากเห็นนายในสภาพฟกช้ำอีก” บิ๊กพยักหน้าให้กับสิ่งที่ผมรู้สึก

“เราจะไม่ทำให้แทนเป็นห่วงนะ และเราจะปกป้องแทนให้ดีที่สุดด้วย” ผมปิดตาลงนอน ก่อนที่บิ๊กจะพลิกตัวไปนอนเช่นกัน

ขอบคุณที่เราทั้งคู่ผ่านวันนี้ไปได้ และยังมีชีวิตเพื่ออยู่กันต่อไป

**********

บทที่ 19 เจอกันวันเสาร์บ่ายๆ จะได้พบกับ บิ๊ก VS ไบร์ท กันครับ และระหว่างนี้ บิ๊กต้องดูแลแทนจนกว่ามือจะหายดีครับผม^^

ตอนนี้เขียนถึงบทที่ 28 ช่วงท้ายๆ แล้ว กำลังจะขึ้นบทที่ 29 ยังไงแล้ว คิดว่าน่าจะเขียนจบหมด ก่อนสิ้นเดือนพฤษภาคมนี้ (ถ้ายังเขียนด้วยความเร็วเท่าเดิมแบบที่ทำอยู่ตอนนี้นะครับ^^")

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 17 (หน้าที่ 6 : Update 24/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 26-03-2015 14:48:13
ก็ไม่มีอะไรหรอก  :hao6:

แค่อยากบอกคนแต่งว่า วันนี้วันพฤหัสบดี(สีส้ม)
แล้วตอนนี้ก็เที่ยงครึ่งแล้วด้วย  :hao3:

ไม่ได้มาทวงนะ แค่อยากบอกให้รู้เฉยๆ o18

แค่อยากบอกเฉยๆจริ๊งจริงนะ
เราจำไม่ได้หรอกว่าคนแต่งบอกว่าจะมาต่อวันพฤหัสบดีตอนบ่าย   :hao7:

อย่างน้อย มีอยู่ถึงบทที่ 28 แน่ๆ ที่ไม่เบี้ยวลง ส่วนที่เหลือ ภาวนาให้ตัวเองเขียนออกก็พอละครับ จะได้ต่อเนื่องครับผม^^""
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 18 (หน้าที่ 7 : Update 26/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 26-03-2015 14:57:36
งุ้ยย~ ชอบเวลาที่บิ๊กดูแลแทนแบบนี้จังค่ะ :-[
ขออมยิ้มให้เต็มแก้มหน่อยนะค้าา…~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 18 (หน้าที่ 7 : Update 26/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 26-03-2015 17:38:42
บิ๊กใกล้จะวิวัฒนาการแล้วววววววว~

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 18 (หน้าที่ 7 : Update 26/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: โคมรัตติกาล ที่ 26-03-2015 18:16:42
อร๊ายยยย มาแล้วๆ
เค้าดูแลกันน่ารักเนอะ
รอลุ้นวันเสาร์ บิ๊ก VS ไบร์ท
 :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 18 (หน้าที่ 7 : Update 26/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 26-03-2015 18:49:20
คำว่าไม่จบนี่มันก็จริงนะ
ปัญหาหลายๆอย่างที่เรื้อรังกันมานานก็เพราะว่าไม่จบกันนี่แหละ
ชวนนึกถึงสมัยที่ยังอยู่เมืองไทยเจอเด็กช่างฟันกันบนรถเมล์กระโดดหนีแทบไม่ทัน
บิ๊กเสียใจที่ปกป้องแทนไม่ได้มากกว่าที่จะเสียใจที่ดึงแทนเข้าไปเกี่ยวกับเรื่องต่อยตี
คงอีกนานกว่าบิ๊กจะเพลาเรื่องทะเลาะวิวาทนี่
แต่ก็เข้าใจนะเด็กวัยรุ่น ที่ยากที่สุดก็คือเดินหนีนี่แหละ

เอาใจช่วยคุณzipboyนะคะ
รออ่านบิ๊กปะทะไบรท์คราหน้า
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 18 (หน้าที่ 7 : Update 26/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: dreamz ที่ 26-03-2015 19:37:57
อบอุ่นดีครับ เหมือนผมตอนนี้เมื่อไหร่จะเจอคนที่เติมเต็มส่วนที่ขาดหายกันนะ :impress3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 18 (หน้าที่ 7 : Update 26/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 26-03-2015 20:05:55
ชอบค่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 18 (หน้าที่ 7 : Update 26/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 26-03-2015 21:59:41
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 18 (หน้าที่ 7 : Update 26/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 26-03-2015 22:34:59
 :กอด1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 18 (หน้าที่ 7 : Update 26/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 26-03-2015 22:54:37
บิ๊กกะไบร์ทเจอกันจะเกิดไรขึ้นอะ อิอิ  :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 18 (หน้าที่ 7 : Update 26/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 26-03-2015 23:55:07
ความห่วงใยกันของสองคนนี้จะเปลี่ยนเป็นความรักได้อย่างง่ายดาย ไหมนะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 18 (หน้าที่ 7 : Update 26/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 27-03-2015 00:04:33
ไม่ได้ตามอ่านหลายวัน มาไกลถึงขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 18 (หน้าที่ 7 : Update 26/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Noina_Pn ที่ 27-03-2015 00:14:08
 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 18 (หน้าที่ 7 : Update 26/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 27-03-2015 16:41:46
งุ้ยย~ ชอบเวลาที่บิ๊กดูแลแทนแบบนี้จังค่ะ :-[
ขออมยิ้มให้เต็มแก้มหน่อยนะค้าา…~

ดูแล+แกล้งประจำครับ ; P

แกล้งแทนสนุกสุดละครับ อิๆ

บิ๊กใกล้จะวิวัฒนาการแล้วววววววว~

ใช่แล้วครับ อีกไม่กี่บทก็ถึงจุดที่เดินทางเดียวกันละครับ^^

อร๊ายยยย มาแล้วๆ
เค้าดูแลกันน่ารักเนอะ
รอลุ้นวันเสาร์ บิ๊ก VS ไบร์ท
 :ling1: :ling1: :ling1:

แทนได้แต่ "ฝากไว้ก่อนนะ" อิๆ (แกล้งแทน สนุกสุดละครับ : P)

คำว่าไม่จบนี่มันก็จริงนะ
ปัญหาหลายๆอย่างที่เรื้อรังกันมานานก็เพราะว่าไม่จบกันนี่แหละ
ชวนนึกถึงสมัยที่ยังอยู่เมืองไทยเจอเด็กช่างฟันกันบนรถเมล์กระโดดหนีแทบไม่ทัน
บิ๊กเสียใจที่ปกป้องแทนไม่ได้มากกว่าที่จะเสียใจที่ดึงแทนเข้าไปเกี่ยวกับเรื่องต่อยตี
คงอีกนานกว่าบิ๊กจะเพลาเรื่องทะเลาะวิวาทนี่
แต่ก็เข้าใจนะเด็กวัยรุ่น ที่ยากที่สุดก็คือเดินหนีนี่แหละ

เอาใจช่วยคุณzipboyนะคะ
รออ่านบิ๊กปะทะไบรท์คราหน้า

ไม่หาเรื่องก่อน แต่เรื่องชอบมาหา นี่ละครับชีวิตบิ๊ก ^^""

อบอุ่นดีครับ เหมือนผมตอนนี้เมื่อไหร่จะเจอคนที่เติมเต็มส่วนที่ขาดหายกันนะ :impress3:

ไม่นานเกินรอหรอกครับ อวยพรให้พบนะครับ^^

ชอบค่ะ

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการรติดตามครับผม^^

:กอด1:

คู่นี้เค้าน่ารักกันนะครับ : P

บิ๊กกะไบร์ทเจอกันจะเกิดไรขึ้นอะ อิอิ  :katai1: :katai1: :katai1:

เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ครับ : P

ไม่ได้ตามอ่านหลายวัน มาไกลถึงขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย

คนเขียนก็เขียนทิ้งไว้ 10 บทล่วงหน้า หวังว่าจะไม่ขาดตอนเช่นกันครับ^^

o18 o18 o18

 :hao6: :hao6: :hao6:

**********

ตอนนี้ขึ้นบทที่ 29 แล้วนะครับ กะไว้แล้วว่า จะไม่ให้เกินกว่า 60 บทนะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 28-03-2015 12:58:03
บทที่ 19 มาแล้วครับ เมื่อบิ๊กปะทะกับไบรท์ กับสงครามหัวใจเล็กๆ ที่มีแทนอยู่ตรงกลาง

จะเป็นอย่างไร มาดูกันต่อได้เลยครับ^^

*********

Chapter 19

เป็นไปตามที่คาด การที่หน้าผมช้ำ มือซ้ายพันแผลอยู่ ทำให้ทั้งครู รุ่นน้อง รุ่นพี่ ต่างตกใจว่าผมไปทำอะไรมา ผมได้แต่เล่าไปว่าผมโดนลูกหลงคนตีกัน แต่คนที่ดูจะหงุดหงิดที่สุด ก็คงหนีไม่พ้นคนนี้

“แทน!!! พาเราไปหามัน มีอย่างที่ไหน เรื่องของตัวเองแท้ๆ แต่ทำให้แทนเจ็บตัวได้ เราจะไปกระทืบมัน!!!” ไบร์ทเดือดมากกว่าที่ผมคิด หลังจากที่ผมเล่าเรื่องทั้งหมดแบบชัดเจนถึงที่มาที่ไป ว่าทำไมผมเจ็บตัวแบบนี้

“แต่มันก็ไม่มีอะไรแล้วนะ เราแค่พักอาทิตย์กว่าๆ ก็กลับมาปกติแล้ว” ไบร์ทไม่ต้องเหวี่ยงขนาดนั้นก็ได้

“แทน...เราขอเลยนะ เลิกยุ่งกับเพื่อนที่แทนติวให้เถอะ หาเรื่องเดือดร้อนเกือบตายแบบนี้ มันใช้ได้ที่ไหน” ไบร์ทใจเย็นๆ ก่อน
 
“แต่ถ้าเค้าไม่ช่วยเรา หรือเค้าหนีไปเลย เราก็ไม่รอดจริงๆ นะ อีกอย่าง เค้าก็ไม่ได้เป็นคนไม่ดีอะไรแบบนั้นนะ” ไบร์ทเหวี่ยงมือแบบคนหงุดหงิดใส่ผม

“เราเข้าใจอะ แทนชอบมัน แทนเลยเข้าข้างมัน ใช่ซิ เราก็แค่เพื่อน เตือนอะไรไม่ได้อยู่แล้ว!!!” ไบร์ท อย่าพาลแบบนี้ซิ!!!

“ไบร์ทพาลกับเรา” ไบร์ทหันควับมาหาผม

“แล้วแทนละ ทำไมต้องปกป้องคนแบบนั้นด้วย” ผมถอนหายใจใส่ ก่อนจะเดินหนีไป

ผมคิดว่าผมเล่าหมดดีๆ แล้วนะ ว่าเรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นจากอะไร ไบร์ทก็ตัดสินบิ๊กอย่างไม่ยุติธรรม เพียงเพราะผมเจ็บตัว แต่ผมไม่โกรธไบร์ทหรอก คนนอกเวลามองเรื่องนี้ ก็มองว่าบิ๊กเป็นตัวปัญหานั้นแหละ

“โอเคๆๆ เราขอโทษ” ไบร์ทวิ่งมาดักหน้าผมอย่างรวดเร็ว

“เราเป็นห่วง ก็เท่านั้นเอง” ผมเข้าใจ แต่ผมไม่ชอบท่าทีที่ไบร์ททำเมื่อสักครู่นี้เลย

“แล้วแทนช่วยเหลือตัวเองได้เหรอ มือเหลือข้างเดียวแบบนี้” ถ้าผมบอกว่าใครดูแลผม ไบร์ทคงเหวี่ยงผมต่อ

“บิ๊กดูแลให้สัปดาห์นึง” ไบร์ทเอากำปั้นทุบเสาทันที นั้นไง เหวี่ยงผมอีกแล้ว

“ตามสบาย เรามันไม่สำคัญไรแล้วนี่” ไบร์ทเดินหนีผมกลับห้องเรียนตัวเองไปแล้ว

ผมไม่ชอบให้ไบร์ทเป็นแบบนี้เลย แต่ผมคงทำอะไรไม่ได้ เพราะไบร์ทคิดยังไงกับผม ผมก็รู้ ไบร์ทโกรธผมเพราะความเป็นห่วงผม แต่ผมไม่เป็นไรแล้ว...ก็ไม่อยากให้ไบร์ทเป็นแบบนี้เหมือนกัน

พอถึงพักเที่ยง ไบร์ทมาหาผมที่ห้อง ในมือหิ้วกล่องข้าวมาวางที่โต๊ะผม แต่สีหน้าไบร์ทเหมือนยังไม่หายโกรธผมอยู่ดี ก่อนจะเปิดกล่องข้าว แล้วป้อนให้ผม

“เราซื้อข้าวมาให้ มือแทนคงไม่สะดวกจะไปซื้อข้าวมาทานหรอก” ไบร์ทถือช้อนจ่อปากผมอยู่ ผมอ้าปากทานตามที่ไบร์ทป้อนมา

“ยังโกรธเราเหรอ” ไบร์ทพยักหน้า

“แล้วซื้อข้าวมาให้เราทำไม” ไบร์ทตักคำต่อไปป้อนผมต่อ

“ถึงจะโกรธ แต่เราก็รักแทนเหมือนเดิมนั้นแหละ แค่อยากให้แทนฟังแล้วทำตามเราบ้าง” ไบร์ทตักคำต่อไปรอผมเคี้ยวให้เสร็จก่อน

“เราแค่ไม่อยากให้แทนอยู่ใกล้กับคนแบบนั้น เราไม่ไว้ใจมัน” ผมเข้าใจนะไบร์ท เอว่าผมไม่พูดต่อแล้วกัน

“แต่เราก็คงห้ามไรแทนไม่ได้ ขออย่างเดียวละกัน ถ้าเกิดอะไรขึ้น เรียกเราก่อนมันได้เปล่า” ผมปล่อยไบร์ทพูดแล้วกัน กลัวว่าถ้าพูดแล้วจะไปทำให้อารมณ์ไบร์ทพุ่งไปอีก

“เย็นนี้ต้องไปล้างแผลเปล่าแทน” ผมพยักหน้า

“งั้นเดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อนแทนนะ” แต่ว่า....ไบร์ท คือ....

ตอนเลิกเรียน ไบร์ทที่ยังหน้าบูดเป็นตูดก็มายืนส่งผมที่ริมสนามบอลของโรงเรียน บิ๊กกำลังมารับผมไปหาหมอเพื่อล้างแผลตามที่นัดไว้ แล้วบิ๊กในชุดเสื้อยืดคอกลม กางเกงยีนส์ รองเท้าขับมอไซค์ พร้อมกระเป๋าคาดอกใบประจำ ก็มาจอดริมสนามของโรงเรียนตามที่นัดไว้

ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง เพื่อนร่วมรุ่นผม ที่เดินผ่านไป หลายคนถึงกับมองบิ๊กที่กำลังจอดน้องถ่านแบบต้องเหลียวกลับมาดู สาวๆ บางคนถึงกับซุบซิบอย่างตื่นเต้น เว้นแต่ไบร์ท ที่ตอนนี้มองบิ๊กด้วยหางตาแบบหัวจรดเท้า

“สวัสดีครับ นายคงเป็น บิ๊ก ที่มาให้แทนติวที่ห้องใช่มะ” บิ๊กที่พึ่งถอดหมวกกันน็อคออก พยักหน้าให้ น้ำเสียงของไบร์ทบอกถึงความไม่เป็นมิตรอย่างแรง บิ๊กยื่นมือให้ไบร์ทเช็คแฮนด์

“ใช่แล้วครับ แล้ว...” ทั้งคู่จับมือกันอยู่

“เราชื่อไบร์ท เป็นเพื่อนสนิทของแทน” ทั้งคู่ยังไม่ปล่อยมือกันซะที ทั้งคู่ไม่ได้จับมือ แต่ทั้งคู่กำลังแข่งกันบีบมือ แล้วไบร์ทก็รู้สึกเจ็บก่อน ในขณะที่บิ๊กยิ้มเหี้ยมๆ ให้

“ขอโทษด้วย เราเช็คแฮนด์แรงแบบนี้แหละ ถ้าบีบแรงไป ก็ขอโทษด้วยนะ” ใบหน้าของบิ๊กตอนนี้ กวนประสาทตามแบบคุณชายที่ไม่กลัวใครจริงๆ
 
“ก็ไม่เจ็บเท่าไหร่นะ เพราะเราเข้าใจว่าคนอย่างนาย ใครอยู่ด้วย ก็ต้องเจ็บตัวบ้างเป็นธรรมดา” ไบร์ท...พอเลย ผมรีบเดินไปที่น้องถ่านทันที รีบไปจากตรงนี้ก่อนที่ทั้งคู่จะทะเลาะกันดีกว่า

“เราพาแทนไปล้างแผลก่อนนะ อ้อ!!! ถ้าอยากด่าเรา ด่ามาตรงๆ ก็ได้นะ การพูดอ้อมค้อม มันเหมือนจะหล่อ แค่เหมือนจริงๆ” น้ำเสียงที่เรียบเย็นว่าปกติ ทำให้ไบร์ทโถมหมัดขวาเข้าบิ๊ก แต่ไม่ทันที่ผมจะอ้าปากห้าม มือซ้ายของบิ๊กก็รับหมัดไบร์ทไว้ได้ทัน แถมทำไบร์ททรุดจนคุกเข่าตรงหน้า

“หมัดนายช้าไปนะ มือก็อ่อนเหมือนไม่เคยต่อยคนมาก่อน เราไม่ถือสาละกัน เพราะนายก็คุกเข่าขอโทษเราแล้ว” สีหน้าไบร์ทเจ็บปวดอย่างยิ่ง บิ๊กยังคงใช้ฝ่ามือบีบมือที่กำหมัดของไบร์ท แล้วกดลงจนเจ้าตัวทรุดลงไปคุกเข่าเพราะเจ็บจนยืนไม่ได้

“พอนะ ทั้งคู่เลย บิ๊กหยุดนะ เราขอร้อง!!!” บิ๊กปล่อยมือออก แล้วเอามือซ้ายที่กำเมื่อครู่ไปลูบหัวไบร์ทเหมือนเช็ดมือ

“กูจะไม่ให้มึงอยู่ใกล้ๆ แทน คนสกปรกอย่างมึง อยู่กับใครก็เดือดร้อน” ไบร์ทลุกขึ้นสบถใส่บิ๊กต่อ

“ไบร์ท!!!!” ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะไบร์ท

“ไปเถอะแทน ไปช้าเดี๋ยวรอคิวนานนะ” บิ๊กหยิบหมวกกันน็อคของผมที่คาดไว้กับเบาะหลังมาสวมให้ผม แล้วสวมหมวกของตัวเอง บิ๊กหันไปบอกกับไบร์ทหลังจากคร่อมรถกับสตาร์ทเครื่องแล้วว่า

“เราดูแลแทนได้ดีไม่แพ้นายแน่นอน แล้วนายจะเห็นเองว่าเราทำได้ดีกว่า” บิ๊กตบกระจกหมวกกันน็อคลง ก่อนจะขับออกไปช้าๆ ผมมองเห็นไบร์ทยืนดูจากกระจกมองหลัง ถึงจะเห็นหน้าไม่ชัด แต่ไบร์ทคงไม่พอใจอย่างแน่นอน

ที่น่าแปลกใจคือ วันนี้บิ๊กขับน้องถ่านช้ามาก จังหวะที่ติดไฟแดง ก็ดึงมือผมทั้งสองข้างให้โอบลำตัวให้แนบชิดกว่าปกติเช่นกัน

ขอบใจที่บิ๊กพยายามใจเย็นกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ทั้งที่บิ๊กไม่จำเป็นต้องใจเย็นด้วยซ้ำ

………………..

ผมแอบโกรธไบร์ทนะ แต่ผมต้องท่องไว้ว่า “นั้นเพื่อนสนิทแทน” ถึงการเจอกันครั้งแรกจะไม่ค่อยดีนัก แต่ผมก็ต้องรักษาความสัมพันธ์กับคนๆ นี้เอาไว้ เพราะแทนอยู่โรงเรียนเดียวกับไบร์ท ถ้าให้เพื่อนแตกคอเพราะผม คงเป็นบาปซ้ำซากที่ผมทำกับแทนนั้นแหละ

ผมคิดเรื่องนี้เรื่อยเปื่อยระหว่างที่รอแทนทำแผลให้เสร็จ ผ่านไป 20 นาที แทนกลับออกมาจากห้องฉุกเฉิน พร้อมกับผ้าพันแผลที่บางลง แทนมีเหงื่อซึมตามคอ รู้เลยว่าแสบขนาดไหนตอนล้างแผล

“เราขอโทษแทนไบร์ทด้วยนะ” แทนเอยขึ้นตอนเรากำลังเดินกลับไปหาน้องถ่านกัน

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเราเป็นเพื่อนสนิทแทน เราก็คงอารมณ์เดียวกับไบร์ทแหละ” ก็พอเข้าใจไบร์ทเค้าอะนะ

“ไบร์ทคงชอบแทนมากนะ” ผมรู้สึกได้ว่า ไบร์ทออกตัวแรงเกินกว่าจะแค่เพื่อนธรรมดา

“อือ...ไบร์ทก็บอกว่าชอบเรา” สนิทกันแบบนี้ แทนก็คงมองไบร์ทพิเศษนั้นแหละ

“เราว่าก็ดีนะ ไบร์ทก็หน้าตาดี อยู่ทีมเดียวกัน แถมเทคแคร์ดี ไม่มีประวัติเสีย ไม่ชอบเหรอ” แทนไม่ตอบอะไร จนเราทั้งคู่เดินมาถึงรถกันละ ผมเริ่มสวมหมวกกันน็อคให้แทน

“เราหิ้วเสื้อผ้า ตารางเรียน มาอยู่กับแทนอาทิตย์นึงนะ เราช่วยแทนหมด เว้นเรื่องเดียวนะ...ช่วยสอนการบ้านเราด้วย” อย่างอื่นผมทำได้ แต่การบ้านเนี่ย ผมโง่อยู่

“นึกว่าอะไร ง่ายๆ เดี๋ยวสอนให้นะ” ผมใส่หมวกให้แทนเสร็จละ ผมใส่บ้างก่อนจะขึ้นคร่อม แล้วให้แทนซ้อน

ผมแวะซื้ออาหารเย็นแถวคอนโด ก่อนจะกลับเข้าห้อง หลังจากทานเสร็จ ล้างจานเสร็จ แล้วลงมือทำความสะอาดห้อง ซักผ้า รีดชุดนักเรียนของแทน ตามด้วยขัดห้องน้ำให้ ได้เวลาอาบน้ำให้แทนแล้ว

“เมื่อวานก็เห็นหมดแล้ว ยังจะเขินอีกเหรอ” แทนมองหน้าผมตรงๆ แต่แก้มยังแดงอยู่

“ก็บิ๊กถอดหมดแบบนี้...เราก็ตื่นเต้นซิ” บอกแล้ว ผมมันหล่อ ขั้วตรงข้ามผมทุกเพศ ยังไงก็ตื่นเต้นหมด

“เสมอภาคไง เมื่อวานเราใส่กางเกงใน วันนี้เราถอด จะได้ไม่เอาเปรียบ อีกอย่าง เสร็จแล้วเราอาบต่อได้เลย” แทนยังคงหน้าตรง ไม่มองขึ้นหรือลง ให้ผมทำความสะอาดทั้งตัวต่อไป

“รู้เปล่าแทน เกิดมาไม่เคยอาบน้ำให้ใครเลยนะ แทนนี่คนแรกเลยแหละ” แทนได้แต่ตอบรับในลำคอออกมา

ยิ่งแทนเขินอาย ผมยิ่งแกล้ง ไม่ว่าจะไล่ถูวนท่อนกลาง ลูบไล้ก้นสลับขยำเล่น แทนโวยวายว่าอย่าแกล้ง แต่ผมไม่สน ยิ่งแกล้งยิ่งมันส์ เอาน๊าแทน เราไม่เอาไปเล่าให้ใครฟังหรอก แค่อาทิตย์เดียวเองๆๆ

“ฝากไว้ก่อนนะ ทีหลังจะเอาคืน!!!”

รีบมาเอาคืนนะครับ ตอนนี้เราเป็นต่อ แกล้งได้ทั้งที จะปล่อยไปได้ไง : P

………………..

ครบอาทิตย์แล้ว...วันนี้นัดตัดไหมแล้ว บิ๊กดูแลผมดีมากนะ ไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากสอนการบ้านให้บิ๊ก ทุกเช้า บิ๊กจะอาบน้ำให้ผม แต่งตัวให้ตั้งแต่สวมเสื้อ ติดกระดุม ใส่กางเกงทั้งในและนอกให้ เข็มขัด ถุงเท้า ใส่ให้หมด แล้วเตรียมอาหารเช้ารอไว้ให้ผมทาน ก่อนที่บิ๊กจะจัดการตัวเองแล้วมากินข้าวหลังผมทานเสร็จ ตามด้วยล้างจานให้ก่อนออกไปเรียน วันเสาร์ อาทิตย์ บิ๊กก็ลงมือทำความสะอาดห้อง ซักผ้า แบบไม่หยุดพักทั้งวันให้ผม แถมเปลี่ยนหลอดไฟให้ผมด้วย

แน่นอนว่าเป็นภาพที่แปลกตาสำหรับหลายคนในโรงเรียนผม ที่มีมอไซค์คันใหญ่สีดำ กับสารถีในชุดนักเรียนโรงเรียนดังกลางเมือง ที่รวมคุณหนู คุณชายแทบจะทั้งโรงเรียนเอาไว้มาส่งผม เพื่อนๆ ในห้อง รุ่นพี่ รุ่นน้องหลายคนก็มาถามว่าใคร สาวๆ หลายคนถึงกับอยากให้ผมแนะนำบิ๊กให้รู้จัก แต่คนที่ดูจะหงุดหงิดที่สุด ก็คงหนีไม่พ้น...

“มอไซค์ใหญ่ๆ ที่ไอ้นั้นมันขับ อันตรายจะตาย นั่งไปไม่กลัวตายเหรอ” ไบร์ทก็ยังคงหาเรื่องว่าบิ๊กต่อไป หลังจากผมทานข้าวเที่ยงที่โต๊ะเรียนตัวเองเสร็จ

“ถ้าเราตาย เราคงไม่อยู่ตรงนี้ตั้งแต่วันแรกที่นั่งรถบิ๊กแล้ว” ผมแอบรำคาญไบร์ทที่ตั้งแต่เจอบิ๊กวันแรก ก็หาเรื่องด่าได้ทุกเม็ดจนผมรู้สึกว่า นี่ไม่ใช่นิสัยที่ดีเลย

“วันนี้แทนตัดไหมแล้วใช่ไหม งั้น เราไปหาไรทานกันเปล่า” ผมมีนัดแล้วอะซิ

“เราจะเลี้ยงขอบคุณบิ๊ก ไบร์ทไปด้วยกันได้นะ” ไบร์ททำหน้าเหมือนโดนของเหม็นเข้าเต็มๆ

“งั้นทานกับเราก่อน บิ๊กไว้พรุ่งนี้ ได้ปะ” ไบร์ทนะ ก็บอกอยู่ว่าเรานัดก่อนแล้ว ผมมองไบร์ทดีๆ ให้รู้ว่า ไบร์ทกำลังพูดไม่รู้เรื่องกับเรา

“โอเคๆ งั้นพรุ่งนี้ไปกินข้าวกับเรานะ แต่ไบร์ทต้องสัญญาก่อนว่า" ผมไม่อยากให้ไบร์ททำแบบนี้อีก

“ไบร์ทต้องเลิกทำตัวงี่เง่าแบบนี้ รู้ว่าไม่ชอบบิ๊ก แต่เค้าก็เป็นเพื่อนเราอีกคนนะ” ไบร์ทถึงกับนิ่ง แต่ก็ยอมรับโดยดี ก่อนจะบอกผมว่า

“เรารักและเป็นห่วงแทนมากนะ ถึงได้ทำลงไป อยากให้แทนเข้าใจเราด้วย” ไบร์ทหันมาหาผมด้วยสายตาจริงจังมากๆ

“แต่ไบร์ทก็ไม่ควรจ้องหาเรื่องบิ๊กแบบที่ทำอยู่” เหมือนไบร์ทจะอ้าปากไม่เห็นด้วย แล้วไบร์ทก็หยุดเองแบบทันที

“ก็ได้...เราขอโทษ...อีกอย่าง เรา...” ผมรู้ว่าไบร์ทจะบอกว่าอะไร

“กลัวเราชอบบิ๊กมากกว่าไบร์ท” ไบร์ทพยักหน้าให้กับคำตอบที่อยากพูด ตามด้วยดึงผมไปกอด

“เราคงทนไม่ได้ ถ้าเห็นแทนเลือกคนอื่นที่ไม่ใช่เรา” ผมก็กลัวเหมือนกัน ว่าไบร์ทจะเกลียดผม ถ้าผมไม่เลือกไบร์ทเหมือนกัน ไบร์ทกอดผมอยู่สักครู่ปล่อยกอดผม

“เราจะรอวันที่แทนเลือกเรานะ” ผมไม่รู้จะตอบต่อยังไง

“ถ้าถึงวันนั้น แล้วเราไม่ได้เลือกไบร์ทละ” ไบร์ทนิ่งไปสักครู่ ก่อนจะบอกผมว่า

“เราก็ต้องยอมรับมัน และเราไม่เลิกทำดีกับแทนแน่นอน สัญญา” ไบร์ทชูนิ้วก้อยให้ผมเกี่ยวเป็นการสัญญา

“ไบร์ท...บางทีเราก็รู้สึกนะ เราไม่ดีพอกับใครหรอก ไบร์ทเองก็เหมือนกัน อาจมีคนที่ดีกว่าเราในอนาคตรออยู่ก็ได้นะ” ไบร์ทยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะบอกว่า

“เราเลือกแล้ว...และไม่เสียใจที่ได้เลือกด้วย และจะรอวันนั้นนะ” ไบร์ทเดินกลับไปห้องเรียนตัวเองก่อนจะเก็บข้าวกล่องที่ผมทานเสร็จไปด้วย

ผมลำบากใจ คนนึงผมก็อยากให้เค้ารัก อีกคนก็เป็นเพื่อนที่ไม่อยากเสียไป เข้าใจคำว่า คนที่ใช่เค้าไม่ได้รักเรา คนที่รักเราเค้าก็ไม่ใช่ ก็วันนี้แหละ...

**********

บทที่ 20 จะเป็นบทสำคัญของความรู้สึกที่แทนมีให้กับบิ๊ก และบิ๊กจะตอบมันอย่างไร แทนจะสมหวังไหม? ติดตามกันต่อในบทที่ 20 ได้ครับ

บทที่ 20 มาวันอังคาร บ่ายๆ เช่นเดิมนะครับ

อัปเดตเล็กน้อย ตอนนี้เขียนถึงบทที่ 29 กลางๆ บทที่ 28 ที่ผ่านมา ผ่านการแก้จนเป็นบทที่สอง ที่เขียนเกินสี่หน้าต่อบทไปเรียบร้อยละครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 28-03-2015 13:49:31
ไบร์ทง้องแง้งโพดดด... :ruready
เด็กน้อยสุดๆ บางทีเราก็รำคาญตามแทนเหมือนกันนะเนี่ย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 28-03-2015 13:59:12
 :ling2: :ling2: งอแงๆ

ทำไมไบร์ทพาลจัง แต่ก็พอจะเข้าใจออ่ะนะ ถ้าเป็นเรา เราก็คงงอแงเหมือนกัน แฮะๆ :hao4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 28-03-2015 16:37:48
นี่แหละความรัก รอวันอังคาร ขอให้แทนสมหวัง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 28-03-2015 17:03:43
 :m16:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: โคมรัตติกาล ที่ 28-03-2015 19:22:22
เป็นตอนที่ไบร์ทงี่เง่ามากเลยตอนนี้
กลัวใจไบร์ทในอนาคต หวังว่าจะไม่ผันตัวไปเป็นตัวร้ายนะ
  :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 28-03-2015 19:32:06
เป็นตอนที่อ่านแล้วอมยิ้มไปทั้งตอนเลย  :-[
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 28-03-2015 19:37:21
ไบร์ทเยอะเกิ๊น. ออกตัวแรงไปหน่อยนะ. อิอิ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 28-03-2015 20:18:08
บทนี้ไม่ชอบไบร์ทเลย ชอบทำตัวหวงก้าง  :angry2: :z6:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: broke-back ที่ 28-03-2015 21:27:00
ตั้งแต่บทแรก..บทที่ 19

ไม่มีอะไร..ให้สงสัยในตัวบิ๊กเลย
มั่นคงในความรู้สึก ชัดเจนในการกระทำ

ยังรู้สึกแค่เพื่อน..ก็ไม่ได้แกล้งหลอกหรือให้ความหวังอะไรกับแทนมากมายเกินไปกว่าเพื่อนให้ได้


กลัวอยู่อย่างเดียว..ตอนจบ
หักมุม..แจกดราม่าให้แทน

คนอ่านจะขอดราม่าตาม
เสียศูนย์..จนไม่เหลือศูนย์

+1 ครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 28-03-2015 22:59:22
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 29-03-2015 01:57:14
 
อ้างถึง
ล้างจานเสร็จ แล้วลงมือทำความสะอาดห้อง ซักผ้า รีดชุดนักเรียนของแทน ตามด้วยขัดห้องน้ำให้ ได้เวลาอาบน้ำให้แทนแล้ว
บิ๊กไปอยู่กับป้าเหอะนะ

ไบรท์งอแงหวงห่วงโดยใช้คำว่ารักและหวังดีเป็นเกราะ
แต่พูดจริงๆนะ เราเป็นคนนอกเราก็มองเหตุการณ์ตามไบรท์เหมือนกัน
เป็น Good Boy VS Bad Boy
เด็กๆเห็นบิ๊กแล้วชมว่าเท่
ผู่ใหญ่มองก็เป็นอีกมุมหนึ่งไปเลย

อ่านๆไปก็ชักห่วงสองคนนี้ขึ้นมาแปลกๆ
บิ๊กถึงขึ้นฟันแทงเลยนี่ก็ชวนหวั่นๆใจ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 29-03-2015 15:20:28
ดันดันดัน

ทำไมไบรท์เป็นคนแบบนี้ เสียแรงที่เราเชียร์ ชิเชอะเชอะเชอะชิ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 29-03-2015 15:23:50
ตั้งแต่บทแรก..บทที่ 19

ไม่มีอะไร..ให้สงสัยในตัวบิ๊กเลย
มั่นคงในความรู้สึก ชัดเจนในการกระทำ

ยังรู้สึกแค่เพื่อน..ก็ไม่ได้แกล้งหลอกหรือให้ความหวังอะไรกับแทนมากมายเกินไปกว่าเพื่อนให้ได้


กลัวอยู่อย่างเดียว..ตอนจบ
หักมุม..แจกดราม่าให้แทน

คนอ่านจะขอดราม่าตาม
เสียศูนย์..จนไม่เหลือศูนย์

+1 ครับ

พี่โบรคอ่านเรื่องนี้ด้วยเหรอออออออออออออออออออออออออออออ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 30-03-2015 01:03:17
ไบร์ทง้องแง้งโพดดด... :ruready
เด็กน้อยสุดๆ บางทีเราก็รำคาญตามแทนเหมือนกันนะเนี่ย

หวงล้วนๆ เลยครับงานนี้

:ling2: :ling2: งอแงๆ

ทำไมไบร์ทพาลจัง แต่ก็พอจะเข้าใจออ่ะนะ ถ้าเป็นเรา เราก็คงงอแงเหมือนกัน แฮะๆ :hao4:

เห็นด้วยใช่มะครับ เป็นเราก็ห่วง คนที่เราชอบมีเรื่องกับใครไม่รู้ที่เราเห็นว่า ไม่น่าคบด้วย แหๆ^^"

นี่แหละความรัก รอวันอังคาร ขอให้แทนสมหวัง

ถูกต้องครับ จะสมหวังไหม ต้องมาดูกันครับ^^

:m16:

งอนไบรท์ใช่มะครับ : P

เป็นตอนที่อ่านแล้วอมยิ้มไปทั้งตอนเลย  :-[

แสดงว่าชอบบิ๊กอาบน้ำให้แทนใช่มะครับ : P

ไบร์ทเยอะเกิ๊น. ออกตัวแรงไปหน่อยนะ. อิอิ

บทนี้ไม่ชอบไบร์ทเลย ชอบทำตัวหวงก้าง  :angry2: :z6:

หวงเป็นพิเศษด้วยครับ : P

ตั้งแต่บทแรก..บทที่ 19

ไม่มีอะไร..ให้สงสัยในตัวบิ๊กเลย
มั่นคงในความรู้สึก ชัดเจนในการกระทำ

ยังรู้สึกแค่เพื่อน..ก็ไม่ได้แกล้งหลอกหรือให้ความหวังอะไรกับแทนมากมายเกินไปกว่าเพื่อนให้ได้


กลัวอยู่อย่างเดียว..ตอนจบ
หักมุม..แจกดราม่าให้แทน

คนอ่านจะขอดราม่าตาม
เสียศูนย์..จนไม่เหลือศูนย์

+1 ครับ

แจกดราม่าไหม มีครับ แต่ไม่ใช่ตอนจบ ช่วงที่เครียดของเรื่องนี้ จะมีอีก 2 ช่วงใหญ่ๆ ครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

อ้างถึง
ล้างจานเสร็จ แล้วลงมือทำความสะอาดห้อง ซักผ้า รีดชุดนักเรียนของแทน ตามด้วยขัดห้องน้ำให้ ได้เวลาอาบน้ำให้แทนแล้ว
บิ๊กไปอยู่กับป้าเหอะนะ

ไบรท์งอแงหวงห่วงโดยใช้คำว่ารักและหวังดีเป็นเกราะ
แต่พูดจริงๆนะ เราเป็นคนนอกเราก็มองเหตุการณ์ตามไบรท์เหมือนกัน
เป็น Good Boy VS Bad Boy
เด็กๆเห็นบิ๊กแล้วชมว่าเท่
ผู่ใหญ่มองก็เป็นอีกมุมหนึ่งไปเลย

อ่านๆไปก็ชักห่วงสองคนนี้ขึ้นมาแปลกๆ
บิ๊กถึงขึ้นฟันแทงเลยนี่ก็ชวนหวั่นๆใจ

ถึงจะไม่ชอบหน้ากัน แต่ก็อยู่ด้วยกันได้ ตอนหลังเดี๋ยวสนิทกันเองครับ^^

ดันดันดัน

ทำไมไบรท์เป็นคนแบบนี้ เสียแรงที่เราเชียร์ ชิเชอะเชอะเชอะชิ

เค้าห่วงและหวงแทนครับ^^""

*********

ยังไม่พ้นบทที่ 29 จะเร่งมือเขียนเก็บให้เร็วที่สุด เพื่อความชัวร์ว่า จะลงแล้วไม่ขาดตอนให้อ่านนะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 30-03-2015 02:12:47
โถ่ เห็นคุณซิปบอยตอบทู้ นึกว่าอัพแล้ว  :katai5: :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 30-03-2015 13:30:38
โถ่ เห็นคุณซิปบอยตอบทู้ นึกว่าอัพแล้ว  :katai5: :katai5: :katai5:

เจอกันพรุ่งนี้บ่ายๆ ครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 30-03-2015 13:50:31
โถ่ เห็นคุณซิปบอยตอบทู้ นึกว่าอัพแล้ว  :katai5: :katai5: :katai5:

เจอกันพรุ่งนี้บ่ายๆ ครับผม^^

 :ling1: งอแงง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 19 (หน้าที่ 7 : Update 28/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 30-03-2015 15:10:09
โถ่ เห็นคุณซิปบอยตอบทู้ นึกว่าอัพแล้ว  :katai5: :katai5: :katai5:

เจอกันพรุ่งนี้บ่ายๆ ครับผม^^

 :ling1: งอแงง

อีกสักครู่ได้อ่านกันนะครับ (ตารางงานเปลี่ยนกระทันหัน)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 30-03-2015 15:39:14
มาลงให้ก่อนครับ อังคารกับพุธ มีงานด่วนเข้ามาครับ บทที่ 20 มาแล้วครับ

บทที่ 20 เมื่อแทนสารภาพรักกับบิ๊ก บิ๊กจะตอบรับหรือไม่? และความรู้สึกหลังจากนั้นของทั้งคู่จะเป็นอย่างไร? บทนี้ต่อเนื่องกันทั้ง 20-21

มาดูกันต่อได้เลยครับ^^

**********

Chapter 20

แผลที่มือของแทนถือว่าเชื่อมสนิทแล้ว หลังจากตัดไหมออกมา มือของแทนใช้การได้ปกติละ เหลือไว้แค่แผลเป็นจากรอยดาบเท่านั้น ในขณะที่แผลพกช้ำก็เริ่มเข้าที่จนดูจางไปเยอะแล้ว หนึ่งอาทิตย์นี่ก็เร็วนะ ว่าแต่วันนั้น แทนโทรเรียกผมว่าอยากเจอ มีอะไรจะพูด ว่าไปผมก็ลืมนะ ว่าเรื่องอะไร วันนี้คิดออกแล้ว เดี๋ยวไว้ถามละกัน

“ไม่เจ็บแล้วนะ” ผมถามแทนที่กำลังดูแผลเป็นที่ฝ่ามือตัวเองอย่างตั้งใจมาก

“หาเลขบนมืออยู่เหรอ” ก็เล่นเพ่งซะตั้งใจขนาดนั้น แทนหันมายิ้มให้ผม

“ที่ระลึกว่าเราเคยบู๊ไง” แบบนี้ก็ไม่ดีมั่งนะแทน

“ว่าแต่ อยากทานไรครับ” ผมหันไปหาแทนที่ยืนข้างๆ แบบเอี้ยวตัวจนหน้าจะชนหน้าแทนอยู่แล้ว
 
“ก็...แต่เกรงใจบิ๊กอะ” บอกมาเลย เราจัดให้

แทนบอกว่าอยากกินซูชิ ผมเลยพาแทนไปแถวพร้อมพงษ์ ที่มีซอยรวมร้านญี่ปุ่นหลายเจ้า แล้วผมก็จอดคู่หูผมหน้าร้านซูชิเล็กๆ ที่การตกแต่งร้านเหมือนอยู่ญี่ปุ่นจริงๆ แทนกลัวว่าจะแพง แต่มันไม่แพงหรอก ถ้าเทียบกับการได้ทานรสมือต้นตำรับ

แล้วซูชิเกือบทุกหน้าที่ผมเคยทานแล้วอร่อย รวมถึงหน้าที่แทนอยากทาน ก็ทยอยเสริฟให้มาเรื่อยๆ เช่นเดิมครับ ทั้งร้านมีแค่ผมกับแทน ผมมาในชุด รด. ส่วนแทนชุดพละ ท่ามกลางชาวญี่ปุ่นที่มาทำงานในไทย กำลังทานไป ดื่มสาเกไป บ้างก็มาสังสรรค์หลังเลิกงาน ทั้งที่นี่เป็นวันอังคารแท้ๆ

“คืนนี้จะกลับบ้านเลยเปล่าบิ๊ก” แทนถามผมตอนกำลังใส่หมวกกันน็อคให้ผม

“เสื้อผ้าเราหมดแล้ว เสร็จธุระแล้ว คงกลับแล้วแหละ ไม่กลับบ้านวันสองวัน ยังพอได้ ไม่กลับทั้งอาทิตย์ แม่ก็ส่งข้อควมมาถามทุกวันเลยว่าจะกลับยัง” ผมไม่ได้บอกแม่ ว่าผมมาค้างกับแทน บอกแค่ช่วงนี้การบ้านเยอะ เลยค้างกับไอ้แชมป์ทำงานนั้นแหละ

“แต่ถ้ามือแทนยังใช้ไม่คล่อง เราอยู่ต่อก็ได้นะ” ผมกลัวว่าแทนไปซักผ้า ทำงานบ้าน แล้วจะไม่โอเคกับมือที่พึ่งหายดี

“คือ...จำเรื่องที่เรานัดบิ๊กมาเจอเมื่อวันจันทร์ที่แล้วได้ปะ” จำได้ซิ ผมกำลังสวมถุงมืออยู่ ว่างอยู่ ถามได้เลยก็ได้นะ

“กลับถึงห้องก่อนแล้วกัน มันยากที่จะพูดตรงนี้” โอเค ได้เลย กลับก่อน เดี๋ยวว่ากัน

จากพร้อมพงษ์มาถึงพญาไท หมดไปชั่วโมงครึ่ง เพราะการจราจรสามทุ่มติดหนึบมาก ผมรู้สึกได้ว่าแทนกำลังโอบผมไว้แน่นกว่าปกติ ทั้งที่ผมก็ไม่ได้ขับเร็วอะไร

การโอบของแทน เหมือนกอดผมแบบ กลัวผมไม่กลับมาอีกอะไรอย่างนั้นอะ

………………..

บิ๊กทำความสะอาดห้องให้ผม ซักผ้า และขัดห้องน้ำให้อีก เพราะอยากให้มือผมดูเข้าที่กว่านี้ก่อนจะไปทำงานบ้านหนักๆ ตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้ว ทำงานบ้านเสร็จ อาบน้ำก่อนกลับ ตอนนี้กำลังใส่ชุด รด. สำหรับกลับบ้านแล้ว

“ตกลง มีเรื่องอะไรจะคุยเหรอ” บิ๊กที่แต่งตัวเสร็จแล้ว มานั่งข้างๆ ผมแล้ว เอาละ ผมจะพูดแล้วนะ

“บิ๊ก...ยังรู้สึกเหมือนที่เคยเล่าให้เราฟังเปล่า” เจ้าตัวดูจะงงไปสักครู่ ก่อนจะนึกออกว่าเรื่องอะไร

“ก็ ไม่รู้ซิ แต่รู้สึกดีกว่าเพื่อนทุกคนไหม ก็ยังยืนยันว่าใช่นะ ทำไมเหรอแทน” บิ๊กตอบขณะใส่ถุงเท้า ใส่ซิ่งในขากางเกง แล้วเอาหนังยางมัดปลายขากางเกง

“เป็นไรเปล่า” บิ๊กเห็นผมเงียบจนต้องถามออกมา ผมพูดไม่ออก ความกล้าที่ผมเตรียมมา มันหายหมด มันยากกว่าตอนถามชื่อหลังปิดคอรส์เรียนพิเศษซะอีก

“เรา...เรา...” บิ๊กดูจะลุ้นกับคำตอบว่าผมจะพูดอะไร

“เราเป็นแฟนกันได้ไหม” ผมพยายามมองตาบิ๊กก่อนจะพูดคำนี้ แล้วผมก็พูดออกไปแล้ว

บิ๊กลุกขึ้นยืนช้าๆ แล้วไปหยิบกระเป๋าเดินทางไปวางหน้าประตูห้อง ตามด้วยนั่งใส่รองเท้าที่หน้าห้อง ไม่มีคำตอบอะไรจากบิ๊ก ผมยังคงนั่งนิ่งที่โซฟาเหมือนเดิม บิ๊กยืนมองผมที่โซฟา ผมไม่กล้ามองหน้าบิ๊ก แต่บิ๊กก็ยืนมองผมอยู่ ไม่รู้ว่านานแค่ไหน จนกระทั้ง...

“เราคงเป็นแฟนแทนไม่ได้หรอก” บิ๊กเริ่มทำลายความเงียบ ในขณะที่ผมกำลังรับความผิดหวังนี้เอาไว้อยู่

“แทน...เป็นคนดี มากๆ เราไม่ได้ชอบผู้ชายในฐานะแฟน ถึงเราจะเคยบอกว่ารู้สึกชอบแทน แต่อย่างที่แทนเคยบอก ว่าเราควรคิดให้แน่ใจ แล้วเราก็แน่ใจแล้วว่า เราอยากให้แทนเป็นเพื่อนที่ดีของเราแบบนี้ต่อไป” ผมคงต้องส่งบิ๊กกลับบ้านแล้ว เดินไปหาบิ๊กที่หน้าประตู อยากเก็บความรู้สึกให้นิ่งกว่านี้ แต่ก็ทำไม่ได้เลย

"ถ้าบิ๊กเดินออกไปแล้ว เราไม่รู้ ว่าเราจะทำใจลดความรู้สึกที่มีต่อบิ๊กได้ไหม เรากลัวตัวเองจะทำใจยอมรับไม่ได้" ผมดึงบิ๊กมากอด ผมไม่ไหวแล้ว นี่คงเป็นครั้งสุดท้าย ที่ผมจะได้ใกล้ชิดบิ๊กใช่ไหม?

"แต่ถ้าเรารับรักแทน แล้วพบว่ามันไม่ใช่ละ เราจะยิ่งมองหน้ากันไม่ติดในอนาคตอีกนะ ชีวิตเราเสียคนดีๆ ไปเยอะแล้ว อย่าให้คนดีๆ ที่เราต้องเสียเพิ่ม คือแทนเลย..." บิ๊กค่อยๆ แกะผมที่กำลังกอดออกมา แล้วเช็ดน้ำตาทั้งสองข้างด้วยนิ้วโป้ง

“อย่าเอาชีวิตดีๆ ของแทน มาผูกกับคนอย่างเราเลย คนดีๆ ที่เหมาะกับแทน เค้ารออยู่นะ" แต่มันคงไม่มีหรอก

"เรากลับแล้วนะ..." ผมปล่อยให้บิ๊กเดินออกไป หลังจากปิดประตูแล้ว

ผมกลับไปที่เตียง...ดึงเอาตุ๊กตาหมีที่บิ๊กเคยให้ผมมากอดไว้ ผมไม่รู้ว้าคืนนี้จะเหลือน้ำตาให้กับบิ๊กได้แค่ไหน

ผมคงเห็นแก่ตัว ที่ขอให้บิ๊กมารักผม สักวันนึงที่ผมทำใจได้ ผมจะกลับไปหาบิ๊กนะ...

………………..

แปลกนะ...ผมมั่นใจว่านี่คือความรู้สึกที่ผมมี และผมทำถูกต้องแล้วที่ปฏิเสธแทน

แต่ทำไม ผมกลับรู้สึกเจ็บ...
แต่ทำไม ผมรู้สึกเกลียดตัวเอง...


และทำไม...ผมรู้สึกเสียใจจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ ผมแค่อยากทำในสิ่งที่ถูกต้อง คนดีๆ อย่างแทน ไม่ควรเลือกผม เค้าเหมาะกับเด็กดี เรียนเก่ง สุภาพ ไม่ใช่ผม ที่ปากไม่ดี มีแต่เรื่องชกต่อย เรียนก็ไม่เอาไหน อยู่ข้างๆ แทนแล้ว ดูไม่คู่ควรเอาซะเลย

ผมนอนมองเพดานอยู่ในห้อง ภาพแทนร้องไห้ทำให้ผมด่าตัวเองไม่เลิก มึงมันเหี้ย...ทำให้คนที่ดูแลมึงด้วยใจอย่างแทนร้องไห้ แต่...ถ้าผมรับรักแทน ทั้งที่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ความรักคืออะไร...นั่นซิ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความรักคืออะไร?

ผมเคยคิดว่า การทุ่มทุนให้อีกฝ่ายสบาย มั่นใจที่จะอยู่ด้วย จะได้ความรักกลับมา แต่มันก็ไม่ใช่ ผมได้แค่ร่างกายกับลมปากหวานๆ จากอีกฝ่ายเท่านั้น...ทำไมนะ...แทนต้องเป็นผู้ชายด้วย ผมคิดสภาพตัวเองมีคนรักเป็นผู้ชายไม่ออกเลยสักนิด นี่ยังไม่นับเรื่องอนาคต เพื่อนจะรับได้ไหม แม่เราอีก ถ้ารู้ขึ้นมาละ

ผมคิดไม่ออกเลย ว่าจะไปยังไงต่อ รู้แค่ตอนนี้...ทำไม ผมต้องเป็นฝ่ายเสียใจ ทั้งที่ผมปฏิเสธแทนเองละ

คิดยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดี...

ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้ว ที่ผมไม่เห็นแทน...ไม่มีข้อความ ไม่มีอะไรติดต่อมาจากแทน ผมส่งไปทักทายนะ แต่ก็ไม่ขึ้นสถานะว่าอ่านจากปลายทาง...แทนคงเกลียดผมไปแล้วซินะ ทุกวันที่ผ่านไปหลังจากที่ผมปฏิเสธความรักของแทน ผมยิ่งไม่มีความสุข ใจมันห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก

"ไอ้บิ๊ก เพลงที่มึงจะเล่นงานปีใหม่โรงเรียน ทำไมเพลงมันเศร้าจังวะ แต่ละเพลงนี่" ผมฟังไอ้ตั้มบ่นขณะที่ผมเอารายชื่อเพลงให้มันดู

"มึงไม่ชอบก็เปลี่ยนได้นะ กูแอบคิดไม่ออก" ผมเกากีตาร์แบบไม่รู้เนื้อต่อไป

"ถามจริง มึงเป็นไรวะ อาทิตย์นี้ข้าวปลาก็ไม่แดก นัดหญิง แมร่งก็ทิ้งเค้ากลางห้าง นี่ยังไม่นับมึงไม่ตอบพวกกูเวลาเรียก เหมอห่าไรนักวะ" โจ...กูเป็นแบบนั้นจริงเหรอ

"พวกกูเลยสรุปได้อย่างเดียววะ มึงอกหักมา" แชมป์ ก็ไม่ใช่เหอะ

ตลอดสัปดาห์ที่ผมไม่ได้เจอแทน ผมนัดสาวหลายคนที่พึ่งขอเบอร์ไป หรือที่คุยค้างๆ ไว้ มาทำความรู้จัก แต่ให้ตายเถอะ...ผมไม่มีอารมณ์เลย บางคนผมแค่คุยระหว่างพาเธอเดินไปร้านอาหาร ผมก็ขอตัวกลับแล้ว คนที่ผมอยากเจอ ไม่ใช่ผู้หญิงพวกนี้สักคน

"เดี๋ยวเรื่องเพลง คืนนี้ กูส่งให้ใหม่นะ" ได้ยินแล้วนะพรรคพวก

"กูสังเกตนะ มึงไม่ไปเรียนพิเศษแล้ว" ผมวางกีตาร์ทันทีที่ได้ยินคำถามนี้จากปากแชมป์

"กูขี้เกียจ...ไม่อยากไป มีอะไรไหม!!!" เหมือนผมจะไม่รู้ตัวว่าผมตอบแรงไป

"ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยครับเพื่อน หรือที่มึงเพี้ยนๆ เพราะทะเลาะกับติวเตอร์ที่รักเหรอไง" ผมไม่ตอบที่ตั้มมันแซว แต่เดินกระแทกส้นออกจากห้องดนตรีไปเลย

ดาดฟ้าตึกเรียนตอนเลิกเรียน สงบพอให้ผมยืนสูบบุหรี่เงียบๆ ทำไมผมต้องหงุดหงิดด้วย ก้นบุหรี่ถูกปาออกไปสุดแรง ผมหยิบมือถือออกมาเล่นเรื่อยเปื่อย เปิดดูข้อความที่คุยกับแทน...ไม่มีการอ่านจากแทน ผมโทรหาดีกว่า

"เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้"

………………..

แทนคงไม่อยากเจอผมแล้วแหละ ความเป็นเพื่อนก็คงไม่เหลือด้วย ตอนนี้ผมอยู่เงียบๆ เพื่อถามตัวเองว่า "ผมคิดยังไงกับแทนกันแน่"

ทำไมผมไม่ตื่นเต้นกับใครสักคน ทั้งที่สาวๆ ที่ผมพึ่งเจอมาสามสี่คนในอาทิตย์ก่อน จัดว่าจีบติด ก็ทำคนอื่นอิจฉากันหมด ผมปฏิเสธตัวเองว่า ผมไม่อยากเจอแทน ทั้งที่ผมอยากเจอแทน...อยากเจอมากกว่าผู้หญิงพวกนี้ด้วยซ้ำ

ถ้าผมไม่คิดอะไรกับแทนมากกว่าเพื่อน...ทำไมผมต้องกระวนกระวายกับการติดต่อแทนไม่ได้ละ ไอ้สามเกลอของผม ไม่คุยกับมันเป็นอาทิตย์ ผมไม่เห็นจะรู้สึกแบบนี้เลย ผมแค่อยากขอโทษที่พูดแบบนั้นไป แล้วผมต้องพูดว่าอะไรละ...แทนถึงจะกลับมาคุยกับผมเหมือนเดิม

ถ้าผมไม่คิดอะไรกับแทนมากกว่าเพื่อน...ผมจะมาเป็นบ้าแบบนี้ทำไม

ตั้งแต่วันนั้นมา...ผมไม่มีความสุขเลขสักนิด ผมคิดถึงรอยยิ้มเค้า คิดถึงความสุภาพ อ่อนหวาน ที่ผมไม่เคยได้รับจากใคร...ผมไม่เคยอิดออด ถ้าคนที่อยากเจอ อยากให้ผมช่วย และอยากให้ผมดูแล คือ แทน....

ผม...รู้ตัวแล้ว...ผมมันโง่เอง ที่ไม่รู้ตัวว่า...ตลอดเวลาที่ผ่านมา "ผมก็รักแทน"

แล้วจะยืนบื้อตรงนี้ทำไม!!! ได้เวลาไปตามแทนกลับมาได้แล้ว ผมวิ่งลงจากดาดฟ้ากลับไปหยิบกระเป๋า แล้วควบน้องถ่านไปคอนโดแทนทันที

แต่ผมต้องมืดแปดด้าน เพราะไปหาแทนที่คอนโด เจ้าหน้าที่หน้าประตูก็บอกไม่อยู่ห้อง เบอร์ผมโทรไปก็ไม่รับ เอาเบอร์แปลกโทรไปก็ไม่รับ ทำไงดีวะเรา!!! ผมไม่รู้ว่าแทนทำอะไรหลังเลิกเรียน จะไปตามหาไงดี แต่ถ้าแทนยังมาเดินสยามบ้าง...ผมก็น่าจะตามหาเจอนะ

"สวัสดีครับคุณชายๆๆๆ" ไม่ต้องลากเสียงเลยเฮีย

"เฮีย...ผมมีไรให้เฮียช่วยหน่อย" เฮียตอบแค่ ว่ามาเลย

"จำเพื่อนผมที่โดนฟันมือเลือดอาบได้ปะ ผมมีบางอย่างอยากเคลียร์ให้จบ แต่หาตัวไม่เจอเลย" เฮียทำหน้าไม่ไว้ใจผมทำไม

"เฮียอย่ามองแบบนี้ ผมแค่อยากเคลียร์ เพราะผมทำเรื่องไม่ดีกับเค้าไว้" สีหน้าเฮีย ดูจะแปลกใจกับการที่ผมจะตามหาคนเพื่อขอโทษนี่นะ

"แปลกแต่จริง คนอย่างคุณชายขอโทษเป็นกับเค้าด้วย ขนาดเพื่อนๆมึง เวลามึงทำผิด เฮียยังไม่เคยเห็นจะขอโทษมันเลย หรือบรรดาสาวๆ ของแก กี่คนๆ ก็ไม่เคยง้อสักคน มีแต่ หาใหม่ก็ได้ เหอๆ" เพราะคนนี้สำคัญไง

"ไม่ต้องห่วง ถ้าเค้าเดินผ่านร้านเฮียเดี๋ยวเฮียล็อกคอให้ โอเคมะ" โอเคครับเฮีย

"ว่าแต่...เพื่อนแกคนนี้ เฮียไม่เคยเห็นวะ แต่ทำคุณชายนั่งเป็นหมาหงอยได้ ต้องมีอะไรสำคัญแน่ๆ" ก็เพราะมีไง ไม่งั้นไม่นั่งหงอยแบบนี้หรอก

"สัญญานะเฮีย ถ้าเจอตัว รั้งไว้เลยนะเฮีย ผมมาหาทันทีเลย" เฮียตบไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะบอกว่า

"ถ้ามึงอยากขอโทษเค้าขนาดนี้ เฮียเชื่อว่าได้เจอกันแน่นอน เฮียจะไปบอกร้านอื่นๆ แถวนี้ให้ช่วยดูให้นะ สู้ๆ เว้ย" ขอบคุณมากครับเฮีย

ผมออกมาจากร้านเฮียแบบคิดไม่ออกว่าจะทำไงดี แทน...อย่าหนีเราไปแบบนี้ได้ไหม

คนที่กำลังร้องไห้ คือเรานะ...

**********

บทที่ 21 จะเป็นเรื่องฝั่งแทนบ้างครับ ว่าหลังจากบิ๊กปฏิเสธไป แทนเป็นอย่างไร และมาลุ้นกันว่า บิ๊กจะตามหาแทนเจออย่างไร และทั้งคู่จะได้รักกันไหม บทที่ 21 มีคำตอบให้เช่นกันครับ

บทที่ 21 ขอลงเป็นวันพฤหัสฯ ที่ 2 เมษายน เพราะอังคารกับพุธ มีตารางงานพอสมควรครับผม

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 30-03-2015 16:51:24
อวยพรให้บิ๊กเจอแทนไวๆ นะคะ ระหว่างนี้ไม่รู้ว่าไบร์ทจะชุบมือเปิบไปหรือเปล่าเนี่ยสิ ชิชะ! รู้ตัวได้ช้าโฮกกก... ป่านนี้แทนน้ำตาไหลไปหลายปี๊บแล้วล่ะมั้งบิ๊ก นายต้องรับผิดชอบบ~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 30-03-2015 22:13:13
อวยพรให้บิ๊กเจอแทนไวๆ นะคะ ระหว่างนี้ไม่รู้ว่าไบร์ทจะชุบมือเปิบไปหรือเปล่าเนี่ยสิ ชิชะ! รู้ตัวได้ช้าโฮกกก... ป่านนี้แทนน้ำตาไหลไปหลายปี๊บแล้วล่ะมั้งบิ๊ก นายต้องรับผิดชอบบ~

ตอนถัดไปเป็นฝั่งแทนบ้างครับ บิ๊กเป็นพวกความรู้สึกช้าแบบนี้ครับ ^^"
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 30-03-2015 22:31:02
วันพฤหัสฯนี้ วันที่ 2 เมษานะครับ

 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 30-03-2015 22:34:47
วันพฤหัสฯนี้ วันที่ 2 เมษานะครับ

 :pig4: :pig4: :pig4:

ขออภัยครับ อันนี้เมาเองอะไรเองครับ^^""
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 30-03-2015 22:52:14
ความต้องการที่สวนทางการกัน
แต่ก็จริงนะ การรู้จักตัวเองไม่ใช่เรื่องง่ายยิ่งเด็กที่อายุเท่านี้ด้วย
บิ๊กเองก็ใช่ว่าจะโชกโชนเรื่องความรัก ที่จะมาเข้าใจ
เอาใจช่วยนะทั้งสองคน (ยังกับนั่งเชียร์ลูกเลยนิ)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 31-03-2015 04:22:37
หวังว่าเจอกันอีกรอบ คุณซิปบอยจะไม่ทำเซอร์ไพรส์ด้วยการที่แทนเป็นแฟนไบรท์นะคะ  :m15: กลัวจริงๆ
เจอกันวันพฤ.ที่ 2 เช่นกันค่า  :-[
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 31-03-2015 04:46:58
 :z3: :z3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 31-03-2015 15:19:00
ความต้องการที่สวนทางการกัน
แต่ก็จริงนะ การรู้จักตัวเองไม่ใช่เรื่องง่ายยิ่งเด็กที่อายุเท่านี้ด้วย
บิ๊กเองก็ใช่ว่าจะโชกโชนเรื่องความรัก ที่จะมาเข้าใจ
เอาใจช่วยนะทั้งสองคน (ยังกับนั่งเชียร์ลูกเลยนิ)

ใช่ครับ บางทีแก่แล้วยังคิดไม่ออกเลยว่า ตกลงมันใช่หรือเปล่า^^"

เชียร์กันต่อไปนะครับ^^

หวังว่าเจอกันอีกรอบ คุณซิปบอยจะไม่ทำเซอร์ไพรส์ด้วยการที่แทนเป็นแฟนไบรท์นะคะ  :m15: กลัวจริงๆ
เจอกันวันพฤ.ที่ 2 เช่นกันค่า  :-[

คนที่แทนรัก ก็รักแค่คนนั้นละครับ^^

:z3: :z3:

ใจเย็นครับ ใจเย็นๆ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Ipatza ที่ 31-03-2015 18:42:20
อ่านจนตามทันสะที
อ่านตอนแรกๆนี้ สกิลเทพ แทน ยังเยอะนะ
ทำอาหารกินขนาดนี้ไปเป็นพ่อครัวเถอะ -*-
เทพจริมๆ
แล้วบิ๊กจะเจอแทนไหมเนี้ย
ไม่ใช่ว่าเจอแล้วแทนบอกตัดใจได้ละบาย 555+ จะอาเลย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 31-03-2015 20:44:20
ดันดันดันดัน

ขอให้รักกันไวไวน้าาาา~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 31-03-2015 20:51:05
บางทีกว่าเราจะรู้ค่าของสิ่งที่มีอยู่ ก็เมื่อมันหายหรือสายไปแล้ว (แอบอยากให้บิ๊กเจอแทนเมื่อตอนที่แทนเป็นแฟนกับไบร์ทแล้ว) จิตเนอะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 01-04-2015 00:21:37
 :katai1: ตอนแทนขอบิ๊กเป็นแฟน ไม่กล้าเลื่อนลงมาอ่านคำตอบของบิ๊กเลยอ่ะ ลุ้นมากๆ แต่พออ่านส่วนของบิ๊กแล้ว ค่อยรู้สึกโล่งขึ้นหน่อย ว่าแต่แทนหายไปไหนล่ะ ที่คอนโดก็ไม่อยู่
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: broke-back ที่ 01-04-2015 01:03:37
ไปตามหาหัวใจกลับมาเหอะบิ๊ก

รักแท้ไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆนะว้อยยย

เชียร์สสสสสสส
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 01-04-2015 18:14:37
รู้สึกผิดหวังในตัวบิ๊กมากอ่ะ รักแทนชอบแทนแต่ไม่ยอมรู้ใจตัวเอง :ling1:

ทำให้แทนต้องเสียใจไปเป็นอาทิตย์จนขาดการติดต่อ :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: TONG ที่ 01-04-2015 22:18:50
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน บิ๊กสร้างเรื่องให้แทนซะเยอะเลย สงสารแทน
ไปหาคนที่ดีกว่า โอ๊ยก็ไม่ชอบคนที่ดีกว่า ฉันชอบคนนี้ แหมไอ้เหตุผลนี้มันน่าตบจริงๆ

ส่วนไปร์ท คือแบบหนูก็เห็นบิ๊กมาอย่างมาดแมน ดูแลแทนอย่างดี
เอ็งได้แต่ง๊องแง๊งงอนแทน ความแมนไปไหนหมดดดดดดด ขัดใจแม่ยก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 20 (หน้าที่ 8 : Update 30/03/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 02-04-2015 01:26:03
อ่านจนตามทันสะที
อ่านตอนแรกๆนี้ สกิลเทพ แทน ยังเยอะนะ
ทำอาหารกินขนาดนี้ไปเป็นพ่อครัวเถอะ -*-
เทพจริมๆ
แล้วบิ๊กจะเจอแทนไหมเนี้ย
ไม่ใช่ว่าเจอแล้วแทนบอกตัดใจได้ละบาย 555+ จะอาเลย

อันนี้ก็ต้องติดตามกันต่อไปครับ^^

ดันดันดันดัน

ขอให้รักกันไวไวน้าาาา~

เพี้ยง อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับแทนละครับ^^"

บางทีกว่าเราจะรู้ค่าของสิ่งที่มีอยู่ ก็เมื่อมันหายหรือสายไปแล้ว (แอบอยากให้บิ๊กเจอแทนเมื่อตอนที่แทนเป็นแฟนกับไบร์ทแล้ว) จิตเนอะ

ใช่ครับ...บางทีก็สายไปจริงๆ แต่แทนจะเลือกใคร คำตอบมีแล้วครับ^^

:katai1: ตอนแทนขอบิ๊กเป็นแฟน ไม่กล้าเลื่อนลงมาอ่านคำตอบของบิ๊กเลยอ่ะ ลุ้นมากๆ แต่พออ่านส่วนของบิ๊กแล้ว ค่อยรู้สึกโล่งขึ้นหน่อย ว่าแต่แทนหายไปไหนล่ะ ที่คอนโดก็ไม่อยู่

ไม่ได้หายไปครับ แค่ไม่ยอมให้บิ๊กเข้าห้องได้ครับผม^^""

ไปตามหาหัวใจกลับมาเหอะบิ๊ก

รักแท้ไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆนะว้อยยย

เชียร์สสสสสสส

ตอนที่ 21 นี่ละครับ ติดตามกันต่อครับ^^

รู้สึกผิดหวังในตัวบิ๊กมากอ่ะ รักแทนชอบแทนแต่ไม่ยอมรู้ใจตัวเอง :ling1:

ทำให้แทนต้องเสียใจไปเป็นอาทิตย์จนขาดการติดต่อ :katai1:

รักแรก(จริงๆ) ก็แบบนี้แหละครับ แถมเป็นผู้ชายด้วย เลยไม่แน่ใจเข้าไปใหญ่ แหๆ^^""

ไม่ได้เข้ามาหลายวัน บิ๊กสร้างเรื่องให้แทนซะเยอะเลย สงสารแทน
ไปหาคนที่ดีกว่า โอ๊ยก็ไม่ชอบคนที่ดีกว่า ฉันชอบคนนี้ แหมไอ้เหตุผลนี้มันน่าตบจริงๆ

ส่วนไปร์ท คือแบบหนูก็เห็นบิ๊กมาอย่างมาดแมน ดูแลแทนอย่างดี
เอ็งได้แต่ง๊องแง๊งงอนแทน ความแมนไปไหนหมดดดดดดด ขัดใจแม่ยก

ไม่อยากได้เหตุผล แต่ใจมันเลือกแล้ว นั้นละครับ ความรู้สึกของแทนที่มีให้บิ๊ก

ไบร์ทก็...ต้องรบกับบิ๊กในบทต่อๆ ไปจากนี้เหมือนกันครับ^^"

*********
ตอนนี้เขียนถึงตอนที่ 30 แล้วนะครับ เป็นช่วงปิดเทอมขึ้น ม.5 ของตัวละครทั้งหมด ประมาณตอนที่ 32 จะเปิดเทอม แล้ว 34-37 จะเป็นบทที่ยากสุด​(สำหรับผม) และตึงเครียดที่สุดช่วงหนึ่งของเรื่องนี้ละครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 02-04-2015 15:10:13
บทที่ 21 มาละครับ เห็นฝั่งบิ๊กไปแล้วว่าเป็นอย่างไร มาดูฝั่งแทนบ้างครับ และบิ๊กจะหาแทนเจอไหม?

มาดูกันต่อครับ^^

**********

Chapter 21

หลังจากบิ๊กเดินออกไปจากห้องวันนั้น ผมนอนไม่หลับทั้งคืน...นั่งมองตุ๊กตาหมีที่บิ๊กให้ผมเมื่อวันที่ไปจัดจากตู้คีบ ผมหาคำตอบให้กับความสัมพันธ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันเหมือนฝันที่เกิดขึ้น แล้วผมตื่นขึ้นมา พบแค่ความว่างเปล่า นี่คือความจริงมั่ง ผมคงไม่ประสบความสำเร็จกับคนที่ผมรู้สึกอยากรัก

เพื่อนเรียนพิเศษที่น่าหมั่นไส้...ทำให้ผมคิดถึงทุกครั้งที่เค้าไม่ตั้งใจเรียน ใบหน้าฟกช้ำที่ผมเห็นเค้าช่วยคนมา ทำให้ผมนับถือในความเป็นคนจริง พอได้พูดคุย ความขี้เล่นของเค้าทำให้ผมหัวเราะได้ และที่สำคัญที่สุด เค้าปกป้องผมจากฝันร้าย ช่วยชีวิตผมจากอันตรายทั้งหลาย และเค้าเป็นคนไม่เสเสร้งความรู้สึกตัวเอง

ผมควรยอมรับ ว่าบิ๊กเป็นเพียงผู้ชายคนนึง ที่ผมไม่ควรไปเปลี่ยนให้เค้ามารักผม ผมเป็นอะไร ผมก็รู้ตัวดี ผมไม่ควรเปลี่ยนชีวิตเค้ามาเป็นของผม มันเหมือนคนเห็นแก่ตัวที่แค่อยากได้เค้ามาครอบครอง

ผมตัดสินใจแล้ว...ผมจะไม่เจอบิ๊กอีกตลอดไป...บางที ผมทำใจให้เหลือแค่เพื่อนไม่ได้ เพราะความรู้สึกผมมันเลยจุดนั้นไปไกลมากแล้ว

“แทน!!!” ผมสะดุ้งตื่น ผมนั่งใต้ต้นไม้จนหลับไปตอนไหนเนี่ย คนที่ปลุกก็ไบรท์นั้นแหละ
 
“เราหลับไปเหรอ” ผมเอาแขนเสื้อขยี้ตาให้ตื่น เมื่อกี้ผมนอนฝันถึงเรื่องคืนที่บิ๊กปฏิเสธผม

“หมู่นี่แทนเป็นไรอะ เงียบๆ ไม่ยิ้ม ไม่พูดกับใครเลย ซ้อมบาสฯ เสร็จ ก็ซ้อมต่อคนเดียว แถมเหมอลอยด้วย” ผมหลบสายตาไบรท์ ไม่อยากให้เห็นว่าผมพึ่งร้องไห้มา

“เราไม่เป็นไรซะหน่อย คิดมากเรื่องเรียนนิดหน่อย” ไบรท์จับมือผมช้าๆ ก่อนจะยกขึ้นมาเขย่าไปมาเบาๆ

“แทนไม่เคยเป็นแบบนี้นะ เรื่องเรียนก็ไม่เคยเห็นแทนเครียด แทนเคยบอกเราเองนะ ถ้าตั้งใจเรียน อะไรก็ทำได้เอง แล้วแทนก็ตั้งใจเรียนประจำอยู่แล้ว ทำไมจะต้องเครียดด้วย ไม่สบายใจอะไร บอกเราตรงๆ ก็ได้นะ” เรื่องที่เราเป็นอยู่ในใจ ไบรท์ช่วยไม่ได้หรอก ผมปล่อยให้ไบรท์จับมืออยู่สักพัก ความเงียบกับเสียงลมที่พัดเบาๆ ใต้ต้นไม้ เป็นสิ่งเดียวที่ส่งเสียงตอนนี้

“ไบรท์...” ผมอยากบอกเพื่อนสนิทผมว่า

“เราอยากอยู่เงียบๆ สักพัก...เราอธิบายไม่ถูกว่ามันคืออะไร แต่ไบรท์ไม่ต้องห่วงนะ” ไบรท์ค่อยๆ แกะมือผมออกช้าๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

“แทน ทำไมแทนชอบสร้างกำแพงกั้นเราให้เข้าไม่ถึงด้วยอะ” ผมลุกขึ้นยืนพูดกับไบรท์

“ไม่ใช่กำแพงอะไรหรอก เราเชื่อว่าเรื่องที่เรากำลังเจออยู่ มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ แล้วก็ ไม่มีใครแก้ปัญหานี้ได้ นอกจากตัวเราเอง” คำอธิบายของผม ทำให้ไบรท์ครุ่นคิดอยู่สักครู่

“เราคิดว่ารู้ แต่เราจะไม่พูดแล้วกัน เราไม่อยากให้แทนอยู่คนเดียวแบบนี้ มันจะคิดมากเกินไป ขอให้เราอยู่ใกล้ๆ จนกว่าแทนจะสบายใจได้ไหม” ถ้าผมปฏิเสธ ผมคงใจร้ายเกินไป แต่คนที่ผมต้องการตอนนี้ เค้าไม่ต้องการผมแล้ว...

ผมไม่ตอบอะไรไบรท์ นอกจากกอดไบรท์สักที มือไบรท์ที่ลูบหลังผมอยู่เบาๆ กับบอกผมแค่

“แล้วมันจะผ่านไปนะ” ฮือ...ขอบใจนะไบรท์

………………..

หนึ่งอาทิตย์แล้ว...ที่ผมตัดขาดจากบิ๊ก ผมบอกกับคอนโดว่า ถ้าบิ๊กมาหา ให้บอกว่าผมไม่อยู่ ใน iPhone ตั้งบิ๊กไว้ใน block list เบอร์แปลกไม่ขึ้นชื่อ จะไม่รับเลย และข้อความที่ส่งมา ผมจะไม่อ่านทั้งหมด ผมแนวแน่ว่า จะลืมคนๆ นี้ให้ได้ ท่องไว้ซิแทน อย่าเห็นแก่ตัวเปลี่ยนใครสักคนมาเป็นแฟนเราเลย เกิดมาเป็นคนโดนสาป อย่าเอาคำสาปชีวิตไปให้คนที่เรารักเลย

“แทน!!!” ลูกบาสฯ ที่ไบรท์ส่งมาลอยเกือบโดนหัวผม ด้วยความตกใจ ผมต้องถอยหลังรับอย่างเร็ว จนหงายหลังลงไปนอนที่พื้น โค้ชเป่านกหวีดหยุดเกม ผมลุกขึ้นแบบงงตัวเอง ว่าเหมอจังหวะรับบอลได้ยังไง โค้ชเรียกผมไปคุยกันตัวต่อตัว

“ภัทร เธอเป็นอะไรเปล่า หลังๆ เธอเหมือนคนไม่มีสมาธิเลยนะ” โค้ชเปิดประเด็นตรงกับผม

“เปล่าครับ ผมแค่คิดอะไรมากไปหน่อย” โค้ชยิ้มให้ผม ก่อนจะกอดไหล่ผม

“ไม่ว่าเรื่องอะไรที่เธอคิดมากอยู่ เธอต้องหาคำตอบให้มัน คำตอบที่ดี คือคำตอบที่ทำแล้วแก้ปัญหาได้จริง ไม่ใช่เราต้องแบกรับ หรือทนอยู่กับมันไป วัยรุ่นก็แบบนี้แหละ ว้าวุ้นใจจนทำอะไรไม่ถูกเป็นเรื่องปกติ คนอย่างเธออะ ไม่ใช่คนจมปัญหานะ โค้ชเห็นเวลามีอะไร เธอเป็นคนแก้ไขได้ทุกเรื่องจริงๆ แล้วทำไมเรื่องตัวเองที่เจออยู่ จะยิ่งใหญ่จนแก้ไม่ได้เลยละ” ครับ...โค้ช

“ผมต้องการแค่เวลา” โค้ชตบบ่าผมเบาๆ

“งั้นไปพักสักอาทิตย์ไหม เราก็ทำเพื่อทีมมาดีมากแล้ว ถ้าต้องการพัก ก็พักนะ” แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับโค้ช

“ผมไม่ได้อยากพักการเล่นบาสฯ นะครับ ผมยังฟิตปกติดีนะครับ” โค้ชส่ายหน้าช้าๆ พร้อมรอยยิ้ม

“ถ้าเธอเล่นได้ ลูกง่ายๆ เธอต้องทำให้ทีมสำรองเค้าล้มคะมำไปแล้ว แถมสามแต้มที่เธอยิงแม่นๆ เธอยิงยังกับเด็กหัดเล่นไปหลายลูกนะ” ผมหลุดขนาดนั้นเลยเหรอครับ ถอนหายใจแป็ป

“เธอไม่รู้ตัวหรอก เอาเป็นว่า ไปพักให้สบายใจ แล้วกลับมานะ ใจไม่พร้อม ก็เท่ากับบาดเจ็บแหละ” โค้ชหันไปหยิบน้ำเย็นให้ผม แล้วให้ผมไปนั่งข้างสนามแทน

ผมนั่งดูเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ เล่นกันในสนาม ก็จริงอย่างโค้ชว่า ผมไม่มีอารมณ์จะจับลูกบาสฯ ด้วยซ้ำ ตอนเรียนก็เหมือนกัน ผมแทบไม่ได้ฟังด้วยซ้ำว่าเรียนอะไร กลับไปบ้านก็ทำการบ้านให้เสร็จๆ ไป จนการซ้อมจบลง

“เป็นไรเปล่าแทน” ไบรท์กลับมานั่งข้างๆ ผมไม่ตอบอะไรไบรท์ นั่งเคาะลูกกับพื้นสั้นๆ ไปเรื่อยๆ

“แทน...ที่เป็นแบบนี้เพราะบิ๊กเปล่า” ผมหยุดเคาะลูกบาสฯ ก่อนจะลุกไปเก็บกระเป๋า

“เราเป็นห่วงนะ...แทนอย่างทำอย่างงี้ซิ” ผมหันไปยิ้มให้ไบรท์

“เราอยากอยู่คนเดียวจริงๆ นะ ขอบใจไบรท์มาก ที่เป็นห่วงเรา เราแค่อยากผ่านเรื่องบางอย่างด้วยตัวเองให้ได้ เท่านั้นเอง” สะพายกระเป๋าแล้วเดินไป ไบรท์คว้าข้อมือผมไว้

“เราไม่อยากให้แทนทุกข์แบบนี้ เรารู้สึกเจ็บ ที่ช่วยอะไรไม่ได้” ผมค่อยๆ ลดมือลงจนหลุดจากมือของแทน ก่อนจะหันไปกอดไบรท์ที

“เราขอบใจนะ...” ไบรท์กระชับกอดผม

“เราจะรอแทนกลับมายิ้มนะ” ผมพยักหน้าที่ไหล่ของไบรท์ให้รู้ว่า ผมจะกลับมาแน่นอน

รอหน่อยนะ เราจะกลับมาเป็นคนเดิมเอง แค่ไม่รู้ว่า นานแค่ไหนเท่านั้นเอง

………………..

โค้ชให้ผมพักหนึ่งสัปดาห์เต็ม ผมใช้เวลานี้กับห้องสมุด กับเลกเชอร์ของเพื่อนที่ผมจดตกไป ทบทวนสิ่งที่ผมใจลอยตอนเรียนไป ก็ดีนะ มันทำให้ผมลืมเรื่องบิ๊กไปได้บ้าง เกือบสองสัปดาห์แล้ว แต่ผมยังคิดถึงเค้าเหมือนเดิม...ท่องไว้ซิแทน เรื่องของเรา ไม่มีทางเป็นไปได้และไม่มีวันเป็นไปได้

“ห้องสมุดจะปิดในอีก 15 นาทีนี้แล้วนะนักเรียน” อาจารย์บรรณารักษ์เดินมาหาบอกผม ดูเวลาที่ข้อมือ จะทุ่มนึงแล้ว ไวจริงๆ งั้น ไปหาอะไรทานมื้อเย็น แล้วกลับห้องดีกว่า พอเดินออกมาถึงหน้าประตูโรงเรียน

“แทน” ไบรท์นี่เอง สงสัยจะพึ่งซ้อมเสร็จมา

“กลับห้องเหรอแทน เราไปส่งรถไฟฟ้านะ” ก็ได้ เพราะไบรท์แค่ไปรอรถเมล์แถวสยามก็ได้อยู่

ตลอดทาง ไม่มีคำพูดอะไรระหว่างผมกับไบรท์ มีแต่ความเงียบกับระยะห่างที่กว้างพอให้คนเดินลอดผ่านระหว่างกลางได้ ไบรท์เองก็เอาแต่มองผม ในขณะที่ผมก็ไม่มองไบรท์ ผมยังอยากอยู่คนเดียวนี่ แต่ถ้าไม่ให้ไบรท์เดินไปด้วย ผมคงใจร้ายไปหน่อย จนผมเดินไปถึงรถไฟฟ้า

“กลับดีๆ นะ” ไบรท์ส่งผมที่หน้าประตู ก่อนที่ไบรท์จะเดินลงไปป้ายรถเมล์

ผมยังไม่แตะบัตรเข้า เพราะกะจะหาข้าวกินก่อนกลับ ลงไปแถวสยามสแควร์ เดินเล่นเรื่อยเปื่อย ดูด้วยว่าจะทานอะไรดี ผมเห็นเด็กโรงเรียนเดียวกับบิ๊กเดินสวนไปบ้าง มากันเป็นกลุ่มบ้าง ยิ่งทำให้ผมคิดถึงบิ๊กอย่างบอกไม่ถูก...ไม่เดินแล้ว กลับไปหากินแถวคอนโดดีกว่า เดินแล้วมันฟุ้งซ่าน

“ไบรท์” ผมตกใจเล็กน้อยที่เห็นไบรท์ยืนตรงหน้าผมตอนนี้แล้ว

“เราขอโทษนะ เราแอบเดินตามแทนตั้งแต่ส่งขึ้นรถไฟฟ้าแล้ว” ผมไม่ชอบให้ใครทำแบบนี้ แต่ไบรท์คงห่วงผมมั่ง

“กินข้าวไหม...เรารู้ว่าแทนยังไม่ได้กินนะ” ไบรท์คงรอให้ผมตอบอยู่

“ก็ได้...” ผมตอบไปสั้นๆ ไม่อยากขัดใจอะไรไบรท์

แล้วเราทั้งคู่ ก็ไปจบที่ร้านบะหมี่ ไม่มีบทสนทนาอะไรมากกว่าต่างคนต่างกิน ผมรู้สึกตัวเองใจร้ายมาก ที่ทั้งหลบหน้า ไม่คุยด้วย ไม่ให้ไบรท์อยู่ใกล้ๆ หรือการจะลืมบิ๊กได้ ผมควรเปิดใจให้ไบรท์มากกว่านี้

“เราขอโทษนะ” ผมเอยขึ้นมาตามความคิดที่ผมคิดอยู่

“เรื่องอะไรเหรอแทน” ไบรท์วางตะเกียบลง

“ทั้งหมดเลย ที่ไบรท์ทำให้เรา แต่เรากลับเมินเฉยสิ่งที่ไบรท์ทำไง” ผมไม่กล้ามองหน้าไบรท์เลย เพราะช่วงหลังๆ ผมทำไม่ดีกับไบรท์จริงๆ

“ไม่เห็นเป็นไรเลย แทนก็มีเหตุผลของแทน แค่แทนไม่เกลียดเรา ก็ดีใจแล้ว” ผมควรให้โอกาสไบรท์ได้แล้วซินะ...

“เราสัญญานะ จะกลับมาเป็นคนเดิมให้ไบรท์เร็วที่สุด” ผมเองก็ไม่ได้พร้อมทันทีเลยเหมือนกัน

“เรารอได้เสมอ” ขอบใจนะไบรท์

………………..

เกือบชั่วโมงแล้ว ที่ผมพาน้องถ่านวนเส้นทางระหว่างโรงเรียนของแทน สยาม และหน้าคอนโดแทน ผมกะว่า อย่างน้อยน่าจะเจอแทนเดินอยู่สักจุดละ แต่ไม่ได้ใกล้เคียงอะไรเลย ผมจะตามหาแทนยังไงดี...ผ่านไปจะครบสัปดาห์แล้วนะ...ผมคิดอะไรไม่ออกจริงๆ แล้วนะ ผมพาตัวเองมาถึง Central World เพื่อทำสิ่งที่ผมไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต

ตรงหน้าผมคือ พระตรีมูรติ ผมไม่เคยไหว้พระ แถมออกแนวไม่เชื่อด้วยซ้ำ ว่าโลกนี้มีปาฏิหารย์อะไร แต่ผมไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งอะไรได้แล้ว ถ้าไหว้แล้วสบายใจ ผมทำนะ กุหลาบ ธูป เทียน ที่ขายอยู่ข้างๆ อยู่ในมือผมแล้ว ผมท่องคาถาตามที่ป้ายหินอ่อนหน้าศาล แล้วอธิฐานว่า

“ผมขอให้ได้พบแทนอีกครั้ง ผมขอแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ได้โปรดบันดาลให้ผมได้พบด้วยเถอะ”

ไหว้เสร็จแล้ว...ลานหน้าห้างฯ ตอนนี้ เต็มไปด้วยลานเบียร์ กับมุมฝั่ง ZEN ที่ตกแต่งสำหรับรับเทศกาลปีใหม่ ท่ามกลางคนมากมาย ผมกลับเหมือนคนตายที่เดินได้อย่างบอกไม่ถูก แทน...อยู่ไหนอะ เราอยากเจอ...มองไปรอบๆ ผมได้แต่ถอนหายใจช้าๆ เดินกลับไปเอารถ แล้วเข้าไปตามที่สยามต่อเหมือนเดิมดีกว่า

จอดน้องถ่านแถวร้านเฮียโบ้เหมือนเดิม เดินวนไปวนมา ตั้งแต่กลางสยาม เข้าทุกห้างฯ ทุกตึกฯ เผื่อจะเจอบ้าง ก็ไม่เจอเลย เวลาผมเห็นเด็กโรงเรียนเดียวกับแทนเดินมา ผมจะวิ่งไปดูใกล้ๆ ว่าใช่แทนหรือเปล่า ก็ไม่ใช่ ผมเหมือนคนไม่มีทิศทาง...ไปไหนไม่ถูกแล้ว แทน...เราขอโทษ กลับมาเถอะ

ผมหยิบ iPhone ขึ้นมาส่งข้อความเสียงให้แทนฟัง...

"เราขอโทษ...อย่าหนีหน้าเราอีกเลย เรารู้ตัวแล้ว ว่าเรา...รัก...” บ้าเอย!!! ผมร้องไห้วะ น้ำตามันออกมาเองอัตโนมัติเลย ผมพูดต่อยังไม่จบ

"เรารู้ตัวแล้ว ว่าเรารักแทน...และขาดแทนไม่ได้แล้ว กลับมาหาเราได้ไหม"


ผมไม่ไหวแล้ว ในมุมที่คนคงไม่สนใจ ผมปล่อยให้ตัวเองร้องไห้เหมือนเด็กที่โดนแย่งของเล่น แล้วร้องเอาคืนสุดแรง...นี่ละมั่ง ที่เรียกว่า "ความรัก"

ผมได้พบมันแล้วจริงๆ ใช่ไหม...แต่ผมก็โยนมันทิ้งไปเองด้วยเหมือนกัน มองเวลาอีกที สี่ทุ่มแล้ว...เวลาที่ผ่านไปกับการร้องไห้คนเดียวมันนานขนาดนี้เลยเหรอ ผมเดินอยู่คนเดียว หลงทางไปมา ไม่รู้จะไปไหนต่อ สยามมันกว้างไปที่ผมจะเดินหาแทนให้เจอด้วยตัวเอง แทนอยู่ไหนผมก็ไม่รู้ ผมควรกลับบ้านไปตั้งหลักใหม่ซินะ กลับเถอะ ถ้ายังไม่ตาย ก็ต้องหาแทนเจอให้ได้สักครั้ง...

“ขอโทษครับ” ผมเดินไม่ดูคนอีกแล้ว ชนไปเต็มๆ แต่สายตาที่ผมเงยขึ้นมาเห็นหลังจากขอโทษคนที่เดินชนไป ทำให้ผมต้อง...

"แทน" ผมอุทานเบาๆ เมื่อเห็นแทนเดินอยู่ตรงหน้าผม ห่างกันประมาณ 10 เมตรได้ ผมวิ่งเข้าไปหาทันที

ผมวิ่งไปหยุดตรงหน้าแทนแบบไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัวได้ทัน แทนที่เดินก้มหน้าอยู่ หยุดให้เมื่อเห็นคนยืนขวางอยู่ แต่พอเงยหน้าเห็นผม แทนรีบเบี่ยงตัวเดินหนีผมทันทีผมคว้าข้อมือแทนเอาไว้

"ขอโทษครับ มีธุระอะไรกับผมเปล่าครับ" แทนพูดกับผมเป็นคนแปลกหน้า...

"ทำไมแทนต้องหนีเราด้วย" แทนนิ่งไปสักครู่ ก่อนจะสะบัดข้อมือเบาๆ จนหลุด

“เพราะเราไม่รู้จักกันไง ขอโทษด้วยนะครับ” ผมวิ่งกลับไปจับข้อมือแทนอีกที แต่แทนสะบัดแรงกว่าเดิม แล้ววิ่งข้ามถนนไปอีกฝั่งทันที

“แทน!!! เรารักแทนนะ!!!” ผมตะโกนข้ามฝั่งถนนสุดเสียง แทนที่วิ่งอยู่ หยุดนิ่ง ก่อนจะวิ่งต่อ

“เราขอโทษ เรามันโง่ที่ไม่รู้ว่า เรารักแทน!!!” ผมตะโกนรอบสอง แทนหยุดนิ่งสักครู่ แทนยังเดินต่อไปเหมือนเดิม

เข่าผมอ่อน ทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้นตรงนั้น มือผมยันไว้กับพื้น พร้อมกับน้ำตาระลอกใหม่ที่อั้นไว้ไม่อยู่แล้ว

สมควรแล้วไอ้บิ๊ก...มึงมันโง่เอง...

**********

บทที่ 22 เจอกันเสาร์บ่ายๆ นะครับ แทนจะยอมกลับมาหาบิ๊กไหม และจะได้ไปต่อกันหรือไม่ ต้องมาดูกันต่อไปครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 8 : Update 02/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 02-04-2015 15:28:59
แทนกลับมาหาบิ๊กเดี๋ยวนี้น้าา!!!~ *ตะโกน

ตอนนี้บิ๊กน่าสงสารกว่าแทนแล้วนะคะ ไม่ชอบความคิดที่ว่าแทนจะให้โอกาสไบร์ทเลย ถึงจะแค่แวบๆ ก็เถอะค่ะ ได้โปรดอย่าทำให้ปัญหามันรุงรังเลย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 8 : Update 02/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 02-04-2015 16:10:46
ทั้งสามคนน่าสงสารทั้งหมด  :hao5:

แทน รู้สึกว่าตัวเองนั้นไม่สมหวังสักเท่าไหร่ กลับไปเป็นเพื่อนไม่ไหว

บิ๊ก ก็เสียใจที่มันสายเกินไป มีของมีค่าไม่รู้จักดูแล

ไบร์ทก็เหมือนคนตาบอดรักเขาทั้งๆที่เขาไม่รัก

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 8 : Update 02/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: โคมรัตติกาล ที่ 02-04-2015 18:59:39
 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 8 : Update 02/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 02-04-2015 19:50:42
ง่าาาาาาา. แทนจะใจอ่อนไหมนะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 8 : Update 02/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 02-04-2015 20:02:14
โอ๊ยยยย แทนอย่าเล่นตัวเลย แค่นี้บิ๊กก็รู้สึกผิดพอแล้ว :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 8 : Update 02/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 02-04-2015 20:05:38
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 8 : Update 02/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Ipatza ที่ 02-04-2015 20:19:48
นี้ไง
มันก็เป็นสะแบบนี้
เวลาของมันอยู่กับตัวมักไม่เห้นคุณค่า
แต่พอเวลาที่เสียมันไปมันจะนึกถึงขึ้นมา
จงจำไว้เป็นบทเรียนนะ บิ๊ก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 8 : Update 02/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 02-04-2015 20:26:22
เข้าใจแทนนะ ถูกปฎิเสธ กำลังทำใจตัดใจให้ได้ แต่ใครคนนั้นกลับมาบอกว่ารัก ถ้าเป็นผมจะมีคำถามว่า "มึงต้องการอะไร"
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 8 : Update 02/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 02-04-2015 21:02:49
 :serius2:

บวกเป็ดให้ครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 8 : Update 02/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Rhythm ที่ 02-04-2015 23:55:11
สงสารบิ๊กจัง แทนคิดมากเกินไป ทั้งเรื่องเห็นแก่ตัว ทั้งเรื่องคำสาป  :hao4:

ดีกันเร็วๆ นะ ใจตรงกันแล้ว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 8 : Update 02/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 03-04-2015 03:51:18
ตอนนี้ให้อารมณ์เป็นหนังเกาหลีเลย
บิ๊กต้องพยายามมากกว่านี้แล้วนะ
ใจแทนน่าจะแข็งพอตัวไม่งั้นก็คงจะไม่ผ่านอะไรร้ายๆมาได้หรอก
ไงก็ต้องทำให้แทนมั่นใจและเข้าใจว่าบิ๊กรักแทนจริงๆ
It's not just a whim.
ป้าเอาใจช่วยนะลูก สู้ๆค่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 8 : Update 02/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 03-04-2015 14:47:37
แทนกลับมาหาบิ๊กเดี๋ยวนี้น้าา!!!~ *ตะโกน

ตอนนี้บิ๊กน่าสงสารกว่าแทนแล้วนะคะ ไม่ชอบความคิดที่ว่าแทนจะให้โอกาสไบร์ทเลย ถึงจะแค่แวบๆ ก็เถอะค่ะ ได้โปรดอย่าทำให้ปัญหามันรุงรังเลย

อยากลืมใครสักคนให้ได้ หลายคนจะมีอารมณ์วูบนั้นมาเสมอ มาดูตอนถัดไปว่า แทนจะกลับมาหาบิ๊กไหมนะครับ^^

ทั้งสามคนน่าสงสารทั้งหมด  :hao5:

แทน รู้สึกว่าตัวเองนั้นไม่สมหวังสักเท่าไหร่ กลับไปเป็นเพื่อนไม่ไหว

บิ๊ก ก็เสียใจที่มันสายเกินไป มีของมีค่าไม่รู้จักดูแล

ไบร์ทก็เหมือนคนตาบอดรักเขาทั้งๆที่เขาไม่รัก

ตอนถัดไป บิ๊กกับแทนจะลงเอยไหม มาดูกันครับ^^

:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

ลุ้นกันตอนต่อไปครับ^^""

ง่าาาาาาา. แทนจะใจอ่อนไหมนะ

ตอนที่ 22 รู้กันครับ^^

โอ๊ยยยย แทนอย่าเล่นตัวเลย แค่นี้บิ๊กก็รู้สึกผิดพอแล้ว :katai1: :katai1:

อารมณ์ตัดใจนำทุกสิ่ง แต่ตอนถัดไป จะได้บทสรุปละครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^ 

นี้ไง
มันก็เป็นสะแบบนี้
เวลาของมันอยู่กับตัวมักไม่เห้นคุณค่า
แต่พอเวลาที่เสียมันไปมันจะนึกถึงขึ้นมา
จงจำไว้เป็นบทเรียนนะ บิ๊ก

แค่นี้บิ๊กก็ชำในตายไปละครับ^^""

เข้าใจแทนนะ ถูกปฎิเสธ กำลังทำใจตัดใจให้ได้ แต่ใครคนนั้นกลับมาบอกว่ารัก ถ้าเป็นผมจะมีคำถามว่า "มึงต้องการอะไร"

ผมเขียนให้แทนเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ โดยเฉพาะกับบิ๊กนี่แหละครับ ปากไม่ตรงกับใจตลอด แหๆ^^"

:serius2:

บวกเป็ดให้ครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

สงสารบิ๊กจัง แทนคิดมากเกินไป ทั้งเรื่องเห็นแก่ตัว ทั้งเรื่องคำสาป  :hao4:

ดีกันเร็วๆ นะ ใจตรงกันแล้ว

แทนไม่ชอบสิ่งที่ตัวเองเป็น ไม่อยากเป็นชายรักชาย จึงรู้สึกคิดมากแบบนั้นละครับ

ลงเอยกันไหม บทที่ 22 เจอกันครับ^^

ตอนนี้ให้อารมณ์เป็นหนังเกาหลีเลย
บิ๊กต้องพยายามมากกว่านี้แล้วนะ
ใจแทนน่าจะแข็งพอตัวไม่งั้นก็คงจะไม่ผ่านอะไรร้ายๆมาได้หรอก
ไงก็ต้องทำให้แทนมั่นใจและเข้าใจว่าบิ๊กรักแทนจริงๆ
It's not just a whim.
ป้าเอาใจช่วยนะลูก สู้ๆค่ะ

บทถัดไป แทนจะเดินหนีหรือกลับมาหาบิ๊กไหม ต้องมาดูกันครับผม^^

***********

ขอขอบคุณทุกๆ ท่าน สำหรับการติดตามเสมอมา ณ ที่นี้ด้วยครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 8 : Update 02/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 04-04-2015 01:46:35
ดันสสสส์

------------

แง ตอนนี้ตะเตือนใต ;w;  :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 8 : Update 02/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 04-04-2015 11:58:31
ดันสสสส์

------------

แง ตอนนี้ตะเตือนใต ;w;  :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

ตอนถัดไปจะยิ้มไหมนะ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 22 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 04-04-2015 14:07:27
ตอนที่ 22 มาแล้วครับ^^

แทนจะวิ่งหนีบิ๊กจริงๆ ไหม แล้วเรื่องของสองคนนี้จะได้สมหวังกันหรือไม่ บทนี้มีคำตอบครับ

มาชมกันเลยดีกว่าครับ

**********

Chapter 22

การเจอบิ๊กอีกครั้ง มันเหมือนผมฝันไป ผมอยากกอดเค้าทันทีด้วยซ้ำ สิ่งที่ผมตั้งใจไว้ทุกอย่างมันพังทลายทันทีที่เห็นเค้า แต่ผมไม่เคยผิดสัญญากับตัวเอง ถ้าบอกว่าตัด ก็ต้องตัด ผมแข็งใจตัวเองเดินหนีไป แต่เสียงเรียกที่บิ๊กตะโกนข้ามฝั่งมาหาผม ทุกคำที่บิ๊กพูด ถึงผมจะหนีมัน ก็ได้แค่ไม่กี่ก้าว ผมหันกลับไปทันที

ผู้ชายที่พึ่งบอกรักผม กำลังคุกเข่ากับพื้น ตรงจุดที่ผมพึ่งเจอกันมาเมื่อครู่นี้ ผมวิ่งข้ามถนนกลับไปหาบิ๊ก ผมยืนอยู่ตรงหน้าบิ๊กที่ยังคุกเข่าก้มหน้ามองพื้นต่อไป ผมยังยืนอยู่ รอบิ๊กลุกขึ้นมา แต่ก็ไม่ลุกขึ้นมาซะที ผมคุกเข่าลงไปดึงบิ๊กให้ลุกขึ้นมา แต่ก็ลากบิ๊กขึ้นมายืนไม่ได้

“บิ๊ก ลุกขึ้นมาเถอะนะ” ผมคุกเข่าลงไปคุยกับบิ๊กที่ยังไม่ยอมลุกอยู่

“ถ้าแทนมาหาเพราะสงสารเรา กลับไปเถอะ เรากำลังทำโทษตัวเองอยู่” ที่กลับมาก็เพราะ...

“เรากลับมาแล้วไง...บิ๊กไม่อยากให้เรากลับมาเหรอ” ถ้าผมอยากได้ยินคำนั้นอีกละ

บิ๊กคว้าตัวผมกอดไว้ขณะที่คุกเข่าอยู่ ไหล่ผมกำลังเปียกด้วยน้ำตาที่ไหลซึมผ่านแว่นตาของแฟนผม มันทำให้ผมรู้ว่าตลอดเวลาสัปดาห์กว่าๆ ที่ผมไม่อ่านข้อความ ไม่รับสายบิ๊ก และไม่เจอหน้าบิ๊ก ทำให้คนๆ นี้ทรมาณแค่ไหน

“เราขอโทษ ที่ไม่รู้ใจตัวเอง แต่ตอนนี้เรารู้แล้วว่า เรารักแทนแค่ไหน” ผมกอดบิ๊กให้แน่นขึ้น

“เราขอคำตอบสองข้อ เราถึงจะลุกขึ้น แทนให้อภัยเราไหม และ...เราจะรักกันได้ใช่ไหม” ผมขอตอบสิ่งที่อยู่ในใจผมเลยนะ

“เราดีใจตั้งแต่เจอบิ๊กเมื่อครู่แล้ว ขอบคุณนะ ที่พยายามหาเราจนเจอ ถ้าเรารู้ว่าบิ๊กตามหาเราขนาดนี้ เราจะไม่ปล่อยให้บิ๊กมาคุกเข่าแบบนี้เด็ดขาด” บิ๊กลุกขึ้นพร้อมกับยกตัวผมขึ้นยืนทั้งที่กอดอยู่ บิ๊กถอดแว่นตาออกมาเช็ดน้ำตาตัวเอง ก่อนจะใส่แว่นกลับไปอีกรอบ

“ขอบคุณที่ให้โอกาสเรานะ” ผมพยักหน้าทั้งน้ำตา บิ๊กดึงผมไปกอดอีกที

เราทั้งสอง ปล่อยให้เวลาตรงนั้นผ่านไป โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง มันเป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิตอีกครั้ง เช่นเดียวกับบิ๊ก ที่ส่งความรู้สึกที่มีต่อผมผ่านอ้อมกอดนี้เช่นกัน

ความรักของเราทั้งคู่ ได้เริ่มต้นแล้ว

………………..

หกชั่วโมงที่แล้ว ผมแทบหมดอาลัยตายอยากกับชีวิต แต่ตอนนี้ นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนแล้ว ผมอยู่ที่ๆ คุ้นเคยเหมือนเดิม คอนโดของแทนนั้นเอง พรุ่งนี้วันพฤหัส ผมใส่ชุดนักเรียนเหมือนเดิม แทนเลยเอาไปซักให้ ผมอาบน้ำเสร็จ แล้วมาสูบบุหรี่ที่ระเบียง

“สูบอีกแล้วอะ” เสียงแฟนผมมาก่อนตัวอีก บุหรี่หมดมวนพอดี ผมพ่นควันรอบสุดท้ายออกมา ก่อนจะดีดก้นบุหรี่ออกไป แทนตีมือผมไวมาก

“นิสัยไม่ดี ใครให้ดีดก้นบุหรี่ไปแบบนั้น” ขอเป็นแฟนมาเมื่อกี้ ไม่ได้ขอให้เป็นแม่นะครับ ดุจัง ผมละยิ้มเลย

“ดัดนิสัยแฟนซิครับ” แทนพึ่งอาบน้ำมา กลิ่นสบู่กับแชมพูหอมมาก แทนจ้องหน้าอย่างตั้งใจ ก่อนจะเอามือมาลูบแก้มผมช้าๆ
 
“หน้าไม่สดใสเลย ตอนเราไม่อยู่ ทำไมบิ๊กไม่ดูแลตัวเองเลย” ก็คนมันเครียดอะ

“ตอนแฟนรับรัก จะได้หล่อกว่าเดิมเพราะแฟนดูแลไง” ผมดึงแทนมาสวมกอดไว้

“เรายังไม่ชินนะ ไม่เคยมีแฟนอย่างเป็นทางการสักคนด้วย มีแฟนเป็นทางการคนแรกก็...ดันเป็นผู้ชายซะอีก” ถึงผมจะมีผู้หญิงเป็นโหล ใช้เตียงเป็นสนามรบมาแล้วเป็นร้อย แต่ก็ไม่เคยมีคนไหนที่ผมได้บอกกับเค้าว่า นี่คือแฟนผมอย่างเป็นทางการซะที

“แต่เรามีตำหนิมาก่อนนะ บิ๊กจะ...” เสียงแทนดูอ่อยๆ คิดมากไปละ

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย เราต่างหาก ที่มีตำหนิเต็มไปหมด แทนยังรักเราเลย แล้วทำไมเราจะไม่รักแทนละ” ผมค่อยๆเอาริมฝีปากสัมผัสกับหน้าผากของแทนค้างเอาไว้ มันเป็นจุดที่ผมจะสัมผัสเบาๆ เวลาที่ผมจะบอกว่ารักเค้าแค่ไหน

“พรุ่งนี้เราไปส่งที่โรงเรียนนะ ไม่ซิ...ต่อไปนี้จะไปรับ ไปส่งทุกวันนะ แล้วก็ ต่อไปจากนี้ มีแค่คำว่า เราทั้งคู่” แทนดูเขินอายอย่างบอกไม่ถูก

“เราไม่อยากอยู่คนเดียว หรืออยู่ท่ามกลางคนมากมาย แต่ก็เหมือนอยู่คนเดียว มีแทนคนเดียว เราไม่อยากได้อะไรแล้ว” แทนจะเชื่อผมไหม ไม่รู้ แต่ผมโหยหาความรู้สึกที่ผมกอดคนๆ นี้อยู่มาตั้งแต่ผมเริ่มรู้เรื่องว่าโลกนี้มันโหดร้ายแค่ไหน

“จะตีหนึ่งแล้ว เราง่วงมากเลยอะ พาไปนอนหน่อยซิ” มีแฟนแล้วต้องอ้อนบ่อยๆ

เตียงนอนของแทนวันนี้ ต่างกับทุกวัน ผมกับแทนนอนตะแคงเข้าหากัน แต่ตัวชิดจนติดกันจมูกของเราสองคนชนกันอยู่ ก่อนที่ผมบอกว่า

“ไปเจอกันในฝันของเราสองคนนะ เพราะนั้นคือฝันที่ดีที่สุดของเราสองคนเวลานอน” แทนแอบหัวเราะกับประโยคก่อนนอน
“เน่า...” แล้วชอบฟังไหมละครับ

“รักนะ...” (แทน) // “รักที่สุด” (บิ๊ก)

………………..

เหลืออาทิตย์เดียว จะคริสมาสต์แล้ว การซ้อมวงของผมกับโจ ตั้ม และแชมป์ เป็นไปอย่างรวดเร็ว ห้าเพลงที่ต้องใช้เล่นในงานปีใหม่ ซ้อมเสร็จไปแล้วสองเพลง อีกสามเพลง แค่ปรับความเร็วและจังหวะกันเล็กน้อย ก็ใช้ได้ละ และที่สำคัญสุดคือ แชมป์ต้องฉายเดียวสำหรับการเปิดห้องมืด เป็น DJ ให้ทุกคนเข้าไปดิ้นกัน (มาช้าห้องเต็ม อดดิ้นนะครัชๆๆๆ)

“เพลงมึงเลือกมาใหม่เนี่ย หวานสัดๆ อารมณ์มึงนี่ เปลี่ยนไวจนกูงง นี่เมื่อเช้าไอ้เอ๋อห้อง 1 เดินเหยียบตีนมึง ไม่โกรธไม่ว่า แถมยิ้มให้มันอีกต่างหาก มึงนี่เป็นอะไรวะ กูตามไม่ทัน” ตั้ม นายไม่เข้าใจเราหรอก อิๆๆ

“นายไม่เข้าใจหรอก” ผมเกากีตาร์เบาๆ เป็นเพลงแต่งงานวนไปวนมา

“คนมีความรัก มักจะดูเด็กลงไปนิดนึงๆๆ...บอกพวกกูมานะ ไปได้ใครเด็ดๆ มา ยิ้มเชียว” ไอ้โจ ไม่ต้องร้องเพลงนี้แซว

"สงสัยจะได้สาวใหม่ โดนใจกว่าติวเตอร์" แชมป์ไม่พูดเปล่า ไถแผ่นแถมเป็นเสียงโห่ผมด้วย

"กูเป็นแฟนติวเตอร์แล้ววะ ไว้พร้อมเมื่อไหร่ จะมาเปิดตัวนะ" สามตัวที่เหลือ กำลังมีคำถามใช่มะ งั้น

"กูขอกั๊กรายละเอียดก่อนนะ แฟนคนแรก ขอกูอยู่สองต่อสองสงบสุขก่อนนะ" พวกมึงไม่ต้องทำหน้าผิดหวัง กูละกลัวถ้าแนะนำแล้ว จะแทะ จะแซวจนแฟนกูอายม้วนซะก่อนซิ

“ทำไมกูถึงไม่รู้จักวะ ไอ้บิ๊ก มึงโม้เปล่า ถ้ามีจริง ให้พวกกูดูเดี๋ยวนี้เลย” ตั้มครับ มึงไม่รู้จักหรอก เพราะกูไม่ได้หาผู้หญิงในวงโคจรใกล้มึงสักคน หึๆ

“ระวังนะเว็ย พวกกูยิ่งเสือกเก่งๆ รุ่นพี่ รุ่นน้อง โรงเรียนเรา ยิ่งจำมึงได้อยู่ ควงใครมา ระวังรูปหลุดกระจายนะ” ก็จริงของมึงนะแชมป์ แต่ถ้าหลุดจริง ก็เอาเถอะ ไม่แคร์อะไร

“เอางี้ กูขอเวลาไม่นานมาก ไว้กูลงตัว พวกมึงได้เจอแน่นอน แล้วก็ กูรักเค้ามากนะ มากจนพวกมึงไม่เชื่อ กับนึกไม่ออกว่า กูทำได้แค่ไหนเพื่อคนนี้” โจมันตะปบไหล่ผมเต็มๆ ก่อนจะบอกว่า

“จำไว้นะเว็ย ยิ่งมึงปิดพวกกู พวกกูยิ่งตามให้เจอแน่นอน” ไม่กลัววะ

“กูไม่เบี้ยวพวกมึงแน่นอน สัญญา ขอเวลากูนิดเดียว จริงๆ” แล้วพวกมึงที่เหลือก็ประสานเสียงกันว่า

“กูไม่รอ” ดีมาก ตอบพร้อมกันหมด...สมกับเป็นเพื่อนกูจริงๆ แล้วเราทั้งหมดก็ซ้อมเพลงกันต่อไปเช่นเดิม

………………..

การกลับมาซ้อมกับทีมหลังได้พักครบสัปดาห์ ผมรู้สึกตัวเองสดชื่นขึ้นจริงๆ สมาธิดีขึ้นมาก การมีบิ๊กอยู่ในชีวิตผมในฐานะคนรัก ผมรู้สึกเหมือนเกิดใหม่อีกครั้ง คนรอบข้างผมทุกคน ก็เห็นความเปลี่ยนแปลงผม ไม่ว่าจะโค้ชที่ดีใจที่ผมกลับมายิ้มแย้มเหมือนเดิม รวมถึงคนนี้ด้วย

“โหดอะแทน สามแต้มสิบสองลูก ยิงแป้นพรุนหมด” คนมันอารมณ์ดี

“ก็ไบรท์ส่งดี เราก็ยิงง่ายเป็นกอง หวังว่าตอนแข่งจริง เราจะยิงได้ชัวร์แบบตอนซ้อมนี่แหละ” ผมเช็ดหน้ากับคอพร้อมกับรับขวดน้ำจากไบรท์มาดื่ม

“เราดีใจที่แทนกลับมาปกติแล้วนะ” ฮือ เราก็ดีใจตัวเองเหมือนกันแหละ

“คริสต์มาสแทนว่างเปล่า จะชวนไปถ่ายรูปที่ CTW อะ” ขอโทษด้วย เรามีนัดแล้ว...

“เรามีนัดแล้วอะ ขอโทษด้วยนะ...” สีหน้าไบรท์เปลี่ยนไปทันที ก่อนจะกลับมายิ้มปกติ ผมรู้สึกลำบากใจ แต่ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน

“เรารู้แล้วแหละ แทนนัดใคร เรายังไม่ชินเท่าไหร่ แบบ กลับไปอยู่คนเดียวเหมือนเดิมอะ” ผมรู้สึกลำบากใจ แต่ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน

“เรากลับก่อนนะ” ไบรท์ยิ้มแบบฝืนๆ ให้ผม ก่อนจะเดินไปหิ้วกระเป๋าแล้วกลับบ้านทันที

ผมหวังว่าวันนึงไบรท์จะเข้าใจ ผมรู้ว่าไบรท์คิดยังไง แต่หวังว่าสักวัน เราจะกลับไปสนิทกันเหมือนเก่านะ...

สัปดาห์คริสต์มาสนี้แม่บิ๊กไม่อยู่บ้าน วันนี้จึงเป็นวันแรกที่ผมจะไปนอนบ้านบิ๊กจนถึงวันสิ้นปี ผมกลับห้องไปเก็บกระเป๋าเสื้อผ้า เก็บห้องให้ดีๆ เพราะไม่อยู่อีกหลายวัน บิ๊กจะมารับผมตอนสองทุ่ม แต่ตอนนี้สองทุ่มครึ่งแล้ว บิ๊กยังมาไม่ถึงซะที

Special 1 : รถติดมากเลยครับ รอหน่อยนะ
Tan : ไม่ได้ขี่น้องถ่านมาเหรอ หรือมา Taxi ครับ
Special​ : วันนี้พาน้องแพนด้ามารับนะ เดี๋ยวพาไปแนะนำให้รู้จัก
Tan : แฟนเราตั้งชื่อรถน่ารักจัง ><
Special 1 : แล้วระหว่างเรากับรถ ใครน่ารักกว่าอะ
Tan : เจ้าของรถน่ารักไง
Special 1 : คร๊าบ ไฟเขียวแล้ว อีกสองแยกถึงแล้วนะ
Tan : ขับดีๆ นะ รออยู่นะ

ตั้งแต่เราสองคนเป็นแฟนกัน ชื่อในโทรศัพท์ของเราทั้งคู่ เปลี่ยนชื่อเป็น “Special 1” เป็นไอเดียของบิ๊ก ที่อยากให้ทุกครั้งที่เห็น รู้สึกพิเศษกว่าแค่บันทึกชื่อธรรมดา ห้านาทีต่อมา บิ๊กส่งข้อความบอกผมให้ลงไปรอข้างล่างได้เลย แล้วผมก็ได้รู้จักน้องแพนด้าของบิ๊ก Toyota 86 สีขาว ที่ฝากระโปรงหน้ากับฝาท้ายเป็นคาร์บอนดำ ตัดกันแล้วดูเหมือนแพนด้าจริงด้วย

“ขอโทษที่ให้รอนานนะ รถติดมากๆ เลย” ก็บิ๊กในชุดพละ กางเกงนักเรียน ขับรถมาจอดตรงหน้าผม ลงรถมาเสร็จ บิ๊กยื่นสองมือ ขอกระเป๋าเสื้อผ้าของผม ก่อนจะเอาไปวางเบาะหลังของรถ แล้วบิ๊กก็เปิดประตูฝั่งคนนั่งให้ผมขึ้นรถ

“รถเราไม่ค่อยนิ่มนะ เราจะพยายามขับเบาๆ นะ” บิ๊กกลับขึ้นมานั่ง ก่อนจะคาดเข็มขัดนิรภัย แล้วกดปุ่มสตาร์ทเครื่อง เสียงเครื่องที่แน่นกับท่อที่ครางเบาๆ บอกถึงความไม่ธรรมดาของรถที่เหมาะกับเจ้าของมาก

“เรายังไม่กินข้าวเลย หิวมากเลยครับ ขอไปหาไรทานก่อนเข้าบ้านนะครับ” ผมหันไปหยิบกระเป๋าเป้ตัวเองที่พึ่งวางเบาะหลัง แล้วหยิบแซนวิชกับชาเขียวที่พึ่งซื้อมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตแถวคอนโดส่งให้บิ๊ก

“เราต้องขับรถอะ มือไม่ว่าง แต่ท้องว่างมากเลย” ไม่ต้องบอกก็ป้อนให้นะ

บิ๊กเปิดเพลงจาก iPhone ตัวเองต่อกับเครื่องเสียงในรถเบาๆ พอให้บรรยากาศรถมีเสียงเพลงบ้าง แล้วตอนรถติด ผมก็ป้อนแซนวิชให้ บิ๊กเคี้ยวเร็วมาก จนผมต้องเตือนให้ค่อยๆ ทาน กัดไปได้สองคำ ไฟเขียวแล้ว บิ๊กเลยต้องรอติดไฟแดงหน้าค่อยทานต่อ ขับรถเกียร์ธรรมดา มือบิ๊กเลยไม่ค่อยว่างนี่แหละ

“แทน...เราว่าปากเราเลอะอะ เช็ดให้หน่อยซิครับ” ผมมองไม่ชัดว่าตรงไหนชองปากที่เลอะ แล้วบิ๊กก็ขยับตัวเอาริมฝีปากมาสัมผัสริมฝีปากผมเบาๆ แล้วถอยกลับออกมา

“มันไม่เลอะหรอก แค่อยากจุ๊บแฟนให้หายคิดถึงหน่อย ตั้งแต่ขึ้นรถ แทนยังไม่หอมแก้มเราเลย” หลอกจูบเรานี่เอง ผมเปิดชาเขียวแล้วใส่หลอดให้บิ๊กดื่มล้างปาก

“เดี๋ยวเราพาไปทานสเต็กเจ้าอร่อยนะ แล้ววนรถเล่นสักหน่อย ค่อยกลับบ้านนะครับ หรือแทนรีบนอนเปล่า” ผมส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มว่าไม่มีอะไรเร่งรีบ

บิ๊กขับน้องแพนด้าเร็วไม่แพ้น้องถ่าน แต่ทุกจังหวะไม่มีความหวาดเสียวเลย อาจจะมีเร่งแซง ปาดบ้าง แต่ก็ไม่ได้ก่อความหวาดเสียว หรือทำให้ผมตกใจแต่น้อย มีแค่ตอนเลี้ยวโค้งลงสะพานพระราม 8 ที่ท่อส่งเสียง ปังๆ จนนึกว่ามีอะไรระเบิด (บิ๊กบอกว่าจังหวะยกคันเร่ง แล้วกดคันเร่งกลับ มันไปพอดีกับหัวเทียนจุดระเบิดพร้อมกับกำลังคายไปเสีย ไอเสียที่พ่นออกมาอาจมีน้ำมันค้างอยู่ มันเลยระเบิดในท่อ พร้อมพ่นไฟจากท่อเล็กน้อย)

ร้านสเต็กใกล้ๆ กับสะพานพระปิ่นเกล้าที่บิ๊กพามา เป็นร้านดังที่ผมเคยอ่านจากที่เพื่อนโฟสไว้ใน Facebook อยู่บ้าง แต่ไม่คิดว่าจะได้มากิน เพราะผมเองก็ไปไหนมาไหนในกรุงเทพฯ ไม่ค่อยจะเป็นนี่แหละ แล้วตรงหน้าผมก้บบิ๊กตอนนี้ มีมันบด / พอร์คช็อป / ผักขมอบชีส และ เบอร์เกอร์หมูชีส ของผม กับน้ำอัดลมอีกเหยือก

แน่นอนว่าบิ๊กทานไวถึงไวมาก เชื่อแล้วว่าหิวจริง แต่ผมก็ต้องขำเล็กน้อย เพราะรอบปากบิ๊กตอนนี้ เลอะเหมือนเด็กน้อยที่พึ่งหัดทานอาหารจริงๆ

“เราตั้งใจทานเลอะต่างหาก เช็ดให้แฟนซิครับ” บิ๊กหลับตา พองแก้มเล็กๆ เป็นอมยิ้มให้ผมเช็ดปาก

“สะอาดแล้ว” บิ๊กเปลี่ยนเป็นยิ้มยิงฟัน ให้ผมก่อนจะดื่มน้ำล้างปากเป็นการปิดมื้อนี้

ผมชอบบิ๊กตอนอ้อนผมนี่แหละ มันน่ารักกว่าตอนที่เค้าเป็นเจ้าชายอสูรซะอีก

**********

ตอนที่ 23 เมื่อแทนไปบ้านบิ๊ก แถมเพื่อนๆ ของบิ๊กแอบเจอแทนซ้อนท้าย และบิ๊ก VS ไบร์ท กันอีกครั้งหนึ่ง จะเป็นอย่างไร ติดตามกันต่อในตอนหน้า วันอังคารนี้ครับ

ค้างตอน 30 ยังเขียนไม่จบไว้อยู่ จะรีบทำนะครับ (จะได้ไม่ขาดตอนจนจบเรื่อง) 

ขอบคุณทุกๆ ท่าน สำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 04-04-2015 14:36:27
งุ้ยย~ ข..ข..เขินนนจุงเบย :-[ บิ๊กตอนอ้อนน่ารักได้อี๊กก! ออร่าสีชมพูของสองคนนี้ทำเราตาพร่าเลยอ่ะ :mew3: งุงิ~~ อยากเห็นแก๊งค์เพื่อนๆ มาป่วนบิ๊กกับแทนแล้วค่าา

สงสัยอยู่อย่างค่ะ บิ๊กมีใบขับขี่แล้วอ่อ?
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 04-04-2015 14:53:06
งุ่ย ๆ ๆ ๆ  .... เด็กวัยรุ่นเวลามีความรักนี่  มันคือดีคักแท้เนาะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 04-04-2015 15:00:01
 :o8: :o8
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 04-04-2015 15:10:12
อร๊ายยยย. เป็นแฟนกันแล้วววววววว :katai1: :katai1: :katai1:  แล้วเมื่อไหร่จะไก้กันอะ 555555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 04-04-2015 17:29:14
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 04-04-2015 18:40:39
ความหวานก็มา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 21 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 05-04-2015 00:53:27
บิ๊กแบบอ่อยเต็มที่เลยนะน้อง :p แผนสูงไปไหน๊



อา.... บางทีก็อยากเตะคุณเพื่อนไปไกลๆ จะโผล่มาทำไมมมมม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 22 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 05-04-2015 06:33:51
โลกแห่งความรักของเด็กนี่มันน่ารักนะ
ไม่มีกั๊ก หวานแหววสีชมพู
ลุ้นแล้วเอาใจช่วย
คบกันไปนานๆ
ลบคำสบประมาทของความรักในเพศเดียวกันและการที่อายุยังน้อย
ไบรท์จะมาแบบพระรองเกาหลีหรือลูก?
ป้าก็สงสารหนูเหมือนกันแหละจ๊ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 22 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 05-04-2015 07:58:34
อ้อนกันน่ารักนะครับ  :z1: กลัวว่าเวลาดราม่าจะทวีคูณ สู้ๆ ครับผู้แต่ง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 22 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: โคมรัตติกาล ที่ 05-04-2015 09:49:44
ว้ายยยยยย !!!!!
"เป็นแฟนกันแล้ว"
 :-[ :-[ :-[ :-[
น่าสงสารไบรท์ ตัดใจเถอะนะ อย่าค้างคาเลย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 22 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 05-04-2015 19:03:32
งุ้ยย~ ข..ข..เขินนนจุงเบย :-[ บิ๊กตอนอ้อนน่ารักได้อี๊กก! ออร่าสีชมพูของสองคนนี้ทำเราตาพร่าเลยอ่ะ :mew3: งุงิ~~ อยากเห็นแก๊งค์เพื่อนๆ มาป่วนบิ๊กกับแทนแล้วค่าา

สงสัยอยู่อย่างค่ะ บิ๊กมีใบขับขี่แล้วอ่อ?

เดี๋ยวบิ๊กกับแทนจะพ่นหวานกว่านี้ได้อีกครับ :-p

ส่วนเรื่องใบขับขี่รถยนต์ ยังไม่มีครับ จึงไม่ได้เอามาขับประจำครับ

งุ่ย ๆ ๆ ๆ  .... เด็กวัยรุ่นเวลามีความรักนี่  มันคือดีคักแท้เนาะ

ใช่มะครับ^^

:o8: :o8

อิๆ^^

อร๊ายยยย. เป็นแฟนกันแล้วววววววว :katai1: :katai1: :katai1:  แล้วเมื่อไหร่จะไก้กันอะ 555555

คืนวันปีใหม่ ติดตามกันครับ :-P

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

ความหวานก็มา

มีอีกครับ มีอีก^^

บิ๊กแบบอ่อยเต็มที่เลยนะน้อง :p แผนสูงไปไหน๊



อา.... บางทีก็อยากเตะคุณเพื่อนไปไกลๆ จะโผล่มาทำไมมมมม

เพื่อนๆ ใส่เผือก เป็นสีสันอย่างดีนะครับ :-P

โลกแห่งความรักของเด็กนี่มันน่ารักนะ
ไม่มีกั๊ก หวานแหววสีชมพู
ลุ้นแล้วเอาใจช่วย
คบกันไปนานๆ
ลบคำสบประมาทของความรักในเพศเดียวกันและการที่อายุยังน้อย
ไบรท์จะมาแบบพระรองเกาหลีหรือลูก?
ป้าก็สงสารหนูเหมือนกันแหละจ๊ะ

ตัวจริงของไบรท์ เจอกันในอีกไม่กี่บทครับ^^

อ้อนกันน่ารักนะครับ  :z1: กลัวว่าเวลาดราม่าจะทวีคูณ สู้ๆ ครับผู้แต่ง

บทดราม่าใหญ่ อีกพักใหญ่นะครับ ตอนนี้ Happy กันไปก่อนนะครับ^^

ว้ายยยยยย !!!!!
"เป็นแฟนกันแล้ว"
 :-[ :-[ :-[ :-[
น่าสงสารไบรท์ ตัดใจเถอะนะ อย่าค้างคาเลย

ตัวจริงของไบรท์ รอไม่นานเจอกันครับ^^

***********

ขอบคุณทุกการติดตามครับ ทุกบวก ทุกความคิดเห็น ที่ติดตามเสมอมาด้วยครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 22 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 06-04-2015 19:09:22
รอตอนต่อไปปปปปปป
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 22 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: broke-back ที่ 06-04-2015 22:35:50
คบกันแล้วก็เลยหวานกันซะ
ไม่เกรงอกเกรงใจใคร

ไม่น่าเชื่อว่าบิ๊กจะเลี่ยนได้ขนาดนี้
ฮ่าฮ่า
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 22 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 06-04-2015 23:12:23
ตอนนี้รู้สึกหวานจนมดจะขึ้นจออยู่ละ :-[

ปล.ตัวหนังสือสีชมพูอ่อน เราอ่านในโทรศัพท์แล้วมันอ่านยากไปนิดนึง
เราแนะนำให้เปลี่ยนเป็นสีแดง น่าจะดีกว่านะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 22 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 07-04-2015 02:30:48
คบกันแล้วก็เลยหวานกันซะ
ไม่เกรงอกเกรงใจใคร

ไม่น่าเชื่อว่าบิ๊กจะเลี่ยนได้ขนาดนี้
ฮ่าฮ่า

ยิ่งกว่านี้ก็มีครับ : P

ตอนนี้รู้สึกหวานจนมดจะขึ้นจออยู่ละ :-[

ปล.ตัวหนังสือสีชมพูอ่อน เราอ่านในโทรศัพท์แล้วมันอ่านยากไปนิดนึง
เราแนะนำให้เปลี่ยนเป็นสีแดง น่าจะดีกว่านะ

ตั้งใจไว้ว่า สีแดงไว้ใช้กับเรื่องอารมณ์แรงๆ สีชมพูเป็นอะไรหวานๆ รักๆ แต่เห็นด้วยกับเรื่องอ่านในจอ

ไว้จะไล่แก้ให้นะครับ (อาจเป็นตอนเขียนจบหมดแล้ว จะมาเก็บงานรวดเดียวครับ)

**********

ตอนนี้เขียนถึงบท 31 เป็นช่วงเด็กๆ ปิดเทอม ขึ้น ม.5 กันแล้ว กำลังเดินทางไปหาดราม่าใหญ่ในอีกไม่กี่บทนี้ละครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 22 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 07-04-2015 09:41:53
พึ่งตามอ่านจนทัน อยากบอกว่าสนุกมากจนต้องตามอ่านจนลืมนอนเลยทีเดียว

แทนนี่ให้ความรู้สึกละมุน อบอุ่นดี

ส่วนบิ๊กนี่ ห่าม bad มาเชียว

หวังว่าดราม่าจะชีช้ำกะหล่ำปลี หน่วงนาน น้ำตาเป็นลิตร

รอตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังให้นะคะ :กอด1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 22 (หน้าที่ 9 : Update 04/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 07-04-2015 14:25:52
พึ่งตามอ่านจนทัน อยากบอกว่าสนุกมากจนต้องตามอ่านจนลืมนอนเลยทีเดียว

แทนนี่ให้ความรู้สึกละมุน อบอุ่นดี

ส่วนบิ๊กนี่ ห่าม bad มาเชียว

หวังว่าดราม่าจะชีช้ำกะหล่ำปลี หน่วงนาน น้ำตาเป็นลิตร

รอตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังให้นะคะ :กอด1:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม รับรองว่าเรื่องนี้ครบรสแน่นอนครับ : )

ช่วงที่กำลังจะเขียนถึง เป็นมรสุมใหญ่ของบิ๊ก ที่เพื่อนก็เข้าใจผิด แทนก็ขอบอกเลิก และยุ่งเอาเรื่องเลยครับ^^""
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 07-04-2015 14:54:55
บทที่ 23 มาแล้วครับ ต่อจากตอนที่แล้ว บิ๊กพาแทนไปค้างที่บ้าน แล้วเกือบโดนเพื่อนๆ บิ๊ก จับได้ว่าแฟนบิ๊กไม่ใช่ผู้หญิงแล้ว และเป็นช่วงใกล้คริสต์มาส แทนชวนไบรท์ไปถ่ายรูปต้นคริสต์มาสกัน โดยมีบิ๊กเป็นคนถ่ายให้ บรรยากาศมาคุเล็กๆ เลยเกิดขึ้น

จะเป็นอย่างไร มาชมกันต่อครับผม^^

*********

Chapter 23

ผมอยากขับรถทุกวัน ไม่ว่าจะน้องถ่าน หรือน้องแพนด้า เพราะคนที่ซ้อนท้ายผม กับนั่งข้างๆ ผมตอนนี้ คือคนที่ผมตามหามาแทบทั้งชีวิต ไม่เวอร์ไปหรอกครับ สามวันที่เราเป็นแฟนกัน ผมลืมความทุกข์ทั้งหมดที่ผมเคยผ่านมา ไม่ว่าจะเรื่องพ่อผม เรื่องผู้หญิงเลวๆ หลายคนที่เคยทำกับผมไว้ ผมอบอุ่นและปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก เวลาที่แทนอยู่ข้างๆ ผมตอนนี้

แทนมองกระจกดูวิววัดพระแก้วในเวลาค่ำคืนแบบนี้ ก่อนจะวนรอบสนามหลวง กระทรวงกลาโหม และผ่านมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ น้องแพนด้าวิ่งเอื่อยๆ เรื่อยๆ ให้คนนั่งข้างๆ ได้ชมความงามของกรุงเทพฯ มุมที่ไม่ใช่ตึกสูงในยามค่ำคืน เช่นนี้ 

“นี่ครับ” ผมซื้อไอติมยักษ์คู่มา แล้วหักอย่างแม่นยำ จนแบ่งอีกแท่งให้แทนได้ ตอนนี้ผมจอดรถอยู่ตรง 7-11 ใกล้วงเวียนใหญ่ เราสองคนยืนพิงท้ายน้องแพนด้า มองดูวงเวียนใหญ่ตรงหน้า ผมนึกไรออกละ

“แทน มองกล้องนะ” ผมใช้กล้องหลังเล็งมุมที่ชัวร์สุด แล้วถ่ายรูปเซลฟี่ของเราสองคน ขณะดูดไอติมได้พอดี โดยที่เราทั้งคู่หัวพิงกัน ภาพออกมาสัดส่วนพอดีเป๊ะ

“เราดำจังอะ” ก็แทนผิวเข้มอยู่แล้วนี่ เดี๋ยวเราแต่งรูปให้เองนะ

“แต่งความสว่างให้นิดนึง จริงๆ ไม่ต้องแต่งหรอก แฟนเราน่ารักอยู่แล้ว” แทนดูดไอติมต่อไม่มองหน้าผมซะงั้น
 
“แทน...เรายังไม่เคยมีรูปคู่กันเลย รูปนี้เป็นรูปแรกของเราสองคนนะ แล้วหลังจากนี้ จะมีบ่อยๆ ด้วย” ผมอยากอัปรูปลง Instagram เลยนะ ถ้าไม่ติดว่ายังไม่เปิดตัวอย่างเป็นทางการ เพราะปกติ ใน IG ผม มีแต่รูปผมกำลังต่อยกระสอบ ซ้อมกระบอง น้องถ่าน น้องแพนด้า สาวๆ ที่ผมควงในเวลานั้น ส่วนรูปนี้ ผมส่งรูปให้แทนผ่าน AirDrop เรียบร้อย

“เราเคยคิดนะ ถ้าเรามีแฟน เราอยากทำโน่น นี่ นั้น แต่พอถึงเวลาจริงๆ เราลืมหมดเลยว่าจะทำอะไร” ผมกัดไอติมจนเกือบหมดละ

“ไม่ต้องทำอะไรหรอกบิ๊ก การมีบิ๊กอยู่ด้วย สำหรับเรา มันพิเศษทุกวันแล้วแหละ” ผมเอียงตัวจนไหล่ชิดกับแทนแล้ว

ผมก็เลยอดใจไม่ไหว หันหอมแก้มแฟนแบบไม่ให้แฟนตั้งตัวซะเลย...กลับบ้านเราดีกว่านะ

………………..

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาบ้านของบิ๊ก บ้านเดี่ยวที่มีประตูเหล็กกับกำแพงที่ดูสูงทึบในซอยเย็นอากาศ เป็นส่วนตัวจากโลกภายนอก สนามหญ้าประมาณ 200 ตารางวา ที่มีไม้ดอกกับไม้เลื้อยรอกำแพง มีต้นลีลาวดีกับต้นชบาเป็นไม้ใหญ่ในบ้าน บ้านบิ๊กสามชั้น เป็นทรง Modern โรงจอดรถของบ้านบิ๊ก มี Mercedes-Benz S-Class รุ่นล่าสุด กับ Benz SLK เปิดประทุนรุ่นล่าสุด ที่บิ๊กบอกว่าเป็นรถของคุณแม่

ส่วนโรงจอดรถของบิ๊กมีน้องถ่านกับน้องแพนด้าที่ผมนั่งมาจอดอยู่ และในโรงรถ เป็นบริเวณที่บิ๊กไว้ซ้อมมวย มีทั้งกระสอบทรายขนาดใหญ่ เล็ก ตุ้มห้อยสำหรับรัวหมัด กระสอบไม้สำหรับซ้อมกระบอง ภายในบ้านบิ๊กจะเรียบๆ เฟอร์นิเจอร์ไม่มากชิ้น บอกถึงความเงียบของผู้อยู่อาศัยที่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านหลังนี้กัน แล้วผมก็มาถึงห้องนอนของบิ๊กแล้ว

ห้องนอนบิ๊กอยู่ชั้นสาม ค่อนข้างใหญ่อยู่ มาถึงปุ๊ป เจ้าของห้องพาทัวร์เอง เริ่มกองหนังสือรถแต่ง หนังสือ Big-bike วางกองอยู่ในตู้เก็บหนังสือข้างๆโต๊ะทำงานฝั่งซ้าย ฝั่งขวาเป็นตู้หนังสือที่เป็นพวกหนังสือเรียนล้วนๆ (ใหม่ สะอาดมาก อ่านมั่งไหมเนี่ย) ที่มุมห้อง มีกีตาร์โปร่งวางอยู่บนขาตั้งไว้ พร้อมรอยประสบการณ์ที่เกาจนไม้ลอกแล้ว

โต๊ะทำงานที่มี iMac 27 นิ้ว มีโมเดลรถประกอบมื่อของ Tamiya ที่ประกอบเสร็จ พ่นสีเรียบร้อย ได้แก่ Toyota 86 ทำสีเป็นน้องแพนด้าแบบคันที่บิ๊กขับ / Nissan GT-R ที่บิ๊กอยากได้คันจริงมาก และ Audi R8 ที่เป็นรถของพระเอกขวัญใจบิ๊ก ที่หัวเตียงกับข้างๆ เตียง ตุ๊กตาหมีแพนด้ากับนก Angry Birds สองสามตัววางอยู่ข้างๆ

ตู้เสื้อผ้าของบิ๊กมีตู้กระจกข้างๆ ที่มีนาฬิกา G-Shock รวมกันไม่ต่ำกว่า 200 เรือน ตู้ที่ติดกันกับตู้นาฬิกา เป็นตู้เก็บโมเดล 1/6 ที่มีแต่ Iron Man ไม่ว่าจะ Mark III / Mark V / Mark VI / Mark XVII และ Mark XLII ที่พอฟังราคาแล้ว...ผมจะไม่ทำของบิ๊กเสียเด็ดขาด มองไปที่ปลายเตียง มีโทรทัศน์ Sony จอ 4K ขนาด 84 นิ้ว เครื่องเสียงชุดใหญ่ของ ONKYO พร้อม Play Station 3 กับชุดเบาะ+พวงมาลัย สำหรับเล่นเกม Grand Turismo 6 (บิ๊กเล่นแต่เกมนี้เกมเดียวจริงๆ)

กลับมาที่ตู้เสื้อผ้า เสื้อผ้าของบิ๊กถูกแบ่งไว้อย่างเป็นสัดส่วน รวมถึงสูท เนคไท (แต่บิ๊กบอก ผูกเองไม่เป็น ต้องให้แม่ผูกให้) เข็มขัด กล่องใส่รองเท้าที่มีร่วมๆ สิบกว่าคู่ และด้านล่างสุด เป็นที่รวมอาวุธของบิ๊ก ไม่วาจะกระบองพกแบบชักออกได้ / มีดพับต่างๆ / สนับมือ / ดาบไทย  แต่ที่ชัดสุดคือหลังโทรทัศน์ ที่มีดาบคาตานะวางอยู่บนแท่นอย่างดี เป็นของรักที่บิ๊กบอกว่า ได้มาจากใต้ดิน!!!

เข้าไปห้องน้ำบ้าง ผมต้องทึ่งนิดๆ เพราะที่อ่างล้างหน้า อุดมไปด้วยน้ำหอมราคาแพงกว่า 20 ขวด มีดโกนหนวดไฟฟ้า บัตตาเลี่ยนสำหรับตัดผมเอง น้ำยาล้างจานสำหรับล้างแว่นตา แป้งตลับสำหรับตบรอยช้ำ และห้องอาบน้ำที่พอสำหรับสองคนยืนอาบได้สบาย ที่สบู่ แชมพู มีแต่ยี่ห้อที่ผมไม่รู้จัก แต่แพงชัวร์ แล้วผมก็สะดุ้งเล็กน้อย

“ชอบไหมครับ ย้ายมาอยู่ด้วยกันไหม” บิ๊กพุ่งมากอดผมจากด้านหลัง

“เฟอร์นิเจอร์บิ๊กเยอะอะ วันไหนเราสะดุดทำเสีย บิ๊กคงตบเราคว่ำแน่” แต่ละชิ้น มันแพงเกินกว่าเด็กอายุเท่านี้จะมีได้
 
“หลายชิ้นเราก็ไม่ได้ขอแม่นะ ใช้เงินที่หาเองกับมือล้วน” แล้วบิ๊กก็ยกหลังมือให้ดูถึงสภาพที่บิดเบี้ยว ของกระดูก

“เราต่อยมวยใต้ดินตั้งแต่ ม.2 แล้ว เงินเป็นแสนๆ ได้จากการเตะคนสาหัสนี่แหละ แต่อย่างว่า ไม่อัดให้ล้ม มันก็อัดเราแบบไม่ได้กลับบ้านเหมือนกันแหละ” ไม่เอานะบิ๊ก เราไม่ให้กลับไปขึ้นเวทีแบบนั้นอีกแน่นอน

“อย่ากลับไปอีกนะ” บิ๊กเอาหน้าซุกที่ซอกคอผม ก่อนจะบอกข้างหูว่า

“ไม่สัญญาครับ แต่ถ้าแฟนขอ เราก็ยินยอมครับ” ตั้งแต่บิ๊กเป็นแฟนกับเรา คารมคมคายตลอดเลยอะ แล้วผมเผลออีกละ บิ๊กถอดกระดุมเสื้อนักเรียนผมเม็ดแรก แล้วค่อยๆ ถอดจนหมด ผมดิ้นไปไหนไม่ได้ เพราะต้นแขนบิ๊กล็อคผมให้อยู่นิ่งๆ ก่อนที่บิ๊กจะถอดเสื้อผมสำเร็จ

“อาบน้ำกันนะ ไม่ลวนลามหรอก แค่อยากได้คนสระผมกับถูหลังให้อะ” ก็ได้...ห้ามซนขณะอาบด้วยนะ

………………..

ซ้ายๆ ขวาๆ ซ้าย ขวา ซ้ายๆ ขวาๆ ฮุค ผมกำลังซ้อมการชกแบบสเต็ป ที่ต้องยิงหมัดแย็บรัวสลับกับหมัดหนักหนึ่งชุด ตอนนี้หกโมงเช้าแล้ว แทนยังหลับอยู่ตอนที่ผมตื่นมาซ้อมหมัด เมื่อคืนไม่ได้ทำอะไรกันหรอก แค่อาบน้ำจริงๆ ผมไม่ได้คิดเรื่องอย่างนั้นกับแทนสักนิด แต่มีอารมณ์ไหม มีนะ...แค่กลัวทำไม่เป็นแล้วแทนจะเจ็บมากกว่ามีความสุข

กระสอบทรายตอนนี้ถูกผมฮุคหมัดเป็นชุด สลับกับรัวหมัด แล้วสลับไปต่อยตุ้มจิ้วเพื่อฝึกการรัวหมัดด้วยข้อมือ สลับกันต่อเนื่องแบบไม่พัก แล้วระฆังพักยกก็มาถึง

“ขอบคุณครับ” ผมจะรับผ้าขนหนูที่แทนถือมา แต่แทนซับหน้ากับคอให้ผมเลย

“ตื่นเช้าก็ไม่ชวน จะได้มาเป็นคู่ซ้อมให้” ไม่เอาดีกว่านะ เพราะ...

“เราเห็นหน้าแฟนแล้วต่อยไม่ออก มือไม้มันอ่อน” แทนทำหน้าเลี่ยนใส่ผมอีกละ

“ปากหวาน...” ผมนี่พุ่งประกบปากซะเลย ส่งลิ้นมาสัมผัสกันรอบเช้า เราทั้งคู่แปรงฟันกันแล้ว ปากหอมแทบไม่อยากปล่อย

“แล้วตกลงหวานไหมครับ” แทนไม่ตอบแต่โยนผ้าเช็ดหน้าใส่ผม ก่อนจะบอกว่า

“เราไปอาบน้ำแต่งตัวแล้ว ถ้าใครแถวนี้ไปส่งเราที่โรงเรียนสาย จะโดนทำโทษด้วย” โอเคครับ ไปด้วยละครับ

วันนี้วันอังคาร เป็นวันสุดท้ายของ รด. ปีแรกนี้ แต่เรื่องชุด รด เนี่ย ผมไปขัดหัวเข็มขัดกับรองเท้าดาบหน้าตลอด เว้นวันนี้ เพราะแทนทำไว้ให้เรียบร้อยก่อนเอาผ้ามาซับเหงื่อผมแล้ว แถมแต่งตัว พับแขนเสื้อให้ผมด้วยอะ เป็นการใส่ชุด รด ที่หล่อที่สุด ตั้งแต่เรียนมาเลยแหละ

อาหารเช้าพร้อมแล้ว ป้าน้อย แม่บ้านที่ทำให้บ้านหลังนี้สะอาดเสมอ แถมทำอาหารอร่อยไม่แพ้แม่ผม ทำข้าวต้มกุ้งกับไข่ลวกให้ทาน ทานเสร็จ ใส่รองเท้า ตอนนี้ 6.45 แล้ว ผมต้องไปส่งแทนให้ทัน และไปถึงศูนย์ฝึก รด. ตรงวิภาวดีฯ ก่อน 7.45 น ด้วย

การจราจรวันนี้ไม่ติดมาก แต่ก็มีช่วงให้ลุ้นอยู่ โดยเฉพาะแยกศาลาแดง ที่ต้องเบียดเสียดกับเหล่ามอไซค์ที่วิ่งกันทีเหมือนฝูงผึ้งแตกรัง แต่น้องถ่านผมใหญ่ บิดนิดเดียวเป็นจ่าฝูงละ แล้วผมก็ส่งแทนถึงหน้าโรงเรียนเรียบร้อย

“สี่โมงเย็นเจอกันที่พารากอนนะ” ผมเปิดกระจกหมวกกันน็อค นัดกับแทนสำหรับเย็นนี้

“ขับรถดีๆ นะ” แทนโบกมือให้ผมพร้อมสายตาหวานๆ ที่ผมไม่อยากปิดกระจกหมวกกันน็อคเลย จากโรงเรียนของแทน ผมไปถึงศูนย์ฝึก รด. ตอน 7.40 พอดี วันนี้มีสอบ เสร็จแล้วก็ปิดปีหนึ่งซะที

“ไอ้บิ๊ก ทางนี้ๆๆ” เห็นโจโบกมือไกลๆ เจอก๊วนผมครบหัวละ

“วันนี้มึงเอาใครนั่งซ้อนท้าย” ไรนั้น!!! พวกมึงเห็นตอนไหน ใจเย็นเว็ยบิ๊ก อย่าให้ความลับหลุดก่อนเปิดตัว

“ไม่มีนี่..จำผิดเปล่า” ผมแกล้งเกาหัวเบาๆ กลบเกลื่อนนิดนึงๆ

“ไอ้เพียวห้อง 1 มันบอกว่าเห็นเด็กผู้ชายโรงเรียนดังแถวจุฬาฯ นั่งซ้อนท้ายอยู่” นั้น!!! ใจดีสู้เสือก่อนไอ้บิ๊ก

“มันเห็นทะเบียนเปล่า แน่ใจเหรอว่าเป็นกู ผิดแล้วเถอะๆๆ” แถไว้ๆ

แล้วไอ้โจก็ LINE กลับไปถามเจ้าของข้อมูล ผมรอดแล้ว มันไม่เห็นทะเบียน...ไถได้ว่ามั่วเต็มๆ รอดแล้วๆๆ

“พวกมึงก็รู้ ถ้าไม่ใช่มึงสามตัว กับสาวๆ ที่กูเลือกแล้วใครจะได้ซ้อนท้ายวะ” รวมถึงแฟนที่น่ารักของผมด้วยนะ

“ถามจริงๆ...นะ” ตั้ม อย่ายิงคำถามแรงนะ เดี๋ยวกูเหวอ

“แฟนมึงไม่ใช้ผู้หญิงใช่ปะ” กูว่าแล้ว...ต้องถามแบบนี้

“ไอ้ปากหมา ทำไมมึงคิดงั้นวะ” เชี่ยละ จะแถมันต่อไงดี

“กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

แล้วพวกผมก็วงแตก เพราะสัญญาณกริ๊งเรียกไปเข้าแถวดังพอดี พอสอบเสร็จ ตอนกินข้าวเที่ยงก่อนกลับ พวกก็ไม่ได้คุยประเด็นนี้กับผม ผมก็เงียบๆ ไม่อยากให้มันจำได้

เดี๋ยวกูมาเปิดตัวแฟนให้พวกมึงรู้จักเร็วๆ นี้นะ เปิดเลยตอนนี้ เดี๋ยวพวกมึงจะไปไม่ถูกกันซะก่อน

………………..

สัปดาห์สุดท้ายของปี ใครๆ ก็ไม่ค่อยอยากเรียนจริงๆ ขนาดโรงเรียนผมที่ว่าเรียนกันเอาเป็นเอาตาย ยังไม่อยากเรียนกันเลย อาจารย์ก็เหมือนจะใจดี ยกเลิกคาบให้ แต่แถมงานให้ส่งหลังปีใหม่แทน เอาน่า ก็พอถูไถอยู่ ผมว่างอยู่ประมาณสองชั่วโมงก่อนบิ๊กจะมารับ

“ไบรท์ ว่างไหม” ผมวิ่งไปหาไบรท์ที่กำลังเดินออกจากห้อง

“ว่างเสมอ ถ้าเป็นแทน” ดูร่าเริงขึ้นมาที เมื่อผมถามว่าว่างไหม

“คืนนี้ไปถ่ายรูปที่ลานหน้า CTW ไหม” ไบรท์ดูจะเซอร์ไพรส์ที่ผมชวน ก่อนจะปรับสีหน้าเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรก็ได้ เดี๋ยวแฟนแทนได้ฆ่าเราพอดี” ยังไม่ได้บอกซะหน่อยว่าไปไม่ได้ บิ๊กไม่ได้ดุกับหวงผมขนาดนั้นซะหน่อย

“ตอนไบรท์ชวนก็กลัวไม่ว่าง พอว่างให้แล้ว ไบรท์ก็ไม่ไป ไม่เป็นไรละกันนะ” ปิดการสนทนาแบบกึ่งเรียกไบรท์ให้ไปด้วย แล้วมันก็ได้ผลซะด้วย

ผมกับบิ๊กและไบรท์ อยู่ลานหน้า CTW โดยมีบิ๊กเป็นตากล้องให้ ถึงจะไบรท์ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ แต่ก็เก็บสีหน้าได้ดีมาก ส่วนบิ๊กเองก็ไม่มีปัญหาอะไรที่ผมชวนไบรท์มาถ่ายรูปด้วย

“เพื่อนสนิทของแฟนเรา เราก็ต้องเข้ากับเค้าได้เหมือนกันนะ” ตอนโทรไปถามบิ๊กว่าพาไบรท์มาได้ไหม แฟนผมตอบได้น่ารักจริงๆ

การถ่ายรูปเป็นไปอย่างสนุกสนาน ไม่ว่าจะรูปเดี่ยวของผม รูปผมคู่กับไบรท์ หรือรูปเดียวของไบรท์ บิ๊กเดินถ่ายให้ไม่มีบ่น ถ่ายจน iPhone ผมแบตฯ เกือบหมด แล้วเราสามคนก็หมดแรงเพราะหิวข้าวเย็นกันแล้ว แน่นอนว่าบรรยากาศการทานอาหารร่วมโต๊ะของชายสองคนนี้ มีกลิ่นมาคุลอยมาเรื่อยๆ เพราะมันเงียบตลอดเวลา ไบรท์ยังคงมองบิ๊กด้วยสายตาที่ฟาดฟันอยู่ แต่บิ๊กก็ตอบสายตานี้ด้วยรอยยิ้มประจำตัวที่ทำให้คนที่เห็น อยากมีเรื่องกับบิ๊กได้ทันที

“ที่รักครับ ไปเข้าห้องน้ำแป็ปนะ” บิ๊กกระซิบข้างหูผมเบาๆ ก่อนที่จะลุกออกไป เมื่อบิ๊กลุกออกไปแล้ว ไบรท์เหมือนได้ปลดหน้ากากที่สวมไว้คุมอารมณ์ตัวเอง

“เราไม่อยากให้ไบรท์มองบิ๊กในแง่ร้าย” ไบรท์ถอนหายใจเบาๆ

“เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน เราคงหวังจากแทนมากไปเองแหละ” นี่แหละ ที่ทำให้ผมก็ไม่สบายใจเช่นกัน

“แทน...เราขอเวลาได้ไหม...เรายังไม่ชินเลย ความหวังที่เราคิดว่าจะมีแทนอยู่ข้างๆ ตอนนี้มันไม่มีแล้ว” แต่เราก็ไม่ได้ไปไหนนี่ไบรท์

“เราไม่ได้ไปไหนจากไบรท์นะ” ไบรท์เก็บกระเป๋าแล้วลุกออกไปจากโต๊ะ ก่อนจะกลับ บอกผมไว้แค่

“คนที่เรารัก มีแค่แทนเท่านั้น” ไบรท์ทิ้งท้ายไว้ ในขณะที่บิ๊กกลับมาถึงโต๊ะพอดี

“นายมันโชคดีวะ บอกตรงๆ อิจฉาเชี่ยๆ” บิ๊กหัวเราะในลำคอให้กับประโยคที่ไบรท์พูดก่อนกลับ

“งั้นนายได้อิจฉาเราจนจุกอกตายชัวร์” ประโยคสวนกลับบิ๊ก ยังคงยียวนไม่เปลี่ยน

“อย่าทำแทนหลุดมือนะ เราเอาคืนแน่นอน” บิ๊กยักคิ้วให้ไบรท์ ก่อนจะปิดท้ายด้วยการกระซิบข้างหูว่า

“ฝันต่อไปได้เลยนะ เราไม่ปลุก” ตามด้วบตบไหล่ไบรท์สองทีดังๆ ไบรท์ทิ้งท้ายด้วยสายตาที่ไม่ยอมบิ๊ก เช่นเดียวกับสายตาของบิ๊กที่ข่มกลับว่าตัวเองเหนือกว่า

ถ้าเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ บิ๊กก้บไบรท์ ก็คงเป็นเสือสองตัวนั้นแหละ...

*********

ตอนที่ 24 เป็นงานคริสต์มาสของโรงเรียนบิ๊ก ที่มีเซอร์ไพรส์ไปถึงแทน และไบรท์จะได้พบกับรักเดินมาชน ที่จะไม่เหงาคนเดียวทั้งเรื่องอีกต่อไปครับ^^

ตอนที่ 24 เจอกันพฤหัสฯ บ่ายๆ เช่นเดิมครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
 
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 07-04-2015 15:17:50
กรี๊ดดดดดด ไบร์ทจะมีคู่แล้วๆๆๆๆๆๆ

เรากลับมาเชียร์ฮิมก่อนนะคะ 55555

ส่วนบิ๊กกะแทนปล่อยให้สวีทไป  :hao7:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 07-04-2015 15:28:15
บิ๊กหายห่วงได้เลย … จะมีคนมาปลุกไบร์ทแทนแล้ววน้า :mc4: ลูกชายจะออกเรือนอีกคนเสียแล้วสินะคะเนี่ย อยากให้ไบร์ทเป็นรับจังเลยค่ะ เราพอมีหวังไหมคะ??
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 07-04-2015 17:00:41
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 07-04-2015 18:00:40
อร๊ายยย. จะได้กันตอนปีใหม่แล้วเหรออ. อิอิ ตั้งหน้าตั้งตารอ  :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 07-04-2015 20:16:50
หวานน
รอลุ้นว่ารักของไบรท์จะเป็นใคร
กลุ่มเพื่อนแทนหรือเปล่า 55555555

ป.ล. บวกเป็ดให้รอบสองครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 07-04-2015 20:23:43
เหล่าเพื่อนๆจะรู้ซะแล้ว บิ๊กกับแทนจะรับมือยังไงดีน้าาา :hao3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 07-04-2015 20:32:21
หวานๆ กันไป อยากอ่านตอนที่สองคนต่างคนต่างดูแลกัน แบบตอนต้นๆ เรื่อง (ขนาดตอนนั้นไม่เป็นแฟนกันยังแอบหวาน)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 07-04-2015 20:34:14
ไบรท์จะเจอรัก? -   ป้าปลื้มค่ะ

บิ๊ก งานพิเศษหนูนี่มัน.........เอิ่มม
ถามทีนะ  บิ๊กมีใบขับขี่แล้วหรือ?
อย่าหัวเราะเราเลยนะ เราไม่รู้จริงๆว่าที่เมืองไทยมีใบขับขี่ตั้งแต่อายุเท่าไหร่
ไม่มีก็ไม่เป็นไรงั้นหรือ?
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 07-04-2015 21:08:23
ยินดีกะไบรท์จริงๆ จะมีคู่แร้วววววว

 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 07-04-2015 23:15:50
ใครจะมาเป็นคู่พี่ไบรท์หนอออออออออออออออออออออออออออออออออออ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 08-04-2015 16:52:57
กรี๊ดดดดดด ไบร์ทจะมีคู่แล้วๆๆๆๆๆๆ

เรากลับมาเชียร์ฮิมก่อนนะคะ 55555

ส่วนบิ๊กกะแทนปล่อยให้สวีทไป  :hao7:

แม่ยกไบรท์มาไวนะครับ : P

บิ๊กหายห่วงได้เลย … จะมีคนมาปลุกไบร์ทแทนแล้ววน้า :mc4: ลูกชายจะออกเรือนอีกคนเสียแล้วสินะคะเนี่ย อยากให้ไบร์ทเป็นรับจังเลยค่ะ เราพอมีหวังไหมคะ??

อ่า...เขียนไว้แล้วครับว่า ไบรท์รุกครับ แหๆ^^"

:pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

อร๊ายยย. จะได้กันตอนปีใหม่แล้วเหรออ. อิอิ ตั้งหน้าตั้งตารอ  :katai1: :katai1: :katai1:

ประมาณตอนที่ 25 ได้นะครับ : P

หวานน
รอลุ้นว่ารักของไบรท์จะเป็นใคร
กลุ่มเพื่อนแทนหรือเปล่า 55555555

ป.ล. บวกเป็ดให้รอบสองครับ

แอ่มๆ....อิๆๆ : P

เหล่าเพื่อนๆจะรู้ซะแล้ว บิ๊กกับแทนจะรับมือยังไงดีน้าาา :hao3:

เกมวิ่งไล่จับยังอีกหลายตอนครับผม^^

ไบรท์จะเจอรัก? -   ป้าปลื้มค่ะ

บิ๊ก งานพิเศษหนูนี่มัน.........เอิ่มม
ถามทีนะ  บิ๊กมีใบขับขี่แล้วหรือ?
อย่าหัวเราะเราเลยนะ เราไม่รู้จริงๆว่าที่เมืองไทยมีใบขับขี่ตั้งแต่อายุเท่าไหร่
ไม่มีก็ไม่เป็นไรงั้นหรือ?

ยังไม่มีครับ...อายุที่ทำได้คือ 18 เป็นต้นไป

แต่จากประสบการณ์ส่วนตัว เด็กอายุประมาณ 14-18 ม.ปลาย ที่ผมรู้จักเป็นส่วนตัว ขับมอไซค์คันเป็นแสนเป็นล้าน หรือรถแรงๆ คันละ 3-15 ล้าน ตั้งแต่วัยนี้ มีให้เห็นเยอะมากครับ ทั้งใช้ขับเสาร์ อาทิตย์ หรือบางทีก็ขับไปเรียน (จอดแถวๆ โรงเรียนเอา) ก็มีอยู่ครับ

ผมอยากให้บิ๊กเป็นเด็กที่ "ไม่ธรรมดา(ในทางที่ไม่ดี)" ในแบบลูกคุณหนูหลายครอบครัวที่ประสบมานี่ละครับ

ประมาณนี้ครับผม^^

ยินดีกะไบรท์จริงๆ จะมีคู่แร้วววววว

 :pig4: :pig4: :pig4:

กองเชียร์ไบรท์นี่เยอะจริงๆ นะครับ : P

ใครจะมาเป็นคู่พี่ไบรท์หนอออออออออออออออออออออออออออออออออออ

อยู่ในเรื่องนี่แหละครับ : P

**********

ตอนนี้แต่งถึงตอนที่ 31 เป็นตอนที่แทนเข้าบิ๊ก แล้วเจอแม่ของบิ๊กเป็นครั้งแรก กับช่วยบิ๊กล้างรถแบบโรงรถถล่มเอาได้ครับ : P

สารภาพเล็กๆ คนเขียนแอบตึงๆ เพราะอีกไม่เกิน 3 บท จะถึงจุดสำคัญอีกจุดของเรื่อง ซึ่ง...เนื้อต้องซับซ้อน และไม่เฉลยอะไรบางอย่าง ให้คนอ่านนึกออก แล้วไประเบิดตูมอีกทีในตอนท้ายของช่วงเรื่องนี้

อยากให้ออกมาดีกว่านี้ แต่จะพยายามให้ทันตามเวลาที่ลงสม่ำเสมอนะครับ

ขอบคุณทุกๆ ท่าน สำหรับการติดตามเสมอมาครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 08-04-2015 17:02:42
มาเร็วเคลมเร็วค่ะ โฮะๆ

ขอคู่ไบร์ทอินเลิฟบ้างนะคะ อย่าแพ้แทนกะบิ๊กเชียว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 08-04-2015 21:35:12
อยากให้ถึงวันพฤหัสแล้ววว
ชอบคนเขียนที่คอยเข้ามาตอบคอมเม้นต์คนอ่าน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 09-04-2015 02:16:57
มาเร็วเคลมเร็วค่ะ โฮะๆ

ขอคู่ไบร์ทอินเลิฟบ้างนะคะ อย่าแพ้แทนกะบิ๊กเชียว

รับรองว่าไม่แพ้กันแน่นอนครับ : P

อยากให้ถึงวันพฤหัสแล้ววว
ชอบคนเขียนที่คอยเข้ามาตอบคอมเม้นต์คนอ่าน

เจอกันบ่ายๆ ครับ แต่ถ้าคนเมนท์เยอะกว่านี้ ผมอาจตอบไม่ทันเอาได้ครับ จะพยายามนะครับ^^""
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 09-04-2015 03:01:06
ประเด็นถ้าบิ๊กยอมรับแล้วถามกลับว่ารับได้ไหมคงไม่มีเรื่อง

แต่ก็นั่นแหละ คนเราย่อมมีความคิดไม่เหมือนกัน

รอตอนต่อไปค่ะ :bye2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 23 (หน้าที่ 9 : Update 07/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 09-04-2015 14:22:15
ประเด็นถ้าบิ๊กยอมรับแล้วถามกลับว่ารับได้ไหมคงไม่มีเรื่อง

แต่ก็นั่นแหละ คนเราย่อมมีความคิดไม่เหมือนกัน

รอตอนต่อไปค่ะ :bye2:

ความไม่แน่ใจ ทำให้เราต้องใช้เวลากันหน่อยครับ^^

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 09-04-2015 15:46:57
มาละครับ บทที่ 24 เป็นช่วงคริสต์มาสของโรงเรียนบิ๊ก พร้อมกับเซอร์ไพรส์เล็กๆ ที่บิ๊กทำให้แทน รวมถึงเราจะได้พบใครบางคน ที่มาเป็นคู่กับไบรท์ละครับ

เชิญชมได้เลยครับผม^^

**********

Chapter 24

งานคริสต์มาสโรงเรียนผมก็มาถึงอีกปี ทุกห้องต่างก็จัดเลี้ยงฉลองกัน อาหาร ขนม เครื่องดื่ม ที่ช่วยกันลงขันกันเองในแต่ละห้อง ไม่ได้มีไว้แค่เพื่อนร่วมห้องไว้ทาน แต่บางที เราก็เดินสายไล่กินอาหารห้องอื่นแบบไลน์บุฟเฟต์ได้เลย อิ่มดีแท้

กิจกรรมสำคัญที่ขาดไม่ได้เลย คือการตั้งเวทีเล่นดนตรีกลางสนามบอล วงในโรงเรียนที่ลงทะเบียนขึ้นเล่นวันนี้ มีทั้งหมด 10 วง ทุกวงจะได้สิทธิเล่นวงละ 5 เพลง ถือเป็นเทศกาลแจ้งเกิดหรือแจ้งดับเลยก็ว่าได้ วงของผมเล่นเป็นวงแรก เพราะเสร็จแล้ว ต้องรีบไปจัดผับของไอ้แชมป์ ให้กับเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่ลงทะเบียนรับบัตร 200 คน ที่จะได้เข้าผับกลางวันที่มีปีนี้จัดเป็นปีที่สอง

“ชอเชิญน้องๆ วงกุมารทอง มาเล่นเป็นวงเปิดวันนี้กันนะครับ” เสียงปรมมือจากน้อง ม.ต้น กับ ม.4 จะเยอะเป็นพิเศษ เพราะผมจัดเป็นขวัญใจน้องๆ เลยก็ว่าได้ หลังจากทำ sound check กันเรียบร้อยแล้ว เริ่มต้นเพลงแรกแบบสนุกๆ หน่อย ผมเล่นเพลง Blurred Lines ของ Robin Thicke ก่อน เร่ง Tempo เล็กน้อย ให้มันสนุกสักหน่อย จบเพลงแรก พร้อมกับความคึกคักพอประมาณ

"สวัสดีครับทุกคน ทั้งน้องประถม น้อง ม.ต้น รุ่นพี่ และเพี่อนๆ ทุกคน กุมารทองทั้งสี่ รายงานตัวครับ" เสียงปรบมือกับเสียงเฮมาประมาณหนึ่ง โอเค ไม่แป๊กละ

"ขอแนะนำตัวนะครับ โจ มือกลองหน้าตี๋ ที่ไม่เคยลืมตาให้เราดู" ไอ้โจเลยตีกลองตึ๊งโป๊ะ รับมุขไป

"ตั้ม มือเบสหน้าคม จีบสาวได้ทุกทิศ ทุกภาค เช่นเดียวกับแห้วทุกทิศ ทุกภาค เช่นกัน" เสียงครืดของเบสตั้มทักทายผู้ชมด้วย

"แชมป์ มือคีย์บอร์ดหน้าหวานเนิร์ด เค้าเล่นกีตาร์ ฯลฯ เล่นได้ทุกตำแหน่ง จะเล่นดีหรือเปล่านั้นอีกเรื่อง อย่าลืมนะครับ หลังเที่ยงไป ใครมีบัตร อย่าพลาดกับ DJ แชมป์ได้ที่ห้องเอนกประสงค์ รับรอง ขาดแค่เหล้า ก็มันส์ลืมโลกละครับ" โจกับตั้มช่วยกันเคาะจังหวะหลังแนะนำตัวเสร็จ

"ส่วนผม บิ๊ก นักร้องนำกับมือกีตาร์ที่หล่อสุดในโรงเรียนนี้ (เสียงโห่ตามมาทันที) เอาละ จบสี่เพลงที่เหลือ รับรอง หล่อแบบไม่ต้องพึ่งมีดหมอชัวร์ๆ มาต่อกันสามเพลงรวดดีกว่า" หันไปพยักหน้าให้สำหรับเพลงต่อไปละ

เพลงที่สอง เป็นเพลง ใครบางคนจากบนฟ้า ของวง Flure ที่โดดกันพอประมาณ ก่อนจะต่อด้วยเพลง Supremacy ของวง Muse ที่ทั้งวงต้องงัดพลังมาเต็ม ไม่ว่าจะกลอง เบส และกีตาร์ที่ผมโยนให้แชมป์เล่นแทนผม เพราะคอร์ดแม่นกว่าผมตอนซ้อม ลำพังแค่ร้อง ปอดผมแทบจะทะลุอยู่แล้ว แต่มันมากนะ โดดกันมันส์ทุกคน เพลงที่สี่เลยเบาลงหน่อย แต่ให้สนุกหน่อย เลยเล่นเพลง Animals ของ Maroon 5

"เพลงสุดท้ายแล้ว ไม่เล่นอะไรหนักๆ ละ เดี๋ยวอีกเก้าวงไม่ต้องโดดกันพอดี เพลงสุดท้ายนี้ ผมตั้งใจมาก จะเล่นให้แฟนผมฟังด้วยครับ" เสียงว๊าวสลับหูว ดังทีเดียว สามหน่อที่เหลือ เล่นเพลงแต่งงานให้ผมหนึ่งท่อนด้วยซ้ำ ผมโทรหาแทน รอให้แทนรับสายก่อน

"ที่รักครับ กำลังจะเล่นเพลงสุดท้าย อยากให้ฟังด้วยกันนะ" เสียงเฮของผู้ชม ที่แทนได้ยิน เลยตอบมาแค่ "ฮือ" เอาละ เก็บ iPhone หันก้นเครื่องออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วปรับกีตาร์นิดนึง หันไปมองพวกว่าพร้อมแล้ว คีย์บอร์ดกึเริ่มบรรเลงก่อน

"หากลมพัด ไม่ปลิวปลิดใบไม้ไหว เธอนั้นเพียงเดินผ่านไป อาจเป็นเสี้ยวนาทีที่เธอคลาดกัน
หากดอกไม้ ผลิบานอย่างไร้สีสัน ไม่งดงามพอให้ฉัน หยุดและพบเธอในตอนนั้น วันนี้จะเป็นอย่างไร
ก่อนว่ารักมีเพียงความฝัน กลับได้พบเมื่อเธอเข้ามา จับมือเธอ ซบลงตรงข้างกัน ขออยู่อย่างนั้นเหมือนเวลาไม่หมุนไป จะไม่ทิ้งเธอไปจากฉัน จากวันนี้จนนานแค่ไหน จะขอ แค่มีเธอข้างกาย โชคดีแค่ไหน เมื่อหมดใจที่ฉันมี ได้พบเธอ

(โซโล)

เมื่อลมหนาว ปกคลุมเส้นทางทุกสาย ถ้ารถขบวนสุดท้าย หยุดและรับเธอไปห่าง ก็ไม่อาจได้พบกัน
และถ้าบนฟ้า มืดมนไม่มีแสงจันทร์ เพียงก้าวเดียวที่ผ่านฉัน เธอไม่แหงนขึ้นมองบนนั้น คงไม่มีวันได้เจอ

ก่อนว่ารักมีเพียงความฝัน กลับได้พบเมื่อเธอเข้ามา จับมือเธอ ซบลงตรงข้างกัน ขออยู่อย่างนั้นเหมือนเวลาไม่หมุนไป จะไม่ทิ้งเธอไปจากฉัน จากวันนี้จนนานแค่ไหน จะขอ แค่มีเธอข้างกาย โชคดีแค่ไหน เมื่อหมดใจที่ฉันมี ได้พบเธอ

เฝ้ารอเพื่อได้พบเธอทั้งชีวิตนี้ (ทั้งใจที่ฉันมี=ตั้มกับแชมป์คอรัส) ทุกนาทีฉันมีแค่เธอ (มีแต่เธอคนนี้มีแค่เธอ=คอรัส) เมื่อฉันได้รู้ว่าวันพรุ่งนี้ จะมีไว้เพื่อใคร เหนื่อยเพียงใด พร้อมจะเจอ ขอแค่มีเธอและฉัน จากตรงนี้

ก่อนว่ารักมีเพียงความฝัน กลับได้พบเมื่อเธอเข้ามา จับมือเธอ ซบลงตรงข้างกัน ขออยู่อย่างนั้นเหมือนเวลาไม่หมุนไป จะไม่ทิ้งเธอไปจากฉัน จากวันนี้จนนานแค่ไหน จะขอ แค่มีเธอข้างกาย โชคดีแค่ไหน เมื่อหมดใจที่ฉันมี

ก่อนว่ารักมีเพียงความฝัน​...โอ้ โว้ว โห้ว...ซบลงตรงข้างกัน ขออยู่อย่างนั้นเหมือนเวลาไม่หมุนไป จะไม่ทิ้งเธอไปจากฉัน จากวันนี้จนนานแค่ไหนนนน จะขอ แค่มีเธอข้างกาย โชคดีแค่ไหน เมื่อหมดใจที่ฉันมี”

“ได้พบเธอ”


เสียงปรมมือจากผู้ชมดังยาว ผมหยิบ iPhone ออกจากกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะชูให้ผู้ชมทุกคนช่วยกันส่งเสียงปรมมือยาวนี้ เพื่อมอบให้กับคนที่ผมอยากร้องเพลงนี้ให้ฟัง

ทุกเนื้อ ทุกคำ เป็นความรู้สึกผม ที่อยากให้แทน ไว้ผมจะไปเล่นให้แทนฟังตรงหน้าอีกรอบนะ

………………..

ผมพึ่งรู้ว่าแฟนผมร้องเพลงเพราะก็วันนี้แหละ เพลงที่บิ๊กโทรมาให้ผมฟัง ทำเอาผมนั่งยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียวที่ริมทางเดินตึกเรียน วางสายแล้วก็ยังไม่หยุดยิ้ม จนใครคนนึงสะกิดผม

“ยิ้มแบบนี้ แฟนโทรมาละซิ” ผมปรับอารมณ์เกือบไม่ทัน ไม่อยากให้ไบรท์น้อยใจเรื่องผมกับบิ๊กเท่าไหร่

“ไม่ต้องปรับสีหน้าไวขนาดนั้น เราไม่หาเรื่องแฟนของแทนหรอก” ไบรท์ส่งถุงขนมปังหมูหยองให้ เป็นขนมปังก้อนใหญ่มาก

“ขนมปังบางลำภูอะ อร่อยมาก มันใหญ่มาก จนเราเอามาแบ่งแทนกินนั้นแหละ” ชวนกินนี่เอง โอเค ไม่งอนที่เรายิ้มก็ดีแล้ว

ขนมปังอร่อยมาก สมกับที่ไบรท์บอกว่า ซื้อทีต่อคิวยาวไม่แพ้โดนัทเจ้าดังตอนมาเปิดที่พารากอนใหม่ๆ นั้นแหละ ผมแปลกใจที่ ไบรท์ดูร่าเริง ผิดกับวันที่ไปถ่ายรูปกับผมที่มีบิ๊กไปด้วย

"เรามาคิดๆ ดู เราคงต้องยอมรับความจริง ว่าแทนก็คิดกับเราแค่เพื่อน" ไบรท์เปิดประเด็นขณะเคี้ยวขนมปัง

"แต่เราไม่ได้ยอมแพ้หรือเลิกความตั้งนะ แค่เราต้องยอมรับความจริง" ผมไม่เห็นแววตาน้อยใจ หรือรู้สึกตัดพ้อแบบก่อนหน้า 

"สักวันต้องมีคนทีดีกว่าเรานะ อย่าปิดกั้นตัวเองด้วย" ไบรท์ยิ้มให้ผมแล้วบิดขนมปังป้อนผม

"หาคนน่ารักแบบแทน เราคงต้องรอจนลืมเลยมั่ง" คิดมากละ

"อีกอย่าง ตั้งแต่ชอบแทน เราเหมือนตัวเอง...เบี่ยงเบนไปแล้วอะ" ไบรท์หัวเราะ แต่ผมเหวอนะ

"เราก็ไม่ได้น่าดึงดูดอะไรขนาดนั้น ไบรท์อย่าอำเราดิ สงสารผู้หญิง ผู้ชายเหลือน้อยแล้ว" ผมฉีกขนมปังให้ไบรท์ทานมั่ง

"ไม่รู้ซิ แต่เราชอบแบบแทนอะ หวังว่าสักวันจะเจอนะ...ไม่ก็ เรายังรอแทนเหมือนเดิมแหละ เออ เดี๋ยวเราไปซื้อน้ำมาให้นะ" ไบรท์ วิ่งลงไปข้างล่าง ในขณะที่ขนมปังใกล้หมดแล้ว

ผมหวังว่า เวลาจะพาให้เพื่อนดีๆ ของผมคนนี้ ได้สิ่งดีๆ กับเค้าเช่นกันนะ

………………..

การจัดผับให้ไอ้แชมป์ เป็นอะไรที่ผมกับพวกแทบหมดแรง แสงสีก็ต้องเช่า เครื่องดื่ม ของกินก็ต้องไปเตรียม ทั้งหมดนี้ ขอบคุณ ผอ. ที่ใจดีอนุมัติเงินให้นะครับ ทีมพร้อม เช็คบัตรเรียบร้อยพร้อม นับถอยหลัง 5 4 3 2 1 ล็อคประตู....

“พร้อมจะมันส์กันยังทุกคน” เพลงแรกเป็น Track ที่แชมป์จัดมา จังหวะกลางๆ แต่พอให้ทุกคนเริ่มโดดกันได้ เพื่อนผมไปเปลี่ยนชุดมา เป็นเสื้อกล้ามคว้านข้างลึกแทนเสื้อนักเรียน จังหวะไถกับยืดเสียงของเพลงแรก เริ่มกระตุกความเร็วให้ทุกคนโดดกันมากขึ้น ดัดไปเพลงถัดไป ที่เอา Stronger ของ Kanye West มากระแทกให้หนักขึ้น บีบเสียงติ๊ดมากกว่าเดิม แล้วยืดท่อนฮุดให้ยานขึ้นอีกเล็กน้อย ก่อนจะตัดกลับไปผสมกับเพลงเปิดอีกท่อน

“ทุกคนโดดนะครับ ขอ Selfie ด้วยคน” แชมป์หยิบ iPhone ตัวเองขึ้นมาถ่าย Selfie กับคนดูข้างหลัง

“อย่าหยุดๆ” เพลงที่สามต่อเนื่องกันด้วย Slow Down ของ Serena Gomez ที่เอามาปรับให้กึ่งโหยหวนเล็กๆ แต่เร้าอารมณ์กับแสงไฟที่สลับวาบจนคนมีอายุมาดู อาจตาลายกันได้ เพลงที่สามไม่ได้เล่นเดี่ยวๆ แต่ผสมกับ Track ที่สองที่แชมป์แต่งไว้ ทำให้เพลงนี้จังหวะเหมือนจะผ่อนคลาย แต่ก็สนุกให้คนขยับสลับโดดกันได้ต่อ

ปรับอารมณ์กันต่อ ด้วย Diamonds ของ Rihanna ที่เอามาเปิดผสมกับ Internation love ของ Pitbull แชมป์กระชับหูฟัง Beats Pro ตัวเอง ก่อนจะลงมือมิกซ์เองทั้งหมด คนในห้องตอนนี้ โดดกันยิ่งกว่าเดิม กินเวลาอยู่พักใหญ่ๆ ผมวิ่งส่งขวดน้ำให้แชมป์ ดื่มเสร็จ หันไปโบกสองมือชูขึ้นสลับกระโดด แล้วตัดมาที่ Get Lucky ของ Draft Punks ที่ทำเอาทุกคน We Up all night กันทั้งห้อง

“ยังไม่หมดแรงใช่ไหมทุกคน” เสียงเฮจากผู้ชมยังมาต่อ แชมป์ถอดเสื้อคว้านตัวเองออก หลังจากทั้งโดด ทั้งปลุกเร้าคนในห้อง สลับกับลีลาการขยับตัวในการปรับเสียงที่ไม่หยุดกับที่ ถอดเสร็จ แชมป์เล็งอยู่มุมหนึ่ง กลุ่มนางฟ้าของโรงเรียนนั้นเอง โยนเสื้อให้เลย แน่นอนว่าเสื้อผู้ชายผสมเหงื่อกับน้ำหอม Disel กลิ่น Only The Brave คงรัญจวนใจไม่น้อย

“ได้เสื้อแล้ว อย่าซักนะครับ ดมแล้วคิดถึงผมด้วย” แชมป์ปรมมือเข้าจังหวะ ก่อนจะตัดไปที่เพลง Suite and Tie ของ Justin Timberlake เน้นท่อนฮุคกับท่อนแร๊พของ Jay Z มาปรับให้สนุกมากขึ้น แล้วต่อกันด้วย Hangover ของ PSY ที่เอามายำกับ What a fox say ได้พอดีท่อน หน้าแชมป์ตอนนี้แดงหอบจากการโดด

ผ่อนจังหวะเล็กน้อยกับ DJ Got’s Us fall in love ของ Usher ที่พักได้ไม่นาน ก็มาถึงเพลงชุดพิเศษเอาใจเก้ง กวาง โรงเรียนผม

“สามเพลงนี้ มอบให้เก้ง กวาง นางฟ้า ไม่ว่าจะแมน จะสาว เพื่อนจะรู้หรือไม่ ไม่ว่าคุณเป็นใคร พวกคุณคือเพื่อนพี่และน้องของเรา” เปิดด้วย On The Floor ของ Jenifer Lopez ที่ทำเอาทั้งห้องไปเที่ยวอเมริกาใต้กันภายใน 3 นาทีเลยทีเดียว จัดต่อกับ Born This Way ของ Lady Gaga ที่ผสมกับ Hush Hush ของ Pussycat Dolls มองดูจากหลังเวที ขอบกางเกงในที่เลยกางเกงนักเรียน เริ่มอิ่มน้ำ ท่อนบนแชมป์ที่เคลือบด้วยเหงื่อจนดูเร้าอารมณ์เก้งกวาง นางฟ้า โรงเรียนผมตอนนี้ ถูกโพสลง Instragram / Facebook กันเรื่อยๆ

“มีแรงกันแค่นี้เหรอ ไม่มันส์เลย” แชมป์เปิด Sweet Dreams ที่อัดจังหวะรวมกับ Run The World (Grils) ของ Beyonce มือซ้ายกำลังปรับ สลับโยกตัว มือขวาชี้ขึ้นฟ้า คนในห้องต่างยกแขนขวา ขยับขึ้น ลง เป็นจังหวะให้ จังหวะที่ช้า แต่ลึก สลับกับ รัว แต่กระแทก แล้วตัดเข้าเพลงชุดสุดท้ายกับ Turn Up The Music ของ Chris Brown ที่ผสมสลับกับ  Work Hard Play Hard ของ David Guetta แล้วปิดท้ายด้วย Harlem Shake ที่ลากจังหวะให้ตื๊ดกว่าเดิม และตัดปิดด้วยเสียงตูม พร้อมกับไฟห้องที่สว่างวาบกลับมาอีกครั้ง

“ขอบคุณทุกคนครับ พบกันใหม่โอกาสหน้า สวัสดีครับทุกคน” แชมป์เปิดเพลง A Sky Full Of Star ของ Cold Play ช่วยคลอระหว่างที่ทุกคนกำลังทยอยออกกัน พอแชมป์ลงจากเวที ทั้งรุ่นน้อง รุ่นพี่ และเพื่อนร่วมชั้น ต่างจองคิวของถ่ายรูปด้วยกันไม่ขาดสายเลยทีเดียว

แล้วหน้าที่สุดท้ายพวกผมก็คือ...เก็บกวาดห้องนี้ โดยให้แชมป์มันเก็บของแล้วไปมันคงกลับก่อนละ

………………..

บิ๊กโทรมาหา บ่นว่าหมดแรง หลังจากจัดงานปีใหม่กับโรงเรียนเสร็จ บอกว่าสักสี่โมงเย็นจะไปหาที่พารากอน ตอนนี้ทำเรื่องคืนไฟที่เช่ามาทำผับในห้องก่อน ไบรท์เลยชวนผมไปเดินเล่นสยามเซ็นเตอร์ระหว่างรอบิ๊กมารับ ตอนนี้ผมกับไบรท์ในมือถือกาแฟปั่น Starbucks คนละแก้วเดินดูของไปเรื่อย

“ปีใหม่ไปเที่ยวไหนไบรท์” บ้านไบรท์ครอบครัวใหญ่ น่าจะมีทริปกันแน่นอน

“ญี่ปุ่นอะ บินมะรืนนี้ เอาของฝากไหมแทน” ถ้าฟรีอะเอา อิๆ

“จะให้อะไรเราละไบรท์” สีหน้ามีเลศนัยแบบนี้ คงหนีไม่พ้น

“ดุ้นเทียมพร้อมสั่นมะ หรือจะหนัง AV ชายแมนๆ แทนน่าจะชอบ” ไอ้บ้า...ถึงเราจะชอบ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องปะ

“อยากได้ก็บอกมาซิ ฮาๆ” ไบรท์...เดี๋ยวโดน....

“โอ้ย...” ไบรท์เดินชนคนไปเต็มๆ อีกฝ่ายเองก็เล่นมือถือไม่ได้ดูทางเหมือนกัน

“ขอโทษครับ ขอโทษ” ไบรท์รีบเอยปากขออภัยในความประมาทเช่นกัน แต่มันไม่แค่เดินชนกันซะแล้ว จังหวะที่ชน แก้วกาแฟไบรท์ถึงกับฝาแตก วิบครีมกับกาแฟหกราดเสื้อนักเรียนของอีกฝ่าย เดี๋ยวนะ คนที่ไบรท์ชน เรียนโรงเรียนเดียวกับบิ๊กนี่

“เสื้อนายเลอะ เราขอโทษ” คนที่พึ่งโดนชนยิ้มสลับโบกมือว่าไม่เป็นไร

“คาราเมลปั่น” คนโดนชนเอานิ้วลูบเนื้อกาแฟที่หกเลอะเสื้อมาชิม หน้าหวานกว่าผม ออกไปทางเนิร์ดนิดๆ ขาว เนียน ลูกคนจีนเหมือนไบรท์แน่ๆ ท่าทางเป็นคนอารมณ์ดี แต่การแต่งตัวนี่ พิมพ์เดียวกันหมดจริงๆ เสื้อนักเรียนพอดีตัว กางเกงตัดสั้นพิเศษ

“เราเอาไปซักให้ไหม” เห...ไบรท์อยากซักเสื้อให้คนแปลกหน้า

“ก็ได้ แต่เราไม่มีเสื้อใส่กลับบ้านนะ” ผมถอยมาก้าวหนึ่งแบบยิ้มๆ อะไรกันไบรท์ พึ่งคุยกันไม่กี่ชั่วโมงก่อนว่าคงไม่ชอบใครหรอก ไบรท์หยิบเสื้อยืดในกระเป๋านักเรียนออกมาให้

“นายเอาไปเปลี่ยน แล้วเราเอาไปซักให้ โอเคมะ” อีกฝ่ายคิดอยู่แป็ป ก่อนจะตกลง

“รอแป็ปนะ” ไบรท์บอกผม ก่อนจะเดินไปห้องน้ำกับผู้ประสบเหตุด้วยกัน

พอไบรท์กลับมา พร้อมกับเสื้อนักเรียนของอีกฝ่าย ที่ล้างคราบกาแฟออกแล้ว แต่ยังเหลือเป็นวงใหญ่กินพื้นที่เกือบครึ่งฝั่งของสาปเสื้อ ผมก็เปิดฉากแซวบ้างนะ

“ชนเสร็จ อีกฝ่ายเค้าไม่คิดอะไร จริงๆ เดินไปเลยก็ได้นะ” ไบรท์ไม่ยอมตอบผม

“ชอบเค้าละซิ” ไบรท์พยักหน้าแบบไม่เต็มใจตอบ

“ก็น่ารักดี เดี๋ยวไว้นัดคืนเสื้อวันพรุ่งนี้อีกทีอะ” ผมหลุดขำที่ไบรท์กำลังดูเสื้อของอีกฝ่ายอยู่

“พอเลย...ใช่ซิ ใครจะไปมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแบบแทนละ” โอเค ไม่แซวก็ได้

ไบรท์กับเจ้าของเสื้อจะเป็นไงกันต่อนะ ต่อมเผือกผมเริ่มทำงานซะแล้วซิ อิๆ

**********

บทที่ 25 จะเป็นวันที่ 31 ธันวาคม ที่บิ๊กกับแทนไปฉลองด้วยกัน เป็นบทที่ยาวกว่าปกติทุกบทที่เขียนมา เพราะผมต้องเขียนถึง 5 หน้า A4 เพื่อให้ครบบทครับ

บทที่ 25 เจอกันวันเสาร์บ่ายๆ นะครับ ล่าสุด ตอนนี้เขียนถึงบทที่ 32 แล้วครับ จะพยายามทำให้ไม่ขาดตอนให้ได้ครับผม

ขอบคุณทุกท่านสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 (หน้าที่ 10 : Update 09/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 09-04-2015 16:06:40
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 (หน้าที่ 10 : Update 09/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 09-04-2015 16:16:02
 :hao7:

อุ้ยยยยย จิตใจมันสดชื่ออะไรปานเน้ มองอะไรก็เป็นสีชมพูววววววววว

 :กอด1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 (หน้าที่ 10 : Update 09/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 09-04-2015 16:25:27
ว้ายๆ แชมป์ใช่หรือเปล่าคะนั่นน่ะ… :hao7:
นี่มันคาราเมลสื่อรักนี่นา กิ้ววๆๆๆ~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 (หน้าที่ 10 : Update 09/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 09-04-2015 17:13:13
 :pighaun: โลกเป็นสีชมพูเกินไปละนะ อิจฉา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 (หน้าที่ 10 : Update 09/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 09-04-2015 17:26:09
ไบร์ทกำลังจะมีคู่แวัววว ส่วนแทน ตอนหน้าโดนแล้วๆๆๆๆๆๆๆ 555555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 (หน้าที่ 10 : Update 09/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: โคมรัตติกาล ที่ 09-04-2015 19:55:49
ขอเดาว่า แชมป์ จะถูกมั้ย???
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 (หน้าที่ 10 : Update 09/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 09-04-2015 22:16:47
แชมป์กะไบรท์ แหงมๆ

 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 (หน้าที่ 10 : Update 09/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: broke-back ที่ 09-04-2015 23:05:50
ไม่มีดราม่า..รบกวน
ดีอ่ะ..ชอบ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 (หน้าที่ 10 : Update 09/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 09-04-2015 23:26:44
ไบรท์จะมีคู่แล้วล่ะซี่ มีแฟนแล้วอย่าทิ้งแทนล่ะ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 (หน้าที่ 10 : Update 09/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 09-04-2015 23:34:34
แชมป์แน่เลยย
บวกเป็ดให้รอบสามครับ 555555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 (หน้าที่ 10 : Update 09/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: fonqfeliqz ที่ 10-04-2015 02:10:04
ฟินนนนนนน  :hao7: :hao7: :hao7:

+1 ครับบบ ขอบคุณ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 (หน้าที่ 10 : Update 09/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 10-04-2015 02:55:11
คอมเม้นท์นี้ไม่เกี่ยวกับเนื่อเรื่องค่ะ

เพลงมันเกิ๊นนนน ได้เบียร์สักขวด กับห้องมืดๆ เปิดเพลงดังๆนี่ ดิ้นจริงๆนะคะ

555555 o13
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 (หน้าที่ 10 : Update 09/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 11-04-2015 01:19:42
:pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

:hao7:

อุ้ยยยยย จิตใจมันสดชื่ออะไรปานเน้ มองอะไรก็เป็นสีชมพูววววววววว

 :กอด1:

แม่ยกไบรท์สดชื่นแล้วใช่มะครับ : P

ว้ายๆ แชมป์ใช่หรือเปล่าคะนั่นน่ะ… :hao7:
นี่มันคาราเมลสื่อรักนี่นา กิ้ววๆๆๆ~

เดี๋ยวเฉลยในตอน 26 ครับ : P

:pighaun: โลกเป็นสีชมพูเกินไปละนะ อิจฉา

จะได้ยิ้มๆ กันครับ^^

ไบร์ทกำลังจะมีคู่แวัววว ส่วนแทน ตอนหน้าโดนแล้วๆๆๆๆๆๆๆ 555555

บทที่ 25 เจอกันครับ เจอกัน : P

ขอเดาว่า แชมป์ จะถูกมั้ย???

แชมป์กะไบรท์ แหงมๆ

 :pig4: :pig4: :pig4:

แชมป์แน่เลยย
บวกเป็ดให้รอบสามครับ 555555

บทที่ 26 คร๊าบๆๆๆ

ไม่มีดราม่า..รบกวน
ดีอ่ะ..ชอบ

เดี๋ยวถึงช่วงดราม่า ได้อ่านอิ่มไปหลายบทครับ ^^""

ไบรท์จะมีคู่แล้วล่ะซี่ มีแฟนแล้วอย่าทิ้งแทนล่ะ :katai2-1:

เพื่อนสนิท แยกกันไม่ขาดครับ^^

ฟินนนนนนน  :hao7: :hao7: :hao7:

+1 ครับบบ ขอบคุณ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

คอมเม้นท์นี้ไม่เกี่ยวกับเนื่อเรื่องค่ะ

เพลงมันเกิ๊นนนน ได้เบียร์สักขวด กับห้องมืดๆ เปิดเพลงดังๆนี่ ดิ้นจริงๆนะคะ

555555 o13

จริงๆ อยากเขียนยาวกว่านี้ แต่จะเปลื้องหน้ากระดาษไปซะก่อนครับ^^""

*********

อัปเดตครับ ไปถึงบทที่ 32 แล้ว จะรีบปั่นให้ระยะห่าง 10 บทกลับมาเหมือนเดิมนะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 (หน้าที่ 10 : Update 09/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 11-04-2015 02:13:07
คาราเมลสื่อรัก อรั้งค์~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 24 (หน้าที่ 10 : Update 09/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 11-04-2015 04:40:46
คาราเมลสื่อรัก อรั้งค์~

หวานติดเสื้อเลยครับ ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 11-04-2015 15:06:37
บทที่ 25 มาแล้วครับ เป็นเวลาฉลองปีใหม่ระหว่างบิ๊กกับแทน และใครอยากอ่าน 18+ ตอนนี้ผมจัดให้แล้ว....นะครับ

เป็นบทที่เขียนยาก ถึงยากมาก และหวังว่าจะไม่ติดเรทมากไปนะครับ

เชิญชมครับผม^^

**********

Chapter 25

พรุ่งนี้จะเป็นวันสิ้นปีแล้ว บิ๊กกลับมานอนพักห้องผม หลังจากที่ผมไปนอนบ้านบิ๊กอยู่สี่วันเต็มๆ วันนี้บิ๊กพาผมไปไหว้พระที่พระปฐมเจดีย์ จังหวัดนครปฐม เดินทางช่วงเกือบห้าโมงเย็น ระยะเวลาเดินทาไม่ไกลมาก แต่ตลอดทางนั้น เดี๋ยวเรียกให้ผมป้อนขนม ป้อนน้ำ บางทีก็ไม่มองถนน หันมาหอมแก้มผมแล้วเร่งคันเร่งเพิ่ม

“จริงๆ อยากให้แทนนั่งเราตักไป จูบไปแบบในหนัง Fast ภาค 5 นะ แต่ยังไม่สามารถพอ” สงสัยจะอินกับหนังไปหน่อย

“เวอร์ไป นี่ชีวิตจริงนะบิ๊ก” ประมาทนี่ตายนะครับ

“คร๊าบ ไหว้พระแล้ว แถวๆ นั้นของกินเยอะดี เราเลยชวนแทนไปนี่แหละ” แต่ที่บิ๊กกินนี่ จะเหลือท้องไหมนะ

“เราอยากใช้เวลาตอนเรายังมีแรง พาแทนไปเที่ยว ทำในสิ่งที่ตอนเรายังเด็ก ยังหนุ่ม ทำได้ ใช้เวลาให้คุ้มที่สุดอะ” อืม ถ้าบิ๊กไปไหน เราก็ไปด้วยแหละ

เกือบทุ่มนึง เราทั้งคู่ก็มาถึงองค์พระปฐมเจดีย์  คนเยอะมาก เดินจากที่จอดรถไปถึงองค์พระฯ ก็ไกลอยู่ แต่เราก็เรื่อยๆ กันเนอะ นมัสการพระยืนองค์ใหญ่ของพระปฐมเจดีย์แล้ว ได้เวลาทานซะที ข้าวหมูแดงเจ้าดังเอย ร้านข้าวต้มเจ้าดังใกล้ๆ ม.ศิลปากร แล้ววกกลับมาทานไอติมลอยฟ้า แล้วเราสองคนก็ถ่ายรูปคู่กัน โดยมีฉากหลังเป็นพระปฐมเจดีย์

“อิ่มยังครับ” คำถามนี้เราควรถามบิ๊กมากกว่านะ

“คร๊าบ จะอ้วนเป็นหมูแล้ว แฟนขุนกระจาย” บิ๊กลูบหัวผมแล้วหัวเราะ

“อ้วนก็รักนะ เดี๋ยวเราช่วยกันลดได้” ปากหวานตลอดคนนี้

“เมื่อกี้อธิฐานอะไรเหรอ” บิ๊กคิดอยู่สักครู่

“ขอให้เรา เพื่อนเรา ครอบครัวเรา มีความสุข มีแต่เรื่องดีๆ สิ่งดีๆ แล้วแทนอะ” ผมก็ขอไม่มากนะ

“ขอให้บิ๊กเรียนเก่งๆ ใจเย็นๆ เลิกบุหรี่ เลิกเหล้า แค่นั้นแหละ” คุณชายเอี้ยวตัวมาตรงหน้าผม

“จริงๆ เราขอว่า ให้เราสองคนรักกันตลอดไป ไม่พรากจากกันอีก” จะขออะไร ก็เรื่องดีๆ ทั้งนั้นแหละนะ

“ครับ รักนะ” บิ๊กยิ้มกว้าง ก่อนจะกระซิบข้างหูผม

“รักคนนี้ที่สุดครับ” ใกล้ถึงรถละ ได้เวลากลับบ้านแล้วซินะ

………………..

ตั้งแต่เป็นแฟนกัน บิ๊กชอบให้ผมอาบน้ำให้ ทุกส่วนของร่างกาย ให้ผมทำความสะอาดให้ ผมเขินมาก ที่บางที เออ...น้องชายบิ๊กเค้าสู้มือ แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ให้ผมทำอะไรนะ บอกว่าเดี๋ยวสงบเอง อีกสิ่งหนึ่งที่แปลกสำหรับบิ๊กคือ...ถึงจะอยู่ด้วยกันในฐานะแฟน แต่บิ๊กไม่เคยขอผมมีอะไรด้วยเลย ในขณะที่ผมเอง ก็ไม่กล้าขอ แต่เท่าที่ดูอาการบิ๊ก เหมือนเจ้าตัวก็...อยากนั้นแหละ แต่เหมือนเกรงใจผม งั้น ผมถามเล่นๆ ดีกว่า

“บิ๊ก...” คุณชายขยับตัวนอนตะแคงมาหาผม

“ไงครับ” เสียงนุ่มๆ ของบิ๊ก ดูกระตือรือร้นกับคำถามผม

“คือ...เวลาอยู่ใกล้ขนาดนี้ บิ๊ก...เออ...แบบ...คือ” บิ๊กขยับตัวเอาริมฝีปากสัมผัสกับริมฝีปากผมเบาๆ ก่อนจะถอยมาช้าๆ

“เรายังไม่ชินแหละ อยากไหม อยากมาก แต่เราไม่เคยทำกับผู้ชาย แล้วเรากล้วว่า จะทำแทนผิดท่า ผิดวิธี บอบช้ำ เลือดออก เป็นไข้ เออ เราแอบไปอ่านพวกสตอรี่มา เรากลัวทำแทนป่วยอะไรแบบนั้นอะ” แฟนผมบทจะซื่อก็น่ารักเอาเรื่องนะเนี่ย
 
“อีกอย่าง เรารู้สึกมีความสุขมากเลยแหละ แค่ใกล้ขนาดนี้ ก็สุขยิ่งกว่าผู้หญิงเป็นร้อยที่เคยผ่านเลยแหละ” ครับ ที่รักของผม

บิ๊กมองหน้าผมสักครู่ ก่อนจะหลับตา แล้วประกบริมฝีปากเบาๆ ลิ้นของบิ๊กสอดเข้าในปากผม ในขณะที่ผมก็ส่งลิ้นไปสัมผัส ปลายลิ้นของเราถูกันไป ในขณะที่บิ๊กบดริมฝีปากผม ผมรู้สึกเหมือนโดนดูดพลัง แล้วบิ๊กก็ถอนจูบนี้ออกมาช้าๆ

“ร้อนไหม” ผมพยักหน้าให้

“แทนเป็นคนแรกที่เรารู้สึกอุ่นเวลาจูบด้วย” อือ ขอบคุณครับ

ผมกลับตัวนอนหงาย บิ๊กเอาหัวมาหนุนที่อกให้ผมโอบกอบ บิ๊กขยับหัวเบาๆ เหมือนลูกเสือที่กำลังอ้อนแม่

“รักนะ” (บิ๊ก) // “รักที่สุดครับ” (แทน)

………………..

แปดโมงเช้าในห้องฟิตเนสของคอนโด ผมกับแทนกำลังออกกำลังกายด้วยกัน บิ๊กกำลังวิดพื้นด้วย TRX ให้ครบ 100 ที ส่วนผมดูอยู่ข้างๆ เผื่อเกิดอะไรขึ้นจะได้เซฟให้ได้ แล้วบิ๊กก็ทำสำเร็จแบบสบายๆ ก่อนจะลุกมาให้ผมเช็ดเหงื่อ

"เหนื่อยปะ" หน้าบิ๊กตอนนี้แดงเลือดฝาดกับผิวขาว

"จิ๊บๆ" บิ๊กดึงผ้าไปเช็ดหัวก่อนจะคืนให้
 
"จะซิทอัพอะ แทนจับข้อเท้าเราไว้หน่อยนะ" ผมไปกางเบาะให้ แล้วบิ๊กไปนอน งอขาขึ้น ผมจับข้อเท้าละ

ผมไม่รู้ว่า นี่จะไม่ใช่ซิทอัพธรรมดา เพราะทุกครั้งที่ครบ 20 บิ๊กจะจุ๊บปากผม เท่ากับว่า ซิทอัพไป 100 ที สัมผัสริมฝีปากผมไปห้าที ดีนะ ที่ห้องฟิตเนสตอนนี้มีแค่ผมกับบิ๊ก หลังจากบิ๊กเล่นเสร็จ บิ๊กมาช่วยจับเวทขณะที่ผมกำลังเล่นอก หลัง และเช่นกัน ซิทอัพฉบับจูบทุก 20 ที โดยมีบิ๊กจับข้อเท้าให้นี่แหละ

เสร็จแล้วผมไล่บิ๊กไปอาบน้ำสักครู่ เพื่อมาทำข้าวผัดกุ้งห่อไข่ให้ทาน แล้วผมค่อยไปอาบน้ำ แต่งตัว มาทานข้าวเช้ากับบิ๊กด้วยกันนี่ละ

“แฟนเราทำอาหารอร่อยที่สุด” บิ๊กทานเลอะอีกแล้ว ผมเอานิ้วหยิบข้าวที่ติดมุมปากสองเม็ดออก

“ละก็ ดูแลเราดีตลอดเหมือนเดิม” บิ๊กกวาดที่เหลือในจานเป็นคำสุดท้าย ก่อนจะเช็ดปาก แล้วดื่มน้ำตาม

“เรามีอะไรจะสารภาพ...” ผมก็ทานเสร็จพอดี เช็ดปากแล้วพยักหน้าฟังบิ๊ก

“เรากลัวเพื่อนๆ ไม่ยอมรับ แบบ...” ผมยิ้มให้ ก่อนเอื้อมมือไปลูบแก้มของบิ๊กเบาๆ

“ไม่แปลกหรอก เรื่องของเราสองคนมันพิเศษกว่าปกตินั้นละ” บิ๊กจับมือที่ผมลูบแก้มอยู่ แล้วเอาหลังมือผมไปหอมหนึ่งที

“เราอยากให้ โลกนี้มีแค่เราสองคนจัง หมายถึง ผู้ชายสองคนนี้เท่านั้น ที่มีสิทธิรักกันได้ แบบ มันพิเศษสำหรับเรา ไม่ต้องกังวลใครจะมามอง เออ อะไรแบบนั้นอะ” ผมเข้าใจที่บิ๊กอยากเล่านะ

“วันก่อน เพื่อนเราบอกว่าเห็นแทนซ้อนท้ายอยู่ ดีนะที่ระฆังช่วยชีวิตพอดี” บิ๊กเอาหลังมือผมไปหอมอีกฟอด

“ไว้เราจะพาไปเปิดตัวนะ หมายถึง กับเพื่อนเรา กับคนที่เรานับถือ และก็ แม่เราด้วย” ผมแอบเห็นความหนักใจในสายตาบิ๊ก

“ค่อยเป็นค่อยไปนะ” ผมคิดว่านี่คือคำตอบที่ดีที่สุด สำหรับความกังวลที่บิ๊กรู้สึกตอนนี้

“แต่...แทนไม่น้อยใจเหรอ ที่เราเปิดเผยสถานะเราสองคนไม่ได้” บิ๊กคิดมากจริงด้วย

“ไม่เลย ก็เพราะเป็นเรื่องของเราสองคนไง เราก็กลัวสังคมนะ แต่ถ้าวันนึง เราสองคนแข็งแรงต่อสิ่งต่างๆ รอบตัว เรื่องของเรา ใครไม่ชอบ ก็เรื่องของเค้า เพราะการที่เรารักกัน ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนนี่” บิ๊กลุกขึ้นมาดึงผมไปกอด

“เราแค่กลัวนิดหน่อย แต่เราเลือกแล้ว เลือกแทนแล้ว บางอย่าง ขอเวลาปรับตัวหน่อยนะ” ผมได้ยินบิ๊กบอกว่าอยากปรับตัวบ่อยมาก ผมเริ่มเข้าใจความใจความรู้สึกของผู้ชายคนนี้แล้ว

ใครบอกว่าบิ๊กเป็นแค่คนที่ลั้นลาไปวันๆ คนๆ นั้น ไม่รู้จักบิ๊กจริงสักนิด

………………..

ภาพที่ผมเห็นจากกระจก BTS ตอนกำลังเลี้ยวจากราชดำริเข้าสยามตอนนี้คือ กลุ่มคนที่พากันมาถึงงาน เพื่อรอนับถอยหลังเข้าสู่ปีใหม่กัน อากาศวันนี้ค่อนข้างเย็นทีเดียว แต่คนเยอะๆ แบบนี้ คงอุ่นพอดี วันนี้เราสองคนจึงหล่อเป็นพิเศษ แทนใส่เชิ๊ตสีครีมเข้ารูป ติดกระดุมคอ กางเกงสเล็คสามส่วนสีฟ้าอ่อน เข็มขัดหนังสีน้ำตาลและรองเท้าหนังแบบลำลอง ส่วนผมใส่โปโลเข้ารูปติดกระดุมคอเช่นกัน กางเกงยีนส์กับรองเท้าบูทหนังกลับคู่เก่ง

รถไฟฟ้าคนเยอะอยู่ แต่เพื่อความมั่นคง ถึงเราทั้งคู่จะจับเสา แต่ผมก็จับมือแทนเอาไว้ด้วย คนในรถแอบเบียดนิดหน่อย แต่นั้นก็ดีแล้ว ผมจะได้ชิดๆ กับแทน แบบเนียนๆ จะว่าไป ปีใหม่สองปีที่ผ่านมา แม่ผมไปงานเลี้ยงลูกค้า ส่วนผมก็เปลี่ยนสาวไม่ซ้ำ แต่คนที่อยู่ใกล้ๆ ผมคนนี้ ผมอยากให้เค้าฉลองกับผมทุกๆ ปีต่อไปจากนี้ แต่ก่อนจะไปฉลองนั้น

“เฮียครับ สวัสดีปีใหม่” เปิดประตูร้านทักทาย แต่เฮียกำลังเก็บร้านนี่ซิ ลืมไป นี่ก็สองทุ่มแล้วนะ

“มาไรตอนนี้ เฮียจะกลับไปตีพุงนอนแล้ว” แล้วเฮียก็สะดุด มองคนที่มากับผม

“น้องที่โดนฟันมือใช่ปะ” แทนพยักหน้ายิ้มๆ แล้วเฮียก็มองผมกับแทนแบบตาโต เฮียชี้มาที่มือผม ที่กำลังจับมือแทนอยู่

“อ้อ ผมยังไม่ได้แนะนำเฮีย ชื่อแทนครับ แฟนผมเอง” เฮียทำหน้าเหมือนขอยาดมด่วน ก่อนจะกลับมายิ้มกว้างๆ

“น้องแทนเก่งมากเลยนะ ที่จับไอ้คาสาโนว่าเกรียนนี่อยู่หมัดได้ เฮียขอคารวะ” แทนหัวเราะเขินๆ ในขณะที่ผมดูนาฬิกาในตู้อยู่
 
“เฮีย เอา GA-110CS-4ADR เรือนนี้อะ” เฮียหยิบ G-Shock เรือนที่ผมเล็งมาให้ เป็นนาฬิกาที่มีกรอบสีแดง สายสีทอง ดูแล้วเหมือนชุดเกราะ Ironman Mark 42 อย่างยิ่ง ผมเอาไปลองสวมกับข้อมือแทน

“ชอบปะ” แทนลองดูก็บอกโอเค

“สวยดี แต่คงแพงอยู่” โอเค แฟนผมชอบ งั้นเอาเรือนนี้

“เฮีย เรือนนี้เลยนะ บัญชีเดิมนะเฮีย” เฮียโอเค แต่แทน...

“เอ้ย ไม่เอาๆๆ ซื้อให้เราทำไม นาฬิกาเราก็มีใส่อยู่นะ” ผมเก็บเรือนเก่าของแทนที่กระจกก็มัว สายก็เปื่อย ลงกล่อง

“นาฬิกาข้อมือแทนเก่าอะ มันโทรมมาก เราอยากซื้อใหม่ให้ตั้งนานแล้ว” แทนดูกังวลกับราคาห้าพันกว่าบาทที่ผมซื้อให้

“เฮีย กล่องมาเอาวันหลังนะ เรือนนี้ฝากในกล่องด้วย เดี๋ยวมาเอาหลังปีใหม่ครับ” เฮียยิ้มแปลกๆ นะ

“น้องแทนครับ ของหมั้นไอ้บิ๊กอะ นาฬิการ้านเฮียทั้งนั้น” แทนมองข้อมือสลับมองเฮียโบ้ และมองที่ผม

“เอางี้ เราออกครึ่งนึง ไม่งั้นเราไม่เอานะ” ก็ได้ครับ ก็ได้ ผมเกี่ยวก้อยกับแทนเป็นอันว่าดีล

“แค๊กๆๆ ไปได้แล้ว จะปิดร้าน แบบ...ความรักติดคอ” เฮีย...ผมมีของขวัญปีใหม่ให้เฮียนะ

นิ้วกลาง....

………………..

ท่ามกลางผู้คนมากมาย ผมกับแทนอยู่กลางแยกราชประสงค์ อีกไม่ถึงห้านาที จะเข้าปีใหม่กันแล้ว ตำแหน่งที่ผมยืนอยู่ พอสำหรับยืนแล้วไม่เบียดคนอื่น มองเห็นเวทีตรงหน้าที่กำลังเข้าสู่พิธีการสำหรับนับถอยหลังปีใหม่ ผู้คนทุกวัยที่อยู่รอบผมตอนนี้ พร้อมจะเข้าสู่ปีใหม่ที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่นาทีนี้

“เราไม่เคยคิดว่าจะได้มายืนตรงนี้เลย เคยแต่เห็นในทีวีอย่างเดียว” ผมโอบเอวของแทนให้กระชับขึ้น

“ตอนนี้ได้มาเห็นของจริงแล้ว แถมมีคนหล่อเป็นแฟนด้วย” แทนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ยอมรับเถอะแทน เราอะ หล่อสุดแล้ว : P

ผมชักกล้องขึ้นมาถ่ายนาฬิกาเรือนใหม่ของแทน กับเรือนโปรดของผมอย่าง GA-110NE (New Era) ด้วยการยกแขนซ้ายให้ชนกัน โดยมีฉากหลังเป็นเวทีงาน แล้วลง Instagram ตัวเองว่า “Couple Love” ตามด้วยถ่าย Selfie ระหว่างผมกับแทนสักหน่อย

“เรามานับถอยหลังพร้อมกันนะครับ 10...9...8...7...6...5...4...3...2...1” เสียงพุลและบรรยากาศต่างๆ เข้าสู่ปีใหม่เป็นที่เรียบร้อย แล้วผมก็ต้องตกใจ

“สวัส...” แทนดึงผมไปดูดปากทันที ผมตกใจจนตาโต แต่ลิ้นผมทำงานตามสัญชาติญาณ สองแขนของแทนกอดคอดึงผมลงมาจูบ เราทั้งคู่ต่างหลับตาพริม ไม่ได้สนคนรอบข้างว่ามองอะไร แล้วผมก็ต้องงง อีกรอบ แทนถอนปากผมกระทันหัน ก่อนจะวิ่งออกไป

“จับเราให้ทันนะ ไม่งั้นคืนนี้ อดเข้าห้องด้วย” แทนวิ่งหนีผมท่ามกลางผู้คนมากมาย ทั้งวิ่ง ทั้งชน ผมฝ่าฝูงชนวิ่งตามไป แทนหายไปจากการติดตามของผม เอาไงดี งั้นกลับไปให้ถึงห้องก่อนแทนแล้วกัน ผมวิ่งไปรถไฟฟ้าให้เร็วที่สุด แล้วผมก็เห็นแทนกำลังรอรถที่ชานชะลา ห่างจากผมประมาณ 5 ประตูได้ รถไฟฟ้ามาถึงพอดี

“ปิ๊ดๆๆๆๆๆๆ” เสียงนกหวีดยามที่ชี้มาที่ผมกำลังวิ่งไป แทนวิ่งพุ่งมาหาผม แต่พลิกตัวหลบจนชนคนอื่น แล้ววิ่งไปประตูข้างหลังขึ้นรถไป ผมตามไม่ได้ นอกจากต้องขึ้นรถขบวนเดียวกับแทนเท่านั้น คนเต็มขบวนผมไม่รู้แทนจะเล่นอะไร แต่ผมจะจับแทนให้ได้แน่นอน อยากเล่นไล่จับกับผมใช่มะ ได้เลยครับ...

“สถานีต่อไป พญาไท” นิ้วโป้งซ้ายผมดันแว่นให้กระชับขึ้น เอาละ ออกจากประตู ผมจะจับให้ทันนะ พอผมออกจากประตูมา ผมมองไปทางประตูที่แทนวิ่งเข้า สายไปละ แทนวิ่งลงบันไดนำผมไปแล้ว ผมวิ่งลงบันไดบ้าง แต่ไม่ได้ลงทีละขั้น โดดลงทีละสามขั้น จนถึงโดดลงไปเลย มันทำให้ผมร่นเวลาลง วิ่งตามหลังแทนไปถึงประตูทางออก

แทนวิ่งนำผมอยู่สองช่วงตัวได้ แล้วผมก็ไปทันตอนแทนจะปิดประตูไม่ให้ผมเข้า แต่ผมเอาแขนกันเอาไว้ไม่ให้ประตูปิด (เจ็บด้วย ประตูหนีบ) แล้วพุ่งเข้าไปในลิฟท์ตอนที่แทนกดปิดประตูลิฟท์แล้ว

“อยากให้ออกแรงก็ไม่บอก” ผมมีอารมณ์แล้ว...แทนหลบผมวนไปมาในลิฟท์ เหมือนลิงชิงบอล ผมพยายามจับแทน จับได้ แต่ก็พยายามสะบัดผมหลุด แล้วประตูลิฟท์ก็เปิดออก แทนวิ่งตรงไปที่ห้อง ในขณะที่ผมก็วิ่งคว้าตัวแทนไว้ได้ แล้วผลักชนประตูห้องไป

“คืนนี้เราได้เหนื่อยกันแน่นอน” หน้าผมเริ่มซุกคอของแทน ที่ตอนนี้เหงื่อกับน้ำหอมผสมกันจนผมมีอารมณ์ ผมดึงกุญแจห้องจากมือแทนมาไขห้องเอง แล้วผลักแทนเข้าขณะที่บิดประตู ก่อนจะใช้หลังของแทนกระแทกประตู ในขณะที่ผมยังไม่หยุดซุกไซร้คอ 

"คืนนี้บิ๊กไหวใช่ไหม" ถามแบบนี้...ก็

"ทั้งวันก็ได้อยู่" ผมถอดกระดุมเสื้อของแทนจนเกือบกระชากเสื้อให้หลุด แล้วแทนก็ถอดเสื้อผม อารมณ์ผมตอนนี้ เกินจะหยุดแล้ว ริมฝีปากผมยังลากผ่านผิวหนังช่วงบ่นของแทน โดยที่มือยังคงปลดกางเกงแทนลงมาเหลือแค่กางเกงใน ตามด้วยถอดรองเท้าของแทน และปลดกางเกงกับถอดรองเท้าตัวเองออกเหลือแค่กางเกงในเช่นกัน

เสื้อผ้าทุกชิ้น นาฬิกา แว่นตา ของเราทั้งสอง กองอยู่ที่หน้าประตูห้อง ผมอุ้มแทนในท่าอุ้มแตงไปที่เตียง โดยที่ปากของเราทั้งคู่ยังไม่หยุดทำงานกันต่อ แล้วโยนแทนลงกระแทกกับเตียงนอน ก่อนที่ผมจะคร่อมลงไปทั้งตัว

“เจ็บตรงไหนบอกนะ” แทนไม่ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข

ริมฝีปากผมถูไปกับซอกคอของแทน ก่อนจะดูดประทับทีละจุด จนเกิดรอยด่างตัดกับสีผิวน้ำตาลเข้มของแทน แรงดูดจากริมฝีปากผม ทำให้แทนกอดผมแน่นขึ้น ก่อนที่จะลากไปสัมผัสและดูดจุดอื่น ไล่ตั้งแต่หัวนม สีข้าง ท้อง สะดือ ผมไม่เคยรู้เลยว่า มันจะหอมหวานกว่าผู้หญิงเป็นร้อยที่ผมเคยทำแบบนี้ให้ แล้วผมก็ถอดชิ้นสุดท้ายของเราทั้งคู่ออกไป

ผมขยับตัวให้ระหว่างขาผมคร่อมลงไปที่คอของแทน ก่อนจะส่งสัญลักษณ์ความเป็นชายของผมเข้าปากของแทน แทนดูดอย่างช้าๆ แต่ทำให้ผมทรุดจนตัวงอ นี่ก็เป็นสัมผัสที่ผมไม่เคยได้รับจากผู้หญิงไหนเช่นกัน นุ่มนวล ฟันไม่กัด ไม่ถู และมีแรงดูดจากคอของแทนที่ทำให้ผมตั้งตัวตรงๆ ไม่ได้ ต้องบิดตัวลงจนงอเป็นกุ้งแบบนี้

“ชอบไหม” ผมถอนออกจากปากของแทน คำถามของแทน หลังจากปากของแทนเป็นอิสระ ผมตอบด้วยจุมพิตที่งับริมฝีปากล่างของแทนไว้ แล้วใช้ลิ้นคลึงริมฝีปากล่างของแทนเอาไว้สักครู่ ก่อนจะประกบปากลงไป แรงดูดของผม ทำให้สองมือของแทนจับศีรษะเกลี้ยงๆ ของผมแล้วกดลงให้แน่นกว่าเดิม

ลมหายใจที่ผมรดตรงหน้าตอนนี้ ผมไม่หยุดแล้ว จับแทนพลิกตัวให้นอนคว่ำ แล้วผมก็เริ่มใช้ริมฝีปากทำแบบเดียวกับด้านหน้า นั้นคือไล่ถูกับดูดตั้งแต่ซอกคอ แผ่นหลัง จนถึงประตูรักของแทน ผมไม่เคยทำให้กับใคร ผู้หญิงบางคนเท่านั้น ที่ผมจะใช้ปากเปิดรูรักนี้ให้ แทนคือคนแรกที่ผมทำให้อย่างตั้งใจ แหวก แล้วดูด เลีย จนแฟนผมร้องเหมือนคนกำลังขาดใจ

“พร้อมยังครับ” ผมเลื่อนตัวไปกระซิบข้างๆ หู
“ครับ”แทนพลิกตัวกลับมา ลุกจากเตียงวิ่งไปตู้เย็น แล้วอุปกรณ์ที่จำเป็นก็ครบแล้ว

เมื่อทุกอย่างถูกสวมเข้าที่ ทางเข้าของแทนที่ทำให้ลื่นพอ ตรงหน้าผมตอนนี้ ผมกำลังยกขาแทนทั้งสองข้างเอาไว้ฟาดบ่า จับมันให้เข้าทางรักของแทนตรงๆ เบาๆ ค่อยๆ จนเริ่มเข้าไปทีละเล็กน้อย มันแน่น...จนผมคิดไม่ออกว่า ผมจะพาเข้าไปทั้งหมดนี้ยังไงได้ ที่แน่ๆ มันรัดจนผมอยากปล่อยทั้งหมดออกมา โดยที่ไม่ต้องทำอะไรต่อจากนี้ด้วยซ้ำ แล้วผมก็สวมเข้าทางรักของแทนจนสุดได้สำเร็จ

“เราเริ่มละนะ” ผมก้มหน้าลงไปบอกแทนใกล้ๆ แทนพยักหน้าช้าๆ นี่อาจไม่ใช่ครั้งแรกของแทน แต่ใบหน้าของแทนตอนนี้ ดูมีความสุขที่สุดตั้งแต่ผมได้รู้จักแทนมา การขยับเอวของผมที่เริ่มจากเบาๆ จนเพิ่มความเร็วเรื่อยๆ ทำให้แทนส่งเสียงอย่างพอใจ มือทั้งสองของแทนดึงผมลงให้ใกล้ขึ้น จนแทนกอดผมในขณะที่เอวของผมยังขยับไปมาเรื่อยๆ ทั้งช้าๆ เร็วๆ สลับกันไปมา

“แรงๆ ครับ” นี่คือคำพูดที่เป็นศัพท์ที่สุด ในระหว่างที่ผมกำลังขยับเอวสวนเข้าและออกทางรักของแทน ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ผมเริ่มจะไม่ไหวแล้ว แต่สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าก่อนที่ผมจะทำเสร็จคือ

แทนเสร็จเรียบร้อย โดยที่ส่วนนั้นของแทนยังอ่อนตัวเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น แต่ท้องกับท้องน้อยของแทน เปียกปอนด้วยของเหลวแห่งความเป็นชายที่เจ้าตัวปล่อยออกมาด้วยตัวเอง ไม่...ไหว...แล้ว...ผมดึงมันออกจากรูรักของแทน แล้วถึงถุงออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขยับตัวไปตรงหน้าแทน แล้วใช้ข้อมือกระตุกอีกสองที ทุกอย่างที่ผมเก็บมาตั้งแต่เริ่มได้เป็นแฟนกับแทน กองอยู่ที่ใบหน้าของแทนทั้งหมด

ไม่มีคำพูดอะไรจากแทนที่บอกผม นอกจากการกวาดทุกสิ่งที่ผมปล่อยลงใบหน้าของแทนเข้าปาก แล้วกลืนลงไปด้วยความเต็มใจ ผมหมดแรง ก่อนจะทิ้งตัวไปนอนทับร่างของแทน

“เราจะรักษามันไว้ให้ดีที่สุด” ผมสัญญา...ทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้ มันไม่ใช่เรื่องความใคร่

ผมกล้าพูดได้เลยว่า ถ้าโลกนี้เหลือแค่แทนคนเดียว แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว...

**********

หวังว่าอ่านแล้วจะไม่ติดเรทไปนะครับ ตอนที่ 26 จะเฉลยแล้วครับว่า ใครเป็นเจ้าของเสื้อของไบรท์ และหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของบิ๊ก จะรู้ความจริงเรื่องแฟนของบิ๊กแล้วครับ

เจอกันวันอังคารช่วงค่ำๆ ก่อนเที่ยงคืน (หรือก่อนหน้านั้น) หรือถ้าอยากให้ลงบ่ายวันอังคารเหมือนเดิม comment ไว้นะครับ (เผื่อหลายคนเล่นน้ำสงกรานต์ แล้วบ่ายไม่ได้อ่าน เลยจะลงตอนดึกให้ครับ^^)

อัปเดตล่าสุด เขียนถึงบทที่ 33 แล้วครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 11-04-2015 15:33:34
 :jul1:

ตายตาหลับบ

เอิ้กกกก

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 11-04-2015 16:02:03
อะ .. เฮือก ..  :pighaun:
ตอนบิ๊กอยู่กับแทนเหมือนเด็กๆ เลยนะคะ ยิ่งตอนนอนยิ่งน่าร้ากกก… มีการซบอกแทนด้วยอ่า

*ตอนที่บิ๊กกับแทนจูบกันตอนแรก แล้วแทนบอกว่าเหมือนโดนตูดพลัง (ดูดพลัง) น่ะค่ะ เราหลุดขำไปหลายยกเลยน้าา :m20:

**ตอนต่อไปขอเป็นเวลาบ่ายเหมือนเดิมค่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 11-04-2015 16:31:18
:jul1:

ตายตาหลับบ

เอิ้กกกก

ไม่ปลุกนะครับ ​: P

อะ .. เฮือก ..  :pighaun:
ตอนบิ๊กอยู่กับแทนเหมือนเด็กๆ เลยนะคะ ยิ่งตอนนอนยิ่งน่าร้ากกก… มีการซบอกแทนด้วยอ่า

*ตอนที่บิ๊กกับแทนจูบกันตอนแรก แล้วแทนบอกว่าเหมือนโดนตูดพลัง (ดูดพลัง) น่ะค่ะ เราหลุดขำไปหลายยกเลยน้าา :m20:

**ตอนต่อไปขอเป็นเวลาบ่ายเหมือนเดิมค่ะ

ใครว่าบิ๊กจะโหดตลอด บทจะหวานก็เลี่ยนใช่มะครับ : P

ละก็...บางช่วงของเรื่องนี้ เกิดจากการพิมพ์ตอนนอนหลับไปแล้ว คิดออก สะดุ้งขึ้นมาหยิบ iPhone พิมพ์ใน Pages (แล้วมันจะ Sync ไปต่อใน Mac ให้เอง) ถ้าเจอคำประหลาดๆ ที่ไม่น่าจะเป็น ส่วนใหญ่จะผิดเพราะพิมพ์ด้วย iPhone นี่ละครับ

อย่างช่วงที่ทักมาอันนี้ นึกออกเลยว่าพิมพ์ด้วย iPhone ไว้ ขนาดว่าอ่านซ้ำแล้วนะครับ T_T (สงสัยง่วงๆ เลยเช็คไม่เรียบร้อยพอ)

แก้แล้วนะครับ ขอบคุณสำหรับการทักท้วงครับผมT_T
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 11-04-2015 17:32:37
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: muay42 ที่ 11-04-2015 18:10:20
เป็นครั้งแรกที่ฟินได้มากขนาดนี้ โอ๊ยยยยยยครานี้ก็ตายอย่างสงบแล้ว  :jul1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 11-04-2015 18:40:33
 :m25: :m25:

มาตอนไหนเราก็อ่านนนนน 5555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 11-04-2015 18:41:50
เพื่อนจะรู้แล้วววววว ต้องเตรียมซับน้ำตาหรือยัง

 :sad4: :o12:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 11-04-2015 18:59:23
ในที่สุดแทนก็โดนบิ๊กจิ้มมม.... :oo1: :z13:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: โคมรัตติกาล ที่ 11-04-2015 21:08:36
คุณพระ!!!
 :m25: :m25: :m25:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 11-04-2015 21:11:15
อื้อหือ -//////////-
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 11-04-2015 21:17:44
หวานชื่นรื่นรมย์
ลงตอนบ่ายก็ได้ครับ
เล่นน้ำเสร็จจะได้มาอ่านเลย

ป.ล. บวกเป็ดรอบสาม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: fonqfeliqz ที่ 11-04-2015 22:39:46
น่ารักกก ก ฟินนนนนนนน

ขอบคุณครับ  :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 11-04-2015 22:50:37
ไม่รู้จะเอยคำใดนอกจาก ฟินเวอร์  :haun4: แถมอีกคำดีกว่า น่ารักอะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Dragonbcc163 ที่ 11-04-2015 23:15:05
อยากให้แชมป์คู่กับไบร์ทจังเลยครับ ดูเคมีเข้ากันถึงจะไม่ได้เจอกัน แต่เซนต์มันบอกว่าใช่ :o8: :-[ :impress2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: tararatart ที่ 11-04-2015 23:45:49
บิ๊กร้อนแรงจังนะเเกร   สลบแพรบ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 12-04-2015 03:09:13
ปาดน้ำหมากที่เลอะจอ
ค่อยเป็นค่อยไปดีครั้งแรก
มันเป็นเซ็กส์ที่เกิดจากความรัก
ไม่ใช่ความใคร่แต่อย่างเดียว
ให้อารมณ์ประมาณลองด้วยกัน (เปิดตำราทำด้วยกัน)
จะบอกว่าบรรลุนิติภาวะแล้วเดี่ยวหาที่จดทะเบียนแต่งงานให้นะลูกนะ
ขอบคุณมากค่ะ

ตื่นเต้นเรื่องไบรท์ + ซัมวัน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 12-04-2015 16:48:36
:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

เป็นครั้งแรกที่ฟินได้มากขนาดนี้ โอ๊ยยยยยยครานี้ก็ตายอย่างสงบแล้ว  :jul1:

ดีใจที่ชอบนะครับ เขียนช่วงนั้นอย่างเดียวหมดไปสองวันได้ครับ หมดไปกับการเหลาให้ภาษามันออกมาสวยที่สุด เท่าที่ผมจะทำได้ครับผม^^"

:m25: :m25:

มาตอนไหนเราก็อ่านนนนน 5555

โอเคครับผม^^

ในที่สุดแทนก็โดนบิ๊กจิ้มมม.... :oo1: :z13:

แทนเกิดมาเป็นฝ่ายโดนจิ้มครับ^^""

คุณพระ!!!
 :m25: :m25: :m25:

ฟินแล้วใช่มะครับ^^

อื้อหือ -//////////-

ชอบใช่มะครับ แหๆ

หวานชื่นรื่นรมย์
ลงตอนบ่ายก็ได้ครับ
เล่นน้ำเสร็จจะได้มาอ่านเลย

ป.ล. บวกเป็ดรอบสาม

ขอบคุณสำหรับการติดตาม+ลงบ่ายนั่นละครับ^^

น่ารักกก ก ฟินนนนนนนน

ขอบคุณครับ  :hao7: :hao7:

ดีใจที่ชอบนะครับ^^

อยากให้แชมป์คู่กับไบร์ทจังเลยครับ ดูเคมีเข้ากันถึงจะไม่ได้เจอกัน แต่เซนต์มันบอกว่าใช่ :o8: :-[ :impress2:

ตอนถัดไป คำตอบมาละครับผม^^

บิ๊กร้อนแรงจังนะเเกร   สลบแพรบ

แรงกว่านี้ ก็มีให้อ่านในอนาคตนะครับ^^

ปาดน้ำหมากที่เลอะจอ
ค่อยเป็นค่อยไปดีครั้งแรก
มันเป็นเซ็กส์ที่เกิดจากความรัก
ไม่ใช่ความใคร่แต่อย่างเดียว
ให้อารมณ์ประมาณลองด้วยกัน (เปิดตำราทำด้วยกัน)
จะบอกว่าบรรลุนิติภาวะแล้วเดี่ยวหาที่จดทะเบียนแต่งงานให้นะลูกนะ
ขอบคุณมากค่ะ

ตื่นเต้นเรื่องไบรท์ + ซัมวัน

เอาจริงๆ ผมใส่ความใคร่ในตัวบิ๊กไว้เยอะนะครับ แต่อารมณ์ที่บิ๊กมีกับแทน เหมือนตีกันเองว่า "ทำดีไหม" แต่ "อยากทำจะแย่แล้ว" เลยเขียนให้ออกมาดูเหมือนรอโอกาส แล้วพร้อมกันทั้งคู่ครับผม

ส่วนไบรท์ เจอกันตอนหน้าครับผม^^

*********

อัปเดตครับ บทที่ 33 เขียนใกล้เสร็จแล้ว ขอยืดไปอีกนิด ให้ 34 เป็นบทที่ว่าด้วยเรื่องของไบรท์กับแฟนล้วนๆ สักหน่อยครับ

เพราะนั่งดูที่เขียนไป รู้สึกว่าคนอ่านน่าจะชอบคู่รองนี้กันพอสมควร เลยจัดให้นะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 12-04-2015 21:37:36
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ .... บอกได้แต่คำว่าชอบมากจริงๆ และจะรอตอนต่อไปนะคะ :-[
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 25 (หน้าที่ 11 : Update 11/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 12-04-2015 23:50:32
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ .... บอกได้แต่คำว่าชอบมากจริงๆ และจะรอตอนต่อไปนะคะ :-[

ขอบคุณมากครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามด้วยครับ

ผมจะทำให้ดีที่สุดนะครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 14-04-2015 14:36:36
สุขสันต์วันสงกรานต์ ขอให้สนุกสนานกับการเล่นน้ำนะครับ

บทที่ 26 มาแล้วครับ เราจะได้รู้แล้วว่า เจ้าของเสื้อที่ไบรท์ไปชนมาเป็นใคร และเพื่อนคนไหน คือคนที่รู้เรื่องบิ๊กกับแทนคนแรกในกลุ่มเพื่อนของบิ๊กครับ

มาดูกันครับ^^

*********

Chapter 26

เช้าวันแรกของการเรียนหลังปิดปีใหม่ไป ทุกคนดูจะสดใสกัน ไบรท์ที่ไปเที่ยวญี่ปุ่น กลับมาพร้อมของฝากสามอย่าง อย่างแรกเป็นเครื่องลางที่ได้จากการไหว้พระมา อย่างที่สองเป็นขนมกล่องใหญ่ (ไบรท์บอกว่า ฝากแบ่งบิ๊กด้วย แต่ให้กินชิ้นเดียวนะ...ล้อเล่น) และอย่างสุดท้าย ผมไม่กล้าแกะห่อเลย เพราะไบรท์กระซิบบอกผมว่า

“มันน่าจะใหญ่กว่าของแฟนแทนนะ อย่าลืมเอาไปวัดดู” แล้วแบบนี้ผมจะแกะห่อมาดูกลางห้องเรียนได้ไหมละ...

“ว่าแต่ ซักเสื้อให้เค้ายังละ” ไบรท์พยักหน้าอารมณ์ดีมาก

“วันนี้นัดไปคืนเสื้อแหละ ซ้อมเสร็จจะรีบไปหา ซื้อขนมไปขอโทษแล้วด้วย” นั้นๆ จะจีบก็บอกมาๆๆ

“แทน...” ผมหันไปตามเสียงเรียกของไบรท์ ก่อนที่ไบรท์จะกระซิบข้างหูผมว่า

“รอยที่คอเนี่ย บิ๊กกัดมาใช่มะ” ผมกระทุ้งศอกใส่ไบรท์ไปที

“ก็แค่เสียดาย...ที่ไม่ใช่เรา...” ถึงไบรท์จะพูดแบบขำๆ แต่แววตาไบรท์บอกได้ถึงการพยายามยอมรับว่า ผมไม่ได้รักไบรท์มากกว่าเพื่อน

“ไปหาเจ้าของเสื้อเลยไบรท์ เค้าน่ารักกว่าเราอีก” ไบรท์หัวเราะออกมา ก่อนจะกลับห้อง บอกผมแค่

“ไม่มีใครลืมรักแรกได้ลง ถึงไม่สมหวัง แต่ก็มีความสุขอยู่” ไบรท์ยิ้มแค่มุมปาก ก่อนจะโบกมือลาเพื่อกลับห้องเรียนตัวเองไป

ผมได้แต่ยิ้มขอบคุณในความรู้สึกดีที่ไบรท์มีให้ผม แต่เจ้าของเสื้อนักเรียนคนนั้น เหมาะกับไบรท์กว่าผมแหละ

ส่วนฝั่งบิ๊ก เปิดปีใหม่มา ก๊วนกุมารทองผม ดูจะยิ้มแย้มเป็นพิเศษ ตั้มได้สาวสวยมาก (ผมดูแล้วก็สวยเด็ดจริงแหละ) ส่วนโจก็พึ่งได้เครื่อง Play Station 4 มาหมาดๆ (เดี๋ยวพวกเราไปถล่มบ้านมันนะ) แต่ที่อาการแปลกสุดในกลุ่มเพื่อน ต้องยกให้ไอ้แชมป์

“เห้ย มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ ช่วงนี้ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ ยิ้มเองประจำ” ผมถาม แต่แชมป์ไม่ตอบ เอาแต่นั่งเขียนคอร์ดเพลงต่อไป

“พวกมึงไม่เข้าใจหรอก” แชมป์ยังตั้งหน้าตั้งตาเขียนต่อไป แต่มึงเลียนแบบคำพูดกูนะ

“มีอะไรดีๆ ก็ไม่บอกพวกกูอะมึง กั๊กเหรอวะ” ไอ้ตั้มพุ่งมาจากข้างหลังเกาะแชมป์อยู่

“พวกมึงไม่เข้าใจหรอก จริงๆ” แชมป์เปลี่ยนมุมนั่งไปอีกมุมของห้อง ยังคงยิ้มเต็มอิ่ม และแกะคอร์ดต่อไป

“กูว่ามันโดนของวะ” ไอ้ตั้มพยักหน้าเห็นด้วยกับโจ

“กูว่ามันตกหลุมรักวะ” อาการนี่ใช่เลย

“แล้วมันคงเปิดตัวแฟนก่อนมึงชัวร์” ไอ้ตั้ม มึงนี่แขวะจังนะ ผมนี่ชูนิ้วกลางให้เลย

“กูจะไปซื้อขนม เอาไรเปล่า” ตั้มกับโจจะไปซื้อ ผมเอาแค่น้ำกับโตเกียวหน้าโรงเรียนสักห้าชิ้น ส่วนแชมป์ไม่กิน

ผมไปนั่งข้างๆ ไอ้แชมป์ มันยิ้มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไอ้นี่เป็นเสือยิ้มยากในบรรดาเพื่อนทั้งหมด ผมกอดคอมัน แล้วมันก็หันมายิ้มกว้างๆ ให้ผม

“กูไม่อยากเล่าให้ใครฟัง โจกับตั้มยิ่งปากสว่างอยู่ มีมึงที่พอจะเก็บความลับได้ เออ กูตกหลุมรักนั้นแหละ” นั้นไง ว่าแล้ว เออ ไม่บอกหรอก

“สาวไหนวะมึง” แชมป์ส่ายหัว

“ผู้ชายวะ มึงคงไม่ยี้นะ” ไม่ยี้ แต่เหวออยู่ DJ ที่เด็กโรงเรียนหญิงล้วนหลายคนกริ๊ด กำลังหักอกสาวๆ ทั้งโรงเรียนซะแล้ว

“ล้อกูเล่นปะเนี่ย” แชมป์ส่ายหน้าเร็ว กับยิ้มที่แทบจะไม่เคยเห็น

“ไม่มีอะไรมากวะ กูแค่เดินชนเค้า แล้วกาแฟหกใส่เสื้อ เค้าขอเสื้อไปซัก วันนี้กูไปเอาเสื้อคืน” อ้อ...แบบนี้เอง

“อย่าพึ่งบอกตั้มกับโจมันนะ” ผมยกนิ้วโป้งให้ สัญญาจะเก็บไว้เป็นความลับแน่นอน

“กูพึ่งรู้นะว่ามึง...” แชมป์เก็บของหลังจากแกะถึงบรรทัดสุดท้ายเสร็จ

“แล้วกูแปลกไหมละ” ไม่เห็นจะแปลกเลย ผมไฮไฟว์กับแชมป์หนึ่งที

“ไม่เลย มึงก็เพื่อนกูนั้นแหละ” แชมป์เก็บกระเป๋าเสร็จ โทรนัดสถานที่รับเสื้อแล้ว

“ไว้จะมาแนะนำให้รู้จักนะเว็ย...เออ บิ๊ก กูถามอย่างซิ..” ผมพยักหน้าโอเค ถามมาเลย

“มึงมีแฟนเป็นผู้ชายใช่ปะ” ผมสะอึกเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า

“มิน่า มึงเลยขอเวลาเอามาเปิดตัว กูไม่บอกไอ้โจกับตั้มแน่นอน” แชมป์ยกมือขวาให้ผมตบ แล้วดึงเข้าหาตัวกันหนึ่งที

“กูจะไม่ถามรายละเอียดแล้วกัน แต่มึงคงรักมากอยู่ ไม่งั้น มึงคงไม่ซื้อนาฬิกาให้หรอก” ดูจาก Instagram มา คงเห็นแล้วแหละ ว่าผมถ่ายรูปนาฬิกาคู่กันไว้อยู่

“งั้น กูไปส่งมึงนะ รถกูอยู่บ้านมึงอะ” แชมป์พยักหน้าแบบนึกได้ ว่าบ้านตัวเองเป็นที่จอดน้องถ่านนั้นเอง

ผมเอาน้ำกับขนมที่ฝากซื้อกับตั้มและโจไว้กลางทางระหว่างที่ผมจะเดินออก ส่วนทั้งคู่จะกลับไปห้องเก็บของกลับบ้าง แล้วผมก็พาแชมป์ไปส่งไปที่สยามพารากอน

“มึงอยากเจอหน้าแฟนกูไหมละ” ผมก็อยากเห็นนะ ถ้าเพื่อนไม่ว่า โอเค เดี๋ยวไปรอด้วย แล้วผมกับแชมป์ก็รออยู่ที่ KFC ของ Siam 1 พอถึงเวลานัด...ให้ตายเถอะ โลกมันกลมได้น่ากลัวจริงๆ

ไบรท์...เพื่อนสนิทแฟนผมนั้นเอง

………………..

ไบรท์ชวนผมมารับเสื้อกับว่าที่แฟนของไบรท์ ผมเลยบอกแฟนผมว่า เดี๋ยวแวะไปเป็นเพื่อนไบรท์สักครู่ แล้วค่อยไปเจอกันที่พารากอน แฟนผมก็บอกว่า เพื่อนในกลุ่มก็มาเอาของกับว่าที่แฟน แล้วโลกก็กลมจนผมตกใจด้วย เพราะคนที่เดินชนไบรท์วันนั้น เป็นเพื่อนกับบิ๊กนั้นเอง

มื้อเย็นใน KFC วันนี้ ผมกับบิ๊ก ต่างพูดกันไม่ออก เพราะแชมป์ยังไม่รู้ว่า ผมเป็นแฟนกับบิ๊ก ส่วนไบรท์เองก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เพราะไม่รู้ว่า ความสัมพันธ์ของผมกับบิ๊ก เพื่อนบิ๊กรู้ไหม ฯลฯ ไบรท์กลัวจะก่อเรื่องยุ่งให้ผมกับบิ๊กในภายหลังเอาได้ บรรยากาศที่ดูเหมือนกันเอง จึงแอบอึดอัดกันเล็กน้อย

“แทนครับ ถามอะไรอย่างซิครับ” ผมรอฟังแชมป์ถาม

“เป็นแฟนกับบิ๊กเปล่าครับ” ตายละ...ตอบไงดีเรา ผมทำอะไรมีพิรุธเปล่านั้น

“มีคนเจอบิ๊กไปส่งแฟนแถวๆ โรงเรียนเดียวกับแทน ตอนนั้นผมเองก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ผมเห็นนาฬิกาที่แทนใส่แล้ว เรือนเดียวกับที่บิ๊กถ่ายลง Instagram ผมเลยมั่นใจที่จะถาม” มองไปที่บิ๊ก กลับไม่มีอาการหนักใจอะไรเป็นพิเศษ ส่วนไบรท์ก็ดูจะยิ้มๆ หรือผมคิดมากไปเองจริงๆ

“ถูกต้องแล้วไอ้แชมป์ นี่แหละ แฟนกู” บิ๊กเป็นคนตอบคำถามนี้ให้ ผมถอนหายใจยาวโล่งอก

“ไม่ต้องห่วงครับแทน วันนี้บิ๊กก็พึ่งรู้ตัวตนจริงๆ ของผมเหมือนกัน ผมกับแทน ก็อยู่ฝั่งเดียวกันนั้นละครับ” แชมป์ยื่นมือมาให้ผมจับ เหมือนเป็นการบอกว่า เราเป็นพวกเดียวกันแล้ว

“เออ ไอ้บิ๊ก มึงอย่ารุนแรงกับแฟนมึงมากนะ รอยที่คอเนี่ย ดูดซะชัดเลย” ไบรท์กับผมหลุดหัวเราะกัน เพราะบิ๊กเขินจนเอาไหล่กระแทกแชมป์จนเกือบตกเก้าอี้เลยทีเดียว

“ไบรท์ เมียมึงปากเสียวะ” บิ๊กเขินกลบเกลื่อน

“ครับๆ จะคุมให้นะครับ” ไบรท์เหมือนจะฉวยโอกาสจากประโยคของบิ๊ก แต่ว่า...

“ใครเป็นเมียนาย แค่แฟนยังไม่ใช่เลย ยังสอบไม่ผ่านโปรฯ อย่าเรียกเราเป็นแฟน โอเคมะ” ไบรท์ดูจะหงอให้กับแชมป์ ผมไม่เคยเห็นภาพไบรท์ตกเป็นรองให้แบบนี้จริงๆ

แล้วหลังจากนั้น รายการเผากันเองก็เกิดขึ้น ไบรท์กับแชมป์ดูเข้ากันได้ดี ส่วนผมกับบิ๊ก ก็สบายใจที่ไม่ต้องหลบซ่อนความสัมพันธ์ของเราไปอีกหนึ่งคน

………………..

เข้าสู่ปลายเดือนมกราคม ครบหนึ่งเดือน ที่ผมกับแทนเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ เป็นหนึ่งเดือนที่ผมรู้สึกมีความสุขกว่า 15 ปี ที่ผ่านมาในชีวิตด้วยซ้ำ เวอร์ไหม ไม่หรอกครับ แฟนผมน่ารักอะ แทบจะร้องเป็นเพลงรักเธอ 24 ชั่วโมงกันเลยทีเดียว

“ตื่นได้แล้วครับ” เสียงกระซิบข้างหูปลุกผม ชัวร์ว่าตอนนี้น่าจะตีห้าแน่นอน แทนมักจะเป็นฝ่ายปลุกผมก่อนเสมอ

"ตื่นแล้วครับ" แทนหอมแก้มผม สลับผมหอมแก้มแทน เป็นการตื่นอย่างเป็นทางการ

แปรงสีฟันผมมียาสีฟันบีบไว้แล้ว ส่วนใหญ่แล้วผมกับแทนจะแปรงฟันพร้อมกัน แล้วเปลี่ยนชุดลงไปออกกำลังกายที่ห้องฟิตเนสที่คอนโดกันสักครึ่งชั่วโมง (หรือถ้าเป็นที่บ้านผม ผมจะต่อยมวยกันในโรงรถบ้านผม) แล้วกลับขึ้นมาอาบน้ำด้วยกัน และแทนชอบให้ผมโกนหนวดให้ก่อนอาบน้ำเสมอ

“วันนี้ส่งการบ้านใช่ไหม” แทนกำลังติดกระดุมเสื้อนักเรียนให้ผมอยู่

“ใช่แล้ว ทำเสร็จแล้วนะ” แทนจะใช้เวลาตอนที่แต่งตัวให้ผม ถามผมถึงว่า การบ้านวิชาที่จะส่งวันนี้ ทำเสร็จแล้วหรือไม่ วันนี้ติดธุระอะไรกันไหม หรือนัดแนะกำหนดการต่างๆ ในวันนี้ จะบอกกันตอนนี้ละครับ

แทนจะติดกระดุมเสื้อกับติดเข็มกลัดตราสัญลักษณ์ของโรงเรียน ให้ผม เช่นเดียวกับแทน ที่ผมจะติดกระดุมให้ และติดเข็มกลัดให้เช่นกัน ใส่กางเกงเสร็จ แทนจะใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วทำอาหารเช้าให้ทาน โดยจะเตรียมไว้ตั้งแต่หัวค่ำแล้ว เหลือแค่มาอุ่มก็ทานได้ทันที

“กินเลอะอีกแล้ว” แทนวางช้อนแล้วเรียกให้ผมเงยหน้ามาเช็ดปาก

“สะอาดยัง จะได้ทำให้เลอะใหม่” แทนเอาทิชชู่ดันปากผมอีกที ก่อนจะกลับไปทานต่อ

“เย็นนี้ไปดูหนังกันไหม” วันนี้วันพุธ มันลดไง

“การบ้านวิชาภาษาไทยที่จะส่งพฤหัสฯ ทำเสร็จยังครับ” ผมพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“ยังไม่เสร็จ เราดูแล้ว ยังไม่ทำเลย บิ๊กอะ ขยันๆ หน่อยซิ” อูย...แม่ดุ

“ดูหนังไม่นานหรอก ตั้งแต่เป็นแฟนกัน ยังไม่ได้ไปดูหนังด้วยกันเลย” แทนยิ้มหมั่นไส้ในความชิลล์ของผม

“เลิกเรียนแล้วเจอกันที่ Siam 1 นะ เอาการบ้านไปทำรอด้วยที่ Starbucks ที่เดิมนะ ถ้าไม่เสร็จ ไม่ต้องดูหนัง” อูยๆๆ ดูหนังก่อน ทำการบ้านทีหลังก็ไม่ได้

“คร๊าบ...ยอมแล้ว” แทนยักคิ้วอย่างมีขัย ส่วนผมหงอยเล็กๆ เป็นลูกแมวเลย

หลังจากล้างจาน เก็บครัว ปิดน้ำ ปิดไฟให้เรียบร้อย ได้เวลาไปส่งละครับ สัมภาระของแทนจะเยอะหน่อย เนื่องจากเป็นนักกีฬา ผมเลยซื้อเป้ใบใหม่ที่ใหญ่ขึ้น ให้แทนใส่ได้ทั้งหนังสือ ชุด เหลือแค่หิ้วกระเป๋าใส่รองเท้าใบเดียวพอ นอกจากซ้อนท้ายผมแล้ว แทนจะแบ่งไหล่สะพายกระเป๋าให้ผม ซึ่งหนังสือเรียนส่วนใหญ่ ไปกองที่ล็อคเกอร์ส่วนตัวที่โรงเรียนหมดแล้ว

“สี่โมงเย็นเราไปนั่งทำการบ้านนะ แทนซ้อมเสร็จ ต้องพาเราไปดูหนังด้วย” ผมส่งแทนถึงโรงเรียนเรียบร้อย

“ครับผม...ขับรถดีๆ นะ แล้วก็...ตั้งใจเรียนด้วยนะ” ผมชูนิ้วโป้งให้ ก่อนจะตบกระจกหมวกลง แล้วออกรถไปเรียนบ้าง

ทุกพักเที่ยง ผมจะส่งภาพไปให้แทนดูเสมอ ว่าเที่ยงนี้ผมทานอะไร แทนกลัวผมไม่กินข้าวเที่ยง แน่นอนว่า ตั๊มกับโจ จะพยายามแอบเล่นมือถือผมเสมอ นั้นทำให้ผมต้องเปลี่ยนรหัสใหม่ กับระวังตอนเผลอหลับ แล้วมันจะเอานิ้วผมไปปลดล็อค iPhone มาเล่น

นอกจากเรื่องข้าวเที่ยงแล้ว อีกอย่างที่แทนย้ำเสมอคือ “ไม่อยากให้ผมสูบบุหรี่” ซึ่งผมก็ใช้เวลาแค่เดือนเดียวเลิกได้ ด้วยวิธีการง่ายๆ แต่ทำให้ผมต้องเลิกจริงๆ นั้นคือ

“เราไม่จูบกับคนมีกลิ่นบุหรี่ในปาก” นั้นละครับ ทำให้ผมต้องเลิกบุหรี่ถาวร เพื่อให้กลิ่นปากหอมสดชื่นสำหรับจูบแฟนผม เพราะไอ้ตั้มกับโจจะไปสูบในห้องน้ำกับผมทุกพักเที่ยง แต่เดี๋ยวนี้ผมไม่ไปแล้ว เพื่อนตั้มกับเพื่อนโจเลยบ่นว่าดูดบุหรี่ไม่มัน เพราะไม่มีผมไปพ่นควันแบบโดนัทโชว์ให้มันดูแล้ว

“แชมป์ มึงกับไบรท์เป็นไงมั่งวะ” ผมถามมันขณะช่วยกันยกสมุดไปส่งที่ห้องพักครู หลังจากจบคาบสุดท้ายวันนี้

“ก็ดี ขี้โม้ไปหน่อย แต่ก็น่ารักแหละ” ตรงกับที่แฟนผมชอบแซวเป๊ะ ไบรท์เป็นคนที่ค่อนข้างพูดมาก แต่นั้นก็ทำให้เสือยิ้มยากอย่างแชมป์ยิ้มได้บ่อยขึ้นนั้นแหละ

“แล้วมึงตกลงคบกับไบรท์ไปแล้วยัง” แชมป์ส่ายหน้าเร็วๆ แต่อมยิ้มอยู่

“เอ็ยๆๆ ถามไรอย่าง” ผมถามเสียงเบาๆ แต่เหมือนแชมป์มันจะรู้ เลยชิงตอบผมว่า

“เราเป็นรับ โอเคมะ” โอเค รู้ใจนะเนี่ยว่าจะถามอะไร

“แล้วก็ ยังไม่โดนไบรท์ทำอะไรด้วย ไม่ให้ทำ” ผมละขำแทบจะทำสมุดตก เพราะไบรท์หลังๆ ชอบมาคุยกับผมว่า ต้องเอาใจไอ้แชมป์ยังไงบ้าง

“แต่...ไบรท์ดีสุดตั้งแต่เราคบด้วยแหละ สำหรับตอนนี้นะ” ผมกับแชมป์ถึงห้องพักครู แล้ววางสมุดเรียบร้อยแล้ว

“แล้วมึงละบิ๊ก กับเมียมึงเป็นไงบ้าง” ไม่อยากจะอวดเลยว่า

“เอาผู้หญิงทั้งโลกมาแลกก็ไม่ยอมวะ” ไม่ต้องทำหน้าเหม็นขี้ฟันเลยไอ้แชมป์

“กูขอให้มึงโดนไอ้ไบรท์เปิดตูดเร็วๆ นี้” จบประโยคนี้...

ผมวิ่งเปิดตูดหนีไอ้แชมป์สุดชีวิต เพราะไอ้แชมป์จะถีบผม แต่ถีบผมไม่ทัน เลยตะโกนมาว่า

“พูดมาก น้องถ่านบึ้ม” เออ กูยอมแล้ว ไอ้เพื่อนบังเกิดเกล้า...

**********

บทที่ 27 เป็นวันวาเลนไทน์นะครับ ของขวัญวาเลนไทน์ฉบับบิ๊กให้แทน รับรองว่าไม่เหมือนใคร และไบรท์จะขอแชมป์เป็นแฟนสำเร็จไหม ขอด้วยวิธีไหน ต้องมาติดตามกันต่อในตอนหน้าครับ

บทที่ 27 เจอกันประมาณวันพฤหัสฯ บ่ายๆ ครับผม^^

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 14-04-2015 15:44:32
บิ๊กกับแทน.. เหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันเลยนะค้า >///< ทำกิจวัตรทุกอย่างพร้อมๆ กันหมดเลย หวานเจี๊ยบ..หวานจ๋อยมากมายเลยค่ะ อ่านแล้วยิ้มมีความสุขตามไปด้วยเลยเน้ออ..

ส่วนไบร์ทกับแชมป์ก็น่ารักเหมือนกันค่ะ ถึงปากแชมป์จะบอกว่ายังไม่ยอม แต่ดูท่าทางว่าหัวใจน่ะ..จะยกให้ไบร์ทไปมากกว่าครึ่งดวงแล้วนะค้าา.. กิ้ววๆๆ~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 14-04-2015 15:47:53
มุ้งมิ้งเห็นใจคนไม่มีแฟนแถวนี้บ้างงงงงงงงงงง  :ling1:

ชอบตอนที่แทนบิ๊กใช้ชีวิตด้วยกัน น่ารักชะมัดเลย  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 14-04-2015 17:46:53
เชอะๆๆ ก็ไม่เท่าไหร่อ่ะ เบ้ปากใส่  :hao3:

#โสดแล้วพาล 555
 :beat:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 14-04-2015 18:40:53
อ้างถึง
บิ๊กกับโจ จะพยายามแอบเล่นมือถือผมเสมอ

เป็น ตั้มกับโจหรือเปล่าคะ? ในเมื่อบี๊กเป็นคนเล่า

ข้าวใหม่ปลามันน่ารักจัง
รักกันดูแลกันดี
ปลื้มค่ะ
ขำแชมปฺ์ตกลงเป็นรับตั้งแต่ยังไม่ได้ทำกิจกรรมกันเลย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 14-04-2015 18:59:36
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 14-04-2015 22:49:55
โอยยย โลกกล๊มกลม คนที่ไบรท์แอบปิ๊งดันเป็นเพื่อนสนิทบิ๊กซะงั้น
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 14-04-2015 22:57:27
อ่านแล้วมีความสุข บอกได้แค่นี้จริงๆ ขอบคุณคนแต่งนะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 15-04-2015 02:01:22
บิ๊กกับแทน.. เหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันเลยนะค้า >///< ทำกิจวัตรทุกอย่างพร้อมๆ กันหมดเลย หวานเจี๊ยบ..หวานจ๋อยมากมายเลยค่ะ อ่านแล้วยิ้มมีความสุขตามไปด้วยเลยเน้ออ..

ส่วนไบร์ทกับแชมป์ก็น่ารักเหมือนกันค่ะ ถึงปากแชมป์จะบอกว่ายังไม่ยอม แต่ดูท่าทางว่าหัวใจน่ะ..จะยกให้ไบร์ทไปมากกว่าครึ่งดวงแล้วนะค้าา.. กิ้ววๆๆ~

ผมเขียนไว้บทนี้ เพราะผมยกเป็นตัวอย่างว่า ทุกวันที่สองคนนี้อยู่ด้วยกัน จะทำอะไร ประมาณไหนครับ

ส่วนไบรท์กับแชมป์ จะออกแนว เขิลแล้วมือหนัก อีกฝ่ายก็น่วมนิดๆ ครับ^^""

มุ้งมิ้งเห็นใจคนไม่มีแฟนแถวนี้บ้างงงงงงงงงงง  :ling1:

ชอบตอนที่แทนบิ๊กใช้ชีวิตด้วยกัน น่ารักชะมัดเลย  :กอด1:

เชอะๆๆ ก็ไม่เท่าไหร่อ่ะ เบ้ปากใส่  :hao3:

#โสดแล้วพาล 555
 :beat:

อันนี้ตอบรวมกันนะครับ ถ้าอิจฉา ก็ขอให้พบเนื้อคู่ไวๆ นะครับ^^""

อ้างถึง
บิ๊กกับโจ จะพยายามแอบเล่นมือถือผมเสมอ

เป็น ตั้มกับโจหรือเปล่าคะ? ในเมื่อบี๊กเป็นคนเล่า

ข้าวใหม่ปลามันน่ารักจัง
รักกันดูแลกันดี
ปลื้มค่ะ
ขำแชมปฺ์ตกลงเป็นรับตั้งแต่ยังไม่ได้ทำกิจกรรมกันเลย

แก้แล้วครับ อันนี้เมาเอง^^""

เรื่องแชมป์ ผมเขียนให้บอกรสนิยมส่วนตัวออกมาเลย ว่าเห็นแล้วรู้สึกชอบบทไหนครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

โอยยย โลกกล๊มกลม คนที่ไบรท์แอบปิ๊งดันเป็นเพื่อนสนิทบิ๊กซะงั้น

เดี๋ยวไบรท์จะเหงา เลยจับคู่ให้ไงครับ^^

อ่านแล้วมีความสุข บอกได้แค่นี้จริงๆ ขอบคุณคนแต่งนะ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ จะทำให้ดีที่สุดนะครับ

-----------------

ตอนนี้เขียนถึงบทที่ 34 เป็นบทที่ผมยก 4 หน้า A4 ให้ไบรท์กับแชมป์ทั้งบทเลยครับ

ผมขอเล่าถึงสิ่งที่จะได้อ่านต่อไปจากนี้ใน 8 บทสำคัญที่กำลังเขียนนะครับ

35 = บิ๊กกับแทนไปเที่ยวปิดเทอม
36 = เปิดเทอม ม.5 เปิดตัวละครสำคัญ
37 = บิ๊กจะถูกตัวละครสำคัญนี้ปั่นหัว เพื่อนก็ผิดใจ แทนก็ผิดใจ ไบรท์ออกตัวแรง แชมป์ก็น้อยใจ
38 = แตกหัก
39 = เลี้ยงอย่างดี
40 = เช็คความได้เปรียบ
41 = เชือด
42 = เฉลย 39-41

ประมาณนี้ครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BoolinMini ที่ 15-04-2015 02:11:16
หวานก่อนพายุดราม่าจะมาหรือเปล่าน้อ :ling2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Dragonbcc163 ที่ 15-04-2015 06:56:32
นึกว่าแต่แชมป์เป็นรุกอ่ะ ตอนวันคริสมาสที่แชมป์เป็นดีใจโชว์ซิกแพคออร่าความเป็นเมะเยอะมากเลย ไม่คิดว่าจะเป็นรับ  :z3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 15-04-2015 07:39:35
แชมป์เนี่ยเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ
555555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: โคมรัตติกาล ที่ 15-04-2015 09:22:13
แชมป์จริงด้วย
อ่านตอนนี้น่ารัก มุ้งมิ้งๆ
บิ๊ก แทนนี้เหมือน สามี-ภรรยาที่แต่งงานกันมานานแล้ว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 15-04-2015 21:11:46
แง้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 16-04-2015 01:50:01
หวานก่อนพายุดราม่าจะมาหรือเปล่าน้อ :ling2:

ประมาณนั้นครับ^^

นึกว่าแต่แชมป์เป็นรุกอ่ะ ตอนวันคริสมาสที่แชมป์เป็นดีใจโชว์ซิกแพคออร่าความเป็นเมะเยอะมากเลย ไม่คิดว่าจะเป็นรับ  :z3:

เดี๋ยวบทที่ 34 จะรู้จักแชมป์กันมากกว่านี้นะครับ ว่าทำไมถึงอยากรับมากกว่ารุก ^^""

แชมป์เนี่ยเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ
555555

บทที่ 34 มีคำตอบครับ^^

แง้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~

อิๆๆ^^

------------------

บทที่ 34 ที่กำลังเขียนอยู่ จะเป็นเรื่องแชมป์เล่าถึงไบรท์ ในสี่หน้าจบ ทุกความรู้สึกล้วนๆ แฟนๆ ไบรท์กับแชมป์ รอชมได้นะครับ

(จริงๆ ไม่ได้มีไว้ในโครงว่าจะทำ แต่เมื่อทุกคนชอบคู่นี้กัน จัดให้หนึ่งตอนแทรกไว้เลยครับ^^)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 16-04-2015 09:02:33
ตัวละครที่จะเข้ามาป่วนแล้วสร้างให้เกิดดราม่านี่เป๊นชะนีหรือตุ๊ดเด็กนะ แอบไม่อยากให้มีดราม่า (ดราม่าตั้งหลายบท) หวานๆ ลั้นลาไปเรื่อยๆ ไม่ได้หรอครับ :mew2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 16-04-2015 10:54:32
ตัวละครที่จะเข้ามาป่วนแล้วสร้างให้เกิดดราม่านี่เป๊นชะนีหรือตุ๊ดเด็กนะ แอบไม่อยากให้มีดราม่า (ดราม่าตั้งหลายบท) หวานๆ ลั้นลาไปเรื่อยๆ ไม่ได้หรอครับ :mew2:

มันเป็นจุดสำคัญที่ต้องเกิดขึ้น เพื่อให้ทุกตัวละครเติบโต และพบความจริงของโลกครับ

เนื้อหนัก แต่จะเขียนให้ชวนติดตามว่า แต่ละตัวละครจะหาทางออกให้เรื่องที่เกิดขึ้นอย่างไร และกลับมาประสานความรู้สึกให้กันอย่างไร ประมาณนี้ครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 26 (หน้าที่ 11 : Update 14/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 16-04-2015 15:52:01
บทที่ 27 วันวาเลนไทน์ มาแล้วครับ มาดูกันว่า บิ๊กทำอะไรให้แทน แทนให้ของขวัญอะไร และไบรท์บุกไปหาแชมป์ถึงโรงเรียนจะเป็นอย่างไร

มาดูกันเลยครับ^^

**********

Chapter 27

“ไอ้บิ๊ก วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า”

เสียงสั่งพักของแชมป์ดังขึ้น ผมถอดหมวกกันน็อคออกมาดูผลงานการปั่นโดนัทรอบกรวย สัปดาห์นี้ผมต้องซื้อยางเส้นใหม่สำหรับน้องถ่านรอไว้สองชุดเต็มๆ (ยางหน้าเส้นละหกพันว่า ยางหลังเส้นละหมื่นกว่าเอง...ไม่เป็นไร เพื่อเซอร์ไพรส์แฟน ไม่แพงเลย ไม่แพงจริงๆ) เพราะแค่ที่ซ้อมปั่นโดนัทตอนนี้ ก็ทำเอายางสึกเป็นนิ้วไปแล้ว

“มึงแน่ใจเหรอ จะให้ของขวัญวาเลนไทน์แบบนี้” ไอ้แชมป์ แฟนกูทั้งคน จะธรรมดาได้ไง

“แน่ซิวะ กูถึงเอามึงมายืมซ้อม อีกอย่าง เพื่อนหอมแก้มเพื่อน ฟ้าไม่ผ่าหรอก” แชมป์มันถอนหายใจยาว

“ไม่ผ่า แต่กูเสียวเว้ย!!!” กลัวไรวะมึง...

“ไว้ใจกูหน่อย ระดับนี้แล้ว รับรอง ปลอดภัย” ผมคิดว่าผมทำได้นะ งั้น

“แชมป์ กูขอรอบสุดท้าย รับรองว่าปลอดภัย และตรงตามจังหวะที่กูคำนวณแน่นอน” แชมป์มองหน้าผมอย่างไม่แน่ใจ

“รอบเดียวนะเว้ย” เออ นั่นแหละเพื่อน ดีมาก...

แล้วรอบสุดท้าย ก็ลงตัวตามจังหวะ ท่ามกลางความโล่งใจของแชมป์ ที่ผมไม่เอาน้องถ่านคว่ำทับร่างมัน

“กูสงสารแทนอย่างวะ มีแฟนบ้าพลังอย่างมึงเนี่ย ชีวิตตื่นเต้นฉิบหาย” แชมป์กำลังสวมหมวกกันน็อค
 
“จะเดินกลับไปหาผัวมึงเอง หรือจะให้กูไปส่งครัช” นั้น ชูนิ้วกลางให้กูอีก ม่างๆๆ

แล้วผมก็ออกจากลานโล่งๆ ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ที่เอาไว้เก็บตู้คอนเทนเนอร์เก่าๆ เป็นที่ร้างที่ถ้าไม่เห็นคนเฝ้า ผมชอบมาซ้อมดริฟท์รถเล่นในลานนี้ประจำ บางทีก็ต้องขับหนีคนเฝ้าอย่างรวดเร็ว เพราะไม่งั้นคงไล่ทุบเละก่อนออกแน่นอน

“ขอบใจที่มาส่งแชมป์นะ” ผมไปส่งแชมป์ที่บ้าน วันนี้ไบรท์มาค้างด้วย เพราะเป็นวันศุกร์

“แทนรออยู่ที่โรงเรียนนะ รีบไปรับด้วยละ” ตอนนี้จะทุ่มตรงแล้ว ผมบอกว่าติดธุระกับโรงเรียน แทนรอผมจะสองชั่วโมงแล้วซิ รีบไปละ

“ขอบใจนะเว็ย ที่ไม่บอกแทนว่าเราไปทำอะไร” ไบรท์ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผม

“หรือบอกดีนะ...ล้อเล่น รีบไปรับแทนเลย” ผมตบกระจกหมวกกันน็อค แล้วรีบบิดไปรับแทนทันที

วันศุกร์รถติดเป็นบ้าเลย ผมไปถึงโรงเรียนแทนตอนทุ่มครึ่ง แทนโบกมือเรียกผมว่าอยู่ที่ป้ายหน้าโรงเรียน เพราะถ้าไม่โบก ผมคงเลี้ยวเข้าไปดูที่สนามบอลแล้วว่ายังอยู่เปล่า

“หิวไหมครับ โทษทีเสร็จช้าไปหน่อย” แทนพยักหน้าแบบงอนๆ

“ปะๆ ไปหาไรทานกันเถอะ” แทนสวมหมวกกันน็อคเสร็จ ซ้อนท้ายแล้ว ผมรู้ละ ไปทานอะไรดี

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผมพาแทนมาทานข้าวต้มปลาใกล้ๆ กับโรงแรม Chatrium ปลากะพงตัวใหญ่ถูกแขวนไว้หน้าร้าน เป็นสัญลักษณ์ว่ามาถึงร้านนี้แล้ว ร้านนี้แม่ผมชอบพามาทานเวลาที่แม่ผมได้หยุดอยู่กับผมบ้าง ข้าวต้มปลาคนละสองชาม ปลาลวกจิ้มจานใหญ่ ก็มากองตรงหน้าผมทั้งคู่แล้ว และเพราะความหิว จึงมีชามที่สามปิดท้าย

“ร้านนี้ตอนเด็กๆ เราชอบกินมาก ถ้าแม่เราไปรับที่โรงเรียน เราจะได้กินมื้อเย็นร้านนี้” ผมมาทีไร คิดถึงเวลาที่มีแม่อยู่กับผมทุกที
“ส่วนตอนนี้ เรามีแม่คุณแล้ว เลยชวนมากินนี่แหละ” แทนคงจะเลี่ยนเวลาผมหยอดหวานแบบนี้

“เราว่านะ อีกไม่เกินสามเดือน เราสองคงคงมีพุงกันชัวร์ เพราะบิ๊กตระเวณพาเรากินแทบจะทั่วกรุงเทพฯ แล้วเนี่ย” ใช่ครับ เดือนเดียว ผมพาแทนไปทานร้านโปรดผมแล้วประมาณ 15 ร้านได้

“ว่าแต่ ไบรท์เป็นไงมั่งอะ” อยากฟังว่าเพื่อนสนิทแทนเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อมีเพื่อนผมไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตแล้ว

“ร่าเริงเลยแหละ จากเก็กหล่อ กลายเป็นแป๊ะยิ้มไปละ ตอนซ้อมบาสฯ วิ่งยังกับกินยาบ้ามาชัดๆ เดี๋ยวนี้หัดเล่นกีตาร์ด้วย บอกจะเอาไปเล่นคู่กับแฟน” ผมนั่งขำจนต้องขอเผาบ้าง

“แชมป์มันก็บอก หวานเลี่ยนเช้า กลางวัน เย็น ชอบอุ้มไอ้แชมป์เล่น แล้วก็กำลังให้แชมป์สอนเล่นดนตรีด้วย” แทนหัวเราะเมื่อเอาเรื่องฝั่งผมไปปะติดปะต่อกับเรื่องของไบรท์

“แทน...ตั้งแต่เป็นแฟนกัน เราใจเย็นลงเยอะเลย ไม่ต้องทำอะไรดุดัน โชว์แมน แบบตอนคบกันคนอื่น เราสบายใจ ติ๊งต๊องได้ อ้อนได้” ผมยิ้มมุมปากแล้วจับมือแทนมาเขย่าเบาๆ
 
“ถ้าบิ๊กเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นเพราะเรา เราก็ดีใจที่ทำให้ชีวิตบิ๊กดีขึ้นเหมือนกัน” ครับ...

“ขอบคุณที่รักกัน...” แทนพยักหน้าให้ แล้วตอบมาว่า

“ขอบคุณที่ดูแลเรา” ครับ...คนน่ารักของผม

“เราเตรียมของขวัญวาเลนไทน์แล้วนะ พิเศษสุด หนึ่งเดียวในโลกนี้ ไม่มีใครให้ได้” แทนสนใจใช่ม๊า ว่ามันคืออะไร พอแทนถามว่า มันคืออะไร ผมก็คงบอกได้แค่

“ความลับ”

………………..

วันวาเลนไทน์ก็มาถึง โรงเรียนชายล้วนของบิ๊ก ป่านนี้คงวิ่งไปแจกขนมจีบให้สาวโรงเรียนใกล้ๆ กันหมด ส่วนผมเอง ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่รุ่นน้องผู้หญิง กับรุ่นพี่ผู้หญิงหลายคน ก็มีดอกไม้กับช็อกโกเล็ตให้ผมพอสมควร แต่ถ้าเทียบแล้ว ไบรท์ได้เยอะกว่าผมซะอีก แต่คนที่ให้ไบรท์นั้น

“แทน ถึงจะได้ของน้อยกว่าเรา แต่ที่มาให้เนี่ย สาวๆ สวยระดับต้นๆ ของโรงเรียนเราทั้งนั้นเถอะ คนอื่นเค้าอิจฉาแกจนตาลุกเป็นไฟไปแล้ว” ผมเปล่านะครับ สาวๆ เหล่านี้เค้าให้ผมเองทั้งนั้น

“ไบรท์ได้เยอะกว่า มหาชนกว่าเราอีก” ผมต้องไปช่วยถือของฝากไบรท์ คิดเอาซิ ใครเยอะกว่ากันแน่

“ว่าแต่เย็นนี้ รอของขวัญแชมป์เปล่าเนี่ย” ไบรท์ทำหน้าเจ้าเล่ห์พอผมถาม

“เย็นนี้จะขอเป็นแฟนอย่างเป็นทางการถึงหน้าโรงเรียนเลย” โห..ลงทุนจริงๆ

ส่วนบิ๊กเหรอ...บอกแค่ เย็นนี้จะไปรับที่ห้อง ให้ผมเอาของคนอื่นๆ ไปเก็บก่อน เหมือนรู้เลยว่าผมจะได้ของวันนี้เยอะ สงสัยบิ๊กเองก็คงได้เยอะไม่แพ้กัน แล้วในเวลาบิ๊กเลิกเรียนนั้น...

“ไอ้เชี่ยบิ๊ก ไอ้ขี้โกง มึงแย่งช็อกโกเล็ตกูทำไม” ตั้มโวยวายใส่ผม เพราะของที่สาวคอนแวนต์ใกล้ๆ มาฝากนั้นผมนั้น สาวทักตั้มก่อนก็จริง แต่พอเห็นผม ก็เดินมาให้ผมเลย ตั้มมันเลยมโนว่ามันควรได้ช็อกโกเล็ตแท่งนั้น

“ถ้าเค้าให้มึง เค้าให้ไปแล้ว ไม่วิ่งมาหากูหรอก” มึงก็ได้ของจากสาวๆ เยอะพอกับกูนั้นแหละ อย่ามาบ่นมาก

“ไอ้บิ๊กแมร่ง มีแต่ตัวท็อปๆ มาให้ถึงที่ กูละเบื่อมัน” โจ ช่วยไม่ได้ กูเกิดมาหล่อเอง แต่ที่ทำให้พวกผมสามคนถึงกับอิจฉาก็...

“แชมป์ ตุ๊กตาหมีใครวะ” แชมป์ถือตุ๊กตาหมีตัวค่อนข้างใหญ่เข้าห้องมา แต่ผมพอจะเดาออก แชมป์พยายามกลั้นยิ้มเต็มที่ แล้วมาเก็บของในห้องเรียนโดยไว

“เห้ย!!! เกินหน้าเกินตาวะ เป็น DJ มันดีแบบนี้เองเหรอวะ” ไอ้ตั้มกับโจรีบมาสำรวจหมีที่แชมป์พึ่งได้ ระหว่างที่เพื่อนผมสำรวจอยู่ แชมป์สบตากับผม แล้วขยิบตาให้ข้างหนึ่ง รู้เลยว่าใครให้มา แล้วตอนนี้คงอยู่ที่หน้าโรงเรียนผมด้วย

“กูไปละ เจ้าของหมีเค้ารออยู่” แน่นอนว่าไอ้โจกับตั้มจะไปดูด้วย ผมก็เลย...

“เพื่อนโจ เพื่อนตั้ม เราลืมไรเปล่า สาวใกล้ๆ โรงเรียนคู่อริเรา ตามธรรมเนียมนะเว้ย ต้องไปเก็บของเย้ยพวกมันด้วย กูรออยู่นะเว้ย ไวเลยๆๆ” ได้ผล ดึงความสนใจโจกับตั้มให้ตามผมไปได้สำเร็จ ผมหันไปขยิบตาให้แชมป์

เดี๋ยวถึงตาผมให้ของขวัญวาเลนไทน์กับแฟนผมบ้างละ

………………..

นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมทำอะไรที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกล้าทำ ผมยืนอยู่หน้าโรงเรียนแชมป์แล้ว ตอนนี้เลิกเรียนกันแล้ว นักเรียนหญิงโรงเรียนแถวๆ นี้ กับนักเรียนโรงเรียนของแชมป์ ก็เดินไปเดินมาอยู่ ผมมีตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่เตรียมมาพร้อมกับความกล้าที่จะขอเป็นแฟน ถึงจะแค่เดือนเดียว แต่ผมก็ค้นพบตัวเองชัดเจนมากขึ้น ว่าที่จริงแล้ว ผมไม่ได้ชอบแทนในฐานะแฟนหรอก แชมป์เหมือนคู่กัดกับผม ชอบขัดผมทุกอย่าง จนบางที เราแทบจะทะเลาะกันทุกห้านาที แล้วกลับมาหวานกันต่อในห้านาทีถัดไปได้ด้วยซ้ำ

“แชมป์ครับ เราอยู่หน้าโรงเรียนแล้ว” เสียงโวยวายแชมป์พุ่งทะลุสายมาหาผม

“ไอ้บ้า!!! ใครให้มาหาถึงที่แบบนี้” ก็มันต่างตรงไหนกับไปรอที่บ้านละครับ

“ถ้าไม่ลงมาหาภายในห้านาที จะตะโกนเรียกทั้งโรงเรียนจนกว่าจะมาด้วย เราทำจริง” ผมทำจริงนะ แต่...

“ไบรท์ไม่กล้าหรอก ปากดีตลอด” ท้าใช่มะครับ ได้เลย ผมกดวางสายไปเลย และเดินเข้าบริเวณโรงเรียน แล้วแชมป์ก็โทรกลับมาอย่างรวดเร็ว

“ครับ เอาละนะ 1 2 3” เสียงโวยวายทะลุสายก็ตามมา

“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ กำลังไปหา ห้ามทำไรบ้าๆ ด้วย” เอาจริงๆ ผมก็ไม่กล้าตะโกนหรอก แต่แชมป์คงกลัวผมทำจริง

“รออยู่นะครับ” ผมวางสายแล้วเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกง รอแชมป์มารับของ

ผู้ชายในชุดนักเรียน กางเกงสีดำตัดสั้น สะพายเป้กับอุ้มตุ๊กตาหมี มารอหน้าโรงเรียนชายล้วนแบบนี้ คิดว่านักเรียนเจ้าถิ่นจะมองเป็นไงครับ แน่นอนว่า สายตาทุกคู่ ออกแนวงงว่า ผมมาทำไม ถ้ากลุ่มที่เดินผ่านเป็นกระเทยหรือออกสาวหน่อย ก็จะซุบซิบเม๊าท์ผม ผมจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นละกันนะ

“มาถึงโรงเรียนเรา มีอะไรอะ” มาแล้วๆๆ ผมยืนอมยิ้มไม่ตอบ จนความเงียบเกิดขึ้น ท่ามกลางคนที่เดินไปมา

“ก็...วันนี้วันแห่งความรักใช่มะ” แชมป์พยักหน้า ผมยื่นตุ๊กตาหมีที่ใส่ถุงพลาสติกใสอย่างดีให้แชมป์

“เป็นแฟนกับไบรท์นะ” การบอกรักใครสักคน ต่อให้เตรียมความกล้ามาแค่ไหน น้ำเสียงที่เราบอกไป ก็ไม่ได้มั่นใจอะไรนักหรอก แชมป์ดูจะเมินๆ ไม่สนใจกับคำบอกรักผมด้วยซ้ำ

“แน่ใจแล้วเหรอ เรางี่เง่านะ ยิ้มไม่เก่ง เอาแต่ใจ ทนเราได้เหรอ” ผมพยักหน้า

“แล้วแชมป์รังเกียจคนพูดมาก ขยันเล่นมุขแป็กแบบเราไหมละ” แชมป์ก็ยังไม่มองผม แต่แก้มขาวๆ ของแชมป์มันเริ่มแดงๆ นี่ซิ

“ขอแล้วห้ามทิ้งด้วยนะ” แชมป์รับตุ๊กตาไปจากผมแล้ว งั้น...แปลว่าสำเร็จใช่มะ

“ครับ แฟนผม” แชมป์ก้มหน้างุดๆ เขย่าตุ๊กตาซ้ายขวาไปมา แล้วบอกว่า

“ไปรอที่บ้านเรานะ คุยที่นี่ไม่สะดวก เราไปเก็บของแป็ปนะ” แชมป์หันหลังแล้วรีบวิ่งไปเลย

เยส!!! สำเร็จแล้ว ผมละยิ้มหน้าบาน ไปรอแชมป์ที่บ้านละนะ

………………..

ห้าโมงเย็น ผมยังไม่เห็นบิ๊กกลับมาซะที รถติดเปล่านะ หรือติดธุระอะไรอยู่ ส่งข้อความไปก็ไม่อ่าน โทรไปก็ไม่รับ หายไปไหนของเค้านะ...ปกติบิ๊กไม่ปล่อยให้ผมรอนานแบบนี้นะ คิดอยู่ไม่นาน แล้วคุณชายก็โทรมาซะที

“ฮัลโหล นึกว่าหายตัวไปแล้วนะเนี่ย” แน่นอนครับว่าบิ๊กโทรมา

“ช่วยไอ้แชมป์มา เลยเสียเวลานิดหน่อย เดี๋ยวแทนลงมารอหน้าคอนโดเลยนะ เราใกล้ถึงแล้ว” ผมกลับมาห้องเปลี่ยนท่อนบนเป็นเสื้อยืด รอแฟนจนเกือบหลับแล้ว

บิ๊กมาถึงแล้ว ชุดขับมอไซค์เต็มยศ ผมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนไม่ได้แต่งตัวเลย ท่อนบนก็เสื้อยืดคอกลม ท่อนล่างก็กางเกงนักเรียน มีรองเท้าที่ใส่ผ้าใบไป เพราะซ้อนท้ายน้องถ่าน ไม่ควรใส่รองเท้าแตะ แล้วผมก็สวมหมวกกันน็อคกับนั่งซ้อนท้ายเรียบร้อย ครึ่งชั่วโมงต่อมา ผมก็งงว่า สถานที่ๆ บิ๊กพาผมมา มาทำอะไรกันแน่ มีแต่ลานโล่งๆ กับตู้คอนเทนเนอร์เก่าๆ วางซ้อนไปมา...แบบ นึกไม่ออกจริงๆ

“แทน ยืนตรงนี้นะ” ผมลงจากหลังน้องถ่าน บิ๊กให้ผมยืนอยู่กลางลาน

“เราขออะไรสองอย่างแทนนะ อย่างแรก แทนห้ามหลับตา อย่างที่สอง ห้ามขยับตัวทุกกรณี ถ้าขยับ อาจเกิดอันตรายได้นะครับ” แฟนผมต้องทำอะไรแผลงๆ แน่เลย

“ครับ เชื่อใจนะ” บิ๊กยกนิ้วโป้ง ก่อนจะตบกระจกหมวกกันน็อคลง

บิ๊กพาน้องถ่านออกไปไกลจากผมพอประมาณ แล้วหันหน้ารถมาตรงหน้าผม บิ๊กถอดหมวกกันน็อคออก วางไว้กับพื้นตรงนั้น แล้วเริ่มเร่งเครื่องอยู่กับที่ เสียงเร่งเครื่องที่ดังขึ้นเรื่อยๆ กับล้อหลังที่ไถอยู่กับพื้นจนเกิดควันขาว แล้วบิ๊กก็ควบพาหนะคู่ใจพุ่งเข้าหาผมอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ได้พุ่งมาชนผม บิ๊กกำลังควบน้องถ่านให้ยางหลังไถไปกับพื้น โดยมีล้อหน้าคุมทิศทางไว้ ล้อหลังที่ปั่นจนเกิดควันสีขาว กับทิ้งรอยสีดำที่พื้น บิ๊กพาน้องถ่านหมุนรอบผมเป็นวงกลม วงจากระยะไกล ค่อยๆ วนเข้ามาใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น จนเกือบจะประชิดผม

จังหวะที่บิ๊กหมุนรอบผมจนเหลือแค่ไม่กี่เซ็น ล้อหน้าของน้องถ่านจะสัมผัสกับปลายเท้าผมอยู่แล้ว พอดีกับที่บิ๊กตั้งรถเป็นแนวตรง แล้วบิ๊กใช้ล้อหน้ายันไว้กับพื้น โดยที่ท้ายของน้องถ่านยกขึ้นลอยเหนือพื้น ผมตกใจ แต่ทำตามที่บิ๊กสั่ง คือห้ามหลับตา กับขยับตัวออก จังหวะที่ท้ายของน้องถ่านยกลอยจากพื้นสูงที่สุด พอดีกับที่บิ๊กขยับตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย แล้วใช้ริมฝีปากสัมผัสเบาๆ ที่หน้าผากผมพอดี เสี้ยววินาทีที่บิ๊กจูบหน้าผากผมได้แล้ว ท้ายของน้องถ่านก็หล่นลงสัมผัสพื้น ก่อนที่บิ๊กจะเอาขาขวายันกับพื้นไว้ เพื่อไม่ให้รถล้มลงไป เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย บิ๊กขึ้นขาตั้ง แล้วดับเครื่อง ก่อนจะลงจากรถเดินมาจับมือผมทั้งสองข้าง

“ของขวัญวาเลนไทน์ครับ” ผมตื่นเต้นแทบตาย เข้าใจแล้วว่าบิ๊กหายไปไหนช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา คงหนีมาซ้อมนี่แหละ

“มองไปรอบๆ ซิครับ” ผมกวาดตามองรอบๆ รอยยางที่บิ๊กทำไว้ เป็นวงกลมไล่ระดับจากวงนอกเข้ามาจนถึงวงใน เหมือนวงในเนื้อไม้ ที่วนจากนอกเข้าใน โดยมีผมยืนอยู่ศูนย์กลางของมัน

“เราแค่ไม่อยากซื้อของให้ แต่อยากทำอะไรสักอย่างที่แฟนจดจำ แล้ว มีแค่เราเท่านั้นที่ทำได้” ผมยิ้มเขิน มันหวาดเสียวนะ แต่มันก็เป็นของขวัญวาเลนไทน์แบบที่เป็นตัวบิ๊กจริงๆ นั้นแหละ

“ขอบคุณครับ” งั้น ตาผมให้ของขวัญวาเลนไทน์บ้างแล้วแหละ

ผมหยิบสร้อยเงินที่มีป้ายแท็คแบบทหารแบบสองหน้า หน้าแรกตอกไว้ BIG Boy ลงวันเกิดบิ๊กเกิด 20 เมษายน ส่วนด้านหลัง ลงไว้ว่า “My Only Love” แล้วสวมให้บิ๊ก บิ๊กหยิบมาดู ก่อนจะกัดมันหนึ่งที แล้วจูบอีกที

“เราจะใส่ไว้ตลอด ไม่ถอดแน่นอน แทนเป็นแฟนคนแรก ที่มีของขวัญให้เรานะ” บิ๊กดูจะรักป้ายธรรมดาๆ ที่ผมให้นี้มาก เพราะมือยังกำไว้อยู่

“เรากลัวบิ๊กจะไม่ชอบด้วยซ้ำ” บิ๊กจูบหน้าผากผมอีกรอบ

“สิ่งที่แทนให้เราทุกอย่าง มีค่าสำหรับเราทุกชิ้น” บิ๊กกอดผมเบาๆ

“ขอบคุณที่รักเรานะ เราชอบพูดแบบนี้บ่อยๆ เพราะทุกวันที่เราตื่นมา เราขอบคุณที่มีแทนจริงๆ นะ รู้ไหม” บิ๊กกระขับกอดผมจนแน่นขึ้น

ผมก็ขอบคุณบิ๊กเหมือนกันนะ ที่ทำให้เรามีทุกวันที่ดีกว่าที่เคยเป็นมานั้นแหละ

**********

ตอนที่ 28 จะเป็นสอบปลายภาคของตัวละครในเรื่อง และเราจะได้รู้จักบ้านของแทนมากขึ้นด้วยครับ เจอกันวันเสาร์บ่ายๆ นะครับ^^

บทที่ 34 แต่งไปได้กลางๆ บทละครับ หวังว่าแฟนๆ ไบรท์กับแชมป์ อ่านแล้วจะชอบกันนะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 16-04-2015 16:07:40
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 16-04-2015 16:10:30
อ่านสปอยล์เจอ "บ้านแทน"

ซี้ดดดดดดดดดดเลยทีเดียว

 :ruready

***

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 16-04-2015 16:12:59
บิ๊กลงทุนมากๆ ไม่รู้ว่าแชมป์ถูกจุ๊บหน้าผากไปกี่ทีนะคะกว่าจะสำเร็จ.. ^^

เจอบิ๊กเข้าไป ไบร์ทเลยดูเป็นเด็กน้อยไปเลยย.. แต่เป็นเด็กน้อยที่น่ารักนะคะ :-[ มุ้งมิ้งๆ มาพร้อมกับพี่หมีด้วยน้าา

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 16-04-2015 17:46:55
อื้อหืออออ ไปสงกรานต์กลับมา คุณซิปบอยทำเรายิ้มไม่หุบเลย  :-[
อ่านประมาณ 3 ตอนรวดได้ ทั้งเขินทั้งฟิน โอยยยยย  :-[ :-[ :-[ :-[
ไปหวันดีกว่าค่าาาา  :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven ตอนบิ๊กกัดแล้วจูบแท็กที่แทนให้นี่......  :m25: :m25: :m25: เราเป็นแทนคงระเหยเป็นไออยู่ตรงนั้น  :กอด1: :กอด1:
ปล.จะติดตามต่อไปเรื่อยๆค่ะ อยากรู้ว่าใครจะมีอิทธิพลกับบิ๊กจนทำให้ทะเลาะกับทุกคนขนาดนั้นได้ 55555 จะเป็นคุณแม่รึเปล่าน้า หรือเป็นคนประเภทเดียวกับบิ๊ก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 16-04-2015 18:32:45
หวานนนซะ ทั้งสองคู่เลย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 16-04-2015 20:08:48
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 16-04-2015 20:14:35
หวานจนมดไต่ขึ้นจอ o18
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 16-04-2015 20:36:57
ของขวัญที่ให้แทนนี่เป็นอะไรแบบตัวตนของบี๊กมากๆ
บิ๊กนี่เหมือนกับแบ๊ดบอยตามตำนานเลยนะ  รักแรงเกลียดแรง
ที่จริงไม่ชอบมาม่าแต่เข้าใจว่าชีวิตคนไม่เรียบเสมอไป
ถ้าหากว่าทั้งบิ๊กกับแทนก้าวข้ามปัญหาด้วยกันไม่ได้ทุกอย่างก็จบ
ชั่วขีวิตคู่ก็จะมีมาแบบนี้เป็นระยะๆไปจน 40-60
ถ้าผ่านจุดนี้ไปก็ส่วนใหญ่ก็โอเคที่จะอยู่กันไปจนตายนะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: โคมรัตติกาล ที่ 16-04-2015 20:48:43
ฟินนนนนนนนน
ช่วงนี้หวานๆเนอะ น่ารักๆ
ตอนหน้าจะได้รู้จักบ้านแทนแล้ว
รอๆๆๆๆๆๆ
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 16-04-2015 20:58:02
 :mew3: ฟินเว้ยเฮ้ยยยยย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 16-04-2015 22:52:44
โหยย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 17-04-2015 00:23:18
หูยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 17-04-2015 22:33:32
ติดเรื่องนี้มากจนต้องกดเข้ามาดูเกือบทุกชั่วโมง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 18-04-2015 02:31:33
ติดเรื่องนี้มากจนต้องกดเข้ามาดูเกือบทุกชั่วโมง

ขอบคุณมากครับ จะพยายามทำให้ดีที่สุดนะครับ

-----------------------

อีกสักครู่ เดี๋ยวมาลงตอนที่ 28 ให้นะครับ เพราะวันเสาร์บ่าย ไม่ว่างครับผม^^""
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 18-04-2015 02:49:56
คุณซิปบอยอยู่ไหนน้าา เรานี่ตั้งตารอเลยค่า  :impress2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 18-04-2015 03:36:19
บทที่ 28 เป็นการสอบปลายภาคกันแล้วครับ จะขึ้น ม.5 กันแล้ว ติวหนังสือมันเครียด เลยแก้เครียดกันสักหน่อย บทนี้จะเป็นบรรยากาศชีวิตก่อนสอบ ที่เชื่อว่าทุกคนน่าจะเคยผ่านมา หรือใครเรียนอยู่ ก็อาจพึ่งผ่านไป หรือกำลังจะเจอกัน

บทนี้ยาว 5 หน้า A4 อีกบท เพราะผมใส่เรื่องที่บ้านของแทนไว้ด้วย ทำไมถึงมีเรื่องของที่บ้านแทน? และบทนี้ น่าจะทำให้ผู้อ่านรู้จักปูมหลังของแทนมากขึ้นด้วยนะครับ

เชิญชมกันเลยครับ

**********

Chapter 28

ฝันร้ายที่สุดของชีวิตการเรียนก็มาถึงอีกครั้ง “สอบปลายภาค” ถ้าแทนไม่ช่วยติวไว้ ผมแทบจะนึกไม่ออกเลยว่า ผมจะเอาอะไรใส่สมองไปเข้าห้องสอบ นับตั้งแต่หลังวาเลนไทน์ สามชั่วโมงก่อนนอน ไม่ว่าจะอยู่ห้องแทน หรือบ้านผม กลายเป็นเวลาที่แทนยึดมือถือ ห้ามผมเล่น iPad ติวเต็มที่ ให้พักได้ด้วยการกอด จูบ (แต่ห้ามเลยเถิดจนปล้ำติวเตอร์) ถ้าติวเสร็จ มีสิทธิคลายเครียดด้วยการเล่นหนึ่งยกกับติวเตอร์ก่อนนอน

“อ่าห์ๆๆๆๆ” ผมทิ้งตัวลงเตียงนอน ตามด้วยบิดขี้เกียจไปมาบนเตียง

“นอนดีๆ ซิครับ” ตอนนี้ผมนอนทแยงมุมหัวอยู่ปลายเตียง ขาอยู่หัวเตียง ผมลุกขึ้นนอนฝั่งขวาให้เรียบร้อย ก่อนที่แทนจะนอนฝั่งซ้าย พอแทนนอน ผมตระครุบตัวแทนทันที

“ติวให้เราแบบนี้ แล้วแทนจะเอาเวลาอ่านหนังสือตัวเองยังไงอะ” แทนยิ้มๆ แล้วยักคิ้วอย่างมั่นใจ

“ชิลล์มาก ติวให้บิ๊ก ก็เหมือนติวให้ตัวเองนั้นแหละ” ครับ..โทษที ไม่ได้เกิดมาเก่ง

ผมขยับตัวคร่อมแทนอย่างรวดเร็ว เพราะหลังติวเสร็จทุกคืน ผมต้อง....ขอรางวัลผ่อนคลายจากแฟนผม จริงๆ อย่าเรียกว่ารางวัลเลย เพราะการที่ผมอยู่กับแทนในฐานะแฟน ทุกคืนอย่างน้อยหนึ่งรอบ

“พรุ่งนี้เช้าต้องสอบปลายภาคไม่ใช่เหรอ” แทนเตือนความจำให้ผมต้องพักผ่อน

“เราคงสอบไม่รู้เรื่อง ถ้าไม่ได้...” ผมต่อประโยคให้จบด้วยการประกบปากแทนเบาๆ แรงบดของริมฝีปากกับลิ้นที่ผมสอดเข้าไป ทำให้แทนหลับตา แล้วมือซ้ายของแทนก็ลูบศีรษะเกลี้ยงๆ ของผม

“รู้ตัวเปล่าเดี๋ยวนี้ขี้เซามากขึ้น” กิจกรรมนี้ใช้แรงเยอะ ผมรู้สึกหมดแรงสุดๆ ถึงจะแค่รอบเดียวกับแทนก็เถอะ ทุกอย่างที่ออกจากร่างผมเข้าทางรักของแทน มันกระตุกเหมือนดึงเครื่องในผมให้หลุดออกเป็นชิ้นๆ แล้วเอ็นโดรฟีนผมก็หลั่งออกมาจนทำให้ผมหลับเอาตายได้เลยทีเดียว

ผมถอดเสื้อของแทนออก แล้วขบหน้าอก หัวนมทั้งสองข้าง ทุกอย่างเป็นไปอย่างเบามือที่สุด รอยที่คอกับหน้าอกของแทนตอนนี้ มีทั้งรอยเก่าและรอยใหม่ผสมกันไป ที่ว่างตรงคอที่ผมพอจะดูดได้ ก็คงสงวนให้มันสะอาดไว้หน่อย แทนร้องเบาๆ ตอบรับการดูดขบของผมตอนนี้ แล้วผมก็ถอดกางเกงของแทนออกก่อนจะสูดกลิ่นหอมใต้ร่มผ้า แล้วพลิกตัว ยกขาทั้งสองของแทนขึ้น ก่อนจะดูดกับเลียทางรักของแทนสักนิด

สวมเสื้อผ้าให้ตัวเอง กับทาหล่อลื่นให้ทางรักของแทนเสร็จแล้ว ผมเข้าแล้วนะ...ช้าๆ ค่อยๆ ถึงผมจะทำเกือบทุกวัน แต่ทางรักของแทนก็ยังเข้ายากเหมือนครั้งแรกเสมอ ผมต้องค้างเอาไว้ก่อนทุกครั้งเมื่อเข้าไปได้ทั้งหมดแล้ว สิ่งเดียวที่แทนต่างจากทุกคนที่ผมทำกิจกรรมเดียวกันนี้คือ ผมอยากให้แทนมีความสุขทุกครั้ง ทุกท่า เช่นเดียวกับที่ผมมีความสุขเช่นกัน

ผมยกตัวแทนขึ้นกอดไว้ นั่งขัดสมาธิเอาขาล็อคกับลำตัวท่อนล่างของแทนไว้ ส่วนแทนที่นั่งทับท่อนล่างผม ตอนนี้ก็เอาขาล็อคตัวผมแล้ว เราสองคนอยู่ในแบบเดียวกับตัว V ผมขบดูดหัวนมของแทน หรือไม่ก็ดูดหน้าอกจนเป็นรอยเพิ่มอีก ในขณะที่แทนค่อยๆ ขยับเอวขึ้นลง สลับกับขยับเอวซ้ายขวาบ้าง

เสียงหอบหายใจของผมกับแทนเริ่มดังขึ้น เมื่อแทนเร่งความเร็ว ในขณะที่ผมเองก็พยายามกลั้นไม่ให้มันเสร็จ แทนเริ่มร้องดังขึ้นเรื่อยๆ ผมเองก็เริ่มกลั้นไม่อยู่แล้ว หน้าท้องของผมรู้สึกเปียกจนแฉะ เป็นสัญญาณว่าแทนเสร็จแล้ว แต่แทนยังคงเขย่ารัวๆ อีกสักเล็กน้อย ก่อนจะกระแทกตัวลงแรงๆ จนผมกลั้นไว้ไม่อยู่ ทุกสิ่งที่ออกไป ผมต้องกอดแทนแน่นๆ เพื่อให้ทุกอย่างที่ออกไปนานอยู่หลายวินาทีหมดเรียบร้อยก่อน เมื่อทุกอย่างเสร็จ หน้าผมตอนนี้ซุกอยู่ที่หน้าอกของแทนที่เหงื่อซึมเปียก

“อาบน้ำกันใหม่นะ” แทนบอกผม หลังจากสัมผัสได้ว่าผมก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว

ผมรวบรวมแรงที่เหลือทั้งหมด อุ้มแทนที่ยังค้างอยู่ท่าเดิมลงจากเตียง แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะปล่อยให้มันอ่อนตัวจนออกมาเอง แล้วผมค่อยปล่อยแทนลงไปยืน แทนเองก็เกือบยืนไม่ได้เพราะขาอ่อนแรง แล้วเราสองคนก็เริ่มอาบน้ำให้กันและกัน

“เราต้องไปสอบได้แน่นอน เพราะตอนนี้เราสบายตัวสุดๆ” แทนเอาฝักบัวที่กำลังอาบอยู่ฉีดใส่หน้าผม

“ถ้าบิ๊กสอบตก จะงดทำการบ้านบนเตียงหนึ่งเทอม” ไม่!!!! อย่าขู่แบบนี้ซิ เราขาดใจตายพอดี

แล้วแทนก็หัวเราะสะใจขณะอาบน้ำ เพราะผมเหวอไปเต็มๆ

………………..

มอไซค์สีดำด้านคาดแดงที่หลายคนในโรงเรียนคงคุ้นตาดี กำลังจอดส่งผมใกล้ๆ กับตึกเรียน บิ๊กในชุดขับมอไซค์เต็มยศ มาส่งผมตอนเช้า เพราะวันสอบของเราไม่ตรงกัน บิ๊กเหลือสอบวันสุดท้ายคือพรุ่งนี้ แต่วันนี้เป็นวันสอบวันแรกของโรงเรียนผม

“ทำข้อสอบให้ได้นะครับ” บิ๊กอวยพรผมก่อนจะขึ้นตึก

“ชิลล์ๆ สิวๆ” ไม่งั้นเก็งข้อสอบคุณชายไม่แม่นหรอก

“คร๊าบ...คนเก่ง คนน่ารัก และรักเรา” ถึงมีสีหน้ายิ้มเรียบๆ แต่น้ำเสียงอ้อนแบบบิ๊ก หาใครทำให้น่ารักก็คงยากอยู่ ยิ้มที่ผมส่งให้บิ๊ก เชื่อได้เลยว่าวันนี้ข้อสอบไม่ยากเกินแน่นอน

บิ๊กใส่หมวกกันน็อคแล้วขับน้องถ่านไปโรงเรียนต่อ เพื่อนๆ ของบิ๊กนัดอ่านหนังสือกันที่บ้านแชมป์ (ซึ่งเดาได้ว่า อ่านอยู่สิบห้านาที แล้วเล่นเกมกันต่อยันดึก) แต่ยังไม่ทันหันตัวเดินนั้น...

“ไบรท์ ปล่อย” ผมโดนปิดตาด้วยฝีมือไบรท์อีกแล้ว

“ไม่ได้แกล้งนาน เลยเล่นหน่อย” มือเค็มเหมือนเดิมนะ

“โน่น เก็บไว้ไปเล่นกับแฟนไบรท์ไป” ไบรท์ทำหน้าเหมือนคนกลัวแฟน

“รายนั้นได้ชกเราก่อนซิ นี่นะ เล่นจะเอ๋ กอดตอนเผลอทีไร ไม่ศอกก็ต่อยเราทุกที” โอ็ย..ขำ สมน้ำหน้า

“นี่...แฟนแทนอะ เมื่อไหร่จะเลิกเป็นผีดูดเลือดเนี่ย” หมายถึง...อ้อ คอผมใช่มะ

“อิจฉาก็บอกมา...” ไบรท์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“ไว้ไปถามบิ๊กมันเองละกัน เราไปละ บายๆๆ” มาไว เคลมไว ไปไวจริงๆ สงสัยต้องรอถามแฟนผมละ ว่าไบรท์มีของดีอะไรไว้กับแชมป์ไว้เปล่า

ระหว่างที่แทนกำลังสอบอยู่ ตอนนี้ผม แชมป์ โจ ตั้ม นั่งกันคนละมุมห้อง กำลังง่วนกับวิชาที่โหดที่สุด ที่กำลังจะเจอพรุ่งนี้ นั้นคือเลขเสริม...ที่ยากเชี่ยๆ แต่การได้เคล็ดลับจากแทนในการแก้โจทย์ ถึงจำได้ไม่หมด แต่ก็จดไว้ว่า ตรงไหนที่ผมลืม หรือติด คืนนี้ค่อยไปถามก็ได้

“เอ้ย!!! เที่ยงแล้วเว้ย หิวๆๆๆ” เสียงโวยวายไอ้ตั้ม ทำให้เราพวกเรารู้ว่าถึงเที่ยงแล้ว

“แดกไรครับเพ่ จะได้โทรสั่ง ไก่ทอด พิซซ่า หรือเบอร์เกอร์” แชมป์ที่ยังอ่านหนังสืออยู่ถามพวกที่เหลือ

“เอาอิ่มๆ อะมึง” โจผู้ทานแหลก แต่ไม่ค่อยจ่ายเงินย้ำมา

“ไก่ทอดวะ กูอยากกิน” ของโปรดผมเลย

“พิซซ่าวะ กูว่าอิ่มชัวร์” ไม่เอาวะ กูแดกกับแฟนบ่อยแล้ว

“เอางี้ ครึ่งทาง เอามาทั้งคู่ เพราะกูแดกหมด” สมกับเป็นโจผู้กินเรียบจริงๆ

สี่สิบห้านาทีต่อมา พิซซ่าถาดใหญ่สองถาด กับไก่ทอดถังใหญ่ 12 ชิ้น และน้ำอัดลมขวดสองลิตร ก็วางอยู่โต๊ะกินข้าวบ้านแชมป์ ตอนจ่ายเงิน เราทุกคนตกลงให้ไอ้โจจ่าย เพราะค่าอาหารมื้อนี้ เคลียร์หนี้สิ้นที่ยืมทุกคนได้พอดี

“สัส พวกมึงแมร่งทำกูหมดตัว กลับบ้านไงวะเนี่ย เชี่ยบิ๊กมึงต้องไปส่งกูด้วยเลย” ปากบ่น แต่มือนี่หยิบไวนะโจ

“แหม่ ที่ยืมพวกกู กับชักดาบเวลากินข้าวด้วยเนี่ย จะให้กูทวงแบบไหน แบบพี่เฉโปมะ” ไอ้ตั้มจัดไปดอก แต่โจทำไม่รู้ไม่ชี้ กูกินอย่างเดียวต่อไป

“ครึ่งบ่ายถึงเย็นนี้ จะรอดไหมวะกู อ่านแล้วง่วงเหี้ยๆ” ตั้มกำลังฉีกไก่เข้าปาก ก็น่าบ่นอยู่นะ อ่านหนังสือห้านาที หลับสิบห้านาที สะดุ้งมาอ่านต่ออีกแป็ป ก็หลับต่อเนี่ย

“กูว่าแยกกันอ่าน ไม่รอดแน่ๆ แต่ในที่นี้ ก็ไม่มีใครติวให้ได้นี่ซิ” ความคิดไอ้โจมันก็จริงอยู่ แต่นั้นก็...

“ไหนใครบอกไม่ยาก อ่านเองก็ได้” แชมป์สวนกลับมาที โจถึงกับเงียบ เพราะไอ้นี่แหละ คนบอกในกลุ่ม LINE ว่า ไม่ต้องนัดไอ้เอ๋อห้อง 1 มาติวให้ก็ได้

“สงสัยจะได้ Let it go ใช่มะ” แชมป์แมร่งพูดโดนใจพวกเรามาก

หลังทานมื้อเที่ยงเสร็จ พวกเราทุกคนเลย Let it go กันจริงๆ แชมป์กับโจเล่นเกม Play Station ในห้องแชมป์ ไอ้แชมป์นอน ส่วนผม อ่านๆ พักๆ แต่หนักไปทางพักมากขึ้น

รอเวลาบ่ายสาม จะไปรับแฟนละ...

………………..

สอบวันแรกของผมผ่านไปด้วยดี แต่คืนนี้ ผมต้องช่วยบิ๊กที่พกคำถามโจทย์เลขมากมายมาถามผม แต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถ หวังว่าแฟนผมจะเข้าห้องสอบแล้วไม่เหวอเมื่อทำข้อสอบจริงแล้วกันนะ

“แทน ปิดเทอมนี้กลับบ้านที่ขอนแก่นเปล่า” ผมก็ยังไม่ได้คิดว่าจะกลับไปดีไหม...

“ยังไม่ได้คิดเลย แต่คงกลับไปสักอาทิตย์นึงได้” ทำไมเหรอบิ๊ก

“จะขับรถไปส่งแทนให้ถึงบ้านไง” เหนื่อยแย่ อย่าเลยบิ๊ก

“ก็ ถือโอกาสไปเที่ยวด้วยไง เดี๋ยวเราไปเช่าโรงแรม แล้วให้แทนพาทัวร์เอาไง” บิ๊กตะแคงตัวให้ชิดผมมากขึ้น

“งั้นเอางี้ เรากลับบ้านสักอาทิตย์ เดี๋ยวเรากลับมาให้บิ๊กพาไปเที่ยวสักสองสามที่แทน เอามะ” ผมไม่อยากให้บิ๊กไปส่งผม หรืออยู่แถวบ้านผมนะ

“ไม่อยากให้เราไปส่งที่บ้าน กลัวโดนลูกซองจากพ่อตา แม่ยาย เหรอครับ” ไม่ล้อเล่นนะบิ๊ก เรากลัวจริงๆ

“กลัวจะไม่แค่ลูกซองอะซิ พ่อ แม่ เรา ดุจะตาย บิ๊กนึกไม่ออกหรอก ว่าถ้าเราพาบิ๊กไปเที่ยวบ้าน มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง” ใบหน้าเด็กขี้สงสัยของบิ๊ก ทำให้ผมไม่อยากตอบเท่าไหร่

“ไม่ต้องห่วงนะ เราแค่ไปส่ง รับรอง ไม่ทำอะไรให้พ่อแม่แทนไล่ยิงเราแน่นอน” ผมพลิกตัวมาคุยกับบิ๊ก

“เราขอละกัน พ่อแม่เรา คงไม่ปลื้มบิ๊กกับเรื่องของเราแน่ๆ บิ๊กจะเดือดร้อนเปล่าๆ” บิ๊กพยักหน้าตกลง ก่อนจะต่อรองว่า

“งั้นเอางี้ เราไปส่งจุดที่แทนคิดว่า ส่งเสร็จ รอที่บ้านมารับได้สบายสุดละกัน โอเคมะ” ผมคงห้ามไม่ได้ นี่คงดีที่สุด สำหรับความต้องการของบิ๊กเช่นกัน

บิ๊กดึงผมไปจูบปาก ลิ้นที่คลึงกับลิ้นผม ให้น้ำหนักที่นุ่มนวลมากกว่าปกติ ก่อนที่บิ๊กจะปล่อยมันออก แล้วลูบหัวผมช้าๆ

“เราก็กลัวแม่เราไม่ยอมรับเรื่องของเราเหมือนที่แทนกลัวนั้นแหละ แต่เราจะทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝั่งเห็นว่า เรื่องของเรามีอนาคต เราทั้งคู่ทำได้แน่นอน ถึงมันจะหลายปี แต่ก็ไม่นานเกินรอใช่มะครับ” ผมก็เชื่อในความตั้งใจของบิ๊กเช่นกัน

“ตื่นนอนแล้ว ทำอะไรอร่อยๆ ให้เราทานนะ เดี๋ยวหัวไม่แล่น เที่ยงสอบเสร็จ จะรีบกลับมาทานฝีมือแฟนนะครับ” บิ๊กหอมแก้มผม ก่อนจะกลับไปนอนเหมือนเดิม

ผมจะเชื่อในสิ่งที่เราสองคนเป็นอยู่ เชื่อว่ามันต้องมีอนาคตแน่นอน

………………..

หนึ่งปีที่แล้ว...ผมกำลังนั่งที่โซฟาหนังในห้องทำงานของคุณพ่อ คุณแม่ ห้องนี้สำหรับลูกน้องพ่อแม่ผม บรรยากาศไม่ต่างอะไรกับห้องเชือด พ่อกับแม่ผม กำลังมองผมด้วยสายตาแห่งความผิดหวัง เสียงถอนหายใจของแม่ คือการเริ่มต้นเรื่องทั้งหมดของผม

“แทน...ลูกเป็นอย่างที่เป็นข่าวใช่ไหม” ผมพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะตอบกลับ แต่...แม่ลุกขึ้นตบหน้าผมแรงมาก แรงจนผมหน้าหันล้มไปบนโซฟา

“ลูกฉีกหน้าพ่อกับแม่แบบนี้ได้ไง พ่อกับแม่ไม่เคยเลี้ยงเราให้เป็นเด็กใจแตกแบบนี้นะ” เสียงตวาดของพ่อดังขึ้นเป็นไม้ที่สอง

“ผมขอโทษ...ครับ” ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี นอกจากคำนี้

“ลูกทำอะไรลงไป คิดถึงหน้าพ่อแม่บ้างไหม คิดถึงชื่อเสียงตระกูลเราไหม พ่อจะลง สส. สมัยหน้า ตำแหน่งนายก อบต. ของแม่อีกละ ลูกน้องพ่อกับแม่เค้าเอาไปนินทากันถึงไหนแล้ว” แม่ผมเริ่มส่งเสียงตวาดแบบคนเก็บอารมณ์ไม่อยู่

“พ่อกับแม่ไม่อยากได้ลูกเป็นตุ๊ดเป็นแต๋ว พ่อมั่นใจว่าไม่ได้เลี้ยงแกมาเป็นแบบนี้” ผมไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะครับ...

“ผมไม่ได้เป็นตุ๊ด...” ผมไม่ชอบคำนี้เลย มันไม่ใช่ผม

“แล้วไอ้ที่แกไปนอนให้ผู้ชายทำอุบาทว์นั้นคืออะไร!!!” พ่อผมผลักหัวผมจนเซไปกระแทกกับที่วางแขนของโซฟา ผมรู้สึกได้ว่าหัวโนอยู่...เจ็บ น้ำตาแห่งความเจ็บไหลออกมาจนผมคุมไม่ไหวแล้ว

“ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น ผมรักพี่เค้าจริงๆ ผมไม่รู้จะบอกยังไงกับคุณพ่อ คุณแม่ ว่าผมชอบผู้ชาย” ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับผม มันเป็นความรู้สึกที่ผมบอกใครไม่ได้ ปรึกษาใครไม่ได้

“วิปริต...ลูกทำให้พ่อ แม่ ผิดหวังมากที่สุด แม่กับพ่อคุยกันแล้ว จะส่งแกไปหาจิตแพทย์รักษาอาการนี้” ผมผิดปกติใช่ไหม

“จะไม่มีใครต้องไปหาจิตแพทย์ทั้งนั้น!!!” เสียงคุณยาย...ช่วยผมด้วยครับ

“คุณแม่คะ หลานคุณแม่เสียคนก็เพราะคุณแม่ใจดีนี่แหละ” ผมทำให้แม่ต้องทะเลาะกับคุณยายอีกแล้ว

“อะไรคือเสียคน แกรักลูก หรือห่วงแต่หน้าตาตัวเองกันแน่ละ ที่ผ่านมาลูกแกทำอะไรให้แกสองคนบ้าง คิดดูบ้างซิ” ไม้เท้าของคุณยายกำลังกระทืบพื้น จนเสียงดังตามคำพูดที่กำลังปะทะกับแม่ผมอยู่

“ถ้ากลัวคนนินทา ก็ให้แทนไปเรียนกรุงเทพฯ ไม่ก็ต่างประเทศมันซะเลย จะได้ไม่ต้องให้ใครมาพูดถึง” คุณยายครับ ผมขอโทษ...

“นั้นยิ่งไกลหูไกลตานะครับ ขนาดอยู่ใกล้เรา ยังก่อเรื่องงามหน้าขนาดนี้ อยู่ไกลกว่านั้น ไม่ยิ่งกว่านี้เลยเหรอครับ” คุณยายยกไม้เท้าฟาดใส่หัวคุณพ่อ

“พวกแกสองคนเคยทำผิดไหม ถ้าเคยทำ แล้วคนเป็นแม่อย่างฉัน เคยตบตีลูกแบบที่แกทำกับหลานฉันไหม!!! ตอบ!!!” ผมเห็นคุณพ่อกับคุณแม่ กำมือโกรธ

“ถ้าไม่ปล่อยให้เด็กล้มแล้วลุกเอง แทนจะโตเป็นผู้ใหญ่ได้ไง พวกมึงสองตัว ก็ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้เหมือนกัน” คุณพ่อกับคุณแม่ได้แต่อยู่นิ่งๆ ในขณะที่คุณยายตวาดใส่อยู่

“แกสองคนเคยคุยกับลูกบ่อยแค่ไหน เคยกอดมันไหม เคยถามเปล่าว่าลูกคิดอะไร ชอบอะไร แทนเป็นเด็กเชื่อฟัง อยู่ในโอวาท เรียนได้ที่หนึ่ง แกสองคนอยากให้ทำอะไร ลูกแกก็ทำให้ไม่เคยขัด แล้วมีเรื่องแบบนี้ ทำไมแกสองคนไม่คิดจะอยู่ข้างมันบ้างละ ตอบ!!!” ความเงียบของคำถามนี้ ทำให้ทุกอย่างในห้องนี้ตึงเครียดยิ่งกว่าเดิม ก่อนที่คุณยายจะเดินมาหาผม

“ไปเถอะ มาหายายนะ” ผมกลัวครับ...คุณยายประคองผมเดินออกไป

“ดี!!! ให้ทายกันเข้าไป แล้วคุณแม่จะเสียใจ!!!” สิ้นเสียงคุณแม่

“ถ้าแกไม่อยากเลี้ยงลูก ก็ไม่ต้องเรียกแทนว่าลูก ฉันเลี้ยงเองก็ได้” เสียงตวาดของคุณยาย ทิ้งไว้ขณะที่พาผมออกจากห้องทำงานของคุณพ่อ คุณแม่ แล้วกระแทกประตูใส่จนปิดดังมาก

ที่เรือนคุณยาย ผมนอนอยู่ที่ตักคุณยาย...มือของคุณยายที่แห้งกร้านตามแบบผู้หญิงอายุ 80 กว่า กำลังลูบหัวผมช้าๆ

“ผมขอโทษครับ...” คุณยายยังคงลูบหัวผมช้าๆ
 
“หลานไม่ได้ตั้งใจทำ หลานแค่เจอคนไม่ดีคนนึงในชีวิต” แต่สิ่งที่เกิดขึ้น ผมต้องรับผิดชอบมัน

“ผมขอโทษ ที่ผมไม่ได้เป็นผู้ชายแบบที่คุณพ่อ คุณแม่หวัง” ผมรู้สึกเกลียดสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่มากๆ คุณยายจับผมลุกขึ้นมากอด

“ยายขอให้หลานเป็นคนดี เพราะหลานเป็นความสุขชิ้นสุดท้ายที่ยายมีอยู่” คุณยายกอดผมไว้

“ยายจะอยู่จนกว่าหลานจะเป็นผู้ใหญ่ เวลาที่เหลือของยาย คงพอเลี้ยงเราให้โตนะ” ไม่เอานะครับ คุณยายอย่าพูดแบบนี้

“คุณยายต้องไม่ทิ้งผมไปไหนนะ” คุณยายยังคงกอดและลูบหัวผมอย่างเอ็นดู

“ผมควรทำไงกับเรื่องนี้ดีครับ” ผมเองก็คิดไม่ออก คลิปที่หลุดไป สิ่งที่เกิดขึ้นที่โรงเรียน ทำให้ผมรับมือไม่ได้เลย

“จำไว้นะ ไม่มีใครลดคุณค่าของเราได้ ถ้าเราไม่ได้เป็นอย่างนั้น หลานไม่ต้องไปสนใจ วันนึง ทุกคนจะเห็นแล้วเข้าใจเองว่า หลานไม่ได้เป็นอย่างนั้น” ครับ...ผมจะจำไว้

“หลานไม่ได้เป็นตุ๊ด ไม่ต้องไปโรงพยาบาลบ้า หลานเป็นผู้ชาย สำหรับยาย หลานน่ารักมาก และหล่อมากด้วย” ขอบคุณครับคุณยาย

“แต่ผม...ไม่ได้ชอบผู้หญิงนะครับ ผมจะเป็นผู้ชายได้เหรอครับ” คุณยายถอยผมออกจากกอด แล้วเช็ดน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้าประจำตัวของท่านให้ผม

“หลานก็ไม่ได้ทำอะไรตุ้งติ้งแบบกระเทยนี่ ฉะนั้นหลานเป็นผู้ชายแน่นอน ถึงยายจะแก่ แต่ยายก็ไม่ได้ตกโลกนะ ถ้าหลานรักและชอบเพศเดียวกัน ยายเปลี่ยนอะไรที่เป็นหลานไม่ได้หรอก สิ่งเดียวที่ยายอยากได้จากหลานคือ ยายต้องมั่นใจว่า หลานคนเดียวของยายคนนี้ โดขึ้นแล้ว จะอยู่ได้อย่างมั่นคง มีความสุข แค่นี้ยายก็หมดห่วงแล้ว” รอยยิ้มบนใบหน้าที่ผ่านโลกมานานขอบคุณยาย เปี่ยมด้วยความหวังที่มีให้ผม จนผมรู้สึกเกลียดตัวเอง ที่ก่อเรื่องงามหน้าแบบนี้

“ตั้งใจอ่านหนังสือ สอบเข้าโรงเรียนดีๆ ที่กรุงเทพฯ ให้ได้นะ ลืมเรื่องไม่ดีที่นี่ แล้วเริ่มต้นใหม่นะ ถ้าพ่อแม่เราไม่ตกลง ยายจะออกค่าเรียน ค่ากินให้เองทั้งหมด จะเรียนถึงด็อกเตอร์ ยายก็ออกเงินไหว” คุณยายลูบหัวผมด้วยรอยยิ้มที่ไม่เคยหายไปจากใจผม

“ผมจะไม่ทำให้คุณยายผิดหวังนะครับ” ผมกอดคุณยายอีกครั้ง

“หลานเป็นเด็กดีสำหรับยายเสมอนะ”

“แทนๆๆๆ เป็นไรอะ แทนๆๆๆ” เสียงบิ๊ก...ผมฝันอีกแล้ว ผมตื่นขึ้น กอดบิ๊กแน่นๆ ปล่อยน้ำตาที่จมในใจผมนานออกมาเต็มที่

“ช่วยเราด้วย...” บิ๊กกอดผมแน่นมาก มือของบิ๊กลูบหัวผมเบาๆ บิ๊กกดจูบที่กระหม่อมผมค้างไว้

“ฝันร้ายเฉยๆ เราอยู่นี่นะ แทนไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น” บิ๊กพูดขณะยังกดจูบที่กระหม่อมผมค้างไว้อยู่

“กอดเราไว้แบบนี้ได้ไหม” ผมร้องไห้เหมือนคนขวัญเสีย บิ๊กกดจูบแรงขึ้นอีกนิด เพื่อบอกผมว่าทุกอย่างจะปลอดภัย

อย่าปล่อยเรานะ...เราไม่อยากคิดถึงมัน ไม่ว่าจะเวลาไหน ขอให้ผมรับรู้แค่ปัจจุบันก็พอ...

**********

บทที่ 29 ขออนุญาตไม่กำหนดเวลาแน่นอนนะครับ อาจจะลงตอนบ่ายของวันอังคาร หรืออาจเป็นตอนดึกๆ เพราะตารางวันจันทร์ถึงพุธแกว่งจนไม่แน่นอนมากครับ แต่ได้อ่านอย่างช้าสุดวันพุธแน่นอนครับ

ตอนนี้เขียนถึงบทที่ 35 บทสุดท้ายที่จะอ่านแล้วยิ้ม หวาน ก่อนที่มรสุมใหญ่จะมาอีกหลายบทเลยครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 (หน้าที่ 12 : Update 18/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 18-04-2015 05:51:38
อ่านเจอพ่อแม่แบบนี้แล้วอยากร้องไห้
ยิ่งวันนี้ไปอ่านเจอพี่ชายซ้อมน้องเพราะว่าน้องเป็นเกย์
อยากจะถามพ่อแม่แทนว่าไม่รักลูกบ้างหรือไง
แต่พอเจอคำพูดของพ่อแม่แทนก็เลยเข้าใจ
คุณยายทันโลกจริงๆ
ยังดีที่แทนยังมีคุณยายเป็นที่พึ่งทางใจ
อยุ่กับแทนนานๆนะคะคุณยาย

อยากจะบอกบิ๊กว่าถนอมแทนหน่อยนะ
ฝ่ายรับก็อานเป็นเหมือนกันนะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 (หน้าที่ 12 : Update 18/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 18-04-2015 08:45:55
ถึงกับต้องบวกเป็ดให้รอบที่สี่
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 (หน้าที่ 12 : Update 18/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 18-04-2015 09:12:57
อ่านแล้ว เม้นต์ไม่ออก  :hao5:

สงสารแทยที่แบบ ทำดีทุกอย่างมาตลอดแต่พอมีหนึ่งเรื่องที่ไม่ดีก็กลายเป็นคนไม่ดี
อารมณ์จุดสีดำบนกระดาษขาว ทุกคนมองสิ่งที่เด่นกว่าจนไม่สนใจพื้นเพของมัน

ถ้าสมมติแทนไม่ใช่แทนแบบนี้ แต่เป็นแทนทำตัวไร้สาระไปวันๆพอเกิดเรื่องมันก็จะเป็นว่า ก็แค่มีเรื่องเพิ่มอีกหนึ่งเรื่องจนไม่ได้ทำให้รู้สึกผิดหวังมากมายกว่าเดิมสักเท่าไหร่

ปล.เราเป็นคนพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง 5555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 (หน้าที่ 12 : Update 18/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 18-04-2015 09:19:49
พ่อกับแม่แทนเป็นอะไรมากไหมคะ..หืมๆ? ที่มีแทนออกมาลืมตาดูโลกได้เนี่ย เพราะทำตามหน้าที่ที่ว่า 'ต้องมี' ใช่ไหมคะ?? น่าเกลียดค่ะ คนแบบนี้ไม่เหมาะที่จะเป็นพ่อคนแม่คนได้จริงๆ เชิญกอดคออยู่กับชื่อเสียงจอมปลอมกันไปสองคนเลยนะคะ ที่สำคัญเราว่าคนที่ควรรักษาอาการทางจิตน่ะ มันสมควรเป็นคุณทั้งคู่มากกว่าอีกค่ะ..

โอ๋ๆ นะแทน :กอด1: โชคดีจังค่ะที่แทนยังมีคุณยายคอยอยู่เคียงข้าง..
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 (หน้าที่ 12 : Update 18/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Minty ที่ 18-04-2015 09:24:35
อ่านแล้วรู้สึกรักคุณยายมากอ่ะ  :กอด1:

คุณยายเข้าใจโลกปัจจุบันได้ดีกว่าพ่อแม่ซะอีก  o13

บางทีพ่อแม่ก็ควรเอาใจเขามาใส่ใจเรานะ

ไม่ใช่ว่าคิดเองเออเองแล้วจะมาบังคับลูกนู่นนี่นั่น :z6:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 (หน้าที่ 12 : Update 18/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 18-04-2015 10:47:50
เดี๋ยวนี้พ่อแม่เข้าใจจิตใจลูกน้อยลงทุกวัน เพราะเลี้ยงลูกด้วยหน้าจอ เฮ้ยยยย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 (หน้าที่ 12 : Update 18/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 18-04-2015 11:31:30
อืม... อ่านแล้วก็เข้าใจทุกฝ่ายนะคะ เราว่าพ่อแม่แทนไม่ได้ไม่รักลูกมากขนาดนั้นหรอกค่ะิเขาแค่ห่วงหน้าตาตัวเองเท่านั้น หน้าที่ความรับผิดชอบและภาพลักษณ์ของเขาเป็นสิ่งสำคัญกันมากๆ บวกกับคงเป็นคนหัวโบราณด้วย ก็เลยมีมุมมองแบบนั้น ของแบบนี้แทนต้องใช้เวลา พิสูจน์ให้เขาเห็นเลยค่ะ ไม่ว่ารสนิยมเราจะเป็นยังไง เราก็ยังเป็นลูกที่ดี ไม่บอกพร่องต่อหน้าที่ แล้วพ่อแม่ก็จะยอมรับเอง สู้ๆนะคะแทน  o13
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 (หน้าที่ 12 : Update 18/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 18-04-2015 11:47:14
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 (หน้าที่ 12 : Update 18/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: โคมรัตติกาล ที่ 18-04-2015 14:10:20
พ่อแม่แทนนี้รักหน้าตามากกว่าลูก
เฮ้ออออออออ
ดีที่แทนมีคุณยายที่เข้าใจและรักแทน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 27 (หน้าที่ 12 : Update 16/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 19-04-2015 03:33:13
ตอบ Comment บทที่ 27 ครับ ลืมตอบก่อนลงบทที่ 28 ไป เลยมารวบยอดให้ตามนี้ครับ^^""

-----------------------------

:pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

อ่านสปอยล์เจอ "บ้านแทน"

ซี้ดดดดดดดดดดเลยทีเดียว

 :ruready

***

อ่านบทที่ 28 จบแล้วใช่มะครับ^^""

บิ๊กลงทุนมากๆ ไม่รู้ว่าแชมป์ถูกจุ๊บหน้าผากไปกี่ทีนะคะกว่าจะสำเร็จ.. ^^

เจอบิ๊กเข้าไป ไบร์ทเลยดูเป็นเด็กน้อยไปเลยย.. แต่เป็นเด็กน้อยที่น่ารักนะคะ :-[ มุ้งมิ้งๆ มาพร้อมกับพี่หมีด้วยน้าา

แชมป์โดนแค่หมวกกันน็อคสัมผัสครับ เพราะเป็นการซ้อม โดยที่บิ๊กจะเน้นซ้อมกับกรวยให้แม่นก่อนว่า วงที่จะไถเข้าไป จะต้องไถกี่รอบ เพื่อให้หยุดตรงหน้าแทนพอดีครับ

วิธีที่ไบรท์ขอแชมป์เป็นแฟน ผมเอามาจากเพื่อนสมัยเรียนคนนึงไปขอสาวถึงหน้าโรงเรียนแบบนั้นละครับ^^

อื้อหืออออ ไปสงกรานต์กลับมา คุณซิปบอยทำเรายิ้มไม่หุบเลย  :-[
อ่านประมาณ 3 ตอนรวดได้ ทั้งเขินทั้งฟิน โอยยยยย  :-[ :-[ :-[ :-[
ไปหวันดีกว่าค่าาาา  :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven ตอนบิ๊กกัดแล้วจูบแท็กที่แทนให้นี่......  :m25: :m25: :m25: เราเป็นแทนคงระเหยเป็นไออยู่ตรงนั้น  :กอด1: :กอด1:
ปล.จะติดตามต่อไปเรื่อยๆค่ะ อยากรู้ว่าใครจะมีอิทธิพลกับบิ๊กจนทำให้ทะเลาะกับทุกคนขนาดนั้นได้ 55555 จะเป็นคุณแม่รึเปล่าน้า หรือเป็นคนประเภทเดียวกับบิ๊ก

ดีใจที่ชอบนะครับ จะพยายามทำให้ดีที่สุดครับ^^

ส่วนตัวละครสำคัญที่จะออกมา คือ "ผู้หญิง" ที่เล่ห์เหลี่ยมร้ายกาจ เป้าหมายบางอย่าง ใช้บิ๊กเป็นสะพานไปให้ถึง แต่...หารู้ไม่ว่า ได้จุดสันดานดิบของบิ๊กออกมา

แล้วสิ่งที่บิ๊กลงมือ ทำเพื่อเอาคืน โดยไม่สนว่า ใครจะเจ็บหรือรู้สึกอย่างไร เละครับ บอกได้แค่นี้ เละมากๆ ครับ

หวานนนซะ ทั้งสองคู่เลย

บทที่ 34 จะยกให้แชมป์กับไบรท์เป็นพิเศษเลยนะครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

หวานจนมดไต่ขึ้นจอ o18

ไม่ขนาดนั้นครับ แต่ถ้าชอบ ก็ดีใจครับผม^^

ของขวัญที่ให้แทนนี่เป็นอะไรแบบตัวตนของบี๊กมากๆ
บิ๊กนี่เหมือนกับแบ๊ดบอยตามตำนานเลยนะ  รักแรงเกลียดแรง
ที่จริงไม่ชอบมาม่าแต่เข้าใจว่าชีวิตคนไม่เรียบเสมอไป
ถ้าหากว่าทั้งบิ๊กกับแทนก้าวข้ามปัญหาด้วยกันไม่ได้ทุกอย่างก็จบ
ชั่วขีวิตคู่ก็จะมีมาแบบนี้เป็นระยะๆไปจน 40-60
ถ้าผ่านจุดนี้ไปก็ส่วนใหญ่ก็โอเคที่จะอยู่กันไปจนตายนะ

ผมมีของขวัญสไตล์บิ๊กอีกแบบ แต่เก็บไว้เขียนตอนท้ายอีกทีครับ เพราะมันต้องโยงกับเหตุการณ์สำคัญของแทนที่ทำให้บิ๊กถึงขั้น "ขาดใจ ไม่อยากมีชีวิตต่อไป" ครับ (ประมาณบทที่ 40 ปลายๆ ไปครับ)

ตาม Timeline ของเรื่อง ม.5 นี่หนักสุดละครับ ช่วงสี่ห้าบทหลังบทที่ 35 จะเป็นเทอมแรกของ ม.5 ที่ทุกตัวละครจะตกอยู่ความมืดทั้งหมด ซึ่งผมคิดว่า เป็นบททดสอบที่ดี และเคยมีรุ่นน้องที่รู้จักในวัยประมาณนี้ โดนหนักกว่านี้ด้วยซ้ำ เลยนำมาเขียนได้ครับผม^^

ฟินนนนนนนนน
ช่วงนี้หวานๆเนอะ น่ารักๆ
ตอนหน้าจะได้รู้จักบ้านแทนแล้ว
รอๆๆๆๆๆๆ
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ผมขอตอบรวบ เพราะเห็นคุณโคมรัตติกาลอ่านบทที่ 28 แล้วว่า ช่วงหวานที่ได้อ่าน จะจบแถวๆ 35 ก่อนจะลากเครียดนะครับ และบทที่ 28 ที่ผมเขียนไว้ คือการปูพื้นฐานบ้านแทนไว้ เพราะตอนท้ายๆ จะเข้าใจถึงสิ่งที่บิ๊กต้องเจอครับผม^^

:mew3: ฟินเว้ยเฮ้ยยยยย

ดีใจที่ฟินครับ^^

โหยย

หูยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ชอบใช่มะครับ^^

----------------------------

เดี๋ยว Comment ของบทที่ 28 จะมาไล่ตอบให้ทีหลังนะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 (หน้าที่ 12 : Update 18/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 19-04-2015 10:02:02
7 บทจะเข้าดราม่ากระซวกตับแล้ว  :ling1:

พ่อกะแม่แทนนี่....เกินเยียวยาแล้วจริงๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 (หน้าที่ 12 : Update 18/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 20-04-2015 00:24:05
ผมตอบรวบทุกความเห็นของบทที่ 28 ไว้ดังนี้ละกันนะครับ (เนื่องจากความเห็นไปในทางเดียวกัน)

ผมใช้บทนี้ปูเนื้อเรื่องบ้านแทนเอาไว้แค่ส่วนเดียว หลังจากต้นเรื่องผมใส่ที่มาของการเข้ามาเรียน กทม. ของแทนแล้วว่าหนีอะไรมา บ้านของแทน คือส่วนหนึ่งที่จะมีผลกับความสัมพันธ์ของบิ๊กในตอนท้ายเรื่องครับ

ถือว่าเป็นบทหนังช่วงสุดท้ายก่อนจะได้ปิดเรื่องนี้ทั้งหมดครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 (หน้าที่ 12 : Update 18/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 20-04-2015 00:52:48
เฮ้อ... อ่านแล้วนึกถึงอดีต

--------------------------

อ้อ :3

:mew1:สุขสันต์วันเกิดคุณ Zipboy นะครับ ขอให้มีความสุขมากๆ ในปีนี้ อยู่กับชาวเล้าเป็ดไปนานๆ เขียนนิยายดีๆ ให้คนในเล้าเป็ดได้อ่านอีกมากๆนะครับ :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 (หน้าที่ 12 : Update 18/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 20-04-2015 16:52:57
เฮ้อ... อ่านแล้วนึกถึงอดีต

--------------------------

อ้อ :3

:mew1:สุขสันต์วันเกิดคุณ Zipboy นะครับ ขอให้มีความสุขมากๆ ในปีนี้ อยู่กับชาวเล้าเป็ดไปนานๆ เขียนนิยายดีๆ ให้คนในเล้าเป็ดได้อ่านอีกมากๆนะครับ :mew1:

ขอบคูณครับผม ขอให้พรที่ให้ ส่งกลับทวีคูณนะครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 (หน้าที่ 12 : Update 18/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Redz ที่ 21-04-2015 00:07:27
รออยู่นะ   :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 28 (หน้าที่ 12 : Update 18/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 21-04-2015 13:45:28
รออยู่นะ   :hao5: :hao5:

อีกสักครู่เจอกันครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 29 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 21-04-2015 15:10:30
บทที่ 29 มาแล้วครับ บทนี้บิ๊กสอบปลายภาคเสร็จแล้ว แต่ฝันร้ายของแทน ทำให้บิ๊กก็ไม่อยากปล่อยแทนไว้คนเดียว จึงเป็นเวลาที่บิ๊กจะดูแลแทนใกล้ๆ และสอบเสร็จ ปิดเทอม บิ๊กสัญญาจะไปส่งแทนให้ถึงบ้าน แต่แทนกลัวเรื่องที่บ้านจะมีปัญหากับบิ๊ก

มาดูกันเลยครับ^^

**********

Chapter 29

ตีห้าครึ่ง...ผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ที่ผมนั่งพิงหัวเตียงให้แทนนอนหนุนที่ท้องผม ในขณะที่ผมหลับตาอย่างเดียว หายใจช้าๆ ให้หน้าท้องของผมนิ่งที่สุด ผมกลัวแทนจะผวาอีก ยังดีที่ผมกลับมาหลับตอนก่อนหัวค่ำไปรอบแล้ว สักหกโมงครึ่งเดี๋ยวค่อยออกไปสอบละกัน ผมอยากให้ให้แทนหลับสนิทจนถึงเช้า เวลาที่ผ่านไป นานจนผมรู้สึกได้ถึงความสว่างที่สะท้อนเข้าหนังตาผม

“ขอบคุณนะ” แทนตื่นแล้ว ก่อนจะขยับตัวกอดลำตัวไว้แน่นๆ ผมลูบผมนิ่มๆ ของแทนเบาๆ

“วันนี้เราสอบเสร็จเที่ยง เราจะรีบกลับมานะ” ผมก้มลงบอกแทนใกล้ๆ หู แทนกอดผมแน่นขึ้น

“รีบกลับมานะ” ผมก้มลงกดจูบกระหม่อมของแทนค้างไว้ สักครู่ ก่อนแทนจะลุกจากเตียงไปล้างหน้า แปรงฟัน

ผมขอหลับตานอนสักครู่ ปล่อยให้แทนทำอาหาร เตรียมชุดนักเรียนให้ผม อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา แทนค่อยมาปลุกผมตื่นไปอาบน้ำ แต่งตัว และทานมื้อเช้าที่แทนเตรียมให้

“เราไปละ จะรีบกลับมานะ” ผมหันหลังกำลังจะบิดลูกบิด

“เรารอนะ” แทนกอดผมจากข้างหลังแน่นๆ ผมหันกลับไปหาแทน พาริมฝีปากประกบปากแทน ก่อนจะจูบอย่างนุ่มนวลให้เป็นสัญญา

“ทำมื้อเที่ยงได้เลยนะ เราจะกลับมานะครับ” แทนพยักหน้าให้ ก่อนจะหยิบหมวกกันน็อคส่งให้ผม

“สอบเสร็จจะรีบกลับมานะครับ” ผมประทับริมฝีปากที่หน้าผากแทนอีกครั้ง ก่อนจะออกจากห้องโดยที่ปล่อยให้ประตูค่อยๆ ปิดไปเอง

ผมจะรีบกลับมาหานะ ใจผมตอนนี้ไม่อยากให้แฟนผมอยู่คนเดียวเลย

………………..

ปิดเทอมแล้ว!!! ผมแทบจะโยนทุกสิ่งที่เรียนทิ้งตรงนั้น แล้วไปโดดกลางสนามบอล แต่ก่อนจะได้กลับ ผมต้องไปรื้อของออกจากล็อคเกอร์ออกให้หมด ขึ้น ม.5 จะได้ล็อคเกอร์ตู้ใหม่ จบปีการศึกษา ก็ต้องยกตู้ให้รุ่นน้องใช้ต่อไป จัดหนังสือรวมกัน แล้วมัดเชือกให้เรียบร้อย แล้วยกไปผูกเบาะหลังน้องถ่านให้เรียบร้อย

“ไอ้เชี่ยบิ๊ก!!!” เสียงนี้มีคนเดียว ไอ้ตั้ม มันวิ่งมาหาผมที่หน้าบ้านแชมป์

“เย็นนี้ร้านเดิมนะเว้ย ฉลองๆๆ” กูว่าไม่ไปวะ

“กูมีธุระกับที่บ้านวะ เป็นพรุ่งนี้ได้เปล่าวะ” ไอ้ตั้มดูจะเซ็งๆ ก่อนจะ LINE ถามในกลุ่ม ซึ่งทุกคนก็โอเค

“อย่าเบี้ยวนะเว้ย มึงแมร่ง คิวทองจนหาตัวยากสัด” สงสัยหลังๆ ผมจะไปจอยกับเพื่อนผมน้อยลงจริงๆ

“เออ กูออกค่าเหล้าให้เลยเอ้า” ตั้มแมร่งดีใจทันที สรุป คิดถึงกูหรือคิดถึงของฟรีกันแน่วะมึง

ผมโทรบอกว่าจะกลับไปกินข้าวเที่ยงที่ห้อง รีบกลับบ้านไปวางกองหนังสือจากล็อคเกอร์ แล้วรีบกลับไปคอนโดโดยด่วน เมื่อคืนนี้แทนอยู่ในสภาพที่ทำเอาผมไม่อยากไปไหน ผมไม่เคยเห็นแทนฝันร้ายจนร้องไห้ขนาดนี้ มันทำให้ผมห่วงลึกๆ พรุ่งนี้ที่จะไปกินกับตั้ม โจ แชมป์ ยังไม่อยากไปเลย

“กลับมาแล้วครับ” ผมเปิดประตูเข้าไป แต่ไม่มีเสียงตอบรับ มีแค่กลิ่นอาหารตอบรับ ผมย่องเข้าไปถึงห้องครัว แฟนผมอยู่นี่เอง

“จะเสร็จแล้วนะ รอสักครู่นะครับ” ผมยังไม่ทันพุ่งไปกอด โดนแทนดักไว้ก่อน ผมเดินมาดูว่าแทนทำอะไร เพนเน่ผัดกระเพราะกุ้ง
นี่เอง หอมเชียว ผมหยิบจานกระเบื้องมารอสองจาน พร้อมช้อนส้อมอีกสองชุด

“วันนี้เราทำสอบได้นะ รู้เปล่า แทนเก็งข้อสอบแม่นมากเลย” ผมยิ้มกว้าง ในขณะที่แทนตักเส้นในกะทะมาให้ผมชิมรส

“ใช้ได้ไหม” อร่อยเหมือนเดิมครับ ผมหอมแก้มให้เป็นคำตอบ

แล้วมื้อเที่ยง (ที่ทานเกือบบ่ายสอง) กำลังถูกตักเข้าปากอย่างรวดเร็ว จนแทนต้องปรามให้ผมทานช้าๆ แต่ผมหิว+อร่อย มันก็เลยเกลี้ยงในเวลารวดเร็วมาก

“จริงๆ วันนี้บิ๊กสอบเสร็จ น่าจะไปฉลองหรือกินข้าวกับเพื่อนๆ ก่อนก็ได้นะ” ก็เราห่วงแทนอะ

“สัญญากับแทนแล้วไง ว่าจะกลับมาทานมื้อเที่ยง เราก็กลับมาแล้วไง” แทนหยิบทิชชู่เช็ดปากผม

“เราขอโทษ ที่ทำให้บิ๊กเป็นห่วงอีกแล้ว” ผมจับมือแทนที่กำลังเช็ดปาก ผมดึงหลังมือแทนมาจูบ

“เราจะดูแลแทนให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะตื่น หรือในฝัน สัญญาครับ” แทนพยักหน้าก่อนจะเก็บมือกลับช้าๆ

“บิ๊กอย่าไปส่งเราที่ขอนแก่นเลยนะ เราขอนะ” โอเค...ถ้ามันเกี่ยวกับฝันร้ายที่แทนเป็นเมื่อคืน ผมลุกขึ้นไปกอดแทนที่นั่งอยู่

“ครับ ตามที่แฟนขอนะ” แทนพยักหน้า ผมกระชับกอดให้แน่นขึ้น

บางที ครอบครัวของแทน อาจเป็นสิ่งที่แทนไม่อยากให้ผมไปสัมผัสก็เป็นได้

………………..

ผมไม่อยากอยู่คนเดียวในห้องเลย ความทรงจำเรื่องนั้น มันทำให้ผมกลัว ผมไม่อยากให้ครอบครัวผม เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ผมต้องเสียบิ๊กไป ผมอ่านหนังสือไม่เข้าหัว แต่การมีบิ๊กมานั่งข้างๆ ดีดกีตาร์ใน GarageBand ใน iPad กับร้องเพลงให้ผมฟังเบาๆ ไม่รบกวนสมาธิผมสักนิด ผมกลับอ่านหนังสือรู้เรื่องมากขึ้นด้วยซ้ำไป ถึงจะไม่ตั้งใจฟังทุกเพลง แต่เสียงบิ๊กที่ขับกล่อมผมตอนนี้ ทำให้ผมยิ้มไม่หุบจริงๆ

“หากเธอเป็นภูเขา ฉันจะเป็นต้นไม้ โอบกอดเธอเอาไว้ ไม่ให้เธอเหน็บหนาว หากเธอเป็นท้องฟ้า ฉันจะเป็นเมฆสีขาว โอบกอดเธอไม่ให้เธอเหงาและเดียวดาย

ถ้าเธอเป็นรถยนต์ ท้องถนนก็คือฉัน หากเธอเป็นพระจันทร์ แน่นอนฉันต้องเป็นดาว จะอยู่เคียงข้างเธอ ไม่ให้เธอเหน็บหนาว แม้ในคราวทุกข์ใจจะอยู่ใกล้ๆ เธอ

ก็เพราะว่าเธอ คือของขวัญที่สวรรค์ให้มา ฉันจะเก็บรักษามันเอาไว้ให้นาน จะไม่ให้ใครทำร้ายเธอ ถ้าฉันยังยืนอยู่ตรงนี้ จะรักเธอทั้งหมดใจที่มี Baby I love you Baby I love you

ถ้าเธอเป็นรถยนต์ ท้องถนนก็คือฉัน หากเธอเป็นพระจันทร์ แน่นอนฉันต้องเป็นดาว จะอยู่เคียงข้างเธอ ไม่ให้เธอเหน็บหนาว แม้ในคราวทุกข์ใจจะอยู่ใกล้ๆ เธอ

ก็เพราะว่าเธอ คือของขวัญที่สวรรค์ให้มา ฉันจะเก็บรักษามันเอาไว้ให้นาน จะไม่ให้ใครทำร้ายเธอ ถ้าฉันยังยืนอยู่ตรงนี้ จะรักเธอทั้งหมดใจที่มี Baby I love you Baby I love you, Baby I love you

จะไม่ให้ใครทำร้ายเธอ เพราะฉันยังยืนอยู่ตรงนี้ จะรักเธอทั้งหมดใจที่ฉันมี Baby I love you”


นี่เป็นเพลงที่ผมยิ้มจนเขินที่บิ๊กร้องให้ ดูบิ๊กจะชอบที่เห็นผมยิ้ม อีกเพลงที่บิ๊กร้องให้ผมฟังแล้วผม ไม่แค่ยิ้ม แต่ผมดีใจเลยแหละ

“ตอนที่เจอกันบอกตรงๆ ว่าฉันไม่เคย คิดจะชอบเธอ เป็นเพียงคนนึงที่ยังพอคบหาไว้พูดคุย เวลาไม่มีใคร
อาจจะเหมือนว่าฉันดูใจร้ายและเลือดเย็น ที่ไม่คิดไม่เห็นตัวเธอนั้นในสายตา

เคยมีบางคนเข้ามาทำให้ฉันเชื่อใจ ว่ารักฉันเหลือเกิน พอจะจริงจังก็เปลี่ยนไปทุกครั้งไม่เหลือใคร รักฉันจริงสักคน

เจอะกับความผิดหวังจนตัวฉันก็ท้อใจ คงไม่เหลืออะไรถ้าไม่มีคนๆนี้ นั่นคือเธอคนเดียวจริงๆที่ยังอยู่
และอยู่คอยดูแลไม่ว่าจะหันไปเมื่อไรก็เจอ ต่อให้ร้ายสักเท่าไร ไม่เคยโกรธกัน ฉันจึงอยากให้เธอรู้
ได้มีวันเวลาดีๆเพราะมีเธอ ที่ทำให้วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขหัวใจ แค่มีเธอคอยห่วงใย รักตลอดไป ไม่ต้องการใครอีกเลย

เจอะกับความผิดหวังจนตัวฉันก็ท้อใจ คงไม่เหลืออะไรถ้าไม่มีคนๆนี้

นั่นคือเธอคนเดียวจริงๆที่ยังอยู่ และอยู่คอยดูแลไม่ว่าจะหันไปเมื่อไรก็เจอ ต่อให้ร้ายสักเท่าไร ไม่เคยโกรธกัน ฉันจึงอยากให้เธอรู้ ได้มีวันเวลาดีๆเพราะมีเธอ ที่ทำให้วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขหัวใจ แค่มีเธอคอยห่วงใย รักตลอดไป ไม่ต้องการใครอีกเลย

เธอคอยห่วงใย รักตลอดไป ไม่ต้องการใครอีกเลย”


หรืออีกเพลงที่บิ๊กตั้งใจร้องอย่างมาก จนผมต้องไปหาน้ำให้บิ๊กดื่มระหว่างร้องเพลงนี้

“เป็นไปได้ไหมโชคชะตา หรือว่าอำนาจบางอย่าง คนสองคน จึงพบกัน และใครที่สร้างสรรค์ ให้เกิดความรักขึ้นบนโลก คนสองคน จึงรักกัน

ก็เหมือนที่เธอได้เจอฉัน อะไรที่ทำให้เราได้รักกัน หากเป็นบัญชาจากบนฟ้า อยากขอให้เป็นอยู่อย่างนี้ นานตราบชั่วนิรันดร์

ให้เธอและฉัน เก็บเอาไว้ ทุกความอบอุ่น ทุกความสุข อยู่เป็นคู่กัน ตลอดไป แค่รู้สึกอยู่ ว่ารักโอบกอดเราไว้

อาจมีบางครั้งต้องห่างไกล เพื่อได้เรียนรู้บางอย่าง ให้สองคน ได้รักกัน ถ้าเป็นจริงอย่างนั้น นานแค่ไหนก็ไม่หวั่น
แค่สองคน ยังรักกัน

ใครบางคนจากบนฟ้า ขีดโชคชะตาให้เราได้พบกัน ให้เธอมายืนอยู่ตรงนี้ และฉันก็ยืนอยู่ตรงนี้ สุขด้วยกันทุกวัน

ให้เธอและฉัน เก็บเอาไว้ ทุกความอบอุ่น ทุกความสุข อยู่เป็นคู่กัน ตลอดไป แค่รู้สึกอยู่ ว่ารักโอบกอดเราไว้

ให้เธอและฉัน ได้เรียนรู้ ทุกความอบอุ่น ทุกความสุข อยู่เป็นคู่กัน ตลอดไป แค่รู้สึกอยู่ ว่ารักโอบกอดเราไว้

ให้เธอและฉัน เก็บเอาไว้ ทุกความอบอุ่น ทุกความสุข อยู่เป็นคู่กัน ตลอดไป แค่รู้สึกอยู่ ว่ารักโอบกอดเราไว้

ให้รู้สึกอยู่ว่ารักโอบกอดเราไว้ ให้รู้สึกอยู่ว่ารักโอบกอดเราไว้”


แล้วตลอดช่วงบ่ายสามถึงหกโมงเย็น ของการอ่านหนังสือวิชาสอบวันพรุ่งนี้ เป็นการอ่านหนังสือสอบที่ผมมีความสุขที่สุดตั้งแต่เรียนหนังสือมาจริงๆ

………………..

มื้อเย็นที่ผ่านมา บิ๊กอยากเข้าครัวทำอาหารให้ บอกให้ผมนั่งรอได้เลย แต่...ผมคิดว่า ผมควรไปกำกับแฟนผมดีกว่า บิ๊กลงมือทำผัดกะเพราะไก่ (เค็มไปนิด แต่อร่อยอยู่) / ไข่เจียวหมูสับ (แอบไม่สุกนิดหน่อย แต่พอไหว) / แกงจืดเต้าหู้หมูสับใบตำลึง (อันนี้อร่อยสุด เป๊ะตามที่ผมกำกับทุกอย่าง) สำเร็จทุกจาน แต่ครัวเละกว่าผมทำเองประมาณสิบเท่าได้

นั่นทำให้เวลาในการเก็บครัว นานไม่แพ้ทำความสะอาดทั้งห้อง...บิ๊กไม่ควรทำอาหารจริงๆ หลังจากเก็บครัวแล้ว อาบน้ำเสร็จ ดูหนังสักเรื่องก่อนนอน ห้าทุ่มแล้ว ได้เวลานอนสำหรับไปสอบพรุ่งนี้แล้ว

“พรุ่งนี้เช้าไปส่งนะครับ” ผมกับบิ๊กนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากันอยู่ ผมพยักหน้าให้เป็นคำตอบ

“คืนนี้เราไม่อยากนอนเลย...อยากให้แทนหลับสนิททั้งคืน” บิ๊กขยับตัวจนริมฝีปากชิดกับจมูกผมแล้ว

“บิ๊ก...ถ้าวันนึง พ่อแม่เราบอกให้บิ๊กเลิกรักเรา...” ผมยังไม่ทันพูดจบ บิ๊กประกบปากผมเอาไว้ ก่อนจะปล่อยออก

“เราจะทำให้พ่อแม่ของแทนยอมรับเรื่องของเราให้ได้ เราก็คิดเหมือนกัน ว่าแม่เราจะว่าอย่างไร ถ้าเราพาแทนไปแนะนำให้แม่เรารู้ว่า แทนเป็นแฟนเรา เราก็กลัวเหมือนกัน” บิ๊กดึงผมกอด

“แต่พ่อแม่เราท่านดุมาก บิ๊กเองก็อาจ....” บิ๊กกดปลายจมูกผมด้วยปลายจมูกของตัวเอง

“เราไม่เคยกลัวตาย เพราะชีวิตเราเหมือนคนตายตั้งแต่เกิดแล้ว แทนทำให้เรามีชีวิตอีกครั้ง ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ว่าพ่อแม่แทนจะทำอะไรเรา เราจะพิสูจน์ให้พ่อกับแม่แทนเห็น...ขอให้แทนมั่นใจเราก็พอ” ผมแค่รู้สึก

“เรากลัว....กลัวเสียบิ๊กไป” ผมไม่รู้ว่าใครจะเข้าใจผมไหม แต่ผมกลัวเสียบิ๊กไปจากชีวิต ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม

“เราจะไม่สัญญาในสิ่งที่เราทำไม่ได้ เราสัญญากับแทนได้ เพราะเราไม่รู้จะรักใครแบบแทนได้อีก ” บิ๊กเช็ดน้ำตาให้ผม ริมฝีปากของบิ๊กสัมผัสกับริมฝีปากผมเบาๆ

“เราจะไปส่งแทนที่ขอนแก่นนะ ส่งให้ถึงหน้าบ้านเลย” บิ๊กบอกผมเบาๆ น้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่หนักแน่นด้วยความมั่นใจ

“ครับ...แทนรักบิ๊กนะ” บิ๊กไม่ตอบอะไรผมนอกจาก จูบผมเบาๆ ก่อนจะขยับตัวนอนหงาย แล้วดึงผมไปนอนหนุนที่หน้าอกของบิ๊ก

ถ้าอนาคตเป็นเรื่องน่ากลัว ผมขอให้เราทั้งสองคน มีความสุขกับปัจจุบันแบบนี้ต่อไปดีกว่า

**********

บทที่ 30 จะได้พบกับความพยายามของเพื่อนๆ บิ๊ก ทั้งโจกับตั้ม ในการสืบให้รู้ว่า บิ๊กเป็นแฟนกับใครกันแน่ เรียกว่าเล่นเกมแมวจับหนูกันเลยทีเดียว เจอกันวันพฤหัสฯ บ่ายๆ ครับผม^^

เสริมครับ จากที่แจ้งไว้ว่าบทที่จะกำลังเขียนอยู่ตอนนี้

35 = บิ๊กกับแทนไปเที่ยวปิดเทอม
36 = เปิดเทอม ม.5 เปิดตัวละครสำคัญ
37 = บิ๊กจะถูกตัวละครสำคัญนี้ปั่นหัว เพื่อนก็ผิดใจ แทนก็ผิดใจ ไบรท์ออกตัวแรง แชมป์ก็น้อยใจ
38 = แตกหัก
39 = เลี้ยงอย่างดี
40 = เช็คความได้เปรียบ
41 = เชือด
42 = เฉลย 39-41

ผมเช็คกับโครงที่ผมร่างไว้ในสมุดพกตัวส่วน พบว่าเขียนขาดไป จึงขอแก้เป็น

35 = บิ๊กกับแทนไปเที่ยวปิดเทอม
36 = วันเกิดบิ๊ก
37 = เปิดเทอม ม.5 เปิดตัวละครสำคัญ
38 = ความไม่ไว้วางใจระหว่างเพื่อน
39 = บิ๊กจะถูกตัวละครสำคัญนี้ปั่นหัว เพื่อนก็ผิดใจ แทนก็ผิดใจ ไบรท์ออกตัวแรง แชมป์ก็น้อยใจ
40 = แตกหัก
41 = เลี้ยงอย่างดี
42 = เช็คความได้เปรียบ
43 = เชือด
44 = เฉลย 39-43

ประมาณนี้ครับผม

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 29 (หน้าที่ 13 : Update 21/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 21-04-2015 15:38:32
พอได้เห็นตอนต่อๆ ไปจากนี้แล้ว อยากให้พวกเด็กๆ เปิดเทอมหน้าแล้วอยู่ม.6 กันไปเลยจังค่ะ.. :o12: กรี๊ด~ หัวใจเราต้องทำงานหนักขนาดนี้เลยเรอะ!!! ฟู่ววๆ :เฮ้อ:

..เพื่อนๆ ตัวแสบจะทำอะไรกันบ้างน้าา บิ๊กคงจะปวดหัวน่าดูเลยนะคะ ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 29 (หน้าที่ 13 : Update 21/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 21-04-2015 15:42:04
อรั๊ยยยยยยยยย  :o8:

ปาดก่อนนะคะ ขอกลับไปอ่านที่บ้าน

 :L2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 29 (หน้าที่ 13 : Update 21/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 21-04-2015 17:11:20
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 29 (หน้าที่ 13 : Update 21/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 21-04-2015 18:26:14
เข้ามารอดราม่าจัดเต็มเลยทีเดียว  :katai2-1:คนเราต้องเจอปัญหาค่ะ จะได้เข้มแข็งขึ้น ความรักเองก็เช่นเดียวกัน ถ้าผ่านไปได้แล้ว อะไรๆก็ง่ายไปหมด ทั้งบิ๊กทั้งแทนทุ่มเทและกล้าหาญในความรักครั้งนี้มากเลย  o13
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 29 (หน้าที่ 13 : Update 21/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 21-04-2015 18:58:34
ใครคือตัวละครสำคัญอะ  จะเข้ามาทำให้บิ๊กเสียศูนย์เชียววว   :katai1::katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 29 (หน้าที่ 13 : Update 21/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: patchamai28 ที่ 21-04-2015 18:59:51
พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวเลย
ชอบๆๆ. รอตอนต่อไปนะคะ
คนเขียนสู้ๆ :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 29 (หน้าที่ 13 : Update 21/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 21-04-2015 19:45:34
ช่วงนี้ก็พยายามเก็บเกี่ยวการเติบโตทางความผูกพันํ์ของทั้งคู่ไปก่อน
กำลังพยายามพกหินมาถ่วงใจด้านหนึ่งเพื่อรอความหน่วงจากดราม่ามืดดำ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 29 (หน้าที่ 13 : Update 21/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 21-04-2015 20:36:54
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 29 (หน้าที่ 13 : Update 21/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 21-04-2015 21:13:53
ลุ้นมากกับตอนต่อๆ ไป
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 29 (หน้าที่ 13 : Update 21/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 22-04-2015 01:34:40
แทน บิ๊ก สู้
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 29 (หน้าที่ 13 : Update 21/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 22-04-2015 14:11:53
 :katai1:

จะเจอพ่อตาแม่ยายแล้ว บิ๊กจะรอดกลับมาไหม  :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 29 (หน้าที่ 13 : Update 21/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 23-04-2015 12:57:58
พอได้เห็นตอนต่อๆ ไปจากนี้แล้ว อยากให้พวกเด็กๆ เปิดเทอมหน้าแล้วอยู่ม.6 กันไปเลยจังค่ะ.. :o12: กรี๊ด~ หัวใจเราต้องทำงานหนักขนาดนี้เลยเรอะ!!! ฟู่ววๆ :เฮ้อ:

..เพื่อนๆ ตัวแสบจะทำอะไรกันบ้างน้าา บิ๊กคงจะปวดหัวน่าดูเลยนะคะ ^^

ม.6 ก็ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องนะครับ แหๆ

ส่วนเพื่อนๆ บิ๊ก อันนี้ติดตามกันตอนหน้าครับ^^

:pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

เข้ามารอดราม่าจัดเต็มเลยทีเดียว  :katai2-1:คนเราต้องเจอปัญหาค่ะ จะได้เข้มแข็งขึ้น ความรักเองก็เช่นเดียวกัน ถ้าผ่านไปได้แล้ว อะไรๆก็ง่ายไปหมด ทั้งบิ๊กทั้งแทนทุ่มเทและกล้าหาญในความรักครั้งนี้มากเลย  o13

ใช่ครับ ผ่านไปได้ จะง่ายขึ้น แต่เรื่องในอนาคตที่จะเจอต่อไป ก็ไม่ง่าย แต่บิ๊กกับแทน โตขึ้นพอที่จะรับมือได้ดีขึ้นแล้วครับ^^

ใครคือตัวละครสำคัญอะ  จะเข้ามาทำให้บิ๊กเสียศูนย์เชียววว   :katai1::katai1: :katai1:

ติดตามกันต่อไปครับ^^"

พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวเลย
ชอบๆๆ. รอตอนต่อไปนะคะ
คนเขียนสู้ๆ :katai2-1:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ จะทำให้ดีที่สุดนะครับ^^

ช่วงนี้ก็พยายามเก็บเกี่ยวการเติบโตทางความผูกพันํ์ของทั้งคู่ไปก่อน
กำลังพยายามพกหินมาถ่วงใจด้านหนึ่งเพื่อรอความหน่วงจากดราม่ามืดดำ

บทที่ความสัมพันธ์ของบิ๊กกับแทนจะดีสุดๆ ในช่วงนี้ คือวันเกิดบิ๊กครับ สำคัญจนผมต้องเขียนหนึ่งบทเต็มๆ เท่านั้นครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

ลุ้นมากกับตอนต่อๆ ไป

ติดตามกันต่อๆ ไปนะครับ^^

แทน บิ๊ก สู้

สู้ครับผม^^

:katai1:

จะเจอพ่อตาแม่ยายแล้ว บิ๊กจะรอดกลับมาไหม  :katai1:

ยังครับยังๆๆ พ่อตาแม่ยายนี่ ไว้ ม.6 เลยครับ^^

----------------------------

บทที่ 35 เสร็จแล้วนะครับ ตอนนี้เขียนถึงบทที่ 36 อยู่ บทหลังจาก 36 ผมต้องใช้พลังสมองเต็มที่มาก หวังว่าผมจะทำออกมาได้ดี และทันตามเวลาที่ทุกคนจะได้อ่านต่อเนื่องนะครับ

ขอขอบคุณทุกการอ่าน ทุก comment และทุกการติดตามที่มีให้เสมอมานะครับ

ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 30 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 23-04-2015 14:29:10
บทที่ 30 มาแล้วครับ บทนี้เพื่อนๆ บิ๊กจะหารู้ให้ได้ว่า ใครเป็นแฟนบิ๊ก งานนี้เลยมีทั้งเมาเละกับโดนสะกดรอยตามจนเกือบงานเข้ากันไปครับ

มาชมกันเลยครับ^^

**********

Chapter 30

ตามสัญญาที่มีให้กับ ตั้ม โจ แชมป์ ว่าวันนี้เราจะฉลองสอบเสร็จกัน แน่นอนว่า การเมาในร้าน คงทำให้ร้านโดนปิดเอาได้ ฉะนั้นแล้ว สถานที่ฉลองกันในวันนี้ จึงเป็นบ้านไอ้ตั้ม เพราะลงมติแล้วว่า พ่อกับแม่ไอ้ตั้มไม่อยู่ สามารถเฮฮาได้เต็มที่

“ชนๆๆ” เสียงแก้วชนกันที่มี Black ผสมโซดากันทุกแก้ว แกล้มด้วยบาร์บิคิว ที่ลากเตามาปิ้งกันในสนามหญ้าบ้านตั้มกันเลยทีเดียว

“เอ้ยๆๆ ปิดเทอมนี้ จะไปหาเงินเปิดหมวกกันเปล่า วงจะไม่มีเงินกินอยู่แล้ว” ก็ดูแต่ละคน เรียกไปเล่นแต่ละที ว่างกันไหม ทีชวนไปหม้อสาวเนี่ย ว่างแบบไม่ต้องนัด

"ร้านเฮียจิ๋วรอเราอยู่ เล่นได้ชัวร์ เงินไม่เลว เฮียเค้าคิดถึงพวกเราอยู่" ผมนึกออกเลย ร้านที่ผมเมาแล้วยังไม่จ่ายเงินนั้นแหละ สงสัยค่าเหล้ารอบก่อน เฮียไม่เก็บแล้วแหละมั่ง?

"เออ ลืมร้านเฮียเค้าไปได้ไง" แชมป์กำลังชงเหล้าให้พวกผมอยู่

"แต่ที่แน่ๆ คืนนี้ คนมีความรักสองคน ต้องดื่มเยอะเป็นพิเศษ" ตั้มชี้มาที่ผมกับแชมป์

"ไม่เกี่ยวเถอะ มึงแมร่ง สาวเยอะกว่ากู ไม่เอาใครสักคนเอง ทำมาเป็นปากดี" จริงไหมไอ้ตั้ม

"แต่กูเปิดเผย ไม่ได้มีแฟนแล้วเก็บไว้ที่บ้านแบบมึงนี่ แถมไอ้แชมป์แมร่งก็ติดเชื้อมึงไปอีกตัว"ผมกับแชมป์พยายามไม่ทำพิรุธให้โจกับตั้มเห็น

"พอๆ ชนกันเว้ย!!!"โจตัดบท ยกแก้วขึ้นชนกัน

ตลอดสามชั่วโมงกว่าๆ บาร์บิคิว เหล้า หมดลง และเสียงเพลงที่ผลัดกันร้อง ผลัดกันเล่น ช่วยให้บรรยากาศสนุกสนานมาก และผมสังเกตได้ว่า ตั้มกับโจ พยายามยัดแก้วให้ผมดื่มถี่มาก จนผมเริ่มไม่ไหว

"ไอ้บิ๊ก...กูถามจริงๆ" ผมมึนๆ แต่พยายามฟังว่าตั้มถามอะไร

"มึงเป็นเกย์ใช่ไหม" สัด!!! ตรงมาก มึงมอมเหล้ากูเพื่อคำถามนี้ใช่ไหม

"ไม่ใช่วะ" ก็ผมไม่ได้หื่นกับผู้ชายนี่ งั้นแปลว่าผมไม่ได้เป็นนะ

"ทำไมมึงไม่พาแฟนที่มึงร๊ากๆๆๆ นัก มาให้พวกกูรู้จักบ้างวะ" ผมหันไปหาไอ้แชมป์...เชี่ย มันหลับไปแล้ว

"กูยังไม่พร้อมจริงๆ" พวกมึงจะทำตัวไงละ ถ้าพาแทนมาแนะนำ

"มึงกลัวกูจีบแฟนมึงหรือไง กูไม่ได้ชอบแย่งของใครนะเว้ย" ตั้มพูดจบ สลบไปเรียบร้อย

"เอ้า!!! สลบหมดซะงั้น" โจที่ไปถ่ายเบา เดินกลับมาพบเพื่อนสลบไปแล้วสอง

"กูกลับก่อนนะ อย่าลืมปลุกแมร่งด้วยละ" ผมลุกขึ้นใส่รองเท้าแตะ แล้วเดินไปหน้าบ้านตั้ม

บ้านแมร่งเสือกอยู่ในหมู่บ้าน กว่าจะพาร่างตัวเองเดินออกมาหน้าหมู่บ้านได้ เรียก taxi ก็แสนเข็ญ กลับคอนโดเมียจ๋า...ผัวเมาเละมาก เมื่อมาถึงคอนโด ผมแทบจะคลานเข้าลิฟต์

"กลับมาแล้ว" ผมเปิดประตูห้อง แล้วทรุดลงหน้าห้อง ทิ้งตัวนอนแล้วดันตัวเองเข้ามา ก่อนจะถีบประตูห้องให้ปิด มองขึ้นไปเพดาน เย้!!! เมียผมอยู่ตรงหน้า ผมนี่ยิ้มเลย

"กินจนเมาขนาดนี้ ทีหลังจะให้ไปนอนริมฟุตบาทหน้าคอนโดเลย" ใจร้ายที่สุด แฟนผมโหดแล้ว ผมรีบลุกขึ้นยืน แล้วจะกอดแทน แต่แทนถอยหลังหนึ่งก้าว ผมเลยร่วงไปกองกับพื้น

"ไปอาบน้ำเลย ไม่งั้นไม่ต้องมากอด" ผมแทบจะคลานไปอาบน้ำ

หลังจากอาบน้ำ (ที่ยากมาก เพราะเมาจนเกือบเอาแชมพูมาบีบใส่แปรงสีฟัน) ผมกลับออกมา พร้อมบ็อกเซอร์ตัวเล็ก สำหรับนอนคืนนี้ ผมทิ้งตัวลงข้างๆ แทน แฟนผมลุกขึ้นมาจัดท่านอนให้ผมดีๆ

"รักเมียที่สุด ดูแลดีตลอด" แทนส่ายหน้าให้กับความรั่วผมตอนนี้

“ไม่อยากดูแลคนเมา” ผมก็เลยคว้าแทนมากอดซะเลย ถึงจะเมา แต่แรงยังเหลือนะ ตอนนี้ผมกดร่างแทนลงเตียง แล้วคร่อมอยู่บนตัวแทน

“อยากโดนคนเมาปล้ำไหมครับ” แทนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“พรุ่งนี้เรามีสอบนะ ถ้าเราหมดแรง ลุกไม่ไหว บิ๊กจะตื่นไปส่งเราทันไหม” ก็ได้ ยอมก็ยอม ผมทิ้งตัวทับร่างแทน ก่อนจะซุกไซร้ซอกคอแทนเบาๆ

“สามวันเอง...รอได้” ผมบดริมฝีปากล่างของแทนเบาๆ ก่อนจะพลิกตัวไปนอนข้างๆ

“สามวันก็จะรอๆๆ” ผมนี่เมารั่วจริงๆ ฮาๆๆ

………………..

สอบวันที่สองของผมผ่านไปด้วยดี แอบทำไม่ได้นิดหน่อย แต่อย่างน้อย ทุกคนก็โอดครวญ แต่ที่ผมแทบจะอุดหูคือ

“แมร่ง อาจารย์หักหลังชัดๆ บอกไม่ออก ออกหมดเลย...” ไบรท์แทบจะควันออกหู หลังจากเจอหน้าผมตอนกินข้าวเที่ยง

“เอาน๊า โดนกันทั่วหน้า วัดกันเลยว่าใครเรียนเข้าใจกว่ากัน” ไบรท์หน้าย่นเหมือนหมาบลูด็อก กำลังดูดน้ำล้างปากหลังทานข้าวเสร็จ

“บ่ายนี้เจอภาษาไทย แทบไม่มีอะไรในหัวเลยๆๆๆ” ผมอยากเอาขนมปังลูกเกดยัดปากให้ปากไม่ว่างนะ

“เราก็ไม่มีในหัวเหมือนกัน” ไบรท์ทำหน้าไม่เชื่อผม

“จริงๆ ไม่มีๆๆๆ” ผมฉีกขนมปังกินไป ขำไบรท์ไป

“เออ แชมป์มันเล่าให้เราฟัง เมื่อวานเลี้ยงฉลองกัน บิ๊กโดนมอมเหล้า จะให้พูดเรื่องแฟนให้ได้” มิน่า ทำไมบิ๊กถึงได้รั่วเกินพิกัดขนาดนั้น

“แชมป์ก็โดนด้วยเหมือนกัน แต่ชิงหลับไปก่อน พอบิ๊กกลับ เลยตื่น แล้วกลับตามหลังไป” ทำไมไบรท์ทำหน้าคิดมากแบบนั้นละ

“บางทีเราก็คิด...ทำไม เรื่องแบบนี้ต้องพูดยากด้วย” ผมฉีกขนมปังยัดปากไบรท์

“คิดมากทำไม มันก็เรื่องของเราสองคน เราไม่ต้องป่าวประกาศหรอก เมื่อถึงเวลาเหมาะสม ก็รู้เองแหละ” ผมกินขนมปังต่ออย่างสบายอารมณ์

“ก็จริง...เราคงคิดเล็กคิดน้อยไปหน่อยแหละ” ไบรท์เคี้ยวขนมปังที่ผมยัดปากไปเมื่อครู่

“ถ้าเราสองคนโอเค คนอื่นก็ไม่ต้องสนใจใช่ไหมละ” ไบร์ทพยักหน้าหลังจากคิดตามแล้ว

“นั่นซิ...” แล้วผมก็ต้องตบเตือนสติไบรท์ซะหน่อยว่า

“อย่าลืมสอบบทอาขยานตอนเลิกเรียนด้วยนะ เหลือเราสองคนที่ยังไม่ได้สอบ” เป็นนักกีฬา ก็แบบนี้แหละครับ

“เอ้ย!!! ยังไม่ได้ซ้อมท่องมาเลย” พึ่งนึกได้เหรอไบรท์

ผมหัวเราะแบบ ตัวใครตัวมันละกันนะ

………………..

ริมสนามฟุตบอลในโรงเรียนของแทน ตอนบ่ายสามร้อนๆ Toyota 86 สีขาว ฝากระโปรงหน้า หลัง ดำ ที่มีชื่อเล่นว่าน้องแพนด้า จอดรออยู่ท่ามกลางสายตานักเรียนชายหลายคน ที่หยุดมองบ้าง หยิบมือถือมาถ่ายบ้าง ถ้านักเรียนหญิง ก็คงมองผมด้วยความตั้งใจ เพราะรถกับเจ้าของ หล่อจนต้องเหลียวมองนั้นแหละ แต่รถคันนี้ มีไว้เพื่อ

“วันนี้เอาคันนี้มาเลยเหรอ” แทนดูจะเขินๆ ที่ผมเอารถคันนี้มารับ

“ปิดเทอมแล้ว อยากขับมันบ้าง อะไรบ้าง” ผมเดินไปเปิดประตูฝั่งคนนั่งให้แทน รับกระเป๋านักเรียนของแทนมา แล้ววางไว้เบาะหลัง ก่อนที่แทนจะเข้าไปนั่งในรถ พอแทนนั่งเสร็จ ผมปิดประตูให้ แล้วเดินกลับมาประจำที่คนขับ

การจราจรแถวสี่แยกเฉลิมเผ่า รถติดมาก แทนยังคงนั่งอ่านชีทสรุปวิชาสำหรับสอบวันสุดท้าย โดยมีเสียงเพลงจาก iPhone ผมที่ต่อกับเครื่องเสียงในรถกล่อมเบาๆ ผมเคาะนิ้วบนพวงมาลัยเบาๆ รอไฟเขียวอันแสนสั้นที่จะเลี้ยวขวาเข้าถนนพระราม 1 แล้วเลี้ยวเข้าสยามพารากอนนี่แหละ

“ที่รักครับ” ผมนึกไรออกละ แทนหันมาหาผม

“จะกลับขอนแก่นเมื่อไหร่เหรอ” แทนนึกอยู่สักครู่

“หลังสอบเสร็จวันนึง คงกลับไปอะ” แทนมองผมสักครู่

“ไปส่งแล้ว เราต้องกลับเลยใช่มะครับ” ไฟเขียวแล้ว แต่...ห้าวินาที แดงต่อ เลยขยับไปหนึ่งคืบหอยทาก

“ก็ ถ้าพ่อกับแม่ เราไม่อยู่ บิ๊กจะค้างบ้านเราไหมละ” แน่นอนซิ ผมอยากไปบ้านแฟนผม

“แล้วอยากพาแฟนเข้าบ้านไหมครับ” ผมหันไปหอมแก้มแทนหนึ่งฟอด

“อยากซิ...” แทนดูเม้นปากคิดมาก จนผมต้องหอมแก้มค้างไว้อีกที

“งั้น ไปเที่ยวบ้านแฟนนะครับ” ผมหันกลับไปขยับรถตามไฟเขียวที่พึ่งปล่อยสักครู่ แล้วเปลี่ยนไปเลนซ้ายสุด เพราะคันหน้าขับได้เต่ามาก พ้นซะที

“คืนเดียวได้ไหม” แทนพยักหน้าโอเค

“ถ้านานกว่านั้น เราคงได้ทานลูกซองเป็นอาหารเช้าใช่มะ” แทนหลุดหัวเราะออกมา แล้วทุบไหล่ผมเต็มๆ

“บ้า...เรายิ่งเครียดๆ อยู่” ติดตอนจะเลี้ยวเข้าห้างฯ ก็ต้องหอมแก้มแฟนสักฟอดก่อน

“รับรอง เราจะไปแบบเพื่อนมาเที่ยวบ้าน ไม่ทำให้คนที่บ้านแทนสงสัยแน่นอน โอเคมะ” แทนพยักหน้า

“แต่ถ้าพ่อ แม่เราอยู่ บิ๊กส่งเราเสร็จ กลับ กรุงเทพฯ เลยนะ” ผมพยักหน้าเหมือนกัน

บางที การไปบ้านแทนเวลานี้ อาจยังไม่เหมาะสมก็ได้ พ่อกับแม่ของแทน คงไม่โอเคอย่างยิ่งกับลูกเขยอย่างผมแหง่ๆ แต่ไม่เป็นไร...ผมจะทำให้บ้านนี้โอเคกับผมให้ได้เหมือนกัน

………………..

ผมกับแทนแวะไปสยามพารากอน เพราะแชมพูล้างรถหมดแล้ว กับซื้ออาหารสดกลับไปทำที่ห้องวันพรุ่งนี้ ที่เป็นวันหยุดอ่านหนังสือสำหรับสอบวันสุดท้ายของแทน ระหว่างที่เดินอยู่ในห้างฯ ความวุ่นวายเล็กๆ ก็เกิดขึ้นกับผม

“ฮัลโหล” แชมป์โทรมาหาผม ขณะที่กำลังช่วยกันซื้อของกับแทนในซุปเปอร์มาร์เก็ต

“มึงอยู่พารากอนใช่ปะ” ผมตอบไม่ใช่ก็คงกะไรอยู่

“เออ แวะมาซื้อของ มีอะไรวะ” เรื่องที่ผมกลัวสุดคือ เจอคนที่ไม่พึงประสงค์นี่แหละ

"มันบอกว่าเห็นมึงเดินกับแทนอยู่ กำลังตามส่อง กูว่ามึงรีบไปจากที่นั่นดีกว่า" แทนสังเกตความไม่ปกติของสีหน้าผม

"โอเค รู้เรื่อง" ผมวางสายลง ทำทุกอย่างให้ปกติ แล้วบอกกับแฟนผมโดยไม่หันหน้าไปบอกว่าเกิดอะไรขึ้น

“แชมป์โทรมา บอกว่าเพื่อนเราตามสะกดรอยเราทั้งคู่อยู่” แทนดูจะไม่ตกใจ แต่คิดอยู่สักครู่

“เอางี้ ถ้าบิ๊กยังไม่อยากให้เพื่อนบิ๊กเจอ เราจะจ่ายเงินค่าของก่อน ส่วนบิ๊กไปวนรถมารับตรงประตูพรมแดงนะ แล้วก็ ถ้าจะเปลี่ยนที่นัดหมาย ให้บอกโค้ด “คิดจะพัก” ตามด้วยชั้นที่จะวนไปรับ แต่ให้ลดลงอีกชั้นนะ" ผมพยักหน้า ก่อนจะค่อยๆ เดินออกไปจากแทนแบบไม่ให้มีพิรุธ

ผมจอดรถไว้ชั้น 3 ถ้าวนลงมาหา น่าจะใช้เวลาไม่นานนัก แต่ก่อนอื่น ผมต้องทำให้ตั้มคลาดสายตาผมให้ได้ก่อน ว่าแต่มันอยู่ไหนวะ มันน่าจะเดินตามผม ผมเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปเรื่อยๆ จนถึงชั้น 5 สงสัยต้องเล่นไม้นี้จริงๆ ผมเดินลงไปชั้น 3 ที่จอดรถไว้ ผมเดินนิ่งๆ ก่อนที่จู่ๆ จะวิ่งทันที

เป็นไปตามคาด ตั้มวิ่งตามผมห่างๆ ผมรีบเลี้ยวหลบเข้าไปซ่อนตัวหลังแผนกตุ๊กตา ซึ่งพอจะบังผมได้พอสมควร ผมเห็นตั้มมันแล้วแหละ ตอนนี้มันหันซ้ายที ขวาที หาไม่เจอละซิว่าอยู่ไหน ตั้มหยิบมือถือขึ้นมาโทร โทรเวลานี้...เอ้ย!!! ไม่ได้การละ ผมรีบทำตัวก้มต่ำ ค่อยๆ ออกไปจากแผนกตุ๊กตาอย่างช้าๆ แล้วเดินเบาๆ พอชัวร์ว่าตั้มไม่น่าจะตามมา ผมวิ่งไปทางห้องน้ำข้างๆ ลิฟท์ฝั่งแผนกของใช้เด็ก แล้วโทรหาแทน

“มีคนสะกดรอยตามแทน ผู้ชายหน้าตี๋ๆ ตาตี่ๆ จมูกโด่งหน่อย สูงประมาณแทน น่าจะเป็นไอ้โจ แทนพยายามทำให้มันคลาดสายตานะ เราจะไปเอารถแล้ว” แทนไม่ตอบอะไรผม นอกจากเสียงฮือ ก่อนที่จะวางสายไป

ผมจอดรถไว้โซนลิฟท์ฝั่งชุดขั้นในสตรี ออกมาจากห้องน้ำ ผมมองดีๆ ก่อนออกมา เวรละ!!! ตั้มเดินมาทางนี้ ผมแทบจะหลบหลังกำแพงกระจกของห้องน้ำ ผมเห็นกลุ่มทัวร์จีนเดินอยู่ใกล้ๆ ผมรีบวิ่งเนียนเข้าไปรวมกลุ่มจนเดินผ่านตั้มไป แล้วค่อยๆ ปลีกตัวออกมา วิ่งไปทางแผนกชุดชั้นในสตรี มองหลังรอบๆ ตั้มน่าจะหาผมไม่เจอละ

"คิดจะพัก พรมแดง" แทนส่งมาแบบนี้ ผมต้องไปรับชั้นใต้ดินละ ผมมองให้ชัวร์ แล้วรีบวิ่งไปที่รถ ขึ้นรถได้เสร็จ งานก็เข้าจนได้...ไอ้ตั้มเคาะกระจกรถผม

“เอ้ย วันนี้เอารถมารับสาวเหรอ” นี่คือประโยคทักทาย หลังจากผมเปิดกระจกฝั่งคนนั่งเพื่อคุยกับมัน

“มาซื้อของวะ เดี๋ยวกลับแล้ว” ตั้มเปิดประตูเข้ามานั่งเรียบร้อย

“กูจะไป MBK ติดรถไปลงหน่อยวะ” เอาละ ทำไงดีวะ...เดี๋ยวค่อยคิดละกัน

รถที่ติดอยู่กลางลานจอดรถสยามพารากอน ทำให้ผมพอมีเวลาคิดว่าจะเอาไงดี ผมหยิบ iPhone ตัวเองขึ้นมาพิมพ์หาแทน

Big : แขกนั่งมาด้วย สลัดไม่ไป
Special 1 :รับแขกไปนะ เราโดนแขกจ้องไม่เลิกเหมือนกัน

“พิมพ์ไรวะมึง” ผมรีบดับจอทันที นาทีนี้จะเผือกให้ได้เลยนะมึง ผมคิดไม่ออกเลยว่าจะไล่ไอ้ตั้มลงไปยังไงดี ผมคลานรถลงไปถึงแค่ชั้นหนึ่งเท่านั้น เหลืออีกสามชั้น กว่าจะถึงชั้นใต้ดินสุดของห้างฯ

“บิ๊ก เมื่อกี้มึงเดินซื้อของกับใครวะ” นี่วัดใจกันเลยหรือไง

“กับเพื่อนที่รู้จักห่างๆ อะ ไมวะ” ตอบว่าคนเดียว เดี๋ยวยึด งั้นชนไปตรงๆ ละกัน

“เหรอ” น้ำเสียงตั้ม ชวนให้ผมเครียดลึกๆ แต่ผมแสดงอาการอะไรไม่ได้ อย่าให้มีพิรุธ

ผมคลานไปถึงชั้นหนึ่งแล้ว ยิ่งคิดไม่ออกว่าจะไล่ไอ้ตั้มลงจากรถอย่างไรดี ทันใดนั้น...เสียงมือถือตั้มก็ดังขึ้น ตั้มไม่พูดอะไรกับปลายสาย แต่พอวางเสร็จ

“กูไม่ไป MBK ละ เดี๋ยวส่งกูที่ประตูหน่อย” ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมก็รีบพามันวนไปจอดที่ประตูทางเข้าห้างในลานจอดรถ ตั้มลงจากรถไป โดยไม่บอกลาอะไรผมสักคำ จนกระทั้งพอเปิดมือถือ ผมเลยเข้าใจว่า ทำไมตั้มถึงเลิกตามผม

“หนีแขกกลับห้องด้วย Taxi สำเร็จ เจอกันที่ห้องนะ” ข้อความสุดท้ายจากแฟนผม ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่า ทำไมทั้งคู่ถึงเลิกตามผม

เพื่อนๆ...รอกูอีกนิด กูเปิดตัวอย่างเป็นทางการแน่นอน

**********

ตอนที่ 31 เป็นตอนที่สองคู่ในเรื่อง ฉลองสอบเสร็จ ตามด้วยแทนไปค้างบ้านบิ๊ก แล้วช่วยกันล้างรถนิดหน่อยก่อนกลับขอนแก่น และบทที่ 32 / 33 / 34 จะเป็นบทที่ได้อ่านแล้ว น่าจะมีความสุขกันทุกคนนะครับ^^

บทที่ 31 เจอกันวันเสาร์บ่ายๆ ครับผม

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^


หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 30 (หน้าที่ 13 : Update 23/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 23-04-2015 15:03:29
บิ๊กรีบหาโอกาสบอกเพื่อนเร็วๆ เข้าล่ะ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวโจกับตั้มจะอกแตกตายไปเสียก่อนนะค้าา.. :laugh: 
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 30 (หน้าที่ 13 : Update 23/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 23-04-2015 15:13:31
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 30 (หน้าที่ 13 : Update 23/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 23-04-2015 15:16:10
อย่างกับหนังสายลับ 555555 ตอนนี้ตลกดีค่ะ ชอบๆ แต่ก็เข้าใจเพื่อนบิ๊กนะ อารมณ์อยากรู้ผสมกับเป็นห่วงเพื่อน(เล็กๆ)  :katai5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 30 (หน้าที่ 13 : Update 23/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 23-04-2015 16:04:28
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 30 (หน้าที่ 13 : Update 23/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 23-04-2015 17:28:44
สี่บทสุดท้ายก่อนดราม่า จัดมาเลยเราต้มน้ำรอแล้ว หุหุ ว่าแต่ท้ายที่สุดแล้ว happy ending ทุกคู่ทุกคนใช่ไหม ผู้แต่งบอกหน่อยน๊าาาาาา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 30 (หน้าที่ 13 : Update 23/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 23-04-2015 20:38:37
อ่านๆไปก็ยิ้มๆไป
เป็นมิชชั่นอิมพอสสิเบิ้ลได้เลยนะ
เสียงเพลงประกอปดังในหัวเลย

ไงก็เอาบิ๊กไปพบคุณยายให้ได้นะ น้องแทน
พ่อแม่ก็ช่างศรีษะท่านเถิด
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 30 (หน้าที่ 13 : Update 23/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: โคมรัตติกาล ที่ 23-04-2015 20:54:38
คือเข้าใจอารมณ์ห่วงเพื่อนของตั้มกับโจเลย
ยิ่งเพื่อนสนิทไม่เล่านี้ยิ่งอยากรู้ แฟนเพื่อนเป็นใคร นิสัยยังไง ดีหรือเปล่า?
กลัวเพื่อนคบคนที่ไม่ดี
แต่ถ้าตั้มกับโจได้รู้จักแทน ต้องชอบแน่ๆเลยเนอะ
แทนน่ารัก ดูแลบิ๊กดีตลอดเลย

ปล. นับถอยหลัง ต้มน้ำเตรียมไว้ให้คุณ zipboy ปรุงมาม่า
เอาน้ำใสก็พอนะคะ ไม่ต้องถึงขนาดต้มยำเข้มข้น กลัวจะเผ็ดจนน้ำตาไหล อิอิ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 30 (หน้าที่ 13 : Update 23/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 24-04-2015 03:53:38
บิ๊กรีบหาโอกาสบอกเพื่อนเร็วๆ เข้าล่ะ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวโจกับตั้มจะอกแตกตายไปเสียก่อนนะค้าา.. :laugh:

เดี๋ยวช่วงบทที่กำลังดราม่า จะมีเหตุผลที่บิ๊กไม่ยอมบอกเพื่อนเองครับ^^

อย่างกับหนังสายลับ 555555 ตอนนี้ตลกดีค่ะ ชอบๆ แต่ก็เข้าใจเพื่อนบิ๊กนะ อารมณ์อยากรู้ผสมกับเป็นห่วงเพื่อน(เล็กๆ)  :katai5:

ประมาณนั้นครับ แต่หลักๆคือ ต่อมเผือกล้วนๆ เลยครับ^^"

:pig4: :pig4: :pig4:

:pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

สี่บทสุดท้ายก่อนดราม่า จัดมาเลยเราต้มน้ำรอแล้ว หุหุ ว่าแต่ท้ายที่สุดแล้ว happy ending ทุกคู่ทุกคนใช่ไหม ผู้แต่งบอกหน่อยน๊าาาาาา

อาจไม่ Feel Good 100% แต่ทุกอย่างเป็นไปตามสมควรที่จะเป็น

แต่รับรองว่า ไม่มีใครตาย ไม่มีใครจบอย่างเจ็บปวดแน่นอนครับ^^

อ่านๆไปก็ยิ้มๆไป
เป็นมิชชั่นอิมพอสสิเบิ้ลได้เลยนะ
เสียงเพลงประกอปดังในหัวเลย

ไงก็เอาบิ๊กไปพบคุณยายให้ได้นะ น้องแทน
พ่อแม่ก็ช่างศรีษะท่านเถิด

สงสัยผมต้องเขียนให้บิ๊กห้อยตัวลงจากเพดานห้องแบบอีธาน ฮันท์ ใช่มะครับ แหๆ : P

เดี๋ยวบิ๊กได้ไปพบคุณยายแทนแน่นอนครับ^^

คือเข้าใจอารมณ์ห่วงเพื่อนของตั้มกับโจเลย
ยิ่งเพื่อนสนิทไม่เล่านี้ยิ่งอยากรู้ แฟนเพื่อนเป็นใคร นิสัยยังไง ดีหรือเปล่า?
กลัวเพื่อนคบคนที่ไม่ดี
แต่ถ้าตั้มกับโจได้รู้จักแทน ต้องชอบแน่ๆเลยเนอะ
แทนน่ารัก ดูแลบิ๊กดีตลอดเลย

ปล. นับถอยหลัง ต้มน้ำเตรียมไว้ให้คุณ zipboy ปรุงมาม่า
เอาน้ำใสก็พอนะคะ ไม่ต้องถึงขนาดต้มยำเข้มข้น กลัวจะเผ็ดจนน้ำตาไหล อิอิ

บิ๊กไม่อยากให้รู้ ด้วยอารมณ์เด็กผู้ชาย ที่มีแต่เพื่อนผู้ชาย แล้วกลัวเพื่อนไม่ยอมรับครับ

เดี๋ยววันที่เพื่อนบิ๊กทุกคนเจอแทน ก็จะเห็นอะไรดีๆ แน่นอนครับ

ส่วนดราม่าที่กำลังเขียนถึง ไม่เผ็ดครับ แต่ขม...ขมแบบผมบังคับให้ทุกคนที่อ่าน ต้องกลืนมันลงไปครับ

-----------------

ขอบคุณทุกท่านสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 30 (หน้าที่ 13 : Update 23/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 24-04-2015 05:52:47
เรื่องของเพื่อนไม่เผือกไม่ได้ :hao7:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 30 (หน้าที่ 13 : Update 23/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 25-04-2015 00:19:21
เรื่องของเพื่อนไม่เผือกไม่ได้ :hao7:

เป็นปกติของความเป็นเพื่อนครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 31 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 25-04-2015 15:46:12
ตอนที่ 31 มาแล้วครับ สอบเสร็จ ปิดเทอม ขึ้น ม.5 กันแล้วครับ ตอนนี้ แทนจะได้เจอกับคุณแม่บิ๊กครั้งแรก และก่อนกลับขอนแก่น ต้องช่วยบิ๊กล้างรถกันสักหน่อย บทที่ 31 กับ 32 จะต่อเนื่องกันนะครับ

เชิญชมกันเลยครับ^^

*********

Chapter 31


สอบวันสุดท้ายของผมก็หมดลง ด้วยความมั่นใจว่า ผมคงไม่ต้องรอซ่อมตอนเกรดออก หลังสอบเสร็จ เพื่อนๆ ในห้องผม ต่างก็พากันไปฉลองกัน ส่วนผมก็ไปฉลองกับไบรท์ และมีแฟนของเราทั้งคู่มาด้วยแน่นอน

“เอ้า เฮ” เสียงชนแก้วน้ำอัดลมของพวกเราสี่คนกลางร้านปิ้งย่าง เป็นการฉลองให้กับการเรียนที่ผ่านมาทั้งปี

“ที่รักครับ เนื้อย่างอร่อย แต่ขาดอะไรบางอย่างอะ” ผมรู้เลย บิ๊กอยากได้เบียร์มาแกลม บิ๊กทำสายตาอ้อนแบบที่น่ารักที่สุด แต่ผมเพ่งหน้าดุใส่ บิ๊กก็ยิ้มทะเล้นกลับไปทานต่อเงียบๆ
 
“บิ๊ก กูพึ่งรู้ว่ามึงกลัวเมีย” ผมละขำแชมป์ตรงนี้แหละ ผมไม่ได้ข่มอะไรบิ๊กเลยนะ จริงๆ

“อ่อนวะ บิ๊ก ดูเมียเราเป็นตัวอย่าง เรากำราบได้ตลอด” ไบรท์ที่กำลังโม้ ก็ต้องเปลี่ยนสีหน้าทันที เพราะแชมป์กระทุ้งศอกใส่ ก่อนจะคีบเนื้อทาน โดยไม่สนว่าแฟนตัวเองจะเจ็บแค่ไหน ผมกับบิ๊กได้แต่ขำที่ไบรท์ยังไม่ทันพูด ก็โดนซะแล้ว

“แชมป์ มึงแมร่งโหดวะ วันนึงไอ้ไบรท์ตายคาตีนมึงพอดี” ผมคีบเนื้อเข้าปากบ้าง ในขณะที่แชมป์หันไปมองไบรท์ด้วยสีหน้ากวนๆ
 
“ไม่ตายหรอก แฟนเราทนมือทนตีนจะตาย” ไบรท์รีบส่ายหัวโดยทันที

“ทนอะไร จะตายอยู่แล้ว” แชมป์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะตอบประโยคไบรท์ลอยๆ ไปว่า

“ทนไม่ได้ก็เลิก จบนะ” ไบรท์ถึงกับเหวอ ตาโต รีบยอมแชมป์โดยทันที

“เก๊าขอโต๊ดๆๆๆ” ศอกของแชมป์กระทุ้งต่อเป็นรอบสอง ทำเอาไบรท์ถึงกับจุก หัวเราะทั้งน้ำตากันเลยทีเดียว

“แชมป์ครับ อย่ารุนแรงมากนะ เดี๋ยวผมไม่มีคนส่งบอลให้ในทีมพอดี” แชมป์หัวเราะในลำคอ ก่อนจะบอกผมว่า

“ไบรท์เค้าทนทาน ไม่เป็นไรหรอก พยายามต่อไปนะไบรท์ เราไม่ให้...ว่าแต่แทนเถอะ ไอ้บ้าพลังข้างๆ เนี่ย เอาอยู่เปล่า” ผมละหัวเราะ เพราะบิ๊กดูจะภูมิใจมาก

“มึงต้องเข้าใจนะเว้ยแชมป์ คนหล่อๆ อย่างกูเนี่ย ไม่ธรรมดาทุกเรื่องแน่นอน” บิ๊กคีบเนื้อป้อนผม ก่อนจะยักคิ้วให้ ผมละจะอ๊วก ทำหน้าเก๊กหล่อเลี่ยนๆ ให้ผมดูอีกละ

แล้วบรรยากาศเนื้อย่างปิดเทอม ก็เฮฮากันจนพวกเราทั้งสี่พุงกางกันเลยทีเดียว

………………..

แทนจะกลับขอนแก่นมะรืนนี้ เช็คแล้วว่าคุณพ่อกับคุณแม่ ไม่อยู่บ้านช่วงนี้ เราทั้งคู่ช่วยทำงานบ้านขนานใหญ่ให้แทน ไม่ว่าจะซักผ้าทั้งหมด ทำความสะอาดห้องน้ำ และเก็บกวาดทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนที่เจ้าของห้องจะไม่อยู่ประมาณหนึ่งสัปดาห์ พรุ่งนี้พาไปค้างบ้านผม กับอาบน้ำให้น้องแพนด้าผมด้วย

“ไม่อยู่ตั้งสัปดาห์นึง เราเหงานะรู้ปะ” ผมพูดลอยๆ ขณะที่นอนข้างๆ แทน

“ก็ไปค้างบ้านเราสักคืนไหม พ่อกับแม่เราไม่อยู่แหละ” แน่นอน แฟนชวนแบบนี้ ไม่พลาดแน่นอน

“ไปซิ อยากไปเลยแหละ” ผมขยับตัวดึงแทนมานอนซบอกผมไว้

“อยากให้บิ๊กเจอคุณยายเรา ท่านรักและใจดีกับเรามากเลยแหละ” ฟังแล้วไม่น่าเกร็งแบบคุณพ่อคุณแม่ของแทนซินะ

“คุณยายต้องรักบิ๊กเหมือนที่รักเราแน่นอน” ผมกอดแทนแน่นขึ้น

“ท่านไม่ว่าเหรอ ที่แทน...มีเราเป็นแฟน” แทนส่ายหัวเบาๆ

“ตั้งแต่เล็กจนโต ท่านรู้ว่าเราเป็นอะไร เป็นยังไง ท่านแค่ย้ำให้เราเป็นคนดี เป็นเด็กดี ที่เหลือ ท่านไม่เคยหวังให้เราต้องเป็นอะไรแบบที่พ่อกับแม่เราอยากให้เป็น” ผมพอเข้าใจความกดดันที่แทนต้องเจอมา

“พรุ่งนี้ไปล้างรถให้เราด้วยนะ จะได้ไปเที่ยวกัน” แทนพยักหน้าให้ ก่อนจะกอดผมให้แน่นขึ้นแล้วนอน

“รักนะครับ” ผมจูบกระหม่อมของแทนก่อนนอน

“ที่สุดครับ” หลับละ...

แต่เอาเข้าจริงๆ ผมกลับนอนไม่หลับ บอกไม่ถูก แต่ผมกลัวการไปเจอครอบครัวของแทนขึ้นมาซะงั้น หรือบางที ผมควรแค่ไปส่ง แล้วกลับกรุงเทพฯ เลยดีกว่าใช่ไหม...ปิดตาแล้วพักเถอะ คิดมากกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ก็เท่านั้นวะไอ้บิ๊ก

แทนไม่ขนเสื้อผ้ากลับไปมากนัก เพราะที่บ้านยังมีชุดให้ใส่พอสมควร แทบจะกลับบ้านตัวเปล่ายังได้เลยด้วยซ้ำ กระเป๋าเป้ของแทน จึงมีแค่เสื้อผ้าสามสี่ชุด MacBook กับ Adapter หนังสือบางเล่ม แบตเตอรี่สำรองเท่านั้น แล้วแทนก็มาถึงบ้านผมเรียบร้อย แต่ที่เซอร์ไพรส์คือ

“คุณบิ๊กครับ คุณผู้หญิงกำลังหาอยู่พอดีเลยครับ” ผมยังพึ่งจอดน้องถ่านหมาดๆ แทนพึ่งจะลงจากหลังรถผมเมื่อสักครู่ ลุงสมาน พ่อบ้าน+คนขับรถของบ้านที่ผมคุ้นเคย ก็วิ่งมาตามผม

“แม่ผมอารมณ์ไม่ดีเปล่าลุง” ลุงส่ายหน้าแบบยิ้มๆ

“คุณผู้หญิงพึ่งลงเครื่องมา กลับบ้านแล้วอยากเจอคุณบิ๊กเฉยๆ ครับ” รอดไปเรา ลุงสมานมองแทนแบบงงๆ เพราะถ้าไม่ใช่ ตั้ม โจ แชมป์ ลุงสมานก็ไม่รู้จักแล้วแหละ

“ลุงครับ นี่แทน เพื่อนผมครับ อยู่โรงเรียนอื่นนะครับ” แทนไหว้ลุงสมานด้วยความเคารพ ลุงสมานรับไหว้อย่างเกรงใจ

“ให้ลุงช่วยถือกระเป๋านะครับ” แทนรีบโบกมือปฎิเสธทันที

“ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจ” ลุงสมานยิ้มๆ พยักหน้ารับทราบ

“ลุงครับ เดี๋ยวเย็นๆ ผมมาล้างรถนะ ลุงเตรียมถังน้ำให้ผมสักสองใบด้วยนะครับ” ลุงพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะเดินกลับไปหลังบ้านเหมือนเดิม

“แทน...เราขอโทษก่อนนะ” แทนทำหน้าสงสัยว่าผมกำลังจะบอกอะไร

“ถ้าเราทำอะไรแบบ...ไม่เหมือนแฟนกัน คือ” แทนยกนิ้วโป้งกับยิ้มให้ผม

“ไม่มีปัญหา เราเข้าใจดี” ผมพยักหน้ามั่นใจ ก่อนจะเดินเข้าบ้าน โดยมีแทนเดินตามหลังมาด้วย ถอดรองเท้าเสร็จ เปิดประตูเข้าไป ผมเจอแม่นั่งอยู่ห้องรับแขก เสื้อโค้ดยาวยังวางพาดไว้กับโซฟา กำลังนั่งอ่านนิตยสารของเดือนล่าสุดอยู่

“กลับมาแล้วเหรอลูก” แม่วางนิตยสารลง ก่อนจะลุกขึ้นเดินมากอดผม

“รอบนี้แม่ไปไหนมาครับ” ผมก็ไม่ค่อยรู้หรอก ว่าแม่ผมไปไหนมาไหนบ้าง

“ฝรั่งเศส...แม่ซื้อของมาฝากด้วยนะ” แม่ผมมองไปที่แทน ในขณะที่แทนยกมือไหว้แม่ผม

“แม่ครับ นี่ แทน เพื่อนมาค้างด้วยครับ” คุณแม่ผมองผมอย่างประหลาดใจ ก่อนจะรับไหว้

“พาเพื่อนเราไปนั่งซิ ปล่อยให้ยืนอยู่ตั้งนานได้ไง...ป้าน้อย...น้ำกับขนมรับแขกด้วย” แม่ผมเดินกลับไปที่โซฟา หยิบถุงสีส้มของ Hermes มาให้ผมที่นั่งข้างๆ ผมนั่งเปิดถุงออกมา เป็นเข็มขัดหนังสีส้ม กับกระเป๋าสตางค์ทรงยาวหนังสีน้ำตาล

“ขอบคุณครับแม่” แม่ผมหอมแก้มผม ผมเห็นแทนยิ้มเล็กๆ มันคงเป็นมุมที่ไม่ค่อยได้เห็นนัก

“ว่าแต่ เพื่อนลูกจะอยู่กี่วันจ๊ะ” แม่ผมถามถึงแทน

“คืนเดียวครับ พรุ่งนี้ผมไปขอนแก่น ส่งแทนกลับบ้านนะ” แม่ผมพยักหน้า ก่อนจะหันไปยิ้มให้แทน

“เย็นนี้เดี๋ยวแม่เข้าครัวทำให้เราทั้งคู่ทานนะ” แทนพยักหน้าให้แม่ผม

“ผมช่วยนะครับ งานโปรดผมเลยครับ” คุณแม่ผมรีบยกมือห้าม

“แม่จะใช้งานเพื่อนลูกชายได้ไง ไม่ดีๆๆ” แทนส่งสายตายืนยันว่าอยากทำด้วย

“นะครับ ผมมาค้างบ้านคุณน้า ถ้าไม่ทำอะไรเลย ผมก็เกรงใจเหมือนกัน” แม่ผมยิ้มๆ ก่อนจะพยักหน้าให้

“แม่ออกไปซื้อของก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาทำมื้อเย็นให้นะ” แม่ผมลุกไปพร้อมกับกระเป๋าถือ แล้วขับ SLK คันประจำตัวของแม่ออกไป

ผมกับแทนตอนนี้อยู่ห้องนอนด้วยกันแล้ว ผมวางถุงของฝากแม่ไว้ข้างๆ เตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียง ส่วนแทนนั่งข้างๆ ผมที่นอนแผ่อยู่ตอนนี้

“แม่บิ๊กดูใจดีนะ” ผมส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

“ขี้บ่นจะตาย บ่นหูชาเลยแหละ ยิ่งตอนเด็ก เวลาเรางานเข้านะ ตูดลายตลอด” แทนขำในลำคอ

“ถ้าเราเป็นแม่บิ๊ก เราก็บ่นหูชาแหละ” ผมขยับตัวไปนอนตักของแทน

“ถ้าคนนี้ยอมให้บ่นเลยแหละ จะไปล้างรถแล้วๆๆ” ผมลุกขึ้นเปลี่ยนชุดเป็นกางเกงขาสั้น แล้วโยนให้แทนอีกตัว

“เสื้อละ” แทนคงงงว่าให้มาแค่กางเกงทำไม

คิดว่าผมอยากให้แฟนผมใส่ตอนเปียกไหมครับ : P

………………..

ก่อนอื่น ผมขอทำความสะอาดข้างในก่อน ฟองน้ำกับน้ำเปล่าผสมน้ำยาทำความสะอาดในถังที่เตรียมไว้ หลังจากดูดฝุ่นเสร็จ ให้แฟนผมช่วยถือไฟ LED สำหรับส่องคราบสักหน่อย ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆ ขัดทุกซอกทุกมุมจนสะอาด น้ำในถังทั้งดำ ทั้งฝุ่น เต็มถัง ส่วนแฟนผมก็น่ารัก ซับเหงื่อให้ตลอดการทำความสะอาดด้วยแหละ และก็ถึงเวลาที่ผมรอ

“ล้างรถ ไม่ใช่ฉีดน้ำใส่เรา” แทนกำลังโวยวายผมที่ฉีดน้ำใส่อยู่ สายยางที่ผมเอานิ้วปิดไว้ครึ่งนึง กำลังพ่นน้ำอย่างแรง ทั้งผมกับแทนตอนนี้ฉีดน้ำใส่กัน โดยมีน้องแพนด้าคั่นกลาง ทั้งคนทั้งรถตอนนี้เปียกเรียบร้อย ผมเอาแชมพูล้างรถผสมน้ำถังใหม่ แล้วส่งฟองน้ำให้กับแทน สำหรับจุ่มแล้วถูรถกัน

ครึ่งคันหน้าแทนกำลังถูอยู่ ส่วนครึ่งคันหลังเป็นผมถู ในขณะที่ถูมาถึงตรงกลางรถ ก็คือประตูทั้งสองฝั่ง ผมพ่นฟองน้ำยาใส่แทน ในขณะที่แทนก็ปาฟองน้ำยาล้างรถใส่ผมสลับกันบ้าง ผมวิ่งไปหาแทน แล้วเอาฟองน้ำถูตัว ในขณะที่แทนก็เอาฟองน้ำตบผมกลับ เราสองคนโวยวายเสียงดังแบบเด็กกำลังวิ่งไล่จับกัน

เราทั้งคู่วิ่งวนรอบรถสลับกันปาฟองน้ำยาล้างรถใส่กัน ผมจะจับแทนให้ได้ แต่แทนก็วิ่งหลบผมไปมา แล้วผมก็วิ่งดักทางที่แทนวิ่ง จับได้แล้ว ผมกอดแทนแน่นๆ จากข้างหลัง เนื้อตัวของเราทั้งคู่เปียกน้ำกับแชมพูล้างรถ จนผมเกือบลื่นล้มพร้อมกับแทน แทนเองก็ดิ้นเต็มที่สลับกับหัวเราะไปมา

“ปล่อยเรานะบิ๊ก ขี้โกงอะ” ดิ้นจังครับ ผมเลยฉกหอมแก้มแทนซะเลย

“วิ่งหนีเราทำไมละ หนีเรา เราก็ต้องจับให้ได้ซิ” แทนยังคงดิ้นต่อไป แล้วผมก็ปล่อยกอดที่รัดแทนไว้ออก แล้วแทนก็เอาฟองน้ำมาตีหัวผมที

“ล้างน้ำได้แล้ว น้องถ่านก็ยังไม่ได้ล้างนะ” ผมก้มลงหยิบสายยางขึ้นมา แล้ว...

“แทนเปิดน้ำให้เราหน่อย” พอเปิดน้ำเสร็จ ผมยิงใส่หลังแทนเต็มๆ เจ้าตัวรีบวิ่งไปคว้าสายยางอีกเส้น แล้วยิงใส่ผมกลับ
 
“เดี๋ยวๆๆ ล้างรถๆ มายิงไรใส่เราเนี่ย” ผมโวยวาย เพราะแทนเล่นเอาสายยางยิงใส่ผมแบบประชิดตัว

“ใครเริ่มก่อนละ นี่แหนะๆๆ” แทนสะบัดปลายสายยางไปมา น้ำที่พุ่งออกมาจากนิ้วที่อุดไว้ครึ่งนึง แรงจนจักจี้ใช้ได้ทีเดียว ผมต้องวิ่งหนีไปอีกฝั่งของรถ เพื่อฉีดน้ำโต้กลับ

แล้วน้องแพนด้าก็ได้รับการล้างแชมพูออกหมดจด หลังจากเราสองคนเล่นสายยางใส่กัน ผมกับแทนช่วยกันฉีดน้ำล้างน้องแพนด้าให้เรียบร้อยชัวร์ๆ แล้วผมก็แจกผ้าชามัวร์ให้แทนช่วยกันเช็ดน้ำออกให้สะอาด

“เงาวับ เดี๋ยวไว้กลับจากส่งแทน เราเอาไปขัดสีอีกรอบแล้วแหละ” ผมเดินไปเปิดน้ำ แล้วฉีดล้างร่างกายของแทน ก่อนจะส่งให้แทนล้างตัวผมบ้าง

ผมไปขยับน้องถ่านมาใกล้ๆ สายยาง แล้วเริ่มลงฉีดน้ำใส่น้องถ่านจนเปียกทั้งคัน ตามด้วยล้างด้วยแชมพูผสมน้ำถังเดิม แต่ไม่วายที่แทนจะแอบเอาฟองน้ำมาตีผมระหว่างขัด แล้วการล้างน้องถ่านก็ยืดเยื้อ เพราะเราทั้งคู่ตบฟองน้ำเล่นกันสลับกับถูน้องถ่าน

“เหวอ!!!” แทนลื่นขณะกำลังจะตีฟองน้ำใส่ผม แล้วคว้าผมล้มลงไป โดยมีผมเป็นเบาะรองรับพื้นพอดี

แทนพยุงตัวขึ้นมา แต่ยังคร่อมผมอยู่ เราทั้งคู่ยังตกใจกันเล็กน้อย ผมไม่เจ็บอะไรมาก หลังกระแทกนิดหน่อย เพราะผมเป็นเบาะรองรับแทนที่ล้มมา จ้องผมนัก ผมฉวยจูบริมฝีปากแทนอย่างรวดเร็ว แทนแอบเขินเล็กๆ ก่อนจะถามผมว่า

“เจ็บเปล่า” ผมส่ายหน้า

“ล้างต่อเถอะ เดี๋ยวจะเย็นแล้วนะ” แทนลุกขึ้นแล้วดึงผมขึ้นมายืน ผมลุกขึ้นแล้วคว้ากอดแทนทันที

“ทำไมต้องเขินด้วยอะ” ถึงแทนจะเป็นคนผิวสีกาแฟเข้ม แต่เห็นได้ชัดว่าหน้าแดงอยู่

“แฟนเราชอบฉวยโอกาส อีกอย่าง...เราเขินเวลาบิ๊กจ้องเรานานๆ รู้ปะ” ผมกอดแน่นขึ้น ยิ้มกัดริมฝีปาก

“แฟนน่ารัก ก็อยากมองทั้งวันซิครับ” ผมค่อยๆ ขยับปากเข้าไปหาแทนจนเกือบประกบปาก

“ปิ้น!!!” เสียงแตรรถ ทำให้เราสองคนสะดุ้ง แล้วแยกออกจากกันทันที ผมมองดูที่ประตูอัลลอยด์หน้าบ้านผม รถที่อยู่หลังประตู คือ SLK สีเงินของแม่ผมนั่นเอง ผมวิ่งไปเปิดประตูให้รถแม่ผมวิ่งเข้ามาจอดในที่โรงรถบ้านผม

“ล้างรถหรือเล่นน้ำกันเนี่ย เปียกยังกับไปตกน้ำมาทั้งคู่เลย” แม่ผมลงจากรถมา เห็นสภาพผมกับแทนแล้ว คงจะพอเดาออกว่าทำอะไรมาบ้าง

“บิ๊กเค้าซนอะครับ” แทนรีบออกตัวทันที

“แต่แทนเล่นกับผมด้วยนะ” แม่ผมส่ายหัวแบบยิ้มๆ

“รีบล้างให้เสร็จนะ แล้วอาบน้ำแต่งตัว มาทานมื้อเย็นได้แล้ว แม่ไปเข้าครัวก่อนนะ” แม่ผมกลับเข้าไปในบ้านพร้อมกับป้าน้อยที่มาหิ้วของจากท้ายรถไปแล้ว...อ้าว แทนกลับขึ้นบ้านทำไมอะ

“บิ๊กรีบล้างนะ เดี๋ยวเราไปช่วยแม่บิ๊กทำมื้อเย็นไง” เอ้า..หนีแฟนซะงั้น ผมทำปากจู๋ หน้าตาน่าสงสารที่โดนทิ้งให้ล้างน้องถ่านคนเดียว

“เดี๋ยวไม่ทำให้กินซะเลย ไปล้างๆๆๆ” แทนออกคำสั่งกึ่งไล่ด้วยน้ำเสียงอ้อนเบาๆ กับผม

ผมกลับไปล้างน้องถ่านต่อ เม้มปากส่งสายตา ยักคิ้ว ให้กับแทนที่หันมามองผมก่อนเข้าบ้าน แล้วแทนก็แลบลิ้นใส่ผม ก่อนจะเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว

ผมอยากบอกแม่ผมตอนกินข้าวจังว่า...คนนี้แฟนผม

**********

บทที่ 32 เป็นตอนที่ต่อเนื่องจากตอนที่ 31 มื้อเย็นระหว่างแทน บิ๊ก และคุณแม่บิ๊ก หลังจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อ รวมถึงเป็นครั้งแรกที่คุณแม่บิ๊กกับแทนจะได้คุยกันครับ

บทที่ 32 อาจจะลงเป็นค่ำๆ ของวันอังคาร หรือบ่ายวันพุธนะครับ เพราะอังคารติดนัดสำคัญตั้งแต่บ่ายจนหัวค่ำครับ^^

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 31 (หน้าที่ 14 : Update 25/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 25-04-2015 16:06:53
ยิ้มจนปวดแก้มเลยคุณซิปบอย  :laugh:
น่ารักจริงๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 31 (หน้าที่ 14 : Update 25/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 25-04-2015 17:06:54
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 31 (หน้าที่ 14 : Update 25/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 25-04-2015 17:07:48
 :o8:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 31 (หน้าที่ 14 : Update 25/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 25-04-2015 17:49:55
แล้วแบบนี้คุณแม่จะส่งคนไปสืบประวัติของแทนหรือเปล่าคะ?? เพราะแทนเป็นเพื่อนใหม่ของบิ๊กที่คุณแม่เพิ่งเคยเจอ กลัวจังเลยค่ะ..ว่าเรื่องคลิปหลุดจะกลับมาทำร้ายให้แทนเสียใจอีก :hao5: ..
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 31 (หน้าที่ 14 : Update 25/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 25-04-2015 19:27:09
หวังว่าแม่บิ๊กคงไม่โหดเหมือนพ่อแม่แทน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 31 (หน้าที่ 14 : Update 25/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 25-04-2015 19:52:03
อ้างถึง
ก่อนอื่น ผมขอทำความสะอาดข้างในก่อน
ป้าคิดไปถึงไหนๆแล้วลูก

กลัวว่าจะเป็นความสงบก่อนพายุค่ะ
แม่บิ๊กอาจจะเห็นที่บิ๊กกับแทนเล่นกันนะ

เรื่องคลิปนี่น่าจะกลับมาเป็นประเด็นแน่ๆ
ว่าแต่พ่อแม่ของปทนไม่หาทางกำจัดคลิปหรือ?
เสียหน้าขนาดนั้นแล้ว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 31 (หน้าที่ 14 : Update 25/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 25-04-2015 20:42:05
ฉากในตำนานสิน่า
555555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 31 (หน้าที่ 14 : Update 25/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 25-04-2015 23:17:57
บิ๊กอยากบอกแม่ก็บอกเลย เชื่อว่าความประพฤติที่ดีขึ้นนับตั้งแต่คบกับแทนจะช่วยให้แม่เข้าใจได้ง่าย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 31 (หน้าที่ 14 : Update 25/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 26-04-2015 01:44:06
แหม่ะ เล่นกันสนุกสนาน 555555555555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 31 (หน้าที่ 14 : Update 25/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: นิรนาม ที่ 26-04-2015 13:11:00
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 31 (หน้าที่ 14 : Update 25/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 26-04-2015 23:48:44
ยิ้มจนปวดแก้มเลยคุณซิปบอย  :laugh:
น่ารักจริงๆ

ดีใจที่รักบิ๊กกับแทนนะครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

:o8:

ดีใจที่ชอบนะครับผม^^

แล้วแบบนี้คุณแม่จะส่งคนไปสืบประวัติของแทนหรือเปล่าคะ?? เพราะแทนเป็นเพื่อนใหม่ของบิ๊กที่คุณแม่เพิ่งเคยเจอ กลัวจังเลยค่ะ..ว่าเรื่องคลิปหลุดจะกลับมาทำร้ายให้แทนเสียใจอีก :hao5: ..

อ้างถึง
ก่อนอื่น ผมขอทำความสะอาดข้างในก่อน
ป้าคิดไปถึงไหนๆแล้วลูก

กลัวว่าจะเป็นความสงบก่อนพายุค่ะ
แม่บิ๊กอาจจะเห็นที่บิ๊กกับแทนเล่นกันนะ

เรื่องคลิปนี่น่าจะกลับมาเป็นประเด็นแน่ๆ
ว่าแต่พ่อแม่ของปทนไม่หาทางกำจัดคลิปหรือ?
เสียหน้าขนาดนั้นแล้ว

ตอบรวมกันนะครับ เพราะคำถามคล้ายๆ กัน

เรื่องคลิปของแทน จะไปมีผลกับแทนตอน ม.6 เพราะมีมือดีจะทำให้แทนเสียชื่อ แต่ตอนนั้น แทนจะแก้ปัญหา กับมีทางออกยังไง รอติดตามได้ครับ

แต่ไม่มีผลกับคุณแม่ของบิ๊กแน่นอนครับ^^ 

หวังว่าแม่บิ๊กคงไม่โหดเหมือนพ่อแม่แทน

ไม่โหดแน่นอนครับ^^

ฉากในตำนานสิน่า
555555

เอาจริงๆ เรื่องล้างรถเนี่ย ผมเขียนแล้วลบทิ้งหลายรอบมาก ที่ออกมาอย่างที่ได้อ่าน คือดูแล้วเป็นธรรมชาติแบบเด็กสองคนนี้มากที่สุดแล้ว

เขียนยาก เพราะกลัวการนำไปเปรียบเทียบนี่แหละครับ^^""

แหม่ะ เล่นกันสนุกสนาน 555555555555

แบบนี้ต้องหาคนเล่นด้วยใช่มะครับ ; P

:pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ

----------------------

อัปเดตล่าสุด ตอนนี้เขียนบทที่ 36 อยู่นะครับ แอบยุ่งๆ พอสมควร แต่จะไม่ให้อ่านขาดตอนกันนะครับ ^^

ขอบคุณทุกๆ ท่าน สำหรับการติดตามเสมอมมาครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 31 (หน้าที่ 14 : Update 25/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 28-04-2015 00:19:45
หลงมาอ่าน....ติดงอมแงมเลยแหละ~!~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 31 (หน้าที่ 14 : Update 25/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 28-04-2015 12:27:04
หลงมาอ่าน....ติดงอมแงมเลยแหละ~!~

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ

--------------

ตอนนี้เขียนบทที่ 36 เสร็จแล้ว เริ่มบทที่ 37 ละครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 28-04-2015 14:06:24
บทที่ 32 มาละครับ การพบกันระหว่างแทนกับคุณแม่ของบิ๊ก ก่อนที่บิ๊กจะพาแทนกลับบ้านที่ขอนแก่นในวันรุ่งขึ้น

มาชมกันเลยครับ^^

**********

Chapter 32

อาหารเย็นวันนี้ เป็นอีกครั้งที่แม่ผมเข้าครัวทำให้ผมทาน จัดเต็มทั้ง แกงเขียวหวานไก่ / กุ้งมังกรซอสเปรี้ยวหวาน / ผัดผักหอยเป้าฮื้อ / ยำวุ้นเส้นรวมมิตร แต่ที่เซอร์ไพรส์คือ...

“แทนทำแกงเขียวหวานอร่อยกว่าแม่ทำอีก ส่วนกับข้าวอย่างอื่น เพื่อนลูกทำคล่องมาก จนแม่สงสัยว่า ใครเป็นคนทำ ใครเป็นลูกมือกันแน่” เรียกเสียงหัวเราะทั้งโต๊ะได้เต็มๆ

“คุณน้าทำนะครับ ผมเป็นลูกมือจริงๆ นะ” แทนแก้เขินที่แม่ผมชม

“ลูกมือที่ไหนแย่งทำหมดครัวละจ๊ะ ทานกันเถอะๆ” ใช่ครับแม่ ผมหิวจะแย่อยู่แล้ว

แน่นอนว่าเข้าปากปุ๊ป ผมรู้ได้ทันทีว่า นี่ฝีมือแทนเกือบทั้งหมด ถึงแทนจะพึ่งเจอแม่ผมครั้งแรก แต่ไม่เกร็งหรือดูหวั่นวิตกอะไรเลย เพราะแม่ผมตอนนี้กำลังคุยกับแทนแบบ...นี่มันซักประวัติชัดๆ อย่างว่านะ แม่ผมไม่เคยเห็นแทนมาก่อน ถ้าเป็นแชมป์ โจ ตั้ม สามหน่อนี้วนเวียนมาบ้านผมให้พอเห็นบ้าง แต่ไม่เคยได้มานั่งกินข้าวกับแม่ผมแบบนี้

“บิ๊กทำอะไรให้หนูลำบากใจบ้างไหม” แทนส่ายหน้ายิ้มๆ

“แม่มองผมในแง่ร้าย ผมออกจะเด็กดี” แม่เบ้ปากใส่ แทนหัวเราะเบาๆ แต่สะใจใช่เล่น

“ทำไมลูกแม่ไม่เป็นแบบเพื่อนลูกเนี่ย เรียนเก่ง เรียบร้อย ให้แม่ชื่นใจได้บ้าง” แม่ไม่รู้จักเลย ยูนีค อะ ยูนีค

“แม่น่าจะดีใจ มีลูกแบบไม่เหมือนใครแบบนี้” แม่ผมส่ายหัวไม่เอา ไมอะแม่ ลูกชายหล่อ ห้าว เท่ห์ แม่ไม่ชอบเหรอครับ โธ่วๆๆๆ แทนยังหัวเราะเบาๆ แบบสะใจต่อไป

ผมกับแทนมาช่วยกันล้างจาน เพราะแม่ลงจากเครื่องมา อีกสองวันก็ต้องบินต่อ จะให้ป้าน้อยทำก็ได้ แต่แทนยืนยันว่าให้ผมกับแทนจัดการกันเองดีกว่า

“แทน...” แฟนผมหันมาหาผมขณะที่เรากำลังเช็ดจานให้แห้งกัน

“เราอยากบอกแม่เรา...หมายถึง เรื่องของเราอะ” ผมหาโอกาสไม่เจอ ว่าจะเล่าให้แม่ฟังยังไงดี เพราะผมอยากให้แทนมาบ้านผมได้สะดวกขึ้น

“เดี๋ยวมันถึงเวลาที่เหมาะสม แม่บิ๊กก็ทราบเองนะ” แทนยังคงเช็ดจานต่อไป

“เรายังคิดเลย ถ้าวันนึงจะบอกพ่อกับแม่เรา ว่าบิ๊กเป็นอะไรกับเรา จะบอกท่านไงดี” ผมเอียงหัวไปซบไหล่ แล้วบอกว่า

“ถ้าบอกแล้ว พ่อกับแม่แทนไม่โอเค มาอยู่กับเราได้นะ เราเลี้ยงไหวแน่นอน” แทนพยักหน้าให้ แล้วผมก็เช็ดจานต่อไป

กลับมาที่ห้องนอนผม หลังจากอาบน้ำกันเสร็จ ผมขอปฎิบัติกิจกรรมรักกันสักรอบนะครับ...ก็ไม่เจอกันอีกเป็นอาทิตย์ มันก็คิดถึงอะครับ...งานนี้รอบเดียวพอ หมดแรงครับ

“ไม่เจอกันอีกตั้งอาทิตย์ เราคงคิดถึงแย่” ผมนอนคร่อมทับลงไปบนตัวแทน เหงื่อท่วมกาย หอบเหนื่อยจากกิจกรรมที่ผ่านมาเมื่อครู่

“ไม่นานหรอก เดี๋ยวกลับมาแล้ว เราไปเที่ยวกันนะ” แทนโอบสองแขนกอดผม ผมพลิกตัวดึงแทนมาคร่อมทับตัวผมแทน

“อาบน้ำแล้วมานอนกันนะ” แทนพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำด้วยกัน

อาบเสร็จ เช็ดตัว โดดลงเตียง สี่ทุ่มครึ่งแล้ว ขอนอนกอดแฟนใต้ผ้าห่มแบบนี้ทั้งคืนนะ

………………..

หกโมงเช้าแล้ว ผมลุกขึ้นตามแสงพระอาทิตย์ที่เริ่มส่องเข้าหน้าต่างมา บิ๊กนอนตะแคงในท่าที่กอดผมไว้เมื่อคืน ผมลุกขึ้นไปหยิบกางเกงขาสั้นมาใส่ ก่อนจะออกไประเบียงห้องนอนของบิ๊กเพื่อรับอากาศเช้านี้

“โอ้ว!!” ผมตกใจเล็กน้อย เพราะบิ๊กพุ่งกอดผม แต่ที่แน่ๆ...

“เสื้อผ้าก็ไม่ใส่...” บิ๊กดูจะไม่สนใจ แต่กอดผมแน่นขึ้น แล้วเท้าคางที่ไหล่ผมดูวิวข้างนอก

“แทนบังให้เราอยู่นะ” เสียงกระซิบข้างหูอย่างทะเล้นของบิ๊ก ทำให้ผมแกล้งด้วยการสะบัดกอดออก แล้ววิ่งเข้าไปในห้อง บิ๊กรีบวิ่งตามกลับมา ผมโดดลงเตียง แล้วบิ๊กก็โดดลงมาคร่อมตามมาจักจี้

“ยอมแล้วๆๆๆ” ผมแพ้แรงบิ๊กจริงๆ กล้ามเนื้อมัดๆ ของบิ๊ก ที่ผมเห็นในเวลานี้ ไม่ต้องจี้ผม ผมก็แพ้แล้วครับ

สิบนาทีต่อมา ผมกับบิ๊กในชุดเสื้อกล้าม กางเกงขาสั้น และรองเท้าวิ่ง กับในโรงรถที่บิ๊กสอนฟุตเวิร์คการเคลื่อนที่ขณะต่อย การออกหมัด การขยับเท้า แต่ทุกอย่างข้างติดขัดไปหมด ผมไม่เคยต่อยใครนี่ ขยับก็มั่ว ออกหมัดก็มั่วไปหมด ยากจัง...

“พอก่อนๆ” บิ๊กให้สัญญาณพัก หลังจากผมพยายามต่อยเป้าล่อที่บิ๊กสอดกับแขนเอาไว้ แต่มันเหนื่อยมาก ต่อยก็ไม่ออก แถมล้าไปทั้งตัวด้วย

“แรกๆ ก็ต่อยไม่ค่อยได้แบบนี้แหละ แต่เราจะสอนให้นะ จะได้ป้องกันตัวได้ไง” บิ๊กเอาผ้าขนหนูมาเช็ดหน้ากับคอให้ผม ระยะที่เช็ด ใกล้จนหน้าแทบจะชนกันอยู่แล้ว

“เราเตรียมเสื้อผ้าไว้แล้วนะ คืนนี้จะไปค้างด้วย” ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะค้างได้ไหม มีที่เดียวที่พอค้างได้

“นอนบ้านคุณยายเรานะ ไม่งั้นเกิดพ่อกับแม่เรากลับมา เดี๋ยวจะเรื่องใหญ่” บิ๊กพยักหน้าให้ แล้วหยิบน้ำในกระติกที่ใส่หลอดยาวมาให้ผมดูด

บิ๊กจ้องตาผมจนเขิน ผมแค่ดื่มน้ำ แต่บิ๊กมองด้วยสายตาหวานจนผมแทบละลายตรงนั้น ยิ่งผมเขิน บิ๊กก็ยิ่งเพ่งสายตานั้นใส่ผมมากขึ้น พอได้แล้ว...

“ตื่นเช้าจังลูก” เสียงแม่บิ๊กทำให้เราทั้งคู่หันกลับไปหาต้นเสียง

“ครับ แม่ พาแทนมาออกกำลังกายหน่อย” แม่ผมคงมาตามไปทานข้าว
 
“แม่ทำอาหารเช้าแล้ว ลูกกับแทนจะทานเลยไหม” บิ๊กหันมามองผม ก่อนที่ผมจะพยักหน้าให้

“งั้น ผมกับแทนไปอาบน้ำก่อนนะแม่ เดี๋ยวลงไปทาน” แม่บิ๊กโอเค รับทราบ แล้วเราสองคนก็เดินไป แต่บิ๊กเหมือนจะเผลอไหม ไม่รู้ จับมือผมเดิน ผมรีบกระตุกมือให้บิ๊กปล่อยทันที แล้วเดินให้ห่างกันเล็กน้อย พอเข้าห้องของบิ๊กแล้ว

“จับมือเราเดินต่อหน้าแม่ทำไม เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก” ผมเป็นห่วง เกิดแม่บิ๊กไม่พอใจสถานะที่เราคบกันขึ้นมา แต่บิ๊กกลับยิ้มแล้วกอดผม

“ก็ดี...จะได้หาเรื่องเปิดตัวไง” บิ๊กอะ...อย่าล้อเล่นแบบนี้ซิ

“ถามจริง...ไม่กลัว...แม่บิ๊กจะว่าเหรอ” บิ๊กส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มอย่างมั่นใจ

“สิ่งที่ดีและพิเศษที่สุดสำหรับเรา ถ้าเรารัก แม่เราก็น่าจะเข้าใจเหมือนกันแหละ” บิ๊กจับชายเสื้อผม แล้วดึงขึ้นถอดออกมา

“อาบน้ำกันเถอะ หิวข้าวแล้วๆๆ” บิ๊กกระตุกกางเกงขาสั้นผมลง แล้ววิ่งเข้าไปห้องน้ำ

ผมอยากมีความกล้า...อย่างที่บิ๊กเป็นอยู่บ้าง ผมจะได้มีความสุขกับคนที่ผมรักได้เต็มที่ซะที

………………..

แม่บิ๊กทำอาหารเช้าแบบอเมริกันให้ทาน ไข่กวน ไส้กรอก แฮม เบคอน สลัดผักซอสเปรี้ยว และน้ำส้มคั้น ผมกับบิ๊กทานกันคนละสองจาน ก็อิ่มพอดีท้องแล้ว ผมรู้สึกได้เลยว่า คุณแม่ของบิ๊กมีรอยยิ้มที่ดูมีความสุข เมื่อเห็นลูกชายกำลังทาน และเร่งให้คุณแม่ทำจานที่สองให้เสร็จเร็วๆ

“แทน...รู้ไหมแม่ไม่เห็นรอยยิ้มบิ๊กแบบนั้นมานานแล้วนะ” ผมสงสัยในประโยคที่แม่บิ๊กพูดขึ้นมา ตอนที่ผมช่วยแม่บิ๊กล้างจานกับเก็บครัว

“ทำไมเหรอครับ” ถึงบิ๊กจะเคยเล่าว่า ที่บ้านเค้าเป็นอย่างไร แต่ผมคิดว่ามันคงมีอะไรมากกว่าที่ผมเห็น

“แม่ไม่ค่อยมีเวลาให้บิ๊กเองแหละ ไม่ได้เลี้ยงเค้าแบบที่แม่ควรจะเลี้ยง” น้ำเสียงคุณแม่บิ๊กแผงด้วยความเศร้าเอาไว้ ผมส่งรอยยิ้มมองคุณแม่บิ๊ก ก่อนจะบอกว่า

“บิ๊กเป็นคนน่ารักมากนะครับ เค้าจริงจังในสิ่งที่รัก เค้ารักเพื่อน รักความถูกต้องมาก และอีกอย่าง ในเนื้อแท้บิ๊ก ผมว่าเค้าเป็นคนดีมากนะครับ” คุณแม่พยักหน้าด้วยรอยยิ้มมุมปากทั้งสองข้าง

“แม่ถามอะไรอย่างนะ..” ผมพยักหน้าให้กับคำถามที่กำลังจะเกิดขึ้น

“แทนเป็นอะไรกับลูกแม่...คือ...” ผมพอจะเข้าใจว่าแม่บิ๊กจะถามอะไร

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมใช้น้ำเสียงที่นิ่มที่สุด เพื่อให้แม่บิ๊กไม่เข้าใจว่าผมกำลังต่อต้านคำถามนี้

“แม่เห็นตอนเราล้างรถกันเมื่อวาน กับเมื่อเช้าที่แทนดื่มน้ำตอนออกกำลังกาย แล้วบิ๊กยืนชิดกับแทนแบบ” ผมแอบกลืนไม่เข้า คายไม่ออก แต่สีหน้าแม่บิ๊ก ไม่ได้ส่งความเครียดให้ผมกลัว ผมรวบรวมความกล้าที่จะบอกไปว่า

“ผมรักลูกคุณน้าครับ” คุณแม่บิ๊กพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะถอนหายใจช้าๆ แล้วเช็ดจานต่อ

“คุณน้าอย่าว่าบิ๊กนะครับ ถ้าคุณน้าไม่สบายใจ ผมจะถอยออกมาเองนะครับ” ผมไม่อยากให้แม่ลูกทะเลาะกันเพราะเรื่องผม คุณแม่บิ๊กที่ยังเช็ดจานอยู่ ยิ้มออกมา ก่อนจะบอกว่า

“แม่จะเล่าอะไรให้ฟังอย่างนะ ตอนแม่แต่งงานกับพ่อของบิ๊ก แม่คบกับพ่อบิ๊กไม่ถึงหกเดือนด้วยซ้ำ แล้วแม่ก็ท้องโดยไม่ตั้งใจ หลังจากนั้น อุปสรรคเยอะแยะ ก็เข้ามาหาแม่ ตอนที่บิ๊กยังเล็กมาก เกินกว่าแม่จะดูแลไหว แม่เคยอยากยอมแพ้ และทิ้งบิ๊กเอาตัวรอดคนเดียว แต่เวลาแม่ท้อใจ บิ๊กไม่เคยร้อง หรือสร้างภาระอะไรให้เลย บางที บิ๊กถามแม่แค่ว่า แม่เป็นอะไร แม่เหนื่อยไหม” แม่บิ๊กหยุดนิ่งไปสักครู่ ในขณะที่ถือจานที่เช็ดอยู่ แล้ววางมันลงช้าๆ ก่อนจะหันมาหาผม

“พอบิ๊กโตขึ้น ลูกแม่เหมือนเป็นคนละคน เค้าก้าวร้าวและรุนแรงกับโลกภายนอก ไม่เคยยิ้มให้ ไม่สนใจและแคร์ความรู้สึก จนบางที เหมือนบิ๊กไม่เคยสนใจแม่เลยด้วยซ้ำ” ผมเช็ดจานที่เหลือต่อช้าๆ มองคุณแม่บิ๊กอย่างให้กำลังใจ

“แม่ไม่เคยเห็นลูกชายตัวเองมีความสุขขนาดนี้ แม่อาจจะหัวโบราณไปหน่อย ที่รู้ว่าลูกชายตัวเองมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่แม่ไม่รังเกียจแทนนะ แม่ขอบคุณแทนด้วยซ้ำ ที่ทำให้ลูกชายแม่มีความสุข เหมือนแม่ได้บิ๊กตอนเด็กคืนมาแล้ว” เสียงสั่นเครือของแม่บิ๊ก ทำให้ผมก้มหน้าลงเล็กน้อย

“แม่ฝากบิ๊กด้วยนะ ลูกแม่อาจจะดื้อไปบ้าง แต่ลูกแม่ก็ไม่เคยรักใครให้แม่เห็นขนาดนี้เลยนะ” ผมยิ้มให้คุณแม่ ก่อนจะยกมือไหว้คุณแม่บิ๊ก

“ผมจะรักและดูแลบิ๊กให้ดีที่สุดนะครับ ผมขอบคุณคุณแม่ที่อนุญาตและเข้าใจนะครับ” คุณแม่บิ๊กรับไหว้ ก่อนจะลูบหัวผม แล้วคุณแม่ก็ช่วยเช็ดจานที่เหลือต่อไป

ผมรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกไปแล้วหนึ่งเรื่อง

………………..

แทนล้างจานนานมาก...มากจนผมเผลอหลับไปสักพัก ผมรู้สึกเตียงมันยวบๆ มีคนนั่งข้างๆ ผม ต้องเป็นแฟนผมแน่ๆ เลย ผมแกล้งหลับอยู่สักครู่ ก่อนจะพุ่งกอดทันที

“อ้าว...แม่” มาทำอะไรหว่า แม่ผมลูบหัวอยู่สักครู่ ผมลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิข้างๆ แม่ผม

“กอดหน่อยซิลูก” ผมกอดแม่ตามที่แม่ผมขอ กอดแน่นๆ นะครับ

“แม่รู้ไหม บิ๊กอยากให้แม่อยู่กับบิ๊กแบบนี้นะ” แม่ผมลูบหัวผมช้าๆ แล้วปล่อยกอดผมออกมา

“จะไปส่งแทนกี่โมงอะลูก” ผมเอื้อมไปหยิบ iPhone ผมมาดูเวลา

“หลังเที่ยงอะแม่” แม่ผมลูบหัวผมต่อ ผมรู้สึกได้ว่า แม่ผมมีคำถามอะไรบางอย่างที่อยากถามผมอยู่

“แม่ถามอะไรลูกอย่างซิ” ผมพยักหน้ารับทราบ

“ลูกเป็นอะไรกับแทนเหรอ” ผมยิ้มอย่างมั่นใจ ไม่ลังเลที่จะบอกกับแม่ไปว่า

“แฟนครับ แฟนผมเอง” แต่ผมก้มหน้าแบบหมดความมั่นใจ เพราะนั่นคือความกล้าที่ผมรวบรวมไว้เพื่อบอกแม่ผม แต่แม่ผมจะตอบยังไงนี่ซิ

“แม่โกรธผมไหม ที่ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ผมขอโทษนะครับ” ผมขยับตัวคุกเข่า กราบลงตักแม่ขอโทษ แม่ผมลูบหัวผมช้าๆ

“แม่เห็นเรามีความสุข แม่ดีใจนะ แล้ว...ทำไมลูกถึงรักแทนแบบแฟนละ” ผมกลับมานั่งขัดสมาธิ ก่อนจะตอบว่า

“ผมได้พบคนดีๆ ที่ผมอยากเจอที่สุดคนนึงในชีวิตแล้วครับ ตอนแรกนะแม่ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่ารู้สึกแบบนี้ได้ไง แต่พอได้อยู่ด้วยกันแล้ว ผมเชื่อว่าเรื่องของผมกับแทน มีอนาคตด้วยกันได้ครับ แม่จะไม่เชื่อผมก็ได้ แต่ผมตั้งใจจริงๆ นะครับ” แม่พยักหน้าให้ผม แล้วกอดผม

“แม่เชื่อจ๊ะ” แม่ผมดึงออกมามองหน้าด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข ก่อนจะหันไปที่ประตูห้องนอนผม

“แทน เข้ามาซิลูก” แทนเปิดประตูห้องเดินเข้ามา ผมงงเลยว่า

“เมื่อกี้แม่คุยกับแทนเรื่องลูกแล้ว” ผมหันไปมองแทน สลับกับมองแม่ผม

“แม่อนุญาตให้เราทั้งคู่คบกันได้นะ ลูกต้องทำตัวดีๆ ตั้งใจเรียน และดูแลกันดีๆ อยู่ในสายตาแม่ด้วยนะ” ผมกอดแม่ผมแน่นๆ อีกที

“ขอบคุณครับแม่” ผมมองแทนที่ยิ้มอยู่ แล้ววิ่งไปกอดแทนบ้าง ก่อนจะจับมือที่รักของผม หันมาหาแม่ที่นั่งอยู่ เราทั้งคู่คุกเข่าเข้าไปหาแม่ผม ก่อนจะกราบลงที่ตักของแม่ผม สองมือแม่ผมกำลังลูบหัวลูกชายกับแฟนลูกชายอยู่

“ผมจะไม่ทำให้คุณน้าผิดหวังนะครับ ผมสัญญา” แทนมองผมก่อนจะให้สัญญากับแม่ผม

“ผมก็จะไม่เกเร เพราะแฟนผมดุมากครับแม่” ผมยิ้มเบิกบาน หลังจากปล่อยมุขแบบคนรักต่อหน้าแม่ผมได้ซะที

แม่ผมกอดแทนกับผมที่ซบที่ตักอยู่ เราทั้งคู่ต่างสบายใจ ที่ต่อไปจากนี้ สำหรับแม่ผมแล้ว เราสองคนเปิดเผยให้ผู้ใหญ่ได้รับทราบแล้ว

ผมเคยคิดว่า จะมีผู้หญิงสักคนที่ผมพามาบอกแม่ผมแบบนี้ได้ แต่คนที่ผมพามาบอกแบบนี้ได้ คือผู้ชายหน้าหวาน ตากลมโต ผิวเข้ม และมีรอยยิ้มที่อบอุ่นสำหรับผมทุกเวลาคนนี้

ขอบคุณครับแม่...ผมรักแม่ครับ

************

บทที่ 33 จะเป็นครั้งแรกของบิ๊กไปบ้านแทน และพบกับคุณยายของแทนครั้งแรกเช่นกัน จะเป็นอย่างไร ติดตามกันต่อได้วันพฤหัสฯ บ่ายๆ เช่นเดิมครับ

ตอนนี้เขียนถึงบทที่ 37 แล้ว ผมกำลังตัดสินใจอยู่ว่า อาทิตย์หน้า อาจไม่ลงบทถัดๆ ไป ทั้งสัปดาห์ เพื่อเขียนห้าบทสำคัญนี้ให้ดีก่อน (ใช้สมาธิสูง+เอาต้นฉบับเก่ามาตีความให้ละเอียดขึ้นกว่านี้อยูครับ)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 28-04-2015 15:41:54
ชีวิตลั้นลา ดี๊ดี มีความสุข ผู้แต่งครับว่างๆ ขออิมเมจตัวละครมาให้ชมมั่งนะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 28-04-2015 18:45:19
แม่บิ๊กดีจังง แต่ฝั่งพ่อแม่แทนคงยากกกกก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 28-04-2015 20:29:41
เอาค่ะ   ตอนนี้เทใจให้แม่บิ๊กเต็มๆ
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือความสุขของลูกค่ะ  แม่ยืนยัน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 28-04-2015 20:56:32
อย่างเป็นทางการแล้ววว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 28-04-2015 20:59:01
 :กอด1:

กรี๊ดดดดดดด หม่ามี๊บิ๊กคะ หม่ามี๊เยี่ยมที่่สุดค่ะ ปลื้มคุณแม่มากกกกกก

ทีนี้บ้านบิ๊กก็มีสะใภ้แล้วนะ  :hao7:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 28-04-2015 21:03:03
ว้าววว ไม่แปลกใจเลยทำไมบิ๊กถึงโตมาเป็นเด็กดีขนาดนี้ คุณแม่ของบิ๊กน่ารักและเข้มแข็งมากๆค่ะ  :katai2-1: สุดยอดเลยยย o18
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 28-04-2015 21:15:16
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 28-04-2015 23:49:39
อ่านแล้วคิดถึงแม่ตัวเอง :)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 29-04-2015 00:16:07
คุณแม่ของบิ๊กน่ารักจังเลยค่ะ ..ถึงยังไงความรู้สึกของลูกก็คือสิ่งที่สำคัญที่สุด เข้าใจไหมคะคุณพ่อและคุณแม่ของแทน (เกี่ยว?) :laugh:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 29-04-2015 00:18:22
เอามาหย่อนไว้หน่อยเถอะ คนมันคิดถึงนะเธอ... รักแทน~~~~!!!!
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: โคมรัตติกาล ที่ 29-04-2015 00:48:26
ผ่านด่านคุณแม่ของบิ๊กแล้ว
คุณแม่น่ารักมากเข้าใจบิ๊กสุดๆ
สุดยอดคุณแม่จริงๆ
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 29-04-2015 13:46:58
 :กอด1: :กอด1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 29-04-2015 20:37:11
ผ่านไปแล้วหนึ่งด่าน ก็เหลืออีกหนึ่ง ด่านใหญ่น่าหนักใจซะด้วย สู้ๆ นะบิ๊ก-แทน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 30-04-2015 03:11:37
ชีวิตลั้นลา ดี๊ดี มีความสุข ผู้แต่งครับว่างๆ ขออิมเมจตัวละครมาให้ชมมั่งนะครับ

สัญญาครับ ว่าจะแทรกในเนื้อเรื่องไปเรื่อยๆ กับเขียนแนะนำตัวละครไว้ให้หัวข้อเกริ่นนำนะครับ

แต่ตอนนี้ งานทับหัว+ชีวิตวุ่นวายมากครับ แค่เขียนให้ทันอ่านก็เกือบไม่รอดอยู่ครับT_T

แม่บิ๊กดีจังง แต่ฝั่งพ่อแม่แทนคงยากกกกก

ยากแน่นอนครับ แต่บิ๊กซะอย่าง สู้ตายครับ^^

เอาค่ะ   ตอนนี้เทใจให้แม่บิ๊กเต็มๆ
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือความสุขของลูกค่ะ  แม่ยืนยัน

จริงครับ ถ้าคุณพ่อ คุณแม่ เข้าใจลูก เรื่องรสนิยม ไม่ใช่เรื่องใหญ่เกินกว่าสิ่งใดจริงๆ ครับ^^

อย่างเป็นทางการแล้ววว

ฉลองครับ ฉลอง^^

:กอด1:

กรี๊ดดดดดดด หม่ามี๊บิ๊กคะ หม่ามี๊เยี่ยมที่่สุดค่ะ ปลื้มคุณแม่มากกกกกก

ทีนี้บ้านบิ๊กก็มีสะใภ้แล้วนะ  :hao7:

เดี๋ยวก่อนครับ ยังไม่ถึงสะใภ้นะครับ แหๆ^^""

ว้าววว ไม่แปลกใจเลยทำไมบิ๊กถึงโตมาเป็นเด็กดีขนาดนี้ คุณแม่ของบิ๊กน่ารักและเข้มแข็งมากๆค่ะ  :katai2-1: สุดยอดเลยยย o18

เดี๋ยวหลังบทที่ 38 ไป จะถอนคำพูดครับ ว่าบิ๊กเป็นเด็กดี แหๆ^^""

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

อ่านแล้วคิดถึงแม่ตัวเอง :)

คุณแม่น่ารักแบบนี้ใช่มะครับ^^

คุณแม่ของบิ๊กน่ารักจังเลยค่ะ ..ถึงยังไงความรู้สึกของลูกก็คือสิ่งที่สำคัญที่สุด เข้าใจไหมคะคุณพ่อและคุณแม่ของแทน (เกี่ยว?) :laugh:

ช่วงท้ายเรื่อง คุณแม่บิ๊กจะปะทะกับคุณพ่อ คุณแม่แทน นะครับ : )

เอามาหย่อนไว้หน่อยเถอะ คนมันคิดถึงนะเธอ... รักแทน~~~~!!!!

จะลงให้ต่อเนื่อง ไม่ขาดตอนนะครับ^^""

ผ่านด่านคุณแม่ของบิ๊กแล้ว
คุณแม่น่ารักมากเข้าใจบิ๊กสุดๆ
สุดยอดคุณแม่จริงๆ
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

คุณแม่บิ๊กแค่ทำในสิ่งที่คิดว่า "ชดเชยให้" ลูกชายคนนี้ได้ครับ สุดยอดกว่านี้ ต้องเจอกันตอนท้ายๆ ครับ

:กอด1: :กอด1:

 :o8: :o8:

ผ่านไปแล้วหนึ่งด่าน ก็เหลืออีกหนึ่ง ด่านใหญ่น่าหนักใจซะด้วย สู้ๆ นะบิ๊ก-แทน

ตอนท้ายๆ จะเป็นด่านสำคัญจริงๆ ครับ^^

*******************

ตอนที่ 33 ขออนุญาตเลื่อนไปลงตอนค่ำๆ ของวันที่ 30 แทนนะครับ (ประมาณห้าทุ่ม หรือก่อนหน้านั้น แต่ไม่เกินนั้นแน่นอนครับ) เพราะบ่ายวันที่ 30 เกิดงานเข้าขึ้นมาครับผม

ตอนนี้เเริ่มเขียนบทที่ 37 แล้วนะครับ ช่วงต่อจากนี้ จะใช้พลังในการเรียบเรียงสูงมาก ถ้าผมจะยืดเวลาลงไปให้นานขึ้น จะแจ้ง+ขออภัยล่วงหน้านะครับ

ผมหวังว่าตัวเองจะมีสมาธิในการทำงานหลัก+เขียนเรื่องนี้ให้ออกมาดีพอนะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 30-04-2015 09:45:23
รออยู่นะ.....
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 32 (หน้าที่ 14 : Update 28/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 30-04-2015 17:20:29
รออยู่นะ.....

บทที่ 33 เจอกันคืนนี้ครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 33 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 30-04-2015 19:08:26
เสร็จงานแล้วครับ นั่งหย่อนก้นชาร์จแบตฯ มือถือ เลยเปิด MacBook มาลงบทที่ 33 กันให้อ่านตามสัญญาครับผม

บทที่ 33 เป็นตอนบิ๊กพาแทนกลับขอนแก่นแล้วครับ และเป็นครั้งแรกที่บิ๊กจะได้พบกับคุณยายของแทนเช่นกันครับ

มาชมกันเลยครับ^^

********

Chapter 33

มื้อเที่ยงก่อนพาแทนไปส่งขอนแก่น ป้าน้อยเป็นคนทำให้ทาน หลังจากเติมพลังใส่ท้องกันแล้ว ผมกับแทนก็กราบคุณแม่ผมเป็นการลากลับบ้าน น้องแพนด้ากำลังวิ่งด้วยความเร็วพอประมาณไปตามเส้นพหลโยธิน เพื่อเข้าทางรังสิต-นครนายก ใช้เส้นทางถนนมิตรภาพเข้านครราชสีมาเพื่อไปขอนแก่น

“เราไม่เคยมาจังหวัดนี้เลยรู้ปะ” ผมส่งน้ำเย็นที่พึ่งซื้อจาก 7-11 ในปั้มให้กับแทน

“ต่อไปนี้ได้มาบ่อยๆ แล้วแหละ” ใช่แล้ว บ้านแฟนอยู่นี่นี่ครับ

“บ้านเราอยู่ก่อนเข้าตัวอำเภอเมืองประมาณ 10 กิโล บิ๊กไปถูกนะ” ผมดูเส้นทางมาก่อนแล้ว น่าจะไม่หลงแหละ

“ไปกันเถอะ” แทนพยักหน้า ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งพร้อมกับผม

ถนนแถวนี้แอบไม่เรียบในบางจุด และรถบรรทุกที่ขับได้กวนประสาทมาก ทำให้ผมต้องขับแบบไม่ปราณีกันสักหน่อย แทนเองก็เข้าใจ ที่ผมมุดซ้าย มุดขวา เร่งหนีรถใหญ่อยู่เป็นระยะๆ จนเหลืออีกไม่ห้ากิโลเมตร จะถึงทางเข้าบ้านของแฟนผมแล้ว

“เข้าทางนี้แหละ” แทนชี้ทางเข้าก่อนจะถึงประมาณสามสิบเมตรสุดท้าย ผมเปิดไฟเลี้ยวขวา เพื่อเข้าทางเข้าบ้านของแทน ทางเข้าบ้านของแทนเป็นถนนราดยางที่รถวิ่งสวนกันได้ แต่สองข้างทางกลับไม่มีสิ่งปลูกสร้างอะไรนอกจากที่ดินเปล่า ผมขับเข้าไปอีกประมาณห้าร้อยเมตรได้

ตอนนี้ผมจอดรถอยู่หน้าประตูบ้านที่ดูมิดชิด มองไม่เห็นว่าข้างในบ้านมีอะไร แต่เสาด้านบนของหน้าประตูบ้านมีกล้องวงจรปิดตัวใหญ่ฝั่งละสองตัว ที่หมุนไปมาได้ ก็ทำให้ผมรู้สึกถึงความไม่ธรรมดาของบ้านนี้อยู่ สักครู่หนึ่งชายในชุดซาฟารีพร้อมวิทยุพกพา ก็เดินออกมาจากประตูเล็กของหน้าบ้าน แทนเปิดเปิดกระจกรถ เมื่อชายคนนั้นเห็นแทนแล้ว จึงวิทยุให้เปิดประตูบ้าน

“บ้านแทนนี่มิดชิดเอาเรื่องนะเนี่ย” ผมขับรถผ่านประตูบ้านแทนเข้าไปแล้ว ต้นไม้ใหญ่กับดอกไม้ที่ปลูกไว้สองข้างทางในบ้าน ดูจะทำให้บ้านนี้มิดชิดมากกว่าเดิม

“เลี้ยวไปทางซ้ายนะ” ผมเลี้ยวตามที่แทนสั่ง ถนนของฝั่งซ้ายที่เลี้ยวมา บีบทางเหลือแค่รถวิ่งได้คันเดียว สวนกันไม่ได้ แล้วผมก็โดนบังคับเลี้ยวซ้ายอีกรอบตามทาง ก่อนจะไปจอดหน้าบ้านหลังเล็กๆ ที่ดูกลางเก่ากลางใหม่ แต่สะอาดและร่มรื่นด้วยดอกไม้นานาๆ ชนิด ที่ปลูกในบริเวณรอบบ้านหลังนั้น มีสิ่งเดียวที่ดูแปลกกับแปลงดอกไม้นี้ นั่นคือแป้นบาสที่ห่วงขึ้นสนิมหมดแล้ว ตั้งอยู่กลางแปลงดอกไม้นั้น

“บิ๊กถอยรถเข้าโรงรถเลยนะ” ผมค่อยๆ ถอยน้องเอาท้ายน้องแพนด้าเข้าโรงรถของบ้านหลังนี้ ที่มีรถตู้ VW Caravell รุ่นล่าสุดจอดอยู่ แต่ผมจอดรถยังไม่ทันเสร็จ มีผู้หญิงอายุประมาณสี่สิบกว่าๆ เดินมาที่รถผม แทนเปิดประตูลงไปหา

“คุณแทนกลับมาแล้ว คุณแทนกลับมาแล้ว” เสียงผู้หญิงคนนี้ดูจะดีใจมาก ที่แทนกลับมาถึงบ้านแล้ว แทนสวมกอดก่อนจะมองหัวจรดเท้าด้วยรอยยิ้ม

“น้าจำเนียรสบายดีนะครับ” ผู้หญิงที่แทนเรียกว่าคุณน้า กอดแทนซ้ำอีกครั้ง

“ไปอยู่กรุงเทพฯ ลำบากไหมคะ น้ากลัวไม่สบายเหมือนที่บ้านเรา” ผมเปิดท้ายหยิบกระเป๋าของแทนออกมา ในขณะที่แทนยังคงติดพันกับคนในบ้านต่อไป

“ไม่เลยครับ ผมสบายดีครับ เออ...น้าจำเนียรครับ นี่บิ๊ก เพื่อนผมที่กรุงเทพฯ” ผมยกเอากระเป๋าเป้ของแทนสะพายหลัง ก่อนจะยกสองมือไหว้สวยๆ โดยที่ผู้รับไหว้ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“คุณยายครับ” แทนหันไปที่ประตูบ้าน แล้ววิ่งไปกอดผู้หญิงวัยประมาณแปดสิบ ที่เดินมาด้วยไม้เท้า แทนกอดคุณยายแน่นชิด เหมือนคนไม่ได้พบหน้ากันนานมากแล้ว

“ยายคิดถึงหลานมากๆ ไปเรียนเทอมเดียว ยายรู้สึกนานมากเลยรู้ไหม” คุณยายกำลังลูบหัวแทน ก่อนจะหันมาที่ผม

“คุณยายครับ นั้นเพื่อนผม ชื่อบิ๊ก มาส่งผมที่บ้านนี่แหละครับ” ผมไหว้คุณยายแล้วยิ้มกว้างๆ ให้คุณยาย คุณยายยกมือซ้ายเป็นการรับไหว้ให้ เพราะมือขวาถือไม้เท้าอยู่

“เข้าบ้านกันนะหลาน เออ...เนียรไปเตรียมน้ำกับขนมมาให้หลานทั้งสองด้วยนะ” ผมเดินตามหลังแทนที่ประคองคุณยายไปที่มุมรับแขก โดยที่แทนนั่งข้างๆ ผมวางเป้ของแทนไว้ที่เก้าอี้รับแขกอีกตัว ก่อนจะไปนั่งที่เก้าอี้รับแขกฝั่งตรงข้าม

“แล้วเราทั้งคู่มากันยังไงเนี่ย” คำถามคุณยาย ใครตอบดี

“บิ๊กขับรถมาส่งครับ” แทนตอบคำถามนี้ โดยมีผมพยักหน้าให้กับคำตอบนี้

“ทำไมไม่บอกยาย จะได้ให้เจ้ากบขับรถตู้ยายไปรับก็ได้ รบกวนเพื่อนเราขับรถมาตั้งไกล” ผมขอพูดบ้างนะ
 
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากขับรถมาเที่ยวอยู่พอดีเหมือนกันครับ” คุณยายของแทนยิ้มให้ผม

“ขอบใจมากนะ ที่มาส่งแทนถึงที่” ผมก้มพยักหน้าเล็กๆ

“แล้วนี่เราจะไปพักที่ไหนต่อ ตอนนี้ใกล้จะดึกแล้วนะ นอนค้างก่อนได้นะ” คุณยายชวนให้ผมพักก่อนกลับกรุงเทพฯ
 
“คุณยายครับ คุณพ่อกับแม่อยู่เปล่าครับ” คุณยายนึกอยู่สักครู่

“คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงไปประชุมพรรคที่กรุงเทพฯ เห็นว่ากลับมะรืนนี้คะ” น้าจำเนียรที่นั่งพับเพียบที่พื้นข้างๆ คุณยายของแทนเป็นคนบอก

“งั้น บิ๊กค้างกับเราก่อนได้นะ นอนห้องเราก็ได้” ผมคิดอยู่ว่า จะดีเหรอ

“อืม..ดีๆ ขับรถกลับตอนนี้ก็เหนื่อยอยู่ นอนพักให้อิ่มๆ ก่อนนะหลานบิ๊ก” ก็...ได้ครับ แทนดูจะยินดีที่ผมนอนค้างคืนที่บ้าน
 
“เย็นนี้มาทานฝีมือยายด้วยนะ หลานกลับมาทั้งที ต้องเข้าครัวเองซะแล้ว” คุณยายลุกขึ้นด้วยไม้เท้า แล้วรีบเดินไปที่ครัว โดยมีน้าจำเนียรเดินตามไป

………………..

ห้องนอนของแทนอยู่ที่เรือนคุณยาย แทนมีห้องนอนที่บ้านหลังหลัก แต่ของส่วนใหญ่ จะอยู่ที่เรือนคุณยาย และแทนเองก็พักที่นี่มากกว่าจะนอนที่บ้านหลังหลัก ในบ้านของแทน ปลูกไว้อยู่สามหลัง เรือนคุณยาย เรือนใหญ่ และเรือนคนงานทั้งหมดของบ้านนี้

ห้องนอนของแทนต่างกับผมมาก มีแค่เครื่องปรับอากาศ มีห้องน้ำในตัว ตู้เสื้อผ้าขนาดพอดีๆ เตียงนอนขนาดพอนอนเบียดๆ สองคนได้อยู่ ข้างโต๊ะทำงาน มีเครื่องเสียงที่ต่อกับ iPhone ได้ วางอยู่บนตู้เก็บหนังสือเรียน ส่วนผนังฝั่งเดียวกับโต๊ะทำงาน มีประกาศนียบัตรทั้งเรื่องการเรียน กีฬา ฯลฯ แขวนอยู่ไม่ต่ำกว่าสิบใบ รูปถ่ายที่โต๊ะทำงานของแทน มีรูปคุณยายที่กำลังกอดแทนที่อายุน่าจะไม่ถึงสิบขวบได้

“ห้องเราเล็กหน่อยนะบิ๊ก” แทนกำลังดูตู้เสื้อผ้าอยู่สักครู่ ผมเดินไปกอดแทนที่กำลังหาผ้าเช็ดตัว และของใช้สำหรับอาบน้ำในตู้เสื้อผ้าให้ผม

“เล็กๆ ก็ดีนะ จะได้ใกล้ๆ กัน” แทนแกะผมออกเบาๆ

“เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะไม่ดีนะ” ผมไม่กลัวใครจะว่าอะไร แต่ผมก็เข้าใจแทนเช่นกัน

“ไม่ต้องห่วงนะ แม่เราโอเค ฝั่งแทนก็ต้องโอเคเหมือนกัน เชื่อเรามะ” แทนพยักหน้า ก่อนจะส่งผ้าขนหนูให้ผม ผมไม่ได้รับ แต่ผมกอดแทนแบบทีเผลอ

“อาบด้วยกันนะ” แทนนิ่งเขินๆ สักครู่ ก่อนจะพยักหน้า

ขับรถมาไกล เหนื่อยแล้ว อาบเองไม่ไหวอะครับ...

อาหารเย็นที่บ้านคุณยายของแทน ทำให้ผมรู้เลยว่า ทำไมแทนถึงทำอาหารอร่อยมาก คุณยายของแทนคือต้นแบบนี่เอง กับข้าวที่อยู่บนโต๊ะ ไม่ว่าจะไก่อบน้ำแดง / ผัดผักรวมมิตร / ไข่ลูกเขย / ปลากะพงนึ่งมะนาว และแกงเขียวหวานหมู มันอร่อยมาก แต่ก็ต้องรักษามารยาทไว้สักนิด จะกินเร็วๆ เลอะๆ กินถล่มแบบเวลาอยู่กับแฟนผม คงดูไม่ดีต่อหน้าคุณยายของแทนแน่นอน

“อร่อยมากเลยครับ เหมือนที่แทนทำให้กินเลย” ผมเช็ดปากอย่างมีความสุขมาก

“หลานทำให้เพื่อนทานด้วยเหรอเนี่ย” แทนพยักหน้ายิ้มๆ คุณยายหันมามองผมแล้วพยักหน้า

“เพื่อนของหลานนี่ พิเศษจริงๆ” ผมทำหน้าสงสัยจนคุณยายต้องอธิบาย

“แทนไม่ได้ชอบทำอาหารนะ แต่แทนชอบช่วยยายทำ ยายเลยสอนให้หมด เดี๋ยวยายไม่ไหวแล้ว จะไม่มีใครทำสูตรของยายได้อีก” แทนทำหน้าเขินๆ กึ่งไม่รู้ไม่ไม่ชี้

“ผมไม่ได้ไม่ชอบนะครับ แต่แค่เรียนหนังสือ ก็เหนื่อยจนไม่อยากทำแล้วเอง” คุณยายลูบหัวหลานอย่างเอ็นดู

“เวลาหลานว่างๆ ก็ทำทานเองได้นะ สะอาดกว่ากินข้างนอกด้วย แล้วฝีมือยายกับแทน ใครอร่อยกว่ากันจ๊ะ” คุณยายถามแบบนี้ ผมตอบลำบากนะครับ

“ผมทานฝีมือคุณยายเสร็จ ผมบอกได้เลยว่า สำเนาถูกต้อง ครับ” คุณยายหัวเราะเล็กน้อย ส่วนแฟนผมยิ้มจนเขิน แอบกัดปากเล็กๆ ให้ผมดูด้วยแหละ

เป็นสองวันที่ผมรู้สึกเหมือน ชีวิตผมมีครอบครัวกับเค้าซะที

………………..

บรรยากาศยามค่ำของต่างจังหวัด ช่างสงบจนผมไม่อยากให้บิ๊กรีบกลับกรุงเทพฯ แต่ถ้าพ่อกับแม่ผมมาเจอ คงมีเรื่องเข้าใจผิดกันไปใหญ่แน่นอน ตอนนี้ผมกำลังช่วยคุณยายปักผ้าเป็นลายภูเขาที่มีทุ่งหญ้าล้อมรอบ คุณยายผมชอบซื้อผ้าปักที่ปักเสร็จแล้ว เป็นรูปภาพสวยๆ หรือองค์เทพเจ้าต่างๆ มาทำในเวลาระหว่างวัน

“ผมขอโทษคุณยายนะครับ ที่โทรมาหาไม่บ่อยมาก” ตั้งแต่ไปเรียนที่ กทม. ผมโทรหาแค่อาทิตย์ละหน บางทีก็สองอาทิตย์หนด้วยซ้ำ

“ไม่เป็นไรนะ หลานเรียนหนัก ยายเองก็อยากใช้เป็นนะ ไล่ ไลน์ อะไรนั่นอะ จะได้คุยกับหลานได้ แต่ยายพิมพ์ไม่ค่อยเป็น ตัวหนังสือก็เล็กเหลือเกิน” ผมเคยทำให้กับมือถือคุณยายแล้วนะ งั้น ผมจะโทรไปหาบ่อยๆ นะครับ

“แล้วเพื่อนเราจะกลับวันพรุ่งนี้เหรอ ไม่อยู่ต่ออีกหลายวันหน่อยเหรอ พาเพื่อนเราไปเที่ยวในจังหวัดก็ได้นะ” ผมอะอยากให้อยู่ แต่...

“ผมกลัวว่าถ้าพ่อกับแม่มาเห็น จะเป็นเรื่องซิครับ” คุณยายปักเข็มลงกับผ้า แล้ววางลงกับโต๊ะ แล้วลูบหัวผม

“ยายแก่แล้ว มีแค่เสียงแก่ๆ ที่ไว้ดูแลเรานี่แหละ ยายไม่เข้าใจพ่อกับแม่แก โดยเฉพาะแม่แก ยายไม่เคยเลี้ยงให้เป็นคนใจแคบแบบนี้นะ” ผมอยากโตกว่านี้ จะได้เป็นอิสระและดูแลคุณยายได้ดีกว่านี้

“ผมแค่อยากให้พ่อกับแม่ผม เข้าใจในสิ่งที่เป็นผม เท่านั้นเอง” คุณยายยังคงกอดผมไว้หลวมๆ อยู่

“ยายอยากให้หลานแทนมีความสุข ยายต้องการแค่หลานเป็นคนดี เป็นคนจิตใจดี หลานจะชอบอะไร เป็นเพศอะไร นั่นคือตัวหลานนะ” รอยยิ้มเปี่ยมเมตตาของคุณยาย คือความรู้สึกเดียวที่ทำให้ผมปลอดภัย

“ยายคิดว่า พ่อหนุ่มคนนี้ ไม่ใช่แค่เพื่อนนะ” น้ำเสียงขี้เล่นคุณยายเวลาถามคำถามที่ดูตึงเครียดสำหรับใครหลายคน ทำให้ผมยิ้มเขินๆ แต่คุณยายคงไม่ว่าหรอก

“ครับ...แฟนผมเอง คุณยายไม่ว่าใช่ไหมครับ” คุณยายดูจะยิ้มแย้มเป็นพิเศษ

“เค้าบอกกันว่า รักในวัยเรียน เหมือนจุดเทียนกลางสายฝน แต่กับเด็กยุคหลานเนี่ย ยายคงใช้คำนี้ไม่ได้แล้วใช่เปล่า?” ผมหัวเราะเล็กน้อย

“มันก็ยังจริงอยู่นะครับ แต่ผม...มั่นใจในตัวบิ๊กนะครับ” คุณยายหยิบผ้าที่ปักมาทำต่อ

“เอาจริงๆ นะ ยายรู้ตั้งแต่พ่อหนุ่มคนนั้นบอกว่า หลานทำอาหารให้ทานแล้ว ยายรู้จักหลานดีพอนะ ถ้าหลานไม่รักแบบคนพิเศษ หลานจะไม่เอาใจใส่ทำอะไรให้ขนาดนี้หรอก” ผมกอดแล้วซบคุณยายที่ยังปักผ้าอยู่

“เหมือนที่คุณยายดูแลคุณตาใช่ไหมครับ” คุณยายผมพยักหน้า ก่อนจะมองรูปคู่กับคุณตาที่กำลังอุ้มผมตอนหกขวบได้

“ยายยังรู้สึกด้วยซ้ำ...ว่ายังดูแลได้ไม่ดีพอ” ถึงคุณยายจะยิ้มอยู่ แต่ผมก็รู้ว่า ไม่มีวันไหนที่คุณยายไม่หยิบรูปนี้มาดูก่อนนอนทุกวัน

“หากพ่อหนุ่มคนนั้นของแทนเป็นคนดีจริง ยายจะอยู่ให้ทันจนวันที่เราสองคนใช้ชีวิตด้วยกันได้นะ” ผมรู้สึกดีใจ ที่คุณยายเข้าใจในสิ่งที่ผมรู้สึก และเป็นอยู่

คุณยายต้องอยู่จนถึงวันที่ผมยืนได้ด้วยตัวเองนะครับ ผมจะทำให้ได้ และทำให้เร็วที่สุด

………………..

บิ๊กหลับไปแล้ว พอเข้ามาห้องนอน เจอบิ๊กกำลังนอนหลับบนเตียงผม คงเหนื่อยจากการขับรถมา ผมนั่งข้างๆ เตียง กุมมือบิ๊กไว้ แล้วมองดูสุดที่รักของผมกำลังนอนอยู่ บิ๊กชอบนอนกระตุกเหมือนคนฝันร้าย แต่พอตื่นมาถาม ก็บอกว่าไม่มีอะไร ทุกครั้งที่ผมมอง มันเต็มไปด้วยความเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่นอนด้วยเหรอ” อ้าว...ตื่นตอนไหนเนี่ย ผมลุกขึ้นไปนอนข้างๆ บิ๊ก เตียงผมไม่ใหญ่มาก เลยเบียดกันเล็กน้อย

“เหนื่อยไหมครับ” บิ๊กทำปากจู๋ส่ายหน้าให้

“ไม่เหนื่อยครับ...ถ้าคนนี้ ไม่เคยเหนื่อยด้วย” แล้วที่หลับจนกรนนี่คืออะไรหรา

“อยากอยู่ต่ออีกหลายวันนะ อากาศดีมากเลย” บิ๊กอยากอยู่ ผมก็อยากให้อยู่เหมือนกัน

“แต่พ่อกับแม่เรา น่าจะกลับมาพรุ่งนี้...” ผมเสียงอ่อย แต่บิ๊กกอดผมแลัวกระซิบข้างหู

“ไว้ตอนแทนกลับ เดี๋ยวเรามารับที่บ้านนะ” แก้มผมตอนนี้ชิดกับศีรษะเกลี้ยงๆ ของบิ๊ก ที่หนุนอกผมอยู่

“แล้ว อยากไปเที่ยวไหนครับ หัวหินไหม น่าจะกำลังสวยเลย” ผมโอเคทันที เพราะผมไม่เคยไปหัวหินเหมือนกัน

“นอนละนะ...อย่าลืมปลุกเราด้วย อากาศยิ่งดีๆ อกแฟนก็น่าหนุน เราคงไม่ตื่นพอดี” ผมอยากเอาฟันเฉาะหัวบิ๊กจังเลย หมั่นเขี้ยว...หลับด้วยนะครับ

เช้าแล้ว...บิ๊กยังหลับสนิทจนผมไม่อยากปลุก นาฬิกาที่แขวนผนังบอกเวลา 7​ โมงเช้า เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น บิ๊กสะดุ้งตื่นขึ้นมาตามเสียงเคาะ เมื่อผมเดินไปเปิดประตูห้อง

“คุณยายท่านให้เชิญคุณแทนกับคุณบิ๊กไปใส่บาตรค่ะ พระกำลังมาถึงแล้วค่ะ” น้าจำเนียรเป็นคนเคาะห้อง ผมพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะปิดประตู แล้วหันกลับมาตกใจ บิ๊กประชิดผมแล้ว

“ล้างหน้า แปรงฟัน ทำบุญร่วมกัน ชีวิตดีเนอะ” ไม่ใกล้เปล่า กอดผมไปเรียบร้อยแล้ว ผมเอามือบีบจมูกบิ๊กเบาๆ บิ๊กเลยกดจมูกซุกคอผมเลย

“พอแล้ว..แปรงฟัน ล้างหน้า เดี๋ยวคุณยายรอนาน” บิ๊กแลบลิ้นทะเล้นใส่ผม ก่อนไปเข้าห้องน้ำ...และไม่ลืมที่จะบีบยาสีฟันให้ผมแปรงพร้อมกัน

กลิ่นข้าวหอมมะลิที่หอมอุ่น อากาศยามเช้าที่กำลังดี ให้ความสงบทั้งผมและบิ๊กที่ใส่บาตรหลังจากคุณยายผมใส่นำก่อน

“จัตตาโร ธัมมา วัฑฒันติ อายุ วัณโณ สุขัง พะลัง” ผมกับบิ๊กคุกเข่าพนมมือกับคุณยายที่คุกเข่าอยู่ข้างๆ รับพรเสร็จ เราทั้งคู่ช่วยกันประคองคุณยายยืนขึ้น

หลังทานมื้อเช้าด้วยกัน ก่อนที่บิ๊กจะไปอาบน้ำ แต่งตัว แล้วเตรียมกลับกรุงเทพฯ

“กราบลาคุณยายนะครับ ไว้เดี๋ยวอาทิตย์หน้า ผมจะมารับแทนไปเที่ยว แล้วกลับกรุงเทพฯ นะครับ” คุณยายใช้สองมือโอบมือของบิ๊กที่พนมกราบลาคุณยายผมอยู่

“เดินทางดีๆ และดูแลหลานยายดีๆ นะ” บิ๊กหันมายิ้มให้ผม ก่อนจะบอกคุณยายว่า

“ดูแลด้วยหัวใจครับ” บิ๊กหันมาขยิบตาให้ผม แล้วก่อนขึ้นรถ เราสองคนกอดกันหลวมๆ หนึ่งที มีเพียงแค่ความห่วงใยที่ผมบอกว่า

“ขับรถดีๆ นะครับ”

*********

บทที่ 34 จะไม่มีบิ๊กกับแทนนะครับ ยกให้อีกคู่เต็มๆ เขียนมาคั่นต่างหาก ไม่มีในต้นฉบับเดิมครับ ขอลงตอนวันอาทิตย์บ่ายๆ นะครับ (ศุกร์กับเสาร์ไม่ว่างยาวเลยครับ)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 33 (หน้าที่ 15 : Update 30/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 30-04-2015 20:47:33
เห็นประโยคนี้
อ้างถึง
ขับรถมาไกล เหนื่อยแล้ว อาบเองไม่ไหวอะครับ...

แอบเบ้ปากเบาๆ ทำไมกระแตจังล่ะ? //หัวเราะ

ก็ไม่ได้อะไรแค่อิจฉา อย่าให้มีบ้างนะ
#แฟนยังไม่มีแต่คิดว่าน่ารักแน่ๆ #แฟนแกเป็นคนน่ารักและเราอยากแย่งมากด้วย#โสดแล้วพาล


คุณยายน่ารักกกกกกก  :o8:

ขอบคุณคนแต่งนะคะ  :pig4:

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 33 (หน้าที่ 15 : Update 30/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 30-04-2015 21:19:58
คุณยายใจดีจัง เข้าใจแทนมากกว่าพ่อแม่แท้ๆอีก. เฮ้อออ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 33 (หน้าที่ 15 : Update 30/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 30-04-2015 21:47:14
อบอุ่นมากๆเลยค่ะ
ชีวิตเรียบๆ อยู่ด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน แค่มีกันและกันก็เป็นสุขอย่างที่สุดแล้ว
น่าเสียดายที่หลายๆครอบครัวทุกวันนี้ไม่ได้มีวิถีชีวิตแบบนี้แล้ว
ถ้าหากว่าแทนไม่มีคุณยายนี่ไม่อยากนึกเลยว่าแทนจะเป็นยังไง

อ้างถึง
ช่วงท้ายเรื่อง คุณแม่บิ๊กจะปะทะกับคุณพ่อ คุณแม่แทน นะครับ : )

เจอประโยคนี้เข้าไปแล้ว  :katai4: เลยค่ะ  อยากเข้าไปช่วยคุณแม่บิ๊ก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 33 (หน้าที่ 15 : Update 30/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 30-04-2015 22:50:09
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 33 (หน้าที่ 15 : Update 30/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 30-04-2015 23:01:53
ที่คุณแม่ของแทนดูทะเยอทะยานอยากมีเกียรติยศ และชื่อเสียงมากขนาดนี้ เป็นเพราะว่าซึมซับตัวตนมาจากคุณพ่อของแทนแน่นอนเลยนะคะ เพราะคุณแม่ดูต่างจากคุณยายแบบหน้ามือกับหลังมือเลย นี่ถ้าบอกเราว่าคุณแม่เป็นแค่ 'คนอื่น' สำหรับแทนและคุณยายเราก็เชื่อค่าา~ ><*

ปล. หุหุ คุณยายก็เป็นสาววายเหมือนกันกับเราใช่ไหมค้าา :laugh: (แซวว..~)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 33 (หน้าที่ 15 : Update 30/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 01-05-2015 03:29:07
แวะมาบอกว่า

แต่งบทที่ 37 จบแล้วนะครับ เปิดตัวละครสำคัญที่จะส่งผลกับบทถัดๆ ไปจากนี้เรียบร้อยแล้ว

ผมเขียนๆ ลบๆ หลายรอบมาก พึ่งจะอัดรวดเดียวให้จบตั้งแต่เที่ยงคืนจนถึงตอนนี้ได้ซะที

ขอบคุณสำหรับการติดตาม+จะมาตอบ Comment ให้นะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 33 (หน้าที่ 15 : Update 30/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 01-05-2015 11:32:54
คุณยายน่ารักเนอะ ให้แม่บิ๊กปะฉะดะกับพ่อแม่แทนเลยได้ไหม จะได้เคลียร์ๆ ไป อิจฉาคู่นี้เนอะ #ไม่โสดก็อิจฉา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 33 (หน้าที่ 15 : Update 30/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 01-05-2015 22:17:01
เห็นประโยคนี้
อ้างถึง
ขับรถมาไกล เหนื่อยแล้ว อาบเองไม่ไหวอะครับ...

แอบเบ้ปากเบาๆ ทำไมกระแตจังล่ะ? //หัวเราะ

ก็ไม่ได้อะไรแค่อิจฉา อย่าให้มีบ้างนะ
#แฟนยังไม่มีแต่คิดว่าน่ารักแน่ๆ #แฟนแกเป็นคนน่ารักและเราอยากแย่งมากด้วย#โสดแล้วพาล


คุณยายน่ารักกกกกกก  :o8:

ขอบคุณคนแต่งนะคะ  :pig4:

เวลาบิ๊กรัก ก็แบบนี้แหละครับ เต็มที่สุดๆ^^ และก็...ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ

คุณยายใจดีจัง เข้าใจแทนมากกว่าพ่อแม่แท้ๆอีก. เฮ้อออ

ไว้ช่วงหลังๆ จะขยายความให้ชัดเจนขึ้นถึงบ้านสองหลังนี้นะครับ^^"

อบอุ่นมากๆเลยค่ะ
ชีวิตเรียบๆ อยู่ด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน แค่มีกันและกันก็เป็นสุขอย่างที่สุดแล้ว
น่าเสียดายที่หลายๆครอบครัวทุกวันนี้ไม่ได้มีวิถีชีวิตแบบนี้แล้ว
ถ้าหากว่าแทนไม่มีคุณยายนี่ไม่อยากนึกเลยว่าแทนจะเป็นยังไง

อ้างถึง
ช่วงท้ายเรื่อง คุณแม่บิ๊กจะปะทะกับคุณพ่อ คุณแม่แทน นะครับ : )

เจอประโยคนี้เข้าไปแล้ว  :katai4: เลยค่ะ  อยากเข้าไปช่วยคุณแม่บิ๊ก

แทนแกร่งพอที่จะอยู่โดยไม่มีคุณยายได้แน่นอนครับ ละก็ตอนท้าย การพบกันของสองบ้าน อาจเขียนได้เป็นบทเลยครับ^^""

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

ที่คุณแม่ของแทนดูทะเยอทะยานอยากมีเกียรติยศ และชื่อเสียงมากขนาดนี้ เป็นเพราะว่าซึมซับตัวตนมาจากคุณพ่อของแทนแน่นอนเลยนะคะ เพราะคุณแม่ดูต่างจากคุณยายแบบหน้ามือกับหลังมือเลย นี่ถ้าบอกเราว่าคุณแม่เป็นแค่ 'คนอื่น' สำหรับแทนและคุณยายเราก็เชื่อค่าา~ ><*

ปล. หุหุ คุณยายก็เป็นสาววายเหมือนกันกับเราใช่ไหมค้าา :laugh: (แซวว..~)

เรื่องคุณแม่ของแทน ซับซ้อนกว่านั้นเล็กน้อยครับ

ผมเฉลยให้ฟังนิดหน่อยละกันครับว่า ความสัมพันธ์คุณพ่อกับคุณแม่ของแทน ไม่ใช่ว่าจะดีนัก มีบางสิ่งที่ผูกมัดกันเอาไว้ และแทนถือเป็นเงื่อนไขสำคัญที่ทำให้ทุกสิ่งของคุณพ่อกับคุณแม่แทน เป็นแบบที่เห็นด้วยครับ

คุณยายแทนไม่ได้เป็นสาววายครับ คุณยายของแทนรักหลานคนนี้มาก เพราะเงื่อนไขการเกิดของแทนนี่แหละครับ

คุณยายน่ารักเนอะ ให้แม่บิ๊กปะฉะดะกับพ่อแม่แทนเลยได้ไหม จะได้เคลียร์ๆ ไป อิจฉาคู่นี้เนอะ #ไม่โสดก็อิจฉา

ไม่ถึงกับปะฉะดะครับ แต่มันจะอารมณ์ ผู้หญิงผ่านโลกอย่างเจ็บปวดสองคนนั่งคุยกันนี่แหละครับ

-----------

อัปเดตว่า บทที่ 38 เขียนอยู่ได้จะครบหน้าแล้วนะครับ คืนนี้จะเอาให้เสร็จ เพื่อให้ผ่านบทที่ "ยากที่สุด" ของเรื่องนี้ ครับ^^""

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 33 (หน้าที่ 15 : Update 30/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 02-05-2015 20:10:26
ไม่ได้นอนกอดอีกตั้งหลายวัน เหงาแย่เลยนะบิ๊ก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 33 (หน้าที่ 15 : Update 30/04/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 03-05-2015 04:05:31
ไม่ได้นอนกอดอีกตั้งหลายวัน เหงาแย่เลยนะบิ๊ก

เดี๋ยวมารับไปเที่ยวปิดเทอมก็ฟินละครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 34 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 03-05-2015 13:16:26
บทที่ 34 มาแล้วครับ สำหรับใครที่ชอบคู่ไบรท์กับแชมป์ วันนี้ผมจัดให้แล้วหนึ่งตอนเต็มๆ สำหรับความสัมพันธ์ของ คนนึงพูดเยอะ ร่าเริง อีกคนปากไม่ตรงกับใจ อารมณ์ไม่คงที่ และอยากให้อีกฝ่ายเอาใจเยอะๆ

จะออกมาเป็นอย่างไร มาชมกันเลยครับ^^

**********

Chapter 34

เช้าวันพุธหลังจากปิดเทอมมาได้ครบอาทิตย์แล้ว ผมดีใจมาก ที่ไม่ต้องฟังไอ้บิ๊กบ่นว่าเหงาที่เมียมันกลับบ้าน เพราะมันกำลังขับรถไปรับเมียมันถึงบ้าน...มาฟังเรื่องผมบ้างดีกว่า บอกตรงๆ นะ ผมรู้สึกชีวิตผมมีสีสันมาก ตั้งแต่ไบรท์มาอยู่ในหัวใจผม ผมไม่ได้กล้าบ้าพลังแบบไอ้บิ๊ก หน้าหนาแบบไอ้ตั้ม และคารมสุดยอดแบบไอ้โจ เรื่องจีบสาว ผมเลยเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ “ไม่เคยสำเร็จ” เพราะผมเนิรด์ เอาใจไม่เป็น และอีกอย่างคือ “ผมอยากโดนเอาใจมากกว่า”

ผมเป็นแค่เด็กที่มีเปลือกเรียนโรงเรียนดีๆ (ซึ่งใกล้บ้านผมโคตรๆ ตื่นนอนทุกเช้า ก็เห็นตึกเรียนอยู่ในหน้าต่างห้องนอนผมทุกที) ผมมีพี่ชายอีกคน ตอนนี้อยู่มหาลัยปีสอง เรียนวิทย์ฯกีฬา วันๆ ปั้มแต่กล้ามจนผมต้องถามว่ามันยังมีไขมันที่ตัวเปล่า มีน้องชายอีกคนพึ่งจะขึ้น ม.1 หมาดๆ ในปีการศึกษาหน้า ส่วนน้องผมเหรอ วันๆ นั่งอ่านแต่หนังสือโค้ดโปรแกรม แน่นอนว่า เด็กผู้ชายในบ้านนี้ ทุกคนจบโรงเรียนที่อยู่ในหน้าต่างห้องนอนผมนี่แหละ

ผมเคยคบกับเด็กคอนแวนท์ ตอน ม.3 เทอมสอง เป็นการคบที่เพื่อนทุกคนในกลุ่มไม่รู้ แต่ไม่ถึงสามเดือน เธอก็บ่นว่าเบื่อผม เพราะผมเอาใจไม่เป็น แต่ช่างมันเถอะครับ ตอนผมเริ่มช่วยตัวเองได้ ผมแอบสับสนนะ หนังชมพูชาย-หญิง ผมก็ชอบ แต่ผมดูผู้ชายมากกว่า...ว่ากันตรงๆ ผมชอบมองหุ่นพี่ชายผมนี่แหละ อยากรู้จริงๆ ว่า ถ้าผมตกอยู่ในสภาพผู้ชายหุ่นนักกีฬาเปิดท้ายผมเนี่ย ผมจะสุขขนาดไหน

นั่นละครับ ทำให้ผมปิ๊งไบรท์ตั้งแต่ทำกาแฟหกใส่เสื้อผม ไบรท์ไม่ได้ขาวสว่าง แต่ก็จัดว่าขาวแหละ (ยืนคู่กับแทน เหมือนเป็นหยิน-หยาง นั่นละ) หน้าตี๋คม ตาโต คิ้วหนา จมูกมีสันเล็กๆ หุ่นสมส่วน ค่อนไปทางกล้ามเนื้อสวย ตรงสเปคผมเลยแหละ ถ้าวันนั้นไบรท์แค่เดินผ่านไปเลย ผมคงคิดถึง ทำใจ และเอาไปนอนเสียดาย แต่พอไบรท์ขอเสื้อผมไปซักนี่แหละ ผมแอบเอาไปคิดถึงด้วยซ้ำ...ทั้งหมดนี้ ไบรท์ไม่รู้หรอก ว่าผมรู้สึกแบบนี้ เพราะผมเป็นคนไม่ค่อยยิ้ม ใบหน้าเรียบๆ ที่แสดงอารมณ์เหมือนคนติดเศร้าเล็กๆ ตลอดเวลา ทำให้เพื่อนเรียกผมว่า “เสือยิ้มยาก”

ไบรท์เป็นคนอารมณ์ดี ถึงดีมาก ขยันตลกจนไม่ตลก พยายามทำให้ผมยิ้มและหัวเราะ แต่ฝืดมาก ในขณะเดียวกัน ยิ่งผมยิ้มยาก ไบรท์ยิ่งขยันเอาใจผมใหญ่ เพราะอยากให้ผมยิ้มทั้งวัน ผมไม่เคยบอกว่าผมหิว แต่ไบรท์จะมีขนมกับน้ำมาให้ผมตลอด ผมไม่เคยบอกว่าผมอยากไปทำอะไร แต่ไบรท์จัดกิจกรรมให้ผมได้ตลอด บางอย่างผมไม่ได้อยากไป หรืออยากทำ แต่ผมมีความสุขที่เค้าเอาใจใส่ผมมากขนาดนี้

ผมซิ...แสดงอารมณ์ไม่เก่ง เวลาเขิลอาย ก็ตบหลังไบรท์ ตบหน้ ทุบตามตัว ไม่ก็ตอบไปว่า “ไม่ชอบ ไม่ใช่ ใครบอกว่าเห็นด้วย” และสารพัดอย่างที่ ผมไม่รู้ทำไม แต่ผมไม่อยากตอบไปตรงๆ ว่าผมรู้สึกยังไง มันเขินจนผมไม่หวานเลยแหละ

นั่นทำให้ผมชอบมาระบายกับตุ๊กตาที่ไบรท์ให้ผมตอนวาเลนไทน์ ผมเก็บใส่ตู้เอาไว้ ไม่อยากให้ใครเห็น เวลาผมคิดถึงไบรท์ตอนกลับบ้านแล้ว จะหยิบมากอดหนึ่งที บางทีก็มองแล้วบอกว่า รักไบรท์ แล้วค่อยเก็บกลับเข้าตู้เหมือนเดิม

………………..

ผมอาบน้ำพึ่งเสร็จ กำลังเช็ดผมอยู่ iPhone ผมก็ดังลั่นโต๊ะด้วยเสียงเรียกเข้าที่ผมทำเอง มีคนเดียวแหละ ไบรท์ แน่นอน

“ฮัลโหล...วันนี้จะชวนไปไหนอีกครับ” ผมรับสายไบรท์ที่โทรมาตั้งแต่หัววัน

“ไม่ไปไหน แค่อยากไปหาที่บ้านครับ” แม่ผมเคยสงสัย ว่าไบรท์มาบ่อยมาก จนเลิกสงสัยไปละ

“มาบ่อยๆ ไม่เบื่อเหรอ เจ้าของบ้านยังเบื่อบ้านเลย” จริงๆ มาเลยก็ได้นะ

“ไม่เบื่อหรอก เพราะเจ้าของห้องก็ยิ้มให้เวลาเราไปถึงอยู่ดี” เหรอ...ผมย่นหน้าผากที

“ใครบอกยิ้มให้นาย เราไม่เคยยิ้มให้นาย มั่วละ จะมาก็มา มาช้าจะหนีไปข้างนอกแล้ว” เสียงหัวเราะของไบรท์ จบด้วยคำว่า จะรีบไปหา แล้ววางสายไป

ไม่ถึงชั่วโมง ไบรท์โผล่มากดกริ่งหน้าบ้านผมเรียบร้อย ไบรท์ในชุดเก่ง กางเกงสามส่วน เสื้อยืดคอกลม และรองเท้า Air Jordan ก็อยู่ตรงหน้าผมแล้ว

“ใส่อย่างอื่นไม่เป็นเหรอ เบื่อ” ผมเปิดฉากปากเสียใส่ก่อนเลย

“มันเป็นสไตล์ส่วนตัว ไม่ชอบแฟนนักบาสฯ เหรอครับ” ไบรท์ยังยิ้มกวนๆ แต่ผมเบ้ปากใส่ แล้วหันหลังเดินเข้าบ้านไปที่ครัวก่อน
 
“เลย์กับคุกกี้เนย จะกินอะไร” ผมชูห่อขนมให้ไบรท์เลือก ไบรท์ยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งจนผม

“ไม่ต้องกินละกัน เลือกไม่ได้ซะที” ไบรท์เดินมาลูบหัวผม หลังจากผมรำคาญที่ไบรท์ใช้เวลานานเกินสามวินาที ในการเลือกว่าจะกินขนมอะไร

“อะไรที่แชมป์ป้อนให้ กินหมดครับ” ผมกระทุ้งศอกใส่ไบรท์ ก่อนจะหยิบถุงขนมทั้งคู่ไป พร้อมกับขวดน้ำส้มในตู้เย็น แล้วเดินนำขึ้นห้องไปโดยมีแชมป์เดินตามหลังมา

ผมเปิด HBO ดู โดยที่ไบรท์กำลังโอบไหล่ผม สลับกันป้อนขนมกับนั่งหัวเราะกัน เพราะหนังที่กำลังฉาย คือเรื่อง Dictator เป็นหนังตลกเรื่องโปรดผม แต่ไบรท์ไม่เคยดู บางมุมที่ไบรท์ไม่เก็ท ผมต้องอธิบายให้ฟัง เพราะมันเป็นหนังตลกแอบสกปรกพอสมควร แต่หลังจากดูหนังจบ

“เราเข้าใจเลยว่า ทำไมแชมป์เป็นคนแบบนี้” อะไรของแก

“แบบไหน” น้ำเสียงห้วนๆ ที่ผมตอบกลับ ไม่ทำให้ไบรท์กลัว แต่ไบรท์ยิ้มให้ผมก่อนจะขยี้หัว

“ก็แบบว่า ลึกซึ้ง มีความคิดเป็นของตัวเอง น่าค้นหาไง” ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แต่ไบรท์ตระครุบผมลงไปนอนบนโซฟา โดยมีไบรท์คร่อมอยู่

“ทำไร ลุกเลย ใครให้นายคร่อมเราแบบนี้” ไบรท์ไม่ฟังผม แล้วสองมือของไบรท์เริ่มจักจี้ผม ซึ่งผมบ้าจี้

“โอ้ยๆๆๆ อย่านะๆๆ ฮาๆ ไบรท์ บ้า อย่าจี้เราๆๆๆ” ผมโวยวาย ดิ้นหนี พอจะลุกวิ่งหนี ไบรท์ก็คว้าผมกอดจากข้างหลัง แล้วดึงมานั่งทับบนตักของไบรท์

“รู้ปะ ทำไมถึงรักแชมป์” ผมยังคงดิ้นอยู่ต่อไป

“ไม่รู้ ไม่อยากรู้ด้วย” ผมดิ้นจากการกอดรักของไบรท์ที่แน่นขึ้น

“เพราะแชมป์มีอะไรให้เราค้นหาทุกวันนี่แหละ” ผมหยุดดิ้น เขินนะเว้ย...แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะไบรท์กอดผมซะแน่นเลย จมูกของไบรท์ตอนนี้ถูไหล่ผม ก่อนที่ริมฝีปากไบรท์จะหอมแก้มซ้ายผม

“ไม่เบื่อเราเหรอ เราไม่หวาน แถมปากไม่ดีด้วย” ผมแสดงอารมณ์ไม่เก่งจริงๆ นะ

ไบรท์ปล่อยกอดผม แล้วเลื่อนตัวมานั่งอีกฝั่งของโซฟา ผมนั่งลงข้างๆ หันไปมองหน้าคมๆ ของไบรท์ที่กำลังยิ้มให้ผม ผมรู้สึกเขินจนไม่กล้ามองหน้าอย่างบอกไม่ถูก

“จ้องทำไม เราอาย” ผมพูดออกไปตรงๆ แต่นั่นไม่ได้หยุดไบรท์ให้จ้องผมได้ แถมจ้องผมใกล้ขึ้นด้วย

“จ้องคนน่ารัก ได้ไหมครับ” ผมกลืนน้ำลาย ทำอะไรไม่ถูกแล้ว

“ห้ามรักเราน้อยลงด้วย รู้เปล่า” ผมพูดออกไปจากความรู้สึก ไบรท์จับมือผมเบาๆ แล้วค่อยๆ กำให้แน่นขึ้นจนกระชับ

“ไม่เคยน้อยลงเลยครับ แต่ตอนนี้...ไบรท์หิวแล้วอะ” ผมก็ยังไม่กล้าจ้องหาไบรท์อยู่ดี

“ก็ไปกินซิ ในครัวน่าจะมีของให้ทำกินได้อยู่” ไบรท์เข้ามาใกล้ๆ จนกระซิบข้างหูผม

“หิวคนนี้” เหมือนประสาทผมตอบโต้อัตโนมัติ มือผมตบหน้าไบรท์ไปเต็มๆ ก่อนจะลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ครัว

“เที่ยงแล้ว กินข้าว ไม่ได้ให้กินคน และไม่ให้กินด้วย” ไบรท์หัวเราะ ก่อนจะวิ่งตามมากอดผมแน่นๆ ที่หน้าประตูห้องนอนผม
 
“กินข้าวเสร็จ กินแขมป์ต่อไหม อยากกินอีก..” ผมกระทุ้งศอกใส่ ก่อนจะหันมาบอกว่า

“ไม่!!!” ผมรีบออกจากห้อง แล้วปิดประตู เอาตัวดันประตูไว้ไม่ให้ไบรท์เปิดออกมาได้

ผมยืนอมยิ้มคนเดียวตรงนั้น คนบ้า...ผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ นะ

………………..

แล้วมื้อเที่ยงของผม ก็มาอยุ่ที่ร้านแถวบ้าน เป็นร้านกาแฟที่มีอาหารขาย ติดแอร์ ร้านเล็ก แต่บรรยากาศร่มรื่นดี ไบรท์ที่ม้วนเส้นสปาเก็ตตี้ทีละคำช้าๆ มองหน้าผมด้วยสายตาที่ผมไม่ชอบให้มองเลย มันทำให้ผมไม่มั่นใจ แต่อีกอารมณ์คือ ผมรู้สึกดีเวลาไบรท์มองแบบนี้อย่างบอกไม่ถูก

“มองยังกับกลัวเราจะหายไป” น้ำเสียงกึ่งประชดของผม ทำให้ไบรท์ยักคิ้ว

“ใช่ ถ้าหายไป เราขาดใจเลยแหละ” แหวะ...พอเลย

“น่ารักอะ แฟนใครไม่รู้” แล้วที่นั่งฝั่งตรงข้ามผม มันใครละ ถามแปลกๆ

“ไม่รู้เหมือนกัน” ผมตอบส่งๆ แล้วดื่มน้ำล้างปากก่อนจะเรียกเช็คบิล แต่พอมาเก็บเงิน ไบรท์ชิงจ่ายก่อนเรียบร้อย

“เอาไป” ผมส่งเงินค่าอาหารผมให้ แต่ไบรท์ไม่สนใจ ทำปากจู๋ ตาโต ส่ายหน้าไปมา ไม่ตอบอะไรผม ผมวางเงิน ลุกขึ้นเดินออกไปเลย

ผมออกได้สักครู่ ไบรท์วิ่งตามมาดักหน้าผม ยืนไขว้มือไว้ข้างหลัง แล้วขยับซ้ายที ขวาที ตามจังหวะที่ผมจะเดินหนี ผมรำคาญ หันหลังเดินหนีแทน ไบรท์ก็วิ่งมาขวางเหมือนเดิม

“จะกลับบ้าน ขวางทำไม” ไบรท์เอี้ยวตัวมาใกล้ๆ ผมยกมือปัดหน้าไบรท์ แต่ไบรท์คว้าข้อมือผมทัน

“รำคาญเราเหรอ” ผมพยักหน้า แต่ไบรท์ยังยิ้มอยู่

“เราจะอยู่ให้รำคาญ กวนใจ เอาให้แชมป์เกลียดเราไปเลย” ก็เรื่องของนาย

ไบรท์ปล่อยมือผมช้าๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ มองผมด้วยสายตากึ่งอ้อนวอน แล้วหันหลังเดินกลับไปทางซอยหน้าโรงเรียน ไม่ใช่ทางบ้านผม ไบรท์ค่อยๆ เดินไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าจะหันกลับไป ผมวิ่งไปหาไบรท์ แล้วตะโกนไปหา

“หนีเราทำไม วันนี้มาหาเราไม่ใช่เหรอ” ไบรท์หยุด แล้วหันกลับมามองผมสักครู่

“ก็คนที่เราอยากอยู่ด้วย เค้าไม่อยากให้อยู่นี่” ผมทุบอกไบรท์หนึ่งที สองที สามที และไบรท์ก็จับข้อมือผมไว้

“เราขอโทษ...ก็เราเป็นแบบนี้” ไบรท์เริ่มยิ้มออก ก่อนจะค่อยๆ ลดมือผมลง แล้วจับสองมือของไบรท์จับไหล่ผม ก่อนจะบอกว่า

“เราอยากได้ยินแชมป์ทำทุกอย่างจากความรู้สึก ไม่ต้องกลัวว่ามันจะไม่ดี เรารักของเรา โอเคมะ” ผมก้มหน้าหลบสายตา ก่อนจะพยักหน้าเร็วๆ

“เราชอบให้ไบรท์เอาใจเรา ตามใจเรา เราอยากถูกใครสักคนดูแลเรามากๆ เราเลย...” ไบรท์กอดผมตรงนั้นแทน

“เลยเหวี่ยง ประชด แกล้งเรา ใช่มะ” ผมไม่ตอบแต่หลบหน้าไบรท์อยู่

“เราไม่ชินซะที แต่...เราก็ไม่ชอบให้ไบรท์หนีเราไปไหนรู้เปล่า” ผมเหมือนคนที่ความรู้สึกตีกันไปหมดจริงๆ ไบรท์ลูบหัวผมก่อนจะถอยออกมายืนดูผม แล้วยืนมือให้ผมจับ

“กลับบ้านนะ เราง่วงอะ” ผมจับมือให้ไบรท์จูงพาเดินกลับบ้าน

อย่าปล่อยมือนะ...ผมไม่อยากให้ไบรท์ปล่อยมือจากผม ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

………………..

หัวค่ำแล้ว ผมกับไบรท์อยู่ที่เอเชียทีค วันนี้คนไม่เยอะมาก หลังจากทานมื้อเย็นในนั้นเสร็จ เราสองคนเดินเล่นดูของ ถ่ายรูปด้วยกันในมุมต่างๆ และที่ผมอยากไปมากที่สุดคือ ขึ้นชิงช้าสวรรค์

“สวยอะ ทีหลังต้องเอากล้องใหญ่มาถ่าย” ไบรท์กำลังมองทัศนียภาพกรุงเทพฯ ยามค่ำคืนที่อยู่ตรงหน้า

“ไบรท์ว่ามันจะร่วงปะ” ผมรู้สึกได้ว่าชิงช้าแกว่งไปมาตามแรงลมที่พัด ไบรท์เปลี่ยนตำแหน่งจากนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมานั่งข้างๆ ผม

“เบียดๆๆ ไปเลย” ไบรท์ไม่ฟัง แถมโอบกอดผมไว้ แล้วหยิบ iPhone มาถ่ายเซลฟี่กันในกระเช้า

“ก็บอกว่ากลัว เราก็เลยมากอดใกล้ๆ ไง” ผมหันหน้าหนีไปมองวิว ไม่สนใจไบรท์

“แชมป์...” ผมไม่สนใจ

“แชมป์ครับ” ก็ไม่สนใจ

“แชมป์...ที่รักครับ” ผมหันกลับไปช้าๆ ไบรท์ค่อยๆ กดริมฝีปากลงบนหน้าผากผมค้างไว้เบาๆ หัวใจผมแทบจะหลุดจะหน้าอก จนผมต้องเกาแขนไบรท์ไว้แน่นๆ

“ใครให้ไบรท์จูบเรา” ผมลุกออกไปนั่งอีกฝั่งทันที ไบรท์คุกเข่าลง ในขณะที่กระเช้าเริ่มขยับให้สูงขึ้นไปอีก

“ลุกไปนั่ง อันตรายนะ” ผมเอ็ดไบรท์ เมื่อเห็นไบรท์กำลังคุกเข่าอยู่

“ก็เราอยากอยู่ใกล้ๆ แต่แชมป์ไม่ให้เรานั่งข้างๆ เราก็เลยคุกเข่ามองแชมป์แบบนี้ไง” ผมเขยิบตัวนั่งชิดอีกฝั่ง แล้วไบรท์ก็ลุกมานั่งข้างๆ ผม

“เมื่อกี้...จูบเราจริงเหรอ” ผมยังไม่เชื่อเลยว่านี่คือเรื่องจริง คบกันมาสี่เดือน ผมไม่เคยให้ไบรท์ถูกเนื้อต้องตัวมากกว่าแค่การกอดเลย ไบรท์กระซิบข้างหูผมเบาๆ

“จริงซิ ไม่ใช่เรา แล้วจะเป็นใครละ” ผมหันไปมองหน้าคมๆ กับสายตาที่หนักแน่นของไบรท์ตอนนี้ ผมแทบละลายอย่างบอกไม่ถูก

ไบรท์ค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะจรดริมฝีปากประกบกับริมฝีปากผม แล้วบดช้าๆ ลิ้นของไบรท์สอดเข้ามาในปากผม ก่อนที่ผมจะตอบกลับด้วยลิ้นของผม มือของไบรท์ทั้งสองกำลังจับต้นแขนผมอยู่ ก่อนที่ผมจะค่อยๆ กอดไบรท์ไว้ ในขณะที่กระเช้าเริ่มขยับอีกครั้งหนึ่ง จนมันขึ้นไปอยู่จุดสูงสุด ไบรท์ค่อยๆ ปล่อยถอยริมฝีปากออก เหลือเพียงรสจูบที่ผมพึ่งได้รับครั้งแรกจากไบรท์

“เราขอโทษ ที่เราทำตัวไม่น่ารัก” ผมเอยออกมาด้วยความรู้สึกไม่อยากให้ไบรท์หนีผมไปไหนเลย

“แชมป์น่ารักสำหรับเราเสมอ” ผมกอดไบรท์เอาไว้

“อย่าทิ้งเราไปนะ เรากลัว ยิ่งเรารักไบรท์ เรายิ่งกลัวไบรท์จะไม่รักเรา” ผมคิดมาก...ผมไม่เป็นตัวเองสักนิด ไบรท์ประทับริมฝีปากที่กระหม่อมผมเบาๆ

“เราไม่สัญญาว่าเราจะรักกันนานแค่ไหน แต่เราจะทำเรื่องของเราสองคนให้ดีที่สุดนะ” ผมมองหน้าไบรท์ขณะพูดคำนี้ แล้วพยักหน้าด้วยยิ้มที่ไม่มั่นใจมากนัก

ไบรท์ค่อยๆ ประกบปากผมอีกครั้ง ก่อนที่เราสองคนจะแลกรสสัมผัสนี้บนจุดสูงสุดของกระเช้าที่มีวิวรอบกรุงเทพฯ เป็นบรรยากาศที่ล้อมเราสองคนไว้

ผมไม่ได้พูดความรู้สึกของผมออกไป เพราะผมส่งมันผ่านจูบนี้ให้ เพื่อบอกไบรท์ว่า ผมรักผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ขี้โม้ พูดมาก ทนอารมณ์แปรปรวนผมได้ ทนความเอาแต่ใจผม

ผมจะพยายามเป็นแฟนที่ดีให้ไบรท์นะครับ...สัญญานะ...

………………..

ไว้จะมีบทไบรท์กับแชมป์ตอนต่อไปเป็นแบบพัฒนาความสัมพันธ์มากขึ้น ตามมาให้อ่านสักหลังบทที่ 45 แล้วนะครับ^^

บทที่ 35 จะเป็นตอนบิ๊กไปรับแทนที่ขอนแก่น แล้วขับรถไปหัวหินกันเลย อารมณ์เหมือนฮันนีมูนเล็กๆ นั่นละครับ เจอกันวันอังคารที่ 5 ตอนบ่ายๆ นะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 34 (หน้าที่ 15 : Update 03/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 03-05-2015 13:59:27
หลับรอ. ..
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 34 (หน้าที่ 15 : Update 03/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 03-05-2015 14:17:42
ถ้าแชมป์ยังวิตกอยู่แบบนี้จะไม่ดีทั้งต่อตัวเองแล้วก็ต่อตัวไบร์ทด้วยนะคะ อืม~ น่ากลัวว่าความรู้สึกที่แชมป์มีในตอนนี้จะเป็นปัญหาในภายหลังจังเลยค่ะ อย่างน้อยๆ เรื่องความไม่เชื่อในการกระทำของไบร์ทต้องเกิดขึ้นแน่ (โดยเป็นการที่แชมป์คิดไปเองคนเดียวเสียมากกว่านะคะ) และถึงแม้ว่าไบร์ทจะบอกว่ารับตัวตนแบบนี้ของแชมป์ได้ แต่ก็ใช่ว่า 'แชมป์ที่เป็นแบบนี้' ไบร์ทจะต้องรับได้เสมอไปนี่คะ

ทางที่ดีเราว่าแชมป์คิดให้น้อยลงหน่อยดีกว่า เพราะเรื่องของอนาคตไม่มีใครรู้หรอกค่ะ สู้แชมป์อยู่กับทุกวันกับไบร์ทให้มีความสุขดีกว่าเนอะ แล้วก็ทำตามความต้องการของตัวเองจริงๆ บ้าง ไม่ใช่เอะอะก็คิดอีกอย่างแต่ทำอีกอย่างตลอด ถึงเราจะมองว่าแบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน แต่ยังไงส่วนลึกๆ ของไบร์ทก็คงต้องคาดหวังให้แชมป์แสดงออกตามที่ตัวเองรู้สึกบ้างไม่มากก็น้อยนั่นล่ะนะคะ (<< ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน?? :laugh: ) ..สองคนนี้เวลาอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักดีเน้อออ~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 34 (หน้าที่ 15 : Update 03/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 03-05-2015 15:51:53
ผมไม่รู้สึกถึงความหวานของคู่นี้เลย ไม่ชอบนิสัยแชมป์และกริยาต่างๆ ที่แสดงออกมาเมื่ออยู่กับไปร์ท ถึงจะมีเหตุผมรองรับแล้วก็ตาม แอบผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็แล้วแต่มุมมองของแต่ละคน คนอื่นๆ อาจจะชอบคู่นี้ เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งเสมอครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 34 (หน้าที่ 15 : Update 03/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 03-05-2015 20:20:00
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 34 (หน้าที่ 15 : Update 03/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: โคมรัตติกาล ที่ 03-05-2015 20:57:34
คู่นี้เหมือนจะมีมาม่า ฮ่าๆ
แชมป์ซึนมากลูก แถมคิดมากอีก
เห็นมีตอนนึงในอนาคตที่แชมป์จะน้อยใจไบร์ทด้วย
ไบร์ทสู้ แชมป์ต้องเชื่อมั่นในตัวไบร์ทนะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 34 (หน้าที่ 15 : Update 03/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 03-05-2015 21:04:51
น้องแชมป์คิดเยอะเกินไป ฟังเสียงหัวใจบ้างงงงงง

ไบรท์สุ้ๆ มีแฟนแบบแชมป์ความอดทนต้องมาที่หนึ่ง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 34 (หน้าที่ 15 : Update 03/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 03-05-2015 21:39:01
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 34 (หน้าที่ 15 : Update 03/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 04-05-2015 14:57:24
หลับรอ. ..

แวะมาปลุกครับ^^""

ถ้าแชมป์ยังวิตกอยู่แบบนี้จะไม่ดีทั้งต่อตัวเองแล้วก็ต่อตัวไบร์ทด้วยนะคะ อืม~ น่ากลัวว่าความรู้สึกที่แชมป์มีในตอนนี้จะเป็นปัญหาในภายหลังจังเลยค่ะ อย่างน้อยๆ เรื่องความไม่เชื่อในการกระทำของไบร์ทต้องเกิดขึ้นแน่ (โดยเป็นการที่แชมป์คิดไปเองคนเดียวเสียมากกว่านะคะ) และถึงแม้ว่าไบร์ทจะบอกว่ารับตัวตนแบบนี้ของแชมป์ได้ แต่ก็ใช่ว่า 'แชมป์ที่เป็นแบบนี้' ไบร์ทจะต้องรับได้เสมอไปนี่คะ

ทางที่ดีเราว่าแชมป์คิดให้น้อยลงหน่อยดีกว่า เพราะเรื่องของอนาคตไม่มีใครรู้หรอกค่ะ สู้แชมป์อยู่กับทุกวันกับไบร์ทให้มีความสุขดีกว่าเนอะ แล้วก็ทำตามความต้องการของตัวเองจริงๆ บ้าง ไม่ใช่เอะอะก็คิดอีกอย่างแต่ทำอีกอย่างตลอด ถึงเราจะมองว่าแบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน แต่ยังไงส่วนลึกๆ ของไบร์ทก็คงต้องคาดหวังให้แชมป์แสดงออกตามที่ตัวเองรู้สึกบ้างไม่มากก็น้อยนั่นล่ะนะคะ (<< ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน?? :laugh: ) ..สองคนนี้เวลาอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักดีเน้อออ~

สำหรับคู่นี้ มันเหมือนพึ่งเริ่มครับ ผมเชื่อว่าความสัมพันธ์ขั้นต่อไปที่จะเกิดขึ้นจากเหตุการณ์บางอย่าง จะทำให้แชมป์มีมุมมองกับความรักที่ดีขึ้น และไบรท์เองก็จะโตตามไปด้วยครับผม (อยู่หลังบทที่ 45 ได้ครับ)

ผมไม่รู้สึกถึงความหวานของคู่นี้เลย ไม่ชอบนิสัยแชมป์และกริยาต่างๆ ที่แสดงออกมาเมื่ออยู่กับไปร์ท ถึงจะมีเหตุผมรองรับแล้วก็ตาม แอบผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็แล้วแต่มุมมองของแต่ละคน คนอื่นๆ อาจจะชอบคู่นี้ เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งเสมอครับ

ดีใจที่ไม่ชอบนะครับ แปลว่าผมทำได้ตามที่ผมคิดแล้ว (ไม่ได้กวนนะครับ แต่ผมตั้งใจแบบนี้จริงๆ)

แชมป์เป็นตัวละครที่ผมวางให้นิสัยค่อนข้างเอาแต่ใจ ความคิดขัดแย้งกันเองสูง และกับไบรท์ก็เป็นเหมือนรักแรก ในขณะที่ไบรท์เองก็ผ่านมุมมองความรักมาแล้วหนึ่งขั้นกับแทน จึงพอจะรับมือกับแชมป์ได้บ้าง แต่ขั้นตอนไปของสองคนนี้ จะทำให้ทุกคนยิ้มและฟินแน่นอนครับ^^

:pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

คู่นี้เหมือนจะมีมาม่า ฮ่าๆ
แชมป์ซึนมากลูก แถมคิดมากอีก
เห็นมีตอนนึงในอนาคตที่แชมป์จะน้อยใจไบร์ทด้วย
ไบร์ทสู้ แชมป์ต้องเชื่อมั่นในตัวไบร์ทนะ

ไม่ถึงกับมาม่าครับ แต่ทุกอย่างเกิดจากอาการคิดไปเอง ความเอาแต่ใจในแบบลูกคนกลางของแชมป์นั่นละครับ

แต่จะมีเหตุการณ์ที่ทำให้แชมป์ได้พัฒนามุมมองที่มีต่อความรักจนดีเองครับ^^

น้องแชมป์คิดเยอะเกินไป ฟังเสียงหัวใจบ้างงงงงง

ไบรท์สุ้ๆ มีแฟนแบบแชมป์ความอดทนต้องมาที่หนึ่ง

เดี๋ยวช่วงดราม่าของบิ๊กกับตัวละครสำคัญ แชมป์จะพัฒนาความคิดที่มีต่อเรื่องความรักเองครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

-----------------------

อัปเดตว่า

บทที่ 37 เปิดตัวละครสำคัญเรียบร้อยแล้วครับ (เขียนเสร็จแล้ว)

บทที่ 38 ผมยึดความร้าวฉานออกไปบทนึง เพราะผมต้องเขียนมูลเหตุที่ทำให้ทุกคนเริ่มไม่ไว้ใจกันในบทที่ 39 (เขียนเสร็จแล้ว)

บทที่ 39 บทนี้สร้างความร้าวฉานระหว่างบิ๊กกับตั้มและกลุ่มเพื่อน รวมถึงเคาะรอยร้าวระหว่างบิ๊กกับแทนไว้เล็กๆ ละครับ^^ (เขียนไป 60%)

ประมาณนี้ครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 34 (หน้าที่ 15 : Update 03/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 05-05-2015 02:13:11
อาจจะลงบทที่ 35 ให้ก่อนตอนตีสามนี้นะครับ เพราะบ่ายวันอังคาร อาจต้องไปทำธุระบางอย่างก่อน

อัปเดตเพิ่มเล็กน้อย บทที่ 39 ใกล้เสร็จละครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 35 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 05-05-2015 03:26:29
บทที่ 35 เป็นการพักร้อนของบิ๊กกับแทน ที่บิ๊กไปรับถึงขอนแก่น แล้วไปเที่ยวหัวหินกัน จบบทนี้ บทถัดไปจะเป็นวันเกิดบิ๊กครับ

มาชมกันเลยครับ ^^

***********

Chapter 35

แดดเก้าโมงเช้าที่ร้อนกำลังดีของต้นเดือนเมษายน ทำให้ผมต้องเปิดแอร์น้องแพนด้าเหลือแค่ 21 องศา เพื่อให้เย็นสบายสำหรับการขับรถทางไกลเช่นนี้ ภาพถนนตอนนี้ดูเย็นตาผ่านแว่นกันแดด Oakley Frogskin สีส้ม เหลือไม่ถึงสามกิโล ก็จะถึงบ้านของแทนแล้ว

“ฮัลโหล ที่รักครับ จะถึงบ้านแล้วนะ” ผมโทรบอกแทนตอนกิโลเมตรสุดท้าย

“เรารออยู่ปากทางนะ บิ๊กขับเลยทางเข้าบ้านเรานิดหน่อย แล้วค่อยไปกลับรถนะครับ” แฟนผมพร้อมแล้วซินะ

“ครับผม เจอกันนะ” ผมวางสาย แล้วเร่งความเร็วขึ้นไปอีก พอถึงหน้าปากทางเข้าบ้านแทน ผมเปิดกระจกโบกมือให้แทนที่ยืนรออยู่ น้องแพนด้าวิ่งเลยขึ้นไปเกือบกิโล ถึงจะเป็นทางแยกที่ถนนกว้างขึ้น เลี้ยวขวา แล้วไปกลับรถตรงจุดกลับรถ ก่อนจะวิ่งกลับมาที่หน้าปากทางเข้าบ้านของแทน

“รอนานไหมครับ” แทนขึ้นรถผมเรียบร้อยแล้ว

“มาเร็วกว่าที่คิดอีก ขับมาหรือบินมาเนี่ย” อย่างหลังมากกว่าครับ ก็ไม่เจอแฟนเป็นอาทิตย์ คิดถึงจนเหยียบมิดไมล์แล้วเถอะ

“แล้วตกลงมาเร็วดีไหมละครับ” ผมพาน้องแพนด้าวิ่งตามถนนเลนซ้ายความเร็วไม่เกิน 80 อยู่เรื่อยๆ

“ดีแล้ว...เราไม่อยากเจอพ่อกับแม่เราเท่าไหร่” น้ำเสียงที่แฝงความกังวลของแทน ทำให้ผมคาเกียร์สามแล้ววิ่งเรื่อยๆ ไว้ ก่อนจะเอามือซ้ายลูบหัวแฟนผมเบาๆ

“ไม่คิดมากนะครับ ไม่ว่าท่านจะดุแค่ไหน ไม่ชอบความรักเราแค่ไหน เราจะไม่ปล่อยแทนไปไหนนะ สัญญาครับ” ผมจับหลังมือแทนมาจูบ ก่อนจะกลับไปเข้าเกียร์ขับรถตามปกติ

“แล้วบิ๊กจะขับไปทะเลเลยเหรอ” ผมพยักหน้าตามด้วยยักคิ้วให้ว่าสบายมาก

“ถึงหัวหิน น่าจะเย็นๆ เลยแหละ ป้อนน้ำ ป้อนอาหารให้ด้วยนะครับ” แล้วผมก็เร่งเครื่องเพลินจนต้องถอน เพราะทางตรงหน้ามันโล่ง ผมเลยเผลอกดไป 160 ถ้าเร่งกว่านี้ เดี๋ยวตำรวจทางหลวงจะเล่นเอาได้

“เสียดายอย่าง...พ่อกับแม่เราไม่ได้กลับมา ถ้าบิ๊กอยู่ค้างสัปดาห์หนึ่งได้ ก็คงดี” ผมเอียงหัวไปซบแทนให้ใกล้ที่สุด ก่อนจะกลับกลับมานั่งตัวตรงขับรถต่อ

“ไว้โอกาสหน้า เราจะไปพักบ้านแทนยาวๆ แน่นอนครับ” แต่ตอนนี้ หัวหินคือจุดหมายปลายทางของเรา การขับรถจากขอนแก่นไปหัวหิน ผมต้องพักผ่อนมาพอ นอนอิ่มๆ เป็นวันๆ เพื่อทำเวลาไปให้ถึงหัวหินก่อนหกโมงเย็น ผมพักทานข้าวเที่ยงกับแทนตอนขับถึงสระบุรี ก่อนจะใช้เส้นกาญจนาภิเษกเพื่อตัดเข้าพระรามสอง แล้ววิ่งไปหัวหิน โดยพักอีกรอบตอนเข้าพระรามสองแล้ว

“ไหวแน่นะครับ” แทนบีบไหล่ผมเบาๆ ขณะที่ผมนั่งพิงซุ้มล้อน้องแพนด้าอยู่ ผมถอดแว่นกันแดดออก หยีตาตามแสงแดดที่แรง ก่อนจะใส่กลับเข้าไป

“สบายมาก ขับรถนานๆ เราชอบนะ อยากขับยาวๆ แบบนี้มานานละครับ” แทนส่งชาเขียวน้ำผึ้งมะนาวให้ผม แฟนผมที่ใส่แว่นกันแดด Ray-Ban Wayfinder กรอบสีดำ ด้านในขาสีเหลือง มองแล้ว...น่ารักจัง

“เดี๋ยวแทนเห็นที่พักที่เราจองนะ แทนจะชอบแน่นอน” แทนนั่งพิงข้างๆ ผม
 
“คร๊าบ แฟนผมไม่เคยธรรมดาอยู่แล้ว” กว่าจะจองมาได้ ยากแสนเข็ญเลยแหละครับ

น้องแพนด้าออกเดินทางต่อ ใช้เส้นทางพระรามสองยิงยาวจนถึงหัวหิน เข้าตัวเมืองหัวหินเกือบหกโมงเย็นแล้ว ที่พักที่ผมจองอยู่แถวถนนแนบเคหาสน์ เป็นถนนที่สงบ เงียบ ที่พักที่ผมเลือก ก็ส่วนตัวอย่างยิ่ง ผมจอดน้องแพนด้าที่ The Hen รีสอร์ทที่เหมือนบ้านพักธรรมดาหลังหนึ่ง เป็นบ้านพักตากอากาศของตระกูลดิศกุล ที่เอามาทำเป็นรีสอร์ทในภายหลัง มีห้องพักไม่ถึง 10 ห้อง ผมจองห้อง The Rooster เอาไว้

“ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีที่พักแบบนี้ด้วย” แทนกำลังเดินสำรวจห้องพัก

“เราเคยดูไว้ แล้วคิดว่าถ้ามีแฟน จะเลือกพักที่นี่แหละ” ผมถอดเสื้อยืดคอกลมออก ก่อนจะทิ้งตัวนอนตากแอร์บนเตียง แทนเดินมานั่งข้างๆ ผม ก่อนจะก้มตัวลงมาใกล้ๆ กับหน้าผม

“ไหนบอกไม่เหนื่อยไง” ผมยิ้มกวนๆ ยักคิ้วอีกสองที

“ไม่เหนื่อยครับ แต่เมื่อยนิดหน่อยมากกว่า” ผมเกร็งหน้าท้องดันตัวเองขึ้นมานั่งข้างๆ แทน แล้วเอียงหัวไปซบไหล่แทนไว้

“รู้เปล่า เราอยากมาเที่ยวแล้ว ไม่ต้องกลับ ให้เวลาหยุดไว้แค่นี้ แบบนี้ ตลอดไปได้ยิ่งดี” แทนเอียงหัวซบผมช้าๆ

“ทุกเวลา เป็นของเรานะครับ” แฟนผมพูดถูกครับ

………………..

ตลาดถนนคนเดินของหัวหินยามค่ำ ถึงคนจะไม่มาก แต่ก็คึกคัก ทั้งของที่ระลึก ของกิน ร้านซีฟู๊ด เราทั้งคู่ตอนนี้หิวมาก โดยเฉพาะบิ๊ก ที่เดินไป บ่นไป ดูราคาอาหารบางร้านแล้วก็ไม่เข้า เดินจนเจอร้านที่ดูดีทั้งความสด และราคาอาหาร

“สั่งมาเยอะขนาดนี้ กินหมดเหรอ” คือ บิ๊กสั่งจนมันจะล้นโต๊ะแล้วนี่ซิ

“ชัวร์...ผมก็รู้ว่าแฟนผมหิว” บิ๊กหยิบจานผมไปตักข้าวผัดปูให้ผมก่อน ผมหยิบจานผมคืน

“นั่งเฉยๆ นะครับ เดี๋ยวบริการให้” บิ๊กนิ่งไปแป็ป ก่อนจะพยักหน้า แล้วทิ้งหลังพิงพนักเก้าอี้ หลับตาอยู่สักครู่ แล้วจ้องผมแบบเด็กรอทานข้าว

แฟนผมไม่รู้ทำไมกินแล้วไม่อ้วนสักนิด ทานเป็นพายุได้น่ากลัวมาก ข้าวจานใหญ่ก็กินคนเดียวหมด (สั่งเพิ่ม) กุ้งเผาสิบตัวก็กินคนเดียวหมด (สั่งเพิ่ม) ปูม้าสามตัวก็หมด (อันนี้ผมทานสองตัวก็อิ่มละ) อย่างอื่น ก็กินถึงครึ่งจาน สรุปว่า...

“อิ่มพอดี” เอาอีกละ กินเลอะ แถมเอาแขนเช็ดปากอีก ผมเลยตีที่ตัวบิ๊กเบาๆ ไปที

“ตีเราไมอะ” ก็เช็ดปากด้วยแขนทำไมละครับ

“สกปรก เช็ดปากด้วยแขนเนี่ย” ผมขึ้นเสียงสูงเบาๆ บิ๊กหัวเราะเบาๆ

“แฟนดุ ชอบ...” ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วเหมือนผมจะโดนน้ำพ่นใส่ ผมหันกลับไป บิ๊กดูดน้ำแข็งที่ละลายในแก้วผ่านหลอด แล้วมาเป่าใส่ผม หัวเราะอีก

“ดุแบบนี้ต้องกำราบ” บิ๊กยิ้มยิงฟันทุกซี่แบบกวนประสาทใส่ผม

“คืนนี้เรานอนนะ เหนื่อย” ได้ผล บิ๊กเรียบร้อยทันที ก่อนจะเรียกเก็บเงิน

“ที่รักครับ เมื่อกี้ขอโทษนะครับ จะทำตัวเรียบร้อยๆ นะครับ” บิ๊กยิ้มหวานๆ กระพริบตาปิ๊งๆ...เชื่องเลยแหละ

เราทั้งคู่จูงมือกันเดินไปตามตลาดในค่ำคืนที่คนไม่เยอะมาก สบายๆ แวะซื้อโรตีมาแบ่งกันทาน น้ำมะพร้าวคนละลูก และหยุดฟังนักร้องเปิดหมวกที่บิ๊กชมว่าเล่นกีตาร์ได้เพราะมาก

“รออยู่ตรงนี้นะครับ” บิ๊กเดินเข้าไปหานักดนตรีเปิดหมวกท่านนั้น

บิ๊กคุยกับนักดนตรีท่านนี้เสร็จ ตั้งไมค์ร้อง แล้วหันไปให้สัญญาณกับนักดนตรีเริ่มเล่นกีตาร์โปร่ง

“เพลงนี้ ผมขอร้องให้แฟนผมครับ เค้าน่ารัก และดีที่สุดสำหรับผม” ผมยืนอมยิ้มเล็กๆ ในขณะที่บิ๊กขยิบตาขวาให้ ก่อนที่กีตาร์จะเริ่มขึ้นทำนอง และเริ่มมีคนยืนดูการร้องเพลงของบิ๊กในครั้งนี้

“พบเจอ คำว่ารักอยู่ ทุกทุกที่ จะในสวนในโรงหนังหรือทีวี ความรักยังมี แต่ที่ที่ไม่มี ก็คือใจ
พบคน รอบรอบตัวมีคนรักกันหมด แต่ทำไมโลกจึงทิ้งอารมณ์โสด ความเหงาเดียวดาย
เอาไว้ในใจฉัน แค่ผู้เดียว
รอคอยมานาน จนเกือบท้อใจ คงไม่มีทางใด จะมีรักได้อย่างนั้น ไม่นึกเลย จะได้พบวัน ที่ความรักเดินเข้ามา

ช่างโชคดีที่โลกนี้ยังมีเธอ รักของเธอเกิดเป็นรักที่หัวใจ ปิดฉากเดียวดาย ไปสู่ทางเดินของวันใหม่ เมื่อโชคดีที่ได้พบได้เจอเธอ ขอสัญญาจะรักษาไม่ให้รักจางหายกี่คำว่าเหงา สิ้นสุดลงไป ด้วยรักเธอ

ดั่งผืนทราย ที่แห้งแล้งเจอแอ่งน้ำชุ่มช่ำ ดั่งใบไม้ที่ไม่มีลมพัดโบก กระทบสายลมผ่าน มันตื้นตันกว่าใครจะเข้าใจ รอคอยมานาน จนเกือบท้อใจ คงไม่มีทางใด จะมีรักได้อย่างนั้น ไม่นึกเลย จะได้พบวัน ที่ความรักเดินเข้ามา

ช่างโชคดีที่โลกนี้ยังมีเธอ รักของเธอเกิดเป็นรักที่หัวใจ ปิดฉากเดียวดาย ไปสู่ทางเดินของวันใหม่ เมื่อโชคดีที่ได้พบได้เจอเธอ ขอสัญญาจะรักษาไม่ให้รักจางหาย กี่คำว่าเหงา สิ้นสุดลงไป ด้วยรักเธอ

กี่คำว่าเหงา สิ้นสุดลงไป เพราะเธอ”


เสียงปรมมือจากคนที่หยุดดูรอบๆ ถึงไม่ดังมาก แต่ก็ต่อเนื่อง บิ๊กก้มโค้งขอบคุณซ้ายที ขวาที ส่วนตรงกลาง มีผมยืนนำอยู่ท่ามกลางผู้คนที่ล้อมกันอยู่ และผมก็ได้ยินคนที่ยืนใกล้ๆ ผมนั้น ซุบซิบเรื่องผมสองคนกันว่า

“แก..คู่นั้นอะ น่ารักทั้งคู่เลย น้องคนร้องเพลงเหมือนไผ่ ในซีรีส์ฮอร์โมน ส่วนแฟนน้องเค้าเหมือน Pchy ในรักแห่งสยามเลย” นักศึกษาคู่นึง ที่น่าจะเป็นเพื่อนสาวกันกำลังเม๊าท์หลังผม

“ผู้หญิงอยู่ยากแล้ว หล่อขนาดนี้แฟนเป็นผู้ชายอะ” ผู้ชายในกลุ่มเพื่อนฝั่งขวาใกล้ๆผม

บิ๊กคืนไมค์ให้ และใส่แบงค์ร้อยให้เป็นค่าเล่นกีตาร์ และบิ๊กก็ผายมือเชิญให้ทุกคนให้เงินกับนักดนตรีท่านนี้ด้วย ระหว่างที่วงกำลังแตก บิ๊กจูงมือผมเดินออกไปจากตรงนั้น

“พี่เค้าดีดกีตาร์ดี จังหวะเป๊ะมาก ขนาดบอกว่าเพลงนี้ไม่เคยเล่นนะ” บิ๊กก็ร้องเพราะเหมือนกันแหละ

“เมื่อกี้มีคนเม๊าท์เราด้วย” บิ๊กดูะภูมิใจที่ผมบอกว่ามีคนพูดถึง

“เค้าเม๊าท์ไรเหรอ” แต่พอผมจะเล่า บิ๊กบอกว่า

“ขี้เกียจฟังละ ไม่สนใจ สนใจแค่คนที่จับมืออยู่นี่ครับ” บิ๊กกำมือผมอย่างนิ่มนวล และมีแค่รอยยิ้มสดใสที่บิ๊กยิ้มให้ผมเป็นประจำ

สัมผัสที่บิ๊กกำลังกุมมือผมอยู่ ถึงไม่แน่นมาก แต่ผมก็อุ่นใจและมั่นใจเสมอนะ

………………..

แปดโมงเช้า...เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ได้เวลาอาหารเช้าแล้วซินะ ผมลุกขึ้นหยิบกางเกงขาสั้นใส่ แล้วไปเปิดประตูให้เจ้าหน้าที่ดูแลรีสอร์ทหิ้วถาดอาหารเช้ามาวางไว้ที่มุมหน้าโทรทัศน์ เพราะทุกเย็นต้องสั่งเอาไว้ว่า จะรับอาหารเช้าเป็นอะไร จะทานที่ริมชายหาด หรือให้ส่งที่ห้องพักก็ได้

“ตื่นได้แล้วครับ ข้าวเช้ามาแล้ว” ผมกระโดดเตียงใส่แทนที่นอนอยู่ แฟนผมงัวเงียอยู่สักครู่ ก่อนจะดึงผมไปกอดเหมือนหมอนข้าง

“เมื่อคืนบิ๊กทำเราเหนื่อย...” สองรอบเองนะครับ

“งั้นต้องทานข้าวเช้าด้วยกันนะครับ” ผมดึงแทนลงจากเตียง แต่เหมือนแทนจะไม่ยอมลงจากเตียง ผมเลยอุ้มไปห้องน้ำซะเลย นั่นจึงทำให้แทนยอมลงมาเดินเอง

ทานมื้อเช้าอิ่มกันแล้ว เราสองคนอาบน้ำกันในอ่างอาบน้ำที่ใหญ่พอให้เราสองคนลงไปนั่ง แทนนั่งหันหลังให้ผม ส่วนผมนั่งสระผมให้แทน

“หลับตานะครับ ไม่งั้นแชมพูเข้าตาไม่รู้ด้วย” ผมย้ำสักหน่อย เพราะตอนนี้หัวแทนฟูด้วยฟองแชมพู

“คร๊าบ เกาหัวเราหน่อยก็ได้นะครับ” ผมไม่กล้าขยี้แรง กลัวแฟนเจ็บ

หลังจากสระผมให้แทนแล้ว แทนก็สระหัวเกลี้ยงๆ ของผมให้สะอาดเหมือนกัน ถึงตัดสกินเฮด แต่ก็ต้องสระให้เรียบร้อยเช่นกัน แล้วเราทั้งคู่ก็อาบน้ำสะอาดเรียบร้อย วันนี้ผมจะพาแทนไปเที่ยวในตัวจังหวัด เตรียมกางเกงว่ายน้ำ เสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนกลับ ครีมกันแดด ซองกันน้ำสำหรับใส่มือถือและของเปียกไม่ได้ เอาละ พร้อมละครับ

น้องแพนด้าวิ่งเรื่อยๆ ไม่ช้า ไม่เร็ว ถนนวันนี้รถไม่เยอะ ผมกำลังพาแทนไปหาดเขาตะเกียบ ใช้เวลาขับอยู่ประมาณชั่วโมงนิดๆ ฟ้าที่โล่งไม่มีเฆม มันเลยดูร้อนเป็นพิเศษ อย่างแรกที่ผมชวนแฟนผมเมื่อมาถึงคือการไหว้พระที่วัดริมชายหาดเขาตะเกียบ

“ขอให้เราสองคนรักกันตลอดไปครับ” ผมขอพรแบบออกเสียงให้แทนได้ยิน

“ขอให้บิ๊กเรียนเก่ง ไม่มีเรื่องกับใคร และอยู่กับผมตลอดไปครับ” แทนขอพรแบบออกเสียงให้ผมได้ยินบ้าง เราสองคนที่ถือธูปอยู่ หันมามองหน้ากันแล้วหลุดขำกันเอง ก่อนจะยกธูปเหนือหัว แล้วปักลงกระถางด้วยกัน

มื้อเที่ยงริมชายหาดเลยทานกันเบาๆ เพราะเดี๋ยวจะเล่นน้ำกัน เลยทานกันแค่ข้าวผัดคนละจานพออิ่ม แต่ก่อนจะลงเล่นน้ำ แดดแรงขนาดนี้ เราทั้งคู่ต้องผลัดกันทาครีมกันแดดให้ ครีมกันแดดของแทน แต่ของผมเป็นครีมผิวสีแทนนี่แหละ

“ถ้าบิ๊กดำ เราคิดไม่ออกเลยจะเป็นไง” ก็หล่อไงครับ แทนกำลังชโลมครีมทาครึ่งท่อนบนทุกส่วน ไม่เว้นกระทั้งรักแร้ผม ที่ทาไป จักจี้ไปด้วย

“ก็หล่อไง ไม่เห็นต้องคิดไรมาก” เสียงแหวะเบาๆ ของแทน ตามด้วยการชโลมครีมทาท่อนขาของผม

“เราจะได้ผิวสีเดียวกับแฟนเราไง ไม่ชอบเหรอครับ” แทนทาครีมเสร็จ หยิบขวดครีมกันแดดของตัวเองส่งให้ผมต่อ

การทาครีมให้แทน เป็นอะไรที่ผมชอบมาก ทั้งลูบ ทั้งถู ทั้งเขี่ย ผมทำหมด แล้วแทนพยายามจะไม่โวยวาย แต่สีหน้าของแทนบิดเบี้ยวเล็กๆ เพราะผมลูบๆ ถูๆ และเขี่ยในจุดที่ผมจงใจ ฮาๆ แกล้งแฟนแบบนี้ สนุกที่สุด พอทาเสร็จ ผมเลยได้รางวัลจากคุณแฟนคือ...ผมโดนบิดหัวนมแรงมาก เจ็บเลยอะ ฮือๆๆ แฟนมือหนัก

คลื่นลมทะเลวันนี้ไม่แรงมาก ผมกับแทนออกมาจุดที่น้ำลึกประมาณคอของเราสองคน พอจะเล่นได้บ้าง แต่ถ้าฉุกเฉินก็กลับเข้าฝั่งได้ทันทีอยู่

“รู้ไหม เราไม่ได้ลงเล่นน้ำทะเลนานมากแล้วอะ” แทนกำลังลอยตัวอยู่ใกล้ๆ ผม

“ไม่ได้มาเที่ยวเลยเหรอ” แทนส่ายหน้าเซ็งๆ

“ปิดเทอมมีไว้เรียนพิเศษล้วนๆ ได้เที่ยวกรณีเดียว คุณยายพาไป” ผมว่ายเข้าไปใกล้ๆ แทนมากขึ้น

“เอางี้มะ ต่อไปนี้นะ ศุกร์ไหนอยากไปเที่ยว บอกเรานะ เดี๋ยวขับรถไปเที่ยวสักคืน วันอาทิตย์กลับ โอเคมะครับ” แทนพยักหน้ายิ้มๆ

“แต่บิ๊กจะเหนื่อยอะซิ ขับรถไกลนะ” ผมส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มกว้างๆ

“แทนทำให้เราตั้งเยอะ ถ้าอะไรที่เราทำให้แทนได้ เราไม่เหนื่อยหรอกครับ” แทนพยักหน้าให้ผมพร้อมเสียงฮือเป็นการตอบรับ

เราสองคนว่ายไปมา บ้างก็กวักน้ำสาดใสกัน ดำน้ำแกล้งจะดึงกางเกงกัน จนลืมไปว่า เราสองคนเล่นน้ำกันนานแค่ไหนละ พอดูFrogman ที่ข้อมือผมบอกว่าเวลาตอนนี้บ่ายสองสี่สิบแล้ว งั้นก็ลงน้ำมาได้จะสองชั่วโมงละ ผมจึงหันไปบอกแทนให้ขึ้นฝั่งกัน

“เหนื่อยอะ เหมือนเล่นไม่นานเลย” แทนนอนแผ่มองฟ้า ปล่อยให้คลื่นน้ำทะเลที่ซัดขึ้นฝั่งกระทบร่างเบาๆ ไปเรื่อยๆ

“ถ้าเล่นนานกว่านี้ เดี๋ยวตะคริวจะกินเอานะ” ผมนอนอยู่ข้างๆ แทน เราทั้งคู่มองฟ้า ผมเอื้อมมือไปจับมือของแทนเอาไว้

“อยากให้เวลาหยุดไว้ตรงนี้จัง” ผมพูดลอยๆ แต่บีบมือแทนเบาๆ ไว้

“เราไม่อยากหยุดเวลา แต่อยากให้ทุกเวลามีแค่เรา” ผมกับแทนหันมามองหน้ากัน มันทำให้ผมทนไม่ไหวที่จะ...ลุกขึ้นคร่อมแทนไว้ มองหน้าใกล้ๆ แล้วสันจมูกของเราสองคนสัมผัสกันเบาๆ รอยยิ้มเขินๆ ของแทน ยิ่งทำให้ผมอยากทำอะไรมากกว่านั้น

“นี่ที่สาธารณะเลยนะ” แทนเบรคอารมณ์ผมเอาไว้ 

“ครับ...” ผมประกบปากแทน คลึงลิ้นเบาๆในระนาบที่ผมกำลังคร่อมแทนอยู่ ทำไมละ ทีฝรั่งที่มาเที่ยวคนอื่น ยังกอดจูบกันปกติ ผมขอแค่จูบเดียวเองนะ เพราะถ้าหาดนี้ไม่มีคน ผมอยากทำให้ครบทุกอย่างกลางผืนทรายนี้ด้วยซ้ำ
 
“ทำไมเราต้องเขินเวลาบิ๊กจ้องเราแบบนี้ด้วย” แทนหลบสายตาผม ผมขยับตัวกลับไปนอนแผ่ข้างๆ รับแดดเหมือนเดิม

“สัญญานะ เราจะมานอนมองฟ้าด้วยกันทุกปิดเทอมแบบนี้นะ” ผมกุมมือแทนเบาๆ

“สัญญาครับ” แล้วเราทั้งคู่ให้พระอาทิตย์ที่กำลังส่องผ่านฟ้าเปิดนี้เป็นพยานกัน

ผมจะพาแทนกลับมาดูฟ้าของเราตรงนี้ทุกปีครับ

***********

บทที่ 36 จะเป็นงานวันเกิดบิ๊ก ที่แทนจัดให้เฉพาะ และมันมีความหมายกับบิ๊กมากเป็นพิเศษจริงๆ เจอกันวันพฤหัสเย็นๆ ไม่ก็ศุกร์บ่ายนะครับ (ตารางงานค่อนข้างไม่แน่นอนมาก)

ส่วนที่กำลังเขียนอยู่ ตอนนี้ขึ้นบทที่ 40 แล้วนะครับ ค่อนข้างเข้มข้น และจะลากความเข้มข้นนี้ไปประมาณสี่ห้าบท (หรือน้อยกว่านี้) ครับผม

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 35 (หน้าที่ 15 : Update 05/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 05-05-2015 04:02:02
หวานอีกละ. ตอนหน้าวันเกิดแทนจะให้อะไรบิ๊กอะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 35 (หน้าที่ 15 : Update 05/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 05-05-2015 06:34:46
บิ๊กกับแทนหวานกันจน..น้ำทะเลเค็มๆ กลายเป็นน้ำเชื่อมเลยนะค้าา~ :-[
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 35 (หน้าที่ 15 : Update 05/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 05-05-2015 07:43:43
มดขึ้นเขาตะเกียบ...
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 35 (หน้าที่ 15 : Update 05/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 05-05-2015 11:24:13
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 35 (หน้าที่ 15 : Update 05/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 05-05-2015 12:13:26
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 35 (หน้าที่ 15 : Update 05/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 05-05-2015 17:20:32
หมันไส้
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 35 (หน้าที่ 15 : Update 05/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 06-05-2015 00:43:05
อัปเดทว่า บทที่ 39 ใกล้เสร็จละครับ เหลือเกลาให้ได้อารมณ์กว่านี้นิด

บทที่ 40 จะแรงและแตกหักกันหมดทุกตัวละครละครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 35 (หน้าที่ 15 : Update 05/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 06-05-2015 09:54:15
ยกมือปิดตาแทบไม่ทัน หนุ่มสองคนเค้าจูบกันริมหาด
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 35 (หน้าที่ 15 : Update 05/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 06-05-2015 10:04:50
อืม......

รู้สาเหตุละว่าทำไมมดดำขึ่นโต๊ะคอม

 :hao7:

(มดขึ้นจริงๆนะ ไม่ได้โม้ *3*)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 35 (หน้าที่ 15 : Update 05/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 06-05-2015 16:32:50
หวานอีกละ. ตอนหน้าวันเกิดแทนจะให้อะไรบิ๊กอะ

ไม่มีของขวัญ แต่เจ้าของวันเกิดซึ้งสุดๆ ครับ^^

บิ๊กกับแทนหวานกันจน..น้ำทะเลเค็มๆ กลายเป็นน้ำเชื่อมเลยนะค้าา~ :-[

นิดนึงครับ นิดนึง^^""

มดขึ้นเขาตะเกียบ...

คงเหนื่อยนะครับ ตัวเล็กๆ ปีนเขาสูงแบบนั้น (ไม่ใช่ละ..) : P

:pig4:


 :pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

หมันไส้

นิดนึงครับ นิดนึง : P

ยกมือปิดตาแทบไม่ทัน หนุ่มสองคนเค้าจูบกันริมหาด

แหๆๆ คนรักกันก็แบบนี้แหละครับ^^"

อืม......

รู้สาเหตุละว่าทำไมมดดำขึ่นโต๊ะคอม

 :hao7:

(มดขึ้นจริงๆนะ ไม่ได้โม้ *3*)

อันนี้น่าจะบังเอิญมากกว่านะครับ : P

--------------------------------

กำลังขึ้นบทที่ 40 อยู่นะครับ ส่วนบทที่ 36 จะลงให้คืนวันพฤหัสฯ ช่วงเที่ยงคืนเข้าวันศุกร์นะครับ (ตารางงานแน่นมาก)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 35 (หน้าที่ 15 : Update 05/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 08-05-2015 15:20:33
เดี๋ยวฟื้นจากอาการเพลียแล้วจะมาลงให้นะครับ ตอนนี้เหนื่อยมากครับ T_T
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 35 (หน้าที่ 15 : Update 05/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 08-05-2015 22:18:30
รับทราบค่าา.. :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 35 (หน้าที่ 15 : Update 05/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Doranaii ที่ 09-05-2015 00:07:13
สนุกครับ ชอบจัง ไม่อยากให้มี ดราม่า แต่ก็เนอะ สีสันหน่อย :o12:
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 35 (หน้าที่ 15 : Update 05/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 09-05-2015 14:08:54
สนุกครับ ชอบจัง ไม่อยากให้มี ดราม่า แต่ก็เนอะ สีสันหน่อย :o12:
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ

ขอบคุณมากครับ ดราม่าไม่แค่สีสันครับ ผมมีไว้เพื่อให้ตัวละครโตขึ้นตามอายุได้ไป ผมคิดว่ามันคงไม่สนุก ถ้าจะให้หวานไปตลอด 40-50 ตอนนั่นละครับ^^

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 36 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 09-05-2015 14:27:59
มาละครับ น็อคคาที่ไปสองวันเต็มๆ ทั้งงาน ทั้งแก้ปัญหา สารพัด วันนี้มาลงให้อ่านกันละครับ^^

บทที่ 36 วันเกิดของบิ๊กมาถึงแล้ว เป็นวันที่บิ๊กเฉยๆ ออกจะลืมด้วยซ้ำ แต่วันเกิดบิ๊กปีนี้ ดีที่สุดอย่างไร มาดูกันครับ

*********

Chapter 36

หลังจากเราทั้งคู่ไปเที่ยวหัวหินกันสามวันเต็ม สงกรานต์ที่พึ่งผ่านไป ผมค้างอยู่บ้านบิ๊ก ดูหนัง ฝึกมวยกับบิ๊ก และก็...นั่นละครับ ทุกคืน หรือทุกเวลาที่แฟนต้องการ ประมาณนั้น เดือนเมษายน มีวันสำคัญมากๆ ที่ผมตั้งใจจะทำให้บิ๊กโดยเฉพาะนี่แหละครับ

“ตื่นได้แล้วครับ” เกือบเก้าโมงเช้า บิ๊กยังไม่ตื่นนอน เพราะเมื่อคืนเหนื่อยเป็นพิเศษ

“ฮือๆๆๆ กี่โมงแล้วๆๆ” บิ๊กทั้งหาว ทั้งบิดขี้เกียจ

“เก้าโมงเช้า เราทำมื้อเช้าไว้จนมันจะหายร้อนแล้วนะ” บิ๊กพยักหน้า ก่อนจะไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน แล้วออกมากินข้าวเช้า

“บิ๊ก วันนี้ออกไปเดินเล่นข้างนอกคนเดียวก่อนได้ปะ แล้วสักทุ่มนึงค่อยกลับมาที่ห้องนะ” บิ๊กงงอย่างมาก ว่าทำไมผมถึงขออะไรประหลาดๆ

“วันนี้พ่อกับแม่เรา อาจจะมาห้องอะ ถ้าเจอบิ๊กอยู่ งานจะเข้าเอาได้” บิ๊กนึกอยู่สักครู่ ก่อนจะพยักหน้าตกลง

“เราเหงาแย่เลย ไปข้างนอกคนเดียวเนี่ย” บิ๊กตักอาหารเช้าเคี้ยวต่อไป

“ก็ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ บิ๊กบ้างก็ได้ เดี๋ยวเพื่อนๆ บิ๊กจะงอนกันหมดพอดี” บิ๊กพยักหน้าแบบกึ่งคิดไปด้วย

หลังจากบิ๊กไปอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จแล้ว โทรหาบรรดาเพื่อนๆ เสร็จแล้ว บิ๊กก็รู้สึกเหมือนไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง จนยังไม่ยอมออกจากห้องซะที

“แทน พ่อกับแม่แทนกลับแล้ว​​​ โทรบอกเราได้เลยนะ” ผมพยักหน้า ก่อนจะส่งหมวกกันน็อคให้

“ซื้ออะไรเข้าห้องไหม จะได้แวะซื้อให้” ผมส่ายหน้าว่าไม่มี รีบไปซิบิ๊ก

“งั้น เราไปก่อนนะ” บิ๊กหอมแก้มผมสองข้าง ก่อนจะใส่รองเท้า แล้วรับหมวกกันน็อคจากผมไป พอบิ๊กออกไปจากห้องแล้ว

ได้เวลาที่ผมจะเริ่มเตรียมงานวันเกิดให้บิ๊กแล้วแหละ

………………..

วันนี้ผมงง ทำไม Facebook ผมมันดังถี่เป็นพิเศษ แต่ก็ยังไม่ว่างเช็คอยู่ดี เพราะกำลังขับน้องถ่านไปบ้านไอ้ตั้มมัน รถแมร่งก็ติดชะมัด เอาจริงๆ วันนี้ผมไม่อยากออกไปไหนเลย อยากนอนเล่นในห้องแทนทั้งวัน ไม่ต้องทำอะไรมากกว่า แต่แทนเค้าก็มีธุระของเค้านี่นะ

“ไอ้บิ๊ก” เสียงตะโกนเจ้าบ้านมาถึงในขณะที่ผมยังไม่ทันจะจอดรถ

“ไรวะมึง รีบเชียว” นี่เป็นคำถามแรกหลังจากผมดับเครื่อง ขึ้นขาตั้ง และถอดหมวกกันน็อค

“รู้เปล่า วันนี้วันอะไร” ผมยก GDX-6900 Maharishi ที่ผมใส่วันนี้มาดูเวลา

“20 เมษายน มีไรวะ” ไอ้ตั้มดูจะตื้อกับคำตอบตรงๆ ของผม

“เข้ามาบ้านก่อนเลย ไอ้โจ ไอ้แชมป์ก็รออยู่” เออๆ อะไรของพวกมึงวะ

พอผมเข้าไปห้องไอ้ตั้ม ผมเจอสองเกลอที่เหลือกำลังเล่น FIFA 14 ใน PlayStation 4 ของไอ้ตั้ม ทั้งคู่จริงจังมาก ผลัดกันยิง จนจบเกมเสมอกันไป 3-3

“เออ มึงเห็นผลสอบปลายภาคยังไอ้บิ๊ก โคตรอเมซิ่ง สุดติ่งกระดิ่งแมวมาก” แชมป์ทำให้ผมงง เออ ว่าไปผลสอบมันออกก่อนสงกรานต์ ผมยังไม่ได้ไปดูเลย เพราะปกติ ถ้าใครสอบตก แชมป์ที่บ้านใกล้สุดจะโทรบอกเอง

“ก็มึงไม่สอบตกสักวิชาไง โดยเฉพาะเลข มึงไม่มีชื่อซะงั้น แต่รอบนี้ดันเป็นไอ้โจวะ” ตั้มหัวเราะสะใจ ในขณะที่โจเอาจอยเครื่อง Play มาเคาะหัวตั้ม

“ไอ้สัด มึงก็รู้ เพื่อนบิ๊กเรามีติวเตอร์ส่วนตัว ทั้งวิชาเรียน และวิชาบนเตียงด้วยนะเว้ย” ไอ้โจ ปากมึงนี่ก็...

“เออ อเมซิ่งจริงวะ ถ้าไอ้บิ๊กไม่สอบตกเลยเนี่ย ติวเตอร์เค้าดีจริงๆ” ตั้มเดินมาตบไหล่ผมอย่างตั้งใจ

“กูขอละ พวกเราทุกคน แมร่งๆๆๆๆๆๆๆ อยากรู้จริงๆ ว่าแฟนมึงเป็นใคร กูไม่เคยเห็นมึงเก็บเงียบขนาดนี้จริงๆ” ก็กูกลัวพวกมึงรับไม่ได้ไงวะ

“วันนี้วันดีนะเว้ย เปิดตัวเถอะครัช นะๆๆ” แล้วทำไมมันต้องวันนี้ละวะ

“หรือมึงลืม” แล้วมันวันห่าอะไรละวะเพื่อน

“happy birthday to you happy birthday to you วู้ๆๆๆๆ” ผมนึกออกละ ว่าแต่มันถึงแล้วเหรอเนี่ย

“สุขสันต์วันเกิดเว้ย ปีนี้มึงติดแฟนมาก กูละกลัวมึงไม่มารวมก๊วนให้พวกกูอวยพร กูอวยพรก่อนนะ ขอให้มึงมีความสุขมากๆ นะเว้ย” ตั้มอวยพรก่อน

“กูขอให้หัวหน้าวงกุมารทองหาสาวๆ มาแบ่งกูบ้าง เอาติวเตอร์แบบมึงได้ยิ่งดี” อวยพรแบบนี้ มีแต่ไอ้โจจริงๆ

“กูขอให้มึงสอบไม่ตกแบบนี้ต่อไปวะ ขี้เกียจติวให้มึง” แฟนกูเก่ง ไม่ง้อมึงแล้วไอ้แชมป์

“เอ้ยๆๆ ฉลองกันดีกว่า วันนี้อยากกินไร เจ้าของวันเกิดเลี้ยงๆๆๆ” เห้ย!!! ใช่เปล่านั้น

“พวกมึงสั่งเลยนะ กูไปห้องน้ำก่อน” มุขมา ผมก็มุขบ้าง

“ไปห้องน้ำทำไมต้องถือกุญแจรถไปด้วยวะ” ก็กูมุขไง ไอ้โจ

“ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แล้วพวกเราทุกคนก็กอดคอหัวเราะกัน

ขอบใจพวกมึงทุกคนที่ไม่เคยลืมกูนะ เพื่อนรักของกู...

………………..

หลังจากบิ๊กออกไปแล้ว ผมทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อย เตรียมอาหารเลี้ยงวันเกิดบิ๊กห้าอย่าง มีสลัดกุ้งทอด / เนื้อสันในซอสพริกไทยดำ / ไส้กรอกรวมมิตรย่าง / ซุปครีมเห็ด และที่สำคัญสุด ที่ผมต้องรีบไปบ้านของไบรท์ทันทีเลยคือ เค้กวันเกิด

จริงอยู่ จะซื้อก็ได้ แต่ผมอุตส่าห์อ่านวิธี ลองคำนวณวิธีคร่าวๆ แล้ว ผมคิดว่าผมทำเองได้ เรื่องแต่งหน้า ก็ไม่น่ามีปัญหา ผมแกะสลักเป็น แค่บีบครีมไม่ยากหรอก อีกอย่าง ผมให้แม่ของไบรท์ช่วยทำก็ได้ เพราะคุณแม่ไบรท์ทำขนมประจำ (แล้วไบรท์ก็เอามาฝากบ่อยมาก)

“ไบรท์ เรากำลังไปนะ” ไบรท์โทรมาหาผมตอนกำลังเตรียมวัตถุดิบทั้งหมดใส่ตู้เย็นไว้ กลับมาห้องแล้วจะได้ลงมือทำ

“แม่เราเตรียมของให้แล้ว รีบมานะ มันใช้เวลาพอสมควร” ผมวางสายแล้วลงมือจัดการหมักเนื้อให้เรียบร้อย

ผมเช็คให้เรียบร้อยอีกที ผักหั่นแล้ว กุ้งพร้อม ไส้กรอกพร้อม เนื้อหมักแล้ว ส่วนผสมซุปพร้อม เก็บของเข้าตู้เย็นรอทำตอนเย็นแล้ว ตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้ว ผมรีบไปบ้านไบรท์ก่อนนะ

บ้านของไบรท์เป็นบ้านเดี่ยวที่ใหญ่มาก เพราะไบรท์อยู่กับอาม่า อากง คุณน้า คุณอา พ่อ แม่ เรียกว่าเป็นครอบครัวใหญ่เลยทีเดียว และทุกคนในบ้านนี้ ใจดีกับผมเหมือนเป็นลูกหลานคนนึงเสมอ จริงๆ ผมอยากยืมแค่เตาอบกับเครื่องตีส่วนผสม เพื่อทำเค้กวันเกิด เพราะขั้นตอนแต่งหน้า ผมกลับไปทำที่ห้องต่อได้

“ร่อนช้าๆ นะแทน เดี๋ยวส่วนผสมจะไม่กระจายตัวพอ” เสียงคุณแม่ของไบรท์กำลังกำกับผม ผมรู้สึกได้ว่ามันยากมาก ใช้สมาธิเยอะกว่าที่คิดจริงๆ

“แทนนี่หน่วยก้านดีนะเนี่ย ไม่คิดว่าจะทำได้นะเนี่ย” คุณน้าก็ชมไปนะครับ ผมแค่พอทำได้

“ไบรท์ เป็นนักบาสเหมือนแทน ทำไมทำอาหารแบบแทนไม่ได้ละลูก” ไบรท์ที่กำลังช่วยผมทำ เหมือนโดนพาดพิงไปด้วย

“ม๊า ไบรท์กินอย่างเดียวก็เหนื่อยแล้ว” ผมเกือบหลุดหัวเราะจนน้ำลายจะตกลงในแป้งที่กำลังร่อน

หลังจากร่อนแป้งกันแล้ว ได้เวลาตีเนย เติมส่วนผสมต่างๆ ทั้งหมดนี้คุณแม่ของไบรท์คอยดูจังหวะทั้งหมดให้ การทำเค้กนี่ทำให้ผมถึงกับเหงื่อตกเอาเรื่อง ไม่ว่าจะการเติมไข่ วนิลา นม แป้งเค้กที่ร่อนไว้ รวมถึงคอยตักส่วนผสมที่ติดอยู่ขอบถ้วยให้มารวมกับกลางหม้อ และค่อยปรับความเร็วเครื่องตี บางช่วงแป้งฟุ้งจนหน้าผมขาวเลยทีเดียว

หลังจากได้เค้กที่ตีเสร็จแล้ว พิมพ์ที่ใช้เป็นทรงเหลี่ยม วางกระดาษไขเสร็จ เทเนื้อเค้กที่ตีลงไป เกลี่ยให้เรียบร้อย เค้กวันเกิดบิ๊กมีขนาดสามชั้น จึงใช้ทั้งหมดสามถาด  เสร็จแล้วเข้าอบละนะ

“แทบหมดแรง” ผมบ่นให้ไบรท์ฟังขณะทานข้าวเที่ยงระหว่างรออบ ในขณะที่คุณแม่ของไบรท์คอยดูให้

“ก็อยากทำเองไม่ใช่เหรอ เราก็บอกอยู่ จ้างแม่เราทำก็ได้นะ” ก็วันเกิดแฟนทั้งที

“ก็วันเกิดแฟน เราก็อยากทำอะไรพิเศษๆ บ้างอะ” ไบรท์นึกอยู่ครู่

“งั้น เดี๋ยวทำเค้กวันเกิดให้แชมป์บ้างดีกว่า กลัวมันจะไม่กินอะซิ” ไม่หรอกไบรท์

“เราว่าแชมป์คงรักไบรท์ยิ่งกว่าเดิมเลยแหละ” ผมส่งจานข้าวให้ไบรท์

“จะเบิ้ลใช่มะ เดี๋ยวไปตักให้” ใช่แล้ว ผมหมดแรงมาก หิวเลยแหละ

แล้วเค้กก็เสร็จเรียบร้อย เนื้อนุ่ม กดเบาๆ เด้งกลับมา ได้เวลาทำครีมสำหรับประกบชิ้นเค้กกันละครับ ตอนนี้ผมต้องคอยตีไข่ขาวกับน้ำตาลให้เข้าเข้ากัน แล้วไอ้ที่ผมตีเนี่ย ต้องตีบนอุณหภูมิที่ร้อนประมาณนึง ใช้กำลังแขนมากๆๆๆๆ จนผมกล้ามแขนน้อยๆ ของผมเส้นเลือดปูดกันเลยทีเดียว เสร็จแล้วถึงตาเอาไปตีกับเครื่องต่อ พอเย็นลงประมาณนึง เริ่มเติมเนยลงไป พอมันเข้ากัน ตีด้วยความเร็วสูงขึ้น จนเนื้อเเริ่มเห็นเป็นครีมแล้ว เติมน้ำเชื่อมนิดๆ ปิดท้ายด้วยวนิลา ได้ครีมละครับ

“ทาให้ทั่ว หนาประมาณนึงพอนะ ไม่งั้นจะจัดทรงเค้กไม่ได้” ตอนนี้สมาธิผม กำลังไล่ปาดครีมให้ทั่วบนผิวเค้ก คุณแม่ของไบรท์กะให้เรียบร้อยว่าต้องประมาณไหน

“สวยมาก แทนนี่เก่งนะ ทำก้อนแรก เบี้ยวน้อยมาก เดี๋ยวแม่แต่งให้อีกนิดนะ” คุณแม่ของไบรท์จัดการแต่งผิวหน้าครีม แล้วเอาเค้กชั้นที่สองวางทับ แล้วให้ผมปาดเหมือนเดิม โดยคุณแม่ไบรท์เก็บงาน ก่อนจะวางชั้นที่สามลงไป แล้วจากนั้น ก็เอาครีมไล่ทาปิดทุกมุมทั้งผิวหน้า ด้านข้าง ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่า ทำไมคุณแม่ไบรท์ให้ผมทำเค้กก่อนสี่เหลี่ยม

“เพราะมันปาดง่าย ไม่ต้องหมุนไปมาแบบวงกลม แทนไม่เคยทำมาก่อน จะได้พอทำได้นะ” นั่นละครับ ผมเข้าใจกระจ่างเลยว่า มันไม่ง่ายเลยสักนิด ตอนนี้เค้กก้อนขาวๆ อุดมด้วยครีมก็เสร็จแล้ว

คุณแม่ไบรท์เตรียมที่แต่งหน้าไว้ให้ ผมลองซ้อมบีบครีมแต่งหน้าลงกับกระดาษไขก่อน ยากมาก คุมแขนให้ออกมานิ่งๆ ไม่ค่อยได้เลย ผมเลยบีบครีมแต่งฐานเค้กซึ่งง่ายกว่าหน้าเค้ก ส่วนหน้าเค้กจุดหลักๆ คุณแม่ของไบรท์ช่วยทำให้ แล้วทุกอย่างก็เรียบร้อย ผมเหลือแค่เขียนหน้าเค้กว่า

“HBD บิ๊ก” สั้นๆ แค่นี้ แต่เขียนให้สวยยากมากนะครับ ซ้อมเขียนกับกระดาษไขอยู่เกือบสิบนาทีได้ จนเขียนจริง มันเบี้ยวไปนิดหน่อย แต่คุณแม่ไบรท์ก็บอกว่าสวยแล้ว

หลังจากนั้น คุณแม่ไบรท์จัดแจงใส่กล่องให้เรียบร้อย เหลือแค่ขากลับ ที่ผมต้องรักษาอย่างดี อย่างให้มันเละทุกกรณีนั้นแหละ

“เดี๋ยวแม่ขับรถไปส่งแทนที่คอนโดให้นะ ไบรท์ ลูกมาถือกล่องเค้กให้ดีๆ ด้วย” ไบรท์เหมือนจะรู้หน้าที่ เพราะวางหนังสือการ์ตูนแล้วมาหาคุณแม่แต่โดยดี

ผมมองนาฬิกาข้อมือที่บิ๊กซื้อให้ผม ตอนนี้สี่โมงเย็น รวมทำอาหารด้วยแล้ว ก็คงพอดีก่อนหนึ่งทุ่มแน่นอน ขอบคุณคุณแม่ของไบรท์ด้วยนะครับ ที่พาผมไปส่งถึงคอนโดเลย

และก็ ขอบคุณไบรท์ที่ถือกล่องนิ่งมาก เค้กสวยถึงที่หมายเลยทีเดียว

………………..

หกโมงเย็น ผมอยู่บ้านไอ้ตั้มทั้งวัน จนเพื่อนๆ มันจะกินข้าวเย็นกันแล้ว สงสัยแทนจะอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ยาวแน่ๆ งั้น ผมกินข้าวกับไอ้เกลอผมละกัน

“ฮัลโหล” กำลังล้างหน้า จะลงไปกินข้าวกับบ้านตั้ม Special 1 โทรมาซะงั้น

“แม่เรากลับแล้ว บิ๊กกลับมานะ” โอเค งั้นกินข้าวเสร็จกลับ

“เราทานข้าวเสร็จกลับนะ” เสียงแทนเบรคมื้อเย็นผมก็ดังตามมา

“เราทำอาหารให้แล้วนะ ไม่กลับมากินเหรอครับ” เสียงกึ่งอ้อนแบบนี้ ทำให้ผมแล้ว ผมจะพลาดได้ไง

“งั้น จะรีบๆๆๆๆ กลับไปทานฝีมือเมียเดี๋ยวนี้นะครับๆๆๆ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันนะ รักนะครับ” ผมวางสายแล้วก็ไปลาเจ้าบ้านซะหน่อย

แน่นอนว่า ไอ้เกลอผมที่เหลือ มันแซวทันทีว่า วันเกิดทั้งที ฉลองกับแฟนสำคัญกว่าเพื่อน เดี๋ยวนะ กูยังไม่รู้เลยว่า แทนรู้วันเกิดผมเปล่า เพราะผมก็ไม่เคยบอก ใน​ Facebook ผมก็ไม่ตั้งไว้ว่าเกิดวันไหน ที่อวยพรมา Facebook ได้เนี่ย พวกที่จำวันเกิดผมได้ทั้งนั้น แต่ที่กลับเนี่ย

“แฟนกูทำข้าวให้กูกิน อร่อยมากจนกูต้องกลับไปกิน ไปละ บายๆๆ” ผมออกจากบ้านตั้มแบบไม่รอเพื่อนๆ ที่เหลือแซวอะไรต่อ ไม่ฟังแล้วกันนะ

ตอนเย็นนี่รถติดมาก หกโมงเย็นก็แบบนี้แหละ น้องถ่านยังคงพาผมลัดเลาะไปเรื่อยๆ บางที ไฟแดงก็นานจนผมโทรหาแฟนผ่านบูลธูทในหมวกกันน็อคผมได้เลย

“เค้ารถติด เหงาอะ” ผมได้ยินเสียงแทนกำลังทำอาหารอยู่

“ขอทำกับข้าวก่อนนะครับ มือไม่ค่อยว่างเลย แต่กลับมาแล้วยิ้มแน่นอนแหละ” ไฟเขียวแล้ว แต่รถก็ติดแบบคลานๆ ต่อไป

“บิ๊ก กลับมาถึงแล้วโทรบอกเราด้วยนะ จะลงไปรับนะ” ปกติก็เดินขึ้นห้องปกตินะ สงสัยเห็นผมงอแงมั่ง

“คร๊าบ จอดรถแล้วจะโทรเรียกลงมารับเลยนะครับ ตอนนี้ขอผ่านรถติดไปก่อน” ผมวางสายแทนไป ใจก็หงุดหงิดรถติดมาก ใครว่าขับมอไซค์แล้วจะซอกแซกได้เร็วเนี่ย

ทุ่มสิบห้า ผมจอดน้องถ่านที่ลานจอดรถใต้คอนโดแทนเรียบร้อย แต่ที่ผมงงคือ ผมยังไม่ทันโทรเรียกแทน แต่แทนเดินออกมาจากลิฟท์พอดี

“มีตาทิพย์ปะเนี่ย รู้ด้วยว่าเรากลับมาแล้ว” ก็ผมแปลกใจที่แทนลงมาพอดีตอนผมจอดรถนี่แหละ

“เรากะว่าบิ๊กน่าจะมาถึงประมาณนี้แหละ เลยลงมารับครับ” แทนเอาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดหน้ากับคอผม สบายขึ้นเป็นกอง แต่พอเราสองคนเดินมาถึงหน้าห้อง แทนยืนขวางหน้าประตูห้องไว้

“ยังไม่ให้เข้านะ ถอดแว่นก่อน” ผมละงง แต่แทนดึงแว่นตาออกจากหน้าผมเรียบร้อย

“อะไรอะ ทำไรครับเนี่ย” ผมจะเอาแว่นตาผมคืน แต่แทนไม่คืนให้ผม

“เอาผ้าขนหนูที่เราให้เช็ดนี่แหละ ปิดตาก่อนเข้าห้อง” แทนสั่งจนผมงง แต่ผมก็เอาผ้ามาผูกตาอยู่ดี

“นี่เลขอะไร” ผมส่ายหน้าไม่รู้ เป็นการบอกว่าผมไม่รู้ เพราะมองไม่เห็นตอนนี้

แทนหยิบหมวกกันน็อคผม แล้วจูงผมเดินเข้าห้องไป ถอดรองเท้าให้ผมเสร็จ พาผมเดินไป ผมรู้แค่เดินไปห้องครัวนี่แหละ แล้วแทนก็ให้ผมนั่งลง แต่ยังไม่ให้ผมแกะผ้าผูกตาซะที

“จะแกะผ้าแล้วนะ” แกะได้แล้ว เรามองไม่เห็นอะไรนะครับ

เมื่อผ้าที่ปิดตาผมถูกแกะออก สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผม ทำให้ผมอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก...

“Happy Birthday to you Happy Birthday to you Happy Birthday Happy Birthday to you สุขสันต์วันเกิดบิ๊กนะ”

ผมร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ ผมไม่เคยจำด้วยซ้ำว่า นี่คือวันอะไร บางปี ผมเกลียดวันนี้ด้วยซ้ำ เค้กก้อนสี่เหลี่ยมสีขาว มีครีมนมแต่งหน้า เขียนว่า HBD บิ๊ก ปักเทียนรอบๆ เค้ก กำลังส่องแสงท่ามกลางห้องที่ปิดไฟมืด

“เป่าเค้กซิครับ” ผมเช็ดน้ำตาสักครู่ ก่อนจะรวบรวมลม เป่าเทียนทั้งหมดทีเดียวจนดับ แล้วแทนก็เปิดไฟขึ้นมา ตรงหน้าผมคือคืออาหารชุดใหญ่ ที่แทนคงใช้เวลาทำทั้งวันเพื่อวันพิเศษผมวันนี้ นั่นยิ่งทำให้ผมร้องไห้ดีใจยิ่งกว่าเดิม

“รู้ไหมแทน...เรา...ไม่เคยมีงานวันเกิด เค้กวันเกิดที่เห็น นี่คือก้อนแรกในชีวิตเราด้วยซ้ำ” แทนดึงผมมากอด ในขณะที่ผมนั่งอยู่ โดยมีสองมือของแทนโอบไว้อยู่

“ต่อไปนี้ บิ๊กจะมีวันเกิดทุกปี เราจะจัดให้บิ๊กทุกปีนะครับ” ขอบคุณนะ

“ไปล้างหน้านะ มาทานมื้อเย็นกันนะครับ” ผมพยักหน้าก่อนจะลุกไปล้างหน้า

มื้อวันเกิดปีนี้ พิเศษกว่าทุกปีจริงๆ ผมรู้สึกได้ว่าแทนใช้เวลาทั้งวันในการเตรียมอาหารทั้งหมดนี้ หลังจากทานมื้อเย็นอิ่มแล้ว แทนให้ผมเป็นคนตัดเค้ก และหลังจากที่ผมได้ทานเค้กวันเกิดตัวเองคำแรก

“อร่อยอะ” ผมไม่รู้ว่าเค้กนี้จากร้านไหน

“เราทำเองนะ รู้เปล่า” ผมแทบอยากกอดแล้วหอมแก้มแฟนสักฟอดใหญ่ๆ ถ้าไม่ติดว่าปากเลอะอยู่นะ

“เราไม่อยากกินเลยอะ อยากเก็บเค้กก้อนนี้ไว้ตลอดไป เพราะมันเป็นฝีมือของแทนอะ” แทนยิ้มเขินๆ ก่อนจะบอกผมว่า

“ถ้าอยากกินอีก เราจะทำให้กินนะ” แทนเอาครีมจิ้มจมูกผม ก่อนจะเอานิ้วปาดมาดูดแทน

“อร่อยจริงด้วย” แทนที่ดูดนิ้วอยู่ หัวเราะยิ้มออกมา ผมตักเค้กป้อนให้แทน

“ดีใจ...เค้กก้อนแรกในชีวิต ทำออกมาสำเร็จด้วย” แทนยิ้มกว้างดีใจ

“เราดีใจยิ่งกว่าอีก...เค้กวันเกิดก้อนแรกในชีวิตเลยนะ” แทนตักป้อนให้ผมบ้าง

“ขอบคุณที่จัดงานวันเกิดให้เรานะ” ผมวางจานแล้วดึงแทนมากอดเอาไว้

“บิ๊กจะมีงานวันเกิดทุกปี เราจะจัดให้ทุกปี จนกว่าเราจะไม่มีแรงนะครับ สัญญา” แทนส่งนิ้วก้อยมาให้ผม ผมค่อยๆ ก้มหน้าจนจมูกของเราชนกัน แล้วหยุดไว้แค่นั้น

ผมไม่รู้จะตอบแทนอะไรให้กับสิ่งที่แทนทำให้ผมตลอดมา ผมคงทำได้อย่างเดียว “รักนะครับ”

**********


ตอนที่ 37 จะเปิดตัวละครสำคัญออกมาละครับ ตัวละครสำคัญที่จะทำให้อย่างน้อย 5 บทถัดไปจากนี้ มีแต่ความตึงเครียดรออยู่ และเมื่อพ้นตัวละครนี้แล้ว ทุกตัวละครหลัก จะเติบโตขึ้น

5 บทถัดไปจากนี้ จะกินเวลา 1 เทอมแรกของ ม.5 เต็มๆ ก่อนจะถัดไปจากนี้อีก 3 บท จะเป็นการกู้คืนความสุขของทุกตัวละครกลับมาในแบบ ใครผูกอะไรไว้ ต้องไปแก้กัน

บทที่ 37 เจอกันวันอังคารบ่ายๆ ครับผม^^

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 36 (หน้าที่ 16 : Update 09/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Domoii ที่ 09-05-2015 17:22:05
จิ้มๆๆๆ  :z13:
อิจฉา บิ๊กแทนเลยนะครับเนี้ย  :hao3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 36 (หน้าที่ 16 : Update 09/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 09-05-2015 17:45:42
 :pig4:

รอดราม่าอย่างใจจดใจจ่อ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 36 (หน้าที่ 16 : Update 09/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 09-05-2015 19:06:24
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 36 (หน้าที่ 16 : Update 09/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 09-05-2015 19:45:37
เค้กวันเกิดก้อนแรก แถมยังฉลองกับแฟนคนแรกอีกต่างหาก สุขใจตามบิ๊กไปด้วยเลยล่ะค่า~ :heaven บิ๊กกับแทนโชคดีมากเลยค่ะที่ได้โคจรมาพบกัน เพราะต่างคนต่างก็ช่วยกันเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น จากนี้ต่อไปเราเอาใจช่วยให้ทั้งสองคนผ่านอุปสรรคต่างๆ ไปได้ด้วยดีนะค้าา

(ส่วนเราก็..ขอตัวไปซดยาธาตุน้ำแดงกันท้องอืดก่อนแล้วกันค่ะ เพราะดูท่าทางมาม่าชามนี้ช่างใหญ่เหลือเกิน :laugh:)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 36 (หน้าที่ 16 : Update 09/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 09-05-2015 22:22:42
น่ารักจัง....
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 36 (หน้าที่ 16 : Update 09/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 09-05-2015 23:18:06
โตขึ้นมาอีกปี
มีคนที่รักและเข้าใจก็จับมือกันไว้แน่นๆนะ

มดตามมาขึ้นถึงที่บ้านป้าเลยลูก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 36 (หน้าที่ 16 : Update 09/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 10-05-2015 02:49:30
hbd บิ๊กด้วยคนค่ะ อิอิ  :hao7:  หวานมากกกกก มากก มากก ( ก.ไก่ล้านตัว)  นี่รอบทดราม่าใจจดใจจ่อเลย โดนคุณซิปบอยสปอยเรื่องสาวคนนั้น ต้องแสบมากแน่ๆ  :katai5:  ติดตามชมค่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 36 (หน้าที่ 16 : Update 09/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 10-05-2015 22:11:09
ดราม่ายาวเลย ตั้ง 5 บทเชียว สู้ๆ นะ บิ๊ก-แทน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 36 (หน้าที่ 16 : Update 09/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 11-05-2015 01:49:19
แวะมาบอกว่า เขียนบทที่ 41 อยู่ครับ

แต่ปัญหาคือ ยังยำให้ตัวละครแตกหักกันไม่สุดซะที ผิดคาดไปพอสมควร ฉะนั้น บทอาจไม่เรียงตามแผนที่ร่างไว้ เพราะผมนั่งอ่านงานเก่าตัวเอง แล้วตีความใหม่ให้หนักกว่านี้+มีมิติกว่านี้

มันเลยอาจยาวสักหน่อย แต่จะพยายามไม่ให้หลุดไกลกว่า 7 บทนะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^""
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 36 (หน้าที่ 16 : Update 09/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 11-05-2015 20:53:55
หวานจริงเลยยยยยย
แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะบิ๊ก ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 36 (หน้าที่ 16 : Update 09/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 12-05-2015 01:37:50
จิ้มๆๆๆ  :z13:
อิจฉา บิ๊กแทนเลยนะครับเนี้ย  :hao3:

บิ๊ก : แน่นอนครับ นี่แฟนผมนะครับ : P

:pig4:

รอดราม่าอย่างใจจดใจจ่อ

รับรองว่าหนักกันทุกคนครับ

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติตดามครับผม^^

เค้กวันเกิดก้อนแรก แถมยังฉลองกับแฟนคนแรกอีกต่างหาก สุขใจตามบิ๊กไปด้วยเลยล่ะค่า~ :heaven บิ๊กกับแทนโชคดีมากเลยค่ะที่ได้โคจรมาพบกัน เพราะต่างคนต่างก็ช่วยกันเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น จากนี้ต่อไปเราเอาใจช่วยให้ทั้งสองคนผ่านอุปสรรคต่างๆ ไปได้ด้วยดีนะค้าา

(ส่วนเราก็..ขอตัวไปซดยาธาตุน้ำแดงกันท้องอืดก่อนแล้วกันค่ะ เพราะดูท่าทางมาม่าชามนี้ช่างใหญ่เหลือเกิน :laugh:)

บิ๊ก : แฟนผมเก่ง น่ารัก และผมนี่แหละ โชคดีที่สุดที่มีเค้าครับ^^

น่ารักจัง....

ขอบคุณที่รักบิ๊กและแทนมากๆ ครับผม^^

โตขึ้นมาอีกปี
มีคนที่รักและเข้าใจก็จับมือกันไว้แน่นๆนะ

มดตามมาขึ้นถึงที่บ้านป้าเลยลูก

บิ๊ก : ขอบคุณครับ ผมจับแน่นแน่นอนครับ

hbd บิ๊กด้วยคนค่ะ อิอิ  :hao7:  หวานมากกกกก มากก มากก ( ก.ไก่ล้านตัว)  นี่รอบทดราม่าใจจดใจจ่อเลย โดนคุณซิปบอยสปอยเรื่องสาวคนนั้น ต้องแสบมากแน่ๆ  :katai5:  ติดตามชมค่ะ

บิ๊ก : แฟนผมน่ารักครับ^^
 
บทที่กำลังจะลงต่อจากนี้ คนเขียนเองยังอึ้งๆ เลยว่า เขียนไปได้ยังไงครับ แหๆ

ดราม่ายาวเลย ตั้ง 5 บทเชียว สู้ๆ นะ บิ๊ก-แทน

มันเป็นบททดสอบสำคัญทุกตัวละครครับผม

หวานจริงเลยยยยยย
แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะบิ๊ก ^^

บิ๊ก : ขอบคุณคร๊าบ^^

----------------------------

ตอนที่ 41 ไปได้ครึ่งตอนละครับ เอาต้นฉบับเก่ามาอ่าน แล้วเทียบกับของใหม่แล้ว คนเขียนเองยังกลืนน้ำลายเลยว่า เขียนแรงไปหรือเปล่า...แต่คิดว่าน่าจะได้อยู่ครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 36 (หน้าที่ 16 : Update 09/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 12-05-2015 09:15:40
นั่งรอมาม่าอืดๆ  :ling1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 36 (หน้าที่ 16 : Update 09/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 12-05-2015 15:03:32
นั่งรอมาม่าอืดๆ  :ling1:

รอสักครู่ครับ กำลังจะลงตอนที่ 37 ให้ละครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 37 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 12-05-2015 15:17:11
บทที่ 37 มาแล้วครับ เป็นนักเรียน ม.5 เต็มตัวกันแล้วครับผม และบทนี้ ตัวละครสำคัญที่จะมีผลกับอีกหลายบทของทุกตัวละคร เปิดตัวแล้วครับผม

มาดูกันดีกว่าครับ

--------------

Chapter 37

เปิดเทอมปีการศึกษาใหม่ก็มาถึง ตอนนี้ผมเป็นนักเรียน ม.5 เต็มตัว เช่นเดียวกับแทน ปีนี้เรียนกันหนักขึ้น เรียกว่าวันแรกก็ย้ำผมยิ่งกว่าคุณแม่มาเองอีก

“ทำไมเมื่อคืนไม่จัดตารางเรียนครับ” เสียงแม่คุณที่รักผมขึ้นสูงขณะติดกระดุมเสื้อนักเรียนให้ผมอยู่

“ก็วันแรกเค้าไม่เรียนกันนะ” หน้าแม่คุณผมดูจะไม่พอใจเท่าไหร่นัก

“ก็คิดแบบนี้อะ แล้วบิ๊กจะเรียนดีกว่านี้ได้ไง” งอนผมซะงั้น

“งั้น เดียวเราไปจัดก่อนนะครับ” แทนยังติดกระดุมต่อ ก่อนจะบอกผมว่า

“จัดสมุดให้ตามวิชาเรียนแล้ว หนังสือที่ซื้อตรงวิชาวันแรกก็จัดให้หมดแล้ว” สมกับเป็นแฟนผมจริงๆ แล้วแฟนผมก็ติดเข็มตราโรงเรียนให้ผมเรียบร้อย

“ขอบคุณครับ” ผมหอมแก้มแฟนหนึ่งฟอด ก่อนจะติดกระดุมเสื้อนักเรียนให้บ้าง

วันแรกของการเรียน มัธยมศึกษาปีที่ 5 ผมไปถึงโรงเรียนก่อนเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง เพราะอยากทำเรื่องเลือกตู้ล็อกเกอร์ให้เรียบร้อยก่อน ไม่อยากไปทำตอนพักเที่ยง แน่นอนว่า อีกสี่หน่อก็พร้อมแล้วเช่นกันที่จะเลือกตู้ใกล้ๆ กัน

“บิ๊ก กูพึ่งสังเกตว่ามึงตัวใหญ่ขึ้นมาก” ตั้มทักเป็นคนแรก แน่นอน ปิดเทอมนี่ ผมจัดเต็มกับการเล่นเวทและเทรนมาก

“มันฝึกหนัก จะได้มีแรงคร่อมแฟนที่มันเก็บใสไหนั้นแหละ” ปากดีแต่วันเลยนะไอ้โจ

“กูไม่ได้ชอบกินๆ นอนๆ แบบพวกมึงนี่หว่า” ผมกำลังเคี้ยวแซนวิซทูน่าอยู่

“เออ พวกมึงก็อย่าขี้เกียจนัก ปิดเทอมก็ไม่ได้เล่นหาเงิน คนนึงแมร่งก็นอนขี้เกียจ อีกคนก็ติดหญิงจนลืมเพื่อน” แชมป์ขอพูดบ้าง โดนใจจริงๆ

“กูจะเอามาแนะนำให้พวกมึงรู้จักแล้วเนี่ย ไม่เหมือนใครแถวนี้ เก็บไว้เป็นตุ๊กตายางคาห้องนอนไปแล้ว” ตั้ม ไม่แขวะกูสักนิดนี่ กินไม่ลงใช่มะมึง

“ปากมึงว่างนะไอ้ตั้ม” โจกับแชมป์หัวเราะ ขณะที่ผมกินคำสุดท้าย แล้วเดินไปห้องน้ำล้างมือ

“ก็เอาแฟนมึงมาให้เพื่อนเจอหน้ากันบ้างซิวะ สาดๆๆๆ” เสียงตั้มตะโกนไล่หลังมา ผมได้แต่ชูนิ้วกลางให้โดยไม่หันไปมองหน้ามัน

ผมควรได้เวลาเปิดตัวแล้วยัง แอบกลัวพวกมันรับไม่ได้ แค่นั้นแหละ...

………………..

ปิดเทอมที่ผ่านมา ถึงโค้ชจะนัดซ้อมอาทิตย์ละสามวัน แต่สิ่งที่ผม ไบรท์ และทีมบาสฯ โรงเรียน ต้องเจอในอาทิตย์หน้าคือ

“รอบสี่ทีมสุดท้าย เราจะต้องเจอเต็ง 1 นะ” เสียงประกาศโค้ช ทำให้พวกผมถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอกันเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าจะจับสลากแบ่งสายแล้วเจอของแข็งแบบนี้

“แต่ไม่ว่าเราจะเจอทีมไหน สำคัญที่สุดคือ เราต้องไม่กลัว และทีมโรงเรียนเรา ไม่เคยมาไกลถึงรอบนี้ด้วย ขอให้ทุกคนเต็มที่ตลอดสองสัปดาห์นี้นะครับ” หลังจากโค้ชพูดจบ พวกเราทุกคนรวมมือแล้ว เฮกันดังๆ

โค้ชเรียกผมไปติวเป็นพิเศษตัวต่อตัว เพราะลูกสามคะแนน เป็นอาวุธที่พอจะสู้กับอีกฝ่ายได้ดีที่สุด นอกนั้นแล้ว ทุกคนถูกโค้ชซ้อมเรื่องความว่องไว การเคลื่อนที่ในพื้นที่แคบ

“แขนจะหลุด” ผมบ่นลอยๆ หลังจากนั่งดื่มน้ำหลังจากซ้อมเสร็จ

“ยิงสามแต้มเก่งสุดในทีม ก็แบบนี้แหละ” ไบรท์นั่งเช็ดหน้าสลับเหนื่อยหอบเล็กน้อย

“ตอนเราอยู่ ม.3 โรงเรียนเก่าเราก็มาถึงรอบนี้เหมือนกัน แต่เราไม่ได้ลง ดันแพ้ซะก่อน” ตอนนั้นผมยังเป็นตัวสำรอง เกมไหนเสียเปรียบ ผมถึงจะได้ลงมาเป็นตัวทำแต้มด่วนนั้นแหละ

“งั้นแทนช่วยพาทีมคว้าแชมป์ให้ได้เลยนะ” จะไหวไหมนั้น เต็งหนึ่งเค้าโหดจะตาย แล้วโทรศัพท์ที่อยู่ที่กระเป๋าเป้ก็ดังขึ้น

“เราไปก่อนนะไบรท์” ไบรท์ที่นั่งอยู่ที่พื้น​ โบกมือบายๆ แล้วยังไม่วายตะโกนมาไล่หลังผมว่า

“เป็นตุ๊กตาท้ายรถนี่ดีเนอะ”

โชคดีที่ลูกบาสฯ อยู่ใกล้ๆ แถวนั้นลูกนึง ผมเลยปายัดใส่ไบรท์ไปรอบนึง โดนหัวพอดี สม...

………………..

ก่อนจะไปรับแทนตอนหกโมงเย็น ผมโดนไอ้ตั้มวานให้มาส่งด้วยน้องถ่านคู่ใจผม เพราะมันไม่อยากมานัดสาย (นั่งรถไฟฟ้าไม่ชัวร์กว่าเหรอวะมึง)

“ขอบใจนะมึง” ตั้มลงจากท้ายรถผม

“กูไม่ใช่มอไซค์รับจ้าง ทีหลังก็กรุณารีบทำอะไรให้มันไวๆ ด้วย” ไม่ต้องมาทำหน้าแบ๊ว กูเกลียดหน้ามึงตอนแบ๊วที่สุด น่าถีบชะมัด
 
“กูไปก่อนนะเว้ย” ตั้มโบกมือวิ่งไปหาผู้หญิงวัยน่าจะรุ่นๆ เรา แต่เรียนโรงเรียนนานาชาติ

ตั้มจูงมือสาวคนนั้นเดินไป สาวคนนั้นหันมามอง พร้อมรอยยิ้ม ผมรู้สึกเหมือนโดนสะกด ไม่ใช่เพราะผมชอบนะ แต่ผมรู้สึกแปลกๆ ที่หญิงของตั้มคนนี้ ยิ้มให้ผมนานมาก ก่อนที่จะหันกลับไปหาตั้มตามปกติ

ผมคิดไรอะไรเนี่ย ตบหมวกกันน็อคลง แล้วขับไปรอที่สนามบอลของโรงเรียนแทนละกัน อีกชั่วโมงเดียวก็จะถึงเวลารับแล้วนี่

“วันนี้มาก่อนเวลาได้ไงเนี่ย” ที่รักผมเดินมาถึงก็ทักเลย

“มาส่งไอ้ตั้มที่สยามอะ ไม่มีอะไรทำ เลยมาจอดรอนี่แหละครับ” แทนในชุดเสื้อกล้าม กางเกงนักเรียน เหงื่อท่วมตัว เดินมาพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้ใบประจำ

“เย็นนี้เดี๋ยวเราเข้าครัว ทำให้แทนทานเองนะครับ” ทำไมต้องทำหน้าสะพรึงขนาดนั้นอะ

“บิ๊ก เราคิดว่า บิ๊กไปทำการบ้านรอเราทำกับข้าวก็ได้นะ” แทนสวมหมวกกันน็อคประจำตำแหน่ง แล้วซ้อนท้ายผมทันที

ผมติดเครื่องแล้วได้แต่ส่ายหัว เรื่องทำอาหารเนี่ย แค่ไม่อร่อยเอง ไม่ได้ทำให้ท้องเสียซะหน่อย ทำไมต้องกลัวด้วยๆๆ ออกรถ กลับห้อง เดี๋ยวไปบังคับตรงหน้าครัวเอาก็ได้

………………..

แน่นอนว่าบิ๊กอยากทำมื้อเย็นให้ผมมาก ผมเลยปล่อยให้บิ๊กทำ เย็นนี้บิ๊กจะทำข้าวผัดกุ้งให้กิน แต่ผลที่ออกมา อย่างแรกคือสภาพครัว ไม่แน่ใจว่าสะบัดกระทะอีท่าไหน ข้าวนี่แอบกระจายเต็มเตา หน้าตาออกมาสวยอยู่ พอตักเข้าปากแหละ

“ลืมใส่อะไรเปล่าครับ” บิ๊กยังไม่ได้กิน แต่ผมยิ้มกว้างๆ ปลอบใจล่วงหน้าแล้ว เมื่อบิ๊กตักเข้าปากเท่านั้นแหละ

“ซิอิ้ว...” บิ๊กเกาหัวเกลี้ยงๆ กลมๆ และรอยยิ้มแบบรู้สึกผิด

“เดี๋ยวไปหยิบพริกน้ำปลามาให้นะ” บิ๊กทำปากจู๋กระพริบตา เพราะผมทำหน้าเข้มใส่

“ดีขึ้นมะ” บิ๊กพยักหน้าแบบยิ้มกว้าง

“แทน...รอบหน้าเราสัญญา มันต้องออกมาอร่อยแน่นอน ชัวร์ป๊าป” ผมนี่ยกมือเบรคทันที

“บางที...เราก็อยากทำให้แฟนทานนะ แบบ ไม่ใช่แค่มาม่า ไข่เจียว อะ” บิ๊กพูดช้าๆ ดูติดขัด แต่น่ารักอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่ต้องทำหรอก แค่บิ๊กกินอย่างเดียว เราก้ดีใจแล้ว” ผมตักพริกน้ำปลาราดข้าวเพิ่มอีกนิด แล้วทานต่อ

“สักวันนะ เราจะทำอาหารอร่อยกว่าแทนชัวร์” ถึงบิ๊กจะพูดแบบเสียงเล็กๆ แต่ผมก็ได้ยิน และบิ๊กดูจะไม่ยอม

ผลงานบิ๊ก ทำให้ผมต้องล้างครัวเป็นชั่วโมง เพราะสารพัดเม็ดข้าวที่กระจุยกระจาย ถ้าเก็บไม่หมด แมลงสาปได้มาเยือนแน่ๆ บิ๊กอยากช่วยผมเก็บครัว แต่ผมว่า ไล่บิ๊กไปทำการบ้านดีกว่า เดี๋ยวจะยาว...

เช็ดครัวเสร็จ ผมกลับไปดูบิ๊กซะหน่อย เห็นแล้วยืนท้าวสะเอว ส่งกระแสจิตไปหาบิ๊กที่ตอนนี้กำลังเล่นเกมใน iPad อย่างเมามันส์มาก พอบิ๊กเห็นผมมาแล้ว รีบจบเกม รีบดับจอ ยิ้มแป้นแล้นกับผม

“ก็มันไม่มีการบ้านนะครับ” ไม่ต้องกระพริบตาแบบนี้เลย ผมหยิบมือถือ LINE ไปถามแชมป์ซะเลย

“แชมป์บอกว่า มีการบ้านภาษาไทยอีกสองวันส่ง” ผมทำหน้ายักษ์เล็กๆ บิ๊กยิ้มแบบไม่รู้ไม่ชี้

“ก็ตั้งสองวันส่ง...” ผมเพ่งหน้าโหดใส่บิ๊กเต็มๆ บิ๊กรีบหยิบการบ้านออกมาทันที

“ทำก็ด้ายๆๆๆ เมียโหด...” ผมเดินไปหยิบ iPad ของบิ๊กไปเก็บทันที

“ทำเสร็จก่อน เอามาให้เราตรวจด้วย ไม่งั้นไม่คืน” ทีนี้ละ รีบทำเลยทีเดียว

หันไปมองบิ๊กอีกที เกาหัวใหญ่ สงสัยจะทำการบ้านไม่ถูก ปล่อยไว้แบบนี้ละกัน ผมไปซักผ้าก่อนละกันนะ

………………..

เปิดเทอมมาก็หลายวัน แต่นี่เป็นวันแรกที่ผมเริ่มซ้อมวงกันอย่างเป็นทางการ แน่นอนว่าก็ต้องขอบคุณไอ้แชมป์ ที่จัดคอร์ดเพลงมาให้ทั้งวงได้ซ้อมกัน

“คอจะแหกเอา น้ำๆๆ” น้ำเปล่าไม่เย็นส่งถึงมือผมเรียบร้อย ร้องไปสิบเพลง คอแทบหลุด

“ไอ้บิ๊ก เย็นนี้ไปส่งกูที่สยามหน่อยนะเว้ย” ตั้มมันเห็นผมเป็นมอไซค์รับจ้างตั้งแต่เมื่อไหร่วะ

“เอ้ย เดี๋ยวนี้สารพัดสาวของมึงเนี่ย เค้าบ่นว่ามึงไม่สนใจเค้าเลย” โจผู้เผือกได้ทุกคนเปิดประเด็น

“กูจะแกรนด์โอเพ่นนิ่งก่อนไอ้บิ๊กแล้วเนี่ย นี่ๆๆ” ตั้มเปิดภาพหญิงที่ตั้มกำลังคบอย่างเป็นทางการให้พวกเราทุกคนดูกัน คนเดียวกับที่ผมเห็นตอนไปส่งนี่แหละ

“เชี่ย...น่ารักสัด มึงแมร่งแย่งตำแหน่งพ่อขุนแผนจากไอ้บิ๊กเต็มๆ” นี่เป็นความเห็นโจหลังจากดูเสร็จแล้ว

“กูเข้าใจละตั้ม ทำไมมึงถึงไม่คุยกับคนอื่นเลย” แชมป์ดูเสร็จก็มีความเห็นบ้าง

“แฟนกูเว้ย ชื่อแก้ว เรียนนานาชาติ ม.6 วะ” ผู้หญิงคนนี้ถ้าผมเจอพร้อมไอ้ตั้ม ผมก็อาจแย่งจีบแน่นอน แต่ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอะไรด้วยสักนิด

“เอ้ย...ตัวพ่อถึงกับเงียบ ตะลึงเหรอวะ” โจตบไหล่ผมแรงประมาณนึง ผมมองรูปผู้หญิงที่ชื่อแก้วนี้แล้ว แอบค้างไปนิดหน่อย เพราะผมคิดถึงรอยยิ้มที่ส่งให้ผมวันนั้นอยู่

“กูไม่เก็บแฟนไว้ในไหแบบไอ้บิ๊กแน่นอน” ไอ้ตั้มครับ เดี๋ยวโดนๆๆ

“จะไปหาแฟนมึงเอง หรือจะให้กูไปส่ง” ตั้มรีบทำหน้าทะเล้นแล้วบีบไหล่ผมทันที

“ปากไม่ดี โทษๆๆ” ตั้มตบหน้าตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะดึงผมขึ้นยืน

“กูไปส่งไอ้เห่อแถวนี้ละนะ เออ พรุ่งนี้ซ้อมเวลาเดิมนะเว้ย” ไอ้ตั้มจะตบเหม่งผม แต่ผมทำหน้ากวนเบรคมันไว้ได้สนิท

สิบห้านาทีต่อมา น้องถ่านผมจอดอยู่ลานจอด Big Bike ของ Central World สถานที่นัดหมายของตั้ม ผมเล็งว่าจะซื้อไก่บอนชอนกลับไปทานมื้อเย็นกับแทนที่ห้องซะหน่อย เลยเดินไปกับมันด้วย

“มึงไปเจอ...” ผมลืมชื่อแฟนไอ้ตั้ม
 
“แก้วอะเหรอ” ผมพยักหน้า

“แก้วเป็นเพื่อนของไอ้เอริค มึงจำได้ปะ ที่มันเป็นลูกครึ่ง อยู่ห้องเดียวกับเราตอน ม.ต้น อะ” ผมนึกออกละ ฝรั่งตาสีฟ้าคนเดียวในห้อง ผมไม่ค่อยสนิทด้วยมาก แต่ก็คุยด้วยได้

“กูเจอเป็นเพื่อนใน Facebook กับเอริค เลยบอกมันว่าอยากรู้จักด้วย มันเลยนัดเจอให้กูเลย กูแมร่งตกใจฉิบหาย นางฟ้าชัดๆ ทำไรไม่ถูกเลยแหละ” น้อยมาก ที่ตั้มจะเรียกผู้หญิงคนไหนว่านางฟ้า เพราะไอ้นี่สเปคสูงกว่าผมอีก

“คนนี้นานแค่ไหนวะมึง” ผมถามคำถามจี้ใจดำสุดๆ ใส่มัน

“ไอ้สัด คนนี้กูเอาจริง มึงละ เมื่อไหร่จะเอาติวเตอร์สุดที่รักมึงมาแนะนำเพื่อนๆ วะ” ผมขี้เกียจตอบ ยอมให้ก็ได้

เราทั้งคู่เดินมาจนถึงหน้าโรงภาพยนตร์ที่ตั้มนัดกับแก้วเอาไว้ นี่คือครั้งแรกที่ได้เห็นผู้หญิงที่เพื่อนผมหลงไหลสุดๆ คนนี้ ก็น่าหลงอยู่นะ ดวงตาที่ดูคมรับกับคิ้วธรรมชาติเข้มเหมือนเขียนมาแล้ว ผมหยักลอนนิดๆ ใบหน้าเรียวที่รวมกับผิวที่ดูขาวอมชมพู และความสวยของแก้ว รวมถึงหุ่นที่ไม่อวบ ไม่ผอมเกินไป จัดว่าพอดีมาก เชื่อแล้วว่าทำไมตั้มถึงได้หลง

“แก้วครับ นี่บิ๊ก เพื่อนซี้ในกลุ่มของเรา” แก้วพยักหน้าด้วยรอยยิ้มแบบเดียวกับที่ผมเจอรอบก่อนหน้า

“คนนี้ที่มาส่งตั้มเมื่อคราวก่อนปะค่ะ” ตั้มดูจะสงสัยว่าเห็นตอนไหน

“ก็ตั้มลงมาจากมอไซค์คันใหญ่ แล้วเพื่อนตั้มก็ถือหมวกกันน็อคลายเดียวกับที่แก้วเห็นอะ” ตั้มพยักหน้าให้ ส่วนผมเหรอ...ยืนด้วยแล้วประหม่าอย่างบอกไม่ถูก

“เก่งนะครับ มองแค่หมวกกันน็อคก็จำได้แล้ว” ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่ผมเจอ ไม่ได้จำอะไรเก่งแบบนี้หรอก

“เห็นหมวกสีขาว กระจกฟ้าแบบนี้ เลยจำได้ว่าน่าจะคนเดียวกันอะคะ” หมวกกันน็อคที่ผมใช้ สีขาว กระจกสีฟ้าปรอท ยี่ห้อ Simpson

“งั้น ผมไม่รบกวนเวลาสองต่อสองนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ผมตัดบทจบการสนทนากับแก้วไว้เท่านี้

“ตั้ม มึงดูหนังให้สนุกนะ กูกลับละ” ผมโบกมือลาให้ตั้ม ในขณะแก้วก็พยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้มเดิมกับที่เจอครั้งแรก

นั้นทำให้ผมต้องรีบเดินหนี ทันที ผมสัมผัสได้ว่า ผู้หญิงคนนี้แอบมีอะไรไม่ธรรมดา ผมหวังว่าผมจะคิดไปเองคนเดียว ว่าสายตาที่แก้วมีให้ผม ไม่ได้คิดอะไรเกินเลย หรือกำลังมองผมมากเกินกว่าแค่เพื่อนของแฟนตัวเอง

ถึงผมจะเจอแค่ครั้งแว็บเดียว แต่ผมกลับมาอคติว่า ผมควรอยู่ห่างๆ จากผู้หญิงคนนี้ให้มากๆ ไว้

**********

บทที่ 38 จะเป็นจุดเริ่มต้นของปัญหาที่กำลังจะเกิดขึ้นละครับ และคงเป็นบทสุดท้ายในช่วงนี้ ที่พอจะมีเรื่องอ่านแล้วยิ้มให้ได้ดูกันบ้างครับ เพราะที่เหลือจากนี้ไปอีก 4-5 บท จะเครียดถึงเครียดมากครับผม

บทที่ 38 เจอกันวันศุกร์บ่ายนะครับ (พฤหัสฯ ไม่ว่าทั้งวันเลยครับ) 

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 37 (หน้าที่ 16 : Update 12/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 12-05-2015 15:38:23
น้องนางดูร้ายตั้งแต่เริ่มเรื่องเลยทีเดียวเชียว  :hao3:
บิ๊กไม่เปิดตัวแทนกับเพื่อนสักที มีแต่แชมป์เนี่ยที่รู้เรื่อง จัดมาเลยค่ะ มาม่าหนักๆ เราชอบบบบบ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ  :katai5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 37 (หน้าที่ 16 : Update 12/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Doranaii ที่ 12-05-2015 15:43:23
ป้าคนนี้สินะ ที่จะทำให้ แทน กับ บิ๊ก แตกหักกัน ม่ายยยย  :ling1: :ling1: :ling1:
แต่สุดท้ายก็จบแบบ แฮปปี้เอนดิ้งใช่ป้ะครับคนเขียน ขอให้เป็นแบบนั้นนะ  :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ชอบเรื่องนี้จัง มีอะไรให้ลุ้นตลอดเลย 5555 เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปนะครับ สู้ๆ  :mc4: :mc4: :mc4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 37 (หน้าที่ 16 : Update 12/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 12-05-2015 15:44:19
ก.แก้วออกโรงละ


เตรียมร้องไห้ได้เลย ฮืออออออ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 37 (หน้าที่ 16 : Update 12/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 12-05-2015 16:11:46
 :เฮ้อ: ชะนีนี่ไว้ใจไม่ได้จริงๆ  (บางคนเท่านั้นน้า)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 37 (หน้าที่ 16 : Update 12/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 12-05-2015 17:46:10
เอิ่ม   บิ๊ก  ป้าเริ่มเห็นลางหายนะมาแล้วนะลูก
บิ๊กก็รู้สึกอย่าลืมว่าอีกฝ่ายคือเพื่อนด้วยนะ
แต่บิ๊กก็เป็นผู้ชายที่ชอบหญิงมาก่อน  :เฮ้อ:

เห็นคำผิด 2 คำนะคะ   ขัวร์ - ชัวร์    แบ็ว - แบ๊ว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 37 (หน้าที่ 16 : Update 12/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 12-05-2015 18:52:25
นังแก้วชะนีแร่ด มาสร้างความร้าวฉานใช่ไหม. เฮ้ออ. เตรียมชงมาม่ารอ 4-5 ตอนเลยเหรออ. นานอะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 37 (หน้าที่ 16 : Update 12/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 12-05-2015 21:06:05
 :katai5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 37 (หน้าที่ 16 : Update 12/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 12-05-2015 21:20:34
แก้วนี่เองหรอ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 37 (หน้าที่ 16 : Update 12/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 12-05-2015 21:23:03
ต้มน้ำแปป  :katai5: :katai5: :katai5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 37 (หน้าที่ 16 : Update 12/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 12-05-2015 22:20:16
ยัยกาก เอ้ย! ยัยแก้ว นี่จะปั่นป่วนอะไรมาตอนนี้เราพร้อมตั้งรับแล้วล่ะค่ะ แต่ขออย่างเดียวแค่บิ๊กอย่าหน้ามืดหลวมตัวไปมีอะไรกับยัยแก้ว (จริงๆ) ก็พอนะคะ ม่ายยย~ :serius2: <<< คือเราเป็นห่วงเรื่องขาเตียงของบิ๊กกับแทนที่สุดแล้วล่ะค่ะ :laugh:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 37 (หน้าที่ 16 : Update 12/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 13-05-2015 00:22:40
เบื่อนางร้าย.แต่มันก็ต้องมีมาเหมือนน้ำปลาพริก...
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 37 (หน้าที่ 16 : Update 12/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 13-05-2015 15:03:49
น้องนางดูร้ายตั้งแต่เริ่มเรื่องเลยทีเดียวเชียว  :hao3:
บิ๊กไม่เปิดตัวแทนกับเพื่อนสักที มีแต่แชมป์เนี่ยที่รู้เรื่อง จัดมาเลยค่ะ มาม่าหนักๆ เราชอบบบบบ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ  :katai5:

ไม่ร้ายครับ ใส บริสุทธิ์จริงๆ ครับผม^^""

ใสจนทุกตัวละครหลงทางได้เลยครับ

ป้าคนนี้สินะ ที่จะทำให้ แทน กับ บิ๊ก แตกหักกัน ม่ายยยย  :ling1: :ling1: :ling1:
แต่สุดท้ายก็จบแบบ แฮปปี้เอนดิ้งใช่ป้ะครับคนเขียน ขอให้เป็นแบบนั้นนะ  :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ชอบเรื่องนี้จัง มีอะไรให้ลุ้นตลอดเลย 5555 เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปนะครับ สู้ๆ  :mc4: :mc4: :mc4:

เรื่องนี้จะจบประมาณ บิ๊กกับแทน ขึ้นปี 1 ครับ Happy ไหม คิดว่าทุกคนน่าจะพอใจครับ อาจไม่ 100% แต่ก็เหมาะสมกับทุกสิ่งที่ควรจะเป็นครับ^^

ก.แก้วออกโรงละ


เตรียมร้องไห้ได้เลย ฮืออออออ

ไม่หรอกครับ เพราะต่อไปจากนี้ จะมีแต่ความสะใจล้วนๆ ครับ : P

:เฮ้อ: ชะนีนี่ไว้ใจไม่ได้จริงๆ  (บางคนเท่านั้นน้า)

มารยาหญิง คือสิ่งที่ไว้ใจไม่ได้ครับ : P

เอิ่ม   บิ๊ก  ป้าเริ่มเห็นลางหายนะมาแล้วนะลูก
บิ๊กก็รู้สึกอย่าลืมว่าอีกฝ่ายคือเพื่อนด้วยนะ
แต่บิ๊กก็เป็นผู้ชายที่ชอบหญิงมาก่อน  :เฮ้อ:

เห็นคำผิด 2 คำนะคะ   ขัวร์ - ชัวร์    แบ็ว - แบ๊ว

ขอบคุณสำหรับการตรวจคำผิดให้ครับผม^^

เดี๋ยวบทถัดไปจากนี้สองบท จะเห็นความลำบากของบิ๊กชนิดควรไปทำบุญโดยด่วนครับ

นังแก้วชะนีแร่ด มาสร้างความร้าวฉานใช่ไหม. เฮ้ออ. เตรียมชงมาม่ารอ 4-5 ตอนเลยเหรออ. นานอะ

ไม่นานหรอกครับ ยังไม่รวมบทเฉลย+ประสานรอยร้าวระหว่างเพื่อน และบทง้อขอคืนดีครับ

:katai5:

 :hao7: :hao7: :hao7:

แก้วนี่เองหรอ

ใช่แล้วครับ^^

ต้มน้ำแปป  :katai5: :katai5: :katai5:

ทานกันอิ่มครับ แหๆ

ยัยกาก เอ้ย! ยัยแก้ว นี่จะปั่นป่วนอะไรมาตอนนี้เราพร้อมตั้งรับแล้วล่ะค่ะ แต่ขออย่างเดียวแค่บิ๊กอย่าหน้ามืดหลวมตัวไปมีอะไรกับยัยแก้ว (จริงๆ) ก็พอนะคะ ม่ายยย~ :serius2: <<< คือเราเป็นห่วงเรื่องขาเตียงของบิ๊กกับแทนที่สุดแล้วล่ะค่ะ :laugh:

บอกเลยครับว่า บิ๊กไม่หน้ามืด แต่บิ๊กจะมีอะไรกับแก้วด้วยแค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวจริงๆ เพราะมันคือหนึ่งในแผนเอาคืนอย่างเจ็บแสบที่สุดครับ^^

เบื่อนางร้าย.แต่มันก็ต้องมีมาเหมือนน้ำปลาพริก...

อันนี้ไม่ใช่นางร้ายครับ แก้วก็มีเหตุผล เพียงแต่วิธีการอาจไม่ถูกต้องเท่านั้นครับ แหๆ

===========

บทที่ 41 กำลังจะเสร็จละครับ ถ้าอยากเห็นความโหดเหี้ยมของบิ๊กจริงจัง บทที่ 42 เป็นต้นไป (จบที่ 45) จะได้เห็นความแรงลึกของบิ๊กแน่นอนครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 37 (หน้าที่ 16 : Update 12/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 14-05-2015 16:41:46
นายตั้ม  :angry2: ชักศึกเข้าบ้านเพื่อนแบบนี้ได้ไง  :3125:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 37 (หน้าที่ 16 : Update 12/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 15-05-2015 03:01:59
นายตั้ม  :angry2: ชักศึกเข้าบ้านเพื่อนแบบนี้ได้ไง  :3125:

ตั้มเองก็เป็นเหยื่อของเรื่องนี้ด้วยครับ

บทที่ 38 ประมาณบ่ายสามวันนี้ ลงให้นะครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 38 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 15-05-2015 14:58:22
บทที่ 38 มาแล้วครับ บทนี้คงเป็นตอนที่อ่านแล้วดูมีความสุขตอนสุดท้าย ก่อนมรสุมจริงจะมาในอีกสี่ห้าบทถัดไปจากนี้ และรอยร้าวเล็กๆ ที่เป็นที่มาของมรสุมในบทถัดๆ ไป จะเกิดขึ้นในบทนี้ด้วยเช่นกันครับ

มาดูกันเลยครับ^^

**********

Chapter 38

สองเดือนของการเปิดเทอม เป็นอะไรที่เรียนหนักกว่าเดิมมาก แน่นอนว่า ถ้าผมไม่ได้แทนช่วยติว ผมตายกับการสอบเก็บคะแนนหลายวิชาแน่นอน ในขณะเดียวกัน แทนก็ซ้อมบาสฯ ดึกทุกคืน เพราะต้องแข่งรอบตัดเชือกในอีกไม่กี่วันที่จะถึงนี้แล้ว

“เราไม่เคยไปดูแทนตอนแข่งเลยอะ ไปดูด้วยได้ปะ” บิ๊กที่นอนกอดผมอยู่ถามขึ้นมา

“ก็ได้นะ แข่งที่สนามศุภฯ ชวนแชมป์มาดูไหม แข่งวันเสาร์ด้วย” ดีเลย ผมอยากรู้ว่าแฟนผมจะเล่นเก่งแค่ไหน

“งั้น เดี๋ยวไปชวนแชมป์ก่อน แต่เราไปให้กำลังใจแทนถึงข้างสนามแน่นอนครับ” ผมประทับริมฝีปากลงกระหม่อมของแทนเบาๆ ก่อนขยับตัวให้นอนพอดีๆ

“รักนะครับ” (บิ๊ก) / “รักมากกว่าครับ” (แทน)

ตอนเช้าพอผมเจอแชมป์ที่บ้านมันหลังจากจอดน้องถ่านเสร็จ ระหว่างที่เดินเข้าโรงเรียนพร้อมมัน ผมจึงไม่ลืมที่จะชวนไปดูการแข่งขันบาสฯ วันเสาร์นี้

“กูไม่ไปวะ” อ้าว...แชมป์ มึงจะไม่เชียร์แฟนมึงหรือไง

“ไมวะไอ้แชมป์ แฟนมึงลงแข่งทั้งที” แชมป์มีสีหน้าดูกลัวๆ อย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะกัดแซนวิชแล้วเคี้ยวเร็วมาก

“กูไม่กล้าดู กลัวทีมแฟนกูแพ้” แชมป์พูดขณะที่เคี้ยวอยู่เต็มปาก

“คิดมากไปเปล่า ไปดูกีฬา ไม่ได้ไปดูแฟนโดนประหาร” แชมป์ทำหน้าคิดมาก

“ถ้าแฟนกูแพ้ กูเสียใจ กูกลัวเสียใจ แฟนกูหวังกับการเข้าชิงมาก กูไม่อยากเห็นแฟนกูเสียใจ” ใบหน้าจริงจังของแชมป์ ทำให้ผมพอเข้าใจได้

“แต่...ถ้ามึงไปดู กูก็ไปวะ” แชมป์ปิดท้ายและไฮไฟว์แปะมือกับผมเป็นอันโอเค

ผมเชื่อว่าเสาร์นี้ชัยชนะต้องเป็นของแฟนเราทั้งคู่แน่นอน

………………..

รอบรองชนะเลิศของการแข่งระดับประเทศก็มาถึง แข่งกันที่สนามกีฬาแห่งชาติ ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อยกับการแข่งขันวันนี้ โค้ชเรียกตัวพี่เจมส์ที่พึ่งจบออกไป กลับมาช่วยพวกเราเก็บตัวซ้อม และพร้อมลงสนามให้ในสองนัดสุดท้ายนี้ (ถ้าเราได้เข้าชิง) แต่ตอนนี้ เป็นเวลาก่อนที่นักกีฬาทั้งสองโรงเรียนจะต้องลงสนามนั้น พอจะมีเวลาที่ให้ผมกับบิ๊กอยู่ด้วยกัน รวมถึงไบรท์กับแชมป์ด้วย เราทั้งคู่ต่างแยกไปหลบมุมอยู่ด้วยกันสักครู่ ก่อนที่จะต้องไปรวมตัวกันที่ห้องแต่งตัว

“ตื่นเต้นไหม” บิ๊กถามผม ขณะที่เราอยู่ริมทางเดินหลังสนามที่ลับตาคน ตอนนี้ผมอยู่ในชุดเสื้อแขนยาวผ้าร่มลายสัญลักษณ์โรงเรียน กับกางเกงกีฬาขายาว รองเท้าผ้าใบ กำลังโดดเป็นจังหวะไปมากับพื้นช้าๆ

“นิดหน่อยอะ ทุกครั้งที่เราจะแข่ง เราจะโดดแบบนี้เรื่อยๆ เพื่อให้ตัวเองพร้อมแหละ” บิ๊กยืนดูผม เหมือนคิดอะไรนิดหน่อย

“ต่อยเรียกสมาธิกันไหม” บิ๊กชวนผมผ่อนคลาย ผมหยุดกระโดด ก่อนจะพยักหน้าให้ แล้วผมเริ่มกระโดดเป็นจังหวะแบบเดียวกับนักมวยแบบที่บิ๊กเคยสอน ผมตั้งการ์ดพร้อม ส่วนบิ๊กก็ยกฝ่ามือขวาในมุมที่สามารถต่อยได้เสมือนเป็นการล่อเป้า

ผมออกหมัดซ้าย ขวา ฮุค สลับกับผมตวัดมือให้หลบ แล้วต่อยเป็นจังหวะแบบนี้ อยู่ห้านาทีได้ พอให้มีเหงื่อซึมๆ เล็กน้อย มันทำให้ผมสดชื่นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก บิ๊กหยิบผ้าขนหนูที่ผมเตรียมไว้มาเช็ดเหงื่อที่หน้ากับคอผม

“สู้เค้านะครับ เราเป็นกำลังใจให้ข้างสนาม ไม่ว่าจะชนะหรือแพ้ แฟนผมเก่งที่สุดแล้ว” บิ๊กเช็ดเหงื่อที่คอกับหน้าของผมเสร็จ บิ๊กดึงผมไปกอดไว้สักครู่

“เราต้องชนะแน่นอน แฟนมาเชียร์ทั้งคน” ริมฝีปากของเราสองคนจุมพิตซึ่งกันและกัน ก่อนจะแยกออก แล้วผมก็ได้เวลากลับไปห้องแต่งตัว แล้วฝั่งไบรท์กับแชมป์ละ?

“นี่...ห้ามแพ้นะรู้เปล่า” ผมกำลังย้ำไบรท์แบบชัดเจน แต่ไบรท์ดูไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด

“แชมป์บอกเราว่าห้ามแพ้รอบที่ 20 แล้ว” ก็กลัวหัวทื่อๆ ของนายจะจำไม่ได้ไงว่า เรามาเชียร์ให้ชนะ

“กลัวคนแถวนี้บื้อ เล่นแล้วแพ้จะไม่คุยด้วยเลย” กอดเราจากข้างหลังไมไบรท์

“เราไม่ทำให้แฟนผิดหวังหรอกครับ” ผมกลัว...รู้ไหม

“ไบรท์...เรากลัวนายแพ้ เราไม่กล้ามาดูด้วยซ้ำ” ผมหันไปกอดไบรท์แน่นๆ หลับตาแน่น ไม่กล้ามองเลย

“เราจะทำให้ดีที่สุด ไม่ทำให้แชมป์ผิดหวังนะ สัญญาครับ” ผมพยักหน้ารับรู้สัญญาของไบรท์ แล้วผมก็ปล่อยไบรท์ออก ก่อนที่ไบรท์จะเดินกลับไปห้องแต่งตัว ส่วนผมกลับไปหาบิ๊กที่สแตนผู้ชมแล้วแหละ

………………..

“ไอ้แชมป์ ทางนี้” ผมเจอแชมป์กำลังหาที่นั่งอยู่ คนดูหลักๆ เป็นนักเรียนจากโรงเรียนของแทนกับโรงเรียนคู่แข่งวันนี้ รวมถึงพ่อ แม่ ผู้ปกครองของนักกีฬาทั้งสองโรงเรียน แล้วทั้งสองทีมก็เดินลงสนาม พร้อมกับเสียงโฆษกที่เริ่มพากย์เกมนี้

ควอเตอร์แรกเริ่มขึ้น ทีมของแทนตกเป็นรองอย่างเห็นได้ชัด บอลช้ากว่าทุกจังหวะ ความคล่องตัวของผู้เล่นสูงกว่า แต่การเข้าบีบพื้นที่ของทีมแทน พอจะช่วยให้หลายลูกไม่เป็นคะแนน แล้วอาศัยจังหวะรีบราวน์ โต้กลับเร็วเอา ความน่าอึดอัดของเกมนี้ที่ผมรู้สึกได้คือ ลูกสามคะแนนของแทน ยังไม่แม่นพอสำหรับการสร้างโอกาสให้กับทีม จบควอเตอร์แรก แต้มโรงเรียนแทนอยู่ที่ 6 แต้ม อีกฝ่ายอยู่ที่ 12 แต้ม

ผมกับแชมป์ต่างไม่พูดอะไร ได้แต่เป็นกังวลกันกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เป็นไปตามคาด คู่แข่งเราโหดสมกับเป็นเต็งหนึ่งจริงๆ ทุกความคิดที่ผมและทีมคิดจะเคลื่อนไหว อีกฝ่ายจะไวกว่าหนึ่งก้าวเสมอ นั่นทำให้เกมอึดอัดมาก และเรื่องที่น่าแปลกใจคือ โค้ชไม่ขอเวลานอกเลยสักนิด ปล่อยให้พวกผมเล่นจบจบครึ่งแรกได้

“เอาละ ฟังนะ ทุกคนเห็นแล้วใช่ไหมว่าอีกฝ่ายเร็วมากขนาดไหน แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีจุดอ่อน วันนี้อีกฝ่ายไม่ได้ใช้เซ็นเตอร์ตัวจริงลง ฉะนั้นแล้ว พยายามเจาะตรงกลางเป็นหลัก ถ้าหลุดเข้าวงใต้แป้นได้ ให้พลิกส่งหรือหลอกทำแต้มเป็นการเรียกฟลาว์ได้อีกทาง ละก็...ภัทร เธอไม่ต้องกลัวเซ็นเตอร์คนนี้นะ ถ้าเธอหามุมยิงไม่เจอ หลอกให้หัวหมุนสักหน่อย ก็มีมุมยิงแล้ว จำที่ซ้อมได้ใช่ไหม” ผมพยักหน้านึกออก ในขณะที่ทั้งทีมมีสีหน้าที่ดีขึ้นทันที

ควอเตอร์ที่สองเริ่มขึ้น เราดึงบอลให้อยู่กับมือนานที่สุด และเจาะเข้ากลางมากขึ้น การส่งบอลระยะสั้น เพื่อพาบอลไปตรงกลาง ช่วยดึงความสนใจ แล้วค่อยโยนกลับไปหาอีกมุมสนาม เพื่อให้ผมหรือไบรท์ ช่วยกันยิงจากวงนอก และนั่นช่วยให้คะแนนของเราไล่ขึ้นมาได้ชัดเจนขึ้น จบควอเตอร์นี้ เรามีแต้มอยู่ 18 อีกฝ่ายมีอยู่ 20

“ทุกคนทำได้ดีมาก อีกฝ่ายจะส่งเซ็นเตอร์ตัวจริงลงแล้ว นี่เป็นเวลาสำคัญ อย่าพยายามตัดบอลอีกฝ่าย แต่บีบให้อีกฝ่ายต้องเลือกมุมยากๆ ที่จะทำคะแนนให้มากที่สุด ที่เหลือ เดี๋ยวไปว่ากันที่ควอเตอร์สุดท้ายนะ” โค้ชเปลี่ยนตัวเอาน้องไมค์ ม.4 มาเล่นเป็น Forward แทนพี่ซีที่กล้ามเนื้อกระตุกจนวิ่งต่อไม่ได้ และนี่เป็นการลงสนามครั้งแรกของน้องด้วย

ควอเตอร์ที่สามเริ่มขึ้น น้องไมค์ไม่ตื่นสนาม เล่นนิ่งมากด้วยความที่ตัวเล็กกว่าพี่ซี ทุกครั้งที่ได้บอลแล้วพาเข้าเขตตรงกลางได้ อีกฝ่ายเหมือนกำลังเล่นเกมแมวจับหนู และน้องช่วยป้อนลูกสวยๆ ให้ทั้งพี่เจมส์ ผม ไบรท์ ยิงคะแนนได้มากขึ้น แถมเรียกฟาลว์ให้บ่อย พี่ลี มือยิงจุดโทษของทีมสามารถทำแต้มได้ถึง 3 คะแนนจากจุดโทษทั้งหมดสองครั้ง แต้มทีมผมตอนนี้อยู่ที่ 38 เท่ากับอีกฝ่ายแล้ว และการขอเวลานอกจากอีกฝ่ายก็เกิดขึ้น

“ทำได้ดีมากทุกคน ขอย้ำนะปัญหาของอีกฝ่ายตอนนี้คือเซ็นเตอร์ ปิดตายได้ ทุกอย่างคือจบ และอีกเรื่องที่ห้ามประมาท อย่าให้มือทำแต้มของอีกฝ่ายมีพื้นที่เล่นเชียวนะ ไม่งั้นลูกง่ายๆ จะยากทันที” โค้ชย้ำก่อนที่เราทั้งหมดจะกลับไปเล่นห้านาทีสุดท้ายของควอเตอร์สามให้จบ

ห้านาทีสุดท้ายของควอเตอร์สาม เป็นไปตามคาด บอลถูกถ่ายแบบไกลๆ เน้นข้ามฝั่งมากขึ้น โดยอาศัยความเร็วของการ์ดทั้งสองข้างพาขึ้นไปทำแต้ม การบีบให้ส่งเข้ากลางของเราเริ่มไม่ได้ผลเท่าไหร่ แต่การส่งบอลไกล ก็ทำให้เราพอจะดักจังหวะมาทำแต้มได้บ้าง จบควอเตอร์สาม แต้มอยู่ที่ 46 เท่า

“อีกฝ่ายจะเร่งเกมแน่นอน ขึงเกมรับเราให้แน่นๆ รอจังหวะที่อีกฝ่ายหลุดแล้วสวนกลับ แต่ลูกไหนที่เป็นเราเริ่มเล่น เน้นให้เป็นคะแนนทุกลูกด้วยนะ ไม่งั้นเราที่เราทำมาทั้งสามควอเตอร์จะเสียเปล่า...มาสร้างประวัติศาสตร์เข้าชิงกันนะ” ทุกคนทั้งทีมตอนนี้ฮึกเหิมมาก ในขณะที่อีกฝ่ายเองดูจะเครียดที่เกมไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

เราต้องชนะและได้เข้าขิงให้ได้ เหลืออีกแค่นิดเดียว

………………..

ไม่น่าเชื่อว่า เวลาแค่ 30 นาที จะทำให้ผมเครียดและนั่งอยู่กับที่แทบไม่ติดได้ขนาดนี้ แชมป์นี่ยิ่งแล้วใหญ่ กำมือจนเส้นเลือดหลังมือขึ้นชัดมาก ควอเตอร์ที่สี่เริ่มขึ้นแล้ว คู่แข่งของแทนดูจะวิ่งมากขึ้น บางจังหวะแอบเล่นหนักใส่แทน จนการเป่าฟลาว์จากทั้งสองฝ่ายเริ่มมากขึ้น

“กูไม่อยากดูเลยวะ” แชมป์เอยขึ้นในขณะที่แต้มของทีมแทนตามหลังอีกฝ่ายอยู่ 1 แต้ม

“กูเชื่อว่าแฟนเราชนะวะ สูสีขนาดนี้” แขมป์ไม่ตอบอะไร นอกจากสายตาตึงๆ แบบที่เวลามันกำลังทำข้อสอบอยู่

เกมควอเตอร์สุดท้ายตอนนี้เหลืออีกห้านาที ทุกอย่างสูสีจนดูไม่ออกว่าใครจะชนะ ผมเห็นแทนถูกประกบทุกครั้งที่ได้บอล จนแฟนผมขยับตัวทำแต้มให้ดีกว่านี้ไม่ได้ แต่ลูกยิงสามแต้มจากภาวะถูกบีบพื้นที่ ก็ยังพอมีให้เห็นบ้าง ตอนนี้เหลืออีกแค่สองนาทีสุดท้าย แต้มเสมอกันอยู่ที่ 60 เท่า

สองนาทีสุดท้าย เป็นไปด้วยความอึดอัดยิ่งกว่าเดิม ต่างฝ่ายต่างระวังตัวมากขึ้น เน้นความชัวร์มากขึ้น ไม่มีใครกล้ายิงถ้าไม่ขัวร์ และไม่มีใครกล้าทำฟลาว์ในเวลานี้

ผมอยากรู้ว่า ในใจแฟนผมตอนนี้คิดยังไง....

สองนาทีสุดท้าย...ผมมองทุกคน ทั้งไบรท์ พี่เจมส์ พี่ลี และน้องไมค์ ทุกคนต่างเหนื่อยและเริ่มเคลื่อนไหวไม่ออก พวกเราใช้แรงวิ่งให้ทันความเร็วอีกฝ่ายทั้งเกม และในขณะที่เกมเข้าสู่ช่วงที่เครียดที่สุด พี่เจมส์ก็เปิดช่องให้เราสำเร็จ นั้นคือการรีบราวน์ลูกสามแต้มของอีกฝ่ายสำเร็จ แล้วโยนยาวให้ผมที่วิ่งนำไปคนเดียว ผมกระโดดขึ้นยัดแป้นสุดแรงเกิด แต้มโรงเรียนผมตอนนี้ 62 ต่อ 60 เหลืออีกนาทีเดียว พวกเราทุกคนใช้แรงทั้งหมดกับการวิ่งประกบให้อีกฝ่ายทำคะแนนไม่ได้ และเราก็วิ่งมากพอจนเวลาหมดลง

“เฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สุดยอดๆๆๆๆๆ” แชมป์ตะโกนลั่นกระโดดดีใจก่อน ในขณะที่ผมกอดคอมันโดดอยู่ตรงนั้นด้วยความสะใจ

“แฟนเราเก่งที่สุดวะ” แชมป์พยักหน้า แล้วกอดผมร้องไห้ซะงั้น

“กูกลัวฉิบหาย มึงรู้เปล่า” แชมป์น้ำตาอาบแก้มสลับหัวเราะดีใจ ผมอยากถ่ายหน้ามันตอนนี้เก็บไว้เผาในอนาคตจริงๆ

“ทำยังกับกูไม่เครียด เชี่ย” ผมกอดมันทั้งหัวเราะ ทั้งร้องไห้ ดีใจอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ

บอกแล้วไงมึง แฟนเราทั้งคู่เก่งพอ

………………..

เย็นวันจันทร์ ผมกับแทน และแชมป์กับไบรท์ เรานัดฉลองกันตอนหลังเลิกเรียนกันที่ร้านปิ้งย่างเจ้าประจำ ผมกับแชมป์ไปรอแถวสยามก่อน เพราะกว่าแฟนเราทั้งคู่จะซ้อมเสร็จ ก็ต้องมีอย่างน้อยหกโมงเย็นได้ เราทั้งคู่เลยเดินดูอยู่ในแผนกตุ๊กตาของสยามพารากอน

“บิ๊ก บิ๊ก” ใครเรียกผม ผมหันไปมาตามที่มาของเสียง ไอ้แชมป์เองก็หันด้วย แล้วเจ้าของเสียงก็เดินมาหา

“มาซื้อของเหรอคะ” แก้ว แฟนไอ้ตั้มนั้นเอง

“อ้อ ครับ แล้วไม่ได้มากับตั้มเหรอ” ผมว่าเพื่อนผมแทบจะตัวติดกันกับแก้วอยู่แล้ว ดูจาก Instagram ของตั้มมัน มีแต่รูปคู่ตลอด
 
“เดี๋ยวตั้มมาอะ นี่แชมป์ปะคะ” แชมป์พยักหน้าให้เป็นคำตอบ
 
“แก้ว แฟนตั้มซินะครับ” แชมป์ไม่เคยเจอ แต่คงจำหน้าได้อยู่

“บิ๊กมาซื้อตุ๊กตาเหรอ” ผมพยักหน้าให้ ในขณะที่หันกลับไปดูของอย่างไม่สนใจแก้วนัก ผมมองหาไอ้แชมป์ แต่ไอ้แชมป์หายไปไหนตอนไหนวะ

“บิ๊กรู้เปล่าว่าตั้มเค้าชอบตุ๊กตาแบบไหนอะ” ผมหยิบกระต่ายหูยาวหลากสีมาดู

“ไม่แน่ใจอะ ถ้าจำไม่ผิดคงเป็น Stitch นะ” แก้วพยักหน้าอยู่สักครู่

“บิ๊ก ขอยืมมือถือได้ปะ คือ เครื่องเราแบตหมด จะโทรหาตั้มหน่อย” ผมนิ่งๆ ไปสักครู่ พยักหน้า แล้วหยิบ iPhone ผมมาปลดล็อคแล้วโทรหาตั้ม ก่อนจะส่งให้แก้วไปรอสาย

“แชมป์ ไปไหนของมึงวะ” แชมป์เดินกลับมาหลังจากผมหาไม่เจอ

“พม่าบุกวะ แต่ไปถึงห้องน้ำแมร่งเต็ม กูหายปวดเลย” ไอ้นี่...ผมหันกลับไปอีกที แก้วยื่นมือถือผมคืนมา

“นัดกับตั้มแล้ว ขอบคุณที่ให้ยืมนะ เดี๋ยวแก้วไปดู Stitch ตรงนั้นก่อนนะ บายๆ” ผมยิ้มโบกมือลาให้ ก่อนที่แก้วจะเดินไป

“ไอ้บิ๊ก มึงเป็นอะไรเปล่าวะ” ผมรู้สึกตกใจเล็กน้อย ผมมองแก้วเดินไปจนค้างเลยเหรอ

“แชมป์ กูบอกตรงๆ กูไม่อยากเจอแฟนไอ้ตั้มเลยวะ” แชมป์ทำหน้าสงสัย

“กูรู้สึกเหมือนโดนผู้หญิงคนนี้สะกดจิต” ผมเดินออกมาจากแผนกตุ๊กตาตรงนั้น

“มึงแพ้คนสวยเปล่าเถอะ” ไม่ใช่โว้ยไอ้แชมป์

“กูไม่ชอบสายตาที่แก้วมองกูวะ บอกไม่ถูกว่าเค้ากำลังคิดอะไรกับกู” ไอ้แชมป์ตบไหล่ผม

“เสือย่อมเห็นเสือ มึงเป็นเสือมาก่อน มึงก็ต้องรับมือได้วะ” ผมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“กูรักแฟนกูมาก มึงก็รู้ใช่ปะแชมป์ กูเลยไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้ใกล้กับกูมาก” แชมป์พยักหน้าเข้าใจ

“บางที เราสองคนต้องเปิดตัวแฟนให้ไอ้ตั้มกับโจมันรู้ได้แล้วแหละ ไม่งั้นเรื่องยุ่งๆ อาจตามมาเร็วๆ นี้ก็ได้” แชมป์มันก็พูดถูกของมัน

“มีจังหวะเมื่อไหร่ จัดเลยวะ แต่ตอนนี้กูหาจังหวะไม่เจอจริงๆ เชี่ยตั้มแมร่งก็ติดแฟนสุดๆ ที่กลุ้มกว่าก็ไอ้เชี่ยโจแมร่งก็ผีเจาะปากมาพูด เกิดแมร่งคะนองปาก แซวพวกเราเละตายห่าไม่พอ เราสองคนได้กลายเป็นประเด็นประจำรุ่นนะเว้ย” แชมป์ยังหน้าเจื่อน ยิ้มแหยๆ

“แต่ที่แน่ๆ ไปหารางวัลให้แฟนเรากันก่อนดีกว่าวะ” เออ นั่นซิ มาหาของ ก็ต้องได้ของกลับไปซิวะ

ผมคิดมากอีกแล้ว เธออาจมองผู้ชายแบบนั้นเป็นปกติ ไม่ได้มาหว่านเสน่ห์หรืออะไรกับผมหรอก ผมนั่นแหละที่คิดมากไปเองละมั่ง แต่จะให้ดี ผมก็ควรอยู่ห่างๆ เข้าไว้ดีกว่า

**********

บทที่ 39 จะเดินทางมาถึงรอยร้าวอื่นๆ ที่ทำให้เพื่อนไม่ไว้ใจ แฟนกันไม่ไว้ใจ ปัญหาที่บิ๊กกำลังจะต้องเจอ หนักหนายิ่งกว่าที่คิดแน่นอนครับ

บทที่ 39 เจอกันวันจันทร์บ่ายๆ ก่อนบ่ายสามครับ 

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 38 (หน้าที่ 17 : Update 15/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 15-05-2015 15:55:23
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 38 (หน้าที่ 17 : Update 15/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Doranaii ที่ 15-05-2015 15:59:22
โฮ่ยยยย ทำไมมันลุ้นอะไรแบบนี้ :ling1: :ling1: :ling1:
เรื่องนี้ แทนไม่ผิดอะไรใช่ไหมคนเขียน แล้วแก้แค้นของบิ๊กนี่แก้แค้นใครอะ :z10: :z10:
แล้วอิป้านั่น โทรไปหาตั้มจริงเหรอ คงไม่เป็นอย่างที่ผมคิดนะ
โอ้ยยยย ไม่อยากคิดถึงตอนต่อไป ถ้าเป็นแบบที่ผมคิด ผมสงสารแทนจัง :hao5: :hao5: :hao5:
ไม่อยากเสียน้ำตาเลยคนเขียน เป็นกำลังใจให้นะครับ   :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 38 (หน้าที่ 17 : Update 15/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 15-05-2015 16:04:20
ที่บิ๊กดูกระสับกระส่ายแบบนี้ เป็นเพราะว่า
'บิ๊กกลัวใจตัวเองใช่ไหมคะ?' หนักแน่นหน่อยดิ ที่บิ๊กแสดงออกอยู่นี้มันอาการของคนที่พร้อมจะ หวั่นไหว ไปกับแก้วชัดๆ เลยนะ (ตอนนี้บิ๊กทำให้เราคิดขึ้นมาได้แวบหนึ่งเลยค่ะว่า ถ้าบิ๊กยังไม่เจอกับแทน บิ๊กก็พร้อมจะที่ไปกับแก้วทันทีเลยเหมือนกัน) เพราะถ้าว่ากันตามจริงแล้ว ต่อให้แก้วจะเก่งกาจในการปั่นหัวใครต่อใครมากสักแค่ไหน แต่ถ้าตัวบิ๊กมั่นคงเสียอย่างปัญหาก็คงจะไม่เกิดขึ้นมาหรอกค่ะ แต่ก็อย่างว่าล่ะนะคะ ตราบใดที่เรายังได้ชื่อว่าเป็นมนุษย์ รัก โลภ โกรธ หลง มันก็คือของคู่กันเป็นธรรมดา เอาเป็นว่าจากนี้ไปก็สู้ๆ แล้วกันนะคะทุกคนเลย~ :กอด1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 38 (หน้าที่ 17 : Update 15/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 15-05-2015 18:13:20
นางได้เบอร์ไปแล้วววววว ว้ายยย ยยยย  :hao7:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 38 (หน้าที่ 17 : Update 15/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 15-05-2015 18:54:06
หวั่นไหวสินะบิ๊ก  อันนี้เข้าใจนะเพราะว่าบิ๊กก็ชอบหญิงมาตลอด  แต่ความรักที่ผูกบิ๊กไว้กับแทน บิ๊กคงกลัวใจตัวเอง เคยเจอมานะเพื่อนผู้ชายแต่งงานแล้วรักเมียมากแล้วมาเจอผู้หญิงที่ทำงานอ่อย  เพื่อนผู้ชายก็ยุแต่เขาพยายามหลีก เขาบอกเราว่าถ้าธรรมดาก็โอเคนะ แต่ถ้าถึงตัวก็ไม่แน่เหมือนกันกลัวใจตัวเอง เพื่อนบอกไว้

แก้วท่าทางจะอยากได้บิ๊ก สงสัยจะทำอะไรที่เสี้ยมเพื่อนชนเพื่อน เมื่อกี้นางเอามือถิอบิ๊กโทรหาตัวเอง สงสัยได้ไลน์ได้อะไรไปหมดแล้วมั๊ง  ถ้าตั้มเช็คขึ้นมาก็อ้างได้ว่าบิ๊กเข้าหาก่อน  โอ๊ย  ปวดตับรอ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 38 (หน้าที่ 17 : Update 15/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 15-05-2015 19:01:48
โปรยไว้ซะคนอ่านกลัวเลย แต่งหวานๆ ได้เก่งขนาดนี้ กลัวว่าดราม่าจะเก่งยิ่งกว่า ><'
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 38 (หน้าที่ 17 : Update 15/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 15-05-2015 20:20:18
รอตอนต่อไป
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 38 (หน้าที่ 17 : Update 15/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 15-05-2015 21:56:49
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 38 (หน้าที่ 17 : Update 15/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 15-05-2015 23:10:34
ลุ้นทุกลมหายใจ.....เหนื่อยน๊า~~~~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 38 (หน้าที่ 17 : Update 15/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 16-05-2015 02:02:02
แวะมาบอกว่า บทที่ 41 เสร็จแล้วครับ บทที่ 42 กำลังเขียนอยู่ จะเป็นจุดแตกหักที่ทำให้บิ๊กทำได้ทุกอย่าง เพื่อเอาคืนกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

แบบที่ไม่สนว่าใครจะเจ็บ จะเสียใจ เพราะบิ๊กจะทำทุกอย่าง เพื่อแก้แค้นต้นเหตุของปัญหานี้ แบบชนิดจำไม่ลืมกันแน่นอน

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 38 (หน้าที่ 17 : Update 15/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 16-05-2015 02:06:00
เราพร้อมกับดราม่าแล้ว ผ้าเช็ดหน้าพร้อม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 38 (หน้าที่ 17 : Update 15/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 17-05-2015 01:56:49
เราพร้อมกับดราม่าแล้ว ผ้าเช็ดหน้าพร้อม

พร้อมแล้วใช่มะครับ^^""

--------------------------------

บทที่ 42 ตอนนี้กำลังเขียนไปได้ 60% แล้วนะครับ เป็นบทที่บิ๊กถึงคราวจนมุม และทุกอย่างแย่ถึงที่สุดอย่างเป็นทางการละครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 38 (หน้าที่ 17 : Update 15/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 18-05-2015 14:42:14
:pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

โฮ่ยยยย ทำไมมันลุ้นอะไรแบบนี้ :ling1: :ling1: :ling1:
เรื่องนี้ แทนไม่ผิดอะไรใช่ไหมคนเขียน แล้วแก้แค้นของบิ๊กนี่แก้แค้นใครอะ :z10: :z10:
แล้วอิป้านั่น โทรไปหาตั้มจริงเหรอ คงไม่เป็นอย่างที่ผมคิดนะ
โอ้ยยยย ไม่อยากคิดถึงตอนต่อไป ถ้าเป็นแบบที่ผมคิด ผมสงสารแทนจัง :hao5: :hao5: :hao5:
ไม่อยากเสียน้ำตาเลยคนเขียน เป็นกำลังใจให้นะครับ   :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

แทนผิดไหม...ต้องบอกว่า สิ่งที่แทนเห็น ทำให้แทนเข้าใจบิ๊กเป็นไปตามที่เห็นนั่นละครับ

ส่วนโทรไปหาตั้มไหม อันนี้คำตอบอยู่ในตอนถัดๆ ไปครับผม^^

และ...ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ

ที่บิ๊กดูกระสับกระส่ายแบบนี้ เป็นเพราะว่า
'บิ๊กกลัวใจตัวเองใช่ไหมคะ?' หนักแน่นหน่อยดิ ที่บิ๊กแสดงออกอยู่นี้มันอาการของคนที่พร้อมจะ หวั่นไหว ไปกับแก้วชัดๆ เลยนะ (ตอนนี้บิ๊กทำให้เราคิดขึ้นมาได้แวบหนึ่งเลยค่ะว่า ถ้าบิ๊กยังไม่เจอกับแทน บิ๊กก็พร้อมจะที่ไปกับแก้วทันทีเลยเหมือนกัน) เพราะถ้าว่ากันตามจริงแล้ว ต่อให้แก้วจะเก่งกาจในการปั่นหัวใครต่อใครมากสักแค่ไหน แต่ถ้าตัวบิ๊กมั่นคงเสียอย่างปัญหาก็คงจะไม่เกิดขึ้นมาหรอกค่ะ แต่ก็อย่างว่าล่ะนะคะ ตราบใดที่เรายังได้ชื่อว่าเป็นมนุษย์ รัก โลภ โกรธ หลง มันก็คือของคู่กันเป็นธรรมดา เอาเป็นว่าจากนี้ไปก็สู้ๆ แล้วกันนะคะทุกคนเลย~ :กอด1:

บิ๊กมั่นคงครับ^^ แต่สิ่งที่แก้วเป็นและส่งรัศมีมา ทำให้บิ๊กเองก็ไม่แน่ใจและไม่ไว้ใจกับทุกสิ่งครับผม

งานนี้บิ๊กเสียเชิงแน่นอนครับ

นางได้เบอร์ไปแล้วววววว ว้ายยย ยยยย  :hao7:

ได้ไปไหม ต้องมาดูกันครับ^^

หวั่นไหวสินะบิ๊ก  อันนี้เข้าใจนะเพราะว่าบิ๊กก็ชอบหญิงมาตลอด  แต่ความรักที่ผูกบิ๊กไว้กับแทน บิ๊กคงกลัวใจตัวเอง เคยเจอมานะเพื่อนผู้ชายแต่งงานแล้วรักเมียมากแล้วมาเจอผู้หญิงที่ทำงานอ่อย  เพื่อนผู้ชายก็ยุแต่เขาพยายามหลีก เขาบอกเราว่าถ้าธรรมดาก็โอเคนะ แต่ถ้าถึงตัวก็ไม่แน่เหมือนกันกลัวใจตัวเอง เพื่อนบอกไว้

แก้วท่าทางจะอยากได้บิ๊ก สงสัยจะทำอะไรที่เสี้ยมเพื่อนชนเพื่อน เมื่อกี้นางเอามือถิอบิ๊กโทรหาตัวเอง สงสัยได้ไลน์ได้อะไรไปหมดแล้วมั๊ง  ถ้าตั้มเช็คขึ้นมาก็อ้างได้ว่าบิ๊กเข้าหาก่อน  โอ๊ย  ปวดตับรอ

ความรักที่บิ๊กมีให้แทน มั่นคงครับ แต่งานนี้บิ๊กเสียเชิงผู้หญิง และก็ แก้วเองก็เป็นต้นเหตุสำคัญของการแตกหักนี่แหละครับ

โปรยไว้ซะคนอ่านกลัวเลย แต่งหวานๆ ได้เก่งขนาดนี้ กลัวว่าดราม่าจะเก่งยิ่งกว่า ><'

แต่งไม่เก่งหรอกครับ แหๆ แต่จะพยายามทำให้ดีนะครับ^^

รอตอนต่อไป

กำลังลงให้นะครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณครับผม^^

ลุ้นทุกลมหายใจ.....เหนื่อยน๊า~~~~

ไม่เหนื่อยแน่นอนครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

------------------------

ตอนนี้เขียนถึงบทที่ 43 แล้วครับ ก็ เป็นบทที่บิ๊กจะเหี้ยมกับทุกเรื่อง และลงมือล้างแค้นกับทุกคนที่ทำให้เจ็บ แบบชนิดที่...ไม่มีใครคิดว่าจะทำถึงขนาดนี้ ไม่มีความเมตตาและลดละครับ

ประมาณบทที่ 45 จะปิดฉากเทอม 1 ของ ม.5 พร้อมกับการประหารตัวละครที่บิ๊กลงมือจัดการชนิด...จำไม่ลืมแน่นอนครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 18-05-2015 15:11:36
บทที่ 39 มาแล้วครับ รอยร้าวเกิดขึ้นแล้ว และบางจุดก็เริ่มแตกแล้วด้วยครับ บอกได้แค่ บิ๊กงานเข้า และจะเข้าต่อไปไม่หยุดในบทถัดไปจากนี้ครับ

มาดูกันต่อเลยครับ^^

***********

Chapter 39

ผมแทบไม่อยากทำการบ้าน ไม่อยากทำไรเลย กลับมาจากเลี้ยงฉลองแทนกับไบรท์แล้ว อาบน้ำเสร็จ ผมพุ่งไปที่เตียงทันที จนแทนเองก็ต้องเดินมาดูว่าผมไม่สบายหรือเปล่า ตอนนี้ผมนอนกอดหมอน หน้าคว่ำ รักหมอนมากเป็นพิเศษสุดๆ

“กินเยอะไปเปล่าเนี่ย” แทนพยายามเขย่าให้ผมพลิกตัวมา

“เปล่าๆๆ มันง่วงอะ ดีนะ ไม่มีการบ้านต้องทำ” ผมพลิกตัวกลับมา แล้วขยับไปนอนตักของแทน

“จริงนะ เดี๋ยวเราลุกไปเช็ค ถ้ามีนะ จะลากมาทำเลย” ผมยักคิ้วแถมให้ ก่อนที่แทนจะลุกไปตรวจกระเป๋าผม

“ไม่มีจริงด้วย” เสียงแทนตะโกนมา ก่อนที่ตัวจะเดินกลับมาห้องนอนหลังจากตรวจกระเป๋าผมเสร็จ

“เห็นไหมๆๆ งั้นนอนเถอะ” ผมดึงแทนมากอดลงเตียง คร่อม แล้วจักจี้ซะเลย แต่...โทรศัพท์ดัง เวลานี้หนึ่งในสี่ตัวผมมันมีเรื่องหรือไง ผมผละจากแทนเดินไปหา iPhone ผมที่โต๊ะทำงานนอกห้องนอน เบอร์ใครวะ...

“ฮัลโหล สวัสดีครับ” ผมทักทายตามมารยาทที่ดีก่อน

“บิ๊กใช่มะคะ” เสียงคุ้นมาก เหมือนคุยมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา...หรือว่า...

“เออ นั่นใครครับ” จริงๆ ผมรู้แล้วแหละว่าน่าจะเป็นแก้ว แต่...ผมขอแกล้งทำเป็นไม่รู้ละกัน

“แก้วไงคะ” ผมเตรียมคำถามต่อไปไว้แล้ว

“แล้ว ได้เบอร์มาตอนไหนละครับ” ผมไม่อยากคิดเลยว่า เมื่อเย็นนี้ แก้วทำอะไรกับมือถือผม

“ก็ จะโทรมาขอบคุณที่ให้ยืมมือถืออะ ก็ โทรหาตั้มเสร็จ เลยบันทึกเบอร์ไว้ เห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทตั้ม จะได้ไว้ถามพฤติกรรมตั้มได้ไง” น้ำเสียงสดใสกับเหตุผลของแก้ว ทำให้ผมตอบอะไรต่อไม่ถูก

“ก็ เล็กน้อยนะ เดี๋ยวเราไปนอนก่อนละกันนะ บายครับ” ผมรีบวาง แล้วกลับไปทิ้งตัวข้างๆ แทน

“เป็นไรเปล่าครับ” แทนคงมองออกว่าสีหน้าผมแอบไม่ปกติ ผมยิ้มให้ แล้วซุกที่ตักแทนเหมือนเดิม

“ไม่เป็นไรครับ เราง่วงแล้ว นอนเถอะ นะๆ” ผมขยับตัวไปที่หมอน แล้ววางมือถือไว้ข้างๆ หัวเตียง ก่อนที่แทนจะดับไฟลง แล้วผมก็ให้อกเป็นหมอนหนุนของแทนอย่างที่ทุกคืนนอนด้วยกัน

ผมควรรีบตัดไฟแต่ต้นลมกับเรื่องนี้ซินะ...

………………..

เช้าก่อนเข้าห้อง ผมรีบไปส่งแทนเช้าหน่อย เพราะผมอยากไปพูดกับตั้มเรื่องแก้ว แต่ผมก็มาเช้าไป เพราะตอนนี้ตั้มยังมาไม่ถึงเลย นั่นยิ่งทำให้ผมยิ่งกังวลมากขึ้น

“ไอ้บิ๊ก เป็นไรชองมึงวะ” โจเอาขวดน้ำเคาะหัวผม

“กูมีเรื่องต้องคุยกับไอ้ตั้มมัน” โจหยิบมือถือมาดู ก่อนจะส่งข้อความไปในกลุ่ม

“ตั้มมันบอกกำลังเดินมาห้อง มึงนี่ใจร้อนวะ” โจเดินไปหาเพื่อนอีกกลุ่มที่มุมห้อง ในขณะที่ผมไปรอที่หน้าห้อง สักครู่ ตั้มก็มาถึง
 
“มึงหากูเหรอ” ตั้มกำลังเก็บของที่โต๊ะ

“ออกไปคุยกับกูนอกห้องหน่อย” ตั้มพยักหน้าสักครู่ ส่วนผมออกไปรอหน้าห้องแล้ว

“มีเรื่องไรวะบิ๊ก” ตั้มเดินมากอดไหล่ผมขณะที่ยืนมองวิวจากระเบียงหน้าห้อง

“เมื่อวานแก้วโทรหามึงด้วยมือถือกูเปล่า” ตั้มถึงกับงงไปสักครู่

“มึงเจอแก้ว” ผมพยักหน้าให้กับคำถามตั้ม

“เค้าบอกว่ามือถือแบตหมด เลยยืมมือถือกูโทรหามึง” ตั้มมองผมด้วยสีหน้าที่ผมก็รู้สึกไม่ชอบนัก

“ไม่ได้โทร แต่มึงเจอแก้วได้ไง” น้ำเสียงตั้มเร่งคำถามเดิมให้ผมตอบ

“เมื่อวานกูเลือกของให้แฟนอยู่ที่พารากอน แล้วแก้วเดินมาทัก แล้วขอยืมมือถือกูโทรหามึง” สายตาของตั้มทำให้ผมอึดอัดขึ้นมา ก่อนจะนิ่งไปสักครู่

“เมื่อวานกูนัดกับแก้วไว้เรียบร้อยทั้งสถานที่และเวลา และไม่ได้เจอที่พารากอนด้วย” ตั้มเริ่มไม่มองหน้าผม

“กูบอกอะไรอย่างนะบิ๊ก กูจริงจังกับแก้วมาก” กูรู้ละ ทำไมมึงมองกูแบบนี้

“มึงไม่ไว้ใจกู?” ผมถามกลับตรงๆ ตั้มหันกลับมาพยักหน้าด้วยสีหน้าตึงเครียด

“กูไว้ใจมึง เพราะมึงเป็นเพื่อนกู” แล้วทำไมกูเล่าเรื่องนี้ มึงต้องทำหน้าเครียดใส่กูละ

“ถ้าไว้ใจกู ทำไมต้องมึงต้องเครียดใส่กูแบบนี้ละ” เหมือนตั้มกำลังจะระเบิดใส่ผม

“กูเกลียดสายตามึงที่มองแก้วตอนกูแนะนำให้มึงรู้จัก แล้วพอกูฟังเรื่องนี้ กูยิ่งรู้สึกมึงเจตนาไม่ดีกับแฟนกู” ผมเอามือวางบ่าไว้

“ก็เพราะกูเห็นมึงเป็นเพื่อน กูเลยมาถามมึง และบริสุทธิ์ใจพอที่จะบอกว่า กูไม่คิดอะไรกับแฟนมึงแน่นอน” ตั้มถอนหายใจสักครู่ ผมปล่อยมือลง

“แก้วเป็นผู้หญิงสวย มีเสน่ห์มาก มึงดูแลดีๆ ละกัน กูมีของกูแล้ว และกูรักมากด้วย” ผมทิ้งท้ายไว้ก่อนจะกลับเข้าห้องเพื่อรอสัญญาณกริ่งเรียกรวมเคารพธงชาติ

เรื่องนี้ท่าจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ซะแล้ว ผมต้องรีบทำอะไรสักอย่าง ก่อนที่ทุกอย่างจะไปกันใหญ่

………………..

การซ้อมบาสฯ สำหรับรอบชิงชนะเลิศ ที่จะเกิดขึ้นในเดือนหน้า เป็นไปอย่างเข้มข้น โค้ชกับพี่เจมส์ ติวเข้มจุดอ่อนเราทุกจุด ไม่ว่าจะการเคลื่อนที่ การส่งบอล และความแข็งแรงของร่างกาย และผลการแข่งอีกคู่ออกมาแล้ว โรงเรียนที่เป็นเต็งสอง คือคู่ชิงชนะเลิศกับเรา

“จะเป็นแชมป์นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ” ไบรท์ถึงกับบ่นหลังจากเอาน้ำราดตัวเมื่อซ้อมเสร็จแล้ว

“ใช่ซิ ได้ข่าวว่าเป็นแชมป์ไม่ง่ายนะ เพราะแฟนแชมป์แถวนี้ พยายามเหลือเกิน” ไบรท์เอาขวดน้ำเคาะหัวผม

“มุขหรือนี่ แหม่ๆๆ หมายถึงที่หนึ่งเว้ย” รู้แล้ว ก็เล่นบ้าง อะไรบ้างไง แล้วจู่ๆ ไบรท์ก็วิ่งไปเลย ผมมองไปทางที่ไบรท์วิ่งไป นั่นไง พูดถึงแชมป์ ก็มาจริงๆ

“แทนสวัสดี” ผมรับทักของแชมป์ที่ตะโกนมาทักผม

“วันนี้มารับแฟนเหรอคร๊าบ” แชมป์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และยื่นเกลือแร่ให้ไบรท์

“ดื่มดิ เหงื่อท่วมขนาดนี้” ไบรท์รับไปดื่มด้วยความดีใจ

“โอ้ยๆๆ สำลักความรักแถวนี้ ไปดีกว่า” ผมได้ทีขอเอาคืนไบรท์บ้าง

“เดี๋ยวไอ้บ้าพลังมารับแล้วแหละ เห็นวันนี้คุยกับอาจารย์ห้องดนตรีอยู่” ผมพยักหน้าโอเค

แชมป์กับไบรท์กลับกันไปละ ผมเช็ดเหงื่อ เปลี่ยนเสื้อ แล้วลงไปรอบิ๊กที่ข้างสนามบอลเหมือนเดิม รออยู่จนฟ้าเริ่มมืด บิ๊กก็ขับน้องถ่านมาจอดเรียบร้อย

“ขอโทษด้วยๆ วันนี้คุยกับอาจารย์นานไปหน่อย” บิ๊กเปิดกระจกหมวกทักทาย

“หิวแล้วๆ พาไปหม่ำเลยๆ” ผมใส่หมวกกันน็อคแล้วซ้อนท้าย

วันนี้ผมกับแทน ต่างมีการบ้านต้องไปทำกันยาวคืนนี้ KFC เลยกลายเป็นมื้อช่วยชีวิต ของวันนี้ ผมหิวมาก จนแทนหัวเราะที่ผมกินจนเลอะทั้งมือทั้งรอบปาก

“วันนี้ไปทำไรมา หิวขนาดนี้อะ” บิ๊กหยุดด้วยการดูดนิ้วสักครู่

“เช้าทะเลาะกับไอ้ตั้ม บ่ายสอบเก็บคะแนน เย็นคุยเรื่องงานจัดวงดนตรีของงานโรงเรียนอีก” หนักอยู่

“แล้วทะเลากับเพื่อนทำไมอะ” คำถามนี้ทำเอาบิ๊กถอนหายใจ

“เข้าใจอะไรกันผิดนิดหน่อยแหละ แต่เราไม่ได้ทำ เราก็ไม่อยากอธิบายมากว่าทำไม ยังไง ให้เวลามันตอบเองดีกว่า” บิ๊กหยิบเบอร์เกอร์มาเริ่มทานต่อ หลังจากทานไก่ไปสามชิ้นแล้ว

“ถ้าเราทำอะไรชัดเจน บริสุทธิ์ใจ ก็ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นแหละ อย่าคิดมากนะครับ” บิ๊กยิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะทานต่อไป แล้วมือถือบิ๊กก็ดังขึ้น บิ๊กวางเบอร์เกอร์ แล้วดูดนิ้วสักนิด ก่อนจะหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋านักเรียน แล้วมองมาที่ผม

“แป็ปนะ เดี๋ยวมานะครับ” บิ๊กเดินไปที่อ่างล่างมือของร้าน แล้วใช้ไหล่หนีบมือถือ ก่อนจะล้างมือ แล้วเดินออกไปคุยนอกร้าน

ปกติ บิ๊กจะคุยมือถือต่อหน้าผมตลอด สายนี้คงจำเป็นจริงๆมั่ง...

………………..

โทรศัพท์เบอร์ที่โทรมาหาเนี่ย ผมคุยตรงหน้าแทนไม่ได้จริงๆ แก้วโทรหาผมอีกแล้ว...

“สวัสดีครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมอยากตัดบทวาง แต่เกิดมีเรื่องอะไรต้องช่วยจริงๆ เดี๋ยวจะไม่ดีซะเปล่า

“แก้วรอตั้มมาหาอะคะ แต่ป่านนี้ตั้มยังไม่มาเลย และตอนนี้แก้วหา Taxi กลับบ้านไม่ได้เลยคะ” ไอ้ตั้ม ทำไมมึงแมร่งไม่ไปส่งแฟนมึงวะ

“เออ ผมก็ไม่สะดวกอะครับ เดี๋ยวผมโทรหาตั้มให้นะครับ” ผมหางทางออกให้กับเธออยู่

“โทรแล้วคะ แต่ตั้มไม่รับสายเลย” เดี๋ยวโทรให้นะครับ

“งั้น ถือสายรอครู่ โทรหาให้นะครับ” ผมกดสลับหน้าจอไปสมุดโทรศัพท์ แล้วโทรหาไอ้ตั้ม

“ฮัลโหล ไอ้ตั้ม มึงไปหาแฟนมึงเปล่า” ตั้มรับสายละ

“กูไปหามาแล้ว กลับบ้านแล้ว มีอะไรวะ ช่วงนี้ยุ่งเรื่องแฟนกูจัง” เอาละ ไอ้นิสัยพาลของมึงเนี่ย

“แฟนมึงโทรหากู บอกว่ามึงยังไม่ไปหาเค้า เนี่ย โทรมาหากูเนี่ย จะรวมสายให้นะ” พอผมดึงมือถือออกมาเพื่อต่อสายรวมกัน แก้ววางสายไปแล้ว

“แก้ววางสายแล้ววะ มึงโทรหาแฟนมึงหน่อย กู...” ผมยังไม่ทันพูดจบ

“แก้วมีเบอร์มึงได้ไง...” ไอ้ตั้มใช้เสียงเริ่มตวาดใส่ผม

“กูไม่รู้ แต่กูไม่ได้ให้” ผมพยายามสะกดอารมณ์

“แปลกนะ...ทำไมกูไม่รู้สึกเชื่อมึงเลยวะ เดี๋ยวกูโทรหาแก้วเอง กูขอย้ำมึงนะบิ๊ก...อย่า...ยุ่ง...กับ...ของ...กู” ตั้มวางสายไป ผมหัวเสียแทบอยากปา iPhone ผมลงพื้นสุดๆ

ผมเดินกลับเข้าไปนั่งกินเบอร์เกอร์ที่เหลืออยู่ โดยมีแทนนั่งมองผมอยู่ ผมไม่รู้ว่านานแค่ไหน ที่ผมเคี้ยวเบอร์เกอร์นี้ไปเรื่อยๆ จนเศษผัก ขนมปัง ร่วงทีละเล็ก ทีละน้อย จนเลอะทั้งจานไปหมด

“เป็นไรเปล่า บิ๊ก” แฟนผมทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นตั้งแต่ผมเดินกลับมานั่งทานต่อ

“งานเข้า นิดหน่อย เลยอารมณ์ไม่ดี” ผมตอบโดยไม่ได้มองหน้าของแทน

“มองเราหน่อยซิ หน้าบูดไม่หล่อเลยนะ” เสียงอ้อนๆ ของแทน ทำให้ผมหลุดยิ้มออกมาได้

“ไม่ว่าใครจะไม่เข้าใจ ไม่รักบิ๊ก แต่เรารักนะครับ” ได้ยินแบบนี้แล้ว ใจผมแทบจะพองโตเลยทีเดียวแหละ ผมวางเบอร์เกอร์ที่เหลือลงจาน แล้วจับมือแทนไว้

“เรากำลังรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังมีเรื่องที่แก้ไม่ตก” แทนลูบศีรษะเกลี้ยงๆ ที่พึ่งโกนเหลือเบอร์หนึ่งไปหมาดๆ

“ถ้าเราไม่ได้ทำ ไม่ได้เป็นอย่างนั้น ไม่ช้าก็เร็ว ความจริงจะพิสูจน์ให้เราเองนะครับ...กินให้หมดนะครับ เดี๋ยวแฟนผอมไป” ผมยิ้มกัดริมฝีปาก ก่อนจะรีบกินเบอร์เกอร์ที่เหลือให้หมด

“เอาไอติมไหมครับ เดี๋ยวไปซื้อให้” ผมพยักหน้า ก่อนที่แทนจะลุกไปซื้อไอติมให้

ผมทานเบอร์เกอร์ที่เหลือหมดละ แล้วตั้มก็ LINE มาหาผม ข้อความที่มันส่งมา อ่านแล้ว ทำให้ผมแทบไม่อยากคุยอะไรกับมันอีกเลย

“มึงโกหก!!!! แก้วถึงบ้านเมื่อกี้ โทรมาหากูแล้ว มือถือเค้าแบตหมด ไม่ได้โทรหามึง หรือมีเบอร์มึงด้วย” ผมไม่รู้จะนิยามว่าเพื่อนผมตาบอด หรือผู้หญิงคนนี้มันร้ายกาจกันแน่

“กูไม่ได้ยุ่งกับแก้ว แก้วนั่นแหละที่ยุ่งกับกู และถ้ามึงไม่อยากให้กูยุ่ง มึงควรเป็นฝ่ายบอกแก้วนะ” ผมพิมพ์ตอบกลับไปอย่างมีอารมณ์

“ถ้ามึงยังโทรหาแก้วอีก กูจะถือว่ามึงไม่ใช่เพื่อนกูอีก จำไว้!!!” ผมปิดจอ แล้ววางมือถือลงโต๊ะแรงจนเสียงดังทั้งร้าน แทนที่ถือไอติมโคนอยู่ รีบวิ่งกลับมาที่โต๊ะหาผม

“เป็นอะไรครับ ไม่เครียดนะ” แฟนผมยื่นไอติมโคนให้ แต่ไม่ให้ผมถือ

“เลียซิครับ ถือให้นะ อย่าเครียดด้วย ไม่หล่อเลยๆๆๆ” เสียงอ้อนๆ ของแฟนผม สยบเรื่องไม่สบอารณ์ผมได้ดี ผมค่อยๆ ทานไอติมที่แทนถืออยู่ให้

“ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ บิ๊กนะ” แฟนผมยิ้มและพยักหน้า ก่อนจะแอบจิ้มไอติมใส่ปลายจมูกผมนิดๆ แล้วยื่นให้ผมทานต่อจนหมด

ผมควรทำไงดีกับเรื่องนี้....หรือผมควรเป็นฝ่ายพูดกับแก้วให้หยุดสิ่งที่กำลังทำกับผมนี้

………………..

วันรุ่งขึ้น ตั้มขอสลับที่นั่งกับแชมป์ ปกติเวลานั่งเรียน โจจะนั่งกับแชมป์ ผมจะนั่งกับตั้ม พอถึงพักเที่ยง ตั้มก็ไม่มาร่วมวงกินข้าวกับผม โจ และแชมป์ สิ่งที่ตั้มทำ สร้างความมึนงงให้กับเพื่อนผมที่เหลืออีกสองคนมาก จนตอนเลิกเรียน โจจัดการล็อคตัวไอ้ตั้มไว้ ส่วนแชมป์ก็ล็อคตัวผมไว้ แล้วพาขึ้นไปดาดฟ้าตึกเรียน

“พวกมึงสองคนเป็นอะไรกัน” โจเปิดประเด็นก่อน ในขณะที่ผมกำลังเผชิญหน้ากับตั้มอยู่ โดยมีแชมป์คุมเชิงอีกที แต่ผมกับตั้มก็ไม่ยอมพูดกันซะที

“พวกเราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย อย่าทำแบบนี้ ไอ้ตั้ม มึงพูดก่อน” น้ำเสียงแชมป์บอกถึงความเด็ดขาด ก่อนที่ตั้มจะถอนหายใจยาวช้าๆ และแววตาที่พร้อมจะซัดผมได้ทุกเมื่อ

“กูถามมึงนะไอ้บิ๊ก ทำไมมึงหม้อไม่เลิกแบบนี้วะ” ผมเริ่มหมดความอดทนเช่นกัน

“มึงไปถามแฟนมึงซิ ว่าทำแบบนี้กับกูทำไม กูไม่คิดจะสนใจผู้หญิงของมึงด้วยซ้ำ” ตั้มส่ายหัวพร้อมรอยยิ้มที่ไม่พอใจเท่าไหร่นัก
 
“แฟนกูไม่โกหก มึงนั่นแหละ​ โกหกกู!!!” ผมเริ่มไม่อยากพูดอะไร ได้แต่กำหมัด แล้วคิดว่าทำไงดี ให้ตั้มมันตาสว่างบ้าง

“ตั้ม มึงตั้งสติ แล้วคิดตามกูสักนิดนะ ผู้หญิงมึงทุกคน กูเคยแย่งมึงไหม หรือกูตีท้ายครัวมึงเปล่า...”แต่ยังไม่ทันจะพูดต่อ

“คนอื่นๆ ไม่เคย แต่คนนี้ ยังไงมึงก็ทำให้กูเห็นแล้วว่า มึงตีท้ายครัวกู” ตั้มจะพุ่งใส่ผม โจรีบคว้าไว้

“หยุด!!! ตั้ม มึงหยุด ถ้ามึงยังพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ กูจะอัดมึงจริงๆ” โจทั้งรั้งและผลักอกกลับ แล้วหันมาถามผมต่อ

“บิ๊ก มึงเล่าก่อน มึงไปมีเรื่องอะไรกับแฟนไอ้ตั้มมัน....ส่วนไอ้ตั้ม มึงห้ามพูด จนกว่าบิ๊กจะเล่าจบ...แชมป์ มึงช่วยกูเรียบเรียงด้วยนะ” โจเริ่มเด็ดขาดใส่ผม

“วันก่อน แก้วเจอกูที่พารากอนตอนกูเลือกของ แก้วบอกว่ามือถือแบตหมด นัดไอ้ตั้มไว้ ขอยืมโทรไป แล้วตอนดึกวันเดียวกัน แก้วโทรหากูว่าขอบคุณที่ให้ยืมมือถือ พอกูมาถามตั้ม แมร่งก็บอกว่าแฟนมันไม่ได้ไปพารากอน ไม่ได้โทรหากู แล้วพอวันต่อมาแฟนตัวดีมึง...” ผมเริ่มโมโห แต่ตั้มพูดแทรกกลับ

“ให้เกียรติแฟนกูด้วย แฟนกูมีตัวตน ไม่ใช่อยู่ในไหรอวันเน่าแบบที่มึงเก็บอยู่” ผมโถมตัวอัดใส่ตั้มลงไปกองกับพื้นทันที

“อย่า...พูด...ถึง...แฟน...กู...แบบ...นี้” แม้นแต่โจก็โดนผมผลักกระเด็น ตั้มโดนผมคร่อม แล้วชกไปเจ็ดหมัด ซ้ายที ขวาที ตามคำพูดที่ผมพูด 

แชมป์กับโจรีบแยกผมออกมา ตั้มตอนนี้เละไปเรียบร้อย หมัดผมทำมันหน้าช้ำ เลือดกลบปากเต็มๆ ตอนนี้โจดึงตั้มเอาไว้ ในขณะที่ตั้มจะพุ่งมาต่อยผมให้ได้ ส่วนแชมป์ก็ดึงผมเอาไว้อยู่

“ปล่อยกูไอ้โจ กูจะกระทืบไอ้เพื่อนหน้าตัวเมีย” ตั้มตะโกนสุดเสียงใส่ผม

“มึงมันโง่ ผู้หญิงหลอกมึง มึงก็เชื่อ มึงเห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ หา!!!” โจพยายามดึงผมสุดแรง

“ไอ้โจ!!! มึงรีบพาไอ้ตั้มไปเก็บเลยนะ กูจะดึงไอ้บิ๊กไม่ไหวแล้ว” ทุกคนในกลุ่มรู้กันดีว่า ถ้าผมหลุด ไม่มีใครรอดกันแน่นอน โจรีบดึงไอ้ตั้มออก ตั้มสะบัดโจ แล้วเดินไปประตูทางลงดาดฟ้า ก่อนจะหันมาชี้หน้าผม

“นี่คือครั้งสุดท้าย อย่ายุ่งกับแก้ว เพราะแค่นี้ กูไม่อยากนับมึงเป็นเพื่อนแล้ว” ตั้มกระแทกประตูสุดแรงเกิดลงไป ทิ้งให้ผม โจ และแชมป์ อยู่ที่ดาดฟ้า ส่วนแชมป์ก็ปล่อยผม แล้วทิ้งตัวลงนั่งอย่างโล่งอก

“บิ๊ก กูว่าเราต้องมีเรื่องคุยกันจริงๆ วะ” โจเดินมาตบไหล่ผม แล้วไปดึงแชมป์ลุกขึ้นมายืน

ผมอยากจะบ้าตาย....บ้าที่สุด....

………………..

“กูว่ามันก็แปลกๆ นะ แต่มึงแมร่งก็กิติศัพท์เรื่องผู้หญิงแรงอยู่ ไม่แปลกที่ตั้มมันจะโกรธมึง” โจให้ความเห็นหลังจากฟังเรื่องฝั่งผมทั้งหมดแล้ว

“กูว่าผู้หญิงที่ชื่อแก้ว ไรนั่น นางมารร้ายวะ” แชมป์สรุปหลังจากฟังจบแล้ว

“กูเอาจู๋กูเป็นประกันเลย กูไม่ได้คิดอะไรกับหญิงมัน และกูไม่อยากใกล้หญิงมันตั้งแต่เจอด้วยซ้ำ” ผมแทบจะระเบิดอารมณ์ใส่เพื่อนผู้รับฟังสองคนนี้

“พรุ่งนี้กูจะจัดที่ให้ใหม่ มึงนั่งกับแชมป์ไปนะ ห่างๆ กันสักพัก กูจะคิดวิธีเคลียร์ให้” นานๆ กูจะเห็นไอ้โจมีสาระกับเค้าซะที

“กูขออยู่ตรงนี้เงียบๆ คนเดียวก่อนนะ ขอบใจพวกมึงมาก เออ แชมป์ เดี๋ยวกูไปเอาน้องถ่านที่บ้านมึงทีหลังนะ มึงกลับก่อนเลย” สองแขนผมตบไหล่มัน ก่อนที่เพื่อนทั้งสองจะลงจากดาดฟ้าตึกไป

หลังจากผมเล่าให้โจกับแชมป์ฟังไปแล้ว ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมแทบจะหมดแรงไปทำอะไรทั้งสิ้น นาทีนี้ผมอยากร้องไห้...ผมไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่ผมต้องทะเลาะกับเพื่อนแบบนี้ ผมถอดแว่นเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่กี่หยด แต่มันเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก

“ที่รักครับ วันนี้กลับห้องเองนะ งานเข้ามากๆ เลย” ผมโทรบอกแฟนก่อน

“เป็นอะไรเปล่าครับ รีบกลับมานะครับ เดี๋ยวทำข้าวเย็นให้ทานนะ สู้ๆ นะครับ ถ้าคิดไม่ออก กลับมาปรึกษากันนะ” ผมพอจะยิ้มออกบ้าง กำลังใจเล็กๆ ที่ผมมีตอนนี้ คือแฟนผมจริงๆ

“จะรีบกลับไปนะครับ รักนะ” แทนก็ “รักมากกว่า” ก่อนวางสายผมไป

ผมจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้หลอกเพื่อนผม และสร้างปัญหาให้ผมแบบนี้อีก

“แก้วครับ ตอนนี้ว่างไหมครับ” ผมโทรหาแก้วด้วยตัวเอง

“ว่างนะ บิ๊กมีอะไรให้แก้วช่วยไหมคะ” ผมเกลียดเสียงใสๆ ที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องในสิ่งที่ตัวเองทำจริงๆ

“หกโมงเย็น เจอกันที่ร้าน Sushi Den ที่สยาม 1 ได้ไหมครับ” ผมต้องหาที่คุยก่อน

“ได้เลย อยากทานซูชิพอดีเลย เจอกันนะคะ” ผมวางสายลง โดยไม่บอกลาอะไร ในมือผมกำ iPhone ตัวเองแน่นจนแทบจะบีบเครื่องให้บุบคาที่ได้เลย

ถ้าวันนี้ผมเคลียร์กับผู้หญิงคนนี้ไม่รู้เรื่อง อย่าหาว่าผมใจร้ายแล้วกัน

**********

บทที่ 40 จะเป็นจุดเริ่มต้นรอยร้าวของแทนกับบิ๊ก ที่แรงจนทำให้แทนไม่อยากเจอหน้าบิ๊ก รวมถึงเป็นจุดแตกหักที่ตั้มจะไม่ไว้หน้าบิ๊ก ถึงขั้นทำให้ชีวิตบิ๊กในโรงเรียนปั่นป่วน อยู่ก็ไม่เป็นสุขกันเลยทีเดียว

บทที่ 40 เจอกันวันพุธดึกๆ หรืออาจวันพฤหัสฯ ดึกๆ นะครับ (ตารางงานไม่แน่นอนอยู่ครับ)

ขอบคุณสำหรับการติตดามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 18-05-2015 16:10:58
บิ๊กง่ะ ทำไมไม่แคปจอมือถือตัวเองที่แก้วโทรมาให้ตั้มดูคะะ!!!  :katai4:
แชมป์ก็ไม่ออกตัวให้เพื่อนเลย รู้อยู่ว่าแฟนบิ๊กเป็นใคร  :katai1: หวังว่าแทนจะใจเย็นพอและเชื่อใจบิ๊กมากกว่าสิ่งที่ตาตัวเองเห็น :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 18-05-2015 17:30:00
ทำไมพอเป็นเรื่องของผู้หญิงแล้วบิ๊กไม่ฉลาดทุกทีเลย  จัดการกัลแก้วทำไมไม่เอาแฟนไปด้วย ไม่เอาแชมป์ไปด้วย ทำไมไม่เล่าให้แฟนฟัง ปิดไว้ทำไม  ไปโทรคุยข้างนอกเหมือนมีเจตนาหลบไม่ให้แฟนรู้
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 18-05-2015 17:46:06
อร๊ายยยยย. ลุ้นๆๆๆ.
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 18-05-2015 18:06:57
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Doranaii ที่ 18-05-2015 18:18:20
สงสารแทนมากกว่านะ แล้วที่แก้วทำไปนี่ต้องการอะไรกันแน่หรือว่าคบกับตั้มเพื่อนเข้าหาบิ๊ก แต่คงง่ายไปหน่อยมั้ง เมื่อผมลองมโนไปเอง นี่ เหมือนจะสะใจแทนบิ๊กเลยอะ แต่บิ๊กต้องไปง้อแทนให้ได้นะ
คนเขียนสู้ๆ รออยู่นะครับ :beat: :beat: :beat:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 18-05-2015 19:00:50
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 18-05-2015 19:24:55
เอาจริงๆ ปัญหานี้จะไม่ใหญ่ขึ้นมาเลยถ้าทุกคนมี 'สติ' กันเสียบ้าง~

อย่างบิ๊ก..ทำตัวมีลับลมคมในราวกับกำลังคบชู้อยู่อย่างนั้นล่ะค่ะ ตอนยัยแก้วโทรมาจะปิดบังทำเพื่อ? เคยได้ยินไหมคะว่า 'สองหัวดีกว่าหัวเดียว' คิดจะทำการใหญ่แต่ไม่ยอมวางแผนให้ดีเสียก่อนเลย อย่างน้อยๆ ก็ชวนเพื่อนอีกสองคนตามไปเป็นพยานในการพบกันด้วยก็จะดีมากเลยค่ะ อย่าลืมอัดเสียงไว้ด้วยล่ะ มีเทคโนโลยีพร้อมใช้ติดตัวขนาดนี้แล้วก็หัดใช้ให้คุ้มค่าเสียบ้าง ไม่อย่างนั้นคงจะเสียดายของแย่เลยนะคะ ถามจริงๆ เถอะค่ะ บิ๊กคิดได้ยังไงกันที่จะจัดการยัยแก้วนี่แค่คนเดียว ลื่นเสียจนปลาไหลยังต้องยอมแพ้ให้เธอขนาดนี้ ถ้าไม่จับให้มั่นคั้นให้ตายในคราวเดียวคงจะปวดหัวไปอีกนานเลยล่ะ

ส่วนตั้ม..เข้าวัดทำบุญบ้างก็ดีนะคะ ถ้าบอกว่าโดนของมาเราก็เชื่อค่ะ รู้สึกว่าจะหน้ามืดตามัว หลงงมงายอยู่ในดงฮอยมากเกินไปละ ถามหน่อย บิ๊กผิดมากเลยเหรอคะที่เคยเจ้าชู้มาก่อน? จนขนาดที่เอาความรู้สึกของตัวเองมาเหมารวมว่า บิ๊กจะต้องเข้ามายุ่มย่ามกับชะนีที่ไม่มีมาตรฐานอย่างยัยแก้วนั่นน่ะ ทำอย่างกับนางจุติลงมาจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เลยเนอะ วิเศษขนาดเชียว? คิดได้ยั้งไงกันคะ? แย่มากๆ และทำเอาเสียความรู้สึกสุดๆ ไปเลยล่ะค่ะ (มองจากในมุมคนนอกอย่างเรานะคะ) หรือว่าจะตัดแว่นสายตาไว้ใส่สักอันก็ดีเหมือนกันนะคะเนี่ย จะได้มองอะไรได้ชัดเจนขึ้น ท่าทางจะบ้า! คำว่า 'เพื่อน' ที่คบกันมานี่ไม่เคยมีความหมายอะไรเลยใช่ป่ะ?

เด็กหนอเด็ก~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 18-05-2015 20:51:11
ตื่นเต้น
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Domoii ที่ 18-05-2015 23:02:46
จริงๆบิ๊กก็ไม่น่าจะปิดบังอะไรแทนเลยนะครับมีปัญหาอะไรก็ควรบอก เป็นแฟนกันบอกๆไปเถอะครับมารู้ทีหลังเจ็บมากนะ
ส่งนเรื่องเปิดตัวแฟนก็เปิดเลยก็ยิ่งดีครับ เพื่อนกันจริงๆเขาไม่ว่าอะไรเราหลอก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 18-05-2015 23:40:36
ตัดสินใจคนเดียว ก็ลงหลุม...
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 19-05-2015 08:54:48
ทำไมต้องคิดเอง แก้ปัญหาด้วยตัวเอง แฟนไม่ได้มีไว้ร่วมสุขอย่างเดียวนะ เค้าพร้อมที่จะร่วมทุกข์ด้วย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 20-05-2015 17:02:54
บิ๊กง่ะ ทำไมไม่แคปจอมือถือตัวเองที่แก้วโทรมาให้ตั้มดูคะะ!!!  :katai4:
แชมป์ก็ไม่ออกตัวให้เพื่อนเลย รู้อยู่ว่าแฟนบิ๊กเป็นใคร  :katai1: หวังว่าแทนจะใจเย็นพอและเชื่อใจบิ๊กมากกว่าสิ่งที่ตาตัวเองเห็น :เฮ้อ:

การแก้ปัญหาของบิ๊กคือ "กูทำได้ กูรับไหว กูเอาอยู่" และเชื่อในตัวเพื่อนครับ นั่นจึงทำให้เรื่องวุ่นวายมากันต่อเนื่องอีกแน่นอนครับ^^"

ทำไมพอเป็นเรื่องของผู้หญิงแล้วบิ๊กไม่ฉลาดทุกทีเลย  จัดการกัลแก้วทำไมไม่เอาแฟนไปด้วย ไม่เอาแชมป์ไปด้วย ทำไมไม่เล่าให้แฟนฟัง ปิดไว้ทำไม  ไปโทรคุยข้างนอกเหมือนมีเจตนาหลบไม่ให้แฟนรู้

พูดดีๆ เพราะเห็นว่าเป็นแฟนเพื่อน และมองเรื่องแก้วเป็นเรื่องของเพื่อนกับเพื่อน มากกว่าครับ บิ๊กมองแค่นั้นจริงๆ

อร๊ายยยยย. ลุ้นๆๆๆ.

มีให้ลุ้นกันเรื่อยๆ ครับผม^^

:pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

สงสารแทนมากกว่านะ แล้วที่แก้วทำไปนี่ต้องการอะไรกันแน่หรือว่าคบกับตั้มเพื่อนเข้าหาบิ๊ก แต่คงง่ายไปหน่อยมั้ง เมื่อผมลองมโนไปเอง นี่ เหมือนจะสะใจแทนบิ๊กเลยอะ แต่บิ๊กต้องไปง้อแทนให้ได้นะ
คนเขียนสู้ๆ รออยู่นะครับ :beat: :beat: :beat:

ตอนหน้าจะชัดขึ้นแน่นอนครับ^^

:pig4: :pig4: :pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

เอาจริงๆ ปัญหานี้จะไม่ใหญ่ขึ้นมาเลยถ้าทุกคนมี 'สติ' กันเสียบ้าง~

อย่างบิ๊ก..ทำตัวมีลับลมคมในราวกับกำลังคบชู้อยู่อย่างนั้นล่ะค่ะ ตอนยัยแก้วโทรมาจะปิดบังทำเพื่อ? เคยได้ยินไหมคะว่า 'สองหัวดีกว่าหัวเดียว' คิดจะทำการใหญ่แต่ไม่ยอมวางแผนให้ดีเสียก่อนเลย อย่างน้อยๆ ก็ชวนเพื่อนอีกสองคนตามไปเป็นพยานในการพบกันด้วยก็จะดีมากเลยค่ะ อย่าลืมอัดเสียงไว้ด้วยล่ะ มีเทคโนโลยีพร้อมใช้ติดตัวขนาดนี้แล้วก็หัดใช้ให้คุ้มค่าเสียบ้าง ไม่อย่างนั้นคงจะเสียดายของแย่เลยนะคะ ถามจริงๆ เถอะค่ะ บิ๊กคิดได้ยังไงกันที่จะจัดการยัยแก้วนี่แค่คนเดียว ลื่นเสียจนปลาไหลยังต้องยอมแพ้ให้เธอขนาดนี้ ถ้าไม่จับให้มั่นคั้นให้ตายในคราวเดียวคงจะปวดหัวไปอีกนานเลยล่ะ

ส่วนตั้ม..เข้าวัดทำบุญบ้างก็ดีนะคะ ถ้าบอกว่าโดนของมาเราก็เชื่อค่ะ รู้สึกว่าจะหน้ามืดตามัว หลงงมงายอยู่ในดงฮอยมากเกินไปละ ถามหน่อย บิ๊กผิดมากเลยเหรอคะที่เคยเจ้าชู้มาก่อน? จนขนาดที่เอาความรู้สึกของตัวเองมาเหมารวมว่า บิ๊กจะต้องเข้ามายุ่มย่ามกับชะนีที่ไม่มีมาตรฐานอย่างยัยแก้วนั่นน่ะ ทำอย่างกับนางจุติลงมาจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เลยเนอะ วิเศษขนาดเชียว? คิดได้ยั้งไงกันคะ? แย่มากๆ และทำเอาเสียความรู้สึกสุดๆ ไปเลยล่ะค่ะ (มองจากในมุมคนนอกอย่างเรานะคะ) หรือว่าจะตัดแว่นสายตาไว้ใส่สักอันก็ดีเหมือนกันนะคะเนี่ย จะได้มองอะไรได้ชัดเจนขึ้น ท่าทางจะบ้า! คำว่า 'เพื่อน' ที่คบกันมานี่ไม่เคยมีความหมายอะไรเลยใช่ป่ะ?

เด็กหนอเด็ก~

บิ๊กมองปัญหานี้แบบ "รับมือได้" จึงทำให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่กำลังจะเป็นนี่ละครับ ส่วนตั้ม อันนี้ผมเขียนให้หน้ามืดล้วนๆ จริงๆ ครับ^^""

ตื่นเต้น

ติดตามกันต่อไปครับ^^

จริงๆบิ๊กก็ไม่น่าจะปิดบังอะไรแทนเลยนะครับมีปัญหาอะไรก็ควรบอก เป็นแฟนกันบอกๆไปเถอะครับมารู้ทีหลังเจ็บมากนะ
ส่งนเรื่องเปิดตัวแฟนก็เปิดเลยก็ยิ่งดีครับ เพื่อนกันจริงๆเขาไม่ว่าอะไรเราหลอก

บิ๊กไม่ได้คิดถึงตรงนี้ครับ เพราะมองแค่มันเป็นเรื่องระหว่างเพื่อน และแฟนเป็นคนนอกของวงปัญหานี้ครับผม

ตัดสินใจคนเดียว ก็ลงหลุม...

ก็...อีกหลายบทอยู่ครับ^^""

ทำไมต้องคิดเอง แก้ปัญหาด้วยตัวเอง แฟนไม่ได้มีไว้ร่วมสุขอย่างเดียวนะ เค้าพร้อมที่จะร่วมทุกข์ด้วย

เพราะมองว่าเป็นปัญหาเพื่อนนี่ละครับ เลยจัดการเองแบบคิดว่า "เอาอยู่" นี่แหละครับ

------------------------------

ตอนที่ 40 ประมาณเที่ยงคืนเป็นต้นไปจะลงให้นะครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: domekikung ที่ 20-05-2015 17:46:24
แก้ว!!!!!! :m16: :m16: :m16:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 20-05-2015 17:53:41
บิ๊กอวดเก่งดีนะ เรื่องนี้ง่ายมากๆ ไม่เจอหน้า ไม่รับสาย ไม่สายต่อ ไม่ขอเคลียร์กับแก้วใดๆ เจอหน้าไม่ต้องทัก ทำเป็นไม่รู้จัก บอกแทนว่าเกิดไรขึ้นบ้าง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 20-05-2015 22:49:17
แก้ว!!!!!! :m16: :m16: :m16:

เจอกันอีกหลายบทครับ^^

บิ๊กอวดเก่งดีนะ เรื่องนี้ง่ายมากๆ ไม่เจอหน้า ไม่รับสาย ไม่สายต่อ ไม่ขอเคลียร์กับแก้วใดๆ เจอหน้าไม่ต้องทัก ทำเป็นไม่รู้จัก บอกแทนว่าเกิดไรขึ้นบ้าง

แต่บิ๊กทนไม่ได้ ที่คนที่ได้รับผลกระทบตรงๆ คือเพื่อนที่รักมากครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 20-05-2015 23:31:28
รออ่านตอนหน้าเลยค่ะ โมโหมากไปเดี๋ยวอวยเด็กๆไม่ได้
ความดันปรี๊ด!!!! :laugh:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 39 (หน้าที่ 17 : Update 18/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 20-05-2015 23:57:38
รออ่านตอนหน้าเลยค่ะ โมโหมากไปเดี๋ยวอวยเด็กๆไม่ได้
ความดันปรี๊ด!!!! :laugh:

กำลังลงตอนที่ 40 นะครับ สักครู่ครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 21-05-2015 00:26:14
ตอนที่ 40 มาแล้วครับ ปัญหาที่บิ๊กเจอ กลายเป็นยิ่งแก้ ยิ่งไปกันใหญ่ และถือเป็นบทที่บิ๊กงานเข้าของจริงแล้วครับ

มาดูกันต่อได้เลยครับ

************

Chapter 40

ผมมาถึงร้านซูชิก่อนเวลาประมาณสิบห้านาทีได้ อารมณ์ผมตอนนี้ แทบจะทำถ้วยชาเขียวร้อนที่ผมถืออยู่ตอนนี้แตกทั้งที่มันร้อนอยู่ในมือผมตอนนี้ ไม่แน่ใจว่าผมถอนหายใจรอบนี้ รอบที่สิบหรือสิบเอ็ด แต่ผมจะใช้ไม้นวมพูดกับแก้วละกันนะ...และหกโมงเย็นก็มาถึง แก้วมาตรงเวลาพอดี ผมโบกให้ว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้

“ดีใจจังที่ได้เจอ” แต่ผมไม่ดีใจสักนิด

“สั่งก่อนไหมครับ มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง” ผมถือว่านี่คือการคุยเพื่อปิดจ็อบ ยังไงก็ควรเลี้ยงซะ

“ไม่เป็นไรๆ แชร์กันนะ” แล้วแก้วก็เปิดเมนู ในขณะที่ผมก็เปิดเมนู แต่ผมไม่ได้สนใจว่าจะทานอะไร สนใจว่าจะพูดยังไงให้จบเรื่องนี้ดี

ข้าวหน้าแซลมอนของแก้ว กับข้าวปั้นอีกสามสี่อย่าง ส่วนของผมเป็นข้าวหน้าปลาดิบรวม และชาเชียวเย็นสองแก้ว วางอยู่ตรงหน้าแล้ว ระหว่างรออาหาร ผมยังไม่พูดอะไร เพราะแก้วดูจะสาละวนกับหน้าจอมือถือตัวเอง นั่นทำให้ผมได้มองเธอชัดๆ แล้วตั้งสมาธิจะพูดในเรื่องที่ผมคิดว่า ควรพูด และ เด็ดขาด ให้มันจบตรงนี้เท่านั้น

“อร่อยไหมครับ” ผมเริ่มทำลายความเงียบขณะที่แก้วทานอยู่ แก้วพยักหน้าให้...ทำไมนะ ผู้หญิงคนนี้ ดูไม่น่ามีพิษภัย แต่ทำไมสิ่งที่ทำกับผม และเพื่อนผม ถึงได้ปั่นหัวได้ขนาดนี้

“วันนี้ไม่ไปกับตั้มเหรอ” แก้วดูจะเฉยๆ กับคำถามนี้

“ก็มาอยู่ตรงหน้าบิ๊กแล้วไง” ถ้าเป็นผู้หญิงที่ผมจีบ ผมคงดีใจ แต่นี่...ผมกลับแอบอยากบีบคออย่างบอกไม่ถูก

“แก้ว...เธอกำลังทำอะไรอยู่” ใบหน้าใสๆ ไร้เดียงสาของแก้ว ไม่สะท้านอะไรกับคำถามนี้ ตะเกียบยังคงคีบชิ้นปลากับข้าวทานช้าๆ ก่อนจะตอบมาว่า

“ฉันชอบเธออะบิ๊ก...ชอบจนยอมทำเรื่องที่ผิด เพื่อบิ๊กคนเดียว” คำตอบที่ผมได้ยิน เหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างพุ่งใส่คอผมจนพูดไม่ออก ผมพยายามไม่แสดงสีหน้าอะไร ก่อนจะพูดออกไปว่า

“เราขอบคุณนะ ที่เธอชอบเรา แต่...เราอยากให้เธอตั้งใจฟังนะว่า...” แก้วกำลังฟังผม ในขณะที่เธอทานช้าลง เพราะข้าวใกล้หมดชามแล้ว

“ตั้มมันรักเธอมาก ตั้มเป็นเพื่อนสนิทที่กับเราตั้งแต่เด็กมา มันเป็นคนดี จริงใจกับทุกคนที่มันรัก ในขณะเดียวกัน เรา...มีแฟนแล้ว และเรารักแฟนเรามากด้วย” แก้ววางตะเกียบลง ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือผมที่วางบนโต๊ะผม ผมถอยมือออกอย่างตั้งใจ แก้วมองมือที่ผมขยับไป และพูดกับผมว่า

“บิ๊กไม่มีแฟนหรอก ถ้ามี บิ๊กคงบอกเพื่อนสนิทตัวเองไปแล้ว แต่ทำไม บิ๊กไม่บอกซะทีว่าแฟนบิ๊กเป็นใครละ ผู้ชายที่ไม่เปิดตัวแฟนแบบนี้ แฟนไม่เสียใจเหรอ” ยิ่งเธอพูดอย่างใสๆ ผมแทบจะระเบิดมันตรงนี้ ผมคีบซูชิหน้าหนวดปลาหมึกยักษ์จิ้มโชยุแล้วใส่ปาก เพื่อระงับอารมณ์
 
“เรามีเหตุผลของเรา และเมื่อถึงเวลาเหมาะสม เราจะแนะนำให้เพื่อนๆ รู้จักแน่นอน ตั้มคงเล่าเรื่องนี้ให้ฟังซินะ แต่เธอรู้แค่ด้านเดียวจริงๆ เราขอละกันนะ...อย่ายุ่งกับเราเลย ตั้มมันเสียใจนะ ถ้าเธอไม่รักมัน และเราก็ไม่มีทางรักเธอ เพราะเรามีหัวใจของเราแล้ว” แก้วนิ่งไปสักครู่ ก่อนจะจิบชาเขียว ตามด้วยหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าถือ วางแบงค์พันไว้ที่โต๊ะ แล้วสะพายกระเป๋าเป้ของโรงเรียนเดินออกจากโต๊ะ

“เราช่วยออกนะ เราอยากบอกบิ๊กว่า เราจะเอาชนะบิ๊กให้ได้ เพราะเราตั้งใจจริงๆ” ผมหยิบแบงค์พันบนโต๊ะ แล้วลุกออกมา ก่อนจะจับมือของเธอ แล้วเอาเงินวางกลับลงไป

“มื้อนี้เราเลี้ยง ไม่เป็นไรครับ และ...คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันอีก” ผมเด็ดขาดนะ วิธีจบเรื่องนี้ มีแค่วิธีนี้จริงๆ แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจอย่างคาดไม่ถึงคือ

“ทำไมต้องเกลียดเราด้วย เราทำเพราะเราชอบบิ๊กนะ” แก้วกอดผมกลางร้าน หน้าของเธอทั้งซุกและถูกับเสื้อนักเรียนผมเต็มๆ ผมหายตกใจสักครู่ ก่อนจะแกะเธอออกทันที

“อย่าทำแบบนี้ ใครมาเห็นจะมองไม่ดีนะ และถ้าแก้วยังไม่หยุด เราคงไม่ยอมให้เธอทำเพื่อนเราเสียใจเหมือนกัน” ผมพูดเน้นๆ แต่เสียงเข้มขึ้น ก่อนที่สาวเจ้าจะถอยออก และยิ้มให้ผมเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น

“ผู้ชายอย่างบิ๊ก เหมาะสมกับแก้วที่สุด เราจะทำให้เธอรักเราให้ได้” แล้วแก้วก็เดินออกไปจากร้านไป

ผมกลับไปนั่งที่โต๊ะ มองซูชิที่เหลืออยู่สองจาน แล้วค่อยๆ คีบมาจิ้มโชยุกับวาซาบิ แล้วใส่ปากด้วยความคิด ผมเคี้ยวช้าจนแทบจะกลายเป็นการอมข้าว

ผู้หญิงคนนี้ร้ายกว่าที่ผมคิด...ทั้งผม ทั้งตั้ม กำลังงานเข้าของจริง

………………..

บิ๊กกลับมาห้องแล้ว...ผมรีบไปรับกระเป๋า หมวกกันน็อค แล้วกอดบิ๊กหลวมๆ เพราะสีหน้าของแฟนผม บอกเลยว่าเหนื่อยมาก ผมรีบไปทำซุปเปอร์มาม่าให้บิ๊กทาน (มาม่าที่ใส่ กุ้ง/ลูกชิ้นหมู/เต้าหู้ปลา/ผักกวางตุ้งและตอกไข่ลงไป) หลังจากแฟนผมอาบน้ำแล้ว บิ๊กทานหมดอย่างรวดเร็วโดยไม่พูดอะไรกับผม ไม่ซิ ตั้งแต่กลับมา ยังไม่พูดอะไรกับผมเลยด้วยซ้ำ

“ไม่สบายเปล่าครับ นอนก่อนก็ได้นะ” บิ๊กดึงผมไปกอดเหมือนกลัวผมจากไป

“แทน...ขออะไรอย่างซิ” ผมพยักหน้าให้

“ขอให้แทนเชื่อว่า เรารักแทนคนเดียว รักของแทนคือรักสุดท้ายเราได้ไหม” น้ำเสียงบิ๊กบอกถึงความไม่มั่นใจ

“เราสัญญา ว่าไม่ว่าจะเจออะไร เราจะมั่นใจในตัวบิ๊กนะ” บิ๊กกอดผมแน่นกว่าเดิม

“เรานอนก่อนนะ เราเหนื่อยจนไม่อยากรับรู้อะไรเลย” ผมอยากถามบิ๊กว่าบิ๊กไปเจออะไรมา แต่ดูบิ๊กจะไม่พร้อมเอาซะเลย ผมพาบิ๊กไปนอน ปรับแอร์ให้กำลังดี แล้วห่มผ้าให้แฟนผม ก่อนจะประทับจูบที่หน้าผากเบาๆ

“เราคิดไม่ออกว่า ถ้าเราไม่มีแทน เราจะอยู่ยังไง” บิ๊กคงเครียดจริงๆ

“ไม่ต้องคิดหรอก เพราะมันไม่มีวันนั้นแน่นอนครับ สัญญานะ” ผมประทับริมฝีปากลงหน้าผากค้างไว้ จนบิ๊กปิดตาลงนอนเรียบร้อย

ตอนนี้สี่ทุ่มครึ่ง ผมขอซักผ้าก่อน แล้วเดี๋ยวมาทำการบ้านก่อน แล้วคงดูการบ้านของบิ๊กด้วยว่า จะทำให้อะไรให้ได้บ้าง แต่...ตอนผมจะซักผ้านี่แหละ ก่อนจะเอาเข้าเครื่อง ผมจะขยี้คอเสื้อ รักแร้ และสาปเสื้อก่อน เพราะเสื้อบิ๊กเหงื่อกับคราบจะเยอะกว่าของผม ผมเจออะไรผิดปกติที่เสื้อนักเรียนของบิ๊กเล็กน้อย ทำไมสาบเสื้อตรงอก มีรอยเหมือนแป้งของผู้หญิงติดอยู่ แป้งสีเนื้อออกไปทางน้ำตาลนิดๆ

“ขอให้แทนเชื่อว่า เรารักแทนคนเดียว รักของแทนคือรักสุดท้ายเราได้ไหม” คำพูดนี้ของบิ๊กวนกลับ ทำให้ผมพยายามไม่คิดอะไรมาก มันอาจเป็นแค่อุบัติเหตุ หรือบิ๊กไปเจอบรรดากิ๊กเก่าของเค้าโดยบังเอิญก็ได้

ผมขยี้เสื้อต่อไป แต่ใจผมไม่สงบเอาซะเลย จนผมตั้งเครื่องซักผ้าเสร็จ ผมกลับมานั่งข้างๆ เตียง ที่ตอนนี้บิ๊กหลับสนิทไปแล้ว

บิ๊กเป็นผู้ชายคนนึง ผมควรใจกว้าง ถ้าเค้าจะพลาดหรือเผลอนอกลู่นอกทางไปบ้างใช่ไหม...

………………..

เรื่องแป้งที่ติดสาปเสื้อของบิ๊ก ทำให้ผมคิดวนไปวนมาอยู่เป็นอาทิตย์ ถึงมันไม่ทำให้ผมเรียนไม่ออก เล่นบาสไม่ได้ แต่ใจผมแอบไม่สงบเล็กๆ นั่นแหละ ผมอยากจะปรึกษาไบรท์ แต่ก็รู้สึกว่าไม่ใช่ พอจะนัดแชมป์ ก็ดันไม่ว่าง ติดเตรียมงานโรงเรียนเหมือนบิ๊กนั่นแหละ ผมรู้แล้วว่าจะปรึกษาใครดี

“สวัสดีครับ” เสียงเจ้าของร้านที่บิ๊กชอบมาซื้อของบ่อยๆ หยุดลงดื้อๆ พอเห็นหน้าผม

“แฟนบิ๊กใช่ปะ เฮียไม่แน่ใจ” ผมยิ้มๆ ก่อนจะพยักหน้าให้ เฮียยกมือท่าโอเค ก่อนที่ผมจะไปนั่งที่เคาเตอร์

“สวัสดีครับพี่โบ้ ผมมีเรื่องจะปรึกษา...คือ ต้องขอโทษนะครับ ที่ไม่ได้มาซื้อของ” เฮียโบ้รีบยกมือเบรคผม ก่อนจะหยิบชาเขียวรสน้ำผึ้งมะนาวที่แช่เย็นมาให้ผมขวดนึง

“ทานน้ำก่อนน้อง คนกันเองแท้ๆ ว่าแต่ทำไมวันนี้บิ๊กไม่มาด้วยละ” เฮียโบ้มองไปรอบๆ มองไปหน้าร้าน ก็ไม่เห็นบิ๊กมากับผม

“ผมไม่ค่อยสบายใจ ไม่รู้จะปรึกษาใคร เห็นมีพี่นี่แหละ ที่ดูจะรู้จักบิ๊กมากที่สุด” เฮียโบ้พยักหน้ารอฟังอยู่

“อาทิตย์ก่อน ผมจะซักเสื้อให้บิ๊ก แล้วผมเจอรอยแป้งผัดหน้าของผู้หญิงติดเสื้อ ผมเลย...” ฝ่ามือหนาๆ นุ่มๆ เหมือนอุ้งหมี กำลังขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู

“ก็เลยคิดว่า ไอ้เชี่ยบิ๊กมีคนอื่น" ผมพยักหน้าให้กับคำตอบเฮียโบ้ เฮียโบ้หัวเราะเหมือนเรื่องนี้ ไม่ใช่เรื่องเครียด แล้วขยี้หัวผมอย่างเอ็นดูเหมือนเดิม

“เฮียจะบอกไรให้ฟังนะ ถึงไอ้บิ๊กจะเป็นเสือผู้หญิง แต่เฮียเห็นอย่างหนึ่งมาตลอด มันไม่เคยจีบใครซ้อน มานั่งเผื่อเลือกว่า คนนี้เป็นหลัก คนนี้สำรอง มันโฟกัสคนเดียวตลอด และเช่นกัน ตั้งแต่มันบอกเฮียว่าน้องแทนเป็นแฟนมันเนี่ย เฮียเห็นมันทำตัวดีมาก แล้วที่สำคัญสุดๆ มันชอบใช้คำว่า ผมจะหยุดกับคนที่ผมรัก แล้วมันก็หยุดจริงๆ นะ” เฮียโบ้ยิ้มให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง
 
“แต่...” เฮียเหมือนรู้ว่าผมจะพูดอะไร

“เฮียว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด มันอาจเจอกิ๊กเก่าพุ่งกอด หรืออื่นๆ อะไรทำนองนี้ แต่ทุกวันนี้มันทำไรดูนอกลู่ นอกทางไหมละ” ผมส่ายหัว เพราะคิดไม่ออกจริงๆ

“วันที่ผมซักผ้า บิ๊กก็มาพูดเรื่องแบบ...ขอให้รักและมั่นใจว่าเค้ารักผมคนเดียว ผมก็...” เฮียโบ้ตบไหล่ผมเบาๆ

“สมมุติว่าอย่างเลวสุดๆ เลยนะ ไอ้บิ๊กพลาดไปซั่มสาวที่ไหนขึ้นมาจริง มันอาจไม่กล้าสารภาพทันที แต่มันก็มีสติพอ ที่จะจบเรื่องพลาดพลั้งแบบนั้นเหมือนกันแหละ น้องแทนอย่าคิดมากเลย ถ้าทุกวันที่ไอ้บิ๊กมันอยู่ด้วยกับน้อง มันเกินร้อยด้วยตลอด ก็ไม่มีอะไรน่าห่วง จริงมะ” ผมพยักหน้าให้กับที่เฮียโบ้แนะนำมา

“บิ๊กมันเป็นคนทำอะไรสุดติ่ง ถ้ามันรักก็สุดๆ ถ้ามันไม่เอา ก็ไม่เอา ถ้ามันแค้น ก็ไม่เลิก เราก็คงนึกออก จริงมะ” เฮียโบ้จับข้อมือซ้ายผม ดูนาฬิกาที่ผมใส่อยู่

“เก่งแหะ ไม่มีรอยกระแทกหรือไปชนมา มีแต่สกปรกนิดหน่อย ถอดมาๆ เดี๋ยวเฮียทำความสะอาดให้นะ” ผมถอดนาฬิกาให้เฮียโบ้ ก่อนที่เฮียจะเดินเข้าไปหลังร้าน

ผมคงคิดมากไปเองจริงๆ เมื่อทุกวันนี้ บิ๊กก็ยังเป็นคนเดิมกับผมเสมอมา

………………..

นับวัน เรื่องผมกับตั้ม จะอาการหนักขึ้นทุกที ล่าสุด ตั้มไปคัดรุ่นน้องมาเป็นนักร้องนำคนใหม่ของวง และไม่ซ้อมวงร่วมกับผม แต่เรื่องที่หนักที่สุดจนผมทนไม่ไหวกับการกระทำที่ตั้มทำกับผมก็คือ

“ทุกคน วันนี้กูมีเรื่องอยากบอก” ตั้มที่เดินเข้ามาห้องซ้อม เริ่มเปิดประเด็นกับเพื่อนๆ ก่อน

“กูขอลาออกจากวงนะ” ผม โจ แชมป์ ต่างไม่รู้สึกแปลกใจ ตรงกันข้าม กลับถอนหายใจ และส่ายหัวให้กับสิ่งที่ตั้มทำลงไป

“กูจะถือว่าไม่ได้ยินนะ” โจพูดขึ้นมาลอยๆ ก่อนจะหันกลับไปจับเคาะกลองต่อ

“ตั้ม ถ้ามึงทำแบบนี้เพราะเรื่องผู้หญิง กูบอกตรงๆ ผิดหวัง...” แชมป์บิดคอซ้ายที ขวาที บิดขี้เกียจ แล้วใส่หูฟังแกะโน๊ตต่อไป
 
“ทำไมทุกคนไม่โทษต้นเหตุตัวจริงบ้างวะ!!!” ตั้มตะโกนใส่ด้วยความหงุดหงิด

“ถ้างั้นกูออกเอง พวกมึงจะได้สบายใจกัน” ผมเดินไปหยิบกระเป๋า แล้วเดินออกไปจากห้อง

“มึงควรออกไปตั้งนานแล้ว พึ่งจะรู้ตัวเหรอ” ผมไม่อยากต่อความอะไรกับไอ้ตั้ม

“ไอ้ตั้ม!!! พอเลย!!! บิ๊ก มึงกลับมานี่!!!” เสียงตะโกนแบบเอาจริงของไอ้โจ หยุดทุกคนในห้องเอาไว้

“เออ...กูมันหมาหัวเน่าสำหรับพวกมึงนี่” ตั้มเดินออกไปจากห้อง และก่อนออก ส่งสายตาอาฆาตให้ผม ก่อนจะกระแทกประตูห้องออกไป

“บิ๊ก มึงอย่าไปสนใจไอ้ตั้มมันมากนะ ตามันบอดอยู่” โจเดินมาตบไหล่ผม ในขณะที่แชมป์เดินมาตบไหล่ผมอีกฝั่งเช่นกัน

“กูถามมึงจริงๆ ตอบตามความจริงนะ” แชมป์กำลังจะถามผม

“มึงไม่ได้จีบแฟนมันใช่ไหม” ผมส่ายหัวเซ็งๆ

“พวกมึงควรรู้ไว้อย่างนะ ผู้หญิงที่ชื่อแก้วนั่น น่ากลัวมาก ต่อให้ไม่มีเรื่องกับกู แต่ถ้ากูรู้ตัวตนว่าเค้าเป็นแบบนั้น กูก็ไม่โอเคที่จะให้เพื่อนกูยุ่งด้วยเหมือนกัน” ผมได้แต่ถอนหายใจสักครู่ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งเก้าอี้ซ้อมร้องตัวประจำของผม

“กูนัดเคลียร์กับแก้วเมื่ออาทิตย์ก่อน รู้มะ กูโคตรอึ้งกับสิ่งที่กูเจอ” ผมนั่งพูดแบบพยายามสะกดอารมณ์เต็มที่ อีกสองหน่อกำลังรอฟังอยู่

“เค้าบอกว่าเค้าชอบกู...” ผมแทบไม่อยากพูดออกมาเลย มันสะอิดสะเอียนอย่างบอกไม่ถูก

“แล้ว...” แชมป์เหมือนคิดว่าผมจะพูดไรต่อ

“เค้าจะเอาชนะกู ให้กูชอบเค้าให้ได้” ผมลุกไปที่กลอง แล้วหยิบไม้กลองรัวกลองระบายอารมณ์ไปหนึ่งชุดใหญ่ๆ

“มึงพูดจริง...” โจ ทำไมมึงถามงี้วะ ผมกระแทกไม้กลองลงพื้น

“หรือมึงไม่เชื่ออีกคน!!!” ผมฟิวส์ขาดวะ โจดูจะอึ้งๆ

“กูบอกตรงนี้เลย กูเกลียดผู้หญิงคนนั้น กูเกลียดมารยามัน กูเกลียดที่ทำให้เพื่อนกูต้องแตกคอแบบนี้” ผมเดินไปคว้ากระเป๋า แล้วกระแทกประตูห้องเดินออกไป แล้วตรงทางเดิน ผมกำลังเดินสวนกันไอ้ตั้ม

เราสองคนยืนประจันหน้ากัน ห่างกันห้าหกก้าวได้ ผมมองมันอยู่สักครู่ ก่อนจะเดินสวนมันที่ยืนอยู่นิ่งๆ จังหวะที่ผมเดินสวนกับมัน

“มึงควรระวังผู้หญิงของมึงไว้ กูเตือนแค่นี้แหละ”

“กูว่าที่ควรระวัง คือเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อมากกว่า”

ผมไม่ได้หันไปฟังเสียงว่าตั้มหันมาพูดกับผมหรือเปล่า แต่ผมได้ยินแค่เสียงรองเท้าเดินกลับห้องดนตรี

ผมควรทำไงดีกับเรื่องนี้...

………………..

เสียงแจ้งเบอร์โทรศัพท์ดังในหมวกกันน็อคผม ช่วงนี้ผมไม่อยากรับเบอร์ประหลาดๆ เลย เพราะถ้ารับแล้ว มันคือ...

“ฮัลโหลครับ”  ผมรับสายขณะที่บิดน้องถ่านที่ความเร็วเกือบร้อยบนสะพานพระราม 8

“ช่วยเราด้วย ฮือๆๆ” แก้ว...โทรมาทำไมครับ

“เราขับรถอยู่ ไม่ว่างคุยนะครับ” ผมบิดน้องถ่านลงจากสะพานพระราม 8

“ช่วยเราด้วย ฮือๆๆๆ ตั้มซ้อมเรา ฮือๆๆๆๆ” ผมจอดรถเข้าข้างทาง ใจก็ไม่อยากเชื่อ แต่อีกใจก็ไม่อยากปล่อยไป ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง แล้วผมไม่ช่วย ก็ดูใจร้ายเกินไป ผมดูเวลาตอนนี้สิบโมงเช้า ผมต้องรับแทนหลังซ้อมบาสฯ เสร็จตอนเที่ยงนี้ เอาวะ แป็ปเดียวพอ

“แก้วอยู่ที่ไหนครับ” ผมถามตำแหน่งให้เรียบร้อย

ระหว่างทางที่ผมกำลังไปจามจุรีสแควร์ สามย่าน ผมคิดอยู่ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเปล่า หรือเป็นแค่มารยาหญิง หลังจากผมใจแข็งปฎิเสธทุกสิ่งที่แก้วโทรมาชวน ไม่ว่าจะยังไงก็ตามที ผมจะห่างๆ กับผู้หญิงคนนี้ให้มากๆ เมื่อผมจอดน้องถ่านเรียบร้อย และฝากหมวกกันน็อคแล้ว ผมโทรหาแก้วทันที

“อยู่ไหนครับ” แก้วรับสายด้วยเสียงสะอื้นร้องไห้เหมือนเดิม

“ลานจอดรถชั้นสามบี ฮือๆๆ มาถึงแล้วใช่ไหม” ผมไม่ตอบไร วางสายแล้ววิ่งไปขึ้นลิฟท์ไปลานจอดรถทันที

ผมวิ่งหาอยู่รอบลานจอดรถ จนผมเจอแก้วนั่งอยู่หลังรถคันนึง ในสภาพที่หน้าช้ำ มีร่องรอยของการทำร้ายร่างกายตามตัวพอสมควร แก้วโผเข้ากอดผมด้วยความหวาดกลัว

“เรากลัว ฮือๆๆ” ผมพยุงแก้วขึ้นยืน ก่อนจะดึงออกมาสำรวจเนื้อตัวว่าเจ็บแค่ไหน

“เราว่าไปหาหมอดีกว่านะ” แก้วกอดผมแน่นกว่าเดิม

“อย่าพึ่งได้ไหม เรากลัว บิ๊กกอดเราไว้แบบนี้ได้ไหม” ผมกอดแน่นๆ ลูบเส้นผมนิ่มๆ ที่เปื้อนฝุ่นช้าๆ

“ทำไมตั้มต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย” ผมพูดเบาๆ ออกมา

“แก้วบอกเลิกกับตั้มเอง ตั้มไม่ยอมให้แก้วไป เลยลากแก้วมาเคลียร์ตรงนี้ แต่...” เสียงร้องไห้ระลอกต่อมาของแก้ว พอจะบอกได้ว่า ต่อไปจากนั้นเกิดอะไรขึ้น

ถึงตั้มจะเป็นเพื่อนผม แต่แบบนี้ ผมก็ว่าเกินไปอยู่ ผมถอดเสื้อเกราะอ่อนคลุมตัวแก้วไว้ ก่อนพาลงไปนั่งเก้าอี้ฝั่งออฟฟิศของ dtac ผมไป 7-11 กลับมาพร้อมกับผ้าเย็นสองสามผืน โค้กเย็นๆ อีกขวด ตรงๆ ผมลำบากใจจะเช็ดหน้ากับคอให้กับแก้วตอนนี้ แต่เธอพึ่งประสบกับเรื่องร้ายมาหมาดๆ

“ขอบใจมากนะ” ผมกำลังเช็ดหน้าที่เลอะฝุ่น กับเครื่องสำอางค์ที่เลอะด้วยคราบน้ำตาของแก้ว

“ถือว่าช่วยเพื่อนคนนึง” ผมบริสุทธิ์ใจในสิ่งที่ผมทำ

ผมเช็ดจนใบหน้าและลำคอของแก้วสะอาด ก่อนจะหยิบอีกฝืนมาเช็ดตามแขนให้สะอาด ก่อนจะเช็ดผมที่เปื้อนฝุ่นให้หมด ผมเกลียดสายตาแบบนี้จัง สายที่แก้วมองผมเหมือนผมเป็นคนรักของแก้ว ผมได้แต่ทำหน้านิ่งๆ ไม่สบตา ไม่อยากทำอะไรให้เธอคิด หรือให้ความหวังอะไรทั้งสิ้น

“เราต้องไปธุระต่อ เรียก Uber ให้ไหม จะได้กลับบ้านก่อน” แก้วไม่ตอบอะไร แต่กอดผมแน่นมาก

“เรายอมทุกอย่างแล้ว ทำไมบิ๊กไม่รักเราซะที” อย่าทำอย่างนี้เลย ผมพยายามแกะออก แต่แก้วกอดผมแน่นมาก

“ให้โอกาสเราได้ไหม เราอยากเริ่มต้นกับบิ๊กเท่านั้น” ผมแกะกอดแก้วสำเร็จแล้ว

“เราเรียกรถให้นะ” ผมหยิบมือถือมาเปิด Uber เพื่อเรียกรถให้แก้วกลับบ้าน แต่แก้วดึงมือถือผมไป

“อยู่กับเราได้ไหม แค่วันนี้ก็ได้” แก้วกอดผมต่อ ผมถอนหายใจหนึ่งที ก่อนจะใจแข็ง ดึงแก้วออกจากตัว

“เราช่วยได้แค่นี้ จริงๆ นะ เราจะเรียกรถให้ไปส่งแก้วที่บ้านนะ แก้วพยักหน้าเหมือนจะยอม

ผมเรียก Uber ได้ละ แต่พอผมเงยหน้า ผมถูกแก้วพุ่งกอด แล้วส่งริมฝีปากประทับเข้าริมฝีปากผมแบบกึ่งดูดเล็กๆ ผมผลักแก้วออกแต่ผลักออกไม่ได้ ไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหน แต่ผมอ้อมกอดของแก้วรัดแขนทั้งสองข้างผมไว้

“อย่าทำแบบนี้อีก ขอร้องละ” สายวิงวอนของแก้ว บอกถึงความต้องการที่มีกับผม....โทรศัพท์จากคนขับรถ Uber โทรมา ผมให้รถเลี้ยวเข้ามาจอดประตูฝั่งออฟฟิศได้เลย

“รถมาแล้ว กลับดีๆ นะ” ผมชี้ไปที่วีออสคันที่กำลังจอดรออยู่หน้าประตู

“ขอบคุณนะ” แก้วหันหลังเดินไปขึ้นรถ ผมเฝ้ามองให้แก้วขึ้นรถให้เรียบร้อย และสถานะในหน้าจอมือถือผม คนขับ Uber เริ่มทริปเดินทางเรียบร้อย

ผมถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อย กลับหลังหันไปหยิบเสื้อเกราะอ่อนที่วางบนเบาะนั่ง แต่พอเงยหน้าขึ้นมองในระยะสายตา....

แทน....

**********

บทที่ 41+42 คืองานเข้าแบบภาคต่อของบิ๊ก ที่เป็นฉนวนสำคัญให้บิ๊กจนมุม และเริ่มเอาคืนกับทุกคนที่เป็นสาเหตุของเรื่องนี้ เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย ทุกอย่างบิ๊กจะทำแบบไม่สนว่าต้องลากใครไปเกี่ยว ต้องทำให้ใครเจ็บ

บทที่ 41 เจอกันวันเสาร์ดึกๆ เวลาประมาณนี้ละครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 21-05-2015 00:42:14
 :z3: คือมันอิรุงตุงนังไปหมดจริงๆ  แปลกใจที่เพื่อนบิ๊กอย่างตั้มกับโจนี่ไม่เชื่อใจบิ๊กเลย ตั้มก็พอจะเข้าใจนะว่ากำลังหลงมายาหญิง  ส่วนโจนี่ไม่รู้สิ  คืออย่างน้อยที่สุดเพื่อนกันก็ควรมีความเชื่อใจกันในจุดหนึ่งแต่นี่แบบมีประเด็นโผล่ขึ้นมาก็เหมาเอาเลยว่าบิ๊กต้องเลวแย่งแฟนเพื่อนไว้ก่อน   แต่ก็นะ   อาจจะเป็นการดีที่จะคัดสรรเพื่อนที่รักและเชื่อใจกันจริงๆ

บี๊กมีหนักแน่ๆครางก่อนแทนก็หลบจนไม่รู้จะว่าไง  แทนยิ่งโคตรใจแข็งอยู่ด้วย  ผู้หญิงแบบแก้วนี่ยิ่งกว่าร้าย คือนี่แบบเลวแล้วเพราะตอแหลใส่ไฟใส่ร้ายคนอื่น  เรื่องอาจจะลามไปจนถึงการทำร้ายกันได้เลยตอแหลแบบนี้
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 21-05-2015 00:42:59
เอาตรงๆนะ เรไม่เข้าใจว่าจะไปช่วยมันทำไม รู้ทั้งรู้ว่าอีนี่มันร้าย
และตัวเองยังเป็นคนเตือนคนบอกเพื่อนด้วยซ้ำว่าให้ระวังมัน
คิือแม้ครั้งนี้จะเป็นเรื่องจริงหรือแผนของมันก็ตาม แต่ก็ไม่ควรเอาตัวเองไปเสี่ยงนะ
บอกเลยถ้าเราเจอคนอย่างอีแก้วนะ ต่อให้มันนอนตายตรงหน้าเรายังไม่รู้เลย
ว่าจะโทรเรียกปอเต๊กตึ๊งมาเก็บศพมันรึเปล่า ไม่ได้ใจร้ายแต่แค่ปล่อยวางไง
ปล่อยวางว่าคนแบบนังแก้วมันไม่มีตัวตนบนโลกใบนี้  :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 21-05-2015 00:49:20
เฮ้ออออ. งานเข้าจนได้ บิ๊กจะแก้ปัญหายังไงนะ.
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 21-05-2015 01:16:38
พอแก้วโผล่มาทีเหมือนกับมีคำว่า 'ดีออก!!!' ลอยมาเป็นแบล็คกราวน์ให้กับเธอเลยค่าา :laugh:

บิ๊กบ้ามากเลยค่ะ รบกวนช่วยเก็บความเป็นสุภาพบุรุษไว้ใช้ในเวลาอื่นและกับคนอื่นได้ป่ะคะ? รู้ทั้งรู้ว่านางจ้องจะ 'งาบ' ตัวเองอยู่ก็ยังจะมาใจดีพร่ำเพรื่ออีก อีกอย่างนางตบตีตัวเองหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะน่ะ ทำมาเป็นบอกว่าโดนตั้มซ้อม บ้าไปแล้ว~ ตั้มแทบจะยกนางขึ้นหิ้งอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ไม่มีทางที่จะเป็นตั้มไปได้หรอกค่ะ เราไม่เชื่อ~

ส่วนหนึ่งในแผนการที่บิ๊กตั้งใจจะ 'หลับนอน' กับนางหนึ่งครั้งนั้น เราว่าเป็นแผนที่ไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไรเลยค่ะ เพราะนอกจากจะไม่ทำให้นางเจ็บใจแล้ว น่ากลัวว่านางจะฟินนนนจนลืมตายเลยเชียวล่ะ ฮ่าๆๆๆ สำคัญเลยคือ มันจะกลายเป็น 'มลทิน' ในชีวิตบิ๊กเองเปล่าๆ นะคะ! แบบ น้ำมนต์วัดไหนที่ว่าขลังก็เอาไม่อยู่เลยเชียวล่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Doranaii ที่ 21-05-2015 05:32:57
งั้นถ้าบิ๊กทำขนาดนี้แล้ว ก็ทำต่อไปนะ สู้ๆเลย จัดการพวกเรื่องพวกนั้นให้จบ แล้วก็กลับมาง้อแทนด้วยนะ  :katai2-1: :katai2-1: :katai3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 21-05-2015 06:43:14
โอ๊ยตายยยยยย ว่าตอนนี้จะมาอวย สงสัยไม่ได้อวยละ มาช่วยซ้อมมากกว่า ถ้าเราเป็นแทนนี่แบบ พอกันที ถึงรักเราแค่ไหน มาเห็นกับตาแบบนี้ก็ยากจะอภัยได้ ไม่รู้บิ๊กจะแก้ตัวว่ายังไง เราขอบายค่ะ เชียร์ให้แทนบายเหมือนกัน
ถ้าเคลียร์ทุกอย่างไม่ได้ รักแค่ไหนก็จบ
ถ้าคิดว่าจัดการทุกอย่างได้ ก็ go ahead!!
รอตอนต่อไปน้าาาา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 21-05-2015 08:30:28
โอ้ย อยากตบนังแก้ว


ทำไมผญพอเพื่อนแฟนแซ่บกว่าต้องนอกใจด้วยวะ วะ วะ

ไร้ราคาจริงหร่อน อ่านแล้วของขึ้น  :fire:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 21-05-2015 11:56:42
มันน่าสนุกก็ตอนนต่อไปเนี่ยแหล่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 21-05-2015 12:55:31
โอ่ย ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดแก้ว  :katai1: คือนางเป็นต้นเหตุของเรื่องเลวร้ายทุกสิ่ง แต่บิ๊กก็ใจอ่อนไปด้วยแหละเราว่า.. เฮ้อ ตั้มก็หลงผิดเกิ๊นนน

รอตอนต่อไปค่ะ ว่าทุกอย่างจะลงตัวยังไง
แต่หวังว่าคงแฮบปี้เอนดิ้งแน่นอน  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 21-05-2015 14:04:03
หวังว่าแทนจะใจเย็นพอ :เฮ้อ: และเชื่อใจบิ๊กมากๆ บิ๊กไม่ใช่พี่คนนั้นที่ทรยศแทนนะ  :katai1: สนุกมากเลยคุณซิปบอย รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 21-05-2015 18:10:47
 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 21-05-2015 18:40:33
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 21-05-2015 20:02:28
อีแก้ว อีเหี้ย
#อิน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 21-05-2015 21:18:32
เข้ามาเช็คเรื่องนี้ทุกสามชั่วโมง
ทั้งๆ ที่รู้ว่าคนเขียนจะมาต่อตอนไหน
ใจจริงอยากให้มาต่อทุกวันเลย
วันละหลายๆ ตอน
555555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 21-05-2015 23:16:24
ขอสปอย part ต่อไปของเรื่องนี้ครับ

จบเรื่องแก้วแล้ว เมื่อทุกตัวละครเข้าใจกัน+โตขึ้น จะเป็นคิวของแทนบ้าง ที่จะมีหนุ่มกางเกงน้ำเงินที่ดูดีสูสีกับบิ๊กมาจีบ

แต่เป็นการจีบที่ไม่ใช่สงคราม แต่ตัวละครนี้ จะมีส่วนสำคัญกับ ม.6 ของบิ๊กกับแทนด้วยครับ

เจอกันประมาณบทที่ 51 เป็นต้นไปครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 21-05-2015 23:23:47
เห้ยยยยย

มือที่สามนี่ผู้ใด   :a5:



หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 22-05-2015 02:06:38
กรี๊ด คุณซิปบอย คุณทำเราอยากอ่านต่อออออออ!!!!!  :o12:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 22-05-2015 14:44:58
:z3: คือมันอิรุงตุงนังไปหมดจริงๆ  แปลกใจที่เพื่อนบิ๊กอย่างตั้มกับโจนี่ไม่เชื่อใจบิ๊กเลย ตั้มก็พอจะเข้าใจนะว่ากำลังหลงมายาหญิง  ส่วนโจนี่ไม่รู้สิ  คืออย่างน้อยที่สุดเพื่อนกันก็ควรมีความเชื่อใจกันในจุดหนึ่งแต่นี่แบบมีประเด็นโผล่ขึ้นมาก็เหมาเอาเลยว่าบิ๊กต้องเลวแย่งแฟนเพื่อนไว้ก่อน   แต่ก็นะ   อาจจะเป็นการดีที่จะคัดสรรเพื่อนที่รักและเชื่อใจกันจริงๆ

บี๊กมีหนักแน่ๆครางก่อนแทนก็หลบจนไม่รู้จะว่าไง  แทนยิ่งโคตรใจแข็งอยู่ด้วย  ผู้หญิงแบบแก้วนี่ยิ่งกว่าร้าย คือนี่แบบเลวแล้วเพราะตอแหลใส่ไฟใส่ร้ายคนอื่น  เรื่องอาจจะลามไปจนถึงการทำร้ายกันได้เลยตอแหลแบบนี้

การเป็นคนกลางทำให้ไม่แน่ใจกันได้ครับ แต่เพื่อนก็คือเพื่อน และทุกคนจะกลับมารักกันแน่นอนครับ

ถ้าคุณป้าคิดว่าแก้วร้ายแล้ว เจอบิ๊กโหมดร้ายยิ่งกว่าแล้ว ป้าจะอึ้งแน่นอนครับ^^

เอาตรงๆนะ เรไม่เข้าใจว่าจะไปช่วยมันทำไม รู้ทั้งรู้ว่าอีนี่มันร้าย
และตัวเองยังเป็นคนเตือนคนบอกเพื่อนด้วยซ้ำว่าให้ระวังมัน
คิือแม้ครั้งนี้จะเป็นเรื่องจริงหรือแผนของมันก็ตาม แต่ก็ไม่ควรเอาตัวเองไปเสี่ยงนะ
บอกเลยถ้าเราเจอคนอย่างอีแก้วนะ ต่อให้มันนอนตายตรงหน้าเรายังไม่รู้เลย
ว่าจะโทรเรียกปอเต๊กตึ๊งมาเก็บศพมันรึเปล่า ไม่ได้ใจร้ายแต่แค่ปล่อยวางไง
ปล่อยวางว่าคนแบบนังแก้วมันไม่มีตัวตนบนโลกใบนี้  :katai1:

ผมตั้งใจให้นี่เป็นบทเรียนชีวิตบิ๊ก เพราะบิ๊กไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ครับ แต่นี่เป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว บิ๊กจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแบบชัดเจนเลยครับ^^

เฮ้ออออ. งานเข้าจนได้ บิ๊กจะแก้ปัญหายังไงนะ.

งานนี้่มีคนถึงตายครับ : P

พอแก้วโผล่มาทีเหมือนกับมีคำว่า 'ดีออก!!!' ลอยมาเป็นแบล็คกราวน์ให้กับเธอเลยค่าา :laugh:

บิ๊กบ้ามากเลยค่ะ รบกวนช่วยเก็บความเป็นสุภาพบุรุษไว้ใช้ในเวลาอื่นและกับคนอื่นได้ป่ะคะ? รู้ทั้งรู้ว่านางจ้องจะ 'งาบ' ตัวเองอยู่ก็ยังจะมาใจดีพร่ำเพรื่ออีก อีกอย่างนางตบตีตัวเองหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะน่ะ ทำมาเป็นบอกว่าโดนตั้มซ้อม บ้าไปแล้ว~ ตั้มแทบจะยกนางขึ้นหิ้งอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ไม่มีทางที่จะเป็นตั้มไปได้หรอกค่ะ เราไม่เชื่อ~

ส่วนหนึ่งในแผนการที่บิ๊กตั้งใจจะ 'หลับนอน' กับนางหนึ่งครั้งนั้น เราว่าเป็นแผนที่ไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไรเลยค่ะ เพราะนอกจากจะไม่ทำให้นางเจ็บใจแล้ว น่ากลัวว่านางจะฟินนนนจนลืมตายเลยเชียวล่ะ ฮ่าๆๆๆ สำคัญเลยคือ มันจะกลายเป็น 'มลทิน' ในชีวิตบิ๊กเองเปล่าๆ นะคะ! แบบ น้ำมนต์วัดไหนที่ว่าขลังก็เอาไม่อยู่เลยเชียวล่ะ

บิ๊กไม่เคยเจออะไรแบบนี้ครับ ผู้หญิงคนนี้เกินกว่าตำราที่บิ๊กมีติดตัวนี่ละครับ

ไม่ต้องห่วงครับ การเอาคืนของบิ๊ก จะแรงชนิดคนอ่านคาดไม่ถึงแน่นอนว่า บิ๊กจะ "จิต" ได้ขนาดนี้เลยหรือ

งั้นถ้าบิ๊กทำขนาดนี้แล้ว ก็ทำต่อไปนะ สู้ๆเลย จัดการพวกเรื่องพวกนั้นให้จบ แล้วก็กลับมาง้อแทนด้วยนะ  :katai2-1: :katai2-1: :katai3:

แน่นอนครับ จัดการแบบทบต้น ทบดอก คุ้มกันแน่นอนครับ^^

โอ๊ยตายยยยยย ว่าตอนนี้จะมาอวย สงสัยไม่ได้อวยละ มาช่วยซ้อมมากกว่า ถ้าเราเป็นแทนนี่แบบ พอกันที ถึงรักเราแค่ไหน มาเห็นกับตาแบบนี้ก็ยากจะอภัยได้ ไม่รู้บิ๊กจะแก้ตัวว่ายังไง เราขอบายค่ะ เชียร์ให้แทนบายเหมือนกัน
ถ้าเคลียร์ทุกอย่างไม่ได้ รักแค่ไหนก็จบ
ถ้าคิดว่าจัดการทุกอย่างได้ ก็ go ahead!!
รอตอนต่อไปน้าาาา

สองสามตอนต่อไปจากนี้ ทุกอย่างมันเละแน่นอนครับ แต่ตอนกลับมานี่ละครับ มาดูกันดีกว่าครับผม^^

โอ้ย อยากตบนังแก้ว


ทำไมผญพอเพื่อนแฟนแซ่บกว่าต้องนอกใจด้วยวะ วะ วะ

ไร้ราคาจริงหร่อน อ่านแล้วของขึ้น  :fire:

ราคาของเธอ สำหรับบิ๊กแล้ว สูงจนต้องเล่นให้จำไม่ลืมนะครับ : P

มันน่าสนุกก็ตอนนต่อไปเนี่ยแหล่ะ

ตอนต่อๆ ไปจากนี้ด้วยนะครับ^^

โอ่ย ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดแก้ว  :katai1: คือนางเป็นต้นเหตุของเรื่องเลวร้ายทุกสิ่ง แต่บิ๊กก็ใจอ่อนไปด้วยแหละเราว่า.. เฮ้อ ตั้มก็หลงผิดเกิ๊นนน

รอตอนต่อไปค่ะ ว่าทุกอย่างจะลงตัวยังไง
แต่หวังว่าคงแฮบปี้เอนดิ้งแน่นอน  :katai2-1:

ทุกปัญหา มีทางออกของมันครับผม^^

หวังว่าแทนจะใจเย็นพอ :เฮ้อ: และเชื่อใจบิ๊กมากๆ บิ๊กไม่ใช่พี่คนนั้นที่ทรยศแทนนะ  :katai1: สนุกมากเลยคุณซิปบอย รอติดตามตอนต่อไปนะคะ

เดี๋ยวได้เห็นสิ่งที่บิ๊กทำกับแก้วแล้ว จะซึ้งจนจำไม่ลืมกันแน่นอนครับ

:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

เชียร์กันต่อไปครับผม^^

:pig4:

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^

อีแก้ว อีเหี้ย
#อิน

อย่าเผลอมุดจอไปตบนะครับ : P

เข้ามาเช็คเรื่องนี้ทุกสามชั่วโมง
ทั้งๆ ที่รู้ว่าคนเขียนจะมาต่อตอนไหน
ใจจริงอยากให้มาต่อทุกวันเลย
วันละหลายๆ ตอน
555555

คนเขียนก็ใช้พลังสมองสูงมากนะครับ อยากทำออกมาให้ดี+ได้อ่านกันต่อเนื่องครับผม^^""

เห้ยยยยย

มือที่สามนี่ผู้ใด   :a5:

สีสันที่สนุกแน่นอนครับ^^

กรี๊ด คุณซิปบอย คุณทำเราอยากอ่านต่อออออออ!!!!!  :o12:

ติดตามกันต่อไปครับผม^^

-------------------------------------------

กำลังเขียนตอนที่ 43 / 44 ให้เสร็จในวันสองวันนี้นะครับ เพราะ 45 จะเป็นตอนที่บิ๊กจะปิดบัญชีปัญหานี้แล้วครับ

ประกาศ Part ต่อไปเลยละกันครับ

45 : วันปิดบัญชี / วันเกิดแทน
46 : เฉลย
47 : การคืนดีของเพื่อน
48 : เรากลับมารักกันได้ไหม
49 : เราขอโทษ / เราก็ขอโทษ
50 : งานเลี้ยงพรรค
51 : Ducati VS BMW
52 : เดิมพันรัก
53 : เลือกตั้งประธานนักเรียน
54 : อดีตที่แก้ไขไม่ได้
55 : "อย่ายุ่งกับผัวกู!!!"
56 : ปิดเทอม / วันเกิดบิ๊ก

ส่วนบทที่ 57 เป็นต้นไป จะกลับสู่ความหนักอีกครั้ง เพราะถึงเวลาที่บิ๊กจะต้องเผชิญหน้ากับครอบครัวของแทนละครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 22-05-2015 15:10:04
:impress: วันนี้จะมาต่อหรือเปล่าคะคุณซิปบอย~

ปล. ชื่อตอนที่ 55 จี๊ดด!!! มากเลยค่ะ ^^ ชอบเลย~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 22-05-2015 15:40:27
:impress: วันนี้จะมาต่อหรือเปล่าคะคุณซิปบอย~

ปล. ชื่อตอนที่ 55 จี๊ดด!!! มากเลยค่ะ ^^ ชอบเลย~

อยากให้ลงแล้วเหรอครับ แหๆ

ที่เห็นนั่น ไม่ใช่ชื่อตอนนะครับ เป็นแค่ผมเขียนโครงไว้ว่า จะเกิดอะไรขึ้นในบทนั้นๆ ครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 22-05-2015 16:47:38
ว้า~ไม่ฟลุคเหรอคะเนี่ย แบบ..เข้ามาหยอดไว้เผื่อฟลุคน่ะค่ะ >< ความจริงอยากอ่านวันละหลายๆ ตอนเลยด้วยน้า :laugh: รอต่อไปค่า~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 22-05-2015 17:35:30
ว้า~ไม่ฟลุคเหรอคะเนี่ย แบบ..เข้ามาหยอดไว้เผื่อฟลุคน่ะค่ะ >< ความจริงอยากอ่านวันละหลายๆ ตอนเลยด้วยน้า :laugh: รอต่อไปค่า~

เที่ยงคืนนี้เจอกันนะครับ (ตารางเปลี่ยน ไม่ต้องลงเสาร์ดึกละครับ)

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: wutwit ที่ 22-05-2015 21:12:08
ทำไมเราอ่านแล้วไม่อินฟระ แบบบิ๊กใสๆแบ๊วๆเกิน ต่างจากบทก่อนหน้าที่เคยอ่านมา เลยดูเฟคๆๆๆๆ เหมือนกลวงๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 40 (หน้าที่ 18 : Update 21/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 22-05-2015 22:02:58
ทำไมเราอ่านแล้วไม่อินฟระ แบบบิ๊กใสๆแบ๊วๆเกิน ต่างจากบทก่อนหน้าที่เคยอ่านมา เลยดูเฟคๆๆๆๆ เหมือนกลวงๆๆๆ

เป็นความเห็นที่ดีครับ การมีใครสักคนบอกผมว่า "ไม่ใช่" "ไม่ชอบ" ต่อให้แค่คนเดียว ผมจะถือว่างานมีปัญหา และเอาไปแก้การเล่าเรื่องให้ดีกว่านี้นะครับ

ขอบคุณครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 23-05-2015 00:46:48
บทที่ 41 เป็นตอนต่อจาก 40 ที่งานเข้าบิ๊กซ้ำซ้อน ไปโรงเรียนก็แอบไม่เป็นสุขนัก แทนหายตัวไปพักใจกับไบรท์ชั่วคราว

ปัญหา ก็ยังคงเป็นปัญหาต่อไป และบทที่ 42 ทุกปัญหา จะทำให้บิ๊กถึงจุดแตกหักจริงแน่นอนครับ

เชิญชมกันต่อครับ

************

Chapter 41

ผมไม่รู้ว่า แฟนผมมายืนตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว ผมไม่เห็นอารมณ์จากสีหน้าของแฟนผม ผมสวมเสื้อเกราะอ่อน ในขณะที่แทนในชุดกีฬาของโรงเรียน สะพายเป้ อยู่ตรงหน้าผม นั่นแปลว่าแทนซ้อมเสร็จแล้ว ผมดู Frogman ที่ข้อมือซ้าย...บ่ายโมงครึ่ง แต่พอผมก้าวเท้าไปหาแทน แฟนผมหันหลัง เดินสาวเท้าเร็วกว่าปกติ ผมรีบวิ่งไปดักหน้าทันที

“แทนกำลังเข้าใจผิดนะ” ผมจะอธิบายต่อ แฟนผมก้มหน้า ไม่มองผมเลยด้วยซ้ำ

“เรา...ขออยู่เงียบๆ ได้ไหม...” แทนเดินผ่านผมไป ผมจับแขนแทนไว้

“เราอธิบายได้ไหม” แทนนิ่ง ไม่เดินต่อ แต่ออกแรงขืนให้หลุดจากมือที่ผมจับต้นแขนไว้อยู่

“ปล่อยเราเถอะ เราอยากอยู่เงียบๆ จริงๆ” ผมยังไม่ปล่อย

“อย่าทำแบบนี้ซิ มันไม่มีอะไรเลยจริงๆ นะ” ผมอยากอธิบาย อย่าพึ่งหนีผมได้ไหม

“ไม่มีอะไร แค่กอดจูบกันกลางที่สาธารณะเหรอ” ผมรู้เลยว่าแทนมาเจอผมตอนไหน ผมดึงแทนหันกลับมาหาผม

“ฟังเรานะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนเพื่อนเรา เค้าโดนเพื่อนเราทำร้ายร่างกายมา เราแค่มาช่วย แล้วจะไปรับแทน” แทนผลักผมออก
 
“ทำไมต้องกอดจูบกันแบบนั้นด้วยละ ก่อนหน้านั้นละ แป้งพัฟที่ติดเสื้อนักเรียนมา ของผู้หญิงคนไหนละ” แทนพยายามถามผมด้วยน้ำเสียงปกติ แต่มันก็ไม่ปกติ เพราะมันทั้งเริ่มดังและมีอารมณ์ใส่ผม

“บิ๊ก...ขอร้อง...เราอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว บิ๊กอยากทำไร ก็ทำไปนะ เราอยากอยู่คนเดียว” แทนวิ่งออกไปลานหน้าตึก ผมวิ่งตามไปกอดแทนเอาไว้

“แทน เราขอโทษ เราไม่ได้ทำอะไรแบบที่แทนคิดแน่นอน” ผมได้ยินแทนร้องไห้

“ปล่อยเราได้ไหม ปล่อยเราได้ไหม” ผมค่อยๆ ปล่อย แทนยังคงยืนตรงนั้น ก่อนจะหันมาบอกผมว่า

“เราเข้าใจดี ยังไงบิ๊กก็เป็นผู้ชายอย่างที่บิ๊กเป็น เราจะได้ตื่นและเข้าใจซะที” แทนหันกลับแล้วเดินไป แต่ผมก็คว้าข้อมือแทนไว้

“เรารักแทนคนเดียว ไม่มีคนไหนทั้งสิ้น” ผมย้ำอย่างหนักแน่น แต่คำตอบของแทนคือ

“เพี้ย!!!” แทนหันมาตบหน้าผมแรงมาก มากพอให้แว่นตากระเด็นหลุนตกพื้นไปได้เลย

“เรารู้สึกเจ็บ อย่าทำให้เราเจ็บกว่านี้ได้ไหม!!! อย่ามายุ่งกับเราอีก!!!” แทนตะโกนใส่หน้าผม ก่อนจะวิ่งไปขึ้น Taxi

ผมรีบเดินไปเก็บแว่นแต่...มีคนเก็บให้ผม

“กูดีใจที่มึงก็ฉิบหายเหมือนที่มึงทำกับกูนะ” ไอ้ตั้ม...มึงอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมพูดอะไรไม่ออก เหมือนวันนี้เป็นวันอภิมหาซวยของผมชัดๆ

“นั่นคงเป็นแฟนมึงซินะ...กูเข้าใจละ ทำไมมึงถึงไม่บอกให้พวกกูรู้ซะที ชอบกะเทยก็ไม่บอก” ผมชกหน้าไอ้ตั้มหลังจบประโยคนี้ทันที

“แล้วมึงละ ซ้อมผู้หญิงนี่แมนนักเหรอ” ตั้มลุกขึ้นมาผลักอกผม แล้วพุงมากระชากคอเสื้อผม

“พูดเรื่องอะไร กูนัดแก้วไว้ที่นี่ แก้วบอกว่าไม่สบายขอกลับก่อน...กูไม่คิดเลย ว่าเพื่อนสนิทกูจะขยันโกหกแบบนี้” ผมเดือดมาก...ผมผลักไอ้ตั้มมันกลับ

“มึงมันควาย!!!! ผู้หญิงสวมเขามึงก็ยังไม่รู้ตัวซะที!!! แก้วเค้าบอกว่ามึงซ้อมเค้า เพราะบอกเลิกกับมึง!!!” ตั้มซัดผมกลับอีกหมัดเต็มๆ

“อย่า...ตอแหล...ให้มาก กูเสียดายเวลาที่คบเพื่อนชั่วๆ อย่างมึงที่สุด!!!” ผมลุกขึ้นยืน หัวเราะใส่เพื่อนผู้น่าสงสารอย่างตั้งใจ

“กูต้องทำยังไง ถึงทำให้มึงหายโง่ซะที...แต่กูคิดอีกที ไม่ต้องหรอก มึงโง่แบบนี้นี่แหละ ดูดีวะ” ตั้มฟิวส์ขาด ไม่เกรงใจอะไรเพื่อนอย่างผมแล้ว ตั้มพุ่งกระแทกผมล้มลงกับพื้น ก่อนจะรัวหมัดไม่ยั้ง จนไทยมุงทั้งหลายเริ่มเยอะขึ้น

เรื่องนี้จบลงด้วยฝีมือยามที่วิ่งมาลากผมกับไอ้ตั้มออกมา ก่อนที่ตั้มจะเป็นฝ่ายหยุด ก่อนจะเดินกลับไป ก็ทิ้งท้ายกับผมแค่ว่า

“กูจะทำให้มึงไม่มีความสุขเหลือ ทุกสิ่งของมึง กูจะทำลายให้หมด จำไว้!!!” ตั้มจองอาฆาตก่อนจะเดินจากไป

ผมหยิบแว่นตาที่ตกอยู่ที่พื้นกลับมาใส่ บิดคอให้เข้าที่ มองไปรอบๆ ไทยมุงเริ่มหายไปละ ความรู้สึกผมตอนนี้คือ

นี่มันวันส้นตีนอะไรวะ!!!!!

………………..

วันนี้ผมรอบิ๊กมารับ...บิ๊กก็ไม่มาซะที ผมไปกินข้าวกับทีม เพราะบิ๊กไม่มารับซะที แล้วผมเจออะไร...แฟนผมกำลังกอดจูบกับผู้หญิงอื่นกลางที่สาธารณะ ผมควรใจกว้าง คิดว่ามันไม่มีอะไร...จะให้คิดแบบนั้นก็ได้ แต่ผมทำไม่ได้ ผมแค่จะเดินมาหาที่นั่งโทรหาบิ๊ก ว่าอยู่ที่ไหนแล้ว ทำไม...ผมต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย

“ไบรท์...อยู่บ้านใช่ไหม เรากำลังไปหานะ” ไบรท์รับสายแล้ว

“มีอะไรเปล่าแทน ทำไมเสียงเหมือนคนร้องไห้เลย” ผมพยายามพูดให้ปกติแล้วนะ

“เราจะไปหานะ รอเรานะ” ไบรท์ตอบตกลง ก่อนที่ผมจะวางสายไป

ผมมาถึงบ้านไบรท์แล้ว ไบรท์มาเปิดประดูอัลลอยด์รอผมอยู่ก่อนแล้ว ผมเดินเข้าบ้านไบรท์ โดยไม่ทักทายอะไรไบรท์ ไหว้สวัสดีครอบครัวไบรท์เสร็จ ผมวิ่งขึ้นไปห้องนอนไบรท์ทันที

“แทน เป็นอะไร” ไบรท์กอดผมข้างๆ ในขณะที่ผมนั่งกอดเข่าร้องไห้ข้างๆ เตียง

“ช่วยอยู่เป็นเพื่อนเราก่อนได้ไหม...”ผมกอดไบรท์แล้วปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมาเป็นน้ำตา

“ใครทำอะไรแทน บอกเรามานะ” ผมไม่รู้จะเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ยังไงดี

“เราไม่แน่ใจ เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราเห็นคือเรื่องจริงเปล่า เราไม่อยากรับรู้อะไรเลย เราเจ็บ....” นี่คือความรู้สึกของผม กับเรื่องที่เกิดขึ้น

“เอางี้ เราจะถาม แทนแค่ตอบว่า ใช่ หรือ ไม่ ก็พอ” ไบรท์เช็ดน้ำตาให้ผม ส่วนผมก็พยักหน้าให้

“บิ๊กเป็นคนทำใช่ไหม” คำถามแรกของไบรท์ ผมตอบไม่ได้เลย ผมกอดไบรท์แล้วปล่อยน้ำตาความเจ็บออกมาอีกรอบใหญ่

“เค้ามีคนอื่น...เราเห็นเค้ากอดจูบผู้หญิงคนนึงกลางที่สาธารณะ...” ผมเล่าได้แค่นี้ ผมไม่ไหวแล้ว

“ไม่เป็นไรนะ...ไม่เป็นไร เราจะไปถามมันให้ด้วยตัวเอง” ไบรท์ลุกขึ้นจะไปแต่งตัว ผมดึงมือไบรท์ไว้

“อย่าพึ่งไปไหนได้ไหม...เรา...ไม่อยากอยู่คนเดียว...” ไบรท์ค่อยๆ คุกเข่าลงมากอดผมไว้

“เรื่องนี้ต้องมีคำอธิบาย แทนใจเย็นๆ นะ” หลังจากนั้น ไม่มีคำพูดอะไรจากไบรท์ นอกจากอ้อมกอดของเพื่อนที่ผมไว้ใจที่สุดคนนี้ จนผมเริ่มสงบลง

“เราอยากคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ใช่เรื่องจริง แต่สิ่งที่เราเห็น เรารับไม่ลงเลยสักนิด” ผมเอาหัวพิงไหล่ไบรท์เอาไว้ ในขณะที่ไบรท์ลูบหัวผมช้าๆ

“เค้าว่ากันว่า การกระทำ สำคัญกว่าคำพูด แต่กับเรื่องนี้ เราก็ไม่อยากให้แทนรีบสรุป จนกว่าจะรู้ความจริงทั้งหมดก่อนนะ” ไบรท์จูงผมให้ยืนขึ้น

“ไปอาบน้ำสักรอบก่อนนะ คืนนี้ค้างบ้านเราก่อนก็ได้ โอเคมะ” ผมพยักหน้าก่อนจะรับผ้าขนหนูจากไบรท์

ผมสับสนกับสิ่งที่เจอ ผมไม่แน่ใจเลยว่า ผมควรทำยังไงต่อกับเรื่องนี้ดี

………………..

เช้าวันอาทิตย์ ผมตื่นนอนในคอนโดของแทน โดยที่แทนไม่ได้กลับมาที่ห้อง...ผมทำความสะอาดห้องทั้งหมดให้ ด้วยความหวังแค่ แทนจะกลับมาแล้วเจอห้องที่สะอาด และผมจะเล่าทั้งหมดให้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม แต่จนตอนนี้ ข้อความที่ส่งไป ไม่มีการอ่านหรือตอบกลับ โทรไปก็ปิดเครื่อง

“ว่าไงไอ้แชมป์” ผมกำลังนอนอยู่บนเตียงในเวลาบ่ายที่เงียบเหงาแบบนี้

“มึงก่อเรื่องอะไรไว้ รีบออกมาเคลียร์เลยนะ” ใครเป่าหูมึงละ

“ไอ้ตั้มเป่าหูมึงอีกคนใช่มะ” ผมลุกขึ้นเดินไปคุยที่โซฟาห้องรับแขก

“แฟนกูนี่แหละ เล่าหมดแล้ว หาตัวมึงอยู่เนี่ย” ผมรู้แล้วจะหาแทนได้ที่ไหน

“แชมป์ บอกกูมาว่าบ้านไบรท์อยู่ไหน” แฟนผมหนีไปพักใจที่บ้านไบรท์นี่เอง

“ไม่บอก จนกว่ามึงจะมาหากูก่อน” โอ้ย อีเหี้ย!!! เชื่อกูหน่อยซิวะ นาทีนี้กูแทบเป็นหมาหัวเน่าแล้วใช่ไหม

“กูให้เวลามึงชั่วโมงนึง มาเจอกูที่บ้าน วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านกูทั้งวัน และอีกอย่าง...กูขอให้มึงเล่าความจริงให้หมดด้วยนะ ไม่งั้นกูจะช่วยอะไรมึงไม่ได้อีก” โอเค นี่คงเป็นทางออกที่พอจะช่วยได้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ผมจอดน้องถ่านหน้าบ้านไอ้แชมป์เรียบร้อย และแชมป์ก็ลงมาเปิดประตูให้ โดยที่ผมไม่ต้องกดกริ่งเรียกมัน

“มาซะทีนะมึง กูปวดหัวจริงๆ” สีหน้าเพื่อนผมบอกถึงความไม่พอใจผมอย่างยิ่ง

“มึงลองเจออย่างที่กูเจอตอนนี้ก่อนดีกว่าไหม” ผมขยับน้องถ่านจอดในบริเวณบ้านแชมป์ ก่อนที่แชมป์จะลากประตูบ้านปิดเรียบร้อย

“มึงนอกใจแทนใช่ไหม” ไอ้แชมป์...มึง...

“มึงรู้เปล่าว่าผู้หญิงไอ้สัดตั้มร้ายขนาดไหน” แชมป์ ทำไมมึงต้องทำหน้าไม่เชื่อกูแบบนี้

“กูถามมึงจริงๆ นะ มึงชอบแก้วจริงเหรอวะ” โอ้ย ห่านๆๆ ไปกันใหญ่แล้วเพื่อนกู

“ขึ้นไปห้องมึง แล้วกูจะเล่าให้ฟัง ฟังกูอย่างเดียวพอนะ” ผมเดินนำไปห้องนอนมันก่อนเลย

ผมนั่งดูข้อความที่ส่งหาแทน ไม่มีการอ่านหรือตอบกลับเลย ผมได้แต่ถอนหายใจ แล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียงไอ้แชมป์มัน ก่อนที่เหมือนมีอะไรสักอย่างกระแทกหัวผม

“เชี่ยไรเนี่ย” ไอ้แชมป์โยนถุงมันฝรั่งเลย์ขนาด 60 บาทใส่หัวผม

“กูเอามาเผื่อมึงเล่ายาว จนกูต้องหาขนมกินขณะรับฟังมึง ไม่ได้เอามาให้มึง” ไอ้สัด...กวนตีน ผมลุกขึ้นแกะถุงขนมกินก่อนเลย
“มึงเห็นนี่ยัง” ไอ้แชมป์หยิบ iPad ของมันเปิดคลิปให้ผมดู ผมวางถุงขนมแล้วถือ iPad ดู

“ไอ้ตั้มถ่ายมา พึ่งกระจายใน Facebook กลุ่มรุ่นเราไปเมื่อกี้เอง” สิ่งที่ผมเห็นในคลิปคือ ตอนผมกำลังทะเลาะกับแทนตรงลานหน้าจามจุรีสแควร์

“มีอีกคลิปนะ เลื่อนดูเองได้นะ” ผมถอยกลับไปดูใน ​Camera Roll เพื่อดูอีกคลิป และคลิปนั้นคือคลิปที่ตัดต่อเรียบร้อย ทั้งตอนที่ผมอยู่กับแก้วในลานจอดรถ และตอนที่แก้วกอดจูบผม

“มึงไม่ค่อยเข้ากลุ่มรุ่น รู้มะ มันใส่คำบรรยายว่าอะไร” ถ้าไม่ติดว่านี่ iPad เพื่อนผม ผมอยากปาออกนอกหน้าต่างจริงๆ แชมป์ไม่รอคำตอบว่าผมอยากฟังไหม

“บิ๊กผู้ยิ่งใหญ่ นิสัยที่แท้จริงเค้าคือ กินผู้ชายในที่ลับ แย่งผู้หญิงในที่แจ้ง” นี่คือสิ่งที่ไอ้ตั้มพิมพ์...ไอ้สัดตั้ม...ผมขออนุญาตฟิวส์ขาดได้ไหม แต่นี่มันบ้านไอ้แชมป์ ผมควรเก็บอารมณ์ไว้ก่อนใช่มะ...

ผมอยู่นิ่งตรงนั้น วาง iPad ลงกับเตียง หยิบขนมมากินต่อ แต่ในหัวคิดไม่ออกว่าผมจะเอาไงกับเรื่องนี้ดี มันมีทุกอารมณ์รวมกันไปหมด โกรธสิ่งที่ไอ้ตั้มทำลงไป แต่เข้าใจไอ้ตั้มที่มันทำด้วยอารมณ์นี้ ผมคงไม่เข้าข้างตัวเอง ถ้าผมรู้สึกว่า นี่ไม่ใช่ความผิดที่ผมก่อขึ้น

“พรุ่งนี้มึงเตรียมตัวละกัน ดังทั้งโรงเรียนแน่ๆ” แชมป์ยื่นชาเขียวขวดแช่เย็นให้ผมล้างปาก

“กูอยากเคลียร์กับแฟนกูก่อน” แชมป์เหมือนมีคำถามที่รอคำตอบจากผมอยู่

“มึงไม่ได้คิดอะไรกับแก้วใช่มะ” ผมต้องย้ำอีกกี่ล้านครั้งวะเนี่ย

“ไม่!!! กูรักแฟนกูคนเดียว จบปะ” ผมโคตรหัวเสียเวลาเจอคำถามนี้

“แล้วมึงกอดจูบกับเค้าทำไม” อย่าให้ผมเจอว่าใครถ่ายคลิปนี้นะ กระทืบตายแน่นอน

“เค้าโทรหากู บอกว่าไอ้ตั้มซ้อมเพราะไปบอกเลิกไอ้ตั้ม กูควรทำไงละ ปล่อยผ่าน หรือควรไปดู แต่กูดันโง่ เลือกอย่างหลังไง พอไปถึง กูไม่รู้ว่าแก้วมีแผลฟกช้ำได้ไง เพราะตอนกูเจอไอ้ตั้มทีหลัง มันบอกว่ามันไม่ได้ทำ” ทำไมผมต้องเหมือนคนโง่ที่โดนหลอกปั่นหัวแบบนี้วะ

“ที่มึงกอดจูบคือ...” เออ สงสัยลืมอธิบาย

“เค้าอยากให้กูปลอบ กูห่างๆ แล้ว เรียกรถมารับไปส่งบ้านให้ด้วย แต่เธอมือไวฉิบหาย กูเลยดื้นไม่หลุดนี่แหละ” ไอ้แชมป์ถอนหายใจ ส่ายหัวเบาๆ

“บอกเหตุผลที่ทำให้กูควรเชื่อว่ามึงไม่ตีท้ายครัวเพื่อนตัวเองเหน่อยซิ” ผมก็พอเข้าใจ ใครเห็นแบบนี้ ก็ต้องมีคำถามที่ไม่ไว้ใจเป็นธรรมดา

“มึงเคยเห็นกูมองใครตั้งแต่มีแทนบ้างไหมละ...ถ้ากูเสียเค้าไป ให้กูตายตอนนี้ได้เลย” แชมป์มองหน้าผมอยู่แป็ป ก่อนจะหยิบโทรศัพท์

“ไบรท์ พาแทนมาบ้านเราหน่อย ตรงนี้เราเคลียร์ให้แล้ว” แชมป์วางสาย ก่อนจะมองหน้าผม

“กูช่วยได้แค่นี้นะ” แชมป์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบหูฟังครอบหัว แล้วทิ้งตัวนั่งหลับตาฟังเพลงคนเดียว

เวลาที่ผมรอแทน มันนานอย่างบอกไม่ถูก นานแบบผมไม่เคยรออะไรนานขนาดนี้จริงๆ แล้วเสียงกริ่งหน้าบ้านแชมป์ก็ดังขึ้น

“มึงรออยู่นี่” แชมป์เบรคผมไว้ ก่อนจะถอดหูฟังออก แล้วเดินออกไปจากห้อง สักครู่ไม่นานนัก ประตูห้องถูกเปิดออกมาอย่างรุนแรง คนที่เข้ามาในห้องเป็นไบรท์ และสิ่งแรกที่ไบรท์ทักทายผมคือ

“มึงทำแบบนี้กับแทนได้ไงวะ!!!” ก่อนไบรท์จะถามผมประโยคนี้ ไบรท์ซัดหมัดขวาเข้าหน้าผมไปเต็มๆ แรงพอให้ผมล้มลงเตียง แล้วไบรท์ก็คร่อมรัวหมัดใส่ผมไม่ยั้ง แต่ผมไม่คิดสู้ด้วยสักนิด

“หยุด!!! อย่าทำแบบนี้!!!” เสียงโวยวายไอ้แชมป์ตามมา แชมป์พยายามดึงไบรท์ออกจากการชุลมุนต่อยผม แต่ไบรท์คงจะเก็บความโกรธนี้มาก เพราะกว่าแชมป์จะล็อคไบรท์ให้ออกจากผมได้ ผมก็โดนไปหลายดอกอยู่

“มึงมันเลว มึงทำแบบนี้กับแทนได้ไงวะ หา!!!” ผมลุกขึ้นเช็ดเลือดมุมปากที่แตก ในขณะที่ไบรท์ยังพยายามดิ้นให้หลุดจากแชมป์

“ไบรท์ หยุดเดี๋ยวนี้นะ เราเรียกให้มาคุยดีๆ ไม่ได้ให้มาทำแบบนี้นะ!!!” แชมป์เองก็เริ่มทนอารมณ์แฟนตัวเองไม่ไหว แต่ไบรท์ก็ยังไม่หยุด และกระชากแชมป์หลุดมาต่อยผมต่อ

“มึงรู้ไหมว่ากูรักแทนแค่ไหน กูกลั้นใจยกให้มึงไป มึงทำให้แทนร้องไห้แบบนั้นได้ไงวะ!!!” ไบรท์พุ่งมากระชากคอเสื้อผม

“มันไม่ใช่อย่างที่นายเห็นแน่นอน เราสาบานได้” ผมตอบอย่างเรียบๆ ใจเย็น ไบรท์เปลี่ยนจากกระชากคอเสื้อผมเป็นบีบคอผมแทน

“สันดานอย่างมึง พูดไปก็ไม่มีความหมาย” ไบรท์ออกแรงบีบคอผมเต็มที่ ผมพยายามขัดขืนอัตโนมัติเพราะหายใจไม่ออกแล้ว

“พอได้แล้ว!!!” ไบรท์ปล่อยมือลงตามเสียงตะโกนของแชมป์ แต่เมื่อผมกับไบรท์เห็นแชมป์ในสภาพนี้ เราทั้งคู่ต่างรีบวิ่งไปหาแชมป์ทันที เพราะหลังจากที่ไบรท์สะบัดแชมป์ร่วงไป หัวแชมป์กระแทกกับเหล็กบานพับประตูห้อง แรงพอที่จนหัวแตกเลือดอาบหัว

“เราขอโทษ!!! ไปหาหมอนะ” ไบรท์พุ่งไปหาก่อน ในขณะแชมป์ยังคงนั่งอยู่ใกล้ๆ ประตู หลังจากหัวแตก

“นายกลับเถอะ คนที่นายรัก เค้ารอให้นายไปดูแล ส่วนเราจะเจ็บก็เรื่องของเรา” แชมป์พยายามลุกขึ้น ในขณะที่ไบรท์จะประคองแชมป์ให้ลุกขึ้น แต่แชมป์ก็ปัดไม่ให้ไบรท์ถูกตัว

“กลับไปซิ!!! จะสนใจเราทำไม!!!” แชมป์ลุกขึ้นยืน ผลักอกไบรท์

“เราไม่ได้ตั้งใจ เราขอโทษ ไปหาหมอนะ” แชมป์เดินออกไป ในขณะที่ไบรท์ก็ตามไป ผมได้ยินเสียงของคนสองคนยังคงโวยวายใส่กันต่อไป ผมมองผ่านกระจกห้องนอนแชมป์ ตอนนี้แชมป์ขึ้น Taxi ไปแล้ว แต่ไบรท์ไม่ได้ไปด้วย เพราะแชมป์ล็อคประตูใส่ ก่อนที่ไบรท์จะนั่ง Taxi อีกคันตามไป

………………..

ผมอยู่ในห้องนี้คนเดียวอีกครั้ง...นั่งกอดเข่าหมดแรงอย่างที่สุด ผมควรทำไงดี ผมอยากบอกแฟนผมว่าผมไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าเห็น ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนั้นสักนิด ผมอยากให้ไอ้ตั้มรู้ว่าผู้หญิงที่มันคบอยู่ร้ายยิ่งกว่าแม่มด ผมได้แต่โมโหตัวเองที่แก้ปัญหานี้ไม่ได้ซะที เวลาที่ผ่านไป นานพอจนแสงอาทิตย์เริ่มเปลี่ยนเป็นเวลาบ่ายแก่ๆ

“ยังไม่กลับเหรอมึง” เสียงเจ้าของบ้านทักทายอีกรอบ หลังจากไปทำแผลกลับมาแล้ว

“กี่เข็มวะมึง” แชมป์ชูสองนิ้ว ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ผม

“กูขอโทษนะเว้ย กูจะให้ไบรท์มันพาแทนมาหามึง แล้วกูจะเคลียร์ให้ ไม่คิดว่ามันจะมากระทืบมึงแบบนี้” ไม่เป็นไรวะมึง

“กูอยากให้มึงเชื่อกู กูไม่ได้พิศวาสแก้วสักนิด กูกลัวตั้งแต่วันแรกที่เจอด้วยซ้ำ ไม่ได้กลัวจะรักหรือหลงนะ แต่กูมีเซ็นต์ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มาดี” แชมป์พยักหน้าสักครู่

“แต่ตอนนี้ ทุกอย่างที่คนเห็นตรงหน้า มึงเป็นผู้ร้ายไปแล้ววะ” แชมป์ตอบแบบเซ็งๆ ไม่แพ้ผมเช่นกัน

“กูเชื่อมึงนะ” แชมป์ยื่นมือมาจับกับผม ผมตบมือแล้วกำมือเขย่ากันอีกที

“แต่วันนี้...กูเสียใจมากเลยวะ” แชมป์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

“เป็นไรวะมึง...” แชมป์เริ่มร้องไห้ออกมา ผมกอดมันไว้ ในขณะที่มันยังร้องต่อไป

“กูน้อยใจวะ ยังไงกูก็แค่คนมาทีหลัง ถ้าเค้ารักกู เค้าไม่ผลักกูหัวแตกแบบนี้หรอก” คงน้อยใจประโยคที่ไบรท์พูดกับผมเมื่อกลางวัน

“ไบรท์มันทำไปด้วยอารมณ์ ถ้ามันไม่รักมึง มันไม่ตามไปทำแผลกับมึงหรอก” ผมเห็นมันตามไปอยู่

“ไม่จริงหรอก ก็พูดอยู่ชัดๆ ว่าใจมันรักใครกันแน่ ไม่ใช่เราเลย” แชมป์นั่งปาดน้ำตาอยู่สักครู่ ก่อนจะหายใจลึกๆ  หยุดร้องไห้กับเรื่องนี้

“พรุ่งนี้มึงสู้ๆ นะ มันหนักสาหัสสำหรับมึงแน่นอน” แชมป์กระแทกไหล่ผมเบาๆ ผมพยักหน้าตอบ ไม่มีคำพูดอะไรจากผมหลังจากนั้น

ผมเหลือทางออกกับเรื่องนี้แค่ไหนละ ดูยังไงก็หาทางออกไม่เจอจริงๆ

**********

ตอนที่ 42 ทุกสิ่งจะเลวร้ายถึงที่สุด แทนที่กำลังคิดว่าจะคืนดี ก็จะบอกเลิกบิ๊ก แก้วเดินเกมมัดบิ๊กให้ไม่สามารถไปไหนได้ และนั่น ก็ถึงเวลาแล้ว ที่บิ๊กจะ "เล่นเกมล้างแค้น" กับต้นเหตุสำคัญของเรื่องนี้ครับ

บทที่ 42 เจอกันวันอาทิตย์ประมาณเที่ยงคืน (เข้าวันจันทร์) ครับผม

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 23-05-2015 01:10:26
ยิ่งอ่านยิ่งหงุดหงิด

ปล บวกเป็ดให้รอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้คับ 555555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 23-05-2015 01:25:19
เครียดดดดดดดด หนักมากกกกกก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 23-05-2015 05:39:41
ตั้มแม่ง... ไม่โง่จริง คิดอะไรเลวๆ แบบนี้ไม่ได้นะเนี่ย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 23-05-2015 06:02:50
เหมือนตอนนี้บิ๊กกำลังรับผลกรรมเลยค่ะ
แต่ช่างหัวบิ๊ก สงสารแชมป์ดีกว่า :hao5:
โถถถถถถถถถ อุตส่าห์จะช่วย แฟนดันหลุดปากแบบนั้น ทำเราเจ็บตัวอีก!!!! เจริญค่ะ เจริญ!!! :katai1:
จะว่าไป ที่คอนโดน่าจะมีกล้องวงจรปิดนะคะ บิ๊กคงใช้ประโยชน์กับมันได้
เราขอตอนหน้า บิ๊กแก้แค้นแบบสาสมเลยนะ ทดแทนที่เราวิ่งเข้านิยายไปตบนังชะนีแก้ว  :beat: กับถีบ  :z6: เพื่อนง่าวไม่ได้
รอตอนต่อไปน้าาาา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Doranaii ที่ 23-05-2015 07:45:44
ถ้าผมเป้นแทน ยังไงก็คิดคิดแบบนั้น ก็เห็นอยู่เต็มตา
อยากรุ้แล้วสิว่า "บิ๊ก" จะแก้แค้นแบบไหน หึหึ ยิ่งคิดยิ่งสะใจ ว๊ากกกกกกก
 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 23-05-2015 08:41:18
โอ้ยย~ ..อึดอัดสุดๆ เลยค่าา :serius2: อะไรคือการที่ไบร์ทบอกกับแทนว่า ให้ใช้เหตุผลและอย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจ แต่ตัวเองกลับกระทำตรงกันข้ามกับคำพูดโดยสิ้นเชิงแบบนี้คะ
เนี่ย..หืม? มาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงซัดบิ๊กเอาๆ แบบนี้ มันถูกต้องแล้วเร้อ! เหลือเกินจริงๆ เลย แล้วกับประโยคที่หลุดพูดออกมาจนทำให้แชมป์เสียใจนั่นอีก ทำอย่างกับตัวเองยังตัดใจจากแทนไม่ได้เลยนะคะน่ะ เฮ้อ~ ออกตัวแรงก็แบบนี้แหละค่ะไบร์ท งานเข้าเลยเป็นไงล่ะ  o16

ส่วนตั้ม..เกินเยียวยาแล้วจริงๆ ถ้ามีโอกาสถึงกับขนาดที่ว่า สามารถตามถ่ายคลิปบิ๊กกับยัยแก้วนั่นได้ขนาดนั้น ทำไมถึงไม่จิกตัวเองให้เข้าไปฟังบทสนทนาระหว่างสองคนนั่นใกล้ๆ เสียด้วยล่ะคะ..หืม? แล้วตอนที่ถ่ายตาบอดหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะน่ะ ช่วยสังเกตสีหน้าของแต่ละคนที่ตัวตามถ่ายอยู่บ้างว่ามันเป็นยังไง! ประสาท~ เพื่อนอย่างตั้มนี่ถ้าได้กลับมาคบกันอีกก็ไม่สามารถสนิทใจได้เหมือนเดิมแล้วล่ะค่ะ มีอย่างที่ไหนเหตุผลอะไรก็ไม่เคยฟัง คิดเองเออเองจนขนาดที่ว่าทำร้าย 'เพื่อน' ที่โตด้วยกันมาได้ขนาดนี้น่ะ แย่มากค่า~ บิ๊กปล่อยๆ เขาไปเถอะค่ะ ถ้าเขาเลือกชะนีมีพิษมากว่าเราก็ให้เขาไป ต้องปล่อยให้ตั้มได้เจอฤทธิ์เดชของนางจะๆ เองเสียบ้าง ไม่อย่างนั้นตั้มไม่มีวันรู้สึกตัวสักทีหรอกค่ะ

เพราะที่บิ๊กกำลังทำอยู่นี่เข้าข่าย 'ทำคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาป' ชัดๆ เลยนะคะเนี่ย ไม่คุ้มกันสักนิดเลย~ แต่ก็ยังดีนะคะที่ตอนนี้บิ๊กยังเหลือแชมป์ที่เชื่อใจบิ๊กอยู่อีกตั้งคนหนึ่ง สู้ๆ เข้าค่า!!! อยากเห็นยัยแก้วถูกพิพากษาไวๆ แล้วสิ~

รอตอนต่อไปน้าา ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 23-05-2015 11:28:57
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: rayjikung ที่ 23-05-2015 12:04:07
รอดูบิ๊กจัดการอีแก้วอย่างสาสม อินๆ อ่านแบบนอนสต็อปละรู้สึกค้าง *เสพติด*
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 23-05-2015 12:20:51
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: domekikung ที่ 23-05-2015 13:41:44
โอ้ยยยยยยยย ㅠㅠ
 :mew2: :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 23-05-2015 14:33:53
42 มาคืนนีไม่ได้หรอ???.... อยากอ่านสุดๆเลยอ่ะ นะๆๆๆๆ

ปล.ถ้าพ่อกับแม่แทนเห็น โดนแน่ๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 23-05-2015 19:49:32
อ้างถึง
55 : "อย่ายุ่งกับผัวกู!!!"
ป้าอยากอ่านตอนนี้มากๆ 5555

ตอนนี้มัน 4 คนแลยนะที่ได้รับผลจากการกระทำของแก้วเพราะว่ามันโยงมาเป็นทอดๆ
เรื่องซัดก่อนฟังนี่ต้องโทษฮอร์โมน  ตั้มโง่ก็ปล่อยให้โง่ต่อไปเถอะ การโพสต์ภาพบิ๊กของตั้มมีส่วนดีอย่างหนึ่งก็คือเป็นการเปิดตัวไปโดยปริยาย  บิ๊กก็คงไม่แคร์เท่าไหร่เพราะว่าบิ๊กไม่ค่อยแคร์อะไรมาตั้งแต่แรกแล้ว  ยังดีที่บิ๊กยังมีแชมป์เป็นเพื่อนที่เข้าใจ  โจก็น่าจะไปทางตั้ม  วัดใจกันตอนนี้แหละว่าเพื่อนกันขนาดไหน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 24-05-2015 14:05:50
ความรักและอคติทำให้คนตาบอดและโง่ได้จริงๆ (ตั้มเอาน้ำมันตับปลาไปกินสักกระปุกไหม เดี๋ยวซื้อให้) เฮ้ย แอบกลัวใจบิ๊กนะเนี่ยที่จะจัดการกับต้นเหตุของเรื่องนี้เพราะบิ๊กแบดบอยพอสมควร ดูได้จากตอนที่มีเรื่องกับพ่อในช่วงต้นเรื่อง แต่ก็นะ จัดเต็มไปเลยบิ๊ก หุหุ :beat:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 24-05-2015 23:07:17
ไม่รู้จะเม้นท์อะไรดีเลย - -*
อ่านละหงุดหงิดจริงๆ ด้วย 655555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 24-05-2015 23:58:26
โอ่ยยยย ยัยแก้ววววว  :katai1:
น่าตบสุดในสามโลก บิ๊กนี่โชคร้ายโฮกๆอ่ะ .... สงสาร
แต่ดันใจอ่อนเกินไป ... พลาดเลย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 25-05-2015 00:03:21
รอครับรอ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 25-05-2015 00:51:14
ขออนุญาตตอบทุกเมนท์ของบทที่ 41 รวมกันเลยนะครับว่า

ถ้าคิดว่าบทที่ 39-41 เครียดแล้ว บทที่ 42 คือจุดแตกหักของบิ๊กของจริงละครับ อีกสักครู่ ได้อ่านกันละครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 41 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Redz ที่ 25-05-2015 01:22:28
อ่าวไปไหนซะแล้วว :ruready
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 23/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 25-05-2015 01:24:28
บทที่ 42 มาแล้วครับ...เมื่อบิ๊กพลาดอย่างแรง...ทุกอย่างเลวร้ายจนบีบให้บิ๊ก...เลว...ละครับ

บทที่ 43-44-45 (อาจจะ 46 กับ 47) จะได้เห็นความร้ายและโหดครึ่งเดียวของบิ๊ก ก่อนที่ผมจะเขียนเฉลยให้ฟังทั้งหมดของบทที่ 43 เป็นต้นไปเช่นกันครับ

มาดูกันต่อครับ

************

Chapter 42

ผมกลับห้องตัวเองตอนสองทุ่ม หลังจากนอนบ้านไบรท์ไปคืน แต่สิ่งที่ผมเจอเมื่อเข้าไปที่ห้องคือ เสื้อผ้าบางส่วนในตู้ของบิ๊ก ถูกเก็บออกไป มีแค่ Post it แผ่นนึงแปะไว้ที่ตู้เย็นว่า

“แทนคงไม่พร้อมจะเจอเราตอนนี้ แต่อยากให้รู้ไว้ว่า เรารักแทนคนเดียวเสมอ : บิ๊ก”

ผมหยิบมือถือขึ้นมาอ่านข้อความที่บิ๊กส่งมา บิ๊กอธิบายว่าผู้หญิงที่ผมเห็น เป็นแฟนตั้ม เพื่อนสนิทในกลุ่ม เค้ามีปัญหากับแฟน เลยไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่เห็น บิ๊กไม่ได้ทำ แต่ฝ่ายหญิงเป็นคนทำ และบิ๊กจะไปเคลียร์เรื่องนี้ให้เด็ดขาดเร็วๆ นี้

ผมควรเชื่อใครดี เชื่อสิ่งที่ผมเห็น หรือเชื่อสิ่งที่แฟนผมบอกดีละ...

“คุณยายสวัสดีครับ สบายดีนะครับ” ผมโทรหาคุณยาย

“สบายดี หลานละ เรียนเหนื่อยไหม” ผมรู้สึกมีความสุขที่ได้ยินเสียงคุณยายคุยกับผม

“นิดหน่อยครับ ผมมีอะไรอยากปรึกษาคุณยาย...ครับ” เสียงหัวเราะในลำคอที่อบอุ่นของคุณยาย ทำให้ผมพอจะยิ้มได้ในวันที่ผมไปทางไหนก็ไม่ถูก

“ผมทะเลาะกับบิ๊ก คือ...ผมเห็นเค้ากอดจูบผู้หญิงคนนึงกลางที่สาธารณะ แต่บิ๊กอธิบายว่ามันไม่ใช่ เป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่ผมไม่รู้ ผมควรเชื่ออะไรดีครับ” คุณยายฟังผมจบ ก็นิ่งเงียบไปสักครู่ ก่อนจะตอบผมว่า

“ยายไม่รู้นะว่า ความรักเด็กยุคนี้ เค้าเป็นยังไงกัน แต่หลานยายตอนนี้ จะว่าเด็กก็ไม่ใช่ จะเป็นหนุ่มเต็มตัวก็คงไม่เต็มปาก แต่ยายเชื่ออยู่เรื่องนึงนะ” ผมตั้งใจฟังคุณยาย

“จงเชื่อความรู้สึกของเรา หากคนที่หลานมั่นใจ เค้าไม่ได้เป็นอย่างที่หลานเห็น หรือเค้าอาจจะพลาดไปบ้าง ต่อให้เรื่องจะแย่กว่านี้อีกสิบเท่า เค้าจะไม่จากหลานไปไหนแน่นอน ยายคงบอกไม่ได้ว่ามันจะดีหรือมันจะร้าย แต่หลานจะได้เรียนรู้ และเติบโตขึ้นแน่นอน ยายขอให้หลานใช้สติมากกว่าอารมณ์ แล้วปัญหาทั้งหมด เราจะผ่านไปได้เองนะ” ผมพอจะนึกออกแล้วว่า ผมควรทำไงดีกับเรื่องนี้

“รักคุณยายนะครับ” ขอบคุณครับ

“ยายไปนอนก่อนนะ ยายรักหลานนะ” ผมก็รักคุณยายครับ...

หลังจากวางสายไป ผมได้คำตอบแล้วว่า ผมควรมองข้ามเรื่องนี้ แล้วให้บิ๊กแก้ตัวดีกว่า งั้น...พรุ่งนี้เลิกเรียน เดี๋ยวโทรหาแล้วกัน

จริงๆ ผมหายงอนแล้วแหละ แต่ลงโทษนิดหน่อย คงไม่ว่ากันนะครับ

………………..

เช้าวันจันทร์ ผมเดินเข้าโรงเรียนด้วยใจที่ทำมาแล้วครึ่งนึงว่า ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แล้วมันก็ไม่เหมือนเดิมจริงๆ ทั้งรุ่นน้อง รุ่นพี่ และคนที่พอจะรู้จักผม ถ้าไม่เมินหน้าผม ก็คุยกันลับหลังหลังจากผมเดินผ่านไปแล้ว แต่ที่ผมทำใจมาแล้ว แต่เจอของจริงก็ไม่สนิทใจจะสู้ก็คือ...ไอ้ตั้ม มันเดินผ่านผมแถมกระแทกไหล่ผมแบบตั้งใจ ถ้าเป็นคนอื่น ผมคงโกรธ แต่เวลานี้ ผมคงโกรธมันไม่ลง

“เป็นไงมึง อย่างที่คิดไหม” ผมวางกระเป๋าข้างๆ แชมป์ ที่นั่งรออยู่แล้ว

“ก็ไม่เท่าไหร่วะ” ผมตอบไปอย่างงั้นแหละ ทั้งที่จริงๆ ผมไม่ค่อยชอบสภาพแบบนี้เท่าไหร่อยู่แล้ว หลังจากตอบไอ้แชมป์เสร็จ ผมหันหน้าไปเจอไอ้โจพอดี สีหน้ามันก็กระอักกระอ่วมเอาเรื่อง
 
“หวัดดี” ผมทักไอ้โจก่อน โจแค่พยักหน้า ก่อนจะวางกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้อง

“กูว่ามันก็ทำใจลำบากกับเรื่องนี้วะ” แชมป์พูดมาลอยๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องเหมือนกัน

สายตาเพื่อนๆ คนอื่นในห้องตอนนี้ มองผมอย่างไม่เป็นมิตร คนไหนที่ผมพอจะคุยด้วยบ้าง ก็เลือกที่จะไม่มองผม ทุกอย่างมันดูกดดัน จนผมแทบอยากจะว๊ากออกมาดังๆ ว่าทุกอย่างที่เห็น ไม่ใช่เรื่องจริงเลยสักนิด แต่ผมก็คงทำแบบนั้นไม่ได้นั่นละ วิธีเดียวตอนนี้ที่พอจะทำให้ผมไม่ต้องมองสายตาพวกนี้ได้คือ...เล่นมือถือละกัน

“เย็นนี้ว่างไหมคะ แก้วอยากเจอบิ๊ก” ส่ง LINE มาหากันแต่หัววันเลยทีเดียว

“ไม่สะดวกครับ...เอาจริงๆ อย่าเจอกันอีกเลยดีกว่านะครับ” ผมพิมพ์กลับไปตามที่คิดทันที

“ทำไมบิ๊กต้องใจร้ายกับเราแบบนี้...รู้ไหมว่าเรารู้สึกยังไง เราจะเริ่มต้นกันไม่ได้เลยเหรอ” ประโยคแบบนี้ อย่าคิดว่าเป็นไม้ตายทำให้ผมยอมนะ

“เรื่องของเรา ไม่ควรมีและเริ่มต้นด้วยกันแต่แรกด้วยซ้ำนะ” ผมพิมพ์ย้ำไป แก้วส่งสติ๊กเกอร์ร้องไห้มา

“เราขอเจอบิ๊กแค่ครั้งเดียวได้ไหม เราไม่มีใครแล้วจริงๆ ได้โปรด” คิดว่าผมควรตอบไงดี

“ไม่ครับ ขอโทษด้วยครับ” ผมกดบล็อก LINE ของแก้วไปทันทีหลังพิมพ์ประโยคนี้จบ แต่ไม่วายมีข้อความตามมาทีหลังว่า

“แก้วจะรอบิ๊กที่มิลค์พลัสสยามสแควร์ตั้งแต่บ่ายสี่นะ” ผมไม่สนใจ SMS อันนี้แล้วกันนะ

หนึ่งวันของการเรียนวันนี้ เป็นอะไรที่โคตรทรมาณ ไม่ใช่เพราะเรียนไม่รู้เรื่องนะ ผมตั้งใจเรียนกว่าเดิมเลยแหละ เพราะผมไม่อยากสนใจตั้มที่นั่งตรงหน้าผม เรื่องซุบซิบของคนที่ผมเจอตอนพักเที่ยง ผมพึ่งเข้าใจว่า การถูกสังคมลงโทษ มันเจ็บแบบนี้นี่เอง

“เย็นนี้มารับด้วยนะ...เราหายโกรธแล้ว” ผมได้ข้อความจากแทนตอนพักระหว่างคาบ ผมดีใจแทบแย่ นี่คงเป็นรอยยิ้มแรกของวันนี้เลยแหละ แต่พอผมเดินออกจากห้องน้ำกลับไปที่ห้อง

“โอ้ย!!!” ผมสะดุดล้มลงพื้น มีคนสะกัดขาผม พอผมลุกขึ้นหันกลับไปมอง ไอ้ตั้ม...

“สะดุดความเลวจนล้มเลยเหรอวะ หึๆ” ผมสูดหายใจลึกๆ ระงับอารมณ์กับคำพูดของไอ้ตั้ม

“ก็คงเป็นความเลวที่ถูกคนแถวนี้ยัดเยียดให้นั้นแหละ” ผมจับเสื้อให้เข้ากางเกงเหมือนเดิม

“ความเลวไม่มีการยัดเยียดให้กันหรอก คนบางคนมันเลวในสันดานอยู่แล้ว” ผมไม่อยากทำนะ แต่ขอสักดอกแล้วกัน ผมเดินไปใกล้ๆ มัน ก่อนจะพูดกับมันว่า

“ถ้ากูเลว กูว่าคนแถวนี้ก็โง่จนเขาชี้ฟ้าไปแล้วแหละ” ตั้มคว้าคอเสื้อผมทันที

“นั่นไง โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า มึงนี่ทั้งโง่ทั้งบ้านะตั้ม” ผมยิ้มให้กับสิ่งที่เพื่อนผมกำลังทำอยู่ แล้วตั้มก็ปล่อยคอเสื้อผม เก็บหมัดลง ผมจัดเสื้อให้ดีๆ ยักคิ้วให้อีกที

“กูไม่จบแค่นี้แน่” เสียงตั้มที่ตะโกนไล่หลังมา ถึงผมจะทำเป็นไม่ได้ยิน แต่มือผมก็กำแน่นด้วยความเจ็บใจอยู่

มึงเป็นเพื่อนที่กูรัก...แต่ตอนนี้ทำไมเราต้องยืนคนละฝั่งกันแบบนี้ด้วย...

………………..

อาทิตย์หน้า จะแข่งนัดชิงชนะเลิศแล้ว ผมรู้สึกตัวเองนิ่งขึ้น ถึงจะมีเรื่องบิ๊กกวนใจผม แต่ผมก็เล่นได้ตามที่ควรจะเป็น รวมถึงซ้อมแผนของโค้ชได้ตามที่วางไว้ทุกอย่าง ในขณะไบรท์เองก็คอยถามผมว่าเป็นอะไรไหม ดูแลผมจนรู้สึกว่าใกล้ชิดไปสักนิด

“ดูแลเราใกล้ชิดแบบนี้ ระวังแชมป์จะงอนนะ” ไบรท์เดินออกมาจากโรงยิมกับผมด้วยกัน

“งอนไปแล้วแหละ เมื่อวานเราทำแชมป์หัวแตกไป” มิน่า ทำไมดูเซ็งๆ ตั้งแต่เมื่อเช้า
 
“แน่ใจแล้วเหรอ จะให้อภัยเรื่องนี้ง่ายๆ อะ” ไบรท์ดูยังไม่หายโกรธกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“เราคิดว่ามันอาจพลาดกันได้ อีกอย่าง บิ๊กเองก็ขอโทษกับอธิบายทุกอย่างให้เราฟังแล้ว เราคิดว่ามันคงไม่ยุติธรรม ถ้าเราจะไม่ให้โอกาสบิ๊กบ้าง” ไบรท์พยักหน้าแบบไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่

“เรารักแทนนะ เราเลยไม่อยากเห็นแทนเสียใจ” ไบรท์พูดมาลอยๆ แต่ผมเข้าใจดีว่าไบรท์คิดยังไงกับผม

“แต่คนที่รักไบรท์เค้ารออยู่นะ” ไบรท์หัวเราะออกมาเบาๆ

“ใช่ วันนี้จะไปง้อแหละ เอาจริงๆ นะ เราไม่เคยอดทนกับใครขนาดนี้เลย แต่แชมป์เนี่ย เราเต็มใจอดทนอย่างบอกไม่ถูกเลยแหละ” ผมกระแทกไหล่ไบรท์ไปที

“เออ รีบไปได้แล้ว เรารอบิ๊กตรงนี้แหละ” ผมนั่งรอบิ๊กที่ข้างสนามบอลเหมือนทุกครั้ง ก่อนจะพิมพ์ข้อความไปหาว่า ตอนนี้เสร็จแล้ว รอบิ๊กมารับแล้วนะ

ส่วนบิ๊ก...มารับเร็วๆ นะครับ หายงอนแล้ว รีบมาด้วย 

………………..

วันนี้จะได้เจอแทนแล้ว อย่างแรกที่ผมอยากมีให้เค้าคือ ของขวัญง้อแฟนนี่แหละ ผมไม่ได้ขับน้องถ่านไปสยาม เพราะผมอยากเดินไปรับถึงโรงเรียน เอาให้เหงื่อท่วมนี่แหละ จะได้ขอโทษแบบสมจริงหน่อย ผมหยุดอยู่หน้าร้านดอกไม้ คิดอยู่ว่าจะเอาช่อไหน ยังไงดี

“มาซื้อดอกไม้ให้ใครเหรอ ให้แก้วใช่ม๊า” ผมหันไปหาเจ้าของเสียง...เจอผมได้ไงเนี่ย

“ไม่ใช่ครับ ขอตัวก่อนนะครับ” ทำไมเธอหาผมเจอได้ไงวะเนี่ย ไปดีกว่า

“ทำไมต้องใจร้ายกับเราขนาดนี้ด้วย รู้ไหม เราคิดถึงบิ๊กแค่ไหน” ผมหันกลับไปตวาดใส่บ้าง

“ด้วยการโกหกไอ้ตั้ม โกหกเรา แก้วรู้ไหม มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรากับเพื่อนเรา” ผมเกลียดใบหน้าเรียกร้องความสงสารที่เธอกำลังเป็นอยู่ต่อหน้าผม

“เพราะบิ๊กไง รู้ไหมว่าเราต้องการบิ๊กแค่ไหน มันจะได้ไหม ที่บิ๊กจะเปิดใจให้เราสักครั้ง” แก้ว...อย่าบีบน้ำตา อย่าจับมือผมแน่นแบบนี้

ผมสะบัดมือทิ้ง หันหลังแล้วรีบเดินไปจากตรงนี้ จะเป็นอะไร ก็เรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวกับเรา....

…………………………………………………..

…………………………………….

………………………

ผม...เป็นอะไรไป...ทำไม ปวดหัวขนาดนี้ นี่มัน...เพดาน ผมอยู่ในห้อง? ผมอยู่ที่ไหน? เมื่อกี้ผมอยู่สยามไม่ใช่? ผมกำลังจะซื้อดอกไม้ไปง้อแฟนผม...แทบจะลุกไม่ขึ้นเลย แว่นตาผมละ ขอรวบรวมสติสักครู่ ผมนอนอยู่บนเตียง เสื้อผ้าก็ไม่ได้ใส่สักชิ้น ฝั่งซ้ายผม....แก้ว!!!

ผมมานอนกับแก้วได้ยังไง ผมโดดลงจากเตียง แต่หัวผมหนักมาก ยืนแทบไม่ไหว เป็นไปไม่ได้!!! นั่นไง เสื้อเรียนผมอยู่ที่โซฟาในห้อง นาฬิกา กระเป๋าสตางค์ แว่นตา กุญแจน้องถ่าน กระเป๋านักเรียนด้วย แล้ว...มือถือผมอยู่ไหน ผมรีบแต่งตัวก่อนเป็นอันดับแรก นี่มันโรงแรมม่านรูดชัดๆ อย่างแรกที่ผมขอดูก่อนเลยคือเวลา

“23.00” ห้าทุ่ม!!! เชี่ย!!! ผมรู้สึกตัวว่าอยู่สยามตอนบ่ายสี่ แต่นี่ห้าทุ่ม ก่อนอื่น หามือถือผมให้เจอก่อน ผมแทบเป็นบ้า วิ่งไปรอบห้องหา iPhone ผมว่ามันตกอยู่ตรงไหน ผมเปิดไฟในห้องให้สว่างทั้งหมด

“บิ๊ก...ตื่นแล้วเหรอ” ผมพุ่งกระโจนคร่อมเจ้าของเสียง

“เธอทำอะไรของเธอ!!!!” ผมบีบคอนางมารร้ายคนนี้อยู่

“เธอต่างหากที่ทำไรเรา ทำไมบิ๊กใจร้ายแบบนี้อะ” ผมมั่นใจว่าผมไม่เคยพิศวาสจะมีอะไรกับผู้หญิงคนนี้อย่างยิ่ง

“บิ๊กได้เราแล้ว จะพูดแบบนี้ได้ไง” หา!!!! ไม่มีทาง ผมทำอะไรแบบนั้นจริงเหรอ

“อย่ามาพูดเอง เออเองแบบนี้ เราไม่ได้ทำแน่นอน ไปโรงพยาบาลตรวจกันเลย ถ้าเราทำจริง เรารับผิดชอบ แต่ถ้าไม่ได้ทำ อย่าหาว่าเราใจร้ายนะ” ผมยังไม่ปล่อยมือที่บีบคอแก้วอยู่ แก้วร้องไห้หวาดกลัวกับสิ่งที่ผมทำอยู่ตอนนี้

“บิ๊กทำไมต้องทำกับเราแบบนี้ด้วย ไม่รักเรา แต่ทำกับเราแบบนี้ทำไม ฮือๆๆๆ” ผมปล่อยมือเธอออก หายใจถี่ด้วยความโกรธ ถ้าเธอยืนกรานว่าผมทำ ตอนนี้คงคุยด้วยไม่รู้เรื่องแล้ว

“ไปอาบน้ำ แต่งตัวซะ ออกจากที่นี่ก่อน แล้วค่อยว่ากัน” ผมพูดอย่างเรียบๆ เบาๆ ก่อนที่แก้วจะใช้ผ้าห่มพันตัวเดินไปที่ห้องน้ำ ผมหันหลังไม่มองแก้ว จนกว่าแก้วจะเข้าห้องน้ำไปแล้ว

ผมหันกลับไปที่เตียง นั่น!!! มือถือผมอยู่บนเตียง ไม่ผมก็แก้วคงนอนทับมันไว้ ผมรีบกดมาดู มือผมแทบอ่อนแรงจนมือถือเกือบตก เพราะข้อความเกือบสุดท้ายที่ผมได้อ่านคือ

“เราเข้าใจทุกอย่างแล้ว ขอให้บิ๊กดูแลผู้หญิงคนนั้นดีๆ นะ เราจะถอยเอง” แฟนผม...ส่งข้อความนี้มาตอนทุ่มกว่าๆ ผมเข้าไปดูว่าผมส่งอะไรไปหาแทนหรือเปล่า เครื่องผมไม่ได้ส่งอะไรไป แต่แฟนผมพิมพ์มาแบบนี้ แปลว่าเรื่องนี้แฟนผมก็ต้องรู้แล้วซิ!!!

ผมตรงไปที่กระเป๋าของแก้ว หยิบมือถือของแก้วมาดู แต่มันติดรหัสแบบลากเส้น ไม่เป็นไร ผมขอค้นอะไรในกระเป๋าของแก้วสักหน่อย เพื่อเจออะไรดีๆ กระเป๋าสะพายของแก้ว นอกจากเครื่องสำอางค์เล็กน้อย มือถือ บัตรนักเรียนแบบห้อยคอ ผมไม่เจออะไรที่พอจะเอาไปสืบต่อได้เลย ผมรีบเก็บกระเป๋าของแก้วให้กลับไปอยู่ในสภาพเดิม

ผมทิ้งร่างลงบนโซฟา ถอดแว่นตาออก ได้แต่เครียดกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันเป็นไปได้ยังไง ที่ผมอยู่บนเตียงเดียวกับแก้วแบบนี้ ผมพยายามนึกว่าเกิดอะไรขึ้น ผมคิดไม่ออก ให้ตายซิวะ!!! แมร่ง!!!

“เราจะกลับกันแล้วใช่ไหม” แก้วออกมาจากห้องน้ำ มีผ้าเช็ดตัวพันตัวอยู่

“ไปแต่งตัวซะ เราจะไปส่งที่บ้าน” ระหว่างที่ผมรอแก้วแต่งตัว

“ถามไรอย่างซิ...” ผมคิดว่าผมควรถามคำถามนี้ไป แก้วรอฟังคำถามผมอยู่ในขณะที่กำลังเป่าผมอยู่

“บอกเลิกกับตั้มยัง” แก้วนิ่งไปสักครู่ ก่อนจะตอบผมว่า

“เราอยากให้บิ๊กพาเราไป เรายอมรับว่าใจไม่แข็งพอที่จะบอกเลิกตั้ม” ไม่กล้า...แต่ที่ทำแต่ละอย่างเนี่ย จะให้ผมนิยามอะไรดีละ

“เสร็จแล้วบอกนะ เราขอเข้าห้องน้ำสักครู่” ผมเข้าห้องน้ำ ปิดล็อคประตู ถอนหายใจยาว ก่อนจะเปิดน้ำล้างหน้าอยู่พักใหญ่ๆ

ผมมองตัวเองในกระจก แล้วตอบถามตัวเองให้แน่ใจว่า ผมทำหรือเปล่า? ผมไม่ได้ทำแน่นอนใช่ไหม? เอาละ ออกไปจากที่นี่ก่อน ที่เหลือค่อยว่ากัน...

เรื่องตั้มผมไม่แคร์ ผมห่วงแฟนผมมากกว่า...เพราะทุกอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ มันแย่เกินกว่าที่ผมจะออกไปแก้ไข

………………..

ผมนั่ง Taxi ไปส่งแก้วถึงหน้าบ้าน ผมรู้แล้วว่าผมอยู่โรงแรมม่านรูดแถวถนนวิทยุ ตลอดทางที่นั่งรถด้วยกัน ผมไม่พูดอะไรด้วย เช่นเดียวกับแก้วที่ไม่พูดอะไรกับผมเช่นกัน แต่พอถึงหน้าบ้านแก้วแล้ว

“เราหวังว่า เรื่องของเราจะเป็นไปได้ แต่ถ้าบิ๊กให้มันผ่านไป เราคงต้องยอมรับมัน” เรื่องที่ผมทำเมื่อครู่นั่นเหรอ

“พักผ่อนเถอะนะ ราตรีสวัสดิ์” หลังจากแก้วลงไปแล้ว ผมไปหาแทนทันที

ผมอยู่หน้าคอนโดแทนแล้ว...ผมจะทำไงดี ผมขึ้นไปที่ห้องเลยดีกว่า ผมเป่าปากก่อนจะเข้าคอนโดนของแทน กดลิฟท์ แล้วพาตัวเองไปถึงหน้าห้องแทนเรียบร้อย ผมลงมือเคาะประตูห้องเบาๆ ให้พอดังแบบคนในห้องได้ยิน ไม่นานนัก ประตูห้องเปิดออก แทนดูจะตกใจที่เป็นผม

“เราขอโทษ มีอุบัติเหตุกับเรานิดหน่อย” นี่เป็นประโยคแรกที่ผมเอยขึ้นทันทีที่เจอหน้าแทน

“เรานอนต่อนะ” แทนตัดบทปิดประตู ผมรีบสอดแขนเข้าไปแล้วออกแรงพาตัวเองเข้าไปในห้องแทนเรียบร้อย

“ฟังเราก่อน มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ” แทนตบหน้าผมเต็มแรง

“บิ๊กกลับไปรับผิดชอบในสิ่งที่บิ๊กทำเถอะ ผู้หญิงเค้าจะเสียหายเอา ที่เราตบ ไม่ใช่เพราะเราโกรธ แต่เราอยากให้บิ๊กรับผิดชอบในสิ่งที่บิ๊กทำ” ผมเห็นน้ำตาของแฟนผม

“เราไม่ได้ทำ จริงๆ นะ” แทนร้องไห้สะอื้นมากขึ้น

“จะทำหรือไม่ แต่ภาพมันฟ้องแบบนั้น คนที่เห็น ก็มองว่าบิ๊กต้องรับผิดชอบ อย่าทำแบบนี้เลย บิ๊กควรกลับไปทำในสิ่งที่ถูกต้องนะ” แทนลงไปนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น ผมได้แต่ยืนนิ่งเหมือนหินที่ถูกสาปไว้

“เรายืนยันได้ว่าไม่ได้ทำนะ แทนเชื่อเราได้ไหม” ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกัน

“กลับไปเถอะบิ๊ก เราอยากอยู่คนเดียว....เรื่องของเรามันสุดแค่นี้แล้วแหละ” แทนลุกขึ้นยืนเช็ดน้ำตา ก่อนจะยิ้มให้ผม

“ดูแลกันให้ดีๆ นะ เราอยู่ได้ และจะจำเรื่องดีๆ ที่บิ๊กมีให้เราเสมอนะ” ผมรู้สึกเหมือนถูกแช่แข็งตรงนี้

“มันไม่ใช่...” แต่ยังไม่ทันที่ผมพูดจบ

“พอทีได้ไหมบิ๊ก...แค่นี้ยังไม่พออีกเหรอ ปล่อยเราได้ไหม ฮือๆๆ” แทนทรุดลงไปนั่งร้องไห้หนัก

ผมเปิดประตูออกจากห้อง แต่ก่อนจะออกไป ผมบอกแทนแค่

“เราจะพิสูจน์ให้แทนเห็นว่า เราไม่ได้ทำ...หัวใจเรา มีแค่แทนคนเดียวเสมอนะ” ผมไม่รู้แทนฟังหรือเปล่า ผมปิดประตูห้องเสร็จ เดินออกมายืนอยู่หน้าคอนโดแทน หันกลับไปมองที่ตัวตึก แล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมา

มันมากจนผมต้องทิ้งตัวลงนั่งทันที...ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับผม แทน...คือทุกสิ่งของผม ผมได้สูญเสียสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตผมไปแล้ว

ผมจะทำไงให้แทนกลับคืนมา
ผมจะทำไงให้เพื่อนผมกลับมารักกันเหมือนเดิม
ผมจะทำไง...กับชีวิตผมดี

มันทำให้ผมอ่อนแอจนอยากตายเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ....ผมปล่อยให้ตัวเองร้องไห้อยู่สักครู่ ความคิดนึงก็แว็บเข้ามาในหัว ความคิดนั้น ทำให้ผมหยุดร้องไห้ แล้วเริ่มหัวเราะเบาๆ ช้าๆ แต่เสียงหัวเราะนั้นหนักและทุ้มลึกกว่าที่จะเป็นการหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

ผมลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์โทรหาแก้ว

“แก้วเหรอ คืนนี้หลับฝันดีนะครับ” แก้วตอบผมด้วยความดีใจว่า

“บิ๊ก...เรื่องของเราเป็นไปได้ใช่ไหม” ผมพยักหน้าให้ตัวเอง ก่อนจะตอบไปว่า

“แก้วจะเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด เท่าที่ผู้ชายคนนี้จะให้ได้ แก้วจะมีความสุข แบบที่ไม่มีผู้ชายคนไหนให้ได้แน่นอน และแก้วจะไม่ลืมเราแน่นอนครับ”

หลังจากประโยคนี้ แก้วราตรีสวัสดิ์กับผม แล้ววางสายไป ผมมีแค่รอยยิ้มกับสายตาที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

เธอจะไม่ลืม...ในสิ่งที่ผมทำให้เธอแน่นอน เพราะไม่มีผู้ชายคนไหน ทำให้แก้วมีความสุขจนไม่มีวันลืมได้แน่นอน ผมสัญญาด้วยชีวิต...

เพราะชีวิตผม จะทำให้แก้วสุขจนไม่มีวันลืมตลอดกาลแน่นอน...

**********

บทที่ 43 เป็นต้นไป และลากไปอย่างน้อย 3-5 บท จะได้เห็นบิ๊กเล่นเกมล้างแค้นอย่างเป็นทางการ และทุกอย่างที่เกี่ยวกับผู้หญิงที่ชื่อว่าแก้ว จะจบแบบโหดจนคนอ่านไม่คิดว่า "เอางี้เลยเหรอ"

บทที่ 43 เจอกันวันพุธบ่ายๆ นะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 25-05-2015 01:35:12
บิ๊กโดนไรอะ.  ยาสลบเหรออออ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 25-05-2015 01:41:31
หงุดหงิดชะมัด อยากอ่านต่อเลยเนี่ย 55555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 25-05-2015 02:03:30
บี๊กโดนอะไรเนี่ย?  โปะยาสลบ? ยาป้าย?
บี๊กคงทำแบบแรงมากๆเลยทีเดียวแหละ มอมยา ถ่ายคลิป ให้คนมารุมโทรม ซ้อม  บี๊กท่าจะเกลียดผู้หญิงไปอีกนานเลยทีเดียว
แก้วทำถึงขนาดนี้แล้วก็ไม่รู้จะว่ายังไง  ถ้าโดนหนักมากๆจริงๆก็ต้องโทษว่านางทำตัวเอง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 25-05-2015 02:54:52
แก้วสมควรที่จะเจ็บที่สุดจริงๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 25-05-2015 03:43:52
แวะมาบอกว่า บทที่ 43 / 44 เพียงพอกับการเล่าเกมของบิ๊กที่เล่นกับแก้วละครับ

กำลังเขียนบทที่ 45 บทปิดเกมของบิ๊ก ก่อนจะเขียนเฉลยในบทที่ 46 เป็นต้นไปครับผม

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 25-05-2015 05:53:55
เอางี้แหละค่ะ เราไม่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นนะคะ
แต่นังนี่มันสมควรโดนค่ะ o18
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ช่วยลากเพื่อนง่าวๆขึ้นมาจากตมด้วยนะคะ
เอาคืนนังชะนีนั่นไปซะ อยากได้มากนักใช่ไหม!!
ส่วนเรื่องน้องแชมป์ เราขอรับไว้เองค่ะ  :z6:
ไม่ใช่ๆ ขอให้แชมป์ห่างๆออกมาเลยค่ะ เราเสียใจแทนน้องมาก
ไม่อยากจะเข้าไปเป็นตัวแทนใคร
ถ้าไบร์ทยังไม่แสดงความจริงใจพอ เราว่าก็จบกันไปดีกว่า
รอตอนหน้า อย่าง ใจจด ใจจ่อ เลยนะ!!
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Doranaii ที่ 25-05-2015 05:59:31
ตอนนี้ บิ๊กแม่ง น่ากลัวว่ะ 555555555
รอไม่ได้แล้วสิว่าจะ ฆ่าแกงกันแบบไหน หึหึ  :hao7: :hao7: :hao7:
รออยู่นะครับคนเขียนนนนน สุ้ๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 25-05-2015 06:52:23
บิ๊กสู้ๆ

 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 25-05-2015 07:59:55
แสยะยิ้มไปพร้อมกับบิ๊กเลยค่ะ หึหึ o18 .. อย่างยัยแก้วแค่ตบหน้าแล้วยืนด่าให้สำนึกตามสูตรกำจัดมือที่สามมันยังไม่พอจริงๆ นั่นล่ะนะคะ คนแบบนี้สมควรจะได้รับบทเรียนที่สาสมกับการกระทำของตัวเองเสียบ้าง วันหลังจะได้ไม่ไปทิ้งกลิ่นให้ติดตามตัวของใครต่อใครเขาได้อีก :laugh: ..
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 25-05-2015 08:18:16
ไอเดียในการจับผู้ชายใช้ได้นะ

แต่ผู้หญิงตัวคนเดียวโปะยาสลบผู้ชายตัวโตกลางสยาม

แล้วลากไปขึ้นรถแท็กซี่มันออกจะแหม่งๆ หน่อย

รอดูความอำมหิตของบิ๊กครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 25-05-2015 08:46:27
แวะมาบอกว่า บทที่ 43 / 44 เพียงพอกับการเล่าเกมของบิ๊กที่เล่นกับแก้วละครับ

กำลังเขียนบทที่ 45 บทปิดเกมของบิ๊ก ก่อนจะเขียนเฉลยในบทที่ 46 เป็นต้นไปครับผม

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
อยากอ่านแล้ว บิ๊กเวลาเอาคืนแก้วจะแรงเหมือนที่เอาคืนพ่อบิ๊กไหมนะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 25-05-2015 14:11:08
รอดูอิแก้วมอดไหม้
/อินมาก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 25-05-2015 15:39:38
แวะมาบอกว่า บทที่ 45 เขียนไป 70% แล้วครับ

รับประกันความโหด สะใจ เด็ดยิ่งกว่าที่เคยคิดไว้แน่นอนครับ

และก็...ถ้าผมเขียนบทที่ 46 จบภายในคืนนี้ ผมจะเลื่อนการลงบทที่ 43 ให้เป็นวันอังคารนี้เลยครับ :​)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 25-05-2015 16:00:49
รอคอยเลยค่าา.. :oni1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: hallowseve ที่ 25-05-2015 16:27:04
ยิ่งอ่านยิ่งชอบเลย  เรื่องนี้  ดูตัวละครมีพัฒนาการ  และน่าติดตามมาก

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ  แบบนี้ค่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 25-05-2015 17:57:00
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 26-05-2015 00:40:15
นางแก้วกิริยาโปะยาบิ๊กแล้วลากไปม่านรูดยังไงอ่ะคะ นางค้องมีคนรู้เห็นแน่นอน ไม่งั้นนางพยุงบิ๊กไปไม่ไหวแน่ๆ อ่ะ..... ใช้สติกันหน่อยนะ แก้วพลาดทิ้งหลักฐานไว้หลายอย่างมากอ่ะ แต่ถ้าบิ๊กจะแก้แค้นนางแบบเอาคืนให้สาสมก็ย่อมได้ แต่เราแปลกใจหน่อยนึง บิ๊กเรียนชายล้วน แต่เพื่อนบิ๊กทั้งห้องมองบิ๊กที่ชอบผู้ชายแปลกๆ กันหมดเลยเหรอ มันต้องมีคนแซวบ้างดิ แบบ "อ้าวมึงก็ใช่เหรอ " ไรงี้...  เราไม่รู้นะคะ นี่มโนไปแล้ว 555555 เอาเป็นว่ารออ่าน 10 ตอนอำมหิต บีบเค้นจิตใจของคุณซิปบอยแบบใจจดใจจ่อตลอดเวลาเลยเชียว  :hao7: จัดมาม่ามาหนักๆเลยค่ะ เราชอบบ หน่วงๆบีบเค้นจิตใจนี่ของโปรดเลย  :katai5:
ปล. เราแอบผิดหวังในตัวเพื่อนๆ บิ๊กนะคะ ทำไมไม่มีใครเชื่อบิ๊กเลย??? ความเชื่อใจกันของเพื่อนมันหายไปไหนหมดเหรอคะ??? เจอแบบนี้บิ๊กควรทบทวนแล้วแหละว่านี่มันให้ใจกันจริงๆรึเปล่า  โอ๊ย ปล เรายาวจัง  :heaven เอาเป็นว่า #ทีมบิ๊ก ค่ะ  o13
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 26-05-2015 16:07:47
ขอตอบประเด็นที่ว่า บิ๊กไปโผล่โรงแรมได้ไงว่า

"ผมไม่บอกครับ เพราะเก็บไว้เฉายหลังบทที่ 45 ครับ"

คืนนี้เจอกันกับบทที่ 43 ครับ (กลับบ้านประมาณ 5 ทุ่ม จะมาลงให้นะครับ)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 26-05-2015 17:34:34
 :z1: ห้าทุ่ม ห้าทุ่ม ห้าทุ่ม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 26-05-2015 19:18:28
น่าติดตามตอนต่อไปจริงๆ..... :hao3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 26-05-2015 19:58:25
อยากหมุนเวลาเป็นห้าทุ่ม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 26-05-2015 21:13:17
เกาะหมอน ปูเสื่อรอเลยค่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 42 (หน้าที่ 19 : Update 25/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 26-05-2015 22:44:30
แต่เราแปลกใจหน่อยนึง บิ๊กเรียนชายล้วน แต่เพื่อนบิ๊กทั้งห้องมองบิ๊กที่ชอบผู้ชายแปลกๆ กันหมดเลยเหรอ มันต้องมีคนแซวบ้างดิ แบบ "อ้าวมึงก็ใช่เหรอ " ไรงี้...  เราไม่รู้นะคะ นี่มโนไปแล้ว 555555

ตอบประเด็นนี้ครับ ตอนแรกว่าจะเขียน แต่คิดไปคิดมา "ยึดไป" เลยไม่ใส่ไป อีกอย่างคือ ผมวางบิ๊กให้เป็นคนที่เพื่อนในโรงเรียนไม่ค่อยแตะต้อง จึงทำให้เป็นคนไม่มีเพื่อน เผลอๆ เพื่อนร่วมรุ่นจะกลัวด้วยซ้ำ ทำให้สิ่งที่บิ๊กเจอ ออกมาในรูปแบบนั้นละครับ^^

อีกสักครู่ รออ่านบทที่ 43 กันได้ละครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 26-05-2015 23:09:09
บทที่ 43 มาแล้วครับ การเริ่มเกมรักของบิ๊กที่มีให้กับแก้วได้เริ่มขึ้นแล้ว คนรอบตัวบิ๊กได้เจ็บกันทุกคนแน่นอน เพื่อให้เกมนี้สำเร็จ บางสิ่งที่ได้เห็นตอนนี้ บิ๊กเตรียมระเบิดเวลาแบบทีละนิดไว้ให้ด้วยเช่นกัน

มาดูกันต่อเลยครับ^^

************

Chapter 43

วันนี้ผมมาโรงเรียนด้วยการวานให้ลุงสมานขับ S-Class ของแม่ผมมาส่งผมที่โรงเรียนหน่อย เพราะผมไม่ได้เอาน้องถ่านกลับบ้านเมื่อคืน สิ่งที่ต่างไปจากเมื่อวานนี้คือ สายตาที่ผมมีให้ต่อคนรอบข้าง คงมีรัศมีอะไรบางอย่าง ที่ทำให้คนเหล่านี้กลัวจนไม่กล้าแอบนินทาผม และเช้านี้ ผมคงต้องรีบไปทักทายเพื่อนรักผมก่อนเลย

“สวัสดีเพื่อนรัก เห็นผลงานชิ้นเอกกูยัง” ผมวางกระเป๋าเสร็จ ตั้มที่นั่งหน้าผม ไม่สนใจจะทักผมเลย ผมเลยต้องทักทายสักหน่อย แต่ตั้มก็ยังคงนิ่งต่อไป

“เข้าใจนะ รักเค้า แต่เค้าไม่รักเนี่ย โคตรเจ็บ” จบประโยคนี้ ผมตบไหล่มัน ก่อนจะเดินไปหาอะไรกิน แต่ตั้มลุกขึ้นจะซัดผมจากด้านหลัง

“จะต่อยกับกู คิดดีแล้วเหรอ” ผมหันกลับไปไวพอที่จะคว้าหมัดของตั้ม และสกัดขากับคว้าคอผลักตั้มหงายหลังไปกระแทกกับโต๊ะในห้องเรียน ตามด้วยออกแรงบีบคอ

“มึงอยากให้กูลองดี กูจัดให้มึงแล้ว เมื่อมึงอยากทำลายกู กูยินดีทำสงครามกับมึง แล้วมาดูกัน ว่าใครจะทนได้นานกว่ากัน” ผมเน้นทุกคำชัดเจน ก่อนจะปล่อยไอ้ตั้ม แล้วจัดปกเสื้อให้ตั้มสักหน่อย

“อย่าคิดว่ามึงทำแบบนี้ แล้วมึงชนะกูนะ แย่งของกูได้ กูก็จะแย่งกลับมา กูจะทำให้มึงเจ็บจนต้องกราบตีนกู!!!” ผมยักไหล่อย่างไม่สนใจกับประโยคท้าทายของตั้ม

“รีบมาทำให้กูเจ็บนะ ตูดกูว่างๆอยู่” ผมตะโกนส่งท้ายก่อนที่ตั้มจะเดินออกไป ที่แน่ๆ มันทำให้เพื่อนๆ ผมในห้องคนอื่น ถึงกับหยุดมองเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ไม่กล้าเข้ามายุ่งอะไรด้วย

“ว่างกันเหรอ อยากมีเรื่องด้วยก็มาเลย กูว่าง” เรียบร้อย ทุกคนเลิกสนใจผมเรียบร้อย

อยากให้ผมเป็นไอ้เหี้ยสำหรับทุกคนใช่ไหม ผมเป็นให้ตามที่พวกมึงอยากให้เป็นแล้ว...

………………..

แชมป์ส่งข้อความหาผม ขอคุยกับผมสองต่อสองที่ดาดฟ้าตึกตอนเลิกเรียน ผมก็ตอบมันไปว่ามีเวลาให้แค่สิบห้านาทีเท่านั้น และเมื่อถึงเวลานัด แชมป์ก็มาก่อนผมด้วยซ้ำ แต่ทันทีที่ผมเดินเข้าไปใกล้แชมป์ แชมป์ไม่พูดอะไร นอกจากส่ง iPad ของมันให้ผมดู

“ผลงานชิ้นเอกมึงเมื่อวาน ตอนนี้ดังไปถึงเว็บบอร์ดใต้ดินแล้ว” แชมป์ส่งกระทู้เว็บอย่างว่าให้ผมดู ผมเห็นภาพตัวเองนอนเปลือยกับร่างกายของแก้วที่ถ่ายแบบไม่ให้เห็นหน้าของแก้ว ผมเคยโดนถ่ายไปลงเว็บอย่างว่าแบบนี้บ้าง แต่ตอนนั้นผมออกจะภูมิใจด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ ผมอยากปา iPad ของไอ้แชมป์ลงจากดาดฟ้าตึกเดี่ยวนี้ ก่อนจะส่งเครื่องคืนให้ไอ้แชมป์

“สัด!!!! มันอะไรนักหนาวะ!!!!” ผมตะโกนลั่นสุดเสียงให้กับอารมณ์ตัวเองตอนนี้

“มึงตอบกูก่อนว่า มึงทำหรือเปล่า” แชมป์ย้ำถึงคำตอบที่อยากรู้จากสิ่งที่เห็น

“เมื่อวานนี้ กูจะไปซื้อดอกไม้ง้อแฟนกู แล้วกูเจอแก้ว แต่หลังจากกูปฎิเสธ แล้วเดินหนี จู่ๆ กูสลบไปเอง แล้วตื่นมาอีกที กูอยู่ม่านรูด กูปวดหัวมาก ตอนนี้ยังปวดหัวจางๆ นิดหน่อยเลย” แชมป์ยิ่งทำหน้าสงสัยในคำตอบผม

“มึงสลบ...ได้ไงวะ” ถ้ากูรู้ คงไม่เกิดผลงานฉาวโฉ่แบบนี้หรอก

“กูจะรู้ไหม กูรู้แค่มันเป็นยาสลบอย่างแรง พวกเที่ยวกลางคืนกับล่าเหยื่อเค้าใช้กัน” ไม่เคยคิดเลยว่าจะโดนเองกับตัวแบบนี้
 
“กูได้ยินมาว่า...มึงตกลงคบกับแก้ว...ไม่จริงใช่ปะ” ผมหันกลับไปพยักหน้าให้ไอ้แชมป์ด้วยสีหน้าเรียบๆ

“อย่าเข้าใจว่ากูรักผู้หญิงคนนั้นนะ เค้าอยากเล่นเกมกับกู กูจะเล่นเกมนี้กับเค้าให้จบ และกูต้องเป็นฝ่ายชนะ” แชมป์รีบพุ่งมายืนมองหน้าผมทันที

“มึงจะทำอะไรของมึง” น้ำเสียงแชมป์จริงจังมาก

“กูจะทำในสิ่งที่ทุกคนสมควรได้รับ”แขมป์รีบจับไหล่ผมแน่นๆ มองผมด้วยสาตาจริงจัง

“อย่านะเว้ย กูรู้นะ มึงกำลังคิดอะไร มึงกำลังทำให้ทุกอย่างแย่ลงมากกว่า” ผมถอนหายใจช้าๆ แต่ยาวอย่างหนักแน่น

“กูเสียทุกอย่างไปแล้ว มึงคิดว่ากูควรอยู่อย่างพ่อพระ ไม่คิดเอาคืนเลยเหรอ มันสายไปแล้ว กูไม่สนด้วย ใครจะเจ็บ ใครจะเป็นอะไร ถ้าพวกมันทุกตัวที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไม่เจ็บยิ่งกว่าที่กูเป็น กูไม่หยุดแน่นอน” แชมป์ดูจะโกรธในสิ่งที่ผมคิด

“เรื่องนี้ยังมีทางแก้ให้ดีได้ โดยที่มึงไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนี้ หยุดเถอะ กูขอร้อง ในฐานะเพื่อนมึง หยุดได้ไหม” ผมแกะมือไอ้แชมป์ออก

“ขอโทษด้วย กูหยุดไม่ได้แล้ว ทุกอย่าง ต้องเป็นตามเกม และเกมนี้กูต้องชนะ” ผมเดินจากแชมป์ไป ทิ้งแชมป์ไว้ที่ดาดฟ้าตึกตรงนั้น

ผมปิดประตูดาดฟ้า แล้วหัวเราะเบาๆ อยู่คนเดียวตลอดการเดินลงบันได มันเป็นเสียงหัวเราะที่ผมรู้สึกพร้อม...ผมพร้อมแล้วที่จะเล่นเกมนี้กับทุกคนที่ทำลายชีวิตผม และเกมนี้ต้องจบลงด้วยชัยชนะของผม

นั่นคือ...พวกมันทุกตัว ต้องย่อยยับยิ่งกว่าที่ผมเป็นตอนนี้

………………..

เดทแรกของผมกับแก้วก็มาถึง เรานัดกันร้านคิตตี้ที่ Siam Square 1 ก่อนเจอกัน ผมแวะล้างหน้าให้ใส ติดน้ำหอมที่กลิ่นสบายๆ อย่าง CK กลิ่น Revael มาฉีดก่อนเจอแก้ว และที่สำคัญ ผมเตรียมของขวัญเดทแรกให้เธอด้วย รับรองว่าแก้วจะชอบแน่นอน

“เข้ามาได้เลยครับ ผมนั่งรอโต๊ะที่มีคิตตี้ตัวใหญ่ใกล้ๆ” แน่นอน ผมต้องการโต๊ะที่ดีที่สุดของร้าน แก้วในชุดฟอร์มของโรงเรียนนานาชาติ เธอสวยจนทำเอานิสิตมหาลัยผู้หญิงต้องเหลียวมามอง

“วันนี้แก้วดูสวยเป็นพิเศษนะครับ” จริงๆ ชุดนักเรียนที่เธอใส่ ดูดีมากเลยแหละ ผมเอานิ้วดันจมูกแว่นให้กระชับหนึ่งที พร้อมรอยยิ้มแบบที่ผมใช้ละลายผู้หญิงได้ทุกคน รวมถึงแก้วเช่นกัน

“ไม่หรอก บิ๊กก็ชมเกินไป” เค้กที่พึ่งผ่านริมฝีปากแก้วไปนั้น ทำให้ผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ช่างน่ารักสมกับที่ผู้ชายหลายคนติดใจเธอ
 
“แก้วครับ งานโรงเรียนเราอีกสองอาทิตย์ เราอยากให้แก้วไปด้วย” แก้วพยักหน้าตกลง นั้นแปลว่า ตลอดห้าปีที่ผมเริ่มควงหญิงเป็น ผมมีหญิงไปงานโรงเรียนกับงานบอลได้ทุกรอบแบบไม่เสียสถิติละ

เวลาผ่านไปสักครู่ เค้กกับเครื่องดื่มของผมกับแก้วหมดลง บรรยากาศยามเย็นก็เริ่มเข้ามา ผมแอบถ่ายรูปแก้วตอนเผลอไว้เยอะอยู่ จนเจ้าตัวคงสังเกตและจะคว้ามือถือผม

“ถ่ายไรอะ” ผมทำเป็นไม่รู้เรื่อง รีบเก็บมือถือทันที
“เอามาดูเลยๆๆ” แก้วคงอยากดูว่าผมถ่ายอะไร แก้วพยายามจะเอื้อมตัวมาดึงมือถือผม แต่ผมก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“ม่ายห้ายๆๆๆ” แก้วทำหน้างอนแบบน่ารักๆ ผมเลยยอมละ แต่ไม่ได้ส่งมือถือให้แก้วนะ ผมลุกขึ้นไปหาแก้ว แล้วมีของจะให้

ผมสวมจี้เพชรทรงหยดน้ำให้แก้ว ผมสวมช้าๆ ค่อยๆ วางเส้นของสร้อยลงไปบนคอของแก้ว ก่อนจะกลัดจี้ให้ล็อคเรียบร้อย

“ชอบไหมครับ” ผมกระซิบข้างหู

“ขอบคุณนะ สวยมากเลยแหละ” ผมดีใจที่แก้วชอบนะครับ ผมหยิบมือถือมา Selfie กับแก้ว ก่อนจะลง Instagram ตัวเองว่า

“เดทแรกกับสร้อยคล้องใจของเราสองคน” หลังจากที่ผมลงภาพใน IG เสร็จ ผมคิดว่า ถึงเวลาแล้วที่ผมจะบอกแก้วว่า

“เป็นแฟนกันนะ” แก้วไม่ตอบ แต่ยิ้มที่เธอมีตอนนี้ ดูอิ่มเอมความสุขอย่างยิ่ง

ความรักของเราทั้งคู่ ได้เปิดฉากอย่างเป็นทางการแล้ว สมใจใครบางคนที่อยากให้มันเป็นจริงซะที

………………..

ในเมื่อผมเปิดฉากความรักออกสื่อแล้ว ถ้าจะให้มันถึงที่สุด คนที่ผมควรจัดการรายต่อไป ก็ต้องได้รับรู้ไว้แบบชัดๆ นั่นคือตั้ม...เพื่อนรักที่ผมรักมันมาก ของรักของมัน ผมจะดูแลให้อย่างดี สามวันหลังจากเดทแรกผมกับแก้ว ผมเลยให้แก้วนัดตั้มออกมา เพื่อประกาศความรักของผมอย่างเป็นทางการ

“คุยกันไปก่อนนะ ถ้าไม่โอเค เดี๋ยวบิ๊กจะออกมาจัดการให้” แก้วเป็นคนบอกเองว่า จะพูดให้ตั้มเลิกยุ่ง เลิกตอแยซะที เพราะแก้วเองก็แอบรำคาญไม่แพ้กัน

“ถ้าเกิดอะไรขึ้น ช่วยเราด้วยนะ” ผมบีบมือแก้วเบาๆ

“ไม่มีปัญหาครับ แก้วทำเพื่อบิ๊กขนาดนี้แล้ว” มือของผมลูบเส้นผมนิ่มๆ ของเธอช้าๆ เพื่อส่งความมั่นใจว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยแน่นอน

ตั้มมาถึงตามเวลานัด ผมอยู่ในตำแหน่งที่ตั้มจะไม่เห็นผม แต่ผมพอจะได้ยินทั้งคู่คุยกันอย่างชัดเจน ผมดีใจที่สีหน้าเพื่อนผมดูจะมีความหวัง คิดว่าการที่แก้วเรียกมาคุย คงจะมีเรื่องอะไรดีๆ ใช่ไหม มันดีกับมึงแน่นอนตั้ม กูเชื่ออย่างนั้นนะ

“สั่งอะไรก่อนไหมตั้ม” แก้วยื่นเมนูให้ไอ้ตั้ม

“สั่งให้ตั้มซิครับ แฟนตั้มรู้ใจตั้มดีเสมอ” แก้วยัดเมนูใส่มือไอ้ตั้มเรียบร้อย

“เราก็ไม่แน่ใจว่าตั้มจะทานอะไร แต่วันนี้เรามีเรื่องจะคุยกับตั้มแหละ” ตั้มวางเมนูลง

“เราอยากฟังเธอพูด เราเองก็มีคำถามมากมายเต็มไปหมดเหมือนกัน” ผมเห็นตั้มในสภาพนี้แล้ว สะใจอย่างบอกไม่ถูก

“แก้ว...เรายังเป็นแฟนกันใช่ไหม” สีหน้าตั้มตอนนี้ มันเป็นอะไรที่ผมแทบจะหยุดยิ้มอย่างสะใจไม่ได้เลย

แก้วทิ้งช่วงคำถามนี้สักครู่ ก่อนจะดูดน้ำแล้วตอบแบบไม่ลังเลว่า

“เราไม่ได้ชอบตั้ม แต่ก็ขอบคุณที่ตั้มรักเรานะ” สีหน้าขมจนกลืนไม่ลงของเพื่อนรักผมเนี่ย โคตรดูดีอย่างบอกไม่ถูกเลย

“เพราะไอ้บิ๊กใช่ไหม” แก้วไม่ตอบอะไร ไม่มีสีหน้าหนักใจจากผู้หญิงที่ต้องการผมคนนี้เลย

“บิ๊กไม่เกี่ยวอะไรเลย ทุกอย่าง แก้วตัดสินใจเองทั้งนั้น ตั้มต่างหากที่คิดไปเองทั้งหมด” สะใจวะ...เห็นเพื่อนตัวเองโดนฟ้าผ่ากลางร้านแบบนี้

“ขอร้อง...แก้วไม่รู้เหรอว่าเรารักแก้วแค่ไหน” บีบน้ำตาทำไมตั้ม ผู้หญิงมึงเค้าไม่เอามึง เพื่อนกูแมร่งน้ำเน่าจริงๆ

“เรา...ขอโทษด้วย” ผมรักแฟนผมจริงๆ ตีหน้าตายได้เป๊ะอย่างที่ผมคิดจริงๆ แฟนผมลุกขึ้นจะเดินออกไปจากร้าน ตั้มลุกขึ้นยืนจับข้อมือรั้งไว้แน่นมาก

“จะให้เราทำอะไร เรายอมแล้ว อย่าไปจากเราได้ไหม” ดีมาก สะบัดได้แรงจริงๆ เพื่อนคนเก่งผมหมดทางแบบนี้ คงได้เวลาออกโรงแล้ว

ผมเดินออกไปกอดเอวแก้วเอาไว้ ตั้มดูจะตะลึงอยู่สักครู่ ผมประทับริมฝีปากที่กระหม่อมของรักของหวงผมชิ้นล่าสุดนี้ รอยยิ้มที่ผมมีให้ตั้มตอนนี้ ผม...โคตร...สะ...ใจ

“กูว่ามึงควรฟังที่แก้วบอกนะ ว่าเค้าไม่ได้ชอบมึง พูดไป ย้ำไป มันไม่ใช่คน แต่มันเหมือน...” ผมพยายามทำเป็นคิดไม่ออก

“แก้วครับ สัตว์อะไรที่ไถนาได้อะครับ” ผมหาคนรับมุขตอกลิ่มใส่เพื่อนรักอยู่

“ควายใช่ไหมบิ๊ก” ผมชี้นิ้วท่าเดียวกับคุณปัญญา รายการแฟนพันธุ์แท้ให้แฟนผม

“ถูกต้องนะครับๆๆ” รอยยิ้มอย่างผู้ชนะของผม ทำให้ตั้มยืนโกรธตรงนั้น

“บิ๊ก...ทำไม...มึงทำกับกูแบบนี้” ถามอะไรครับเพื่อน เมื่อมึงอยากได้คำตอบ กูจะตอบให้ ผมขยับหน้าไปตอบข้างหูมันใกล้ๆ ว่า

“มึงเป็นคนบังคับให้กูแย่งของมึงเอง ลืมไปแล้วเหรอ กูก็เลยทำจริงอย่างที่มึงอยากให้กูทำไง” หรือไม่จริง ที่มึงกล่าวหากู โน่น นี่ และเรื่องกูไปประจานว่ากูชั่วแค่ไหน

“มึงมันเลว...เอาไม่เลือก” ตั้มด่าผมด้วยน้ำเสียงที่แน่นที่สุด กลั้นมากที่สุด ผมก็ตอบได้แค่

“มึงตัดสินกูเลวแล้ว กูแค่ทำในสิ่งที่มึงตัดสินให้กูไง กูเลวพอยัง...” สิ้นคำของผม ตั้มง้างหมัดต่อย แต่ผมมือไวกว่า ตอนนี้ตั้มถูกผมบีบคอเอาไว้อยู่

“กูว่ามึงควรเลิกมโนได้แล้วนะ หลายเรื่องแล้ว กูเซ็งมาก ที่มีเพื่อนโง่ๆ อย่างมึง ถ้าคิดไม่ออกว่ามึงควรทำไรต่อ กูแนะนำให้ไปทำนาปีสักรอบแล้วกัน ช่วงนี้หน้าฝนแล้วด้วย เหมาะมาก” ผมเหวี่ยงตั้มลงพื้น ก่อนจะกระฉับแขนที่แก้วควงผมอยู่ให้ชิดขึ้น

“ไปกันเถอะ เราหิวแล้วครับ” ผมวางค่าเครื่องดื่มของแก้วไว้ที่โต๊ะ ก่อนที่เราทั้งคู่จะเดินออกไปโดยไม่สนใจตั้มที่นอนไอเพราะขาดอากาศไปครู่ใหญ่

กูเลวพอไหม...ไอ้เพื่อนรัก

………………..

สองอาทิตย์กว่าแล้วเหรอ...มันเหมือนจะนาน แต่ก็ไม่นานเลย ผมพยายามอยู่คนเดียวให้ได้ ผมต้องมีสมาธิกับสิ่งที่ผมทำอยู่ ไม่ว่าจะเรื่องเรียน จะสอบกลางภาคแล้ว ไหนจะรอบชิงแชมป์ระดับประเทศอีก ผมไม่มีเวลาจะมาคิดเรื่องของบิ๊กหรอก ผมรู้สึกไม่ชินนิดหน่อย ที่ตอนนี้ ผมไม่สามารถยิ้มให้กับใครได้เต็มที่ แต่ทุกอย่างที่ผมทำอยู่ ต้องไม่เป็นตัวถ่วงใครเช่นกัน

“ให้เราไปค้างห้องแทนด้วยไหม” ไบรท์ถามผมขณะที่เราเดินออกจากโรงเรียนไปสยาม ผมส่ายหน้าไม่เป็นไร

“แชมป์หายงอนยังเถอะ” ไบรท์คิดอยู่สักครู่ แบบนี้คงยังไม่หายงอนชัวร์

“ก็ยังบ่นว่าเราไม่รักแชมป์อยู่ดีนั่นแหละ” ไบรท์เกาหัวเหมือนคนคิดไม่ออกจะแก้ปัญหายังไง

“ไบรท์นั่นแหละ ทำให้แชมป์น้อยใจ แล้วขานั้นยิ่งคิดมากอยู่ด้วย” ไบรท์ได้แต่ทำหน้าแหยๆ

“อารมณ์มันพาไปอะ เราก็หวงแทนนี่” ผมเข้าใจไบรท์นะ

“แต่รักแชมป์ใช่มะละ” ไบรท์พยักหน้า ก่อนจะหยิบมือถือโทรหาแชมป์

“เดี๋ยวเราไปหาแชมป์ที่พารากอนละ กลับดีๆ นะ” ผมกับไบรท์แยกกันตรงหน้ามิลค์พลัส สยามสแควร์

เดินไป Siam Square 1 จะไปขึ้นรถไฟฟ้า ผมเห็นคู่นักเรียนกางเกงน้ำเงินกำลังจูงมือกัน ขยี้หัวกัน น่ารักดีนะ...ผมคิดอีกแล้ว...คิดถึงบิ๊กอย่างบอกไม่ถูก พอเถอะ อย่าไปคิดถึงเลย ผมรีบเดินออกมาตรงนั้น แล้วผมก็ไม่ได้ดู เดินชนคนล้มไปเต็มๆ

“ขอโทษครับ” คนที่ผมเดินชนเป็นผู้หญิง เธอล้มหงายหลัง ถุงช็อปปิ้งหล่นกระจายอยู่ ผมรีบพยุงเธอขึ้นมา และเก็บของให้ แต่พอผมมองหน้าผู้หญิงคนนี้แล้ว ทำไมผมคุ้นจัง จนกระทั้ง....

“เป็นไรเปล่าครับ” เสียงที่ผมจำได้อย่างดี บิ๊ก...ระดับสายตาผมเห็นบิ๊กกำลังเดินมาพร้อมแก้วเครื่องดื่มสองแก้ว

“ไม่เป็นไรคะ แก้วก็ไม่ได้มองเหมือนกัน” รอยยิ้มของผู้หญิงคนนี้ ทำให้ผมคิดถึงภาพที่เห็นบิ๊กนอนกับเธอ ผมรีบไปดีกว่า

“ขอโทษด้วยครับ” ผมรีบเดินออกไปจากตรงนั้น แต่ผมก็ได้ยินเสียงบิ๊กพูดกับผู้หญิงคนนั้นว่า

“เดี๋ยวคืนนี้เราไปต่อกันที่ห้องของเรานะครับ เหนื่อยมากเลยอะ” ผมไม่รู้ว่าบิ๊กจะตั้งใจพูดให้ผมได้ยินทำไม ผมไม่อยากรับรู้

ผมวิ่งหนีไปจากตรงนั้น ไกลพอที่จะหยุดลงสักแห่งที่คนไม่น่าสังเกต ผมร้องไห้อีกแล้ว...ทำไมเรื่องพวกนี้ต้องเกิดกับผมด้วย ผมเคยไปทำเวร ทำกรรมกับใครเหรอ...

มันคงเป็นคำสาปที่ผมต้องรับไว้ เมื่อผมรักใคร คนที่ผมรัก ต้องจบลงแบบนี้ทุกคนใช่ไหม...

………………..

ที่ห้องพักอพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งย่านพระรามสาม ผมเปิดห้องนี้ไว้หลังจากที่คบกับแก้วอย่างเป็นทางการได้สองอาทิตย์ จะว่าเป็นรังรักของเราสองคนก็ว่าได้ ห้องนี้เป็นห้องแต่งเสร็จ ทั้งเฟอร์นิเจอร์ เครื่องใช้ไฟฟ้า เมื่อผู้หญิงคนนี้อยากได้ผมเป็นแฟน ผมก็ควรใช้สิทธิแฟนให้คุ้มหน่อย ซึ่งแก้วก็เอาใจผมได้ดีทีเดียว

“ฮือๆๆ เอาอีกๆ” แก้วกำลังร้องขณะที่มือทั้งสองของเธอกอดร่างที่คร่อมไว้ ไม่มีคำตอบอะไรจากร่างที่อยู่ข้างบน นอกจากเดินหน้าลุยต่อไป

แก้วเป็นผู้หญิงที่จัดว่าตอบสนองได้ดีมาก เผ็ดร้อนกว่าผู้หญิงหลายคนที่ผมเคยสัมผัสมา ทุกจังหวะที่ปฎิบัติด้วย เปี่ยมด้วยตัณหาของการพาไปให้ถึงเป้าหมาย และเป้าหมายที่ผมพาไปถึง แก้วก็ดูจะพอใจมากเป็นที่สุดเช่นกัน

“ชอบไหมครับ” ผมนอนอยู่ข้างๆ ในขณะที่แก้วดูจะเหนื่อยกับสลึมสลืออยู่

“ที่สุด ลุกไปอาบน้ำไม่ไหวเลย” ผมพลิกตัวมาดูแก้ว ที่ตอนนี้ผมเผ้ากระจายเต็มหมอน เนื้อตัวที่ขาวอมแดงบอกถึงความร้อนกับกิจกรรมที่พึ่งผ่านไป

“นอนให้สบายนะครับ เดี๋ยวเช้าแล้วปลุกนะ” ผมกระซิบข้างๆ หู ก่อนที่ผมจะนอนรอให้แก้วหลับไป

ผมอาบน้ำล้างตัวอยู่นาน ถึงตอนนี้จะเกือบเที่ยงคืน และพรุ่งนี้ยังเป็นวันเรียน แต่ผมก็ยังไม่อยากนอนเท่าไหร่ ผมมองตัวเองในกระจกแล้วเกิดคำถามมากมายที่ตอบไม่ได้ มันนานแค่ไหนผมไม่แน่ใจ แต่พอผมออกมาจากห้องน้ำ ผมแต่งตัวออกไปจากห้อง ดูให้แน่ใจว่าแก้วหลับสนิทแล้วจริงๆ แล้วผมก็ขับน้องถ่านออกไป

ผมจอดน้องถ่านที่ซอยเปลี่ยวแห่งนึง เปิดไฟหน้าไว้ ดับเครื่อง คร่อมรถเอาไว้ รอคนที่ผมนัดไว้ตอนออกจากห้องมาหา และตรงตามเวลา คนที่ผมนัดก็มาถึงด้วยมอไซค์ Honda MSX ก่อนจะจอดข้างๆ ผม ทั้งผมและคู่สนทนาต่างเปิดแค่กระจกหมวกกันน็อคไว้

“ทำได้ดีมาก ของที่มึงหามา ใช้ได้เลย” ผมยื่นซองน้ำตาลให้คนที่ผมนัดไว้ ผู้นัดหมายรับซองไปดูเสร็จก็ไหว้ผมอีกที

“ขอบคุณครับพี่บิ๊ก ตอนแรกผมก็ไม่แน่ใจว่าจะใช้ได้ผลเปล่า แต่ดูจากสภาพแล้ว ถือว่าโอเคใช่ไหมครับ” ผมยกนิ้วโป้งให้เป็นคำตอบ

“ยังไม่ต้องเพิ่มปริมาณนะ เกิดเหยื่อเป็นไรไป มันจะสบายเกินไป” ผมย้ำให้ชัด ในขณะที่คนที่ผมนัดไว้ พยักหน้ารับทราบ

“อย่าลืมเก็บของที่ต้องใช้ให้ครบ งานนี้เสร็จเมื่อไหร่ ค่าจ้างเต็มทั้งหมด มึงได้ไปตั้งตัวสมใจแน่นอน” คนที่ผมนัดไว้ยกมือไหว้ผมท่วมหัว

“ขอบคุณพี่บิ๊กมากครับ งานดี สบาย แถมฟินแบบนี้ ผมยินดีเลยครับ” ผมไม่ตอบอะไร นอกจากปิดกระจกหมวก สตาร์ทเครื่อง แล้วขับจากตรงนั้นไป

ผมคุมเกมในแบบที่ผมต้องการได้อีกขั้นแล้ว...

**********

บทที่ 44 จะได้เจอความร้ายของบิ๊กที่มากขึ้นอีกขั้น พร้อมกับการการคุมเกม+ตีจุดอ่อนแก้วจนอยู่ในกำมือเรียบร้อย จากนั้น บทที่ 45 จะเป็นการเชือดปิดเกมอย่างเป็นทางการ แล้ว 46 จะเฉลยสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่บทที่ 43-45 ให้ฟังครับ

บทที่ 44 เจอกันวันศุกร์ดึกๆ นะครับ (ต้องไปทำงานที่หัวหิน ถ้าเน็ตเป็นใจ จะลงให้คืนวันพฤหัสหลังเที่ยงคืนไปครับ)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 26-05-2015 23:42:28
บิ๊กทำไรนะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 26-05-2015 23:43:03
เอิ่ม....ป้าขนลุกเลยลูก  ร้ายได้ใจเลย   แทนก็โดนตรงๆไปด้วย บี๊กเหมือนกับว่าประชดแก้แค้นโลกทั้งหมด  แต่ก็นะ   โดนคนอื่นทำมาด้วยนี่นา   

ใจไม่อยากให้บี๊กทำแต่ก็ต้องทำใจเพราะว่าคนเราไม่เหมือนกัน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 26-05-2015 23:44:01
บิ๊กทำให้เต็มที่ไปเลยนะค้าา :heaven .. เราไม่สงสารตั้มสักนิดเลยค่ะที่ต้องมาถูกบิ๊กพูดใส่หน้าแบบนั้นน่ะ จะได้ตาสว่างขึ้นมาบ้าง~ ทำมาเป็นโวยวายนะคะ พอเขาทำขึ้นมาจริงๆ ก็รับไม่ได้ขึ้นมาเสียอย่างนั้นล่ะ เหอะ! สมควรแล้วค่ะ

ส่วนแชมป์..หยุดคุยกับไบร์ทไปสักพักก็ดีเหมือนกันนะคะ ปล่อยให้ไบร์ทไปทบทวนตัวเองใหม่จะดีกว่า ไม่รู้ว่าใครเป็นแฟนตัวจริงกันแน่ ไบร์ทช่วยกระตือรือร้นหน่อยได้ไหมคะ! กับแทนก็เป็นห่วงได้ แต่ไม่ใช่ว่าเยอะเกินไปจนกลายเป็นว่าละเลยแชมป์ไปแบบนี้สิ เด็กบ้านี่! ง้อแฟนทั้งทีไม่คิดที่จะทุ่มไปให้สุดตัวบ้างเลยหรือไงกันค้าา..หืม?
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 26-05-2015 23:51:09
T T

แทนนนนนน เสียใจแทนน้อง

ต้นเรื่องเพราะนังแก้วสินะ อิชะนี
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 27-05-2015 00:04:44
โหดมาก... เราสงสารแทนอ่ะ แทนไม่ควรโดนบิ๊กทำแบบนี้เลย  :hao5: บิ๊กนี่ ดีก็ดีใจหาย บทจะร้ายก็ร้ายแบบสุดๆ ที่ทำอยู่นี่ ได้ความสะใจแล้วยังไงต่อเหรอ?? ก็ต้องกลับมาซ่อมความสัมพันธ์ของบิ๊กกับแทนใหม่ป่ะ โอยย เราเห็นแล้วเหนื่อย เด็กหนอเด็ก... :katai1: แล้วก็ ตอนนี้เห็นบิ๊กเพิ่งคบแก้ว แล้วเรียกแก้วว่าแฟนได้แบบเต็มปากเต็มคำ.. เราอึ้งนะ 5555555 เงิบเลยล่ะ
คุณซิปบอยทำหน้าที่ของนักเขียนได้เยี่ยมเลยค่ะ  o13 เราขอชื่นชมมมมม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 27-05-2015 00:10:40
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 27-05-2015 00:15:35
บิ๊กทำไรว่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 27-05-2015 00:28:53
ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะกำจัดแก้วยังไง อยากถามผู้แต่งว่า ตอนที่แทนชนกับแก้ว แล้วบิ๊กบอกแก้วว่าให้ไปต่อที่ห้องของเรา บิ๊กตั้งใจพูดให้แทนได้ยินจริงๆ หรือบิ๊กพูดไปโดยไม่เห็นว่าเป็นแทน และแทนคิดไปเองว่าบิ๊กตั้งใจพูดให้ได้ยินครับ (แต่ไม่ว่าจะแบบไหนก็ส่งสารแทน ปล.แทนไม่ผิดนะ บิ๊กจะแค้นแทนด้วยหรอ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 27-05-2015 00:32:06
ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะกำจัดแก้วยังไง อยากถามผู้แต่งว่า ตอนที่แทนชนกับแก้ว แล้วบิ๊กบอกแก้วว่าให้ไปต่อที่ห้องของเรา บิ๊กตั้งใจพูดให้แทนได้ยินจริงๆ หรือบิ๊กพูดไปโดยไม่เห็นว่าเป็นแทน และแทนคิดไปเองว่าบิ๊กตั้งใจพูดให้ได้ยินครับ (แต่ไม่ว่าจะแบบไหนก็ส่งสารแทน ปล.แทนไม่ผิดนะ บิ๊กจะแค้นแทนด้วยหรอ

บางอย่าง ก็ต้องเล่นให้สมจริงกันนิดนึงครับ

ไม่บอกละครับ เก็บไว้เฉลยตอน 45 ละครับ : P
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 27-05-2015 01:07:36
ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะกำจัดแก้วยังไง อยากถามผู้แต่งว่า ตอนที่แทนชนกับแก้ว แล้วบิ๊กบอกแก้วว่าให้ไปต่อที่ห้องของเรา บิ๊กตั้งใจพูดให้แทนได้ยินจริงๆ หรือบิ๊กพูดไปโดยไม่เห็นว่าเป็นแทน และแทนคิดไปเองว่าบิ๊กตั้งใจพูดให้ได้ยินครับ (แต่ไม่ว่าจะแบบไหนก็ส่งสารแทน ปล.แทนไม่ผิดนะ บิ๊กจะแค้นแทนด้วยหรอ

บางอย่าง ก็ต้องเล่นให้สมจริงกันนิดนึงครับ

ไม่บอกละครับ เก็บไว้เฉลยตอน 45 ละครับ : P

ใจร้าย แต่ก็รอ  :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 27-05-2015 03:10:46
อ่านตอนนี้แล้วแบบ.... สรุปบิ๊กเอากับแก้วมันจริงๆใช่มั๊ยหรือเราเข้าใจผิด
คือต่อให้มันเป็นการแก้แค้นแต่ถ้าถึงกับยอมมีอะไรทั้งที่ปากก็บอกว่ารักแทน
นี่แกก็แหลเก่งมากๆไม่ต่างจากพวกสำส่อนอ่ะ คือแทนเข้าใจผิดนี่เราเข้าใจนะ
จะมาอ้างว่ารักกันต้องเชื่อใจ คือถ้าเห็นภาพพวกนั้นเราก็ต้องเข้าใจแบบนั้นอยู่แล้ว
แล้วยิ่งสิ่งที่บิ๊กมันทำให้แทนเห็นป่าวประกาศซะขนาดนั้นแม้สุดท้ายจะเป็นแค่แผนแต่ความรู้สึกที่เสียไป
มันคงเอาคืนไม่ได้แล้วถ้ายิ่งนอนกับมันจริงๆนะถ้าเราเป็นแทนเราคงไม่เอาอ่ะบอกเลยหาใหม่ดีกว่า
แล้วถ้าคนแต่งกะจะให้บิ๊กไปแก้แค้นแทน คือถามหน่อยว่าเค้าผิดอะไร แต่ถ้าจะเปลี่ยนเป็นแทนมาแก้แค้นบิ๊ก
อันนี้เราห็นด้วยอยู่นะ(เห็นด้วยมากๆเลย) ถ้าเราเป็นแทนเราคงต้องให้บิ๊กเจ็บบ้างอ่ะ แรกๆเราก็หมั่นไส้ตั้มอยู่นะ
แต่บิ๊กก็มีส่วนผิดและมากด้วย ซึ่งไม่แปลกที่ตั้มจะแค้นบิ๊กนะ ทุกสิ่งทุกอย่างทุกการกระทำมันส่อให้คิด
ถ้าเราเป็นตั้มเราก็โกรธอ่ะบอกเลย ก็ห็นแต่เตือนเค้าไปทั่วว่าอีนี่มันร้าย แต่สุดท้ายคนที่โง่จริงๆไม่ใช่ตั้มหรอก
แต่บิ๊กมากกว่าคือว่าเขาอิเหนาเป็นเอง ตั้มเชื่อแฟนเพราะหลงเพราะรักบังตามันยังพอเข้าใจ แต่บิ๊กที่ปากนี่บอกคนนู้นคนนี้
ว่าแก้วมันร้ายระวังไว้ด้วย คือรู้เช่นเห็นชาติเห็นสันดารของมันแล้ว แต่ตัวเองกลับโง่ไปเชื่อมัน จนเรื่องมันบานปลายมาขนาดนี้
ซึ่งหากสุดท้ายบิ๊กไม่เหลือใครนี่เราจะไม่แปลกใจเลย ที่เชียร์บิ๊กอยู่ตอนนี้คือเรื่องจัดารการอินังแก้วมันอย่างเดียว
แต่ไม่เชัียร์ให้แทนกลับไปคบกับบิ๊ก(ถ้าบิ๊กนอนกับมันจริงๆ)  ให้ตายยังไงก็ยกโทษให้ไม่ลง
เพราะมันมีตั้งหลายวิธีในการแก้แค้นอ่ะแต่ต้องไม่ใช่วิธีนี้ เพราะมันก็ไม่ต่างอะไรกับการนอกกายแฟน
แทนที่จะเอาเวลาไปนอนกับมันหาทางอธิบายให้แทนเข้าใจก่อนไม่ดีกว่าเหรอ

ปล.หากสุดท้ายตั้มได้กับแทนนี่เราจะไม่สงสารบิ๊กเลยนะบอกตรงๆ คงแอบสะใจด้วยอ่ะ อิๆๆๆๆๆ
แต่ยังไงก็ขอให้จัดการยัยแก้วให้แซ่บถึงทรวงเลยนะ เอาแบบหนักๆ จัดเต็มไปเลยไม่ต้องไปมัวคิดว่ามันเป็นผู้หญิง
เอาชนิดที่เรียกว่ามันต้องเอาปี๊บคลุมหัวได้ยิ่งดี และต้องประจานให้คนอื่นๆได้รู้ด้วยนะ
สุดท้ายขอเป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยครับ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อไวมาก เข้ามารอทุกวันเลย ได้อ่านทันใจดีครับไม่ค้างด้วย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 27-05-2015 03:41:09
แวะมาบอกว่า บทที่ 45 เสร็จแล้วนะครับ แต่...

ผมตัดจบบทที่ 45 ไว้ตอนกำลังจะเริ่มประหาร เพราะมันจะเฉลยบางอย่าง แล้วทำให้บทที่ 46 ซึ่งเอาไว้เฉลย จะไม่สนุกพอ เพื่อให้สนุกกว่านี้ ผมขอใช้บทที่ 46 หนึ่งถึงสองหน้า ในการใส่การประหารเหยื่อ ตามด้วยจุดจบของเหยื่อ แล้วบทที่ 47 จะเฉลยให้ว่า ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่บทที่ 43 มานั่น แต่ละช่วงเวลาที่ผ่านมา สิ่งที่หายไปครึ่งหนึ่งของผม มีอะไรบ้าง

ก่อนนอน บทที่ 46 เขียนไปได้ 70% ละครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 27-05-2015 08:10:10
 :serius2: บิ๊กทำอะไรอ่ะ

 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 27-05-2015 08:23:34
โอเคค่ะ ถึงจะไม่รู้ว่าบิ๊กจะทำอะไร แต่ก็เอาใจช่วยนะคะ
ตอนนี้ชอบความเจ้าคิดเจ้าแค้นของบิ๊กมากเลย
อยู่กับแทนกำลังแฮปปี้ๆ มีชะนีกับมารมาผจญซะงั้น :katai1:
เราเจ็บแค่ไหน มันเจ็บกว่าร้อยเท่าค่ะ o18
เพื่อนก็เพื่อนเถอะ เห็นแก่มิตรภาพ ช่วยตั้มด้วยเถอะนะคะ
สงสารน้องแทน จบงานนี้แล้ว มาง้อด้วยล่ะบิ๊ก!!
รอตอนต่อไปน้าาาา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Doranaii ที่ 27-05-2015 19:48:32
ไฟเขียวให้บิ๊ก ทำไปเต็มที่เลย แก้วคงโดนหนุ่ม MSX เอารึเปล่าาาา 55555555
รีบๆจัดการแล้ว กลับไปง้อแทนด้วย นะ
คนเขียนเขียนเรื่องนี้สนุกมากกกกก สู้ๆนะครับบบ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 27-05-2015 23:29:43
รอครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 28-05-2015 19:39:51
คืนนี้ลงให้ครับ เน็ตแรง เป็นใจ (หวังว่าจะไม่เมามากครับ^^")

เจอกันหลังเที่ยงคืน โดยประมาณครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 28-05-2015 19:43:02
รับทราบจ้า ^^ รอนะค้าา~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 28-05-2015 20:11:24
รับทราบค้าบบ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 28-05-2015 20:19:51
อ่อย รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ
แต่ละคนไม่เป็นตัวของตัวเองเลย (ยกเว้นแก้ว)
 ลุ้นสุดๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: akiraakka ที่ 28-05-2015 20:55:13
หลงรักคนแต่งครับ....ทำไงดีเนี่ย?

คือไม่เกี่ยวกับนิยายเลย 555+
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 28-05-2015 22:12:52
จัดว่าบิ๊กเป็นคนฉลาดนะ แต่ใช้ความฉลาดผิดเรื่องไปหน่อย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 43 (หน้าที่ 20 : Update 26/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 28-05-2015 23:56:05
ขอตอบทั้งหมดรวมนะครับ เพราะความเห็นค่อนข้างคล้ายกันว่า

ทุกคนยังนึกกันไม่ออกว่า บิ๊กทำอะไรอยู่ ขั้นที่ 1 ที่ เกิดขึ้นในบทที่ 43 คือ บิ๊กจะทำให้แก้วเชื่อว่า "เป็นไปตามความต้องการของตัวเองแล้ว" ตามด้วยระหว่างทางที่บิ๊กเอาจุดอ่อนบางอย่างของแก้วมาเป็นข้อต่อรองทางอ้อม ที่ทำให้แก้วขัดขืนไม่ได้ ไม่ว่าบิ๊กจะเลวแค่ไหน

บทที่ 44 กำลังจะลงในอีกสักครู่ครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 29-05-2015 00:41:59
บทที่ 44 มาถึงช่วงที่สองของบิ๊กที่จะเอาคืนกับตัวต้นเหตุที่ก่อเรื่อง ความรักที่มีต่อแก้ว เป็นเรื่องโกหกกลายๆ แต่แก้วเองก็ไม่สามารถหือหรือทำอะไรบิ๊กได้มากนัก เพราะบางสิ่งของแก้ว บิ๊กได้คุมมันไว้เรียบร้อยแล้ว

มาดูกันต่อครับ^^

************

Chapter 44

แก้วชวนผมไปงานวันเกิดเพื่อนในกลุ่มที่โรงเรียน แน่นอนว่าผมไม่ปฎิเสธแน่นอน ผมรอโอกาสที่จะใกล้ชิดสังคมของแก้วด้วย ผมจะได้รู้จักแฟนผมให้ลึกซึ้งกว่านี้ งานเลี้ยงไฮโซแบบนี้ มีแต่สูท สเลค รองเท้าหนัง ชุดราตรีสวยๆ เสียงดนตรีเบาๆ คลอบรรยากาศ เครื่องดื่มชั้นดีที่ผมเปรมมาก และงานนี้ผมก็ไม่เหงาเท่าไหร่ เพราะอย่างน้อย ผมก็มีคนรู้จักคนนึงให้ชนแก้วด้วย

“กูไม่นึกว่าเป็นมึงนะเนี่ย” เอริคชนแก้วกับผม

“ตอนอยู่ก็ไม่ได้คุย ตอนนี้กูได้คุยกับมึงแล้วเนี่ย” ผมหัวเราให้เพื่อนที่เห็นหน้าแทบทุกวัน แต่พอขึ้น ม.ปลาย ดันออกไปซะก่อน
 
“กูสงสัยวะ มึงอยู่เกรด 11 แก้วเกรด 12 เป็นเพื่อนรู้จักกันได้ไงวะ” ในความเป็นจริงตามชั้นปีแล้ว ไม่น่าจะได้รู้จักกันเท่าไหร่นัก
 
“สังคมที่นี่ มันแนวคุยถูกคอ คุณก็เป็นเพื่อนกันได้ แก้วเป็นผู้หญิงที่เฟรนด์ลี่มากๆๆๆๆ ถึงมากที่สุด ทุกคนที่เธอคุย เธอเรียกว่าเพื่อนหมด” เอริคกระดกแก้วดื่ม

“มึงแมร่งพิเศษมากรู้ปะ แก้วเป็นผู้หญิงที่ยากมากที่จะบุกใครก่อน ผู้ชายที่บุกก่อน ถ้าไม่รวยหรือหล่อขั้นเทพจริง จะได้เป็นแค่เพื่อนเล่นแก้เบื่อ แล้วพอเบื่อก็จบกัน” ผมกระดกแก้วฟังเอริคบ้าง

“งั้นแปลว่าไอ้ตั้มก็...” เอริคส่งนิ้วชี้บอกผมว่า ผมคิดถูกต้องแล้ว

“กูไม่รู้ว่ามึงคุมแก้วอยู่ หรือแก้วจะคุมมึงกันแน่” ผมเติมเครื่องดื่มให้เอริคกับแก้วตัวเอง

“ของแบบนี้มันต้องลองวะ ถ้ามันเป็นเกม กูก็ต้องชนะเกมนี้” ผมกระดกแชมเปญหมดแก้ว
 
“กูว่าหมดเวลากูแล้ววะ” เอริคพูดจบ แก้วก็มาเกาะแขนผมเรียบร้อย

“เห็นด้วย แม่มาตามละ” ผมหันกลับไปหอมแก้มของแก้ว ก่อนจะพาแก้วเดินไปที่อื่น

แก้วพาผมไปแนะนำเหล่าเพื่อนๆ ผู้หญิงของเธอ สวยยังกับอยู่สรรค์ชั้นเจ็ดจริงๆ แต่ที่เด็ดสุดจนผมยิ้มไม่หุบ ก็ต้องเรื่องที่ผมเจอกับตัวตรงหน้าเลย

“เป็นแฟนแก้วเหรอครับ” ผู้ชายหน้าเข้ม เคราดกคนนึง น่าจะแก่กว่าผมพอสมควร เดินมาขอชนแก้วกับผม

“ใช่แล้ว” ผมกระดกแก้วเป็นคำตอบ แต่ผู้ชายหน้าเข้มคนนั้นได้แต่หัวเราะ

“ผมคงได้เห็นน้องเป็นคอเลกชั่นใหม่ของแก้วในเร็ววันนี้อีกคนซินะ หึๆๆ” เสียงหัวเราะอย่างตั้งใจ ทำให้ผมสนใจอย่างยิ่ง

“ผมเองก็กำลังจะเพิ่มผู้หญิงคนนี้ในคอเลกชั่นส่วนตัวผมเหมือนกัน ผมบิ๊กครับ พี่...” ผมขอทำความรู้จักละกัน

“มาร์ค...ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ชนแก้วกันอีกที ก่อนจะดื่มต่อ

“พี่น่าจะอยู่ประมาณมหาลัยใช่เปล่าครับ” พี่มาร์คพยักหน้า ก่อนจะถามผมกลับ

“เราละ หน้าอ่อนขนาดนี้ คงไม่น่าเกิน ม.6 ซินะ” พี่มาร์คจิบไวน์ต่อ

“ผมว่าคนอย่างพี่ ไม่น่าตกเป็นหนึ่งในของใช้แล้วทิ้งนะครับ...ถ้าตรงเกินไป ขอโทษด้วยนะพี่” ผมกับพี่มาร์คเดินไปที่บาร์เครื่องดื่มกัน

“เค้าทิ้งพี่ไม่ลงได้หรอก เรายังมีอะไรติดค้างกันอีกเยอะ พี่รอคุยกับเราตั้งนาน ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรที่จิ๊ดจริงๆ นะน้อง” ผมรับแชมเปญแก้วใหม่ส่งให้
 
“สงสัยจะแรงจนพี่เอาไม่อยู่” พี่มาร์คส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนจะจิบต่อ

“พี่ต่างหากที่แรงจนเอาไม่อยู่ ผู้หญิงคนนี้เหมือนผีเสื้อ เกาะดอกไม้ที่สวยสุด ดูดน้ำหวานจนอิ่ม ถ้าเราหมด เธอก็จะไปแบบไม่กลับมา แต่ปล่อยน้ำหวานเพิ่มบ้าง หายบ้าง เธอจะตักตวงกับเราต่อ แต่ถ้าเราเป็นบ่อน้ำหวานเนี่ย...ผู้หญิงคนนี้เกาะหนึบสุดๆ และผีเสื้อตัวไหนที่อยากเกาะ เธอจะอัดตัวอื่นจนร่วงเลยทีเดียว” พี่มาร์คซดแชมปเปญจนหมดแก้ว ก่อนจะหยิบแก้วใหม่

“พี่อะ เป็นพวกบ่อน้ำหวาน แต่เผอิญว่า น้ำหวานพี่เนี่ย มันไม่ฟรี แล้วเธอคนนี้ ดันตะกละซะด้วย” ผมเริ่มพอจะเข้าใจความสัมพันธ์กันแล้ว

“เค้ามีหนี้ค้างชำระกับพี่ซินะครับ” พี่มาร์คยักคิ้วก่อนจะชนแก้วกับผม

“ฉลาดนี่ไอ้น้อง งั้นพี่คงไม่ต้องพูดมากแล้วแหละ ถ้าฉลาดพอ รีบๆ กินให้อิ่ม แล้วปล่อยผีเสื้อตัวนี้นะ แต่ถ้าน้องอยากเป็นเจ้าหนี้ร่วมกับพี่ บอกได้นะ” พี่มาร์คยื่นกระดาษที่จดเบอร์ไว้ ก่อนจะกระซิบข้างหูว่า

“ถ้าอยากทำธุรกิจร่วมกัน โทรมาด้วยนะน้อง” ผมชนแก้วอีกที ก่อนที่พี่มาร์คจะเดินดื่มหมด วางแก้ว แล้วเดินออกไปจากงาน

“บิ๊ก...คุยกับใครตั้งนานอะคะ” ผมหันกลับไปหาแก้วที่เดินมาหาผม หลังจากเม๊าท์กับกลุ่มเพื่อนเค้าเสร็จ

“อ้อ เพื่อนของเอริคอะ เห็นว่าจะซื้อ Ducati เลยมาปรึกษานิดหน่อย ว่าแต่...คืนนี้เรายังไม่ค่อยได้ชนแก้วกันเลย”  ผมรับเครื่องดื่มมาจากบาร์ ก่อนจะส่งให้ผู้หญิงที่สวยที่สุดของผมในค่ำคืนนี้

“สำหรับเราสองคนครับ” กริ๊ง...ผมกระดกหมดแก้ว ก่อนจะวางแก้วลง แล้วจูงมือเธอไปมุมอื่นของานต่อ

งานเลี้ยงนี้คงอีกนาน แต่กับผมแล้ว งานเลี้ยงกับแก้ว คงไม่มีวันเลิกรากันง่ายๆ แน่นอน

………………..

งานโรงเรียนประจำปีก็มาถึง ปีนี้วงผมไม่ได้เล่น เพราะวงแตกไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร เพราะโจไปช่วยฝ่ายละครเวที แชมป์ดูแลประสานงานระหว่างอาจารย์กับนักเรียน ส่วนผมก็มีเหมือนกัน เป็นที่ปรึกษาวงให้กับน้องๆ ชั้น ม.ต้น ในขณะที่บางวง ตั้มเป็นที่ปรึกษาให้ ทำให้เราทั้งคู่ มีเป้าหมายคือ วงที่เราช่วย ต้องเล่นดีกว่าเท่านั้น

ที่แน่ๆ วันนี้ผมจะควงแก้วรอบโรงเรียน ข้อแรกคือสยบข่าวเรื่องผมเป็นเกย์ ข้อสองคือผมอยากให้ไอ้ตั้มจิ๊ดถึงทรวงแบบตอกย้ำกันต่อไป แต่ครึ่งวันเช้านี้ ผมต้องลุ้นการประกวดวงดนตรีระดับ ม.ต้น ให้ชนะไอ้ตั้มมันก่อน เย็นนี้ผมจะได้ไปฉลองกับแก้วได้อย่างสบายใจ

“ร้อนไหมครับ” ผมส่งผ้าเย็นให้แก้ว อากาศวันนี้แดดแรงสดใส เวทีประกวดเองก็อยู่ค่อนไปทางกลางแจ้ง

“นิดหน่อยนะ แต่เราว่าวงน้องๆ บิ๊ก ชนะชัวร์” แก้วกำลังเช็ดหน้ากับคอด้วยผ้าเย็นที่ผมส่งให้

“เย็นนี้ เดี๋ยวเราจะพาแก้วไปช็อปปิ้งกันนะครับ เห็นแก้วบอกว่าอยากได้รองเท้าใหม่อยู่” แก้วพยักหน้าอย่างดีใจ ผมขยับแว่นกันแดดมองวงที่ตั้มคุมให้ที่กำลังเล่นเป็นวงสุดท้ายอยู่

แล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง ทั้งอาจารย์ ศิษย์เก่าที่มาเป็นกรรมการให้การประกวดครั้งนี้ กำลังคุยกันอยู่ และรวบรวมคะแนนเพื่อตัดสิน จึงเป็นเวลาที่ว่างพอสำหรับการไปหาเพื่อนรักอย่างตั้ม

“ไม่ทักทายเพื่อนหน่อยเหรอครัช” ผมส่งเสียงเรียกตั้มที่พยายามทำเป็นไม่เห็น

“สวัสดี กูมองไม่ค่อยชัดว่ากูเห็นมึง หรือเห็นตัวเงินตัวทองกันแน่ เลยไม่ได้ทัก ต้องขอโทษด้วย” ทักแรงนะครับเพื่อน

“ก็ดีนะ ตัวเงินตัวทองเนี่ย ได้ข่าวว่าไว ไม่ได้เฉื่อยๆ ช้าๆ แบบบางอย่างอะนะ” ผมส่งยิ้มกวนประสาทให้ ในขณะที่ตั้มก็ไม่ส่งอารมณ์อะไรให้ผมรู้ว่ามันรู้สึกไง

“ว่าแต่วันนี้ พร้อมใจจะแพ้ยัง วงน้องๆ มึงเล่นได้โคตรธรรมดามาก” เกทับก่อนเหรอ

“แต่ถ้าหูกูไม่ผิด กูว่าวงน้องๆ มึง มีคร่อมคีย์นะ ติดสันดานคนคุมมาชัดๆ” ผมหัวเราะอย่างตั้งใจ เพราะจุดอ่อนไอ้ตั้มเป็นยังไง ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ

“กูชนะแน่นอน” ตั้มเดินมาบอกผมใกล้ๆ ก่อนจะมองมาที่แก้วด้วยสายตาอาลัย แล้วตั้มก็เดินไป

“อย่าไปสนใจเลยบิ๊ก คนพาล ก็พาลวันยังค่ำจริงๆ” พูดถูกใจผมจริงๆ น่ารักมากครับ

“ไอ้บิ๊ก ไอ้เชี่ยบิ๊ก” เสียงคุ้น ผมหันไปเจอเจ้าของเสียง ไอ้แชมป์เรียกผมนั่นเอง

“แป็ปนึงนะครับ เพื่อนจะคุยด้วย เดี๋ยวมานะครับ” แก้วพยักหน้าโอเคยืนรอ ผมวิ่งไปหาไอ้แชมป์ที่อยู่ห่างจากผมสองสามเมตรได้
 
“มึงตามกูมาก่อน” แชมป์ลากผมไปคุยที่อื่นให้ไกลจากแก้ว แต่หน้ามันเครียดแบบจริงจังอย่างยิ่ง แล้วผมกับแชมป์ก็อยู่ในลานจอดรถใต้ตึกเรียนกัน

“มึงทำอะไรของมึง มึงคบเล่นๆ เอาคืนไอ้ตั้ม กูพอเข้าใจ แต่นี่มึงสมจริงไปเปล่าวะ” นึกว่าเรื่องอะไร

“ก็กูชอบแก้ว ผู้หญิงสวยท็อปแบบนี้ ปล่อยไปก็โง่อยู่นะ” ผมตอบอย่างไม่แยแสคำถามเพื่อนตัวเอง

“มึงทำอะไรอยู่...” ย้ำไรนักหนาวะแชมป์

“กูก็เริ่มต้นใหม่กับคนที่เค้าเห็นค่ากูไง” แชมป์นิ่งไปสักครู่

“ถ้ามึงรักนังแม่มดนั้น แล้ว tag ที่คอมึงใส่ไว้ทำไม” ผมยังใส่สร้อย tag ที่แทนให้ผมตอนวาเลนไทน์ไว้อยู่

“กูลืมถอด จบนะ กูจะกลับไปดูแลแฟนกู” กูเริ่มรำคาญแล้วนะเว้ย

“ถ้ามึงกำลังเล่นเกมล้างแค้น กูขอให้มึงหยุด พอได้แล้ว แค่นี้ก็พอได้แล้ว” ผมตอบกลับอย่างทันใจทันทีว่า

“กูกับแก้ว ไม่ใช่การล้างแค้น มันคือความรักวะ” ผมเดินจากไปไม่สนใจแชมป์ที่ยืนอยู่ตรงนั้น เพราะมันไร้สาระมาก ผมกับแก้วคบกัน เพราะผมจะล้างแค้น ตลกแล้วเพื่อน กูรักหญิงคนนี้วะ

แล้วผมการตัดสินก็ออกมา วงของผมได้ที่หนึ่ง ส่วนวงที่ตั้มเป็นที่ปรึกษาให้ ไม่ติดอันดับอะไรเลย เป็นการตอกหน้าเพื่อนผู้น่ารักผมได้สะใจมาก ผมยิ้มแล้วกระทุ้งศอก เยส!!! ให้ตั้มดูชัดๆ จนเพื่อนผมรีบเดินไปเลย สงสัยจะไปหาปี๊ปคลุมหัว...

รู้งี้น่าซื้อปี๊ปเตรียมให้เพื่อนผมไว้ล่วงหน้านะ

………………..

เดือนนึงเต็มๆ ที่ผมกับแก้วเป็นแฟนกัน ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่ใช้เงินเก่งไม่แพ้หลายคนที่ผมเคยคบมา ติดหรูและทานของดีเสมอ ไม่ใช่ปัญหากับเงินผมเลย ชิลล์มาก ผมชอบด้วยซ้ำ ยิ่งเค้าติดผมเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกชอบมากเท่านั้น แต่ที่แน่ๆ แก้วคือการลงทุนสำหรับผม และได้เวลาที่ผมจะถอนทุนคือซะที

“ครับ...ตอนนี้ยังไม่ว่างนะ” ผมกำลังติดพันอะไรนิดหน่อย แล้วผมกดวางสายแก้วไปทันที

“ใครโทรมาเหรอคะ” คู่สนทนาผมถามถึง

“แฟนเก่าอะครับ ผมไม่อยากให้เค้าเสียใจ ก็เลยคงความเป็นเพื่อนไว้” ผู้หญิงที่ผมกำลังนั่งเดทอยู่ด้วยนี้ เป็นคนที่ผมพึ่งจีบได้หมาดๆ แบบ...ถ้าผมพลาดไป ผมโคตรเสียดายอย่างบอกไม่ถูก แต่ตอนนี้โทรศัพท์ผมโดนรัวสายจากแก้วมาอีกละ

ผมไม่เครียด แต่ผม...เขิญเลยดีกว่าไหม ผมสบตากับคนที่นั่งตรงข้ามผม ก่อนจะรับสาย

“อยู่กับใคร...” น้ำเสียงเอาจริงของแก้ว ผมกลับเฉยอย่างบอกไม่ถูก

“กับใครไม่รู้ แต่คงอีกนานเลยแหละ” ผมยักคิ้วให้คู่สนทนา จนอีกฝ่ายหัวเราะถูกใจ

“ตอบเรามาว่าอยู่กับใคร” เสียงใหญ่ใส่แบบนี้ไม่น่ารักเลยนะครับแก้ว

“เรื่องของเรา...” ผมวางสายแล้วปิดเสียง คว่ำหน้า iPhone ไว้ที่โต๊ะ

“เราว่า เราควรไปก่อนจะดีกว่านะ ดูท่าคนแถวนี้มีเจ้าของ” โอ้วๆๆ อย่าพึ่งรีบไปซิครับ เธอจะลุกหนีผมแล้ว

“งั้น เดี๋ยวเราไปส่งขึ้นรถนะครับ” ตอบผมด้วยยิ้มพร้อมพยักหน้าแบบนี้ ก็โอเคซิครับ

ห้านาทีต่อมา ผมส่งตรงหน้าทางเข้ารถไฟฟ้า แต่หลังจากที่ส่งคู่เดทวันนี้ผมเข้าประตูรถไฟฟ้าเรียบร้อย อะไรๆ ก็ดูเข้าทางผม เพราะว่า...

“กลับมาเดี๋ยวนี้นะอีหน้าด้าน!!!” เสียงแผดลั่นของแก้วที่มาก่อนตัว กำลังวิ่งจะเอาบัตรรถไฟฟ้าแตะเข้าไปหาเรื่อง แต่ผมล็อคตัวไว้ทัน

“ไม่เอาน๊า ทำแบบนี้ไม่น่ารักนะครับ” ผมล็อคตัวไว้ แต่แก้วดิ้นสุดแรงกับทุบอกผมไปด้วย

“นั่นใครบิ๊ก ทำไมเดี๋ยวนี้แก้วเห็นบิ๊กไปกับผู้หญิงแปลกหน้าทุกวันก่อนมาหาแก้ว มันคืออะไร หา!!!” ผมปล่อยแก้วออก ทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว ในขณะที่แก้วโมโหใส่ผม

“เรื่องของเรา ทุกวันนี้แก้วมีทุกอย่างนะ จะกิน จะซื้อ จะใช้ร่างกายเรา ทุกอย่างก็มาจากเราทั้งนั้น มีอะไรไม่พอใจเหรอ” แก้วตบหน้าผม แต่ผมคว้าข้อมือไว้ทัน ก่อนจะลากออกไปถึงกลานพาร์คพารากอน แล้วสะบัดให้แก้วหยุด ก่อนจะหันเดินเข้าไปห้าง

“มาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะบิ๊ก” เสียงแผดลั่นของแก้ว ทำให้ผมเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น

“เธออยากได้เราเป็นแฟน ก็เป็นให้แล้ว เราอยากเป็นตัวเราบ้าง ทำไมให้ไม่ได้ละ ชอบไม่ใช่เหรอ ผู้ชายเร้าใจๆ นี่ไง เร้าใจดีออก ลุ้นกันหน่อยว่าวันนี้จะทำแต้มเพิ่มหรือเปล่า” ผมย้อนกลับด้วยตรรกะผู้ชายเหี้ยๆ คนนึง ที่คู่ควรกับผู้หญิงสวยคนนี้

“ระยะหลังนี้มันทุกวันไม่ซ้ำคนเลยนะ อย่ามาทำแบบนี้กับแก้วนะ” ผมยักไหล่ไม่สนใจ

“แล้วไง ไปเลยก็ได้นะ เธอขาดเรา เธอก็ลำบาก ไม่มีใครซื้อสิ่งที่เธอกิน เธอใช้ทุกวันได้อย่างเราหรอก” แก้วเงียบลงทันที
 
“อารมณ์ไม่ดี ไปรอที่ห้องนะ ถ้าเรากลับไป ก็แปลว่าเธอยังได้ไปต่อนะ” ผมหันหลังเดินอย่างไม่สนใจ แก้วจะเป็นอะไร ก็เรื่องของเค้าละกัน

ผมเดินอยู่ในพารากอนได้สักครู่ โทรศัพท์สายที่ผมรอก็โทรมาตามเวลาที่ผมนัดไว้

“เข้าไปรับช่วงแล้วใช่มะ” อีกฝ่ายตอบมาแค่คำว่าครับ
 
“ดีมาก อย่าลืมกินมื้อเย็นละกัน กินให้อิ่มด้วยนะ เสร็จแล้วพาไปทานของหวานกันต่อที่เดิม เวลาเดิม” ผมวางสายลง รู้สึกดี...แมร่ง...โคตรใช่

ผู้หญิง...ก็ชอบคิดว่าตัวเองฉลาด แต่ที่จริงแล้ว...โง่...อาจสุภาพไปด้วยซ้ำ

………………..

สี่ทุ่มตรง ณ อพาร์ทเม้นท์ที่ผมเช่าไว้อยู่กับแก้ว ผมเปิดประตูห้องเข้าไป แก้วตื่นขึ้นอย่างอ่อนเพลีย ลุกจากเตียงก็เดินได้ไม่ถนัด แต่ผมไม่ค่อยแปลกใจกับสภาพของแก้วที่เป็นแบบนี้ทุกคืนอยู่แล้ว เพราะคาดว่าแก้วคงทานขนมโปรดที่ผมซื้อให้มากไปหน่อยนั่นละ

“หายไปไหนมาอะ เมื่อกี้พาแก้วขึ้นสวรรค์แล้วก็หายตัวไปเลยนะ” เธอพยายามประคองร่างมากอดผม

“ออกไปหาอะไรกินนิดหน่อยครับ ไม่นอนต่อเหรอ เดี๋ยวตื่นไปเรียนไม่ไหวนะ” แก้วส่ายหน้า พยายามลากผมไปที่เตียง แต่ดูท่าจะไม่ไหว ผมเลยอุ้มไปนอนแทน

“นอนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าไปส่งนะ” แก้วยังคงพยายามดึงผม แต่ก็ได้แค่แกว่งมือพยายามดึงผมเหมือนคนเมา

ผมมองสภาพห้องรอบๆ มันเละเหมือนห้องคนไม่มีระเบียบ ถุงขนม น้ำดื่ม ขวดเบียร์ และของหวานที่เธอชอบ กระจายเต็มห้อง ผมลงมือทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อย เก็บทุกอย่าง ถูพื้น ทำความสะอาดห้องน้ำ แล้วซักเสื้อผ้าตัวเองสักหน่อย

“ขยันจังครับพี่” ผมตอบแค่อืมให้กับต้นเสียงขณะตากเสื้ออยู่ โดยไม่ได้หันหน้าไปมองอีกฝ่าย

“ของที่ต้องใช้วันนี้เก็บเสร็จยังละ” ผมพูดกับบุคคลที่สามที่อยู่ในห้องขณะที่ใส่เสื้อเข้าไม้แขวน

“เรียบร้อยแล้วครับ พี่จะดูก่อนไหมครับ” ผมยกมือแล้วโบกหลังมือให้รู้ว่าไม่เป็นไร

“เหยื่อโวยวายเรื่องเมื่อตอนเย็นมะ” ผมถามเพราะกลับมาแล้วเหมือนอีกฝ่ายจะจำเรื่องที่ไปเหวี่ยงผมไม่ได้แล้ว

“ไม่เลยครับ กรอกขนมไปทีเดียว เรียกหาพี่ รักพี่แบบเอาเป็นเอาตายเลยครับ” ผมยกนิ้วโป้งให้เป็นคำตอบ

“กลับไปนอนพักเถอะ นายควรมีแรงเยอะๆ เพราะงานนี้มันต้องใช้แรงล้วนๆ” เมื่อผมพูดเสร็จ เสียงอีกฝ่ายก็เงียบไป มีแค่เสียงเปิดกับปิดประตูห้องเป็นการตอบรับว่า รู้เรื่องแล้ว

ผมกลับเข้ามาในห้อง ปิดกระจกที่ระเบียงให้เรียบร้อย แล้วไปอาบน้ำ เสร็จแล้วกลับมานั่งเก้าอี้ที่มุมห้อง ที่มองเห็นแก้วกำลังนอนอยู่ชัดเจน ผมค่อยๆ จิบ Smirnoff Vodka ขวด 200 ml เวลาตอนนี้ก็จะตีหนึ่งแล้ว ผมกะว่าหมดขวดนี้แล้วจะไปนอนละ

เรื่องที่ผมฝืนทำที่สุดคือ...การนอนข้างๆ ร่างของผู้หญิงคนนี้นี่แหละ ไม่ซิ...ผมควรรักเค้าไว้มากๆ

เพราะตอนนี้ยังไม่หมดเวลาสนุกที่ผมควรจะมีกับผู้หญิงคนนี้

………………..

เดือนกันยายนก็มาถึง เดือนแห่งการสอบปลายภาคก็มาถึง ไม่มีแทนติวให้ ผมรู้สึกโง่ลง 90% ทันที...แทน...ผมคิดถึงหัวใจของผมจัง ไม่รู้จะเป็นยังไง ผมได้แต่มองระเบียง แล้วหยิบสร้อย Tag ที่ผมได้เป็นของขวัญวาเลนไทน์มาสัมผัสกับริมฝีปากผมอย่างแผ่วเบา

“บิ๊กคะ แก้วว่าได้เวลาไปทานข้าวกันแล้วนะ” เสียงของคนรักปัจจุบันของผมเรียก

“เดี๋ยวไปนะครับ ยังไม่ค่อยหิวเลย” ริมฝีปากผมยังคงสัมผัสกับ Tag จนผมปล่อยลงเหมือนเดิมเมื่อแก้วเดินมากอดผมจากด้านหลัง

“เห็นยืนเล่นกับสร้อยเส้นนี้อยู่สักครู่ ไม่สนใจแก้วเลยอะ” ผมก็ไม่ได้สนใจอ้อมกอดของแก้วเท่าไหร่ ยังคงมองออกไปที่วิวนอกระเบียงเหมือนเดิม

“สร้อยเส้นนี้เขียนว่าไรน๊า เห็นบิ๊กใส่มาตลอดเลย” แก้วพยายามจะหยิบมาดู แต่ด้วยความยาวของสร้อยที่ไม่ยาวนัก เลยทำให้แก้วดูแผ่น Tag บนสร้อยได้ไม่ถนัดนัก แต่แก้วยังคงพยายามจะดูให้ได้

“จะไปทานข้าวก็ไปแต่งตัวซะ” ผมรำคาญนิดหน่อย พอผมหันตัวจะเข้าห้อง แก้วก็ดึงป้าย Tag ดู หลังจากดูเสร็จ เธอทำหน้าไม่ค่อยพอใจนัก

“ถอดออกเดี๋ยวนี้” แก้วพยายามจะดึงมันออกจากคอผม ผมปัดมือแก้วออก แก้วเริ่มทุบอกผมกับพยายามกระชากสร้อยผมให้หลุดให้ได้ แต่ผมก็ป้องกันไปเรื่อยๆ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ จะยุ่งอะไรกับสร้อยนักหา!!!” ผมเริ่มตวาด แต่อีกฝ่ายก็ไม่หยุดกระชากซะที

“ใครให้บิ๊ก มันเป็นใคร บิ๊กใส่สร้อยมันแบบนี้ แปลว่ายังรักมันหรือไง!!!" แก้วพยายามคว้าท่ามกลางผมออกแรงปัดป้องมือของแก้วที่พยายามดึง

แก้วคว้าสร้อยผมได้ แรงดึงแบบอึดใจเดียวของแก้ว ทำให้สร้อย Tag ที่เป็นเส้นเหล็กถัดบางๆ ขาดลง นาทีที่สร้อยขาด ผมตบหน้าผู้หญิงคนนี้อย่างแรงจนลงไปกองที่พื้นแรงมาก ก่อนจะก้มลงหยิบสร้อยมาเก็บไว้ที่มือ

“กูจะใส่อะไรก็เรื่องของกู ถ้าไม่พอใจก็ไปซะ คืนนี้กูไม่กลับ หาแดกเอาเอง!!!” ผมเดินไปใส่เสื้อ เปลี่ยนเป็นกางเกงขายาว ใส่รองเท้า หยิบหมวกกันน็อค และไม่ลืมที่จะหยิบขนมหวานของโปรดแก้วไปด้วย ในขณะที่แก้วพยายามลุกขึ้นมา พอเห็นผมถือขนมไปด้วยนั้น

“ขอโทษ อย่าไปนะ แก้วขอโทษๆๆ” แก้วในสภาพแก้วช้ำจนม่วง ปากแตกจนเลือดกลบปาก วิ่งมากอดผมที่กำลังจะเดินออกจากประตูห้องไป วินาทีที่เธอกอดผม ผมผลักเธอออก แล้วเอาหมวกกันน็อคตบซ้ำเข้าแผลเดิมที่ผมพึ่งฟาดไปเมื่อครู่

“หายบ้าเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน กูเบื่อ กูรำคาญ” ผมตะโกนใส่ก่อนจะกระแทกประตูออกไปจากห้อง

จริงๆ ผมไม่อยากให้หายบ้านะ...ไปตายให้ผมดู ผมยังมีความสุขกว่า...เดี๋ยวซิ ยังตายไม่ได้ เพราะยังเล่นไม่จบเกมนี่หว่า

**********

บทที่ 45 จะเป็นการเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของ ม.5 เทอม 1 และเป็นการจบโปรโมชั่นที่บิ๊กมีต่อแก้ว ก่อนที่บทที่ 46 คือการล้างแค้นของจริงครับ

บทที่ 45 เจอกันวันอาทิตย์บ่ายๆ ครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 29-05-2015 00:52:55
หลังจากบิ๊กแก้แค้นแก้วเสร็จ อยากเห็นแทนกับตั้มร่วมมือกันเอาคืนบิ๊กบ้างอ่ะ  :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 29-05-2015 00:59:29
เริ่มพอจะเดาทางออกนิดนึงล่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 29-05-2015 01:19:47
อืมมมมมม ใช่เล่นนะบิ๊ก หึหึ ร้ายไม่เบา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 29-05-2015 01:42:17
บิ๊กทำให้แก้วติดยาแล้วหลอนจนเสพเซ็กส์หมู่กับคนอื่น  หรือเปล่า?
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Redz ที่ 29-05-2015 03:53:06
ลงสองบทรวดเลยได้ไหมมม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 29-05-2015 04:52:21
หึ.. ร้าย (แสยะยิ้มหนึ่งที)
เราจะรอดู ว่าบิ๊กจะง้อแทนยังไง งานหนักแน่ค่ะคุณณ  o18
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Doranaii ที่ 29-05-2015 05:58:44
หืออออ เริ่มแล้วสินะ เริ่มสนุกเเล้วสิ เริ่อมสนถกแล้ว  :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 29-05-2015 06:12:53
อุ๊ยต๊ายยยยยยย ขอเดี๊ยนเข้าร่วมวงกระทืบด้วยได้ไหมคะคุณ
เอาให้หนักเลยบิ๊ก!!!
รอตอนต่อไปเนอะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 29-05-2015 06:21:49
 :serius2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 29-05-2015 08:27:18
ช่วยไม่ได้จริงๆ นะคะแก้ว~ เธอเป็นคนที่ก้าวขาเข้ามาในแดนประหารของบิ๊กเองแท้ๆ .. ส่วนวิธีการของบิ๊กนี่จี๊ด!!! มากเลยค่ะ นางคงเสียสติแย่เลยนะคะน่ะ ถ้าได้รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเสพสังวาสกับ 'คนที่คิดว่าเป็นบิ๊ก' ทุกค่ำคืน เฮ้อ~ ทำตัวเองทั้งนั้น o16
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 29-05-2015 08:30:07
เพิ่งสังเกตว่ายัยแก้วยังไม่ได้นาฬิกาจากบิ๊กเลย

นางเก่งและฉลาดขนาดนี้น่าจะสืบรู้มาก่อนนะว่า

บรรดาคอลเล็กชั่นของบิ๊กต้องเคยได้นาฬิกา

แล้วพอนางรู้ แต่นางก็ยังไม่ได้ นางก็ต้องเอ่ยปากขอจากบิ๊กด้วยสิ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 29-05-2015 09:43:38
จริงๆ แล้วบิ๊กมีอะไรกับแก้วแค่ครั้งเดียวสินะ หลังจากนั้นเป็นคนอื่นตลอด บทหน้าคงแรงกว่านี้ เอาให้เต็มที่บิ๊ก มีใครสงสารแก้วตอนโดนบิ๊กตบไหม ผมคนหนึ่งที่ไม่ แฮๆ แอบสะใจเล็กๆ ด้วยซ้ำ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 29-05-2015 10:37:10
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: hallowseve ที่ 29-05-2015 11:33:04
พึ่งอ่านพระเอกแนวนี้  ทำให้คิดว่านี่พระเอกแน่เหรอวะ??

แต่เรากลับชอบนะ  สงสัยเราจะจิตหน่อยๆ 

ว่าไปนักเขียนก็ปูพื้นฐานตัวละครมาดีนะ  อย่างตัวบิ๊ก ก็ไม่ใช่พระเอกแสนดีมาแต่แรกแล้วการกระทำแบบนี้ก็สมเหตุสมผลดี

ส่วนแทน  ด้วยบุคคลิกก็น่าจะแก้ปัญหาแบบนี้อยู่แล้ว  เพราะขนาดเรื่องใหญ่กว่านี้ก็ผ่านมาแล้ว
ชอบที่แยกเรื่องความรัก  และการเรียน  อกหักไม่ใช่เรื่องใหญ่  ที่สำคัญอย่าให้ทำร้ายตัวเอง (ส่วนตัวชอบคนแบบนี้เข้มแข็งดี)

ส่วนแก้วบอกตรง  สมควรโดนอยากหาเรื่องเข้าตัวเอง โดนเอาคืนแรงๆซะบ้าง ไม่งั้นนางคงไม่รู้จักจำ เพราะพฤติกรรมนางที่นักเขียนปูให้  ทำให้สงสารนางไม่ลง  เพราะคนเราไม่ว่าจะเจอเรื่องไรมาในชีวิตก็ตาม  สิ่งที่เลือกได้คือความคิดและการทำตัวของเราเท่านั้น เมื่อเลือกจะเลว  ก็ต้องเจอคนเลวกว่าสอนให้เสียบ้าง (ทำไมเราเป็นคนโหดร้ายเช่นนี้หนอ :mew5:)

ว่าแล้วก็ติดตามเรื่องนี้อย่างงอมแงมต่อไป :กอด1:

ปล.มาต่อไวๆ  :call:


หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: tarkung ที่ 29-05-2015 16:18:12
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: purisento ที่ 30-05-2015 00:03:33
รอต่อไป...
ครั้งหน้าลง 2 ตอนรวดเดียวเลยใช่มั้ยคะ  :impress2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 30-05-2015 22:51:36
เพิ่งสังเกตว่ายัยแก้วยังไม่ได้นาฬิกาจากบิ๊กเลย

นางเก่งและฉลาดขนาดนี้น่าจะสืบรู้มาก่อนนะว่า

บรรดาคอลเล็กชั่นของบิ๊กต้องเคยได้นาฬิกา

แล้วพอนางรู้ แต่นางก็ยังไม่ได้ นางก็ต้องเอ่ยปากขอจากบิ๊กด้วยสิ

ใช่ครับ เพราะเรือนสุดท้ายที่บิ๊กจะให้ คือแทนเท่านั้นครับ^^

------------------------

ที่เหลือขอตอบรวมกัน เพราะคำตอบพอกันว่า

หลายคนเดาทางมาใกล้เคียงครับ แต่...ผมว่ามันไม่สะใจพอ เพราะมันต้องโหดกว่านั้นอีกครับ

ตอนที่ 45 เจอกันอาทิตย์บ่ายๆ นะครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 44 (หน้าที่ 21 : Update 29/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 31-05-2015 13:25:19
เข้ามารอตามนัดจ้า ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 31-05-2015 14:42:37
บทที่ 45 มาแล้วครับ เมื่อบิ๊กลงมือปิดบัญชีอย่างเป็นทางการ พร้อมกับละครรักบทสุดท้ายที่แก้วจะไม่มีวันลืมแน่นอน

มาดูกันต่อเลยครับ

*************

Chapter 45

ถึงผมจะรู้สึกมั่นใจกับการคุมเกมกับผู้หญิงคนนี้ แต่มีสิ่งหนึ่ง ที่ผมไม่แน่ใจ จนกระทั้งก่อนวันลงมือ ผมรู้สึกดีใจลิงโลด ที่เกมของผมกำลังสมบูรณ์แบบก่อนวันลงมือจริง เพราะเหตุการณ์ที่ผมเจอกับแก้วต่อไปนี้

“บิ๊ก...ผู้ชายโต๊นั้นกำลังทำไรอะ” ผมกับแก้วนั่งอยู่ในร้านกาแฟ ในขณะที่ผมกำลังใส่หูฟัง เล่นเกมอยู่

“ท่าทางจะเป็นแฟนกัน” ผมมองอยู่แว็บเดียว แต่ก็ชัดเจนอยู่ คนน่าจะมหาลัยสักปีหนึ่ง ปีสอง อีกคนเป็นเด็กผู้ชายโรงเรียนกางเกงน้ำตาลที่เจอกันกับผมตอนแข่งบอลประเพณี โดยที่เด็กกางเกงน้ำตาลกำลังเอาหัวอิงไหล่ของอีกฝ่าย และอีกฝ่ายกำลังถ่าย Selfie ด้วยกัน ก่อนที่จะเอาหัวตัวเองไปถูกับหัวที่พิงไหล่ตัวเองอยู่

“แหวะ...แก้วว่ามันแหยงมากเลย ผู้ชายกับผู้ชาย” ผมไม่ได้สนใจความเห็นของแก้วนัก

“ถ้าเราเบื่อแก้ว เราคงไปเป็นเกย์ละกัน” แก้วหยิบขาอ่อนผมที่โผล่จากปลายกางเกงนักเรียนสั้นคืบกว่าๆ ของผม
 
“ไม่เอานะ เป็นผู้ชายดีๆ อย่าไปทำอะไรประหลาดๆ แบบนั้นเชียวละ” ผมหัวเราะให้แก้ว ก่อนจะยักคิ้วกวนๆ

“เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำแป็ปนะ” ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจเดินออกไป

ผมเดินไปเข้าห้องน้ำไกลมาก เพราะห่างจากร้านที่ผมนั่งกับแก้วประมาณสองชั้นได้ หลังจากทำธุระเสร็จ ผมคิดว่าถึงเวลาจะเดินตามแผนที่ผมวางไว้ปิดเกมผู้หญิงคนนี้ซะที

“มึงพร้อมยัง กูว่าจะปิดเกมนี้ละ” ผมโทรคุยกับปลายสายผู้ภักดีของผม ที่ตอบผมแค่เพียง “ครับ” เท่านั้น

“เช็คทุกอย่างให้แน่ใจว่าพร้อมนะ อีกสองอาทิตย์คือวันลงมือ” ปลายสายผมตอบรับทราบว่า “ครับ” ก่อนวางสายไป แต่ระหว่างที่ผมกำลังเดินกลับไปร้านกาแฟนั้น

“แทน...” เราสองคนกำลังมองหน้ากันอย่างตกใจเล็กๆ แทนก้มหน้าลงก่อนจะเดินผ่านผมไป ผมคว้าข้อมือแทนเอาไว้ ก่อนที่แทนจะหยุดยืนนิ่งๆ ในขณะที่มือผมยังกุมข้อมือแทนไว้อยู่

“สบายดีนะ” แทนพยักหน้าให้กับคำตอบผม

“แล้วบิ๊ก...สบายดีไหม” ผมส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ

“ไม่เคยสบายเลยสักวัน” แทนยังคงหลบหน้าผมต่อไป

“เรา...ต้องไปแล้ว...” แทนสะบัดข้อมือเบาๆ ให้หลุดจากการจับของผม

“แทน...” ผมเรียกแทนอีกครั้ง แต่แทนแค่หยุด ไม่หันมามองผม

“อีกไม่นาน เราจะกลับไปนะ รอเรานะ” หลังจากผมพูดจบ แทนเดินต่อไปโดยไม่หันมามองผม

ไม่นานแน่นอน เพราะหัวใจของผม เป็นของแทนตั้งแต่วันแรกที่ผมคุกเข่าบอกรักแล้ว

………………..

ที่ดาดฟ้าโรงเรียน ผมกำลังยืนสูบบุหรี่ ในวันที่ผมเริ่มขี้เกียจเจอหน้าแก้ว ไม่อยากไป อ้างว่าติดติวสอบ และสารพัดอย่างที่ทำได้ เพราะการทิ้งช่วงไม่มีเวลาให้แก้ว ถือเป็นการเข้าทางในการเล่นเกมช่วงสุดท้ายของผมนี้อย่างยิ่ง ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ผมยืนอยู่ดาดฟ้าตรงนี้

“สูบอีกแล้วนะมึง” เสียงไอ้โจเรียกผม แล้วโจก็เดินมาตบไหล่ผม

“บุหรี่เป็นเพื่อนที่ดี ไม่เคยมีเรื่องด้วย อยู่ด้วยสบายใจแบบนี้แหละ” ผมตอบไอ้โจไป ในขณะที่มันตบไหล่ผมเบาๆ แล้วถอนหายใจให้ผมฟัง

“กูบอกตรงๆ กูอึดอัดที่มึงกับไอ้ตั้มเป็นกันแบบนี้วะ” ผมปาก้นบุหรี่ลงพื้น แล้วขยี้ให้ดับ

“จะให้กูทำไงละ เมื่อทุกอย่างที่เกิดขึ้น กูเลวแบบชนิดไม่รับว่าเลวก็ไม่ได้” โจกอดไหล่ผมแล้วเขย่า

“กูบอกตรงๆ กูเชื่อว่ามึงไม่ได้ทำ แต่กูลำบากใจมาก ตั้มก็เพื่อน มึงก็เพื่อน เวลาเพื่อนแบ่งฝ่าย จะกูหรือแชมป์ บอกตรงๆ ว่าลำบากใจสัดๆ” ผมกอดคอมันบ้าง

“อีกไม่นานหรอกมึง กูจะทำให้พวกเรากลับมารักกันเหมือนเดิม” โจพยักหน้าแบบส่งๆ เหมือนรู้สึกว่าผมพูดสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อยู่

“กูยังนึกไม่ออกเลย ว่าทำไงให้ความเป็นเพื่อนของพวกเรากลับมาเหมือนเดิม” โจพูดด้วยอารมณ์ที่ดูหมดหวัง

“ขอให้เชื่อใจกูก็พอ กูจะเอาไอ้ตั้มกลับมาให้ได้ กูเป็นต้นเหตุในสายตามัน กูก็ต้องเป็นคนแก้ให้มันเห็นในสายตาเช่นกัน” โจพยักหน้า

“คมสัดๆ ทำให้ได้นะมึง กูกับแชมป์จะพยายามหาวิธีสมานพวกเราให้กลับมาเหมือนเดิมด้วย” โจตบไหล่ผมก่อนจะเดินกลับไป

“เอ้ย โจ” ผมเรียกมันก่อนที่มันจะเปิดประตูลงไป

“ขอบใจที่มึงเชื่อใจกู” โจยกนิ้วโป้งชูขึ้นฟ้าให้ ก่อนจะเดินลงไป

หลังจากโจเดินลงไป ผมได้แต่ยืนมองวิวรอบๆ ที่มีทั้งอาคารสำนักงาน รถไฟฟ้า และไกลๆ หน่อยก็ทางด่วน ตึก บ้านคน ทั้งหมดนี้ ทำให้ผมรู้สึกสงบลงอย่างประหลาด ผมไม่ตื่นกลัวหรือคิดมากหลังจากรู้ว่าเพื่อนผมที่อยู่ตรงกลาง ต่างก็ยังมองผมเป็นเพื่อนอยู่ งั้น ผมเริ่มสั่งงานดีกว่า

“เข้าไปดูแลสาวน้อยนะ พาไปกินดี อยู่ดี ซื้อของให้หน่อยก็ได้ เดี๋ยวส่งงบไปให้นะ” ปลายสายผู้ภักดีของผมรับทราบ

“คืนนี้จะให้ผมจัดการกี่รอบครับ” ผมนึกอยู่สักครู่ ก่อนจะบอกว่า

“รอบเดียวพอ เป็นโอกาสเดียวที่แกต้องทำให้ดีที่สุดนะ เอาให้เด็ดๆ แรงๆ ละกันนะ” ปลายสายผมรับทราบ

“ปล่อยของกระตุ้นสาวน้อยสักนิดก็ดีนะ งานจะได้ง่ายกว่าเดิม จัดไป และจัดเต็มด้วยละ” ปลายสายผมตอบรับ ก่อนจะวางลง

ผมจุดบุหรี่อีกม้วน ก่อนจะหยิบสร้อย Tag ของแทน ที่ตอนนี้สร้อยขาดแล้วมาดู มือซ้ายผมกำไว้ ในขณะที่มือขวาคืบบุหรี่ พร้อมกับอัดควันเข้าปอด แล้วพ่นออกมาช้าๆ

เหลืออีกไม่กี่ขั้น เกมนี้จะจบ แล้วผมต้องเป็นฝ่ายชนะเท่านั้น

………………..

เหลืออีกหนึ่งสัปดาห์สุดท้ายก่อนวันลงมือ ผมล็อควันลงมือไว้แล้ว นั่นคือ 16 กันยายน ผมเลือกวันนี้เป็นวันที่ผมจะปิดเกมรักระหว่างผมกับแก้วอย่างเป็นทางการ แต่ยังเหลือสิ่งหนึ่งที่ผมต้องทำ เพื่อให้แก้วเดินตามเกมผมได้สนิทมากกว่าเดิม ซึ่งงานนี้ต้องพึ่งคนรับใช้ที่ทำงานเฉพาะกิจนี้ให้ผมล้วนๆ

“มึงมาช้า...” ผมพูดอย่างมีอารมณ์กับคนรับใช้ผม ในสถานที่นัดซอยเปลี่ยวเวลาเที่ยงคืน

“โทษทีพี่ สาวน้อยของพี่แทบไม่ปล่อยผมออกมาเลย” โอเค งั้นถือว่าแกทำหน้าที่ได้ดีมาก

“เป็นไงบ้าง สาวน้อยของกู หลงมึงได้ที่ยัง” คนรับใช้ผมพยักหน้าตอบ

“เค้าบ่นว่าพี่ทั้งเลว ทั้งไม่เอาใจใส่เค้า อยากให้ผมพาไปอยู่ด้วยใกล้ๆ ใช้ได้มะพี่” ผมหัวเราะอยู่ในใจ แต่...

“มึงได้เก็บช็อตเด็ดไว้ด้วยเปล่า” อันนี้สำคัญมาก ไม่งั้นเกมจะเริ่มไม่ได้

“ไม่พลาดครับพี่ ตามที่พี่บอกเลย โอ๋นิดโอ๋หน่อย ก็ขึ้นเตียงได้เลย ผมแมร่งฟินมากเลยพี่” ปกติ กูก็ยกให้มึงทำมาตลอดอยู่แล้ว

“พี่ครับ ต้องซื้อของหวานเพิ่มไหมครับ” ผมคำนวณวัตถุดิบอยู่ในหัว ก่อนจะตอบว่า

“เอามาอีกล็อตพอ น่าจะใช้หมดก่อนถึงวันลงมือพอดี ระหว่างนี้ เข้าไปเก็บหลักฐานกูให้หมดโดยที่สาวน้อยไม่รู้เรื่องด้วยนะ” คนรับใช้ผมพยักหน้าเข้าใจ

“อีกเรื่อง ของเด็ดที่เก็บตั้งแต่เริ่ม รวมทั้งหมดใส่ HDD ลูกที่กูให้ไว้ด้วยนะ กูต้องการภายในสามวัน ถ้ามึงอยากทำไรเด็ดๆ กับสาวน้อยกู ก็จัดไปนะ ของกินใกล้หมดอายุ แดกให้พอใจได้เลย” คนรับใช้ผมพยักหน้าเป็นการตอบรับเช่นเดิม

“ผมถามไรพี่อย่างได้ไหม” นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่มันมีคำถามกับผม ผมนิ่งไม่ตอบอะไร เพื่อรอให้มันถามผม

“ผู้หญิงสวยเด็ดขนาดนี้ ทำไมพี่ไม่ชอบเหรอครับ” ผมไม่โกรธนะ แต่ผมบอกคนรับใช้ผมแค่ว่า

“มันทำเรื่องสมควรตาย แค่นั้นแหละ” ผมตบหมวกกันน็อคลง แล้วสตาร์ทน้องถ่านขับออกไป ก่อนที่คนรับใช้ผมจะขับมอไซค์แยกย้ายไปเช่นกัน

ได้เวลาแล้วที่ผมจะมอบความสุขที่ไม่มีวันลืมให้สาวน้อยคนนั้นซะที

………………..

วันที่ 16 กันยายนก็มาถึง...ผมเลือกวันนี้เป็นวันปิดเกมอย่างเป็นทางการ เพราะนี่เป็นวันสำคัญสำหรับผม ก่อนจะเริ่มปิดเกมนี้ สิ่งแรกที่ผมทำในวันนี้คือ

“5..4..3..2” แล้วผมก็นั่งลงหลัง iPad ที่ผมตั้งถ่ายวีดีโอไว้อยู่

“สวัสดี ถ้าแทนได้เปิดวีดีโอนี้ อย่าพึ่งปิดนะ เราแค่อยากบอกแทนว่า สุขสันต์วันเกิดนะครับ เราเสียดายที่วันเกิดแทนปีแรก ก็ไม่ได้ทำอะไรให้อย่างที่ควรจะเป็น...วันนี้ จะเป็นวันที่เราไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องที่เราไม่ได้ทำแล้วนะ เราไม่รู้ว่า เรื่องของเรามันสายเกินไปไหม แต่ เราขอให้แทนมีความสุข มีแต่เรื่องดีๆ และ...เราหวังว่าสักวัน เราจะได้กลับมารักกันนะ” ผมลุกไปกดหยุดอัดวีดีโอ ก่อนจะหยิบ iPad มาคัดลอกวีดีโอลงใน iMac ของผม

หลังจากเอาวีดีโอใส่ลง SD Card แล้ว จับใส่ซอง เขียนจ่าหน้าถึงแทนไว้ ตอนเลิกเรียน ผมเอาไปหยอดไว้ตู้จดหมายของคอนโด เพราะแทนเป็นคนที่เปิดตู้จดหมายทุกวันหลังจากกลับเข้าห้อง หวังว่าเค้าจะได้รับมันนะ

“ของที่ต้องส่งวันนี้ ถึงมือคนรับยัง” ผมถามคนรับใช้ผม

“เรียบร้อยครับ ส่งถึงมือเจ้าตัวเรียบร้อยเลยครับ” ดีมาก เลือกคนทำงานไม่ผิดจริงๆ

“กลับไปเตรียมสถานที่ให้พร้อมนะ เดี๋ยวไปสั่งลามื้อสุดท้ายก่อน ส่งถึงห้องแล้ว ลงมือได้เลย” คนรับใช้ผมได้แต่ตอบครับ

“อ้อ...เสร็จงานวันนี้ แกเป็นอิสระแล้วนะ ทำให้เต็มที่ละ” ผมย้ำอีกครั้ง ก่อนจะวางสายลงไป

สูดหายใจลึกๆ ใส่หมวกกันน็อค แล้วคร่อมน้องถ่าน ก่อนจะออกรถไปสถานที่นัดหมายระหว่างผมกับแก้ว ที่นัดกันเอาไว้ที่ Central World

“บิ๊กอะ” ผมปิดตาแก้วจากด้านหลัง ก่อนจะค่อยๆ ปล่อย แล้วกอดเธออีกทีหลังจากปล่อยแล้ว

“รอนานไหมครับ” น้ำเสียงหวานอ้อนของผม ทำให้แก้วไม่ตอบอะไรนอกจากบิดตัวไปมาเล็กน้อย

“รอได้ ถ้าทำให้บิ๊กรักแก้วคนเดียว เรารอได้” เวลาให้รอมีอีกเพียบซะด้วย ดีเลย

“หิวแล้วอะ ทานไรดีครับ” รอยยิ้มและแววตาผมเป็นการเชิญทานมื้อเย็นสำคัญนี้

เสี่ยว หลง เปา ร้านดังชั้น 7 ของห้างนี้ เหมาะกับการเป็นมื้อสุดท้ายของวันนี้ อาหารที่อยู่บนโต๊ะทุกจานนี้ คืออร่อยที่สุดที่ผมคิดว่าแก้วจะพอใจอย่างยิ่ง

“ช่วงนี้จะสอบที อะไรๆ ก็ยุ่งไปหมดเลยอะ” ผมคีบขนมจีบป้อนให้แก้วทาน

“แต่บิ๊กก็น่าจะมีเวลาให้เรามากกว่านี้นะ เหงาอะ” ผมเอื้อมมือลูบเส้นผมดัดลอนนิดๆ ของแก้วที่แสนนุ่ม

“หลังจากมื้อนี้ไป เวลามีให้แบบ Full Time เลยครับ เริ่มเลยก็ยังได้” ผมค่อยๆ ไล่มือมาจากผมมาถึงปกเสื้อ ก่อนจะสอดนิ้วชี้ลากไปตามคอ ผ่านไหปลาร้า แล้วหยุดไว้แค่นั้น

“ที่นี่ร้าน...อาหารนะ...” แก้วดูจะเขิน ผมยักคิ้วเบาๆ พร้อมรอยยิ้มเล็กๆ กับสายตาที่เชิญให้เธอรีบไปต่อกัน

“ทานต่อซิ บิ๊กหิวไม่ใช่เหรอ” ผมกลับมาจับตะเกียบแล้วทานต่อ แต่สายตาไม่ละจากแก้วเลยสักนิด

ดอกไม้ที่สวย เด็ดดมจนพอใจ ถ้าขยี้มันทิ้ง ก็ไม่ต่างอะไรจากขยะ...

………………..

สองทุ่มตรง ผมพาแก้วมาถึงอพาร์ทเม้นท์ที่เราสองคนใช้ชีวิตรักด้วยกันตลอดเดือนที่ผ่านมา แต่ไหนๆ จะมีงานฉลองทั้งที ผมคิดว่าควรจะสร้างบรรยากาศอะไรสักหน่อย

“เดี๋ยว บิ๊กไปซื้อเบียร์กับขนมมาหน่อยนะ อยากให้แก้วป้อนให้..” แก้วชูสามนิ้วแบบโอเค ก่อนที่แก้วจะปิดประตูห้อง

ผมเดินกลับไปที่ลิฟท์ ยังไม่ทันกดลิฟท์ ประตูลิฟท์เปิดออก ผมเดินสวนกับผู้ชายคนนึงที่เดินออกมาจากลิฟท์ สบตากับผม แล้วยิ้มให้แบบที่ ถ้าผมเป็นผู้หญิง นี่คงกำลังจะจีบผมแน่นอน พอผมออกจากลิฟท์ ผมโทรศัพท์หาใครบางคนหน่อย

“กินอาหารรองท้องให้อิ่มนะ เดี๋ยวจะกลับไปทานมื้อหลักด้วยกัน” คนรับใช้ของผมประจำที่แล้วซินะ

“สิงห์ ลีโอ ดาวแดง หรืออยากดื่มอะไรเป็นพิเศษ” ผมคร่อมน้องถ่าน เตรียมไปซื้อของกลับมาให้แก้วป้อนผม

“โฮการ์เด้น หรือโคโรน่า ได้ปะพี่” ขอของดีเลยนะ

“ได้เลย ไปซื้อไกลหน่อย จะได้ให้เวลาแกได้ อย่าลืมตามที่สั่งละ ละก็..อย่าเผลอกินอิ่มจนทานอาหารหลักไม่ลงละ” คนรับใช้ผมก็ตอบแค่ว่า

“ฮาๆ ครับพี่ จัดไปครับ พี่รีบมานะครับ” ผมวางสายลง ก่อนจะหยิบ Tag ของแทนออกมาจากกระเป๋าเสื้อนักเรียนของผม

“ไม่นานเกินรอ เราจะกลับไปหาแทนแน่นอน” ผมเก็บป้ายลงกระเป๋าเสื้อ ใส่หมวกกันน็อค แล้วขี่น้องถ่านออกไป

ผมกลับไปที่บ้านเอาเบียร์ในตู้เย็นห้องผมใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่ โชคดีที่เหลือโคโรน่าอยู่สามขวดพอดี เก็บของที่ต้องใช้อีกนิดหน่อยลงกระเป๋า เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงยีนส์ เสื้อยืดเข้ารูป และฮูดนอกสีเทา แล้วผมก็นั่งรอเวลาสี่ทุ่ม แล้วตามที่ผมเล็งไว้ก็มาถึง ข้อความในมือถือผมแสดงขึ้น

“ผมอยากทานอาหารหลักแล้ว” คนรับใช้ผมส่งมาแล้ว

“15 นาทีเจอกัน ตามแผน” ผมถอด iPhone จากสายชาร์จออก แล้วลงไปพาน้องถ่านขับออกไป

สิ่งที่ผมรอมาตลอดเวลา กำลังจะมาถึงแล้ว เหลือแค่ลงมือทำเท่านั้น

………………..

สี่ทุ่มครึ่ง...หน้าประตูห้องที่ผมเช่าเพื่ออยู่กับแก้ว ตอนนี้ไม่มีเสียงหรือความเคลื่อนไหวอะไรในห้อง ผมยืนค้างอยู่สักครู่ ถอนหายใจยาว แต่ช้าๆ แล้วไขห้องเข้าไปทันที ภายในห้องมืดสนิท ปิดไฟอยู่ มีเพียงเสียงฟักบัวของห้องน้ำที่กำลังบอกว่ามีคนอาบน้ำอยู่ และคนที่ควรอยู่ในห้องก็อยู่บนเตียง

“บิ๊ก!!! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่โทรบอกแก้วให้ไปเปิดห้องละ บิ๊กเข้ามาได้ไง กุญแจอยู่ที่แก้วไม่ใช่เหรอ” ทั้งหมดนี้ คนที่นอนบนเตียงตอบผมเป็นชุด โดยที่ผมไม่ต้องถามสักนิด

“เบียร์ที่อยากดื่มมันหายาก อีกอย่าง ใส่ชุดนักเรียนไปซื้อก็คงกะไรอยู่” ผมเดินไปเปิดไฟในห้องให้สว่างขึ้น ผมรูดซิบเสื้อฮูดออก เตรียมจะถอดออก แล้วประตูห้องน้ำก็เปิดออกมา

ผู้ชายคนที่ผมเจอตอนสวนกันขณะลงลิฟท์อยู่คลุมร่างด้วยผ้าขนหนู เนื้อตัวสะอาดพึ่งอาบน้ำมา ผมหันไปหาแก้วที่ตอนนี้หน้าถอดสีเหมือนคนทำผิด สัญชาติญาณถัดมาของผมคือ

“ยกมือขึ้น แล้วไปนั่งที่เตียง” ผมชัก Glock 17 ขนาด 9mm กระบอกโปรดที่ผมเอามาจากบ้าน พร้อมกระสุนเต็มแม็กจ่อไปที่ชายผู้ไม่ได้รับเชิญคนนั้น แก้วลุกขึ้นขวางทางปืนผม

“อย่านะบิ๊ก เราขอโทษ เราขอโทษ ฮือๆๆๆ” ความกลัวทำให้คนทำได้ทุกอย่างจริงๆ ขนาดลุกมาขอโทษผม ยังไม่ได้ใส่อะไรเลย

“อย่ายิงผมนะ ผม...ผม...ยอม...แล้ว แฟนพี่ใช่ปะ เอาคืนเลยครับ คืนเลย ปล่อยผมนะครับ” ชายชู้ที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ ถึงกับเหงื่อตก ก่อนจะลงไปนั่งที่เตียงตามคำสั่งผม

“ผู้หญิงอย่างเธอ ไม่ค่อยน่าแปลกใจที่จะทำยังงี้ เหมาะสมกับเธอดีนะ” ผมจ่อปากกระบอกปืนที่หน้าผากของแก้ว ก่อนจะหันไปมองชายชู้ของแก้ว

“อย่าทำเราเลย เราจะไม่ทำแบบนี้อีก บิ๊กจะให้เราทำอะไรก็ได้ เรายอมแล้ว ฮือๆๆๆ” ผมก้มดูที่พื้น กลัวจนฉี่ราดเลยทีเดียว โว้วๆๆ ผมเล่นแรงไปเหรอ

“ทำอะไรก็ได้ใช่มะ” ผมถามย้ำกับแก้วอีกที ก่อนจะก้มลงไปจูบหน้าผากเธอ ถึงตาผมแล้วซินะ

“จับมันมัดไว้กับเตียงเดี๋ยวนี้!!! เชือกอยู่ในกระเป๋าเป้ ทำ!!!” ผมสั่งชายชู้ที่ผมพึ่งจ่อปืนเมื่อสักครู่นี้ ให้ทำตามที่ผมสั่ง โดยหันปากกระบอกปืนไปหา

ชายชู้ของแก้วรีบลุกไปที่กระเป๋าเป้ของผม หยิบเชือกไนล่อนสองขดใหญ่ๆ ที่อยู่ในกระเป๋าออกมา มือซ้ายผมช้อนรักแร้ของแก้วขึ้นมา แล้วโยนลงเตียง ก่อนจะถอยออกมาคุมเชิงให้ชายชู้ของแก้วมัดแก้วกับเตียงในท่าที่ข้อมือทั้งสองข้างถูกเสาเตียงคนละฝั่งรั้งไว้ ส่วนข้อเท้าก็ถูกมัดเอาไว้ทั้งสองข้างกับเสาเตียงคนละฝั่งเช่นกัน

“เสร็จแล้วครับพี่” ผมจ่อปืน แล้วเดินมาเช็คความเรียบร้อยของเชือกว่าแน่นพอไหม ซึ่งมัดได้แน่นใช้ได้เลยทีเดียว

“หยิบกุญแจมือในกระเป๋าออกมา แล้วล็อคมือมึงทั้งสองข้างไว้เดี๋ยวนี้” ผมสั่งให้ทำ ซึ่งก็ทำอย่างว่าง่าย ก่อนที่ผมจะเอาโซ่มัดระหว่างกุญแจมือไว้กับหัวเตียงอีกที ชายชู้นั่งขัดสมาธิข้างๆ เตียง ไปไหนไม่ได้เพราะผมล็อคไว้เรียบร้อยแล้ว

“พวกมึงสองคน ทำให้กูเสียเหงื่อ เหนื่อยมาก อาบน้ำแป็ปนะ เดี๋ยวออกมาคิดบัญชีอย่างเป็นทางการ” ผมเดินไปตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าขนหนูมา แล้วถอดเสื้อผ้าทั้งหมดกองไว้ตรงนั่ง ก่อนจะพันผ้าขนหนู และไม่ลืมที่จะถือปืนเข้าไปอาบน้ำด้วย

การล้างแค้นของจริง กำลังจะเริ่มต่อไปจากนี้ต่างหาก

**********

บทที่ 46 จะเป็นตอนต่อจาก 45 ว่าบิ๊กจะลงมือยังไง ให้แก้วจำชนิดลืมไม่ลง และเป็นบทสรุปว่า ผลงานที่บิ๊กทำ ทำให้แก้วเละขนาดไหน

บทที่ 46 เจอกันวันอังคารบ่ายๆ นะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 31-05-2015 15:23:50
ง่าส. ใกล้จะสำเร็จแล้วสิ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 31-05-2015 15:44:38
ระทึกใจดีแท้ค่ะ >< ว่าแต่..ผู้ชายคนนั้นเล่นบทชายชู้ได้เนียนดีนะคะ นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นหนึ่งในแผนการเราก็เชื่อค่ะว่าคนๆนั้นเป็นชู้จริงๆ ของแก้วไปแล้ว :laugh: พออ่านตอนนี้แล้วบอกได้คำเดียวว่า สภาพแก้วดูไม่จืดเลยอ่ะ o16 ..
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 31-05-2015 15:52:24
 o18

บิ๊กโหดจริง แต่ยอมแทนนี่น่ารักมาก(คนอ่านเพ้อ)  :mew4:


นั่งดูแก้วนี่สนุกเป้นบ้าเลย xD
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 31-05-2015 16:27:41
จัดไปอย่าให้เสียค่ะ
เอาให้มันเจ็บไปเลยบิ๊ก
รอตอนต่อไปเนอะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 31-05-2015 17:18:23
โหดแท้น้อ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 31-05-2015 17:39:49
ตอนแรกก็นึกสงสารแก้วนิดๆนะว่าจะโดนบิ๊กเอาคืนแบบเจ็บๆ  แต่มาตอนนี้ถึงแม้ว่าที่บิ๊กทำจะเป็น entrapment   แต่สำหรับแก้วนี่ก็คงต้องบอกว่านางตายเพราะสันดานกับนิสัยตัวเองล้วนๆ   ตอนแรกนึกว่านางจะหลอนจนนึกว่าคนอื่นเป็นบิ๊กแต่เห็นชัดเลยว่านางรู้และเต็มใจทำ    ตั้มก็เหมือนหมาแหงนดูเครื่องบินโลว์คอสต์ ได้แต่มองเฉยๆแล้วพร่ำเพ้อว่านางสูงค่าทั้งๆที่นางบินเยอะเสียจนเครื่องรวนไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าตั้มจะตีอกชกหัวตัวเองขนาดไหน   ไม่รู้ว่าบิ๊กจะจัดการให้แก้วเสพยาและเซ็กส์จนช็อคไปเลยหรือเปล่าเอาแบบที่ช็อคคาเตียงแล้วเรียกรถพยาบาลมาทั้งๆที่เนื้อตัวยังเต็มไปด้วยคราบเซ็กส์หรือเปล่า   สื่อน่าจะชอบพิลึกนะแบบนี้
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 31-05-2015 18:05:01
 :serius2: :serius2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Glitterycandy ที่ 31-05-2015 21:08:55
จมอยู่กับการล้างแค้นไปเลยนะบิ๊ก ละเลยความรู้สึกแทนไปหมดเลย :)

เราขอให้แทนไม่สนใจบิ๊ก ถึงบิ๊กจะไม่ผิดตอนแรกก็เถอะ

แต่การกระทำหลังจากนั้นของบิ๊กตังหากที่ทำร้ายความรู้สึกแทน

เวลาทุกนาทีมีค่า แต่บิ๊กเอาไปล้างแค้นหมดเลย

แทนเสียใจมาเป็นเดือน จากนี้บิ๊กควรสูญเสียแทนไปจริงๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ไม่เคย ที่ 31-05-2015 21:20:39
จะทำอะไรเนี่ยหลายตอนแล้วก็ยังนึกแผนบิ๊กไม่ออกซะที
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 31-05-2015 21:30:49
 :sad4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 31-05-2015 22:52:23
ลุ้นนนนนนน  :z3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 01-06-2015 00:02:58
แก้วดูเป็น ผญ มักมากจริงๆ ส่วนแทน ผมรู้สึกได้เลยว่าแทนยังรักบิ๊กอยู่เต็มหัวใจ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 01-06-2015 00:28:25
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 01-06-2015 13:56:37
มีแววว่า หลังจากลงบทที่ 46-47-48-49 ผมอาจต้องหายตัวไปสัก 1-2 อาทิตย์ เพื่อทำงาน+ทำต้นฉบับเพิ่มอีกนะครับ

ตอนนี้ Stock ที่เขียนไว้ หมดเรียบร้อยแล้วครับ แถมความรู้สึกตึงๆ คิดไม่ออก มันกลับมาหาผมอีกแล้ว

จะพยายามทำให้ต่อเนื่อง+ออกมาดีที่สุดนะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 01-06-2015 14:11:52
อ่า~ ยังมีอีกสี่ตอนสุดท้ายไว้ปลอบประโลมใจระหว่างที่รอสิน้าา~ :heaven

สู้ๆ นะค้าา ^^ .. :L2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 01-06-2015 16:06:09
นิสัยลูกคนเดียวอย่างเห็นได้ชัด...
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: thenumberten ที่ 01-06-2015 18:22:23
เพิ่งมาอ่านนนน ติดงอมแงมๆ
หนุกมากกกก
รอๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 01-06-2015 18:31:01
ตอนแรกก็นึกสงสารแก้วนิดๆนะว่าจะโดนบิ๊กเอาคืนแบบเจ็บๆ  แต่มาตอนนี้ถึงแม้ว่าที่บิ๊กทำจะเป็น entrapment   แต่สำหรับแก้วนี่ก็คงต้องบอกว่านางตายเพราะสันดานกับนิสัยตัวเองล้วนๆ   ตอนแรกนึกว่านางจะหลอนจนนึกว่าคนอื่นเป็นบิ๊กแต่เห็นชัดเลยว่านางรู้และเต็มใจทำ    ตั้มก็เหมือนหมาแหงนดูเครื่องบินโลว์คอสต์ ได้แต่มองเฉยๆแล้วพร่ำเพ้อว่านางสูงค่าทั้งๆที่นางบินเยอะเสียจนเครื่องรวนไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าตั้มจะตีอกชกหัวตัวเองขนาดไหน   ไม่รู้ว่าบิ๊กจะจัดการให้แก้วเสพยาและเซ็กส์จนช็อคไปเลยหรือเปล่าเอาแบบที่ช็อคคาเตียงแล้วเรียกรถพยาบาลมาทั้งๆที่เนื้อตัวยังเต็มไปด้วยคราบเซ็กส์หรือเปล่า   สื่อน่าจะชอบพิลึกนะแบบนี้

เปรียบเทียบได้เห็นภาพมาก เครื่องบินโลว์คอสท์ ทั้งโลว์ทั้งรวน ใครๆ ก็ขี่ เอ๊ย บินได้
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 01-06-2015 21:30:04
หนักหน่วงสุดๆ เลยค่ะ ส่วนตัวเราไม่สงสารใคร ทำตัวเองกันทั้งนั้น เราว่าแทนน่าเห็นใจ... ถ้าแทนจะมีคนใหม่และไม่กลับมาคบกับบิ๊กอีกเราก็ไม่แปลกใจอ่ะค่ะ แถมดีใจกับแทนด้วย 55555 แต่คงยาก เพราะบิ๊กเป็นพระเอกนี่เนอะ ทำตัวแบบนี้สมควรจะได้บทเรียน... บิ๊กเหมือนโต แต่ก็เด็กอยู่ดี ทั้งการแก้ปัญหาเรื่องแก้วหรือการตัดปัญหาตั้งแต่เริ่มเกิด บิ๊กสอบตกหมดเลย คือรู้ทั้งรู้ว่าปัญหาคืออะไร อยู่ตรงไหนแต่ก็ไปเล่นตามเกมของแก้ว  :เฮ้อ: เหนื่อยจุง แต่ก็สนุกสุดๆ ไปเลยย คุณซิปบอยสุดยอดดด
ให้กำลังใจคุณซิปบอยนะคะ ถ้าตันก็หาทางผ่อนคลายแล้วกลับมาเขียนต่อก็ได้ค่า เรายังรอคุณอยู่เสมอ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 02-06-2015 00:42:04
รอบ่ายๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 02-06-2015 02:39:00
สิ่งที่ผมติดและฝืดตอนนี้คือ

"การเล่าเรื่อง" ผมมีเนื้อเรื่องทั้งหมดจนจบไว้หมดแล้วครับ แต่การเล่าเรื่องนี่แหละ

บทหลังๆ ผมเขียนๆ ลบๆ เยอะมาก เพราะไม่ค่อยพอใจในผลงานตัวเองเท่าไหร่ แต่ยังไง จะพยายามทำให้ออกมาทันตามตารางที่ตัวเองคิดไว้จนจบเรื่องนะครับผม

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: nokkaling ที่ 02-06-2015 05:25:02
 :pig4: :pig4:

เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ได้ครึ่งนึง สนุกมาก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Doranaii ที่ 02-06-2015 05:36:21
บิ๊กโหดอีกเเล้ววววววว อยากรู้เเล้วสิว่าจะทำอะไรกับแก้ว หึหึ :z10: :z10: :z10:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 45 (หน้าที่ 22 : Update 31/05/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 02-06-2015 07:11:19
สู้ๆนะคะคุณคนเขียน
รออยู่น้าาา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 02-06-2015 14:16:49
บทที่ 46 มาแล้วครับ สั้นๆ ครับ ปิดบัญชีผู้หญิงชื่อแก้วในแบบบิ๊ก จะแรงและเจ็บแค่ไหน แก้วจะมีสภาพอย่างไร

มาดูกันต่อได้เลยครับ

**********

Chapter 46

ผมอาบน้ำเสร็จละ...สบายตัว เช็ดตัวเสร็จ ผมใส่กางเกงขาสั้น Nike ตัวที่ผมใส่เวลาออกกำลังกาย ออกมาพร้อมมัจจุราชคู่ใจผม ก่อนที่ผมจะนั่งเก้าอี้มุมห้อง หยิบ iPhone ผมมาถ่ายภาพแก้วที่ถูกมัดกับชายชู้ที่โดนมัดไว้ ผมลูบกระบอกปืนไปมา ก่อนจะวางมันลงโต๊ะกลมสำหรับเขี่ยบุหรี่ที่อยู่ข้างๆ เก้าอี้ตัวที่ผมนั่งอยู่

“มีอะไรจะพูดกับเราหน่อยไหม” ผมถามแก้วที่กำลังขวัญผวา

“เราขอโทษ เราจะไม่ทำแบบนี้อีก บิ๊กปล่อยเราไปนะ” ผมคิดว่า ควรให้โอกาสแก้วสารภาพหน่อย

“อยากสารภาพอะไรเราไหม ให้โอกาสแล้วนะ ถ้าไม่พูด เธอจะไม่ได้พูดอีกตลอดไป แต่ถ้าพูด เธอจะได้ชีวิตใหม่เช่นกัน” แก้วมองหน้าผมอย่างหวาดหวั่นเหมือนคนกำลังจะตาย

“เราโกหกเพื่อนเธอ แก้วไม่ได้รักตั้ม เราต้องการแค่เงินจากตั้มไปใช้หนี้ แต่มันก็ไม่พอ เราเลยหาทางหนี เราเลยเข้าหาบิ๊ก แต่บิ๊กไม่ยอมเราซะที เราเลยวางยาเธอที่แหวนเราตอนเราจับมือเธอ แล้วให้เจ้าหนี้เราช่วยอุ้มบิ๊กไป เพราะเราสัญญาว่า ถ้าเราจับบิ๊กไว้ได้ เราจะได้เงินมาใช้หนี้ทั้งหมดแน่นอน แต่...เรารู้สึกรักบิ๊กจริงๆ นะ เราขอโทษ ฮือๆๆ” เยี่ยมมาก

“หมดยัง เรื่องที่จะสารภาพ” แก้วพยักหน้า ผมกดหยุดอัดเสียง แล้วส่งคลิปเสียงนี้ไปให้โจกับแชมป์ว่า คำสารภาพของหญิงชั่ว เอาละ ตาผมบ้างนะ

“ตาเราบ้างนะ” ผมยิ้มอย่างเหี้ยม ก่อนจะนั่งข้างๆแก้วที่เปลือยเปล่าในสภาพโดนมัด

“รู้เปล่าว่า ตั้งแต่คบกัน ไม่มีอะไรเป็นเรื่องจริงทั้งสิ้น จี้เพชรที่ให้ไปที่มึงแอบเอาไปขาย อย่าคิดว่ากูไม่สังเกต อันนั้นยกให้ มันมีราคานะ แต่กูก็เฉยๆ เพราะสันดานอย่างมึง ก็ไม่แปลกที่จะทำแบบนี้ อย่างต่อมา ตั้งแต่เปิดห้องนี้เนี่ย...มึงรู้ไหมว่า” ผมลุกขึ้นไปที่กระเป๋าเป้ หยิบแฟลชไดร์มาต่อกับโทรทัศน์จอแบนในห้อง แล้วเปิดไฟล์วีดีโอในแฟลชไดร์ให้แก้วดูชัดๆ ว่า

“กูไม่เคยนอนกับมึงสักครั้ง ต้องขอบใจมาก ที่มึงชอบเล่นยาจนไม่ได้สติ ไม่นึกว่าจะไม่ได้สติจนแยกแยะไม่ออกแบบนี้” หลังจากพูดจบ ผมปล่อยภาพให้แก้วดูสิ่งที่เกิดขึ้นในจอโทรทัศน์

วีดีโอที่ผมเลือกมา คือตอนที่แก้วกำลังฉีดผงขาวจนเคลิ้ม แล้วเริ่มลงมือปล้ำผู้ชายในวีดีโอ แต่ผู้ชายในวีดีโอนั้น กล้บไม่ใช่ผม แต่เป็น....

“เห็นยังว่ากูอยู่ไหน และมึงปล้ำใครอยู่ นี่แค่วันเดียวนะ จริงๆ มีทุกวันเลยแหละ ทำเป็นแผ่นขายนี่ คงจะดังไม่ใช่น้อย” แก้วถึงกับกริ๊ดลั่น หลังจากเห็นตัวเองในวีดีโอว่า ผู้ชายที่แก้วกำลังปล้ำอยู่นั้น คือชายชู้คนเดียวกับที่แก้วได้เสียตอนที่แก้วมีสติปกตินั่นแหละ แต่แก้วปล้ำด้วยความเคลิ้ม แถมเรียกชื่อผมว่า ผมกำลังทำอย่างถึงพริกถึงขิง ส่วนผมตัวจริงเหรอ นั่งดูอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดียวกับที่ผมนั่งดูแก้วตอนนี้นั่นแหละ

“ไอ้สัตว์ กูจะฆ่ามึง!!!” เสียงโวยวายของแก้วโคตรน่ารำคาญมาก ผมหัวเราะดีใจมาก แก้วตอนนี้พยายามกระชากร่างตัวเองจากเชือกที่มัดไว้อยู่

“โอ้วๆๆ ไหนบอกว่ารักเราไง เห็นอะไรแค่นี้ ถึงกับโวยวายจะฆ่าแกงกันเลยเหรอ ไม่น่ารักเลยนะครับ” ผมเดินไปพูดข้างๆ หูแก้วด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลที่สุดให้ฟัง แล้วกดรีโมทให้แก้วดูวีดีโอเด็ดอันต่อไป

วีดีโอเด็ดอันที่สอง คือวันแรกที่แก้วพาชายชู้คนเดี๋ยวกับที่มีอะไรกับแก้วตอนเคลิ้มผงขาวเข้าห้อง และมีอะไรกันแบบมีสติครบถ้วน แต่บอกกับชายชู้คนนี้ด้วยว่า ตัวเองโสด ไม่มีแฟน อยู่ห้องเหงาๆ คนเดียว ม้วนนี้ทำให้แก้วถึงกับร้องไห้จนมุมในสิ่งที่ตัวเองทำ

“ไอ้เลว มึงทำแบบนี้ได้ไง ปล่อยกูนะ กูจะฆ่ามรึงๆๆๆๆ” เสียงแผดร้องของแก้ว ทำให้ผมถึงกับสะใจ ที่จะเปิดคลิปที่สามให้ดู

“อย่าพึ่งกรีดร้องซิ เรื่องสนุกๆ ยังมีให้ดูไม่จบนะ” ผมกดวีดีโออันที่สาม แก้วถึงกับตะลึงในสิ่งที่เห็น จนร้องไม่ออก

สิ่งที่แก้วกำลังเห็นในวีดีโอม้วนที่สามที่ผมเปิดให้ดู คือชายชู้ของแก้วที่ได้กับแก้วทั้งตอนที่มีสติ และไม่มีสติ กำลังนอนราบกับเตียงในสภาพครางอย่างมีความสุข โดยที่ชายชู้ของแก้วคนนี้ กำลังถูกผู้ชายอีกคนเปิดประตูหลังอย่างถึงพริกถึงขิง จนชายชู้คนนั้นถึงกับต้องบอกให้เอาอีก แรงๆ เสียวจังครับ สลับวนไปมาแค่นี้ แล้วผมก็กดปิดวีดีโอลง

“อยากรู้ปะ ใครเป็นผู้ชายที่สร้างความสุขให้ชู้เธอ” แก้วถึงกับตะลึง ส่ายหน้าเร็วๆ อย่างช็อคๆ กับสิ่งที่เห็นว่าไม่ใช่เรื่องจริง

เรื่องสยองขวัญของจริง กำลังจะเริ่มจากนี้ต่างหาก

………………..

ผมแกะโซ่กับกุญแจมือที่มัดชายชู้คนนั้นออก แล้วลุกมาที่ปลายเตียงให้แก้วเห็นชัดๆ ได้เวลาเปิดตัวแล้วซินะ

“พอส โทษทีนะ ที่ทำให้เจ็บตัว เรานี่น่ารักจริงๆ” ผมซุกไซร้คอของชายชู้ของแก้ว

“ไม่เป็นไรครับพี่ งานนี้ผมทุ่มสุดตัว พี่พร้อมยังครับ” ผมไม่ตอบอะไร นอกจากเริ่มเล้าโล้มพอสให้แก้วดูต่อหน้า

ในขณะที่ผมยืนเล้าโล้มพอส สลับกับดูดปากนั้น ผมได้ยินเสียงแก้วร้องไห้เหมือนคนขาดใจ หลังจากที่เราผลัดกันซุกไซร้ ดูดหน้าอก ดูดหัวนมได้สักครู่ ผมถอดกางเกงออก แล้วกดพอสลงไปดูดน้องชายที่กำลังพองขยายด้วยอารมณ์ดิบที่ผมมีเต็มที่แล้ว

พอสดูดจนได้ที่แล้ว ผมปล่อยให้พอสไปเล้าโลมแก้วที่อยู่ในสภาพโดนมัด แก้วร้องไห้ด้วยความขยะแขยง ดิ้นไปมาไม่ให้พอสรุกล้ำร่างกายตัวเอง โดยเฉพาะตอนที่พอสกำลังใช้ปากเปิดกลีบของแก้ว ผมยืนดูอย่างสะใจ ก่อนจะสวมถุงยางอนามัย และไม่ลืมที่จะหยิบผู้ช่วยสำหรับการลงมือบรรเลงเพลงกามฉบับดำมืดในคืนนี้

“กินขนมซะ” พอสลุกขึ้นหยิบเข็มที่ผสมผงขาวพร้อมกับฉีดเข้าเส้นเลือดที่แขนของของแก้ว ส่วนพอสเองก็มีผู้ช่วย นั้นคือป็อปเปอร์ ที่สูดดมแล้ว ทำให้รับของผมได้เต็มที่ ไม่ถึงห้าวินาที ฤทธิ์ผงขาวที่ฉีดให้แก้วกับป็อปฯ ที่พอสดมเข้าไป ทำให้หัวใจเต้นรัว ความรู้สึกร้อนฉ่าทั้งตัว เร่งให้พอสกดแท่งชายเข้าตัวแก้ว ส่วนผมก็กดแท่งตัวเองเข้าประตูหลังของพอส แก้วทั้งร้องไห้ ทั้งร้องครางเคลิ้มอย่างพอใจ ในขณะที่ผมกำลังซอยเต็มเหนี่ยว เพื่อให้เกมนี้สุดแบบพาผู้หญิงคนนี้ลงนรกให้ลึกขุมที่สุด

“สุดยอดเลยพี่ เอาผมแรงๆ เอาอีก” ผมซอยไม่ยั้ง เพราะฤทธิ์ของป็อปฯ ทำให้พอสไม่รู้สึกเจ็บสักนิด ผมมองแก้วที่ตอนนี้กำลังร้องไห้ไป เคลิ้มสุขในฤทธิ์ยาที่ฉีดไปเมื่อครู่

“รู้สึกไง...ที่ผัวของมึง ก็เป็นเมียของกู ในเวลาเดียวกัน” ผมกระแทกอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย และไม่ถึงห้านาทีหลังจากนั้น ผมพาตัวเองไปถึงจุดสุดยอด เช่นเดียวกับพอสที่เสร็จ และแก้วเองก็เสร็จตามทีหลังจนต้องกดหัวพอสด้วยความรู้สึกสุดเหมือนตกเหวเช่นเดียวกับผมและพอส

หลังจากผมเสร็จ ฤทธิ์ของป็อปฯ ที่พอสดมไว้ก็สงบลงในอีกไม่นานต่อจากนั้น ผมกับพอสเข้าไปอาบน้ำ ทิ้งแก้วไว้บนเตียงในสภาพที่ผ่านการกระทำฉำเราจากผมและพอสไว้ตรงนั้น

สิ่งที่ผมคิดไว้ ในที่สุดก็สำเร็จแบบ...สะใจยิ่งกว่าที่ผมคิดอีก

………………..

หลังจากที่ผมกับพอสชำระล้างร่างกายตัวเองเสร็จ เราทั้งคู่แต่งตัวให้เรียบร้อย เก็บกวาดห้องให้สะอาด ก่อนที่ผมจะส่งเบียร์ที่ผมห่อถุงน้ำแข็งไว้ให้พอส

“โอเคไหมพี่” ผมพยักหน้ากระดกเบียร์ ในขณะที่แก้วยังถูกมัดอยู่ในสภาพเดิม แต่ที่ต่างไปคือ แววตาเธอเลื่อนลอยเหมือนคนไม่มีสติอีกต่อไป
 
“เอาไงต่อดีพี่” ผมกระดกเบียร์จนหมด ก่อนจะวางขวดลงที่โต๊ะข้างเก้าอี้มุมห้อง แล้วเช็ดปากเล็กน้อย

“ทิ้งมันไว้แบบนี้แหละ เดี๋ยวมีคนมารับเอง” พอสแกะมัดแก้วออก ทิ้งให้แก้วนอนเปลือยในสภาพไร้วิญญาณและความรู้สึกในแววตา

ผมหยิบมือถือเครื่องที่ใส่เบอร์พร้อมทิ้งหลังใช้ ถ่ายภาพส่งไปให้เบอร์พ่อกับแม่ของแก้ว แล้วบอกสั้นๆ แค่ว่าอยู่ที่ไหน มารับไปด้วย ก่อนปิดเครื่อง เก็บกระเป๋า แล้วออกไปจากห้อง โดยมีพอสเดินตามออกมาทีหลัง

“เก็บกวาดทุกอย่างให้สะอาด วีดีโอของวันนี้ เอาแค่ถึงช่วงที่มึงจัดการรอบแรกก่อนกูมาหาพอ ที่เหลือ ทำลายหลักฐานให้หมด พรุ่งนี้ตอนสองทุ่ม กูจะมาตรวจงานก่อนจ่ายเงิน” พอสโค้งคำนับผม ก่อนจะเดินหายไปอีกทางหนึ่ง

ผมขับน้องถ่านออกจากอพาร์ทเม้นท์ตอนตีหนึ่งครึ่งเพื่อกลับบ้าน ผมไม่รู้สึกเสียใจอะไรสักนิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ผมพาน้องถ่านไปถึงคอนโดของแทน จอดอยู่ริมฟุตบาทหน้าทางเข้าคอนโด มองไปที่ห้องของแทน ซึ่งตอนนี้ปิดไฟมืดแล้ว

ผมหยิบสร้อย Tag ขึ้นมาประทับริมฝีปากลงไปเบาๆ ก่อนจะพูดกับตัวเองว่า

“เราแก้แค้นเสร็จแล้วนะ ถึงชีวิตเราจะไม่ได้แทนกลับมาอีก แต่ผู้หญิงชั่วคนนั้น ได้รับสิ่งที่สมควรแล้ว” ผมเก็บสร้อยลงกระเป๋าเสื้อด้านในของเสื้อฮูด แล้วขับน้องถ่านออกไป...

หลังจากแก้วถูกครอบครัวพาตัวออกไปแล้วในวันรุ่งขึ้น วันต่อมาหลังจากนั้น พอสโทรเรียกให้ผมแวะมาตรวจงานที่อพาร์ทเม้นท์ อุปกรณ์และหลักฐานทุกอย่าง ถูกพอสเก็บไว้หมดแล้ว ชิ้นไหนที่เผาทำลายได้ ผมกับพอสเอาไปเผาในที่ร้างปลอดคน และบางอย่าง ผมให้พอสเอาไปขายต่อ ได้เงินเท่าไหร่ ก็เอาไปเลย

“นี่ค่าจ้างแก” ผมยื่นซองเงินให้พอสหลังจากพอสกลับมาจากการเอาของไปขาย

“โห แถมให้ด้วยเหรอพี่” พอสดูจำนวนเงินในซองคร่าวๆ เกินกว่าที่ผมสัญญาไว้

“เอาไปตั้งตัวซะ นับจากนี้ เราไม่รู้จักกันอีก” สัญญาที่ผมมีให้พอสตอนเริ่มงาน ผมรักษาตามที่พูดไว้ พอสไหว้ผมเหนือหัว

“ผมขอบคุณพี่มากครับ ผมจะได้กลับบ้านแล้วไม่กลับมาที่นี่อีก ขอบคุณมากครับ” ผมพยักหน้าเข้าใจ

“พี่...ผมขอให้พี่ง้อแฟนได้” ผมไม่ตอบอะไร นอกจากตบหมวกกันน็อคลง

“ขอให้มึงโชคดี” ผมสตาร์ทน้องถ่านแล้วขับออกไป โดยไม่มองผู้รับใช้ที่ช่วยแก้แค้นให้ผมจนจบเรื่อง

สิ่งที่ผมทำลงไปทั้งหมด ผมยินดีตกนรกตอนตายอย่างไม่เสียดายเลยสักนิด

………………..

หลังจากผมสอบปลายภาคเสร็จ เอริคบอกว่า คลิปแก้วกำลังเสพยากำลังดังมาก แถมเจ้าตัวก็ไม่มาเรียน จนมารู้อีกที แก้วเสียสติจนต้องเข้ารับการรักษาตัวที่ศรีธัญญา ผมรู้สึกดีใจกับผลงานตัวเอง จนผมต้องไปเยี่ยมให้เห็นกับตาตัวเองสักหน่อย

“สวัสดี” แก้วนั่งอยู่ในสวนของโรงพยาบาล ผมเดินไปนั่งใกล้ๆ กับแก้ว ที่กำลังนั่งเหมอลอยในชุดคนไข้ แก้วไม่ตอบสนองอะไร ก่อนจะหันมามองผมช้าๆ แล้วยิ้มให้ผม

“จำผมได้ไหมครับ” คำถามผม ดูแก้วจะไม่ได้สนใจอะไร นอกจากรอยยิ้มเธอ กับมือของเธอที่กำลังลูบแก้มผมช้าๆ

“ชื่อไรหรอคะ หล่อจังเลย” เธอคงจำผมไม่ได้ ไม่ก็ไม่มีสติจนนึกหน้าผมไม่ออกไปแล้ว ผมเลยถอดแว่นกันแดดออกให้เธอเห็นหน้าชัดๆ เธอก็ยังดูเหมือนจำผมไม่ได้อยู่ดี ผมหยุดนิ่งๆ ให้เธอมองหน้าชัดๆ

“ลืมจริงเหรอ” คำถามผมที่ถามช้าๆ กลับไม่ทำให้เธอได้สติอย่างที่ควรจะเป็น แก้วยังคงมองผมอยู่ครู่ใหญ่ๆ ก่อนจะหันกลับไปมองสิ่งรอบข้างอย่างเลื่อนลอย

ผมลุกขึ้นมองเธออย่างพิจารณา ก่อนไปนั่งตรงหน้าแก้วอีกรอบ ส่งยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร แล้วลูบเส้นผมของเธอทัดกับใบหูช้าๆ แก้วมองผมด้วยสายตาที่ล่องลอยเหมือนเดิม

“เธอลืมเราจริงเหรอ” แก้วไม่ตอบอะไรผม นอกจากยังมองผมต่อไป

“เธอรู้จักเราหร๋อ” ผมพยักหน้าให้คำถามของแก้ว

“ชื่อ แก้ว ใช่ไหมครับ” แก้วพยักหน้ายิ้ม แล้วกอดผม

“เก่งอะ รู้จักชื่อเราแบบนี้ แปลว่าตามเราอยู่ใช่ม๊า ใน Facebook หรือ Instagram เราละ” เธอดูไม่ได้สติจริงด้วย ผมถอยออก ในขณะที่สองมือของแก้วยังเกาะไหล่ผมอยู่

ผมเอาสองมือของแก้วลงจากไหล่ผม มองดูแก้วตอนนี้ที่ไม่เหลือความร้ายกาจอะไร นอกจากสายตาที่สดใสเหมือนเด็กผู้หญิงอ่อนต่อโลก ชุดโรงพยาบาลที่เธอใส่ ไม่มีราศีของสาวสวยที่ชายหลายคนหมายปองอีกต่อไป ผมไม่อยากเล่นด้วยแล้ว งั้น...ผมยิงคำถามทดสอบผลงานของผมเลยแล้วกัน

“จำผู้ชายที่ชื่อบิ๊กได้มะ” สีหน้าของแก้วเปลี่ยนไปทันที แก้วจับตัวผมด้วยมือสองข้าง

“ช่วยเราด้วย เธอรู้จักเหรอ เรา...เรา...เรา อยู่ไม่ได้แล้ว ไม่ได้” แก้วรีบลุกขึ้นวิ่งไปอย่างไม่มีทิศทาง ก่อนจะสะดุดล้มลง แต่แก้วไม่ได้ลุกขึ้น ผมเดินไปหาเธอช้าๆ ในขณะที่เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลรีบวิ่งมาดู

“อย่าทำเราเลย เรากลัวแล้ว เรากลัวแล้ว ฮือๆๆๆ” แก้วปล่อยโฮเหมือนคนเสียสติ ในขณะที่เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลก็อุ้มเธอออกไป

“อาการเค้าเป็นไงบ้างครับ” ผมถามพยาบาลที่มาดูอาการของแก้วว่าอาการเป็นยังไง

“คนไข้มาอาการจิตหลอน ทั้งจากการใช้ยาเกินขนาด รวมถึงเห็นภาพเรื่องที่สะเทือนใจซ้ำไปซ้ำมา คงต้องรักษาอาการใช้ยาก่อน ส่วนเรื่องที่สะเทือนใจ อันนี้ต้องมาดูกันอีกทีคะ” ผมขอบคุณพยาบาลสำหรับข้อมูล ก่อนที่จะเดินออกมาจากตรงนั้น

ผมรู้สึกยินดี มีความสุข ที่คนที่ผมตั้งใจจะทำลาย ได้รับความเจ็บปวดอย่างที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ ในเมื่อผมไม่เหลือใครแล้ว คนที่ทำให้ผมไม่เหลือใคร ก็ต้องรับผลตอบแทนที่สาสมเช่นกัน ถ้าชีวิตนี้ ผมจะไม่ได้เพื่อนผมคืนมา ไม่ได้แทนคืนมา ก็ไม่เป็นไรแล้ว เพราะผู้หญิงชั่วคนนี้ ตายทั้งเป็นด้วยน้ำมือผมอย่างที่ผมตั้งใจเรียบร้อย

ผมพึ่งเข้าใจว่า ความสุขของการล้างแค้น มันเป็นแบบนี้เอง ไม่เห็นรู้สึกผิด หรือรู้สึกเจ็บอะไรเลย มีแต่ความอิ่มเอมใจท่ามกลางไฟแค้นที่กำลังเผาทุกอย่างอยู่...เท่านั้น...

**********

บทนี้...เป็นบทสุดท้ายที่เขียนเสร็จครับ ต่อไปจากนี้ Stock ที่เขียน ได้หมดลงแล้วครับ แต่บทที่ 47 เขียนไป 80% แล้ว ฉะนั้นวันพฤหัสฯ ประมาณดึกๆ ก่อนเข้าวันศุกร์ จะได้อ่านกันนะครับ

ส่วนบทต่อไปจากนี้ จะเร่งมือทำให้อ่านกันไม่ขาดตอนนะครับ

บทที่ 47-48 (อาจถึง 49) จะเป็นการเฉลยว่า บิ๊กทำอะไรบ้าง สิ่งที่ผมไม่ได้เล่าไว้ในบทที่ 43-46 มีอะไรบ้าง และหลังจากนี้ จะเป็นการฟื้นความสัมพันธ์ของเพื่อนละครับ (ขึ้น ม.5 เทอม 2 ด้วยครับ)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 02-06-2015 14:30:10
เกือบจะดีแล้วเชียวถ้าไม่มีเฉลยว่าแม้บิ๊กจะไม่ได้มีอะไรกับยัยแก้วแต่ก็มีกับคนอื่นอยู่ดี
พออ่านแล้วมันก็สะใจไม่สุดเพราะมันหน่วงตรงประเด็นนี้แทน คือแบบสรุปบิ๊กมันก็สามารถเอากับทุกคนได้ง่ายๆ
ทั้งที่ไม่ได้มีความจำเป็นอะไรเลยสินะ แล้วที่บอกรักแทนปาวๆสุดท้ายก็แค่ลมปากกับสันดารมั่วๆของมันเองเหรอ
อ่านแล้วไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งไปกับคำว่ารักจากปากของบิ๊กอีกต่อไป แล้วอย่างนี้จะให้ลุ้นให้เชียร์ให้ง้อแทนสำเร็จได้ยังไง
นอกจากจะลุ้นและเชียร์ให้แทนใจแข็งหรือเอาคืนบิ๊กมันบ้างแม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่อยากให้มีอ่ะ
คือเอาตรงๆถ้ามีกับยัยแก้วตอนๆแรกยังพอเข้าใจนะว่าอาจจะเพราะโดนวางยา
แต่นี่คือมามีอะไรกับคนอื่นอย่างตั้งใจและหลายครั้งด้วย จนตอนนี้เราก็คงยอมรับบิ๊กเป็นพระเอก
หรือให้คู่กับแทนไม่ลงจริงๆอ่ะครับ กำจัดแก้วไปแล้วตอนนี้ถึงเวลากำจัดบิ๊กได้รึยัง5555+++

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:


ปล.นึกว่าแก้วมันจะโดนประจานซะอีก(ซึ่งคงจะสะใจและดูสาสมกว่าให้มันเป็นบ้าอีกนะเราว่า โหดไปมั๊ยเรา อิๆๆๆ)
หรือว่ายังไม่เฉลยเพราะเราว่าถ้าโดนแค่นั้นไม่น่าจะถึงขั้นบ้าหรือสติแตกได้นะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 02-06-2015 14:57:33
อ่านแล้วก็สงสารแก้วนะ.. เฮ้อ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 02-06-2015 16:27:47
คลิปสุดท้าย..คาดไม่ถึงจริงๆค่ะ  :katai2-1:
คุณซิปบอยยยยยยยยยยยยยยยย เราจะกรีดร้องแล้วน้าาาา  :hao7: (จริงๆทำไปแล้วแหละ)
เราเป็นแทนเราจะมีคนใหม่เลยบิ๊ก ย้ำอีกครั้ง มีคนใหม่!!
ส่วนตัวเฉยๆ ที่บิ๊กมีอะไรกับคนอื่น แต่หงุดหงิดใจที่บิ๊กละเลยความสำคัญของแทน

สนุกแล้ว แก้แค้นแล้ว.. แล้วยังไงต่อ?

มันไม่จบแค่นี้หรอกนะ หึย์(แสยะยิ้มหนึ่งที)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 02-06-2015 16:43:15
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 02-06-2015 17:04:55
ก็ยังดีที่บิ๊กไม่ได้คาดหวังให้แทนกลับมาคืนดี

เพราะไม่อย่างนั้นบิ๊กคงแย่ในสายตาคนอ่านน่าดู

แต่ถ้าแทนจะยอมกลับมาเป็นเหมือนเดิมกับบิ๊กอีกครั้ง

ก็ต้องนับว่าเป็นความกรุณาของแทนมากๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 02-06-2015 17:17:41
เอิ่มมมมมมม ถ้าบิ๊กว่าดี เราก็ว่าดีล่ะนะ
เพราะคนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือบิ๊ก
ขอให้ได้แทนคืนมา แล้วก็คืนดีกับเพื่อนด้วยล่ะ
รอตอนต่อไปนะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 02-06-2015 17:53:43
เราว่าไม่หลุดคาแรคเตอร์ของบิ๊กดีนะ  คือบิ๊กเป็นคนที่แรงและร้ายพอตัวดูจากที่บิ๊กทำกับผู้หญิงของพ่อ ทำก็คือทำไม่มีกั๊ก เหมือนกับที่ว่ารักก็คือรัก เกลียดก็คือเกลียด  บิ๊กไม่มีความสุขมาตั้งนานแล้วแต่อาศัยมีเพื่อนแล้วมาเจอแทนทำให้บิ๊กมีความสุข    แก้วทำให้บิ๊กสูญเสียทุกอย่าง บิ๊กก็เลยจัดการแบบแรงๆโดยที่ไม่แคร์แล้วว่าจะเป็นยังไง  การที่บิ๊กร่วมเพศกับพอสนั้นเราเข้าใจนะ มันเหมือนกับว่าในวงจรอาหารบิ๊กอยู่เหนือสุดแล้วก็รังเกียจแก้วเสียจนไม่ยอมร่วมเพศกับแก้ว   บิ๊กทำโดยที่ไม่แคร์เพราะว่าไม่เหลืออะไรแล้ว  ไม่ได้หวังว่าแทนจะกลับมาหาตัวเอง  ถ้าจะว่าไปเราว่าบิ๊กก็คงไม่แคร์ด้วยซ้ำว่าเพื่อนจะกลับมาคืนดีกับตัวเอง   รู้สึกว่าบิ๊กเจ็บและแค้นมากๆกับสิ่งที่สูญเสียไป   

ส่วนแทนนั้นตอนนี้ถ้าหากว่าจะไปมีแฟนใหม่ก็เข้าใจนะ  แต่เราว่าแทนก็น่าจะหวนกลับคืนมาหาบิ๊กตอนที่เห็นคลิปหรือมีคนเล่าให้ฟัง  เพราะว่ายังรักอยู่และแทนรับตัวตนของบิ๊กได้   แทนรู้จักบิ๊กมากในระดับหนึ่งน่าจะมากพอที่จะเห็นหน้าแล้วรู้เลยว่าบิ๊กกำลังเจ็บ   เรื่องที่บิ๊กร่วมเพศกับผู้ชายอื่นนั้นจะว่าไปก็ไม่ได้ผิดอะไรมากเพราะว่าตอนนั้นแทนเลิกกับบิ๊กไปแล้ว  เราเองก้คิดว่าบิ๊กก้คงไม่ปิดแทนหรอกว่าบิ๊กทำอะไรมา  บิ๊กเองก็น่าจะรู้สึกประมาณกูไม่เหลืออะไรอีกแล้วก็ขอแก้แค้นให้สาแก่ใจที  อารมณ์ตอนนั้นไม่ใช่ความรักความต้องการแต่เป็นอะไรที่ดิบและเถื่อนกว่าขับเคลื่อนด้วยความเกลียดและความอยากแก้แค้นล้วนๆ ผู้ชายไม่เหมือนผู้หญิงตรงที่ว่าผู้ชายนอนกับใครก็ได้ถ้าหากว่ามีอารมณ์ หรือไม่มีอารมณ์ก็ปลุกได้  แต่ผู้หญิงทำได้ยากกว่าเพราะว่าต้องใช้เวลาบิ๊วท์อารมณ์นานแต่ถ้าหากว่าไม่มีอารมณ์ร่วมก็ยาก    ที่จริงเราก็ไม่ชอบที่บิ๊กเอาคนอื่นแต่เราเข้าใจว่านี่ไม่ใช่นิยายตาหวาน  เด็กในเรื่องก็อายุไม่มากถึงออกมาในรูปนี้  เรายังนึกแค่ว่าบิ๊กจะให้แก้วเสพยาจนหลอนแล้วเล่นเซ็กส์หมู่กับผู้ชายหลายๆคนจนช็อคแล้วค่อยให้รถพยาบาลมารับให้สื่อเอาภาพไปลงข่าว ประจานให้อยู่ไม่ได้  แผนของบิ๊กก็ซับซ้อนดี  แก้วไม่บ้าก็ต้องเจอกับการประจานที่ยิ่งกว่าตายทั้งเป็น

เอาใจช่วยค่ะคุณ zipboy  ห่างไปบ้างแล้วค่อยมาต่อ ไปบิ๊วท์อารมณ์ไปชาร์จไฟมาก่อนก็ค่ะ   เอาใจช่วยนะคะ  ขอบคุณมากค่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 02-06-2015 19:18:40
อย่างนี้นี่เอง
มาให้กำลังใจครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 02-06-2015 20:57:55
เอาใจช่วยคุณzipboy ครับ ถ้าตันๆ ก็ผ่อนคลายพักผ่อนสักระยะนะครับ เราเข้าใจอย่างมากและขอบคุณสุดใจที่คุณลงนิยายให้เราอ่านสัปดาห์ละสองตอนตั้งแต่ต้นไม่เคยขาด ผมว่ามันใช้พลังสมองเยอะมากนะ ขอบคุณมากจริงๆ ครับ สู้ๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: thenumberten ที่ 02-06-2015 21:47:54
รีบง้อแทนกับปรับความเข้าใจกับเพื่อนไวๆนะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ไม่เคย ที่ 02-06-2015 23:46:01
..... :a5:
โอ๊ยยยโหดจริงพ่อคุณแล้วจะกลับมาคบกับแทนยังไงเนี่ย :z6:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 03-06-2015 00:42:44
ตอนเรียนหนังสือหนูทุ่มเทขนาดนี้ไหมคะลูก หืม? :laugh: แซวบิ๊กจ้า ^^ ..

แต่ก็อย่างว่าล่ะนะคะ ถ้าอยากจะแก้แค้นใครสักคนให้สาแก่ใจเราสุดๆ มันก็ต้องทำลายกันที่ความรู้สึก 'ไว้เนื้อเชื่อใจ' กันนี่แหละเนอะ เพราะว่ามันเจ็บดี๊ดี เจ็บลึกและเจ็บนานสุดๆ เลยเชียว~ กับสิ่งที่บิ๊กทำกับแก้วก็เท่าเทียมดีนะคะ เพราะในเมื่อแก้วเป็นคนที่ทำให้ทุกคนในชีวิตของบิ๊กหายไป แก้วก็ไม่สมควรที่จะเหลือใครในชีวิตเลยเหมือนกัน สาสมดีค่ะ!

นานๆ ทีจะได้เจอตัวละครที่เป็น 'พระเอก' แก้แค้นผู้หญิง ขอย้ำนะคะว่า ผู้หญิง ที่เข้ามาปั่นป่วนในวงจรชีวิตของตัวเองได้เจ็บแสบเหลือเกินขนาดนี้เลยนะคะเนี่ย คือดีอ่ะ เราชอบแบบนี้จังค่ะ ดีกว่าตบสั่งสอนทีสองทีให้เรื่องมันจบแล้วก็แล้วๆ กันไปเยอะเลย ^^ เพราะการกระทำของผู้หญิงบางคนแค่คำว่าให้อภัยและปล่อยวางมันยังไม่พอจริงๆ คนแบบนี้มันต้องต่อตาตา ฟันต่อฟัน เท่านั้น!!!

ส่วนแก้วให้ถือเสียว่าเป็นกรรมเก่าที่ต้องชดใช้ให้บิ๊กเขาก็แล้วกันเนอะ และก็เจอกันชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายก็พอแล้วนะคะแก้ว บายบู~ :bye2:

วัยรุ่นแบบบิ๊กนี่เลือดร้อนได้ใจจริงจริ๊ง!!! ><
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 03-06-2015 07:36:31
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Glitterycandy ที่ 03-06-2015 11:42:38
กลัวเวรกรรมจะไม่ไปตกกับบิ๊กอะจิ

ถ้าสมมุติตอนหน้าพี่ชายแก้วมาล้างแค้น แล้วดันร้ายโคตรๆนี่สนุกเลย 5555

แต่ถ้าเป็นแบบนั้นสงสารแทนแย่ แต่บิ๊กนี้มีเงิบอะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 03-06-2015 14:50:46
ผมเขียนบทที่ 47 เสร็จแล้วนะครับ ขึ้นบทที่ 48 ละครับ

ขอตอบประเด็นบทที่ 46 เล็กน้อยครับ ความเห็นหลายคนจะออกแนวผิดหวังในตัวบิ๊ก ซึ่งผมดีใจครับ นี่ละครับ สิ่งที่ผมอยากให้เป็น และหลังเฉลยเสร็จ ผมจะพาไปดูรากเหง้าของบิ๊ก กับการเป็นเพื่อนกับตั้ม โจ แชมป์ ที่ถือเป็นเพื่อนจริงๆ ของบิ๊กในชีวิต ว่าทำไมบิ๊กถึงรักเพื่อนสามคนนี้ที่สุด

ชีวิตของบิ๊กหลังจบเรื่องแก้ว จะแย่แบบไม่ดีขึ้น และคนที่พาบิ๊กกลับสู่ทุกอย่างได้ คือต้นเหตุของเรื่องนี้นั่นละครับ หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมเปิดตัวละครใหม่รอไว้สำหรับเป็นเรื่องฝั่งแทนบ้างละครับ

เรื่องฝั่งแทน จะเป็นเรื่องของหนุ่มกางเกงน้ำเงินที่ชื่อว่า "ตาร์" เป็นลูกชายของผู้สนับสนุนเงินทุนของพรรคการเมืองที่พ่อกับแม่แทนสังกัดอยู่ เป็นเด็กที่ดังในวงไฮโซ แต่ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน นอกจาก "แทน" คนเดียว

สงครามย่อมๆ ระหว่างบิ๊กกับตาร์ ที่มีแทนเป็นเดิมพันโดยไม่ตั้งใจจึงเกิดขึ้น และตาร์ จะเป็นตัวละครที่มีผลต่อ ม.6 ของบิ๊กกับแทน ที่บิ๊กจะต้องเจออุปสรรคสำคัญคือ "ครอบครัวของแทน" ที่จะโผล่มาเล่นกับบิ๊กตั้งแต่ไม้น่วมยันไม้แข็งนั่นละครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตาม+ผมจะเขียนให้ต่อเนื่องให้ได้นะครับ :​)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 03-06-2015 16:47:45
หนุ่มตาร์คงไม่ได้มาแนวแบบอยากได้แทนจนไข่สั่น เอ้ย! ตัวสั่น แต่แทนไม่เล่นด้วยเลยหันไปกดดันครอบครัวของทางฝั่งแทนหรอกใช่ไหมคะน่ะ? ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเขาเรียกว่าอยากเอาชนะแล้วล่ะค่ะ และคำว่ารักของนายตาร์ก็ไม่เคยมีอยู่จริง!!!

ตอนนี้ต่อให้คุณ zipboy จะเอามาสักกี่สิบตาร์เราก็ยังจะเชียร์แต่บิ๊กอยู่วันยันค่ำนั่นล่ะค่าา ^^ รอตอนต่อไปนะค้าา~ :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 04-06-2015 01:36:32
โหดมากๆ  บิ๊กเรา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 04-06-2015 01:55:48
เป็นกำลังใจใฟ้ครับ
รออ่านตาร์ว่าจะเป็นยังไง
และรอว่าบิ๊กกับตั้มจะคืนดีกันยังไง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 04-06-2015 02:54:01
หนุ่มตาร์คงไม่ได้มาแนวแบบอยากได้แทนจนไข่สั่น เอ้ย! ตัวสั่น แต่แทนไม่เล่นด้วยเลยหันไปกดดันครอบครัวของทางฝั่งแทนหรอกใช่ไหมคะน่ะ? ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเขาเรียกว่าอยากเอาชนะแล้วล่ะค่ะ และคำว่ารักของนายตาร์ก็ไม่เคยมีอยู่จริง!!!

ตอนนี้ต่อให้คุณ zipboy จะเอามาสักกี่สิบตาร์เราก็ยังจะเชียร์แต่บิ๊กอยู่วันยันค่ำนั่นล่ะค่าา ^^ รอตอนต่อไปนะค้าา~ :mew1:

เป็นกำลังใจใฟ้ครับ
รออ่านตาร์ว่าจะเป็นยังไง
และรอว่าบิ๊กกับตั้มจะคืนดีกันยังไง

ตาร์ จะไม่ใช่มาแบบพระรอง แต่ไม่ใช่ตัวร้ายแน่นอนครับ เรียกว่าเป็นทั้งคู่แข่ง มิตรภาพ และใจหล่อแบบที่บิ๊กเองก็นับถือครับ

บอกเลยครับ ผมรู้สึกยาก ที่จะปั้นการเล่าเรื่องยังไง ให้ตาร์ออกมาหล่อแบบที่ทุกคนก็จะรักตัวละครนี้แหละครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 04-06-2015 03:34:00
นั่นไง สมพรปากเลยเรา 5555555555
บอกให้แทนมีคนใหม่คุณซิปบอยก็สปอยล์ต้าร์ก็ออกมาทันที  :hao7:
คุณซิปบอยขาาาาาาาาา เรารออยู่ค่าาาาาา :ruready
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 04-06-2015 07:36:32
ต้าร์รู้จักแทนผ่านทางพ่อ-แม่ของแทนงั้นเหรอ ได้ข่าวว่าพ่อ-แม่แทนแอนตี้เรื่องนี้นี่

หวังว่าจะขัดขวางทั้งบิ๊กทั้งต้าร์อย่างเสมอต้นเสมอปลายนะ

ไม่ใช่ว่าเอาแทนไปเร่ขายให้ผู้สนับสนุน เพื่อความก้าวหน้าของตัวเองล่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: sodawan1 ที่ 04-06-2015 11:30:46
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 46 (หน้าที่ 22 : Update 02/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 04-06-2015 17:49:42
ต้าร์รู้จักแทนผ่านทางพ่อ-แม่ของแทนงั้นเหรอ ได้ข่าวว่าพ่อ-แม่แทนแอนตี้เรื่องนี้นี่

หวังว่าจะขัดขวางทั้งบิ๊กทั้งต้าร์อย่างเสมอต้นเสมอปลายนะ

ไม่ใช่ว่าเอาแทนไปเร่ขายให้ผู้สนับสนุน เพื่อความก้าวหน้าของตัวเองล่ะ

ใช่ครับ พ่อกับแม่แทนไม่โอเคกับเพศสภาพของแทน แต่พ่อกับแม่ของแทน ไม่ได้อยู่ใกล้กับแทนมากพอ จึงมองตาร์ว่า เป็นเพื่อนของลูกมากกว่าครับ (อีกอย่างคือ ตาร์เองก็ไม่ได้ทำให้พ่อกับแม่แทนรู้สึกว่า มาจีบลูกตัวเอง)

เอาว่า รออ่านละกันครับ จะพยายามทำให้ดีที่สุดนะครับ

บทที่ 47 กลับบ้านไป ถ้าผมไม่สลบก่อน จะลงให้นะครับ แต่ถ้าไม่เห็น ก็เจอกันศุกร์บ่ายนะครับ^^"""

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 05-06-2015 03:39:49
แอบหลับมางีบใหญ่ แวะมาลงบทที่ 47 ให้ละครับ บทนี้คือบทแรกของการเฉลยเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่การโดนวางยาของบิ๊กในบทที่ 42 ไปจนถึงที่มาของพอส ที่อยู่ในบทที่ 43-46 ครับ

นอกจากนั้น ผมได้เขียนพาคนอ่านไปดูรากเหง้าชีวิตบิ๊กอีกด้านที่สำคัญ นั่นคือ สนามมวยใต้ดิน ที่บิ๊กโตมากับมัน และสร้างบิ๊กเป็นอย่างที่เห็นนี่ละครับ บทที่ 48 จะเป็นเฉลยปิดเรื่องของแก้ว ในเรื่องของ ที่มาของผงขาว / แก้วเมาผงขาว / แผนพอสจีบแก้วจริง+ขึ้นเตียงจริง และการระบายเครียดของบิ๊กที่เอาอารมณ์ดิบตัวเองไปใส่กับพอส

มาดูกันต่อเลยครับ

************

Chapter 47

เกือบสองเดือนที่แล้ว....

ผมเปิดประตูห้องนอนตัวเอง มีเพียงแสงสว่างดวงเล็กๆ ที่โต๊ะทำงานที่ผมเปิดไว้หลังจากเข้าห้อง ผมทิ้งตัวบนเก้าอี้โต๊ะทำงาน ก่อนจะคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ทั้งหมด ผมเหมือนคนที่ไปไม่เป็น คิดไม่ออก คำถามเดียวที่ผมคิดไม่ออกตอนนี้คือ

“ทำไมผมสลบจนไปนอนกับแก้วได้”

มันนานแค่ไหนไม่รู้ ผมเริ่มไม่อยากคิด จนผมลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อเริ่มอาบน้ำ พอผมเปิดผักบัวให้น้ำราดตัวจนเปียก พอกดสบู่อาบน้ำเท่านั้นแหละ ผมเหมือนจะได้คำตอบบางอย่าง ที่ผมนั่งคิดตลอดเวลาตั้งแต่เริ่มตื่นจากโรงแรมม่านรูด

หลังมือซ้ายผม รู้สึกแสบเล็กน้อยเมื่อถูสบู่ ผมมองไม่เห็นแผลว่าตรงไหน แต่มันเหมือนผมโดนเข็มแทง...ผมหาไม่เจอ แผลตรงไหนกันแน่ ผมพยายามนึกวิธีการจับมือของแก้วตอนที่อยู่สยาม ผมพยายามคลำหาจุดที่โดนแทง แต่ก็ไม่เจอ เข็มมันคงเล็กจนผมไม่ทันรู้สึก ผมทุบกำแพงห้องอาบน้ำด้วยความเจ็บใจเหมือนคนเสียรู้....ไม่มีเวลาจะมาเสียใจแล้ว ผมต้องทำยังไงดี...

ผมทิ้งตัวนอนลงบนเตียงมองดูข้อมือซ้าย...ตีสองแล้ว แต่ผมนอนไม่ลงจริงๆ ความรู้สึกปวดหัวจางๆ ทำให้ผมยิ่งอยากได้คำตอบ ผมจะเริ่มจากตรงไหนดี ถ้าแก้วมีของแบบนี้ได้ มันก็ต้องมาจากแหล่งที่....ผมรู้ละ

“สวัสดีครับเสี่ยเจี๊ยบ บิ๊กเองนะครับ” ผมโทรหาคนที่คิดว่าช่วยผมได้แน่นอน

“ว่าไงพ่อหนุ่มคนแรง ไม่เจอนานเลย นึกว่าลืมกันแล้ว” เสียงใหญ่แบบนักเลงของเสี่ย เป็นเอกลักษณ์ที่ใครทุกคนได้ยินก็รู้เลยว่า นี่คือเสี่ยเจี๊ยบ

“คืนพรุ่งนี้เสี่ยว่างไหม ผมเองก็คิดถึงเวทีอยู่เหมือนกัน” ผมคิดว่าคืนนี้ผมยังไม่สะดวกจะไปหา ทั้งที่ใจอยากไปเดี๋ยวนี้เลย

“แกก็รู้นี่ เออ มาเมื่อไหร่ก็ทักได้เลย” เอาละ ผมว่าผมถามเลยดีกว่า

“เสี่ยครับ ยังขายแหวนยาสลบเปล่าครับ” คำถามนี้ เสี่ยตอบให้ผมฟังทันใจมาก

“ของมีราคาแบบนี้ ขายกันไม่เยอหรอก มีอะไรเปล่าไอ้น้องชาย” ผมรู้สึกเหมือนมาถูกทาง

“พรุ่งนี้เจอกันที่ถ้ำเสี่ยนะครับ ขอบคุณมากครับ” ผมวางสายลงหลังจากพอจะได้คำตอบที่คิดว่าใช่ว่า สิ่งที่ผมโดนคืออะไร

คืนวันต่อมา หลังจากเดทแรกของผมกับแก้วผ่านไป ผมกลับมาบ้าน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ขับน้องแพนด้าออกไปโกดังแห่งนึงแถวรังสิตคลอง 4 เป็นที่ลับตาที่คนในวงการเท่านั้นจะรู้กัน ที่แห่งนี้ เหมือนผมได้กลับสังเวียนเก่าที่เหมือนพึ่งผ่านมาไม่นานนี้เอง นี่คือสนามมวยใต้ดิน ทีมีกติกาแค่ “ต่อยให้อีกฝ่ายไม่ลุกขึ้นมาได้อีก คุณคือผู้ชนะ” จะใช้เวลานานแค่ไหนก็ได้ ไม่มีพักยก ไม่มีขอเวลานอกดื่มน้ำ กติกาเดียวที่มีคือ ห้ามต่อยใต้เข็มขัด / ใช้สนับมือหรือพกอาวุธมาใช้

สนามมวยแห่งนี้ มีแค่ผู้ได้รับเชิญเข้าชม ซึ่งมีแต่เหล่าเจ้าสัว ผู้มีอิทธิพล นักพนันขาใหญ่ และเหล่าพี่เลี้ยงนักมวยที่พามาหาลำไพ่พิเศษกัน ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่พาตัวเองมาลงสังเวียนนี้ด้วยตัวเอง เงิน...อาจเป็นเรื่องหลักที่ทำให้ผมมาที่นี้ แต่ที่จริงแล้ว ผมแค่อยาก “ชนะ” เท่านั้นเอง

“มาหาใครไอ้หนู ได้รับเชิญด้วยเหรอ” การ์ดหน้าทางเข้าคงไม่คุ้นกับผมและรถผมแน่นอน

“ผมมาหาเสี่ยเจี๊ยบ” การ์ดดูจะไม่เชื่อผม แต่ก็วิทยุเข้าไป ก่อนจะปล่อยให้ผมเข้าไปจอดรถในบริเวณข้างๆ โกดัง

ทางเข้ายังคงเหมือนเดิม ตรวจอาวุธ ตรวจกล้องรูเข็ม ไมค์ และอุปกรณ์สอดแนมอื่นๆ รวมถึงต้องฝากมือถือและอุปกรณ์สื่อสารทุกชนิดก่อนเข้าชม เมื่อผมเข้าไปในโกดังได้แล้ว เสียงเชียร์ที่ดังกระหึ่ม บอกให้ผมรู้ว่า ผมมาถูกที่แล้ว

“เสี่ยให้เชิญคุณขึ้นไปบนห้องครับ” การ์ดของเสี่ยมาเรียกผมให้ขึ้นไปห้องทำงานชั้นสองของเสี่ย ซึ่งมองเห็นทุกอย่างของด้านล่าง รวมถึงคู่ที่กำลังต่อยอยู่ตอนนี้

“นั่งๆ ไอ้หนุ่มน้อยของเสี่ย ฮาๆๆ” เสี่ยเจี๊ยบเดินมากอดผม ก่อนจะหันไปเปิดแชมเปญขวดใหม่ที่แช่ในถังน้ำแข็งแล้วรินส่งแก้วให้ผม

“วันนี้อยากทำให้เวทีเสี่ยคึกคักหน่อยไหม ลงต่อยสักคู่ไหม เสี่ยจัดให้” ผมนั่งโซฟาในห้องทำงาน ที่มีเสี่ยนั่งอีกฝั่งนึงอยู่

“น่าสนใจครับ แต่ผมขอจัดการธุระผมก่อนครับ เข้าเรื่องเลยแล้วกันครับ สองวันก่อน ผมโดนยาสลบแรงระดับตื่นมาแล้วไม่รู้เรื่อง ผมเลยอยากรู้ว่า เสี่ยขายแหวนยาสลบให้ใครไปบ้าง” ผมซดแชมเปญที่เสี่ยรินให้หมดแก้ว

“ไปเรียกไอ้เล็กมา” เสี่ยมองผมด้วยความสงสัยหลังจากสั่งลูกน้องให้เรียกคนที่น่าจะให้คำตอบผมได้

“แกแน่ใจเหรอ ว่าเป็นแหวนยาสลบที่มาจากเสี่ย” ผมพยักหน้าให้คำถามเสี่ย

“ของที่เสี่ยขาย เนียนสุดในบรรดาของใต้ดินที่จะหาได้แล้วครับ ผมเลยเชื่อว่ามันมาจากเสี่ย” เสี่ยลุกขึ้นมารินแชมเปญให้ผมอีก
 
“แกสลบนานแค่ไหน” เสี่ยถามผมหลังจากรินเสร็จ

“มากกว่า 5 ชั่วโมงครับ” เสี่ยพยักหน้า ก่อนจะจิบแชมเปญต่อ แล้วคนที่เสี่ยถามถึงก็มา

เล็ก...มือขวาของเสี่ย ที่มีหน้าที่ทำทุกอย่างจากดำให้เป็นขาว หรือทำให้ดำเป็นเทา เรียกว่าเป็นลูกน้องมือดีของเสี่ยเจี๊ยบที่ผมเห็นมาโดยตลอด รวมถึงทุกรอบที่ผมต่อยชนะ ผมจะมารับเงินจากคนๆ นี้ประจำ

“คุณบิ๊กรู้สึกเจ็บที่มือข้างไหนครับ” ผมชูมือซ้ายให้เป็นคำตอบ ก่อนที่คุณเล็กจะลูบหลังมือกับฝ่ามือผมไปมา แล้วพยักหน้าช้าๆ
 
“เป็นของเราแน่นอนครับเสี่ย” ผมเปิดรูปหน้าของแก้วให้คุณเล็กดู คุณเล็กดูอยู่สักครู่ ก่อนส่งมือถือคืนให้ผมว่า

“ไม่ใช่คนนี้มาซื้อครับ” ผมคิดไม่ออกเลยว่า ผมจะสืบต่อยังไง

“เอางี้...แกอยากได้ข้อมูลคนซื้อใช่มะ ให้ได้นะ แต่...” ผมกะแล้วว่า เสี่ยต้องไม่ให้ผมแบบฟรีๆ แน่นอน

………………..

สิบนาทีถัดมา ผมขึ้นสังเวียนที่คุ้นเคย ถอดแว่นตา ถอดเสื้อ ใส่กางเกง Nike Pro Combat รัดรูปขาสั้น พันผ้าที่มือทั้งสองข้างให้พร้อมสำหรับขึ้นชก ถุงเท้าตัดส้นสำหรับเตะ และคู่แข่งผมวันนี้ เป็นนักมวยไทยอายุรุ่นๆ ผม แต่ดูจะไม่ค่อยดังกับการต่อยอาชีพ เลยผันตัวเองมาต่อยใต้ดินแทน

“ถ้าแกชนะ แกได้ขั้นต่ำห้าแสน แถมข้อมูลที่แกต้องการ รับคำท้าไหมไอ้หนุ่มน้อย” นี่คือสิ่งที่เสี่ยเจี๊ยบเสนอผมเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ผมรับข้อเสนอนี้ทันที เพราะผมคิดแผนขั้นต่อไปสำหรับเอาคืนแก้วไว้แล้ว ซึ่งต้องใช้เงินพอสมควรอยู่

วันนี้เวทีประกาศเดิมพันผมไว้ที่ แทง 1 จ่าย 3 บาท ส่วนคู่ชกผม แทง 1 จ่าย 1.50 บาท เพราะขาโหดคนนี้ โค่นมาแล้วไม่ต่ำกว่าสิบคน ผมกำลังเป็นเหยื่อรายล่าสุดที่ให้มันขยี้...มั่ง ไม่ลองก็ไม่รู้วะ ลุยเลยแล้วกัน

“สวัสดีครับท่านผู้ชม วันนี้ เรามีมวยคู่เอกที่ยิ่งใหญ่ประจำวันนี้ มุมแดงของเราคือแชมป์สนามที่ซัดมาแล้ว 10 คนติด ส่วนมุมน้ำเงินของเรา คือประวัติศาสตร์ของเวทีเรา แชมป์ที่อายุน้อยที่สุดของสังเวียนเรา วันนี้ ทั้งคู่จะเจอกันในตอนนี้ รักใคร ชอบใคร แทงกันกับเจ้าหน้าที่สนามได้เลยครับ” เสียงประกาศจากโฆษกสนามเป็นการบอกให้ผมขึ้นเวทีได้แล้ว

คู่ต่อสู้ผมวันนี้ มองแว็บเดียว รู้เลยว่าโหด นักมวยของแท้ กล้ามเนื้อแน่นและทนทุกส่วน ถ้าโดนสักหมัดไป ผมอาจคาที่เอาได้ แถมตัวพอๆ กับผมแบบนี้ ความคล่องตัวน่าจะดีกว่าด้วย และเมื่อพิธีกรสนามสั่งเริ่ม อีกฝ่ายเดินหน้าเข้าซัดผมทันที หมัดซ้ายหมัดแรกที่อัดผม ไวจนผมเกือบเอาการ์ดรับไม่ทัน หมัดขวาที่สองของอีกฝ่ายอัดเข้าท้องผมเต็ม แต่นั้นก็พอให้ผมสวนหมัดขวาเข้าหน้าของอีกฝ่าย เราทั้งคู่ต่างเซหมัดจนถอยไป ก่อนจะตั้งการ์ดดูเชิงกันใหม่

ผมเดินเข้าหาบาง ยิงหมัดชุดซ้ายขวาเข้าหา แต่อีกฝ่ายตั้งการ์ดรับทัน ผมอาศัยจังหวะสุดท้าย เตะเจาะยางอีกฝ่าย ได้ผล เซเลย แต่ก็ตั้งตัวทัน ก่อนจะโดนขาขวาอีกฝ่ายเตะเข้าสีข้างผม จุก..มาก แต่คุ้มอยู่ มันใกล้พอที่ผมจะกอดอีกฝ่าย แล้วกระแทกเข่าใส่ชุดใหญ่ไม่ยั้ง แต่อีกฝ่ายก็ปลดล็อคผมด้วยการโขกหัวใส่ผมเต็มเหนี่ยว มึนครับ...แต่อีกฝ่ายก็จุกเอาเรื่อง ผมพอจะเห็นความได้เปรียบแล้วว่า วันนี้มันขึ้นเวทีมาก่อนผมแล้ว ความสดใหม่ผมน่าจะได้เปรียบกว่า

ผมเดินหน้าเข้าไปอัดต่อ สารพัดหมัดที่ผมรัวใส่ลำตัวเป็นหลัก พอให้อีกฝ่ายสมาธิหลุดลืมระวังส่วนบน จึงมีหมัดแถมที่ผมอัดเข้าขมับซ้ายที ขวาที แต่อีกฝ่ายก็แก้เกมผมด้วยการเตะเจาะยางผมจนล้ม ผมต้องทิ้งตัวนอนทันที เพราะดาบสองทีอีกฝ่ายจะเล่นผม คือการเตะหัวผมต่อ พออีกฝ่ายเหลือขาเดียว ผมสลักใหัล้ม ก่อนจะพุ่งไปคร่อม แล้วลุกขึ้นทิ้งตัวเข่าใส่กลางอกของอีกฝ่าย แล้วอัดหมัดตรงใส่หน้ามันรัวๆ เสียงอ๊อก แอ๊ก จากอีกฝ่าย ทำให้ผมรู้ว่า ผมยำมันถูกจุดแล้ว ผมปิดเกมด้วยการรีบลุกขึ้น เตะหัวอีกฝ่ายเหมือนเตะลูกบอลแบบเต็มแรง เรียบร้อย..สลบ

“1 2 3 4 5 6 7 8 9 10” พิธีกรสนามมาชูมือให้ผมเป็นผู้ชนะ ท่ามกลางเสียงโห่เสียดายของคนดู นั่นแปลว่าผมจะได้เงินมากกว่าห้าแสนแน่นอน

แต่ตอนนี้ หัวใจผมเต้นแรงฉิบหาย ไม่ได้มาต่อยแค่เกือบปี แอบตื่นเต้นเหมือนตอนต่อยนัดแรกๆ

………………..

กลับมาที่ห้องทำงานเสี่ย ผมยังอยู่ในสภาพไม่ได้แต่งตัวอะไร นอกจากชุดเดิมที่พึ่งขึ้นเวทีไปเมื่อครู่ คุณเล็กเอาเงินใส่ถุงให้ผมเรียบร้อย ทั้งหมดเจ็ดแสนกว่าๆ เพราะมีคนแทงพลาดไปเยอะมาก ส่วนแบ่งผมเลยทะลุไปสองแสนกว่า

“เก่งเหมือนเดิมนะเนี่ย” แต่ก็น่วมนะครับเสี่ย เจ็บตัวฉิบหาย

“ตามสัญญานะเสี่ย” เสี่ยรินแชมเปญส่งให้ผม ก่อนจะหัวเราะชอบใจด้วยเสียงใหญ่ๆ ของแก

“ตัวแหวนอะ หาง่าย แต่ที่โดนไป คือยาสลบแบบที่เสี่ยขายเท่านั้น ไม่มีพิษตกค้าง ซึมเร็ว แกเลยไม่เจอแผลช้ำอะไรเลย นอกจากความรู้สึกเหมือนเข็มเล็กๆ แทงเข้าเนื้อไปเท่านั้น” เสี่ยส่งซองเอกสารที่กระดาษพึ่งพิมพ์ออกมาจากเครื่องสดๆ เป็นชื่อบัญชีที่โอนเงินค่ายาสลบนี่ สามคนล่าสุด ผมเก็บกระดาษนี้ลงซองเหมือนเดิม

“อีกเรื่องครับเสี่ย ผมอยากได้คนทำงานบางอย่าง” เสี่ยเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

หลังจากผมบอกสเปคคนที่อยากได้มาทำงานด้วย ผมพาตัวเองมาถึงที่ๆ เสี่ยเจี๊ยบแนะนำคนที่พอจะช่วยได้ ผมจอดน้องแพนด้าท้ายซอยประตูชัย ตอนนี้ห้าทุ่มกว่าแล้ว ผมคลุมฮูดเสื้อตัวนอกให้เรียบร้อย ยกฮูดปิดหัวกับหน้าผมให้เรียบร้อย แล้วเดินเข้าไปในซอยที่เหล่าผู้ชายขายบริการเต็มซอย กำลังพยายามลากผมเข้าร้าน เพื่อดูโชว์โคโยตี้ต่างๆ แต่จุดหมายผมอยู่ที่โคโยตี้บาร์ร้านนึง

“เชิญครับๆ กี่ที่ครับผม” เด็กเชียร์เรียกผมเข้าร้าน แต่ผมไม่ได้สนใจอะไร

“รับอะไรดีครับ” บริกรของร้านเดินมาหาผม ในขณะที่ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าเวที

“สิงห์ขวดเล็กครับ...อ้อ เจ๊ะไก่อยู่ไหมครับ” บริกรพยักหน้าก่อนจะบอกผมรอสักครู่

ไม่ถึงห้านาทีต่อมา เจ๊ะไก่ สาวข้ามเพศร่างใหญ่ที่เป็นแม่เล้าของบาร์แห่งนี้ มานั่งข้างๆ ผม พร้อมเสิรฟ์เบียร์ที่ผมสั่ง

“มีอะไรให้เจ๊ะรับใช้คะ พ่อรูปหล่อ” เจ๊ะไก่โอบผมอย่างแนบชิด ในขณะที่ผมกระตกเบียร์ สายตามองเหล่าโคโยตี้ในชุดกางเกงในตัวเดียว

“เสี่ยเจี๊ยบแนะนำผมมาที่นี่ครับ ผมอยากซื้อเด็กร้านเจ๊ะไปทำงานหน่อย” เจ๊ะไก่มากระซิบข้างหูผมว่า

“ดูไปเลยนะ ถูกใจคนไหน บอกเจ๊ะได้เลยนะจ๊ะ” เจ๊ะไก่ลุกขึ้นเดินออกไป ปล่อยให้ผมดูเวทีที่มีผู้ชายให้เลือกไม่ต่ำกว่า 30 คน ยืนอยู่

ผมจิบเบียร์ไป ดูโคโยตี้ที่เดินสลับตำแหน่งไปมา แต่ก็ยังไม่เจอสเปคที่ผมคิดว่าซื้อตัวไปทำงานได้ ผมขยับฮูดที่คลุมหัวเล็กน้อย ทุกอย่างที่ผมมองผ่านแว่นตาตอนนี้ มีแค่แสงสีกับดนตรี ที่เหล่าโคโยตี้บางคนกำลังยืนขยับตัวเบาๆ ตามจังหวะ จนเบียร์ขวดแรกหมด เปิดขวดสองดูต่อไป

“น้องๆ” ผมกวักนิ้วชี้กับนิ้วกลางให้โคโยตี้เบอร์ 50 ที่เดินสลับตำแหน่งจากหลังเวทีมาด้านหน้า ลงมาหาผม คนที่ผมกวักเรียก เป็นเด็กผู้ชายผิวขาว ผมทรงคล้ายๆ ทหาร โครงหน้าเหมือนผม ตากับจมูกก็คล้ายๆ ผม ดูแล้วน่าจะไม่เกิน 20 แน่นอน ส่วนหุ่นก็พอมีเนื้อบ้าง แต่แห้งกว่าผมนิดหน่อย

“ชื่อไรครับ” โคโยตี้ที่ผมเรียกในชุดกางเกงในตัวบาง นั่งข้างๆ ผมแล้ว

“พอสครับ” ชื่อจำง่ายดี ผมกระดกเบียร์ต่อ

“ผู้ชายหรือ...” พอสอมยิ้มติดขำกับผม ก่อนจะบอกว่า

“ได้หมดครับ เอาก็ได้ โดนเอาก็ได้ ผู้หญิงก็ได้ ฟินหมดพี่” เยี่ยม...ตรงคุณสมบัติเบื้องต้นที่ผมคิดไว้เลย

“น้อง....เบียร์ให้ขวดนึง” ผมสั่งเครื่องดื่มให้พอสที่ผมเรียกมานั่งข้างๆ

“เป็นไงจ๊ะ ถูกใจเด็กเจ๊ะ หิ้วไปด้วยนะจ๊ะ” เจ๊ะไก่เดินกลับมาเมื่อเห็นผมกำลังนั่งกับพอสอยู่

“พอนะครับ” ผมส่งแบงค์เทาให้เจ๊ะไปสามใบ เจ๊ะไก่เรียกให้พอสไปใส่เสื้อผ้า

สิบห้านาทีต่อมา ผมกับพอสตอนนี้อยู่ในห้องของโรงแรมที่ไม่ไกลจากร้านนัก พอสจัดแจงเตรียมอ่างอาบน้ำ แล้วพาผมเข้าไปอาบน้ำให้

“พี่ดูเด็กมากเลยครับ แบบ เหมือนเด็ก ม.ปลาย” พอสถามผมขณะกำลังถูตัวให้

“ใช่...ยังเรียน ม.ปลายครับ” พอสหัวเราะเหมือนผมอำเล่น

“ว่าแต่...ทำงานนี้นานยัง” ผมถามบ้าง

“ปีนึงได้แล้วครับ” คำตอบที่ฟัง เหมือนมีคนถามจนชินไปแล้ว

“อยากเลิกทำงานนี้ไหม” พอสหัวเราะในลำคอ

“ทำไมครับ จะเลี้ยงเหรอครับ...ยืนขึ้นครับ” ผมลุกขึ้นยืน ก่อนที่พอสจะฉีดผักบัวล้างสบู่ทั้งตัวผม

“มีข้อเสนองานให้ทำ จะฟังก่อนไหมละ” พอสยังคงล้างตัวโดยไม่มีคำตอบรับอะไร แล้วส่งผ้าเช็ดตัวให้ผม

“พี่เช็ดตัวแล้วรอที่เตียงนะครับ” ผมต้องเจรจาธุรกิจต่อที่เตียงใช่มะนี่

………………..

ผมมีเวลาหนึ่งชั่วโมง ที่จะได้อยู่กับพอส หลังจากรอพอสอาบน้ำจนเสร็จ ดูท่าทางจะรู้งานว่าควรทำอะไรกับผม แต่วันนี้ผมไม่ได้ซื้อพอสมาเพื่อทำงานนี้

“เวลามีจำกัดนะครับ” ผมลุกออกจากเตียงไปดูว่าตู้เย็นมีอะไรไหม..ไม่มี ผมเลยกลับมานั่งเก้าอี้ในห้อง มองพอสที่นั่งอยู่บนเตียงแทน

“อยากเลิกเป็นโคโยตี้มะ” ผมยื่นข้อเสนอแบบตรงไปตรงมา น้องพอสหัวเราะออกมาเหมือนผมกำลังล้อเล่น

“พี่ครับ ผมทำอะไรได้ ผมทำได้แค่อาชีพแบบนี้แหละครับ” ผมควักบุหรี่ขึ้นมาจุด ก่อนจะยื่นข้อเสนอให้

“อายุเท่าไหร่” ผมทายไว้ว่าไม่น่าเกินยี่สิบสอง

“19 ครับ” โอเค ไม่แก่ไป ใช้ได้เลย

“มีงานให้ทำ ไม่ยาก แค่เป็นคู่นอนให้ผู้หญิง จีบหญิง อัดคลิป และก็ ระบายอารมณ์ให้กูเวลากูอยาก” ผมบอกงานที่จะให้พอสทำ แต่พอสก็ยังหัวเราะ

“ทำได้พี่ แต่ค่าตัวผมแพงนะ” แพงเหรอ งั้นผมยื่นข้อเสนอให้เลยละกัน

“สองแสนบาท พอมะ” พอสถึงกับหัวเราะ ดูไม่เชื่อว่าผมจะมีเงินให้

“อำเล่นเปล่าน้อง เป็นเด็ก ม.ปลาย เงินที่มาเที่ยวเนี่ยมีเปล่ายังไม่รู้เลย” ผมกะแล้วว่าต้องตอบผมงี้ ผมเลยเดินไปหยิบซองน้ำตาลที่ผมเตรียมไว้ตอนเข้าในห้อง แล้วโยนลงเตียงข้างๆ พอส

“ถ้าแกตกลงรับงานนี้ นี่คือก้อนแรกที่จะให้เลย” พอสหยิบซองมาดู ได้ผล...ตาโต ตกใจกันเลยทีเดียว

“ของจริงเหรอวะ ไม่ได้ปล้นใครมาใช่ปะน้อง” ผมลุกขึ้นเดินไปกระชากซองเงินออกมาเก็บ

“กู ไม่ใช่น้องมึง กูเป็นนายจ้างมึง เรียกกูว่า พี่ ซะ” พอสยกมือไหว้ขอโทษ ผมโยนซองเงินไว้ที่พื้น แล้วผมเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ในห้อง โดยตรงกลางระหว่างผมกับพอส คือซองเงินที่ผมวางไว้

“พร้อมจะรับข้อเสนอยัง” พอสพยักหน้าอย่างสนใจ

“กูโดนผู้หญิงวางยา แล้วยัดให้กูเป็นผัวมัน ผู้หญิงคนนี้ปั่นหัวเพื่อนกู ทำให้แฟนกูเข้าใจผิดจนต้องเลิกกัน” ผมอัดควันก่อนจะพ่นไปทางหน้าพอส

“แล้ว พี่จะให้ผมทำอะไรครับ” ผมเคาะบุหรี่กับที่เขี่ย ก่อนจะเริ่มประโยคต่อไป

“กูจะเอาคืนผู้หญิงคนนี้ แต่กูต้องการใครสักคนทำหน้าที่แทนกูนิดหน่อย อย่างแรก ต้องเอามันแทนกู อย่างที่สอง ต้องจีบอีนี่ให้ติด มึงต้องเป็นชู้ของมันอีกที อย่างที่สาม อัดคลิปในห้องเวลามึงเล่นบทรักกับมัน อย่างสุดท้าย เวลากูเงี่ยน มึงต้องให้กูเอา ทำได้มะ” ผมกับพอส เราสองคนมองตากัน ผมมองเพื่อเอาคำตอบ แต่พอสมองเพื่อคิดคำตอบที่จะให้ผม

“สองแสนใช่มะพี่” ผมพยักหน้าให้

“หรืออาจมากกว่านั้น ถึงมึงทำงานดี” พอสกุมมือบิดไปมาเหมือนคนกำลังตัดสินใจ ผมรู้ละ จะบอกอะไรดี

“งานนี้ไม่ต้องกลัวตำรวจ กูมีแบ็คหนุน เสร็จงานแล้วมึงกลับบ้านไม่ต้องกลับมาทำงานแบบนี้อีก ค่าจ้างที่ให้ น่าจะพอตั้งตัวได้...ใช่มะ” พอสพยักหน้าแบบตั้งใจ ผมรู้สึกตัวเองได้เปรียบกับการเจรจานี้

“ผมตก...” พอสกำลังบอกคำตอบ แต่ผมยกมือเบรค

“ก่อนตอบตกลง จำไว้ด้วยนะ ถ้ามึงหักหลังกู คนสุดท้ายที่เอาดินกลบหน้ามึง คือกูแน่นอน” พอสนิ่งไปสักครู่ ก่อนจะตอบผมคำตอบเดิมว่า

“ตกลงครับพี่” ผมกระดกหน้าขึ้นให้พอสไปหยิบถุงเงินมาดู ส่วนผมหยิบมือถือโทรหาเจ๊ะไก่

“เจ๊ะครับ ผมขอไถ่เด็กคนนี้ออกจากร้านนะครับ ผมชอบ สักสามหมื่นไหวใช่มะครับ ส่งเลขบัญชีมาได้เลยครับ เดี๋ยวโอนให้เดี๋ยวนี้” ผมวางสายไป ก่อนที่ SMS ของเจ๊ะไก่จะส่งมา ผมโอนเงินให้ทันทีหลังจากได้เลขบัญชี

“แต่งตัวซะ กูจะหาที่นอนให้มึง ชีวิตมึงเป็นของกูแล้ว” พอสพยักหน้า ก่อนจะกลับไปแต่งตัวให้เรียบร้อย

ผมดับบุหรี่ลง มองควันจางๆ ที่เหลือจากการดับบุหรี่ บอกตัวเองว่าเกมนี้ผมเดินแบบถอยกลับไม่ได้แล้ว

เงินทุนพร้อม คนพร้อม เหลือเซ็ทสถานที่กับรู้จักเหยื่อให้มากกว่านี้ซินะ

**********

บทที่ 48 จะเป็นบทเฉลยสิ่งที่บิ๊กทำในส่วนที่เหลือ และปิดบัญชีผู้หญิงคนนี้ถาวรเรียบร้อย ส่วนบทที่ 49 ผมจะพาทุกคนไปดูว่า บิ๊ก ตั้ม โจ แชมป์ มาเป็นเพื่อนกันได้ยังไง และความเป็นเพื่อนที่ตัดกันไม่ขาด พาให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม และรักกันกว่าเดิมด้วยครับ

ก่อนที่บทที่ 50 จะเป็นเรื่องของบิ๊กกับแทน อีกรอบครับผม

บทที่ 48 เจอกันประมาณวันอาทิตย์บ่ายๆ นะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 05-06-2015 04:19:43
ชีวิตบิ๊กนี่ดาร์คกว่าที่คิดแฮะ เด็กมอปลายสมัยนี้ไปไกลแล้ว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 05-06-2015 05:52:17
สรุปคือ ยังไงบิ๊กก็มีอะไรกับพอสสินะ
เอาเหอะ ง้อแทนให้สำเร็จแล้วกัน
รอตอนต่อไปเนอะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 05-06-2015 06:42:10
บิ๊กก็เป็นแค่เด็กผู้ชายคนนึงนี่นะ ก็ต้องมีเปลี่ยวบ้างอะไรบ้างเราก็พอเข้าใจ(นิดหน่อย?)ค่ะ :laugh: แค่ตอนที่ทำแบบนี้กับพอส บิ๊กไม่ได้มีแทนอยู่ข้างกายก็ดีที่สุดที่แล้วเน้อ~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 05-06-2015 06:51:09
เอาใจช่วยบิ๊กน่ะ

 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 05-06-2015 07:06:15
บิ๊กไม่ได้หาแฟนใหม่นิ   พอสเป็นเหมือนที่ระบายของบิ๊ก   คิดแล้วว่าด้านมืดของบิ๊กนี่มืดจริงๆ  บุญเท่าไหร่แล้วที่บิ๊กไม่ซัดแก้วตรงๆสงสัยกระดูกก็คงไม่เหลือ

เราชิลๆเรื่องบิ๊กกับพอสนะ เพราะว่ามันไม่ใช่แบบแฟนกัน

เราจะดูว่าพ่อแม่แทนจะทำยังไง  อายนักที่ลูกเป็นเกย์และอื้อฉาวเรื่องคลิป แต่พอมีหนทางได้ผลประโยชน์จากการเป็นเกย์ของแทนแล้วก็ไม่เว้น ลูกก็ลูกเถอะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 05-06-2015 09:17:45
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 05-06-2015 15:00:09
อย่างนี้นี่เอง

บวกเป็ดให้ครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 05-06-2015 17:22:04
ดีงามค่ะ...
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 05-06-2015 18:04:51
 :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 05-06-2015 18:09:54
ร้ายกาจดีนะบิ๊ก บิ๊กมีเซ็กกับพอสผมไม่ซีนะ เพราะเหมือนซื้อบริการและที่สำคัญบิ๊กโสดอยู่
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Glitterycandy ที่ 05-06-2015 19:28:57
รอฮะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ไม่เคย ที่ 05-06-2015 22:10:19
ต่อๆๆๆค้างๆๆๆ :katai4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: fongbeer37 ที่ 05-06-2015 23:54:13
ซะใจไปเลย นังแก้วหน้าด้าน 555555555555555555555

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 06-06-2015 22:59:10
กลัวลงบทที่ 48 ไม่ทัน...กำลังรีบทำให้เสร็จนะครับ เหลือประมาณหน้าเดียวจะเสร็จละครับ^^""

ต่อไปนี้ งานจะสดขึ้นนะครับ เพราะเข้าสู่ภาวะ "แต่งสด ลงทันที ละครับ"

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 06-06-2015 23:02:50
รอจ้า.. :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 47 (หน้าที่ 23 : Update 05/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 07-06-2015 08:35:55
 :katai5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 07-06-2015 15:03:49
บทที่ 48 มาแล้วครับ บทเฉลยเรื่องของแก้วตอนจบ ขอเล่าเล็กน้อยว่า จริงๆ เขียนเยอะกว่านี้ แต่ตัดสินใจแล้วว่า ประเด็นที่จะเฉลย ตัดเหลือแค่เท่าที่จำเป็นดีกว่า และบทที่ 49 กับ 50 จะเป็นการกลับคืนสู่มิตรภาพของเพื่อน / บิ๊กกับแทน แล้วครับ

มาดูกันต่อเลยครับ^^

***********

Chapter 48

สองวันหลังจากผมได้พอสมาทำงาน ผมถอย Honda MSX ไว้เป็นพาหนะเดินทาง และเช่าห้องพักสำหรับพาแก้วมาอยู่ด้วยอย่างเป็นทางการ โดยที่ผมเช่าห้องข้างๆ ติดกัน ไว้เป็นที่พักของพอส และเป็นต้นทางของการอัดวีดีโอในห้องของแก้วอีกทอด

“ทำเรื่องเช่าห้องแล้วใช่ไหม” ผมนัดพอสไว้ที่ KFC เซ็นทรัลพระรามสาม

“เรียบร้อยพี่ พาอีหนูพี่มานอนได้เลยครับ” พอสส่งกุญแจห้องผมกับแก้วให้

“หกโมงเย็นจะมีคนมาติดระบบกล้องทั้งหมด พาเค้าขึ้นไปโดยที่ไม่ให้ใครเห็นละกัน” ผมส่งกระดาษเบอร์โทรของช่างเสี่ยเจี๊ยบ ที่จะมาติดกล้องวงจรปิดในห้องของแก้ว และต่อระบบเข้าห้องของพอสให้

“งั้น ผมควรไปรอได้แล้วใช่ไหมครับ” ผมดูเวลาก็ประมาณห้าโมงเย็นได้

“แกจะซื้ออะไรกิน ซื้อของเข้าห้อง จัดการซะ” ผมส่งแบงค์พันสองใบให้ ก่อนที่พอสจะลุกขึ้นโค้งคำนับเล็กๆ แล้วเดินจากไป

ผมยังคงนั่งรอใน KFC ต่อไปจนถึงเวลาที่นัดหมายของเสี่ยเจี๊ยบมาถึง ผมเลยโทรหาคุณเล็ก ว่าตอนนี้เข้าไปติดตั้งระบบกล้องให้เรียบร้อยหรือยัง

“คุณเล็กสวัสดีครับ จัดการเรื่องกล้องให้ผมแล้วใช่ไหมครับ” คุณเล็ก มือขวาเสี่ยเจี๊ยบรับสายแล้ว

“กำลังติดตั้งให้ครับ ใช้เวลาซ่อนเล็กน้อย เพราะกล้องที่เลือกมา ตัวค่อนข้างเล็กมาก อีกสักครึ่งชั่วโมงก็เสร็จละครับ” ผมยิ้มอย่างพอใจ

“อย่าลืมสอนวิธีการใช้งานกับพอสด้วยนะครับ ผมจะเข้าไปดูหลังเสร็จงานแล้วนะครับ” ผมวางสายไป แล้วแก้วก็โทรหาผมพอดี

“ว่าไงครับที่รัก” ผมรับสายด้วยความอารมณ์ดี

“วันอาทิตย์นี้บิ๊กว่างไหมคะ มีงานปาร์ตี้วันเกิดเพื่อนที่สระว่ายน้ำของโรงแรม แก้วอยากพาบิ๊กไปออกงานด้วยนะ” มีหรือครับจะพลาด

“ชัวร์ครับ ว่างแน่นอนครับผม...แก้วครับ เดี๋ยวบิ๊กทำธุระก่อนนะ มีอะไรจะเซอร์ไฟรส์ด้วยแหละ แล้วบิ๊กจะพามาดูของเซอร์ไฟรส์นะครับ” แก้ววางสายไป แต่ก็แอบดื้อให้ผมคุยต่อเล็กน้อย

ได้เวลาไปตรวจงานแล้วว่า กล้องที่ติดเรียบร้อยดีไหม

………………..

กล้องในห้องเรียบร้อย คมชัด ระบบที่ใช้อัดก็ไม่ยากเกินไป พอสเองก็สามารถดูและใช้งานได้ ได้เวลาพาผู้หญิงที่ผมรักเข้าเรือนหอนี้ซะที เรื่องแรกที่ผมได้รู้จักแก้วมากขึ้นก็เกิดขึ้นตอนที่ผมได้อยู่กันสองต่อสองนี่แหละ

“หน้าตาคุ้นๆ นะเนี่ย” ผมหยิบถุงซิปล็อคที่ใส่ผงสีขาวละเอียด ที่ดูแล้วก็รู้ว่า มันคือเฮโรฮีนนั่นเอง

“ซักหน่อยไหมบิ๊ก สนุกลืมโลกเลยนะ” ผมยิ้มๆ ก่อนจะถอดเสื้อออก เพราะพึ่งเข้าห้องมา เหงื่อยังเต็มเสื้อนักเรียนอยู่เลย

แก้วลงมือผสมผงขาวใส่เข็มฉีดยาเตรียมเอาไว้ ก่อนจะวางมันไว้บนโต๊ะ แล้วเข้าไปอาบน้ำ ผมเองก็อยากรู้ว่าของที่แก้วมี มันเป็นเกรดไหน ผมเลยเตะนิ้วแล้วชิมสักหน่อย อืม...ของดีซะด้วย บริสุทธิ์อย่างยิ่ง แบบนี้แพงชัวร์

“เตรียมตัวไว้นะ มีของเด็ดอยากให้ลอง จับตาดูไว้จนกว่ากูจะเรียกนะ” ผมโทรบอกพอสที่อยู่อีกห้องนึง แต่พอสไม่เข้าใจว่าผมหมายถึงอะไร

“ถ้าผงมันดี อีกฝ่ายเคลิ้ม แกมาเช็คบิลหน่อย” พอสตอบกับผมแค่ครับ ก่อนที่ผมจะวางสายไป

แก้วอาบน้ำเสร็จ เปิดผ้าขนหนูให้เห็นเรือนร่างที่สวยงามแบบไม่มีสิ่งปิดบังตรงหน้าผม แล้วก้มลงมาจุมพิตหน้าผากผม ก่อนจะลากผมไปที่เตียง

“พร้อมจะเคลิ้มยังครับ” ผมคร่อมอยู่เหนือร่างแก้ว ในขณะที่มือหยิบเข็มฉีดยามารอเรียบร้อย

“บิ๊กพร้อมไหมละ” สายตาเว้าวอนของแก้ว มันช่างลงตัวกับการแทงเข็มเข้าเส้นเลือดที่แขนของแก้ว แล้วฉีดขนมหวานที่เธอเรียกร้องไว้

ผมรู้สึกได้ว่าเธอพอใจ ในสมองผมตอนนี้ ผมอยากลองอะไรบางอย่างว่า แก้วมีสติครบถ้วนไหม เวลาเธอโดนผงขาวเต็มๆ แบบนี้เข้าไป ผมหันไปทางกล้องที่แก้วไม่น่าสังเกต แล้วกวักมือเรียกให้พอสมาที่ห้อง พอเสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมลองลุกออกจากเตียงในขณะที่แก้วกอดผมอยู่

โอเค...แก้วยังคงอยู่ในภวังค์ของฤทธิ์ยา โดยที่ไม่ร้องเรียกผม ผมรีบไปเปิดประตูห้องให้พอสเข้ามา เมื่อผมกับพอสยืนดูที่เตียง มือไม้ของแก้วตอนนี้ ลูบไล้ตามตัวเหมือนคนมีความต้องการ ผมกับพอสหันหน้ามองกัน ก่อนที่ผมจะพยักหน้าให้หนึ่งที พอสถอดเสื้อผ้าตัวเองออก แล้วลงคร่อมแก้ว

“บิ๊กอะ ไปไหนมา หนีแก้วอีกแล้วนะ” ผมนั่งอยู่เก้าอี้ แต่เธอเรียกหาผม

“เอาอีก อย่างนั้นเลย อ่า...” พอสนี่ ใช้ได้เลยแหะ ตอนนี้คนที่กำลังเสพสุขอยู่ไม่ใช่ผม แต่แก้วเข้าใจว่าเป็นผม

ผมนั่งดูสิ่งที่เกิดขึ้นบนเตียงนี้ไปเรื่อยๆ ถ้าว่ากันจริงๆ ก็ไม่ต่างอะไรกับการดูหนังแผ่นเลยแหละ เผ็ดร้อนพอกัน แต่ที่ต่างกันคือ

ผมอยากกดกรอข้ามไปให้จบ หรือปิดไปเลยก็ยิ่งดี

………………..

ในคืนวันที่จบงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนของแก้ว ผมแทบไม่ได้อะไรจากงานวันเกิดของเพื่อนแก้วสักนิด นอกจากเห็นสังคมหรูๆ แบบที่ผมไปหลายงานจนเฉยไปแล้ว หลังจากผมส่งแก้วกลับไปนอนที่ห้องแล้ว แก้วอยากมีอะไรกับผม แต่ผมอ้างว่าดื่มไปเยอะ ขอนอนพัก แต่ผมนอนข้างๆ แก้ว ก็นอนไม่หลับเท่าไหร่ จนผมรู้สึกตัวอีกทีก็เกือบเช้าแล้ว

“ผมอยากเจอพี่วันนี้ สักเที่ยงๆ” ผมส่งข้อความหาพี่มาร์ค บุคคลปริศนาที่ผมเจอในงานวันเกิดเพื่อนของแก้ว ในขณะที่ผมยืนมองฟ้าที่กำลังเปลี่ยนสีจากกลางคืนเป็นยามเช้า ก่อนจะหันกลับไปมองแก้วที่นอนหลับอยู่ แล้วผมก็แต่งตัวออกไปจากห้อง พอกลับมาบ้านตัวเอง ทิ้งตัวนอนพักอยู่นานจนโทรศัพท์ดังอีกทีก็เกือบสิบโมงเช้าแล้ว

“ฮัลโหล...” ผมงัวเงียรับสายแบบไม่ได้ดูเบอร์ว่าใครโทรมา

“ยังไม่ตื่นเหรอครับน้อง เห็นส่งข้อความหาพี่ตั้งแต่เช้า” ผมรู้ละ ใครโทรมา

“เจอกันที่ไหนดีพี่” ผมลุกขึ้นเกาหัว ขยี้ตา ก่อนจะรับทราบสถานที่นัดหมาย

เที่ยงตรง ผมจอดน้องถ่านใน J Avenue ทองหล่อ และสถานที่นัดหมาย เป็นร้านอาหารอิตาเลียนที่ค่อนข้างสงบมาก และพี่มาร์คก็นั่งอยู่ในมุมที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวในการคุยครั้งนี้

“สั่งเลยนะ พี่เลี้ยงเอง” คู่เจรจาบอกผมโดยที่สายตายังคงดูเมนูอยู่

“เป็นคนตรงเวลาดีนะ น่าทำธุรกิจด้วยจริงๆ” เล่มเมนูที่พี่มาร์คถือถูกวางลงกับโต๊ะ แล้วเริ่มเปิดบทสนทนา ก่อนที่บริกรจะมารับออเดอร์อาหารมื้อนี้ และหลังจากสั่งอาหารไปเสร็จ

“พี่จะไม่อ้อมค้อมนะ ผู้หญิงของน้อง ติดเงินค่าผงขาวพี่อยู่หกหมื่น” ผมจิบน้ำเปล่าที่เทในแก้วไวน์ช้าๆ

“ผู้หญิงคนนั้นก็มีหนี้กับผมเหมือนกัน เค้ายัดเยียดให้ผมเป็นผัว” พี่มาร์คหัวเราะเบาๆ แต่แน่นด้วยความสะใจในเนื้อเสียงที่หัวเราะออกมา

“น้องคงเป็นผู้ชายที่แก้วบอกว่า จะเอามาใช้หนี้ให้ซินะ” ผมคลี่ยิ้มออกบางๆ เหมือนต่อเรื่องได้เรียบร้อย

“ยาสลบที่พี่ใช้ ซื้อจากเสี่ยเจี๊ยบใช่ไหมครับ” พี่มาร์คดูสงสัยทันทีว่าผมรู้จักได้ไง

“เด็กอย่างน้อง รู้จักคนแบบนั้นได้ไง” ทีนี้ผมยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิมบ้าง

“แชมป์มวยที่ต่อยคนล้มโหลเดียวได้ในคืนเดียว พี่คิดว่าเสี่ยจะรักผมไหมละครับ” ผมจิบน้ำต่อ พี่มาร์คพยักหน้าถึงบางอ้อ ก่อนจะหยิบอะไรในกระเป๋าออกมา

“งั้น พี่มีอะไรจะเล่านะ วันนั้น น้องโดนยาสลบไปเสร็จ แล้วตื่นที่โรงแรมใช่มะ คนที่หิ้วน้องไปถึงที่ ก็คนของพี่นี่แหละ แต่เหี้ยมากคือ...มันเสือกมีเงินใช้หนี้น้อยกว่าค่าแรงที่หิ้วน้องไปโรงแรมนี่ซิ เจรจากันอยู่นาน มันก็ขอเวลาอีกสองสามวัน จะหาเงินมาใช้หนี้เพิ่มให้” พี่มาร์คมองผมอย่างสนใจ

“ผมถามไรอย่างซิพี่” พี่มาร์คพยักหน้าอนุญาต

“แก้วโดนพี่ซ้อมที่จามจุรีเปล่าครับ” พี่มาร์คพยักหน้าให้เป็นคำตอบ

“ก็แค่ทวงเงินนิดหน่อย เบี้ยวเงินก็ต้องทวงเป็นปกติ ว่ามะ” พี่มาร์คจิบน้ำบ้าง ผมเลยเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้ามากขึ้นละ

“นี่สร้อยที่น้องซื้อให้แก้วใช่มะ” พี่มาร์คถือสร้อยเพชรที่ผมซื้อให้แก้ววันแรกให้ผมดู ผมไม่ค่อยตกใจอะไรนัก

“ของใช้หนี้ซินะครับ” พี่มาร์คพยักหน้า

“แต่มันก็ไม่พอหรอก เหลือตั้งสี่หมื่นกว่า” ผมนึกออกละว่าจะดีลนี้ยังไง

“ผมกับพี่ เรามีลูกหนี้คนเดียวกัน ผมมีข้อเสนอ” พี่มาร์คเลิกคิ้วด้วยความสนใจ

“ผมไม่ได้พิศวาสอะไรกับผู้หญิงคนนั้นสักนิด สิ่งที่ผมทำ ผมกำลังเอาคืนสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นทำกับผมไว้....พี่อยากได้เงินใช้หนี้ ผมอยากได้ชีวิตผู้หญิงคนนี้เป็นการใช้หนี้ เราสองคนต่างมีลูกหนี้คนเดียวกัน ผมอยากให้พี่ขายผงให้แก้วต่อไป เรื่องเงิน ผมจัดการให้ และ...ผมจะแถมของเด็ดให้พี่ไปปล่อยขายเล่นได้ด้วย” ผมจิบน้ำต่อ แต่พี่มาร์คยังไม่เข้าใจว่าผมจะให้อะไร

“ผมอัดวิดีโอทุกอริยาบถที่แก้วกำลังเคลิ้มยา พร้อมกับผู้ชายคนนึงที่ผมหามาเล่นเกมจ้ำจี้แบบถึงพริกถึงขิง” พี่มาร์คพยักหน้าพอจะเข้าใจ

“ของแบบนั้นไม่มีค่ากับพี่หรอก แต่เอาเถอะ ถ้าพี่ได้เงิน อย่างอื่น พี่ก็ช่วยเราได้หมด” พี่มาร์คดีดนิ้วเรียกบริกรให้มาที่โต๊ะ

“เปิด Bottega Gold ขวดนึง” เสร็จแล้วบริกรก็เดินไปเตรียมแชมเปญให้

“ขอบัญชีธนาคารพี่ด้วยครับ ละก็ ผลงานที่ผมอัดให้พี่ เอาไปขายต่อได้เท่าไหร่ ก็กำไรพี่ไปนะครับ” พี่มาร์คหยิบปากกาที่แนบในเสื้อสูทลำลองออกมาเขียนเลขบัญชีในทิชชู่ของร้านส่งให้ผม

ผมโอนเงินค่าผงที่แก้วติดให้ทั้งหมด แถมเงินอีกสามหมื่นเป็นค่าผงล่วงหน้าเวลาที่แก้วมาขอซื้อเพิ่ม แล้วแชมเปญก็มาเสริฟที่โต๊ะเรียบร้อย

“เอาจริงๆ น้องไม่ต้องทุ่มเทขนาดใช้หนี้ให้กันงี้หรอก น้องไม่ต้องรับผิดชอบยังได้เลย” พี่มาร์คเอยขณะที่ยกแก้วแชมเปญขึ้นมาดูฟองที่ลอยในแก้ว

“ผมแค่ซื้อเหยื่อที่ควรจะจบด้วยมือของผม เพราะถ้าจบที่พี่ก่อน ผมคงหมดสนุกแย่เลยครับ” ผมยกแก้วชูขึ้นก่อน

“พี่ชอบน้องวะ คุยง่าย ไม่เรื่องมากจริง” ผมกับพี่มาร์คชนแก้ว ในขณะที่อาหารเริ่มมาเสริฟเรียบร้อย

“ผมทำธุรกิจไม่เป็นครับ ผมแค่มีเป้าหมายตรงกับพี่เท่านั้นเอง” พี่มาร์คหัวเราะอย่างพอใจ

“เข้าใจพูดนะเนี่ย ทานเลยนะครับ มื้อนี้ เลี้ยง” รอยยิ้มของพี่มาร์คกว้างอย่างพอใจ พร้อมกับเริ่มจับมีดหั่นสเต็กที่อยู่ตรงหน้า

ผมได้พันธมิตรเพิ่มเรียบร้อย อะไรๆ ก็ง่ายขึ้นทันที

………………..

เรื่องง่ายที่สุดอีกเรื่องที่แก้วทำให้แผนการแก้แค้นผมสะดวกขึ้นมีสองอย่าง อย่างแรก เธอเป็นผู้หญิงที่ ผู้ชายหน้าตาพอใช้หน่อย แต่เอาใจเป็น มีเงินจ่าย เธอก็พอจะเริ่มเซย์เยสแล้ว การส่งพอสไปเข้าจีบ เลยเป็นเรื่องที่ง่ายมาก ผมแอบดูอยู่ยังสะใจที่มันเข้าล็อคได้ดีขนาดนี้

อย่างที่สองคือเธอเกลียดเกย์ ชายรักชาย นี่แหละ ที่ทำให้ผมคิดออกเลยว่า แค่แจกจ่ายคลิปแก้วเสพยากับเล่นหนังสดโชว์กับพอส แล้วแจกจ่ายไป อาจไม่พอกับความหนาของหนังหน้าเธอ เรื่องที่ผมคิดออกทันทีเมื่อรู้ว่าแก้วไม่ชอบชายรักชายคือ

“ทำให้ชู้ของเธอ เป็นคนเดียวกับเมียผมซะ”

ถึงผมจะเคยบอกพอสว่า “จะเอาเวลาผมอยาก” แต่สุดท้าย ผมก็ไม่เคยอยากอะไรกับพอสสักอย่าง แต่เพื่อให้เกมนี้สำเร็จ ผมต้องทำให้ได้

“พอส...พี่อยากอัดคลิปแก” พอสที่กำลังนั่งเล่นเกมมือถือมองหน้าผมด้วยความสงสัย

“หมายถึง พี่เอาผม แล้วถ่ายคลิป” ผมพยักหน้าตาที่พอสหมายถึง

“ไม่ทำไรมาก แค่อยากได้ไปเปิดให้หญิงชั่วนั่นดู คลิปที่เอาแก ไม่มีออกอากาศแน่นอน ใช้งานเสร็จ ลบทิ้งไปได้เลย” พอสปิดจอมือถือแล้ววางลง แล้วเดินมานั่งข้างๆ ผมที่อยู่ปลายเตียง

“เริ่มเลยพี่” นั่นละปัญหา ผมทิ้งตัวลงนอนที่เตียงเต็มแรงแบบเบื่อๆ

“ปัญหาคือ ปล้ำผู้ชายไม่เป็นนี่ซิ” พอสเริ่มคร่อมตัวผม

“แล้วพี่บอกว่าจะมีผมไว้เอาเวลาอยาก ตกลงยังไงละครับพี่” ผมมองพอสที่ทำหน้ากวนตีนแล้วอยากถีบมาก

“ก็แค่พูดตามอารมณ์” ผมตอบปัดๆ แต่พอสหัวเราะ

“แฟนพี่เป็นผู้หญิงใช่มะละ” ผมนิ่งๆ ไม่ตอบ

“ผู้ชายวะ รักแรกด้วย คนเดียวที่รักด้วย” พอสค่อยๆ เลื่อนหน้ากระซิบข้างหูผมว่า

“พี่หลับตา แล้วคิดถึงแฟนพี่ไว้นะครับ ที่เหลือผมจัดการเอง” พอสลุกขึ้น เอากล้องมาตั้งในตำแหน่งที่ถ่ายบนเตียงชัดๆ ก่อนจะตั้งให้เริ่มอัด

ผมยังคงนอนอยู่บนเตียง แต่เริ่มหลังตาลง ไม่ได้คิดถึงแทน ผมรู้สึกแค่เสื้อผ้าตัวเองกำลังถูกถอดทีละชิ้น ผมสัมผัสได้ว่า ลิ้นกับริมฝีปากของพอส กำลังไล่ตามตัวผมไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ใบหู ซอกคอ คาง หน้าอก ท้อง ฯลฯ ถูกริมฝีปากกับลิ้นของพอสลากจนผมรู้สึกมีอารมณ์ร่วมขึ้นมาบ้าง...ถ้าสมมุติว่าพอสเป็นผู้หญิงประเภทหาง่าย กินง่าย ฝีมือพอสในการเล่นกับน้องชายผม จัดว่าเยี่ยมมาก แต่ไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีที่สุด เท่ากับคนๆ นึง...

“พี่ครับ ผมพร้อมแล้วนะ” ผมลืมตาขึ้น พอสกำลังคร่อมอยู่บนร่างผม ก่อนจะถอยลงไปสวมเสื้อผ้าให้น้องชายผม แล้วทาหล่อลื่นเรียบร้อย ผมรู้สึกแน่น...แบบ ถ้ำของพอสบีบผมจนหน้าผมเหย่เก พอพอสขยับตัว ตั้งแต่ช้าๆ จนเร่งความเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ ผมหลับตา ปล่อยให้มันเกิดขึ้นไป

“พี่ครับ ขอช็อตเด็ดใช้งาน” พอสดึงผมขึ้นมานั่งในขณะที่เราทั้งคู่ยังตัวต่อกันอยู่เป็นตัววี แล้วหมุมตัวกลับทิศ พอสทิ้งตัวลงนอนราบ ในขณะที่ผมจับขาทั้งสองข้าง เปลี่ยนท่าเป็นท่ามาตราฐานที่ผมอยู่บน พอสอยู่ล่าง แต่...

“พี่ครับ อีกนิดเดียว ขอให้พี่ทำผมแรงๆ” ผมทำไม่ค่อยลง อารมณ์ทางเพศที่ผมมีตอนนี้ เหมือนเป็นไปตามสัญชาติญาณ แต่พอผมคิดถึงสิ่งที่ผมต้องทำ...

“โอ้ย โอ้ย โอ้ย ฮือ โอ้ย ผม...ผม...” พอสร้องอย่างขาดใจในขณะที่ผมถล่มสุดแรงตามที่ขอ ผมตกนรกไปแล้วนี่ เรื่องเลวๆ ที่ต้องทำให้จบ ผมก็จะทำให้จบเช่นกัน

ไม่ถึงสองนาทีหลังจากที่ผมรัวสุดแรง ผมถอนน้องชายผมออกอย่างรวดเร็ว ตามด้วยฉีกเสื้อที่คลุมน้องผมไว้ออก ก่อนจะปล่อยทุกอย่างที่อั้นไว้มานานลงบนร่างของพอส เหนื่อย หมดแรง

“สุดยอดมากพี่” ผมลุกขึ้นเข้าไปในห้องน้ำ โดยไม่สนใจอะไรกับสิ่งที่พึ่งผ่านไป ผมอาบน้ำด้วยความรู้สึก ตัวเองมีคราบสกปรกบางอย่างที่อยากขัดให้ออกไป ทุกอย่างมันจุกอกตัวเองไปหมด ผมอยากเลิกทำทุกอย่างตามแผน แล้วกลับไปบ้านเอาปืนมาลั่นให้เลือดสาดตายคาที่มันซะเดี๋ยวนี้ด้วยซ้ำ

ผมได้ยินเสียงเคาะประตูห้องน้ำ ก่อนที่ผมจะเดินไปเปิด...พอสเบียดตัวเข้ามาพร้อมผ้าเช็ดตัว ก่อนจะยิ้มให้ผม แล้วเปิดผักบัวล้างตัวให้ผม

“พี่ไม่เต็มใจเลยสักนิด” ผมไม่ตอบอะไร นอกจากยืนนิ่งๆ ให้พอสล้างตัวไป

“ผมนอนกับแขกมาเยอะ บางคนก็ทำเก่ง บางคนก็ไม่ได้เรื่อง บางคนก็เอาผมขึ้นครู พี่เป็นคนแรกที่ ทำเสร็จ แต่ไม่เต็มใจ” ผมรู้สึกว่าพอสกำลัง...เสือก...อะไร...วะ

“ผมจะช่วยพี่เต็มที่นะครับ ผมเข้าใจแล้วว่าพี่รักแฟนพี่แค่ไหน” ผมไม่ตอบอะไร ปล่อยให้พอสล้างตัวผมจนสะอาดเรียบร้อย แล้วคู่นอนที่พึ่งผ่านมาเมื่อครู่ เอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผมให้สะอาด

“ผมจะอาบน้ำต่อนะครับ” ผมเดินออกจากห้องน้ำตามที่พอสขอ

ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ สวมกางเกงในกับกางเกงนักเรียน แล้วจุดบุหรี่ ดูเตียงเปล่าที่ยับยู่ยี่ด้วยฝีมือผมเมื่อครู่นี้ ผมคิด...แบบไม่มีทิศทาง แต่ที่ผมคิดออกอย่างเดียวคือ อย่างน้อย ผมได้คำตอบให้ตัวเองแล้วว่า ผมไม่ได้เป็นเกย์ ไม่ได้ชอบผู้ชาย

แต่ผมรัก...แทน...มนุษย์โลกคนเดียวที่ผมจะมีความรู้สึกรัก...แบบชีวิตคู่

**********

บทที่ 49 จะเป็นตอนที่ บิ๊ก ตั้ม โจ และแชมป์ จะกลับมารักกันแล้ว และเหล่าเพื่อนๆ คือคนสำคัญสร้างโอกาสให้แทนได้กลับมาเจอกับบิ๊กอีกครั้งหนึ่ง

บทที่ 49 เจอกันวันอังคารบ่ายๆ (หรือถ้าผมงานยุ่งมาก อาจหลุดไปวันพุธบ่ายแทนนะครับ+จะแจ้งอีกครั้ง ถ้าต้องเลื่อนวันลง)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 07-06-2015 17:09:30
กล้ำกลืนฝืนทนไปก่อนนะบิ๊ก อดเปรี้ยวไว้กินหวาน
รอตอนต่อไปเนาะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 07-06-2015 17:18:12
:a1: ให้คิดเสียว่าที่ตัวเองนอนกับพอสไปนั้นเป็นเพียงแค่ความฝันก็ได้ค่ะบิ๊ก~ เอาใจช่วยให้ง้อแทนได้สำเร็จไวๆ น้าา :L2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 07-06-2015 17:37:19
คุณ zipboy เขียนตอนนี้ได้ดีมากค่ะ   ชอบตอนที่บรรยายช่วงบิ๊ก-พอส  คือบิ๊กมีมิติ  การปลดปล่อยความต้องการที่ไม่เต็มใจ  เหมือนสุดก็ไม่ถึงที่สุด  ความรู้สึกของบิ๊กที่เหมือนกับว่าตัวเองสกปรก  แล้วมาจบที่บิ๊กเข้าใจเพศสภาพของตัวเอง  ตอนเดียวตอบโจทย์ได้หมดเลย  รู้สึกได้ว่าบิ๊กรักแทนมากขนาดไหน  เราว่าล้มข้อกังขาที่บิ๊กนอนกับคนอื่นได้เลยนะ   ยิ่งตอนที่บิ๊กอัดสามกับพอส-แก้วนี่ทำให้เห็นเลยว่าบิ๊กขับเคลื่อนการกระทำด้วยความฮึกเหิมสะใจที่ได้แก้แค้นแก้วล้วนๆ

เซอร์ไฟรส์  -  เซอร์ไพรส์ นะคะ 

ป.ล  จุดหนึ่งที่ติดใจก็คือแก้วไปติดเฮโรอินได้ยังไง เพราะว่านี่คือของที่หนักมากๆ  ตอนแรกนึกว่าแค่ยาไอซ์  หรือยาเสพติดที่แพร่หลายในหมู่วัยรุ่นมากกว่า  เข้าใจว่าฤทธิ์ของเฮโรอินมันแรงกว่าเยอะ   แถบยุโรปนี่จะเจอประเภทโคเคนเยอะกว่า   เฮโรอินที่มีในพื้นที่ส่วนใหญ่จะโดนตัดผสมเยอะมากๆเพราะว่ามาไกล
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 07-06-2015 18:57:50
 :mew1:  :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 07-06-2015 19:19:32
เป็นนิยายที่มีหลายมิติมากครับ
รู้สึกว่ามันพรีเมี่ยมดี
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 07-06-2015 19:41:33
รักมาก.....ก็แบบนี้แหละแค่ได้เห็นเขามีความสุขก็ดีใจแล้ว....
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ไม่เคย ที่ 07-06-2015 20:01:00
บิ๊กกน่าสงสารรรคืนดีกับแทนให้ได้นะะ :hao5: :hao5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 07-06-2015 22:44:06
บิ๊กสู้ๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 08-06-2015 01:09:02
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 08-06-2015 03:08:43
บทที่ 49 จะเสร็จแล้วนะครับ จะปั่นบทที่ 50 ทิ้งไว้ให้ เพราะตอนนี้คิดออกว่าจะเขียนยังไง

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 08-06-2015 03:13:08
ป.ล  จุดหนึ่งที่ติดใจก็คือแก้วไปติดเฮโรอินได้ยังไง เพราะว่านี่คือของที่หนักมากๆ  ตอนแรกนึกว่าแค่ยาไอซ์  หรือยาเสพติดที่แพร่หลายในหมู่วัยรุ่นมากกว่า  เข้าใจว่าฤทธิ์ของเฮโรอินมันแรงกว่าเยอะ   แถบยุโรปนี่จะเจอประเภทโคเคนเยอะกว่า   เฮโรอินที่มีในพื้นที่ส่วนใหญ่จะโดนตัดผสมเยอะมากๆเพราะว่ามาไกล

ผมเลือกผงขาวเพราะความหนักของมันนี่ละครับ จริงๆ ถ้าผมมีเวลามากกว่านี้อีกนิด ผมอยากปูพื้นตัวละครแก้วให้กว้างกว่านี้ตามที่ผมเขียนโครงไว้ในสมุด แต่พอเอามาเขียนจริง ผมพบว่ามันยึดมากเกินไปที่จะอ่าน เลยตัดทิ้งไปครับ

แต่ผมเริ่มเห็นด้วยที่จะเปลี่ยนเป็นไอซ์ ตามเหตุผลที่บอกนี่แหละครับ ยอมรับว่าผมตัดสินใจอยู่นานว่าจะใส่รายละเอียดจุดนี้เป็นตัวไหน แบบไหน

เอาเป็นว่า ช่วงปิดเรื่องนี้+เขียนตอนพิเศษให้ ในบทที่เขียนไปแล้ว ถ้าผมจะปรับจุดไหน ผมจะแจ้งให้นะครับ ทุกบทที่ผมเขียน ผมอยากทำออกมาแล้ว จบในตัวมันโดยไม่ต้องแก้อะไรอีก ผมกลัวตัวเองอ่านซ้ำแล้วรื้อจนเละ หรือรื้อแล้วไปกันใหญ่นั่นละครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามสม่ำเสมอมาโดยตลอดด้วยนะครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 08-06-2015 04:05:58
@ คุณzipboy

ที่ติดใจก็แค่เพราะว่าเฮโรอินนี่เป็นของที่เรียกว่า*หนัก*  คือถ้าหากว่าไม่เก่งจริง  ไม่มีเส้นสายจริงๆจะหาไม่ค่อยได้โดยเฉพาะที่เกรดดีๆแบบไม่ตัดจนมากเกินไป  เราไม่ทราบว่าเมืองไทยเป็นอย่างไรเพราะว่าไม่ได้อยู่มาจะยี่สิบปีแล้ว   ตัวเองก็ไม่เคยลองแต่ก็เคยดูแลเด็กที่มีอาการจากการเสพยาเสพติดมาบ้างนิดหน่อย

ตัวยาไอซ์นับว่าแพร่หลายในหมู่วัยรุ่นวัยเรียน(ที่นี่)มากกว่า  เสพง่ายกว่าแบบเฮโรอิน  ไอซ์เป็นยาตัวที่กระตุ้นมากกว่าทำให้เซื่องซึมแบบเฮโรอิน  แต่มีฤทธิหลอนคล้ายกัน

อันนี้ก็แล้วแต่คุณคนเขียนนะคะ เราไม่ได้ติดใจว่าคุณให้แก้วใช้ยาอะไรเพราะอะไร แต่เราไม่ถนัดเรื่องวัยรุ่นเมืองไทยก็เลยเทียบเอาจากที่ๆเราอยู่    เราจะรอคุณรวมเล่มนะคะ

ข้อมูลที่เราเอามาก็จากพวกนี้ค่ะ -
http://www.drugabuse.gov/publications/drugfacts/high-school-youth-trends
http://eschooltoday.com/drug-abuse-and-teens/types-and-effects-of-drugs.html
http://www.narconon.org/drug-abuse/effects-of-ice.html
http://teens.drugabuse.gov/drug-facts/methamphetamine-meth
http://teens.drugabuse.gov/drug-facts/heroin
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 08-06-2015 05:26:32
สรุปว่าบิ๊กมีอะไรกับพอสแค่สองครั้ง คือตอนอัดคลิปกับตอนปิดบัญชีที่พอสกำลังเอานางแก้วอยู่เท่านั้นใช่มั้ย

เรียกว่าเป็นการมีอะไรกันเพื่อแก้แค้นเท่านั้น ไม่ได้ทำลงไปเพราะความใคร่หรือต้องการระบายอารมณ์เลย

ถ้าแบบนั้นก็นับว่าบิ๊กยังไม่ได้นอกกายนอกใจแทนแบบเต็มร้อยซะทีเดียว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 08-06-2015 09:28:27
ขอขคุณครับ เห็นใจบิ๊กสุดๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 08-06-2015 10:09:01
ไม่รู้นะ คือเราแยกกันนะระหว่างเรื่องเอาคืนกับเรื่องคนรัก เพราะยังไงถ้าถามถึง
สิ่งที่บิ๊กทำในหน้าที่ของคนรักเราว่ามันแย่และแย่มากๆๆๆๆๆเลยด้วย ให้ตายยังไงก็ยังอยากเห็น
บิ๊กได้รับกรรมที่ทำผิดในหน้าที่ของคนรักอยู่ดี นอกกายก็คือนอกกาย แล้วยังทำเพราะเต็มใจมีสติ
ผ่านการวางแผนมาแล้ว คงจะยากหากจะให้เรามานั่งฟินจิกหมอนเวลาที่บิ๊กได้คืรดีกับแทนแน่ๆ
สู้ให้แทนเจอคนใหม่ที่ดีๆอาจจะยอมเป็นเพื่อนกับบิ๊กก็โอเคแล้วนะ
ส่วนบิ๊กก็แค่คืนดีกับเพื่อนๆ คือถ้าตั้มและแทนยกโทษให้นี่เราว่าก็คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับบิ๊กแล้วนะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 08-06-2015 23:03:44
ไม่รู้นะ คือเราแยกกันนะระหว่างเรื่องเอาคืนกับเรื่องคนรัก เพราะยังไงถ้าถามถึง
สิ่งที่บิ๊กทำในหน้าที่ของคนรักเราว่ามันแย่และแย่มากๆๆๆๆๆเลยด้วย ให้ตายยังไงก็ยังอยากเห็น
บิ๊กได้รับกรรมที่ทำผิดในหน้าที่ของคนรักอยู่ดี นอกกายก็คือนอกกาย แล้วยังทำเพราะเต็มใจมีสติ
ผ่านการวางแผนมาแล้ว คงจะยากหากจะให้เรามานั่งฟินจิกหมอนเวลาที่บิ๊กได้คืรดีกับแทนแน่ๆ
สู้ให้แทนเจอคนใหม่ที่ดีๆอาจจะยอมเป็นเพื่อนกับบิ๊กก็โอเคแล้วนะ
ส่วนบิ๊กก็แค่คืนดีกับเพื่อนๆ คือถ้าตั้มและแทนยกโทษให้นี่เราว่าก็คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับบิ๊กแล้วนะ

ในเรื่องที่ผมเขียนไว้ แทนก็ไม่รู้เรื่องพอสนะครับ

แต่กว่าจะกลับมารักกัน แทนก็ใจแข็งเอาเรื่องเลยแหละครับ^^""
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 09-06-2015 03:27:08
รออ่านต่อ..
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 09-06-2015 13:40:29
โอยยย  ห่างไปช่วงหนึ่ง  มาตามอีกที  กลายเป็นนิยายเครียดไปแล้ว
เอาตรง ๆ คือ โครตสะใจมากที่บิ๊กทำกับแก้ว  ไม่เห็นใจสักนิดเลย
แต่สงสารแทนมาก ๆ  ๆ ๆ ๆ สงสารความรู้สึกของบิ๊กกับแทนด้วย
รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 48 (หน้าที่ 24 : Update 07/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 09-06-2015 14:04:24
พึ่งฟื้นจากงานมา...เดี๋ยวบ่ายสามมาลงให้นะครับ^^""
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 09-06-2015 15:57:26
บทที่ 49 มาแล้วครับ การกลับมาของเพื่อนๆ และทุกความสัมพันธ์ กำลังจะเริ่มต้นขึ้น และบทที่ 50 จะเป็นเรื่องของบิ๊กกับแทนละครับ

มาชมกันต่อเลยครับ

*********

Chapter 49

เกือบสัปดาห์แล้ว ที่ผมปิดบัญชีแค้นด้วยมือของผมเอง สิ่งเดียวที่ผมไม่ได้รับมือเลยสักนิดหลังจบเรื่องนี้...มันคือชีวิตจริงที่เกิดขึ้นกับผมตอนนี้ ผมกลับไปอยู่ในสภาพเดียวกับตอนประถม อยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อน ไม่มีจุดหมาย แต่ที่หนักกว่านั้นคือ ความจริงที่เกิดขึ้นอีกเรื่องกับผมตอนนี้

“การแก้แค้น ไม่ได้ทำให้ผมได้แทนคืนมา”

ใช่แล้ว...ผมไม่ได้แทนคืนมา ไม่ใกล้เคียงอะไรที่จะทำให้ความรักของผมกลับมาด้วยซ้ำ ผมคิดไม่ออกว่าจะเดินไปบอกกับแทนยังไง ไม่รู้ว่าแทนอยากมองหน้าผมหรือเปล่าด้วยซ้ำ ผมเหมือนคนที่ตายทั้งเป็น ไม่มีน้ำตา ไม่มีความโศกเศร้า มีแต่เสียงที่ตอกย้ำผมตลอดเวลาในหัวว่า “การแก้แค้น...ไม่ได้...ทำให้ผม...ได้.... แทน...”

“ก็อกๆๆ” เสียงเคาะประตูปลุกให้ผมหลุดจากอารมณ์คนตายที่ผมกำลังคิดวนเวียนอยู่

“ผมไม่หิว ไม่ต้องเรียกผมกินข้าว” ผมตะโกนกลับไปโดยไม่สนใจจะเดินไปเปิดประตูด้วยซ้ำ แต่ไม่ถึงห้านาทีต่อมา ประตูห้องผมถูกเปิดออก โดยมีป้าน้อยเป็นคนไขประตูห้องให้ ผมแทบตกใจกับคนที่อยู่หน้าห้อง

“ขอบคุณครับคุณป้า...พวกมึงรอกูข้างล่างนะ” ไอ้ตั้ม...โจ...แชมป์ มันมากันครบเลย

ไอ้ตั้มเดินเข้ามาในห้องผม ผมทิ้งตัวนอนลงเตียง นอนตะแคงหันหลังให้มัน ในขณะที่ตั้มทิ้งตัวนั่งเก้าอี้แบบ Beanbag ที่ผมวางไว้ในห้อง

“กูรู้เรื่องทั้งหมดแล้วนะ และกูไปเห็นสิ่งที่มึงทำทั้งหมดกับตาตัวเองแล้ว แก้วเค้าจำกูไม่ได้เลย แต่พอกูบอกว่ากูเป็นใคร เค้าตกใจเหมือนคนเห็นผี เอาแต่ขอโทษ กับเล่าทุกอย่างตรงกับคลิปเสียงที่มึงอัดส่งให้ไอ้โจไอ้แชมป์ไป” ผมก็แค่ฟัง ไม่ตอบอะไร

“กูขอโทษ...” เสียงดังฟังชัดจากปากตั้ม แต่ผมไม่สนใจจะตอบอะไร

“กูมันโง่...ที่ไม่เชื่อใจเพื่อนอย่างมึง” ผมไม่สนใจฟังอะไรกับสิ่งที่ตั้ม

ผมปล่อยเวลาผ่านไป โดยที่ผมยังนอนตะแคงหันหลังให้ตั้ม ไม่สนใจอะไร จนผมได้ยินเสียงตั้มมันร้องไห้อยู่คนเดียว ผมลุกขึ้นหันกลับไปมองมันที่นั่งเอามือประสานใบหน้าร้องไห้อยู่คนเดียว ผมลุกขึ้นไปนั่งเก้าอี้ Beanbag อีกตัวที่วางข้างๆ ตัวที่ตั้มนั่งอยู่

“กูอยากบอกแค่นี้ กูละอายที่จะเป็นเพื่อนกับมึงต่อด้วยซ้ำ กูผลักมึงลงนรกด้วยมือกูเอง ที่กูอยากบอก ก็แค่นี้แหละ” ตั้มลุกขึ้นยืน ผมรีบลุกขึ้นกอดมันไว้แน่นๆ

“มึงจำตอน ป. 5 ที่มึงชวนกูทำรายงานกลุ่มวิชาสังคมได้เปล่า มึงเป็นคนแรกที่ชวนกูทำงานกลุ่ม โดยที่กูไม่ต้องทำงานรวมกับพวกไม่มีใครอยากจับกลุ่มในห้อง มึงจำตอน ม.1 ได้เปล่า ที่มึงบอกว่ากูร้องเพลงเพราะดี มาเป็นนักร้องนำวงกุมารทองของมึง และมึงจำได้ไหม ตอนที่มึงให้กูปีนหนีรั้วโรงเรียน แล้วมึงบอกให้กูไปเลย ส่วนมึงปีนมาไม่ทัน วันต่อมา มึงโดนทำโทษคนเดียว โดยไม่บอกว่ากู ไอ้โจ ไอ้แชมป์ หนีด้วย มึงเป็นเพื่อนรักกูนะเว้ย” ผมกอดตั้มที่กำลังร้องไห้ไว้แน่นๆ

“มึง ไอ้โจ ไอ้แชมป์ พวกมึงเป็นเพื่อนที่กูคิดถึงในชีวิตเสมอ พวกมึงทุกคน ทำให้กูไม่เหงา ทำให้กูมีสีสัน มีความสุข ทำไม..กูจะต้องเกลียดมึงด้วย” ตั้มกอดผมแน่นๆ

“กูทำร้ายเพื่อน กูมันเลววะ” ตั้มร้องไห้หนักมากแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

“แค่มึงรู้ความจริงว่ากูไม่ได้เลวอย่างที่มึงเห็น กูก็ดีใจแล้ว อย่าร้องไห้ซิวะ ลูกผู้ชายไม่ร้องไห้นะเว้ย” ผมดึงตั้มออกมาดู ว่าร้องไห้หนักแค่ไหน แต่เอาเข้าจริง ผมเองก็...

“มึงก็ร้องไห้เถอะ มาว่ากูร้อง ทำไมมึงน้ำตาไหลวะ” เวรละ ผมเข้าโหมดซึ้งจนลืมตัว

“กูก็ซึ้งเป็นนะเว้ย เชี่ย!!!” ผมตบหัวไอ้ตั้มเบาๆ ก่อนที่ตั้มจะตบคืน

“กูขอโทษ” ตั้มขอโทษผมด้วยน้ำเสียงที่ผมคุ้นเคย

“กูก็ขอโทษเหมือนกัน” ผมดึงตั้มมากอด เราทั้งคู่ตบหลังกันเบาๆ

“เอ้ย....ในห้องอะ จูบปากกันถึงไหนแล้ว เปิดให้กูเข้าไปด้วยเว้ย” เสียงไอ้โจดังผ่านประตูห้องผม ผมกับตั้มเดินไปเปิดประตูให้โจกับแชมป์เข้ามา

“ดีกันแล้วใช่มะ” คำถามแชมป์ ผมกับตั้มตอบด้วยการพยักหน้าพร้อมกัน

“แมร่ง ซึ้งกันหนักวะ ร้องไห้ตาแดงทั้งคู่เลย กูน่าหาตุ๊กตาทองมาแจกมึงสองตัว ซึ้งวะ” ผมกับตั้มรัวมือตบหัวไอ้โจอย่างรวดเร็ว
 
“เชี่ยพวกมึงสองตัวแมร่ง เจ็บ เอ้ย!!!” เสียงโวยายไอ้โจ เปลี่ยนจากการตบเป็นกอดเป็นวงของพวกเราทั้งหมด

“กูรอวันนี้มานานแล้ว วันที่พวกเราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม” พวกเราทั้งหมดโดดกันเบาๆ โดยมีโจเป็นคนพูดความรู้สึกนี้ออกมา

“สัญญานะเว้ย อย่างี่เง่าไร้สาระกันแบบนี้อีก” แชมป์เสริมขึ้นมา ผม ตั้ม โจ พยักหน้าให้สัญญากัน

ผมได้เพื่อนๆ ผมกลับคืนมาแล้ว ขอบใจที่พวกมึงกลับมานะ

………………..

ตรงหน้าผมตอนนี้ คือการฉลองให้กับการกลับมาพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง โดยมีตั้มเป็นเจ้ามือเลี้ยง ส่วนสถานที่นั้น...สนามหญ้าบ้านผมนี่แหละ เตาบาร์บิคิว สารพัดอาหารทะเล ไส้กรอก เนื้อ ไก่ หมู และข้าวโพด พริกหวาน จัดเตรียมรอย่างลงเตา และขาดไม่ได้กับ

“ชนๆๆๆๆ” เสียงขวดเบียร์ที่ดังต่อเนื่องจากพวกเราสี่คนชูขึ้นฟ้า ก่อนจะดื่มอึกใหญ่ เป็นสัญญาณของการเฉลิมฉลองให้กับมิตรภาพที่กลับมารวมตัวกัน

“ก่อนอื่น เรื่องแรกที่กูอยากสัมภาษณ์คุณชายบิ๊ก คือ...ติวเตอร์มึงเนี่ย ตกลง” ผมพยักหน้าทันทีแบบไม่ต้องให้ตอบต่อ เสียงโห่เบาๆ จากโจและตั้ม เป็นการรับทราบคำตอบผม

“แต่ตอนนี้กูโสดแล้ว มันเป็นแค่อดีตแล้ววะ” ผมกระดกเบียร์เข้าปาก ก่อนจะเดินไปที่จานรวมอาหารที่ป้าน้อยกำลังปิ้งให้อยู่

“ทำไมมึงไม่บอกกูวะ พวกกูไม่ล้อมึงนะเว้ย เออ ยอมรับ มันมีอึ้งๆ นิดหน่อย แต่ถ้ามึงรักของมึง พวกกูก็ไม่ว่าอะไรนะเว้ย” ตั้มพูดกับผมในขณะที่เดินมาข้างๆ เพื่อตักอาหารเช่นกัน

“กูไม่ได้เป็นเกย์ แต่กูรักเค้ามากวะ กูเลยไม่รู้จะบอกพวกมึงไงดี” ผมวางขวดเบียร์แล้วเลือกสิ่งที่ผมอยากทาน

“กูก็เข้าใจ เป็นกูก็คงเหมือนไอ้ตั้ม มีอึ้งก่อนนั่นแหละ” โจเดินมาข้างๆ ก่อนจะกระดกเบียร์ต่อเล็กน้อย

“แล้วมึงรู้เรื่องไอ้แชมป์ยังละ” ผมถามโจกับตั้มบ้าง ทั้งคู่พยักหน้าพร้อมกัน ผมหันไปมองที่แชมป์ แขมป์มันเขินจนหน้าแดง แยกไม่ออกว่าเพราะเบียร์หรือเพราะเขินกันแน่

“ก็ ไม่มีอะไรมาก ไอ้โจมันเจอตอนไบร์ทจุ๊บปากเรากลางพารากอนนั่นแหละ ก็เลย” แชมป์ดูจะเขินที่จะเล่าว่าทำไมเพื่อนถึงรู้กัน
 
“ก็เลยรู้ว่าเพื่อนกูเสียเอกราชไปคน ได้เอกราชไปคนแล้วไง” ผมควรตลกกับโจ แต่...ผมกลับไม่ค่อยตลก ได้แต่ยิ้มๆ ก่อนจะถือจานอาหารเดินไปนั่งกินที่โต๊ะกลางคนเดียว

“มึง...กูขอโทษ ที่ทำให้มึงกับแฟนมึง” ตั้มตามมานั่งข้างๆ ผม แต่ผมยกมือเบรคสิ่งที่ตั้มกำลังจะพูดต่อ

“มึงไม่ผิดหรอก ผิดที่กูเอง กูแค่ต้องการเวลาทำใจนิดหน่อยวะ” ผมกระดกเบียร์ต่อ อารมณ์จะปาร์ตี้ต่อผมหายไปดื้อๆ ซะงั้น

“ไม่เอาน่ามึง มึงไม่เคยยอมแพ้แบบนี้นะเว้ย ฉลองก่อน อารมณ์ดีแล้วมึงจะคิดออก ลุยได้เอง” ผมไม่อยากให้เสียบรรยากาศ จึงได้แต่ยิ้มแล้วชนขวดกับตั้ม ตามด้วยกินอาหารในจานที่ผมตักมา

กีตาร์โปร่งที่ตั้มกำลังเล่น โดยมีผมร้องเพลงสลับกับโจ แชมป์ดีดนิ้วให้จังหวะ สลับกับมาร้องบ้าง ทำให้บรรยากาศของการรวมตัวของเพื่อน ดูคล้ายๆ กับการซ้อมวงไปในตัว เมื่อบวกกับความร้อนของเครื่องดื่มที่พวกเราดื่มกัน ทำให้บางเพลงที่เล่น ก็สนุกจนลืมเวลากันเลยทีเดียว

“พวกมึงนอนห้องกูได้นะ เดี๋ยวเอาที่นอนให้” ดูทรงแล้วแต่ละคนออกแนวเมาได้ที่กันมาก

“ไม่เป็นไร กูกลับบ้านไหว เดี๋ยวกูลากไอ้ตั้มไปด้วย” โจดูจะแข็งแรงสุด ถึงเสียงจะเริ่มเมาแล้วก็ตาม

“กูบ้านไม่ไกล กูกลับได้” ไอ้แชมป์คออ่อน แต่ก็พอประคองตัวได้ ที่หนักสุดคือ

“ตั้ม มึงนอนห้องกูได้นะ” ผมไม่คิดว่าโจจะลากมันไหว เพราะตอนนี้ตั้มคอพับไปเรียบร้อย

“กูกลับไหวอยู่...” ตั้มลุกขึ้นแล้วก็...ล้มไปเรียบร้อย

“เชี่ย กูบอกแล้วว่ามึงไม่ไหว แดกยังกับน้ำ” ผมประคองมันยืนขึ้น

“กูขอโทษ...กูทำให้มึงลำบากอีกแล้ว” ตั้มมันร้องไห้ซะงั้น ดูท่าจะไม่ไหวจริง

“ตั้ม กูพามึงกลับบ้านนะ ไม่เป็นภาระแน่นอน” ตั้มพยักหน้าให้โจประคองไหล่เดินออกไปหน้าบ้านผม ก่อนจะโบก Taxi กลับไปด้วยกัน ส่วนแชมป์ก็เรียก Taxi กลับตามไปทีหลังเช่นกัน

เพื่อนผมกลับมาหมดแล้ว แต่ทำไม...ผมไม่รู้สึกมีความสุขอะไรสักนิด ขวดเบียร์ที่เกลื่อนพื้น เตาย่างที่สงบแล้ว อาหารที่หมดไปแล้ว ทั้งหมดนี้ ควรเป็นเครื่องหมายของการฉลองที่ดีของมิตรภาพที่ผมเสียไป

ผมนึกออกอย่างเดียว...ยังไง ผมก็ต้องการ...แทน...

………………..

ปิดเทอมตุลาคมเมื่อปีที่แล้ว ผมจำได้เลยว่า ผมตื่นไปเรียนพิเศษ เพื่อหาสาวสักคน และสิ่งที่ผมได้กลับมา เปลี่ยนชีวิตผมหลายๆ อย่าง รวมถึงตอนนี้ ที่ผมเสียมันไปแล้ว ถึงตั้ม โจ แชมป์ จะชวนผมไปเที่ยว ไปเล่นร้านเฮียจิ๋ว มันทำให้ผมยิ้มได้บ้าง แต่ความเป็นจริงแล้ว ผม....

“คุณชายบิ๊กมาร้านแล้วเว้ย” เสียงทักทายแบบไม่มองว่าใครเข้าร้านของเฮียโบ้ ทำให้ผมทึ่ง เพราะสายตาเฮียกำลังอยู่กับเกมใน iPad อยู่

“เฮียมีตาที่กลางกบาลเหรอครับ ถึงรู้ว่าเป็นผม” ผมมองนาฬิกาในตู้เฮียรอบร้านแล้ว มีเรือนใหม่ เพียบเลย

“เฮียแอบชำเลืองเมื่อกี้เว้ย ว่าแต่ หายไปสองเดือนกว่าเนี่ย ได้ข่าวว่าทำเรื่องดังนะมึง” ผมส่งสายตาไม่ค่อยอยากตอบเรื่องนี้ ก่อนที่เฮียจะยิ้มๆ แล้วทำมือโอเค

“เฮีย เอาเรือนนี้ เรือนนี้ แล้วก็เรือนนี้ เพราะผมยังไม่มี” ผมจิ้มๆ ของที่ผมจะซื้อ แล้วผมไปนั่งแกว่งๆ เงียบๆ ที่เก้าอี้ประจำของร้าน

“เฮียไม่อยากตอกย้ำมึงนะ แต่มึงควรไปเคลียร์กับแฟนมึงซะ มึงก็ไม่ได้ทำเรื่องทั้งหมดนั้นนี่หว่า” ผมมองเฮียด้วยใบหน้าสงสัย

“เฮียเชื่อว่าแกไม่ได้ทำทุกเรื่องที่เค้าเล่าๆ กันมานั่นแหละ รู้มะทำไมเฮียเชื่อ” ผมยังทำหน้าสงสัยต่อไป

“ถึงมึงจะมีสารพัดอย่างที่ดูแล้วไม่น่าเชื่อ แต่เฮียเห็นอย่างนึงตลอดคือ ถ้าแกชอบ แกชอบสุดๆ ถ้าไม่เอา แกก็ไม่เอาเลย” เฮียเดินมาหาผมแล้วดึงสร้อยคอผมออกมาจากเสื้อ

“เฮียนึกว่าแกใส่สร้อยใหม่ เพราะสายไม่คุ้นเลย แต่พอชักออกมาดู เฮียยิ่งมั่นใจเลยว่า แกรักแฟนแกเต็มหัวใจสุดๆ” เฮียดูสร้อย Tag ของแทน ผมพึ่งเอาไปทำสายสร้อยใหม่มาให้ใหญ่และแน่นหนาขึ้น

“จะมีประโยชน์ไรเฮีย เค้าเกลียดผมแล้ว” ผมเก็บสร้อยลงใต้เสื้อ ในขณะที่เฮียไปเก็บนาฬิกาที่ผมซื้อลงกล่อง

“กูจะบอกอย่างนะ เวลาที่แฟนมึงเดินผ่านร้านเฮีย ต่อให้ไม่เข้ามาหาเฮีย แต่เฮียเห็นนะเว้ย ว่านาฬิกาที่แกซื้อให้ เค้าใส่อยู่ ของแบบนี้ ถ้าเกลียดกันแล้ว ไม่มาใส่ให้ตอกย้ำความทรงจำกันหรอก” เฮียก็พูดไป โกหกผมเปล่าเถอะ

“เฮียแมร่งโม้ เวอร์ละครับ” ผมส่งบัตรเครดิตให้เฮีย ในขณะที่เฮียยังคงหัวเราะขณะรูดบัตรให้ผมอยู่

“เชื่อเฮียเถอะ กลับไปง้อดีๆ อีกฝ่ายเค้าก็น่าจะรออยู่นะ” เฮียส่งสลิปให้ผมเซ็น ผมตวัดเซ็นอย่างส่งๆ ก่อนจะหิ้วถุงกับหยิบหมวกกันน็อคที่วางบนกระจกตู้เดินออกไป ผมหยุดแล้วเปิดประตูเข้าไปถามเฮียโบ้อีกรอบว่า

“เฮียคิดว่าเค้าจะรอผมเหรอ” เฮียพยักหน้าพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้ ผมยิ้มๆ พยักหน้า ก่อนจะปิดประตูร้านเฮียแล้วเดินไป

แทน...เป็นคนที่บอบบาง ผมทำให้แทนเสียใจไปแล้ว ผมจะมีหน้ากลับไปหาแทนได้ไง...

………………..

สามเดือนกว่าแล้ว....

ผมลืมเวลาไปแล้วว่ามันนานขนาดไหน จริงๆ สามเดือนไม่นานอะไรหรอก ผมอยู่คนเดียวมาจนชินแล้ว การได้อยู่กับตัวเอง มันมีเรื่องดีๆ ที่ทำให้ผมไปถึงเป้าหมายได้มากขึ้น ผมเรียนได้มากขึ้น ผมซ้อมบาสฯ อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ผมกับทีมชนะเลิศรอบชิง ได้แชมป์ระดับประเทศครั้งแรกของโรงเรียนได้ และผมได้เป็นกัปตันทีมคนต่อไปอย่างเป็นทางการ

“วันนี้ พอแค่นี้ก่อนนะครับ” ผมตะโกนเรียกน้อง ม.ต้น ที่กำลังเล่นทีมซ้อมกันอยู่ ก่อนที่น้องๆ จะมารวมกัน

“วันนี้ทุกคนทำได้ดีมาก ยังไงแล้ว เทคนิคที่พี่ๆ แนะนำกันวันนี้ อย่าลืมเอาไปใช้เวลาลงแข่งนะครับ กลับได้” น้องๆ ทุกคนช่วยกันเก็บลูกบาสฯ ก่อนที่ผมจะเดินไปหยิบกระติกนำ้แข็งที่ใส่น้ำดื่มเย็นๆ มาให้น้องๆ

“กัปตันขยันจัง” ไบรท์นี่เอง

“มันเป็นหน้าที่อะ ทุกคนเลือกให้เราเป็นกัปตันแล้วนี่” ผมเช็ดเหงื่อเล็กน้อย ก่อนจะเปิดฝากระติกส่งน้ำให้น้องๆ

“ถามไรอย่างซิ” ผมพยักหน้ารอคำถามไบรท์ ในขณะที่ยังส่งน้ำให้น้องๆ อยู่ แต่ไบรท์ไม่พูดซะที

“จะถามหรือไม่ถามเนี่ย รอตั้งนานแล้วนะ” ไบรท์เกาหัวเล็กๆ ก่อนจะเอยปากว่า

“เราคุยกับแชมป์มา คือ...บิ๊กไม่ได้ยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว” นึกว่าเรื่องอะไร ผมได้แต่ยิ้มๆ

“มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรานี่” ผมหันกลับไปเก็บกระติกน้ำแข็ง

“เราอยากให้แทนกลับไปหาบิ๊กดูนะ” ส่งกระติกน้ำแข็งให้ไบรท์ช่วยถือ

“ถือก่อน เอาไปเทน้ำแข็งกับเราที” ผมเดินนำไบรท์ไปก่อน

ผมเดินนำไบร์ทไปถึงต้มไม้ใหญ่ที่อยู่ด้านล่างของโรงยิม เทน้ำแข็งในถังใส่โคนต้มไม้ ในขณะที่ไบรท์เดินตามมาติดๆ แล้วเทตามผม

“เราว่าแทนน่าจะกลับไปหาบิ๊กนะ” ผมหยุดยืนนิ่ง ก่อนจะเดินกลับขึ้นไปโรงยิมเพื่อเอากระติกไปเก็บ

“เค้ามีความสุขดีแล้ว เราจะไปยุ่งทำไม” น้องๆ หลายคนเริ่มกลับกันแล้ว เหลือแค่บางคนที่ยังนั่งพัก ผมได้ยินเสียงฝีเท้าไบรท์วิ่งมาข้างๆ ผม

“แต่เราว่าไม่ใช่นะ” ผมหันไปยิ้มให้ไบรท์ในขณะที่คว่ำกระติกไว้ที่ชั้นวางเหมือนเดิม

“ขอบใจที่ไบรท์กับแชมป์ที่บอกเรานะ บิ๊กเค้าก็มีทางของเค้า เราก็มีทางของเรา เรื่องของเรา มันคงไม่มีทางกลับไปแล้วแหละ” หลังจากพูดกับไบรท์จบ ผมกลับไปที่กระเป๋าสะพาย ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่นาฬิกา และเช็คมือถือนิดหน่อย

“ถามจริง...ยังรักบิ๊กใช่ปะ” ผมตอบไบรท์ไปทันทีว่า

“ไม่เลย...มันเป็นแค่ความทรงจำที่ดีที่ผ่านไปแล้ว เราต้องอยู่กับปัจจุบันมากกว่า” ผมตอบตามที่สมองผมสั่ง

“โกหกไม่เนียนเหมือนเดิม นาฬิกาอะ ใส่ทำไม” ผมยังใช้นาฬิกาที่บิ๊กซื้อให้ผมอยู่

“ก็เราไม่มีนาฬิกาใส่ เดี๋ยวไปซื้อใหม่ก็ได้” ไบรท์เดินมากอดไหล่ผม

“อย่าหลอกความรู้สึกตัวเองเลย ไม่มีความสุขหรอก เราไปละ” ไบรท์เขย่าไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะไปสะพายกระเป๋าแล้วเดินไป

ที่จริงแล้ว...ผม...ผม...อย่าเลย...สิ่งที่ผ่านไปแล้ว เรียกกลับมาก็ไม่เหมือนเดิมหรอก

**********

บทที่ 50 จะได้พบบิ๊กง้อกับแทน โดยมีเพื่อนๆ ช่วยกัน แต่...มันไม่ง่ายแน่นอนครับ จะออกมาแบบไหน สำเร็จไหม มาติดตามกันต่อไปครับผม

บทที่ 50 เจอกันบ่ายวันพฤหัส (หากไม่สะดวก จะมาแจ้งเลื่อนเวลาทีหลังครับ)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ไม่เคย ที่ 09-06-2015 17:03:38
จิ้มม :z13:
บิ๊กมาง้อแทนเร็สเร้ววว
หนูแทนอย่าพึ่งตัดใจเน้อออ :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 09-06-2015 17:13:31
“ตั้ม กูพามึงกลับบ้านนะ ไม่เป็นภาระแน่นอน” ตั้มพยักหน้าให้โจประคองไหล่เดินออกไปหน้าบ้านผม ก่อนจะโบก Taxi กลับไปด้วยกัน

ไม่รู้ว่าคิดไปเองมั้ยกับประโยคนี้ 555555

รอตอนหน้าว่าจะง้อกันยังไง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 09-06-2015 17:30:33
ถ้าแทนไม่ยอมคืนดีง่ายๆ ก็ 'ตื๊อ~' เข้าไว้นะคะบิ๊ก!!! ด้านได้อายอดเข้าไว้ค่าา :laugh3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 09-06-2015 17:53:40
คือทำไมเราอ่านตอนนี้แล้วงงอ่ะครับ สรุปยัยแก้วมันเป็นบ้ารึเปล่า
เพราะจากตอนที่ก่อนที่บิ๊กจัดการ แล้วนางอยู่โรงบาลเหมือนสติแตก
แต่พอมาตอนนี้ที่ตั้มบอกไปเจอนางมาและนางก็สารภาพทุกอย่าง นั่นแสดงว่านางยังมีสติดีอยู่ถูกป่ะ
เราเลยงงว่าสรุปมันคืออะไรกันแน่อ่ะครับ อาจจะเพราะมันเป็นการเล่ากลับไปกลับมาไม่ได้เล่าเรียงลำดับกาลเวลา
เลยงงนิดๆในช่วงของเวลาว่าสรุปนี่มันอยู่ช่วงไหนกันแน่(ยกเว้นช่วงท้ายๆของตอนนี้ที่เราเข้าใจว่ามันคงเป็นปัจจุบันแล้ว)
แล้วสรุปจุดจบจริงๆของยัยแก้วคืออะไรครับเพราะตอนที่สรุปบิ๊กจัดการมันสำเร็จจบเหมือนมันบ้า
แต่พอมาอ่านตอนนี้แล้วมันไม่ใช่ เราก็เลยงงๆอ่ะครับ แล้วสรุปตั้มไปเจอนางที่ไหนกันแน่อ่ะครับ ใครทราบบอกที เค้าคาใจอ่ะ

ปล.เชียร์ให้แทนตัดใจ หรือไม่ก็ใจแข็งนานๆไปเลยนะครับ แทนสู้ๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 09-06-2015 18:09:20
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 09-06-2015 18:17:33
อ้างถึง
“ตั้ม กูพามึงกลับบ้านนะ ไม่เป็นภาระแน่นอน” ตั้มพยักหน้าให้โจประคองไหล่เดินออกไปหน้าบ้านผม ก่อนจะโบก Taxi กลับไปด้วยกัน
เห็นประโยคนี้แล้วปลื้มค่ะ   เพื่อนกัน + ไม่เมาไม่ขับนะลูก

แทนใจแข็งมากแต่ก็ไม่แปลกใจเพราะว่าแทนผ่านประสบการณ์คบแฟนที่เลวร้ายมาแล้ว  เรื่องของบิ๊กไม่ได้เลวร้ายขนาดคนแรกแต่อาจจะเจ็บกว่าเพราะว่าความรักมันมากกว่าเยอะ

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 09-06-2015 18:48:59
แทนอย่างอนนานนะ เอาใจช่วยบิ๊ก รักคนแต่ง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 09-06-2015 19:55:36
ปากแข็งทั้งคู่
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 09-06-2015 20:37:28
บิ๊กสู้ๆ. ง้อแทนให้ได้นะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 09-06-2015 21:24:44
รอนะ...
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 09-06-2015 21:55:18
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 09-06-2015 22:08:58
คราวนี้เพื่อนๆน่าจะเป็นตัวช่วยที่ดีนะ
ขอให้บิ๊กมีความมุ่งมั่นตั้งใจเถอะ
จากกันทั้งที่ต่างฝ่ายต่างรักมันเจ็บนะ
รอตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 10-06-2015 02:18:59
คือทำไมเราอ่านตอนนี้แล้วงงอ่ะครับ สรุปยัยแก้วมันเป็นบ้ารึเปล่า
เพราะจากตอนที่ก่อนที่บิ๊กจัดการ แล้วนางอยู่โรงบาลเหมือนสติแตก
แต่พอมาตอนนี้ที่ตั้มบอกไปเจอนางมาและนางก็สารภาพทุกอย่าง นั่นแสดงว่านางยังมีสติดีอยู่ถูกป่ะ
เราเลยงงว่าสรุปมันคืออะไรกันแน่อ่ะครับ อาจจะเพราะมันเป็นการเล่ากลับไปกลับมาไม่ได้เล่าเรียงลำดับกาลเวลา
เลยงงนิดๆในช่วงของเวลาว่าสรุปนี่มันอยู่ช่วงไหนกันแน่(ยกเว้นช่วงท้ายๆของตอนนี้ที่เราเข้าใจว่ามันคงเป็นปัจจุบันแล้ว)
แล้วสรุปจุดจบจริงๆของยัยแก้วคืออะไรครับเพราะตอนที่สรุปบิ๊กจัดการมันสำเร็จจบเหมือนมันบ้า
แต่พอมาอ่านตอนนี้แล้วมันไม่ใช่ เราก็เลยงงๆอ่ะครับ แล้วสรุปตั้มไปเจอนางที่ไหนกันแน่อ่ะครับ ใครทราบบอกที เค้าคาใจอ่ะ

ปล.เชียร์ให้แทนตัดใจ หรือไม่ก็ใจแข็งนานๆไปเลยนะครับ แทนสู้ๆๆๆๆๆ

หลักฐานที่บิ๊กรวบรวมแล้วสั่งให้พอสไปส่ง คือไปส่งให้ตั้มนั่นละครับ คลิปเสียงคือชิ้นสุดท้ายที่ฝากให้โจกับแชมป์ไปให้ตั้งเองครับ และหลังจากบิ๊กทำแก้วเป็นบ้าไป บิ๊กไปเยี่ยมก่อน ก่อนที่จะตั้มจะไปเยี่ยมบ้าง เมื่อคุยกับแก้วตาม อาการที่ผมเขียนไว้คือ ถ้าแก้วได้ยินชื่อคนที่เคยทำเอาไว้ เกี่ยวข้องไว้ จะพรั่งพรูออกมาเอง ทำให้หลักฐานที่บิ๊กรวบรวมฝากให้พอสเอาไปส่ง จึงลงล็อคกัน และเข้าใจเองครับ

ส่วนเรื่องของแทน บทที่ 51 จะปลายปิดการง้อแทนละครับผม^^

ประมาณนี้ครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 10-06-2015 02:23:37
“ตั้ม กูพามึงกลับบ้านนะ ไม่เป็นภาระแน่นอน” ตั้มพยักหน้าให้โจประคองไหล่เดินออกไปหน้าบ้านผม ก่อนจะโบก Taxi กลับไปด้วยกัน

ไม่รู้ว่าคิดไปเองมั้ยกับประโยคนี้ 555555

รอตอนหน้าว่าจะง้อกันยังไง

สองคนนี้ไม่ Y กันในเรื่องแน่นอนครับ แหๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: suphasit ที่ 10-06-2015 03:13:55
 o18 o18 o18 o18
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 10-06-2015 03:30:34
หลังจากเห็น​ Commemt คนอ่านดีๆ แล้วกลับไปอ่านบทที่ 49 ใหม่ ผมขอแก้บรรทัดนี้นะครับ

"แก้วเค้าตกใจพอเจอหน้ากู เอาแต่ขอโทษ"

เป็น

"แก้วเค้าจำกูไม่ได้เลย แต่พอกูบอกว่ากูเป็นใคร เค้าตกใจเหมือนคนเห็นผี เอาแต่ขอโทษ"

ผมพิมพ์ตก+ทำให้เล่าไม่ตรงกับที่ผมต้องการสื่อครับ

ขออภัยผู้อ่านทุกๆ ท่าน มา ณ ที่นี้ครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 10-06-2015 11:15:16
นึกว่าโจกับตั้มจะมี something's wrong
เสียดายเลย 5555555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 10-06-2015 15:48:35
อ่านตอนนี้แล้ว ก็สงสารตั้มนะ
แต่กว่าจะคิดได้ ก็เกือบเสียเพื่อนนะ
ถ้าสมมุติเพื่อนไม่ใช่บิ๊ก ก็คงเลิกคบตั้มไปแล้ว
แต่เข้าใจกันแบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย

เหลือแต่แทนล่ะ เฮ้อ
ถ้าเราเป็นแทนก็ทำใจลำบากเหมือนกันนะ
ที่แบบแฟนไปคบคนอื่นแล้วก็มาดีกับเรา
แต่ลึกๆเราว่าแทนก็ยังรักบิ๊กอยู่นะ

รออ่านตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Glitterycandy ที่ 10-06-2015 17:55:25
ถ้าแทนรู้ว่าบิ๊กทำอะไรกับแก้ว แทนจะรู้สึกยังไงนะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 10-06-2015 18:13:56
ไม่ได้กลับมาอ่าน เพราะใจนึงอยากให้คุณ Zipboy เขียนส่วนแก้แค้นให้เสร็จแล้วค่อยกลับมาอ่านรวดเดียว (ไม่ชอบอะไรค้างๆ คาๆ)
สะใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ไม่รู้ว่าถ้าเกิดกับตัวเองจะทำยังไง เขียนดีขึ้นเยอะเลยนะฮะ ^^
คนอ่านก็ชอบกันเยอะ ขอให้ตั้งใจเขียนไปเรื่อยๆ นะครับ ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 10-06-2015 22:29:31
ขอเลื่อนการลงบทที่ 50 เป็นวันเสาร์บ่ายนะครับ เนื่องจากเป็นไข้+พักผ่อนน้อย

หากมาลงได้ก่อน จะลงให้เลยนะครับ

ขออภัยมา ณ ที่นี้ครับ

******************

เขียนบทที่ 50 สู้กับยาแก้แพ้เสร็จละครับ ตื่นจากการนอนพักแล้วจะลงให้นะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 49 (หน้าที่ 25 : Update 09/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 10-06-2015 22:31:43
รับทราบค่าา..^^

หายไวๆ นะค้าา :L2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 50 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 11-06-2015 13:59:38
บทที่ 50 มาละครับ (เขียนเสร็จทันในสภาพเมายาแก้แพ้อากาศสุดๆ+นอนยาวไป 10 ชั่วโมงกว่า ค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้วครับ) เมื่อเพื่อนๆ ทั้งสองฝั่ง ร่วมมือให้บิ๊กกับแทนมีโอกาสได้เจอกัน ผลที่ออกมาจะเป็นยังไง จะสำเร็จไหม จะเป็นอย่างไรต่อ

มาชมกันต่อเลยครับ^^

***********

Chapter 50

อีกสัปดาห์เดียว จะเปิดเทอมสองแล้ว...ชีวิต ม.ปลาย ถือว่าเดินมาครึ่งทางเรียบร้อยแล้วซินะ ปิดเทอมรอบนี้ มันต่างกับปีที่แล้วจริงๆ ผมไม่รู้สึกตัวเองมีสาระหรือทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักนิด จริงๆ ก็มีอย่างเดียวแหละ นั่นคือทุกหัวค่ำ วงกุมารทองผมต้องไปเล่นที่ร้านเฮียจิ๋วนี่แหละ

“ไอ้บิ๊ก ไอ้บิ๊ก มาหาเฮียหน่อย” เฮียจิ๋วเรียกผมขณะที่วงผมเล่นเสร็จแล้ว กำลังเก็บเครื่องดนตรีกันอยู่

“ว่าไงเฮีย” ผมปล่อยให้ที่เหลือเก็บของกันไป เฮียตบไหล่ผม ก่อนจะส่งซองค่าแรงให้

“เล่นดีเหมือนเดิม นี่ค่าแรงวันนี้ เออ มะรืนนี้ว่างเปล่า มีคนเช่าร้านตอนกลางวัน เฮียอยากให้วงแกนี่แหละ มาเล่นให้แขกที่เช่าร้านตอนกลางวันเค้าฟังหน่อย สักสี่ห้าเพลง พอไหวมะ” ผมนึกอยู่สักครู่ คิดว่าน่าจะได้

“น่าจะได้อะเฮีย เดี๋ยวถามเพื่อนๆ ก่อนแล้วกัน คืนนี้จะ LINE ไปบอกนะครับ” ผมไหว้ขอบคุณเฮีย ก่อนจะกลับไปช่วยเพื่อนๆ เก็บของกันต่อ

ทุกครั้งที่เล่นเสร็จ เฮียจิ๋วจะเปิดโต๊ะเลี้ยงอาหารให้หนึ่งชุดใหญ่ๆ พร้อมเบียร์หนึ่งทาวเวอร์ แต่ถ้าตำรวจมาตรวจ หรือจะมีตำรวจลงตรวจ วันนั้นก็อดดื่มกันไป ขืนให้พวกผมดื่ม มีหวังโดนตำรวจเล่นข้อหาขายเหล้าให้เยาวชนจนโดนปิดร้านกันพอดี

“เออ เฮียเค้าอยากจ้างวงเราเล่นตอนกลางวัน มะรืนนี้อะ” ผมพูดขึ้นมากลางวงอาหาร

"ได้เลย เจ้าภาพเค้าอยากได้เพลงแบบไหนละ" ตั้มถามผม แต่อันนี้เฮียไม่ได้บอกผมนี่หว่า

"กูไม่มีปัญหา" โจตอบรับ ส่วนแชมป์พยักหน้าอย่างเดียว เพราะตอนนี้ข้าวเต็มปากอยู่

เมื่อผมกลับถึงบ้าน ผมส่ง LINE ไปบอกเฮียจิ๋วว่าตกลงรับงาน ก่อนจะไปอาบน้ำ แล้วกลับมาทิ้งตัวนอนหมดแรง และสิ่งที่ผมทำเหมือนเดิมก่อนนอนทุกคืนตั้งแต่วันที่ไม่มีคนที่ผมรักที่สุดในชีวิตแล้ว...

“เราจะมีวันที่ได้กลับไปหาแทนไหม เรา...ไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปยังไง ถ้าไม่มีแทน” ผมพูดออกมาคนเดียวท่ามกลางห้องนอนที่มีแค่เสียงเพลงเบาๆ จากเครื่องเสียงที่ผมต่อกับ iPhone ไว้ สิ่งที่ตามมาหลังจากมองสร้อยเส้นนี้นานขึ้น

น้ำตา...ที่ออกมาช้าๆ แต่เจ็บจนอยากฟูมฟายให้เป็นบ้าไปเลย

ผมไม่อยากให้ทุกวัน ทุกคืน เป็นแบบนี้อีกแล้ว แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงให้แทนกลับมาเป็นหัวใจของผม ผมเคยสัญญาว่าจะไม่ให้แทนเสียใจ ไม่ให้แทนเจอเรื่องแย่ๆ แบบที่แทนเคยเจอมาก่อน แต่ผมทำไม่ได้...ผมโง่ที่ปล่อยให้เรื่องไม่สมควรเกิดทั้งหมดเกิดขึ้นมา การล้างแค้น ที่ผมคิดว่าเมื่อผมทำสำเร็จ ผมจะเดินกลับไปหาแทนเพื่อบอกว่า ผมทำสำเร็จแล้ว แต่พอเอาเข้าจริง ผมกลับไม่กล้าเดินไปหาแทนเพื่อบอกว่า ผมไปทำอะไรมา ผมทำเพื่อแทนนะ

แทนคงไม่ยินดี ถ้าการกลับมาหาผม ต้องทำเรื่องสกปรกแบบนั้นไว้มากมาย แต่ถ้าผมไม่ทำ ผมก็ต้องยอมรับว่าผมเป็นคนทำทั้งหมดนั้น ซึ่งผมไม่ได้ทำเลย....ทำไม...ทุกอย่างต้องโหดร้ายกับผมแบบนี้

กรรมตามสนอง คือแบบนี้ซินะ....

………………..

วิวนอกหน้าต่างห้องนอนที่ห้อง ตึกสูงทั้งหลาย เป็นภาพที่ผมมองเหมือนเป็นเพื่อนสนิทคนนึง ในเวลาที่ผมอยู่คนเดียวเช่นนี้ ผมแอบคิดถึง...บิ๊ก...ในเวลาที่เรามีกันและกัน แต่ทุกครั้งที่ผมคิดถึง ภาพของบิ๊กกับผู้หญิงคนนั้น จะปิดท้ายให้ผมรู้สึกเจ็บเหมือนโดนกรีด แล้วไม่กล้าแตะต้องความคิดส่วนนั้นอีก

อันที่จริง...ระหว่างที่บิ๊กไม่อยู่ มีของจากบิ๊กส่งมาให้ผมตลอด หยอดไว้ในตู้จดหมาย แต่ผมไม่เคยเปิดมันดูสักครั้ง มันเป็น SD Card ที่บิ๊กเขียนว่าเป็นวีดีโอ ทั้งหมดห้าแผ่น แผ่นสุดท้ายส่งมาวันเกิดผม  ทั้งหมดถูกวางไว้บนโต๊ะทำงานข้างๆ MacBook ของผม ผมไม่กล้าดู เพราะผม...อยากเข้มแข็งกว่านี้

“ฮัลโหล ไบรท์” ห้าทุ่มกว่าแล้ว โทรมาคงมีอะไรแหละ

“มะรืนนี้ว่างเปล่า เราจะไปเคสละครอะ เลยอยากชวนแทนไปเป็นเพื่อน” ผมฟังแล้วเกือบจะแคะขี้หูซ้ำว่าฟังไม่ผิด

“เล่นบทอะไรอะ ลูกคนใช้เปล่า อิๆ” ผมแซวไบรท์ซะหน่อย เพราะไม่คิดว่าไบรท์จะมีความคิดไปทำอะไรแบบนั้น
 
“ไม่ใช่ละ บทหนึ่งคู่รักซีรีส์ Y ที่กำลังทำฉายอะ” ผมละหูพึ่ง ไบรท์เอาจิงเหรอ

“จะเป็นพระเอกหรือนายเอกดีละ” ผมหลุดหัวเราะพอนึกตามแล้ว

“ไม่รู้ๆๆ เออ งั้นบ่ายสองเราไปรับแทนที่คอนโดนะ เพราะมันผ่านคอนโดแทนก่อนไปถึงอะ” ผมยิ้มๆ งงๆ ว่าเพื่อนผมอยากเป็นดารากับเค้าตอนไหน

“ว่าแต่แชมป์ไปด้วยปะ” ผมถามถึงหวานใจเพื่อนผมหน่อย

“แน่นอนๆ เออ บ่ายสองนะแทน อย่าลืมนะ เราไปนอนละ” ผมวางสายแล้วรู้สึกอมยิ้ม มันแปลกๆ ถ้าเพื่อนผมอยากไปเล่นละครกับเค้าบ้าง

ผมทิ้งตัวลงนอน แอบขำเรื่องของไบรท์ แต่...เตียงนี้มันกว้างไปที่ผมจะนอนคนเดียวจริงๆ

………………..

เที่ยงตรง ณ ร้านเฮียจิ๋ว ผมเข้ามาเซ็ทเครื่องดนตรี ตามที่รับงานไว้ตอนบ่ายสอง แต่ผมแปลกใจว่า ป่านนี้ทำไมไม่เห็นแขกมางานกันสักคน ถ้างานจะเริ่มเล่นกันตอนบ่ายสอง ป่านนี้ก็น่าจะเห็นบ้างแล้วแหละ

“ตั้ม แน่ใจเปล่าวะว่ามันมีงานจริง ทำไมกูไม่เห็นใครมาเลยวะ” ผมกำลังทานอาหารของร้านที่เตรียมไว้ก่อนขึ้นเล่น หลังจากเซ็ทเครื่องดนตรีกับลำโพงเสร็จแล้ว

“ชัวร์ เค้าอาจมาตอนบ่ายสองกันก็ได้มึง” ตั้มรีบตอบทันที

“เฮียจิ๋วเค้าไม่หลอกเราหรอก เงินมัดจำก็ได้มาแล้ว เครียดไรวะมึง” โจรีบเสริมทันที

“มันอาจเป็นงานไพรเวทก็ได้ คนไม่เยอะมากไรงี้นะเว้ย” แชมป์รีบเสริมต่ออีกที

“พวกมึงสามตัวทำไมแย่งกันตอบจังวะ มีพิรุธไรกับกูปะเนี่ย” ทั้งหมดหันไปมองหน้ากัน ก่อนจะส่ายหน้าพร้อมกัน แล้วรีบทานข้าวต่อ ปล่อยให้ผม งง ต่อไป

“เดี๋ยวกูมานะ” แชมป์รีบลุกออกไปรับโทรศัพท์ในขณะที่ข้าวยังเต็มปากอยู่

ผมว่ามันแปลกๆ ที่จัดงาน แต่ไม่เห็นหน้าแขกสักคนที่จะมาถึงงานก่อนเวลาเลย....ในเวลาเดียวกันนี้ ผมรอไบรท์มารับที่ห้อง ไบรท์มาในชุดสบายๆ เซ็ทผมมาพร้อม ดูแล้วแปลกตา แต่หล่อมากทีเดียว

“สงสัยเราจะได้เพื่อนเป็นดาราก็วันนี้แหละ” ดูไบรท์แต่งตัวมาวันนี้ ไม่เลวเลยทีเดียว

“สมพรปาก ดังแล้วเดี๋ยวเลี้ยงข้าวนะ” ผมหัวเราะที่ไบรท์บอกจะเลี้ยงข้าวนี่แหละ เดี๋ยวจะไถมันทุกมื้อเลย

นั่งรถไฟฟ้าไปอีกไม่กี่ป้าย ก็ถึงร้านที่ไบรท์บอกว่ามาคัดตัว แต่ที่ผมงงคือ ทำไมรอบๆ ร้าน คนเงียบถึงเงียบมาก เหมือนไม่มีคนมาเลย

“แน่ใจเหรอไบรท์ว่าร้านนี้ ทำไมเรารู้สึกมันเงียบๆ จัง” ผมยืนอยู่แถวๆ หน้าร้าน ถ้ามันมีงาน คนควรจะเยอะงี้เปล่านะ

“เราก็ไม่แน่ใจอะ แทนเข้าไปดูหน่อยซิ” ผมเดินเข้าไปเปิดประตูเข้าไปดูในร้าน พอเข้าไปในร้าน ทุกอย่างเงียบสงบ มีแค่แอร์ที่เปิดไว้เท่านั้น

“เราว่าไม่ใช่แล้ว...” ผมไม่เห็นไบรท์แล้ว แถมประตูก็ล็อคแล้วด้วย

“เอ้ย...ไบรท์ เราออกไม่ได้ ประตูล็อคอยู่” ผมหันไปมองรอบร้าน มีแค่โต๊ะ เก้าอี้ ไฟที่เปิดบางดวง แอร์ที่เปิดอยู่ และเวทีที่เครื่องดนตรีเตรียมพร้อมแล้ว ผมโทรหาไบรท์ แต่ไบรท์ก็ตัดสายผมทิ้งไปแล้ว นี่มันเรื่องอะไรนเนี่ย ผมงงไปหมดแล้วนะ

ในเวลาเดียวกันกับที่แทนโดนขังในร้าน...ตั้มกับโจยังไม่ยอมให้ผมขึ้นเวทีซะที ในขณะที่แชมป์หายตัวไปเรียบร้อย ผมรู้สึกได้เลยว่าเพื่อนผมมีพิรุธอย่างน่าสงสัยมาก

“ตกลงมึงไปร่วมมือกับเฮียจิ๋วแกล้งไรกูเปล่าวะ งานห่าไรคนก็ไม่มี นี่จะได้เวลาเล่น ยังไม่ให้กูเล่นอีก พวกมึงอำไรกูเปล่าวะเนี่ย” ตั้มกับโจทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“คือ แขกมีคนเดียววะ เค้าเหมาร้านเลย ละก็ กูคิดเพลงให้เล่นแค่เพลงเดียว จบงาน รับเงิน ไม่ดีเหรอวะ” ตั้มยอมคายสิ่งที่ควรพูดออกมาซะที

“ได้เวลายัง” ผมถามเสียงเข้มๆ ใส่ โจหันไปมองข้างในร้าน และไอ้แชมป์ก็วิ่งกลับมา

“แขกมาแล้ว ได้เวลาแล้วเว้ย” ตั้มกับโจช่วยกันจูงแขนผมคนละข้างเข้าร้าน

“จะให้กูร้องเพลงไร บอกมาด้วย” ให้เล่นเพลงเดียว แต่ไม่บอกว่าเพลงอะไร กูจะร้องได้ไหมละ

“กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมของ Crescendo” ยังกับให้ร้องเพลงง้อแฟน

พอขึ้นเวทีไป ผมต้องอึ้งกับคนที่อยู่ในร้าน ซึ่งกำลังนั่งอยู่แบบงงๆ แล้วผมก็เห็นไบรท์วิ่งมาล็อคตัวเอาไว้

แขกในร้านที่ผมกำลังจะร้องเพลงเดียวที่ตั้มบอกให้ฟังคือ...แทน...

………………..

ผมยืนจับไมค์ด้วยความรู้สึกกล้าๆ กลัวๆ ผมเห็นแทนหลบสายตาผม ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะตัวกลางของร้าน ตั้มเดินมากระซิบข้างหูผมว่า

“กูขอโทษที่ไม่บอกมึง แต่พวกกูทุกคนอยากช่วยให้มึงกับแฟนกลับมาคืนดีนะเว้ย ตั้งใจร้องนะเว้ย” ผมไม่ตอบอะไรกับตั้ม เพราะตอนนี้หัวผมโล่งมาก จนกระทั้งคอร์ดกีตาร์เริ่มขึ้น มือจับไมค์ ตามองที่แทน แล้วผมก็ร้องออกมาเอง

“ทำไมสายตาเย็นชา เวลาที่เราเจอกัน ทำไมต้องทำอะไรอย่างนั้น ไม่เข้าใจเธอลืมไปแล้วหรือไงเรื่องราวครั้งนั้น ภาพในวันวาน ที่ดีต่อกัน

หากวันนั้นฉันทำอะไร ที่ไม่ดีที่ผิดไป อยากจะขอให้ลืมมันไป ได้ไหม...กลับมารักกัน

เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมเธอ ยังรอเธอเสมอ ทุกครั้งที่หายใจ ไม่อยากมีชีวิต อ้างว้างอีกต่อไป ก็มันทนไม่ไหวจริงๆ เพราะหัวใจรักแค่เธอ

ในวันที่ไม่มีกัน ในใจของฉันว่างเปล่า ไม่เคยต้องเหงาอะไรแบบนี้ เพิ่งเข้าใจ ถ้าหากฉันย้อนเวลากลับไปวันวาน ฉันจะไม่ยอม ให้เธอจากไป

หากวันนั้นฉันทำอะไร ที่ไม่ดีที่ผิดไป อยากจะขอให้ลืมมันไป ได้ไหม...กลับมารักกัน

เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมเธอ ยังรอเธอเสมอ ทุกครั้งที่หายใจ ไม่อยากมีชีวิต อ้างว้างอีกต่อไป ก็มันทนไม่ไหวจริงๆ เพราะหัวใจรักแค่คนเดียว”


ตลอดเพลงที่ผมร้อง แทนค่อยๆ เงยหน้ามามองผม สิ่งที่ผมกลั้นไม่อยู่คือน้ำตา...ผมควบคุมลมหายใจกับน้ำเสียงให้นิ่งที่สุด เพื่อบอกความรู้สึกทั้งหมดออกไป ช่วงโซโลดนตรีของเพลง ผมถอดแว่นเพื่อปาดน้ำตาและปล่อยความรู้สึกในใจผมออกมาเต็มที่ ก่อนจะกลับมาร้องต่อ...

“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมเธอ ยังรอเธอเสมอ ทุกครั้งที่หายใจ ไม่อยากมีชีวิต อ้างว้างอีกต่อไป ก็มันทนไม่ไหวจริงๆ เพราะหัวใจรักแค่คนเดียว

ก็มันทนไม่ไหวจริงๆ เพราะหัวใจรักแค่คนเดียว”


ผมวางไมค์กลับลงไปที่ขาตั้ง แล้วโดดลงเวที เดินไปปาดน้ำตาไปหาแทนที่นั่งอยู่ ก่อนจะคุกเข่าลงไปตรงหน้าแทน

“เรา...ขอโทษ ทุกอย่างที่เราทำลงไป แทน...เรากลับมาเหมือนเดิมได้ไหม” ผมไม่เงยหน้ามองว่าแทนจะมีสีหน้ายังไงกับสิ่งที่ผมพูด แล้วแทนก็ลุกขึ้นมาประคองผมลุกขึ้นยืน ก่อนจะกอดผมไว้แน่นๆ

“บิ๊ก...เรื่องของเรามันคงไปต่อไม่ได้แล้วแหละ เรากลัว...เราอยากจำสิ่งดีๆ ที่บิ๊กเคยมีให้เราไว้ก็พอ เรื่องไม่ดีที่เหลือ เราให้อภัยหมดแล้ว ขอให้บิ๊กโชคดีนะ เราสัญญาว่าเราจะยิ้มให้ทุกครั้งที่เราเจอกัน” แทนค่อยๆ ถอยออก หลังจากพูดจบแล้ว สำหรับผม มันเหมือนคำตัดสินประหารชีวิต

“ก็ได้...ถ้าแทนต้องการ เราจะไม่มาให้แทนเห็นหน้าอีก...เราจะไปเก็บของที่เหลือในห้องตอนนี้นะ แล้วหลังจากนั้น เราสองคนจะเป็นแค่คนรู้จักกัน เราจะจำเรื่องดีๆ ที่แทนทำให้เราเหมือนกันนะ” ผมกลั้นใจพูดอย่างยอมรับ แทนไม่ตอบอะไร นอกจากถอนหายใจลึกๆ แล้วไม่มองผม

ผมเดินออกไปทางหลังร้าน ในขณะที่เพื่อนผมทั้งหมดวิ่งมาล็อคตัวไว้แบบสุดแรงเกิด ผมไม่ขัดขืนหรือป้องปัดอะไร แต่ผมหยุดนิ่งๆ แล้วปล่อยน้ำตาลูกผู้ชายออกมาอย่างไม่อาย

“กูขอโทษนะเว้ย พวกกูแค่อยากทำให้มึงกับแทนกลับมาคบกัน” ผมพยักหน้าเข้าใจในอ้อมกอดของไอ้ตั้ม

“กูจะไปพูดให้ รอครู่นะ” แชมป์ตบไหล่ผม ก่อนจะวิ่งหายกลับเข้าไป

“กูไปเก็บของก่อนนะ แวะเข้าบ้านแล้วเดี๋ยวกูกลับมาร้านอีกที” ตั้มกับโจสวมกอดผมแน่นๆ

“ลองง้อใหม่ดีกว่าวะ เค้าอาจยังใจแข็ง แต่เดี๋ยวก็โอเคกับมึงเองก็ได้” โจพยายามบอกผมในแง่ดี

“แทนเป็นคนคำไหน คำนั้น กูหมดเวลาแล้ววะ ขอบใจนะพวกมึง ที่อุตสาห์ช่วยกูขนาดนี้” ผมเดินไปหยิบหมวกกันน็อคที่วางไว้โต๊ะกินข้าวนอกร้าน ก่อนจะคร่อมน้องถ่าน แล้วไปคอนโดของแทน

มันคงเป็นกรรมตามสนอง ที่ผมเคยทำร้ายจิตใจใครหลายคนไว้ ตอนนี้มันมาถึงตัวผมเองเรียบร้อยละ

………………..

ผมถอนหายใจโล่ง ที่ผมปฎิเสธบิ๊กออกไป ผมนั่งลงที่เก้าอี้ของร้าน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ เหมือนผมกำลังใช้แรงทั้งหมดในการตอบมันออกไป

“แทน...ทำแบบนี้คิดว่าดีแล้วเหรอ” ไบร์ทนั่งข้างๆ ผมก่อนจะเริ่มถาม

“เราเข้าใจในความหวังดีที่ไบรท์และเพื่อนๆ บิ๊ก อยากทำให้เรากับบิ๊กเข้าใจกันนะ ขอบใจจริงๆ” ผมยิ้มให้กับไบรท์ ที่ตอนนี้ดูจะผิดหวังในการตัดสินใจของผมไป

“แทน...แน่ใจแล้วเหรอ” แชมป์เดินมานั่งข้างๆ ผม พร้อมคำถามเดียวกับที่ไบรท์ถามผมเมื่อครู่

“ฟังเรานะแทน...บิ๊กไม่ได้นอนกับผู้หญิงชั่วนั่น บิ๊กโดนยาสลบ แล้วเรื่องที่แทนเห็นกอดกันนั่น ก็มารยาอีนั่นอีกนั่นแหละ รู้ไหมแทน ตอนบิ๊กต้องรับผิดชอบในสิ่งที่แทนบอกให้ไปรับผิดชอบอะ บิ๊กมันทำอะไร” แชมป์เริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงกึ่งตะคอก จนไบรท์ต้องลุกขึ้นไปปรามไว้

“บิ๊กมันล้างแค้นผู้หญิงคนนั้น เอาตัวเข้าแลกเพื่อแฉความจริง เอาผู้ชายอื่นมาเล่นบทชู้ทั้งฝ่ายหญิงและฝ่ายชาย ไล่ฉีกหน้าไอ้ตั้มแบบไม่เกรงใจความเป็นเพื่อน ถามแทนจริงๆ ทั้งหมดเนี่ย ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเรา บิ๊กจะทำแบบนี้ทำไมอะ หา!!!” แชมป์กำลังพูดกับผมด้วยความโกรธ และผลักอกผมด้วยความไม่พอใจ

“ถ้าแทนจะไม่ให้อภัยในสิ่งที่บิ๊กทำ เพราะกลัวจะเจ็บ ผิดหวัง เราผิดหวังนะ นายมันเห็นแก่ตัว นายแค่บอกว่าไม่ ก็จบแล้ว แต่บิ๊กละ ทุกอย่างที่พวกเราบีบให้ทำทางอ้อม ทำไมพวกเราไม่ร่วมรับผิดชอบบ้างละ” ผมโดนแชมป์พุ่งมากระชากแล้วเขย่าตัวผม ก่อนที่ไบรท์จะลากแชมป์ออกไปทางหลังร้าน

“แล้วนายจะเสียใจที่ไม่ให้อภัยบิ๊ก จำไว้!!!” เสียงตะโกนไล่หลังของแชมป์ ยังคงดังก้องในหัว และไม่นานหลังจากนั้น เพื่อนบิ๊กอีกคนก็เดินเข้ามา ผู้ชายหน้าคมไม่แพ้บิ๊ก ตาโต คิ้วหนา ผมรองทรงแบบที่เด็กมัธยมปลายชอบตัดกัน กับรูปร่างที่สันทัดแบบกำลังดี กำลังนั่งข้างๆ ผม

“เราคุยด้วยได้ปะ...” ผมพยักหน้าให้กับเพื่อนบิ๊กที่นั่งข้างๆ ผม

“เราชื่อตั้มนะ เป็นเพื่อนในกลุ่มบิ๊ก” ผมพยักหน้ารับทราบก่อนจะยิ้มให้หนึ่งทีเป็นการผูกมิตรตามมารยาท

“แทนเก่งมากนะ ที่ทำให้เพื่อนเรารักได้ขนาดนั้น...ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมันมา มีผู้หญิงมากมายที่เราเห็นแล้วอิจฉาตลอดว่าบิ๊กไปคว้ามาได้ไง แต่คนที่มันรักและทุ่มเทที่สุด ในสายตาเพื่อนทุกคน ก็คือแทน...” ผมฟังสิ่งที่ตั้มเล่าอยู่โดยไม่ตอบอะไร

“ตั้งแต่เรารู้ความจริงทั้งหมดเรื่องที่เกิดขึ้น เราคิดเสมอว่า เราจะทำยังไงที่ชดเชยสิ่งที่เราทำผิดให้มันได้ เรากับเพื่อนๆ ทั้งหมด ทนดูมันยิ้มตรงหน้า แต่หันหลังแล้วเศร้าเหมือนคนใกล้ตายแบบนี้ไม่ได้อีก แล้วเรื่องเดียวที่มันเศร้าจนไม่เป็นอันทำอะไร ก็คือแทน...” ผมไม่ตอบอะไรเช่นเดิม

“ตลอดเวลาที่มันเลือกแทน มันไม่เคยวอกแวก หรือมองใครดีกว่าแทนสักนิด ไม่ใช่แค่นั้นนะ มันเป็นคนใหม่ทันที มันตั้งใจเรียน อารมณ์เย็นลง และที่สำคัญ มันทำทุกอย่างแบบมีเป้าหมาย และเป้าหมายที่ว่านั่นก็คือ...แทน” ตั้มตบไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

“ถ้าแทนยังรักเพื่อนเราบ้าง นิดเดียวก็ยังดี ขอโอกาสให้มันบ้างก็ยังดีนะ” จบประโยคแล้ว ตั้มหันหลังเดินกลับออกไป

ผมนั่งอยู่ตรงที่เดิม นานแค่ไหนไม่รู้ แต่มองไปนอกร้าน ฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนสีแล้ว สิ่งที่ผมทำ ผมทำตามเหตุผลที่สมควร...หรือผมควรทำตามความรู้สึกที่ผมมีมากกว่า ถ้าผมทำตามหัวใจผม...มันจะถูกต้องใช่ไหม แต่การทำตามหัวใจผมรอบที่แล้ว ทำให้ผมเจ็บจนต้องหนีมากรุงเทพฯ เลยนะ....ถ้าความรักไม่ต้องการเหตุผลอะไรจริงๆ ผม....

ผมยังรักบิ๊กไหม....ผมจะต้องเสียใจเพราะบิ๊กอีกเปล่า....ผมจะลืมภาพไม่น่าจำพวกนั่นออกไปยังไง ต่อให้รู้ว่าบิ๊กไม่ได้ทำก็ตามที....

ผมตัดสินใจแล้ว...ผมขอทำตามความรู้สึกของหัวใจผม

สองเท้าของผมลุกขึ้นแล้ววิ่งออกทางหลังร้าน ก่อนจะวิ่งชนกับไบรท์ ผมวิ่งไปจนถึงหน้าถนนใหญ่ ก่อนจะเรียก Taxi กลับไปที่คอนโดผม

อย่าพึ่งไปนะบิ๊ก เราจะกลับไปหาแล้ว...

**********

บทที่ 51 ความรักของบิ๊กกับแทนจะกลับมาเริ่มต้นกันอย่างไร แทนจะกลับไปทันไหม การเริ่มต้นครั้งใหม่ของคู่นี้จะเป็นอย่างไรกันต่อ

บทที่ 51 เจอกันวันเสาร์บ่ายๆ

ส่วนบทที่ 52 จะเปิดเทอม 2 ของ ม.5 พร้อมกับเตรียมพบกับ ตาร์ ตัวละครใหม่จากฝั่งแทน ที่จะเป็นคู่แข่งหัวใจกับบิ๊ก และมีส่วนสำคัญกับเนื้อเรื่องตอน ม.6 จนถึงจบเรื่องแล้วครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 50 (หน้าที่ 25 : Update 11/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 11-06-2015 14:27:21
บิ๊กน่าสงสารจังเลยค่าา~ :hao5: เพื่อนๆ เริ่มจะมีประโยชน์ขึ้นมาบ้างแล้วจริงๆ นะคะ ^^ ดีจังเลย~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 50 (หน้าที่ 25 : Update 11/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 11-06-2015 14:34:23
ฮือๆ.. เศร้าเลย หน่วงมากตอนนี้
สงสารบิ๊กกับแทนมาก เหมือนแทนก็กลัวกลับไปแล้วเจอเรื่องไม่ดีอีก บิ๊กก็ไม่พูดอะไร..

แต่ดีที่ตั้มกับแชมป์ทำให้แทนคิดได้
หวังว่าตอนหน้า ทั้งสองคนจะกลับมารักกันนะ  :monkeysad:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 50 (หน้าที่ 25 : Update 11/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 11-06-2015 15:58:13
ความรู้สึกช้าตลอดเลยนะแทน ครั้งที่สองแล้วนะที่ต้องกลับไปหาบิ๊กหลังจากที่ตัวเองปฎิเสธบิ๊ก เฮ้ย ปล. คนแต่งพักผ่อนเยอะๆ เน้อ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 50 (หน้าที่ 25 : Update 11/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 11-06-2015 18:25:13
เอาใจช่วยให้บิ๊กกับแทนคืนดีกันเร็วๆน่ะ

 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 50 (หน้าที่ 25 : Update 11/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 11-06-2015 19:08:50
แทนใจอ่นละ. อิอิ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 50 (หน้าที่ 25 : Update 11/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 11-06-2015 21:06:48
กำลังจะโมโห
นึกว่าแทนจะไม่ให้อภัยบิ๊ก 5555555
อ่านแล้วคิดภาพตามตอนบิ๊กร้องเพลงให้แทนแล้วแอบขนลุกนิดๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 50 (หน้าที่ 25 : Update 11/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 11-06-2015 21:44:55
เอาเป็นกลับไปไม่เจอบิ๊กดีกว่า แทนจะได้มีเวลาดูSD การ์ดที่บิ๊กส่งมา เดี๋ยวไม่ได้ใช่เสียดายแย่เลย
รอตอนต่อไปเนาะ คนแต่งสู้ๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 50 (หน้าที่ 25 : Update 11/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 11-06-2015 23:24:11
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 50 (หน้าที่ 25 : Update 11/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 12-06-2015 02:54:15
ตั้มกับแชมป์โชว์พาวเวอร์ความเป็นเพื่อนในวันนี้แหละ
ความรู้สึกของบิ๊กในหลายๆตอนที่ผ่านมาทำให้นึกถึง
เพลง  Hurt ที่เป็น  Johny Cash  Version     
แต่แรกเพลงนี้เป็นของ Nine Inch Nails  เป็น  Acoustic Version
แต่ส่วนตัวแล้วชอบเวอร์ชั่นของ ป๋าแคชมากกว่า
รู้สึกเหมือนกับว่าบอกความรู้สึกของบิ๊กที่เจ็บ ชา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 50 (หน้าที่ 25 : Update 11/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 12-06-2015 14:17:30
บทที่ 51 เสร็จละครับ จะพยายามปั่น Stock สัก 2-3 บทในช่วง 2 วันนี้ให้ได้นะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 50 (หน้าที่ 25 : Update 11/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 12-06-2015 18:54:01
เย้ อยากให้ถึงพรุ่งนี้ตอนบ่ายๆ เร็วๆ
5555555555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 13-06-2015 14:53:51
บทที่ 51 มาแล้วครับ บิ๊กกับแทน จะกลับมาเริ่มต้นกันได้อย่างไร บทนี้จัดให้คู่นี้ล้วนๆ ทั้งบทครับ

มาชมกันต่อครับ^^

************

Chapter 51

ประตูห้องของแทนถูกเปิดออก ทุกอย่างยังคงสะอาดเหมือนเดิม ผมกำลังจะต้องจากห้องที่มีความทรงจำที่ดีที่สุดในชีวิตผมตลอดไป ผมเดินดูทุกมุมห้อง หยุดมองเพื่อนึกถึงความทรงจำดีๆ ที่มันกำลังจะกลายเป็นอดีต

ผมเปิดตู้เสื้อผ้า พับเสื้อกับกางเกงตัวที่เป็นของผมใส่กระเป๋าเป้ เหลือไม่เยอะมาก อย่างต่อมาก็มีดโกนหนวด แปรงสีฟัน และบัตตาเลี่ยนที่แทนตัดผมให้ทุกเดือน หลังจากเก็บของเสร็จ ผมถอดสร้อยที่แทนให้เป็นของขวัญวาเลนไทน์ มัดกับคอตุ๊กตาหมีที่ผมเคยคีบให้แทนไว้

“เป็นเพื่อนแทนดีๆ นะ ฝากด้วย” ผมหยิบตุ๊กตาหมีตัวที่ผมคีบให้มาพูดกับมัน ก่อนจะวางกลับไปที่เดิม

ผมมองห้องนี้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะปิดไฟให้เรียบร้อย ใส่รองเท้า หยิบหมวกกันน็อค แล้วออกไปจากห้องนี้ ผมใจหายจนต้องยืนหลังพิงประตู ก่อนจะส่ายหัวแรงๆ แล้วลงลิฟท์ไป

“คืนนี้กูไม่มีอารมณ์ร้องเพลงวะ กูขอโทษนะเว้ย” ผมโทรหาตั้มขณะที่คร่อมน้องถ่านเตรียมติดเครื่องออกจากคอนโดของแทน

“กูเข้าใจวะ พักวันนึง เฮียไม่ว่าหรอก มึงกลับบ้านพักนะเว้ย” ตั้มดูจะเข้าใจอารมณ์ผมตอนนี้ว่ารู้สึกยังไง

“กูขอเวลานิดนึงวะ แล้วกูจะกลับมาร่าเริงแน่นอน” ตั้มไม่ตอบอะไรนอกจาก

“กูขอโทษ” ผมถอนหายใจกับยิ้มให้ ก่อนจะพูดว่า

“ทุกอย่างเป็นไปตามสิ่งที่ทำวะ กูทำเลวไว้เอง สมควรแล้ววะ กูขับรถก่อนนะ” ผมวางสายแล้วเก็บมือถือ สวมหมวกกันน็อค แลัวติดเครื่องน้องถ่าน

ผมขอขับรถเล่นสักครู่ แล้วค่อยเข้าบ้านละกัน....

………………..

ทันทีที่ผมไปถึงคอนโด ผมรีบกลับไปเปิดห้องว่าบิ๊กมาเก็บของยัง...แล้วผมก็มาช้าไปจริงๆ บิ๊กเก็บของทุกอย่างไปหมดแล้ว ผมกลับมาช้าไป...เสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัวทุกอย่าง ถูกเก็บกลับไปหมดแล้ว ตุ๊กตาหมีที่บิ๊กเคยคีบให้ผม มีสร้อยที่ผมให้ไว้มัดไว้อยู่กับตัวตุ๊กตา

หลังจากสำรวจห้องแล้ว ผมกลับมาหยิบ SD Card ที่บิ๊กอัดไว้ให้ แต่ผมไม่เคยหยิบมาดูสักครั้ง มาเปิดดูกับ MacBook ของผม...ใบแรกสุดส่งมาหลังจากเกิดเรื่องประมาณอาทิตย์นิดๆ

“สวัสดี...เราขอโทษ เราไม่รู้จะบอกแทนยังไงดี ว่าเราไม่ได้ทำเรื่องนั้น เรามั่นใจว่าเราโดนวางยาแน่นอน เราพอจะหาหลักฐานได้แล้วแหละ แต่ตอนนี้ยังไม่พร้อมจะไปบอก เพราะแทนคงไม่อยากเจอเราหรอก...เราจะรีบกลับไปหานะ เพราะเราไม่เคยรักคนอื่น ที่ไม่ใช่แทน” นี่คือแผ่นแรกที่บิ๊กอัดมาให้ผม

“สวัสดี คือ อย่าพึ่งปิดทิ้งก่อนนะ เราแค่...ใกล้จะแข่งรอบชิงแล้วใช่ไหม เราคงไม่มีโอกาสไปดู เพราะไม่รู้ว่าแทนแข่งที่ไหน แต่...เราขอให้แทนชนะ ได้แชมป์ตามที่หวังไว้นะ ละก็ เรา...เรียนเลขไม่เข้าใจอีกแล้ว แต่พยายามเข้าห้องสมุดหาอ่านให้เข้าใจอยู่นะ เวลาที่เรากลับมาเจอแทน จะได้อวดได้ว่า เราเรียนเก่งขึ้นแล้ว..ละก็...เราคิดถึงแทนนะ ทุกวันที่ไม่มีแทน...เราแย่อย่างบอกไม่ถูกเลย ดูแลตัวเองนะ” นี่คือแผ่นที่สองที่บิ๊กอัดมาให้ผม ส่งมาตอนช่วงผมจะแข่งรอบชิงฯ บาส

“อย่าพึ่งปิดนะ คือ ที่แทนเห็นวันนี้ เราขอโทษที่ต้องทำแบบนั้น มันเป็นสิ่งที่เราจำเป็นต้องทำ สิ่งที่แทนเห็น เราคงไม่แก้ตัวว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง แต่อยากบอกแทนไว้ว่า เราพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ผู้หญิงคนนั้นคายความจริงออกมา...แทนไม่ต้องเชื่อเราก็ได้นะ แต่ขอให้เชื่อเรื่องนึงเสมอ...เรารักแทนคนเดียว รอเรา...ด้วยนะ” นี่คือแผ่นที่สามที่บิ๊กอัดมาให้ หลังจากที่ผมเดินชนกับผู้หญิงคนนั้นประมาณสามวัน

“ไม่รู้ว่า สามแผ่นก่อนหน้าได้ดูไหม แต่อย่าพึ่งปิดทิ้งนะ อย่านอนดึกนะครับ เราแวะมาดูทีไร เหมือนแทนยังไม่ได้นอนทุกที ละก็...เราสอบกลางภาคไม่ตกด้วยแหละ ผ่านฉลุย อ่านเองล้วนๆ นี่ๆ เดี๋ยวแทนไม่เชื่อ เราเลยขออาจารย์มาอวดนิดหน่อย...เป็นไงละ เราเรียนเก่งขึ้นใช่มะ เออ จะสารภาพนิดหน่อย เรากลับไปติดบุหรี่อีกแล้ว... มันเครียด...ไม่มีแทนแล้ว เราเครียดอย่างบอกไม่ถูก ละก็...เราได้ความจริงที่จะจบเรื่องวุ่นๆ นี้จะครบแล้วนะ เทปสุดท้าย วันเกิดแทนเราจะส่งไปนะครับ....แทน...ถ้าวันนึง เราไม่ได้กลับไปรักกันอีก ขอให้รู้ไว้นะ เราคงอยู่ไม่ได้ และไม่อยากมีชีวิตอยู่ด้วย...รอเรานะครับ” แผ่นที่สี่นี่ บิ๊กพยายามร่าเริง แต่น้ำเสียงกับรอยยิ้มตอนท้าย กลับทำให้ผมเริ่มร้องไห้อย่างบอกไม่ถูก

“สวัสดี ถ้าแทนได้เปิดวีดีโอนี้ อย่าพึ่งปิดนะ เราแค่อยากบอกแทนว่า สุขสันต์วันเกิดนะครับ เราเสียดายที่วันเกิดแทนปีแรก ก็ไม่ได้ทำอะไรให้อย่างที่ควรจะเป็น...วันนี้ จะเป็นวันที่เราไม่ต้องรับผิดชอบเรื่องที่เราไม่ได้ทำแล้วนะ เราไม่รู้ว่า เรื่องของเรามันสายเกินไปไหม แต่ เราขอให้แทนมีความสุข มีแต่เรื่องดีๆ และ...เราหวังว่าสักวัน เราจะได้กลับมารักกันนะ” หลังจากจบแผ่นสุดท้ายที่บิ๊กส่งมาให้

ผมปิดเครื่อง MacBook แล้วพับหน้าจอลง ดึงการ์ด SD มาวางรวมกันทั้งหมด นั่งมองมันแล้ว น้ำตาก็ไหลลงมาช้าๆ จนน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด...ผมมันขี้ขลาด โง่ ที่ไม่กล้าเชื่อใจบิ๊ก สำหรับผมตอนนี้แล้ว ผมไม่สนใจอะไรแล้ว ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้า บิ๊กจะเป็นฝ่ายถูก ฝ่ายผิด หรืออะไรที่บิ๊กทำไว้ทั้งหมดก่อนหน้าจะไม่น่าจดจำแค่ไหน

ที่ผมคิดถึงตอนนี้ คือบิ๊กที่มองผมด้วยสายตามุ่งมั่นจะแก้ไขทุกอย่างกับผมบนเวทีตอนนั้น มันเป็นสายตาเดียวกับตอนที่บิ๊กตะโกนบอกรักผมกลางสยาม ที่จริงแล้ว...ผมให้อภัยบิ๊กตั้งแต่วันที่บิ๊กคว้าข้อมือผม แล้วบอกว่า “อีกไม่นาน เราจะกลับไปนะ รอเรานะ”

ผมเดินไปหยิบตุ๊กตาหมีที่บิ๊กคีบให้ จมูกของผมก้มลงสัมผัสกับตุ๊กตาช้าๆ น้ำตาของผมไหลผ่านขนหน้าของตุ๊กตาจนเปียกเป็นจุดๆ

“เราให้อภัยทั้งหมดแล้วนะบิ๊ก...กลับมาหาเราซิ...ได้โปรด เราก็รักบิ๊กนะ รู้ไหม”

ผมเกลียดตัวเอง ที่ไม่เข้มแข็งพอกับความรู้สึกตัวเองแบบนี้เลย

………………..

ผมกำลังพาตัวเองเคลื่อนที่เหมือนลูกกระสุนที่ยิงจากปากกระบอกปืน Ducati Diavel Carbon Red คู่ใจผมที่ชื่อเล่นว่าน้องถ่าน กำลังเคลื่อนที่ผ่านรถที่วิ่งอยู่บนถนนแบบไม่กลัวตายหรือเกิดอุบัติเหตุอะไร หน้าปัดความเร็วที่ผมเห็นตอนนี้ คือโหมด Sport กับความเร็ว 140 Km/h เสียงท่อที่ผมได้ยินตอนนี้ มันไม่ต่างอะไรกับเสียงร้องทุรนทุรายในใจผม

พอถึงจุดที่ถนนโล่งพอประมาณ ผมบิดความเร็วนี้ยกล้อหน้าค้างไว้อยู่ประมาณห้าวินาที ก่อนจะทิ้งล้อหน้าลงแล้วบิดต่อในความเร็วที่ตอนนี้พุ่งไปถึง 180 Km/h แล้วสิ่งที่ทำให้ผมต้องหยุดอารมณ์ฆ่าตัวตายตอนนี้ก็มาถึง นั่นคือ.....

“95 เต็มถังครับ” ผมจอดแวะเติมน้ำมันให้น้องถ่าน อีกอย่าง ผมควรพักคู่หูผู้ซื่อสัตย์คันนี้ไว้สักครู่ หลังจากมันสนองอารมณ์ผมด้วยการวิ่งอย่างบ้าระห่ำตลอดสามชั่วโมงที่ผ่านมา ผมแทบนึกไม่ออกว่าตอนนี้ผมวิ่งมาถึงไหนแล้ว จนกระทั้งหยิบ iPhone มาดูเวลาแล้ว ตอนนี้ก็สองทุ่มกว่า ส่วนพิกัดที่ผมอยู่...อีก 60 กิโลเมตร ผมจะเข้าหัวหินแล้ว

หลังจากเติมน้ำมันเสร็จ ผมพาน้องถ่านมาจอดข้างๆ McDonald ในปั้มน้ำมัน ตรงหน้าผมตอนนี้เป็นดับเบิ้ลบิ๊กแม็ค พร้อมเฟรนฟราย์ใหญ่สุด โค้กใหญ่สุด ที่ผมกำลังทานอย่างไม่กลัวติดคอ ถึงอารมณ์จะไม่อยากทาน แต่การควบคู่หูด้วยความเร็วสูงต่อเนื่องแบบนี้ ก็ไม่ต่างอะไรจากการถ่ายวิญญาณตัวเองให้ม้าเหล็กคู่ใจของผมจนแรงแทบหมดเช่นกัน

หลังจากจบมื้อนี้แล้ว ผมปล่อยเวลาให้จนเกือบสี่ทุ่ม ผมบิดไปหาที่นอนในหัวหินสักสองวัน แล้วกลับไปวันเปิดเทอมเลยดีกว่า ผมหยิบกระเป๋าตังค์กับมือถือที่วางไว้บนโต๊ะเก็บเข้ากระเป๋าสะพายคาดอก แล้วผมก็พบว่า

“นาฬิกาข้อมือ...ไปไหนหว่า” ผมพึ่งสังเกตข้อมือตัวเองว่าโล่งๆ ผิดปกติ เดี๋ยวนะ...ผมลืม MT-G เรือนโปรดที่ผมใส่วันนี้ไว้ไหนนะ...นึกออกละ...ตอนเก็บของในห้องน้ำ ผมถอดวางไว้เพื่อล้างหน้าหลังจากเก็บของลงกระเป๋าแล้ว เอาไงดีวะเรา คีย์การ์ดกับกุญแจห้องก็วางคืนแทนไปแล้ว

แค่ไปเอานาฬิกา คงไม่มีอะไรหรอก งั้น...ไปเอานาฬิกาคืน แล้วกลับไปนอนนบ้านละกัน

………………..

เที่ยงคืนแล้ว...เวลาที่กำลังผ่านไปสำหรับผม มันทรมาณมากจริงๆ ผมนั่งมองตุ๊กตาหมีของบิ๊กอยู่ห่างๆ ได้แต่เช็ดน้ำตาตัวเอง โทรหาบิ๊กก็ปิดเครื่อง ผมพยายามโทรหาซ้ำๆ เพื่อบอกบิ๊กแค่เพียงว่า ผมรู้สึกยังไง และอยากให้บิ๊กกลับมาหาผม

“ครับ” ผมเดินไปรับโทรศัพท์ในห้อง

“อยู่ครับ ขึ้นมาได้เลยครับ” เจ้าหน้าที่ของคอนโดโทรมาบอกผมว่า บิ๊กมาหาผม

ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูก รีบล้างหน้าให้สะอาด เช็ดหน้าให้เรียบร้อย และผมก็เจอสาเหตุที่บิ๊กกลับมาแล้วแหละ นาฬิกาข้อมือบิ๊กวางอยู่ข้างๆ อ่างล่างมือ ผมหยิบนาฬิกาข้อมือบิ๊กใส่กระเป๋ากางเกงไว้ แล้วไปรอบิ๊กที่หน้าประตูห้อง ไม่นานนัก เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น

“สวัสดี คือ....” บิ๊กเอยปากทันทีหลังจากผมเปิดประตู

“เข้ามาก่อนซิ” ผมก้มหน้าพูดอย่างไม่มั่นใจ ก่อนจะเปิดประตูกว้างๆ ให้บิ๊กเข้ามาในห้อง

“ไม่เป็นไรอะ เราแค่ มาเอานาฬิกาข้อมือคืน วางไว้ที่อ่างล้างหน้าอะครับ แทนหยิบให้เราก็พอแล้ว เรารอตรงนี้แหละ” น้ำเสียงเรียบเฉยของบิ๊ก ทำให้ผมรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก ผมคว้าข้อมือบิ๊กข้างที่ถือหมวกกันน็อค เพียงแค่หวังว่า บิ๊กจะยอมเข้ามาในห้องเพื่อให้ผมบอกความรู้สึกที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้

“เป็นไรเปล่า เดี๋ยวเราเข้าไปเอาเองก็ได้” บิ๊กเข้ามาในห้องแล้ว ก่อนจะใช้หลังผลักประตูให้ปิดสนิท แล้ววางหมวกกันน็อค กับนั่งย่องๆ ถอดรองเท้าบูทอย่างที่ผมเห็นประจำ ก่อนจะปล่อยให้บิ๊กเดินไปหานาฬิกาในห้องน้ำ

บิ๊กออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเกาหัวงงว่าตัวเองเอานาฬิกาไปวางไว้ไหน ก่อนจะเริ่มเดินสำรวจทั้งห้อง ทั้งห้องครัว ตู้เสื้อผ้า โต๊ะทำงานผมในห้องนอน

“ช่วยหานะ” ผมทำเป็นช่วยบิ๊กหานาฬิกา ทั้งที่จริงๆ มันอยู่ในมือผมแล้ว ผมรีบแกะสร้อยที่ผมให้ไว้ออกจากตุ๊กตาหมี แล้วกำเอาไว้เพื่อรอคืนให้บิ๊ก

“ไม่เจอเลย....ไม่เป็นไรละกัน เดี๋ยวซื้อใหม่ก็ได้ เราคงลืมไว้ที่อื่นแหละ” บิ๊กยิ้มๆ ก่อนจะเลิกหา แล้วเดินออกจากห้องนอนผมไปที่ประตูห้อง

ผมกอดบิ๊กจากด้านหลังทันทีที่กำลังจะเดินไปใส่รองเท้า ผมกอดบิ๊กให้แน่นที่สุด แบบที่จะไม่ปล่อยให้คนที่ผมรักคนนี้ไปไหนอีก ในห้วงเวลาที่สงบเงียบที่ผมกำลังกอดบิ๊กนั้น

“ทำไมเหรอแทน เราแค่มาเอานาฬิกานะ” บิ๊กพูดขึ้น

“บิ๊ก...เราขอโทษ...ที่เราบอกว่าไม่รักบิ๊กเมื่อตอนเย็น เรา...ทำไม่ได้จริงๆ ถ้าต่อไปนี้เราจะไม่มีบิ๊กอยู่ข้างๆ เรา” ทุกอย่างมันจุกในคอผม ผมพยายามพูดโดยไม่ร้องไห้จนตัวเองพูดความรู้สึกพวกนี้ไม่ได้

“แทนแน่ใจแล้วเหรอ เราเป็นแค่ผู้ชายชั่วๆ คนนึง แบบ...สิ่งที่เราทำลงไป แบบ แทบไม่ต่างอะไรจากคนที่แทนเคยเจ็บมาเลยนะ” ผมกอดบิ๊กให้แน่นขึ้น

“บิ๊กไม่ได้ทำนี่” ผมรู้สึกได้ว่ามือของบิ๊กกำลังจับมือที่ผมกอดอยู่ ก่อนจะแกะออกช้าๆ แล้วบิ๊กก็หันมาหาผม

“เรากลับมารักกันได้ใช่ไหม” คำถามเดียวของบิ๊กที่ถามผม ไม่มีคำตอบอะไรนอกจาก

“อย่าไปไหนอีกนะ ได้ไหม” ผมพุ่งเข้าไปกอดบิ๊กแน่นๆ ก่อนที่บิ๊กจะกอดผมแน่นๆ เช่นกัน
 
“เราไม่เคยไปไหนอยู่แล้ว ตั้งแต่วันที่เรา บอกว่ารักแทนนั่นแหละ” ผมดีใจจนเก็บน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

“เราขอโทษ ที่เรากลัวความรู้สึกตัวเอง เราจะมั่นใจในตัวบิ๊กนะ” บิ๊กกอดผมไว้ ก่อนจะเอาแก้มถูกับศีรษะผม

“ขอบคุณที่รักผู้ชายแย่ๆ อย่างเรา เราจะไม่ทำให้แทนผิดหวังนะครับ” ที่บิ๊กให้ผม ก็ดีเกินกว่าที่ผมจะได้รับจากใครแล้วต่างหาก

บิ๊กเช็ดน้ำตาให้ผมด้วยนิ้วโป้งของตัวเองช้าๆ กดริมฝีปากลงหน้าผากผมช้าๆ ก่อนจะกอดผมเหมือนเดิมไว้ แล้วกระซิบข้างหูผมว่า

“ต่อจากนี้ไป เราจะโตไปด้วยกันนะ วันที่เราเป็นผู้ใหญ่ ความรักของเราจะเป็นผู้ใหญ่ตามด้วยเช่นกันนะครับ” ผมพยักหน้าพร้อมกับน้ำตาแห่งความดีใจ ก่อนจะหยิบนาฬิกาข้อมือคืนให้บิ๊ก

“ขี้โกงอะ เอาไปซ่อนนี่เอง” บิ๊กเอามือขยี้หัวผม ก่อนจะรับนาฬิกากลับมาใส่

“ก็ถ้าไม่เก็บไว้ บิ๊กหาเจอ แล้วบิ๊กก็กลับไปซิ” บิ๊กกดจูบที่หน้าผากผมอีกรอบ พร้อมรอยยิ้มกว้างในแบบที่ผมคุ้นเคยเสมอมา

“ก็ไม่ไปแล้ว กลับมาแล้วไงครับ” บิ๊กกระซิบใกล้ๆ หูผม

ผมหยิบสร้อย Tag ที่ผมให้ไว้ตอนวาเลนไทน์กลับมาสวมให้บิ๊ก บิ๊กหยิบมากัดมันหนึ่งที แล้วจูบอีกที ก่อนจะยัดลงใต้เสื้อ แล้วกอดผมแน่นๆ

“เราขอโทษที่สร้อยมันขาดนะ โดนกระชากอะ เลยต้องไปทำสร้อยไหม” สำหรับผมแล้ว มันเล็กน้อยมาก

“แค่บิ๊กรักษามันไว้แบบนี้ เราก็ดีใจมากแล้ว” ผมกดหน้าผมไว้ที่อกบิ๊ก น้ำตาแห่งความดีใจผมยังคงไหลต่อเนื่อง จนบิ๊กจับผมอุ้มแตง

สองแขนที่แข็งแรงของบิ๊ก กำลังช้อนด้านหลังต้นขาของผม บิ๊กโน้มตัวไปข้างหลังเล็กน้อย เพื่อยกตัวผมให้สูงในระดับที่บิ๊กเงยหน้าขึ้นมามอง ผมตกใจเล็กน้อย แต่บิ๊กดูจะชอบใจมาก

“แฟนใครเนี่ย น่ารักจัง” บิ๊กเขย่าผมขณะอุ้มผมไว้เล็กน้อย ผมเริ่มยิ้มออกมาบ้างแล้ว

“เชื่อใจเราปะ” ผมพยักหน้าให้ บิ๊กรีบอุ้มผมไปปล่อยลงเตียง ก่อนจะรีบขึ้นมาคร่อมบนตัวผม

หน้าของบิ๊กตอนนี้ใกล้กับใบหน้าผมมาก บิ๊กถอดแว่นตาแล้ววางไว้ที่หัวเตียง ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากลงมาสัมผัสกับริมฝีปากผม ลิ้นอุ่นๆ ที่ผมไม่ได้สัมผัสมานาน ล้ำเข้าใสในช่องปากผม บิ๊กปล่อยความรู้สึกที่เก็บมานานผ่านสัมผัสนี้ จนสองมือของผมต้องกอดบิ๊กไว้แน่นๆ แล้วปล่อยให้บิ๊กทำตามอารมณ์ที่ต้องการ

หัวใจของผมและบิ๊กกลับมาเป็นดวงเดียวกันแล้ว....

**********

ตอนที่ 52 จะเป็นเปิดเทอมสองของ ม.5 พร้อมเปิดตัวละครใหม่ "ตาร์" ที่จะเป็นคู่แข่งหัวใจของบิ๊ก โดยมีแทนเป็นคนตรงกลาง ในบทถัดๆ ไปจากนี้ครับ

บทที่ 52 ขอลงวันอังคารบ่ายนะครับ (หรืออาจจะก่อนหน้านั้น)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 13-06-2015 15:17:19
แบบนี้เขาเรียกว่า นาฬิกาเป็นใจให้คืนดีกันหรือเปล่าคะเนี่ย :laugh: .. แบบนี้ดีแล้วล่ะค่ะ

ว่าแต่..แทนคงจะไม่ใช่ 'คนโลเล' ใช่ไหมคะ? เราไม่ค่อยชอบความหวั่นไหวเท่าไรเลยค่ะ แทนอย่าเป็นคนแบบนั้นเชียวนะค้าา~ :sad4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 13-06-2015 15:43:23
ต้าร์ จะเป็นคู่แข็งบิ๊กได้ไงอะ. แทนจะควบสองเหรออออ. ไม่นะ แทนต้องมั่นคงสิ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 13-06-2015 15:54:23
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 13-06-2015 15:54:51
ดราม่ามาแบบจะครบทุกทางแล้วนะ   ปาดเหงื่อก่อนดีกันได้ก็โอเคแล้ว
เห็นนิสัยบิ๊กชัดเลยว่าถ้าตัดใจแล้วก็ตัดเลย   ตอนไปเอาของคืนนี่ก็ไม่ได้วอกแวกเลย  ไปเอาเฉยๆไม่ได้ทำท่าทางแบบพยายามทำอะไรหรือมีแผน   ถ้าหากแทนไม่ก้าวมากอดก็คงขาดไปเลย

ตาร์น่าจะเป็นตัวที่ทำให้บิ๊กหวั่นใจนะ  ตลอดมารู้สึกว่าบิ๊กนี่เด่นและเหนือกว่าใคร มาเจอคนที่เหนือกว่าหรือสมน้ำสมเนื้อก็เป็นการผลักดันตัวเองให้ไปข้างหน้า

ป.ล น้องถ่านของบิ๊กตัวนี้สวยนะ  รอว่าลูกชายโตกว่านี้อีกหน่อยจะพาเขาไปเรียนขี่บิ๊กไบค์ที่ศูนย์ดูคาติสักหน่อย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 13-06-2015 15:59:56
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 13-06-2015 20:34:29
เฮ้อ.. โล่งอกไปที ถ้าบิ๊กไม่ลืมนาฬิกา คงไม่ได้ดีกันแบบนี้แน่..  :ling2:

ตอนหน้าก็เตรียมหน่วงอีกรอบ อย่าหวั่นไหวเลยนะแทนนนน  :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 13-06-2015 22:43:25
ไม่ต้องกลัวดราม่านะครับ ตาร์ไม่ได้มาก่อดราม่าครับ แต่เป็นอีกคนที่ดี+แทนรัก แต่รักมากกว่าบิ๊กไม่ได้ ส่วนบิ๊กเองก็เคารพในฐานะเพื่อนและคู่แข่งในคนเดียวกันครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ไม่เคย ที่ 13-06-2015 22:49:14
เย่ๆๆๆกลับมาคบกันแล้ววว
แทนมีแอบเก็บนาฬิกาด้วยน่ารัก555 :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 14-06-2015 01:26:29
อ่านทันจนครบแล้ว สนุกมากๆคับ แต่งเก่งมากๆ แต่ละฉากแต่ละตอน ครบทุกรสชาติ เศร้าดราม่า อ่านแล้วอิน บู๊หน่อยๆ ชอบหลายๆฉากในนิยาย โดยเฉพาะฉากที่บิ๊กเจอแก้ว มันเป็นเรื่องจริง ที่ตั้มจะระแวงเพื่อนเพราะความหึงแฟนจนกลายมาเป็นเรื่องแบบนี้ ฉากบิ๊กโดนวางยาไปม่านรูด อ่านแล้วผิดหวังแทนมาก ทำไมเเทนไม่เชื่อใจบิ๊ก และไม่ถามหาเหตุผล บิ๊กจะอธิบายยังไง และประทับใจมากๆกับฉากที่เพื่อนๆบิ๊กโดยเฉพาะแชมป์เข้าไปพูดขึ้นเสียงกับแทนเพื่อให้แทนหูตาสว่างขึ้น ฉุกใจคิดยอมรับรู้ความจริงว่าบิ๊กไม่ได้ผิด จนทำให้ทั้งคู่กลับมาเข้าใจและรักกันอีกครั้ง  ขอชื่นชมผู้แต่งฉากนี้ประทับใจมากๆ   ต่อไปนี้บิ๊กกับแทนก็ได้บทเรียนที่จะทำให้รักกันมากขึ้นแล้วล่ะ     รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 14-06-2015 01:46:02
น้ำตาคลอเลยทีเดียว ดีใจที่กลับมารักกัน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 14-06-2015 05:52:01
จบเรื่องนึง ก็มีอีกเรื่องเข้ามาเนาะ
แต่มันก็เป็นบทพิสูจน์ให้ทั้งคู่เติบโตไปกับความรัก
รอตอนต่อไปนะคะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Glitterycandy ที่ 14-06-2015 08:53:45
กลับมารักกันแล้ววว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 14-06-2015 11:42:34
อุปสรรคมีไว้ฝ่าฟัน  ไม่ใช่มีไว้ให้หวั่นไหวเน้อแทนเน้อออ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 14-06-2015 13:05:52
เย้ กลับมาคืนดีกันแล้ว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 15-06-2015 00:52:54
แบบนี้เขาเรียกว่า นาฬิกาเป็นใจให้คืนดีกันหรือเปล่าคะเนี่ย :laugh: .. แบบนี้ดีแล้วล่ะค่ะ

ว่าแต่..แทนคงจะไม่ใช่ 'คนโลเล' ใช่ไหมคะ? เราไม่ค่อยชอบความหวั่นไหวเท่าไรเลยค่ะ แทนอย่าเป็นคนแบบนั้นเชียวนะค้าา~ :sad4:

ผู้ชายเฟอร์เฟคอย่างตาร์ แทนยังมองแค่เพื่อนเลยครับ^^

ดราม่ามาแบบจะครบทุกทางแล้วนะ   ปาดเหงื่อก่อนดีกันได้ก็โอเคแล้ว
เห็นนิสัยบิ๊กชัดเลยว่าถ้าตัดใจแล้วก็ตัดเลย   ตอนไปเอาของคืนนี่ก็ไม่ได้วอกแวกเลย  ไปเอาเฉยๆไม่ได้ทำท่าทางแบบพยายามทำอะไรหรือมีแผน   ถ้าหากแทนไม่ก้าวมากอดก็คงขาดไปเลย

ตาร์น่าจะเป็นตัวที่ทำให้บิ๊กหวั่นใจนะ  ตลอดมารู้สึกว่าบิ๊กนี่เด่นและเหนือกว่าใคร มาเจอคนที่เหนือกว่าหรือสมน้ำสมเนื้อก็เป็นการผลักดันตัวเองให้ไปข้างหน้า

ป.ล น้องถ่านของบิ๊กตัวนี้สวยนะ  รอว่าลูกชายโตกว่านี้อีกหน่อยจะพาเขาไปเรียนขี่บิ๊กไบค์ที่ศูนย์ดูคาติสักหน่อย

อันที่จริง บิ๊กก็อยากทำอะไรสักอย่างให้แทนกลับมารักนะครับ แต่มาเอาของ ก็คือมาเอาของครับ

ตาร์ เด่นกว่าแน่ๆ ครับ ทุกคนที่ได้อ่าน จะได้อิมเมจของ "ผู้ชายที่เฟอร์เฟค" ไปเต็มๆ ครับ

ป.ล แนะนำให้เริ่มจากตระกูล Monster หรือหามอไซค์ 250cc ขับก่อนนะครับ Diavel เป็นรถที่ค่อนข้างยากไปนิด สำหรับคนเป็นมือใหม่ครับผม^^"

เฮ้อ.. โล่งอกไปที ถ้าบิ๊กไม่ลืมนาฬิกา คงไม่ได้ดีกันแบบนี้แน่..  :ling2:

ตอนหน้าก็เตรียมหน่วงอีกรอบ อย่าหวั่นไหวเลยนะแทนนนน  :katai1:

ไม่หน่วงแน่นอนครับ ไม่ดราม่าด้วยครับ^^

**************

บทที่ 52 กำลังเขียนอยู่นะครับ เปิดตัวตาร์แบบหล่อๆ ในแบบที่คนอ่านน่าจะชอบกันครับผม

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 15-06-2015 14:04:32
ชอบประโยคนี้
“ต่อจากนี้ไป เราจะโตไปด้วยกันนะ วันที่เราเป็นผู้ใหญ่ ความรักของเราจะเป็นผู้ใหญ่ตามด้วยเช่นกันนะครับ”
รู้สึกได้ว่าทั้งสองคนโตไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 16-06-2015 00:59:20
บทที่ 52 เสร็จแล้วครับ

จะอ่านตอนนี้กันไหมครับ ถ้าอ่าน เดี๋ยวมาลงให้เลยครับ^^""

--------------

สงสัยหลับกันหมดแล้ว เจอกันบ่ายๆ ครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 51 (หน้าที่ 26 : Update 13/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 16-06-2015 06:16:42
พูดเสียน่าเอ็นดูเลยนะคะ 'สงสัยหลับกันหมดแล้ว' :m17: << อ่านปุ๊บหน้าแบบนี้ของคุณ zipboy ก็ลอยขึ้นมาเลยค่ะ ^^ รอนะคะ..
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 16-06-2015 13:58:02
บทที่ 52 มาแล้วครับ เมื่อทุกอย่างกลับมา Happy เปิดเทอม ม.5 เทอม 2 นี้ แทนกำลังจะได้เจอสิ่งใหม่ และตัวละครใหม่ ต้าร์ มาแล้วครับผม^^

มาชมกันต่อเลยครับ

***********

Chapter 52

แสงแดดยามเช้าที่ส่องเข้าผ่านหน้าต่าง ปลุกให้ผมตื่นขึ้น เช่นเดียวกับทุกวันที่ผมอยู่ในห้องของแทน นอกจากแสงแดดแล้ว กลิ่นอาหารบางๆ กับเสียงตะหลิวที่กำลังกระทบกับกะทะ ปลุกให้ผมบิดขี้เกียจลุกขึ้นมาหาต้นทางที่ห้องครัว

“หอมจังครับ” ผมกอดที่รักของผมที่กำลังผัดข้าวอยู่

“ไปแปรงฟัน ล้างหน้าก่อนนะ เดี๋ยวมาทานกัน” แฟนผมใส่ผ้ากันเปื้อนตัวเดียวนี่ น่ารักจัง ผมเลยต้องหอมแก้มสักฟอดให้สมกับความน่ารักของแฟนผมสักหน่อย

ข้าวผัดแฮมที่มีผักชิ้นเล็กๆ หั่นผสมหลากสี เป็นอีกเมนูที่ทานหมดแล้วต้องขอเติมทุกที...จริงๆ ก็ทุกอย่างที่แทนทำให้ทาน อร่อยหมดแหละครับ

“วันนี้ทำการบ้านด้วยนะ เปิดเทอมมา เราเห็นนะ ว่าบิ๊กยังไม่ทำการบ้านเลย” โธ่ๆๆ พึ่งจะเปิดเทอมไปอาทิตย์เดียว เดี๋ยวค่อยทำก็ได้

“ไปดูหนังก่อน แล้วกลับมาทำ” ผมต่อรองด้วยรอยยิ้มแบบเด็กน้อย แต่สายตากับสีหน้าแทนที่ตอบกลับมานั้น

“ครับๆ ไปทำการบ้านกันนะครับ ไม่งอนนะครับ โอ๋เอ๋ๆๆ” ถ้าแทนฟ้อนเล็บผมได้ คงจัดไปแล้วแหง่ๆ

แทนยังคงเป็นติวเตอร์ส่วนตัวผมที่น่ารัก และผมดีใจที่ได้กลับมาฟังแทนบ่นหูชา ตลอดเวลาที่ทำการบ้านด้วยกัน สิ่งที่แทนต้องคอยบ่นกับผมตลอดคือ

“ที่เรียนไปเทอมแรก ต้องสอนใหม่หมดนะเนี่ย” ก็เราอยู่คนเดียวอะ ไม่มีแทนติวให้นะ

“รู้เปล่าว่าไม่มีแทนสอนหนังสือเรา เราคงเรียนไม่จบหรอก” ผมพองแก้ม ปากจู๋ หลังพูดจบ แล้วแทนก็หอมแก้ม

“ขยันๆ หน่อยซิครับ ไม่ยากเกินไปหรอก” แทนลุกขึ้นมากอดผมจากข้างหลัง แล้วเอาหน้าวางไว้ที่ไหล่ผม

“เราคงเรียนไม่จบแน่ๆ ถ้าไม่ได้แทนเป็นแฟน” ผมรู้สึกแบบนี้จริงๆ นะ

“ทำต่อได้แล้ว อีกวิชาเดียวก็เสร็จแล้วนะ” แฟนผมส่งจูบกลางศีรษะเกลี้ยงๆ ของผม

ทีนี้ละ แรงมาเต็ม ทำเสร็จในชั่วโมงเดียวแบบผ่านตลอดได้เลย ทันทีที่ทำเสร็จ ผมรีบไปขอรางวัลจากที่รักผมทันที แต่รางวัลที่แฟนจะให้เนี่ย ไม่ง่ายจริงๆ

“ตรวจการบ้านแป็ปนะครับ” แทนยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเปิดสมุดการบ้านผมดูทีละจุด ผมนี่นั่งนิ่งเหมือนเด็กรอคุณครูเลยทีเดียว หลังจากใช้เวลาอยู่สักครู่ใหญ่ๆ แทนส่งสมุดการบ้านคืนให้ผมด้วยสีหน้าแอบผิดหวังนิดๆ

“เสียใจ ทำถูกหมดซะด้วย” แทนกัดปากยิ้มๆ คงอยากแกล้งผมละซิ เสียใจละซิ อดแกล้งเลยใช่ม๊าๆๆ อิๆ ถ้างั้น ผมขอรางวัลแรกจากแฟนผมทันที ผมวางสมุดการบ้านลงโต๊ะทำงาน แล้วพุ่งไปกอดแทน ดึงตัวออกจากเก้าอี้ไปลงเตียงนอนทันที

“จะไปดูหนังไม่ใช่เหรอครับ” แทนอยู่ล่าง ผมอยู่บน คิดว่าจะเบรคผมได้เหรอ

“ไปดูครับ แต่ขอ...เล่นหนังส่วนตัวกับแฟนก่อนได้ไหมครับ” ใบหน้าเขินๆ ที่อาจมองไม่ชัดเพราะสีผิวกาแฟอ่อนๆ ของแทน แต่ผมก็รู้ว่าตอนนี้แก้มสองของแฟนผม กำลังแดงระเรื่อเพราะเขินผมอยู่

“ทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมา คืนละสองรอบทุกคืนเลยนะ เรา...” ผมกดริมฝีปากแล้วส่งลิ้นเข้าไปทักทายลิ้นของแทน

“ไม่ชอบเหรอครับ” แทนไม่ตอบอะไร เอาแต่เขินหลบหน้าผม

“ก็...ทำไปซิ เราจะขัดขืนอะไรได้” เสียงเล็กเสียงน้อยของแทน ยิ่งทำให้ผม

ลุยเลยละกันนะครับ เดี๋ยวเสร็จสักยกแล้ว ไปดูหนังกันนะครับ

………………..
หลังจากดูหนังเสร็จ มื้อเย็นบิ๊กชวนผมไปทานที่ร้านเฮียจิ๋วที่บิ๊กเล่นดนตรีให้ประจำ แน่นอนว่าไบรท์ก็ต้องมาด้วย เพราะเพื่อนๆ บิ๊ก ให้การต้อนรับผมกับไบรท์อบอุ่นมาก

“ชนๆๆ” เสียงตั้มชูแก้วให้ทุกคนชนกัน

“ดื่มให้เมียประธานกุมารทอง เฮ้” ผมละเขินแทบมุดใต้โต๊ะเลยทีเดียว

“ดีมากพวกมึง ฮาๆๆ” บิ๊กดูจะชอบใจมาก แต่นั้นยิ่งทำให้ผมเขินอย่างบอกไม่ถูก

“แทนๆ ที่โรงเรียนแทน ยังมีสาวๆ แนะนำให้เรารู้จักบ้างได้ปะ” โจถามผมแบบนี้ ผมกำลังนึกอยู่ แต่ว่า

“กูแนะนำนะ หาแบบแฟนกูสักคนดีกว่า ดีกว่าเยอะ ฮาๆ” ที่โต๊ะอาหารวันนี้ ก็ไม่มีเครื่องดื่มมึนเมานะ แต่ดูบิ๊กจะร่าเริงยังกับดื่มมาแล้วชัดๆ

“ไม่เอาๆ กูกับไอ้ตั้มอุตส่าห์ดีใจ มึงมีแฟนผู้ชายทั้งคน ตัดคู่แข่งแย่งจีบผู้หญิงจากพวกกูได้ทั้งที โอกาสทองชัดๆ” ผมแอบหลุดขำที่โจให้เหตุผล โดยมีตั้มพยักหน้าสมทบเหตุผลนี้เช่นกัน

“มึงพลาดของดีแล้วเพื่อน” บิ๊กดึงผมให้นั่งชิดมากขึ้น แล้วเอียงหัวซบผม ก่อนจะชูแก้วขึ้นฟ้า เสร็จแล้วหันมาหอมแก้มผมอีกที เสียงโห่ฮาของทุกคนที่เหลือในวง ทำให้บิ๊กกอดผมแน่นกว่าเดิม

“แล้วคู่นี้ละ นั่งซะห่าง เดี๋ยวสู้คู่คุณชายบิ๊กไม่ได้นะเว้ยไอ้แชมป์” แชมป์ดูจะเฉยๆ ไม่ตอบอะไรไปมากกว่า

“ของแบนี้เก็บไว้สองคนก็พอ จริงไหมครับ” ไบรท์พยายามเขยิบเข้าไปหา แต่โดนแชมป์กระแทกไหล่ให้ออกไป

“มาชิดทำไม ร้อน” ไบรท์ยังพยายามชิดกับแชมป์ต่อไป แต่แชมป์ทำหน้าดุใสจนผมกับที่เหลือ หัวเราะกัน

“ก็เรา...” แชมป์รีบยกนิ้วเบรคสิ่งที่ไบรท์จะพูด จนไบรท์ได้แต่ทำหน้าเขินๆ แล้วชิงหอมแก้มแชมป์แบบรวดเร็ว

“ไอ้ไบรท์บ้า!!!” สิ้นเสียงนี้ ไบรท์ล็อคตัวแชมป์ไว้ทันที แล้วแชมป์ก็ไม่ขัดขืนอะไร เพราะสายตาทุกคู่กดดันมา

“ยอมก็ได้” ผมเห็นใบหน้าดีใจที่ชนะของไบรท์แบบชัดๆ ก็วันนี้แหละ

ในขณะที่ทุกคนกำลังเฮฮากันอยู่ บิ๊กหันมามองผมแบบไม่วางสายตา ทำยังไงก็ไม่เลิกจ้องผมซะที จนผมแอบไม่มั่นใจว่าทำไมบิ๊กต้องมองนานขนาดนี้

“เรามีอะไรติดหน้าเปล่า” ผมเริ่มพูดก่อน บิ๊กไม่ตอบอะไร

“เราแค่อยากชดเชยเวลาที่เราไม่ได้เห็นแทน” คำตอบบิ๊กมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก
 
“ก็ไม่ได้ไปไหนแล้วนี่” บิ๊กค่อยๆ เอามือกดศีรษะผมให้ให้ชิดไหล่ของบิ๊กมากขึ้น

“เราจะไม่ให้เรื่องอะไรก็ตาม มาทำให้เราเสียเวลาที่จะได้รักแทนอีกต่อไป เพราะเราคิดไม่ออกว่า ถ้าเราไม่มีแทน เราจะอยู่ยังไง” ผมคลี่ยิ้มให้กว้างขึ้นอีกนิด แล้วบอกบิ๊กว่า

“ทุกวินาทีที่กำลังเดินไปข้างหน้า เราจะไม่ไปไหนจากบิ๊กเหมือนกัน สัญญาครับ”

บิ๊กไม่ตอบอะไรนอกจากอมยิ้มไม่หยุด ก่อนจะตักอาหารป้อนผม ท่ามกลางบรรยากาศที่เพื่อนๆ กำลังผลัดกันสนุกสนานในแต่ละประเด็นที่คิดกันออกต่อไป

นาฬิกาชีวิตของผม คงมีแค่บิ๊กที่ทำให้มันเดินต่อไปนั่นละ

………………..

เปิดเทอมมาเดือนนึงเต็มๆ ทั้งผมกับบิ๊ก ต่างก็ยุ่งพอกัน ชมรมดนตรีตั้งบิ๊กเป็นรองประธานคนใหม่ ในขณะที่ตำแหน่งกัปตันทีมบาสฯ ของโรงเรียน ก็ไม่ใช่งานที่ง่ายนัก มันพ่วงความรับผิดชอบไว้มากจนแทบจะเรียนไม่ทันอยู่แล้ว

“เราอยากให้แทนลงสมัครรองประธานนักเรียน” คนที่บอกผมคือ บอย หัวหน้าห้องหนึ่ง ผู้ชายแว่นหนา ตาตี่ คิ้วหนา ท้วมเล็กๆ ถอดแว่นแล้วดูดีทันที รองประธานนักเรียนฝ่ายวิชาการที่บรรดารุ่นพี่ รุ่นน้อง ต่างยกให้เป็นตัวเต็งลงสมัครประธานนักเรียน

“ฝ่ายอะไรอะบอย เรากลัวทำไม่ได้นะ" ผมถามบอยให้แน่ใจ เพราะถ้ามันเป็นตำแหน่ง...

“ไม่ใช่ฝ่าย รองประธานนักเรียน เบอร์สองต่อจากเรานี่แหละ” ผมตะลึงเล็กๆ แล้วนึกออกว่า

“บอย เราว่าแม็คห้อง 2 ไม่ก็ แอนดี้ห้องเรา เหมาะกว่านะ” บอยตบโต๊ะเบาๆ แล้วชี้มาที่ผม

“กัปตันทีมบาสฯ แชมป์ประเทศปีล่าสุด เกรด 4.0 ทุกเทอม รอยยิ้มที่ทุกคนคุ้นเคย พูดเพราะชนิดห้อง 5 ยังต้องพูดเพราะด้วย” ผมยิ้มแหย่ๆ แบบ เวอร์ไปนะบอย

“เราไม่มั่นใจนะ ว่าทำได้เปล่า” บอยจับมือผมสองข้างแน่นๆ สายตามุ่งมั่นมากแบบเอาจริง

“แทน ลงสมัครกับเรานะๆๆๆ” ผมคิดว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เอาซะเลย ผมเลยให้คำตอบกับบอยไปว่า...

“คิดดูก่อนอะ เรายังไม่รู้เลยว่าจะทำได้ไหม” ผมพูดกับไบรท์หลังจากเล่าสิ่งบอยมาคุย ในขณะที่ไบรท์มาเป็นเพื่อนกับผมที่มาเข้าเล่มรายงานการซ้อมน้อง ม.ต้น

“แต่เราว่าแทนน่าจะทำได้นะ” ผมชูเล่มรายงานใส่หน้าไบรท์แบบชัดเจน

“นี่ลองคิดดูนะ แค่คุมซ้อม ม.ต้น ไหนจะต้องไปแข่ง ไบรท์ก็คงนึกออกว่าเรียนแทบจะไม่ทันแล้ว” ผมกับไบรท์เดินข้ามถนนไปร้านขนมปังปิ้งเจ้าโปรด

“นมชมพูแก้ว ช็อกโกเล็ตเย็นแก้วครับ” ผมสั่งเครื่องดื่มผ่านช่องสั่งของหน้าร้าน

“เราว่ามีคนนึงให้คำตอบได้แน่นอน” ผมหันไปมองไบรท์แบบงงๆ พร้อมกับส่งแก้วนมเย็น

“แฟนนายไง” บิ๊กเหรอ...ก็ น่าสนใจนะ แต่จะใช่เหรอ...

“เราไปก่อนนะ แชมป์มาถึงละ บายๆ” ผมโบกมือที่ถือแก้วให้ไบรท์ที่เดินไปหาแชมป์ตามที่นัดไว้

ถามบิ๊กเหรอ...ก็ไม่เลวนะ งั้น คุยตอนทานข้าวเย็นละกัน

………………..

แยกกับไบรท์เสร็จ ผมเดินข้ามถนนกลับไปศูนย์หนังสือจุฬาฯ แต่ผมคิดเรื่องใหญ่ที่พึ่งเจอมาเพลินจนลืมไปว่า

"ปิ๊น" เสียงแตรที่ดังขึ้น ทำให้ผมหันซ้ายไปเจอมอไซค์คันนึง กำลังจะชนผม ผมตกใจจนล้ม แล้วมอไซค์คันที่บีบแตรใส่ผมก็จอดพร้อมเปิดไฟฉุกเฉิน ก่อนจะขึ้นขาตั้ง แล้ววิ่งมาหาผม

"เจ็บตรงไหนเปล่าครับ" คนขับมอไซค์ในชุดนักเรียนกางเกงน้ำเงิน ลงมาดูพยุงผมให้ลุกขึ้น แล้วเก็บกระเป๋า สมุดรายงาน พาผมเข้าฟุตบาท ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปเข็นมอไซค์มาจอดข้างๆ ผม

“เจ็บตรงไหนไหมครับ หาหมอไหมครับ” คนขับมอไซค์ถอดหมวกกันน็อคเต็มใบออกมาวางบนถังน้ำมัน ก่อนจะเสยผมให้เรียบร้อย แล้วดูตามตัวผม

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ระวังเอง ลืมดูตอนข้ามถนน ขอโทษด้วยครับ” ผมโค้งตัวขอโทษความสะเพร่าตัวเอง

“รอผมตรงนี้แป็ปนะ เดี๋ยวผมมานะ” เจ้าของรถกลับขึ้นคร่อม แล้วสวมหมวกลงไปโดยไม่รัดสายรัดคาง ก่อนจะขับย้อนศรเข้าคณะทันตะ แล้วไม่ถึงสองนาทีต่อมา ก็วิ่งกลับมาผมพร้อมกับถือหมวกกันน็อคด้วย

“มาแล้วครับ แน่ใจว่าไม่เจ็บตรงไหนนะ” ผมพยักหน้ายืนยัน แต่คนขับมอไซค์ก็ยังมองผมไม่วาง แล้วยิ้มกว้างๆ ให้ผม

“ถ้างั้น เดี๋ยวเราซื้อช็อกโกเล็ตเย็นที่กระจายอยู่พื้นถนนให้นะครับ” ผมพึ่งรู้สึกตัวว่า มือตัวเองไม่ได้ถือแก้วเครื่องดื่มที่ซื้อมาเมื่อครู่

“ไม่เป็นไรๆๆ เราว่า เราควรเป็นฝ่ายเลี้ยงขอโทษมากกว่านะ” ผมยิ้มแหย่ๆ ในขณะที่อีกฝ่ายพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มที่ไม่ยิงฟัน แต่ใครเห็นก็คงหลงรักเอาได้

ผมจะเดินข้ามถนนกลับไปที่ร้าน แต่หนุ่มกางเกงน้ำเงินคนนี้รีบชิงเดินนำมาดูรถก่อนจะหันมาพยักหน้าให้สัญญาณข้ามถนน แล้วผมเดินตามหลังไป ก่อนจะเดินนำไปที่ร้าน แต่หนุ่มกางเกงน้ำเงินเดินเข้าร้านจองที่นั่งเสร็จสรรพ ผมเลยเข้าไปนั่งด้วย

“เราอยากทานขนมปังพอดี ทานด้วยกันนะครับ” ผมพยักหน้างงๆ ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้าม

“พี่ครับ แยมส้มสองแผ่น สังขยาแดงสองแผ่น เนย น้ำตาลสองแผ่น ละก็ ช็อคโกเล็ตเย็นสองแก้วครับ” ผมไม่ได้เป็นคนสั่ง แต่อีกฝ่ายจัดแจงให้เรียบร้อย

“เราเลี้ยงนะ คือ ถือว่าไถ่โทษที่เราข้ามถนนไม่ดู...” ผมจะเรียกชื่อ แต่ผมไม่รู้จักนี่ เลยคาประโยคนี้ที่คำว่า”ดู”

“พีรพัฒน์ครับ ชื่อเล่นว่าตาร์” หนุ่มกางเกงน้ำเงินที่ผมสะเพร่าจนเกือบโดนชนบอกชื่อผมละ รอยยิ้มแค่ริมฝีปากของเจ้าตัวกับสายตาที่มองผม ดูเหมือนเราไม่ได้รู้จักกันเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เลย

“ภัทรครับ ชื่อเล่นแทน” ต้าร์พยักหน้าให้ผมเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มแบบเดิม

“ขอโทษนะคะ ใช่พี่ต้าร์ปะคะ” ผมงงเล็กน้อย ที่มีเด็กผู้หญิงกลุ่มเล็กๆ ยืนมองเหมือนมึดารานั่งอยู่ในร้าน และอีกสามคนที่เดินมาทักต้าร์ถึงโต๊ะแบบนี้

“ครับ สวัสดีครับ” ต้าร์ตอบคำถามเด็กผู้หญิงมัธยมกลุ่มที่เดินมาหาที่โต๊ะด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกแบบที่พูดกับผม

“ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ” ต้าร์พยักหน้า ก่อนจะยื่นมือขอมือถือจากน้องคนแรก แล้วต้าร์ก็ถ่ายเซลฟี่กับน้องเค้าด้วยมือถือของน้องผู้หญิงที่มาขอถ่ายรูปแบบทีละเครื่อง ถ่ายด้วยคนละสองรูป รูปแรกจะยิ้มแบบปกติ ส่วนรูปที่สอง ต้าร์จะชวนให้ทำหน้าแบบแลบลิ้นเล่นกล้อง

“ขอบคุณนะคะ” ต้าร์พยักหน้าด้วยยิ้มอย่างไม่รำคาญ

ขนมปังกับเครื่องดื่มก็ตามมาเสริฟ แต่ผมรู้สึกได้ว่า สายตาของนักเรียน นักศึกษา ทั้งที่นั่งทานในร้าน อยู่นอกร้าน ต่างมองต้าร์อยู่เหมือนต้าร์เป็นดาราดัง...หรือผมนั่งอยู่กับดาราจริงๆ นั่นทำให้ผมเกร็งไปทานไป จนบรรยากาศระหว่างผมกับต้าร์ดูจะเงียบๆ

“คือ...ทำไมมีคนมองต้าร์เยอะแบบนี้อะ” ต้าร์จิ้มขนมปังชิ้นสุดท้ายเข้าปากขณะฟังคำถามผม

“ก็ คนของประชาชนอะครับ แต่เราดีใจที่แทนไม่รู้จักเรานะ” ต้าร์ยิ้มกว้างหลังจากตอบคำถามผมเสร็จ

“ถ้าแทนเจอเราครั้งหน้า ทักเราด้วยนะ เราจำได้แน่นอน” ผมยิ้มให้เป็นการยืนยัน

“แป็ปนะครับ” ต้าร์หยิบมือถือตัวเองออกมารับสาย

“โอเคครับ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันครับ” ต้าร์ตอบปลายสายแค่นี้ ก่อนจะวางสายไป แล้วควักกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าคาดหน้าอก

“เราเลี้ยงนะครับ” ต้าร์พูดจบแล้วเดินไปจ่ายเงินมื้อนี้เรียบร้อย แล้วกลับมาหยิบหมวกกันน็อค ในขณะผมเก็บกระเป๋าเดินตามออกมา

“แทนจะไปไหนต่อไหม เราไปส่งนะ” ต้าร์ถามผมหลังจากที่เราทั้งคู่ออกมายืนหน้าร้านแล้ว

“ไม่เป็นไรนะ ละก็...” ผมยื่นเงินค่าขนมปังมื้อนี้ครึ่งนึงให้ ต้าร์มองเงินในมือผม ก่อนจะยิ้มให้

“เราเลี้ยงนะครับ...เพื่อนใหม่” ต้าร์ยิ้มให้ ก่อนจะโบกมือลาผม แล้วเดินกลับเข้าไปคณะทันตะ

ผมยืนอยู่ฟุตบาทหน้าร้าน จนเห็นมอไซค์คันใหญ่ของต้าร์ขับออกมา ต้าร์จอดข้างๆ ผมก่อนจะเปิดกระจกหมวกกันน็อค แล้วบอกกับผมว่า

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ แล้วเจอกันใหม่นะ” ต้าร์ปิดกระจกหมวกกันน็อคลง ก่อนจะพาพาหนะสองล้อคันใหญ่ออกขับออกไปช้าๆ ทิ้งไว้แค่เสียงท่อที่ผมพอจะได้ยินไกลๆ บ้าง

ผมลืมเรื่องที่เก็บมาคิดตั้งแต่อยู่โรงเรียนไปซะสนิท แต่ที่ข้ามถนนเมื่อกี้...นี่เราเหมอแรงไปหน่อยนะ

**********

บทที่ 53 จะเป็นการพบกันครั้งแรกอย่างเป็นทางการของแทนกับต้าร์ ที่บิ๊กเองก็มีหึงเล็กๆ (เล็กน้อยจริงๆ) และเราจะได้รู้จักต้าร์ ซึ่งจะเป็นตัวละครสำคัญอีกตัวตั้งแต่บทนี้ไปจนถึงจบเรื่องครับผม

บทที่ 53 เจอกันประมาณวันพฤหัสฯ บ่ายๆ ครับผม

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Glitterycandy ที่ 16-06-2015 14:20:09
ผู้ท้าชิงมาแล้วสินะ 55555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 16-06-2015 14:26:08
ต่อให้ตาร์จะดีกว่าบิ๊กสักแค่ไหนก็ตามแต่ ตาร์ก็ไม่มีทางได้แทนไปครอบครองหรอกค่าา.. :laugh3: ให้บิ๊กคิดเสียว่าตาร์ก็เหมือนกับเศษฝุ่นที่แค่กระพริบตาไม่กี่ครั้งก็จางหายไปหมดแล้ว แล้วกันนะคะ ^^ ยังไงเราก็เชียร์แต่บิ๊กเท่าน้านนนน..
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 16-06-2015 15:28:25
เจอคนที่ดีกว่าก็ดีนะ  บิ๊กจะได้รู้รสชาติของคำว่า Imperfection & Humility เหมือนกับตาร์ที่เพอร์เฟ็คท์แต่ก็ไม่ได้แทนมาครอง

เห็นบรรยายว่าผิวแทนเป็นสีกาแฟ - จะคล้ำไปถึงไหนคะ?  สีกาแฟใส่นมหรือเปล่าคะ?

 
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 16-06-2015 15:59:23
โอ้ ดาราเลยหรอเนี่ย
55555555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 16-06-2015 16:37:43
แหม่  ต้าร์เป็นดาราเลยเหรอเนี่ยะ  น่าเปลี่ยนใจเจง ๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 16-06-2015 17:39:02
รู้สึกสั้น....หรือคิดไปเอง...
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 16-06-2015 17:54:56
ผมอยู่ทีมบิ๊ก หุหุ สีผิวของแทนนี่เหมือนเมย่าใช่ไหม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 16-06-2015 18:45:36
แทน บิ๊กกลับมารักกันเหมือนเดิม และบิ๊กก็มีคู่แข่งแล้ว  รออ่านตอนบิ๊กจะหึง จะหวงแทนยังไง มาเร็วๆคับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 16-06-2015 18:53:46
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 16-06-2015 20:16:39
เปิดตัวอย่างหล่อจริงๆ เกลียดไม่ลงเลยค่ะ
บิ๊กอย่างหึงน้าาาาาา รอตอนต่อไปเนาะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 16-06-2015 21:08:05
ต้าร์มาแล้ว. บิ๊กสู้ๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 16-06-2015 22:45:04
น่าจะเป็น 'ต้าร์' แบบมีไมัโทนะ ส่วน ตาร์ ก็อ่านว่า ตา

จุดผิด "เราอยากให้บิ๊กลงสมัครรองประธานนักเรียน" (ตอนบอยมาชวน)ต้องเป็นแทนสิ ไม่ใช่บิ๊ก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 17-06-2015 00:09:05
น่าจะเป็น 'ต้าร์' แบบมีไมัโทนะ ส่วน ตาร์ ก็อ่านว่า ตา

จุดผิด "เราอยากให้บิ๊กลงสมัครรองประธานนักเรียน" (ตอนบอยมาชวน)ต้องเป็นแทนสิ ไม่ใช่บิ๊ก

แก้เรียบร้อยแล้วครับ ขออภัยอย่างยิ่งครับผม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ujen ที่ 17-06-2015 08:34:59
 :mew1: :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 17-06-2015 14:16:30
รู้สึกโล่งอกที่ไม่หน่วงเท่าไหร่ ฮ่าๆ
เพราะตอนแรกคิดว่า ต้าร์จะมาทำให้บิ๊กกับแทนแตกกันซะอีก

รอติดตามตอนต่อไปนะคะ  o18
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 52 (หน้าที่ 26 : Update 16/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 18-06-2015 03:26:43
เจอคนที่ดีกว่าก็ดีนะ  บิ๊กจะได้รู้รสชาติของคำว่า Imperfection & Humility เหมือนกับตาร์ที่เพอร์เฟ็คท์แต่ก็ไม่ได้แทนมาครอง

เห็นบรรยายว่าผิวแทนเป็นสีกาแฟ - จะคล้ำไปถึงไหนคะ?  สีกาแฟใส่นมหรือเปล่าคะ?

 

สีกาแฟใส่นมครับ ออกไปทางผิวแทนนั่นละครับ^^"

รู้สึกสั้น....หรือคิดไปเอง...

ไม่สั้นครับ ทุกบท ผมจะพิมพ์ด้วยฟอนท์ Helvetica ขนาด 11 ความยาว 4-5 หน้า A4 ครับผม^^

**************

บทที่ 53 เสร็จแล้วครับ เดี๋ยวบ่ายๆ ลงให้อ่านกันครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 53 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 18-06-2015 14:26:57
บทที่ 53 มาแล้วครับ บทนี้เป็นความหวานเล็กๆ ของบิ๊กที่ทำให้แทน และนี่จะเป็นครั้งแรกที่ต้าร์จะได้พบกับแทนแบบสองต่อสอง ผ่านการเจอกันของงานเลี้ยงพรรคที่พ่อกับแม่แทนสังกัด โดยพ่อแม่ของต้าร์ เป็นกลุ่มทุนสำคัญเช่นกัน

มาชมกันต่อเลยครับ^^

************

Chapter 53

ผมเห็นแทนนั่งทำการบ้านจนคิ้วแทบชนกัน แต่การบ้านผมเสร็จผมแล้ว ผมเลยนั่งเล่นเกมข้างๆ รอแทน รอจนผมเริ่มง่วง มองเวลาอีกที ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว ผมเอา iPad กับ iPhone ผมไปชาร์จ ก่อนจะ

“เหนื่อยไหมครับ” สองมือผมกำลังบีบไหล่แทนเบาๆ พอให้รู้สึกผ่อนคลาย

“งานเยอะอะครับ บิ๊กนอนก่อนก็ได้นะ” ผมก้มลงไปหอมแก้มซ้ายแฟนหนึ่งที
 
“รอได้ครับ อยากพาแฟนไปนอนด้วยมากกว่า” แทนเอียงหัวพิงกับหน้าผมเบาๆ ก่อนจะกลับมามองการบ้านตัวเองต่ออย่างตั้งใจ

“บิ๊ก เรามีอะไรจะปรึกษาอะครับ” ผมพยักหน้ารอฟังอยู่

“เพื่อนเราอยากให้เราลงสมัครคณะกรรมการนักเรียน เป็นรองประธานอะ” ผมว่าดีออก

“ก็ดีนะ แฟนผมเก่ง แค่นี้ไม่ยากหรอกครับ” แทนวางปากกาลง บิดขี้เกียจขณะที่นั่งอยู่

“แต่เรากลัวทำไม่ได้อะ กัปตันทีมบาสฯ ก็เหนื่อยแล้ว เป็นรองประธานนี่คือ วิ่งคู่ประธานทำมันทุกงานนี่แหละ กลัวทำไม่ได้จริงๆ” ผมหมุนเก้าอี้แทนให้หันมาอยู่ตรงหน้าผม แล้วดึงมือให้แทนลุกขึ้น แล้วกอดแฟนผมสักที

“ถ้าเป็นเรา เราเชียร์ให้ทำนะ ไม่กี่คนที่จะได้รับความไว้วางใจให้ทำงานแบบนี้นะ เราว่าแทนทำได้แหละ” ผมเห็นความรู้สึกไม่แน่ใจของแทนผ่านสายตาที่กำลังคิดอยู่ตอนนี้

“เรากลัวเรียนตก ละก็ทำได้ไม่ดีกับทีมบาสฯ เท่านั้นแหละ” ผมกอดแทนให้แน่นขึ้น

“แฟนผมเก่ง เรียนก็เก่ง บาสฯ ก็เก่ง กลับมาทำงานบ้าน ทำกับข้าวให้เราทาน แถมสอนการบ้านเราอีก งานรองประธานนักเรียนไม่ยากไปหรอกครับ” แทนยิ้มออกบ้างละ
 
“ถ้าแฟนทำกับข้าวให้เราบ้าง ไม่ต้องให้สอนการบ้าน ก็คงดี...แต่ถ้าแบบนั้น เราก็รู้สึก...ไม่ได้ดูแลแฟน” ปลายจมูกของแทนตอนนี้สัมผัสกับจมูกผม

“ไม่กี่คนนะ ที่จะได้โอกาสพิเศษแบบนี้ แทนเป็นคนพิเศษสำหรับหลายๆ เรื่อง เราว่า...แฟนเราทำได้นะครับ ถ้าเหนื่อย เดี๋ยวทำงานบ้านให้ นวดให้นะ โอเคมะ” แทนพยักหน้าพร้อมยิ้มที่สดใสในแบบแฟนผม

“ถ้าแฟนเชียร์ขนาดนี้ เราลงก็ได้ อย่าลืมช่วยอยู่ข้างๆ เราด้วยนะ” ผมเดินไปปิดไฟที่โต๊ะทำงาน แล้วพาแทนมานอนที่เตียง ก่อนจะปิดไฟหัวเตียง แล้วไปนอนข้างๆ

“อยู่ข้างๆ แทน เป็นหน้าที่หัวใจเราครับ นอนก่อนนะครับ เหนื่อยแล้ว” ผมนอนหงายแล้วดึงแทนมาซบกับไหล่ผม แล้วกอดไว้ก่อนจะหอมหน้าผากส่งท้ายก่อนนอน

ผมจะอยู่ข้างๆ ทุกเวลา ทุกเรื่อง และเป็นกำลังใจให้ทุกอย่างที่แทนตั้งใจทำนะครับ

………………..

ผมไปตอบตกลงกับบอย ว่าจะลงสมัครรองประธานนักเรียนกับพรรคของบอย แน่นอนว่าเจ้าตัวดีใจมาก และเรื่องที่ผมคาดไม่ถึงคือ หลังตอบตกลงกับบอยไปแล้ว เพื่อนฝั่งห้องสอง ก็มาทาบทามให้ผมลงสมัครด้วย แต่ผมก็ปฎิเสธไป เพราะตกลงกับบอยไปแล้ว

“สมัครเมื่อไหร่นะแทน” ไบรท์ถามผมขณะที่ผมกำลังซ้อมยิงสามแต้มข้างๆ กับไบรท์

“อาทิตย์หน้าอะ” ผมส่งลูกบาสฯ​ โค้งลงตะข่ายแบบไม่สัมผัสแป้นอย่างพอดี

“ได้ข่าวว่าพวกห้องสี่กับห้องห้าจะลงสมัครด้วย เชื่อเค้าเลยว่าเอาจริง” ห้องสี่กับห้องห้าคือห้องเด็กอุปการะ ที่ดีๆ ก็มี แต่ส่วนใหญ่ค่อนข้างป่วนเอาเรื่อง

“เค้าก็อยากทำประโยชน์ให้โรงเรียนก็ได้นะ ไบรท์มองในแง่ร้ายไปเปล่า” ลูกนี้ยิงกระแทกแป้นอยู่ครู่นึง ก่อนจะลงไปอย่างที่ควรจะเป็น

“พี่แทน โทรศัพท์ครับ” เสียงน้องสักคนตะโกนเรียกผม ก่อนจะส่งลูกบาสฯ ที่อยู่ในมือให้ลงแป้นก่อน แล้ววิ่งไปที่กระเป๋าที่วางไว้ข้างสนาม...แม่โทรมา...

“สวัสดีครับ” ปกติแม่ผมจะโทรมาตอนค่ำๆ แต่ถ้าโทรมาเวลาแบบนี้ ต้องมีอะไรแน่นอน

“คืนวันศุกร์ที่จะถึงนี้ ว่างไหมลูก” วันนี้วันพุธ ถามแบบนี้ ผมจะไม่ว่างก็คงไม่ได้

“ลาได้ครับ แม่มีอะไรไหมครับ” ผมลาซ้อมน่าจะได้อยู่ เพราะศุกร์ไม่มีคิวต้องคุมซ้อมน้องๆ ม.ต้น

“พ่อกับแม่จะไปงานเลี้ยงระดมทุนประจำปีของพรรค อยากให้แทนมาออกงานกับพ่อแม่ด้วย” งานเลี้ยงที่ผมไม่เคยคิดจะไป แต่ตอนนั้นอ้างได้ว่าเดินทางไกล เสร็จแล้วต้องกลับไปเรียนวันรุ่งขึ้น มารอบนี้จัดวันศุกร์ แถมผมอยู่กรุงเทพฯ แล้วแบบนี้

“ครับ ก็ได้ครับแม่” ผมตอบตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้

“แม่จะไปรับที่คอนโดลูกตอนห้าโมงเย็นนะ รักลูกนะ” เลิกเรียนแล้วผมต้องรีบกลับมาแต่งตัวอย่างไวจริงๆ

“ผมก็รักแม่นะครับ” วางสายเสร็จ ผมถอนหายใจที แล้วเก็บมือถือลงกระเป๋าเป้เหมือนเดิม

ผมกลับไปซ้อมลูกสามแต้มต่อ แอบเซ็งๆ ที่ต้องไปงานที่แสนน่าเบื่อ งั้น...ขอยิงลงแป้นแก้เซ็งก่อนละกันนะ

………………..

ปกติ แทนไม่ใช่คนแต่งตัวเยอะ เป็นคนที่เรียบง่าย ดูดีตามงานและโอกาสที่ต้องไป แต่ศุกร์นี้แฟนผมต้องไปงานเลี้ยงกับครอบครัว ผมเลยพาแทนมาที่บ้านผมเพื่อแต่งตัวให้ ถึงผมจะสูงกว่าแทนสองเซ็น แต่เสื้อผ้า กางเกง รองเท้า แทบจะสลับกันใส่ได้เลย เพราะไซส์ใกล้ๆ กัน ใส่กันได้พอดีเกือบทุกอย่าง

“ได้ใส่บ้างปะเนี่ยบิ๊ก” ผมเปิดตู้เสื้อผ้าทั้งหมดให้แทนดู

“ก็หมดนะ ที่อยู่ห้องแทน นั่นก็ซื้อใหม่ไปหลายชุดนะ แหๆ” แทนทำหน้าเอือมเล็กๆ กับการซื้อเปลื้องนั่นละ

“แทนตัวเล็กกว่าเรานิดหน่อย เรานึกออกละเอาตัวไหนดี” ผมถอยออกไปมองผมไกลๆ สักครู่ ก่อนจะหยิบเสื้อสูทที่อยู่ในตู้ออกมาห้าตัววางลงบนเตียง แล้วหยิบตัวแรกเป็นสีดำกระดุมสองเม็ดส่งให้แทนก่อน

แทนลองสวมสูททับกับเสื้อนักเรียน ผมลองจัดให้เข้ากับตัวแทน แต่ผมว่าไม่...เลยถอดออกกลับมาใส่ไม้แขวน แล้วหยิบตัวต่อไป เป็นสีดำกระดุมสองเม็ดเหมือนกัน จะเข้ารูปกว่า แต่ผมก็ให้ถอดออก เพราะพอลองยกแขนขึ้นแล้ว มันสั้นไปนิด ตัวที่สามเป็นสีเทาเข้มกระดุมสองเม็ด ทรงเข้ารูปกว่าตัวที่สอง ซึ่งพอลองยกแขน ลองนั่ง พลิกตัวไปมา กอดอก และอิริยาบถอื่นๆ ผมยกนิ้วโป้งสองนิ้งให้แทนแปลว่าโอเค

“ตัวนี้แหละ พอดีตัวสุด รายการต่อไป เนคไทละกัน” สูทสีเทาตัวที่ผมเลือกให้ เป็นของ Dior ผมเก็บสูทสี่ตัวที่เหลือกลับเข้าตู้ไป ผมยกลิ้นชักเทคไทวางลงบนเตียง ทั้งหมดสิบเส้น บิ๊กหยิบมาทีละเส้น แล้วทาบไว้กลางอกของแฟนผม

“เขินไรอะครับ แค่เลือกเนคไทให้เองนะ” ผมรู้สึกได้ว่าแฟนผมกำลังหลบตาผม

“อย่ามองแบบนี้ซิ” แทนเคยบอกว่า สายตาผมเวลาทำอะไรจริงจัง จะดูหล่อจนต้องหลบสายตา สงสัยผมกำลังจะเพ่งเลือกแบบใช้ความคิดไปหน่อย ลองเนคไทสีเขียวลายทางมาทาบดูหน่อย

“แฟนผมน่ารัก แต่ตอนนี้ต้องแต่งตัวให้แฟนหล่อ ใครเป็นแฟนด้วย...ก็มีความสุขแหละ” ผมหยิบเนคไทสีฟ้าอ่อนของ Paul Smith ทาบให้ ก่อนจะหยิบเนคไทสีครีมอีกเส้นมาทาบ แล้วเลือกดู

“สีฟ้าดีกว่า” แทนพยักหน้าโอเค

“กางเกงละบิ๊ก” แทนคงหมายถึงสเล็ค แต่ผมว่ามันน่าเบื่อ ถ้าจะใส่สเล็คไปงาน

“ใส่สูทเข้ารูปแล้ว ใส่ยีนส์เดฟไปก็ได้ เราโตกันแล้วเนอะ จะให้คุณชายทั้งตัวก็น่าเบื่อ ส่วนรองเท้า เดี๋ยวเอาบูทหนังคู่นี้ละกัน” ผมหยิบกางเกงยีนส์ G-Star RAW แบบเข้ารูป สีดำเจือเทาเล็กน้อยออกมา เป็นตัวโปรดตัวนึงที่ผมชอบใส่เฉพาะไปงานเท่านั้น

ผมหยิบรองเท้า Dr.Martens หนังสีน้ำตาลทองแดงที่ผมไว้ใส่เฉพาะเวลาแต่งหล่อพิเศษออกมาด้วย เข็มขัดหนังแข็งสีดำทรงคลาสสิกของ Prada และผมก็นึกออกว่า เสื้อเชิ๊ต แทนก็ต้องใช้ ผมเลยหยิบเชิ๊ตเข้ารูปของ HUGO BOSS ที่เป็นหนึ่งในเสื้อตัวโปรดผมออกมา แล้วถึงเวลาที่จะ

“แทนไปอาบน้ำนะครับ เดี๋ยวมาแต่งตัวกัน” ผมอยากให้แฟนผมตัวสะอาด แล้วแต่งตัวออกมาดูเลยดีกว่าจะออกมาเป็นไง และแน่นอนว่า ถ้าแฟนผมอาบน้ำ ผมก็...อาบด้วยซิครับ

หลังจากอาบน้ำเสร็จด้วยเวลาที่...นานกว่าปกติเล็กน้อย เพราะคั่นด้วยกิจกรรมบางอย่างที่เกิดขึ้นได้เสมอเมื่อเราสัมผัสกัน...แทนก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าที่ผมเลือกทั้งหมด แฟนผมหล่อมาก เหลือแค่ทำผมอีกหน่อยนะ ผมแทบอยากให้มีงานเลี้ยงทุกคืน จะได้ควงแขนแฟนผมเต้นรำในงานมันทุกคืนซะเลย

“อย่าเอาแต่มองซิ เราเขินนะ” ก็แฟนผมหล่อ จะให้ผมหยุดจ้องได้ไง ผมนั่งดูแทนอยู่ที่เตียง เลยลุกขึ้นไปกอดเอว

“เราอยากให้...ทุกคืนมีงานเลี้ยง แล้ว...แทนแต่งตัวหล่อแบบนี้ เราจะ...เต้นรำกับแทนทุกคืนเลยแหละ” แทนพยักหน้าเขินๆ ในขณะที่มือผมกระชับเอวแทน

ถึงผมใส่เสื้อเชิ้ต กางเกงขาสั้นลำลอง แต่...มือขวาผมจับมือซ้ายของแทน ส่วนมือซ้ายผมกระชับเอวของแทนแล้ว ผมค่อยๆ ขยับเท้าตามจังหวะเบาๆ แล้วเราสองคนก็ได้เต้นรำกัน สองสามจังหวะ ก่อนจะหยุดลงด้วยจุมพิตของผมที่หน้าผากของแทนเบาๆ

ผมขอหยุดเวลานี้ไว้สักครู่แบบนี้ละกัน

………………..

วันศุกร์ก็มาถึง งานเลี้ยงที่ผมไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ บิ๊กรีบมารับผมที่โรงเรียนตอนสี่โมงเย็น ตรงตามนัดเป๊ะ เพื่อรีบกลับไปแต่งตัวให้ทันตอนห้าโมงครึ่ง โดยที่พ่อกับแม่ผมจะมารับผมที่ห้อง หลังจากอาบน้ำ โกนหนวดเสร็จเรียบร้อย บิ๊กเลือกน้ำหอม Tom Ford กลิ่น Grey Vetiver ฉีดให้ตามตัว

ผมนั่งลงหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งในห้อง โดยมีบิ๊กกำลังใช้มูสแต่งผมให้อยู่ ถึงบิ๊กจะไว้ทรงสกินเฮด แต่ทำผมได้เชี่ยวชาญมาก ออกมาผมแทบไม่คุ้นหน้าตัวเอง แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองดูหล่อจนแอบแมนกว่าปกติเลยแหละ หลังจากใส่กางเกง ใส่เสื้อเชิ๊ต แล้วค่อยจัดกางเกงให้เสื้ออยู่ในกางเกง ก่อนจะคาดเข็มขัดให้เรียบร้อย บิ๊กตามติดกระดุมแขนเสื้อ จัดเสื้อเชิ๊ตให้เรียบร้อย ส่วนผมผูกเนคไทเอง และสวมเสื้อสูทให้ผมจากด้านหลัง ก่อนจะจัดทรงสูทให้แน่ใจว่า เมื่อนั่งแล้วจะไม่ปลิ้น หรือยกแขนเสื้อแล้วจะเต๋อขึ้นมา

“แฟนใครเนี่ย หล่อจัง” ผมมองตัวเองในกระจกยังแทบไม่เชื่อเลยว่าเป็นตัวเอง

“ใส่อันนี้นะครับ” บิ๊กชูนาฬิกา Patek Philippe รุ่น Nautilus ตัวเรือนสีเงิน หน้าปัดสีฟ้าน้ำทะเล
 
“บิ๊กมีนาฬิกาแพงขนาดนี้ด้วยเหรอ” ผมไม่เคยเห็นบิ๊กมีเลย บิ๊กยักคิ้วแบบทะเล้น

“ก็ไม่ได้หยิบมาให้ดูนี่ครับ Rolex / Patek / Omega เรามีอยู่เป็นกล่องอะ แต่ไม่ค่อยหยิบมาใส่ ถ้าไม่มีงาน เราเลยเลือกเรือนนี้ให้เข้ากับชุดแหละ” บิ๊กสวมนาฬิกาให้ผม ตอนนี้นาฬิกาอยู่ใต้แขนเสื้อพอดี

“ทั้งตัวเราเนี่ย แพงระยับเลย” บิ๊กยิ้มๆ ก่อนจะหอมแก้มผมทีนึง

“ก็อยากให้แฟนหล่ออะครับ ไปงานที่มีแต่คนไฮโซ เราต้องทำให้แฟนเราดูดีที่สุดซิครับ” ผมยกข้อมือซ้ายดูนาฬิกาที่ใส่ ผมพอรู้ราคาอยู่ มันแพงมาก แต่มันก็เป็นนาฬิกาที่สวยมาก

หลังจากแต่งตัวเสร็จ ใส่ถุงเท้ารอ บิ๊กป้อนบะหมี่ผัดขี้เมาทะเลที่ผมทำไว้ตอนเช้า แล้วเก็บไว้รออุ่นตอนเย็นสำหรับทานรองท้องก่อนไปงานเย็นนี้ จนถึงเวลาห้าโมงครึ่ง แม่ผมก็โทรมาตามที่นัด

“งานจัดที่ไหนเหรอครับ” บิ๊กถามผมขณะที่ผมใส่รองเท้าอยู่

“โรงแรมเพนิซูล่าอะ ไมเหรอ” บิ๊กยิ้มๆ แล้วบอกผมว่า

“ถ้าเบื่องาน โทรบอกเรานะ เดี๋ยวไปรับนะครับ” ผมพยักหน้า ในขณะที่บิ๊กผูกเชือกรองเท้าให้ผมเรียบร้อย แล้วดูความเรียบร้อยของชุดทั้งหมด ก่อนจะเติมน้ำหอมให้ที่คอ กับข้อมือผมอีกเล็กน้อย

“หล่อแล้วครับ หล่อที่สุดของงานแน่นอน” ผมพยักหน้าเขินๆ ที่บิ๊กยอจนผมจะลอยได้อยู่แล้ว

ถ้างานเลี้ยงคืนนี้มันน่าเบื่อ ผมจะนึกถึงเวลาที่บิ๊กแต่งตัวให้ผมทั้งหมดนี้ละกันนะครับ

………………..

ตลอดเวลาที่นั่งรถตู้ที่พ่อกับแม่นั่งอยู่เบาะแถวสองของรถตู้ ผมนั่งอยู่แถวสาม ผมไม่ได้คุยอะไรเท่าไรนักนอกจาก

“ลูกไปเอาชุดมาจากไหนเหรอ” คุณแม่ผมทักขึ้นมา
 
“ของเพื่อนอะครับ ให้ยืมมาครับ” คุณพ่อผมหันมามองผมบ้าง

“หล่อดีนะ ลูกเราแต่งตัวนี่ก็ดูดีเหมือนกันนะ ว่ามะ” แม่ผมหันมาดูและพยักหน้าให้ตามความเห็นของพ่อผม

ผมละโล่งอกที่พ่อกับแม่ไม่ซักไซร้ต่อว่าเพื่อนคนไหนที่ให้ยืมชุดมาขนาดนี้ ในงานเลี้ยงวันนี้ ผมต้องไหว้สวัสดีผู้ใหญ่มากหน้าหลายตา ที่ผมไม่รู้จักสักคน บางคนก็เป็น สส. เหมือนกับพ่อ บางคนก็เป็นรัฐมนตรี บางคนก็เป็นนักธุรกิจที่สนับสนุนพรรค ผมรู้สึกว่าผมเดินไปกับพ่อกับแม่รอบงานนานมาก แต่เวลาที่ผมดูในข้อมือตอนนี้คือ

“พึ่งหกโมงครึ่งเองเหรอ...” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ ขณะที่ผมกำลังรับเครื่องดื่มจากบริกรที่เดินเสริฟตอนนี้ งานส่วนพิธีการต่างๆ จะเริ่มประมาณหนึ่งทุ่ม ผมเดินไปมาในงานคนเดียว ในขณะที่พ่อกับแม่แยกย้ายกันไปคุยกับคนรู้จักในงาน

“มาคนเดียวเหรอครับ” เสียงนี้คุ้นมาก ผมหันกลับไปหาต้นเสียง

ชายหนุ่มหน้าคม ดวงตาสีน้ำตาลเรียวคม จมูกโด่งเล็กๆ คิ้วเข้มเรียวรับกับดวงตา ผมรองทรงที่ยาวประกลางใบหู ที่ตอนนี้หวีปัดด้านนึงไว้ รูปร่างที่ดูล่ำแน่นเมื่ออยู่ในเสื้อสูทสีดำเข้ารูป สเล็คข้ารูปที่ทำให้ดูสูงกว่าตอนที่ผมเจอครั้งแรก

“ต้าร์...” ผมเรียกชื่อออกมาโดยอัตโนมัติ ก่อนที่ต้าร์จะยิ้ม แล้วโค้งตัวให้ผมเล็กน้อยเป็นการทักทาย

“ดีใจที่ได้เจอกันอีกนะ แทนหล่อมากเลยครับ” ผมรู้สึกเขิน ก่อนจะวางเครื่องดื่มในมือที่หมดแก้วแล้ว และสิ่งที่ทำให้ผมเกร็งยิ่งกว่าก็มาถึงแบบไม่ทันตั้งตัว

“คุณพ่อครับ คุณแม่ครับ นี่แทน คนที่ผมเล่าให้ฟังเมื่อวันก่อนครับ” ผมไหว้สวัสดีคุณพ่อกับคุณแม่ของต้าร์

“ไหว้พระเถอะลูก วันนี้ลูกมากับใครเหรอจ๊ะ” คุณแม่ของต้าร์ทักทายผมก่อน

“คุณพ่อกับคุณแม่อะครับ ไม่แน่ใจว่ายืนคุยอยู่ตรงไหน” คุณพ่อของต้าร์พยักหน้า ในขณะที่ต้าร์ดูจะยิ้มแย้มเป็นพิเศษ ก่อนจะกระซิบอะไรสักอย่างให้คุณพ่อของต้าร์ฟัง คุณพ่อของต้าร์ก็ยิ้มเช่นกัน

“แทน..” เสียงคุณแม่เรียกผม พอผมไปหันไปที่ต้นเสียง พ่อกับแม่ผมก็เดินมาทางผม

“คุณอา คุณน้าครับ นี่คุณพ่อกับคุณแม่ผมเองครับ” ผมแนะนำพ่อกับแม่ผมบ้าง

“คุณพีระกับคุณหญิงมณี ใช่ไหมครับ” คุณพ่อผมทักทายก่อน โดยมีคุณพ่อของต้าร์จับมือกับคุณพ่อของผม

“สวัสดีครับคุณน้า คุณอา ผมชื่อพรีพัฒน์ เรียกผมว่าต้าร์นะครับ” ต้าร์แนะนำตัวให้พ่อกับแม่ผม ก่อนจะพนมมือไหว้สวัสดีอย่างนอบน้อม

“หนูต้าร์นี่ หน้าคุ้นๆ ใช่ที่เป็นพิธีกรกับถ่ายแบบใช่ไหมจ๊ะ” แม่ผมรู้จักซะงั้น ผมนี่ไม่รู้จักอะไรเลยเกี่ยวกับต้าร์ด้วยซ้ำ ต้าร์ตอบ “ใช่ครับ” พร้อมรอยยิ้มที่เห็นฟันขาวเรียงสวยแบบไม่มีเหล็กดัดฟันอะไร

“วันนี้คุณพีระจะเพิ่มทุนให้พรรคอีกไหมครับ” ดูเหมือนคุณพ่อผมจะเริ่มคุยธุรกิจละ

“ความลับครับ ความลับ เดี๋ยวประกาศบนเวทีให้นะครับ” คุณพ่อของต้าร์เป็นผู้ชายเสียงใหญ่แบบเจ้าสัว พอมองดูดีๆ ต้าร์เหมือนคุณแม่แบบถอดมา แต่รัศมีความน่าเกรงขาม ดูได้มาจากพ่อเต็มๆ

“คุณน้า คุณอา ครับ ถ้าไม่รังเกียจ เดี๋ยวผมขอพาแทนไปทานอาหารด้วยจะได้ไหมครับ” ต้าร์เอยปากขอพ่อกับแม่ผม ซึ่งพ่อกับแม่ผม พยักหน้าโอเค

“ผมว่าเรามาทำความรู้จักกันหน่อยก็ดีนะครับ เพื่อผมจะได้ไปลงทุนเพิ่มในท้องถิ่นนะ” คุณพ่อของต้าร์เอยขึ้น ก่อนจะโอบมือตบไหล่พ่อผมเบาๆ แล้วคุณแม่ของต้าร์เองก็ส่งแก้วเชมเปญให้แม่ผม

ต้าร์จับมือผมแล้วดึงออกมาจากวงผู้ใหญ่ตรงนั้น ผมตกใจเล็กๆ ว่าต้าร์จับมือผมเดินออกมาจริงๆ ก่อนจะพาผมมาหยุดห่างจากที่พ่อกับแม่ของเราทั้งคู่กำลังคุยกันอยู่

“ดีใจนะครับ ที่ได้เจอแทนอีกรอบ ทานอะไรมาบ้างยังครับ” ต้าร์ยืนพูดกับผมใกล้มาก

“ก็ คนเยอะอะครับ ได้ทานนิดเดียวเอง” งานวันนี้เป็นแบบซุ้มอาหาร เดินไปเลือก แล้วยืนทานในงาน ซึ่งผมต้องต่อคิวรอเอา บางซุ้มใช้เวลานานมาก ทำให้ผมแทบไม่อยากรอทีเดียว

“หิวไหมครับ” ต้าร์ถามผมเสร็จ มองหาใครบางคน ก่อนจะดีดนิ้วสองสามทีเรียกมา

“นิดหน่อยอะ เราทานร้องท้องมาหน่อยแล้ว” ต้าร์ยืนยิ้มอยู่ครู่ ก่อนที่คนที่ต้าร์เรียกจะเดินมาหา

“ขอกุญแจรถให้ผมหน่อยครับ” คนที่ต้าร์เรียกมา เหมือนจะเป็นเจ้าหน้าที่ของโรงแรม
 
“เดี๋ยวเราพาแทนไปทานอะไรอร่อยๆ ที่สงบๆ ดีกว่านะ” แต่ถ้าออกไปจากงานแบบนี้ พ่อกับแม่ผมดุผมแน่นอน

“ไม่ต้องกังวลนะครับ พ่อกับแม่เราคงคุยยาว เดี๋ยวเราไปส่งที่บ้านแทนเองนะ” ต้าร์เหมือนจะรู้ว่าผมกังวลเรื่องอะไร ก่อนจะจับมือผมแล้วจูงเดินออกมาจากห้องจัดงาน พอออกมาจากห้องแล้ว ผมแอบสะบัดมือต้าร์เบาๆ

“เราแค่กลัวแทนเดินหลง เลยจับมือเดินออกมาเฉยๆ ถ้าทำให้แทนไม่สบายใจ เราขอโทษครับ” ต้าร์ก้มหน้าลงเล็กน้อย เหมือนโค้งขอโทษให้

“ไม่ใช่นะ แต่ใครเห็นต้าร์จับมือเราเดินสองต่อสองแบบนี้ มันจะไม่ดีกับนายนะ” ผมกลัวคนเห็นแล้วเอาไปซุบซิบไม่ดีมากกว่า ต้าร์ยิ้มเหมือนไม่คิดอะไรมาก

“มาเถอะครับ รถน่าจะจอดรอหน้าโรงแรมละ” ต้าร์ให้ผมเดินนำไปก่อน ก่อนจะเดินตีคู่ข้างๆ ผมรักษาระยะห่างเล็กน้อย จนผมเดินมาถึงหน้าโรงแรมกับต้าร์

Porsche Boxster GTS สีน้ำเงินเข้ม จอดรอเจ้าของที่เดินไปรับกุญแจจากเจ้าหน้าที่โรงแรม ต้าร์มาเปิดประตูให้ผมนั่ง ก่อนจะปิดประตูเรียบร้อย แล้วต้าร์ก็มาประจำที่คนขับ ผมกับต้าร์คาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จ ต้าร์พาพาหนะคู่ใจขับไปขึ้นทางด่วนไปลงแถวเพชรบุรี แล้วร้านที่ต้าร์พาผมมา อยู่แถวเอกมัย ทั้งหมดใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง เพราะรถไม่ติดมาก แถมต้าร์ก็ขับรถคล้ายๆ บิ๊ก นั่นคือเร็ว แต่ไม่เสียวหรือน่ากลัวอะไรเลย

“ถึงแล้วครับ” ต้าร์จอดรถเสร็จ ลงมาเปิดประตูให้ผมลง ตรงหน้าผมเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นที่บรรยากาศรู้เลยว่า มื้อนี้มีเป็นหมื่นแน่ๆ ผมมองหน้าต้าร์แบบไม่มั่นใจ แต่ต้าร์ก็ยิ้มอย่างสบายใจ

ปลาดิบชุดใหญ่ ซาซิมิกุ้งมังกรสดๆ หอยเม่น หอยมือเสือสดๆ และข้าวหน้าปลาดิบรวมถ้วยกำลังดี เสริฟตรงหน้าผมเรียบร้อย ผมนึกไม่ออกว่าผมจะจ่ายคืนค่าอาหารมื้อนี้ให้ต้าร์ยังไงดี เพราะรวมทั้งหมด น่าจะหลายหมื่นอยู่

“อาหารไม่ถูกปากเหรอครับ” ต้าร์คงเห็นผมเกร็งๆ ที่จะทาน

“ที่จริง ต้าร์ไม่ต้องพาเรามาทานแพงแบบนี้ก็ได้นะ” ต้าร์คีบปลา Bluefin ทูน่า ป้อนให้ผม

“ทานซิครับ อร่อยนะ” ผมอ้าปากทานชิ้นปลาที่ต้าร์คีบให้อย่างเลี่ยงไม่ได้

“เราชอบทานร้านนี้เฉพาะโอกาสพิเศษเท่านั้น” แล้วเราพิเศษเหรอ?

“แล้ว พิเศษยังไงอะ คือ...” ผมไม่รู้จะตอบไงดี แต่รู้สึกว่ามันเกินตัวผมไปหน่อย

“ก็ เพื่อนคนพิเศษอย่างแทนไงครับ” ผมทำอะไรไม่ถูกเอาซะเลย

“ไม่ต้องคิดมากนะ เราอยากทานกับแทน และอยากให้แทนได้ทานด้วย ถือว่าพรรคจ่ายให้ สส. ละกันนะครับ” ต้าร์ทำให้ผมแอบหัวเราะ ที่ต้าร์พยายามโยงให้เข้ากันได้

“ละก็มื้อนี้....เราอยากรู้จักแทนให้มากกว่านี้ และ...อยากให้แทนรู้จักเรามากกว่านี้ด้วยครับ” ต้าร์เอยจุดประสงค์ของมื้อนี้ให้ผมฟัง ต้าร์ยกแก้วสาเกขึ้นเล็กน้อย ผมก็ยกให้เป็นสัญลักษณ์ดื่มเพื่อมิตรภาพ

ก่อนที่เราสองคน จะเริ่มคุยเพื่อทำความรู้จักกันต่อจากนี้

**********

บทที่ 54 เราจะได้รู้จักต้าร์มากขึ้น และจะเป็นครั้งแรกที่บิ๊กเจอกับต้าร์ พร้อมการแข่งขันที่มีแทนเป็นเดิมพัน

บทที่ 54 เจอกันวันจันทร์นะครับ เพราะศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ คิวยุ่งเอาเรื่องเลยครับผม^^""

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 53 (หน้าที่ 27 : Update 18/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 18-06-2015 15:04:14
ถ้าคนเขียนไม่การันตีไว้ก่อนว่าต้าร์เป็นคนดี คงคิดว่าต้าร์ใส่หน้ากากเข้าหาแทนแล้วนะเนี่ย

ว่าแต่แทนกลับไปต้องเล่าให้บิ๊กฟังก่อนเลยนะ เพื่อไม่ให้มีปัญหาตามมาทีหลัง


จุดผิด
“แทนตัวเล็กกว่าเรานิดหน่อย เรานึกออกละเอาตัวไหนดี” ผมถอยออกไปมองผมไกลๆ สักครู่ ก่อนจะหยิบเสื้อสูทที่อยู่ในตู้ออกมาห้าตัววางลงบนเตียง แล้วหยิบตัวแรกเป็นสีดำกระดุมสองเม็ดส่งให้แทนก่อน

แทนลองสวมสูททับกับเสื้อนักเรียน ผมลองจัดให้เข้ากับตัวแทน แต่ผมว่าไม่...เลยถอดออกกลับมาใส่ไม้แขวน แล้วหยิบตัวต่อไป เป็นสีดำกระดุมสองเม็ดเหมือนกัน จะเข้ารูปกว่า แต่ผมก็ให้ถอดออก เพราะพอลองยกแขนขึ้นแล้ว มันสั้นไปนิด ตัวที่สามเป็นสีเทาเข้มกระดุมสองเม็ด ทรงเข้ารูปกว่าตัวที่สอง ซึ่งพอลองยกแขน ลองนั่ง พลิกตัวไปมา กอดอก และอิริยาบถอื่นๆ ผมยกนิ้วโป้งสองนิ้งให้แทนแปลว่าโอเค
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 53 (หน้าที่ 27 : Update 18/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 18-06-2015 15:17:15
ถ้าคนเขียนไม่การันตีไว้ก่อนว่าต้าร์เป็นคนดี คงคิดว่าต้าร์ใส่หน้ากากเข้าหาแทนแล้วนะเนี่ย

ว่าแต่แทนกลับไปต้องเล่าให้บิ๊กฟังก่อนเลยนะ เพื่อไม่ให้มีปัญหาตามมาทีหลัง


จุดผิด
“แทนตัวเล็กกว่าเรานิดหน่อย เรานึกออกละเอาตัวไหนดี” ผมถอยออกไปมองผมไกลๆ สักครู่ ก่อนจะหยิบเสื้อสูทที่อยู่ในตู้ออกมาห้าตัววางลงบนเตียง แล้วหยิบตัวแรกเป็นสีดำกระดุมสองเม็ดส่งให้แทนก่อน

แทนลองสวมสูททับกับเสื้อนักเรียน ผมลองจัดให้เข้ากับตัวแทน แต่ผมว่าไม่...เลยถอดออกกลับมาใส่ไม้แขวน แล้วหยิบตัวต่อไป เป็นสีดำกระดุมสองเม็ดเหมือนกัน จะเข้ารูปกว่า แต่ผมก็ให้ถอดออก เพราะพอลองยกแขนขึ้นแล้ว มันสั้นไปนิด ตัวที่สามเป็นสีเทาเข้มกระดุมสองเม็ด ทรงเข้ารูปกว่าตัวที่สอง ซึ่งพอลองยกแขน ลองนั่ง พลิกตัวไปมา กอดอก และอิริยาบถอื่นๆ ผมยกนิ้วโป้งสองนิ้งให้แทนแปลว่าโอเค

ขอบคุณครับ T_T รู้สึกตัวเองทำงานเร่งไปจนหลุดจริงๆ ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 53 (หน้าที่ 27 : Update 18/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 18-06-2015 15:30:02
หนักใจแทนบิ๊กล่ะคราวนี้ ๕๕๕ ผู้แต่งไม่ให้ต้าร์ได้เจอกับเพื่อนของบิ๊กบ้างเหรอ? เผื่อเขาจะสปาร์กใจสั่นๆกันมั้ง ฮ่าๆฮ่าๆ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 53 (หน้าที่ 27 : Update 18/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 18-06-2015 16:36:43
ไม่อยากรู้จักตาร์ได้ป่ะคะ? ผู้ชายเถื่อนๆ แบบบิ๊กดูตรงไปตรงมามากกว่าอีก ที่สำคัญจะจีบใครก็ต้องถามเจ้าตัวเขาก่อนไหมล่ะว่ามีแฟนหรือคนรักหรือยัง ไม่ใช่มาโมเมแต๊ะอั๋งเขาแบบนี้ แถมยังหยอดจนเลี่ยนอีกต่างหาก~ (คือเราสองมาตรฐานชัดเจนมากๆ ค่ะ :laugh3: ) สรุปแล้วแทนรู้ตัวบ้างไหมคะเนี่ยว่าตัวเองถูกจีบอยู่นะค่ะ? เพราะถ้าไม่รู้นี่คือแบ๊วมากๆ เลยนะคะ -.-"
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 53 (หน้าที่ 27 : Update 18/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 18-06-2015 16:53:55
งืม เหมือนต้าร์จะดีนะ แต่ให้ความรู้สึกเกรงๆยังไงก็ไม่รู้  :hao4:

แถมตอนหน้ายังเดินพันกันอีก เห่ยย
รออ่านตอนต่อไปค่า  :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 53 (หน้าที่ 27 : Update 18/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 18-06-2015 18:18:13
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 53 (หน้าที่ 27 : Update 18/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 18-06-2015 20:55:08
ต้าร์นี่เป็นเหมือนเพลย์บอยลูกคนรวยที่ยังกับว่าเดินออกมาจากในฝันคือดีเกินจริง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 53 (หน้าที่ 27 : Update 18/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 19-06-2015 01:33:57
ประกาศตอนที่จะมาถึงเร็วๆ นี้ กับตอนในอนาคตให้ละครับ

54 : ต้าร์...
55 : Ducati VS BMW
56 : เดิมพันรัก...ที่แพ้ไม่ได้
57 : อดีตที่แก้ไขไม่ได้
58 : เลือกตั้งประธานนักเรียน
59 : หวง...อย่ายุ่งกับผัวกู!!!
60 : ปิดเทอม / วันเกิดบิ๊ก

เป็นบทที่จะได้เจอในรอบเดือนนับจากนี้ไปนะครับ และบทชุดถัดไป จะเป็นบทช่วง ม.6 จนถึงจบเรื่องครับ

61 : ฝันร้ายที่เป็นจริง
62 : กรงขัง
63 : ผู้เสียสละ
64 : ยอมตายดีกว่าอยู่
65 : ตัดใจ
66 : 100,000 บาท
67 : เรากลับมาแล้วนะ...
68 : ภาพลวงตา
69 : หนีไป หรือ ก้มหน้ารับชะตา
70 : ผมไม่กลัวตาย
71 : ชีวิตที่ไม่มีแทน...อีกต่อไป
72 : ชีวิตผมลิขิตเอง
73 : ลมหายใจที่รอการฟื้นคืน
74 : นาทีชีวิต
75 : เราจะไม่ไปไหน
76 : คุณมีลูก...ฉันก็มีลูก...และลูก ไม่ใช่ของเรา
77 : แกชนะ ฉันแพ้
78 : ปี 1
79 : แหวนหมั้นของเรา
80 : ปัจจุบันและอนาคต (END)

ประมาณนี้ครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 53 (หน้าที่ 27 : Update 18/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 19-06-2015 02:06:38
รอ!!!!
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 53 (หน้าที่ 27 : Update 18/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Min*Jee ที่ 19-06-2015 07:47:24
อย่าลืมกลับไปเล่าให้บิ๊กฟังนะจ๊ะ
จะได้ไม่ผิดใจกันทีหลัง
รอตอนต่อไปเนาะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 53 (หน้าที่ 27 : Update 18/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 19-06-2015 12:48:55
จะมีดราม่าในอนาคตอีกด้วย?
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 53 (หน้าที่ 27 : Update 18/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 20-06-2015 22:35:43
กำลังทำบทที่ 54 ให้ทันนะครับ สองวันนี้เพลียมาก T_T เขียนไม่ออกเลยครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 54 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 22-06-2015 02:05:01
บทที่ 54 มาแล้วครับ สดๆ ร้อนๆ เขียนเสร็จเมื่อครู่ ผมขอลงตอนนี้ เพราะตื่นนอนแล้ว คิวเดินทาง คุยงาน จะยุ่งมากจนไม่มีเวลาลงให้ครับ

บทที่ 54 จะเป็นเรื่องของต้าร์ รวมถึงเริ่มต้นเดิมพันการแข่งขันที่มีเดิมพันคือ "แทน" แล้วต่อเนื่องกับบทที่ 55 ที่บิ๊กกับต้าร์จะแข่งกันเพื่อเดิมพันที่วางไว้

มาชมกันต่อเลยครับ^^

************

Chapter 54

สี่ทุ่มตรง Porsche ของต้าร์จอดอยู่หน้าประตูล็อบบี้ของคอนโดผม ต้าร์เปิดประตูให้ผมลง หลังจากได้ทานมื้อเย็นไปเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา

"อยู่คอนโดนี้เหรอครับ" ผมพยักหน้าให้กับคำถามของต้าร์

"เรามาหาได้ไหมครับ" ผมส่ายหน้าทันที

"ไม่สะดวกนะครับ" ต้าร์ทำหน้าเหมือนถึงบางอ้อว่าทำไมผมถึงไม่สะดวก

"คงหมายถึงแฟนของแทน..." ผมพยักหน้าใช่เลย ต้าร์ไม่ตอบอะไร ก่อนจะกลับไปเปิดประตูขึ้นรถ
 
“เราหวังว่า จะได้เจอแทนบ่อยๆ ละก็...ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ต้าร์ขึ้นรถแล้วออกรถไปช้าๆ หลังจากรถต้าร์พ้นถนนไปแล้ว ผมรู้สึกเหมือนมีคนสะกิดจากข้างหลัง ผมหันไปกลับไปหาคนสะกิด

“เข้าใจละ ทำไมไปงานแล้วไม่เบื่อ” ประโยคแรกที่บิ๊กเอยปาก บิ๊กคงน้อยใจผมแน่นอน

“นั่นต้าร์ เป็นลูกชายทุนใหญ่ของพรรคคือ พ่อกับแม่เราเป็นนักการเมืองอะ” บิ๊กไม่มีสีหน้าโกรธหรือดูไม่พอใจอะไร แต่นั่นกลับทำให้ผมยิ่งกลัว

“แทนว่าต้าร์นั้น จีบแทนปะ” ผมพยักหน้า บิ๊กยื่นมือมาให้ผมจับ ก่อนจะเดินเข้าลิฟท์ไปด้วยกัน

“เราไม่กล้าคิดว่าจีบหรอก ดูเข้าข้างตัวเองเกินไป แต่ที่ต้าร์ทำ มันก็เหมือนจีบเรานั่นแหละ” บิ๊กผลักผมชนผนังลิฟท์ แล้วล็อคตัวผมพร้อมกับกดริมฝีปากกับลิ้นแบบแรงนิดๆ สัมผัสได้ถึงอารมณ์ดิบของบิ๊ก

“เราหวง” เสียงบอกแผ่วเบาของบิ๊ก ทำให้ผมพยักหน้าในขณะที่ผมยังหลับตารับการกดจูบของบิ๊ก

ประตูลิฟท์เปิดออก ผมวิ่งหนีออกไปหน้าประตูห้อง ในขณะที่บิ๊กวิ่งตามมา ก่อนจะผลักผมจนหลังชนประตูห้อง แล้วไขประตูห้องในขณะที่จมูกของเราทั้งคู่สัมผัสกัน พร้อมลมหายใจบิ๊กที่ถี่และเร็ว ทันทีที่ปิดประตู บิ๊กกดจูบทั้งริมฝีปากกับลิ้นอย่างรุนแรง และไล่ถอดเสื้อสูท เนคไท เชิ๊ต กางเกง รองเท้า นาฬิกา ทุกอย่างกองรวมกันไว้หน้าประตูห้อง ก่อนที่บิ๊กจะอุ้มผมที่เหลือแค่กางเกงในตัวเดียวโยนลงเตียง ก่อนที่เจ้าตัวจะถอดเสื้อผ้าทั้งหมด

“เราไม่รู้ว่ามันสัมผัสเมียเราแค่ไหน แต่รู้ไหม...แทนเป็นของเรา” บิ๊กเอยขณะที่ร่างของบิ๊กคร่อมอยู่บน ส่วนมือทั้งสองข้างของบิ๊กยกแขนผมทั้งสองข้างไว้เหนือหัว แล้วกดแขนผมติดกับเตียงไม่ให้ดิ้นไปไหน ในขณะที่ริมฝีปากของบิ๊กทั้งลากและดูดตามซอกคอผมอย่างช้าๆ เน้นๆ

“เรายอมแล้ว เอาเลยครับ” นาทีนี้ สิ่งที่บิ๊กกำลังทำกับผม ทำให้ผมเป็นทาสด้วยความเต็มใจ

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น บิ๊กไม่ผ่อนปรนอะไรทั้งสิ้น ผมรู้สึกเจ็บจนแทบร้องไห้ในบางจังหวะ แต่ผมกลับชอบ และโอกาสถัดไป ผมอยากให้บิ๊กรุนแรงกับผมแบบนี้อย่างบอกไม่ถูก...ยังไงก็ตาม ผมก็รักบิ๊กคนเดียวนะ

………………..

เวลาอยู่ในน้ำ ความดันใต้น้ำที่กำลังกระทบร่างผม ทำให้ผมรู้สึกอิสระอย่างยิ่ง แขนที่กำลังกวาดไปข้างหน้า ขาที่เตะน้ำให้ตัวลอยและเคลื่อนที่ไป ถูกเพิ่มความเร็วเรื่อยๆ ผมว่ายไปกลับแบบนี้น่าจะรอบที่หกได้แล้ว

“พ่อมีอะไรเปล่าครับ” ผมขึ้นมาจากขอบสระ ก่อนจะปล่อยลมหายใจอกในน้ำสองสามที

“เป็นไงไอ้เสือน้อย เมื่อคืนพาเค้าไปกินข้าวไกลเลยนะ” นึกว่าเรื่องอะไร ผมลุกขึ้นจากสระเดินไปนั่งข้างๆ เก้าอี้พลาสติกริมสระ

“ถามจริง ชอบมากเลยเหรอไอ้เสือของพ่อ” ผมพยักหน้าพร้อมกับเช็ดตัวไปด้วย

“พ่อเคยเห็นผมจีบใครไหมละครับ พ่อก็รู้ ผมเล่าทุกเรื่องให้พ่อกับแม่ฟังเสมอครับ” ผมเช็ดหัวให้แห้งที่สุด พ่อผมก้มมาหาผมใกล้ๆ

“ต้าร์...ผู้หญิงเยอะแยะ เปลี่ยนใจยังทันนะ” พ่อผมส่งเสียงแบบกระซิบมาหาผม แต่...

“ผมขอโทษพ่อกับแม่รอบที่....จำไม่ได้ละครับ แต่ขอโทษด้วย ที่ผมชอบ....” พ่อขยี้หัวผมด้วยความเอ็นดูแบบที่มีให้เสมอมา

“พ่อครับ ถามไรอย่างซิครับ” พ่อผมพยักหน้า

“คนที่ผมชอบ...เออ เค้าบอกว่ามีแฟนแล้ว คือ...พ่อก็รู้ว่าผมไม่เคยกลัวอะไร ทุกอย่าง ทุกเรื่อง ผมสู้หมด แพ้ผมก็ยอมรับ ผมอยากเอาชนะแฟนของแทน แต่...ผมกลัวแพ้อะพ่อ” พอพ่อฟังจบ พ่อผมหัวเราะตามด้วยลูบหัวผม

“ความรักนะ มันมีความหมายเยอะแยะไปหมด คนแก่ๆ รุ่นพ่อ คงไม่เข้าใจเด็กๆ ยุคนี้เท่าไหร่ แต่...ขออย่างเดียวละกัน ถ้าจะแข่งขันเรื่องความรัก เคารพกติกาความรักด้วยนะ” พ่อหมายถึง...อะไรครับ

“ทำหน้าแบบนี้ สงสัยละซิ พ่อแค่หมายถึง อย่าใช้วิธีสกปรก อย่าเล่นเล่ห์ เล่นเหลี่ยม หรือทำให้สิ่งต่างๆ รอบข้างแย่ลงและก็...ถ้าผลสุดท้าย ออกมาไม่เป็นตามใจหวังเรา ห้ามเกลียดหรือกล่าวโทษทุกสิ่งรวมถึงตัวเองด้วย ที่เหลือ พ่อกับแม่ได้แค่เป็นกำลังใจให้ละกันนะ...ไปละ เดี๋ยวไปตีกอลฟ์สาย” พ่อลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กๆ ก่อนจะเดินไป

“ขอบคุณครับพ่อ” พ่อผมยกนิ้วโป้งให้ขณะเดินกลับเข้าบ้าน

ผมโดดลงน้ำแล้วว่ายต่อไป นึกถึงสิ่งที่พ่อพูดแล้ว ผมตัดสินใจแล้วว่า...ผมจะลองสักตั้ง ถึงจะแพ้ แต่ถ้าผมไม่ทำตามความรู้สึกที่ผมมี ผมคงเสียใจกว่าที่ยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม

………………..

บ่ายวันอาทิตย์ที่กำลังจะผ่านไป บิ๊กหลับกลางวันตั้งแต่บ่ายสามที่ผ่านมา หลังจากทำการบ้านกับช่วยผมทำความสะอาดห้องเสร็จ คุณชายก็หลับคาโซฟาขณะดูทีวีไปโดยไม่รู้ตัว ผมเลยใช้จังหวะนี้เตรียมมื้อเย็นรอบิ๊กตื่นมาคงได้ทานพอดี

“สวัสดีครับ” ผมใส่หูฟังแล้วกดรับสาย เบอร์ใครไม่รู้ ไม่คุ้นเลย

“สวัสดีครับแทน ต้าร์เองนะครับ” ผมแอบสงสัยว่า...ได้เบอร์ผมมาได้ไง

“ขอโทษด้วยครับ ที่ถือวิสาสะโทรไปขอเบอร์จากคุณแม่ของแทนมาอะครับ” กะแล้วว่าต้องไปขอพ่อหรือแม่ผม

“ครับ แล้ว...ต้าร์มีอะไรให้เราช่วยเหรอ” ผมจะตัดบทวางเลยก็คงน่าเกลียดไปหน่อย

“วันพรุ่งนี้เราต้องไปถ่ายงานใกล้ๆ โรงเรียนแทน เลยกะว่า เสร็จแล้วจะไปหาที่โรงเรียนอะครับ” ผมตอบตามความคิดผมไปทันทีว่า

“เรามีซ้อมบาสฯ เวลาอาจไม่ตรงกันได้ กลัวต้าร์จะมารอนานเกินอะ” ผมได้ยินเสียงอืมของต้าร์ที่ปลายสาย

“งั้น...ห้าโมงเราจะไปหาที่โรงยิมนะครับ เราแค่อยากเจอแป็ปเดียวเองนะครับ” งั้น...เอางี้ละกัน

“เราไม่แน่ใจว่าจะมีเวลาให้ต้าร์ไหม หกโมงเย็น แฟนเรามารับนะครับ อาจไม่สะดวกกับต้าร์ก็ได้ ยังไงถ้ามาแล้วไม่ว่างเจอ ขอโทษไว้ก่อนนะ” ผมได้ยินคำตอบว่าครับจากปลายสาย

“ห้าโมงเย็นไปหานะครับ บายครับ” ผมวางสายไป ในขณะที่มือยังผัดเครื่องที่จะใช้ผัดกับเส้นเพนเน่ที่ต้มอยู่อีกหม้อหนึ่งอยู่

“กลิ่นอะไรหอมจังเลย” คุณชายผมตื่นแล้ว เสียงมาก่อนตัวเลย

“เพนเน่ผัดขี้เมากุ้งครับ” บิ๊กมาดูผมกำลังผัดอยู่ แล้วก็สำลักควันจนจาม

“ไปนั่งรอก่อน เดี๋ยวก็จามลงอาหารหมดหรอก” ผมตักเส้นที่กำลังได้ที่ลงกะทะที่ผัดเครื่องไว้อยู่ ก่อนจะผัดรวมกันให้เรียบร้อย
 
“เมื่อกี้เราได้ยินน๊าๆๆ มีใครบางคนจะมาแจกขนมจีบแฟนเรา” ผมผัดส่วนผสมกับเส้นใกล้เสร็จละ

“เสร็จแล้วครับ” ผมตักใส่จานแล้วเอามาเสริฟบิ๊กที่นั่งรอทาน แล้วตามด้วยจานของผม

“เราเลยบอกต้าร์ไปว่าไม่ว่างนั่นแหละ” ผมเห็นสีหน้าบิ๊กดูเฉยๆ อย่างน่าประหลาดใจ

“งั้น...เดี๋ยวเย็นพรุ่งนี้เราจะพาแทนไปนั่งรถเล่นนะครับ จะได้หาเรื่องหนีไอ้หน้าหล่อนั้น” ไม่เลวทีเดียว ซ้อมเสร็จ ผมชิ่งได้เลย

“พวกพี่ๆ ในก๊วน Ducati เค้ามิตติ้งเล็กๆ แถวราชพฤกษ์ แล้ว...อยากอวดแฟนอะ” ผมประหลาดใจเล็กน้อย

“พวกพี่ๆ ก็เพื่อนเฮียโบ้หลายคน เค้าเลยรู้ว่า...แฟนเรา หล่อ น่ารัก หวานด้วย” บิ๊กจิ้มเส้นในจานผมไปกินเส้นนึง แล้วยิ้มแป้นเล็กๆ ก่อนที่จะกินต่อไปสักพักจนเกือบหมด แล้วบิ๊กก็เอยขึ้นมาว่า

“ที่จริง เราอยากไปกระทืบไอ้หน้าหล่อนั่นเดี๋ยวนี้เลย แต่...เราคิดว่าไม่มีประโยชน์ที่จะทำ...แบบ เราทั้งคู่ผ่านเรื่องที่ไม่คิดว่าจะได้ผ่านมาด้วยกันแล้ว เราเลย...เชื่อว่าแทนเลือกเรา” บิ๊กกวาดทุกสิ่งที่อยู่ในจานเป็นคำสุดท้ายใส่ปาก ก่อนจะยิ้มให้ผมแล้วบอกว่า

“อร่อย” คำชมที่ผมไม่เคยเบื่อ และดีใจทุกครั้งที่ได้ยินจากปากบิ๊ก

“แต่...ถ้าแทนเลือกเค้า เราก็คงห้ามไม่ได้เหมือนกัน” ประโยคที่บิ๊กเอยขึ้นมา ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีกับการที่ผมรู้จักกับต้าร์เท่าไหร่นัก
 
“เราไม่สัญญานะ...แต่ที่สัญญาได้คือ เราจะซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเอง” บิ๊กเอื้อมมือมาลูบศีรษะผมช้าๆ สายตาของบิ๊กที่ผมเห็นตอนนี้ เป็นอารมณ์ที่ผมเท่านั้นที่จะได้เห็นบิ๊กส่งออกมาทางสายตาเช่นนี้

“รู้ไหม อะไรที่ทำให้แทนเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตเรา” ผมไม่ตอบอะไร ในขณะที่บิ๊กยังคงลูบเส้นผมของผมช้าๆ ก่อนจะลากหลังมือถูกับแก้มผมช้าๆ

“เพราะแทนคือส่วนเติมเต็มชีวิตเรา และเราเชื่อว่าเราก็เติมเต็มชีวิตของแทนเช่นกัน” บิ๊กสัมผัสริมฝีปากที่หลังมือตัวเองช้าๆ สายตาที่หนักแน่นของบิ๊กแบบนี้ คือสายตาที่ทำให้ผมตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอนั่นแหละ

ผมปล่อยให้เวลาที่บิ๊กมองผมด้วยสายตาหนักแน่นแบบนี้ผ่านไปสักครู่ ก่อนจะเก็บจานไปล้าง โดยมีบิ๊กกอดไว้จากด้านหลัง แล้วฮัมเพลงในคอข้างๆ หูให้ผมฟัง

ผมดีใจที่บิ๊กมั่นใจในตัวผม และผมจะไม่ทรยศความมั่นใจที่บิ๊กมีให้ผมเช่นกัน

………………..

เสียงบดของรองเท้าที่ผสมกับลูกบาสฯ กระทบพื้น ขณะที่แบ่งซ้อมสองกลุ่ม กลุ่มแรกคือการส่งบอลแบบ 1:1 โดยมีบุคคลที่สามเข้าแย่งในแบบต่างๆ และอีกกลุ่มคือการเข้าทำแต้มในพื้นที่ใต้แป้นแบบโดนรุมสาม

 “สมาธิกันหน่อย อย่านิ่ง อย่าคิดนาน เวลาอยู่สนามจริงไม่มีให้คิดนานนะครับ” ผมตะโกนเตือนน้องๆ ที่รวมๆ ยังช้ากับจังหวะส่งบอล

“อย่าเคาะบอล พี่บอกแล้วไงว่ารับ แล้วส่ง เคาะบอลดึงให้คู่ต่อสู้ประกบแบบนั้นได้ไง” ผมเห็นอีกกลุ่มไม่ทำตามที่ผมแนะนำ จึงตะโกนสั่งไป

หลังจากเสียงนกหวีดของโค้ชดังขึ้น คือเวลาพัก 15 นาที ผมเดินกลับไปที่อัฒจันทร์ของสนามในโรงยิม ซึ่งทุกคนวางกระเป๋ารวมกันไว้ตรงนั้น

“รับน้ำไหมครับ” เสียงนี้ใช่เลย ผมหันกลับไปหาเจ้าของเสียง ที่ตอนนี้ยื่นขวดเกลือแร่ให้ผม

“ขอบคุณครับ ผมหยิบผ้าขนหนูสีขาวเช็ดเหงื่อที่หัวกับคอและรับเกลือแร่มาดื่ม

“ต้าร์มานานยังครับ” ต้าร์ถือผ้าขนหนูให้ผมอยู่

“เมื่อสักครู่นี้เอง เราอยากเจอนิดหน่อย ก็เลยแวะมาหลังเสร็จงานครับ” ผมดื่มเกลือแร่เกือบหมดขวดแล้ว

“มะรืนนี้ว่างไหมครับ เราจะชวนไปดูหนังรอบสื่อฯ ปกติเราได้บัตรมาสองใบ แต่ไปดูคนเดียวตลอด เลยจะชวนแทนไปดูด้วยกันครับ” ผมนึกอยู่สักครู่ ก่อนจะบอกว่า

“เรามีการบ้าน เยอะมากด้วย อีกอย่าง อาทิตย์นี้ต้องลงสมัครประธานนักเรียน” ต้าร์พยักหน้าก่อนจะบอกว่า

“งั้น วันนั้นเดี๋ยวทานข้าวเย็นกับแทนก่อนละกัน” ผมนึกอยู่สักครู่ ก่อนจะพยักหน้าโอเค

“ก็ได้ แต่...ต้าร์ไปรับมือแฟนคลับตรงนั้นก่อนดีกว่าไหม” สาวๆ โรงเรียนผม เค้าแห่กันมาถึงตรงนี้ ถึงอยู่ไกลๆ แต่รู้เลยว่าอยากเจอต้าร์แน่ๆ

“งั้น สักครู่นะ เดี๋ยวกลับมานั่งดูแทนซ้อมต่อ” ต้าร์หันหลังวิ่งกลับไปหาเหล่าสาวๆ โรงเรียนผม ที่คงเห็นต้าร์ เลยแห่กันมารอ ต้าร์เข้าไปแจกลายเซ็น ถ่ายรูป บางคนขอกอด ต้าร์ก็ไม่เขินหรือปฎิเสธ ยิ้มแย้มอย่างกันเอง

“นั่นต้าร์ พีรพัฒน์ปะ ที่คุยกับแทนเมื่อกี้” ขนาดไบรท์ยังรู้จักเลยอะ

“ใช่แล้ว วันก่อนไปเดินตัดหน้ามอไซค์เค้ามา เลยรู้จัก” ไบรท์ทำตาโตเมื่อรู้ว่าผมรู้จักกับต้าร์ได้ยังไง

“ถามจริง...หมอนี่มันเป็นเกย์เปล่าวะ” ผมสงสัยคำถามนี้จากไบรท์มาก

“ก็อีตานี่ไม่มีข่าวกับผู้หญิงเลย แถมสาวที่เคยใกล้กับอีตานี่ เคยให้ข่าวว่า ต้าร์ไม่สนใจผู้หญิงเลยสักนิด เฉยจนพวกผู้หญิงที่เคยใกล้กับอีตานี่ ฟันธงว่ามันเกย์ชัวร์” ผมเลยไม่แปลกใจละว่าทำไมต้าร์ถึงอยากใกล้ผมขนาดนี้

“ถามจริง...ต้าร์จีบแกเปล่าวะ” ผมไม่รู้จะตอบไงดี ก็...

“คงจีบแหละ ขนาดพ่อแม่เค้ายังรู้เลย” ผมเกาหัวบอกกับไบรท์ไป สีหน้าไบรท์ดูจะตะลึงเล็กๆ

“ไอ้บิ๊กไม่กระทืบตายเลยเหรอเนี่ย” ผมส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าไบรท์แบบ ก็ไม่รู้ซินะ...

ผมโยนผ้ากลับไปไว้ที่กระเป๋าเหมือนเดิม แล้วตบไหล่ไบรท์เบาๆ ก่อนจะกลับไปซ้อมต่อตามปกติ แล้วผมก็เห็นต้าร์นั่งอยู่ข้างสนามมองผมซ้อมอยู่ พร้อมกับรอยยิ้มบ้าง โบกมือหาผมบ้าง บอกตรงๆ ถึงผมไม่คิดอะไรกับต้าร์เกินกว่าเพื่อน

แต่เชื่อแล้วว่า สายตากับรอยยิ้มต้าร์เนี่ย ถ้าส่งให้ใครแล้ว หวั่นไหวได้อย่างบอกไม่ถูกจริงๆ

………………..

ริมสนามฟุตบอลโรงเรียนของแทน มักเป็นจุดจอดรถของผู้ปกครอง และเป็นที่จอดประจำของน้องถ่านผม แต่ว่า ตอนที่ผมขับเข้ามา ผมสวนกับ BMW S1000 RR สีฟ้าขาว ที่คนขับใส่หมวกกันน็อค arai สีดำด้าน คนขับใส่ชุดนักเรียนกางเกงน้ำเงิน ที่เเป็นโรงเรียนใกล้ๆ กับโรงเรียนผม แถมเป็นคู่อริกับผมด้วย ซึ่งผมทายว่าน่าจะเป็นต้าร์ คนที่จีบแฟนผมอยู่ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรแฟนผม จนรับกลับห้อง อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อไปมิตติ้งเล็กๆ กับพี่ๆ ในก๊วน Ducati ของผม

สองทุ่มนิดๆ ผมมาถึง McDonald’s ตรง The Circle ถนนราชพฤกษ์ และหน้าร้านก็มี Ducati ของพวกพี่ๆ ในกลุ่มจอดอยู่เจ็ดคันได้แล้ว

“สวัสดีครับพี่ๆ” ผมเอยปากทักพี่ๆ กลุ่มใหญ่ ที่ตอนนี้ต่อโต๊ะยาว เต็มไปด้วยอาหารที่สั่งมากินก่อนหน้า กับหมวกกันน็อคที่วางรวมที่โต๊ะตัวนึง

“นี่แฟนแกที่ไอ้เชี่ยโบ้มันเล่าให้ฟังใช่ปะ” พี่แวน เพื่อนสมัยเรียนของเฮียโบ้ทักขึ้นมาคนแรก แทนไหว้สวัสดีพี่ๆ ที่ทั้งก๊วน ซึ่งทุกคนก็ยิ้มแย้มให้กับแฟนผมด้วยดี

“สั่งไรกินได้เลยนะน้องเตรียมที่นั่งให้ละ” ผมวางหมวกกันน็อคของผมกับแทนรวมกับพี่ๆ และกลับมาพร้อมเบอร์เกอร์ปลาหนึ่งชุดกับนัตเก็ตไก่อีกชุดของแทน แน่นอนว่าแทนกลายเป็นศูนย์กลางของพวกพี่ๆ ที่ซักแฟนผมยังกับสอบปากคำผู้ต้องหา

“น้องแทนแมร่งเก่งวะ ไอ้ห่าบิ๊กนี่นะ อาร์ทตัวพ่อ เดี๋ยวคนโน่น เดี่ยวคนนี้ เลือกมากนัก สุดท้าย...ฮาๆๆ” ผมอยากเอาหมวกกันน็อคตบพี่นาย พี่ปีสองหมอจุฬาฯ โสดเรียกพ่อมาตลอด

“ถ้าพี่กลับไปอยู่มัธยม แล้วเจอแบบไอ้บิ๊ก พี่ก็คงไม่รอดวะ” พี่แวนหยิบเฟรนฟรายใส่ปากต่อ

นี่แค่ตัวอย่างนะครับ แต่แฟนผมแอบเขินจนอายม้วนยิ่งกว่าเดิม เพราะผมทั้งป้อน ทั้งมองตา ทั้งเอียงซบ จับมือ นั่งชิดๆ เปิดช่องให้พี่ๆ ทั้งแซว ทั้งแหวะ ทั้งเลี่ยน นั่นยิ่งทำให้ผมชอบ ไม่รู้ละ จะเขินแค่ไหน ผมก็จะหวานออกอากาศกับแฟนที่น่ารักคนนี้ต่อไป

“เอ้ยๆ ไปขับรถเล่นสักรอบกันดีกว่า อยากดูตุ๊กตาท้ายรถไอ้บิ๊กมันเกาะวะ ฮาๆ” ไอ้พี่แวนคงขี้เกียจนั่งแล้ว

“เอาจริงๆ เวลาเจอไอ้บิ๊กขับอยู่บนถนน ทักแมร่งไม่เคยทัน มีแฟนแล้วขับไวฉิบหาย” พี่เฉียง ลูกเจ้าของรับเหมาเจ้าใหญ่ที่พึ่งแต่งงานหมาดๆ ในวัย 23 ผู้ที่ผมเจอบ่อยบนถนนมากที่สุด ถึงกับบ่นว่าทักไม่ทันเลยเหรอ

ทันทีที่ทุกคนลุกขึ้น เก็บถาดอาหารไปทิ้ง แล้วคืนสภาพโต๊ะที่ลากมาต่อกันให้เรียบร้อย ถือหมวกกันน็อคกันออกไปที่ลาน แน่นอนว่าก่อนจะขับรถกัน แทนรับหน้าที่ถ่ายภาพกลุ่มด้วย iPhone ของพี่แวนให้หนึ่งภาพ

“เอ้ยไอ้น้อง สองคนนี้เคยมีภาพคู่ไหมเนี่ย” ผมกับแทนส่ายหน้าพร้อมกันให้กับคำถามพี่นาย

“ยืนข้างๆ น้องถ่านกันทั้งคู่นั่นแหละ แป็ปนะ” พี่นายหยิบกล้อง Sony A7II คู่ใจมาตั้งค่าสักครู่

“เข็นน้องถ่านออกมากลางลาน แล้วเอ็งกับแทนกอดเอวกันนะ” ผมปลดล็อคคอน้องถ่าน แล้วเข็นมาเล็กน้อยให้จอดอยู่โล่งๆ คันเดียว แล้วผมกับแทนก็ยืนข้างๆ รถ โดยที่ผมกอดเอวแทนให้ชิดคู่กัน โดยที่มืออีกข้างของเราทั้งคู่ กำลังถือหมวกกันน็อคกันอยู่ โดยมีพี่นายกำลังเล็งมุมถ่าย

“หัวเอียงชิดๆ กันเหมือนคู่รักหน่อย ดีๆๆ 1 2 3” ผมกับแทนเอ็นหัวชนกันเล็กน้อย ก่อนที่พี่นายจะกดชัตเตอร์แบบรัวกระหน่ำ แล้วดูผลงานตัวเอง ก่อนจะยกนิ้วโป้งให้ว่าเสร็จแล้ว

เป็นอันว่าผมกับแทนได้รูปคู่รูปแรกอย่างเป็นทางการกับเค้าซะที ขอบคุณครับพี่นาย

………………..

ผมกับแทนและก๊วน Ducati ของผมกำลังจะขึ้นคร่อมรถกัน ก็ได้ยินเสียงบิ๊กไบค์กลุ่มใหญ่เลี้ยวเข้ามาใน McDonald’s เช่นกัน ก๊วนนี้มากันสี่คัน และทุกคันเป็น BMW S1000 RR ทั้งหมด แต่มี S1000 RR สีฟ้า ขาว คันนึง ขับมาจอดขวางหน้าน้องถ่านผม ก่อนที่จะดับเครื่อง แล้วถอดหมวกออกมา

“สวัสดีครับแทน มากับแฟนเหรอครับ” นี่คือครั้งแรกที่ผมได้เห็นใบหน้าของต้าร์แบบชัดๆ เออ ยอมรับว่าหล่อ

“ใช่ครับ แฟนตัวจริงอยู่นี่ครับ นายคงเป็น ต้าร์ ซินะ” ผมเปิดฉากทักก่อน ในขณะที่ S1000 RR คันอื่นๆ ที่มาด้วย เข้าจอดเหมือนล้อมกลุ่มผมไว้อยู่

“Diavel สวยดีนะครับ แต่รถคงอุ้ยอ้ายน่าดู” กะแล้วว่าพวกขับ BMW ต้องพูดกับผมแบบนี้

“S1000 RR นายก็ ดีหมดนะ เว้นไฟหน้า เหล่ๆ แปลกๆ ดูไงก็ไม่ชินวะ หึๆ” ผมสวนกลับเบาๆ ต้าร์หัวเราะในลำคอเล็กๆ ก่อนจะขึ้นขาตั้งแล้วเดินมาหาผม

“เราทั้งคู่ก็ขับมอไซค์แรงเหมือนกัน เราแข่งมาหลายคนแล้ว ไม่เคยแพ้ซะด้วย สนใจลองสักตั้งไหมครับ” ต้าร์ท้ามา แต่แทนจับไหล่ผม แล้วผมหันกลับไปเห็นแทนส่ายหน้าช้าๆ

“บอกเหตุผลที่เราต้องแข่งกับนายหน่อยซิ” ผมคิดว่าการแข่งบนถนนแบบนี้ มันไร้สาระมาก

“แทน...ไงละ เราว่านายดีแต่มาดวะ เก่งจริงเปล่าก็ไม่รู้ โทษทีนะ เราพูดตรงไปหน่อยเอง” ผมรู้สึกได้ว่าต้าร์จะยั่วโมโหผม ผมขึ้นขาตั้ง แล้วลงมายืนประจันหน้ากับต้าร์

ในขณะที่ผมคุยกับต้าร์ได้สักครู่ พี่ๆ ในก๊วน Ducati ผมก็จอดรถ แล้วขึ้นขาตั้ง ถอดหมวกกันน็อค แล้วคุมเชิงให้ เพราะดูเหมือนกำลังจะมีเรื่อง ในขณะที่อีกฝ่ายก็คุมเชิงให้ต้าร์เช่นกัน ผมมองดูรอบๆ แล้ว อืม...ก็ได้

“อยากแข่งด้วย ใช่มะ...” ต้าร์พยักหน้า

“เราแค่อยากพิสูจน์ ว่าแฟนของแทน คู่ควรกับแทนจริงเปล่า เพราะถ้าอ่อนหัด เราจะดูแลแทนเอง” ผมกัดริมฝีปากนิดนึง แล้วพยักหน้าซ้ำๆ แบบคนเข้าใจแล้ว

“ถ้าเราชนะ เราจะเป็นคนพาแทนกลับคอนโดเอง และจากนี้ไป เราจะเป็นคนไปรับ ไปส่งแทน เอง” ผมแอบหลุดหัวเราะออกมา ก่อนจะตบไหล่ต้าร์อีกสองที

“เดิมพันเราบ้างนะ ถ้าเราชนะ นายต้องกราบเท้าเรา แล้วบอกว่า ผมผิดไปแล้ว ท่านบิ๊กเก่งที่สุด และต้องทำต่อหน้าแฟนกู พี่ๆ กู เสียงดังๆ ตรงนี้ด้วยนะ” ต้าร์พยักหน้าแบบไม่ลังเลทันที

“ทุกคนเป็นพยานตามนี้นะครับ” ผมหันไปบอกพี่ๆ ในก๊วนของผม

“บิ๊ก ต้าร์ ไม่เอาน๊า อย่าทำแบบนี้กันเลย จะแข่งกันเพื่ออะไร” ผมหันไปมองแทน ก่อนจะบอกกับแฟนผมว่า

“ไม่เกี่ยวกับผลแพ้ชนะหรอก เราแค่อยากทำให้แทนเห็น ถ้ามีใครท้าเรา เราก็ต้องปกป้องแทนได้ เชื่อเราซิ เราขนะกลับมาแน่นอน สัญญาครับ” ถึงสีหน้าแทนจะดูกังวลไม่อยากให้ผมรับคำท้าเกมนี้

คิดจะจีบแฟนผม ก็ต้องข้ามศพผมไปก่อนนั่นแหละ

************

บทที่ 55 จะเป็นการแข่งขันระหว่างต้าร์กับบิ๊ก ที่ตลอดเส้นทาง ถ้าเอาให้ตายได้ ก็ทำกันอย่างไม่ลังเล ตลอดเส้นทางจะมีแต่การชิงไหวพริบ และใครจะเข้าเส้นชัยได้ก่อนกัน

บทที่ 55 เจอกันวันพุธบ่ายๆ ครับ (หรืออาจจะพฤหัสฯ บ่าย ถ้าไม่ทันจะมาแจ้งนะครับ)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 54 (หน้าที่ 27 : Update 22/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 22-06-2015 02:31:18
ค่ะว่าแล้วต้องมีฉากนี้.... แว๊นส์...
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 54 (หน้าที่ 27 : Update 22/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 22-06-2015 02:45:01
คนแก่ขอว่าหน่อยนะลูก
จะแข่งกันก็แข่งไปสิ เข้าใจว่าฮอร์มันมันกำลังคลั่ง
แต่ลืมอะไรไปหรือเปล่า?
ลืมถามแทนหรือเปล่าว่าต้องการเป็นของพนันการแข่งครั้งนี้ไหม?

ชอบพ่อของต้าร์นะที่เข้าใจลูก
Ducati VS BMW

ไม่ว่าผลจะออกมาว่าใครแพ้หรือชนะก็จะมีแฟนๆค่ายใดค่ายหนึ่งมาแย้งตลอดแหละ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 54 (หน้าที่ 27 : Update 22/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 22-06-2015 03:11:28
บิ๊กสู้ๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 54 (หน้าที่ 27 : Update 22/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 22-06-2015 04:39:17
อ่านตอนนี้แล้วไม่ชอบใจตาร์เลย รู้ทั้งรู้ว่าแทนมีแฟนแล้วก็ยังจะอยากไปแย่งของเขาทำไม ยังมีหน้าไปท้าแข่งรถเอาแฟนเขาอีก สุภาพบุรุษตรงไหนวะ แบบนี้เขาเรียกล่วงประเวณีผัว เมียชาวบ้านเขา เห้อออ!! หวั่นใจนิดๆแทนบิ๊กเหมือนกันนะ  รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาลงตอนต่อไปเร็วๆนะคับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 54 (หน้าที่ 27 : Update 22/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 22-06-2015 09:12:59
ถ้าเกิดว่าต้าร์กับบิ๊กอยู่ในสถานะ 'คนที่กำลังจีบแทนด้วยกันทั้งคู่' เรายังพอเข้าใจเรื่องที่ต้าร์ดิ้นๆ อยากจะแข่งขันกับบิ๊กอยู่หรอกนะคะ แต่นี่คือเหมือนต้าร์จะเข้าใจผิดอะไรไปหรือเปล่า? บ้า~ แฟนของคนอื่นเขาก็ยังอยากจะได้จนหน้าเนี่ยด้านไปแถบหนึ่งแล้วล่ะมั้งคะนั่น มั่นๆ แบบนี้อยากให้แพ้ดูสักทีเหมือนกันนะคะ จะได้รู้เสียบ้างว่าในโลกนี้ไม่ได้มีต้าร์เป็นจุดศูนย์กลาง

เอาจริงๆ เราว่าแค่ 'ของเดิมพัน' ที่แต่ละฝ่ายต้องการก็บอกได้อยู่แล้วนะคะว่า ใครสมควรที่จะเป็นฝ่ายได้ดูแลแทนที่สุด

อ้างถึง
“ถ้าเราชนะ เราจะเป็นคนพาแทนกลับคอนโดเอง และจากนี้ไป เราจะเป็นคนไปรับ ไปส่งแทน เอง” ผมแอบหลุดหัวเราะออกมา ก่อนจะตบไหล่ต้าร์อีกสองที

“เดิมพันเราบ้างนะ ถ้าเราชนะ นายต้องกราบเท้าเรา แล้วบอกว่า ผมผิดไปแล้ว ท่านบิ๊กเก่งที่สุด และต้องทำต่อหน้าแฟนกู พี่ๆ กู เสียงดังๆ ตรงนี้ด้วยนะ” ต้าร์พยักหน้าแบบไม่ลังเลทันที
   

จากที่เราเห็นคือ บิ๊กไม่ได้ดึงเอาแทนเข้ามาในเกมส์ๆ นี้เลย ซึ่งนั่นล่ะค่ะที่เราคิดว่า เป็นจุดที่ต้าร์ต่างจากบิ๊กโดยสิ้นเชิง ก็นะ..ใครจะอยากทำให้ 'หัวใจ' ของตัวเองบาดเจ็บกันบ้างล่ะ นี่ต้าร์รู้ตัวหรือยังคะเนี่ยว่าตัวเอง 'แพ้บิ๊กตั้งแต่ยังอยู่ในมุ้ง' แล้วน่ะค่ะ หืม?

ส่วนเรื่องผลแพ้-ชนะ ถ้าแทนไม่เต็มใจเสียอย่างใครจะทำอะไรได้คะ? 'คน' นะนั่นไม่ใช่สิ่งของที่จะเอามาพนันขันต่อกันได้ตามใจ..

สุดท้าย..บิ๊กสู้ๆ เข้านะค้าา :a2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 54 (หน้าที่ 27 : Update 22/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 22-06-2015 09:49:29
ตอนนี้ ยาวสะใจดีจริง ๆ น่าเสียดายที่มาแข่งรถเพื่อวัดว่าจะมีโอกาสได้ไปต่อกับแทนหรือเปล่าเร็วไปหน่อย
ตอนหน้าก็คงรู้ผลแล้วสิ  ว๊าาาาา ....
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 54 (หน้าที่ 27 : Update 22/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 22-06-2015 17:31:22
รอศึกชิงสก๊อยรูปหล่อ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 54 (หน้าที่ 27 : Update 22/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 22-06-2015 20:51:50
โห
เล่นใหญ่กันทั้งคู่เลย
555555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 54 (หน้าที่ 27 : Update 22/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 22-06-2015 21:13:23
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 54 (หน้าที่ 27 : Update 22/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 22-06-2015 23:40:35
ชนะให้ได้น้า บิ๊ก ไม่งั้น แทนต้องเป็นของตาร์แน่เลยยนย  :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 54 (หน้าที่ 27 : Update 22/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 24-06-2015 01:29:50
บทที่ 55 ยังเขียนไม่เสร็จนะครับ อาจจะเลทไปเล็กน้อย ยังไงจะพยายามให้ทันตามที่สัญญาไว้นะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 55 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 24-06-2015 16:51:18
บทที่ 55 มาแล้วครับ การแข่งขันระดับ 300 Km/h ของบิ๊กกับต้าร์มาแล้วครับ ทั้งบทนี้ จะสลับกันเล่าจากความคิดของบิ๊กกับต้าร์ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

มาชมกันต่อเลยครับ^^

************

Chapter 55

ผมกับต้าร์กำลังยืนประจันหน้ากัน ถึงส่วนสูงต้าร์จะมากกว่าผมอยู่ แต่ผมก็ไม่แหงนหน้ามองมันให้ดูเสียเปรียบแน่นอน แล้วเวลาสำคัญก็มาถึง

“กติกาละ ว่ามาเลย” ผมเป็นคนโดนท้า ฉะนั้น กติกามายังไง ก็ต้องรับได้ทั้งนั้น

“เราจะให้นายวิ่งนำก่อน 3 วินาที วิ่งไปกลับรถตรงวงเวียนพระราม 5 เส้นชัยจะอยู่ที่ใครวิ่งผ่านหน้า McDonald’s ได้ก่อน ถ้านายวิ่งเข้าเส้นก่อน นายชนะ แต่ถ้าเราแซงนายเข้าเส้นได้ก่อน นายแพ้...ละก็ ที่ต่อให้ก่อนเพราะรถเราทำเครื่องมา ถ้าไม่ต่อให้ ก็ดูเอาเปรียบไปนิดนึง” ผมยักไหล่เล็กน้อย ก่อนจะกลับไปที่รถผม สวมหมวกกันน็อค กระชับถุงมือให้เข้าที่ขึ้น แล้วคร่อมน้องถ่านให้เรียบร้อย

หลังจากติดเครื่องแล้ว ผมตั้งน้องถ่านให้ทำงานในโหมด Sport ปรับการตอบสนองของระบบช่วยการทรงตัว (DTC) ที่เบอร์ 1 แล้วทั้งรถผมกับรถของต้าร์ ก็จอดเทียบกันหน้า McDonald’s เรียบร้อย ผมหันไปมองต้าร์ว่าจะเริ่มเมื่อไหร่ ต้าร์ส่งสัญญาณมือด้วยนิ้วชี้ที่สั่งให้ผมออกตัวไปก่อน

ผมเลี้ยวออกจาก McDonald’s แล้วบิดเต็มที่ นับในใจ 3 วินาที ถนนที่ผมเห็นตรงหน้านี้ รถไม่เยอะมาก แต่รถหกล้อ สิบล้อ ที่วิ่งเลนกลางกับเลนซ้าย คือปัญหาใหญ่ของการวิ่ง ความเร็วในหน้าปัดตอนนี้อยู่ที่ 140 Km/h ซึ่งถือว่าเร็วมากกับปริมาณรถในถนนตอนนี้ เลนขวาสุดที่ควรจะวิ่งได้เร็ว ก็มีแต่รถที่ขับค่อนข้างเกะกะเอาเรื่อง

ในกระจกมองหลังผมตอนนี้ ผมเห็นไฟหน้าของ S1000 RR ของต้าร์กำลังพุ่งมาไกลๆ ผมเบรคย้ำๆ ในจังหวะที่ต้องขึ้นสะพาน เพื่อไม่ให้รถกระโดดขณะจัมพ์คอสะพาน แต่ด้วยความเร็วที่ผมกดมาถึง 140 Km/h ถึงจะลดลงบ้าง แต่ล้อหน้าที่กระทบพื้นถนน ทำให้ DTC ต้องช่วยประคองล้อหลังไม่ให้ปัดไถล ผมมองกระจกหลังแล้ว ต้าร์น่าจะห่างจากผมไม่เกิน 2 ช่วงคันรถแล้ว ผมต้องทำอะไรสักอย่างละ...

ตอนนี้ผมอยู่เลนกลาง ตบออกซ้ายแล้วพุ่งแซงรถสองคันที่อยู่เลนกลาง แล้วตบเข้าขวาสุดทันที ต้าร์ขับมาไลน์เดียวกับผม ตอนนี้ต้าร์พุ่งมาใกล้ผมมากขึ้น รถคันหน้าขับช้าจนผมต้องเล็งจังหวะออกเลนกลางให้พอดีกับที่รถเลนกลางพุ่งมาในระยะที่ปิดไลน์ให้ต้าร์ออกมาเลนกลางตามผมไม่ได้ จังหวะนี้ผมบิดส่งเล็กน้อย ก่อนจะตบออกเลนขวา เพื่อแซงรถเลนกลางอีกคัน แล้วตบกลับเข้ากลาง แต่ผมก็ต้องหักกลับเลนขวาใหม่อีกรอบ แล้วเร่งความเร็วเพิ่ม เพราะตรงหน้าผมเป็นรถหกล้อผสมปูนคันใหญ่

แต่พอผมตบกลับเข้าเลนกลาง กระจกหลังฝั่งขวาผม...

………………..

ปกติแล้ว ผมไม่มองคนขับ Ducati มีฝีมือเท่าไหร่ ก็แค่รถหล่อๆ เครื่องก็ร้อนลวกไข่เวลาคร่อมขับ ขับอวดสาวซะมากกว่า แต่บิ๊ก...ขอนับถือเลยว่า คุม Diavel ได้ลื่นไหลมาก รถหนักขนาดนั้น แต่บิ๊กก็พามุดได้เหมือนไม่ใช่รถคันใหญ่ พอตัวแบบนี้ ผมยิ่งไม่อยากยอมแพ้

ผมยังไม่ได้บิดน้องตะหลิวให้ถึง 100% ของความสามารถของรถที่ผมแต่งมาเองกับมือ ขอยอมรับเลยว่าบิ๊กเร็วจริง ผมต้องขับไลน์เดียวกับบิ๊กทุกจังหวะ เพื่อตามบิ๊กให้อยู่ในระยะไม่เกินสองช่วงคันรถ ไลน์ที่บิ๊กขับ ยังจัดว่าปลอดภัย ผมเล็งจุดแซงเอาไว้แล้ว รอแค่จังหวะที่บิ๊กจะทำตามที่ผมคิด แล้วมันก็เกิดขึ้นเร็วกว่าที่ผมคิด

บิ๊กพยายามใช้เลนกลางกับเลนซ้ายในการวิ่งลัดเลาะไปมา พอผมตามไลน์บิ๊กถึงจุดที่ใกล้กว่าหนึ่งช่วงคันรถ ผมเปลี่ยนไปใช้การกดดันให้รถเลนขวาหลบออกเลนกลาง ไม่ก็วิ่งตรงตัดระหว่างเลนกลางกับเลนขวา จนตอนนี้ผมพาตัวเองมาอยู่ข้างๆ Diavel ของบิ๊กที่อยู่เลนกลางได้แล้ว ข้างหน้าผมในเลนขวาตอนนี้เป็นรถบรรทุก เลนกลางของบิ๊กเป็นรถกะบะ

ผมประคองให้ตีคู่กับบิ๊ก จังหวะที่บิ๊กจะเร่งเพื่อออกเลนซ้าย ผมอาศัยอัตราเร่งที่ได้เปรียบหนึ่งจังหวะ บิดแล้วฉีกตัดหน้าบิ๊กเข้าเลนขวาแบบที่ช้ากว่านี้อีกนิด รถผมจะเกี่ยวกับรถของบิ๊กแล้วกระเด็นคว่ำกันกลางถนนแน่นอน ตอนนี้ผมนำเรียบร้อยแล้ว

จังหวะที่ผมนำ ผมขับเลนซ้าย บิ๊กยังคงเกาะเลนกลาง ผมใช้การวิ่งทับเส้นถนนระหว่างเลนในบางจุด ก่อนจะฉีกบิ๊กให้ห่างขึ้น หลังจากผมแซงได้แล้ว ผมมองกระจกหลังแล้ว รู้สึกได้ว่า สมาธิของบิ๊กที่กำลังไล่กวดผมมาจากเลนขวาสลับกลาง เป็นไปอย่างระห่ำมากขึ้น การออกจากเลนขวาเข้ากลางแบบเฉียดกับหน้ารถคันที่วิ่งอยู่หลายๆ จังหวะ ทำให้ตอนนี้บิ๊กกลับมาใกล้ผมเหลือแค่จ่อท้ายแล้ว

ผมกับบิ๊กอยู่เลนกลาง ที่ตอนนี้อีกไม่ถึงวินาทีจะต้องแซงรถคันหน้า โดยที่เลนที่วางมีแค่เลนขวาเลนเดียว แซงแล้วต้องหักกลับเลนกลางทันที เพราะเลนขวาก็มีรถวิ่งอยู่ในระยะที่ใกล้กับรถที่อยู่เลนกลางเช่นกัน ผมเร่งความเร็วเข้าเลนขวา

แต่สิ่งที่ผมแทบไม่เชื่อว่าจะเกิดขึ้นก็เกิดขึ้นตรงหน้า 


………………..

ขอยอมรับว่าต้าร์นี่มันของจริง ผมแต่งน้องถ่านแค่โช๊คหน้ากับหลัง ท่อ ส่วนเครื่องผมค่อนข้างพอใจอยู่แล้ว การไล่กวดกับต้าร์ตอนนี้ ผมเริ่มจับทางได้ว่า รถไม่ได้ต่างกันมากเกินไป ฝีมือขับจัดว่าเอาเรื่อง งานนี้ต้องวัดกันที่ความใจถึงล้วนๆ

การโดนต้าร์แซงไป ทำให้ผมเห็นการขับของต้าร์แบบชัดๆ มากขึ้น ว่าวิธีการเลือกไลน์ในการขับ จัดว่าแข่งในถนนหลวงมาพอสมควรทีเดียว ผมเลยลอกการขับของต้าร์ในบางจังหวะ ซึ่งหวาดเสียวจนผมต้องหนีบขากับถังน้ำมันน้องถ่านให้แน่นกว่าเดิม ตอนนี้ไปถึงจะครึ่งทางก่อนกลับรถแล้ว ผมคงปล่อยให้นำนานกว่านี้ไม่ได้แล้ว

ทันทีที่ผมตีคู่กับต้าร์มาได้ ผมบิดส่งขึ้นไปอีก ผมคิดว่าต้าร์ยังไม่ขึ้นเกียร์ ผมจึงชิงจังหวะในการแย่งไลน์เข้าให้ได้ก่อน แล้วโถมหัวรถด้านหน้ากดดันให้ต้าร์ต้องตั้งรถพุ่งเข้าหาท้ายรถเลนกลางที่อยู่ตรงกลาง แล้วผมก็ทำให้ต้าร์เบรคเต็มแรงเพื่อไม่ชนท้ายคันกลางได้สำเร็จ ในขณะที่ไลน์ของเลนขวา เหลือพอให้ผมฉีกออก โดยที่ไม่ไปชนกับด้านข้างรถคันที่อยู่เลนกลาง

จังหวะที่ผมเข้าเลนขวา แล้วต้องรีบกลับเข้าเลนกลาง ด้วยความหนักของด้านหน้ารถผม ทำให้การหักกลับทันที ผมต้องกดเบรคเล็กน้อย ABS กับ DTC ทำงานช่วยกันให้ท้ายผมไม่ปัดออกมากไป ก่อนที่ผมจะตั้งรถให้วิ่งตรงออกมาได้ โดยที่ทิ้งไว้แค่รอยยางดำที่ถนน จังหวะที่ต้าร์เสียเวลากับท้ายรถเลนกลาง ผมตบออกเลนซ้ายที่ว่าง แล้วบิดเต็มที่หนีไป

เหลือสะพานข้างหน้าที่ข้ามสี่แยกตลิ่งชัน ก็จะเป็นทางยาวไปถึงวงเวียนพระราม 5 แล้ว ถนนช่วงนี้ไม่ค่อยดี แต่รถข้างหน้าผมไม่เยอมาก ผมปรับไฟหน้าให้เป็นไฟสูง แล้วก้มตัวลงไปข้างหน้าเล็กน้อย แล้ววิ่งอยู่เลนกลาง ที่มองไกลๆ แล้ว ค่อนข้างโล่งว่าง แต่ก็ไม่ลืมระวังรถที่เปลี่ยนเลนจากเลนขวาออกมาเช่นกัน ผมมองกระจกหลังตอนนี้ ต้าร์วิ่งมากจากเลนซ้ายที่โล่งเหมือนกัน ภาพในกระจกหลังที่พุ่งเหมือนกระสุนปืนมาหานั้น คงไม่เกินห้าวินาทีก็แซงผมแน่นอน

ผมนับในใจ...5...4...3...2 หักเข้าเลนซ้าย ต้าร์หักออกเลนกลาง และผมก็หักเข้าเลนกลางคืนทันทีเช่นกัน นั้นทำให้ต้าร์ต้องกดเบรค แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงคือ รถจากเลนขวาหักมาเลนกลางโดยไม่เปิดไฟเลี้ยว นั้นทำให้ผมต้องกดเบรคเต็มแรง ก่อนจะหักเข้าเลนขวาแล้วบิดต่อ ส่วนต้าร์กลับไปอยู่เลนซ้ายเหมือนเดิม เหลืออีกไม่ถึงสองร้อยเมตร จะเข้าวงเวียนพระรามห้าแล้ว ผมต้องอาศัยจังหวะลักไก่ที่อยู่เลนขวา แล้วหักเข้าซ้ายสุดใกล้ๆ หน้าอุโมงค์ ซึ่งทำให้รถที่กำลังขับลงอุโมงค์หลายคันบีบแตรยาวใส่ผม แต่มันก็คุ้มค่า เพราะผมคร่อมไลน์ที่ต้าร์กำลังวิ่งเข้ามา

ต้าร์ต้องเบรคให้ผมแซงเข้าไลน์นั้นก่อน ผมเงยหน้ามองไฟจราจรตอนนี้ ที่เหลือไฟเขียวสำหรับเลี้ยวซ้ายไปขวาเหลือ 8 วินาที ผมรีบผ่านไฟเขียวนี้ตอนที่เหลือ 5 วินาทีสุดท้ายแล้วเบรค ตามด้วยเอียงตัวทิ้งโค้งขวาให้พ้นไฟเขียวจังหวะเดียวกัน แต่ด้วยระยะถนนที่ไกลพอสมควร ผมคิดว่าไม่ทันแน่ๆ พอตั้งลำตรงได้ ผมบิดตรงตัดเลนรถคันที่กำลังขับอยู่ในเลนโค้งขวา เพื่อทำความเร็วแหกไฟจราจรที่เหลือแค่ไฟเหลืองอีก 1 วินาทีสุดท้าย

ผมผ่านครึ่งทางแล้ว ผมมองกระจกหลังไม่เห็นต้าร์วิ่งตามมา งั้น...ลุยละ

………………..

นายบิ๊กนี่มันบ้าจริง ผมเสียจังหวะไปสามทีเต็มๆ จากจังหวะคาดไม่ถึงว่าบิ๊กจะทำจริงๆ และตอนนี้ผมติดไฟแดงกลางโค้งของวงเวียน ผมมองรถที่ออกจากอีกฝั่งแล้ว น้อยถึงน้อยมาก ผมคงเสียเวลาติดไฟแดงแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ ผมเล็งจังหวะที่รถจากอีกฝั่งไม่วิ่งออกมา แล้วบิดออกจากสี่แยกไปเลยโดยไม่รอให้ไฟเขียว

ถนนอีกฝั่งที่กำลังวิ่งกลับเส้นชัย จัดวางโล่งใช้ได้ทีเดียว แขนกับมือผมตอนนี้เกร็งอย่างเต็มที่ เพื่อคุมน้องตะหลิว ให้วิ่งตรงไปหาบิ๊ก ที่น่าจะนำผมเกินกว่า 5 วินาทีแล้ว มันผิดแผนผมเล็กน้อย ไม่อยากโทษเรื่องรถที่เยอะกว่าปกติ เพราะขากลับตอนนี้ ถนนค่อนข้างโล่งพอสำหรับทวงเวลาคืนอยู่ แต่ยิ่งวิ่ง ผมก็ยิ่งมองไม่เห็นไฟท้าย Diavel ของบิ๊กว่าอยู่ตรงไหน

ความเร็วที่ผมบิดตอนนี้อยู่ที่ 140 Km/h นั้นแปลว่าบิ๊กต้องบิดความเร็วประมาณ 120 Km/h เป็นขั้นต่ำ ระยะทางที่ผมวิ่งมาตอนนี้ ผ่านแยกตลิ่งชันไปแล้ว ผมบิดไปถึง 180 Km/h เพื่อชดเชยเวลาที่เสียไป สมาธิผมตอนนี้เพ่งไปที่ถนน ไฟสูงที่เปิดเพื่อมองทางให้ชัดเจนถูกเปิดขึ้น โอกาสผมเริ่มเหลือไม่มากแล้ว

ผมไม่เคยแพ้ใครในการแข่งบนถนน...มีแค่เกือบแพ้มาโดยตลอด บิ๊ก...ยังไงนายก็หนีเราไม่พ้นหรอก...ตอนนี้เหลือระยะทางประมาณ 5 กิโลเมตรสุดท้าย จะถึงจุดกลับรถใต้สะพานเพื่อวิ่งกลับ McDonald’s ผมไล่กวดอย่างไม่หมดหวัง แล้ว...สิ่งที่ผมต้องการก็มาถึง ไฟท้าย Diavel ของบิ๊ก ความเร็วในหน้าปัดตอนนี้อยู่ที่ 180 Km/h นั้นแปลว่าผมต้องเร่งอีกพอสมควร ถนนตรงหน้าผม รถเริ่มมากขึ้น แต่ผมไม่สนแล้วที่จะเร่งขึ้นไปถึง 220 Km/h เพื่อไล่บิ๊กให้ใกล้ที่สุด

แน่นอนว่าผมไล่บิ๊กได้ใกล้มากขึ้น เพราะบิ๊กเองก็น่าจะวิ่งไม่เกิน 200 Km/h อยู่แน่นอน การจราจรข้างหน้าที่รถเยอะขึ้น  ทำให้บิ๊กลดความเร็ว แต่ผมไม่...ยังคงความเร็วที่ไม่ต่ำกว่า 180 Km/h เพื่อลดระยะห่างให้ใกล้บิ๊กเหลือแค่หนึ่งช่วงคันรถ

ผมต้องชนะ...เท่านั้น

………………..

ผมใช้ประโยชน์จากเวลาที่ทิ้งต้าร์ไว้ไฟแดงแบบหมดโปรโมชั่นแล้ว... ต้องยอมรับว่าน้องถ่านผมตีนปลายสู้ S1000 RR ที่แต่งแบบลงสนามของต้าร์ไม่ได้จริงๆ เหลือไม่ถึงสองกิโลเมตร จะกลับรถใต้สะพาน ต้าร์อยู่ใกล้ผมแค่หนึ่งข่วงคันรถเท่านั้น ผมค่อยๆ ตัดออกไปเลนซ้าย เพื่อเตรียมทิ้งโค้งกลับรถ ต้าร์ก็ยังใช้ความเร็วที่สูงมากเพื่อไล่ให้ทันรถผม

ต้าร์ไล่ตีคู่กับผมในทางตรงสุดท้ายก่อนเลี้ยวโค้ง ต้าร์อยู่ขวา ผมอยู่ซ้าย ผมเบรคเข้าโค้งช้ากว่าต้าร์หนึ่งจังหวะ และเข้าโค้งด้วยเกียร์ 1 ผมเกาะวงนอกเอาไว้ แต่ต้าร์ที่วิ่งมาเร็วกว่า เบรคมากกว่า ถึงจะเข้าวงในได้ก็จริง แต่ผมสามารถออกโค้งได้เร็วกว่าหนึ่งจังหวะ ทำให้ผมกลับไปนำต้าร์ตอนออกโค้ง ตอนนี้เหลือแค่สองกิโลเมตรสุดท้ายจะถึงหน้า McDonald’s แล้ว ผมบิดเต็มที่แบบไม่สนอะไรแล้ว ข้อเสียของมอไซค์แบบ Sport ที่ผมคิดไว้เป็นแผนเผด็จศึก ก็เรื่องโค้งที่กว้าง และตั้งลำออกโค้งได้ช้ากว่ารถแนว Crusier แบบที่ผมขับอยู่ ที่เหลือตอนนี้ ผมต้องกั๊กไลน์ของต้าร์ไปเรื่อยๆ จนกว่าผมจะเข้าเส้นชัยก่อนเท่านั้น

ผมมองกระจกหลังครั้งสุดท้ายว่าต้าร์อยู่ตรงไหน ห่างจากผมแค่หนึ่งคันรถ ความเร็วที่ผมบิดตอนนี้ไปถึง 227 Km/h ต้าร์น่าจะเร่งถึง 300 Km/h ในอีกไม่นาน ต้าร์ตีคู่ขึ้นมาแล้ว...ป้าย McDonald’s อยู่ตรงหน้าผมแล้ว ทางข้างหน้าผมเปิดโล่งให้เราทั้งคู่ เหลือไม่เกินหนึ่งกิโลเมตรสุดท้าย ผมบิดส่งเต็มที่สุดความเร็วรถที่ผมทำได้คือ 270 Km/h

ผมไม่มองกระจกแล้วว่าต้าร์อยู่ตรงไหน ผมทิ้งสมาธิทั้งหมดกับทางตรงสุดท้าย ไม่มองซ้ายหรือขวา พอป้าย McDonald’s ลับตาผมไป ผมเบรครถแล้วพาน้องถ่านจอดข้างทาง ในขณะที่ต้าร์ก็เบรครถทีหลังผม จอดข้างทางนำหน้าผมไปเช่นกัน ก่อนที่เราทั้งคู่จะขับย้อนศรชิดไหล่ทางกลับไปที่ McDonald’s

ตกลง...ใครชนะละ

………………..

ครึ่งชั่วโมงที่ผมรอให้บิ๊กกับต้าร์กลับมา ท่ามกลางความเงียบทั้งสองฝั่ง จนกระทั้งเสียงท่อของทั้งคู่เริ่มดังใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ผมเห็นทั้งคู่วิ่งกลับมาในแบบที่บิ๊กกำลังนำอยู่ แต่ผมไม่รู้ว่าใครจะได้เข้าเส้นชัยก่อน ผมไม่เชียร์ใครทั้งนั้น ผมไม่อยากให้ใครต้องมาห่ำหั่นเพราะผมทั้งนั้น

“มาแล้วๆๆ เชี่ย ตีคู่มาเลย” หลังจากได้ยินพวกพี่ๆ พูดกัน ผมลุกขึ้นออกจากร้านไปดูสิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอก

“กลับรถเรียบร้อย Diavel นำอยู่” ผมได้ยินกลุ่มของต้าร์ที่มาด้วยพูดกัน

ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าตอนนี้จากร้าน McDonald’s คือบิ๊กที่กำลังนำอยู่ แต่ต้าร์กำลังวิ่งไล่กวดเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แล้ว...รถคันที่ผ่านหน้า McDonald’s ไปก่อนคือ

“เอ้ย!!! บิ๊กเข้าก่อน!!! ชนะกันแค่ปลายล้อเว้ย” เสียงตะโกนของพี่ๆ กลุ่มของบิ๊ก ที่ยืนดูอยู่ริมถนนกับตัวแทนกลุ่มของต้าร์ที่มาด้วย ดังเข้ามาในโทรศัพท์มือถือ

ผมรู้สึกโล่งใจเล็กๆ เพราะยังไง ผมก็เชียร์แฟนผมอยู่แล้ว แต่อีกใจก็ไม่สบายใจที่ต้าร์จะต้องทำอะไรแบบที่สัญญากับบิ๊กไว้ สักครู่ต่อมา ทั้งคู่ขับย้อนศรเลียบกับข้างทางกลับมาจอดหน้าร้านเรียบร้อย ทั้งคู่จอดรถที่หน้าร้านเรียบร้อย บิ๊กดับเครื่อง ลงจากน้องถ่าน แล้วถอดหมวกกันน็อคออก ตามด้วยถอดแว่นตาแล้วใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่ชุ่มเต็มหัวตอนนี้

“เราแพ้แล้ว” ต้าร์ที่จอดรถ ดับเครื่อง ขึ้นขาตั้ง ถอดหมวกกันน็อคเสร็จแล้วเดินมายื่นมือขอจับมือกับบิ๊ก

“ที่จริงน่าจะเสมอมากกว่านะ” บิ๊กจับมือกับต้าร์ ก่อนจะตบไหล่อีกที

“ได้เวลาทำตามสัญญาแล้วซินะ” บิ๊กยกมือเบรค
 
“ก็บอกแล้วว่าเสมอกัน ถ้าคิดตามสัดส่วนเวลาที่นายต่อให้ กับที่เข้าเส้นเมื่อกี้ แปลว่านายทวง 3 วินาทีที่ต่อให้ได้ เพราะนายก็ขับเข้าแทบจะพร้อมกับเรา กติกานายบอกเองว่า ถ้าแซงได้ คือชนะ ถ้าเราเข้าก่อน คือเราชนะ ถ้าเราเข้าก่อนทั้งคันซิ นั้นคือนายแพ้จริง อันที่จริง เราไม่ได้แข่งอะไรแบบนี้นานแล้ว คืนนี้เป็นเกียรติมากที่ได้แข่งด้วย” บิ๊กตบไหล่ขวาต้าร์ ก่อนจะหันมาโอบเอวผม

“ที่รักครับ เหนื่อยมากเลย แฟนอยากได้น้ำเย็นๆ ชื่นใจๆ อะครับ” ผมพยักหน้า ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในร้าน McDonald’s กับบิ๊ก

ในใจผมตอนนี้ ขอบคุณบิ๊กที่จบเรื่องนี้ด้วยดี และ...ดีใจที่กลับมาปลอดภัยนะ

**********

บทที่ 56 จะเป็นความในใจของต้าร์ที่อยากบอกแทน และคุยกับบิ๊กเป็นการส่วนตัว เพราะสำหรับต้าร์..."ผมไม่อยากแพ้" ถือเป็นนบทสรุปของความรู้สึกในรักแรกของต้าร์ ที่มีให้แทน เช่นกันครับ

บทที่ 56 จะมาประมาณวันศุกร์ดึกๆ ครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 55 (หน้าที่ 28 : Update 24/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 24-06-2015 17:20:33
ขำบิ๊กตรงที่บอกว่าถึงต้าร์จะตัวสูงกว่าแต่บิ๊กก็จะไม่แหงนหน้ามองมากเลยค่ะ :laugh: น่ารักจริงๆ เลยเชียว ^^

ตอนนี้ตื่นเต้นมากเลยค่ะ ใจเต้นตึกตักตลอดเวลาเลย ลุ้นมากๆ และสุดท้ายบิ๊กก็ชนะ~ :oni1: .. จบแบบแมนๆ ดีนะคะบิ๊กเนี่ย >.<
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 55 (หน้าที่ 28 : Update 24/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 24-06-2015 17:35:18
.......

ถ้าแทนเดินมาบอกว่าอยากไปกินชาบูตอนนี้จะเลิกแข่งกันไหมเนี่ย

ปอลิง ต้าร์เคอะ อยู่เป็นตัวประกอบดีๆไม่ได้เหรอคะ แหม่
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 55 (หน้าที่ 28 : Update 24/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 24-06-2015 18:05:42
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 55 (หน้าที่ 28 : Update 24/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 24-06-2015 18:16:44
เฮือก... ลุ้นเสมือนแข่งเองในสนาม  :katai1:
เกือบไปแล้วนะบิ๊กกกกก

โล่งใจแทนน้องแทนจริงๆ  :ling1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 55 (หน้าที่ 28 : Update 24/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 24-06-2015 19:12:32
ลุ้นจนน้ำ....เหนียวเลย        น้ำลายนะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 55 (หน้าที่ 28 : Update 24/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 24-06-2015 22:08:14
รู้สึกลุ้น....มาก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 55 (หน้าที่ 28 : Update 24/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 25-06-2015 00:27:26
แมนมากค่ะ   จบลงได้ด้วยดีก็ดีใจค่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 55 (หน้าที่ 28 : Update 24/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 25-06-2015 00:27:55
ยังไงพระเอกตัวจริงก็ต้องชนะอยู่แล้ว ๕๕๕ รอ รออ่านตอนใหม่คับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 55 (หน้าที่ 28 : Update 24/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 25-06-2015 14:56:31
เล่าถึงโค้งสุดท้ายกันเล็กน้อยครับ (พักจากเขียนบทที่ 56 มาเล่าหน่อย) บอกไว้เลยว่า ใครไม่ชอบดราม่า ผ่านได้เลยครับ เพราะมันหนักจนจบครับ

61 : ฝันร้ายที่เป็นจริง
62 : กรงขัง
63 : ผู้เสียสละ
64 : ยอมตายดีกว่าอยู่
65 : ตัดใจ

ช่วงนี้จะเป็นเรื่องของพ่อกับแม่แทน มาเจอว่าแทนอยู่กินกับบิ๊ก ทุกอย่างจะหนักไปที่แทน ในขณะที่บิ๊กก็เสียศูนย์ ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป แต่ก็ไม่ได้แย่ไปซะทีเดียว เพราะ ไบรท์ / ต้าร์ และเพื่อนๆ ของบิ๊ก คอยช่วยให้สองคนนี้ได้เจอกันอย่างลับๆ

66 : 100,000 บาท
67 : เรากลับมาแล้วนะ...
68 : ภาพลวงตา
69 : หนีไป หรือ ก้มหน้ารับชะตา
70 : ผมไม่กลัวตาย
71 : ชีวิตที่ไม่มีแทน...อีกต่อไป

การกีดกัดของพ่อกับแม่แทน ทำให้แทนขังตัวเองถาวร จนพ่อกับแม่แทนต้องตามบิ๊กมาช่วย แต่พอช่วยแล้ว ทุกอย่างเหมือนจะดีในสายตาบิ๊กกับแทน แต่ที่จริงแล้ว สิ่งที่พ่อกับแม่แทนทำกับบิ๊กคือ "เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล" และเพื่อรักษาชีวิตบิ๊ก แทนจึงตัดสินใจ "บอกเลิก" กับบิ๊ก ต่อหน้าพ่อแม่

72 : ชีวิตผมลิขิตเอง
73 : ลมหายใจที่รอการฟื้นคืน
74 : นาทีชีวิต
75 : เราจะไม่ไปไหน
76 : คุณมีลูก...ฉันก็มีลูก...และลูก ไม่ใช่ของเรา
77 : แกชนะ ฉันแพ้

หลังจากบิ๊กกับแทนจากกันจริงๆ บิ๊กกลายเป็นคนเก็บตัวคนเดียว เรียนเสร็จ กลับบ้าน กินเหล้าคนเดียวในห้องกับดูรูปคู่ที่ถ่ายกับแทน(ที่มีใบเดียว) ในขณะที่แทนถึงบอกว่าเลิก แต่ก็ลุกขึ้นทำทุกอย่าง เพื่อติดต่อบิ๊กให้ได้ ในขณะที่บิ๊กไม่ยอมคุยกับแทน จนกระทั้งเพื่อนๆ ต้องพามาให้เจอกัน

เมื่อทั้งคู่ยอมรับในสถานะ "แอบซ่อน" สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นกับแทนก่อนวันเกิดบิ๊กหนึ่งวัน ร้ายแรงถึงชีวิตแทน เมื่อผ่านมาได้ บิ๊กใช้เวลาทั้งหมด เพื่อดูแลให้แทนกลับมาเป็นปกติ ในขณะที่พ่อกับแม่ของแทน รอเวลาที่แทนจะปกติ ถึงจะไล่บิ๊กออกไปอีกรอบ และด้วยความจริงใจที่บิ๊กดูแลแทน+คุณแม่บิ๊กขอจับเข่าคุยกับคุณพ่อคุณแม่ของแทนตรงไปตรงมา ความรักของทั้งคู่จึงผ่านด่านที่ใหญ่ที่สุดนี้มาได้

78 : ปี 1
79 : แหวนหมั้นของเรา
80 : ปัจจุบันและอนาคต (END)

บิ๊กกับแทนเริ่มต้นชีวิตมหาวิทยาลัยอย่างเป็นทางการ แทนกลับมาแข็งแรงเป็นปกติ บิ๊กจึงตัดสินใจพาคุณแม่ไปขอหมั้นไว้ก่อนถึงบ้านแทน และบทสุดท้าย จะเล่าถึงความรู้สึกของทุกตัวละคร ที่มีต่อเรื่องที่ผ่านมาในชีวิต

และ....ผมจะมีตอนพิเศษให้หลังเขียนจบนะครับ เป็นชีวิตของบิ๊กกับแทนวัย 30 ที่สานฝันของความรักทั้งคู่ให้เป็นไปตามที่คิดไว้ตอนสามบทสุดท้าย

ประมาณนี้ครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 55 (หน้าที่ 28 : Update 24/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 25-06-2015 15:29:22
โห~ หนักหน่วงมากเลยค่าา สาหัสสุดๆ :sad2:

รอตอนต่อไปนะค้าา..^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 56 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 28-06-2015 03:41:10
บทที่ 56 มาแล้วครับ เลทไปสองวันเต็มๆ (ไม่มีคนทวงด้วย แหๆ คนอ่านน้อย เข้าใจครับT_T) บทนี้เป็นความรู้สึกของต้าร์ หลังการแข่งกับบิ๊กแล้ว และเป็นบทที่ความเป็นเพื่อนระหว่างต้าร์ ที่มีให้กับบิ๊กและแทนเกิดขึ้น

มาดูกันต่อครับ^^

************

Chapter 56

หลังจากผ่านศึกหนักกับต้าร์มา ผมต้องพาน้องถ่านไปเติมน้ำมันให้เต็มถัง เพราะที่ขับไปก็เกือบหมดถังแล้ว ขับกลับคอนโดแทนด้วยความเร็วไม่เกิน 100 Km/h ตลอดทาง เพราะหมดแรงแล้ว ถึงห้องแล้ว อาบน้ำเสร็จ ทิ้งตัวลงเตียงแบบหมดแรง

“แทน...ถ้าวันนี้เราแพ้ แทนจะกลับกับต้าร์ปะ” ตอนนี้ปิดไฟนอนกันเรียบร้อยแล้ว
 
“ไม่กลับด้วย เราคงเดินไปหา Taxi นั่งกลับเองเอา” ผมกับแทนตะแคงหันหน้าเข้าหากัน

“เราไม่อยากกลับกับต้าร์ แต่ถ้ากลับกับบิ๊ก เราก็ดูไม่มีสัจจะเหมือนกัน เพราะเราก็ไม่ได้บอกว่า ไม่เต็มใจแข่งแต่แรก” แทนพูดจบ กอดผมแน่นๆ

“แต่ที่เรากลัวสุดคือ เรากลัวบิ๊กเป็นอะไรไป เราขอโทษที่ห้ามไว้ไม่ทัน” น้ำเสียงของแทน รู้สึกกังวลอย่างยิ่ง

“เราไม่เป็นไรหรอก แฟนเก่งนะครับ” ผมไม่อยากให้แทนคิดมาก

“แต่เรากลัว ทุกครั้งที่บิ๊กมีเรื่องเสี่ยงตายแบบนี้ เรากลัวนะ รู้ไหม” ผมลูบศีรษะแทนช้าๆ

“เราไม่เป็นไรแน่นอนครับ สัญญานะ” แทนพยักหน้า

“ว่าแต่...แทนคิดไงกับนายต้าร์อะ” จู่ๆ ผมก็ถามขึ้นมา ความเงียบหลังคำถามนี้ผ่านไปสักครู่ แล้วแทนก็ตอบว่า

“เราคิดเหตุผลที่จะรักต้าร์แบบแฟนไม่ออก แต่ถ้าบิ๊ก เรามีเหตุผลมากมายจนพูดไม่หมดว่าทำไมถึงรัก...และรักมากขึ้นทุกวันด้วย”

ผมกดจูบที่หน้าผาก แล้วกอดแทนไว้แบบนั้น ก่อนจะบอกแค่ “บิ๊กก็รักแทนนะครับ” จนเราทั้งคู่หลับไป...

………………..

วันนี้วันพุธ วันที่ผมนัดแทนมาทานข้าวไว้ตามที่คุยกันเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา ผมคิดว่า วันนี้ผมจะบอกไปตรงๆ ว่าผมรู้สึกอย่างไร จะทำอะไร มันเป็นเรื่องตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนทดลองหน้ากล้องครั้งแรกซะอีก ผมโทรไปหาแทนเพื่อถามแล้วว่า มาได้ไหม? ซึ่งก็ได้คำตอบว่ามาได้

“ทางนี้ครับ” ผมยกมือโบกให้แทนที่พึ่งเดินเข้าร้านมา แทนในชุดพละมาพร้อมกระเป๋าใบใหญ่ที่ผมคุ้นตาดี

“ขอโทษด้วยครับต้าร์ เรามาช้าไปหน่อย” ผมส่ายหน้าไม่เป็นไร ก่อนจะส่งเมนูอาหารให้แทน หลังจากแทนนั่งแล้ว เปิดดูอยู่สักครู่ ก็สั่งอาหารเรียบร้อย

“ซ้อมบาสฯ มาเหรอครับ” แทนพยักหน้าขณะที่กำลังเล่นมือถืออยู่

“แล้วต้าร์ไม่ไปงานคืนนี้เหรอ เห็นว่าต้องไปดูหนังรอบสื่อฯ” ผมพยักหน้าว่าไป

“ไปซิ ทานมื้อเย็นเสร็จก็ไปครับผม มีอะไรเหรอครับ” ผมตอบให้แทนฟัง

“ก็เห็นต้าร์ใส่ชุดนักเรียนอยู่ หรือจะไปดูชุดนี้เลย” อ้อ...คิดว่าผมไปออกงาน ต้องแต่งตัวไป

“ไปชุดนี้เลย ปกติบางงานถ้าเราเป็นแค่แขกรับเชิญ เราก็ไปชุดนักเรียนนี่แหละ” แทนพยักหน้าเข้าใจ

“เรื่องวันก่อน เราขอโทษด้วยนะ เราวู่ว่ามท้าบิ๊กแข่งเอง” ผมไม่รู้จะเข้าเรื่องที่ผมอยากพูดไงดี เลยเริ่มต้นด้วยเรื่องนี้ก่อนละกัน

“ไม่เป็นไรหรอก แต่...เราไม่อยากให้ต้าร์กับบิ๊กทำอะไรเสี่ยงตายแบบนั้น มอไซค์ที่ขับมันพลาดทีถึงตายได้อะ” ผมพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะบอกว่า

“เราขอโทษ เรา...อยากเป็นคนนั้นของแทน...” ผมอยากบอกว่าผมเห็นบิ๊กอยู่ข้างๆ แทน แล้วผมอยากให้คนที่อยู่ข้างๆ คนนั้น เป็นผมมากกว่า

“คือ...เราชอบแทนนะ แบบ...อยากเป็นคนที่ยืนข้างๆ ในฐานะแฟน” ผมพยายามสู้หน้าแทนที่รับฟังผมตอนนี้

“ทำไม...ต้าร์ถึงชอบเราละ” แทนถามผมช้าๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“เราบอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่เราว่าแทนน่ารักสำหรับเรา ทุกอย่างเลย...” นี่คือความรู้สึกที่ผมมีต่อแทน

“เราขอบคุณต้าร์นะ ที่ชอบเรา เราขอโทษ...เรารักบิ๊กแบบคนรักแค่คนเดียวจริงๆ” อันที่จริง ดีแล้ว...ที่แทนพูดกับผมแบบนี้

“ทำไม...ถึงรักบิ๊กเหรอ” ผมเองก็อยากรู้ คนอย่างผม ไม่เคยถูกปฎิเสธด้วยซ้ำ

“เราไม่ใช่คนที่สมบูรณ์อะไร มีตำหนิ มีเรื่องไม่น่าจดจำเต็มไปหมด บิ๊กเป็นอีกโลกที่แตกต่างไปจากเรา และบิ๊กก็พาเราออกจากโลกที่ไม่น่าจดจำทั้งหมดได้ ละก็...บิ๊กเป็นคนที่เราสัมผัสได้ทุกมิติ เข้มแข็งแต่ก็เปราะบาง รุนแรงแต่ก็อ่อนโยน ทั้งหมดอยู่บิ๊กคนเดียว” นาทีนี้...ผมยอมรับเลยว่า บิ๊กเป็นผู้ชายที่เหนือกว่าผมแล้ว

“อืม...เราเข้าใจแล้ว แต่...หวังว่าแทนจะไม่มองเราเปลี่ยนไป เมื่อรู้ว่าเรารู้สึกยังไง” แทนยิ้มให้ผมก่อนจะบอกว่า

“ทำไมต้องเปลี่ยนด้วยอะ ต้าร์ดีกับเรามากด้วยซ้ำ ถึงจะพึ่งรู้จักกัน แต่ขอบใจสำหรับทุกอย่างที่ทำให้เรานะ” ผมถอนหายใจช้าๆ แต่ก็ยิ้มให้กับแทนเหมือนเดิม

พออาหารมาเสริฟ เราทั้งคู่นั่งรับประทานกันโดยไม่มีบทสนทนาต่อไป หลังจากออกจากร้านแล้ว...

“เรายังมีหวังที่จะเป็นมากกว่าเพื่อนกับแทนไหม...” ผมรู้สึกว่ามันเป็นคำถามโง่ๆ แต่ใจผมอยากถามแบบนี้จริงๆ และแทนตอบผมแค่ว่า

“ต้าร์เป็นเพื่อนที่ดีคนนึงของเรานะ...เราไปละ เดี๋ยวต้าร์ไปงานสาย”

ทั้งหมดนี้คือ...ความทรงจำรักแรกของผม...

………………..

หลังจากที่ทานข้าวกับแทนวันนั้น หลายวันที่ผ่านไป ผมรู้สึกไม่อยากทำอะไรไปซะทุกอย่าง วันเสาร์ที่ผมไม่มีคิวงานอะไร มีแต่เรียนพิเศษ ผมก็โดดเรียน ได้แต่นอนเปื่อยอยู่เตียงเงียบๆ คนเดียว

“เข้าไปได้ไหมลูก” เสียงแม่ผมเคาะประตู

“ไม่ได้ล็อคครับ” ผมลุกขึ้นนั่ง พ่อกับแม่ผมมาพร้อมกันเลยแหะ

“จะเที่ยงแล้วนะ ไม่ลงไปทานข้าวเหรอ ไม่สบายเปล่าต้าร์” แม่ผมนั่งข้างๆ แล้วเอามือสางผมยุ่งๆ บนหัวให้เป็นทรงอย่างที่ควรจะเป็น

“ผมไม่มีอารมณ์จะทำไรเลยครับ” คุณพ่อกับแม่ประสานกอดคอผมเหมือนเพื่อนกำลังกอดคอ

“เป็นอะไรไอ้เสือของพ่อ เล่ามาเลยนะลูก” ผมไม่รู้จะพูดไงดี

“ผมรู้สึกอกหัก...ไม่ซิ คนที่ผมชอบอะ เค้ายังไงก็รักแฟนเค้า ผมอยากแย่งเค้ามาเป็นของผม ผมก็ทำไม่ลง แต่ให้ผมตัดใจไม่คิดถึง ก็ทำไม่ได้อะครับ” คุณแม่กำลังสางผมบนหัวให้เป็นทรงต่อไป

“มันเป็นประสบการณ์นะลูก ลูกแม่ยังอายุน้อย มีคนดีๆ ที่ต้องเจออีกเยอะแยะนะ” ผมได้แต่ฟัง แต่พยักหน้ารับไม่ลงเอาซะเลย

“พ่อกับแม่ มีหน้าที่แค่ดูแล แต่เรื่องใช้ชีวิต ลูกต้องเป็นคนไปเจอเอง พ่อเข้าใจนะว่าต้าร์เสียใจ แต่ลูกลองคิดดูนะ แทนก็ไม่ได้ไปไหน เค้ายังยิ้มเป็นเพื่อนต้าร์เหมือนเดิม มิตรภาพบางทีไม่ต้องครอบครองทั้งหมดก็ได้นะไอ้เสือของพ่อ” ผมพอจะยิ้มได้บ้างนะครับ

“ลูกชายแม่หล่อนะ ลูกชอบผู้ชาย พ่อกับแม่ยังใจกว้างไม่ว่าอะไรเลย เราเองก็ต้องใจกว้างกับคนที่เรารักเหมือนพ่อกับแม่ที่รักลูกซิ จริงไหมครับ” ครับแม่...ผมกอดแม่ที กอดพ่ออีกที

“ผมขอเวลานิดเดียวครับ ผมอยากกลับไปมองหน้าแทนแบบที่ผมไม่คิดอะไรแล้ว ผมอิจฉาอะครับ” พ่อกับแม่ผมนั่งชิดผมมากขึ้น
 
“ผมไม่เคยอิจฉาใคร ต่อให้เค้าจะรวยกว่า มีอะไรดีกว่าผม ผมไม่เคยอิจฉา เพราะพ่อกับแม่ให้ผมมากพอแล้ว แต่ตอนนี้ผมอิจฉาแฟนของแทน ที่เค้าทำได้หัวใจคนที่ผมหลงรักไป จนผมรู้สึกตัวเองไม่มีอะไรดีพอสักอย่างเลยครับ” ผมเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากมุมตาเล็กน้อย ผมเจ็บใจ...

“ลูกมีทุกอย่างที่ดีอยู่แล้วนะ เวลาจะพาคนที่ใช่มาหาลูกเอง แม่กับพ่อ ก็คอยภาวนาให้ลูกได้เจอแต่สิ่งดีๆ เสมอนะ รู้ไหม” รอยยิ้มของแม่ผม ทำให้ผมรู้ว่า ผมไม่ควรอยู่ในสภาพนี้เลย

“ไอ้เสือของพ่อ หมดสภาพแบบนี้ แล้วจะไปชนะเค้าได้ไง ลุกขึ้นมา ไปล้างหน้า แปรงฟัน กินข้าวได้แล้ว” ครับพ่อ

“พ่อครับ แม่ครับ ผมรักพ่อกับแม่นะครับ” ผมกอดพ่อกับแม่พร้อมกัน

ขอบคุณพ่อกับแม่มากๆ นะครับ ที่เข้าใจและอยู่ข้างๆ ผมเสมอ

………………..

ที่โรงยิมของโรงเรียนวันเสาร์ โค้ชนัดซ้อมเพิ่ม เพราะน้อง ม.ต้น จะต้องลงแข่งในสัปดาห์หน้าแล้ว โค้ชให้ผมสอนน้องเรื่องการยิงลูกสามคะแนน รวมถึงการบีบพื้นที่การทำคะแนน เมื่อลงเล่นจริง

“ใช้แรงจากข้อมือ ใช้แขนส่งออกไป” ผมสาธิตให้น้องที่พยายามยิง แต่ก็ไม่ลงซะที แล้วมันก็ลงแบบสวยงาม

“แทน แทน” ผมหันไปหาต้นเสียง บอยนั้นเอง สงสัยจะเอาเอกสารเรื่องสมัครคณะกรรมการนักเรียนมาให้

“เรากรอกให้แทนแล้ว เลยมาให้แทนเช็คความถูกต้อง” ผมนั่งดูทุกช่องที่บอยกรอก ซึ่งก็เรียบร้อยจริง ถูกต้องทุกอย่าง ผมพยักหน้าแล้วส่งคืนให้

“เออ แทน ช่วงนี้พวกห้องห้า พยายามหาเรื่องพวกเราอยู่นะ เพราะคะแนนพวกเราค่อนข้างดี ยังไงก็ระวังด้วยละ ถ้ามันแกล้งนาย หรือทำไรยั่วโมโห ก็อย่าไปต่อความยาวกับมันละ” ถึงผมจะไม่มีเรื่องกับใคร แต่ก็ควรระวังตัวไว้ก็ดี เพราะของแบบนี้ อะไรจะเกิดก็เป็นไปได้อยู่

ในเวลาเดียวกันกับที่แทนกำลังซ้อมบาสฯ อยู่ ผมเอาน้องถ่านมาเช็คสุขภาพที่ศูนย์บริการของ Ducati ก่อนจะกลับไปรอแถวสนามฟุตบอลในโรงเรียนของแทน อากาศกำลังดี ไม่ร้อนเกินไป ขึ้นขาตั้ง แล้วนั่งเบาะหลังรอได้ ดูเวลาแล้ว น่าจะไม่เกินครึ่งชั่วโมง แทนก็คงซ้อมเสร็จลงมาหาละ แต่ระหว่างที่ผมนั่งอยู่

“ว่าแล้วเชียว ว่าต้องเป็นนาย” มี BMW S1000 RR สีน้ำเงิน ขาว ที่คุ้นเคยขับมาจอดตรงหน้าผม ก่อนที่เจ้าของรถจะดับเครื่องกับถอดหมวกกันน็อคออกมา

“ฮือ เราก็กะว่าน่าจะเจอนายที่นี่เหมือนกัน” ต้าร์ขึ้นขาตั้งแล้วเดินมาจับมือทักทายกับผม

“ข้องใจอยากแข่งใหม่เหรอ” ต้าร์ยักไหล่ให้ผม ก่อนจะปีนไปนั่งบนเบาะของรถตัวเอง

“เราแค่อยากคุยกับนายสักนิด” สงสัยจะเรื่องแฟนผมซินะ ผมเลยยกมือเป็นสัญญาณว่าเชิญพูดได้เลย

“ตรงๆ เราอิจฉานายวะ เราอยากได้แฟนนายมาเป็นแฟนเรา แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เราเลยได้แต่มาบอกว่า...นายแมร่งน่าอิจฉาวะ” สายตากับน้ำเสียงต้าร์ ไม่ได้บอกถึงการรุกราน แต่เป็นความรู้สึกจริงๆ ที่พูดกับผมอย่างลูกผู้ชายคุยกัน

“นายรักแทนแค่ไหนวะ” ผมไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไงดี

“แล้วทำไมอยากรู้ละ” จริงไหมละ อยากรู้ไปทำไม

“เราไม่เคยแพ้ใครวะ ทุกอย่างที่เราอยากได้ อยากทำ ต้องสำเร็จตามที่เราต้องการ แต่เชื่อมะ อย่างเดียวที่เราไม่มีประสบการณ์ ก็เรื่องหัวใจอย่างเดียว ทำไงนะ เราถึงได้อะไรดีๆ แบบที่นายได้บ้างวะ” ผมพอเข้าใจว่าต้าร์หมายถึงอะไร งั้น ผมเล่าแบบนี้ละกัน

“เราก็ไม่รู้หรอก แต่สำหรับเรานะ เราไม่ใช่เกย์ เราไม่ได้ชอบผู้ชาย เราไม่รู้จักด้วยซ้ำว่า ความรักคืออะไร แต่แทน...เป็นคนแรกที่สอนให้เรารู้ว่า เราจะอยู่โลกนี้ต่อไปเพื่อใคร เราคง ให้คำจำกัดความของความรู้สึกเราได้แค่นี้แหละ” ต้าร์นิ่งไปสักครู่ ก่อนจะลงมายื่นมือขอจับมือกับผม ผมจับมือต้าร์แล้วเขย่าเบาๆ

“นายเป็นผู้ชายที่เราอิจฉาที่สุดจริงๆ ดูแลแทนให้ดีๆ ไม่งั้น เราขอ...” เออ ไอ้หล่อ...

“กูไม่ให้วะ” ต้าร์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะตบบ่าผมแล้วไป

ต้าร์คร่อม S1000 RR ของตัวเอง ก่อนจะสวมหมวกกันน็อค แล้วติดเครื่องขับออกไป ผมมองดูแผ่นหลังของต้าร์ที่ลับตาไป ได้แต่คิดว่า

คนแบบนี้เป็นเพื่อนกันได้จริง ถึงจะชอบแฟนคนเดียวกัน แต่มันเคารพกติกาของความรักจริงๆ นับถือวะ...

………………..

วันจันทร์ที่แสนวุ่นวายก็มาถึง การรับสมัครคณะกรรมการนักเรียนปีการศึกษาหน้าก็มาถึงตอนเลิกเรียน ทีมของผม มีบอยลงสมัครประธานนักเรียน รองประธานนักเรียนเป็นผม น้ำส้ม สาวร่างจิ๋วท็อปคณิตฯ ของรุ่นเป็นเหรัญญิก มินต์ สาวสวยระดับท็อปที่ไบรท์ก็เคยเป็นแฟนมาแล้ว ในตำแหน่งรองประธานฝ่ายวิชาการ และสุดท้าย มอส รองหัวหน้าชมรมดนตรีของโรงเรียน ผู้มีหุ่นบางชนิดลมพัดอาจปลิวได้ ลงสมัครรองประธานฝ่ายกิจกรรม สำหรับรุ่นผมแล้ว มีสมัครมาทั้งหมด 6 กลุ่ม และการจับเบอร์ก็เริ่มขึ้นหลังจากใบสมัครทั้งหมด ผ่านการตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว

“ขอเขิญตัวแทนแต่ละกลุ่มขึ้นมารอจับฉลากกันครับ” บอยกับเพื่อนๆ ที่เหลือ สะกิดส่งผมขึ้นไปจับฉลาก

อาจารย์เอากล่องแรกมาให้พวกผมจับกันก่อน โดยเรียงตามลำดับยื่นใบสมัคร ซึ่งกลุ่มผมยื่นเป็นกลุ่มที่สาม ผมจับได้คิวที่สอง และการจับเบอร์ก็มาถึง คนแรกสุดเป็นกลุ่มของห้องห้า จับได้เบอร์ 6 และเมื่อถึงตาผมจับ ผมเห็นบอย มอส มินต์ น้ำส้ม ต่างลุ้นเบอร์ที่จะออก ผมหลับตาจับเอา และผมก็ได้...

เบอร์ 1...ผมลืมตาขึ้น แล้วดูลูกบอลที่ส่งให้มืออาจารย์ตอนประกาศเบอร์ น้ำส้มแอบหลุดเฮมาเล็กๆ ส่วนที่เหลือ ออกแนวจะชอบเบอร์นี้กันมาก หลังการจับเบอร์เสร็จ

“แทน มือแกดีมากวะ เบอร์จำง่ายด้วย” บอยดูจะดีใจมาก

“ไม่ได้คิดอะไรตอนจับจริงๆ นะ มันไม่ได้ใช้ดวงมั่ง เลยจับออกมาดี” บอยหัวเราะเล็กๆ

“เออ เรากลับแล้ว พรุ่งนี้ต้องเริ่มหาเสียงแล้วด้วย มีเวลาสามอาทิตย์ ต้องใช้ให้คุ้ม” ผมโบกมือลากับบอยเพื่อไปโรงยิมสำหรับซ้อมบาสฯ ต่อ ระหว่างที่ผมเดินเข้าโรงยิม

“พี่ครับ พี่ครับ” ผมหันไปหาต้นเสียง เป็นเด็ก ม.ต้น วิ่งมาหาผม

“พี่รู้จักพี่ภัทร ที่เป็นกัปตันทีมบาสฯ ปะครับ” ผมพยักหน้าให้ น้อง ม.ต้น ก่อนจะบอกว่า

“พี่เองครับ มีอะไรให้พี่ช่วยไหมครับผม” น้องคนนั้นยื่นซองจดหมายให้ผม

“อะไรหรือครับน้อง” น้อง ม.ต้นส่ายหน้า ก่อนจะบอกผมว่า

“มีพี่ ม.5 ฝากผมมาให้ บอกเอามาให้พี่อะครับ ผมก็ไม่รู้ว่าในนั้นมีอะไรครับ” ผมพยักหน้าก่อนจะบอกว่า

“ขอบใจมากครับ เดี๋ยวพี่ดูเองนะ” ผมตบไหล่น้องคนนั้นเบาๆ ก่อนที่น้องคนนั้นจะเดินไป

ผมเก็บมันลงกระเป๋า ก่อนจะไปซ้อมบาสฯ ตามปกติ โดยไม่ได้สนใจอะไรนัก ไว้อ่านหลังซ้อมเสร็จน่าจะโอเคกว่า จนกระทั้งซ้อมเสร็จ เก็บของเสร็จ และนั่งพักขณะที่น้องๆ เพื่อนๆ พี่ๆ ต่างทยอยกันกลับแล้ว เหลือแค่ผมกับไบรท์ที่ยังนั่งอยู่ เพราะผมรอเวลาที่บิ๊กจะมารับ ส่วนไบรท์รอแชมป์เดินทางมาสยาม

“เออ ตกลงแกได้เบอร์ไรวะ” ไบรท์ถามถึงเรื่องสมัครกรรมการนักเรียนซินะ

“เบอร์ 1 เก่งมะละ” ไบรท์ยกนิ้วให้

“เบอร์จำง่ายดีด้วย พรุ่งนี้แทนก็ตระเวณหาเสียงแล้วซิ” ผมพยักหน้าก่อนจะจิบน้ำต่อ

“ฝากถือแป็ป” ผมส่งขวดน้ำให้ไบรท์ ก่อนจะไปหยิบจดหมายที่น้อง ม.ต้น ให้ผมก่อนที่ผมจะมาซ้อม

ผมแกะซองออก ข้างในเป็นกระดาษ A4 ขาวเกลี้ยง ที่ในเนื้อจดหมายมีแค่

“ถอนตัวซะ ไม่งั้นนายได้เดือดร้อนแน่ เราเตือนแล้วนะ” ไม่ใช่ลายมือเขียน แต่เป็นข้อความพิมพ์แนวนอนฟอนท์ใหญ่พอดีกับกระดาษ

“แทน...เป็นไรเปล่า” ผมมองนิ่งอยู่สักครู่จนไบรท์ถาม ผมส่งกระดาษจดหมายให้ไบรท์ดู

“เชี่ย...ทุเรศ นี่มันขู่กันชัดๆ อย่าไปสนใจวะแทน เหี้ยมาก” ผมพยักหน้าก่อนจะหันไปขอขวดน้ำคืนจากไบรท์

“อย่าฉีกนะ เราจะเก็บไปให้บอยมันดู” ไบรท์เกือบจะฉีกมันแล้ว ก่อนจะส่งคืนให้ผม แล้วผมก็พับมันกลับลงซอง

ผมมั่นใจว่าในโรงเรียนนี้ ผมไม่เคยก่อศัตรูกับใครแน่นอน ถึงเป็นแค่จดหมาย แต่ทำไม...ต้องทำกันแบบนี้ด้วย

**********

บทที่ 57 จะเป็นเรื่องที่แทนหนีไม่ได้ เมื่อมีมือดีเอาอดีตของแทนมาใช้ทำลายชื่อเสียงของแทน เจ้าตัวจะจัดการอย่างไร ทางออกของปัญหานี้คืออะไร อยู่ในตอนถัดไปนี้ครับ

บทที่ 57 หากไม่พลาด น่าจะลงประมาณวันอังคารบ่ายๆ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^


หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 56 (หน้าที่ 28 : Update 28/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Redz ที่ 28-06-2015 05:16:49
หลังจาก61ทำไมดราม่างี้ โถ่ๆๆๆๆ :z6:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 56 (หน้าที่ 28 : Update 28/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 28-06-2015 06:51:42
เราไม่ชอบดราม่าเพราะคิดว่าแค่ชีวิตจริงก็หนักพอแล้ว   แต่ไม่รังเกียจดราม่าดีๆที่สมเหตุสมผลและมีน้ำหนัก ไม่ชอบดราม่าแบบหลุดคาแร็คเตอร์ หลุดนิสัยเพียงแค่คนเขียนอยากให้มันดราม่า  ไม่ได้ว่าคุณ zipboy นะคะ  แค่ยกที่เคยอ่านมาเปรียบให้ดูเท่านั้นเอง แต่เราเชื่อว่าคุณ zipboy จะเขียนได้ดีและมีเหตุผลมารองรับแน่นอนค่ะ

เราเป็นคนที่ไม่ชอบทวงนิยายกับคนเขียนเพราะคิดว่านี่คือการให้เกียรติคนเแต่ง  เราเช้าใจว่าคนเรามีเรื่องอื่นมากไปกว่าการแต่งนิยาย  แต่งเมื่ออยากแต่ง เมื่อมีองค์ประกอปครบ  เมื่อชีวิตจริงอำนวย  แถมเราก็อ่านฟรีด้วยจะไปหายใจรดต้นคอคนแต่งก็ใช่ที่  แต่ก็รอแบบเงียบๆค่ะ ถ้าหายไปนานก็คงจะเข้ามาโพสต์ว่าสบายดีหรือเปล่า ป่วยไข้อะไรไหม

ชอบตาร์กับบิ๊กคุยกันค่ะ ดูมีเหตุผลและอารยะมากกว่าผู้ใหญ่หลายๆคนเสียอีก  สองคนนี้เป็นเหมือนส่วนตรงกันข้ามของกันและกัน ดูร้ายๆนิดๆเพราะชอบความเร็วแะการแข่งขัน(ในสายตาผู้ใหญ่หลายๆคน) ในขณะเดียวที่โรงเรียนของแทนที่กำลังจะจัดการการเข้าปกครอง การบริหารคนอื่นร่วมพันโดยกลุ่มนักเรียนที่เป็น*เด็กดี*กลับไม่เลือกวิธี  ได้ข้อคิดเยอะเลยค่ะ

อ้างถึง
และบิ๊กก็พาเราออกจากโลกที่น่าจดจำทั้งหมดได้
ตรงนี้หมายถึงโลกที่ไม่น่าจดจำหรือเปล่าคะ?
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 56 (หน้าที่ 28 : Update 28/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 28-06-2015 11:04:18
ดราม่าจะมาอีกแล้ว
ใครกันนะที่จะเป็นคนขุดขึ้นมา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 56 (หน้าที่ 28 : Update 28/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 28-06-2015 11:14:40
เด็กห้อง 5 เริ่มใช้วิธีสกปรกแล้วสินะคะ คาดว่าคลิปหลุดของแทนก็คงจะเป็นฝีมือของคนกลุ่มนี้ด้วยล่ะสิ เฮอะ! ใครกันแน่ที่ควรถอนตัวออกจากการลงสมัครครั้งนี้~ เจ้าพวกไร้ความสามารถ!!!

แทนสู้ๆ น้าา :กอด1: เป็นห่วงแทนจังเลย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 56 (หน้าที่ 28 : Update 28/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 28-06-2015 12:23:30
เห็นหนังตัวอย่างแล้ว เรื่องขัดแข้งขัดขาตอนเลือกตั้งกรรมการนักเรียนกลายเป็นเรื่องขี้ประติ๋วไปเลย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 56 (หน้าที่ 28 : Update 28/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 28-06-2015 22:38:43
รออ่าน ถึงช่วงนี้ไม่ค่อยติดจอนิยาย ก็รอนะค่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 56 (หน้าที่ 28 : Update 28/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 29-06-2015 03:22:15

อ้างถึง
และบิ๊กก็พาเราออกจากโลกที่น่าจดจำทั้งหมดได้
ตรงนี้หมายถึงโลกที่ไม่น่าจดจำหรือเปล่าคะ?

แก้แล้วครับผม ขออภัยครับ^^"
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 56 (หน้าที่ 28 : Update 28/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 29-06-2015 21:54:12
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 56 (หน้าที่ 28 : Update 28/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 29-06-2015 22:18:19
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกชอบตาร์นะ ดูเป็นคนจริง มีเหตุผล ครอบครัวก็อบอุ่นมากๆ

.
.

ละนี่ ใครบังอาจทำน้องแทนนนนน  :katai1:

ปล. เรารอติดตามและเป็นกำลังใจให้น้า
ถึงจะไม่ได้ทวง เพราะเราคิดว่า คนเขียนต้องมาลงจบแน่ๆเลย ไม่ได้ทวงค่า (ไม่เคยทวงด้วยค่า เกรงใจ แฮ่)
อย่าคิดมากน้อ นิยายสนุกค่ะ ละเอียดดี จะตามถึงจบเลยค่า  :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 56 (หน้าที่ 28 : Update 28/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 30-06-2015 02:47:39
แวะมาบอกว่า

คิดเรื่องใหม่ออกละครับ^^ แต่ไม่แน่ใจแค่ จะเขียนให้ Real หรือจะให้ออกมาแฟนตาซีนิดๆ ดีครับ

กลับไปทำบทที่ 57 ต่อละครับ ขอบคุณครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 30-06-2015 04:56:43
ขอลงตอนนี้เลยละกันครับ เพราะคาดว่าตลอดช่วงบ่าย จะค่อนข้างยุ่งมาก เลยมาลงไว้ก่อนจะดีกว่า

บทที่ 57 มาละครับ สิ่งที่แทนกลัวที่สุด และคิดว่าการมา กทม. คือการจบเรื่องนี้ได้สนิท กำลังย้อนกลับมาโดยมือที่มองไม่เห็น และเรื่องนี้จะมีผลต่อการเลือกตั้งคณะกรรมการนักเรียนในบทถัดไป

มาชมกันต่อเลยครับ

**********

Chapter 57

แฟนผมเป็นอะไรนะ...ไม่สบายเปล่า ตั้งแต่ขึ้นรถ นั่งกินข้าว จนกลับห้อง ถามคำ ตอบคำ ไม่ค่อยพูดอะไรเลย ถามเป็นอะไรก็ไม่ตอบ ผมพยายามนึกว่ามีอะไรเปล่า ผมอดห่วงไม่ได้ว่าทำไมแทนไม่สบายใจแบบนี้ จนตอนที่แทนนั่งทำการบ้าน ผมอาศัยจังหวะนี้

“เป็นไรครับที่รัก อย่าเงียบแบบนี้ซิ เราเป็นห่วงมากนะ” ผมกอดแทนจากด้านหลัง แล้วถูศีรษะเกลี้ยงๆ ที่แก้มของแทนเบาๆ
 
“เราไม่เป็นไรจริงๆ นะ” แฟนผมโกหกไม่เนียนอีกละ ผมกระชับกอดให้แน่นขึ้น

“ไม่เป็น...ทำไมนั่งหมุนดินสอจะชั่วโมงแล้วละครับ เราเป็นแฟนกันนะ ทุกอย่างที่แทนไม่สบายใจ เราต้องช่วยซิครับ หรือถึงช่วยไม่ได้ แต่เราช่วยคิดได้นะ” ผมยังคงคลอเคลียแฟนผมไปมา

“ถ้ามีใครมาขู่บิ๊ก บิ๊กจะทำไงอะ” ผมนึกอยู่แป็ปก่อนจะบอกว่า

“เรามีคติว่า หมาเห่ามักไม่กัด ถ้ามันจะกัด เราต้องตีมันก่อนกัด” แฟนผมยังคงครุ่นคิดอยู่

“คือ...วันนี้เราสมัครกรรมการนักเรียนแล้ว มีคนส่งจดหมายให้เราแบบนี้อะ” แทนลุกขึ้นเดินไปหยิบจดหมายซองขาวให้ผม ผมแกะออกมาเจอกระดาษ ข้อความในจดหมาย ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมแฟนผมไม่สบายใจ

“วิธีสกปรก...ทุเรศมาก ที่รักอย่าคิดมากนะครับ ถ้ารู้ว่าใครทำ บอกเรานะ เราจะกระทืบให้มันไปเรียนไม่ได้สักเดือน” แทนเก็บจดหมายนั้นกลับลงกระเป๋า สีหน้ายังคงไม่สบายใจเหมือนเดิม ผมกอดแฟนผมแน่นๆ

“ไม่ต้องสนใจนะ คำขู่แบบนี้ใครก็เขียนได้ ถึงเราไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่เราจะปกป้องแทนนะครับ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เราจะไม่ปล่อยให้ใครทำอะไรแทนได้นะ” ผมกอดแทนแน่นๆ สองมือของแทนอ้อมหลังผมกอดตอบอย่างกระชับ

“บิ๊กว่าเราทำอะไรให้ใครหมั่นไส้เปล่า” ผมส่ายหน้า

“ไม่แน่นอน แฟนผมจิตใจดี ไม่เคยคิดร้ายใคร อย่าใส่ใจนะครับ ทำหน้าที่ของแทนให้เต็มที่ แฟนเชียร์อยู่ข้างๆ นะครับ” ผมกอดแทนให้แน่นขึ้น แล้วหอมหน้าผากเบาๆ ค้างเอาไว้สักครู่

ผมปล่อยกอดแทนออก แล้วเก็บของบนโต๊ะแทนให้เรียบร้อย ปิดไฟโต๊ะทำงาน แล้วดึงแทนมานอนข้างๆ

“เรายังไม่ได้ทำการบ้านเลยนะ” ผมประกบริมฝีปากแทนเอาไว้

“พักผ่อนนะครับ อย่างอื่นไว้ก่อน” ผมนอนหงายก่อนจะดึงแทนมานอนที่อกผม แล้วใช้อ้อมแขนที่แข็งแรงของผมกอดไว้

“ไม่ต้องกลัวอะไรนะ จะไม่มีใครขู่แทนได้แน่นอน นอนนะครับ” มีเพียงคำพูดแผ่วเบาของแทนที่บอกผมแค่

“ขอบคุณนะ รักบิ๊กนะครับ” ผมไม่ตอบอะไรนอกจาก กระชับอ้อมแขนของผมให้แทนนอนอิงผมสบายที่สุด

บิ๊กก็รักแทนนะ...และจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนทำร้ายแทนด้วย

………………..

หลังจากที่บอย มอส มินต์ และน้ำส้ม ได้เห็นจดหมายขู่ที่ผมได้รับเมื่อวาน ต่างก็ไม่สบายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ปลอบผมเหมือนกับที่ไบรท์กับบิ๊กพูด นั้นคือ “อย่าไปสนใจ” บอยคิดว่าเป็นฝีมือพวกห้องห้า แต่ผมก็ไม่อยากให้บอยคิดแบบนั้น ในขณะที่คนอื่นแนะนำให้ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“แค่เลือกตั้งกรรมการนักเรียน ทำไมต้องเล่นอะไรลับหลังกันแบบนี้ด้วยวะ” ไบรท์บ่นขณะที่นั่งกินข้าวเที่ยงกับผม

“เราก็ไม่เข้าใจ แต่เราจะถือว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นละกัน” ผมรู้สึกทานไม่ค่อยอร่อย คิดมากอย่างบอกไม่ถูก ที่ผมพยายามนึกคือ ใคร? ยังไง? ช่างมันดีกว่า...

“พี่ครับ...มีคนฝากมาให้พี่อะครับ” น้อง ม.4 คนนึง ยื่นซองจดหมายเหมือนเมื่อวานให้ผม

“ใครเอามาให้น้อง” ไบรท์ลุกขึ้นจากที่นั่งล็อคตัวน้อง ม.4 ที่ส่งสารให้ผม น้องคนนี้หันกลับไปมองต้นทาง ก่อนจะมองซ้าย มองขวา แบบไม่มั่นใจ
 
“พี่เค้าหายไปแล้ว...อะครับ” ไบรท์พยายามมองไปรอบๆ ว่าใครกำลังจับตาอยู่ไหม

“ไปเถอะ ขอบใจที่เอามาส่ง” ไบรท์บอกกับน้องคนนั้น ก่อนจะปล่อยให้เดินไป

“แกะมาดูเลย มันส่งไรมา” ไบรท์พูดขณะมองดูผมกำลังแก้ซองจดหมาย แต่...มันไม่มีกระดาษอะไร มีแค่แผ่น SD Card 2GB ใบนึง และเศษกระดาษที่พิมพ์มาว่า “นี่คือคำเตือน”

“เราขอเก็บไว้ดูเองก่อนนะ” ไบรท์พยักหน้าให้ สีหน้าไบรท์ดูเคร่งเครียดขึ้น ก่อนจะถอนหายใจแล้วกลับไปนั่งกินข้าวที่เหลืออีกเล็กน้อยให้หมด

ผมแทบไม่มีสมาธิในการซ้อมบาสฯ เท่าไหร่ แต่ด้วยหน้าที่แล้ว ผมก็ต้องทำให้ได้ ในหัวผมตอนนี้ ผมพอจะคิดออกแล้วว่า อะไรอยู่ในการ์ดใบนั้น ถ้ามันใช่สิ่งที่ผมคิด ผมคงทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับมัน แต่...ผมหนีมาไกลขนาดนี้แล้ว ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะตามกลับมาหาผมแบบนี้อีก

“แทนระวัง!!!” เสียงตะโกนไบรท์ที่เรียกผม เสี้ยววินาทีถัดมา ผมเอี้ยวตัวหลบลูกบาสฯ ที่พุ่งมาหาผมทันพอดี

“ขอโทษๆ” ผมตะโกนบอกไบรท์ ก่อนจะวิ่งไปเก็บบอลที่กลิ้งไปไกลแล้ว

“ไม่เป็นไรนะแทน” ผมพยักหน้าให้กับไบรท์ที่วิ่งตามมา
 
“ไหวเปล่า กลับก่อนได้นะ” ผมส่ายหน้า เคาะลูกบาสเดินกลับมา

“เราแค่อยากรู้ ว่าคนพวกนี้จะทำแบบนี้กับเราทำไม” ไบรท์กอดคอผม บีบไหล่นิดๆ

“เพราะมันอิจฉาแทนไง ถ้าเราไม่กังวลตามเกมมัน มันจะทำอะไรแทนไม่ได้นะ” ถูกของไบรท์...

ผมหันไปยิ้มให้ไบรท์ ก่อนที่ไบรท์จะกลับไปยืนตำแหน่งซ้อมส่งบอลกันต่อ

………………..

พอผมกลับไปถึงห้อง ในขณะที่บิ๊กอาบน้ำอยู่ ผมหยิบ SD Card ที่ได้รับวันนี้มาเปิดดู ผมทำใจอยู่สักครู่ ก่อนจะเปิดมันดู สิ่งที่อยู่ในการ์ด มีวีดีโอหนึ่งไฟล์ ชื่อไฟล์ “ลีลาเด็ดกัปตันทีมบาสฯ” ผมกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ ก่อนจะคลิ๊กหนึ่งที และกด Spacebar เพื่อให้มันเล่นวีดีโอแบบแสดงตัวอย่าง

ทุกอย่างชัดเจน...มันคือวีดีโอเดียวกับที่ทำให้ผมต้องหนีมาสอบที่กรุงเทพฯ ภาพที่ผมไม่อยากจำย้อนกลับมาหมด ฉับพลันต่อมา มือผมกระแทก Spacebar ปิดวีดีโอนี้ลงไป ลมหายใจที่ถอนออกมาช้าๆ แช่แข็งทุกอย่างที่ผมนึกออกตอนนี้ทั้งหมด ผมรู้สึกกลัว...จนน้ำตามันไหลออกมาไม่ต่างกับวันที่คลิปนี้ถูกแพร่กระจายที่โรงเรียนเมื่อสองปีก่อน

“เป็นไรครับ เป็นไร” ผมรู้สึกตื่นจากภวังค์ บิ๊ก...ดึงผมออกจากเก้าอี้มากอดเอาไว้ ผมกอดบิ๊ก แล้วซบหน้าลงที่ไหล่ของบิ๊ก

“ฮือ...ทำไม...มันต้องกลับมาหาเราด้วย ทำไมอะ” มันเป็นฝันร้ายของผมขัดๆ

“นั่งตรงนี้แป็ปนึงนะครับ” บิ๊กพาผมมานั่งที่เตียง ก่อนจะกลับไปที่ MacBook ของผม ไม่นานนัก บิ๊กทุบโต๊ะเสียงดังสนั่นมาก

“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องไปดูมัน บอกเรามานะ ใครทำให้แฟนเราร้องไห้ มันต้องตาย” ผมกอดบิ๊กแน่นๆ เสียงหัวใจและลมหายใจบิ๊กตอนนี้บอกถึงความโกรธที่รุนแรงเกินกว่าปกติ

“กอดเราไว้แบบนี้ได้ไหม เรากลัว” บิ๊กกอดผมแน่นขึ้น มือขวาของบิ๊กกำลังลูบเส้นผมช้าๆ

“จะไม่มีใครทำร้ายแทนได้นะครับ เราสัญญา ใครที่ทำกับแทนแบบนี้ เราจะไม่ไว้ชีวิตมันแน่นอน” บิ๊กยังคงกอดผมเอาไว้

“ไปอาบน้ำกันนะ แทนยังไม่อาบเลย เราอาบให้นะครับ แล้ว...เดี๋ยวมานอนนะ” ผมพยักหน้า ในขณะที่นิ้วโป้งของบิ๊กกำลังปาดน้ำตาผมช้าๆ สายตาของบิ๊กที่ผมมองเห็นตอนนี้ อบอุ่นและปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก ถึงจะแผงด้วยความโหดเหี้ยมในอารมณ์โกรธของบิ๊กอยู่ก็ตาม

“ขี่หลังเราไปนะ” บิ๊กคุกเข่าลงให้ผมเกาะหลัง

“เราเดินไปเองก็ได้...” บิ๊กหันหน้ากลับมาบอกผมว่า

“แฟนผมกำลังบอบช้ำ ผมจะไม่ให้แฟนผมเป็นอะไรมากกว่านี้...เกาะหลังเราเลย เราจะพาไปนะ” สองแขนผมฟาดไหล่ของบิ๊ก ในขณะที่แขนที่แข็งแรงของบิ๊กสองข้าง เกี่ยวขาผมเอาไว้ แล้วบิ๊กก็ลุกขึ้นยืนเดินไปทางห้องน้ำ

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว บิ๊กให้ผมขี่หลังเดินรอบห้องอยู่พักใหญ่ ผมกลัวบิ๊กจะหนัก แต่บิ๊กยืนยันว่าสบายมาก รอยยิ้มและสายตาขี้เล่นของบิ๊กกลับมาอีกครั้งขณะที่กำลังพยุงผมเดินไปมา

“ดีขึ้นไหมครับ” ผมพยักหน้าให้

“บิ๊กอุ้มเรานานแล้วนะ ไม่เมื่อยเหรอ” บิ๊กหันมายิ้มยิงฟัน แล้วเดินต่อโดยมีผมขี่หลังอยู่

“เมื่อยมากเลยแหละ แต่มันเล็กน้อยมากนะ ถ้าทำให้แทนรู้สึกสบายใจ ปลอดภัย ให้เราอุ้มไว้แบบนี้ทั้งวัน เราก็จะทำนะ แทนคนเดียวที่เราจะทำให้” บิ๊กขยับแขนให้ผมเกาะหลังเข้าที่มากกว่าเดิม แล้วเดินไปที่เตียงนอน ก่อนจะหย่อนผมลงไปนอน บิ๊กถอดเสื้อออก ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ผม

“เมื่อกี้ร้อน ขอนอนถอดเสื้อนะครับ” บิ๊กเอื้อมแขนดึงผมไปนอนหนุนบนหน้าอกของบิ๊ก

“ไม่ว่าตื่นมาแล้ว เรื่องจะเลวร้ายแค่ไหน เราจะปกป้องหัวใจของเราไว้ให้ดีที่สุดนะครับ” ผมพยักหน้าขณะที่นอนหนุนอกของบิ๊กเอาไว้

“ขอบคุณนะ...” สิ่งที่บิ๊กทำให้ผม คงมีแค่คำนี้ที่มอบให้ได้

ไม่มีเสียงตอบอะไรจากบิ๊ก นอกจากหน้าอกที่ค่อยๆ ขยับตามลมหายใจอย่างช้าๆ อันเป็นสัญญาณว่าบิ๊กได้นอนหลับไปแล้ว

ขอบคุณนบิ๊ก ผมมั่นใจว่า...อ้อมกอดที่แข็งแรงนี้ มันจะปกป้องผมจากโลกที่โหดร้ายนี้ได้แน่นอน

………………..

หนึ่งสัปดาห์แรกของการหาเสียง บอยค่อนข้างแน่ใจว่าคะแนนเสียงของเบอร์ 1 มาแรงสุด ส่วนหนึ่งเพราะทั้งบอย ผม และมินต์ ต่างเป็นที่คุ้นเคยกับรุ่นน้องในโรงเรียนพอสมควร บอยทำกิจกรรมเรื่องวิชาการ และมักถูกน้องๆ เรียกไปให้สอนการบ้านแบบไม่ตั้งตัวบ่อยๆ ผมเป็นกัปตันทีมบาสฯ คนแรกที่เอาแชมป์มาโรงเรียนได้ และมินต์ ที่จัดว่าสวยจนเคยออกเว็บ Dek-D หรือถูกถ่ายภาพไปพูดถึงตามบอร์ดต่างๆ พอสมควร

“เท่าที่ทำสำรวจกับน้องๆ นโยบายเราค่อนข้างโอเคสำหรับน้องๆ นะ นโนบายของกลุ่มเราสามจากห้าข้อ ได้รับความนิยมจากน้องๆ ทุกระดับชั้นมากที่สุด ” มอสที่รับผิดชอบในการทำการสำรวจความนิยมในนโยบายของทุกกลุ่ม กำลังรายงานให้เราฟัง

“อีกอย่างที่น่าสนใจคือ บอยกับแทน เป็นคนที่น้องๆ ชอบในแง่ความสามารถ ส่วนมินต์นี่ ขายหน้าตาล้วนๆ ฮาๆ” ผมเห็นมินต์ยักคิ้วให้

“หน้าตานี่พ่อแม่ให้ แต่เรื่องความสามารถฉันก็มีนะมอส” มอสยักไหล่บ้าง

“แต่ที่แน่ๆ หน้าตามินต์ขายดีนะ” บอยให้ความเห็นที่มินต์ยิ่งทำหน้ามั่นใจกว่าเดิม

“แล้วฉันละ ฉันก็สวยนะ” เสียงเล็กๆ ของน้ำส้ม ที่อยากมีส่วนร่วมบ้าง เรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคนได้อย่างดี

“อาทิตย์หน้าเราจะได้ขึ้นเวทีตอนเคารพธงชาติวันจันทร์นี้นะ เดี๋ยวเราจัดสคริปให้ทั้งบอยกับแทนขึ้นพูดนะ ที่เหลือฝากด้วยแล้วกัน” ผมกับบอยชูนิ้วโอเคพร้อมกัน

“พี่คะ พี่ๆ คะ” ผมและทุกคนหันไปหาต้นเสียง ที่เป็นน้องผู้หญิง ม.ต้น เรียกพวกผม

“มีพี่คนนึงฝากให้หนูเอามาให้คะ” มอสเป็นคนลุกขึ้นไปหยิบ

“แล้วคนที่ฝากให้เรามาอยู่ไหนครับ พี่อยากเจอคนนั้นอยู่” น้อง ม.ต้น หันกลับไปที่บันไดทางลงตึก ผมตัดสินใจลุกขึ้นวิ่งไปทันที

ผมกับทีมทั้งหมดประชุมกันชั้นบนสุดของตึก คนที่ส่งสาร น่าจะวิ่งลงไปแล้ว ผมวิ่งตามลงไปสองชั้น สลับมองช่องบันไดว่ามีใครที่รีบวิ่งบ้าง ผมเห็นอยู่คนนึง ห่างจากผมอยู่สองชั้นได้ ผมรีบวิ่งตามสลับกระโดดลงบันได แต่ผมก็คลาดไป เพราะชั้นที่ผมคลาดไป เป็นชั้นที่สามารถเดินไปลงตึกอื่นต่อได้

“เจอตัวปะแทน” ผมส่ายหน้าให้กับคำถามของบอย หลังจากกลับมาที่เดิม

“มันส่งนี้มา” มอสส่งกระดาษใบล่าสุดให้ผม ใจความในนั้นมีแค่ว่า “เตือนดีๆ ไม่ฟัง คืนนี้ดังแน่”

“เราขอถอนตัวตอนนี้ทันไหม...” ผมรู้สึกว่ามันคงเป็นทางออกที่จะช่วยให้ยุติปัญหานี้

“เอ้ย มาขนาดนี้แล้ว นายสนใจคำขู่ไร้สาระแบบนี้เหรอ” มอสดูจะไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงถอนตัว
 
“นั้นซิแทน พวกเราทุกคนเต็มที่นะเว้ย อย่าไปตามเกมมันซิ” น้ำส้มสนับสนุนในความคิดของมอสเช่นกัน
 
“มีอะไรให้พวกเราช่วยไหม บอกได้นะ” บอยกอดคอผม ในขณะที่มินต์เองก็พยักหน้าด้วยสีหน้ากังวลใจเช่นกัน

“เรากำลังทำให้ทุกคนลำบาก คือ...เรื่องที่จดหมายพวกนี้ขู่ มันเกี่ยวกับเราอะ...” ผมถอนหายใจยาว เล่าไม่ถูก ทุกคนนิ่งเงียบรอฟังผมพูดอยู่

“ไม่ว่ามันจะแย่ยังไง แทนไม่ต้องถอนตัวนะ พวกเราทุกคนแก้ไขได้ เชื่อซิ” บอยกอดคอผมแน่นๆ ในขณะที่ทุกคนที่เหลือพยักหน้า

ผมหลับตานึกถึงบิ๊ก ผมไม่แน่ใจว่าผมจะรับมือได้ไหม แต่บิ๊กคือกำลังใจเดียวที่ผมคิดออกตอนนี้ ผมลืมตาขึ้น สูดหายใจลึกๆ

ผมจะสู้กับอดีตที่แก้ไขไม่ได้...

………………..

หลังจากเล่าจบแล้ว ทุกคนกอดผมแน่นๆ เชื่อว่าผมไม่ได้ตั้งใจทำ เผลอๆ ใช้พลิกวิกฤตินี้ให้เป็นโอกาสเรียกคะแนนเสียงได้ด้วยซ้ำ แต่...ผมเครียด...ครั้งก่อนที่คลิปนั้นหลุดไปถึงโรงเรียน ก็ทำผมแทบนั่งเรียนไม่ได้ ที่นี่...กรุงเทพฯ สังคมที่ใหญ่กว่า มันจะทำลายผมมากกว่ารอบก่อนแค่ไหนละ...

“อยู่หน้าคอมมานานแล้วนะ ไม่กินไรด้วย เป็นไรเปล่าครับ” บิ๊กนั่งลงข้างๆ ผมที่กำลังพยายามค้นว่า คลิปของผมถูกปล่อยออกมาเยอะแค่ไหน อย่างไร หลายๆ แหล่งที่เคยเป็นที่ปล่อยคลิปของผม ยังคงมีให้โหลดอยู่ ผมไล่ดูกลุ่ม Facebook ของโรงเรียนทุกกลุ่มที่ผมพอจะดูได้ ว่ามีคนพูดถึงเรื่องนี้ไหม

“ปิดไมอะ” บิ๊กพับหน้าจอ MacBook ผมลง แล้วหันเก้าอี้ที่ผมนั่งให้อยู่ตรงหน้าบิ๊ก

“วันนี้มันส่งมาขู่จะปล่อยคลิปใช่เปล่า” น้ำเสียงบิ๊กที่ถามผมค่อนข้างเข้ม ผมพยักหน้าช้าๆ บิ๊กเปลี่ยนจากหน้าที่เข้มตึงเป็นรอยยิ้มอ่อนๆ แล้วลุกออกไป ก่อนจะกลับมาพร้อมข้าวไข่เจียว

“แทนไม่ยอมกินข้าว เราเลยทำมาให้ ถ้าไม่อร่อยก็ขอโทษนะ แต่เราไม่อยากให้แทนเครียด กินข้าวนะครับ” บิ๊กเริ่มตักข้าวกับไข่เจียวที่ราดซอสมะเขือเทศไว้ที่ไข่ ป้อนผมคำแรก

“ใช้ได้เปล่าครับ” บิ๊กคงไม่แน่ใจในฝีมือ ผมว่าโอเคเลย อร่อยอยู่นะ

หลังจากบิ๊กป้อนข้าวผมเสร็จ บิ๊กค่อยๆ เช็ดปากผมเบาๆ แล้วจุมพิตริมฝีปากผมเบาๆ จู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมาเองอีกแล้ว บิ๊กค่อยๆ เช็ดน้ำตาด้วยนิ้วโป้งช้าๆ ผมมันแย่...บอกว่าจะสู้กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ตอนนี้กลับอ่อนแอจนคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว

“พรุ่งนี้เราโดดเรียนนะ เราจะไปอยู่กับแทนทั้งวันจนกว่าจะกลับบ้าน” ผมส่ายหน้าไม่เป็นไร

“ถ้างั้นพรุ่งนี้แทนก็ไม่ต้องไปโรงเรียน” ผมส่ายหน้าอีก

“เราไม่อยากหนี แต่เราก็กลัว เราทำไงดีบิ๊ก ฮือๆๆ” บิ๊กค่อยๆ เอามือกดศีรษะผมให้หน้าผากของเราชนกัน

“พรุ่งนี้ ถ้าแทนกลัว ให้หันมามองเรา ถ้าแทนไม่อยากอยู่ วิ่งมาหาน้องถ่านที่จอดอยู่ได้เลย” ผมพยักหน้าแล้วกอดบิ๊กไว้แน่นๆ

“ไม่ต้องกลัวนะ เราจะไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายแทนได้แน่ๆ มันจะผ่านไปได้แน่นอนครับ” บิ๊กจูบหน้าผากผมค้างไว้แบบนี้ จนผมรู้สึกสบายใจมากขึ้น

ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น ผมจะต้องยืนด้วยตัวเองให้ได้ ผมจะทำให้ได้...

**********

บทที่ 58 จะเป็นการเลือกตั้งคณะกรรมการนักเรียน แทนจะต้องตอบคำถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้นออกสื่อ และมันจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของแทนในโรงเรียนนี้ตลอดไปจากนี้ จะดีร้ายอย่างไร ติดตามกันในบทหน้าครับ

บทที่ 58 เจอกันประมาณวันพฤหัสฯ หรืออาจจะวันศุกร์ (บ่ายๆ) ครับผม

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Glitterycandy ที่ 30-06-2015 06:38:54
สงสารแทน :(
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 30-06-2015 08:25:34
โอ๊ยยย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 30-06-2015 09:48:02
เลวมากกกกกกก  ไม่มีความสามารถเท่าเขาก็ใช้จุดอ่อนโจมตีเขา  แย่ ๆ ๆ ๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 30-06-2015 10:29:23
แทนต้องผ่านมันไปได้แน่นอนค่าา :กอด1: เข้มแข็งเข้าไว้นะคะ ^^

อยากให้มือดีที่ปล่อยคลิปแทนออกมานี่ถูกบิ๊กจัดหนักๆ ให้เสียเหลือเกินค่ะ อยู่ดีไม่ว่าดีจริงๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 30-06-2015 14:36:14
เอาใจช่วยแทน
รอดูการแก้แค้น ขอแบบหนักๆ
55555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 30-06-2015 16:22:07
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 30-06-2015 17:37:22
แทนสู้ๆ เตรียมใจรีบดราม่าท้ายๆ ของเรื่องแป็บ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: hczmtp ที่ 30-06-2015 22:43:05
แทนสู้ๆนะ ต้องผ่านมันไปให้ได้   :mew1:
ใครกันที่ทำเรื่องแบบนี้ ฮึ่มม   :katai4: :katai4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 01-07-2015 00:42:03
เฮ้อ... เครียดแทนเลยยย
ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้!! และเด็นคือไปเอาคลิปมาจากไหน? หรือว่าห้องห้ารู้จักกับแฟนเก่าแทน?

เฮ้ออออ หวังว่าบิ๊กจะช่วยอะไรแทนได้น้า..
ปล. ตอนนี้บิ๊กอบอุ่นมากกก แบบดูรักแทนมากอ่ะ ซึ้ง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 01-07-2015 02:39:21
เฮ้อ... เครียดแทนเลยยย
ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้!! และเด็นคือไปเอาคลิปมาจากไหน? หรือว่าห้องห้ารู้จักกับแฟนเก่าแทน?

เฮ้ออออ หวังว่าบิ๊กจะช่วยอะไรแทนได้น้า..
ปล. ตอนนี้บิ๊กอบอุ่นมากกก แบบดูรักแทนมากอ่ะ ซึ้ง

ตรงนี้ครับ

“อยู่หน้าคอมมานานแล้วนะ ไม่กินไรด้วย เป็นไรเปล่าครับ” บิ๊กนั่งลงข้างๆ ผมที่กำลังพยายามค้นว่า คลิปของผมถูกปล่อยออกมาเยอะแค่ไหน อย่างไร หลายๆ แหล่งที่เคยเป็นที่ปล่อยคลิปของผม ยังคงมีให้โหลดอยู่ ผมไล่ดูกลุ่ม Facebook ของโรงเรียนทุกกลุ่มที่ผมพอจะดูได้ ว่ามีคนพูดถึงเรื่องนี้ไหม

คลิปของแทน ถูกปล่อยลงเน็ต และส่งต่อกันไปตั้งแต่สมัยแทนยังเรียนที่ขอนแก่นครับ และสิ่งที่เกิดขึ้นคือ มีใครสักคนที่เรียนที่เดียวกับแทนเจอมัน แล้วเอามาใช้เป็นเครื่องมือทำร้ายแทนตอนนี้ครับผม

ประมาณนี้ครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 01-07-2015 07:45:39
orz


ยิ่งกว่าบิ๊กคือแทนนี่ล่ะ ชีวิตวุ่นวายมาก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 01-07-2015 11:40:02
ไม่ว่าใครก็ตามที่ทำเรื่องนี้ บอกได้คำเดียวว่าเลวมาก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 02-07-2015 03:10:41
ยังเขียนไม่ค่อยคืบ ขอเลทไปอีกสองสามวันนะครับT_T

ขออภัยมา ณ ที่นี้ครับผม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 02-07-2015 07:46:19
T T

รับทราบคับพ้ม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 02-07-2015 12:12:41
คนอ่านไม่รีบครับ แต่เร็วหน่อยก็ดี อิอิ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 04-07-2015 03:39:21
ช่วงนี้งานยุ่งมากเลยครับ อาจจะลงอีกทีวันจันทร์ดึกๆ หรืออังคารไปเลยนะครับ

ขออภัยอย่างยิ่งจริงๆครับ T_T
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: pepperpro ที่ 04-07-2015 07:54:09
จะรออ่านต่อไปครับ ติดนิยายเรื่องนี้มากจริงๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 07-07-2015 11:39:49
รอนะค้าา.. :ped149:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 07-07-2015 18:48:12
แปลกใจนิดนะว่าทำไมพ่อแม่แทนที่ท่าทางจะมีอำนาจหรือเส้นสายไม่พยายามหาทางกำจัดคลิปจากแหล่งที่ปล่อยคลิปในตอนแรกที่เกิดเรื่องขึ้น  จากตอนนี้ก้คงจะมีแต่บิ๊กเสียละมั๊งที่สามารถลงไปในโลกใต้ดินเพื่อหาทางกำจัดคลิปจากแหล่งให้โหลดได้  น่าจะจ้างคนแฮ็คแล้วปล่อยไวรัสไปตามแหล่งที่โหลดคลิปเลยนะนี่

อย่างแทนที่เป็นผู้ถูกกระทำ ที่ยุโรปนี่แทนสามารถออกมาพูดเพื่อเตือนใจจากการที่โดนกระทำแบบนี้ได้สังคมมีความเข้าใจมากกว่าบ้านเราเยอะ

เอาใจช่วยการเขียนตอนต่อไปค่ะ  เมนท์ช้าหน่อยเพราะกลับเมืองไทยมา เน็ตไม่เสถียรจริงๆบ้านเรา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 08-07-2015 00:22:12
รออ่านครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 09-07-2015 01:21:07
แปลกใจนิดนะว่าทำไมพ่อแม่แทนที่ท่าทางจะมีอำนาจหรือเส้นสายไม่พยายามหาทางกำจัดคลิปจากแหล่งที่ปล่อยคลิปในตอนแรกที่เกิดเรื่องขึ้น  จากตอนนี้ก้คงจะมีแต่บิ๊กเสียละมั๊งที่สามารถลงไปในโลกใต้ดินเพื่อหาทางกำจัดคลิปจากแหล่งให้โหลดได้  น่าจะจ้างคนแฮ็คแล้วปล่อยไวรัสไปตามแหล่งที่โหลดคลิปเลยนะนี่

อย่างแทนที่เป็นผู้ถูกกระทำ ที่ยุโรปนี่แทนสามารถออกมาพูดเพื่อเตือนใจจากการที่โดนกระทำแบบนี้ได้สังคมมีความเข้าใจมากกว่าบ้านเราเยอะ

เอาใจช่วยการเขียนตอนต่อไปค่ะ  เมนท์ช้าหน่อยเพราะกลับเมืองไทยมา เน็ตไม่เสถียรจริงๆบ้านเรา

บทท้ายๆ จะมีคำตอบเรื่องนี้ผสมไว้เล็กน้อยนะครับ

แวะมาบอกว่า ตารางพังมากครับ ยุ่งระดับปวดหัวเอาเรื่อง แต่ที่ยากกว่าคือ สองหน้าสุดท้ายของบทที่ 58 ผมเขียนๆ ลบๆ เยอะมาก แบบ..มันไม่ถูกใจผม ผมเลยเขียนๆ ลบๆ จนแทบจะร้องว๊ากหน้าคอมฯ ว่าทำไมเขียนไม่ออกครับ T_T

แต่ใกล้จะเสร็จละครับT_T รออีกนิดนะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 09-07-2015 09:28:41
รอครับ เอาใจช่วย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 57 (หน้าที่ 28 : Update 30/06/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 10-07-2015 04:55:17
ตื่นนอนแล้วจะมาลงบทที่ 58 ให้นะครับ (ประมาณบ่ายๆ)

ขอบคุณครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 58 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 10-07-2015 16:22:47
ขออภัยที่หายไปเป็นอาทิตย์นะครับ บทที่ 58 มาแล้วครับ

ผมติดอยู่ช่วงหน้าสุดท้ายอยู่เป็นอาทิตย์ เพราะเขียนแล้วไม่พอใจว่ามันไม่สมจริงพอ สำหรับบทนี้เป็นเรื่องต่อจากบทที่ 57 ที่แทนจะต้องรับมือกับคลิปเก่าที่กลับมาหลอกหลอน และแทนจะต้องตอบคำถามเรื่องนี้ ต่อหน้านักเรียนทั้งโรงเรียนเช่นกัน

ก่อนที่ตอนถัดไป จะมาดูผลการเลือกตั้ง / คริสต์มาสที่โรงเรียนบิ๊ก ว่าแล้ว มาดูกันต่อดีกว่าครับ^^

************

Chapter 58

เสียงลมที่ผ่านหูที่อยู่ใต้หมวกกันน็อคที่ผมได้ยินตอนนี้ ไม่ค่อยดังมากนัก บอกได้ว่าบิ๊กกำลังขับช้าๆ สองมือของผมกอดเอวบิ๊กเอาไว้แน่นๆ ผมนอนพิงหลังบิ๊กที่มีหมวกกันน็อคเต็มใบกั้นเอาไว้อยู่ ในใจผมสั่นไหว ไม่กล้าโผล่ไปโรงเรียนตอนนี้เลย ทุกสิ่งทุกอย่างคงเลวแน่นอน

“ตรงนี้ได้แน่นะ” ผมพยักหน้าให้หลังจากลงจากหลังน้องถ่านของบิ๊กแล้ว

“อาจารย์ไม่ตรวจใช่มะ” ผมพยักหน้าให้เช่นกัน บิ๊กขึ้นขาตั้ง ล็อคคอน้องถ่านให้เรียบร้อย

“ถ้าตามเรามา ไม่น่าตรวจแน่นอน” สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าตอนนี้ มันแปลกตาเล็กน้อย บิ๊กใส่ชุดนักเรียนของผม เข็มขัดของผม กางเกงนักเรียนผมกับบิ๊กสีดำเหมือนกัน

“วันนี้ เราจะมาเรียนข้างๆ นะ ไม่ต้องกลัวนะครับ” บิ๊กหยิบแว่นสายตาพลาสติกสีดำทรงเหลี่ยม ที่ผมไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่มาใส่แทนอันที่บิ๊กใส่ประจำ นั้นทำให้บิ๊กดูเป็นเด็กเรียนมากกว่าปกติอย่างชัดเจน

“ไปเถอะ เดี๋ยสายนะ” ผมส่งย่ามที่ใส่สมุดกับหนังสือเล็กน้อยให้บิ๊กถือว่ามาเรียน ส่วนของผมเป็นกระเป๋าเป้เช่นเดิม บิ๊กคว้ามือข้างที่ผมไม่ได้ถือหมวกกันน็อคไว้ แล้วหันมามองผม พยักหน้า แล้วจูงผมเดินไป

บรรยากาศที่เกิดขึ้นขณะที่ผมเดินอยู่ในโรงเรียนเป็นไปตามคาด ใครที่มองผมแบบหลบสายตา หรือหันไปซุบซิบกัน จะทำให้ผมใจไม่ดีอย่างมาก พยายามคิดว่าผมแค่คิดมากไป ผมหันไปมองบิ๊กที่เดินอยู่ข้างๆ บิ๊กมีแค่ยิ้มเล็กๆ พร้อมสายตาที่มั่นใจ

“แทนๆๆ” เสียงเรียกจากด้านหลังแต่ไกลที่ดังมาคือไบรท์

“เอ๋...” ไบรท์งงว่าบิ๊กอยู่นี่ได้ไง ไบรท์มองบิ๊กกับผมสลับกันไปมา ก่อนจะเริ่มพูด

“ในกลุ่ม Facebook ของรุ่นเรา คลิปแทนถูกโพสลิงค์ไว้ ละก็...เราไม่แน่ใจมันกระจายไกลแค่ไหน แต่เหมือนทุกคนน่าจะเห็นกันแล้ว...แบบบ เออ...เห้อ” ไบรท์พูดเหมือนคนหมดแรง บิ๊กคว้ามือผมไปบีบไว้ ผมถอนหายใจช้าๆ แล้วยิ้มให้ไบรท์

“เออ ว่าแต่ แล้วบิ๊กมาได้ไงวะ” คำถามที่สองของไบรท์

“เผื่อเตะคนนิดหน่อย เลยมาด้วย พอได้ปะ” คำตอบบิ๊ก ทำให้ไบรท์พยักหน้าเข้าใจ

“เออ บอยมันหาตัวแทนอยู่ ไปเจอที่ห้องชมรมดนตรีได้เลยนะ” ผมพยักหน้าโอเค ก่อนจะเดินไป โดยที่ไบรท์แยกไปอีกทาง ไม่ถึงห้านาทีต่อมา ผมกับบิ๊กมาถึงห้องชมรมดนตรี แต่ผมได้แต่ยืนอยู่หน้าประตู ไม่กล้าสู้หน้าทุกคนอย่างบอกไม่ถูก

“เข้าไปเถอะ เราเข้าไปด้วยนะ แฟนมาให้กำลังใจแล้วนะครับ” ผมพยักหน้านิ่งๆ ก่อนจะผลักประตูเข้าไป ทุกคนนั่งกันครบหมด โดยมีบิ๊กเดินเข้าตามหลัง ผมวางกระเป๋า หมวกกันน็อค แล้วไปนั่งเก้าอี้ที่เตรียมไว้รอนั่งกับผม

“ไม่ต้องคิดมากนะแทน เราคิดว่ายังรับมือไหว อีกอย่าง เราขอให้แทนไม่ต้องไปดูคอมเมนท์ในกลุ่ม Facebook ของรุ่นเรา หรือของพี่ๆ น้องๆ เค้านะ อ่านแล้วจะเสียจิตเปล่า” มอสเอยปากคนแรกก่อน

“มอส เราควรให้แทนเขียนแถลง หรืออะไรไหม” บอยถามขึ้นมา มอสยกมือห้าม

“ยังไม่ใช่ตอนนี้ เราเชื่อว่าวันที่ปราศรัยใหญ่วันจันทร์นี้ น่าจะเหมาะกว่า” น้ำเสียงเคร่งเครียดของมอส ห้ามความคิดของบอยเอาไว้

“พวกเราอะเชื่อว่าแทนแค่พลาด แต่คนอื่นซิ...” มินต์เอยขึ้นอย่างกังวล

“แทน...หนุ่มรูปหล่อเหมือนไผ่ ฮอร์โมน นี่ ใครเหรอ” น้ำส้มสะกิดกระซิบถามผม ผมกับน้ำส้มมองไปที่บิ๊ก บิ๊กพยักหน้าให้เหมือนรู้ว่าโดนมองอยู่

“แฟนเราเอง...” น้ำส้มเอามือทาบอก

“ตายละ...โลกได้สูญเสียผู้ชายไปอีกหนึ่งคู่ โอ้ว ฉันเครียด...” น้ำส้มใช้สองมือตัวเองตบหน้าเบาๆ ก่อนจะทำหน้านิ่งๆ กรอกตาไปมาอีกที

“แทน...เพื่อนแทนนั้น เราไม่เคยเห็นหน้าอะ เรียนโรงเรียนเดียวกับเราเหรอ?” มินต์ถามขึ้นกลางวงสนทนาเหมือนถามแทนทุกคนที่มองบิ๊กไปมาหลายทีแล้ว

“คือ...นี่บิ๊ก...แฟนเราเองอะ เมื่อวานเราเครียดวะ บิ๊กเลยมานั่งข้างๆ วันนึงอะ” บอย มอส มินต์ น้ำส้ม ยกมือทักทาย ส่วนบิ๊กก็ยิ้มเขินๆ

“พึ่งรู้ว่าแทนเป็น...แต่ไม่เป็นไรนะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวอะนะ งั้น แยกย้ายก่อนละกัน ใกล้ได้เวลาเข้าแถวละ ยังไง แทนอย่าคิดมากนะ” บอยตบไหล่ผมเสร็จ เดินไปหาบิ๊กแล้วบอกว่า

“ฝากด้วยนะครับ ถ้าไม่สะดวกนั่งเรียนบางวิชา มาอยู่ห้องดนตรีนี้ได้นะครับ” บอยเดินมาบอกกับบิ๊ก ก่อนที่มอสในฐานะชมรมดนตรีจะยื่นกุญแจห้องอันสำรองไว้ให้

“งั้น เลิกเรียนผมจะฝากแทนมาคืนให้นะครับ” บิ๊กบอกกับบอย ก่อนที่ทั้งหมดจะออกไป และเหลือแค่ผมกับบิ๊กในห้องนั้น บิ๊กเดินมากอดผมแน่นๆ ไว้แล้วบอกแค่

“ไม่เป็นไรนะครับ คนจะมีปากพูดก็ปล่อยมันพูดไป เราคนนึงที่รู้ว่า แฟนผมไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าพูดละกันนะ”

ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก พร้อมสำหรับการเปิดประตูกลับไปนั่งเรียนแล้วแหละ

………………..

ในห้องเรียนของแทนวันนี้ ผมนั่งโต๊ะหลังห้องที่วางอยู่คู่หนึ่ง ซึ่งอยู่ในมุมที่มองเห็นหลังของแฟนผมได้ ที่นั่งประจำของแทนจะอยู่ข้างๆ เพื่อนอีกคน ตอนแรกเพื่อนของแทนจะให้สลับที่นั่งด้วย แต่เพื่อกันผิดการผิดสังเกต เลยให้ผมนั่งหลังห้องดีกว่า ซึ่งตลอดครึ่งวันแรกของการเรียน ผ่านไปด้วยดี บางเรื่องผมกำลังเรียนอยู่พอดี เลยถือว่าได้เรียนไปในตัวนั้นแหละ

“มาแล้วครับ” ผมเดินไปซื้อข้าวให้ตัวเองกับของแทนกลับมา ส่วนแทนนั่งจองที่ไว้ก่อน ผมกับแทนทานข้าวกันเงียบๆ แต่ผมสังเกตได้ว่า มีคนเดินผ่านแล้วมองแทนกับซุบซิบ ถ้าที่นี่เป็นโรงเรียนผม คงมีคำถามกลับไปแล้วว่ามีปัญหาอะไรเปล่า แต่...ที่นี่โรงเรียนของแทน ผมก่อเรื่องไม่ได้เด็ดขาด

“ไม่ถูกปากเหรอครับ” แทนส่ายหน้าแล้วทานต่อ ที่ผมถาม เพราะผมเห็นแฟนผมทานช้า ทานน้อย จิ้มช้อนกับชามไปมาตลอดเวลา

“บิ๊กเห็นใช่ไหม คนเค้านินทาเราอยู่” ผมไม่ตอบนอกจากตักข้าวเข้าปาก แต่สายตาล็อคไว้ที่แทน

“มองเราซิครับ...เราก็มองแทนอยู่นะ” แทนเงยหน้าขึ้น มามองผมที่ยิ้มเอาไว้ให้ ก่อนจะตักข้าวเข้าปากโดยที่ไม่ได้มองจานข้าว

“อร่อยขึ้นเมื่อมองแฟนผม” แทนตักข้าวโดยที่มองหน้าผมบ้าง ผมพยักหน้า ก่อนที่เราจะสลับกันตักข้าวเข้าปากจนทานหมดเรียบร้อย ผมหยิบทิชชู่ในกระเป๋าเสื้อจะเช็ดปากให้แทน แต่แทนจับข้อมือผมไว้

“ตรงนี้ไม่ดีมั่ง” แทนหยิบทิชชู่จากมือผมไปเช็ด...ก็จริงนะ นี่มันโรงเรียนแทนนี่หว่า เช็ดปากเสร็จ ผมกับแทนลุกขึ้นไปเก็บจาน ก่อนจะยืนซื้อน้ำเพื่อไปนั่งดื่มที่อื่นกันต่อ

“เห้ๆๆ ภัทร ห้องสาม ใช่ไหมเนี่ยๆๆ” ผมได้ยินใครสักคนทักแฟนผม แทนก้มหน้าไม่ค่อยอยากสนใจอะไร ผมดูจากภายนอกแล้ว ไอ้หมอนี่น่าจะไม่ใช่พวกเรียนเก่งหรือดีอะไรเท่าไหร่นัก มันมากันสามคน ดูท่าจะเป็นก๊วนของมัน แทนไม่ตอบ แต่เดินหนีไปเลย

“เห้ย รีบไปไม แค่มาบอกว่า ลีลานายเป็นนางเอก AV โคตรแจ่มเลย เค้าดูกันทั้งโรงเรียนแล้ว มันเจ๋งมาก” แทนก้มหน้าระงับอารมณ์เดินจากไปตรงนั้น

“รีบไปทำไมอะ นี่อยากเล่นกันสองต่อสองด้วย อยากรู้ว่าแน่นเปล่า วู๊ๆๆ” ผมเดินไปตบไหล่ทีนึง

“มึงเป็นใครเนี่ย” ถามได้ดี วินาทีถัดมา ไอ้ปากเสียที่แซวแฟนผมเริ่มหน้าบิดเบี้ยวหายใจไม่ออก เพราะมือขวาข้างที่จับไหล่อยู่เปลี่ยนเป็นบีบคอ แต่ผมบีบเส้นสำคัญๆ ที่ถ้าผมออกแรงแบบเดียวกับเวลาผมต่อยแบบเอาจริง มันจะตายคามือผมทันที

“กูเป็นใครก็ได้ ที่มึงไม่พึ่งประสงค์ และ...อย่าปากหมาแบบนี้อีก” ผมปล่อยมือออก ไอ้ห่าปากเสียตัวนี้ลงสำลักกองกับพื้นเพราะขาดอากาศ

“บิ๊ก ไม่เอานะ!!!” แทนวิ่งกลับมาดึงแขนผมพร้อมกับร้องห้าม แล้วรีบดึงผมออกไปจากตรงนั้น

ระเบียงหน้าห้องเรียนของแทน คือที่หมายที่แทนลากผมมา แฟนผมทิ้งตัวนั่งกับพื้นพิงรั้วที่กั้นไว้ ไม่พูดอะไรต่อ นอกจากก้มหน้ากอดเข่าเอาไว้ ผมนั่งลงข้างๆ เสียงสะอื้นของแฟนผมที่เริ่มออกมาช้าๆ เริ่มออกมาโดยไม่ให้ใครเห็น

“กลับห้องไหม เราพากลับได้เลยนะ” แทนส่ายหน้าแต่ยังร้องไห้อยู่

“มันไม่ต่างกับตอนที่โรงเรียนเก่าเลย ทุกคนซุบซิบ ทุกคนพูดเหมือนเราเป็นของไม่มีค่า” ผมค่อยๆ สอดแขนซ้ายโอบแฟนผมให้แน่นๆ

“มันเป็นใคร...บอกเรามาเลยนะ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วเราจะกระชากลิ้นมันออกจากปากให้” แทนส่ายหน้าอีก

“ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นเรื่องจริง เราต้องยอมรับมันก็เท่านั้นเอง” ผมโอบให้แน่นขึ้น ก่อนจะกระซิบข้างหูว่า

“อย่ากอดเข่าแบบนี้เลย รู้ไหม แทนร้องไห้ เราเจ็บยิ่งกว่านะ เจ็บที่ช่วยอะไรไม่ได้ นอกจากทนดูแบบนี้” แทนเงยหน้าขึ้น ผมเอาทิชชู่ค่อยๆ ซับน้ำตาให้เรียบร้อย ตาที่แดงกำ ทำให้ผมจับแทนเปลี่ยนจากท่านั่งเป็นนอนตักผม

“เราอยากเข้มแข็งกว่านี้” ผมก้มลงไปเช็ดคราบน้ำตาที่เหลือบนใบหน้าของแฟนผมให้สะอาด

“เราจะอยู่ข้างๆ พยุงไว้แบบนี้...จนกว่าแทนจะผ่านมันไปได้” ผมส่งริมฝีปากสัมผัสลงหน้าผากของแทนอย่างแผ่วเบา แต่ค้างไว้แบบนั้นสักครู่  มือของแทนกำลังกุมมือผมอยู่ในขณะที่สัมผัสของริมฝีปากผมค้างไว้

ผมอยากช่วยแฟนผม...ได้มากกว่าแค่การเป็นกำลังใจข้างๆ

………………..

วันที่ผมกลัวที่สุดก็มาถึง วันที่ผมต้องขึ้นเวทีเพื่อปราศรัยหาเสียงหน้าเสาธง...มัน...น่ากลัวมาก กับเรื่องที่เกิดขึ้นไปก่อนหน้านี้ ถึงจะแค่แนะนำตัวกับเล่าถึงนโยบายในส่วนที่รับผิดชอบ แต่...สายตาทุกคู่ที่มองผม เค้าจะมองผมแบบไหนกันแน่ ยอมรับว่าผมสลัดความคิดแย่ๆ พวกนี้ไม่ได้เลย

“ไหวเปล่า ไม่ต้องขึ้นพูดก็ได้นะ” ผมพยักหน้าไม่เป็นไร มอสนั่งข้างๆ กอดไหล่ผมไว้

“ถ้าวันนี้เราต้องพูดในเรื่องที่เราไม่อยากคิดถึงมัน เราจะพูดตามความรู้สึกที่เรารู้สึกนะ” มอสตบไหล่ผมเบาๆ
 
“นายทำได้แน่นอน และ...ไม่น่ามีใครถามเรื่องนั้นหรอก เชื่อซิ” ทุกคนที่เหลือเดินมายืนล้อมผม พร้อมรอยยิ้มที่บอกให้ผมสู้

“มันจะผ่านไปด้วยดี” บอยพูดจบ ยื่นมือออกมากลางวง ก่อนที่ทุกคนจะวางมือทับกัน และมีผมเป็นมือสุดท้ายที่วางอยู่บนสุด ก่อนจะระเบิดมันแล้วเฮกันดังๆ แล้วบอยก็ขึ้นเวทีก่อนเป็นคนแรก

การแถลงนโยบายเป็นไปด้วยดี ภาพที่ผมมองเห็นจากหลังเวทีไปยังแถวที่แต่ละระดับชั้นนั่งฟังกันอยู่กลางสนาม ค่อนข้างให้ความสนใจด้วยดี ผมพยายามไม่คิดว่าสายตาที่ทุกคนมองผมตอนแถลง คือสายตาที่มีคำถามเรื่องที่ผมไม่อยากจำเรื่องนั้น

“มีคำถามไหมครับ ถามได้ทั้งพี่บอย พี่แทน และผมนะครับ” หลังจากมอสแถลงส่วนสุดท้ายจบ ไมค์ตัวเดียวของกลางสนาม คือไมค์ที่มีไว้สำหรับให้น้องๆ ถามคำถามการแถลงครั้งนี้ คำถามแรกก็มาถึง คนที่เดินมาถาม ถ้าผมจำไม่ผิด....

“สวัสดีครับ ผมอยากถามคุณภัทร ในฐานะที่ลงสมัครรองประธานนักเรียน ตำแหน่งนี้ควรเป็นนักเรียนที่เป็นตัวอย่างที่ดีใช่ไหมครับ แต่ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา มีคลิปที่ดูแล้ว เหมือนคุณภัทรกำลังทำสิ่งไม่เหมาะสมในนั้นอย่างชัดเจน แบบนี้แล้ว คิดว่าทีมงานเบอร์ 1 ควรพิจารณารองประธานคนใหม่หรือไม่ครับ ขอบคุณครับ” เจ้าของคำถาม เป็นเด็กห้องห้าที่บิ๊กบีบคอไปคราวก่อน...

คำถามนี้ทำให้ทุกสิ่งรอบตัวเงียบไปหมด ผมก้าวออกไปยืนหลังไมค์ กวาดสายตามองไปรอบๆ ให้ชัดเจน ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ แล้วลืมตาขึ้นช้าๆ

“สวัสดีครับ ผมภัทร เกรียงเจริญกุล ผมขอชี้แจงคำถามที่ถามเมื่อสักครู่ดังนี้ครับ....ใช่ครับ คลิปที่มีการแจกจ่ายกันไปทั้งโรงเรียนในรอบสัปดาห์ที่ผ่านมา คือตัวผมเองครับ สิ่งที่เกิดขึ้นในคลิปนั้น เกิดจากความเต็มใจที่ผมมอบให้กับรุ่นพี่คนนึงที่ผมรัก แต่...นั้นก็เป็นบทเรียนครั้งใหญ่ของชีวิตผม เมื่อสิ่งที่ตามมาหลังจากนั้น สอนให้ผมรู้ว่า ผมพลาดที่ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ ผมพลาด ที่ผมไม่ยับยั้งชั่งใจตัวเอง ความลำบากใจหลังเกิดเรื่องนี้ขึ้น ทำให้ผมต้องย้ายโรงเรียนมาเรียนที่นี่ครับ...” ผมเว้นจังหวะสักครู่ ก่อนจะพูดต่อว่า

“หลังเกิดเรื่องนี้ขึ้น ผมทำให้คุณพ่อ คุณแม่ ผู้ใหญ่ที่เคารพ ผิดหวัง เสียใจ มันเป็นรอยเปื้อนในชีวิตที่ผมลบไม่ออก แต่...ผมไม่หวังให้ใครก็ตามที่ฟังตอนนี้ เชื่อในสิ่งที่ผมพูด เพราะผมแก้ไขเรื่องเก่าไม่ได้แล้ว ที่ผมทำทุกวันนี้ คือทำให้ดีที่สุด ที่เหลือ ผมขอให้ทุกคนดูการกระทำของผม ว่าผมเป็นคนแบบที่ทุกคนจะตัดสินจากคลิปนั้นหรือไม่...และ ผมขอโทษทุกคนด้วยนะครับ หากมันทำให้ใครรู้สึกผิดหวังและไม่ชอบผม ผมขอรับไว้ตรงนี้แต่เพียงผู้เดียวครับ ขอบคุณครับ” ผมถอยออกจากไมค์ แล้วพนมมือไหว้ขอบคุณหนึ่งที

หลังจากผมพูดจบ ทุกคนในสนามต่างปรบมือให้ผมกัน อาจารย์ที่คุมเวทีวันนี้ เพื่อนๆ ผมทั้งหมดที่ยืนอยู่ข้างหลัง ทุกคนปรมมือให้เต็มที่....ผมดีใจที่ทุกคนเข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น ไม่ว่าคนฟังจะเชื่อหรือไม่ แต่วันนี้ ผมสบายใจแล้ว และต่อให้คลิปนี้จะอยู่ในโลกออนไลน์ตลอดไป...มันจะทำร้ายอะไรผมไม่ได้อีกต่อไป

“แทน นายเจ๋งมากวะ” มอสกอดไหล่ผมหลังจากที่ลงจากเวที ซึ่งยังมีคำถามอีกสองสามข้อ ที่มอสกับบอยเป็นคนตอบคำถามเหล่านั้น

“ถึงฉันจะยังอึ้งๆ ตอนรู้ว่าแทนเป็น...แต่แก...ผู้หญิงในโลกนี้ต้องการผู้ชายนะเว้ย เปลี่ยนใจยังทันนะ” ผมกึ่งยิ้มกึ่งหัวเราะให้กับน้ำส้ม ที่ดูจะเสียดายผมอย่างบอกไม่ถูก ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูเพราะมันสั่น

“แฟนผมพูดได้ดีมากครับ” บิ๊กส่งข้อความมา ผมยิ้มกว้างดีใจ ไม่คิดว่าบิ๊กจะยอมไปโรงเรียนสาย เพื่อรอดูผมขึ้นพูดบนเวทีวันนี้

หลังจากผมได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้ว วันต่อๆ มาหลังจากนั้น ชีวิตผมเปลี่ยนไปจริงๆ นะ ผมพูดได้เต็มปากว่าผมเป็นอะไรซะที มันสบายใจมากที่ ไม่ว่าจะคุณครู เพื่อนๆ รุ่นพี่ รุ่นน้อง ทีมบาสฯ ไม่มีสายตาซุบซิบแบบนั้นอีกต่อไป บางคนที่ผมเดินผ่าน ไม่ยิ้มให้ก็ยกนิ้วโป้งเป็นการทักทายผมด้วยซ้ำ

“เดี๋ยวนี้ดังแล้วๆๆ” ไบรท์เดินมากอดคอผมระหว่างที่เจอกันตอนจะไปโรงยิม

“ไม่ใช่หรอก เราก็อยู่ปกติของเราแบบนี้แหละ” ผมไม่อยากคิดว่านี่คือเรื่องดัง เรื่องดี หรืออะไรทั้งสิ้น

“นี่รู้ปะ แทนหักอกสาวๆ หลายคนในโรงเรียนไปแล้ว ที่ตลกกว่าคือ แมนๆ หลายคน จ้องแทนยังกับจะจีบ” ผมทำหน้าแหยะๆ ส่ายหน้าเร็วๆ มันไม่ใช่ละไบรท์

“นี่รู้ปะ บิ๊กไม่กล้ามารับเราในโรงเรียนเลยแหละ บอกว่าจอดแล้วเจอสาวๆ มาถาม บิ๊กบอกว่าสาววายตามรุมกันเพียบ ทั้งรุมทั้งดึงจนมอไซค์เกือบล้มทับตอนจอดนี่แหละ”ตอนแรกก็สงสัยว่าทำไมบิ๊กไม่ยอดมารับผมที่สนามบอล ต้องให้ผมไปรอที่หน้าโรงเรียน ไบรท์ฟังแล้วถึงกับหลุดหัวเราะไปเลย

“แต่ที่แน่ๆ เรตติ้งเบอร์ 1 พุ่งมาก วันเลือกตั้งได้ชัวร์วะ”

“เราไม่หวังว่าจะได้รับเลือกหรอก เราคงไม่ดีพอด้วยซ้ำ แค่เราได้โอกาสพูดในสิ่งที่ค้างในใจที่สุด เราก็ดีใจแล้วแหละ” ผมกระชับกระเป๋าเป้ให้ติดหลังกว่านี้ ก่อนจะเดินเข้าสนาม

“แต่เชื่อเถอะ ตอนนี้นายเป็นขวัญใจใครหลายคนในโรงเรียนไปแล้ว” ผมหันไปยิ้มก่อนจะบอกกับไบรท์ว่า

“ขวัญใจเรามีคนเดียว” ไบรท์ทำปากขมุบขมิบใส่ผม ผมเลยงัดไม้เด็ดใส่ไบรท์บ้าง

“เดี๋ยวเราจะฟ้องแชมป์” ผมวิ่งไปเลย ไบรท์รีบวิ่งตามมาพร้อมเสียงไล่หลังว่า

“อย่าเชียว!!!” ไม่ทันละไบรท์ เจอแชมป์เมื่อไหร่ เราเผาแน่ๆ

แต่ที่แน่ๆ ผมยิ้มได้เต็มที่แล้ว ต่อให้คลิปนั้นจะถูกโหลดไปอีกแค่ไหน มันก็ไม่มีความหมายกับผมอีกต่อไป

**********

บทที่ 59 จะเป็นผลการเลือกตั้งคณะกรรมการนักเรียน ที่หลังจากนั้น จะมีเรื่องที่ทำให้แทนจะแสดงบทปกป้องบิ๊กบ้าง และบิ๊กจะพาแทนไปเที่ยวงานคริสต์มาสของโรงเรียนบิ๊กเป็นปิดท้ายบทนี้ครับ

บทที่ 59 ผมขอเวลานิดนึงนะครับ เพราะช่วงนี้ยุ่งกับสารพัดอย่างมาก แต่จะพยายามไม่ให้เกิน 5 วันนะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 58 (หน้าที่ 29 : Update 10/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 10-07-2015 17:17:12
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 58 (หน้าที่ 29 : Update 10/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 10-07-2015 17:27:19
โล่งใจไปกับแทนด้วยเลยค่ะ ^^ ต่อไปใครจะคิดแบบไหนก็ต้องแล้วแต่เขาเลยเนอะ เพราะสิ่งที่จะพิสูจน์ว่าแทนเหมาะสมที่จะได้รับเลือกหรือไม่ นั่นก็คือ 'ความสามารถ' มากกว่าการตัดสินจากข้อผิดพลาดที่แล้วๆ มา เพราะถึงอย่างไรก็ถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัว ซึ่งเราที่เป็นคนนอกก็ควรที่จะแยกแยะ และไม่นำมาเหมารวมกันไปเสียทั้งหมด

ปล. รอตอนต่อไปจ้าา ^^ เป็นกำลังใจให้นะค้า.. :L2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 58 (หน้าที่ 29 : Update 10/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 10-07-2015 17:28:13
 :กอด1:


ปํญหาตอนนี้ของแทนก็แก้ได้สวยงาม


แอบสงสารบิ๊ก ต้องหนีกองทัพสาววายไปปักหลักที่อื่นเลยเหรอคะ  :hao7: :hao7: พวกเราไม่น่ากลัวขนาดนั้นหรอกน่าาา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 58 (หน้าที่ 29 : Update 10/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 10-07-2015 17:43:15
ชอบการแก้ปัญหาของแทนมากๆค่ะ   เผชิญหน้า ยอมรับ แล้วยกเป็นตัวอย่างให้คนอื่นเห็น ความเลวไม่ได้ตกอยู่กับผู้ถูกกระทำแต่เป็นผู้กระทำ สังคมควรประนามคนที่เอาคลิปเอาลิงค์มาปล่อยมากกว่า คนที่อยู่ในคลิปแบบกรณีนี้   คนที่เอามาถามก็น่าจะโดนสังคมแอนตี้  ที่จริงเราว่าน่าจะมาจากคนในชมรมด้วยแหละ

เอาใจช่วยในการเขียนนะคะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 58 (หน้าที่ 29 : Update 10/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมโก๋ ที่ 10-07-2015 17:55:53
หนูแทนทำดีมากลูก :monkeysad:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 58 (หน้าที่ 29 : Update 10/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 10-07-2015 20:13:42
 :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 58 (หน้าที่ 29 : Update 10/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 10-07-2015 23:03:29
หึหึหึ แทนพูดได้ดีมากค่ะลูกกกก
มีแฟนมาคอยให้กำลังใจแบบนี้ ฟินมากกก
เอาให้คนบางเงิบไปเลย คนที่ปล่อยคลิป
ว่าสิ่งที่คนคนนั้นทำ มันไม่มีผลอะไรต่อแทนอีกแล้ว

ปล. ขอบคุณ คุณ zipboy นะคะ ที่ตอบสิ่งที่เราสงสัยค่ะ  :katai2-1:

เป็นกำลังใจให้นะคะ พักผ่อนเยอะๆนะคะ เห็นว่ายุ่งๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 58 (หน้าที่ 29 : Update 10/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 11-07-2015 00:33:47
พูดได้ดีมากแทน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 58 (หน้าที่ 29 : Update 10/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 11-07-2015 01:04:08
ตามอยู่ๆๆ สู้ๆค่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 58 (หน้าที่ 29 : Update 10/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 12-07-2015 12:18:06
สติมา ปัญญาเกิด แทนแก้ปัญหาได้ดีมาก //ปรบมือรัวๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 58 (หน้าที่ 29 : Update 10/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 13-07-2015 14:41:14
บทที่ 59 น่าจะได้อ่านกันบ่ายๆ วันอังคารนะครับ ส่วนบทที่ 60 น่าจะได้อ่านกันก่อนวันเสาร์ครับผม

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 58 (หน้าที่ 29 : Update 10/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 13-07-2015 15:21:34
รอจ้าา.. :ped149:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 58 (หน้าที่ 29 : Update 10/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 13-07-2015 19:16:00
แทนได้กำลังใจดีก็งี้แหละ...
ทุกคนย่อมมีผิดพลาดบ้าง แต่ควรยอมรับและผ่านมันไปให้ได้
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 14-07-2015 15:01:57
บทที่ 59 มาละครับ ผลการเลือกตั้งคณะกรรมการนักเรียนออกมาเป็นอย่างไร / งานคริสต์มาสโรงเรียนบิ๊กที่มีแทนไปยืนฟังบิ๊กเล่นดนตรีสดครั้งแรก และเมื่อแทนง้างหมัดปกป้องบิ๊กด้วยมือของตัวเอง

จะเป็นอย่างไร ติดตามกันต่อได้เลยครับ

**********

Chapter 59

สัปดาห์แรกของเดือนธันวาคมก็มาถึง การเลือกตั้งคณะกรรมการนักเรียนปีการศึกษาหน้าก็มาถึงเช่นกัน ในวันหย่อนบัตรเลือกตั้ง คนที่ดูลุ้นสุดคือมอส ในขณะที่บอยดูผ่อนคลาย ส่วนมินต์กับน้ำส้ม ออกแนวเล่นของด้วยการไหว้พระประจำโรงเรียนตั้งแต่เช้าก่อนเบอร์อื่นจะมาไหว้ และพอถึงเวลาที่จะนับคะแนนตอนเลิกเรียน

“ฉันเสียววะแก จะได้ไหมวะ” เสียงเล็กๆ สลับกับมือทาบอกของน้ำส้มตอนนี้ เหมือนคนกำลังหัวใจวายที่กำลังดูผลการนับคะแนนในตอนนี้

“แกก็อย่าเวอร์มาก นับคะแนนเลือกตั้ง ไม่ใช่ลุ้นผู้ชายขอแต่งงานนะแก” ผม มอส บอย หลุดหัวเราะ เพราะสาวสวยอย่างมินต์ ไม่น่าปากจัดอะไรแบบนี้ น้ำส้มถึงกับพองแก้มงอนมินต์ที่หลุดหัวเราะไปแล้วเช่นกัน

ตอนนี้คะแนนในกล่องนับไป 60% คะแนนของเบอร์ 1 กับเบอร์ 4 ที่มาจากการรวมตัวของห้อง 4 กับ 5 กำลังไล่ตามกับผมไม่ถึง 200 คะแนน คะแนนของ ม.ต้น ทั้งระดับชั้น ผมชนะที่ 1 แบบขาดลอย สำหรับ ม.4 ที่นับคะแนนอยู่ คะแนนไม่ขาดกันมากนัก แต่ผมก็ยังนำอยู่

“คะแนนนำมาเลยนะเนี่ย” พวกเราทุกคนหันไปหาเสียงนั้น...มาณพ ห้อง 5 หัวหน้าเบอร์ 4 ที่ได้ชื่อว่า พ่อกับแม่เป็นผู้อุดหนุนให้โรงเรียนรายใหญ่สุด เรื่องเรียนอาจไม่เข้าพวกกับโรงเรียนผม แต่เรื่องอำนาจในโรงเรียน คนนี้แหละใช่เลย

“ไม่หรอก นโยบายทีมนายก็ได้รับความนิยมใช้ได้นะ” บอยเป็นคนรับหน้า แต่มาณพหันมามองที่ผม

“อิจฉาพวกนายวะ มีนายเอก AV เรียกคะแนนดราม่าได้เนี่ย โคตรเจ๋ง” ผมยิ้มๆ เพราะรู้นิสัยมาณพดี แต่คนที่ไม่ยอมจนแทบจะพุ่งไปซัดก็คือมอส ผมดึงมอสไว้

“เราก็อิจฉานายวะ ไม่มีพ่อแม่รวย นายจะยืนพูดแบบนี้ได้เปล่าวะ” นั้นก็ทำให้มาณพสะดุด ก่อนจะยิ้มแบบเฉยๆ

“ไปดีกว่า ขี้เกียจเสวนากับพวกไม่มีอะไรสู้ด้วย” แน่นอน คนแบบมาณพไม่ควรไปยุ่งด้วย มอสได้แต่กำมือโกรธอย่างเดียว ก่อนจะเดินกลับไปที่กระดานนับคะแนนเหมือนเดิม

“ไม่เป็นไรนะแทน มันปากไม่ดีแบบนี้แหละ” น้ำส้มรีบถามผมก่อน ผมยิ้มๆ ส่ายหน้าไม่เป็นไร

“เราเฉยๆ ไปแล้วแหละ เรื่องนั้นไม่มีความหมายกับเราอีกต่อไปแล้วแหละ” น้ำส้มพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

ผ่านไปจนถึงเกือบหกโมงเย็น คะแนนอย่างเป็นทางการก็นับเสร็จเรียบร้อย เบอร์ 1 ได้คะแนนเสียง 63% จากนักเรียนทั้งหมด เบอร์ 4 ได้ 33% และเบอร์ 2 ที่เป็นกลุ่มห้อง 2 กับ 3 รวมกัน ได้ไป 4% ที่เหลือไม่มีคนเลือก

“งานมาแล้ว” นี่คำพูดแรกของบอยหลังจากที่เราชนะเลือกตั้งมา
 
“พวกเราต้องทำให้ดีที่สุดเท่านั้น” มอสกอดคอกับบอยหลังจากเห็นผลการเลือกตั้งแล้ว

“เรียนว่าหนักแล้วนะ เจองานนี้เข้าไปอีก หนักกว่าเดิมอีก” มินต์กอดดูผลคะแนนแล้วพูดบ้าง

“เราก็จะทำให้ดีที่สุดเช่นกันนะ” ผมรู้สึกสบายใจหลังผลคะแนนออกมา

พวกเราทุกคนยืนดูกระดานคะแนนด้วยยิ้มที่เปี่ยมพลังความตั้งใจ ปีการศึกษาหน้า เราจะทำให้ดีที่สุด...

………………..

ทางเดินของตึกเรียนตอนนี้ ผมกำลังวิ่งกลับไปห้องดนตรี เพราะวันนี้ผมโดนสอบซ่อมไปวิชานึง ไปซ้อมสายจะครึ่งชั่วโมงแล้ว โดนไอ้ตั้มบ่นหูชาแหง่ๆ ช่วยไม่ได้นี่หว่า

“นักร้องนำกูมาแล้วๆๆๆ” ทันทีที่เปิดประตู ไอ้เพื่อนเวรของผมพร้อมใจกันทักทาย

“กูมาแล้วๆๆ ข้อสอบซ่อมแมร่งยากสัด จะตกอีกรอบแล้วเนี่ย” ที่เหลือมันผ่านหมดไง มีผมนี่แหละตกคนเดียว

“ก็ให้เมียมึงติวซิวะ ยากไร ใครใช้ให้มึงโดดเรียนไปเฝ้าแฟนวันนั้นละ มึงไม่มา ก็ตกซิวะ ข้อสอบใหม่ก็คนละชุดกับที่กูสอบ แล้วกูจะไปช่วยอะไรมึงได้วะ” ไม่ต้องตอกย้ำเลยไอ้โจ

“ว่าแต่คริสต์มาสนี้ จะพาแฟนมาดูพวกเราเล่นไหมวะ” ผมพยักหน้าให้กับคำถามแชมป์ขณะตั้งไมค์อยู่

“มึงก็พาแฟนมึงมาด้วยนะเว้ย จะได้ไม่น้อยหน้ากู” แชมป์ไม่ตอบ แต่หันไปมองหน้ามันตอนนี้ ทำไม่รู้ไม่ชี้ หึๆ

“พร้อมยังมึง กูเล่นเมโลดี้เปล่ารอมึงนานแล้วนะเว้ย” ผมตั้งไมค์อีกนิด ก่อนจะบอกว่า

“ลุยเลยเว้ย” แล้วเสียงเคาะกลองของโจเริ่มขึ้น

แล้วห้าเพลงที่ต้องใช้ขึ้นเวทีคริสต์มาสปีนี้ ก็เริ่มต้นขึ้น ทันทีที่โน๊ตแรกเริ่มเล่น ผมก็ดีใจที่เพื่อนๆ ซ้อมเมโลดี้ไว้ก่อนจริงๆ ด้วย นั้นทำให้ผมร้องเพลงละสองรอบแบบผ่านฉลุย ก่อนจะเริ่มบันทึกเสียงแต่ละเพลงเก็บไว้เป็นมาตราฐานสำหรับใช้เล่นวันจริง...ทั้งหมดนี้เสร็จตอนหกโมงเย็นพอดี

ได้เวลาไปรับแฟนพอดี....ว่าแต่ผลเลือกตั้งเป็นไงนะ ผมไม่ได้โทรไป แฟนผมก็ไม่ได้ส่งมาบอก

“ทางนี้ครับ” ผมจอดน้องถ่านไว้ใกล้ๆ โรงยิม ที่แทนซ้อม เพราะอย่างน้อยก็หลบบรรดาสาววายที่จอดทีไร รุมทึ้งผมซะกระจุย (โคตรน่ากลัว) แต่หนึ่งทุ่มแล้ว คงไม่มีใครมายุ่งแล้วแหละ

“มาเร็วจังครับ” แทนในสภาพเปียกเหงื่อทั้งตัวในชุดบาส ทำให้ผมต้องดึงผ้าขนหนูที่คล้องคอแทนตอนนี้มาเช็ดหน้าให้
 
“เดี๋ยวก็กลับไปอาบน้ำแล้วนะ” ผมยังคงเช็ดหน้าให้แทนต่อไปโดยไม่ได้สนที่แทนบอก

“ผลเลือกตั้งเป็นไงครับ” แทนยังไม่ยอมตอบ แต่อมยิ้มอยู่ ผมเลยกอดซะเลย

“ไม่เอา เราเหงื่อท่วม ตัวเหม็น กอดทำไม” ผมจ้องแฟนผมแบบ...ถ้าไม่ตอบ จะจูบตรงนี้เลยนะ

“ได้รับเลือกแล้วครับ ปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวตัวเหม็นนะ” ผมไม่ปล่อย แต่ผมค่อยๆ ประทับริมฝีปากตัวเองลงบนริมฝีปากของแทนช้าๆ แล้วค้างไว้เล็กน้อย

“แฟนผมเก่งที่สุด” ผมดีใจที่แฟนผมผ่านเรื่องหนัก และไปถึงฝั่งความสำเร็จที่ตั้งใจได้

“ไม่หรอก ก็แค่...กำลังใจดีอะ” แฟนผมน่ารักจัง...

“งั้น กลับไปอาบน้ำ แต่งตัว เดี๋ยวพาไปฉลองซะหน่อยดีกว่านะครับ” แฟนผมพยักหน้า ก่อนที่เราทั้งคู่จะไปขึ้นน้องถ่านเพื่อนกลับห้องกัน

ริมระเบียงห้องตอนนี้ ในมือผมมีเบียร์ขวดเล็กอยู่ ส่วนในมือแทนเป็น Barcardi รสมะนาวขวดเล็กเช่นกัน อันที่จริง แทนไม่ยอมดื่มอะไรแบบนี้หรอก เพราะว่า...

“นี่ไม่เคยดื่มของแบบนี้จริงๆ นะ ละก็...พรุ่งนี้มีเรียนนะครับ” ผมชอบหน้ากรึ่มๆ ของแทน ตอนนี้มากเลย

“มันต้องมีบ้างซิครับ ไม่งั้น ไม่สนุกนะครับ” มือซ้ายผมถือขวด มือขวาผมโอบเอวแทนให้ชิดๆ ก่อนจะชนขวดกับแทน แล้วเราทั้งคู่ยกดื่มพร้อมกัน

“มันอร่อยตรงไหนอะ ขมก็ขม” แต่แทนก็ดื่มไปแล้วจะครึ่งขวดนะครับ ผมหอมแก้มเนียนๆ ของแฟนตัวเอง ก่อนจะจิบเบียร์ต่อ

“มันไม่อร่อยหรอก แต่เวลาดื่มแล้ว มันสนุกแบบนี้แหละ ละก็...ยิ่งกับคนพิเศษแบบนี้ด้วย” ผมกระดกที่เหลือต่อจนหมด แล้ววางขวดไว้ที่พื้น

“เรามึนนะรู้เปล่า แต่ก็...สนุกจริงแหละ” ผมถือขวดของแทนมาดื่มต่อเอง เพราะแฟนผมคงไม่ไหวละ

“หมดขวดนี้ไปนอนกันนะ” แทนพยักหน้า ผมเลยกระดกอย่างรวดเร็วให้หมด แทบล้มทั้งยืน

“บ้า!!! ดื่มรวดเดียวแบบนั้นได้ไง” ผมวางขวดแล้วกอดแทนแน่นๆ ผมกึ่มๆ ได้ที่สุดๆ

“จะได้ไปนอนไง” ผมอุ้มแฟนตัวเองกลับเข้าห้องแล้วดิ่งไปที่เตียงทันที ความตึงนิดๆ สวนทางกับอารมณ์ผมตอนนี้ผม แฟนผมที่กึ่มๆ ตอนนี้ มันน่า....มากๆ แต่ผมเองเวลาเมาประมาณนึง ผมแอบทำใครไม่ไหวนะ จากที่คร่อมอยู่เหนือแทน ผมลุกไปปิดประตูกระจกริมระเบียง ก่อนจะกลับมานอนข้างๆ

“ขอบคุณนะ” ผมหันตัวมาหาแทนข้างๆ
 
“อะไรหรือครับ” แฟนผมขอบคุณไรผมนะ

“ถ้าเราไม่มีบิ๊กข้างๆ เราไม่รู้จะผ่านเรื่องนี้ไปยังไง เราทำไรไม่ถูกตลอดช่วงที่ผ่านมาเลยรู้เปล่า” ผมหอมแก้มแฟนอีกฟอดแทนคำพูดที่ผมอยากพูด

“หน้าที่ของหัวใจครับ มีให้แค่แทนคนเดียวเท่านั้น” ผมนอนตะแคงเอาหน้าตัวเองซุกข้างๆ อกของแทน

นอนที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่านอนข้างๆ แฟนนี่แหละ

………………..

งานวันคริสต์มาสของโรงเรียนก็มาถึง ปีนี้พิเศษกว่าทุกปี เพราะคนที่มางานโรงเรียนกับผมคือแทนนั้นเอง วันนี้ผมจอดน้องถ่านในโรงเรียนได้เลย เพราะอาจารย์ไม่เข้มงวดอะไรมาก หลังจากดับเครื่อง ขึ้นขาตั้งเสร็จ ผมขออวดแฟนผมหน่อยละกัน อย่างแรกก็...ถอดหมวกกันน็อคให้แฟนนี่แหละ

“เราเกร็งอะ แบบ ทำไมคนมองเยอะจัง” ก็ผมจับมือแทนอยู่นี่

“วันนี้วันอวดแฟนไงครับ” มือของผมกุมอยู่กับมือของแทนในขณะที่ผมพาไปที่ห้องชมรมดนตรี เชื่อว่าพี่ๆ น้องๆ ในชมรม คงกำลังสนุกกับของกินที่เตรียมกันไว้ฉลองเทศกาลนี้อยู่

“พี่บิ๊กมาแล้ว” เสียงของน้องสักคนที่นำทันทีตั้งแต่ผมเปิดประตูเข้าห้องดนตรีมา ส่วนที่เหลือ ต่างเฮกันเมื่อเห็นผมกับแทนเข้ามาในห้อง

“พระเอกมาแล้วเว้ย” เสียงไอ้ตั้มตามมา หลังจากผมกับแทนวางหมวกกันน็อคไว้ที่โซฟาในห้อง

“มึงแวะไปห้องก่อนได้นะเว้ย เดี๋ยวเพื่อนในห้องไม่เห็นหน้ามึง” ไอ้โจกำลังหยิบมันฝรั่งทอดเข้าปาก

“ไม่เป็นไรวะ ไปก็แป็ปเดียว เดี๋ยวก็ต้องขึ้นเวทีเล่นเป็นวงเปิดอีก เดี๋ยวเล่นเสร็จกูก็ไปแล้ว” ผมสำรวจว่าวันนี้ห้องชมรมดนตรีของผมมีอะไรกินบ้าง

“เต็มที่ๆ ไม่มีอย่างเดียวให้กินคือตับนะครับน้อง” ผมชูนิ้วกลางแบบไม่ต้องมองหน้าให้พี่นิว ประธานชมรมดนตรีคนล่าสุด ที่แซวผมแรงตลอด

“พี่แหย่เล่นนะครับ บิ๊กมันชอบกินตับ พี่ไม่ได้ซื้อตับมา กลัวมันจะหิว” แทนแอบหัวเราะอย่างสุภาพ ในขณะที่ผมย้ำนิ้วกลางใส่พี่นิวอีกรอบ
 
“พาแฟนมาแบบนี้ วันนี้ไอ้บิ๊กมันต้องร้องเพลงเสี่ยวๆ ให้แฟนฟังชัวร์ ไอ้เชี่ยบิ๊ก!!! เวทีโรงเรียนเราไม่ได้ให้ไว้ร้องเพลงให้เมียมึงฟังคนเดียวนะเว้ย” พี่ไมเคิลคู่หูตัวแสบที่จับคู่กับพี่นิวทีไร ผมโดนรุมทุกที แน่นอนว่าหนีไม่พ้นผมแจกนิ้วกลางให้เช่นกัน

“พวกพี่พอเลย ไม่งั้นผมจะแจกกล้วยไม่เลิกจริงด้วย” ผมหันไปหาแทน ที่ตอนนี้เอาไส้กรอกทอดป้อนให้ผมกิน เสียงโห่ทั้งห้องก็ตามมา ผมเลยโบกสองมือหล่อๆ ให้ทุกคนโห่กันดังๆ แบบว่าผมเป็นดาราไรงี้

“โจ แล้วไอ้แชมป์อะ” ผมมองไปไม่เจอไอ้แชมป์ เลยถามไอ้โจก่อนเพราะเห็นมันคนแรก

“ไปรับผัวมันที่หน้าโรงเรียน ยังไม่กลับมาเลย” โจตอบแบบขี้เกียจ พร้อมกับหมุนไม้กลองไปมา
 
“มันบอกไปรอที่เวทีได้เลย” ตั้มอ่านข้อความที่แชมป์ส่งมาหามันล่าสุด

สิบนาทีต่อมา วงกุมารทองก็พร้อมหน้ากันที่เวที โดยที่แชมป์ตามมาสุดท้าย แต่มาด้วยยิ้มที่มีความสุข ผมกวาดสายตามองไปข้างล่าง เจอไบรท์ยืนเชียร์อยู่ไกลๆ ในขณะที่แฟนผมอยู่ใกล้ๆ เวที ในตำแหน่งที่ผมอยากให้ยืนเห็นผมชัดที่สุด หลังจากพวกเราตั้งเสียงกันเสร็จแล้ว

“พร้อมกันยังครับทุกคน” เสียงเฮจากผู้ชมทั้งพี่ๆ น้องๆ เพื่อนๆ พร้อมแล้ว

“วันนี้ผมจะเล่นเพลงมันส์ๆ สักสามเพลง แล้วอีกสองเพลง จะซึ้งๆ สักหน่อยนะครับ คือ...พาแฟนมาครับ” เสียงเฮจากผู้ชมพร้อมเสียงปรบมือ มาละ เอาละ พร้อมละครับ

เพลงแรกผมจัดบุษบาของ Moderndog ให้ทุกคนได้โดดกัน ตามด้วยเพลงที่สองกับเล่นของสูง ของ Big Ass แล้วต่อเพลงที่สามแบบเบาลงหน่อยแต่ก็มันส์ได้อยู่กับ Is This Love ของ Better Weather

“คนร้องเหนื่อยครับ” จบแล้วผมต้องเช็ดเหงื่อสักหน่อย มองไปที่แฟนผมยกนิ้วโป้งให้ ผมก็ยิ้มออกละ

“เพลงที่สี่ ขอยกหน้าที่ให้แชมป์มือคีย์บอร์ด ที่วันนี้พาแฟนมาด้วย ก็ มาดูฝีมือเพื่อนผม ร้องเอง ดีดกีตาร์เองนะครับ” ผมไปยกไมค์อีกสามตัวที่เหลือมาตั้งกลางเวที แล้วส่งกีตาร์โปร่งให้แชมป์ ส่วนผม ตั้ม โจ ไปยืนรอร้องคอรัสให้ แชมป์หันมายกนิ้วให้สัญญาณ พวกเราทุกคนพยักหน้าพร้อมละ

“ผมเชื่อว่า ถ้าแฟนผมจะร้องเพลงที่แทนความเป็นตัวผม...คงต้องเพลงนี้ละครับ” แชมป์เกริ่นนำก่อนจะเริ่มดีดกีตาร์เริ่มเพลง

“สุดที่รักของฉันไม่เหมือนคนอื่น ไม่มีการชื่นชมเอาใจอยากให้หวานให้ซึ้ง คนนี้ไม่ไหวปากอย่างไงหัวใจอย่างนั้น อย่าไปถามเชียวนะว่ารักหรือเปล่า อาจต้องทนนั่งรอเป็นวันบอกว่ารักซักนิด ยังยากอย่างนั้นไม่มีทางเรียกกันว่าหวานใจ

แต่มันก็คงไม่แปลก ที่วันนี้ฉันยังรักเธอคือความมั่นใจในเธอ ที่ไม่คิดจะหลอกหลอกใครเขาไม่ค่อยเป็น แค่มองเห็นใครก็รู้ สุดที่รักของฉัน น่ารักที่สุดเป็นมนุษย์ที่น่าเอ็นดู อาจไม่หวานไม่ขมตัวฉันไม่รู้ แต่ถ้ามีเธออยู่มันเปรี้ยวใจ

คอรัส : (ยังไงๆเชื่อใจเธอก่อน) (ความแน่นอนคือเธอ) มีแต่เธอคนนี้เท่านั้น ไม่มีวันจะเปลี่ยนไปรักใคร

แต่มันก็คงไม่แปลกที่วันนี้ฉันยังรักเธอคือความมั่นใจในเธอที่ไม่คิดจะหลอก หลอกใครเขาไม่ค่อยเป็นแค่มองเห็นใครก็รู้ สุดที่รักของฉันน่ารักที่สุด เป็นมนุษย์ที่น่าเอ็นดูอาจไม่หวานไม่ขม ตัวฉันไม่รู้แต่ถ้ามีเธออยู่มันเปรี้ยวใจ

ตั้งแต่วันนี้ขอเรียกเธอ...เปรี้ยวใจ”


เสียงปรมมือรัวของผู้ชม จบด้วยโค้งขอบคุณผู้ชมของแชมป์  พวกเราอีกสามคนที่เหลือปรมมือให้กับการร้องเพลงครั้งแรกของแชมป์ที่ตอนซ้อมล่มไปหลายที แต่ร้องจริงรอบเดียวผ่านฉลุย ผมเห็นไบรท์กำลังอัดวีดีโอด้วยมือถืออย่างภูมิใจมาก ก่อนที่จะสลับที่กันเป็นผมไปยืนไมค์หลักบ้าง โจยกกลองคาฮอง (กลองนั่งตี) มานั่งข้างซ้ายผม ส่วนตั้มยืนฝั่งขวาเล่นกีตาร์โปร่งให้ และแชมป์นั่งดีดนิ้วอยู่ข้างๆ ไอ้โจมัน

“เพื่อนผมร้องแล้ว เพลงสุดท้ายผมมอบให้ที่รักของผมครับ” ผมชี้ไปที่แฟนผมที่อยู่ตรงกลางผู้ชมทุกคน เมื่อเสียงกีตาร์ กลอง และดีดนิ้ว เริ่มคลอจังหวะ ดังขึ้น

“Yeah…If I was your boyfriend, I'd never let you go I can take you places you ain't never been before Baby take a chance or you'll never ever know I got money in my hands that I'd really like to blow

Yeah…Chillin by the fire why we eatin' fondue I dunno about me but I know about you So say hello to falsetto in three two

I'd like to be everything you want Hey girl, let me talk to you

If I was your boyfriend, never let you go Keep you on my arm girl, you'd never be alone
I can be a gentleman, anything you want If I was your boyfriend, I'd never let you go, I'd never let you go

Tell me what you like yeah tell me what you don’t I could be your Buzz Lightyear fly across the globe I don't never wanna fight yeah, you already know I am 'ma a make you shine bright like you're laying in the snow

Girlfriend, girlfriend, you could be my girlfriend You could be my girlfriend until the world ends
Make you dance do a spin and a twirl and Voice goin crazy on this hook like a whirl wind Swaggie

I'd like to be everything you want Hey girl, let me talk to you

If I was your boyfriend, never let you go Keep you on my arm girl, you'd never be alone
I can be a gentleman, anything you want If I was your boyfriend, I'd never let you go
So give me a chance, 'cause you're all I need girl Spend a week with your boy I'll be calling you my girlfriend If I was your man, I'd never leave you girl I just want to love you

If I was your boyfriend, never let you go Keep you on my arm girl, you'd never be alone
I can be a gentleman, anything you want

If I was your boyfriend, I'd never let you go, I'd never let you go

Na Na Na Na Na Na Na… If I was your boyfriend, I'd never let you go”


เสียงปรมมือหลังจบเพลง พวกเราทุกคนลุกขึ้นโค้งคำนับให้ ผมเห็นแฟนผมอัดวีดีโอผมไว้ ผมส่งยิ้มให้ แฟนผมเขินจนไม่ยอมมองผม

“ส่งต่อให้วงถัดไปนะครับ ขอบคุณครับ” ผมประกาศออกไมค์ก่อนที่พวกเราทุกคนจะเดินลงจากเวที เว้นผมที่โดดลงจากตรงหน้าเวที แล้วแหวกผู้ชมไปจับมือแทนเดินออกมา

“แฟมใครไม่รู้ ร้องเพลงเพราะอะ” ผมกำลังกุมมือแทนเดินไปที่พาหนะคู่ใจผม

“แล้วชอบไหมครับ” แทนพยักหน้าด้วยอมยิ้มที่ตอนนี้ดูจะยังไม่หุบซะที

ผมยังคงกุมมือที่อบอุ่นนี้เอาไว้ไม่ปล่อยไปไหน และผมจะไม่ปล่อยมือนี้ให้โดดเดี่ยวอีกต่อไปเช่นกัน

………………..

สัปดาห์สุดท้ายของปี ถึงจะโดดเรียนกันไปเยอะ แต่ด้วยความเป็นนักกีฬาฯ ที่ต้องกลับมาเรียนทีหลัง ทำให้ผมเลี่ยงโดดเรียนไม่ได้นัก อย่างน้อยมาเรียนเก็บบางวิชาตอนเช้า แล้วเที่ยงให้บิ๊กที่โรงเรียนหยุดตั้งแต่คริสต์มาสถึงปีใหม่มารอรับ

“มาเร็วอะ” ผมกำลังสงสัยว่าบิ๊กส่งผมเสร็จไม่ได้กลับห้องไปก่อน

“ไปรอในสยามมา ใกล้เวลาค่อยกลับมารับไงครับ เหนื่อยไหม” ผมส่ายหน้าเร็วๆ ก่อนจะเดินไปกับบิ๊กด้วยกันเพื่อไปขึ้นน้องถ่านที่จอดอยู่ไกลๆ

“เห้ๆๆๆ พวกเรา นี่ไง คู่กินถั่วของกัปตันทีมบาสฯ โรงเรียนเรา” เสียงไม่พึ่งประสงค์ของมาณพกับเพื่อนมันอีกสองคนลอยมาแต่ไกล ผมไม่อยากเสวนาอะไรด้วย รีบดึงมือบิ๊กให้เดินเร็วขึ้น ไม่อยากให้บิ๊กมีเรื่องด้วย

“รีบไปไหนๆๆ ไม่แนะนำให้รู้จักหน่อยเหรอครับรองประธานนักเรียน กิ้วๆๆ” ผมดึงมือบิ๊กไว้ไม่ให้ไปมีเรื่องด้วย

“เอ้ยๆๆ อย่าไปกวนเลยวะ เค้าจะรีบไปขุดทองกัน” ผม...ทนไม่ไหวแล้ว...

“ฝากกระเป๋ากับย่ามแป็ปนะครับ เดี๋ยวมานะ” ผมถอดเป้ออกจากหลังและส่งย่ามใส่หนังสือให้บิ๊กถือ

ผมเดินตรงอย่างแน่วแน่ไปหามาณพ ก่อนจะง้างหมัดขวาอัดเข้าแก้มเต็มแรง แรงพอให้มาณพลงไปกองกับพื้น ก่อนจะถีบด้วยปลายรองเท้าเข้าคางเหมือนเตะลูกบอลไปอีกที เพื่อนมาณพอีกสองคนจะรุมผม ผมคว้าหัวของคนขวาได้ จับโยนไปชนกับคนซ้าย แล้วโดดถีบเข้ากลางหลังจนล้มทับไปทั้งคู่ ผมทั้งเตะและกระทืบอีกสองคนที่ล้มทับกันเป็นแซนวิชก่อนเสื้อผ้าทั้งคู่เละด้วยรอยรองเท้าผม

“พวกมึงจำไว้นะ!!! ใครมีปัญหากับผัวกู ตาย!!!” ผมตะโกนด้วยอารมณ์ที่โกรธอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ผมหันกลับไปแล้ววิ่งไปหาบิ๊กที่ยืนมองแบบอึ้งๆ อยู่

“ไปกันเถอะครับ” ผมกอดแขนบิ๊กแล้วเอียงซบ ก่อนที่เราทั้งคู่จะเดินไปด้วยกัน

“รู้ไหม...เราทนไม่ได้ที่ใครมาว่าบิ๊กแบบนั้นจริงๆ นะ” ผมทนไม่ได้จริงๆ นะ คำพูดเหยียดหยามแบบนั้น กับผมยังพอทน แค่กับบิ๊ก ผมทนไม่ได้ที่จะต้องลงมือจริงๆ

“เมียผมโหดนะเนี่ย” ผมซบบิ๊กให้แน่นขึ้น

“บิ๊กปกป้องเรามาเยอะแล้วนะ ให้เราปกป้องบิ๊กบ้างได้ใช่ไหม” ผมรู้สึกแบบนี้จริงๆ นะ

ไม่มีคำตอบอะไรจากบิ๊ก นอกจากยิ้มที่ดูอิ่มเอมก่อนจะสวมหมวกกันน็อคให้ผม และสวมให้ตัวเอง แล้วส่งเป้กับย่ามให้ผมถือ ก่อนที่เราทั้งคู่จะออกเดินทางกันต่อด้วยพาหนะที่มีแค่เราสองคนเท่านั้น

ถึงผมจะไม่ได้ท้าตีท้าต่อยเก่งแบบบิ๊ก แต่ถ้าใครเหยียดหยามแฟนผม...ผมไม่ยอมแน่นอน

***********

กว่าจะเขียนเสร็จ...นอนผิดท่า ปวดคอกับไหล่จนร้าวมากครับ T_T (เกือบทำไม่ได้) สำหรับบทที่ 60 ผมขอรวบปีใหม่ วาเลนไทน์ ไว้รวมด้วยกันนะครับ

เพราะหลังจาก 61 ไป...ทุกอย่างจะเข้าสู่ ม.6 ที่เป็นช่วงที่หนักสุดของชีวิตของคู่นี้ ไปคลายกันอีกทีตอนใกล้จบทีเดียวเลยครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 14-07-2015 15:24:34
แทนโหดมากๆ เลยค่าาาา แต่มาณพกับเพื่อนก็สมควรจะโดนสักทีเหมือนกันนั่นล่ะ จะหาเรื่องกันหลายรอบเกินไปแล้วววว :laugh: แกว่งเท้าหาเสี้ยนเองนะคะมาณพ ช่วยไม่ได้~~
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 14-07-2015 16:20:55
ชีวิตต่างกันจริงๆนะ  ทุ่มหนึ่งยังมีนักเรียนอยู่โรงเรียนกัน  ที่บ้านเรา ห้าโมงเย็นหายกันหมดแล้ว (ที่จะไปสุมกันเป็นแก๊งค์ก็ไปอยู่ที่อื่นกัน) 

อ่านถึงชื่อวงเป็นอันต้องให้หัวเราะทุกครั้งเข้าใจตั้งดีนะ

การปกป้องบิ๊กของแทนเป็นอะไรที่น่าจะเหมือนหยดน้ำทิพย์สำหรับบิ๊กเลยกระมัง  Reciprocated Love

มาณพนี่ลูกคนมีเงิน เล่นสกปรกกับชีวิตคนอื่นโดยไม่มีการคิดเลยว่าจะส่งผลยังไง ตัวเองมีปัญญารับผิดชอบไหม?  อำนายกับเงินนี่เป็นของที่ไม่ควรตกอยู่ในมือคนทั่วไปเลยนะ

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: b2friend ที่ 14-07-2015 19:12:40
ลุ๊คนี้ของแทน  o13

ถ้ามาดีก็ควรจะดีตอบ แต่ถ้ามาร้ายก็อย่าต้องมีเอาคืน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 15-07-2015 11:21:04
โหดมากกก เล่นเอาบิ๊กหงอไปเลย คงไม่กล้าหือกับที่รักอีกแล้ว
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 15-07-2015 11:45:36
ต้องแบบนี้สิ  เยี่ยม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 15-07-2015 14:43:23
มันจะดีเหรอแทน...
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 16-07-2015 02:39:58
มันจะดีเหรอแทน...

ดีครับ  o13
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 16-07-2015 10:08:47
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 16-07-2015 10:39:24
เอ่อะ... อย่าว่าแต่บิ๊กอึ้ง เราก็อึ้งเหมือนกัน
อ่านซ้ำไปสามรอบ ฉากแทนไปต่อยมาณพ
งานโหดก็มา 5555 ชอบบบ เซอร์ไพร์ส  :katai2-1:

รออ่านตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งน้า  :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 18-07-2015 14:53:51
บทที่ 60 ขอติดไว้ก่อนนะครับ ยุ่งจนไม่พร้อมจะเขียนต่อเลยครับ

พอหายใจได้เมื่อไหร่ จะรีบปั่นมาให้อ่านนะครับ ทุกอย่างอยู่ในหัวหมดแล้ว แต่ไม่ว่างเขียนแค่นั้นแหละครับT_T
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 18-07-2015 20:23:29
บวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 23-07-2015 21:51:51
 :mew2: :mew2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 23-07-2015 21:56:01
เข้ามารอค่าาา :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 24-07-2015 05:08:25
มีงานด่วนต้องทำให้เสร็จใน 6 สัปดาห์ครับ (เรียกว่าต้องทุ่มแรงกายทำเต็มที่)

ตอนที่ 60 จะเขียนมาลงให้ได้ในสัปดาห์หน้านะครับ (เหลือตอนที่มีความสุขที่ได้อ่านแค่ 2 ตอน ก่อนยิงมรสุมลูกใหญ่ยาวละครับ)

ขออภัย มา ณ ที่นี้ครับ T_T
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 24-07-2015 10:06:59
:110011: ..รอนะค้าา.. :z7:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 59 (หน้าที่ 30 : Update 14/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 27-07-2015 17:00:08
รับทราบครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 30-07-2015 04:04:51
มาแล้วครับ...รู้สึกอึดอัดมากที่เขียนช้า มีอะไรหลายอย่างเต็มไปหมดในชีวิตช่วงนี้ ผมมีทุกอย่างในหัว แต่ไม่มีเวลาจะแปลงมันเป็นตัวอักษรมาให้อ่าน

แต่ถ้าผมรีบเขียน ผมก็ลบทิ้งเพราะอ่านแล้วมันไม่ตรงกับความรู้สึกที่ผมอยากสื่อออกมาให้ทุกคนได้อ่านครับ และในที่สุด ก็เข็นจนเสร็จจนได้ครับ

บทที่ 60 นี้ เป็นเรื่องช่วงหลังปีใหม่ ไปจนถึงวาเลนไทน์ของบิ๊กกับแทน ซึ่งจะเป็นบทส่งท้าย ก่อนที่บทที่ 61 จะเป็นส่งท้าย ม.5 ก่อนจะเข้าวันเกิดของบิ๊ก และจบด้วยสิ่งที่คาดไม่ถึง ที่จะส่งผลยาวต่อเนื่องไปจนถึงจบเรื่องครับ

มาชมกันต่อได้เลยครับ

*********

Chapter 60

เช้าวันปีใหม่...เป็นอีกวันที่ทุกอย่างดูจะหยุดนิ่งไปซะหมด คืนที่ผ่านมา ผมกับแทนฉลองกันที่ระเบียงห้อง หนีความวุ่นวายเพื่อความเป็นส่วนตัวของเราสองคน แทนยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง ในขณะที่ผมยังมองระเบียงในเวลาเช้าที่สดใสของปีใหม่

“หิวยังครับ” ผมหันกลับไปกอดคนที่พึ่งตื่น

“หิวครับ ทั้งอาหารและก็...คนทำอาหาร” ไม่ต้องทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เลย แบบนี้ต้องโดน...ผมกอดแทนแน่นๆ ไม่ทำไรมากไปกว่า ส่งสายตาที่พร้อมจะอุ้มไปต่อกันอีกหลายรอบ

“ไม่ต้องเลย...เดี๋ยวไม่ได้กินข้าวเช้านะ” อย่ามาห้าม...เราไม่หิวข้าวเท่ากับ...ประทับริมฝีปากที่หน้าผากที่รักผมครั้งแรกของปี

“หิวแล้วครับ จะไปอาบน้ำรอนะครับ” แทนพยักหน้าก่อนที่ผมจะปล่อยให้แทนกลับเข้าไป ส่วนผมยังคงมองวิวนอกระเบียงอยู่สักครู่ ก่อนจะสูดหายใจลึกๆ แล้วกลับไปอาบน้ำให้เรียบร้อย แล้วกลับมาพร้อมกับขนมปังปิ๊งสี่แผ่น ไข่ดาวสองฟอง ไส้กรอก แฮม เบคอนกองใหญ่ พร้อมโอวันตินร้อนแก้วโต

“รู้ด้วยว่าเราหิว” ผมหยิบมีดกับส้อมลงมือทานทันที ในขณะที่จานของแทนน้อยกว่าผมครึ่งนึง

“ก็เราได้ยินเสียงท้องร้องตอนกอดอะ” ผมแอบทานมูมมามไปหน่อย ก็เมื่อคืนใช้แรงเยอะไปหน่อยเองนะ

“ปีนี้ก็จะ ม.6 แล้วอะ ไวเนอะ” นั้นซิ ไวจริงๆ

“แต่เราว่า ไม่ไวเลยนะ เหมือน...พึ่งเป็นแฟนกับแทนเมื่อวานเอง” แทนหยิบขนมปังที่อยู่ในจานผมใส่ปากให้ผมคาบไว้ ก่อนจะกลับไปทานของตัวเองเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น

“ที่จริง เราก็รู้สึกเหมือน เรื่องของเราเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อนเอง เรา...มีความสุขจนไม่อยากให้อะไรมาพรากมันจากเราไปเลย” ผมรู้สึกได้ว่า แววตาของแทนดูกลัวอย่างบอกไม่ถูก ผมเอื้อมหลังมือค่อยๆ ถูแก้มของแทนอย่างนุ่มนวลอย่างที่ผมชอบทำ

“เราสัญญาครับ ทุกอุปสรรคที่เกิดขึ้นระหว่างเรา เราจะไม่ยอมแพ้ และเราจะผ่านไปด้วยกันได้นะ เราเองก็นึกไม่ออก ถ้าไม่ใช่แทน เราจะอยู่ยังไงเหมือนกัน...บอกไม่ถูกเลย ถึงเราจะอายุแค่ 16-17 แต่ถ้าแทนจะเป็นคนสุดท้ายในชีวิต เราเต็มใจที่สุดเลยครับ” รอยยิ้มของแทนกลับมาอีกครั้ง

“เราคงคิดมากไป สัญญาครับ เราจะไม่ยอมแพ้กับอุปสรรคเหมือนกัน” ผมกลับมาหันไส้กรอกเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วชิ้นนึงที่ผมป้อนให้แทน ก่อนที่แทนจะป้อนคืนผมบ้าง

ผมขอให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกันแบบนี้...ไม่ต้องเลิศหรู แค่มีเราด้วยกันก็พอแล้ว

………………..

หลังปีใหม่มา ความวุ่นวายในการเตรียมตัวเป็นคณะกรรมการนักเรียนชุดใหม่ ซ้อมบาสฯ สำหรับแข่งช่วงปิดเทอมนี้ นี่ยังไม่ได้ขึ้น ม.6 อย่างเป็นทางการนะ รู้สึกได้ถึงสายตัวแทบขาดจริงๆ เช้าก็ต้องประชุมกับคณะกรรมการรุ่นที่กำลังจะหมดวาระ เรียนก็เยอะ สอบเก็บคะแนน เย็นลงซ้อมบาสฯ และก็...

“อร่อยไหม” ผมพยักหน้าให้หลังจากที่บิ๊กป้อนน้ำแข็งใสร้านประจำที่เยาวราชให้ผม

“ช่วงนี้แฟนผมแทบไม่ได้นอนเลย นอนก็นิดเดียว ซ้อนท้ายก็หลับ เป็นห่วงนะ” บิ๊กค่อยๆ ใช้สองมือที่เท้าโต๊ะตอนนี้จับมือผม แล้วเอาหลังมือผมไปถูกับแก้มของตัวเองเบาๆ ไปมา

“ก็งานมันเยอะครับ ไม่ต้องห่วงนะ เราดูแลตัวเองไหวนะครับ” บิ๊กทำปากจู๋ ส่ายหน้าเร็วๆ

"ถ้าดูแลได้จริง หลับตอนซ้อนท้ายอันตรายนะครับ ไม่งั้นจะไปเอาน้องแพนด้ามาขับแทนแล้ว จะได้นอนหลับก่อนไปโรงเรียนได้" สายตาของความเป็นห่วงของบิ๊กดูชัดเจนอย่างยิ่ง

"ไม่อยากให้บิ๊กลำบากนะ อีกอย่าง เดี๋ยวตำรวจจับด้วย” ยิ้มแบบหน้าหล่อของบิ๊กตอนนี้ บอกเลยว่าไม่ได้สนใจสิ่งที่ผมเตือนสักนิด

“ตำรวจจับกับแทนหลับจนตกหลังมอไซค์ เราเอาอย่างแรกนะ” ผมรู้สึกตัวเองเป็นภาระแฟนตัวเอง

“เวลามันเร็วนะ แป็ปๆ อาทิตย์หน้าก็วาเลนไทน์แล้วนะครับ” ถ้าบิ๊กไม่บอก ผมแอบลืมวันลืมคืนจริงๆ...นี่หมดเดือนมกราคมไปแล้วนี่หว่า...แย่จัง...

“เรารู้สึกเหมือนไม่มีเวลาให้บิ๊กเลย” ผมรู้สึกตัวเองผิดยังไงไม่รู้ บิ๊กตักน้ำแข็งใสช้อนที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ป้อนผมต่อ

“แค่แทนรักเรา ก็คือเวลาที่แทนให้เราแล้วนะ” น้ำเสียงจริงจังของบิ๊ก จบลงด้วยช้อนน้ำแข็งใสที่จ่อปากผมอยู่

“แทนดูแลเรามาตลอด เราก็ต้องดูแลแฟนเรา เวลาที่แฟนเราต้องการ ใช่ไหมครับ” ผมไม่กล้าสบตาบิ๊กตอนนี้เลย เขินนะ ถึงบิ๊กจะพูดไรหวานๆ แบบนี้ให้ผมฟังสม่ำเสมอ แต่ผมก็...ไม่ชินซะที

“ขอบคุณนะ” ผมไม่รู้จะพูดไงไปมากกว่าคำนี้

“ขอบคุณมากกว่า” ผมพึ่งนึกออกว่า บิ๊กยังไม่ได้กินเลย มีแต่บิ๊กที่ป้อนให้ผมอย่างเดียว แล้วบิ๊กก็จ้องเหมือนสะกดจิตให้ผมป้อนซะที พอผมตักให้เท่านั้นแหละ

“นึกว่าเราจะอดกินละ” ถึงน้ำเสียงบิ๊กจะร่าเริงก็ตาม ผมก็ได้ก้มหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก็มันลืมจริงๆ นี่หน่า

………………..

วิวจากระเบียงตึกที่ผมเรียน เป็นตึกย่านธุรกิจที่ไม่ห่างจากโรงเรียนผมนัก ผมนั่งฆ่าเวลาคิดอะไรบางอย่างก่อนจะถึงเวลาไปรับแทนตอนหกโมงเย็น ที่ผมคิดตอนนี้คือ อยากมีของขวัญวาเลนไทน์ให้แฟนผมสักชิ้น ปีที่แล้วเบริน์ยางรถไปแล้ว ปีนี้อยากได้อะไรเรียบง่าย แต่ลึกซึ้งสุดๆ

“โอ้ย” ผมโดนใครสักคนตบหัวผมเต็มแรงนี่แหละ หันกลับไป เป็นไอ้ตั้มนั้นเอง

“มึงครับ หัวกูไม่ใช่ลูกปิงปอง ตบซะแทบหลุด สัด” ตั้มนั่งลงตรงหน้าผม พร้อมกับยื่นถุงมันฝรั่งทอดให้ผมหยิบกินบ้าง

“กูเห็นมึงเหมอ เลยตบเรียกสติเท่านั้นเอง” ไม่ต้องเรียกกูแบบนี้ก็ได้

“ว่าแต่มึงนั่งคิดเหี้ยไรจนเหมอวะ” เรียกกูดีๆ ถามกูดีๆ แบบนี้แต่แรกก็ได้นะ

“ไร้สาระนิดหน่อยวะ วาเลนไทน์ปีก่อน กูปั่นโดนัทรอบแฟนไปที ปีนี้อยากให้เป็นของวะ” ตั้มนั่งอืมขณะที่ปากยังเคี้ยวมันฝรั่งต่อไป ผมมองมันไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั้ง...

“กูคิดออกละ ขอบใจมึงมากนะ” ผมคิดออกซะทีว่าจะให้ของขวัญอะไรกับแฟนผมดี ผมวิ่งไปเอาน้องถ่านที่บ้านแชมป์ ก่อนจะใช้เวลาครึ่งชั่วโมงฝ่าการจราจรสุดแสนติดขัดเข้าสยาม เพื่อไปหาคนที่ช่วยผมเรื่องของขวัญวาเลนไทน์ให้ผมได้แน่นอน เค้าคนนั้นคือ...

“เฮียโบ้ๆๆๆ” ผมทักทายทันทีเมื่อเข้าไปถึงในร้าน เฮียกำลังนับนาฬิกาในตู้อยู่นี่เอง

“ไงพ่อรูปหล่อ มีอะไรให้เฮียช่วย” เฮียยังคงนับนาฬิกาต่อไป แต่รู้แล้วว่าผมมา

“เฮีย ผมอยากได้แหวนคู่นึง ขอเป็นแหวนทรงแบน จะเงินหรือทองคำขาวก็ได้นะเอีย สลักด้านในเป็นชื่อผมกับแฟนผม พอจะทำทันในอาทิตย์นึงไหมครับ” เฮียนับนาฬิกาต่อไปอยู่ครู่ ก่อนจะเก็บปากกาลง แล้วหันมาหาผม

“จัดให้นะ” เฮียหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงมาโทรหาร้านที่เฮียรู้จัก ก่อนจะสั่งแหวนตามสเปคที่ผมบอก แล้วบอกว่าผมจะเข้าไปที่ร้าน เพื่อบอกว่าจะให้สลักชื่ออย่างไร ขนาดนิ้วที่จะให้ทำประมาณเท่าไหร่

“ขอบคุณครับเฮีย น่ารักที่สุดเสมอ” ผ่ามือหนาๆ ของเฮียตบไหล่ผม ยักคิ้วให้ ก่อนจะบอกผมว่า

“เฮียชอบน้องแทนที่สุดแล้ว ตั้งแต่มึงเป็นแฟนกับคนนี้ มึงดูเป็นผู้ชายกับเค้าซะที” ผมงงว่าเฮียหมายถึงอะไร

“ตอนมึงยังไม่มีน้องแทน มึงเหมือนเด็กผู้ชาย ทำตัวไม่โต งี่เง่า บางทีเฮียรำคาญจะบ่นด้วยซ้ำ แต่พอมึงมีน้องแทนเป็นแฟน มึงกลายเป็นผู้ชายซะที ผู้ชายที่โตจากเด็กชายสำหรับเฮียนะ ต้องรู้จักระเบียบ รับผิดชอบเป็น ทำอะไรก็ตามมีความคิดความอ่าน ซึ่งมึงดีขึ้นทันทีตั้งแต่มีน้องแทน” ผมเขินที่เฮียชมผมนะ ผมได้แต่ยกมือไหว้ขอบคุณเฮีย ก่อนจะบอกว่า

“ผมก็ขอบคุณที่เฮียรักและดูผมเหมือนน้องชายคนนึงนะครับ ผมจะพยายามทำตัวให้ดีๆ กว่านี้เหมือนกันครับ” ผ่ามือหนาๆ ของเฮียเปลี่ยนมาลูบหัวผมเบาๆ แล้วหันกลับไปหยิบ Post-it เขียนอะไรบางอย่างส่งให้ผม สิ่งที่เฮียโบ้เขียนให้ผมคือ เบอร์ร้าน และตำแหน่งร้านแหวนที่สั่งทำให้

ผมได้ของขวัญวันวาเลนไทน์ของแฟนผมแล้วแหละ

………………..

หลังวาเลนไทน์ ผมต้องไปเข้าค่าย รด. สามวันสองคืน ผลัดที่ผมจะไป เป็นผลัดก่อนหน้าโรงเรียนของบิ๊ก แต่ไม่ห่างกันมากนัก เพราะผมกลับมาถึง ก็ต้องไปต่อหลังจากบิ๊กกลับมาแล้วหนึ่งสัปดาห์ การจัดกระเป๋าจึงเกิดขึ้น

“เสื้อ รด. ชุดใส่กลับ ยืมของเพื่อนเรามาให้นะ เพราะขนาดตัวพอๆ กันกับบิ๊ก น่าจะใส่ได้อยู่” ผมยื่นชุด รด. ครบชุด ทั้งเสื้อ กางเกง ซึ่งยืมเพื่อนในห้องอีกคนมาให้บิ๊กใช้ใส่วันสุดท้ายตอนกลับ

“และก็ เสื้อเขียวสี่ตัวนะครับ” ของทุกอย่างพร้อมแล้ว ทั้งเสื้อผ้า อุปกรณ์ของใช้ที่จำเป็น ตอนนี้ผมกับบิ๊กช่วยกันเอาของลงกระเป๋าเตรียมไว้ให้เรียบร้อยก่อน

“อีกตั้งสามสี่วัน รีบจัดกระเป๋าจัง” ผมทำหน้ายักษ์ใส่บิ๊กทันที บิ๊กทำหน้ายิ้มไม่รู้เรื่อง

“ก็คิดแบบนี้ไง เดี๋ยวก็วิ่งหาของ เดี๋ยวกระเป๋าก็ไม่เรียบร้อยกันพอดี” ผมขอดุหน่อยนะ

“คร๊าบ ขอโทษคร๊าบ” บิ๊กจัดกระเป๋าต่อไป ในขณะที่ผมยังไม่หยุดทำหน้ายักษ์

“ไปตั้งสามวัน แอบคิดถึงแย่ ไม่ได้เพราะนอนไม่สบายนะ แต่ไม่มีให้นอนกอดอะ” สายตาเว้าวอนเหมือนลูกแมวที่บิ๊กมองผมตอนนี้ ทำเอาผมแอบขำมากกว่าสงสาร

“ดีนะ ที่ไปก่อนวาเลนไทน์ กลับมาเดี๋ยวดำหมดหล่อพอดี” บิ๊กแอบงอนที่ผมทำหน้าแบบมองหัวจรดเท้าว่านี่หล่อจริงเหรอ อิๆ หล่อครับหล่อ เค้าล้อเล่นๆๆ

“เรียบร้อยแล้วครับ” บิ๊กจัดการปิดกระเป๋าให้เรียบร้อย หลังจากเอาของที่ต้องใช้ทุกอย่างเตรียมลงกระเป๋าเป้สนามเรียบร้อยแล้ว ผมตรวจความเรียบร้อยก่อนปิดกระเป๋าอย่างเป็นทางการ ครบทุกอย่างเรียบร้อย แล้วโทรศัพท์ก็ดึงขึ้น ผมวิ่งไปที่ iPhone ของผมที่วางชาร์จข้างๆ ของบิ๊ก คนที่โทรหาผม ทำให้ผมต้องรีบออกไปคุยที่ระเบียงทันที

“สวัสดีครับแม่” เวลาแม่ผมโทรมา ผมจะไปคุยที่ระเบียง หรือที่เงียบๆ ไม่ก็บอกบิ๊กให้เงียบๆ ก่อน

“การบ้านเยอะเหรอ ดึกป่านนี้ถึงยังไม่นอน” ตอนนี้ก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว มันก็ดึกนั้นแหละ แต่ปกติแม่ผมจะโทรมาเวลาประมาณนี้แหละ

“พึ่งเก็บการบ้านไปอะครับ เดี๋ยวจะนอนแล้วครับ แม่สบายดีนะครับ” นำ้เสียงของแม่ดูอารมณ์ปกติ ไม่มีอะไรให้ผมกังวลมากนัก
 
“สบายดีจ๊ะ แม่จะโทรมาบอกว่า เดือนมีนาคม แม่จะลงไปประชุมพรรคฯ ถ้าแม่ได้ลง สส. เขตในกรุงเทพฯ แม่จะซื้อบ้านหลังหนึ่งในเขตที่แม่จะลงสมัคร แล้วจะได้ไปเยี่ยมลูกบ่อยๆ หรือถ้าลูกจะย้ายจากคอนโดมาพักกับแม่ ก็สะดวกมากขึ้นนะ” ผมแอบรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก

“ก็ดีครับ แต่ผมอยากอยู่คอนโดนี้มากกว่าครับ แม่มาเยี่ยมผมได้นะครับ” ผมพูดไม่เต็มปากอย่างบอกไม่ถูก

“ทำไมเหรอ หรือมีสาวอยู่ในห้องกับลูกแล้วเหรอ” ผมสะอึกยิ่งกว่าเดิม แต่เก็บอาการของน้ำเสียงเอาไว้

“ไม่ใช่ครับแม่ ผมมาเรียนนะครับ แม่ก็เห็นผลการเรียนผมตลอด ผมไม่เหลวไหลนะครับแม่” ผมไม่รู้จะยกเรื่องอะไรมาตอบ นอกจากกลบเกลื่อนด้วยเรื่องนี้เท่านั้น

“จริงเหรอ...” ผมกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่

“จริงซิครับ” ผมคาใจอยู่เรื่อง ผมลองตอบไปแบบนี้ เพื่อดูปฎิกิริยาที่แม่ผมตอบกลับมา

“แม่เชื่อใจลูกนะ แม่ทำตามที่คุณยายสั่งไว้ และจากที่ผ่านมา ไม่มีเรื่องอะไรที่ให้พ่อกับแม่ต้องลงมาดูเอง แม่หวังว่าเรื่องที่เคยผ่านมา ลูกอาจแค่หลงผิดไปจริงๆ” ผมรู้สึกโล่งอกแปลกๆ แต่อีกใจก็แอบไม่แน่ใจว่าแม่กำลังหลอกถามผมเปล่า เพราะน้ำเสียงที่แม่ตอบผม ถึงมันเรียบง่าย มีความห่วงใยแฝงไว้ แต่ก็ทำให้ผมไม่สนิทใจอย่างบอกไม่ถูก

“ผมรักแม่นะครับ” ถ้าความหมายที่ผมคิดคือ ผมอยากขอโทษที่โกหกแม่ไป

“แม่ก็รักลูกนะ แม่อยากให้ลูกชายแม่เป็นลูกชายจริงๆ อะไรที่เคยผ่านมาไม่ดี แม่พยายามลืมมันไป แทนเป็นลูกชายคนเดียวของพ่อกับแม่นะ” ครับ...ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดนะครับ

“ผมนอนแล้วนะครับ รักแม่นะครับ” ผมขอตัดบทวางสายแบบนี้ละกัน

“แม่ก็รักลูกนะ” แล้วแม่ผมก็วางสายไป

ผมหันกลับไปมองบิ๊กที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก นั่งฟังเพลงแบบใส่หูฟังรอผมอยู่ ผมรู้สึกกลัวอย่างจับใจ...ผมจะทำไงดี ถ้าวันนึง แม่ผมรู้สถานะที่แท้จริงระหว่างผมกับบิ๊ก...ผมไม่กล้าคิดถึงมันเลย

………………..

แทนไปคุยโทรศัพท์นาน...น่าจะเป็นแม่เค้าโทรมามั่ง เพราะเวลาพ่อหรือแม่โทรหาแทน เค้าจะไปคุยเงียบๆ ห่างๆ ผม ผมเข้าใจดีว่าทำไม พ่อกับแม่เค้าค่อนข้างดุ ผมเลยนั่งฟังเพลงฆ่าเวลารอแทนมานอนกับผม พอวางสายเสร็จ แทนเดินดิ่งไปที่เตียงนอน แล้วนอนหันหลังให้ผม มันทำให้ผมแอบนอนไม่หลับ ทั้งที่เวลานี้ควรจะหลับได้แล้ว

“เป็นไรเปล่า” ผมค่อยๆ ขยับตัวไปกอดแฟนผมที่นอนตะแคงหันหลังให้ผมตอนนี้

“ไม่เป็นไรครับ จริงๆ นะ บิ๊กนอนเถอะ” ผมไม่เชื่อ ผมออกแรงดึงให้แทนพลิกตัวกลับมา

“ไม่สบายใจอะไร เราก็ไม่สบายใจเหมือนกันนะครับ” แทนนิ่งเงียบไปนานอยู่พักใหญ่ ในขณะที่ผมยังมองด้วยความห่วงใย

“แม่เราจะมาอยู่ กทม. แล้ว แม่เราอยากให้เราย้ายไปอยู่บ้านแม่เรา แต่เราไม่อยากไป อีกอย่าง เรากลัว แบบ ถ้าแม่เรารู้เรื่องของเรา แล้วพ่อกับแม่เราจะทำให้...” ผมขยับตัวไปเอาริมฝีปากไปสัมผัสกับริมฝีปากแทนไว้เบาๆ ก่อนจะถอยออกแล้วบอกว่า

“ไม่ต้องกลัวครับ เราจะไม่หนีไปไหน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะไม่ยอมแพ้ และทำให้พ่อกับแม่แทนเต็มใจยอมรับเรื่องของเรา ขออย่างเดียว...” ผมเว้นสิ่งที่ผมอยากบอก เพื่อรอคำตอบแทน แล้วแทนพยักหน้าให้ผม

“อย่ายอมแพ้นะ ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน ขอให้สู้ไปกับเรา” แทนขยับตัวเอาหน้าซุกอกผมใกล้ๆ

“บิ๊กจะไม่ทิ้งเราใช่ไหม” ผมจะทิ้งได้ไง นี่มันชีวิตครึ่งนึงของผมเลยนะ

“ต่อให้ตาย ก็ไม่ทิ้งไปไหนครับ” ผมปล่อยให้แทนซุกอยู่ที่อกผมจนกว่าจะถึงเช้า

สองวันต่อมาหลังจากคืนนั้น...วันวาเลนไทน์ก็มาถึง ผมรอวันนี้มานาน เพราะวันรุ่งขึ้นแทนต้องไปเข้าค่าย รด. ที่เขาชนไก่ ถึงจะสามวัน แต่ผมเหงานะ...ก่อนจะไปรับแทนตอนเลิกเรียน ผมไปรับแหวนที่สั่งทำไว้ ผมชอบมากเลยแหละ มันสวยมาก แหวนคู่ทำจากเงินแท้ วงนึงผมสลักตัวอักษร T ไว้ด้านใน อีกวงสลัก B ไว้ด้านใน ผมเก็บแหวนทั้งสองวงไว้ในกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะกลับไปรับแทนที่โรงเรียน แล้วกลับมาสยามอีกรอบ

“หยุดตรงนี้ก่อนครับ” ผมบอกให้แทนหยุดเดิน

“จำได้ไหม...ตรงนี้ที่เราคุกเข่าขอแทนเป็นแฟนเรา” แทนมองไปรอบๆ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ผมหันไปยืนตรงหน้าแทน ก่อนจะบอกว่า

“วันนี้ เราขอใช้ตรงนี้ทำสิ่งสำคัญที่เราอยากทำให้กับแทน” ผมหยิบแหวนวงแรกออกมา เป็นวงของแทน แล้วจับมือซ้ายของแทน ก่อนจะสวมเข้านิ้วนางของแทนช้าๆ แหวนเข้าข้ออย่างพอดี ไม่แน่นหรือหลวมเกินไป

“เราขอให้แหวนวงนี้ เป็นตัวแทนความรู้สึกทั้งหมดของเราที่มีต่อแทน และ...” ผมหยิบแหวนอีกวงในกระเป๋าเสื้อมอบให้กับมือของแทน แทนค่อยๆ จับมือซ้ายของผม แล้วสวมให้นิ้วนางเช่นกัน

ไม่มีคำพูดอะไรจากปากของแทนหลังจากนั้น ผมกับแทนปล่อยให้เวลาผ่านไปสักครู่ ท่ามกลางผู้คนที่เดินผ่านไปมา มีแค่สายตาของผมกับแทนที่มองกันอย่างที่เราสองคนเท่านั้นที่เข้าใจกัน

ผมไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร ผมไม่รู้ว่าผมกับแทนโตพอไหม แต่ที่ผมรู้คือ...แทนคือส่วนหนึ่งของชีวิตผมโดยสมบูรณ์...ตลอดไป

**********

ผมคงบอกไม่ได้ว่าบทที่ 61 จะมาตอนไหน ที่บอกได้คือ...ผมจะรีบทำให้ไวที่สุด เท่าที่จะทำได้นะครับ หากใกล้เคียงที่จะลงให้อ่าน จะมาแจ้งให้ทราบนะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามเสมอมาครับผม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 30-07-2015 05:15:15
หวานๆ เรื่อยๆ จนมาถึงตอนที่แม่แทนโทรมา นี่ขนาดไม่กี่ประโยคก็ยังทำเราขนลุกได้เลย  ยิ่งดูเป็นสุขมากเท่าไหร่ก็ยิ่งน่ากลัวมากขึ้นเท่านั้น

แทนนี่ดูแลบิ๊กได้ดีมากๆเลย  ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 30-07-2015 09:43:14
 :ling1:

อิจฉาคนมีแฟน

แต่แบบคุณแม่นี่มาเนิบๆ แล้วก็ก็คง.....เซอร์ไพรส์!!!!


 :ling2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 30-07-2015 17:08:43
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 30-07-2015 20:05:57
กลัวอนาคต
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 31-07-2015 09:51:35
พายุใกล้จะมาแล้วสิ ช่วงนี้ก็หวานกันให้สะใจ เฮ้อออ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 01-08-2015 16:06:21
ถึงเวลาที่เราต้องล้างท้องรอทานมาม่าลังใหญ่แล้วสินะค้าา.. :ling3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 03-08-2015 22:02:09
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 04-08-2015 02:09:01
บทที่ 61 ผมจะทำเสร็จประมาณอาทิตย์ที่สามของเดือนนะครับ

ขออภัย มา ณ ที่นี้ จะพยายามเขียนให้เสร็จเร็วที่สุดนะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 04-08-2015 10:11:15
.....อาทิตย์ที่สาม


ตอนนี้อาทิตย์แรก


โอ้วโน่วววววววววววว  :impress3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ლїЯдςLΣϛlθTtεR ที่ 05-08-2015 21:27:30
 :z2:

ดัน

 :z2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 05-08-2015 21:59:30
ยังไม่มาเลยยยยย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 06-08-2015 01:54:14
ยังไม่มาเลยยยยย

หนีไปทำงานด่วนก่อนครับ อยากเขียนให้อ่านต่อกัน แต่ตอนนี้งานรัดตัวจริงๆ ไม่นานเกินรอได้อ่านตอนใหม่แน่นอนครับT_T
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 06-08-2015 15:59:49
อาทิตย์ที่สามเหรอ มาพร้อม Love sick เลย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: j123 ที่ 06-08-2015 22:44:00
รออ่านตอนหน้าอยู่นะ  :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 07-08-2015 00:10:00
รอจ้าา.. :c5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 17-08-2015 02:47:40
ขอทดเวลาบาดเจ็บอีกสัปดาห์นะครับ งานเสร็จไปแค่ 70% (ช้าไปกว่าที่ควรจะเป็น 1 สัปดาห์)

หากผมทำได้เร็วกว่าแผน จะกลับมาเขียน 60+61 ช่วงพฤหัสฯ นี้ และลงวันเสาร์

แต่ถ้าช้ากว่านั้น อาจได้เจอกันต้นเดือนหน้าไปเลยครับ

ขออภัยมา ณ​ ที่นี้ จริงๆ ครับT_T
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: pepperpro ที่ 23-08-2015 18:30:42
ตั้งใจรออ่านครับไรเตอร์

ขอให้งานเสร็จไวๆนะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 24-08-2015 01:55:22
หากผมสามารถปิดงานชิ้นใหญ่ที่ทำอยู่ภายในคืนวันจันทร์นี้ได้

พุธนี้ได้อ่านบทที่ 61 แน่นอนครับ

ขอบคุณครับT_T
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 26-08-2015 07:12:41
ข่าวดีครับ...

ผมทำงานใหญ่เสร็จแล้ว ส่งงาน ปิดโปรเจคงานเสร็จเมื่อนาทีที่ผ่านมา

ขอตัวไปนอน(เพราะข้ามคืนมา 3 อาทิตย์ทุกวัน) ตื่นนอนมา สิ่งแรกที่จะทำคือ

บทที่ 61 / 62 ได้อ่านกันแน่นอนครับ^^

ขอบคุณสำหรับการรอคอยครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 26-08-2015 08:07:40
รอนะค้าา.. :m19:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 26-08-2015 08:25:53
ตัดไปที่แม่รู้เลยได้ไหมคะ ดิฉันอยากรับบาดแผลและมาม่ารวดเดียวไม่ต้องมานั่งกลัวใจ กรี๊ด
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 26-08-2015 10:13:13
มารออออ 5555

คิดถึงงงงงง  :mew3:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 60 (หน้าที่ 30 : Update 30/07/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 28-08-2015 01:38:27
ตีสามน่าจะเสร็จได้อ่านบทที่ 61 กันละครับ

สักครู่ครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 61 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 28-08-2015 03:45:23
มาแล้วครับ...

ต้องขออภัยที่หายไปนานมาก งานชิ้นใหญ่+สำคัญ ทำให้ผมต้องจัดการให้เสร็จก่อน

กลับมาเขียนละครับ แต่หลังจากนี้ ภาระความรับผิดชอบในงานบางอย่างผมจะเพิ่มขึ้น ซึ่งทำให้ผมอาจมีช่วงที่เขียนมาให้อ่านไม่สม่ำเสมอ แต่ไม่หายไปแน่นอนครับ

บทที่ 61 เป็นเรื่องส่งท้ายชีวิต ม.5 ขึ้น ม.6 ของทุกตัวละครหลักอย่างเป็นทางการ และในบทถัดๆ ไป ของจริงที่บิ๊กกับแทนต้องเผชิญกำลังจะมาถึงอย่างเป็นทางการละครับ

มาชมกันต่อเลยครับ

***********

Chapter 61

ถ้าคิดว่าการไปค่าย รด. คือเรื่องหนักแล้ว...สอบปลายภาคยังไงก็ชนะเลิศอยู่ดี สำหรับสอบปลายภาคปีนี้ โรงเรียนผมกับบิ๊กจัดค่อนข้างพร้อมกัน ไม่ห่างกันเป็นอาทิตย์แบบปีที่แล้ว แต่สิ่งที่บิ๊กบ่นมากกว่าการอ่านหนังสือสอบ กลับไม่ใช่เรื่องความยากของบทเรียน แต่มันคือ

“เมื่อไหร่ตัวจะหายดำซะที” บิ๊กกลับมาจากค่าย อีกสามวันก็ต้องสอบปลายภาคต่อเลย สภาพดำแดดของบิ๊ก ทำให้ผิวขาวอมชมพูระเรื่อของบิ๊กดูคล้ำอย่างชัดเจน ถึงจะไม่เป็นสีกาแฟใส่นมแบบผมก็ตามที

“แป็ปเดียวเอง เดี๋ยวก็กลับมาปกตินะ แค่คล้ำแดดเอง” นั่นทำให้การอ่านหนังสือของผมกับบิ๊ก ดูจะไม่ลื่นไหล เพราะบิ๊กเอาแต่มองแขนที่ดำไม่เท่ากันของตัวเองอยู่

“ใครจะเหมือนแทนอะ ตากแดดกับไม่ตากก็สีเดิมตลอด” ใช่ซิ จะบอกว่าเราดำก็พูดมาตรงๆ นั้นทำให้บิ๊กรู้ว่า

“เราชอบแฟนผิวสีนะ แต่ตัวเราไม่อยากดำแค่นั้นเอง อย่าทำหน้างอนแบบนี้ซิๆๆ อ่านต่อๆๆ นะๆๆ” ได้ผล ทีนี้ละเงียบอ่านหนังสือต่ออย่างไม่งอแงเลยทีเดียว

“ดีนะ รอบนี้เราสอบวันเดียวกัน หยุดอ่านหนังสือวันเดียวกันด้วย จะได้ปิดเทอมพร้อมกัน ไม่ต้องรอใครสอบเสร็จก่อน เสร็จหลัง” ผมพยักหน้าให้บิ๊ก เพราะในหัวผมกำลังแก้โจทย์เลขอยู่ และหลังจากผมเขียนวิธีทำกับคำตอบเสร็จ ผมค่อยตอบไปว่า

“ปีหน้า ม.6 แล้วนะ มันเหนื่อยและยากนะ อีกอย่าง คะแนนสอบที่บิ๊กเก็บไว้ ยังไม่ค่อยดีนะครับ เราอะเป็นห่วงรู้ไหม” ที่จริงก็ไม่ได้แย่หรอก แต่ผมแค่กลัวบิ๊กจะเลือกคณะที่เรียนได้ไม่ดีเท่าที่หวัง

“ที่จริงเรามีคณะในดวงใจแล้วแหละ ดูเข้ากับตัวเองสุดละ” ผมไม่เคยได้ยินบิ๊กพูดถึงสิ่งที่ตัวเองอยากทำในอนาคตเท่าไหร่นัก ที่จริง เราต่างไม่เคยเล่าความฝันในอนาคตให้ฟังกันเลยด้วยซ้ำ

“เคยคิดว่าอาชีพอะไรเหมาะกับตัวเอง จะให้รุนแรงเต็มร้อย แบบไปเป็นตำรวจ ทหาร ก็คงไม่ไหว ชอบเล่นกีฬา แต่ก็ไม่ได้อยากเป็นนักกีฬา อยากแข่งรถ แต่พอมีแทนก็ห่วง ไม่กล้าเอาชีวิตไปทิ้ง เลยคิดออกว่า...อยากเป็นเทรนเนอร์ฟิตเนส แหๆ” ผมว่าก็เหมาะกับบิ๊กอยู่นะ ผมยิ้มแล้วคิดตาม ก็...เท่ห์อะ ชอบ

“ยิ้มแบบนี้คิดไรอะ” ผมคงมองจนทำให้บิ๊กแอบเขิน

“เปล่า ก็นึกตามอยู่ เท่ห์ออก เทรนให้เราด้วยนะครับ” บิ๊กพยักหน้ายิ้มๆ ขณะที่มือยังทำโจทย์ต่อไป

“คนนี้ เทรนฟรี ไม่คิดเงิน ขอแค่หัวใจเป็นค่าเทรนพอ” แหวะ...เน่า

“แล้วแฟนผมละครับ อยากทำไรตอนโตครับผม” ผมวางปากกาลง นึกอยู่ครู่ บิ๊กจะเป็นคนแรกที่ได้ฟังความฝันของผมจากปากผมเอง

“เราอยากเป็นเจ้าของร้านอาหารเล็กๆ ที่ใครมาทานก็มีความสุข เป็นร้านที่ใครๆ ก็ทานได้ จะกินทุกวัน หรือจะโอกาสพิเศษ ก็ต้องนึกถึงร้านเรา เราอยากให้ร้านนี้อยู่จนกว่าเราจะไม่มีแรง แล้วส่งต่อให้คนรุ่นต่อไปที่เค้าคิดเหมือนเราไปทำต่อ ดูเวอร์ไปมะ” ไม่เลยสักนิด นี่แหละ แฟนผมตัวจริง

“ไม่เลย เราช่วยทำงานร้านแทนได้ไหมครับ” แทนยิ้มๆ พยักหน้า

“ช่วยกินอย่างเดียวนะ เราถนัด” แทนตบเหม่งผมเบาๆ

“ถ้าไม่กิน เราหุ่นไม่ล่ำ ไม่มีลูกค้าซื้อเราไปเทรน เราไม่มีเงินนะ” ผมก็มั่วไปแก้ตัวไปเรื่อย แทนหันกลับไปสนใจโจทย์ในหนังสือต่อไป แต่ผมเห็นนะ ว่าแฟนผมยิ้ม อิๆ

ผมกลับมาทำโจทย์ต่อไป เหลือบไปมองบิ๊กที่ยิ้มเล็กๆ แต่มือยังทำโจทย์ต่อไป ผมอยากให้อนาคตที่เราสองคนหวังไว้ แต่ตอนนี้...

สอบผ่าน ไม่ต้องซ่อม จะดีใจมากครับ

………………..

วันสอบวันสุดท้ายของปลายภาคปีการศึกษา ตั้ม โจ แชมป์ และผม เดินออกจากห้องสอบวิชาสุดท้ายนั้นคือชีวะแทบจะพร้อมกัน และสิ่งที่พวกเราทุกคนพูดทันทีที่รวมตัวพร้อมกันคือ

“ซ่อมเมื่อไหร่ดีวะ” พร้อมกันพูดโดยมิได้นัดหมายจริงๆ

“ใครแถวนี้แมร่งบอกง่าย อ่านแค่นี้พอ เป็นไงละ ความรู้ก็มีเท่าที่มึงให้อ่านจริงๆ” ไอ้ตั้มโวยคนแรก เพราะคนที่บอกให้อ่านแค่ไม่กี่บทนั้นก็คือ...

“กูก็ถามจากไอ้เชี่ยเอ๋อมานะเว้ย มันก็บอกว่าออกแค่นี้จริงๆ” ไอ้โจ...มึงพลาดแล้ว

“กูถึงบอกให้มึงเอาไอ้เอ๋อมาติว มึงก็บอกว่าอ่านแค่นั้นพอ เป็นไงวะ ฉิบหายกันหมดเลย” ไอ้แชมป์ที่ไม่ค่อยประมาท รอบนี้หน้ามืดซะงั้น

“ไอ้บิ๊ก มึงอย่าทำเป็นเงียบ ทำได้อย่ามาเนียน” อ้าว ก็บอกอยู่พร้อมพวกมึงว่ากูรอซ่อมด้วย โว้ๆๆ ไอ้พวกนี้

“กูก็อ่านตามพวกมึงนั้นแหละ เชื่อไอ้โจเหมือนกัน ตายหมู่เลย” ถ้าแฟนผมเรียนสายเดียวกันกับผมนะ เชื่อว่าแฟนผมจับติวแบบไม่สนใจแนวข้อสอบโรงเรียนผมแหง่ๆ

“เออ ปิดเทอมนี้แฟนกูจองคอร์สเรียน O-Net โดยเฉพาะให้ ฝากบอกพวกมึงด้วยว่า ช่วยมาลงกับกูหน่อย” ผมเปิดกระเป๋าส่งใบสมัครให้พวกมันทุกคน

“เออ ก็ได้วะ คะแนน GAT ยิ่งต่ำเตี้ยอยู่” ไอ้ตั้มรับใบสมัครก่อนคนแรก ที่เหลือก็รับไป

“งั้นไปลงกับกูวันนี้เลยนะ เหลือที่ไม่เยอะละ ที่ติดกันไม่รู้จะพอเปล่าด้วย” แชมป์ยกมือถามคนแรกก่อนเลยว่า

“แฟนมึงลงด้วยใช่มะ” ผมพยักหน้ายักคิ้วเล็กน้อย

“พวกเราไปลงกันเองเถอะวะ เดี๋ยวเป็น กขค แมร่ง ไม่อยากสำลักความหวาน” ไอ้ตั้ม มึงก็พูดเกินไป

“เออ มึงอะ ไปลงกับแทนเลย เดี๋ยวไม่ได้นั่งข้างๆ กัน เมียไม่คุม มึงเรียนไม่รู้เรื่องพอดี” ก็ถูกของมึงนะแชมป์

“งั้นกูไปก่อนนะ” ผมปิดซิปกระเป๋าเป้แล้วสะพายขึ้นหลังก่อนจะวิ่งไปบ้านไอ้แชมป์อย่างไว

ผมส่งใบสมัครแล้ว ฉะนั้นผมต้องรีบไปลงเรียนกับแฟนผม จะได้เอาที่นั่งติดกันได้

………………..

นี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมได้เรียนพิเศษข้างๆ บิ๊ก ในฐานะคู่รัก บิ๊กดูตั้งใจกว่าตอนที่ผมเจอกันครั้งในห้องเรียนพิเศษ ถึงจะไม่ใช่สถานที่เดิม วิชาเดิม แต่คนที่นั่งเรียนข้างๆ ผมคนนี้ คือคนเดิมที่สำคัญสุด ตลอดเวลาสี่ชั่วโมงเต็มๆ แน่นอนว่าบิ๊กมีอาการหลับเพราะตามไม่ทันบ้าง

นอกจากผมต้องจดแล้ว ต้องเตรียมกระดาษอีกแผ่นข้างๆ สำหรับจดแนวเนื้อหาอย่างย่อ สำหรับเก็บไว้ทวนความจำเวลาจะสอนบิ๊ก เพราะบางทีผมจดในหนังสือ ถึงจะเข้าใจเอง แต่ภาษาที่ครูสอนในห้อง เอามาใช้กับบิ๊กได้ดีกว่าผมอย่างชัดเจนเช่นกัน

“จดไม่ทันเลยอะ” บิ๊กกำลังเดินออกจากที่เรียนพิเศษกับผม หลังจากหลุดจากเพื่อนๆ ร่วมห้องที่ทยอยออกมาพร้อมกันมากมาย บิ๊กบิดขี้เกียจจนเสียงกระดูกดังลั่นไปหมด

“ไอ้บิ๊ก อยู่นี่เอง” ผมหันกลับไปตามเสียงทักทาย นั้นคือตั้มกับโจและกับแชมป์ที่มากับไบรท์

“พวกมึงจองช้าไปวัน ได้นั่งหลังห่างกับที่นั่งกูไกลมาก” บิ๊กเอยปากบ่นก่อน ในขณะที่เพื่อนๆ บิ๊กชูนิ้วกลางให้

“ดูแฟนแทนพูดดิ แมร่ง หาว่าพวกเราลงเรียนช้า ก็มันเลยให้ใบสมัครอีกสองวันปิดรับคอรส์ ใครจะไปจองที่ดีๆ ทันละ” ตั้มโวยใส่ก่อนทันที

“ใช่ นี่ไม่ได้นั่งใกล้ๆ แทน ลอกไม่ทันเลย” ถ้าระดับไบรท์ต้องมาลอกเรา เราคงสอบตกแล้วแหละ

“ไบรท์ต้องลอกเรา คงสิ้นหวังแล้วแหละ” ไม่ต้องมาทำแบ๊วเลย เก็บไปทำกับแชมป์ไป

“เออ หกโมงเย็นเจอที่ร้านเฮียจิ๋วนะ กินข้าวเสร็จ เล่นสักชั่วโมงนึงนะ” ตั้มบอกกับบิ๊กก่อนที่จะแยกย้ายกันไป

เหลือเวลาอีกสองชั่วโมงก่อนไปร้านเฮียจิ๋ว เราทั้งคู่กำลังเข็นรถเข็นในซุปเปอร์มาร์เก็ตของสยามพารากอน ซื้อของเข้าห้องทั้งของกินของใช้ โดยเฉพาะ...ที่บิ๊กหยิบทีสามขวดใหญ่ๆ

“เยอะไปเปล่า ทีละหลอดก็ได้นะ” ผมแอบเขินตอนจ่ายเงินนะ

“ไม่เยอะหรอก แป็ปเดียวก็หมด หมดแล้วไม่มีใช้ซิ ขาดตอนพอดี” บิ๊กยิ้มกว้างๆ เหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น ผมเดินข้างๆ บิ๊กก็เข็นรถตอนนี้แบบเขินๆ เพราะสามขวดที่ว่าอยู่บนสุดของกองของที่ซื้อ

“เดี๋ยวบ่นเจ็บไม่รู้นะ ยิ่งไม่ได้ใส่เสื้อตอนทำกิจกรรมอยู่” อย่าพูดลอยๆ หน้าตายแบบนี้ เราเขินนะ

“ห้ามทำกับคนอื่นนะ...” ไม่รู้ทำไม แต่ผมจู่ๆ ก็รู้สึกแบบนี้ขึ้นมา

“ไม่มีผู้ชายคนไหนที่เรารักเท่ากับแทนแล้ว” บิ๊กพูดเสียงดังเล็กน้อย พูดจบเข็นรถหนีผมไปอย่างรวดเร็วทันที ผมรีบเดินตามไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่บิ๊กจะหยุดที่ชั้นขายแชมพู

“เมื่อกี้ว่าอะไรนะครับ” ผมอยากฟังอีกรอบแค่นั้นแหละ

“ของดีมีครั้งเดียว” บิ๊กยักคิ้วอมยิ้ม ก่อนจะวางแชมพูที่พึ่งหยิบลงรถเข็น แล้วหันมองผมชัดๆ เหมือนจะพูดอะไร

“โลกของเรา มีแค่แทนคนเดียวนะครับ...ไปจ่ายเงินแล้ว เดี๋ยวรถติดนะ” ผมพยักหน้าก่อนจะเดินตามบิ๊กที่เข็นของเต็มรถ แต่จู่ๆ ผมก็พูดกับบิ๊กไปว่า

“ถ้าวันนึง...เรามีอุปสรรคที่ไปต่อไม่ได้ บิ๊กจะ...” ผมยังไม่ทันพูดจบ บิ๊กตอบผมแค่

“เราจะไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าจะหนักแค่ไหน เราจะพาแทนผ่านมันไปได้” ผมรู้สึกโง่ที่ถามอย่างบอกไม่ถูก ผมกับบิ๊กเดินมาถึงคิวรอจ่ายเงิน บิ๊กปล่อยมือซ้ายที่กำลังจับรถเข็นมาจับมือขวาผม ฝ่ามืออุ่นๆ กำลังบีบมือผมเบาๆ

บิ๊กไม่ได้มองมาที่ผม สายตามองไปที่คิวจ่ายเงิน แต่มือที่กุมอยู่ทำให้ผมรู้สึกมั่นใจอย่างบอกไม่ถูก...ผมกังวลใจลึกๆ กับเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้น อนาคตยังมาไม่ถึงซะหน่อย ผมจะไม่ปล่อยมือบิ๊กนะ...

………………..

ออกจากพารากอนสี่โมงครึ่ง ครึ่งชั่วโมงถึงคอนโดแทน เก็บของเสร็จ อาบน้ำ แต่งตัวใหม่ ออกมารถติดอย่างยิ่ง เท้าซ้ายผมต้องคอยเลี้ยงคลัชท์เข้าเกียร์ไปเรื่อยๆ แพนด้าคันน้อยของผมพาผมกับแทนมาถึงร้านเฮียจิ๋วตอนหกโมงตรงพอดี ตั้ม แชมป์ โจ และไบรท์ รอที่โต๊ะอาหารเรียบร้อย

“มึงมาช้าอีกแล้ว ไอ้หัวหน้าวง” กูรถติด ไอ้ตั้มมึงเข้าใจหน่อยซิ

“กูไม่ได้แว๊นมา แต่มาทันแล้วกัน” ผมกับแทนนั่งประจำที่ สำรวจกับข้าวสักหน่อย โอเค ยังไม่พร่องไปมาก ที่ผมกลัวสุดเวลากินข้าวรวมกันคือ

“ดีนะ ยังเหลืออยู่ นึกว่าไอ้โจแดกหมดแล้ว” เรื่องกินเกลี้ยงไม่เหลือให้เพื่อนต้องโบ้ยมันก่อน

“สัส!!! ตลอด เดี๋ยวทีหลังก็ไม่เหลือให้จริงๆ แทนครับ ดูมันพูดดิ รังแกอะ” ไม่ต้องหาพวก แฟนกูต้องเข้าข้างกูซิ แทนได้แต่ยิ้มๆ หัวเราะๆ

“ทีหลังมาช้าอดกิน รู้เปล่าว่าหิว” แชมป์ มึงก็พอกัน นิ่งตลอด ขยับนี่แดกกระจายเหมือนกันนะมึง

“หิวมากกินผัวมึงก่อนซิวะ” ได้ผลไบรท์ถึงกับหลุดขำ ไอ้แชมป์มันเขินจนกระแทกไหล่หนึ่งทีแรงๆ ใส่ไบรท์เรียบร้อย

พอๆ กินข้าวดีกว่า กับข้าวชุดใหญ่ที่เฮียจิ๋วเตรียมให้ยังอร่อยเหมือนเดิม ขนาดแฟนผมยังยกให้ว่าบางอย่างทำอร่อยกว่ารสมือเจ้าตัว (แต่ผมว่าแฟนผมทำอร่อยสุดนะ) แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกทุกครั้งเวลาที่แทนมานั่งดูผมร้องเพลงคือ ผมตื่นเต้น บางทีมองหน้าแฟนแล้วร้องไม่ออกเอาดื้อๆ ทั้งที่ปกติอยู่ห้องก็ร้องเพลงให้แทนฟังเรื่อยๆ แต่พอขึ้นเวทีจริง เกร็งๆ บอกไม่ถูก ตอนนี้เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง จะต้องขึ้นเวทีละ

“เตรียม Playlist ไว้ยังแชมป์” หน้าที่รับผิดชอบการจัดเพลงเวลามาเล่นที่ร้านเป็นของแชมป์ และเจ้าตัวยกนิ้วโป้งให้ขณะที่ปากยังกินข้าวอยู่

“รอสักครู่นะครับ ฟังเพลงเพลินๆ เดี๋ยวคืนนี้ไปเที่ยวกันต่อนะ” ผมหันแก้มให้แทน ขอสักฟอดก่อนขึ้นร้องเพลง แทนหอมแก้มผมเบาๆ แล้วเสียงโห่จากที่เหลือก็ตามมา

“ไม่ต้องอิจฉา ของดีมีเฉพาะบิ๊กเว้ย ไปได้แล้วพวก” พวกมึงไม่ต้องส่ายหัว หาดีแบบกูไม่ได้ก็เข้าใจ อิๆๆ

แขกในร้านเฮียเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ พวกเราวงกุมารทองเริ่มตั้งเครื่องดนตรีกัน กลอง กีตาร์ เบส คีย์บอร์ด ไมค์ พวกผมกำลังแบ่งหน้าที่ตั้งเสียงกัน แล้วทุกอย่างก็เรียบร้อยในสิบนาทีต่อมา

“สวัสดีทุกๆ ท่านที่กำลังทานอาหารเย็นกันนะครับ พวกเราวงกุมารทองกลับมาอีกครั้งครับ” เสียงปรมมือจากผู้ชมที่เป็นขาประจำมีประปรายบ้าง อย่างน้อยก็ไม่ลืมกันนั้นแหละนะ
“ช่วงหัวค่ำแบบนี้ ฟังเพลงเบาๆ กันดีกว่าครับ” ผมเริ่มดีดกีตาร์ขึ้นคอร์ดกับเพลง ”บอกรัก” ของ Bedroom Audio

ผมสบตากับแทนเรื่อยๆ ในขณะที่ปากผมร้องชิดกับไมค์เต็มเสียงทุกลมหายใจ คนที่นั่งในร้านตอนนี้ ถ้าไม่ทานข้าว ก็กำลังชนแก้ว ซึ่งเป็นปกติอยู่แล้ว จบเพลงแรกแล้ว...ผมต่อเพลงที่สองเป็นเพลง “รักครั้งเดียว” ของ ETC เพื่อความคึกคักขึ้นเล็กน้อย

“ขอเพลงเพิ่มกันเข้ามาได้นะครับ ถ้าร้องได้ เล่นเป็น จัดให้แน่นอนครับ” ผมพักดื่มน้ำ แต่ขวดน้ำผมละ หันซ้าย หันขวา ไม่เจอ ที่ข้างล่างเวที แทนส่งขวดน้ำดื่มที่ใส่หลอดให้เรียบร้อยให้ผมจากหน้าเวที ผมรับมาดื่มแบบยิ้มๆ ก่อนที่แทนจะวิ่งกลับไปที่โต๊ะ ผมดื่มแล้ววางไว้ที่พื้นข้างๆ ขาไมค์ แล้วเด็กเสริฟ์ก็เอากระดาษขอเพลงมาให้

“ชื่นใจเป็นพิเศษ มีคนส่งน้ำให้ เอาละครับมีคนขอเพลงมาแล้ว เขียนว่า “อยากได้เพลงง้อแฟน พามาทานข้าวตอนนี้ ขอโทษแล้ว ยังไม่ยอมคืนดีซะที” โอเคครับ ทำผิดมา จะง้อแฟน งั้น เพลงนี้ละกัน” ผมหันไปบอกเพื่อนๆ ว่าให้เล่นเพลง “เผลอ” ของ Mr.Z เพลงนี้หน้าที่หลักตกไปทางแชมป์ที่ต้องเล่นคีย์บอร์ดเยอะเป็นพิเศษ

“หวังว่าเพลงที่จบไปจะทำให้คืนดีกันนะครับ ง้อแบบน่ารักๆ ผู้ชายก็มีเผลอกันบ้าง แต่เชื่อเถอะครับ ว่าเค้ารักคุณคนเดียวจริงๆ ไหนๆ เวลาแฟนผมงอน ผมชอบทำอย่างนึงง้อแฟน กอดเลยครับ ถ้าไม่ยอมก็กอดแน่นๆ นี่แหละครับ งั้นต่อด้วยเพลงนี้ละกันครับ” หันไปบอกเพื่อนให้เล่นเพลง “กอด” ของ Skykick Ranger กันต่อ

เพลงนี้ผมชอบเป็นพิเศษ โดยเฉพาะท่อน “ถ้ายอมให้กอด แล้วยอมให้จูบ ไอ้ฉันคงจะซึ้ง...ใจ” ที่ผมจิกสายตาไปหาแทนโดยเฉพาะ ที่จริงก็เน้นไปที่แฟนผมทั้งเพลงแหละ เจ้าตัวได้แต่อายม้วนอยู่ที่โตัะคนเดียว จบเพลงนี้ปรบมือกันทั้งร้าน สงสัยผมร้องถึงอารมณ์เพลงจริงๆ

“กลับมาเล่นตาม Playlist กันดีกว่าครับ สามเพลงรวดเลยนะครับ เริ่มที่เพลงนี้เลยครับ เมื่อกี้กอดแล้ว ก็ต้องใกล้ใช่ไหมครับ งั้น มาใกล้กันดีกว่าครับ” เสียงเคาะกลองของโจเริ่มคอร์ดก็ดังขึ้น เพลง “ใกล้” ของ Scrubb จัดว่าเป็นเพลงที่คึกคักพอที่จะทำให้บางโต๊ะต้องขยับตัวตามจังหวะเพลงตามกัน จบเพลงนี้ผมเลยต่อด้วย “หัวใจผูกผัน” ของ บอย โกสิยพงษ์ แล้วต่อด้วยเพลง “ทฤษฎีสีชมพู” ของ 7th Scene

“สามเพลงรวด ดื่มน้ำแป็ปนะครับ” เสื้อเชิ้ตที่ผมใส่มาขึ้นเวทีตอนนี้เริ่มชุ่มเหงื่อที่หลังเล็กน้อย มองไปที่ล่างเวที แทนส่งผ้าเย็นให้ผม ก็...ยิ้มซิครับ ผมรับมาเช็ดหน้า เช็ดเหงื่อ แล้วเสียงกลองกับคีย์บอร์ด ก็เคาะแซวผมแบบตึ๊งโปะรอบนึง

“อิจฉาก็บอกมา หึๆ โอเคครับช่างมัน เพลงต่อไปกลับมาเบาๆ กันบ้างนะครับ อีกสักสามเพลงละกันครับ” คีย์บอร์ดของแชมป์เริ่มคอร์ดก่อน เพลง “ชั่วโมงต้องมนต์” ก็เล่นขึ้น แต่ที่พิเศษคือ เพลงนี้ผมยกให้แชมป์ร้อง แน่นอนว่าเพลงนี้มอบให้ไบรท์ แน่นอนว่าทำให้ไบรท์ยิ้มแก้มปริสุดๆ ผมดีดกีตาร์ร้องข้างๆ เฉพาะท่อนฮุค จบเพลงแล้ว ไบรท์นั่งปรบมือให้คนเดียว ผมมองแชมป์ดีๆ มันหน้าแดงเลยแหละ ฮิ้วๆๆ จะเก็บไว้ล้อทีหลังนะ ฮาๆ

“สองเพลงรวดเลยแล้วกันครับ เดี๋ยวพี่ๆ วงต่อไปเค้ามารอละครับ” งั้นคึกคักกันสักหน่อยละกันนะครับ เบสของตั้มเริ่มเล่นขึ้นคอร์ด ก่อนจะเริ่มเล่นเพลง “ขาหมู” ของ Tattoo Colour ซึ่งคึกคักพอให้หลายโต๊ะมองและร้องตามกันพอสมควร แล้วจบด้วยเพลง “ไม่ค่อยเต็ม” ของ Big Ass เป็นอันเรียบร้อย

“ขอบคุณทุกคนครับ เดี๋ยวอีกสักครู่เจอกับวงต่อไปนะครับ พวกเรากุมารทอง ขอบคุณทุกคนนะครับ เจอกันใหม่ทุกวันเว้นวัน หนึ่งทุ่มถึงสองทุ่มนะครับ สวัสดีครับ” พวกเราทุกคนในวงไหว้ขอบคุณ ก่อนจะวางเครื่องดนตรีแล้วเดินลงจากเวทีกันกลับไปที่โต๊ะอาหาร

“แทนละ” ผมถามไบรท์ที่นั่งคนเดียวตอนนี้

“ไปโทรศัพท์อะ ลุกไปตอนเพลงสุดท้ายเล่นพอดี” ผมนั่งลง ปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนออกเพื่อระบายร้อนเล็กน้อย

“ร้องเพลงเพราะนะ” ไบรท์เอยปากชมแชมป์ ส่วนไอ้แชมป์เหรอ

“ไม่ได้ร้องให้นายฟังซะหน่อย แต่ได้ฟังก็ดีแล้ว รู้ปะ” เออ ไอ้ปากแข็ง กูละเบื่อมึงจริงๆ ตลอดๆๆๆ

ว่าแต่...แทนไปนานจัง สงสัยเรื่องสำคัญ

………………..

การเรียนพิเศษที่หนักหน่วงตลอดช่วงสองเดือนที่ผ่านมา จบลงด้วยการสอบก่อนวันเกิดบิ๊กสองวัน ฉลองวันเกิดบิ๊กปีนี้จึงพิเศษหน่อย ผมอยากให้มันคึกคักกว่าปีก่อนที่ผมได้จัดให้เป็นครั้งแรก ผมเลยเชิญตั้ม โจ แชมป์ ไบรท์ มางานวันเกิดบิ๊ก แต่ไม่บอกบิ๊กว่าจะมานะ

“ที่จริงแทนไม่ต้องทำอาหารเยอะขนาดนี้ก็ได้นะ ออกไปกินข้าวด้วยกันก็พอแล้ว” ถึงบิ๊กจะบ่นๆ แต่ก็เป็นลูกมือให้ผมอยู่

“ไม่ได้ๆ วันพิเศษมีครั้งเดียวนะครับ เดี๋ยวคืนนี้มีเซอร์ไพรส์แน่นอน” บิ๊กที่กำลังหั่นผักอยู่ข้างๆ ผมหันมามองผมอย่างสนใจทันที

“อะไรอะ บอกมาเลยๆๆๆ” บอกก็ไม่ตื่นเต้นซิ

“หั่นดีๆ เดี๋ยวก็หั่นนิ้วหรอก” หั่นไปมองผมไปก็โดนนิ้วซิครับ

เวลาผ่านไปเร็วมาก อาหารทุกอย่างเตรียมพร้อมหมดแล้ว มีอย่างเดียวที่ผมทำแล้ว แต่ไม่ได้เอามาให้บิ๊กดู คือเค้กวันเกิดที่รอบนี้ได้เพื่อนๆ บิ๊กช่วยกันเตรียม และสถานที่ทำเค้กก็เหมือนเดิม บ้านไบรท์นั้นเอง แถมเป็นครั้งแรกที่แชมป์ไปบ้านไบรท์ด้วย แต่ถึงจะไม่บอกคุณพ่อกับคุณแม่ของไบรท์ว่าฐานะอะไร แต่แชมป์ก็รู้สึกดีใจที่ไบรท์ดูจะทำอะไรเกินเพื่อนกับแชมป์ต่อหน้าคุณพ่อคุณแม่แบบตั้งใจมาก

“ไปอาบน้ำ แต่งตัว จะได้มาเริ่มงานฉลองนะครับ นะๆ” ผมต้องถอดผ้ากันเปื้อนบิ๊กแล้วกลับหลังหันบิ๊ก ผลักให้ไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำให้เรียบร้อย พอเข้าไปอาบแล้ว ผมส่งข้อความหาทุกคนว่าถึงไหนกันแล้ว ทุกคนใกล้ถึงแล้ว น่าจะพอดีกับที่บิ๊กอาบน้ำเสร็จพอดี พอบิ๊กอาบน้ำเสร็จ ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยเช่นกัน (ทำครัวมาทั้งวัน เหม็นเหงื่อแย่)

“บิ๊ก...ก่อนจะเริ่มงานวันเกิด ปิดตาก่อน” ผมส่งผ้าดำผืนยาวพอที่จะมัดให้บิ๊กมองไม่เห็นได้

“อะไรอะ ขี้โกงเห็นๆ” ผมทำหน้างอนขู่ซะเลย ได้ผล บิ๊กโหมดกลัวเมียทำงาน ฮาๆ ผมจัดการมัดให้เรียบร้อย แล้วพาบิ๊กเดินไปนั่งโซฟารับแขก เช็คแล้วว่ามองไม่เห็นชัวร์ หลังจากนั้นไม่ถึงห้านาที โทรศัพท์ในห้องก็ดังขึ้น เจ้าหน้าที่ฟอนท์ด้านล่างบอกว่าเพื่อนๆ มากันหมดแล้ว ได้เวลาละ

“ชู่วๆๆ ค่อยๆ เข้ามานะ” ตั้มถือเค้กเข้ามาคนแรก ก่อนจะถอดรองเท้าไว้ในห้องตรงแถวหน้าประตู ส่วนเพื่อนๆ คนอื่นก็เดินตามเข้ามา ปิดท้ายด้วยไบรท์ที่ถือถุงกล่องของของขวัญทั้งหมดที่ทุกคนเตรียมไว้ให้

“ใครมาอะที่รัก” เสียงบิ๊กถามผมในขณะที่เจ้าตัวยังนั่งโซฟาอยู่ ผมจัดแจงถือเค้กไปนั่งข้างๆ บิ๊กให้เรียบร้อย

“พร้อมยังๆๆ” ผมถามบิ๊กอีกที บิ๊กพยักหน้า

“แกะที่ผูกตาละนะ” บิ๊กเอื้อมมือไปแกะที่ผมผูกไว้ข้างหลัง ใช้เวลานิดหน่อย เพราะผมผูกไว้แน่นมาก

“Happy Birthday to you Happy Birthday to you Happy Birthday Happy Birthday to you สุขสันต์วันเกิดๆๆๆ” ทุกคนช่วยกันร้องเพลงนี้ให้ ก่อนที่บิ๊กจะมองแบบอึ้งๆ แล้วเป่าเทียนแบบรวดเดียวดับ

“พวกมึงแมร่ง มิน่าทำไมวันนี้มือถือเงียบทั้งวันเลย” บิ๊กโวยทันทีหลังจากเปิดไฟในห้องเรียบร้อย

“เจ้าของวันเกิดตัดเค้กด้วย หิวแล้ว” บิ๊กที่กำลังดูเค้กอยู่ที่โต๊ะ โดนโจจับกดหัวหน้าจุ่มลงเค้กเต็มๆ เละเรียบร้อย

“เชี่ย!!! ใครแกล้งกู” บิ๊กรีบเอามืดเช็ดหน้า เช็ดตาที่ตอนนี้เปื้อนครีมเค้กเรียบร้อย เสียงโห่ร้องดีใจของตั้ม แชมป์ โจ ดูจะพอใจกับการแกล้งบิ๊กครั้งนี้ ส่วนไบรท์ก็ปรบมือพอใจกับเค้าด้วย

“นี่รู้เห็นเป็นใจกับเค้าปะเนี่ย” บิ๊กรีบถามผมที่ส่งทิชชู่แบบซับน้ำมันแผ่นใหญ่ให้เช็ดหน้า ผมส่ายหน้าแบบแบ๊วๆ ว่าไม่รู้ไม่เห็น

“ฝากไว้ก่อนนะพวกมึง วันหลังกูจะเอาคืน” แล้วเสียงหัวเราะของทุกคนก็ดังขึ้น

สุขสันต์วันเกิดปีที่ 17 นะครับ

………………..

สัปดาห์สุดท้ายของการปิดเทอมก็มาถึง ปีสุดท้ายของม.ปลายก็กำลังจะเริ่มต้นแล้ว เรียกว่าเป็นของจริงสำหรับผมกับบิ๊กเลยก็ว่าได้ เหนื่อยทั้งเรื่องเรียน เรื่องกิจกรรม บิ๊กเองก็มีหน้าที่ของชมรมดนตรีเพิ่มเข้ามา เรื่องเรียนก็ต้องให้ผมคอยช่วยติวอยู่เรื่อยๆ เหนื่อยจนแทบไม่ว่างกันทั้งที่ตอนนี้ยังไม่เปิดเทอมแท้ๆ

“เปิดเทอมเราจะรอดไหมเนี่ย” บิ๊กเอยขึ้นมาหลังจากทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ผมที่นอนพิงหัวเตียงเช็ค Facebook อยู่

“รอดซิ มหาลัยหนักกว่านี้อีกนะ รู้ไหม” บิ๊กถอนหายใจเบาๆ แบบเหนื่อยๆ

“ถ้าสอบเข้ามหาลัย อยากอยู่มหาลัยเดียวกันอะ จะได้ไม่ต้องไปรับไปส่งแบบนี้อีก” ผมวาง iPhone ไว้หัวเตียงข้างๆ ก่อนจะปิดไฟให้เหลือแค่ไฟดวงเล็กที่หัวเตียง แล้วขยับตัวลงมานอนข้างๆ

“ก็ขยันซิครับ จะได้อยู่มหาลัยเดียวกัน ต่างคณะกัน แต่ไปหากันง่ายหน่อยไง” บิ๊กพลิกตัวมาข้างๆ

“แต่ถ้าเราไม่ติดที่เดียวกับแทน เราก็ขับรถไปรับไปส่งแบบนี้แหละ” ผมพลิกตัวขยับหน้าใกล้ๆ บิ๊กมากขึ้น

“แล้วถ้ามันคนละจังหวัดกันอะ” ผมแกล้งแหย่บิ๊กดู บิ๊กตอบทันทีไม่ลังเลเลย

“เราจะซิ่วไปเรียนมหาลัยเดียวกับแทน ไปเป็นรุ่นน้องแทนหนึ่งปีไง” ไม่ใช่ละ ถามเล่นๆ อย่าเอาจริงเชียวนะ

“เราไม่ไปไหนไกลหรอก ก็ไม่อยากห่างบิ๊กเหมือนกันแหละ” บิ๊กขยับตัวจุมพิตที่ริมฝีปากผมเบาๆ ก่อนจะกลับมานอนที่เดิม

“อยากเรียนจบไวๆ จะได้บอกแม่ให้มาขอ เราเอาจริงนะ” ฟังดูเพ้อเจ้อ แต่สำหรับผม ลึกๆ ดีใจอย่างที่สุดแหละ

“แต่ที่บ้านเราคงไม่ยอมหรอก เค้ายังไม่โอเคกับสิ่งที่เราเป็นเลย” บิ๊กขยับตัวให้ใกล้ผมมากขึ้นจนปลายจมูกเราทั้งคู่ชนกัน

“ถ้าวันนั้นมีจริง แทนออกมาอยู่กับเราได้นะ เราจะดูแลเอง ขอให้แทนร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเราก็พอ โอเคไหม” ผมพยักหน้าอย่างไม่ลังเลทันที

“ต่อให้โลกทั้งใบไม่โอเคให้เรารักกัน เราก็ไม่สน เราไม่เคยคิดว่าเรื่องของเราผิดตรงไหน เราโตพอที่จะเลือกทางของเราแล้ว ถ้าเราไม่มีแทนซิ...เราไม่รู้จะไปทางไหนด้วยซ้ำตอนนี้” ผมรู้สึกอุ่นใจมากขึ้นอย่างบอกไม่ถูก
 
“อย่าลืมเข็นเราให้เรียนจบมหาลัยด้วยนะ เรากลัวเรียนไม่ไหวอะ” แน่นอนครับ เราจะช่วยบิ๊กแน่นอน

“แน่นอน บิ๊กเรียนจบชัวร์ เราช่วยแน่นอนครับ” บิ๊กยิ้มร่าเริงพยักหน้า

“ง่วงแล้ว แต่ยังไม่อยากนอนเลย แบบ...” บิ๊กพูดจบสะบัดผ้าห่มออก แล้วคร่อมทับตัวผมไว้
 
“ตีหนึ่งแล้วนะ เดี๋ยวได้ตื่นเที่ยงหรอกครับ” ผมเตือนบิ๊กสักหน่อยว่าถ้าทำกิจกรรมรักแล้ว...จะเป็นอย่างไร

“ยังไม่เปิดเทอมซะหน่อย ไม่ได้ทำตั้งสามวันแล้วนะ” บิ๊กพูดจบ เริ่มรุกล้ำซอกคอผมอย่างนิ่มนวล ริมฝีปากของบิ๊กที่ลากไปตามซอกคอสลับดูดเม้นตอนนี้ ทำให้อารมณ์ผมปล่อยตามเลยเรียบร้อย มือทั้งสองของผมเริ่มโอบรับสัมผัสและสิ่งที่เกิดขึ้นจากบิ๊ก ผมรู้สึก...อยากให้จดจำทุกนาทีที่บิ๊กกำลังทำแบบนี้กับผม

เพราะทุกสิ่งของผม เป็นของบิ๊กแค่คนเดียว...เท่านั้น หากวันนึงที่ผมไม่มีบิ๊ก ผมก็ไม่มอบทุกสิ่งให้ใครอีกต่อไปเช่นกัน

จนกว่าที่ผมและบิ๊กถึงปลายทาง ผมขอปล่อยทุกสิ่งให้อยู่ในการควบคุมของบิ๊กนะ...

**********

บทนี้ตั้งใจเขียนให้ยาวพิเศษแต่แรก เพราะหลังจากนี้จะค่อนข้างหนักเน้นๆ หลังวันอาทิตย์นี้ คงลงมือทำบทที่ 62 มาให้อ่านกันละครับ

บทที่ 62 น่าจะได้อ่านประมาณพุธที่จะถึงนี้ (หรือเร็วกว่านั้น)

ขอบคุณสำหรับการติตดามครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 61 (หน้าที่ 31 : Update 28/08/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 28-08-2015 06:38:37
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 61 (หน้าที่ 31 : Update 28/08/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 28-08-2015 07:49:12
อ้างถึง
“ใครจะเหมือนแทนอะ ตากแดดกับไม่ตากก็สีเดิมตลอด” ใช่ซิ จะบอกว่าเราดำก็พูดมาตรงๆ นั้นทำให้บิ๊กรู้ว่า

“เราชอบแฟนผิวสีนะ แต่ตัวเราไม่อยากดำแค่นั้นเอง อย่าทำหน้างอนแบบนี้ซิๆๆ อ่านต่อๆๆ นะๆๆ” ได้ผล ทีนี้ละเงียบอ่านหนังสือต่ออย่างไม่งอแงเลยทีเดียว

โมเมนต์นี่น่ารักจังค่ะ เราชอบ~~ :m3: ตอนแรกแทนก็มองบิ๊กด้วยสายตาห่วงใยอยู่หรอกนะคะ แต่พอบิ๊กหลุดปากเรื่องสีผิวของแทนออกมาได้ไม่ทันไร สายตาแทนก็เปลี่ยนไปเป็นจิกกัดเล็กๆ กันเลยทีเดียวเชียว >< แถขนาดนั้นนี่เจ็บสีข้างมากไหมคะบิ๊ก :m20:

ส่วน 'อุปสรรค' ที่ว่านั่นคงจะเข้ามาทักทายแทนตั้งแต่ตอนที่บิ๊กร้องเพลงสุดท้าย แต่เจ้าตัวไม่ได้อยู่ดูจนวงของบิ๊กแสดงจนจบ เพราะต้องออกไปรับสายโทรศัพท์ปริศนาสายนั้นใช่ไหมคะ? ถ้าใช่..ก็ถือว่าแทนเก็บอาการเอาไว้ได้เก่งมากเลยค่ะ เพราะขนาดบิ๊กเองยังจับสังเกตความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับแทนไม่ได้สักนิดเลยนี่เนอะ

หลังจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองคน
ต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะคะ สำหรับบิ๊ก..ไม่ว่าจะเสียใจแค่ไหนก็อย่าทิ้งการเรียนเลยเชียวล่ะ คุณพ่อกับคุณแม่ของแทนจะได้รู้ว่า บิ๊กเองก็ไม่ใช่คนหยิบโหย่งและมีความสามารถมากพอที่จะดูแลแทนได้ดีไม่แพ้ใครเขาเหมือน
กัน :กอด1:

ขอบคุณนะค้าา~ :L2:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 61 (หน้าที่ 31 : Update 28/08/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 28-08-2015 09:37:27
คิดถึงจัวเลยยยยย


อ่านแระคงต้องทำใจสิน่ะ ดราม่ากำลังจะมาใช่ไหม งุ๊ยยยยย
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 61 (หน้าที่ 31 : Update 28/08/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 28-08-2015 21:00:40
รออ่านดราม่า
555+
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 61 (หน้าที่ 31 : Update 28/08/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 29-08-2015 08:52:27
มาม่าซังจะมาเยือน

กลุ้ม  :ling2:


( :-[ :-[ ตอนนี้บิ๊กยังหวานเลี่ยนได้เหมือนเดิม แต่ขำที่บอกรักแล้วเข็นรถหนีไปนี่ล่ะ 555+)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 61 (หน้าที่ 31 : Update 28/08/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 31-08-2015 18:54:33
ตั้มกับโจจะมีคู่มั้ยอะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 61 (หน้าที่ 31 : Update 28/08/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 01-09-2015 02:29:19
ตั้มกับโจจะมีคู่มั้ยอะ

ไว้ตอนพิเศษจะมีเล่าถึงนะครับ

ตอนนี้ทำบทที่ 61 ให้อ่านนะครับ รออีกไม่นาน เจอกันครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 61 (หน้าที่ 31 : Update 28/08/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 01-09-2015 21:57:06
อยากให้โจกับตั้มคู่กัน

พูดรอบสอง 55555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 61 (หน้าที่ 31 : Update 28/08/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 02-09-2015 14:39:58
อยากให้โจกับตั้มคู่กัน

พูดรอบสอง 55555

เหลือไว้ให้โลกหน่อยครับ แหๆ

ตอนที่ 62 พรุ่งนี้ลงให้อ่านครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 61 (หน้าที่ 31 : Update 28/08/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Infinity 888 ที่ 02-09-2015 16:01:23
เพิ่งได้มาตามอ่าน อ่านสนุกมากเลยค่ะ

เวลาหน่วงทีก็สุดๆเลย ถ้าไม่ได้อ่านจนเคลียร์คงอึดอัดมาก

หลังจากนี้คงมาตามเก็บอ่านอีกครั้งหลังจากจบแล้ว ภูิมแพ้ดราม่าค่ะ  :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 61 (หน้าที่ 31 : Update 28/08/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 03-09-2015 02:47:46
เพิ่งได้มาตามอ่าน อ่านสนุกมากเลยค่ะ

เวลาหน่วงทีก็สุดๆเลย ถ้าไม่ได้อ่านจนเคลียร์คงอึดอัดมาก

หลังจากนี้คงมาตามเก็บอ่านอีกครั้งหลังจากจบแล้ว ภูิมแพ้ดราม่าค่ะ  :pig4:

ขอบคุณครับ ถ้ารอให้จบก่อน คงอีกนานเลยนะครับ ยังไงแวะเวียนกลับมาอ่านเรื่อยๆ ได้นะครับ^^""

กำลังลงบทที่ 62 ละครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 62 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 03-09-2015 03:13:27
มาแล้วครับ จุดเริ่มต้นของการเข้าสู่ตอนจบเรื่องนี้ นี่คืออุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดของบิ๊กกับแทน เป็นฝันร้ายของแทนและเป็นเรื่องไม่คาดคิดสำหรับบิ๊กอย่างยิ่ง

บทนี้ทุกคนจะได้รู้จักความร้ายกาจของคุณแม่แทน ที่เห็นนี้ แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น เพราะต่อไปจากนี้ มันจะหนักขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนครับ

จะเป็นอย่างไร มาชมกันเลยครับ

**********

Chapter 62

“ตื่นเดี๋ยวนี้!!!!! แทน!!!! ตื่นเดี๋ยวนี้!!!! ตื่น!!!!”

เสียงที่ผมได้ยิน ทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้น ฉับพลันถัดมาหลังจากผมลืมตา ผมตกใจจนแทบไม่เชื่อสิ่งที่เห็นตรงหน้า

“แม่...”

ผมลุกนั่ง โดยที่ผ้าห่มยังคงคลุมตัวไว้อยู่ เพราะผมกับบิ๊กตอนนี้มีแค่กางเกงใส่นอนสั้นๆ บางๆ ตัวเดียว ในขณะที่บิ๊กยังหลับอยู่ข้างๆ เริ่มขยับตัวตามเสียงที่เกิดขึ้น แปลว่าแม่ผมต้องเรียกผมนานพอสมควรแน่ๆ

“แกทำอะไรลงไป!!!” เสียงหนักแน่นด้วยความโกรธของคุณแม่ผม พยายามสะกดอารมณ์เอาไว้

“แม่ครับ มันไม่มีอะไรนะครับ” ผมพยายามพูดอย่างไม่ลนลาน รวบรวมความกล้าที่จะเผชิญหน้าเต็มที่ ในขณะที่บิ๊กดีดตัวขึ้นมานั่ง แล้วหันมามองผม ก่อนจะยกมือไหว้แม่ผม

“ผัวะ!!!” ผมรีบลุกขึ้นรั้งตัวแม่ให้ถอยออกไป ฝ่ามือของแม่ซัดเต็มแรงจนบิ๊กหน้าหันเกือบตกเตียง

“แม่ อย่าทำครับ ค่อยๆ พูดนะครับแม่” แม่ผมอาละวาด ลูกน้องแม่ผมมาล็อคผมดึงออกไป แล้วแม่ผมก็วิ่งเข้าไปตบบิ๊กอีกหนึ่งฉาดใหญ่จนบิ๊กล้มไปกองที่พื้น

“แกทำให้ลูกฉันเสียคน อย่าให้ฉันเห็นหน้าอีก!!!” บิ๊กลุกขึ้นยืน แล้วยกมือไหว้แม่ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ แม่บันดาลโทสะ ถีบบิ๊กลงไปกองกับพื้นอีกรอบ ก่อนจะเตะเข้าไปเต็มที่ ผมพยายามสะบัดออกจากลูกน้องแม่ที่รั้งตัวอยู่

“แม่ ผมขอร้อง อย่าทำเลย แม่ ฮือๆๆๆ” ผมรู้สึกตัวเองทำอะไรไม่ได้ น้ำตาที่ผมมี หวังว่าจะเรียกความสงสารให้แม่ผมหยุดได้ แม่ผมหยุด แล้วกลับมาตบหน้าผมเต็มแรง

“ทำไมแกต้องทำให้แม่ผิดหวังซ้ำซากแบบนี้ด้วย!!!” แม่..ผม...

“ผมอธิบายได้ไหมครับ” สิ้นคำถามผม ฝ่ามือของแม่ผมตบเข้าซ้ำที่หน้าผมอีกครั้งเต็มแรง

“อย่าทำแทนครับ...ผมผิดเอง แทนไม่ผิดอะไรนะครับ” บิ๊ก...ไม่เอานะ อย่าต่อความกับแม่เราเลย แม่...อย่าหันไปที่บิ๊ก อย่านะ

แม่ผมหยิบปืนในกระเป๋าถือแล้วกำลำกล้อง ใช้ส่วนด้ามของมันตบลงเข้าที่แก้มขวาของบิ๊กจนลงไปกองกับที่พื้น เสียงลมหายใจของแม่ถี่และเร็ว บอกถึงอารมณ์ที่เกินกว่าจะควบคุมของแม่ผม ผมออกแรงสลัดลูกน้องแม่ผมแล้ววิ่งไปกอดขาแม่ผมไว้

“แม่...พอเถอะครับ ผมยอมแล้ว อย่าแบบนี้เลยได้ไหมครับ ฮือๆๆๆ” ผมช่วยอะไรไม่ได้เลย

“ไปเก็บกระเป๋ากับของทั้งหมด วันนี้แกต้องย้ายออกจากที่นี่” แม่ผมเดินสะบัดขาออกไปโดยไม่มองอะไรผม ก่อนจะหยุดแล้วหันกลับมา

“ไอ้ตัวปัญหา!!!” บิ๊กยังนิ่งอยู่ ลูกน้องแม่ผมจับหิ้วปีกขึ้นมาให้ยืนคุยเผชิญหน้ากับแม่ผม

“แกชื่ออะไร...” บิ๊กนิ่งไปสักครู่ก่อนจะตอบไป

“บิ๊กครับ สวัสดีคุณแม่แทนอีกครั้งนะครับ” น้ำเสียงของบิ๊กไม่มีความท้าทายอะไรนอกจากความพยายามนอบน้อมที่จะเข้าหาด้วย
 
“ฉันจะจำชื่อแกไว้ ถ้าแกไปไม่พ้นจากชีวิตลูกชายฉัน แกจะไม่ได้อยู่ดูโลกนี้จนแก่ตายแน่นอน” บิ๊กพยักหน้าช้าๆ ไม่มีแววตาต่อสู้หรือต่อต้านจากบิ๊ก

“ผมรักแทนครับ” แม่ผมคว้าคอบิ๊กแล้วบีบเต็มแรงหลังจากบิ๊กพูดจบ

“อย่า...ลาก...ลูก...ชาย....ฉัน....ให้...ต่ำ...แบบ...ที่...แก....เป็น” อย่าทำบิ๊กแบบนั้น แม่ผมบีบคอแรงขึ้นเรื่อยๆ ตามคำพูดที่เน้นตามความหนักของอารมณ์ที่เกิดขึ้น

“แกสองคนเฝ้าไว้ จนกว่าลูกฉันจะเก็บของเสร็จ ห้ามไอ้เสนียดนี่เข้าใกล้ลูกฉันทุกกรณี” แม่ผมปล่อยมือออกจากบิ๊ก ก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยไม่หันกลับมามองผม

“อย่านะครับ คุณหญิงสั่งไว้ ผมไม่อยากทำ” ลูกน้องคนสนิทแม่ผมลุกขึ้นมาขวางผมไว้ขณะที่ผมจะเดินไปหาบิ๊ก ผมพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าเพื่อเริ่มจัดเสื้อผ้าลงกระเป๋า ผมหันไปมองบิ๊กที่ตอนนี้ยังนั่งกองกับพื้นในสภาพที่มุมปากแตกบวม เลือดกลบปาก แก้มทั้งสองมีรอยช้ำฝ่ามือจนเริ่มม่วง ส่วนที่คอก็เป็นรอยจ้ำช้ำๆ ผมพูดอะไรไม่ออกนอกจากสะอื้นร้องไห้กับสภาพที่ผมเห็นตอนนี้

“ไม่ต้องห่วงเรา ทำตามที่แม่แทนสั่งนะ” บิ๊กยิ้มให้แล้วชูกำปั้นว่ายังไหว ผมปาดน้ำตา พยักหน้า แล้วลงมือจัดกระเป๋าต่อ

“คุณการ์ดครับ ผมขออาบน้ำ แต่งตัวบ้างได้ไหมครับ” บิ๊กลุกขึ้นมาถามลูกน้องแม่ผมทั้งสอง ซึ่งก็ไม่ขัดข้องอะไร บิ๊กหันมายิ้มให้ผม พยักหน้าให้ผมก่อนเข้าไปห้องน้ำ

รอยยิ้มที่บิ๊กมีให้ผม ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดจนไม่อยากหายใจต่อไป ถ้านี่คือฝันร้าย ช่วยตื่นขึ้นเลยได้ไหม

……………….

ปากแตก กรามช้ำ ก็แค่แตกกับช้ำ แต่ที่ผมเจ็บกว่าคือ ผมทำให้แทนเดือดร้อน ภาพที่เห็นในกระจกตอนนี้ ผมพยายามยิ้ม คิดในแง่ดีว่า คุณแม่ของแทนคงโกรธที่ผมปล้ำลูกชายเค้าไป เดี๋ยวไปขอขมาทีหลังก็ได้ เรื่องมันคงไม่เลวร้ายไปกว่านี้หรอก

ผักบัวที่น้ำกำลังไหลอาบร่างกายผมตอนนี้ ผสมกับคราบเลือดที่ปากผมจนน้ำที่กำลังไหลลงท่อเป็นสีแดงคล้ำดำ ในสมองผมตอนนี้ คิดอยู่ว่าวินาทีถัดไปจากนี้ ผมควรทำไงกับเรื่องนี้ดี ที่แน่ๆ ผมต้องไม่ร้องไห้เด็ดขาด ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผมห้ามอ่อนแอเด็ดขาด ผมไม่รู้ว่าที่บ้านแทนเข้มงวดกับแทนมากแค่ไหน แต่ถ้าแฟนผมกำลังร้องไห้ คนที่ต้องมั่นคงคือผม

อาบน้ำเสร็จ เช็ดตัวเสร็จ ผมยืนหน้ากระจกซับหน้าให้เรียบร้อย ยืนมองตัวเองในกระจกอยู่จนกำมือแน่นๆ ข่มความรู้สึกที่ตีกันไปมาในใจให้สงบที่สุด ก่อนจะออกมาจากห้องน้ำ แล้วแทนก็เก็บกระเป๋าเกือบเสร็จแล้ว ผมหยิบเสื้อผ้าในตู้ที่เปิดกว้างมาแต่งตัว โดยที่ผมไม่พูดหรือมองหน้าแทน เพื่อไม่ให้แทนเดือดร้อนจากคำสั่งที่แม่ของแทนสั่งกับลูกน้องไว้

ผมออกไปรอที่ห้องรับแขก ปล่อยให้แทนจัดการเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ตามด้วยเก็บของใช้ส่วนตัวที่จำเป็น ผมได้แต่มองแทนจัดของไปเรื่อยๆ ไม่กล้าเรียกหรือคุยอะไรกับแทน ลูกน้องแม่ของแทนคนนึงยืนคุมผม ในขณะที่อีกคนช่วยแทนเก็บของต่อไป เมื่อแทนเก็บเสร็จแล้ว อาบน้ำแต่งตัวแล้ว ก่อนจะไป แทนขอให้ลูกน้องแม่ออกไปรอนอกห้อง ขออยู่นานพอสมควร จนเมื่อลูกน้องของแม่ออกไปรอนอกห้องแล้ว

"เราฝากห้องไว้สักพักนะ เราจะเคลียร์กับพ่อกับแม่เราเอง" แทนสวมกอดผมแน่นๆ แล้วบอกผมด้วยเสียงสั่นเครือที่พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

"เราจะดูแลอย่างดีนะ ไม่ต้องห่วงเรานะ" ผมกอดแทนแน่นๆ มือนึงก็ลูบศีรษะแทนเบาๆ แต่นั้นกลับทำให้แทนร้องไห้ออกมาไม่หยุด

"เรากลัว กลัวว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้กอดบิ๊กแบบนี้" แทนพูดไปปล่อยโฮไป จนผมกระฉับกอดให้แน่นขึ้น

"ครั้งสุดท้ายที่แทนจะกอดเรา คือตอนเราแก่จนไม่เหลือแรงลุกขึ้นมานะ ไม่ใช่ตอนนี้แน่นอน" ผมดึงแทนออกจากออกกอด แล้วเช็ดน้ำตาด้วยหลังมือผมเบาๆ

"เราไม่รู้ว่าจะทำไง พ่อกับแม่เราต้องตามเอาเรื่องบิ๊กแน่ๆ เราไม่อยากให้บิ๊กเดือดร้อน แต่เราก็ไม่อยากจากบิ๊กไปแบบนี้" ถึงผมจะเช็ดน้ำตาแล้ว แต่เสียงพูดที่สั่นเพราะร้องไห้ ยิ่งทำให้ผมต้องยิ้มมากขึ้น

"เราจะทำให้พ่อกับแม่แทนยอมรับด้วยความเต็มใจให้ได้ เชื่อเรานะ ไม่ยากหรอก" ผมรู้ว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปคืออะไร แต่ผมอยากให้แทนมั่นใจว่าผมทำได้แน่นอน แทนกอดผมแน่นๆ อีกครั้ง

"อย่าพึ่งโทรหาหรือติดต่อเรานะ เราจะติดต่อไปเอง" ผมพยักหน้ารับทราบ

"ดูแลตัวเองมากๆ นะ...ฮือๆๆๆๆ" ที่จริง ผมเองก็ฝืนยิ้มแทบไม่ไหวแล้ว แต่ทางเดียวที่จะทำให้เรื่องนี้ดีขึ้น ผมต้องเข้มแข็งก่อน

"ไม่ร้องไห้นะครับ เราทั้งคู่จะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันได้แน่นอน" แทนค่อยๆ สงบลงช้าๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นสัญญาณที่บอกว่าหมดเวลาแล้ว  แต่แทนก็ไม่ยอมปล่อยกอดผม

"ไปเถอะ เราจะอยู่ใกล้ๆ และมาหาทุกเวลาที่แทนต้องการ ถ้าคิดถึงเรา น้องหมีที่เราคีบจะเป็นเพื่อนให้กอด แหวนของเราก็อยู่ที่นิ้ว ละก็..." ผมวิ่งไปที่โต๊ะแล้วหยิบกรอบรูปที่โต๊ะ ที่เป็นรูปคู่ผมกับแทนที่ถ่ายคู่กับน้องถ่านที่รุ่นพี่ผมถ่ายให้ ผมแกะกรอบรูปออก เก็บใส่ในช่องลับของกระเป๋าเป้ที่ผมซื้อให้แทนใช้สะพายไปเรียน

"ดูรูปเราก็ได้นะ หรือไม่ก็ FaceTime หาเราก็ได้ เห็นมะ มีหลายช่องทางที่เราอยู่ใกล้กันได้นะ" แทนเช็ดน้ำตา พยักหน้าพร้อมกับยิ้มอ่อนๆที่พยายามยิ้ม

"คุณหนูครับ ต้องไปแล้วนะครับ" แทนหันไปพยักหน้ารับทราบ ลูกน้องทั้งสองของแม่แทนเดินมายกกระเป๋าสามใบที่แทนจัดไป ส่วนแทนก็ถอยแล้วเดินไปใส่รองเท้าก่อนออกไปจากห้อง

เหลือแค่ผม...ที่อยู่ในห้องที่ว่างเปล่าลงไปถนัดตา ทุกมุมห้องที่ผมเดินดูไปมาตอนนี้ มันเหมือนห้องที่ไร้วิญญาณอีกต่อไป

ผมทิ้งตัวลงบนโซฟา...นั่งนิ่งอยู่โดยที่คิดไม่ออกว่า ผมควรเดินต่อไปยังไงดี...ผมควรทำไงดี...

……………….

เบาะกลางของรถตู้ Toyota Alphard สีดำที่แม่ใช้ประจำ เบาะแถวกลาง เป็นเบาะที่นั่งสบายเหมือนอ้อมกอดใครสักคนที่โอบร่างไว้ แต่ตอนนี้ มันไม่ต่างอะไรจากเก้าอี้ไฟฟ้าที่เหลือแค่กดช็อต ผมก็ตายคาเก้าอี้นี้ได้ทันที ภาพที่ผมเห็นในหน้าต่างตอนนี้ ถึงจะอยู่ในเมือง แต่ก็ไกลจากคอนโดผมอยู่มาก เป็นย่านที่ผมไม่เคยมาตั้งแต่มาเรียนที่ กทม. ใช้เวลาเดินทางแบบเรื่อยๆ ก็ครึ่งชั่วโมงแล้ว

ช่วงเดือนมีนาคม วันที่บิ๊กกำลังเล่นดนตรีที่ร้าน แม่ผมโทรมาบอกว่าซื้อบ้านใน กทม. เรียบร้อย และจะเยี่ยมผมที่ห้อง...แต่ไม่นึกว่าแม่ผมจะมาเยี่ยมแบบที่ผมไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ แถมมาเจอผมกับบิ๊กในสภาพเปลือยกายจากกิจกรรมรักที่ทำกันก่อนนอน ผมคิดไม่ออกว่า แม่ผมจะแค้นฝั่งหุ่นกับเรื่องนี้ขนาดไหน

ผมเคยคิดว่า ผมโตสักหน่อย จะคุยกับพ่อกับแม่เรื่องรสนิยมทางเพศผมแบบเปิดใจ เผื่อเวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น  แต่ตอนนี้อย่าว่าแต่คิดเลย ทันทีที่ไปถึงบ้านหลังใหม่ ผมจะเจออะไรบ้าง...ผมยังไม่รู้เลย ที่รู้ตอนนี้ รั้วบ้านอัลลอยด์สูงประมาณเมตรกว่าๆ บ้านเดี่ยวมีสนามหญ้าประมาณ 400-500 ตารางเมตร เมื่อรถจอดที่ประตู แล้วประตูอัลลอยด์ขนาดใหญ่เปิดออกมา

รถตู้ที่ผมนั่งวิ่งมาจอดประตูหน้าบ้านที่ใหญ่ยิ่งกว่าบ้านทุกหลังที่ผมเคยอาศัย ประเมินคร่าวๆ พ่อกับแม่น่าจะลงเงินไม่ต่ำกว่า 50 ล้านกับบ้านหลังนี้แน่นอน เมื่อประตูรถตู้เปิดออกมา คนแรกที่ผมเห็นและรอรับคือ

"มาแล้วเหรอลูกแทน แม่รอตั้งนาน ของเยอะทำไมไม่ให้ลูกน้องแม่ช่วยละ" น้ำเสียงแรกที่แม่พูด มันเรียบปกติ กึ่งอารมณ์ดี ตรงข้ามกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนผมตื่นนอน

"ครับ ผมไปจัดของก่อนนะครับ" ผมตัดบทเพื่อเดินตามแม่บ้านที่กำลังจะพาไปห้องนอนใหม่ของผม

"วางไว้ก่อนก็ได้ แม่ก็อยากเจอลูกนะ เดี๋ยวให้แม่บ้านจัดให้ก็ได้" ผมหันไปยิ้มให้แม่

"แทนจัดเองดีกว่าครับ เดี๋ยวเสร็จแล้วลงมาหานะครับ" แม่ผมดึงผมไปกอด

"โกรธแม่เหรอ" ผมส่ายหน้าเบาๆ

"แม่ไม่อยากให้ลูกเป็นแบบนี้ เราเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลนะ แม่ทำทุกอย่างเพื่อลูก แทนเข้าใจใช่ไหม" ผมไม่ตอบอะไร นอกจาก

"ผมจะรีบจัดของนะครับ" แต่...ยังไม่ทันที่ผมจะไปจัดของ

"ตั้งแต่ตื่น ลูกยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะ ทานก่อนนะเดี๋ยวจะเป็นโรคกะเพาะเอาได้" ผมไม่หิวเลยครับ แต่ถ้าผมปฎิเสธ อาจทำให้แม่ผมอารมณ์เสียได้

สิบนาทีต่อมา ข้าวไข่เจียวร้อนๆ จานพูนๆ กับแกงจืดเต้าหู้หมูสับ วางอยู่ตรงหน้าผม โต๊ะทานอาหารที่นั่งได้ประมาณ 20 คนเมื่อนั่งเต็ม มีผมนั่งหัวโต๊ะอยู่คนเดียว ผมค่อยๆ ทานไปเรื่อยๆ มันอร่อยนะ แต่ปากผมตอนนี้ กินเพื่อให้มีแรงล้วนๆ ทั้งที่ใจไม่อยากทานเลยสักนิด

"อร่อยไหมลูก นี่แม่หาแม่บ้านเก่งๆ มาดูแลทุกอย่างในบ้านให้ แทนอยู่สะดวกกว่าคอนโดแน่นอน" ผมได้แต่พยักหน้า ปล่อยให้เสียงกระทบเบาๆของช้อน ส้อม ดังต่อไปเรื่อยๆ

"แม่ให้คนจัดของแล้วนะ เดี๋ยวเสร็จแล้วขึ้นไปดูนะ" ผมยังคงพยักหน้าต่อ แล้วจัดการชามแกงจืดให้หมดเรียบร้อย ผมเห็นแม่ยิ้มที่ผมทานหมดก่อนที่จะฝ่ามือที่เอื้อมมาลูบศีรษะผม

"คุณพ่อไม่อยู่เหรอครับ" ผมดื่มน้ำหลังอาหารเกือบหมดแก้ว ในขณะที่แม่ยังไม่ตอบคำถามนี้กับผม ทิ้งช่วงอยู่ครู่ แม่ผมค่อยตอบว่า

"พ่อเราคงยุ่ง เดี๋ยวก็คงกลับมาเอง" น้ำเสียงของคำตอบ ยิ่งทำให้ผมไม่กล้าทำอะไรต่อ เพราะผมก็รู้ว่ามันคือเรื่องอะไร มันเป็นเรื่องเดิมๆ ที่ผมเห็นมาแต่เด็กนั้นแหละ

หลังจากทานข้าวเสร็จ แม่ผมพาทัวร์รอบบ้าน บ้านหลังนี้มีสามชั้น 6 ห้องนอน ทุกห้องนอนมีห้องน้ำในตัว ห้องน้ำกลางอีกสอง ห้องครัวที่ใหญ่แบบที่ผมเห็นแลัว น่าทำอาหารได้ทั้งวัน โรงรถที่จอดได้ 6 คัน มีสวนหย่อมหลังบ้านพร้อมสระน้ำที่เลี้ยงปลาสวยงามเอาไว้

"ชอบไหมแทน แม่ซื้อเอาไว้เผื่ออนาคต ลูกมีครอบครัว แม่ยกหลังนี้ให้เลยนะ" บ้านหลังนี้มันใหญ่กว่าที่ผมจะครอบครองได้ ผมไม่ตอบอะไรนอกจากทำเป็นดูมุมอื่นๆ ไป

"ที่จริง ผมอยู่คอนโดคุณยายเหมือนเดิมก็ได้นะครับ จากบ้านแม่มันไปเรียนไกลพอสมควรเลย" แม่ผมเดินมาใกล้ๆ ก่อนจะบอกว่า

"แม่อยากให้ลูกอยู่กับแม่ไม่ได้เหรอ เราห่างกันตั้งสองปี ไม่คิดถึงแม่บ้างเหรอ" สายตาของแม่ทำให้ผมไม่แน่ใจว่า แม่ถามผมจริงๆ หรือแม่แค่อยากให้ผมอยู่ใกล้ๆ ในสายตาเท่านั้น

“คุณหญิงคะ ห้องคุณแทนเสร็จแล้วคะ” เหมือนระฆังช่วยชีวิต ผมหันไปรับกุญแจห้องจากแม่บ้านมา แล้วผมกับแม่เดินตามแม่บ้านไปที่ห้อง

ห้องนอนใหม่ผมขนาดห้องพอๆ กับห้องที่บ้านบิ๊ก เตียงหกนิ้วที่ใหญ่พอสำหรับนอนสองคนแบบเหลือๆ มีตุ๊กตาหมีที่บิ๊กคีบให้ผมวางไว้ข้างๆ หนังสือเรียน หนังสือที่ผมซื้อ ถูกจัดไว้ในตู้ข้างโต๊ะทำงาน โต๊ะทำงานผมมี MacBook Pro เครื่องประจำที่ผมใช้วางอยู่ โทรทัศน์ 4K ที่มาพร้อมกับ Apple TV พร้อมเครื่องเสียงชุดใหญ่ เสื้อผ้าทั้งหมดถูกเก็บแยกประเภทอย่างเป็นระเบียบ ห้องน้ำมีแชมพู สบู่ มีดโกนหนวดไฟฟ้า ฯลฯ ยี่ห้อเดียวกับที่ผมใช้ทุกชิ้น แต่เป็นของใหม่หมด

“เดี๋ยวเย็นนี้จะไปทานข้าวนอกบ้านนะ ไม่ต้องทำกับข้าว ละก็ ถ้าคุณผู้ชายกลับมา ก็ถามด้วยแล้วกันว่าจะทานอะไรไหม ออกไปก่อนละกัน” แม่ผมสั่งกับแม่บ้าน ก่อนที่แม่บ้านจะออกไป เมื่อประตูปิดสนิทแล้ว

“ห้องโอเคไหม” ผมพยักหน้าให้เป็นคำตอบ ก่อนที่แม่จะนั่งลงที่เตียง โดยที่ผมไปนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทำงาน

“ลูกอยู่กับ...นายบิ๊กนั้น...นานแค่ไหน” ถึงน้ำเสียงแม่จะยังเหมือนตอนที่เข้ามาบ้าน แต่ผมกลับรู้สึกถึงความแตกต่างในเนื้อเสียงของคำถามนี้ได้

“สองปีครับ” ผมตอบไม่เต็มเสียง แต่ก็ไม่อยากตอบโกหก เพราะถ้าแม่ผมต้อน ผมอาจโกหกให้จบไม่ได้แน่นอน ปฎิกริยาของแม่ผมตอนนี้ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่สักอย่าง และกำลังจะระเบิดออกมา

“ลูกเคยกลับบ้านเมื่อปีก่อนโดยมีนายบิ๊กนั้นขับรถมาค้างที่บ้านคุณยายใช่ไหม” ผมพยักหน้าช้าๆ แม่ผมยังคงนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรต่อ

“แทน...ทำแบบนี้กับแม่และครอบครัวเราได้ไง” สายตาของแม่ตอนนี้ เป็นอะไรที่ไม่มีใครกล้าสู้หน้าสักนิด ผมพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้กลัว

“แม่ครับ...ผมรักบิ๊กครับ” ผมพูดออกไปเหมือนคนสิ้นหวังที่ขอความเมตตา ทันทีที่พูดจบ แม่ผมลุกขึ้นมาตบผมหน้าหันอีกครั้ง
 
“อาทิตย์หน้าแม่จะหาจิตแพทย์ที่เก่งที่สุดมารักษาลูก อย่าให้แม่ได้ยินชื่อมันจากปากลูกอีก” แม่ผมไม่ตวาด แต่พูดอย่างใจเย็นที่สุด ทั้งที่เนื้อเสียงที่พูดคือโมโหจนระเบิดแล้ว

“ผมขอร้องแม่สักครั้งได้ไหมครับ เราสองคนไม่ได้ทำอะไรเสื่อมเสีย และบิ๊กดีกับผมเสมอต้นเสมอปลายตลอดมา ผมขอแค่คนนี้...” แม่ผมตบหน้าผมซ้ำอีกครั้ง

“แม่จะไม่พูดซ้ำอีก...” แม่ผมเอื้อมมือที่ตบหน้าผมเมื่อครู่มาลูบศีรษะผมเบาๆ

“อาบน้ำแต่งตัวด้วยนะ หกโมงเย็นไปกินข้าวกันนะ แม่จะรอข้างล่าง” ผมพยักหน้าทั้งน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา เมื่อแม่ผมเดินไปถึงประตูห้อง แม่ผมหันมาพูดกับผมว่า

“ลูกจะโกรธ เกลียด แม่ก็ไม่ห้าม แต่สิ่งที่แม่ทำ เพื่ออนาคตที่ดีของลูกทั้งหมด หวังว่าลูกจะเข้าใจและทำตามที่แม่ขอนะ” ผมไม่ได้หันไปมองหรือตอบรับอะไร จนเสียงประตูปิดลง

ตื่นได้ไหม...นี่มันฝันร้ายยิ่งกว่าที่ผมคิดไว้อีก ความรู้สึกเจ็บที่ถูกตบ มันของจริง...นี่คือเรื่องจริง ผมจะรับมือกับมันไงดี ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปที่หัวเตียง สองมือผมกำลังกุมตุ๊กตาหมีที่บิ๊กคีบให้ ผมร้องไห้จนขนตุ๊กตาเริ่มเปียก มันตื้อไปหมด ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับผมในเวลานี้ด้วย

ขอให้แม่ผมไม่ทำอะไรบิ๊กนะ...บางที ผมอยากบอกให้บิ๊กหนีจากผมไปไกลๆ แม่ผมไม่ปราณีและเมตตากับเรื่องนี้แน่นอน

ผมควรทำยังไงดี....ผมควรทำยังไงดี

************


บทที่ 63 จะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับแทนหลังจากนี้ กรงขังที่แม่ของแทนสร้างให้ลูก และความอดทนครั้งใหญ่ของบิ๊กที่หลอมให้บิ๊กโตขึ้น กำลังจะเกิดขึ้นในบทถัดไปละครับ

บทที่ 63 หากไม่ติดขัดอะไร ก่อนวันอังคารหน้า น่าจะได้อ่านกันครับผม^^

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 62 (หน้าที่ 31 : Update 03/09/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 03-09-2015 04:38:03
เจ็บและแค้นแทนเด็กสองคนนี้   อยากจะบอกบิ๊กว่าแม่ทั่วไปเขาไม่พกปืนกันหรอก
แล้วนางถึงขนาดทำเองแสดงเองตบเอง บิ๊กจะหวังอะไรอีกจากผู้หญิงคนนี้
จิตอำมหิตเหี้ยมโหดและแปรปรวนมากๆ  เรื่องของแทนกับบิ๊กนั้นนางไม่รับรู้ แต่คิดอย่างเดียวว่าบิ๊กคือตัวปัญหา    คนทั่วไปน่าจะสำเหนียกรุ้แล้วว่าโทษคนอื่นไม่ได้  แทนเองก็รักชอบมาทางนี้แล้ว ที่โรงเรียนเก่าก็เป็นปัญหามาแล้ว อยากรู้ว่านางทุ่มเทเพื่อปกป้องลูกขนาดนี้หรือเปล่าเพราะว่าไอ้เลวคนเดิมยังตามมาราวีแทนอยุ่เลย

ความซวยของแทนที่เกิดมาเป็นลูกของผู้หญิงคนนี้  :z3:
ไม่น่าเชื่อว่านางเป็นลูกคุณยายของแทน
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 62 (หน้าที่ 31 : Update 03/09/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 03-09-2015 08:01:58
ไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 62 (หน้าที่ 31 : Update 03/09/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 03-09-2015 17:49:16
เหมือนคุณ zipboy จะเคยบอกว่าที่คุณแม่แสดงออกแบบนี้เพราะมีสาเหตุที่ทำให้เป็นอยู่ด้วยนี่นะ ( ถ้าเราจำไม่ผิด :-[ ) แต่ว่านะคะ เราคิดว่าคนที่ต้องพบจิตแพทย์ควรเป็นคุณแม่มากกว่าอีก เพราะคุณแม่เริ่มจะแปลกๆ ตั้งแต่ที่ตบหน้าลูกแล้วเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นยิ้มระรื่นได้ภายในพริบตาแล้วล่ะค่ะ เพราะคนปกติเขาไม่ทำกันหรอก โดยเฉพาะกับคนที่เป็นแม่ด้วยแล้วเขายิ่งไม่ทำกันใหญ่เลย หรือถ้าตบเพราะโกรธ..อย่างมากก็แค่ตบเสร็จแล้วหันหลังกลับไปเลย หรือไม่ก็กอดลูกเอาไว้ทั้งตัวเลยมากกว่า

ออกมาดราม่าตอนแรกก็แสดงให้รู้เลยค่ะว่าคุณแม่ของแทนสามารถทำอะไรที่เราไม่คาดคิดได้อีกแน่ๆ น่ากลัวจังนะคะ เดาใจเธอไม่ออกจริงๆ

ส่วนบิ๊ก..เก็บกดอารมณ์ของตัวเองได้ดีมากๆ ค่ะ ขนาดไม่ทันได้ตั้งตัวนะคะเนี่ย ยังไงก็สู้ๆ เข้านะ บิ๊กทำได้แน่นอน ^^

ปล. โชคดีนะคะที่คุณยายเป็นคนเลี้ยงดูและคอยสั่งสอนแทนมาแต่เล็กแต่น้อย ไม่อย่างนั้นก็ไม่อยากคิดเลยค่ะว่าแทนจะโตมามีนิสัยแบบไหน

รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 62 (หน้าที่ 31 : Update 03/09/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 04-09-2015 05:30:57
หากไม่ผิดพลาดประการใด บทที่ 63 เจอกันวันเสาร์นี้ครับ^^

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ

------------------------

****ขอเลื่อนเป็นอังคารนี้แทนครับ แก้ใหม่ยกบทไป เลยทำให้ไม่เสร็จตามกำหนดครับT_T****
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 63 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 08-09-2015 04:40:58
มาละครับ...ทำเสร็จเมื่อสักครู่นี้หมาดๆ ลงไว้ก่อนไปนอนละครับ

บทนี้ทางออกของบิ๊กกับแทนยังดูไม่ชัดเจนเท่าไหร่ สิ่งที่เกิดขึ้นกับแทนตอนนี้ เป็นอุปสรรคครั้งใหญ่สำหรับบิ๊กจริงๆ แต่ทั้งคู่ ไม่หมดหวัง และจะพยายามหาทางออกกันต่อไป

มาชมกันต่อครับ^^

***********

Chapter 63

หลังจากที่ผมได้สติในห้องที่ว่างเปล่า ผมพาตัวเองไปหาตั้มเพื่อเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ในขณะที่เพื่อนๆ ทุกคน รีบมาหาที่บ้านตั้มกันในเวลาไม่นานหลังจากโทรไปเล่าคร่าวๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น

“เชี่ย!!! แมร่งเกินไปวะ แจ้งความดีกว่าวะ” ตั้มตะโกนออกมาทันทีหลังจากที่ผมเล่าเรื่องนี้จนจบ

“มึงใจเย็นๆ ไอ้ตั้ม นั้นเรื่องครอบครัวเค้านะเว้ย อีกอย่าง พกปืนมาตบไอ้บิ๊กได้แบบนี้ เส้นต้องใหญ่ใช้ได้อยู่” โจรีบเบรคอารมณ์เดือดของตั้มโดยทันที

“ไม่ต้องห่วง เราอยู่โรงเรียนเดียวกับแทน เป็นคนกลางช่วยได้ อย่าพึ่งคิดมาก” ขอบใจไบรท์ คงเป็นทางเดียวที่จะติดต่อแทนได้นี่แหละ

“มึงจะเอาไงต่อ กลับบ้าน หรือนอนห้องแทนเหมือนเดิม” คำถามของแชมป์ ทำให้ผมเงียบจนตอบไม่ถูกว่าจะเอาอย่างไร

“มีงใจเย็นๆ ถ้าคิดไม่ออก เก็บห้องให้เรียบร้อย แล้วมึงกลับบ้านสลับกับแวะไปทำความสะอาดบ้าง ไว้เรียบร้อย มึงกับแทนค่อยกลับไปอยู่ด้วยกันก็ได้” ตั้มกอดคอผมแลัวออกไอเดียให้

“ไม่ต้องห่วง เรื่องที่อยู่ใหม่แทน เดี๋ยวเราตามให้ แล้วก็ ถ้าอยากแวะมาหาที่โรงเรียน เดี๋ยวเราบอกพวกกรรรมการนักเรียน กับทีมบาสฯ ให้หาห้องให้อยู่สองต่อสองได้เลย” ผมพยักหน้าให้แทนคำขอบคุณที่ไบรท์เสนอให้

“มึงไหวเปล่าวะ ตอบตามตรงนะเว้ย” โจถามผมด้วยน้ำเสียงจริงจังแบบที่นานๆ จะได้ยินจากเพื่อนคนนี้สักที

“กู...ไม่แน่ใจ...วะ” ผมรู้สึกแบบนี้ เสียงอ่อยๆ ไปไม่ถูก

“แปลว่าไม่ไหว อยู่นี่แหละ ไบรท์ คืนนี้นอนเป็นเพื่อนเราด้วยนะ” แชมป์จัดการสรุปให้เสร็จสรรพ แล้วก็หันไปอ้อนแฟนตัวเองให้อยู่ด้วย ซึ่งแน่นอนว่าอยู่ด้วย

ผมลุกขึ้นไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอนของตั้มเต็มๆ เพื่อนๆ ทุกคนลุกขึ้นมาดูผมก่อนที่ผมจะถอดแว่นออก แล้วมองเพดานด้วยความเลื่อนลอย ตั้มนั่งลงข้างๆ ผม

“มึงอยู่เท่าที่มึงสบายใจได้เลยนะ แต่ขออย่างเดียว มึงต้องสู้ มึงเป็นความหวังเดียวของแฟนมึงนะ” ผมพยักหน้าให้กับที่ตั้มพูดกับผม

“ตอนนี้กี่โมงวะ” ข้อมือผมก็ใส่นาฬิกา แต่ไม่อยากยกมาดู

“ห้าโมงเย็นแล้ว มึงยังไม่กินอะไรมาทั้งวัน เดี๋ยวแม่กูทำกับข้าวเสร็จ กูจะเรียกมึงลงมานะ มึงนอนพักไปก่อนแล้วกัน” ตั้มทิ้งท้ายไว้ ก่อนที่ทุกคนจะเหมือนรู้กันว่า ผมอยากอยู่คนเดียว

ผมนอนมองเพดานห้องนอนตั้ม...แล้วน้ำตาผมก็ไหลออกมา ผมไม่เคยกลัวปัญหาอะไรเลย แต่เรื่องนี้ ให้ตายเถอะ...จะเอาไงดีวะ มันมองไม่เห็นทางออกเลยว่า จะทำยังไงให้ผมกับแทนกลับมาเหมือนเดิม ผมควักสร้อย Tag ที่แทนให้ผมมากัดเบาๆ หนึ่งที แล้วเก็บกลับไป ความคิดผมตอนนี้มีแค่

อย่าทำอะไรรุนแรงกับแทนเลย ไม่ใช่ความผิดแทนสักนิด อย่าลงกับแทนเลย มาลงที่ผมเถอะ

……………….

หน้ากระจกห้องน้ำตอนนี้ ผมกำลังพยายามปรับอารมณ์ให้นิ่งที่สุด รอยช้ำเล็กๆ บนหน้าของผม ไม่เป็นที่สังเกตนักถ้ามองกันดีๆ ห้องนอนใหม่กับบ้านหลังนี้ ผมไม่คุ้นอย่างมาก ผมรู้สึกปวดหัวอย่างบอกไม่ถูก ถ้าผมไม่ไปกินข้าวกับแม่ผม จะได้ไหม...

“ไม่ได้ล็อคครับ” ผมตอบรับเสียงเคาะประตู ในขณะที่ตัวเองยังนอนอยู่บนเตียง
 
“ยังไม่แต่งตัวเหรอลูก” แม่ผมเข้ามาในห้อง แล้วนั่งลงข้างๆ ผม

“ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายครับ ขอไม่ไปทานข้างนอกได้ไหมครับ” แม่ผมใช้หลังมือวางลงบนหน้าผาก

“ตัวไม่อุ่น งั้น เดี๋ยวลงมาทานข้าวกัน ทานยา แล้วนอนพักนะ” ผมพยักหน้าช้าๆ ไม่ตอบอะไรกับแม่ต่อจากนั้น
 
“เรื่องไปโรงเรียน เดี๋ยวแม่ซื้อรถใหม่กับมีคนขับให้ ไม่ต้องกลัวสายนะ” ผมได้แต่พยักหน้า

“ผมกลับไปอยู่คอนโดก็สะดวกกว่านะครับ คุณแม่มาเยี่ยมผมก็ได้นะครับ” ผมรู้สึกไม่คุ้นกับที่นอนใหม่นี้เอาซะเลย

“ทำไมลูกถึงไม่ยอมอยู่กับแม่...บ้านหลังนี้แม่ตั้งใจซื้อให้ลูกมาอยู่ด้วยนะ ลูกไม่รักแม่เลยสักนิด” ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับ

“ผมไม่คุ้นกับที่อยู่ใหม่ แล้วก็ผมไม่คุ้นกับสถานที่ย่านนี้ด้วย ไม่เกี่ยวกับว่าไม่รักแม่นะครับ” ผมลุกขึ้นมาอธิบายให้แม่ผมฟัง

“ถ้าแม่ไม่ไปเจอ ลูกก็ยังอยู่กับมันแบบนั้น แล้วต้องรอให้เกิดเรื่องน่าอายก่อนหรือไง” แม่ผมโยงเข้าเรื่องบิ๊กอีกจนได้

“ไม่เกี่ยวกับบิ๊กนะครับแม่ ผมยืนยันนะครับ เราทั้งคู่ไม่ได้ทำอะไรที่เสื่อมเสีย ผมกลับไปอยู่คอนโด แต่ไม่ให้บิ๊กมาอยู่ก็ได้นะครับ” ผมคิดว่านี่น่าจะโอเคที่สุด

“ยิ่งลูกทำแบบนี้ แม่ยิ่งไม่ไว้ใจอะไรทั้งสิ้น ต่อไปนี้ลูกจะมีการ์ดส่วนตัวติดตามไป ไม่ว่าจะไปเรียน หรือไปไหน จนกว่าแม่จะเห็นว่าลูกทำตัวดีพอให้แม่ไว้ใจ” คำสั่งแม่ผมเหมือนเป็นการตัดอิสรภาพทั้งหมด

“แม่ครับ...” ผมรู้สึกว่ามันเกินไป แต่ผมถ้าผมพูดต่อ ทุกอย่างอาจจะแย่ไปกว่านี้ได้

“กินข้าวเสร็จเราจะคุยเรื่องนี้กันต่อ” แม่ผมทิ้งท้ายไว้ก่อนจะออกไปจากห้อง

ผมหยิบ iPhone ตัวเองที่เก็บไว้ในกระเป๋าเป้ ใจนึงก็อยากส่งข้อความไปคุยกับบิ๊ก แต่อีกใจก็ไม่อยากให้แม่หาเรื่องยึดมือถือผมเหมือนกัน ผมหยิบไปชาร์จแบตเตอรี่สำรอง แล้วเอาแอบไว้ในกระเป๋าเป้เหมือนเดิม เอาละ...ถ้ากินข้าวเสร็จ แม่อยากคุย ผมจะคุยให้ดีที่สุด อย่างน้อย ไม่ถึงกับตามผมทุกฝีก้าวก็พอ

เดี๋ยวค่อยหาโอกาสเจอบิ๊กกับหาทางแก้ไขเรื่องนี้แบบค่อยเป็นค่อยไปละกัน

……………….

พ่อกับแม่ตั้มเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีมากคนนึงในชีวิตผม เวลาแม่ผมไม่อยู่บ้าน การมาค้างบ้านตั้ม ทำให้ผมเหมือนมีพ่อกับแม่อีกคน ท่านทั้งคู่ใจดีมาก แน่นอนว่าเพื่อนๆ ผมครบก๊วนขนาดนี้ คุณแม่ก็จัดเต็มแบบที่พวกผมกินกันอิ่มพุงกาง เสียดายที่อารมณ์ผมตอนนี้ ทานให้อิ่มยังรู้สึกลำบาก ที่ทานได้ เพราะอยากให้อิ่ม มีแรงไว้สู้กับปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นต่อจากนี้ให้ดีที่สุดล้วนๆ

“เอ้ยๆๆ ให้อาบน้ำด้วยกัน ไม่ได้ให้ใช้ห้องน้ำบ้านกูเป็นเตียงนะเว้ย” เสียงตั้มบ่นลอยๆ เพราะแชมป์กับไบรท์เข้าไปอาบน้ำด้วยกันเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว

“แป็ปนึงๆ” เสียงตอบกลับของไบรท์ลอยออกมาทันทีหลังจากตั้มทักไป ในขณะที่คนอื่นต่างอาบน้ำเตรียมนอนกันเรียบร้อย

“กี่โมงแล้ววะมึง” ผมถามตั้มขณะที่กำลังเล่น FIFA 15 กับโจอยู่ ถึงไม่ค่อยมีอารมณ์ แต่ก็จบเกมด้วยการชนะโจไปสองลูก

“สี่ทุ่มครึ่ง” ผมทิ้งจอยเกมไว้กับพื้นแล้วไปที่กองมือถือทุกคน ที่ตอนนี้กำลังชาร์จไฟกับปลั้กพ่วงที่ตั้มเตรียมไว้ให้

ไม่มีการติดต่อมาจากแทนอะไรทั้งสิ้น ผมเองก็ไม่กล้าส่งอะไรไปหา แม่เค้าเห็นผมติดต่อ คงทำให้แทนเดือดร้อนเอาได้ มันน่าอึดอัดอย่างมาก ผมหวังเล็กๆ ว่าพอแม่แทนอารมณ์ดี จะคุยกับแทนดีๆ แล้วให้โอกาสเราสองคนพิสูจน์ความรักของเราทั้งสอง...ผมอยากคิดบวก แต่ทำไมมันเหมือนเป็นแค่ความคิดเพ้อเจ้อที่เป็นไปไม่ได้อย่างบอกไม่ถูก

“กูไม่เคยคิดเลยว่า การห่างกับแทนในสภาพแบบนี้ แค่ไม่กี่ชั่วโมงมันหดหู่อย่างบอกไม่ถูกวะ” ผมพูดกับตั้มที่เดินมากอดคอผม ตามด้วยโจที่มากอดคอผมด้วย

“ไม่มีอะไรที่ราบเรียบตลอดเวลาวะ โลกยุคใหม่ รักในแบบที่มึงรัก ไม่ได้เสียหายอะไรหรอก ผู้ใหญ่ก็ไม่ผิดที่จะห้าม เค้าแค่ต้องการเวลาที่จะเข้าใจมึงกับแทนแค่นั้นแหละ” ถึงเพื่อนผมจะปากเสีย แต่เวลาโจพูดอะไรดีๆ มันพูดจากใจจริงๆ

“มึงเคยพาแทนไปหาแม่มึงเปล่าวะ” ผมพยักหน้าให้ตั้มเป็นคำตอบ

“แม่กูโอเค เอ็นดูแทนมากด้วย” ตั้มขยี้ศีรษะเกลี้ยงๆ ของผมเบาๆ

“แม่มึงโอเคก็สบายไป 50% แล้ว แม่แทนอาจจะโหดมาก แต่ให้เวลาเค้าหน่อยดีกว่า กูว่าเค้าเป็นแม่ เป็นตายยังไง ถ้าหัวใจลูกชายเค้าเลือกมึง ความรักน่าจะชนะทุกสิ่งได้เว้ย” กูก็หวังงั้นวะตั้ม

“ความรักชนะทุกสิ่งจริงเหรอวะ” ผมคิดอะไรแบบคนหมดหวังอย่างบอกไม่ถูก โจเขย่าผมเบาๆ

“มึงห้ามหมดหวัง กูรู้ว่ามึงรู้สึกไง พวกกูทุกคนช่วยมึงแน่นอน” ผมพยักหน้าขอบใจที่โจช่วยย้ำให้รู้ว่าเพื่อนทุกคนยังอยู่ข้างๆ ผม

ผมมอง iPhone ที่หน้าจอไม่มีอะไรแจ้งเตือนต่อไป...แทน...ตอนนี้เป็นอะไร ยังไง บอกเราได้ไหม ยิ่งไม่รู้ เรายิ่งไม่มีแรงจะสู้นะ

……………….

มื้อเย็นกับคุณแม่ที่บ้าน กับข้าวสี่อย่างที่อร่อยไม่แพ้ร้านอาหารดังวางอยู่ตรงหน้า ด้วยปริมาณที่พอดีกับสองคนทาน ทำให้ผมกับคุณแม่ทานหมดเกือบทุกอย่าง บรรยากาศบนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ที่มีแค่ผมกับคุณแม่ และแม่บ้านยืนอยู่ไม่ห่างนัก มันทำให้อาหารมื้อนี้ ไม่ต่างกับการทานข้าวกลางงานเลี้ยงที่ต้องรักษามารยาทให้ดีที่สุด

“อิ่มไหมลูก” ผมพยักหน้าให้กับคำถามคุณแม่ขณะเช็ดปาก

“เก็บโต๊ะได้เลยนะ แล้วเดี๋ยวชงน้ำขิงไปให้ที่ห้องทำงานด้วย” คุณแม่ผมสั่งแม่บ้านก่อนจะลุกขึ้น

“ไปคุยเรื่องที่ต้องคุยกันเถอะ” แม่ผมเดินขึ้นไปที่ชั้นสองที่ห้องของแม่ เป็นห้องทำงานที่มีประตูต่อเข้าห้องนอนได้ทันที ผมนั่งลงบนโซฟารับแขกที่วางไว้ในห้องทำงานของแม่

“เมื่อเช้าแม่ขอโทษนะ แม่ยอมรับว่าเห็นแล้วรู้สึกไม่พอใจมาก” แม่ผมเอยขึ้นมาหลังจากที่ผมนั่งลง แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรต่อ ผมกลืนน้ำลายลงคอแบบฝืดๆ ในใจไม่รู้ว่าแม่จะเอายังไงกับผมต่อ

“ตั้งแต่แทนเกิดมา แม่ตั้งใจไว้ว่า ลูกต้องเป็นผู้ชายที่ดีที่สุด เท่าที่แม่จะเลี้ยงดูให้ได้” แม่ผมถอนหายใจเบาๆ หลังจากจบประโยคนี้

“ลูกรู้ไหม แม่ทำใจรับไม่ลง ถ้าลูกแม่เป็นแบบนี้ แม่จะมั่นใจได้ไงว่า ลูกจะมีชีวิตที่มั่นคง มีอนาคตที่ดีได้” แม่ผมหยุดไว้ตรงนี้ ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ ผม

“ลูกทำให้แม่มามากแล้ว แต่แม่ขออย่างสุดท้ายได้ไหม เป็นลูกชายจริงๆ ให้แม่ได้ไหม” ผมรู้สึกได้ว่าผมกำลังทำให้แม่ผิดหวัง ผมไม่รู้จะพูดไง ผมรู้ว่าตัวผมเป็นไง มันเปลี่ยนไม่ได้จริงๆ แต่ถ้าผมบอกแม่ไป แม่ผมก็คงไม่จบเรื่องนี้แน่ๆ

“แม่ครับ ผมเป็นลูกชายของแม่นะครับ” แม่ผมส่ายหน้าช้าๆ

“ลูกชายแม่ ต้องไม่รักผู้ชายด้วยกันแบบนี้ซิ”สิ่งที่แม่พูด ทำให้ผมจุกในลำคอจนพูดต่อไม่ถูก น้ำตาแห่งความรู้สึกอึดอัดในสิ่งที่ผมกำลังเป็นอยู่ไหลออกมาช้าๆ แต่มากขึ้นเรื่อยๆ ผมก้มลงกราบขอโทษที่ตักแม่

“ผมขอโทษ แต่ผมทำไม่ได้จริงๆ ผมอยากทำให้ได้ แต่ผมก็ทำไม่ได้จริงๆ” แม่ผมค่อยๆ ประคองผมขึ้นมา แต่สิ่งที่ผมเห็นบนหน้าแม่ตอนนี้

“แม่พูดดีๆ แล้วนะ...ทำไม ลูกไม่ทำตามที่แม่ขอดีๆ บ้างละ” สีหน้าแบบคนกำลังเก็บอารมณ์ที่รอปะทุแบบที่แม่ผมเป็นทำให้ผมรู้ว่า ต่อจากนี้จะไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผมอีกต่อไปแล้ว

“ผมขอโอกาสได้ไหม ผมอยากพิสูจน์ให้แม่เห็น ผมเป็นเด็กดีได้ โดยที่ผมมีความรักในแบบที่ผมอยากมีได้ไหมครับ ผมขอละครับแม่” ผมค่อยๆ คุกเข่า ก้มกราบเท้าแม่ค้างไว้

“อย่าหาว่าแม่ใจร้ายนะ...ต่อไปจากนี้ แม่จะจัดการเรื่องนี้ขั้นเด็ดขาด จนกว่าเราจะเลิกเป็นแบบนี้ จำไว้!!!” เสียงตวาดของแม่ แล้วเดินเข้าไปห้องนอน ทิ้งให้ผมกราบพื้นไว้แบบนั้น

ผมวิ่งกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง ล็อคห้องให้สนิท ปิดไฟให้เรียบร้อย แล้วหยิบ iPhone ที่ตอนนี้ชาร์จเต็มแล้ว ก่อนจะเอาแบตเตอรี่สำรองไปชาร์จให้เรียบร้อย ผมปาดน้ำตาให้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด นอนคลุมโปงในผ้าห่มให้มิดชิดที่สุด ก่อนจะหยิบหูฟังมาเสียบให้เรียบร้อย ผมกดโทร FaceTime หาบิ๊ก

“แทน...เป็นไงบ้าง” ทันทีที่ต่อติด ผมแทบจะร้องไห้แบบไม่มีสติ เมื่อเห็นหน้าบิ๊กเต็มจอ FaceTime ตอนนี้

“โอเคดี บิ๊กละครับ” บิ๊กยกนิ้วโป้งให้ ผมรู้เลยว่าบิ๊กไปนอนบ้านตั้ม โจ แชมป์ และไบรท์ ต่างพยายามเบียดเข้ามาในจอ ก่อนที่แชมป์จะบอกให้ทุกคนถอยออก เพื่อให้บิ๊กคุยกับผมเป็นการส่วนตัว

“เราคุยนานไม่ได้นะ ตอนนี้เราอยู่บ้านแม่ เท่าที่เราดูรอบๆ เหมือนอยู่แถวบางกะปิ เราไม่คุ้นแถวนี้เลย แต่ไม่ต้องห่วงนะ เราสบายดีแน่นอน” ผมยิ้มให้บิ๊กเหมือนเดิม

“เปิด Find My Friends ไว้หลังจากวางสายสักครู่นะ เราจะได้รู้ตำแหน่งแทนว่าอยู่ประมาณไหน” ผมพยักหน้ารับทราบ

“แม่แทนตีแทนเปล่า” บิ๊กถามคำถามที่ผมไม่อยากตอบ

“ไม่นะ ท่านแค่ไม่พอใจนิดหน่อย แต่ไม่ได้ทำอะไรเราแน่นอน” ผมโกหกเพื่อให้บิ๊กไม่คิดมาก แต่บิ๊กกลับร้องไห้ออกมาช้าๆ

“โกหกไม่เนียนเลย รอยช้ำที่มุมปากเราเห็นอยู่นะ” ผมได้แต่เงียบ ไม่รู้จะตอบยังไงดี

“เราเสียใจที่ปกป้องอะไรแทนไม่ได้เลย รู้ไหม ทั้งวันที่ผ่านไปวันนี้ เราได้แต่ภาวนาให้อะไรๆ ดีขึ้น ฮือๆๆๆ” ผมค่อยๆ เอื้อมนิ้วไปแตะที่กล้อง

“อย่าร้องไห้แบบนี้ซิ ไม่ใช่ความผิดบิ๊กนะ” เสียงร้องไห้ที่ผมได้ยินผ่านหูฟัง มันแน่นจนทำให้ผมต้องร้องไห้ตามเหมือนกัน

“เราสัญญานะ ต่อให้ตาย เราก็จะสู้” บิ๊กพยายามหยุดน้ำตาแล้วยิ้มกว้างๆ

“ไว้เปิดเทอม เราจะนัดเจอกันนะ” บิ๊กพยักหน้าเข้าใจในความจำเป็นที่ผมบอกไป

“แทน...” บิ๊กเรียกผม ก่อนที่จะเอาจุมพิตกับนิ้วชี้กับนิ้วกลาง แล้วเอาสองนิ้วนั้นแตะลงบนกล้อง

“กอดน้องหมีตอนนอนด้วยนะ” ผมรู้สึกยิ้มออกก็ตอนนี้แหละ

“รักบิ๊กนะครับ” มันเป็นคำง่ายๆ ที่ครบทุกความรู้สึกที่ผมมีให้บิ๊ก

“รักแทนด้วยชีวิตครับ” น้ำเสียงบิ๊กหนักแน่นกว่า ทั้งที่น้ำตายังคงไหลออกมาจากสองตาบิ๊กช้าๆ ต่างแค่แววตาที่บิ๊กพยายามทำให้ผมมั่นใจว่าสิ่งต่างๆ จะกลับมาดีกว่านี้แน่นอน

เมื่อบิ๊กวางสายลงไป ผมเปิด Find My Friends ไว้สักครู่จะเครื่องจับตำแหน่งได้ชัดเจน ผมเห็นตำแหน่งบิ๊กแล้ว บิ๊กส่งข้อความมาหาผมหลังจากผ่านไปสักครู่ว่า

“นอนกอดหมีผู้พิทักษ์นะครับ รักด้วยชีวิต” ผมได้แต่ยิ้มกว้างๆ ปาดน้ำตาแล้วบอกตัวเองว่า เข้มแข็งให้มากๆ

ผมจะพาความรักของผมผ่านเรื่องนี้ให้ได้

……………….

วันเปิดเทอมวันแรกก็มาถึง ปีการศึกษานี้ผมกับแทนเปิดเทอมวันเดียวกัน หลังจากที่เกิดเรื่องในวันนั้น ผมฟิตร่างกายให้ดีที่สุด เน้นความคล่องตัว การโหน ปีนป่าย กะไว้สำหรับเข้าบ้านแทนโดยเฉพาะ ทุกหมัดที่ซ้อม เน้นความหนักแน่นและว่องไวให้มากขึ้น

“มึงไม่ไปหาแทนที่โรงเรียนก่อนละ” เสียงทักทายตั้มขณะที่ผมกำลังจัดของเข้าตู้ล็อคเกอร์ใบใหม่ทักทายผม

“กูมาช้าล็อคเกอร์ดีๆ ก็ไม่ได้ อีกอย่าง กูไม่แน่ใจด้วยว่าแทนมาโรงเรียนกี่โมง มาแบบไหน มายังไง บุ่มบ่ามไปวันนี้ กูโดนไข้โป้งจากแม่เค้าเอาได้วะ” ผมจัดของเสร็จแล้ว ปิดประตูล็อคเกอร์ ก่อนจะล็อคให้เรียบร้อย หันไปอีกที ตั้มกำลังจัดอยู่ข้างๆ ในตู้ที่ห่างออกไปไม่ไกลมาก

“เดี๋ยวเย็นนี้ไบรท์จะรวบรวมข้อมูลมาคุยกับพวกเราแหละ ไม่ต้องห่วงเว้ย พวกกูจะทำให้มึงได้เจอกับแฟนมึงแน่นอน” ตั้มปิดล็อคเกอร์แล้วเดินมากอดไหล่ผม ผมได้แต่พยักหน้าขอบคุณในสิ่งที่เพื่อนๆ ทุกคน พยายามทำเพื่อผมกับแทน

วันแรกของการเรียนในฐานะเด็ก ม.6 มันเป็นอะไรที่ช้า นาน ทั้งที่บางวิชาไม่ได้สอนอะไรมาก ใจผมพยายามจดจ่อกับการเรียนให้เต็มที่ ถ้าผมไม่มีแทน ผมก็ต้องอยู่ได้ ผมต้องอยู่เพื่อเจอแทนให้ได้ เป็นวันแรกในรอบกี่ปีไม่รู้ ที่ผมเรียนทั้งวันแบบเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง แต่ทุกอย่างที่ผมได้ยิน จด ผมทำอย่างมีสติ รับทราบ ไม่ได้ลอยผ่านแบบเข้าหูซ้าย ทะลุหูขวา แต่...ผมอยากให้ถึงเย็นนี้ไวๆ จริงๆ

“ไอ้บิ๊ก ไบรท์มาแล้ว” โจสะกิดผมขณะที่ผมนอนอยู่อัฒจรรย์ริมสนามฟุตบอล ตั้งแต่เลิกเรียน ผมใส่หูฟังนอนมองฟ้าฟังเพลงไปเรื่อยเปื่อย

“แทนฝากมาให้ บอกให้บิ๊กเป็นคนอ่านให้ทุกคนฟัง” ไบรท์ยื่นจดหมายให้ผม เป็นกระดาษ A4 ที่พับทบกัน แล้วเย็บด้วยลวดเย็บกระดาษ จ่าหน้าว่า “หากอยู่ในสภาพเปิดอ่าน ทำลายทิ้งได้เลย” ผมดึงกระดาษที่เย็บกับลวดเย็บกระดาษออก แล้วคลี่กระดาษออกมาอ่าน

“เมื่อบิ๊กได้อ่านจดหมายฉบับนี้ แปลว่าเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกอย่างน้อยหนึ่งเทอมหรือนานกว่านั้น สถาณการณ์ของเราตอนนี้ เราถูกแม่ขังกรงโดยสมบูรณ์แบบ การออกจากบ้านของเราทุกอย่าง จะต้องมีผู้ติดตามสองคน คนนึงขับรถ อีกคนเป็นผู้ช่วยเหมือนเรามีเลขาส่วนตัว แต่ที่จริงแม่ส่งมาคุมความประพฤติเรา ทุกเย็นหลังห้าโมงเย็นไป รถรับส่งของเราจะรอที่โรงเรียนจุดเดียวกับที่บิ๊กมารับ ผู้ช่วยส่วนตัวของเราจะคอยเดินมาเช็คว่าเราทำอะไร ไม่ว่าจะประชุมสภาฯ หรือซ้อมบาสฯ จะถูกจับตาตลอด ถ้าเราหายตัวไประหว่างนั้น จะเป็นเรื่องเอาได้ง่ายๆ

เทอมนี้แม่เราบริจาคก้อนใหญ่เพื่อนั่งบอร์ดสมาคมผู้ปกครองของโรงเรียน แน่นอนว่ามีครูหลายคนที่แม่ซื้อไว้เป็นหูเป็นตาให้ เราไม่รู้ว่าใครไว้ใจได้หรือไม่ได้ ถ้าจะวางแผนเพื่อพบกัน เราต้องมั่นใจก่อนว่า ใครรอบตัวเราที่คุยได้ หรือใครรอบตัวเราที่คุยไม่ได้...อย่าพึ่งใจเสียนะบิ๊ก เราสบายดี ปกติดีทุกอย่าง แม่เราไม่ได้ตีหรือดุด่าเรา ท่านแค่ไม่เข้าใจในสิ่งที่เราสองคนเป็นกันเท่านั้นเอง

เราจะติดต่อไปเมื่อถึงเวลาที่สมควร ดูแลตัวเองมากๆ นะ

ทั้งหมดของหัวใจเรา

แทน”


ทันทีที่ผมอ่านจบ ผมพับกระดาษจดหมายยัดใส่กระเป๋ากางเกงนักเรียน แล้วเดินผ่านกลุ่มเพื่อนทุกคนปีนขึ้นไปชั้นบนสุดของอัฒจรรย์ แล้วนั่งใส่หูฟังเปิดเพลงเหมือนเดิม...ความรู้สึกทั้งหมด มันอัดกันเต็มไปหมด ผมไม่ได้ฟังเพลงหรอก ผมแค่ไม่อยากรับรู้อะไรสักพัก...เผื่อจะคิดออกว่า ผมจะทำไงต่อกับเรื่องนี้ดี

ช่วยเราคิดได้ไหม เราควรทำไงดี...

**********

บทที่ 64 จะได้พบกับต้าร์อีกครั้ง นี่คือบุคคลสำคัญที่จะมีบทบาทไปอีก 3 บทต่อไปจากนี้ ความสัมพันธ์ของพ่อกับแม่แทนที่เป็นต้นเหตุของสิ่งที่แม่แทนทำกับแทน ฯลฯ....ครับ

เจอกันประมาณวันเสาร์ที่จะถึงนี้ (ถ้าผมไม่โดนงานหลักทับตายซะก่อน)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 63 (หน้าที่ 32 : Update 08/09/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 08-09-2015 09:43:08
ก่อนที่คุณแม่จะมาเรียกร้องเอาอะไรจากแทนเนี่ย คุณแม่เคยนึกถามตัวเองบ้างไหมคะว่าตัวเองน่ะ 'ทำหน้าที่ของแม่' ตลอดเวลาสิบกว่าปีมานี้ได้ดีพอแล้วหรือยัง? ไม่ใช่สักแต่ว่าฉันอุ้มท้องเธอมาแล้ว ฉันเป็นคนหาเงินหาทองมาให้เธอได้ใช้อย่างสุขสบาย ฉันก็ย่อมมีสิทธิ์สั่งให้เธอทำอะไรก็ได้ แม้กระทั่งการหลีกหนีจากตัวตนของตัวเอง (ที่มันไม่มีวันพ้น) เนี่ยนะคะ! คุณแม่คิดได้ยังไงกัน แค่นี้มันยังไม่พอหรอกค่ะ เพราะสำหรับคนเป็นลูกน่ะเขาต้องการคนที่จะสามารถเป็นได้หลายๆ สถานะทั้งคุณแม่ คุณพ่อ เพื่อน หรือแม้กระทั่งที่ปรึกษา ฯลฯ ที่พร้อมจะเข้าใจเขาและยอมรับเขาในทุกๆ ความรู้สึกต่างหากล่ะ แต่นี่อะไรจะเอาให้ได้ดั่งใจตัวเองลูกเดียวเลย -*-

เข้มแข็งเข้าไว้นะคะเด็กๆ :กอด1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 63 (หน้าที่ 32 : Update 08/09/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 09-09-2015 23:06:49
เอาใจช่วยแทนกับบิ๊ก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 63 (หน้าที่ 32 : Update 08/09/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 10-09-2015 02:36:29
ไม่มีคำพุดใดๆที่จะให้แม่แทนแล้วค่ะ   เหมือนนางเป็น Psychopath มากๆเลย
ถึงขึ้นทำแบบนี้แล้วก็ไม่อะไรจะกล่าวถึง เพราะสุดที่จะสามารถทำให้นางเข้าใจอะไรได้  คนทั่วไปไม่มีใครเขาทำกันแบบนี้หรอกค่ะ อย่าว่าแต่กับคนอื่นเลยค่ะ  นี่ลูกตัวเองแท้ๆยังทำได้   ถ้าหากวันหนึ่งการเป็นเกย์ของแทนจะสามารถนำมาซึ่งผลประโยชน์ต่อนางอันมหาศาลเราเชื่อจนหมดใจว่านางจะรีบโยนแทนไปแลกเปลี่ยนได้อย่างไม่ลังเล    มองไม่ออกว่านางเห็นแทนเป็นลูก  ความต้องการทุกอย่างจากแทนไม่ได้มีอะไรที่สะท้อนถึงความปรารถนาดีให้ลูก  ทุกอย่างเป็นสิ่งที่แม่แทนต้องการเท่านั้น   จะอยู่ด้วยกันได้ก้คงต้องรอจนแม่แทนตายเสียละมั๊ง   ร้ายขนาดนี้แล้ว 
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 63 (หน้าที่ 32 : Update 08/09/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 15-09-2015 02:57:00
บทที่ 64 กำลังเขียนอยู่นะครับ ช่วงนี้ค่อนข้างยุ่ง แต่พอแบ่งเวลามาทำให้ได้

ขอบคุณครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 63 (หน้าที่ 32 : Update 08/09/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 23-09-2015 18:22:35
 :call:

โอมมม จงมาๆ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 63 (หน้าที่ 32 : Update 08/09/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 28-09-2015 06:30:10
ช่วงนี้งานหลักในชีวิตจัดว่ายุ่งมากๆๆๆๆๆ จน ก ไก่ หมด โลกครับ

บทที่ 64 รออีกนิด จะรีบมาลงให้อ่านะครับ

ขออภัยอย่างยิ่งจริงๆครับ T_T
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 64 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 30-09-2015 05:44:28
มาแล้วครับ...ขออภัยที่หายไปนานมาก เดือนกันยายนถึงพฤศจิกายนของทุกปี เหมือนนัดกันเสมอ เป็นช่วงที่งานจะยุ่งมากจริงๆ

ช่วงกันยายนของปีที่แล้ว ผมเริ่มแต่งเรื่องนี้กลับมาใหม่ท่ามกลางงานอันวุ่นวายแบบนี้แหละครับ แต่ยังไงก็ตาม ผมเขียนจบแน่นอน ไม่หนีหายแน่นอนครับ

บทที่ 64 มาแล้วครับ ไม่เป็นการเสียเวลา มาดูกันต่อเลยดีกว่าครับ^^

**********

Chapter 64

แผงหนังสือในร้าน Kinokuniya สาขาสยามพารากอน ตอนนี้ สงบเงียบจนไม่อยากกลับไปบ้าน...หรือที่ตอนนี้ผมเรียกว่าคุกนั้นแหละ ผมรู้ว่าผู้ช่วยผมอยู่ไม่ห่างจากผมมากนัก เดินตามผมห่างๆ และช่วยถือหนังสือเล่มที่ผมต้องการซื้อ การอ่านหนังสือ ตั้งใจทำทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าให้ดีที่สุด พอจะช่วยให้ผมลืมเรื่องในใจไปได้ในบางเวลา

“แทน” ใครเรียกผม คุ้นมาก ผมหันไปทางต้นเสียงที่เรียกผม

“ต้าร์ สวัสดี” ผมเกือบทักผิดคน เพราะต้าร์ในชุดนักเรียนกางเกงน้ำเงินตอนนี้ หนวดกับเคราเริ่มหนาเหมือนไม่ได้โกนมา มันทำให้หน้าคุณชายที่หล่อเหลา ดูเป็นเข้มขึ้นแบบคนละคนไปเลย

“ตกใจหน้าเราเหรอ จะไปถ่ายแบบวันเสาร์นี้ เค้าต้องการให้หน้าเข้มดุกว่าปกตินิดนึง เลยต้องไว้หนวดกับเครา ดูเข้มนิดๆ ว่าแต่ เกิดอะไรขึ้นเปล่า” ผมได้แต่พยักหน้าเล็กๆ ในขณะที่ต้าร์มองรอบๆ ไปมาช้าๆ อย่างสุขุมที่สุด แล้วผู้ช่วยผมก็เดินมาประกบผม เพราะต้าร์จัดว่าเป็นคนแปลกหน้าที่เข้ามาคุยกับผม

“สวัสดีครับ ผมต้าร์ ลูกชายคุณพีระกับคุณหญิงมณี ผมคงไม่รบกวนเวลาของแทนมากครับ” น้ำเสียงของต้าร์ถึงจะไม่ได้วางอำนาจ แต่เสียงที่แน่นของต้าร์ ก็ทำให้ผู้ติดตามผม ต้องเดินถอยออกไปให้ผมอยู่กับต้าร์เป็นส่วนตัว

“โทรหาคุณแม่นะ เดี๋ยวเราจะคุยเอง” ต้าร์บอกผมแบบกึ่งกระซิบ ผมโทรหาคุณแม่ แล้วต้าร์ก็พยักหน้าขอโทรศัพท์ผมไปคุย

“ฮัลโหล สวัสดีครับ ผมต้าร์นะครับ” ต้าร์เริ่มต้นทักทายแม่ผมก่อน

“ผมเจอแทนที่ร้านหนังสือ ผมเลยขอยืมมือถือโทรมาทักทายคุณน้าครับ เดี๋ยววันนี้ผมขอชวนแทนไปทานข้าวด้วยจะได้ไหมครับ” ต้าร์เอยปากขอกับแม่ผม ในขณะที่ต้าร์ยิ้มอย่างไม่กังวลอะไรกับการคุยกับแม่ผม

“ผมขับรถมาครับวันนี้ ไม่ได้ขับมอไซค์มา ไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวผมพาแทนส่งที่บ้านแน่นอน แล้วจะแวะไปสวัสดีคุณน้าที่บ้านด้วยนะครับ” ต้าร์ยิ้มกว้างขึ้น แล้วส่งมือถือกลับมาให้ผมคุยต่อ

“ครับ คุณแม่” ผมรับสายคุยต่อจากต้าร์ คุณแม่ผมบอกแค่ว่าอย่ากลับบ้านดึกมาก ก่อนที่ผมจะสวัสดีแล้ววางสายไป ต้าร์ขยิบตาหนึ่งที ก่อนจะหันไปมองผู้ติดตามของผม ที่ไม่ถึงนาทีถัดมา ก็ได้รับโทรศัพท์จากคุณแม่ผม

“กระเป๋ากับย่าม เอากลับบ้านไปก่อนนะ คุณแม่บอกแล้วนะ” ผู้ติดตามผมพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ในขณะที่ต้าร์รีบจูงมือผมไปหลบหลังชั้นหนังสือในมุมที่ลับตามากขึ้น

ต้าร์ไม่พูดอะไร นอกจากบอกยกนิ้วชี้ประทับริมฝีปากบอกให้ผมอยู่เงียบๆ แล้วถอยออก ก่อนจะชี้บอกผมให้รออยู่ตรงนี้ ต้าร์ค่อยๆ ออกไปสักพัก ไม่ถึงสามนาทีถัดมา ต้าร์กลับมาอย่างรวดเร็ว

“การ์ดของแม่แทนมีสองคนใช่ปะ” ผมพยักหน้า

“ทั้งคู่อยู่นอกร้าน ยืนรอหน้าร้านจุดนึงกับรอตรงลิฟท์ในร้านจุดนึง...” ต้าร์เหมือนคิดอะไรอยู่สักครู่ ก่อนจะยิ้มออกมา แล้วกระซิบข้างหูผมเบาๆ

ผมกับต้าร์เดินออกจากร้านหนังสือตรงประตูจอดรถ โดยเดินเลาะชั้นหนังสือให้พ้นจากระยะประตูร้าน ก่อนจะวิ่งออกไปทางลานจอดรถ ต้าร์เรียกผมให้วิ่งตามไป เสียงปลดล็อครถคันนึงดังขึ้น วันนี้ต้าร์ไม่ได้ขับ Porsche Cayman GTS คันที่ผมเคยนั่ง แต่เป็น BMW M6 Gran Coupe สีเงิน ผมกับต้าร์รีบเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ ก่อนที่ต้าร์จะคว้าเสื้อยืดคอเต่าแขนยาวสวมทับเสื้อนักเรียนอีกที

“อาทิตย์ก่อน เราเห็นแทนอยู่ร้านหนังสือ แต่มีคนติดตาม เราว่ามันแปลกๆ เราเลยขับมอไซค์ตาม แต่ก็ไม่ใช่คอนโด แต่เป็นบ้านหลังใหญ่มาก เราเลยคิดว่า มันต้องไม่ปกติแน่” ต้าร์พูดขึ้นหลังจากที่คาดเข็มขัดนิรภัย แล้วติดเครื่องรีบออกรถอย่างรวดเร็ว

“พ่อกับแม่เราย้ายมากรุงเทพฯ เราก็เลยต้องไปอยู่ด้วย” ต้าร์พยักหน้าอย่างเดียว ในขณะที่รถกำลังวิ่งลงทางจอดรถอย่างรวดเร็ว
 
“ถ้าไม่มีเรื่อง แทนก็คงไม่ย้ายไปอยู่บ้านพ่อกับแม่หรอก” ผมรู้สึกเหมือนโดนแทงใจดำอย่างบอกไม่ถูก ต้าร์ส่งบัตรจอดรถพร้อมเงินค่าจอดก่อนจะรีบออกมาจากตัวห้างฯ

“เราไปหาบิ๊กมาเมื่อวานนี้ บอกว่าจะพาแทนไปหา” ผมรู้สึกเหมือนตัวเองหูฟาดไป

“Range Rover สีดำที่ติดอยู่หลังเราสองคันนั้น ใช่รถที่แทนนั่งปะ” ผมเหลือบไปดูกระจกมองข้างให้ชัดๆ จนพอจะเห็นทะเบียนรถ ก่อนจะพยักหน้าหนึ่งที

ทันทีที่รถของต้าร์ แตะถนนใหญ่ เลี้ยวซ้ายออกจากห้างฯ แล้วเลี้ยวขวาไปทางสี่แยกอังรีฯ ต้าร์กดคันเร่งแล้วมุดหนีตามช่องทันที บางจังหวะก็ทำให้รถคันอื่นกับมอไซค์ต้องบีบแตรยาวใส่ ต้าร์ส่ง iPhone ของตัวเองให้ผม

“กดโทรศัพท์หาบิ๊กให้ที” ผมรับมากดเบอร์มือถือของบิ๊ก หลังจากโทรเสร็จ เสียงรอสายดังในลำโพงของรถของต้าร์ สองทีต่อมา
 
“เห้ยมึง!!! กูได้มาละ กำลังสลัดให้หลุดแล้วไปหาที่จุดนัดนะ ไปคุยกับแทนต่อเอง” ต้าร์พูดกับบิ๊กหลังจากบิ๊กรับสายแล้ว ก่อนจะส่งมือถือให้ผมคุยต่อ

“แทน...โอเคนะ” เสียงแรกของบิ๊กในรอบสองเดือนนับจากวันที่เราจากกัน...น้ำตาของผมไหลออกช้าๆ

“ครับ...บิ๊กละ” ผมลืมไปด้วยซ้ำว่าตอนนี้รถกำลังเลี้ยวซ้ายจนเอียงเทไปทั้งคันก่อนจะเลี้ยวพ้นพอดี

“โอเคที่สุดครับ เราจะรีบไปหานะ” ผมได้แต่ตอบฮือไป เพราะสองเดือนที่ไม่ได้คุยกัน มันทำให้ผมแทบจะพูดไม่ออก มันมีอะไรมากมายเต็มไปหมดที่อยากพูดออกมา ผมส่งมือถือคืนให้ต้าร์

“ไปรอที่นัดหมายได้แล้วมึง ไปช้าเวลาเจอกันน้อยโทษกูไม่ได้นะ” ต้าร์พูดขณะที่กำลังมุดแล้วแหกไฟเหลืองกลางแยกสามย่านที่เหลือแค่วินาทีสุดท้ายจนรถเด้งตามพื้นถนนแบบเต็มแรง

“ขอบใจมากนะ” เสียงบิ๊กเองก็บอกได้ว่ากำลังร้องไห้เหมือนที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้

“กูขอสลัดให้หลุดก่อนนะ แล้วเจอกันที่นัดหมาย ถึงไม่โอเค เดี๋ยวโทรไปบอกแผน B” ต้าร์รีบพารถตัวเองลัดเลาะไปให้ถึงทางด่วน เมื่อรถของต้าร์มาถึงหน้าด่านจ่ายเงิน ช่อง EasyPass ที่โล่งอยู่ เป็นใจให้ต้าร์สามารถขึ้นทางด่วนได้ โดยที่มองไปข้างหลัง รถของต้าร์สามารถสลัดรถของผมที่ขับตามหลุดไปได้เรียบร้อย

“แทน ปิด Locations ในมือถือตัวเองด้วยนะ” ผมจัดการตามที่สั่ง ในขณะที่ต้าร์ยังขับแบบไม่ลดความเร็ว ช่องทุกช่องที่ต้าร์สามารถวิ่งได้เพื่อทำเวลาทำให้ M6 ของต้าร์วิ่งเหมือนลูกธนูที่พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

“ทีนี้ เราเลยไปดักบิ๊กที่หน้าโรงเรียนเมื่อวาน ก็เลยรู้ว่าเรื่องทั้งหมดของแทนเกิดอะไรขึ้น เราอาสามาช่วยเอง เพราะคุณน้าคงไม่รู้ว่าเรารู้จักกับบิ๊ก และอย่างน้อย คุณน้าน่าจะเกรงใจเรากับสถานะครอบครัวเราที่มีต่อการงานด้วย” ต้าร์ยังคงเพ่งสมาธิกับทางด่วน

“แล้ว...เราจะไปไหนกันอะ” ผมก็อยากรู้ว่าต้าร์จะพาผมไปไหน

“บ้านเรานี่แหละ ชัวร์สุด” ต้าร์หันมายิ้มกับยักคิ้วให้ผม ในขณะเสียงท่อของรถต้าร์ยังคงแน่นและดังขึ้นจากการเร่งเพื่อทำเวลาต่อไป

ผมบอกไม่ถูกกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่...มันเหมือนฝันอย่างบอกไม่ถูก

เกือบห้าโมงเย็น ผมอยู่ในซอยที่สองข้างทางค่อนข้างเงียบจนนึกในใจว่า ตอนกลางคืนคงจะเงียบและเปลี่ยวเอาเรื่อง และไม่ถึงห้านาทีที่เข้าซอยมา บ้านหลังใหญ่แบบเดียวกับที่แม่ผมพาผมไปอยู่ เมื่อประตูเปิดออกมา บรรยากาศที่ร่มรื่นของสนามหญ้าเป็นสิ่งแรกที่ผมเห็น และต้าร์ก็เลี้ยวรถจอดหน้าบันไดหินอ่อนของบ้าน

“สวัสดีครับคุณแทน คุณหนู คุณบิ๊กมาถึงแล้ว อยู่เรือนหลังเล็กแล้วครับ” ชายในชุดซาฟารีอายุประมาณ 50 กว่าๆ รีบวิ่งมารายงานให้ต้าร์รับทราบ ก่อนที่ต้าร์จะยกมือไหว้ขอบคุณอย่างนอบน้อม ก่อนที่คนงานของต้าร์จะย้ำให้ต้าร์ไม่ต้องไหว้ขอบคุณผู้น้อยเช่นนี้อีก แล้วขับรถของต้าร์ไปเก็บที่โรงรถ
 
“เราจะให้แทนอยู่กับบิ๊กสองต่อสองตามสบายเลยนะ ของใช้จำเป็นทุกอย่างครบ อยากกินไรโทรศัพท์เข้าครัวกลางเราไปเลย หรือถ้าจะโทรหาเราก็มีเบอร์ติดอยู่ที่โทรศัพท์นะ” ผมเดินตามต้าร์ที่กำลังพาผมเลาะไปตามสวนที่ล้อมคฤหาสน์ของต้าร์ ผ่านสระว่ายน้ำหลังบ้านที่น้ำใส ใหญ่พอที่จะว่ายเป็นเรื่องเป็นราว

“ทำไมต้องช่วยเราด้วย” ความคิดนี้มันวนเวียนไปมาตั้งแต่ที่ต้าร์เริ่มทักและพาผมมาถึงตรงนี้ ต้าร์หยุดสักครู่ ก่อนจะหันมาบอกผมว่า

“เวลามีน้อยนะ อย่าพึ่งถามอะไรเลย คนที่แทนควรใช้เวลาด้วยคือบิ๊กนะ” ต้าร์หันกลับไปเดินนำต่อ

เรือนหลังเล็กที่ต้าร์หมายถึง เป็นบ้านหลังเล็กๆ ที่ล้อมด้วยสวนกับไม้ยืนต้นใหญ่จนรู้สึกได้ถึงความร่มรื่น หน้าทางเข้าบ้านเป็นบริเวณที่สามารถจัดงานเลี้ยงกลางแจ้งได้ เมื่อต้าร์เค้าประตูกระจกขุ่นแบบบานเลื่อน ทันทีที่ประตูเปิดออกมา บิ๊ก...

นี่คือครั้งแรกหลังเกิดเรื่องที่คอนโดแม่ผม ที่ผมได้เจอบิ๊กแบบตัวเป็นๆ อีกครั้ง

……………….

สามเดือนเต็ม...ที่ผมได้แต่เฝ้าดูแทนห่างๆ ขับน้องถ่านห่างๆ จนรู้ว่าแทนพักที่ไหน พักอยู่ห้องมุมไหนของบ้าน ผมได้แต่มอง ผมไม่กล้าติดต่อ ไม่อยากให้แทนเดือดร้อน ทุกอย่างได้แต่เขียนผ่านจดหมายที่มีแชมป์กับไบร์ทช่วยเป็นสื่อกลางในการส่งให้ ทุกเช้า ทุกเย็น ผมฟิตร่างกายหนักมาก ถ้ามันต้องวิ่ง ปีน และใช้เพื่อแอบเข้าบ้านไปหาแทน ผมจะทำโดยไม่ลังเล

ผมไม่คิดว่าคนที่จะช่วยให้ผมได้เจอกับแทนอีกรอบ จะเป็นต้าร์ อันที่จริง ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าต้าร์จะช่วยผมไปทำไม ช่วยไปก็ไม่ได้อะไรจากแทน และไม่คิดว่าต้าร์จะช่วยได้ แต่ประโยคนึงที่ทำให้ผมรู้สึกเป็นหนี้บุญคุญที่ใช้ไม่หมดกับต้าร์คือ

“เราก็ไม่เคยลืมแทนได้หรอก ถ้าสิ่งที่เราทำ ช่วยให้แทนมีความสุข เราก็มีความสุขวะ” พ่อพระเอกจริงๆ...ผมยอมให้มันหล่อกว่าผมก็ตอนนี้แหละ หลังจากผมนัดแนะแผนการณ์ทุกอย่างแล้ว หลังจากเลิกเรียน ผมขับน้องแพนด้า ​(Toyota 86) มาที่บ้านต้าร์ก่อนห้าโมงเย็นตามที่นัดเวลาไว้ บ้านของต้าร์ทำให้ผมเชื่อแล้วว่า คนๆ นี้ไม่ธรรมดาแน่นอน

“แทน...” ภาพแรกของแฟนผมตัวเป็นๆ หลังจากผมไม่เจอสามเดือนเต็มๆ ทำให้ผมพูดออกแค่นี้ สิ่งแรกที่ผมทำ คือการพุ่งไปกอดแทนไว้แน่นๆ ในขณะที่แทนเองก็กอดผม ผมรู้สึกแค่น้ำตาของแทนกำลังไหลออกมาเปื้อนหน้าอกเสื้อนักเรียนผม

“บิ๊ก...ทุ่มตรงหมดเวลานะ ทานมื้อเย็นที่บ้านเราก่อนกลับด้วยละ เราไปละ” ผมพยักหน้าขอบคุณต้าร์ สิ่งที่ผมมองเห็นจากต้าร์ตอนนี้คือ แววตาที่พยายามกลบความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกไป

“เราไม่ได้ฝันใช่ไหม” คำถามแรกของแทนทำให้ผมรู้สึกเกลียดที่ตัวเอง ที่ไม่สามารถพาตัวเองไปหาแทนได้ตลอดเวลาสามเดือนที่ผ่านมา

“เราอยู่นี่แล้ว เข้ามาก่อนเถอะ” ผมพาแทนเดินเข้าเรือนหลังเล็กของบ้านนี้ ก่อนจะพาขึ้นไปชั้นสอง เป็นห้องนอนที่ต้าร์เตรียมไว้ให้ผมอยู่กับแทนสองต่อสองตามสบาย เมื่อผมพาแทนเข้ามาในห้องแล้ว สิ่งแรกที่ผมทำทันทีคือ...ผมดึงแทนมากอดแน่นๆ ก่อนจะส่งริมฝีปากกับลิ้นตัวเองประกบเข้าริมฝีปากของแทนทันที

มันไม่ใช่จูบที่มีความใคร่อยู่ในสัมผัสนั้น ผมคิดถึง...ถ้านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต ผมขอให้สัมผัสนี้ติดอยู่ที่ริมฝีปากผมนานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แทนเองก็บดริมฝีปากกับลิ้นรับกับสัมผัสผมเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความคิดถึงแบบที่ผมรู้สึกเช่นกัน

“บิ๊กตัวใหญ่ขึ้นมาก แบบ...เสื้อนักเรียนฟิตเลยอะ” แน่นอนว่าช่วงนี้ทุกคนรอบตัวผมทักหมด ผมต้องการร่างกายผมทุกสัดส่วนที่แข็งแรงและพร้อมเสี่ยงภัยทุกแบบได้ถ้าผมเห็นช่องที่จะไปหาแทน

“จะได้หล่อขึ้นเวลาแทนเจอเราไง แทนโอเคนะ แม่แทนไม่ทำอะไรกับแทนรุนแรงใช่ไหม” แทนพยักหน้าให้ผม แต่ก็ร้องไห้มากกว่าเดิมจนผมต้องเช็ดน้ำตา แล้วพาแทนไปนั่งที่เตียงนอนในห้อง

“เราขอโทษที่ติดต่ออะไรไม่ได้ มือถือเราอยู่กับการ์ดของแม่เราตลอด เราจะได้ใช้มือถือต่อเมื่อเรียกขอ มันไม่ได้อยู่กับเรา ไม่ว่าจะคุยหรือใช้ทางไหน การ์ดแม่เราจะเอาไปตรวจว่าทำอะไร เราเลยไม่สามารถติดต่อบิ๊กได้” เสียงสะอื้นของแทนบอกถึงความลำบากที่ต้องเจอในช่วงที่ผ่านมา ผมประทับริมฝีปากที่หน้าผากของแทนก่อนจะเช็ดน้ำตาคนรักของผมเบาๆ

“ไม่เป็นไรนะครับ แค่ได้อ่านจดหมายที่แทนเขียนฝากไบรท์มาให้ เราก็มีแรงสู้แล้ว เราตามมองแทนตลอดนะ ขับตามแทนจนถึงบ้านทุกวัน เหมือนไปส่งแทนถึงที่บ้านเลยรู้ไหม” ผมพยายามยิ้มให้กว้างๆ เพื่อให้เวลาที่จำกัดนี้ออกมาบรรยากาศดีที่สุด

“บิ๊ก...เราคิดอะไรอย่างนึงมาตลอด เป็นความคิดที่เราอยากทำที่สุดตอนนี้” น้ำเสียงจริงจังกึ่งร้องไห้ของแทน ทำให้ผมรู้ว่าแทนตั้งใจในสิ่งที่กำลังจะบอกผม
 
“เราหนีไปด้วยกันได้ไหม ไปให้ไกลจากทุกอย่าง เราจะช่วยบิ๊กหาเงินเลี้ยงตัวเอง ขอแค่บิ๊กโอเค เราจะไปกับบิ๊กทุกที่นะ” ผมกอดแทนไว้แน่นๆ ก่อนจะบอกกับแทนทั้งที่กอดไว้ว่า

“เรื่องของเราสองคนยังไม่ได้มาถึงจุดสิ้นหวังนะ ถึงมันดูเลวร้ายจนไม่มีทางออก แต่เราเชื่อว่าเราทั้งคู่จะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันได้ โดยที่ทุกอย่างยอมรับเราด้วยดีแน่นอน เราสัญญา สัญญาด้วยชีวิตเรา เรื่องของเราทั้งคู่ต้องมีอนาคตแน่นอน” แทนปล่อยโฮออกมาหนักขึ้นกว่าเดิม

“บิ๊กไม่รู้หรอก สิ่งที่บิ๊กกำลังเจอ มันเลยความเมตตาปราณีทุกอย่าง มันโหดร้ายและทำให้บิ๊กถึงตายได้นะรู้ไหม” ความอ่อนแอที่แทนมีตอนนี้ ทำให้ผมไม่อยากพูดอะไรดีๆ เพื่อให้ความหวังว่ามันจะดี แต่...ผมมีอย่างเดียวที่รู้ว่ามันดีสำหรับเรื่องของผมกับแทนแน่นอนคือ...

“ถ้าเราแพ้ แล้วต้องตายเพราะแม่แทน เรายินดี เพราะเราเต็มใจให้แทน แต่ถ้าเราหนี แล้วทิ้งให้แทนอยู่แบบนี้ เราตายทั้งที่หายใจอยู่ ซึ่ง...เราทำได้แน่นอน” ที่จริง ผมคิดไว้อยู่นานแล้วว่า สิ่งแรกที่ผมจะทำกับแม่ของแทนคือ

“เราตัดสินใจแล้ว เราจะเข้าไปกราบแม่ของแทน ขอโทษเรื่องที่เกิดขึ้น และขอให้ลดความตึงเครียดที่แม่แทนทำกับแทน” แทนรีบส่ายหน้าแบบไม่เห็นด้วยทันที

“ไม่นะ แม่เราไม่จะฆ่าบิ๊กก่อนที่บิ๊กจะพูดด้วยซ้ำ” ผมกลับไม่คิดอย่างนั้น

“เราเชื่อว่าแม่แทนยอมฟังเรา เราไปเพื่อไปถอยหนึ่งก้าว แล้วหาทางก้าวกลับไปดีๆ ถึงแม่แทนจะใจร้ายแค่ไหน ความดีน่าจะชนะใจได้นะ ถึงมันจะใช้เวลานานก็ตาม แต่...เรามีเวลาให้แทน ทั้งชีวิต... รอได้ไหมครับ” แทนมองผมด้วยสายตาที่เป็นห่วงมาก

“บิ๊ก สิ่งที่บิ๊กคิดไม่มีทางเป็นจริงได้แน่นอน แม่เราถ้าคำไหนคำนั้นจริงๆ ไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนใจแม่เราได้ อีกอย่าง สิ่งที่เราเป็น แม่เราก็ไม่มีวันยอมรับแน่นอน” ผมไม่เคยคิดว่าสิ่งที่แทนเจอ จะทำลายจิตใจลึกๆ ของแทนที่ปกติเป็นคนมองโลกในแง่ดีเสมอได้ขนาดนี้

“เรานึกออกแล้ว ลองให้คุณยายของแทนช่วยพูดให้ได้ไหม” ผมคิดถึงบุคคลที่สามที่พอจะช่วยเรื่องของเราสองคนได้อยู่คนเดียว คุณยายของแทนใจดี น่าจะช่วยได้แน่นอน

“เราไม่กล้ารบกวนท่าน ช่วงก่อนที่เราจะมาเรียน กทม. ท่านเป็นโรคหัวใจตีบ ถ้าเราเล่าเรื่องนี้ไป มันต้องทำให้คุณยายเป็นอะไรแน่ๆ เลย เราไม่อยากให้แม่กับคุณยายต้องทะเลาะกันเพราะเราอีก แค่นี้ทุกคนก็เดือดร้อนเพราะเราหมดแล้ว” ผมไม่อยากไปไหน อยากพาแทนไปอยู่เงียบๆ โดยที่ผมจะไม่ปล่อยกอดนี้เด็ดขาด

“เราจะกอดแทนไว้แบบนี้ ไม่ต้องกลัวนะ เราจะสู้ให้ถึงที่สุด พักนะครับ” แทนพยักหน้าในอ้อมกอดของผมอยู่

นี่คงดีที่สุดกับความสามารถผมที่จะทำให้แทน...

……………….

ผมปล่อยให้เวลามันผ่านไปโดยไม่รู้ว่าผมจะทำอะไรได้มากไปกว่า กอดแทนไว้แบบนี้ แฟนผมอ่อนแรงอย่างยิ่ง แรงที่มีถูกใช้ไปกับการร้องไห้กับสภาพที่แทนเจออยู่ตอนนี้ ความเหนื่อยล้าทำให้แทนหลับไป แต่ยังมีเสียงร้องไห้ตามมาบ้างเบาๆ

“บิ๊ก...” ผมตอบรับด้วยจุมพิตที่กระหม่อมของแทน

“บิ๊กเรียนรู้เรื่องไหมตอนที่เราไม่อยู่ กินอาหารดีๆ ไม่กินอาหารเวฟเปล่า และก็ ไม่ขับน้องถ่านเร็วเกินไปด้วยใช่ไหม” คำถามทั้งหมดของแทน ผมตอบข้างหูของแทนว่า

“ไม่รู้เรื่องหรอก แต่ขยันกว่าเดิม กินดีไหม ไข่ต้ม อกไก่ อะไรที่บำรุงให้เราแข็งแรงเรากินหมด ส่วนน้องถ่านสบายดี มันบอกเราด้วยแหละ ว่าคิดถึงคนซ้อนท้าย แล้ว...แทน ตอนไม่มีเรา ยิ้ม หัวเราะ ร่าเริงบ้างไหม...” ไม่มีอะไรที่ผมห่วงแทนมากกว่ารอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติของแทน มันเลยเป็นคำถามแรกที่ผมอยากถามบ้าง

“ฮือ...ยิ้มซิ ทุกครั้งก่อนนอนเราจะยิ้มให้น้องหมีของบิ๊ก ละก็...ดูรูปที่บิ๊กให้เราไว้...” ผมพึ่งเห็นรอยยิ้มที่ยิ้มยิงฟันกว้างๆ เป็นครั้งแรกตั้งแต่กลับมาเจอกันนี่แหละ แทนค่อยๆ ใช้สองมือจับแก้มผมตรงริมฝีปากทั้งสองของข้างของผมเบาๆ แล้วดึงแก้มผมออกให้ยิ้มตาม

“บิ๊กยิ้มแล้ว เราจะจำภาพนี้ให้ดีที่สุดนะ” ผมยิ้มให้กว้างขึ้น ก่อนจะอิงหัวตัวเองไปซบหน้าผากแทนเบาๆ

“ถ้าแทนอยากเจอเรา ติดต่อเราได้เลยนะ จะปีนเข้าบ้านไปถึงห้องแน่นอน” แทนส่ายหน้าช้าๆ

“ไม่เป็นไรนะ ยังไงเราก็จะมาเจอบิ๊กให้ได้บ่อยๆ นั่นแหละ สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งเราไปไหน” ผมพยักหน้าแล้วเอายกฝ่ามือขวาขึ้นมาสาบาน

“สัญญาด้วยชีวิตของเราครับ” แทนกอดผมแน่นๆ ผมลูบศีรษะแฟนผมช้าๆ เบาๆ

“กี่โมงแล้วอะครับ” แทนถามเวลาผม ข้อมือซ้ายกับ Apple Watch บอกเวลาเกือบทุ่มตรงแล้ว ผมดูการแจ้งเตือนในนาฬิกา ต้าร์ยังไม่ตามอะไรผม

“จะทุ่มตรงแล้วครับ หิวข้าวไหม” แทนมองผมยิ้มๆ ก่อนจะตอบว่า

“ถ้ากินกับบิ๊ก เราหิวทั้งวันแหละ” ผมพยักหน้าก่อนจะหยิบมือถือโทรหาต้าร์ แต่ยังไม่ทันที่จะโทรออกไป
 
“รู้ใจเปล่าวะเนี่ย จะโทรบอกว่าจะไปกินข้าววะ” ผมรับสายต้าร์แล้วทักก่อนเลย

“บิ๊ก!!! มึงรีบหลบในห้องนอนนะ แล้วให้แทนเดินกลับมาเรือนใหญ่คนเดียวนะ พ่อแทนตอนนี้อยู่ห้องรับแขก พ่อกับแม่กูรับหน้าอยู่” ผมรีบเก็บสีหน้าให้ปกติโดยทันที

“กูขอโทษ ที่ทำให้มึงมีเวลากับแทนมากกว่านี้ไม่ได้” ผมยิ้มออกมา ในขณะที่อีกมือก็ลูบศีรษะแทนเบาๆ ไปด้วย

“กูรู้เรื่องละ เดี๋ยวว่ากันนะ” ผมตัดจบแล้ววางสายลง

ผมกอดแทนแน่นๆ อีกครั้ง แทนเหมือนจะงงว่าทำไมผมกอดแทนแน่นขนาดนี้ แต่ก็กอดผมตอบเช่นกัน จิตใจผมตอนนี้ อยากเดินไปเผชิญหน้ากับคุณพ่อของแทน แล้วสวัสดีสักรอบ เผื่อคุณพ่อจะไม่เหมือนคุณแม่ แต่...มันคงโง่มากที่ผมจะทำแบบนั้น ผมเรียกน้ำลายให้อยู่ในปากพอที่จะเริ่มพูดออกไปว่า

“ต้าร์โทรมาบอกว่า พ่อแทนมารับที่บ้านแล้ว” ผมพูดช้าๆ ชัดๆ สิ่งที่แทนตอบรับผมคือ มือที่กอดผมเริ่มแน่นขึ้น

“แทนต้องเดินกลับไปเรือนใหญ่คนเดียว แล้วจนกว่าแทนจะกลับไป เราถึงจะออกไปได้นะ” แทนพยักหน้ารับทราบว่าต้องทำอะไร ผมปล่อยแทนจากกอดที่ผมไม่อยากปล่อยออก แล้วยิ้มให้สดใสที่สุดให้แทน

แทนดึงผมมาสัมผัสริมฝีปาก ผมกับแทนหลับตาแล้วค่อยๆ บดริมฝีปากกับลิ้นไปช้าๆ ให้สัมผัสทั้งหมดซึมซับกันอย่างชัดเจนที่สุด ก่อนที่ริมฝีปากของเราทั้งคู่จะแยกออกจากกัน ผมลุกขึ้นพาแทนไปส่งหน้าประตูห้องนอน และก่อนจะไป

“ไม่ว่าอะไรๆ จะแย่ยังไง ยิ้มไว้นะ” ผมใช้สองมือของผมดึงแก้มของแทนเบาๆ ให้ริมฝีปากทั้งสองข้างยกขึ้นจนยิ้ม แล้วเอาสองมือตัวเองมาดึงให้ตัวเองยิ้มบ้าง

“ดูแลตัวเองเยอะๆ นะ เราจะต้องได้กลับมาอยู่ด้วยกันใช่ไหม” ผมพยักหน้าให้แทน ก่อนจะเปิดประตูให้แทนเดินออกไป
 
“แล้วเจอกันนะ” ผมบอกลาแทนก่อนที่แทนจะยิ้มและพยักหน้า

ภาพของแทนค่อยๆ หายไปเรื่อยๆ ตามบานประตูที่ปิดลง จนเมื่อประตูปิดสนิท...ผมกดล็อคประตู แล้วค่อยๆ ทิ้งตัวนั่งลงหน้าประตูช้า กอดเข่าตัวเอง ถอดแว่นตาวางไว้ข้างๆ

ฮือๆๆๆ....ผมมันไร้ความสามารถที่จะปกป้องแทนจริงๆ ทำไมผมทำอะไรที่ดีกว่านี้ไม่ได้ซะที...

***********

บทที่ 65 จะเป็นจุดแตกหักที่พ่อกับแม่ของแทนจะลงมือกับบิ๊กแบบไม่มีปราณี และกดดันแทนด้วยไม้แข็งมากขึ้น ในขณะที่ต้าร์เองก็แทบจะโดนลูกหลงจากเรื่องนี้ไปกับเค้าด้วยครับ

บทที่ 65 ผมจะพยายามเขียนให้ได้อ่านกันในอาทิตย์หน้าหรือเร็วกว่านั้นนะครับ (ช่วงนี้งานเริ่มคล่องตัวขึ้นบ้างแล้ว)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 64 (หน้าที่ 32 : Update 30/09/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 30-09-2015 08:56:58
 :ling1:

แปะ เด๋ยวมาเมนท์นะค้าบบบ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 64 (หน้าที่ 32 : Update 30/09/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 30-09-2015 15:24:38
แล้วคุณพ่อกับคุณแม่จะได้รู้ในสักวันนะคะว่าที่ทำๆ ไปทั้งหมดน่ะ..เปล่าประโยชน์สิ้นดี.. เพราะไม่มีใครคนไหนหรอกค่ะที่หนีตัวตนของตัวเองไปได้พ้น

รอตอนต่อไปจ้า  ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 65++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 19-10-2015 03:32:17
ตกไปไกลถึงหน้า 7 เกือบหาไม่เจอ...

คนเขียนไม่สม่ำเสมอเองครับ ช่วงใกล้สิ้นปีสำหรับงานในชีวิตจริงที่ผมทำอยู่ตอนนี้ ไม่ต่างอะไรจากสงครามจริงๆ เขียนจบสักบท ใช้เวลานานจริงๆ ครับ ไม่ใช่เพราะเขียนไม่ออกนะครับ แต่เพราะงานเยอะจนไม่มีเวลาเขียนจริงๆ

เอาละครับ...กลับมาอ่านต่อกันกับบทที่ 65 นะครับ (หวังว่ายังไม่ลืมกันนะครับ T_T)​

************

Chapter 65

บรรยากาศในรถตู้ Alphard คันสีเงินที่คุณพ่อผมใช้ประจำตอนนี้ ผมนั่งอยู่ข้างๆ โดยที่คุณพ่อผมได้แต่นั่งเคาะนิ้วไปมา ปกติคุณพ่อผมก็ไม่ค่อยพูดกับผมอยู่แล้ว แต่การไม่พูดและไม่มองผมเลย ยิ่งทำให้ผมอึดอัดมากกว่าเดิม ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พ่อผมกำลังคิดอะไร เพราะรอยยิ้มกับอารมณ์ของพ่อผมตอนอยู่ที่บ้านต้าร์กับในรถ มันต่างกันอย่างชัดเจนมาก

“ไปรอพ่อที่ห้องทำงาน” นี่คือคำพูดแรกหลังจากรถจอดหน้าประตูบ้านเรียบร้อยแล้ว พ่อผมเดินลงไปทันทีโดยไม่รอผม ในขณะที่ผมเดินตามไป คนแรกที่ผมเจอมารอรับหน้าประตูบ้านก็คือแม่ผม สายตาและสีหน้าของแม่ผมบอกถึงความไม่พอใจอย่างมาก ไม่เป็นไร...ผมจะลองดูสักตั้ง ถ้าผมพูดกับคุณพ่อ คุณแม่ ดีๆ เรื่อยๆ เวลาน่าจะช่วยให้ท่านเข้าใจได้บ้าง เริ่มจากวันนี้เลยแล้วกัน

“ทำไมลูกต้องปิดตำแหน่งในโทรศัพท์” นี่คือคำถามแรกที่แม่ผมถามทันที

“ผมอยากไปพักผ่อนเป็นส่วนตัวบ้างครับ ผมแอบอึดอัดที่แม่ตามผมแบบนี้ตลอดนะครับ” ผมค่อยๆ พูด ด้วยน้ำเสียงกึ่งขอความสงสารจากแม่ผม หลังจากท่านฟังเสร็จ ก็ไม่ตอบอะไรต่อสักครู่

“ถ้าบริสุทธิ์ใจ ก็ไม่ต้องปิดนี่ ลูกมีความลับกับพ่อแม่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” พ่อผมพูดขึ้นมาบ้าง

“ผมขอโทษครับ ผมไม่อยากถูกพ่อกับแม่เฝ้าขนาดนี้ ผมมาอยู่ที่นี่กับพ่อกับแม่แล้ว ผมขออิสระผมคืนได้ไหมครับ” จริงจังครับ ผมอยากให้พ่อกับแม่ผมไม่เอาผมขังกรงไว้แบบนี้เหมือนกัน

“ดูตัวเองยังละ ว่าทำอะไรลงไป ทำไมพ่อกับแม่ถึงต้องทำแบบนี้กับลูกละ ถ้าอยากให้พ่อกับแม่ไม่คุมความประพฤติ แทนก็ต้องทำให้พ่อกับแม่เห็นก่อนว่า ลูกไม่ได้เป็นอะไรแบบนั้นอีก” ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน ผมยอมรับว่าผมคงได้แต่ก้มหน้าก้มตายอมรับสภาพไป แต่การได้เจอบิ๊กวันนี้ ทำให้ผมรู้ว่า ผมจะค่อยๆ เริ่มทำในสิ่งที่ผมอยากให้คุณพ่อคุณแม่เข้าใจผมจริงๆ ซะที

“ผมขอโทษคุณพ่อกับคุณแม่ครับ ผมไม่สามารถเป็นผู้ชายรักผู้หญิงได้จริงๆ ตั้งแต่ผมเข้าใจความรู้สึกตัวเองได้ ผมรู้ว่าผมชอบอะไร มันดูแปลกแยกสำหรับใครหลายคน ไม่ว่าจะพ่อหรือแม่ก็ตาม ผมอยากให้พ่อกับแม่เห็นอย่างที่ผมเห็นว่า ผมอยู่ได้โดยที่ทุกคนยอมรับ ชื่นชมในสิ่งที่เป็นตัวผมจริงๆ เหลือแค่อย่างเดียว และผมอยากขออย่างเดียวจริงๆ ครับ ผมขอโอกาสที่จะทำให้พ่อกับแม่เห็นว่า ผมเป็นลูกที่ดีได้ ผมทำหน้าที่เป็นหน้าเป็นตาให้พ่อกับแม่ได้ โดยที่ผมเป็นตัวผมแบบนี้ได้ไหมครับ” ทั้งหมดนี้ ผมพูดจบในหนึ่งลมหายใจที่สูดเข้าไป

“วันนี้แกไม่ได้ไปหาต้าร์ใช่ไหม” น้ำเสียงแม่ผมเริ่มสูงและหนักอย่างเห็นได้ชัด ผมคิดอยู่ว่าผมควรจะบอกยังไงดี แต่ในเมื่อผมตั้งใจแล้วว่า ผมจะเอาความจริงเข้าสู้

“ครับ...ต้าร์ชวนผมไปที่บ้าน” ผมตอบแค่นี้พอ ถ้าแม่ไม่ถามเรื่องบิ๊ก ผมจะไม่ตอบ

“โกหก!!! พ่อเห็นรถของนายบิ๊กนั้นจอดในโรงรถบ้านต้าร์ แกไปหาใครกันแน่” พ่อรู้ได้ไง...

“อย่าคิดว่าพ่อกับแม่ไม่ทำการบ้านซิ ไม่สั่งยิงทิ้งก็บุญแล้ว รู้ไหมว่าแทนทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังแค่ไหน” น้ำเสียงเรียบๆ แต่หนักด้วยอารมณ์ของแม่ผม ทำให้ความคิดที่ผมจะสู้หายไปในทันที

“พ่อครับ แม่ครับ ผมขอโทษจริงๆ ผมรักบิ๊กจริงๆ ให้โอกาสเราทั้งคู่สักครั้งได้ไหมครับ ผมอยากทำให้คุณพ่อกับคุณแม่เห็น...” เจ็บ...กำปั้นของพ่อผมยิงตรงเข้าแก้มซ้ายผมจนผมล้มไปกองที่พื้น

“กูไม่อยากได้ลูกเป็นตุ๊ด โอเคไหม!!!” เสียงตวาดพ่อผม ทำให้ผมร้องไห้ออกมา

“ผมไม่ได้เป็นตุ๊ดนะครับ” ผมพูดออกมาดังๆ นั้นทำให้พ่อผมเตะผมซ้ำอีกที

“คุณ หยุด!!!” แม่ผมห้ามพ่อเอาไว้ แล้วประคองผมขึ้นมานั่งบนโซฟาในห้องทำงาน

“ฟังให้ดีนะ...พ่อกับแม่ จะไม่ยอมให้แทนเป็นแบบนี้ ไม่คิดถึงหน้าพ่อกับแม่ ก็คิดถึงอนาคตตัวเองบ้าง รู้ตัวไหมว่า ที่ทำลงไป มันเห็นแก่ตัวแค่ไหน แกเห็นแต่ความสุขตัวเองตอนนี้ สิ่งที่ลูกเป็น จะเอาอนาคตที่ไหนมาดูแล ลูกไม่ได้อายุ 17-18 ตลอดไปนะ พอมีอายุขึ้น แกจะสร้างครอบครัวยังไง ใครจะดูแลแก คิดบ้างซิ คิด!!!” ไม่ใช่ว่าผมไม่คิดนะครับ ผมได้คำตอบแล้วด้วยซ้ำกับอนาคตว่า

“แม่ครับ วันนึงที่ผมโตขึ้น หากผมทำตามสิ่งที่แม่บอกทุกอย่าง โดยที่มันไม่ใช่ตัวผมละครับ...มีคนอื่นที่จะต้องรับกรรมในสิ่งที่ผมทำอีกกี่คน เค้าจะรู้สึกไงที่ผมเป็นแบบนี้ ผมไม่อยากให้ใครมาเป็นเครื่องประดับสถานะทางสังคมผมนะครับ มันอาจยากที่พ่อกับแม่จะเข้าใจในตอนนี้ แต่ผมจะทำให้พ่อกับแม่เห็นนะครับ ผมกับบิ๊ก เราไม่ได้คบหากันฉาบฉวยจริงๆ”

“ผมขี้เกียจพูดแล้วนะ เหนื่อย จะไปนอนละ” พ่อผมตัดบทออกไปจากห้อง สายตาไม่พอใจที่แม่ผมส่งไปหาพ่อ เป็นสายตาที่ผมคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็กเวลาที่พ่อผมไม่อยากคุยกับแม่ ก็จะตัดบทเดินไปแบบนี้แหละ

“ฟังให้ดีนะ...ถ้าลูกยังดื้อแบบนี้ อย่าหาว่าแม่ใจร้ายนะ” แม่ผมเดินออกไปจากห้องทำงาน ทิ้งให้ผมอยู่ในห้องทำงานห้องนี้ไว้คนเดียว

ผมไม่มีน้ำตาจะร้องให้กับอะไรแล้ว ได้แต่หลับตาจุมพิตแหวนที่นิ้วนางซ้ายที่บิ๊กให้ผมไว้ ขอให้บิ๊กปลอดภัย....

……………….

หลังจากที่แทนกลับไป ผมยังนั่งนิ่งเป็นหุ่นไร้วิญญาณอยู่ในห้องนอนของต้าร์ ในขณะที่เจ้าตัวก็ได้นั่งข้างๆ เงียบๆ ไม่มีเสียงตอบรับอะไร ทุกอย่างเงียบผ่านไป จนกระทั้ง

“ขอโทษนะเว้ย ที่วันนี้กูช่วยให้มึงอยู่กับแทนนานกว่านี้ไม่ได้” ต้าร์พูดขึ้นมาก่อน

“ฮือ...ไม่เป็นไรวะ” ผมตอบได้แค่นี้จริงๆ

“มึงอย่าพึ่งยอมแพ้นะเว้ย กูจะช่วยพาแทนมาหาบ่อยๆ แน่นอน อย่างน้อยบ้านนั้นก็ไม่กล้าขัดพ่อกับแม่กูหรอก” ก็หวังว่าอย่างนั้นเหมือนกันนะ

“เรื่องของกูไม่ต้องเดือดร้อนพ่อแม่มึงหรอก เกรงใจวะ ไม่ใช่เรื่องของเค้า เปลื้องตัวเปล่าๆ” ถึงพ่อกับแม่ต้าร์จะมีอิทธิพลต่อพ่อกับแม่ของแทน แต่การที่ผมคิดจะพึ่งใบบุญกันแบบนี้ ก็คงไม่ใช่ทางออกที่ดีเท่าไหร่นักหรอก

“มึงรู้เปล่า ว่ามึงกำลังเจออะไรอยู่” ผมคิดว่าผมรู้ว่าต้าร์จะบอกอะไรผม

“เรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้ ใช่ปะ” ผมหันไปตอบต้าร์ ต้าร์พยักหน้าช้าๆ แบบไม่ค่อยอยากตอบว่าสิ่งที่ผมคิดคือเรื่องจริง

“มันอาจต้องใช้เวลานานมาก แต่กูเชื่อว่ามึงทำได้นะ” ต้าร์คงพยายามให้กำลังใจผม แต่ผมก็รู้ว่ามันคงอาจแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำอะไรให้ดีกว่านี้ได้

“ถ้ามึงเป็นกู มึงจะทำอะไรวะ” ผมถามต้าร์บ้างว่าถ้าตกอยู่ในสภาพผมตอนนี้ ต้าร์จะทำยังไง

“ถ้าเกิดกับตัวเอง กูคงคิดไม่ออกเหมือนกันวะ แต่กูเชื่อว่าปลายทางเรื่องนี้ มึงกับแทนต้องสมหวังกันแน่นอน ไม่รู้ทำไม แต่กูเชื่อแบบนั้นวะ” ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง ฟ้ายามกลางคืนที่แสนเงียบเหงาตอนนี้ ผมเหงา...แทนก็คง...

“ไปก่อนนะ กูรู้แล้วว่าทำไรดี” ผมลุกขึ้นออกจากห้องต้าร์แบบทันทีตามความคิดผม

“กลับดีๆ เดี๋ยวกูโทรหา” นี่คือเสียงสุดท้ายที่ต้าร์ตะโกนไล่หลังตอนผมออกจากห้องนอนต้าร์

น้องแพนด้าของผมกำลังไล่มุดตามช่องถนนบนทางด่วนไปเรื่อยๆ สิ่งที่ผมคิดหลังมองท้องฟ้ามันมีแค่ ถ้าผมตอนนี้เหงา แทนก็ต้องรู้สึกเหมือนผม ถ้าแทนได้เห็นผมไกลๆ บ้าง มันก็คงดีไม่ใช่น้อย ไหนๆ มีของชิ้นนึงที่ไบรท์ให้ผมไว้ ผมได้ใช้ก็ตอนนี้แหละ เท้าขวาผมตอนนี้แทบไม่อยากปล่อยคันเร่ง นาฬิกาที่คอนโซลรถตอนนี้บอกเวลาว่า 21.45 ผมควรจะไปให้ถึงก่อนสี่ทุ่มครึ่ง เพื่อความชัวร์ว่าแทนยังไม่นอน

ผมจอดรถในมุมที่ใกล้กับระเบียงห้องนอนของแทน เป็นมุมที่ถ้าแทนออกมาที่ระเบียง ต้องเห็นผมไกลๆ แน่นอน ได้เวลาใช้ของไบรท์ละ นั้นคือ SIM การ์ดแบบ Multi-SIM เป็นเบอร์เดียวกับเบอร์ไบรท์ ถ้าผมอยากโทรหาแทน ให้โทรด้วยเบอร์ของไบรท์ ซึ่งอย่างน้อย ก็ทำให้ผ่านด่านคนที่ถือมือถือของแทนไปถึงแทนได้ไม่ยากอยู่ ผมหยิบมือถือเครื่องที่ใส่ SIM ใบที่สองของไบรท์มาโทรหาแทน

“ฮัลโหลแทน” ผมพยายามดัดเสียงให้ใกล้กับเสียงของไบรท์ให้มากที่สุด

“คุณหนูนอนแล้วครับ มีอะไรฝากไว้ไหมครับ” ด่านแรกมาถึงแล้ว

“ผมต้องคุยเรื่องในทีมบาสฯ ครับ ถ้าแทนยังไม่นอน ขอคุยหน่อยครับ เป็นเรื่องด่วนนิดนึงครับ” ผมพยายามหาเรื่องให้ด่านแรกเอาเครื่องไปให้แทนให้ได้

“สักครู่นะครับ” ผมถอนหายใจโล่งอกสักครู่ ก่อนที่ไม่ถึงสิบวินาทีต่อมา ผมได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง และคนรับสายของแทนบอกว่าใครโทรมาหา

“ไบรท์ว่าไง” แทนรับเรียบร้อย พร้อมกับผลักประตูห้องนอนปิด เสียงลูกบิดล็อคเสร็จ ผมปรับเสียงกลับเป็นปกติ
 
“ฮัลโหล แทน เราเอง มองจากระเบียงมาซิครับ” ผมออกจากรถยืนโบกมืออยู่ข้างนอก

“ฮือ...ไกลจังเลย แล้วทำไมมีเบอร์ไบรท์โทรมาหาเราอะ” น้ำเสียงดีใจของแทนทำให้ผมยิ้มออกมาเช่นกัน

“ทำ SIM ใบสองมา สลับมาโทรนิดหน่อย เดี๋ยวไบรท์โทรไม่ออกก็รู้เองแหละว่าเราใช้ แล้ว...กลับมาบ้าน พ่อกับแม่แทนไม่ได้ตีหรือทำอะไรใช่ไหม” ผมห่วงตรงนี้ที่สุด

“ไม่นะ ไม่มีอะไรครับ ทุกอย่างเรียบร้อยดี ไม่ต้องเป็นห่วงเรานะ” ผมอยากมองให้เห็นแทนตอนนี้จัง อยากเห็นหน้า อยากให้แทนเห็นหน้าผมด้วย

“บิ๊ก...ดูแลตัวเองมากๆ นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรต่อไปจากนี้ อย่าล้มลง บิ๊กต้องอยู่ได้ถ้าไม่มีเรานะ” ผมแอบไม่อยากได้ยินแทนพูดแบบนี้เลย

“เราอยู่ได้แน่นอน แต่...ต้องมีแทนอยู่กับเราด้วยนะ เรารอได้ เวลาจะช่วยให้เรื่องทั้งหมดไปด้วยดีเองนะ” อันทีจริง ผมไม่ได้รู้สึกอย่างที่พูดไปหรอก แต่เมื่อเรื่องมันแย่ ผมก็ยิ้มรับและเข้มแข็งซิ ผมเชื่อในความหวังล้วนๆ

“ขอแค่เชื่อในความรักของเราก็พอนะครับ” ผมย้ำสิ่งที่ผมคิดว่าคือสิ่งเดียวที่ยึดเหนียวให้เราแก้ปัญหานี้ไปด้วยกันได้
 
“ครับ เชื่อในความรักของเรา” ผมโบกมือให้แทนอีกที

“กลับบ้านเถอะ เราคุยนานมากไม่ได้ เดี๋ยวผิดสังเกต” ผมก็คิดว่าสมควรแกเวลาที่จะวางสายแล้วเช่นกัน

“จะพยายามแวะไปหานะ ถ้าเห็นเราไกลๆ ให้ยิ้มให้นะครับ” ผมคิดว่าต่อไปจากนี้จะคอยตามแทนไปเรื่อยๆ มีโอกาสก็เข้าไปหา เห็นกันไกลๆ ดีกว่าอยู่เฉยๆ แบบนี้

“แทนรักบิ๊กนะ” ผมก็รักแทนนะ

“บิ๊กรักแทนนะ รักด้วยชีวิตครับ” ผมวางสายลง แล้วขึ้นรถ ส่งข้อความให้ไบรท์กดสลับ SIM ที่เครื่องตัวเองกลับมาเป็น SIM หลัก ก่อนจะติดเครื่องแล้วขับออกไปจากแถวบ้านแทนให้เบาที่สุด

ถึงจะไม่เห็นทางออก แต่ผมจะไม่หลบหรือปล่อยให้คนรักผมต้องอยู่คนเดียวเหมือนกัน

……………….

หลังจากวันที่บิ๊กโทรหาผมที่รั้วบ้าน หนึ่งเดือนที่ผ่านมา จะมีผมเห็นผู้ชายคนนึงสวมเสื้อฮูดทับเสื้อนักเรียนมองดูผมไกลๆ วันที่ใส่ชุดนักเรียนมาเรียน บิ๊กจะแวะมาหาผมด้วยการจอดรถไว้สยาม แล้วค่อยเข้ามาในโรงเรียน การสวมเสื้อนอกของบิ๊ก ทำให้พอจะเนียนว่าเรียนโรงเรียนผมได้อยู่ เพราะกางเกงนักเรียนก็สีดำเหมือนกัน และที่ผมดีใจที่สุดคือ โค้ชกับทีมบาสฯ  ผมทุกคน พอทราบเรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น ก็อนุญาตให้บิ๊กเข้ามานั่งดูได้ตลอดการซ้อม ไม่ต้องรอตอนเลิก

“แฟนใครเก่งจังเลย” บิ๊กยื่นขวดน้ำให้ผม นี่คือพักครึ่งแรกของการซ้อม ผมไม่ตอบอะไรนอกจากได้แต่ยิ้มแล้วรับขวดน้ำมาแตะที่คอดับร้อน

“สอบกลางภาคเป็นไงบ้าง” เดือนสิงหาคมแล้ว โรงเรียนบิ๊กน่าจะผ่านสอบกลางภาคไปแล้วแหละ

“นี่ ขออวดเลย” บิ๊กหยิบกระเป๋าเป้ใบประจำหยิบกระดาษที่รวมผลคะแนนไว้ มีลายเซ็นแชมป์ โจ ตั้ม ยืนยันว่าจดมาถูกต้อง ซึ่งคะแนนแต่ละวิชา อาจไม่ได้สูงมาก แต่ก็ไม่ลุ้นตกหรือเหนื่อยแน่นอน

“แฟนใครเก่งจังครับ” ผมลอกประโยคบิ๊กบ้าง บิ๊กยิ้มกว้างๆ แบบที่ผมมองเห็นไม่ชัดนัก เพราะฮูดที่สวมไว้ของบิ๊กค่อนข้างปิดหน้าพอสมควร

“เมื่อไหร่เราจะไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้ซะที” ผมคิดเรื่องที่บ้านอีกแล้ว อดไม่ได้ทุกครั้งเลยที่เห็นสภาพตอนนี้แล้วจะต้องนึกถึงมัน

“ไม่เอาน่า ถ้าทุกอย่างจะต้องดำเนินไปแบบนี้ ก็ไม่เป็นไรนะ สิบปีไม่นานหรอก ถึงวันนั้นเราคงยืนด้วยขาเองได้ แล้วเราออกไปอยู่ด้วยกันสองคนเองก็ได้ ถ้าระหว่างนี้ จะมีบางเวลาที่ห่างไกลกัน ก็อดทนกันนิดนึงนะ “ บิ๊กพูดจบ ถอดฮูดออกให้ผมเห็นยิ้มกว้างๆ ชัดๆ ก่อนจะสวมมันกลับไปอีกที

“อย่าทำอีกนะ ใครมาเห็นจะทำให้บิ๊กเดือดร้อนได้” ผมแอบตกใจนิดหน่อย ไม่อยากให้บิ๊กถอดฮูดออกแบบนี้เลย เกิดคนของแม่ผมมาเห็น จะเป็นเรื่องเอาได้

หลังจากผมออกไปซ้อมรอบสุดท้ายได้สักครู่ ผมเห็นบิ๊กโบกมือให้ก่อนจะกลับไป เพราะถ้ารอจนซ้อมเสร็จ แล้วคนของแม่ผมที่มารับเห็นบิ๊กอยู่กับผม คงจะไม่ดีเอาแน่ๆ

แต่แค่นี้ก็ดีแล้ว ดีมากสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเราจริงๆ

……………….

กันยายนแล้ว...เดือนที่ได้ชื่อว่านรกสุดๆ สำหรับเด็กนักเรียน ยิ่งกับ ม.6 ด้วยแล้ว บรรยายไม่ถูกเลยว่าจะขนาดไหน ผมกับแทนยังคงใช้จดหมายที่ส่งระหว่างไบรท์กับแชมป์เป็นสื่อในการพูดคุยเสมอ บางทีแทนจะส่งสรุปบทเรียน แนวข้อสอบพร้อมอธิบายวิธีทำให้ผมมาด้วย ซึ่งแน่นอนว่าผมจะต้องทำแล้วส่งกลับไปให้แทนตรวจเช่นกัน

“แฟนมึงแมร่งโหดกว่าติวเตอร์อีก แนวข้อสอบเชี่ยไร ยากสัด” ตั้มที่ขอถ่ายเอกสารไปทำด้วย ถึงกับโอดครวญตอนเห็นผมกำลังฝากส่งผ่านแชมป์

“มึงครับ กูมีวันนี้เพราะที่รักกูล้วนๆ บอกแล้ว หญิงไม่รุ่ง มุ่งชายแบบกูก็ดีนะ” ไม่ต้องทำหน้าเหวอ กูอวยพรจริงๆ นะไอ้ตั้ม
“กูไม่เข้าใจวะ แม่ของแทนทำไมต้องหวงลูกแบบ...โทษนะ ไม่ได้ด่าแฟนมึงนะ แต่แบบ อีกนิดเดียว ใส่ปลอกคอ จูงเดินได้แล้ววะ” ผมก็ไม่มีคำตอบของคำถามไอ้โจเหมือนกัน

“กูขอโทษ แต่พวกกูก็อึดอัดแทนมึงวะ” โจเอื้อมแขนมาเกาะไหล่พร้อมกับบีบไหล่ผมเบาๆ

“เรื่องของกูใช้เวลาล้วนๆ เลยวะ พวกมึงเป็นกำลังใจให้กูด้วยนะ” เพื่อนๆ ผมที่เหลือผลัดกันเข้ามาสวมกอดผม

“กูกลับบ้านก่อนนะ ฝากด้วยนะแชมป์” หลังจากแยกกับเพื่อนๆ ผมเดินกลับไปที่บ้านแชมป์เพื่อไปเอาน้องถ่านก่อนกลับบ้าน ระหว่างที่ผมเดินใกล้จะถึงบ้านแชมป์

“ฮือๆๆ ฮือๆๆๆ” ช่วยด้วย!!!! เกิดอะไรขึ้น!!! ผมถูกกระชากกับอุดปาก ดิ้นก็ไม่ได้ โดนคนล็อคไว้ ภาพที่ผมเห็นตอนนี้ ผมโดนลากขึ้นรถตู้ไปแล้ว รถตู้ออกไปอย่างรวดเร็ว ผมถูกต่อยเข้าที่ลิ้นปี่เต็มแรง มันจุกจนผมตัวขดเป็นกุ้ง แล้วอิสรภาพผมก็หมดลง ผมถูกผ้ามัดตา ปิดปาก มัดมือไขว้หลังไว้ และมัดขาติดกัน

ไม่รู้นานแค่ไหน ผมได้แต่นับเลขไปเรื่อยๆ ทีละ 60 ครั้ง เท่ากับ 1 นาที ไปเรื่อยๆ ไม่รู้หรอกว่าผมไปไหน แต่ที่แน่ๆ ผมพยายามตั้งสติให้ดีสำหรับการหนีออกไปจากจุดนี้ ผมนับไปจนถึง 30 นาที รถก็จอด แล้วผมก็ถูกโยนออกมาจากรถ

ผมมองไม่เห็นอะไร รู้แต่พื้นที่ผมนอนอยู่ตอนนี้ เป็นพงหญ้าหนาประมาณนึง หญ้าค่อนข้างสูง เพราะผมรู้สึกคันที่ขาพอสมควร ผมยังไม่ถูกแก้มัดออก ลมหายใจของผมตอนนี้รัวยิ่งกว่ากลองที่กำลังตีออกรบซะอีก ผมคิดว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับผมต่อไปนี้ก็คือ

ใช่แล้วครับ...เท้าทั้งหลายกระหน่ำถีบ เหยียบ หรือรวมๆ คือ “กระทืบ” ผมนั้นละครับ ผมรู้สึกว่าร่างกายผมทุกส่วนกำลังบอบช้ำไปเรื่อยๆ สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือพยายามห่อตัวเอาไว้ แล้วเกร็งกล้ามเนื้อทุกส่วนให้รับกับแรงกระแทกนี้ให้ได้นานที่สุด แล้วเหมือนพวกมันจะรู้ ผมถูกหิ้วปีกขึ้น ลากไปแก้มัดที่แขนออก ก่อนจะโดนฉีกแขกทั้งสองข้างแบบท่าตรึงไม้กางเขน แขนผมสองข้างถูกล็อคกับเชือกไว้กับหูกระจกมองข้างรถตู้ โดยที่หลังผมพิงกับรถไว้

ไม้หน้าขนาดไหนไม่รู้กับสารพัดหมัดและเท้ากระหม่ำอัดเข้าทั้งร่างกับศีรษะผมไปเรื่อยๆ จนผมรู้สึกกระอัดเลือดจริงๆ ผมไอเอาเลือดที่ช้ำในออกมาไม่ได้ เพราะมันติดผ้าที่มัดปากไว้ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอยู่พักใหญ่ๆ จนกระทั้ง

“พอๆๆ เดี๋ยวมันตายพอดี” เออ รู้ก็ดีแล้ว กระทืบมากกว่านี้จะไม่ไหวแล้ว แน่จริงแกะผ้าออก ให้กูต่อยกับมึงตัวต่อตัวซิวะ!!!

“มีคนฝากมาสั่งสอนอีกที ไม่อยากตายก็อย่าหาเรื่องใส่ตัวนะ เป็นเด็กเป็นเล็ก วอนตีนฉิบ” ผมโกรธ...แต่ทำอะไรไม่ได้ ข้างในผมมันช้ำจนเละไปหมดแล้ว หลังจากแกะแขนผมออก แล้วมัดไขว้หลังไว้เหมือนเดิม ผมโดนลากโยนเข้าไปในรถตู้เหมือนเดิม

พื้นรถตู้สั่นสะเทือนตามพื้นถนนไปเรื่อยๆ ในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา มันทำให้ข้างในผมเจ็บ ผมคิดว่าผ้าที่มัดปากผมตอนนี้ น่าจะแดงจนดำจากเลือดที่ผมช้ำในไปแล้ว สิ่งที่ผมรู้สึกตอนนี้คือ ซี่โครงผมสักจุดน่าจะหักหรือร้าวแน่ๆ เพราะมันเจ็บแปลบเวลาหายใจ แล้วอิสรภาพผมก็มาถึงอีกครั้ง เมื่อผมรู้สึกเหมือนโดนโยนลงจากรถตู้ให้นอนกองไว้ที่พื้นฟุตบาท ผมได้ยินแค่เสียงรถที่วิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็ว

ไม่ไหวแล้ว...ผมรู้สึกตัวเองเจ็บจนหมดสติไป ไม่ตายหรอก แต่ใครก็ได้ช่วยแกะมัดให้ผมที....

“ตื่นแล้ว ไอ้บิ๊กตื่นแล้ว” สิ่งที่ผมเห็นในตาสลัวๆ ของผมตอนนี้ คือแสงไฟสีขาวๆ แยงตาผม พอผมลืมตาเต็มๆ เสียงที่บอกว่าผมตื่นแล้วคือไอ้ตั้มนั้นเอง
 
“กูอยู่ไหนวะ” คำถามแรกที่ผมถามตั้ม

“โรงพยาบาล ใครทำมึงเละแบบนี้วะ” คำถามตอบแรกที่ผมได้ยินจากตั้ม ในขณะที่ โจ แชมป์ ไบรท์ เฮียโบ้ ต้าร์ พี่นาย นิสิตหมอจุฬาฯ ที่ขับ Ducati ก๊วนเดียวกันกับผม ซึ่งสนิทกับเฮียโบ้ด้วย เดินมาล้อมรอบเตียงผมแล้ว

“กูว่าต้องฝีมือแม่แทนแหง่ๆ แมร่งเกินไปเปล่าวะ” น้ำเสียงของแชมป์บอกถึงอารมณ์ที่เดือดมากกว่าที่จะคุมได้

“ไม่เป็นไรนะเว้ย กูว่าเกินไปวะ เดี๋ยวกูไปจัดการให้ ถ้าบ้านกูออกโรง พวกพ่อแม่แทนน่าจะเกรงใจกันบ้าง” ต้าร์เสนอตัวอาสาให้

“เดี๋ยวพี่ไปตามอาจารย์มาตรวจร่างกายเราอีกทีนะ พี่พึ่งรู้เรื่องแกว่าเกิดไรกับแทน สู้ๆ นะเว้ย” ผมยกมือที่ติดสายน้ำเกลือไหว้ขอบคุณพี่นาย ก่อนที่พี่นายจะเดินออกไป
 
“ออกข่าวเถอะวะ บ้านแมร่งเป็นนักการเมืองใช่ปะ ถ้าออกสื่อว่าแมร่งทำแบบนี้กับเรื่องของเด็ก กูอยากเห็นเหมือนกันว่ามันจะอยู่เฉยได้เปล่า หาเรื่องแบบไม่กลัวหน้าตัวเองแหกเลย อย่ายอมนะเว้ยมึง” โจ มึงใจเย็นก่อน

“น้องๆ ใจเย็นก่อน ทุกคนเลย ไอ้บิ๊กไม่ตายก็ดีแล้ว เรื่องอื่นไว้ทีหลัง ให้บิ๊กมันหายก่อนดีกว่า พี่ก็โกรธแค้นไม่แพ้พวกน้องๆ แหละ แต่เราทำอะไรไม่ได้จริงๆ” เฮียโบ้พูดขึ้นมาบ้าง

“พวกมึงทุกคนกลับไปก่อนนะ กูอยากอยู่คนเดียววะ เฮียครับ ผมขอคุยอะไรหน่อย” ตั้ม โจ แชมป์ ไบรท์ ต่างพยักหน้าแล้วลาผมก่อนจะออกไปจากห้อง เหลือแค่เฮียโบ้คนเดียว

“เฮียรู้ว่าต้องทำอะไร พักให้หายดีแล้วกัน” เรื่องนี้แจ้งตำรวจไปก็คงไม่มีความหมาย เฮียก็รู้ใช่ไหมละครับ

“ผมท้อวะเฮีย...” ตั้งแต่เกิดเรื่อง ผมไม่เคยระบายความรู้สึกนี้ให้ใครฟังจริงๆ

“กูก็สงสารมึง” ฝ่ามือใหญ่หนาของเฮียบีบมือผมเอาไว้

“ทำไมอะเฮีย ผมรักแทนแล้วผิดตรงไหน ผิดแค่เค้าเป็นผู้ชายเหมือนผมเหรอ โคตรเหี้ยอะเฮีย ความรักที่ผมมีให้แทนไปเผาบ้านเค้าหรือไง ผมไม่โกรธที่ผมโดนกระทืบนะ แต่ผมโกรธที่ความรักไม่ชนะทุกสิ่งอย่างที่ผมเคยเชื่อมันมาตลอด ฮือๆๆๆ” เฮียโบ้ค่อยๆ ลูบศีรษะผมเบาๆ ช้าๆ เหมือนพ่อคนนึงกำลังปลอบลูก

“ความรักไม่ได้ชนะทุกสิ่งหรอก แต่ความดีต่างหากที่ชนะทุกสิ่งได้ เฮียเชื่อนะ ไม่ว่าเค้าจะตบตีลูกเค้าแค่ไหน หรือจะกระทืบมึงให้ตายไปเลย ความรักกับความดีมึงก็ไม่มีวันเปลี่ยนไป มึงเคยบอกเฮียนี่ว่า มึงรักใครรักจริงๆ แทนเค้าก็รักมึงมากไม่แพ้กับที่มึงรักเค้า มึงกับแทนอะ คือตัวอย่างที่ยิ่งใหญ่ของความรักสำหรับใครอีกหลายคนแน่นอน เฮียไม่รู้จะปลอบไงวะ เอาเป็นว่า มีอะไรที่เฮียช่วยได้ บอกเลยนะ เฮียเต็มที่แน่นอน”

ผมได้แต่ร้องไห้เจ็บใจที่ตัวเองทำอะไรให้ดีกว่านี้ไม่ได้จริงๆ ขอบคุณครับเฮีย...ขอบคุณจริงๆ ครับ

************

ตั้งแต่แม่แทนออกมา สงสัยจะหนักสำหรับผู้อ่านจริงๆ อ่านกันเงียบจริงๆ ครับ^^"" ยังไงแล้ว ไว้เขียนจบ จะเล่าที่มาที่ไปของเรื่องนี้ทั้หมดให้ฟังว่าตอนเขียนรอบแรกมีอะไรอย่างไรบ้างให้อ่านกันนะครับ

บทที่ 66 อืม...ไม่กล้าสัญญาเลยครับ แต่จะพยายามเข็นออกมาให้เร็วที่สุดแบบเรื่อยๆ สม่ำเสมอนะครับ ยังไงก็ ขอบคุณสำหรับการติดตามนะครับ

ขอบคุณครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 65 (หน้าที่ 32 : Update 19/10/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Mouse2U ที่ 19-10-2015 08:33:45
วุฒิภาวะที่มีไม่สมกับเป็นผู้ใหญ่เลยนะคะคุณพ่อกับคุณแม่ของแทนเนี่ย เด็กๆ เขายังแยกแยะออกเลยค่ะว่าอะไรถูกอะไรผิด จะมีก็แต่พวกคุณเท่านั้นนั่นล่ะที่มัวแต่ถอยหลังเข้าคลอง.. 

เป็นกำลังใจให้นะคะ บิ๊กสู้ๆ แทนสู้ๆ :ped149:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 65 (หน้าที่ 32 : Update 19/10/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 06-11-2015 05:47:09
พึ่งเขียนบทที่ 66 เสร็จเมื่อครู่นี้ เดี๋ยวตื่นนอนแล้วจะมาลงให้นะครับ (ประมาณบ่ายสาม)

(งานในชีวิตจริงอย่างยุ่ง+สู้กับอาการนอนไม่หลับถ้าไม่หลุด 6 โมงเช้าต่อไปครับT_T)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 66 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 06-11-2015 16:29:58
บทที่ 66 มาแล้วครับ รู้สึกผิดแผนมากว่า จะเขียนให้จบก่อนเดือน 12 ปีนี้ แต่ดูทรงแล้ว สงสัยได้ไปจบตอนกุมภาฯ ปี 59 แล้วครับ เหลืออีกประมาณ 12-14 บท ตามที่วางไว้ก็ปิดเรื่องละครับ

มาดูกันต่อครับ^^

***************

Chapter 66

ผ่านไปสี่วัน นี่คือวันแรกที่ผมกลับมาเรียนหลังจากน่วมเพราะโดนลากไปกระทืบ โชคดีที่ไม่มีอะไรข้างในบุบสลายหนักมาก แต่ช้ำในกันพอสมควร สิ่งเดียวที่เห็นจากภายนอกคือรอยฟกช้ำรอบตัวกับที่ใบหน้าเล็กน้อย ผมอาศัยนอนค้างบ้านแชมป์เอา ตื่นไปเรียนง่ายหน่อย แต่ก็ไม่วายลุกขึ้นมาวิดพื้นกับซิทอัพในสภาพนี้ ซึ่ง...เจ็บ แต่ก็ไม่หนักหรอก ทนไว้ไอ้บิ๊ก ทนไว้

“แชมป์ ไม่มีจดหมายจากแทนส่งมามั่งเหรอวะ” ผมถามแชมป์ขณะนั่งเกากีตาร์ในห้องชมรมดนตรีอยู่

“ไม่เลยวะ ไบรท์บอกว่าแทนไม่เขียนถึงอะไรเลย วันๆ เอาแต่เก็บตัวเงียบๆ ทำงานโรงเรียนเท่าที่จำเป็น นอกนั้นก็เก็บตัวคนเดียว” ผมฟังแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ

“มึงว่าเค้ารู้เรื่องกูโดนยำตีนเปล่าวะ” แชมป์พยักหน้าช้าๆ

“ตั้งแต่วันที่มึงโดนไป วันรุ่งขึ้นแทนก็กลายเป็นคนเก็บตัวอย่างประหลาดนี่แหละ ยิ่งกับไบรท์ พูดน้อยลงไปเยอะ กูกับไบรท์เลยคิดว่า เรื่องมึงน่าจะมีส่วนนั้นแหละ” ผมหยุดดีดกีตาร์ลงแล้ววางมันไว้ข้างๆ ช้าๆ

“มึงอย่าคิดมาก ถ้ามึงอยากฝากอะไรให้แทน เขียนส่งให้กูก็ได้นะ” ผมหยิบกระเป๋าแล้วหยิบสมุดโน๊ตที่ไว้จดคอร์ดเพลง ฉีกมาแผ่นเขียนให้แชมป์ไปว่า

“เราอยากเจอแทน เราจะไปหาวันพรุ่งนี้ที่โรงยิมตอนบ่ายสี่” ผมส่งให้เสร็จ สะพายกระเป๋าออกไปจากห้องทันที

แทนไม่ได้เก็บตัวหรอก แต่กำลังหนีหน้าผมต่างหาก...ผมกลับไปเอาน้องถ่านที่บ้านแชมป์หลังจากฝากจอดไว้นานมาก ผมขับไปที่โรงเรียนของแทน แน่นอนว่าห้าโมงเย็นแบบนี้ ผมเห็น Range Rover สีดำที่แทนใช้โดยสารทุกวัน ผมได้แต่จอดให้ห่างๆ ในระยะสายตาที่พอมองเห็นว่าใครเดินขึ้นหรือลงจากรถ จนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ผมเห็นแทนเดินขึ้นรถแล้ว พอรถออก ผมก็ขับตามไปห่างๆ แล้วแทนก็ลงรถที่ห้างฯ Central World ผมรีบวนไปจอดที่ลานจอด Big Bike ก่อนจะใช้มือถือที่ใส่ SIM ไบรท์โทรหา แต่แทนก็ไม่ยอมรับสาย

ผมคิดอยู่ว่าแทนจะเดินไปไหนได้บ้างในเวลานี้ กินข้าวเย็น? ดูหนังสือ? หรือแวะมาซื้อของ? เอาไงดี...กินข้าวเย็นที่บ้านน่าจะได้ ซื้อของก็เป็นไปได้ ดูหนังสือก็ไม่แน่ งั้น เอาร้านหนังสือก่อนแล้วกัน ผมไปร้านประจำที่แทนชอบไป...Kinokuniya นั้นแหละ

ผมเดินส่องไปตามช่องแผงหนังสือเรื่อยๆ ค่อยๆ เดินไป เดินหาทั้งร้านแล้ว ไม่เจอซะที สงสัยไม่อยู่มั่ง ผมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากร้าน งั้น...แทนไปไหนนะ กินข้าว? ให้เดินเข้าทุกร้านเลย ก็คงจะไม่ใช่ ผมพอจะนึกออกว่าร้านที่แฟนผมถ้าจะทานข้าวคนเดียว...ผมวิ่งไปที่ Food Court ที่ชั้น 7 ทันที ไปถึงแล้ว รับบัตรซื้ออาหารแล้วเข้าไปหาดู...ใช่เลย แทนนั่งกินข้าวอยู่จริงๆ ด้วย แต่...ถ้าผมเข้าไปตอนนี้ ผมจะโดนใครหิ้วออกมาไหมนะ?

ผมซื้อข้าวมากินโต๊ะห่างๆ ที่มองเห็นแทนชัดๆ ผมไม่คิดว่าแทนกำลังกินข้าวอย่างปกติ อาหารที่ทานอยู่ เป็นแค่การทานเพื่อให้อยู่ต่อ ผมเองก็เช่นกัน รสชาติที่กำลังทานไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่าต้องการให้มันอิ่มท้องมีแรงเท่านั้น สายตาผมห่างกับแทนแค่สองแถวโต๊ะ แต่ผมไม่กล้าจะเข้าไปหาด้วยซ้ำ ผมรีบทานให้หมดเพื่อดูว่าแทนจะไปไหนต่อ ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ข้าวในจานของแทนก็ไม่หมดซะที แทนดื่มน้ำปิดท้ายก่อนจะลุกออกไปจ่ายเงิน ผมลุกตามออกไป อยากมีจังหวะเข้าไปคุย แต่ก็ไม่กล้าเสี่ยง จนแทนเดินลงไปข้างล่างหน้าห้างฯ ฝั่งโรงพยาบาลตำรวจ แล้วไม่นานนัก Range Rover สีดำที่แทนใช้โดยสารประจำก็มารับไป

“ฮัลโหล ไบรท์ แทนว่าไงบ้าง” ผมโทรหาไบรท์ขณะเดินกลับไปที่มอไซค์ตัวเอง

“ไม่ได้ตอบอะไร แค่พยักหน้า แล้วก็ไปวะ” ผมรู้สึกไม่ค่อยดีกับท่าทีของแทนเท่าไหร่

“กูถามอะไรไม่ได้จริงๆ วะ ช่วงนี้แทนพูดแบบประหยัดคำโคตรๆ เรียกว่าไม่จำเป็น ไม่เอยปากคุยอะไรกับใครด้วยซ้ำ” ผมว่าแทนคงรู้ว่าผมโดนไรมาแล้วแหละ

“ว่าแต่มึงจะมาหาแทน หน้ามึงหายช้ำยังเถอะ” ยังหรอก แต่ถ้าไม่ไปหา ผมคงคาใจแย่

“กูแค่อยากบอกให้เค้าสบายใจและมั่นใจว่ากูรับมือได้วะ” ไบรท์ตอบผมสั้นๆ ก่อนวางสายว่า

“โชคดีนะมึง” ผมตอบแค่อือ ก่อนวางสายไป

ไม่ว่าพรุ่งนี้แทนจะพูดกับผมยังไง ผมจะไม่เปลี่ยนใจที่จะสู้เพื่อความรักของผมแน่นอน

……………….

หัวดินสอกดถูกเคาะบนกระดาษไปมา ผมไม่แน่ใจว่าฟังสิ่งที่กำลังเรียนเข้าใจอยู่เปล่า แต่ตลอดช่วงสี่ห้าวันที่ผ่านมา มันคือเวลาที่ผมกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทุกอย่างมาถึงทางตัน ผมคงไม่มีทางให้เดินต่อจริงๆ ขนาดพื้นที่เล็กๆ ที่ผมจะมีเพื่อบิ๊กยังถูกปิดตายลงไปแล้ว สี่วันก่อน แม่ผมเอยขึ้นบนโต๊ะอาหารขณะทานข้าวเย็นสั้นๆ แต่สื่อสารได้ครบทุกใจความแค่

“ลูกเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ได้ดีกว่านี้นะ แต่ถ้าบางอย่างมันยากที่จะทำให้ดีขึ้น พ่อกับแม่จะช่วยทำให้มันง่ายขึ้นเองนะ”

มันฟังดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ถ้าจู่ๆ แม่ผมพูดขึ้นหลังจากทานมื้อเย็นเสร็จโดยไม่มีสาเหตุอะไรก่อนหน้านั้น มันไม่ต่างอะไรกับลางบอกเหตุที่ผมไม่อยากคิด ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับบิ๊ก แต่ถ้ามีคำพูดแบบนี้จากปากแม่ผมอีกละ...แม่ผมต้องไม่ยั้งมือแน่ๆ หรือทางออกของเรื่องนี้ มันคงมีแค่นี้จริงๆ

“ไบรท์ วันนี้เราไม่ซ้อมวันนึงนะ” ผมบอกกับไบรท์ตอนที่ไบรท์เดินออกมาจากห้องเรียนแล้ว

“วันนี้แทนจะไปหาบิ๊กใช่ไหม” ผมพยักหน้าเป็นคำตอบ

“แทน...ถ้าเรื่องที่เจอมันไม่แย่ ขอให้คิดดีๆ ก่อนจะทำอะไรลงไปนะ” ผมได้แต่ส่งยิ้มบางๆ ให้กับไบรท์ ก่อนที่ผมจะไปหาบิ๊กโรงยิม พอผมไปถึงบันไดทางขึ้นโรงยิม ผมเจอบิ๊กที่รออยู่แล้ว เราสองคนเดินไปหลบมุมด้านหลังของโรงยิม ซึ่งเงียบพอที่จะคุยกันสองต่อสอง บิ๊กใส่เสื้อฮูดคลุมหัวไว้เช่นเดิม เสื้อฮูดคลุมจนผมแทบมองไม่เห็นใบหน้าของบิ๊กชัดเจนเท่าไหร่นัก ตอนนี้ ผมยืนอยู่ตรงหน้าบิ๊กแล้ว

“ไม่ได้เจอหลายวันเลย ได้ข่าวว่าแทน...” บิ๊กเริ่มพูดแล้วก็หยุดลง ผมถอดฮูดของเสื้อบิ๊กออกทันที ทันทีที่ผมเห็นสภาพใบหน้าบิ๊ก สิ่งที่ผมคิดมาก่อนที่จะพูดกับบิ๊กวันนี้ ยิ่งมั่นใจว่าผมต้องทำ

“เรามีเรื่องนิดหน่อยอะ ก็ ฟัดไปหนัก แหๆ แต่ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็หายครับ” คำตอบบิ๊กที่เสร้งทำเป็นร่าเริงเหมือนไม่มีอะไร ทำให้ผมร้องไห้ออกมา

“แม่เราทำใช่ไหม...” ผมได้แต่พยายามข่มน้ำตาเอาไว้

“ไม่ใช่นะ เราต่อยกับคนมาจริงๆ ไม่เกี่ยวกับแม่แทนจริงๆ นะ ที่ไม่มาเจอหลายวัน ก็หน้ามันไม่หล่อนิดหน่อย อีกอย่าง กลัวแทนคิดมาก แล้วก็คิดมากจริงๆ ด้วยอะ” สองมือของบิ๊กบีบไหล่ผมเอาไว้เบาๆ

“แม่เราทำใช่ไหม” ผมเน้นเสียงให้หนักขึ้น แต่บิ๊กไม่ตอบอะไร ก่อนจะดึงผมไปกอดเอาไว้

“เราไม่เจ็บอะไรนะ เราดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องคิดมากนะ หนักกว่านี้ก็โดนมาแล้ว” ผมตัดสินใจแล้ว สิ่งที่ผมคิดไว้จะพูดกับบิ๊ก คงไม่เปลี่ยนแล้วจริงๆ ผมกอดบิ๊กไว้แน่นๆ ก่อนจะบอกออกไปว่า 

“เรา...เลิก...กัน...เถอะ” มันเป็นคำที่พูดยากที่สุดในชีวิต แต่ผมตัดสินใจแล้ว ผมถอยออกจากอ้อมกอดของบิ๊ก ก่อนที่บิ๊กจะดึงผมไปกอดแน่นๆ

“ถ้าแทนจะเลิกเพราะแทนไม่ได้รักเราแล้ว เราจะยอมรับโดยดี แต่ถ้าแทนจะเลิกเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นกับเรา เราจะถือว่าไม่ได้ยินนะ” น้ำเสียงของบิ๊กไม่มีความลังเลอะไรที่จะพูด แต่สิ่งที่ผมตัดสินใจมาวันนี้ จะไม่เปลี่ยนแปลงแน่นอน ผมถอยออกจากบิ๊กมายืน สูดหายใจลึกๆ

“เราคิดมาหลายวันแล้ว ถ้าปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้ เรานี่แหละ จะเป็นคนที่ทำให้บิ๊กจากไปตลอดกาลจริงๆ เรายอม...ไม่มีบิ๊กก็ได้ แต่เราแค่อยากให้บิ๊กได้อยู่ต่อ ไม่ต้องเจ็บตัวหรือเป็นอะไรเพราะเราอีกก็พอ” ผมค่อยๆ อธิบาย แต่ในขณะที่บิ๊กได้แต่ก้มหน้าฟัง

“แทนเห็นแก่ตัว...” ไม่ว่าบิ๊กจะพูดยังไง ผมยินดีรับไว้หมด ไม่เถียง ไม่อะไรทั้งสิ้น

“อือ...เราเห็นแก่ตัว เราขอโทษนะ” ผมหนักแน่นที่จะตอบโดยไม่ลังเล บิ๊กเดินเข้ามาใกล้ผมอีกก้าว

“รู้ไหม การบอกเลิกกัน ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก แต่การสู้ไปด้วยกันต่างหาก คือทางเดียวที่เราจะไปถึง...” ไม่!!! บิ๊ก!!!

“มันไปไม่ถึงหรอก!!! ถ้าบิ๊กเป็นอะไรไปก่อน แล้วเหลือเราไว้คนเดียว ใครละที่ไปถึง ไม่มีใครไปถึงสักคน การตายเพราะความรักมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก สู้เรากลายเป็นคนไม่รู้จักกัน แล้วบิ๊กมีชีวิตของบิ๊กที่ดีๆ ในอนาคตกับผู้หญิงสักคนก็ได้ ส่วนเราก็ทำตามที่พ่อกับแม่ต้องการ แล้วเราสัญญา...เราจะเก็บทุกอย่างไว้เลี้ยงใจเราให้อยู่ต่อไปให้นานที่สุด อย่าเอาชีวิตมาทิ้งเพราะเรา ให้มันจบแบบนี้ไปดีกว่า ได้ไหม...” สองตาของผมเริ่มมองบิ๊กไม่ชัดเจน มีแต่น้ำตาเออล้นออกมา

“บอกเราซิ ว่าแทนต้องการให้มันเป็นแบบนี้จริงๆ” ผมพยักหน้าให้กับคำถามของบิ๊ก บิ๊กกอดผมแน่นๆ ก่อนจะบอกผมว่า

“ถ้าแทนรักเรา กอดเรานะ แต่ถ้าอยากให้เป็นแบบนี้จริงๆ ผลักเราออก แล้วช่วยไล่เราไปไกลๆ” ผมออกแรงผลักบิ๊กออกไปสุดแรง ก่อนจะบอกว่า

“มันจบแล้ว จบแล้วจริงๆ ขอให้โชคดี ลืมคนเห็นแก่ตัวอย่างเราซะเถอะ” ผมวิ่งหนีออกไปจากตรงนั้นทันทีหลังพูดจบ

ผมวิ่งไปไกลพอที่จะหยุดลงนั่งที่ม้าหิน แล้วใช้สองฝ่ามือปิดหน้าที่อาบน้ำตาตอนนี้ ได้แต่บอกตัวเองว่า

“ดีมากแทน นายทำถูกต้องแล้ว นี่คือชีวิตจริง ไม่ใช่ความฝัน ตื่นมารับความจริงเถอะแทน”

……………….

วิวที่ผมมองจากกระจกรถตอนนี้ เหมือนภาพที่ถูกเล่นให้เร็วกว่าปกติ ผมแทบไม่รู้สึกอะไรหลังจากทำในสิ่งที่ผมคิดว่าดีแล้ว สิ่งต่อไปที่ผมจะทำคือ...ไปบอกกับพ่อแม่ เพื่อให้เลิกยุ่งกับชีวิตผมและชีวิตของบิ๊กซะที ตลอดเวลาที่นั่งรถ เหมือนเวลาที่ผมกำลังรวบรวมความกล้าเพื่อทำในสิ่งที่ตั้งใจไว้ให้ดีที่สุด

“แม่...สวัสดีครับ” ผมทักทายแม่หลังจากแม่ตอบรับการเคาะประตูห้องทำงานของผม

“วันนี้ต้องมีอะไรพิเศษใช่มะ ลูกมาหาแม่ถึงที่ได้แบบนี้” ผมเดินไปนั่งที่โซฟากลางห้อง ก่อนที่แม่ผมจะปิดแฟ้มเอกสารแล้วเดินมานั่งข้างๆ ผม

“แม่ครับ ผมมีเรื่องอยากขอครับ” แม่ผมพยักหน้ารอสิ่งที่ผมจะพูดต่อไปจากนี้

“แม่เลิกยุ่งกับบิ๊กได้ไหมครับ” แม่ผมลุกกลับไปโต๊ะทำงานทันที

“แกก็เลิกกับมัน แล้วแม่จะหาลูกสาวบ้านอื่นที่ดีๆ มาให้แกรู้จัก ถ้าทำไม่ได้ แม่ก็ไม่เลิกยุ่งนะ” แม่ผมเปิดแฟ้มทำงานต่อ

“ผมเลิกกับบิ๊กแล้ว วันนี้ผมเรียกมาบอกเลิกที่โรงเรียน” แม่ผมปิดแฟ้มลงแล้วมองผมอย่างสนใจ

“ผมทำในสิ่งที่พ่อกับแม่อยากให้ทำแล้ว แม่จะเลิกยุ่งได้ไหมครับ” ผมต้องการคำตอบที่ชัดเจน

“จนกว่าแม่จะเห็นว่าแกไม่เป็นตุ๊ดแต๋วแบบที่เคยเป็น แม่ถึงจะเลิกยุ่งกับมัน” ผมไม่โอเค

“ผมจะทำตามที่แม่ขอ แม่บอกผมซิ ว่าจะทำตามสัญญาทันที” ผมเผชิญหน้ากับแม่อย่างไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น

“ก็ได้ หวังว่าลูกจะมีสัจจะเช่นกัน” ผมไหว้ขอบคุณแม่หนึ่งครั้ง ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

“แทน...แม่ดีใจที่ลูกคิดได้นะ” ผมไม่ตอบอะไร นอกจากหยุดสักครู่ ก่อนจะปิดประตูห้องทำงานแม่ลงเบาๆ

เมื่อผมกลับไปถึงห้อง iPhone กับ MacBook Pro วางไว้ที่โต๊ะปกติเรียบร้อย แม่ผมคืนขอให้เรียบร้อย ผมทิ้งตัวลงเตียง หยิบตุ๊กตาหมีที่บิ๊กให้ผมมามอง แล้วลูบหัวมันเบาๆ ก่อนจะวางกลับไปที่ข้างหมอนเหมือนเดิม ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมไม่มีคำพูดอะไรที่บอกอารมณ์อะไรตอนนี้ได้ดีไปกว่า

น้ำตา...แต่อย่างน้อย ผมได้ทำเพื่อป้องกันให้บิ๊กไม่เป็นอะไรมากไปกว่านี้แล้ว เหลือแค่ผม ทำใจลืมและเริ่มชีวิตใหม่ที่แม่ผมอยากให้เป็นให้ได้ ก็พอแล้ว...

……………….

หมดไปอีกขวด...คืนนี้มันนานจัง ปกติแล้ว ถ้าผมอยู่บ้าน ที่ห้องนอนผม จะมีวิสกี้ Johny Walker Black Label กลมใหญ่ เก็บไว้จิบเบาๆ ก่อนนอนหนึ่งแก้ว มันช่วยให้หลับสบายดีทีเดียว แต่...ตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ทุกคืนตั้งแต่สามทุ่มถึงห้าทุ่ม ผมดื่มหมดกลมเพียวๆ คนเดียวทุกคืน บางคืน...ได้แต่มองแหวนที่นิ้วนางซ้ายตัวเอง แล้วก็ร้องไห้คนเดียว ขวดเหล้าที่หมดแล้วถูกวางเรียงไว้ที่มุมห้อง นับๆ ก็ไม่ต่ำกว่า 20 ขวดแล้ว นี่ยังไม่นับลังที่พึ่งซื้อมาใหม่เมื่อวันก่อน

ผมแค่อยากลืม...ว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง ผมจะอยู่ไปทำไม เมื่อสิ่งเดียวที่ทำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่ บอกว่าไม่รักผมแล้ว....เชื่อซิ เอาไปเล่าให้ใครฟัง แมร่งก็ต้องด่าผมโง่แน่ๆ ไม่รักพ่อ รักแม่ และสารพัดจะบรรยาย แต่ไม่เกิดกับตัวเองไม่เข้าใจหรอก ถึงไอ้ตั้ม โจ แชมป์ จะปลอบผมแค่ไหน ชวนผมไปนั้นไปนี่ และช่วยกันติวก่อนสอบปลายภาคก็ตาม ผมได้แต่ปั้นหน้าให้ทุกคนรู้ว่า “ผมไม่เป็นอะไร”

“ไม่ได้ล็อค” เสียงเคาะประตูห้องนอนผมดังขึ้น คนที่เปิดประตูเข้ามาคือ

“บิ๊ก ทำไมลูกเอาแต่เก็บตัว กลับมาบ้านก็ไม่ยอมไปหาแม่ ไม่ยอมไปกินข้าวกินปลาบ้างเลย” ผมวางแก้วลงก่อนจะลุกจากเก้าอี้ตัวใหญ่ที่อยู่กลางห้องไปทิ้งตัวลงนอนแล้วหันหลังไม่มองหน้าแม่ผม

“เครียด เบื่อ แม่มีอะไรไหมครับ พูดมาเลยนะครับ ผมจะนอนแล้ว” แม่ผมนั่งลงข้างๆ ก่อนจะลูบศีรษะผมเบาๆ

“ทำไมกินเหล้าเยอะขนาดนี้ละ บอกแม่ซิ มีอะไรไม่สบายใจเปล่า” ผมไม่อยากตอบอะไร ได้แต่อยู่นิ่งๆ ไม่ตอบคำถามอะไรทั้งนั้น

“ตอนแรกแม่อยากจะเข้ามาตำหนิลูกว่าทำไมทำแบบนี้ แต่...ลูกแม่ก็เป็นผู้ชายคนนึง อยู่ๆ คงไม่กินเหล้าเยอะขนาดนี้ถ้าไม่ทุกข์ใจอะไรมา แม่เลยอยากมาอยู่ข้างๆ มีอะไรก็บอกแม่นะ ทุกเรื่องจริงๆ แม่สัญญาจะไม่ดุด่าหลังจากฟังจบ แต่ถ้าลูกยังไม่พร้อม ก็...นอนนะ อยากเล่าเมื่อไหร่ก็บอกนะ แม่จะรอที่ห้องนะ เคาะเรียกแม่ได้เลยนะ” ผ่ามือของแม่กำลังลูบศีรษะเกลี้ยงๆ ของผมต่อไปสักครู่ ก่อนแม่จะคลุมผ้าห่มให้แล้วหอมแก้มผมก่อนออกไป

ผมไม่ยังพร้อมจะเล่าอะไรครับแม่ ทุกอย่างมันจุกอกจนผมไม่รู้ว่านานแค่ไหนผมจะทำใจพูดออกไปได้...ผมไม่เชื่อว่าแทนจะไม่รักผมแล้ว ไม่เชื่อ...เด็ดขาด ผมเกลียดความรู้สึกตอนนี้จริงๆ อึดอัดจนผมไม่อยากอยู่ ทำใจให้สงบลงก็ไม่ได้

ผมไม่เชื่อว่าแทนไม่รักผมแล้วจริงๆ แต่ผมจะทำยังไงเพื่อให้แทนกลับมาละ...ผมปิดตาลง ให้สิ่งที่ดื่มพาผมนอนลงอย่างสงบ คืนต่อๆ ไปจากนี้ ผมก็คงต้องพยายามผ่านมันต่อไป

……………….

“หมดเวลา นักเรียนส่งข้อสอบด้วยครับ”

วิชาสุดท้ายของการสอบก็มาถึง ที่จริงทำเสร็จก่อนหมดเวลา 20 นาที แต่ขี้เกียจออก นั่งอยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ ที่สอบด้วยกัน น่าจะดีกว่านั่งเหงานอกห้อง อีกอย่าง โจ ตั้ม แชมป์ ก็ยังไม่ออกจากห้องสอบ ผมออกไปนั่งรอคนเดียวก็เซ็งๆ ไงไม่รู้ ต้องขอบคุณเพื่อนๆ ที่พยายามอยู่กับผมแทบจะประกบติด ถ้ามันไปเข้าห้องน้ำกับผมได้ มันคงทำไปแล้วแหละ

“ไอ้บิ๊ก ไปแดกเนื้อย่างกัน” ไอ้ตั้มวิ่งมาล็อคคอผมไว้ทันทีหลังจากผมกับมันออกจากห้องสอบพร้อมกัน

“อือ ไปดิ” ผมตอบไปตามมารยาท

“ข้อสอบยากสัด แมร่งๆๆ” เสียโจตามหลังมา ก่อนจะวิ่งมาล็อคคอผมอีกคน

“อือ มั่วไปหลายข้อเหมือนกัน ดีที่อ่านมาเยอะพอ น่าจะไม่ตกวะ” ถึงผมจะเมาทุกคืนเพื่อลืมบางสิ่ง แต่ทุกเช้าผมก็ตื่นมาออกกำลังกายหนักๆ และอ่านหนังสือเต็มที่เช่นเดิมเหมือนกัน

“ยิ้มหน่อยซิวะ หลังๆ มึงไม่ร่าเริงกวนประสาทแบบบิ๊กที่พวกกูรู้จักนะ” ไม่รู้แชมป์มาตอนไหน แต่ประโยคนี้แชมป์ทักผม ทำให้ผมยิ้มให้เพื่อนๆ

“ยิ้มกว้างๆ ซิวะ มึงยิ้มอ่อนแค่มุมปากอีกแล้ว จะทำเป็นหล่อเข้มไปถึงไหนวะมึง” กูก็ยิ้มให้พวกมึงแล้วไง

“กูก็ยิ้มให้แล้วไง ไปกินข้าวกันเถอะ กูหิวแล้ว ไปลองร้านใหม่แถว Siam 1 ปะ กูกลับบ้านเปลี่ยนชุดก่อน แล้วห้าโมงเย็นเจอกัน โอเคมะ” ทุกคนพยักหน้ากัน

“มึง...กูเข้าใจว่ามึงรู้สึกยังไง แต่เพื่อนๆ ทุกคนเป็นห่วง ไม่อยากเห็นมึงเป็นแบบนี้นานๆ นะ” ตั้มกอดคอผมแน่นขึ้นก่อนจะพูดออกมา

“เค้ารักมึงมากนะ ถึงทำกับมึงแบบนี้ มึงอาจจะเสียใจ แต่เค้าก็แก้ปัญหาเฉพาะหน้าในแบบที่ดีที่สุดให้มึงแล้ว กูเชื่อนะเว้ย สักวันมึงก็ต้องได้สิ่งที่มึงรักกลับมาวะ” โจ...มึงเป็นเพื่อนที่ปากเสียที่สุด แต่เวลามึงพูดไรดึๆ มึงก็พูดดีในแบบเพื่อนที่กูรักคนนึงจริงๆ

“โจกับตั้มมันแย่งกูพูดหมดแล้ว แต่กูอยากบอกว่า แทนสบายดีนะเว้ย มุ่งกับเรียน บาสฯ กิจกรรมกรรมการนักเรียน จนไบรท์มันบอกว่าแทนมีแรงเหลือมาก ติดอย่างเดียว ยิ้มน้อยเหมือนมึงเป๊ะวะ” งั้นเหรอแชมป์...ผมยังเชื่อว่าแทนยังรักผมเหมือนเดิม ถ้าผมไม่เข้าข้างตัวเอง มันก็คงเป็นอย่างที่ผมคิดแหละ

“พวกมึงคิดว่า...แทนยังรักกูเปล่าวะ” ผมรู้ว่าเพื่อนจะตอบอะไร แต่ผมก็ยังอยากได้ยินอยู่ดี

“รักซิวะ” นี่คือคำตอบที่เพื่อนๆ พร้อมใจกันตอบทันที ผมฟังแล้วก็นิ่ง ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่ม้านั่งริมระเบียงตึกคนเดียว โดยที่เพื่อนๆ มายืนล้อมผม

“โจ...มึงบอกว่าสิ่งที่เค้าทำกับกู เพราะเค้ารักกูใช่ปะ” โจพยักหน้า

“กูไม่อยากให้เค้าทำแบบนี้วะ กูยินดีโดนกระทืบทุกวันหลังเลิกเรียน ถ้าแลกกับการที่เค้ายังอยู่ข้างๆ กู กูไม่เจ็บเลยสักนิด ตอนนี้กูอยู่ปกติดี แต่กูรู้สึกเหมือนตายไปแล้วอย่างบอกไม่ถูก มึงรู้ไหม ทุกคืนที่กูจะนอน แมร่งเจ็บข้างในจนกูเล่าไม่ถูกว่ามันทรมาณแค่ไหน พวกมึงรู้ไหม กูอยากได้พรวิเศษสักข้อ กูจะเอาทุกอย่างที่กูมี แล้วแลกทั้งหมดนั้นเป็นการได้อยู่กับแทนตลอดไป ทำไมวะ กูทำอะไรผิดจนทุกอย่างลงโทษกูแบบนี้วะ” นี่คือสิ่งที่ผมไม่ได้พูดกับเพื่อนนับตั้งแต่แทนบอกเลิกกับผม นั้นทำให้ผมร้องไห้อย่างไม่อายอะไรทั้งสิ้นออกมา

“มึงร้องให้เต็มที่นะ มึงอย่าฝืนยิ้มอีก มึงรู้สึกไง พวกกูก็เจ็บเหมือนกันนะเว้ย” ตั้มนั่งลงข้างๆ แล้วกอดคอผม ในขณะที่แชมป์นั่งอีกข้างแล้วกอดคอผม ส่วนโจก้มลงเอาหน้าผากแตะหนังศีรษะสกินเฮดผมไว้นิ่งๆ

“ถ้ามันยากนัก มึงรอได้ไหมละ สิบปี ยี่สิบปี รอพ่อแม่แทนไปให้หมดก่อน แล้วมึงสองคนค่อยรักกันต่อ” โจมันพูดแบบกำปั้นทุบดิน แต่ผมพยักหน้าว่ายินดีจะรอ

“พ่อกับแม่แทนก็คนเหมือนเรา วันนึงไม่นานหรอก เค้าต้องเข้าใจว่าลูกเค้าต้องการอะไร ถ้าพ่อแม่เค้าจะใจร้ายกับลูกเค้าแบบนี้ วันนั้นมึงก็ชิงตัวแทนมาอยู่ด้วยเลยวะ” พูดก็พูดได้นะตั้ม แต่กูรู้ว่าที่มึงพูดเพราะมึงอยากปลอบ

“แทนมันก็ไม่ยิ้มเหมือนที่มึงยิ้มแหละ แปลว่าใจเค้าก็มีแต่มึงแน่นอน มึงอยากเจอแทนไหมละ เดี๋ยวพวกเราหาวิธีให้ได้เจอกันก็ได้” กูขอบใจมึงนะแชมป์ แต่ไม่เป็นไรวะ

“พวกมึงทุกคน กูขอโทษที่ทำให้พวกมึงห่วง แต่กู...กู...ฮือๆๆๆๆๆ ขอบใจพวกมึงนะ กูแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ถ้าไม่มีพวกมึง กูยืนจะไม่ไหวแล้วรู้เปล่า ฮือๆๆๆๆ”

“กูจะไม่ทิ้งมึงแน่นอน” ตั้ม
“มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกู” โจ
“บิ๊กมึงต้องอยู่เพื่อแทนเหมือนกันนะ” แชมป์

เพื่อนๆ ผมทุกคนกอดผมกลม ผมสัมผัสได้ถึงมิตรภาพที่เพื่อนรักของผมให้ผมเสมอมา ไม่ว่าจะตั้งแต่เรายังเป็นเด็กชาย จนตอนนี้เราทุกคนกำลังจะก้าวข้ามวัยมัธยมกันในอีกไม่นานนี้ก็ตามที

ขอบใจพวกมึงที่อยู่ข้างกูเสมอมานะ เพื่อนรักของกู...

************

ตอนถัดไปจะเป็นเรื่องฝั่งแทนหลังจากเลิกกับบิ๊กบ้างครับ อีกไม่เกินสองบท คุณยายของแทนจะออกมาช่วยให้เรื่องนี้ดีขึ้นแน่นอนครับผม^^ บทที่ 67 จะรีบเขียนมาให้อ่านเร็วที่สุดนะครับT_T

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 66 (หน้าที่ 32 : Update 06/11/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: pepperpro ที่ 06-11-2015 17:56:13
 :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:

บทนี้สงสารแทนมากที่สุด แทนต้องลำบากใจมากๆแน่นอน กวารที่ต้องตัดรอนคนที่รัก

ชะเง้อคอรอคุณยายต่อไปครับ คุณยายออกโรงทุกอย่างจะต้องดีขึ้น
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 66 (หน้าที่ 32 : Update 06/11/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 07-11-2015 16:54:02
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 66 (หน้าที่ 32 : Update 06/11/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 23-11-2015 06:44:03
แวะมาบอกว่า บทที่ 67 สักวันสองวันนี้ เสร็จละครับ

ตกไปไกล หวังว่าใครที่ตามอ่าน ยังไม่ลืมกันนะครับ ^^""

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 67 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 24-11-2015 03:51:24
มาละครับ บทที่ 67 พอจะว่างเขียนแบบรวดเดียวให้จบบทได้ เลยจัดการให้เสร็จเลยครับ บทนี้เป็นชีวิตหลังบิ๊กกับแทนเลิกกันไปแล้ว เส้นทางที่ทั้งสองคนต้องเจอต่อไปจากนี้ จะทำให้ได้กลับมาเจอกันหรือไม่ อีก 2-3 บทต่อไปนี้ จะได้รู้กันละครับ

มาดูกันต่อเลยครับ^^

************

Chapter 67

ชีวิตปีสุดท้ายของมัธยมปลายมันเร็วจริงๆ ก่อนถึงจะถึงเทอมสุดท้ายของชีวิต ม.ปลาย ผมก็ต้องเตรียมส่งไม้ต่อให้รุ่นน้องที่จะได้รับเลือกเป็นกรรมการนักเรียนในปีการศึกษาหน้าแล้ว ไหนจะการแข่งบาสฯ ระดับประเทศในฐานะแชมป์เก่าอีก ปิดเทอมที่คิดว่าจะพักผ่อนสักหน่อย ก็เลยเต็มไปด้วยตารางที่ต้องไปไหนมาไหนตลอด สิ่งที่ต้องทำก็เยอะแยะไปหมด แต่ดีแล้วที่มันเยอะ ผมอยากให้มันยุ่งจนเป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยให้ผมทำใจได้ การลืมบิ๊กให้ได้ คือเรื่องที่ผมพยายามทำตลอดช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาเสมอ แต่ยังไงผมก็ต้องก้าวข้ามผ่านมันไปให้ได้

“นั่งคิดไรอยู่อะแทน” เสียงใสๆ ที่ทักผมให้สะดุ้งจากห้วงความคิดที่ลอยออกไปจนไม่รู้ตัว แถมมือยังจับหูแก้วช็อกโกเล็ตร้อนที่ตอนนี้เหลืออยู่ต่ำกว่าครึ่งแก้ว แล้วมันก็เริ่มเย็นแล้ว

“เปล่าครับ ฝ้ายทำการบ้านเสร็จยังครับ มีตรงไหนไม่เข้าใจเปล่า” ฝ้ายยิ้มส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเริ่มเก็บอุปกรณ์เครื่องเขียนลงถุง ผมเหลือบดู G-Shock เรือนเดียวที่ผมใส่ที่ข้อมือซ้าย ห้าโมงเย็นแล้ว...

ตามสัญญากับแม่ครับ ผมต้องคบกับผู้หญิงที่แม่แนะนำให้รู้จัก ฝ้ายเป็นลูกสาวของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง ซึ่งแน่นอนว่าท่านเป็นหนึ่งในเสียงใหญ่ของพรรคผม บ้านนี้ลูกสาวล้วนสามใบเถา ฝ้ายเป็นลูกคนเล็กสุด อายุเท่าผม เรียนชั้นเดียวกับผม เรียนอยู่โรงเรียนเอกชนชั้นนำ สุภาพ ยิ้มหวาน สดใส น่ารัก เรียกว่าผ่านตามที่แม่ผมอยากให้ผมได้คู่แบบนี้ทุกประการ

“เมื่อวานฝ้ายเลือกแล้วนะว่าจะทานอะไร วันนี้ถึงคิวแทนบ้างแล้วนะ” ผมนึกสักครู่ในขณะที่เดินออกจากร้านกาแฟใน J Avenue ทองหล่อ

“เราไม่เก่งแถวนี้ว่าจะทานไรดี เดินดูสักครู่ไหม ถ้านึกไม่ออก เดี๋ยวไป Emporium ก็ได้นะ” ฝ้ายพยักหน้าให้ ก่อนที่จะผมจะยื่นมือซ้ายเพื่อจับมือฝ้ายเดินดูร้านกัน

ครั้งแรกที่ผมเจอฝ้ายที่บ้านท่านรัฐมนตรี ผมเราทั้งคู่ต่างรู้สึกเขินๆ เหมือนเพื่อนใหม่ที่ไม่เคยเจอหน้ากัน นั้นเป็นเรื่องแรกที่ผมรู้สึกโชคดี ผมกลัวมากว่า ผมจะรู้สึกไม่เป็นมิตร หรืออีกฝ่ายจะรู้สึกไม่เป็นมิตรกับผม พอได้แยกไปคุยกันส่วนตัวสองต่อสองที่สวนในบ้าน ผมแทบจะไม่ได้ชวนคุยอะไรมาก กลายเป็นฝ้ายเป็นคนเปิดประเด็นชวนผมคุยซะมากกว่า

“เราว่า เดี๋ยวไปหาแถว Emporium ทานดีกว่า แอบนึกไม่ออกจริงๆ” ผมหยุดลงหลังจากเดินไปสองรอบเต็มๆ แต่ก็เลือกไม่ถูกจะพาฝ้ายไปทานอะไรดี

“ฝ้ายนึกออกละ ทานอะไรดี” นั้นซิ อะไรดี และหลักจากนั้นสักครู่ ผมกับฝ้ายก็ไปจบที่ McDonald แบบมีสาเหตุมาจากว่า

“ถ้าไม่ได้มากับเพื่อนนะ พ่อกับแม่ไม่เคยปล่อยให้ทานของแบบนี้แน่ๆ” ฝ้ายที่กำลังหยิบเฟรนฟราย์เข้าปากทีละชิ้นช้าๆ ด้วยรอยยิ้มเหมือนเด็กที่ได้ทานของอร่อยเล่าให้ผมฟัง ในขณะที่ผมกำลังกัด Big Mc อยู่เช่นกัน

“นั้นซิ เราพึ่งรู้จักแค่เดือนเดียวเอง แถมทุกรอบนะ กินข้าวเย็นที่บ้านฝ้ายไม่ก็บ้านเราตลอด หรือถึงได้กินข้างนอก ก็ร้านดีหน่อย” สำหรับผมแล้ว ฝ้ายดูเป็นคุณหนูที่ติดดินในหลายๆ เรื่อง ทั้งที่คุณพ่อกับคุณแม่ของฝ้ายให้อะไรดีๆ เยอะมาก นี่ละมั่ง ทำให้ผมคุยด้วยสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

“ทีหลังเราไปหาข้าวข้างทางกันดีกว่า ของอร่อยมักอยู่ข้างทาง ใช่มะๆๆ” ผมพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่เห็นด้วย เพราะผมเองก็ไม่อยากกินหรูอะไรนัก ของข้างทางนี่แหละ อร่อยจริง

“ถามไรอย่างซิฝ้าย” ไหนๆ นี่ก็เป็นการกินข้าวที่เรียกว่าสบายๆ ที่สุดตั้งแต่รู้จักกันมาแล้ว ฝ้ายพยักหน้ารอคำถามผมอยยู่

“รู้ใช่ปะว่าพ่อแม่เรากับพ่อแม่ฝ้าย ให้เราคบกันแบบไหน” ฝ้ายพยักหน้าแบบเข้าใจ

“รู้ซิ ตอนแรกเราก็ไม่ยอมนะ แต่เราก็เข้าใจว่า พ่อกับแม่เรามีหน้ามีตา ถ้าสิ่งที่พ่อกับแม่เราให้มา ไม่ลำบากเกินไปกับเรา เราก็จะลองดูนั้นแหละ แล้วแทนละ ลำบากใจกับเราไหม” ผมส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่เลยนะ ตอนแรกเราก็กลัวนะ กลัวว่าเราจะไม่เข้ากับฝ้าย แล้วทำให้พ่อกับแม่เราทั้งคู่มีปัญหากัน แต่รู้ไหม ฝ้ายเป็นมิตรมากเลยแหละ เรารู้สึกโล่งใจมากๆ เลยแหละ” ฝ้ายยิ้มอย่างสดใสในคำตอบที่ผมพูด

“แล้ว...ฝ้ายถามมั่งซิ” ผมพยักหน้ารอคำถามของฝ้ายบ้าง

“แทนเคยมีแฟนไหม” ผมรู้สึกเหมือนโดนเข็มเล่มเล็กๆ ตำลงกลางใจ ก่อนจะยิ้มแล้วตอบไปว่า

“เคยซิ แล้วฝ้ายละ” ฝ้ายดูจะสนใจที่จะถามต่อในคำตอบที่ผมบอกไป

“เรามีคนที่ชอบ แต่เราไม่เคยบอกเค้าเลยแหละ เราเองก็ไม่แน่ใจว่าเค้าชอบไหม แต่ให้เราถาม ก็ไม่กล้าอะ ผู้หญิงถามผู้ชายว่าชอบไหม มันดูแปลกๆ แต่ใจก็อยากถามไปตรงๆ ซะที แต่ยังไม่ทันถาม เราก็อยู่กับแทนแล้วเนี่ยแหละ แล้ว ทำไมแทนต้องมาคบกับเราละ แต่ถ้าแทนไม่อยากตอบ เราขอโทษที่ล้ำเส้นนะ” ฝ้ายพยายามถามช้าๆ แต่ผมเองก็ไม่มีปัญหาที่จะตอบ

“พ่อแม่เราไม่โอเคกับแฟนเรา เราเลยต้องเลิกอะ แต่ไม่เป็นไรหรอก เวลาผ่านไป เดี๋ยวอะไรดีๆ ก็เข้ามาหาเค้าเองแหละ เราทำใจได้แล้ว” ผมยิ้มให้กับคำตอบที่บอกฝ้ายไป

“ถ้าเราอยากเริ่มอะไรใหม่กับฝ้าย ฝ้ายจะโอเคไหมครับ เราอาจไม่ใช่ผู้ชายที่แข็งแรงเหมือนผู้นำ แต่เราก็พยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเหมือนกันนะ” ฝ้ายหยิบเฟรนฟราย์ส่งมาที่ปากผม ก่อนที่ผมจะกัดไปครึ่งหนึ่ง ส่วนอีกครึ่ง ฝ้ายทานต่อเรียบร้อย

“อือ เราเองก็จะลองดูเหมือกันนะ แต่ถ้าอนาคตไม่ใช่กัน ขอให้เราไม่เกลียดกันได้ไหม” ผมพยักหน้าให้ก่อนที่จะหยิบเฟรนฟราย์ส่งให้ฝ้ายทานบ้าง ก่อนจะส่งนิ้วก้อยให้ฝ้ายเกี่ยวกัน

บางที ผมอาจเป็นผู้ชายเหมือนที่ผู้ชายแท้ๆ เค้าเป็นก็ได้นะ หวังว่าผมจะไม่หลอกตัวเองอยู่

……………….

หลังจากนั่งทานกันได้สักพัก ซอสมะเขือเทศที่กดมาทานด้วยก็หมดลงก่อนอาหารที่สั่งมา ผมลุกไปกดซอส ก่อนแต่ระหว่างที่ผมกำลังเดินกลับไปที่โต๊ะที่ผมนั่งทาน สายตาของผมได้พบกับคนที่ผมลืมนึกถึงไปนาน และสายตาของคนที่ผมลืมนึกถึง ก็กำลังมองผมด้วยสายตาเดียวกันกับผมเช่นกัน

“แทน” อีกฝ่ายทักผมก่อน

“อือ สวัสดีบิ๊ก” ผมทักทายบิ๊กที่มาในชุดนักเรียน มือทั้งสองที่สวมถุงมือขับมอไซค์ หมวกกันน็อคสีดำที่มือซ้าย แว่นตา Oakley พลาสติกรอบดำทรงเหลี่ยม นาฬิกา Apple Watch สาย Sport สีขาว และสะพายเป้ใบเดิมที่ผมคุ้นตา

“เปิดเทอมแล้วเหรอ” ผมเปิดเทอมในวันจันทร์ แต่วันนี้วันพฤหัสฯ

“อือ วันนี้วันแรก” บิ๊กตอบแบบสั้นๆ

ไม่มีบทสนทนาอะไรต่อจากนี้ เราต่างมองตากันด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร ผมรู้สึกได้ว่าบิ๊กตัวหนาขึ้น แต่ใบหน้าตอบขึ้น กล้ามเนื้อแขนกับขาเป็นมัดๆ ชัดจนรู้ได้เลยว่าในตัวบิ๊กตอนนี้แทบไม่มีไขมันในกล้ามเนื้อ ในขณะที่ดวงตาทั้งสองของบิ๊กดูไร้ความอ่อนโยนเหมือนตอนที่ผมเจอบิ๊กใหม่ๆ ผมมองทั้งหมดนี้ในห้าวินาทีของความเงียบนี้ ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะ

“เมื่อกี้เพื่อนแทนเหรอ” ฝ้ายคงเห็นผมทักทายกับบิ๊ก

“อือ คงมาหาข้าวกินก่อนกลับบ้านอะ” ผมพยายามกลบเกลือนความรู้สึกที่เกิดขึ้นกระทันหันให้ปกติที่สุด ผมกินของที่เหลือต่อไปไม่พูดอะไร แล้วสักครู่ต่อมา

“แทน เพื่อนแทนเหมือนหาที่นั่งไม่ได้นะ ชวนเค้ามานั่งกับเราก็ได้นะ” ผมไม่อยากชวนบิ๊กมานั่งด้วยเลย แต่ถ้าผมปฎิเสธฝ้าย มันคงจะแปลกๆ ผมลุกขึ้นเดินไปหาบิ๊ก แล้วหยุดตรงหน้า

“นั่งกับเราไหม” บิ๊กส่ายหน้า ผมเอื้อมมือไปถือถาดอาหารที่บิ๊กถือด้วยมือขวาอยู่

“เราทานแป็ปเดียวแล้วไปนะ” ผมพยักหน้าตอบรับก่อนจะถือถาดของบิ๊กแล้วเดินไปที่โต๊ะของฝ้าย

บิ๊กนั่งที่ของผม ส่วนผมขยับมานั่งฝั่งเดียวกับฝ้าย บิ๊กก้มหัวทักทายฝ้ายเล็กน้อย ก่อนจะวางหมวกกันน็อคไว้ที่ว่างของโต๊ะที่เหลือ

“คนเต็มร้านเลย เห็นแทนเจอเพื่อน เราเลยชวนมานั่งทานด้วยกันนะ เราฝ้ายนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ฝ้ายเริ่มแนะนำตัวในแบบคนที่เข้ากับคนง่ายคนนึง

“บิ๊กครับ สวัสดีครับ” บิ๊กปลดเป้วางไว้ข้างๆ เป้ผม แล้วถอดถุงมือขับมอไซค์วางไว้ข้างๆ ตัว ก่อนจะเริ่มลงมือทานทันที

“เรารบกวนเวลาของฝ้ายกับแทนแค่แป็ปเดียวนะ ทานเสร็จไปเลยครับ” บิ๊กพูดจบเริ่มหยิบเบอร์เกอร์เข้าปากทันที จนดูแล้วเหมือนคนรีบทานไปเล็กน้อย

“ค่อยๆ ก็ได้นะ บิ๊กไม่ได้รบกวนจริงๆ เป็นเพื่อนแทนก็เหมือนเพื่อนเรานะ” ฝ้ายคงเห็นบิ๊กทานเร็วไปหน่อย

“ไม่อยากขัดเวลาของทั้งคู่อะครับ” บิ๊กพักดื่มน้ำก่อนจะหยิบเบอร์เกอร์อีกชิ้นมาทานต่อ

“ค่อยๆ ทานก็ได้นะ เดี๋ยวติดคอกันพอดี” ผมเองก็ไม่อยากให้บิ๊กรีบทานขนาดนี้ บิ๊กไม่ตอบอะไร สักครู่ต่อมา บิ๊กทานช้าลงด้วยเหตุผลที่คาดไม่ถึงคือ

“ไปไหนไม่ได้สักพักเลยแหละ ฝนตกหนักขนาดนี้” ผมเอยขึ้นหลังจากเสียงฝนเริ่มตกลงมา บิ๊กมองออกไปนอกร้านเห็นสภาพฝนที่ตกแล้ว ก่อนจะพยักหน้าด้วยความจำยอมแล้วนั่งทานต่อไป ถ้าบิ๊กจะควบน้องถ่านในสภาพนี้ ผมก็คงไม่ยอมแน่นอน

“บิ๊กขับมอไซค์คันใหญ่ๆ ปะ เห็นหมวกแล้วเหมือนที่พวกขับคันใหญ่ๆ เค้าใช้กัน” บิ๊กพยักหน้าให้กับคำถามของฝ้าย

“อือ ลองไหม ไว้วันไหนไปสายติดต่อผ่านแทนได้นะ เดี๋ยวขับไปส่งให้” ฝ้ายรีบส่ายหน้ายิ้มๆ ในขณะที่บิ๊กก็ยิ้มอ่อนเช่นกัน
 
“เป็นแฟนกับแทนเหรอ” บิ๊กถามขึ้นมา ทำให้ผมกับฝ้ายหันไปมองหน้ากันแบบไม่แน่ใจนัก

“ก็ พ่อกับแม่แทน ละก็ พ่อกับแม่เรา เค้าอยากให้รู้จักกันไว้อะ อืม” ฝ้ายตอบคำถามนี้แบบชัดเจนที่สุด สายตาของบิ๊กที่นิ่งเฉยกับคำตอบที่ฝ้ายบอกมา ทำให้ผมไม่รู้ว่าบิ๊กรู้สึกยังไงในตอนนี้

“แทนเป็นคนดีนะ ฝ้ายโชคดีแล้วที่ได้รู้จักกับแทน ทั้งเรียนเก่ง บาสฯ ก็เก่ง ทำอาหารก็เก่ง เป็นคนใจเย็น จิตใจดีมากนะ” ผมฟังแล้วไม่ได้รู้สึกดีสักนิด น้ำเสียงของบิ๊กดูปกติ แต่สายตาที่มองผมตอนพูดถึงผม ผมสัมผัสได้ว่ามันไม่ปกติเอาซะเลย

“พึ่งรู้ว่าแทนทำอาหารเป็นด้วยเนี่ย ทำให้ทานมั่งซิ” แน่ละ ตั้งแต่รู้จักกับฝ้าย ยังไม่เคยมีมื้อไหนที่ผมลงมือทำเอง

“ฝ้ายต้องคอยดูแลให้แทนกินข้าว พักผ่อนบ้างนะ บางทีแทนจะลืมไปว่าต้องกินข้าวหรือพักผ่อนนั้นแหละ” ผมเจ็บข้างในอย่างบอกไม่ถูก บิ๊กยิ้มอ่อนๆ ให้ผมกับฝ้าย

“ละก็ แทนไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยว ไว้ใจได้เลยนะ อีกอย่าง ถ้าแทนรักใคร จะดูแลคนที่รักดีมากเลยแหละ ฝ้ายดีใจมะ เพื่อนแทนยืนยันให้แบบนี้แล้ว” รอยยิ้มของฝ้ายกับยิ้มอ่อนของบิ๊ก ทำให้ผมแทบอยากร้องไห้

“ฝ้าย เราไปเข้าห้องน้ำแป็ปนะ” ผมขอตัวสักครู่

ทันทีที่ผมเดินออกจากร้านเพื่อไปเข้าห้องน้ำ ผมปล่อยอารมณ์ที่อยู่ข้างในออกมาผ่านน้ำตาทันที นี่ละมั่ง คำตอบของความรู้สึกจริงๆ ในใจของผม

อ่างล้างหน้าของห้องน้ำตอนนี้ ผมพยายามล้างหน้าให้ตัวเองหยุดร้องไห้ แต่ไม่ว่าจะทำยังไง ผมก็หยุดความรู้สึกเจ็บที่เป็นอยู่ไม่ได้ซะที ผมต้องกลับไปโต๊ะได้แล้วซินะ เดี๋ยวฝ้ายจะรอนานแล้วผิดสังเกตได้

“บิ๊ก” ผมตกใจเล็กน้อยที่บิ๊กยืนขวางหน้าประตูห้องน้ำตอนผมเดินออกมา บิ๊กคว้าข้อมือผม แล้วลากผมไปจากตรงนั้น ผมสู้แรงบิ๊กไม่ได้ แล้วบิ๊กก็พาผมมามุมลับตา ก่อนจะผลักผมเข้ากำแพง สายตาของบิ๊กน่ากลัวมาก ไม่ต่างอะไรกับพร้อมจะฆ่าผมเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นคือ

“เราดีใจด้วยนะ ที่แทนได้เริ่มชีวิตใหม่ตามที่ตั้งใจ” บิ๊กพูดขึ้นหลังจากพุ่งเข้ากอดผมแน่นๆ
 
“แต่รู้ไหม เราเดินออกจากจุดที่แทนทิ้งเราไว้ไม่ได้เลย ทุกอย่างมันไม่ไปไหนเลย พอเราเห็นแทนมากับฝ้าย เรายิ่งเหมือนจมอยู่จุดที่แทนทิ้งเราไว้ยิ่งกว่าเดิมอีก” ผมรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่บิ๊กร้องไห้ออกมา ก่อนที่บิ๊กจะถอยออกมา แล้วเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง สูดลมหายใจลึกๆ แล้วยิ้มให้ผม

“สักวัน เราจะเดินออกจากจุดที่เป็นอยู่ให้ได้นะ ชีวิตนี้ เราได้รักแทนสักครั้ง มันก็คุ้มค่าพอแล้ว ที่เหลือ เราจะพยายามทำใจให้ได้เองนะ ก่อนจะไป ขออะไรอย่างซิ” ผมพยักหน้ารับคำขอของบิ๊ก

บิ๊กเดินเข้ามาหาผมช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ เอียงหน้าเข้ามาหาผมใกล้ๆ เราทั้งสองหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้ริมฝีปากของบิ๊กสัมผัสลงกับริมฝีปากผม ลิ้นที่คุ้นเคยของบิ๊กสัมผัสกับลิ้นของผม สัมผัสที่ได้รับของจูบนี้ ไม่ต่างอะไรจากการจากลาถาวรผ่านการสัมผัสช้าๆ ที่บิ๊กส่งให้ผม แล้วบิ๊กก็ถอนริมฝีปากออก

“ดูแลตัวเองมากๆ นะ เราจะรักแทนในใจเราตลอดไป สัญญา” ผมพยักหน้าให้ด้วยยิ้มที่ฝืนอย่างยิ่ง

บิ๊กถอยออกก่อนจะวิ่งหายไป เมื่อผมกลับไปที่ร้าน ฝ้ายก็บอกว่าบิ๊กไปแล้ว และบอกว่าที่ผมไปเช้าห้องน้ำนาน เพราะท้องไส้ไม่ค่อยดี ผมโทรเรียกรถให้มารับกลับบ้าน โดยที่ขอไม่ไปส่งฝ้าย เพราะรู้สึกไม่ค่อยสบายนัก

ตลอดทางที่ผมนั่งมองวิวจากหน้าต่างรถ ฝนที่ยังคงตกอยู่พร่ำๆ เมื่อผสมกับน้ำตาที่ยังปริ่มอยู่ในตาแล้ว มันทำให้ผมรู้คำตอบของตัวเองว่า

ผมไม่เคยเลิกรักและคิดถึงบิ๊กได้เลย...

……………….

“ฮือ ฮือ ฮือ เสียวจังเลยครับ ฮือๆๆ”

ตรงหน้าผมตอนนี้เป็นน้อง ม.4​ โรงเรียนกางเกงน้ำเงิน จัดว่าหล่อน่ารักมาก ผิวขาวเนียนตอนนี้ถูกผมดูดประทับรอยจนแดงเป็นจุดๆ ไม่ว่าจะซอกคอหรือหน้าอก แล้วผมก็จัดการล้ำความเป็นชายของน้องแบบเต็มแรง การกระแทกแบบจัดเต็มของผมตลอดสิบกว่านาที ทำให้น้องกระตุกของเหลวที่เป็นสัญญาณว่าถึงจุดมีความสุขอย่างเรียบร้อย ในขณะที่ผมเองก็ถอนสมอออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปล่อยของเหลวใส่ใบหน้าและปาดให้น้องรับประทานต่อเป็นอันเสร็จภารกิจ

“พี่บิ๊กชอบไหมครับ” ผมลูบหัวอย่างเอ็นดูให้กับน้องตัวเล็กคนนี้ขณะที่ผมกำลังอาบน้ำให้

“ชอบมากเลยแหละ แน่นสุดๆ เราละ เจ็บไหม” น้องตัวเล็กส่ายหน้าเหมือนเด็กน้อยร่าเริงคนนึง

หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ ผมแต่งตัวชุดนักเรียน ใส่นาฬิกา เก็บ iPhone ตามด้วยใส่ถุงมือขับมอไซค์ สะพายเป้แล้วหยิบหมวกกันน็อค พอใส่นันยางเสร็จ

“พี่บิ๊กต้องมาหาบ่อยๆ นะครับ” ตัวเล็กที่ผมพึ่งระบายอารมณ์ดิบของผมพุ่งมากอดผม

“พี่มาหาเราเพราะพี่อยากนะ เราลืมพี่ไปเถอะ” ความรู้สึกหลังการระบายอารมณ์ ทำให้ผมรู้สึกบางอย่างแล้วบอกกับน้องไปตรงๆ
 
“ผมยินดีรอนะครับ ถ้าพี่เห็นผมเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ ผมก็เต็มใจนะครับ” ผมหันตัวไปจูบหน้าผากของตัวเล็กอีกที แล้วบอกว่า

“พี่จะมาหาเรื่อยๆ นะครับ” น้องตัวเล็กยิ้มอย่างสดใส พยักหน้าให้ผม ก่อนที่ผมจะเปิดประตูออกจากห้องน้องเค้าไป

ความเร็วบนหน้าปัดตอนนี้อยู่ที่ 60 KM/h ถนนที่ยังลื่นๆ ผสมแห้งแบบนี้ ทำให้ผมต้องขับระวังพอสมควร แต่เวลา 4 ทุ่มกว่าๆ รถก็ไม่เยอะเท่าไหร่นัก และดีแล้วที่ไม่มีด่านตลอดทางที่ผมกลับบ้าน เมื่อถึงบ้านแล้ว กระเป๋าเป้ถูกเหวี่ยงลงข้างๆ โต๊ะทำงาน สิ่งแรกที่ผมทำหลังจากถอดเสื้อนักเรียนออกคือการหยิบถังน้ำแข็ง แก้ว และเหล้ามาตั้งไว้ที่โต๊ะ

นับตั้งแต่ผมไม่มีแทน มันดูขัดแย้งกันดีที่ทุกคืนผมต้องดื่มเพื่อนอนให้หลับ แต่มันไม่หลับเท่าไหร่หรอก ตื่นเช้ามา ผมออกกำลังกายหนัก ฟิตร่างกายให้เป็นเครื่องจักรสังหาร เพราะหัวค่ำ ผมจะขึ้นชกมวยใต้ดินที่ผมคุ้นเคย และทุกสังเวียนที่ผมขึ้น ถ้าอีกฝ่ายไม่สลบผมก็ต้องการให้อีกฝ่ายสาหัสให้ได้ ก่อนจะกลับบ้าน ผมจะหาใครสักคนที่ทำให้ผมมีความสุขทางกาม ไม่ว่าจะผู้ชาย ผู้หญิง ผมทำได้หมดจริงๆ

“ครับ” ผมรับสายจากเบอร์ที่ไม่คุ้นนัก

“ตอนนี้เหรอ ได้ซิ แต่ขอนอนค้างไปเลยได้ไหมครับ” หลังจากฟังคำตอบของปลายสายเสร็จแล้ว ผมลุกขึ้นไปจัดกระเป๋าสำหรับตารางเรียนพรุ่งนี้ แล้วพับชุดพละกับถุงเท้า ใส่ลงไปในเป้ ก่อนจะใส่เสื้อยืดคอกลมแทนที่เสื้อนักเรียน ผมเก็บถังน้ำแข็งกับเหล้า แล้วดื่มแก้วที่เทไว้แบบทีเดียวหมดแก้ว หนึ่งชั่วโมงต่อมา ผมขับน้องถ่านมาแถวๆ อ่อนนุช เป้าหมายคือชั้น 14 ของคอนโดหรูที่ผมจอดรถไว้ตอนนี้ 

“มาช้าจัง รอตั้งนาน” ผมยักคิ้วหลิ่วตาอย่างทะเล้น

“หวังว่าพี่จะไม่คันมากนะครับ ผมจะได้เกาไม่แรงนัก” พี่ปีสองที่ผมมานอนค้างด้วย เป็นเดือนคณะบัญชี ม.รัฐ ชื่อดัง ผมเดินไปขอเบอร์ด้วยตัวเองเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว และรอบแรกของผมกับพี่ ทำเอาพี่ถึงกับร้องไม่หยุดกันเลยทีเดียว สิ่งแรกที่ผมทำเมื่อเข้าถึงห้องคือการจู่โจมทันทีเมื่อปิดประตู พอหอมปากหอมคอให้ได้อารมณ์ ก่อนพาเข้าไปอาบน้ำด้วยกัน แล้วเมื่อทุกอย่างสะอาดพร้อมแล้ว สิ่งที่ตามมาก็

“เอาอีก แรงๆ โอ้ย หือๆๆ โอ้ยๆๆ” หลังจากผมไล่กล่อมให้เคลิ้มไปทั่วร่างกายพี่เค้าแล้ว ใส่เสื้อผ้าเสร็จ ผมซอยเอวไม่ยั้งทันทีที่เริ่มเชื่อมต่อ เสียงอันโหยหวนอย่างพอใจ ย่ิงทำให้ผมหยุดไม่ได้ที่จะซอยไม่ยั้ง

“ร้องทำไมครับ ขอมาก็จัดให้ครับ” ยิ่งพี่เค้าร้อง ผมยิ่งไม่หยุด

“จะออกๆ แล้วๆๆๆ” ดีมากครับพี่ ผมก็ไม่ไหวแล้วๆๆๆ และไม่ถึงนาทีถัดมา รอบสองของผมวันนี้ก็จบลงเรียบร้อย

ตีสองกว่าแล้ว หลังจากผมกับพี่เค้าทำความสะอาดร่างกายกัน ผมกำลังนอนอยู่โดยมีพี่เค้ากอดผมเหมือนหมอนข้าง ผมได้แต่ลืมตามองเพดานห้องนอนที่สลัวด้วยแสงไฟบางๆ ที่เปิดอยู่หัวเตียง มีแค่เสียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่ผมพอจะได้ยิน

ผมนอนไม่หลับหรอก เอาจริงๆ ทุกคืนที่ผมได้ทำอะไรแบบนี้ มันสบายตัว มันระบายความกระหายบางอย่างในใจออกไป แต่ที่เหมือนกันทุกครั้งคือ มันมีแต่ความเหงา โคตรเหงา ความรู้สึกเสียววินาทีแรกที่ผมปล่อยความเป็นชายออกมาใส่คนที่ผมนอนด้วย ผมรู้สึกเหมือนได้สติว่า คนที่ผมกำลังทำด้วย “ไม่ใช่แทน” “ไม่ใช่คนที่ผมอยากทำ” พอผมได้สติอีกระดับ มันเศร้าจนผมอยากร้องไห้ดังๆ หรือไม่แล้ว ผมอยากหลับลงไป แล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกตลอดไป

แต่ยิ่งผมคิดถึง เหงา ผมยิ่งอยากทำให้ความรู้สึกพวกนี้หายไปโดยไวที่สุดด้วยการทำสิ่งเดิมเหมือนทุกคืนต่อไป มันวนเวียนเหมือนยาเสพติด ได้ยาก็เคลิ้มไป หมดฤิทธิ์ก็คลั่งเหมือนคนบ้า ความคิดทั้งหมดนี้ มันวนเวียนจนผมเหนื่อย หลับตา แล้วหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

“มะรืนนี้ว่างไหมบิ๊ก พี่อยากให้บิ๊กมาอีกอะ” ผมกำลังสวมเสื้อพละคอกลมที่เตรียมมา ก่อนจะใส่ถุงมือขับมอไซค์ต่อที่หน้ากระจกแต่งตัวในห้อง

“เดี๋ยวผมโทรบอกนะครับ” แต่งตัวเสร็จละ ผมตอบขณะที่หันไปหยิบเป้กับหมวกกันน็อค ก่อนจะเดินไปที่หน้าห้อง แล้วใส่ถุงเท้ากับรองเท้าออกไปจากห้องโดยไม่บอกลาอะไรพี่เค้า

การจราจรยามเช้าที่ติดขัด ผมได้แต่พาน้องถ่านเลาะไปตามช่องระหว่างรถเรื่อยๆ ช้าๆ ช่วงไหนที่เป็นถนนโล่งๆ พอบิดได้ ก็กระชากหนีฝูงมอไซค์ที่วิ่งอยู่ออกไปนำหน้า พอผมมาถึงไฟแดงสุดท้ายก่อนจะถึงโรงเรียน ผมเหลือบไปมองกระจกมองข้างแล้วเปิดกระจกหน้าหมวกกันน็อคขึ้น

ผมเห็นแววตาที่แข็งกระด้าง ไม่หลงเหลือความดีอะไรในใจอีกต่อไป ผมตบกระจกหมวกกันน็อคลง มองไปที่ไฟแดงที่นับ 3 วินาทีสุดท้าย พอไฟเขียว ผมอยู่คันหน้าสุด เลยบิดออกเต็มแรงจนล้อแทบยก

การเป็นคนไม่มีความสุข ไร้หัวใจ คงเหมาะกับผมมากกว่าจริงๆ

**********

ต้องขออภัยที่เขียนช้าไปเยอะนะครับ ยอมรับว่าวางเรื่องไว้ยาวพอสมควร (ไว้จบแล้วจะเล่าที่มาให้ฟังถึงเรื่องนี้ทั้งหมดนะครับ) แต่รับรองได้อย่างว่า "ไม่หาย" "ไม่ทิ้ง" แน่นอนครับ แต่แค่จะจบก่อนวาเลนไทน์ปีหน้าหรือไม่ เริ่มไม่แน่ใจตัวเองละครับ

บทที่ 68 จะรีบทำมาให้อ่านเร็วที่สุดนะครับ รักคนอ่าน+ขอบคุณสำหรับการติดตามเสมอมาครับผม

ขอบคุณครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 67 (หน้าที่ 32 : Update 24/11/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 24-11-2015 10:47:54
 :z3:


ปัก

แอบอยากเอาหัวบิ๊กโขกกับโต๊ะจัง นอกกายแทนอีกแล้ว

****

เรื่องพ่อแม่จริงๆแล้วไม่อยากพูดเลย คนข้างบ้านก็แนวนี้ = ='

รู้สึกสงสารลูกของเขามาก เกิดมามีพ่อแม่ที่.......หัวทึ่มขนาดนี้ ไม่รู้เป็นหัวหน้าสมาคมมนุษยฺ์ยุคหินหรืออย่างไร

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 67 (หน้าที่ 32 : Update 24/11/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 24-11-2015 11:21:29
เอาใจช่วยทั้งแทนและบิ๊ก
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 67 (หน้าที่ 32 : Update 24/11/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 24-11-2015 11:57:14
ไม่รู้จะเมนท์อะไรกับ 2 - 3 ตอนก่อนหน้านี้ เพราะคงได้แค่ด่าพ่อแม่แทนไปตลอด
คือมันหนักกว่าเคสที่พ่อแม่รับไม่ได้นะ    นี่คือการบีบชนิดที่ว่าไม่เลิกไม่ได้   ถ้าหากว่าแทนเลวมากกว่านี้นิดก็ได้เป็นลูกที่ดีตามที่พ่อแม่แทนต้องการแน่นอน     แต่เพราะว่าแทนดีเกินไปก็เลยต้องทรมาณแบบนี้

ความรู้สึกของบิ๊กหลังจากไปนอนกับคนอื่นมานี่เราเคยได้ยินคนอื่นพุดให้ฟังนะ    คนที่มีคนที่รักมากๆอยู่แล้วแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้และหวังที่จะปลดปล่อยหาความอบอุ่นทางกายมาทดแทน แต่กลับกลายเป็นว่าเหงากว่าเดิมเป็นพันๆเท่า     ยิ่งน่าเวทนามากกว่าเดิมอีก    มองยังไงเราก็มองไม่เห็นหนทางที่สองคนนี้จะมาอยู่ด้วยกันเลยนะ    มันดาร์กเกินไป    ต่อให้เป็นตาร์เราก็ว่าพ่อแม่ไม่โอเคหรอก   เพราะไม่ต้องการสิ่งที่ต่างจากธรรมดาของสังคม   พ่อแม่ของแทนต้องการสิ่งที่เป็นเครื่องเชิดหน้าชูตาในสังคมมากๆ   
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 67 (หน้าที่ 32 : Update 24/11/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Redz ที่ 28-11-2015 14:12:45
หายไปหลายเดือน ยังไม่จบอีก5555
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 67 (หน้าที่ 32 : Update 24/11/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 28-11-2015 14:17:40
หายไปหลายเดือน ยังไม่จบอีก5555

วางไว้ 80 โดยประมาณครับ ^^""
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 67 (หน้าที่ 32 : Update 24/11/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Redz ที่ 01-12-2015 00:39:32
ยาวๆครับรออ่านอยู่นะ  :hao7: :hao7: :hao7:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 67 (หน้าที่ 32 : Update 24/11/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 16-12-2015 21:06:07
 :ling1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 67 (หน้าที่ 32 : Update 24/11/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 17-12-2015 06:10:29
:ling1:

กำลังรีบเขียนอยู่นะครับ งานส่วนชีวิตจริงกับเรื่องที่ต้องจัดการช่วงนี้ ทำให้เขียนไม่ค่อยได้เลยครับT_T
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 67 (หน้าที่ 32 : Update 24/11/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 21-12-2015 04:00:13
บทที่ 68 เจอกันบ่ายสองนี้นะครับ ส่วน 69 น่าจะได้อ่านวันเสาร์นี้ครับผม

เขียนช้าไปหน่อย แต่ไม่หนีหายแน่นอนครับ เหลืออีก 7-10 บทสุดท้าย และบทพิเศษอีกบท(หรือสองบท) ก็ปิดเรื่องตามที่วางไว้ละครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 68 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 21-12-2015 05:41:46
ลงก่อนเวลา เพราะเขียนเสร็จพอดี หายไปเกือบเดือน บทนี้แทบไม่ได้เขียนเนื่องจากยังยุ่งติดพันจากชีวิตปกตินั้นละครับ แต่หลัง 26 นี้ จะพยายามปั่นไว้ให้เยอะที่สุด หรือเขียนให้จบไปเลยก่อนสิ้นเดือนมกราคมปีหน้าได้ก็ดีครับ

บทนี้จะเป็นบทรองสุดท้ายก่อนที่ตัวละครสำคัญจะมาคลี่คลายความอึดอัดทั้งหมดระหว่างบิ๊กกับแทนให้ดีขึ้น โดยบทที่ 69 จะเป็นจุดสำคัญของโอกาสของคู่นี้ที่จะกลับมาร่วมทางกันต่ออีกครั้งครับ

มาดูกันต่อเลยครับ^^

**********

Chapter 68

หมดไปอีกปี...เวลานี่มันเร็วจริงๆ ปีนี้พิเศษหน่อยก็ตรงที่ ผมกับวงกุมารทอง ต้องเล่นดนตรีตั้งแต่วันที่ 25 ธันวาคม ยาวไปถึงวันสิ้นปี ต้องขอบคุณเฮียจิ๋วที่หางานให้ผม รวมถึงเพื่อนๆ ในวง ที่ยอมเสียสละการไปเที่ยวกับครอบครัวเพื่อมารวมวงแล้วเล่นด้วยกัน อย่างน้อยแล้ว วันหยุดของโรงเรียนตั้งแต่ 25 ธันวาคมยาวถึงปีใหม่ ผมจะได้ไม่ต้องนั่งกินเหล้าคนเดียวทุกคืน

"แขกเยอะโคตร ทิปอย่างเยอะ สมกับเป็นเทศกาลเลยวะ" โจทิ้งตัวลงบนโซฟายาวหลังร้านก่อนคนแรก

"รีบกินข้าวดีกว่า อีกครึ่งชั่วโมงก็ต้องกลับขึ้นไปเล่นต่ออีก" ผมเตือนเวลากับทุกคน เพราะต้องเล่นยาวอีก 2 ชั่วโมงเพื่อรอวงถัดไปมารับช่วงเล่นต่อตอนห้าทุ่ม

"เสียงมึงแหบไปนะ แดกเหล้าบ่อยเปล่ามึงช่วงนี้" ผมพยักหน้าให้กับคำถามแชมป์

"กูรู้นะ มึงเสียใจ แต่มึงช่วยรักตัวเองบ้าง อย่างน้อย วันนึงมึงกับเค้าจะได้กลับมาเจอกันก็ได้" จบประโยคของตั้ม ผมฟิวส์ขาด ลุกขึ้นไปหยิบหมวกกันน็อคทันที

"ใครอยากร้องแทนกูก็ร้องไปนะ กูไม่มีอารมณ์" ผมทิ้งท้ายไว้ก่อนจะไป

"กูก็พึ่งรู้ว่าเพื่อนกูเป็นแค่ไอ้ขี้แพ้ก็วันนี้แหละ!!!" เสียงตะโกนไอ้ตั้มทำให้ผมฉุนยิ่งกว่าเดิม

"แล้วกูชนะไหมละ กูแพ้ไปแล้ว กูไม่เหลือเชี่ยไรแล้ว ถ้ามึงลำบากที่จะปลอบกูนัก ก็ไม่ต้องสนใจกู กูจะทำไรมันก็เรื่องของกู" ผมตะโกนใส่ทิ้งท้าย

"มึงเหลือพวกกูไง พวกกูเพื่อนมึงอะ มีความหมายกับมึงไหม!!!" โจทำให้ผมต้องหยุดทันที

"ถ้าทุกคนไม่รักไม่ห่วงมึง จะมาเรียกมึงรวมวงเล่นปีใหม่ทำไม เพราะพวกกูกลัวมึงคิดมาก กลัวมึงอยู่กับความคิดแย่ๆ กูไม่อยากเห็นมึงแดกแต่เหล้า ไล่ปี้ใครไปทั่วจนคนเค้าเม๊าท์ไปทั่ว มึงแมร่งเอาแต่หนีความจริง สู้ซิวะ ถ้ามึงไม่รักตัวเอง ใครจะรักมึงไหววะ!!!" ตั้มอัดผมด้วยคำพูดจนผมต้องวางหมวกกันน็อคกลับที่เดิม

"กูไม่รู้จะอยู่ทำไม พวกมึงรู้ไหม ลมหายใจกูอยู่ได้เพราะแทน แต่ตอนนี้กูไม่รู้จะหายใจต่อไปทำไม" เพื่อนๆ ผมเดินมากอดผมไว้ทุกคน

"เพราะพวกกูรู้ไง พวกกูเลยไม่อยากปล่อยให้มึงอยู่คนเดียว บางที พวกกูก็ต้ออัดมึงแรงๆ เพื่งให้มึงเดินต่อเองได้นะเว้ย" ตั้มพูดก่อนคนแรก

“มึงต้องผ่านไปให้ได้ ไม่ว่าอนาคตจะเป็นไง พวกกูจะประคองมึงให้ผ่านไปนะเว้ย” โจพูดเป็นคนถัดมา

“อย่าคิดว่ามึงอยู่คนเดียวซิวะ มึงมีเพื่อนที่รักมึงมากๆ อีกตั้งสามคน แล้วมึงอยู่คนเดียวที่ไหน” แชมป์ปิดท้ายให้

“กูขอโทษนะ กูจะพยายามกลับมาเป็นปกติไวๆ นะ” เพื่อนผมผลัดกันเอามือขยี้ศีรษะเกลี้ยงๆ ของผม ผมได้มองหน้าเพื่อนผมชัดๆ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะ

ความรักมันมีหลายมิติ บางสิ่งที่ผมเสียไป มันคงต้องใช้เวลารักษาใจ แต่ขอบคุณพวกมึงที่ไม่ทิ้งกูนะ...

……………….

วันสิ้นปีก็มาถึง เป็นวันแรกในรอบสามปีได้มั่ง ที่ตรงหน้าผมคือหน้าต่างห้องนอน อยู่คนเดียว อยู่กับความรู้สึกที่อึดอัดแบบนี้มาหลายเดือน และมันยังคงดำเนินต่อไป พ่อกับแม่จะพาผมไปเที่ยวต่างประเทศ แต่ผมก็ไม่อยากไปเท่าไหร่ อ้างเรื่องสอบหลังปีใหม่ว่าต้องเตรียมตัว เลยได้อยู่บ้านคนเดียวเงียบๆ แบบนี้ ไม่คิดเรื่องหนีไปไหนสักนิด เพราะยังไงผมก็โดนจับตามองห่างๆ อยู่ดีนั้นแหละ

“ฮัลโหลไบรท์” ผมพึ่งได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัวเองสั่น

“แทน วันนี้ไม่อยู่บ้านเปล่า เห็นอยู่คนเดียว อยากชวนไปกินข้าวเย็น” ผมสงสัยว่าไบรท์ไม่ได้อยู่กับแชมป์เหรอ?

“แล้วไม่ไปกับแฟนละ เราอยู่คนเดียวได้ ไม่มีปัญหา” ผมไม่อยากเจอใครบางคนเท่านั้นแหละ

“ก็แฟนเรารับจ็อบเล่นดนตรีที่ร้านแหละ เราเลยชวนแทนไปกินข้าวด้วย...หรือไม่อยากเจอบิ๊ก” ผมตอบไม่ถูก ใจผมบอกคำตอบกับไบรท์ไปว่า

“อือ กี่โมงละ” หลังจากผมได้คำตอบจากไบรท์แล้ว ผมกลับวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ตัว แต่สายตายังคงมองหน้าต่างต่อไป จนพอจะใกล้ได้เวลา ถึงไปอาบน้ำ แต่งตัว และให้คนขับรถไปส่งที่โรงเรียนเพื่อเจอกับไบรท์ก่อน

“ถามจริงนะ ยังรักบิ๊กอยู่ใช่ปะ” ไบรท์ถามขึ้นมาขณะที่เราทั้งคู่กำลังนั่งรถไฟฟ้ากัน

“อือ” ผมตอบได้แค่นี้จริงๆ เพราะผมกำลังพยายามทำใจให้นิ่งปกติที่สุดก่อนไปกินข้าว

“อือนี่คือ” ผมพยักหน้าให้เป็นคำตอบที่พูดไม่ออกจากปาก

“แล้วทำไมไม่กลับไปวะ หรือกลัวเรื่องพ่อกับแม่เหรอ ที่จริงแทนกับบิ๊กก็พอเจอ พออยู่ด้วยกันได้แบบไม่ผิดสังเกตนี่” ก็ มันก็ถูกครึ่งเดียวอะ

“ลองนึกดูซิไบรท์ เราสองคนจะอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ ได้นานแค่ไหน ไบรท์บอกเราหน่อยซิ เราควรทำยังไงละ” ผมก็เรียบเรียงความรู้สึกผมไม่ถูกหรอก แต่ผมจนปัญญาแล้วว่า ถ้าผมยังรักและเลือกทางนี้กับบิ๊ก ผมจะเดินต่อไปไงดี

“เราไม่รู้เหมือนกัน มันคงเป็นคำถามที่เกินกว่าเด็ก ม.6 อย่างเราทั้งคู่จะตอบได้ แต่รู้ปะ เวลาที่เรารักใคร เราจะทุ่มเทโดยไม่สนหรอก ว่าใครจะว่ายังไง เพราะคนที่เรารัก ก็คือเรารักอะ” นั้นซิ แต่...

“บางทีนะ ถ้าเป็นเรา เราขอความสุขของเรา ถึงมันจะขัดใจผู้ใหญ่ แต่ถ้าเรามั่นใจว่าไม่ได้ทำให้เสียหาย เราจะพิสูจน์ให้เห็นเองว่า เราก็ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ทุกวันนี้เรายังรวบรวมความกล้าจะบอกที่บ้านเลยว่า เรารักแชมป์ และเรามั่นใจแล้วว่า เราจะอยู่กับแชมป์ในฐานอะไรเมื่อเราโตเป็นผู้ใหญ่ไป” ไบรท์ตบไหล่ผมเบาๆ

“บิ๊กมันเป็นนักสู้นะ ถ้าเพื่อแทน สู้ยิบตาเลยแหละ แทนจะไม่สู้ด้วยเหรอ” ผมแข็งแรงพอจะสู้กับอุปสรรคนี้จริงๆ เหรอ...ผมไม่มั่นใจเลยสักนิด

ผมมาถึงร้านเฮียจิ๋วที่คุ้นเคย แน่นอนว่าโต๊ะที่ผมกับไบรท์นั่งทานข้าว เป็นโต๊ะใหญ่หน้าเวที เพื่อให้ทั้งวงทานอาหารกับผมไปด้วยกันขณะที่วงของบิ๊กกำลังแสดงอยู่ เมื่อผมกับไบรท์ไปถึง ทุกคนในวงกำลังเซ็ทอุปกรณ์กันอยู่ ผมไม่กล้ามองบิ๊กเลย ในขณะที่ไบรท์เองก็ยังไม่ทันได้ทักกับแชมป์ที่กำลังเช็คเสียงอยู่

“เรากลับดีกว่า” ผมไม่กล้ามองบิ๊กเลย ผมรู้สึกไม่สู้หน้าบิ๊กเอาซะเลย

“เดี๋ยวดิ มาถึงแล้ว ทำไมจะกลับอะ” ไบรท์ฉุดไหล่ผมเอาไว้

“ถ้านายจะหนีเพราะคิดว่าเป็นความผิดตัวเอง แทนก็ไม่ควรมาแต่แรกแล้ว แต่ถ้าแทนมาถึงที่นี่ ไม่อยากเจอบิ๊กจริงเหรอ?” ผมหยุดนิ่งสักครู่ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ของโต๊ะอาหารที่เตรียมไว้ให้ ผมนั่งในทิศที่หันไปมองเห็นเวทีพอดี

สายตาของผมกับบิ๊กมองมาพอดีกัน ผมไม่แน่ใจว่าบิ๊กมองด้วยความรู้สึกอะไร แต่ผมมองได้นิดเดียว ผมก็หลบตาไม่กล้ามองแล้ว ในขณะที่บิ๊กยังคงตั้งไมค์ต่อไปอีกสักครู่ หลังจากที่บิ๊กกับเพื่อนๆ ตั้งเสียงกันเสร็จ ทั้งหมดลงมาที่โต๊ะ แต่ทั้งโจ ตั้ม แชมป์ เดินไปอีกทาง ปล่อยให้บิ๊กอยู่กับผมที่โต๊ะตามลำพัง โดยที่ไบรท์ก็วิ่งไปหาแชมป์เหมือนกัน

“หิวไหม กินไรเปล่า เราสั่งให้” บิ๊กเริ่มต้นพูดก่อนหลังจากที่เราทั้งคู่นั่งเงียบอยู่กันสักครู่

“เรารอทานหลังบิ๊กเล่นเสร็จก็ได้ บิ๊กจะทานก่อนก็ได้นะ” ผมพยายามหลบตาบิ๊กเพราะผมรู้สึกมองหน้าไม่ติด

“แทนสบายดีนะ” ผมพยักหน้าให้เป็นคำตอบ บิ๊กเอื้อมเอาหลังมือสัมผัสกับหน้าผากผมช้าๆ รอยยิ้มกับสายตาที่อ่อนโยนอย่างผมคุ้นเคยบนใบหน้าบิ๊ก ทำให้ผมยิ่งรู้สึกตัวเองเลวอย่างบอกไม่ถูก

“อย่าทำหน้าแบบนั้นซิ เราไม่เคยรู้สึกไม่ดีกับแทนเลยนะ ตลอดเวลาที่ชีวิตเรามีแทน ไม่เคยมีเวลาไหนที่เรา ไม่รู้สึกไม่ดีเลย” ผมยิ่งรู้สึกตัวเองเลวที่บอกเลิกและไม่สู้ไปกับบิ๊ก แล้วบิ๊กก็ยิ้มกว้างๆ ก่อนจะลุกขึ้น

“เราต้องไปร้องเพลงแล้วนะ เดี๋ยวมาทานข้าวด้วยนะครับ อยู่ฟังให้จบด้วยนะ” ผมพยักหน้าตอบรับ ในขณะที่บิ๊กส่งสัญลักษณ์มือว่า I Love You ให้ผม ก่อนจะวิ่งขึ้นเวทีไป และเพื่อนๆ ในวงที่เหลือก็ขึ้นเวทีตามบิ๊กไป ส่วนไบรท์ก็กลับมานั่งข้างๆ ผม

“สวัสดีวันสิ้นปีครับ พวกเรากุมารทองอยู่กับทุกๆ ท่านที่จะผ่านคืนนี้ไปปีใหม่ด้วยกัน ใครมีความสุข ฟังเพลงจากเราจะสุขกว่าเดิม ใครทุกข์มา เราจะร่วมร้องเพลงผ่านคืนนี้ไปด้วยกัน โอเค จัดไปสามเพลงรวดเลยครับ” บิ๊กประกาศผ่านไมค์เสร็จ ก็เริ่มทำงานของตัวเองโดยมองผมเป็นระยะ สามเพลงแรกเป็นเพลงจังหวะที่เร็ว มัน เรียกความครื้นเครงได้เป็นอย่างดี แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรกับเพลงมากไปกว่ามองบิ๊กไปเรื่อยๆ ยิ่งมอง ความรู้สึกผมยิ่งชัดเจนอย่างบอกไม่ถูก

“พักจังหวะกันสักหน่อยดีกว่าครับ เพลงนี้สำหรับใครที่ปีที่กำลังจะผ่านไป ลืมความรักที่เคยมีไม่ได้ เพลงนี้เหมาะมากครับ” บิ๊กไปหยิบกีตาร์โปร่งมาต่อกับตู้แอมป์ ก่อนจะสะพายและตั้งให้กระฉับพร้อมเล่น แล้วเริ่มดีดอินโทรเพลงขึ้นมา

“ยังคงใช้ชีวิตคนเดียว ยังคงฟังเพลงเดิมคนเดียว ยังคงเดินต่อไปคนเดียว อย่างไม่มีปลายทาง ยังคิดถึงแต่เรื่องเก่า ๆ ยังคงไปที่เดิมของเรา ยังคงมีแต่ความเงียบเหงา ยังรู้สึกอ้างว้าง

อยากที่จะรู้เธอเป็นอย่างไร จะสุขหรือทุกข์ร้ายดีแค่ไหน เธอจะคิดถึงบ้างไหม คิดถึงบ้างไหม ส่วนฉันนั้นยัง

ยังคงรักเธอไม่เคยเปลี่ยนไป ยังมีหัวใจที่มีเอาไว้ให้เธอเท่านั้น ฉันนั้นเป็นของเธอยังคิดถึงเธอ ยังคงมีชีวิตเหมือนเธออยู่ข้างกัน ยังคงรักเธอไม่เคยเปลี่ยนไป จะมีทางใดที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง ฉันนั้นยังมีความหวัง ติดอยู่กับความหลังไม่ไปไหน ยังรักได้แค่เธอ

อยากที่จะรู้เธอเป็นอย่างไร จะสุขหรือทุกข์ร้ายดีแค่ไหน เธอจะคิดถึงบ้างไหม คิดถึงบ้างไหม ส่วนฉันนั้นยัง

ยังคงรักเธอไม่เคยเปลี่ยนไป ยังมีหัวใจที่มีเอาไว้ให้เธอเท่านั้น ฉันนั้นเป็นของเธอยังคิดถึงเธอ ยังคงมีชีวิตเหมือนเธออยู่ข้างกัน ยังคงรักเธอไม่เคยเปลี่ยนไป จะมีทางใดที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง ฉันนั้นยังมีความหวัง ติดอยู่กับความหลังไม่ไปไหน ยังรักได้แค่เธอ

มีเรื่องราวอีกเป็นร้อยพัน มีถ้อยคำอีกเป็นล้านคำ อยากจะเล่าให้เธอได้ฟังแต่เธอไม่อยู่แล้ว ก็คงทำได้เพียงแค่รอ ถ้าจะมีโอกาสจะขอให้ฉันอีกสักครั้ง

[Rap โจ]
เธออาจจะลืมเรื่องเราไปแล้วมีใหม่ไปแล้วแต่ฉันยัง ฟังเพลงเดิม ๆ เธอเคยร้องไห้ตอนนี้เธอไม่แต่­ฉันยัง เธอพร้อมจะเดินบนทางใหม่ ๆ เธอพร้อมจะไปแต่ฉันยัง Keep calm, stay cool เธอทำได้แต่ฉันยัง เธอเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ เธอ Shine bright แต่ฉันยัง นอนคนเดียวบน king size เธอ alright แต่ฉันยัง รูปคู่ที่เคยถ่าย เธอทิ้งไปแต่ฉันยัง เรื่องของเรามันอาจจะตาย เธอลืมได้แต่ฉัน ยัง

ยังคงรักเธอไม่เคยเปลี่ยนไป ยังมีหัวใจที่มีเอาไว้ให้เธอเท่านั้น ฉันนั้นเป็นของเธอยังคิดถึงเธอ ยังคงมีชีวิตเหมือนเธออยู่ข้างกัน ยังคงรักเธอไม่เคยเปลี่ยนไป จะมีทางใดที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง ฉันนั้นยังมีความหวัง ติดอยู่กับความหลังไม่ไปไหน ยังรักได้แค่เธอ”


บิ๊กร้องเพลง ยัง ของลิปตา โดยไม่มองหน้าผมสักนิด แต่ผมสัมผัสได้ว่าน้ำเสียงของบิ๊กเต็มที่กับอารมณ์เพลงนี้มาก ผมมัน..เลว ที่ทำให้บิ๊กเป็นแบบนี้

“อย่าคิดมากซิ มันแค่เพลง เพลงก็มาจากความรู้สึกที่บิ๊กมันเป็นนั้นแหละ” ไบรท์กอดไหล่ผมแน่นๆ บีบไหล่ผมเบาๆ พยายามบอกให้ผมไม่คิดมาก ผมได้แต่พยักหน้ามองไปที่บิ๊กที่ตอนนี้ปาดเหงื่อแล้วดื่มน้ำ

“พูดถึงเรื่องส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่ทีไร ผมนึกอยู่เรื่องนึงครับ ใครที่ได้อยู่กันพร้อมหน้ากับคนที่เรารัก คนที่เราอยากอยู่ด้วย มันคือความสุขที่ยอดเยี่ยมเลยว่าไหมครับ แต่ถ้าไม่มีละ ไม่เป็นไรครับ ฟังเพลงจากพวกเรากุมารทองก็ได้นะครับ เพลงนี้ต่อเนื่องอารมณ์รักแล้วลืมไม่ลงกันดีกว่าครับ

“นั่งเพียงคนเดียว ใจมันก็ลอยกลับไป มีคนนึงที่ฉันนั้นรักหมดใจ แต่เขาจากไป และฉันยังคง นั่งตรงมุมเดิม
ยิ่งเติมให้เหงาจับใจ เตือนตัวเองแต่มือมันเเผลอกดไป ก็รู้ดึกไป ขออภัย

ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้ตัว และตอนนี้ฉันก็เสียใจ ฉันไม่ได้จะขออะไรหรอก เพียงแค่อยากรู้เธอเป็นไง แค่เท่านั้น

ถ้าเธอจะโกรธ ฉันเองก็พอเข้าใจ คำบางคำที่ตัวฉันเผลอส่งไป มันฝืนไม่ไหว ฝืนยังไง

ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้ตัว และตอนนี้ฉันก็เสียใจ ฉันไม่ได้จะขออะไรหรอก เพียงแค่อยากรู้เธอเป็นไง แค่เท่านั้น

ก็ตอนนั้นฉันคิดถึงเธอ แค่เธอเคยบ้างไหมที่คิดถึงกัน ฉันไม่ได้จะขออะไรหรอก เพียงแค่อยากรู้เธอเป็นไง

แค่อยากให้รู้ยังคิดถึงเธอ แค่เธอเคยบ้างไหมที่คิดถึงกัน ฉันไม่ได้จะขออะไรหรอก เพียงแค่อยากรู้เธอเป็นไง

แค่เท่านั้น แค่เท่านั้น แค่เท่านั้น”

เพลงแค่เท่านั้นของ Better Weather ที่บิ๊กร้องอย่างช้าๆ นั่งเกากีตาร์โปร่งเบาๆ สายตาที่มองในขณะที่ริมฝีปากถูกับไมค์ ทำให้ผมรู้ว่า ตลอดเวลาที่ไม่ได้เจอกัน บิ๊กก็อยากรู้ว่าผมเป็นยังไง ในขณะที่ผมเองก็อยากรู้ความเป็นไปของบิ๊กเช่นกัน

“เอาให้สุดๆ กับอารมณ์นี้กันดีกว่าครับ ยังอยู่กับอีกยาวถึงก่อนเที่ยงคืน เพลงนี้เก่าหน่อยครับ กุมารทองชอบเพลงของวงนี้อยู่หลายเพลง เลยหยิบมาเล่นกันครับ” บิ๊กหันมายิ้มให้กับผม ก่อนจะเริ่มขึ้นคอร์ดเล่นเพลงต่อไป

“เวลาผ่านไปคนก็เปลี่ยน ฉันจำเป็นต้องเข้าใจ ไม่อยากจะไปโทษใคร ก็มันเป็นอย่างนั้น โลกมันยังจะหมุนไป ไม่หยุดยั้ง ก็อาจทำเราให้เราร้างไกล

เวลาที่ยังเหลืออยู่ รู้ว่าเธอต้องพบใคร ต้องเจอะเจอคนมากมาย ผ่านมาในชีวิต เรื่องที่เราจะเหมือนเดิม ไม่กล้าคิด แต่อยากให้เธอจำไว้

เธอยังเป็นคนที่ฉันสนใจ กับความเป็นไปยังห่วงหาเหมือนเดิม เธอจะอยู่ตรงไหน ทำอะไรที่ไหนยังไง ให้เธอรู้ไว้เสมอ...... ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ ฉันยังเหมือนเดิม ( รักเธอเหมือนเดิม )

เรื่องที่เราจะเหมือนเดิม ไม่กล้าคิด แต่อยากให้เธอจำไว้

เธอยังเป็นคนที่ฉันสนใจ กับความเป็นไปยังห่วงหาเหมือนเดิม เธอจะอยู่ตรงไหน ทำอะไรที่ไหนยังไง ให้เธอรู้ไว้เสมอ...... ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ ฉันยังเหมือนเดิม ( รักเธอเหมือนเดิม )”


เพลงก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจของ TAXI จบลงท่ามกลางเสียงปรมมือของทุกคนในร้าน ผมเห็นน้ำตาของบิ๊กไหลออกมาเบาๆ แต่บิ๊กก็ปล่อยโดยไม่สนใจจะเช็ดมันสักนิด

“เอาละครับ เศร้ากันพอสมควรละนะ เดี๋ยวกินข้าวไม่อร่อยกันซะก่อน เดี๋ยวนะครับ มีคนขอเพลงมา โอ้ว ท่าทางวันนี้ร้านมีคนเศร้าเยอะอยู่ มีคนขอเพลง จะเก็บเรื่องราวของเราเอาไว้ ของ Sofa งั้น จัดให้ละกันนะครับ” บิ๊กหันไปมองเพื่อนๆ สักครู่ ก่อนจะมองมาที่ผม แล้วเริ่มขึ้นคอร์ดเพลง

“ระหว่างเราฉันนั้นรู้ มันคงเป็นไปไม่ได้ ระหว่างเราฉันนั้นรู้ ระหว่างเรา ฉันเข้าใจ โลกความจริงมันรุนแรง เกินกว่าใครจะรับไหว ฉันนั้นรู้ ฉันนั้นรู้ ว่าตัวฉันต้องห้ามใจ ไม่ได้ทิ้งเธอให้ยืน อยู่บนทางอันแสนไกล แต่ฉันยังคงเก็บเธอเอาไว้

อยู่ในจิตนาการ อยู่ในฝันฉันข้างใน โลกความจริง เป็นเช่นไร ฉันไม่รู้ไม่สนใจ อยู่ในจิตนาการ อยู่ในฝันฉันเรื่อยไป จะเก็บเรื่องราวของเราเอาไว้...ในจินตนาการ

จะทรมานซักเท่าไร แต่เราก็คงต้องฝืนทน มันเป็นเรื่องของเหตุผล ที่ต่างคนต้องเข้าใจ ไม่ว่าเราจะดึงดัน จะดื้อรั้นสักเพียงไหน เราก็คงจะต้องยอมให้มันต้องเป็นไป ไม่ได้ทิ้งเธอให้ยืน อยู่บนทางอันแสนไกล แต่ฉันยังคงเก็บเธอเอาไว้

อยู่ในจิตนาการ อยู่ในฝันฉันข้างใน โลกความจริงเป็นเช่นไร ฉันไม่รู้ไม่สนใจ อยู่ในจิตนาการ อยู่ในฝันฉันเรื่อยไป จะเก็บเรื่องราวของเราเอาไว้...ในจินตนาการ

อยู่ในจิตนาการ อยู่ในฝันฉันข้างใน วันพรุ่งนี้เป็นเช่นไร ฉันไม่รู้ไม่สนใจ อยู่ในจิตนาการ อยู่ในฝันฉันเรื่อยไป

จะเก็บเรื่องราวของเราเอาไว้...ในจินตนาการ”

เพลงนี้ผมเห็นบิ๊กร้องไห้แทบทุกบรรทัดที่เปล่งเสียงออกมา แต่บิ๊กก็คุมเสียงให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ พอร้องจบแล้ว บิ๊กปาดน้ำตาอยู่สักครู่ก่อนจะพูดออกไมค์ว่า

“โทษทีครับ มันอินครับ ผมอกหักมา แบบอินไปหน่อยครับ โอเคครับ กลับมาฟังอะไรสบายๆ สักหน่อยดีกว่านะครับ” บิ๊กพูดจบดื่มน้ำต่อ ในขณะที่ผมเห็นตั้มมากอดคอคุยข้างๆ หูบิ๊ก แต่บิ๊กก็ส่ายหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสื้อเชิ๊ดที่บิ๊กใส่ตอนนี้เริ่มเปียกเป็นจุดๆ แนบเนื้ออย่างชัดเจน สายตาและสีหน้าของบิ๊กกำลังพยายามเก็บอารมณ์บางอย่าง ก่อนจะร้องเพลงอื่นๆ ที่เนื้อหาสนุกสนานต่อเนื่องไปเรื่อยๆ

ผมอยากมีความกล้ามากกว่านี้ กล้าที่จะเดินต่อไป โดยไม่แก้ปัญหาด้วยการบอกเลิกกับบิ๊กแบบที่ผมทำไป

……………….

ห้าทุ่มตรง ผมจบภารกิจการเล่นเพลงยาวต่อเนื่องตั้งแต่สองทุ่ม วันนี้เฮียจิ๋วให้ผมลากยาวหน่อย ก่อนเที่ยงคืน แชมป์ต้องมาเล่นแผ่นเพื่อเข้าบรรยากาศนับถอยหลังเข้าปีใหม่ต่อ ผมรู้สึกเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก ไม่เคยร้องเพลงจนหมดแรงขนาดนี้ ในขณะเดียวกัน คนที่มาดูผมร้องเพลงวันนี้ ทำให้ความรู้สึกทั้งหมดของผมมันตีกันอย่างบอกไม่ถูก

“อยู่เฉยๆ นะ” ผมงงเล็กน้อยหลังจากที่ผมวางช้อนกับส้อมกับมื้อเย็นที่ผมทานพึ่งหมด แทนแกะผ้าเย็นเช็ดหน้าผมไปมาเบาๆ ผมจับมือแทนเอาไว้ แล้วหยิบผ้ามาเช็ดเอง

“ใครมาเห็นจะไม่ดีนะ แทนอยู่กับเราก็มีโอกาสโดนเพ่งเล็งได้ เราเช็ดเองนะ” ผมไม่อยากให้สิ่งที่แทนทำ เป็นประเด็นให้มีเรื่องอีก แทนพยักหน้าเข้าใจโดยหลบสายตาของผมอยู่

“อิ่มไหมครับ สั่งเพิ่มได้นะ เฮียเค้าเลี้ยงเต็มที่” ผมถามย้ำให้แน่ใจว่าแทนกินอิ่มมื้อนี้แน่นอน

“เราก็อิ่มแล้วนะ บิ๊ก...” ผมตั้งใจฟังว่าแทนจะพูดอะไรกับผม

“เราอยากอยู่กับบิ๊กสองคนตามลำพังในคืนนี้ได้ไหม” ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูก แต่...ผมคงทำไม่ได้

“อย่าเลย มันไม่ดีหรอก” ผมทำตามความถูกต้อง เพื่อไม่ให้แทนเดือดร้อน
 
“มึงสองคนไปเถอะ ตรงนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว อีกอย่าง แทนออกมาได้แบบนี้ ก็คงไม่มีใครตามหรอก มึงอย่าคิดมากซิวะบิ๊ก ถ้าใจมึงอยาก ก็ทำไปเลย” ตั้มที่นั่งทานข้าวข้างๆ ผมพูดขึ้นมา ผมส่งสายตาดุห้ามความคิดไอ้ตั้ม แต่เพื่อนๆ ที่เหลือจ้องผมแบบ...พวกมึงจะหาเรื่องให้กูซวยนะเว้ย

หลังจากสายตากดดันจากเพื่อนๆ ทุกคนในโต๊ะ ตอนนี้ผมกำลังควบน้องถ่านแบบเรื่อยๆ นานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ที่ไม่มีคนซ้อนท้ายพาหนะคู่ใจผมคันนี้ และคนที่ซ้อนท้ายกับใส่หมวกกันน็อคของผมตอนนี้ ก็คือแทน ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะไปที่ไหนที่เงียบๆ คุยกันได้สองคนในเวลาที่ไม่นานนัก แล้วพาแทนไปส่งแถวบ้านอย่างปลอดภัยดี ผมขับไปอยู่หลายที่ และผมก็ได้ที่หยุดคุยที่โอเคที่สุดแล้ว

“มันก็ไม่นานนะ แต่เรารู้สึกเหมือนนานเลย ที่ไม่ได้อยู่กับแทนใกล้ๆ แบบนี” ผมกับแทนกำลังเดินอยู่รอบกำแพงวัดพระแก้ว

“เราขอโทษ...” แทนเอยขึ้นมา ผมหยุดเดินและกุมมือแทนไว้

“เรื่องนี้แทนไม่ผิดหรอก ไม่มีใครผิดหรือต้องรู้สึกผิด เราทุกคนต้องการทางออกให้กับปัญหาทั้งนั้น ทุกวันนี้ เราก็ไม่ได้ทำใจได้สักนิด ได้แต่คิดว่าทำไงให้เรากลับมารักกันเหมือนเดิม แต่มันก็ได้แค่คิด โลกแห่งความจริงมันเตือนเราทุกเวลาว่า ทำใจให้ได้นะ แทนมีชีวิตที่ต้องไปทำตามหน้าที่ เราเองก็ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดเหมือนกัน” ผมยิ้มให้พร้อมกับขยับแว่นตาให้เข้าที่มากขึ้น แต่แทนกลับก้มหน้าลงนิดๆ หลบสายผมหลังจากผมพูดจบ

"แทน ถึงเราจะกลับมาอยู่ในฐานะเดิมไม่ได้ แต่เราก็ไม่เคยลดความรู้สึกที่มีให้เลยนะ แค่เราเปลี่ยนมันมาเลี้ยงให้เราอยากมีชีวิตเดินต่อไป อย่างน้อย คีนนี้ เราก็ได้อยู่ใกล้ๆ ได้กุมมือคนที่เรารักมากที่สุดคนนึงในชีวิต" หลังจากผมพูดจบ แทนเริ่มร้องไห้ออกมา

"ถ้าเราบอกบิ๊กว่า เราจะสู้ใหม่ เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมละ" วินาทีแรก ผมดีใจจนไม่ปฎิเสธ แต่วินาทีถัดมา สมองมันสั่งให้ผมพูดตามความจริงว่า

"เราดีใจที่แทนยังรักเราเหมีอนเดิม แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก เราไม่อยากทำให้ครอบครัวของแทนมีปัญหาอีก เราอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมแค่ไหน เราก็รู้ว่าความจริงมันทำไม่ได้ ที่ทำได้อย่างเดียวคีอ เราจะมีชีวิตเพื่อดูแลแทนห่างๆ ถ้าแทนทำหน้าที่ตัวเองไม่ไหว มาหาเรานะ เราจะอยู่จนกว่าแทนจะมีแรงกลับไปใช้ชีวิต มันคงดีที่สุด เท่าที่เราทำได้ และไม่ทำให้แทนเดือดร้อนนะ" ผมพยายามห้ามตัวเองไว้ แทนยิ่งร้องไห้มากกว่าเดิม

"เราเข้าใจ เราจะพยายามเหมีอนกันนะ ถ้างั้น..." แทนกอดผมแน่นๆ แล้วร้องไห้ออกมาเต็มที่

"เรารักบิ๊กนะ" ผมก็รักแทนเหมือนกัน

"เรารักแทนเหมือนกัน" ผมปล่อยให้อ้อมกอดนี้ยาวนานจนผ่านเที่ยงคืนไป

เพราะกอดนี้ อาจเป็นกอดสุดท้ายที่เราสองคนจะมีให้กันในโลกแห่งความฝัน ก่อนที่เราทั้งคู่จะกลับสู่ความจริงที่ต้องรับไว้ต่อไปจากนี้

……………….

หลังจากคืนข้ามปีกับบิ๊กผ่านไป ผมไปกราบคุณพ่อกับคุณแม่ของฝ้าย เพื่อขอขมาที่ผมไม่สามารถคบกับฝ้ายในสถานะที่ทั้งสองครอบครัวตั้งใจไว้ สำหรับฝ้ายแล้ว ไม่มีปัญหา เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ส่วนพ่อกับแม่ของฝ้าย ก็ไม่มีปัญหา แต่อยากให้รักษาความสัมพันธ์เอาไว้ เผื่อโตขึ้นค่อยว่ากันใหม่ก็ได้

"ที่จริง เราลืมคนที่เรารักไม่ได้ มันเลยทำให้เราไปต่อไม่ได้ เราขอโทษ" ผมพูดกับฝ้ายก่อนที่จะนัดเข้าไปขอขมา สีหน้าของฝ้ายเมื่อได้ฟังผมเอยปากออกมาแล้ว ฝ้ายก็รู้สึกโล่งอกเหมือนกัน

"เราดีใจที่แทนบอกเราแบบนี้นะ มันดีกว่าฝืนใจจนวันนึงที่เรารักแทนในแบบแฟนจริงๆ ขึ้นมา ถ้าเรารู้ว่าใจแทนไม่ได้อยู่กับเรา เราต่างก็คงรู้สึกไม่ดีกันแน่นอน” ผมรู้สึกคิดไม่ผิดที่บอกฝ้ายไปตรงๆ

“เราขอเข้าไปกราบขอขมาพ่อกับแม่ฝ้ายนะ เดี๋ยวฝั่งพ่อกับแม่ของเรา เราเคลียร์เองได้” ฝ้ายพนักหน้าด้วยรอยยิ้มและแววตาที่ทำให้ผมหายกังวลไปได้มาก

เมื่อผมกลับถึงบ้าน ผมไปรอในห้องทำงานของแม่อยู่หลายชั่วโมง เป็นครั้งแรกที่ผมจะพูดกับพ่อ แม่ โดยไม่กังวลอะไรเป็นพิเศษ จนเมื่อพ่อกับแม่ผมมาถึงที่ห้องทำงาน

“กลับมาจากโรงเรียนก็มารอที่ห้องเลย มีอะไรพิเศษหรือเปล่าลูก” แม่ผมเริ่มทักก่อนหลังจากเห็นผมมานั่งรอ ผมลุกขึ้นไหว้สวัสดีคุณพ่อกับคุณแม่ของผมก่อน

“วันนี้ลูกไม่ได้ไปกินข้าวเย็นกับหนูฝ้ายเหรอ กลับมาเร็วเชียว” พ่อผมทักเรื่องที่ผมกำลังจะพูดพอดี

“พ่อครับ แม่ครับ ผมยังไม่พร้อม ผมขอโทษด้วยนะครับ” พ่อกับแม่ผมหยุดฟังก่อนจะเดินมานั่งลงที่โซฟา ในขณะที่ผมค่อยนั่งตามทีหลัง

“หมายความว่ายังไง” น้ำเสียงเข้มจนแทบจะหักคอผม ไม่ได้ทำให้ผมกลัวเลยสักนิด

“ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่พร้อมจะคบใครในฐานะแฟนตอนนี้ครับ คือ พ่อกับแม่อย่าพึ่งโกรธผมนะครับ แต่สมาธิผมไม่อยู่กับเรื่องนี้จริงๆ ไหนจะเรียน ไหนจะกิจกรรมที่โรงเรียน ทีมบาสฯ แล้วก็ เรื่องสอบเข้ามหาลัยอีกนะครับ ให้ผมโตกว่านี้ได้ไหมครับ” ถึงผมจะตอบไป แต่ผมรู้สึกได้ถึงความไม่ไว้ใจที่พ่อกับแม่ผมส่งมาหาผม ความเงียบทำให้ผมต้องย้ำออกไปว่า

“ไม่เกี่ยวกับเรื่องเก่าๆ แน่นอนครับ ผมอยากอยู่กับตัวเองให้มากขึ้นแค่นั้นเองครับ พ่อกับแม่ไม่ต้องกลัวนะครับ”  แต่นั้นก็ไม่ทำให้สายตาที่มองผมเปลี่ยนไปเท่าไหร่นัก

“แม่กับพ่อไม่อยากให้แกทำตัวไม่ดีแบบแต่ก่อน แม่กับพ่อจะเชื่อแกอีกสักครั้ง แต่ถ้าแกโกหก อย่าหาว่าใจร้ายนะ ส่วนเรื่องหนูฝ้าย เดี๋ยวพ่อกับแม่คุยเอง หวังว่าลูกจะไม่ขออยู่กับตัวเองนานนะ” ผมรู้สึกเหมือนได้ต่อเวลาออกไปสักพักใหญ่

“จนกว่าผมจะพร้อมนะครับ ผมอยากให้เรื่องสำคัญในอนาคตผมชัดเจนก่อนครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมกลับห้องก่อนนะครับ” ผมลุกขึ้นไหว้คุณพ่อกับคุณแม่ก่อนจะเดินถอยหลังเล็กน้อย แล้วเดินออกไปจากห้อง

ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยความโล่งใจระดับหนึ่ง ผมจะลองใช้ชีวิตตามที่บิ๊กแนะนำนะ อยู่กับโลกความจริงที่เราต้องเดินต่อไป ผมจะลองทำทั้งหมดนี้ดู ไม่รู้จะได้ไหม แต่...สิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือ

สิ่งสุดท้ายที่ผมจะก้าวข้ามไม่ได้ คือบิ๊กนี่แหละ

**********

บทที่ 69 จะพยายามให้ทันศุกร์นี้อ่านกันนะครับ เพราะ 70-80 ช่วงสุดท้าย ทั้งคู่จะมีอุปสรรคใหญ่อย่างสุดท้าย เป็นเรื่องร้ายที่ทำให้ทุกอย่างเข้าที่และดีในตอนจบ ก่อนที่ทั้งคู่เข้ามหาลัยฯ และจะจบลงอย่างไร สิบบทสุดท้ายนี้เจอกันครับ (หรืออาจน้อยกว่า 10 บทครับ)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 68 (หน้าที่ 33 : Update 21/12/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 21-12-2015 16:53:13
 :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 68 (หน้าที่ 33 : Update 21/12/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: pepperpro ที่ 02-01-2016 11:14:37
จะมีร้ายแรงกว่านี้อีกเหรอครับไรเตอร์

ขอให้มันผ่านไปไวๆนะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 68 (หน้าที่ 33 : Update 21/12/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 09-01-2016 14:32:50
ตามอ่านเรื่องนี้มานานมาก

กดบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 68 (หน้าที่ 33 : Update 21/12/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 09-01-2016 16:02:29
ตามอ่านเรื่องนี้มานานมาก

กดบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้ครับ

กำลังรีบทำอยู่นะครับ ช่วงนี้ชีวิตกำลังทำเรื่องใหญ่มากอยู่ เลยไม่ได้แตะมันเลยครับT_T

จะมีร้ายแรงกว่านี้อีกเหรอครับไรเตอร์

ขอให้มันผ่านไปไวๆนะครับ

เป็นส่วนสุดท้ายที่ทำให้ทุกอย่างจบครับ และจบจริงๆ ด้วยตอนพิเศษปะท้ายไว้อีกตอนครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 68 (หน้าที่ 33 : Update 21/12/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 09-01-2016 20:54:18
รอได้ค่าา สู้ๆนะคะ :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 68 (หน้าที่ 33 : Update 21/12/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 11-01-2016 05:27:32
รอได้ค่าา สู้ๆนะคะ :mew1:

บทที่ 69 เหลืออีก 2 หน้า น่าจะเสร็จลงได้ละครับ (ไม่เกินสองวันนี้ น่าจะได้อ่านกันจริงๆ ครับ)

ขอบคุณสำหรับการติดตามด้วยครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 68 (หน้าที่ 33 : Update 21/12/15) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 11-01-2016 08:09:26
 :-[

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 69 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 19-01-2016 05:43:34
บอกไว้ว่าวันสองวันจะมาลง ก็...ยาวครับ งานยุ่งไม่เท่าไหร่ เขียนๆ ลบๆ นี่หนักกว่าจริงๆ ครับ

บทที่ 69 ความทุกข์ของบิ๊กกับแทนเดินมาถึงจุดที่เกินรับไหว จนทำให้ทั้งคู่ได้เจอกันอีก และจะเป็นจุดที่ทำให้ตัวละครสำคัญลงมาแก้ปัญหาความรักของบิ๊กกับแทนในบทที่ 70 และอีก 9-10 บทต่อจากนี้ จะมีเรื่องสำคัญที่เกิดกับแทน และจะมีตัวละครสำคัญอีกคนที่ลงมาแก้ปัญหาเรื่องบิ๊กกับแทนให้ลุล่วงไปด้วยดีครับ

มาอ่านกันต่อครับ^^

*********

Chapter 69

ท่ามกลางแสงไฟที่ผมยืนตอนนี้ รอบตัวมีแค่ลูกกรงสี่เหลี่ยม เสียงเชียร์ของผู้ชมที่กระหายเหมือนสัตว์ป่าที่รอกินเนื้อแทบจะเขย่ากรงให้สั่นได้โดยไม่ต้องใช้มือสัมผัส เหงื่อที่ไหลเต็มร่างกายตอนนี้ พอจะสบายตัวบ้าง เพราะไม่ได้ใส่เสื้อเอาไว้ กางเกงขา Nike Pro Combat ขาสั้นรัดรูป ที่ข้างในมีกระจับตรงเป้า ยังคงทำหน้าที่ป้องกันจุดสำคัญ รวมถึงการซับเหงื่อได้ดีเหมือนเดิม กำปั้นพันผ้าทั้งสองข้างตอนนี้ เต็มไปด้วยเลือดของคู่ต่อสู้ที่ผมน็อคจนต้องห่ามออกไปแล้วสองคน คนที่สามที่ผมจะต่อยด้วย ถ้าผมชนะ เงินหกแสนที่ผมจะได้จากส่วนแบ่งของการแทงของผู้ชมในคืนนี้ ผมรับกลับไปเลย

แต่ถ้าผมแพ้...ทุกอย่างคือศูนย์ และคู่ชกผมก็มาแล้ว ประเมินคร่าวๆ น่าจะอายุสัก 23-24 เป็นนักมวยไทยเก่ามาก่อน ช่วงตัวทั้งหมดยาวกว่าผม และน่าจะไวเอาเรื่องทีเดียว เสียงกระแทกนวมข่มขวัญของคู่ชกผม ไม่ได้ทำให้ผมกลัวสักนิด ตรงกันข้าม ผมยิ่งอยากคว่ำไอ้หมอนี่ลงให้ได้ด้วยซ้ำ

ทันทีที่อีกฝ่ายเดินเข้าหา สิ่งที่ผมทำก่อนคือ หลบและก็หลบ ใช่เลย ช่วงชกของคู่ต่อสู้ผมยาวกว่าจริงๆ สิ่งที่ผมทำได้คือเดินรอบๆ แล้วตั้งการ์ดป้องกันช่วงหมัดที่ยาว แล้วอาศัยความไวดักต่อยด้านข้างทีละหมัดสองหมัด อีกอย่าง ผมต่อยมาสองรอบแล้ว แรงหายไปเยอะเอาเรื่อง การโดนอัดสีข้างก็ไม่ใช่เรื่องดีนักสำหรับนักมวยเท่าไหร่หรอก วนแทบจะรอบเวที มาอีกระลอก หมัดขวาที่หวดมาผมก้มหลบลง แล้วยิงหมัดชุดอัดเข้าท้องก่อนจะถอยออก แล้วหมัดซ้ายแบบอัปเปอร์คัทก็อัดเข้ามา ผมต้องถอยหลังอย่างไว แล้วเตะเจาะยางเข้าไป แต่อีกฝ่ายก็แข็งไม่สะท้านเลย แถมดันเปิดช่องให้อีกฝ่ายซัดหมัดซ้ายเข้าหน้าผมเต็มๆ

1 2 3 4 5 6 7 8…ลุกขึ้นมาไอ้บิ๊ก ดีมาก ผมสะบัดหน้าไล่ความมึนออกไปก่อน พอยืนได้เรียบร้อย เสียงประกาศจากกรรมการสนามบอกให้ต่อยต่อ อีกฝ่ายวิ่งเข้าหาผมทันที และจังหวะที่ผมพอเห็นว่าการ์ดของอีกฝ่ายว่าง ผมโน้มตัวก้มลง แล้วยิงหมัดขวาสวนเข้าคางเต็มๆ สุดแรงเกิด....

สิ่งที่ผมเห็นแบบไม่ชัดนักในเสี้ยววินาทีถัดมาหลังจากต่อยไปแล้ว คืออีกฝ่ายลอยตกลงไปกับพื้นจนแน่นิ่งไปเรียบร้อย ความรู้สึกเจ็บที่กระดูกของนิ้วทั้งสี่นิ้วที่ทำหน้าที่ส่งแรงอัดก็ตามมา

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10…ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกสุดๆ แล้วเดินออกจากกรงไป เสียงเฮโลต่างๆ ผมไม่ได้สนใจมันมากนัก พอผมกลับเข้าไปที่ล็อคเกอร์ห้องแต่งตัว ผมนั่งถอดผ้าที่พันมือทั้งสองข้างออกช้าๆ มันก็เหมือนทุกครั้ง เจ็บ ชา ช้ำเลือด ผมมองดูมันด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไป ก่อนจะไปอาบน้ำ แต่งตัวให้เรียบร้อย

เงินหกแสนถูกโอนเข้าบัญชีผมเรียบร้อยแล้ว ภาพในกระจกหมวกกันน็อคตอนนี้ คือถนนที่โล่งจนแทบร้างในเวลาตีหนึ่ง...ของวันใหม่ที่กำลังจะเช้า มันเหมือนกับใจผมที่โล่งไม่มีที่ไปแบบนี้ ผมเข้าใจคำว่า ชีวิตไม่มีความแน่นอน ก็ในวันที่ผมรู้สึกว่างเปล่าแบบนี้แหละ ความว่างเปล่าเหรอ...มันทำให้ผมล่องลอยไปหาใครบางคนในบางคืนเพื่อแก้เหงาทางกาย บางคืนที่ผมเดือดอย่างบอกไม่ถูก ผมก็ต้องการแค่อัดใครให้ตายคามือโดยไม่ต้องหาเหตุผล

ปุ๊บ...เสียงร่างแน่นๆ ของผมที่มีเพียงแค่กางเกงบ็อกเซอร์หนึ่งตัวกระแทกลงบนเตียง ผมรู้สึกเหนื่อยจนแทบไม่อยากคิดอะไรต่อ ดีที่วันรุ่งขึ้นเป็นวันเสาร์ ไม่มีนัดตอนเช้า เรียนพิเศษกลุ่มเล็กกับรุ่นพี่ที่มาติวให้ตอนบ่าย ทันทีที่ผมกางแขนออกกว้างๆ เตียงที่ผมนอนมันใหญ่เกินไปอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกเหงาบนเตียงนอนตัวเองมันเป็นแบบนี้ซินะ

แล้วแทนละ...สบายดีไหม ไม่มีคืนไหนที่ผมจะไม่คิดถึง คิดถึงจนต้องหลับเพื่อทำใจต่อไป

……………….

ปิ๊ปๆๆๆ

เสียงนกหวีดจบ Quater ที่ 3 หมดลง รอบชิงชนะเลิศบาสฯ ระดับมัธยมระดับประเทศ เป็นการกลับมาเจอกันของแชมป์คือโรงเรียนผม กับรองแชมป์ที่โรงเรียนผมยัดเยียดความพ่ายแพ้ในช่วงต่อเวลา คะแนนตอนนี้เสมอกันอยู่ที่ 67-67 เหลืออีกแค่ Quater สุดท้าย ที่จะตัดสินทุกอย่างเรียบร้อย

“ทุกคนทำได้ดีมากนะ เตรียมเจอเกมบุกของอีกฝ่ายได้เลย ตลอดสามเกมที่ผ่านมา เราเป็นฝ่ายวิ่งมากกว่าอย่างชัดเจน โค้ชขอให้ทุกคนพยายามดึงเกมให้ช้า เน้นชัวร์เข้าไว้ อย่าเล่นยากโดยไม่จำเป็น สำคัญมากนะ ยิ่งเวลาเหลือน้อย ถ้าเรายังรักษาสถาณการณ์นี้ได้ ขอแค่นำก้าวเดียว พอแล้ว” เราทุกคนในทีม รวมถึงน้องใหม่หลายคน ต่างก็ดื่มน้ำกันพอสมควร เพราะช่วงเกมที่สาม เราวิ่งกันเยอะมาก

“ไหวนะ” ผมพยักหน้าให้กับคำถามของไบรท์ขณะเช็ดหน้ากับหัวให้เรียบร้อย

“เรามาเพื่อชนะ” ผมไฮไฟว์กับไบรท์ก่อนจะทิ้งผ้าขนหนูแล้วกลับลงไปสนาม

ทันทีที่ลูกบาสฯ และผมโดดขึ้นไปปัดได้ก่อน การจ่ายบอลไปมาระหว่างทีมเป็นไปอย่างแม่นยำ แน่นอนว่าทุกการวิ่งกดดันให้จ่ายบอลพลาด บีบให้เราต้องเล่นน้อยครั้งที่สุด แล้วจบแต้มให้ได้ รวมถึงตัดเกมของอีกฝ่ายมาครองให้ได้มากที่สุด เพื่อฉกฉวยแต้มที่อีกฝ่ายควรจะได้ให้มากที่สุด เกมตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ น้องๆ หลายคน ถูกทั้งการ์ดและเซ็นเตอร์ของอีกฝ่ายกระแทกบ้าง นอกเกมแบบเนียนๆ บ้าง ถึงมีจับฟลาว์ได้ แต่ถ้าโดนแบบนี้ต่อเนื่องกัน คงไม่เป็นผลดีกับทีมแน่ๆ ผมส่งสัญญาณมือให้น้องๆ ใจเย็นๆ อย่ามีอารมณ์ตามอีกฝ่าย บทบาทกัปตัน ทำให้ผมต้องพยายามคุมเกมให้ทุกคนเล่นตามแผนที่โค้ชวางไว้ให้ดีที่สุด

30 วินาทีสุดท้ายก็มาถึง แต้มเท่ากันที่ 74-74 สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อไบรท์ยิงสามคะแนนพลาด ในขณะที่คนที่ใกล้บอลที่สุด วิ่งไม่ออกเพราะตะคริวกินขาจนล้ม ทำให้แต้มหนีไป 2 คะแนน ทันทีที่ลูกตกลงพื้น ผมโยนยาวไปหาไบรท์ทันที ภาพต่อจากนี้ที่ผมและทุกคนเห็นกันในวินาทีถัดมาคือ ไบรท์ยิงสามคะแนนออกไปอย่างใจเย็น ลูกบาสฯ ลอยโค้งลงแป้นโดยสัมผัสแค่เพียงตะข่ายด้านล่างของแป้นเท่านั้น

เสียงนกหวีดหมดเวลาคือสิ่งที่เกิดขึ้นในวินาทีถัดไป ทีมโรงเรียนผมชนะไปที่คะแนน 77-76 ผมทิ้งตัวลงไปนอนแผ่กับพื้นอย่างหมดแรง ทุกคนวิ่งเข้ามาในสนามกันเพื่อฉลองความสำเร็จนี้ ผมลุกขึ้นนั่ง มองเห็นบรรยากาศทั้งหมดที่ผู้ชนะกับผู้แพ้ต่างจับมือกันอย่างนักกีฬา เสียงปรบมือของผู้ชม ทำให้ผมนึกออกและกวาดสายตามองหาใครสักคนบนกลุ่มผู้ชม

“ภัทร” ผมหลุดออกจากภวังค์ของความคิดที่เกิดขึ้น โค้ชเรียกผมแล้ว แน่นอนว่าผมต้องเป็นคนแรกที่ขึ้นไปรับถ้วยรางวัล พร้อมกับเหรียญรางวัลในฐานแชมป์ประจำปีนี้ ก่อนที่คนอื่นในทีมจะทยอยเดินขึ้นไปรับเหรียญรางวัล ผมยังมองหาใครสักคนที่อยากให้เค้าอยู่ในเวลาที่มีความหมายเช่นนี้ คนนั้นคือ...

“เชิญมารวมกันถ่ายรูปด้วยนะครับ” เสียงช่างภาพของงานที่ตะโกนเรียก ทำให้ผมหายเหมอสักครู่ก่อนจะเดินไปรวมกับทุกคนในทีมเพื่อถ่ายรูปกัน สายตากับรอยยิ้มที่มีให้กล้อง แต่ใจผมคิดถึงบางคนที่อยากให้เค้าอยู่ตรงนี้ตอนที่ผมทำสำเร็จ ทำไมกัน ผมพาทีมป้องกันแชมป์ได้ แต่ผมไม่รู้สึกมีความสุขเลยสักนิด ความรู้สึกมันว่างเปล่าท่ามกลางรอยยิ้มของทุกคน

“แทนเป็นไรเปล่า” ผมนั่งอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของนักกีฬาเพื่ออาบน้ำ แต่งตัวกลับโรงเรียน ในขณะที่ทุกคนแยกย้ายไปอาบน้ำ แต่งตัว และเฉลิมฉลองกับความสำเร็จที่เราทั้งทีมพึ่งได้มา

“เปล่าๆ เราแค่เหนื่อยๆ อะ” ผมตอบไบรท์ที่มานั่งข้างๆ

“อยากให้บิ๊กมาดูใช่ปะ” ผมพยักหน้าให้กับคำถามของไบรท์

ไบรท์กอดไหล่ผมแน่นๆ ตบไหล่ผมเบาๆ ความเงียบที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับไบรท์ แตกต่างกับบรรยากาศในห้องแต่งตัวที่ทุกคนยังคงยินดีกันอยู่

“มันว่างเปล่าอะ เราอยากให้คนแรกที่ปรบมือให้เราคือเค้า” ผมพยายามกลั้นความรู้สึกลึกๆ ไม่ให้ออกมาในเวลาที่ทุกคนกำลังมีความสุขกันอยู่

“เราเชื่อว่าถ้าบิ๊กรู้ว่าวันนี้เป็นไง บิ๊กดีใจแน่นอน เพราะคนนั้นเค้าไม่เคยเลิกรักแทนนะ...ไปอาบน้ำ แต่งตัวดีกว่า เดี๋ยวเราต้องกลับกันแล้วนะ” ไบรท์ดึงมือผมลุกขึ้น ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวกับกระเป๋าของใช้ส่วนตัวของผมยัดใส่มือให้เรียบร้อย

สายน้ำจากฝักบัวที่ไหลอาบร่าง ผมกำลังถูตัวล้างสบู่เหลวที่พึ่งอาบไปเมื่อสักครู่ หลับตาคิดว่า ถ้าตอนที่ผมชนะ แล้วบิ๊กอยู่ตรงนั้น ผมจะรู้สึกดียังไง ผมนึกภาพให้ชัดที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยิ่งผมนึกให้ชัด ผมยิ่งถูตัวแรงขึ้นเรื่อยๆ แรงขึ้น จนผมลืมตาขึ้น ทิ้งตัวลงนั่งกอดเข่าร้องไห้ ในขณะที่ฝักบัวยังคงเปิดอยู่เช่นนั้น

ผมอยากให้บิ๊กอยู่ตรงนั้น ผมอยากให้บิ๊กคือคนแรกที่ได้เห็นความสำเร็จผม

……………….

“พี่บิ๊กครับ แรงๆ ครับ อา ฮือๆๆ”

เสียงตอบรับของร่างที่ผมกำลังใช้สองแขนล็อคขาที่ผมยกขึ้นไว้ ถูกผมสวนความเป็นชายเข้าไปไม่ยั้งเต็มที่ เกือบ 20 นาทีที่ผมสวนเต็มแรง ผ่อนบ้าง และจับเปลี่ยนท่าโดยไม่ให้น้องคนนี้หลุดออกเด็ดขาด ไม่ได้ทำให้ผมเหนื่อยสักนิด ผมสวนจนร่างน้อยๆ ส่งแววตาหวานฉ่ำก่อนจะปล่อยความเป็นชายของตัวเองออกมา นั้นจึงเป็นสัญญาณที่ผมเร่งเต็มที่ แล้วถอนออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะฉีกเสื้อที่สวมไว้เพื่อปล่อยความเป็นชายของผมไปสงบลงบนหน้าอกกับหน้าท้องผิวสีแทนเข้มๆ เมื่อตัดกับสีขาวที่รดอยู่ มันเป็นภาพที่สุดอารมณ์ผมจริงๆ

“ผมรักพี่บิ๊กนะครับ” ผมไม่ตอบอะไรน้อง นอกจากทิ้งตัวลงนอนข้างๆ

“หมดแรงละครับ” ผมตอบน้องด้วยเสียงอ้อนๆ

“ก็พี่เสร็จสองรอบติดๆ กันแบบนี้ ถ้ายังไหว ผมก็หลวมซิครับ” ผมยิ้มกว้างๆ อย่างถูกใจ ก่อนจะหันหน้ากลับไปนอนมองเพดาน ผมปิดตาลงด้วยความหมดแรง

“เจ็บเหรอ” ผมถามแทนขณะที่ผมกำลังใส่เต็มที่

“แล้วบิ๊กโอเคไหมละ ถ้าโอเค ทำไปเถอะ” แทนตอบผมเสร็จ แล้วดึงผมไปจูบ ในขณะที่ผมยังคงใส่เต็มที่

“แทนรักบิ๊กนะ” สองมือของแทนจิกแผ่นหลังผมเต็มที่ เล็บทั้งสิบนิ้วกำลังจิกลงเต็มแรงกลางแผ่นหลังผม ผมก้มลงประกบริมฝีปากแล้วเร่งเครื่องเต็มที่

“ฮือๆๆๆ” ผมรู้สึกถึงแรงกระตุกของแทนที่ปล่อยออกมารดหน้าท้องของผมกับแทน ผมส่งต่ออีกไม่กี่ที แล้วถอนออก ก่อนจะรีบเอาไปจ่อปากแทน

แทนรีบดูดไว้แน่นๆ แล้วดื่มสิ่งที่ผมปล่อยออก ก่อนจะเลียทุกหยดจนสะอาด ผมถอยลงมานอนทับร่างของแทน ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงกลืนของเหลวลงท้องจากการสั่นไหวของลูกกระเดือกที่ลำคอของแทน

“ทำไมไม่ปล่อยเข้าไปอะ” เสียงอู้อี้ของแทนถามผม ผมพลิกตัวนอนตะแคงข้างๆ แทน

“ก็ปล่อยทุกวัน เปลี่ยนบ้างไม่ได้เหรอครับ” แทนลุกขึ้นนั่งก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดคราบที่ท้อง เสร็จแล้วมานอนตะแคงข้างๆ ผม

“ก็บอกอยู่ เราอยากท้องอะ ทำให้เราท้องซิ จะอุ้มท้องไปเรียน บิ๊กเป็นพ่อของเด็กในท้องเราแน่นอน” ผมขยับตัวประกบริมฝีปากจูบอีกรอบ

“เพ้อเจ้อแล้ว ถ้าติดได้เราปั้มทุกปีเลย มีลูกแบบทีมฟุตบอลเลยไหม” ผมแซวความเพ้อเจ้อของแฟนตัวเอง

“ก็เอาซิ เราไหว บิ๊กอะ ไหวเปล่า” ผมพยักหน้าอย่างมั่นใจ

“ถ้าเราทำให้แทนมีลูกได้จริงๆ เราดีใจแหละ ลูกเรา ครอบครัวเรา ดีออก” ผมขยับไปนอนใกล้ๆ แทน

“เรามีอะไรกับใครไม่ได้อีกแล้ว ถ้าไม่ใช่แทน เราก็ไม่อยากมีใครอีก” ผมขยับตัวขึ้นคร่อมแทน ก่อนจะเริ่มต่อยกสอง แทนปล่อยอิสระให้ผมจัดการกับร่างกายของแทน โดยที่แทนได้แต่ส่งเสียงครางต่ำ

ผมลืมตาขึ้น...ลุกขึ้นจากเตียงด้วยร่างเปลือยเปล่า หยิบ Apple Watch ที่ถอดวางไว้หัวเตียงน้องเค้ามาดูเวลา ตีหนึ่งแล้ว...ตอนผมทำน้องเค้าเสร็จ น่าจะสี่ทุ่มกว่าๆ นี่ผมหลับยาวเอาเรื่องเหมือนกัน

น้องเค้าอาบน้ำตัวหอมนอนไปแล้ว แล้วกิจวัตรบางอย่างก็วนกลับมา ผมฝันถึงเรื่องเก่าๆ ทุกครั้งที่หลับลงไป แล้วผมต้องตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกที่อยากผ่านไป แต่ก็ไม่รู้จะทำไงให้ผ่านไปได้ดีกว่า การมีอะไรกับใครสักคนให้มันเสร็จและลืมไป ก็..6 เดือนแล้วมั่ง ที่ทุกอย่างวนไปมาแบบนี้ บางคืนก็เมา บางคืนก็หาที่ระบาย บางคืนก็ออกไปฆ่าตัวตายในเวทีกรงเหล็ก

อาบน้ำเสร็จ ผมใส่แค่ขาสั้นตัวเดียวไปสูบบุหรี่ที่ดาดฟ้าหอพักนี้คนเดียว ควันสีเทาที่ผ่านอากาศไปมันสวยงามมากสำหรับผม กลิ่นที่คุ้นเคยของบุหรี่ ช่วยให้ผมรู้สึกสงบลง ลดความเจ็บปวดทางใจบางอย่างลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ผมจะต้องอยู่ในสภาพนี้ไป หรือมันอาจจนกว่าผมตายไปนั้นแหละ

……………….

หัวดินสอที่กำลังเคาะลงกระดาษ คือความคิดที่ผมกำลังตัดสินใจว่าจะฝนข้อไหนเป็นคำตอบ นี่คือการสอบปลายภาคครั้งสุดท้ายในชีวิตนักเรียน ม.ปลาย สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนทุกครั้งของการสอบที่ผ่านมา คือการไม่มีแทนมาติวให้ผม ผมตั้งใจมากสำหรับการสอบครั้งนี้ ไม่อยากตกเด็ดขาด บางข้อก็ยอมรับว่าต้องมั่ว เพราะคิดไม่ออกจริงๆ แต่อันไหนพอทำได้ ก็เต็มที่แหละ

อย่างน้อย เพื่ออนาคตตัวเอง แต่สิ่งที่ผมตั้งใจทำที่สุดคือ...ผมอยากให้แทนเห็นว่า ผมอยู่เองได้ พึ่งพาตัวเองได้ ผมว่าแทนคงทำข้อสอบพวกนี้สบายๆ แหละ สะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านแล้วทำต่อให้เสร็จดีกว่า...

“ไอ้บิ๊ก ไอ้บิ๊ก” เสียงเรียกของตั้มผสมวิ่งทำให้มันต้องหยุดพักหอบสักครู่ก่อนจะเริ่มพูด

“พวกกูหามึงกันทั้งโรงเรียน มึงไปอยู่ไหนมาวะ” นึกว่าเรื่องอะไร ผมไปอยู่เงียบๆ มานั้นแหละ

“กูไปหาที่เงียบๆ สงบตัวเองนิดหน่อยวะ โทษที” ผมโอบไหล่ตั้มทีนึง ก่อนจะดึงมือกลับไปแล้วเดินกลับไปกับตั้ม

“มึงสอบโค้วต้าวิทย์ฯกีฬา ใช่ปะ” ผมพยักหน้าใช่

“ผลน่าจะออกสัปดาห์หน้าอะ กูไม่หวังวะ สอบไม่น่าจะติด” ผมยิ้มๆ เฉยๆ นะ เพราะสอบไม่น่าติด

“ให้ผลมันออกก่อน มึงอาจติดก็ได้ อย่างมาก ม.เอกชน รออยู่วะ” ก็ถูกของมึงนะตั้ม

“สงสัยพวกเราทั้งกลุ่มได้ไปโผล่แถว ม.เอกชน แหง่ๆ” ไม่หรอกมั่ง พวกมึงเก่งกว่ากูตั้งเยอะ

“กูเคยคิดไว้วะ...กูอยากเข้ามหาลัยเดียวกับแทน คนละคณะไม่เป็นไร แต่อยากอยู่ใกล้ๆ ไม่ใช่ติดแฟนนะ แต่อยากเรียนจบในที่ดีๆ จบแบบ กูก็ทำได้ อะไรแบบนี้วะ” มึงเข้าใจใช่มะตั้ม

“บางที ตอนนี้กูก็นึกไม่ออกว่าจะใช้ชีวิตทั้งหมดนี้ต่อไปเพื่ออะไร กูรู้สึกแบบนั้นวะ มัน...ล่องลอยไม่มีหลักอย่างบอกไม่ถูก” มึงคงเข้าใจกูนะ

“มึงอยากรู้เรื่องแทน มึงก็ถามผ่านไบรท์มันซิวะ” ผมรู้สึกอึ้งๆ นิดหน่อยที่พยายามจะไม่นึกถึงเรื่องนี้

“กูรู้ว่ามึงคิดถึงเค้าอยู่”  ผมได้แต่พยักหน้าอย่างเดียว

“กูขอตัวแป็ปนะ เจอกันที่บ้านไอ้แชมป์ตอนหลังสอบวิชาสุดท้ายเสร็จ เดี๋ยวกูไปเข้าห้องสอบเอง” ผมวิ่งออกไปหลังจากบอกลาตั้มเสร็จ

ผมหามุมสงบๆ หยิบ iPhone ตัวเองกดเบอร์โทรศัพท์ที่ผมไม่เคยลืมจากหัว ทันที เหลือแฟค่อย่างเดียวคือ กดโทรออก...โทรออกก็ได้

“ฮัลโหลแทน เออ สอบปลายภาคยังอะ” ผมไม่รู้จะเริ่มเปิดประเด็นยังไงดี

“พรุ่งนี้วันสุดท้าย แล้วบิ๊กอะ” ผมรู้สึกดีชะมัดที่ได้ยินแค่เสียง ถึงมันจะเป็นแค่น้ำเสียงตอบคำถามตามปกติ

“วันนี้วันสุดท้ายอะ งั้น...แทนว่างใช่ปะ ตอนเย็นๆ สักห้าโมง คือ เราอยากเจอได้ไหม” ตั้งแต่เราสองคนแยกทางกัน นี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมอยากเจอแทนจริงๆ

“เราอยากกินข้าวด้วยเฉยๆ คือ เราอยากกินข้าวด้วย” แทนไม่ตอบอะไรหลังจากผมบอกไปว่าอยากเจอ

“บิ๊กอยากเจอเราเหรอ” ผมตอบทันทีอย่างที่ใจบอกว่า

“ห้าโมงเย็น ร้านซูชิที่เราเคยพาแทนไปทานแถวพร้อมพงศ์ ถ้าแทนไม่มา เราจะรอจนกว่าร้านจะปิด” นี่คือคำตอบของผม
"อือ เจอกันนะ" ผมวางสายลง ไม่ตอบอะไรต่อ ดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่นัดได้

ข้อสอบวิชาสุดท้ายที่ผมกำลังทำ มันไม่ยากสำหรับผมเลย ไม่ใช่เพราะผมเก่งหรืออ่านหนังสือมาดี แต่ผมอยากให้เวลามันวิ่งไปถึงเวลานัดที่ผมนัดไว้ เวลาสอบสองชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมคิดว่าทำเร็วแล้วนะ แต่พอทำเสร็จ ดันพอดีกับที่อาจารย์ประกาศหมดเวลาสอบ เงยหน้ามาอีกที เหลืออยู่ไม่กี่คนในห้องสอบ ส่วนพรรคพวกผม ออกไปก่อนหมดละ

“พวกมึง กูมีธุระ กูไปก่อนนะ” นี่คือคำแรกที่ผมตะโกนบอกแชมป์ที่เป็นเจ้าของที่จอดน้องถ่าน ผมรีบกระชับกระเป๋าเป้ให้แน่น ใส่หมวกกันน็อคกับถุงมือให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว แล้วติดเครื่องออกจากบ้านไปเลย ไม่แน่ใจว่าแชมป์มันถามผมเปล่าว่า “มึงจะไปไหน”

ห้าโมงสิบห้า รถที่โคตรติดตั้งแต่หน้าปากซอยข้างโรงเรียนผมยันพร้อมพงษ์ ทำให้ผมหงุดหงิดที่มาสาย หลายแยกก็ไม่มีจังหวะเป็นใจให้ผมแหกไฟแดง แล้วผมก็จอดน้องถ่านพร้อมขึ้นขาตั้งกับล็อคคอเรียบร้อย ถอดหมวกกันน็อคเสร็จเดินเข้าร้านไป

“เราขอโทษ รถมันติดมากเลยอะ” ผมรีบไปนั่งโต๊ะที่แทนนั่งรอผมอยู่ก่อนหน้าแล้ว แทนส่ายหน้ายิ้มๆ ไม่เป็นไร

“อือ มันติดมากแหละ เราก็นึกว่าจะสายเหมือนกัน” ผมรับเมนูจากบริกรแล้วเปิดดูก่อน

“แทนสั่งเลยนะ เราเลี้ยงเอง” ผมจัดแจงสั่งข้าวปั้นทุกหน้าที่ผมจำได้ว่าแทนชอบทาน รวมถึงปลาดิบชุดใหญ่ พอผมมองแทนว่าจะสั่งอะไร แทนก็ตอบผมแค่

“สั่งให้เราหมดแล้วนะ ไม่ต้องสั่งเลย” ผมดีใจชะมัดที่เห็นรอยยิ้มเล็กๆ ของแฟนผม

“ทำไมอยากเจอเรา คือ...เราทำให้บิ๊กเสียใจขนาดนี้ บิ๊กเองก็...” ผมยกฝ่ามือเบรคคำถามของแทนทันที

“เราไม่เคยโกรธแทน แต่เราไม่อยากให้แทนเดือดร้อนหรือเป็นทุกข์เพราะเราอีก เรา...อือ กินก่อนดีกว่า เราหิวอะ ขับรถมาไกล” ผมพยายามยิ้มกลบอารมณ์จริงๆ ที่ผมอยากบอกแทนออกไปตอนนี้ แทนได้แต่พยักหน้า

ประเด็นที่คุยหลังจากรออาหารกับทานอาหาร เลยมีแค่เรื่องสัพเพเหระของเพื่อนๆ ผม ไบรท์ รวมถึงเรื่องเรียนเป็นหลัก พอผมบอกแทนว่ายื่นโค้วต้าคณะอะไรไป ผมเห็นแววตาของแทนดีใจมาก ผมสบายใจที่ทำให้คนที่ผมรักหมดห่วงเรื่องอนาคตที่เรียนผมได้เปลาะหนึ่ง

“อิ่มไหม” แทนพยักหน้า ส่วนผมเช็ดปากสักครู่ แล้วเรียกเก็บเงินให้เรียบร้อย ผมรวบรวมความรู้สึกสักครู่ ในขณะที่สองมือของแทนกำลังกุมถ้วยชาร้อนที่เริ่มเย็นลงจนสัมผัสได้สบายๆ

“เราอยากคุยกับแทน เราเลยนัดออกมา คือ...แทน...เราอยากได้แทนกลับมา เราไม่สนว่าจะเจ็บตัวแค่ไหน หรือต้องเจออะไรอีก เราแค่อยากให้แทนกลับมาอยู่กับเรา คือ...” ให้ตายเถอะ ผมพูดวกไปวนมาอะไรวะเนี่ย ผมพยายามใช้สายตาตัวเองส่งความรู้สึกนี้ให้แทนรับรู้ว่าผมอยากสื่ออะไรออกไป

“เราหาที่เงียบๆ คุยกันไหม” แทนเอยปากชวนผม

“แทนกลับบ้านดึกไม่ได้ไม่ใช่เหรอ พรุ่งนี้ก็สอบอีก” ผมไม่อยากให้แทนเดือดร้อน

“เราอยากไปกับบิ๊ก จะดึกก็ไม่เป็นไร จะเช้าก็ไม่เป็นไร ถ้าเราได้อยู่กับบิ๊ก เราก็พอใจแล้ว” แทนเอื้อมมือมากุมมือที่ผมวางไว้บนโต๊ะ

“แทนร้องไห้ทำไม” ผมเห็นน้ำตาของแทนไหลอาบแก้มช้าๆ

“บิ๊กจะพาเราไปไหม” ผมพยักหน้าโอเค

ผมไม่ได้ขับน้องถ่านแบบไม่ใส่หมวกกันน็อคนานแค่ไหนก็ไม่รู้ แต่ที่รู้คือ กอดที่คนรักผมกำลังโอบผมตอนนี้มันแนบแน่นมากๆ ผมพาวิ่งในถนนที่กะว่าจะไม่เจอตำรวจจับเรื่องหมวกกันน็อค แล้วผมก็พาแทนมาถึงสวนหย่อมแห่งหนึ่งที่ดูปลอดภัย เงียบ และสว่างกำลังดี

ม้านั่งที่ผมกับแทนนั่งอยู่ตอนนี้ ผมกุมมือแทนไว้หลวมๆ ไม่มีคำพูดจากเราทั้งคู่ แทนค่อยๆ ขยับตัวเอียงศีรษะอิงไหล่ผม ผมนั่งย่อลงให้ไหล่ผมรับพอดี ผมเอียงศีรษะพิงกับแทนเอาไว้ ผมกุมมือให้แน่นขึ้นอีกนิด ถ้าหยุดเวลาไว้ตรงนี้ได้ ผมจะหยุดไว้ตลอดไปก็คงดี

“เราเกลียดตัวเองจัง” แทนเอยปากพูดขึ้นมา ผมอิงศีรษะให้พิงสนิทมากขึ้น

“เราเกลียดที่เป็นตัวเองไม่ได้ ทำให้พ่อกับแม่ยอมรับในตัวเราไม่ได้ และที่เราเกลียดที่สุด คือเราปกป้องคนที่เรารักไม่ได้” ผมถอนหายใจเบาๆ

“แทน ที่เราอยากเจอแทนวันนี้ เราอยากบอกว่า เราไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ตั้งแต่เราไม่มีแทน เราไม่รู้จะอยู่ไปทำไม เกือบทุกคืนมันทรมาณจนแทบอยู่ไม่ได้ เราทำหมดทุกอย่างแล้ว นอนก็ไม่ลง ดื่มเหล้าแค่ไหนก็ไม่รู้สึกดีขึ้น ออกไปอยู่ในกรงมวยใต้ดิน หวังว่าจะเจอคู่ต่อสู้ที่ทำให้เราตายในกรงไปเลย แต่พอเรานึกถึงแทนในเสียววินาที เราก็สู้สุดใจเพื่อใช้ชีวิตต่อไป บางคืนเรานอนกับคนที่เราถูกใจ แล้วพอเราเสร็จ เราก็รู้สึกเหงา เพราะคนที่เรานอนด้วยไม่ใช่แทน บางที เราก็เกลียดแทน ที่ทำให้เราต้องเป็นแบบนี้ แต่เราก็เกลียดไม่ลงสักนิด เพราะคำว่าความรัก แทนคือคนที่ทำให้เรารู้จักมัน” ผมไม่ไหวแล้ว...ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้วจริงๆ

“ฮือๆๆๆ” แทนหันมากอดผมเอาไว้ในขณะที่ผมยังคงร้องไห้อยู่

“เราขาดแทนไม่ได้จริงๆ รู้ไหม ฮือๆๆๆ” ทุกอย่างที่ผ่านมามันทำให้ผมทุกข์จนระเบิดออกมา

“บิ๊ก เราหนีไปด้วยกันไหม” มันเป็นความคิดที่ดีนะ สำหรับโลกของความเป็นจริงที่ผมกับแทนกำลังเผชิญอยู่

“ถ้าเราหนีไปด้วยกัน คนทั้งโลกจะไม่โอเคกับเรา” ผมปรับเสียงให้นิ่งที่สุด หยุดร้องไห้เพื่อเข้มแข็งกับการแก้ปัญหาเรื่องนี้ให้ดีที่สุด

“เราจะบอกพ่อกับแม่เรา ว่าเราต้องการอะไร” ผมส่ายหน้าให้เป็นคำตอบว่ามันไม่ใช่วิธีที่ดีแน่ๆ

“เราจะไม่หนีอีกแล้ว เชื่อใจเรานะ เราต้องไปด้วยกันต่อได้ สัญญากับเราได้ไหมบิ๊ก” ผมดึงแทนมากอด

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เราเดินไปบอกพ่อกับแม่เราแล้ว บิ๊กจะดูแลตัวเอง รักตัวเอง และไม่ทำร้ายตัวเองอีก สัญญาได้ไหม” ผมพยักหน้าขณะที่กอดอยู่

“เราจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุด ต่อให้ไม่เจอแทนอีกต่อไป สัญญาครับ” ต่อให้แทนจะไม่ได้กลับมาเจอผมอีก ผมก็ไม่เสียใจอีกแล้ว

ผมกับแทนลุกขึ้นยืนแล้วกอดกันแน่นๆ ภาวนาในใจไว้อย่างเดียว ขอให้ความรักชนะทุกสิ่งที่ขวางเราได้ ขอแค่นั้นจริงๆ

เรารักกัน....ขอให้ทุกสิ่งเป็นใจให้กับเราทั้งคู่สักครั้งเถอะ

**********

บทถัดไป แทนจะเผชิญหน้ากับพ่อแม่ตัวเอง และทำในสิ่งที่พ่อกับแม่คาดไม่ถึง และตัวละครสำคัญคนแรกจะโผล่มาแก้สถาณการณ์ให้ดีขึ้น รวมถึงเราจะได้รู้จักแทนมากขึ้นด้วยครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ บทที่ 70 จะรีบทำมาให้อ่านเร็วที่สุดนะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 69 (หน้าที่ 33 : Update 19/01/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 19-01-2016 06:12:43
เศร้ากับบิ๊ก  :hao5:  เอาใจช่วยแทนกับบิ๊กให้ผ่านด่านพ่อแม่อย่างมีความสุข  :mew1:   อยากอ่านบรรยากาศที่คู่รักอยู่ด้วยกันมากๆ   :o8:   ขอบตุณไร้ทเท่อ ทำให้ได้อ่านเริื่องดีๆ   :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 69 (หน้าที่ 33 : Update 19/01/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 19-01-2016 08:24:52
 :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 69 (หน้าที่ 33 : Update 19/01/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 19-01-2016 11:23:29
 :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 69 (หน้าที่ 33 : Update 19/01/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 19-01-2016 12:19:05
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 69 (หน้าที่ 33 : Update 19/01/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 19-01-2016 19:01:28
ดีใจมากๆ ที่บิ้กกะแทน กลับมาเป็นคนรักกัน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เจอกัน อาจร้ายแรงขนาดต้องตายจากกัน แต่จากกัน ในสถานะที่มีคนรัก ก็ยังดีกว่า มีชีวิตอยู่แบบโดดเดี่ยว เอาใจช่วยทั้งคู่และคนเขียนค่าาา :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 69 (หน้าที่ 33 : Update 19/01/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 25-01-2016 05:53:56
บทที่ 70 เหลือ 2 หน้าจะได้อ่านกันละครับ (ถ้าไม่ติดอะไรซะก่อน)

สักวันอังคาร(หรือก่อนหน้า) น่าจะได้อ่านกันละครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 70 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 29-01-2016 04:15:29
บทที่ 70 มาละครับ แอบไม่สบายตามอากาศไปสองวัน บทนี้เราจะได้รู้จักครอบครัวของแทนมากขึ้น คุณยายของแทนมาละครับ มาในเวลาที่แทนตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่า หากพ่อกับแม่ไม่อนุญาตให้ชีวิตของแทนเป็นอย่างที่แทนเป็น ทุกสิ่งจะเปลี่ยนไปตลอดกาลเช่นกัน

มาดูกันต่อครับ^^

************

Chapter 70

สายน้ำที่ไหลจากฝักบัวที่รดตัวผมตอนนี้ ทำให้ผมสดชื่นขึ้น ฝ่ามือกับนิ้วมือที่กำลังลูบไล้ตามร่างกายเพื่อล้างสบู่ที่ฟอกไปเมื่อสักครู่ให้สะอาด หลังจากวันนี้ผ่านไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะไม่เสียใจกับการตัดสินใจครั้งนี้ หลังจากผมสอบเสร็จ ผมจะพูดกับพ่อ แม่ ให้ชัดเจนว่า ผมต้องการอะไรในชีวิตต่อไปจากนี้

ผมยืนมองตัวเองที่แต่งชุดนักเรียนเสร็จแล้ว มองอย่างตั้งใจ ผมบอกตัวเองได้แค่ “ขอโทษด้วยครับคุณพ่อ คุณแม่ ผมคงไม่สามารถเป็นได้อย่างที่หวังไว้”

“พ่อครับ แม่ครับ เย็นนี้อยู่บ้านเปล่าครับ” ผมเริ่มเปิดคำถามนี้บนโต๊ะอาหารเช้า

“อยู่นะ วันนี้ไม่มีธุระไปไหน” ผมพร้อมละครับ

“เย็นนี้ผมสอบเสร็จ ผมมีเรื่องสำคัญอยากคุยกับพ่อกับแม่ครับ” แม่ผมพยักหน้ารับทราบ

“คุยตอนนี้เลยก็ได้นะ เรื่องอะไรอะลูก” ผมยังไม่พร้อมเล่าตอนนี้ครับพ่อ

“ไว้กลับบมบ้านก่อนครับ เดี๋ยวผมไปสอบสายครับพ่อ” พ่อผมเช็ดปากแล้ววางผ้าลงช้าๆ มองผมด้วยสายตาที่ผมไม่ค่อยชอบนัก
 
“พ่อกับแม่จะรอที่ห้องทำงานนะ” ผมเช็ดปากให้เรียบร้อย ก่อนจะหยิบกระเป๋าย่าม แล้วไหว้สวัสดีคุณพ่อกับคุณแม่อีกรอบ

“ตั้งใจสอบละลูก” ผมพยักหน้าให้กับพรที่แม่ผมให้ก่อนจะไปขึ้นรถ RangeRover สีดำคันที่ผมใช้ประจำ

ตลอดทางที่ผมกำลังไปโรงเรียน สรุปสิ่งที่ต้องใช้สอบกำลังอ่านผ่านตาผมอีกครั้ง ผมอยากทำสอบให้ดีที่สุดก่อนที่ใจผมจะต้องรับมือกับเรื่องที่ใหญ่ที่สุดอีกครั้งในชีวิต มือขวาผมลูบแหวนที่บิ๊กให้ผม ซึ่งตอนนี้ผมเอาไปร้อยกับสร้อยไว้ห้อยคอทุกวัน ผมลูบแหวนวงนี้ผ่านผิวผ้าของเสื้อนักเรียน ผมไม่ได้สวมมันไว้ เพราะไม่อยากเกิดประเด็นกับครอบครัวผม

ช่วยอวยพรให้เราทำสำเร็จนะบิ๊ก

……………….

5 ปีที่แล้ว...

“แทน หลานแทน” อาหารบนโต๊ะน่าจะครบทุกอย่างแล้ว มื้อเย็นที่ฉันทำเพื่อหลานคนนี้ ต้องอร่อยทุกอย่าง

“ครับคุณยาย” หลานยายวิ่งเบาๆ หน่อย บันไดมันลื่น เดี๋ยวตกบันไดซะก่อน
 
“คุณยายไม่ยอมให้แทนช่วยทำกับข้าว” ก็หลานมีการบ้านต้องทำนะ

“หลานต้องตั้งใจเรียน มีการบ้านต้องทำ ไหนจะซ้อมบาสฯ แค่ทำกับข้าว สบายมาก ยายแข็งแรง” จัดโต๊ะกับจำเนียรเสร็จละ หลานจะได้ทานมื้อเย็นซะที

บางทีฉันก็กลัวหลานจะเบื่อว่ากับข้าวมันซ้ำๆ วนไปวนมาไม่กี่อย่าง แต่หลานแทนไม่เคยบ่นสักครั้งว่าไม่อยากทาน บางทีฉันก็ไม่ยอมทานอาหารที่เรือนใหญ่ที่พ่อกับแม่ของแทนอาศัยอยู่ ทุกครั้งที่ฉันเห็นหลานขอเติมข้าว ทานกับข้าวจนหมดทุกครั้ง คนแก่อย่างฉันดีใจอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ

“คุณยายครับ แทนอยากนอนที่เรือนคุณยายสักสองสามวัน ได้ไหมครับ” ไม่มีปัญหา ก็นี่บ้านของหลานนะ

“หมู่นี้ชอบมานอนบ้านยายนะ ไม่อยากเจอคุณพ่อคุณแม่ของเราหรือไง เดี๋ยวแม่เราจะมาบ่นว่ายายขโมยตัวเรามาอยู่ซะก่อนนะ” หลานกำลังเก็บโต๊ะให้เรียบร้อยหลังทานเสร็จ

“คุณยายไม่อยากให้แทนอยู่ใกล้ๆ เหรอครับ” คนแก่อย่างฉัน อยากให้หลานอยู่ใกล้ๆ เสมอแหละ

“ยายก็อยากให้หลานอยู่ด้วย แต่เดี๋ยวเราจะลืมพ่อกับแม่เราซิ” หลานชายของฉันวางทุกอย่างลง แล้วเดินมากอดฉันแน่ๆ

“คุณยายเลี้ยงแทนมา แทนก็ต้องอยู่ดูแลคุณยายซิครับ” นี่ละมั่ง ความสุขสิ่งเดียวในยามบั้นปลายที่ฉันมี

“ไปอาบน้ำ ทำการบ้านนะ แล้วรีบเข้านอนด้วย เดี๋ยวจานชามให้แม่เนียรเค้าจัดการ” ถ้าฉันไม่บอก หลานฉันจะล้างเองเสมอ ของที่ต้องล้างในครัวมันเยอะ ดูรบกวนเวลาที่หลานชายของฉันควรได้ไปทำอย่างอื่น

“คุณแทนคะ คุณผู้หญิงเรียกให้ไปหาตอนนี้คะ” นั้นไง แม่ของหลานอยากเจออย่างที่ฉันคิดไว้จริงๆ

“เดี๋ยวผมกลับมานอนเรือนคุณยายนะครับ” ฉันพยักหน้าให้เป็นการตอบรับ

สองทุ่มแล้ว หลานแทนคงนอนที่เรือนใหญ่แล้วแหละ ฉันนั่งอยู่โซฟาตัวเดียวที่อยู่กลางบ้าน อ่านหนังสือเก่าๆ ที่ฉันอ่านซ้ำไปไม่รู้กี่รอบตลอดชีวิตแล้ว มีแค่แสงไฟกับเสียงวิทยุที่เล่นเพลงเก่าๆ สมัยฉันยังไม่แก่ขนาดนี้นั่นแหละ ตู้วางโทรทัศน์มีกรอบรูปทั้งฝั่งซ้าย ขวา และตรงกลาง ฝั่งซ้ายกับตรงกลางรายล้อมด้วยรูปลูกสาวฉัน ซึ่งก็คือแม่ของหลานแทน ทั้งตอนเด็ก ตอนรับปริญญา แต่หลังจากแต่งงาน ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม ลูกสาวฉันกลายเป็นคนไม่ยอมหักไม่ยอมงอ หน้าที่การงานที่ก้าวหน้าของลูกสาวฉัน ทำให้ลูกสาวฉันกลายเป็นคนที่ฉันไม่อยากให้เป็น

ฉันไม่เคยอยากได้ความร่ำรวย คู่ชีวิตฉันที่จากไปหลายสิบปี เป็นข้าราชการที่อยู่พอกิน ไม่เคยลำบากเพราะเราไม่ทำอะไรเกินตัว ลูกสาวฉันรับราชการตามคู่ชีวิตของฉัน แต่ลูกสาวฉันต้องการความก้าวหน้าที่ยิ่งกว่า ต้องการจนฉันเหมือนเสียลูกสาวคนนี้ไปแล้ว ฉันอยากได้แค่ความสุขที่สบายใจ ไม่ต้องทำให้ใครเจ็บ ไม่ต้องยืนบนกองคนที่เดินข้าม วันที่ลูกสาวฉันมีหลานชายให้ฉัน สิ่งที่ฉันตั้งใจที่สุดคือ ฉันจะเลี้ยงหลานคนนี้ไม่ให้เป็นอย่างที่ลูกสาวฉันเป็น

กรอบรูปฝั่งขวาคือหลานแทน รูปหลานตั้งแต่เล็กๆ จนโตขึ้นมา หลายอิริยาบทที่ถ่ายกับฉัน ถ่ายกับพ่อแม่ ถ่ายกับเหรียญรางวัลที่แข่งกีฬา แป้นบาสฯ ที่หน้าเรือนที่ฉันอยู่ ลูกบาสฯ เก่าๆ ที่วางอยู่ข้างๆ ตู้โทรทัศน์ คือของชิ้นเดียวที่หลานฉันขอ หลานคนนี้ไม่เคยร้องงอแงเอาแต่ใจแบบเด็กในวัยเดียวกัน ตรงกันข้าม แทนเป็นเด็กผู้ชายที่ขี้อาย พูดน้อย ไม่มีเรื่องอะไรกลับมาบ้าน ถึงโดนเพื่อนแกล้งจนร้องไห้ ก็ไม่เคยเล่าให้ฉันฟังว่าเกิดอะไรขึ้น หลานฉันเรียบร้อยจนบางทีฉันก็ไม่แน่ใจว่า หลานชายคนนี้กำลังมีความสุขอยู่หรือเปล่า ใบหน้าเปื้อนยิ้มน้อยๆ ตอนที่หลานกำลังโยนลูกกลมๆ ลงห่วง คือสิ่งเดียวที่ฉันเห็น ทุกครั้งที่ฉันรู้ว่าพ่อกับแม่ของแทนกำลังลงมือทุบตี จะต้องเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ตอนฉันเป็นแม่ ลูกสาวฉันยังเล็ก ฉันไม่เคยตำหนิเลยสักนิด

ฉันไม่เคยหวังว่าลูกหรือหลานฉันต้องเรียนเก่งที่สุด ไม่เคยหวังว่าจะต้องเด่นหรือดีกว่าใคร ฉันหวังแค่ลูกและหลานฉันเป็นคนดี ไม่เบียดเบียนคนอื่น ไม่ทำสิ่งไม่ดีต่อทุกคน ฉันขอแค่นี้จริงๆ ไม่ว่าฉันจะบอกพ่อกับแม่ของหลานฉันยังไง พ่อกับแม่ของหลานฉันไม่เคยลดความคาดหวังในตัวหลานชายฉันสักนิด ฉันไม่เคยรู้สึกมีความสุขที่หลานฉันสอบได้คะแนนสูงๆ ได้ที่หนึ่ง ได้รางวัลจากการประกวดต่างๆ เพราะมันทำให้รอยยิ้มหลานฉันไม่เต็มใบหน้าสักครั้ง

ฉันถอนหายใจอีกแล้ว การถอนหายใจคือการลดอายุตัวเอง ฉันจะลดอายุตัวเองไม่ได้ ถ้าหลานยังไม่โตจนอยู่ด้วยตัวเองไม่ได้ ฉันจะเป็นอะไรไม่ได้ ฉันต้องอยู่ให้ถึงวันที่หลานฉันเดินได้เองให้ได้ก่อน

ไหว้พระแล้วนอนดีกว่า คนแก่ๆ อย่างฉัน สุขภาพสำคัญที่สุด

“จำเนียร จำเนียร” ฉันอดคิดไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า

“คุณยายมีอะไรให้เนียรช่วยคะ” ก็เรื่องเดิมๆ ที่ฉันห่วง ฉันต้องใช้เธอไปดูนี่แหละ

“หลานฉันบอกจะกลับมานอนด้วย ฉันไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นอีกเปล่า” แน่นอน คนรับใช้ที่รู้ใจฉันสุดพยักหน้าเข้าใจก่อนจะรีบไปที่เรือนใหญ่ในทันที

ฉันลุกขึ้นจากโซฟา โอ๊ย...บั้นเอวฉัน มันเจ็บจนเดินไม่ถนัด ถ้าฉันต้องเดินนานๆ ต้องใช้ไม้เท้าค้ำช่วยไว้ ฉันรู้สึกเจ็บจนต้องรอสักพักแล้วค่อยๆ กลับลงไปนั่งดีๆ เพื่อรอฟังข่าวว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลานชายของฉันหรือเปล่า

“คุณยายคะ คุณผู้หญิงตีคุณแทนแล้วให้อยู่ในห้องห้ามออกไปคะ” คนรับใช้ฉันหายไปสิบนาที กลับมาพร้อมเรื่องที่ฉันไม่อยากได้ยินที่สุด

“พาฉันไปเรือนใหญ่หน่อย” ฉันลุกขึ้นหยิบไม้เท้า แล้วให้คนรับใช้ของฉันคอยดูฉันห่างๆ ถ้าฉันก้าวพลาดจะได้มีคนประคองให้

เรือนหลังใหญ่เป็นคฤหาสน์ที่เด่นสง่า ถึงมันอยู่ในบริเวณเดียวกับบ้านของฉัน แต่ฉันกลับไม่อยากอาศัยในนี้สักนิด อย่างว่าแหละ ฉันมันแก่แล้ว ไม่อยากไปไหน ไม่อยากอยู่ที่ๆ ฉันไม่คุ้นกับมัน และฉันก็พาตัวเองมาถึงห้องทำงานของลูกสาวฉันได้ซะที ฉันเคาะประตูสองที ก่อนจะเปิดเข้าไปตามเสียงเชิญของคนที่อยู่ในห้อง

“คุณแม่มาเพราะมีใครไปฟ้องใช่ไหมคะ” ลูกสาวฉันเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามของโซฟารับแขกที่อยู่ในห้อง ในขณะที่ฉันพาร่างตัวเองนั่งลงอย่างช้าๆ

“ฉันบอกแกกี่ทีแล้ว แทนไม่ใช่เด็กเหลวไหล ทำไมแกต้องตีลูกตัวเองแบบนี้ ฉันยังไม่เคยตีแกตั้งแต่เด็กเลยนะ มันเรื่องอะไรกัน ทำไมต้องลงมือกับลูกตัวเองแบบนั้นด้วย” แค่ประโยคที่ฉันกำลังพูด มันทำให้ฉันรู้สึกความดันขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

“รู้ไหมคะคุณแม่ หลานคุณแม่ทำเรื่องงามหน้าเอาไว้อยู่” น้ำเสียงโกรธของแม่หลานชายฉัน ดูพร่ำเพรืออย่างบอกไม่ถูก ฉันได้แต่ถอนหายใจเป็นคำตอบให้ลูกสาวของฉันเล่าว่าทำไม อย่างไร

“มีคนพูดว่าแทนเป็นตุ๊ด” นี่คือครั้งแรกที่ฉันได้ยินว่าเรื่องนี้คือสาเหตุที่ทำให้ลูกสาวฉันเดือดดาลขนาดนี้

“มีคนพูดว่าแทนกำลังคบกับรุ่นพี่ในทีมบาสฯ แบบ...คุณแม่รู้ไหมว่ามันพูดแล้วกระดากปากมาก มีคนพูดว่าแทนกอดกับมัน ให้มันจูบ นอนตักมัน แบบ คุณแม่ว่ามันงามหน้าไหมละ” ฉันตั้งสติสักครู่ คิดอะไรสักครู่ก่อนจะบอกกับลูกสาวฉันไปว่า

“ปีนี้แทนอายุเท่าไหร่” นี่คือคำถามแรกที่จะพาไปสิ่งที่ฉันอยากบอกลูกสาวฉันต่อจากนี้

“13 คะคุณแม่” ฉันพยักหน้าก่อนจะเริ่มพูดสิ่งที่ฉันคิดออกไป

“ฉันเองก็ไม่รู้หรอก ว่าหลานแทนจะรักชอบเพศเดียวกันหรือเปล่า แต่ที่ฉันรู้คือ ฉันผิดหวังที่แม่ของแทนฟังเสียงคนอื่นมากกว่าลูกตัวเอง ไม่ว่าเรื่องนี้จะจริงหรือไม่จริง คนที่เธอควรฟังคือลูก ไม่ใช่คนอื่น คนอื่นไม่ได้เลี้ยงแทน เราคือคนที่เลี้ยงแทน” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดต่อ...

“เรื่องแบบนี้ไม่นินทากันเล่นๆ นะคะคุณแม่ ถ้าไม่มีมูล ก็ไม่พูดกันหรอก” ฉันเลยต้องเพิ่มเสียงแทรกกลับว่า

“ต่อให้มันเป็นเรื่องจริง แล้วแทนเคยทำอะไรให้แกขายหน้าบ้างไหม แกอยากให้สอบได้ที่ดีๆ คะแนนสูงๆ แทนก็ทำให้ตลอด แกอยากให้ลูกแกมีเกียรติบัตรเต็มฝาห้อง แทนก็ทำให้แกแล้ว แกจะเอาอะไรกับชีวิตส่วนตัวลูกแกอีก ถ้าลูกแกไปติดยา ไปปล้น จี้ ทำคนสังคมเดือดร้อนซิ ฉันก็ไม่ทนเหมือนกันเถอะ ลูกชายแกกำลังจะโตเป็นวัยรุ่น ยิ่งแกพูดไม่ดีลูกแกเท่าไหร่ แกก็ได้ลูกที่ไม่ดีอย่างที่แกกลัวสมใจอยากนั้นแหละ พนันกับฉันไหมละ” ฉันไม่ชอบที่ต้องมาพูดจากท้าทายกับลูกสาวตัวเองแบบนี้เลย แต่ถ้าฉันไม่พูดแบบนี้ ฉันคงเถียงเรื่องนี้ไม่จบ

“แทนยังไม่ทำการบ้าน กระเป๋าอยู่ที่เรือนฉัน ฉันจะรับกลับไปนอนที่เรือนของฉัน” ฉันตัดจบเรื่องนี้ ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง

“สักวันคุณแม่จะเสียใจที่ให้ท้ายหลานจนเสียคน” ฉันเกลียดประโยคไม้ตายของลูกสาวฉันที่สุด

“ถ้ามันจะเสียคน มันเสียไปตั้งนานไม่รอมาเสียตอนนี้หรอก ถ้าแกรับสิ่งที่ลูกแกเป็นไม่ได้ ก็ไม่ต้องนับแทนเป็นลูกซะก็จบ ง่ายเหมือนที่แกจัดการงานกับลูกน้องนั้นแหละ” ฉันรู้สึกหน้ามืดนิดๆ หลังจากขึ้นเสียงประโยคนี้ใส่ลูกสาวฉันก่อนเดินออกไปจากห้องทำงาน

ที่หน้าห้องนอนของแทนที่เรือนใหญ่ ฉันเคาะประตูเบาๆ สองที สักครู่ต่อมา หลานฉันเปิดประตูให้ฉันเข้าไปในห้องนอน ภาพแรกที่ฉันเห็น ทำให้ฉันแทบอยากมีแรงไปตีลูกสาวฉันคืนอย่างบอกไม่ถูก แขนที่เขียวจ้ำจากรอยหยิก ตาของหลานยังแดงจากการร้องไห้อยู่ ฉันถอดปลดกระดุมชุดนักเรียนของหลานเพื่อสำรวจว่าตามตัวเป็นอย่างไร รอยไม้เรียวที่สะบัดตามตัวของหลานฉัน ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก

“แทนไม่เป็นไรครับ คุณยายอย่าว่าคุณแม่นะครับ” ฉันได้แต่ถอนหายใจก่อนจะนั่งลงบนเตียงของหลาน ฉันไม่รู้จะเริ่มพูดกับหลานฉันด้วยประโยคไหนดี

“ยายไปหาแม่เรามา แม่เราเล่าว่าตีหลานทำไม” ฉันถามต่อไม่ถูกแล้วจริงๆ สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าคือ หลานแทนคุกเข่ากราบเท้าฉันแล้วร้องไห้ออกมา ฉันพยายามก้มลงห้ามสิ่งที่หลานกำลังทำอยู่ แต่ร่างกายฉันมันติดขัดไปหมด
 
“ผมขอโทษครับ ผมขอโทษจริงๆ ผมโกหกแม่ว่าไม่ใช่เรื่องจริง แต่จริงๆ แล้ว ฮือๆๆๆ” ฉันออกแรงดึงได้แค่เบาๆ เพื่อให้หลานฉันลุกขึ้นมานั่งข้างๆ หลานแทนลุกขึ้นมานั่งกอดฉันไว้แล้วร้องไห้จนฉันทนแทบไม่ได้

“ผมไม่รู้จะเล่ายังไง ฮือๆๆๆ” ฉันกอดหลานด้วยสองแขนที่ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงไว้แน่นที่สุดเท่าที่จะได้

“กลับไปเรือนเล็กกับยายนะ” หลานพยักหน้าก่อนจะค่อยๆ เช็ดน้ำตา

เมื่อกลับมาถึงเรือนเล็กแล้ว หลังจากหลานฉันอาบน้ำเสร็จ ฉันนั่งใส่ยาตามแผลไม้เรียวและแผลช้ำทั้งตัวทีละจุด ฉันไม่รู้ว่าจะคุยเรื่องนี้ยังไงดี ฉันผ่านโลกมาเยอะ แต่นี่ก็คือครั้งแรกที่ฉันต้องคุยเรื่องที่แปลกสำหรับฉัน สำหรับครอบครัว ใช่ ถึงฉันจะบอกกับแม่ของหลานไปว่า มันเป็นเรื่องส่วนตัวของหลาน แต่ฉันเองกลับรู้สึกแปลกๆ ไม่ต่างกับแม่ของหลานนั้นแหละ

“หลานมีแฟนแล้วเหรอ” ฉันเริ่มด้วยคำถามที่คิดว่าง่ายที่สุดก่อน แทนพยักหน้าด้วยสีหน้าหวั่นกลัวที่จะตอบฉัน

“แฟนหลานเป็นยังไง เล่าให้ยายฟังได้ไหม” แต่ใบหน้าของหลานกลับมีแต่น้ำตาไหลออกมาอย่างเดียว

“คุณยายอย่าเกลียดผมนะครับ ผมไม่รู้ว่าทำไม ผมรู้สึกชอบพี่กันมากๆ คือ พี่กันเป็นพี่ ม.4 ในทีมบาสฯ ครับ ผมชอบพี่กันแบบผู้ชายชอบผู้หญิง ผมมีความสุขเวลาได้อยู่ใกล้ๆ เวลาใกล้ชิดเค้า ผมตัวร้อน ผมตื่นเต้น แต่ผมอายยังไม่รู้ครับคุณยาย ฮือๆๆๆ” ไม่ร้องนะหลาน ไม่ร้องนะ

“ยายสัญญา หลานจะชอบพอเพศไหน ยายรับได้ หลานทำให้ทุกคนมาเยอะแล้ว ถ้าหลานรักแล้วเป็นตัวเอง ยายก็รักในสิ่งที่หลานเป็นนะ” ฉันยอมรับว่าประโยคนี้ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดออกไป แต่มันแก้อะไรไม่ได้แล้ว หลานชายฉันจะเป็นสิ่งที่แปลกแยกสำหรับสังคม ฉันก็ต้องเลี้ยงและปกป้องหลานของฉัน

“ตั้งแต่ผมจำความได้ ผมกลัวครับ ทำไมต้องรู้สึกตื่นเต้นกับผู้ชายเหมือนกัน แบบ ผมอายเวลาผมอยู่ใกล้ๆ ผู้ชายสักคนที่ผมรู้สึกอยากรู้จัก ถึงจะแค่เป็นเพื่อน แต่ก็คิดไรไม่รู้ในหัวเต็มไปหมด ผมคิดว่าตัวเองไม่ปกติ คิดว่าตัวเองเป็นตุ๊ด ผมไม่อยากเป็นตุ๊ด แต่ทำไมผมรู้สึกแบบนี้ครับ ผมจะเลิกยังไงดีครับยาย” ฉันลูบหัวหลานชายคนนี้ด้วยฝ่ามือที่หยาบแห้งช้าๆ

“หลานมีความสุขไหมที่รู้สึกรักพี่คนนั้น” หลานฉันพยักหน้า

“ยายไม่เคยหวังให้หลานชายของยายสมบูรณ์แบบ ยายหวังแค่หลานจะใช้ชีวิตต่อไปได้เวลายายไม่อยู่แล้ว ถ้าหลานเป็นผู้ชายที่รักผู้ชายแล้วหลานมีความสุข หลานแน่ใจตัวเองไหม” ถ้าหลานฉันลังเล ฉันคิดว่ามันแค่อาการสับสนของเด็กวัยรุ่นนั้นแหละ แต่หลานฉันพยักหน้าอย่างมั่นใจ

แปลกนะ...ฉันอยู่มาจนปูนนี้ เวลาได้ยินว่า ชายรักชาย ชายอยากเป็นหญิง หญิงรักหญิง หญิงอยากเป็นชาย และอะไรก็ตาม ฉันคิดว่ามันไกลตัวมากๆ จนวันนี้หลานฉันทำให้เรื่องนี้ใกล้จนฉันเองก็ไม่คิดว่าจะเจอกับตัวเอง ใจหนึ่งก็รู้สึกแปลกๆ ฉันตั้งใจแล้วว่าจะเลี้ยงหลานคนนี้ให้ดีที่สุด ดีที่สุดของฉัน คือดีที่สุดที่หลานฉันเป็นด้วย

“ยายไม่บอกแม่เรานะ ยายสัญญา ยายขออย่างเดียวนะ อย่าให้ความรักทำให้ชีวิตของหลานเสียคน หลานเข้าใจที่ยายหมายถึงใช่ไหม ยายไม่ห้ามถ้าหลานจะมีความรัก เพราะหลานโตขึ้นทุกวัน วันนึงหลานจะรักใครสักคนแบบคนพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ถ้าเค้าเป็นคนดี ถ้าเค้าทำให้หลานมีความสุข พาชีวิตของหลานไปในทางที่ดี ยายก็รักเหมือนที่หลานแทนรักนั้นแหละ” ฉันรู้สึกตัวเองกำลังฝืนยิ้ม แต่พอยิ้มแล้ว ฉันรู้สึกไม่ฝืนที่จะยิ้มแล้วยอมรับมันอีกต่อไป

นั้นเพราะหลานฉันยิ้มได้เต็มที่ก่อนจะกอดฉันแล้วขอบคุณที่ฉันเข้าใจ...แค่นั้นก็พอแล้ว

……………….

(ต่อใน Reply ถัดไป)
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 70 (Part 2) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 29-01-2016 04:16:28
Chapter 70 (Part 2 ต่อจาก Reply บน)

นี่คือการสอบครั้งสุดท้ายของชีวิตนักเรียน ม.ปลาย หลังจากที่ทุกคนผลัดกันเซ็นเสื้อแล้ว ผมเองก็เตรียมไปให้เพื่อนๆ เซ็นกันเป็นที่ระลึกเช่นเดียวกับทุกคน แต่ใจผมตอนนี้มุ่งเป้าไปที่เย็นนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับชีวิตผม คนเดียวที่ผมจะบอกก่อนที่ผมจะเผชิญสงครามนี้ก็คือ

“เห้ย เอาจริงเหรอ” แน่นอน พอผมเล่าว่าผมจะทำอะไร ไบรท์ต้องห้ามแน่ๆ

“เราเลยมาบอกว่า ถ้าเราไม่ได้ออกไปอีก หรือเกิดอะไรขึ้นกับเรา ขอให้รู้ไว้ว่าเราทำดีที่สุดแล้ว รวมถึงไบรท์นะ สิ่งที่เราทำ อาจกระทบกับมิตรภาพของเราไปด้วยเหมือนกัน” ถ้าแม่ผมสั่งตัดขาดทุกสิ่ง ไบรท์ก็จะโดนไปด้วยเช่นกัน ไบรท์ดึงผมไปกอดแน่นๆ
 
“สู้ๆ นะ ถ้าแทนไม่เหลือที่ให้อยู่ มาอยู่กับเราก็ได้ ถ้าแทนไม่มีที่ไป ก็มาหาเรานะ เราจะช่วยเต็มที่” แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว ขอบคุณนะ เพื่อนที่ดีที่สุดของเรา

“เราไปละนะ” ผมบอกลาเพื่อนผม ไบรท์ชูกำปั้นด้วยมือขวาเป็นสัญลักษณ์ให้ผมสู้ ผมสู้เช่นกัน

ตลอดทางที่ผมนั่งรถคันประจำกลับบ้าน ผมไม่รู้สึกกลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว ผมจะไม่อยู่กับสิ่งที่ผมไม่ได้เป็น และผมจะไม่ยอมเสียสิ่งที่ผมรักอีกต่อไป มันอาจทำร้ายพ่อกับแม่ผม แต่ผมจะทำให้พ่อกับแม่เห็นเองนะครับ ว่าสิ่งที่ผมเป็น มันไม่ใช่เรื่องเสียหายแน่นอน

“แม่ครับ” ผมเรียกแม่ผมหลังจากเคาะประตูห้องแล้วแม่ตอบรับให้เข้าไป

“พ่อละครับ” คำถามแรกที่ผมถามเพราะผมเจอแต่แม่ผมคนเดียว
 
“พ่อเราติดธุระด่วน แต่คุยกับแม่ก็ได้นะ เรามีเรื่องอะไรจะพูดกับแม่ละ” แม่ผมเดินมานั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามกับผม ผมคุกเข่าลงกับพื้น แล้วก้มหน้าลง ก่อนจะพูดกับแม่ออกไปว่า

“แม่ครับ ผมขอโทษ ผมรู้ตัวว่าผมไม่สามารถเป็นผู้ชายรักผู้หญิงแบบที่พ่อกับแม่ต้องการได้จริงๆ ผมทำไม่ได้ครับ ผมอยากขอโอกาสสักครั้งกับพ่อกับแม่” ผมไม่รู้ว่าแม่ผมตอนนี้สีหน้าเป็นไงไปแล้ว มีแต่ความเงียบปกคลุมบรรยากาศทั้งหมดเอาไว้

“ผมทำทุกอย่างไม่ได้จริงๆ ครับ ผมไม่มีความสุขกับทุกอย่างในชีวิต ผมขอพูดตรงๆ ผมรักบิ๊กครับ บิ๊กคือคนที่ทำให้ผมยิ้มได้ ทำให้ผมขยันเรียน ทำให้ผมรู้จักการให้ และอีกหลายอย่างที่ผมไม่รู้จะบรรยายยังไงดี แต่ผมกับบิ๊ก เราสองคนอยากใช้ชีวิตด้วยกันไปจนกว่าจะไม่มีแรงดูแลกัน ผมอยากให้แม่อนุญาตให้ผมคบกับบิ๊กได้ไหมครับ ผมสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องเสื่อมเสียหรือเรื่องที่ทำให้พ่อกับแม่ขายหน้าแน่นอน ผม...” ผมรู้สึกแค่เหมือนของแข็งอะไรสักอย่างลอยกระทบหน้าผมอย่างแรง

“พรุ่งนี้ฉันจะพาแกไปหาจิตแพทย์ อย่ามาเพ้อเจ้ออะไรแบบนี้ให้ฉันได้ยินอีก ถ้าแกจะไม่รักดีแบบนี้ ฉันไม่ปล่อยให้แกมาเรียนที่ กทม. ซะก็จบ ทำไมอะ ทำไมลูกต้องทำให้แม่ผิดหวังซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้ด้วยอะ” ผมลุกขึ้นยืน ผมไม่กลัวที่จะเจ็บตัวอีก

“แม่จะจับผมไปหาหมอ ทำอะไรก็ตาม มันเปลี่ยนสิ่งที่ผมเป็นไม่ได้แล้วครับ ผมเป็นแบบนี้ ผมอยากอยู่กับสิ่งที่ผมเป็น ผมขอแค่โอกาสที่ทำให้พ่อกับแม่เห็นว่า สิ่งที่ผมเป็น สร้างความภูมิใจให้พ่อกับแม่ได้ แค่ครั้งเดียวได้ไหมครับ” ผมไม่กลัวใบหน้าแม่ที่กำลังโมโหยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น

“ฉันจะให้ส่งแกไปหาจิตแพทย์ที่อเมริกา ถ้าแกไม่หาย ก็ไม่ต้องเรียนต่อ!!!” ผมตัดสินใจแล้วเหมือนกัน

“ผมจะไม่ออกมาจากห้องนอนผมอีก เมื่อผมมันน่าอับอายนัก เก็บผมไว้ในห้องเหมือนสิ่งของที่ไม่อยากให้ทุกคนเห็นก็ได้นะครับ ลืมว่าผมเป็นลูกพ่อลูกแม่ก็ได้ครับ ขอโทษที่ผมอกัตญญูครับ” ผมยกมือไหว้ แล้วหันหลังเดินออกไปจากห้องทำงาน

ทันทีที่ปิดประตูห้องทำงานเสร็จ ผมวิ่งกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง จัดแจงล็อคประตู หน้าต่างให้เรียบร้อย ผมตั้งใจจะไม่ออกไปอีก ผมจะออกจากห้องนี้ไปแบบไม่มีลมหายใจแล้วเท่านั้น กุญแจสำรองที่ไขห้องนี้ได้ทุกดอก ผมขโมยมาเก็บไว้หมดแล้ว ปืนที่อยู่ที่โต๊ะของแม่อยู่ที่ผมแล้ว ถ้าพังห้องเข้ามา ผมจะใช้มันส่งตัวเองออกจากห้องนี้เช่นกัน

เมื่อผมมันน่าอับอายนัก ก็อย่ามีผมเลยดีกว่า ผมรอชาติหน้ากับบิ๊กก็ได้ ใครจะด่าว่าผมเป็นเด็กใจแตกก็เอาเลย

แต่ผมจะไม่อยู่อย่างตกนรกในกรอบของสิ่งที่ผมไม่ได้เป็นอีกแน่นอน

……………….

เดือนกุมภาฯ แล้ว...คงใกล้ถึงเวลาที่หลานจะเรียนมหาวิทยาลัย ทำไมนะ หลานแทนไม่ติดต่ออะไรมาหาเลย ฉันเองก็ไม่อยากรบกวนหลานแทน เพราะคงเรียนหนักจนไม่ว่างจริงๆ แต่ก็นั้นแหละ มันทำให้ใจฉันไม่สงบอย่างมาก ถ้าฉันลงไปหาหลานที่กรุงเทพฯ ด้วยตัวเอง จะเป็นการดีกว่าไหม ฉันคิดอยู่นานตั้งแต่เช้าจนถึงบ่าย

“จำเนียร ไปจัดเสื้อผ้าให้ฉันหน่อย แล้วให้เจ้ากบไปเตรียมรถให้พร้อมด้วย” ฉันจะเตรียมตัวละ

“คุณยายจะไปไหนคะ ถ้าไปไกล เนียรไปด้วยนะคะ” ฉันไม่อยากรบกวนเธอนักนะ ฉันยังไหว

“ฉันจะไปหาหลานฉันที่คอนโด แค่ไปเยี่ยมแล้วกลับก็พอแล้ว” ฉันพยุงตัวลุกขึ้นจะไปแต่งตัวละ

“คุณยายลองโทรไปเช็คที่คอนโดก่อนไหมคะ ถ้าคุณแทนอยู่ จะได้ไปหาไม่เสียเที่ยวนะคะ” ก็ดี เป็นความคิดที่ดี ฉันพยักหน้าให้จำเนียรไปจัดการ ก่อนที่ฉันจะนั่งรอคำตอบ สักครู่ต่อมา

“คุณยายคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วคะ คือ คุณแทนไม่อยู่คอนโดมาเกินครึ่งปีละคะ” ฉันรู้สึกใจไม่ดีอย่างมากกับคำตอบนี้

“เค้าบอกเปล่าว่าย้ายออกไปไหน” ฉันรู้สึกร้อนใจยิ่งนัก แต่พอรู้ว่าหลานย้ายไปไหน ฉันรีบสั่งให้ออกรถในครึ่งชั่วโมงทันที แต่สิ่งที่ฉันยิ่งร้อนใจยิ่งกว่าคือ

“คุณแทนปิดเครื่องไว้คะ” และประโยคที่ฉันย้ำกับเจ้ากบ คนขับรถของฉันก็คือ

“เร็วกว่านี้ได้ไหม” ใจฉันตอนนี้แทบอยากบินไปให้กรุงเทพไวที่สุดได้ยิ่งดี

ฉันนั่งสงบสติอารมณ์ สวดมนต์ไปเรื่อยๆ ตลอดการเดินทาง หวังว่าหลานแทนจะอยู่ปกติ แค่มือถือแบตเตอรี่หมด แต่ยิ่งคิด ฉันก็ยิ่งไม่มั่นใจว่าหลานฉันจะอยู่ดีเมื่ออยู่กับพ่อและแม่ของแทนหรือเปล่า ฉันพลาดเองที่ไม่ลงไปเยี่ยมหลานด้วยตัวเองตลอดช่วงสามปีที่หลานไปเรียนที่กรุงเทพฯ ถ้าฉันไป อย่างน้อยก็คงไม่เกิดเรื่องอะไรแบบนี้แน่ๆ ทันทีที่รถจอดหน้าประตูบ้าน

“คุณหญิงใหญ่ สวัสดีคะ” คนที่ต้อนรับฉันน่าจะเป็นแม่บ้านใหญ่ของหลังนี้แหละ

“หลานแทนอยู่ที่นี่ใช่ไหม” แม่บ้านประจำบ้านลูกสาวฉันตอบว่าใช่พร้อมพยักหน้าตอบว่าใช่

“แล้วคุณหญิงของเธออยู่ไหน” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ยินคำตอบจากแม่บ้านใหญ่ประจำบ้าน

“อยู่นี่คะคุณแม่” มาซะที ยังดีที่เห็นหัวไหว้ฉัน

“หลานฉันอยู่ไหน” ฉันเดินเข้าบ้านพร้อมคำถามนี้

“นี่หลานรักของคุณแม่โทรไปฟ้องอะไรหรือคะ คุณแม่ถึงได้ต้องลงมาด้วยตัวเองแบบนี้” นี่คือคำพูดยั่วโมโหฉันอย่างยิ่ง

“ฉันลงมาเอง หลานฉันไม่ได้มีนิสัยแย่อย่างเธอ อย่างแรกนะ ฉันซื้อคอนโดให้หลานฉันอยู่ และไม่ให้แกไปยุ่งอะไรกับแทน แกพาแทนมาอยู่บ้านนี้ทำไม” นี่คือคำถามแรกทันทีที่ฉันนั่งลงโซฟาบริเวณรับแขกของบ้านหลังนี้

“หลานรักของคุณแม่ไม่ได้ฟ้องคุณแม่เหรอคะ รู้ไหมคะ หลานคุณแม่ทำเรื่องงามหน้าอะไรไว้ คุณแม่ปล่อยให้หลานรักอยู่กินกับผู้ชายด้วยกันสองต่อสอง คุณแม่ว่ามันเหมาะสมไหมละคะ” นี่ซินะ สาเหตุที่ทำให้หลานแทนต้องมาอยู่ที่นี่

“ตลอดสามปีที่แทนมาเรียน กทม. แกเคยได้ยินเรื่องงามหน้าไปถึงหูแกไหมละ หูตาไวเป็นสัปปะรดอย่างแก ถ้าไม่เคยได้ยินอะไรเลย ก็แปลว่าแทนไม่ได้ทำเรื่องเสื่อมเสีย แล้วแฟนของลูกชายแก ฉันก็เคยเจอแล้ว เค้าปกป้องแทนดีกว่าคนเป็นแม่ของแทนด้วยซ้ำ” ฉันรู้สึกสั่นด้วยความโมโหไปทั้งตัว แต่ก็ต้องเก็บอารมณ์เอาไว้ ในขณะที่ลูกสาวฉันเองก็เก็บอารมณ์สงบนิ่งได้ดีเช่นกัน

“หลานคุณแม่เป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง ทำไมคุณแม่เห็นดีเห็นงามกับเรื่องวิปริตแบบนี้ละคะ” น้ำเสียงเรียบๆ แต่กึ่งประชดประชัด ทำให้ฉันอยากลุกขึ้นเอาไม้เท้าฟาดใส่ทันที

“ฉันยังเลี้ยงลูกสาวตัวเองให้เป็นคนดีดั่งใจที่ฉันคิดไม่ได้ แกก็บังคับลูกตัวเองให้เป็นอย่างที่แกอยากให้เป็นไม่ได้เหมือนกัน” สายตากินเลือดกินเนื้อที่ลูกสาวฉันชอบใช้กับคนอื่น ก็ใช้กับฉันเหมือนกันซินะ

“เอาละ แทนอยู่ไหน ฉันจะพากลับไปอยู่ที่ๆ แทนควรจะอยู่” คำถามของฉัน ได้คำตอบคือความเงียบ

“ตกลงที่แม่มาถึงที่ เพราะหลานคุณแม่ฟ้องใช่ไหม” ฉันส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจแล้วบอกว่า

“ฉันคิดว่าหลานเรียนหนัก เลยไม่ได้คุยกัน พอโทรไปที่คอนโด ก็ไม่มีคนรับสาย โทรไปเช็คที่ส่วนกลาง ก็ถึงรู้เรื่องนั้นแหละ เอาละ ตกลงแทนอยู่ไหน” สีหน้าไม่เต็มใจของลูกสาวฉัน ถอนหายใจช้าๆ หนึ่งที

“แม่รอตรงนี้แหละ ไปตามมาให้” ฉันรู้สึกเหมือนได้พักยก สามารถจิบน้ำชาที่ยกมาเสริฟตอนไหนไม่รู้ได้ซะที

แต่ทำไมนะ...มันนานจัง ทำไมบ้านหลังแค่นี้ ไปตามกันตั้งครึ่งชั่วโมงยังไม่ลงมาซะที จนลูกสาวฉันกลับมาแค่คนเดียวด้วยสีหน้าตกใจ ก่อนจะส่งกระดาษแผ่นหนึ่งที่พับทบเอาไว้ให้

“ผมขอโทษทุกคนที่ผมทำให้ผิดหวัง ผมไม่สามารถเป็นอย่างที่พ่อกับแม่อยากให้เป็นได้ สิ่งที่ผมเป็น คือสิ่งที่ติดตัวผมมาตั้งแต่เกิด ผมพยายามทำทุกอย่างให้พ่อกับแม่ภูมิใจในตัวผม ผมเองก็อยากเป็นในสิ่งที่ผมเป็น ผมคิดไม่ออกแล้วว่าจะมีทางไหนที่ดีกว่านี้ 

ผ่านวันนี้ไป ช่วยพาผมไปนอนอย่างสงบนะครับ ผมขอบคุณพ่อกับแม่ที่ให้ผมเกิดมา ขอบคุณคุณยายที่เลี้ยงผมมา และขอให้ฝากบอกบิ๊กว่าผมดีใจที่ได้รักกัน

ลูกไม่รักดี : แทน”


“นี่มันอะไร” ฉันลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ใจไม่ดีอย่างมาก

“คือ ตอนไปเคาะห้องลูก มันอยู่ใต้ประตู เคาะไปก็ไม่มีเสียงตอบรับ กุญแจสำรองที่เปิดห้องได้ก็หายหมด ละก็ ปืนหายไปกระบอกนึง” ฉันทรุดลงนั่งด้วยใจแทบสลาย ก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้วเดินด้วยกำลังกายที่มีไปในบ้านที่ฉันไม่รู้ว่าหลานฉันอยู่ห้องไหน ทันทีที่ฉันมาถึงหน้าห้องนอนของหลานแทน

“แทน นี่ยายเองนะ เปิดประตูก่อนนะ ยายมาแล้ว อย่าคิดสั้นทำอะไรแบบนี้นะ” ฉันเคาะประตูด้วยหัวไม้เท้า สลับกับพูดเรียกให้หลานเปิดประตู แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับอะไร

“แทน ถ้าไม่เปิด แม่จะให้คนพังประตูเข้าไปจริงๆ นะ” ฉันรีบเอาไม้เท้าเคาะใส่แม่ของหลานไม่ให้พูดอะไรมากไปกว่านี้ ก่อนจะเดินออกมาห่างจากประตูเล็กน้อย แล้วเรียกลูกสาวฉันให้มาใกล้ๆ

“ฉันมีคำถาม เธอทำอะไรให้แทนตัดสินใจแบบนี้” คำตอบของลูกสาวฉันคือการเงียบสักครู่

“แทนมาขออนุญาตคบกับนายบิ๊กไรนั้น แม่คะ เป็นตายยังไงก็ไม่ได้นะคะ ยังไงมันก็เป็นไป...” ฉันกระทืบไม้เท้าย้ำใส่พื้นดังๆ หนึ่งทีให้หยุดพูด

“ไปตามหลานบิ๊กมาเคาะประตูเดี๋ยวนี้” นี่คือคำสั่งที่ทำให้ลูกสาวฉันทำหน้าเหมือนฟังอะไรผิดไป

“ถ้าหลานฉันเป็นอะไรไป แกนี่แหละที่จะเสียใจไปตลอดชีวิตที่เป็นคนฆ่าลูกตัวเอง ถ้าแกไม่อยากไปตาม ฉันจะไปตามเองเดี๋ยวนี้” ลูกสาวฉันถอนหายใจอย่างไม่เต็มใจก่อนจะเดินลงไป

“ฉันเดินไปเงี่ยหูฟังให้ชัดเจนว่าในห้องนอนของหลานตอนนี้ เกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร ฉันมันแก่แล้ว ตอนนี้ฉันไม่กล้าเดินห่างจากประตูนี้ ได้แต่มองประตูห้องด้วยความห่วง 



ยายขอโทษที่ยายไม่ได้ดูแลหลานใกล้ๆ หลานแทนอย่าคิดสั้นนะ ไม่งั้นยายก็อยู่ไม่ได้เหมือนกันนะ

***********

บทที่ 71 สักสามสี่วันจากนี้ น่าจะเรียบร้อยนะครับ ใกล้จะครบปีที่ลงเรื่องนี้ในบอร์ด ก็อยากทำให้เรียบร้อยตามที่แพลนไว้นะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามเสมอมาครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 70 (หน้าที่ 33 : Update 29/01/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 29-01-2016 12:52:47
โอววว กอดคุณยายแน่นๆ แม่พระมาโปรด แม่แทนแรงมาก มีคนเดียวที่กล้าขวางคือคุณยาย ลุ้นค่ะลุ้น
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 70 (หน้าที่ 33 : Update 29/01/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 29-01-2016 12:59:48
แทนอย่าเป็นไรนะ  :katai1: :katai1: :katai1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 70 (หน้าที่ 33 : Update 29/01/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: toung ที่ 29-01-2016 14:34:50
คุณย่ามาแล้ว

อย่าให้แทนเป็นอะไรเลยนะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 70 (หน้าที่ 33 : Update 29/01/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 29-01-2016 19:53:13
 :pig4:   :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 70 (หน้าที่ 33 : Update 29/01/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: pepperpro ที่ 19-02-2016 14:52:07
อยากอ่านต่อแล้วฮะ ไรเตอร์

อยากรู้ว่าแทนเป็นยังไงบ้าง
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 70 (หน้าที่ 33 : Update 29/01/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 19-02-2016 15:18:33
เป็นห่วง แทน :call:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 70 (หน้าที่ 33 : Update 29/01/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 20-02-2016 18:14:09
กำลังรีบปั่นมาให้อ่านนะครับ (T_T งานยุ่งอย่างมากเลยครับ)

ขอบคุณคนอ่านที่ยังติดตามกันอยู่นะครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 70 (หน้าที่ 33 : Update 29/01/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Redz ที่ 29-02-2016 05:04:53
มาได้แล้วนะ :ling1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 70 (หน้าที่ 33 : Update 29/01/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 06-03-2016 16:46:09
บทที่ 71 เดี๋ยวคืนนี้มาเขียนต่อให้เสร็จนะครับ ก่อนเช้าน่าจะลงได้ละครับ

ของภัยที่หายไปนะครับY_Y
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 71 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 07-03-2016 04:50:23
หายไปเดือนนึงได้ ต้องขออภัยผู้อ่านด้วยนะครับ ผมก็ไม่คิดว่า ชีวิตจริงจะยุ่งจนแค่ 9 ตอนที่เหลือ จะไม่ว่างเขียนขนาดนี้ ไม่หายไปไหนแน่นอนครับ แต่จะพยายามเข็นให้เร็วที่สุดนะครับ...เอาละครับ มาอ่านกันต่อดีกว่าครับผม^^""

************

Chapter 71

ภาพที่วิ่งผ่านตาผมช้าๆ เร็วๆ บ้างในบางเวลา ผ่านกระจกหมวกกันน็อคเวลาหัวค่ำ เป็นภาพชินตา แต่สิ่งที่แตกต่างไปเกิดขึ้นเมื่อผมขับรถถึงหน้าบ้าน ผมเจอ Bentley Flying Spur สีดำด้าน คันหนึ่งจอดอยู่ริมรั้มบ้านผม และคนที่ยืนข้างๆ รถ ที่ผมมองแลัวคุ้นๆ จนเมื่อไฟหน้า LED ของผมส่องในระยะที่ผมมั่นใจแล้ว ผมจอดน้องถ่านใกล้ๆ ดับเครื่องแล้วขึ้นขาตั้ง

“สวัสดีครับ” ผมถอดหมวกกันน็อควางไว้ที่ถังน้ำมันของน้องถ่านก่อนจะไหว้คุณแม่ของแทน

“ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอ เข้ามาคุยในรถละกัน” ผมไม่รู้ว่าทำไม ยังไง แต่ผมแอบไม่ไว้ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองหรือเปล่า หรือคุณแม่แทนไม่พอใจเรื่องที่ผมกับแทนได้เจอกันบ้างในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา เลยจะมาเอาเรื่องผม ผมปรับสีหน้าให้เรียบเฉย และจะไม่คุยที่เบาะหลังรถของคุณแม่แทนเด็ดขาด

“คุยตรงนี้ก็ได้ครับ ผม...” แต่ยังไม่ทันพูดจบ

“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก แต่อยากคุยกันเป็นการส่วนตัว เชิญ” พลขับของคุณแม่แทนเปิดประตูรถด้านหลังฝั่งซ้ายให้ผมเข้าไปนั่ง ส่วนคุณแม่ของแทนเปิดประตูด้านหลังฝั่งขวาเข้าไปนั่งตามทีหลัง

“เข้าเรื่องเลยละกัน แทนกำลังจะฆ่าตัวตาย ฉันอยากให้เธอไปกล่อม” ผมกลืนน้ำลายลงคอแบบฝืดๆ

“เกิดอะไรขึ้นครับ...” นี่คือคำถามเดียวที่ผมคิดออกในตอนนี้

“เธอจะช่วยฉันไหม ต้องการเท่าไหร่บอกมา” คุณแม่ของแทนหยิบสมุดเช็คขึ้นมาเซ็น โดยเว้นว่างตรงตัวเลขเอาไว้ ก่อนจะส่งให้ผม

“ถ้าแทนกำลังทำแบบที่คุณน้าว่ามาจริง ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ ส่วนเรื่องเงิน ผมขอบคุณนะครับ สำหรับแทนแล้ว ผมรักแทนครับ และมันตีราคาไม่ได้ครับ” ผมยกมือไหว้ขอบคุณที่แม่ของแทนจะให้เงินผม แล้วหยิบเช็คใบนั้นส่งคืนให้กับคุณแม่ของแทน

“เธอยอมช่วยง่ายๆ แบบนี้เหรอ” ผมพยักหน้าอย่างไม่ลังเล

“รีบไปดีกว่าครับ แทนอยู่ที่บ้านใช่ไหมครับ” คุณแม่ของแทนพยักหน้าครั้งแรก ผมรีบเปิดประตูรถแล้ววิ่งกลับไปที่น้องถ่าน ก่อนจะสวมหมวกกันน็อคให้เรียบร้อย ติดเครื่องเสร็จ  ผมปั่นโดนัทครึ่งวงเพื่อตั้งลำรถแล้วออกตัวอย่างรวดเร็วแบบไม่ต้องรอให้รถของคุณแม่แทนนำไป

อย่าทำอะไรแบบนั้นนะแทน เราไม่ได้ขอให้แทนทำแบบนี้นะ

……………….

สี่ทุ่ม...ผ่านไปหลายชั่วโมงอยู่ ผมขังตัวเองเพื่อรอเวลาจากไป ผมกินมื้อสุดท้ายก่อนไปหาแม่ให้อิ่มที่สุด เตรียมทุกกอย่างพร้อมแล้ว ทุกอย่างในห้องเงียบสนิท มีแค่เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเท่านั้นที่ผมได้ยิน ผมเคยสงสัยว่า ทำไมคนเราถึงกล้าปลิดชีพตัวเองได้ แต่มาถึงตอนนี้ ผมเข้าใจแล้ว เพราะผมเองก็กล้าพอที่จะลงมือทำแบบนั้นเหมือนกัน

มัจจุราชที่ผมขโมยมาจากแม่ตอนนี้ ลูกเต็ม ปลดเซฟเรียบร้อย เหลือแค่ผมจะลั่นไกเมื่อไหร่ก็ได้ สิ่งที่ผมทำดูโง่ แต่ผมเต็มใจโง่อย่างที่สุด ถ้าผมอยู่ต่อไป ต่อให้ผมเป็นคนที่เรียนเก่งที่สุด ได้รับเกียรติยศทุกอย่าง แต่ผมไม่มีความสุขเพราะผมไม่ได้อยู่กับสิ่งที่ผมเป็น ผมก็เหมือนตายอยู่ดี ผมได้ยินเสียงคุณยายมาเคาะเรียกผมแล้ว ผมขอโทษครับ ผมตัดสินใจจะไม่อยู่แล้วครับ

ผมระลึกถึงสิ่งต่างๆ ที่ผ่านมาในชีวิต ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ ทุกอย่างจะจบลงทันทีเมื่อผมลั่นไกนี้ ผมไม่เสียดายอะไรแล้ว ผมหายไปสักคน เวลาที่ผ่านไป อะไรๆ ก็คงสงบลงไปเอง ผมจะไม่เป็นปัญหากับใครอีกต่อไป ผมหยิบแหวนของบิ๊กมาสวมให้เรียบร้อยก่อนจะลั่นไกส่งตัวเองไปเกิดใหม่

“แทน!!! เปิดประตูนะครับ” เสียงบิ๊ก...ผมไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหม แต่ถ้าแม่ผมบังคับให้บิ๊กมาเพื่อเปิดประตูละ มันอาจเป็นแผนของแม่ก็ได้ แต่...คุณยายก็มาเรียกผมก่อนแล้ว

“อย่าทำอะไรแบบนั้นเลย เราคุยกันได้นะ ถ้าเรามาหาแทนได้ แปลว่าแม่แทนยอมให้เราเจอกันแล้วนะ” ผมไม่แน่ใจ ผมควรเปิดประตูดี หรือจบเรื่องนี้ตอนนี้ไปเลยดีกว่า

“แทนบอกให้เราดูแลตัวเอง รักตัวเอง อย่าทำร้ายตัวเอง แต่แทนกำลังจะทิ้งเราไป แทนไม่รักเราแล้วเหรอ” ผมได้ยินเสียงบิ๊กที่เริ่มสั่นเครือ ผมค่อยๆ เดินไปเปิดประตูห้อง

บิ๊ก...จริงๆ ด้วย ผมเหมือนฝันไปที่ผมได้เจอบิ๊กในบริเวณบ้านหลังนี้ ผมปล่อยมัจจุราชของแม่ทิ้งลงพื้น ผมกอดบิ๊กแน่นๆ ผมร้องไห้ด้วยความรู้สึกไม่เชื่อว่าจะมีวันที่แม่ผมยอมถอยให้หนึ่งก้าว ผมหันไปมองเห็นคุณยายกับแม่ผมอยู่ไม่ไกล คุณยายผมรีบเดินมาหา

“อย่าทำอะไรแบบนี้อีกนะแทน ยายจะอยู่ไงถ้าไม่มีหลานอีก” ผมรู้สึกตัวเองโกรธตัวเองที่ทำให้คุณยายร้องไห้แบบนี้

“ผมขอโทษครับยาย ผมจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกครับ” ผมไม่รู้ว่าคุณยายมาหาผมได้ยังไง แต่ผมจะไม่ทำให้คนที่เลี้ยงผมมาด้วยความรักเสียใจอีก

ผมเช็ดน้ำตาให้เรียบร้อย ผมไม่แน่ใจว่าสายตาของคุณแม่ผมที่เห็นตอนนี้ คือสายตาแบบไหน ผมอยากให้แม่ผมเอยปากเองว่า สิ่งที่ผมเห็นทั้งหมดนี้ เป็นเรื่องจริง ไม่ใช่แม่บังคับบิ๊กมา หรือแม่ผมโทรเรียกคุณยายลงมาหาผมเท่านั้น

“คุณแม่ครับ ผมขอโทษ แต่ผมก็อยากให้แม่อนุญาตให้ผมเป็นในสิ่งที่ผมเป็นครับ” ผมพูดช้าๆ แต่หนักแน่น

“คืนนี้บิ๊กนอนค้างกับแทนในห้องแล้วกันนะ” แม่ผมพูดจบ เดินมาประคองคุณยาย

“แม่ไปพักผ่อนนะคะ แม่บ้านเตรียมห้องไว้เรียบร้อยแล้วคะ” คุณยายผมกวักมือเรียกผม ก่อนจะกวักมือเรียกบิ๊กมาด้วยกัน

“บิ๊ก จับมือแทนหน่อย” บิ๊กค่อยๆ เอามือซ้ายมากุมมือขวาเหมือนเวลาจูงมือผมเดินด้วยกัน

“ดูแลหลานยายด้วยนะ” บิ๊กยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะพยักหน้าให้

“ด้วยชีวิตผมครับ” บิ๊กตอบคุณยายพร้อมกับบีบมือผมเบาๆ

ผมหวังว่านี่จะเป็นจุดเริ่มต้นที่ชีวิตผมจะเป็นในสิ่งที่ผมเป็นได้จริงๆ ซะที

……………….

บนเตียงนอนของผมวันนี้ เหมือนผมฝันไปอย่างบอกไม่ถูก บิ๊กนอนอยู่ข้างๆ ผม ร่างกำยำของบิ๊กที่นอนตะแคงตอนนี้ กำลังมองผมที่นอนตะแคงเข้าหาเช่นกัน มันมีคำพูดที่ผมอยากบอกกับบิ๊ก แต่มันก็พูดไม่ออกสักอย่าง ผมค่อยๆ ขยับตัวให้ใกล้บิ๊กมากขึ้น

“หนาวไหม เราลดแอร์ให้นะ” บิ๊กนอนด้วยกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว

“ถ้ากลัวเราหนาว ก็กอดกันตอนนอนนะ” เราเป็นแฟนกัน แต่ผมกลับเขินแปลกๆ

“ทำไมบิ๊กมาหาเราได้อะ แม่เราทำอะไรบิ๊กเปล่า” บิ๊กส่ายหน้ากับคำถามผม

“แม่แทนไปหาเราที่หน้าบ้านตอนเราจะเข้าบ้าน แล้วบอกว่าเกิดอะไรขึ้น เราเลยรีบมานี่แหละ” ผมรู้สึกตัวเองสร้างปัญหาให้กับบิ๊ก

“เราขอโทษ” บิ๊กจุมพิตหน้าผากผมหนึ่งทีหลังจากผมขอโทษ

“แทนไม่ผิดนะ แทนแค่รู้สึกไม่รู้จะไปทางไหน เราสองคนก็รู้สึกเหมือนกันนั้นแหละ มืดบอด ไปไม่ถูก แต่เราขอให้แทนสัญญากับเราได้ไหม” ผมสัญญาแน่นอน บิ๊กว่ามาเลย

“อย่าทิ้งเราไปก่อน อย่าเป็นอะไรไปก่อนเรา ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เข้มแข็งไว้นะ” ผมพยักหน้าเป็นคำตอบ

“บิ๊กก็ห้ามเป็นอะไรไปก่อนเรานะ สัญญาได้ไหม” บิ๊กเปลี่ยนท่าเป็นนอนหงาย แล้วดึงผมไปนอนซบอกเอาไว้

“ตั้งแต่เรารักแทน เราก็ไม่รักใครเหมือนแทนได้อีกแล้ว สัญญาครับ” อกที่แข็งแรงของบิ๊ก ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก
 
“บิ๊ก....นี่คือเรื่องจริงใช่ไหม ที่บิ๊กอยู่กับเราตรงนี้” ผมยังไม่แน่ใจเลยว่านี่คือเรื่องจริง

“แทนตื่นมาตอนเช้า จะมีเรานอนอยู่ที่เดิมแน่นอน” ผมถามไรโง่ๆ อีกแล้ว

ผมปิดตาลงนอน อย่างมีความสุขที่สุดอีกครั้งของชีวิต

……………….

ก็อกๆ

เสียงเคาะประตูห้องทำให้ผมสะดุ้งตื่น ในขณะที่แทนยังหลับอยู่ ผมคว้า Apple Watch ที่ถอดวางไว้หัวเตียงดูเวลา เจ็ดโมงเช้าแล้ว ผมค่อยๆ ลุกขึ้น โดยไม่ให้แทนรู้สึกตัว แล้วเดินไปเปิดประตูห้องนอน

“คุณผู้หญิงให้ซักรีดชุดให้เรียบร้อยแล้วคะ และผ้าเช็ดตัวผืนใหม่คะ ถ้าตื่นแล้ว ลงไปทานมื้อเช้าได้เลยนะคะ” ผมรับทุกอย่างที่แม่บ้านจัดการให้ผ่านตระกร้าขนาดเล็ก ขอบคุณเสร็จ กลับมานอนข้างๆ แทนเหมือนเดิม ผมควรปลุกดีไหม งั้นผมลองจุมพิตเบาๆ ที่กระหม่อมของแฟนผมดูดีกว่า

ไม่ตื่น...งั้นแบบนี้ดีกว่า

ผมประกบริมฝีปากตัวเองให้สัมผัสกับริมฝีปากนิ่มๆ ของแทน ก่อนจะวาดลิ้นลงบนริมฝีปากของแทน เรียบร้อย แฟนผมตื่นแล้ว เพราะผมล้ำเอาลิ้นเข้าไปในช่องปากของแทนได้ ก่อนที่แทนจะตอบสนองกับสัมผัสนี้ด้วยการสัมผัสผ่านลิ้น และสองมือที่กอดผมเอาไว้ขณะสัมผัสกัน

“มอนิ่งครับ” ผมทักคำแรกกับแทน ในขณะที่แทนดึงผมลงมากอดจนร่างผมนอนทับร่างแทน

“เราดีใจอะ มันเป็นเรื่องจริง” ผมเลยส่งลิ้นเข้าไปทักทายในช่องปากของแทนซ้ำอีกรอบ

“ไปอาบน้ำกันไหม” แทนส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

ผมเลยอุ้มแทนเข้าห้องน้ำซะเลย ห้องน้ำบ้านแทนมีอ่างอาบน้ำ นั้นทำให้เราสองคนทำห้องนำ้เลอะเทอะ เพราะทั้งช่วยกันอาบ เล่นฝักบัว นั่งสลับกันสระผมกันในอ่าง ทุกอย่างเหมือนตอนที่เราได้อยู่ด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน ความสุขเล็กๆ ที่เกิดขึ้นตรงนี้ ทำให้ผมลืมความรู้สึกแย่ๆ ตลอดช่วงที่ผ่านมาได้ปลิดทิ้งจริงๆ

“มีอะไรติดหน้าเราเหรอ” แทนทักขณะที่ผมแต่งตัวอยู่ ผมมองแบบละสายตาไปทำอย่างอื่นไม่ลงจริงๆ

“ไม่มีครับ เราแค่ไม่อยากให้แทนไปไหนอีกจริงๆ” ผมใส่กางเกงยีนส์ผมให้เรียบร้อย ผมวางเสื้อที่ยังอยู่บนไม้แขวนเสื้อไว้ที่เดิม แล้วเดินไปหาแทนใกล้ๆ

“แต่งตัวให้เสร็จได้แล้ว ไม่หิวเหรอ” สีหน้าเขินอายหลบสายตาแบบนี้ ยิ่งทำให้ผมมองจนอยากแข็งแช่แทนไว้ตอนนี้ด้วยซ้ำ

“เดี๋ยวกลับบ้านเก็บกระเป๋ากลับมานอนด้วยนะ” แทนก้มหน้าหลบสายตาผม แต่พยักหน้าสองทีเร็วๆ

“กลัวแม่เราไม่ให้อยู่อะซิ” แทนพูดลอยๆ เปล่าไม่รู้ แต่ผมกอดเลย

“ไม่ให้ไม่เป็นไร เจอกันที่หน้าต่างนะ เดี๋ยวพาหนี” แก้มนิ่มๆ ของแฟนผมกำลังซบที่แผ่นอกแน่นๆ ของผมอยู่ แน่นจนแทนน่าจะได้ยินเสียงหัวใจผมอยู่

“ที่บอกว่าหนี ถ้าต้องหนีจริงๆ บิ๊กจะพาเราหนีไปใช่ไหม” ผมกอดแทนให้แน่นขึ้น

“ถ้าต้องหนีจริงๆ แทนอยากไปไกลแค่ไหน เราจะไปด้วยแน่นอน” แทนกอดผมให้แน่นขึ้นไปอีก แล้ว...เสียงท้องผมก็ร้องซะงั้น

ผมได้แต่ยิ้มแหๆ ก่อนจะกลับไปหยิบเสื้อมาใส่ให้เรียบร้อย โดยมีแทนกลัดกระดุมเสื้อเชิ๊ตให้อย่างเช่นที่ทำให้ผมทุกเช้า...และผมจะไม่ยอมให้ใครมาติดกระดุมเสื้อผมนอกจากแทนแน่นอน

……………….

มื้อเช้าในบ้านหลังนี้พิเศษที่สุด เพราะผมได้ทานกับบิ๊ก โดยที่คุณยายผม พ่อกับแม่ผม นั่งร่วมโต๊ะเดียวกัน มันเป็นเรื่องที่ผมคิดว่าเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ ผมเคยฝันว่า ถ้าผมมีแฟนในแบบที่ผมเป็น ผมอยากให้ครอบครัวผมยินดีกับคนรักของผมเช่นกัน ถึงตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่า พ่อกับแม่ผมจะโอเคจริงๆ หรือยอมเพราะคุณยายผม แต่เท่านี้ก็ใกล้เคียงกับที่ผมเคยหวังไว้แล้ว

“ทีหลังอย่าทำอะไรแบบนั้นอีกนะแทน” พ่อผมพูดขึ้นมาหลังจากเช็ดปากเสร็จแล้ว
 
“ผมขอโทษครับ” ปกติผมไม่ค่อยได้สบตากับพ่อผมเท่าไหร่นัก เพราะสายตาที่ท่านมองผม บางครั้งทำให้ผมไม่แน่ใจว่า ผมเป็นลูกของพ่อผมเปล่า พอผมหลบไปมองที่แม่ผมบ้าง

“วันนี้ลูกต้องไปโรงเรียนเปล่า” ผมรู้สึกได้ว่าแม่ผมถามเพราะไม่รู้จะถามอะไรแล้ว

“ไม่ครับ รอดูเกรดกับทำเรื่องจบอย่างเดียวครับ” แม่ผมเช็ดปากตามคุณพ่อหลังจากทานเสร็จ

“หลานจะไปค้างบ้านบิ๊กไหม จะได้ให้จำเนียรไปจัดกระเป๋าให้” คุณยายเสนอมากลางวงมื้อเช้าแบบนี้...

“ไม่เป็นไรครับคุณยาย บิ๊กมาหาผมได้ก็โอเคละครับ” ถึงผมอยากไป แต่ผมไม่อยากให้พ่อกับแม่ผมอนุญาตเพราะไม่อยากขัดคุณยาย

“บิ๊กจะมาหาหรือมาค้างก็ได้คะคุณแม่...โอเคนะ” คำสุดท้ายที่แม่ผมพูด หันมามองทั้งผมกับบิ๊ก ผมกับบิ๊กหันมามองหน้ากันสักครู่ ก่อนที่บิ๊กจะยกมือไหว้ขอบคุณ

“ขอบคุณครับ” แม่ผมรับไหว้เสร็จ ลุกไปพร้อมกับพ่อ

“พ่อกับแม่ไปประชุมพรรค เย็นนี้ถ้าบิ๊กว่าง ชวนทานข้าวด้วยนะ” พ่อกับแม่ผมไหว้คุณยายผมก่อนจะเดินออกไป

“เมื่อคืนได้นอนไหม” คำถามคุณยายทำผมสะดุ้งนิดหน่อย

“นอนกอดทั้งคืนครับ” บิ๊กตอบคำถามฉะฉาน ผมเขินจนเผลอตบหน้าขาบิ๊กแก้เขินไปที

“เดี๋ยวยายไปพักละ หลานไปเที่ยวกับบิ๊กไหม หรือจะอยู่บ้านกันต่อ” ผมยังไม่ทันตอบเลย บิ๊กชิงตอบว่า

“ผมขอกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าสักครู่นะครับ เดี๋ยวกลับมานะ” แล้วทำไมคำว่ากลับมา ต้องหันมายิ้มเหมือนผมจะโดนเชือดอะ

“ทำไมหลานหน้าแดงนะ” คุณยายๆๆๆๆ พอๆๆๆ

ผมไม่คุยด้วยแล้ว ทุกคนเลย จะรุมให้ผมเขินทำไม

……………….

ผมแวะไปเก็บเสื้อผ้าที่บ้าน แน่นอน ทันทีที่ผมจับประชุมสายเพื่อนๆ ทั้งตั้ม โจ แชมป์ ไบรท์ ทุกคนต่างก็ประหลาดใจอย่างยิ่งกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด แต่ที่แน่ๆ ทุกคนพยายามคิดในแง่ดีให้มากที่สุด ไม่คิดว่าแม่ของแทนกำลังมีลูกเล่นกับผมอยู่

“กูหวังว่าแม่แทนจะไม่ตุกติกวะ กูกลัวจริงๆ” ตั้มค่อนข้างจริงจังมาก มองยังไงก็เชื่อว่า งานนี้แม่แทนไม่น่ายอม

“กูก็คิดว่าแม่แทนไม่ได้ยอมหรอก แต่กูว่าเป็นโอกาสที่ดีอยู่นะ อย่างน้อย ถ้าเค้าเปิดใจมองมึงกับแทนดีๆ เวลากับความดี น่าจะช่วยให้ใจอ่อนบ้างวะ” ผมเห็นด้วยกับแชมป์ทุกประโยค

“ไม่ต้องคิดมากวะ ได้อยู่กับแทนตอนนี้ อยู่ให้นานที่สุด ใจเค้าเหนื่อยกับเจ็บเรื่องนี้มาเยอะละ อะไรจะเกิดต่อจากนี้ ไม่ต้องสนแล้ววะมึง” แน่นอนว่าประโยคคมๆ แบบนี้ มาจากโจคนเดียวแน่นอน

“ฝากเพื่อนเราด้วย เราเองก็ไม่คิดว่าแทนจะทำขนาดนี้ ยังตกใจไม่หายกับสิ่งที่เพื่อนเราตัดสินใจอยู่ ดูแลดีๆ นะบิ๊ก” ไม่ต้องห่วงไบรท์ แฟนเราทั้งคน

กลับมาที่หน้าบ้านของแทนอีกครั้ง ประตูอัลลอยด์ขนาดใหญ่กว่าบ้านผมเท่าตัวกำลังเปิดออก ขนเสื้อมาทั้งที ผมเปลี่ยนรถเอาน้องแพนด้าขับมาหาดีกว่า เผื่ออยากเที่ยวหรือไปไหนกับแทน จะได้สะดวกไปในตัวทีเดียว เมื่อผมกลับมาถึงบ้านแทน ประตูอัลลอยด์ขนาดใหญ่ค่อยๆ เปิดออกให้ผมขับรถเข้าไปจอดรวมกับรถคันอื่นในโรงรถของบ้านแทน

“คุณบิ๊กครับ คุณผู้หญิงเรียกให้ไปพบที่ห้องทำงานครับ” เดี๋ยวนะ...คุณแม่แทนไปพรรคไม่ใช่เหรอ นี่พึ่งจะบ่ายสามเองนะ

“ครับ พาผมไปด้วยครับ” ผมหยิบกระเป๋าเดินทางออกจากเบาะแถวหลังแล้วสะพายบ่า คนรับใช้ของบ้านแทนมารับกระเป๋าไป พร้อมกับพาผมไปที่ห้องทำงานของคุณแม่แทน

“คุณผู้หญิงครับ คุณบิ๊กมาละครับ” หลังจากคนรับใช้ของบ้านแทนเคาะประตูเรียก เสียงเชิญจากคุณแม่ของแทนดังตอบแล้ว คนรับใช้ของแทนเปิดประตูให้และหิ้วกระเป๋าไปเก็บให้

ห้องทำงานของคุณแม่แทน มันให้อารมณ์เหมือนผมกำลังไปคุยกับเจ้าพ่อ เจ้าแม่สักคน ผมเดินเข้าไป แต่ไม่กล้านั่งลงบนโซฟาจนกว่าเจ้าบ้านจะเชิญผมนั่ง แล้วแม่ของแทนก็เดินมาพร้อมกับผายมือเชิญให้ผมนั่ง

“ก่อนอื่น ขอบใจเรื่องเมื่อคืนที่ยอมมาช่วยฉัน” ผมเกร็งนิดหน่อยกับการคุยกับผู้ใหญ่ที่กำลังส่งสายตาเหมือนข่มผมกลายๆ แบบนี้
“ผมมาช่วยแทนครับ” ผมหวังว่าคำตอบนี้จะไม่ยั่วโมโหคุณแม่แทนนะ

“ฉันจะไม่อ้อมค้อมละกัน อีกสามเดือนต่อจากนี้ แทนจะย้ายไปเรียนอเมริกา ฉันจะให้เวลาเธออยู่กับแทนตลอดสามเดือนนี้ แล้วหลังจากแทนไปเรียนแล้ว จะไม่ติดต่อกันอีก” ถ้าเป็นแต่ก่อน ผมคงรู้สึกปั่นป่วนในใจแลัวพยายามสงบข้างนอกไว้มากๆ แต่ตอนนี้ ผมกลับเฉยๆ รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องที่ผมจะต้องเจอแน่ๆ

“ผมขอพูดตรงๆ ได้ไหมครับ” ผมหย่อนคำถามปลายเปิดดูอารมณ์คู่สนทนาสักหน่อย เมื่อคุณแม่แทนพยักหน้าให้ ผมก็พูดตรงๆ ละกันนะ

“ผมรู้นะครับ ว่าสถานะที่ผมกับแทนเป็นอยู่ มันอาจเป็นเรื่องที่คุณน้าทั้งสองเข้าใจยาก ผมเองก็ไม่เคยคิดว่าจะมาถึงจุดนี้ แต่วันที่ผมเจอแทนวันแรก แทนเป็นคนใจเย็น อ่อนโยน ใครๆ ได้อยู่ใกล้ๆ ก็อยากรู้จักและสนิทด้วย ผมพูดตรงๆ ครับ ผมไม่เคยได้รับความรู้สึกดีๆ จากใครสักคนแบบที่แทนทำให้ผม ผมเองก็ต่อต้านความรู้สึกตัวเอง ตอนที่ผมรู้ว่าแทนคิดกับผมยังไง แต่พอผมทำตามใจตัวเอง ผมมีความสุขมากเลยครับ ผมอยากดูแลแทนให้ดีที่สุด อยากให้แทนมีความสุข และไม่ให้ใครทำให้แทนเสียใจ...ผมแค่อยากขอโอกาสสักครั้ง ให้ผมกับแทนได้คบกันในฐานะคนรักได้ไหมครับ” ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ หลังจากพูดสิ่งที่ผมคิดว่า ดีที่สุดที่จะพูดกับคุณแม่ของแทนจบลง สีหน้าของคุณแม่แทนไม่ได้ดูจะกินผม แต่เรียบเฉยเหมือนรับฟัง ก่อนจะพูดออกมาว่า

“เธอรู้ไหมว่าฉันต้องเจออะไรบ้าง กว่าที่ฉันจะมีวันนี้ ฉันต้องผ่านอะไรมาบ้าง ฉันขอบใจที่เธอรักและดีกับแทนมาตลอด ฉันเป็นแม่ที่เข้มงวด เพราะฉันอยากแน่ใจว่าแทนจะโตไปแล้วพบเจอสิ่งที่ดีๆ มันอาจไม่ใช่สิ่งที่แทนมีความสุข แต่เธอรู้ไหม เรื่องของเธอกับแทน มันเป็นไปไม่ได้ มันอาจมีความสุขแบบเด็กวัยรุ่นคิดกัน แต่พอแทนแก่ตัวไป ฉันจะมั่นใจได้ไงว่าแทนอยู่ได้ ถ้าไม่มีครอบครัวและทายาทดูแล ถ้าเธอรักแทนจริงๆ ให้แทนมีอนาคตแบบผู้ชายทั่วไปที่ควรจะเป็นดีกว่าไหม ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายอะไรเธอ ละก็ จะปฎิบัติกับเธอและครอบครัวให้ดีต่อไปจากนี้ พอจะทำได้ไหม” ผมรู้สึกเหมือนว่าสิ่งที่แม่แทนพูดมาเรียบๆ เจ็บกว่าตอนเอาผมไปกระทืบซะอีก มันทำผมพูดอะไรไม่ออก

“ผมรักแทนจริงๆ นะครับ” ประโยคสิ้นหวังที่ผมนึกออกอันเดียวถูกพูดออกไปแบบทันที

“ฉันจะไม่พูดซ้ำสองอีก หวังว่าเธอจะเข้าใจในครอบครัวฉันเหมือนกัน” สิ้นประโยคนี้ ผมลุกขึ้นไหว้คุณแม่แทนก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้อง

ผมถอนหายใจก่อนจะเอาหลังดันประตูห้องให้ปิดลงไป...ยิ้มไว้บิ๊ก มึงยิ้มไว้ มีเวลาอีกสามเดือน มึงต้องเปลี่ยนใจแม่เค้าให้โอเคกับความรักของเราให้ได้นะ

อย่างน้อย ก็สามเดือนสุดท้าย...

……………….

อีก 8 ตอน ไม่เกินนี้ (หรืออาจน้อยกว่านี้) จะจบทั้งหมดละครับ ตอนพิเศษเขียนเสร็จไปละครับ ละก็....จะเขียนเบื้องหลังทั้งหมดเอาไว้ให้เป็นแนบท้ายให้นะครับ

บทที่ 72-80 จะพยายามทำให้เสร็จเร็วที่สุดและสม่ำเสมอนะครับ

รักและขอบคุณคนอ่านครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 71 (หน้าที่ 33 : Update 07/03/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 07-03-2016 12:17:46
 :pig4: :3123: :3123:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 71 (หน้าที่ 33 : Update 07/03/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 07-03-2016 17:42:29
อีแม่แทนนี้เกิดสมัยพระเจ้าเหาเหรอ. หัวโบราณสุดๆ ลูกจะฆ่าตัวตายแล้วยังไม่ยอมอีก เฮ้อออ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 71 (หน้าที่ 33 : Update 07/03/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 08-03-2016 00:35:32
อีแม่แทนนี้เกิดสมัยพระเจ้าเหาเหรอ. หัวโบราณสุดๆ ลูกจะฆ่าตัวตายแล้วยังไม่ยอมอีก เฮ้อออ

เพราะยังไม่ถึงจุดสำคัญครับ^^"
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 71 (หน้าที่ 33 : Update 07/03/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Redz ที่ 08-03-2016 04:22:30
มาต่อให้จบไวๆเถอะค้างเหลือเกิน :katai4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 71 (หน้าที่ 33 : Update 07/03/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 08-03-2016 19:01:25
ลุ้นจิกหมอนมากค่ะ แต่เห็นด้วยกับบิ้ก สามเดือนนี้ต้องทำให้ดีที่สุด ต้องทำได้ สู้ๆนะ ยิ่กกะแทน และคนเขียนด้วยค่าา :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 71 (หน้าที่ 33 : Update 07/03/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: pepperpro ที่ 08-03-2016 19:50:41
บิ๊กสู้ๆนะ ทนอีกหน่อย นายกับแทนจะต้องเป็นคู่ที่มีความสุขมากๆคู่นึงแน่นอน เรามั่นใจ

ไรเตอร์เองก็สู้ๆนะครับ เอาใจช่วย และรอติดตามเหมือนเดิม
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 72 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 12-03-2016 03:55:18
ทำเสร็จพอดี เลยลงให้อ่านกันต่อเลยครับ บทที่ 72 ขอผ่อนคลายความตึงเครียดในบทที่ผ่านๆ มา กันสักหน่อย

แต่เรื่องหนักๆ ของคู่นี้ ยังไม่จบลงนะครับ บทที่ 74 เรื่องที่หนักที่สุดกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว แต่เรื่องที่หนักที่สุด ก็เป็นจุดสำคัญที่ทำให้ทุกอย่าง Happy Ending เช่นกันครับ

มาชมกันต่อเลยครับ^^

**********

Chapter 72

แสงสลัวๆ ในร้านของเฮียจิ๋วที่ผมกับเพื่อนๆ มาเล่นดนตรีเป็นประจำตอนนี้ อะไรๆ ก็กลับมาครบแล้ว อารมณ์ในการร้องเพลง คนสำคัญที่กำลังดูผมเล่นอย่างแทน เพิ่มเติมคือเพื่อนอย่างไบรท์กับต้าร์ที่นั่งโต๊ะเดียวกับแทน ในขณะที่วงผมกำลังร้องเพลงให้กับทุกคนในร้านกัน ผมเห็นถึงบางโต๊ะที่รู้สึกได้ว่า เค้ากำลังมีความสุข ไม่ว่าจะเพื่อนทั้งก๊วน มากับแฟน บางโต๊ะก็มาคนเดียว บางทีเค้าอาจจะเครียด อกหัก หรืออยากอยู่คนเดียว และโต๊ะที่ผมมองบ่อยที่สุด ก็คงเป็นโต๊ะแฟนผม แววตาแห่งความสุขที่แทนมีตอนนี้ ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะเอาแต่ร้องเพลงรักบ่อยมากขึ้น รวมถึงสนุกไปกับเวลาที่อยู่บนเวทีให้เต็มที่มากขึ้นเช่นกัน

“มาแล้วครับ” ผมกอดแทนจากด้านหลังทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะ เสียงโห่เบาๆ จากเพื่อนๆ ร่วมโต๊ะผมทุกคนตามมาอัตโนมัติทันที

“แหม่ๆ ตั้งแต่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันนี่ หวานเลี่ยนวะมึง” ผมชูนิ้วกลางให้ตั้มเป็นการขอบคุณที่ชม

“กูรักของกู จบปะ” เสียงฮาเบาๆ ของทั้งโต๊ะทำให้ผมเห็นว่าแทนก็เขินอยู่ พอแทนเห็นสภาพเหงื่อที่หัว หน้า คอ และเสื้อยืดที่เปียกอยู่ แทนแกะผ้าเย็นซับหน้าให้ผม สายตาผมจ้องใบหน้าแทนไว้ แล้วอดไม่ได้ที่จะคิดถึงบางเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นไปไม่นานนี้

“เป็นไรเปล่า ทำหน้าเหมือนคิดมากเลย” แทนทักผมขึ้นมา ทำให้ผมรู้ว่าผมเก็บความรู้สึกไม่สนิทจนหลุดออกมาผ่านสีหน้าเรียบร้อย

“เปล่าๆ เหนื่อยอะ ร้องเพลงตั้งสี่ชั่วโมง ข้าวก็ยังไม่กิน อีกนิดนึงจะให้อุ้มลงจากเวทีละ” แทนยังคงเช็ดหน้ากับคอผมต่อไป

“สะอาดแล้ว กินข้าวนะครับ” แน่นอนว่าแฟนผมเก็บของอร่อยๆ ที่ผมชอบไว้ให้หมดแล้ว ระหว่างที่ผมเล่น ทั้งแฟนผม ไบรท์ ต้าร์ ทานอิ่มไปล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว

“บิ๊ก ตอนนี้มึงนอนไหนวะ บ้านมึง บ้านแทน หรือคอนโด” ต้าร์ถามขึ้นมาขณะที่ผมกำลังกินอยู่

“วนเอาวะมึง พ่อกับแม่แทนให้เข้าออกได้ตามสบาย” ฟังดูเป็นเรื่องที่ดีใช่ไหมละ แต่จริงๆ ยังไม่ได้เล่าว่ามันมีอะไรซ่อนไว้อยู่
 
“เร็วเนอะ เผลอแป็ปเดียว พวกเราทุกคนจบ ม.ปลายกันหมดแล้ว มหาลัยยังไม่รู้เลยว่าจะได้ไปเรียนที่ไหนกัน เครียดวะ ยังไม่มีที่เรียน” ไอ้ตั้มบ่นขึ้นมากลางวงในขณะที่กำลังกินข้าวอยู่ แชมป์กับไบรท์ยกมือขึ้นทันที

“อะไรของมึงวะคู่นี้” ตั้มยกแก้วเบียร์ขึ้นมาจิบพร้อมกับถาม

“มีที่เรียนแล้วไง” แล้วโจกับต้าร์ก็ยกมือด้วย ตั้มหันมาทางผมกับแทน

“เออ กูลืมบอกเลยว่า กูติดโค้วต้าวิทย์ฯ กีฬา” ใช่แล้ว ลืมไปเลยว่ายังไม่ได้บอกเพื่อนๆ รวมถึงแฟนผมด้วย แน่ละ รอยยิ้มแฟนผมถึงไม่กว้าง แต่ก็อมยิ้มอย่างมีความสุขมาก

“แล้ว..ไม่เจอกันนาน ลืมถามเลยว่า ตกลงแทนได้ที่เรียนเปล่า” เราเคยมีฝันร่วมกันไว้ว่า อยากเรียนมหาลัยเดียวกัน แต่จริงๆ แทนได้ที่เรียนผมก็ดีใจแล้วแหละ

“เราติดสอบตรงนิติศาสตร์...ที่เดียวกับบิ๊กอะ” โอ็ย ดีใจอะ มันทำให้ผมพุ่งมาหอมแก้มแฟนผมทันที แต่...ผมโดนอะไรบางอย่างฉุดไว้ให้หยุดตรงนั้น

“เดี๋ยวมึงก็มีที่เรียน เหลือแอดฯ กลางอีกนะมึง” โจตบไหล่ปลอบตั้ม

“แล้วต้าร์ละ” แทนเป็นคนตั้งคำถามนี้ ต้าร์วางแก้วลง

“คงเอกชนอะ ไม่งั้นเราทำงานไม่ได้แน่ๆ ยินดีด้วยกับทุกคนนะครับ” ต้าร์ยกแก้วชูขึ้น แล้วทุกคนชนแก้วกัน

“ไว้จบแล้วต้องกลับมาชนแก้วให้ครบทุกคนนะครับ” ผมบอกกับทุกคนหลังจากขนแก้วกันเสร็จ

ผมดีใจที่แทนกับผมได้เรียนมหาลัยที่เดียวกัน แต่มันคงได้แค่ดีใจ เพราะมัน...คงไม่เกิดขึ้นจริง

……………….

สองอาทิตย์แล้ว...ที่บิ๊กกลับมาอยู่ข้างผม บิ๊กเข้าออกบ้านผมได้อิสระ ไม่ว่าคุณยายอยู่หรือไม่ บิ๊กก็ได้รับการตอนรับดีจากพ่อกับแม่ของผม บิ๊กกับผมใช้เวลาหลังปิดเทอมในการเช็คผลสอบทั้งหมด บิ๊กมีสอบตกอยู่วิชาหนึ่ง ผมเลยต้องจัดแจงติวให้บิ๊ก ซึ่งเรียบร้อย บิ๊กสอบผ่านแล้ว ปรับเกรดใหม่เรียบร้อย

“คุณน้าครับ ผมขออนุญาตพาแทนไปเที่ยวสักสัปดาห์ได้ไหมครับ” บิ๊กเอยขึ้นหลังทานมื้อเย็นกันเสร็จ

“ที่ไหน ยังไง” พ่อของแทนถามคำถามนี้กับบิ๊ก

“น่าจะภูเก็ตครับ ไม่นั่งเครื่องก็ขับรถไปเอาครับ” ปกติ บรรยากาศในมื้ออาหารระหว่างบิ๊กกับพ่อ แม่ ของผม ก็ออกแนวถามคำตอบคำอยู่แล้ว ผมกล้วว่า...

“อืม ไปกันวันไหนละ” แม่ผมถามขึ้นมา

“วันจันทร์หน้าครับ กลับวันอาทิตย์” บิ๊กตอบคำถามแม่ผมเสร็จ ผมไม่เห็นสีหน้าพ่อกับแม่ต้องคิดอะไรก่อนนานๆ แบบที่ควรจะเป็น ก่อนที่พ่อจะถามต่อว่า

“เตรียมไรพร้อมยังละ ที่พัก เดินทาง” บิ๊กพยักหน้าหนึ่งที ก่อนจะตอบว่า

“มาขออนุญาตก่อนจะไปจองทั้งหมดนี่ละครับ” คุณพ่อผมเช็ดปากหลังจากจิบไวน์แดงปิดท้ายเสร็จ แล้วหันไปมองหน้าแม่ผม ก่อนจะกลับมาบอกว่า

“ตกลง ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยละ” พ่อผมดีดนิ้วเรียกแม่บ้านมา

“ขอแก้วไวน์อีกใบ” หลังจากได้แก้วมาแล้ว พ่อผมรินไวน์แดงแล้วส่งให้บิ๊ก

“ขอบคุณที่ดีกับลูกชายฉันเสมอมา” พ่อผมชูแก้วขึ้น บิ๊กจับขาแก้วแล้วโค้งคำนับเล็กๆ ก่อนจะชนแก้วกับพ่อผม
 
“หมดแก้ว” พ่อผมกระดกทีเดียวหมด บิ๊กเองก็กระดกทีเดียวหมดเช่นกัน

“ฉันไปพักผ่อนละ” พ่อผมลุกออกไปก่อน

“บิ๊กขึ้นห้องไปก่อนนะ แม่มีอะไรจะคุยกับแทนก่อนสักครู่” บิ๊กพยักหน้าเสร็จ ลุกออกไปก่อน ตอนนี้เหลือแค่ผมกับแม่ที่อยู่ที่โต๊ะอาหาร

“แม่อยากพูดตรงๆ กับเรา อย่าโกรธแม่นะ” ผมทำใจมาสักพักแล้วว่า สิ่งที่เกิดขึ้น มันไม่ใช่ความเต็มใจของแม่ผมแน่นอน แต่ผมจะฟังว่าแม่ผมจะพูดอะไรกับผม

“แม่อยากให้ลูกเห็นแก่อนาคตตัวเอง เราจะอยู่ยังไงเมื่อเราแก่ตัวลง เราจะอยู่ยังไงเมื่ออายุมากขึ้น ถ้าแทนอยู่ด้วยกันแบบนั้นกับบิ๊ก จะอยู่ยังไงเมื่อแก่ตัวลงไปทั้งคู่ แม่รู้ว่าลูกกับบิ๊กคบกันแบบไหน ตั้งแต่แม่รู้ว่าแทนมีความสัมพันธ์แบบนี้กับคนอื่น พ่อกับแม่ไม่สบายใจสักวัน มันมีแต่ความกลัวไปหมด แม่ขอร้องได้ไหม แม่ถอยให้แทนหนึ่งก้าวแล้ว แม่ขอให้แทนปรับตัวแล้วถอยออกจากบิ๊กได้ไหม แม่จะให้เวลาเราสองคนค่อยๆ ถอยออกจากความฝัน ลูกต้องเข้าใจนะ ชีวิตจริงเรากับบิ๊ก มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีอะไรมากกว่า ความฉาบฉวยที่ลูกรู้สึกอยู่ตอนนี้” ผมรู้สึกว่านี่คือคำพูดที่ดีที่สุดของแม่ผมในตลอดเวลาที่ผ่านมา

“แม่ครับ บิ๊กไม่เคยฉาบฉวยกับความรู้สึกของผมเลย เค้าตรงไปตรงมาเสมอ ชอบก็ชอบ รักก็คือรัก ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ เค้าเข้มแข็งในสิ่งที่ผมไม่มีทางกล้าทำ เค้าทำให้ผมรู้จักว่าความรักจริงๆ คืออะไร ผมไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไงครับ แต่ทุกอย่างในโลกนี้มันไม่มีคำว่ามั่นคง ผมแค่หวังว่า อนาคต ผมจะได้ทำในสิ่งที่ผมรักและอยากทำ ได้อยู่กับคนที่ผมจะดูแลเค้าได้ และเค้าดูแลผมได้ แม่อยากให้ผมถอยออก แต่ผมจะขอว่า ผมขอเวลาพิสูจน์ได้ไหมครับ ว่าผมกับบิ๊ก สามารถโตไปด้วยกันได้” แม่ผมถอนหายใจหลังจากผมพูดจบ

“แม่ไปพักผ่อนละ หวังว่าลูกจะเข้าใจในสิ่งที่พ่อกับแม่เลือกแล้วว่าดีสำหรับเรานะ ถึงจะใช้เวลา พ่อกับแม่ก็จะรอ” แม่ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปช้าๆ โดยไม่มองกลับมา

ผมจะใช้เวลาเหมือนกันครับ เวลาที่จะทำให้พ่อกับแม่รู้ว่า ความรักแบบที่ผมเลือก ก็มีอนาคตได้เหมือนกัน

……………….

วันเที่ยวก็มาถึง ผมตัดสินใจยึดวันเที่ยวออกไปจาก 7 วันเป็น 10-11 วัน แทน โดยที่ผมจะขับรถไปพักที่ชุมพรก่อนสักสองวัน แล้วไปภูเก็ตในวันที่สามถึงวันที่ 7 แล้วขากลับไปพักหัวหินอีกสักสองวัน ก่อนจะกลับมากทม. เพื่อให้ผมขับรถสบายๆ พาแทนนั่งกินลมชมวิวได้แบบไม่ต้องรีบร้อนอะไร

“เดินทางดีๆ นะ ขับรถดีๆ นะหลานบิ๊ก” คุณยายแทนที่แวะมาเมื่อวานนี้ เป็นคนแรกที่ส่งผมกับแทนขึ้นรถ

“ถึงที่พักก็โทรบอกแม่ด้วยนะ ส่วนบิ๊กก็ขับรถดีๆ ละ มันไกลอยู่” ผมพยักหน้ารับทราบในสิ่งที่คุณแม่แทนย้ำเตือนผม กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของผมกับแทนมีแม่บ้านหิ้วมาใส่ท้ายน้องแพนด้าที่ผมเปิดไว้

พาหนะคันประจำของผม Toyota 86 สีขาว ฝากระโปรงหน้ากับฝาท้ายคาร์บอนสีดำ ปีกหลังแบบ GT-Wings สีดำ รวมกับหลังคาสีดำ ทำให้รถคันนี้มีชื่อเล่นว่าแพนด้า ผมมองแทนผ่านแว่นกันแดด Tom Ford สีชา ในขณะที่แทนก็ใส่ Rayban กรอบทองสีเขียวแมงทับที่ผมพึ่งซื้อให้ ทำให้แทนน่ารักอย่างบอกไม่ถูก แน่นอนว่าแทนคอยป้อนน้ำกับขนมให้ผมทานระหว่างทาง มือมันไม่ว่าง ขวาจับพวงมาลัย ซ้ายต้องเข้าเกียร์ ผมเลยขับลากเกียร์ยาวๆ ในบางจังหวะ จะได้ว่างจับมือแฟนผมบ้าง

“แฟนเราขับรถใจเย็นขึ้นเยอะอะ” ผมยักคิ้วสงสัยว่าผมก็ขับตามปกติในแบบผมขับนะ

“เราไปเรื่อยๆ ไม่ได้รีบนะ หรืออยากให้ซิ่ง จะได้คุ้นใช่ม๊า” แทนไม่ตอบอะไร ผมมองไม่เห็นสายตาของแทน เพราะแว่นกันแดดบังอยู่ แต่ไม่ตอบอะไรแบบนี้ก็...

ผมกระทืบคันเร่งลากรอบเครื่องแล้วค่อยๆ ไล่เกียร์ขึ้นไปเรื่อยๆ จากที่วิ่งเรื่อยๆ แถว 90-100 KM/H ตอนนี้ไปถึง 140-160 KM/H เรียบร้อย ผมมุดรถทุกคันที่เหลือช่องเล็กช่องน้อยให้ผม บางช่วงที่เป็นรถบรรทุกพ่วง ผมต้องเพิ่มคันเร่งลงไปอีกเพื่อฉีกให้พ้นไวขึ้น เสียงลม เสียงระเบิดของท่อ และเสียงยางในบางช่วง ประสานกันจนพอบอกกับเพื่อนร่วมทางได้ว่า ผมกำลังขับแบบไม่ธรรมดาอยู่ แล้วพอช่วงข้างหน้ารถเยอะแล้ว ผมก็ชะลอกับมาขับแถว 80 KM/H เหมือนเดิม

“โอเคยังครับ” ผมหันกลับไปยิ้มให้แทนอีกที พอผมหันกลับไปมองถนนเหมือนเดิม ผมรู้สึกได้ว่าแทนพุ่งมาหอมแก้มผม

“รู้ไหมว่าเรามั่นใจ ปลอดภัย ต่อให้บิ๊กขับเร็วกว่านี้ เราก็มั่นใจ” ผมบอกไม่ถูก แต่มันทำให้ผมอมยิ้มเล็กๆ
 
“เราจะขับรถให้แทนนั่งจนกว่าจะไม่มีแรงนะ” คำสัญญาผมได้รับการตอบรับด้วยจุมพิตเล็กๆ ที่ประทับแก้มผม

เราทั้งคู่ออกเดินทางตอนเก้าโมงเช้า มาถึงโรงแรมในชุมพรเกือบบ่ายสามได้ แน่นอนว่าพอถึงที่พัก สิ่งที่ผมทำคือ ผลักแทนลงเตียง ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด แล้วอุ้มแตงเข้าไปอาบน้ำด้วยกัน ตอนผมนอนกับแทนที่บ้าน ผมไม่ได้ทำอะไรแทนเลย ไม่อยากให้เสียงลอดหรือดูไม่ดีอะไร มากสุดแค่อาบน้ำด้วยกัน นอนกอดจูบกันเฉยๆ

เมื่อร่างกายเราทั้งคู่สะอาดแล้ว ผมจัดเต็มบนเตียงกับแทนทุกท่าที่ผมสามารถควบคุมได้บนเตียงนอนที่นิ่ม เด้งไปมาได้ขนาดนี้ ร่างกายของผมตอบสนองการทำรักกับแทนเหมือนสัตว์ป่าที่ไม่ได้ทานอาหารมาหลายเดือน ในขณะที่แทนเองก็ตอบสนองผมผ่านเสียงร้องที่ดัง เล็บมือที่จิกกับกรีดแผ่นหลังผม ใบหน้าเปื้อนยิ้มพร้อมเสียงที่บอกถึงความพอใจ ทำให้ผมยิ่งเร่งจังหวะกับอัดเข้าให้ลึกเต็มแรงที่สุดไปเรื่อยๆ มันเหนื่อยไม่แพ้กับตอนผมต้องขึ้นชกมวยใต้ดิน แต่ผมก็ไม่หวั่น ผมรู้สึกว่าตลอดทริปนี้ ผมจะทำแบบชนิดนับสองมือก็ไม่พอให้ดู

“ตื่นได้แล้วครับ” ผมงัวเงียตื่นขึ้นช้าๆ แสงอาทิตย์ที่ส่องระเบียงห้องตอนนี้ บอกว่าเป็นเวลาโพล้เพล้แล้ว

แทนที่ใส่แค่กางเกงในบรีฟสีน้ำเงินของ Groovin ตัวเดียวตอนนี้ มันทำให้ผมอยากกินแทนทั้งตัวแบบรอบบ่ายอีกที แทนตีไหล่ผมเบาๆ ก่อนจะบอกว่า

“อาบน้ำ แต่งตัวไปทานมื้อเย็นได้แล้วครับ แล้วก็ บิ๊กน้อยสงบก่อนไปกินข้าวด้วยนะ ชี้หน้าเราอยู่อะ”

ห้องนอนของโรงแรมที่ผมจอง เป็นบ้านหลังเล็กติดชายหาด ระเบียงห้องเปิดออกไปจะเห็นวิวทะเลทันที ในขณะที่ห้องอาบน้ำ ก็เปิดโล่งได้ ผมใส่เสื้อกล้ามคว้านข้าง กางเกงวอร์มขาสั้น ในขณะที่แทนใส่เสื้อยืดแขนสั้น กางเกงขาสั้นเข้ารูป กางเกงค่อนข้างสั้นนิดนึง มันน่ารักมากอย่างบอกไม่ถูกทีเดียว

มื้อนี้ผมทานห้องอาหารริมหาดของโรงแรม ราคาสูงพอสมควร แต่ผมแอบหมดแรงกับกิจกรรมรักกับแทนเมื่อบ่าย จะให้ขับรถออกไปหาร้านทาน ก็คงจะยังไงอยู่ ผมสั่งค็อกเทลผลไม้แก้วใหญ่มากให้แทน ในขณะที่ผมขอจิบเบียร์เย็นๆ ขวดประมาณหนึ่ง อาหารบนโต๊ะทั้งสเต็ก ซีฟู๊ด รวมกันประมาณห้าจาน หมดลงค่อนข้างเร็ว โดยเฉพาะผมที่แทนจะคอยป้อนให้ผมเวลาผมวางมือไว้บนโต๊ะนิ่งๆ เพื่อเป็นการบอกให้แฟนผมต้องป้อนให้

“เพื่อความรักเราทั้งคู่” ผมชูแก้วเบียร์ขึ้น แทนชูแก้วค็อกเทลมาชนแก้วกับผม

“รู้เปล่าว่าโต๊ะอื่นเค้ามองเราอยู่” แน่นอนว่าไม่ใช่แค่แทนป้อนให้ผม ผมก็ป้อนให้แทนเหมือนกันแหละ และเช็ดปากให้แทนหลังทานเสร็จด้วยมือผมเอง

“เค้าอิจฉาเราครับ เราทั้งคู่หวานกัน” ผมโคตรมีความสุขเลยตอนนี้ เบียร์ที่จิบตอนนี้มันเลยอร่อยคอมากขึ้นทันที

“เรารู้สึกเหมือนพึ่งคบกับแทนเมื่อวานอย่างบอกไม่ถูก” แทนบีบจมูกผมเบาๆ

“พึ่งดื่มก็เมาแล้ว ไม่ไหวนะเนี่ย” ยังไม่เมาซะหน่อย

“สุราไม่เคยทำให้เราเมาเท่ากับ เมารักแทนนี่แหละ” เสี่ยวดีมะ แน่นอน มันเสี่ยวจนแฟนผมทำหน้าไม่ถูกเลย

“ไปเดินชายหาดไหม” ผมเรียกจดยอดค่าอาหารสำหรับจ่ายตอนเช็คเอาท์ แล้วถือขวดเบียร์เดินไปกับแทนด้วย

ชายหาดสงบเงียบที่เดินลงมาจากบริเวณของรีสอร์ท มีแสงไฟดวงใหญ่ๆ ที่ส่องมาเพื่อความปลอดภัยของผู้พัก แน่นอนว่าตอนนี้น้ำลงแล้ว เท้าของเราทั้งคู่จึงได้สัมผัสกับทรายนิ่มๆ ผมโอบเอวแทนเอาไว้ ในขณะที่มือซ้ายถือขวดเบียร์อยู่

“แต่ก่อนเราเคยกลัวไม่มีใครรักเรา แต่ตอนนี้เรากลัวการจากลามากกว่า” ผมเอยขึ้นขณะยืนมองทะเลข้างๆ แทน

“เราทุกคนเจอกันต้องมีวันจากลา เราอยู่กับปัจจุบัน” แทนเองคอเอาศีรษะมาพิงท่อนแขนของผม มือซ้ายของผมจับมือขวาของแทน แล้วผมก็ดื่มเบียร์ที่อยู่ก้นขวดให้หมด

“เราจะไม่จากแทนไปไหนอีก ไม่อยากจากไปไหนอีก” ผมคิดเรื่องที่คุณแม่แทนบอกผมแล้ว ทำให้ผมอึดอัดมาก

“ตอนนี้เราก็ได้อยู่ด้วยกันนะ” ผมทิ้งขวดเบียร์ลงแล้วดึงแทนมากอดแน่นๆ

“สัญญาไ้ด้ไหม แทนจะไม่ทิ้งเราไปไหนอีก” ผมกลัว กลัวเวลาที่มีน้อยนิดทั้งหมดนี้จะหมดลงไป

“สัญญาครับ ทุกสิ่งของเรา ให้บิ๊กตั้งแต่วันแรกที่ยืมดินสอในห้องเรียนแล้ว” ผมทนไม่ไหวแล้ว

“แม่แทนบอกว่าอีกสามเดือนจะพาแทนไปเรียนอเมริกา” ผมกอดแทนให้แน่นขึ้น น้ำตาลูกผู้ชายของผมมันไหลออกมาเพราะความอึดอัดในใจที่ผมเก็บมาตลอด

แทนค่อยๆ ถอยออกจากอ้อมกอดผม รอยยิ้มกับสายตาที่แทนมีให้ผมตอนนี้ ไม่มีทีท่าความกังวลอะไร มือทั้งสองของแทนค่อยๆ ปาดน้ำตาที่เริ่มอาบแก้มผมเบาๆ แล้วกอดผมแน่นๆ อีกที

“ถ้าแม่เราอยากให้ไปเรียนที่นั้นจริงๆ เราก็ไม่ไปหรอก ถ้าเราต้องไป บิ๊กก็ต้องไปกับเรา อีกอย่างนะ ยังมีเวลาอีกนานที่เราจะอยู่ด้วยกัน” ผมกลับรู้สึกว่าแฟนผมแค่พูดให้ผมสบายใจเฉยๆ

“ถ้าบิ๊กกลัวว่าแม่เราจะทำอะไรรุนแรงอีก ไม่ต้องห่วงนะ อย่างน้อย คุณยายก็เป็นแม่ยกเรื่องของเราอยู่ ถ้าแม่เราจะทำอะไรที่ไม่โอเค คุณยายก็ไม่ยอมแน่ๆ ละก็ เราว่าพ่อกับแม่เรายอมอ่อนลงแล้วนะ ไม่งั้นไม่บอกบิ๊กดีๆ แล้วให้เวลาได้อยู่กับเราแบบนี้หรอก” มันก็จริง

ทันทีที่ผมจะอ้าปากพูดความคิดที่น่ากังวลของผม แทนประกบริมฝีปากผมเอาไว้ทันที สัมผัสของริมฝีปากที่เราทั้งสองกำลังสัมผัสอยู่ ทิ้งความกังวลผมในส่วนลึกออกไปจนหมด

ขอให้ชายหาด แสงจันทร์ ทะเล ช่วยอวยพรให้ความรักของผมทั้งสองคนด้วยนะครับ

************

ไม่ได้เขียนเร็วเท่ากับช่วง 30 บทแรกมานานมากแล้วครับ มองไปมองมา ลงนิยายเรื่องนี้เกินปี เสร็จช้าที่คิดไปสามเดือนได้...(เพราะตัวเองแท้ๆ)

เหลืออีก 8 บท (หรืออาจน้อยกว่านั้น) ตอนพิเศษวางไว้สองตอน ทำเสร็จแล้วหนึ่งตอน เหลืออีกตอน

ถ้าไม่ผิดพลาดอะไร ก่อนพฤษภาคม น่าจะลงหมดแน่ๆ ละครับ ส่วนบทที่ 73 น่าจะได้อ่านเร็ว เพราะบิ๊กกับแทนยังอยู่ในช่วงหวานก่อนเจอของจริงในบทที่ 74 จนไปหวานอีกทีสองบทสุดท้ายก่อนจบนี่แหละครับ

ขอบคุณคนอ่านอีกหลายๆ ครั้งครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 72 (หน้าที่ 34 : Update 12/03/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 12-03-2016 06:35:52
ลุ้นๆๆ ติดตามอยู่นะคะ  :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 72 (หน้าที่ 34 : Update 12/03/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 12-03-2016 06:57:28
 :serius2:

อ่านกี่ทีก็แบบ

บิีกโครตโชคดีมากๆๆๆๆๆๆๆ ที่ได้แทนเป็นแฟน

ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้ถอยไปแล้วมั้ง orz

**

จะไปเรียนที่ไหนก็ลากบิ๊กไปด้วยนะ ;p ฟีลลิ่งว่าแทนคิดแล้วทำได้จริง เจ๋ง :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 72 (หน้าที่ 34 : Update 12/03/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 26-03-2016 14:33:36
รอฟังข่าว บิ้กกะแทนอยู่น้าา
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 72 (หน้าที่ 34 : Update 12/03/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 06-04-2016 03:43:32
รอฟังข่าว บิ้กกะแทนอยู่น้าา

กำลังเขียนอยู่นะครับ ช่วงนี้ทำงานหลักจนแทบไม่เหลือเวลานอนเลยครับT_T

จะรีบมาลงในวันสองนี้นะครับ^^""
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 73 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 06-05-2016 04:06:24
หายไปสองเดือนกว่าๆ

ขออภัยอย่างยิ่งเลยครับ ใครที่ไม่ตามอ่านเพราะผมมาช้า ผมขออภัยจริงๆ ครับ ชีวิตผมมีความรับผิดชอบเพิ่มขึ้นหลายอย่างมาก ใจได้แต่อยากเขียน บางทีก็เขียนไม่ออก เพราะนึกไม่ออกว่าจะเรียบเรียงสิงที่อยู่ในหัวยังไงให้ออกมาตามที่คิด แต่ที่แน่ๆ เหลืออีก 6-7 บทสุดท้าย ปิดเรื่องละครับ

ผ่านบทที่ 73 ไป จะเป็นจุดหักเหสำคัญที่สุดที่ทำให้ทุกอย่างเดินไปถึงตอนจบได้ครับ และต่อไปจากนี้ เรื่องหนักสุดของชีวิตแทนกำลังจะเกิดขึ้นแน่นอนครับ

มาอ่านกันต่อครับ^^

***********

Chapter 73

ดวงตาของผมเปิดขึ้นเมื่อแสงสลัวส่องเข้าตามา สองวันที่ชุมพรผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่สี่ทุ่มจนถึงตีสอง ผมไม่ปล่อยให้แทนได้นอนเฉยๆ ผมรู้สึกตัวเองหลุดจากความเป็นคนจนกลายเป็นสัตว์ป่า แทนโดนผมกระหน่ำความกระหายจนผมไม่แน่ใจว่าหนักไปไหม ร่างกายของแทนที่มีแค่ผ้าห่มคลุมตัวตอนนี้ ยังคงหลับสนิทจนเหมือนหลับลึกอยู่

ผมใส่กางเกงในให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกไปรับอากาศยามเช้า ชายหาดที่ผมกับแทนได้กอดกันเมื่อคืน ตอนนี้ดูโล่งมาก ผมบิดขี้เกียจไปมาเล็กน้อย ที่จริงแอบหมดแรงกับเมื่อคืนพอสมควร วันนี้ต้องเดินทางเข้าภูเก็ตแล้ว ผมกลับไปจู่โจมแทนที่กำลังหลับอยู่ ผมซุกไซร้ซอกคอของแทน ก่อนจะลากริมฝีปากสัมผัสเบาๆ ที่หน้าอกกับหัวนมของแทนเบาๆ สักครู่ต่อมา แทนรู้สึกตัวเรียบร้อย

“Morning ครับ” ผมรีบพุ่งมาทักทายในขณะที่ตัวผมคร่อมทับแทนไว้ไม่ให้ไปไหน

“แกล้งเราอีกแล้ว” ผมเอาปลายจมูกผมชนกับจมูกแทน ก่อนจะดูดปากแฟนผมแบบไม่สนใจเรื่องกลิ่นหรือขี้ฟัน แบบที่แฟนผมชอบเบรคไว้ ถ้าไม่ให้ผมจูบ ผมจะกดไว้แบบนี้แหละ

“ชอบกินขี้ฟันเราเหรอ ไม่ปล่อยเราไปแปรงฟันก่อนทุกที” แบบนี้ต้องจูบอีกที

“อร่อยดี จะกินทุกเช้า โอเคนะ” แทนไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มอ่อนๆ กับหลบสายตาผม

สักครู่ต่อมา เราทั้งคู่อยู่หน้ากระจก แปรงฟัน ล้างหน้า ก่อนจะใส่ชุดที่ไปกินมื้อเย็นเพื่อไปทานมื้อเช้าของโรงแรม หลังจากได้โต๊ะแล้ว เราทั้งคู่ทยอยไปตักสิ่งที่อยากทานมาจน...

“นี่กะไม่เหลือท้องกินมื้อเที่ยงเหรอ” แทนเห็นผมตักสารพัดสิ่งมากองเต็มโต๊ะแล้ว คงคิดว่าผมกินอิ่มยาวแน่ๆ

“บำรุงหน่อยซิ เที่ยวอีกยาวนะ เดี๋ยวน้องไม่แข็งแรง” แทนทำหน้ามองบนใส่ผมซะงั้น

“ลามก” แฟนผมพูดแบบนี้ได้ไงอะ ปกติไม่เคยว่าไรเลยนะ

“แล้วชอบไหมละ” แทนไม่ตอบ แต่พยักหน้า แล้วตักข้าวต้มเข้าปากทันทีโดยไม่มองผม

“ถ้างั้น ทานไส้กรอกไหม อร่อยน๊า” ผมหั่นไส้กรอกให้เป็นคำๆ แล้วป้อนให้แทนถึงปาก

“อร่อยไม่เท่าไส้กรอกที่เราเคยทาน” แทนพูดเร็วมาก แต่ผมแกล้งไม่ได้ยิน แต่ก็อดไม่ยิ้มไม่ได้ซะงั้น

หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จแล้ว มันไม่อิ่มจริงๆ ด้วย แต่อดใจไว้ก่อน ถ้าผมทำอีกสักยกก่อนขับรถ ผมอาจมีหลับในขณะขับรถเอาได้ การเดินทางไปภูเก็ตวันนี้ค่อนข้างโล่งกว่าที่ผมคิด ถนนโล่งพอสมควร แต่ที่แน่ๆ แทนหลับหัวพิงหน้าต่างไปเรียบร้อย ผมเลยขับช้าๆ เรื่อยๆ เพราะไม่อยากให้แทนตื่น

“เข้าห้องน้ำไหม” ผมจอดแวะปั้มเติมน้ำมันกับปลุกแทนไปล้างหน้าในตัว

“เราหลับไปนานเปล่า” ผมหอมหน้าผากของแทนหนึ่งที

“ไม่นานหรอก ตั้งแต่ออกจากโรงแรมแหละ นี่ปั้มสุดท้ายก่อนข้ามสะพานสารสินเข้าเกาะภูเก็ตละ” แทนพยักหน้าก่อนจะปลดเข็มขัด แล้วลงไปบิดขี้เกียจสักนิด ส่วนผมถอยรถออกจากหน้า 7-11 ในปั้มเพื่อไปเติมน้ำมัน เติมเสร็จขยับรถกลับไปจอดที่เดิม ก่อนจะลงไปเข้าห้องน้ำ แล้วไปเจอแทนที่เดินเลือกของกินใน 7-11 เกือบเต็มตระกร้า จนผมไม่แน่ใจว่า กลับไปรอบนี้ เราทั้งคู่จะน้ำหนักขึ้นกันแค่ไหน

“บิ๊ก จะถึงสะพานสารสินยังอะ” ผมดูตำแหน่งของ GPS ใน Maps นำทางของ iPhone สักครู่

“ก็อีกไม่ไกลนะ” ผมขึ้นเกียร์เร่งหนีรถบรรทุกคันหน้าให้พ้น

“ถึงสะพานแล้ว อธิฐานสิ่งที่หวัง แล้วกลั้นหายใจจนกว่าจะข้ามพ้นสะพานนะ เค้าว่าสิ่งที่ขอจะเป็นจริง” จริงอะ

“เหรอ สะพานยาวนะ ขับเร็วๆ ได้ใช่ปะ” ถ้าให้ผมกลั้นหายใจขับ 60-80 KM/H ผมคงขาดใจตายก่อนแหง่ๆ

“ก็ได้นะ เค้าไม่ได้บอกว่าต้องขับเร็ว ขับช้า” โอเค เดี๋ยวซิ่งอย่างไวเลย

พอไปถึงสะพานสารสินแล้ว ผมมองไกลๆ รถข้างหน้าไม่ค่อยมี ถ้าจะอัดเต็มก็ไม่น่าอันตรายมากนัก ผมหันไปมองแทนรอบหนึ่งก่อนเพื่อให้สัญญาณว่า ผมกำลังจะอัดเต็มละนะ ทันทีที่หน้ารถเข้าสะพาน ผมเริ่มกลั้นหายใจ แล้วดึงเกียร์ลงหนึ่งเกียร์ลากรอบแล้วตบขึ้นทันที ตอนนี้ผมใช้ความเร็วบนสะพานไปถึง 180 KM/H ซึ่งพอสำหรับการขับแล้วไล่มุดรถที่วิ่งบนสะพาน และเพียงอึดใจเดียว ผมใช้ช่วง 50 เมตรสุดท้ายของสะพานเริ่มดึงเกียร์ลงให้ต่ำ พร้อมกับถอนคันเร่งปล่อยไหลไปเรื่อยๆ กดเบรกหนักๆ ไปที และปล่อยให้ความเร็วของรถไหลลงช้าๆ ไปเรื่อยๆ

“โอเคไหมครับ” ผมมั่นใจว่าแฟนผมไม่ได้กลั้นหายใจจนหน้าเขียวซะก่อน

“สบายๆ เสียวบิ๊กขับมุดมากกว่าอีก” เราออกจะขับปลอดภัย กลัวได้ไง

“บิ๊กขออะไรไปเหรอ” ผมคิดว่าจะ...

“แทนบอกก่อนซิ” ผมอยากรู้ของแทน แต่ผมไม่บอกแทนหรอกว่าผมขออะไรไป

“ขี้โกงอะ ไม่บอกมั่ง ไว้วันเกิดบิ๊กจะเฉลยให้ฟังละกัน” โหย ไรอะ

“ไรอะ บอกดิๆๆๆ” แทนแกะป็อกกี้ใส่ปากผมก่อนจะหันไปมองวิวนอกหน้าต่างโดยไม่สนใจผม งั้น...ไว้วันเกิดเรา เดี๋ยวบอกแทนดีกว่า

……………….

ภูเก็ตเป็นเกาะที่ขับรถค่อนข้างยาก ถนนค่อนข้างแคบ มุมหลอกตาให้เกิดอุบัติเหตุค่อนข้างมาก แต่ก็สนุกสำหรับการเล่นไลน์ถนนตามประสาคนติดซิ่งอย่างผม แต่ผมพาแฟนมา ก็เลยต้องขับเรียบร้อยสักหน่อย หลังจากทานข้าวเที่ยงแล้วที่พักที่ผมเลือกสำหรับทริปนี้เป็นโรงแรมที่ติดริมผา มีตุ๊กตาหมีเป็นของประดับทั้งโรงแรม ห้องพักที่ผมเลือก ระเบียงเป็นหญ้าเทียมให้เดินเท้าเปล่ากันได้ด้วย

“วิวสวยเนอะ” ผมเดินมากอดข้างหลังแทนที่กำลังยืนมองวิวจากระเบียง

“ใช่ สวยจนเราอยากให้บิ๊กกับเราอยู่มองด้วยกันทุกปี” ผมเอียงแก้มไปชิดกับแทน

“งั้น เราจะมาดูใหม่ที่นี่ทุกปี ตรงนี้ ห้องนี้ จนกว่าโรงแรมจะเจ๊งนั้นแหละ” ผมมั่นใจว่าเราจะได้มายืนตรงนี้ด้วยกันตลอดไป

“ไม่อยากกลับไปเลย อยากอยู่แบบนี้ เบี้ยวเรื่องไปเมกาไปเลยยิ่งดี” แทนเอยขึ้นมา ก่อนจะหันมากอดผม

“อุ้มเข้าไปหน่อย เราอยากเกาะไว้แบบนี้อะ” หาเรื่องให้ผมออกแรงซะแล้ว

แล้วคิดว่าผมจะปล่อยแฟนผมลงง่ายๆ เหรอ เสร็จผมซิครับ

“ตื่นได้แล้วๆ” ผมงัวเงียลืมตาขึ้นมา หลังจากแทนเสร็จผมไปสองรอบติดๆ

“กี่โมงแล้ว” ผมรู้สึกว่ามันน่าจะค่ำแล้วแหละ

“ทุ่มนึงแล้ว” มิน่า หิวข้าวอย่างบอกไม่ถูก

“งั้น ล้างหน้าแป็ปนะ” ผมลุกไปล้างหน้าให้เรียบร้อย และคิดอยู่ว่า จะพาแทนไปทานข้าวที่ไหนดี และผมก็นึกออกแบบทันทีว่า 

ผมรบกวนพี่ที่หน้าประชาสัมพันธ์ของโรงแรม ช่วยหารถมอไซค์เช่าให้หน่อย แล้วผมก็ได้ Yamaha Fino สีขาวมาคันนึง การขับมอไซค์แบบเกียร์ออโต้ เหมือนจะง่าย แต่ผมไม่คุ้นเอาซะเลย แต่มันให้อารมณ์สนิทกับคนที่ซ้อนท้ายได้มากกว่าการขี่น้องถ่านคันประจำจริงๆ แทนที่นั่งหลังดูร้านว่าจะไปกิน

“ให้ขวดเดียวนะ” ผมพยักหน้ารับทราบหลังจากที่ได้ร้านสำหรับมื้อเย็น สั่งเสร็จ ผมก็...ขอสักขวดละกัน

“ก็อยากอะ เดี๋ยวคืนนี้ดื่มต่อ น้อยนิด แต่อร่อย” แทนมองบนใส่ผมเลยอะ

“จะไปเรียนวิทย์ฯกีฬา ต้องดูแลสุขภาพนะ มาดื่มแบบนี้ไม่ได้นะรู้ไหม” นั่นไง...ก็แค่มาเที่ยวนะครับ ผมส่งสายตาน่ารัก กระพริบตาอ้อนไปหา แทนจะมองบนต่อก็ไม่สน

“เราคิดไรออกด้วยแหละ กะว่ากลับไปจะลองดู” ผมเกริ่นอะไร งงๆ ให้แทนฟัง

“เราจะไปบอกแม่เรา ว่าให้ไปสู่ขอแทนไว้ก่อน” ผมไม่คิดเล่นๆ นะ ทำจริงด้วย

“เพี้ยนแล้ว แม่เราไม่ยอมหรอก” แทนยังฟังไม่จบเลยๆๆ

“ถ้าผู้ใหญ่คุยกัน มันอาจจะดีกว่าเด็กอย่างเราคุยกับแม่ของแทนก็ได้ อีกอย่าง แม่เราโอเคแน่ๆ ถ้าจะให้แทนเป็น...” ผมเขินอะ ที่จะบอกว่า

“เป็นสะใภ้บ้านเราอะ” ดูแก่แดดชิบ แต่ผมอยากให้เป็นตอนนี้ด้วยซ้ำ กลับกทม. พรุ่งนี้เลยก็ยังได้
 
“อันที่จริง เราก็ไม่รู้หรอกว่าทำไงถึงจะทำให้เรื่องของเราไม่จบลงที่ แทนต้องไปอเมริกา แล้วเราไม่เจอหน้ากันอีก ที่เราคิด ก็แค่หวังว่า คงเป็นทางหนึ่งที่ทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน” ผมวางขวดเบียร์ลง แล้วจับมือแทนไว้ ผมไม่พูดอะไรนอกจากมองแทนนิ่งๆ แล้วดึงสองมือแทนขึ้นมาหอมหนึ่งที

“ไม่รู้จะพูดไรอีก แต่เอาว่า กลับไปแล้ว เดี๋ยวจะให้แม่มาขอนะ” แทนไม่ตอบอะไร แต่ผมรู้สึกได้ว่าแฟนผมยิ้มอยู่

หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ แทนไม่ยอมให้ผมขับมอไซค์กลับเอง ทั้งที่ผมดื่มแค่ขวดเดียว ผมเลยไปเดินรอบๆ แถวนั้นเพื่อให้แทนแน่ใจว่า ผมไม่เมาแน่นอน (ขวดเดียวไม่สะดุ้งไรเลยนะ) แถวที่ผมทานมื้อเย็น เป็นตลาดนัดกลางคืนย่อมๆ จึงเดินฆ่าเวลาได้เรื่อยๆ แต่...

“บิ๊กๆ วาดรูปไหมคู่ไหม” แทนชี้ไปที่ซุ้มศิลปินท่านนึงที่มีภาพวาดแนวการ์ตูนวางเป็นตัวอย่างอยู่

“เอาดิ” ผมจูงมือแทนไปเลย

“พี่ครับ วาดรูปคิดเท่าไหร่ครับผม” ผมถามราคาพี่ศิลปินที่กำลังว่างอยู่ตอนนี้

“1500 ครับ วาดไม่นานนะครับ” ผมตกลงทันที

“รูปเดียวคนละรูปใช่ไหม” ผมตอบทันทีเลยว่า

"ไม่ใช่ครับ รูปคู่ผมกับแฟนผมครับ" แทนดูจะเขินที่ผมตอบ แต่พี่จิตรกรกลับยิ้ม พยักหน้า แล้วยกดินสอเล็งผมทั้งคู่ แล้วถามผมว่า

"เราทั้งคู่คบกันนานยังครับ" ผมคิดว่าพี่เค้าคงคิดอะไรก่อนวาดอยู่ หลังจากผมกับแทนมองหน้ากันสักครู่
 
"สามปีครับ" แทนเป็นคนตอบคำถามนี้ แล้วพี่จิตรกรก็พยักหน้า ก่อนจะบอกผมว่า

"นั่งจับมือกัน แล้วเอียงคอซบกันเล็กน้อยนะ พี่ว่ามันดูน่ารักดี" โอเค จัดให้ครับ

ตลอดเวลา 45 นาทีที่ตั้งท่าให้วาดรูป ผมรู้สึกได้ว่า ท่าจับมือให้วาดรูป เป็นเป้าสายตาสำหรับใครหลายคนอยู่พอสมควร ผมรู้สึกภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก บางคนก็แอบถ่ายรูปคู่ผม ส่วนใหญ่จะเป็นเกย์ที่ดูสาวหน่อย รวมถึงกลุ่มเกย์จากจีนที่มาเที่ยว แต่ผมกับแทนก็ยังคงนั่งนิ่งๆ จับมือ เอียงคอให้วาดกันต่อไป จนเวลาผ่านไปสักครู่ พอจะให้มือรู้สึกชุ่มเหงื่อเล็กๆ

“เสร็จละครับน้อง” ทันทีที่เราทั้งคู่เห็นภาพวาด ผมแทบอยากให้เงินมากว่านั้น มันเป็นภาพการ์ตูนที่ ผมดูเข้ม แทนดูหวาน พื้นหลังเป็นโซฟา อารมณ์อีกนิดก็ ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะแล้วแหละ ทั้งผมกับแทนต่างก็ยกนิ้วโป้งชอบรูปนี้แบบไม่ได้มองหน้ากันก่อน

แทนนั่งซ้อนท้ายผมกลับโรงแรม โดยที่ภาพวาดถูกม้วนใส่กระบอกไว้อย่างดี ผมขับ Fino คันน้อยช้าๆ ท่ามกลางบางช่วงของเส้นทางที่เหมือนเมืองที่หลับลงไปแล้ว แต่บางมุมก็ยังไม่หลับ แถมคึกคักเหมือนพึ่งเริ่มต้นด้วยซ้ำ บิ๊กเองก็แอบขับวนๆ อ้อมๆ ก่อนกลับโรงแรมเพื่อชมบรรยากาศรอบๆ สักเล็กน้อยก่อน

“ตลกดีอะ” แทนที่อาบน้ำเสร็จแล้วกำลังนั่งดูรูปอยู่บนเตียง ส่วนผมก็พึ่งอาบเสร็จหมาดๆ

“น่ารักออก ดูดิ วาดเราดูหวานๆ วาดแทนดูเข้ม ตกลงใครเป็นสามี ภรรยากันเนี่ย” ผมโดดขึ้นเตียงมากอดแทนจากด้านหลัง

“จะนอนแล้วนะ ทำอะไรก่อนนอนดี” ผมปลดผ้าชนหนูที่พันตัวออก ส่วนแทนไม่ตอบอะไร นอกจากค่อยๆ ม้วนรูปเก็บลงกระบอก แต่แทนก็ยังไม่ยอมหันมาซะที

“นับ 3 นะ ถ้าไม่หันจะ...” แทนหันมาประกบริมฝีปากเอาไว้ก่อนผมพูดจบ

“อยู่ในอุ้งมือแบบนี้ จะหนีไปไหนได้ละ” ถูกต้องครับ หนีไม่ได้แล้ว

กิจกรรมประจำวันก่อนนอนที่มีแค่แทนเท่านั้นที่ผมยินดีจะทำด้วยก็เริ่มต้น ถึงเตียงจะนิ่มไปนิดก็เถอะ...

……………….

หลังจากกลับมาจากเที่ยวยาวแล้ว ผมกลับมาบ้านที่ขอนแก่น เพราะไม่ได้อยู่กับคุณยายนานแล้ว สงกรานต์ที่ผ่านมา บิ๊กกับเพื่อนๆ ทุกคนก็ขึ้นมาเล่นน้ำด้วยกันที่โคราช ก่อนที่ทั้งผมกับบิ๊กและเพื่อนๆ แวะกลับไป กทม. เพื่อเคลียร์เรื่องรับตรงมหาวิทยาลัย แล้วผมก็กลับมาขอนแก่นคนเดียว

“คุณยายครับ วันเกิดบิ๊กปีนี้ ขอใช้บ้านคุณยายเลี้ยงวันเกิดนะครับ” ผมเอยขึ้นขณะที่กำลังช่วยคุณยายตัดกิ่งไม้เลื้อยในสวนรอบบ้าน

“ได้ซิ วันไหนละ ยายจะได้ทำกับข้าวไว้ให้” คุณยายกำลังเล็งกิ่งแก่ที่จะตัดออก

“20 นี้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปจ่ายตลาดในเมืองซื้อของนะครับ” ผมวางกรรไกรแล้วเริ่มกวาดเศษกิ่งไม้

“ให้เจ้ากบพาหลานไปตลาดนะ นั่งรถยายไปจ่ายตลาดก็ได้” ผมพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะช่วยกวาดเศษกิ่งไม้ที่เหลือ ในหัวก็คิดอยู่ว่าจะทำอะไรให้บิ๊กทานดี ที่แน่ๆ เค้กวันเกิดปีนี้คงซื้อเอาดีกว่า เพราะไม่สะดวกจะทำเท่าไหร่

“ฮัลโหล มะรืนนี้มาบ้านเราได้เปล่า” ผมโทรหาบิ๊กหลังจากช่วยคุณยายเสร็จ แล้วกลับขึ้นมาบนห้องนอนตัวเอง

“ตอนนี้ก็ยังได้ครับ” คำตอบเวอร์ๆ แบบบิ๊ก ทำให้ผมยิ้มได้เสมอ

“20 นี้มาบ้านเราที่ขอนแก่นนะ ก่อนบ่ายได้ไหมครับ” กะว่าเดี๋ยวพาบิ๊กไปทำบุญวัดที่ครอบครัวผมไปทำประจำ

“โผล่ไปแต่เช้าเลยดีกว่า ขับรถแป็ปเดียวก็ถึงแล้วนะ” รู้ว่าแป็ปเดียว แต่ไม่ต้องรีบนะ

“คร๊าบ ขับรถดีๆ ห้ามซิ่งด้วย รักนะครับ” เวลาบิ๊กขับรถคนเดียว รู้นะว่าจะเร็วขนาดไหน

“รักแทนที่สุดครับ เจอกันนะครับ” ผมวางสายลงด้วยรอยยิ้ม เวลาเราห่างกัน สิ่งที่ผมชอบคิดถึงคือ

ตอนนี้บิ๊กจะยิ้มอยู่ไหม มีความสุขไหม เจออะไรดีๆ ทำอะไรก็ราบรื่นไหม...ผมอยากอยู่ข้างๆ บิ๊กเสมอนะ

หลังจากผมวางสายแทนไปเสร็จ ผมรีบเอาน้องแพนด้าไปเช็คสภาพให้เรียบร้อย เพราะช่วงที่ผ่านมาใช้เดินทางต่างจังหวัดซะเยอะ แล้วผมก็คิดออกแวะไปซื้อพวกขนม ของกินที่แทนชอบมาเก็บไว้ กะว่าจะไปอยู่ด้วยสักอาทิตย์ซะหน่อย อารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก และพอกลับมาถึงบ้าน

“แม่หวัดดีครับ” ผมแทบคุยนับครั้งได้กับแม่ในช่วงสามสี่เดือนหลังที่ผ่านมา ผมแอบดีใจที่เห็นแม่นั่งสบายๆ ไม่มีกองแฟ้มล้อมรอบโต๊ะรับแขกแบบที่ผมเห็นจนชินตา

“เอารถไปซ่อมเหรอ” ผมพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะไปนั่งข้างๆ แล้วกอดแม่สักที

“เมื่อไหร่แม่จะมีเวลาอยู่ด้วยเยอะๆ บ้างครับ” ผมพูดจากความรู้สึกตัวเองจริงๆ นะ แม่ผมทำหน้างงๆ ว่าผมมาไม้ไหนกันแน่

“มาแบบนี้จะขออะไรแม่ละ” ไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย แต่แม่ทักมางี้ ก็พูดเลยดีกว่า

“แม่ครับ ถ้าบิ๊กอยากขอแฟนแต่งงานตอนนี้จะได้ไหมครับ” ผมคิดไว้ว่า พอบอกไป แม่ผมต้องทำหน้าแปลกๆ แล้วก็ทำหน้าแปลกๆ ใส่ผมจริงๆ

“งั้น ตอบแม่มาก่อนว่า ช่วงที่ผ่านมา ทำไมกินเหล้าหนักมาก แถมเสื้อผ้าบางชุดลูกมีคราบเลือดด้วย ลูกไปทำไรมา” ถ้าให้ผมตอบคำถามก่อน แม่ก็ต้องตอบของผมก่อน

“ตอบคำถามบิ๊กก่อนได้ปะครับ นะๆๆ” แม่ผมแค่พยักหน้า แล้วชี้นิ้วขึ้นมานัยฯ ว่าให้ผมตอบคำถามบ้าง

“ช่วงเทอมสุดท้ายที่ผ่านมา แม่ของแทนเค้าเจอผมนอนกับแทนอยู่ คือ แม่เค้าไม่โอเคเรื่องที่ผมคบลูกเค้า ทีนี้ อะไรๆ ก็แย่จนแทนขอเลิก ตอนนั้นผมเลย...ผมขอโทษครับแม่ แต่ผมทำไรไม่ถูกจริงๆ” แม่ผมลูบศีรษะผมช้าๆ ก่อนจะบอกว่า

“รู้ไหม แม่เสียใจมากตอนที่เห็นบิ๊กเป็นแบบนั้น แล้วแม่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะบิ๊กไม่ยอมเล่า ถ้าแม่บังคับถาม แม่ก็รู้สึกเหมือนกำลังซ้ำเติมสิ่งที่ลูกเสียใจอยู่ แม่อยากบอกว่า ไม่ว่าบิ๊กจะเจออะไรมา ไม่ว่าแม่จะทำอะไรอยู่ แม่จะรีบมาหาทันที เพราะลูกคือของขวัญชิ้นเดียวที่แม่มีในชีวิตนี้ ถ้าบิ๊กเป็นอะไรไป แม่ก็คงอยู่ไม่ได้เช่นกัน” ผมกอดแม่แน่นๆ อีกที รู้สึกโกรธตัวเองที่ชอบคิดว่าแม่ไม่รักเราเอาซะเลย

“บิ๊กอยากให้แม่ไปขอแทนเอาไว้ คือ...แม่แทนจะพาแทนไปเรียนเมืองนอก แล้วไม่ให้กลับมาอีก บิ๊กคิดไม่ออกแล้วว่าจะทำไงดี เลยคิดว่าวิธีนี้น่าจะโอเคสุดแล้ว” ผมรู้สึกตัวเองไร้เดียงสาโคตรๆ ที่คิดวิธีนี้ออกมา

“ฟังแม่นะบิ๊ก บิ๊กยังไม่ต้องไปขอแทนหมั้นหมายแต่งงานอะไรหรอก พาแม่ไปหาครอบครัวแทนได้ไหมละ” ผมรู้สึกตกใจว่า แม่จะเอาจริงเหรอ ครอบครัวของแทนน่ากลัวจะตาย

“ตอนบิ๊กพาแทนมาบ้าน แม่ก็รู้แล้วว่าคนๆ นี้พิเศษเกินกว่าเพื่อนลูกแน่ๆ” ผมงงว่าทำไมแม่รู้ละ

“แม่ไม่เคยเห็นบิ๊กมองใครด้วยแววตาแบบนั้น ลูกยังไม่เคยมองแม่ด้วยสายตานั้นเลย แม่ไม่เคยคิดเรื่องว่า ลูกต้องรักผู้หญิงหรืออะไรนะ แม่รู้ว่าแม่ไม่เคยดูแลบิ๊กดีอย่างแม่คนอื่นที่ดูแลลูก แม่เห็นแทนเป็นเด็กสุภาพ ไม่มีอะไรแอบแฝงกับบิ๊ก แม่ก็ดีใจแล้วว่า ถ้าคนๆ นี้ จะทำให้บิ๊กมีความสุขได้ แม่ก็สบายใจแล้วเหมือนกัน” ผมรู้สึกตัวเองแย่อย่างบอกไม่ถูกเลย

“แม่ครับ บิ๊กขอโทษนะครับ” แม่ผมกอดผมแน่นๆ

“ลูกไม่เคยทำอะไรผิดสำหรับแม่ แม่ต่างหากที่ต้องขอโทษที่ดูแลบิ๊กไม่ดีพอ” ผมได้แต่พยักหน้าในอ้อมกอดของแม่ผม

“แม่พอจะรู้ว่าบ้านของแทนเป็นไง ไว้หาจังหวะดีๆ แม่จะเข้าไปคุยกับคุณพ่อคุณแม่ของแทนให้เอง” ผมรู้สึกผิดที่คิดว่าแม่ไม่เคยรักผมเลย ผมเผลอร้องไห้ตอนไหนก็ไม่รู้

“แม่รู้ไหม แทนเป็นผู้ชายคนเดียวที่บิ๊กรู้สึกพิเศษแบบนั้น ลูกชายแม่ไม่ได้เป็นตุ๊ดเป็นเกย์นะครับ” ผมกลัวแม่ฝืนใจเรื่องเพศสภาพผมนะ

“ลูกจะเป็นอะไร แม่รับได้หมด ขอให้ลูกอยู่ได้ เป็นคนดี แม่โอเคหมดนะ” ผมกอดแม่แน่นๆ ต่อไม่ปล่อย

“แม่ครับ หลังวันเกิดผม ผมจะนัดแม่มาเจอครอบครัวแทนนะครับ” แม่ผมตอบแค่ลูบศีรษะผมเบาๆ

บิ๊กรักแม่นะครับ ขอโทษแม่ที่ทำอะไรไม่ดีกับแม่ไว้เยอะด้วยนะครับ

……………….

พรุ่งนี้แล้วซินะ วันเกิดปีที่ 18 ของบิ๊ก ผมคิดเมนูกับหาเค้กได้เรียบร้อยแล้ว ตักบาตร ทานมื้อเช้าเสร็จ คุณยายมีธุระต้องไปหาหมอก่อน ผมเองก็กลัวตลาดจะวายซะก่อน เลยต้องงัดวิชาพื้นฐานของเด็กต่างจังหวัดต้องทำได้ นั้นคือการขับมอไซค์ไปเอง โดยมอไซค์ Wave คันที่ผมจะขับไป เป็นรถของอากบ คนขับรถของคุณยายผมเอง

“คุณแทนรอไอ้กบมันกลับมาก่อน เดี๋ยวค่อยไปตลาดก็ได้คะ” น้าจำเนียรดูจะไม่เห็นด้วยที่ผมจะไปจ่ายตลาดด้วยการขับมอไซค์ไปเอง

“ผมขับไม่เร็ว ขับระวังนะครับ” แต่น้าจำเนียรยังคงส่ายหน้าไม่โอเค

“คุณแทนแทบไม่ได้แตะรถเครื่องนะคะ น้ากลัวคุณแทนขับไม่แข็งนะ” แต่ชีวิตผมอยู่กับสองล้อความเร็วสูงตลอดนะครับ

“น้าต้องได้ซ้อนท้ายมอไซค์บิ๊ก ขานั้นขับซิ่งจนเสียวเลยแหละครับ ผมไปแป็ปเดียวนะ โทรสั่งของหมดแล้วด้วย นะครับๆ นะๆๆ” น้าจำเนียรดูจะไม่ยอม แต่ก็ไปหยิบหมวกกันน็อคมาให้

ผมค่อยๆ ขับออกจากบ้านไป พอถึงถนนใหญ่ ก็รอจังหวะให้ขัวร์แล้วค่อยขับไปชิดซ้ายฝั่งถนน เพราะผมไม่ขับเร็วมาก บ้านผมกับตัวเมืองอาจจะใช้เวลาเล็กน้อยถ้าผมค่อยๆ ไปช้าๆ มองดูเวลาก็รู้สึกว่าถ้าค่อยๆ คลานไปแบบนี้ อาจไปถึงตลาดสายเอาได้

เอาจริงๆ พ่อกับแม่ผม ไม่เคยให้ผมขับมอไซค์ไปไหนมาไหนเลย แต่ผมก็หัดไว้ เพราะคิดว่าถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินอะไร ก็ยังเดินทางไปจัดการธุระด้วยตัวเองได้แน่ๆ ผมขับมอไซค์ผ่านโรงเรียนเก่าสมัยผมเรียนประถมกับมัธยมต้น ซึ่งเป็นโรงเรียนดังประจำจังหวัด งั้นผมก็ใกล้เข้าตัวเมืองแล้วแหละ

ผมติดไฟแดงเป็นคันแรกของแยก ข้ามแยกนี้ไป อีกไม่กี่โลก็จะเข้าตัวเมืองแล้ว ต้องขับระวังๆ เพราะรถในเมืองคงเยอะอยู่

เขียวแล้ว............!!!

************

ผมอยากขอบคุณคนอ่านทุกคนไว้ตรงนี้เล็กน้อย นิยายเรื่องนี้ใช้เวลาเกินปี นานเกินกว่าแผนผมที่วางไว้อยู่พอสมควร เขียนเก็บไว้ยาวมาก ก็ยังไม่พอกับการลงให้ต่อเนื่อง ในขณะเดียวกัน ผมเองก็มีภาระให้รับผิดชอบมากขึ้นเรื่อยๆ จนผมเองแบ่งเวลามาทำไม่ได้

ถึงคนอ่านจะไม่เยอะ ไม่ได้นิยมเท่าเรื่องอื่นๆ แต่ผมก็ดีใจที่มีคนตามอ่านมันอยู่เสมอมาครับ และมีไอเดียสำหรับเรื่องถัดๆ ไปไว้แล้ว

หวังว่าจะมีเวลาทำ+ทำแล้วได้รับการติดตามด้วยดีไม่แพ้เรื่องแรกของตัวเองครับ^^

รักคนอ่าน+จะรีบทำบทที่เหลือให้เสร็จนะครับ

ขอบคุณครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 73 (หน้าที่ 34 : Update 06/05/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: Jessiebier ที่ 06-05-2016 08:54:03
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า เราคนนึงที่จะติดตามอ่านไปตลอด :mew4: :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 73 (หน้าที่ 34 : Update 06/05/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 06-05-2016 11:19:28
ไม่ใช่ แทนเกิดอุบัติเหตุรถพุ่งมาชนแทนนะ :katai1:
พ่อแม่แทน คงไม่เคยเจอการสูญเสีย เคยแต่บังคับควบคุมได้ เลยบ้าอำนาจซะ
รอ   :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 73 (หน้าที่ 34 : Update 06/05/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 06-05-2016 15:50:43
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ ทั้งคนเขียน บิ้กและแทน  :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 73 (หน้าที่ 34 : Update 06/05/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 06-05-2016 19:01:08
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 73 (หน้าที่ 34 : Update 06/05/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 07-05-2016 20:44:44
ไม่ใช่ แทนเกิดอุบัติเหตุรถพุ่งมาชนแทนนะ :katai1:
พ่อแม่แทน คงไม่เคยเจอการสูญเสีย เคยแต่บังคับควบคุมได้ เลยบ้าอำนาจซะ
รอ   :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

รอติดตามต่อไปครับ^^

เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ ทั้งคนเขียน บิ้กและแทน  :mew1:

เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า เราคนนึงที่จะติดตามอ่านไปตลอด :mew4: :mew1:

ขอบคุณครับผม บทถัดจากนี้อีก 3-4 บท จะยากโหดๆ กับคนเขียนครับ^^"
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 74 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 09-05-2016 04:22:24
พอจะมีเวลาปั่นรวดเดียวให้เสร็จ เลยเอามาลงต่อเลยครับ

สามสี่บทต่อจากนี้ เป็นงานยากสำหรับผมมากครับ ความรู้สึกบางอย่างตอนพิมพ์ไม่ว่าจะต้นฉบับเก่า หรือจะมาแปลงเป็นอันใหม่ตอนนี้ นี่คือช่วงที่ผมเขียนแล้วจะกระทบอารมณ์ตัวเองมากที่สุด

แต่ก็เขียนออกมาได้รวดเดียวตามเวลาที่พอมีให้ทำ ฉะนั้น อ่านต่อกันเลยครับ^^

 ***********

Chapter 74

บนถนนพหลโยธินเวลาหัวค่ำตอนนี้ มี Toyota 86 สีขาวคันหนึ่ง กำลังวิ่งอย่างไม่สนใจเพื่อนร่วมถนน ทุกช่องไม่ว่าจะกว้างหรือแคบ รวมถึงรถที่กำลังจะกลับ ก็โดนผมบีบแตรใส่ยาวๆ พร้อมกระพริบไฟว่าอย่าออกมา แขนขวาผมกำพวงมาลัยไว้แน่น พอกับแขนซ้ายที่ทั้งกำพวงมาลัยสลับกับสับเกียร์ไปมา เท้าขวาที่ต้องคุมทั้งคันเร่งและเบรคให้สัมพันธ์กับเท้าซ้ายที่เหยียบคลัชท์ ทุกอย่างผสานกันจนแทบจะเกินกว่าโสตประสาทผมรับไหวแล้ว

“คุณบิ๊กใช่ไหมคะ นี่น้าจำเนียรเองนะคะ ค่อยๆ ฟังดีๆ นะคะ คุณแทนถูกรถฝ่าไฟแดงชนมอไซค์ที่คุณแทนจะขี่ไปตลาด ตอนนี้คุณแทนอาการไม่ดีเลย คุณบิ๊กรีบมานะคะ คุณแทนอยู่โรงพยาบาลขอนแก่น”

ผมตอบอะไรไม่ออก ทุกอย่างจุกอยู่ในลำคอไปหมด ภาพที่ผมมองถนนตอนนี้ เป็นภาพที่เกินกว่าโสตประสาททุกส่วนผมจะรับไหว น้ำตาผมไหล ผมอยากตะโกนดังๆ ว่าไม่ใช่เรื่องจริง เข็มความเร็ว เข็มบอกความดันห้องเครื่อง เข็มบอกแรงอัดเทอร์โบ อุณหภูมิห้องเครื่อง กลิ่นไหม้ของยาง กลิ่นการเผาไหม้ของเครื่องที่เริ่มทำงานไม่ทันจนต้องปล่อยผ่านช่องแอร์ ทั้งหมดเข้าสู่จุดที่ใกล้จะเกินกำลังของรถคันนี้

“95 เต็มถังครับ เร็วๆ ครับพี่ ผมมีเรื่องด่วนต้องไป” ผมจอดเติมน้ำมัน ก่อนจะเอาหัวกระแทกพวงมาลัยด้วยความรู้สึกเหนื่อยถึงเหนื่อยมาก พอน้ำมันเต็มถัง ผมขอตั้งสติให้ตัวเองสักนิด ติดเครื่องแล้วเดินเบาช้าๆ คลานรถออกจากปั้มน้ำมันไปตั้งหลักบนถนนให้เรียบร้อย แล้วจอดข้างทางเซ็ทแผนที่ไปโรงพยาบาล แต่ก่อนจะเดินทางต่อ

“ฮัลโหล น้าจำเนียรสวัสดีครับ ผมบิ๊กนะครับ ตอนนี้ผมเข้าเขตโคราชแล้ว แทนเป็นไงบ้างครับ” ผมพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุดเท่าที่จะได้

“ตอนนี้คุณแทนยังอยู่ในห้องผ่าตัดอยู่ คุณยาย คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง ก็มารอตั้งแต่บ่ายแล้วคะ” เสียงน้าจำเนียรสัมผัสได้ว่ากำลังร้องไห้อยู่

“หมอว่าไงบ้างไหมครับ” ผมขอให้เป็นข่าวดีว่าอาการจะไม่หนักเกินไปกว่าที่ผมกลัว

“คุณแทนแขนซ้ายกับขาซ้ายหัก ซี่โครงฝั่งซ้ายทั้งหมดหัก ฮือๆๆๆ” ผมพยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองคิดอะไรแย่ๆ ไปกว่านี้

“คุณหมอบอกว่ากระดูกสันหลังคุณแทนเคลื่อนกับร้าว มีเลือดคั่งในสมอง ฮือๆๆๆ คุณบิ๊กรีบมานะคะ ฮือๆๆๆๆ” มือซ้ายผมที่ถือโทรศัพท์อยู่ตอนนี้ มันสั่นไปหมด หูผมที่ใส่หูฟังไร้สายไว้ข้างขวา รู้สึกอื้อจนไม่ตอบสนองอะไรแล้ว

“ผมจะรีบไปให้เร็วที่สุดนะครับ” ผมวางสายลง แล้วเปิดแผนที่ เอา iPhone ล็อคกับที่วางโทรศัพท์ตรงกระจกหน้ารถไว้

“โว๊ยๆๆๆๆ ฮือๆๆๆๆๆ” ผมทั้งตะโกนและทุบพวงมาลัยรถไปมาเหมือนคนบ้า ก่อนจะถอดแว่นตาออก ฟุบหน้าลงบนพวงมาลัยแล้วร้องไห้ด้วยความอัดอั้นที่ไม่อยากเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง

อีกไม่กี่ชั่วโมงจะเป็นวันเกิดผม อีกไม่กี่วันต่อจากนี้ คุณแม่ผมจะมาเจรจากับครอบครัวของแทนให้ อีกไม่กี่เดือนจากนี้ เราทั้งคู่หวังว่าจะได้เรียนใกล้ๆ กัน ในมหาวิทยาลัยที่เราสอบติดที่เดียวกันทั้งคู่ และต่อไปจากนี้ที่ผมจะไม่ยอมไปไหนจากแทนอีก

ความตายกำลังจะพรากแทนไปจากผม...

ตั้งสติซิไอ้บิ๊ก ตั้งสติ ผมบอกตัวเองให้หยุดร้องไห้ สองแขนของผมเช็ดน้ำตาให้เรียบร้อย แล้วหยิบแว่นตากลับมาใส่ให้เรียบร้อย ผมจับพวงมาลัยใหม่อีกครั้ง กดสตาร์ทเครื่องใหม่ รอจังหวะที่ออกตัวได้ แล้วกดล้อฟรียัดเกียร์สองออกตัวไป

อดทนไว้นะแทน อย่าเป็นอะไรเด็ดขาดนะ...

……………….

สามทุ่มตรง ผมขับมาถึงโรงพยาบาลขอนแก่น เหงื่อที่ชุ่มเสื้อของผม เป็นผลจากการปิดแอร์ขับรถตลอดทาง เหงื่อในมือตอนนี้ ทำเอาถุงมือที่ใส่ขับรถส่งกลิ่นอับออกมาได้ ผมจอดรถให้เรียบร้อย ก่อนจะวิ่งไปถามประชาสัมพันธ์ ก่อนจะวิ่งไปที่ห้องผ่าตัดที่ตอนนี้ครอบครัวของแทนอยู่ครบกันทุกคน

“คุณน้าสวัสดีครับ คุณยายสวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้คุณพ่อ คุณแม่ของแทน และคุณยายที่กำลังนั่งเช็ดน้ำตาอยู่

“มาทำไม” นี่คือคำแรกที่คุณแม่ของแทนพูดกับผม ก่อนจะพุ่งมาผลักผม

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ เวลานี้ยังมีอารมณ์หาเรื่องทะเลาะอีกเหรอ” เสียงคุณยายของแทนตวาดดังขึ้น

"ลูกฉันขี่มอไซค์ออกไปซื้อของมาทำให้แกกิน ถ้าแกไม่มาหาแทน แทนก็ไม่ต้องออกไปซื้อของให้แก แกรู้ไหมว่าแกฆ่าลูกชายฉัน ถ้าแทนเป็นไรไป ฉันจะส่งแกกับโคตรเหง้าทั้งหมดแกลงนรกให้หมด!!!" ผมรู้สึกตัวเองชากับสิ่งที่แม่แทนกล่าวโทษผมทั้งหมด นาทีนี้ อะไรที่โทษว่าผมเป็นสาเหตุ ผมก็คิดว่าผมคือสาเหตุที่ทำให้แทนเป็นอะไรไปเช่นกัน

"เลิกบ้าได้ยังห๊า!!!" เสียงคุณยายตวาดขึ้นมาอีกครั้ง คุณยายของแทนลุกขึ้นตบหน้าคุณแม่ของแทนหนึ่งที มันแรงมากสำหรับคนมีอายุที่จะออกแรงทำ ก่อนที่คุณพ่อของแทนจะรีบมาประคองคุณแม่ของแทน

"คุณแม่ครับ ให้ไอ้เด็กนี่มาทำไม ผมกำลังจะเสียลูกชายก็เพราะมัน คุณแม่ยังไปเรียกมันมาทำไม...กูประกาศไว้ตรงนี้เลย ลูกกูเป็นไรไป กูจะเอาเลือดล้างตีนแน่นอน!!!" ผมอยากตายไปซะตอนนี้ แล้วแลกกับแทนฟื้นขึ้นมาเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้นได้ไหม

คุณยายของแทนกระทืบไม้เท้าลงพื้นแรงมากจนทุกอย่างเงียบลงทันที ผมเห็นคุณยายสั่นจนน่ากลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหญิงชราคนนี้

"ฉันนี่แหละที่ผิดเอง ฉันไม่ได้พาหลานไปตลาดตามเวลาที่บอกไว้ ฉันปล่อยให้หลานของฉันออกไปตัวคนเดียว เธอสองคนฆ่าฉันซิ ฉันเป็นคุณยายที่ฆ่าหลานตัวเองทางอ้อม พวกเธอสองคนโทษผิดคนแล้ว..." คุณยายของแทนนั่งลงเก้าอี้รอคนไข้ที่อยู่หน้าห้องผ่าตัดช้าๆ น้ำตาของคุณยายแทน ยิ่งทำให้ผมแทบอดทนเข้มแข็งต่อไม่ได้

"ฉันกำลังจะไม่เหลือใครแล้ว ช่วยสงสารคนแก่ๆ อย่างฉันด้วยการอย่าใจแคบกับคนอื่นได้ไหม ฉันขอร้องละ" ประโยคที่คุณยายของแทนพูดออกมา สะกดให้ทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นต้องหยุดนิ่ง คุณพ่อกับคุณแม่ของแทนสงบลงทันที ก่อนจะนั่งลงไม่ห่างกันมากนัก

"เดินทางมายังไง" คำถามแรกของคุณแม่แทนที่ถามผมเอยขึ้น

"ขับรถมาครับ" ผมไปหาเก้าอี้แถวนั้นนั่งแล้วตอบคำถาม

"คืนนี้เธอไปค้างที่บ้านนะ" ผมไหว้ขอบคุณคุณแม่ของแทนที่ยอมพูดดีๆ กับผม

"ถ้าขับรถมาเหนื่อย เดี๋ยวนั่งรถตู้ที่บ้านกลับได้นะ คืนนี้มีคนของที่บ้านเฝ้าให้" คุณพ่อของเอยขึ้นมาบ้าง ผมยกมือไหว้ขอบคุณเช่นกัน

"ผมขออนุญาตคุณน้าทั้งสองกับคุณยายได้ไหม ผมอยากเฝ้าแทนจนกว่าแทนจะตื่นขึ้นมา ได้ไหมครับ" ไม่มีคำตอบอะไรนอกจากการพยักหน้าของคุณพ่อของแทนกับคุณยายของแทน

"ผมขออนุญาตถามเหตุการณ์ได้ไหมครับ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแทน" คำถามของผมดูจะไม่มีใครอยากตอบออกมา

"แทนโดนรถกระบะส่งของฝ่าไฟแดงพุ่งชนมอไซค์ที่สี่แยกก่อนเข้าเมือง" น้ำเสียงของคุณแม่แทนที่เล่าออกมา เหมือนไม่อยากพูดเรื่องนี้ซ้ำออกมาอีก

"แทนเข้าห้องผ่าตัดตั้งแต่บ่ายๆ แทนไม่ได้พกกระเป๋าตังค์ออกมา เราทุกคนเลยพึ่งรู้ว่ามีเรื่องกับแทน อีกอย่างก็เสียเวลาหาเลือดสำหรับผ่าตัดอยู่นานอยู่" คุณพ่อของแทนพูดต่อจากคุณแม่ของแทน

"ผมเชื่อว่าแทนจะไม่เป็นอะไรครับ" ผมพูดออกไปเพราะผมรู้สึกแบบนั้น....คุณยายของแทนพยักหน้า ในขณะที่คุณพ่อกับคุณแม่ของแทนไม่ตอบรับอะไร

ผมขอให้ประตูห้องผ่าตัดเปิดออกมา แล้วแทนปลอดภัย จะแลกด้วยอะไร ผมยอมทั้งหมด

……………….

ตีหนึ่งตรง ประตูห้องผ่าตัดเปิดออกพร้อมกับเตียงของแทนที่เข็นออกมา พยาบาลรีบเข้ามาห้ามทุกคนที่กำลังกรูเข้าไปที่เตียงของแทนที่เข็นออกมา แทนอยู่ในสภาพนอนคว่ำ มีผ้าพันไว้รอบศีรษะ สอดท่อช่วยหายใจที่เข็นมาพร้อมกับถังอ็อกซิเจนและสารพัดถุงที่ระโยงระยางตามมา

“ขอเชิญญาติของคนไข้ทางนี้ครับ” เสียงเรียกของคุณหมอ ทั้งคุณยายกับคุณพ่อ คุณแม่ของแทน เดินไปหา ส่วนผมยืนฟังอยู่ข้างหลังอีกที

“คนไข้มีกระดูกสันหลังเคลื่อนกับร้าวตั้งแต่กลางหลังลงไปถึงสะโพก ซีโครงที่หักมีทิ่มปอดไปบ้าง จัดการผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว แต่ที่น่าห่วงสุดตอนนี้คือสมอง เพราะด้านหลังของศีรษะคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนหนักที่สุด ตลอดช่วงที่ผ่าตัด การตอบสนองของสมองกับหัวใจค่อนข้างน่าเป็นห่วงพอสมควร ตอนนี้คงต้องให้คนไข้อยู่ห้อง ICU เพื่อเฝ้าดูอาการกันต่อไปนะครับ" คุณหมอขอตัวหลังจากเล่าอาการเสร็จ

"หลานฉันจะหายไหมคะคุณหมอ" คุณยายของแทนถามขึ้นก่อนที่คุณหมอจะเดินไป

"ถ้าคนไข้สู้ น่าจะผ่านไปได้ครับ ตอนนี้เราต้องเฝ้าอาการกันเป็นรายชั่วโมง ขอให้ญาติพักผ่อนนะครับ ไม่ต้องกังวลนะครับ" คุณหมอเจ้าของไข้ของแทนขอตัวไปดูแลแทนต่อ

หลังจากย้ายแทนเข้าห้อง ICU ผมกับครอบครัวของแทน ได้รับอนุญาตให้เยี่ยมผ่านการมองผ่านกระจก ผมพยายามกลั้นอารมณ์ตัวเองเอาไว้ แทนกำลังนอนคว่ำ​ โดยที่มีหน้ากากช่วยหายใจ สายและท่อต่างๆ เต็มไปหมดจนผมแทบไม่เชื่อว่า อัตราการเต้นของหัวใจที่ค่อนข้างต่ำ เสียงหายใจที่ดูติดขัด...ผมทำใจแทบไม่ได้ที่เห็นคนรรักอยู่ในสภาพนี้จริงๆ

"ผมขอเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาลนะครับ คุณยายกับคุณน้าไปพักผ่อนก่อนก็ได้นะครับ" ผมขออนุญาตตครอบครัวของแทนหลังจากเดินออกมาจากห้อง ICU แล้ว ซึ่งทั้งหมดก็ยินดีให้ผมเฝ้าแทนตลอดคืนนี้

หลังจากผมอยู่คนเดียวแล้ว ผมกลับเข้าไปในห้อง มองแทนผ่านกระจกบริเวณที่ให้ญาติเยี่ยมได้ ผมกำมือแน่น น้ำตาที่ผมพยายามเก็บไว้ไหลออกมาอย่างไม่อายอะไรทั้งสิ้นแล้ว

"ตื่นขึ้นมาได้ไหมแทน เรารับไม่ลงจริงๆ อย่าทิ้งเราไปแบบนี้" ผมพูดออกเสียงเบาๆ หวังว่าจะแทนจะสัมผัสได้ว่าผมมาอยู่ตรงนี้แล้ว

โทรศัพท์ผมดังขึ้น...ตั้ม FaceTime มาหา ผมเดินออกไปรับข้างนอก

"สุขสันต์วันเกิดเว้ยๆๆๆ" ภาพที่ผมเห็นในจอคือเพื่อนผมทุกคน ทั้งตั้ม​ โจ แชมป์

"มึงอยู่ไหนวะ ทำไมบรรยากาศมันแปลกๆ" ไอ้ตั้มทักทันทีหลังจากเห็นว่าผมไม่ได้อยู่ที่ๆ น่าจะอยู่ในตอนนี้ ผมไม่รู้จะตอบอะไร ได้แต่นิ่งเงียบ เพราะทุกอย่างที่ผมเจอมา มันจุกในคอจนผมพูดไม่ออกสักคำ

ผมไม่ตอบอะไร นอกจากเริ่มร้องไห้ออกมาแทน ผมได้ยินแค่เสียงเพื่อนๆ ถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมซ้ำไปซ้ำมา

"พวกมึง...กูไม่ไหวแล้ว..." ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงดี

"เกิดอะไรขึ้น มึงค่อยๆ เล่า ใจเย็นๆ" แชมป์ที่อยู่ในกล้องชัดสุดเป็นคนพูดกับผมตอนนี้

"ตอนนี้กูอยู่โรงพยาบาลขอนแก่น แทนโดนรถชนอาการสาหัสตั้งแต่สายๆ แทนพึ่งจะผ่าตัดเสร็จ กู ฮือๆๆๆๆ" ผมไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆ

"มึงมาคุยกับพวกกูก่อน มึงต้องตั้งสติดีๆ ก่อน" เสียงตะโกนของโจ ทำให้ผมหันกล้องหน้า iPhone กลับมาคุยกับเพื่อนๆ ต่อ

"ไม่ร้องไห้นะเว้ย มึงร้องจนตาแดงแล้ว พวกกูจะไปหามึงตอนเช้า โอเคนะ" ผมพยักหน้าทั้งที่ทุกอย่างมันไม่โอเคกับผมเลย

"พวกมึง กูกลัว กูกลัวแทนจะจากกูไปจริงๆ กูรับไม่ได้เลย กูไม่เชื่อว่านี่คือเรื่องจริง ฮือๆ" สิ่งที่ผมเห็นตอนนี้ คือรอยยิ้มให้กำลังใจของเพื่อนผมทุกคนที่อยู่ในจอ

"แทนเป็นคนดี แทนต้องรอดแน่นอน" โจพูดอย่างใจเย็น ผมไม่อยากให้เพื่อนๆ เป็นห่วงไปมากกว่านี้ ผมยิ้มให้กับเพื่อนๆ ก่อนจะบอกว่า

"ขอบคุณพวกมึงที่อวยพรวันเกิดกูนะ กูขอเฝ้าแทนต่อนะ" ทุกคนพยักหน้าและโบกมือบายๆ ให้ ก่อนที่ผมจะวางสายไป

ถ้าวันนี้วันเกิดผม ขอของขวัญเป็นแทนตื่นขึ้นมาอย่างปลอดภัยได้ไหม จะแลกด้วยอะไร ผมยอมหมดแล้ว..

อย่าพรากหัวใจผมไปได้ไหม....

……………….

ผมไม่รู้ตัวเองหลับไปตอนไหน แต่พอรู้สีกตัวอีกที ก็หกโมงเช้าแล้ว ผมลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้อง ICU เป็นอันดับแรก แทนยังคงหายใจอย่างอ่อนแรง หัวใจที่เต้นแค่ 40-45 ครั้ง/วินาที ยังเป็นอาการที่ทรงตัวหลังจากการผ่าตัดมา

"เช้าแล้วนะ เราไปล้างหน้าสักครู่นะครับ" ผมพยายามยิ้ม แล้วพูดออกเสียงเผื่อหวังว่าแทนจะได้ยินบ้าง

หลังจากผมล้างหน้า แปรงฟัน ผมออกไปหาชุดใส่บาตรพระ แล้วใส่บาตรแถวหน้าโรงพยาบาลให้ใจสงบ ขอพรให้แทนปลอดภัย ก่อนจะกลับมาเฝ้าหน้าห้อง ICU เหมือนเดิม สภาพผมที่แทบตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากคนอดนอน แต่ผมก็ไม่รู้สึกอะไรสักนิด ได้แต่ปล่อยเวลาให้กับคนที่เดินเข้าเดินออกห้อง ICU ผ่านหน้าผ่านตาผมไปตอนนี้ ไม่ใช่คนที่วิ่งมาอย่างเร่งด่วนอะไร เพราะผมกลัวว่าคนไข้ที่กำลังต้องการให้ช่วยเหลืออย่างฉุกเฉิน จะเป็นคนรักของผม

“สวัสดีครับคุณยาย สวัสดีครับคุณน้า” ผมไหว้ทักทายคุณยาย คุณพ่อ คุณแม่ของแทน ที่มาถึงตอนเจ็ดโมงเช้า

“เมื่อคืนเป็นไงบ้าง มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง” คุณยายถามผมเป็นคำถามแรก

“ไม่มีอะไรครับ แทนยังอาการทรงๆ ครับ” คุณยายของแทนใช้สองมือที่หยาบกร้านจับต้นแขนทั้งสองผมไว้ ก่อนจะพิจารณาใบหน้าอย่างตั้งใจ

“หลานบิ๊กไปพักผ่อนก่อนดีกว่านะ” ผมไหว้ขอบคุณคุณยายหนึ่งที ก่อนจะบอกว่า

“ไม่เป็นไรครับ ผมจะอยู่จนกว่าแทนจะปลอดภัย จนกว่าแทนจะฟื้นขึ้นมาเท่านั้น” คุณยายของแทนตบไหล่ผมเบาๆ

“อะ นี่กุญแจโรงแรมใกล้ๆ กับโรงพยาบาล ฉันเปิดไว้ให้ไปนอนพักหรือจะอาบน้ำแต่งตัวใหม่ก่อน เดี๋ยวฉันจะเฝ้าเอง” คุณพ่อของแทนส่งกุญแจห้องของโรงแรมให้ผม

“เอาเสื้อผ้ามาไหม ถ้าไม่มีจะได้ให้เลขาฉันจัดให้” ผมดูกุญแจโรงแรมเป็นโรงแรมหรูในตัวเมืองที่ไม่ห่างกันจริงๆ

“อยู่หลังรถครับ ที่จริง ผมอยู่ได้นะครับ” ผมไม่อยากไปจากตรงนี้จริงๆ

“หลานพักผ่อนบ้างนะ อาบน้ำอาบท่าสักนิดก็ยังดีนะ” ผมคงไม่ขัดคุณยายของแทน จึงไหว้ขอตัวสักครู่

โรงแรมที่พักกับโรงพยาบาลขับรถห่างกันไม่ไกลมาก ยามของโรงแรมให้ผมจอดรถไว้แถวหน้าทางเข้าล็อบบี้โรงแรมไว้ได้เลย ก่อนที่ผมจะเข้าไปอาบน้ำในห้อง ผมถือโอกาสนี้ชาร์จ iPhone กับ Apple Watch ไปในตัว ก่อนที่จะอาบน้ำกับโกนหนวดเล็กน้อย ตลอดเวลาที่อาบน้ำ ผมขอให้ระหว่างนี้ไม่เกิดอะไรขึ้นกับแทน ผมขอให้ผมกลับไปแล้วได้รับข่าวดีว่าแทนปลอดภัย

“ฮัลโหลครับ” ผมรีบออกมารับโทรศัพท์หลังจากได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังตอนพึ่งอาบน้ำเสร็จ

“เฮียโบ้สวัสดีครับ” ผมตอบทันทีที่ได้ยินเสียงสวัสดีจากต้นสายที่โทรหาผม

“เฮียกำลังขับรถไปหานะ เพื่อนๆ แกทุกคนมาครบหมด อยู่ในรถเฮียครบหมดเนี่ย เข้มแข็งนะเว้ยน้องชาย” ผมรู้สึกไม่ดีที่ต้องรบกวนพี่ชายที่ผมเคารพคนนี้

“เฮียไม่ต้องมาหรอกครับ เฮียปิดร้านขาดรายได้กันพอดี” ผมเอาผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดหัวขณะที่กำลังคุยสายไปด้วย ในขณะที่ผมได้ยินเสียงเพื่อนๆ ประสานเสียงพร้อมกันตอนรับสายเฮียโบ้ว่า “บิ๊กสู้เว้ย แทนสู้เว้ย”

“ปิดแค่สองสามวันเอง เฮียก็อยากพักบ้าง เอางี้ เดี๋ยวให้คุยกับเพื่อนๆ แกนะ” เฮียส่งโทรศัพท์ให้กับไอ้ตั้ม

“มึงใจเย็นๆ นะ กูเข้าโคราชแล้ว อีกไม่นานน่าจะไปถึง มึงอย่าคิดมากนะเว้ย แทนต้องปลอดภัยแน่ๆ” ผมพยายามทำเสียงให้ปกติ ก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา

“กูขอบใจพวกมึงที่ไม่ทิ้งกูนะ” ผมดีใจที่เวลาที่ผมมองไม่เห็นทางไหน ผมมีเพื่อนทั้งหมดนี้อยู่ข้างๆ

“เชื่อกู ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง แล้วเจอกันเว้ย” ผมวางสายลง แล้วรีบเช็ดตัวให้เรียบร้อย แต่งตัวชุดใหม่ แล้วรีบกลับไปที่โรงพยาบาล

“คุณบิ๊กครับ คุณบิ๊ก” เสียงใครสักคนเรียกผมตอนที่ผมกำลังเดินไปที่รถ ผมหันไปมองอีกทีเป็นผู้ชายในชุดซาฟารีวิ่งมาหาผม

“คุณผู้หญิงให้เอารถมารับคุณบิ๊กครับ เชิญทางนี้เลยครับ” ผมพยักหน้ารับทราบก่อนจะเดินตามไปที่ Mercedes-Benz E-Class คันที่จอดไม่ห่างจากรถผมเท่าไหร่

ที่โรงพยาบาล ผมกลับไปที่ห้อง ICU อีกครั้ง คุณพ่อ คุณแม่ และคุณยายของบิ๊กพึ่งออกมาจากห้อง ICU ผมขอตัวเข้าไปดูแทนว่าอาการเป็นอย่างไรบ้าง ภาพที่ผมเห็นแทนยังนอนอยู่ในสภาพไม่ได้สติแบบอาการสาหัส ยังทำให้ผมได้แต่เจ็บใจตัวเองที่ไม่มีปัญญาช่วยอะไรคนรักของผมได้เลย

“บิ๊กกลับไปอาบน้ำแต่งตัวมารอแทนตื่นนะ ตื่นขึ้นมานะครับ ตื่นมาบอกรักกัน ตื่นกลับมา...ฮือๆๆ” ผมเอาหัวโขกกระจกเบาๆ กำปั้นมือขวาทุบลงบนกระจกเบาๆ หนึ่งที ผมไม่เคยอยากร้องไห้หนักเท่านี้มาก่อนเลย แต่นาทีนี้ ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ

“ขอร้อง...อย่าทิ้งกันไปนะ ฮือๆๆๆ” ผมไม่รู้แทนจะได้ยินไหม แต่ผมรู้สึกแทบขาดใจเหมือนโลกนี้แตกเป็นเสี่ยงๆ ไปแล้ว

กลับมาให้ได้นะแทน...กลับมานะครับ

************

บทนี้ผมเกือบเขียนไม่รอดเพราะอารมณ์ตัวเองนิดหน่อยครับ แต่บทถัดไปจะยากกว่าบทนี้อีก ทุกอย่างจะยิ่งกว่านี้และหนักกว่านี้อีกครับ

ผมจะพยายามเขียนให้ได้+ใช้เวลาไม่นาน+ออกมาให้ดีที่สุดเท่าที่จะเรียบเรียงใหม่ได้ครับผม

ขอบคุณคนอ่าน+รักคนอ่านทุกท่านครับ^^



หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 74 (หน้าที่ 34 : Update 09/05/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 09-05-2016 05:36:27
 :hao5: อ่านไป น้ำตาไหลไป เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ
แทนอยู่ผิดที่ ผิดเวลา สงสารบิ๊ก แทน  :hao5:
รอแทนฟื้นมาไวๆ อย่างมีความจำเหมือนเดิม :mew6:
ทรมาน เจ็บช้ำ ทุกข์ กันมาเยอะแล้ว
สงสัยชีวิตคนขับรถผ่าไฟแดง จะเป็นอย่างไร ? :katai1:
เมื่อแม่พ่อของแทน เป็นแบบนี้
รอ  :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 74 (หน้าที่ 34 : Update 09/05/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 09-05-2016 08:16:45
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 74 (หน้าที่ 34 : Update 09/05/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 09-05-2016 14:21:15
ตอนบิ้กรับทอสับ เฮียโบ้ น้ำตาไหลเลย :hao5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 74 (หน้าที่ 34 : Update 09/05/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 09-05-2016 19:52:45
 :m15: :m15: :m15:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 74 (หน้าที่ 34 : Update 09/05/16) ++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 13-05-2016 09:01:44
อุตส่าห์ไปทำใจ บิ้วท์อารมณ์

มาอ่านอีกที ยังไงก็สงสารคู่นี้เอามากๆเลย T T

ยังไงแทนก็ต้องฟื้น

แต่ฟื้นแล้ว...... จะเป็นปกติไหม? ด้านร่างกายไม่เท่าไหร่ แต่จิตใจ......


 :ling1: :ling1: แมร่ม




หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 75 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 14-05-2016 05:28:59
รู้สึกทำไมตัวเองไม่ทำงานไวแบบนี้ในบทที่ผ่านๆ มา แต่เอาเป็นว่า เขียนเสร็จเอามาลงให้ต่อครับ ทำอารมณ์อยู่พักใหญ่กว่าจะเขียนเสร็จ ว่าแล้วมาดูกันต่อดีกว่าครับ

**********

Chapter 75

ผมไม่แน่ใจว่าตอนนี้เวลามันผ่านไปเร็วแค่ไหน แต่ทุกวินาทีที่ผมหายใจตอนนี้ เหมือนผมกำลังตกนรกแบบหาทางออกไม่ได้ ความเงียบของห้อง ICU ที่ตัดกับเสียงบอกสถานะชีวิตของแทนในตอนนี้ ทุกเสียงของเครื่องยังชีพที่แทนกำลังใช้อยู่ตอนนี้ เหมือนระเบิดเวลาที่พร้อมจะทำงานได้ตลอดทุกนาทีที่แทนไม่สู้แล้ว ผมเดินเข้าออกห้อง ICU อยู่พักใหญ่ จนเก้าโมงเช้า คุณหมอที่ดูแลแทนก็มาถึง

“จากการประเมินเบื้องต้น ตอนนี้อาการยังไม่พ้นขีดอันตราย คนไข้อาจมีภาวะหัวใจวายหรือสมองตายได้ทุกเมื่อ ตอนนี้ทำได้แค่รักษาไปตามอาการไปเรื่อยๆ เหลือแค่ว่าคนไข้จะสู้กับมันมากแค่ไหนด้วยครับ ยังไงแล้ว เราต้องติดตามอาการตลอดทุกชั่วโมงเหมือนเดิมครับ” หลังจากคุณหมอออกไปแล้ว คุณพ่อกับคุณแม่ของแทนไปจัดการเรื่องคดี ส่วนคุณยายเองรู้สึกไม่ค่อยสบายจากความเครียด น้าจำเนียรจึงพาคุณยายกลับไปพักผ่อนที่บ้าน ผมยังคงเฝ้าอยู่ที่ ICU เหมือนเดิม

“บิ๊ก” เสียงเรียกของเฮียโบ้ทำให้ผมต้องหันกลับไป ผมวิ่งไปกอดพี่ชายที่ผมเคารพคนนี้ทันที เพื่อนๆ ผมทั้งหมด ทั้งตั้ม โจ แชมป์ ไบรท์ ต่างก็ล้อมกอดผมเอาไว้

“มึงต้องสู้นะ แทนต้องปลอดภัยแน่นอน” ตั้มย้ำผมเหมือนเดิม

"มึงอยากให้พวกกูช่วยอะไรบอกเลยนะ พวกกูลุย" โจ ขอบใจวะ

"แทนเป็นคนดี ต้องผ่านไปได้แน่ๆ เข้มแข็งมากๆ นะมึง" ขอบใจวะแชมป์

"แทนต้องฟื้นแน่ๆ มันจะผ่านไปแน่นอน" ไบรท์...กูก็หวังอย่างนั้นเหมือนกัน

"ขอบคุณเฮีย ขอบใจพวกมึงนะ กูทำอะไรไม่ถูกเลย รู้ไหม กูไม่อยากให้แทนนอนในสภาพนั้น ทำไมไม่เป็นกู ทำไมต้องเป็นแทนที่อยู่ในสภาพนั้นวะ ฮือๆๆ" ผมอึดอัด ผมทนไม่ไหวที่จะมองดูคนรักผมอยู่ในสภาพนี้

"มึงยังไม่กินอะไรเลยใช่ไหม" ผมไม่ตอบคำถามของโจ

"เฮียว่ามันยังไม่กิน มึงกินข้าวก่อน เดี๋ยวอย่างอื่นว่ากัน" ขอบคุณครับเฮีย แต่ผมกินไม่ลงจริงๆ

"ผมกินไม่ลงครับ" ฝ่ามือหนาๆ ของเฮียพุ่งมาขยี้ศีรษะผมแรงๆ ก่อนจะกอดไหล่ผมด้วยแขนข้างนั้น แล้วดึงผมออกมาจากห้อง ICU

เฮียจับผมนั่งเก้าอี้หน้าห้อง ICU ก่อนทีเพื่อนๆ จะส่งถุง McDonal's ให้ผมถุงใหม่ ข้างในมี Big Mc / นัตเก็ต / พายสัปปะรด

"ตั้งแต่มึงเป็นเพื่อนพวกกู กูจำได้ว่าหมดนี่ มึงชอบกิน" ตั้ม...มึงจำได้เสมอจริงๆ

"มึงต้องกินให้อิ่ม ไม่งั้นมึงจะไม่มีแรงดูแลแทนนะ จะกินดีๆ หรือจะให้พวกกูจับยัดปาก" โจ...มึงอย่าเล่นบทโหดกับกูตอนนี้ซิวะ

"เดี๋ยวกูกับไบรท์ไป 7-11 ซื้อน้ำกับนมมาฝากมึงนะ" ผมพยักหน้าโอเค ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไป

ผมค่อยๆ ทานอาหารทั้งหมดด้วยความรู้สึกในปากที่แทบไม่รับรสอะไรเลย แต่ผมกินลงขึ้นเพราะทุกคนรอบตัวผมทำเพื่อผมขนาดนี้แล้ว ถ้าแทนรู้ว่าผมไม่ยอมทาน แทนคงไม่สบายใจเช่นกัน

ผมสู้แล้ว แทนสู้ด้วยนะครับ

……………….

ทุ่งดอกทานตะวันที่สวยงามตอนนี้ มีผมกับแทนกำลังจูงมือเดินชมกันอยู่ในเวลานี้ รอยยิ้มของแทนตอนนี้ กำลังมีความสุขที่ได้ชื่นชมดอกทานตะวันที่กำลังชูดอกสู้กับแสงแดดในยามสาย ผมกำลังถ่ายรูปให้กับแทนที่ยืนท่ามกลางดอกทานตะวัน แต่ในฉบับพลันที่ผมมองแทนผ่านเลนส์กล้องนั้น เสี้ยววินาทีที่ผมกระพริบตา เหมือนมีบางสิ่ง พุ่งเข้าชนร่างของแทนและทุ่งดอกทานตะวันนั้นอย่างรุนแรง

"เกิดไรขึ้นครับ" ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงคนวิ่งผ่านเข้าห้อง ICU อย่างเร่งรีบ...ผมพึ่งส่งเฮียโบ้ไปพักที่โรงแรมที่คุณแม่แทนเปิดห้องไว้ให้ เพราะผมอยากเฝ้าต่อ ผมเผลอหลับไปตอนไหนกัน? แล้วในห้อง ICU เกิดอะไรขึ้น?

"เกิดอะไรขึ้นครับ" ผมดักพยาบาลท่านหนึ่งที่พึ่งออกมาจากห้อง ICU

"ญาติคนไข้คุณภัทร ใช่ไหมคะ" ผมรีบพยักหน้าทันที

"ตอนนี้คนไข้หัวใจหยุดเต้น ความดันเลือดตก กำลังปั้มหัวใจอย่างเร่งด่วนนะคะ" ผมรีบพุ่งเข้าไปในห้อง ICU แต่โดนพยาบาลห้ามเอาไว้

"ญาติรอข้างนอกนะคะ" พยาบาลท่านที่แจ้งข่าวห้ามไว้ก่อนจะกลับเข้าไปในห้อง ICU ต่อไป

เสียงช็อตไฟฟ้าของเครื่องปั้มหัวใจได้ยินมาถึงหน้าห้อง ICU พร้อมเสียงกระแทกของร่างแทน ยิ่งทำให้จิตใจผมที่แหลกสลายแล้วเหมือนโดนเหยียบให้ละเอียดยิ่งขึ้น ผมร้องไห้โฮนำก่อนทุกอย่าง ผมคิดแต่เรื่องแง่ร้ายว่าแทนกำลังจะตาย แทนกำลังจะตาย แฟนผมกำลังจะตาย

"อย่าทิ้งกันไปแบบนี้ซิ" ผมทิ้งตัวนั่งกอดเข่าใกล้ๆ กับประตูหน้าห้อง ICU หัวเข่ากางเกงยีนส์เริ่มเปียกคราบน้ำตาจากความกลัวของผม ยิ่งได้ยิ่งเสียงปั้มหัวใจมากครั้งเท่าไหร่ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกกลัวมากเท่านั้น จนกระทั้งเสียงทุกอย่างเงียบลง

"คุณหมอครับ เป็นไงบ้างครับ" ผมรีบพุ่งเข้าไปถามคุณหมอที่ดูแทน ซึ่งพึ่งเดินออกมาจากห้อง ICU มาได้สักครู่

"ตอนนี้คนไข้ยังไม่พ้นขีดอันตราย คงต้องเฝ้าดูอาการต่อไปแบบนี้ก่อน หากผ่านสองสามวันนี้ไปได้ ก็น่าจะพ้นขีดอันตราย ขึ้นอยู่กับคนไข้ล้วนๆ แล้วครับ ยังไงแล้ว หมอเองก็จะพยายามสุดความสามารถเช่นกันครับ" เมื่อคุณหมอเดินกลับออกไป ผมกลับไปนั่งที่เก้าอี้หน้าห้อง ICU ด้วยความรู้สึกหมดหวังอย่างบอกไม่ถูก

"มึงไม่เป็นไรนะ" บิ๊กเดินมานั่งข้างๆ กอดไหล่ผมไว้ ผมไม่ตอบอะไร เพื่อนๆ ผมทุกคนรวมถึงเฮียโบ้รวมกันอยู่ตรงหน้าผม ผมถอดแว่นตาปล่อยความอ่อนแอในใจผมออกมาอีกครั้ง มือซ้ายผมปิดตาเอาไว้หวังว่าจะไม่ให้น้ำตาไหลออกมามากไปกว่านี้

“พวกกูขอโทษที่ปล่อยมึงไว้คนเดียว...” ผมยกมือข้างขวาที่ถือแว่นตาเบรคแชมป์ไว้ เพราะทุกคนไปเก็บของที่โรงแรมกันระหว่างที่ผมเฝ้าแทน พวกมึงไม่ผิด อย่าคิดมากซิวะ

“วันนี้วันเกิดกู วันนี้กูไม่อยากได้อะไร ถ้าอะไรก็ตามที่ทำให้แทนกลับมาได้ บอกมาเลย กูให้ได้หมดจริงๆ ฮือๆๆๆ” ถ้าถามว่าความทุกข์ที่สาหัสที่สุดคืออะไร ก็คงเป็นเรื่องที่ผมได้แต่ยืนมองแฟนผมสู้กับความเป็นความตายคนเดียวแบบนี้

“ถ้ามึงร้องไห้แล้วดีขึ้น พวกกูจะไม่ไปไหนจนกว่ามึงจะลุกขึ้น ถ้ามันหนักจนมึงระบายไม่หมด พวกกูจะร้องไห้เป็นเพื่อนมึง แต่ทั้งหมดอะ เก็บไว้ตอนที่ทุกอย่างมันจบแบบทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ ได้ไหมวะ” เสียงขึงขังปนสะอื้นของไอ้โจ ทำให้ผมต้องเงยหน้ามองมัน

“มึงไม่ใช่คนแบบนี้ มึงต้องสู้ กูเชื่อว่าแทนนอนอยู่ แต่รู้ว่ามึงมาหาแล้ว มึงต้องเข้มแข็งให้เค้าสบายใจด้วย กูเชื่อว่าเค้าต้องกลับมา” ผมลุกขึ้นกอดไอ้โจ ผมไม่เคยเห็นมันร้องไห้ให้กับเรื่องอะไร มันออกแนวเรื่อยๆ สนุกสนานได้ทุกสถาณการณ์ด้วยซ้ำ กูขอโทษพวกมึงทุกคน...

ขอบใจเฮีย ขอบใจพวกมึง ขอบใจที่ไม่เคยทิ้งกูไปไหน

……………….

เข้าวันที่สองที่แทนยังอยู่ในสภาพเป็นตายเท่ากัน ผมรู้สึกสู้ความล้าของร่างกายตัวเองไม่ไหว แต่จะให้กลับไปนอนที่โรงแรมผมก็ทำไม่ลง วันสำคัญของผมที่พึ่งผ่านไป คือฝันร้ายที่เป็นจริงในชีวิตผม ผมเคยคิดว่า การที่ผมจีบทิ้งจีบขว้าง ฟันแล้วทิ้ง ได้แล้วเมิน จะทำให้อนาคต ถ้าผมรักใครจริงๆ กรรมที่ผมก่อไว้จะทำให้ผมต้องเสียคนที่ผมรักไป...

นาทีนี้ ทุกบาปกรรมที่ผมนึกออก ผมโทษตัวเองว่านั้นคือสาเหตุที่ทำให้แทนอยู่ในสภาพนี้ ผมอยากอ้อนวอนขอโอกาสสักครั้ง แล้วผมจะไม่ทำชั่วอีก ผมอยากได้แฟนผมคืนมา ผมอยากได้แฟนผมคืนมา

“หลานบิ๊ก” คุณยายแทน...ดึกแล้วนะครับ ผมลุกขึ้นไหว้สวัสดีทั้งที่มีน้ำตาซึมๆ ออกมาจากความคิดฟุ่งซ่านของผมเมื่อสักครู่นี้

“คุณยายไม่นอนละครับ นี่ดึกมากแล้ว ผมเฝ้าไหว้ครับ” คุณยายกับผมนั่งลงที่เก้าอี้หน้าห้อง ICU เช่นเดิม ก่อนที่น้าจำเนียรจะส่งตระกร้าสานมาให้คุณยายของแทน

“ยายทำข้าวเหนียวหมูปิ้ง น้ำส้ม มาให้หลานทานแก้หิวเวลานี้ หลานบิ๊กไม่กินไม่นอน ยายก็ไม่สบายใจนะ” ผมไหว้ขอบคุณในความเป็นห่วง ก่อนจะเริ่มลงมือทานข้าวเหนียวหมูปิ้งที่ห่อใบตองอย่างดี คุณยายทำมาให้ผมสองห่อใหญ่ๆ ซึ่งทานหมดก็คงอิ่มยาวอยู่

“วันนี้ยายนั่งสวดมนต์ทั้งวัน ยายได้ยินอาการเมื่อกลางวัน ยายได้แต่นั่งขอพรพระให้รักษาแทนเอาไว้” ผมไม่รู้จะพูดอะไรให้คุณยายของแทนรู้สึกดีขึ้น แต่สายตาของคุณยายดูมีความหวังมากกว่าความรู้สึกในใจผมด้วยซ้ำ
 
“กินให้อิ่มนะหลานบิ๊ก เดี๋ยวยายคงกลับไปนอนพักซะหน่อย ถ้าหลานไม่ไหว กลับโรงแรมไปนอนพักก่อนก็ได้นะ” ผมพยักหน้าทานต่อ ข้าวเหนียวหมูปิ้งที่คุณยายของแทนทำมาให้ ทำให้ผมเกือบร้องไห้อีกแล้ว รสชาติของมัน เหมือนกับที่แทนเคยทำให้ผมทานในวันหนึ่งที่เรายังอยู่ด้วยกัน

หลังจากผมทานเสร็จ คุณยายกับน้าจำเนียรกลับไปบ้าน เพื่อนๆ ผมก็กลับไปนอนพักโรงแรมเดียวกับผมตั้งแต่หัวค่ำแล้ว เวลาหลังเที่ยงคืนตอนนี้ ถ้าจิตใจผมเป็นปกติ มันเงียบสนิทเหมือนดูหนังผีอยู่ แต่ในเวลานี้ ผมไม่รู้สึกกลัวอะไรมากกว่าความอยู่รอดของแทน น้ำตาผมยังไหลออกมาเรื่อยๆ ทั้งที่มันควรจะหมดแรงร้องไห้ได้แล้ว ผมปิดตาลง เอนหลังนิดๆ กะว่าจะหลับเอาแรงสักนิด แต่ผ่านไปสักครู่ก็ลืมตาขึ้นเหมือนเดิม

“Marlboro แดงกล่องนึงครับ” ผมเดินไป 7-11 ที่ห่างจากโรงพยาบาล

ผมเดินกลับโรงพยาบาลพร้อมกับการสูบบุหรี่ให้หายเครียด แต่ยังไม่ทันจะหมดม้วนแรก ผมโยนบุหรี่ที่เกือบจะหมดลงพื้นแล้วเหยียบดับมันให้เรียบร้อย คำพูดที่แทนเคยบอกให้ผมเลิกสูบฯ ฉายซ้ำสั้นๆ แต่ทำให้ผมเก็บความรู้สึกไม่ไหวอีกแล้ว ตั้งแต่กินข้าวเหนียวหมูปิ้งจนถึงบุหรี่ม้วนนี้ ทุกอย่างทำให้ผมนึกถึงแทนไปหมด ผมรีบวิ่งกลับไปโรงพยาบาลโดยทันที

ผมกลับมานั่งหน้าห้อง ICU อีกครั้ง...หอบเหนื่อยจากการวิ่งให้เร็วที่สุดกลับมาเฝ้า ผมนั่งลงที่เก้าอี้หน้าห้อง ICU อีกครั้ง ร้องไห้รอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ผมหลุดจากความรู้สึกนี้ไม่ได้ ผมคิดแต่เรื่องแย่ๆ คิดว่าแทนกำลังจะตายมากกว่าจะรอด ผมลุกขึ้นวิ่งเอาหัวโขกผนังหนึ่งทีแรงๆ แล้วทุบกำแพงรัวๆ แรงๆ ผมเครียดจนทิ้งตัวลงไปนอนตะแคงร้องไห้ที่พื้นคนเดียว ก่อนจะลุกมานั่งกอดเข่าหลังพิงผนังคนเดียวตรงนั้น

“มึงโอเคเปล่า”

เสียงเรียกใครอะ...ผมลืมตาขึ้นมา ไม่แน่ใจตอนนี้กี่โมงแล้ว แต่เป็นโจที่สะกิดผมที่นั่งกอดเข่าอยู่ที่เดิม ผมลุกขึ้นถอดแว่น ขยี้ตาไล่ความเหนื่อยล้าออกไป Apple Watch ที่ข้อมือบอกว่าตอนนี้ตีห้าห้าสิบห้า

“กูรู้สึกไม่ดี กูเลยออกมาหามึงว่ามึงอยู่คนเดียวโอเคหรือเปล่า”  ผมพยักหน้ากับโบกมือบอกมันว่าไม่เป็นไร ก่อนจะกลับไปนั่งที่เก้าอี้หน้าห้อง ICU เหมือนเดิม

“แมร่งแย่มากวะ กูกลัว กลัวว่าถ้าเสียแทนไปจริงๆ กูจะใช้ชีวิตต่อไม่ได้อีก มึงรู้เปล่าโจ ตอนกูต้องเลิกกับแทนเพราะเรื่องที่บ้านเค้า ไม่เคยมีคืนไหนที่กูนอนหลับ กูทำทุกอย่างที่คิดว่าทำให้กูนอนหลับ เหล้าก็แดก ออกกำลังกายทั้งคืนอยู่คนเดียว เข้ากรงต่อยมวยก็หวังให้เจอคู่แข่งน็อคกูตายตรงนั้น หาคนเอาด้วยหลายคน พอทำเสร็จ กูยิ่งไม่มีความสุข ยิ่งตอนที่กูเห็นแทนกำลังจะคบกับคนอื่นที่พ่อแม่เค้าหาให้ กูยิ่งรับไม่ได้วะ มาตอนนี้ แทนกำลัง...” ถ้าดวงตาของผมประท้วงได้ว่ามันเหนื่อย มันคงหลุดจากเบ้าตาเพราะผมร้องไห้จนนับไม่ถ้วนแล้ว

“ไปใส่บาตรกับกูไหม เค้าว่าเวลาคนไม่สบายใจ ให้ทำบุญจะดีเอง” โจลุกขึ้นแล้วส่งมือรอดึงผมลุกจากเก้าอี้ พอผมจับมือมัน มันดึงผมไปกอด

“มึงมีกู มีไอ้ตั้ม ไอ้แชมป์ แม่มึง เฮียโบ้ และอีกหลายๆ คน ที่เค้ารักมึงมากๆ นะ ถ้าแทนคือโลกทั้งใบของมึง มึงก็เป็นโลกทั้งใบของทุกคนเหมือนกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้มึงเดินต่อไปให้ได้ สัญญาได้ไหมวะ” ผมกอดโจให้แน่นขึ้น แล้วยืมไหล่มันร้องไห้ ก่อนจะพยักหน้าสัญญา

หลังจากนั้น โจเปลี่ยนมากอดไหล่ผม แล้วพาไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าให้เรียบร้อย ก่อนจะพาไปใส่บาตร แล้วแวะ 7-11 หาซื้ออะไรกินเป็นมื้อเช้ากับผม รอเวลาที่เปิดให้เยี่ยมอีกครั้ง

ขอบใจที่พวกมึงไม่เคยทิ้งกูนะ กูจะแข็งแรงให้ได้ถ้าสิ่งที่กูไม่ต้องการให้เกิด เป็นเรื่องจริงที่กูต้องยอมรับ

……………….

ผมแวะกลับไปอาบน้ำ ชาร์จแบตเตอรี่ทุกสิ่งอย่าง แล้วนอนไปครึ่งวัน ก่อนจะกลับมาโรงพยาบาลตอนบ่ายโมง โดยเพื่อนๆ ผมทั้งหมดรวมเฮียโบ้ แวะมาเฝ้าให้ ผมตื่นขึ้นมาอ่านข้อความก็พบว่า พ่อกับแม่ของแทนมาคุยกับคุณหมอรอบเช้า ก่อนจะกลับไปเคลียร์เรื่องคดีต่อ ซึ่งเพื่อนๆ ผมกับเฮียโบ้ ลงความเห็นว่าพ่อกับแม่ของแทน ดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย เลยไม่แปลกใจที่ผมโดนพ่อกับแม่ของแทนยำซะเละในช่วงที่ผ่านมา

ภาพที่ผมเห็นตอนนี้ แทนยังนอนไม่ได้สติท่ามกลางสารพัดท่อและเครื่องยังชีพทั้งหมด ที่สถานะชีพต่างๆ ยังเข้าขั้นต้องเฝ้าระวังต่อไป บางช่วงร่างกายของแทนกระตุกเพราะหายใจไม่สะดวก ความดันกับชีพจรของแทนอาจหายไปบ้าง แต่ก็กลับมาอยู่ในระดับเดิมได้ และผมก็ได้คุยกับคุณหมอถึงสถาณการณ์ล่าสุดของแทน ว่าถ้าอยู่พ้นวันนี้ได้ โอกาสกลับมาดีขึ้นน่าจะพอมีบ้างแล้ว เพราะอาการบวมของสมองลดลงไปบ้างแล้ว

“คุณหมอครับ ถ้าสมมุติแทนพ้นขีดอันตรายได้ เค้าจะกลับมาปกติไหมครับ” ผมถามคุณหมอเจ้าของไข้ที่แวะมาดูอาการตอนรอบบ่าย

“หมอยังตอบไม่ได้แบบชัวร์ๆ นะครับ แต่ถ้าคนไข้พ้นขีดอันตรายได้ ก็สามารถรักษาไปเรื่อยๆ จนกลับมาปกติได้นะครับ ขึ้นอยู่กับใจของคนไข้ และใจของญาติๆ ด้วยนะครับ” ผมพยักหน้ารับทราบ

“หมอเห็นเราเฝ้าอยู่ตั้งสองวันเต็มๆ คนไข้จะต้องฟื้นเพราะกำลังใจเพื่อนอย่างเราแน่นอน หมอเชื่อนะครับ” ผมไหว้ขอบคุณคุณหมออีกครั้ง

“ช่วยแฟนผมให้กลับมาให้ได้นะครับ” หมอนิ่งไปสักครู่ก่อนจะวางมือบนไหล่ผม

“หมอจะทำสุดความสามารถนะครับ” ผมไหว้ขอบคุณอีกครั้งก่อนที่คุณหมอเจ้าของไข้ของแทนจะเดินออกไป

ผมกลับไปมองแทนผ่านกระจกเหมือนเดิม ไม่รู้นานแค่ไหน แต่ผมยืนนิ่งอยู่นานมาก น่าจะเกินสองชั่วโมงไปแล้วมั่ง ที่ผมยืนมองแทนผ่านกระจกแบบนี้ ผมอยากสัมผัสมือของแทน แต่ตอนนี้แทนต้องอยู่ในสภาพปลอดเชื้อเท่านั้น ผมตัดสินใจพูดให้เสียงดังขึ้น เพราะคิดว่าแทนน่าจะได้ยินในสิ่งที่ผมพูด

“เราจะรอแทนแบบนี้ จนกว่าแทนจะหายดี จนกว่าแทนจะฟื้นขึ้นมา ถ้าฟื้นขึ้นมาแล้วแทนเป็นอะไรไป เราจะดูแลแทนตลอดไป ไม่กลัวลำบาก ไม่กลัวทุกอย่าง ขอให้แทนมั่นใจว่าเราจะไม่ทิ้งไปไหน ฉะนั้น....” ผมเช็ดน้ำตาที่ไหลซึมออกมา แล้วพูดดังๆ ออกไปว่า

“แทนอย่าทิ้งเราไปนะ”

“ติ๊ด........”

************

ยังคงขอบคุณคนที่ยังติดตามกันอยู่เสมอครับ ช่วงนี้ต้องทำอารมณ์ไม่ให้หลุดเข้าการเขียนเรื่องนี้ แล้วไปทำให้อารมณ์ชีวิตจริงหลุดเศร้าเหมือนกันครับ

แต่หลังจากบทที่ 76 ไป อะไรดีๆ จะเริ่มมา และจบที่บทที่ 80 (หรือก่อนนั้น) แบบ Happy ทุกตัวละครแน่นอนครับ^^

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 75 (หน้าที่ 34 : Update 14/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 14-05-2016 11:26:33
 :hao5:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 75 (หน้าที่ 34 : Update 14/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 14-05-2016 18:50:28
 :m15: :m15:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 75 (หน้าที่ 34 : Update 14/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 14-05-2016 20:43:33
หน่วงมาก
ถ้าแม่พ่อ แทนขอให้แทนฟื้น แล้วจะให้คบกับบิ๊ก
แทนรับรู้ แล้วรู้สึกตัวนะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 75 (หน้าที่ 34 : Update 14/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: toung ที่ 15-05-2016 00:28:04
ขอให้แทนหายป่วยเร็วๆนะ :m15: :m15:
ตอนต่อไปมาเร็วๆนะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 76++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 15-05-2016 16:09:25
เขียนเสร็จพอดี...งั้นลงเลยละกันครับผม

ถอนหายใจให้ตัวเองไปเยอะกว่าเขียนผ่านบทนี้ได้ ต่อไปจากนี้ อะไรๆ ที่สำคัญกับอนาคตอีก 1-2 จุด จะเกิดขึ้นก่อนจบละครับ

เชิญชมครับผม^^

************

Chapter 76

“ติ๊ด........” ผมตกใจจนต้องมองว่าเกิดอะไรขึ้น

สัญญาณชีพจรของแทนเหลือ 0 ไปแล้ว หน้ากากช่วยหายใจของแทนมีการสำลักเลือดจนเต็มหน้ากาก ผมช็อคกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ในขณะเดียวกัน พยาบาลกลุ่มใหญ่ก็วิ่งเข้ามาในห้อง ICU อย่างรวดเร็วเช่นกัน

“ญาติออกไปก่อนนะคะ...ตามคุณหมอมาเดียวนี้ คนไข้หัวใจล้มเหลว”

ผมถูกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าสะกดให้ขาตายตรงนั้น ม่านรอบเตียงแบบขุ่นถูกรูดปิดรอบเตียงของแทนเอาไว้ ผมรู้แค่ได้ยินเสียงเครื่องปั้มหัวใจแบบไฟฟ้าที่ปั้มจนร่างของแทนดีดขึ้นจากเตียงอย่างรุนแรง มันซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า สลับกับการปั้มหัวใจด้วยมือ เสียงโวยวายไปมาที่ผมพอจับใจความได้ตอนนีคือ “คนไข้ยังไม่มีสัญญาณชีพจร”

“ตื่นขึ้นมาซิ อย่าทิ้งเราไป ขอร้องละ อย่าทิ้งเราไปแบบนี้ ฮือๆๆๆๆ” ผมตะโกนสุดเสียงแบบไม่สนใจอะไรแล้ว

“มึงออกมาก่อน ใจเย็นๆ ซิวะ” ผมโดนไอ้ตั้มกับแชมป์ดึงร่างผมเพื่อลากออกจากห้อง ICU แต่ผมไม่สนใจ ผมสะบัดกลับไปเกาะกระจก สองมือผมทุบกระจกในขณะที่หลังกระจก พยาบาลกับหมอที่พึ่งวิ่งมาถึง กำลังปลุกชีพของแทนให้กลับมาต่อไป

“บิ๊กรักแทน ได้ยินไหม บิ๊กรักแทน ชีวิตเรามีแค่แทน อย่าทิ้งเราไป ขอร้อง อย่าทิ้งเราไป ฮือๆๆๆ “ ผมตะโกนสุดเสียงโดยไม่สนใจอะไรแล้ว ตั้มกับเพื่อนๆ และเฮียโบ้ ช่วยกันคนละไม้คนมือลากผมออกมา

“กลับมาซิแทน กลับมาซิ โธ่เว้ย!!! ฮือๆๆๆ” ขาทั้งสองกับร่างผมโดนทุกคนลากออกมา จนผมโดนลากออกมาถึงหน้าห้อง ICU ผมโดนเฮียโบ้โยนผมลงพื้น พอผมลุกขึ้น เฮียโบ้ตบหน้าผมหนึ่งทีแรงๆ

“สงบสติอารมณ์ซิวะ มึงใจเย็นซิวะ” ผมได้แต่พยักหน้าทั้งน้ำตา

“เฮียรู้ไหมแฟนผมกำลังจะตาย” เฮียกอดผมทันทีที่ผมพูดจบ ปล่อยความรู้สึกนี้ลงบนอกเสื้อของเฮีย

“แกต้องมีสติและใจนิ่งๆ แกคิดว่าแฟนแกจะสบายใจเหรอที่มึงเป็นแบบนี้ ไม่เลย เค้าก็ทำหน้าที่ของเค้าอยู่ ที่เหลือก็ต้องอยู่ที่โชคแล้ว มึงเป็นคนโชคดี และเรื่องนี้มึงต้องโชคดีแน่ๆ แต่เฮียขอให้แกใจเย็นๆ ก่อน ได้ไหม” ผมพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เฮียจะบอกผม
 
“ไอ้บิ๊ก หมอออกมาแล้ว” ตั้มทักขึ้นมา เราทุกคนวิ่งไปหาคุณหมอที่พึ่งออกมาในสภาพที่ดูเหนื่อยไม่แพ้พวกผม

“หมอขอคุยกับคุณพ่อ คุณแม่ของคนไข้หน่อยครับ ใครพอจะติดต่อได้บ้างครับ” ผมรีบหยิบโทรศัพท์โทรหาคุณแม่ของแทน

“คุณน้าครับ คุณหมอต้องการให้มาฟังอาการของแทนตอนนี้ครับ ครับ สวัสดีครับ” คุณพ่อกับคุณแม่ของแทนกำลังแวะเข้าไปโรงพยาบาลหลังจากไปจัดการงานกับจัดการเรื่องคดีของคู่กรณีอยู่

“คุณหมอครับ แฟนผมเป็นไงบ้างครับ” คุณหมอบอกผมแค่ว่า

“หมอขอบอกกับคุณพ่อกับคุณแม่ของคนไข้ก่อนนะครับ” ผมพยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่คุณหมอจะเดินจากไป

ไม่นานนักหลังจากคุณหมอเดินผ่านไป ร่างของแทนถูกเข็นออกมาจากห้อง ICU พร้อมอุปกรณ์ยังชีพอื่นๆ ผมได้แต่มองความเป็นความตายของคนรักอย่างช่วยอะไรไม่ได้

“มึงใจเย็นๆ หมออาจจะต้องรักษาแทนเพิ่มอีก” ผมไม่ได้ฟังอะไรที่แชมป์บอกผม ผมลุกขึ้นวิ่งตามหลังไปว่าพยาบาลจะเข็นแทนไปไหนอีก แล้วผมก็ไปถึงได้แค่ลิฟท์ เพราะแค่เตียงกับอุปกรณ์ยังชีพของแทนรวมพยาบาล ก็เต็มลิฟท์แล้ว

ประตูลิฟท์ปิดลง ผมหันหลังเดินกลับไปที่ห้อง ICU ผมไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว...ผมอยากตายตอนนี้ ถ้ามันแลกให้คนที่รักผมฟื้นได้เลย ขาผมตอนนี้ไม่รู้สึกอะไร ผมหมดแรง ผมจอดนั่งเก้าอี้แถวๆ นั้น ก่อนจะถอดแว่นตาออกวางไว้ข้างๆ สองมือของผมปิดหน้าเอาไว้ ได้แต่ร้องไห้เจ็บปวดเหมือนตกนรกทั้งเป็นแบบนี้

ทำไมต้องเป็นแทนด้วย แฟนผมไปทำอะไรให้ ทำไม...

……………….

ที่หน้าห้องคุณหมอ ผมรออยู่หน้าห้องสักพักใหญ่ๆ หลังจากที่คุณพ่อ คุณแม่ คุณยายของแทน เข้าไปได้สักครู่ใหญ่ๆ พอทั้งหมดออกมา สีหน้าของคุณพ่อกับคุณแม่แทนแย่มาก ดวงตาของคุณแม่แทนมีคราบน้ำตา ในขณะที่คุณยายนั่งรถเข็นออกมาปฐมพยาบาลเพราะเป็นลมไปแล้ว ผมเองก็ไม่กล้าถามว่าคุณหมอคุยอะไรกับคุณพ่อ คุณแม่ของแทน

“คุณน้าครับ เกิดอะไรขึ้นกับแทนเหรอครับ” ผมรวบรวมความกล้าถามขณะที่เดินตามหลังคุณพ่อกับคุณแม่ของแทน

“ไม่ใช่ธุระของเธอ” นี่คือคำตอบที่คุณพ่อของแทนตอบกับผม มันทำให้ผมแทบจะหยุดเดินตรงนั้นทันที แต่คุณแม่ของแทนหยุดเดิน และบอกคู่ชีวิตข้างๆ ว่าให้รอสักครู่ แล้วหันกลับมาหาผม

“แทนต้องผ่าตัดใหม่อีกรอบ มีเลือดออกจากสมอง ฉันพึ่งไปเซ็นอนุญาตให้ผ่าตัดมาเมื่อสักครู่นี้” ผมรู้สึกช็อค กลืนน้ำลายไม่ลง

มือของแม่แทนพุ่งตบหน้าผมล้มลงไป พอผมลุกขึ้นมา แม่ของแทนพุ่งมากระชากเสื้อผม ใบหน้าของผู้หญิงที่เปี่ยมด้วยความน่าเกรงขามที่ผมรู้จัก กำลังร้องไห้ไม่ต่างจากที่ผมเป็นมาตลอดสองวันที่ผ่านมา

“ตั้งแต่แกอยู่กับลูกฉัน มีแต่เรื่องแย่ๆ แกมันตัวซวยทำให้ลูกฉันต้องเป็นแบบนี้ ฉันจะฆ่าแกแน่ๆ ถ้าลูกฉันเป็นอะไรไป” คุณพ่อของแทนรีบมาดึงคู่ชีวิตตัวเองออกมา ผมรู้สึกเห็นด้วยทุกอย่างที่แม่แทนพูดกับผม พอคุณแม่ของแทนสลัดหลุดจากการดึงของคุณพ่อของแทนได้ ฝ่ามือของคุณแม่แทนตบเข้าหน้าผมเต็มๆ อีกที

“หยุดเดี๋ยวนะ!!!” เสียงของเฮียโบ้ตะโกนมาก่อนจะวิ่งมาประคองผม ส่วนเพื่อนๆ ผมทุกคนล้อมผมไว้เป็นการ์ดอีกที

“คุณน้าครับ ทำแบบนี้ไม่มีประโยชน์อะไรนะครับ เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเหตุสุดวิสัยนะครับ” ไบรท์เอยขึ้นก่อน

“คุณเป็นแม่ประสาห่าอะไรครับ คนรักของลูกคุณเสียสละทุกอย่างเฝ้าตลอดทั้งวันไม่เคยท้อ แต่คุณทำอะไรนอกจากเรื่องโทษว่าทุกอย่างเป็นเพราะน้องผม” เฮียโบ้บันดาลโทสะตำหนิคุณแม่ของแทน

“พวกมึงทุกตัวก็ต้องตายเหมือนกัน เพราะพวกมึง ลูกกูต้องเป็นแบบนี้ จบเรื่องนี้จำไว้นะ กูไม่เอาพวกมึงทุกคนไว้แน่ๆ!!!” คุณแม่ของแทนหันกลับไปเดินต่อไป โดยมีคุณพ่อของแทนประคองเดินไป

“ผมเลยไม่แปลกใจที่แทนจะมีความสุขเพราะอยู่กับเพื่อนผม เพราะคุณไม่เคยให้ความสุขอะไรกับแทน” ผมดึงไอ้ตั้มเอาไว้ เพราะผมไม่อยากให้ไปหาเรื่องกับคุณแม่ของแทน

“อย่าปากดีให้มาก เพราะไม่งั้นอายุแกจะไม่ยืน” คุณพ่อของแทนวางอาฆาตไว้ก่อนจะประคองคุณแม่ของแทนเดินหายลับไป ส่วนผมได้รับการประคองไปนั่งให้ดีๆ

“เชี่ย ปากมึงช้ำวะ สัส!!!” โจที่เห็นแผลคนแรกลุกขึ้นจะไปเอาเรื่อง ผมดึงแขนมันไว้แล้วส่ายหน้าว่าอย่าทำ

“เค้าพูดถูกวะทุกคน เพราะกู ทำให้ชีวิตของแทนเป็นแบบนี้ กูมันหายนะของชีวิตเค้า...” ผมรู้สึกเห็นด้วยทุกคำพูดของคุณแม่แทน
“สัส ที่มึงสู้มาแทบตายคือห่าไรวะ ถ้าเพื่อนกูใจเสาะแบบนี้ กูไม่น่าเสียแรงคบเลยวะ” แชมป์ผลักอกผมแรงๆ จนไบรท์ต้องมาดึงไว้

“มึงฟังเฮียนะ มึงไม่ผิด ชีวิตแทนดีขึ้นเพราะมึงมาเยอะแล้ว อย่าไปสนใจคำพูดแม่แบบนั้นเลยวะ เฮียสงสารแทนที่มีพ่อแม่ห่วยๆ แบบนั้นวะ” มือของเฮียลูบหัวผมต่อไป

“พวกเราจะอยู่จนกว่าแทนฟื้นเป็นเพื่อนมึง นานแค่ไหนก็สู้วะ มึงอะ ห้ามพูดไรโง่ๆ แบบเมื่อกี้อีกนะเว้ย” โจตบไหล่ผมเบาๆ

ผมมองเห็นสายตาที่มุ่งมั่นของทุกคนแล้ว ผมจะศรัทธาว่าแทนต้องหายเช่นกัน ขอบใจพวกมึง ขอบคุณเฮีย....

สองชั่วโมงหลังจากที่แทนเข้าห้องผ่าตัด แทนกลับมาเข้าห้อง ICU อีกครั้ง ผมมองแทนผ่านกระจกทั้งกั้นไว้ตอนนี้ ใบหน้าของแฟนผมหลับสนิท มีแผลขีดข่วนบนหน้าเล็กน้อย ผมพยายามเพ่งให้ชัดที่สุด เผื่อนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้เห็นหน้าคนรักของผมใกล้ๆ แบบนี้...ไม่ซิ มันต้องไม่ใช่ครั้งสุดท้าย...

“หมออยากให้เรากลับไปพักผ่อนนะครับ หมอคิดว่าหลังจากผ่าตัดรอบนี้ ถ้าพ้นคืนนี้แล้วไม่มีภาวะช็อคอะไร อาการของคนไข้น่าจะดีขึ้นแน่นอน” คุณหมอเดินมาพูดข้างๆ หลังจากแวะมาตรวจอาการของแทนแล้ว

“ผมกลัว...” คุณหมอยิ้มและส่ายหน้าเบาๆ ด้วยรอยยิ้ม

“พรุ่งนี้กลับมาใหม่นะครับ เราต้องพักผ่อนก่อน เชื่อหมอนะครับ หมอรับปากว่าจะช่วยเต็มที่ หมอคิดว่าพ้นคืนนี้ไป ถ้าไม่มีอาการอะไรแทรก ข่าวดีจะมีแน่นอนครับ” ผมไหว้ขอบคุณคุณหมออีกครั้ง

“ผมจะทำตามที่หมอบอกนะครับ” แล้วคุณหมอก็ยืนถุงยาให้ผม มันเป็นวิตามินรวมเต็มถุง ที่หน้าถุงเขียนวิธีการทาน และตบท้ายถุงว่า “สู้ๆ ครับ”

คุณหมอเดินจากไปพร้อมรอยยิ้ม ผมหันกลับไปมองแทนที่ยังคงหลับอยู่ แล้วบอกเบาๆ ผ่านกระจกแค่ว่า

“เราจะกลับไปพักผ่อนตามที่หมอบอกนะ พรุ่งนี้แทนตื่นขึ้นมาคุยกับเรานะครับ”

……………….

ผมนอนอยู่ในห้องของโรงแรมที่คุณพ่อ คุณแม่ของแทนเปิดไว้ให้ ส่วนเฮียโบ้กับเพื่อนๆ ผม เปิดไว้อีกชั้นหนึ่ง คืนนี้ตั้มมานอนเป็นเพื่อนผมข้างๆ เราทั้งคู่หลับสนิทกันเต็มที่ ความเหนื่อยที่ฝังใน ทำให้จิตใจที่ผมพยายามคิดถึงเรื่องของแทน ก็สู้ความล้าภายในร่างกายไม่ได้อยู่ดี

“นายๆ”

“ยืมดินสอสักแท่งได้ปะ เราลืมเอามา”

“เลิกแล้วเดี๋ยวคืนนะ”

ผมตื่นขึ้นมาหลังจากภาพนี้เล่นอยู่ในหัวผม มันคือครั้งแรกที่ผมได้เจอกับแทน ผมนั่งเรียนพิเศษข้างๆ คนนี้ จนวันนี้ เค้ากลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปแล้ว ผมตื่นนอนตอนหกโมงครึ่ง ในขณะที่ตั้มยังหลับสนิทอยู่ ผมไปอาบน้ำ แต่งตัว ก่อนจะปลุกตั้มให้อาบน้ำ แต่งตัว โดยเฮียโบ้เองก็มาเคาะประตูกะปลุกผมไปทานข้าวเช้าเหมือนกัน หลังจากทานเสร็จแล้ว รวมทานวิตามินที่คุณหมอฝากไว้ด้วย ก็ไปที่โรงพยาบาลต่อเหมือนเดิม

“น้าจำเนียรสวัสดีครับ” น้าจำเนียรมารอผมตรงประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาล

“ข่าวดีคะคุณบิ๊ก เมื่อสักครู่คุณแทนได้ย้ายออกจาก ICU แล้วคะ” เพื่อนๆ ผมกับเฮียโบ้ เฮกันดังทันที พอได้เลขห้องพักที่แทนย้ายไปพักฟื้นแล้ว ผมรีบวิ่งไปที่ตึกผู้ป่วยในทันที

ผมมาถึงห้องที่แทนนอนพักตอนนี้ เคาะประตูห้องสองที ก่อนจะได้ยินเสียงตอบรับเป็นเสียงคุณแม่ของแทนว่าเข้ามาได้ ผมเปิดประตูเข้าไป ห้องที่แทนพักเป็นห้องพิเศษที่ดีที่สุดของโรงพยาบาล คุณยายของแทนกำลังยืนเฝ้ามองหลานอยู่ข้างๆ ส่วนคุณแม่ของแทนเดินสวนผมออกไปโดยไม่มองหน้าผมเลยสักนิด

“หลานบิ๊ก” คุณยายเดินมาหาผมด้วยไม้เท้าอย่างรีบร้อนจนผมต้องรีบเดินเข้าไปหา คุณยายของแทนกอดผมแน่นๆ ก่อนจะบอกว่า

“ตั้งแต่เมื่อคืน แทนหัวใจกลับมาเต้นปกติแล้ว ความดันโอเคแล้ว ลองถอดเครื่องช่วยหายใจก็หายใจเองพอได้บ้าง ไม่มีเลือดออกจากสมองแล้วด้วย คุณหมอเลยย้ายมาฟักฟื้น” ผมพยักหน้ายิ้มดีใจไม่แพ้คุณยายที่กำลังเล่าตอนนี้

ผมเดินไปจับมือแทนที่ตอนนี้นอนในชุดคนไข้ ขาซ้ายกับแขนซ้ายเข้าเฝือกเอาไว้อยู่ ศีรษะของแทนมีผ้าพันแผลรอบๆ ท่อหายใจขนาดเล็กเกาะอยู่ที่จมูก ตามร่างกายของแทนส่วนที่ผมมองเห็น มีรอยแผลขีดข่วน ฟกช้ำไปหมด แทนไม่ได้ตอบสนองอะไรตอนผมจับมือ ผมกระซิบข้างๆ หูของแทน

“ขอบใจที่ไม่ทิ้งเรานะ” ผมร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกดีใจ นาทีนี้ความรู้สึกหนักๆ ที่ผมแบกไว้ มันเบาลงอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่ว่าแทนจะเป็นยังไงต่อจากนี้ จะอยู่ในสภาพนี้ตลอดไป ผมก็ยินดีจะดูแลคนที่ผมรักโดยไม่มีเงื่อนไขเหมือนกัน

“ยายขอบใจเรานะ หลานบิ๊กคือสิ่งที่ดีที่สุดของแทน ขอบใจที่ดูแลแทนมาตลอดนะ” คุณยายเองก็กำลังร้องไห้เหมือนที่ผมเป็นอยู่

“คุณยายรู้ไหมครับ ผมไม่เคยคิดว่าผมจะรักหลานคุณยายเลย แต่ตั้งแต่ผมอยู่ใกล้ๆ ตั้งแต่วันแรก ผมสัญญาครับ ผมจะรักแทนให้ดีที่สุด เท่าที่ผมจะทำได้ ขอบคุณคุณยายที่อนุญาตให้ผมคบกับแทนด้วยครับ” ผมก้มล้มกราบเท้าคุณยายทันที

“ไม่เอาๆ ไม่ต้องขนาดนี้ ลุกขึ้นมานะๆๆ” ผมลุกขึ้นไหว้ขอบคุณคุณยายอีกครั้ง

“คุณหมอบอกไหมครับ แทนจะฟื้นเมื่อไหร่” คุณยายหันกลับไปมองหลานตัวเอง ก่อนจะกลับมาบอกผมว่า

“คุณหมอบอกยายว่า ถ้าอาการดีขึ้นเรื่อยๆ ก็น่าจะฟื้นนะ แต่ยังบอกไม่ได้ว่าเมื่อไหร่” น้ำเสียงคุณยายดูไม่สบายใจเท่าไหร่นัก

“ผมจะดูแลแทนเองครับ จะนอนเฝ้าให้ทุกวันจนกว่าแทนจะฟื้น ไม่ว่าแทนจะเป็นยังไง ผมจะไม่ทิ้งไปไหนครับ” คุณยายพยักหน้าด้วยยิ้มทั้งน้ำตา

ผมมองคนรักผมกำลังนอนหลับด้วยลมหายใจที่ปกติ สัญญาณชีพจรกับความดันของเครื่องยังชีพก็อยู่ในเกณฑ์ปกติดี ผมหวังว่าความรู้สึกที่ผมมีตอนนี้ แทนจะรับรู้และตื่นขึ้นมาอีกครั้งให้ได้

เรารอแทนอยู่นะ...

……………….

หลังจากแทนออกมาฟักฟื้นแล้ว ถึงแทนจะยังไม่รู้สึกตัว แต่แทนก็อาการดีขึ้นเรื่อยๆ สองวันหลังจากออกมาพักฟื้น ท่อช่วยหายใจไม่ต้องแล้ว ชีพจรกับความดันปกติตลอดสามวัน หมอถอดเครื่องวัดชีพจรออกแล้ว แต่ก็แวะมาเช็คความดันกับชีพจรอยู่ทุกชั่วโมง แต่แทนยังไม่ขยับตัวอะไรนอกจากการขยับขึ้นลงเบาๆ ของหน้าอก ที่อาจจะหายใจติดขัดไปบ้าง แต่ก็หายใจด้วยตัวเองได้

ตอนนี้เกือบจะครบสัปดาห์แล้ว เพื่อนๆ ผมกับเฮียโบ้กลับ กทม. กันไปก่อนตั้งแต่หลังจากที่แทนออกมาพักฟื้นแล้ว กิจวัตรประจำวันที่ผมพอจะทำได้ในแต่ละวันคือการนั่งมองแฟนผมที่กำลังหลับอยู่ ผมไปหากีตาร์โปร่งตัวหนึ่งที่ตลาดมาเพื่อเล่นกับร้องเพลงให้แฟนผมฟัง กลับไปที่บ้านคุณยายเพื่อเอาหนังสืออ่านเล่นที่แทนชอบอ่านมาอ่านให้ฟัง และคอยวัดชีพจรของแทนอยู่เรื่อยๆ เพื่อความไม่ประมาทไปด้วย

“ห้าทุ่มแล้ว บิ๊กจะไปนอนแล้วนะ วันนี้ครบ 10 วันที่เราไม่ได้คุยกันเลย” สองมือของผม จับมือของแทนที่ต่อสายน้ำเกลือกับท่อให้อาหารทางหลอดเลือด

ที่จริงแล้ว ผมแอบเสียขวัญเล็กๆ ยิ่งวันเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แล้วแทนไม่ตื่นแบบนี้ ผมยิ่งรู้สึกใจไม่ดีเอาซะเลย ผมร้องไห้อีกแล้ว...ผมขอให้แทนไม่ตาย แต่ผมอยากโลภมากขอให้แทนกลับมาเป็นปกติได้ไหม

“แทนตื่นมามองบิ๊กได้ไหม รู้สึกตัวขึ้นมามองเราได้ไหม ฮือๆๆๆ” น้ำตาของผมไหลกระทบหลังมือของแทนเรื่อยๆ ผมหยุดร้องแล้วเช็ดน้ำตาออกจากหลังมือของแทน สูดหายใจลึกๆ ผมจะร้องไห้ให้แทนได้ยินไม่ได้เด็ดขาด

“เดี๋ยวเราตื่นมาพรุ่งนี้ มีหนังสือเล่มใหม่กับเพลงใหม่ๆ มาให้แทนฟังอีกนะ ราตรีสวัสดิ์ครับ” ผมลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำจะล้างหน้าแล้วกลับมานอน

“บิ๊ก...” ผมไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหม...ผมหยุดนิ่ง ก่อนจะหันกลับไปหาแทน แทนยังหลับตานอนอยู่ ผมไปนั่งฟังใกล้ๆ ว่าผมไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหม

“บิ๊ก...” ใช่ด้วย!!! แทนเอยชื่อผมออกมา

“เราอยู่นี่แทน อยู่นี่ไง” ผมกุมมือแทนเอาไว้ นิ้วมือของแทนเริ่มตอบสนองเบาๆ แทนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ

“โอ็ย....” แทนร้องเจ็บเบาๆ จากการพยายามขยับตัว แทนลืมตาแบบปรือๆ แต่กรอกตามาทางผม ไฟหัวเตียงที่น่าจะสว่างพอมองเห็นหน้าผมตอนนี้ ก็พอที่ผมจะเห็นแทนชัดๆ ว่าฟื้นขึ้นมาแล้ว

ผมดีใจจนร้องไห้ ผมกุมมือแทนไว้แน่นขึ้น สิ่งที่ผมเห็นผ่านสองตาที่กำลังร้องไห้ตอนนี้ คือน้ำตาของแทนที่ไหลออกมาจากตาปรือๆ ของแทนที่กรอกมามองผมค้างไว้อยู่เหมือนกัน

“เราเรียกพยาบาลก่อนนะ” ผมคว้าปุ่มกดเรียกที่หัวเตียงมากดไปสองที

ขอบใจที่แทนกลับมานะ ขอบใจที่กลับมานะครับ

*************

ช่วงนี้งานออกเร็ว เพราะผมก็อยากปิดให้จบหลังจากปล่อยเวลาไปนานพอสมควร ยังไงแล้ว เหลืออีก 4 ตอนโดยประมาณ กับบทพิเศษอีกตอน (บทพิเศษเขียนเสร็จไปตั้งแต่สองเดือนก่อน แต่ขอยังไม่ปล่อยตอนนี้)

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ บทถัดไปจะรีบเข็นมาให้อ่านกันต่อครับผม^^

รักคนอ่านครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 76 (หน้าที่ 34 : Update 15/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: toung ที่ 15-05-2016 21:35:25
แทนฟื้นแล้ว ทุกอย่างน่าจะดีขึ้นนะครับ
ตอนต่อไปมาเร็วๆนะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 76 (หน้าที่ 34 : Update 15/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 16-05-2016 14:14:20
แทนฟื้นแล้ว ทุกอย่างน่าจะดีขึ้นนะครับ
ตอนต่อไปมาเร็วๆนะครับ

ขอบคุณ+จะพยายามรีบเข็นออกมาให้เร็วที่สุดตามที่เวลาในชีวิตจะอำนวยครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 76 (หน้าที่ 34 : Update 15/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: nokkaling ที่ 16-05-2016 20:01:14
ขอบคุณคนเขียนที่สละเวลามาต่อให้นะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 76 (หน้าที่ 34 : Update 15/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 16-05-2016 20:32:41
พ่อแม่แทน นิสัยแย่มาก โทษทุกอย่าง ไม่เคยโทษตัวเอง
บิ๊ก เลยเป็นที่รองรับอารมณ์โกรธโหด เพราะไม่ชอบที่เป็นผู้ชายที่แทนรัก
แถมยังอาฆาตกลุ่มเพื่อนบิ๊กอีก นี่นะคนที่เล่นการเมืองแล้วมีอำนาจในมือ :z6:
จะมีอะไรที่ทำให้พ่อแม่บิ๊กเปลี่ยนใจได้นะ
รอ  :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 77 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 19-05-2016 22:21:32
มาละครับ บทที่ 77 ตอนนี้เราจะได้รู้จักเรื่องฝั่งบิ๊กบ้างแล้ว ส่วนตอนนี้ มาช่วยแทนที่พึ่งฟื้นกันต่อดีกว่าครับ

เหลืออีกไม่กี่บทจะจบบริบูรณ์ละครับ^^

มาดูกันต่อครับ

************

Chapter 77

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากแทนลืมตาขึ้นมาแล้ว คุณหมอเข้ามาตรวจอาการของแทนอย่างละเอียด แทนยังอ่อนล้าอยู่ กระดูกสันหลังที่ร้าวกับเคลื่อน รวมถึงเส้นประสาทที่เกี่ยวข้องทั้งหมด ก็ยังต้องมาตรวจดูว่า แทนจะต้องกายภาพอย่างไร

“คนไข้ตอบสนองเบื้องต้นได้โอเคละครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเริ่มทำกายภาพเบื้องต้นนะครับ ตอนนี้แขนกับขาของคนไข้เท่าที่ทดสอบดู ถือว่าตอบสนองได้อยู่ เดี๋ยวจะเริ่มทำกายภาพบำบัดให้ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปครับ ละก็ ตอนนี้เดี๋ยวเปลี่ยนให้ทานอาหารอ่อนดูนะครับ” คุณพ่อ คุณแม่ คุณยาย และผม ไหว้ขอบคุณคุณหมอ

“ขอบคุณครับคุณหมอ” เสียงเล็กๆ ของแทนเอยขึ้นก่อนที่คุณหมอจะไป คุณหมอได้ส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักของแทน
 
“แม่ครับ พ่อครับ ยายครับ แทนขอโทษ” แทนเอยขึ้นตอนที่คุณพ่อ คุณแม่ กับคุณยาย ยืนอยู่ข้างๆ เตียง

“ไม่เป็นไรลูก ลูกปลอดภัย พ่อกับแม่ก็ดีใจแล้ว” คุณพ่อของแทนจับมือของแทนด้วยสีหน้าที่หายกังวลไปพอสมควร ในขณะที่แม่ของแทนเองก็ดูหายเครียดขึ้นพอสมควร

“แทนขอโทษนะครับ ยายไม่สบายใจเพราะแทนแท้ๆ เลย” คุณยายของแทนส่ายหน้าช้าๆ ปาดน้ำตาเล็กน้อย

“หลานปลอดภัยกลับมา ยายก็สบายใจแล้ว หลานต้องกลับมาเป็นปกตินะ” คุณยายเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของแทน

“บิ๊ก...” ผมยืนอยู่ปลายเตียงไกลๆ ค่อยๆ เดินเข้าไปหาแทนช้าๆ

“เราขอโทษ ที่เราไม่ได้จัดงานวันเกิดให้ตามสัญญา” ไม่เป็นไรนะแทน มันไม่สำคัญเท่ากับการที่แทนปลอดภัยกลับมามากกว่า

“เดี๋ยวเธอทั้งคู่ต้องไปพรรคไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวสายนะ ฉันเองก็จะกลับบ้านเหมือนกัน ทางนี้ให้หลานบิ๊กเค้าดูแลก็ได้” คุณยายเอยขึ้น ก่อนที่คุณพ่อกับคุณแม่ของแทนจะตัดสินใจกลับ โดยที่คุณยายก็กลับด้วย

ผมลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ เตียง กุมมือที่ผมคิดว่าเกือบจะไม่ได้กุมเอาไว้อีกตลอดไปไว้แน่นๆ แทนที่นอนมองผมผ่านการปรับเตียงให้ชันพอจะนั่งได้ พยายามออกแรงบีบมือผม แต่มือของแทนก็แทบไม่มีแรงอะไรตอบสนองมือของผมเหมือนกัน

“เดี๋ยวเที่ยงนี้กินข้าวนะครับ หิวมากไหม” แฟนผมพยักหน้าเป็นคำตอบ

“เราหลับไปกี่วันอะ” นี่น่าจะเป็นคำถามแรกของแฟนผมหลังจากตื่นขึ้นมา

“สัปดาห์นึงอะ รวมนอน ICU ก็เป็นสิบวันพอดี” พอผมตอบจบ แทนร้องไห้จนผมต้องรีบเช็ดน้ำตาทันที

“เราขอโทษ เราทำให้บิ๊กเป็นห่วง” ผมเช็ดน้ำตาด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กที่พับวางไว้ข้างๆ พอเช็ดเสร็จ ผมจุมพิตหน้าผากที่พันด้วยผ้าพันแผล ผมค้างสัมผัสนี้ไว้สักครู่ ก่อนจะถอยออกมาช้าๆ กลับมานั่งข้างๆ ที่เก้าอี้ตัวเดิม

“มันเป็นอุบัติเหตุ มันเป็นเหตุสุดวิสัย แค่ตอนนี้เราได้ยินเสียงแทน ได้จับมือ ได้อยู่ใกล้ๆ แบบนี้ อย่างอื่นในโลกก็ไม่สำคัญกับเราอีกแล้ว” ผมจุมพิตหลังของแทนเบาๆ

“ขอบคุณที่ไม่ทิ้งเราไปนะ” แทนพยักหน้ารับทราบ

“เรากลัว กลัวตัวเองจะช่วยตัวเองไม่ได้อีก เราจะเป็นภาระให้กับทุกคน” ผมยิ้มให้กับสิ่งที่แทนกังวล

“เราจะช่วยให้แทนกลับมาช่วยตัวเองได้อีกครั้ง” ผมหอมหลังมือของแฟนผมอีกครั้ง ก่อนจะลุกไปหยิบกีตาร์โปร่งที่วางอยู่ข้างๆ โซฟามานั่งข้างๆ

ผมเริ่มเกากีตาร์ แล้วเริ่มร้องเพลงที่ผมนึกออกว่าอยากร้องให้แทนฟังต่อ ใบหน้าเปื้อนยิ้มของแฟนผมในตอนนี้ เป็นสิ่งที่ผมอยากเห็นที่สุดในรอบสิบกว่าวันที่ผ่านมา เพลงที่ผมร้องให้แฟนผมฟังเพลงแรกของวันนี้ก็คือ

“เธอคือทุกสิ่ง ในความจริงในความฝัน คือทุกอย่างเหมือนใจต้องการ เธอเป็นนิทานที่ฉันอ่าน ก่อนหลับตาและนอนฝัน

เธอคือหัวใจ ไม่ว่าใครไม่อาจเทียมเทียบเท่าเธอ ช่างโชคดีที่เจอได้ตกหลุมรักเธอ ได้มีเธอเคียงข้างกัน คงจะมีเพียงทำให้โลกนั้นหยุดหมุน เพียงเธอสบตาฉัน คงจะมีเพียงเธอที่หยุดหัวใจของฉันไว้ตรงนี้ ตรงที่เธอ

เธอเพียงคนเดียวและเพียงเธอที่ต้องการ ฉันจะทำทุกทุกทางด้วยวิญญาณและหัวใจ นั่นคือฉันจะรักเธอไม่ว่าเป็นเมื่อไรสถานใด ทั้งหัวใจฉันมีเธอเพียงคนเดียว

เธอคือรักจริง ฉันยอมทิ้งทุกทุกอย่างเพียงเพื่อเธอ ดั่งฟ้าให้มาเจอให้เธอคู่กับฉัน ให้เราได้เดินเคียงข้างกันนับจากนี้ คงจะมีเพียงทำให้โลกนั้นหยุดหมุน เพียงเธอสบตาฉัน คงจะมีเพียงเธอที่หยุดหัวใจของฉันไว้ตรงนี้ ตรงที่เธอ

เธอเพียงคนเดียวและเพียงเธอที่ต้องการ ฉันจะทำทุกทุกทางด้วยวิญญาณและหัวใจ นั่นคือฉันจะรักเธอไม่ว่าเป็นเมื่อไรสถานใด ทั้งหัวใจฉันมีเธอเพียงคนเดียว

เธอเพียงคนเดียวและเพียงเธอที่ต้องการ ฉันจะทำทุกทุกทางด้วยวิญญาณและหัวใจ นั่นคือฉันจะรักเธอไม่ว่าเป็นเมื่อไรสถานใด ทั้งหัวใจฉันมีเธอเพียงคนเดียว

จะทุกข์หรือยามที่เธอนั้นสุขใจ ยามป่วยไข้หรือสุขกายสบายดี ฉันอยู่ตรงนี้และจะมีแต่เธอทุกวินาที จะอยู่ใกล้ไม่ห่างไกล จะเคียงชิดไม่ห่างไป ไม่ไปไหน...

เธอเพียงคนเดียวและเพียงเธอที่ต้องการ ฉันจะทำทุกทุกทางด้วยวิญญาณและหัวใจ นั่นคือฉันจะรักเธอไม่ว่าเป็นเมื่อไรสถานใด ทั้งหัวใจฉันมีเธอเพียง

เธอเพียงคนเดียวและเพียงเธอ เพียงเธอที่รอ ฉันจะขอภาวนาต่อหน้าฟ้าอันแสนไกล นั่นคือฉันจะรักเธอไม่ว่าเป็นเมื่อไรสถานใด

เกิดชาติไหนฉันมีเธอ มีเธอเพียง..คนเดียว”

คู่ชีวิตของผม....

……………….

ผ่านไปอีกสัปดาห์หนึ่ง การทำกายภาพของแทนเริ่มต้นขึ้น ไม่ว่าจะการกระตุ้นกล้ามเนื้อด้วยไฟฟ้า การฝึกขยับในแต่ละอิริยาบท การลุกขึ้นยืนกับนั่ง ทั้งหมดเป็นเรื่องที่ยากสำหรับแทนในเวลานี้ ในห้องกายภาพตอนนี้ มีคนไข้หลายคนกำลังฝึกกายภาพกันอยู่ รวมถึงแทนที่พยายามฝึกอยู่เช่นกัน

“ค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ นะคะ ช้าๆ คะ” พยายามกำลังกำกับให้แทนค่อยๆ ใช้สองมือยันตัวเองขึ้นจากรถเข็นขึ้นมา บุรุษพยาบาลอีกสองคนช่วยกันหิ้วปีกแทนเอาไว้ แล้วพาแทนไปจับราวเหล็กคู่ด้วยสองมือของแทน

“ค่อยๆ ทิ้งน้ำหนักลงเท้านะคะ” แทนพยายามใช้สองแขนจับราวเหล็กเอาไว้ ก่อนจะทิ้งน้ำหนักลงบนขาทั้งสอง แต่ไม่ถึงห้าวินาทีเท่านั้น แทนร่วงลงไปกองกับพื้นทันที

“ไหวไหม” ผมกับบุรุษพยาบาลรีบเข้าไปประคอง แทนพยักหน้าเอาใหม่อีกที

สีหน้าของแทนค่อนข้างเหนื่อยและลำบากในการทำกายภาพ การพยายามยืนด้วยขาตัวเองให้นิ่งๆ เป็นเรื่องยากมากตอนนี้ แทนพยายามลองยืนโดยที่ใช้แรงจากแขนให้น้อยที่สุด ถึงห้องกายภาพจะแอร์เย็น แต่แทนเหงื่อออกเต็มตัวเพราะพยายามออกแรงฝึก

“พอแค่นี้ก่อนนะครับ” บุรุษพยาบาลที่ดูแลแทนค่อยๆ ประคองกลับมานั่งที่รถเข็น

“เดี๋ยวผมเข็นพาเดินเล่นก่อนนะครับ” ผมบอกกับพี่บุรุษพยาบาล ก่อนจะเอาผ้าขนหนูผืนเล็กที่ติดมาด้วย เช็ดหน้ากับคอของแทนให้เรียบร้อย

“เรากลัว...กลัวตัวเองเป็นง่อยแบบนี้ตลอดไป” ผมยิ้มกว้างๆ ให้แทน

“แทนต้องกลับมาเดินได้แน่นอนครับ เราจะช่วยอยู่ข้างๆ จนกว่าแทนจะเดินได้ปกตินะครับ” แทนพยักหน้าด้วยสีหน้าที่ยังดูกังวลเหมือนเดิม ก่อนที่ผมจะเข็นแทนไปรอบๆ พาออกไปสวนหย่อมเล็กๆ ภายในโรงพยาบาล

“เหนื่อยไหม” ผมส่ายหน้ากับคำถามของแทน

“ไม่เคยเหนื่อยเลยครับ ให้ทำมากกว่านี้ก็ทำได้” ผมก้มตัวโน้มไปข้างหน้า แล้วก้มหน้าลงมาหาแทนที่นั่งรถเข็นตอนนี้
“เราเป็นภาระให้บิ๊ก เป็นภาระกับทุกคน มันแย่มากเลยอะ” ผมขยับแก้มตัวเองให้ชิดกับแก้มของแทน

“จำตอนที่แทนโดนฟันที่มือได้ไหม ตอนนั้นเรายังไม่ได้เป็นแฟนกันด้วย เราเต็มใจดูแลแทนเพราะแทนเป็นคนดีสำหรับเรา ตอนนี้แทนเป็นคู่ชีวิตเราแล้ว ต่อให้เราต้องแบกแทนขึ้นหลังเดิน เราก็จะไม่บ่น ไม่รำคาญ ไม่หนักด้วย เราจะไปด้วยกันนะครับ” ผมตบท้ายด้วยการหอมแก้มนิ่มๆ ของแฟนผมอีกที ผมเดินมาหน้ารถเข็นของแทน แล้วย่อตัวลงให้แทนเห็นหน้าผมชัดๆ

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เราจะสู้ เสียอย่างอื่นเราพอทำใจได้ แต่เสียแทนไป เราทำใจไม่ได้แน่นอน” ผมค่อยๆ จุมพิตที่หน้าผากของแฟนผมเบาๆ ก่อนเอาปลายจมูกสัมผัสค้างไว้ตรงนั้น

“เราจะต้องกลับมาเดิน กลับมาวิ่งกับบิ๊กให้ได้นะ” ผมพยักหน้าเบาๆ

“เราจะอยู่ข้างๆ ให้แทนกลับมาเป็นปกตินะครับ สัญญา” ผมบอกขณะที่ปลายจมูกยังแตะหน้าผากของแทนไว้

ไม่ว่าจะสุข ทุกข์ จะป่วย หรือเป็นอะไรก็ตาม ผมจะไม่ทิ้งคนที่ผมรักคนนี้แน่นอน

……………….

17 ปีที่แล้ว...

บ้านเดี่ยวหลังหนึ่งแถวชานเมืองที่ฉันกับสามีพึ่งซื้อได้สำเร็จ เป็นทั้งเรือนหอ เป็นที่ๆ ผู้หญิงที่ไม่มีญาติมิตรที่ไหนคนนี้ได้ซุกหัวนอน ครอบครัวของเราเติมเต็มด้วยลูกชายหนึ่งคน เด็กผู้ชายตัวขาว ปากแดง ดวงตาดูเข้มแข็ง เด็กผู้ชายคนนี้เราทั้งสองตั้งชื่อให้ว่า “บิ๊ก” เพราะเค้าคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ของครอบครัวของเรา

“คืนนี้จะกลับมาทานข้าวไหม” ใกล้จะหกโมงเย็นแล้ว ฉันโทรเข้าบริษัทของสามี

“คืนนี้มีนัดทานข้าวกับลูกค้า ไม่ต้องรอนะ” ฉันได้แต่รับคำของสามี แล้ววางสายลงไป

ตั้งแต่บิ๊กเกิดมา เรื่องแแบบนี้แทบจะชินชาไปแล้ว ฉันพอเข้าใจว่าบริษัทของสามีกำลังตั้งไข่ ฉันเองก็ต้องเลี้ยงลูกไปทำงานที่ธนาคารไปด้วย ถ้าผู้จัดการสาขาที่ทำงานไม่เมตตา ฉันก็คงเอาลูกชายคนนี้ไปเลี้ยงระหว่างงานเกือบทุกวันไม่ได้ ในขณะที่บิ๊กเองก็ไม่ดื้อไม่ร้อง บางทีก็หลับเกือบทั้งวันด้วยซ้ำ จนวันนึงตอนบิ๊กสามขวบ...

“คุณพ่อกลับมาแล้ว” เสียงลูกชายของฉันดีใจเป็นพิเศษ ก่อนจะรีบวิ่งไปหาคุณพ่อของตัวเอง แต่สามีฉันก็ดูรีบๆ

“วันนี้กลับมาเร็ว เดี๋ยวรีบไปเตรียมกับข้าวก่อนนะ” สามีฉันไม่ตอบอะไรนอกจากรีบขึ้นไปบนห้อง คิดว่าคงไปอาบน้ำแล้วค่อยมาทานข้าว แต่หลังจากที่เตรียมโต๊ะอาหารเสร็จ

“คุณจะไปไหน” สามีฉันไม่ตอบอะไร แต่แบกกระเป๋าเสื้อผ้าสองใบเต็มๆ วางไว้หน้าประตูบ้านอย่างเร่งรีบ

“ผมจะไปหาลูกค้าที่ต่างประเทศสักอาทิตย์” แต่เสื้อผ้าที่เก็บมันแทบจะเรียกว่าหมดทั้งห้อง

“เดี๋ยวก่อน คุณจะไปไหนกันแน่ ทำไมต้องเก็บเสื้อผ้าหมดตู้แบบนี้” สามีฉันไม่ตอบอะไรนอกจากใส่รองเท้า เปิดประตูแล้วยกกระเป๋าออกไปใส่ท้ายรถ

“คุณจะไปต่างประเทศแล้วขับรถไปเองทำไม” สามีฉันดูเร่งรีบจนฉันไม่เชื่อว่ากำลังไปต่างประเทศจริงๆ

“บอกมาดีๆ ตกลงไปไหนกันแน่” สามีฉันไม่ตอบ แต่ผลักฉันออกไปแล้วรีบขึ้นรถก่อนจะออกไปทันที ฉันได้แต่วิ่งออกไปหน้าประตูดูสามีฉันขับรถออกไป

กับข้าวบนโต๊ะที่ฉันต้องยิ้มทานกับบิ๊กแล้วบอกลูกชายฉันว่า คุณพ่อมีงานด่วน ถึงสีหน้ากับสายตาลูกชายฉันจะผิดหวัง แต่ลูกชายฉันก็ยิ้มแย้มกับฉันเสมอ คืนวันนั้น ฉันนอนหลับไม่สนิทนัก จนพอถึงเวลาเช้าที่ฉันต้องไปส่งบิ๊กเรียน ชีวิตของฉันก็ต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล

หมายศาลสั่งยึดทรัพย์สามีฉัน ทั้งบ้านหลังนี้ บริษัทของสามี ทุกสิ่งที่ฉันช่วยค้ำประกันไว้ ผลผูกพันธ์ทางกฎหมายต่างๆ ทุกสิ่งมันพุ่งเช้าใส่ จนฉันไม่ทันตั้งตัว วันนั้นฉันต้องรบกวนเพื่อนร่วมงานที่ลูกสาวเรียนโรงเรียนเดียวกับบิ๊กให้เป็นคนพาไปส่ง ส่วนฉันได้แต่ไล่เช็คว่า อะไรบ้างที่สามีฉันทำไว้แล้วฉันไม่รู้เรื่อง พอได้สติ สิ่งที่ฉันมีเป็นส่วนตัวที่พอจะเหลือตอนนี้คือ เงินสดสองล้านบาทจากพ่อกับแม่ของฉันที่เสียไปแล้ว รถ Civic คันนึงที่ฉันซื้อด้วยนำ้พักน้ำแรงตัวเอง ฉันเก็บเสื้อผ้าและของใช้ทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วออกไปเช่าห้องสมัยที่ฉันยังเลี้ยงตัวเองตั้งแต่เรียนหนังสืออยู่แทน

“ทำไมคุณแม่ไม่พาบิ๊กกลับบ้านครับ” ลูกชายฉันถามขณะที่ขับรถมาถึงห้องเช่าที่พึ่งเช่าไป

“เรามีปัญหานิดหน่อย เดี๋ยวจะได้กลับบ้านทีหลังนะครับ” ฉันพยายามปั้นยิ้มเอาไว้เพื่อลูกของฉัน

“แล้วทำไมกลับบ้านไม่ได้อะครับ” ฉันลูบศีรษะลูกชายฉันแล้วบอกว่า

“มีคนชอบบ้านของเรา ขอซื้อต่อเลย แม่เลยพาบิ๊กมาอยู่นี่ก่อน เดี๋ยวเราซื้อหลังใหม่อยู่กันนะครับ” นี่คือคำตอบที่ฉันไตร่ตรองก่อนตอบให้เด็กสามขวบฟังแล้วเข้าใจ

“คุณพ่อไปหาบ้านหลังใหม่อยู่เปล่าครับ” ฉันพยักหน้าตามน้ำในคำตอบของลูกชาย

ทุกวันหลังจากนั้น ฉันต้องคอยคุยกับเจ้าหนี้จนต้องลาออกจากธนาคาร ฉันต้องคอยย้ายเงินสองล้านที่มีเป็นก้อนสุดท้ายให้พ้นสายตาเจ้าหนี้ ทุกเวลาที่ฉันนอน ตื่น ฉันจะร้องไห้ทุกครั้งที่บิ๊กไม่อยู่แล้ว วันเวลาที่ผ่านไป บิ๊กเองก็เหมือนรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่ปกติ

"คุณแม่ครับ ทำไมคุณพ่อไม่กลับมาซะทีครับ คุณพ่อไม่รักบิ๊กแล้วใช่เปล่าครับ" ลูกชายฉันเอยขึ้นก่อนจะนอนข้างๆ

"ไม่ใช่นะครับ คุณพ่อมีธุระบางอย่างที่จำเป็น จะรีบกลับมาหาบิ๊กแน่นอนครับ" ฉันโกหกลูกอีกแล้ว

"คุณพ่อไม่โทรหาเราบ้างเลยครับ คุณพ่อไม่รักบิ๊กแล้ว" ฉันกอดลูกชายเอาไว้ก่อนจะบอกว่า

"เวลาที่โตขึ้น บางอย่างก็เหนื่อยยาก แต่ที่แน่ๆ คุณพ่อเค้ารักและกำลังรีบทำงานให้เสร็จ จะได้กลับมาอยู่กับเราทุกคนนะครับ" ฉันพยายามข่มเสียงตัวเองให้นิ่งที่สุดไว้

"บิ๊กจะเป็นเด็กดี บิ๊กจะไม่ดื้อ บิ๊กอยากให้คุณพ่อกลับมา" ฉันรีบเช็ดน้ำตาให้หมดก่อนที่ลูกฉันจะรู้ว่าฉันกำลังร้องไห้อยู่

"นอนนะครับคนดี" ฉันคลุมมุ้งรอบที่นอนของบิ๊ก ก่อนจะเปิดพัดลมเบาๆ ให้ส่ายรอบที่นอน

นี่แค่ตัวอย่างของทุกคืนที่ฉันต้องแบกรับ ฉันต้องโกหกลูกไปเรื่อยๆ แบบนี้ ความทุกข์ในอกมันเกิดกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉันจะแบกมันได้ แต่พอฉันเห็นลูกชายแล้ว ฉันจะเป็นอะไรไม่ได้ ฉันจะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด เพราะบิ๊กคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันเหลืออยู่

ฉันตัดสินใจขายรถทิ้ง เอาเงินที่ขายได้ไปจ่ายเจ้าหนี้ที่พอจะใจดี ลดหนี้ให้ได้ และปิดหนี้ให้ได้ ฉันเอาเงินเก็บก้อนสุดท้ายมาไว้เป็นค่าใช้จ่ายหมุนเวียนในการเลี้ยงบิ๊ก ความรู้เดียวที่ฉันมีคือเรื่องหุ้นกับกองทุน นั้นทำให้ฉันได้งานเป็นเลขาเจ้าสัววัยเกษียณท่านหนึ่ง เงินส่วนแบ่งจากการนำเงินเก็บท่านเจ้าสัวไปลงทุน ทำให้ฉันมีเงินทยอยจ่ายดอกเบี้ยกับทบต้นไปเรื่อยๆ เช่าคอนโดดีๆ อยู่ได้

"บิ๊กเข้าใจแม่นะครับ" บิ๊กในวัยประถม 4 กำลังน้อยใจที่ฉันไม่สามารถไปงานวันแม่ของโรงเรียนได้ เพราะฉันมีนัดประชุมกับกลุ่มทุนใหญ่ที่ท่านเจ้าสัวถือหุ้นอยู่

"แค่ตอนเช้าก่อนเข้าแถวเองนะครับ คุณครูอยากให้คุณแม่มาด้วย นะครับ นะครับ" ฉันสูดหายใจลึกๆ

"แม่ขอโทษที่ไปไม่ได้นะครับ แม่กำลังจะซื้อบ้านหลังใหม่ได้แล้ว แม่ต้องใช้เวลาทุกนาทีให้มีค่า บิ๊กเข้าใจนะครับ" ลูกชายฉันไม่ตอบอะไรนอกจากเดินกลับไปที่มุมโต๊ะทำการบ้านของตัวเอง

"แม่ก็ไม่รักบิ๊กเหมือนที่พ่อไม่รักบิ๊ก" ถึงบิ๊กจะพูดเบาๆ แต่ฉันก็ได้ยินทุกคำ มันทำให้ฉันต้องฝืนไม่ได้ยินว่ามันเกิดขึ้น

ชีวิตฉันเริ่มดีขึ้น หนี้สิ้นของสามีฉันลดลงเรื่อยๆ ฉันทยอยจ่ายสุดความสามารถเท่าที่ฉันทำได้ ยิ่งฉันทำงานเงินให้ท่านเจ้าสัวได้มากเท่าไหร่ ยิ่งฉันทำให้ท่านเจ้าสัวเสียภาษีน้อยได้เท่าไหร่ ส่วนแบ่งของฉันก็มากขึ้นเรื่อยๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ตามหลอกหลอนฉันไม่หยุดก็คือ

"มาทำไม" ทันทีที่ฉันเปิดประตูห้องออกมา นี่คือคำที่ฉันใช้ทักทายคนที่ฉันเกลียดที่สุด

"สามีจะกลับมาหาภรรยาบ้างไ่ม่ได้เหรอครับ" แน่นอนว่าถ้าผู้ชายคนนี้จะเข้ามาในห้อง ฉันไม่ให้เข้า!!
!
"ถ้าจะมาเหมือนเดิม กลับไปซะ ลูกยังไม่ตื่น อย่ามากวนด้วย" ฉันพูดอย่างสุภาพที่สุดเสมอ

สามีเลวๆ ของฉันผลักฉันเข้าห้อง แล้วตรงเข้าไปรื้อค้นห้องกับหากระเป๋าสตางค์ฉันทันที ฉันพยายามสู้เพื่อไม่ให้สามีฉันแย่งเงินสดกับเครดิตการ์ดในกระเป๋าของฉัน

"พ่อ พ่อกลับมาแล้ว" บิ๊ก อย่าออกมานะลูก

สามีของฉัน พ่อของลูกชายฉัน ไม่ได้สนใจว่าลูกจะคิดถึงอะไร ยังคงยื้อแย่งกระเป๋ากับเงินสดในกระเป๋าของฉัน ไม่ว่าจะมีแค่กี่สิบ กี่ร้อย หรือกี่พันก็ตาม หรือมันจะถอนมาเพื่อเอาไปจ่ายอะไรสักอย่าง ผู้ชายคนนี้ก็ไม่สนใจ และการแย่งเงินกับฉัน ก็จบลงเหมือนทุกครั้ง

"พ่อหยุดนะ อย่าตีแม่ อย่า" แรงของเด็กประถม 5 จะสู้พ่อตัวเองได้อย่างไร

"อย่ายุ่ง จะไปไหนก็ไป" นี่คือสิ่งที่สามีฉันพูดกับลูกฉันหลังจากถีบลูกตัวเองไปแล้ว

"ถ้าคุณอายัดบัตร ผมจะรีบกลับมาเอาเงินคุณอีกแน่นอน" สามีของฉันกลับไป ทิ้งฉันกับลูกนอนเจ็บท่ามกลางสิ่งต่างๆ ในห้องพักของเรากระจุยกระจาย

"แม่เจ็บตรงไหนครับ" ฉันส่ายหน้าไม่เป็นไร ก่อนจะกอดลูกเอาไว้

"หิวข้าวยังลูก ลูกไปแปรงฟันล้างหน้านะครับ เดี๋ยวแม่พาไปกินข้าวเช้านะครับ" ฉันเป็นแม่ที่แย่มาก

"พ่อไม่รักเราแล้วใช่ไหมครับ ทำไมพ่อต้องทำแบบนั้น" ทำไมบิ๊กต้องมาเห็นภาพแบบนี้ด้วย นี่คือครั้งแรกที่ลูกฉันได้เห็นความจริงตลอดสามสี่ปีที่ฉันพยายามเก็บเอาไว้

ฉันเก็บความจริงทั้งหมดนี้เอาไว้ อดทนให้สามีของฉันตบตี เพียงเพราะลูกชายของฉันต้องการพ่ออยู่ ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจัดการฟ้องหย่าทันที ท่านเจ้าสัวเองก็ใจดี เอาทนายมาช่วยจนฉันชนะคดี ได้สิทธิในการเลี้ยงดูบิ๊ก และไม่ต้องแบ่งสินสมรสอะไรเลย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากวันที่บิ๊กรู้ความจริง ก็ทำให้ฉันเจ็บปวดมาถึงทุกวันนี้ พฤติกรรมของบิ๊กเปลี่ยนไป

"ทำไมเสื้อผ้าลูกเปื้อนเลือดแบบนี้ละ แล้วหน้าลูกทำไมช้ำแบบนี้อีกแล้ว แม่ไม่โอเคที่ลูกมีเรื่องชกต่อยแบบนี้" นี่คือเรื่องที่เกิดขึ้นเดือนละหน สองหน หรืออาจจะทุกสัปดาห์ในเดือนนั้น และทุกครั้ง บิ๊กจะไม่ตอบว่าทำไม นั้นทำให้ฉันต้องทำโทษด้วยการให้อยู่ในห้องไปคนเดียวจนกว่าจะสำนึก จนวันที่บิ๊กในวัย มัธยมศึกษาปีที่ 1 บิ๊กก็ระเบิดสาเหตุทั้งหมดให้ฉันฟังว่า

"แม่รู้ไหมว่าบิ๊กไม่มีเพื่อน ทุกคนไม่อยากคบผม บางคนเรียกผมไม่มีพ่อไม่มีแม่ บิ๊กโดนรังแก บิ๊กไม่ได้อยากมีเรื่อง แต่บิ๊กทนไม่ได้ที่โดนล้อโดนแกล้ง แม่เคยไปโรงเรียนตอนที่บิ๊กอยากให้ไปเปล่า ไม่เคยเลย บิ๊กอยากมีพ่อกับแม่อยู่พร้อมหน้าเหมือนคนอื่น" ลูกชายฉันพูดจบ วิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเองทันที

บ้านหลังใหม่ที่ฉันสร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรงที่สะสมตลอดสิบปีที่ผ่านมา ทรัพย์สินเงินทองที่ฉันสร้างมาเพื่อล้างทั้งหนี้ และสร้างความมั่นคงให้ตัวเอง แต่มันสายเกินไปกับเวลาที่ฉันแลกกับลูกชายฉัน บิ๊กกลายเป็นเด็กก้าวร้าว เย็นชา ทุกครั้งที่โรงเรียนโทรมาหา ก็ต้องเป็นพฤติกรรมชกต่อย โดดเรียน รวมถึงสูบบุหรี่ด้วย ทุกครั้งที่ฉันอบรม ไม่ว่าจะด้วยไม้อ่อนหรือไม้แข็ง มันจะจบด้วยคำว่า

"แม่พูดจบแล้วใช่ไหมครับ" แล้วบิ๊กจะไหว้หนึ่งที ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้อง หรือออกจากบ้านไปเลย

วันเกิดปีที่ 13 ของบิ๊ก คือวันที่ฉันเสียใจที่สุด ฉันพยายามรีบกลับจากสิงคโปร์ให้ทันไปรับลูกที่บ้านของสามีฉัน ฉันไม่อยากอนุญาตให้บิ๊กไปเที่ยวบ้านผู้ชายชั่วๆ คนนั้น แต่ถ้าพ่อลูกไม่ได้เจอกันบ้าง ฉันก็คงดูใจร้ายเกินไป พอฉันกลับมาถึงบ้าน

"บิ๊ก ลูกนอนตรงนี้ทำไม ทำไมลูกนอนตรงนี้" ลูกชายฉันนอนอยู่ริมรั้วบ้าน บิ๊กนอนหลับไม่ได้สติ ฉันพยายามปลุกก็ไม่ตื่นขึ้นมา ตามเนื้อตัวมียุงกัดเต็มไปหมด บิ๊กตัวร้อนมีไข้ ใบหน้ามีรอยฟกช้ำเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้นกับลูกชายฉัน

"แม่ครับ บิ๊กจะไม่ไปหาพ่ออีก บิ๊กไม่อยากเจออีกแล้ว" ลูกชายฉันเอยขึ้นทันทีที่ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมลูกนอนหน้าบ้านแบบนั้นละ" บิ๊กไม่ตอบอะไรนอกจากบอกฉันว่า

"พ่อเค้าไม่รักบิ๊กแล้ว บิ๊กเลยเดินกลับมาบ้าน" หลังจากนั้น ฉันก็ติดต่อสามีฉันไม่ได้อีก ว่าทำไมลูกชายฉันถึงต้องเดินกลับมาบ้านคนเดียวแบบนี้

หลังจากวันนั้น ทุกปีที่บิ๊กโตขึ้น ฉันไม่แน่ใจว่าทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆ ลูก พูดคุยกับลูก ลูกชายฉันมองแม่คนนี้ยังไง รู้สึกกับแม่คนนี้ยังไง แต่สิ่งหนึ่งทีฉันรู้สึกตลอดคือ ลูกชายฉันมีกำแพงกับฉัน กับโลกใบนี้ เป็นกำแพงที่ฉันไม่รู้จะทำลายมันยังไง

จนวันที่ลูกชายฉันพาเพื่อนที่ชื่อแทนเข้าบ้าน ฉันเห็นลูกชายฉันกอดเพื่อนคนนี้ เห็นตอนหยอกล้อกัน มันแตกต่างกับเพื่อนๆ อีกสามคนของบิ๊กที่เรียนโรงเรียนเดียวกัน ลูกชายฉันไม่เคยมองฉันหรือใครด้วยดวงตาที่ดูมีความสุขเท่าคนนี้ ลูกชายฉันไม่เคยปฎิบัติกับใครดีแบบนี้ ถึงลูกชายฉันจะยังเด็กไปกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ในสายตาผู้ใหญ่ และยิ่งเป็นผู้ชายด้วยกันแล้ว คนเป็นแม่อย่างฉันก็ได้แต่เป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก ฉันได้แต่สงสัยจนต้องถามแทนด้วยตัวเอง

มันเป็นความรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ฉันได้เจอคนที่ทำให้ลูกชายฉันร่าเริงมีความสุขได้ มันไม่สำคัญกับฉันอีกต่อไปว่าเค้าจะเป็นเพศอะไร เป็นใครมาจากไหน แต่ถ้าเค้าเป็นคนดีกับลูกชายฉัน หวังดีกับลูกชายฉัน ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะไม่สนับสนุนให้คบกัน

ฉันกำลังเดินทางไปขอนแก่น เบาะหลัง Mercedes-Benz S-Class ที่โอบอุ้มฉันตอนนี้ ทำให้ฉันคิดถึงเรื่องเก่าๆ เรื่องที่ฉันทำพลาดไป และฉันกำลังเดินทาง เพื่อทำสิ่งที่ถูกต้อง ทำเพื่อความสุขของลูกชายฉันอย่างไม่มีเงื่อนไข และฉันต้องทำให้ได้ ใกล้ถึงขอนแก่นแล้ว ฉันควรโทรศัพท์ไปนัด ฉันแน่ใจว่าคุณแม่ของแทนว่างตอนนี้แน่ๆ

"สวัสดีคะคุณอุษณีย์ ฉันเป็นคุณแม่ของบิ๊ก พอจะมีเวลาคุยกันสักครู่ได้ไหมคะ"

แม่จะทำให้ได้นะบิ๊ก....

************

บทถัดไปจะเป็นการดูแลของบิ๊ก และการเจรจาระหว่างคุณแม่บิ๊กกับครอบครัวของแทน และหลังจบ มีตอนพิเศษให้อีก 1 หรือ 2 ตอนครับ

รักคนอ่านครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 77 (หน้าที่ 35 : Update 19/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 19-05-2016 22:37:05
เป็นกำลังใจให้ แทน บิ๊ก :L2:
 รอ  :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 77 (หน้าที่ 35 : Update 19/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 19-05-2016 22:41:19
กรี้ดดดดดดด ตอนแทนเรียก บิ้ก!!! เหมือนยกภูเขาออกจาก อก ขอบคถณคนเขียนเช่นันค่ะ ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 77 (หน้าที่ 35 : Update 19/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 19-05-2016 23:05:07
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 77 (หน้าที่ 35 : Update 19/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: toung ที่ 19-05-2016 23:58:18
ทุกอย่างกำลังดีขึ้น มาต่อเร็วๆนะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 78 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 22-05-2016 16:32:02
เขียนเสร็จแล้ว ลงเลยละกันครับ

บทนี้เป็นการพบกันระหว่างคุณพ่อกับคุณแม่ของแทน กับคุณแม่ของบิ๊ก และแสงปลายที่อุโมงค์ระหว่างบิ๊กกับแทน จะได้เจอกันในบทนี้ครับ

มาดูกันต่อเลยครับ

************

Chapter 78

ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะอยู่ในสภาพนี้ การฝึกเดิน ฝึกนั่ง และช่วยตัวเองในอิริยาบถต่างๆ ผมไม่ท้อที่จะฝึกมัน แต่ผมเกลียดที่ตัวเองเป็นภาระให้กับบิ๊ก ทุกวันที่บิ๊กเฝ้าผม บิ๊กจะพาผมเช้าห้องน้ำ คอยป้อนข้าวป้อนน้ำให้ผม ร้องเพลง อ่านหนังสือให้ฟัง รวมถึงเวลาภายภาพบำบัด บิ๊กจะเป็นคนกระตุ้นให้ผมฝึกนานขึ้นเรื่อยๆ

“อีกนิดๆ เดินมานะครับเดินมา” ผมพยายามออกแรงขาทั้งสองช้างเดินไปหาบิ๊ก สองแขนของผมยังต้องเกาะราวเหล็กทั้งสองข้างไว้ แล้วพยายามออกแรงเดินด้วยขากับเท้า มันพอมีความรู้สึกบ้างแล้ว แต่ทุกครั้งที่ทิ้งน้ำหนักก้าวลงไป บั้นเอวผมจะเจ็บมาก เท้าผมที่สัมผัสพื้นตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับเด็กทารกที่หัดเดิน อีกนิดซิแทน อีกนิด...

ผมล้มลง แล้วเหมือนเดิมทุกครั้ง บิ๊กจะรีบกอดผมไม่ให้ล้มลงพื้น แล้วประคองผมให้กลับมายืนอีกครั้ง และไม่หน้าผากก็แก้ม ที่บิ๊กจะหอมเบาๆ เป็นกำลังใจให้ผมอยากฝึกต่อ

“ขอลองใหม่นะ” บิ๊กพยักหน้าก่อนจะค่อยๆ ปล่อยให้ผมยืนนิ่งๆ แล้วถอยออกมาทิ้งระยะห่างให้ผมเดินเข้าไปหา ผมค่อยๆ เดินไปช้าๆ หนึ่งก้าว สองก้าว มันยากจนบรรยายไม่ถูก แต่ผมก็พยายามเดินให้ได้เหมือนเดิม

“แทนทำได้แล้ว เดินมาถึงปลายลู่เดินแล้ว” นี่คือครั้งแรกที่ผมล้มแค่รอบเดียว แล้วลุกมาเดินได้จนถึงปลายลู่เดิน บิ๊กค่อยๆ ประคองผมนั่งลงรถเข็นเหมือนเดิม

“น้ำครับ” บิ๊กส่งขวดน้ำเย็นที่ใส่หลอดแล้วให้ผมดูด ก่อนจะเข็นกลับไปที่จุดเริ่มต้นใหม่

“ไหวไหม รอบนี้รอบที่ 5 นะ” ผมพยักหน้าโอเค ก่อนจะลุกขึ้นโดยมีพี่บุรุษพยาบาลคอยประคองให้

ผมเริ่มเดินอีกครั้ง ผมอยากเดินด้วยตัวเองได้ โดยออกแรงพยุงจากแขนให้น้อยที่สุด ผมต้องฝึกเดินขึ้น ลง บันได และฝึกแบบอื่นต่ออีก ด่านแรกที่ผมกำลังเจอ กินเวลาเป็นสัปดาห์ไปแล้ว ผมเริ่มจับราวให้มั่น แล้วค่อยๆ ก้าวขาขวาออกไป เท้าขวายันไว้ ขาซ้ายขยับตาม เท้าขวาที่สัมผัสพื้นตอนนี้ นิ่มเหมือนเยลลี่ที่ไม่มีนำ้หนักกดทับกับพื้น แต่ผมต้องกดมันไว้ แล้วยกเท้าซ้ายไปแตะพื้นเป็นก้าวต่อไป เท้าซ้ายก็รู้สึกนิ่มไม่แพ้เท้าขวาเช่นกัน

ผมพยายามเดิน เดินให้ได้ ออกแรงเดินไปให้ถึง รอบนี้ผมต้องเดินได้โดยไม่ล้ม ทำให้ได้นะแทน ทำให้ได้ ผมก้าวไปเรื่อยๆ รู้สึกสะดุดบ้าง แต่แขนผมทั้งสองก็พอประคองไว้ได้อยู่ ผมหยุดบ้างถ้ารู้สึกมันกำลังจะล้ม แล้วผมค่อยๆ เดินต่อไป

“แทนทำได้นะครับ ค่อยๆ เดินมาหานะครับ” บิ๊กที่เดินถอยหลังอยู่ตรงหน้าผมคอยเชียร์ให้ผมเดินไปเรื่อยๆ ก้าวเล็กๆ ที่ผมพยายามเดินไปเรื่อยๆ ผมไม่แน่ใจมันนานแค่ไหน

“อีกนิดเดียว อีกนิดเดียว แทนจะก้าวถึงสำเร็จนะ” ผมออกแรงเต็มที่ ก้าวให้นิ่งที่สุด จนผมมาถึงสุดลู่ฝึกเดินได้สำเร็จ บิ๊กหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ในขณะที่บุรุษพยาบาลที่เป็นผู้ช่วยทำกายภาพ ปรบมือให้กับความสำเร็จนี้

“เดินกลับไหวไหมครับ” พี่บุรุษพยาบาลถามผม ผมพยักหน้าสู้อีกสักตั้ง

ผมค่อยๆ กลับตัวบนลู่ฝึกเดิน แล้วเริ่มก้าวใหม่ โดยที่บิ๊กยังคงเดินถอยหลังตรงหน้าผมอยู่เหมือนเดิม ผมดีใจที่ตัวเองทำได้ ผมจะต้องทำให้ได้ ผมเพิ่มความเร็วในการเดิน ในขณะที่บิ๊กบอกให้ผมช้าๆ ค่อยๆ บิ๊กที่เดินถอยหลังอยู่หน้าผม คุมจังหวะให้ผมเดินไปเรื่อยๆ ไม่ช้าหรือเร็วเกินไป

“แฟนผมเก่งที่สุด” บิ๊กหอมแก้มผมอีกรอบ ก่อนจะช่วยประคองผมนั่งรถเข็นกับพี่บุรุษพยาบาล

“เก่งมากครับ วันนี้เดินไปกลับได้แบบนี้ ถ้าทำได้ต่อเนื่องกว่านี้ เดี๋ยวจะได้ฝึกขึ้นลงบันไดละครับ” พี่บุรุษพยาบาลทำให้ผมรู้สึกมั่นใจขึ้น

“เดี๋ยวไปฝึกลุกกับนั่งต่อนะครับ” ผมพยักหน้าก่อนจะให้บิ๊กเข็นพาไปสถานีสำหรับฝึกการลุกและนั่ง

ผมมองไปรอบๆ เห็นคนที่กำลังพยายามกายภาพ บางคนก็ร้องครวญคราง บางคนก็พยายามไม่แพ้ผม มันเป็นภาพที่ผมมองทุกวันแล้ว ผมสัญญากับตัวเองว่า

ผมจะต้องไม่เป็นภาระให้ใคร และกลับมาแข็งแรงเป็นปกติให้ได้

……………….

อากาศที่ขอนแก่นวันนี้ค่อนข้างร้อนทีเดียว แสงแดดที่ส่องผ่านกระจกรถ ถึงจะไม่ร้อนเพราะฟิล์ม แต่ก็จ้าพอที่จะต้องใส่แว่นกันแดด นายสมาน คนขับรถคู่ใจของฉันยังคงพาพาหนะคันนี้ไปอย่างเรื่อยๆ ไม่ช้า ไม่เร็ว ฉันนั่งสงบใจระหว่างนี้ ถ้านัดคุยธุรกิจ ฉันจะไม่ตื่นเต้นสักนิด แต่นี่คือการนัดคุยเพื่อลูกชายของฉัน ความรู้สึกตอนนี้ แทบไม่ต่างอะไรกับการไปคุยงานให้ท่านเจ้าสัวครั้งแรกเมื่อเกือบสิบปีก่อน

“ถึงละครับคุณผู้หญิง” รถจอดหน้าโรงพยาบาลเรียบร้อย

“ไม่น่าเกินสองชั่วโมง เดี๋ยวกลับกรุงเทพฯ เลย สมานจอดรถให้เรียบร้อย แล้วมาหาที่งีบรอฉันละกันนะ” พลขับของฉันรับทราบแล้ว ก่อนที่ฉันจะเปิดประตูลงจากรถเอง

“คุณอุษณีย์คะ ฉันมาถึงละคะ” ฉันโทรถามคนที่นัดหมายว่าอยู่ที่ไหน และมันก็เป็นใจกับฉันมากที่คุณแม่ของแทน อยู่ที่ห้องทำกายภาพบำบัด​ ฉันรีบเดินไปให้เร็วที่สุด จนมาถึงห้องกายภาพบำบัด

“สวัสดีคะคุณอุษณีย์ สวัสดีคะคุณมนตรี” คุณแม่กับคุณพ่อของแทน สส.ดังแถบอีสาน ที่วันนี้ฉันไม่ได้มาเจรจาธุรกิจอะไร ทั้งสองลุกขึ้นรับไหว้ฉันตามมารยาท

“คุณคงเป็นแม่ของบิ๊ก” ฉันพยักหน้าด้วยรอยยิ้มสั้นๆ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ คุณแม่ของแทน โดยที่คุณพ่อของแทนนั่งอยู่ฝั่งซ้ายมือของคุณแม่แทนอีกที เราทั้งสามนั่งอยู่เก้าอี้ที่มองเห็นทุกอย่างในห้องทำกายภาพบำบัด

“คุณมีธุระไรกับฉัน” สมแล้วที่เป็นคนตรง ฉันเองก็จะไม่อ้อมค้อมเหมือนกัน

“ฉันอยากให้ลูกชายของเราทั้งสองสมหวังกัน” ฉันก็พูดตรงเหมือนกัน

“คุณคิดดีแล้วเหรอที่พูดแบบนี้ คุณรับได้ที่ลูกชายคุณเป็นแบบนั้นด้วยเหรอ” ฉันสัมผัสได้ว่าน้ำเสียงของคุณแม่แทนไม่โอเคอย่างยิ่ง

“น่าสงสารนะครับที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว ผมเข้าใจ แต่ผมว่าคุณก็ไม่น่าคิดสั้นกับอนาคตของลูกคุณเช่นกัน” ฉันไม่รู้สึกว่านี่คือการดูถูกฉัน ดูถูกลูกชายฉัน แต่ฉันกลับรู้สึกอยากสั่งสอนอะไรให้คุณพ่อกับคุณแม่แทนฟังสักหน่อย

“คุณเห็นเด็กสองคนนั้นใช่ไหม ลูกชายคุณกำลังพยายามหัดเดินให้เป็นปกติ ส่วนลูกชายฉันกำลังช่วยลูกชายคุณให้กลับมาเป็นปกติ คุณคิดว่าแรงบันดาลใจที่ทำให้ลูกชายคุณอยากกลับมาเป็นปกติคืออะไร คือคุณทั้งคู่เหรอ คือลูกชายของฉันเหรอ ไม่ใช่เลย...คุณลองบอกได้ไหมว่าอะไรที่ทำให้ลูกชายคุณอยากหายเป็นปกติ” นี่คือหมัดแรกที่ฉันขอส่งเข้าไปหลังจากโดนทักทายไปแล้ว ทั้งคู่ไม่ยอมตอบอะไร แต่สัมผัสได้ว่าไม่พอใจในคำพูดของฉันมากจนอยากยิงทิ้งแบบที่ทั้งคู่ชอบทำประจำแน่ๆ

“ความหวังไงคะ สมมุติว่าคนที่ลูกชายคุณรัก ไม่ใช่ลูกฉัน เชื่อไหมคะ คนๆ นั้น ก็จะเป็นผู้ชายคนอื่นอยู่ดี เพราะลูกคุณเลือกสิ่งที่เค้ารักแล้ว” ฉันรู้สึกได้ว่า ทั้งคู่กำลังระงับอารมณ์อยู่

“สมแล้วที่เป็นแม่ของบิ๊กนะคะ เหมือนกันทั้งแม่ทั้งลูกจริงๆ” เข้าทางฉันอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่หรอกคะ ลูกชายฉันก็เหมือนฉัน เราต่อสู้ความลำบากมาด้วยกัน และเค้าก็ปกป้องสิ่งที่เค้ารักด้วยชีวิตเหมือนกับที่ฉันดูแลลูกฉันจนโตมาได้เช่นกัน คุณลองนึกตามฉันเล่นๆ ไหม อีกสิบปี ยี่สิบปีต่อจากนี้ ถ้าเราทั้งคู่ แยกลูกชายไปให้ใช้ชีวิตแบบที่พ่อแม่ทุกคนอยากให้เป็น มีใบปริญญาสูงๆ ต้องแต่งงานกับผู้หญิงดีๆ มีงานการมั่นคง แล้วลูกชายของเราคนใดคนนึง ปล่อยความเป็นตัวเองออกมา แล้วความเป็นตัวเองที่ปล่อยออกมา คือทุกอย่างที่เราตีกรอบห้ามทั้งนั้น เวลานั้นคุณจะมีแรงห้ามหรือดีกรอบแบบตอนนี้ไหมละ ฉันท้าเลยว่าไม่” ฉันค่อยๆ จับมือตัวเองเบาๆ จับแหวนแต่งงานเบาๆ เพราะนี่คือสิ่งที่ทำให้ฉันรู้ว่า ฉันมีลูกเพราะสิ่งนี้ และฉันรักษามันไว้อยู่

“คุณอุษณีย์ คุณมนตรี คุณลองนึกถึงลูกชายคุณในอีกสิบปีต่อจากนี้ คุณให้เค้าเป็นอย่างที่คุณเป็น ลูกชายคุณจะเป็นแน่นอน แต่วันนึง ความต้องการจริงๆ เค้าจะโหยหาออกมา แล้ววันนั้นเค้ายืนด้วยขาตัวเองได้ เค้าจะทำตามความต้องการตัวเองแบบไม่ไว้หน้าคุณ คุณจะตีลูกแบบเด็กๆ ก็ไม่ได้แล้ว ลูกคุณจะไม่อยู่ใกล้ๆ คุณอีกตลอดไป คุณจะอยู่โดดเดี่ยวอย่างน่ากลัว คุณเอาไหมละ” ฉันหันไปเผชิญหน้ากับคุณแม่ของแทนตรงๆ สีหน้าของทั้งคู่แทบอยากจะฆ่าฉันใช่ไหมละ

“ความคิดสกปรกทั้งแม่ทั้งลูกจริงๆ” นี่คือคำที่แม่ของแทนสบถใส่ฉันอย่างสุดภาพที่สุด แต่ฉันไม่โกรธสักนิด

“คุณทั้งคู่ให้เหตุผลหน่อยซิ การที่ลูกชายคุณชอบผู้ชายด้วยกัน เป็นเรื่องน่าอายเพราะอะไร?” ฉันถามตัวเองแบบนี้เหมือนกันตอนที่บิ๊กพาแทนเข้าบ้านว่า ถ้าเรามีลูกชายที่ชอบผู้ชาย เรารับได้ไหม มันน่าอายไหม แต่ฉันก็ตอบตัวเองชัดๆ ว่า ไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไรสักนิด และคำถามนี้ ทำให้พ่อกับแม่ของแทนนิ่งไปทันที

“คุณกลัวเสียงวิจารณ์คนอื่นใช่ไหม คุณกลัวคนอื่น ทั้งที่คุณมีอำนาจล้นเหลือ คุณไม่อยากให้ใครนินทาคุณหรือลูกคุณ ทั้งที่มันห้ามยังไงก็ไม่ได้อยู่แล้ว ฉันพูดถูกไหมคะ” น้ำเสียงฉันหนักแน่นขึ้น

“ฉันไม่ได้อยากต้อนคุณทั้งคู่ให้จนมุมหรือเอาชนะ แต่ฉันอยากให้คุณคิดบ้าง ลึกๆ แล้ว คุณโอเคไหมละ ที่ลูกต้องอยู่ตามที่คุณอยากให้เป็น แต่เค้าจะไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต ฉันเคยตกนรกเพราะสามีฉันมาแล้ว ฉันเลยรู้ว่า ถ้าวันนึงลูกของฉันต้องใช้ชีวิตกับคนที่ไม่ได้รักจริงๆ เค้าจะทำลายชีวิตอีกคนเหมือนที่สามีฉันทำลายฉันมาแล้ว คุณอยากให้ลูกชายคุณทำแบบนั้นกับคนอื่นๆ ในอนาคตที่คุณกำลังจะเอามาให้ แล้วบอกลูกคุณว่า คนนี้พ่อเลือกแล้ว คนนี้แม่เลือกแล้ว ลูกต้องเลือกคนนี้ คุณเอาแบบนั้นจริงๆ เหรอ” ฉันเผชิญหน้าอย่างไม่เกรงกลัวอะไรแล้ว

“ฉันเลี้ยงลูกฉันได้ เธอไม่ต้องสอนฉัน เธอไม่ได้เป็นฉัน ไม่ได้เป็นแม่ ไม่ได้เป็นพ่อ ไม่รู้หรอกว่าฉันทั้งคู่เจออะไรมา กว่าจะทำให้แทนมั่นคงในอนาคตต่อจากนี้ได้ เธอควรสอนลูกตัวเองให้ดีกว่านี้มากกว่านะ” คุณแม่ของแทนกำลังพาลใส่ฉัน

“ผมมีลูกชาย ลูกชายก็ต้องเป็นผู้ชาย นี่ไม่ใช่พฤติกรรมที่โลกยอมรับอยู่แล้ว ผมไม่ได้กำหนดลูกผม แต่ผมบอกให้ลูกผมรู้ว่า สิ่งที่ลูกผมจะเป็น มันไม่มีเกียรติ มันลำบาก มันจะจบไม่สวยถ้าเลือกทางเดินแบบนั้น” คุณพ่อของแทนย้ำความพาลใส่ฉันอีกคน ฉันถอนหายใจช้าๆ เบาๆ ก่อนจะบอกว่า

“คุณจะทำอะไรก็ทำไปนะ แต่คุณ ฉัน หนีความจริงไม่ได้ว่า เด็กสองคนนี้รักกัน เด็กสองคนนี้พยายามพัฒนาชีวิตด้วยความรัก เด็กสองคนนี้ไร้เดียงสาว่าความรักชนะทุกสิ่ง เด็กสองคนนี้จะไม่เลิกรักกัน เพราะยิ่งคุณห้าม เด็กสองคนนี้จะยิ่งรักกันมากขึ้นเรื่อยๆ คุณจะไม่มีวันชนะลูกคุณ” สีหน้าของพ่อกับแม่แทนเหมือนโดนอะไรสักอย่างแทงใจดำไปเต็มๆ

“คุณจะไม่เสียอะไรเลย ถ้าคุณให้ลูกชายคุณเป็นในสิ่งที่เค้าเป็น แต่คุณจะเสียทุกอย่างไปเรื่อยๆ ถ้าคุณพยายามบังคับเค้า ที่ฉันกล้าพูดได้ เพราะฉันเสียลูกชายไปแล้ว แล้วคนที่พาลูกชายฉันกลับมา ก็คือลูกของคุณ” ฉันขอจบการสนทนากับคู่สามีภรรยาคู่นี้ไว้แต่เพียงเท่านี้ละกัน

“ฉันจะเชื่อใจลูกชายคุณได้ไง” คำถามคุณอุษณีย์ข้อนี้ มันง่ายมากที่ฉันจะตอบ

“ฉันรับรองอะไรให้ไม่ได้ เพราะผู้ใหญ่สัญญาเรื่องของเด็ก มันไม่เคยสำเร็จตามสัญญาอยู่แล้ว คุณทั้งคู่ต่างหากที่จะบอกเองได้ว่า คุณเชื่อใจหรือไม่เชื่อใจลูกชายฉัน” ฉันยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย

“อนาคตเป็นสิ่งที่ตอบไม่ได้ แต่ปัจจุบันเราก็เห็นอยู่ว่าเด็กสองคนนี้รักและดูแลกันแค่ไหน ฉันไม่มีธุระอะไรแล้วคะ ขออภัยในคำพูดบางคำที่ล่วงเกินความรู้สึกคุณทั้งสอง แต่เราทั้งคู่ต่างมีความเป็นพ่อแม่อยู่ในตัว เราต่างอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับลูก แต่เราก็ต้องไม่ลืมมองย้อนกลับว่า สิ่งที่เราให้ คือสิ่งที่ดี หรือสิ่งที่ทำลายชีวิตลูกของเรากันแน่ สวัสดีคะ” ฉันลุกขึ้นไหว้คุณพ่อกับคุณแม่ของแทน ก่อนจะเดินกลับออกไปโดยไม่ให้ทั้งแทนกับบิ๊กเห็นว่าฉันมาหา

ฉันทำได้เท่านี้จริงๆ ที่เหลือ ก็อยู่ที่บุญวาสนาของเด็กทั้งสองละกัน...

……………….

วันนี้แทนทำกายภาพได้นานมาก แทนไม่มีสีหน้าเหนื่อยสักนิด แต่ที่แน่ๆ แฟนผมอยู่โรงพยาบาลนานจนต้องขออะไรผมเป็นพิเศษ นั้นคือ

“เค้าอยากกิน KFC” หายากมากที่แฟนผมอยากกินของแบบนี้ แต่เมื่อแทนขอมา ผมก็จัดให้ครับ โทรสั่งเรียบร้อย รอสักครู่นะครับ

“ลืมไปเลยอะ มือไม่มีแรง จะกินยังไง” แฟนผมจู่ๆ ก็พูดให้ผมฟังแบบนี้

“แล้วลืมไปเหรอครับ มีแฟนแกะให้กินไงครับ” แทนยิ้มเหมือนเด็กได้ของเล่น

“รู้แล้ว แค่อยากอ้อนแฟนอะครับ” ผมค่อยๆ ลูบศีรษะที่เกลี้ยงๆ จากการโกนหัวเพื่อผ่าตัด

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าแทนเดินได้คล่องขึ้น เดี๋ยวไปฝึกบันไดกันนะครับ” แทนพยักหน้า

“ดีนะ เปิดเทอมมหาลัยรออีกหลายเดือน แทนต้องแข็งแรงกลับไปทันเปิดเทอมนะ” ผมหอมหน้าผากแฟนสักที แล้วนั่งลงข้างๆ เตียง....แล้วมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ผมเดินไปเปิดประตูหน้าห้อง เป็นคุณพ่อกับคุณแม่ของแทนเดินเข้ามา ผมเปิดประตูให้ทั้งคู่เข้ามาในห้อง ก่อนจะยกมือไหว้สวัสดี เพราะนี่คือครั้งแรกของวันนี้ที่คุณพ่อกับคุณแม่ของแทนแวะมาเยี่ยม ผมยืนอยู่ห่างๆ ให้คุณพ่อกับคุณแม่คุยกับแทนให้จบก่อน เพราะปกติ พอคุยเสร็จ จะออกไปเองโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“บิ๊ก เรามีอะไรต้องคุยกันหน่อย” คุณพ่อของแทนเรียกผม ผมหันไปมองแทน สีหน้าแทนดูกังวล แต่ผมก็ยิ้มว่า ไม่น่ามีอะไรมากหรอก ผมเดินตามคุณพ่อกับคุณแม่ของแทนออกไปนอกห้อง แล้วไปคุยกันที่ร้านกาแฟเล็กๆ ในบริเวณของโรงพยาบาล
 
"ดื่มอะไรไหม" ผมยิ้มๆ ส่ายหน้าไม่เป็นไร ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ของแทน สั่งกาแฟเย็นคนละแก้ว

"ตอนแรกกะไว้ว่าแทนหายป่วยเมื่อไหร่ จะพาไปอเมริกาอย่างที่เคยบอกเราไว้ จำได้ใช่มะ" ใช่ครับ คุณน้าเคยบอกไว้ ผมพยักหน้ารับคำว่าจำได้

"เธอรู้จักกับแทนได้ไง" แม่บิ๊กเปิดคำถามแรกมา

"ผมนั่งเรียนพิเศษข้างๆ แทนครับ เราทั้งคู่แทบไม่ได้คุยกันจนวันที่จบคอร์สเรียน ถึงได้รู้จักกันเป็นทางการครับ" ผมไม่รู้ว่าคุณพ่อกับคุณแม่ของแทนจะมาไม้ไหน

"แล้วเธอจีบลูกชายฉันต่อหรือเปล่า" คุณพ่อแทนถามผมต่อ

"เปล่าครับ ผมไม่เคยเกินเลยกับแทนมากกว่าเพื่อน แทนเป็นคนดี เป็นคนจิตใจดีมากครับ" ผมแอบจับมือตัวเองไว้แน่นๆ เพื่อระงับความตื่นเต้นว่าพ่อกับแม่แทนกำลังจะทำอะไรกันแน่

"แล้วเธอเป็นแฟนลูกชายฉันได้ไง" คำถามของคุณแม่แทน ทำให้ผมคิดย้อนไป ก่อนจะบอกว่า

"ผมไม่รู้เหมือนกันว่าที่เราคบกันคืออะไร แต่ผมรู้สึกดีมากๆ ที่ใกล้ชิดกับแทน ผมแค่คิดว่าแทนเป็นเพื่อนในแบบที่ผมไม่เคยมี เพราะเพื่อนๆ ที่ผมสนิททุกคน ไม่ได้มีมุมแบบที่แทนทำให้ผม คือ ตอนที่แทนบอกว่าชอบผมในสถานะคนรัก ผมก็ทำไรไม่ถูกไปพักใหญ่นะครับ แต่พอผมไม่เจอแทนนานๆ กลายเป็นผมที่เสียใจอย่างบอกไม่ถูก ผมเลยรู้ว่า ผมรู้สึกไงกับแทน" ผมไม่ได้พูดฉะฉานอะไรนัก เพราะผมไม่รู้ว่าคุณน้าทั้งสองจะถามผมทำไม

"เธอไม่คิดเรื่องอนาคตบ้างเหรอ ครอบครัว การงาน ตอนมีอายุ เพราะคบกับแบบนี้ ฉันก็ไม่เห็นอนาคตอะไรเลยนะ" คำถามคุณพ่อของแทน ถ้าเป็นแต่ก่อน ผมอาจจะคิดหนัก แต่ตอนนี้ผมมั่นใจที่จะตอบว่า

"ตอนผมเด็ก ผมเห็นสิ่งต่างๆ ที่ผมมาเข้าใจเอาตอนโต ผมโดนพ่อทิ้ง ผมต้องอยู่คนเดียวเพราะแม่ไม่มีเวลา ผมต้องมองหน้าต่าง มองทีวี มองการ์ตูนเล่มเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีก เวลามันผ่านไปช้ามาก มากจนผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ผมจะผ่านมันไปได้ ไม่รู้ซิครับ แต่ผมรู้สึกว่า ผมไม่อยากได้อะไรนอกจากใครสักคนที่อยู่ใกล้ๆ ผม รักผม ไม่ทิ้งผมไปอีก ผมไม่อยากมีโดดเดี่ยวแบบตอนเด็กที่ผ่านมาอีก ถ้าผมเจอใครสักคนที่ผมรัก ผมจะรักเค้าให้หมดใจ ผมจะไม่ทิ้งเค้าไปไหนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมแค่ไม่อยากให้คนดีๆ ที่ผมเจอในชีวิตต้องเดินจากผมไปอีก ประมาณนั้นอะครับ" ผมคิดว่านี่เป็นคำตอบที่ดีสำหรับคำถามนี้

"ผมขอบอกไว้ตรงนี้นะครับ ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย ผมยังเป็นผู้ชายที่เหล่ผู้หญิงเหมือนปกติ ละก็ พฤติกรรมแบบผู้ชายปกติ แต่กับแทน เค้าคือคนเดียวที่ผมรักในความดี อบอุ่นที่เค้าดูแลผม ผมมีความสุขทั้งเวลาปกติ และเวลาที่เราทั้งคู่ทำอย่างที่คนรักกันทำด้วยกัน...ครับ" ผมพูดออกไประหว่างที่ความเงียบระหว่างคำถามเกิดขึ้น คุณน้าทั้งสองดูดกาแฟในแก้วกัน มองผมสลับกับมองหน้ากัน

"ฉันไม่เคยเลี้ยงให้ลูกชายฉันเป็นแบบนี้ ฉันอยากแก้ให้ลูกชายฉันไม่เป็นแบบนี้" คุณพ่อของแทนพูดขึ้น ก่อนจะถอนหายใจออกมา ผมได้แต่นั่งเงียบๆ ไม่กล้าให้ความเห็นอะไรออกมา

"เธอได้กับแทนแล้วใช่ไหม" คำถามคุณแม่แทนทำเอาผมกลัวที่จะตอบ

"ครับ" ผมตอบได้แค่นี้จริงๆ

"ลูกผู้ชายตอบให้มันมั่นใจกว่านี้ได้ไหม" คุณพ่อของแทนวางแก้วกาแฟลง พร้อมเสียงที่หนักแน่น ผมตอบคำถามนี้ใหม่ว่า

"ใช่ครับ" ผมตอบให้ฉะฉานมั่นใจบ้าง

"ฉันจะมั่นใจได้ไง ว่าแทนคบกับเธอแล้วมีอนาคต" คุณแม่ของแทนถามคำถามปลายเปิดแบบนี้

"ระหว่างที่เราคบกัน มันมีเรื่องแย่ๆ ผ่านเข้ามาหนักๆ ผมพิสูจน์ตัวเองได้ว่าผมไม่ใช่ เพราะผมรักแทนคนเดียว เราเคยคุยกันว่า เรียนจบ ผมจะ..." ผมกลัวว่าพูดจบจะดูเล่นใหญ่เกินไปหน่อย แต่ผมก็บอกไปว่า

"ผมอยากขอแทนแต่งงานให้ถูกต้องกับคุณน้าครับ" หลังผมพูดจบ สีหน้าที่ผมจับทางไม่ได้ของคุณน้าทั้งสอง ยิ่งทำให้ผมเดาไม่ถูกว่า ฟังแล้วทั้งสองรู้สึกยังไงกันแน่

"เราทั้งคู่ไม่เคยโอเคที่ลูกชายฉันเลือกที่จะเป็นชายรักชาย ฉันขอบอกกันไว้ตรงนี้เลย แต่สำหรับเธอ เธอชนะแล้ว" คุณพ่อของบิ๊กเอยสิ่งที่ผมฟังแล้วอยากแคะหูซ้ำ หรือถึงแคะ ผมก็งงว่าหมายความว่ายังไง

"อย่าทำให้ลูกฉันเสียใจเด็ดขาด เธอเลือกแล้ว ห้ามทิ้งลูกฉันเด็ดขาด" ผมบอกไม่ถูกเลยว่า สิ่งที่คุณแม่แทนบอกแบบนี้คืออะไร ตกลงว่าอนุญาตแล้ว? ผมเลยอึ้งบอกไรไม่ถูก

"จำไว้นะ ฉันไม่ได้เต็มใจให้เธอคบลูกชายฉัน แต่เธอมันทนมือทนเท้าเอง เมื่อทนนัก ก็เอาเถอะ ฉันขี้เกียจยุ่งอีก" นี่คือคำพูดที่ผมมั่นใจแล้วว่า คุณแม่ของแทนอนุญาต

"ห้ามทำให้ลูกฉันเสียใจเด็ดขาด ไม่งั้นจะไม่มีดินให้กลบหน้าแน่นอน" คุณพ่อของแทนพูดจบ ทั้งคู่ลุกขึ้นวางค่ากาแฟไว้ที่โต๊ะ ก่อนจะเดินไป ผมลุกขึ้นแล้วบอกก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกไปว่า

"ขอบคุณครับ" แต่ทั้งคู่ก็ไม่หันกลับมา แล้วเดินไปเลยโดยไม่หันกลับมามองผม ผมรีบกลับไปที่ห้องพักของแทน ผมดีใจจนบอกไม่ถูกจริงๆ

ในที่สุด ความรักชนะทุกสิ่ง...

************

เหลืออีกสองบทสุดท้ายจะจบละครับ จริงๆ ขอให้เป็นพื้นที่ความสุขของบิ๊กกับแทนนิดนึงก่อนจบ และตอนพิเศษผมตกลงจะมีให้ 1 ตอน เป็นเรื่องของ บิ๊กกับแทน ตอนอายุ 30 ครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตาม รักคนอ่านครับ^^

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 78 (หน้าที่ 35 : Update 22/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 22-05-2016 16:49:18
 :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 78 (หน้าที่ 35 : Update 22/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: toung ที่ 22-05-2016 20:54:19
ในที่สุดก็สมหวังกันจนได้ พ่อกับแม่ของแทนยอมรับบิ๊กแล้ว ต่อนต่อไปมาเร็วนะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 78 (หน้าที่ 35 : Update 22/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 22-05-2016 23:19:57
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 78 (หน้าที่ 35 : Update 22/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 24-05-2016 20:40:27
หลังเที่ยงคืนเดี๋ยวลงบทที่ 79 ให้อ่านกันนะครับ พึ่งทำเสร็จพอดี

บทที่ 80 เป็นตอนจบละครับ ละก็มีตอนพิเศษให้นะครับ

รักคนอ่านครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 79 ++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 25-05-2016 02:19:14
บทรองสุดท้ายมาละครับ กลับเข้าสู่ความสงบสุขกันแล้ว และบทสุดท้ายจะไม่ใช่ตอนจบนะครับ แต่เป็นทิศทางต่อไปจากนี้ของทุกตัวละครในแบบชีวิตที่ต้องเดินต่อไป

ส่วนบทรองสุดท้าย เชิญอ่านกันครับ^^

***********

Chapter 79

เดือนครึ่งแล้วที่ผมอยู่โรงพยาบาล ที่จริง ตอนอาทิตย์ที่สาม จะกลับก็ได้ แต่คุณพ่อกับคุณแม่อยากให้ผมฟักพื้นให้ชัวร์ ละก็ กลัวว่าเดินทางกับช่วยตัวเองลำบาก เลยให้นอนพักที่โรงพยาบาล มันไม่น่าเบื่อเลยครับ ไม่ใช่เพราะบิ๊กอยู่กับผมนะ แต่เพราะว่า

"สวัสดีครับทุกๆ ท่าน วันนี้ใครทำกายภาพแล้วเหนื่อย ฟังเพลงเพราะๆ จากพวกเราวงกุมารทองกันนะครับ วันนี้พวกเราแวะมาขับกล่อมให้ทุกท่านสู้ๆ กลับมาแข็งแรงๆ กันนะครับ" นั้นแหละครับ ทุกช่วงสายถึงเที่ยง ช่วงตอนที่ผมอยู่โรงพยาบาลครบเดือนแล้ว โจเค้าฉลองที่ได้ใบขับขี่ ก็เลยเอารถตู้ที่บ้านขนเพื่อนๆ มาอาสาร้องเพลงให้ผู้ป่วยฟัง แน่นอนว่า นักร้องนำวงกุมารทอง จะเป็นใครไปได้นอกจากแฟนผมเอง

รอยยิ้มจากผู้ป่วยด้วยกัน ผู้สูงอายุบางคนก็ขอแจมร้องด้วย เหล่าเพื่อนๆ บิ๊กก็จัดเพลงมาตรงกลุ่มเป้าหมาย เพลงเก่าหลายเพลงที่ผมไม่คิดว่าบิ๊กกับเพื่อนๆ จะรู้จัก ก็จัดให้เป็นเวอร์ชั่นสนุกสนาน ไม่ก็ฟังสบายๆ จนไม่ว่าผู้ป่วยในห้องกายภาพ หรือใกล้เคียงที่ผ่านมา ก็ต้องหยุดฟัง

"แทนๆ นี่แม่เราทำมาฝาก บำรุงอย่างดีเลย เห้ย เชี่ยบิ๊ก มึงให้แฟนมึงกินด้วยนะ ห้ามแดกเองด้วย" แม่ของโจทำพวกของตุ๋น น้ำซุปยาจีนมาฝากผม ซึ่งผมเองก็ไม่เคยเจอครอบครัวโจ แต่ผมขอบคุณมากครับ

"แชมป์เป็นไร ทำไมหน้าเซ็งๆ อะ" ผมเห็นแชมป์นั่งเงียบๆ มาสักพักแล้ว
 
"ไม่มีอะไรหรอกแทน มันงอนผัวมันอยู่ ซ้อมบาสฯ โค้วต้านักกีฬามหาลัย แล้วชวนมาเยี่ยมก็ไม่มา" ตั้มตอบแทนเพื่อนให้ซะงั้น
 
"ก็ไม่ได้งอนอะไร ไม่มาก็ไม่เป็นไร เข้าใจว่าต้องซ้อม เพราะมหาลัยเค้าเรียกตัวไว้อยู่" ผมรู้เลยว่าแชมป์ปากไม่ตรงกับใจตามปกติที่ตัวเองเป็น

"ปากแข็งสัดๆ มึงอยากให้ผัวมาด้วยก็บอกมาเถอะ" แชมป์ไม่ตอบอะไรตั้มนอกจาก ชูนิ้วกลางให้ ก่อนจะใส่หูฟังเป็นการตัดบท
 
"เดี๋ยวเราบอกไบรท์ให้ อย่างอนเพื่อนเรานะ" พอผมบอกไปเท่านั้นแหละ แชมป์มันแอบยิ้ม ก่อนจะหุบกลับไปหน้าขึงขังเหมือนเดิม

"แทน อย่าทำแบบไอ้แชมป์มันนะ ชอบก็บอก ไม่ชอบก็บอกนะครับ" บิ๊กอ้อนผมอีกแล้ว แล้วแชมป์เหมือนรู้ มองบนใส่บิ๊กซะงั้น เพื่อนๆ ที่เหลือเห็นก็เรียกเสียงหัวเราะได้ แล้วแชมป์ก็โทรศัพท์ออกไปหาใครสักคน

"ไอ้เชี่ยไบรท์ กูคิดถึง กลับกทม.พรุ่งนี้ มาง้อตอนทุ่มตรงที่หน้าบ้าน ถ้าไม่มา เราเลิกกัน" แล้วแชมป์ก็วางสายไปเลย พร้อมกันหันมาบอกทุกคนว่า

"พอใจยัง เลิกแซวกูด้วย" แล้วคำแซวกลับที่โดนจนทำเอาบรรยากาศในห้องตีกันเล็กน้อยก็มาจากโจ

"กูเข้าใจนะ ประจำเดือนมันมาพอดี พวกมึงใครว่างหาแผ่นบางให้มัน..." แล้วแชมป์ก็ลุกขึ้นมาไล่เตะโจ รอบเตียงผม โดยใช้บิ๊กกับตั้มเป็นเกราะกำบัง สลับเอาผมเป็นทึ่พึ่งบ้าง

นี่แค่ตัวอย่างของการมาเยี่ยมของเหล่าเพื่อนๆ บิ๊ก ที่มาแล้วปั่นป่วนสุดๆ ส่วนเพื่อนๆ ที่ห้องผม ทีมบาสกับโค้ช ก็แวะมาเยี่ยมกันแล้ว ของเยี่ยมในห้องตอนนี้ เต็มจนไปกองในห้องรับแขกให้หมดเรียบร้อย บางส่วนที่บ้านผมก็เอากลับไปแล้ว

"บิ๊กครับ" ผมถามขณะที่บิ๊กกำลังจะนอนที่โซฟาตัวเดิมที่อยู่ข้างเตียงผม

"ว่าไงครับผม" บิ๊กลุกมานั่งข้างๆ เตียงผมทันที

"เหนื่อยไหม" บิ๊กส่ายหน้าอย่างร่าเริง

"เรากลัวบิ๊กเหนื่อย อยู่โรงพยาบาลกับเราเป็นเดือนๆ ไม่ได้ไปไหนเลย" บิ๊กจับมือผมก่อนจะบอกว่า

"เราอะ อยู่ที่ไหนก็ได้ ถ้ามีแทนอยู่กับเรา อยู่ที่ไหนตลอดไป เราก็อยู่ด้วยครับ" ผมขยับตัวลุกขึ้นจะนั่ง บิ๊กปรับเตียงให้ผมเอนตัวขึ้นมา 45 องศา

"นอนไม่หลับเหรอครับ" ผมส่ายหน้าไม่ใช่ ก่อนจะบอกว่า

"เรา..." ผมไม่เคยขออะไรแบบนั้นก่อน แต่พอผมทิ้งช่วงที่จะพูดว่าผมจะบอกอะไร บิ๊กค่อยๆ ขยับตัวเข้าหาผมใกล้ๆ แล้วหลับตาลง ค่อยๆ เอาริมฝีปากของบิ๊กสัมผัสริมฝีปากผม ก่อนที่ริมฝีปากของเราจะบดกันเบาๆ ช้าๆ แล้วลิ้นของบิ๊กก็สอดเข้ามาในช่องปากผม ก่อนที่ลิ้นของผมจะออกไปสัมผัสด้วยกัน

ใช่ครับ นี่คือจูบแรกของเราจริงๆ หลังจากที่ผมฟื้นขึ้นจากความตาย ผมดีใจจนร้องไห้ขณะที่จูบนี้กำลังดำเนินไปอย่างช้าๆ มือของบิ๊กวางที่ไหล่ผม ก่อนจะค่อยๆ ถอนลิ้นกับริมฝีปากผมออกมาเบาๆ เหลือสัมผัสของน้ำลายที่อาจจะยึดติดกันระหว่างริมฝีปาก ก่อนสัมผัสนั้นจะขาดลงเบาๆ

"เราคิดว่าจะไมได้จูบแทนแบบนี้แล้ว" บิ๊กเอยขึ้นก่อนที่ผมจะเอยขึ้นมา

"เราจะไม่เป็นไรให้บิ๊กห่วงอีกนะครับ" บิ๊กนั่งลงข้างๆ เตียงผม แล้วจับมือขวาของผมขึ้นมา หลับตาลง แล้วค่อยๆ ดูดหัวนิ้วกลางเบาๆ ค่อยๆ บดริมฝีปาก ผสานกับลิ้นค่อยๆ คลึงนิ้วผมเบาๆ แล้วบิ๊กก็หยุด ลืมตาขึ้นมามองอย่างพอใจ แล้วจับมือผมไว้แน่นๆ ด้วยสองมือของบิ๊ก

"เรามีอะไรจะให้นะ" บิ๊กวิ่งไปที่ห้องรับแขก เพราะกระเป๋าเดินทางของบิ๊กอยู่ตรงนั้น บิ๊กกลับมาพร้อมกล่องใส่แหวน แล้วบิ๊กก็หยิบมันมาสวมกับนิ้วนางข้างซ้ายของผมอย่างพอดี
 
"ตอนที่แทนเกิดอุบัติเหตุอะ แหวนที่นิ้วนางของแทนหายไป เราเลยไปสั่งทำวงใหม่มาให้ เหมือนเดิมทุกอย่าง เป็นแหวนคู่กับวงที่เราใส่ที่นิ้วนางซ้ายของเราเหมือนกัน

“ขอบคุณนะ” ผมเองก็หาแหวนไม่เจอตั้งแต่ฟื้น ว่ามันอยู่ที่ไหน จะถามพ่อกับแม่ก็คงไม่ดี ถามคุณยายก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน จะถามบิ๊กก็ลืมทุกที

“แทน แม่เราบอกเรื่องของเรากันยัง” ผมคิดว่าน่าจะเรื่องเดียวกับที่คุณพ่อกับคุณแม่ผมคุยก่อน แล้วค่อยเรียกบิ๊กไปคุยเมื่อสัปดาห์ก่อน แต่ก็ไม่แน่ใจว่าใช่ไหม ผมเลยทำหน้าสงสัยเล็กๆ

“พ่อกับแม่แทน อนุญาตเรื่องของเราแล้วนะ” ผมรีบพยักหน้าทันที

“เราก็นึกว่าเรื่องอะไร วันที่เราอยากกิน KFC อะแหละ บิ๊กกลับมาที่ห้อง เรารอจนหลับ พอตื่นก็ลืมบอก พอไก่มาส่ง ก็ลืมเล่าให้ฟัง” ใช่...วันนั้นผมลืมจริงๆ

“พ่อกับแม่เราบอกว่า ขอคุยกับบิ๊กก่อน ถึงจะตัดสินใจว่าจะอนุญาตไหม แต่เราก็คิดว่าพ่อกับแม่เราน่าจะไม่มีปัญหาแหละ เพราะพ่อกับแม่เราบอกว่า ไม่ต้องไปอเมริกาแล้ว เราก็เลยเข้าใจว่า พ่อกับแม่เราน่าจะโอเคกับเรื่องของเราแล้ว

“อืม...พ่อกับแม่แทนบอกเราว่า ไม่ได้อนุญาตเรื่องของเรา แต่จะไม่ยุ่งกับเรื่องของเราอีก ให้เราดูแลแทนให้ดี ห้ามทำให้แทนเสียใจ แบบนี้แปลว่าน่าจะผ่านแล้วนะ” ผมกุมมือบิ๊กแน่นๆ

ใบหน้าของบิ๊กตอนนี้ คือใบหน้าที่มีความสุขที่สุดตั้งแต่เรารักกันตลอดสามปี ไม่มีอะไรต้องรู้สึกกังวลด้วยกันอีก สิ่งที่บิ๊กบอกกับผมเสมอ ในที่สุดก็เป็นจริงแล้ว

“ความรักชนะทุกสิ่ง”

……………….

ระหว่างที่แทนกำลังทำกายภาพด้วยการเดินกับไม้เท้าตอนนี้ มีอย่างหนึ่งที่ผมคิดอยู่เสมอว่า ตกลงแล้ว ที่พ่อกับแม่แทนอนุญาตให้เราทั้งคู่คบกันได้ เพราะฝีมือของแม่ผมหรือเปล่า เพราะแม่ผมเคยสัญญาว่าจะมาคุยให้ ว่าแล้วผมโทรหาแม่ผมดีกว่า

“สวัสดีครับแม่” ผมทักทายตามแบบประจำที่ผมโทรไป

“แทนเป็นไงบ้างลูก ดีขึ้นไหม” ตลอดช่วงที่ผ่านมา ผมไม่ได้กลับบ้าน ช่วงที่แทนอาการแย่ๆ ผมโทรไประบายกับแม่บ้าง

"ผมมีข่าวดีจะบอกแม่ คือ พ่อกับแม่แทนเค้าอนุญาตให้ผมคบกับแทนแบบคนรักกันได้แล้ว" เสียงตอบรับจากแม่ผมคือ อืม แบบอารมณ์ดีเวลาที่แม่ผมคุยกับใครก็ตามแล้วเรื่องที่ฟังเป็นเรื่องที่ดี

"งั้นแม่ไม่ต้องไปคุยแล้วใช่มะลูก" ผมนี่ตกใจ ตกลงไม่ใช่ฝีมือแม่ผมเหรอ

"แม่ได้มาคุยกับพ่อแม่ของแทนเหรอครับ" ผมคิดไม่ออกเลยว่า ทำไมพ่อกับแม่แทนถึงได้ยอมให้เราทั้งคู่ได้คบกัน

"ถ้าไม่ใช่แม่ แล้วทำไม..." ผมแอบไม่มั่นใจว่าเพราะอะไร

"บิ๊กเฝ้าลูกเค้าทั้งวันขนาดนั้น ก็ต้องชนะใจเค้าบ้างแหละ ฝีมือลูกล้วนๆ ไม่เกี่ยวกับแม่หรอก" แต่อย่างคุณพ่อกับคุณแม่แทน เค้าไม่น่าใจอ่อนง่ายๆ หรอกนะ

"แม่ครับ ขอบคุณแม่ที่อนุญาตให้ผมกับแทนคบกันนะครับ" ผมดีใจที่แม่ผมโอเควันที่พาแทนไปแนะนำตัวที่บ้าน

"ลูกเจอคนดี แม่ก็ไม่มีเหตุผลจะห้ามนี่ ดูแลแทนดีๆ นะ ลูกลำบากสมหวังแล้ว ต้องดูแลแทนให้ดีที่สุดนะ" ผมอยากกอดแม่ผมแน่นๆ หอมแก้มแม่สักที หลายทียิ่งดีเลยครับ

"งั้น แม่ช่วยมาขอแทนให้บิ๊กนะครับ นะครับ" ผมเข้าโหมดอ้อนอีกแล้ว

"ให้แทนเค้าหายดีก่อนนะ ลูกอะ อย่าพึ่งเพ้อมาก แม่ไม่ลืมที่ลูกบอกนะครับ" ผมรักแม่นะ

"ขอบคุณนะครับแม่ บิ๊กขอโทษที่ทำตัวไม่ดีตลอดมา" การมีแทน ทำให้ผมรู้ว่า แม่ผมไม่เคยทำอะไรผิด แต่ผมต่างหากที่เป็นลูกที่ไม่ดีเอาซะเลย

"แม่ไม่เคยโกรธหรือน้อยใจลูกนะ แม่ก็รักบิ๊กนะ" กลับไปจะรีบกอดแม่นะครับ

"ตกลง แม่ได้มาคุยให้ใช่ไหมครับ" ผมถามไปงั้นๆ เผื่อแม่ผมจะเฉลย

"ไม่ได้ไปจ๊ะ" ง่า ไม่ได้มาก็ไม่ได้มาครับ

"รักแม่นะครับ" ผมวางสายลง แล้วกลับไปข้างๆ แทนที่กายภาพอยู่ตอนนี้

ทุกครั้งที่ผมมองแทน มีแทนในชีวิตตั้งแต่วินาทีแรก ทำให้ผมรู้ว่า เวลาเรารู้สึกแย่ รู้สึกว่าสิ่งที่แย่ๆ ที่อยู่กับเรามันนานแค่ไหน เมื่อความสุขมาถึง ทุกอย่างที่เราคิดว่าแย่ เราจะลืมไปเองว่ามันผ่านไปนานแค่ไหน

"พักก่อนไหมครับ" แฟนผมส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม แล้วฝึกกายภาพต่อไปเหมือนเดิม

……………….

การเดินด้วยตัวเองได้อีกครั้ง ให้ความรู้สึกเหมือนเกิดใหม่จริงๆ ถึงมันจะต้องใช้ไม้เท้าช่วย เวลาบิดตัวหรือขยับตัวในบางท่า ก็เจ็บไปทั้งตัว หรือจู่ๆ ก็ปวดหลังมาก มากจนต้องใช้ยาแก้ปวดแบบแรงพิเศษช่วยบ้าง แต่ที่แน่ๆ ผมเดินข้างๆ บิ๊กได้แล้ว ผมเข้าห้องน้ำเองได้ เว้นอาบน้ำที่ต้องให้บิ๊กช่วยอาบให้ เพราะเอื้อมมือไปถูหลังตัวเองไม่ได้

"อีกไม่กี่วันคงได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว แม่บอกว่าเดียวไปกายภาพต่อที่โรงพยาบาลในกรุงเทพ" ผมเอยกับบิ๊กขณะที่เราทั้งคู่กำลังเดินกลับไปที่ห้องพัก

"งั้น เราขับนำหน้ารถตู้แทนเอานะ ให้แทนนั่งรถเรา เด้งไปหมด ไม่สบายตัวแหง่ๆ" แต่ผมอยากนั่งข้างๆ บิ๊กตลอดทางกลับไป กทม. นะ

"แทนเชื่อเรานะ นั่งรถตู้สบายๆ เดี๋ยวเราขับนำนะครับ กลับไปจะไปจิ๊ก SLK แม่มาขับ แทนจะได้นั่งสบายๆ หน่อย" บิ๊กหมุนตัวไปมารอบผมขณะที่เดินกลับ

"บิ๊ก แทน" เราทั้งคู่หันไปตามเสียงที่เรียก พอผมกับบิ๊กหันไปมองกัน

ต้า...ผมจำได้ว่าต้าร์ไปเรียนต่างประเทศแล้ว ตอนนี้โผล่มาหาผมได้ไง ต้าในชุดขับมอไซค์พร้อมหมวกกันน็อค และสะพายเป้แบบเกราะแข็งแบบที่บิ๊กใช้มาด้วย

"มาได้ไงวะไอ้หล่อ" บิ๊กทักทายก่อนทันที

"เราได้ข่าวแทนจากพ่อเราตั้งแต่เกิดเรื่องแล้ว แต่เราติดเรื่องเรียน นี่พึ่งเคลียร์เสร็จ เลยรีบมาเยี่ยมเนี่ย" ต้าตบมือกับบิ๊กตามแบบผู้ชายทักกัน

"ไม่ต้องลำบากมาหาเราเลย จริงๆ โทรหาก็ได้นะ" ผมรู้สึกรบกวนที่ให้ต้าบินกลับมาเยี่ยมผมแบบนี้

"ไม่หรอก เราไปเรียนก็จริง แต่เราชอบกลับมาไทยเวลาว่างยาวหน่อยนะ คิดถึงพ่อกับแม่นิดนึง" เข้าใจอะ คนมีเงิน บินไปบินกลับสบาย

"จะบินสะสมไมล์หรือไงคร๊าบ" บิ๊กแซวซะ ต้าเบ๊ะปากใส่

"กลับไปคุยกันที่ห้องดีกว่านะ" จะคุยไรกันตรงทางเดินแบบนี้ ผมยืนนานก็แอบเมื่อยนะ

ต้าดื่มน้ำหมดเป็นขวดๆ พอจะบอกได้ว่าขับสองล้อคู่ใจมาหาผมมันร้อนขนาดไหน แล้วต้าร์เดินไปเปิดกระเป๋าหยิบกล่องมาให้ผม

“นี่วิตามินรวมกับแคลเซียม เป็นยี่ห้อนอกอะ ของดีเลยแหละ ทานหมดชุดนี้แข็งแรงชัวร์” ผมรับเอาไว้ด้วยรอยยิ้มก่อนจะวางไว้ที่โต๊ะข้างๆ เตียง

“ขอบใจนะเว้ย” ต้ายักคิ้วให้บิ๊ก

“แล้วออกจากโรงพยาบาลตอนไหนอะ” ต้าถามผม

“มะรืนนี้อะ จริงๆ จะออกพรุ่งนี้ก็ได้แหละ แต่พ่อกับแม่สะดวกมารับมะรืนนี้ เลยรอกลับมะรืนนี้” ก็เลยรู้สึกว่าไม่น่าลำบากมาเยี่ยมเลยอะ

“ค้างก่อนไหม จะบิดกลับตอนนี้ก็เหนื่อยอยู่นะมึง” บิ๊กชวนต้าค้างคืน

“ไม่ดีกว่า กูไม่อยากเป็นก้างผัวเมีย แค่แวะมาเยี่ยมจริงๆ เห็นแทนเดินได้ คุยได้แบบนี้ ก็โอเคแล้วแหละ” มาเจอกันไม่ถึงชั่วโมงเลยอะ ต้าสวมถุงมือ เก็บกระเป๋า แล้วหยิบหมวกกันน็อคเรียบร้อย

“ไปส่งต้าแป็ป” บิ๊กพยักหน้าโอเค ก่อนจะเดินออกไปกับต้าด้วยกัน...ขอบใจที่มาเยี่ยมเรานะต้า

……………….

อันที่จริง...ตอนแรก ผมไม่ค่อยชอบหน้านายต้านี่เท่าไหร่หรอก ผมหึงแฟนผม แต่พอเห็นความแฟร์ของต้า ผมว่าผมดีใจที่ได้คนๆ นี้เป็นเพื่อนเลยแหละ

“ที่จริงมึงน่าจะโทรมาถามก่อนก็ได้ว่าอะไร ยังไง ขับมาขอนแก่นแป็ปๆ ขับกลับแบบนี้ โคตรเหนื่อยนะเว้ย” ผมช่วยต้าถือหมวกกันน็อคขณะเดินไปส่งที่รถ

“พ่อเราบอกว่าแทนยังไม่ออกจากโรงพยาบาล เลยรีบมาก่อนนี่แหละ” ผมยิ้มให้อย่างจริงใจในความปารถนาดีของเพื่อนคนนี้

“เหมือนเดิมวะบิ๊ก กูอิจฉามึงที่สุด” อิจฉากูเพราะแฟนกูน่ารักใช่มะละ

"เราแค่โชคดีวะ เออ ไปเรียนที่ไหนวะมึง" ผมยังไม่รู้เลยว่าต้าไปเรียนต่อที่ไหน

"อังกฤษอะ" ผมพยักหน้าอืม ก็ไม่เลวนะ

"ฟาดฝรั่งหล่อๆ กลับมาเป็นเมียสักคนไม่เลวนะเว้ย" นั่นไง ไอ้ต้าตบหัวผมซะงั้น

"กูไม่เอา กูจะเอาแทน" ผมมองค้อนเลย ส่วนต้าหัวเราะสะใจ

"กูล้อเล่น แหม่ สัส" หึๆ เดี๋ยวมึงโดน

"ข้ามศพกูไปก่อนนะ" ต้าหัวเราะชอบใจ ก่อนที่ผมจะส่งหมวกกันน็อคให้มัน เมื่อเราทั้งคู่เดินมาถึง BMW S1000RR พาหนะคู่ใจของต้าที่เคยแพ้ผมมาแล้ว

"มึงมาขับ Ducati บ้างดีกว่านะ BMW มันง่ายไป" เห็นทีไรอยากแขวะทุกที

"ไม่เอาวะ ไม่อยากไข่สุกก่อนเวลา" โห สัส แซวตรงจุดกูจริง

"ดูแลแทนดีๆ นะเว้ย กูได้ข่าวว่าบ้านแทนไฟเขียวให้มึงแล้ว" แหม่ หูตาไวจริงๆ นะ

"อือ กูก็อวยพรให้มึงเรียนรุ่งๆ เจอคนดีๆ เหมือนกัน" ต้ายกนิ้วโป้งให้ก่อนจะสวมหมวกกันน็อคให้เรียบร้อย แล้วคร่อมรถ ติดเครื่องพร้อมเดินทาง

เราแปะมือตามแบบเพื่อนผู้ชายทักทายกัน ก่อนที่ต้าร์จะขี่ BMW คู่ใจออกไป เสียดายนะ ที่เราเจอกันช้าไป ไม่งั้นชีวิตคงมีสีสันกว่านี้เยอะ

โชคดีนะเพื่อน : )

***********

แอบใจหายกับตัวเองนิดหน่อยว่า นี่กำลังเขียนจบตามแพลนที่วางไว้แล้วใช่ไหม? ถ้าตัดเวลาที่หายไป เรื่องนี้น่าจะทำเสร็จก่อนเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมาด้วยซ้ำ

เดี๋ยวมีตอนพิเศษให้สองตอนนะครับ ถึงหลังๆ คนอ่านหน้าประจำๆ ที่เคย Comment จะหายไป ผมก็อยากบอกว่า "คิดถึง+ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ"

ส่วนใครที่อ่านอยู่ประจำ แต่ไม่ได้แสดงตัว ผมก็ขอขอบคุณมากถึงมากที่สุดนะครับ ไม่รู้จะทำไงดี ได้แต่ขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วยใจครับ^^

ตอนสุดท้ายจะเป็นทิศทางต่อไปของทุกตัวละครหลักจากนี้ ส่วนตอนพิเศษ มีสองตอน ตอนแรกจะเป็นบททดสอบเล็กๆ ของคู่นี้ตอนเรียนมหาลัย ส่วนอีกตอนเป็นช่วงที่ทั้งคู่อายุ 30

ขอบคุณ+รักคนอ่านครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 79 (หน้าที่ 35 : Update 25/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 25-05-2016 07:49:23
เป็นแฟนประจำ แต่ไม่แสดงตัว เพราะเม้นต์ไม่เป็น(โลว์ฟังชั่นมาก)
ชอบ ความรักชนะทุกสิ่ง ดีใจไปกับบิ๊ก แทน
แม่บิ๊กเก่ง ให้เหตุผลดีๆกับพ่อแม่แทน
ไร้ท น่ารักมาก มีบอกแนวเรื่องให้หลังจบแต่ละตอน :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 79 (หน้าที่ 35 : Update 25/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 25-05-2016 14:05:33
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 79 (หน้าที่ 35 : Update 25/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 25-05-2016 19:10:00
รักคนเขียนค่า
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 79 (หน้าที่ 35 : Update 25/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 25-05-2016 19:14:01
ต้าว่าง

ขอต้าให้คนแถวนี้มั่งงง

  :laugh:

ไม่รู้จะเม้นท์อะไรดีตอนนี้ เด๋ยวขอตอนจบทีเดียวนะคะ

// กอดดดดดดด
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 79 (หน้าที่ 35 : Update 25/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 25-05-2016 19:40:28
 :3123: :3123: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 79 (หน้าที่ 35 : Update 25/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: toung ที่ 27-05-2016 22:29:50
รักบิ๊กกับแทน
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ :3123: :3123:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 31-05-2016 05:49:03
บทสุดท้ายแล้ว...

หายไปห้าวันเต็มๆ เพราะไม่ได้เขียนกันง่ายๆ สำหรับตัวผมจริงๆ ใจหนึ่งได้แต่คิดว่า "นี่เราทำงานเสร็จแล้วเหรอ"

แต่ยังไม่ปิดเรื่องนี้ซะทีเดียวนะครับ มีให้อีก 2 บทพิเศษ ละก็ บทผมอยากเขียนเกี่ยวกับรายละเอียดตัวละคร หรือสิ่งที่ผมอยากเล่าประกอบทั้งหมดของเรื่องนี้ให้ฟังอีกบทนึงยาวๆ ตามมาครับ

เชิญชมบทปิดเรื่องกันครับ^^

************

Chapter 80 : END

วันนี้ครบ 3 เดือนที่ผมรอดจากความตายมาได้ อาการรวมๆ ผมกลับมาใช้ชีวิตได้เกือบปกติแล้ว มีบ้างที่เดินๆ อยู่ ต้องรีบนั่งพักเพราะปวดหลัง เพราะเรื่องกระดูกสันหลัง คงต้องรักษากันอีกยาว ผมดีใจที่ได้เคาะลูกบาส ลองยิงสามคะแนนก็ยังแม่นอยู่ แต่ยังวิ่งไม่ได้มาก เพราะหลังยังไม่หายดีนัก แต่ทุกวัน บิ๊กจะพาผมไปโรงพยาบาลเพื่อทำกายภาพฟื้นฟู ซึ่งทั้งหมดน่าจะกลับมาแข็งแรง 100% ก่อนเข้ามหาลัยแน่นอน

“รถติดเนอะ” บิ๊กบ่นขึ้นลอยๆ ขณะที่หน้าปากซอยของโรงพยาบาลเต็มไปด้วยรถมากมาย บิ๊กที่เอา Mercedes-Benz SLK ของคุณแม่มาใช้ กำลังค่อยๆ พามันคลานออกจากซอยไปช้าๆ สลับหยุดนิ่ง

“หิวใช่มะเนี่ย เริ่มบ่นแล้วเนี่ย” เวลานี้ใกล้จะห้าโมงเย็นแล้ว ผมทายว่าบิ๊กต้องหิวแน่ๆ เลยเริ่มบ่นอะไรแบบนี้ บิ๊กไม่ตอบอะไร นอกจากพยายามหาช่องที่จะไปให้เร็วกว่านี้อยู่ แล้วบิ๊กก็ตบออกขวาวิ่งสวนเลนแซงรถข้างหน้าสี่คันรวด แล้วรีบหักพวงมาลัยกลับไปแทรกตรงหน้าปากซอยทันที ก่อนที่จะเลี้ยวซ้ายเข้าถนนใหญ่ บิ๊กเหยียบส่งอีกเล็กน้อย เพื่อรีบเข้าเลนของถนนใหญ่ต่อไป

“บิ๊กใจร้อนอีกแล้วนะครับ” ผมไม่อยากให้แฟนผมมีนิสัยแบบนี้

“ก็ดูคันหน้า ควายขับรถทั้งนั้น ไม่รีบออกก็ติดในซอยนั้นไปอีกเป็นสิบนาทีเลยนะ” ผมหันไปมองบิ๊กที่หน้าขมวดคิ้วกับการจราจรที่ค่อนข้างหนาแน่น พอรถจอดติดไฟแดง ผมสะกิดให้บิ๊กหันหน้ามาหาผม แล้วใช้สองมือจับแก้มบิ๊กแล้วฉีกยิ้มออก ก่อนจะจุ๊บปากบิ๊กสักที

“ไม่เอานะครับ โตแล้ว ไม่ใจร้อน ไม่ขี้โมโหด้วย” บิ๊กทำหน้าจ๋อยๆ ไปสักครู่ ก่อนจะบอกว่า

“เราขอโทษ เราไม่ชอบให้รถติดนานๆ เดี๋ยวแทนนั่งนานจะปวดหลังนะ" สายตาบิ๊กมองกลับไปที่ถนนหลังจากไฟเขียวแล้ว

"รู้ไหม ทำไมเราถึงรักบิ๊ก" ผมอยากบอกบางอย่างที่ผมพยายามทำมาให้ตลอดเวลาที่เราคบกัน บิ๊กหันมายิ้มด้วยความสงสัย

"เพราะบิ๊กพยายามดีขึ้นในทุกเรื่องไง เราไม่อยากได้แฟนที่อยู่กันแบบคู่รักอย่างนั้น อย่างนี้ไปทุกวัน แต่เราอยากได้แฟนที่รักเรา และรักตัวเองเหมือนที่รักเรา สามปีที่เราอยู่ด้วยกันมา บิ๊กเปลี่ยนไปในทางที่ดีตั้งหลายอย่าง เราอยากให้บิ๊กรักษาสิ่งดีๆ ทั้งหมดนี้ไว้นะครับ" บิ๊กไม่ตอบอะไร แต่ผมเห็นว่ากำลังยิ้ม และเลี้ยงคันเร่งให้รถวิ่งช้าลงเล็กน้อย

"ที่จริง เราไม่ได้เปลี่ยนอะไรนะ แต่แทนเป็นคนเดียวที่เรายอมให้แบบไม่มีเงื่อนไขอะ ทุกอย่างที่แทนบอกว่าดี มันก็ดีจริงนะ ทำตามแล้วดี อันไหนที่ไม่ดี เราก็พยายามไม่ทำหรือไม่ทำได้ก็ไม่ทำ มันก็ดีแหละ เรารักแทนนะครับ พูดซ้ำๆ เหมือนทุกวัน แต่เรารู้สึกแบบนี้กับผู้ชายที่นั่งข้างๆ เรา คนเดียวเท่านั้นนะ" ผมพยายามไม่ยิ้ม แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ซะงั้น

"สัส!!!" คำสบถของบิ๊กเกิดขึ้นพร้อมการบีบแตรยาว เมื่อมีรถเมล์เล็กสีส้มที่วิ่งตัดเข้าเลนต่อหน้าบิ๊ก โดยรถคันนั้นไม่เปิดไฟเลี้ยว และพรวดเข้ามาเต็มๆ

"ลืมตัวเลยอะ เผลออีกละ" ผมยิ้มในความน่ารักของบิ๊กที่เป็นแบบนี้แหละ

"รู้ครับว่าไม่ได้ตั้งใจ" พอรถติดไฟแดง บิ๊กหันมาจุ๊บหน้าผากผมอีกที แล้วกลับไปมองถนนตรงหน้าเหมือนเดิม

บิ๊กคงลืมไปว่า มอไซค์ข้างๆ ที่ติดไฟแดงข้างๆ รถเรา น่าจะมองเห็นว่าเราทำอะไรในรถอยู่ เพราะรถของคุณแม่บิ๊ก ฟิลม์ไม่ได้เข้มเท่าไหร่เลยนะ

ไม่สนใจหรอก เรื่องของคนรักกันเนอะ

.............

หลังจากประกาศผลแอดมิชชั่นแล้ว สรุปก็คือ ผม แทน ตั้ม เรียนมหาลัยเดียวกัน โดยผมเรียนวิทย์ฯ กีฬา แทนเรียนนิติฯ ส่วนตั้มติดนิเทศฯ (ซึ่งมันดีใจมาก เหตุผลคือ สาวน่ารักเยอะ) ส่วนแชมป์ได้มหาลัยเดียวกับไบรท์ แถมเป็นคณะเดียวกัน นั้นคือวิศวกรรม ส่วนโจเป็นคนเดียวที่ไปเรียนไกลถึงเชียงใหม่ ได้คณะสถาปัตย์ฯ พวกเราทุกคนแอบกลัวว่าโจจะเหงา แต่มันก็บอกว่า

"กูได้ไปใช้ชีวิตแล้ว พวกมึงยังไงก็เป็นเพื่อนกู คิดถึงก็มาหากูนะ" เราทุกคนเลยจัดเลี้ยงส่งเพื่อนขึ้นดอยกันก่อน

"สาวเชียงใหม่เค้าว่าน่ารัก กูนี่นักชักอยากจะเห็น" ไอ้ตั้มรำพันด้วยทำนองเพลงหมีแพนด้าซะงั้น

"นี่ๆ ติดนิเทศฯ สมใจแล้ว ช่วยกรุณาเรียน อย่าเอาแต่หลีหญิงนะมึง" แชมป์รีบปรามสันดานเพื่อนตัวเองทันที

"กูไปเรียน แต่กูก็ไม่อยากน้อยหน้านิดนึง แหม่ ดูไอ้บิ๊กซิ จะแต่งเมียก่อนเรียนมหาลัย ส่วนมึงก็คุมผัวแบบเป็นตัวเป็นตนเนี่ย" แชมป์ยักคิ้วนิดๆ แต่ไบรท์

"แชมป์ไม่ได้คุมเรานะ เราเกรงใจเฉยๆ" วอนตายแล้วละ เพราะสายตาของแชมป์ที่หันไปมองหลังจบประโยคนั้น

"คุณได้ตกเป็นเบี้ยล่างของเธอเรียบร้อยแล้ว" โจตบไหล่ไบรท์ด้วยประโยคนี้ เรียกเสียงหัวเราะจากพวกเราทุกคนได้เลยทีเดียว
 
"กูขอแก้ข่าวอย่างนะ กูยังไม่ได้ขอแทนแต่งงานตอนนี้ กูกะไว้เรียนจบ ค่อยไปขอแฟนกูกับพ่อแม่เค้า เครนะพวกมึง" ผมแค่เปรยให้เพื่อนฟัง พวกแมร่งเอาไปจริงจังกันหมด

"แล้วแหวนที่นิ้วนางซ้ายคู่กันเนี่ย อะไรเนี่ยๆๆ" แทนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"คนรักกัน ใช่มะบิ๊ก" แฟนผมมีโมเมนต์อวดผัวด้วย ดีใจ ฮาๆ

"ดีวะ คนแถวนี้ไม่เห็นมีแบบนี้ให้บ้างเลย" แชมป์พูดแบบนี้ ไบรท์ มึงซวยละ

"ถึงไม่มีแหวน แต่ใจเรามีให้คนเดียวนะครับ" ไบรท์ยิงประโยคนี้มา เอาสิบ สิบ สิบ ไปเลย

"กูขอบคุณพวกมึงที่เลี้ยงส่งกูนะ กูอยากบอกพวกมึงอย่าง" โหมดทางการแบบประธานโจมาอีกละ

"แทน ขอบคุณมากนะที่ทำให้เพื่อนเรามีความสุข ตั้งแต่โตมากับมัน มันน่าสงสารสุดในกลุ่มแล้ว ดูแลมันดีๆ นะ แต่เราว่าแทนทำได้แน่นอน เพราะมันฟังแต่แทนคนเดียวแหละ" โจเริ่มต้นที่แฟนผมก่อน

"ตั้ม มึงอะ จริงจังกับชีวิตบ้างก็ดีนะเว้ย มึงไม่เครียด แต่บางทีมึงก็ต้องเป็นงานเป็นการบ้าง ละก็ ไอ้นิสัยเดี๋ยวเอาเดี๋ยวเบื่อมึงอะ เลิกนะเว้ย พวกกูอยู่กันไม่ครบ ไม่มีเวลามาเตือนมึงนะเว้ย" ตั้มกับโจกอดเบาๆ ตบไหล่กันเล็กน้อย

"แชมป์ มึงอะปากแข็ง ไม่ว่าจะกับเพื่อนหรือแฟนมึง ระวังนะเว้ย มึงจะพลาดสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตไปเพราะความปากหนักมึง กูเกลียดนิสัยนี้มึงสุด มีอะไรก็บอกตรงๆ คนอย่างมึงฉลาดพูดอยู่แล้ว แต่ขอแค่อย่าปากแข็งก็พอ โอเคนะ" แชมป์กับโจชนขวดเบียร์กัน

"ไบรท์ ดูแลเพื่อนเราดีๆ นะ มันงี่เง่า แต่มันไม่มีอะไรมากหรอก" ไบรท์พยักหน้ารับทราบ

"มึง ไอ้บิ๊ก มึงหมดทุกข์แล้วนะเว้ย ทำอะไรก็มีสติเยอะๆ คิดเยอะๆ มึงไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้ว มึงกับแฟนมึงก็ผ่านอะไรหนักๆ มาด้วยกันแล้ว กูก็อวยพรให้ต่อไปจากนี้ ทุกอย่างดีกับมึงกับแทนนะ" ชนขวด...ขอบใจมากเพื่อน

"แด่ความเป็นเพื่อนของเราทุกคน" เสียงกระทบของขวดเบียร์หนึ่งทีเบาๆ ถือเป็นสัญญาณเริ่มต้นของชีวิตมหาลัยของเราทุกคนก็ว่าได้ ส่วนโจ พวกกูจะไปหามึงเมื่อมีโอกาสแน่นอน เพื่อนรักของเรา : )

วันที่ต้องไปส่งโจก็มาถึง ที่สถานีรถไฟหัวลำโพงเวลาแปดโมงเช้า กระเป๋าใบใหญ่มากสองใบเต็มๆ กับกระเป๋าเป้ที่หลังมันก็เต็มไปด้วยของที่จำเป็นอยู่ คุณพ่อ คุณแม่ของโจก็มาส่ง และทำให้พวกเรารู้ว่า ที่จริง โจมันติดพ่อกับแม่มาก แค่จะไปเรียน ยังกอดแม่ไม่ปล่อยซะที จนถึงเวลาที่รถไฟจะต้องออก เพราะรุ่นพี่จากมหาลัยลงมารับน้องทางรถไฟถึงที่ และยาวตั้งแต่หัวลำโพงจนถึงเชียงใหม่ เป็นการรับน้องแรกของมหาลัยนั้นเอง

“คิดถึงก็ FaceTime หาเอานะ” โจพยักหน้ายิ้มๆ

“โจๆๆ มึงไปขอเบอร์คนนั้นให้กูหน่อยดิ” ผมตบกบาลไอ้ตั้มไปที ในขณะที่ผม โจ และทุกคนมองไปทางที่ตั้มมันชี้ ว่ามันจะขอเบอร์ใคร ก็เลยถึงบางอ้อว่า ผู้หญิงผมยาว หน้าหมวยนิดๆ เออ สวยน่ารักจริง เข้าใจเลยทำไมไอ้ตั้มเหล่คนนี้

“มึงย้ายมาเรียนที่เดียวกับกูเลยไหม จะได้ไปขอเอง บ้ากามตลอดเวย์นะมึง” แต่ผมก็เห็นนะ โจมันแอบมองซ้ำแล้วยิ้มเล็กๆ มึงก็ชอบใช่ไหม หึๆ

“กูไปหาตัวเอง พวกมึงเองก็สู้ๆ นะเว้ย” ถึงโจจะยิ้มๆ แต่รู้สึกได้ว่า ที่จริงมันก็เศร้าที่ต้องห่างกับพวกผมอยู่ดี

“กูไปละนะ” พวกเราทุกคนโบกมือบายๆ ส่วนโจก็คาดหูฟัง Beats Studio Wireless สีขาวสลับแดง แล้วหิ้วเป้เดินเข้าไปรวมกับเพื่อนๆ ที่กำลังทำกิจกรรม พอเดินเข้าไปแล้ว โจหันมาโบกมือให้อีกรอบ ก่อนที่พวกเราจะกลับกัน

ชีวิตก็แบบนี้ เราต่างมีทางเดินที่ต้องเดินกันต่อไป แต่มิตรภาพนั้นจะอยู่กับเราตลอดไป : )

………….

รับน้องวันแรกของมหาลัยก็มาถึง บรรยากาศของการรับน้องเป็นไปอย่างสนุกสนาน เพราะนี่คือวันแรกของผมกับแทน ในรั้วมหาลัยฯ กับสถานะใหม่ที่ใช้คำว่า “นิสิต” สภาพร่างกายของแทนตอนนี้ ถือว่าพอจะใช้ชีวิตปกติได้แล้ว แต่ให้ยกของหนัก หรือทำอะไรหนักๆ ไม่ได้แน่นอน หลังของแทนยังไม่ดีเท่าไหร่นัก

“ขอเชิญน้องแทน ขอเชิญน้องแทนขึ้นมาแนะนำตัวกัน เฮๆๆๆ” หลังจากไปรายงานตัวแล้ว ผมแวะไปอยู่กับแทนที่ซุ้มของคณะนิติฯ ซึ่งแทนก็แนะนำตัวไปตามปกติ แต่ที่งานเข้าคือ มีรุ่นพี่สาวสองคนนึง เรียนโรงเรียนเดียวกับแทนมาก่อน

“ยังไปไม่ได้ พี่รู้นะว่าแฟนเราอยู่ด้วย โน่น มาเลย มาเดี๋ยวนี้เลย” เวรละ ผมต้องออกไปยืนข้างๆ แทน เสียงเฮ เสียงเชียร์ดังสนั่น ทั้งเหล่าเพื่อนๆ รุ่นพี่ ผมหันไปมองแทนก็เขินอย่างบอกไม่ถูก
 
“ทุกคนๆ คู่นี้เค้าเป็นแฟนกันมาหลายปี แถมมาเรียนมหาลัยเดียวกันอีก สัมภาษณ์ๆ ก่อน” ผมเขินจริงนะเนี่ย

“ชื่อไรจ๊ะสุดหล่อ ติดคณะไหนเนี่ย” มาละ ผมโดนละ

“บิ๊กครับ วิทย์ฯ กีฬาครับ” เสียงปรบมือมาละหนึ่งรอบ

“ชุดพละที่ใส่มาเนี่ย โรงเรียนนี้มีแต่หล่อๆ นะเนี่ย” วันนี้ผมใส่เสื้อพละสีม่วงของโรงเรียนมา บรรยากาศตอนนี้ ทำให้ผมกับแทนต้องหันมามองหน้ากันแบบเขินๆ ทำไงดี

“พวกเราจะไม่ปล่อยให้คู่นี้ออกมาเฉยๆ ใช่ไหมคะ ทำอะไรกันดี เราถึงจะยอมปล่อยน้องบิ๊กไปคณะตัวเองต่อ” สัญญาณงานเข้ามาแล้วไง

“จูบเลย” ใครสักคนตะโกนขึ้นมา...เห้ยๆ ใจเย็น หลังจากนั้น เราสองคนก็มองหน้ากันสักครู่ ก่อนจะจับมือกัน

เราทั้งคู่หันมองหน้ากันสักครู่ ก่อนที่ผมกับแทนจะค่อยๆ หลับตา ขยับหน้าเข้าหากันช้าๆ แล้วสัมผัสริมฝีปากค้างไว้สักครู่ แล้วค่อยถอนออก ท่ามกลางเสียงเฮ และที่แน่ๆ ถ่ายรูปกันเพียบ...

“พี่แค่บอกเฉยๆ น้องสองคนเล่นใหญ่กันเลยนะ” เสียงหัวเราะตามมากันเพียบ

“ปรมมือให้ทั้งคู่ด้วยค่า” เราสองคนโค้งคำนับขอบคุณ ผมจะจูงมือแทนออกไป ระหว่างทางที่เราเดินรอบงาน อุดหนุนเสื้อ แวะหาอะไรทานกันบ้างเล็กน้อย

“เขินปะ” แทนถามผม ผมก็ได้แต่พยักหน้าแบบยิ้มๆ ไป

“ก็ไม่เคยจูบแฟนกลางที่สาธารณะแบบนั้น” ผมจับมือแทนแน่นๆ ยิ้มกัดริมฝีปากเล็กๆ

“ไอ้บิ๊ก แทน” ในที่สุดก็เจอตั้มแล้ว

“มึงสองคนดังใหญ่เลยน๊า เห็นมีคนบอกว่า มีคู่รักจูบกันตอนรับน้อง” เชี่ย...ข่าวไวฉิบหาย

“คณะกูมีพวกสาววายไง เค้าบอกๆ กันมา กูเลยทายได้ว่าต้องเป็นมึงกับแทนแน่ๆ” ยังไม่ทันได้เรียน จะได้ดังแล้วซินะ

“กูลืมนึกไปอย่าง แค่หอมแก้มก็น่าจะได้ นี่ดันเล่นเยอะไปหน่อย” ผมดึงแทนให้ชิดๆ ผมเข้าไปอีก สายตาไอ้ตั้มแทบจะมองบนใส่ผม

“เออ อย่าลืมบอกกูด้วยว่าอันไหนที่เรียนรวม แล้วลงด้วยได้ เดี๋ยวกูตามไปนะ” ผมกับแทนวางแผนว่าวิชาที่เรียนรวมทุกคณะได้ จะลงเรียน Sec เดียวกับแทน แน่นอนว่าตั้มก็อยากตามมาด้วย

แต่ที่แน่ๆ ผมยังไม่ชินกับสถานะการเป็นนิสิต นอกนั้น สบายมาก แค่จับมือคนข้างๆ ทุกอย่างผมก็มั่นใจละ

………….

เปิดเทอมปีหนึ่งมาเป็นเดือนแล้ว ผ่านรับน้องก็แล้ว แต่รู้ไหม บิ๊กมีปัญหาหนึ่งที่ผมเองก็แอบยิ้มผสมกลุ้มนิดหน่อยก็คือ

“ผูกเนคไทให้เราหน่อย” ไม่น่าเชื่อว่าคุณชายอย่างบิ๊ก จะผูกเนคไทไม่เป็นมาจนถึงทุกวันนี้ พยายามสอนก็แล้ว บอกก็แล้ว ไม่จำ...ละก็เหตุผลเดิมๆ

"ภรรยาผูกเนคไทให้สามีเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอๆๆ" บิ๊กอะ...แบบนี้ทุกที แล้วผมก็ต้องผูกให้เสมอ ก่อนจะตบท้ายด้วยการดึงให้แน่นๆ เอาให้บิ๊กหายใจติดขัดเล็กน้อยเป็นการทำโทษ

ขอบคุณครับ" บิ๊กจะหอมแก้มให้เป็นการขอบคุณที่ผมผูกเนคไทให้ และผมอีกนั้นแหละ ที่ต้องหยิบกระเป๋ากับกุญแจรถมาให้บิ๊กเหมือนทุกวันที่ผ่านมา

ที่จริง ผมอยากให้บิ๊กใช้น้องถ่านพาไปมหาลัย แต่บิ๊กยังยืนกรานว่า ด้วยสุขภาพของผมแล้ว ขับรถไปดีกว่า และบิ๊กก็ขาย Toyota 86 คันเดิมออกไป ก่อนจะได้รับรางวัลจากคุณแม่บิ๊กสมทบทุนจนได้รถใหม่เป็น BMW M2 Coupe สีน้ำเงินเข้มสะดุดตา และรถเดิมๆ บิ๊กก็ไม่ขับ จับแต่งใหม่จนผมไม่แน่ใจว่า รถคันนี้จะให้ผมนั่งสบายๆ ตามที่บิ๊กบอก หรือเอาไว้ซิ่งสนองเท้าขวาของบิ๊กกันแน่ แต่ที่แน่ๆ ถ้าไปไม่ทันใน 30 นาทีนี้ เราทั้งคู่เข้าเรียนสายแน่ๆ

"แทนสวัสดี แล้วไอ้บิ๊กละ" ตั้มวิ่งมาหาผมกับบิ๊กที่ได้ที่นั่งในห้องเรียนรวมขนาดใหญ่แบบหอประชุม

"บิ๊กไปเข้าห้องน้ำอะ" ไปได้สักพักละ ตั้มมีอะไรเปล่า

"ว่าไงไอ้ตูด" นั้นไง บิ๊กมาพอดี แล้วบิ๊กก็ทักทายตั้มจากข้างหลังด้วยการตบไหล่แรงๆ ไปที

"มึงๆๆ เมื่อวานกูเปิดเจอใน Facebook เค้าบอกว่าช่วงนี้ราศีกูจะเจอเนื้อคู่เว้ย กูว่าวันนี้ข้างๆ ที่นั่งกับกู ต้องใช่แน่ๆ โดนแน่ๆ" ผมแอบยิ้มขำๆ เพราะตั้งแต่เรียนวิชาที่ลงด้วยกันได้กับตั้ม ดูตั้มจะจริงจังกับเรื่องนี้มาก

"สาธุ ขอให้เนื้อคู่มึงนะ โดนๆ หนักๆ จัดเต็มๆ แบบว่า หนักเป็นร้อย เป็นสาวมีดุ้น แถมทักทายมึงด้วยคำหวานอยากจีบ เพี้ยง" ทันทีที่บิ๊กอวยพรจบ ตั้มฟาดผ่ามือใส่หลังศีรษะบิ๊กเต็มแรง

"ปากหมา มึงแมร่ง ไม่อวยพรไรดีๆ ให้กูเลย กูไม่นั่งกับมึงแล้ว แถวหน้าดีกว่า เหลือไว้ที่นึงข้างๆ รับรอง มึงต้องอิจฉากูแน่นอน" ตั้มแอบงอนบิ๊กไปละ ผมพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้อยู่

"นี่เป็นเดือนแล้วนะ สาวในคณะมึงยังคว้าไม่ได้ส้กคนหรือไง" บิ๊กถามขณะที่ตั้มกำลังจัดที่นั่งที่อยู่แถวหน้าผมไปหนึ่งแถว

"เชี่ย กูก็หาตัวเลือกนิดนึงซิวะ แทนๆๆ เอาไอ้บิ๊กไปเก็บด้วย ปากไม่ดีแต่วัน ไม่ไหวๆๆ" ผมได้แต่ยิ้มๆ ให้กับตั้ม ก่อนที่ทุกอย่างในห้องจะเริ่มสงบ เพราะอาจารย์มาแล้ว และพอจะเริ่มสอน สิ่งที่ผมเห็นข้างๆ ตั้ม ทำเอาผมกับบิ๊ก หัวเราะกันแบบพยายามทำเสียงให้เบาที่สุดก็เกิดขึ้น

มีผู้ชายตัวอ้วนใหญ่มาก กระเป๋าถือกับวิธีการแต่งหน้า บอกได้เลยว่าเป็นสาวแน่นอน สาวคนนี้จัดแจงนั่งลงข้างๆ ตั้ม พอตั้มหันไปมองเท่านั้นแหละ รีบหันหน้ากลับไปที่หน้าห้องที่อาจารย์กำลังเริ่มสอน และตั้มหันกลับมาหาผมสองคน สีหน้าบอกเลยว่าแทบจะร้องไห้เป็นภาษาต่างประเทศ พร้อมกับบอกผมแบบไม่มีเสียง แต่อ่านปากได้ชัดๆ ว่า

"ช่วย กู ด้วย ม่ายๆๆ"

"หล่ออะ ชื่อไรอะเธอ" ผมกับบิ๊กยิ่งขำกันใหญ่ เมื่อสาวร่างใหญ่ทักตั้มที่พึ่งหันมาขอความช่วยเหลือผม ทันทีที่ตั้มโดนทัก ตั้มรีบเก็บของแล้วเผ่นมาย้ายนั่งข้างๆ ผม ซึ่งเก้าอี้ยังว่างอยู่อย่างรวดเร็ว สายตาเสียดายของสาวร่างยักษ์ถูกส่งไปหาตั้ม แต่ตั้มรีบปัดมือแบบปัดรังควานใส่ ก่อนจะก้มลงเอาสมุดบังหน้าเอาไว้

"นายๆ มีดินสอให้ยืมเปล่า" ผมงงเลย บิ๊กเรียกผมเหมือนวันแรกที่เราเจอกัน

"เล่นอะไรอะ เราจัดกระเป๋าให้บิ๊กแล้วนะ" บิ๊กทำหน้างงใส่ผม

"รู้ได้ไงเราชื่อบิ๊กอะ เก่งนะเนี่ย ว่าแต่มีดินสอให้ยืมไหมอะ เราลืมเอามา" ผมยิ่งงงว่าบิ๊กจะทำอะไรกันแน่ ก่อนจะหยิบดินสอกดแท่งสำรองส่งให้บิ๊ก

"ขอบใจนะ แล้ว ชื่อไรอะครับ" ผมตามน้ำก็ได้ละกัน

"แทนครับ" บิ๊กยิ้มกว้างๆ แล้วหันไปมองสิ่งที่อาจารย์สอน ก่อนจะบอกว่า

"แทนน่ารักนะครับ มีแฟนยังครับ ถ้ายังไม่มี ขอจีบนะครับ" ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มๆ อยู่คนเดียว แล้วบิ๊กก็บอกผมต่อว่า

"ยิ้มแบบนี้แปลว่าจีบได้ งั้น เป็นแฟนกับบิ๊กนะครับ" ผมพยักหน้าให้ขณะที่มองอาจารย์สอนเหมือนกัน

"ตกลงไหมครับ อยากได้ยินจังเลย" บิ๊กเอยลอยๆ ขณะที่ยังมองอาจารย์สอนอยู่

"ตกลงซิครับ" ผมตอบขณะที่มือยังจดอยู่เหมือนกัน

"เย้ จีบติดแล้ว เราแค่อยากแก้เคล็ดที่เค้าบอกว่า ขึ้นมหาลัยมักจะเลิกกันอะ เลยจีบแทนใหม่อีกรอบซะเลย" เราทั้งคู่หันมามองหน้าพร้อมกัน เราทั้งคู่ต่างเขินอายกันเองซะงั้น

"ไปจีบกันไกลๆ ได้ไหม" เสียงตั้มพูดลอยๆ ออกมาให้เราสองคนได้ยิน ทำให้ทั้งผมและบิ๊กหลุดขำออกมาขณะที่เราทั้งคู่หันกลับไปมองสิ่งที่อาจารย์สอนอยู่

เราทั้งคู่ต่างยืนมือมาจับกันไว้ใต้โต๊ะ มือที่กุมไว้ แหวนที่มือซ้าย เป็นแค่หนึ่งในสิ่งเล็กๆ ที่คล้องใจเราทั้งคู่ให้ยึดเหนี่ยวไว้กันมาถึงทุกวันนี้ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเราทั้งคู่ นับจากวันแรกที่เราเจอกัน จนถึงตอนนี้ และอนาคตไปต่อจากนี้คือ

เรารักในตัวตนของกันและกัน และรักที่เราต่างให้ซึ่งกันและกัน บริสุทธิ์พอที่จะ "ชนะทุกสิ่ง"

"ความรักชนะทุกสิ่ง"

END

************

ผมขอเก็บทุกอย่างไปเขียนไว้ในบทส่วนตัวส่งท้ายนะครับ แต่สำหรับตอนนี้ ผมรู้สึกดีใจที่ "ทำงานเสร็จ" ตามที่ใจหวังไว้ ตลอดหนึ่งปีกว่าๆ ที่ทยอยเขียนและลงเรื่องนี้ มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันผมไปแล้ว

ใจหายเล็กๆ เป็นการส่วนตัวว่า ผมทำเสร็จแล้ว ก่อนอื่น ผมขอขอบคุณ 65,xxx กว่าคลิ๊กที่เข้ามาอ่าน ไม่ว่าจะอ่านแล้วไม่ชอบ หรือไม่ได้อ่านต่อแล้ว ผมขอบคุณที่ได้ให้โอกาสอ่านผ่านตานะครับ ส่วนใครที่อ่านประจำ ผมก็ขอขอบคุณด้วยใจที่เรื่องนี้ ให้ความบันเทิงและอยู่ในใจของคุณผู้อ่านนะครับ

รักคนอ่านครับ เดี๋ยวมีตอนพิเศษให้สองตอนตามมาเร็วๆ นี้ ละก็บทส่งท้ายจากผมแบบฉบับเต็มอีกทีนะครับ

ขอบคุณ+รักคนอ่านทุกคนครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: pepperpro ที่ 31-05-2016 07:01:50
ชอบบทที่แม่บิ๊กมาคุยกับบ้านแทนจริงๆครับ และก็ดีใจที่เรื่องเดินทางมาถึงตอนจบ รออ่านความหวานของบิ๊กกับแทนในตอนพิเศษอีกนะครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 31-05-2016 09:02:01
 :pig4: เอาใจลุ้นคู่นี้อยู่นานในทึ่สุดก็สำเร็จ พ่อแม่ยอมไฟเขียวจนได้
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 31-05-2016 10:21:41
สำหรับเรา ตัวละคร ในดวงใจของเรื่องนี้คือ แม่บิ้ก !!! นางเอกตัวจริง! ขอบคุณนะคะ รออ่านตอนพิเศษนะคะ :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 31-05-2016 11:49:18
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ขอบคุณผู้แต่งสำหรับความรักของสองคนนี้ ขอบคุณนิยายดีๆ ผมอ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่บทที่ 1 จนจบ แอบหายไปและ ไม่ได้คอมเม้นเลย แต่ก็ตามอ่านนะ ขอบคุณผู้แต่งอีกครั้งครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 31-05-2016 14:25:58
บร๊ะ

วันนี้แอดมินขยันหลาย ย้ายห้องมาไวมาก

 :ling1:

คู่นี้ใช้เวลานานนะ กว่าจะแฮปปี้ได้ในที่สุด (ยกเว้นบิ๊กทำตัวงี่เง่า อันนั้นน่าถีบยอดหน้ามาก)
ตอนแรกแอบท้อก็มี อยากเปลี่ยนพระเอกก็มี ;p


คนที่ชอบสุดในเรื่องคือแทน ความชอบส่วนตัว :>


กอดๆ  :กอด1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 31-05-2016 15:01:39
รอตอนพิเศษ  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
 :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 01-06-2016 15:09:58
บร๊ะ

วันนี้แอดมินขยันหลาย ย้ายห้องมาไวมาก

 :ling1:

คู่นี้ใช้เวลานานนะ กว่าจะแฮปปี้ได้ในที่สุด (ยกเว้นบิ๊กทำตัวงี่เง่า อันนั้นน่าถีบยอดหน้ามาก)
ตอนแรกแอบท้อก็มี อยากเปลี่ยนพระเอกก็มี ;p


คนที่ชอบสุดในเรื่องคือแทน ความชอบส่วนตัว :>


กอดๆ  :กอด1:

บิ๊กเค้าเป็นแบบนี้ครับ อย่าถีบยอดหน้ากันเลยคร๊าบ แหๆ ^^

ตอนพิเศษ ขอเวลานิดนึงครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 03-06-2016 17:24:35
ถามเล่นๆ นะครับ

อยากอ่านตอนจบแบบต้นฉบับปี 2007 ที่ผมเขียนไว้ก่อนไหมครับ ตอนที่ 78-80 จะเป็นอีกแบบไปเลย....

ถ้ามากพอ ผมจะเขียนนะครับ เป็นจบแบบจริงๆ ของฉบับเดิมของผม

ไปทำตอนพิเศษต่อละครับ : )

รักคนอ่านครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 05-06-2016 13:26:50
^
^
^
ถ้าจบแฮปปี้ อยากอ่านค่ะ
รออ่านตอนพิเศษด้วยนะคะ :impress2:

เม้นสักหน่อย.. ชอบคาแรกเตอร์ของบิ๊กนะ เท่ บู๊ ใจร้อนแต่ยอมเชื่อฟังแฟน โรแมนติกอีกต่างหาก ชอบร้องเพลงให้แฟน แล้วทุ่มเทให้ทุกอย่าง อิจฉาแทนอ่ะ
เนื้อเรื่องก็สนุก อ่านไม่เบื่อ โดยเฉพาะตอนแก้ว ถึงจะรู้สึกว่าการกระทำของบิ๊กมันเว่อร์ไปหน่อยแต่อ่านแล้วลุ้นมาก

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ บวกๆค่า  :mew1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 06-06-2016 17:02:45
^
^
^
ถ้าจบแฮปปี้ อยากอ่านค่ะ
รออ่านตอนพิเศษด้วยนะคะ :impress2:

เม้นสักหน่อย.. ชอบคาแรกเตอร์ของบิ๊กนะ เท่ บู๊ ใจร้อนแต่ยอมเชื่อฟังแฟน โรแมนติกอีกต่างหาก ชอบร้องเพลงให้แฟน แล้วทุ่มเทให้ทุกอย่าง อิจฉาแทนอ่ะ
เนื้อเรื่องก็สนุก อ่านไม่เบื่อ โดยเฉพาะตอนแก้ว ถึงจะรู้สึกว่าการกระทำของบิ๊กมันเว่อร์ไปหน่อยแต่อ่านแล้วลุ้นมาก

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ บวกๆค่า  :mew1:

ต้นฉบับไม่ได้จบ Happy ครับ^^""​ ฉบับทำใหม่ ผมเขียนให้ Happy ครับผม

ขอบคุณด้วยครับ อ่านแล้วชอบ ดีใจครับผม^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: Supparang-k ที่ 06-06-2016 20:25:48
ชอบวิธีแก้เคล็ดตอนเข้ามหาลัย อิอิ  จีบใหม่อีกรอบ น่ารักอ่ะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 27-06-2016 03:58:25
ผมขออนุญาตเก็บงานแบบทีละบท ทั้งแก้คำผิด / เขียนขาด เขียนตก / บริบทเล่าเรื่องผิด ก่อนจะลงตอนพิเศษนะครับ

ขอบคุณครับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: naoai ที่ 05-09-2016 07:24:30
รออ่านตอนพิเศษอยู่นะครับ  :hao7:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 06-09-2016 15:56:32
รออ่านตอนพิเศษอยู่นะครับ  :hao7:

ไม่ลืมนะครับ แต่ช่วงนี้งานที่ทำค่อนข้างรัดตัวมาก ขนาดเรื่องใหม่เขียนทิ้งไว้สี่ตอน ยังไม่ว่างมาต่อ แต่คิดว่าพ้นเดือน 11 น่าจะพอมีเวลาไล่ทำเรื่องใหม่ด้วยครับ

แต่เอาเป็นว่า ตอนพิเศษกับบทปิดท้าย+แก้ไขคำผิด / เขียนเกิน / เขียนตก ของเนื้อเรื่องหลัก จะทยอยทำให้นะครับ

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 07-09-2016 15:04:03
 อ่านจบแล้ว รออ่านบทพิเศษนะคับ
 
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 07-09-2016 15:58:56
มารอตอนพิเศษ บิ๊ก แทน  :mew1: :mew1: :mew1:
แต่ อยากอ่านเรื่องของโจ  :mew1: :mew1: :mew1:
ที่เรียนไกลเพื่อน ถึงเชียงใหม่ด้วย
ไร้ท เขียนเรื่องของโจ ด้วย นะะะะะ  :mew2: (อ้อน ไร้ท)
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 04-10-2016 23:32:27
สนุกมาก ๆ เลย เป็นรักในวัยมัธยมปลายที่ไม่ได้มีแค่ความฟิน แต่มีครบทุกรสชาติทุกข์ สุข เศร้า ดราม่า เอาเป็นว่าเราชอบเรื่องนี้มาก ๆ

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: rav_out ที่ 18-11-2016 20:32:11
อ่านรวดเดียวจบ ฟินมากเลยครัชช
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 05-01-2017 03:13:43
สวัสดีปีใหม่ครับ


หวังว่าคนอ่านเล็ก ๆ ของผม จะยังไม่ลืมบิ๊กกับแทนนะครับ

ก็...ตามที่สัญญาไว้เรื่องตอนพิเศษสัก 3 ตอน ผมสารภาพตามตรงว่า....

เขียนไม่ออกครับ เพราะมันนอกเส้นเนื้อเรื่องหลักที่ทำไว้ แอบคิดไม่ออกว่า จะไปทางไหนดี

แต่เอาเป็นว่า เดี๋ยวผมจะลงตอนพิเศษที่เขียนทิ้งไว้นานละ เหลือแค่เก็บนิดหน่อยก็ใช้ได้ละครับ (น่าจะวันสองวันนี้)

เนื้อเรื่องจะเป็นวัย 30 ของบิ๊กกับแทน เป็น Part 1 ส่วน Part 2 เป็นความสำเร็จของบิ๊กกับแทน และชีวิตของตัวละครเพื่อน ๆ ทั้งคู่ นะครับ

ส่วนอีกสองตอนที่ยังเขียนไม่ออก ผมจะลองดูนะครับ....ทั้งนี้ ใจมันไปที่งานชิ้นใหม่มากกว่า เลยคิดไม่ค่อยออกครับ

ขอบคุณที่ชอบนะครับ ผมอาจไม่ได้เขียนดีอะไรมากนัก แต่เรื่องนี้มีความหมายกับชีวิตผมมาก และผมดีใจที่สามารถแปลงมันให้กลายเป็นนิยายเรื่องนี้จนจบได้ตามที่หวัง

ขอบคุณครับ^^

หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : บทที่ 80 END (หน้าที่ 35 : Update 31/05/16)++
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 05-01-2017 04:29:39
❤️ HAPPY NEW YEAR สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๐❤️
ขอให้ไรท์ มีความสุข มากๆ
。◕‿◕。
คิดถึง บิ๊ก แทน  :mew1: :mew1: :mew1:
รอตอนพิเศษ
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ : Special Chapter : "30" (Part 1)++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 05-01-2017 16:19:38
มาละครับ....

ตอนพิเศษตอนแรกที่เขียนไว้ช่วงตอนทำบทที่ 70-80 เขียนเก็บมาเรื่อย ๆ เป็นเนื้อเรื่องที่ว่า เมื่อบิ๊กกับแทน อายุ 30 ชีวิตสองคนนี้คร่าว ๆ ในแบบว่าที่หนุ่มใหญ่จะเป็นอย่างไรกันบ้าง เป็นสิ่งที่ผมไม่ได้คิดไว้ตอนทำฉบับแรก เพราะตอนเขียนยังเด็กอยู่ ตอนนี้ตัวผมเองมีอายุพอสมควรแล้ว เลยพอจะถ่ายทอดได้ว่า ถ้าจะเป็นผู้ชายวัย 30 ที่รู้สึกว่า เออ เราโอเคกับชีวิตคู่แบบไหน ความสำเร็จอย่างไร และโลกมันควรเป็นแบบไหน

มี 3 ตอนนะครับ ตอนแรกวันนี้ ขอตัดมาส่วนนี้ก่อน เดี๋ยวส่วนที่สอง เหลือเขียนอยู่สองท่อน และส่วนสุดท้าย ยังไม่ได้เริ่มเขียน แต่ร่าง ๆ ไว้ละครับ

เชิญอ่านกันครับ^^

*************

Special Chapter "30" (Part 1)

ปีนี้เป็นปีที่15 ที่ผมกับบิ๊กใช้ชีวิตมาด้วยกัน ทั้งผมกับบิ๊ก อายุ 30 ปีกันแล้ว มีเรื่องเศร้าเรื่องเดียวที่พึ่งผ่านไปเมื่อสองปีก่อน คือคุณยายผมจากผมตลอดไปแล้ว ท่านจากไปอย่างสงบ นอนหลับในคืนวันที่ท่านวางสายหลังจากที่ผมโทรคุยกับผมก่อนนอน แล้วเช้าวันรุ่งขึ้น ท่านก็จากผมไปอย่างสงบ ถึงผมจะเสียใจ แต่ท่านก็ได้อยู่ดูความสำเร็จผม ทั้งปริญญาตรี / โท นิติศาสตร์ สอบเป็นผู้พิพากษาได้ เปิดสำนักงานกฎหมายเล็กๆ ที่ลูกความส่วนใหญ่ จะเป็นลูกความที่ไม่สามารถจ้างทนายได้ หรือลูกความที่เสียเปรียบจากคู่กรณีที่มีอำนาจมากกว่า และหน้าที่สำคัญที่ผมได้รับคือ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ ตอนอายุ 27 ซึ่งถือว่าเป็นรัฐมนตรีที่อายุน้อยที่สุด

บิ๊กเปิดอู่แต่งรถซิ่งกับรุ่นพี่อีกสองคน โดยในบริเวณเดียวกันนั้น มีฟิตเนสเล็ก ๆ ที่บิ๊กเปิดขึ้นในราคารายเดือนที่ไม่แพง โดยเกือบทุกปี ไม่บิ๊กก็ลูกทีมในฟิตเนสนี้ จะต้องไปประกวดบนเวทีประกวดเพาะกายเสมอ ได้รางวัลมาก็มากพอสมควร ลูกค้าของฟิตเนสบิ๊กถือว่าเยอะพอสมควร ดารา นายแบบ รวมถึงต้า ก็เป็นลูกค้าของที่นี่ด้วยตารางตลอดสัปดาห์ของบิ๊กจึงค่อนข้างแน่น ไม่ว่าจะงานในฟิตเนส งานจูนรถ งานเอกสารอู่ และในบริเวณของฟิตเนสบิ๊ก มีร้านอาหาร ร้านกาแฟเล็กๆ ที่ผมคิดเมนูสำหรับลูกค้าทั้งอู่รถกับฟิตเนสได้มาใช้บริการกัน และในร้านอาหารนี้ ก็เป็นสำนักกฎหมายของผมไปในตัวเช่นกัน

“ช้าๆ ค่อยๆ ดีมาก อีกที อีกที เยี่ยมครับ” บิ๊กรับบาร์น้ำหนักที่ผมกำลังนอนยกท่าอกบนอยู่ ผมลุกขึ้นดื่มน้ำ เช็ดเหงื่อนิดหน่อย
 
“เหลืออีกสามท่า แทนไปวิ่งอีก 30 นาทีนะครับ” เทรนเนอร์ผมคนนี้สอนฟรี แต่สอนโหดเท่ากับลูกค้าทุกคน

“วันนี้เรากลับดึกนะครับ มีงานแต่งงานของลูกชายรองนายกฯ” บิ๊กพยักหน้าขณะปรับแผ่นเหล็กน้ำหนักใหม่

“แทนจะขับรถไปเองหรือให้บิ๊กไปรับไปส่งดีครับ” ผมกลับลงไปนอน แล้วเตรียมท่าสำหรับยกต่อ และคิดถึงตารางงานตัวเอง

“ขับไปเองดีกว่า ต้องไปสองสามที่ ไปงานเลี้ยงอีก วันนี้บิ๊กไม่มีนัดเทรนเหรอ” ผมยกบาร์น้ำหนักออก ก่อนจะเริ่มยกเช็ทสุดท้ายต่อ

“เลื่อนนัดไปสองคน เลยว่างอะ 5...6...7...8...9...10...11...12...ทีนึง...อีกที...อีกที ดีมาก” พอถึงครั้งที่ 12 สามครั้งสุดท้าย จะเป็นบิ๊กมาเซฟให้

“วันนี้บิ๊กเคลียร์งานเถอะ เห็นทำเอกสารฝั่งอู่รถกับเขียนตารางเทรนให้ลูกค้าดึกมาสองวันแล้ว เดี๋ยวทำงานไม่ทัน” บิ๊กยิ้มๆ ก่อนจะหยิบสมุดบันทึกการเทรนของผมมาจด

หลังจากออกกำลังกายเสร็จ ผมรีบอาบน้ำ แต่งตัวให้เรียบร้อย ก่อนจะลงมาทานมื้อเช้าที่บิ๊กเตรียมให้ผม กาแฟดำ อกไก่ย่าง ไข่ต้ม ผักต้มกองใหญ่ กำลังเข้าปากผมขณะที่อ่านเอกสารไปด้วย ส่วนบิ๊กเองก็นั่งทานกับผมไปด้วย

“วันนี้ขับคันไหนไปทำงานดีครับ” อันที่จริง ผมไม่ค่อยชอบขับรถที่บิ๊กมีไปทำงานเท่าไหร่ ผมเองก็ไม่ได้ซื้อรถของตัวเองใช้ รถทุกคันที่ผมขับไปทำงานเอง หรือบิ๊กขับไปส่ง เป็นรถของบิ๊กหมดเลย ไม่ว่าจะ Audi R8 V10 Plus / Nissan GT-R Nismo / Tesla Model X / Mercedes-AMG G63 / BMW i8 และ BMW M4 Convertible แต่ถ้าวันไหนผมรีบจริงๆ ผมก็ซ้อนท้าย Ducati​ 1299 Panigale S สีแดงสลับขาวคันเก่งของบิ๊กไปทำงาน

“คันเดิมละกันครับ” นั่นคือ Tesla Model X รถที่ผมคิดว่าดูเรียบร้อยที่สุดในการขับไปทำงานแล้ว อีกอย่าง มันตั้งขับอัตโนมัติเองได้ บางทีผมอยากใช้เวลาตอนเดินทางทำงานไปด้วยแหละ

“ที่จริง แทนน่าจะใช้รถประจำตำแหน่งก็ได้นะ ไม่ก็ซื้อ Benz / BMW เล็กๆ สักคันขับไปทำงานก็ได้นะ” และเหตุผลที่ผมจะไม่ซื้อรถคือ

“เราอยากให้บิ๊กไปรับไปส่งเรามากกว่า” แน่นอนว่าเรื่องนี้เราคุยกันซ้ำหลายที แต่ผมก็ยืนยันว่า ผมอยากให้คนรักของผมไปรับ ไปส่งแบบนี้เสมอ

“งั้น อย่าบ่นเรื่องนักข่าวนะครับ” ใช่แล้ว นักข่าวเคยพยายามขุดคุ้ยว่าทำไมผมขับรถแพงมาทำงานได้ มันดูสวนกับภาพลักษณ์ทนายคนยากที่ผมเป็นอยู่

ผมยื่นรายการทรัพย์สินส่วนตัวแล้วเป็นรัฐมนตรีที่จนสุด เพราะเงินที่ผมใช้กิน ใช้อยู่ รถที่ผมใช้ ก็ของบิ๊กทั้งหมด เรียกว่าผมตอบนักข่าวได้เต็มปากเลยว่า “แฟนเลี้ยงครับ” สถานะแฟนผู้ชาย ถ้าสอบทุจริตแบบสามีภรรยาปกติ ก็คงจะไม่ได้ แถมผมกับบิ๊กก็ไม่เคยทำธุรกรรมอะไรรวมกัน ข้อนี้ถึงจะเคยโดนขุดมาหาเรื่อง แต่ก็ตกไป

ผมดื่มกาแฟเสร็จ ดื่มน้ำเปล่าอีกแก้ว ตามด้วยลูกอมดับกลิ่นปากสักเม็ด บิ๊กหิ้วกระเป๋าเอกสารกับ MacBook ของผมมาส่งที่รถ

“ทำงานราบรื่นนะครับ” นี่คือคำอวยพรของบิ๊กทุกเช้า ไม่ว่าจะไปส่งผม หรือผมจะขับรถออกไป และที่แน่ ๆ จูบก่อนไปทำงานที่ริมฝีปากกับลิ้นได้สัมผัสกัน คือสิ่งที่ดีที่สุดในทุกเช้าของผม เว้นแต่วันที่นั่งซ้อนท้ายมอไซค์ ที่ผมจะแค่โบกมือลาก่อนเดินเข้าที่ทำงาน

ทุกวันที่ผมทำงาน ผมยิ้มและสดชื่นเพราะบิ๊กนี่แหละครับ

………….

การมีกิจการของตัวเอง เป็นอะไรที่ดีนะ ผมดีใจที่ผมทำงานทุกอย่างได้ดี ผมมีเงินเลี้ยงแม่ให้เกษียณจากงานได้ ทำฝันตัวเองให้เป็นจริง ไม่ว่าจะเรื่องรถที่ผมชอบ เรื่องออกกำลังกาย รวมถึงเอามาช่วยแฟนผมทำฝันที่อยากช่วยเหลือคนได้สำเร็จ และร้านอาหารเล็กๆ ที่แฟนผมอยากทำ ก็ช่วยให้ผู้ด้อยโอกาสได้มีงานทำ อู่ผมกับฟิตเนสผม ก็มีหลายคนที่ทำงานอยู่ เป็นคนไม่ได้เรียนหนังสือ แต่ผมสอนงานจนสามารถจูนรถ ซ่อมรถเป็นแล้ว รวมถึงเป็นเจ้าหน้าที่ในฟิตเนสที่ทั้งล่ำ เท่ห์ เป็นหน้าเป็นตาให้กับฟิตเนสผมได้อีก

“พี่บิ๊กครับ ลูกค้ารถเสียกำลังโวยวายเลยพี่” ผมพึ่งเทรนให้ลูกค้าเสร็จพอดี เด็กที่ฝั่งอู่วิ่งหน้าตื่นมาหาผม

“พี่ซันกับพี่อ๋องละ” เอาเข้าจริง พี่ซันกับพี่อ๋องมักจะรับหน้าได้ดีกว่าผมเสมอ

“ไม่อยู่ครับพี่ เอารถไปส่งลูกค้าทั้งคู่เลยพี่” ผมพยักหน้ากับตบไหล่เด็กผมว่า

“เชิญพี่เค้านั่งให้สบายๆ หาน้ำให้เค้าดื่มนะ พี่ขอห้านาที เดี๋ยวไปคุยให้นะ” ผมรีบไปหยิบเสื้อยืดคอกลมทับกับเสื้อ Dry-Fit ที่ใช้ใส่เทรนลูกค้า ก่อนจะรีบไปล้างหน้าให้สะอาด แล้วไปที่อู่โดยไว

ลูกค้าที่มีปัญหา เป็นรถ Civic ที่มาจูนกล่องกับปรับช่วงล่างใหม่เมื่อสัปดาห์ก่อน เป็นเด็กมหาลัยน่าจะไม่เกินปีสาม แต่ดูท่าจะเอาเรื่องอยู่ ลูกค้าคนนี้ผมไม่ได้คุยเอง แต่เป็นพี่ซันคุย ผมยิ้มเดินเข้าไปห้องรับรองลูกค้า ก่อนจะสวัสดีแล้วนั่งลงเก้าอี้โซฟาฝั่งตรงข้าม

“แนะนำตัวก่อนนะครับ ผมบิ๊ก เป็นหนึ่งในหุ้นส่วนของอู่ น้องไม่ต้องกังวลนะครับ รถเป็นอะไร พี่แก้ให้นะครับ” แทนสอนผมเสมอว่า ถ้าเค้าร้อนมา เราต้องเย็นก่อนเสมอ

“ทำไมรถผมขึ้น Dyno แล้วได้ม้าไม่ถึงตามที่จูนละครับ นี่ยังไม่นับตอนเกียร์สามเข้าแล้วรถสั่นอีกนะ พี่หลอกแดกผมเปล่าเนี่ย” เด็กหนุ่มพูดอย่างมีอารมณ์ใส่ผม ผมยิ้มแล้วลุกขึ้น

“เราไปดูรถกันดีกว่าครับ” ที่จริง ผมไม่ชอบลูกค้าแบบนี้นะ แต่ถ้าผมไม่เย็นก่อน รับประกันว่าทุกอย่างจะพังทันที

ผมจับขึ้น Dyno กับดูเอกสารประวัติการปรับแต่งของร้าน แล้วเช็คทุกอย่างด้วยตัวเอง เลยรู้ว่า ลูกน้องผมทำงานไม่เรียบร้อยเอง ผมเรียกลูกน้องมาอธิบายตรงหน้างานอย่างใจเย็น แล้วจบด้วยรอยยิ้มว่าบอกหมดแล้วนะ และนั่นก็ทำให้ลูกน้องผมรู้สึกสยองเสมอ เพราะทุกคนที่ทำงานด้วยชอบบอกว่า ถ้าผมเล่าใจเย็นๆ ดูน่ากลัวยิ่งกว่าตอนผมเหวี่ยงด้วยซ้ำ

“เรียบร้อยครับน้อง ลองไปขับวนแถวนี้สักรอบแล้วกลับมาบอกด้วยนะครับ เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าวเลี้ยงน้ำด้วย” ผมส่งกุญแจให้เจ้าของรถ

“โอเคครับพี่ เดี๋ยวผมมานะครับ” ผมยกมือไหว้ส่งลูกค้า พอลูกค้าขับรถออกไปแล้ว

“ช่างทุกคนมาประชุมกับผมเดี๋ยวนี้” ผมเดินกลับไปรอกลางอู่ให้ช่างทุกคนมาล้อมผม

“เมื่อสักครู่ พี่พึ่งแก้ Civic ลูกค้าไป พี่อยากย้ำอย่างนะครับ ความพอใจลูกค้าคือสิ่งที่ทำให้เราทุกคนมีกินมีใช้ทุกวันนี้ได้ รถที่เราแต่งทุกคัน แต่งให้ดีกว่ารถเราเอง ทุกคนที่ได้ยืนตรงนี้ เป็นโอกาสที่พิเศษที่ไม่ใช่ทุกคนจะได้นะครับ รถที่สร้างชื่อในสนามกับถนนหลายคัน คือรถที่ทำให้พวกเราทุกคนมีงานทำกัน อย่าทำงานโดยไม่ใส่ใจ ต่อให้เค้าจะเอารถเก่าๆ หรือรถธรรมดามาให้เราแต่งเราก็ต้องใส่ใจทำ ให้เท่ากับที่เราทำรถแพงๆ เหมือนกัน ขอบคุณครับ” ช่างทุกคนไหว้ผมก่อนจะแยกย้ายไปทำงาน

ผมไม่ชอบตำหนิลูกน้องตัวเองง่ายๆ ถ้าไม่สุดๆ จริงๆ และถ้าจะตำหนิ ขอคุยแค่สองคน ไม่ตำหนิใส่ต่อหน้าใครจะดีที่สุด ผมถอนหายใจสักครู่ ก่อนจะรีบกลับไปที่ฟิตเนส เพราะผมเลทเวลาลูกค้าที่รอเทรนกับผมไป 15 นาทีแล้ว

“ฮัลโหล ที่รักเหนื่อยไหมครับ” ผมชอบโทรหาแฟนผมเวลาพึ่งเจอเรื่องหนักๆ มาแบบนี้แหละ 
“กำลังไปประชุมที่สภาฯ ครับ พึ่งออกมาจากกระทรวงฯ พอดีเลย” แฟนผมก็งานเยอะไม่แพ้กัน

“ขับรถอยู่เปล่า จะได้ไม่กวน” ผมได้ยินแค่นี้ผมก็ยิ้มแล้วแหละ

“นั่งดูเอกสารในรถแหละ ตั้งให้มันขับไปสภาฯ ครับ” ลืมไปว่า แฟนผมเอารถคันที่ขับอัตโนมัติเองได้ไปใช้อยู่

“เปลี่ยนชื่อให้เป็นของแทนเอาไหม จะได้มีรถส่วนตัวไว้ใช้ไงครับ” แทนตอบคำถามนี้เหมือนเดิมคือ

“ไม่เอาดีกว่า ยืมบิ๊กใช้แบบนี้แหละครับ ดีแล้ว” ผมยิ้มหายเหนื่อยเหมือนเดิม

“รักนะครับ เดี๋ยวไปเทรนลูกค้าละ”

รีบกลับมากินข้าวเย็นกับบิ๊กนะครับ คิดถึงจัง

………….

การเป็นนักการเมืองพร้อมกับสถานะ "ชายรักชาย” มันลำบากจริงๆ สายตาของผู้ใหญ่ในพรรคตัวเอง หรือจะพรรคอื่นๆ ถึงตรงหน้าจะยอมรับ แต่หลายเรื่องที่ผมได้ยินมา ก็นินทาผมลับหลัง นี่ยังดีที่ผมอายุยังไม่มาก ไม่ได้ปล่อยตัวให้อ้วนหรือดูเหมือนพวกนักการเมืองแก่ๆ ไม่งั้นผมคงโดนฟาดหัวข่าวว่า "เจ๊ะ" อย่างที่นักข่าวสายการเมืองหลายคนอยากเขียนแน่ๆ แต่ผมว่าหนักสุดคือ ตอนผมได้เป็น สส. ใหม่ๆ มีคนตั้งให้ผมเป็น “นักขุดทอง” แต่ผมไม่โกรธนะ ตอบกลับกวนๆ ด้วยซ้ำว่า “ผมขุดทองไม่เป็น มีแต่ทองให้ขุด สนใจลองขุดไหม” แค่นั้นก็เป็นประเด็นจนโดนผู้ใหญ่เรียกไปตักเตือนอยู่นานเลยแหละ

"สวัสดีครับอาพีระ" นี่แหละครับ คนที่ทำให้ผมได้มาเป็นนักการเมือง คุณพ่อของต้านั่นเอง คุณพ่อของต้าเป็นรองนายกฯ และมักเป็นคนแรกๆ ที่ผมได้ทักทายเวลาเจอที่สภาฯ

"มาไวเหมือนเดิมนะลูก" ผมหันไปกอดแม่ผม ตามด้วยพ่อผม ถึงผมจะไปหาคุณพ่อกับคุณแม่อาทิตย์ละสองสามวัน แต่เมื่อคุณพ่อกับแม่ผมยังอยู่ในบัญชีรายชื่อของพรรค ผมก็จึงได้เจอท่านทั้งสองทุกวันในที่ทำงานเช่นกัน

"ผมไม่ชอบมาสายนะแม่ พ่อโอเคไหมครับ" ระยะหลังๆ พ่อผมสุขภาพไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

"ยังไหวๆ ไว้ไม่ไหวก็คงพักแล้วแหละ" พ่อผมตบไหล่ผมเบาๆ

"พ่อยังแข็งแรง อยู่กันอีกนาน เราละ ทำงานหนักดูแลตัวเองด้วย" ผมยิ้มให้กับความห่วงใยพ่อผม

“เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ เสาร์นี้เดี๋ยวกลับบ้านนะครับ” ผมแยกตัวจากพ่อ แม่ และอาพีระ เพื่อรีบไปคุยกับทีมงานผม แต่ระหว่างทางนั้น...

“สวัสดีคุณภัทร ดูรีบนะครับ” ผมหยุดพยักหน้าให้กับผู้ใหญ่ท่านนึงของพรรคฝ่ายค้าน

“มีประชุมทีมงานครับ ขอตัวนะครับ” ผมไม่ค่อยอยากเสวนาด้วยเท่าไหร่ เพราะรู้ว่าทุกครั้งที่เจอ เค้าจะพูดอะไรที่ค่อนไปทางดูถูกผมเสมอ

“อย่าคิดว่าเด็กอย่างคุณจะผ่านกฎหมายไร้สาระได้ โดยเฉพาะกฏหมายเพื่อตุ๊ดอย่างพวกคุณ” นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ผมก็อยากให้เป็นครั้งสุดท้ายที่พูดแบบนี้กับผม

“มันจะไร้สาระหรือไม่ ลองไม่อคติดูก็น่าจะมองเห็นนะครับ” ผมยิ้มสู้ก่อนจะขอตัวเดินออกไป

“ปากดีแบบนี้ ระวังจะอยู่ไม่ยืด” ผมได้ยินเสียงพูดลอย ๆ ผมเลยตอบกลับลอย ๆ บ้างว่า

“ชีวิตผมไม่ต้องเกาะการเมืองกินก็อยู่อย่างมีเกียรติได้ครับ” ก็ได้ผลนะ อีกฝ่ายเงียบไปเลย ผมไม่อยากเสวนามากนัก รีบไปทำงานของผมดีกว่า

ผมเข้าห้องประชุมทีมของกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ ผมเป็นรัฐมนตรีฯว่าการที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ แต่โชคดีที่ท่านหัวหน้าพรรคฯ หรืออีกตำแหน่งก็ นายกรัฐมนตรี เป็นคนที่มีลูกชายอยู่วัยกำลังเข้ามหาวิทยาลัย ซึ่งติดบิ๊กมาก เทรนฯกับบิ๊กหลังเลิกเรียน ห้าวเหมือนกับบิ๊กเป๊ะ เรียนก็ไม่เก่งเหมือนกัน และที่เหมือนบิ๊กก็คือ น้องเจมส์ติดแฟนมาก...

“อาฝากแทนช่วยอย่างนึงซิ บอกไอ้เจมส์ว่าอย่าติดแฟนมาก จะสอบเข้ามหาลัยอยู่แล้ว พาแฟนมาค้างทีไร ไม่เห็นติวหนังสือ แถม...เห้อ...” ผมเข้าใจอยู่ครับ

“คุณอาไม่ต้องห่วงหรอกครับ เดี๋ยวผมบอกให้บิ๊กพูดให้นะครับ ถ้าบิ๊กพูด น้องเจมส์ต้องฟังแน่นอน” ท่านนายกฯ ได้แต่พยักหน้าแบบเอือมนิด ๆ

“อาดูร่างกฎหมายที่เราส่งมาแล้วนะ อามั่นใจมากว่าน่าจะผ่านได้ไม่ยาก ตัวกฎหมายหลัก กฎหมายรอง ข้อย่อยต่าง ๆ ออกมาดีมาก แถมใช้ได้นานแบบแทบไม่ต้องแก้บ่อย ๆ ในอนาคตด้วย” ผมไหว้ขอบคุณในคำชม

“มันเป็นประสบการณ์ส่วนตัวผมครับ ผมเลยคิดว่า ทั้งหมดนี้ น่าจะออกมาครอบคลุม” ท่านนายกฯ ยกข้อมือดูนาฬิกาข้อมือ

“เข้าห้องประชุมกันเถอะ ได้เวลาละ ทุกคนน่าจะมาครบกันละ” ผมกับท่านนายกฯ เข้าห้องประชุมพร้อมกัน

ตลอดสี่ชั่วโมงของการถกเถียงเรื่องรายละเอียด บางความคิดเห็นในห้องประชุม เป็นไอเดียที่ผมคิดไม่ถึง แต่ช่วยให้ผมแต่งร่างกฏหมายนี้ได้ดีขึ้น โดยเฉพาะท่านนายกฯ ที่พยายามติงกฎหมายลูกที่อาจขัดกับกฎหมายหลักฉบับอื่น ๆ ซึ่งผมเองก็รับไปปรับแก้ให้ทันในอีกสองสัปดาห์ที่จะต้องนำเสนอร่างฯ เข้าสภาฯ

“ขอบคุณมากเลยครับ ผมคิดว่ามันสมบูรณ์ดีแล้ว แต่จริง ๆ มันยังไม่ 100% ดีนัก” ผมพูดกับกับท่านนายกฯ

“คุณอาเองก็แนะนำผมได้ดีมากเลยครับ เนื้อหาของร่างฯ ทั้งหมด น่าจะสมบูรณ์แน่ ๆ” ถึงท่านนายกฯ จะให้ความสนิทสนมกับผมและบิ๊กมาก แต่ผมก็ยังเกร็งไม่หายอยู่ดี

“ขอบใจเธอนะ ฉันคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่มอบหน้าที่สำคัญนี้ให้แทนดูแล” ท่านนายกฯ ก็กล่าวเกินไป ผมได้แต่โค้งตัวแบบเขิน ๆ กับคำชมนี้

“ผมคิดว่าผมยังทำได้ไม่ดีเท่าไหร่ ละก็ ผมเองก็ไม่คิดจะเล่นการเมืองหรอกครับ ผมแค่ทำตามฝันที่ผมอยากทำเฉย ๆ” นี่ก็เป็นคำตอบที่ผมชอบบอกกับผู้ใหญ่ในพรรคทุกคนที่ชมผม

“อาเองก็ขอบใจที่เราทำกฎหมายฉบับนี้ออกมานะ เอาตรง ๆ ตอนแรกอาอยากสนับสนุนกฎมายนี้เพื่อฐานเสียงของพรรคเราให้กว้างกว่านี้ แต่พออาเข้าใจไอ้เจมส์ อาก็รู้ว่า กฎหมายฉบับนี้มันสำคัญต่ออนาคตจริง ๆ” เรื่องน้องเจมส์เอง ผมก็พออยู่ในเหตุการณ์มาหลายปี บิ๊กบ้าง ผมบ้าง ที่คอยช่วยประสานครอบครัวนี้ให้ลงตัว ถ้าว่ากันตรง ๆ ก็ไม่ต่างกับครอบครัวผมเท่าไหร่หรอก แต่ที่ดีกว่าคือ มีผมกับบิ๊กที่คอยอธิบาย บวกกับคุณอากับคุณน้า ก็ยอมเปิดใจฟังจนเข้าใจในสิ่งที่ลูกตัวเองต้องการ อีกอย่าง ผมว่าน้องเค้าเป็นเด็กดีขึ้นเยอะหลังจากพาแฟนมาเปิดตัวนี่แหละ

“คืนนี้ไปงานแต่งฯ ท่านรองฯ ใช่มะ” ผมตอบรับคำถามท่านนายกฯ

“โอเค กลับบ้านไปแต่งตัวก่อน ที่เหลือฝากด้วยนะ” ผมไหว้ลาก่อนจะเดินกลับไปที่รถ

ผมก็ได้เวลากลับไปแต่งหล่อเหมือนกัน

To Be Continue

*************

อีกสัก 2-3 วัน หรือเร็วกว่านั้น จะมาลง Part 2 ของตอนพิเศษให้นะครับ ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ยังรักบิ๊กกับแทนนะครับ

ขอบคุณครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 1 // หน้า 36)++
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 05-01-2017 16:50:31
โอ้โฮ.......ได้เห็นความก้าวหน้าของทั้งคู่
แทน เป็นนักการเมืองที่อายุน้อยที่สุด
เป็นรัฐมนตรีกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์
เปิดสำนักงานกฎหมายเล็กๆ
ช่วยเหลือคนยากไร้ไม่มีที่พึ่ง สุดยอดดด
บิ๊ก ก็ได้งานอย่างที่ชอบ เปิดอู่แต่งรถซิ่ง ซ่อมรถ
ร้านอาหาร ร้านกาแฟ ฟิตเนส เพาะกาย สุดยอดดด
ทั้งคู่อยู่กันอย่างประคับประคองกัน  น่ารักมาก
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 1 // หน้า 36)++
เริ่มหัวข้อโดย: GuoJeng ที่ 06-01-2017 03:22:09
  อ่านแล้ว หายคิดถึงบิ้ก แทนเลย
  รอ รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 1 // หน้า 36)++
เริ่มหัวข้อโดย: lovewannabe ที่ 06-01-2017 20:33:06
คิดถึงทั้งคนเขียน น้องแทนน้องบิ้กเลยค่า โอโห เดี๋ยวนี้ บิ้กใจเยนขึ้นเยอะมาก รออ่านต่อนะคะ สวัสดีปีใหม่ค่า
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 1 // หน้า 36)++
เริ่มหัวข้อโดย: Legpptk ที่ 07-01-2017 12:19:52
 :L1: :L1: :L1:
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 1 // หน้า 36)++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 07-01-2017 17:40:05
ยืด Part 2 ไปอีกสักสองสามวันก่อนนะครับ ลบทิ้งเขียนใหม่ไปเพราะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่

จะรีบมาลงให้นะครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 1 // หน้า 36)++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 02-06-2017 04:45:39
ไม่แน่ใจว่ายังมีคนติดตามไหม

หายไปทำมาหากิน+บริหารกิจการตัวเองมาพักใหญ่ คิดว่าจะมาต่อตอนพิเศษที่เหลือให้จบละครับ

ทั้งนี้ ใครที่ได้มาอ่าน ถ้าบิ๊กกับแทนและเพื่อนๆ ทำให้คนอ่านมีความสุข ผมขอขอบคุณมา ณ ที่นี้นะครับ^^

รักคนอ่านครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 1 // หน้า 36)++
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 02-06-2017 05:39:57
มาอ่านใหม่อีกครั้ง  ชอบบบบ   :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
       :L1: :L1: :L1:
  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
หัวข้อ: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 2 // หน้า 36)++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 05-08-2018 13:30:07
หายไปเป็นปี ต้องขอโทษด้วยนะครับ

ช่วงที่ผ่านมา ยอมรับเลยว่าไม่มีไฟจะเขียนอะไรอีก ต้องหลบไปรักษาตัวอยู่เยอะ เอาจริง ๆ ตอนนี้คิดว่าอยากเขียนอะไรใหม่เล่น ๆ แล้ว ก็เลยกลับมาตบตรงนี้ให้จบก่อน แล้วจะเริ่มทำอะไรใหม่ละครับ

หวังว่ายังมีคนอ่านอยู่นะครับ แต่ถ้าไม่มี ก็ขอทำภารกิจนี้ให้จบจริงตามสัญญาก่อนครับ

เหลืออีกไม่เกิน 2 Part น่าจะเรียบร้อยละครับ^^


*************

Special Chapter "30" (Part 2)

แฟนผมเปลี่ยนแผนนิดหน่อย รีบกลับมาแต่งตัวไปงานเลี้ยง ผมเลยรีบเตรียมมื้อเย็นให้ภรรยาผมทาน เพราะไปงานเลี้ยง งานสังคมทีไร แฟนผมชอบรีบไป รีบกลับ ไม่ค่อยทานอะไรในงานเหล่านั้น และงานไหนที่นักข่าวเยอะ ๆ หรือมีช่องให้นักข่าวเอาประเด็นไปเล่น แทนมักจะไม่พาผมไป แรก ๆ ผมเคยแอบน้อยใจว่า หรือแฟนเราอายที่ควงเราหรือเปล่า แต่พอได้ไปงานด้วยครั้งหนึ่ง เลยรู้ว่า มันวางตัวลำบากมาก ยิ่งไปในฐานะแฟนของรัฐมนตรี ยิ่งยากเข้าไปใหญ่

“หูกระต่ายตรงแล้วนะครับ” ผมเดินมาข้างหลังแฟนผม สูทกับสแลคสีน้ำเงินเข้มของ Tom Ford เสื้อเชิ๊ตแขนยาวตัวในของ Dior ทำให้แฟนผมดูน่าจับถอดให้หมด แล้วจัดสักยกอย่างบอกไม่ถูก โคตรน่ารักสุด ๆ

“ใส่นาฬิกาแล้วนะครับ ผมทักให้แน่ใจ” แฟนผมพยักหน้าขณะที่กำลังเช็ทผมอยู่
“บิ๊กครับ หยิบแหวนให้ทีครับ” ปกติ เพื่อความสะดวก เราจะไม่ใส่แหวนกัน แต่ถ้าแทนหรือผมจะออกงาน เราจะใส่แหวนที่นิ้วนางซ้ายกัน

ผมเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบกล่องใส่แหวนออกมา วงนึงของผม วงที่เล็กกว่าของแทน ผมมีพิธีเล็ก ๆ ก่อนใส่แหวนให้แฟนผมเสมอ นั่นคือ ต้องจับมือของซ้ายของแทนขึ้นมา แล้วผมจุมพิตนิ้วนางซ้ายของแทนก่อน แล้วค่อยใส่แหวนให้ด้วยมือผมเอง สำหรับผม แหวนคู่วงนี้ มันพิเศษเสมอ ขาดแค่มันถูกต้องตามนิตินัยเท่านั้นแหละ

“ไม่ได้ใส่นาน กลัวคับนิ้วจัง” แฟนผมมักจะห่วงเวลาใส่แหวนแต่งงานของเราว่าจะพอดีกันไหม แต่พอผมรูดแหวนเข้านิ้ว มันก็พอดีแบบไม่ติดหรือแน่นไปเมื่อใส่ไปแล้ว ผมจุมพิตที่แหวนอีกทีหลังสวมให้เสร็จแล้ว
“พอดีใช่มะละ ไปกินข้าวกันนะครับ” แต่งตัวเสร็จ ผมพาแฟนผมมานั่งทานมื้อเย็นพร้อมผม เพราะงานเลี้ยงพวกนี้ อย่างมากสุด แค่ดื่ม คุย แล้วก็กลับ

“ร่างกฎหมายเรียบร้อยไหมครับ” ผมถามถึงงานที่แฟนผมกำลังลุยอยู่ตอนนี้
“เหลือพวกกฎหมายรองรับนิดหน่อย ที่เหลือก็ลุ้นว่าสภาฯ จะโหวตผ่านเปล่า” ผมรู้สึกได้ว่าแฟนผมกังวล
“บิ๊กรู้เปล่า เราหวังกับมันไว้มากนะ เราอยากมีชีวิตเหมือนคู่รัก ชาย หญิง ทั่วไป เราถึงตั้งใจเรียน ตั้งใจไปทำงานการเมือง เพื่อทำฝันของเราให้เป็นจริงให้ได้” ผมเอาส้อมจิ้มลูกชิ้นในแกงจืดแล้วป้อนแฟนผม
“ไม่ว่าจะได้หรือไม่ได้ เมียผมเก่งที่สุดครับ” ผมชอบยิ้มของแทนแบบนี้จัง ทุกกำลังใจที่ผมให้ แทนจะยิ้มอย่างมีความหวังเสมอ มันเป็นยิ้มที่ผมเองก็รับรู้ถึงพลังงานบริสุทธิ์นี้เช่นกัน
“บิ๊กไปส่งนะ” แฟนผมพยักหน้าโอเค

หลังทานมื้อเย็นเสร็จ ก่อนจะออกไปผมแวะไปหยิบเสื้อนอกมาสวมทับเสื้อกล้ามที่ใส่อยู่ตอนนี้ หยิบกุญแจ BMW i8 ถอดปลั๊กที่ชาร์จไฟเต็มพร้อมขับ และรับหน้าที่เป็นสารถีส่งภรรยาผมไปงานแต่งงานที่จัดที่โรงแรมหรู 6 ดาว กลางกรุงฯ ซึ่งแน่นอน รถติดมาก แต่ก็ไปส่งทันเวลาพอดี ทันทีที่จอดรถหน้าโรงแรม พนักงานหน้าโรงแรมเปิดประตูปีกนกรถผมขึ้น ภรรยาผมที่แต่งหล่อเต็มยศ หันมาหาผมและบอกว่า

“สามทุ่มมารับนะครับ” ตอนนี้ทุ่มตรง ผมวนรถไปหาร้านกาแฟนั่งรอละกัน ก่อนจะไป ผมจะหอมแก้มแฟนผม แต่ก็โดนแฟนผมยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากผมไว้
“ประตูรถเปิดอยู่ เดี๋ยวออกข่าวซุบซิบบิ๊กจะอารมณ์เสียนะครับ” ก็จริงของแฟนผม
“ติดไว้ก่อนนะ กลับมารับ ต้องหอมคืนด้วย” คนมันอยากทำ แต่ก็ต้องเข้าใจกาลเทศะด้วย

แทนลงจากรถไปก่อนที่พนักงานโรงแรมจะปิดประตูฝั่งคนนั่งให้ผม ผมมองดูด้านหลังแฟนผมเดินเข้าโรงแรมไป แอบขัดใจนิดหน่อยที่ไม่ได้หอมแก้มส่งแฟน

รอจัดหนัก ๆ คืนนี้ละกันนะครับ

………….

สองวันหลังจากผมไปงานแต่งงานลูกชายท่านรองฯ สิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดก็เกิดจนได้ ในเว็บข่าววงสังคม มีเนื้อหาซุบซิบว่าผมทำตัวไม่เหมาะสม จะเล่นหนังสดในรถตอนจอดที่หน้าโรงแรม ถึงไม่มีภาพประกอบ เป็นแค่ข่าวข้อความสั้น ๆ พร้อมภาพประกอบเป็นตัวผมเอง แต่นั้นก็ทำให้บิ๊กอารมณ์เสียจนได้

“ปัง” เสียงโยน iPhone ลงโต๊ะทำงานของบิ๊ก ทำให้ผมที่พึ่งลงจากลู่วิ่งต้องรีบเดินไปหา ผมเคาะกระจกห้องทำงานของบิ๊กก่อน พอบิ๊กหันมาเห็นผม ผมค่อยเดินเข้าห้องทำงานของบิ๊ก
“ไม่หงุดหงิดนะครับ” น้ำเสียงเล็ก ๆ ของผม ทำให้บิ๊กพยักหน้าจะใจเย็น ๆ และทุกครั้งที่มีเรื่องทำนองนี้ในหน้าข่าว สิ่งที่จะทำคือ บิ๊กจะกอดผมแน่นมาก ทั้งที่ตอนนี้ตัวผมเปียกเหงื่อจากการวิ่งมาหมาด ๆ
“ถ้าไม่ใช่แทนห้าม เราจะไปถล่มพวกนักข่าวจริงด้วย” ถึงบิ๊กจะพูดอย่างเรียบ ๆ แต่ก็รู้ว่าบิ๊กกำลังไม่พอใจมาก
“เหลือแค่ปีเดียวจะหมดวาระแล้ว รอบหน้าแทนไม่ลงสมัครแน่นอน สัญญาครับ” ผมชอบย้ำให้บิ๊กสบายใจเรื่องนี้เสมอ บางทีบิ๊กก็อยากให้ผมลาออกเดี๋ยวนี้ เพราะบิ๊กไม่อยากให้ใครมาดูหมิ่นผมแบบนี้ ทั้งที่เป็นเรื่องที่คุยกันแล้วว่า ไปทำงานแบบนี้ เรื่องซุบซิบนินทา มันเป็นเรื่องปกติมาก
“ทำให้ได้นะ เราอยากจดทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฎหมายกับแทน จะได้ไม่มีใครมาหยามความรักแบบเราสองคนอีกต่อไป” ผมพยักหน้าเบา ๆ ที่หน้าอกแน่น ๆ ของบิ๊ก

หลังจากทานมื้อเช้ากับอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ วันนี้เป็นวันที่มีการพิจารณาเนื้อหาในร่างฯ กฎหมายทั้งหมด ก่อนจะนัดวันลงมติ ซึ่งเป็นขั้นตอนสุดท้ายก่อนทูลเกล้าฯ บิ๊กจึงพาผมไปทำงานด้วย Audi R8 และด้วยสไตล์การขับของแฟนผม ก็พาผมมาถึงสภาฯ เร็วมากเช่นเดิม และทันทีที่รถจอดหน้าทางเข้าสภาฯ นักข่าวที่รอทำข่าวอยู่หน้าสภา ต่างหันมามองกันที่รถของบิ๊ก แต่รถคันนี้ฟิล์มค่อนข้างเข้มพอที่จะมองจากข้างนอกไม่เห็น ทำให้บิ๊กสามารถจูบผมได้ตามปกติแบบทุกเช้าที่มาส่งผม

“อย่าคิดมากเรื่องข่าวนะครับ ทำงานมาหลายปี ปล่อยวางไปเยอะแล้ว...” ผมยังไม่ทันพูดจบดี บิ๊กก็ดึงผมไปหอมแก้มซ้ำอีกที
“เลิกงานแล้วโทรมานะ วันนี้ตะลอนทั้งวัน เย็นนี้ไปกินข้าวกับเพื่อน ๆ ของเรากันนะ” ผมหอมคืนบิ๊กอีกที ก่อนจะลงจากรถผ่านด่านนักข่าวเป็นด่านแรก เย็นนี้ก็ได้เจอทุกคนแล้ว เรื่องอื่น ช่างมันดีกว่า

พอมาถึงตอนเย็น ผม บิ๊ก มารอที่ร้านอาหารในโรงแรมกลางกรุงฯ เพราะที่นี่ เป็นที่ทำงานของหนึ่งในเพื่อนเราทุกคน แน่นอนว่า เพื่อนคนนี้ทำงานอยู่ในโรงแรมนี้ด้วย

“จองชื่อคุณแชมป์ไว้ครับ” ผมกับบิ๊กบอกกับพนักงานต้อนรับหน้าห้องอาหาร ก่อนจะพามาที่โต๊ะใหญ่ที่อยู่ในมุมที่ส่วนตัวพอสมควร
“นั่งเลย มึงสองคนแมร่งมาเร็วตลอด” แชมป์ตอนนี้ทำงานเป็นฝ่ายขายของโรงแรมเครือใหญ่เจ้าหนึ่ง แน่นอนว่า เวลาผมกับบิ๊กอยากไปพักผ่อนต่างจังหวัด ก็ได้ส่วนลดจากแชมป์ประจำนี่แหละ
“คนอื่นละ” บิ๊กถามบ้าง
“ไอ้ตั้มขึ้นรถไฟฟ้ามา ไอ้โจบ่นรถติด ส่วนไบรท์เหรอ...” ยังไม่ทันที่แชมป์จะพูดจบ
“มาแล้วครับ”นั่นไง เพื่อนผมมาพอดี แต่ผมกับบิ๊กเห็นชัดว่า สีหน้าแชมป์นั้น...
“สายอีกแล้ว” ถึงจะเป็นเสียงเล็กเสียงน้อย แต่นี่ก็คือสิ่งหนึ่งที่คู่นี้ไม่เปลี่ยนเลย
“ไม่สายนะครับ มาก่อนเวลาด้วย เดี๋ยวขากลับเราขับรถให้นะ” เสียงหวาน ๆ ไบรท์ ทำให้แชมป์กลับมายิ้มอีกครั้ง
“แค่อยากให้มาก่อนคู่เนี้ย เข้าใจปะ” ที่งอนเนี่ย แบบนี้เอง ผมกับบิ๊กเลยหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกัน 
“ทีหลังกูจะรอล็อบบี้ แล้วให้ไอ้ไบรท์มันขึ้นมาก่อน โอเคนะ” จะได้ไม่ต้องงอนกัน บิ๊กเอยปากก่อนเลย แล้วค่อยยกแก้วไวน์ที่พึ่งเทเมื่อสักครู่ขึ้นมาจิบ
“เดี๋ยวสั่งอาหารเลยแล้วกัน ที่เหลือคงกินเหมือนเดิม ถ้าไม่กิน ก็ไม่ต้องกิน” แล้วแชมป์ก็จัดการรายการเมนูของมื้อนี้ให้เรียบร้อย เพราะถ้าจะว่ากันตรง ๆ ทานกันจนนึกไม่ออกแล้วว่าจะทานอะไร จะเปลี่ยนที่ ไอ้แชมป์ก็หาว่าไม่ชอบห้องอาหารระดับมิชลินสตาร์ของมัน เลือดฝ่ายขายนี่มันเข้มจริง ๆ

“พวกมึงแดกไม่รอกูอีกแล้ว” เสียงตั้มมาก่อนตัว พวกเราทุกคนหันไป เจอตั้มกับโจมาพร้อมกัน
“ไหนว่ามึงรถติด มึงมาพร้อมไอ้ตั้มได้ไงวะ” แชมป์ถามด้วยความสงสัย
“กูจอดรถแล้วขึ้นรถไฟฟ้ามานั้นแหละ ไม่งั้นเดี๋ยวเชฟมิชลินของมึงหนีกลับบ้านก่อนไง” ทุกคนหัวเราะกันหมด ยกเว้นแชมป์
“งั้นมึงไม่ต้องแดกนะไอ้โจ เดี๋ยวกูผัดข้าวให้แดก” เพื่อนผมเกรี้ยวกราดใส่ซะงั้น
“ไบร์ท มึงหาที่ครอบปากเมียมึงด้วย...”แต่ยังไม่ทันที่ตั้มจะพูดจบ นิ้วชี้ของแชมป์ดอกเดี๋ยว หยุดเลย

แล้วบรรยากาศเก่าๆ ที่ทุกคนคิดถึงก็กลับมาอีกครั้ง

To Be Continue

*************

น่าจะใกล้เสร็จละ(มั้ง) ครับ : ) ขอบคุณสำหรับการติดตามที่ดีเสมอมาครับ^^
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 2 // หน้า 36)++
เริ่มหัวข้อโดย: wwooooqq ที่ 09-08-2018 07:31:37
 :hao5: :katai2-1: เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน ชอบมากเลยครับ รอต่ออยู่นะ
หัวข้อ: Re: ++เพื่อน(เรียน)พิเศษ (END) : Special Chapter "30" (Part 2 // หน้า 36)++
เริ่มหัวข้อโดย: zipboy ที่ 17-05-2022 16:29:24
:hao5: :katai2-1: เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน ชอบมากเลยครับ รอต่ออยู่นะ

ผมอาจไม้ได้ต่อนะครับ ส่วนหนึ่งคือ มันเขียนจากพื้นในอดีต ถ่ายทอดผ่านความรู้สึกชีวิตในวัยนั้น (วันที่ผมเขียน)

ตอนนี้ ด้วยอายุ ด้วยประสบการณ์ ผมคิดว่าที่จริงมันก็จบตามที่ผมอยากให้หวัง แบบไม่ต้องเติมอะไรแล้ว

ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ : )