-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
**********************************************************
HEARTBREAKER
00 - just a dream
ว่ากันว่า ความฝัน คือความคิดตามธรรมชาติ และเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในสมองในยามหลับ โดยที่ผู้ฝันส่วนใหญ่ไม่สามารถควบคุมได้ ความฝันของคนเรามักจะรวมถึงรูป รส กลิ่น เสียง และสิ่งที่เราสัมผัสได้ ความฝันมักเต็มไปด้วยความคิดในด้านต่างๆ ตั้งแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงจนถึงเรื่องที่เหลือเชื่อ
นักจิตวิทยาวิเคราะห์ว่า คนเรามักจะฝันถึงสิ่งที่ตนต้องการ แต่ไม่อาจครอบครองได้ หรือสิ่งที่คั่งค้างอยู่ในใจ ความฝันอาจเกิดได้จากอาการบางอย่าง…
สัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ที่กำลังบีบเคล้นเคล้าคลึงอยู่ตรงสะโพกทำให้ผมต้องบิดตัวเร้ารับกับแรงอารมณ์รุ่มร้อนแผดเผาจากคนเบื้องบน จังหวะถาโถมหนักหน่วงเสียดสีดุนดันเข้าไปในตัวนั้นบีบบังคับให้ผมต้องปลดปล่อยเสียงครางกระเส่าออกมาอย่างสะกดกลั้นมันไว้ไม่ได้ ผมเห็นเงาสะท้อนของตัวผมเองในดวงตาคมกล้าสีเฮเซลก่อนที่ผู้เป็นเจ้าของจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้และเข้าครอบครองริมฝีปากผมด้วยกิริยาที่นุ่มนวล อ่อนโยน ราวกับเขาต้องการจะทะนุถนอมความอ่อนนุ่มของเรียวปากผมเอาไว้
น้ำตาไหลออกมาเงียบๆหลังจากหยุดเสียงสะอื้นไปพักใหญ่ ร่างเบื้องบนผละจูบพร้อมกับทอดถอนกายออกไปจากตัวผม ผมนึกดีใจในความเมตตาของพระเจ้าที่พระองค์ยังเวทนาสงสารผมบ้าง แต่เปล่า…ความเจ็บปวดที่ผมได้รับมันยังไม่จบลง มันยังคงดำเนินต่อไป เพราะร่างที่เพิ่งผละจากผมไปสลับสับเปลี่ยนกับอีกคน ผมกำมือแน่นพลางส่ายหนีพัลวันแสดงปฎิกิริยาทางร่างกายให้คนที่กำลังขึ้นคร่อมกายคนใหม่รับรู้ว่าผมไม่ไหวแล้ว แต่เขาไม่สนใจ ไม่แยแสว่าผมจะรู้สึกเช่นใด ผมหลับตาแน่นปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมาอย่างยอมจำนน ผมไม่สามารถขัดขืนพวกเขาได้ แม้แต่จะเปล่งเสียงร้องขอความเห็นใจ ผมก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอ
มือที่กำแน่นถูกมือใหญ่จับดึงออกแล้วทาบทับลงมา พันธนาการง่ายๆของเขาบอกให้รู้ว่าผมไม่มีสิทธิแม้แต่จะกำมือของตัวเองเพื่อข่มกลั้นความเจ็บปวดที่ได้รับ คางผมถูกนิ้วแข็งแกร่งเชยขึ้นเพื่อรับกับจูบดูดดื่ม ปลายลิ้นร้อนชื้นสอดเข้ามาในโพรงปาก ผมรู้สึกคลื่นไส้กับสิ่งไม่คุ้นเคยที่พยายามเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของผม ความพยายามเฮือกสุดท้าย ผมส่ายหน้าค่อยๆส่งเสียงอื้ออึงในลำคอต่อต้านการรุกรานจากจูบที่ทวีความรุนแรงมากขึ้น แต่ก็ต้องครางออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อร่างกายท่อนล่างถูกกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างไม่มีความปรานี ผมเปล่งเสียงร้องโหยหวนราวกับจะขาดใจเมื่อคนจูบผละออกไป
“เจ็บ…ผมเจ็บ ฮึก!”
ผมฝืนพูดออกไปด้วยเสียงแหบพร่าก่อนที่ก้อนสะอื้นจะดังกลบ ผมหายใจอย่างช้าๆมองคนเบื้องบนอย่างขอความเมตตา
ได้โปรดเถอะ…หยุดสักที
“เปลี่ยนท่าสิวะ มึงเห็นไหมว่าตัวมันช้ำหมดแล้ว”
เสียงทุ้มของคนที่จูบผมอย่างกระหายเมื่อครู่บอกกับคนที่คร่อมอยู่บนตัวผม แต่คำพูดของเขายิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดให้ผมเพิ่มมากขึ้น
เปลี่ยนท่างั้นเหรอ พวกเขาเห็นผมเป็นตัวอะไร คน…หรือว่าสัตว์
“มันช้ำเพราะมึงไม่ใช่เหรอไง ไอ้เหี้ย มึงเล่นขย่มมันจนหมดแรง คราวนี้ทีกู มึงอย่ามาเสือก หุบปากเงียบๆไปเลย”
บทสนทนาหยาบคายของพวกเขาเรียกน้ำตาจากผมให้ไหลทะลักออกมาอีกระลอก ตัวผมถูกดึงขึ้นไปนั่งบนตักของคนที่ทำร้ายผมอย่างเจ็บปวดจนผมต้องฝืนบอกความรู้สึกออกไป มือหนาบีบเคล้นสะโพกผมก่อนจะดันตัวผมสูงขึ้นแล้วค่อยๆกดลงมารับกับสิ่งแปลกปลอมเข้าไปภายในร่างกาย ผมมองหน้าเขาด้วยสายตาตัดพ้อพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แรงกระตุกเร่งเร้าจากฝ่ามือใหญ่บังคับให้ตัวผมขยับขึ้นลงไปตามจังหวะที่เขาต้องการ ผมกัดฟันแน่นกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมาประจานความอ่อนแอของตัวเองอีก แต่เขากลับไม่ยอมให้ผมทำเช่นนั้น เขาละมือข้างนึงมาบีบท้ายทอยดึงผมไปรับแรงกระแทกหนักจากจูบของเขา สัมผัสถึงกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในปากเพราะถูกขบกัด
“น้อยๆหน่อยมึง กูยังไม่เล่นปากมันจนได้เลือดนะโว้ย”
“แล้วเลือดที่ไหลออกจากรูนี่อะไร สันดาน เงียบไปเลย กูบอกให้มึงหุบปาก”
ผมเอนตัวซบบนบ่ากว้างอย่างหมดแรงทันทีที่เขาถอนจูบออกไปพูดคุยกับเพื่อนของเขาที่ยืนมองอยู่ข้างเตียง ตัวไหวโยกไปตามจังหวะควบคุมของผู้บังคับร่างกายผม
ทำไมผมถึงไม่หมดสติไปซะ จะได้ไม่ต้องรับรู้กับเหตุการณ์เลวร้ายเหล่านี้
“โคตรฟิตเลยวะ มึงหยิบคอนดอมให้กูหน่อยดิ”
“ไอ้สัด มึงเหงี่ยนมากหรือไง”
“เออ! อย่าพูดมาก ของกูมันเหลือถุงสุดท้ายแล้วในกล่อง”
ผมอยากยกมือขึ้นปิดหูเพื่อปิดกั้นโสตประสาทการรับรู้ด้วยเสียงนี้ แต่ก็ทำไม่ได้อย่างใจคิด ผมไม่มีแรงเหลือแล้วจริงๆ
“แลกกับค่าเหนื่อยกู มึงจับมันนอนคว่ำดิ กูจะให้มันออรัล”
“มึงแม่งเหี้ยวะ รีบไปหยิบมาให้กูเร็วๆเลย”
ผมไม่เคยทำร้ายใคร ไม่เคยมีศัตรูที่ไหน แต่นี่หรือคือสิ่งตอบแทนที่ผมได้รับในวันจบการศึกษาของตัวเอง อนาคตผมยังอีกยาวไกล ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยกำลังรอคอยผมอยู่ แล้วทำไมพวกเขาต้องทำลายชีวิตผมด้วย ทำไม!!!
-
แอบสงสารนายเอก
-
:mc4: เปิดเรื่องใหม่
ท่าทางจะเป็น3p แบบมาม่าแน่ๆ
ปู้จายสองตัวนั้นใจร้ายจริงๆ
-
T[]T สงสารนายเอก และ แอบหื่น -..- เล็กๆ
-
o22 o22
เลวจริงๆ
-
ห๊ะ
สงสารนาบเอกอ่ะ :m15: :monkeysad: :sad11:
แต่อ่านอยากต่อ 5555555555 :z1:
-
:monkeysad:กดดันมาก ถ้าไม่สมยอมแบบนี้มันเศร้าน้า
-
3P 3P 3P :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เปิดมาฉากแรกก็กระชากเลือดกันเลยคะ :m25: :m25:
แต่ว่าทำไมพระเอกทั้งสองคนใจร้ายจัง จะทำอะไรก็น่าจะถนุถนอมกันบ้างน๊าา :sad4: :sad4:
-
ครก็ม่รู้อยู่ๆก็มสียบ
-
น่าอ่านมากกกกกกกกกกกก แต่อย่ารุนแรงกะนายเอกมากไปเซ่ เดี๋ยวสวยหรอก :m31: :m31:
สงสารจังเลยยยย
คอยเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ จุ๊บๆ :L2: :L2:
-
มาม่า3P :oo1: :oo1:
-
ฝัน รึ เปล่า ??? คง ไม่
:a5: :a5: :a5: :a5:
สงสารนายเอก
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
แอบถามก่อน SM เหรอตัวเธอ >"<
-
ท่าจะดราม่าเล็กๆ(?)
-
:a5: อย่ารุนแรงกับนายเอกกันนักสิ
แต่ก็นะ..... 3P 3P 3P 3P 3P 3P :mc4:
-
Heartbreaker : 01
ตึง!!!
“เฮ้ย! เนคตาร์ เป็นไรป่าววะ”
เสียงร้องดังลั่นโรงยิมเรียกให้ผมที่นั่งหอบหายใจแรงอยู่บนอัฒจรรย์หันไปมอง กลุ่มผู้ชายร่างสูงในชุดนิสิตหลุดลุ่ยเหงื่อโทรมกายวิ่งกรูกันเข้ามาหาผม สีหน้าแต่ละคนดูตกใจที่เห็นผมยกมือขึ้นจับศีรษะตรงบริเวณที่ถูกกระแทกด้วยลูกบาสเมื่อครู่นี้ ผมส่งยิ้มเจื่อนให้คนถามที่ทรุดนั่งลงข้างผม
“ไม่เป็นไร โดนบ่อยจนชิน”
ผมตอบ ‘เฟียซ’ เพื่อนสนิทในกลุ่มเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจ หันไปหยิบไอพอดเก็บใส่กระเป๋าเป้
“ไอ้เหี้ยบอส มึงออกมาเลย ไปยืนหลบหลังไอ้ตัวเล็กทำไมวะ ปัญญาอ่อนนะมึง”
ผมยิ้มขำกับคำพูดของเฟียซ หันไปมองบอสเพื่อนอีกคนในกลุ่มที่เดินหน้าหง่อยมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
“ขอโทษ บอสไม่ได้ตั้งใจ พอดีลูกบาสมันหลุดมือ”
“ไอ้ควาย ลูกบาสหลุดมือ หรือมึงตั้งใจจะโยนใส่ไอ้ตัวเล็กแล้วมันหลบทันกันแน่”
“ฮ่าๆๆ”
ผมหลุดหัวเราะกับสีหน้าตื่นตระหนกของบอสที่ถูกเฟียซแฉความจริง มองไปที่ตัวเล็กที่ตัวไม่ได้เล็กตามชื่อ เพื่อนในกลุ่มอีกคนก็เห็นว่าฝ่ายนั้นกำลังยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ ตาคมจ้องบอสเขม็งเหมือนจะคาดโทษไว้ในใจ
“ไม่เป็นไรบอส ต้าร์ไม่ได้เจ็บไรมาก ก็อย่างที่บอกว่าโดนจนชินแล้ว”
ผมยิ้มตอบ ไม่ถือสาหาความอะไร เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนไอ้ลูกกลมๆหนักๆกระแทกหัวด้วยฝีมือของเพื่อนในกลุ่ม ผมหันไปหยิบหนังสือที่เปิดอ่านค้างไว้ก่อนจะหลับไปใส่กระเป๋าเตรียมจะสะพานบ่าแต่ถูกมือหนาของเฟียซแย่งไปเสียก่อน
“มีอะไร”
ผมมองหน้าเขา แต่เขาเงียบไม่พูดอะไร จนบอสกับตัวเล็กแยกย้ายกันไปเก็บกระเป๋าสัมภาระของตัวเอง เสียงเข้มจึงเอ่ยขึ้น
“กูเห็นมึงนอนหลับแล้วสะดุ้งบ่อยๆ แต่มึงก็ไม่ตื่น เมื่อกี้ถ้าไม่โดนลูกบาสกระแทกหัว มึงก็คงนอนสะดุ้งจนกูมาปลุกเหมือนทุกวัน กูถามจริงๆ มึงเป็นอะไร”
สีหน้าเฟียซดูจริงจังจนผมต้องหลบสายตาเขาเสไปมองทางอื่น
“เนคตาร์”
เฟียซเรียกชื่อเล่นผมเต็มยศช้าๆชัดๆ อย่างต้องการกดดันให้ผมเปิดปากตอบคำถาม แต่ผมเงียบไม่ยอมตอบ จนบอสกับตัวเล็กเดินกลับมา ผมหันไปดึงกระเป๋าเป้ของตัวเองออกจากมือเฟียซ เขายอมปล่อยโดยง่าย แต่ผมรู้ว่าเขาไม่รามือที่จะเอาคำตอบจากผมแน่
“กูกับบอสจะไปโรงอาหาร มึงกับต้าร์จะไปด้วยกันไหม”
“ไม่วะ ขี้เกียจ”
เฟียซบอกปัดก่อนลุกขึ้นเดินไปเก็บของ ผมยิ้มให้เมื่อตัวเล็กหันมามอง ส่ายหน้าปฎิเสธแทนคำตอบ
“งั้นก็ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
ตัวเล็กบอกลา หันไปมองคนข้างตัวทำหน้าดุคล้ายจะตำหนิก่อนจะจับแขนบอสเดินกึ่งลากกึ่งจูงออกไป ผมยิ้มขำมองตามหลังเพื่อนไปจนลับสายตา
“กูจะรอจนกว่ามึงจะพร้อม ไปเถอะ”
เฟียซพูดแล้วเดินนำออกไป ผมถอนหายใจยาว โล่งอกที่เพื่อนสนิทไม่ได้คาดคั้นเอาคำตอบแต่รอเวลาให้ผมพร้อม ผมลุกขึ้นเดินตามร่างสูงไปพลางคิดทบทวนคำถามของเขา
ผมมักจะน้อยหลับเวลาที่พวกเพื่อนๆมาเล่นบาสที่โรงยิมนี้เป็นประจำหลังเลิกคลาส ผมไม่ได้ลงเล่นกับพวกเขาและเลือกที่จะนอนอ่านหนังสือรอ แต่พออ่านไปได้สักพักผมก็จะหลับ พอหลับแล้วผมก็จะฝัน ฝันถึงเรื่องราวเดิมๆซ้ำๆ ทั้งๆที่ผมไม่ได้อยากฝันถึงมัน ตรงกันข้าม ผมอยากลืมเลือนเรื่อวราวในความฝันไปให้หมด แต่มันก็เหมือนตราบาปติดตัวผม ภาพเหตุการณ์ในความฝันวนเวียนอยู่ในหัวผมราวกับต้องการย้ำเตือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เพียงภาพฝัน หากแต่มันคือเรื่องจริง
“ต้าร์ ต้าร์ เนคตาร์!”
ผมสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ความคิดหันไปมองคนเรียกหน้านิ่ง
“อะไร”
“ยังมีหน้ามาถามกูอีก มึงเป็นอะไร เดินใจลอยอยู่ได้”
“เปล่า”
เฟียซส่ายหน้าอย่างระอาในพฤติกรรมเอ๋อๆของผม ผมไหล่ไหวเดินไปให้ทันเขา เฟียซเงียบตลอดทาง ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน จนเราเดินมาถึงหน้าคณะ
“ผัวมึงจะมารับตอนไหน”
เสียงห้วนเอ่ยถามขึ้น ผมหยุดเดิน มองหน้าคนพูดด้วยสายตาเรียบเฉย เฟียซหันหน้าหนี ยกมือขึ้นเสยผมตัวเองลวกๆคล้ายจะปลดปล่อยความเครียดและความโกรธเคืองที่มีสาเหตุมาจากผมออกไป
“ขอโทษ กูปากหมาเอง”
ผมไม่พูด ไม่เอ่ยตอบอะไรออกไป ผมรู้ว่าเขาไม่ได้มีเจนตนาทำให้ผมไม่พอใจ และผมไม่ได้โกรธเขา เราเป็นเพื่อนกันมานาน คบกันมาจนรู้นิสัยของแต่ล่ะฝ่ายดี เรื่องแค่นี้ไม่ทำให้ผมผิดใจกับเขา มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น ซึ่งทุกคนสามารถเป็นกันได้
“จะให้กูรอเป็นเพื่อนไหม”
น้ำเสียงอ่อนลงบ่งบอกว่าเขากลับมาสู่ภาวะอารมณ์ปกติ ผมส่ายหน้าแล้วเดินไปนั่งตรงริมบาทวิถี
“งั้นกูกลับก่อนนะ”
“อือ”
ร่างสูงเดินตรงไปที่มอเตอร์ไซต์คันใหญ่สีดำ ยานพาหนะที่เฟียซรักและหวงมาก เพราะเขาทำงานเก็บเงินซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ซึ่งราคามันค่อนข้างแพงมากสำหรับผม รถยนต์ธรรมดาบางคันยังถูกกว่าราคามอเตอร์ไซต์ของเฟียซ ผมยิ้มให้เขานิดๆเมื่อเขาหันกลับมามองก่อนจะก้าวขึ้นคร่อมรถคันโปรด มองดูเขาสวมหมวกกันน็อคสีเดียวกับตัวรถ เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มเรียกความสนใจจากคนที่เดินผ่านไปมาให้หันไปมองที่เขา ผมยิ้มให้กับภาพคุ้นตา เฟียซขับรถช้าๆออกไปจากลานจอดรถหน้าคณะจนลับสายตาผม ผมถอนหายใจยาวก่อนจะเปิดกระเป๋าเป้ล้วงหยิบเอาไอพอดมาเตรียมจะเปิดฟังเพลงฆ่าเวลา แต่เสียงรถคุ้นหูที่แล่นเข้ามาจอดห่างจากบริเวณที่ผมนั่งอยู่ไม่ไกลนักเร่งให้ผมยัดเจ้าเครื่องฟังเพลงพกพากลับเข้ากระเป๋าเช่นเดิมแล้วรีบลุกขึ้นเดินไปที่รถสปอร์ตสีควันบุหรี่คันหรู
ผมเปิดประตูก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ ไม่ได้หันไปมองคนข้างๆว่ามีสีหน้าเช่นไร ปิดประตูเบาๆเอนหลังพิงเบาะนุ่มวางกระเป๋าไว้บนตักนั่งเงียบรับแอร์เย็นๆและกลิ่นหอมอ่อนๆชวนให้เคลิ้มหลับ แต่เสียงเปิดประตูอีกฝั่งทำให้ผมหันไปมอง ‘เขา’ ผู้ชายร่างสูงราว 187 เซนฯ ในชุดนิสิต แม้จะแต่งตัวไม่ถูกกฎระเบียบของมหา’ลัย แต่เขาก็ยังดูดีในสายตาของคนส่วนใหญ่ เสื้อที่หลุดลุ่ยออกนอกการเกงยีนส์สีดำทรงเดฟปลดกระดุมคลายความร้อนเผยให้เห็นผิวขาวของแผงอกยิ่งช่วยขับให้เขาดูเท่ห์ราวกับนายแบบ ยิ่งได้พิศมองใบหน้าคมคายหล่อเหล่าของเขาด้วยแล้ว ผมไม่ปฎิเสธว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดูดีมากคนนึง และออกจะดูดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ เขาสามารถเข้าวงการไปเป็นดารานักร้องได้สบาย ถ้าเพียงแต่เขาสนใจ มือใหญ่ที่ถือซองบุหรี่กับนิ้วเรียวยาวที่กำลังหยิบมวนบุหรี่ออกจากซองนั้น บอกให้รู้ถึงจุดประสงค์ที่เขาเปิดประตูรถออกไป
เขาติดบุหรี่และกำลังจะสูบมัน
ผมเบนสายตากลับเข้ามาในรถ หลับตารอเวลาให้เขาจัดการธุระของตัวเองให้เสร็จ ผมไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ และไม่ชอบมองคนสูบมันด้วย
“รับโทรศัพท์”
ผมลืมตาหันไปมองคนพูด เจ้าของรถหรูยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้ น้ำเสียงเข้มๆและสีหน้าหงุดหงิดของเขาเป็นสัญญาณเตือนให้รู้ว่าอารมณ์ของเขาไม่สู้ดีนัก ผมรีบยื่นมือไปรับ ดูชื่อคนโทรเข้าก็เห็นว่าเพื่อนสนิทของเขาที่โทรเข้ามา ผมถอนหายใจก่อนจะกรอกเสียงไปตามสาย
“ฮัลโหล ครับ…มารับแล้วครับ”
ผมมองหน้าจอมือถือเมื่อฝ่ายนั้นตัดสายไปหลังจากที่พูดคุยกันได้ไม่นานก่อนจะวางไว้บนเบาะคนขับแล้วกลับมาเอนหลังพิงเบาะตัวเอง หลับตารอเจ้าของรถอีกครั้ง
“เสื้อแจ็คเก็ตอยู่ข้างหลัง”
เสียงเข้มพูดขึ้นลอยๆ ผมลืมตาหันไปมองเขาก็เห็นว่าร่างสูงเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว ผมเอี่ยวตัวไปหยิบเสื้อมาห่ม รถหรูเคลื่อนตัวออกไปโดยปราศจากเสียงพูดคุยระหว่างผมกับเขา มันเป็นเรื่องปกติเวลาที่ผมอยู่กับเขาตามลำพัง เราจะอยู่กันเงียบๆ นอกเสียจากว่าเขาต้องการให้ผมทำอะไรให้ เขาถึงจะพูดขึ้น แต่เขาไม่ได้พูดเหมือนออกคำสั่ง เขาจะพูดขึ้นมาลอยๆอย่างเมื่อครู่นี้และก่อนหน้านั้น แรกๆผมก็ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร แต่พออยู่กันไปนานๆ ผมถึงเข้าใจและเริ่มทำใจยอมรับนิสัยแปลกๆของเขา
ผมเงยหน้ามองป้ายชื่อร้านเมื่อรถหรูขับเข้ามาจอด รู้สึกคุ้นเหมือนเคยเห็นผ่านตาในโทรทัศน์ คาดเดาเอาว่าน่าจะเป็นร้านอาหารอิตาเลี่ยนจากที่อ่านป้ายชื่อร้าน คนขับเปิดประตูลงจากรถไปก่อน ผมรีบวางเสื้อแจ็กเก็ตไว้ที่เดิมแล้วหันไปเปิดประตูรถ ร่างสูงเดินเข้าไปในร้านก่อนแล้วโดยไม่รอ ผมรีบวิ่งตามเขาไป บรรยากาศภายในร้านดูหรูหราจนผมขนลุก ผมเห็นบริกรเดินเข้ามาพูดคุยกับเขาแล้วเดินกลับไปก่อนที่เขาจะเดินขึ้นบันได ไม่แม้แต่หันมามองผมที่ยืนงงอยู่ข้างหลัง ผมส่ายหน้าถอนหายใจเฮือกเดินขึ้นบันไดตามเข้าไป ร่างสูงเดินตรงไปยังโต๊ะมุมสุดที่ตั้งติดกับกระจกซึ่งมีผู้ชายคนนึงนั่งคอยอยู่ก่อนแล้ว เขาคนนั้นหันหน้าไปทางกระจก ชุดนิสิตของเขาแม้แปลกตาท่ามกลางลูกค้าคนอื่นๆภายในร้าน แต่เขากลับดูดีโดดเด่นแม้จะนั่งไขว่ห้างอยู่นิ่งๆ จนเมื่อผมเดินมาถึงโต๊ะเขาถึงได้หันหน้ากลับมา ใบหน้าหล่อเหล่าเรียบเฉยไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใดๆ ผมนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเขาตรงข้ามกับเจ้าของรถคันหรูที่พาผมมาที่นี่
ความเงียบเข้าเข้าปกคลุมทั่วโต๊ะ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ผมเองก็นั่งเงียบมองแก้วไวน์ไปจนกระทั่งพนักงานเข้ามาเสิร์ฟเมนูอาหารหลากหลายอย่างทั้งๆที่ผมยังไม่ได้สั่ง แต่ก็พอเข้าใจว่าคนที่มานั่งรอก่อนคงสั่งไว้ให้แล้ว สปาเก็ตตี้ครีมซอสอาหารโปรดวางอยู่ตรงหน้าผม ผมหันไปมองเขาสองคนแต่ทั้งคู่ก็นั่งนิ่งจนพนักงานเสิร์ฟโค้งตัวให้และเดินกลับไป ทั้งคู่ถึงได้เริ่มลงมือทาน ผมหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าแล้วลงมือทานบ้าง ทุกอย่างดำเนินไปด้วยความเงียบ ผมไม่ได้รู้สึกอึดอัด เพราะผมชินกับสถานการณ์แบบนี้แล้ว เราทานกันไปได้สักพัก อาหารเริ่มพร่อง บริกรก็เดินเข้ามาพร้อมกับกระเช้าไวน์แดง
ผมมองบริกรเปิดขวดไวน์แล้วรินน้ำสีแดงอมม่วงใส่แก้วให้พวกเขาในขณะที่แก้วผมกลับเป็นน้ำส้มคั้น ผมเงยหน้ามองพนักงานสาวที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้ หันไปมองหน้าพวกเขาก็ไม่ได้คำตอบว่าทำไมแก้วผมถึงได้รับน้ำส้มคั้นแทนไวน์แดง
“น้องชายน่ารักจังเลยนะค่ะ หน้าสวยเหมือนผู้หญิงเลย”
จู่ๆพนักงานเสิร์ฟผู้หญิงก็เอ่ยขึ้น ผมยิ้มเจื่อนก้มหน้างุด ไม่ได้เขินอายอะไร แต่ผมกลัว กลัวคำพูดตอบโต้ของพวกเขา ผมรู้ว่าพวกเขาจะไม่นั่งอยู่เฉยๆโดยไม่พูดอะไรถ้ามีใครมาเอ่ยแซวผมต่อหน้าพวกเขาแบบนี้ แม้ว่าคนนั้นจะเป็นผู้หญิงก็ตาม
“ไม่ใช่น้องชายหรอกครับ เขาเป็นเมียพวกผม”
ผมกำมือแน่นกับคำตอบที่ดังมาจากคนนั่งอยู่ข้างๆ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองคนถามและบริกร อยากหายตัวไปจากตรงนี้ ไม่รู้ว่าคนที่ได้ยินจะทำหน้ายังไง ไม่รู้ว่าพวกเขาจะมองผมด้วยสายตาแบบไหน ผมอยากลุกออกไปจากโต๊ะเดี๋ยวนี้
“กินให้หมด”
เสียงเข้มจากคนฝั่งตรงข้ามเอ่ยขึ้น บอกให้รู้ว่าคำพูดลอยๆใช้พูดกับใคร ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้น ข้างๆโต๊ะอาหารไม่มีบริกรกับพนักงานเสิร์ฟยืนอยู่แล้ว ผมส่ายหน้าตั้งใจจะลุกไปเข้าห้องน้ำแต่มือหนาของคนที่นั่งข้างๆก็จับหมับที่ข้อมือผมไว้และบีบแน่นจนผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ นัยน์ตาคมสีเฮเซลจ้องผมนิ่งคล้ายจะออกคำสั่งทางสายตาให้ผมนั่งลง ผมผ่อนลมหายใจ นั่งลงตามเดิม เผลอไปสบตากับอีกคน นัยน์ตาสีผลึกนิลจ้องมองผมเช่นกัน ผมเบือนหน้าหนี ไม่อยากถูกกดดันด้วยสายตาและความเงียบแบบนี้ เพราะถึงผมจะชินชากับมัน แต่ผมก็ไม่ต้องการให้เหตุการณ์ในวันนี้เกิดขึ้นกับตัวผม
“ผมอิ่มแล้ว อยากไปเข้าห้องน้ำ”
ผมเอ่ยขึ้นเสียงเรียบโดยไม่มองหน้าพวกเขา
“กินให้หมด”
“ผมบอกไปแล้ว ว่าผมอิ่ม”
“กินให้หมด”
“ไม่”
“อยากให้กูเอามึงตรงนี้เลยไหม”
ผมหันไปมองคนที่พ่นคำพูดดูถูกผมออกมา ผู้ชายหน้าตาดี ชาติตระกูลดีที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมกัดฟันพยายามข่มกลั้นโทสะไว้ แต่คนที่บังคับให้ผมทานอาหารตรงหน้าให้หมดทั้งๆที่ผมบอกว่าอิ่มแล้วกลับลุกขึ้นเดินมาคว้ามือผมแล้วลากออกไปจากโต๊ะโดยไม่พูดไม่จาใดๆ
“ปล่อย”
ผมบอก พยายามสะบัดมือออกจากการจับกุมแต่ก็ไม่สำเร็จ ร่างสูงลากผมเดินผ่านโต๊ะของลูกค้าที่ต่างพากันมองมาที่ผมกับเขาอย่างสงสัยใคร่รู้ ผมก้มหน้างุดไปตลอดทางเมื่อไม่สามารถขัดขืนเขาได้ ผมไม่อยากโวยวายขึ้นมา เพราะถ้าผมทำแบบนั้น คนที่อับอายจะเป็นตัวผมเอง
“โอ้ย!”
ผมร้องเสียงหลงเมื่อมือหนาผลักผมเข้าไปในห้องน้ำจนหลังกระแทกกับผนังกำแพง ร่างสูงเดินย่างสามขุมเข้ามาหา ผมส่ายหน้าพลางถอยหนี เขาไม่หยุดแค่นี้แน่ ผมรู้ดี
“เอามันเข้าไปข้างใน”
เสียงเข้มดังมาจากข้างหลัง ผมหันไปมองด้วยความหวาดกลัว เขาตามมาอีกคน
ผม…จะทำยังไงดี
“อย่า…ไม่ ผม…ผมขอโทษ”
ผมบอกพวกเขาเสียงสั่น ท่าทีคุกคามคืบคลานเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆยิ่งทำให้ผมหวาดกลัว ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ผมไม่น่าไปขัดใจพวกเขา ไม่น่าทำตัวอวดเก่งเอาแต่ใจ ผมน่าจะมีสติมากกว่านี้
“บอกว่าอยากเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ เข้าไปสิ”
น้ำเสียงเยือกเย็นชวนขนลุกพาลให้ผมหมดเรี่ยวแรง
“ไม่…ผม…ผม”
“เข้าไป”
“ผมขอโทษ ต่อไปผมจะไม่ขัดใจพวกพี่อีก”
“มึงน่าจะรู้ตัวตั้งแต่ตอนที่นั่งอยู่”
มือหนาของคนที่ลากผมมาผลักอกผมอย่างแรงจนเซไปชนกับประตูห้องน้ำ ผมจับขอบประตูไว้แน่น มองหน้าพวกเขาอย่างขอความเมตตา
“ผมขอโทษ อย่าทำอะไรผมเลย”
แทนคำพูด พวกเขาก็เดินเข้าหาจนผมต้องก้าวถอยหลังเข้าไปในห้องน้ำ ขาผมชนกับขอบชักโครก ไม่มีทางหนีนอกจากจะปีนขึ้นไปข้างบน แต่ผมจะทำได้ยังไง ในเมื่อผู้ชายร่างสูงสองคนยืนอยู่ตรงหน้า ผมยกมือขึ้นไหว้ขอโทษพวกเขา เตรียมจะอ้าปากบอก แต่เสียงเสียงเข้มที่ดังขัดขึ้นมาเรียกให้ความกลัวแล่นริ้วไปทั่วร่าง
“หุบปากแล้วถอดกางเกง”
“พี่ครับ”
“หรืออยากให้พวกกูถอด”
ช่วยผมด้วย ใครก็ได้ ช่วยผมที ช่วยผมออกไปจากนรกนี้ที!!!
------------------------------------------------------
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์มากๆค่ะ :o8:
ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะค่ะ
เป็น 3p yaoi เรื่องแรกที่อยากแต่งไม่มันจบอย่างจริงๆจัง :laugh:
เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
-
สงสาร์ต้าร์จัง
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
เป็นสามพีที่ละเมียดละไมที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาค่ะ เป็นกำลังใจให้
-
:m15: สงสาร ต้าร์ อ่ะ ทำไงดี อยาก กระโดด เข้าไปช่วยอ่ะ ไอ้ พี่สองคนแมร่ง บ้ากามไปไหน ว่ะ ห่ะ
o13 แต่งได้ สนุกน่าติดตามมากค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
o13 o13 o13 น่าติดตามมากค่ะ
:monkeysad: เเอบสงสารนายเอกเบาๆ แต่ชอบ3 P
-
พระเอกแม้งโคตรโหดอะ
-
=w= อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พระเอกเรา ซึน
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก นายเอกน่าสงสารรร
-
โคตรโหดทั้งคู่อ่ะ
-
น่าติดตาม น่าติดตาม
รออ่านตอนต่อไปนะ
-
ดำเนินเรื่องสนุกมาก
สงสารต้ามาก
ไอ้พวกบ้านั่นแมร่งโรคจิต
ปล. เปลี่ยนหัวเรื่องจะดีมากเลย นี่เดาเอาว่ามาอัพแล้วรึเปล่า
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
อ่านแล้วเพลิน ลื่นดีค่ะ
รอตอนต่อไป :o8:
-
ง่ะ สามพีแบบนี้ก็น่าสงสารต้าร์แย่สิ T^T
-
ทำไมเหล่าพระเอกโหดกับตาร์แบบนี้ล่ะ!
ถ้าตาร์ช้ำตายไปจะทำยังไง TT^TT ทำตาร์เบาๆหน่อยสิ..
จึ๊กๆๆกันเราชอบนะ แต่รุนแรงอ่านแล้วสงสารนายเอกง่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ อยากรู้มากว่า ไปมายังไง ถึงมาลงอิหรอบนี้ได้เง้อะะ ~ :z1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
รีบๆมาต่อไว้ๆนะ
สงสารนางเอกนะ
-
น่ากลัวอ่ะ โมโหร้ายน่าดูเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
ชอบแนวนี้มากเลยค่ะ
คนแต่งสู้ๆนะค่ะ
-
โหดดดดดดดดดดดดด :m15:แต่ก้อรักน้องใช่มะ
น่าติดตามค่ะอ่านต่อไปนร้า
มาต่อไวไวไวไวไวค้างอย่างแรงงงงงงงงงงงง :haun4:
-
3P+SM ^^"
-
ง่า แค่หน้าแรกก็มีแววเสียน้ำตาไปอีกนานแล้ว
-
:mc4: :mc4: :mc4:
3P 3P 3P อยากอ่านแนวนี้มานานแล้ว
สงสารนายเอก มาต่อไวๆนะค่ะ :กอด1:
-
ทำไมโหดร้ายกันอย่างงี้ o22
-
บรรยากาศแบบมืดมนนิดๆนี่มันอะไรก๊านนนนนนน
อีพี่น้องสองคนนั่นมันโหดร้ายขนาดนี้เชียว
รอตอนต่อไปจ้าาาา
-
สงสารนายเอก รุนเเรงกันเหลือเกิน โอ้ยยย ย
-
โหดร้าย
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
รอตอนต่อไปครับ
:oo1:
-
นี่มัน...SM ชัดๆ :a5: :a5: o22 o22
ทำกับหนูต้าร์ได้ลงคอนะพวกเเก :z3:
:กอด1:ต้าร์ไม่เป็นไรนะ ใครก็ได้มาช่วยต้าร์ที
-
หะ.. หะ โหดร้ายยยย :z3:
-
รอๆๆๆๆจ้า
-
อู้ววว แนวนี้แหละใช่เลย อิอิ มาต่อเร็วๆนะ
-
:haun4:นายเอกน่าสงสาร แต่ชอบ แนว 3P+SM ชอบมากกก
-
แรงอ่า โหดว่ะแต่ช๊อบ ชอบ จะรอ ณ มาต่อไวๆเด้อ^^
-
ถ้าไม่รักตาร์ มากก็น่าจะทิ้งกันไปแต่แรกแล้วสินะ
สงสัยจะมีอะไรมากกว่านั้น จะรอตอนหน้าขอแบบกระจ่างๆเลยนะ ค่ะ
-
สงสารต้าร์ :monkeysad:
แต่เราชอบแนวนี้มากกกกกก :oo1: 5555
-
สงสารต้าร์อะ ทั้งร้ายแรง โหด ครบสูตร
-
โหดร้าย ย ย
สงสารต้าร์
TT____________TT
-
Heartbreaker : 02
บางที พระเจ้าอาจต้องการทดสอบความอดทนของผม
และผมต้องอดทนให้มากยิ่งขึ้น ไม่ว่าชีวิตมันจะบัดซบแค่ไหนก็ตาม!
ผมเคยได้ยินมาว่า ความอดทนของคนเรานั้นมีขีดจำกัด แต่สำหรับผม ผมได้ข้ามขีดจำกัดนั้นมานานมากแล้ว แต่ผมจะทำอะไรได้ ในเมื่อก้าวข้ามขีดจำกัดนั้นมา แต่ผมก็ถูกสะกัดไว้ด้วยพันธนาการแน่นหนาราวกับคำสาปของปีศาจร้ายที่ต้องการจองจำผมไว้ให้เป็นทาสของพวกเขา
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนที่ผมต้องทรมานอยู่ในห้องน้ำแคบๆกับผู้ชายสองคนและเซ็กซ์ที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะจบลง จังหวะขับเคลื่อนที่ช่องทางด้านหลังและแรงกระทุ้งหนักหน่วงในโพรงปากคือสิ่งที่ร่างกายผมต้องแบกรับไว้ แม้จะรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่ผมก็ต้องทน จนกว่าพวกเขาสองคนจะพอใจ
ผมหลับตาแน่นตั้งแต่ที่รู้ตัวว่าหมดหนทางรอด รอรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้น ยังจำเสียงของซิปกางเกงได้ดียามที่มันถูกรูดลงและความเย็นวาบแล่นผ่านช่วงล่างเปลือยเปล่า ร่างกายที่มีเลือดเนื้อแต่ไม่หลงเหลือความเป็นตัวตนของตัวเองถูกจับให้นั่งลงบนตักซ้อนทับเขาซึ่งนั่งอยู่บนฝาชักโครก จากนั้นความเจ็บปวดก็มาเยือนผมระลอกแล้วระลอกเล่า ต่อเนื่องด้วยมือหนาราวกับคีบเหล็กบีบแก้มให้ผมอ้าปากรับเอาความคับแน่นของเขาอีกคนเข้าไป
อีกนานไหม กว่าที่พวกเขาจะเต็มอิ่มกับเซ็กซ์ครั้งนี้ อีกนานแค่ไหนที่พวกเขาจะหยุดทำร้ายร่างกายและจิตใจผมสักที
ผมหอบหายใจแรงเมื่อความคับแน่นถอนออกไปจากปากและแรงกระตุกเป็นพักๆจากคนที่นั่งซ้อนตักอยู่ ยังไม่กล้าลืมตาขึ้นมามองสิ่งรอบตัว จนเมื่อตัวผมถูกดันให้ยืนขึ้น แต่ทว่าเรี่ยวแรงผมไม่หลงเหลือพอที่จะประคองตัวเองได้ ขาผมจึงทรุดลงแต่ยังไม่ทันที่ตัวจะกระแทกพื้นห้องน้ำก็มีอ้อมแขนแข็งแกร่งสอดเข้ามาช่วยประคองผมเอาไว้ วินาทีนั้น ผมลืมตาขึ้นสบกับนัยน์ตาสีเฮเซล สัมผัสได้ถึงความเย็นชาของเขา ผมละสายตายกแขนที่พาดอยู่บนบ่ากว้างออกพยายามผละตัวออกห่างจากเขาแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะอ้อมแขนที่โอบรัดตรึงอยู่ที่เอวดึงรั้งผมเข้าไปปะทะอกกว้าง
“อวดเก่ง”
ผมก้มหน้าเหยียดยิ้ม ก็คงจะจริงอย่างที่เขาพูด
“อ๊ะ!”
ผมหลุดเสียงร้องเมื่อจู่ๆคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังซุกใบหน้าลงมาขบเม้มซอกคอผมเน้นๆ ก่อนจะผละออกไปหยิบกางเกงที่รั้งอยู่ที่ข้อเท้าทั้งสองข้างขึ้นใส่ให้ผม มือของเขาดูจะเชี่ยวชาญกับการรูดซิปและติดกระดุมกางเกง เพราะใช่เวลาแค่แป็ปเดียวเท่านั้นผมก็กลับมาอยู่ในสภาพปกติ ผมควรจะขอบคุณพวกเขาไหม? ที่ใจดีช่วยพยุงคนไร้เรี่ยวแรงอย่างผมแถมยังช่วยใส่กางเกงให้อีก
ไม่ดีหรอก ถ้าผมบอกออกไป มันคงเป็นการกระทำที่โง่เง่ามาก
ผมถูกร่างสูงตรงหน้ารั้งเอวเข้าไปแนบชิดกว่าเดิมและพาเดินออกจากห้องน้ำ ข้างนอกไม่มีใครเข้ามาใช่บริการ จนเมื่อเดินออกมาผมถึงเห็นว่ามีพนักงานชายยืนอยู่ ผมเงยหน้ามองคนข้างตัวอย่างสงสัย แต่ความสงสัยของผมก็ได้รับความกระจ่างอย่างรวดเร็วเมื่อผมเหลียวกลับไปมอง เห็นคนที่เดินตามออกมารั้งท้ายหยุดคุยกับพนักงานคนนั้นแล้วยื่นแบงค์พันให้ไป
ผมแสยะยิ้มออกมา นึกอยากเดินกลับไปให้เงินหมอนั่นอีกสักพัน!
ผมถูกพาออกมานอกร้าน ตลอดทางผมแทบไม่ได้เดินด้วยสองขาของตัวเอง อาจเป็นเพราะว่าผมไม่มีแรง ร่างสูงเลยต้องช่วยพยุงไว้ เขาคงกลัวว่าผมจะทำขายหน้าหกล้มกลางร้านอาหาร ผมขมวดคิ้วเมื่อคนข้างกายพาเดินมาที่รถเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงแทนที่จะเป็นรถพอร์ชสีควันบุหรี่ของเขา
ขามานั่งพอร์ช ขากลับนั่งเฟอร์รารี่ ชีวิตผมช่างโชคดีอะไรอย่างนี้
เสียงปลดล็อครถสปอร์ตคันหรูมาพร้อมกับร่างสูงของผู้เป็นเจ้าของ เขาเดินอ้อมไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับ ก้าวขึ้นไปนั่ง ปิดประตูติดเครื่องยนต์ ผมก้มหน้าสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่พอดีกับที่คนช่วยพยุงผละห่างออกไป ผมจึงยื่นมือออกไปเปิดประตูรถ ขึ้นไปนั่งอย่างเชื่องช้าเพราะรู้สึกเจ็บที่ต้องก้มตัวต่ำ เข้ามานั่งได้เรียบร้อยเอื้อมมือดึงประตูปิดก็ต้องผ่อนลมหายใจยาวออกมา ผมเอนซบเบาะนุ่มหันหน้าเข้าหากระจก กัดฟันทนกับความเจ็บปวดรวดร้าวของร่างกายที่แล่นริ้วขึ้นมาเมื่อต้องขยับเคลื่อนตัว ตอนเดินออกจากร้านไม่รู้สึกเจ็บมากเท่านี้เพราะมีคนช่วยพยุงจนตัวผมแทบลอยขึ้นจากพื้น ผมไม่ได้ใช้แรงอะไรมากมายหนัก แต่เมื่อครู่นี้ที่ผมต้องขยับตัวเพื่อเปิดประตูรถและก้าวเข้ามานั่ง มันทำให้ร่างกายที่ช้ำระบมของผมปวดแปลบขึ้นมา
ตุ้บ!
เสียงยวบของเบาะที่ผมนั่งอยู่เรียกให้ผมหันไปมอง ขวดน้ำเปล่ากับแผงยาวางอยู่ด้วยกัน ผมเหลือบมองเจ้าของรถแวบนึง หันกลับมาหยิบซองยาแกะมันใส่ปากตามด้วยน้ำ ผมหลับตากลืนยาลงคอ ภาพเหตุการณ์ในห้องน้ำผุดขึ้นมาในความทรงจำ ผมยกมือขึ้นปิดปากเมื่อแรงดันจากภายในทำให้ผมรู้สึกคลื่นไส้จนอยากอาเจียนออกมา ผมผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างช้าๆเอนหลังพิงเบาะ อาการคลื่นไส้ค่อยเบาบางลงแต่ผมยังไม่เอามือออกจากปาก
ทรมาน คำนี้เหมาะกับผมที่สุดแล้วในตอนนี้
ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงที่แผดดังรบกวน มองไปรอบๆก็พบว่าตัวเองอยู่บนเตียงภายในห้องนอน ผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่? ส่ายหน้าขับไล่ความง่วงงุนออกไปแล้วหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างหัวเตียง เห็นชื่อคนโทรเข้าผมก็รีบรับ รู้สึกดีใจที่เขาโทรมา มันเหมือนว่าผมยังมีเขาอยู่ข้างๆเสมอ
“ฮัลโหลเฟียซ”
ผมยิ้ม ส่งเสียงทักทายไปยังปลายสาย
“เออ”
แต่กลับได้รับเสียงตอบกลับสั้นๆห้วนๆ เอาเถอะ ผมชินแล้ว
“โทรมามีไร”
“รายงานเสร็จยัง”
“เสร็จตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว”
ที่แท้ก็ห่วงเรื่องงาน
“มึงทำไรอยู่ก่อนกูโทรไป”
ผมขมวดคิ้วกับคำถามแปลกๆของเขา
“นอนอยู่”
“คนเดียว”
“อือ”
“เออ เจอกันพรุ่งนี้”
“อ่ะฮะ”
ผมหน้าเศร้ากับบทสนทนาสั้นๆระหว่างเรา เตรียมจะตัดสาย แต่น้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยนดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เนคตาร์ มึงดูแลตัวเองดีดีนะ”
ผมยิ้มกว้างออกมาทันทีที่ได้ยินคำพูดห่วงใยจากเพื่อนสนิท
“อือ”
ทำได้แค่เพียงตอบรับคำสั้นๆ
“มึง มีความสุขหรือเปล่า”
‘ไม่เลย ไม่สักนิด’ ผมอยากบอกเขาไปอย่างที่ใจคิด แต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกจากปาก
“กูอยากให้มึงมีความสุข”
“เฟียซ”
ผมครางชื่อเพื่อน หัวใจเหมือนถูกมือลึกลับบีบเคล้นมันหนักๆ
“กูเสียใจต้าร์ กูเสียใจ”
“อย่าโทษตัวเองเฟียซ อย่าทำแบบนั้น”
“กูขอโทษ”
ผมถือโทรศัพท์แนบหูค้างไว้อย่างนั้น ประโยคสุดท้ายก่อนที่เพื่อนจะตัดสายไปดังก้องอยู่ในหัว เขาไม่รอให้ผมได้พูดตอบโต้อะไรกลับไปราวกับเขาไม่อยากได้ยินเสียงของผมอีก
มันไม่ใช่ความผิดของเฟียซ ไม่ใช่เลย เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของตัวผมเอง เพราะผมประมาทเกินไปที่เชื่อใจว่าพวกเขาจะไม่ทำร้ายผม ทั้งๆที่เฟียซเตือนผมแล้ว ผมผิดเองที่มองคนผิดไป ความเชื่อใจของผมคือสิ่งที่ย้อนกลับมาทำร้ายตัวผมเอง
ผมเสียใจที่เป็นต้นเหตุทำให้เฟียซรู้สึกผิดมาโดยตลอด เขามักโทษตัวเองเสมอที่ปกป้องผมไม่ได้ ทั้งๆที่เขาไม่ผิด บางที ผมอาจดูถูกคำว่าเพื่อนมากเกินไป เพราะเวลาที่ผ่านมาพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า เฟียซไม่เคยเปลี่ยนไป เขายังเป็นคนเดิม ที่หวังดีและห่วงใยผมเสมอ ในฐานะเพื่อนสนิท ผมต่างหากที่เปลี่ยนไป เป็นผมเองที่ไม่กล้าเชื่อใจเขาอีก เพราะเหตุการณ์วันนั้นยังฝังอยู่ในความทรงจำของผม จนกลายเป็นภาพหลอนตามไปหลอกถึงในความฝันทุกค่ำคืน
ผมเปลี่ยนไป ตัวตนที่แท้จริงของผมเคยเป็นยังไง ผมลืมไปหมดแล้ว ตั้งแต่วันนั้น…
“อาบน้ำ”
ผมหันไปมองยังที่มาของเสียง ร่างสูงยืนพิงกรอบประตูอยู่ ไม่รู้ว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมมัวแต่สนใจโทรศัพท์ตัวเองจนลืมไปว่า ผมไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียว
“ไปไหนเหรอฮะ”
ผมถาม ไม่ได้หวังว่าจะได้คำตอบ แล้วก็จริงดังคาด เขาไม่ตอบ เดินกลับไปทิ้งให้ผมนั่งถอนใจอยู่เพียงลำพัง ผมก้มมองตัวเอง ชุดนิสิตยังอยู่เหมือนเดิม ผมจำได้ว่าตัวเองนั่งอยู่บนรถเฟอร์รารี่หลังจากกินยาลงไปได้สักพัก ผมเริ่มเคลิ้มหลับ ตื่นมาอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังเมื่อครู่นี้
ผมเป็นภาระให้พวกเขาอีกแล้ว
“มึงจะพามันไปทำไม”
“เรื่องของกู”
“กลัวเหี้ยไรวะ มันไม่กล้าหนีหรอก อยู่กันมาตั้งนาน”
“มันไม่กล้า แต่คนอื่น ไม่แน่”
“ใคร”
“ผมไม่ไปได้ไหม”
ผมพูดขึ้นขณะรอลิฟต์ ไม่มีใครตอบผม จนลิฟต์มา ประตูเลือนเปิด ผมถูกดันให้เดินเข้าไป
นั่นคือคำตอบของพวกเขา
ผมนั่งเงียบมาตลอดทางภายในรถBMW ที่นั่งเบาะหลังมีผมนั่งอยู่คนเดียว เป็นแบบนี้เสมอเวลาที่ผมต้องไปไหนมาไหนพร้อมพวกเขา
รถเลี้ยวเข้าสถานบันเทิง ผมลอบถอนหายใจ ผมไม่อยากมาที่แบบนี้ รถแล่นขึ้นมาจอดบนลานจอดรถชั้นบนซึ่งเป็นโซนวีไอพี ผมรู้เพราะเหลือบไปเห็นป้ายติดอยู่ พวกเขาลงจากรถไปแล้ว แต่ยังไม่เดินไปไหน เพราะผมยังนั่งอยู่ในรถ ผมไม่อยากลงไป
ประตูเปิดออก ผมหันไปมอง นัยน์ตาคมมองผมนิ่งแล้วถอยไปยืนรอ คำสั่งทางสายตาของเขากดดันผมเหมือนทุกครั้ง ผมค่อยๆก้าวลงจากรถ ยังรู้สึกเจ็บระบมตามตัว แขนใหญ่โอบรอบเอวผมไว้แล้วดันให้เดินไป เข้ามาในผับ เสียงเพลงก็ดังกระหึ่มต้อนรับ ผมเบือนหน้าหลบกลิ่นน้ำหอมฉุนจากกลุ่มผู้หญิงที่เดินผ่านไป แต่ทันได้เห็นสายตาแพรวพราวของพวกเธอมองมาที่เขาสองคน
พนักงานค้อมศีรษะให้เมื่อพวกเราเดินมาถึง ร่างสูงพาผมเดินเข้าไปในห้องรับรองแขกวีไอพีที่บุด้วยกระจกใสรอบด้านให้มองเห็นบรรยากาศด้านล่าง
“กว่าจะมาได้นะพวกมึง หวัดดีครับน้องต้าร์ นึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้าซะแล้ว”
ผมยิ้มบางๆให้คนทักทาย จำไม่ได้หรอกว่าเขาชื่ออะไร แต่คุ้นเหมือนเคยเห็นหน้าอยู่ครั้งสองครั้ง หันไปมองรอบๆก็เห็นว่ามีผู้ชายอีกสี่คนนั่งอยู่ ผมถูกดันให้นั่งลงบนโซฟาบุหนังโดยมีเขาสองคนนั่งประกบ บนโต๊ะแก้วใสตรงหน้ามีเครื่องดื่มมึนเมาหลายขวดวางอยู่พร้อมกับแกล้ม ผมนั่งนิ่งไม่ได้โฟกัสสายตาไปมองใครทั้งนั้น
“พวกมึงเต็มใจมางานวันเกิดกูป่าววะ แม่งดูทำหน้า จะโหดไปไหนมึง ชงเหล้าให้คุณแซทเทิร์นกับคุณควินตัสแดกหน่อยสิพวกมึง เพื่อมันจะอ้าปากพูด”
ผมยิ้มกับคำพูดหยอกเย้ากวนอารมณ์ของเจ้าของวันเกิด ยังไม่มีเสียงตอบรับจากสองหนุ่มที่นั่งประกบผมซ้ายขวา พวกเขายังนั่งเงียบแม้จะมีแก้วน้ำสีอำพันมาวางล่อตรงหน้า
“แซทเทิร์น กูไหว้หล่ะ วันนี้วันเกิดกู กูต้องการความสนุก แฮปปี้อ่ะมึง เข้าใจป่ะวะ อย่ามาทำเสียบรรยากาศ มึงก็เหมือนกันควินตัส เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของพวกเรา รับประทานเหล้าที่กูเสิร์ฟด้วย ไอ้สัด!”
“ฮ่าๆๆๆ”
เสียงหัวเราะเฮฮาดังลั่นเมื่อเจ้าของวันเกิดพูดจบ ผมเองก็พลอยยิ้มขำไปกับพวกเขาด้วย
“น้องต้าร์ดื่มอะไรดีครับ เดี๋ยวพี่พอลจัดให้”
“ผมขอเป็ปซี่แล้วกันฮะ”
ผมยิ้มตอบเจ้าของวันเกิด
“เด็กมึงกินเหล้าไม่เป็นเหรอวะ”
“เสือก”
คำพูดนิ่งๆแต่ฟังดูเยือกเย็นของคนที่นั่งอยู่ฝั่งขวามือผม คล้ายเป็นตัวจุดชนวนให้บรรยากาศกร่อยลงไปทันตา
“ผมไม่ชอบดื่มฮะ”
ผมบอกแทรกแก้สถานการณ์ พี่พอลหันไปมองเพื่อนของเขาเหมือนจะเตือนให้คนนั้นหยุดในสิ่งที่คิดจะทำ ซึ่งผมว่าพี่เขาคิดถูกแล้ว ปรามคนใดคนนึงไว้ ให้อีกคนสงบดีกว่าปล่อยให้มีเรื่องกัน
“นี่ครับ เป็ปซี่เย็นๆของน้องต้าร์”
“ขอบคุณครับ”
ผมยื่นมือออกไปรับแก้วน้ำอัดลมมาดื่ม เหลือบมองคนข้างตัวเล็กน้อย บรรยากาศยังอึมครึมอยู่ ผมหันไปมองเจ้าของวันเกิด เขาเองก็นั่งนิ่งมองเพื่อนสองกลุ่มอย่างอึดอัด
“พี่ครับ”
ผมหันไปเรียกคนซ้ายมือ เขาหันมามองหน้านิ่ง
“ผมไปเข้าห้องน้ำนะ”
ไม่มีเสียงตอบรับ นั่นหมายความว่าเขาอนุญาต ผมลุกขึ้น พวกเพื่อนๆของพี่พอลหันมามอง ผมยิ้มให้พวกเขาอย่างเป็นมิตร เดินออกมาถามทางไปห้องน้ำกับพนักงานที่ยังยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง
รู้สึกหายใจโล่งกับบรรยากาศด้านนอก แม้เสียงเพลงจะดังไปหน่อย ผมเดินไปตามทางที่พนักงานบอก เลี้ยวขวาไปก็เห็นห้องน้ำ เดินเข้าไปข้างในตรงไปที่อ้างล้างมือ
“มาเที่ยวคนเดียวเหรอครับ”
ผมหันหลังไปมองตามเสียง ผู้ชายร่างสูงหน้าตาดีดูท่าจะเป็นลูกครึ่งส่งยิ้มให้ผม ผมไม่ตอบ หันกลับไปล้างมือต่อ
“เฮ้ ผมพูดกับคุณอยู่นะ”
ผมไม่สนใจเขา เดินไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดมือ
“หยิ่งจัง”
ผมเดินผ่านเขาไป ไม่อยากพูดคุยสุงสิงด้วย ได้กลิ่นเหล้าคละเคล้ากับกลิ่นบุหรี่ออกมาจากตัวเขาตอนเดินผ่าน ยิ่งทำให้ผมไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคนที่ไม่รู้จัก ผมเดินออกจากห้องน้ำสวนกับกลุ่มวัยรุ่นชาย
“น่ารักวะ”
“หุ่นแม่ง”
“เดี๋ยวครับ”
ผมสะบัดแขน หันกลับไปมองคนที่ถือวิสาสะจับแขนผมอย่างไม่พอใจ ผู้ชายหนึ่งในกลุ่มวัยรุ่นที่ผมเดินสวนไปเมื่อครู่นี้
“ขอโทษครับ ไม่ได้ตั้งใจ แค่อยากถามชื่อ”
ผมไม่ตอบ หันกลับเดินต่อไป แต่เดินไปได้สองก้าวก็ถูกมือเดิมดึงรั้งไว้อีก
“ปล่อย”
ผมสั่งเสียงขุ่น เริ่มจะหงุดหงิดกับการตื้อของเขา
“แค่อยากรู้จักคนน่ารัก อย่าเพิ่งเหวี่ยงสิครับ”
“ปล่อยเดี๋ยวนี้”
คนไม่อยากรู้จัก ทำไมต้องมาตอแยด้วย
“แม่งหยิ่งวะ”
เขาหันไปพูดกับกลุ่มเพื่อน ผมใช้จังหวะนั้นยกมือขึ้นผลักเขาจนมือที่จับแขนผมหลุดออก ผมเดินไปตามปกติ แต่แรงกระชากจนตัวผมหันกลับไปปะทะกับร่างสูงและแรงกระแทกด้วยหมัดหนักๆตรงท้องทำให้ผมจุกจนพูดไม่ออก
“เล่นตัวนักนะมึง”
ผมถูกมือใหญ่ปิดปากแล้วลากเข้าไปในห้องน้ำ
“นิ่งๆดิวะ อย่าทำตัวมีพิรุธ”
“มึงก็ลากมันเข้าไปเร็วๆสิวะ”
เสียงพูดคุยของกลุ่มคนชั่วเรียกสติผมกลับคืนมา แม้จะไม่เต็มร้อยและสายตายังพร่าเลือนอยู่ แต่ผมรับรู้ว่าพวกมันคิดจะทำอะไรกับผม
“อย่า”
ผมพูดเสียงเบาคล้ายเสียงกระซิบเมื่อมือใหญ่ผละออกไป ส่ายหน้าพัลวันหนีการรุกรานที่ตามติดมาอย่างรวดเร็วราวกับเขากำลังหิวกระหายภายในห้องน้ำแคบๆ เหตุการณ์เมื่อช่วงเย็นผุดขึ้นในหัวเป็นฉาก ผมอยากตะโกนขอความช่วยเหลือแต่ก็ถูกปิดปากด้วยมือใหญ่ของพวกมันที่ตามเข้ามาอีกคน พยายามดิ้นรนต่อสู้แต่ก็ไร้ผล ผมถูกดันจนแผ่นหลังติดกับผนังห้องน้ำเย็นเฉียบ ขาถูกแทรกแยกออกด้วยช่วงขายาว ผมเบิกตากว้างส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ
เกินไปแล้ว พระเจ้าทอดทิ้งผมเกินไปแล้ว!!!
-------------------------------------------------------------------
โผล่มาอัพตอนดึก ^^ ยังมีใครรออ่านอยู่บ้างไหมน้าาา
คอมเม้นท์ส่วนใหญ่จะสงสารนายเอกกัน 555
ชีวีตนายเอกช่างรันทดยิ่งนัก =.=
อย่าเพิ่งเกลียดพระเอกกันเลยนะค่ะ
(อย่าเพิ่งเกลียดมาก เก็บไว้เกลียดตอนต่อไปบ้างก็ได้)
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
>[]< กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด หวิวๆ เปลี่ยนหัวเรื่องด้วยก็ดีนะค่ะ จะได้รู้ว่าอัพแล้ว(ต้องนั่งใช้เซนต์ ลำบากมาก)
-
พระเอกบ้าๆทั้งสองรีบๆมาช่วทเซ่ เดี๋ยวตบเกรียนเลยนิ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
กรี๊ดดดดดด สถานการณ์ฉุกเุิฉิน ใครก้อได้ช่วยนายเอกที อ๊ายยยยยย
-
โอยจะเป็นลม สงสารต้าร์จริงๆ ตะกี้ก็โดนในห้องน้ำ
นี่ก็จะโดนข่มขืนในห้องน้ำอีก ขอให้นายเอกอยู่รอด
ปลอดภัยอย่าโดนเล้ย สองคนก็เกินพอแล้ว
-
ไอพระเอกสองหน่อ ยังอยากเป็นอยู่ไหม? พระเอกอะ
รีบ ๆ มาช่วยเลยนะว๊อยยย เดี๋ยวปั๊ดหาให้คนแต่งหาพระเอกใหม่เลย
:m31: :angry2:
ถ้าน้องต้าฉันเป็นไรไปนะ ฉันจะเอาเลือดหัวพวกแกออก
-
งือ ออออออออออออ สงสารต้าร์ :z3: :z3: :z3:
ทำไมชีวิตต้าร์รันทดงี้ว่ะ :o12:
ใครก็ได้ช่วยต้าร์ที~~~
-
แม้ตอนนี้ฉันจะยังไม่ปลื้ม(พวก)แก
แต่รีบไสตูดมาช่วยต้าร์เดี๋ยวนี้นะ!!!!
:fire:
-
อะไรวะเนี่ย ลากไปกดกันง่ายๆอย่างเนี้ย
ไอ่พวกเลว :z6: อ่านแล้วของขึ้น
ชีวิตนายเอก มันจะหดหู่ไปถึงไหน เพื่อนสนิทก็พูดจาสุนัขไม่รับทาน
สามีสองตัวก็ไร้คำบรรยาย ยังมีเพื่อนคบได้ไงวะ มางานก็ทำงานเขากร่อย
หนีๆมันสองตัวไปเลยเหอะ หาปั๋วใหม่ที่ไฉไลกว่าสองตัวนี้เหอะ ขอร้อง
ยังจะมาเจอไอ่พวกเฮ้อีก เพลียจิต
-
โอ๊ย ชีวิตต้าร์ :sad4: :o12:
-
ถ้าหวง
ช่วยทำตัวดีๆนิดนึงได้ไหมพ่อพระเอก :z3:
-
คิดว่าทั้ง2คนรักต้า แต่แสดงออกไม่เป็น เลยรุนแรงไปหน่อย??
ยังไงความหวังของคนอ่าน ขอให้ช่วยต้าทันด้วยนะ -.,-
-
ไม่นะ โอ๊ยยยยยยยยยย :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ขอให้สองคนนั้นมาช่วยน้องต้าร์ทันทีเถอะ สงสาร :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
รีบมาช่วยสักทีสิ จะขาดใจ เฮ้อ!
-
เอ่อ จะเลวแค่ไหนไม่ว่านะ แต่ตอนนี้ช่วยขี่ม้ามาข่วยนายเอกก่อน สงสารน้องต้าร์
-
คาดว่าไอ้คนที่ลากน้องมาเข้าห้องน้ำคงไม่ตายดี... :o11:
แล้วน้องต้าก็จะโดน... :oo1:
:laugh3:
-
:z3:
รออ่านต่อ ด้วยความตื่นเต้น ครับ
:call:
-
ทำไมปล่อยต้าร์ไปเข้าห้องน้ำคนเดียววะไอ้พวกเวรรรรร (ขี้เกียจพิมพ์ชื่อ เพราะชื่อเลิศเกินพิมพ์ไม่ถูก --")
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ชอบแบบนี้ที่สุด !!!! o13
แอบสงสารนายเอก พระเอกทั้งสองรีบมาช่วยเลยยยยยยยย :serius2:
-
สงสารน้องจัง ทำไมพวกมันเลวอย่างงี้เนี่ยยยย :angry2:
-
เกินไปแล้ว โหดร้ายเกินไปแล้ว :monkeysad:
-
ถึงจะเกลียดพระเอก แต่ก้อมาช่วยนายเอกทีเถอะ
-
:z3: :z3: :z3:
ขอเหอะมาช่วยทันเถอะ น้องโดนไอ้สองตัวนั้นทำก็เกินคนแล้ว
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:m31:ไอพวกเลวววว. เหใครก้อได้มาช่วยเร็ว
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ไอ้สองตัวนั้นมาช่วยต้าร์เดี๋ยวนี้เลยน่ะเว้ย :angry2:
-
จรอดหม
-
:m15: สงสารต้าร์
-
ชอบ3p แล้วก็ชอบพระเอกบุคลิกแบบนี้ด้วย
นิ่งๆ เย็นๆ พ่วงsmด้วยเบาๆ(หรือหนักหว่า?)
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งน้า มาต่อไวๆ :)
-
มาเป็นกำลังใจให้แต่งต่อไวๆนะค่ะ สนุกมากอ่ะ ขอให้มีคนมาช่วยนายเอกได้ทันทีเถ๊อะ
-
น้องต้าร์น่าสงสารอ่า... เกรียนสองตัวรีบๆไปช่วยเลย!! :m31:
ถึงชอบ3P เเบบเถื่อนๆ แต่อ่อนโยนบางก็ได้นะพ่อสองคนนี้ =.,=
:pig4:
-
สงสาร ต้าร์ จับใจ :m15:
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย
เล่นแบบนี่เลยเรอะ
พระเอกทำตัวให้เป็นพระเอกหน่อยดิ
เดี๋ยวตบเลยแม้ง
-
:z3: :z3: สนุกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มาต่ออีกนะ
-
อัพบ่อยนะคับ >< เริ่มจะติดเรื่องนี้ละ อิอิ
อยากให้ปมเผยเร็วๆจัง ว่าน้องตาร์มาอยู่กับพ่อสองคนนี้ได้ไง
คือ3pที่เคยอ่านหลายๆเรื่องมันจะเต็มไปด้วยราคะ
ประเด็นหลักคือเรื่องเซ็กซ์ จะมีแค่ไม่กี่เรื่องที่เป็นนิยายดราม่าแบบชวนติดตาม
เรื่องนี้จากที่อ่านๆมาก็ดูซ่อนคมเอาไว้
เหมือนจุดขายของเรื่องนี้ไม่ใช่เซ็กซ์ ซึ่งถือเป็นเรื่องที่ดีมาก ฮ่าๆๆๆๆๆ
ภาษาก็ลื่นดี อ่านแล้วหน่วงๆตามนางเอก T^T
บวกเป็ด บวกหนึ่ง และขอสมัครเป็นเอฟซีเรื่องนี่ฮว๊าฟฟฟ
-
2ตัวนั่นอยุ่ไหน
เมียแกจะโดนแล้วเฟ้ย
ออกมาด่วน
-
รันทดเกินจะกล่าววววววววววว = =
-
มาต่อเถอะๆๆๆๆ
-
เขียนดีนะ ชอบภาษาเวลาบรรยาย
สนุกคะ
-
- ชอบภาษาและการบรรยายมาก
ชีวิตหนูต้าร์รันทดจัง มาซบอกพี่มา TT'
แซทเทิร์นกับควินตัส ก็เหลือเกิน
ตั้งแต่เปิดเรื่องมาเนี่ยแกพูดออกมากี่คำ
จะทรมานหนูต้าร์ไปถึงไหน มันหน้าหมั่นไส้
อ๊ากกกกก :angry2:
-
:m16: :m16:
โอ้ววว!! หวังว่าไอ้โหด 2 คนนั้นจะมาช่วยทันนะ
แอบอิจฉานายเอก ได้นั่งทั้ง ออดี้ เฟอรารี่ BM 55
มาต่อเร็วๆ นะ :L2: :L2:
-
:z3:มาต่อเร็วนะ :call:
:pig4:
-
อ๊ากกก
มาต่อเร็วๆนะคะ
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
เพื่อนห่วงแต่ช่วยไม่ได้
มันมีอะไรอีก อยากรู้ แล้วตอนนี้ลุ้น ไอ้สองโหดคงมาช่วยทัน แต่.....
น้องของชั้นต้องชีช้ำอีกแน่เลย
-
ค้างงงงงงงงงงงงง :z3: มาต่อไวไวน้าาาาาาาาาา :call: :call: :call: :call:
สงสารนายเอกอ่ะ มาช่วยให้ทันนะ (มันจะรักกันตอนไหนเนี่ย ช่างโหดร้าย)
ตามจร้าาาาาาาาา :o12:
:pig4: :o12:
-
ถ้ารักกันก็ทำตัวดีๆหน่อย เดี๋ยวสั่งให้คนเขียน เขียนให้นายเอกหนีไปซะเลยแล้วจะรู้สึก ฮ่าๆๆๆ ล้ำเลิศๆๆๆๆ
-
อ๊ายยยย จะมาทันไม๊ค้า ลุ้นๆ
-
ชอบแนวนี้มากกกกๆๆๆค่าาาา
นายเอกรันทดมากกก ฮือออ แต่ก็ชอบน้าา ><
เป็นกำลังใจให้นะคะไรท์เตอร์
รออ่านอยู่จ้าา ^^
-
หนุ่มโหด 2 คนช่วยต้าร์ด้วย
-
ค้างเปนที่สุด
-
Heartbreaker : 03
บางครั้ง ผมก็อยากมีร่างกายสูงใหญ่ มีกล้ามเนื้อบึกบึนสมบูรณ์แบบอย่างชายชาตรี เป็นผู้ชายที่กล้าเรียกตัวเองได้เต็มปากเต็มคำว่าเป็นผู้ชายจริงๆ ผมไม่อยากมีร่างกายบอบบางคล้ายผู้หญิง โดยเฉพาะในเวลานี้ เวลาที่ผมอ่อนแอไร้แรงต่อต้านพวกคนชั่ว แต่ในยามที่พระเจ้ากำลังทอดทิ้งผม ผมยังคงมีความหวัง แม้ว่ามันจะน้อยนิด แต่ผมก็ยังหวัง ให้พวกเขา มาช่วยผม
พวกเขาต้องตามมาแน่ ผมเชื่ออย่างนั้น แต่พวกเขาจะมาทันไหม ผมไม่รู้
ข้อมือทั้งสองข้างของผมถูกรวบกดแนบกับผนัง ไร้ซึ่งอิสรภาพในการดิ้นรน ได้แต่จ้องพวกมันด้วยสายแข็งกร้าว ร่างกายท่อนล่างกำลังถูกรุกราน พวกมันพยายามถอนกางเกงยีนส์ผม อาการจุกจากที่โดนต่อยตรงท้องยังกัดกินกำลังผมอยู่ ผมอยากกู่ร้องตะโกนให้สุดเสียงเพื่อจะมีคนใจดีโผล่มาช่วย แต่ปากผมขยับไม่ได้เพราะถูกมือของพวกมันปิดไว้แน่น ความกลัวกับความเกลียดชังวิ่งแข่งกันอยู่ในใจ
ผมหลับตาภาวนาให้พวกเขามาตามผมเร็วๆ ก่อนที่คนพวกนี้จะสร้างฝันร้ายเป็นตราบาปติดตัวผมเพิ่มขึ้นอีก
ผมสะดุ้งเฮือกรับรู้ถึงแรงบีบเคล้นตรงโคนขาด้านใน กางเกงผมหลุดไปกองอยู่ที่ข้อเท้า มือผมสั่นเหงื่อซึมขึ้นตามขมับเมื่อมือของพวกมันเฉียดเข้าใกล้กลางหว่างขา ปราการชิ้นสุดท้ายที่เหลือปกปิดไม่ได้ทำให้ผมอุ่นใจ เพราะพวกมันไม่หยุดแค่นี้แน่
มาสักที ได้โปรด
“เร็วๆสิวะ ชักช้าอยู่ได้ มึงจะเล้าโลมอะไรนักหนา เดี๋ยวพ่อมึงก็มาหรอก”
“เออ กูรู้แล้ว แม่งโคตรขาวเลยวะ หุ่นแม่งยั่วฉิบหาย”
คำพูดโต้ตอบของพวกมันยิ่งเรียกให้เลือดในตัวผมพุ่งทยานขึ้นสู่จุดเดือด อารมณ์เกลียดวิ่งแซงหน้าความกลัว มันไม่ร้ายแรงถึงขั้นอาฆาตพยาบาท แต่เป็นแค่ความเกลียดชัง เกลียดในความชั่วช้าสารเลวของพวกมัน เกลียดความคิดชั่วร้าย เกลียดการกระทำที่ต่ำทราม พวกมันอาจจะคิดสั้นแค่ช่วงเวลานี้ รีบตักตวงความสุขเอาจากร่างกายของผม เท่านั้นก็จบ แต่พวกมันคงไม่คิดต่อไป ว่าคนที่ถูกพวกมันย่ำยีอย่างผมจะเป็นยังไง จะมีความรู้สึกเช่นไร จะดำเนินชีวิตอยู่ต่อไปในรูปแบบไหน ความดีความชั่ว ใจเขาใจเรา สามัญสำนึก คงไม่อยู่ในความคิดของพวกมัน
“มึงจับตัวมันผลิกดิ กูจะใส่ถุง”
“อื้อ….”
ผมพยายามส่งเสียงเท่าที่จะทำได้ตอนถูกจับผลิกตัวเข้าหาผนังห้องน้ำ มือกำแน่น ไม่รู้สึกเจ็บสักนิดที่เล็บจิกลงบนเนื้อนุ่ม แต่รู้สึกเจ็บใจกับปราการชิ้นสุดท้ายที่เพิ่งถูกปลดออกไป
ปัง!
เสียงดังอยู่ภายนอกราวกับแสงสว่างจากปลายอุโมงค์ ความหวังของผมคล้ายจะเป็นจริง
ขอให้เป็นพวกเขา ขอให้สิ่งที่ผมคิดเป็นจริง
“เสียงอะไรวะ”
“ไม่รู้โว้ย”
ผมส่ายหน้า สัมผัสหยาบโลนจากฝ่ามือเคล้นคลึงสะโพกผม บางสิ่งบางอย่างกำลังถูไถขึ้นลงไปตามร่องก่อนจะหยุดอยู่ที่ปากทางเข้า เป้าหมายของพวกมัน
ปัง!
“เสียงเหี้ยไรวะ”
“กูไม่รู้”
ปัง!
“อะไรของแม่งวะ”
“มึงรีบๆเอามันเลย ไอ้เหี้ย จะถามหาสวรรค์วิมานอะไร”
ผมส่ายหน้าแรงขึ้น พยายามส่งเสียงให้ลอดผ่านมือที่ปิดปากอยู่ แต่แรงกระแทกหนักบนศีรษะหยุดความพยายามของผมไว้
พวกมันกดศีรษะผมแนบติดกับผนัง
ปัง!
“เฮ้ย! เป็นบ้าอะไรของมันวะ”
เสียงร้องตะโกนจากข้างนอก มันดังอยู่ใกล้ๆ ผมหายใจแรง ความหวังเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ
“อยู่ไหน!”
เสียงเข้มห้วนดังก้อง ผมรู้ว่าตัวเองกำลังยิ้ม ยิ้มให้กับความหวังที่เป็นจริง
“เสียงใครวะ”
“กูไม่รู้โว้ย ไอ้สัด ถามอยู่นั้นแหละ มึงจะเอามันไหม ถ้าไม่ก็ถอยไป กูจะเอา”
ปัง!
“แม่งบ้าจริงๆวะ เป็นโรคชอบทำลายข้าวของเหรอวะ ประตูห้องน้ำอยู่ของมันดีดี ไปถีบมันทำไม”
“หุบปาก!!!”
เสียงตวาดดังลั่น แทบจะทำให้ผมมองเห็นภาพเหตุการณ์ภายนอก เหมือนว่าพวกมันจะหยุดนิ่งรอฟังเสียงจากข้างนอกเช่นเดียวกับผม ผมเดาเอาว่าพวกมันคงกำลังลังเลว่าจะเอายังไงต่อ
“กูว่าข้างนอกสถานการณ์ไม่ค่อยดี”
น้ำเสียงแผ่วเบาของพวกมันคล้ายเป็นกังวล
“มึงจะกลัวไรวะ”
“มึงไม่ได้ยินเสียงเรียกรึไง กูว่าต้องเป็นพวกไอ้นี่แหง มันมาตามคนของมัน รีบหนีเหอะวะ”
ผมนิ่งฟังเสียงร้อนรนของพวกมัน ถ้าชวนหนีขนาดนี้แล้ว พวกมันคงไม่คิดเดินหน้าทำในสิ่งที่ค้างคาอยู่
“แล้วไอ้นี่ล่ะ จะทำไง”
“ก็ทิ้งมันไว้สิวะ มึงจะแบกมันไปด้วยรึไง ถามอะไรโง่ๆ”
ปัง!
“เฮ้ย!”
เสียงร้องตกใจของพวกมันเพราะแรงกระแทกตรงประตู ที่ล็อคเลื่อนสั่นไหว
ปัง!
“เปิด!”
คราวนี้มาทั้งแรงกระแทกและเสียงสั่งทรงอำนาจ
“ซวยแล้วไง ไอ้พวกข้างนอกหนีไปแล้วชัวร์ เหี้ยเอ๊ย”
ผมถูกปล่อยทันทีที่พวกมันพูดจบ ค่อยๆไถลตัวทรุดนั่งกับพื้น ผมหายใจแรงรู้สึกปวดระบมไปหมดทั้งตัว แต่ผมก็ยังฝืนแรงหันไปมองพวกมัน ไม่รู้ว่าพวกมันฉลาดหรือว่าโง่กันแน่ที่คิดหนีโดดการปีนออกจากห้องน้ำ ยังไงคนที่ยืนรออยู่ข้างนอกก็ต้องเห็นว่าพวกมันปีนออกไป
“ลงมา กูบอกให้พวกมึงลงมา!!!”
ผมแสยะยิ้มกับเสียงสั่งดังก้อง ยังไงพวกมันก็ไม่รอด ถ้าได้ลองกระตุกต่อมโทสะของพวกเขาแล้ว สิ่งที่พวกมันจะได้รับ เลวร้ายยิ่งกว่าความซวยหลายเท่า
“เกิดอะไรขึ้น”
เสียงเหยียบเย็นชวนให้คนฟังขนลุกดังอยู่หน้าประตูห้องที่ผมอยู่ ผมพยายามรวบรวมแรงกำลังพยุงตัวลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล จนเอนหลังผิงผนังไว้ได้ ค่อยๆก้มตัวหยิบกางเกงที่ถูกถอดไปกองอยู่ตรงข้อเท้าขึ้นใส่
“ลากพวกมันลงมา”
ผมยื่นมือออกไปเลื่อนที่ล็อคประตูหลังจากใส่กางเกงเรียบร้อย ผมเปิดประตู มองเห็นร่างสูงของเขายืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหล่าด้านข้างที่กำลังแหงนเงยขึ้นสูงค่อยๆหันกลับมามองผม ทันทีที่เราสบตากัน ร่างสูงก็ก้าวเข้ามาคว้าตัวผมเข้าไปกอด ผมยืนนิ่ง รู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เขาแสดงออก
“อย่าทำอะไรผมเลยครับ ผมกลัวแล้ว”
ผมหันไปมองตามเสียงร้องขอ เห็นพวกคนชั่วถูกลากออกมาจากห้องน้ำถัดไปอีกสองห้องด้วยสภาพเสื้อขาดหวิ่นติดมือคนลาก เดาเอาว่าพวกมันคงถูกกระชากตกลงมาอย่างแรง
“มันทำอะไร”
เสียงเข้มของคนที่ลากตัวพวกมันสองคนออกมาถามขึ้นอย่างไม่เจาะจงตัวบุคคล คนที่กอดผมไว้แน่นค่อยคลายอ้อมกอดออก เขาหันไปมองพวกมันด้วยสายตาเหยียบเย็นแล้วหันกลับมามองผม
“บอกมา”
ผมมองหน้าเขานิ่ง หันไปมองพวกมันที่ก้มหน้ามองพื้นคอเสื้อถูกดึงรั้งไว้ด้วยสองมือใหญ่ ร่างสูงยืนอยู่ตรงกลางในขณะที่พวกมันสองคนนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ ผมไม่เห็นกลุ่มเพื่อนของพวกมันอยู่ในนี้ แสดงว่าคงหนีเอาตัวรอดไปนานแล้ว
“ข่มขืน ลงแขก รุมโทรม ผมไม่รู้ว่าควรใช่คำไหน แต่โชคดีที่พวกมันยังทำไม่สำเร็จ”
ผมตอบเสียงเรียบไม่แสดงออกถึงอาการโกรธเคืองใดๆ ความกลัวหายไปแล้วตั้งแต่ที่พวกเขามาช่วยผมไว้ทัน แต่ความเกลียดชังยังคงอยู่
ตึงๆๆๆ
เสียงวิ่งตึงตังดังมาจากข้างนอก การ์ดชุดดำโผล่เข้ามาสองคน ผมไม่รู้ว่าเป็นการ์ดของทางผับหรือว่าการ์ดของฝ่ายไหน
“เกิดอะไรขึ้น”
หนึ่งในการ์ดเอ่ยถาม เขามองมาที่พวกผมอย่างประเมินสถานการณ์และคงคาดเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วย และเมื่อมีการ์ดมา ก็เริ่มมีกลุ่มคนเพิ่มมาทีละคนสองคนจนกลายเป็นกลุ่มคนมุ่งในที่สุด
“มีเรื่องอะไรก็ไปเคลียร์กันที่โรงพัก”
การ์ดอีกคนพูดขึ้นและเดินเข้ามา แต่คนข้างตัวผมกลับทำในสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึง เขาเดินตรงไปหาพวกคนชั่วที่ยังนั่งก้มหน้านิ่ง กระชากคนที่ทำการปิดปาก รวบแขน กดศีรษะผมไม่ให้ขัดขืนขึ้นมาแล้วปล่อยหมัดหนักๆใส่หน้ามันจนล้มไปนอนกองที่พื้น ตามไปประเคนทั้งหมัดทั้งฝ่าเท้ารัวใส่ไม่ยั้งท่ามกลางความตกใจของการ์ดและกลุ่มคนมุ่ง ผมยืนนิ่งมองภาพตรงหน้าที่เริ่มจะชุลมุนวุ่นวาย ไม่ได้ขยับตัวไปไหน
“หยุด!”
การ์ดร้องสั่งและวิ่งเข้ามา หมายจะจับแยกร่างสูงออกจากคนชั่วที่นอนนิ่ง ไร้แรงตอบโต้ แต่ก็ถูกสะบัดจนหลุดออกจากวงโคจร
“อ๊าก!!!”
เสียงร้องลั่นดึงความสนใจจากการ์ดให้หันไปมอง คนชั่วอีกคนที่ต่อยท้องผมจนจุกถูกมีดสั้นกรีดใบหน้าเป็นทางยาว เลือดสีแดงฉานไหลออกมาตามรอยแยกของบาดแผล คนทำแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมไม่สนใจว่าการ์ดและกลุ่มคนมุ่งกำลังมองเขาด้วยสายตาตะลึงงัน
ผมคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนเย็นชาถึงขนาดมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยท่าทีสงบนิ่งได้แบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงร้องไห้อย่างตื่นตระหนก แต่ตอนนี้กลับไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด
“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!!”
การ์ดร้องสั่งอีกรอบหลังจากกลับมาตั้งสติได้
“ผมอยากกลับ”
ผมพูดขึ้นเสียงเรียบ แต่กลับทำให้ความวุ่นวายตรงหน้าหยุดชะงักลง
พวกเขาปล่อยมือจากพวกมัน ที่สภาพในเวลานี้ไม่ต่างอะไรกับซากศพ คนนึงถูกซ้อมจนปากแตก คิ้วแตก รอบตาทั้งสองข้างบวมช้ำ ในขณะที่อีกคนกำลังนอนดิ้นพล่านราวกับปลาขาดน้ำส่งเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดกับบาดแผลฉกรรจ์บนใบหน้า
“ควิน มึงพามันกลับไปก่อน กูจะอยู่เคลียร์เอง”
เขาบอกเพื่อนสนิทแล้วหันไปพูดคุยกับการ์ด
ร่างสูงเดินหน้านิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม นัยน์ตาสีเฮเซลกวาดมองไปทั่วตัวผมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าราวกับต้องการสำรวจหาความผิดปกติ ก่อนจะอุ้มผมขึ้นแนบอกเดินออกจากห้องน้ำท่ามกลางสายตาคนมองและเสียงซุบซิบนินทาไปตลอดทาง
ผมหลับตาปล่อยให้เขาอุ้มไปเงียบๆ ไม่อยากอวดเก่งว่าตัวเองเดินไหว เพราะที่ฝืนแรงยืนอยู่ในห้องน้ำโดยไม่ล้มพับลงไปก็ถือว่าผมอดทนมากแล้ว
ผมลืมตาเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณปลดล็อครถ แขนแกร่งผ่อนตัวผมลง เขาเปิดประตูให้แล้วประคองผมเข้าไปนั่งบนเบาะนุ่ม ผมมองหน้าเขานิ่ง แปลกใจกับการกระทำของเขา
คนอาสาอยู่เคลียร์ปัญหาทำให้ผมแปลกใจไปครั้งนึงแล้ว มาถึงทีเขา ก็ยังทำให้ผมแปลกใจอีกครั้ง
หรือเพราะผมเกือบถูกคนชั่วรังแก พวกเขาเลยเมตตามอบความอ่อนโยนเล็กๆน้อยๆให้
“พี่ครับ”
ผมหันไปเรียกเมื่อเขาเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยเตรียมจะสตาร์ทเครื่องขับออกไป
“มีไร”
เสี้ยงเข้มถามกลับ ผมเลิกคิ้ว แปลกใจอีกเป็นครั้งสามที่เขาย้อนถาม ไม่ได้นิ่งเงียบเฉยชาเหมือนอย่างเคย
“พี่แซทจะทำยังไงกับคนพวกนั้น”
เขานิ่ง ไม่ยอมตอบ กลับเข้าโหมดเงียบขรึมตามเดิม
“ผมไม่อยากให้สองคนนั้นไปทำร้ายใครอีก”
ผมพูดต่อ คราวนี้เขาหันมามองหน้าผม นัยน์ตาสีเฮเซลคล้ายแปลกใจกับคำพูดของผม ผมยิ้มก่อนบอกต่อประโยคที่ยังพูดไม่จบเมื่อครู่นี้
“ถ้าพวกมันไม่มีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้แล้ว ก็คงดีนะฮะ จะได้ไม่มีใครตกเป็นเหยื่อของพวกมัน”
-------------------------------------------------------------
มาแล้วค่ะ :mc4: น้องต้าร์รอดตามคำสั่งคนอ่าน
ถ้าเขียนให้น้องต้าร์โดน คนแต่งกลัวโดนถล่ม :m31:
หลายคนบอกพระเอกโหด เลว บลาๆๆ
แต่จากคำพูดสุดท้ายของน้องต้าร์แล้ว
คนอ่านอาจคิดผิดก็ได้นะ 55555555555
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะค่ะ :กอด1:
เจอกันตอนหน้าาาาาา :bye2:
-
น้องต้าร์ ตอนนี้หนูเหี้ยมมากเลยลูก
-
ตอนนี้น่ารักได้อีก?
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไปๆมาๆน้องตาร์แอบโหดเงียบ
-
ไม่เฉพาะสองพระเอกที่น่ากลัวแล้วล่ะ เพราะหนูต้าของเราก็น่ากลัวมากเช่นกัน o22
-
น้องตาร์แอบดาร์คเว้ย
-
:เฮ้อ:ดีใจที่นายเอกปลอดภัยคนเลวๆสมควรได้รับกรรมอะพระเอกทำดีมาก
-
โดนขนาดนี้
ต้าร์จะโหดก็สมแล้วนี่^^
-
น้องต้าของเราน่ากลัวจริงๆ o22
:pig4: :pig4:
-
:sad3: :sad3: :sad3:
น้องตาร์ ตรู
สรุปน้องน่ากลัวสุด
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอตอนหน้า -..-
-
นายเอกแรงๆอย่างงี้น่ะสิดี เป็นกำลังใจให้คนเขียนฮับ
-
เอิ่ม รึว่าน้องก้อไม่อยากให้ อิผัวสองตัวมีชีวิตอยู่เหมือนกัน (ก้อมันข่มเหงน้องต้าร์นินา) :laugh:
-
น้องตาร์ ถึงกับอยากให้สองคนนั้นตาย งั้นสองคนนี้(พระเอกทั้งสอง)นี่หนักกว่าอีก ก็ต้องอยากให้ตายด้วยอ่ะสิ โอ้ว เริ่มเห็นมาม่าชามโตๆเรียงมาตามสายพานเลย :เฮ้อ:
-
โหดร้ายยยย > < :-[ :-[
-
ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคำพูดของน้องต้าร์ สรุปน้องต้าร์โหดสุด
-
:sad2: ต้าร์พูดเพราะเมาอ่ะป่าว
-
อยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องตายซะงั้น
เอามันให้ตายยยย :z6:
ดีนะมาช่วยทัน รับตำแหน่งพระเอกต่อไป :laugh:
-
มาแล้วววววววววววววววว
-
ผิดคาดแฮะ น้องต้าแอบโหด คงเพราะโดนมาเยอะรึป่าวเนี้ย แต่อยากรู้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ ถึงได้เป็นแบบนี้
-
ต้าร์เริ่มติดนิสัยจากสามีทั้ง 2 แล้ว o18 o18
-
ต้าร์ดาร์ก.... :a5:
-
แรงได้ใจ
-
น้องต้าร์ มาดราชินีเลือดเย็นมากอ่ะ
แต่พวกเลวนั้นก็นะ แล้วแต่สามีน้องจะเคลียร์ละกันนะ ดีจังที่ไม่ถูกล่วงเกิน
แซตกะควิน..เพิ่งทำตัวเข้าตาแม่ยกน้อง ก็ตอนนี้ล่ะนะ
ถึงจะแอบเลือดซึมกะฉากNC แต่ก็หัดนุ่มนวลๆกันก็ดีนะ :กอด1:
-
สาแก่ใจนัก....ว่าแล้วมันต้องไม่ตายดี o18
-
แซต ต้าร์ ควิน
อยากให้เป็นครอบครัวสุขสันต์
-
แทบหยุดหายใจตอนอ่านน
โหดทุกคนจริงๆ แม้แต่น้องต้าที่แสนบอบบางงงงง
-
หนูต้าร์ มาดราชินีมากลูก ยิ่งได้อีกอ่ะ :a5: :a5: o22 o22
สั้นอ่ะ มาต่อด่วน นนนนนนนนน
-
ออกแนว ถ้ารักจะเป็นหนุ่มน้อยของมาเฟีย เราก็ต้องมาเฟียเหมือนกันประมาณนั้นเนอะ
-
ต้าร์โหดดดดดดดดดดด :a5:
แต่ก็ชอบ 5555
-
น้องต้าาาาาร์ หนูทำเจ้ตกใจ
อยากอ่านตอนต่อไปอยากอ่านๆ :z3: :z3:
-
เริ่ดนางเอกแบบนี้แหละที่ต้องการ
-
เจ๋งมากน้องต้า (ชอบนายเอกโหด555+) :laugh: แต่อย่าโรคจิตนะ อันนี้รับบ่ได้เลย
สู้ๆ อยากให้พระเอกอยู่ใต้คำบัญชาของน้องต้าจัง o18
ป.ล คนเขียนคะ คือหนูอยากให้ลงวันที่ที่อัพด้วยอ่ะค่ะ เพราะมันจะได้ไม่สับสนว่าอัพรึยัง เพราะบางทีก็ลืมจำตอนที่ที่อัพเหมือนกันนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ :pig4:
มาต่อไวไวน้าาาา :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
น้องตาร์ o22
ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบนิยายเรื่องนี้ :-[
ยังยืนยันคำเดิมว่า 3P เรื่องนี้ ไม่ได้เต็มไปด้วยราคะเหมือนเดิม
มันมีปมที่ชวนติดตาม >< จุดนี้แหละที่ช๊อบชอบ
-
โฮ่ย โล่งอกนึกว่าจะมาช่วยไม่ทันลุ้นจนตัวโก่งเลย
-
อ้าว น้องต้าร์ ซะงั้นอ่ะ
-
น้องต้าร์แอบโหด
-
ใช้ภาษน่าอ่านดีนะ ชอบวิธีการเล่าเรื่อง ชอบพระเอกโฉด ๆ แบบนี้ด้วย และชอบที่มีพระเอก 2 คน คริ คริ
-
กรี๊ดดดดดด เริ่ดค่ะ น้องต้าเริ่มโหดตามสามี 55555555
-
สนุกอ่ะ เนื้อเรื่องตื่นเต้นตลอดเวลา หนู๋ชอบแนวนี้
-
:a5:
เ่อ่อ... น้องต้าร์ก็ใช่ย่อยนะเนี่ย หรือซึมซับมาจากพวกพี่ๆ
-
อยากรู้จริงๆว่าจะรักกันไปได้ยังไง เฮ้อ.. สงสารนายเอก แต่ก็นะควินกับแซตก็ท่าทางหวงตาร์น่าดู แต่ชอบประโยคท้ายๆของตาร์เหมือนจะด่าสิ่งที่พระเอกทั้งสองได้เคยทำไว้กับตัวเองไปในตัวด้วย ฮ่าๆๆ ดีแล้วล่ะค่ะตาร์หัดโหดเข้าไว้ค่ะ ถ้าเราอ่อนแอแล้วก็ยังเจ็บสู้โหดไว้จะดีกว่าค่ะ โหดให้ล้ำหน้าควินกับแซตไปเลยค่ะ อยากวิ่งไปซื้อปืนมาให้ตาร์จริงๆเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายจ้า
-
ตร์ปลี่ยนป
-
แอบโหดดดดด 555+
-
แร๊งงงง ได้ใจมั๊กมากกกก
-
เข้ามาอ่านเรื่องใหม่ค่ะ พอเห็น 3P แล้วรีบกดเข้ามาเม้าส์แทบพัง หึ หึ หึ
อ่านตอนแรกนายเอกน่าสงสารมั่กๆ
ส่วนพวกพระเอกก็ทำไมมันชั่วแบบนี้ฟระ ทำกับน้องต้าอย่างนี้ได้ยังไง
แต่พอมาอ่านตอนนี้แล้ว ชักจะไม่แน่ใจซะแล้ว น้องต้าแอบโหดอะ
แล้วเรื่องมันจะเป็นยังไงต่อละเนี่ย คนเขียนรีบมาต่อด่วนๆ จ้า
-
ชอบๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคัฟ
-
วันนี้จะมาอัพมั๊ยน๊อออ รออ่านอยู่นะคะะะ
ชอบเรื่องนี้มว๊ากกกก ><
-
Heratbreaker : 04
ปัจจัย4ของการดำรงชีวิตคือ อาหาร ที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค ผมท่องจำเรื่องนี้ได้ตั้งแต่เด็ก เคยคิดเล่นๆว่าถ้าชีวิตขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไปมันจะอยู่ไม่ได้เชียวเหรอ คำตอบที่ได้คือ อยู่ได้…แต่อยู่ได้ไม่นาน แต่ผมว่าปัจจัยสำคัญที่สุดของชีวิตคนเราปัจจุบันนี้คือเงินกับความรัก ถ้าเราขาดเงิน ชีวิตคงอยู่อย่างยากลำบาก ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าเงินคือปัจจัยหลักที่สามารถสร้างความสุขให้กับชีวิตได้ สมมุติว่าถ้าผมอยากกินไอศกรีมรสโปรด แต่ไม่มีเงินจะซื้อ ได้แต่ยืนเกาะหน้าร้านมองตาละห้อย มันคงเป็นความเจ็บปวดในใจน่าดู แต่ถ้าผมมีเงินพอที่จะซื้อมันมาได้ ความสุขในการได้สิ่งที่เราต้องการก็เป็นผลสำเร็จ ส่วนความรัก สำหรับผม ผมคิดว่ามันคือเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อไป ถ้าพ่อแม่มีชีวิตอยู่ได้เพื่อลูก ผมก็มีชีวิตอยู่เพื่อคนสำคัญของผมเช่นกัน
“คุณลุงหมอครับ”
ผมเรียกนายแพทย์อาวุโสที่กำลังฉีดยาให้ผมอยู่ข้างเตียง ท่านเงยหน้าขึ้นยิ้มละมุนให้ผมอย่างเอ็นดู
“ว่าไง”
“คุณลุงหมอคิดว่าเงินกับความรักอย่างไหนสำคัญกว่ากัน”
ผมถามพลางมองหน้าท่านอย่างรอฟังคำตอบ อย่างรู้ว่าความคิดของคนที่ผ่านโลกมามากกว่าจะมีความคิดเห็นยังไง
“สำคัญทั้งสองอย่าง”
แทบไม่ต้องหยุดคิด คำตอบของท่านทำให้ผมแปลกใจนิดๆ ผมเลิกคิ้วสูงที่ท่านมีความคิดเหมือนกันกับผม
“แล้วชีวิตของคุณลุงหมออยู่เพื่อใครครับ เพื่อตัวเองหรือว่าคนที่รัก”
ผมถามต่อ สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าที่มีร่องรอยเหี่ยวย่นตามกาลเวลาของท่าน
“ลุงอยู่เพื่อตัวเอง และเพื่อคนที่ลุงรัก”
“ทั้งสองอย่างเลยเหรอฮะ”
“ใช่ ทั้งสองอย่าง”
“ทำไม”
ท่านเงียบไปพักนึง จนเมื่อฉีดยาให้ผมเสร็จ หันไปเก็บอุปกรณ์ ท่านจึงหันมาให้คำตอบผม
“ถ้าลุงไม่มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง ลุงจะมีโอกาสได้เห็นคนที่ลุงรักเหรอ จริงไหม แล้วถ้าลุงไม่อยู่เพื่อคนที่ลุงรัก เขาคนนั้นก็ต้องเสียใจ ที่ลุงไม่ได้อยู่เพื่อเขา ใช่หรือเปล่า”
ผมเงียบ คิดทบทวนคำพูดของท่าน
“ต้าร์ ลุงรู้ว่าหนูฉลาด หนูจะไม่คิดสั้นเกี่ยวกับอนาคตของหนู ลุงเชื่ออย่างนั้น คิดดูให้ดีถ้าต้าร์ไม่ได้อยู่เพื่อตัวเองแต่อยู่เพื่อคนที่รักอย่างเดียว แล้วถ้าวันนึงคนที่ต้าร์รักไม่อยู่แล้ว ต้าร์จะตามไปอยู่กับเขาด้วยอย่างนั้นเหรอ ลุงเชื่อว่าคนที่ลุงรัก เขาจะไม่ยอมให้ลุงทำอย่างนั้นแน่ ถ้านั่น คือความรักอย่างบริสุทธิ์ใจจริงๆ”
ผมมองรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนของท่านนิ่งงัน เหมือนผมเห็นภาพซ้อนทับของพ่อกับแม่อยู่ในตัวลุงหมอ มือใหญ่หยาบกร้านลูบเบาๆบนศีรษะผมก่อนจะผละจากไป ผมมองตามแผ่นหลังกว้างเดินออกจากห้องไป เหลือไว้เพียงความเงียบภายในห้อง หันไปมองปฎิทินตั้งโต๊ะข้างหัวเตียง จุดมาร์คกากบาทสีแดงของหมึกบนตัวเลขวันที่ในปฎิทินทำให้ผมยิ้มกว้างออกมา ความรู้สึกรักเอ่อล้นท่วมท้นขึ้นมาในใจ
พรุ่งนี้แล้วสินะที่จะได้พบกับคนสำคัญของผม
เสียงโทรศัพท์กรีดร้องอยู่ในบนโต๊ะข้างหัวเตียง ผมเอี่ยวตัวไปหยิบ ชื่อคนโทรเข้าโชว์หราอยู่บนหน้าจอ ผมรีบรับสายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ว่าไง”
“ว่าไงอะไรมึง อยู่ไหน ทำไมไม่มาเรียน”
ผมยิ้มขำกับน้ำเสียงเข้มดุดัน คล้ายคนปลายสายกำลังนั่งทำหน้ายักษ์ใส่ผมอยู่
“อยู่ห้อง ไม่สบายนิดหน่อย“
ปลายสายเงียบไป ผมเองก็เงียบรอฟังเสียงเขา
“กินยาหรือยัง”
ผมลอบถอนหายใจโล่ง ยิ้มตอบไป
“กินแล้ว หมอมาฉีดยาให้ด้วย”
“เป็นหนักถึงขนาดฉีดยา?”
“ไม่ถึงขนาดนั้น แค่ปวดหัว”
ผมเลี่ยงที่จะบอกความจริงว่าผมเป็นมากกว่านั้น ถ้าให้ผมบอกเขาไปว่าตัวเองเกือบถูกรุมโทรมและก่อนหน้านั้นยังมีเซ็กซ์แบบจำยอม สถานที่เดียวกันคือห้องน้ำ ทั้งสองเหตุการณ์ภายในวันเดียว คนปลายสายคงได้วิ่งโร่มาหาผมถึงที่แน่ และผมไม่อยากคิดต่อว่าถ้าเขามาแล้ว สองคนที่อยู่เฝ้าผม ไม่ยอมไปเรียน จะทำยังไงกับเขา ผมไม่อยากให้พวกเขามีเรื่องกัน
“แล้วพรุ่งนี้จะมาไหม”
“ไปสิ พักแค่วันเดียวก็หายเป็นปกติแล้ว”
แม้จะไม่เต็มร้อยก็เถอะ
“อืม”
“เฟียซ”
“อะไร”
“อย่าลืมกินข้าวเที่ยงล่ะ”
“กูไม่ใช่เด็ก”
“อย่าลืมกินนะ”
“เออ รู้แล้ว มึงเป็นเพื่อนหรือแม่กูกันแน่”
“ได้ทั้งสองอย่างก็ดี”
“ไอ้เหี้ย”
“ด่าอย่างอื่นบ้างก็ได้”
ผมบอกกลั้วหัวเราะ และได้ยินเสียงหัวเราะตอบกลับมาเช่นกัน
“เจอกันพรุ่งนี้”
“อ่ะฮะ”
“ดูแลตัวเองด้วย”
“รู้แล้ว”
ปลายสายตัดไปแล้ว แต่ผมยังถือแนบหูไว้ จนเสียงเปิดประตูปลุกผมตื่นจากภวังค์ความคิด ผมถึงได้รีบวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ร่างสูงเดินหน้านิ่งเข้ามาหยุดอยู่ข้างเตียง นัยน์ตาคมสีเฮเซลมองไปที่เครื่องมือสื่อสารของผม ผมนิ่งเงียบรอดูว่าเขาจะทำอะไรต่อ
“ใคร”
เขากำลังถามว่าใครโทรมาหาผม
“เฟียซ”
ไม่มีอะไรต้องปิดบัง เพราะเขารู้จักเพื่อนผมทุกคนอยู่แล้ว และโดยเฉพาะเฟียซเพื่อนสนิท เขายิ่งรู้จักดี
“มันโทรมาทำไม”
เสียงเข้มดังมาก่อนตัว ร่างสูงอีกคนเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารในมือ เขาวางถาดไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง ผมได้กลิ่นหอมของข้าวต้มปลาลอยออกมา เวลาผมป่วย อาหารหลักของผมคือข้าวต้มไม่ก็โจ๊ก อาหารที่ละเอียดและเคี้ยวได้ง่าย มันเป็นสูตรตามแบบฉบับคนป่วยที่นอนพักฝื้นอยู่ในโรงพยาบาล เพียงแต่เวลาผมป่วย ผมจะนอนอยู่ในห้องของตัวเองและมีคุณหมอมาตรวจให้ถึงที่ ไม่ต้องลำบากเดินทางไปถึงโรงพยาบาล ชีวิตผมสะดวกสบายมาก…เกินไป
“เขาโทรมาถามว่าทำไมผมถึงไม่ไปเรียน”
ผมตอบเสียงเรียบ
“เสือกไม่เข้าเรื่อง”
“พี่แซท เฟียซเป็นเพื่อนผม เขาแค่เป็นห่วง”
ผมบอกเขาเสียงอ่อน ทำไมเขาถึงไม่ยอมเข้าใจอะไรบ้างเลย ความสัมพันธ์ของคำว่าเพื่อน แค่เพื่อน เขาไม่เข้าใจรึไง
“หุบปาก”
“ผมแค่อยากให้พวกพี่เข้าใจ ผมกับเฟียซเป็นเพื่อนกัน”
ผมหันไปบอกพี่ควิน ที่สั่งให้ผมหุบปาก ผมไม่ได้เถียงพวกเขา ผมแค่อธิบายให้พวกเขาเข้าใจ
“โอ้ย!”
ผมร้องเสียงหลง จู่ๆพี่ควินก็โน้มตัวลงมากระชากแขนผมดึงขึ้น ผมนั่งเผชิญหน้ากับเขาในระยะประชิด ตาจ้องตา ผมเบือนหน้าหลบแต่มือใหญ่ก็ตามมาบีบบังคับคางผมให้หันกลับไปมองเขา
“ห่วงมัน”
“ครับ ผมเป็นห่วงเขา เขาเป็นเพื่อนผม เพื่อนห่วงเพื่อน แปลกตรงไหน”
ผมย้อนถาม แต่ผมคงทำผิดไป เพราะประกายในดวงตาคมกล้าของเขาฉายแววกรุ่นโกรธใส่ผม
“อื้อ!”
ผมร้องอื้ออึงในลำคอกับบทลงโทษที่กล้าปากดีใส่เขา จูบหนักๆกระแทกกระทั้นบนปากผมจนเจ็บร้าว ผมฝืนตัวพยายามเบี่ยงหน้าหลบแต่มือใหญ่เลื่อนมาบีบกระพุ้งแก้มผมไว้ไม่ให้ผมเบี่ยงหนีสัมผัสจาบจ้วงรุนแรงของเขา
“อวดเก่ง”
ผมถูกผลักให้นอนราบเมื่อคนยัดเยียดจูบผละออกไป ผมนอนหอบหายใจแรงรู้สึกเจ็บไปทั้งใบหน้า
“ยกเลิกนัดพรุ่งนี้”
ผมส่ายหน้ารัว พยุงตัวลุกขึ้นนั่งคว้ามือคนพูดไว้ มองเขาอย่างอ้อนวอน
“ไม่นะครับ ยกเลิกไม่ได้ ผมขอโทษครับพี่ อย่ายกเลิกนัดพรุ่งนี้เลย พี่แซท ผมขอโทษ”
ผมจับมือเขาไว้แน่นมองเขาด้วยสายตามีความหวัง แต่เขานิ่งไม่ตอบ ไม่พูดอะไรสักคำ ผมหันไปมองอีกคน
“พี่ควิน ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมด้วย อย่ายกเลิกนัดพรุ่งนี้นะครับ นะครับพี่”
ผมปล่อยมือพี่แซท ขยับตัวเข้าไปใกล้พี่ควิน จับมือใหญ่มากุมไว้
“ได้โปรด ผมขอร้อง”
อย่าทำร้ายผมด้วยวิธีนี้เลย อย่าทำ
รอยยิ้มหยันผุดขึ้นที่มุมปากของเขา นัยน์ตาคมมองผมอย่างผู้กำชัยชนะไว้ในอุ้งมือ และผม เป็นเพียงคนแพ้ แพ้พวกเขาอย่างราบคาบ เขาปลดมือผมออก ผมพยายามยื้อไว้แต่เขาก็บีบมือผมให้ปล่อย เขาทำสำเร็จ เดินออกไปโดยไม่พูดอะไร ผมมองตามหลังจนเขาเดินพ้นประตูห้องไป หันมามองคนที่ยังยืนมองผมนิ่งอยู่
“ผมขอโทษ”
ทั้งๆที่ผมยอมพวกพี่มาตลอด แต่ทำไมพวกพี่ถึงยังทำร้ายจิตใจผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“กินให้หมด”
ผมยิ้ม มองเห็นความหวังในดวงตาคมราวผลึกนิลของเขา ผมรีบพยักหน้า
“ผมจะกินให้หมดครับ”
เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่ก้มหน้าลงมาใกล้ จมูกโด่งเฉียดแก้มผมไป เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูแต่กลับทำให้ผมขนลุกทั่วสรรพ์พางกาย
“อย่าให้กูได้ยินชื่อมันออกจากปากมึงอีก”
ผมเผลอกำมือแน่นตอนที่เขาผละออกไปยิ้มเยือกเย็นให้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ผมนั่งนิ่งสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ หันไปหยิบชามข้าวต้ม จ้วงตักมันเข้าปากเร็วๆ ผมรีบกินจนสำลัก เพิ่งรู้ว่าตัวเองมือสั่นตอนที่ยื่นมือออกไปหยิบแก้วน้ำมาดื่ม มันสั่นมากจนน้ำในแก้วกระฉอกออก
เสียงหายใจแรงดังกลบความเงียบภายในห้อง แค่ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้พวกเขายังทรมานผมไม่พอรึไง ทำไมต้องมาตีกรอบให้ผมห่างจากเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผมอีก แค่พูดคุยกันทางโทรศัพท์ พวกเขายังตามมารังควาน ริดรอนสิทธิของผมไป ทำไมพวกเขาถึงได้ใจแคบอย่างนี้
เมื่อคืนผมนอนหลับสนิท อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปและถูกฉีดเข้าสู่ร่างกาย ทำให้นอนเต็มอิ่มตลอดคืน ตื่นมาอีกทีก็เป็นเช้าของวันใหม่ ผมรีบลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว รู้สึกว่าร่างกายเริ่มกลับมาเป็นปกติ แม้จะยังมีรอยช้ำเป็นจ้ำๆตามตัวบ้าง แต่เดี๋ยวมันก็หายไปถ้าหมั่นทายา ผมคว้าโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์ยัดใส่กระเป๋าเป้สะพานบนไหล่ หยิบหนังสือ รายงาน กับชีทรายวิชาที่ต้องเรียนในวันนี้หอบแนบอก หยุดเช็คความเรียบร้อยหน้ากระจกก่อนจะเดินออกจากห้อง พี่แซทนั่งจิบกาแฟรอผมอยู่ในห้องนั่งเล่นไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผม ผมเดินผ่านเขาไปห้องครัว วางสัมภาระไว้บนเคาน์เตอร์บาร์ เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดนมจืดมารินใส่แก้วแล้วหยิบเอาแซนวิชห่อนึงออกมา ผมวางแก้วนมไว้บนโต๊ะแกะแซนวิชยัดเข้าปากคำโตกินอย่างเร็วจนหมด หยิบแก้วนมดื่มกระดกจนหมดแก้ว ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาก็ต้องเบิกตากว้างเพราะว่ามันสายมากแล้ว ผมมีเรียน 9 โมงครึ่ง แต่เวลาตอนนี้ปาเข้าไป 8 โมงกว่าแล้ว ผมหอบของเดินเร็วออกไปหาเขา ร่างสูงวางแก้วกาแฟลุกขึ้นเดินผ่านหน้าผมไป ผมเดินตามเขา ไม่มีเสียงพูดคุยระหว่างเราตลอดการเดินทางจนมาถึงมหา’ลัย
“ขอบคุณครับ”
ผมหันไปบอกเขาเสียงเบา เปิดประตูก้าวลงจากรถ ผลักประตูปิดเตรียมจะเดินไปที่คณะแต่เสียงสั่งหยุดผมไว้ให้หันกลับไปมองเขา
“เรียนเสร็จแล้วมารอที่คณะ”
“ครับ”
“อย่าให้เห็นว่าไปโรงยิมกับพวกมันอีก ถ้ายังอยากไปตามนัด”
“ครับ”
กระจกเลื่อนปิด รถหรูแล่นออกไปด้วยความเร็ว ผมหันกลับเดินเข้าตึก ในใจกระหวัดคิดถึงคำพูดของเขา พวกเขารู้ความเคลื่อนไหวของผมในมหา’ลัย นั่นไม่เรื่องแปลก เพราะผมรู้อยู่แล้วว่าพวกเขามีลูกน้องยั้วเยี้ยเต็มมหา’ลัยไว้ใช้งาน คอยสอดส่องดูผมอยู่ห่างๆ แต่ที่ผมสงสัย เพราะอะไรถึงเพิ่งคิดมาห้ามผมตอนนี้ เหมือนพวกเขากำลังพยายามกันผมออกจากบางสิ่งบางอย่าง
“ต้าร์!”
เสียงตะโกนเรียกผมดังมาจากใต้ตึก ผมยิ้มก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาเพื่อนที่ยืนรอผมอยู่
“มาสายนะมึง”
“ขอโทษ ตื่นช้าไปหน่อย”
“แล้วหายดีหรือยัง”
“อือ”
“เมื่อกี้คุยอะไรกับมัน”
ผมมองสบตาเฟียซ รู้สึกว่าตัวเองโง่มากที่เพิ่งมาคิดออกเอาตอนนี้
เกิดนึกกลัวอะไรขึ้นมา ในเมื่อพวกเขาถือไพ่เหนือกว่าผม จะมาระแวงอะไรตอนนี้ ผมไม่กล้าขัดคำสั่งพวกเขาอยู่แล้ว ตราบใดที่คนสำคัญของผมยังอยู่ในกำมือของพวกเขา ต่อให้ทำร้ายผมมากกว่านี้ ผมก็ต้องยอมทน
“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ความกลัวของคนที่มีชนักติดหลัง เลยพยายามแยกสมบัติออกมาให้ห่างจากผู้พิทักษ์น่ะ”
--------------------------------------------------------------------------------------
i'm back :z2: เจอต้าร์โหมดดาร์กตอนที่แล้ว หลายคนถึงกับอึ้ง :laugh:
เนื้อเรื่องมันชวนหน่วงๆอึดอัดไหมค่ะ กลัวอ่านกันแล้วหายใจไม่ออก :o12:
ยังไงก็ติชม วิจารณ์กันเข้ามาได้นะค่ะ คนแต่งยินดีน้อมรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ตอนหน้าปมจะค่อยๆคลี่คลายแล้ว โฮะๆๆ ติดตามกันต่อไปด้วยน้าาาาาา
:3123:
-
มารอค่ะ. น่าติดตามมากค่ะ :กอด1:
-
แค่คนเดียวก็จะแย่อยู่แล้ว 5555+ ปาไป2 จะรอดมั้ย
-
มันยังไงกันน้า
-
สุดหล่อทั้งสอง ช่วยละมุนกับน้องต้าร์นิสสส นึง สงสารอ่าา :monkeysad:
-
ส่ง แซตกับควิน ไปวัดฝึกนั่งสมาธิดีไหม
เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น
ชอบนะคะ เขียนสนุก มันอึนๆดี แต่ที่มาของตัวละครยังแคบอยู่
แบบไม่รู้ว่าต้าร์มาอยู่กับสองหนุ่มนี้ได้ไง คาดว่าคงต้องอ่านต่อไปเรื่อยๆ
คนเขียนคงจะมีคำตอบให้เองใช่ไหมคะ
รอตอนต่อไปคะ มาบ่อยๆยาวๆนะ :L2: :L2:
-
นัดอะไรหว่าาา
-
คนสำคัญ ใครหว่า
-
สงสารต้าร์อ่ะ โดนบังคับ โดนทำร้ายตลอดดดดดดดดด :o12:
รอจร้า มาต่อไวๆน้าาาาา :call: :call: :call:
:pig4: :pig4:
-
คร?ที่จปจอ
-
ชอบพี่ควินจังเลย อั๊ง :-[
แต่ต้องคอยไปเรื่อยๆให้นิสัยทั้งพี่ควินและพี่แซทออกมาให้เยอะๆก่อน
แล้วค่อยเทใจทีเดียว
:impress2:
-
:serius2: อยากรู้ ๆ ลึกลับจริง ๆ น้องต้าร์
-
กรี๊ดดดด มาต่อแล้ววว ><
ตาร์น่าสงสารมากกกกก ฮือออ ปวดตับแทนตาร์เลยอ่าา
สู้ๆนะต้าา เดี๋ยวรอมันรักเราค่อยเอาคืนมันสองคนให้สาสม 555
อยากรู้จังว่านัดมีนัดอะไรกันน รออ่านนะค้าา ^^
-
:undecided: :undecided:
มันอะไรกัน
แต่เดา ว่าเฟียซ คงไม่ได้ดีเท่าไหร่
สนุกมากเรื่องนี้ชอบจริงๆ
-
:z3:หน่วงในหัวใจ
-
มันต้องมีอะไร อะไร ไม่งั้นต้าร์ไม่ยอมขนาดนี้หรอก
แต่ แซตกับควิน ก้อโหดไปนะ สงสารต้าร์จัง
-
- หนูต้าร์ระบมหมดแล้วมั้ง
สองหนุ่มนี้ก็ไม่ระวังซะบ้างเลย
ตกลงหนูต้าร์มีนัดอะไรเนี่ย
สำคัญมากขนาดนั้น
อยากรู้จังเลย ><
-
2 คนนั้นเล่นสงครามจิตวิทยากับต้าร์อย่างมาก สงสารต้าร์ :o12:
-
อู้ว ลึกลับ ซับซ้อน
-
มันมีเรื่องอะไรกันมาก่อนว๊า
-
อืม มันหน่วงหน่วงอย่างที่ว่าแระ มันเกิดอะไรขึ้นนะ ลุ้นตอนต่อไป
-
ต้าร์โชคร้าย :o12: โดนจับจุดอ่อน? o22เลยต้องยอมตลอด
-
เราชอบวิธีเขียนบรรยายค่ะ
แล้วก็เนื้อเรื่องสนุกอ่ะ
ปล.แต่ตอนนี้สั้นไปน้าาาา
-
แต่ได้ลื่นมากเลยค่าาาาาาาา หนูอินมากกกกกกกกก อยากจะร้องไห้ :monkeysad: :monkeysad:
น้องต้าโดนทำร้าย ริดรอนสิทธิ เง้อ :z3: :z3:
-
ชวนพิศวงสงสัยขึ้นทุกทีเลย สุดหล่อสองคนก็ดูใจร้ายจริง รักกันมั้ยใยทำกันแบบนี้
-
ซับซ้อน น่าติดตามมากค่ะ รออ่านนะ :man1:
-
อ่านแล้วมันแบบ :เฮ้อ:
-
ชอบชอบชอบบบบ จัดมาเยอะๆเลยค้า :-[
สนุกมากจ้า o13
-
หน่วงๆแบบนี้แหละชอบ55555 สนุกอะแบบว่าอยากอ่านต่อแล้วเนี่ย
-
สนุกมากเลยค่ะ
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ อยากรู้จริงๆว่าปมมันเพราะอะไร >.<
-
ปมอย่าพึงคลี่นะครับ ขอโหด ๆๆ ก่อน
-
หนุกดีคับมาเม้นไว้ก่อน
เดียวกลับไปอ่านต่อ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ทำไมชีวิต ต้าร์ดูมืดมนจัง
...ฮือออ น้องต้าร์ น่าสงสารอ่ะ :o12:
อยากอ่านตอนที่น้องมีความสุขเร็วๆจัง..
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:m15:
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ ปกติไม่ค่อยอ่านแนวนี้ แต่เรื่องนี้สนุกดีค่ะ รอตามต่อนะคะ :)
-
ตามมาอ่านเพราะ heartbreaker 555
เขียนได้น่าติดตามจ๊ะ แต่โหดไปหน่อย
อยากรู้เหมือนกันจะจบลงยังไง หรือว่ามีปมอะไรกัน
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
-
สนุกมากค่ะ รอตอนต่อไป ใครคือคนสำคัญของต้าร์กันนะ
-
สนุกมากเลยค่าา อ่านไปกลั้นหายใจไป กลัวแทนนายเอกของเราเลยทีเดียว
อยากให้สองคนนั้นดีกับน้องต้าร์กว่านี้อีกหน่อย :z3: :z3:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
o13 o13 :bye2: :bye2:
-
ตกลงว่ามีนัดอะไรกันอ่ะ แล้วทำไมต้าร์ถึงโดน2คนนี้คุมตัวแบบนี้ :confuse:
-
เรากลับชอบแบบดาร์กมากกว่าแบบเหนียมแฮะ
-
นายเฟียซอาจมีเบื้องหลังก็ได้ :m26:
-
สงสารต้าร์จิง :monkeysad:
-
เนื้อเรื่องนี้มันหนักมากๆ :a5:
อ่านแล้วอึดอัดใจแทนตัวละคร :z3:
อินกับเรื่องนี้สุดๆ o22
อ๊ากกกกกกกก :m15:
ถูกใจอ่ะ :กอด1:
-
อย่าเพิ่งคลายปมเร็วนะค่ะ อยากอ่านต่อนานๆ ><
ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าตัวเองชอบเรื่องนี้มากๆ เปิดมาจะดูเรื่องนี้ก่อนเลยว่าอัพยัง
แบบว่าตั้งตาคอย o13 o13 o13
-
วันนี้จะมามั้ยเน้อ
คอยอยู่นะ คนเขียน ><
-
แซทกับควินชอบต้าร์ใช่หรือเปล่า ไม่งั้นไม่ห่วงไม่หวงขนาดนั้นหรอกมั้ง แต่ทำไมถึงทำแบบนั้นกับต้าร์นะ อ่อนโยนกับต้าร์บ้างสิ เฟียซอะไรนั่นรู้สึกอะไรกับต้าร์มากกว่านั้นหรือเปล่า แซทกับควินเลยไม่ไว้ใจ ต้าร์แรก ๆ ก็น่าสงสารนะ แต่หลัง ๆ แอบร้ายเหมือนกันนะเนี่ย แล้วแซทกับควินทำอะไรพวกนั้นนะ ต้าร์นัดกับใครงั้นหรือ ดูมีความสำคัญกับต้าร์มาก ๆ
-
3P! บันไซ
รุนแรงแบบนี้ชอบอ่ะ!
-
ก๊ากๆๆ คลั่ง ชอบมากเลย รักเรื่องแนวๆนี้ที่สุดๆ
รักความดาร์ก ดาร์กจงเจริญ
-
ชอบแนวนี้ แนวๆ บังคับ ขืน ใจ :oo1: :laugh: :laugh: :laugh: :z10:
-
Heartbreaker : 05
การกระทำเพราะความจำเป็นของคนเรานั่นมีหลายสาเหตุ ต่างคนก็ต่างมีเหตุผลของตัวเอง ผมก็เช่นกัน บางครั้งต้องยอมฝืนใจ บางครั้งต้องกัดฟันทน และบางครั้งต้องเฉยชา ปล่อยวาง ในสิ่งที่ไม่สามารถจัดการได้ ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หินอ่อนใต้ตึกคณะบริหาร ผมไม่ได้เป็นเซเลป ไม่ได้เป็นคนดังของมหา’ลัย ไม่ได้เป็นเดือนคณะหรือเก่งกิจกรรมโดดเด่นจนน่าจับตามองอะไร แต่ผมเพิ่งรู้วันนี้ว่าตัวเองก็ป็อบในหมู่สาวๆบริหาร เพราะตั้งแต่ผมเดินเข้ามาก็มีสายตาจับจ้องมองจากคนหลายกลุ่ม ผมยิ้มให้พวกเขาอย่างเป็นมิตรเมื่อพวกเขามองมาและยิ้มให้ นั่งเงียบๆรอคนที่สั่งให้ผมมารอที่คณะของเขา
“กล้ามาถึงที่นี่เลยเหรอ คนอะไร หน้าไม่อาย”
ผมหันไปมองตามเสียง เพราะดังอยู่ใกล้ตัว เห็นกลุ่มผู้หญิงสวยสามคนยืนอยู่เบื้องหน้า เสียงพูดเมื่อกี้เหมือนจะดึงความสนใจจากทุกคนที่นั่งอยู่ในละแวกนี้ให้หันมามองที่ผมและพวกเธอ ผมไม่ได้พูดอะไร เพราะไม่เข้าใจว่าคนพูดหมายถึงใคร
“กลัวคนอื่นเขาไม่รู้รึไงว่าเป็นเด็กขายน้ำ ถึงได้มาหาลูกค้าถึงที่”
เด็กขายน้ำ? ผมไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่รู้ความหมายของมัน
ผมมองหน้าคนพูด ผู้หญิงสวยหุ่นดีในชุดนิสิตที่เสื้อกับกระโปรงทรงเอของเธอดูจะฟิตโชว์สัดส่วนไปสักหน่อย ใบหน้าเรียวแต่งเครื่องสำอางจัด ผมสีบลอนด์ทองดัดเป็นลอนเคลียบ่า ตากลมโตสีน้ำตาลเพราะคอนเทคเลนส์แบบบิ๊กอาย ดูรวมๆเธอเหมือนตุ๊กตาบลายด์ แต่ถ้าตั้งใจมองดีดี ผมว่าผู้หญิงคนนี้พยายามปั้นแต่งตัวเองจนเกินไป ดูไม่เป็นธรรมชาติ แต่ผู้ชายส่วนใหญ่ก็คงจะชอบผู้หญิงแนวนี้
“อย่าทำเป็นไร้เดียงสาไปหน่อยเลย ผ่านมากี่คนแล้วล่ะ น่าสมเพช”
“ผมไม่รู้ว่าคุณพูดถึงใคร แต่ถ้าคุณกำลังพูดถึงผม ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูด”
ผมบอกเสียงเรียบ ไม่ได้รู้โกรธหรือไม่พอใจอะไร เพราะผมไม่ได้เป็นอย่างที่เธอกล่าวหา ไม่จำเป็นต้องร้อนตัวหรือกลัวว่าใครจะเข้าใจผิด เพราะผมห้ามความคิดใครไม่ได้อยู่แล้ว
“ดูสิพวกเธอ เกิดมาเป็นผู้ชายซะเปล่า แต่ยอมขายศักดิ์ศรีแลกเงิน เสียชาติเกิดจริงๆ”
ผมถอนหายใจยาว ปลงกับกลุ่มคนตรงหน้า หันกลับมาเปิดประเป๋าเป้หยิบไอพอดมาเปิดฟังเพลง แต่เหมือนพวกเธอจะไม่ยอมเลิกราตามมากระชากหูฟังออก ผมหันกลับไปมองพวกเธอ และเหมือนผมจะคิดผิดที่หันกลับไป เพราะน้ำเย็นๆมาพร้อมกับน้ำแข็งสาดเข้าใส่หน้าผมเต็มๆ เสียงร้องตกใจดังฮือขึ้นจากคนรอบข้าง ผมส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเก็บเครื่องเล่นเพลงใส่กระเป๋า หยิบผ้าเช็ดหน้าแบบผ้าขนหนูออกมาเช็ดหน้า
“เฮ้ย! ต้าร์!”
ผมหันไปมองตามเสียงเรียกคุ้นเคย ผู้ชายร่างสูงวิ่งเข้ามาหาผมหน้าตาตื่น ในมือเขาถือชีทที่ผมจำได้ว่าเป็นของผมเอง
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเปียกแบบนี้”
ผมยิ้มแหย มองไปที่กลุ่มผู้หญิงที่ยังยืนหัวเราะคิกคักมองผมด้วยสายตาเย้ยหยัน ไม่ต้องบอกร่างสูงก็พอเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม
“พวกคุณทำอะไรเพื่อนผม ห๊ะ!”
เสียงตะคอกของเฟียซทำให้พวกเธอสะดุ้งตกใจ และเสียงรอบข้างก็เงียบลงฉับพลัน ผมยื่นมือไปดึงชายเสื้อร่างสูงกระตุกเบาๆ ผมไม่อยากมีเรื่อง ยิ่งกับผู้หญิงด้วย ผมยิ่งไม่อยากยุ่ง ผู้ชายมีเรื่องกับผู้หญิงมันดูไม่ดี เพราะยังไงซะผู้หญิงก็เป็นเพศแม่ที่ผู้ชายควรให้เกียรติ แม้ว่าพวกเธอจะมาหาเรื่องผมก่อนก็เถอะ
“ว่าไง ผมถามว่าพวกคุณทำอะไรเพื่อนผม ตอบมาสิ!”
“นายคงเป็นลูกค้าของเด็กนี่สินะ มิน่า ออกตัวปกป้องกันออกนอกหน้าขนาดนี้”
“ลูกค้า ลูกค้าอะไร”
“เฟียซ พอเถอะ จะเอาชีทมาให้ไม่ใช่รึไง”
ผมเอ่ยขัดขึ้น ดึงชีทออกจากมือเพื่อนยัดใส่กระเป๋า
“อย่ามาทำหน้าซื่อหน่อยเลย ใครๆเขาก็รู้กันทั่วมหา’ลัยว่าเด็กคนนี้มีอาชีพอะไร ขายตัว ชอบเกาะผู้ชายรวยๆ ทุเรศ น่าสมเพช”
ผมรีบลุกขึ้นกับอาการนิ่งเงียบไปของเฟียซ ผมจับมือเขาดึงไว้ด้วยรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเขาต้องระเบิดอารมณ์ใส่พวกเธอแน่
“เพื่อนกู ไม่ได้ทำอาชีพอย่างที่พวกมึงพูด”
น้ำเสียงเหยียบเย็นและสรรพนามหยาบคายของเฟียซเรียกสีหน้าขุ่นเคืองจากพวกเธอ ผมกระตุกมือเขาอย่างจะบอกให้เขาใจเย็น แต่เขาไม่สนใจ สะบัดมือผมออกเดินเข้าหาพวกเธอ
“ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้ กูบอกให้พวกมึงถอนคำพูด!”
“เฟียซ อย่ามีเรื่อง ขอร้อง”
“ไม่ กูไม่ยอม มึงไม่ได้ทำอย่างที่พวกมันเห่า กูจะให้มันถอนคำพูด ขอโทษมึงต่อหน้ากู”
“จะมากเกินไปแล้วนะ แกกล้าดียังไงมาว่าพวกฉัน!”
“แล้วพวกมึงกล้าดียังไงมาว่าเพื่อนกู!”
“พูดเรื่องจริงทำเป็นรับไม่ได้ แกเป็นลูกค้ามัน ก็ต้องเข้าข้างกันเป็นธรรมดา”
“กูบอกให้พวกมึงถอนคำพูด”
“เฟียซ ไม่เอาน่า”
ผมดึงมือเฟียซไว้เมื่อเขาจะพุ่งเข้าใส่พวกเธอ ตอนนี้รอบๆตัวมีคนมายืนมุงดูเต็มไปหมด
“ปล่อยกูต้าร์”
“ไม่”
ผมดึงดันไม่ยอมปล่อย เขาหันมามองผมตาขวาง
“มึงบอกว่ากูเป็นผู้พิทักษ์มึงไม่ใช่เหรอ ตอนนี้กูกำลังทำหน้าที่นั้นอยู่ สมบัติอย่างมึง อยู่เฉยๆ”
เฟียซพูดชัดมองตาผมอย่างเด็ดเดี่ยว ไม่คิดว่าเขาจะเก็บคำพูดผมมาใส่ใจ ผมยอมปล่อยมือเขาเพราะทนมองสบตาเขาไม่ไหว ความตั้งใจของเขาคือต้องการปกป้องผม เขาไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะเขาไม่ได้เป็นฝ่ายหาเรื่องก่อน
“อย่าเข้ามานะไอ้บ้า!”
ผมมองผู้หญิงคนที่สาดทั้งวาจากล่าวหาผมและน้ำเย็นๆใส่หน้าก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัวไปพร้อมๆกับเพื่อนของเธออีกสองคนเมื่อเฟียซเดินย่างสามขุมเข้าหา
“ถอนคำพูด แล้วขอโทษเพื่อนกู”
“ไม่!”
ผมรู้ว่าพวกเธอกลัวท่าทางของเฟียซ แต่คงกลัวว่าตัวเองจะเสียหน้ามากกว่าถึงได้ยืนกรานปฎิเสธ
“มีอะไร”
เสียงเข้มดุดังมาทางกลุ่มคนมุง ก่อนที่ร่างสูงของคนพูดจะเดินผ่านกลุ่มคนซึ่งแหวกทางออกให้เขาเดินเข้ามา นัยน์ตาคมกวาดมองไปรอบๆตัวแล้วมาหยุดนิ่งที่ผม
“พี่แซทเทิร์นคะ ช่วยเฟย์ด้วย ไอ้บ้านี่มาหาเรื่องเฟย์”
น้ำเสียงออดอ้อนของผู้หญิงที่ทำท่าหวาดกลัวเพื่อนผม เธอวิ่งเข้ามาเกาะแขนร่างสูงที่ยังยืนนิ่งมองผมอยู่ เพื่อนของพวกเธอก็วิ่งตามมายืนอยู่ข้างหลังเธอ
“เด็กมึงเองเหรอ ดี พวกมันมาว่าเพื่อนกูเป็นเด็กขายตัว แถมยังสาดน้ำใส่ด้วย กูจะให้พวกมันถอนคำพูด แล้วขอโทษเพื่อนกู เดี๋ยวนี้”
เฟียซหันกลับมาพูดกับร่างสูง เขายังยืนนิ่งไม่ขยับตัว สายตายังไม่ละไปจากผม
“ไม่จริงนะค่ะ มันโกหก”
ผู้หญิงที่เพิ่งบอกชื่อว่าตัวเองชื่อเฟย์ไปเมื่อครู่นี้ร้องบอกร่างสูงพลางเขย่าแขนเขา
“ใครๆเขาก็ได้ยินกันทั้งนั้น อย่ามาตอแหล ถอนคำพูดแล้วขอโทษเพื่อนกูซะ”
เฟียซยังไม่ยอมรามือ เขามองหน้าเฟย์นิ่ง แต่แววตาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ
“พี่แซทเทิร์น ช่วย…”
“ปล่อย”
“ค่ะ”
“ปล่อย”
ผมมองเฟย์สลับกับร่างสูงที่สีหน้าแตกต่างกันคนล่ะอารมณ์ ฝ่ายหญิงดูจะตกใจกับคำสั่งของฝ่ายชายที่บอกให้เธอปล่อยมือออกจากแขนเขา แต่ฝ่ายชายยังมีสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ซ้ำสายตายังมองมาที่ผมไม่ใช่คนข้างตัว
“แต่ว่า…”
“บอกให้ปล่อย”
น้ำเสียงเย็นๆชวนขนลุกทำให้เฟย์รีบปล่อยมือถอยห่างจากร่างสูง
“ว่าไง จะถอนคำพูดพล่อยๆของพวกมึงได้หรือยัง”
เฟียซพูดขึ้นพลางเดินเข้าหาเฟย์ช้าๆ ผมตั้งท่าจะเข้าไปดึงเพื่อนแต่มือใหญ่คว้าแขนผมไว้ลากให้เดินตามเขาไป
“พี่แซท”
ผมเรียกเขา แต่เขาไม่พูดอะไร ลากผมเดินกลับมาที่โต๊ะเดิมที่ผมนั่งรอเขา เขาดันให้ผมนั่งลงแล้วเดินไปที่ซุ้มขายเครื่องดื่ม ผมมองเขาอย่างงุนงง เขาคิดจะทำอะไร?
ร่างสูงเดินกลับมาพร้อมแก้วน้ำสองแก้วในมือ ผมลุกขึ้นทันที รู้แล้วว่าเขาคิดจะทำอะไร!
“พี่ครับ อย่า”
ผมบอกเขาพลางส่ายหน้า แต่เขาไม่สนใจ เดินผ่านผมตรงไปหากลุ่มของเฟย์ที่ยังยืนเชิดหน้าสู้กับเฟียซอยู่ เหมือนคนที่ยืนมุงอยู่รอบๆจะพร้อมใจกันเงียบเสียงเมื่อเห็นร่างสูงเดินหน้านิ่งเข้าไปใกล้กลุ่มของเฟย์
ทำไมไม่มีใครฟังผมเลย
“พี่แซท ว้าย!”
“กรี๊ด!!!”
“พี่แซทสาดน้ำใส่เฟย์ทำไมค่ะ”
“สาดใส่พวกฉันด้วย!”
“ฮ่าๆๆๆ”
เสียงกรี๊ดโวยวายกับเสียงหัวเราะดังระงมใต้ตึกบริหาร เหมือนผมกำลังหลุดเข้าไปในละครฉากนึงที่กำลังถ่ายทำกันอยู่ น้ำแก้วนึงในมือร่างสูงสาดเข้าใส่กลุ่มเฟย์และเพื่อนของเธอ ส่วนอีกแก้วเขาเทมันลงบนศีรษะเฟย์ช้าๆเน้นๆ เขาทำลงไปด้วยความนิ่งเงียบ ไม่มีเสียงหรือคำพูดใดๆออกจากปากเขา เป็นเฟียซเสียอีกที่ยืนหัวเราะเสียงดังราวกับคนบ้า พลอยให้คนรอบข้างที่ยืนมุงดูเหตุการณ์อยู่หัวเราะตามเขาไปด้วย ส่วนฝ่ายที่โดนน้ำเย็นๆซ้ำยังเป็นน้ำแดงสาดเข้าใส่นั้นได้แต่ยืนเต้นเร่าๆกระทืบเท้ากรีดร้องเสียงแหลม
ผมถอนหายใจกับภาพเหตุการณ์เบื้องหน้า อะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิดเถอะ ผมไม่มีสิทธิไม่มีเสียงห้ามพวกเขาได้อยู่แล้ว อยากทำอะไรก็เชิญ ตามสบาย
“คนที่ขายตัวมันเธอไม่ใช่รึไง เอาดีทางอาชีพนี่มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วนี่ พวกเธอสองคนก็เหมือนกัน เพิ่งขายให้เพื่อนฉันเมื่ออาทิตย์ก่อนไม่ใช่เหรอ”
เสียงราบเรียบของพี่แซทเรียกเสียงฮือฮาจากคนรอบด้าน กลุ่มคนถูกแฉเบิกตากว้างอย่างตกใจด้วยคงไม่คาดคิดว่าจะถูกร่างสูงแฉความจริง เฟียซที่ยืนร่วมอยู่ในเหตุการณ์ก็เลิกคิ้วสูงแสยะยิ้มหยันให้พวกเธอ เฟย์ถึงกับร้องไห้ออกมาก่อนจะวิ่งหนีออกไป ตามด้วยเพื่อนๆของเธอ
“เฮ้ย! จะรีบไปไหน กลับมาขอโทษเพื่อนกูก่อน”
เฟียซตะโกนไล่หลังใบหน้าแย้มยิ้ม ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนผม กลุ่มคนมุงค่อยๆสลายตัว ผมหยิบกระเป๋าขึ้นสะพานเดินไปหาร่างสูงที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
“คนของกู กูจัดการเองได้ มึงอย่ามาเสือกอีก”
“อ้าว! ต้าร์เป็นเพื่อนกู ทำไมกูจะเสือกไม่ได้”
“พี่ครับ เฟียซ อย่ามีเรื่องกันเลย”
ผมรีบเข้าไปยืนขวางตรงกลางระหว่างร่างสูงทั้งสองที่เขม่นมองหน้ากันอย่างเอาเรื่อง
“มึงก็เห็นว่ามันหาเรื่องกูก่อน”
“เฟียซ”
ผมเรียกเพื่อนเสียงต่ำ ส่งสายตาขอร้องให้เขาเห็นใจผม เฟียซถอนหายใจแรงยกมือขึ้นอย่างจะบอกว่ายอมผมแล้ว
“กูขอพูดอะไรสักอย่างก่อนไป มึงกับไอ้ควินแยกกูออกจากต้าร์ไม่ได้หรอก เพราะกูกับต้าร์เป็นเพื่อนกัน มึงเข้าใจคำว่าเพื่อนไหม ถ้าพวกมึงรักต้าร์ ก็ให้อิสระมันบ้าง อย่าบังคับให้มันอยู่แต่ในกรอบของพวกมึง เพื่อนกูเป็นคน ไม่ใช่สัตว์”
ผมมองตามหลังเฟียซจนเขาเดินหายไปจากสายตา หันกลับไปมองร่างสูงก็เห็นว่าเขายังยืนนิ่งอยู่
“พี่ครับ”
“กูไม่เคยเห็นมึงเป็นสัตว์”
ผมยืนนิ่ง ร่างสูงเดินไปโดยไม่รอผมที่ยังยืนคิดทบทวนคำพูดของเขาอยู่
ในเมื่อไม่เคยเห็นผมเป็นสัตว์ แล้วทำไมยังทำร้ายผม ทำไม…
ผมวิ่งตามร่างสูง เขาขึ้นไปนั่งบนรถสตาร์ทเครื่องรอผมแล้ว ผมรีบเปิดประตูเข้าไปนั่ง ใบหน้าหล่อเหล่าเรียบเฉย ผมดึงประตูปิดหันไปมองเขาอีกครั้ง รถเคลื่อนตัวออกไป ท่ามกลางความเงียบเหมือนทุกที ผมหันกลับมองกระจก คำพูดของเขายังวนเวียนอยู่ในหัว ผมส่ายหน้าขับไล่ความคิด เวลานี้ผมควรจะคิดถึงคนสำคัญของผม เดี๋ยวเราจะได้เจอกันแล้ว ผมรอวันนี้มานาน วันที่ผมจะมีความสุขอย่างแท้จริง แม้เป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม ผมมองทิวทัศน์นอกกระจกรถเพลินๆก่อนจะหันควับไปมองคนขับเมื่อเขาเลี้ยวรถเข้ามาในห้างสรรพสินค้า ผมอยากไปหาคนสำคัญของผมเร็วๆ แต่ทำไมเขาพาผมมาที่นี่ จะแกล้งผมรึไง
“พี่แซท”
ผมเรียก พอดีกับที่เขาขับเข้ามาจอดในลานจอดรถชั้นใต้ดิน เขาหันมามองหน้าผมครู่นึงแล้วหันกลับไปเปิดประตูก้าวลงจากรถ ผมถอนใจลงจากรถตามเขาไป
“พี่ครับ”
เขาไม่สนใจ เดินตรงเข้าไปในห้าง ผมวิ่งตามเขาไปจนทัน คว้ามือเขาไว้ให้หันมาคุยกับผม
“พาผมมาห้างทำไม”
เขามองผมเหมือนเบื่อหน่ายที่ผมเซ้าซี้ มือใหญ่ผลิกกลับยึดมือผมไว้แล้วพาเดินไปที่ร้านเสื้อ
แบรนด์ดัง พนักงานผู้หญิงเดินเข้ามาต้อนรับเขาพร้อมยกมือไหว้ทักทายเสียงอ่อนหวาน เหมือนว่าร้านนี้จะเป็นร้านประจำของเขา ผมถูกเขาดึงให้เดินไปดูเสื้อยืดที่ราว แค่เสื้อยืดธรรมดา แต่ราคากลับตรงกันข้าม
“เลือก”
เขาสั่ง ปล่อยมือผมให้เลือกเสื้อ แน่นอนว่าผมต้องทำตาม ผมจับเสื้อที่อยู่ใกล้มือผมที่สุด เพราะผมไม่อยากเสียเวลาเลือกนาน เป็นเสื้อยืดสีดำลวดลายกราฟฟิคตรงหน้าอกให้ความเท่ห์ดูมีสไตล์ แต่คนข้างตัวผมกลับยึดเสื้อตัวที่ผมเลือกไปแขวนไว้ที่เดิมแล้วหยิบเสื้อสีขาวยัดใส่มือผมแทน
แล้วจะให้ผมเลือกทำไม
“ไปเปลี่ยน”
ผมพยักหน้า เดินตามหลังพนักงานที่ผายมือเชิญผมไปยังห้องลองชุด ผมยิ้มให้พนักงานเมื่อเธอเปิดประตูห้องให้ ผมเดินเข้าไปแขวนเสื้อไว้ที่ราว หยุดมองกระจกบานใหญ่ที่ส่องให้เห็นตัวผมทั้งตัวแล้วก็ต้องยกมือขึ้นทุบศีรษะตัวเอง เสื้อนิสิตสีขาวของผมยังมีรอยเปียกจากน้ำที่ถูกสาด อย่างนี่นี้เอง เขาถึงได้พาผมมาห้าง ผมเข้าใจเขาผิดไป คิดว่าเขาต้องการแกล้งถ่วงเวลา ผมส่ายหน้าหันกลับไปดึงประตู แต่มีมือใหญ่แทรกเข้ามาจับไว้ก่อนที่ผมจะทันได้ปิดมัน
“พี่แซท”
ร่างสูงเดินเข้ามา เขาปิดประตูเสร็จสรรพ หันมามองผมที่ยังยืนอึ้งมองเขาอยู่
เขาจะเข้ามาทำไม?
“ถอด”
“ครับ”
“ถอดเสื้อ”
ผมรีบจัดการตามที่เขาสั่ง หันหลังปลดกระดุมเสื้อจนหมดถอดออกไว้บนเก้าอี้ หยิบเสื้อบนราวมาถอดออกจากไม้แขวนเตรียมสวมใส่
“อ๊ะ!”
ผมร้องเพราะถูกร่างสูงดันตัวติดผนังห้อง ร่างสูงเบียดตัวแนบชิดผมจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ ผมมองเขาตาโต หวังว่าเขาคงไม่ทำอะไรผมในห้องลองชุดแคบๆนี่หรอกนะ!
“อื้อ…”
ผมส่งเสียงประท้วงในลำคอกับความรวดเร็วจนตั้งรับไม่ทัน จู่ๆเขาก็ฉกจูบลงมา ผมยกมือข้างที่กำเสื้อดันไหล่เขาไว้ แต่เขาก็เบียดตัวเข้ามาชิดใกล้มากกว่าเดิม ผมเบี่ยงหน้าหลบ แต่เขาก็ตามมารุกรานฉวยจูบผมไปราวกับหิวกระหาย แขนแกร่งโอบรัดเอวผมดึงแนบลำตัวเขา ผมพยายามดิ้นแต่ทำได้ไม่ถนัดเพราะร่างสูงเบียดจนผมแทบจะจมหายไปกับผนังห้อง ผมครางอื้ออึงบอกเป็นสัญญาณว่าผมกำลังจะขาดอากาศหายใจเพราะจูบของเขา
“พี่แซท อย่าครับ”
ผมบอกเสียงบาเมื่อเขาผละออกไปให้ผมได้พักหายใจ แต่ไม่นาน เขาก็กลับมาก้มหน้าซุกไซร้ลำคอผม ผมห่อไหล่เกร็งตัว สัมผัสจากทั้งริมฝีปากร้อนๆและจมูกโด่งซุกไซร้ไล่เล็มคอผมทั้งซ้ายขวาแทบทำให้ผมเข่าอ่อน
“ไม่…พี่ครับ พอเถอะ”
ผมส่ายหน้าเมื่อมือใหญ่ข้างนึงบีบเคล้นสะโพกผม อีกข้างลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่า ใบหน้าก็ยังไม่ละจากรอบลำคอ
“ผมขอร้อง”
ผมหอบหายใจแรง
สัมผัสรุกเร้าหยุดลง เขาผละออกไป นัยน์ตาคมมองผมนิ่งคลายกำลังตัดสินใจบางอย่าง
“อื้อ”
เขาพุ่งเข้ามาจูบผมอีกครั้ง รสจูบรุนแรงบังคับให้ผมอ้าปากรับเอาลิ้นร้อนชื้นเขาไปไล่ต้อนลิ้นของผม จูบครั้งนี้คล้ายกับเขาจะบอกให้ผมตอบสนองเขากลับไป ผมหลับตาส่งปลายลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระกวัดกับลิ้นของเขาที่เหมือนจะตั้งท่าคอยอยู่ก่อนแล้ว พอผมตอบสนองกลับไปรสจูบที่รุนแรงในตอนแรกก็ค่อยๆลดระดับลง ความเปลี่ยนแปลงทำให้ผมลืมตาขึ้น สัมผัสนุ่มนวลอ่อนโยนเคล้าคลึงริมฝีปากผม เหมือนตัวผมกำลังลอยขึ้นเหนือพื้น มึนเมาเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบของเขา แต่แล้วก็ตกลงมา เมื่อความอ่อนนุ่มถอนออกไป ผมมองเขาอย่างงุนงง
“รีบเปลี่ยน”
คำสั่งราบเรียบ ร่างสูงหันไปปลดล็อกเปิดประตู เดินออกไป ทิ้งให้ผมยืนหอบหายใจแรงเพียงลำพัง
อะไรของเขา ผมไม่เข้าใจเขาจริงๆ หรือว่าเขาต้องการแกล้งถ่วงเวลา…ใช่ไหม?
ผมเปลี่ยนเสื้อเรียบร้อยเปิดประตูเดินออกจากห้องลองชุด เห็นร่างสูงยืนรออยู่ด้านนอกกับพนักงาน เขาเดินเข้ามาจับผมผลิกหันหลังแล้วกระตุกตรงคอเสื้อผม หันกลับไปมองก็เห็นว่าเขายื่นป้ายราคาเสื้อให้พนักงาน ผมยิ้มเจื่อนกับความเอ๋อของตัวเองที่ลืมแกะป้ายราคาออกก่อนใส่ พนักงานหันมามองผม เธอส่งยิ้มให้เหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร ยื่นมือออกมารับเสื้อนิสิตในมือผม คาดว่าคงจะเอาไปใส่ถุงให้ ร่างสูงเดินไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินค่าเสื้อให้ผมด้วยบัตรเครดิต พนักงานยื่นถุงกระดาษตราสัญลักษณ์แบรนด์ร้านให้
“ขอบคุณครับ”
ผมบอกพลางรับถุงมาถือไว้ พอดีกับที่ร่างสูงรับบัตรเครดิตคืนมาและเซ็นชื่อลงในบิลเสร็จ เขาเดินออกไปจากร้านเลยโดยไม่รับไหว้ขอบคุณจากพนักงาน เร่งให้ผมต้องรีบเดินตามเขาไป
ความเงียบปกคลุมตลอดการเดินทางเช่นเคยจนมาถึงสถานที่นัดหมาย รถแล่นเข้ามาจอดในร้านกาแฟที่ผมคุ้นเคย ผมยิ้มออกมาอย่างดีใจที่จะได้เจอคนสำคัญ รีบเปิดประตูทันทีที่เขาปลดล็อค ร่างสูงเดินอ้อมมาจับมือผมพาเดินเข้าไปในร้าน แม้จะมีป้ายแขวนหน้าร้านว่าปิดอยู่ แต่เขาก็เปิดประตูเข้าไป ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะร้านกาแฟนี่เป็นร้านของเพื่อนเขา ซึ่งใช้เป็นสถานที่นัดพบกับคนสำคัญของผมประจำอยู่แล้ว ผมมองเห็นพี่ควินนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟอยู่บนโต๊ะด้านใน พี่แซทดึงผมให้เดินตามเขาไปนั่งร่วมโต๊ะกับคนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ผมชะเง้อมองหาคนสำคัญของผม ทำไมยังไม่มา
“กินให้หมด”
ผมเลิกคิ้วมองหน้าพี่ควินกับคำสั่งของเขา ไล่สายตาต่ำลงบนโต๊ะก็เห็นว่ามีแก้วนมสดเย็นกับจานขนมปังปิ้งทาเนยโรยน้ำตาลราดนมข้นหวานสองแผ่นหันเป็นชิ้นพอดีคำ ของโปรดของผมอีกอย่าง ผมยิ้มแล้วลงมือทานแต่ก็เงยหน้ามองไปที่ประตูร้านเป็นระยะ
“กินก่อน”
เสียงดุสั่งกำชับมาอีกระลอก ผมหันมาตั้งใจทานท่ามกลางบรรยากาศเงียบงันบนโต๊ะ
“ต้าร์!”
เสียงเรียกคุ้นเคยหยุดมือที่กำลังยกแก้วนมสดขึ้นดื่มลงทันที ผมลุกขึ้นหันไปมองตามเสียงเรียก ยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจที่ได้เห็นผู้ชายร่างบาง แต่สูงกว่าผมนิดหน่อย ใบหน้าสวยหวานเกินชายละม้ายคล้ายคลึงกับผม ผิวขาวซีดราวกับไม่เคยได้รับวิตามินจากแสงแดด ผมที่น้ำตาลคาราเมลยิ่งขับให้ใบหน้าเรียวเล็กโดดเด่น นัยน์ตากลมโตสีดำสนิททอประกายดีใจที่ได้เห็นหน้าผมเช่นกัน ผมเดินเข้าไปหาเขาราวกับคนละเมอ เขายืนนิ่งยิ้มกว้าง ก้างแขนออกอย่างรอคอยให้ผมเดินเข้าไปสู่อ้อมกอดของเขา อ้อมกอดที่ผมโหยหามาตลอด
ผมโผเข้ากอดเขาแน่น ซบหน้ากับบ่าเล็ก อ้อมแขนเขาโอบกระชับรัดตรึงตัวผมไว้แน่นเช่นเดียวกัน ผมหันหน้าไปกระซิบที่ข้างหูเขา บอกถ้อยคำที่ผมพร่ำบอกเขาทุกครั้งที่ได้เจอกัน
“พี่เนส ผมคิดถึงพี่ คิดถึงพี่ที่สุด”
เมื่อไหร่เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม เมื่อไหร่ครับพี่ชาย
-------------------------------------------------------------------------------------------
ตึงโป๊ะ! รู้กันแล้วว่าคนสำคัญของต้าร์เป็นใคร เดาถูกกันหรือเปล่า :m15:
ตอนนี้พี่แซทรุกน้องเบาๆนะ :o8: ตอนหน้ามีเซอร์ไพรซ์คะ!!!
บอกได้แค่ว่า จัดหนัก!!! :laugh: โปรดติดตามตอนต่อไป
ปล. เอาความสงสารของต้าร์มาแบ่งปันให้แซตกับควินบ้างก็ได้นะ :o12:
-
:z13: :z13:
-
โอ้ ที่แท้ก้อ พี่ชายต้าร์นี่เอง แล้วมันเกิดอะไรขึ้นล่ะ
-
:z1:แอบนึกว่าจามี ในห้องเปลี่ยนชุดแรวสิ พี่ชายต้าร์ มาหรอเนี้ยย อยากรู้จังจะเปนไงต่ออ สนุกมากค่ะ รอนะค่ะ :กอด1:
-
แซตทำได้เยี่ยมมากเลย
-
โอ้ :really2:
-
อ่านๆ ไป แซตกับ ควิน ก้รักตาร์มากนะ แค่หวง +ขี้หึงมากเท่านั้นเอง
:man1:
-
อ๊ากกกกก อยากตายทำไมตัดฉับแบบเน้ :z3:
ค้างๆๆๆ ต่อๆๆ :a5: o22
อิๆๆ ชอบอ่ะแชตแนวนี้ๆ :z2:
-
ตอนนี้แซตมาวิน
2หนุ่มคงรักต้าร์มากๆ
รอตอนต่อไปคร้า า
-
อั๊ชช่า ขออย่าให้คดีพลิกนะ มีลางสังหรณ์แปลกแฮะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
ไม่เคยสงสัยในความรักของ แซตกับควินน่ะ
แต่ไม่เข้าใจว่าจะร้ายกับน้องทำไม ทั้งที่รักน้องขนาดนี้ เหมือนเด็ก ที่รักไม่เป็นทั้งคู่เลย
อืมม ตัวละครใหม่มาแล้ว พี่เนส
ชอบจริงเรื่องนี้ รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
บอกได้คำเดียวว่า รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ :laugh:
-
แล้วพี่เนสหล่ะ...ของใคร... 5555
-
:pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้แบบว่าชอบแซตมากกก 55555
เฝ้ารอคอยตอนต่อไปอย่างทรมาร :z3:
:z3: :z3:
อยากอ่านต่อออออ
เป็นกำลังใจให้นะคะ รอคอยต่อไป 555
o13 o13 :bye2: :bye2:
-
สงสารนายเอกเราจัง T T
-
สนุกอ่ะ ^^ มีตัวละครเพิ่มมาอีกหนึ่งคนแล้ว เรื่องอะไรเป็นมายังไงกันแน่นะ
รออ่านต่อนะคะ
-
พี่เนสมีคู่รึป่าวเนี้ย
รอตอน จัดหนัก นะคะ
o13 :call: :call:
:pig4: :pig4:
-
:m20: 555 เป็นไงล่ะ ยัยเฟย์และเพื่อนๆคิดจะมาหาเรื่องกัน
โดนแฉกลับ 5555
แซตกับควิน ถ้าจะดีกับคนที่ตัวเองรัก มีการแสดงออกที่ดีกว่าที่เป็นอยู่มากมายนัก
ขอให้ อ่อนโยนกว่านี้ ก็ได้
-
แซตเทิร์นนายเยี่ยม o13
-
รอคอยกับคำว่า จัดหนัก :z1:
-
รอฉาก จัดหนัก! ค๊าบบบ :impress2: :impress2: :impress2:
-
>"< อ๊าาา!
รอตอนถัดไป กำลังติดเลย
-
โอ้ยยยยยยย อ่านเรื่องนี้แล้ว แดดิ้นอยู่หน้าคอมมมมมมม จะบ้าตายยย 55555555
สนุกอ้ะ อ่านแล้วลุ้นจนปวดฉี่เลย 555555 ออกอาการคลั่งเป็นระยะๆ 555
เปนกำลังใจให้นะคะ นิยายสนุกมาก เครียดดี แต่พ่อพระเอกทั้ง2 จะเงียบเกินไปไหม
อยากอ่านความรู้สึกของพระเอกทั้ง2 คนเลย ยังไงก็รบกวนด้วยนะคะ :L2: :L2:
-
ตอนนี้กำลังดูอยู่ว่าระหว่างพี่ควินกับพี่แซท ใครจะเย็นชากว่ากัน
...รอคอยปมคลี่คลาย...
-
รอคอยตอนต่อไป
อยากอ่านตอนจัดหนักอ่ะ :z1: :z1: :z1:
-
-.-
-
จะ 3P หรือครบคู่ดีเนี้ย!!!!
คนใหม่ ทำให้คิดไปถึงนู้น
-
พี่ชายต้าร์ คู่ กะ พี่ควิน ได้ไหมอ่ะ
-
ง่า ค้างอ่ะ
-
อย่าบอกนะว่าเนสคู่กับเฟรียชอะ
-
กรี๊ดดดดดดดดด ในที่สุดก็อัพให้ได้อ่าน :laugh: :laugh: :laugh:
อิจฉาต้าร์ มีแต่คนปกป้องดูแล :z3:
-
I like.... o13
-
สนุกมากเลยค่ะ ติดตามๆ :กอด1:
มาลงตอนต่อไปไวๆนะค่ะ :pig4:
-
รอตอนต่อไปอย่างลุ้นระทึก
-
:เฮ้อ:
-
ต้าร์น่าสงสารเกินไป ก็เข้าใจอยู่หรอก..ว่ารัก
แต่ว่าไม่ให้อิสระกันเลยนี่สิ :เฮ้อ:
ว่าแต่..ต้าร์ทำไมนานๆๆถึงจะได้เจอพี่กันน้า สงสัยๆ :confuse:
รอตอนหน้า..จัดเต็มเลยเน้อ :กอด1:
-
4p หรือ 3p เนี่ย 555555
(ต้าร์สู้ๆเน้อออ เป็นกำลังใจให้ ><)
-
รอจัดหนัก
-
รอตอนหน้า :z1:
-
เป็นนิยายอีกเรื่องที่ใจจดใจจ่อรอคอย เพราะมันไม่ได้มีแค่ฉากร่วมรักแต่มันมีอะไรที่มากกว่านั้น ทั้งเนื้อเรื่องที่ชวนติดตามชวนให้คิดว่า ทำไม อะไร ยังไง และเดาไม่ถูก ไม่รู้ว่านายเอกสวยขนาดไหน ไม่รู้ว่าสองพี่มันหล่อขนาดไหน ไม่รู้ว่าเพื่อนเฟียสเท่ห์ม้าย อั้ยย่ะ(แอบปันใจให้เพื่อนนายเอกแล้วนะ)o13
-
เรื่องนี้ชอบมากกกก ลุ้นดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น
:angry2: :angry2: มาต่อเร็วนะ
:กอด1: :กอด1:
-
พี่ชายยยยจิงๆ
หรือว่า........
ถ้าไม่ใช่พี่ชายจิงๆ คงสงสารแซคก่าควินมากเลยน้า
แต่บางที รักเค้าก้ทำดีๆหน่อยซิ
-
ไม่เข้าใจเพื่อนสองคนนี้เลย ยังไงกันแน่กับตาร์เนี่ย รักหรือยังไง แล้วทำไมยอมแบ่งกัน แล้วทำไมพี่ชายถึงไปอยู่ในมือคู่หูมหาบรรลัยได้ เอ๊ย :z3: ทำไมเต็มไปหมด55555+
-
แซทพูดแบบนั้นก็เท่ากับยอมรับใช่ไหมว่าแซทกับควินรักต้าร์ แต่ที่จริงการแสดงออกก็บ่งบอกอยู่แล้วนั่นแหละ ถ้าไม่รักคงไม่ห่วงไม่หวงแบบนั้น ที่สำคัญยังใส่ใจมาก ๆ ด้วย และยังคอยปกป้องดูแล แต่บางทีการพูดหรือการกระทำบางอย่างแข็งไปไหม อ่อนโยนบ้างก็ได้นะ หรือที่จริงนี่คือการอ่อนโยนแล้วของแซทกับควิน แล้วแซทกับควินกักตัวเนสไว้จริง ๆ งั้นหรือ สงสัยนะเนี่ย แล้วกักตัวไว้เพราะอะไร
-
รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:z2:อะไรยังไง คนอ่านอยากรู้ต่อแล้วค่า ... :z13:
คนเขียนสู้ๆนะคะ
ปล จะมีอะไรที่ทำให้สงสาร2พระเอกน้อ ！(◎_◎;)
-
มืดมนมากเรื่องนี้ สนับสนุนให้นายเอกทำการฆาตรกรรมพระเอกทั้ง 2 คน ทิ้งซะ
-
ชอบสำนวนการเขียนของเรื่องนี้ค่ะ
เนื้อเรื่องก็น่าสนใจ มีปมให้คิดเป็นพัก ๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ^^
-
บวกเป็ดให้พี่แซตเลย :laugh3:
-
ตัดฉับบบบบบบบ ~ :z3:
-
ประทับใจเพื่อนต้าร์จัง
-
รอตอนต่อไปค่าาาา :really2: :really2:
-
สะใจจัง ชะนีโดนสาดน้ำ อิอิ คุณพี่ชายโมเอ้มาก รีบมาต่อเร็วๆนะ
-
รีบมาเซอร์ไพรส์น๊าาาา อยากรู้ๆๆๆ
สมน้ำหน้านังเฟย์ สาดน้ำใส่น้องต้าร์หรอ โดนเฟียซจัดการไป โดนใจมากกกก
-
ตอนนี้แซททำได้ถูกใจมากเลยอะ กดไลค์ให้เลย เอาคืนให้น้องต้าได้แบบสะใจสุดๆอะ
แถมยังตามเข้าไปหยอกน้องต้าแบบเบาๆในห้องลองเสื้ออีก (ที่แคบๆอีกแล้ว)
หรือจะเป็นรสนิยมของคนเขียน(หรือเปล่า)5555
และแล้วปมก็เริ่มคลี่คลาย
ส่วนตอนหน้ารอคนเขียนจัดเต็มให้อยู่จ้า
เอาแบบให้น้องต้ามีอารมณ์ร่วมด้วยนะ เอาให้คนอ่านเลือดท่วมหน้าจอไปเลย หึ หึ หึ หึ (เสียงแห่งความหื่น)
-
สนุกมากกกกกกก o13
ติดตามๆ :call:
-
กดเข้ามาเพราะ3p หื่นมากเลยเรา :laugh: แต่พออ่านแล้วรู้สึกว่าใจไม่ได้อยู่ที่3pแล้วล่ะ ใช้ภาษาได้ดีมากเลย อ่านแล้วอิน
สงสารน้องต้าร์ T^T ส่วนอิตาควินกับแซท ถ้ารักเขาก็บอกไปดีๆสิ เอ...หรือมันจะมีลับลมคมใน อยากรู้ว่ามันมาเกิดเรื่องแบบนี้ได้ไง แล้วเฟียซเกี่ยวไรด้วย
รอตอนเซอร์ไพรซ์ตอนหน้า และพี่เนสด้วย(คนสำคัญตอนแรกเรานึกว่าแม่ซะอีก 555) :pig4: :กอด1:
-
รอรอตอนหน้า จะเกิดอะไรขึ้นกันล่ะเนี่ย :call:
-
สนุกมากเลยค่ะ
เอา 3P 3 คนนี้เท่านั้นนะ เราไม่เอา 4P (หัวเราะ)
- มันจะเศร้ามันจะดราม่ามั้ยคะเนี่ย ? :เฮ้อ:
-
:monkeysad:
-
แค่น้องเค้ามาเจอพี่ชาย ทำไมคนอ่านอย่างเราลุ้นจังเลยวะคะ
รอตอนต่อไปด้วยใจระทึก
-
สะใจจริงๆชะนีนิสัยเสียสมควรโดน o13
-
ตัวละครโผล่มาอีกหนึ่ง
ไม่เข้าใจกับการกระทำของแซท กับควิน
แต่ซะใจ ยัยชะนีโดนสาดน้ำคืน 555
-
วันนี้จะมาให้หายคิดถึงมั้ยน้อ .... ><
-
น่าติดตามค่า แปะโป้งไว้ว่าจะมาอ่านเรื่อยๆๆๆๆน้า o13
-
เป็น 3p yaoi เรื่องแรกที่อยากแต่งไม่มันจบอย่างจริงๆจัง..................พูดแล้วห้ามคืนคำนะครับ ห้ามหายไปกลางคันด้วยT_T
ยากไห้พระเอก เลว แบบนี้ นาน ๆ ได้ไมครับ ใครยากอ่านนิยายหวาน ก็ไห้ไปหาที่นิยายเรื่องอื่น
นาน ๆจะ มี SM โหด ๆ แบบ เ๊น๊ :กอด1:
ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ :L2:
(ถ้าไม่สบายเดียวไม่ได้อัพเรื่อง เอิ๊ก ๆๆๆๆๆๆๆ) :laugh:
:impress3: กลับต่างจังหวัด 4 วัน จะนอน ตาหลับไมนิ ยากอ่านอะ แง ๆๆๆ
-
ชอบสไตล์การเขียนแบบนี้มากเลย เขียนแบบคนเขียนเป็น
วางโครงเรื่องให้ค่อยๆ ค้นหากันทีละประเด็น
แล้วหวังว่าสุดท้าย มันจะกลายเป็นดราม่าเข้มข้น
เป็นคนอ่านโรคจิต เมื่อก่อนอ่านแนวนี้ไม่ได้เลยนะ
แต่หลงไปอ่านเรื่องหนึ่งทีนี้ถอนตัวไม่ขึ้นกันเลย
จะรออ่านนะคะ
-
คืนนี้อัพไหมน่า รอลุ้น
-
อ่านรวดเดียวห้าตอน มันเกร๊ทมากค่า
คาใจปมปัญหาที่ทำให้น้องต้องอดทนอยู่กับสองหนุ่มโหดมากๆ
ต่อไวไวนะคะ
:mc4:
-
สนุกมากๆเลยค่า มาต่อเร็วๆนะนคะ ชอบพี่ๆทั้งสอง ยังไงก็ขอให้จบแบบ good ending น้าค่าาา รักกันไปนานๆ ทั้ง ต้าร์ แซท และ ควิน
-
แซต แร๊งงงงง
แต่ก้อชอบบบ
:o8: :o8: :o8:
-
เป็นรักที่ร้ายๆ อารมณ์ทำให้อยากค้นหา ว่าจะร้าย...ได้อีกแค่ไหน???
จะติดตามอย่างติดขอบจ้า ^o^
-
รอ รอ รอ ..
-
เป็นความรักแบบแปลกๆนะเนี่ย พระเอกสองคนแสดงออกไม่เก่ง???
-
ตอนต่อไป มายาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้ะ :กอด1: :กอด1:
-
แวะมาดัน
-
ปูฟูกนอนรอค่า
-
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ :z3:
-
Heartbreaker : 06
ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของคนในครอบครัว ไม่ว่าจะเป็นอ้อมกอดของพ่อ แม่ พี่หรือน้อง ล้วนแต่ทำให้จิตใจเราอิ่มเอมและตื้นตันใจไปกับการถ่ายทอดความรักผ่านทางการสัมผัส ผมเคยมีช่วงเวลาดีดีเหล่านั้นเมื่อตอนที่ผมยังเด็ก
แต่ตอนนี้…ไม่มีอีกแล้ว
ผมมองพี่เนสลี่ เจ้าของใบหน้าสวยเกินชายที่มีส่วนคล้ายกับผมแทบทุกส่วน บนโครงหน้าเรียวเล็กประกอบด้วยเรียวคิ้วโก่งรับกับนัยน์ตากลมโตสีดำสนิท จมูกโด่งเป็นสันได้รูป ริมฝีปากบางสีสดอย่างเป็นธรรมชาติ ผิวขาวซีดเหมือนพวกแวมไพร์ในหนัง ผมมองเขาเหมือนมองกระจกเงาที่สะท้อนภาพตัวเอง มันไม่ใช่ความเหมือนขนาดที่เรียกว่าเราสองคนเป็นฝาแฝด แต่มันเป็นความเหมือนที่ถ้าใครมองก็ต้องรู้ว่าเราคือพี่น้องที่คล้ายตามกันมาจริงๆ เคยมีคนทักผมกับพี่ว่าเป็นเด็กผู้หญิง เพราะเราทั้งคู่หน้าหวานกว่าผู้ชายทั่วไป ซ้ำยังผิวขาวซีด ปากก็แดงตลอดเวลาไม่เลือกฤดูกาล แน่นอน ว่าผมกับพี่ไม่ชอบให้ใครมาทักเราแบบนั้น เพราะเราไม่ใช่ผู้หญิง แต่ก็มีคนส่วนมากที่หลงเชื่อว่าเราเป็นผู้หญิง ทั้งๆที่เราแต่งตัวเป็นผู้ชาย เป็นเพศของเราจริงๆ เรื่องนี้เป็นปัญหาใหญ่ที่สร้างความปั่นป่วนในชีวิตผมกับพี่ชายมาโดยตลอด
“ยิ้มอะไร”
น้ำเสียงสงสัยใคร่รู้เอ่ยถาม หลังจากผละออกจากอ้อมกอด เจ้าของใบหน้าคล้ายคลึงกับผมเลิกคิ้วสูงอย่างรอฟังคำตอบ ผมยิ้มกว้างจับกระชับมือเขาไว้แน่น ถ่ายทอดความอบอุ่นผ่านฝ่ามือให้เขารับรู้
“ผมแค่คิดถึงเรื่องเมื่อก่อน ที่เราถูกคนทักบ่อยๆว่าเป็นเด็กผู้หญิง”
“ไอ้พวกนั้นมันบ้า เห็นผู้ชายหน้าหวานหน่อยก็ทึกทักกันไปเองว่าเป็นผู้หญิง”
เขายิ้มตอบพลางบีบมือผมแน่น ตอบสนองให้ผมรู้เช่นกันว่าความอบอุ่นที่เราถ่ายทอดให้กันอยู่นี่ คือความจริง จับจูงให้ผมนั่งลงบนเก้าอี้ขวามือใกล้ๆตัว ส่วนเขาผละออกไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามยื่นมือออกมาจับมือผมไว้เหมือนเดิม
“พี่เนส พี่สบายดีไหม”
ผมมองสบนัยน์ตาสีเดียวกันกับผม เงาของเราสะท้อนอยู่ในดวงตาของกันและกัน
“พี่ไม่เคยมีความสุขตั้งแต่วันที่เราจากกัน ไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน ไม่เคยมีความสุขเลยที่ได้อยู่กับคนเลวๆอย่างมัน”
“พี่ครับ”
ผมคราง มองหน้าพี่ชายตัวเองนิ่งงัน มือที่จับประสานกันไว้กระชับแน่นขึ้นอีก
“พี่เกลียดมัน พี่เกลียดพวกมันทั้งหมดทุกคน เกลียดพวกมันที่พรากเราสองคนจากกัน”
แววตาเคียดแค้นชิงชังฉายชัดในดวงตาสีรัตติกาล คล้ายกับผมเห็นนัยน์ตาของตัวเองแข็งกร้าวขึ้นมา ผมค่อยๆลูบมือให้เขาผ่อนคลายความตึงเครียดลงไป ให้เขาปรับอารมณ์ให้เย็นลง แต่ผมก็ต้องหยุดชะงักมือไว้เมื่อสัมผัสถึงรอยนูนคล้ายรอยแผลเป็นตรงข้อมือของเขา ผมมองหน้าพี่ชายอย่างขอคำตอบแต่เขากลับนิ่งเงียบ ผมเลิกแขนเสื้อที่ปกปิดจนถึงข้อมือเขาขึ้นดูแล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจกับสิ่งที่เห็น
“นี่มันอะไรครับพี่”
ผมครางถาม ไม่ละสายตาไปจากรอยแผลเป็นทางยาวบนข้อมือของเขา
“รอยกรีด พี่กรีดเองกับมือ เคยเห็นแต่ในหนัง พอทำจริงก็เจ็บเอาเรื่องเหมือนกัน”
คำตอบง่ายๆติดตลกของเขาทำให้ผมนิ่งงันไป เงยหน้ามองเขาด้วยสายตางุนงง
ทำไม…ทำไมถึงทำแบบนี้ เพราะอะไร?
“พี่ทำร้ายตัวเอง”
“ในเมื่อเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วจะให้พี่มีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม”
ผมส่ายหน้าจับมือเขาไว้แน่น เหมือนหัวใจผมถูกบีบเคล้นอย่างแรงจากมือที่มองไม่เห็น
“พี่ไม่ได้อยู่เพื่อผมเหรอ ทำไมพี่ไม่อยู่เพื่อผม เหมือนอย่างที่ผมอยู่เพื่อพี่ ทำไมครับ ทำไมถึงทำแบบนี้”
“มันทรมานเกินไป พี่ทนไม่ไหว และพี่ไม่อยากทน”
อีกครั้ง ที่คำตอบของเขาทำให้ผมนิ่งอึ้ง ทรมาน? ทนไม่ไหว? ไม่อยากทน? แล้วผมล่ะ ผมที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ล่ะ มีชีวิตอยู่เพื่ออะไร!
“ผมอยู่เพื่อพี่มาตลอด มีลมหายใจอยู่เพื่อรอจะได้เจอพี่ แต่ทำไม ทำไมพี่ถึงทำกับผมแบบนี้ ทำไมครับ ทำไมพี่ไม่อยากอยู่เพื่อผม”
ผมบอกเขาอย่างตัดพ้อ ทั้งๆที่ผมอดทนมาตลอดก็เพื่อวันนี้ วันที่ผมจะได้เจอเขาอีกครั้ง ข้อแลกเปลี่ยนหนึ่งเดือนกับสี่ครั้ง นัดสำคัญที่ผมจะได้เจอกับพี่ชาย แค่สี่ครั้งต่อเดือนเท่านั้น
“แล้วเมื่อไหร่เราจะได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม เมื่อไหร่ ต้าร์ตอบพี่ได้ไหม”
คำถามราวคนสิ้นหวัง ทำให้ผมพูดไม่ออก รู้สึกจุกขึ้นมาดื้อๆ คิดหาคำตอบในหัว แต่กลับว่างเปล่า
ผม…หาคำตอบไม่เจอ
“ผม…”
“ช่างเถอะ แล้วต้าร์ล่ะเป็นไงบ้าง สบายดีไหม พวกมันทำร้ายต้าร์หรือเปล่า พวกมันข่มเหงรังแกต้าร์ไหม”
จู่ๆคนตรงหน้าก็เปลี่ยนเรื่องคุยเสียเฉยๆ
“พี่ครับ”
ผมพยายามตื้อให้เขาวกกลับมาคุยเรื่องเดิมที่ยังค้างคาอยู่ แต่เขาส่ายหน้าปฎิเสธ
ผมบีบมือเขา ผ่อนลมหายใจยาว ก็ได้….ผมยอมแพ้
ผมพยายามบอกให้ตัวเองเรียบเรียงถ้อยคำให้ดีก่อนจะพูดออกไป เพราะถ้าผมพูดไปตามอารมณ์ความรู้สึกที่แท้จริง มันอาจจะทำให้เวลาที่ผมจะได้พบเจอกับพี่ชายต้องเว้นระห่างออกไปมากขึ้นกว่าเดิม
“พวกมันทำอะไร บอกพี่มา พวกมันทำอะไรต้าร์”
น้ำเสียงที่เอ่ย เพิ่มความแข็งกระด้างขึ้น ผมรู้ ในใจพี่เนสลี่กำลังพลุ่งพล่านเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ เขาเตรียมจะอาละวาดได้ทุกเมื่อ
“พวกเขาดูแลผมอย่างดี”
“พี่ไม่เชื่อ”
อีกฝ่ายสวนกลับทันควัน นัยน์ตากลมวาวโรจขึ้นอย่างน่ากลัว ผมมองตามใบหน้าเรียวเล็กที่หันไปมองกลุ่มผู้ชายสามคนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะมุมสุดของร้านและกำลังเพ่งสายตามองมาที่เรา พวกเขาจับจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของผมกับพี่ ผมรู้ดี ถึงแม้ว่าจะนั่งหันหลังให้พวกเขาและแม้ว่าระยะห่างจะไกลกันจากโต๊ะหัวแถวกับโต๊ะท้ายแถวก็ตาม
“พี่ครับ ผมพยายามให้พวกเขาย่นเวลาให้เราเจอกันบ่อยๆ”
ผมบอกเสียงเบา
“ไม่จำเป็น! ต่อให้เราเจอกันบ่อยขึ้น พวกมันก็ไม่ให้เราอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม!”
เสียงตวาดกร้าวดังขึ้น ผมหลับตา รู้ว่าอีกไม่นานกลุ่มคนที่นั่งมองอยู่ข้างหลังต้องลุกขึ้นเดินมาหาเราสองพี่น้องที่โต๊ะแน่
“กลับ”
พวกเขามาแล้ว
“ไม่! กูจะอยู่กับน้องกู!”
ผมลืมตามองพี่ชายตัวเองที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนประจัญหน้ากับผู้ชายร่างสูง ใบหน้าคมสันหล่อเหล่าดูดีราวกับรูปสลัก เขาชื่อร็อคเกอร์ เป็นคนมีชื่อเสียงในวงการ เป็นนายแบบดัง แต่เขาเป็นคนที่ผมเกลียด ร็อคเกอร์เป็นคนพาพี่ชายผมมา แน่นอน พวกเขาอยู่ด้วยกัน แต่พี่ผมไม่ได้เต็มใจอยู่กับเขา มันเป็นการบีบบังคับฝืนใจอย่างที่ผมถูกพี่แซทกับพี่ควินควบคุม
“มึงมันเลว พวกมึงสองคนก็เหมือนกัน สารเลว!”
พี่เนสลี่ชี้หน้าด่ากราด ผู้ชายร่างสูงทั้งสามคนที่ยืนนิ่งมองเขา ผมหายใจแรง รับรู้ถึงความเสียใจของพี่ชาย นัยน์ตากลมโตสีรัตติกาลของเขาสั่นไหวพอๆกับผม
“กลับ”
“ไม่! กูไม่กลับ กูไม่ไปไหนทั้งนั้น!”
ผมมองดูมือใหญ่ของนายแบบดังจับแขนพี่ชายผมไว้แน่น และพี่ผมพยายามสะบัดให้หลุดจากการจับกุม แต่ไม่สำเร็จ เขานิ่วหน้าด้วยความเจ็บแต่เพียงแวบเดียวใบหน้าสวยเกินชายก็กลับมาหยิ่งทะนงมองคนพันธนาการตัวเองอย่างเกลียดชัง
“กลับ”
ผมหันไปมองคนสั่ง ผู้ชายสองคนที่ทำราวกับเป็นเจ้าของชีวิตผม ยืนอยู่ข้างๆ
“มึงไม่มีสิทธ์มาสั่งน้องกู!”
พี่เนสลี่หันมาตวาดกร้าวใส่ร่างสูงทั้งสอง เขาพยายามพุ่งเข้ามาหาผมแต่ถูกคนกุมตัวดึงรั้งเอาไว้
“สิทธิ์ของความเป็นผัว! มากพอไหม”
ผมหลับตาแน่นกับถ้อยคำโต้ตอบของพี่แซท
“ไอ้เหี้ย!!! ปล่อยกู กูจะฆ่ามัน! ปล่อยกู!!”
ผมลืมตามองพี่ชายที่พยายามดิ้นรนออกจากอ้อมกอดแข็งแกร่ง สายตาที่เต็มไปด้วยเพลิงโทสะมองคนข้างตัวผมอย่างจะจับพวกเขาฉีกเป็นชิ้นๆ
“กูเกลียดมึง กูเกลียดพวกมึงทุกคน!!! เอาน้องกูมา เอาน้องกูคืนมา!!!”
“พี่ครับ”
ผมยื่นมือออกไปหวังจะได้จับมือพี่ชาย แต่ถูกคนข้างตัวดึงมือไว้ ผมหันไปมองเขา พี่ควินสบตาผมคล้ายออกคำสั่งทางสายตาให้ผมเชื่อฟังเขาดีดี
“กูบอกให้ปล่อย! ไอ้สัด! ปล่อยกู!”
“อย่าดื้อได้ไหมเนส”
ร่างสูงดุคนในอ้อมกอดของเขา แต่พี่ผมยังดิ้นรนขัดขืนพยายามฝืนออกจากพันธนาการแน่นหนา
“ขอเวลาให้ผมกับพี่คุยกันอีกหน่อยได้ไหม”
ผมหันไปบอกคนข้างตัว มองเขาอย่างอ้อนวอน แต่เขากลับดึงมือผมลากให้เดินตามเขาไปผ่านหน้าพี่ชายผมที่ยังดิ้นพล่านอยู่
“พี่เนส”
ผมหันไปเรียกพี่ชาย มองเขาด้วยความเสียใจกับเวลาเพียงน้อยนิดที่เราได้อยู่ด้วยกัน
“ต้าร์! ปล่อยน้องกู! ไอ้พวกเหี้ย! สารเลว!”
“อยู่เพื่อผมนะครับพี่ อย่าทำร้ายตัวเองอีก พี่ต้องอยู่เพื่อผมนะ ผมขอร้อง โอ้ย!”
ผมร้องเพราะถูกมือหนาดึงให้หันกลับไป เขาลากผมให้เดินตามไปที่รถของเขา
“ทำไม”
ผมถามเขาอย่างไม่เข้าใจ ทำไมถึงใจร้าย แค่ผมขอต่อเวลาให้ได้อยู่กับพี่ชายนานกว่านี้อีกหน่อย ทำไมพวกเขาถึงใจร้ายลากผมออกมาแบบนี้
“หุบปาก”
เขาสั่ง เปิดประตูแล้วผลักผมเข้ามาในรถ ร่างสูงเดินอ้อมหน้ารถ ผมตั้งหลักได้ตั้งใจหันกลับไปเปิดประตู แต่ร่างสูงของพี่แซทยืนหน้าเหี้ยมมองผมด้วยสายตาดุดัน ผมกัดฟันนั่งนิ่งมองออกไปนอกกระจกเพ่งสายตามองไปที่ประตูร้านกาแฟหวังจะได้เห็นหน้าพี่ชายอีกครั้ง แต่เสียงปิดประตูรถดังเรียกให้ผมถอนสายตากลับมามองเขา
“นั่งดีดี”
คำสั่งตามมากดดันผมที่นั่งตัวเกร็งชะเง้อคอมองออกไปนอกกระจก ผมค่อยๆเอนหลังพิงเบาะหันหน้าเข้าหาประตู หลับตานึกถึงหน้าพี่ชาย เขาจะเป็นยังไงบ้าง จะร้องไห้เสียใจหรือเปล่า ยิ่งนึกถึงรอยแผลบนข้อมือของเขา หัวใจผมยิ่งบีบรัดแน่นขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก ผมกำมือแน่นกับความเครียดที่สุมอยู่ในหัว ภาพเหตุการณ์ภายในร้านวิ่งวนเข้ามาเป็นฉาก พี่เนสพูดถูก ต่อให้ผมพยายามแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ เพราะพวกเขาไม่มีวันปล่อยให้เราพี่น้องกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม และเพราะสาเหตุนี้ที่ทำให้พี่ชายไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อผม
สารเลว ใช่…พวกเขามันสารเลว นรกส่งพวกเขามาเกิดจริงๆ!
-
Heartbreaker : 06 (ต่อ)
ผมลืมตาเมื่อรถที่แล่นมาด้วยความเร็วจอดนิ่งสนิท สถานที่คุ้นเคย ลานจอดรถของคอนโดฯหรู ที่พักอาศัยของผม ที่ที่ผมถูกจองจำให้อยู่ในความปกครองของพวกเขาสองคน เจ้าของรถเดินมาหยุดรอผมที่หน้าประตู เขาใช้สายตากดดันผมเช่นทุกครั้ง ผมถอนหายใจเปิดประตูออกไป เขาจับมือผมไว้ทันทีที่ผมก้าวลงจากรถ ผมเงยหน้ามองเขานิ่ง กลัวผมวิ่งหนีรึไง
เอี๊ยด!
เสียงยางรถบดเบียดกับพื้นคอนกรีต สปอร์ตคาร์สีควันบุหรี่แล่นเข้ามาจอดเคียงข้างเฟอร์รารี่สีแดงเพลิง ผมถูกดึงให้เดินตามเขาไป เหลียวกลับไปมองก็เห็นว่าร่างสูงอีกคนกำลังเดินตามหลังมาด้วยใบหน้าเฉยชา ผมหันหน้ากลับไปพยายามข่มอารมณ์ให้นิ่ง จนถูกดันให้เข้ามาในลิฟต์โดยมีร่างสูงยืนขนาบข้าง ความอดทนที่พยายามข่มกลั้นเอาไว้ถึงได้พังครืนลงอย่างง่ายดาย
“เลิกคุมผมสักที ผมไม่ใช่นักโทษ”
เงียบ พวกเขาไม่ยอมเปิดปากตอบโต้ผมกลับมา ความเงียบของพวกเขาเปรียบเหมือนไฟที่จุดน้ำมันเชื้อเพลิงอย่างผมให้ลุกโหม
“พูดสิ เงียบทำไม”
ผมถามขึ้นพอดีกับที่สัญญาณลิฟต์ดังเมื่อเคลื่อนตัวขึ้นมาถึงที่หมาย ประตูเลื่อนเปิด ผมถูกผลักให้เดินออกมา พี่แซทดึงให้ผมเดินตามเขาไป แต่ผมขืนตัวไว้
“ปล่อย”
ผมสั่งเสียงเรียบ แต่เขาตอบโต้กลับด้วยการดึงจนตัวผมถลาไปชนเขา
“ดีแต่ใช้กำลัง”
ผมเค้นเสียงบอก ได้ผล พวกเขาหยุดชะงัก ผมยิ้มมองหน้าเขาสองคน
“ปากดีไปเถอะมึง”
ผมนิ่วหน้า รู้สึกเจ็บกับแรงบีบตรงข้อมือ ร่างสูงดึงผมให้เดินตามเขาไปจนมาถึงห้อง ประตูเปิดออกเหมือนผมเห็นขุมนรกรออยู่เบื้องหน้า แต่ผมกลับวิ่งหนีมันไม่ได้
“พูดสิ เมื่อกี้ยังปากดีอยู่ไม่ใช่เหรอ”
ผมถูกผลักให้นั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่น คนพูดบีบกรามผมแน่น มองผมด้วยสายตาเย้ยหยัน
“ความผิดพลาดในชีวิตของผม คือการที่ได้รู้จักพวกพี่สองคน”
ผมเค้นเสียงพูดอย่างยากลำบาก มองคนถามด้วยสายตาแข็งกร้าว
“พูดอีกทีสิ”
เขาถามย้ำเสียงเข้ม เพิ่มแรงบีบขึ้นอีก
“คนที่กล้าหักหลังได้แม้แต่เพื่อนของตัวเอง คำว่าสารเลวมันยังน้อยเกินไป”
เขาจ้องผมนิ่งงัน ผมเองก็ไม่ได้ละสายตาไปจากเขาเช่นกัน
“ปล่อยมัน”
คำสั่งจากอีกคน พี่ควินก้าวเข้ามาดึงผมให้ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเขา ผมมองสบนัยน์ตาสีเฮเซล บอกผ่านสายตาให้เขารับรู้ถึงความเกลียดชังของผม ให้เขาได้สำนึกกับสิ่งที่เขาทำลงไป แต่ก็ไม่รู้ว่าคนเลวโดยสันดานอย่างพวกเขาจะซึบซับเข้าไปบ้างไหม
“ผมคิดมาตลอดว่าที่ทนอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ก็เพราะพี่ชาย แต่ผมคิดผิด เพราะพี่เขาไม่ได้อยู่เพื่อผมอีกต่อไปแล้ว!”
ผมตวาดใส่ร่างสูงที่ยังยืนมองผมนิ่ง หันไปมองผู้ชายอีกคน เขาเองก็ยืนนิ่งมองมาที่ผมเช่นเดียวกัน ไม่มีเสียงตอบรับจากพวกเขา ผมเหยียดยิ้ม
“เลว”
ผมกดเสียงต่ำเน้นคำ แรงบีบที่คอมือแน่นขึ้นจนปวดร้าวไปถึงกระดูกก่อนถูกกระชากให้เดินตามเขาไปที่ห้องนอนของผม ผมไม่ได้ขัดขืนที่ถูกผลักไปบนเตียงกว้าง ไม่ขยับตัวหนีร่างสูงที่ตามมาคร่อมกาย ผมมองเขาด้วยสายตาที่สื่อความหมายเหมือนเดิม
“ผมยังจำมันได้ดี ผมไม่เคยลืมว่าพวกพี่เคยทำเลวระยำอะไรกับผมไว้”
ผมหยุดพูด ปลายตาไปมองอีกคนที่เดิมตามเข้ามาสมทบ
“เล่นสนุกกับร่างกายของผม หัวเราะสะใจกับเสียงร้องไห้และน้ำตาของผม ความสุขที่พวกพี่ต้องการ แลกกับความเจ็บปวดของผม ตลอดเวลาที่ผ่านมา มันสาแก่ใจพวกพี่บ้างหรือยัง”
“ยัง กูยังเลวได้มากกว่าที่มึงคิด”
น้ำเสียงเหยียบเย็นตอบกลับมาก่อนที่ผมจะถูกจับพลิกตัวนอนหงาย มือถูกรวบไว้เหนือศีรษะ
“ยาอยู่ในกระเป๋ากู”
ยาอะไร?
ผมส่ายหน้าหนีมือของพี่แซตที่ยื่นเข้ามาบีบกระพุ้งแก้มผมแล้วยัดเอาเม็ดยาเข้ามา พยายามคายมันออกมาแต่มือใหญ่ตามมาปิดปากผมไว้ บีบบังคับให้ผมกลืนยาเข้าไป ผมไอหนักอยากคะย้อนเอามันออกมา ผมไม่รู้ว่าพวกเขาให้ผมกินยาอะไรลงไป แต่มันคงไม่เป็นผลดีกับผมแน่
“แค่กๆๆ”
มือใหญ่ผละออกไป ผมไอ หยุดหายใจหอบ คนที่พันธนาการคร่อมตัวผมไว้ก็ผละตามออกไป ผมพลิกตัวนอนหงายยันตัวลุกขึ้นนั่ง มองไปที่พวกเขาที่ยืนส่งยิ้มหยันมองผมอยู่ข้างเตียง
“เอายาอะไรให้ผมกิน”
ผมเค้นเสียงถาม
“ยาที่ทำให้มึงมีความสุข”
ผมเบิกตาโพล่งมองคนพูด พี่แซตแสยะยิ้มมุมปากเดินมานั่งบนเตียงข้างๆผม ยื่นมือมาลูบแก้มผมแผ่วเบา ผมนิ่งเงียบขยับหันหลังให้พวกเขา ค่อยๆโน้มตัวลงนอนตะแคง ซ่อนมือที่กำแน่นสั่นระริกพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นขึ้นมา ยาที่ทำให้ผมมีความสุข คำตอบที่แท้จริงของคำพูดนั่นคือตรงกันข้าม
พวกเขายังทำร้ายผมไม่สาแก่ใจจริงๆ!
ผมนอนนิ่งอยู่พักใหญ่ ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาประจานความอ่อนแอของตัวเอง เริ่มรับรู้ถึงความรู้สึกร้อนรุ่ม วูบวามอยู่ภายใน ราวกับเลือดกำลังพลุ่งพล่านลุกฮือขึ้นมาประท้วงความต้องการบางอย่าง ผมกลั้นเสียงครางจนตัวสั่น ขดตัวงอจนเข่าแทบชิดปลายคาง เหงื่อซึมขึ้นตามขมับและฝ่ามือ
ยากำลังออกฤทธิ์ มันกำลังเล่นงานผม นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาใช้ยากระตุ้นกับผม ผมไม่รู้ว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ ถึงได้ทำกับผมแบบนี้ บางที เซ็กซ์เพราะความจำยอมของผมอาจทำให้พวกเขาเบื่อ เลยหาวิธีให้ผมมีอารมณ์ร่วมกับพวกเขา
“ฮึก!”
ผมหลุดเสียงสะอื้นเพราะเริ่มจะข่มกลั้นความต้องการไม่ไหว ร่างกายภายในร้อนเร่าจนอยากจะลุกขึ้นมาถอนชุดที่ใส่อยู่ตอนนี้ออกไปให้หมด รู้สึกทรมานจนปวดร้าว ฆ่าผมให้ตายเสียตั้งแต่ตอนนี้ยังดีกว่าปล่อยให้ผมทรมานกับความต้องการที่ผมไม่ปรารถนาจะได้มัน!
“เรียกสิ”
เสียงเข้มดังมาจากข้างหลัง ผมกัดฟันทนไม่ยอมเปิดปาก แต่สัมผัสที่ตามมาลูบไหล่ผมช้าๆราวกับต้องการยั่วยุอารมณ์ทำให้ผมสะดุ้งเฮือก ผมถูกจับผลิกตัวให้หันกลับไป นัยน์ตาสีเฮเซลมองผมนิ่งงัน
“พ…พี่…พี่ควิน ฮึก!”
ผมเปล่งเสียงเรียกเขาอย่างยากลำบาก ลมหายใจร้อนผ่าวราวกับคนเป็นไข้หนัก น้ำตาไหลออกมาเป็นทางอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“ฮือ….”
ผมร้องกับแรงกระตุ้นหนักภายในร่างกาย มันตีตื้นขึ้นมาจนตาผมพร่ามัว มือสั่นระริกค่อยๆยื่นออกไปสัมผัสใบหน้าหล่อเหล่าตรงหน้า
“ร้อน…”
ผมพูดเสียงแผ่ว ส่ายหน้าไปมา
“ร้องไห้ทำไม”
คำถามชิดใบหน้าผม สัมผัสจากปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาให้ผมแผ่วเบา ผมค่อยๆไล่มือลูบคิ้วเข้มพาดอยู่เหนือดวงตาคมกริบ ไล่ลงมาที่จมูกโด่งคมได้รูป หยุดมือไว้ริมฝีปากหยักลึกสีซีด ยิ้มออกมาเมื่อถูกคนตรงหน้างับปลายนิ้วเบาๆอย่างหยอกล้อ
“น้ำ…”
ผมคราง รู้สึกกระหายน้ำเย็นๆสักแก้ว
“หิวเหรอ”
ผมพยักหน้า พี่ควินยิ้มให้ผม เขาลุกออกไป ผมหายใจหอบ เหยียดตัวนอนหงายแหงนหน้าขึ้น บิดเร้ากับแรงกระตุ้นที่ดูจะทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
ไม่ไหวแล้ว ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
ผมกัดฟันยันตัวลุกขึ้นนั่ง มองหาพวกเขา พี่แซตยืนกอดอกมองผมอยู่ตรงชั้นหนังสือ ยิ้มมุมปากกระดิกนิ้วเรียกให้ผมไปหา ผมยิ้ม ค่อยๆคลานไปหาเขาราวกับคนละเมอ หยุดอยู่ตรงขอบเตียงสะอื้นจนตัวโยนกับความห่างไกลของผมกับร่างสูง ทำไมเขาไม่เดินมาหาผม
“พี่แซท”
ผมครางเรียก มองเขาตาปรือ ร่างสูงเดินเข้ามาหาเรียกรอยยิ้มดีใจจากผม พอเขาเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงตรงหน้า ผมก็โผเข้ากอดเขาแน่น ซุกหน้ากับบ่ากว้าง
“กอด…กอดผมหน่อย”
เสียงพร่าที่บอกความต้องการออกไป มันไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของผม ไม่ใช่ ความตั้งใจจริงของผมคืออยากผลักเขาออกไป อยากถอยห่างจากเขา อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ แต่ร่างกายผมกำลังตกเป็นทาสของยากระตุ้น ร่างกายที่เคยเป็นของผมเอง ตอนนี้ ไม่ใช่ของผมอีกต่อไปแล้ว
ผมกระแซะตัวเข้าหาร่างสูงเบียดตัวให้แนบชิดกับเขามากยิ่งขึ้น รู้สึกขัดใจที่เขาไม่ตอบสนองตามความต้องการของผม ป่ายมือสะเปะสะปะบนตัวเขา ยึดบ่ากว้างได้ค่อยๆดันตัวออกเพื่อมองหน้าเขา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ผมไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนักประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหล่า ผมเลื่อนมือไปโอบรอบคอโน้มเขาลงมาใกล้ น้ำตาไหลออกมากับความทรมานที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อย
“อย่าร้อง”
ไม่รู้ว่าเป็นคำสั่งหรือว่าคำปลอบโยนจากเขา ผมส่ายหน้าไล่ความร้อนที่กำลังพลุ่งพล่านเล่นงานไปทั่วร่างกายอย่างหนัก มือใหญ่จับปลายคางผมไว้แต่ผมเบือนหน้าหนี หายใจแรงเอาไอความร้อนออกมา เมื่อไหร่น้ำจะมาสักที ผมอยากดื่มน้ำเย็นๆ
“เป็นอะไร”
คำถามราวกับเขาต้องการแกล้งผม ผมมองเขาอย่างตัดพ้อผ่านม่านน้ำตาที่ยังไหลออกมาไม่หยุดกระหายน้ำจนอยากเดินไปเอาด้วยตัวเอง ทำไมพี่ควินยังไม่มา
แขนแข็งแกร่งโอบรอบเอวผมรั้งเข้าไปแนบชิดเรียกเสียงครางแผ่วเบาในลำคอ นัยน์ตาคมราวผลึกนิลมองผมนิ่ง แต่ผมร้อนเกินกว่าจะเล่นสงครามทางสายตากับเขา ความต้องการกำลังกรีดร้องผลักไสให้ผมเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้เขาจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ เขายิ้มเหมือนกำลังรอดูว่าผมจะทำยังไงต่อไป ผมหลับตาทาบทับริมฝีปากลงบนปากสีซีดของเขา จูบแรกที่ผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อน จูบที่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้!
“อื้อ…”
ผมคราง รู้สึกเสียวซ่านกับสัมผัสรุกเร้ากลับมา จูบหนักหน่วงปลุกประสาทการรับรู้และเลือดในกายให้แล่นพล่านสูบฉีดแรง ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นผมไว้ เนิ่นนานจนผมแทบขาดใจ รสจูบดูดดื่มถึงได้ผละออกไป แต่ผมไม่ยอม ส่ายหน้ากระแซะตัวเข้าหาโอบรอบคอเขาไว้แน่น ส่งจูบทาบทับลงไปอีกครั้ง ยิ่งผมรุกหนักขึ้นเขาก็ยิ่งแกล้งผ่อนแรงไม่ยอมตอบโต้ ทำให้ผมหงุดหงิดเรียกร้องประท้วงเขาด้วยริมฝีปาก
“อ๊า…”
ผมร้องเสียงสูงเมื่อถูกดันตัวออกแทนที่ด้วยความเย็นเฉียบแตะที่ข้างแก้ม หันไปมองก็เห็นคนที่เดินหายไปนานยืนแสยะยิ้มให้ผมพร้อมแก้วน้ำในมือ ผมยิ้มกว้างยื่นมือออกไปดึงแก้วน้ำในมือเขามาดื่มอย่างกระหาย หอบหายใจแรงเมื่อดื่มจนหมด
“อีก…เอาอีก”
ผมงอแงอ้อนจะเอาน้ำเย็นๆมาดับความร้อนรุ่ม วางแก้วไว้ข้างตัว ยื่นมือออกไปหาพี่ควิน เขาจับมือผมไว้บีบเบาๆ
“น้ำ…ผมจะเอาน้ำ”
“น้ำอะไร”
“น้ำเย็น…ร้อน…ผมร้อน”
ผมโถมตัวเข้าใส่เขาเกลือกกลิ้งใบหน้ากับแผงอกกว้าง
“ร้อนมากเหรอ”
“ฮึก! มาก…ร้อนมาก…ทรมาน”
ผมตอบเสียงพร่าปนสะอื้นจิกมือกับบ่าเขาแรงๆ จู่ๆตัวผมก็ลอยขึ้นจากเตียง รีบวาดแขนโอบรอบคอเขาไว้แน่นตามสัญชาตญาณการป้องกันตัว เขาอุ้มผมเดินออกจากห้อง
“จะพาผมไปไหน”
ผมถาม แต่เขาไม่ตอบ ผมไม่เซ้าซี้ หลับตาแน่นกัดฟันทนกับความทรมาน จนรู้สึกถึงบรรยากาศเย็นๆโอบรอบตัว ลืมตาขึ้นมาก็พบกับอ่างจากุซซี่ที่มีน้ำเต็มขอบอ่างตรงหน้า ผมหันไปมองหน้าเขาอย่างงุนงงระคนสงสัย พาผมมาห้องน้ำในห้องเขาทำไม?
แทนคำตอบ ตัวผมถูกวางลงไปในอ่าง
“อ๊า! เย็น…เย็น…”
ผมร้องเสียงหลงกับความเย็นของน้ำที่กระเพื่อมออกเพราะผมลงมานั่งในอ่าง วางมือเกาะขอบอ่างไว้แน่นเงยหน้ามองร่างสูงก็เห็นว่าเขามองผมอยู่
“พี่ควิน”
ผมเรียก แต่เขาไม่ตอบ ความเย็นของน้ำในอ่างช่วยบรรเทาอาการร้อนรุ่มของผมลงได้บ้าง ผมยิ้มค่อยๆไถลตัวลงจนศีรษะจมลงไปในน้ำ เสียงน้ำกระเพื่อมไหวแรง ผมโผล่ศีรษะขึ้น ร่างสูงตรงหน้ายืนยิ้มให้ผม แต่เป็นคนล่ะคนกับที่อุ้มผมมา
“อ๊ะ!”
สัมผัสโอบรัดจากข้างหลังทำให้ผมสะดุ้งตกใจ หันไปมองก็ถูกสวนกลับด้วยจมูกโด่งกดลงบนแก้มผมอย่างแรง
“พี่ควิน ทำไม อื้อ…”
ยังพูดไม่ทันจบ เขาก็ล็อคท้ายทอยผมดึงเข้าไปจูบ เข้าใจจุดประสงค์ของเขาแล้วว่าทำไมถึงพาผมมาที่ห้องน้ำ
“อย่า…”
ผมร้องห้ามทันทีที่เขาผละจูบออกไปแต่มือกลับยุ่มย่ามเลิกเสื้อผมขึ้น เขากำลังจะถอดมัน!
“ปล่อย”
“ร้อนมากไม่ใช่เหรอ จะอาบน้ำให้”
“ไม่…”
ผมส่ายหน้า แต่มีอีกคนเข้ามาจับมือผมดึงขึ้นเหนือศีรษะช่วยเหลือเพื่อนของเขาให้ถอดเสื้อผมออกได้สำเร็จ
“ออกไป”
ผมไล่พวกเขา พยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดแต่เขากลับรัดผมแน่น มือลามมาตรงขอบกางเกงยีนส์ของผม
“ทำไม ฮึก!”
ผมถาม หลุดเสียงสะอื้นออกมา อยากเปลี่ยนสถานที่งั้นเหรอ อยากทรมานผมมากใช่ไหม อยากให้ผมเจ็บปวดจนขาดใจตายไปเลยรึไง ถึงได้ทำร้ายผมอย่างเลือดเย็นแบบนี้!
“หายร้อนรึยัง”
เสียงกระซิบที่ข้างหูพร้อมลมร้อนๆเป่าผ่านปลุกอารมณ์ให้ลุกโหมขึ้น ราวกับคำถามของเขาจุดประกายไฟในตัวผม
“อย่าทำ…อย่า…ผมกลัว”
ผมส่ายหน้าบอกความจริงในใจ ผมกลัวจริงๆ กลัวกับเซ็กซ์ที่ใช้ยากระตุ้น ผมไม่รู้ว่าผลจะออกมาในรูปแบบไหน ผมกลัวพวกเขา และผมกลัวตัวเองด้วย ผมไม่อยากให้พวกเขาทำ ไม่อยาก
“ไม่ต้องกลัว แค่ครางให้พวกกูฟังอย่างเดียวก็พอ!”
ไม่มีโอกาสให้ผมได้อ้อนวอนขอร้อง มือใหญ่ตรงเข้าบีบคางผมให้แหงนเงยขึ้นรับจูบรุนแรงจากเขา ร่างกายท่อนล่างกำลังถูกปลุกเร้าจากอีกคน กางเกงกับปราการชิ้นสุดท้ายหลุดพ้นข้อเท้า ผมตัวสั่นกับความร้อนสลับกับความเย็นและแรงขบกัดที่ปาก อีกทั้งแรงขับเคลื่อนจากภายในอันเนื่องมาจากฤทธิ์ยากระตุ้น ผมหลุดเสียงครางทันทีที่ปากเป็นอิสระ น้ำเย็นค่อยๆลดระดับลงอย่างช้าๆ ขาถูกจับตั้งชันและแยกออกกว้าง ผมส่ายหน้าทั้งน้ำตา มองคนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างขอความเมตตาจากเขาผ่านทางสายตา แต่กลับได้รับรอยยิ้มหยันตอบแทน
“ฮึก!”
ผมกัดฟันทนรับความเจ็บปวดกับแรงดุนดันเสียดสีของนิ้วที่สอดแทรกเข้ามาในร่างกาย น้ำในอ่างถูกปล่อยออกไปจนหมด แขนสองข้างและช่วงลำตัวถูกล็อดด้วยอ้อมกอดแข็งแกร่ง ไร้หนทางดิ้นรน ทำได้เพียงหลับตารอรับโทษทัณฑ์ เจ็บแทบขาดใจกับจำนวนนิ้วที่สอดเพิ่มเข้ามาหมุนควงอยู่ภายใน สักพักแรงเสียดสีก็หยุดลง เขาถอนนิ้วออกไป ผมหายใจหอบ แรงขบเม้มตามมาจู่โจม คนข้างหลังก้มหน้าลงมาซุกไซร้ซอกคอผม
“ไม่…ไม่เอา”
ผมร้อง ส่ายหน้ารัวเร็วเมื่อถูกจับผลิกตัวให้นั่งคร่อมตักเขา
“พี่ควิน อ๊ะ!”
สะโพกผมถูกมือใหญ่บีบเคล้นหนักก่อนจะถูกกดให้รับเอาความแข็งขืนเข้าไปแช่ค้างอยู่ภายใน เจ็บปวดจนร้องไม่ออก เอนตัวซบบ่ากว้างปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาชำระล้างความอาดูรของตัวเอง
“ขยับสิ”
คำสั่งกระซิบบอกข้างหู ผมผละออกมามองหน้าเขา นัยน์ตาสีเฮเซลสะกดผมไว้ จู่ๆความร้อนในร่างกายก็พวยพุ่งขึ้นมาอีกระลอก ผลักดันให้ผมทำในสิ่งที่น่าอาย ผมค่อยๆขยับตัว ส่งเสียงครางกระเซ่าดังก้องห้องน้ำ สายตายังไม่ละจากนัยน์ตาคู่คมของคนใต้ร่าง ยิ่งยากระตุ้นขับฤทธิ์ออกมามากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งขยับโยกตัวรัวเร็วมากขึ้นเท่านั้น ความเจ็บปวดถูกแทนที่ด้วยความเสี่ยวซ่าน ตาผมพร่ามัวลืมสิ้นถึงสภาพของตัวเอง ลืมว่ากำลังทำอะไรอยู่ ในหัวขาวโพลน รับรู้แต่เพียงความรุ่มร้อนที่ต้องปลดปล่อยออกไปให้หมด
“เด็กดี”
ผมยิ้มกับคำชมก่อนถูกรั้งเข้าไปรับจูบดูดดื่ม
“เร็วอีก”
คำสั่งชิดริมฝีปากพร้อมแรงบีบเคล้นสะโพก ผมขยับตัวแรงขึ้น ได้ยินเสียงจังหวะกระแทกกระทั้นชัดเจน
“อ๊า!”
ผมกรีดร้องสุดเสียง เร่งจังหวะสุดท้ายก่อนปลดปล่อยสายธารอุ่นๆออกมา เอนซบอกกว้างอย่างเหนื่อยหอบ แต่หยุดพักได้ไม่นานตัวผมก็ถูกอุ้มออกไปนอกอ่าง ร่างสูงโอบประคองให้ผมเอนพิงเขาไว้ น้ำจากเรนชาวเวอร์ไหลลงมาอาบตัว ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา
“พี่แซท หนาว”
ผมตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดเขา เหมือนว่าเขากำลังล้างตัวชำระล้างคราบไคลและน้ำที่ยังคั่งค้างอยู่ภายในออกให้ผม พวกเขาไม่ได้ป้องกันเหมือนทุกครั้ง เลยต้องทำความสะอาดตัวผมก่อน น้ำจากเรนชาวเวอร์หยุดไหล บอกให้รู้ว่าเขาล้างตัวผมเสร็จแล้ว ผมถูกดันจนแผ่นหลังแนบติดกับผนังห้องน้ำ แขนแกร่งยกตัวผมขึ้น จับขาผมให้เกี่ยวกระหวัดรอบเอวเขาไว้ ผมรู้ว่ามันกำลังเกิดขึ้นอีก และผมไม่สามารถห้ามแรงปรารถนาของตัวเองได้ ฤทธิ์ยากำลังเล่นงานผมอีกครั้ง และผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะหยุด
“อ๊ะ!”
ผมนิ่วหน้า รู้สึกเจ็บกับแรงดันของส่วนแข็งขืนที่สอดแทรกเข้ามาในร่างกาย จิกเล็บกับบ่ากว้างเมื่อแรงขับเคลื่อนขยับจังหวะเร็วขึ้น ผมร้องไห้ที่สั่งให้ตัวเองหยุดเสียงครางไว้ไม่ได้ และที่น่าอายไปกว่านั้นคือผมตอบสนองเขากลับไปเช่นกัน ซ้ำยังเร่งจังหวะสวนสะโพกอย่างหนักหน่วง
“แรงกว่านี้”
“ฮึก!”
ผมสะอื้น ขยับโยกตัวแรงตามคำสั่งและแรงผลักดันในร่างกาย โถมตัวกอดเขาไว้ หลับตาแน่น
ปฎิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดี และต้องการมันมากกว่านี้ แต่เสียงจากตัวตนที่แท้จริงของผมกำลังกรีดร้องอย่างเจ็บปวด หัวใจกำลังร้องสั่งให้พวกเขาหยุดทรมานผมด้วยวิธีนี้สักที พอได้แล้ว!
แรงกระตุกเร่งเร้าปลดปล่อยเข้ามาในตัวผม แช่ค้างไว้สักพักเขาก็ถอนตัวออกไป จับให้ผมยืนพิงผนังห้องน้ำ ผมยกมือกอดตัวเองไว้แน่น ค่อยๆทรุดลงนั่งตัวสั่นอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ เสียงเดินย่ำน้ำเข้ามาใกล้หยุดอยู่ข้างๆตัวผม คนที่ยืนค้ำผมอยู่ถอยห่างออกไปให้อีกคนเข้ามายืนแทนที่ ผมเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนถูกดึงให้ลุกขึ้นยืน
“พี่ควิน”
“หันหลัง”
“พี่ครับ”
ผมถูกจับผลิกตัวหันหน้าเข้าหาผนังห้องน้ำ ทาบมือสองขาค้ำยันตัวเองไว้ แต่ขาผมสั่น อ่อนแรงเกินกว่าจะทนยืนต่อไปได้ แรงโอบรัดตามมาคว้าเอวพยุงไว้ได้ทันก่อนที่ผมจะทรุดลงไปอีกรอบ ลมหายใจอุ่นๆริดรดท้ายทอย ผมย่นคอก้มหน้ามองพื้นเบื้องล่าง พอดีกับมีอะไรบางอย่างตกลงมาโดนปลายเท้า ตากระตุกวูบที่ได้เห็นสิ่งนั้นชัดๆ กล่องของอุปกรณ์ป้องกัน
มันกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง
ผมหลับตาแน่นกัดฟันรอรับความเจ็บปวด รู้ว่าฤทธิ์ยายังไม่หมดไป และมันกำลังพลุ่งพล่านเรียกร้องหาความต้องการมาดับความร้อนรุ่ม ผมรู้แล้วว่าทำไมพวกเขาถึงทำกับผมแบบนี้ พวกเขาต้องการแสดงให้ผมเห็น ให้ผมจดจำว่าการที่ผมกล้าปากดีกับพวกเขาจะได้รับผลลัพธ์เช่นไร ครั้งนี้ผมกล้าลองดีเลยถูกลงโทษด้วยยากระตุ้น ถ้ามีครั้งต่อไป ผมต้องโดนหนักมากกว่านี้
และผมเข้าใจการกระทำของพี่เนสลี่เช่นเดียวกัน เขาใจแข็งกว่าผมมาก ที่เขาทำร้ายตัวเอง เขาขอยอมตายดีกว่าอยู่กับคนที่เขาเกลียดชัง แม้แต่ผมที่เป็นน้องชายของเขาแท้ๆ ยังไม่มีค่าพอให้เขามีกำลังใจอยู่ต่อเพื่อผม ผมเข้าใจความรู้สึกของเขาแล้ว เข้าใจจริงๆ!
--------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ยาวมหาศาล :a5: เพลียกับการจัดหน้าเวิร์ดมากกกกกก :m31:
ขอโทษที่หายไปหลายวันนะค่ะ แต่ตอนนี้แต่งยากมากกกกกกกก จริงๆค่ะ
การแต่งฉาก nc มันไม่ง่ายเลยจริงๆ :o12: ต่อไปไม่มีแล้วนะฉากแบบนี้
(โดนคนอ่านรุมตรีนนนน :z6: ) ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ให้กำลังใจนะค่ะ
ช่วยเก๋ได้มากจริงๆ เพราะอ่านคอมเม้นท์แล้วมีแรงเค้นเอาตอนนี้ออกมาจนได้
อ่านกันอย่างผ่อนคลายนะค่ะ อย่าไปเครียด Y เรื่องนี้ชิวๆค่ะ :laugh:
เจอกันตอนหน้านะ รักคนอ่านทุกคนเลย :กอด1:
ปล.ทุกคนย่อมมีเหตุผลของตัวเอง ควินกับแซทก็เช่นกัน ^^
-
=.= ชอบนะหื่นๆ
-
ชอบจริงๆแนวนี้
-
ยังไม่คลี่คลายเลยอะ เหตุผลของแซทกับควินคืออะไรนะ
-
:pighaun: เอฯซีโดนใจ แต่ก้อสงสารต้าร์มากมาย :sad4:
-
มันชิวตรงไหนนิคนเขียนคะ
เครียดนะ บีบคั้นเบาๆ 5555+
-
ตาร์กับเนสน่าสงสารมาก
โดนกักขัง ข่มขืน ทั้งกายและใจ
ไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากอะไร
เอ็นซีตอนนี้ อ่านแล้วอึดอัดและหดหู่
สงสารตาร์จริง ๆ
อยากรู้ว่าทำไมสามหนุ่มโหดถึงทำแบบนี้ :เฮ้อ:
-
แอบอยากรู้ว่าทางพี่เนสกลับไปจะโดนอะไรบ้าง
-
มันมะชิวเลยนะนิยายเรื่องนี้อ่ะ บีบจิตสุดๆ
ถ้าเราเจอแบบนี้บ้าง คงฆ่าตัวตายไปนานแล้ว (ไม่ตายก็จะเอาให้ตาย)
ถ้ามีเหตุผลจริงๆ มันคงเป็นเหตุผลที่เลวมาก ทำดีให้เค้ารักไม่ดีกว่าหรอ เฮ้ออออ สงสารนายเอกทั้งพี่ทั้งน้อง แต่นิยายก้คือนิยาย
คนเขียนคะ เอาให้พระเอกเจ็บบ้างนะ เอาแบบจะเป็นจะตายเลย(เกลียดพระเอกมากกกกก)
ป.ล ชอบนายเอกเรื่องนี้ม้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
nc ไม่มีไม่อ่านนะเอ้อ........... :z3: 3p ไม่มี nc ก็ :เฮ้อ: หน่ะสิคนแต่ง :z2: แต่สงสารพี่น้องตาร์+เนส ทำไมทำแบบนี้ มีเหตุผลอะไร สงสารและปวดใจแท้
-
อยากรู้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง ทำไมถึงเอาแต่ทำร้ายน้อง
เอ.. :confuse: หรือว่าเราฟังความข้างเดียวหว่าา ..??
-
ชิวมาก!!! งับๆๆๆ กระโดนงับหัวคนแต่ง
เศร้าจริ๊ง จริง TT :เฮ้อ:
-
อย่าบอกน่ะว่าต้าร์จะฆ่าตัวตาย 0.o
-
เห็นแล้วสงสารพี่น้องหน้าหวาน
มนุษย์ทุกคนต้องการอิสระ
ถูกควบคุม ถูกบงการชีวิตซะ เหมือนไม่ใช่คนเลย
-
สงสารต้าร์นะ สงสารมาก แต่เค้าชอบแนวนี้อ่ะ รีบๆมาต่อนะ อุฮิ o13
-
ตอนนี้อยากรู้เหตุผลของควินกับแซทมาก
อ่านมาตั้งแต่บทแรก...ยังไม่มีความรู้สึกไม่ชอบควินกับแซทเลยอ่ะ
ผู้ชายหล่อก็เงี้ยะ ทำอะไรดูดีไปหมด :laugh:
เวลาอ่านเรื่องนี้ต้องมีสมาธิ เดี๋ยวไม่รู้ว่าควินหรือแซทเป็นคนพูด
แต่จำได้อย่างหนึ่งว่า...นัยน์ตาสีเฮเซล = ควิน
เยเย่เย้!!!
อิอิ
ปล.คุณเก๋เขียนหน้าไว้ที่หัวเรื่องด้วยก็ดีนะคะ คนที่มาอ่านหลังๆจะได้ไม่ต้องกดหาเอง
อย่างตอนที่6นี้ก็ P.10 มันสะดวกดีครับผม!
*ขอบคุณสำหรับนิยายน่าอ่านค่ะ*
**ขอชมสำหรับเรื่องนี้(อีกครั้ง)ที่แม้จะจั่วหัวว่า3Pแต่ก็ไม่ได้เป็นนิยายที่ขายราคะ กลับมีแรงดึงดูดให้อ่านเพราะปมกับเสน่ห์ของตัวละคร ซึ่งแตกต่างจาก 3P เรื่องอื่นๆมากๆ**
-
เพิ่งมาอ่านรวดเดียวหกตอน
มันค้างคาใจเหลือเกิน มันอะไรนักหนาต้องทำร้ายน้องเค้าขนาดนี้ล่ะพ่อแซท พ่อควิน
แต่ชอบการบรรยายของนักเขียนมากค่ะ อ่านแล้วลื่นไหลดี
แต่บางทีก็งง ๆ ว่า ตอนนี้ไหนพี่แซท พี่ควินกันแน่
-
:monkeysad: สงสารต้าร์
เขียนดีมากเลย ช่วงที่บรรยายความรู้สึกลึกๆจริงของต้าร์
ที่ขัดแย้งกับการกระทำที่ถูกกระตุ้นด้วยยา
เยี่ยมๆ o13 :กอด1:
-
มันเวรกรรมอะไรของ สองพี่น้องถึงต้องมาเผชิญชะตากรรมที่โหดร้ายแบบนี้ :z3: :z3:
อยากรู้สาเหตุ ว่ามันคืออะไร ถึงทำให้ หนุ่มๆ ทำกับสองคนได้ถึงขนาดนี้
ไม่รักน้องเหรอ ตอนนี้น้องเริ่มสิ้นหวังแล้วนะ อย่าคิดได้เมื่อสาย ควิน แซต
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:เศร้าเว้ยยยยยยยย
-
โอ้แม่เจ้า ! อยากรู้จริง ๆ ว่าสองคนนั้นมีเหตุผลอะไร
อ่านแบบไม่รู้ไรเลยมันหน่วง ๆ ชะมัด
-
ทำมั้ย แซตกับควิน ต้องทำอย่างนี้กับต้าร์ด้วย ไม่เข้าใจเลย
เหมือนไม่รักต้าร์ของเราเลย น่าสงสารอ่ะ :m15: :m15:
-
เนสกับต้าร์ทำอะไรผิด
ยังเป็นปมที่ไม่ได้รับคำตอบ
รออ่านกันต่อไป แต่ที่เรารับรู้ได้จากที่อ่านคือ ควินและแซตรักต้าร์
และร็อคเกอร์ก็รักเนสเหมือนกัน
-
เค้าบอกคนแต่งไปรึยัง....ว่าเค้าชอบนิยายเรื่องนี้จัง ^^
-
- ไม่ได้ตามอ่านตั่งหลายตอน คิดถึงจังเลย
อ๋อ คนสำคัญนี่เป็นพี่ชายนั่นเอง
แล้วทำไมตาร์ ภึงมาอยู่กับ 2 หนุ่มโฉดได้ละ
สงสารต้าร์ทุกตอนเลย บรรยายถึงความรู้สึกเจ็บปวดได้จี๊ดหัวใจมากๆ : (
-
แบบแนวนี้มากๆ
ยิ่งนายเอกโดนทำร้ายแบบSM ยิ่งชอบ :laugh:
ไม่อยากยอมรับว่าตัวเองโรคจิตนิดๆ :-[
-
ชะ ชะ ชะ ชิว o22
-
ชิวตรงหนายยยย :a5: แต่เราชอบอะไรที่อ่านแล้วบีบเค้นจิตใจนะ (<< โรคจิต!)
แต่สงสารต้าร์กับเนสอ่ะ T^T ไม่โทษเนสเลยที่ระเบิดอารมณ์ขนาดนั้น แถมที่อิตา2พระเอก(?)ทำกับต้าร์ก็โหดร้ายมากเหมือนกัน
แล้วเราก็ยังไม่รู้ว่าสาเหตุอะไรที่ทำให้กลายเป็นแบบนี้ -*- รอคนเขียนมาเฉลยปม
สู้ๆๆๆๆ :กอด1:
-
ผูกปมไว้มากมายทำให้อยากรู้มากๆว่ามันมีเรื่องอะไรกันถึงต้องทำแบบนี้
-
อยากจะ :z6: :beat: กับ3คนที่พรากพี่พรากน้อง สงสารต้าร์กับเนส :o12: :o12: เป็นเราก็ไม่อยู่มันแล้วตายดีกว่า แซท ควินกับร็อคเกอร์ ฝั่งไหนโหดกว่ากัน ครั้งหน้ามีบท นายเอกทำร้ายพระเอกให้เสียมากๆเลยยิ่งดี ชอบฉากNCนี้นะแต่สงสารต้าร์อ่านไปน้ำตาจะไหล อยากบอกว่าพยายามเข้านะคนเขียนรอตอนต่อไปอยู่จ้า :L2:
-
ชิวมากค่ะคุณนักเขียน :z3: :z3: :z3:
-
หน่วงดีจริงๆเลย
เข้าใจอารมณ์พี่น้องที่ต้องจากกัน
ให้เจอหน้ากันแค่แป๊บเดียว
เฮ้อ ไอพวกนี้มันก็ขยันทรมานนายเอกกันนะ
-
จริงๆแล้วไม่ค่อยกล้าอ่านนิยายแนวนี้นะ กลัวเครียด แต่พออ่านไปแล้วชักอยากรู้เหตุผลจริงๆว่าอะไรถึงทำให้สองพี่น้องต้องทรมานขนาดนี้ อยากรู้ว่าสุดท้ายแล้วจากความเคียดแค้นชิงชังที่มีให้กันโดยที่ไม่รู้ว่าเหตุผลที่แท้จริงของการกระทำที่โหดร้ายคืออะไรมันจะเหลือความรู้สึกอะไรต่อกันระหว่างตัวละครทั้งหมด เขียนปมนิยายดีจังค่ะ เราชักอยากรู้แล้วสิ กดดันชิวๆเนาะ ไม่เครียดๆ :m31: :fire: :serius2:
-
ทำไมพระเอกต้องเลว ??
-
พระเอกของเราโหดจริงๆ :sad4:
:haun4:
-
มีแต่คำถามว่าทำไม
-
หนูรักพระเอกโหด :-[
-
รื่องมันศร้
-
:a5: สงสารเนสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ฮืออออออ รักน้องขนาดนั้น ทำไมต้องมาพรากด้วยอะ :z3: :z3: :z3:
-
อืมมมม อยากจะบอกว่า ขอบคุณมากนะคะ ที่มาอัพให้ได้อ่านกัน อ่านแล้วติด อยากอ่านต่อ 5555 ปมมันเยอะ 5555
อ่านแล้วชิวมากค่าาาาาาาาาา :z3: :z3: :z3:
อยากจะรู้จริงๆ ว่าเหตุผลของควินกับแซทคืออะไร :angry2: :angry2:
-
เวลาอ่านดราม่าหนักๆ เนี้ย บอกตรงๆเลยนะ
รอวันให้พระเอกโดนกลับบ้าง ไม่ใช่ทำร้ายร่างกายกลับ
แต่เป็นจิตใจ เคยมีคนบอกว่า แผลภายนอกรักษาได้
ส่วนแผลที่เกิดในจิตใจรักษายาก
แบบคู่นี้ต้องโดนหนักๆ แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่รู้เหตุผล ขอด่าไว้ก่อนล่ะกัน
-
อย่างหนึ่งที่รู้คือการมีเซ็กส์ทุกครั้งตาร์ไม่เคยเต็มใจ
อิสองตัวมันหมดฝีมือที่จะทำให้มีความสุขจนต้องใช้ยาช่วย อ่านแล้วเกลียดมารรรรรรร (สมใจคนแต่งที่บิ๊ว จนเราอิน :laugh:)
-
จบเมื่อไหร่ ก็คลี่คลายเมื่อนั้นไงคะ หึๆๆ
-
ในที่สุด -,,- สุดยอดจริงๆเลยค่ะเรื่องนี้
มาต่อบ่อยๆนะคนแต่ง เค้าชอบบบบบบ >,,<
-
ร้ายกาจมากอะค่า เหตุผลมันคืออะไรน้อ
อ่านไปเครียดไป 555 แต่สนุกมากเลยค่ะ ชอบอ่านนิยายบีบคั้นจิตใจ ฮี่
คนแต่งสู้ๆนะคะ (แต่งเก่งจนคนอ่านเครียดแทนเลยค่ะ O.o!)
-
:pighaun: :pighaun: :jul1: :jul1: :m25: :m25: :m25: :z1: :z1: :z1:
โอ๊ยยยย ชอบๆๆๆ
มาต่อไวๆนะ 55555555555
แอบหมั่นไส้พระเอกสองคนจริงๆ
แกล้งนายเอกเราอยู่นั่น
เชอะ ขอให้โดนนายเอกเอาคืนบ้าง :call: :call: :call: :call:
-
ชิวเกิ๊น~ vอยากเห็นต้ารุกฆาตอ่ะ :z3: :z3: :z3:
-
สงสารต้าร์กับเนส มากๆ !! :monkeysad:
สู้ๆน้้าคนเขียน ยังไงก็มาต่อไวๆนะ จุ้บๆ o13
-
กรี๊ดดดดดด
พี่ควิน! พี่แซต!
นู๋อยากเป็นต้าร์...
:m25:
-
โอ๊ยยย สงสารเนสกับต้าร์อ่ะ
ไอ้สามตัวนั้นน่าจับมากระทืบจริงอ๊ากกกกกกก :fire: :fire: :fire:
-
อย่าบอกนะ...ว่าตอนหน้า
ต้าร์จะฆ่าตัวตาย
เหอๆๆ ไม่เดาแระ รอตอนต่อไปจ้าาา
-
อี๊บ ๆ
มาดัน
(แอบไปเห็นในเด็กดีโดนแบนตอนที่ 6 T T)
พี่เว็บเค้าเข้มเนาะ ไม่รู้ใครดูแลบอร์ดนิยาย ทั้งเว็บรู้จักแต่ลาเต้คนเดียว
เห็นน้องมันชอบเอามาพูดถึง 555555+
-
วันนี้ไม่มาต่อเหรอ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
:call: :call: :call:
-
:z3: ค้างๆ ตกลงต้าร์จะทำไงต่อไปอ่ะ
มาต่อไวๆนะคะ :o12:
-
:m15: สงสาร สองพี่น้อง เนส ต้าร์ จัง แล้ว เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดจากอะไรอ่ะ :m15:
-
ถูกใจๆ ^^
-
อ่านตอนล่าสุดแล้วเจ็บปวด
เราไม่รู้สึกถึงความรักเลยค่ะ
คนรักกันทำไมถึงต้องบังคับให้กินยา โดยที่ไม่ห่วงว่าจะมีผลกระทบอะไรต่ออีกคนรึเปล่า
เจ็บปวดแทนที่ต้องตกเป็นทาสของคนแบบนี้
ก็รู้ว่าโลกมันเลวร้าย คนเลวกว่านี้มีอีกมาก
แต่มาเห็นคนบริสุทธิ์ต้องถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วรู้สึกแย่จังค่ะ
ถ้าสองคนนั้นรักน้องจริง ก็ต้องแสดงออกให้มากกว่านี้
นี่มันไม่ใช่ความรัก... แต่เป็นความเห็นแก่ตัวชัดๆ
-
คู่ของคุณพี่น่าสนมาก.....
ชักอยากรู้ “คนที่กล้าหักหลังได้แม้แต่เพื่อนของตัวเอง คำว่าสารเลวมันยังน้อยเกินไป”
อยากรู้ อยากรู้
รออ่านนะ
-
อ่านไปสงสารไปนะ แต่ช๊อบบบบบบบ (โรคจิตเนอะ)
-
ไม่เข้าเลยว่าทำไมพวกเขาต้องทำกับสองพี่น้องแบบนี้
ทำไม ทำไม และทำไม
-
:jul1:
-
ต่อให้เฉลยว่าแซตกับควินมีเหตุผลอะไรที่ทำร้ายต้าแบบนี้ ถึงจะอ้างว่ารักก็เหอะ มันทดแทนสิ่งเลวระยำที่ทำไว้ไม่ได้หรอก
อยากให้เจ็บเจียนตายไปเลย จะได้สาสมกับสิ่งที่พวกแกทำไว้
-
ความรัก...ทำให้คนดีๆ เป็นปีศาจเยอะไป
หึๆๆๆ
-
:L2: :z3: :z3: :z3: :z3: :call: :call: :call:
-
:m25: :m25:
-
อยากรู้สาเหตุที่ทำไม ผู้ชายเรื่องนี้....ไม่รู้จักการจีบ ครับ นี่มันยุคถ้ำชัดๆ ตีหัวเข้าถ้ำ!
-
ทำไมยิ่งอ่าน
ยิ่งทรมานอ่ะคับ
ช่วยบอกให้กระจ่างหน่อยนะคับ
ทรมานมากๆ
-
o18 o18
เอริ่ม 2 คน กับคนๆ เดียว
สงสารกันบ้างก็ได้นะ หลายยกเกินไปแล้วววว
มาต่อไวๆ นะ :กอด1: :กอด1:
-
เนส ร๊อกเกอร์ ควิน และแซทเป็นเพื่อนกันใช่หรือเปล่า แล้วร๊อกเกอร์ชอบเนสหรือเปล่า ส่วนควินกับแซทก็คงจะชอบต้าร์ แต่สองพี่น้องรู้สึกจะตัวติดกันไปไหม ถึงจะเป็นพี่น้องกันก็เถอะ แต่เหตุผลของเนสในการทำร้ายตัวเองแบบนั้นเหมือนจะเป็นเพราะรักน้อง ไม่มีน้องอยู่ไม่ได้ แต่มันจะเกินไปหรือเปล่า ทำร้ายตัวเอง คิดถึงจิตใจของต้าร์หรือเปล่าว่าจะทนได้ไหม หรือว่าร๊อกเกอร์ร้ายกับเนสมาก แต่ก็คิดว่าตัวเนสคงมีความเจ็บปวดมากกว่าต้าร์เพราะดูเหมือนจะเป็นเพื่อนกับสามคนนั้นด้วย ส่วนควินกับแซททำไมใจร้ายกับต้าร์แบบนั้น หรือจะทำประชดต้าร์เพราะต้าร์พูดแบบนั้นกับตัวเอง ต้าร์บอกว่าควินกับแซทชอบใช้กำลัง เลยพิสูจน์ว่าไม่ใช้กำลังต้าร์ก็ต้องเข้าหาหรือไง แต่ใช้ยานี่ไม่ค่อยดีนะ คิดถึงจิตใจต้าร์บ้างหรือเปล่า แต่พอเข้าใจที่ควินกับแซทไม่ค่อยอยากให้เนสกับต้าร์พบกันแล้ว เพราะคิดว่าสองคนก็คงรู้ว่าเนสทำอะไรลงไป แล้วถ้ามาเจอกันต้าร์จะเป็นยังไง
-
โหดร้ายไปมัย
-
เพิ่งจะได้อ่านเรื่องนี้ กรี๊สสสสสสส จะบอกว่าเป็นพล๊อคเรื่องที่เจ๋งมากค่ะ
คืออ่านไปก็ลุ้นไปทุกตอนว่าจะเป็นยังไง เป็นมากกว่านิยาย 3P จริงๆๆๆๆๆ
แทบจะอดใจลุ้นอ่านตอนต่อไปไม่ไหวเลยค่ะ =.,=
-
:L2: :L2: คิดถึงคนเขียนจังเลย :call: :call: :call: :call:
-
อยากรู้จุดเริ่มต้นของเรื่องจัง.. :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:pig4:
:call: :call: :call:
-
จะมีคนตายไหมเนี่ย :z3:
-
อยากรู้เรื่องของเนสจัง :a5:
แต่ตอนนี้มันสุดๆ ฉุดอารมณ์กระเจิง :z3:
-
น้องต้าร์ไปทำอะไรไว้เนี่ย
ถึงต้องโดนขนาดนี้
มันสองคนไม่คิดถนอมน้องเลยใช่มั้ย
-
เฮ้ยๆๆๆ อย่าหายน่ะครับ ผมติดแล้ว ชอบแนวนี้สุด [จำเลยรักยังสู้ไม่ได้ ฮ่าๆๆ ไม่เคยดูจำเลยรักเห็นชอบเปรียบกัน]
:z10:
-
บีบคั้น กดดันจิตใจกันเหลือเกิน! :sad4:
-
:call: :call: :call:
-
อยากอ่านเรื่องนี้จังงงงง
มาอัพไวๆน้า ^^
-
เห็น ปล. ในตอนที่5 บอกว่าให้แบ่งความสงสารจากต้าร์มาให้นายแซตกับควินบ้าง
เลยอยากรู้ว่าสองคนนี้เค้ามีปมอะไรเหรอ ถึงต้องให้คนอ่านไปสงสาร
คงต้องรอให้ปริศนาเผยตัวออกมาเอง
-
ปมมมมันคืออะไรว้า แค้นอะไรกันมาจากไหนรึเปล่าสองคนนี้ สงสารน้อง :z3:
ปล.เอ่อ เราเป็นสาววายมือใหม่ เลยแอบขอถามนิดนึงว่า 3p นี่ตอนจบพระเอกมีกี่คนคะ หรือแล้วแต่เรื่องนั้นๆจะแต่งให้จบยังไง (แบบรักกันทั้งสามคนเลย หรือแยกตัวออกมารักกันสองคน) 3pเป็นแค่การพูดถึงสถานการณ์หนึ่ง ว่าสามคนนะ :-[ แต่ตอนจบจะเป็นยังไงก็ต้องแล้วแต่ผู้เขียน ว่าจะให้รักกันอะไรยังไง เราเข้าใจแบบนี้ถูกต้องใข่มั้ยอ่า
-
แวะมาส่อง :z1: :z1: :z1:
-
น่าสงสารนายเอก
-
อยากรู้ๆอยากรู้จริงว่าเกิดอะไรขึ้น??
ทำไมต้องทำร้ายแบบนี้ ดูๆเหมือนว่าสองคนนั้นก็รักน้องอยู่นะ
-
เป็นเรื่องที่ แต่ง3P ได้หน่วงจิตมากค่ะ :z3:
ชอบแนวนี้ อ๊ากกกก :-[
-
สนุกมากคับ.....พระเอก เลวดี ชอบ *-*
-
มาทวงนิยาย !!! :m21:
คึคึ อย่าถือสาหาความฟ่างเลยนะเคิ้บคุณคนเขียน
ก็เค้าคิดถึงพี่ควิน พี่แซท เพื่อนกันทนทายาด
:m11:
.............................
-
มันชิวตรงไหนนิคนเขียน อ่านแล้วบีบหัวใจสุดๆ
ถึงจะเป็นฉากnc แต่ไหงมันไม่ค่อยหื่นไงก็ไม่รุ อ่านแล้วเศร้าสงสารนายเอก
หละที่ว่าควินกะแซทมันมีเหตุผลของมันอะคืออะไรฟระ เห็นมีแต่ทำให้ต้าเจ็บปวดแล้วก็ทรมานอะ
ถ้ายังไงขอรีเควสให้มีพาทของอิควินกะอิแซทด้วยน่าจะดีนะค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมั่กๆ พยายามเข้านะค่ะ จะเป็นกำลังใจให้เสมอคะ
แล้วจะรอตอนต่อไปค่ะ
-
รอลุ้นตอนต่อไป พวกพระเอกเรื่องนี้ปากหนักดีหนู๋ชอบ
-
รอตอนต่อไป :mc4: :mc4:
-
วันนี้มาเปล่าครับ
-
มาลงชื่อ รออ่าน อย่างใจจดใจจ่อ :impress2: ชอบแนวเนี้ย ชอบมากเลย
-
โหดร้าย สงสารนายเอกมากเลย
-
โหยยย เรื่องนี้บีบหัวใจสุดๆ
เป็นเราใจเสาะยอมตายดีกว่า :sad4:
ต้าร์ใจแข็งมากค่ะ o13
:pig4:นะคะ ฝากตัวอ่านด้วยคน
-
:o8: แวะรออ่านต่อให้กำลังใจคนเขียนเน้อ :กอด1: :L2: :pig4:
-
o18 o18 o18
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
รอคอย อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววววว
ชอบเรื่องนี้มากกกกก
แบบว่าเมื่อวานกลับมาจากจีนแล้วสิ่งแรกที่ทำคือเปิดดูว่าอัพรึยัง ซึ่งดีใจมากที่อัพต่อแล้ว 5555
แต่อย่าหายไปนานๆ นะ คนอ่านอาจจะขาดใจตายได้
อยากรู้ตอนต่อไปมาก จิงๆแล้วโดยส่วนตัวเราชอบพระเอกนะ เพราะรู้สึกว่าจิงๆแล้วเขาก็รักนางเอกแต่ไม่ได้แสดงออกแบบหวานๆ แต่ก็แสดงออกในรู้แบบที่ดูแล ปกป้องมากกว่า(แม้ว่าตัวเองจะทำร้ายจิตใจนางเอกก็เถอะ 5555) สรุปคือชอบและติดเรื่องนี้มากมาย
เป็นกำลังใจให้นะคะ จะรอคอยต่อไป o13 o13
:bye2: :bye2:
-
สงสารต้าร์กับพี่เนส :monkeysad: :monkeysad:
-
สงสารต้าร์อ่า แงงงงงงง~ :o12:
มาอัพเร็วๆนะคะ คนอ่านรออยู่ค่าาาา :sad4:
-
โอมๆๆๆ ตอนต่อไปจงมา
-
น่าสงสาร :m17: ทำไมทำกับต้าร์แบบนี้ :z3: :z3:
รออยู่นะค้าาาา อิอิ :oni1:
:pig4: :กอด1:
-
น้องต้าร์กำลังกลายเป็นราชินีที่แสนจะน่ากลัว
ว่าสองคนนั้นโหดแล้วนะ น้องต้าร์ขาดลอย
-
รอคอยจุดเริ่มต้นแห่งความรู้สึก.........
-
สงสารต้าร์นะ แต่ชอบพระเอกทั้งคู่มากกว่า ฮ่าๆๆๆๆ
o13
-
ประกาศ!!!
สาเหตุที่คนแต่งหายไปหลายวันคือ โน้ตบุ๊คแฮงค์ค่ะ :o12: เลยพามันเข้าศูนย์
ผลปรากฎว่าต้องเปลี่ยนฮาร์ดดิสและแบตเตอรี่เสื่อม :m15: ตอนนี้ในเครื่องยังไม่ได้ดาวโหลดวินโดว
ยังไม่มีโปรแกรมเวิร์ดและอีกหลายโปรแกรม ต้องขอโทษคนอ่านด้วยนะคะที่มาแจ้งช้า :sad11:
พรุ่งนี้จะไปพันธ์ทิพย์จัดการกับโน้ตบุ๊ตให้เรียบร้อยค่ะ เสร็จแล้วจะเข้ามาอัพนิยายนะคะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็น ขอบคุณที่คนอ่านยังรอคนแต่งอยู่ ขอบคุณจริงๆค่ะ :กอด1:
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
New-Y Holic
22/05/2555
-
แล้วจะรอน้าาาา :sad4:
อัพคราวนี้ขอ3ตอนรวดนะตัวเอง :laugh:
+1 กับ +เป็ด ให้ก่อนน้าา
-
จะรอค่ะ ^^
-
:L2:ไม่เป็นไร คนอ่านรอได้จะ
-
รอได้จ้า แต่ต้องมาลงยาวๆนะ :กอด1: :กอด1:
-
รับทราบจ้าาา รออยู่น้าาา ><
-
รอๆๆๆ :call: :call: :call: :call:
-
:3123:รอจ้าาาา
-
รอจร้า
-
รอ รอ จ้า ขอให้โน็ตบุ๊คให้ป่วยเร็วๆ
-
รอค้าาา :กอด1:
-
รอค่ะ
-
รีบๆกลับมานะ จะรอออออ
-
22/05/2555 :sad4: นึกกว่าลงตอนไหม่
:L2: ขอบคุณที่มาแจ้งข่าวนะครับ :L2:
.................ลงอีกครั้งขอมากกว่า 1 ตอนนะครับ :z2: :o8:
:L1: :L2: :L1:
-
รับทราบเจ้าค่ะ ^^
-
รอค่าาา
-
มานั่งปูเสื่อรอ คริๆ :o8:
-
อยากเอาโน้ตบุ๊คไปให้ใช้แทนก่อนเลยนะเนี่ย
-
รอจร้ารอ แต่อย่าลืมตอนสมนาคุณล่ะ ฮิฮิ
-
นึกว่าได้อ่านแล้ว :t3: [ :m16: จะแสร้งทำเป็นเข้าใจ :m16:]
-
:dont2: ช่างบังเอิญ คอมเราก็พัง
:m26: ตอนหน้าขอยาวๆนะคะ
:m13:
-
ม่ะ...เค้าซ่อมให้ แต่แบตต้องซื้อเองนะ :z1: :z1:
-
รับทราบและรอค่า :กอด1:
-
+111111 >< เอาอีกค่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆๆ
-
เจ็บปวดแระทรมาน เห้อ!! ทำมั้ยต้องทำร้ายกานแบบนี้นะ
ฮัศวินละทำมั้ยถึงช่วยอารายเยอะไม่ได้ แต่ถ้าช่วยได้แล้วอีกคนจะเปงยังไงT^T
โหดร้ายที่สุด
ยีังไงก้อจะตามอ่านนะค๊าฟฟ รอด้วยอีกคน><
-
รอได้ :L1:
-
รอค่อรอ :man1:
-
ตอนหน้าขอยาวๆ :really2:
-
เพิ่งได้เข้ามอ่าน
เขียนเนื้อเรื่องได้ดีมากจ้า
สงสารทั้ง เนส แล้วก็ ต้าร์ เลย :sad4: :sad4: :sad4:
แต่เราเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าเพราะเหตุอันใด.. สองพี่น้องถถึงต้องมาเป็นแบบนี้อ่ะ
มันคาใจอ่ะ..คนแต่งต้องรีบเข้ามาเคลียร์ด่วนนะเจ้าค่ะ
มันอยากรู้มากกกกกกกกกกกกกกกอ่ะ
จะรอตอนต่อไปนะค้าาาา
:bye2: :bye2: :bye2:
-
รอด้วยคนค่ะ
-
รับทราบค่าาาาา รอนะค่าาาาาาาา><
-
แปะ .. :L2:
-
:L2: รอ :pig4:
-
ThankS
-
มาต่อได้แว้วววววววววววววววววว
-
รับทราบ!!!! แต่ถ้ามาคราวหน้า ขอหลายๆตอนนะ :z2: :z2:
-
โดนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกอ่ะค่า
ชอบอ่ะ แม้ว่าพระเอกมันจะดูโหดร้าย แต่ก็เพราะแสดงออกไม่เป็นว่ารักใช่ป่ะ คิดแต่ว่าต้องกดน้องเอาไว้ แต่เค้าเชียพระเอกทั้งสองน้า
คนแต่งเก่งมากค่ะ เป็นกำลังใจให้ และ รออยู่นะจ๊ะ
-
เข้ามารอเหมือนกันคะ : ))
-
รอ ต่อไป :bye2:
-
:m31: :sad4: :o12: ม่ายยยยสงสารเนสต้าา พี่แซทกับพี่ควินรีบๆๆๆใจดีได้แร้ววววว ถ้าต้าหนีไปอย่ามาเสียใจน่ะ เชอะ :z6: :fire:
-
สงสารต้าอะ ทำมัยตองทำกันขนาดนี้ ฮือๆๆๆๆๆ ทำมัยทำมายยยยยยยยยยย :m31: :z3: ขออยามาม่ามากนะคะสงสาร น้ำตาไหลจนจะเอามาอาบใด้เเล้ว :sad4: :o12:
-
มาโซสุดๆ :o12: มีปมอะไรเนี่ย :angry2: สงสานเนสต้า :z3:
มาต่อเร็วๆน่ะ :z2:
-
รอตอนต่อไป :call: :call: :call:
-
Heartbreaker : 07
“กลับมาแล้ว!”
เสียงตะโกนดังลั่นบ้านเรียกให้ผมรีบเดินออกจากห้อง ลงบันไดไปยังชั้นล่างที่ซึ่งมีผู้ชายร่างบางหน้าสวยแต่พลังเสียงยิ่งกว่าโทรโข่งยืนฉีกยิ้มกว้างรออยู่ เขายื่นถุงขนมหลายถุงในมือส่งให้ผมทันทีที่ผมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ผมยิ้มกว้าง รับมาถือไว้พลางก้มหน้าดูว่ามีขนมอะไรในถุงบ้าง
“มีแต่ของโปรดต้าร์ทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องส่องหรอก”
คนซื้อบอกแกมสัพยอกผม
“ขอบคุณนะฮะ พี่เนสน่ารักที่สุดเลย”
ผมโผเข้าก่อนเขาตามความเคยชิน
“ไม่ต้องมายอ เออ วันนี้เพื่อนพี่มาค้างที่บ้านนะ มาช่วยทำโปรเจค ต้าร์ไปบอกให้คุณป้าทำกับข้าวกับของหวานเพิ่มด้วย”
“ครับ”
ผมพยักหน้ารับ
“ไอ้เหี้ยเนส เดินเข้าบ้านตัวปลิวเลยนะมึง”
“เออ แม่ง เอาเปรียบพวกกูนี่หว่า”
ผมที่ตั้งใจจะเดินเข้าไปบอกคุณป้าแม่บ้านในครัวหันขวับกลับไปมองยังที่มาของเสียง เห็นผู้ชายร่างสูงสองคนในชุดนิสิตเดินก้มหน้าก้มตาหอบหิ้วของพะรุงพะรังทั้งฟิวเจอร์บอร์ด ทั้งม้วนกระดาษ ทั้งกระเป๋าเต็มสองมือเข้ามาในบ้าน แต่พี่ผมกลับยืนกอดอกนิ่งไม่สนใจเข้าไปช่วยเพื่อนแต่อย่างใด ผมย่นจมูกใส่พี่ชายที่ยืนหันหลังให้ เดินเข้าไปหาพวกเขา
“ให้ผมช่วยไหมฮะ”
ผมอาสาจังหวะที่พวกเขาก้มหน้าวางของลงบนพื้น
“ไม่ต้องไปช่วยหรอกต้าร์ มันสองคนถึกจะตาย หิ้วของแค่นี้ สบายมาก ใช่ไหมพวกมึง”
“โหย ไอ้! เว…”
ผมยืนยิ้มกว้างส่งให้พวกเขาอย่างเป็นมิตรเมื่อพวกเขาเงยหน้าขึ้นมา เพื่อนพี่เนสนี่มีแต่คนหน้าตาดีจริงๆ ถ้าพวกเขาไม่ได้ใส่ชุดนิสิตอยู่ ผมคงคิดว่าพวกเขาเป็นนายแบบกำลังยืนโพสท่าเท่ห์ๆอยู่บนแคทวอล์กแหงๆ
“อ้าวๆๆ อย่าค้าง อย่ามองนาน นี่น้องกู ผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง”
พี่เนสเข้ามากอดคอผมไว้ขึงตาดุใส่เพื่อนของเขา ผมหลุดเสียงหัวเราะขำพี่ชายตัวเองกับอาการห่วงน้องจนออกนอกหน้า ทั้งๆที่เพื่อนเขาแค่มองผมเฉยๆ
“นี่เพื่อนพี่ ไอ้นี่ชื่อควินตัส ไอ้นี่ชื่อแซทเทิร์น เรียกสั้นๆว่าควินกับแซทก็ได้ ส่วนนี่น้องชายสุดที่รักของกู ชื่อเนคตาร์ เรียกต้าร์ก็ได้ตามสะดวก ย้ำอีกครั้ง น้องกูเป็นผู้ชาย”
“สวัสดีครับพี่ควินพี่แซท”
ผมยกมือไหว้สวัสดี พวกเขายิ้มบางๆทักทายผมกลับ ผมมองหน้าเขาสองคนแล้วก็นึกอิจฉาในใจ ทำไมผมไม่เกิดมาหน้าตาหล่อๆอย่างพวกเขาบ้าง ที่สำคัญ ทำไมผมไม่สูงเหมือนพวกเขา
“รู้จักกันแล้วก็ไป ต้าร์ไม่ต้องไปช่วยพวกมันหรอก เดี๋ยวพี่จัดการเอง”
พี่เนสจับไหล่ผมผลิกกลับหลังหันดันหลังให้เดินไป ผมยิ้มพลางเดินตรงไปที่ห้องครัว ต้องบอกให้คุณป้าแม่บ้านทำของว่างเพิ่มขึ้นสองเท่าแล้วล่ะ เพราะดูจากรูปร่างพี่ควินกับพี่แซทแล้ว พวกเขาต้องกินจุแน่ๆ
ผมเดินออกจากห้องครัวพร้อมถาดซึ่งมีจานขนมวางอยู่เต็มพื้นที่ ตรงเข้าห้องนั่งเล่นสถานที่ทำโปรเจคของพี่เนสกับพวกเพื่อนๆ
“ของว่างมาเสิร์ฟแล้วครับ”
ผมส่งเสียงไปก่อนตัว เดินเข้าไปวางถาดไว้บนโต๊ะ
“ว้าว! น้องพี่ น่ารักจริงๆ ไหน มีอะไรกินบ้าง”
พี่เนสขยับตัวลงจากโซฟามานั่งยองๆข้างๆผมที่จัดวางจานขนมอยู่
“เยอะแยะเลยฮะ มีแต่ของอร่อยๆ ผมอยู่กินด้วยไหม”
ผมหันไปยิ้มอ้อนพี่ชาย เขายิ้มกว้างให้ผม แต่แล้วก็ยื่นมือมาหยิกแก้มผมทั้งสองข้าง ซ้ำยังบิดไปบิดมาเหมือนเห็นแก้มผมเป็นตุ๊กตา
“เจ็บนะ”
ผมบอกเสียงขุ่น ยกมือจับแก้มเมื่อพี่เนสผละมือออกไป
“ไม่ต้องมาสำออย ขึ้นไปทำการบ้านเลย ชอบอู้ตลอด”
ผมเบ้ปากย่นจมูกใส่เขา หันไปมองจานขนมบนโต๊ะตาละห้อย
“อะไร ขนมตัวเองก็มี พี่ซื้อมาให้ตั้งเยอะ ไปเลยไป ทำการบ้านเสร็จแล้วค่อยลงมา เข้าใจไหม”
เสียงเข้มสั่งตามมาอีก ผมหันไปมองพี่ควินกับพี่แซทที่นั่งอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้ามอย่างขอความช่วยเหลือทางสายตา แต่พวกเขากลับยิ้มขำผมที่โดนพี่เนสดุ ผมแลบลิ้นให้พวกเขาแล้วรีบเดินออกจากห้อง หนอย…คนอุตส่าห์เอาขนมมาเสิร์ฟให้ถึงที่ จะพูดชวนให้อยู่กินด้วยกันหน่อยก็ไม่ได้ จำไว้เลย!
ผมวิ่งลงบันไดตรงไปห้องอาหาร พี่เนสกับเพื่อนนั่งรอผมอยู่ที่โต๊ะแล้ว ผมเดินฉีกยิ้มกว้างให้พวกเขา เข้าไปนั่งเก้าอี้หัวแถวตรงข้ามกับพี่ควินซึ่งนั่งข้างๆพี่แซต ส่วนพี่เนสนั่งอยู่หัวโต๊ะ อาหารหลากหลายอย่างตรงหน้าเรียกให้ผมที่หิวจัดหลังจากทำการบ้านเสร็จรีบหยิบช้อนกับซ้อมตักข้าวเข้าปากทันที ผมตักกับข้าวหลายๆอย่างมากองรวมกันในจานข้าว ก้มหน้าก้มตากินจนได้ยินเสียงฮึมฮัมจากฝั่งตรงข้ามถึงได้เงยหน้าขึ้นมอง
“มีอะไรเหรอฮะ”
ผมถามหน้าซื่อ มองหน้าพี่ควินกับพี่แซตสลับกันไปมา
“กินมูมมามเหมือนเด็ก จะรีบไปไหน”
น้ำเสียงเหนื่อยหน่ายของพี่เนสเรียกให้ผมหันไปมอง ผมยิ้มแหยหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“ขอโทษครับ ผมหิวไปหน่อย”
ผมผงกหัว วางซ้อม ยกมือขึ้นเช็ดปาก หันไปมองพี่ควินกับพี่แซทก็เห็นว่าพวกเขายังมองผมด้วยสีหน้านิ่งๆแต่มุมปากกลับยกยิ้มแปลกๆ ผมยู่ปากไม่สนใจ จับซ้อมยื้อแขนออกไปหมายจะตักเอาไข่พะโล้แต่เหมือนว่าไข่ที่ผมหมายตาจะทรยศ เพราะมันไม่ยอมให้ผมตักได้สักที ในขณะที่ผมกำลังหงุดหงิดจู่ๆก็มีช้อนจากอีกฝั่งยื่นเข้ามาช่วยตักไข่พะโล่ใส่ช้อนให้ผม ผมมองหน้าคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ยิ้มกว้างให้เขา
“ขอบคุณฮะพี่แซท”
“น้องกูมีมือ มันตักกินเองได้”
เสียงแข็งดังมาจากหัวโต๊ะ ผมรีบเอาไข่พะโล้เจ้าปัญหามาไว้ที่จานตัวเอง ก้มหน้าทานต่อไปจนข้าวหมดจาน หยิบแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้ว
“อิ่มแล้วเหรอ”
“ครับ อิ่มแล้ว อิ่มมากเลย”
ผมยิ้มตอบพี่เนส เอามือลูบท้องไปด้วย
“ข้าวติดแก้ม”
เสียงราบเรียบของพี่ควินเอ่ยขึ้นลอยๆ ผมขมวดคิ้วมองหน้าเขา ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างจะถามเขาว่าที่พูดไปเมื้อกี้ หมายถึงผมเหรอ เขาไม่ตอบ แต่ชี้นิ้วจิ้มแก้มตัวเองคล้ายจะบอกให้ผมรู้ถึงตำแหน่งที่ข้าวติดแก้ม ผมลูบมือไปตามตำแหน่งที่เขาบอกก็เจอเม็ดข้าวติดอยู่ ผมยิ้มเจื่อน รู้สึกอายที่ทำตัวซุ่มซ่ามต่อหน้าแขกที่เป็นถึงเพื่อนของพี่ชาย
“ขึ้นไปเอาหมอนกับผ้าห่มลงมาให้หน่อย คืนนี้พี่จะนอนที่ห้องนั่งเล่น”
พี่เนสทำหน้าดุใส่ผม ผมพยักหน้ารับรู้ลุกออกจากเก้าอี้ เดินเอื่อยๆออกจากห้องอาหาร เหลียวกลับไปมองก็เห็นว่าพี่ควินกับพี่แซทมองมาที่ผม ผมยิ้มบางๆให้พวกเขา หันกลับเดินต่อไป ผมหอบหมอนกับผ้าห่มสามชุดลงมาจากห้องรับรอง เดินไปห้องนั่งเล่นที่เปิดประตูไว้
“วางไว้บนโซฟาแล้วขึ้นไปอาบน้ำนอน ห้ามเล่นเกมส์เกินสามทุ่ม เข้าใจไหม”
พี่เนสหันมาสั่งทันทีที่เห็นว่าผมเดินเข้ามาในห้อง ผมเอาของที่หอบลงมาวางไว้บนโซฟา หันไปมองพี่ชายก็เห็นว่าเขาหันไปสนใจหน้าจอโน๊ตบุ๊คแล้ว หันไปมองอีกด้านก็เห็นพี่ควินกับพี่แซทกำลังรัวนิ้วลงบนคีย์บอร์ดโน๊ตบุ๊คแต่ตากลับมองมาที่ผม
“ต้องการอะไรอีกไหมฮะ”
ผมถาม รอฟังเพื่อพวกเขาต้องการเรียกใช้อะไรเพิ่มอีก
“ขึ้นห้องไป”
พี่เนสหันมาสั่งผมเสียงเข้ม ผมหน้ามุ่ยมองค้อนเขากลับไปก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้อง ทำหน้าดุใส่ตั้งแต่ตอนทานข้าวแล้วนะ คอยดูเถอะ จะเล่นเกมส์ให้ถึงเที่ยงคืนเลย!
เลยเที่ยงคืน ผมเดินลงมาข้างล่าง ห้องนั่งเล่นไม่ได้ล็อค ผมเปิดประตูเข้าไป ตั้งใจจะแวะเข้ามาส่องดูพี่เนสกับเพื่อนๆว่าทำโปรเจคไปถึงไหนแล้ว แต่ปรากฏว่าคนในห้องพร้อมใจกันหลับอยู่บนพื้นทั้งๆที่โน๊ตบุ๊คทั้งสามเครื่องยังเปิดค้างไว้อยู่ ผมส่ายหน้ากับสภาพของพวกเขา นอนหลับทั้งชุดนิสิต น้ำก็ยังไม่ได้อาบ เชื่อพวกเขาเลย นอนหลับลงได้ยังไง ผมเดินย่องเข้าไปใกล้พี่เนสที่นอนคว่ำหน้าแนบอยู่กับหมอน จับผ้าห่มอยู่ปลายเท้าขึ้นห่มให้เขา เดินไปอีกด้านเห็นพี่ควินนอนหงายขาข้างนึงวางทับกับกองฟิวเจอร์บอร์ดข้างๆเขามีผ้าห่มวางกองอยู่ ห่างออกไปเกือบสองช่วงตัวพี่แซตนอนตะแคงหันหลัง ผมส่ายหน้าหยิบผ้าห่มผืนนึงออกมาคลี่ออกนั่งคุกเข่าห่มผ้าให้เขา กำลังจะผละออกห่างแต่จู่ๆคนที่นอนนิ่งอยู่ก็ลืมตาโพล่งดึงแขนผมที่ไม่ทันได้ตั้งตัวจนตัวผมโน้มไปชนเขา สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆริดรดอยู่ที่ใบหน้า
“พี่ควิน”
ผมเรียกเขาเสียงเบา มองสบนัยน์ตาสีเฮเซลของเขานิ่งงัน ยังตกใจที่จู่ๆเขาก็ตื่นขึ้นมา
“ทำอะไร”
เขาถามผมเสียงเรียบ มือยังจับแขนผมอยู่
“ผมเห็นพี่ควินนอนไม่ได้ห่มผ้า เลยห่มผ้าให้ครับ”
ผมตอบ เขาค่อยๆคลายมือออกจนปล่อยในที่สุด ผมผละออกมา เขาเองก็ลุกขึ้นนั่ง ผมยิ้มเจื่อน ในใจก็กลัวว่าเขาจะด่าว่าผมเข้าไปยุ่งวุ่นวายอะไรกับเขา
“ทำไมยังไม่นอน”
ผมเลิกคิ้วกับคำถามของเขา จะให้บอกเขาว่านอนไม่หลับเพราะนั่งเล่นเกมส์ยันเที่ยงคืนก็กลัวว่าเขาจะปากโป้งไปเล่าให้พี่เนสฟัง แล้วผมก็จะโดนพี่เนสดุ เรื่องอะไรล่ะ ผมไม่บอกหรอก
“เล่นเกมส์โต้รุ่ง”
ผมหันไปมองตามเสียงที่โผล่เข้ามาแทรกราวกับอ่านใจผมออก พี่แซทตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?
“ไม่ใช่นะฮะ ผม…ผมเล่นถึงสามทุ่มก็เข้านอนเลย แต่…พอดีว่าผม…ผมนอนไม่หลับเลยลงมาดูว่าพวกพี่ทำโปรเจคไปถึงไหนแล้ว”
ผมปฎิเสธเสียงตะกุกตะกัก
“โกหก”
“ผมไม่ได้โกหกนะ”
ผมเถียงพี่แซท ชะเง้อมองไปอีกฝั่งกลัวว่าพี่เนสจะตื่น
“เนส”
“อย่านะฮะ อย่าเรียก”
ผมหันไปบอกพี่ควิน ยกมือจุ๊ปากให้เขาเงียบไว้ แต่เขาไม่ฟังผมเลยทำท่าจะหันไปเรียกพี่เนสอีก ด้วยความกลัวว่าพี่เนสจะตื่นขึ้นมา ผมรีบถลาเข้าไปเอามือปิดปากพี่ควินไว้
“ผมขอร้อง อย่าปลุกพี่เนสเลยนะฮะ”
ผมบอกเขาเสียงเบา ถ้าพี่เนสตื่นขึ้นมาเห็นผมอยู่ที่นี้ เขาต้องต่อว่าผมแน่ แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นที่ทำให้ผมร้อนรนกังวลใจเท่าความจริงที่ว่า พี่เนสต้องลงโทษผมโดยการตัดเงินค่าขนมและงดไม่ให้ผมเล่นเกมส์เป็นอาทิตย์ ซึ่งผมทนไม่ได้!
“ไม่ได้โกหกแล้วจะกลัวอะไร”
“เอ่อ…ผม”
ผมก้มหน้าคิดหาคำพูดมาโต้เถียงพี่แซท แต่สมองผมมันประมวลผลช้าเกินไป มือที่ปิดปากพี่ควินไว้จึงถูกจับดึงออก ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา เพิ่งรู้ตัวว่าอยู่ใกล้ชิดเขาเกินไปจนจมูกแทบชนกัน ผมรีบผละออกแต่มือยังถูกพี่ควินจับดึงไว้ นัยน์ตาสีเฮเซลมองผมนิ่งคล้ายว่าเขามีเรื่องอยากจะต่อรองกับผม
“ยอมรับมาว่าโกหก”
เรื่องอะไรล่ะ!
“ไม่บอกหรอก”
ผมหันขวับไปมองคนพูด ตกใจที่จู่ๆพี่แซทก็มาโผล่อยู่ข้างหลังในระยะประชิด
“ไม่บอก? หมายถึง พวกพี่จะไม่บอกพี่เนสใช่ไหมครับ”
ผมถามเพื่อความแน่ใจว่าผมเข้าใจความหมายที่เขาพูดไม่ผิด พี่แซทพยักหน้า ผมยิ้มออกแต่ก็ยังไม่ไว้ใจพวกเขา ถ้าเกิดพวกเขาตลบหลังผมขึ้นมาล่ะ ผมก็แย่น่ะสิ!
“ผมจะรู้ได้ไงว่าพวกพี่พูดจริง ไม่ได้โกหกผม”
ผมพูดขึ้น มองหน้าเขาสองคนสลับกันไปมา
“ไม่เชื่อก็ตามใจ”
“เนส”
“ก็ได้ๆ ยอมแล้ว ผมยอมรับว่าผมโกหก ผมเล่นเกมส์ถึงเที่ยงคืน”
ผมรีบพูดรัวเร็ว พวกเขาแกล้งกดดันผมชัดๆเลย
“หิว”
“ห๊ะ”
ผมร้อง งุนงงกับปฎิกิริยาของพี่แซท เขาพูดว่าหิวแล้วก็ลุกขึ้นยืนเดินออกจากห้องไป ผมหันกลับมามองพี่ควิน เขาปล่อยมือผม ลุกขึ้นยืน
“หิว”
พูดเสร็จเขาก็เดินออกจากห้องตามพี่แซทไป ทิ้งให้ผมนั่งเอ๋อคิดทบทวนท่าทางและคำพูดของพวกเขา หรือว่า พวกเขาต้องการให้ผมหาอะไรให้พวกเขาทานเพื่อเป็นการปิดปากไม่ให้พวกเขาเอาเรื่องที่ผมเล่นเกมส์ถึงเที่ยงคืนไปบอกพี่เนส ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ ผมรีบลุกขึ้นเดินเร็วออกจากห้องนั่งเล่นตรงไปห้องครัว พี่ควินกับพี่แซทยืนกอดอกรอผมอยู่ก่อนแล้ว แสดงว่าผมเข้าใจถูกต้อง
“อยากทานอะไรดีฮะ เดี๋ยวผมทำให้”
ผมยิ้มบอก เดินไปเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรเหลือบ้าง
“มีผลไม้กับขนมปัง โจ๊กซองก็มีนะครับ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็มี”
ผมหันไปบอกพวกเขา รอฟังว่าพวกเขาอยากทานอะไร
“อะไรก็ได้”
ผมพยักหน้าให้พี่แซท หยิบของออกมาจากตู้เย็นเอามาไว้บนโต๊ะ
“งั้นก็ ต้มบะหมี่ กับขนมปังทาแยมแล้วกันนะฮะ”
ผมพูดเองเออเองเสร็จสรรพ ไม่รอให้พวกเขาได้ท้วงติงอะไร ลงมือทำให้พวกเขาทาน แกะซองบะหมี่ใส่ชามตามด้วยเครื่องปรุงรสแล้วเอาไปใส่ในไมโครเวฟตั้งเวลา หันกลับมาแกะขนมปังใส่จานเตรียมไว้ทาแยม
“คล่องดี”
ผมเงยหน้ามองคนพูด พี่ควินเดินมาหยุดอยู่ข้างๆผม จะคิดว่าคำพูดเมื่อกี้เป็นคำชมได้รึเปล่านะ
“ผมชอบลงมาหาอะไรทานตอนดึกๆนะฮะ”
ผมบอกพลางตักแยมทาบนขนมปัง
“เนสรู้รึเปล่า”
“รู้ฮะ แต่ผมบอกเขาว่าลงมาทานนม เขาเลยไม่ว่าอะไร”
ผมตอบพี่แซท ได้ยินเสียงฮึมฮัมฟังไม่ได้ศัพท์ตามมา จะว่าอะไรผมก็ช่างเถอะ ขอแค่พวกเขาไม่แพร่งพรายเรื่องวันนี้ให้พี่เนสรู้เป็นพอ ผมไม่อยากถูกหักเงินค่าขนมกับถูกงดไม่ให้เล่นเกมส์
“เสร็จแล้ว นั่งเลยฮะ”
ผมเลื่อนจานขนมปังไปตรงกลางโต๊ะ หันกลับไปสวมถุงมือไมโครเวฟเปิดเอาชามบะหมี่ออกมาเสิร์ฟให้พวกเขาที่นั่งรอทานด้วยใบหน้านิ่งๆ
“ผมทำให้ทานแล้ว อย่าเอาเรื่องวันนี้ไปบอกพี่เนสนะฮะ”
ผมบอกพร้อมกับวางช้อนกับตะเกียบใส่ชามให้พวกเขา พี่แซทพยักหน้า ผมยิ้มออก หันไปมองพี่ควิน เขาคีบบะหมี่เข้าปากแทนคำตอบ ผมยิ้มกับท่าทีนิ่งๆของพวกเขา หันไปหยิบแก้วน้ำมากดน้ำจากตู้เย็นเสิร์ฟให้พวกเขา ยืนมองพวกเขาทาน เวลาแค่แป็ปเดียวเท่านั้นพวกเขาก็จัดการกับของตรงหน้าหมดไม่มีเหลือแม้กระทั่งน้ำเปล่า ท่าจะหิวจริงแฮะ
“เอาอะไรเพิ่มอีกไหมฮะ”
ผมถาม ในใจภาวนาขอให้พวกเขาพอแค่นี้เถอะ ผมไม่อยากเสี่ยงอยู่ในห้องครัวนานจนพี่เนสตื่นขึ้นมาเจอ
“พอแล้ว”
ผมยิ้มให้พี่แซท
“พี่ควินล่ะฮะ เอาอะไรเพิ่มไหม”
เขาส่ายหน้า ผมยิ้มกว้าง รีบเข้าไปเก็บจานชามไปวางไว้ในซิงค์ล้างจาน จัดการล้าง
“ขึ้นไปนอน”
ผมเลิกคิ้ว รู้สึกแปลกใจกับคำพูดของพี่ควิน เขากำลังสั่งผมเหรอ?
“จะเสร็จแล้วฮะ”
ผมบอกพร้อมกับคว่ำจานชามไว้กับที่พักด้านข้าง เช็ดมือจนแห้ง หันกลับไปยิ้มให้พวกเขาที่ยืนมองผมอยู่
“เสร็จแล้ว ขอตัวไปนอนก่อนนะฮะ สู้ๆกับโปรเจคครับ”
ผมยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นชูสองนิ้วให้พวกเขา ผมเดินผ่านพวกเขาไปใกล้จะถึงหน้าประตูแล้ว แต่เสียงที่เอ่ยขึ้นพร้อมกันทำให้ผมหยุดชะงัก หันกลับไปมองพวกเขา
“นอนดีดี”
ผมหลุดขำกับสีหน้าเรียบเฉยและท่าทางนิ่งๆดูเย็นชาของพวกเขา แต่คำพูดเมื่อครู่นี้กลับสวนทาง นอนดีดี ในความหมายของพวกเขา หมายความว่า ฝันดีรึเปล่า
“ฮะ ผมจะนอนดีดี”
ผมยิ้มบอกก่อนหันกลับเดินออกจากห้องครัวไป ถ้ามีพี่ชายอย่างพวกเขา ผมคงปวดหัวน่าดู เพราะผมไม่รู้ว่าพวกเขาคิดอะไร ต้องการอะไร ผิดกับพี่เนสลิบลับ รายนั้น ถ้าไม่พอใจอะไรก็โวยวาย ต้องการอะไรก็ร้องสั่งจะเอาให้ได้ คิดอะไรก็อ่านออกทางสายตาหมด เฮ้อ…หวังว่าผมคงไม่ถูกพี่ควินกับพี่แซทหักหลังนะ ผมไม่อยากถูกหักค่าขนม ที่สำคัญงดเล่นเกมส์ ผมต้องลงแดงตายแน่ถ้าไม่ได้เล่นมัน!
----------------------------------------------------------------------------------------------------
กลับมาอัพแล้วค่าาาา :z2: ตอนนี้ยังมีต่อนะ แต่อัพฉากซอฟท์ๆให้อ่านกันก่อน :laugh:
เห็นมีคนรีเควสบอกตอนนี้ขอยาวๆ เก๋จัดให้ค่ะ แต่ต้องรอหน่อยนะ o18
ขอบคุณทุกความคิดเห็น ขอบคุณที่ยังรออ่านกัน ขอบคุณมากๆๆๆๆๆค่ะ :กอด1:
ตอนนี้โน็ตบุ๊คกลับมาใช้งานได้ตามปกติแล้ว แต่ยังไม่ได้เปลี่ยนแบตเตอรี่ o22
ไปสอบถามราคาแล้วอึ้ง แพงใช้ได้เลยทีเดียวเชียว :o12: รอเงินออกก่อนค่อยซื้อ
ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เงินจะออก กร้ากกกก ช่างมันเถอะ ข้ามประเด็นนี้ไป :z10:
ทีเหลือจะเข้ามาอัพเมื่อแต่งเสร็จนะ ตอนนี้คนแต่งเป็นหวัดลงคอด้วย บ้าบอมาก
เอาฉากซอฟท์มาลงให้อ่านแล้วก็อยากเครียดกันนะ :m20: ยังยืนยันว่าเรื่องนี้ชิวค่ะ :fire:
ก่อนไป ขอเสนอศัพท์เฉพาะหนุ่มซึน คำว่า "นอนดีดี" ความหมายคือ "ฝันดี"
(เครดิตโดย : คุณควินตัสและคุณแซทเทิร์น@Heartbreaker) :laugh:
-
:L2: :L2: ขอบคุณค่าา
-
ดูแซทกับควินมัน
น่ากลัวยังไงไม่รู้ :sad5:
-
เริ่มต้นก็ไม่เลวร้ายนี่หว่า แล้วทำไมตอนปัจจุบันถึงได้โกรธ เกลียดกันขนาดนี้
-
:serius2: ดีจาย ด้ายอ่านซักที :pig4: :L1: :L1: :pig4:
-
เริ่มมีรายละเอียดของตัวละครแล้ว
ควินตัสซินะ คือ ชื่อเต็มๆของพี่ควิน
ก็แค่รอว่าอดีตมีอะไรเกิดขึ้น ถึงได้ทำให้ปัจจุบันเป็นแบบนี้
รอตอนต่อไป เร็วๆยาวๆ มาทีเดียว2-3ตอนก็ได้น้า า
-
ก็เป็นเพื่อนกันหนิแต่เพราะอะไร
-
น้องพื่อนยังทด้
-
งงๆ ตอนมันไม่ต่อกันใช่ป่าว :really2: :really2: :really2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นเพื่อนเนสด้วยนี่นา
เจอกับตาร์ครั้งแรกก็ดูปกติดี
อยากรู้จุดเปลี่ยนว่าทำยังไงถึงกลายเป็นแบบนี้ได้
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
น่ารักดีนะ แล้วมันกลายเป็นอย่างปัจจุบันได้ไงเนี่ย
-
ระหว่างตอนโน้น กับปัจจุบันนี้มันเกิดอะไรขึ้นถึงได้กลายเป็นแบบนี้ o22
-
นอนดีๆ5555
อยากอ่านต่อไวๆ รออยู่นะคะ o13
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้แบบว่าบีบใจมาก
พระเอกจะโหดไปไหนอ่ะ
:sad11: :sad11: :sad11:
รอตอนต่อไปจ้าา
-
อ่าว แล้วไปไงมาไงถึงได้โหดร้ายซะอย่างงั้นล่ะ
o22
-
จุดเปลี่ยนคืออะไรหว่า
มันเกิดอะไรขึ้น :really2:
-
นอนดีดีคำนี้เราก็ใช้อะ กับเพื่อน เพราะบางทีมันก็เขินๆที่จะบอกว่าฝีนดี
นี่เป็นอดีตปะ มันน่ารักมากๆอะ
แล้วทำไมปัจจุบันเป็นแบบนี้อะ ไม่เข้าใจ
จะรอตอนต่อไปนะ
-
ก็แลเป็นคนดีกันนิ่ แต่เพราะอะไรถึงมาทำร้ายต้าร์ :fire: :fire: :fire:
-
รอตอนต่อไป
อยากรู้สาเหตุดีจริงๆ
ทำไมตอนนี้มันเกลียดกันได้ขนาดนี้
-
อดีตก็ดูเป็นคนดี แต่ทำไมตอนนี้ควินกับแซทถึงโหดร้ายกับน้องต้าเยี่ยงนี้ :o12: :o12:
-
หวา =='' นายพวกนี้กูดูเป็นคนดีนิน่า ไหงไงมาทำอย่างนี้ล่ะ
-
ย้อนความ เย้ๆ เราจะได้รู้ความเป็นมาแล้ว แต่เฟียซกับร็อกเกอร์มาเกี่ยวข้องได้ยังไงนะ รอคนเขียนมาเฉลย ^^
เราเพิ่งมาแยกความต่างของควินกับแซทได้เมื่อไม่กี่ตอนนี่เอง ถ้าคำพูดห้วนๆร้ายๆหน่อยก็จะเป็นแซทพูดใช่ม่ะ แหะๆ
รอตอนหน้านะคะ
-
อ่านมา 7 ตอน มีตอนที่7นี่แหละชิวจริง :z3:
แล้วมีเหตุอะไร ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ คิดว่าสองคนนั้นรักตาร์นะ แต่ทำแบบนี้ทำไม :เฮ้อ:
-
ตอนเจอกันออกจะน่ารัก
-
ยิ่งต่อ ยิ่งจุดประเด็นความอยากรู้นะเนี่ย ดูน่ารักดีออกพี่น้องคู่นี้
-
แล้วจะรอตอนต่อไปน้า
อยากรู้จังว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้มาโกรธ เกลียดกันในตอนนี้
ทั้งที่ก็เป็นเพื่อนกันแท้ๆ
งง
-
แล้วมันเกิดเรื่องร้ายขึ้นได้ยังไงน้าT^T
รอรอนะค๊าฟฟฟ
-
หง่ะ
เจอกันครั้งแรก ก็เหมือนจะดีนี่นา ดูแล้วเหมือนทั้งสองคน ตกหลุมรักน้องซะด้วยซ้ำ
แล้วทำไม ถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ไม่ใช่ทำแค่ต้าคนเดียว รวมทั้งเพื่อนสนิทของตัวเอง เนสด้วย :serius2: :serius2:
-
น้องคนเก่าดูร่าเริง สดใสมากอ่ะ ผิดกับตอนนี้ลิบลับ...
สองคนนั้นจะรู้มั้ยนะว่าได้เปลี่ยนชีวิตคนคนนึงไปทั้งชีวิต
-
แีรก ๆ ก็ดีอยู่หรอก
แล้สฃวทำไมตอนหลังถึงได้กระชากตับขนาดนั้นละ :sad4:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: ดีใจมากที่คนเขียนมาอัพตอนใหม่ :m15: :m15: :m15:
แบบว่านั่งรอทุกวันๆๆ เฝ้ารอคอย :z6: :z6:
สนุกมาก เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้าาา
ขอบคุณมากค่าา
o13 o13 :bye2: :bye2:
-
:กอด1: :กอด1:
แสดงว่าสองคนนี้ ก็ไม่ได้นิสัยเสียมาแต่เกิด
รอตอนต่อไปนะค่ะ
-
แอร๊ น่ารักอะ เนสหวงน้องนะเนี่ยย
-
เรื่องในอดีตใช่ไหม?
อยากรู้อ่ะว่าเกิดอะไรขึ้น
รีบๆมาต่อเด้อ
-
ควินกับแซทท่าทางจะชอบต้าร์ตั้งแต่แรกเจอเลยหรือเปล่าเนี่ย เนสก็หวงน้องมาก ๆ เลยนะนั่น ท่าทางที่เนสมีปัญหากับควินกับแซทคงจะเป็นเรื่องต้าร์ใช่ไหมเนี่ย ควินพูดน้อยมาก ๆ แซทก็ช่างไม่ต่างกัน ที่จริงสองคนไม่ได้นอนหรือเปล่า คงจะรู้สิว่าต้าร์จะต้องไม่เชื่อฟังคำสั่งเนส
-
เอ่อออออออออออออออออออ มึงจะประหยัดคำพูดไปไหนคะพระเอกกกกกกก :fire:
แต่ท่าทางจะตกหลุมรักน้องตั้งแต่แรกเห็นเลยสิท่า :-[
แล้วจะยังไงต่อละเนี่ย :a5:
รอติดตามจ้า สู้ๆนะคะนักเขียน o13
-
เมื่อก่อนก้น่ารักดีนะ
แล้วทำไมตอนนี้......เปนแบบนี้ละ
หรือพี่เนสไปทำไรป่าววะ
พี่เนสดูหวงน้องมากกกก
-
อดีตอันหอมหวาน
ก่อนจะมี misunderstanding แหงมแซะ
รอดูตอนต่อไปจ้าา
-
:z3: ทำไมต้องมาเจอนิยายตอนนี้ด้วย :z3:
ผมยากเจอนิยายเรื่องนี้ ตอนเรื่องไปถึงหน้า 60-70-80-150 :z3:
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
จะได้ไม่ต้องทนเจ็บปวดทรมานกับการ..รอคอย.. :o12:
----------------------
ตอนที่ 7 น่ารักดีครับ....ใช้ภาษาที่เข้าใจง่าย มองเห็นภาพเป็นฉาก ๆๆ
ทั้งนี้และทั้งนั้น ผมก็ยังโหยหาความรุนแรง จากพระเอกครับ :haun4:
:L2:-------ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ----- :L2:
--------
ตอนที่โดนขืนใขใจห้องน้ำ ร้านอาหาร* เพราะพี่สองคนเยเห็น ต้ากินข้าวเยอะแน่เลย..ถึงบังคับให้กินเยอะ :o8:
-
เอ่อ พวกนี้จะดุไปไหนเนี่ย :a5:
-
นี่คือ ย้อนไปตอนก่อนเรื่องทั้งหมดจะเริ่มสินะคับ อยากรู้แล้วอ่ะๆ
-
แล้วสุดท้าย เค้าโกรธกัน แยกกันเพราะอะไร?
อยากรู้จริง เพื่อนพี่แยกน้องทำไม?
แล้วใครเอาพี่ไปน้อ...ซับซ้อนหรือเปล่า
รออ่าน และขอบคุณจ้า
-
แอะ............จะไม่กล่าวถึง NC ของพี่ของต้าบ้าง....เหรอครับ * 0 *
-
ก้อเริ่มต้นดีนิหว่า ทำมั้ยมันกลายร่างจากหน้ามือเป็นหลังมือไปได้นะ
มันต้องมีอะไรสักอย่างที่ต้องค้นหากันต่อไป...ฮ่าๆๆๆ
-
:กอด1:ที่มาของเรื่องรักเศร้าๆซีนะ
-
แรกๆ ก็ยังดีอยุ่เลยนี่ล
แต่เพราะอยากครอบครองหรือเปล่า
พวกเขาก็เลย ..... เลว!
-
:L2: :L1: :pig4: :call: :call:
-
ควินกับแซท แอบน่ากลัวนะ
ไม่เคยรู้อ่ะว่าเค้าคิดอะไรกันอยู่
ต้าร์น่าสงสาร :z3: :z3: o18
-
เริ่มต้นก็ดูดีนี่นา...จุดเปลี่ยนอยู่ตรงไหนล่ะเนี่ย???
-
เริ่มรู้ปูมหลังของหนุ่มๆ แล้ว แต่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเค้าไปทำยังไง ต้าร์ถึงต้องยอมโดนขนาดนี้
-
แรกๆก็ดีนี่น่า แล้วไปทำอีท่าไหนถึงเป็นงี้อ่ะ
-
เจอกันครั้งแรกก็แอบหวาน อยากอ่านต่อ :z3: :z3: :z3:
-
อ๊ากกกกกก อยากอ่านต่อแล้ว "หิว" พูดได้นะ ขี้อ้อนชะมัดหนุ่มๆ
-,,-
-
ทำไมตอนปัจจุบัน มารุณ น้อง กันจัง :m16:
-
555 นอนดีดี ทำไมอดีตกะปัจจุบันมันต่างกันจัง
-
น่ารักมากเลย นะ อดีต แต่ นะปัจจุบัน ต้าร์คงไม่คิดสั้นแบบเนสใช่ม๊ายยยยยยยยยย :z3:
-
L O V E (3P) N O V E L
-
อืม เนส กับต้าร์มีกันสามคนพี่น้องรึเปล่า
แบบชื่อเรียงกัน "เนส วี ต้าร์" ไง
-
เข้ามาฮา คห. ข้างบน :m20:
-
กำลังอยู่ในอารมณ์ เศร้า ...... ข้างบน เล่นซะอึ้งเลย :laugh:
แต่จะบอกว่าคิดไม่เหมือนกัน เพราะเห็นว่า ต้าร์ชื่อ เนสตาร์
เลยคิดว่าชื่อเต็มของพี่เนส น่าจะชื่อ เนสตุ้ม หรือเนสเล่ แน่ๆ
อ่ะขอโทษ ผู้แต่งค่ะ เอาชื่อตัวละครมาเล่น :call:
-
:กอด1:
-
Heartbreaker : 07 (ต่อ)
“อย่าทำแบบนี้อีก ลุงขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย”
“ลุงไม่ได้มาเป็นพวกผม ลุงไม่มีวันเข้าใจหรอก”
“ใช่ ลุงไม่มีวันเข้าใจแน่ว่าทำไมควินกับแซทถึงได้ใช้ยาอันตรายแบบนี้กับต้าร์ รู้ตัวบ้างรึเปล่าว่าทำอะไรลงไป ถ้าเกิดลุงมาไม่ทัน ยากระตุ้นนั้นอาจทำให้ต้าร์ช็อคได้ ทำไมควินกับแซทไม่คิดถึงผลที่ตามมา”
“ลุงเลิกบ่นได้แล้วน่า ต้าร์ก็ไม่ได้เป็นไรแล้ว”
“ไม่อยากให้บ่น ก็หัดทำตัวให้ดีกว่านี้ แล้วอย่าคิดใช้ยากระตุ้นกับต้าร์อีกเป็นอันขาด เข้าใจไหม ถ้ามีครั้งต่อไป ลุงจะพาต้าร์หนีไปให้ไกล อย่าคิดว่าลุงพูดเล่น ลุงทำจริงแน่ ถ้าควินกับแซทยังคิดไม่ได้”
ผมลืมตาขึ้นรับกับแสงสว่างภายในห้องนอน เสียงพูดคุยที่ดังลอดเข้ามาในห้องปลุกให้ผมตื่น รู้สึกปวดเมื่อยอ่อนเปลี้ยไปทั้งตัว หันไปมองรอบๆก็เห็นว่ามีถุงน้ำเกลือห้อยพ่วงต่อสายรับยาวเจาะเข้าที่มือข้างซ้ายของผม อยากจะขยับตัวขึ้นนั่งแต่สภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวย เหลือบมองเห็นแก้วน้ำพร้อมหลอดดูดวางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง จะเอี่ยวตัวไปหยิบมาดื่มก็ยังทำไม่ได้ นี่ผมกลายเป็นคนพิการไปแล้วหรือไง
“อ้าว! ต้าร์ ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงของคุณลุงหมอดังมาจากหน้าประตู ท่านยิ้มอบอุ่นให้ผม เดินตรงเข้ามาช่วยพยุงผมขึ้น จับหมอนตั้งรองหลังให้ผมเอนได้สะดวก ดีจริงๆ ท่านรู้ใจผมเสมอเลย ผมยิ้มบางๆให้ท่านพอดีกับที่ท่านผละออกไปหยิบแก้วน้ำยื่นมาตรงหน้าผม
“ขอบคุณครับ”
ผมบอกเสียงเบา จับหลอดดูดน้ำอย่างกระหายจนหมดแก้ว ค่อยรู้สึกชุ่มคอขึ้นมาหน่อย
“เอาน้ำอีกไหม”
ผมส่ายหน้า ท่านวางแก้วไว้ที่เดิม เลื่อนเก้าอี้มาข้างเตียง นั่งลงมองผม ใบหน้าท่านยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“เป็นไง รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม”
“ครับ”
ผมพยักหน้าตอบรับช้าๆ ค่อยๆทบทวนความทรงจำครั้งสุดท้าย จำได้ว่าตัวเองอยู่ในห้องน้ำ หลังจากมองเห็นกล่องอุปกรณ์ป้องกันตกอยู่ที่ปลายเท้า หลับตาเตรียมใจรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น จากนั้น ผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย อาจเป็นไปได้ว่าผมคงหมดสติไปตั้งแต่ตอนนั้น
“ต้าร์หลับไปตั้งสองวัน ลุงเป็นห่วงมากรู้ไหม”
“สองวัน นี่ผม…หลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
ผมทวนคำ นึกทึ่งตัวเองที่นอนหลับได้นานขนาดนั้น
“ใช่ ต้าร์หมดสติไปเพราะฤทธิ์ของยากระตุ้นนั่นแหละ ไข้ขึ้นสูง จนลุงกลัวว่าต้าร์จะช็อค แต่โชคดี ที่ต้าร์ปลอดภัย ไม่ได้รับอันตรายข้างเคียงจากยา”
ผมเค้นยิ้ม มองมือข้างซ้ายที่ถูกเจาะสายน้ำเกลือ
“เลยต้องรบกวนเวลาคุณลุงหมออีกแล้ว ขอโทษนะฮะ”
“พูดอะไรอย่างนั้น รบกวนเวลาอะไรกัน ต้าร์ก็เหมือนหลานชายลุงคนนึง”
มือใหญ่ยื่นออกมาลูบศีรษะผมช้าๆ ท่านยังคงยิ้มอบอุ่นให้ผมเหมือนเดิม
“คุณลุงหมอฮะ ผมฝันอีกแล้ว”
ท่านหยุดมือที่ลูบศีรษะผมอยู่ทันที ผละออกไป ใบหน้าที่พร่างพรายไปด้วยรอยยิ้มก็พลอยหายไปด้วย คงไว้แต่สีหน้าเคร่งขรึมแทนที่
“ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ”
ผมยิ้ม ส่ายหน้าปฎิเสธ
“ไม่ใช่ฮะ คราวนี้ฝันดี ผมฝันถึงครั้งแรกที่ได้รู้จักกับพวกเขา”
ท่านมองหน้าผมนิ่งคล้ายกำลังพิจารณาคำพูดของผมก่อนจะคลี่ยิ้มน้อยๆออกมา
“ก็ดีแล้วที่ไม่ได้ฝันร้ายอีก”
“ครับ ดีมาก เหมือนผมได้ย้อนเวลากลับไปในอดีต วันที่ผมได้อยู่กับพี่ชาย วันที่ได้รู้จักพวกเขาสองคนในฐานะเพื่อนของพี่เนส ช่วงเวลาดีดี ที่ผมไม่เคยลืม”
ผมยิ้มบอก นึกถึงความฝันของตัวเองตามไปด้วย ปกติผมมักจะนอนฝันร้ายอยู่เสมอ ผมมักจะฝันถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับตัวเองซ้ำๆจนมันกลายเป็นภาพหลอน ไม่คิดว่าจะมีวันที่ผมสามารถหลับฝันดีได้
“ต้าร์”
น้ำเสียงห่วงใยเอ่ยเรียก ผมยิ้มให้ท่าน บอกผ่านทางสายตาให้ท่านรับรู้ว่าผมไม่เป็นไร ผมรู้สึกดีกับความฝันครั้งนี้จริงๆ
“หิวไหม เดี๋ยวลุงไปหาข้าวต้มอ่อนๆมาให้ทาน หรือต้าร์อยากทานอะไรเป็นพิเศษ”
“ขอเป็นโจ๊กแล้วกันฮะ”
ผมยิ้มบอก เอามือลูบท้องตัวเองไปด้วย ท่านหัวเราะก่อนเดินออกจากห้องไป ผมตั้งใจจะพักสายตาสักครู่ แต่เสียงเปิดประตูหยุดความตั้งใจของผม คนที่เดินเข้ามาหาคือคนที่อยู่ในความทรงจำครั้งสุดท้ายก่อนที่ผมจะหมดสติไป เขาเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ข้างเตียงมองผมนิ่ง ผมเองก็มองเขานิ่งเช่นกัน จนสัมผัสอุ่นๆที่แก้มจากฝ่ามือใหญ่ทาบประทับผมถึงคลี่ยิ้มให้เขา นัยน์ตาสีเฮเซลคล้ายกำลังพินิจพิจารณาไปทั่วใบหน้าผม ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ผมก็ยังยิ้มให้เขา ไม่นาน มือใหญ่ก็ผละห่าง ร่างสูงลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินออกไปแต่ผมคว้ามือเขาไว้ เขาหยุดชะงักไม่ได้สะลัดมือผมออกแต่ก็ไม่หันกลับมามองผม
“ผมฝัน”
คำพูดของผมเรียกให้เขาหันกลับมามองได้
“มันไม่ใช่ฝันร้ายอย่างที่ผมเคยฝันอยู่บ่อยๆ ผมฝัน ถึงครั้งแรกที่เราได้เจอกัน”
ผมยิ้มบอก ใบหน้าที่แสดงอาการเรียบเฉยจนชินตามีแววแปลกใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขายังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้หรือเปล่า แต่ผมไม่เคยลืมมัน เพราะในช่วงเวลานั้นคือภาพความทรงจำดีดีที่ผมยังใช้ชีวิตอยู่กับพี่เนส มีความสุขด้วยกันในบ้านของเราสองคน และได้รู้จักกับพวกเขาในฐานะเพื่อนของพี่ชาย
“เจอกันครั้งแรก ผมก็ต้องต้มบะหมี่ให้พวกพี่ทานเป็นการปิดปาก ขอบคุณนะฮะ ที่พวกพี่ไม่โกหกผม จนป่านนี้ พี่เนสก็ยังไม่รู้ว่าวันนั้นผมนั่งเล่นเกมส์ยันเที่ยงคืน”
“ทำไม”
ผมย่นคิ้วกับคำถามของเขา ทำไม? ในความหมายของเขาคืออะไร?
“ผมบอกคุณลุงหมอว่าอยากทานโจ๊ก ไม่รู้ว่าท่านโทรสั่งหรือออกไปทำเอง พี่ควินช่วยพยุงผมออกไปข้างนอกทีได้ไหมฮะ ผมอยากนั่งทานในครัวมากกว่า อยู่ในห้องแบบนี้ เหมือนผมเป็นคนพิการยังไงไม่รู้”
ผมพูดเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากสงสัยกับคำถามของเขา ลองขยับตัวดูก็ต้องนิ่วหน้าเพราะรู้สึกปวดไปทั้งตัว จนคนที่ยืนนิ่งเริ่มขยับตัวตามผม โน้มเข้ามาใกล้ เขามองมือผมที่ถูกเจาะสายน้ำเกลือคล้ายกำลังตัดสินใจ ผมเลยยกมือขึ้นพยักหน้าให้เขา มือหนาจับมือผมไว้ เขาใช้มืออีกข้างค่อยๆดึงสายน้ำเกลือออกให้ผม มีเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย เขาวางมือผมไว้ข้างตัว ผละออกไป ผมมองตามหลังเห็นเขาเดินไปเปิดตู้ยา หันกลับมาก็เห็นว่าในมือเขามีสำลีอยู่ ผมยิ้มเมื่อเขาจับมือผมขึ้นแล้วเอาสำลีซับเลือดให้ก่อนช้อนตัวผมขึ้นในอ้อมแขนของเขาโดยไม่พูดอะไร ผมยิ้ม โอบแขนรอบคอเขาไว้มองเสี่ยวหน้าด้านข้างของเขา ได้กลิ่นอาฟเตอร์เชฟอ่อนๆจากตัวเขาบอกให้รู้ว่าเขาเพิ่งโกนหนวดมา เขาอุ้มผมเดินเข้าไปในห้องครัว เห็นคุณลุงหมอยืนหันหลังให้ก้มๆเงยๆอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัว ข้างๆท่านมีพี่แซทยืนอยู่
“ขอบคุณฮะ”
ผมยิ้มบอกคนอุ้มจังหวะที่เขาผ่อนตัวผมนั่งลงบนเก้าอี้
“อ้าว! ต้าร์ ออกมาทำไม ลุงกำลังจะยกโจ๊กเข้าไปให้ในห้อง”
คุณลุงหมอหันมาถาม ผมยิ้ม หันไปมองพี่แซท เขามองผมนิ่งในมือเขาถือถ้วยกระเบื้องสีขาวอยู่ ผมยิ้มกว้างให้เขา
“ผมอยากออกมานั่งทานข้างนอกฮะ ไม่อยากทานในห้องนอน”
ผมตอบ คุณลุงหมอพยักหน้ารับรู้ ท่านหันไปมองพี่แซทคล้ายจะบอกให้ร่างสูงวางของในมือลงบนโต๊ะ กลิ่นหอมของโจ๊กลอยออกมาชวนให้น้ำย่อยในกระเพาะร้องเรียก พี่แซทเลื่อนถ้วยโจ๊กมาตรงหน้าผม
“คุณลุงหมอทำเองหรือโทรสั่งฮะ”
ผมถามพลางจับช้อนคนโจ๊กในถ้วย
“โทรสั่ง ในตู้ไม่มีโจ๊กสักซองเลย แต่ลุงเอามาปรุงใหม่ใส่ซอสใส่พริกไทยป่นเพิ่มลงไป จะได้มีรสชาติขึ้น ต้าร์ทานให้หมดนะ จะได้มีแรง”
“ครับ”
ผมตอบรับ ลงมือทาน คุณลุงหมอวางมือบนศีรษะผมก่อนเดินออกไป พี่ควินกับพี่แซทก็เดินตามท่านออกไปด้วย ผมมองตามหลังพวกเขา หันกลับมาทานต่อ ผมนั่งทานไปเรื่อยๆจนหมด ชะเง้อคอมองหาพวกเขาก็ไม่เห็น ผมพยายามลุกขึ้นด้วยตัวเองแม้มันจะลำบากและเชื่องช้าไปบ้างแต่ก็สำเร็จ เอามือค้ำยันกับโต๊ะค่อยๆขยับตัวออกหยิบถ้วยเปล่าไปวางไว้ในซิงค์ล้างจาน ผมว่าตัวเองคิดดีแล้วที่ออกมานั่งทานข้างนอกดีกว่าอุดอู้นอนซมเป็นคนป่วยอยู่ในห้องนอน ผมไม่ค่อยชอบบรรยากาศแบบนั้นสักเท่าไหร่
ผมวางมือกับเคาน์เตอร์ครัวค่อยๆก้าวขาเดิน แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมองไปเห็นถาดผลไม้วางอยู่ สิ่งที่ผมสนใจไม่ใช่แอปเปิ้ลที่ปลอกเปลือกเรียบร้อยน่าทาน แต่สิ่งที่ใช้ปลอกเปลือกมันต่างหากที่ดึงความสนใจให้ผมต้องหยุดมองมัน
‘รอยกรีด พี่กรีดเองกับมือ เคยเห็นแต่ในหนัง พอทำจริงก็เจ็บเอาเรื่องเหมือนกัน’
เสียงพี่เนสดังก้องขึ้นมาในหัว ร่องรอยบาดแผลที่ข้อมือของพี่ชาย ผมยังจำมันได้ติดตา
‘ในเมื่อเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วจะให้พี่มีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม’
‘มันทรมานเกินไป พี่ทนไม่ไหว และพี่ไม่อยากทน’
ผมส่ายหน้ากับคำพูดที่พุดขึ้นมาตอกย้ำให้ผมคิดถึงความเจ็บปวดของพี่เนส แววตาแข็งกร้าวของเขา คำสั่งและอาการดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของคนที่กอดรัดตัวเองอยู่เพื่อให้หลุดมาหาผม ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นฉายชัดในความทรงจำ ผมหายใจแรงจ้องมองอาวุธมีคมนิ่ง จู่ๆภาพพี่เนสก็ลอยขึ้นมา ภาพตอนที่เขาหยิบมีดขึ้นมากรีดข้อมือตัวเอง ผมพยายามสั่งให้สมองหยุดคิด หยุดจินตนาการถึงภาพลวงตาที่ผมสร้างขึ้นมาเอง แต่กลับสั่งมันไม่ได้ ผมมองเห็นข้อมือขาวๆของพี่เนสเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉานเพราะรอยกรีดลึกจากคมมีด ผมส่ายแรงขึ้น ยื่นมือออกไปจับมีดปลอกผลไม้ในถาดกำด้ามจับมันไว้แน่น
“ทำบ้าอะไร!!!”
เสียงตะโกนดังลั่นมาพร้อมกับแรงกระชากตัวผม มือใหญ่บีบมือผมข้างที่กำมีดไว้แน่นจนผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“ปล่อย!!!”
พี่ควินตะคอกใส่ผม นัยน์ตาสีเฮเซลแข้งกร้าววาวโรจอย่างน่ากลัว ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนมองเขา
“กูบอกให้มึงปล่อย ปล่อยมือเดี๋ยวนี้!!!”
ผมมองไปที่มือตัวเอง มันกำลังสั่น แต่ไม่ใช่เพราะผม มันสั่นเพราะมือของเขา
“ผม…ผมแค่…”
“ปล่อย!!!”
เขาร้องสั่งผมอีกรอบ ผละมือออกไป ผมค่อยๆคลายมือออก เขารีบดึงมีดออกจากมือผมไปทันที
โครม!
ผมสะดุ้งตกใจหันไปมองตามเสียง เห็นพี่แซทเก็บรวบรวมมีดบนเคาน์เตอร์ครัวทิ้งลงถังขยะ เขาหันมามองผมก่อนพุ่งเขามาจับไหล่ผมเขย่าจนผมหัวสั่นคลอนไปตามแรง
“คิดจะทำอะไร ห๊ะ!!! มึงคิดจะทำอะไร!!!”
“ผม…”
“พามันออกไป”
พี่ควินสั่งเสียงเย็นแทรกคำพูดผม ยังไม่ทันที่ผมจะได้อ้าปากอธิบายต่อ พี่แซทก็อุ้มผมพาดบ่าพาเดินออกจากห้องครัว ผมเงยหน้ามองกลับหลัง เห็นพี่ควินมองมีดในมือก่อนจะโยนมันทิ้งลงถังขยะ แล้วเขาก็เดินตามผมมา ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาต้องโกรธผมมากมายขนาดนี้ด้วย ทั้งๆที่ผมตั้งใจจะหยิบมีดเล่มนั้นทิ้งอยู่แล้ว
“พี่ครับ ผมแค่…”
ผมหยุดไม่กล้าพูดต่อเพราะแววตาแข็งกร้าวของพี่แซท เขาอุ้มผมเดินเข้ามาในห้องนอน วางผมลงบนเตียง ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“อย่าทำอีก”
ผมก้มหน้า มือใหญ่ยื่นออกมาเชยคางผมขึ้นให้มองสบตาเขา
“เข้าใจที่พูดไหม อย่าให้กูเห็นว่ามึงทำแบบนั้นอีก”
ทำแบบนั้น? นี่พวกเขาคิดว่าผมทำอะไร ผมก็แค่…
“อย่าแม้แต่คิด มึงไม่มีสิทธิ์ ได้ยินไหม! ชีวิตมึงเป็นของพวกกู!!!”
เสียงตะคอกดังลั่นห้อง ผมหันไปมองคนพูด พี่ควินยืนอยู่ข้างเตียงมองผมด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว ผมนิ่งคิดทบทวนคำพูดและการกระทำของพวกเขา หรือว่า พวกเขาคิดว่าผม…
“กินยา”
พี่แซทผละออกไปหยิบยากับแก้วน้ำยื่นให้ผม ผมรับมา กลืนยาลงคอตามด้วยน้ำ เขารับแก้วน้ำกลับไปวางไว้ หันมามอง ดันให้ผมนอนลงไป
“อยู่ในห้องนี้จนกว่าจะหายดี”
ผมพยักหน้า แปลจากคำพูดของเขาคือผมไม่มีสิทธิ์ออกจากห้อง ผมค่อยๆผลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้พวกเขา หยิบผ้าห่มมาคลุมตัว ได้ยินเสียงเดินไกลออกไปพร้อมกับเสียงปิดประตู พวกเขาออกจากห้องไปแล้ว ผมผลิกตัวกลับมานอนหงาย ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมยิ้มออกมา ยิ่งคิดถึงคำพูดและการกระทำของพวกเขากับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา ผมก็ยิ่งยิ้มกว้าง
ผมเจอจุดอ่อนของพวกเขาแล้วล่ะ จุดอ่อนใกล้ๆตัวพวกเขา
พวกเขากลัวผมทำร้ายตัวเอง พวกเขากลัวว่าผม…..จะฆ่าตัวตาย!
------------------------------------------------------------------------------
ไม่สับสันกันนะ ตอนนี้คือตอนที่ 7 ต่อเนื่องจากตอนที่อัพไปก่อนหน้านี้
มันยาวเลยอัพครึ่งแรกลงให้อ่านกันก่อน ฉากครึ่งแรกมันซอฟท์ :laugh:
แต่ครึ่งหลังมันดราม่าเลยอัพลงทีหลังบวกกับเพิ่งแต่งเสร็จด้วย :z3:
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นนะค่ะ เจอกันตอนหน้าจ้า :กอด1:
-
เอาให้เจ็บเลยจ้า(สะใจ)
-
=w='' แอบโหดนะลูก
-
เอ่อ...เจอแล้วคนที่น่ากลัวที่สุดในเรื่อง
-
o22 ต้าร์ จุดอ่อนที่หนูพบน่ากลัวนะนั้น อย่าใช้มันนะคนอ่านใจจะขาด
แต่ก็อยากให้สองนั้นสำนึกซะบ้างนะ แบบอาการคนจะเสียของรักไปน่ะ :laugh:
-
ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าตัวตาย
แต่ก็ได้รู้จุดอ่อนพวกเขา
แล้วนายจะทำยังไงต่อไป
อืม ทำไมกันน้าจากการเป้นพี่ดีๆในอดีตนั้น กลับร้ายได้ล่ะนี่
-
เดาไม่ออกเลยว่าเรื่องราวมันจะเดินไปยังไง เรื่องของพี่เนสจะแยกไปอีกเรื่อง หรือว่าจะรวมเป็นเรื่องเดียวกันเลย คาใจทั้งเรื่องพี่ เรื่องน้องเลยเฟ้ย!!!!!!!!!!! :z3:
-
แล้วทำมัยไอ้2คนถึงร้ายกับต้าอย่างนี้ละเมื่อก่อนก้ดีๆอยู่
-
ต้าร์คิดจะทำอะไร รู้จุดอ่อนของควินกับแซทแล้วคิดจะใช้ให้เป็นประโยชน์งั้นหรือ แล้วสงสัยบ้างไหมว่าทำไมจุดอ่อนของควินกับแซทคือเรื่องนี้ต้าร์
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
บีบหัวใจจัง
-
หึหึ จุดอ่อน...............จะทำไงล่ะทีนี้
:call: :call: :call: :call: :call:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วไม่รู้ทำไม แต่อยากให้สองคนนั้นเสียใจมั่งอ่ะ
ต้าร์ อยากทำอะไรทำเลยเถอะ
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อยู่ไปมันก็ไม่มีความสุข
ลองทำให้สองคนนั้นรูสึกมั่ง
คนเรามันก็มีจิตใจนะ :monkeysad:
ต้าร์เข้มแข็งนะ ต้องสู้สิ!
-
เห้ยยไม่ใช่ต้าร์ขู่ฆ่าตัวตายนะ
อยากรุ้จิงๆว่าต้าร์ก่าเนสไปทำอะไรให้ ทำสองคนนี้ถึงกลายเปนแบบนี้
-
อยากให้ต้าร์ทำ -.-
-
จุดอ่อน ..
ต้าร์คิดจะทำอะไรน้าาา ..
-
สงสารหนูต้า เจ้าพวกนี้ก็ใจร้ายจริงๆ :m15:
ถ้าไม่เห็นเป็นพระเอกล่ะก็ :z6:ไปนานแล้ว :angry2:
-
ฮ้าาาาา น้องต้า แอบแรงมาก
ตอนแรกนึกว่าดีใจที่ เขาห่วงตัวเอง
แต่ที่ไหนได้.... :sad4: :sad4:
-
บีบคั้นความรู้สึกมากๆ เลย
ต้องยอมรับว่าคนแต่ง แต่งเก่งมากๆ
แต่ละตอน กดดันจนน้ำตาแทบจะไหลตลอดตอนที่อ่านเลยค่ะ
สงสารทั้งพี่ทั้งน้อง :o12: ทำไมโดนกันขนาดนี้ได้น้า
ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ค่ะ อยากรู้เหตุผลจังเลยค่ะ
-
อยากอ่านครึ่งหลังต่อ :z3: :z3: :z3:
-
เออดีลูกเอาพวกมันให้ตาย ทรมานรากเลือด แต่ห้ามทำจริงนะน้องตาร์
เออออ รักน้องขนาดนี้ ตัวเองทำร้ายน้องได้ แต่คนอื่นห้ามแตะ
ทรมานน้องมันแบบนี้ แล้วพวกแกไม่คิดว่าน้องมันจะทนไม่ได้มั่งเหรอ สั่นกันเป็นเข้าเข้ากันไปหมด ไอ้พวกบ้า
สิ่งที่พวกแกทำก็บีบให้น้องมันตายช้าๆแหละโว้ยยย :angry2:
เออดีทรมานมันคืนมั่ง น้องต้าร์สู้ๆ :a2: :a2: :a9: :a9:
-
มันต้องมีเบื้องหลังอะไรบางอย่างอีกอ่ะ อยากรู้ๆๆ
-
อยากอ่านต่อมากๆอะ
มาไวๆนะ
-
อูยยยยยย อย่าคิดจะทำอะไรเชียวนะต้าร์
ไม่ดีๆ><
-
สนุกละสิ :D
-
ได้เวลาสนุกแล้วซิ
หึ
เราเป็นmรึเปล่าเนี่ย ชอบอะ อ่านแล้วรู้สึกว่าได้ทำอะไรซะบ้าง ไม่ได้โดนรังแกฝ่ายเดียว
ตอนนี้สั้นนะ อยากอ่านยาวๆ รออ่านพาร์ทดราม่าๆอยุ่ค๊าบบบ
-
อิอิ ชอบตอนนี่้จังค่ะ รู้สึกเหมือนต้าร์เป็นต่อมากขึ้น สู้เค้าน้องต้าร์ ^^
คนแต่ก็สู้ๆนะค้า. :)
-
งื้ออ แอบสยองประโยคสุดท้าย
ต้าร์ไม่จิตใช่ไหม :z3:
-
ต้าร์เริ่มดาร์กแล้ว หุหุ
-
ลองแกล้งโดดตึกดูดีไหม อิอิ :impress2: :impress2:
-
เอาล่ะสิ เอาล่ะสิ
เข้มข้นขึ้น เรื่อยๆๆ แล้ว
-
เพิ่งรู้สึกว่าต้าร์แข็งกว่าสองคนนั่นก็วันนี้แหละ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
ปลื้ม ชอบเรื่องนี้มากมาย
แต่แบบว่ารู้สึกแปลกใจตัวเองที่ชอบควินกับแซทนะ
อาจจะเป็นเพราะเรารู้สึกว่าสองคนนี้รัก้าร์จิงๆ ละมั้ง ไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็ชอบมากมาย
เฝ้ารอวันที่สามคนนี้จะมีความสุขแบบหวานๆ กับเขาบาง :o8: :o8:
o13 o13
:bye2: :bye2:
-
:impress2:ดูจิตนิดๆ น่ารักจังเลยลูก:man1:
-
อย่างนี้มันต้องมีการกำจัดจุดอ่อนแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
กรี้ดดชอบมากเลยค่านายเอกฉลาดร้ายๆ o13
ในเมื่อหนุ่มๆพระเอกเค้าเอาจุดอ่อน(พี่เนส)ของน้องตาร์มาต่อรอง
คราวนี้ถึงตาตาร์มั่งเหอะ รอดูวิธีการเอาคืนนะจ๊ะ o18
-
+1 ก่อนคร้าาาาา :sad4:
ต้าร์ค้นพบจุดอ่อนที่น่ากลัวจริงๆ :m16:
เอาไว้ใช้ขู่หนุ่มๆก็พอนะ คงไม่ต้องถึงขนาดแสดงบทบาทให้เห็น :angry2:
พอดีคนอ่านอย่างเราไม่อยากเจอเลือดแบบนี้น้าาหนูต้าา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอาแล้วสิ
ต้าร์ออกโรง
o22 o22 o22
-
หึ
ในที่สุดก็หาจุดอ่อนเจอนะเนคตาร์
ใช้ให้ฉลาดนะ
เอาคืนให้เจ็บ
แต่ตัวเองต้องปลอดภัยนะตาร์ :เฮ้อ:
-
ตาร์แอบโหดนะ o22 o22 o22
-
555+
อยากรู้จิงๆ ว่าถ้า ต้าร์ คิดที่จะทำแบบ เนส ขึ้นมา
ไอสองคนนั้นมันจะเป็นอย่างไร
เกลียดมันสองคนนั้นว่ะ :z6: :z6:
-
อ๋า....จะมาโซ หรือ จะซาดิสนะเนี่ย....
-
:เฮ้อ: ตามอ่านแบบที่ต้องลุ้นตลอดเวลา ยิ่งกว่าหนังแอ้คชั่นนะเนี่ย
-
จัดไปเอาให้สาสมเลยต้าร์
-
แล้วต้าจะใช้จุดอ่อนนั่นทำอะไรต่อ...น่าติดตามนะ
ต้าเข้มแข็งกว่าเนสมากเลย ในด้านของจิตใจน่ะ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุก น่าติดตามมาก ลุ้นทุกตอน
สงสารตาร์ อยากให้เอาคืน 2 คนนั้นบ้าง :กอด1:
-
โอ๊ย ใจเย็น อย่าโหดๆๆๆ o18 o18
-
เต็มที่เลยน้อง เอาให้รู้สึกกันบ้าง o13
-
ต้าร์จัดเลย o18
-
อั๊ยย๊ะ ต้าร์เอาเลยๆ ได้โอกาสแก้แค้นแล้ว o3
-
ชีวิตเป็นสิ่งมีค่านะต้าร์
บางทีความคิดนู๋ก็น่ากลัวเกินไปนะ
-
โอ้ย อยากรู้เหตุผลว่าทำไมเรื่องราวถึงพลิกผันเป็นอย่างนี้ได้
-
อยากเห็นสองคนนันเสียใจอ่ะ
แต่ก็ไม่อยากให้ต้าร์ทำร้ายตัวเอง - -
-
อ่านแล้วอยากรู้จังว่าเรื่องมันเกิดอะไรขึ้นตอนแรก
เรื่องนี้คล้ายรักร้ายเลยอ่ะ น่าติดตาม
รีบมาต่อนะครับ อยากรู้ว่าจุดเกิดเหตุเป็นอย่างไร
-
เอาจริงหรอต้าร์ :a5:
-
ต้าร์บอกไปเลยลูก
กูไม่ได้จะฆ่าตัวตาย
แต่กูจะฆ่ามึงสองตัวนั่นแหละ
-
เอาล่ะซิน้องต้าร์เราเข้าโหมดโหดนะ
เจอจุดอ่อนของทั้งสองเข้าแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:
-
ปาดคอพี่ควินกับเเซทเลย ต้าร์ :laugh:
-
เป็นทีของน้องต้าบ้างแล้ว เอาเลยค่ะพี่สนับสนุน
ว่าแต่ปมปริศนาในอดีตก็ยังไม่เปิดเผยซักที
-
โอ้ยยยยยยยยย อ่านแล้วบีบคั้นหัวใจมากๆๆๆๆๆๆค่ะ
-
เอาอีก เอาอีก ๆๆๆๆๆ
-
o13 เยี่ยม o13
-
ต้าร์ดาร์กกกกกกกกกกกกก แล้วจะเป็นยังไงต่อนะ
-
เรื่องนี้นายเอกนิสัยซึน มืดมน นิ่ง ๆ เพราะมีสาเหตุ แต่โดนใจหลายย หรือนายเอกเราจะเป็นมาโซกันนะ
ส่วนสองพระเอกก็เป็นประเภทเน้นการกระทำ ขอให้มันสองคนอย่าปล่อยมือนายเอกก็พอ ฮ่า ฮ่า
คนอ่านชอบพระเอกโหด พูดน้อย เน้นการกระทำ เท่ห์ คั่ก คั่ก ฮ่า ฮ่า ขอให้โหดตั้งแต่ต้นยันจบเลยนะ
กลัวสองพระเอกใจอ่อนปล่อยนายเอกไป นายเอกเลยกลายเป็นไม่มีใครต้องการ ไม่เอาแบบนั้นนนนนนนนนนน
-
อยากให้ต้าร์ยิ้มได้ แต่ยิ้มแบบนี้อ่ะกลั๊วกลัว -*- ให้อารมณืคนจิตไม่ปกติไปซะแล้ว
ส่วนควินกะแซทเองก็ไม่คิดจะฟังอะไรเลย เอาแต่ทำตัวร้ายๆใส่ อย่างนี้น้องต้าร์จะไปรักลงได้ไง
ไม่อยากให้น้องต้าร์ทำร้ายตัวเองนะ ไว้หาวิธีอื่นที่จะทำให้สองคนนั้นเจ็บเถอะ รักตัวเองหน่อยน้องต้าร์ :sad4:
รอตอนหน้า :กอด1:
-
น้องต้าร์จะชนะเลิศก็งานนี้
รอของพี่เนสนะ
-
รู้ไว้ แต่อย่าทำจริงๆ นะต้าร์
คนอ่านใจไม่ดีไปด้วยเลย
-
น่าติดตามมากกก ชอบครับแนวนี้
-
มาต่อๆๆๆๆๆๆ
รู้จุดอ่อนของทั้งสองคนแล้ววววว จัดหนักเลยนะต้า :z2: :z2:
-
รู้แล้วแต่อย่าทำจริงนะน้องต้าร์
ขู่ๆ ก็พอมั้ง แต่มันจะได้ผลหรือเปล่า
เดี๋ยวเข้าตัวแล้วจะซวยน้า
-
ควินกับแซทเอ๊ย ต้าร์รู้จุดอ่อนแล้ว
รู้แล้วจะทำอะไรต่อน้อ
อยากให้ต้าร์เอาคืนบ้าง
อย่างน้อยถ้ารักอยู่ ก็อย่าทำกับต้าร์แบบนี้
สงสารต้าร์ T___T
-
อืม เนส กับต้าร์มีกันสามคนพี่น้องรึเปล่า
แบบชื่อเรียงกัน "เนส วี ต้าร์" ไง
55555 เออเน๊าะ
-
เพิ่งได้อ่าน เรื่องน่าติดตามมาก
มาต่อเร็วๆนะคะ คุณนักเขียน
-
จัดไปลูก อย่าได้แคร์ ในเมื่อชีวิตของเราที่เป็นของเราเอง
มันยังมาสั่งได้ ก็ใช้ให้คุ้ม ไม่ต้องถึงกับตาย เอาแค่ให้
พวกนั้นประสาทกิน ว่าแต่เหตุการณ์อะไรที่ทำให้กลายเป็นแบบนี้
เพราะถ้าไม่รู้เนี้ยจะกลายเป็นด่าอิสองคนนั้นฟรีเอา
-
รอตอนต่อไปฮะ :z2:
-
หุๆๆ จุดอ่อนใกล้ตัวจุดนี้
น้องต้าจะเอาไปใช้ได้ผลขนาดไหนนะ
-
ตายละ
น้องจะจิต ตามสองคนนั้นไปอีกเหรอเนี่ย ไม่เอานะคะ ไม่ีดีค่ะ
อย่าเอาเรื่องชีวิตมาล้อเล่น พี่ไม่เห็นควรด้วย ฮา...
ขอบคุณ และรออ่านต่อนะ
ปล. จะพูดดีๆ กันได้เมื่อไหร่นะคะ หืม...
-
Y เรื่องนี้มันชิวตรงไหนครับพี่น้อง ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :m31:
-
อ๊ากกกกกกกกก :z3:
จัดไปเลยคับน้องต้าร์ :z2:
ลองทำให้พวกนั้นปวดใจเล่นบ้างก็น่าสนุกดีนะ :o12:
ก็สองคนนั้นเกือบทำให้น้องต้าร์ได้ไปสวรรค์แล้วนิ (อยากจะ :z6: สองคนนั้นจริงๆ)
แต่ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้คู่กันนะ มันก็ดีถ้าจะทำให้ชัดเจน :a5:
ปล.รออ่านเสมอๆง้าบบบบบ o13
-
โอยยย สนุกมากกกกกก <3
รีบๆมาต่อนะคะ
จะรออออออ -////-
-
:L2: :L1: :pig4: สนุกอ่ะมากๆด้วยชอบเรื่องนี้จังเลย :call: :call: :call: :call: :call:
-
สวัสดีค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่าน
ชอบเรื่องนี้มากเลย ๆ ค่ะ เป็น3Pที่แต่งได้เยี่ยมทั้งการเขียนและเนื้อเรื่องค่ะ และทำให้ไม่สามารถเดาได้เลยว่าอดีตมันเกิดอะไรขึ้น แล้วมาต่ออีกนะค่ะ สู้ๆค่ะ
-
o18 o18
-
จัดไปเลยลูก เอาให้เจ็บซะบ้าง แต่อย่าทำลายตัวเองล่ะ
-
รออ่านตอนต่อไป :call: :call: :call:
-
เพิ่งได้อ่านค่า ฮู้ววววว์ เอาใจช่วย
ชอบนิยายแบบนี้ กดดันตัวเองดี กร๊ากกกกกกกกกกก (อิชั้นมาโซ)
ชอบตอนที่น้องต้าร์ยิ้มให้พี่แซท กับควิน
ดูน้องอ่อนโยนยังไงไม่รู้ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ ><
แล้วก็ชอบตอนที่เจอกันครั้งแรกของต้าร์ แซท ควินมากกกกกกกก
มันน่ารักอย่างบอกไม่ถูก
ตอนแรกก็นึกว่า ทำไมน้องถึงถูกทำร้าย(วะ)
ทำไมแซทกับควินถึงต้องเลือกน้อง แล้วมันรู้จักน้องกันตอนไหน
มาเฉลยว่าเป็นเพื่อนเนสนี่เองงงงงงงงงง
รอตอนต่อไปนะคะ
เอาใจช่วยคนเขียน สู้ๆค่า
-
มานอนรอตอนต่อไปคร้าาา
:call: :call: :call: :call:
-
ผยจุดอ่อนดยม่รู้ตัว
-
มันส์มากค่ะ ตอนนี้น้องตาร์รู้จุดอ่อนของสองคนนั้นแล้ว :เฮ้อ:
-
Heartbreaker : 08
ไม่รู้ว่าชะตาชีวิตผมถูกกำหนดให้สิ้นอายุขัยเมื่อไหร่ แต่ผมว่าตัวเองอาจจะตายเร็วขึ้นก็ได้ถ้ายังนอนมากกว่า8ชั่วโมงต่อคืนแบบนี้ ผมเคยอ่านบทความเมื่อนานมาแล้ว มีการวิจัยออกมาว่าถ้าคนที่นอนมากกว่า8ชั่วโมงต่อคืนหรือนอนน้อยกว่า4ชั่วโมงครึ่งต่อคืนมีแนวโน้มที่จะเสียชีวิตเร็ว สูงขึ้นเป็น 15 เปอร์เซ็นต์เลยทีเดียว นั่นหมายความว่านอนมากๆไม่ดี นอนน้อยไปก็ไม่ดีเช่นกัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นผมก็ไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะตายเร็วขึ้นหรอก แต่ผมเบื่อมากกว่าที่ต้องมานั่งๆนอนๆอยู่บนเตียงแบบนี้ มันเหมือนผมเป็นคนพิการโดยสมบูรณ์แบบจริงๆ ตั้งแต่เมื่อวานที่ผมนอนหลับไปเพราะฤทธิ์ยา รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็ดึกมากแล้ว นอนพลิกตัวไปมาก็ผล็อยหลับไปอีกรอบ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เป็นช่วงสายของวันใหม่ แถมที่โต๊ะข้างหัวเตียงยังมีถาดอาหารพร้อมน้ำดื่มกับยาวางรอคอยท่าอยู่แล้ว ผมก็ต้องกล่ำกลืนฝืนทานเข้าไป ทั้งๆที่ปากผมอยากทานอาหารรสจัด ไข้ผมก็หายแล้ว เหลือก็แต่อาการปวดเมื่อยตามร่างกายเท่านั้น
ผมอยากไปมหา’ลัย ไม่รู้ว่าป่านนี้เรียนกันไปถึงไหนแล้ว ยิ่งใกล้ช่วงสอบย่อยเก็บคะแนนด้วย ผมหายไปแบบนี้เฟียซคงหัวหมุนน่าดู แต่ว่า ทำไมเขาไม่โทรหาผม จริงสิ…โทรศัพท์ผมอยู่ไหน ผมมองหาเครื่องมือสื่อสาร ที่ที่ผมวางประจำแต่ก็ไม่พบ จนผมต้องขยับตัวก้าวลงจากเตียงเพื่อไปเปิดลิ้นชักตู้ดูก็ไม่เห็นอีก เดินไปที่โต๊ะทำงานก็ไม่มี ใครเอาโทรศัพท์ผมไป บ้าจริง! พวกเขายึดมันไปเหรอ ผมน่าจะคิดได้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว โธ่เอ๊ย! ทำไมเพิ่งมานึกออกเอาตอนนี้ ผมเดินตรงไปที่ประตูกำลังจะยื่นมือไปเปิด แต่เสียงลูกบิดจากด้านนอกทำให้ผมต้องถอยร่นออกมา
“ลุกขึ้นมาทำไม”
น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามผมทันทีที่เขาเห็นผมยืนอยู่ตรงหน้า ผมยิ้มเจื่อน เพิ่งนึกออกว่าเมื่อวานมีคำสั่งให้ผมอยู่แต่ในห้อง
“เอ่อ…ผม”
กำลังคิดหาคำอธิบาย มือใหญ่ก็คว้ามือผมดึงไปเสียก่อน เขาพาผมเดินกลับมาที่เตียงกดไหล่ให้ผมนั่งลง
“พี่แซท เห็นโทรศัพท์ผมรึเปล่า”
ผมเสี่ยงถาม ยิ้มกว้างให้เมื่อเขาหันกลับมามองหลังจากที่สำรวจดูถาดอาหารกับยาว่าผมทานหมดรึเปล่า
“ทำไม”
เขาย้อนถามผมกลับ ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“ผมหาโทรศัพท์ไม่เจอ”
ผมก้มหน้า พูดเสียงเบา
“แล้วยังไง”
แล้วยังไง? ผมก็อยากได้โทรศัพท์ของผมคืนน่ะสิ ถามได้!
“พี่แซทได้เอาไปรึเปล่า”
ผมลองเสี่ยงถามอีก คราวนี้เขาเงียบไป ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา หลับตาปี๋เมื่อเขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนหน้าผากแนบชิดติดกัน
“กูเอาไป แล้วมึงจะทำไม”
น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยชิดใบหน้า ผมค่อยๆลืมตาขึ้นสบกับนัยน์ตาราวผลึกนิลของเขา ผละห่างออกมา แบมือยื่นออกไปหาเขา ยิ้มกว้าง
“ผมขอคืนได้ไหมฮะ”
เขาแสยะยิ้มแทนคำตอบซ้ำยังหันหลังให้ผม แต่เรื่องอะไรผมจะยอม!
ผมดึงชายเสื้อเขาไว้กระตุกเบาๆ ได้ผล เขาหันกลับมา คิ้วเข้มที่พาดเหนือดวงตาคมขมวด ดูท่าว่าเขาคงแปลกใจที่เห็นผมทำแบบนี้ ผมก้มหน้างุดยื่นมือออกไปกระตุกชายเสื้อเขาอีกครั้ง
“อยากคุยกับมัน”
คำถามมาพร้อมกับแรงบีบที่คางให้ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา ผมเลิกคิ้วสงสัย ‘มัน’ ที่เขาหมายถึง คือ…
“ผมแค่อยากรู้ว่าเขาเรียนกันไปถึงไหนแล้ว”
ผมตอบ เข้าใจว่าคนที่เขาหมายถึงคือใคร
“จริงๆนะฮะ”
ผมยืนยัน เบี่ยงหน้าหลุดจากมือใหญ่ เอนศีรษะซบกับหน้าท้องเขา ปล่อยมือจากชายเสื้อไปเกาะขากางเกงแทน อ้อนเขาอย่างที่ผมไม่ได้ทำมานานแล้ว
“ขอคืนนะฮะ”
เขายังเงียบ สักพัก สัมผัสจากมือใหญ่ก็วางบนศีรษะผมลูบเบาๆ ผมลอบยิ้ม ชักมือกลับผละห่างออกมามองเขาหน้าเศร้า เขามองผมไม่พูดอะไร เดินออกจากห้องไป ผมยิ้มรอเวลาให้เขาเอาโทรศัพท์มาคืน ไม่นาน เขาก็กลับเข้ามาพร้อมโทรศัพท์ในมือ ผมยิ้มกว้างเมื่อเขาหยุดยืนอยู่ข้างเตียงตรงหน้าผม
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอกเขาพลางแบมือยื่นออกไปรับโทรศัพท์ ใบหน้าหล่อเหล่าเรียบเฉย เขายังไม่มีทีท่าว่าจะคืนโทรศัพท์ให้ผมทั้งๆที่ในมือเขาถือไว้อยู่
“แค่เรื่องเรียน”
น้ำเสียงนิ่งๆบอก ผมรีบพยักหน้า
“ครับ ผมจะถามแค่เรื่องเรียน”
เขายื่นโทรศัพท์ให้ ผมรับมา รีบเช็คดูข้อมูลสายโทรเข้ากับข้อความทันที แต่ปรากฏว่าไม่มีใครโทรหาผม ข้อความก็ไม่มี เป็นไปไม่ได้! เฟียซน่าจะโทรหาผมตั้งแต่วันแรกที่ผมขาดเรียนแล้ว ผมเหลือบมองร่างสูง เขายืนกอดอกปั้นหน้านิ่งขรึมกดดันผมอยู่ แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าข้อมูลในโทรศัพท์หายไปเพราะใคร!
ผมหันกลับมาสนใจเครื่องมือสื่อสาร ต่อสายหาเพื่อนสนิทฟังเสียงสัญญาณครู่นึงเขาก็รับสาย
“มึงหายหัวไปไหน ทำไมไม่มาเรียน เป็นห่าไรอีก”
มาเป็นชุดเลย ผมกำลังจะอ้าปากตอบปลายสาย จู่ๆตัวผมก็ถูกรวบไว้ด้วยอ้อมแขนแข็งแกร่ง ร่างสูงเบียดตัวนั่งซ้อนหลังผมซุกไซร้จมูกกับซอกคอ ผมเบี่ยงหน้าหลบหลีกแต่เขาก็ตามติดก่อกวนผมไม่เลิก
“ฮัลโหล…เอ่อ…”
“อะไร มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย”
เฟียซคงจะฉุนมากที่ผมโทรหาแล้วพูดกับเขาไม่รู้เรื่อง ผมพยายามประคองโทรศัพท์แนบหูแต่คนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลังรุกรานผมหนักขึ้น
“ถ้ามึงไม่พูด กูจะตัดสาย”
“เดี๋ยว…เรียนไปถึงไหนแล้ว”
ผมรีบถามกลัวว่าเพื่อนจะตัดสายไปจริงๆ
“พรุ่งนี้มีสอบย่อยเก็บคะแนน”
น้ำเสียงเรียบๆตอบกลับมา ผมเบิกตากว้าง จะสอบเก็บคะแนนพรุ่งนี้แล้วเหรอ!
“อื้อ…”
ผมร้องเมื่อปากถูกรุกรานด้วยจูบหนักหน่วง
“ไอ้สัด! เหี้ย!!”
เฟียซด่าสวนมาอย่างใส่อารมณ์ก่อนจะตัดสายไป ผมรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจด่าผม เขารู้ว่าผมถูกรบกวนไม่ให้คุยได้สะดวก
“พี่แซท”
ผมเรียกคนที่ผละจูบออกไปซุกหน้ากับซอกคอผมอีกครั้ง วางโทรศัพท์ไว้ข้างลำตัวเบี่ยงหน้าหลบ แขนแกร่งคลายแรงโอบรัดที่เอว ผมพยามเอี่ยวตัวกลับ ยกมือขึ้นผลักดันอกกว้างออกห่าง แต่เหมือนผมจะหาเรื่องใส่ตัว เพราะพอผมหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา ผมก็ถูกมือใหญ่ตรงเข้ากดไหล่ให้นอนราบลง ร่างสูงขึ้นคร่อมผมทันที
“พี่ครับ พรุ่งนี้มีสอบย่อย ผมขอไปมหา’ลัยได้ไหม ผมหายไข้แล้ว”
ผมรีบบอกรัวเร็วมองเขาอย่างอ้อนวอน
“อวดเก่ง”
เขาพูดสวนกลับมานิ่งๆจ้องผมไม่วางตา
“ผมหายแล้วจริงๆนะครับ”
ผมบอก แต่จะหายดีกว่านี้ถ้าเขาไม่รังแกผมอีก เขาเงียบไป โน้มหน้าลงมาจนหน้าผากแนบติดกับหน้าผากผม นิ่งค้างไว้คล้ายว่าเขากำลังวัดอุณหภูมิร่างกายว่าผมหายไข้จริงรึเปล่า
“ผมหายแล้ว”
ผมบอกสำทับเมื่อเขาผละหน้าห่างออกไปแต่ยังคร่อมตัวผมอยู่เช่นเดิม
“อยากไปหามัน”
“ไม่ใช่นะฮะ ผมอยากไปสอบจริงๆ ผมไม่อยากไปตามขอสอบทีหลัง”
ผมรีบบอกแก้ กลัวเขาเข้าใจเจตนาผมผิด คุยโทรศัพท์ให้ได้ยินแล้วยังจะหาเรื่องผมอีก เชื่อเขาเลย จะอคติกับเพื่อนผมไปถึงเมื่อไหร่
“ให้ผมไปนะครับ”
ผมยกมือดึงชายเสื้อเขา กระตุกเบาๆ เขาโน้มหน้าลงมาอีกครั้ง ผมนอนนิ่งมองสบนัยน์ตาคมจนปากเขาแนบสนิทลงบนปากผม จูบเคล้าคลึงเบาๆ ผมหลับตาจูบตอบเขากลับไป ผละมือออกจากชายเสื้อวางทาบบนบ่ากว้าง เขาไม่ได้แทรกลิ้นเข้ามา แค่จูบเม้มปากผมอย่างช้าๆเหมือนเขากำลังละเลียดวิปครีมในแก้วกาแฟ ผมลืมตาเมื่อเขาผละจูบออกไป
“นอนพัก”
เขาสั่งเสียงเรียบ ถอยห่างออกไป ลงจากเตียง หันมามองผมแวบนึงก็เดินออกจากห้องไป ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง ยิ้มขำกับท่าทีที่เขาแสดงออก ก้มมองโทรศัพท์ข้างตัว อยากจะโทรหาเฟียซอีกรอบ แต่คิดดูดีดีแล้ว อย่าดีกว่า ผมยังไม่อยากถูกเพื่อนบ่นผ่านทางโทรศัพท์ เอาไว้พรุ่งนี้ผมโผล่หน้าไปให้เขาเห็นที่มหา’ลัยเลยแล้วกัน
ผมสะดุ้งตื่น รู้สึกถึงความเปียกชื้นเพราะมีบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่บนซอกคอ หันไปมองก็พบว่าพี่ควินนั่งจ้องหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว ในมือเขาถือผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็ก ผมยิ้ม เข้าใจว่าเขาเข้ามาเช็ดตัวให้ผม หันไปมองนาฬิกาบนโต๊ะก็ต้องขมวดคิ้วที่เวลาล่วงเลยมาถึงเย็น นี่ผมนอนหลับไปหลายชั่วโมงเลยหลังจากเล่นเกมส์ในโทรศัพท์จนแบตฯหมด
“ผมอยากอาบน้ำ”
ผมบอกคนที่นั่งนิ่งมองผมอยู่ แทนคำตอบ เขาดึงแขนผมไปเช็ดเบาๆ
“ผมหายไข้แล้ว”
ผมบอกอีก แต่เขาไม่สนใจ เช็ดแขนผมต่อไป
“พี่ควิน”
“เงียบ”
เสียงเข้มตอบกลับ ผมเม้มปากแน่นมองเขาตาแป๋ว เขาเช็ดแขนผมเสร็จก็หันมาปลดกระดุมเสื้อ ผมตาโตรีบตะครุบมือเขาไว้
“ให้ผมเช็ดเองดีกว่าฮะ”
ตาคมมองผมเขม็ง ผมยิ้มบางปล่อยมือยอมให้เขาปลดกระดุมออกจนหมด มือใหญ่จับผ้าขนหนูค่อยๆเช็ดผ่านหน้าอกผมอย่างช้าๆ ผมกัดฟันกำมือแน่นข่มกลั้นความรู้สึกจั๊กจี้ไว้สุดกำลัง แต่เหมือนคนเช็ดจงใจแกล้งผม เขาค่อยๆเช็ดลงไปที่หน้าท้องแล้ววกกลับขึ้นมาที่หน้าอกอีก ผมได้ยินเสียงกรอดของฟันเสียดสีกันอยู่ในปาก ไม่ไหวแล้ว ผมหลุดเสียงหัวเราะยื่นมือออกไปจับมือเขาไว้
“พอเถอะครับ ผมจั๊กจี้”
ผมบอกเสียงเบา พยายามเกร็งหน้าท้องไว้
“หุบปาก”
ผมส่ายหน้า ขยับตัวลุกขึ้นนั่งเอนหลังพิงกับหัวเตียง ก้มหน้าติดกระดุมเสื้อ
“อ๊ะ!”
จู่ๆเขาก็พุ่งเข้ามากอดผม แถมยังสอดมือข้างนึงเข้ามาป้วนเปี้ยนอยู่แถวกระดุมเสื้อผมอีก จะแกล้งผมไปถึงไหน!
“อยู่นิ่งๆ”
“ไม่ ปล่อยผม”
ผมดิ้นจะออกจากอ้อมกอด แต่เขารัดตัวผมไว้แน่น ผมผ่อนลมหายใจ หยุดดิ้น เพราะรู้ว่าเขาไม่ยอมปล่อยแน่ถ้าผมยังดื้อเพ่งขัดขืนเขาต่อไป สู้ใช้ไม้อ่อนอย่างที่ผมใช้อ้อนพี่แซทดีกว่า ผมยกมือกอดตอบเขา ซุกหน้ากับแผงอกกว้าง
“ให้ผมเช็ดเองนะฮะ”
ผมกระชับอ้อมแขนเพิ่มแรงกอดรัดเขาแน่นขึ้น ถูไถใบหน้ากับอกเขาไปมา เหมือนว่าเขาจะนิ่งเงียบไปคงกำลังสงสัยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของผม
“พี่ควินเช็ดช้า ผมเช็ดเองเร็วกว่า แป็ปเดียวเสร็จ แต่รับรองว่าสะอาด”
ผมบอกพลางกระแซะตัวเข้าหาเขาเป็นการกระตุ้น และมันก็ได้ผล เพราะมือใหญ่เริ่มลูบไล้ที่แผ่นหลังผมซ้ำยังพรมจูบเบาๆบนศีรษะผมด้วย ผมยิ้มก่อนค่อยๆผละตัวออก เขาเองก็คลายอ้อมกอดออกเช่นเดียวกัน ผมยื้อตัวขึ้นจูบเร็วๆที่ปลายคางเขา
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มกว้างบอก ดันตัวออกห่างหันไปหยิบผ้าขนหนูที่วางอยู่ข้างๆตัวเขามาไว้บนตัก หันหน้าไปอีกทางเพื่อปลดกระดุมเสื้อออก จัดการเช็ดตัวอย่างรวดเร็ว ทั้งท่อนบนท่อนล่าง
“พี่ควิน”
ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว หันหน้าไปมองก็เห็นว่าเขามานั่งซ้อนอยู่ข้างหลังเอื้อมมือมาดึงมือผมที่กำลังติดกระดุมเสื้อออก เขาจัดการติดกลับให้แทนซ้ำยังไล่จูบเบาๆที่ต้นคอด้านหลัง ผมห่อไหล่เบี่ยงตัวหลบเมื่อเขาติดกระดุมเสร็จ เอี่ยวตัวกลับไปเอานิ้วชี้ทาบปากเขาไว้ ส่ายหน้าบอกผ่านทางสายตาว่าให้เขาพอแค่นี้แต่เขากลับปัดออกโน้มหน้าเข้าใกล้ ฝั่งจมูกลงบนแก้มผม ได้ยินเสียงหอมดังฟอด ผมพยายามก้มหน้าหนีแต่เขาก็ตามมาจูบผมจนได้ ผมนั่งนิ่งปล่อยให้เขาจูบ พอผมจูบตอบเขากลับไป เขาก็ผละห่างมองหน้าผม
“ผมหิว แต่ไม่อยากทานโจ๊กกับข้าวต้มแล้ว ผมอยากทานอาหารรสจัด พวกต้มยำกับผัดเผ็ด สั่งมาทานกันนะฮะ”
ผมบอก ยื่นมือออกไปดึงชายเสื้อเขาไว้กระตุกเบาๆ ยิ้มกว้างให้เขาไปด้วย เขาแสยะยิ้มชูกำปั้นขึ้นมา ผมเบิกตากว้างเมื่อเขายื่นเข้าใกล้ใบหน้าผมแต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเขาใช้มันเคาะเบาๆลงบนปลายจมูกผมก่อนจะผละห่างลงจากเตียงไป
“เอาแต่ใจ”
เสียงนิ่งๆบอกโดยไม่หันมามอง เป็นผมเองที่มองตามหลังเขาเดินออกจากห้องไป
ใครกันแน่ที่เอาแต่ใจ พวกเขาไม่ใช่รึไงที่หาเรื่องรังแกผมอยู่เรื่อย!
ผมเดินออกจากห้องพอดีกับที่พี่แซทกำลังเดินตรงมาหา เขามองผมด้วยสายตานิ่งๆ
“ออกมาทำไม”
“ออกมารอทานข้าวครับ”
ผมยิ้มกว้างตอบ เขาเดินมาประชิดตัวผมวาดแขนโอบรอบเอวช่วยพยุงให้ผมเดิน ผมปล่อยให้เขาพาเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ทันทีที่ผมนั่งลงบนโซฟาเขาก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ ผมเลิกคิ้วสงสัย
“ลุงหมอ”
เขาบอกเฉลยความสงสัย ผมรีบรับโทรศัพท์มาแนบหูส่งเสียงทักทายไปยังปลายสาย
“สวัสดีครับ”
“สวัสดี เป็นไงบ้างเรา ดีขึ้นรึยัง”
น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยถามอาการของผม
“ดีขึ้นมากแล้วครับ ไข้ลดจนหายเป็นปกติแล้ว เมื่อวานลุงหมอไม่น่ารีบกลับเลย”
ผมทอดเสียงอ่อน
“ลุงมีเคสด่วน โทษทีนะ แล้วควินกับแซทยังหาเรื่องรังแกเราอยู่อีกไหม”
ผมยิ้มกับน้ำเสียงเข้มขึ้นของท่านกับประโยคหลัง
“ไม่ฮะ พวกเขาดูแลผมอย่างดี”
ผมตอบพลางหันไปมองพี่แซทที่นั่งจ้องอยู่ข้างๆ ไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องเมื่อวานให้คุณลุงหนักใจ เพราะอย่างไรเสียมันก็เป็นเรื่องเข้าใจผิด
“ดีแล้วล่ะ ถ้าพวกมันรังแกต้าร์อีก รีบโทรหาลุงเลยนะ เข้าใจไหม”
ผมยิ้มรับกับความห่วงใยที่ท่านมีให้
“ครับ”
“ทานข้าวเยอะๆ แล้วก็ยาลืมทานยาด้วย เท่านี่แหละ ลุงจะออกไปดูคนไข้ต่อแล้ว”
“ครับ สวัสดีครับ”
ผมส่งโทรศัพท์คืนให้เขา ใบหน้าหล่อเหล่ายังคงเรียบเฉยหากแต่สายตาที่มองมาดุดันขึ้น
“คุยอะไรกัน”
กับคุณลุงหมอเขาก็ยังไม่เว้นเลย ผมถอนหายใจก่อนตอบ
“ไม่มีอะไรหรอกฮะ คุณลุงหมอแค่ถามอาการว่าผมดีขึ้นรึยัง แล้วก็กำชับให้ทานข้าวทานยา”
ผมตอบรวบรัด เขามองผมนิ่งคล้ายไม่พอใจกับคำตอบแต่ก็ไม่ถามซักไซ้ผมต่อ ผมเอื้อมมือไปหยิบรีโมทบนโต๊ะกดเปิดทีวี ไม่อยากนั่งอึดอัดกับบรรยากาศเงียบๆ เสียงจากรายการโทรทัศน์ดังขึ้นช่วยให้ผมผ่อนคลายได้บ้าง ผมนั่งขัดสมาธิหยิบหมอนอิงมากอดไว้ สนใจมองจอสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่เบื้องหน้า สักพักคนที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆก็ลุกเดินออกไป ผมไม่ได้หันไปมองเขา ดูทีวีต่อไป จนสัมผัสจากฝ่ามือใหญ่วางบนบ่าผมถึงได้หันไปมอง
“กินข้าว”
ผมยิ้มให้พี่ควิน วางหมอนอิงลุกขึ้นจากโซฟา เขาเดินอ้อมมาช่วยพยุงผมพาเดินไปที่ห้องครัว พี่แซทนั่งคอยท่ารออยู่ก่อนแล้ว ผมมองดูเมนูอาหารบนโต๊ะ รู้สึกอึ้งนิดๆ พี่ควินเลื่อนเก้าอี้ออกให้ผมนั่ง ผมยิ้มขอบคุณเขา นั่งลงตรงข้ามพี่แซท
“อยากกิน ก็กินให้หมด”
ทานหมดนี่ผมก็ไม่ใช่คนแล้ว! ผมค้านในใจ หันไปยิ้มให้คนพูด พี่ควินนั่งลงข้างผม เขาตักต้มยำกุ้งใส่จานข้าวให้ผม
“ขอบคุณฮะ”
ผมบอกก่อนลงมือทาน พี่แซทตักผัดเผ็ดปลาให้ผม ผมยิ้มให้เขา มองดูเมนูอาหารแล้วนึกอยากจะโทรไปบอกคุณลุงหมอเดี๋ยวนี้เลย
พวกเขารังแกผมอีกแล้ว!
ผมบอกว่าอยากทานอาหารรสจัด พวกต้มยำกับผัดเผ็ด พวกเขาตามใจผม ผมรู้สึกดีในข้อนี้ แต่เมนูอาหารมากมายบนโต๊ะ ทั้งต้มยำกุ้ง ไก่ ปลา แล้วยังมีต้มยำรวมมิตรแยกต่างหาก ผัดเผ็ดปลา หมู ไก่ เนื้อ และยังมียำตบท้ายอีก ผมไม่รู้ว่าควรจะดีใจดีรึเปล่า ที่พวกเขาดูใส่ใจกับความอยากของผม ผมรู้ว่าพวกเขารวย แต่ทำแบบนี้ มันไม่เกินไปหน่อยหรือ?
ผมนั่งทานด้วยความกระอักกระอวนโดยมีพวกเขาคอยตักอาหารโน้นนี่ใส่จานให้ผมไม่หยุด จนข้าวคำสุดท้ายหมดลง เหมือนผมได้ยินเสียงพลุดังระงมขึ้นในหัว ผมหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม พวกเขายิ้มมุมปากมองผมคล้ายจะสมน้ำหน้า ผมอยากเอาน้ำต้มยำสาดใส่หน้าพวกเขาชะมัด!
“ผมอิ่มแล้ว ขอตัวนะฮะ”
ผมบอกเสียงเรียบ ลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินออกไป แต่คนนั่งข้างๆคว้ามือผมไว้ ผมหันไปมอง เขาไม่พูดอะไร ลุกขึ้นยืนเข้ามาช่วยพยุงผมเดินออกจากห้องครัว เขาพยุงผมเดินเข้าห้อง ส่งผมให้นั่งบนเตียง ส่วนตัวเขาเดินกลับไปเปิดตู้ยา ผมหันไปหยิบหมอนตั้งกับหัวเตียงขยับตัวเอนหลังพิง ระบายลมหายใจเฮือกใหญ่
“กินยาแล้วนอนพัก”
เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง ยื่นยาให้ผมแล้วหันไปรินน้ำในเหยือกใส่แก้วยื่นให้ผมต่อ ผมส่งเม็ดยาเข้าปากรับแก้วน้ำมาดื่ม กลืนยาลงคอ ส่งแก้วคืนให้เขา รู้สึกอึดอัดแน่นท้องยังไงก็ไม่รู้
“ถ้าเข้ามาอีกครั้ง แล้วยังไม่นอน พรุ่งนี้ไม่ต้องไปเรียน”
เสียงเข้มกึ่งข่มขู่บอกก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกจากห้องไป ผมเบ้ปากค่อยๆไถลตัวลงนอน ข่มตาหลับทั้งๆที่ยังไม่ง่วง ผมไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามาตอนไหน ถ้าไม่รีบนอนตอนนี้แล้วเขาเข้ามาเจอ พรุ่งนี้ผมก็อดไปเรียนน่ะสิ!
-------------------------------------------------------------------------------
เอาตอนเบาๆมาเสิร์ฟค่ะ :z2: หลังดราม่ามาเยอะ :laugh:
ควินกับแซทเริ่มเผยความน่ารักออกมาบ้างแล้ว (?)
มีหลายคนอยากอ่านเรื่องของเนสกับร็อคเกอร์
พาร์ทของเนสกับร็อค เก๋จะแต่งแยกเป็นอีกเรื่องนะค่ะ
แจ้งให้ทราบโดยทั่วกัน หลังแต่งเรื่องนี้เสร็จก็จะแต่งเรื่องเนสต่อ
เป็น Heartbreaker ภาค 2 :z1: (แต่คงอีกนาน)
ส่วนเรื่องราวในอดีตที่หลายคนสงสัย ไม่ต้องห่วงนะค่ะ
มีเฉลยแน่ แต่ปมในอดีตไม่ใช่จุดไคลแม็กซ์ของเรื่องนี้
ขอบคุณทุกความคิดเห็นที่มีให้นิยายเรื่องนี้มากๆค่ะ
เจอกันตอนหน้าจ้าาาา :bye2:
-
:z13:
จิ้มก่อน +1 +เป็ดไปเลยยย :กอด1:
เดี๋ยวค่อยมาเก็บอ่านน
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
:กอด1:
-
-,,-
-
ตอนนี้เบาๆ
-
:bye2: จะรอตอนต่อไป ยังไงก็ยังไม่เห็นไอ้คู่หูมหาประลัยดูน่ารักขึ้นมาได้เลยจริงๆ ทำกับตาร์ไว้เยอะเลย
เวลาเอาคืนต้องเยอะเป็นสองเท่า ไม่งั้น เราจะพ่นไฟ :m31:
-
จุดอ่อนของไอ้หล่อสองคนนี้คือ....
การอ้อนของน้องตาร์
กร๊ากกก รังแกเขาได้แต่พอเขาเจ็บขึ้นมาก็ห่วง
ปล.อยากรู้เรื่องของเนสลี่ด้วยอ่า
-
ตอนนี้ควินกับแซทดูเป็นคนปกติ
ไม่ใช่ปีศาจเหมือนที่เคย
อยากรู้จุดเปลี่ยนที่ทำให้เกิดเรื่องจริง ๆ เลย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ^^
-
ขนาดเบาแล้วนะเนี่ย
ยังไม่เห็นความน่ารักของสองคนนี้ตรงไหนเลย เฮ้อ
-
ตอนนี้ไม่ซีเรียส เบาๆจริงๆ
นายเอกก้ขี้อ้อนเหมือนกันนะเนี่ย
:call: :call:
-
ถึงควินกับแซทจะเริ่มน่ารัก หรือว่ารักน้องต้าร์จริงๆ แต่นี่มันเข้าข่ายกักขังหน่วงเหนี่ยวทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจนะ ทำไมอิตาสองคนนี่ไม่ทำอะไรให้เหมือนคนปกติ อยู่แบบนี้ไม่รู้สึกอึดอัดหรือเสียใจมั่งหรอ :เฮ้อ:
น้องต้าร์ยิ้มบ่อยมาก แต่เรารู้สึกว่าน้องต้าร์มีความผิดปกติทางจิตไงไม่รู้แฮะ
รอตอนหน้า และเรื่องหน้า :laugh:
-
อ้ายย้ะ ตอนนี้น่ารักจริงๆ เเต่เราก็ยังมีข้อสงสัยที่ถามไปแล้วยังไม่มีใครตอบเลย ฮ่าๆ เราขอรีมาถามอีกรอบ สงสัยจริงๆ รบกวนด้วยนะคะ
ปมมมมันคืออะไรว้า แค้นอะไรกันมาจากไหนรึเปล่าสองคนนี้ สงสารน้อง :z3:
ปล.เอ่อ เราเป็นสาววายมือใหม่ เลยแอบขอถามนิดนึงว่า 3p นี่ตอนจบพระเอกมีกี่คนคะ หรือแล้วแต่เรื่องนั้นๆจะแต่งให้จบยังไง (แบบรักกันทั้งสามคนเลย หรือแยกตัวออกมารักกันสองคน) 3pเป็นแค่การพูดถึงสถานการณ์หนึ่ง ว่าสามคนนะ :-[ แต่ตอนจบจะเป็นยังไงก็ต้องแล้วแต่ผู้เขียน ว่าจะให้รักกันอะไรยังไง เราเข้าใจแบบนี้ถูกต้องใข่มั้ยอ่า
-
กรี๊ดดดด มาต่อแล้วว
รอคอยเธอมาแสนนานนนนนน ~~
ต้าร์อ้อนได้น่าจับกดมากกกกก ><
เจอต้าร์อ้อนเข้าไป สองหนุ่มยอมทุกอย่าง เลิศที่สุดด
-
จุดนี้ ไม่เข้าใจพวกมัน :undecided: :undecided:
พวกแกรักน้องจะตายย อะไรมันคือสาเหตุฟระ ที่ทำให้แกทำร้ายน้อง
-
ยังคงเป็นปริศนาต่อไป hahahaha :z3: :z3: :z3:
-
:confuse: :confuse: :confuse: ยังเป็นปริศนาเรื่องปมต่อปายยยย
-
แอบน่ารักอ่ะ :-[
-
น้องไปทำอะไรให้พวกแกต้องมาทำร้ายเค้าวะ
วุ้ยยยย
ทำตัวน่ารักแบบนี้เซ่ จาได้รักกันรักกัน
-
เอ้อยากรู้จังว่า
ทำไมพวกเขาสามคนจึงได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้
มันมีสาเหตุมาจากอะไร
แล้วคนพี่นะแฟนเขามาจากไหน เป็นใครจะเป็นเพื่อนของแฟนคนน้องหรือเปล่า
โอ้ย งง
รีบมาต่อนะครับอย่ากรู้ว่าเรื่องมันมีเหตุมาจากอะไร
ขอบคุณครับ
-
น่ารักจริง พระเอกของเรา
-
5555 แบบว่าแพ้ทางลูกอ้อน แต่ว่าพระเอกสองคนนี้พูดน้อยเกิ๊น พูดสั้นๆ ห้วนๆ
แต่ก็แอบน่ารักตรงที่ยอมน้องต้าร์ละนะ เพราะปกติจะดาร์กใส่ตลอดๆ
ปลาบปลื้มเรื่องนี้มากๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียน และมาต่อเร็วๆ นะค่ะ
คนอ่านอย่างเราก็รอกันต่อไป
o13 o13
:bye2: :bye2:
-
ควินกับแซทก้อมีมุมน่ารักๆ นิหว่า :z1: :z1: :z1:
น่ารักแบบนี้ตลอด รักตายเลย :haun4: :haun4: :haun4:
-
ต้าร์.....เธอต้องปฏิวัติตัวเองใหม่
อ้อน แอ๊บ ยอมไปอย่ารึอาจขัดใจ ช่วงนี้ผิดเสมอไว้ก่อน
แล้วค่อยๆควบคุมพวกนี้ไว้ให้อยู่หมัดแบบตาใสๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า/หัวเราะชั่วร้าย
-
อีกไม่เกิน สามตอน สองคนนั้นต้องเข้าโหมดดาร์กอีกแน่ๆ
o18
-
เอ้อนได้น่าร๊ากกกจริงๆ :impress2: :impress2:
-
อ๊ายยยยย น้องต้าอ้อนๆอย่างงี้ น่าร้ากกกก
อ้อนบ่อยๆนะคะน้อง
แต่หลับไปแล้วตื่นมาอ้อนเนี่ย ไปเรียนรู้มารยาเด็กน่ารักมาจากในฝันเหรอ
-
โอ๊ะ ได้ผลแฮะไม้อ่อนของน้องต้าร์
ทีนี้ล่ะ ควินกับแซทเสร็จแน่ 55555 o18
ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้นะค้าคุณเอ๋
-
ยังไงก็ยังแอบระแวงน้องต้าร์ o18 น้องรู้จุดอ่อนแล้วแกล้งทำให้ตายใจรึป่าว (เหมือนเราจะโรคจิตแทนหละ 5555)
รีบมาเฉลยปมนะจ๊ะไรท์เตอร์ มันแบบว่าอยากรู้มาก สาเหตุอันใดทำไม ควินกะแซท ต้องโหดร้ายกะน้องขนาดนี้
-
ควินกับแซทน่ารัก แต่ก็มีแอบขี้แกล้งนะนั่น และก็ขี้หึง ขี้หวงอีกต่างหาก แต่ที่เป็นแบบนี้ก็คงเป็นเพราะรักต้าร์มาก ๆ นั่นแหละ แต่หวงแม้กระทั่งกับหมอนี่อะไรกันนั่น หรือเกรงว่าหมอจะมาพาต้าร์ไปตามที่บอกไว้กัน ควินกับแซทคงจะมีเหตุผลที่บังคับต้าร์แบบนั้น
-
มาต่อแล้ววว :-[ :-[
-
:L2:
-
เจอต้าร์อ้อนเข้าไปใจอ่อนเลย :laugh: :laugh: :laugh:
-
คงรักน้อง แต่แสดงออกไม่เป็น :เฮ้อ:
แต่...จากการปฏิบัติก็ดูเหมือนต้าจะเป็นฝ่ายกุมอำนาจเสียมากกว่า
น้องอ้อนหน่อยก็ได้ตามต้องการละ o18
-
เผด็จการ รักแต่แสดงออกไม่เป็น ตั้งเปงโรคอะไรสีกอย่าง
รอรอน้า
-
มล้ว
-
ตอนนี้น่ารักมากกกอยากให้น่ารักอย่างงี้ไปอีกนานนนนนนนนนนน :z3:
-
เง้ออออ เหล่าสามีแพ้ลูกอ้อนของต้าร์
แบบนี้ต้องอ้อนบ่อยๆนะ
อยากรู้เหตุที่พวกคุณๆทำกับต้าร์อ่ะ
บางครั้งมันก็ออกจะเกินไป ฮะฮะ
มีหวานปนมาหน่อยๆ อ่านแล้วอมยิ้มเลย
^^
-
รอตอนต่อไปจ้า :z2:
-
เจอจุดอ่อนสองหนุ่มแพ้ลูกอ้อนน้องต้าร์ แบบนี้ก็อ้อนเยอะๆ
อย่ามัวแต่นั่งน้อยใจในโชตชะตา
-
น่ารัก -///-
ชอบแนวนี้จังเลยค่ะ
จะรอตอนต่อไปนะคะ
แซทกับควินน่าร๊อกง่า ถึงจะจิตๆไปนิดๆก็ตาม (?)
อั๊ยย่ะ ตอนนี้เบาๆใสๆ อ่านแล้วชวนเคลิ้มจริงๆ เริ่ดดดค่ะ 55555
-
ควินกับแซท โคตรหวงน้องเลย ชอบ ๆ
หึง โหด โฉด ยันจบไปเลบนะ ฮ่า ฮ่า :o8: :o8:
-
มาอีกตอนแบบอ่านแล้วให้ความรู้สึกสบาย ๆ
น้องต้าแอบน่ารักแบบเจ้าเลห์น่าดู ยังไงก็เอาคืนได้บ้างแล้วเย้ ๆ
แล้วก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณเก๋ด้วยคะ สู้ ๆ *O*
-
น่ารักเว้ยเฮ้ย!! o13 o13 o13 o13
-
ไม่เข้าใจเท่าไหร่ เเกล้งน้องกันจัง :เฮ้อ:
หวงอีกก เป็น หมา หวง ก้างเลย :m20:
-
+1 เลยค่าาาา
ตอนนี้น่ารัก กุ๊กกิ๊ก ชื่นใจจจจจจจจจจจจจจจ :impress2: :impress2:
มีความสุขกับตอนนี้มากๆ เดี๋ยวจะมีมาม่าตามมาอีกหรือเปล่าคะเนี่ย ฮาาาา
อยากรู้ เหมือนเรปนี้เลยยยยยยยยยย
จุดนี้ ไม่เข้าใจพวกมัน :undecided: :undecided:
พวกแกรักน้องจะตายย อะไรมันคือสาเหตุฟระ ที่ทำให้แกทำร้ายน้อง
รอคนเขียนเฉลยปมไปเรื่อยๆนะคะ
อ้ายย้ะ ตอนนี้น่ารักจริงๆ เเต่เราก็ยังมีข้อสงสัยที่ถามไปแล้วยังไม่มีใครตอบเลย ฮ่าๆ เราขอรีมาถามอีกรอบ สงสัยจริงๆ รบกวนด้วยนะคะ
มาช่วยตอบคำถามให้แทนนะค้า
3P นี่ก็คือรักกันกุ๊กกิ๊กกัน 3 คนเลยยยยยยยยค่ะ
เธอ เขาและฉันสามคนรักกัน ไม่แบ่งแยกใครออกจากใครนะฮร้าาาา
พี่ควิน พี่แซท น้องต้าร์ อยู่กับแบบนี้เลยค่ะ :D
ปล.เป็นกำลังใจให้คุณเก๋ค่า :L2:
ปล2.มาต่อไวๆนะค้าาาาาาาาาาาาาา (ขอแอบทวง 55555555555)
-
ต้าร์น่ารัก ตอนนี้2คนนั้นค่อยดูเหมือนคนะรรมดาหน่อย
-
เป็นความขัดแย้งที่ไม่ลงตัวกันเลย
รู้ว่าในใจน่ะรักต้าร์แน่ๆ แต่ทำไมการกระทำมันถึงได้เอี้ยขนาดนี้
-
ความน่ารักตอนนี้ทำให้เกือบลืมความโหดของตอนที่ผ่านๆมา ..
อยากรู้จริงๆ ว่าที่มาของความแค้นคือ อะไร
ทั้งๆที่รักต้าร์ แต่ก็ทำร้ายซะเหมือนไม่ได้รักเลย :เฮ้อ: :กอด1:
-
อ้ากกกก!!! ชอบแนวนี้จัง
มาต่อไวๆนะค่ะ รออยู่ :L2: :L2:
-
น่ารักตายล่ะไอ้พวกนี้ :3043:
-
:pig4: :pig4:
-
อืมนะ จัดไปเลยตาร์ อยากทำไรทำเลย ดูว่าใครจะกระอักเลือดก่อนกัน ฮ่าๆๆๆ :laugh: รอติดตามนะคะ
-
เวลาอ้อนแล้ว ไอ้สองคนนี้ มันใจดีนิดนึง อ้อนบ่อยๆ นะ
:กอด1: :กอด1:
-
:L2:งั้นตามอ่านเรื่อยๆละกัน
-
น้องต้าคิดได้แล้ว เหลือแต่พี่เนสแล้วล่ะ
-
ตอนนี้น่ารักจังเลย
หวานกันซะ มดยังขยาด น้ำตาลยังชิดซ้ายเลย :o8: :-[ :o8: :-[
รอตอนต่อไปอยู่นะ
ปล.ถึงหนูไม่ค่อยชอบบริโภคมาม่าเท่าไหร่แต่บางทีมาม่าก็อร่อยนะคะ o13 o13
-
อยากอ่านเนสกับร็อคเกอร์ด้วยอีกคน อิอิอิ :z1:
ตอนนี้หวานเจี๊ยบมดขึ้นยกรังเลยทีเดียว :impress2:
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ จะได้จบเร็วๆ ขึ้นภาคสองเร็วๆ เอิ๊กๆๆๆ :laugh:
-
อยากให้เห็นพรเอกทั้งสองเศร้าบ้างอ่ะ
ยังหมั่นไส้อยู่ 5555555555
-
ไม่เข้าใจกับสองคนนี้
รักแต่ร้าย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ต้าร์ยิ้มเสมอ :กอด1:
-
น่าค้นหา....
-
ต้าร์น่ารัก อุอิ -/- :haun4:
-
คั่นเวลาให้เหมือนจะหวานขึ้นก่อนดราม่าหรือเปล่าคะเนี่ย 5555
น้องต้าร์ก็อ้อนไปเยอะๆ นะ
เดี่ยวสองคนนั้นก็ใจอ่อนไปเอง
-
กลัวว่า
น้องตาร์ทำยังงี้กะทั้งสองคน
(แค่กลัวนะคะ)ว่าอิควินกะอิแซทมันจะแย่งน้องตาร์กันเองตอนท้าย 55555555
ไม่หรอกคะ ดูเค้าคงตกลงกันได้ดีตั้งแต่แรก
จะว่าไปก็เดาอารม อิสองคนนั้นไม่ถูกเลยค่ะ พูดน้อยเหลือเกินนนน
เป็น กำลังใจ ให้คนเขียน และน้องตาร์นะคะ มาม่ายาวตั้งแต่ตอนแรก
เมื่อไหร่มันจะแฮปปี้ได้ละเนี่ยยยย สงสารน้องตาร์ค่าาาาา อิชั้นสงสารรรร :serius2: :serius2:
-
โดยส่วนตัวมีความรู้สึกว่าพระเอกเรื่องนี้แสดงความรักไม่ค่อยเป็น
อดีตเป็นไงไม่รู้แต่ที่แน่ๆ ปัจจุบัน อยู่กันด้วยความหวาดระแวง
ดูได้จากการสั่งอาหาร คงไม่ได้จะแกล้งหรอก แค่ไม่แน่ใจว่าน้องชอบอะไร
เลยสั่งมาซะเพียบ ส่วนน้องก็คิดว่าพี่มันแกล้งสั่งมาซะเยอะใครจะไปกินได้หมด
คราวที่ใช้ยาก็เหมือนกัน คงอยากให้น้องรู้สึกร่วมแต่มันแรงไปนิด
ที่สำคัญ ทำไมคนเรามันจะแสดงความรักไม่เป็นทั้ง 2 คนเลยรึ ทำอะไร
ทำไมไม่มีใครห้ามใครเลยหรือ ทำไม2 คนนี้นิสัยเหมือนกันราวกับฝาแฝด ไม่ใช่แค่เพื่อนเฉยๆ
-
ตอนนี้เหมือนจะหวาน
แต่ก็แอบดราม่านิดๆนะ :m15:
-
สงสารต้าจัง
-
:L2: บรรยากาศน่ากลัวจัง กลัวน้องหนูจะโดนอีกอ่ะ :L1: :pig4:
-
ตอนนี้มาแบบหวานๆน่ารักๆ
ไม่รู้ว่าตอนหน้าจะดาร์กอะไรอีกหรือป่าว
คุคุ รอๆๆๆ
+1 ให้จ้าาาา
-
ต่อไวๆน้า
-
:man1:
-
ต้าร์ใช้ความน่ารักเป็นแล้ว
-
กรี๊ด!!!มาแล้วในสิ่งทีต้องการ
-
ตามอ่านมาตั้งนานไม่ได้เมนสักทีขอโทษด้วยนะคะ
เรื่องนี้สนุกมาก ชอบที่พระเอกนิสัยแบบนี้ ไม่ต้องพูดอะไรมาก
สรุปแล้วชอบมาก
-
มารอตอนต่อไป :call:
-
Heartbreaker : 09
ผมตื่นนอนแต่เช้าโดยไม่ต้องพึ่งนาฬิกาปลุก เข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว รู้สึกกระชุ่มกระชวยสดชื่นที่ได้ชำระล้างร่างกาย โชคดีที่เมื่อคืนผมไม่ท้องเสียกับเมนูอาหารรสจัด จัดการกับตัวเองเสร็จผมก็หันไปหยิบกระเป๋าเป้คู่ใจสะพานบ่าหอบหนังสือกับชีทขึ้นแนบอกเดินออกจากห้อง ชะเง้อคอมองหาพวกเขา ประตูห้องยังปิดสนิทอยู่ ผมเดินเข้าห้องนั่งเล่นวางของบนโต๊ะ เดินต่อไปที่ห้องครัวหาอะไรทานรองท้องกำลังจะเปิดตู้เย็นเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น ผมเดินไปเปิดประตู พนักงานผู้ชายถือถาดอาหารยืนส่งยิ้มเป็นมิตรให้ ผมยิ้มตอบ
“สวัสดีครับ เอาอาหารมาส่งครับ”
ผมขมวดคิ้ว ใครสั่ง?
“เข้ามา”
เสียงเข้มดังขึ้นจากข้างหลัง ผมหันกลับไปมองก็เห็นพี่ควินยืนเปลือยท่อนบนมีเสื้อพาดอยู่บนบ่า ผมถอยออกมาจากประตู หันไปยิ้มพยักหน้าให้พนักงานเดินเข้ามา
“มึง มานี่ ส่วนมึง หยุดอยู่ตรงนั้น”
ผมเข้าใจคำสั่งเข้าผิดไป นึกว่าเขาสั่งให้พนักงานเข้ามาในห้อง ที่ไหนได้ เข้าสั่งให้ผมกลับเข้าไป ผมเดินกลับไปหาเขา ใบหน้าหล่อเหล่านิ่งขรึม นัยน์ตาสีเฮเซลดุดันคล้ายจะตำหนิในความเอ๋อของผม
“นั่งรอในครัว”
เขาสั่งเสียงเรียบ เดินไปหาพนักงาน ผมเดินคอตกเข้าห้องครัว นั่งรอเขาตามคำสั่ง โดนดุแต่เช้าเลย
“กินให้หมด”
คำสั่งมาพร้อมกับจานอาหารเช้าแบบอเมริกันเบรคฟาสท์วางลงตรงหน้าผม ผมพยักหน้ารับคำลงมือทานเงียบๆ เขายังยืนมองผมไม่ไปไหน จนผมทานหมด เขาถึงเดินไปเปิดตู้เย็นเอาขวดนมจืดออกมา
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอกเมื่อเขาหยิบแก้วมาตั้งบนโต๊ะจัดการรินนมในขวดใส่เกือบเต็มแก้วยื่นให้ ผมรับมาดื่มจนหมด
“ยาอยู่ไหน”
เสียงจากอีกคน เขาเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าเป้ของผม
“ผมหายแล้ว ไม่ต้องทานยาก็ได้ฮะ”
ผมบอกเสียงเบา รู้ว่าตัวเองผิดที่ไม่ได้เอายาใส่กระเป๋าไปทานที่มหา’ลัยด้วย
“อวดเก่ง”
“ผมไปเอาก็ได้”
ผมลุกออกจากเก้าอี้ ไม่อยากให้พวกเขาแดกดันผมอีก
“ไม่ต้อง”
พี่แซทบอกปัดก่อนเดินออกไป ผมหันไปมองพี่ควิน เขายืนมองผมนิ่ง ผมก้มหน้างุดไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงกับสถานการณ์ที่ตัวเองเป็นฝ่ายผิด ในขณะที่ผมกำลังว้าวุ่นร่างสูงก็คว้ามือผมดึงให้เดินตามเขาออกไป เขาปล่อยมือผมเมื่อเดินมาถึงห้องนั่งเล่น หันไปสวมเสื้อ ผมก้มลงหยิบหนังสือกับชีทบนโต๊ะ
“ยาอยู่ในกระเป๋า”
พี่แซทเดินเข้ามายื่นกระเป๋าเป้ให้ ผมรับมาสะพานบ่า
“ต้องกิน”
“ครับ”
ผมพยักหน้าตอบรับ เขาไม่ว่าอะไรต่อ เดินเข้าห้องตัวเองไป ผมหันไปมองพี่ควิน เขาเดินไปหยิบกุญแจรถกับโทรศัพท์บนโต๊ะวางทีวียัดใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์ เดินกลับมาหาผมดึงกระเป๋าและหนังสือกับ ชีทออกจากมือผมไปถือ เดินนำออกไป ผมยิ้ม เดินตามเขาไป เข้ามาในลิฟต์ผมกับเขาก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก จนลิฟต์เคลื่อนตัวลงมาถึงชั้นล็อบบี้ประตูเลื่อนเปิด เขาก็หันมาคว้ามือผมเดินออกไป มาถึงลานจอดรถเขาถึงปล่อยมือผม
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอกเมื่อเขาเปิดประตูรถให้ เข้าไปนั่ง ยื่นมือออกไปเตรียมรับของ แต่เขากลับปิดประตูเดินอ้อมไปอีกฝั่ง ผมมองตามจนเขาเข้ามานั่งในรถเรียบร้อย
“กินยา”
เขาบอกพลางเปิดกระเป๋าเป้หยิบถุงยาออกมา ส่งเม็ดยาพร้อมขวดน้ำเปล่าที่เปิดฝาแล้วเรียบร้อยให้ ผมรับมา กลืนยาลงคอเสร็จก็ส่งคืนให้เขา
“นอนไป”
เขาเก็บถุงยาใส่กระเป๋าเอาไปวางไว้ข้างหลังรวมทั้งหนังสือและชีท หันมาปรับเบาะลงให้ ผมยิ้มขอบคุณเขา เอนตัวนอนหลับตานึกถึงหน้าเพื่อนสนิท ไม่รู้ว่าป่านนี้ไปถึงมหา’ลัยรึยัง
สัมผัสที่ลูบไล้แผ่วเบาตรงแก้มปลุกให้ผมตื่น ลืมตาขึ้นมาก็เจอกับนัยน์ตาสีเฮเซลมองอยู่ เบาะถูกปรับเลื่อนขึ้น เขาผละออกไป ผมมองไปนอกกระจกรถเห็นนักศึกษาเดินกันขวักไขว่อยู่หน้าคณะวิทยาศาสตร์ คณะที่ผมเรียนอยู่ หันกลับมามองคนข้างตัว เขาก็ยื่นกระเป๋าและตำราเรียนส่งให้ ผมรับมา เปิดประตูก้าวลงจากรถ
“รอที่เดิม”
“ครับ”
ผมรับคำ ปิดประตู เดินเข้าตึกคณะ มีหลายคนยิ้มทักทาย ผมยิ้มตอบพวกเขา เดินขึ้นบันได
“ต้าร์ หายไปไหนมา”
ผมหันไปมองตามเสียงเรียก บอสยืนทำหน้าดุใส่ ผมยิ้มขำกับท่าทางของเขา
“ไม่สบายนิดหน่อย แล้วเฟียซกับตัวเล็กล่ะ”
ผมถามหาเพื่อนอีกสองคน ปกติเรามักจะเดินกันเป็นกลุ่ม
“อยู่ในห้อง แล้วนี่หายดีแล้วเหรอถึงมาเรียนได้ ทำไมป่วยบ่อยจัง ตัวก็แค่นี่เอง”
บอสถามเป็นชุด ผมส่ายหน้ามองเขาที่ขนาดตัวก็ไม่ได้แตกต่างจากผมสักเท่าไหร่
“เข้าห้องเถอะ”
ผมบอก ขี้เกียจตอบคำถาม เดินเข้าห้องเรียน อาจารย์ยังไม่มา เพื่อนร่วมคลาสเริ่มทยอยกันเข้าห้องจับจองที่นั่ง
“ทางนี้”
บอสบอก เดินนำไป ผมเดินตามเขา มองเห็นเฟียซกับตัวเล็กนั่งอยู่แถวหลังสุด กำลังเล่นอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้ พอผมเดินเข้าไปใกล้ก็ต้องเบิกตากว้างกับสภาพของเพื่อนสนิท ทำไมถึงได้…
“อ้าว ต้าร์ มาเรียนแล้วเหรอ พอดีเลย มาทำแผลให้มันที ขี้เกียจฟังมันบ่นแล้ว”
ตัวเล็กหันมาบอกผมก่อนลุกขึ้นเดินไปนั่งอีกฝั่ง ผมนั่งลงข้างเฟียซ เขาหันมามองผมแวบนึงก็หันหน้ากลับไป ไม่พูดอะไร เป็นผมเองที่ร้อนรนยื่นมือออกไปจับหน้าเขาให้หันกลับมา
“ไปทำอะไรมา ทำไมถึงเป็นแบบนี้”
ผมถาม มองรอยฟกช้ำที่มุมปากเพื่อน ที่หางคิ้วเข้มก็มีรอยแผลด้วย
“เรื่องของกู”
เสียงห้วนตอบกลับมา
“เฟียซ”
ผมเรียกเขาเสียงอ่อน
“บอกต้าร์ไปสิว่าพวกมันทำอะไรมึง”
บอสโผล่หน้ามาคุย ผมมองเขาสลับกับมองเฟียซอย่างสงสัย
“มึงเงียบไปเลยบอส”
เฟียซหันไปดุ บอสเบ้ปากใส่หันไปสนใจตัวเล็กแทน
“เกิดอะไรขึ้น”
ผมถาม เฟียซหันกลับมามองหน้าผม
“ไม่ต้องสนใจกูหรอก”
ไม่ให้สนใจงั้นเหรอ เขาพูดออกมาได้ยังไง เขาเป็นเพื่อนผมนะ! เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่รึไง!
“พวกมันที่บอสพูดถึง คือใคร”
ผมถามต่อ เขาเงียบ ผมถอนใจ ในเมื่อเขาไม่อยากบอก ก็ไม่เป็นไร ผมไปถามบอสเองก็ได้
“หันหน้ามา จะทำแผลให้”
ผมหยิบสำลีบนโต๊ะ มีอุปกรณ์ทำแผลวางอยู่ทั้งแอลกอฮอล์ล้างแผลและพลาสเตอร์ยา
“ไม่ต้อง”
เขาบอกปัด แต่ผมไม่สนใจ จับหน้าเขาหันกลับมา เอาสำลีที่ชุบแอลกอฮอล์ล้างแผลแล้วค่อยๆเช็ดที่หางคิ้วเขา ผมยิ้มขำกับสีหน้าบึ้งตึงของเขา แกะพลาสเตอร์ยาปิดแผลให้เขาหลังจากทำแผลเสร็จ
“รอยช้ำที่ปากต้องเอาน้ำแข็งประคบ”
ผมบอกพลางเก็บอุปกรณ์ทำแผลใส่ถุง พอดีกับที่อาจารย์เดินเข้ามาในห้อง เฟียซหันหน้ากลับไป ผมเองก็หันไปสนใจอาจารย์ เลิกคลาสแล้วค่อยถามบอสก็ได้ ยังไงวันนี้ผมต้องรู้ให้ได้ว่าเฟียซไปมีเรื่องกับใครมา
หลังเลิกคลาส ผมเดินออกจากห้องตามหลังเฟียซ บอสเดินเข้ามาสะกิดผม
“เฟียซมันงอนต้าร์”
“หือ”
ผมขมวดคิ้ว เฟียซจะงอนผมเรื่องอะไร บอสหัวเราะ
“ก็ต้าร์หายไปไม่มาเรียน เฟียซมันโทรหาก็ไม่รับ พอต้าร์โทรมาก็…”
ผมพยักหน้าเข้าใจ มองแผ่นหลังกว้างของเฟียซ ยิ้มกับความห่วงใยที่เขามีให้
“ชอบเสือกเรื่องคนอื่น”
เสียงเข้มของตัวเล็ก บอสหันขวับกลับไปมองขึงตาดุใส่
“มึงว่าอะไร”
“ได้ยินแล้วจะถามทำไม ประสาท”
“ไอ้เหี้ย!”
ผมยิ้มขำกับบรรยากาศเดิมๆระหว่างบอสกับตัวเล็ก ที่ชอบหาเรื่องทะเลาะกันเหมือนเด็กไม่รู้จักโต ผมรู้ว่าตัวเล็กแค่ต้องการแหย่บอสเล่นเฉยๆ ผมปล่อยให้พวกเขาหยอกล้อกันไป เดินไปให้ทันเฟียซ
“งอนเหรอ ต้องให้ง้อรึเปล่า”
“ใครงอนมึง”
ผมยิ้ม เฟียซยังหน้าบึ้งใส่ผมอยู่
“ไม่งอนแล้วจะร้อนตัวทำไม”
ผมบอกเสียงเรียบ ยักคิ้วให้เขา
“เนคตาร์”
“เรียกทำไม”
“ไอ้…”
ผมแลบลิ้นให้เขา เฟียซหันหน้าหนีเร่งฝีเท้าเดินไป
“เดินช้าๆก็ได้ โรงอาหารไม่หนีไปไหนหรอก”
ผมตะโกนบอกไล่หลัง เฟียซหยุดเดิน หันกลับมายกนิ้วกลางใส่ผม ผมยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เฟียซ หันกลับไป เดินเร็วโดยไม่สนใจผมอีก เหมือนว่าเขาจะงอนหนักกว่าเดิมนะ
พอมาถึงโรงอาหาร บอสดึงให้ผมนั่งลงข้างเขา ตัวเล็กนั่งลงฝั่งตรงข้ามบอส ส่วนเฟียซ เขาเดินไปซื้ออาหาร
“กินอะไรดี”
บอสถาม ตากลมก็มองไล่ร้านอาหารไปด้วย
“สั่งมาเลย เดี๋ยวไปซื้อให้”
ตัวเล็กอาสา ผมยิ้มให้เขา นั่งนิ่งคิดเมนูในใจ
“เป็นหน้าที่มึงอยู่แล้ว”
บอสบอก เบ้ปากใส่ตัวเล็กแล้วหันมามองผม
“กินอะไรดีต้าร์”
“ก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลาก็ได้ ขอพิเศษลูกชิ้น”
ผมยิ้มบอก เปิดกระเป๋าเป้หยิบเงินออกมายื่นให้ตัวเล็ก แต่เขาส่ายหน้าไม่รับ
“เดี๋ยวเลี้ยงเอง”
เขายักคิ้วยิ้มกว้าง ผมพยักหน้า เก็บเงินเข้ากระเป๋า ไว้คราวหน้าถึงคราวผมเลี้ยงบ้าง
“งั้นกูเอาข้าวหมูกรอบ เกี๋ยวเตี๋ยวไก่มะระ ยำรวมมิตร ลูกชิ้นทอด ผลไม้ด้วย เอาแตงโมกับแคนตาลูป ต้าร์เอาอะไรเพิ่มอีกไหม ไม่ต้องเกรงใจ เรามีคนเลี้ยง”
บอสยิ้มกว้าง ผมส่ายหน้า หลุดขำ มองไปที่ตัวเล็ก เขามองหน้าบอสคล้ายจะเอือมระอาก่อนลุกออกไป
“สมน้ำหน้ามัน”
บอสว่าไล่หลัง พอดีกับที่เฟียซเดินถือจานข้าวเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม เยื้องผมไป เขานั่งทานไม่พูดไม่จา
“บอส ตกลงว่า พวกมันที่บอสพูดถึง คือใครเหรอ”
ผมถามขึ้นแต่ตามองเฟียซ
“พวกมันไหน อ๋อ ก็…”
“หุบปากเลยไอ้เหี้ยบอส”
“ต้าร์ถามกู มึงเสือกอะไร”
“ใช่ ต้าร์ถามบอส เฟียซเกี่ยวอะไรด้วย”
ผมสนับสนุนคำพูดบอส เฟียซหันมาขึงตาดุใส่ผม
“เรื่องของกู มึงจะอยากรู้ไปทำไม”
“ถ้าไม่ใช่เพื่อน ก็ไม่อยากรู้หรอก”
ผมพูดเสียงเรียบ ไม่ได้สื่อความหมายอะไร เพราะคำพูดของผมมีความหมายอยู่ในตัวของมันอยู่แล้ว ขึ้นอยู่กับคนฟังว่าจะซึมซับเข้าไปรึเปล่า
“ต้าร์พูดขนาดนี้แล้ว ถ้ามึงยังคิดไม่ได้ ก็เรื่องของมึงเถอะ”
บอสพูดก่อนลุกเดินออกไป ผมมองหน้าเฟียซ เขาเองก็มองหน้าผม
“กูโทรหา แต่มึงไม่รับ กูเป็นห่วง เลยไปหามึงที่คอนโด แต่ไอ้พวกเหี้ยนั่นไม่ให้กูเข้าไปหามึง มันสั่งให้ยามจับตัวกูไว้ ก็เลยมีเรื่องกัน กูตัวคนเดียวจะไปสู้เหี้ยไรได้ หน้ากูเลยเป็นอย่างที่มึงเห็น”
ผมถอนใจกับเรื่องราวที่ได้รับรู้จากปากเพื่อน ยิ่งมองรอยฟกช้ำบนใบหน้าเฟียซ ผมยิ่งรู้สึกละอายใจที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาต้องเจ็บตัว ทำไมพวกเขาทำแบบนี้?
“แล้วมึงเป็นอะไร ทำไมไม่รับโทรศัพท์กู”
“ไม่สบาย โทรศัพท์โดนยึด”
ผมตอบเสียงเบา
“เฮอะ!”
เฟียซทำเสียงเยาะ
“พวกมันทำอะไรมึง คราวก่อนมึงก็ไม่สบายจนต้องขาดเรียน มาคราวนี้อีก กูถามจริงๆ มึงโกหกกูใช่ไหม”
ใช่ ผมโกหก ถ้าบอกความจริงไป แล้วจะได้อะไร บอกไปก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา
“มึงบอกว่ากูเป็นเพื่อน เป็นผู้พิทักษ์ของมึง แต่มึงก็ปิดบังกู โกหกกู”
ผมก้มหน้านิ่งเงียบ ไม่อยากมองหน้าเขา ไม่อยากเห็นสายตาตัดพ้อของเฟียซ ผมรู้ว่าเขาเป็นห่วงผมมาก และผมรู้ว่าเขาปรารถนาดีกับผมเสมอ เขาพร้อมช่วยเหลือผมทุกเมื่อเวลาที่ผมมีปัญหา แต่กับเรื่องนี้ เขาช่วยผมไม่ได้ ไม่มีใครช่วยผมได้ ไม่มี
“กูพยายามเข้าใจมึง กูรู้ว่ามึงเปลี่ยนไป เพราะพวกมัน แต่กูอยากให้มึงรู้ไว้ กูยังรอเนคตาร์คนเดิม กูยังรอมันอยู่”
ผมเงยหน้ามองเขา ยิ้ม ทั้งที่ในใจหนักอึ้ง เฟียซหันกลับไปทานข้าวต่อ ไม่มีบทสนทนาระหว่างเราสองคนอีก บอสกับตัวเล็กเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหาร ผมยิ้มให้พวกเขา
“ต้าร์ไม่ปรุงเหรอ”
บอสหันมาถามเมื่อผมลงมือทานก๋วยเตี๋ยวโดยไม่ได้ปรุงรส
“กินแบบนี้ก็อร่อยดี”
ผมยิ้มตอบ
“ถ้าสั่งต้มยำจะไม่ถามเลย นี่ธรรมดาน้ำใส ไม่จืดก็เค็มอ่ะ ฟันธง”
ผมหัวเราะ ก้มหน้าทานต่อ ทั้งๆที่ไม่รับรู้รสชาติอะไร ในหัวผมมีแต่คำถามมากมาย คำถาม…ที่ผมหาคำตอบไม่ได้
เมื่อไหร่ผมจะได้กลับไปอยู่บ้านของตัวเอง?
เมื่อไหร่ผมจะได้อยู่กับพี่เนส พี่ชายของผม?
เมื่อไหร่ผมจะมีอิสระ?
เมื่อไหร่ผมจะมีความสุขจริงๆสักที?
แล้วเมื่อไหร่…พวกเขาจะปล่อยผมไป?
ทานข้าวกลางวันเสร็จ พวกผมก็เดินกลับคณะ มานั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ตึก เฟียซยื่นชีทแนวข้อสอบให้ผมโดยไม่พูดอะไร ผมยิ้มบางๆให้เขา รับมาอ่าน บรรยากาศบนโต๊ะปกคลุมด้วยความเงียบ เพราะต่างคนก็ต่างตั้งใจอ่านหนังสือเตรียมสอบในช่วงบ่าย
“เฮ้ย! ได้เวลาแล้ว”
ตัวเล็กพูดขึ้น ผมถอนสายตาออกจากตัวหนังสือ ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ถึงเวลาแล้วจริงๆ ผมปิดชีทยื่นส่งคืนให้เฟียซ
“กูรู้ว่ามึงทำได้ เต็มที่นะ”
ผมยิ้มกว้างกับคำพูดให้กำลังใจของเพื่อน เขายิ้มตอบ วางมือบนศีรษะผมโยกไปมาก่อนลุกขึ้น
“ถ้าไม่ท็อปวิชานี้ กูก็ไม่รู้ว่าจะไปท็อปวิชาไหนแล้ววะ”
บอสบอกเสียงร่า ยิ้มกว้างอย่างมั่นใจ
“ให้มันจริงอย่างที่ปากพูดเถอะ”
ตัวเล็กเอ่ยแขวะ เดินนำไปก่อน
“กูทำได้แน่ มึงคอยดู”
บอสตะโกนไล่หลัง หันมายิ้มกอดคอให้ผมเดินไปด้วยกัน ผมหันไปมองข้างหลัง ยิ้มให้เฟียซอีกครั้ง ถึงผมจะไม่มีความมั่นใจในการสอบครั้งนี้ แต่ผมจะพยายามอย่างเต็มที่ ให้สมกับที่เพื่อนสนิทเชื่อมั่นในตัวผม
ผมเดินออกจากห้องสอบ พวกเพื่อนๆนั่งรอผมอยู่ข้างนอก บอสลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผม
“เป็นไงต้าร์ ทำได้ไหม”
“ก็พอได้”
ผมยิ้มบอก หันไปมองเฟียซ เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มให้ผม เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
“ไปผ่อนคลายสมองกันดีกว่าว่ะ”
“หาเรื่องเที่ยวตลอดอ่ะมึง”
“กูก็เลี้ยงมึงตลอดอ่ะ”
“ลองไม่เลี้ยงกูสิ”
ผมยิ้มขำ ปล่อยให้สองคู่กัดทะเลาะกันไป เดินไปนั่งข้างๆเฟียซ
“ไปไหม”
เฟียซพูดขึ้น ไม่ได้หันมามอง ผมเงียบ อยากไปเฮฮามีความสุขกับเพื่อนๆ แต่ถ้าไปโดยไม่บอกพวกเขา มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ผมไม่อยากให้เพื่อนเดือดร้อนไปด้วย ที่สำคัญ ผมไม่อยากให้เฟียซต้องเจ็บตัวเพราะผมอีก และต่อให้ผมบอกพวกเขา ก็ใช่ว่าพวกเขาจะอนุญาตให้ผมไป
“ชีวิตเป็นของมึง ทำไมต้องให้พวกมันกำหนด”
เฟียซพูดต่อราวกับอ่านใจผมออก
“นั้นสิ ทำไม”
ผมเค้นยิ้ม เฟียซหันมามอง
“ช่างเถอะ ถือว่ากูไม่ได้พูด”
เขาบอกปัด ลุกขึ้นเดินเข้าไปหาบอสกับตัวเล็ก
“เจอกันที่เดิม พวกมึงไปก่อนเลย ต้าร์มันไปไม่ได้”
“เออ ไว้เจอกัน ไปนะต้าร์”
ตัวเล็กหันมาบอก ผมยิ้มให้เขา บอสยิ้มกว้างโบกมือให้ผมก่อนถูกตัวเล็กดึงแขนให้เดินตามไป
“ทำไมไม่ไปพร้อมกัน”
“กูต้องไปหาประธานชมรม”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“เดี๋ยวกูเดินไปส่ง”
“อืม”
ผมเดินตามหลังเฟียซมาถึงหน้าคณะ เขาหยุดเดินหันกลับมามองผม
“ให้กูรอเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่ต้อง รีบไปทำธุระเถอะ”
“เออ เจอกันพรุ่งนี้”
ผมยิ้ม โบกมือไล่ให้เขารีบไป เขาขึงตาดุใส่ผมก่อนเดินข้ามถนน ผมมองตามแผ่นหลังกว้างจนเขาเดินหายไปจากสายตา แต่คำพูดของเขากลับดังขึ้นมาในหัว
‘ชีวิตเป็นของมึง ทำไมต้องให้พวกมันกำหนด’
ทำไมน่ะเหรอ?
ผมมองไปที่ตึกคณะสถาปัตฯอีกฝากนึง คำนวณเวลาในใจ พี่ควินคงกำลังเลิกคลาส ผมเดินตรงไปที่ประตูมหา’ลัย ไม่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ก็ขอให้ผมได้มีโอกาสกลับไปเยี่ยมบ้านของตัวเองบ้างเถอะ
“จะไปไหน”
ผมหยุดชะงัก หันกลับไปมอง นักศึกษาชายร่างสูงแต่งตัวจัดยืนมองผมอยู่ ผมจำได้ เขาคือหนึ่งในจำนวนคนที่พี่ควินกับพี่แซทสั่งให้เฝ้าดูผมอยู่ห่างๆ
“ผมแค่จะออกไปซื้อน้ำ มีอะไรรึเปล่า”
ผมถาม มองเขาหน้านิ่ง
“เปล่า ไม่มีอะไร”
เขาส่ายหน้ายิ้มเก้อ ยกมือเกาศีรษะ ผมยิ้มให้เขา หันกลับเดินต่อไป จนมาถึงหน้าประตู คนข้างหลังยังเดินตามผมมา
“พี่ควินเลิกคลาสแล้ว ผมจะโทรบอกเขาเอง กลับไปเถอะ”
ผมหันไปบอก เขายิ้มเจื่อน ผงกศีรษะเหมือนจะขอโทษผม แต่ก็ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
“ถ้ายังตามอยู่แบบนี้ ผมคงไม่กล้าไปซื้อน้ำเอง”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ให้เขารับรู้ว่าผมลำบากใจถ้าเขายังเดินตามผม
“ถ้าไม่ไว้ใจ ผมจะโทรหาพี่ควินเดี๋ยวนี้”
ผมทำท่าเปิดกระเป๋า
“ไม่ต้องก็ได้”
น้ำเสียงร้อนรนเอ่ยขึ้น ผมผละมือออกจากกระเป๋าเงยหน้ามองเขา ร่างสูงหันกลับเดินไป ผมมองจนเขาเดินลับสายตาถึงได้เดินต่อไปที่ป้ายรถ โบกมือเรียกแท็กซี่ที่แล่นเข้ามาพอดี ผมเปิดประตูเมื่อรถหยุดนิ่ง เข้าไปนั่งเบาะหลัง รถเคลื่อนตัวพอดีกับที่เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมเปิดกระเป๋าหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาดูชื่อคนโทรเข้า ยิ้มกว้าง วางไว้ในกระเป๋าตามเดิม
ในเมื่อพวกเขากลัวว่าผมจะทำร้ายตัวเอง ก็ลองให้พวกเขามาเล่นไล่จับผมดูสักรอบ มันคงทำให้พวกเขา หายกลัวขึ้นมาบ้าง
---------------------------------------------------------------------------
ยาวมหาศาลอีกแล้วจ้า :laugh: ค่อยๆอ่านไปนะค่ะ o18
แต่งตอนน่ารักได้ไม่เท่าไหร่ กลับมาเสพติดดราม่าอีกแล้ว :z3:
ควรตั้งนิยามเฉพาะให้กับนิยายเรื่องนี้เนอะ กร้ากกกกก
ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ เจอกันตอนหน้า :กอด1:
-
รอจ้ารอ :call:
-
นังเนคตาร์หาเรื่องใส่ตัวอีกละ- -... หรือจะเป็นมาโซ o18
-
ชีวิตเป็นของเรา สู้ๆ
-
o22 o22
สำหรับตาร์ พี่บอกตรงๆว่าไม่รู้ว่าจะรู้สึกเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยที่ นู๋ไปลองของกลับพวกมัน
ใจนึงพี่ก็อยากให้นู๋ทำ ใจนึงพี่ก็ไม่อยากเพราะกลัวนู๋จะเจ็บ
อ๊ากกกกกกกกกซ์ สับสน :serius2:
แต่เอาเป็นว่าพี่จะอยู่ข้างนู๋เสมอ :กอด1: :กอด1: :กอด1: สู้ๆๆๆ :a2: :a2:
-
o3เนคต้า เริ่มต้น เล่นเกมส์ ประสาทแล้วสิ
-
:laugh: จัดไปเนคตาร์เอาให้กระอัก หนีให้รอบจังหวัดเลยนะ สนุกดี
-
หึๆ !!!!!
เตรียมรอดูต้าร์โดนเชือด
o18
-
จะเป็นยังไงต่อไปนะ .. :เฮ้อ:
ต้าร์จะทำอะไร แต่ยังไงก็ สู้ ๆ
ชีวิตเป็นของเรา ลองซักตั้ง เนอะ .. :a2:
-
ถึงเวลาเอาคืนแล้ว หนักๆเลยน๊าน้องต้าร์ o13
-
สิ่งที่ยังสงสัยคงสงสัยอยู่ ทำไมควินกับแซทถึงทำแบบนี้ :z3:
ตาร์จะทำอะไรอ่ะ :เฮ้อ:
-
เกมวิ่งไล่จับเริ่มขึ้นนน *0*
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
สนุกมากๆเลยอ่ะ ชอบมากมายจ้า ติดตามตลอดเลย ชอบต้าร์เอาคืนมั้ง อย่าให้สองคนนั้นใหญ่กว่าเรานะสู้ๆ
-
ไม่อยากนึกตอนโดนจับได้ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ต้าร์จะโดนทำอะไรอีกป่ะเนี่ย
-
ยาวดี ขอบคุณค่า o13
นั่นสินะ ชีวิตทำไมต้องให้คนอื่นกำหนด เชียร์สุดใจขาดดิ้นให้หนีเลย ><
ส่วนเฟียซก็หวังว่าจะยังเป็นพลังให้ต้าร์อยู่ตลอดไปนะ
รอตอตหน้าๆๆๆๆๆๆๆๆ :L2:
-
o13 o13
-
เล่นไล่จับ แต่ถ้าโดนจับได้รอบนี้ คงอาน
-
มันได้เวลาแล้วต้าร์...จัดไปเต็มๆ ให้พี่ควินกะพี่แซค เค้าหน่อย :lau :laugh: :laugh:gh:
-
อื้อหือ....ต้าร์คิดจะปฏิวัติ! ว้าวๆ
แบบนี้ จะตามหา ไม่ว่าจะอยู่ไหนหรือเปล่า?
ตื่นเต้นแทนน้องอ่ะ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ที่แน่ๆ พ่อหนุ่มแต่งตัวจัดคนนั้นโดนเล่นแน่ๆ อ่ะ น่าสงสาร...
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ๊ะ
-
เนคตาร์หาเรื่องอีกแล้วนะลูก :pighaun: :pighaun: :pighaun:
:z6: อย่ารังแกน้องมากได้ไหมละพี่ควินกับพี่แซทอ่ะ :beat:
-
น้องหหตุอีกล้ว
-
เราชอบกินมาม่า จัดมาเลยจ้าคนเขียน
-
o13 o13
เปนกำลังใจให้คนเขียน :กอด1: :กอด1:
และรอตอนต่อไป :bye2: :bye2:
-
เข้ามาอ่านทีเดียวเก้าตอนรวด....
แรกๆมาม่าหลังๆน่ารักมว๊ากกกกกกกกกกก :o8: :o8: :o8:
มาต่อเร็วๆนะคะ บวกเป็ดให้ล้าว o13
-
หนี ให้ไกลที่สุด อย่าให้โดนจับได้นะต้าร์
-
เราเป็นกำลังใจให้นายนะต้าร
โดนเค้าจับได้ ค่อยว่ากันอีกทีเนาะ
:กอด1: :กอด1:
-
เราเชียร์เฟียซอะ
#โผล่มาจากไหน
แต่ดูเฟียซเป็นคนดีที่รู้จักดูแลคนสำคัญได้ดีกว่าไอ้สองคนนั้นแน่ๆ ฮือออ
ชีวิตเราทำไมต้องให้ใครมากำหนด
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เอาเลยหนูต้าร์ให้พวกนั้นสำนึกซะบ้าง o13
เปนกำลังใจจร้า :pig4:
-
รอตอนต่อไปค่าาาาา
ไม่ไหวแล้วง่า ยิ่งอ่านยิ่งติด งืดดดดดดดดดดด
ชอบเสพดราม่า 55555
เรื่องมีปมดีค่ะ ชอบมากกก แต่ตอนนี้อยากเห็นพระเอกเราทำตัวไม่ติดบ้าง -..-
รออยู่นะคะ จุ๊บบบบ <3 :กอด1:
-
หนีไปให้ไกลสุดๆๆ นะต้า อยากเห็นสองคนนั้นจิตตก ฮ่าๆๆ
-
:monkeysad: :monkeysad: รู้สึกว่าจะมีเรื่องยุ่งๆตามมาอีกแล้ว ววววว ว
พี่ควินกับพี่แซทก็อย่าใจร้ายกับต้ามากน้าา น้องแค่หนีเที่ยวเอง อิอิ
-
ตาร์ใจร้อนไปไหม
รอให้แข็งแรงกว่านี้
คิดให้รอบคอบกว่านี้
แล้วค่อยเอาคืนให้หนัก
ตอนนี้แค่วิ่งหนีให้เขาไล่ตาม
ถ้าโดนจับได้คนที่จะเจ็บก็คือตัวตาร์เอง
เฮ้ออ :เฮ้อ:
-
หนูต้าร์ อิป้าว่าหนูรีบไปนิดนะ
รอให้นอนใจกว่านี้แล้วค่อยจัดการยังไม่สาย
นี่แค่วันเดียวมันจะเอาอยู่หรือ ทีนี้จะหาช่องทางตรงไหน
สองคนนั่นคงไม่ปล่อยให้มีแน่ๆ
เช็คคำผิดจร้า
เขาเดินไปหยิบกุญแจรถกับโทรศัพท์บนโต๊ะวางทีวียัดใส่กระเป๋า
-
ร้ายกาจ แต่ต้องทำบ้างให้รุ็สึกซะบ้าง โหดร้ายเกินไปแล้ว!!
-
ขอให้น้องหนีไปไกลๆ
ขอให้สองคนนั้นตามไม่เจอ
หมั่นไส้ ชอบแกล้งน้องดีนัก
อยากเห็นสองคนนั้นเครียด 55555555555
-
ชอบน้องตาร์เวอร์ชั่นนี้มากกกเลยค่ะ
เอาคืนพวกมันซะมั่ง :laugh: :laugh:
-
ดีๆเอาพวกมันให้เข็ดหลาบบบ
:m31: :m31: :m31:
-
ต้าร์จะทำอะไร
เด๋วก้โดนดีหรอกกกกกกก
เฮ้อออ อยากให้รักกันเร็วๆ
-
ต้าร์ หาเรื่องเดือดร้อนหรือเปล่าเนี่ย
เขากลัวต้าร์ทำร้ายตัวเอง แต่เขาก็ลงมือทำร้ายต้าร์ด้วยอารมณ์บ่อยๆนะ
-
กำลังสนุกเลย ถ้าหาเจอจะโดนอะไรอีกเนี่ย
-
+1 +เป็ด ไปก่อนน้าา :กอด1:
พรุ้งนี้เช้าค่อยตื่นมาอ่าน :L2:
-
อ่าน2ตอนรวดแล้วไม่ค่อยค้าง(?)
เรื่องจะเป็นอย่างไงต่อไป
หนูต้าก็น่าจะรอให้แข็งแรงกว่านี้ค่อยเอาคืนก็ไม่สาย :laugh: :laugh: :laugh:
เจ้าพวกนั้นจะโหดร้ายไปไหน :angry2: :angry2: :angry2:
เราก็มาโซเข้ามาอ่าน :o8: :o8:
-
ต้าร์สู้ๆ คร้าบบบ
-
รอคอยตอนต่อไปจ้าาาาา
o13 o13
:bye2: :bye2:
-
มันต้องอย่างนี้สิต้า อย่าไปยอม o13
หนีไปให้สองคนนั้นคลั่งตายเลย :serius2:
-
เข้ามาอ่านรวดเดียว!!
หนุกมากมายจ้า o13
:pig4:
-
ต้าร์เล่นกับความรู้สึกเป็นห่วงของควินกับแซทแบบนี้ไม่ดีเลยนะ ควินกับแซทอาจจะทำผิดอะไรหลายอย่าง แต่ความห่วงใยที่มีให้ต้าร์ก็เป็นเรื่องจริงนะ ความรักก็ด้วย ควินกับแซทก็ช่างเป็นคนพูดน้อยจริง ๆ แล้วต้าร์ทำแบบนี้ ควินกับแซทจะทำยังไงกับต้าร์นะนั่น
-
อยากรู้ที่มาที่ไปของสองคนที่ทำกับเนสและต้าร์แบบนี้
-
เฮ้ย ต้าร์หนีกลับบ้านต้องรีบไปฟ้องพี่ควินกับพี่แซทแล้วววววว
ชอบเรื่องนี้จริง ๆ โหดไปยันจบเลยนะ
-
ลุ้นๆๆ ชีวิตต้องมีการเปลี่ยนแปลงกันบ้าง
-
-ไปติดหนี้เขาอ่ะเปล่าเนี้ย ถึงโดนคุมตัว
-ปั่นหัวสองคนให้หมุนเลยนะนายเอก จัดเต็ม
-
:z3: o9 :o11: o21 :sad5: :dont2: :amen: :undecided:
-
กลัวก็แต่พวกนั้นจะฟิวส์ขาดทำเรื่องร้ายๆอีกเมื่อเจอตัวต้าน่ะสิ
-
:z3:ไม่เอามาม่า
-
จะให้พวกเขาวิ่งไล่จับ
ระวังนะ นายเองจะเจ็บตัวอีกหรอก
-
อยากทำไรก็ทำเลยต้าร์ o13
-
กรี๊ด!!! อยากอ่านต่ออ่ะ ...
-
ชอบเรื่องนี้มากอ่ะอยากให้มาลงทุกวัน อ่านแล้วมันรู้สึกดาร์กกกในอารมณ์ หุหุ
คนแต่งก็แต่งดีจริง ๆๆๆๆ
-
หึหึ อยากให้นายเอกของเราร้ายบ้างจังเล้ยยยยย :เฮ้อ:
:call: :call: :call:
-
:a5:บอกไม่จำไอ้รินอย่าอ่านอย่าอ่าน :z6:ถีบตัวเองหนึ่งที ทีนี้ทำยังไงหละคนแต่งยังไม่มาอัพจะตายไหมหละทีนี้ บอกแล้วว่ามันสนุกอย่าไปอ่านตะแต่ว่า เขาอยากลองเป็นต้าดูมั้งจัง ควินแซทโอวที่สุดของปารถนา o22 เอะแต่ถ้าอยากเป็นต้านี่ฉานกลายเป็นชนเผ่าMไปแล้วหลอเนี่ยอ๊ายยยยยยยยยยยแต่ช่างเถอะ อยากโดนกักขังไว้ในหัวใจพ่อหนุ่มเย็นชา ที่รักต้าแทบตายแต่แสดงออกไม่เป็น มามะมาฝึกการแสดงออกกับรินนะค่ะหนุ่มๆรินจะพลีกายเอ่ยทุ่มเท เวลาให้กับการสอนการแสดงออกอย่างเต็มที่เลยอุอุ
-
ซับซ้อนเข้าไปทุกที สนุกเหลือเกินนนนนน
อ่านเรื่องนี้ทีไร อยากเข้าไปเป็นตาร์ทุกที -..-
กรี๊ด รอตอนต่อไปนะค้าาา จุ๊บทีนึง รักคนแต่งมากกกก!
-
รู้สึกเหมือนหนูต้าขี้เล่นแล้วก็เจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวัน
ส่วนสองคนนั้นก็ประคบประหงมดูแลยิ่งกว่าไข่ในหิน
-
ต้าจ๋า เพิ่งหายไข้มา
ก็จะลองดีกะพวกนั้นอีกแล้วเหรอ
เดี๋ยวก็โดนจัดหนักอีกหรอก
เหอะ เหอะ เหอ >,,<
-
ทำไมก็ไม่รู้เราอยากให้ต้าร์ทำตัวน่ารักๆเวลาอยู่กับพวกสองคนนั้น แบบอ้อนๆ
เพราะดูเวลาที่ต้าอ้อน สองคนนั้นมันจะดูอ่อนโยนขึ้น แล้วต้าร์ก็น่ารักมากๆ
เราไม่อยากให้ต้าร์เจ็บตัวเลย TT-TT คิดแล้วเศร้า :sad2:
แต่พอรับหลังพวกสองคนนั้นเมื่อไร :z4: จัดเต็มไปเลย แบบบงการอยู่เบื้องหลัง
เปลี่ยนจากต้าร์ที่เป็นลูกไก่ในกำมือของสองคนนั้น
ให้กลายเป็นสองคนนั้นเป็นลูกไก่ในกำมือต้าร์แทน
-
หนีไปแล้ว
ถ้าโดนจับได้ จะทำไงต่อ
ต้าร์คิดดีแล้วสินะ
ขอให้การหนีครั้งนี้ ส่งผลที่ดีในวันข้างหน้า
กลัวว่า ถ้าพวกนั้นตามเจอ ต้าร์จะโดนจัดหนักน่ะสิ
เอาใจช่วยต้าร์นะค้าบบบ
-
หนีไปอย่าให้สองคนนั้นจับได้เลยนะต๊า
ให้มันรู้ซะมั่งว่าใครคือคนที่เหนือกว่า :laugh: :laugh:
-
หนีแล้วถ้าพากลับมาเนี่ยจะโดนสองหนุ่มทำไรป่าวเนี่ย
เราว่าต้าร์น่าจะอ้อนๆแล้วหาทางควบคุมสองหนุ่มดีกว่านะ(อยากเห็นอ่ะ)
แต่หนุ่มน้อยของเราอาจจะมีแผนอะไรในใจรึป่าวเนี่ยถึงกล้าที่จะหนีไป(ก็ไม่รู้ซิ)
ติดตามน่าฮะ คุณคนแต่ง^^
-
เอ่อ... เป็น 3P เรื่องแรกที่เคยอ่านและ โคตรชอบบบบบบบ
เข้าบอร์ดทุกวันเพื่อรอวันเธออัพ!!
ที่บอกว่าประเด็นไม่ใช่การแก้แค้น แต่เพราะอยากได้ทั้งสองคนใช่มั้ย หึหึหึ
แสดงออกก็ไม่เป็น พอโดนอ้อน โดน(แอบ)ขู่ฆ่าตัวตายก็ยอมซะแล้ว โถๆๆๆๆ
พาทหน้าจะแรงอีกมั้ยเนี่ยยย แบบไหนก็รออ่านนะจ๊ะ ชุบุ >3<
ปล้ำลิง : ชอบน้องเฟียซอ่ะ ><
ปล้ำเธอ : แอบจิ้นหน้าพี่ควินพี่แซทเป็นพระเอกดาวรุ่งช่องสาม 55555
-
หนุ่มซึนทั้งสอง ดูพวกนายก็รักต้าร์ดีนี่นา แล้วทำไมต้องรังแก ต้องข่มให้จมดินด้วยฮะ แสดงความรักกันดีๆไม่เป็นรึไง
สมควรต้องดัดนิสัย แต่กลัวตอนโดนจับได้สิน้องต้าร์เอ๋ย เพราะฉะนั้น หนีให้ไวนะหนู
ตอนนี้ต้าร์รู้จุดอ่อนสองหนุ่มแล้ว อ้อนนิดๆหน่อยๆทำตาปิ๊งๆ ควินแซทก็แค่ลูกแมวเชื่องๆนี่แหละ :laugh:
-
อยากให้ต้าสอนให้สองคนนั้นรู้สึกถึงคำว่า เจ็บปวดหัวใจมากๆ บ้างงะ สงสารต้า มานานหลายตอนแล้ว เกลียดสองคนนั้น =(
-
ต้าร์แอบจิตป่ะเนี่ยชอบลองของอยู่เรื่อย
-
รออัพ :mc4:
-
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ก็เหมือนจะรู้จุดอ่อนสองคนนั้นเนอะ...แต่ถ้าไปทำให้เค้าโกรธ ต้องรับมือให้ได้นะ...
ต้าร์สู้ๆๆๆๆๆ....
-
มาต่อเร็วๆนะ สนุกมากๆ o13
-
รอตอนต่อไป :pig4:
-
Heartbreaker : 10
เวลาต้องจากบ้านไปไกล หรือไปอยู่ที่อื่นเป็นเวลานาน อาการคิดถึงบ้านจะถามหา ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น เพิ่งเข้าใจและรู้ซึ้งก็วันนี้ ว่าความคิดถึง โหยหา มันจะเรียกร้องรุนแรงจนทำให้ความคิดชั่ววูบพาผมมาที่นี่…บ้านของผม
ผมยื่นเงินส่งให้โชเฟอร์ เปิดประตูก้าวลงจากรถแท็กซี่ ผลักประตูปิด เดินไปเกาะประตูรั้วเหล็กสีทอง มองเข้าไปด้านใน บ้านหลังใหญ่2ชั้นตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าบนพื้นที่ประมาณ5ไร่ สถาปัตยกรรมแบบโคโลเนียลของตัวบ้านทำให้ผมนึกถึงคุณพ่อ ท่านเป็นคนออกแบบบ้านด้วยตัวเอง บริเวณสวนหย่อมด้านข้างยังเต็มไปด้วยไม้ดอกไม้ประดับ ที่ที่ผมชอบมานั่งเล่นคลุกหญ้าเป็นประจำ ทางคอนกรีตทอดยาวตั้งแต่ประตูรั้วสุดปลายทางที่หน้าเทอร์เรส ทำให้นึกย้อนถึงอดีต เมื่อครั้งที่ผมกับพี่ชายหัดขี่จักรยานด้วยกัน ท่ามกลางเสียงเชียร์และเสียงหัวเราะของคุณพ่อคุณแม่
ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม บ้านของผม บ้านที่เต็มไปด้วยรักและความอบอุ่น เต็มไปด้วยความทรงจำทั้งดีและร้าย ผมอยากกลับมาอยู่บ้าน แต่มันคงเป็นเรื่องยาก ผมเดินไปกดกริ่ง ยืนรอให้คนในบ้านออกมาเปิดประตู ไม่นานก็มีผู้หญิงรูปร่างผอมเตี้ยวิ่งออกมา ผมยิ้ม จำได้ว่าเธอเป็นหลานสาวของคุณป้าแม่บ้าน
“มาหาใครคะ”
“จำผมไม่ได้เหรอ”
ผมถามกลับ ฉีกยิ้มกว้าง เธอมองหน้าผมนิ่งอยู่ครู่นึงก่อนยิ้มกว้างตอบกลับ รีบเปิดประตูเชื้อเชิญให้ผมเข้าไป
“เชิญค่ะ ทำไมคุณหนูไม่กลับบ้านบ้างเลยคะ ป้าบ่นคิดถึงคุณหนูทุกวันเลย”
“ต้าร์ก็มาแล้วนี่ไง คุณป้าอยู่ไหนเหรอฮะ”
“อยู่ในครัวค่ะ กำลังอบขนม”
ผมเดินขึ้นบันไดหน้าเทอร์เรส ก้าวแรกที่เหยียบเข้ามาในตัวบ้าน ก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศอบอุ่นโอบล้อมตัว ห้องรับแขกยังคงสภาพเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ดอกไม้ในแจกันบนโต๊ะก็ยังสดใหม่บอกถึงความใส่ใจของคนดูแลบ้านเป็นอย่างดี
“ต้าร์จะไปหาคุณป้าเอง มีงานอะไรก็ไปทำเถอะฮะ”
“ค่ะ”
ผมมองตามหลังร่างเล็กเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน คาดว่าคงขึ้นไปทำความสะอาด ผมเดินไปวางกระเป๋าเป้กับหนังสือไว้บนโซฟาบุหนัง เดินตรงไปห้องครัว ได้ยินเสียงคุณป้าแม่บ้านพูดคุยกับลูกมือถึงเรื่องอบขนม ผมแอบอยู่ข้างประตู โผล่หน้าเข้าไป เห็นคุณป้ากำลังก้มหน้าตั้งอกตั้งใจกับการนวดแป้งบนโต๊ะ ผมยิ้ม เอามือจุ๊ปากเมื่อลูกมือของท่านหันมาเห็นผมเข้า อีกฝ่ายอมยิ้มพยักหน้าเข้าใจ ผมค่อยๆเดินย่องเข้าไป
“ใครมาล่ะแก้ว”
ผมหยุดชะงักกับคำถามของคุณป้า ท่านคงนึกว่าผมเป็นหลานสาวท่าน ถามทั้งๆที่ยังก้มก้มหน้านวดแป้งอยู่ ผมวางมือไว้บนโต๊ะ ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้
“ว่าไง ฉันถามว่าใครมา”
“ต้าร์เองครับผม”
ผมยิ้มกว้างตอบ ท่านเงยหน้าหันมามอง
“คุณหนูต้าร์ คุณหนูจริงๆด้วย”
ท่านยิ้ม มองผมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ผมยกมือสวัสดี เข้าไปกอดท่านแน่นทีนึงก็ผละออกมา
“คุณป้าสบายดีนะฮะ ผมขอโทษที่ไม่ได้กลับมาบ้านตั้งนาน”
“ป้าสบายดีค่ะ ว่าแต่คุณหนูเถอะ ไปอยู่หอ ทำไมถึงได้ผอมขนาดนี้ล่ะคะ”
ผมยิ้มเจื่อน คุณป้าเข้าใจว่าผมออกไปอยู่หอใกล้มหา’ลัยเพื่อความสะดวกในการเดินทาง
“กับข้าวแถวหอไม่อร่อยเท่าฝีมือคุณป้านี่ฮะ ที่มหา’ลัยก็ไม่ถูกปาก”
“ไม่ต้องมายอป้าเลย คุณหนูล่ะก็ น่าตีนักเชียว”
ผมยิ้มกับท่าทีเขินอายของท่าน
“คุณหนูมาคนเดียวเหรอคะ แล้วคุณหนูเนสไม่ได้มาด้วยกันเหรอ”
“เอ่อ…พี่เนส พี่เนสติดงานน่ะฮะ มาไม่ได้”
ผมโกหก ไม่อยากให้คุณป้าสงสัย เพราะท่านก็เข้าใจเช่นเดียวกันว่าพี่เนสออกไปอยู่หอกับเพื่อน
“ความจริงแล้วคุณหนูไม่น่าออกไปอยู่หอกันเลยนะคะ บ้านตัวเองก็มี ป้าเป็นห่วง ยิ่งเห็นคุณหนูผอมแบบนี้ ป้ายิ่งไม่สบายใจ
กลับมาอยู่บ้านเถอะนะคะ”
ท่านมองผมด้วยสายตาห่วงใย ผมได้แต่ยิ้มบางๆ ไม่ได้เอ่ยตอบ จนท่านถอนใจคล้ายจะยอมแพ้
“ป้าเข้าใจค่ะ ว่าแต่คุณหนูมาเที่ยวนี้ จะนอนค้างใช่ไหมคะ ป้าจะได้สั่งให้เด็กไปจัดห้องไว้”
“ต้าร์ เอ่อ…”
“ค้างเถอะนะคะ คุณหนูไม่ได้กลับบ้านมาหลายเดือนแล้ว ป้าจำได้ ครั้งล่าสุดที่คุณหนูกลับมาก็เมื่อสามเดือนก่อน”
ฟังท่านพูด ผมก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ทำให้ท่านต้องเป็นห่วงกังวล
“ก็ได้ฮะ แต่ผมขอนอนห้องคุณพ่อคุณแม่นะ”
“งั้นคุณหนูออกไปรอป้าที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะคะ อบขนมเสร็จแล้ว ป้าจะเอาไปให้ทาน แล้วเดี๋ยวป้าจะทำสปาเก็ตตี้ครีมซอสของโปรดคุณหนู”
“ขอบคุณครับ คุณป้าน่ารักที่สุดเลย”
ผมยิ้มบอก หันหลังเดินออกจากห้องครัว คุณป้าดูดีใจมากที่ผมตอบตกลงนอนค้าง รู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปในวันนี้ ไม่ได้ส่งผลดีต่อตัวเอง แต่พอได้มายืนอยู่ตรงนี้ ในบ้านของผม ได้เจอคนที่ผมรักและท่านก็รักผมอย่างจริงใจ ผมก็ไม่อาจปฏิเสธความห่วงใยของท่านได้ แม้ว่าผลที่ตามมาจะเป็นเช่นไร ก็ช่างมันเถอะ
ผมเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องยังคงสภาพเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ทำให้ผมหวนคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ เวลาที่มีกิจกรรมในครอบครัว เรามักจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันในห้องนี้ ดูนั่ง ฟังเพลง หรือแม้แต่เล่นเกมส์ ถ้าทำได้ ผมอยากย้อนเวลากลับไป ผมนั่งบนพื้นเอนหลังพิงโซฟาข้างหลัง มองไปรอบๆห้อง ถ้าเป็นเมื่อก่อน หลังเลิกเรียน ผมจะรีบตรงมาที่ห้องนี้เพื่อมานั่งเล่นเกมส์ ส่วนพี่เนสก็จะตามมาบ่นแต่ก็มานั่งเล่นเป็นเพื่อนผม คุณแม่ก็ชอบทำขนมมาเสิร์ฟ คุณพ่อก็เข้ามานั่งทานพลางดูทีวีวิพากษ์วิจารณ์รายการข่าวไปด้วย ผมยิ้มเมื่อภาพความทรงจำในอดีตหลั่งไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ ทั้งรอยยิ้ม ทั้งเสียงหัวเราะของคนที่ผมรัก
“ขนมกับนมสดเย็นๆมาเสริฟแล้วค่ะ”
เสียงคุณป้ามาพร้อมกับกลิ่นหอมของขนม ผมยิ้มกว้าง ตาโตกับบรรดามัฟฟินหลากหลายรส และมีขนมปังปิ้งทาเนยราดน้ำตาลกับนมข้นหวานอีก มีแต่ของโปรดผมทั้งนั้นเลย
“ทานเยอะๆนะคะ ยังมีครัวซองต์อีก แต่กำลังอบอยู่”
“โห เยอะขนาดนี้ผมจะทานหมดได้ยังไงล่ะฮะ”
ผมบอก แต่ก็ยื่นมือไปหยิบซ้อมจิ้มขนมปังเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆตามด้วยมัฟฟิน
“ทานไปนะคะ เดี๋ยวป้าจะออกไปตลาด ไปซื้อของมาทำสปาเก็ตตี้ให้คุณหนู ต้องการอะไรก็เรียกเด็กรับใช้นะคะ”
“ครับผม”
ผมบอกทั้งๆที่ขนมเต็มปาก คุณป้ายิ้มก่อนเดินออกไป ฝีมือท่านยังอร่อยเหมือนเดิม สมกับที่เป็นคุณครูสอนทำอาหารกับขนมให้คุณแม่ ผมนั่งทานไปเรื่อยๆจนขนมปังหมดไป เหลือมัฟฟินอยู่สามชิ้น ผมดูดนมสดจนหมดแก้ว เอามือลูบท้อง อิ่มสุดๆ
“รับขนมเพิ่มไหมคะคุณหนู”
ผมหันไปมองตามเสียง หลานสาวคุณป้าเดินเข้ามานั่งคุกเข่าลงข้างๆผม
“ไม่ฮะ อิ่มมากเลย”
ผมยิ้มตอบ ไม่ได้ทานขนมอย่างมีความสุขเต็มอิ่มแบบนี้มานานมากแล้ว
“แก้วจัดห้องคุณท่านไว้ให้คุณหนูเรียบร้อยแล้วนะคะ”
“ขอบคุณครับ ถ้าคุณป้ามา บอกว่าผมขึ้นไปพักผ่อนบนห้องนะฮะ”
ผมบอก ลุกขึ้นยืน แก้วหลีกทางให้ ผมเดินออกจากห้องนั่งเล่น ตรงไปหยิบกระเป๋ากับหนังสือที่วางทิ้งไว้ก่อนหน้านี้หอบขึ้นบันไดไปด้วย ผมเลือกที่จะเดินผ่านห้องตัวเองไปหยุดอยู่หน้าห้องพี่เนส เปิดประตูเข้าไป สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของพี่เนส ภายในห้องยังคงไว้ซึ่งเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้น มีแต่ของคลาสสิคราคาแพงที่พี่เนสชอบซื้อเก็บสะสม ตู้โชว์โมเดลรถยนต์รุ่นต่างๆ แผ่นเสียง แผ่นหนัง และอุปกรณ์ชุดเพ้นท์บอลครบเซ็ท ผมเดินเข้าไปหยิบกรอบรูปบนโต๊ะข้างหัวเตียง รูปถ่ายของผมกับพี่เนสสมัยที่ผมยังเรียนมัธยมต้น พี่เนสเรียนอยู่มัธยมปลาย ในรูปพี่เนสยิ้มกว้างกอดคอผม ในขณะที่ผมหน้าบึ้งเพราะถูกพี่เนสแกล้งเอาสีผสมอาหารทาหน้า ผมวางกรอบรูปไว้ที่เดิม มองไปรอบๆก่อนเดินออกจากห้อง ผมเดินผ่านหน้าห้องตัวเองอีกครั้ง ตรงไปห้องพระที่อยู่อีกฝากนึง ผมวางของไว้บนโต๊ะตั้งแจกันดอกไม้ เดินไปนั่งคุกเข่าอยู่หน้าพระพุทธรูป ก้มกราบ ถัดจากฐานที่ตั้งวางพระพุทธรูปคืออัฐิของคุณพ่อคุณแม่ ตั้งอยู่คู่กัน ผมก้มกราบพวกท่าน
“ผมกลับมาแล้วครับ ไม่ได้มากราบคุณพ่อคุณแม่นานเลย ขอโทษนะฮะ”
ผมมองอัฐินิ่งนาน คิดถึงอ้อมกอดอุ่นๆของพวกท่าน
“ผมใกล้จะขึ้นปี2แล้วนะครับ เมื่อวานก็เพิ่งสอบเก็บคะแนน อีกเดี๋ยวก็สอบไฟนอลแล้ว ผมสัญญา ผมจะตั้งใจสอบ คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
ผมยิ้ม เล่าเรื่องของตัวเองให้พวกท่านฟัง แม้จะรู้ว่าพวกท่านไม่ได้อยู่กับผมแล้วก็ตาม ถ้าอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อ5ปีก่อนไม่ได้พรากพวกท่านไปจากผม ตอนนี้ครอบครัวของเราคงได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างมีความสุข
“ผมคิดถึงคุณพ่อคุณแม่นะครับ คิดถึงบ้านของเราด้วย แต่ตอนนี้ผมชักจะง่วงแล้ว เมื่อกี้ทานขนมเยอะไปหน่อย ขอตัวไปงีบก่อนนะครับ”
ผมก้มกราบพวกท่านอีกครั้ง ลุกขึ้นเดินไปหยิบของ เดินออกจากห้องพระ ทันทีที่ปิดประตู น้ำตาก็ไหลออกมา ผมไม่อยากอ่อนแอ ไม่อยากร้องไห้ แต่พอคิดว่าชีวิตผมไม่เหลือใคร พ่อแม่ก็ทิ้งผมไป พี่ชายคนเดียวก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เหมือนผมอยู่ตัวคนเดียว มันเจ็บปวดจนทรมาน ผมไม่อยากเป็นแบบนี้ ผมส่ายหน้า ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตารีบเดินไปห้องคุณพ่อคุณแม่ พอเปิดประตูเข้ามา สิ่งแรกที่ผมเห็นคือกรอบรูปขนาดใหญ่ติดอยู่บนผนังห้อง เป็นรูปในวันแต่งงานของพวกท่าน ผมเดินเข้ามาวางกระเป๋ากับหนังสือไว้บนโต๊ะทำงานของคุณพ่อ เดินไปทิ้งตัวลงนอนคว่ำบนเตียงกว้าง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมร้องไห้ ครั้งสุดท้ายจริงๆครับ ผมสัญญา”
แรงยวบไหวของที่นอนปลุกให้ผมลืมตาตื่น ใบหน้าหล่อเหล่าดุดันปรากฏอยู่ตรงหน้า ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้น ร่างสูงของอีกคนยืนกอดอกพิงกรอบประตูอยู่ ผมก้มหน้างุดหลบสายตาพวกเขา ไม่ได้ตกใจที่เจอพวกเขาที่นี่ เพราะรู้อยู่แล้วว่าสุดท้ายพวกเขาก็ต้องตามหาผมจนเจอ อยู่ที่ว่าจะเจอช้าหรือเร็วเท่านั้น พวกเขารู้ ว่าผมหนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว นอกจากบ้านตัวเอง แต่นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของพวกเขา ผมหนีกลับบ้านมาเอง แถมยังโกหกลูกน้องของพวกเขาอีก
“กล้าหนี”
เสียงเข้มมาพร้อมกับแรงบีบที่ปลายคางเชยหน้าผมขึ้นให้เงยมองสบนัยน์ตาสีเฮเซลคู่คมของเขา ผมนิ่วหน้า เขาผ่อนแรงลงแต่ยังไม่ปล่อยมือออก
“ขอโทษครับ ผม…”
“กล้าโกหก”
เขาเอ่ยสวนเร็ว ผมเงียบ มองสบตาคมนิ่งงัน
“กลับ”
คนยืนเอ่ยสั่ง เขาเดินออกจากห้องไปก่อน มือใหญ่ที่จับคางผมผละห่างออกไป เขาลงจากเตียง ยืนมองผมอย่างจะออกคำสั่งทางสายตาให้ผมตามเขาไป พอขาผมแตะพื้น เขาก็ดึงแขนผมให้เดินตามเขา ผมเม้มปากแน่น ในหัวคิดหาวิธีให้พวกเขายอมให้ผมค้างที่นี่ เพราะผมรับปากกับคุณป้าไว้แล้ว ผมไม่อยากผิดคำพูด
“พี่ควิน”
ผมเรียก แต่เขาไม่หยุดเดิน ผมตัดสินใจ เป็นฝ่ายหยุดเดินเสียเอง พอผมหยุด คนข้างหน้าก็หยุดตามไปด้วย ในจังหวะที่เขากำลังจะหันกลับมา ผมก็โถมตัวเข้ากอดเขาไว้ ซบหน้ากับแผ่นหลังกว้าง
“ผมขอโทษ อย่าโกรธเลยนะฮะ ผมผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่ทำอีก ยกโทษให้ผมนะครับ”
ผมบอกเสียงอ่อน กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น เขาเงียบ ไม่เอ่ยตอบ ผมปล่อยมือเดินไปดักหน้าเขาไว้ จับมือเขามาแนบแก้ม มองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน
“ยกโทษให้ผมนะครับ”
ผมยิ้ม จับมือเขาลูบแก้มไปมา เขายังมองผมนิ่ง ไม่ขยับ ไม่พูดอะไร
“ยังโกรธอยู่เหรอฮะ”
เขาชักมือกลับไป ผมหน้าเสีย แต่จู่ๆเขาก็เข้าชาร์ต ดันจนผมก้าวถอยหลังติดผนังห้อง กำลังจะอ้าปากเรียกเขา ก็ถูกจู่โจมอย่างรวดเร็ว ไม่ทันให้ผมได้ตั้งตัว เขากระแทกจูบลงมา บดเบียดจนผมรู้สึกเจ็บปาก เสียงประตูเปิด พี่แซทคงเดินเข้ามา แต่คนรุกเร้าผมอยู่ไม่สนใจ เขายังคงจูบผมต่อไป จนผมรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจส่งเสียงครางอื้ออึ้งประท้วง เขาถึงได้ผละจูบให้ผมหอบเอาอากาศเข้าปอด
“มีอะไร”
ผมหันไปมองคนถาม พี่แซทยืนมองผมอยู่ ผมไม่ได้ตอบเขาเพราะยังหายใจหอบ
“อย่าให้มีคราวหน้า”
ผมยิ้ม คำพูดของพี่ควิน บอกให้รู้ว่าเขายกโทษให้ผมแล้ว ผมโผเข้ากอดเข้าอีกครั้ง ซุกหน้ากับอกกว้าง
“ขอบคุณนะฮะ”
“กลับได้รึยัง”
“ผมขอนอนค้างที่นี่สักคืนได้ไหมฮะ”
ผมผละออก หันไปมองพี่แซท คนใกล้ตัวดึงผมเข้าไปประชิดทันที เขาจับแขนผมแน่น
“ได้คืบจะเอาศอก”
“ผมรับปากคุณป้าไว้ว่าจะนอนค้าง”
ผมบอกเสียงเบา
“แล้วยังไง”
พี่แซทพูดขึ้น เขาเดินเข้ามาใกล้ผม
“ผม…อยากนอนที่นี่ ไม่ได้กลับบ้านมานานแล้ว ให้ผมค้างนะฮะ พวกพี่ก็นอนค้างกับผมด้วย แค่คืนเดียว พรุ่งนี้ก็กลับคอนโด”
ผมมองหน้าพวกเขาสลับกันไปมา ยื่นมืออีกข้างไปกระตุกเสื้อพี่แซท
“นะครับ นอนค้างสักคืน แค่คืนเดียวเอง”
ผมเอนตัวซบพี่ควิน หันไปมองหน้าพี่แซท ยิ้มให้ มือก็กระตุกเสื้อเขาไปด้วย แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับจากพวกเขา ผมถอนหายใจ
“คุณป้าจะทำสปาเก็ตตี้ครีมซอสของโปรดผมด้วย ท่านตั้งใจทำให้ผมทาน ถ้าไม่ให้ผมค้าง ก็ขอให้ผมได้ทานฝีมือท่านก่อนกลับนะฮะ”
ผมผละออก ปล่อยมือ ยืนก้มหน้างุดมองพื้นปาร์เก้ พี่ควินปล่อยแขนผม แต่ผมก็ยังก้มหน้าอยู่อย่างนั้น ทำไมพวกเขายังเฉย หรือว่าวิธีของผม มันใช้ไม่ได้ผล
“แค่คืนเดียว”
ผมยิ้ม เงยหน้าขึ้นมองคนพูด ขยับไปเกาะแขนพี่แซท
“ขอบคุณครับ”
พี่ควินจับมือผมจูงให้เดินไปที่เตียง เขาดันให้ผมนั่งลง ผมมองเขา งุนงงระคนสงสัย เขาจะทำอะไร?
เขาค่อยๆพับแขนเสื้อให้ผม ผมยังมองเขาด้วยความสงสัย จนเขาพับขึ้นถึงข้อศอก ผมถึงเข้าใจเจตนารมณ์ของเขา รอยนิ้วมือแดงเป็นริ้วบนแขนผม ถ้าผิวไม่ขาวซีดมันก็คงไม่เห็นเด่นชัดขนาดนี้ แต่ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บตอนที่เขาจับ
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมไม่เจ็บ”
ผมยิ้มบอก แต่เขากลับขึงตาดุใส่ ผมพูดอะไรผิดเหรอ ก็ผมไม่เจ็บจริงๆนี่นา
“ยาอยู่ไหน”
ถ้าผมยังดึงดันบอกว่าไม่เป็นไรอีก เขาคงได้ทำผมเจ็บจริงๆแน่ ทางที่ดีคือ อย่าไปขัดใจเขา
“ลงไปขอกับคุณป้าก็ได้ครับ จะได้ทานสปาเก็ตตี้ด้วย ป่านนี้คุณป้าคงทำเสร็จแล้ว”
เขาไม่พูดอะไร จับมือผมฉุดให้ลุกขึ้น
“อย่าคิดว่าให้ค้าง แล้วกูจะลืมเรื่องที่มึงโกหกแล้วหนีกลับมา”
พี่แซทบอกเสียงแข็งก่อนเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมใจหายกับคำพูดกึ่งข่มขู่ของเขา ผมกระตุกมือพี่ควิน มองเขาหน้าเศร้า
“ยังไม่ยกโทษให้ผมเหรอ”
“กูพูดเหรอ ว่ายกโทษให้มึงแล้ว”
ผมเม้มปากแน่นกับน้ำเสียงเย็นชา เหมือนคนไร้หัวใจ พยายามดึงมือกลับ แต่เขากลับกระชับแน่นดึงให้ผมเดินตามเขาออกไป จนลงมาข้างล่าง เดินเข้าห้องอาหาร คุณป้าหันมายิ้มให้ผม
“ตื่นแล้วเหรอคะคุณหนู ป้าขึ้นไปเห็นคุณหนูยังหลับอยู่เลยไม่กล้าปลุก พอดีคุณควินกับคุณแซทมา เลยอาสาขึ้นไปปลุกให้ เห็นบอกคุณหนูต้องทานข้าวให้ตรงเวลา”
โกหกได้แม้กระทั่งคนสูงวัย พวกเขาไม่รู้สึกผิดบาปบ้างรึไง
“ดีนะคะ มีคุณควินกับคุณแซทคอยดูแล ถ้าคุณหนูเนสไม่ย้ายที่เรียน ก็คงไม่ต้องรบกวนคุณสองคน”
พี่ควินดึงให้ผมนั่งลงข้างๆเขา ในขณะที่พี่แซทนั่งรออยู่ฝั่งตรงข้ามแล้ว ผมรีบดึงมือกลับตอนที่คุณป้าตักสปาเก็ตตี้ใส่จานให้ ไม่อยากให้ท่านสงสัยในความสัมพันธ์ของพวกเรา ผมไม่รู้ว่าพวกเขาพูดโกหกให้คุณป้าหลงเชื่อเรื่องไหนไปบ้าง แต่เท่าที่ฟังคุณป้าพูด พวกเขาคงกล่อมคุณป้าให้คล้อยตามได้สำเร็จ
“คุณหนูนะคุณหนู ป่วยแล้วยังหนีกลับบ้านอีก น่าตีนักเชียว รอให้หายดีก่อนค่อยมาก็ได้นี่คะ ป้าเป็นห่วง นี่ถ้าคุณควินคุณแซทไม่บอก ป้าก็คงไม่รู้”
ที่ผมป่วยก็ไม่ใช่เพราะพวกเขารึไง ผมกำมือแน่น ความอยากทานมลายหายไป ทำไมพวกเขายังนั่งนิ่งอยู่ได้ ทั้งๆที่พวกเขาเป็นคนโกหกหลอกลวงแท้ๆ
“ทานให้หมดนะคะคุณหนู ป้าทำสุดฝีมือเลย ทานเสร็จแล้วจะได้ทานยา ป้าเตรียมไว้ให้แล้ว”
“ขอยาทาแก้ฟกช้ำด้วยนะครับ พอดีว่าต้าร์เขาซุ่มซ่ามไปหน่อย”
ผมมองคนข้างตัว เขายิ้มให้คุณป้าแล้วหันมายิ้มให้ผม วางมือบนศีรษะลูบเบาๆเหมือนว่าเขาเอ็นดูผมมาก ถ้าเป็นคนอื่น คงคิดว่าเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นอ่อนโยน แต่สำหรับผม เป็นรอยยิ้มเคลือบยาพิษชัดๆ
“อย่างนี้ล่ะค่ะ ตอนเด็กๆก็ชอบเล่นซนให้ได้แผลอยู่เรื่อย ยังไงป้าก็ขอฝากคุณหนูต้าร์ด้วยนะคะ เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน อยู่หอเดียวกัน ก็ช่วยๆดูแลด้วย ถ้าเป็นไปได้ป้าก็อยากให้คุณหนูย้ายกลับมาอยู่บ้าน จะได้ดูแลได้เต็มที่ บอกตามตรงนะค่ะ เห็นคุณหนูผอมแบบนี้ ป้าไม่สบายใจเลย”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมสองคนจะดูแลต้าร์แทนคุณป้ากับเนสเอง เรื่องย้ายกลับมาอยู่บ้าน คงไม่ได้ เพราะที่หออยู่ใกล้มหา’ลัยมากกว่า เดินทางสะดวก คุณป้าวางใจเถอะครับ ผมจะกำชับเรื่องอาหารให้ต้าร์เขาทานเยอะๆ”
ผมมองพี่แซทร่ายคำพูดกล่อมคุณป้าแล้วนึกอยากจะมอบโล่ให้เขาจริงๆ ทำไมพวกเขาถึงได้สวมหน้ากากได้แนบเนียนขนาดนี้
“ได้ยินอย่างนี้ป้าก็เบาใจค่ะ คุณหนูทานให้หมดนะคะ เดี๋ยวป้าไปหยิบยามาให้”
ผมพยักหน้ารับคำ คุณป้ายิ้มให้ก่อนเดินออกไป ผมลงมือทานท่ามกลางความเงียบที่น่าอึดอัด เพราะเหมือนพวกเขาจะแผ่รังสีกดดันพุ่งตรงมาที่ผมมากขึ้นเรื่อยๆ
“ถ้ายังกล้าหนีมาอีก อย่าหาว่าไม่เตือน”
คำพูดลอยๆมาจากคนฝั่งตรงข้าม ผมไม่ได้เงยหน้ามองเขา ตั้งใจทานต่อไป แม้อยากจะลุกหนีออกไป แต่ผมกลัวคุณป้าจะเสียใจ ถ้าผมทานไม่หมด
“แล้วอย่าโกหกอีก ถ้ามีครั้งหน้า เจ็บตัวแน่”
คนข้างตัวผมพูดต่อ จะพลัดกันข่มขู่ผมไปถึงไหน ผมรีบทาน ไม่สนใจพวกเขา คิดแค่ว่าต้องทานให้หมดจะได้ขึ้นไปข้างบนสักที
“อร่อยไหมคะ คุณควินคุณแซท ตักเพิ่มได้นะคะ”
คุณป้าเดินเข้ามา ทานส่งหลอดยาให้พี่ควินที่ยื่นมือออกไปรับ ผมวางช้อนกับซ้อมเมื่อทานหมดแล้ว หยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม คุณป้าเดินมาหาผม
“อิ่มแล้วเหรอคะคุณหนู”
“ครับ ผมปวดหัว อยากขึ้นไปพักผ่อน”
“งั้นทานยานะคะ ป้าจะพาขึ้นห้อง”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพวกผมดูแลต้าร์เอง คุณป้าไม่ต้องห่วงนะครับ”
พี่ควินพูดขึ้น เขายกถาดยาที่คุณป้าเตรียมไว้มาวางตรงหน้าผม จัดการให้ผมทานยา ผมมองหน้าคุณป้า ท่านยืนส่งยิ้มให้ผม สายตาของท่านคล้ายจะชื่นชมพวกเขาสองคนที่ดูแลห่วงใยผมเป็นอย่างดี
“พาคุณหนูขึ้นไปพักเถอะค่ะ ทางนี้ป้าจัดการเอง ส่วนเรื่องที่พัก ป้าให้เด็กขึ้นไปจัดห้องรับรองไว้ให้คุณควินกับคุณแซทแล้ว พักผ่อนตามสบายนะคะ ขาดเหลืออะไรก็สั่งเด็กรับใช้ได้เลย”
“ขอบคุณครับ”
พวกเขาพยักหน้าขอบคุณคุณป้า ทั้งสีหน้าและรอยยิ้ม แนบเนียนไม่แพ้นักแสดงมืออาชีพ ผมลุกขึ้น พี่ควินรีบจับมือผมทันที พี่แซทก็เดินเข้ามาประกบผมอีกทาง
“ไม่เป็นไรฮะ ผมเดินเองได้”
เหมือนคำพูดของผมเป็นเพียงอากาศธาตุสำหรับพวกเขา ผมถูกพี่ควินจูงมือเดินออกไป พี่แซทก็เดินตามหลังมา จนเดินขึ้นบันได มือที่ถูกจับอยู่ก็ผละออก ผมนึกโล่งใจที่เขาปล่อย แต่แป็ปเดียวเขาก็กลับมารวบเอวผมดึงประชิดตัว แม้จะรู้สึกอึดอัดแต่ผมก็เงียบ เดินต่อไป
“ผมนอนห้องคุณพ่อคุณแม่ครับ”
ผมบอกพี่ควินก่อนที่เขาจะพาเดินไปที่ห้องของผม
“ทำไม”
เขาถามกลับ เหมือนไม่พอใจ
“ผมแค่อยากนอนห้องคุณพ่อคุณแม่”
ผมตอบรวบรัด ที่นี่เป็นบ้านของผม ผมจะนอนห้องไหนมันก็เป็นเรื่องของผม พวกเขาไม่มีสิทธิ์มาบังคับ เป็นตายยังไงผมก็ไม่ยอมเข้าไปนอนห้องตัวเองเด็ดขาด!
“ปล่อยผมเถอะครับ ผมอยากพักแล้ว”
ผมขยับตัวให้เขาปล่อย แต่เขาก็ยังมองผมนิ่ง
“คิดจะทำอะไร”
“ครับ”
ผมขมวดคิ้วกับคำถามแปลกๆของเขา หันไปมองพี่แซทก็เห็นว่าเขายืนมองผมนิ่งเช่นเดียวกับพี่ควิน พวกเขาเป็นอะไร?
“ทายา”
เขาปล่อยผม ส่งหลอดยาให้ พอผมรับมา เขาก็รีบเดินตรงไปที่ห้องรับรอง
“อย่าทำอีก”
ผมมองตามหลังพี่แซท จนร่างสูงเดินหายเข้าไปในห้องรับรองซึ่งอยู่ติดกับห้องรับรองอีกห้องนึง ผมเดินเข้าห้องคุณพ่อคุณแม่ ล้มตัวลงนอน ยกมือก่ายหน้าผากขึ้นคิดทบทวนคำพูดของพวกเขา จริงสิ ตอนที่นั่งแท็กซี่ พี่ควินโทรมาหาผม แต่ผมไม่ได้รับ จนมาถึงบ้านผมก็ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์อีกเลย ผมลงจากเตียงเดินไปโต๊ะทำงานคุณพ่อเปิดกระเป๋าเป้ล้วงเอาโทรศัพท์ ปรากฏว่าแบตฯหมด มิน่าล่ะ ผมวางโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าตามเดิม ยื่นมือไปยกหูโทรศัพท์บ้านกดเบอร์เพื่อนสนิท ฟังเสียงสัญญาณไม่นานเขาก็รับสาย
“ฮัลโหลเฟียซ”
“ต้าร์ มึงหายไปไหน กูโทรหามึงเป็นร้อยๆรอบ ตอนนี้มึงอยู่ไหน ห๊ะ! มึงรู้ไหม ไอ้สองตัวเหี้ยนั่นมาหาเรื่องกู หาว่ากูพามึงหนี”
ผมขมวดคิ้วยุ่งกับคำพูดของเฟียซที่ดูใส่อารมณ์จนผมเดาสีหน้าท่าทางของเขาได้
“ต้าร์ มึงยังอยู่ไหมเนี่ย ได้ยินที่กูพูดไหม”
“ได้ยิน แล้วพวกเขาทำอะไรเฟียซรึเปล่า”
บ้าจริง! เฟียซเพิ่งเจ็บตัวมายังไม่หายดีเลย ผมหาเรื่องให้เขาอีกแล้ว
“ไม่ได้ทำ แค่เกือบ กูบอกพวกมันว่าแยกกับมึงหน้าคณะ แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน”
ผมถอนหายใจ โล่งอกที่เฟียซไม่เป็นไร
“อยู่บ้าน”
“บ้านเหรอ”
“อืม”
เฟียซเงียบไป สักพักเขาก็หัวเราะ
“มึงหนีพวกมันกลับบ้าน ฮ่าๆๆ ไอ้เหี้ย กูเข้าใจแล้ว”
“เข้าใจอะไร”
ผมยิ้ม แกล้งถามเฟียซ
“ขำวะ มึงน่าจะมาเห็นหน้าพวกมันตอนที่ตามหามึงไม่เจอ คนทั้งมหา’ลัยแมร่งแตกตื่นกันใหญ่ คงคิดว่าพวกมันเมายา ฮ่าๆๆ”
“พวกเขาอาละวาดหนักเลยเหรอ”
“เออดิ พอหาเรื่องกูเสร็จ ก็หันไปเล่นงานลูกน้องตัวเอง ใส่ไอ้นั่นใหญ่ว่ามีหัวตั้งบ่าไว้เฉยๆ ปล่อยให้มึงหลอกได้ ถ้ากูไม่บอกพวกมันว่าถ้ากูพามึงหนีไปจริง กูจะมายืนให้มันหาเรื่องอยู่อย่างนี้ทำไม พวกมันก็คงไม่ได้สติ เออ…แล้วพวกมันตามหามึงเจอยังเนี่ย ถ้ายังกูจะพามึงหนีไปจริงๆ ฮ่าๆๆ”
เฟียซบอกกลั้วหัวเราะ ดูเขาจะถูกใจมากกับเรื่องที่เล่า
“เจอแล้ว ต้าร์ก็แค่คิดถึงบ้าน ไม่ได้กลับมานาน”
“แล้วทำไมไม่บอกวะ กูจะได้พามึงกลับ เห็นกูเป็นเพื่อนป่ะเนี่ย”
เฟียซสะบัดเสียงใส่ ผมยิ้ม
“ไม่อยากให้เดือดร้อนไปด้วย อย่างอนเลยนะ ขี้เกียจง้อ”
“ไม่ต้องมาง้อกู”
ผมหัวเราะ
“แล้วพวกมันทำอะไรมึงรึเปล่า”
เขาทอดเสียงอ่อนลง ผมรับรู้ถึงความห่วงใยแทรกซึมมากับคำถามของเขา
“ไม่ พวกเขาแค่ขู่เฉยๆ”
“ถ้าพวกมันทำร้ายมึงอีก มึงต้องบอกกูนะ อย่าให้กูมารู้ทีหลัง ถ้ายังเห็นว่ากูเป็นเพื่อนมึงอยู่”
“อืม”
“เออ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว งั้นแค่นี้ ขี้เกียจคุย”
แล้วที่พูดๆมาเนี่ย มันอะไร ผมส่ายหน้าขำเพื่อน
“ฝันดี”
“เออ เหมือนกัน”
ผมวางโทรศัพท์เมื่อเฟียซตัดสาย เดินกลับไปนอนกลิ้งบนเตียงกว้าง ไม่คิดว่าแค่ผมหนีกลับบ้าน จะทำให้พวกเขาร้อนใจอาละวาดได้ขนาดนี้ ผมยิ้มเมื่อคิดถึงคำขู่ของพวกเขา
ผมคงไม่เอาแต่ใจไปใช่ไหม ถ้าจะบอกว่า เล่นไล่จับแค่นี้ ยังไม่สนุกเท่าไหร่เลย
---------------------------------------------------------------------------------
ยาวมหาศาลอีกแล้วค่ะ :a5: ขอบคุณที่ยังติดตามอ่านกันอยู่ :L1:
ช่วงนี้บอลยูโร คนแต่งดูบอลทุกคืน นอนดึกตื่นเที่ยง :t3:
เลยพาลขี้เกียจปั่นนิยาย :laugh: ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ :-[
-
โอ้ น้องตาร์เริ่มดาร์กขึ้นเรื่อยๆ
-
หรือนี่จะคือนิสัยที่แท้จริงของต้าร์
หงุดหงิดไอพี่สองคนนี้จริงๆ เป็นหุ่นยนต์รึไง คำพูดท่าทางยังกะถูกตั้งโปรแกรมไว้ จะซึนก็ให้มันน่ารักหน่อยเซ่
-
เอาเลยต้าร์
ชอบเด็กซน มีสีสัน o13 o13 o13 o13
-
น้องต้าร์แอบน่ากลัว :a5:
-
เยอะๆเลยต้าร์มันถึงตาของเราแล้ว คืนนี้ละโอกาสเหมาะ
หนีอีกให้ไกล ไกลเท่าไหร่ได้ยิ่งดี
สร้างความกล้าให้ตัวเองนะต้าร์เราจะได้เข้มแข็ง
ใช่ว่าเราจะหนีความจิง แค่ไปหาที่ตั้งหลักเพื่อจะมาสู้กับมันใหม่ต่างหาก :mc4: :mc4:
-
ตาร์เริ่มจับจุดสองคนนั้นได้
คงสนุกล่ะทีนี้ o18
-
น้องต้าร์อย่าไปเล่นกับพี่ๆเค้าให้มาก เดี๋ยวจะเจ็บตัวอีกนะลูก :sad4:
-
หนีให้ไกลเลยจ้า(สนับสนุน)
-
ต้าร์ยังจะบอกอีกว่าหนีแค่นี้ยังไม่หนุก
คนอ่านหัวใจจะวายแทนหนูหมดแล้ว
-
:o ง่ะ ตาร์โหมดดากร์
แต่เค้าชอบ :oo1: เอาสองคนนั้นให้หัวปั่นไปเลยนะต้าร์
-
ต้าร์ร้ายขึ้นเยอะเลยนะ ติดมาจากสองคนนั้นแน่เลย o22
-
นึกว่าพี่สองคนจะสอนน้องด้วยภาษากายซะอีก แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
-
o13 o13
:pig4:
-
มาใหม่จ้ะ o18
อ่านตอนแรกแล้วถึงกับนั่งบ่น สุดยอดแห่งความโหดร้าย
แต่พออ่านถึงตอนนี้ "เราเจอผู้ร้ายตัวจริงแล้ว" :a5:
น้องต้าร์ร้ายที่สุดอะ o22
มาเป็นกำลังใจให้คนอ่านนะค่ะ
สองหนุ่มซึนอย่าปากแข็งให้มากนักเลย เดี๋ยวน้องต้าร์ช้ำหมด พาลหนีละหาไม่เจอจะซวย :z2: :z2:
-
นึกว่าจะมี NC ลงโทษนายเอกจอมดื้อนะเนี่ย :laugh3:
-
เอาเลยตาร์
ปั่นหัวมันให้สนุก
-
ห่วงน้องก็ห่วง แต่พูดบอกกลับแสดงอีกแบบ
:z3: :z3: :z3: :z3: มันเกิดอะไรกันขึ้นกับพวกนี้
แต่รู้สึกสะใจ ที่ทำให้อิพวกนี้อาละวาดซะมหา'ลัยเกือบแตก 555555555 :jul3:
น้องตาร์นู๋เริ่มดาร์กแล้ว แต่ค่อยๆนะลูก อย่าถี่มาก พี่ยังไม่อยากให้นู๋เจ็บตัว
-
หนีเลย เอาเลย
-
ปิศาจน้อยๆ... 5555+
-
เรื่องนี้รวมคนโรคจิตไว้ชิมิ
-
:กอด1: :กอด1: ขอบคุณค่าาา
-
อ๊ากกกกก....แวะมาทักก่อน แล้วค่อยอ่านตามหลัง
-
ควิน แซท แพ้ลูกอ้อนน้องนี่เอง อย่างนี้ก็ลูกไก่ในกำมือเห็น ๆ น่ะสิ
-
น้องตาร์คือตัวร้ายที่สุด 555
-
ต้าร์เริ่มรู้ว่าถ้าควินกับแซทอารมณ์ร้อน แค่ต้าร์อ้อนควินกับแซทก็จะอารมณ์เย็นลงใช่ไหมเนี่ย ควินกับแซทเอาใจใส่ต้าร์มากเลยนะเนี่ย เพียงแต่การแสดงออกดูจะบังคับไปหน่อย แล้วคนอะไรขู่จะทำเขาเจ็บ แต่พอเห็นเขาเจ็บก็เป็นห่วง เหมือนควินกับแซทไม่ได้คิดจะทำต้าร์เจ็บจริง ๆ จัง ๆ หรอก แต่อารมณ์พาไป ยั้งมือไม่ทันอะัไรอย่างนั้น ต้าร์เล่นอะไรแบบนั้นไม่ดีเลย ควินกับแซทแสดงความรู้สึกให้มากกว่านี้หน่อยสิ มีอะไรกันแน่ทำไมถึงทำแบบนี้ ทำไมไม่คุยกับต้าร์ไม่บอกกับต้าร์ไปนะ
-
น้องต้าร์ค่ะ ขี้เล่นแบบนี้พี่หัวใจจะวายเอาได้นะค่ะ ลุ้นแทบแย่กลัวหนูโดน :-[ดี อิๆ
-
โอ๊ยสนุกอ่ะ เอาคืนเยอะๆเลยต้าร์
-
ร้ายจริงๆ :)
-
นั่นสินะ จะปิดเทอมแล้ว วางแผนหนีนานๆไปเลย คนอ่านเอาใจช่วยจ้ะ :กอด1:
-
ต้าร์จัดเลยลูก
:laugh: :laugh: :laugh:
-
มันส์มากอ่ะ... ต้องอย่างนี้ซิ ถึงจะสนุกเนอะต้าร์ คิคิคิคิคิ
-
:angry2: สนับสนุนให้ต้าโหดกว่านี้ ผมว่าเบาเกินไป
ทีทำกับต้ามันแรงกว่านี้เยอะ เอาให้ทำอะไรไม่ถูกไปเลย
แบบถ้าเสียต้าไปจริงๆ พวกมันจะทำไงน่ะ อยากเห็นอาการ
---อินจัด---
-
หึหึ ต้าร์ร้ายที่สวดดดดดด ดาร์กในอารมณ์จริง ๆ
ฮ่า ฮ่า เข้ามาดูเรื่องนี้ทุกวัน ใจจดจ่อมากกกกก ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบที่สวดดดด
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
ไม่....เล่นต่อเต็มที่เลยยย
เหมือนกับจับจุดอ่อนได้แล้วเนอะ เพราะงั้น...เต็มที่...โฮะๆๆๆ
-
พี่ๆทำไมบังคับต้าร์ไปอยู่คอนโด
บ้านก็มีอยู่
ถ้าจะหนีอีก ก็อย่าให้โดนพี่ๆทำอะไร
กลัวลูกอ้อนใช้ไม่ได้ผลอีกนะ
-
เล่นไล่จับ. . . เหมือนยังไม่ค่อยได้หนีเท่าไหร่เลยนะ
-
น้องต้าร์จับจุดได้ละ ว่าอีพี่ควินกับพี่แซททั้งรักทั้งห่วง หึหึหึ
เล่นอีพี่สองคนหนักๆเลยนะ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบ ><
อยากเห็นพี่ควินพี่แซทคลั่งกว่านี้ เอ..อยากรู้ปมเรื่องจังเลยค่ะว่าทำไมพี่ควินพี่แซทถึงทำแบบนี้กับต้าร์กับพี่เนส
รอรอรอรอตอนต่อไปค่า
ปล.อยากรู้เรื่องพี่เนสด้วย ;P
-
สองคนนั้นคงอยู่ไม่เป็นสุขแน่ถ้าต้าร์เป็นอะไรไป
สนับสนุนให้ต้าร์แกล้งปั่นหัวสองคนนั้น แต่อย่าทำร้ายตัวเองนะ
-
ครั้งหน้าเอาให้สนุกว่านี้เลยนะน้องต้าร์ 555555555
จะได้รู้ซะมั่ง ว่าใครอยู่ในกำมือใครกันแน่ :m20:
-
หมพอจับจุดอ่อนขด้ก็อหญ่ลยน
-
จะขรึมไปไหนค่ะพี่ๆทั้ง2
ยิ้มบ้าง หัวเราะบ้าง อ่อนโยนอย่างเปิดเผยบ้างก็ได้
จะดาร์กเอาโล่ไปไหนค่ะ ทำตัวเป้นกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลไปได้
น้องเค้าหงอตัวลีบหมดแล้ว คอยดูเถอะโดนน้องดาร์กใส่บ้างแล้วจะหนาว555
-
เล่นซ่อนแอบและไล่จับแบบนานๆดีไหมต้าร์ น่าสนุกเหมือนกันนะ หุหุหุ
พอมาเจอล่ะตีหน้าเนียนเชียว กระวนกระวายกันแทบตายไม่ใช่เรอะ 555
ประทับใจเฟียซจัง
สู้ๆนะคนเขียน แต่ดูบอลดึกๆ ระวังกินเยอะน้ำหนักขึ้นน้า อิอิ
-
ชอบๆๆครับ เกมซ่อนหาไล่จับแบบนี้ ฮ่าๆๆๆ
-
ต้าโหมดดาร์กโซน
-
ต้า<<< ช้ำตลอดเรื่อง :sad2:
เนส<<< น้องกูอยู่ไส? :o7:
เฟียซ<<< กูจะมีคู่อ่ะยัง :o11:
ควิน<<< อยากได้เด๋วกูจัดให้ o8
แซท<<< หึๆๆ o3
คนอ่าน<<< เอาหมดเลยทุกคนนน :haun5:
ปล.โทษงับ อินมากไปหน่อยอ่ะ :try2:
-
เอ่อ พระเอกทั้งสองคนจะนิ่งไปไหนนนน
ต้า หนีอีก ๆๆๆ เชียร์ให้หนี อิอิ
-
:laugh:สะใจ
-
ต้าร์ยังไม่เข็ดอีกเหรอ แต่ก็ดีแล้วที่ยังไม่เข็ดสะใจ :laugh: คนเขียนดูบอลแล้วก็อย่าลืมมาแต่งต่อนะ รักษาสุขภาพด้วยนะ :bye2:
-
ช่ายยย
ยังสนุกไม่พอเลย
o18
-
เอาเลยต้าร์ เอาให้มันมาสยบแทบเท้าเราเลย อุวะฮะฮ่า :laugh: :laugh:
:call: :call:
-
อื้อหือ...เริ่มดาร์กขึ้นเรื่อยๆ
5555
ลองดูว่าใครจะเจ๋ง และดาร์กกว่ากัน โย่ว!
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
-
หนูต้าเริ่มน่ากลัวนะคะ :a5:
แต่ดีแล้ว จัดหนักๆเลย
o18
-
ต่อไปต้าร์จะหนีไปได้ไกลแค่ไหนนะ
-
ไม่เอาแต่ใจหรอกตาร์ เอาอีกๆ สนุกดีค่ะ แอบที่ใหม่ๆมั่งสิคะ ที่ๆรู้แล้วมันไม่สนุกอ่ะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า :L2:
-
ตาร์จัดหนักเลย
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ปกติไม่ชอบอ่านแนวนี้แต่แบบเรื่องนี้ขอเถอะ เอ่อ ถ้าเราบ้างก้ออย่าสนใจเรามาก
เรื่องนี้สนุกค่ะ แต่รู้สึกสับสนกับตัวละครแล้วก็ ช่วงหลังเนคตาร์ จะดูเอนไปทางควินมากไปหน่อยอ่ะ เราไม่รู้ว่าแต่งสดไหม
หรือแต่เก็บไว้แล้วทยอยเอาลงอ่ะ แต่ที่แน่ๆคือคนเขียนแต่งเก่งแล้วนะคะ แต่มันยังคงทำให้สับสนนิดหน่อยเพราะ
แนวพล็อตเรื่องอย่างนี้แต่งค่อนข้างยาก แล้วก็ระบุตัวระหว่างสองหนุ่มนี่ยากไปนิสนึงอ่ะ แต่ยังไงคนแต่งก็สู้ๆนะ คนอ่านอย่าง
เราจะให้กำลังใจเรื่องๆค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ อ่านเสร็จก็ฟินกระจาย เพ้อแต่มึนไปหน่อยเลยงง ตัวเองนิสยังไงก็จะคอยดูต่อไป
ปล.เราช่วยติชมแต่ถ้ารู้สึกไม่ดีก้อขอโต๊ดไว้ล่วงหน้านะก๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
อยากให้ต้าร์หนีไปไกลๆเลย
ยังคงหมั่นไส้สองคนนั่นอยู่
5555555555555
-
ต้าร์เหมือนเด็กจิงๆอะ
พอรู้จัดอ่อนของแซทก่าควิน ก้แกล้งใหญ่เลย
55555
-
ซ่อนแอบๆ :z2: :z2:
-
:angry2: :angry2: ตาร์ จัดไป อยากโหดใส่กันดีนัก
:กอด1: :กอด1:
-
หนีเลยต้าร์ เอาให้หัวปั่นมากกว่านี้ o18
-
ชอบน้องต้าร์โหมดนี้อ่ะ :กอด1:
-
ต้าเริ่มจะเอาคืนแล้ว o18
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ปกติไม่ชอบอ่านแนวนี้แต่แบบเรื่องนี้ขอเถอะ เอ่อ ถ้าเราบ้างก้ออย่าสนใจเรามาก
เรื่องนี้สนุกค่ะ แต่รู้สึกสับสนกับตัวละครแล้วก็ ช่วงหลังเนคตาร์ จะดูเอนไปทางควินมากไปหน่อยอ่ะ เราไม่รู้ว่าแต่งสดไหม
หรือแต่เก็บไว้แล้วทยอยเอาลงอ่ะ แต่ที่แน่ๆคือคนเขียนแต่งเก่งแล้วนะคะ แต่มันยังคงทำให้สับสนนิดหน่อยเพราะ
แนวพล็อตเรื่องอย่างนี้แต่งค่อนข้างยาก แล้วก็ระบุตัวระหว่างสองหนุ่มนี่ยากไปนิสนึงอ่ะ แต่ยังไงคนแต่งก็สู้ๆนะ คนอ่านอย่าง
เราจะให้กำลังใจเรื่องๆค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ อ่านเสร็จก็ฟินกระจาย เพ้อแต่มึนไปหน่อยเลยงง ตัวเองนิสยังไงก็จะคอยดูต่อไป
ปล.เราช่วยติชมแต่ถ้ารู้สึกไม่ดีก้อขอโต๊ดไว้ล่วงหน้านะก๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นและคำวิจารณ์ค่ะ ^^ เรื่องนี้แต่งสดค่ะ และเป็นนิยาย Y เรื่องแรกของคนแต่งด้วย :laugh:
ส่วนพล็อตยอมรับเลยค่ะว่าแต่งค่อนข้างยาก เพราะมันมีทั้งพาร์ทปัจจุบันและพาร์ทอดีตที่มีปมค้างคาอยู่ ส่วนเรื่องระบุตัวละคร
ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรนะคะ ถ้าจะทำให้สับสนก็คงเป็นเพราะการบรรยายที่ไม่ละเอียดของคนแต่งเอง จุดนี้ ต้องขอโทษคนอ่าน
ด้วย เรื่องรายละเอียดของตัวละครหลักนี่ คนแต่งค่อยๆทยอยอธิบายใส่ในแต่ละตอน ไม่ได้เทใส่ในตอนเดียว ถ้าคนที่ตามอ่านมา
ตั้งแต่ต้นคงทราบกันดี :z2: เนื่องด้วยเรื่องนี้เป็นเรื่องยาว ไม่ใช่เรื่องสั้น ส่วนที่บอกว่าช่วงหลังต้าร์ดูจะเอนไปทางควิน
ประเด็นนี้ยังสรุปตอนนี้ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะยังต้องดำเนินเรื่องไปอีกยาว :z10: เรื่องเพิ่งมาถึงตอนที่ 10 ยังมาไม่ถึงครึ่งทางเลย
เพราะฉะนั้นต้องตามอ่านกันต่อนะค่ะ :L2: ดีใจที่ทำให้คนอ่าน อ่านเสร็จ แล้วรู้สึกฟินได้ :-[ ยังไงก็ขอขอบคุณสำหรับคำติชม
มากๆคะ คนแต่งจะนำเอาข้อผิดพลาดต่างๆไปปรับปรุงแก้ไขให้ดียิ่งขึ้น ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ และขอต้อนรับสู่โลก
ของ 3p ในแบบของ New-Y Holic ค่ะ :L1:
ปล. คนแต่งไม่ได้มีเวลาว่างทุ่มเทเพื่อนิยายเรื่องนี้เรื่องเดียว เพราะคนแต่งก็ยังมีภาระที่ต้องเรียน ต้องทำงานอื่นๆด้วย อาจจะมาอัพช้า ต้องขอโทษคนอ่านไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ แต่จะไม่หนีหายไปแน่นอน สัญญาค่ะ ถ้ามีเหตุขัดข้องหรือเหตุจำเป็นอะไร คนแต่งจะเข้ามาแจ้งข่าวให้ทราบ เพื่อที่คนอ่านจะได้ไม่เสียเวลามารออ่านกัน
รักคนอ่านทุกคน :กอด1:
New-Y Holic
-
โอ้ รีบๆมาต่อนะครับ
อยากให้ต้าร์หนืไปในที่ที่สองคนนั้นหาไม่เจอสัก 1-3 เดือนจัง 55555555
แต่คือยังไม่ค่อยเข้าใจ อารมณ์และจิตใจของสองคนนั้นอยู่
และงง ๆ ด้วย เรื่องสีตาบ้างหรือเดียวเปลี่ยนเป็นเรียกชื่อหรือบุคลิกบ้าง
สงสัยอ่านหลายเรื่องเลยมั่ว 555 แต่ถ้าให้ดีน่าจะเอาแบบเดียวกันให้หมดนะจะได้ไม่ งง
ยังไงก็ขอบคุณนะครับที่มาต่อ
-
จัดหนักเลยครับ พี่ทั้งสอง ต้าร์เขายากลองของ หึหึ...
-
รอตอนต่อไปจ้า :z2:
-
โคตรของโคตร
อึดอัดแทนต้าร์
มาก ๆ :z3:
-
ชอบมากเลยนะ ทั้งสามคนเลย แต่อย่าใจร้ายกะน้องต้านักสิ อยากให้น้องต้ารักก็ต้องเอาใจน้องหน่อยสิ ไมดุกันจังน้องต้ากลัวหมดแล้ว
-
ต้าร์กล้าหาญมาก ระวังตัวล่ะ o18
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ สุดยอดจริงๆ o13
มาม่าดีด้วยช๊อบชอบ 555
เนื้อเรื่องน่าติดตามมาก ใครเกลียดพระเอกแต่เราไม่เกลียดนะ
มึนๆ ซึนๆแบบนี้เเหละกำลังดี เดี๋ยวมันไม่มาม่า หุหุ
-
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นและคำวิจารณ์ค่ะ ^^ เรื่องนี้แต่งสดค่ะ และเป็นนิยาย Y เรื่องแรกของคนแต่งด้วย :laugh:
ส่วนพล็อตยอมรับเลยค่ะว่าแต่งค่อนข้างยาก เพราะมันมีทั้งพาร์ทปัจจุบันและพาร์ทอดีตที่มีปมค้างคาอยู่ ส่วนเรื่องระบุตัวละคร
ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรนะคะ ถ้าจะทำให้สับสนก็คงเป็นเพราะการบรรยายที่ไม่ละเอียดของคนแต่งเอง จุดนี้ ต้องขอโทษคนอ่าน
ด้วย เรื่องรายละเอียดของตัวละครหลักนี่ คนแต่งค่อยๆทยอยอธิบายใส่ในแต่ละตอน ไม่ได้เทใส่ในตอนเดียว ถ้าคนที่ตามอ่านมา
ตั้งแต่ต้นคงทราบกันดี :z2: เนื่องด้วยเรื่องนี้เป็นเรื่องยาว ไม่ใช่เรื่องสั้น ส่วนที่บอกว่าช่วงหลังต้าร์ดูจะเอนไปทางควิน
ประเด็นนี้ยังสรุปตอนนี้ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะยังต้องดำเนินเรื่องไปอีกยาว :z10: เรื่องเพิ่งมาถึงตอนที่ 10 ยังมาไม่ถึงครึ่งทางเลย
เพราะฉะนั้นต้องตามอ่านกันต่อนะค่ะ :L2: ดีใจที่ทำให้คนอ่าน อ่านเสร็จ แล้วรู้สึกฟินได้ :-[ ยังไงก็ขอขอบคุณสำหรับคำติชม
มากๆคะ คนแต่งจะนำเอาข้อผิดพลาดต่างๆไปปรับปรุงแก้ไขให้ดียิ่งขึ้น ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ และขอต้อนรับสู่โลก
ของ 3p ในแบบของ New-Y Holic ค่ะ :L1:
ปล. คนแต่งไม่ได้มีเวลาว่างทุ่มเทเพื่อนิยายเรื่องนี้เรื่องเดียว เพราะคนแต่งก็ยังมีภาระที่ต้องเรียน ต้องทำงานอื่นๆด้วย อาจจะมาอัพช้า ต้องขอโทษคนอ่านไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ แต่จะไม่หนีหายไปแน่นอน สัญญาค่ะ ถ้ามีเหตุขัดข้องหรือเหตุจำเป็นอะไร คนแต่งจะเข้ามาแจ้งข่าวให้ทราบ เพื่อที่คนอ่านจะได้ไม่เสียเวลามารออ่านกัน
รักคนอ่านทุกคน :กอด1:
New-Y Holic
ค่ะนับถือจริงเพราะการแต่งสดก็ยิ่ยากแถมขึ้นอยู่กะอารมณ์ ณ ช่วงนั้น แล้วนี่ยิ่งเป็นเรื่องแรกที่เขียนแนววาย บอกได้คำเดียวเก่งแล้วจ้า ฝึกอีกนิสต่อไปเมพเทพพพพพพเอง เชื่อเต๊อะ ยังไงคนเขียนก็สู้ๆนะ ไฟท์ติ้ง
-
สุดยอดมากเลยต้าร์ ใช่แล้วเล่นแค่นี้มันยังพึงเริ่มต้น ฮ่าๆ
อยากเห็นตอนไอ้สองคนนี้มันวิ่งพล่านเพื่อหาตัวต้าร์จริงๆ
คงสนุกน่าดู
-
อยากให้พวกนั้นหาต้าร์ไม่เจอ :laugh: :laugh:
-
ต้าเอ๊ย เริ่มร้ายแล้วนะเรา
-
:a5:มันก็ยาวนะแต่ทำไมรู้สึกว่ามันไม่พอคนเขียนจา รีบมานะรีบมาคนอ่านต้องการอีกได้โปรด
-
ดีมากหนูต้า o13 อย่าให้เค้าคิดว่าเราเป็นของตาย o18
ต้องทำให้เค้ารู้สึกเจ็บปวดบ้าง :m26:
หนูโดนมาเยอะแล้วต้องเอาคืน :haun5: o18
-
:z2: :z2: :z2: :เฮ้อ: เอาอีกเอาอีกแบบนี้สิต้าเอาอีก :call: :call: :call:
-
แอบไปหาพี่เนสมั่งดีไหมนะ...> <
รู้สึกว่าต้าร์กำลังจะเริ่มอ้อนน...หลังจากรู้จุดอ่อนของพี่ๆ...55+
แต่อย่าใช้บ่อยเลยนะ...คนอ่านกลัวจะพลาดหงะ..T_T
-
เข้ามาส่อง
คิดถึงน้องต้าร์จริง ๆ คราวนี้จะหนีไปไหนอีกนะ
อย่าหนีไปหาพี่เนสหล่ะ มีหวังโดนคนชื่อร็อกเกอร์หิ้วกลับมาคืนสองโหด
-
ไม่ค่อยเข้าใจตัวละคร
เอาไว้อ่านตอนค่อยๆ คลายปมดีกว่า
ว่าแต่ โคตรดุเลยอ่ะสองคนนี้
-
โอยชอบ.. > <
ต้าร์เค้าจะทำอะไรต่อไปนะ ?
รอ ๆๆๆๆ
-
เหมือนน้องตาร์จะเริ่มจับทางได้แล้วนะเนี่ย o18
-
Heartbreaker : 11
คงไม่มีใครอยากถูกควบคุมให้ไร้ซึ่งอิสระ และคงไม่มีใครอยากถูกตีกรอบให้ทำตามคำสั่ง ทั้งที่เราไม่เต็มใจ ไม่ยินดีกับสิ่งเหล่านั้น ผมก็เช่นเดียวกัน
แต่เพราะมีสิ่งสำคัญสำหรับผม สิ่งที่เป็นเหมือนหัวใจที่ผมต้องรักษาไว้ และเพราะสิ่งนี้อยู่ในกำมือของพวกเขา ผมถึงต้องยอมทน ยอมฝืนใจ ให้พวกเขาบงการชีวิต
ความหวังของผมคือการได้อยู่กับพี่ชาย และได้กลับมาอยู่บ้านของพวกเราเหมือนเมื่อก่อน ผมคิดมาตลอดว่าต้องมีสักวันที่ความหวังของผมจะกลายเป็นจริง แต่ระยะเวลาที่ผ่านมา เหมือนตอกย้ำให้ผมยอมรับความจริง ว่าสิ่งที่ผมหวัง ไม่มีวันเป็นจริงได้เลย
ผมเข้าใจว่าพวกเขากลัวว่าพี่เนสจะพาผมหนีไปอีก แต่ไม่เกินไปหน่อยเหรอ ที่พวกเขาจับผมกับพี่แยกกันแบบนี้ แล้วยังตั้งกฎเกณฑ์บ้าบอในการพบกันระหว่างผมกับพี่ พวกเขาคงไม่เข้าใจคำว่าครอบครัว ไม่เข้าใจสายสัมพันธ์ของพี่น้อง และคงไม่เข้าใจความรักของผมกับพี่ ความรักระหว่างพี่น้องที่ต้องดูแล ประคับประคองกันมาตั้งแต่วันที่เราสองคนขาดหัวหน้าครอบครัวไป ผมขาดพ่อ ขาดแม่ ช่วงเวลานั้น ผมร้องไห้ เสียใจ เจ็บปวด งอแง แต่พอผ่านช่วงเวลานั้นมา พอผมทำใจยอมรับได้ และคิดได้ว่าผมยังมีพี่ พี่ชายเพียงคนเดียวที่ให้สัญญากับผมว่าเขาจะไม่ทิ้งผมไปไหน เขาสัญญาว่าจะรักและดูแลผมตลอดไป แทนความอบอุ่นของพ่อกับแม่ ผมเชื่อมั่น เชื่อในคำสัญญาของพี่ชาย และเขาก็ไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง เขาดูแลผมอย่างดี เป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้กับผม เราสองพี่น้องมีความสุขได้แม้จะขาดพ่อแม่ ผมกับพี่ไม่เคยคิดถึงอนาคต เราต่างคิดว่าจะทำทุกวันให้มีความสุข แต่ไม่นึกเลย ว่าความสุขของผมกับพี่ จะถูกทำลายด้วยฝีมือของคนที่เราไว้ใจ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังปลุกให้ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์ความคิด ผมถอนหายใจ พวกเขาคงมาเร่งให้ผมกลับคอนโดฯ ผมลงจากเตียงเดินไปหยิบกระเป๋าเป้สะพานบ่า เดินตรงไปเปิดประตู ร่างท้วมของคุณป้ายืนอยู่ตรงหน้า ท่านส่งยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนให้ผม ผมยิ้มตอบ โล่งอกที่เป็นท่าน ไม่ใช่พวกเขา
“ป้าขึ้นมาตามคุณหนูลงไปทานข้าวค่ะ คุณควินกับคุณแซทนั่งรอที่ห้องอาหารแล้ว”
“ครับ”
ผมตอบรับ จับมือท่าน เดินลงบันไดไปด้วยกัน ผมวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะในห้องรับแขก ก่อนเดินไปที่ห้องอาหาร พอมาถึง คุณป้าท่านก็แยกไปจัดการตักข้าวใส่จาน ผมนั่งลงข้างๆพี่ควิน เขานั่งเงียบไม่ได้หันมามองผม ผมมองไปที่ฝั่งตรงข้าม พี่แซทมองผมอยู่ ผมยิ้มให้ หวังให้เขาคลายความโกรธลงไปได้บ้างกับเรื่องที่ผมหนีกลับบ้านมา แต่เขากลับเมิน หันไปสนใจจานข้าวตัวเองแทน ผมยู่ปาก เหลือบมองคนข้างตัว เขายังคงเงียบ ผมเลยเลิกสนใจ ลงมือทานข้าวบ้าง
“ทานเยอะๆนะค่ะคุณหนู เดี๋ยวป้าไปจัดขนมใส่กล่องให้คุณหนูเอาไปทานที่หอ”
“ขอบคุณครับ”
ผมทานต่อไปเงียบๆ ไม่ได้มองใครทั้งนั้น ในเมื่อพวกเขาไม่สนใจผม ผมก็ไม่จำเป็นต้องสนใจพวกเขา ดีเหมือนกัน ผมจะได้มีอิสระบ้าง ทานจนข้าวพร่องไปเกือบครึ่ง ผมก็เริ่มแกว่งขาไปมาใต้โต๊ะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่ผมเริ่มอยู่ไม่สุขแบบนี้ คุณพ่อคุณแม่จะหันมาดุผมทันที ส่วนพี่เนสก็จะหันมาหยิกผม เพราะกลัวว่าผมจะเล่นจนได้เรื่อง และบ่อยครั้งที่ผมเจ็บตัวเพราะการเล่นไม่คิด ผมยิ้มเมื่อคิดถึงเรื่องที่มีความสุขในอดีต
“โอ้ย!”
“เป็นอะไร”
เสียงเข้มดังมาจากคนฝั่งตรงข้าม ผมเงยหน้ามองก็เห็นว่าเขาลุกขึ้นมองผมเขม็ง ผมยิ้มเจื่อนก้มลงลูบขาตัวเองตรงบริเวณที่แกว่งไปโดนขาเก้าอี้อย่างจังก่อนขยับนั่งตัวตรงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไม่ได้เป็นอะไรฮะ”
ผมยิ้มตอบพี่แซท แต่คนข้างตัวผมหันมามองตาเขียวปั๊ด เขาจับเก้าอี้ผมเลื่อนออก ดันให้หันหน้าเข้าหาเขา ผมได้แต่นั่งนิ่งกระพริบตาปริบๆดูว่าเขาจะทำอะไรกันแน่
“โอ้ย!”
จู่ๆเขาก็ก้มหน้าลงยื่นมือมาจับขาข้างที่ได้รับบาดเจ็บ เขาจับถูกจุดจนผมร้องเสียงหลง ความจริงมันก็ไม่ได้เจ็บอะไรมาก แค่รู้สึกปวดนิดน้อย นวดยาสักพักก็คงหาย
“บอกสิ ว่าไม่ได้เป็นอะไร”
น้ำเสียงเหยียบเย็นเอ่ยขึ้นจนผมต้องรีบหลบสายตาดุคมของเขา
“กินข้าวให้หมด”
คำสั่งมาพร้อมกับที่เก้าอี้เลื่อนกลับเข้าที่เดิม พี่ควินตักกับข้าวใส่จานให้ ผมผงกศีรษะขอบคุณเขา ลงมือทานต่อ รับรู้ถึงรังสีอันตรายแผ่ออกมาจากคนข้างตัวและคนฝั่งตรงข้าม
นี่ผมหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วใช่ไหม?
“อิ่มแล้วเหรอค่ะคุณหนู”
คุณป้าเดินเข้ามาพอดีกับที่ผมยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“ครับ ข้าวหมดเกลี้ยงจานเลย”
ผมตอบท่านหลังจากวางแก้วน้ำ ชี้ให้ท่านดูจานข้าวที่หมดเกลี้ยงไม่เหลือข้าวเลยสักเม็ด ยิ้มกว้างอวดท่าน
“ดีค่ะ เห็นคุณหนูทานข้าวหมดจานป้าก็ดีใจ”
ท่านเดินเข้ามาลูบแก้มผมเบาๆ ผมเอนตัวไปกอดท่านไว้ ได้กลิ่นขนมอบจากตัวท่าน อยู่อย่างนี้แล้ว ผมไม่อยากกลับเลย อยากอยู่บ้านตัวเองนานๆ อยู่ตลอดไปได้ยิ่งดี
“พวกผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ต้าร์ ปล่อยคุณป้าได้แล้ว”
พี่แซทบอกข้ามโต๊ะ เหมือนเขาต้องการเร่งผมทางอ้อม ผมผละออกมองหน้าคุณป้าตาละห้อย
“ไม่น่ารีบกลับเลยนะคะ วันนี้วันเสาร์ คุณหนูมีเรียนเหรอคะ”
“ใกล้จะสอบแล้ว ต้าร์ต้องไปติวหนังสือกับเพื่อนๆน่ะครับ”
ติวอะไรกัน ไม่มีทั้งนั้นแหละ พวกเขาโกหก ผมก้มหน้างุด อยากฟ้องคุณป้าใจจะขาด ท่านจะได้รู้ความจริงสักที ว่าพวกเขาหน้าไหว้หลังหลอกขนาดไหน
“เหรอค่ะ งั้นคุณหนูก็รีบกลับเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไปสาย”
คุณป้าดึงให้ผมลุกขึ้น ท่านจูงมือผมเดินออกจากห้องอาหาร พี่ควินกับพี่แซทเดินตามหลังมา ถึงห้องรับแขก ผมหยิบกระเป๋าขึ้นสะพาน คุณป้าหันไปหยิบถุงขนม
“ถุงนี่ของคุณหนู ส่วนสองถุงนี่ของคุณควินกับคุณแซทค่ะ”
คุณป้าบอกพลางยื่นถุงขนมส่งให้
“ขอบคุณครับ”
พวกเขารับถุงขนมไป โปรยยิ้มขอบคุณท่าน เสแสร้งชัดๆ ผมลอบถอนหายใจ อยากงอแงอยู่บ้านต่อ วันนี้วันหยุด พรุ่งนี้ก็หยุดอีกวัน ผมไม่อยากกลับไปอุดอู้อยู่ที่คอนโดฯ แต่ถ้าผมอ้อนขออยู่ต่อ พวกเขาคงไม่ยอมแน่ เพราะผมยังมีความผิดติดตัวอยู่
“ลานะครับคุณป้า สวัสดีครับ”
พวกเขาเร่งผมอีกแล้ว ผมโผเข้ากอดคุณป้าอีกครั้ง ยกมือสวัสดีกับอกท่าน
“โชคดีกับการสอบนะคะคุณหนู ว่างเมื่อไหร่ก็กลับมาค้างที่บ้าน คุณควินคุณแซทด้วยนะคะ”
“ขอบคุณครับ ผมรักคุณป้านะ”
ผมกระชับอ้อมกอดก่อนผละห่างออกมา คุณป้ายิ้มให้ ท่านจับมือผมจูงให้เดินออกไปหน้าบ้าน พอท่านปล่อยมือ พี่แซทก็เดินเข้ามาประกบผม ถึงเวลาต้องไปแล้วจริงๆ ผมมองหน้าคุณป้า ยิ้มให้ท่านก่อนถูกคนข้างตัวดันให้เดินไป พี่ควินเดินนำเราไปก่อน สปอร์ตคาร์สองคันจอดอยู่ในโรงรถ
“ขับรถดีดีนะคะ”
เสียงคุณป้าร้องบอกไล่หลังมา ผมยิ้ม จะหันไปมองก็ถูกคนข้างตัวดุนหลังให้เดินเร็วๆ มาถึงรถ พี่แซทก็เปิดประตูดันให้ผมเข้าไป พอนั่งเรียบร้อยเขาก็ปิดประตูให้เดินอ้อมหน้ารถ เปิดประตูเข้ามานั่งในตำแหน่งคนขับ ผมมองไปที่รถอีกคัน พี่ควินขับออกไปก่อน ผมระบายลมหายใจยาวเอนหลังพิงเบาะหันหน้าเข้าหากระจก ต้องกลับมาสู่สภาพเดิมอีกแล้ว อยู่กับวังวนเดิมๆ อยู่แต่ในกรอบที่พวกเขาขีดไว้ ควบคุมผม เป็นเจ้าชีวิต ผมอยากหนีไปให้ไกลจากสภาพนี้ แต่ผมทำไม่ได้ เพราะคนสำคัญของผม อยู่ในกำมือของพวกเขา ผมจะไม่หนีเอาตัวรอดคนเดียว แล้วทิ้งพี่เนสไว้ ผมไม่มีทางทำแบบนั้น ผมได้แต่หวังว่าสักวัน พวกเขาจะปล่อยผมกับพี่ไป
สักวันนึง…ถ้าพวกเขาคิดได้
ความเงียบตลอดการเดินทางคือสิ่งที่ผมคุ้นเคยและชินชา ทันทีที่รถจอดเมื่อถึงที่หมาย ผมก็เปิดประตูลงจากรถ ผลักประตูปิด เดินไปโดยไม่รอเจ้าของรถ พี่ควินเดินหายเข้าไปในตึกแล้ว ผมเดินตามเขาไป ลิฟต์เปิดรอคอยท่าเพราะคนในลิฟต์กดรออยู่ ผมเดินเข้าไป พี่แซทตามเข้ามา ประตูลิฟต์เลื่อนปิด ไม่มีใครพูดอะไร ซึ่งผมก็ปรารถนาให้เป็นเช่นนั้น ลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นมาถึงชั้นที่พัก ผมเดินออกไปก่อน หยุดรอพวกเขาหน้าห้อง พี่ควินเป็นคนเสียบคีย์การ์ดเปิดประตู ผมเดินตามเขาเข้าไป กำลังจะเลี้ยวเข้าห้องตัวเองแต่ถูกคนข้างหลังจับแขนไว้ ผมหันไปมองเขา
“มีอะไรเหรอฮะ”
“ทำไม กูจะแตะต้องตัวมึงไม่ได้รึไง”
เขากำลังหาเรื่องผม ผมไม่ตอบ ยืนนิ่งมองเขา อยากจะหาเรื่องผมนัก ผมก็จะยืนเผชิญหน้ากับเขาไม่หนีไปไหน พี่แซทเงียบไป ผมเดาอารมณ์เขาไม่ถูก รู้สึกหงุดหงิดที่ยังยืนมองหน้ากันอยู่แบบนี้
“มึง”
ผมรอว่าเขาจะพูดอะไรต่อ แต่เขาก็เงียบอีก ผมเม้มปากแน่นพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ จนเขาปล่อยแขนผมหันหน้าไปอีกทางเหมือนไม่มีเรื่องจะพูดต่อแล้ว
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนะฮะ”
ผมบอก หันกลับ เดินไปห้องตัวเอง กำลังจะเปิดประตู เสียงเข้มก็ดังตามมา
“มีสักวันไหม ที่มึงมีความสุข เวลาอยู่กับพวกกู”
ผมยืนนิ่งราวกับถูกสาป คำพูดเมื่อครู่นี้ดังก้องอยู่ในหัว
ถามว่ามีสักวันไหม ที่ผมมีความสุข เวลาอยู่กับพวกเขา นี่พวกเขาแกล้งโง่ หรือว่าโง่จริงๆกันแน่ ที่ไม่รู้ว่าผมทนอยู่กับพวกเขาเพราะอะไร
ถามว่าผมมีความสุขไหมงั้นเหรอ แล้วทำไมไม่ถามต่อหน้าผม ผมจะได้ตอบเขาไปดังๆ ว่าเวลาที่ได้อยู่กับพวกเขา
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกนรกทั้งที่ยังหายใจ!
-------------------------------------------------------------------------------------------
เอาไปแค่นี้ก่อนนะ :m15: ส่วนที่เหลือจะตามมาทีหลัง เมื่อแต่งเสร็จ :monkeysad:
เห็นมีคนเข้ามาส่อง เลยเอามาลงให้อ่านก่อน :z2: ใจร่มๆคอยกันอีกนิดเน้อ
(คนอ่านบอก : ตรูรอมานานแล้ว! :m16: :m31: :z6: :beat:)
คนแต่งกำลัง(เร่ง)ปั่นอยู่ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามค่ะ :กอด1:
*คลานออกจากเล้า*
-
เศร้า อ่ะ ปมอยู่ไหน
สงสารพี่น้องคู่นี้ เกิดไรขึ้นกันหนอ
-
รอติดตามต่อ
-
รอส่วนที่เหลือน้า
-
มาต่อไวๆน๊า
:mc4:
-
สงสารจังเลย มันเป็นเพราะอะไรเนี่ย
-
:sad4: :sad4: อ่านแรวรุ้สึกปวดใจนิดๆ
-
อยากรู้เรื่องในอดีตแล้วอ่ะ สงสัยๆ><
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
ก็พวกเอ็งไปทำกับเขาอย่างนั้น จะมีความสุขได้ยังไงล่ะฟร้าาาาาา
ต้าร์เอ๊ย ควินกับแซทไม่เคยเห็นหนูเป็นของตายหรอก หนูเองได้เปรียบอิตาพวกนี้ซะด้วยซ้ำ หายไปทีนึงนี่พล่านเลย
สุดท้ายแล้วถ้าต้าร์ตอบอย่างที่คิดอยู่ ทั้งสองคนจะปรับปรุงตัวบ้างรึเปล่านะ
รอที่เหลือ >< มาไวๆน้า
-
:beat: :beat:
โง่หรือไง ถามมาได้ สิ่งที่พวกแกทำมันเป็นสิ่งที่ดีไหม
น้องมันถึงจะได้มีความสุข ทุกวันนี้ พวกแกทำเหมือนน้องสัตว์ เหมือนสิ่งของ
แล้วแกลองเอาสมองอันชาญฉลาดชองพวกแกคิดซิ ว่าน้องมันควรจะมีความสุขไหม :angry2:
-
สงสารต้าร์ :monkeysad:
เมื่อไหร่ทั้งสองคนจะทำให้ต้าร์มีความสุขจริงๆสักที :เฮ้อ:
-
ถ่อว ไอ้ขี้บังคับ
บังคับโน่นนั่นแล้วยังจะบังคับให้เค้ามีความสุขอีก
แน่จริงตามใจสิฟระั ผูกมัดด้วยความรักทำไม่เป็นไง๊
อยากรู้เรื่องอดีตมากเลย อะไรทำให้ต้องใจร้ายขนาดนี้ แยกพี่แยกน้องทำไม :z3:
-
ถามอะไรโง่ๆ นี่ น้องมันทนอยู่เห็นๆ :o10:
-
น้องต้าร์มาแว๊ววววว
เฮ้ย พี่แซท ถามแบบนี้อยากให้ต้าร์ลองคิดทบทวนแล้วมองกันด้วยใจแทนใช่ไหม อิอิ
แต่ถามแบบนี้ไม่สมกับเป็นพี่แซทแฮะ ความดาร์กลดลงฮวบเลย 555+ :o12: :o12:
ต้องคงความดาร์กไว้นะพี่ควิน พี่แซท :serius2: :serius2:
ปล. ขอบคุณคนแต่งที่เอามาลงให้อ่านงับ พักผ่อนเยอะ ๆ ด้วย
-
ทำไมรู้สึกสงสารควินกะแซทก็ไม่รู้
-
:o12:คนอ่านก้อไม่มีความสุขอ้ะ :z6:
-
รอตอนต่อไป :L2:
-
คำถามโง่ๆๆ ฮืออออ :monkeysad: :monkeysad: มาต่อไวๆน้าาาา :z13:
-
หดหู่ต่อไป
สองคนนั้นมันเป็นอะไรของมัน
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
น่าสงสาร :o12:
-
เศร้าจัง :sad4: :sad4: แต่รู้สึกชอบมากเลยอ่ะ o13 o13
-
รู้ทั้งรู้แต่ยังถาม
ลองมองกลับกันสิมึงแล้วจะได้คำตอบ
-
อ๊ากกกกก อยากกระทืบควินกับแซทจริงๆๆๆๆ
น่าหมั่นไส้ที่สุด :z3: :z3: :z3:
-
สงสารอ้ะ
:sad4:
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
ไม่เข้าใจเลยทำไมเรื่องถึงเป็ยแบบนี้ไปได้
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ก็คนมันแสดงความรักไม่เก่ง เลยแข็งกระด้างไปหน่อยเท่านั้นเอง owo คงจะให้แบบเจ้าชายขี่ม้าขาวไม่ได้หรอกนะ
-
อิพี่ควิน อิพี่แซท โง่เกิ๊นนนนนนนนน :m16:
มาต่อไวๆนะคะ สงสารน้องงง :z3:
-
ต้าร์ :sad4: ไอ้พวกบ้า :z6: รอตอนต่อไป :call:
-
เออนะ ถามไม่คิดจริงๆนะสองคนนี้ ไม่ได้แกล้งโง่จริงๆใช่มั้ย ถ้าการที่คนอื่นต้องทำอะไรโดยที่เราต้องบังคับคิดว่าเค้าจะมีความสุขเหรอ ถ้างั้นคงเหลืออีกอย่างคือ บังคับให้มีความสุขด้วยดีไหมคะพี่ท่านทั้งสอง ขอบคุณที่มาต่อจ้า
-
อยากให้น้องมีความสุข ก็ทำตัวดีๆ กับเค้าหน่อยเซ่
สั่งทำนู่นทำนี่ตลอดด นิสัย จิ๊ เอาใจช่วยนาย 2 คนนะ
:กอด1: :กอด1:
-
ฮืออออ........ๆๆๆ ปวดอกแทนน้อง
ทนได้ยังไงกัน เหมือนอยู่ในคุกในกรงขนาดนั้น
ทำไมไอ้ผู้ชาย 2 ตัวนั่นไม่เคยเข้าใจพวกน้องๆ เลยนะ
แย่ที่สุดอะ :o12: :o12:
-
:L2: ชอบเรื่องนี้มากครับ
เป็นเรื่องดราม่าที่ไม่น้ำเน่า
พระเอกไม่ดูร้ายเวอร์
นายเอกดูเป็นคน รู้จักความอดทนและขีดจำกัด ฉลาดที่จะอยู่ ไม่ได้ดูดีเวอร์ๆ
ตัวละครทุกตัวอยู่บนพื้นฐานของความจริงไม่ได้ดูดีเวอร์หรือร้ายเวอร์
ชอบมากเวลาต้าร์ร้ายอ่ะ สะใจ รอต้าร์เอาคืน
-
ไม่รู้จะพูดอย่างไรดีกับ 2 คนนี้ ดู๊ ถามมาได้ มีความสุขไหม
แหม ถ้ามีความสุขน้องมันคงร้องให้อ่ะโน๊ะ
ระวังเหอะ พอถึงคราวย้อนกลับจะร้องไห้ไม่ออก
ทีนี้จะยิ่งกว่าน้องที่เป็นตอนนี้
-
“มีสักวันไหม ที่มึงมีความสุข เวลาอยู่กับพวกกู”
จะถามทำมายยย ในเมื่อไม่ทำให้เขามีความสุขเลย
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
โอ้ย ค้างมากมาย
รอ รอ รอ รีบมาน้า :sad4:
-
เห้อ!! ไม่รู้จะเม้นอารายจิงๆ รอรอนะT^T
-
น่าสงสารทั้งสามคนเลย...
แซทกับควิน....นี่คงเป็นคนประเภทรักแต่ไม่แสดงออก
-
แหมะ ถามอะไรดูหน้านายเอกของเราด้วย :laugh: แต่ให้อภัยเพราะเราชอบแนวนี้ อร๊ายๆๆๆๆ ร้ายรัก o13
-
อยากรู้เรื่องมันเริ่มจากอะไร
ทำไมต้องการอยู่กับ 2 คนนี้ด้วยอ่ะ
-
เข้ามากรี๊สสสสก่อนอ่าน*-* อัพแล้ว
-
หน่วง................
อึดอัด................
งง....................
สับสน...............
ไม่เข้าใจ...........
ไม่รู้จะอธิบายยังไงเลยค่ะ
-
พระเอกค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา มึงไม่เสือกบอกไปละคะ ความในใจเนี่ย ใช้กำลังตลอด คู่ตลอด
:m31: :m31: :m31:
:z6: :z6: :z6:
ขัดใจ ขัดใจ
-
อ้าาา...ทำไมเค้าถาม ต้าร์ แบบไม่ใช้หัวหมองคิดอ่ะ
เราว่าแค่มองหน้า ต้าร์ ก็น่าจะบรรลุได้แล้วน่า
ไม่น่าถามเล้ย :o10: :o10:
หมั่นไส้ ควิน กะ แซท ว่ะ....สักทีเหอะ.... :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
หน่วง ปวดหนึบ สะอึกกับคำพูดของพี่แซทเหมือนกัน
แต่ก็นะ ทำกับต้าร์ไว้มากเหมือนกัน น่าสงสารทั้งสองฝ่าย :monkeysad:
-
ทำไมต้องแยกน้องกะพี่เนสด้วยนะ :confuse:
-
รอคอยกันต่อไป..........
-
ทำกับตาร์ไปขนาดนี้
ยังมีหน้ามาถามแบบนี้ได้
ไม่รู้จะหาคำไหนมาว่าให้สำนึกได้เลย
อยากรู้จังค่ะ ว่าจุดเปลี่ยนจากเริ่มต้นดี ๆ
มาถึงจุดเลวร้ายแบบนี้ได้ไง
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
ทำไมมันสั้นยังงี้
พี่แซท พี่ควิน คิดไงก็บอกกันไปตามตรง อย่ามามัวซึนสิ
ชาวเล้าเราสนับสนุน 3P อยู่แล้ว
-
แสดงออกไม่เก่งเอาซะเลยนะ
-
ควินกับแซทอยากให้ต้าร์มีความสุขเพราะตัวเองใช่หรือเปล่านั่น แต่บังคับต้าร์แบบนั้น ทำกับต้าร์แบบนั้น จะให้ต้าร์รู้สึกดีก็คงจะแปลก ที่จริงควินกับแซทก็คงจะเจ็บเหมือนกันนั่นแหละที่ทำให้ต้าร์รู้สึกแบบนั้นกับตัวเองเพราะควินกับแซทชอบต้าร์ใช่หรือเปล่า
-
โอ้ย อยากรู้ว่าทำไมเรื่องถึงเป็นงี้
ดูๆไปทั้งแซททั้งควินก็รักต้าร์ออก
-
เข้าใจว่ารัก
แต่ทั้งควินและแซทไม่รู้จักวิธีการรัก เลยแสดงออกรุนแรงแบบนั้น :z3:
ถ้าน้องหนีไปได้ คงทุรนทุรายน่าดูชมเลยนะคะ o18
-
ชีวิตรันทด
อยากรู้เรื่องของพี่เนสด้วยอ่ะ :3123:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง :serius2:
:z3: :z3: :z3:
ยังไม่รู้ตัวเองเหรอทำไมต้าถึงไม่มีความสุข :angry2:
:m31: :m31: :m31:
-
น้องน่าจะมีความสุขกว่านี้..ถ้าพี่ๆไม่ตามประกบแบบโหดอย่างเนี้ยอะ...T_T
อยากให้ต้าร์ได้อยู่กับพี่เนสเหมือนเดิมเร็วๆจัง.....พี่น้องคู่นี้น่าสงสารที่สุดเลย...
-
มาต่อไวๆๆๆน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา
อยากรู้ๆๆๆๆว่าต้าร์จะบอกสองคนนั้นหรือเปล่า? :z2: :z2:
-
รอตอนต่อไป :mc4:
-
มาด้อม ๆ มอง ๆ กลัวความดาร์กของพี่ควินกับพี่แซทจะลดลง
ฮ่า ฮ่า รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะคนแต่งงงงงงง
-
บอกได้คำเดียวว่า "บีบหัวใจค่ะ" :sad11:
น้องต้าเริ่มร้ายขึ้นเรื่อยๆแล้ว
ยอมรับว่าตอนนี้อยากรู้เบื้องหลังใจจะขาด
มันเกิดอะไรขึ้นกับต้ากับพี่เนสกันแน่
อยากรู้!!!!!!!!!! :sad4:
-
ปวดใจดี ชอบ -w-
รีบๆมาอัพเด้อ อยากอ่านต่อแล้ว
-
:pig4: :pig4: สนุกสนุกมากๆรอรอรอตอนต่อไป :L2: :L2: :L2:
-
ถ้าตอบตรงๆจะโดนหนักไหมเนี่ย
แต่ถ้าไม่ตอบก็ไม่เข้าใจกันอีก
เฮ้อ. . . เป็นเด็กน่ารักเสน่ห์แรงนี่ยากจังเน้อ
-
คิดก่อนตอบนะต้า เดี๋ยวงานเข้าาา
อยากรู้ว่าต้าจะตอบว่าอะไรร ><
-
:call:รออยู่นะคับ เมื่อไหร่นายเอกจะเริ่มเอาอื่นได้มั้งนะ 555 อยากเห็นพระเอกลงแดง :serius2: :serius2:
-
Heartbreaker : 11 (ต่อ)
หลังจากเข้ามาในห้อง จัดการเก็บกระเป๋าและตำราเรียนเสร็จ ผมก็เดินไปหยิบหลอดยามานั่งทาบนเตียง นวดคลึงเบาๆตรงบริเวณที่บาดเจ็บมาได้พักใหญ่ ไม่มีร่องรอยบวมช้ำ และอาการปวดก็หายแล้ว ยาของคุณลุงหมอนี่จริงๆ ผมหันไปหยิบถุงขนมที่คุณป้าให้มา เปิดดูก็เห็นกล่องทัพเพอร์แวร์สีใสสองกล่องวางซ้อนกันอยู่ ผมหยิบออกมาดู มีทั้งขนมมัฟฟินและครัวซองท์แยกกันคนละกล่อง ผมยิ้มกับความละเอียดและมีระเบียบของคุณป้า ลุกขึ้นจากเตียงเดินถือกล่องขนมออกจากห้อง ตั้งใจจะเอาไปจัดใส่จาน แต่ยังเดินไปไม่ถึงห้องครัว ร่างสูงก็เดินสวนมา เขาเดินผ่านผมไปโดยไม่หันมามอง ผมมองตามหลังเขา ขมวดคิ้วกับกระเป๋าสะพานหลังใบใหญ่
เขาจะไปไหน?
ผมวิ่งเข้าห้องครัว วางกล่องขนมไว้บนโต๊ะแล้วรีบวิ่งออกไปหน้าประตู พี่แซทกำลังนั่งผูกเชือกรองเท้าผ้าใบอยู่ ผมเดินเข้าไปหาเขา
“จะไปไหนเหรอฮะ”
ผมถาม มองกระเป๋าบนหลังเขา เพิ่งสังเกตุว่าเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดที่ใส่ออกมาจากบ้านผมเป็นชุดนิสิต วันนี้วันเสาร์ เขาไม่มีเรียนนี่นา แล้วทำไม…
“เดี๋ยวสิฮะ”
ผมจับมือเขารั้งไว้เมื่อเขาลุกขึ้นทำท่าจะเปิดประตูออกไป เขาเงียบ ชักมือกลับไปโดยไม่หันมามองผม เขาเปิดประตู ผมยื่นมือออกไปดึงชายเสื้อเขาไว้
“มีเรียนเหรอฮะ แต่ทำไมถึงแพ็คกระเป๋าใบใหญ่ขนาดนี้”
ผมถามอีก ปกติเวลาเขาออกไปเรียน ผมก็เห็นว่าเขาเดินตัวเปล่าออกจากห้อง หนังสือตำราเรียนของเขาวางกองอยู่หลังรถ ผมไม่เคยเห็นเขาใช้กระเป๋าเลย
“พี่แซท”
ผมเรียกเมื่อเขาตั้งท่าจะเดินไปทั้งๆที่ผมยังจับชายเสื้อเขาไว้อยู่
“ยังไม่หายโกรธผมเหรอ”
ผมถามเสียงเบาพลางกระตุกชายเสื้อเขาด้วย แต่เขาก็ยังเงียบ ไม่ยอมตอบ
“ขอโทษครับ”
ผมปล่อยมือ ก้มหน้ามองเท้าตัวเอง หวังว่าเขาจะหันกลับมา แต่ผิดคาด เขาเดินออกไป ผมถลาตาม แต่เขาเดินไปไกลแล้ว ผมหยุดมองตามหลังจนเขาเดินหายไปจากสายตา กลับเข้าห้อง เดินเอื่อยๆไปห้องครัว จัดการเอาขนมใส่จาน หันไปเปิดตู้เย็น ยิ้มที่ได้เห็นกล่องขนมสองกล่องวางอยู่ในชั้น พวกเขาคงยังไม่ได้เปิดทานเลยสินะ ผมหยิบขวดน้ำผลไม้รวมออกมาเทใส่แก้วก่อนเก็บเข้าที่เดิม หันกลับมาถือจานขนมกับแก้วน้ำผลไม้เดินออกไปห้องนั่งเล่น ผมวางของไว้บนโต๊ะ นั่งลงบนโซฟา หยิบรีโมทกดเปิดทีวี กินขนมไปด้วย แม้สายตาผมจะมองไปที่จอขนาดใหญ่เบื้องหน้า แต่ความสนใจกลับไม่ได้อยู่ที่นั่น ในหัวผมขบคิดถึงคำพูดของพี่แซท และภาพที่เขาเดินสวนกับผมจนเดินออกจากห้องไป
ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น? ตั้งแต่อยู่กับพวกเขามา ผมไม่เคยได้ยินพวกเขาถามหรือพูดเรื่องนี้เลยสักครั้ง เพราะอะไร? หรือว่าเขาแค่หลุดปาก ไม่น่าใช่ พูดดังออกขนาดนั้น แสดงว่าเขาตั้งใจให้ผมได้ยิน แล้วทำไมเขาไม่ถามต่อหน้าผมล่ะ ทำไมต้องรอให้ผมเดินไปก่อน หรือว่า…
จะเป็นไปได้เหรอ ที่คนอย่างพวกเขา จะกลัวคำตอบจากผม
ตลกน่า พวกเขามีความรู้สึกผิดด้วยเหรอ ผมไม่เคยได้ยินคำขอโทษจากปากของพวกเขาเลยสักครั้ง หลังจากเกิดเรื่องในคืนนั้น แล้วพวกเขาจะแคร์ทำไมว่าผมรู้สึกยังไง
ผมส่ายหน้าขับไล่ความคิดไร้สาระออกจากหัว พุ่งความสนใจไปที่รายการโทรทัศน์ แต่ร่างสูงที่เพิ่งเดินผ่านไปเรียกให้ผมหันไปสนใจเขา
“พี่ควิน”
ผมเรียก แต่เขาไม่หันกลับมา ผมนั่งคุกเข่าวางมือไว้กับผนังโซฟาชะเง้อคอมองเขาเดินหายเข้าไปในห้องครัว สักพัก เข้าก็เดินออกมาพร้อมกระป๋องเบียร์ เขาเดินกระดกน้ำเมาเข้าปากผ่านผมไปโดยไม่หันมามอง ผมยู่ปาก หันกลับมานั่งดูทีวีเหมือนเดิม รู้สึกหงุดหงิดที่พวกเขาทำเมินผมแบบนี้ ปกติเวลาผมเรียกพวกเขาก็จะหยุดมองผม แต่เมื่อกี้และก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่หยุดมองผมเลย จะโกรธอะไรนักหนา ผมแค่หนีกลับบ้าน ไม่ได้หนีไปไหนไกลสักหน่อย หรือยังโกรธที่ผมขอนอนค้างที่บ้าน บ้าชะมัด ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย มันเหมือนกับว่าผมเป็นคนผิด ทั้งๆที่ผมไม่ผิด พวกเขาต่างหากที่เป็นฝ่ายผิด ผิดมาตลอดด้วย
ผมปิดทีวี หมดอารมณ์จะนั่งดูต่อ ลุกขึ้นเดินกลับเข้าห้อง เปิดลิ้นชักหยิบสายชาร์จแบตฯโทรศัพท์มาเสียบชาร์จ ล้มตัวลงนอน ในเมื่อพวกเขาไม่อยากคุยกับผม ผมก็จะไม่คุยกับพวกเขา เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้รู้สึกว่าตัวเองมีอิสระบ้าง ไม่ต้องมีใครมายุ่งวุ่นวายกับชีวิต คอยบังคับผมอยู่ตลอดเวลา
เสียงเอฟเฟกต์เกมส์ที่ผมกำลังเล่นอยู่จู่ๆก็ดับลงไปพร้อมกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ ผมขมวดคิ้วยุ่งงงว่ามันดับไปได้ยังไง ถอนเฮนโฟนออกหันไปมองปลั๊กไฟก็เห็นว่ามันถูกถอดออกไปด้วยฝีมือของร่างสูง
เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินผ่านเขาไปนั่งบนเตียง หยิบไอพอดบนโต๊ะมาเปิด เสียบหูฟัง ขยับตัวเอนหลังพิงหัวเตียง หลับตาซึมซับเอาท่วงทำนองและเสียงเพลง แต่ฟังไปได้แป็ปเดียวหูฟังทั้งสองข้างก็ถูกดึงออกไป ผมถอนหายใจ ไม่ได้มองหน้าคนขัดขวางความสุขในการฟังเพลง ผมขยับตัวลงนอนตะแคงหันหลังให้เขา หยิบหมอนข้างมากอด แต่ก็ถูกแย่งไปอีก
เขาต้องการอะไรจากผม!
ผมผลิกตัวกลับไปมองพอดีกับที่เขาโน้มตัวลงมาใกล้คล้ายจะคร่อมผมกลายๆ นัยน์ตาสีเฮเซลจ้องผมเขม็ง ผมเองก็มองเขานิ่งเช่นกัน ความเงียบปกคลุมเราสองคน มันเงียบจนน่าอึดอัด จนผมคิดว่าตัวเองคงกลายเป็นหุ่นขี้ผึ้งไปแล้ว จู่ๆคนเบื้องบนก็ผละห่างพร้อมกับดึงแขนผมให้ลุกตามเขาไปด้วย ผมสะบัดแขนออกนั่งลงบนเตียง ไม่สนว่าเขาจะโกรธ จะหงุดหงิดแค่ไหน เพราะตอนนี้ผมก็ไม่พอใจเหมือนกันที่เขาเข้ามาขัดขวางช่วงเวลาที่ผมกำลังมีความสุขอยู่ในโลกของผม
“ลุก”
ผมเลิกคิ้วที่ได้ยินเสียงเขา ในที่สุดเขาก็พูด แม้มันจะเป็นคำสั่งห้วนๆสั้นๆก็เถอะ แต่เขาก็เป็นฝ่ายพูดกับผมก่อน ผมก้มหน้าลอบยิ้ม ไม่ยอมลุก
“ลุกขึ้น”
ถ้าผมยังนั่งเงียบต่อไป เขาจะพูดเยอะขึ้นกว่านี้รึเปล่า
“กูบอกให้มึงลุก”
ผมยิ้ม ก่อนปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉย เงยขึ้นมองเขา
“ผมเจ็บขา”
จบคำ เขาเดินเข้ามานั่งตรงหน้าผม จับขาข้างที่ผมเล่นซนจนชนขาเก้าอี้ นวดคลึงเบาๆก็ผละออก
“ทำไมไม่ทายา”
เสียงเข้มถามแกมดุ ผมยิ้มกว้าง โน้มตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา
“เป็นห่วงผมเหรอ”
ผมถามเสียงเบา เขาเงียบไป ตาคมมองผมนิ่ง ผมเดาว่าเขาคงกำลังสงสัยกับท่าทีและคำถามผม ไม่ได้หวังว่าเขาจะตอบ ผมผละออกมา หันไปมองนาฬิกาตั้งโต๊ะ
“โห! เที่ยงแล้ว ผมนั่งเล่นเกมส์นานเลย เพลินไปหน่อย พี่ควินเข้ามาตามผมไปทานข้าวใช่ไหมฮะ”
ผมหันกลับไปมองเขา
“ตอบ”
ผมเลิกคิ้วสูง ไม่ได้งงกับคำสั่งเขา ผมเข้าใจ ว่าเขาต้องการให้ผมตอบอะไร แต่ผมอยากจะลองหยั่งเชิงเขาดู
พอผมเงียบ เขาก็เงียบ นัยน์ตาสีเฮเซลของเขาแข็งกร้าวขึ้น เขากำลังกดดันให้ผมรีบตอบ ผมระบายลมหายใจยาว แกว่งขาไปมา
“ผมทายาแล้วฮะ หายเจ็บแล้ว”
ผมยิ้มตอบ ใบหน้าหล่อเหล่ายังคงเรียบเฉย มีเพียงแววตาที่เพิ่มความแข็งกร้าว เขาลุกขึ้น ก้าวเข้ามาใกล้ มือใหญ่บีบกระพุ้งแก้มผม
“มึงกล้าโกหกกู”
เสียงแข็งดังอยู่เหนือศีรษะ ผมพยายามส่ายหน้า แต่เขากลับบีบแรงขึ้น
“อยากเจ็บตัว”
ผมตาโตกับคำพูดข่มขู่ของเขา กำลังจะยกมือขึ้นจับชายเสื้อเขา แต่เขาปล่อยมือออกไปก่อน พอจะอ้าปากพูด เขาก็ผลักผมนอนราบลงไปแล้วตามขึ้นมาทาบทับผมไว้
“พี่ควิน”
“หุบปาก”
“ผมแค่…อื้อ!”
ผมส่งเสียงประท้วงกับแรงขบเม้มที่ซอกคอทั้งซ้ายและขวา หายใจหอบกับร่างกายแข็งแกร่งที่บดเบียดแนบชิดจนผมดิ้นไม่ได้
“พี่ควิน ผมเจ็บ”
ผมบอกเสียงแผ่ว หันหน้าหนีการรุกราน
“มึงจะเจ็บมากกว่านี้”
“ต้องเจ็บแค่ไหน ให้ผมเจ็บเจียนตายเลยใช่ไหม ถึงจะพอใจ”
แรงเคลื่อนไหวบนตัวผมหยุดลง เขาผละออกจากซอกคอ ผมค่อยๆหันหน้ามามองเขา ส่งสายตาตัดพ้อย้ำเตือนให้เขานึกถึงอดีตที่เขาทำร้ายผม
“หรือจะใช้ยากระตุ้นกับผมอีก”
ผมพูดต่อ มองสบสายตาคมนิ่งงัน ภาพเหตุการณ์ในวันที่เขาใช้ยากระตุ้นกับผมฉายชัดขึ้นในความทรงจำ เสียงสั่นพร่าของผมยังแจ่มชัดก้องกังวานอยู่ในหัว
ผมได้ยินเหมือนเสียงขบกรามแน่น ราวกับเขากำลังอดกลั้นอารมณ์โทสะไว้สุดกำลัง ก่อนเขาจะผละห่างออกไป ผมนอนหายใจหอบ หลับตาแน่น พยายามสั่งตัวเองให้หยุดคิดถึงเรื่องราวในอดีต
“เปลี่ยนชุด”
ผมลืมตา หันไปมองเขาที่ยืนหันหลังให้ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“จะไปไหนเหรอฮะ”
พอผมถาม เขาก็เดินออกจากห้องไปเลย ผมถอนหายใจ ปลงกับภาวะอารมณ์ขึ้นๆลงๆของเขา
ผมเดินออกจากห้องหลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จ ได้ยินเสียงรายการโทรทัศน์ แสดงว่าพี่ควินคงกำลังนั่งรอผมอยู่ในห้องนั่งเล่น ผมเดินเข้าไป ได้กลิ่นบุหรี่ลอยคละคลุ้ง ผมยกมือปิดจมูกพอดีกับที่เขาหันกลับมา ผมทันเห็นตาคมกระตุกวูบอยู่แวบนึงก่อนที่เขาจะโยนมวนบุหรี่ทิ้งในจานรองคริสตัล ผมยิ้ม เดินเข้าไปหาเขา
“จะออกไปทานข้าวข้างนอกเหรอฮะ”
เขาไม่ตอบ ผมยู่ปาก ยื่นมือออกไปจับชายเสื้อเขาไว้ ผมกรอกตาไปมาแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้เมื่อเขาหันมาขึงตาดุใส
“รีบไปเถอะฮะ ผมหิวแล้ว”
ผมยิ้มบอก เขาเดินไป ผมก็เดินจับชายเสื้อเดินตามเขา
“ปล่อย”
เขาหันมาสั่งผมพอดีกับที่ประตูลิฟต์เลื่อนเปิด ผมส่ายหน้าจับชายเสื้อเขาแน่นขึ้น มือใหญ่จับมือผมดึงออก ผมก้มหน้างุด แต่ไม่นานมือใหญ่ก็ยื่นเข้ามาจับมือผมกุมไว้พาเดินเข้าไปในลิฟต์ ผมยิ้ม เงยขึ้นมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา
ผมเพิ่งเข้าใจวันนี้เอง ที่ผ่านมา ผมมองข้ามพวกเขาไปหลายอย่าง ถ้าผมหยุดคิดและใส่ใจพวกเขาสักนิดเหมือนอย่างวันนี้ ผมคงได้รู้ไปนานแล้ว ว่าพวกเขาก็แคร์ผมเหมือนกัน
----------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพแล้วค่ะ :z2: ต่อจากตอนที่แล้วนะ หวังว่าคงไม่งงกัน :laugh:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามนะคะ :L2:
เห็นมีคนอ่านกลัวว่าความดาร์กของควินกับแซทจะลดลง
ไม่ต้องกลัวนะคะจุดนี้ ความดาร์กมันอยู่ในสายเลือดอยู่แล้ว :laugh:
คิดตามหลักความเป็นจริงเน้อ คนเราไม่ได้มีอยู่อารมณ์เดียว
ทุกคนต่างก็มีหลากหลายอารมณ์ แล้วแต่สถานการณ์และการแสดงออก
และบังเอิญว่าพระเอกเรื่องนี้มันเก็บงำซ่อนเร้นความรู้สึกเก่ง เหอๆ
แต่พอเจอช่วงเวลาที่สุดจะทน ความรู้สึกมันจุกอก ก็ต้องเปิดเผย
หลุดความเป็นตัวตนของตัวเองออกมาบ้าง เชื่อว่าคนเราก็มีมุมแบบนี้กันทุกคน
ยังไงก็ขอบคุณมากๆค่ะ ที่แสดงความคิดวิเคราะห์วิจารณ์ตัวละคร
พร้อมทั้งเดาเรื่องไปด้วย มันทำให้คนแต่งมีแรงกระตุ้น ขยันแต่งไปด้วย
ช่วงนี้เปิดเทอมแล้ว ถ้าคนแต่งหายหัวไปนานก็ไม่ต้องสงสัยนะคะ :m15:
อาจจะมาอัพช้า แต่จะไม่ทิ้งไปแน่นอน อย่างที่เคยสัญญาไว้แล้ว
เจอกันตอนหน้าแบบยาวๆค่ะ ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ :กอด1:
ด้วยรักและห่วงใย
New-Y Holic
-
เหมือนควินกับแซทมันงอนป่ะเนี่ย
-
ใครจะมีความสุขเนี่ย
โดนขังซะขนาดนี้ พูด
ไม่คิด :fcuk:
-
พอเดาออกแระ มั้งนะ
-
ขอบคุณที่มาต่อนิยาย
ยังคงอึมครึมต่อไป
แต่น้องตาร์ก็เริ่มจับทางถูกแล้ว
-
ซึนกันจริงจริ๊ง
-
พาน้องไปไหนนน
สรุปนี่ฮีๆเป็นอะไร งอนเหรอ? =_=
-
แอบชอบตอนแบบนี้ .. o18
-
ตอนนึกงยาวเป็นไม่รู้กี่บรรทัด
พระเอกพูดซะบรรทัดสองบรรทัด
แบบว่าซึนมากแต่เราชอบ 555
การกระทำสำคัญกว่าทำพูด
รอตอนต่อไปจ้าา :z2: :z2:
-
:เฮ้อ:พระเอกสันดานดาร์กสินะ :z3:
-
ต้าร์สู้ๆ :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ ว้าววววกำลังสนุกเลย เรื่องนี้น่ารักที่สุดเลย :L2: :L2: :L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แล้วพี่แซคไปไหนนนนนนนนนนนน
หรือทุกอย่างกำลังดีขึ้นเรื่อยๆ
-
ต้าร์เหมือนจะพูดคนเดียวตลอดเลย พระเอกก็แอบงอน
-
พี่แซทโดนแย่งบทถ้าไม่รีบกับมาทวงจะโดนปลดแล้วนะ
-
ต้าร์อาจจะมีคววามรู้สึกบางอย่างอยู่ในใจเหมือนกันล่ะมั้ง แต่ก็นะ พูดด้วยแล้วทำเมืนเนี่ยมันน่านัก :angry2:
แล้วแซทจะไปไหนล่ะฟะ คิดถึงคำตอบแล้วกลัวจนหนีกลับบ้านหรือไง
รอตอหน้าค่า
-
อึมครึมกับสามคนนี้
-
สองคนนี้ก็อยากให้น้องสนใจเหมือนกัน
แต่ไม่ยอมพูดซะ กว่าจะรู้ตัวกันได้
-
พระเอกสองคนพูดกันน้อยชิบเป๋ง เดาไม่ค่อยออกว่ามันอะไรยังไงกัน
-
อ่านแล้วรู้สึกเศร้าๆ
แต่แอบหวานนะเนี่ย
-
โอ๊ะ o_O ควินกับแซทมันมีอารมณ์แบ๊ว
มัน2คนงอนง่ะ
น้อยใจแบบเด็กๆเลยวุ้ย
แซทบทน้อยเกิน อยากเห็นแซทแบบมิติที่กว้างกว่านี้
ส่วนใหญ่จะตกที่ควินมากกว่า บทเยอะกว่าด้วย
จริงๆชอบทั้ง2คนนะ ยังไงก็แซทหน่อยหล่ะกัน
-
พระเอกเก็บความรู้สึกเก่งเกินนะ แต่เริ่มหลุดให้นายเอกจับได้ละ
ชอบเรื่องนี้จัง เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งคร่าา
ติดตาม ติดตาม ^^
-
เริ่มเข้าใจพระเอกเล็กน้อย
พลาดกับสิ่งที่ตัวเองเคยทำ…
แต่ความรักก็มีให้ตลอดเวลา
เราแก้ไขอดีตไม่ได้ ก็ต้องทำปัจจุบันให้ดีที่สุด
-
สั้นจัง :z3:
น้องเริ่มจะรู้ทันพวกนี้แล้ว เยี่ยมๆ
-
ไม่รู้จะพูดอาราย เห้อ!!
รอต่อปายย
-
คุณพระเอกเป็นอะไรพูด
เป็นนายเอกเรื่องนี้ลำบาก
พระเอกเอาใจยากเกิน 55
-
:3123:
-
หุหุ มาต่อแล้ว ที่แท้มันสองคนก็งอนนี่เอง ฮ่า ฮ่า อีกคนงอนหนีออกจากห้อง อีกคนก็งอนไม่พูดไม่จา :o8:
ต้าร์เริ่มเห็นส่วนดีดีของควินกับแซทและ แล้วก็อย่าแกล้งมันสองคนมากนะ
จะว่าไปนอกจากความดาร์กขอวควินกับแซทแล้ว ก็แอบอยากเห็นมุมควินกับแซทอ้อนเหมือนกันนะ จะออกมาในรูปแบบไหนหว่าคนดาร์ก ๆ แสดงออกมามุมนี้คงขัด ๆ กันน่าดู
อยากอ่านความในใจของควินกับแซทเวลาอยู่กันสองคนแล้วคุยกันเรื่องต้าร์ อิอิ จิ้นไปไกลแล้วคนอ่านนนนนน
ขอบคุณคนแต่งฮะ ตั้งใจเรียนนะ มาช้าได้แต่อย่าหายนะ จะเข้ามาส่องอย่างสม่ำเสมอ
กำลังใจ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
น่ารักอ๊ะ :-[
-
เหมือนว่าต้าร์จะเริ่มจับจุดพี่ควิน กับพี่แซทออก ว่าสองคนห่วงน้องต้าร์นะ
(กลายเป็นแม่ยกพี่ควิน พี่แซทตั้งแต่ตอนที่แล้ว 555555555)
ใจจริงอยากให้น้องต้าร์อ้อนพี่ๆสองคนให้มากกว่านี้อีกนิด
แต่ถ้ามองในมุมน้องต้าร์โดนกระทำขนาดนี้ คงอ้อนไม่ลง :m15:
ชอบมากกกกกกกกกก
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่า :กอด1: :L2:
-
พี่ควินกับพี่แซทเป็นพวกรักแต่ไม่กล้าที่จะแสดงออกใช่มั้ยคะ?
รอตอนต่อไปนะคะ ^^#
-
ทั้งควินและแซทไม่รู้สึกว่าแข่งขันกันบ้างเหรอ
ชอบคนๆเดียวกันแบบนี้
-
น้องตาร์เริ่มจับทางพวกมันถูกแล้ว หึหึ
สู้ต่อไปน้องตาร์
-
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :pig4: :pig4: :L1: :L1: รอ รอ รอ เธอเสมอ :call: :call: :call:
-
รออ่านตอนยาวๆอยู่นะ อยากให้เข้าใจกันเร็วๆจัง คงจะมีความสุขน่าดู
-
อ่านไปอ่านมาได้อารมณ์ S+M ส่วนใคร S ใคร M
ก็น่าจะรู้ๆ กันอยู่ น้องจับความรู้สึกได้ขนาดนี้จะยิ่งสนุกมากยิ่งขึ้น
ไม่มีการแก้แค้นไหนที่เจ็บปวดไปกว่า การกระทำต่อสิ่งที่อีกฝ่ายรักมากที่สุด
เพียงแต่สิ่งที่พี่ๆ รักที่สุด นั้นจะเป็นอะไร ก็คงต่อรอต่อไป
ฝากคำผิดด้วยคะ
ขมวดคิ้วกับกระเป๋าสะพานหลังใบใหญ่
-
มันจะซึนเกินไปละนะ :beat:
-
หวังว่ามันกำลังจะเดินไปในทางที่ดี
-
งอนได้ดาร์กมาก =='
รอต่อยาวๆจร้าาาา :กอด1:
-
เมื่อไรปริศนาจะเฉลยๆๆๆๆๆ :serius2: :serius2: :serius2:
-
มึนๆๆ อึนๆๆ ซึนๆๆ กันทั้งสองฝ่าย :เฮ้อ:
แต่ดูเหมือนตาร์จะจับสัญญาณ อะไรบางอย่างได้แล้วสิ :z2:
-
จับทางได้แล้ว คราวนี้แหละสองหนุ่มไม่รอดแน่ๆ
แต่แอบอยากอ่านตอนอดีตต่ออะค่ะ ต้นสายปลายเหตุ ไปทำอีท่าใหนเสียท่าให้เพื่อนพี่ชายทีเดียวสองดุ้น เอ๊ยย สองคน
-
พระเอกสองคนนี้มีปัญหาด้านการแสดงออกแน่ๆเลย เหอๆ
-
ควินกับแซทจะงอนๆอย่างนี้ทำไมเนี่ย
ในเมื่อตัวเองไม่เคยทำอะไรที่มันแจ่มแจ้ง
เฮ้อออ เมื่อไรจะไม่ใช่หุ่นยนต์?!!!!
-
แซทกับควินแปลก ๆ นะนั่น แต่คงจะคิดมากเรื่องต้าร์ใช่ไหมเนี่ย ต้าร์รู้แล้วว่าแซทกับควินแคร์แล้วต้าร์จะทำยังไง ไม่ใช่จะเอาความรู้สึกของแซทกับควินมาเล่นอีกนะ แซทกับควินรู้สึกยังไงกับต้าร์ทำไมไม่พูดตรง ๆ บ้างนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากอ่านต่อออออออ
ขอยาวๆ กว่านี้ได้มั้ยค่ะะะะะะะะะะ
แบบว่าไม่ไหวแล้วววว
รอคอยต่อไป
เป็นกำลังใจให้นะคะ
o13 o13
:bye2: :bye2:
-
เจอผู้ชายแบบนี้คงจะเป็นโรคประสาทวันละหลายรอบแน่ๆ ฮ่าๆๆ :z3:
-
มันก็ยัง :z3:
แต่ยัง :เฮ้อ: ต่อไป
-
ขยันแต่งแล้ว ขยันอัพด้วยน้า
รอนานๆ คิดถึงแย่
:pig4:
-
ทำไมสำหรับเรา เราดีใจนะที่ควินกับแซทแสดงมุมแบบนี้ให้เห็น เพราะเราไม่ชอบอะไรที่ดาร์กเกินไปอ่ะ แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเค้า เพราะเราเชื่อว่าสองคนนั้นรักต้านะ มันต้องมีเหตุอ่ะ
ปล. ส่วนตัวแล้วอ่านเรื่องนี้เรากลับคิดว่าต้าอ่ะน่ากลัวกว่าสองคนนั้นอีกอ่ะ บางครั้งอ่านแล้วเหมือนต้าแอบโรคจิตยังไงไม่รู้ เหอๆๆๆ
-
ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ
เห็นนายในมุมนี้มันก็ น่ารักดีนะ
:L1: :L1:
-
จะงอนไปทำไม
ทำกับตาร์ไว้แสนสาหัส
คิดว่าน้องมันจะมีความสุขได้ยังไง
รอคนเขียนเฉลยปมของเรื่องนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^
-
:-[ :-[ :-[
-
สองสามตอนที่ผ่านมาพี่ควินคะแนนนำเบาๆเรื่องการแสดงความรู้สึก
ในขณะที่พี่แซท โพล่งมาทีเดียวแล้วหนีเรย โถๆๆๆ รักเค้า ห่วงเค้าก็อยู่ใกล้ๆกันเถอะ
ส่วนพี่ควินนี่มาแบบเรื่อยๆ แต่สม่ำเสมอ พูดห้วนๆโหดๆก็จริง แต่ก็ยังกลัวน้องเจ็บ
เดี๋ยวนี้รู้สึกต้าร์จะเป็นต่อยังไงไม่รู้แฮะ คิคิคิคิ
-
ขอบคุณมากที่แต่งเรื่องน่าติดตามแบบนี้
อยากจะบอกว่าเราอ่านเรื่องนี้ 2 รอบ ตอนที่ 1 ถึงตอนล่าสุด แล้วอ่านตอนล่าสุดกลับมาตอนที่ 1 อีกครั้ง
:-[
น่ารักทั้งสามคนเลย
-
โหหหหหหหหหห เห็นด้านอ่อนโยนของควินแล้ววววว >< ว่าแต่เมื่อไหร่แซทจะมีบทบาทน้าาาา
-
:-[ :-[ :-[ ว้าววววกำลังสนุกเลย เรื่องนี้น่ารักที่สุดเลย :L2: :L2: :L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
คนแต่งไม่ได้ตาฟาดไปใช่ไหม ขีดเส้นตาย "เรื่องนี้น่ารักที่สุดเลย" โอ้วววววว เป็นคอมเม้นท์แรก(?)ที่บอกว่านิยายเรื่องนี้น่ารัก
คนแต่ง โคตรปลื้มมมมม :laugh: ขอบคุณมากค่ะสำหรับคอมเม้นท์และการติดตาม :กอด1: :L2: :L1: :pig4:
เข้ามาอ่านคอมเม้นท์แล้วชื่นใจที่มีคนชื่นชอบ :o8: เป็นกำลังใจให้คนแต่งมีความหึกเหิมมากค่ะ เหมือนปลุกพลัง :laugh:
ยังไงก็ช่วยติดตามต่อไปจนจบเรื่องเลยนะคะ :3123:
-
ขอบคุณมากที่แต่งเรื่องน่าติดตามแบบนี้
อยากจะบอกว่าเราอ่านเรื่องนี้ 2 รอบ ตอนที่ 1 ถึงตอนล่าสุด แล้วอ่านตอนล่าสุดกลับมาตอนที่ 1 อีกครั้ง
:-[
น่ารักทั้งสามคนเลย
ยอม.....เลย
-
อ่านแบบรวดเดียวเลย ชอบสนุกดคร่่ะ
-
อ่านด้วยคนนนน
อ่านมาจนถึงตอนนี้ก็เริ่มเข้าใจว่าคงรักมากหวงมากใช่มั้ยที่แสดงออกเนี่ย
แต่โหดไปป่าวอะ
อย่างงี้เหมือนรักแรกพบฉบับ SM สินะ
-
ถ้าเข้าใจพฤติกรรมของสองหนุ่มนี้แล้ว การรับมือก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยนะ
-
ปวดใจ แต่สนุกมากค่ะ
-
จิ้มๆ สนุกง่าาาา
คุณพระเอกสองคนนี้ดูง่ายแฮะ(?)
รักน้องเค้าแต่ปากแข็ง เลยต้องใช้กำลังเข้าครอบครอง
เอิ๊กกกกกกกกก
ได้อารมณ์ละครไทยเว่อร์ชั่นตบจูบเหมือนกันนะนี่ =w=
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น......หนูชอบค่ะ!!!!!!!
-
นึกว่าจะแบกเป้หนีไปกันทั้งคู่...ยังอุตส่าห์เหลือไว้ดูแลน้องต้าร์ตั้งคนนึงแหนะ..55+
สงสารต้าร์...พี่ควีนน่าจะพาไปเยี่ยมพี่เนสบ้าง..
น้องจะได้ไม่เครียดและไม่เหงาเนอะ....T_T
-
พระเอกก อารมณ์แบบว่า ดาร์กมากก
-
เรื่องนี้ดาร์กดีชอบ รักเรื่องนี้สุดๆ สู้สู้คนเขียน :L1:
-
ปวดหัวกับสองหนุ่มโฉด(ซึน) จริงจริ๊ง
แค่การแสดงว่าแคร์แบบอ้อม ต้าเริ่มใจอ่อน อ่อนใจมั้ย
-
ทั้งน่ารักและดราม่าในเวลาเดียวกัน 555555555
-
งอนด้น่กลัวมกพรอกร
-
โอม......ไรเตอร์จงมาต่อ :call:
-
กาแฟดำทั้ง2 ทำตัวน่ารักก็เป็นนี่ ยิ้มบ้าง พูดบ้าง ไม่ผิดคอนเสฟดาร์กหรอกพ่อคุณ
-
:impress2: :impress2: รอต่อไป :pig4: :pig4: :call: :call:
-
อันที่จริงตามอ่านมานานเเล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะเม้นอะไรครับ (เป็นกำลังใจให้เงียบๆครับ 55 )
ตอนนี้ได้ฤกถามซักที สงสัยนิดครับ ทำไมเเซทกับควินไม่จีบต้าดีๆไปเลย
หรือคนเขียนรอเฉลยอยู่ตอนหน้ากันหนอ
ปล. รออ่านตอนต้าเอาคืนอยู่ครับ 55
-
วันเดียวอ่านตามทันจนได้
ตอนแรกอ่าน มันมึนๆ อึนๆ ดรากๆจริงๆ
แต่พออ่านตอนนี้แล้ว พระเอกก็เริ่มน่ารักดี
รอตอนต่อครับ เป็นกำลังใจให้คนเขียน
-
หนูน้อยเริ่มเข้าใจพี่ๆแล้วสิ
อย่างนี้จะอยู่กันได้ง่ายขึ้นรึเปล่านะ
-
พี่เนสลี่ แร๊งงงงงง ง่า o13
เข้าข่าย สวยดุนะค่ะ :beat: มากะ นายแบบร็อคเกอร์ ด้วย
ชักอยากเห็น NC ของคู่นี้บ้าง รัย บ้าน ซะแล้ว อิอิ
สงสารน้องต้าร์จังเลยค่ะ พวกนั้นใจร้ายเกิ๊น ใช้ยาด้วย ชิชิ
แน่จริงทำให้น้องต้าร์ มีอารมณ์ร่วมโดยไม่ต้องใช้ยาซิ ชิชิ
รักต้าร์ ชอบพี่เนสลี่ แอบชอบเฟียส์ :impress2:
-
ทั้งๆที่ดาร์คแต่ก็สนุกมากกกก
เป็น 3P ที่ดาร์คที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาเลย
ขอคาระวะ :call:
-
รอต้าร์ :t3:
-
มาส่อง มาด้อม ๆ มอง ๆ มาแวะ มาเวียน
ด้วยความคิดถึง ควิน แซท ต้าร์ อิอิ
ไม่ได้เร่งนะจ๊ะ แวะเวียนมาด้วยความคิดถึงจริงจ้า ^__________^
ตั้งใจเรียนนะจ๊ะคนแต่ง สู้ สู้
-
Heartbreaker : 12
คำว่า “ทำไม” เป็นคำถามง่ายๆที่ได้ยินบ่อย แต่ถ้ามีคนมาถามบ่อยๆมันก็สร้างความรำคาญได้เหมือนกัน มีคำถามมากมายผุดขึ้นในหัว ทำไม… ทำไม… ทำไม… เต็มไปหมด จนผมนึกรำคาญตัวเองที่ยังตั้งคำถามขึ้นมาให้ตัวเองปวดหัว ถ้ามนุษย์เราตัดความสงสัยออกไปได้ก็คงดี จะได้ไม่เกิดคำถามตามมา
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยืดตัวมองสัญญาณไฟจราจรที่ยังขึ้นสีแดงอยู่นานแล้ว ถอนหายใจอีกรอบ เอนหลังพิงเบาะตามเดิม รู้สึกเหมือนมีสายตาคู่นึงกำลังจับจ้องมองมา ผมค่อยๆหันไปมอง ก็เห็นว่าเจ้าของรถคันหรูเพ่งสายตามองผมอยู่จริงๆ ผมยิ้มเจื่อน ตั้งแต่ลงมาจากห้อง จนเดินมาถึงลานจอดรถ และจนเขาปล่อยมือเพื่อเปิดประตูรถให้ผม จวบจนรถแล่นออกมาติดไฟแดงอยู่ตอนนี้ เขาก็ยังไม่เปิดปากพูดคุยกับผมเลย ผมคุ้นชินกับบรรยากาศเงียบงันตลอดการเดินทางก็จริงอยู่ แต่ใช่ว่าผมจะชอบใจ โดยเฉพาะเวลานี้ที่รถติดไฟแดงมานานเกินไปแล้ว!
ผมหันกลับมามองกระจกฝั่งตัวเอง เห็นเด็กผู้ชายนั่งเล่มเกมส์ในโทรศัพท์อยู่เบาะหลังของรถกระบะ ผมยิ้ม ขยับนั่งตัวตรงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ ขมวดคิ้ว ก้มมองรอบๆตัว ไม่มี… ผมไม่ได้หยิบโทรศัพท์มาด้วย บ้าชะมัด! ลืมได้ยังไง ผมทิ้งตัวพิงเบาะอย่างหงุดหงิดในความขี้ลืมของตัวเอง อุตส่าห์ชาร์จแบตฯไว้แล้ว แต่ดันลืมซะได้
ตุ้บ!
จู่ๆโทรศัพท์ก็มาตกอยู่บนเบาะที่ผมนั่งอยู่พอดีกับที่รถเคลื่อนตัว ผมยิ้ม หยิบโทรศัพท์ที่ไม่ใช่ของตัวเองมาดูก่อนหันไปมองเจ้าของรถ
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอก ก้มหน้าเพ่งสายตาไปที่หน้าจอโทรศัพท์ เปิดเกมส์เล่นฆ่าเวลา อย่างน้อยมันก็ช่วยคลายความหงุดหงิดลงไปได้บ้าง
“คนเยอะจัง”
ผมพูดเบาๆ เมื่อรถขับเข้ามาจอดในลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าชื่อดังกลางกรุง ผมคิดว่าเขาจะพาผมออกมาทานข้าวในร้านอาหารข้างนอกที่ไม่ใช่ในห้างซะอีก
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอกที่เขาเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ ก้าวลงจากรถ มองคนที่กำลังเดินขวักไขว่เข้าออกระหว่างประตูห้างกับลานจอดรถ ลืมไปว่าวันนี้เป็นวันหยุด คนมาเดินเที่ยวห้างเยอะก็ไม่แปลก ผมยื่นโทรศัพท์ส่งคืนให้ เขารับไปยัดใส่กระเป๋ากางเกงจับมือผมพาเดินเข้าไปในห้างโดยไม่พูดอะไร ผมยู่ปาก ปล่อยให้เขาจูงมือ มีคนมองมาที่ผมกับเขาด้วยสายตาแปลกๆ ซึ่งผมชินแล้ว และดูเหมือนเขาจะไม่สนใจด้วย ความจริงแล้วเขาก็ไม่เคยใส่ใจคนรอบข้างที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับเขาอยู่แล้ว
เขาพาผมขึ้นบันไดเลื่อนมา เดินไปทางเชื่อมต่ออีกห้างนึง มีร้านอาหารเรียงรายทั้งสองฝั่ง เขาจูงมือผมเดินผ่านหน้าร้านไปเรื่อยๆจนสุดทาง เดินเลี้ยวกลับไปใหม่ ผมเริ่มสงสัยว่าเขาต้องการอะไร
“พี่ควินอยากทานอะไรเหรอฮะ”
ผมถามขึ้นก่อนที่เขาจะพาผมเดินวนกลับไปอีกรอบ เขาหยุดเดิน หันมามองผมนิ่ง ผมยิ้มรอคำตอบ แต่เขาก็เงียบมองผมอยู่เช่นเดิม
เป็นอะไรของเขา?
ผมเริ่มทำตัวไม่ถูก มีหลายคนหยุดยืนมองผมกับเขาด้วย ผมยิ้มเจื่อน เพิ่งรู้ตัวว่าผมกับเขายืนอยู่ตรงกลางทางเดินเลย
“ผมว่าเราไปนั่งคิดกันก่อนดีไหมฮะ”
ผมชวนพลางกระตุกมือดึงให้เขาเดินตาม ไม่รอให้เขาตอบ เพราะถ้ารอให้เขาเปิดปาก ผมคงยืนขาแข็งแน่ๆ ผมจูงมือเขาพาเดินมานั่งที่เก้าอี้ พอจะปล่อยมือออกเขาก็บีบกระชับแน่น ผมยิ้มกว้างมองหน้าเขา
“พี่ควินอยากทานอะไรฮะ อาหารไทย ญี่ปุ่น เกาหลี จีน หรืออิตาเลี่ยน”
ผมร่ายรายชื่ออาหารแต่ล่ะประเทศที่เขาชอบพาผมทาน รอฟังคำตอบ แต่เขาก็เงียบมองผมนิ่ง
ผมพูดอะไรผิดเหรอ? หรือว่าผมพูดไม่ถูกใจเขา?
“อืม…”
ผมฮึมฮัมในลำคอ ตาก็มองหน้าเขาไปด้วย ถ้าขืนยังนั่งมองกันอยู่แบบนี้ เห็นทีว่าวันนี้ผมคงไม่ได้ทานข้าวกลางวันแน่ๆ ในเมื่อถามแล้วเขาไม่ตอบ งั้นก็เอาตามใจตัวเองแล้วกัน
“ผมอยากทานอาหารญี่ปุ่น”
ผมยิ้มบอก เขาไม่พูดอะไร ลุกขึ้นดึงให้เดินตามเขาไป ผมงงที่จู่ๆเขาก็รีบเดิน จนมาหยุดอยู่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่น พนักงานต้อนรับผู้หญิงยกมือสวัสดีเราด้วยรอยยิ้มสดใส
“สวัสดีค่ะ กี่ทีค่ะ”
“2 ที่ครับ”
ผมยิ้มตอบพนักงาน
“เชิญด้านในเลยค่ะ”
พี่ควินจูงมือผมเดินเข้าไป เขาไม่ได้มองหน้าพนักงานเลยด้วยซ้ำ เขาเลือกโต๊ะด้านในสุดติดกับผนังกระจก ดันไหล่ผมเข้าไปนั่งข้างใน ผมคิดว่าเขาจะนั่งฝั่งตรงข้าม แต่ผิดคาด เขานั่งลงข้างๆผม หยิบเมนูบนโต๊ะมาเปิดแล้ววางลงตรงหน้าผม
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอก มองเมนูอาหาร พอดีกับที่พนักงานเดินเข้ามาลิสต์ออเดอร์ ผมสั่งของโปรดตัวเองไปหลายอย่าง เสร็จแล้วก็ยื่นเมนูให้เขาสั่งบ้าง แต่เขาไม่รับ เอาแต่นั่งมองหน้าผม
“ไม่สั่งเหรอฮะ”
ผมถาม รู้สึกเกรงใจพนักงานที่ยังยืนส่งยิ้มรอรับออเดอร์อยู่
“งั้นผมสั่งให้นะ”
ผมบอก เปิดเมนูแล้วสั่งของที่คิดว่าอร่อย พนักงานทวนรายการอาหารที่ผมสั่งก่อนเดินไป ผมยิ้มให้คนข้างตัว เขายังคงนั่งนิ่งมองผมอยู่
“ยังโกรธอยู่เหรอฮะ ถึงไม่ยอมพูดกับผม”
ผมถามเสียงเบา หันไปมองแจกันดอกไม้บนโต๊ะ เขายังคงเงียบ ไม่ยอมตอบ ผมถอนหายใจหันกลับไปตั้งใจจะขอโทษเขา แต่จมูกโด่งที่ยื่นเข้ามาติดแก้มหยุดการเคลื่อนไหวของผมได้ชะงัก ผมนั่งนิ่งจนเขาผละออกไป
“หายโกรธแล้วใช่ไหมฮะ”
ผมถาม หลุดยิ้มกับสีหน้าเรียบเฉยของเขา
“ขออนุญาตเสิร์ฟน้ำค่ะ”
พนักงานเดินเข้ามาเสิร์ฟน้ำ ผมยังคงยิ้ม จนพนักงานเดินกลับไป พี่ควินยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ผมมองเขา ย้อนคิดถึงตอนที่เขาจับมือผมเดินผ่านร้านอาหาร ยิ้มกับความคิดของตัวเอง ถ้าผมคิดถูก ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างผมตอนนี้ก็ดูจะแคร์ผมมากเลยล่ะ แต่แคร์ในแบบที่คนปกติเขาไม่ทำกัน
“ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารค่ะ”
ผมมองจานอาหารที่พนักงานยกเข้ามาเสิร์ฟ พอพนักงานเดินกลับไป พี่ควินก็ฉีกซองตะเกียบออกยื่นให้ ผมรับมา ยิ้มกว้างขอบคุณเขา
“กินให้หมด”
เสียงเข้มบอก นัยน์ตาสีเฮเซลมองผมอย่างจะคาดโทษถ้าผมทานอาหารที่สั่งมาไม่หมด
“ครับ”
ผมรับคำ ลงมือทาน เขาอุตส่าห์ใจดีให้ผมตัดสินใจว่าอยากทานอะไร อุตส่าห์จูงมือผมพาเดินดูร้านอาหาร ตามใจผมขนาดนี้ รับรอง ผมจะทานให้หมดเกลี้ยงเลย
“อิ่มแล้วฮะ”
ผมหันไปบอกคนข้างตัว ฉีกยิ้มกว้าง เขามองผมแล้วหันไปมองบนโต๊ะที่เหลือแต่จานชามเปล่าๆ ก็บอกแล้วไงว่าผมจะทานให้หมดเกลี้ยง ผมไม่ผิดคำพูดหรอกน่า
“ทำไมพี่ควินทานนิดเดียว ไม่อร่อยเหรอฮะ”
ผมถาม เพราะเห็นเขาทานน้อยกว่าปกติแถมยังขยันคีบโน่นคีบนี่ให้ผมทานอีกต่างหาก เขาไม่ตอบ ยื่นมือไปหยิบทิชชู่แล้วหันมาทำตาดุใส่ผม
“อะไรฮะ”
ผมทำหน้างง เขาจับคางผมเชยขึ้น เอาทิชชู่เช็ดใต้คางผม ผละออกไป ผมถึงได้เห็นว่าทิชชู่ในมือเขามีเม็ดข้าวผสมซอสติดอยู่
“ขอบคุณครับ กินเลอะไปหน่อย”
ผมยิ้ม กรอกตาไปมา เขาขึงตาดุใส่ก่อนหันไปหยิบบิลในกล่องข้างหน้าโต๊ะ จับมือผมดึงให้ลุกขึ้น เดินตามเขาไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายค่าอาหาร
“จะกลับเลยเหรอฮะ”
ผมถามเมื่อเดินออกมานอกร้าน เพิ่งทานข้าวมาอิ่มๆ ผมไม่อยากไปนั่งแช่ในรถนานๆ
“ทำไม”
“ถ้าพี่ควินยังไม่กลับ งั้นเราไปดูหนังกันไหมฮะ”
เขาจูงผมเดินไปโดยไม่พูดอะไร นั่นแสดงว่าเขาตกลงกับคำชวนของผม เขาพาผมเดินกลับไปทางเชื่อม ขึ้นบันไดเลื่อนมาถึงชั้นโรงหนัง มีคนต่อแถวซื้อตั๋วหนังเยอะพอสมควร เขาพาผมเดินเข้าไป ผมเห็นเขามองไปที่พนักงานชายวัยรุ่นคนนึงที่กำลังยืนอธิบายรายละเอียดให้ลูกค้าอยู่หน้าเคาน์เตอร์ พอลูกค้าเดินไป พนักงานคนนั้นก็มองมาที่พวกผม พอเขาเห็นพี่ควินก็รีบเดินตรงดิ่งมาหาทันที ผมขมวดคิ้ว สงสัยกับท่าทีตื้นเต้นดีใจของพนักงาน แสดงว่าพวกเขาคงรู้จักกัน
“สวัสดีครับพี่ควิน มาดูหนังเหรอครับ”
รู้จักกันจริงๆด้วย
ผมมองหน้าพี่ควิน เขาทำเพียงแค่พยักหน้า หันมามองผม พาเดินไปดูโปรแกรมหนัง
“เลือก”
คำสั่งสั้นๆแต่ทำให้ผมเข้าใจ ว่าเขาสั่งให้ผมเรื่องหนังที่จะดู ผมไล่สายตามองโปรแกรมหนังสักพักก็ชี้เรื่องที่อยากดู
“เอาเรื่องนี้ฮะ น่าสนุกดี”
ผมหันไปบอก เขาพยักหน้ารับรู้ หันไปมองพนักงานที่ยืนรออยู่
“รอสักครู่ครับ เดี๋ยวผมจัดการให้ วีไอพี 2 ที่”
ผมมองตามหลังพนักงานที่เพิ่งเดินออกไปแล้วหันกลับมามองคนข้างตัว งงว่าเขาทำได้ยังไง ทั้งๆที่ยังไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรเลย แล้วเขายังไม่ได้ให้เงินค่าตั๋วหนังกับพนักงานด้วย
“เพื่อนพี่ควินเหรอฮะ”
ผมเสี่ยงถาม แต่เขาไม่ตอบ ดึงมือผมพาเดินไปนั่งรอที่โซฟา ผมมองไปรอบๆตัว เห็นผู้คนเดินผ่านไปมาแล้วรู้สึกตาลาย หันกลับมาเอนศีรษะพิงกับไหล่เขา
“เป็นอะไร”
เขาก้มหน้ามาถามใกล้ๆ เลื่อนแขนมาโอบเอวผมไว้
“เปล่าฮะ”
ผมส่ายหน้าปฎิเสธ ผละออกมาแบมือยื่นออกไปตรงหน้าเขา
“ขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหมฮะ อยากเล่นเกมส์”
ผมฉีกยิ้ม เขาไม่ได้พูดอะไรแต่ล้วงเอาโทรศัพท์ส่งให้ ผมรับมา ขยับหันหลังเอนพิงไหล่เขา สนใจเกมส์ในโทรศัพท์
“ตั๋วหนังได้แล้วครับพี่ควิน รอบบ่ายโมงนะครับ”
ผมหันไปมองตามเสียง เห็นพนักงานยื่นตั๋วหนังให้พอดี เขารับมาใส่กระเป๋าเสื้อเชิ้ตแล้วโบกมือไล่ พนักงานค้อมศีรษะให้เขาก่อนเดินกลับไป ผมมองหน้าเขา นึกสงสัยที่เขาไม่แม้แต่จะพูดขอบใจพนักงานที่อุตส่าห์จัดการเรื่องตั๋วหนังให้
“มีอะไร”
เขาถามเสียงดุ ผมส่ายหน้า หันกลับมาเล่นเกมส์ก่อนนึกขึ้นได้ว่าจะถามเขาเรื่องพี่แซท ผมพอสเกมส์ไว้หันไปมองหน้าเขา
“พี่ควินรู้ไหมฮะว่าพี่แซทไปไหน เมื่อเช้าผมเห็นพี่เขาใส่ชุดนิสิตแถมยังสะพายกระเป๋าใบใหญ่ด้วย ผมถาม เขาก็ไม่ยอมตอบ สงสัยยังโกรธผมอยู่”
“ทำไม คิดถึงมัน”
“ก็…คิดถึงครับ”
ผมตอบอ้อมแอ้ม เขาโน้มหน้าลงมาใกล้พร้อมกับชูกำปั้น ผมหลับตาปี๋ สัมผัสที่จมูกไม่ได้ทำให้รู้สึกเจ็บ ผมลืมตา เห็นมือหนากำลังบีบจมูกผมโยกไปมา
“อยู่กับกู อย่าพูดถึงคนอื่น”
เสียงเข้มบอกชิดใบหน้า ผมยกมือขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่ายอมแพ้
“ครับผม ไม่พูดก็ได้ แล้วพี่แซทไปไหนเหรอฮะ ผมอยากรู้จริงๆ”
เขาปล่อยมือ เปลี่ยนมาโอบรัดเอว ผมหัวเราะกับสัมผัสรัดแน่น รู้ว่าเขาไม่ได้ต้องการให้ผมเจ็บจริงๆ แค่อย่าแกล้งผมเล่นเท่านั้น
“ค่ายอาสา หยุดถาม ไม่งั้นกูจะเอามึงตรงนี้”
“โอ้ย หายใจไม่ออกแล้ว”
ผมบอกกลั้วหัวเราะ เขาคลายแรงโอบรัด จ้องตาผม
“งั้นผมขอโทรหาพี่แซทนะฮะ”
“โทรศัพท์กู”
เสียงนิ่งตอบกลับพร้อมกับดึงโทรศัพท์ออกจากมือผมไป
“งั้นผมไปโทรตู้ก็ได้”
ผมบอก ตั้งท่าจะลุกขึ้น เขาจับมือผมดึงไว้
“ถ้ากูไม่ได้สั่ง ห้ามไปไหนทั้งนั้น”
เขาบอกเสียงเข้ม ผมพยักหน้ารับหง่อยๆ
“ผมแค่อยากโทรไปถามพี่แซทว่าเขาหายโกรธผมรึยัง”
ผมบอกเสียงเบา ก้มหน้างุด เขาเงียบไป แต่สักพักก็ยื่นโทรศัพท์ให้
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอก รับโทรศัพท์มาเปิดหาเบอร์พี่แซท
“รีบๆคุย”
เสียงเข้มตามมาสำทับ ผมพยักหน้ารับรู้ กดโทรออก ลุ้นให้พี่แซทมีเวลาว่างรับสาย ต่อให้เขายังโกรธผมอยู่ เขาก็ต้องรับสายแน่ถ้าเห็นว่าเป็นเบอร์พี่ควิน
“เออ”
เสียงทักทายจากปลายสายทำผมสะดุ้ง เพราะน้ำเสียงนั้นฟังดูห้วนจัด
“ฮัลโหล พี่แซท ต้าร์เองฮะ”
ผมส่งเสียงทักทาย ปลายสายเงียบไป ผมรอฟังให้เขาพูดโต้ตอบกลับมา แต่เขาก็ไม่พูด ยังโกรธผมอยู่จริงๆด้วย
“พี่แซทอยู่ไหน พี่ควินบอกว่าพี่ไปออกค่ายอาสา ไปจังหวัดไหนเหรอฮะ”
เขายังคงเงียบ อะไรกัน ผมอุตส่าห์โทรหาเขาก่อนนะ จะโกรธไปถึงไหนเนี่ย!
“ผมขอโทษถ้าทำให้พี่แซทไม่พอใจ ยกโทษให้ผมนะครับ หายโกรธนะ”
“ตัดสายไปถ้ามันไม่พูด”
เสียงนิ่งๆดังมาจากคนใกล้ตัว แขนแกร่งรวบเอวผมเข้าไปชิดจนหลังผมแนบกับแผงอกเขา ผมเม้มปากแน่น รอฟังเสียงจากปลายสาย ผ่านไปห้าวินาทีที่ผมนับเวลาในใจ เขาก็ยังเงียบ
จะไม่พูดกับผมจริงๆใช่ไหม?
“รอกูกลับไป”
ในที่สุดเขาก็พูดออกมาจนได้! ผมยิ้ม ระบายลมหายใจโล่ง
“ครับ ผมจะรอ”
ผมยิ้มเก้อ พี่แซทตัดสายไปทันที่ที่ผมพูดจบ เขายังไม่ยอมตอบเลยว่าหายโกรธผมรึยัง ผมยื่นโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ เขารับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผมก้มลงดูนาฬิกาข้อมือ เหลืออีกยี่สิบนาทีจะบ่ายโมง กว่าหนังจะฉายรวมเวลาโฆษณาก็เกือบครึ่งชั่วโมง
“พี่ควินอยากทานไอศกรีมไหมฮะ”
ผมถาม แต่ตามองไปที่ร้านไอศกรีมเล็กๆที่มีโต๊ะให้นั่งอยู่แค่สามโต๊ะ แต่ก็มีคนนั่งเต็มหมด แล้วยังมีคนยืนต่อแถวรอซื้อด้วย ท่าทางจะอร่อยแฮะ
“ผมอยากทาน ไปซื้อกันนะฮะ”
ไม่รอให้เขาตอบ ผมลุกขึ้นดึงมือเขาให้ลุกตาม เขายอมเดินตามแรงจูงของผมมาถึงร้าน ผมยืนต่อแถวชะโงกหน้ามองพนักงานชายกำลังตั้งหน้าตั้งตาตักไอศกรีมให้ลูกค้าอยู่
“เลือก”
ผมเลิกคิ้วกับคำสั่ง มองตามสายตาเขาก็เห็นว่าเขามองไปที่ป้ายเมนูไอศกรีมที่ติดอยู่กับผนังข้างในร้าน
“ผมเอาม็อคค่าอัลมอนด์กับไวท์ช็อกโกแลต เพิ่มท็อปปิ้งด้วยนะฮะ”
“ไปนั่ง”
“ฮะ”
ผมเลิกคิ้วอีกรอบ
“ไปนั่งรอที่เดิม”
ผมพยักหน้าเข้าใจ ยิ้มกว้างขอบคุณที่เขาใจดียืนต่อแถวซื้อไอศกรีมให้ ผมเดินกลับมานั่งที่เดิม มองไปที่ร้านก็เห็นว่าร่างสูงมองมาที่ผมอยู่ ผมยิ้ม โบกมือให้เขาวางใจว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ได้หนีหายไปไหน เขาหันกลับไปเมื่อแถวขยับ
“ต้าร์ ใช่จริงๆด้วย”
ผมหันไปมองตามเสียงเรียก ผู้ชายร่างผอมสูงผิวขาวเหลืองหน้าตาตี๋ๆยืนส่งยิ้มกว้างมาให้ ผมเพ่งสายตามองเขา นึกในใจว่าเคยเจอหน้าเขาที่ไหน เพราะรู้สึกคุ้นมาก
“จำเราไม่ได้เหรอ พีทไง ม.3/5”
“พีท”
ผมทวนชื่อ
“อ๋อ พีท จำได้ ไม่เจอกันตั้งนาน เป็นไง สบายดีไหม”
ผมถาม ยิ้มดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่าสมัยมัธยมต้น จำได้ว่าพีทเป็นหัวโจกของห้องเลยที่ชอบพาพวกเพื่อนๆโดดเรียนไปนั่งตกปลาในสระหลังโรงเรียนบ่อยๆ
“สบายดี เรามากับพวกเพื่อนๆเยอะเลย ไปทักหน่อยไหม พวกมันรออยู่ข้างล่าง เราขึ้นมาซื้อตั๋วหนังให้พวกมันนี่แหละ”
ผมหันไปมองร่างสูง เขายังยืนต่อแถวรอซื้อไอศกรีมให้ผมอยู่ นับว่าโชคดีที่เขาไม่ได้หันกลับมามองผมตอนนี้
“ว่าไงต้าร์ จะลงไปทักพวกมันไหม”
“เอ่อ…ไปๆ”
ผมพยักหน้ารับ ลุกขึ้นยืน พีทยิ้ม เข้ามากอดคอผมดันให้เดินไปโดยที่ผมไม่กล้าอ้าปากแย้งอะไร ผมมองไปที่ร่างสูงอีกครั้ง
ลงไปทักเพื่อนแค่แป็ปเดียว คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
---------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วจ้าาา :mc4: ยังรออ่านกันอยู่ไหม? :m15: :monkeysad:
เอาตอนน่ารัก(?)มาเสิร์ฟ :laugh: ตอนนี้โนดราม่า จะได้ผ่อนคลายกัน :z2:
ให้พระเอกเรียกคะแนนนิยม(ที่ไม่ค่อยจะมี)จากคนอ่านนิดนึงก็ยังดี :laugh:
ขอโทษนะคะที่หายไปนาน พอดีว่าต้องเดินทาง ต้องจัดการธุระหลายอย่าง
และต้องนั่งมาบิ้วอารมณ์ในการแต่งด้วย กว่าจะเค้นอารมณ์ออกมาได้ :เฮ้อ:
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ กำลังใจ และการติดตามนะคะ :กอด1:
เจอกันตอนหน้าจ้าาาา รักคนอ่านสุดใจ :L1:
ปล. ถ้าตอนจบของ Y เรื่องนี้ไม่แฮปปี้ คนอ่านจะว่าอะไรไหม *เผ่น*
-
ลงไปทักเพื่อนแค่แป็ปเดียว คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
......เออ :m29: น้องต้าร์จ๊าเจ๊ว่ากลับมานั่งคอยเหมือนเดิมดีกว่าไหม
เดียวเรื่องจะบานปลายนะ พวกกาแฟดำยิ่งขี้หึง และหึงโหดอยู่ o21
เพราะไอ้"..คงไม่เป็นไร.." ของนู๋ อาจทำให้นู๋ตายคาเตียง หรือลุกไม่ได้อีกหลายวันเลยนะ เชื่อเจ๊ กลับมานั่งเถอะนะ :try2:
-
ไปกะคนอื่น ระวังนะตัวเทออออ :serius2:
-
ว้ากกก กลัวแทนต้าร์
ถ้าหายไปแล้วโดนจับได้นะ :sad4:
รอเรื่องนี้ตลอดว่าเมื่อไหร่จะมา เมื่อไหร่จะอัพ :laugh: :laugh: :laugh:
-
แอบหวานนิดๆๆ หรือเปล่าหว่า :m28:
-
:a5:
ไปทักแปปเดียว??
โดนอีกแน่ๆ
:pig4:
-
ไม่น่ารอด... :oo1:
-
มักมีเหตุการณ์ให้คนขี้หวงอาละวาดอยู่เรื่อย เฮ้อออออออ :เฮ้อ:
-
หาเรื่องให้ตัวเองอีกม่ะ เดินไปบอกเค้าหน่อยจะเป็นไรไป กรรมแท้ๆ :z3:
-
ไม่เป็นไรๆๆ
เตรียมตัวเก็บศพอย่างเดี๋ยวเลย
ก็รายนี่เขาหึงซะน่ากลัว ตายอย่างเดียวเลย
ค้างครับแต่จะรอ
เป็นกำลังใจให้นักเขียน
-
ต้าโดนหนักแน่ :z10:
-
วอนซะแล้ว เฮ้อ
-
:เฮ้อ:หาเรื่องใส่ตัวอีกละ
-
โอ๊ะ โอ จะเกิดไรขึ้นเนี๊ย
-
พี่จะชงน้ำใบบัวบกแก้ช้ำในให้น้องต้าร์นะจ๊ะ หนูโดนแน่ๆ :sad11:
-
ต้าร์ คิดเองอีกแล้วน่า
เดี่ยวก็ไดนอีกหรอก เพิ่งหายโกรธกันน่าาา
ปล.ตอนจบไม่แฮปปี้จริงเรอะ
ไม่เอา ไม่เอา จะเอาแบบแฮปปี้อะ (ลงไปดิ้นกับพื้น 555)
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค๊าาา
-
คราวนี้จะโดนอะไรอีกล่ะตาร์ คนมันยิ่งขี้หึงอยู่นะ
ไม่น่าหาเรื่องเล้ย ...
-
ถึงไปแป๊บเดียวก็เป็นแน่...
เห็นเงียบๆแบบนั้น แต่ก็เงียบโหดทุกที...คราวนี้ต้าร์ต้องลงทุนอ้อนหนักๆแล้วล่ะ
-
ตาร์เอ๊ย..
กำลังจะไปด้วยดีแล้วนี่นา
ไปไม่บอกเดี๋ยวเป็นเรื่องแน่ ๆ :เฮ้อ:
-
สงสัยจะได้เปิดตัวคุณแฟนให้เพื่อนรู้จักก็วันนี้แหละ
-
งานเข้าแน่
-
ตายแร่ๆ ต้าร์เอ๊ยยยยยย :oo1: :oo1: :oo1:
-
+1ต้าร์หาเรื่องใส่ตัวแล้วซิ
-
พระเจ้าช่วย งานเข้าอีกแหง่มๆ
-
อยู่กับคนนี้แล้วปวดเฮดดดดดดดดสุดๆๆ ของสุดๆๆ
นับถือตาร์ที่ยังอยูได้อะนะ แต่จริงๆก็อยากเียร์ให้หนีอยู่ หนีไปเลย 555
แต่ตอนหน้านี่ไม่อยากนึกถึง (แต่อยากอ่าน วะฮะๆ) ตาร์จะโดนอะไรมั้ง
อุตส่าห์หวาน??มาแล้วเชียว จะดราม่าอีกรอบใช่ไหมเนี่ย
ปล.ไม่เอาเศร้าค่ะ เอาจบแบบแฮปปี้ค่ะ เอาแบบตาร์เลือกไปเลยคนใดคนหนึ่ง หรือไม่ต้องเลือกเลยก็ได้นะ
(ไม่อยากให้เลือกคนแบบนี้) :serius2:
มีคนใหม่ที่ดีกว่าเข้ามาหาตาร์ด้วยเุิถิดดดดดดดด
-
เอาแล้วไง เด๋วพี่ควินหาไม่เจอก้อโกรธนะ
-
คิดว่ามันต้องมีเรื่องตามมาแน่นอนเลย
><
ต้าร์นะต้าร์ไม่น่าหาเรื่องเลย
-
หึงโหด แบบนี้ต้าร์จะรอดมั้ยเนี่ย? :z2:
อยู่กับสองคนนี้แล้ว รู้สึกเหนื่อยแทนตาร์เลยเนี่ย :เฮ้อ:
-
งานเข้าแน่ๆ หึๆๆ งานนี้มีเจ็บ!!!
-
ไม่แฮปปี้ โถ ๆ :a5: :a5:
คนแต่งทำไมใจร้ายแบบนี้ คนอ่านน้ำตาคลอเบ้า :o12: :o12: :o12: :o12:
ชีวิตนายเอกก็ชอกช้ำพอและ ให้ตอนท้ายนายเอกได้ยิ้มออกมาจากใจบ้างเถิดแม่คุณ หุหุ o13
ว่าแต่พี่ควินนี่พามาเดทในแบบของแกใช่้ไหม โหดดีแท้ ขนาดจะถามว่าอยากกินอะไร
ยังพาเดินวนรอบ ๆ ฮ่า ฮ่า นี่ถ้าน้องต้าร์ไม่ได้อยู่ด้วยมานาน มีหวังประสาทกิน 55+
ไอ้โหดสองคนนี้มันเหมือนกันดีแท้ อ่านไปอ่านมาคิดว่ามันเป็นฝาแฝดหรือพี่น้องกันอยู่เรื่อยเลย
ขอบคุณคนแต่ง มาก ๆ ที่กลับมาต่อให้หายคิดถึง สู้ ๆๆๆ
:L2: :L2:
-
happy นะ happy happy ending ดีที่สุด ควินแซทต้าร์happy นะ ควินน่ารักมาก ๆ เลย อยากจะเอาใจต้าร์ แต่แสดงออกไม่ค่อยเก่งนะนั่น ไม่พูดแล้วต้าร์จะรู้ไหม ควินกับแซทคงคิดว่าการกระทำสำคัญที่สุด แต่พูดบ้างก็ดีต้าร์จะได้รู้อะไรบ้าง บอกในใจ บอกคนอื่นแต่ไม่บอกเจ้าตัวต้าร์คงจะรู้หรอกนะ แซทงอนต้าร์หรือนั่น ถึงไม่ยอมคุยด้วย ต้าร์คิดมากรู้ไหม ต้าร์ก็เหมือนจะค่อย ๆ มีใจให้ควินกับแซทแล้วยังไงก็ไม่รู้นะนั่น คงเป็นผลจากควินกับแซทเริ่มแสดงความรู้สึกมากขึ้นหรือเปล่า แต่ต้าร์คิดอะไรน้อยไปไหมนั่น รู้อยู๋ว่าควินกับแซททั้งหวงทั้งห่วงยังจะทำแบบนั้นอีก จะได้ดูไหมเนี่ยหนังเนี่ย ควินไม่พอใจขึ้นมาหนังจะได้ดูกันหรือเนี่ย หรือคิดว่าแค่อ้อนควินกับแซทก็คงใจอ่อนให้ แบบนี้ไม่ดีเลยนะนั่น
-
เดี๋ยวก็งานเข้าอีกหรอกต้าร์ ไปไม่บอกเนี่ย
-
น้องต้าร์อย่าทำแบบนี้สิ จะไปไหนมาไหนก็ต้องบอกพี่ควินก่อนนะ
ไม่งั้นเดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอก :z3:
รู้สึกว่าพระเอกเรื่องนี้เหมือนหุ่นยนตร์หน่อยๆนะ
ทำอะไรไม่พูดไม่จา :เฮ้อ:
คนเขียน ถ้าจบไม่แฮปปี้เราจะโกรธจริงๆด้วย :serius2:
-
อื้อหือ....มีเรื่องแน่ๆ อ่ะ
นี่เพิ่งอารมณ์ดี จะเป็นไฟอีกก็คราวนี้...เด๋วนี้กล้าขึ้นนะลูก
แต่อิตา 2 หนุ่มนี่ แปลกนะ ทำตัวแสดงออกน้อยเกินไปป่ะ คนอ่านลุ้นแทบแย่ 5555
รออ่านตอนต่อไป และขอบคุณจ้า
-
:a5:อ่ะนะ ก้อเดาแบบนักอ่านท่านอื่นแหล่ะ
-
ไม่อยากจะคิดว่า ถ้าตาร์กลับมาแล้วพี่ควินหาไม่เจอ จะเกิดอะไรขึ้น?? โฮกกกกกกกกกกกกก
-
ระวังตังน๊าาาา น้องต๊าร์ ระวังควินมันจะหนัก :z13:
-
หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วต้าร์เอ้ย T^T
รอรอต่อปายยย
-
สองคนนี้เป็นเจ้าชายแห่งความดาร์กจริงๆ
แล้วน้องต้าร์อยู่กับสองคนนี้ตั้งนานยังไม่รู้ชะตาตัวเองอีกนะ
กลับมาโดนแน่ๆ
กลัววววแทนน
อยากให้หวานๆ กันนานกว่านี้อีก ถึงแม้จะหวานแบบมึนๆ แต่ก็ชอบบบบ
5555
ตั้งหน้าตั้งตารอคอยตอนต่อไป...
o13 o13
:bye2: :bye2:
-
อ่านแล้วสนุกจริงๆเลยเรื่องนี้ ตารเอ๊ยตอนหน้าจะเป็นอะไรไหมเอาใจช่วยเน้อ
-
พี่ว่าน้องต้าจะอยากถูกทำโทษนะคะ หุหุ
อยากให้พี่ควิน พี่แซท มีบทพูดหรืออะไรมากกว่านี้ซักนิด
ให้เราได้รู้จักตัวตนของพี่ทั้งสองบ้าง รู้ค่ะว่าซึน แต่พูดทีละคำสองคำนี่ก็น้อยเกินนะคะ
พี่แซทรีบ ๆ กลับมาช่วยกันลงโทษน้องต้านะคะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: อย่าเป็นอะไรเลยนะ
-
เง้อไม่อยากจะคิดเลย
ว่าตอนหน้าจะเป็นยังไง
:sad4: :sad4: :sad4:
-
จะไปทำไมล่ะนั่น ไม่อยู่รอไอติมเล่า :z3:
-
เอาละไง
:serius2: :serius2:
-
หายไปไม่บอก เดี๋ยวจะโดน !!!
-
กิ กิ มาก เลย
-
ตาร์กลับม๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา
อย่าไปนะตะเอง กลับมาน๊า
-
แอร๊ยยย น้องต้าอย่าไปน๊าาาาาา เดี๋ยวก็โดนอีกหร๊อกกกก
ไม่ก็อย่างน้อยเดินไปบอกพี่เค้าหน่อยสิลูกกกก ;(
-
พี่ค่ะ
ขอตอนจบเเบบเเฮปปี้นะ
เขาเเบบ 3P จบสวยๆ น่ารักๆ
จบไม่สวยรับไม่ได้ดดดด :monkeysad:
-
ต้าร์เอาอีกแล้วเหรอ กลับมานั่งที่เถอะนะ :sad4:
จะจบแบบไหนก็ได้ตามใจคนแต่ง ให้ต้าร์หนีไปรักกับเพื่อนต้าร์ก็ดีนะ
-
เอ่อ...คุณน้องต้าร์คะ หาเรื่องอีกแล้วรึเปล่า :m29:
กำลังไปได้สวยแล้วเชียว น่าจะไปบอกก่อนสักนิดนะ
สงสัยกลับมาโดนหนักแน่ :o211:
ปล.ตอนจบอยากได้ :pig3:
-
อย่าไปปายยยยยย :sad5: กลับมานั่งๆๆเร็ววววว :call: อ้ายยยยยย :z3:
:pig4:
-
มีแววว่าวันนี้จะไม่ได้ดูหนังแล้ว
คงได้กลับไปเล่น 'หนังสด' เองแล้ว
-
......เออ :m29: น้องต้าร์จ๊าเจ๊ว่ากลับมานั่งคอยเหมือนเดิมดีกว่าไหม
เดียวเรื่องจะบานปลายนะ พวกกาแฟดำยิ่งขี้หึง และหึงโหดอยู่ o21
เพราะไอ้"..คงไม่เป็นไร.." ของนู๋ อาจทำให้นู๋ตายคาเตียง หรือลุกไม่ได้อีกหลายวันเลยนะ เชื่อเจ๊ กลับมานั่งเถอะนะ :try2:
เห็นด้วยยยยยยยยยเลยค่ะ น้องต้าร์กลับมาเร็วๆจ้ะ นั่งๆ *ปัดเบาะ* นั่งที่เดิมด่วนๆเลยจ้ะ :serius2:
ตอนนี้เริ่มหวานๆกับพี่ควิน พี่ควินน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตามใจน้อง :impress2:
หยอกน้องด้วย แต่น้องจ้ะน้องจ๋า ก่อนจะเดินไป ไปขอพี่ควินก่อนดีมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :monkeysad:
พี่ควินขาาาาาาาาาา ตามใจน้องมาทั้งวันแล้ว ตามใจอีกนิดนะ อย่ากริ้ว อย่าโกรธน้องเลย :m15:
รอตอนต่อไปค่า :sad11:
-
เป็นแน่ๆล่ะ อย่าไปเลยลูกเอ้ย
กลับมาตอนนี้น่าจะทันอยู่นะ
-
ตอนหน้า...นองเลือดชัวร์
(http://www.smileycodes.info/emo/bobinini/152.gif)
-
นที่สุดก็มต่อ ตร์มีงนห้คลียร์อีกล้ว
-
พี่ควินกะพี่แซทนี่สงสัยจะมีปัญหาเรื่องการสื่อสาร การแสดงออกอยู่พอสมควรนะคะ
อ่านแล้วเหนื่อยแทนตาร์เลย แต่ตอนนี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าพวกพี่ๆแกก็ยังมีด้านที่ยังเป็นเหมือนมนุษย์คนอื่นๆอยู่
ลดความเกลียดขี้หน้าพี่ทั้งสองนิดนึงก็ได้ค่ะ แต่ยังรักน้องตาร์เหมือนเดิมม มากขึ้นกว่าเดิมอีก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ o13 :L2:
-
ต้าร์น่ารักกกกกกกกกกกกกอ่ะ :o8:
-
ถ้าที่รักตาร์เป็นเหมือนคนปกติก็คงไม่เป็นอะไร แต่อย่าลืมนะว่าท่านทั้งสองเค้าไม่ปกติ งานเข้าแน่งานนี้ตาร์เอ๋ย ความน่ารักจะช่วยอะไรได้เนี่ยงานนี้ เสียวสันหลังแทนอ่ะ จะจบเศร้าเหรอ เอ่อ..............ถ้าจะจบเศร้าบอกแต่เนิ่นๆหน่อยนะคะ อิอิ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า
-
โอ้....น้องต้าร์ ไปไม่บอก ควิน
คาดว่า ควิน องค์ลงแน่นอน
ที่นีก็ไม่ต้องดูแล้วครับหนังเนี่ย Go home ทันที
ที่นี่ น้องต้าร์ รับศึกหนักแน่
-
:sad4: หนูตาต้า ของเค้า งานกำลังจาเข้าอีกเเว้ว !!
:angry2: ทำไมเปงยังงี้ :z3: ตาต้าที่รัก
-
ต้าร์เอ๊ย เดี๋ยวเฮียแกก็องค์ลงหรอก
-
น้องต้าจ๋าพี่ว่าอยู่กับที่ก็ดีอยู่แล้วนะ
เดียวงานเข้านะพี่เป็นห่วง -_-
-
ไม่น่ารอด...
อย่าดราม่าเยอะเล๊ยยยย
ตอนนี้ควินเรียกคะแนนไปได้เยอะอยู่
แต่ตอนหน้า...ไม่อยากจะคิดเลยจ้า...
เรื่องนี้จบแบบแฮปปี้เถอะนะ พลีสสสสสส!!!!!!
-
ไม่น้าาาา มันต้องจบแบบแฮปปี้สิ :sad4:
:call: :call:
-
คงไม่เป็นไรเรอะ! เป็นแน่นอนค่ะน้องต้าร์ แต่จะเป็นอะไรเนี่ย...เฮ่อ o22
แล้ว แล้ว จะจบไม่แฮปปี้หรอคะ :sad4: :sad4: :o12:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ. ^^
-
น้องตาร์กลับไปนั่งรอ หรือไม่ก็เดินไปบอกก่อนดีกว่าไหม เดี๋ยวงานเข้าแล้วจะหาว่าไม่เตือนนะ
-
ง่ะ แอบชิ่งตามเพื่อนไปไม่บอกก่อนอย่างงี้เดี๋ยวก็โดนดีหรอกงับน้องต้าร์
แต่เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพี่ควินก็แอบหึงพี่แซทเหมือนกัล
-
เหอะบอกได้คำเดียวว่างานงอกแน่ๆ เปลี่ยนใจหันไปบอกก่อนดีมัยตาร์ (คงไม่ทันแระ)เฮ้อ เพิ่งจะอ้อนไปแท้ๆ
ขอจบแบบแฮปปี้ได้ป่ะกดดันคนแต่ง อิอิ
-
ตาร์จ้า อย่าทำอย่างนี้เลย มันน่ากลัวอ่ะ
-
ต้าาาาาเดี๋ยวได้งานเข้าาาาา :sad4:
-
ถ้าสองพระเอกจะพูดให้มันมากกว่านี้ซะหน่อยนะ -*- ก็ทั้งรักทั้งห่งทั้งหวงนี่ มัวแต่มาทำซึนทำติ่งไรล่ะ!
แต่ว่าต้าร์จ๋า เจ๊ว่าหนูกลับมานั่งเถอะนะ เพื่อความปลอดภัยในชีวิตของหนูนะลูก ควินหันกลับมาไม่เจอมีหวังงานนี้เรื่องยาวแน่ๆ
รอตอนหน้านะค้า o13
-
:เฮ้อ: หน่ายใจจริง ๆ เลย เข็ดไม่กลัวกลัวไม่เข็ด :call:
-
ต้าร์หาเรื่องใส่ตัวจริงๆ ==;
พี่ควินอย่าโกรธต้าร์นะ ><//
-
โอ้ ตายๆ งานเข้าแน่ :m29:
ต้าร์อาจได้ตายคาเตียง :z1: หุหุ
ลุ้นรอตอนต่อไปค่าาาาา
-
โอ๊ะ รีบๆมาต่อเน้ออออออออ
จะรออ่านๆๆ
-
:o12: :o12: :o12: ต้าตายแน่ๆงานนี้ โอ้แม่เจ้า o22 o22 o22 o22
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
แว๊กกกก ไปทำไมมมมมมม โอ๊ย!!!! :serius2:
-
งานเข้าแน่นอนจ้าาาาตาร์ ทุกอย่างกำลังดีแล้วเชียว
-
น้องต้าร์จ๋า ไปไม่บอกแบบนี้ระวังจะโดนจัดหนักนะจ๊ะ
คิดถึงคนแต่ง กร๊ากกกกกกก
นี่เพิ่งผ่านไปสองวันเองนะมาคิดถึงคนแต่งอีกแล้วเรา
อย่าเพิ่งรำคาญพี่นะจ๊ะ คนแต่งสู้ ๆ
:L2: :L2:
-
มีความรู้สึกว่า ต้าร์มาไม่ทันควินแน่ๆ
ตอนจบไม่มีความสุขไม่เป็นไร แต่ขอแบบสะใจหน่อยเหอะ
หมั่นไส้จริงไรจริงไอ้สองคนนี่เนี้ย
-
ต้าเอ้ยต้าหาเรื่องใส่ตัวนะเรา เดี๋ยวมันก็อาละวาดหรอก
-
พรากกกกกกกกกก เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านเพราะเพื่อนแนะนำ
สนุกมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ยังงงตัวเองหายไปอยู่หลุมไหนมา ฮ่าๆๆ
สนุกมากเลยค่ะ เป็น 3P เรื่องแรกที่อ่าน ได้อ่านแล้วก้ประทับใจมาก ชอบมาก
บุคลิกของตัวละครแต่ละตัว สุดยอด !!~ ถูกใจมาก
เนื้อเรื่องน่าติดตาม ลุ้นว่าจะยังไงต่อ ยังไงนะ 5555
ขอบคุณนะค่ะสำหรับนิยายสนุกๆแบบนี้
รอตอนหน้านะค่ะ เป็นกำลังใจให้ มาต่อบ่อยๆน๊า
-
รอๆๆๆๆๆ
มาต่อไวๆนะครับ
-
ต้าร์นะต้าร์ไม่เข็ดเลยยยยย
อยากให้จบแบบแฮปปี้ๆๆนะครับ เพราะผมยังไม่เห็นมีตอนไหนสามคนนี้แฮปปี้จริงๆกันสักที
-
Heartbreaker : 13
“คุณเนติพัทธ์ อัครกุล โปรดทราบ ขอความกรุณามาพบญาติที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ชั้น4ด้วยค่ะ คุณเนติพัทธ์ อัครกุล กรุณามาพบญาติที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ชั้น4ด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ”
เสียงประกาศประชาสัมพันธ์ดังก้อง ผมขมวดคิ้ว
เมื่อกี้นี่…เสียงประกาศตามหาผม
ผมเดินออกจากวงสนทนาของกลุ่มเพื่อนที่กำลังพูดคุยกันอย่างออกรส
“มีอะไรเหรอต้าร์”
พีทเดินเข้ามาถาม ผมยิ้นเจื่อน รู้สึกใจคอไม่ดี พวกเขาคงลืมชื่อจริงผมหรือไม่ก็คงไม่ได้ใส่ใจกับเสียงประชาสัมพันธ์เมื่อครู่
“เรามีธุระต้องรีบไป ขอตัวก่อนนะ ไว้เจอกัน”
ผมบอกพีท หันไปยิ้มโบกมือลาเพื่อนๆ รีบเดินหาจุดประชาสัมพันธ์ตามเสียงประกาศ ผมลงมายังไม่ถึง10นาทีเลย ทำไมเขาถึงได้ให้ประชาสัมพันธ์ประกาศตามผมเร็วขนาดนี้ ผมเดินหาเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ แต่ก็ต้องหยุดชะงักอยู่กับที่เมื่อสายตามองไปเห็นด้านหลังของผู้ชายร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวผับแขนถึงข้อศอก ขายาวภายใต้กางเกงยีนสีเนวี่บลูกำลังวิ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรีบเร่ง ผมส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อเมื่อเห็นในมือเขาถือกรวยไอศกรีมที่ด้านบนนั้นม็อคค่าอัลมอนด์กับไวท์ช็อกโกแลตที่ผมสั่งละลายไหลลงเปื้อนมือเขา
เขายังถือมันอยู่ ทั้งๆที่กำลังวิ่ง…
ผมอยากตะโกนเรียกเขา แต่ปากกลับไม่ขยับ อยากวิ่งไปให้ทันเขา แต่ขากลับก้าวไม่ออก ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป แต่ภาพที่ผมเห็นตรงหน้า มันทำให้ผมสับสน
ผมได้แต่ยืนนิ่งมองเขาวิ่งไปไกลจนลับสายตา จนเสียงประชาสัมพันธ์ประกาศตามตัวผมดังขึ้นอีกรอบ ผมก็ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ภาพที่ร่างสูงวิ่งเมื่อครู่ยังติดตาผมอยู่ ทำให้ผมหวนคิดถึงคำพูดของเฟียซ ที่บอกเล่าเรื่องราวตอนที่พวกเขาอาละวาดที่มหา’ลัย
หวังว่าเขาคงไม่บ้าอาละวาดในห้างหรอกนะ แล้วถ้าเกิดเขาอาละวาดขึ้นมาจริงๆล่ะ?
ผมส่ายหน้าแรง เดินเร็วไปตามทางที่เขาวิ่งหายไปก่อนหน้า ภาวนาให้เขายังมีสติ ไม่ทำอะไรวู่วามไปซะก่อน
ผมเดินหาเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์อย่างร้อนใจ
“ประกาศอีก! บอกให้ประกาศไง!! ไม่ได้ยินเหรอวะ!!!”
เสียงตะโกนดังมาจากทางขวามือ ผมรีบเดินไปทางนั้นทันที เขาอาละวาดจริงๆด้วย บ้าชะมัด ทำไมเขาไม่ระงับสติอารมณ์บ้าง
“ประกาศเดี๋ยวนี้! กูบอกให้ประกาศ!!!”
ผมหยุดอยู่มุมเสาห่างจากจุดประชาสัมพันธ์พอสมควร เห็นร่างสูงยืนเท้าแขนข้างนึงกับเคาน์เตอร์มองหน้าพนักงานหญิงอย่างเอาเรื่อง มืออีกข้างของเขายังถือกรวยไอศกรีมอยู่ มีหลายคนหยุดยืนมองเขา แต่เหมือนว่าเขาจะไม่สนใจ ผมสงสารพนักงาน สีหน้าเธอซีดเผือด อาการของเธอบอกชัดถึงความตื่นกลัวจากร่างสูงที่ทำท่าคุกคามเธออยู่ รปภ.อยู่ไหน ทำไมไม่มาห้ามเขา ปล่อยให้เขาอาละวาดโวยวายใส่พนักงานอยู่ได้ยังไง
“เอาไมค์มา! กูจะพูดเอง!!”
“พอเถอะครับ”
ผมส่งเสียงไปก่อนตัว เดินเข้าไปหาเขา ร่างสูงหันมามองผม นัยน์ตาสีเฮเซลดุดันแข็งกร้าว ผมรู้ว่าเขาโกรธที่ผมหายไป แต่เขาก็ไม่สมควรมาใส่อารมณ์กับพนักงานที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย
“ขอโทษนะครับ”
ผมหันไปบอกพนักงาน เธอพยักหน้ารับ ท่าทางยังหวาดกลัวอยู่ ผมหันไปมองร่างสูง เขาเดินมาหาผมด้วยใบหน้านิ่งขรึม หยุดยืนตรงหน้า ยื่นไอศกรีมที่ละลายเลอะมือเขาให้ ผมเงยมองสบตาเขา
“มันละลายแล้ว เอาทิ้งเถอะฮะ”
พอผมพูดจบเขาก็ทิ้งไอศกรีมในมือลงพื้นทันที ผมสะดุ้งกับการกระทำของเขา ยังไม่ทันได้ตั้งตัว มือหนาข้างที่เปื้อนไอศกรีมก็คว้าแขนผมดึงให้เดินตามเขาไป ท่ามกลางสายตาของหลายคนที่จับจ้องมองมา ผมพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้ตื่นกลัวเขา แม้ว่าเขาจะยังเงียบอยู่ แต่ผมรู้ ในใจเขาคงโกรธผมมาก แรงบีบที่แขนทำให้ผมนิ่วหน้า รับรู้ถึงภาวะอารมณ์ของเขา ผมเม้มปากแน่น เขาพาผมขึ้นบันไดเลื่อนมาชั้นโรงหนัง
“ผมไม่อยากดูแล้ว”
ผมบอกเมื่อเขาพาผมเดินตรงไปที่ทางเข้าโรงหนังซึ่งมีพนักงานยืนรอตรวจตั๋วหนังอยู่ เขาหยุดเดิน หันมามองผม ลวงเอาตั๋วหนังในกระเป๋าเสื้อออกมา นัยน์ตาคมแข็งกร้าววาวโรจขึ้นเรื่อยๆ ผมมองเขานิ่ง มือหนาขย่ำตั๋วหนังแล้วปล่อยมือ ทิ้งให้ก้อนกลมๆตกอยู่ที่ปลายเท้า ผมหายใจแรงเงยหน้ามองเขา แล้วก็ต้องเบือนหนีเพราะไม่อยากมองสบนัยน์ตาดุคมของเขา ก็ในเมื่อเขากำลังโมโหแบบนี้ แล้วจะให้ผมมีอารมณ์ไปนั่งดูหนังได้ยังไง
“กลับเถอะครับ”
เขากระชากจนตัวผมปลิวไปตามแรง พาผมเดินมาที่ลิฟต์ มีคนยืนรออยู่ด้วย พอลิฟต์มา ประตูเลื่อนเปิด เขาก็ดึงให้ผมก้าวตาม ผมก้มมองแขนตัวเอง คราบไอศกรีมจากมือเขาเลอะเปื้อนแขนผม รู้สึกถึงความเหนียวเหนอะ ลิฟต์ลงมาถึงชั้นที่เขาจอดรถไว้ พอประตูเปิดเขาก็ดึงผมเดินออกไป มาถึงรถ เขาเปิดประตูดันผมเข้าไป ผมสะดุ้งกับเสียงปิดประตูดังตามมา หันไปมองเมื่อเขาเข้ามานั่งในรถ สตาร์ทเครื่อง กำลังจะเรียก แต่เขาก็ถอยรถกระชากเร็วจนผมต้องเกาะเบาะไว้แน่น ผมรีบคว้าสายเข็มขัดนิรภัยมาคาดตัว รถพุ่งทะยานออกไปด้วยความเร็วจนผมมองตามแทบไม่ทัน ผมหันไปมองเขา อยากบอกให้เขาขับช้าๆ แต่ราวกับเขาอ่านใจผมออก และต้องการประชดผม เพราะเขาเร่งความเร็วขึ้นแซงรถคันข้างหน้า ผมเลิกล้มความตั้งใจที่จะบอกเขา หันกลับมายึดเบาะไว้ หลับตาแน่นภาวนาให้เขาขับรถถึงที่พักอย่างปลอดภัย
เอี๊ยด!!!
เสียงยางรถบดเบียดกับพื้นคอนกรีตก่อนที่ตัวรถจะหยุดนิ่ง ผมลืมตาขึ้น ปลดเข็มขัดนิรภัยออก ถอนหายใจโล่งที่กลับมาถึงคอนโดอย่างปลอดภัย แต่ผมโล่งใจได้ไม่นาน เพราะร่างสูงที่ลงจากรถไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้กระชากประตูเปิด ดึงแขนผมออกจากรถ
“พี่ควิน ผมเจ็บ”
ผมบอกเสียงเบาเพราะเขาบีบแขนตรงรอยเดิม แต่เขาไม่สนใจ เดินตรงไปที่ลิฟต์ เขากดลิฟต์ในขณะที่ผมพยายามจับมือเขาออก พอลิฟต์มาเขาก็ดึงผมเข้าไป
“ปล่อยเถอะฮะ ผมเจ็บ”
ผมบอกเขาอีก แต่เขาก็ยังนิ่งเงียบ ไม่แม้แต่จะหันมามองผม
“พี่ครับ โอ้ย!”
ผมร้องเสียงหลงเพราะเขาหันขวับกลับมาผลักจนผมเซถอยหลังชนกับผนัง เขาปล่อยมือออกจากแขน ตะปมลงบนไหล่ บีบแรง ผมนิ่วหน้ามองเขานิ่ง
ทำไมพวกเขาถึงชอบใช้แต่กำลัง?
“ปล่อยผม”
ผมบอกเสียงเรียบ พยายามข่มกลั้นอารมณ์ เขาแสยะยิ้ม บีบไหล่ผมแรงขึ้นพอดีกับที่ลิฟต์หยุดเมื่อมาถึงชั้นที่พัก เขาผละมือออกไป จับแขนผมดึงให้เดินออกจากลิฟต์ตามเขาไป
“ฟังผมอธิบายก่อน”
ผมบอก พยายามขืนตัวไว้ไม่ยอมให้เขาดึงเขาไปในห้อง แต่แรงของเขามีเยอะกว่าผม เพียงแค่เขาออกแรงดึง ตัวผมก็ถลาไปชนเขา ผมเงยหน้า มองสบสายตาคม เพียงแค่เห็นแววตาคมกล้าของเขา ผมก็รู้แล้วว่าเขาไม่ยอมฟังคำอธิบายของผมแน่นอน
“ปล่อยผมนะ”
ผมบอกพลางดิ้นรน ผมไม่ได้ทำอะไรผิด เขาไม่สิทธิ์มาพิพากษาผม ที่ผ่านมาผมยอมพวกเขามามาก เป็นฝ่ายยอมมาตลอด แต่วันนี้ผมไม่ยอม
“ปล่อย!”
ผมสั่งเสียงแข็ง สะบัดตัวแรง ใช้มือข้างที่เป็นอิสระผลักดันเขาออกเต็มแรงเท่าที่กำลังจะมี ร่างสูงเซถอยหลัง ผมอาศัยจังหวะนี้สะบัดแขนจนหลุดจากการจับกุม เบี่ยงตัววิ่งหนีเขา ตรงไปที่ห้อง ผมยื่นมือไปจับลูกบิดเปิดประตูรีบก้าวเข้าไปในห้อง ดันประตูปิดยังไม่สนิท แรงผลักจากด้านนอกก็ดันเข้ามาจนผมล้มไปกองกับพื้น ผมยันตัวลุกขึ้นพอดีกับที่ร่างสูงก้าวเข้ามา
ปัง!
ผมสะดุ้งกับเสียงปิดประตูดังด้วยฝีมือเขา มองใบหน้าเรียบเฉยแต่แฝงความเย็นชา ก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณป้องกันตัว รังสีคุกคามจากเขาแผ่ออกมาจนผมเก็บอาการหวาดกลัวเอาไหวไม่อยู่ รีบถอยจนขาชนกับขอบเตียง
“หยุด แล้วฟังที่ผมพูด”
ผมบอกเขา พยายามปรับโทนเสียงให้เรียบนิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ ระยะห่างแค่หนึ่งช่วงตัว ไม่ใช่ระยะปลอดภัยสำหรับผม ถ้าเขาจะกระโจนเข้าใส่ผมตอนนี้ ผมคงไม่มีทางหนีเขาพ้น
“ตอนที่นั่งรอ มีเพื่อนสมัยมอต้นเข้ามาทัก เขาชวนผมลงไปทักทายเพื่อนข้างล่าง ผมเลยลงไป คิดว่าลงไปทักทายแป็ปเดียวก็จะรีบขึ้นมา แต่…”
“หุบปาก”
เสียงเรียบเอ่ยแทรกขึ้น นัยน์ตาสีเฮเซลมองผมอย่างเย็นชา
“ผมพูดความจริง ไม่ได้โกหก ผมไม่ได้…”
“กูบอกให้มึงหุบปาก!”
เขาตะวาดพลางสาวเท้าก้าวเข้ามาใกล้
“พี่ฟังผมบ้างสิ ผมพูดเรื่องจริง ทำไม…”
“กูไม่ฟัง!”
เขาตะคอก ผลักผมที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวล้มลงไปนอนบนเตียง ผมรีบขยับหนี แต่เขาก็ตามติดมาคร่อมผมไว้ มือหนาจับข้อมือผมกดแนบกับที่นอน ผมมองตาเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมถึงไม่ยอมฟัง ที่ผมพูดเป็นเรื่องจริง ไม่ได้โกหก ผมก็แค่ลงไปทักทายเพื่อน ก็เท่านั้นเอง”
ผมบอก พยายามรวบรวมกำลังดิ้นให้หลุด แต่เขาก็โถมแรงจนผมแทบกระดิกตัวไม่ได้
“ผมพูดความจริงแล้ว พี่ก็ไม่ยอมฟัง เอาแต่ใช้กำลัง”
ผมมองจ้องสายตาคมอย่างหมดแรง เจ็บทั้งแขนทั้งข้อมือไปหมด
“กูเตือนมึงแล้ว แต่มึงก็ยังทำ มึงหนีกู!”
“ผมไม่ได้หนี ถ้าผมหนีไปจริง ผมจะกลับมาหาพี่ทำไม!”
ผมตะโกนใส่หน้าเขา พูดมาได้ยังไงว่าผมหนี ถ้าผมคิดจะหนีเขาไปจริงๆ ผมจะวิ่งตามเขาไปทำไม
“มึงคิด กูรู้ว่ามึงคิด”
เขาพูดชิดใบหน้าผม สายตาคมจ้องผมนิ่งคล้ายจะสะกดให้ผมยอมจำนน
ไม่…ผมไม่ยอม ผมไม่ได้ทำอะไรผิด!
“ปล่อยผม ปล่อยเดี๋ยวนี้”
ผมเค้นเสียงบอก กำมือแน่น เขาเหยียดยิ้มรวบข้อมือผมขึ้นเหนือศีรษะ บดเบียดกายแกร่งจนตัวผมแทบจมหายไปกับฝูกนุ่ม
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด พี่ไม่สิทธิ์มาทำกับผมแบบนี้”
“ทำไมกูจะไม่มีสิทธิ์ ในเมื่อกูเป็นผัวมึง!”
เสียงตะคอกมาพร้อมกับแรงกระชากเสื้อ ผมสะดุ้ง ตกใจกับการกระทำรุนแรงของเขา ผมส่ายหน้า หายใจหอบ มองเขาดึงทึ้งเสื้อผมจนขาดหวิ่นติดมือเขาไป เขาโยนเศษผ้าทิ้ง แสยะยิ้มให้ผมอย่างจะเยาะเย้ยที่ผมไม่สามารถต่อต้านเขาได้
“ความจริงผมควรจะหนีไป หนีไปให้ไกล”
ผมพูดเสียงเรียบ สบตาเขาด้วยอาการสงบนิ่ง ไม่ดิ้นรนขัดขืน เขานิ่งไป แต่เพียงแวบเดียวมือหนาก็จัดการถอดเข็มขัดตัวเองออกมา ผมรู้ว่าเขาจะเอามันมาทำอะไร
“ถ้าพี่เชื่อใจผมสักนิด เราคงอยู่กันอย่างมีความสุขมากกว่านี้”
แรงรัดที่ข้อมือด้วยเข็มขัดหนังคลายออก ผมจ้องตาเขา ส่งผ่านความรู้สึกให้เขารับรู้
“ผมพยายามลืมเรื่องในอดีต พยายามใช้ชีวิตในแต่ล่ะวันให้มีความสุข ทุกครั้งที่ผมคิดว่าตัวเองทำดีที่สุดแล้ว แต่มันก็ไม่เคยดีพอในสายตาของพวกพี่ ทั้งๆที่ผมพูดความจริง พวกพี่ก็ไม่เคยคิดจะรับฟัง ต้องให้ผมทำยังไงเหรอฮะ เราถึงจะอยู่กันอย่างสงบ”
ผมพูดในสิ่งที่ผมคิด มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผมจะลืมเหตุการณ์เลวร้ายที่พวกเขาทำไว้กับผม แต่ผมพยายามไม่คิด ไม่นึกถึงมัน ผมพยายามบอกให้ตัวเองลืม และผมต้องทำได้ในสักวัน แต่ความพยายามของผมก็พังครืนลงทุกครั้งที่พวกเขาระบายอารมณ์ลงที่ผม พวกเขากระตุ้นให้ผมหวนคิดถึงเหตุการณ์เลวร้ายในวันนั้น ทั้งๆที่ผมพยายามลืมมัน ผมไม่อยากใช้ชีวิตอยู่อย่างหวาดกลัวเหมือนเมื่อก่อน ไม่อยากระแวงทุกคนที่เข้ามาใกล้ ผมพยายามใช้ชีวิตอยู่กับพวกเขาให้ได้ ทำไมพวกเขาไม่เข้าใจผมบ้าง?
เสียงขบกรามแน่นบอกให้รู้ว่าเขากำลังข่มกลั้นอารมณ์ไว้ ผมไม่รู้ว่าเขารับฟังที่ผมพูดหรือเปล่า และถ้าเขาฟังแล้ว เขาจะเข้าใจไหม แต่ดูจากสายตาแข็งกร้าวและแรงบีบที่ข้อมือ ผมเดาว่าเขาคงไม่รับฟัง ผมถอนหายใจแรงมองตาเขานิ่ง
“ผมผิดที่ไม่ได้บอกพี่ ผมขอโทษ พี่โกรธ ผมเข้าใจ แต่ผมไม่อยากให้พี่เอาความโกรธมาลงที่ผม แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากนอนนิ่งๆอยู่แบบนี้ ผมแค่อยากบอกให้พี่รู้ ว่าผมไม่ได้มีเจตนาหนีพี่ไป ผมแค่ลงไปทักทายเพื่อนจริงๆ”
ผมบอกเสียงเรียบ หลับตาแน่น ถ้าเขาจะใช้กำลัง ผมก็ไม่มีแรงไปสู้เขาได้ แต่ผมจะจำไว้ ว่าเขาใจร้ายมากที่ไม่ยอมฟังผมอธิบายความจริง
“แค่บอกกู แต่มึงไม่ทำ”
เสียงเรียบนิ่งของเขาทำให้ผมลืมตาขึ้น แปลกใจที่เขาผละออกไปโดยง่าย ผมลุกขึ้นนั่งทบทวนคำพูดของเขา มองร่างสูงที่กำลังเดินตรงไปที่ประตู ผมรีบลงจากเตียง วิ่งไปโถมตัวกอดเขาไว้ ก่อนที่เขาจะเปิดประตูออกไป
“ผมขอโทษครับ ขอโทษที่ไม่ได้บอกพี่ก่อน ผมขอโทษ”
ผมบอกแนบแผ่นหลังกว้าง กระชับแขนโอบรัดเอวเขาแน่นขึ้น
“ยกโทษให้ผมนะครับ อย่าโกรธผมเลยนะ นะครับ”
เขายืนนิ่ง ไม่พูดอะไร แต่สัมผัสจากมือหนาที่จับมือผมออกบอกชัดว่าเขาไม่ยอมรับคำขอโทษจากผม ผมยื้อจะกอดเขาต่อ แต่เขาก็บีบมือผมแน่นจนผมต้องยอมแพ้ถอยห่างออกมา เขาเปิดประตูเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมยืนหง่อยมองตามเขาไปจนลับสายตา ผมปิดประตูห้อง เดินคอตกกลับไปที่เตียง เศษผ้าที่อดีตเคยเป็นเสื้อเชิ้ตของผมตกอยู่ข้างเตียง เข็มขัดหนังของเขาก็ยังวางอยู่ที่หมอน ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ คลานลงจากเตียงเดินไปเปิดเลื่อนตู้เสื้อผ้า ถอดเสื้อยืดออกจากไม้แขวน เงาสะท้อนกระจกจากโต๊ะอีกฝั่งทำให้ผมเห็นร่องรอยครูดแดงบนตัวชัดเจน คงเป็นตอนที่เขากระชากเสื้อออกจากตัวผม ผมรีบใส่เสื้อ เดินไปหยิบเศษผ้าข้างเตียงใส่ถังขยะ เก็บม้วนเข็มขัดหนังของเขาไว้บนโต๊ะ
ผมต้องไปปรับความเข้าใจกับเขา ผมไม่อยากให้เขาโกรธแล้วพานไม่พูดคุยกับผมอีก ถ้าให้ผมอยู่กับพวกเขาด้วยบรรยากาศมึนตึงใส่กัน ผมต้องบ้าแน่ๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พี่ควิน เปิดประตูให้ผมหน่อย”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พี่ครับ ผมขอโทษ เปิดประตูให้ผมเข้าไปหน่อยได้ไหม”
จะโกรธไปถึงไหน ผมมายืนเคาะประตูห้องเขานานแล้วนะ ยังไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากคนในห้องเลย ผมหันหลังพิงประตูไว้ กอดอกขบคิดหาหนทางให้เขายอมเปิดประตู ไม่พูดไม่เป็นไร แต่ขอให้เปิดประตูก็พอ อย่างน้อยผมจะได้เข้าไปขอโทษเขา ถ้าผมอ้อนเขามากๆ เขาอาจจะใจอ่อนเหมือนตอนที่ผมอ้อนขอนอนค้างที่บ้านก็ได้
“ผมไม่กวนพี่แล้วก็ได้ ผมแค่จะมาขออนุญาตออกไปข้างนอก ถ้าพี่ไม่ตอบ งั้นผมไปนะครับ ถือว่าพี่รับรู้แล้ว”
ผมยิ้ม ขยับออกจากประตู ดูสิ ว่าใช้ไม้นี้แล้ว เขาจะยอมออกมาเปิดประตูรึเปล่า ผมนับเวลาในใจ ตาก็จ้องมองประตูไปด้วย มันต้องได้ผลสิ เขาจะปล่อยให้ผมออกไปข้างนอกคนเดียวงั้นเหรอ ไม่มีทาง!
เสียงลูกบิดขยับ ผมรีบหันหลังกลับทำทีเป็นว่ากำลังจะเดินกลับไปพอดีกับที่ประตูเปิดออก
“กูไม่อนุญาต ห้ามไปไหนทั้งนั้น”
เสียงแข็งเอ่ยขึ้น ผมหยุด หันกลับไปมองเขา
“ครับ”
ผมตอบเสียงเบา เดินเข้าไปหาเขา ยื่นมือออกไปจับชายเสื้อเขาไว้กระตุกเรียกความสนใจ
“หายโกรธผมแล้วเหรอฮะ”
เขาไม่ตอบ นัยน์ตาสีเฮเซลมองผมนิ่ง ผมยิ้มกว้าง ปล่อยมือจากชายเสื้อ จับมือเขามากุมไว้แทน
“อย่าโกรธเลยนะฮะ ผมขอโทษ เวลาพวกพี่โกรธ ผมไม่สบายใจเลย ดีกันนะฮะ”
ผมแกว่งมือเขา ตาก็มองอ้อน เขายังคงสีหน้าเรียบเฉยเหมือนตอนที่เปิดประตูออกมา แววตาก็ยังคงนิ่ง ผมยู่ปากก้มหน้ามองพื้น แต่จู่ๆเขาก็หันกลับเดินเข้าห้องโดยที่ยังไม่ดึงมือออก ผมที่ยังจับมือเขาไว้แน่นก็เดินตามเขาไปด้วย
“ในเมื่อพี่ควินไม่ยอมตอบ งั้นผมคิดเข้าข้างตัวเองนะฮะ ว่าพี่ควินหายโกรธแล้ว”
ผมยิ้มบอกเมื่อเดินมาถึงกลางห้อง ปล่อยมือเขาออก เดินไปที่เตียงกว้าง ล้มตัวลงนอนคว่ำ
“ขออนุญาตนอนนะครับ ขอบคุณครับ”
ผมพูดเองเออเองเสร็จสรรพ กลิ้งไปคว้าหมอนมาหนุน นอนหลับตายิ้มกริ่ม ฝูกนุ่มข้างๆยวบลง ผมกลิ้งไปทิศทางนั้นก็สัมผัสถูกตัวเขา พอลืมตาก็เห็นใบหน้าหล่อเหล่าลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ผมยิ้มกว้างยกมือผลักอกคนคร่อมร่างเต็มแรงจนเขาล้มหงายหลัง ตามไปจับแขนใหญ่กางออกแล้วนอนลงไป ใช้แขนเขาแทนหมอนรองศีรษะ
“นอนแล้วนะฮะ”
ผมบอก หลับตาลง สัมผัสกอดรัดกลับมา ผมผลิกตัวกอดตอบเขา ซุกหน้ากับอกกว้าง
“ขอบคุณที่เปิดประตูให้ผมเข้ามาในห้อง ขอบคุณที่ให้ผมนอนบนเตียง ขอบคุณที่ให้ผมหนุนแขน ขอบคุณที่กอดผมไว้ แล้วก็ขอบคุณที่พี่ควินหายโกรธผมแล้ว ขอบคุณครับ”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
สืบเนื่องจากตอนที่แล้ว หลายคนคงใจหายใจคว่ำเพราะเป็นห่วงสวัสดิภาพของต้าร์
ไม่ต้องห่วงนะคะ ต้าร์ฝากคนแต่งมาบอกคนอ่านว่า “ผมเอาอยู่ฮะ” :laugh:
ที่ได้โปรยไว้ทิ้งท้ายตอนก่อนว่าถ้า Y เรื่องนี้จบไม่แฮปปี้คนอ่านจะว่ายังไง
จากที่ได้อ่านคอมเมนต์แล้ว ส่วนใหญ่ต้องการให้จบแบบแฮปปี้ :sad4:
คือ อยากจะบอกไว้ตอนนี้เลยว่า พล็อตที่คนแต่งวางไว้ไม่ได้ปรับเปลี่ยน
หรือพลิกบทเพื่อเอาใจคนอ่านนะคะ แม้ว่าทุกตอนจะแต่งสดก็ตาม
พล็อตมันวางไว้ตั้งแต่เริ่มคิดจะแต่ง Y เรื่องนี้แล้ว เดี๋ยวจะหาว่าหลอกให้อ่าน
ประกาศให้ทราบโดยทั่วกันเลยนะคะ ว่า Y เรื่องนี้จบไม่แฮปปี้ค่ะ
ดำเนินเรื่องไปตามพล็อต ตามความตั้งใจของคนแต่งตั้งแต่แรกเริ่ม
เพราะฉะนั้น ถ้านักอ่านท่านใดคิดว่าจะไม่ติดตามอ่านต่อ ก็แล้วแต่นะคะ
คนแต่งคงไปกักขังหน่วงเหนี่ยวหรือฉุดรั้งนักอ่านไว้ไม่ได้ :o12:
แค่อยากบอกให้รู้แต่เนิ่นๆ เดี๋ยวจะหาว่าหลอกให้เข้ามาอ่าน :เฮ้อ:
(นักอ่าน : ก็หลอกให้ตรูอ่านมาหลายตอนแล้วนี่ :beat: :z6: :m31:)
:laugh: ถ้าใครสมัครใจอยากอ่านต่อก็ช่วยติดตามจนถึงตอนจบด้วยนะคะ
ถึงจะจบไม่แฮปปี้ แต่คนแต่งมีตอนพิเศษไว้ปลอบใจคะ (นักอ่าน : หลอกล่อตรูอีกแระ :m16:)
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และกำลังใจมากๆค่ะ เจอกันตอนหน้าจ้าาา :กอด1: :L2:
-
ฮ้า คนเขียนบอกว่าจบไม่แฮปปี้แอบใจแป้วแฮะ - -;
แต่ยังไงก็จะตามอ่านต่อไปฮะ (ที่จริงอยากให้จบแบบแฮปปี้มากกว่าแต่เคารพการตัดสินใจของคนเขียนค่ะ)
-
:เฮ้อ:โล่งอกไปทีที่ควินฟังต้าร์บ้าง.
o13ขอบคุณนะค่ะ.
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
พอบอกจบไม่แฮปปี้ ไอ้ตอนนี่ที่ว่าหวาน หวานไม่ออกเลย
หน่วงเลยตรู
-
ไหนๆ ก็จบไม่แฮปปี้แล้ว ก็ขอเจ็บแบบหนักๆ ไปเลยละกัน
ตอนนี้อารมณ์ประมาณว่าชอบซาดิสม์
-
ไม่จบแบบแฮปปี้ :m25:
อ๊ากกกก ชอบ o13 o13
-
ไม่เเฮปปี้ หมายความว่า...... :sad4:
อัยยะ แอบหวาดกลัวอยู่ลึกๆ แต่ก็จะแวบมาอ่านเมื่อทำใจได้นะ อิอิ
-
:เฮ้อ:แต่งได้กำลังสนุก จะคอยอ่านตอนพิเศษค่ะ :L2:
-
ที่ว่าจบไม่แฮปปี้ หรือว่า........อย่าให้เป็นอย่างที่คิด o22
แต่ก็มีแว้บนึงที่คิดนะคะว่าให้ตาร์หนีด้วยการตายไปเลยดีกว่า :z10:
เพราะสองคนนี้กว่าจะฝึกให้เชื่องได้คงยาก :เฮ้อ:
-
อืมม์ จะทำใจไว้ล่วงหน้า ยังไงก็จะตามกันต่อไป :monkeysad:
-
เหมือนโดนสะกดจิตอยู่ที่คำว่า "จบไม่แฮปปี้"
เอิ่ม .. นะ .. แบบมันหน่วงมาทั้งเรื่องแล้ว
จะไม่มีขนมหวานในตอนท้ายอีกเหรอเนี่ยะ
-
ไอ่ขี้อ้อนน :o8:
-
นึกว่านอกจากไม่พูดแล้วจะไม่ฟังด้วย แต่ยังดีที่สุดท้ายยอมฟัง
จบไม่แฮปปี้หรอ T-T เสีนใจอ่ะแต่ก็จะยังตามอยู่นะ แล้วคู่พี่จะไม่แฮปปี้ด้วยรึเปล่าเนี่ย
รอตอนหน้านะคะ
-
ตามใจคนแต่งเถอะค่ะ
แต่ก็แอบเสียดายอะ รู้สึกช่วงนี้พี่แซทพี่ควินจะดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น
-
จบไม่แฮปปี้หรอ เห้อออออออออ เศร้าใจจังค่ะ แต่ก็ยังอ่านต่อไป XD
-
สับสนกานถ้วนหน้า โอ้ยต้องตามๆ><
-
ไม่happyทั้ง3คนหรือเปล่า อ่านมาถึงขนาดนี้แล้ว
ยังไงก็คงต้องตามอ่านกันต่อไป :z3:
-
โล่งอก เข้าใจกันได้
ยังเหลือพี่แซท เมื่อไหร่จะกลับมาน้าา
-
เราว่าเรื่องนี้ต้าร์ผิดอย่างแรง
สมควรโดนโกรธอย่างยิ่ง
รู้ทั้งรู้นิสัยมันเป็งยังไง
ยืนถือไอติมรอซะละลายคามือ
พอยื่นให้ก็บอกว่ามันละลายแล้วทิ้งไปเถอะ
เราว่ามันแรงมากเลยอ่ะ
คนอุตสาห์ห่วง อุตสาห์ซื้อให้
เป็นเราคงโมโหมากที่เค้าไม่เห็นความตั้งใจของเรา
....แต่ก็โมโหโหดไปนะ :m29:
-
ลมเพลมพัด เหมือนคนวัยทอง
-
ขี้หึงกันจริงๆพี่น้องคู่นี่
-
เอาอยู่จริงๆอิหนูเอ๊ย
-
ไม่แฮปปี้ แต่ยัง3pใช่ไหม o18 o18
ปล.จริงๆแล้วอยากให้แฮปปี้ แต่คนเขียนว่าไงก็ว่าตามกันล่ะค่า คงไม่ดราม่ามากใช่ไหมคะ
-
กำ จบไม่แฮปปี้
แอบใจหายนะ คือเห็นอัพใหม่ก็รีบคลิ๊คมาอ่านทันทีชอบ เรื่องแนวนี้
จะพยายามทำใจไว้เนิ่นๆนะ
ถ้าให้เดาสองคนนั้นคงยอมปล่อยตาร์ให้เป็นอิสระ
ตาร์ก็กลับมาใช้ชีวิตปกติ โดยมีสอนคนนั้นเป็นเงา ดูตามห่างๆ
ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะรักเลยทำแบบเดิมไม่ได้ บังคับต้าร์ไม่ได้อีกประมาณนี้หรือเปล่า
ถ้่าแบบก็ได้อยู่ แต่ถ้าเป็นแบบมือที่สี่ที่ห้า หรือ ใครคนใดคนหนึ่งตาย เขาไม่ไหวนะ
-
เหอะๆ ต้าร์เอาอยู่จริงๆด้วย o18
ถึงจบไม่แฮปปี้แต่ก็ จะติดตามจนจบค่ะ :L2:
-
เริ่มรู้สึกดีกับพี่ควิน (-//////-)*
-
ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะโดนอะไรมากกว่านี้ซะอีก
-
หุหุดาร์ก ดราม่า ขมขื่น สุดรันทน ไม่แฮปปี้ :m16:
จะมีใครเสียสละ หรือจะมีใครตายไหม เรื่องนี้เดาทางไม่ถูกเลย
ไม่แฮปปี้ก็หนุกไปอีกแบบ ตอนจบอ่านแล้วคงจะพลิกความคาดหมายอย่างแรง
เคยอ่านแบบไม่แฮปปี้มาหลายเรื่อง แต่ละเรื่องอ่านแล้วก็ร้อง โอ้วแม่เจ้าา
เรื่องนี้สงสัยจะต้องร้อง โอ้วพระเจ้าาาา ฮ่า ฮ่า
ยังคงติดตามอ่านต่อไป ก็ตกหลุมรักตัวละครไปแล้ว :-[
จะให้เลิกอ่านตอนนี้ก็ค้างคาในใจอีกว่าสุดท้ายทางออกของสามคนนี้มันอยู่ที่ไหน
สู้ต่อไปนะคนแต่งขนาดน้องต้าร์ยังเอาอยู่ คนแต่งก็เอาอยู่เหมือนกัน
Fight!!! o13
-
“ถ้าพี่เชื่อใจผมสักนิด เราคงอยู่กันอย่างมีความสุขมากกว่านี้”
ถูกต้องเลยน้องต้าร์
น้องต้าร์มาถูกทางแล้วววววววว อ้อนๆเข้าไว้ :impress2:
ว่าแต่จะไม่แฮปปี้จริงๆสินะคะ :m15:
คนอ่านเสียใจแทนพี่คนใดคนนึงของน้องต้าร์ :sad11:
ถึงพี่ๆจะโหดแต่คนอ่านรักพี่ๆมาก o18
ปล.รอตอนต่อไปค่า :bye2:
-
ไม่แฮปปี้ก็ไม่เป็นไร จะติดตามอ่านต่อให้จบ o13
-
นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว...
ไม่แฮปปี้หรอ.....ขอรอตอนพิเศษเลยละกันนะครับ :z3:
ถ้าต้องเสียคนใดคนหนึ่งหรือทั้งสองคนไป...คงทำใจไม่ได้ o7
ปล ขอบคุณที่บอกล่วงหน้านะครับ :dont2:
-
โชคดันะที่ไม่โดนอะไรอะ โล่งเลย 555
แต่.........ไม่แฮปจริงๆเหรอค่ะ แง่ว ==" งั้นต้องทำใจแต่ตอนนี้แล้วซิ
ขอแค่ไม่มีใครตายก็พอ แค่แบบเลิกรา หายไปก็พอนะ เนอะ (อ้อนๆๆ ^^)
ที่สำคัญอยากขอแค่ให้พี่น้องมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม แค่นี้สำหรับเราก็แฮปปี้แล้วค่ะ :L1:
-
ตอนนี้ อ่านยังไงเราก็ว่าตาร์ผิด
ผิดที่ทั้งที่รู้นิสัยควิน แต่ก็ยังทำ
เป็นเราก็โกรธอ่ะ
ส่วนเรื่องนี้จะจบยังไงเราไม่ว่าค่ะ
แล้วแต่คนเขียน เพราะหลงเสน่ห์สามคนนี้ไปแล้ว
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^
-
ทำไมอย่างนั้น แต่ยังคงหวังกับตอนพิเศษได้ใช่ไหมว่าจะ happy ต้าร์เจ้าเล่ห์เหมือนกันนะเนี่ย
-
เริ่มรู้สึกว่าควิซใจดีขึ้นแล้วว
จะจบไม่แฮปปี้จริงๆเหรอ :sad11: :sad11: :sad11:
อยากอ่านต่อแบบไม่ปวดใจจัง
-
:z3: :z3:น่ารักอ่ะคับ มาต่ออีกนะคับ
-
คิดว่า ถ้า ต้าร์ ใส่ใจพี่เขาขึ้นมาอีกหน่อย จะทำให้ได้เห็นมุมมองที่น่ารักของ พี่ ๆ ทั้งสองได้
เช่นกัน ถ้า พี่ ๆ ทั้งสองเชื่อใจต้าร์เพิ่มขึ้น รับฟัง และให้เกียรติความน่ารักของน้องต้าร์ก็คงน่าพรั่งพรูออกมาจนน่าชื่นใจที่เดียวเชียว
-
ไม่แฮปปี้หรอ? TT
-
ไม่แฮปปี้... :a5:
หน่วงเลยฉัน... 5555555.
ไม่เป็นไรค่ะจะติดตามต่อไป
-
งะพอคนเขียนบอกจบไม่แฮปปี่รู้สึกเศร้าเลยที่จริงอยากให้จบแบบแฮปปี่มากกว่าอะ
เอาเป็นว่าจะติดตามอ่านตอนพิเศษแล้วกันนะ (ขอเวลาทำใจนิดนึง :o12:)
-
ถึงจะจบแบบไม่ Happy แต่ว่าถ้าจบได้ดี คนอ่านก็ Happy ค้า :m18: :m18:
ในเมื่อเราเข้ามาอ่านแล้ว ก็ต้องต่อให้จบซิค้า
ที่จริงแล้วชอบ น้องต้าร์ อ่ะ เลยอยู่อ่านต่อ (ล่อเล้นจ้า ^^)
แล้วรีบมาลงตอนหน้าไวๆ หน้า
อยากดู น้องต้าร์ อ้อน พี่แซท
เด๋วนี้ น้องต้าร์ มีลูกเล่นไวต่อกรกับสองคนนี้เยอะขึ้นนะเนี่ย
หุ หุ o3 o3
-
:เฮ้อ: จบไม่แฮปปี้ :z3:
-
จริงเหรอ? จบไม่แฮปปี้จริงๆเหรอ?
เสียใจอ่ะ งั้นรอขอโทษคนแต่งก่อนเลย เราจะไม่เข้ามาอ่านแล้ว ขอโทษนะ T^T
-
ถึงจะใช้กำลังบ่อยๆ แต่ก็ยังแอบหวานกันนะ (รึป่าว) :m13: :laugh3:
:pig4: :pig4:
-
นึกว่าจะแย่ซะแล้ว
-
แล้วต้าก็รอดไปอีกหนึ่งวัน
-
แอบใจหายค่ะที่ว่าจบไม่แฮปปี้ แค่นี้ก็สงสารน้องสุดๆละ
ไม่รู้ว่าจะยังไงต่อไป แต่ถ้าถึงกับตายจากกันก็ไม่ไหวอ่ะค่ะ ทำใจยากจัง T^T
แต่ก็จะติดตามต่อไปนะคะ
-
จบไม่แฮปปี้กะดีนะ
อยากให้สองคนนั้นรู้สำนึกบ้าง ทำกะเค้าไว้ซะเยอะ
-
ปากหนักจริงๆ นะเนี่ย
น้องตาร์พูดอยู่คนเดียว
-
ขอบคุณที่บอกจ้า แต่ถ้าจะถือว่าตอนนี้เป็นตอนจบสำหรับเราก็แฮ้ปปี้อยู่นะ ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้นะคะ เสียดายที่จะจบอย่างไม่แฮ้ปปี้ แต่ก็นะ เราต้องเคารพสิทธิ์ของนักเขียนอยู่แล้วค่ะ ไว้เจอกันใหม่นะคะ ขอบคุณจากใจจริงๆ
-
กรรม แล้วอ่านมาซะติดแล้วด้วย :m31:
-
ฮืออออ ไม่เอาน้าา ไม่อยากจบแบบไม่แฮปปี้อ่ะ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:o12: :o12:
-
อ่านแล้วรู้สึกมันอะไรกันหนักหนา แค่หายหน้าไปแป๊ปเดียว มันถึงกับจะเป็นจะตายกันให้ได้
คนโน้นก็ยังโกรธไม่เลิก คนนี้ก็ไม่ยอมให้อภัย ที่น้องมันต้องทนทุกข์อยู่อย่างนี้ก็เพราะนิสัย
เด็กที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างสปอยเต็มที่ของสองคนนี้หรือเปล่า อดีตมันเป็นอย่างไรก็ไม่รู้หรอกนะ
แต่ปัจจุบันที่เจ็บปวดและอนาคตที่แทบมองไม่เห็นทางแบบนี้ ถ้ามันจะจบแฮปปี้ อิชั้นว่า
คงจะง่ายไป สรุป เป็นคนส่วนน้อยที่ชอบจบไม่มีความสุข แต่ขอให้มันสมเหตุสมผลแค่นั้นเอง
-
:mc4: :mc4: :mc4: จบไม่แฮปปี้
-
จบแบบไม่แฮปปี้ :a5:
แอบกลัว แต่ก็จะอ่านต่อค่ะ :เฮ้อ:
-
จบไม่แฮปปี้หรอ
งั้นขอไปทำใจก่อนแล้วกันแล้งจะกลับมาอ่านไหม่
เมื่อใจเข็มแข็งพอ :o12:
แล้วคู่ของพี่ชายต้าละคับจะเป็นยังไงหรือว่าเหมือนกัน :z3:
-
สนุกโฮกๆ
-
ฟู่ รอดไป. . .
แต่ต้าร์นี่ก็ยอมพวกพี่ๆจังเนอะ
ทำไมต้องต้าร์ต้องกลัวตอนที่พวกพี่ๆโกรธแล้วหลบหน้าไปด้วยอ่า
จริงๆช่วงนั้นต้าร์จะไม่มีใครมากวนใจดีออก
คอยง้อก่อนตลอดอย่างนี้เดี๋ยวพวกพี่ๆจะนิสัยเสียเอาน้าาา
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
แต่งเปนสองเวอร์ชั่นมะ
แบบหนังI miss u อ่า มีตอนจบสามแบบ นี้เอาแบบนั้นเลลยยยย
อิอิ
ล้อเล่นนะ แต่ถ้าทำจิงก้ดี 5555
เหมือนชีวิตจะเริ่มดีขึ้นแล้ว
แต่ถ้ามันไม่จบแบบ แฮปปี้ ก้คง ต้องมีจุดหักเหซินะ
-
o22 เอาจริงหรอคะเนี่ยคนเขียน
แต่ยังไงก็จะตามอ่านจนจบอยู่ดีค่ะ ติดซะขนาดนี้แล้ว 555
เหมือนน้องต้าร์จะจับทางคู่โหดได้แล้ว เยส!
อย่าไปยอมค่ะ เอาให้อยู่หมัดจะได้ไม่เจ็บตัวอีก (สงสารน้องต้าร์)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:
-
ตอนนี้แอบหวานนิดๆ
แต่ว่าจะจบแบบไม่แฮปปี้... ก็(แอบชอบ)แนวนี้อยู่นะ
-
ไม่แฮปปี้แต่ก็คงไม่ดราม่าสุดโต่งใช่มั้ย :เฮ้อ:
-
โอยยยย น้องต้าร์เอาอยู่จริงๆด้วย เกือบไปแล้วววววววว
ว่าแต่ที่บอกว่าจบไม่แฮปปี้ T^T ความหมายมันคือยังไงค่ะ จบแบบไม่ใช่ 3P? หรือยังไงเอ่ยยยย
ไม่ได้อยู่ด้วยกัน หรือขาดคนใดคนนึงไป ไม่อยากจะตีความเลยยยยยย
แต่ถึงจะจบยังไง ไม่แฮปปี้ก้ตาม T^T จะรออ่านจนถึงตอนสุดท้ายเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะค่ะ มาอัพบ่อยๆน๊า 5555 รอออค่า
-
ชอบแนวนี้มากเลยครับ :z1:
-
ตาร์เอาอยู่จริงๆ
-
จบแบบไม่แฮปปี้หรอ
ไม่เป็นไร ขอไปเตรียมใจก่อน
อย่าเพิ่มจบละกันนะ .. :o12:
-
อ่านไปอมยิ้มไปเลย
ตอนแรกคิดไม่ออกเลยว่าจะหวานได้ยังไง
แต่แบบนี้หวานมากค่ะ
-
:เฮ้อ:โล่งอก นึกว่าต้องเจ็บตัวอีกครั้ง
-
ชอบต้าร์มากมาย กรี๊ด!!~
เรื่องพล็อต ก็เขียนออกมาเป็น 2แบบไงค่ะ
1. แบบตามพล็อตคนเขียน
2. แฟนเซอร์วิส 555+++ (เค้าอยากให้สมหวัง อ่ะ!!)
เอา 2แบบๆๆๆๆ
-
จริงเหรอ? จบไม่แฮปปี้จริงๆเหรอ?
เสียใจอ่ะ งั้นรอขอโทษคนแต่งก่อนเลย เราจะไม่เข้ามาอ่านแล้ว ขอโทษนะ T^T
ขอโทษนะคะที่ทำให้ผิดหวัง ขอโทษที่ทำให้เสียใจ ขอโทษค่ะ :monkeysad:
ด้วยเพราะคนแต่งอยากยึดมั่นในพล๊อตไว้ ไม่อยากเปลี่ยนแปลงไป ต้องขอโทษจริงๆค่ะ
คนแต่งก็เสียใจมากที่ทำให้คนอ่านผิดหวัง ไม่สามารถปรับเปลี่ยนเพื่อเอาใจได้
แต่ก็ต้องแจ้งให้รับทราบกันไว้ เพราะไม่อยากให้เสียน้ำใจกันไปมากกว่านี้
ถ้าในกรณีที่คนแต่งไม่แจ้ง แล้วให้นักอ่านตามอ่านกันไปจนจบ ถ้าเป็นอย่างนั้น
นักอ่านอาจจะเสียความรู้สึกและเสียใจกับนิยายเรื่องนี้มากไปกว่านี้ก็ได้
คนแต่งจึงจำเป็นต้องแจ้งให้รับทราบล่วงหน้ากันไว้ก่อน แต่อย่างไร
คนแต่งก็ต้องขอโทษด้วยที่ไม่อาจปรับเปลี่ยนพล็อตได้ ขอโทษนะคะ :m15:
แต่ถึงจะจบไม่แฮปปี้ แต่จะมีตอนพิเศษปลอบใจค่ะ :laugh:
แต่ถ้าท่านใดคิดว่าจะไม่เข้ามาอ่านแล้ว ก็ไม่เป็นไรค่ะ สุดแล้วแต่ใจของท่าน
แต่ขอขอบคุณที่เสียสละเวลาอันมีค่าเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด อยากจะขอบคุณมิตรภาพดีดีที่มีให้กับคนแต่งและนิยายเรื่องนี้
รักคนอ่านทุกคน :กอด1:
New-Y Holic
-
ไม่แฮปปี้ ไม่เป็นไร แต่อยากได้สามคนตอนจบ(เอ้า มันก็แฮปปี้สิ)
แบบว่าใครคนหนึ่งจะตายก็สู้ให้ ตายก็ตายสามคนเลย :laugh:
เพี้ยนและ ติดตาม ต่อไปจ้า :-[
:L2:
-
ต้าร์เอาอยู่จริงๆ...
ไม่แฮ๊ปปี้ก็ไม่เป็นไรค่ะ...(ทำใจไว้แต่แรกแล้ว...อืออออ :o12:)
-
แปะไว้ก่อนเดี๋ยวตามมาอ่าน้าคราฟฟฟฟฟ :mc4: :mc4:
-
คนเขียนอย่าคิดมากไปเลยค่ะ
เรา.. คนอ่านนิยาย
ความเห็นส่วนตัวนะคะ
เราให้อิสระคนเขียนค่ะ
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป
ใส่ให้เต็มที่เลยค่ะ
เพราะตั้งแต่แรกที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้
เราชอบในภาษาที่คุณใช้
รวมทั้งพล็อตเรื่องที่ชวนให้ติดตาม
ไม่ว่าเรื่องนี้จะจบอย่างไร
เราก็จะติดตามจนจบเรื่องค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
ชอบเรื่องนี้!!!!!!!!!!!!!! o13 o13
จบไม่แฮปปี้หรอ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เอาจริงอ่ะคนเขียน จะทำร้ายจิตใจกันโดยการจบไม่แฮปปี้เหรอ :sad4:
เราก็ชอบมาโซอยู่หรอกแต่จบไม่แฮปปี้...........เลิกอ่านก็ไม่ได้แล้ว ขอทำใจยอมรับความจริงก่อนน่ะ :o12:
จบไม่แฮปปี้งั้นจบเรื่องเอาหนูต้าไปเลี้ยงก็ได้ :m15:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ใจแป้วไปแล้ว....
ไม่แฮปปี้ยังไง.... T_____________T
งืดดดดดดดดดดดดด
โป้งนักแต่งแล้วนะ -3- (ล้อเล่น5555)
ยังไงก็ติดตามต่อไปเรื่อยๆล่ะค่าาา <3
จบยังไงเราก็รับได้ T^T
-
แต่งเรื่องได้น่าติดตาม ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เรื่องนี้อะไรๆก็ไม่แน่นอน
ตอนจบไม่แฮปปี้ไม่เป็นไรเพราะจะมีแต่มีความสุขเสมอไปคงไม่ได้
-
จบไม่ happy แต่ตอนพิเศษที่ปลอบใจเนี่ย happy ใช่ไหม ตอนพิเศษเนี่ยตอนของควินแซทต้าร์ใช่ืไหม
-
ไม่นะ ไม่เอามา่ม่า~~~~~ :o12: :o12: :o12:
-
แอบเสียใจที่จบไม่แฮปปี้
แต่ไม่เป็นไรตามอ่านต่อจ้าาา
-
ไม่แฮปปี้ ไม่ได้แปลว่าไม่ได้อยู่ด้วยกัน(แอบหวัง)
ไม่เป็นไรครับ จะพยายามอ่านต่อ :sad4: อ่านไปซดนำ้ใบบัวบกไป
เป็นกำลังใจให้นักเขียน (เข้ามาดูทุกวัน เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน เพื่อจะมาอัพ) :bye2:
-
พอรู้ว่านิยายเรื่องนี้จบไม่ดีแล้วใจหายแฮะ เราเป็นคนนึงที่ชอบนิยายแนวนี้มาก..
แต่ก็เป็นคนนึงที่อยากอ่านอะไรที่มันมีความสุข แต่สุดท้ายจะให้ไปเปลี่ยนพล็อตของคนเขียนก็ไม่ได้เนอะ
จะไม่เลิกอ่านเรื่องนี้ แต่จะ 'พยายาม' ทำใจอ่านจนจบ.. คืออินกับนิยายเรื่องนี้มาก ในระดับนึงเลยล่ะ
ใจนึงเราก็อยากให้คนแต่งเปลี่ยนพล๊อตให้สุดท้ายเค้ากลับมารักกันโดยดี แต่ก็ไม่อยากให้คนแต่งลำบากใจ
สุดท้าย.. ไม่ว่าตอนจบจะเป็นยังไงเราก็ยังเป็นคนอ่านของคนเขียนนะ ^^
-
ชอบนิยายเรื่องนี้ก็ตรงเดาตอนต่อไปไม่ออก ไม่ก็เดาไม่ถูก รักนิยายเรื่องนี้ :L1: ขอบคุณคนเขียนมากนะ :pig4:
-
ดีแล้วค่ะ ยึดมั่นในสิ่งที่ตั้งใจไว้ เป็นกำลังใจให้นะคะ แต่คงจะไม่เข้ามาอ่านอีก ไม่ชอบตอนจบแบบไม่แฮปปี้ค่ะ
สู้ๆนะคะ o18
-
ไม่แฮปปี้ก็ไม่เป็นไรคะ พร้อมอ่านเสมอแล้วก็ขอเป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยนะคะ สู้ๆคะ
-
จริงเหรอ? จบไม่แฮปปี้จริงๆเหรอ?
เสียใจอ่ะ งั้นรอขอโทษคนแต่งก่อนเลย เราจะไม่เข้ามาอ่านแล้ว ขอโทษนะ T^T
ขอโทษนะคะที่ทำให้ผิดหวัง ขอโทษที่ทำให้เสียใจ ขอโทษค่ะ :monkeysad:
ด้วยเพราะคนแต่งอยากยึดมั่นในพล๊อตไว้ ไม่อยากเปลี่ยนแปลงไป ต้องขอโทษจริงๆค่ะ
คนแต่งก็เสียใจมากที่ทำให้คนอ่านผิดหวัง ไม่สามารถปรับเปลี่ยนเพื่อเอาใจได้
แต่ก็ต้องแจ้งให้รับทราบกันไว้ เพราะไม่อยากให้เสียน้ำใจกันไปมากกว่านี้
ถ้าในกรณีที่คนแต่งไม่แจ้ง แล้วให้นักอ่านตามอ่านกันไปจนจบ ถ้าเป็นอย่างนั้น
นักอ่านอาจจะเสียความรู้สึกและเสียใจกับนิยายเรื่องนี้มากไปกว่านี้ก็ได้
คนแต่งจึงจำเป็นต้องแจ้งให้รับทราบล่วงหน้ากันไว้ก่อน แต่อย่างไร
คนแต่งก็ต้องขอโทษด้วยที่ไม่อาจปรับเปลี่ยนพล็อตได้ ขอโทษนะคะ :m15:
แต่ถึงจะจบไม่แฮปปี้ แต่จะมีตอนพิเศษปลอบใจค่ะ :laugh:
แต่ถ้าท่านใดคิดว่าจะไม่เข้ามาอ่านแล้ว ก็ไม่เป็นไรค่ะ สุดแล้วแต่ใจของท่าน
แต่ขอขอบคุณที่เสียสละเวลาอันมีค่าเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด อยากจะขอบคุณมิตรภาพดีดีที่มีให้กับคนแต่งและนิยายเรื่องนี้
รักคนอ่านทุกคน :กอด1:
New-Y Holic
ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ คนแต่งไม่ผิดหรอก เราซิต้องขอบคุณที่บอกล่วงหน้า ^^"
เราไม่ชอบอ่านนิยายที่จบไม่แฮปปี้ มันเป็นความไม่ชอบส่วนตัวของเราเองค่ะ แหะๆ
ไม่ใช่อะไรหรอก ทุกวันนี้ก็เหนื่อยกับการทำงาน เพลียกับชีวิตจริงแล้ว
เลยอยากหาอะไรหวานๆแฮปปี้ๆให้กับตัวเองตอนพักผ่อนบ้างน่ะ ไม่อยากอ่านแล้วนอยด์น่ะ
แบบว่าเราอ่านแล้วชอบอินน่ะ ถ้าอ่านแล้วคงนอยด์ยาวนแน่ๆ ^^
ปล. จะรอติดตามเรื่องใหม่นะ หวังว่าเรื่องใหม่จะแฮปปี้บ้าง >_<
-
ชอบมากเลยค่ะ > < :-[
ตอนจบไม่แฮปปี้จริงๆเหรอคะ :sad4:
อย่าเศร้ามากนะค่ะ เดี๋ยวร้องไห้ T^T
อยากถามว่า แต่งเรื่องของ พี่เนสกับร็อคเกอร์ ด้วยมั้ยคะ *-*
อยากให้แต่งมากเลย ปลื้มใจประโยคนี้มากเลยคะ
“อย่าดื้อได้ไหมเนส”
ร่างสูงดุคนในอ้อมกอดของเขา แต่พี่ผมยังดิ้นรนขัดขืนพยายามฝืนออกจากพันธนาการแน่นหนา
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z3:
-
:impress2:
-
เราอยากให้จบแบบ Happy นะ ไม่อยากเศร้าเลย
-
เราอยากรู้เหมือนกันว่า พี่เนสกับร็อคเกอร์ มาเจอกันได้อย่างไร เล่าเรื่องของ 2 คนนี้ด้วยซิชอบนิยายแนวนี้มากร้ายแต่รักเนี่ย
-
ขอภาคสองแบบแฮปปี้ๆปลอบใจหน่อยนะคะ... :m15:
กระซิกๆ ( ร้องไห้ล่วงหน้าซะแล้วตู- -" ) :o12:
เรื่องนี้ไม่แฮปปี้...ก็แทบใจสลายและ
แต่ถ้าเรื่องสองไม่แฮปปี้ตามไปด้วยนี่... :sad4:
โอ้พระเจ้า...อย่าทำเค้าใจสลายนะตะเองงงงง :serius2:
รอๆภาคสองค่ะ ภาคนี้ก็ยังคงอ่านต่อไป ( แบบเตรียมใจและเตรียมน้ำตา กระซิกๆ )
-
:z3: :z3: :z3: :z3: ลาก่อนที่รัก :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
มันคงจบไม่แฮปปี้อยู่แล่วค่ะ
ดูยังไงน้องตาร์ เฮียควิน เฮียแซท เค้าไม่มีเค้าลางว่าจะรักกันจริงๆได้เลย
ถึงเฮียทั้งสองจะรักก็เหอะ น้องตาร์คงไม่ได้รักเฮียๆหรอกค่ะ เหอๆๆ o22
เราคิดมาตั้งแต่เริ่มอ่าน มันไม่มีเค้าลางของความแฮปปี้เลยนี่เนอะ
ถึงจะจบแบบไม่แฮปปี้ก็จะตามนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :3123:
-
เม้นแบบหน่วงๆ จบไม่แฮปปี้แต่เราจะพยายามอ่านต่อไปนะ
อย่างน้อยขอให้ตอนนี้ทั้ง3คน แฮปปี้ก็ยังดี :เฮ้อ:
อ่านตอนนี้ดีใจที่ควินเริ่มเป็นกาแฟดำใส่น้ำตาลบ้างแล้ว อีกคนก็อย่ายอมแพ้หล่ะ
เชื่อใจกันบ้าง ฟังกันบ้าง แล้วจะอยุ่กันยืดเชื่อป้าสิ o13
-
Heartbreaker : 14
สัมผัสเย็นๆนวดคลึงเบาๆตรงแขนปลุกให้ผมตื่น ลืมตาขึ้นมาก็เห็นเขากำลังก้มหน้าสนใจอยู่กับแขนผม คิ้วเข้มที่พาดอยู่เหนือดวงตาคมขมวดมุ่นราวกับเขามีเรื่องเคร่งเครียดให้ต้องคิดหนัก ผมยิ้ม มองเขาทายาให้อย่างเบามือ ทีตอนผมบอกว่าเจ็บ เขาไม่ยักกะสนใจ พอมาตอนนี้กลับมานั่งทายาให้ผม อาจเป็นเพราะตอนนั้นเขาอยู่ในอารมณ์โกรธ ถึงไม่ยอมฟังที่ผมพูด
“ทาเสร็จแล้วเหรอฮะ”
ผมถามเมื่อเขาหยุดมือ มองมา
“ลุก”
ผมยู่ปาก ยันตัวลุกขึ้นตามคำสั่ง เขาขยับเข้ามาใกล้ ส่งหลอดยาให้ผม
“พี่ควินทาเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอฮะ เอามาให้ผมทำไม”
ผมทำหน้างง เขาขึงตาดุใส่ ยัดหลอดยาใส่มือผม
“ทาข้อมือ”
เขาบอกเสียงเรียบ แต่ตาคมจ้องผมเขม็ง ผมก้มมองหลอดยาในมือ เงยหน้ามองเขา ยื่นหลอดยาคืนให้
“พี่ควินทาแขนให้ผมแล้ว ก็ทาข้อมือต่อสิฮะ”
ผมยิ้ม มองเขาอย่างรอคอย แต่เขายังนิ่ง ไม่ยอมรับหลอดยาคืนไป ผมหน้างอมองค้อนเขา
“ทาให้ผมหน่อย”
ผมบอกอ้อน ขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆเขา วางหยอดยาไว้บนตัก เขามองผมนิ่ง แต่ผมฉีกยิ้มกว้าง พยักหน้าให้เขาทายาให้
“ดื้อ”
เสียงนิ่งๆเอ่ยขึ้น มือหนาหยิบหลอดยาบนตัก บีบใส่ปลายนิ้ว ผมรีบยื่นสองมือไปตรงหน้าเขา
“ผมเปล่าดื้อนะฮะ พี่ควินต่างหากที่ดื้อ เอาแต่ใจ ไม่ยอมฟังผมเลย”
ผมบอกเสียงเบาก้มหน้างุด จู่ๆแรงโอบรัดที่เอวก็ดึงจนตัวผมลอยไปนั่งซ้อนอยู่บนตักเขา หันไปมองก็เห็นนัยน์ตาสีเฮเซลจ้องมองอยู่
“ขอโทษครับ”
ผมบอกเสียงอ่อยหันกลับมามองมือตัวเอง เขาไม่พูดอะไร จับมือผมไว้ ป้ายยาลงบนข้อมือ เกลี่ยทาให้เบาๆ ผมยิ้ม มองนิ้วมือเรียวของเขานวดคลึงข้อมือผมอย่างเพลินตา ทาไปได้สักพักเขาก็ปล่อยมือผม จัดการปิดฝาหลอดยาวางไว้ข้างตัว
“ขอบคุณครับ”
ผมหันไปบอกเขา ขยับตัวจะลุกขึ้น แต่วงแขนใหญ่กระชับเอวผมรั้งให้นั่งลงตามเดิม
“ไม่หนักเหรอฮะ”
ผมถาม ไม่ได้หันไปมอง สัมผัสจากคางเกยไว้บนบ่าเรียกให้ผมเลิกคิ้วสงสัยกับปฏิกิริยาของเขา
“พี่ควิน”
“อยู่นิ่งๆ”
ผมเงียบ นั่งนิ่งตามที่เขาบอก อ้อมกอดกระชับแน่นขึ้นพร้อมกับแรงกดบนบ่า ลมหายใจอุ่นๆรินรดอยู่ที่ซอกคอ ผมขมวดคิ้วยุ่งขบคิดถึงท่าทีแปลกๆของเขา
“อย่าไปไหน ถ้ากูไม่ได้สั่ง อย่าไป ในที่ที่กูหามึงไม่เจอ อย่าไปจากกู”
คำพูดนิ่งๆแต่กระตุกใจคนฟัง ผมรีบหันไปมองเขา แต่ไม่ถนัดนัก เพราะเขายังเกยคางไว้บนบ่าผมอยู่
“ปล่อยผมก่อนได้ไหม”
“กูบอกให้อยู่นิ่งๆ”
“แต่ผมอยากมองหน้าพี่นี่ครับ”
พอผมบอกไปแบบนั้น เขาก็คลายอ้อมกอด ผละห่างออกไป ผมหันไปมองเขาเต็มๆตา นัยน์ตาสีเฮเซลมองตรงมาที่ผม นิ่งสงบ ไม่มีความดุดันหรือแข็งกร้าว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มือผมยื่นไปสัมผัสใบหน้าเขา รู้ตัวอีกทีมือผมก็กำลังลูบไล้แก้มเขาเบาๆ
“ผมขอโทษที่ทำให้พี่เป็นห่วง ต่อไปผมจะไม่ทำอีก ผมสัญญาครับ ถ้าผมจะไปไหน ผมจะบอกพี่ก่อน”
ผมบอกพลางจ้องเข้าไปในดวงตาคู่คมของเขา มือหนาจับมือผมออก ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทาบสัมผัสแผ่วเบาลงบนปาก ผมหลับตาตอบรับจูบเขากลับไป แขนแกร่งโอบรัดผมเข้าไปชิดใกล้บดเบียดจูบหนักขึ้นจนผมต้องยึดบ่าเขาไว้แน่น เวลาผ่านไปชั่วอึดใจ ผมเริ่มสงเสียงครางประท้วงเพราะเขารุกเร้าผมหนักขึ้นเรื่อยๆ ดูดกลืนเอาอากาศหายใจของผมไป ผมจิกเล็บส่งสัญญาณให้เขารับรู้ สัมผัสที่รุกหนักค่อยผ่อนคลายลง หากแต่เขายังไม่ยอมถอนจูบออกไป ผมปรือตามองก็เห็นว่าเขามองผมอยู่ก่อนแล้ว สักพัก เขาก็ถอนจูบออกไป ผมหอบหายใจเกาะบ่าเขาไว้ นิ้วเรียวทาบปากผมไล้เบาๆ ผมหลุบตามองจนเขาผละนิ้วออกไป
“กูจำทุกคำที่มึงพูด”
ผมนิ่ง มองสบสายตาคม คล้ายว่าเขาจะสะกดผมไว้ ผมค่อยๆเอนตัวซบหน้ากับบ่ากว้าง กอดเขาไว้
“ผมสัญญาแล้ว ผมไม่ผิดคำพูดหรอกฮะ”
เขาเงียบไป แต่ยกแขนกอดตอบ ผมยิ้ม ผละห่างออกมา
“เข้าใจกันแล้ว ก็ออกไปหาอะไรทานเถอะฮะ ผมหิว”
ผมยู่ปาก เอามือลูบท้องประกอบไปด้วย เขายื่นมือเข้ามาบีบจมูกผมโยกไปมาแป็ปเดียวก็ปล่อย พยุงผมลุกขึ้นตามเขาลงจากเตียง ผมหันไปมองนาฬิกาตั้งโต๊ะ จวนจะหกโมงเย็นแล้ว ผมนอนหลับไปหลายชั่วโมงเลย นี่ถ้าไม่รู้สึกตัวตื่นเพราะเขาทายาให้ ผมคงได้นอนเพลินเลยไปถึงช่วงดึกเลยก็ได้
“ผมจำได้ว่ามีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเหลืออยู่ พี่ควินอยากทานไหมฮะ เดี๋ยวผมทำให้”
ผมบอกเมื่อเขาจูงมือผมเดินออกจากห้องตรงไปที่ห้องครัว
“อืม”
คำตอบรับสั้นๆเรียกรอยยิ้มพอใจจากผม มาถึงห้องครัว เขาก็ปล่อยมือหันไปพิงเคาน์เตอร์ครัวกอดอกมอง ผมเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบไข่ไก่ออกมาสี่ฟอง เอาไว้ใส่กับบะหมี่คนล่ะสองฟอง ผมเดินไปเปิดตู้ข้างบนหยิบบะหมี่ออกมาสามซองเพราะเป็นขนาดจัมโบ้ ทานกันสองคน แค่สามซองก็น่าจะพอ
“พี่ควินนั่งรอเลยฮะ ขอเวลาผมจัดการสักครู่ เดี๋ยวเสิร์ฟให้ถึงที่เลย”
ผมหันไปบอกเขาที่ยืนมองอยู่ เขาไม่พูดอะไร เดินไปนั่งบนเก้าอี้ ผมหันกลับมาจัดการกับของตรงหน้าต่อ หยิบชามมาสองใบ จัดการฉีกซองบะหมี่ใส่ชาม ก้มลงหยิบขวดน้ำเปล่าที่ยังไม่ได้แช่ตู้เย็นในตู้เก็บของ เปิดฝาขวดเทใส่ชามพอประมาณด้วยการกะทางสายตา ฉีกซองเครื่องปรุงรสใส่ตามลงไป แล้วตามด้วยตอกไข่ใส่เป็นลำดับสุดท้ายก่อนเอาเข้าไมโครเวฟ
“เสียดายที่ไม่มีหมูสับกับผัก แต่แค่ไข่ก็น่าจะพอ หรือพี่ควินอยากทานอะไรอีกฮะ ผมจะได้โทรสั่ง”
ผมหันไปถามคนที่นั่งรอ
“มานี่”
ผมเดินเข้าไปหาเขา แขนใหญ่รัดตัวผมให้นั่งลงบนตัก เขาขบเม้มติ่งหูผมจนต้องหันหน้าหนี แต่คำพูดที่ตามมากระซิบข้างหูเล่นเอาผมนิ่งกลายร่างเป็นหุ่นขี้ผึ้งชั่วขณะ
“อยากกินมึง”
ตั้งสติได้ ผมรีบลุกพรวดออกจากตักเขา เดินปรี่ไปที่เคาน์เตอร์ครัว ได้ยินเสียงฮึมฮัมตามมา ผมอยากหยิบจานเขวี้ยงใส่เขานัก เห็นผมยอมหน่อยก็หาเรื่องเอาเปรียบอยู่เรื่อย เชื่อเขาเลย ผมยืนรอจนได้เวลา หยิบถุงมือใส่ เปิดไมโครเวฟเอาชามบะหมี่ออกมา กลิ่นหอมฉุนของเครื่องปรุงรสพร้อมไอควันร้อนๆพวยพุ่งขึ้นจากชาม ผมถอดถุงมือหยิบตะเกียบกับช้อนวางไว้ในชามก่อนยกไปวางไว้ที่โต๊ะ ไม่ได้มองหน้าคนนั่งรอ เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำเปล่าออกมารินใส่แก้ว เดินกลับไปที่โต๊ะ วางแก้วน้ำไว้ข้างๆชามบะหมี่เขา ผมนั่งลงฝั่งตรงข้าม สนใจชามบะหมี่ของตัวเอง
“ร้อนอยู่”
เสียงเข้มเอ่ยขัดขณะที่ผมกำลังคีบเส้นจ่อไปที่ปาก ผมเป่าลมจนมั่นใจว่ามันไม่ร้อนถึงได้คีบเข้าปาก แต่มันก็ยังร้อนอยู่ดี ผมวางตะเกียบแทบไม่ทัน อ้าปากยกมือพัดน้ำตาซึม บ้าชะมัด!
“ดื้อ”
ผมมองค้อนเขา ก็เพราะใครเล่า เล่นนั่งจ้องหน้าอยู่ได้ เขาลุกขึ้นโน้มตัวมาเป่าปากให้ ผมเห็นมุมปากเขายกยิ้มด้วย คงสะใจล่ะสิที่เห็นผมทำเปิ่นต่อหน้าเขา
“ค่อยๆเคี้ยว”
ผมทำตามที่เขาพูด ค่อยๆเคี้ยวจนละเอียดก่อนกลืน เขาหยิบแก้วน้ำส่งให้ ผมรับมาดื่ม ค่อยยังชั่วหน่อย ผมวางแก้วพอดีกับที่เขาเลื่อนชามบะหมี่ผมไป ผมมองตาม เขาหยิบตะเกียบคีบเส้นขึ้นจากน้ำซุปทำอย่างนั้นอยู่สักพักก็เป่าลมปัดไล่ความร้อน ผมยิ้ม เท้าคางมองเขาทำ ลืมไปว่าเมื่อครู่นี้ผมยังเคืองเขาอยู่
“กินได้”
“ขอบคุณครับ”
เขาเลื่อนชามกลับมาให้ ผมหยิบตะเกียบคีบเส้นเข้าปาก ไม่รู้สึกร้อนเหมือนตอนแรก เหลือบไปมองก็เห็นเขายังนั่งมองผมทานโดยที่ยังไม่แตะชามบะหมี่ของตัวเองเลย
“ทำไมไม่ทานล่ะฮะ”
ผมถามทั้งที่ยังเคี้ยวอยู่ เขาขึงตาดุใส่ แต่ผมก็ยิ้มเคี้ยวตุ้ยๆจนเขาเลิกมอง หันไปสนใจชามบะหมี่ตัวเอง เรานั่งทานไปสักพักบะหมี่ในชามก็หมดเกลี้ยง ผมหยิบแก้วน้ำดื่มจนหมด เอนหลังพิงผนักเก้าอี้ด้วยความอิ่มแปล้ ร่างสูงลุกขึ้น เขาเก็บชามของตัวเองและของผมไปวางไว้ในซิงค์ ผมเลิกคิ้วมองเขาอย่างแปลกใจ จนเขาเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ
“ลุก”
“ขอผมนั่งย่อยก่อน”
ผมบอกเสียงยานคางเอามือลูบท้อง แต่เขาไม่ยอม จับมือผมฉุดให้ลุกขึ้นเดินตามเขาไปที่ห้องนั่งเล่น เขาปล่อยมือ เดินไปเปิดเครื่องเล่นเพลง ผมนั่งบนโซฟาเอนหลังพิงผนักเหยียดขาวางไว้กับโต๊ะ เสียงเพลงสากลแนวบัลลาดดังคลอเบาๆเหมือนว่าเขาจะกล่อมให้ผมเคลิ้มหลับ
“ผมต้องเป็นหมูแน่ๆ ถ้ากินแล้วก็นอน กินแล้วก็นอนอยู่แบบนี้”
ผมพูดขึ้น มองร่างสูงเดินกลับมานั่งข้างๆ เขามองผมนิ่ง จับมือผมไปดู
“เหลือแต่กระดูก”
ผมเลิกคิ้ว ดึงมือกลับ
“งั้นพี่ควินก็กอดกับกระดูก”
ผมบอกกลั้วหัวเราะ เขาพุ่งเข้าใส่ กอดรัดผมแน่นทันที ผมดิ้นสู้
“โอ้ย หายใจไม่ออก”
ผมร้องประท้วง แต่เขาไม่ยอมปล่อย เพิ่มแรงกอดรัดแน่นขึ้นจนหน้าผมแนบติดกับอกกว้างของเขา
“พี่ควิน กระดูกจะหักแล้ว”
ผมส่งเสียง เขาคลายอ้อมกอดแต่ยังไม่ยอมปล่อย
“แกล้งผมเหรอ”
“ปากดี”
เสียงเข้มสวนกลับเร็ว ผมยู่ปาก ใช้ศีรษะดันอกเขาออกแต่เขาก็จับไว้ดันให้แหงนขึ้น
“เปิดหนังมันๆดูเถอะฮะ เปิดเพลงฟังแล้วผมจะหลับ”
เขาปล่อยมือ ผมขยับตัวถอยห่างออกมานั่งเอนหลังพิงตามเดิม
“ไปเปิด”
ผมบอกเขาไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเขามาใช้ผมล่ะ
ผมเบ้ปาก ลุกไปค้นหาแผ่นหนังตรงชั้นวาง ปกติผมไม่ค่อยได้ดูหนังสักเท่าไหร่ วันหยุด ส่วนมากผมจะนั่งเล่นเกมในคอมแล้วก็นอนฟังเพลงในห้อง ไม่ก็อ่านหนังสือการ์ตูน แต่พวกเขาจะชอบดูหนัง และชอบซื้อแผ่นหนังมาเก็บไว้ ส่วนมากจะเป็นพวกหนังแอคชั่นSci-fi แฟนตาซี แล้วก็พวกหนังบู๊มันๆ
“พี่ควินอยากดูเรื่องไหนฮะ”
ผมถาม ไม่ได้หันไปมองเขา ตายังมองแผ่นหนังอย่างพิจารณา ไม่ได้ยินเสียงเขาตอบกลับ ผมหันไปมองก็เห็นว่าเขานั่งเหยียดขากับโต๊ะมองมาที่ผม ผมยิ้ม หันกลับมาเลือกหนังต่อ
“งั้นดูเรื่องนี้นะฮะ น่าจะสนุก”
ผมบอก จัดการเอาแผ่นเพลงออก เปิดกล่องดีวีดีหยิบแผ่นหนังใส่เข้าเครื่องเล่น เปิดทีวี หยิบรีโมทเดินกลับไปนั่งข้างๆเขา
“ไม่รู้ว่าพี่ควินดูรึยัง แต่ผมยังไม่ได้ดู”
ผมบอกกวน เขานั่งนิ่งไม่เล่นงานผมกลับ ผมวางใจ กำลังจะหยิบหมอนอิงมาวางซ้อนไว้ข้างหลัง คนที่นั่งนิ่งอยู่ก็ขยับเอนตัวนอนหนุนตักผมหน้าตาเฉย
“พี่ควิน”
ผมเรียกเขาเสียงขุ่น เรื่องอะไรมานอนตักผมเล่า กว่าจะดูหนังจบ ผมก็เหมื่อยขาแย่สิ
“พี่ควิน ลุกออกไปเลย”
“เงียบ”
“ไม่”
ผมเถียง เขาหันมาจ้องตา ผมก็จ้องเขากลับ
“ผมหนัก”
พอผมบอกเขาก็หันหน้ากลับไปมองจอทีวี ไม่สนใจผม ฮึ่ย! คนบ้า! ผมหายใจแรงให้เขารู้ว่าผมอึดอัดที่เขามานอนหนุนตักแบบนี้ แต่เขาก็ไม่สนใจ ยังคงนอนต่อไป ทำเหมือนผมเป็นสิ่งไม่มีชีวิต เป็นหมอนรองให้เขาหนุนนอน
ใครกันแน่ที่ดื้อ เขานั้นแหละ ดื้อที่สุดเลย!
ชุดโฮมเธียเตอร์ทำงานได้สมราคาและคุณภาพ เสียงซาวน์เอฟเฟกต์ของหนังดังเหมือนผมกำลังนั่งดูอยู่ในโรงภาพยนตร์ ผมนั่งลุ้น เลิกสนใจคนที่อาศัยตักผมแทนหมอน จนหนังจบ ผมถึงได้ก้มมอง ปรากฏว่าเขาหลับไปแล้ว ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน ผมโบกมือผ่านหน้าเขาทดสอบว่าเขาหลับสนิทจริงรึเปล่า
หลับจริงแฮะ
“พี่ควิน”
ผมลองเรียก มือก็สะกิดเขาเบาๆ
“พี่ควิน หนังจบแล้ว”
เงียบ ไม่มีสัญญาณตอบรับ ท่าทางจะหลับลึก ผมชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆ ลองเอามือบีบจมูกเขาโยกไปมาเหมือนที่เขาชอบทำกับผม เขาก็ยังนอนนิ่งไม่ไหวติ่ง ผมปล่อยมือ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของเขาบอกให้รู้ว่าเขาหลับสนิทจริงๆ ผมยิ้ม เอานิ้วจิ้มแก้มเขาเล่น
“คนอะไร เอาแต่ใจ เผด็จการ”
ผมกระซิบข้างหูเขาก่อนผละห่างออกมา เวลานอนหลับ เขาก็ดูไม่มีพิษมีภัยอะไร แต่ทำไมเวลาตื่นถึงได้ชอบโมโหร้ายนักก็ไม่รู้ ชอบทำหน้านิ่งๆ แผ่รังสีอันตรายให้คนรอบข้างหวาดกลัวอยู่เรื่อย
“หน้าตาก็ดี แต่ใจร้าย พี่ควินใจร้าย”
ผมว่าต่อ มือก็จิ้มแก้มเขาไปด้วย ได้แกล้งเขาแบบนี้ก็สนุกดี ใช่ว่าจะหาโอกาสแบบนี้ได้ง่ายๆ ถ้าในอนาคตผมอยู่กับพวกเขาได้อย่างสงบสุขอย่างวันนี้ก็คงดี ผมไม่อยากมีเรื่องให้ต้องทะเลาะกับพวกเขา ไม่อยากปวดหัวกับปัญหาเดิมซ้ำๆซากๆ ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะเชื่อใจผมและควบคุมอารมณ์ตัวเองได้
ผมระบายลมหายใจยาว ค่อยๆจับประคองศีรษะเขาออกจากตัก หยิบหมอนอิงมารองศีรษะเขา ลุกขึ้นไปเปิดเอาแผ่นหนังออก จัดการปิดเครื่องเล่นและทีวี มองดูนาฬิกาบอกเวลาสองทุ่มครึ่ง ผมหันไปมองเขา เข้าไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยออกมาปลุกเขาให้เข้าไปนอนในห้องก็แล้วกัน
“เปิดประตู”
เสียงเข้มจากด้านนอกเรียกให้ผมที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำหันไปมองประตูห้อง
เขาตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?
ผมเพิ่งเข้ามาอาบน้ำ ยังไม่ถึงยี่สิบนาทีเลย
“เปิดประตู”
“ครับ แป๊ปนึงครับ”
ผมส่งเสียงบอก รีบเดินเข้าห้องน้ำแขวนผ้าเช็ดตัวไว้ ติดกระดุมเสื้อพลางเดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังประตูห้อง ผมเช็คความเรียบร้อยของชุดนอนก่อนเปิดประตูให้เขา ร่างสูงยืนหน้านิ่งส่งสายตาดุมาให้ ผมมองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นึกสงสัยว่าเขาไปอาบน้ำตอนไหน ทำไมเร็วจัง
“ผมเห็นพี่ควินนอนหลับ เลยเข้ามาอาบน้ำก่อน กะว่าอาบเสร็จแล้วจะออกไปปลุก”
ผมบอกเสียงเบา ยิ้มเจื่อน เขาไม่ตอบ เดินหน้านิ่งเข้ามาในห้อง ผมปิดประตู หันไปมองก็เห็นเขาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง ผมเดินไปนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมฯ
“มีอะไรเหรอฮะ หรือว่าพี่ควินหิว”
ผมถาม ลอบสังเกตท่าทางเขาไปด้วย ช่วงเย็นเขายังอารมณ์ดี แต่ตกดึกเขาอาจอารมณ์ไม่ดีก็ได้ ผมต้องระวังตัวไว้ก่อน ยังวางใจไม่ได้
“นอน”
เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับที่ตัวเขานั่งลงบนเตียง เขามองมาที่ผมอย่างจะออกคำสั่งทางสายตาให้ผมลุกไปหาเขา
“หมายความว่า พี่ควินจะนอนกับผมเหรอฮะ”
ผมถามทั้งๆที่รู้คำตอบ แต่ยังมีความหวังว่าเขาอาจจะเข้ามาดูผมเฉยๆแล้วกลับห้องตัวเองไป
“เออ”
คำตอบรับสั้นๆแต่ทำเอาผมสะดุ้ง
“มานอน”
“เอ่อ…ผมจะอ่านหนังสือครับ ใกล้จะสอบแล้ว”
ผมหาข้ออ้าง หยิบชีทข้างๆโต๊ะมาเปิดอ่าน
“กูบอกให้มานอน”
“ผมจะอ่านหนังสือ”
“อย่าให้กูลุกไปลากมึง”
ผมอ้าปากจะโต้กลับ แต่เห็นนัยน์ตาคมกล้าของเขาแข็งกร้าวขึ้นผมก็ต้องหุบปาก วางชีทไว้ตามเดิม ลุกขึ้นเดินไปหาเขา
เผด็จการที่สุดเลย!
“พี่ควิน ผม…ผมยังไม่พร้อม เรา…นอนเฉยๆ ได้ไหมฮะ”
ผมบอกอย่างติดขัดเมื่อเขาจับแขนผมดึงให้นั่งลงข้างๆเขา
“นอนเฉยๆ”
เขาพูดทวนคำ ผมรีบพยักหน้า
“ครับ นอนเฉยๆ”
เขาแสยะยิ้ม ผมเริ่มใจคอไม่ดี คิดหาทางเอาตัวรอด
“อย่าครับ”
ผมร้องห้าม เพราะเขาผลักผมนอนราบ กดแขนทั้งสองข้างผมไว้ ขึ้นคร่อมบดเบียดกายแกร่งจนผมดิ้นไม่ได้ เขาไม่ปล่อยให้ผมมีเวลาคิดเลย
“พี่ควิน ผมยังไม่พร้อมจริงๆ อย่าเพิ่งเลยนะฮะ”
ผมบอก เบี่ยงหน้าหลบเมื่อเขาโน้มหน้าลงมาใกล้
“มองกู”
“ให้ผมหายดีก่อนนะฮะ ตอนนี้ผมยังเจ็บอยู่เลย”
“กูบอกให้มอง”
มือหนาบีบแก้มผมบังคับให้หันไปมองหน้าเขา ผมส่งสายตาอ้อนวอนให้เขาเข้าใจ ว่าผมยังไม่พร้อมกับสิ่งที่เขาต้องการ
“คิดว่ากูจะทำอะไร”
ก็เขาบอกจะนอนกับผม แล้วจะให้ผมคิดอะไรได้ล่ะ นอกเสียจากว่าเขาต้องการมีเซ็กซ์กับผม
หรือว่าผมคิดผิด?
“กูเข้ามานอนกับมึง”
ผมมองเขานิ่ง สับสนกับคำพูดของเขา
“ไม่ได้เข้ามาเอามึง”
ผมเบิกตากว้าง รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงแตกดังเพล้งจากเศษหน้าตัวเอง พร้อมๆกับความอับอาย คลืบคลานเข้ามาใกล้ และราวกับเขาล่วงรู้ความคิดของผม ถึงได้ผละออกไป ผมรีบผลิกตัวนอนตะแคงซุกหน้ากับฝูกนุ่มทันที อยากหยิบผ้าห่มมาคลุมโปง แต่ก็ไม่กล้าลุก
ไม่เคยรู้สึกอยากหายตัวได้มากมายขนาดนี้มาก่อนเลย ให้ตายเถอะ!
จู่ๆผ้าห่มที่ผมต้องการก็มาอยู่บนตัว ตามมาด้วยเสียงเปิดโคมไฟ ผมนอนนิ่งรับรู้ได้ว่าร่างสูงลุกออกจากเตียงไป แล้วไฟในห้องก็ดับ เหลือแต่แสงสว่างจากโคมไฟ ผมขดตัวเมื่อฝูกด้านหลังยวบลง แสงจากโคมไฟดับลงเหลือไว้แต่ความมืดมิด
“นอน”
เสียงเข้มมาพร้อมกับแรงกอดรัด ผมหลับตาปี๋กับสัมผัสแนบสนิทที่แผ่นหลังกับช่วงตัวเขาและลมหายใจอุ่นๆรินรดอยู่บนศีรษะ ผ่านไปสักพัก จนผมแน่ใจว่าเขานิ่งไปแล้วถึงได้ลืมตา จับแขนเขาที่พาดอยู่กับหน้าท้องผม
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
ผมยิ้มบอกท่ามกลางความมืด เลื่อนมือไปวางทาบมือเขาไว้ หลับตาพร้อมคำอธิษฐานให้ตัวเองและเขาด้วย
ขอให้เราอยู่กันอย่างสงบสุขอย่างนี้ตลอดไป
-----------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากแจ้งตอนจบให้นักอ่านทราบกันไปเมื่อตอนที่แล้ว
มีทั้งเสียงที่ยอมรับได้ และยอมรับไม่ได้ :sad11: จุดนี้ เก๋เข้าใจค่ะ
เข้าใจอย่างสุดซึ้งเลยทีเดียว :o12: แต่ง Y เรื่องแรก ก็สร้างเรื่องเลย :laugh:
ยังไงก็ต้องขอขอบคุณสำหรับมิตรภาพและการต้อนรับที่ดี ที่มีให้กับ Y เรื่องนี้
ตอนแรกที่เข้ามาโพสลงในเว็บนี้ ก็คิดว่า จะมีใครอ่านงานเราไหม?
จะมีใครชื่นชอบงานเรารึเปล่า? แต่จนถึงตอนนี้ บอกได้เลยว่าเกินคาดมากๆ
ทุกคนในเล้าให้การต้อนรับเก๋อย่างดี ประทับใจและซึ้งใจจริงๆค่ะ
เก๋เลยคิดว่า ในเมื่อวางพล็อตแล้ว ตั้งใจจะแต่งเรื่องนี้ ก็ไม่อยากกั๊กความจริง
เพื่อดึงนักอ่านไว้ ยอมรับว่าเก๋ก็คิดหนักค่ะ ว่าจะแจ้งกับนักอ่านยังไง
แต่สุดท้ายก็ต้องบอกความจริง เพราะมันคือพล๊อตในหัวที่ผุดขึ้นมาตั้งแต่แรกเริ่ม
เอาเป็นว่าเราเข้าใจกันแล้วเนอะ ทุกคนรับทราบ และเก๋จะไม่พูดถึงมันอีก
เรามาเล่นเกมตอบคำถามกันดีกว่า o18 (เปลี่ยนอารมณ์เร็วมาก = =)
บังเอิญได้ดูทีเซอร์ละครเรื่องนึง แล้วสะดุดใจกับเพลงประกอบ รู้สึกชอบ
เลยไปเจอชื่อเพลงและนักร้อง เลยจัดการโหลดมาฟัง
โคตรชอบ เพราะเนื้อเพลง หลายท่อน เข้ากับตัวละครในนิยาย (โคตรๆ)
เลยคิดว่าจะเอามาตั้งคำถามเล่นเกมกับนักอ่านดู :z2:
เริ่มเลยนะ นี่คือคำถามค่ะ
จากประโยคนี้ "เจ็บแค่ไหน ปวดใจเท่าไรไม่รู้ เหตุใดหัวใจยังรักเธออยู่ก็ตอบตัวเองไม่ได้
อยากหนีหลบไปให้ไกลแต่ฉันก็หนีไม่เคยได้ คงต้องทนให้ไหวที่ต้องเจ็บไปรักไปจนตาย"
นักอ่านคิดว่าประโยคดังกล่าวตรงกับบุคลิก คาแรคเตอร์ นิสัย ความรู้สึกของตัวละครใดต่อไปนี้
ก. เนคตาร์
ข. ควินตัส
ค. แซทเทิร์น
ง. เฟียซ
จ. ควินตัสกับแซทเทิร์น
มาเล่นเกมตอบคำถามเล่นๆกันนะคะ มาวิเคราะห์ตัวละครกัน :L2:
มีข้อถูกเพียงข้อเดียวเท่านั้น หวังว่าจะตอบถูกกันนะ :mc4:
ปล.จากประโยคคำถาม เป็นเนื้อเพลงท่อนฮุคของเพลง "เจ็บไปรักไป" ศิลปินวง Yes'sir Days (เยสเซอร์เดย์)
-
พี่แซทแย่แน่ พี่ควินทำคะแนนำโด่งเลย ^^ หวานปนขมนะ
-
เฟียซละกันค่ะ สำหรับคำตอบของคำถาม
แซทกลับจากค่ายอาสาเมื่อไรก็มาคุยกับต้าร์ให้รู้เรื่องนะ อย่าเอาแต่เงียบแบบนั้นนะ ควินน่ารักนะนั่น ต้าร์เหมือนเริ่มเปิดใจรับควินกับแซทมากขึ้นเรื่อย ๆ นะนั่น ควินก็น่ารักขึ้นเรื่อย ๆ รัก ห่วงใย ใส่ใจแสดงออกชัดขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะนั่น แต่คำพูดคำจาก็ยังคงน้อยอยู่ดี แต่ก็ยังคงสงสัยอยู่ดีว่าอะไรทำให้แซทกับควินทำแบบนั้นกับต้าร์ เพราะดูเหมือนแซทกับควินจะถูกใจต้าร์ตั้งแต่แรกแล้วนี่นา ยังคงคาดหวังต่อไปว่าตอนปลอบใจพิเศษจะ happy
-
ต้าร์รึเปล่า? ==;
พี่ควินน่ารักอ่ะ ปลื้ม ><//
-
อ่านสามตอน มันบีบหัวใจ ต่อไม่ไหว
-
ขอให้คำตอบคือ จ.
พวกที่ปากกับใจไม่ตรงกัน มันก็ต้องเจ็บแบบนี้ ^^
-
อยกห้ซทมีวลบบนี้บ้ง
-
:L2:กำลังดี
-
ตอบ เฟียซ =3= เพราะว่า ... เพราะว่าอะไรดี - -
555555
เหมือนเนคตาร์จะเปิดใจบ้างแล้ว ดีจังงง :-[
พี่ควินก็น่ารักเป็นเหมือนกันนะเนี้ยย =////=
ลุ้นต่อไปค่ะ พี่แซทรีบๆกลับมา คิดถึง :monkeysad:
-
สองคนดูเข้าใจดูรักกันดีนะ หรือคิดไปเองหว่าา
ส่วนเกมส์ ตอบ จ.แหละกัน ดูจะรักไปเจ็บไปสุดเลย
ไม่พูดออกมา มัวแต่ทำร้าย จะได้ความรักของตาร์มั้ยละ
ปล.เมื่อไรแซทจะกลับมาจากค่ายยยย
-
:เฮ้อ: กลัวจังเลยตอนนี้ดีกันเดี๋ยวตอนหน้าอาจจามาม่า. สงสารต้าร์. คำตอบของคำถาม อยากตอบถูกทุกข้อปต่ไม่มีคงต้องตอบจ. ควินตัสกับแซทเทิร์น
-
ตอบ จ. ควินตัสกับแซทเทิร์น
ยังขึ้นไม่ออกเลยว่ามันจบไม่แฮปปี้ยังไง T^T
-
ตอบว่า ควินตัสกับแซทเทิร์น
ช่วงนี้ต้าร์กำลังหวานกะพี่ควิน ระวังพี่แซทน้อยใจเน้อ
:-[ :-[ :-[
-
ไม่แฮปปี้ก็จะอ่านนนน
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ บางตอนอาจบีบหัวใจไปบ้าง แต่ยังไงก็จะอ่านต่อจนจบค่ะ ;[];
-
วางชามมาม่าไว้ก่อน ถึงจะหวานไม่มากแต่แค่นี้ก็ชื่นใจแระ :กอด1:
-
เฟียชหล่ะกันดูเหมือนจะถูกกีดกันทุกอย่างฮ่า ฮ่า ทั้งรักทั้งเป็นห่วงแต่ก็ช่วยคนที่รักไม่ได้
น้องเก๋ยังไงตอนปลอบใจพี่ขอแบบว่า จบแบบนี้แหล่ะใช่เลยลงตัวอย่างแรง
-
จ. ป่ะ
สองคนนี้รักตาร์มากแต่ว่าตาร์ไม่ได้รัก เอ๊ะหรือยังไง
ปล.จบไม่แฮปปี้ แต่ก็หวังว่าตอนพิเศษจะทำให้ยิ้มได้นะ อิอิ
-
จบแบบที่วางโครงเรื่องนั่นแหละค่ะ ไม่ต้องเอาใจคนอ่านก็ได้
เพียงแต่รู้สึกว่าบรรยากาศมันหน่วง ๆ มาทั้งเรื่องแล้ว
พอบอกว่าจบไม่ happy เลยอดหดหู่รอไม่ได้ ชีวิตทำไมจะรันทดขนาดนี้แค่นั้นแหละ
-
พี่แซทรีบๆ กลับมานะ
อ่านพาร์ทพี่ควินกับตาร์แล้ว
อยากอ่านพี่แซทกับตาร์บ้าง
-
จะทำหรือไม่ทำดี ตื่นเต้นดี นึกว่าจะโดนซะแล้ว
-
เฟียซ. คนดีของหมู่เฮา
-
เอิ่ม เริ่มเดาลางๆ ที่ว่าจบไม่แฮปปี้เอนดิ้งนี่
หมายยถึง ไม่ได้อยู่ครบสามคนอ๊ป่าววน้า
ยังไงก็จะตามอ่านต่อจ้าาา
-
น่าจะตรงกับเฟียสนะคะ
ความจริงไม่ชอบเรื่องที่ไม่จบแฮปปี้ แต่เรื่องนี้ไม่รู้เป็นไง :z2:
อารมณ์แบบว่ามันน่าติดตาม อาจจะสะใจเล็กน้อยที่ไม่แฮปปี้ด้วยซ้ำ ฮ่าๆๆๆ o18
-
สองตอนหลังนี้หวานมาก ทำเอานึกตอนจบที่ว่าไม่แฮปปี้ไม่ออกเลย
-
ตอนนี้น่ารักอ่ะ o15
-
แหม. . . ทีพี่แซทไม่อยู่ละหวานกันเชียว
-
ก. เนคตาร์
คิดว่าน่าจะใช่ :เฮ้อ:
เดาเอา?
-
ตอบคำถาม เท่าที่ดูเนื้อเพลง มันก็เข้าอยู่หลายตัวนะ
แต่ถ้าให้วิเคราะห์กันจริงๆน่าจะเข้ากับเฟียซมากที่สุด(มั้ง)
ไม่รู้จะถูกหรือเปล่า คงต้องรอคนแต่งเฉลยแล้วหละ
ส่วนตอนนี้ขอบอกเลยว่าอ่านไปปัดมดไป(เว่อร์)
เพราะว่ามันหวานมวากกกกก
ต้าxควินสวีทหวานกันสุดๆ
แถมปิดฉากด้วยการที่น้องต้าหน้าแตกดังเพล้งอีกตะหาก
พี่ควินเขาจะมานอนด้วยเจยๆ แต่น้องต้าดันคิดไปถึงไหนต่อไหนก็ม่ายรุ 5555
รู้สึกเหมือนตอนนี้ควินจะทำคะแนนนำแซทยังไงก็ไม่รู้สิ
ขอบคุณคนเขียนมากๆ จะรอตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
ปล. อยากจะบีบีไปบอกแซทว่าให้รีบกลับมาด่วนๆ
-
"จ. ควินตัสกับแซทเทิร์น" ค่ะ เพราะพวกปากแข็งจะมีอารมณ์มาโซนิดๆ :m26:
ชอบทำตัวเอง ทำให้เค้าเกลียด ทำร้ายเค้า แต่ก็มานั่งเศร้า นั่งนอยเอง เจ็บเอง
รักเค้าแต่ก็แสดงออกไม่เป็น ชอบเรียกร้องความสนใจแบบผิดๆ
ข้างนอกแข็งโป๊ก แต่ข้างในอ่อนยวบ เหมือนไก่ทอดเคเอฟซีที่กรอบนอกนุ่มใน o16
...ประโยคนี้ "เจ็บแค่ไหน ปวดใจเท่าไรไม่รู้ เหตุใดหัวใจยังรักเธออยู่ก็ตอบตัวเองไม่ได้
อยากหนีหลบไปให้ไกลแต่ฉันก็หนีไม่เคยได้ คงต้องทนให้ไหวที่ต้องเจ็บไปรักไปจนตาย"
จึงเหมาะที่สุดแล้วสำหรับควินตัสกับแซทเทิร์น แต่ไม่สงสารหรอกนะ พวกแกทำตัวเองทั้งนั้น
:เฮ้อ: อะไรอยุ่ในใจ รักมากแค่ไหน ก็รีบบอกแล้วก็แสดงออกให้เค้าเห็นซะนะควินตัสกับแซทเทิร์น
อะไรๆเก็บไว้ในใจ มันก็อยู่ในใจหล่ะนะ อยากให้เค้ารู้เค้าเห็น็ต้องเอามันออกมาเข้าใจไหม o8
ชีวิตคนเรามันสั้น... พรุ่งนี้อาจไม่มีนู๋ต้า ไม่มีควินตัส ไม่มีแซทเทิร์น ก็ได้ใครจะรู้
อะไรที่ผ่านไปล้วมันเรียกคืนไม่ได้หรอกนะ เวลามันผ่านไปแล้ว มันก็ผ่านเลยไป
มันไม่ย้อนกลับมาหรอก ต่อให้รวยแค่ไหนก้ซื้อเวลากลับคืนมาไม่ได้รู้ไหม....
-
ตอนนี้ดูควินเป็นคนปกติที่สุดเท่าที่ได้อ่านมา
เหมือนจะอ่อนลงด้วยซ้ำ
สำหรับคำถาม
คิดว่าเป็นเฟียซค่ะ
รู้ทั้งรู้ว่าตาร์มีคนรักคนหวงอยู่ถึงสองคน
แต่ก็ตัดใจไม่ได้
รักเองช้ำเอง เฮ้ออ..
-
รู้สึกว่าควินจะย้ำจริงเชียวว่า ไม่ให้ตาร์ไปไหน ไม่ให้ตาร์ไปยู่ในที่ๆมองไม่เห็น
ได้อ่านเจอหลายครั้งมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แซทก็ด้วย
จบเศร้าเนี่ย ไม่ใช่หวยไปออกที่ตาร์นะค่ะ โนวๆๆๆเลยนะ ขอตาร์กับพี่ชายตาร์ไว้ซักคนเถอะ น้าๆๆ
ปล.ตอนนี้หวานแบบ??? ควินพูดมากๆๆก็ได้ ไม่ว่า 5555
-
นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ววววววววววว :t3:
-
อ่านแล้วเหนื่อยแทนอะ
-
อ่านไปหวาดระแวงไป
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ตอบข้า จ. ต้องเป็นควินตัสกับแซทเทิร์น แน่ๆ
-
อ้าว จบไม่happyหรอ
เพิ่งจะรู้ เฮ้ออออ
ตอนนี้มันก็ไปในทางที่ดีนี่
-
ทะเลเริ่มสงบ...แต่ขอพายุแบบเจ็บๆ
-
แอบเสียใจที่จบไม่ happy :m15:
แต่ก็ติดตามอยู่น้าาาา
สำหรับคำถาม ตอบ ก.เนคต้าร์
-
ขอตอบข้อ ก. เนคตาร์ น่าจะใช่นะ แซทนายพลาดฉากหวานๆกับต้าร์นะ ตอนนี้ควินชนะขาดรอย
-
ฮะ ฮะ ฮะ เราเล่นด้วย เราขอตอบ จ. จ้า
ตอนนี้คิดถึง แซท ล่ะ รีบกลับมาได้แล้วน้า
เราอยากเห็น ต้าร์ ง้อ แซท อ่ะ ว่าจะเป็นแบบไหน
จะน่ารักกว่าตอนที่ ต้าร์ ง้อ ควิน หรือเปล่า
รออยู่นะ :m1: :m1: :m1:
-
ขอตอบ ก. เนคตาร์ ค่ะ
บางทีทั้งๆที่พี่ควิน พี่แซทร้ายกับต้าร์ แต่นานๆไปต้าร์อาจจะหลงรักพี่ๆทั้งสองไปไม่รู้ตัว
แล้วยิ่งคุณเก๋(ขอเรียกแบบนี้เลยนะคะ) บอกจะจบไม่แฮปปี้
อาจจะมีเรื่องดราม่ามาอีก(รึเปล่า) ให้น้องต้าร์ต้องเลือกระหว่างพี่คนใด คนหนึ่ง
หรือว่าพี่ๆทั้งสองคนอาจร้ายใส่น้องต้าร์อีก แต่น้องต้าร์ก็ยังสู้ตาย ไว้ลายรักพี่ทั้งสอง
จบแบบที่วางโครงเรื่องนั่นแหละค่ะ ไม่ต้องเอาใจคนอ่านก็ได้
เพียงแต่รู้สึกว่าบรรยากาศมันหน่วง ๆ มาทั้งเรื่องแล้ว
พอบอกว่าจบไม่ happy เลยอดหดหู่รอไม่ได้ ชีวิตทำไมจะรันทดขนาดนี้แค่นั้นแหละ
+1 เลยฮร้าาา แอบเห็นด้วยเบาๆ
แต่สำหรับตอนนี้น่ารัก จุ้บจิ้บ จิบิ(?)มากๆ
ชอบนะคะ ดูพี่ควินกับน้องเริ่มปรับตัวเข้าหากันได้แล้ว
ตอนนี้ก็เหลือพี่แซทกลับมา จะได้มานั่งลุ้นละ ว่าน้องต้าร์จะได้คู่ใคร
ปล.คุณเก๋ขา คืออยากทราบว่าจบแบบไม่แฮปปี้ของคุณเก๋นี้คือเศร้าโศกประดุจไทรโศก หรือว่าน้องต้าร์ต้องเลือกพี่คนใดคนหนึ่งอ่ะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่า :กอด1: :กอด1:
-
ต้าร์เริมเปิดใจให้ควินมากขึ้น
รีบกลับมาเร็วนะแซท ควินนำไปเยอะแล้ว
รู้ว่าตอนจบไม่ Happy ก็เศร้าแต่ทำไงได้ชีวิตไม่ได้ Happy ตลอดนิ
แต่ก็หวังว่าจะไม่ Sad เกินไปจนน้ำตาไหลตามหรอกนะ
-
ก.เนคตาร์
-
จบแบบที่วางโครงเรื่องเลยค่ะ
รออ่านอยู่ > <
-
ตอบไม่ถูกอ่ะเพราะถ้าเป็นตอนแรกจะตอบ ก.เนคตาร์ :m21: เพราะหนูทนจริงๆ(ตามเรื่องที่อ่านน่ะ :a5:)
แต่พอตอนหลังๆหนูต้าเริ่มไม่ทนคนที่ต้องเยื้อคือ ง.ควินตัสกับแซทเทิร์น เพราะจะมารู้ตัวอีกทีก็สายแล้ว :z6:
สรุปก็คือจากที่ตอนแรกต้าเป็นคนเยื้อแล้วตอนหลังคนที่เยื้อกลายเป็นควินกับแซทแทน เจ็บด้วยกันทั้ง3คนเลยแต่เจ็บกันต่างเวลาแค่นั้นแหละ :serius2:
พล่ามซะยาวเชียวตรู :z3: :z2: :z3: :z2:
-
ตอบข้อ จ. ควินตัสกับแซทเทิร์น เป็นคำตอบสุดท้ายค่า
ช่วงนี้อ่านไปอ่านมาเริ่มรู้สึกว่าน้องต้าร์เหมือนคลื่นใต้น้ำแปลกๆ
เรื่องก็ดูสงบๆเหมือนรอระเบิดลง (ว่าไปนั่น 55) แต่กลัวใจคนเขียนจัง
ที่ไม่จบแฮปปี้นี่ คงไม่มีใครตายหรอกใช่มั้ยคะ หรือจะหักมุม น้องต้าร์เก็บกดกลายเป็นฆาตกรโรคจิต
- -" เออะ เริ่มออกนอกโลกไปไกล 5555
ยังไงก็จะติดตามต่อไปนะคะ //กอกคนเขียน
-
ตอบจ.เฟียส ละกัน >< ไม่รู้อ่าาา คิดว่าคงไม่ใช่ต้าร์ = = (มั่งงงง)
จะจบแบบไหนก็ตามใจคนเขียนเลยค่าาาาา แต่งเหมือนที่คิดไว้เลยค่าาาา
แต่ก็แอบ.......เศร้านิดนึง :a5:
-
เหมือนทุกอย่างมันดูรักกันเกินไป จะมีอะไรเกิดขึ้นต่อไปเนี่ยยย
คลื่นลมสงบก่อนพายุใหญ่จะมา
-
ปลื้มมมมมมตอนนี้จังงง :L1: :L1:
แบบว่าอ่านตอนนี้ซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบมากๆ :z2: :z2:
o13 o13
:bye2: :bye2:
-
ขอตอบ "ควินตัสกับแซทเทิร์น" แล้วกันค่ะ
ส่วนตอนนี้พี่ควินทำคะแนนนำโด่งเลยย พี่ควินมีมุมน่ารักนะเนี่ย 5555
เมื่อไหร่พี่แซทจะกลับมา อยากให้อยู่พร้อมกัน 3 คนละ กร๊ากกกกกกกกกกก
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ
จบยังไงก็อ่านได้ค่ะ ไฟท์ติ้งงงงงงงง
-
:a5: งานนี้พี่เเซน เสียคะเเนน :oo1: :m20: ตามพี่ควินทันไมนี่ :serius2:
-
จ. ควินตัสกับแซทเทิร์น รึเปล่า :m28:
ตอนนี้ควินน่ารักอ่ะ :o8: แต่ตอนต่อไปไม่รู้จะเป็นไง :เฮ้อ:
-
ตอบ ง และกันเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ เดาเอานะ
ตอนนี้ควินทำคะแนนนำโด่งกันเลยทีเดียวระวังโดนทิ้งนะแซท
-
เหมือนจะเริ่มมีความสุขกันนะ แต่ไม่รุว่าจะจบในรู้แบบไหนอ่าสิ ที่ทำให้ไม่แฮปปี้อ่าา
สำหรับคำถาม ขอตอบว่า จ. ค่ะ (ใช่อ๊ะป่าวน้าา) ^^
-
พี่ควินน่ารักเนอะ
มันจะจบไม่แฮปปี้จริงๆหรอ TT
-
เอาเป็นน้องต้าของเราล่ะกัน
รออ่านตอนต่อครับ
เป็นกำลังใจให้นักเขียน
-
ก อะ เนคต้า ไม่รู้ถูกมั๊ยยย
-
ง. เฟียซ !!!
รึปล่าวววว??? แต่น่าจะใช่ ><
-
คิดว่าเป็น ง. เฟียซ เพราะดูจากหลายๆอย่างที่แสดงออกมาให้ซึ่งมีอยู่น้อยนิด ก็เดาว่าชอบตาร์นะ
แล้วประโยคของสองหนุ่มคิดว่าน่าจะเศร้ากว่านี้
-
เราเลือก จ. ไม่รู้เป็นไงนะ เราสงสารควินกะแซท ทั้งสองคนเหมือนเด็กที่ไม่รู้จักความรัก
ไม่รู้ว่าจะไขว่ขว้าความรักไว้ด้วยวิธีไหน แสดงออกมาตามที่ตัวเองจะพอคิดได้ ทำได้
แต่ไม่เคยไปถึงคนที่ตัวเองรักเลย ผลตอบแทนจากความผิดพลาดที่ตัวเองทำไว้
เราเตรียมใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วหล่ะ ว่าเรื่องนี้มันจะจบแบบไหน เลยไม่ได้คาดหวังอะไร
ตอนนี้เหมือนซื้อเวลาไปเรื่อยๆ ถึงแม้ปลายทางเป็นยังไง อย่างน้อยก็เคยมีช่วงเวลาดีๆ
แต่..
พี่ควินล้ำหน้ามากอ่ะ ทำคะแนนนำพี่แซทเยอะมากกกกกกกกก
อ่อนโยนลงมากกกกก แถมฟังต้าร์มากขึ้น
เรารู้สึกว่าต้าร์พยายามจะทำให้มันดี แต่ไม่รู้สิ เรารู้สึกว่ามันไม่มีความรัก
ต้าร์แค่โอนอ่อน ผ่อนปรน เพื่อไม่ให้ตัวเองเจ็บอีก
เฮ้ออออ ไม่รู้สิ เราเข้าใจทุกฝ่ายนะ เพียงแต่ ความต้องการของทุกคน ไม่ใช่จุดหมายเดียวกัน
คิดถึงพี่แซททททท ให้พี่แซทมาหวานก่อนนะ นะนะนะนะ
อ่านมา 3 ตอน ไม่มี 3P เรยอ่ะ เค้าว้อนนนน ไม่ได้หมายถึงเรทนะ (*ร้อนตัว)
หมายถึงไม่มีพี่แซทเอี่ยว มันขาดๆอ่ะ 55555++
รออ่านอยู่นะตัวววว >3<
-
อ่านสามตอน มันบีบหัวใจ ต่อไม่ไหว
อย่าเพิ่งไป :o12: เพิ่งอ่านได้แค่ 3 ตอนเอง กลับมาก่อน :monkeysad:
มันบีบหัวใจมากถึงขนาดอ่านต่อไม่ไหวเลยเหรอคะ :serius2:
เข้าใจว่านักอ่านบางท่านก็ไม่ชอบอ่าน Y แนวดาร์กเครียดๆแบบนี้ :เฮ้อ:
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
มาต่อเร็วๆนะ ผมชอบแนวนี้ > <
-
ตอบไม่ได้เลยอะว่าใคร ไม่อยากเดา ;(
รู้สึกจะเริ่มหวานขึ้นเรื่อยๆ แล้ว น่ารักดี... แต่... เค้ายังไม่ให้อภัยแซทกับควินนะ ใจร้ายขนาดนั้น มาทำดีเอาตอนนี้เค้าก็ไม่ให้อภัยแล้ว น้องต้าอย่าใจอ่อนนะ T^T
-
:call: :call:รออยู่นะครับ
-
:a2: :a2:
เยสสสสสสสสสสส ถูกใจใช่เลยยย
จะจบแบบไม่แฮปปี้ใช่ป่ะ เย้ๆๆๆๆๆ ชอบบบมากกกก
เอาแบบเศร้าจัดหนักเลยนะ ชอบบบบ (โรคจิตป่ะเนี่ยเรา)
ขอตอบ เฟียซ ครับบบ
-
โอ๊ยๆๆ ชอบนะๆ
แต่จะจบไม่แฮปปี้จริงหรอ? :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
แอบหนีไปทำใจอยู่นาน :m15: :m15:
รีบๆมาต่อน้า
ตอนนี้น่ารักมาก :z1:
-
อ่านตอนนี้รู้สึกว่า "ควิน" ตอบน้องเหมือนเป็นหุ่นยนต์เลย
คงเพราะยังงอนน้องไม่เลิก(คำพูดดูเหมือนน่ารักไปนิด)
นี่ถ้าน้องหายตัวไปจริงๆ อิ2 คนนี้มิกลายเป็นบ้าเลยหรือ
-
:-[ :-[ :L1: :L1: น่ารักมากๆ :L1: :L1: :pig4: :call: :call:
-
รอตอนต่อไปนะ :bye2:
-
ตอนนี้น่ารักมว๊ากกกกก
หวานๆ ชอบมากอ่ะ :-[
คำตอบ ตอบต้าละกัน .. :L2:
-
Heartbreaker : 15
ช่วงเวลาของการนอนหลับ เป็นช่วงเวลาที่สมองและร่างกายได้รับการพักผ่อน แต่ช่วงเวลาที่ถูกปลุกด้วยสิ่งรบกวน ไม่ว่าจะด้วยสัมผัสหรือเสียง มันจะทำให้เราหงุดหงิด อารมณ์เสีย ยิ่งสิ่งนั้นอยู่ใกล้ๆตัว และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดรบกวนเวลานอนด้วยแล้ว มันยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดจนแทบอยากจะลุกขึ้นมาอาละวาด ผมอยากทำอย่างนั้น ถ้าสิ่งที่แผดเสียงรบกวนอยู่ขณะนี้ ไม่ได้ดังมาจากโทรศัพท์ของผม
ใครโทรมาแต่เช้า?
ผมขยับตัว ยื่นมือออกไปคลำสะเปะสะปะบนโต๊ะข้างหัวเตียง ที่วางโทรศัพท์ไว้ พอคว้าได้ก็หยิบมาแนบหูทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
“ฮัลโหล”
ผมส่งเสียงยานคางทักทายปลายสาย
“ลืมตา”
“ห๊ะ”
“กูบอกให้มึงลืมตา”
ผมลืมตาตามที่เสียงปลายสายบอก ขยับตัวขึ้นพิงหัวเตียง เอาโทรศัพท์มาดูเบอร์โทรเข้า แล้วก็ต้องยิ้มออกมา รีบเอาโทรศัพท์แนบหูตามเดิม
“ว่าไงเฟียซ โทรมาปลุกแต่เช้า มีเรื่องอะไร”
“ไม่มี”
“โทรมากวนเหรอ”
“เออ”
ผมหัวเราะ รู้ดีว่าเพื่อนสนิทมีนิสัยยียวนกวนอารมณ์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“วันนี้วันอาทิตย์ ทำไมถึงตื่นเช้าได้ล่ะ”
“ใครจะไปนอนกินบ้านกินเมืองเหมือนมึง”
“ตื่นก่อนแค่นี้ ทำเป็นคุย”
ผมโต้กลับ ปลายสายฮึมฮัม ผมยิ้ม รอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ
“ใกล้จะสอบแล้ว”
ในที่สุดก็พูดเข้าเรื่องได้สักที
“อืม ใกล้จะสอบแล้ว”
“กูคุยกับไอ้ตัวเล็กกับไอ้บอสแล้วว่าตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป หลังเลิกเรียน จะอยู่ติวหนังสือที่หอกู มึงว่าไง”
ผมเงียบ หยุดคิด ถ้าผมบอก พวกเขาจะอนุญาตให้ผมอยู่ติวรึเปล่า
“ถ้าพวกมันไม่ให้มึงอยู่ติว ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูช็อตโน้ตให้มึงเอาไปอ่าน”
เฟียซพูดอย่างรู้เท่าทันความคิดผม
“ต้าร์จะขอพวกเขาดู พวกเขาน่าจะอนุญาต”
“มึงอย่าใช้คำว่า น่าจะ กับพวกมัน”
ผมหลุดหัวเราะ เดาจากน้ำเสียง สีหน้าเฟียซตอนนี้คงบูดบึ้งน่าดู
“เอาน่า ต้าร์จะพยายามทำให้พวกเขายอม อย่าหงุดหงิดเลยนะ”
ผมได้ยินเสียงเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่
“แล้วมึงอ่ะเป็นไง สบายดีไหม”
“สบายดี”
“ก็ดี กูไม่อยากเห็นมึงป่วยจนต้องขาดเรียนอีก ยิ่งช่วงนี้ใกล้จะสอบแล้ว”
“ขอบคุณที่เป็นห่วง”
ผมบอกอย่างซึ้งใจ ไม่ว่าเมื่อไหร่ เฟียซก็เป็นเพื่อนที่รักและคอยห่วงใยผมเสมอ
“เออ มึงสบายดีกูก็เบาใจ เจอกันพรุ่งนี้”
“อืม อย่าลืมกินข้าวล่ะ”
“เออ แค่นี้แหละ ขี้เกียจคุย”
เฟียซตัดสายไปแล้ว ผมหาว วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ มองดูนาฬิกาบอกเวลา 6 โมงครึ่ง ไม่น่าเชื่อว่าเฟียซจะตื่นเร็วในวันหยุด ผมหันกลับมาล้มตัวลงนอน แต่ก็ต้องตกใจกระเด้งตัวขึ้นเมื่อมองไปที่เตียงด้านข้างแล้วเห็นแต่ความว่างเปล่า นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้ผมไม่ได้นอนคนเดียว บ้าจริง! ผมลืมไปได้ยังไง นี่ผมบ้าถึงขนาดตื่นมาคุยโทรศัพท์ได้ตั้งนานโดยที่ลืมไปว่าเมื่อคืนนี้พี่ควินเข้ามานอนกับผมด้วย ผมยกมือขึ้นกุมขมับ มองไปรอบๆห้องก็ไม่เห็นเขา ลงจากเตียงเดินไปห้องน้ำ ประตูไม่ได้ล็อค ผมขมวดคิ้ว เปิดเข้าไปก็ไม่เห็นเขาอยู่ในนี้
เขาตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วออกจากห้องไปตอนไหน? นี่ยังเช้าอยู่เลย
ผมเดินมึนกลับไปนั่งที่เตียง อย่าบอกนะเมื่อคืนผมนอนดิ้นจนเขาทนไม่ไหว เลยกลับไปนอนห้องตัวเอง ไม่มั้ง ปกติผมไม่ใช่คนนอนดิ้นรุนแรงขนาดนั้น หรือว่า ผมจะนอนกรน บ้าน่า ผมส่ายหน้าปัดไล่ความคิดน่าปวดหัว ล้มตัวลงนอน จะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่างเถอะ ผมขี้เกียจคิด ขอนอนต่ออีกสักนิด ไว้ค่อยตื่นมาถามเขาก็ได้
ผมเดินออกห้องหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เวลา 3 ชั่วโมงที่ผมนอนต่อบวกกับอีกครึ่งชั่งโมงที่ทำทำธุระส่วนตัวทำให้ท้องผมร้องเรียกหาอาหาร ผมเดินฮัมเพลงตรงไปยังห้องครัว แต่ร่างสูงที่ยืนพิงกับเคาน์เตอร์บาร์กระดกเบียร์กระป๋องอยู่ทำให้ผมหยุดเสียง เดินเข้าไปหาเขาด้วยความสงสัย
ทำไมเขาถึงดื่มแต่เช้าเลย
“พี่ควิน”
ผมส่งเสียงเรียก เขาหันมามอง โยนกระป๋องเบียร์ลงถังขยะ
“ยังไม่ได้ทานอาหารเช้าใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมโทรสั่งให้นะ พี่ควินอยากทานอะไร”
ผมยิ้มรอฟังคำตอบ แต่นัยน์ตาสีเฮเซลกลับมองผมนิ่งและดูแข็งกร้าวจนผมเผลอก้าวถอยหลัง เขาขยับตัว เดินเข้าหา ตะปมมือหนาลงบนบ่า ผมสะดุ้งเฮือก มองเขาหน้าตาตื่น
“พี่ควิน เป็นอะไรฮะ”
“มึง…”
“ผม…ทำไมเหรอฮะ”
“มึง…ละเมอ”
ผมขมวดคิ้วมุ่น คิดทวนคำพูดของเขา
ผมนอนละเมอ แล้วไง?
“มึง…ไม่เคยลืม”
ผมยิ่งงงหนัก เขาพูดเรื่องอะไร ผมไม่เคยลืมอะไร?
ผมมองเขาด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้ เขาถอนมือออก เดินผ่านผมไป ผมมองพลางเดินตามเขาไปจนถึงห้องนั่งเล่น เขาหยุดอยู่หน้าโต๊ะกระจก ผมตั้งใจจะเดินเข้าไปถามเขา แต่เสียงตกกระทบดังเพล้งของแจกันดอกไม้บนโต๊ะแตกกระจายอยู่บนพื้นทำให้ผมก้าวขาไม่ออก
เขาเป็นอะไรไป?
ผมมองเศษซากแจกันและดอกไม้บนพื้นอย่างไม่เข้าใจในการกระทำของเขา จู่ๆเขาก็ปัดมันทิ้ง
เพราะอะไร?
“ผมทำอะไรผิดเหรอฮะ”
ผมถามเขา ยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน สายตาจดจ้องอยู่กับแผ่นหลังกว้าง
“ทำไม”
คำถามลอยๆอย่างไม่เจาะจงรายละเอียดยิ่งเพิ่มความงุนงง ผมส่ายหน้าอย่างอับจนหนทาง ตัดสินใจเดินอ้อมโซฟาไปหยุดอยู่ข้างๆเขา
“ทำไม อะไรฮะ ผมไม่เข้าใจ ผมทำอะไรผิด พี่ควินไม่พอใจอะไร บอกผมสิ”
เขาหันหน้ามามองผม สายตาของเขาทำให้ผมนิ่งอึ้ง
ไม่มีแววแข็งกร้าว ไม่วาวโรจดุดัน ทำไมเขาถึงมองผมแบบนี้ เขามองผมอย่างตัดพ้อ!
“ทำไมไม่ลืม”
เขาถามพลางก้าวเข้าหา ในขณะที่ผมก้าวถอยหลัง
“ทำไมยังจำ”
ขาผมชนขอบโซฟา แต่เขาก็ยังเดินเข้าใกล้ผมเรื่อยๆ
“มึงจำทำไม!”
ผมล้มลงเอนพิงกับพนักโซฟา เขาตามมาคร่อมผมไว้ ผมเงยหน้ามองสบสายตาเขา
“ผมจำอะไรฮะ พี่ควินบอกผมสิ ผมไม่เข้าใจ”
“ทำยังไง มึงถึงจะลืม ต้องให้กูทำยังไง!”
เขาจับต้นแขนผมเขย่าจนผมหัวสั่นหัวคลอนมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
“กูเตือนมึงแล้ว แต่มึงก็ยังทำ มึงไม่เชื่อฟังกู!”
“ผมทำอะไร”
ผมถามเสียงเบา เขาหยุดเขย่าแต่ยังไม่ละมือจากต้นแขน ผมรับรู้ได้ถึงแรงสั่นไหวส่งผ่านมาจากมือของเขา
“ถ้ามึงฟังกู เรื่องคืนนั้นก็ไม่เกิดขึ้น แต่มึงเชื่อมัน มึงเชื่อมันมากกว่ากู!”
เรื่องคืนนั้น
ผมก้มหน้า เข้าใจความหมายที่เขาพูดทุกอย่าง
เพราะเรื่องนี้เหรอ เขาถึงได้อาละวาดใส่ผมแต่เช้า งี่เง่า!
จะพูดถึงทำไม รื้อฟื้นมันอีกทำไม ทั้งๆที่ผมพยายามจะลืมมัน!
ก็ได้ ในเมื่อเขาต้องการแบบนี้ ผมจัดให้ก็ได้!
ใช่…ผมยังจำเรื่องคืนนั้นได้ แล้วผมผิดเหรอ? ผมผิดมากรึไง? ที่ยังไม่ลืมว่าพวกเขาทำอะไรกับผมไว้ในคืนนั้น!
“ผมผิดที่เชื่อเขามากกว่าพวกพี่ ผมผิดที่ไม่ฟังคำเตือนของพวกพี่ แต่ผมผิดมากเหรอ พวกพี่ถึงต้องทำกับผมแบบนั้น ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าผมทำผิดมากรึไง พวกพี่ถึงข่มขืนผมได้ลงคอ!”
ผมเงยหน้าขึ้นตะคอกใส่เขา เป็นตัวผมเองที่สั่นแรงกว่ามือของเขา ผมหายใจแรงจ้องตาเขานิ่ง
“ผมขอโทษ ผมขอร้อง ผมอ้อนวอนให้พวกพี่หยุด แล้วพวกพี่เคยฟังผมบ้างไหม!”
ผมลุกขึ้นผลักเขาเต็มแรง กำมือแน่นกับภาวะอารมณ์ที่ไม่คงที่ของตัวเอง ผมพยายามระงับมัน แต่ภาพเหตุการณ์คืนนั้นฉายชัดอยู่ในหัวเป็นฉากๆ
“ผมนอนฝันร้ายหลังจากเรื่องคืนนั้น ผมหวาดระแวงทุกคนที่เข้าใกล้ไม่เว้นแต่พี่ชายตัวเอง ผมเหมือนคนบ้าเพราะใครกัน ใครที่ทำให้ผมเป็นแบบนั้น!”
ผมระเบิดเสียงดังลั่น ไม่สนว่าเขาจ้องมองผมด้วยสายตาเยือกเย็นมากแค่ไหน
“รับไม่ได้เหรอ ที่ผมยังนอนละเมอถึงเรื่องคืนนั้น รับไม่ได้ใช่ไหม ที่ผมยังจำมันติดตา ก็ดีเหมือนกัน พี่จะได้รู้ ว่าผมไม่เคยลืม ผมไม่เคยลืมแม้สักวินาทีเดียว!”
ผมเหยียดยิ้ม เดินเข้าไปใกล้เขา
“ผมละเมอว่าอะไรเหรอฮะ พี่ได้ยินชัดรึเปล่า ผม…ละเมอว่า เจ็บ…ผมเจ็บ ฮึก! อย่าเข้ามา อย่าทำผมเลย ผมขอร้อง ผมผิดไปแล้ว ใช่รึเปล่า”
ผมเค้นเสียงถามเขา ยิ้มกับท่าทีนิ่งเฉยแต่แววตาแข็งกร้าวของเขา
“ผมพูดถูกใช่ไหมฮะ มิน่า ผมตื่นมาถึงไม่เห็นพี่นอนอยู่บนเตียง ทนรับความจริงไม่ไหวเหรอฮะ ทนฟังไม่ได้เหรอไง ความผิดของตัวเองแท้ๆ!”
ผมโผเข้ากอดเขาไว้แน่นทั้งๆที่ปากยังยิ้ม เขาไม่ได้ผลักไสผมออก ยืนนิ่งให้ผมกอด ผมเขย่งปลายเท้ายื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหูเขา กระซิบแผ่วเบา
“อยากให้ผมลืม ก็ฆ่าผมสิ ผ่าเอาสมอง ควักหัวใจผมออกมา ผมจะได้ลืมเรื่องเลวระยำคืนนั้นได้สักที”
ผมผละจากอ้อมกอด มองหน้าเขา ส่งยิ้มกว้างให้เหมือนทุกครั้งก่อนเดินผ่านหน้าเขาไป เศษกระเบื้องของแจกันแตกกระจายอยู่เบื้องหน้า ผมยกขาก้าวข้ามมันอย่างใจเย็น เดินตรงไปที่ห้องตัวเอง ความหิวก่อนหน้านี้หายไปหมดสิ้นเหลือไว้แต่อารมณ์คั่งค้างเมื่อครู่
ผมปิดล็อคประตูด้วยมือที่สั่นเทา กัดฟันเดินไปให้ถึงเตียง นั่งลงบนฟูกนุ่มชันขาทั้งสองข้างขึ้นวางแขนกอดรอบเข่าซุกหน้านิ่ง หลับตาแน่น สั่งให้ตัวเองลืมเรื่องเมื่อครู่ไปซะ
ผมไม่ผิด
ผมไม่ได้ทำอะไรผิด
พวกเขาต่างหากที่ผิด
ผิดมาตั้งแต่ต้น!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอาไปแค่นี้ก่อนนะ ยังไม่จบตอน แต่เอาแค่นี้ไปก่อน :z3: ตรวจทานคำผิดแค่รอบเดียว แบบผ่านๆด้วย
ยังไงก็ช่วยดูด้วยนะคะ อ่านจบแล้วก็อย่าต่อว่าควินกับแซทนะ อย่าว่าพระเอกเของเขา
(เข้าข้างสุดฤทธิ์ ถึงเธอผิดฉันก็เข้าข้าง :laugh: ) วิ่งหนีดราม่า :o12:
เกมที่ให้เล่นตอบคำถามตอนที่แล้ว เอาไว้เฉลยตอนหน้านะคะ :-[
ดูคำตอบแล้ว ส่วนใหญ่ตอบถูกกันเยอะเลย แต่ก็มีหลายคนที่หลงตอบตัวหลอกนะ :z2:
ขอบคุณที่ยังติดตามและแวะเวียนเข้ามาถามไถ่ ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4:
มีหลายคนถามหาแซท เดี๋ยวแซทก็มาค่ะ ใจเย็นเน้อ ส่วนทีเหลือจะตามมาเสิร์ฟเมื่อแต่งเสร็จ
สปอยล์ไว้ก่อนว่าทุกคนจะได้รู้ถึงที่มาและครอบครัวของพี่ควินแบบคร่าวๆ
ปล. รู้นะว่าอ่านจบแล้วแอบคิดว่าต้าร์เป็นโรคจิตกันใช่ไหม? และสงสัยว่า 'มันหรือเขา' ที่ควินกับต้าร์อ้างอิงถึงคือใคร?
:กอด1:
-
มันคือ...เฟียซ????
-
แซทยังไม่มา ง่ะ
แถมตอนนี้ยังดราม่าหนักกว่า เรื่องคืนนั้น?
เราเข้าข้างพระเอกมาตั้งแต่ต้นแล้วนะ 55555
-
เฮ้ออออ เหมือนจะดีเน้ออออ
ที่จริงเรากะไม่ชอบอ่านแนวดาร์กๆนะ แต่จะพยายามอ่านเรื่องนี้ให้จบนะ
-
กลับมามึนตึงกันอีกและ
-
นี่มันอาร๊ายยยยย :serius2: :serius2: :serius2: เกือบจะดีแล้วเชียว แซทขรา รีบกลับมาเน้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วอดเป็นห่วงทั้ง3คนไม่ได้ อยุ่กันอย่างเครียดๆแบบนี้ต้องบ้าสักวันแน่ๆ
อยากให้ควินก่ะแซทพาน้องต้าไปหาจิตแพทย์ แล้ว็ให้จิตแพทย์ตรวจตัวเองด้วยเลย
เผื่อมุมมองจากคนภายนอกอาจจะมีวิธีแก้ปัยหาความสัมพันที่มันแย่อยุ่อย่างนี้ :เฮ้อ:
-
นายเอกเรา????????// แย่แล้ววววววววว
ตาร์ กลับมาๆๆ โฮ๊ยๆๆๆ กลัวตาร์จะแย่ทางจิตใจไปกว่านี้อะ
ไม่เอาๆๆๆนะ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ทำอะไร อยากรู้เลยยย
รีบมาต่อน้า
-
ใกล้จะรู้เหตุผลที่ควินกับแซททำกับต้าร์แบบนั้นแล้วใช่ไหมเนี่ย แล้วต้าร์เชื่อใครกันถึงทำให้ควินกับแซทไม่พอใจขนาดนั้น เหมือนที่จริงควินกับแซทก็คงไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้นกับต้าร์ และก็รู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปเหมือนกัน คงเป็นเพราะควินกับแซทแคร์ต้าร์มากนั่นแหละ ควินอารมณ์ไม่คงที่เลยทีเดียวเมื่อต้าร์ละเมอแบบนั้น ต้าร์ทำไมไม่คุยกับควินดี ๆ นะ
-
คนเรากดดันมากๆมันก็ต้องเก็บไปคิด ไปฝันนะ
แต่นี่ไม่ใช่แค่กดดัน แต่เป็นทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ คิดว่าเขาจะลืมได้ง่ายๆมั้ยละ o18
แอบสะใจที่ต้าร์ระบายออกมานะ แต่ไม่เอาที่จะให้ฆ่าได้ม่ายยยยย :serius2:
วันนึงที่ทั้งควินและแซทคิดได้จะมีมั้ยนะ :z3:
-
ทำไมถึงรู้สึกสงสารพี่ควินก็ไม่รู้ ==;
-
o13
:pig4:
-
มันคืออะรัยน้อ อึนๆ
-
น้องต้าร์เก็บความเศร้า กับความทรงจำเลวร้ายไว้ในใจมากมายขนาดไหนกันแน่นะ
แล้วความรู้สึกดีๆกับพี่ๆช่วยให้คลายความเศร้าพวกนั้นได้มั่งรึเปล่า
-
:กอด1:
-
ตอนที่แล้วยังกินอมยิ้มอยู่แล้ว
มาตอนนี้มาซดมาม่าเหมือนเดิมอีกแล้ว :เฮ้อ:
-
:a5: :a5: :a5:
หวังว่าจะให้เรื่องนี้ดีกันนานๆ
มันคงจะเป็นไปได้ยากเนอะ
แต่ควิซก็ผิดจริงๆแหละไม่น่าทำแบบนั้นตั้งแต่ต้นเลยย
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เหมือนมีแนวโน้มว่าต้าร์จะกลายเป็นบ้า
-
เรื่องคืนนั้น
รีบกลับมาต่อนะติดตาม
-
อึมครึม
-
เรื่องนี้ทำให้ใครๆหลายๆคนอืดไปตามๆกัน
ตอนที่แล้วได้กินข้าว....ตอนนี้มาม่าเต็มท้องเลยอ่ะ
ToT
-
ปมเยอะแฮะเรื่องนี้ ติดตามต่อไป บทสรุปของเรื่องนี้
หุหุ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
อ๊ากกก มาทำให้อยากแล้วจากไป
-
เหมือนต้าร์พร้อมจะระเบิดออกมาได้ตลอดเวลา
คนเขียนกำลังทำให้คนอ่านรู้สึกว่าต้าร์น่ากลัวกว่าควินกับแซทซะอีก
-
ต้าร์ระบายออกมาที สุดยอด เหมือนยกภูเขาออกจากอกเลย o13
ทีนี้ควินกับแซทจะทำยังไงล่ะ? :z3:
-
ไหงเป็นแบบนี้ไปได้ อยากรู้แล้วเหมือนกันว่ามันเกิดไรขึ้นกันแน่
บางทีเราก็รู้สึกสงสารควินกับแซท เพราะรัก แต่ไม่รู้จะจัดการกับความรักยังไง
เหนื่อยใจแทนทั้งสามคน 555
รอลุ้นอยู่นะว่าตอนจบแบบไม่แฮปจะเป็นไง คนเขียนสู้ๆ^^"
-
อ่าาา ทำร้ายจิตใจกันจัง T T
แต่ก็จะติดตามกันต่อไป 5555+ (คนอ่านจะโรคจิตตามนายเอกละ!!!)
-
:z3: :z3: :z3: อยากอ่านต่อออออออออออ
o13 o13 ต้ารืทำดีมาก ให้สำนึกซะบ้างก็ดี
-
โอ้ยยยย ยังหวานไม่หนำใจเลยอะะะะ
กลับมามาม่าอีกแล้ววววว
ใจจริงแล้วก็รู้ว่าตั้งแต่แรกพระเอกทำผิดและรุนแรงต่อสภาพร่างกายและจิตใจของต้าร์
แต่ที่ผ่านมาเราก็รู้สึกว่าที่ทำไปก็เพราะรัก แถมที่ผ่านมาพระเอกทั้งสองก็ดูแลและตามใจต้าร์เป็นอย่างดี
ทั้งรักทั้งหวงทั้งกลัวว่าต้าร์จะหนีไป
คือสรุปแล้วเราเข้าข้างพระเอก(พระเอนเอียงไปตั้งแต่แรก555)
ตอนนี้แอบรู้สึกสงสารควินอะ คือก็รู้ว่าควินเองก็รู้สึกผิดในสิ่งที่ทำไปนะ แต่มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วอะ ควินก็พยายามเต็มที่(ก็คนมันดาร์กให้ทำไง 555)
ติดตามต่อไป แม้อ่านจบแล้วจะเครียดและสะเทือนอารมณ์แค่ไหนก็ตาม :laugh: :laugh:
(แอบจิตเบาๆ)
o13 o13
:bye2: :bye2:
-
อ่านไปแอบชำเลืองชื่อเรื่องไป เอ มันหมายถึงใครกันหว่า และจะได้รู้สึกแบบนั้นเมื่อไหร่กัน
คือเหมือนปมของเรื่องจะอยู่ที่สาเหตุของการกระทำของควินกับแซท
และอะไรบางอย่างที่ทำให้ต้าร์ต้องแยกกันอยู่กับพี่ แบบมีคนอื่นอีกคนเข้ามาเกี่ยวข้อง
สรุป ไม่รู้ว่าเพราะอะไรต่อไป เหมือนจะเฉลย แต่ก็ผูกปมใหม่เข้าไปอีก
ตอนนี้ได้แต่รอว่าเพราะอะไรกันแน่ที่ทำให้ความสัมพันธ์ของทุกคนเป็นแบบนี้
และมันจะมีใครเข้ามาที่ทำให้คนนั้นต้องพูดว่า ถ้าไม่อยากตาย อย่ายุ่งกับผู้ชายของกู
-
โหดร้าย :m15:
-
อ่านตอนนี้แล้วเกิดความสงสัยขึ้นมาทันทีว่า ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย แล้วเรื่องในคืนนั้นอ่ะ เกิดอะไรขึ้น
อยากรู้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำไม น้องต้าร์ ถึงยังไม่ลืมและฝังใจซะขนาดนี้
คนเขียนรีบมาไขข้องข้องใจด้วยน้า
เค้าจะคอยจ้า
:bye2: :bye2:
-
จับตบแม้งเลย
-
ม่มีครผิดหรอกมีต่"มัน"ที่ผิด
-
เฮือกกกกก T^T
:sad4: มาม่าอร่อยเลยยย แงงง :o12:
มันคงร้ายแรงมากสินะ ฮึก .__. :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้ทั้งต้าร์ แซท แล้วก็ควินเลยย
เฟียซอีกคน :o12: เดี๋ยวน้อยใจ 5555555
-
อ่านแล้วก็งง มันคือเฟียซใช่รึเปล่าที่ต้าร์เชื่อฟัง ที่สำคัญที่สุดมันค้างมาก :z3: :z3: :z3:
-
มันหรือเขานี่เฟียซรึเปล่านะเง้ออออออ
ตอนนี้สงสารพี่ควินแต่ก็สงสารน้องต้าร์มากกว่าอยู่ดี
คนโดนข่มขืนทั้งทีนะเอ้อ จะลืมได้ยังไง
แล้วยิ่งข่มขืนน้องแล้วยังกักตัวน้องไว้ แถมยังทำร้ายน้อง(ถึงแม้บางครั้งจะเพราะหวงและห่วงบ้างก็ตาม)
แต่เริ่มอยากรู้ปมของสามคนนี้แล้วล่ะค่ะว่าเพราะอะไร เรื่องคืนนั้นคืออะไร
แล้วพี่เนสล่ะ เกิดอะไรกับพี่เนสบ้าง พี่เนสช่วยน้องยังไง ทำไมถึงต้องโดนจับแยก
-
:m15: :m15: :m15:
สับ สน ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12: :o12: :o12: :o12:
-
วันนี้ตาร์มาแรง !
-
มาต่อเร็วๆน๊าาาาาาา มันค้างอ่าาาา :z3: :z3:
-
สามคนๆ...
-
เรื่องแบบนั้น ใครจะลืม(ฟระ??)
แหม ทำอย่างกะซักผ้าเนอะ ซักๆๆๆ แล้วมันจะหายเปื้อนน่ะ
ถ้าง่ายแบบนั้น คงไม่มีคนป่วยซึมเศร้าหรอกจ๊ะ พ่อรูปหล่อ...
((อิเจ้อินจัด))
ขอบคุณที่มาต่อ และรออ่านต่อนะ อยากรู้จังว่าน้องจะว่ายังไงต่อไป
-
เรื่องคืนนั้น :really2: เกี่ยวไมนี้ :z2:
http://www.youtube.com/v/uZQJPTESv9M?version=3&
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: อากกกกกกกกกกกกกกกก :o12: :o12: :o12: :o12: :call: :call: :call:
-
โอยยยยยย รอคอยเรื่องนี้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันนนเลย สนุกกก อ่านแล้วก็อยากอ่านอีกก ไม่อยากให้จบตอนเลย
ความสงสัยวนอยู่รอบตัวว
รอตอนหน้านะค่ะ ขอให้แต่งเสร็จไวไว คนอ่านจะขาดใจละ 55555
-
โนคอมเม้น
แต่ยังให้กำลังใจนักเขียนนะครับ
-
ชอบความดราม่าของเรื่องนี้ที่สุด o13
แต่หวังว่าตอนจบคงไม่ตายเรียบหรอกนะ :sad4:
-
อร๊างงงง มันบีบเค้นหัวใจเหลือแสนนนนนนน
แต่ไม่ว่ายังไง...ก็จะขอติดตามต่อไปจนจบค่ะ
แม้ว่า(ตอนจบ)มันจะไม่แฮปปี้ก็ตามมมมมมมม!!! TT *ร้องไห้*
-
ดราม่ามากกกก มันเกิดอะไรขึ้น!!!
-
o22 ดาร์ก จริงๆ
-
:monkeysad: ไม่อยากให้ตอนจบมันเศร้ามากอ่า.... จริงอยู่ว่าความรักแบบ เรา สองสามคนมันเป็นไปไม่ได้หรืออยาก(อันที่จริงก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น สงสารคนกลางอย่างต้าร์) แต่ถ้าต้องมีคนเจ็บก็อยากให้มี 1 คน ที่เสียสละ เพื่อให้อีก 2 คน มีความสุข :laugh: แต่ออกอาการรักควินเสียดายแซทนี่สิ งือๆๆ เลือกอยาก
ปล. ขอทายว่า เป็นเฟียซ ไม่รู้ว่าถูกป่าวนะ
-
อ่านทันแล้ววววว
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วกดดันตัวเองดี 555+ (แอบโรคจิต)
ส่วนตอนจบเหรอ...เราไม่ซี อิอิ แฮปปี้หรือไม่ก็ได้คะ เพราะมันเป็นสิทธิ์ของผู้แต่งนี่นา ^^
มาต่อไวๆนะคะ หลายชีวิตรออยู่ 5555+
-
รอตอนต่อไปนะ :L1:
-
ลุ้นมากคะว่าใครผิดใครถูก :laugh:
แล้วมาต่ออีกไวไวนะคะ
จะได้รู้สักทีว่าเรื่องมันเกิดจากอะไรกันแน่ะ o22
-
:impress2: มารอคนแต่งอยู่น๊า...ปล.2 ไม่ทายว่าเฟียซละ น่าจะเป็น...ควินกับแซทนะ
:sad11: แบบว่า รักต้าร์แคร์ต้าร์ แต่ก็เจ็บที่ต้าร์ไม่รักหรือว่าแสดงออกว่าเกลียดและไม่มีความสุขเลยเวลาที่อยู่กับตัวเอง
:call: :call: :call: :call:
-
อ่านแล้วเครียดเลย แต่ก็หยุดอ่านไม่ได้ :z3:
-
o13
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
อัพเร็วๆนะ อยากอ่านต่อแล้ววววว :o12:
เป็นกำลังใจให้ :3123:
-
ไอย๊ะ ตอนเขย่งแล้วกระซิบข้างหูเนี่ย ให้อารมณ์ อั้ม พัชราภามาก ดูเป็นนายเอกที่ร้าย สะใจดีจริง
ปล.ยังยืนยันเหมือนเดิม วิ่งสู้ดราม่า ยิ่งหนักยิ่งชอบ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เป็น 3P ที่แต่งได้ดีที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาเลย
บอกตามตรงว่าหลังๆเราไม่ได้อ่าน 3P เลยเพราะเบื่อกับการนำเสนอไปในแง่ของเซ็กส์มากเกินไป
ทั้งๆที่่เราว่า 3P มันมีอะไรให้เล่นเยอะจะตาย ในแง่ของอารมณ์ความรู้สึก ความกดดัน
ความต้องการในตัวคนๆเดียวกันของคนสองคน ไม่ใช่ไ่ปหมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องอย่างว่า
จบไม่แฮปปี้ไม่เป็นไรค่ะ รักษาพลอตไว้เถอะ เราชื่นชมความมั่นคงของคุณนะ
สารภาพว่าชอบแซท แต่จากที่ไล่อ่านคอมเมนท์มา แฟนคลับควินเยอะน่าดู
รอตอนต่อไปนะคะ เราอ่านจนจบแน่นอน
-
เจ็บอ่า
-
Heartbreaker : 15 (ต่อ)
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ที่ผมยังนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง จนเมื่อเสียงเคาะประตูดังทำให้ผมสะดุ้งเงยหน้ามองไปยังที่มาของเสียง ผมจ้องมันราวกับจะมองให้ทะลุไปถึงคนด้านนอก เสียงเคาะดังขึ้นอีก คราวนี้ดังถี่เหมือนเขาต้องการกระตุ้นให้ผมตอบสนอง
“เปิดประตู”
เสียงเข้มสั่ง แต่ผมยังนั่งนิ่งไม่ขยับเคลื่อนกาย
“เปิด!”
เขาตะคอกจนผมสะดุ้งตกใจอีกครั้ง บีบมือที่กำลังสั่นไว้แน่น
เสียงเคาะประตูเงียบหาย เขาคงไปแล้ว ผมค่อยๆขยับตัวลงจากเตียง เดินช้าๆไปที่ประตู ระบบล็อคยังอยู่ปกติ ผมถอนหายใจโล่ง อย่างน้อยปราการแข็งแกร่งนี้ก็ช่วยให้ผมปลอดภัยจากการคุกคามของเขา ผมหันหลังเดินกลับ แต่เสียงจากด้านนอกเรียกให้ผมหยุดชะงักหันกลับไปมอง
เสียงปลดล็อกประตูด้วยกุญแจห้อง!
ผมก้าวถอยหลังพอดีกับที่ประตูเปิดออก ร่างสูงก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่แววตาเยือกเย็น ผมมองเขาอย่างหวาดกลัวพลางก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ
“ย…อย่า เข้ามา”
ผมบอกเสียงสั่น ท่าทีนิ่งๆแต่แฝงความคุกคามของเขาทำให้ผมกลัวจนลน
“เป็นอะไร”
ผมส่ายหน้า ถามว่าผมเป็นอะไร เขาน่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ ว่าที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา แล้วทำไมยังทำเป็นไม่รู้เรื่อง มาถามผมอีก
“ออกไป”
ผมไล่เขา หยุดมองไปรอบตัว หาทางหนี ถ้าผมวิ่งสวนเขาออกไป ผมจะรอดรึเปล่า?
“กูไม่ไป มึงเป็นอะไร ห๊ะ! กูถามว่ามึงเป็นอะไร!”
ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงตวาด ขาวิ่งออกไปก่อนสมองสั่ง
“ปล่อยผม ปล่อย!”
ผมร้องโวยวายเมื่อแรงโอบรัดตามมาพันธนาการจนตัวลอยเข้าสู่อ้อมกอดเขา
“อย่า…ผมกลัวแล้ว อย่าทำผมเลย”
ผมขอร้องเสียงพร่า กลัวเขาจับใจ
“หุบปากแล้วมองกู”
“ไม่ ปล่อยผม ปล่อยผม”
แรงรัดที่เอวกระชับแน่น ผมพยามดิ้นรนขัดขืน แผ่นหลังสัมผัสกับความเหยียบเย็นของผนังห้อง ผมเบิกตากว้าง ผลักดันเขาออกห่าง แต่แรงดันและผละกำลังของเขามีมากกว่าบดเบียดจนตัวผมแนบสนิทกับตัวเขา สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆริดรดอยู่บนหน้าผาก
“อย่าทำ ผมกลัวแล้ว อย่าทำผมเลย”
ผมส่ายหน้าบอก เงยมองเขาอย่างอ้อนวอน
“เงียบ”
“กลัว ผมกลัว ปล่อยผม”
“กูบอกให้เงียบ”
นัยน์ตาสีเฮเซลจ้องผมอย่างดุดันคล้ายข่มขู่ ผมหายใจแรง ตัวสั่น พยายามออกแรงดันไหล่เขาไว้
“ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษ”
ผมละล่ำละลักบอกเขา ก้มหน้าหลบสายตาคม
“เงยหน้า”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ สายตาเขาน่ากลัว ผมกลัวเขา
“เงยหน้ามองกู!”
“ผมกลัว”
ผมบอกเขาเสียงพร่า แรงโอบรัดคลายออก ผมตัวแข็งทื่อกลั้นหายใจ จนเมื่อเขาผละห่างออกไป ขาก็อ่อนยวบลื่นไถลลงนั่งแหมะกับพื้น หายใจหอบ บีบมือที่กำลังสั่นแรงไว้แน่น
“ทำไม”
คำถามนิ่งๆแต่ทำเอาผมสะดุ้งหันไปมองเขาหน้าตาตื่น ผมรีบก้มหน้างุดขดตัวเข้าหาผนังห้อง
“มึงทำแบบนี้ทำไม”
“ผมกลัว กลัวว่าพี่จะทำร้ายผมอย่างคืนนั้น กลัวว่าพี่จะให้ผมกินยากระตุ้นนั่นอีก ผมกลัว ผมกลัว”
ผมบอกไปตามที่ภาพเหตุการณ์ในสมองฉายชัดขึ้นมา เสียงวอนขอแหบพร่าของผมในคืนนั้น ท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างคึกคะนองของพวกเขา ความเจ็บปวดที่ผมได้รับ ในขณะที่พวกเขามีความสุขอยู่บนความทุกข์ทรมานของผม พวกเขาไม่ฟังเสียงทัดทานของผมเลย
“ไม่!!!”
ผมร้องสุดเสียงเมื่อเขาดึงผมเข้าไปกอด ดิ้นสุดแรงแต่เขาก็กอดผมไว้แน่น
“นิ่งซะ”
“ปล่อยผม”
ผมทุบกำปั้นลงบนหลังเขาพลางดิ้นรน แต่เขาเพิ่มแรงกอดรัดทำให้ผมขันขืนไม่ได้ ผมหายใจแรงทุบเขาจนเหนื่อยหอบเขาก็ไม่ยอมปล่อย
“ผมขอร้อง ปล่อยผม”
ผมบอกเสียงแผ่ว ทิ้งมือลงอย่างหมดแรง
“กูไม่ปล่อย ไม่มีวัน”
ผมหลับตา ทำไมเขาไม่ฟังผมเลย ทำไม
สัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังผมเบาๆราวกับเขาต้องการปลอบประโลมเรียกให้ผมลืมตา
“พี่ควิน”
ผมหลุดเสียงเรียกเขา อ้อมกอดค่อยๆคลายออก ผมรีบกระถดตัวถอยหนีเขาทันที
“อย่ากลัว”
ผมส่ายหน้า มองเขาอย่างหวาดระแวง เบิกตาโพล่งเมื่อเขายื่นมือเข้ามาใกล้
“อย่ากลัว”
เขาบอกซ้ำย้ำคำเดิม วางมือบนแก้มผมลูบไล้เบาๆ ผมนิ่ง มองเขาอย่างไม่เข้าใจ
“หิวรึยัง“
น้ำเสียงเรียบเรื่อยเอ่ยถาม ผมเม้มปากแน่นมองเขาก่อนจะส่ายหน้า แต่ท้องผมกลับทรยศส่งเสียงร้องขึ้นมาอย่างไม่ไว้หน้าเจ้าของ ผมก้มหน้างุด รู้สึกอายเขา
บ้าชะมัด! มาร้องทำไมตอนนี้
“ลุกขึ้น”
ผมส่ายหน้าช้าๆ
“จะพาไปกินข้าว”
มือเขายังลูบแก้มผมอยู่ แต่ผมไม่ไว้ใจและยังกลัวเขา ไม่รู้ว่าเขาจะโกหกรึเปล่า
“พี่จะไม่ทำอะไรผมใช่ไหม”
ผมถามเสียงเบา ค่อยๆเงยหน้ามองเขา
“อืม”
“จริงนะ”
เขาพยักหน้า ผละมือออกจากแก้มมาจับมือผมกุมไว้แทน คล้ายว่าเขาจะทำให้ผมมั่นใจ ผมยิ้มบางๆ ยอมให้เขาช่วยพยุงตัวลุกขึ้น
“ไม่ได้โกหกผมใช่ไหม”
ผมถามเพื่อตอกย้ำความมั่นใจอีกครั้งว่าเขาจะไม่ผิดคำพูดทีหลัง
“อืม”
เขาตอบรับในลำคอเหมือนเดิมด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ถ้าเกิด…พี่ควินโมโห แล้ว…แล้ว…”
เขาบีบกระชับมือผม ก้มหน้าลงมาใกล้ ผมเตรียมจะถอยหนีแต่ไม่ทันสัมผัสที่ทาบทับลงมาบนปากอย่างนุ่มนวล ก่อนที่เสียงทุ้มจะบอกให้ผมวางใจ
“ไม่ต้องกลัว ต่อไปนี้ ถ้ากูโมโห กูจะไปให้ไกลจากมึง”
เขาผละออกไป สายตายังจับจ้องมองผมคล้ายจะบอกให้ผมเชื่อเขา ผมมองเขานิ่งก่อนตัดสินใจ
“ผมเชื่อพี่ครับ”
ผมยิ้มบอก กระชับมือตอบเขา
แม้เขาไม่ได้ให้คำสัญญากับผม แต่ผมจะลองเชื่อเขาอีกสักครั้ง แต่ถ้าเขาเกิดผิดคำพูดขึ้นมา ผมจะใช้จุดอ่อนที่เขากลัว แสดงให้เขารู้ ว่าผมเอาจริง!
-------------------------------------------------------------------
ต่อจากตอนที่แล้ว ไม่งงกันนะคะ :z2:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และการติดตามค่ะ :-[
เห็นแฟนคลับแซทออกมาเรียกร้องแระ :laugh:
วันอังคารแซทกลับจากค่ายค่ะ ใจเย็นเน้อ :z10:
เสพติดความดาร์กและความน่ารัก(?) ของควินไปก่อน o18
เจอกันตอนหน้าจ้าาา รักคนอ่าน จุ๊บ :กอด1:
-
:impress2: แซทไม่มาซะที ควินทำคะแนนไปแล้วนา...
o13 ชอบทุกอย่างที่เป็นเรื่องนี้ :กอด1:
-
ได้อารมณ์ของคนที่หวาดกลัวสุดขีด o13
-
อดใจไม่ไหวๆกลับมา ฮ่าๆจบไม่สวยช่างมันป่ะไร
รอติดตามนะ นี่คื่อจุดอ่านหรอๆ
กลัวว
-
รู้สึกถึงความหวาดกลัวของน้องตาร์
กลัวจนตัวสั่นมันเป็นแบบนี้เอง :m15:
ถ้าจะใช้จุดอ่อน ระวังอย่าให้ตัวเองเจ็บนะตาร์
ถึงตอนนี้..
ยังมองไม่เห็นทาง ว่าตาร์จะรักสองหนุ่มนี้ได้ยังไง
เซ็ทจะกลับวันอังคารแล้วว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:
-
พี่ควินทำคะแนนกับน้องต้าร์นำโด่งเลยนะเนี่ย
แซทมาให้ไว รีบทำคะแนนบ้าง 5555+
-
แง๊ว. . . น้องต้าร์จำฝังใจจริงๆง่า
จะมีทางเยียวยาความกลัวนั้นได้ไหมนะ
ถึงพี่ควินจะรู้เรื่องแล้ว แต่พี่แซทยังนี่
หวังว่าคงไม่มีอะไรร้ายๆตามมาหรอกนะ
-
ต่อๆๆๆๆ
:o8: :o8: :o8:
-
แอบสงสารพี่ควินเหมือนกัน
ยิ่งน้องต้าร์แสดงท่าทางหวาดกลัวพี่ควินมากเท่าไหร่ พี่ควินก็ยิ่งเสียใจ
แต่ตอนนี้อ่านแล้วสะเทือนใจ
เหมือนว่าสิ่งที่ควินกับแซททำ มันทำให้ต้าร์จำฝังใจ จำจนกลัว
จำจนละเมอ
หวังว่าน้องต้าร์ พี่ควิน พี่แซทจะเจอช่วงเวลาแฮปปี้บ้าง
(แม้ตอนจบจะไม่แฮปปี้ก็ตาม ฮรือออออออออออออ :o12:)
-
โอ๊ยยยย
อย่าให้ดีกันไปนานๆ
ทำไมไม่จบแบบแฮปปี้น่า
เสียดายจัง
:z3: :z3: :z3:
-
:เฮ้อ:
-
สงสารต้าร์ ผ้าขาวต้องมาเปื้อนแท้ๆ
-
:3123:ลองอย่ากลัวดู
-
ต้าร์ถ้าจะฝังใจมาก
แต่ก็ยังคงงง มันจะจบ
แบบไม่แฮปปี้ยังไงว้า :เฮ้อ:
-
:กอด1: :z2: :กอด1: :กอด1: :z2: :กอด1: :กอด1: :z2: :z2:
-
ถึงแชทไม่อยู่ แต่ดูเหมือนพี่ควินก็ม่ได้ทำคะแนนอะไรเยอะเล๊ยยยย
แต่อย่างน้อยก็อ่อนโยนขึ้นเยอะ น่ารักขึ้นอีกนิดหน่อย โอเค
-
:เฮ้อ:โล่งอกนึกว่าควินจะทำไรต้าร์อีก. ใจเย็นลงก้อดีแล้ว. อยากให้เปนแบบนี้ไปเรื่อยๆไม่ต้องหวานมากแต่ไม่ขมจนเกินไป :L2:
ขอบคุณคนเขียนค่ะ o13
-
คำพูดสุดท้ายของน้องตาร์ทำเอาใจไมาดีเลย
กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล :m15:
-
น่ารักสุดบรรยาย o13
-
ได้อารมณ์คนที่กลัวจนแทบบ้ามากค่ะ
ส่วนอีกคนไม่ต้องพูดว่าขอโทษ เสียใจ ก็รู้สึกได้ด้วยทุกๆอย่างว่ากำลังรู้สึกผิด
แต่.. สั้นไปหน่อย
555
รออ่านตอนต่อไปค๊าบบ
-
รอต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :a5: :a5: :a5: :a5:
-
แซทกลับมาเร็วๆ ควินเด่นอยู่คนเดียวเลยย :sad4:
-
แหะๆ จุ๊บปากแทนความมั่นใจ ชอบพี่ควินตรงนี้แหละ คิคิคิคิ
ถ้าพี่แซทจะโหดกว่าหน่อย โหยยยยย คิดถึงพี่แซททททท รอตั้งวันอังคารรรร T^T
น้องต้าร์ใจร้าย! แต่ก็เอาเหอะ อย่างน้อยมันก็ทำให้อะไรชัดเจนขึ้น
พี่ควินเริ่มรู้ตัวแล้วว่าจะทำยังไง
อย่าโกรธพี่เค้าเร้ยยยย เวลาน้องคลั่งขึ้นมา หัวใจพี่ชายเค้าจะสลาย (เป็นห่วงแต่พระเอก 5555)
-
กลับมากเลยนะนั่น
-
เกือบร้องง ตาร์น่าสงสารเกินไปแล้ววว
-
ร้ายแหะ นายเอกเรา 555+
-
แซทจะมาแล้ว หายไปซะหลายตอนเลย
-
แซทหายไปเลยเหะ
-
ควินคุยกับแซทบ้างหรือเปล่า แต่น่าจะคุยนะ แซทคงจะรู้ความรู้สึกต้าร์แล้วเหมือนกัน เพราะฉะนั้นควินกับแซทก็ต้องช่วยกันเยียวยาหัีวใจต้าร์นะ อย่าใจร้อน ใจเย็น ๆ กันบ้าง รักต้าร์ก็ถนอมต้าร์หน่อย รู้ว่าต้าร์กลัว ก็อย่าทำให้ต้าร์ต้องรู้สึกแบบนั้น ต้าร์ก็ใจเย็น ๆ มองควินกับแซทให้ดีถึงแม้จะบางทีควินกับแซทจะร้ายกาจไปบ้าง แต่มองที่หัวใจของควินกับแซทนะ ที่คอยบังคับ หรือเอาแต่ใจก็เพราะรักต้าร์นั่นแหละ แต่คนแสดงออกไม่ค่อยเป็นเลยเป็นแบบนี้
-
สรุปคือ สามีทั้งสองคน รักน้อง แต่แสดงออกไม่เป็นนี่เอง :เฮ้อ:
ตอนนี้ก็ได้แต่รอดูตอนต่อไป มาต่อไวๆๆๆนะีีะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จะ ... เอา ... จริงๆ หรอ
-
เรื่องคืนนั้นคงเป็นอะไรที่สุดๆอ่ะ ไม่งั้นคงไม่ขนาดนี้
รอตอนหน้าและแซทค่า o13
-
ทำไมอยู่ดีๆพี่ควินเปลี่ยนโหมดซะงั้น ทำไมไม่ทำตัวดีๆตั้งแต่แรกนะ น้องจะได้ไม่กลัว
พี่ควินเริ่มเข้าใจ แล้วพี่แซทล่ะ เพิ่งหวานได้จึ๋งนึง บรรยากาศอึมครึมเริ่มมาอีกแล้ว สงสารน้องต้าร์ :sad4:
-
ต้าร์แอบร้ายเบาๆ หึหึหึ..
-
หลังจากที่เจอคำว่าจบไม่แฮปปี้ก็มีความรู้สึก...อืมมมมมม เศร้านะ
แต่ไม่เป็นไรหรอก มันคือนิยายของคุณเองเพราะฉะนั้นคุณจะทำอะไรก็ไม่ผิด
เราเองก็จะอ่านไปเรื่อยๆ เพราะเรื่องนี้น่าสนใจ 3P อีกต่างหาก ผมชอบ
จริงเลยที่ตั้งแต่อ่านมายังไม่มีความรู้สึกที่ว่า เฮ้ย ควิน แซท ไม่ชอบพวกแกเลยว่ะ แบบนี้ไม่มีเลยนะ
อ่านไปเรื่อยๆแล้วก็รู้สึกว่า 2 คนนี้ดูเหมือนจะรักแล้วก็แคร์ ต้าร์ จริงๆ น่ารักมาก ถึงจะรุนแรงไปหน่อยก็เถอะ
แต่ว่าจบแบบไม่แฮปปี้มันมีหลายแบบ...มันจะไปทางไหน ? ผมจะภาวนาไม่ให้มันกลายเป็น 2 คน
แต่จะให้มันอยู่แบบ 3 คน 3P ยังไงก็ 3 คนแบบนี้ตลอด ต่อให้จะจบไม่สุขก็เถอะ
รอต่อนะครับ สนุกมากจริงๆ
:o8:
-
นะ..คิดถึงแซทแล้วแหละ 55++
เพิ่งสังเกตตัวเองว่า ช่วงสิ้นเดือนจะรักเรื่องนี้เป็นพิเศษ
"ไม่ได้กินก็อิ่มได้..." (มา่ม่า) 55555+++
รอตอนต่อไปจร้า!!! ^^
-
ฮ้า พี่ควินเริ่มเข้าใจแล้ว :-[
ดีจังๆ เป็นกำลังใจให้ทั้งตาร์ ควิน แซท แล้วก็คนเขียนเลยค่ะ :sad4:
-
มาๆๆๆๆ แซทรีบกลับมา
จะได้เจอความร้ายของน้องงต้าร์
แอบ :a5:กับความอ่อนโยนของควิน เริ่มแสดงงออกให้ต้าร์ได้เห็นแล้วววววววว
-
สงสารน้องต้าร์จังเลย :sad11:
-
อืมมมม น้องต้าจะฝังใจมันก็ไม่ผิดนะคะ
เรื่องขนาดนั้นใครมันจะไปลืมลง.....
จะให้หายเกลียด หายโกรธง่ายๆ คงง่ายเถอะ
รักเค้า ห่วงเค้า หวงเค้า แต่แสดงออกอย่างนี้ก็ไม่ไหวเน้อออ
เป็นเราคงอกแตกตายไปซะก่อนแหละ
ทำอะไรที่มันดีกว่านี้ได้มั้ยคะพี่แซท พี่ควิน
อะไรก็ได้ที่ทำให้น้องสบายใจ ไม่เกลียด ไม่กลัวพวกพี่อ่ะ
-
แวะมาจิ้ม....
เผื่อคนเขียนจะมาต่อ
:z1: :z1: :z1:
-
อ่านเรื่องนี้ตอนแรกปุ๊บรู้เลยว่าดาร์ก
แอบสงสารเฮียทั้งสอง ไม่น่าเลย
หนูต้าร์ก็น่าสงสาร โดนข่มขืนแค่สองครั้งฝังใจเลย
ว่าแต่....จะจบแบบดราม่าจริงหรอ? เศร้า :o7:
-
ไอ้หยาาาาา ~
ไม่รู้จะเม้นท์ว่าไงดี
ติดตามตอนต่อไป
-
รู้สึกว่าตาร์เริ่มอาการหนัก
พวกนายทำร้ายจิตใจตาร์มากไปแล้วนะ
เหมือนจะมีอาการทางจิตเลย
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย
น่าร๊ากกกกก
มาต่อไวๆเน้อ ^^
-
กลิ่นมาม่า ฟุ้งมาแต่ไกลเชียวนะ คิกๆ
ถือตะเกียบรอ :laugh: :laugh:
-
o13
-
ต้าร์กลัวฝังใจแบบสุดๆ อ่านแล้วกลัวเหมือนต้าร์เลย แซท comebackด่วน
-
เรียน จขร. ทราบ
โปรดแก้ไขชื่อเรื่องนิยายของท่าน ให้ปราศจากคำไม่สุภาพด้วยคะ
และหวังว่าจะได้รับความร่วมมืออย่างดี
ขอบคุณล่วงหน้าคะ
เจ้สอง โมดุฯ
-
อยู่ๆก้ดีกัน :a5:
ชอบบบบบบบบบบบ :-[
-
เมือไหร่พี่แชทจะกลับมากคับ
-
เรื่องแบบนี้ใครมันจะลืม แถมคนทำก็ยังตามมาบังคับอย่างต่อเนื่อง
ทั้งร่างกายและจิตใจ
แต่ทำไมอ่านแล้วรู้สึกน้องเองก็เป็นพวกมาโช ด้วยหว่า
-
สนุกมากค่ะ อ่านแล้วรู้สึกกดดันตลอดแต่ก็ชวนติดตาม ว่าเพราะอะไร ปัญหามันถึงดูนุงนังแบบนึ้ ถึงแม้ผู้แต่งจะยืนยันว่าไม่แฮบปี้ แต่ก็จะติดตามต่อค่ะ แต่ขอแค่มาม่าหมูสับ ชามเล็กๆก็พอนะค่ะ อย่าถึงบิ๊กแพ็คตต้มยำเลยยยย5555 รออ่านเรื่องของพี่เนสด้วยค่ะ
-
อยากให้ 3 คนนี้หวานๆๆกันบางจังคงน่ารักน่าดู
-
เหตุผลที่จะทำให้อยู่ด้วยกันไม่ได้ ก้เพราะว่าความฝังใจเนี่ยแหละ
เฮ้อ
พาไปหานักจิตไหม ทั้งคู่เลย
-
ชอบมากๆ เลยค่ะ
อยากอ่านตอนของพี่แซทจัง จะรอนะคะ :L1:
-
ว๊าว อ่านรวดเดียวเลยจ้า
ตอนแรกๆมันรันทดจิตมาก น้องตาร์กับสองหนุ่มเหมือนคุยกันคนละภาษา
หลังๆคงต้องเปลี่ยนเป็น
.
.
ต้าร์เอาอยู่ฮะ แทนแล้วล่ะ 55 o13
-
Heartbreaker : 16
ประตูรั้วเหล็กอัลลอยด์เลื่อนเปิด รถแล่นเข้าสู่อาณาเขตของคฤหาสน์สีขาวสไตล์วิคตอเรียนหลังใหญ่ สถานที่คุ้นตาที่ผมไม่ได้มานานนับปี ผมแปลกใจที่พี่ควินพาผมมาทานข้าวที่บ้านเขา ก่อนออกมาไม่เห็นเขาพูดอะไรเลย ผมตาโตเมื่อมองไปเห็นร่างแบบบางของหญิงสูงวัยผมสีดอกเลาในชุดผ้าไหมสีโอรสตัดเย็บอย่างปรานีตเรียบหรู ยืนยิ้มกว้างอยู่หน้าเทอร์เรส ท่านเดินลงมาเปิดประตูให้ผมเมื่อรถจอดสนิท ทันทีที่ผมก้าวลงจากรถ ท่านก็ตรงเข้าสวมกอดผมไว้แน่นก่อนผละออกไปแล้วกลับมาหอมแก้มผมทั้งซ้ายขวา ผมยิ้มกว้างให้ท่าน
“ยายคิดถึงหนูต้าร์ที่สุดเลยลูก ในที่สุดก็มาหายายสักที”
ท่านบอกพลางกอดผมอีกครั้ง
“เข้าบ้านเถอะครับ ข้าวเช้ายังไม่ได้กินเลย”
พี่ควินบอกคุณยายของเขาก่อนเดินนำเข้าบ้านไปก่อน
“ไปลูก ยายให้แม่บ้านทำกับข้าวไว้รอหนูเยอะแยะเลย”
ท่านจับมือผมจูงให้เดินเข้าบ้าน ผมขมวดคิ้ว สงสัยกับคำพูดท่าน แสดงว่าท่านรู้ก่อนแล้ว ว่าพี่ควินจะพาผมมาทานข้าวที่บ้าน
โต๊ะไม้สักพร้อมเก้าอี้เข้าชุดขัดเงาวาววับยาวราวยี่สิบที่นั่งตั้งอยู่ตรงกลางห้องอาหารขนาดใหญ่ท่ามกลางเมนูอาหารสีสันน่ารับประทานหลากหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะ พี่ควินเลื่อนเก้าอี้ให้ ผมยิ้มขอบคุณเขา นั่งลงก่อนหันไปมองคุณยายที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ
“ทานเลยลูก ทานเยอะๆนะ ไม่เจอกันตั้งนาน ดูสิ ผอมเหลือแต่กระดูก ควินดูแลน้องยังไง ถึงปล่อยให้น้องผอมแบบนี้”
ท่านหันไปถามหลานชายที่นั่งข้างๆผม แต่เขากลับไม่สนใจ หันไปตักกับข้าวมาใส่จานให้ผมแล้วหันไปลงมือทานของตัวเอง ผมยิ้ม ยื่นมือออกไปตักผัดผักใส่จานท่าน
“คุณยายก็ทานเยอะๆนะครับ”
“จ้า”
ท่านยิ้ม ลงมือทาน ผมหันมาสนใจจานข้าวตัวเองบ้าง
ระหว่างที่ทานพี่ควินกับคุณยายก็คอยตักกับข้าวให้ผม แม้ไม่มีเสียงพูดคุย แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงความห่วงใยของพวกเขาที่มีให้ผม มันทำให้ผมนึกถึงอดีต ตอนที่ผมนั่งทานข้าวกับครอบครัว มีคุณพ่อ คุณแม่ พี่ชายและผม อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน
“อิ่มแล้วเหรอลูก”
คุณยายถามพอดีกับที่ผมยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“อิ่มแล้วครับ อาหารอร่อยทุกอย่างเลย”
ผมยิ้มตอบท่านพลางวางแก้ว
“ยายให้แม่บ้านทำขนมหวานไว้ เดี๋ยวยายสั่งให้เด็กรับใช้ยกมา ผลไม้ก็มีหลายอย่าง”
“เอ่อ…”
ผมอึกอักไม่รู้จะบอกท่านว่ายังไงดีว่าผมอิ่มมาก แม้จะทานข้าวหมดไปแค่จานเดียว แต่เพราะกับข้าวหลายอย่างที่ทั้งท่านและพี่
ควินคอยตักให้ผมก็ทำให้ผมอิ่มจนจุก ผมหันไปมองคนข้างตัว ส่งสายตาให้เขาช่วย
“รอท้องย่อยก็ได้ครับ เพิ่งทานข้าวไปอิ่มๆ”
ผมยิ้มที่เขายอมช่วยผม คุณยายพยักหน้า ยิ้มอ่อนโยนให้ผม
“งั้นเราไปนั่งคุยกันในห้องนั่งเล่นดีกว่าลูก ป่ะ”
ท่านชวนพลางลุกขึ้น ผมลุกขึ้นตาม ท่านจับมือผมจูงเดินออกไป
“เอาผลไม้กับน้ำหวานไปให้ฉันที่ห้องนั่งเล่น”
ท่านหยุดสั่งเด็กรับใช้ที่เดินสวนมาก่อนจูงมือผมเดินต่อ ผมเหลียวไปมองข้างหลัง พี่ควินไม่ได้เดินตามมา พอมาถึงห้องนั่งเล่น ท่านก็ดึงให้นั่งลงบนโซฟาหลุยส์ ภายในห้องกว้างใหญ่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีอ่อนดูโปร่งสบายตา มีบานกระจกใสกั้นด้านนอกทำให้มองเห็นสระเลี้ยงปลาคาร์พ ทางเดินทำด้วยไม้ระแนงและมีเก้าอี้ผ้าใบชายหาดสองตัวตั้งวางอยู่คล้ายจะเป็นที่ให้นั่งเล่นพักผ่อนหย่อนใจอีกทีหนึ่ง
“เรื่องเรียนเป็นไงบ้างลูก”
คำถามดึงให้ผมหันมาสนใจท่าน
“ก็ดีครับ ใกล้จะสอบแล้ว”
ผมยิ้มตอบ
“จะขึ้นปีสองแล้วใช่ไหม”
“ครับ”
“จะได้เป็นรุ่นพี่ มีน้องรหัสกับเขาแล้วสิ”
ผมหัวเราะ ยังนึกสภาพตัวเองเป็นรุ่นพี่ไม่ออกเลย
“พี่ควินดูแลหนูดีรึเปล่าลูก”
จู่ๆท่านก็พูดเปลี่ยนเรื่อง ผมเงียบ พอดีกับที่เด็กรับใช้เข้ามาเสิร์ฟผลไม้กับน้ำหวาน พอเด็กรับใช้ออกไป ท่านก็พูดขึ้น
“ควินเขาถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจแต่เด็ก เลยมีนิสัยเอาแต่ใจ ไม่ยอมใคร ยายเองก็มีส่วนทำให้เขานิสัยเสีย เพราะยายก็ช่วยแม่เขาเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก อย่างว่า หลานชายคนเดียวของตระกูล เลยเห่อกันทั้งบ้าน”
ท่านบอกเล่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ผมนิ่ง ฟังท่าน
“อย่างที่ต้าร์รู้ ว่าแม่ควินเขาเสียไปเพราะตรอมใจ ควินเขาเสียใจมาก ยิ่งรู้ว่ามีน้องชายต่างแม่โผล่มา เขาก็ยิ่งเสียใจที่พ่อเขาไม่ซื้อสัตย์กับแม่ เขาโกรธพ่อจนพาลไม่อยากเห็นหน้า ไม่พูดจากันจนถึงตอนนี้ ยายทนไม่ไหวที่เห็นหลานเป็นทุกข์เลยต้องรับเขามาอยู่ที่นี้ ยายอยากเห็นเขามีความสุข และความสุขของเขาคือต้าร์นะลูก”
ท่านจับมือผมไปกุมไว้ ยิ้มให้ผม มืออีกขางก็ลูบศีรษะผมเบาๆ
“ตั้งแต่ที่เขาตัดสินใจย้ายออกไปอยู่คอนโด เขาก็กลับมาเยี่ยมยายอาทิตย์ละครั้ง ทุกครั้งที่เขากลับมา เขาก็จะมาเล่าเรื่องของต้าร์ให้ยายฟัง ยายเห็นนัยน์ตาเขามีความสุข ยายก็ยินดี ต้าร์รู้ไหมลูก ควินเขารักหนูมากนะ เขาบอกกับยายทุกครั้งว่าเขารักหนู”
รักเหรอ? ทำไมผมถึงไม่เคยได้ยินเขาพูดว่ารักผมเลยสักครั้ง แต่กลับมาได้ยินจากปากของคุณยาย ทำไมเขาไม่บอกผม เพราะอะไร?
“ยายรู้ว่าควินเขาทำผิดกับหนูไว้มาก แต่ยายอยากขอร้องให้หนูให้อภัยเขา ได้ไหมลูก”
“ผม…”
“ค่อยๆให้อภัยพี่เขา ค่อยๆเปิดใจ นะลูกนะ”
“ไม่รู้ว่ายายจะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ จะอยู่ได้ทันเห็นหลานเรียนจบรับปริญญาไหม ก็ยังไม่รู้ ยายอยากเห็นหลานมีความสุข”
“ทำไมคุณยายพูดอย่างนั้นล่ะครับ คุณยายต้องอยู่กับพี่ควินกับผมไปนานๆนะครับ”
ผมบอกพลางบีบกระชับมือท่าน
“ยายแก่แล้ว ปีนี้ก็ปาเข้าไป67แล้ว”
“แก่ที่ไหนครับ เพิ่ง67เอง”
ผมเอ่ยเย้า ท่านหัวเราะ
“หนูมีความสุขดีใช่ไหมลูก หืม”
“ครับ ผมมีความสุข พี่ควินกับพี่แซทดูแลผมอย่างดี ตามใจผมทุกอย่าง”
ผมบอกให้ท่านคลายกังวล ไม่อยากให้ท่านคิดมาก
“ดีแล้ว ยายรักหนูเหมือนหลานแท้ๆ หนูรู้ใช่ไหม ถ้ามีเรื่องขับข้องใจ ไม่สบายใจ อึดอัดใจ บอกยายได้นะลูก ถ้าควินทำตัวเกเร ยายจะจัดการให้”
“ขอบคุณครับ ผมก็รักคุณยาย”
ผมขยับเข้ากอดท่านไว้หลวมๆอย่างซึ้งใจในความเมตตาที่ท่านมีให้ผม ท่านลูบมือกับหลังผมขึ้นลงก่อนผมจะผละออกจับมือท่านมาแนบแก้ม
คุณพ่อคุณแม่เคยเล่าให้ผมฟังว่าคุณปู่คุณย่า คุณตาคุณยาย เสียไปเพราะโรคร้ายและอุบัติเหตุ ผมไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าพวกท่าน จนมาถึงรุ่นคุณพ่อคุณแม่ พวกท่านก็จากผมไปเพราะอุบัติเหตุ ผมไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ เหลือแต่พี่ชาย แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ญาติที่มีก็ไปตั้งรกรากอาศัยอยู่ต่างประเทศกันหมด นานๆทีถึงจะติดต่อกลับมา ถ้าไม่ใช่วันเกิดผมกับพี่หรือช่วงเทศกาลสำคัญ คุณยายทำให้ผมนึกถึงบรรยากาศของช่วงเวลาที่ผมมีความสุขกับครอบครัว ท่านเปรียบเสมือนญาติสนิทของผม เป็นเหมือนยายแท้ๆของผม
“ควินเขาไม่เหลือใคร ถ้าไม่นับยาย เขาก็มีแต่หนู บ้านหลังนี้ยายก็ยกให้เป็นของเขา สมบัติทุกชิ้นของยายก็ยกให้เป็นของเขา ช่วงที่เขายังไม่เจอหนู มีแต่คนจ้องจับเขา มีผู้หญิงบุกมาถึงบ้านไม่เว้นวัน จนยายปวดหัว แต่พอเขาเจอหนู ก็ไม่มีใครเข้ามายุ่งวุ่นวายอีก ควินเขาจริงจังและรักหนูคนเดียวนะลูก”
ผมวางมือท่าน นิ่งฟัง
“ยายไม่เคยรังเกียจที่เขาเป็นแบบนี้ แล้วยายก็ไม่เคยรังเกียจหนูด้วย เขารักใครยายก็รักด้วย ยิ่งหนูน่ารัก ยายก็ยิ่งรัก รักมากกว่า
ควินด้วยซ้ำ”
ท่านบอกกลั้วหัวเราะ
ผมยังจำได้ตอนที่พี่ควินพาผมมาบ้านเขาครั้งแรก ตอนที่ได้เห็นคุณยาย ผมกลัวท่าน เพราะบุคลิกและท่าทางของท่านดูน่าเกรงขาม แต่พอท่านพูดคุยกับผม ผมถึงได้รู้ว่าท่านเอ็นดูผม หลังจากนั้นมา ถ้าผมมีเวลาว่าง ผมก็จะแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนท่าน ทุกครั้งที่ผมมาหา ท่านก็ต้อนรับผมเป็นอย่างดี คอยหาขนมอร่อยๆให้ผมทาน หาของฝากให้ผม จนผมเผลอติดท่านอยู่ช่วงนึงจนถูกพี่เนสดุ
“ตายจริง ยายชวนคุยเพลินเลย ทานผลไม้กับน้ำหวานเถอะลูก ทานเยอะๆนะ ยังมีของหวานอีก”
ท่านคะยั้นคะยอเลื่อนจานผลไม้กับแก้วน้ำหวานมาตรงหน้าผม
“ขอบคุณครับ”
“คุณท่านคะ คุณพิทักษ์มาค่ะ”
เด็กรับใช้เข้ามารายงานด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ผมหันไปมองคุณยาย ท่านเองก็มีอาการเดียวกัน
“แล้วตอนนี้อยู่ไหน”
“ห้องรับแขกค่ะ กำลังคุยอยู่กับคุณควิน”
ท่านพยักเข้าใจ เด็กรับใช้ค้อมศีรษะก่อนออกจากห้องไป
“มีอะไรรึเปล่าครับคุณยาย”
ผมถาม เป็นห่วงกับสีหน้าท่าทางของท่าน
“ยายกลัวว่าควินจะทะเลาะกับพ่อเขาน่ะสิ ไม่น่ามาเลย ไม่รู้ใครคาบข่าวไปรายงาน”
ผมขมวดคิ้ว สงสัยกับคำพูดท่าน
“ต้าร์ไปกับยาย ไปดูหน่อย ถ้าควินเกิดอาละวาดขึ้นมา บ้านแตกแน่ๆ”
ผมลุกขึ้นตามแรงดึงของท่าน เดินตามท่านไป
“พ่อแค่อยากให้แกเข้าไปดูงานที่บริษัทบ้าง อีกปีเดียวแกก็จะเรียนจบแล้ว แกจะทำเป็นไม่สนใจไม่ได้”
“บริษัทของคุณ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม”
“ควิน พ่อกำลังพูดกับแกดีดีนะ”
“แล้วผมพูดไม่ดีตรงไหน”
“ไอ้ควิน!”
เสียงพูดคุยดังออกมาจากห้องรับแขก ผมมองหน้าคุณยาย ในขณะที่ท่านเองก็มองหน้าผม ก่อนที่เราจะรีบเดิน พอมาถึงห้องรับแขกก็เห็นร่างสูงของคุณพิทักษ์ในชุดสูทภูมิฐานยืนหน้าเครียดอยู่ตรงหน้าพี่ ควินซึ่งนั่งเหยียดขากับโต๊ะกระดิกปลายเท้า สีหน้าของเขาดูยียวนคล้ายจะกวนอารมณ์คนตรงหน้า
“คุณแม่มาก็ดีแล้วครับ ช่วยพูดกับหลานรักของคุณแม่ที”
“ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่ใช่แม่แก ฉันมีลูกสาวคนเดียว และลูกฉันก็เสียไปแล้ว”
คุณยายตอบกลับเสียงห้วนจนผมเผลอตกใจ
“คุณยายพูดถูก แม่ผมตายไปแล้ว ตายเพราะอาการตรอมใจที่สามีท่านแอบไปมีชู้”
พี่ควินเอ่ยขึ้นเสียงเรียบแต่เน้นหนักตรงคำว่าชู้
“ไอ้ควิน ฉันเป็นพ่อแกนะ!”
ผมมองหน้าพี่ควินสลับกับมองหน้าคุณพ่อของเขา ดูเหมือนว่าท่านจะไม่พอใจมากกับคำพูดของลูกชาย
“อย่ามาตะคอกใส่หลานฉันนะ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้”
คุณยายบอกพลางเดินเข้าไปหาหลานชาย ท่านดึงมือผมไปด้วย
“ก็เพราะมีคุณแม่คอยให้ท้ายมันแบบนี้ ควินมันถึงไม่เห็นหัวผม”
“บังเอิญว่าผมมันใช่ไอ้ฮาร์ฟลูกรักของคุณ ถึงไม่ได้ดีเลิศในสายตาคุณ น่าเสียดายนะครับ ที่มันตายไปแล้ว ไม่อย่างนั้นมันคงได้อยู่ให้คุณภูมิใจ”
“ไอ้ควิน!”
คุณพิทักษ์ขึ้นเสียงพลางปราดเข้าหาลูกชาย แต่คุณยายเข้าไปขวางทำให้ท่านชะงัก ผมมองพี่ควิน เขายังนั่งนิ่งอย่างไม่รู้สึกรู้สากับเหตุการณ์ตรงหน้าซ้ำยังแสยะยิ้ม
“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้”
คุณยายเอ่ยไล่คุณพิทักษ์ สีหน้าและท่าทางของท่านคล้ายกำลังข่มกลั้นอารมณ์โทสะไว้
“ก็ได้ครับ ผมจะไป แต่ก่อนไป ฝากคุณแม่ช่วยบอกหลานชายสุดที่รักด้วยนะครับ ตราบใดที่มันยังใช้นามสกุลของผมอยู่ กิจการทั้งหมดของพัฒนวัฒน์ยังรอให้มันมาสานต่อ”
คุณพิทักษ์บอกเสียงเข้ม ปรายตาไปมองลูกชายก่อนหันมามองผม แล้วท่านก็หันไปมองลูกชายอีก
“แกจะรักจะชอบใครฉันไม่เคยว่า แกเป็นโฮโมฉันก็ไม่เคยว่า ฉันขอแค่อย่างเดียว เห็นแก่หน้าฉัน เห็นแก่หน้าคุณยายแก่บ้าง อย่าไปอาละวาดสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นเหมือนเมื่อวานนี้อีก ฉันขี้เกียจตามล้างตามเช็ดให้แก”
ท่านพูดจบก็เดินผ่านหน้าคุณยายกับผมไป
“ลืมไปว่าแตะลูกชายสุดที่รักของคุณไม่ได้ แต่จะทำไงได้ ในเมื่อมันตายตามแม่มันไปแล้ว”
พี่ควินพูดพลางลุกขึ้นยืน สายตามองไปยังคุณพิทักษ์ที่หยุดยืนนิ่ง ผมมองคุณยายด้วยความกังวล กลัวว่าพ่อลูกจะทะเลาะกันรุนแรง
“ควิน ถือว่ายายขอร้อง”
ท่านหันไปบอกหลานชาย มือก็ยื่นไปเตะบ่า พี่ควินไม่พูดอะไร เขาเงียบ สายตายังไม่ละจากแผ่นหลังของคุณพิทักษ์ แต่พอท่านเดินออกไปเขาถึงได้หันหลังเดินขึ้นบันไดไป ผมหันมามองคุณยาย ท่านยิ้มเจื่อน
“ต้าร์ขึ้นไปดูควินแทนยายหน่อยเถอะลูก ยายไม่อยากให้เขาคิดมาก”
“ครับ”
ผมตอบรับ รีบเดินตามเขาขึ้นบันไดไป ผมตามเขามาถึงในห้อง เห็นเขายืนวางมือไว้กับระเบียงด้านนอก ผมค่อยๆเดินไปหาเขา มองจากด้านหลังของเขาแล้ว ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนแคระเมื่อเทียบกับความสูงของเขา ผมคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนเตี้ยเมื่อเทียบความสูงของมาตรฐานผู้ชายไทย ผมสูง176 เซนฯ ถ้าผมจำไม่ผิดเขาน่าจะสูงประมาณ187เซนฯ ส่วนพี่แซทก็น่าจะไล่เลี่ยกันประมาณ185ฯ แต่พอเอาความสูงของผมมาเทียบกับพวกเขาแล้ว ผมกลับดูเตี้ยไปเลย
ผมหยุดยืนอยู่ข้างหลังเขา สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ค่อยๆเอนตัวซบแผ่นหลังเขา ยื่นมือออกไปกอดรอบเอวเขาไว้
ไม่รู้ว่าในใจเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ผมจะไม่ถาม ไม่ยุ่งวุ่นวายเรื่องส่วนตัวให้เขารำคาญ เรื่องในครอบครัวของเขา ผมไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย ผมจะอยู่นิ่งๆแบบนี้ รอให้เขาพูดกับผมก่อน
“คิดถึงมันรึเปล่า”
จู่ๆเขาก็ถามขึ้น ผมขมวดคิ้วผละหน้าออกห่าง คลายอ้อมกอด เขาหันกลับมามองผมสายตาคมดูคาดคั้นเอาคำตอบ
“ผมไม่รู้ว่าพี่หมายถึงใคร”
ผมบอกเสียงเบา
“ไอ้ฮาร์ฟ”
คำตอบนิ่งๆขัดกับแววตาแข็งกร้าว ผมระบายลมหายใจยาว มองเขาด้วยสายตาจริงจัง
“ไม่ครับ ผมอโหสิให้เขาไปแล้ว”
ผมตอบตามที่ใจคิด พี่ควินมองผมนิ่ง ผมไม่รู้หรอกว่าเขาเชื่อที่ผมพูดรึเปล่า แต่ตราบใดที่ผมไม่โกหกหัวใจตัวเอง ผมก็ไม่จำเป็นต้องกลัว เพราะผมตอบความจริงไปแล้ว
แล้วเขาก็ทำให้ผมแปลกใจ เมื่อเขาดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่นโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
“กูเกลียดมัน ต่อให้มันตายไปแล้วกูก็ยังเกลียดมัน”
เสียงเข้มเอ่ยขึ้น ผมรับรู้ถึงความเกลียดชังอย่างชัดเจนในน้ำเสียงของเขา
“เพราะมัน มันทำให้กูคลั่ง ถ้ามันไม่มายุ่งกับมึง กูก็คงไม่…”
“พี่ครับ”
ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว ดันเขาออกห่างเพื่อจะได้มองหน้าเขา
“พี่ยังไม่ลืม”
ผมมองตาเขา นัยน์ตาสีเฮเซลยังคงแข็งกร้าว
“กูไม่มีวันลืม เหมือนมึง มึงก็ไม่เคยลืม”
เขากำลังย้อนผมกลับ ผมหลับตาแน่นพยายามสงบจิตใจให้นิ่ง ผมไม่อยากทะเลาะกับเขาอีก ผมต้องควบคุมอารมณ์ให้ได้ ผมลืมตาขึ้นมองเขา
“ผมจะพยายามลืมครับ ผมจะพยายาม”
เขาแสยะยิ้ม แววตาตัดพ้อ
ทำไมเขามองผมแบบนี้อีกแล้ว?
“อาการของมึงวันนี้ บอกกูว่ามึงไม่มีทางลืม”
คำพูดของเขาทำให้ผมนิ่งงัน
“ให้กูผ่าสมอง ควักหัวใจมึงออกมา กูทำไม่ได้จริงๆ”
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนอยู่บนหน้าผาสูงชัน และขาข้างนึงของผมก็ก้าวออกไป ถ้าพี่แซทยืนอยู่ตรงหน้าผมอีกคน ขาอีกข้างของผมจะก้าวตามออกไป และตัวผมก็จะตกลงไปในหน้าผานั้น
---------------------------------------------------------------------------------------------
ตัวละครโผล่มาอีก 3 :z3: ตอนนี้เอ่ยถึงครอบครัวควินและปมในพาร์ทอดีตนิดหน่อย
ไม่ได้ตั้งใจให้มันดราม่า แต่ไม่รู้ทำไมถึงแต่งออกมาได้แบบนี้ :m31:
หลายคนอืดดราม่ากันแล้ว :laugh: ตอนต่อไปจะพยายามให้มันซอฟท์ลงค่ะ
(ถ้าทำได้) :z6: ส่วนเกมที่ให้ตอบคำถามไป มีหลายคนตอบถูกด้วย เย้ๆๆ o13
เฉลยคำตอบที่ถูกต้องคือ ข้อ จ. ควินตัสกับแซทเทิร์นค่ะ :z2:
มีหลายคนหลงตอบตัวหลอกด้วย :laugh: ตัวหลอกคือ เฟียซค่ะ อิอิ
ถ้าติดตามอ่านจนถึงตอบจบจะได้รู้ค่ะ ว่าทำไมต้องเป็นพระเอกทั้งสองคน
แล้วทำไมเฟียซถึงเป็นตัวหลอก ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และการติดตาม
เจอกันตอนหน้าค่ะ :กอด1:
-
:z13:
-
ตอนจบดราม่า...แล้วจะมีใครตายรึเปล่าคะ??
-
แล้วพี่แซทล่ะ แล้วพี่แซทล่ะ แล้วพี่แซทล่ะ แล้วพี่แซทล่ะ แล้วพี่แซทล่ะ แล้วพี่แซทล่ะ แล้วพี่แซทล่ะ แล้วพี่แซทล่ะ
พี่ควินทำคะแนนไปไกลแล้ว อยากรู้เรื่องบ้านพี่แซทมั่งง่ะ ว่าแตฮาร์ฟเป็นใครเนี่ย มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ :impress2: :impress2: :impress2:
-
:เฮ้อ:
-
โหปริศนา ช่างน่าอยากรู้
หรือว่า ไอ้ฮาร์ฟ นั่นมันข่มขืนตาร์
เพราะแค้นควินและแซทที่ไม่ลงรอยกัน
เลยจัดฉาก ทำให้เหมือนตาร์สมยอม มั้งนะ
เดาเอาๆ
:fire:
-
แซทของชั้นเมื่อไหร่จะมา เอาให้มันดราม่าสุดๆไปเลย :o12:
-
:L2:ไมรู้จะสงสารใครดี
-
ใครอ่ะฮาร์ฟ ทำอะไรไว้อ่ะ ท่าทางสองหนุ่มจะแค้นม๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
โห!!!!!!!!!!!!!!!
มาม่าชามโต....ปมในอดีตหรอ? o22
แซทไปไหนคิดถึงนะเนี่ย :z3: :z3:
-
:เฮ้อ: ไม่ขอพูดอะไร.
เอาว่าเป็นกำลังให้คนเขียนล่ะกันค่ะ :3123:
-
ยังมีปมในอดีตอีก
-
สู้ๆน่ะๆๆๆๆๆ
ทั้งควินและก็ต้าร์ :z3: :z3:
-
ปมในอดีตช่างสร้างความดราม่าสุดๆไปเลย
ถ้าให้เดาที่ควินและพี่แซทเป็นคนทำให้ ฮาร์ฟตายป่ะเนี่ย
พี่แซทหายไปเลยนะ พี่ควินทำคะแนนไปเป็นกระบุงแล้ว
-
แชทหายไปปปปปป :z13: :z13:
-
ดร่าม่าซะ
-
ใกล้จะได้รู้แล้วว่า อดีตหนหลัง นั้นมีความเป็นมาอย่างไร
แล้ว ฮาร์ฟ คือใครหนอ เป็นชนวนสาเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องราวต่างๆ รึเปล่า
อยากรู้สุดๆ อ่ะ
ว่าแต่น้า คนเขียนอ่ะ เมื่อไร พี่แซท ถึงจะมาล่ะค้าาาาา
อยากเจอ พี่แซท แล้วอ่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
อื้อหือ...ท่าทางจะต้องอีกเยอะเรื่องนะเนี่ย...
เรื่องในอดีตคืออะไร แล้วใครสร้างปมอีกเนี๊ยะ....ฮื่ย!!
รออ่านต่อ และขอบคุณจ้า
-
ใกล้ล่ะ อีกนิดจะตั้งทีมฟุตบอลล้ะ
:laugh:
-
ไอ้ตัวใหม่นี่มันน่าสนใจแฮะ
ตายไปแล้วก็ขุดขึ้นมาาา แกทำอะไรกับต้าาาาาาาา บอกมาไอ้ฮาร์ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
บุคคลปริศนาที่ตายไปแล้ว คือคนที่ทำให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นใช่ม่ายยยย :angry2:
เรื่องซับซ้อนซ่อนเงื่อน จนพลาดสักตอนไม่ได้เลย
ปล. เค้าตอบถูกกกกกก :-[
-
ปมเก่ายังไม่เคลียร์ ปมใหม่ก้อมีมาอีก อ๊ากกก
:really2: :really2: :really2:
-
ไม่เชื่อคนเขียนหรอก เค้าไปหาตะเกียบมารอกินมาม่าดีฝ่า
-
พี่แซทเมื่อไหร่จะมา? ;(
-
โอ้ยยย อยากรู้เร่ืองอดีตตตตต
-
ยังไงก้ตามอยากให้อยู่กันสามคนต่อไปปปปปปปปปปปปปปปปปป
-
อยากรู้อดีตเร็วๆ
-
ฮืออออออออ~ แซทไปหนายยยย
ไปเข้าค่ายอาสาแล้วเป็นมาลาเรียตายปะเนี่ยย หายไปนานเกิ่๊นนน :z3:
-
เอิ่ม....คงงั้น ดราม่าเข้าแล้วสิ อดีต? เกี่ยวโยงกัน ที่ตายเพราะถูกฆ่า ขัดใจ อุบัติเหตุ? (อะไรของเราหว่า)
ชักหวั่นๆแล้วเหมือนกัน คิดว่าตอนจบไม่อยากให้ต้องเลือกใครคนใดคนหนึ่งแต่อยากให้เลือกทั้งสองคนเลย
แต่ถ้าไม่ได้จริงๆก็ให้มันตายไปคนนึงเลยดีกว่า (ห่ะ!/โดนตบ)
พี่แซทคิดถึงอ่ะ รีบมาเร้วววว T[ ]T
สามพีไม่ใช่เหรอ รีบกลับมาดูใจหน่อยยยยย
เอ้อว่าไปนั่นพี่แซทเตี้ยกว่าพี่ควินเหรอ ' '?
ถ้าใช่.... (ยิ้มแบบมีเลศนัย หึหึ)
รอต่อนะครับผม
:impress2:
-
ง่า...คึดถึงแซทจังเลย มาซะทีน้าาาา :กอด1:
:call: :call: :call: :call:
-
คลั่งรักใช่ไหม 5555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนนนนนนน
-
ตื่นเต้นขึ้นทุกที -..-
อย่างนี้เค้าจะมีสมาธิอ่านนส.สอบได้ไงงง
ติดพันมากเรื่องนี้ *^* สู้ๆน้าาา เค้ารอตอนต่อไป
ตอนนี้อยากเห็นต้าร์เปิดใจ
ส่วนพระเอกสองคน ชอบนิสัยแบบนี้อยู่แล้ว สเป็คเลยแหละค่ะ 555555
-
มีตัวละครเพิ่มมาอีกแล้ว
ฮาร์ฟทำอะไรตาร์
แล้วควินทำอะไรฮาร์ฟ
ปมเริ่มยุ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ
คิดถึงแซทแล้วอ่ะ มาเร็ว ๆ นะ
พี่ควินทำคะแนนนำโด่งไปโน่นแล้ววว
-
พี่แซทนู๋หายไปไหน :z3: :z3:
-
สั้นเกิน..............................................
-
พี่แซท พลาดแล้วนะรู้ตัวมั้ย มัวไปทำอะไรอยู่
-
o22แอบดร่าม่านิดหน่อย เอานะเวลาช่วยเราได้เดียวก็ลืม
-
สงสารพี่ควิน :sad4:
-
ตามๆๆ
-
โฮ๊ก!!! (ซดมาม่าชามโต๊โต.....)
จะดราม่าไม่ว่า ...แต่อย่ามีคนตายเพิ่มก็พอ
เหอะๆๆ
ปล.ตอบผิดอ่ะ :z3:
-
ฮาร์ฟเกี่ยวอะไรกับต้าร์อ่ะ แซทเมื่อไหร่มา :sad4: :sad4: :z3:
-
เราชอบนะดราม่าอ่ะ ^^
แอบสงสารควินไงไม่รูแฮะ ที่พ่อควินพูด ทำให้เรานึกถึงภาพควินถือไอติมวิ่งตามหาต้าร์เลย
มีประเด็นเพิ่มมาอีกแล้ว เค้าอยากรู้แล้วอ่า ><
อ่านไปก็ตื่นเต้นไปนะ ว่าตอนสุดท้ายมันจะแบดเอ็นด์ยังไง 555
รอตอหน้าค่า
-
โว๊ะ รออ่านต่อ ฮาร์ฟเป็นคนทำให้หนูต้าร์เป็นแบบนี้หรือออ? รออ่านๆๆๆๆ
เมื่อไหร่แซทจะมา หายไปนานแล้วนะ คิดฮอดด
ควินกับแซทน่ารักมาก ดูเอาแต่ใจไปหน่อย(?) แต่ดูรักต้ามากกก :กอด1:
เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆค่ะ
-
โฮกกกกกกกกก
ปมมาเรื่อยๆ ไม่แก้สักที :sad4:
-
ปมค่อยๆคลาย แล้วก็ค่อยๆรักกันนนนนนน
-
อยากรู้ว่าฮาร์ฟทำอะไรในอดีตอ่ะ
ติดตามตอนต่อไป
-
Heartbreaker : 12
.....
ปล. ถ้าตอนจบของ Y เรื่องนี้ไม่แฮปปี้ คนอ่านจะว่าอะไรไหม *เผ่น*
ม่ายยยยยยน๊าาาาาา คนเขียน กรุณาจบแบบแฮปปี้เถอะ T3T
สามผีก็อยู่ด้วยกันได้นะเออ
ปอ.ลิง พึ่งตามอ่านถึงตอนนี้ แฮะๆ
งุบงิบเม้นท์ไว้นานมาก ฮ่า
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก ชอบนังแซทกับนังควิน อ่านแล้วฟิน
โดยเฉพาะตอน ' โนดราม่า '
คนเขียนแต่งตอนเครียดๆได้กดดันคนอ่านอ่ะ
แบบอ่านไปเหมือนหายใจไม่ออก ใจเจ้นแรง อ้ากกกกกกก
ชอบอ้ะ ♥
_____________________________________
สรุปจบไม่แฮปปี้ พึ่งอ่านเจอ - -
โอเค ติดไปแล้วอ่ะคนเขียน แต่อ่านแล้วชอบอินอ่ะ
กลัวนอยด์ตามอ่ะ เครียดอ่ะ
...แต่จะอ่าน ==
นี่ๆคนเขียนถึงตอนไม่แฮปปี้เมื่อไหร่ จั่วหัวให้หน่อยได้ม้า
จะได้รีบๆเลื่อน 55555 โหยยยยย กลัวนอยด์ตามว่ะ
แต่จะอ่านต่อไปเน้อ. ^^
จะเก็บไว้เครียดคนเดียว =[]=
สนุกมากกกกก ♥
-
ดราม่าได้อีก เอาสิ....
-
พี่ควินนี้เด่นไปแล้วววววววว พี่แซทล่ะ จะกลับมาพูดขอโทษตาร์เมื่อไหร่กัน
-
ในชีวิตจริงกินม่าม่า ในนิยายเจอม่าม่าชามโตกว่าอีก o22
-
ดราม่าจงเจริญ.....
-
พาทส์อดีตตตตตตตตต อยากรู้ๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3:
-
มันจะมากมายปัญหาไปถึงไหนน้อ
-
เฮ้อ~ เรื่องมันเศร้า
แต่เราจะอ่าน
-
มีอดีตอะไรกันนะ อยากรู้ๆๆๆๆ
-
ตามอ่านจนทันละจ้า
จากที่เคบมองข้ามเรื่องนี้เพราะเห็นคำว่า 3P แต่ก็ลองอ่านแล้วพบว่ามันสนุกมาก
นิยายบรรยากาศอึมครึมตลอดเวลา ถูกใจสุด ๆ 5555
แล้วพออ่านว่าตอนจบจะไม่แฮปปี้ เราว่ามันน่าติดตามมากนะ
เพราะถ้าแฮปปี้ สุดท้ายคือทุกคนมีความสุข ตัวเอกรักกัน
แต่ถ้าไม่แฮปปี้ ต้องมาลุ้นว่ายังไง ซึ่งในสมองเราอ่ะคิดไปแล้วนะว่าต้องมีคนตาย
แล้วถ้าเป็นจริง แล้วใครตาย 555 เหมือนคนโรคจิตเลยเนอะ
เราชอบควินกับแซทมากอ่ะ ไม่รู้ดิ พระเอกเลว ๆ นี่ชอบมาก อิอิอิ
มาต่อเรื่อย ๆ นะจ๊ะ ไม่อยากค้างนาน ถ้ารู้ว่าสนุกขนาดนี้รออ่านตอนย้ายไปห้องจบแล้วซะก็ดีจะได้ไม่ค้างและทรมานกับการรอคอย อิอิอิอิอิ
-
คนอ่านเครียด อยากรู้เรื่องราว คาใจจริงๆ :z3:
-
ควินกับแซทรักต้าร์เป็นความจริง ๆ ที่เหมือนคนรอบข้างจะรู้หมด ยกเว้นคนที่เป็นที่รักคือต้าร์ที่ไม่ได้รู้อะไรเลยจริง ๆ แล้วควินกับแซททำไมถึงไม่บอกต้าร์ ควินกับแซทอาจจะคิดว่าสิ่งที่แสดงออกบ่งบอกความรู้สึกได้หมด แต่ควินกับแซทรู้ไหมว่าเป็นคนที่แสดงออกถึงความรักได้แปลกมาก ๆ ฮาร์ฟอะไรนี่เป็นคนที่ต้าร์เชื่อตอนนั้นใช่ไหม แล้วก็เป็นคนที่ทำให้ควินกับแซททำแบบนั้นกับต้าร์ใช่หรือเปล่า ฮาร์ฟอะไรนั่นทำอะไรลงไปกับต้าร์กันแน่ ควินกับแซทถึงเป็นแบบนั้น
-
ดันดัน มารออ่านตอนต่อไป :impress2:
-
o13 :pighaun: :z1:
-
รอตอนต่อไปนะ
-
Heartbreaker : 17
การรอคอยเป็นความทรมานอันดับต้นๆของมนุษย์ ผมเชื่ออย่างสนิทใจแล้วจริงๆเมื่อได้มาประสบพบเจอกับตัวเอง ไม่รู้ว่าผ่านมากี่ชั่วโมงแล้วที่ผมไม่ได้ยินเสียงเขา ตั้งแต่ที่เราพูดคุยกันอยู่ตรงชานระเบียงที่บ้านของเขาเมื่อวานนี้ เขาก็ไม่ยอมพูดกับผมอีก และผมเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ผมได้แต่นั่งคุยกับคุณยายเรื่องการเรียนจนกระทั่งท่านชวนทานข้าวเย็น ผมกับเขานั่งทานกันไปเงียบๆ จนกระทั่งเราลากลับ ผมไม่รู้ว่าคุณยายทราบรึเปล่าว่าหลานชายของท่านไม่ยอมเปิดปากพูดกับผมเลย แต่ก่อนขึ้นรถท่านบอกย้ำกับผมว่า
‘ให้อภัยพี่เขานะลูก’
พูดง่าย แต่ทำยาก
ถ้ามีคนที่เราไว้ใจและเชื่อใจเขา ให้ความสนมสนิทสนมกับเขาในฐานะพี่ชาย แต่อยู่มาวันนึง เขากลับมาทำลายความเชื่อใจ และทำร้ายเราอย่างเจ็บปวดทั้งทางร่างกายและจิตใจ คำว่าอภัยมันลบล้างความผิดของพวกเขาได้เหรอ? แม้แต่คำขอโทษ ผมก็ยังไม่เคยได้ยินพวกเขาพูดเลย แล้วทำไมต้องเป็นผมล่ะ ที่ต้องเป็นฝ่ายให้อภัยพวกเขา
ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน?
จนถึงตอนนี้ผมเลิกหวังคำขอโทษจากพวกเขาแล้ว แต่ผมหวังแค่ให้พวกเขาสำนึกได้ ว่าที่ผ่านมาพวกเขาทำอะไรลงไป ถ้าชีวิตของผมต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเขาไปตลอด ผมยอมรับได้ แต่ผมจะอยู่อย่างสบายใจ ไม่ใช่อยู่อย่างเหนื่อยใจแบบนี้
ห้องชุดสุดหรู มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีเลิศ มีบริการเสิร์ฟอาหารถึงห้องถ้าเพียงแค่เราโทรสั่ง เสื้อผ้าก็ไม่ต้องลำบากมาจัดการเอง แค่ใช้บริการห้องซักรีดก็เรียบร้อย ชีวิตดูสะดวกสบายไปซะทุกอย่าง ใช่ ผมไม่ปฏิเสธว่าที่ที่ผมอาศัยอยู่นั้นมันเพอร์เฟคสุดยอด ผมไม่ต้องทำอะไรเลย ผมไม่ต้องลำบาก ทำแค่เพียงอาบน้ำแต่งตัว กินแล้วก็นอน ตื่นเช้ามาเรียนผมก็มีคนขับรถมาส่งถึงหน้าตึกคณะ เงินที่ใช้จ่ายในแต่ละวันก็ไม่ใช่เงินผม แถมผมยังมีเงินเข้าบัญชีทุกเดือน ซึ่งก็ไม่ใช่เงินผมอีกเช่นกัน ผมมีบัตรเครดิตสองใบที่สามารถรูดใช้ได้ตามสบาย ไม่ต้องมานั่งกังวลว่าใช้ไปเท่าไหร่ เพราะบัตรไม่จำกัดวงเงิน ชีวิตแบบนี้ผมอยู่กับมันจนชิน
แต่ผมไม่ต้องการสิ่งเหล่านั้น สิ่งที่ผมต้องการจริงๆคืออิสระ อิสระในการใช้ชีวิต และได้กลับไปอยู่ที่บ้านกับพี่ชาย แต่พวกเขาให้ผมไม่ได้ ผมถูกพวกพวกเขาตีกรอบให้ชีวิตอย่างที่พวกเขาต้องการ ให้ผมได้อยู่ในสายตาของพวกเขา
ถ้าจะบอกว่าสิ่งที่พวกเขาทำให้ผมคือความรัก ผมบอกได้เลยว่าไม่ใช่ สิ่งที่พวกเขาทำคือความเห็นแก่ตัว
ความรักสำหรับพวกเขาคืออะไร? คำถามนี้ พวกเขาจะให้คำตอบผมได้ไหม
“เฮ้อ…”
“เป็นอะไรต้าร์ นั่งถอนหายใจหลายเฮือกแล้วนะ”
เสียงจากคนข้างๆเรียกให้ผมหันไปมอง บอสขมวดคิ้วยุ่งจ้องผมเขม็ง
“เปล่า”
“แน่ใจ”
บอสถามเสียงสูง ผมยิ้ม ยื่นมือออกไปผลักหน้าผากบอสเบาๆ แต่เจ้าตัวโอเวอร์แอคติ้งเกินเหตุแสร้งทำเป็นเอนตัวหงายหลังไปชนตัวเล็กซึ่งนั่งอยู่ถัดไป
“เล่นไรกัน”
ตัวเล็กหันมาถาม บอสแลบลิ้น กลับมานั่งตัวตรง
“จะสอบแล้ว ตั้งใจหน่อย”
เสียงเข้มดังมาจากคนที่นั่งข้างขวามือผม บอสทำปากยื่น ผมหลุดขำ หันไปมองคนพูดเห็นเฟียซก้มหน้าเลคเชอร์ลงสมุด เพื่อนผมกะจะเอาA+ทุกวิชาเลยสินะ
“ตั้งใจๆ”
ผมพูด หันกลับมาเพ็งสายตามองไปยังจอโปรเจคเตอร์เบื้องหน้า ซึ่งมีอาจารย์ประจำภาควิชากำลังเขียนสูตรอย่างตั้งใจสอน
แต่เดี๋ยว วิชานี้เป็นคาบสุดท้ายแล้วนี่ เลิกเรียนแล้วเฟียซบอกจะไปติวที่หอ แต่ผมยังไม่ขออนุญาตผู้ปกครองเลย
ทำไงดี?
“ตกลงเอาไง มึงบอกพวกมันรึยังว่าจะไปติว”
เฟียซยิงคำถามใส่ผมทันทีที่เลิกคลาส ผมส่ายหน้า เฟียซถอนหายใจลุกเดินออกไป ผมมองตามหลังเขาก่อนหันไปมองบอส
“ต้าร์ยังไม่บอก รึบอกแล้วพวกมันไม่ให้มาติว”
บอสถาม ผมยิ้มแหย่ ตั้งแต่กลับจากบ้านคุณยาย พี่ควินก็ยังไม่ยอมเปิดปากพูดกับผมเลย แล้วผมก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้เขายอมพูดด้วย
“ไอ้เฟียซมันง้อนต้าร์อีกแล้ว รีบออกไปมันง้อมันเถอะ ขี้เกียจฟังมันบ่น”
ตัวเล็กหันมาบอกผมก่อนดึงคอเสื้อบอสลากให้เดินตาม
“ปล่อยกู ไอ้เหี้ย! กูเดินเองได้”
บอสโวยวายพลางกวักมือเรียกผม ผมรีบเก็บหนังสือกับชีทใส่กระเป๋าลุกเดินตามเพื่อนออกไป พอเดินออกจากห้องก็เห็นร่างสูงของเฟียซยืนกอดอกพิงเสาอยู่ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ผมยู่ปาก เดินเข้าไปหาเขา
“ต้าร์จะไปบอกพี่ควินที่คณะ เฟียซรอก่อนนะ”
“เรื่องของมึง”
เฟียซตอบกลับเสียงเรียบ ท่าทางจะงอนจริงแฮะ
“เฟียซ ต้าร์จริงจังนะ เก็บงอนไว้ก่อนได้ไหม”
“ใครงอนมึง”
“ไม่งอนแล้วหน้าบึ้งทำไม”
“หน้ากู เกี่ยวไรกับมึง”
แถเก่งจริงๆ
“โอเค ต้าร์จะรีบไปบอกพี่ควิน เฟียซรออยู่หน้าคณะนะ”
ผมบอก หันไปมองตัวเล็กกับบอส
“รอต้าร์ที่หน้าคณะนะ”
ผมบอกโดยไม่รอฟังคำตอบ รีบเดินลงบันไดไป
ถ้าผมบอกพี่ควิน แล้วเขาไม่พูดกับผมล่ะ จะทำไง? ช่างเถอะ ยังไงก็ต้องบอกให้เขารู้ ดีกว่าไปโดยไม่บอกแล้วเขาตามมาอาละวาดทีหลัง ผมไม่อยากให้เฟียซเดือดร้อนอีก
ผมข้ามถนน เดินตรงไปที่ตึกคณะสถาปัตฯ เห็นนักศึกษานั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ใต้ตึก ผมมองจนทั่วเผื่อจะเห็นพี่ควิน แต่ก็ไม่พบ สงสัยยังไม่เลิกคลาส ผมเดินหาที่นั่ง มีโต๊ะว่างอยู่ใกล้ๆบันไดทางลงตึก ผมรีบเดินไปนั่ง หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ารอไว้ ถ้ามีคนเดินลงมานั้นแสดงว่าเลิกคลาสแล้ว ผมจะได้โทรหาเขา เพราะตึกนี้มีทางลงบันไดสี่ที่ ข้างหน้าตึกสอง ข้างหลังตึกสอง ถ้าผมรอมองหาเขาโดยไม่โทรหา คงได้ตามหากันวุ่นแน่ เพราะไม่รู้ว่าเขาจะเดินลงมาทางไหน
“มารอพี่ควินเหรอ”
เสียงคุ้นหูเรียกให้ผมหันไปมอง จำได้ว่าเขาเป็นคนที่ผมเคยหลอกไว้ตอนที่ผมหนีกลับบ้าน
“ครับ”
ผมยิ้มตอบ
“งั้นก็หมดหน้าที่ผมแล้ว”
เขาบอกผมแล้วเดินไป ผมจะเรียกเขาก็ไม่ทันเพราะเขาวิ่งข้ามถนนไปแล้ว ตั้งใจว่าจะขอโทษเขาเรื่องคราวก่อน เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกัน
“ควิน เมื่อคืนไอ้ร็อคมันโทรหากูบอกมีแข่งรถอาทิตย์หน้า มันบอกมึงยังวะ”
ผมรีบลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อพี่ควิน ชะเง้อมองขึ้นไปบนบันไดก็เห็นนักศึกษาชายกลุ่มใหญ่เดินกันลงมา ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีคนที่ผมมองหารวมอยู่ด้วย ผมยิ้ม เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า เดินไปรอเขาข้างๆบันได เหมือนว่าเขาจะมองเห็นผมแล้ว เพราะผมเห็นเพื่อนเขาเอาไหล่สะกิดแล้วมองมาที่ผม
“วีดวิ้ววว!”
เสียงผิวปากดังมาจากเพื่อนของเขาและพากันยิ้มกันทั้งกลุ่ม ยกเว้นเขาคนเดียวที่ปั้นหน้านิ่งขรึมผมได้แต่ยืนนิ่งรอเขาเดินลงมา
“พี่ควิน”
ผมเรียกเมื่อเขาเดินลงมาหยุดยืนอยู่ห่างจากผมเกือบหนึ่งช่วงตัว พวกเพื่อนๆของเขาก็พากันยืนอยู่รอบๆ
“เอ่อ…ผม…ผม”
ผมเอ่ยอย่างติดขัด ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เขา
ผมจะบอกเขายังไงดี?
“เฮ้ย!”
ผมอุทานเพราะจู่ๆก็มีขาใครไม่รู้โผล่มาขวางทางจนผมสะดุด ผมเบิกตากว้างกับแรงโน้มถ่วงของตัวเองที่เอนไปข้างหน้าที่ซึ่งมีร่างสูงของพี่ควินยืนอยู่
“ฮิ้ววว!”
เสียงโห่ร้องดังระงมขึ้นเมื่อตัวผมล้มใส่พี่ควิน โชคดีที่เขารับผมไว้ทัน แต่โชคร้ายที่ปากผมชนเข้ากับปากเขาไปเต็มๆ!
ผมรีบผลักเขาออก ยืนก้มหน้างุดท่ามกลางเสียงผิวปากและเสียงโห่ร้องจากเพื่อนๆของเขา
บ้าชะมัดเลย! พวกเขาจงใจแกล้งผม!
“ถ่ายทันไหมวะ”
“ไม่ทันวะ”
“ไอ้เหี้ย ยืนโง่อยู่ทำไมวะ”
ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้น ดูเหมือนว่าพวกเพื่อนๆของพี่ควินจะตั้งใจทำให้ผมล้มใส่พี่ควิน เพื่อที่พวกเขาจะได้ถ่ายรูปเก็บไว้
ทำไมพวกเขาเล่นพิเรนทร์กันแบบนี้
ผมมองหน้าพี่ควิน เขายังยืนนิ่ง ไม่พูดอะไร
เขาจะไม่พูดกับผมจริงๆเหรอ?
จะให้ผมทำยังไง?
ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกแล้ว
ผมตัดสินใจหันหลังเดินออกมา แต่แรงดึงที่แขนทำให้ผมชะงักหันกลับไปมอง พี่ควินเลื่อนมือที่แขนมาจับมือผมไว้ ดึงให้เดินตามเขาไปโดยไม่พูดอะไร เขาจูงมือผมพาเดินมาถึงที่รถ
“พี่ครับ”
ผมเรียกก่อนที่เขาจะเปิดประตูรถให้ผมเข้าไปนั่ง
“ใกล้จะสอบแล้ว ผมขอไปติวหนังสือกับเพื่อนได้ไหมครับ”
ผมรีบบอก ส่งสายตาขอร้องเขาด้วย หวังว่าเขาจะเข้าใจ
“ตั้งแต่วันนี้เลย ได้ไหมครับ คือ…พวกเพื่อนๆกำลังรอผมอยู่”
“ใคร”
คำถามห้วนสั้นแต่ทำให้ผมยิ้มกว้าง
เขายอมพูดกับผมแล้ว!
“เพื่อนมึงมีใครบ้าง”
“มีบอสกับตัวเล็กแล้วก็เฟียซครับ”
ผมรีบตอบ
“ที่ไหน”
เขาหมายถึงติวที่ไหนใช่ไหม?
“ที่หอเฟียซครับ”
ผมเสี่ยงตอบ มองเขาอย่างรอคอยคำอนุญาต
“ทำไมต้องเป็นหอมัน”
“เอ่อ…คือ…หอเฟียซอยู่ใกล้มหา’ลัยที่สุดครับ มีเซเว่นกับร้านอาหารอยู่ใต้หอด้วย”
ผมยิ้มเจื่อน สีหน้าท่าทางเคร่งขรึมของเขาทำผมหวั่นใจ
“ติวกี่ชั่วโมง”
“คงไม่เกิน3ชั่วโมงครับ”
เหมือนผมกำลังถูกผู้ปกครองซักประวัติเลยแฮะ
“ขึ้นรถ”
ผมขมวดคิ้ว จะให้ผมขึ้นได้ไง เขายังไม่ตอบเลยว่าจะให้ผมไปติวรึเปล่า
“กูบอกให้ขึ้นรถ”
“พี่จะให้ผมไปติวรึเปล่า”
“ถ้ายังไม่รีบขึ้น กูไม่ให้ไป”
“ครับ ผมขึ้นแล้วครับ”
ผมผงกศีรษะตอบ รีบก้าวขึ้นรถ
“พวกเพื่อนๆรอผมอยู่หน้าคณะครับ”
ผมบอกเมื่อเขาเข้ามานั่งในรถ สตาร์ทเครื่องยนต์เตรียมขับออกไป
“โทรไปบอกพวกมันว่ากูจะไปส่งมึงที่หอ”
เขาบอกโดยไม่หันมามองก่อนขับรถออกไป ผมรีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ามาโทรหาเฟียซ รอฟังเสียงสัญญาณอยู่ครู่นึงเขาก็รับสาย
“มีไร”
“พี่ควินกำลังขับรถไปส่งต้าร์ที่หอ เจอกันที่หอเลยนะ ขอโทษด้วยที่ให้รอ ฝากขอโทษตัวเล็กกับบอสด้วย”
เฟียซไม่ตอบ เขาตัดสายผมไปเลย ผมยู่ปาก เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ท่าทางเฟียซจะงอนหนักกว่าเดิม
หอพักของเฟียซอยู่ห่างจากมหา’ลัยไม่ไกลนัก เป็นหอพักรวม สภาพแวดล้อมบริเวณโดยรอบจัดว่าดี ผมเคยมาทำงานกลุ่มที่หอเฟียซตอนเทอมแรก เลยค่อนข้างคุ้นเคยกับเส้นทาง แต่เหมือนว่าพี่ควินจะชำนาญทางและจำเส้นทางได้แม่นยำกว่าผม เพราะเขาขับมาถึงโดยที่ผมไม่ต้องบอกทางเขาเลย
จำได้ว่าครั้งนั้นพวกเขามาตามผม แต่ก็แค่ครั้งเดียว
รถจอดข้างหน้าตึกของหอพัก ผมเปิดประตูลงจากรถ มองไปรอบๆ ยังไม่เห็นรถมอเตอร์ไซต์ของเฟียซกับรถยนต์ของตัวเล็ก แสดงว่าพวกเขายังมาไม่ถึง ผมหันไปมองพี่ควิน เขากดรีโมทล็อครถไว้แล้วเดินมาหาผม
ผมนึกว่าเขาจะแค่มาส่งผมเฉยๆแล้วกลับไปซะอีก
“พี่ควินกลับคอนโดไปก่อนก็ได้ครับ ติวเสร็จแล้ว ผมจะกลับเอง”
ผมยิ้มบอกเขา แต่เขาไม่ตอบ โอบเอวผมพาเดินไปที่เซเว่นใต้ตึก
“ผมไปเอาขนมนะ”
ผมบอกเขาเมื่อเดินเข้ามาในเซเว่น เขาปล่อยผมแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ ผมเลยเดินแยกออกมาหาขนมไว้ทานตอนติวหนังสือ ผมหยิบขนมขบเคี้ยวกับช็อกโกแลตแล้วเดินไปหยิบขวดน้ำผลไม้ ได้ของที่ต้องการครบก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ เห็นพี่ควินยืนรอผมอยู่ ผมวางของไว้ มีบุหรี่ซองนึงกับหมากฝรั่งวางอยู่ก่อน คงเป็นของพี่ควิน
“คิดรวมกัน”
เสียงเข้มบอกพนักงานพร้อมยื่นแบงค์พันให้ ผมมองออกไปนอกประตูเลื่อนอัตโนมัติระหว่างรอพนักงานคิดเงิน เห็นรถยนต์ของตัวเล็กจอดอยู่ใกล้ๆกับรถของพี่ควิน พวกเขามาถึงแล้ว ผมหันกลับมาก็เห็นว่าพนักงานกำลังหยิบของใส่ถุง ผมยื่นมือไปรับถุงเมื่อพนักงานยื่นมาให้ พี่ควินโอบเอวผมพาเดินออกไป
“บอส”
ผมส่งเสียงเรียกบอสพลางโบกมือให้
“ไอ้เฟียซยังไม่มาเลย ขึ้นไปรอมันข้างบน มันให้คีย์การ์ดกับกุญแจห้องมาแล้ว”
บอสบอกพลางชูพวงกุญแจให้ดู เดินนำไปที่ประตูทางเข้าหอ ตัวเล็กเดินตามมา ผมยิ้ม จะเดินตามเพื่อนไป แต่แรงดึงรั้งจากคนข้างตัวทำให้ผมชะงัก หันไปมองเขา
“มีอะไรเหรอฮะ”
เขาไม่ตอบแต่ดึงกระเป๋าเป้ออกจากบ่าผมไปถือไว้ เสียงรถมอเตอร์ไซต์คุ้นหูดังอยู่ข้างหน้าหอเรียกให้ผมหันไปมอง เฟียซมาแล้ว
“เดิน”
คำสั่งมาพร้อมกับแรงโอบรัดเอว ผมเบนสายตาจากเฟียซมามองเขา นัยน์ตาสีเฮเซลดุดันจนผมต้องรีบเดิน
ผมเดินขึ้นบันไดมาถึงชั้น3 ทันเห็นตัวเล็กกับบอสเดินเลี้ยวขวาไป ผมเดินตามไป บอสหยุดอยู่หน้าห้อง303เอากุญแจไขปลดล็อคแม่กุญแจแล้วไขกุญแจปลดล็อคลูกบิดประตู เปิดเข้าไป พอบอสกับตัวเล็กเข้าไปในห้องแล้ว ผมก็ถอดรองเท้าไว้หน้าห้อง พี่ควินถอดตาม เอาเท้าเขี่ยรองเท้ามาให้ติดกับรองเท้าผม
“พี่ควินจะอยู่รอผมติวเหรอครับ”
ผมหันไปถาม เขาไม่ตอบ ดันให้ผมเดินเข้าไปในห้อง พอเข้ามาก็เห็นบอสกับตัวเล็กกำลังจัดพื้นที่อยู่ ผมจะเข้าไปช่วยเพื่อนแต่ถูกพี่ควินดึงรั้งไว้ เขาจับมือผมดึงให้เดินไปที่ระเบียงด้านนอก
“ตั้ง3ชั่วโมง พี่จะไม่เบื่อเหรอครับ”
ผมพูดขึ้น แต่เขากลับรวบเอวผมจากด้านหลัง กอดผมไว้แน่น พอผมหันไปมอง เขาก็ซุกหน้าไซร้ซอกคอผม ผมหลุดหัวเราะเพราะรู้สึกจั๊กจี้จากไรหนวดเขา
ปัง!
เสียงดังลั่นห้องจนผมสะดุ้ง หันไปมองยังที่มาของเสียงก็เห็นเฟียซยืนอยู่หน้าประตูมองมาที่ผมด้วยสายตาแข็งกร้าว ผมมองเขานิ่ง ส่งสายตาขอลุโทษให้เขา แต่เขาหันหน้าหนีเดินพ้นสายตาผมไป
“เพื่อนมาครบแล้ว พี่ควินปล่อยผมเถอะครับ จะได้รีบติวรีบกลับ”
ผมบอก ดึงกระเป๋าเป้ออกจากบ่าเขา เขาคลายอ้อมแขน ผมผละห่างออกมา ยิ้มให้เขาบางๆ
“งั้นผมเข้าไปติวนะครับ”
ผมบอกแล้วรีบเดินเข้าไปในห้อง มองหาเฟียซ เขากำลังนั่งพับแขนเสื้ออยู่บนเตียง ผมเดินเข้าไปหาเขา แต่พอเขาหันมาเห็นผมก็รีบลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ ผมถอนหายใจ เดินไปนั่งใกล้บอสที่พื้น ซึ่งจัดไว้ให้นั่งติวกัน
“มันมาเฝ้าต้าร์ทำไม”
บอสถามพลางบุ้ยใบ้ไปถึงคนที่รออยู่ตรงระเบียง ผมส่ายหน้า
“แค่มาติว ต้องมาเฝ้าขนาดนี้เลย”
บอสยังคงบ่นต่อ ผมได้แต่นั่งถอนหายใจ
“ชอบเสือกเรื่องของคนอื่น”
ตัวเล็กพูดขึ้น บอสเลยหยิบชีทฟาดศีรษะตัวเล็ก ผมยิ้มขำพอดีกับที่เฟียซเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาหยิบหนังสือกับชีทในชั้นวางเดินมานั่งตรงข้ามผม สีหน้ายังไม่คลายจากอาการบึ้งตึง
“รีบๆติว จะได้รีบๆไป”
เสียงเข้มเอ่ยขึ้น ผมรู้ว่าที่เฟียซเร่งให้รีบติว เพราะเขาต้องการให้ผมกับพี่ควินรีบกลับไป
“อะไรนักหนาวะ มึงก็รู้ว่าต้าร์ไม่ได้ตั้งใจให้มันมาเฝ้า”
บอสพูดขึ้น
“ช่างเถอะบอส รีบๆติวก็ดี ต้าร์จะได้รีบกลับ ไม่อยากอยู่ให้เจ้าของห้องรำคาญใจนาน”
ผมบอกพลางหยิบหนังสือกับชีทออกจากกระเป๋ามาวางตรงหน้า
“มึงแม่ง ทำเสียบรรยากาศ ติวก็ส่วนติวสิวะ เรื่องส่วนตัวก็ส่วนเรื่องส่วนตัว มึงแยกไม่ออกเหรอ ถ้าจะติว ก็คุยกันดีดี”
ตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง มองหน้าเฟียซอย่างกดดัน
“ต้าร์ขอโทษที่ทำให้เฟียซไม่พอใจ ยกโทษให้ต้าร์นะ เรามาดีกันเถอะ”
ผมบอก มองหน้าเฟียซอย่างวอนขอ แค่ที่พี่ควินตามมาเฝ้า ผมก็รู้สึกแย่มากพอแล้ว อย่าให้ผมต้องรู้สึกผิดมากไปกว่านี้เลย
“มึงจะเอาไง ต้าร์ก็ขอโทษมึงแล้ว จะให้มันทำยังไงอีก”
บอสพูด ตอนนี้สายตาของพวกผมพุ่งไปที่เฟียซคนเดียว
“ต้าร์อยากมาติวทุกวัน แต่ต้าร์ก็บอกเฟียซไม่ได้ว่าพวกเขาจะมาเฝ้าต้าร์ทุกวันรึเปล่า ต้าร์อยากให้เฟียซรู้ ว่าต้าร์ทำดีที่สุดแล้ว”
ผมบอก ไม่ได้ละสายตาจากเพื่อนสนิท เขาควรจะเป็นคนที่เข้าใจผมที่สุดไม่ใช่เหรอ?
“เออ กูผิดเอง”
เฟียซพูดเสียงห้วน ดูก็รู้ว่าเขายังไม่หายโกรธ ผมมองไปที่ประตูหลังห้องที่เชื่อมต่อส่วนของระเบียงด้านนอก แม้ไม่ได้ปิดสนิทเพราะพี่ควินยังอยู่ข้างนอก แต่จากตรงนี้เขาคงมองเข้ามาในห้องไม่เห็นถ้าไม่เปิดประตูเข้ามา ผมคลานเข้าไปนั่งใกล้เฟียซ จับมือเขาไว้
“ขอโทษ”
เฟียซหันมามอง ผมบีบกระชับมือเขา
“เข้าใจต้าร์ใช่ไหม”
ผมมองเขานิ่ง แล้วก็ต้องยิ้มเมื่อเฟียซเบ้ปาก เขาหายโกรธผมแล้ว
“ขอบคุณ”
ผมยิ้มบอก
“เข้าใจกันแล้วก็รีบติว ไอ้บอสมันจ้องจะงาบขนมต้าร์แล้วเนี่ย”
ตัวเล็กพูดกลั้วหัวเราะ เลยพาลโดนกำปั้นจากบอสไปหมัดนึง
“แกะกินเลยบอส มีช็อคโกแลตด้วยนะ น้ำผลไม้ก็มี”
“ไม่ต้องบอกก็จะแกะอยู่แล้ว”
บอสตอบพลางยิ้มกริ่ม ผมหัวเราะ หันไปมองเฟียซก็เห็นว่าเพื่อนกำลังยิ้มอยู่ ในขณะที่มือของเรายังจับกันไว้
แค่นี้ก็พอ ขอแค่เพื่อนรักเข้าใจและให้อภัยผม ผมก็ดีใจแล้ว
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปสำหรับการติว ขนม ช็อคโกแลตและน้ำผลไม้ที่ผมซื้อมาก็หมดตามไปด้วย ผมลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจ เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำเปล่าออกมารินน้ำใส่แก้ว เดินไปวางขวดน้ำไว้ให้เฟียซที่นอนพักสายตาอยู่ หลังจากที่บอสกับตัวเล็กลงไปซื้ออาหารกับขนมข้างล่าง ผมถือแก้วน้ำเดินตรงไปที่ประตูด้านหลัง เปิดประตูออกไปก็เห็นพี่ควินกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ พอเขาหันมาเห็นผมก็ทิ้งมวนบุหรี่ใส่กระถางต้นไม้ข้างๆ
“ผมเอาน้ำมาให้ครับ”
ผมเดินเข้าไปนั่งยองๆใกล้ๆเขา ยื่นแก้วน้ำให้ แต่เขาไม่รับ
“ไม่หิวเหรอครับ ตั้งแต่มาพี่ควินยังไม่ได้ทานน้ำเลย”
เขาไม่ตอบ เอาแต่มองผมนิ่ง
“หรือพี่ควินหิวข้าวครับ งั้นผมลงไปซื้อให้นะ”
ผมตั้งท่าจะลุกขึ้นแต่เขาจับแขนผมไว้ แล้วดึงแก้วน้ำออกจากมือผมไปวางไว้บนกำแพง ผมมองเขาอย่างงุนงง จนเขารวบตัวผมไปกอด ผมถึงเข้าใจ ผมยิ้มแนบอกกว้างของเขา
“อีก2ชั่วโมงก็ติวเสร็จแล้วครับ”
ผมบอก เขากอดรัดผมแน่นขึ้นคล้ายไม่พอใจ
“รีบๆติว”
เสียงเข้มเอ่ยขึ้น ผมผละออกมามองหน้าเขา
“พี่ควินเข้าไปรอในห้องสิครับ อยู่ข้างนอกไม่มีพัดลม บอสกับตัวเล็กลงไปซื้อข้าวกับขนม อีกเดี๋ยวคงขึ้นมา พี่ควินจะได้ทานด้วย”
ผมบอก ยื่นมือออกไปปัดฝุ่นที่ติดปกคอเสื้อให้เขา
“กูไม่อยากเห็นหน้ามัน”
คำตอบเหมือนเด็กเอาแต่ใจทำให้ผมยิ้ม
“แต่พี่ก็เลือกมาลำบากนั่งรอผม ไม่เชื่อใจผมเหรอ กลัวว่าผมจะหนีเหรอครับ”
ผมถาม มองเขาอย่างรอคอยคำตอบ
“กูเชื่อใจมึง แต่ไม่ไว้ใจมัน”
ผมเลิกคิ้ว ‘มัน’ ที่เขาว่าคงหมายถึงเฟียซ
“ผมกับเฟียซเป็นเพื่อนกัน เราเป็นแค่เพื่อน จริงๆนะครับ”
ผมบอกอย่างหนักแน่น ยืนยันให้เขาเชื่อใจว่าผมกับเฟียซเป็นเพื่อนอย่างบริสุทธิ์ใจต่อกันจริงๆ
“รีบเข้าไปติว”
เขาบอกเสียงห้วนคล้ายจะบอกปัด ผมถอนใจ กอดเขาไว้
“แค่พี่เชื่อใจ ผมก็เบาใจครับ ผมจะรีบเข้าไปติว เราจะได้กลับกันสักที”
ผมบอกพลางผละออกมา
“อย่าลืมทานน้ำนะครับ”
ผมลุกขึ้น ยิ้มกว้างให้เขาก่อนเดินเข้าห้อง
ผมรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างกำลังโอบรัดตัวผมอยู่ มันทำให้ผมอึดอัด และผมไม่สามารถสลัดมันออกไปได้ ไม่ว่าจะทำยังไงผมก็ดิ้นไม่หลุด ตรงกันข้าม ยิ่งผมขัดขืน มันก็ยิ่งบีบรัดตัวผมแน่นขึ้น ทางเดียวที่ทำให้ผมอยู่รอดคืออดทน ปล่อยวาง และชินชา
ใช่…ผมต้องทน ต้องปล่อย และต้องชินต่อไป จนกว่าผมจะขาดอากาศหายใจ และไร้ความรู้สึกไปเอง
--------------------------------------------------------------------------------
พยายามให้มันซอฟท์แล้ว แต่ก็ยังไม่วายดราม่า :o12:
ไม่มีไรจะพูด :impress3: เอาเป็นว่าตอนหน้าพี่แซทจะกลับมาแล้ว :z2:
ขอเสียงต้อนรับพี่แซทหน่อยเร็ว!!! :laugh:
อย่างที่เคยบอก อ่านแล้วอย่าเครียดกันนะคะ ไม่อยากให้คนอ่านเครียด
ให้คนแต่งเครียดคนเดียวก็พอ :z3:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และการติดตาม :pig4:
รักคนอ่านเสมอ อิอิ :กอด1:
-
เรื่องนี้จัดมาม่ามาได้ทุกตอนจริง ๆ จะน้อยจะมากก็ว่ากันไป
-
แซทกลับมาไว ๆ หน่อย พี่ควินแม่งได้กำไรจากต้าร์ไปเยอะแล้วเนี่ย
ดราม่าหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าฉากกุ๊กกิ๊กอันเล็กน้อยก็ทำให้คนอ่านยิ้มได้
ยิ้มแบบหน่วง ๆ หุหุ
-
ตกลง เฟียซชอบต้ารึเปล่าหว่าาา :really2:
คิดถึงแซททททททททททททททททททททททททททททททททททททท
:o8:
:o8:
:o8: :o8:
:o8:
:o8:
:o8:
:o8:
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
พี่แซทหายไปนานจนจะลืมแล้วนะเนี่ย :laugh:
-
รันทดจริงๆ
-
หน่วง!!!! จะเจ็บก้อไม่เจ็บ จะดูหวานมันก้อไม่ชั้ย ><!!! ทรมานแทนเลย
-
เดาได้ไหมว่า สุดท้ายตาร์จะหายไปเอง หายในความหมายหลายอย่างอะ เฮ้อ~ อยากรู้อดีตซะแล้วซิว่าทำไมๆๆๆกันนะ
-
:z6:
เจ๋ง มาก นุกๆๆๆๆๆๆ
o18
-
จี๊ดดดดด ต๊ามมมมมม จี๊ดดดดดด ต๊ามมมมมม :mc4: :mc4: (เสียงจุดปะทัดต้อนรับแซท 5555)
ถ้าจะกลัวน้องต้าร์หนีไปขนาดนี้ ก็ทำตัวดีๆๆกับน้องต้าร์หน่อยดิ๊!!!!!!
-
ค่ะ ไม่เครียดเลยซักนิด :เฮ้อ:
สงสารน้องตาร์จัง
-
แอบเดาว่บสุดท้ายต้าจะลำบากใจแล้วหนีไปค่ะ
ยังไงก็แอบลุ้นเรื่องเฟ่ยซ
รอพี่แซทกลับมาด้วยยย
-
ง่า...สงสารต้าร์จัง ไม่อยากจะคิดถึงบทสรุปของทั้งสามคนเลย :m15: :m15:
:oo1: แซทจะกลับมาแล้ว
:call: :call: :call: :call:
-
แซทรีบกลับมาด่วน!!! :z3: :z3:
-
:impress2: :impress2: ความรู้สึกนี้มันอาร๊ายยยยย :z3:
เหมือนต้าก็แคร์ รัก/ชอบด้วยรึป่าวไม่แน่ใจ แต่ก็มักพูดเหมือน ทนๆ อยู่
:a5: อ่านแล้วไม่เครียดเลยค่ะ แต่สับสนมาก หน่วงๆอยู่ที่ใจ :z6:
รอพี่แซทกลับมานะคะ :-[ :-[
-
หึงขนาดตามไปคุมเลยหรอ
เมื่อไรปมจะคลายอะอยากรู้
ติดตามต่อคับรีบมาต่อนะ
-
อ่านกี่ครั้งก็ว่าจะไม่เครียดแล้วนะ แต่เค้าทำไม่ได้อ่ะ เครียด เครียด เครียด :a5:
-
นะ...บางครั้งก็ต้องปรับตัวให้ชิน
-
:กอด1:รักมากเลยปล่อยวางไม่ได้
-
กึ่มๆ ยังไงไม่รู้
ติดตามตอนต่อไป
-
น่ารักกกกกกกก o13 o13
-
o18 o18 o18
-
ฮิ๊ววว พี่แซทจะมาแล้ว!! จุดพลุรอต้อนรับเลย 555 :mc4:
อยากรู้ว่าเฟียซคิดกับต้าเกินเพื่อนหรือเปล่า?
ตอนนี้มันออกแนวหวานเนอะ หวานหมดเลย แต่มีมาม่าถ้วยเล็กๆ(?)ตรงสามบรรทัดสุดท้าย :a5:
รออ่านต่อๆ รออ่านตอนแซทมาทำคะแนนแข่ง 5555
:กอด1: :กอด1:
-
อึมครึม
-
รอพี่แซทค่ะ
-
ฉ้านนนนนนกลายเป็นคนโรคจิตไปแล้วหรือเปล่าเนี๊ยะ อ่านเเนวนี้ทีไร มันติดทุกที :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ๊ายยย พี่แซทจะกลับมาแระ คิดถึ๊ง คิดถึง
-
555
อีกไม่นานก็จะเจอ พี่แซท แล้ว
คราวนี้จะได้กินมาม่า 2 ห่อหรือป่าวเนี่ย
จะคอยรอตอนที่ ต้าร์ ง้อ พี่แซท น้า
:กอด1: :กอด1:
-
สงสารควิน แต่ก็สมน้ำหน้าในเวลาเดียวกัน
อย่างที่รู้กันว่าควินพูดน้อย แสดงความรู้สึกไม่ได้มากมาย แถมปัญหาต่าง ๆ รุมเร้ามากมาย
เลยทำให้เป็นแข็งมาก สงสารที่ต้องทนทุกข์ตลอดเวลา ยิ่งกับเรื่องของตาร์อีก
ปมมันมากมายจนไม่กล้าฟันธงความรู้สึกที่มีต่อตัวละคร
แล้วที่บอกว่าสมน้ำหน้าก้เพราะ ถ้าควินกับกับแซททำร้ายตาร์จริง ๆ ก็สมควร
อ่านไปอ่านมาเริ่มสงสัยว่าฉากข่มขืนในตอนแรกมันใช่ควินกับแซทจริง ๆ เหรอ???
คิดมากไปป่าววะตู 555 ไม่ได้เครียดนะ แต่แค่ชอบและอินมาก ๆ เลยอ่ะจ้า
-
คนเขียนแต่งนิยายแบบนี้ได้ยังไงงงง :z3: มันหน่วงดีแท้ แต่งเก่งค่ะๆ
-
แบบว่าเฟียตก็แสดงออกแปลกๆสมกับที่ทำให้ควิน-แซทหึงล่ะ
-
ก็ถือว่ามาม่าชามเล็กหน่อยตอนนี้ o18
เพราะอย่างน้อยพี่ควินก็ไม่มีลงไม้ลงมืออะไร
ตอนหน้าพี่แซทกลับมาแล้วเร้อออ ดีใจๆ :mc4: :mc4: :mc4:
ว่าแต่ตกลงที่ต้าทำทุกอย่าง ทั้งกอด ทั้งยิ้ม นั้นคือเพื่อความอยู่รอดใช่มั้ย :sad4:
มันคงไม่ใช่ความรักจริงๆสินะ อย่างว่าแหละโดนทำร้ายมาตลอดตั้งขนาดนั้น
เฮ้ออออออ
-
นี่ขนาดซอฟท์แล้วนะ อยากจะเอาหัวไปห้อยเชือกเล่นบนขื่อห้องแทนต้าร์เลย
ว่าแต่คอยนานจนฝุ่นเกาะเสื้อเลยเหรอ อ่านแล้วแอบขำในใจ
-
โอ้ววววววววววววววววววววววววววว เครียดอย่างต่อเนื่องงงงง
แต่สนุกค่ะ อ่านแล้วก็ยิ่งชอบ 55555
รอคอยการกลับมาของพี่แซท คิดถึงงงงงงละ อยากให้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา 3 คน กร๊ากกกก
ขอบคุณนะค่ะ รอตอนหน้าค่ะ ^^
-
:pig4:
-
นายเฟียซนี่เหมือนลูกหมาคอยตามเฝ้าเจ้านายจริงๆเลย
ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่มองตามแล้วแง่งๆใส่
พอเจ้านายมาลูบหัวก็เลิกทำแล้วหันมาอ้อนอ่า
-
:mc4: :mc4: :mc4:
จุดประทัดรอพี่แซท เย้ๆๆๆ
-
น่าสงสารต้าร์จริงๆ
แอร๊ยยยยยยย พี่ควินน่ารัก :z2: :z2:
-
พี่ควินนี่จริงๆ เลย ;3
-
ยิ่งอ่านยิ่งเครียดแต่ก็หยุดอ่านไม่ได้เพราะมันติด
ในที่สุดพี่แซทก็จะกลับมาแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
ดราม่าตลอดเลย
อ่านแล้วเริ่มเข้าใจยากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ชอบ o13
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วกดดันสุดยอด :z3:
ตอนนี้ยังไม่ดราม่าเท่าไหร่แต่เดาจากชื่อเรื่องและที่คนเขียนบอกมันคงจบไม่แฮปปี้แน่
แต่ยังยืนยันว่าจะอ่านต่อไป :really2:
เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วพระเอกดาร์คจนเข้าขั้นสยอง เดาไม่ออกจริงๆว่าเฮียๆทั้งสองคิดไรกันอยู่
น้องตาร์น้อยก็น่าสงสารจริง ชีวิตขาดอิสระสุดฤิทธิ์
แค่หวังว่าเฮียทั้งสองจะไม่กดดันจนน้องตาร์คิดสั้นเท่านั้น แหละ :เฮ้อ:
+1 ให้กำลังใจคร๊า o13
-
เข้ามาลุ้น รอวันว่าเหตุไฉน สองหนุ่มต้องทำแบบนี้กับตาร์
เมื่อถึงเวลานั้นจะได้จัดหนักไปซะทีเดียว
-
พี่แซทจะมาแล้ว เย้ หลังจากปล่อยพี่ควินทำคะแนนไปก่อน เอ....เรียกว่าทำคะแนนได้มั๊ยเนี่ย -*-
เฟียซอ่า ทำไมต้องโกรธขนาดนั้น มีอะไรในใจนอกเหนือจากที่คนอ่านรู้กันอยู่หรือเปล่า แต่ก็ดีที่หายงอนนะ 555
อึดอัดแทนต้าร์จริงๆน่อ หน่วงกันทั้งเรื่อง
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
เหมือนจะดีกัน แต่ก็ยังไม่ดี :sad4:
แง่ง ปรับความเข้าใจกันเร็วๆนะค่ะ
พี่แซททท หายไปนานเลยยย :z2: 55555 .
-
สิ่งที่ควินกับแซททำกับต้าร์อาจจะเรียกว่าความเห็นแก่ตัว แต่เชื่อว่าควินกับแซทคงจะมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น ไม่มีใครอยากทำให้คนที่ตัวเองรักต้องเจ็บหรอกต้าร์ ควินกับแซทอาจจะเป็นคนที่แสดงความรู้สึกออกมาไม่เป็น เพราะควินก็มีปัญหาแบบนั้น ส่วนแซทคิดว่าคงจะไม่ต่างกัน แต่เชื่อว่าการกระทำส่วนใหญ่ที่ควินกับแซททำกับต้าร์ไม่ได้หวังร้ายหรอก และเชื่อว่าการกระทำร้าย ๆ หลายอย่างควินกับแซทก็คงไม่ได้รู้สึกดีเท่าไร ต้าร์น่าจะลองเปิดใจให้ควินกับแซทบ้าง ควินกับแซทก็อย่าเอาแต่ปิดปากเงียบแบบนั้น พูดอะไรออกมาบ้าง รู้สึกยังไงก็บอกต้าร์ออกไป และปล่อย ๆ ต้าร์บ้าง ควินกับแซทอาจจะหวง อาจจะห่วง อาจจะกังวล แต่ไม่ควรปิดกั้นต้าร์แบบนั้น ให้ต้าร์ได้พบพี่ พบเพื่อนบ้างน่าจะดีกว่านะ
-
ตามอ่านรวดเดียว ตาแฉะ @.@
อ่านช่วงแรกดราม่าสุดๆ ต้าร์ชีวิตก็รันทดแต่หลังๆมาดูจะดีขึ้น เพราะเริ่มมีเล่ห์เหลี่ยม? ฮ่าๆ
อยากรู้ปมแต่ละคนมาก เป็นไงมาไงถึงได้กลายเป็นแบบนี้ในที่สุด
หวังว่าต้าร์คงไม่ได้วางแผนใส่ควินกับแชท เพื่อแก้แค้นอะไรอย่างนี้หรอกน้าา
แต่แอบสะเทือนใจเล็กน้อย ที่ว่าเรื่องนี้จบไม่แฮปปี้
เพราะถึงจะชอบอ่านนิยายดาร์กดราม่ารันทดชีวิตนี้ไม่มีสุขบลาๆ แต่สุดท้ายก็ยังคาดหวังให้แฮปปี้อยู่ดี
แต่ยังไงก็เคารพในการตัดสินใจนะค่าา เพราะถึงจะไม่แฮปปี้ ก็ยังอ่านอยู่ดี >w<
-
ควินรักต้า
เฟียซรักต้า
แซทก็รักต้า
แล้วต้าหล่ะ รักใครกัน??
ทำไมมันดราม่า และคาราคาซังอย่างงี้นะ :เฮ้อ:
-
อ่านรวดเดียวสิบเจ็ดตอนขอเม้นท์หน่อยล่ะกัน
จากเท่าที่อ่านมาเนี้ย ต้าร์เกือบจะเป็นบ้าไปแล้วตั้งแต่ตอนต้นๆล่ะ ดีที่ตาควินซอฟท์ลงหน่อย หนูต้าร์ถึงมีแค่อาการประสาท
อยากบอกว่าชอบตอนที่หนูต้าร์พูดว่าอยากให้คนแบบนั้นไม่อยู่บนโลกนี้มาก มันแสดงถึงความวิปริตบิดเบี้ยวในใจได้สุดยอด ขนลุกวาบเลย จริงๆ ถ้าเทียบกันแล้วตอนนี้ ต้าร์น่ากลัวกว่าแซทกับควินแล้วล่ะ
คือความรู้สึกยังไงดี ถ้าต้าร์ถูกบีบมากกว่านี้คงอาจจะทำอะไรที่ไม่คาดคิด หรือฆ่าตัวตายไปแล้ว หรือไม่ก็บ้าไปแล้วล่ะนะ เพราะแค่ตอนนี้ต้าร์ก็แสดงถึงการสับสนในตัวเองมากพอแล้ว
แต่แซทกับควินเนี้ย ค่อนข้างปกติดีเลย โดยส่วนของใจล่ะนะ มันก็คงเบี้ยวบ้างแต่ไม่เบี้ยวมาก รักษาไม่ยากหรอก
แต่เท่าที่วิเคราะห์แล้ว ถ้าหนูต้าร์พังเมื่อไหร่ โอกาศที่แซทกับควินจะพังไปด้วยมีสูงพอควรเลย
จริงๆปกติไม่ชอบนิยายที่จบแบบไม่แฮปปี้นะ แต่สำหรับเรื่องนี้ มันจบแฮปปี้แล้วไม่สวยจริงๆนั่นแหละ
คือในความรู้สึกนะ ต่อให้คลายปมได้แล้ว แล้วจบแบบสามผี ต้าร์ก็คงระแวงสองคนนี้ไปจนตายอยู่ดีีนั่นแหละ ส่วนควินกับแซทถ้าเห็นต้าร์ระแวงตัวเองมากๆทั้งๆที่คิดว่าไม่มีอะไรสุดท้ายต้องคลั่งแน่ๆ มันต้องจบแบบไม่แฮปปี้ล่ะน่าจะดีที่สุด หรือถ้าจะให้มันแฮปปี้จริง...ก็ต้องไม่ใช่แฮปปี้ทันทีล่ะ มันคงต้องใช้เวลาเข้าช่วงพอควร
ป.ล.สำหรับเฟียรเนี้ย รู้สึกเหมือนเพื่อนในฝันที่มีอยู่จริงแหะ จริงๆเฟียร์ก็คงไม่ได้รักต้าร์แบบคนรักหรอก แค่ห่วงตามประสาเพื่อนสนิทเท่านั้นแหละ แค่รักเพื่อนมากเท่านั้นเอง
ป.ล.คนที่น่าสงสารที่สุดคงเป็นเนสล่ะมั้ง เท่าที่ดูคร่าวๆก็เป็นคนค่อนข้างมีอีโก้อยู่แล้ว พอเจอแบบนี้+ความสิ้นหวัง บางทีที่เนสกรีดข้อมือตัวเองคงไม่ได้คิดจะตายหรอก แค่อยากบรรเทาความเจ็บลงไปบ้าเท่านั้นเอง เข้าใจนะ ถ้าเนสไม่มีคนที่จะช่วยลดมันลงจริงๆ เนสเนี้ยแหละคนแรกที่จะำัตาย...
-
สองวรรคตอนท้ายนี่มันหน่วงๆยังไงชอบกลแฮะ
สรุปแล้วต้าจะไม่มีวันรักพวกพี่ๆจากใจได้เลยใช่มะเนี่ย
แต่เอาเถอะ เรื่องนี้เราอย่าเพิ่งไปคิด
มาคิดกันก่อนดีกว่า ว่าตอนหน้าอีพี่แซทมันกลับมาแล้วๆจะเป็นยังไงมั่ง?
หลังจากที่คนเขียนเอาแซทไปปล่อยอยู่ถิ่นทุรกันดานซะนานเชียว T_T
ไม่รู้จะหายโกรธต้าหรือยังน้อออออ
แต่ที่แน่ๆดูเหมืนต้ามันจะลืมๆพี่แซทไปแล้วยัไงไม่รู้อะ 5555
รอตอนหน้าค่ะ ละก็ขอบคุงคนเขียนมั่กๆด้วยนะคะ ^_^
-
สนุกมากเลย รออ่านต่ออยู่นะเคิ่บบ
-
จะเข้มไปไหน
-
อยากรู้เร็วๆจังเลย ว่าอะไรเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้กันแน่ !
บรรยากาศมันหวานอมขมนิดๆ ...
ถ้าพี่แซทกลับมา จะเป็นไงต่อนะ?
-
อ่านรวดเดียวจบ ตามทันแล้ววววววววววววววววววววว
ไม่รู้จะบอกว่ายังแต่ติดนิยายเรื่องนี้แล้วอ่ะ
นิยายที่ทำให้หน่วงตั้งแต่ตอนแรกจนตอนล่าสุด
รีบๆมาต่อน้ะ รอแซทอยู่
เป้นกำลังใจให้คนเขียนจ้า
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าต้ามีความสับสน มีความเจ็บปวดในใจเยอะ ต้องคอยคิดมากตลอดเวลา จนชักจะกลัวว่าต้าจะกลายเป็นโรคประสาท
ทำไมไม่มีใครเข้าใจต้าบ้างเลย มีแต่เรียกร้องให้ต้าพยายามเข้าใจ พยายามปรับตัวเข้าหา
แอบรู้สึกว่า เฟียซอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับต้าแบบเกินเพื่อน เพราะมันเป็นปรกติอยู่แล้วที่เพื่อนจะต้องรักเพื่อนเป็นห่วงกัน มองว่าเฟียซเป็นเพื่อนที่ดี
-
มารอแซท :mc4:
-
เรื่องนี้ดราม่ามาแต่ไกล o18
เพิ่งมีโอกาสเข้ามาอ่าน หุหุ
พอรู้ว่าจบไม่แฮปปี้ก็....อ่านต่อ :laugh:
ชอบตอนต้าร์ดาร์กอ่ะ มันรู้สึกว่าสะใจพิลึก :z10:
-
รอ ร๊อ รอ รอ รออยู่น้ะจ้ะ
-
ดัน ดัน ดัน ให้รู้ว่ารออ่าน 555
เป็นกำลังใจให้นะ :กอด1:
-
ตามใจคนแต่งเลยค่ะ
ไม่ต้องตั้งใจให้ซอฟต์ก็ได้นะคะ
แต่งแบบที่คุณจขกท.ตวางพล็อตไว้ตั้งแต่แรกน่ะค่ะดีแล้ว
เพราะไม่ว่าตอนจบจะเป็นยังไงก็ขึ้นอยู่กับคนแต่งแหละค่ะ
เรารับได้เสมอ (ความคิดคนเรามันไม่เหมือนกัน)
ปล.รอตอนต่อไปค่ะ ชอบเรื่องนี้จริงๆ เอิ๊กกกกกกกกกก
-
พี่ควิน ซึนได้อีก :-[ :-[
รอ รอ พี่แซทมาเร็วๆ :z2:
-
เฮ่อ อ่านไปลุ้นไป นึกว่าน้องต้าร์จะโดนอะไรอีก
เพื่อนเฟียสนี่เคยก่อคดีอะไรไว้รึเปล่าน้อ สงสัยๆ
-
อ่านแล้วหยุดไม่ได้อะ
ปูเสื่อรอตอนต่อไป
-
:really2: :z3:
-
เข้ามารอพี่แซทททท :กอด1:
-
คิดถึงแซท :-[
-
รออย่างใจจดใจจ่อ ^O^
-
เหนื่อยแทน
-
มันหน่วงๆหัวใจยังไงไม่รู้ เหมือนจะไปได้ดีแต่ก็ไม่ดี จะทนไปได้นานแค่ไหนกันนะ
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ เนื้อเรื่องเครียดอย่างแรง เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
อ่านไป น้ำตาไหลไป สงสารต้า :m15:
อันเนื่องจากชื่อเหมือนกัน (เกี่ยว)(?) :really2:
รอตอนต่อไปค่ะ
แต่ส่วนตัวไม่อยากให้จบแบบดราม่าเลย กลัวท่อประปาจะแตก :sad11:
สู้ๆ รีบอัพนะค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
รอตอนต่อไปนะ :L1:
-
❤sadismasochism
-
สนุกอ่ะ ลุ้นๆ ว่านายเอกของเราจะรอดไม่รอด ชอบที่พวกพระเอกดูแลอ่ะน่ารักมั๊กๆ
-
:z3: :z3:
-
มาต่อไวๆๆน้า รออยู่ๆๆๆ
-
รออยู่นะคะ คิดถึง ต้าร์ ควิน แซท ทุกๆคนเลย :call:
-
ยังรอแซทอยู่นะคะ :monkeysad: :monkeysad:
-
รอแซท :call:
ตาร์น่ารัก อ้อนน่ารักมากเลย :-[
-
:laugh: ฮาฮา....ไม่เครียดเลย :try2:
ทำไมรู้สึกว่า สุดท้ายน้องต้าร์อาจจะเจ็บปวดที่สุด
หากความสัมพันธ์ อึมครึมนี้ สิ้นสุดลง
แบบว่า เจ็บคูณสองอ่ะ....
จบไม่แฮปปี้มะเป็นไรค่ะ ขอแค่มีความหวังอะไรลางๆก็พอ
-
อยากให้จบแบบแฮปปี้อ่ะ ฮือออออ :z3: :z3:
-
I'm back!!!
ก่อนอื่นเลยต้องขอโทษคนอ่านนะคะที่หายไปนาน(มาก :monkeysad:) ขอโทษจริงๆค่ะ :m5:
พอดีว่าช่วงที่หายไปติดภารกิจหลายอย่าง เลยไม่มีเวลามานั่งแต่งนิยาย :m15:
แต่ตอนนี้กลับมาแล้ว แต่เวลาไม่ค่อยจะมี :z3: เหตุเพราะใกล้สอบแล้ว :o12:
แต่ยังพอหาเวลาว่างจากช่วงพักสายตาในการอ่านหลังสือมานั่งแต่งนิยายได้บ้างนิดหน่อย :laugh:
อ่านคอมเมนต์แล้วรู้สึกขอบคุณคนอ่านทุกท่านนะคะ ที่ยังติดตามและรออ่านกันอยู่ :pig4:
อาจจะไม่ได้เข้ามาอัพนิยายบ่อยเหมือนเมื่อก่อน ยังไงก็ต้องขอโทษคนอ่านไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
ตอนแรกตั้งใจจะแต่งให้จบก่อนสอบไฟนอล แต่มันไม่ทันจริงๆ (เวลาเดินเร็วเกินไป -*-)
พรุ่งนี้จะลงตอนต่อไปให้อ่านนะคะ ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่หายไปนาน :z2:
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการติดตามค่ะ :กอด1:
*ตัวอย่าง Heartbreaker 18
"จะกินผมแทนข้าวเย็นเหรอฮะ กินผมอิ่มใจ แต่ไม่อิ่มท้องนะ"
-
ยังรอติดตามอยู่นะคะ :กอด1:
เป็นกำลังใจให้คนเีขียนค่ะ
สู้สู้ เรื่องสอบนะคะ
-
กลับมาคราวนี้พาแซทกลับมาด้วยน้าาา คิดถึงงง :กอด1:
-
รอจ้า.... :กอด1:
-
หิวแล้วค่ะ
-
ให้กำลังใจจ้า
แต่น้องต้าร์ยั่วมากอ่ะ -*-
-
รอเหมือนเดิมนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
มารอด้วยคนจ้าาา
:z2: :z2: :z2:
-
มารอติดตามนะคะ
ดีใจนักเขียนกลับมาแล้ว และมีแววต่อ :mc4: :mc4:
-
มีแต่คนถามถึงป่านนี้ไม่จามบ้างเลยเหรอจ๊ะ
น้องเก๋นักเขียน
-
รอ รอ รอ :m3:
-
รอได้เสมอละค่ะ สำหรับนิยายที่ชอบละนะ
-
รอ รอ รอ อิอิ
-
มาแล้วเหรอตัว เค้าคิดถึงมาก ๆ เลยนะ อิอิ
-
สปอยได้น่าติดตามมากอ่ะ
-
มันเป็นความรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ซิ มันเหมือนไม่กล้าอ่านแต่ก็อยากอ่าน :เฮ้อ:
เพราะรู้อยู่แล้วด้วยมั้งว่ามันจบไม่แฮปปี้ เลยแบบ จะอ่านทำไมให้ทรมานหัวใจเปล่าๆนะ TT แต่พอเห็นว่าอัพเดทก็อดคลิ้กไม่ได้ มันผูกผัน
โอ้ยความรู้สึกอธิบายยากจัง
-
รออยู่จ้า :กอด1:
:call:
-
นักอ่านทุกคนรอไดครับ :bye2:
แต่ถ้านักเขียนมีตัวอย่างมาล่อ นักอ่านจะ :m15:
รอครับ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
รอค่ะ คิดถึงควินต้าร์แซทมาก ๆ
-
ยั่วกันเห็นๆๆๆๆ :haun4: :haun4: :haun4:
-
มานั่งรอ :L2:
-
รอๆๆๆ :call:
-
เย้....อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
จารอน้า
:bye2: :bye2:
-
รอๆๆ :กอด1:
-
รออ่านอยู่นะคับ
-
มายางงงง :z13:
-
ปูเสื่อรอเลย
คิดถึงมากกกกกกกกกกกกก
-
Heartbreaker : 18
http://www.youtube.com/v/PpWoRzU3amc?version=1&hl=en_US&color1=0xa5a5a5&color2=0xFFFFFF&loop=1&autoplay=1"
บางครั้งเสียงเพลงก็ทำให้ความคิดและอารมณ์ของคนฟังเปลี่ยนแปลงไป ราวกับท่วงทำนองและคำร้องที่เรียงร้อยกันเป็นเพลงจะมีอิทธิพลต่อจิตใจมนุษย์ หลายครั้งที่ได้ยินข่าวว่าบทเพลงช่วยทำให้คนป่วยมีอาการดีขึ้น เหมือนปาฏิหาริย์
ถ้าตอนนี้ผมกำลังป่วย อาการก็จะดีขึ้น เพราะเพลงที่ผมกำลังฟังอยู่ ช่วยทำให้ผมผ่อนคลายและรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมรู้สึกอึดอัดเหมือนขาดอากาศหายใจ
ผมหลับตาซึมซับไปกับเสียงเพลงที่ดังคลอผ่านหูฟังจากเครื่องเล่นเพลง แต่เหมือนว่ามีไออุ่นๆปัดเป่าอยู่ใกล้ปาก ผมขมวดคิ้วค่อยๆลืมตาขึ้นก็เห็นนัยน์ตาสีเฮเซลกำลังจ้องมองผมอยู่ก่อนแล้วในระยะประชิดชนิดที่สัมผัสได้ถึงลมหายใจ ผมเพิ่งรู้ตัวว่ารถที่นั่งอยู่จอดนิ่งอยู่ข้างทาง…ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ผมถอนหูฟังออก ยิ้มให้พี่ควินที่ยังมองผมนิ่งและยังไม่ยอมถอยห่าง ผมกดปิดเครื่องเล่นเพลงก่อนขยับตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาจนจมูกติดกัน
“มีอะไรเหรอฮะ”
ผมถาม ไม่ได้ผละหน้าออกห่าง
“อยากกินอะไร”
ผมเลิกคิ้วกับคำถามของเขา ตอนออกมาจากหอเฟียซหลังจากติวเสร็จก็6โมงครึ่งแล้ว สงสัยเขาคงหิว แน่ล่ะ ขนาดผมเอาน้ำไปให้ เขายังไม่ดื่มเลย ไม่รู้จะจงเกลียดจงชังเฟียซไปถึงไหน ตอนออกมาเขาก็ไม่ยอมให้ผมได้บอกลาเพื่อนๆด้วยซ้ำ พอผมเดินออกไปหาเขายังไม่ทันได้บอกเลยว่าติวเสร็จแล้ว เขาก็รีบลุกขึ้นเดินตรงมาคว้ามือผมดึงให้เดินตามเขาออกไป ไม่รู้ว่าเฟียซจะว่ายังไงบ้างที่เห็นผมถูกดึงออกมาแบบนั้น
“ตอบ”
เสียงนิ่งๆเรียกให้ผมหลุดจากภวังค์ ผมยิ้มเจื่อนมองหน้าเขา
“ผมทานอะไรก็ได้ฮะ แล้วแต่พี่ควิน”
ผมยิ้มตอบ เขาไม่พูดอะไร แต่เบี่ยงหน้าเคลื่อนปากเข้ามาทาบทับปากผมไว้ ผมนิ่งให้เขาจูบ เขาไม่ได้จาบจ้วงรุกรานเข้ามาในปาก ทำเพียงแค่ประทับจูบเบาๆ ผมยิ้มบางๆเมื่อเขาผละห่างออกไป นัยน์ตาสีเฮเซลมองผมนิ่ง แต่สักพักเขาก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้ผมอีก หากแต่คราวนี้ไม่ได้จูบ เขาซุกไซร้จมูกกับซอกคอผม ปากก็แทะเล็มขบเม้มไปด้วย
“จะกินผมแทนข้าวเย็นเหรอฮะ กินผมอิ่มใจ แต่ไม่อิ่มท้องนะ”
ผมบอกกลั้วหัวเราะ เขาผละหน้าออกห่างมองผมด้วยสายตาดุ ผมฉีกยิ้มกว้าง เขาเลยยื่นมือเข้ามาบีบจมูกผมบิดไปมาก่อนผละออกไปใส่เกียร์รถ ผมแลบลิ้นใส่เขาพอดีกับที่เขาขับรถออกไป
“อื้อ!”
ผมส่งเสียงก่อนค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าตัวเองกำลังถูกร่างสูงอุ้มอยู่
แล้วเขามาอุ้มผมทำไม!
“นิ่งๆ”
เสียงเข้มบอกโดยไม่ก้มมองผมที่พยายามฝืนตัวออกจากอ้อมแขนเขา
“ปล่อยผมลงเถอะฮะ ผมเดินเองได้”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เขายังคงอุ้มผมเดินตรงไปอย่างสบายๆราวกับตัวผมเป็นปุ้ยนุ่นอย่างไรอย่างนั้น ผมหน้ามุ่ย ไม่น่าเผลอหลับไปเลย ผมซุกหน้ากับแผงอกเขาเมื่อมีคนเดินผ่านไปมา ทำไมเขาถึงไม่อายสายตาคนอื่นบ้าง
“พี่ควิน ปล่อยผมลงเถอะฮะ”
ผมบอกอีก แต่คราวนี้ผมใช้สายตาอ้อนวอนเขาด้วย เขาหยุดเดินก้มมองผม ผมเลยพยักหน้าสำทับ เขามองผมนิ่งไม่พูดอะไรแต่ก็ยอมปล่อยผมลง ผมถอนหายใจโล่งหันไปยิ้มขอบคุณเขา
“ผมนึกว่าพี่ควินจะทานข้าวข้างนอกซะอีก”
ผมพูดพลางเดินนำไปที่ลิฟต์ พอดีกับที่ประตูลิฟต์เลื่อนเปิดเพราะมีคนกดรออยู่ก่อน ผมหันไปคว้ามือหนาดึงให้เขารีบเดิน
“รอด้วยครับ”
ผมร้องบอกคนในลิฟต์ไปก่อนตัว
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอกคุณผู้หญิงใจดีที่กดลิฟต์รอพวกผม ยื่นมือออกไปกดชั้นที่พักแล้วถอยมายืนพิงผนัง
“เพราะผมหลับรึเปล่าครับ พี่ควินถึงพาผมกลับคอนโด”
ผมหันไปถามคนข้างตัว เขามองผม แต่ไม่ยอมตอบ มือที่ยังจับประสานกันไว้กลับแน่นกระชับขึ้น ผมเดาเอาว่าเขาคงเห็นผมหลับเลยเปลี่ยนใจพาผมกลับคอนโดแทนที่จะไปทานข้าวในร้านอาหาร
ลิฟต์หยุดเมื่อมาถึงชั้นที่กดไว้ก่อนประตูเลื่อนเปิด คุณผู้หญิงเดินออกไป พอไม่มีคนอื่นอยู่แล้ว ผมก็ขยับตัวเอนพิงไหล่เขา
“ขอโทษนะฮะ ผมคงมึนจากการติวไปหน่อยเลยเผลอหลับไป พี่ควินอยากทานอะไรฮะ ถึงห้องแล้วผมจะได้โทรสั่ง”
ผมถามเอาใจ
“แล้วแต่มึง”
ผมเลิกคิ้ว
ไหงมาแล้วแต่ผมล่ะ
ช่างเถอะ ไว้ถึงห้องแล้วค่อยถามเขาใหม่ เพื่อเขาจะเปลี่ยนใจ
เราเดินกุมมือกันออกจากลิฟต์ พอมาถึงห้องผมก็รอให้เขาเสียบคีย์การ์ดเปิดประตู ผมปล่อยมือเขาเมื่อเดินเข้ามาในห้อง ก้มลงถอดรองเท้าไว้ในชั้นวาง เดินหาวตรงไปที่ห้องนั่งเล่น
“ตกลงพี่ควินอยากทานอะไรครับ”
ผมหันไปถามเขาที่เดินตามมานั่งบนโซฟาข้างๆ
“แล้วแต่มึง”
คำตอบเดิม ผมยิ้ม ไม่เซ้าซี้ถามต่อ เป็นอันว่าเข้าใจว่าข้าวเย็นมื้อนี้แล้วแต่ผม
“งั้นผมสั่งอาหารจานเดียวมาทานนะฮะ ง่ายดี”
ผมบอก หันไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะข้างโซฟามากดเบอร์รูมเซอร์วิส
“เอาข้าวผัดรวมมิตรสองที่ครับ ขอพิเศษนะครับ ส่งห้อง 401 ขอบคุณครับ”
ผมวางโทรศัพท์กลับเข้าที่หลังสั่งอาหารเสร็จ
“ผมไปอาบน้ำนะฮะ เหนียวตัว”
ผมหันไปบอกคนข้างๆก่อนลุกขึ้นยืน รู้สึกง่วงจนหาวออกมาอีกรอบ แค่เริ่มติววันแรกผมก็ออกอาการเพลียแล้ว กว่าจะติวเสร็จผมคงน็อคแน่ๆ
“กินข้าว”
เสียงเข้มดังอยู่หน้าประตูในขณะที่ผมกำลังสวมใส่ชุดนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จไปสักครู่
“ครับๆ จะออกไปเดี๋ยวนี้ครับ”
ผมร้องบอก รีบใส่ชุดให้เรียบร้อย เสร็จแล้วก็เดินปัดเส้นผมที่ยังเปียกชื้นจากการสระตรงไปเปิดประตู ยิ้มให้ร่างสูงที่ยังยืนรออยู่
“ไปครับ ไปทานข้าวผัดกัน”
ผมยิ้มบอก เดินนำไปก่อน พอเข้าห้องครัวมาปุ๊บ กลิ่นหอมและไอร้อนของข้าวผัดรวมมิตรที่วางอยู่บนโต๊ะก็เรียกน้ำย่อยในกระเพาะผมทันที ผมรีบนั่งลงบนเก้าอี้จับช้อนกับซ้อมเตรียมพร้อมจะทาน รอให้ร่างสูงนั่งลงเรียบร้อย
“ทานแล้วนะครับ”
ผมบอก ลงมือทาน ความจริงแล้วอาหารที่คอนโดฯหลายๆเมนูก็อร่อยพอๆกับร้านอาหารข้างนอกเหมือนกัน เพียงแต่ว่าส่วนใหญ่แล้วพวกผมไม่ค่อยได้สั่งขึ้นมาทานบ่อยนัก เพราะพวกเขามักจะพาผมออกไปทานข้าวข้างนอกมากกว่า
“อร่อยเนอะ”
ผมพูดขึ้นทั้งๆที่ยังเคี้ยวข้าวอยู่เต็มปาก
“กินดีดี”
โดนดุจนได้
ผมก้มหน้า ตั้งใจทานเพราะตาจะปิดอยู่ร่อมรอ ไม่รู้ทำไมถึงได้ง่วงขนาดนี้ อาจเป็นเพราะว่าเวลา3ชั่วโมงที่ผมนั่งติวนั้นมีแต่ตัวเลขและสูตรที่ผมต้องจำให้ขึ้นใจเพื่อนำไปใช้ในการสอบ ผมถึงได้มึนจนเพลียและง่วงแบบนี้
“หมดแล้ว”
ผมหันไปยิ้มบอกเขาก่อนหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ลุกขึ้นพร้อมกับหยิบจานเปล่าที่อดีตเป็นจานข้าวผัดรวมมิตรไปวางไว้ในซิงก์ล้างจาน
“ขอตัวไปนอนก่อนนะฮะ ผมง่วงสุดๆเลย ราตรีสวัสดิ์ครับ”
ผมบอกเสียงเบาทั้งๆที่เพิ่งทานข้าวไปอิ่มๆ ตั้งท่าเดินออกไปแต่มือหนาคว้าแขนผมไว้ หันไปมองก็เห็นนัยน์ตาสีเฮเซลจ้องอยู่ก่อนแล้ว
“มีอะไรเหรอฮะ”
เขาไม่ตอบ โน้มหน้าเข้ามาใกล้ ประทับจูบบนหน้าผากผมก่อนผละห่าง ผมยืนมองเขาด้วยอาการมึนงง
“ราตรีสวัสดิ์”
เสียงเรียบนิ่งบอกผมแล้วเจ้าตัวก็เดินไปนั่งทานข้าวผัดต่อ ผมคลี่ยิ้ม ยกมือขึ้นจับหน้าผากตรงที่ได้รับสัมผัสจากเขาเมื่อครู่
หวังว่าผมจะนอนหลับฝันดีตลอดคืนนะ
สัมผัสรุ่มร้อนรุกเร้าอยู่เหนือตัวเรียกให้ผมปรือตาขึ้นมอง อาการง่วงงุนหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อคนที่ทาบทับผมอยู่กำลังซุกไซร้ซอกคอผมอย่างกระหายอยากพร้อมกับมือหนาที่ซอกซอนชอนไชเข้าไปใต้ร่มผ้าลูบไล้หน้าท้องและสะโพกผมจนต้องบิดตัวหนี แต่ยังไม่ทันที่ผมจะฝืนตัวผลักเขาออกห่าง คนที่คร่อมผมอยู่ก็ผละใบหน้าออกไป แล้วผมก็ต้องตกใจเพราะคนที่เข้ามากวนเวลานอนของผมแต่เช้าไม่ใช่พี่ควินแต่เป็นคนที่หายหน้าไปเพราะไปออกค่ายอาสา
พี่แซท! เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?
“อื้อ!”
ไม่ปล่อยให้ผมได้ตกใจนาน เขาก็รุกผมอีกด้วยจูบด้วยดูดดื่ม ผมพยายามเบี่ยงหน้าหลบพร้อมกับยกมือผลักดันไหล่เขาไว้แต่แรงผมน้อยกว่าเขา มันเลยไม่เป็นผล แต่จะให้ผมนอนนิ่งๆให้เขาเอาเปรียบก็ใช่เรื่อง
“อื้อ…อื้อ!“
ผมส่งเสียงครางประท้วงให้เขารู้ว่าผมกำลังขาดอากาศหายใจจากจูบที่ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ และถือว่าเป็นโชคดีที่เขารู้ตัวผละจูบออกไป ผมหายใจหอบมองหน้าเขาอย่างไม่ไว้วางใจ เล่นบุกเข้ามาถึงในห้องปลุกให้ผมตื่นด้วยสัมผัสรุกเร้าแบบนี้
เจตนาของเขาต้องการอะไร?
ผมรีบยกมือขึ้นตะปมปากเข้าไว้เมื่อเขาโน้มหน้าลงมาใกล้ แต่เขาจับมือผมออกด้วยแรงที่มากกว่า ผมยังไม่ยอมแพ้เบี่ยงตัวหลบแต่ก็ไม่พ้นวงแขนแข็งแกร่งของเขาตามมากอดรัดเอวผมไว้แน่น
“ปล่อยผมก่อนเถอะครับ ผมอึดอัด”
ผมบอกเสียงอ่อย
“อยู่นิ่งๆ”
เสียงเข้มสั่งชิดข้างหู
“ผมปวดฉี่”
ผมพูดปดหวังให้เขาปล่อย
“กูรู้มึงโกหก”
“ผมปวดจริงๆนะ”
ผมเอ่ยสวน หันไปมองเขาอย่างไม่พอใจ แต่เขากลับฉวยโอกาสหอมแก้มผมหน้าตาเฉย
ทำไมเขาไม่ฟังผมเลย
“ปล่อย”
ผมสั่งเสียงแข็ง เริ่มต่อต้านเขาด้วยการดิ้น
“บอกให้อยู่นิ่งๆ”
“ไม่”
ผมบอกปัด ดิ้นแรงขึ้น
“ถ้าไม่อยากให้กูเอาก็อยู่นิ่งๆ”
“เอาแต่ใจ”
ผมว่าเสียงขุ่น และโดนเขาตอบแทนด้วยฟันคมๆกลับมาอย่างเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน
บ้าชะมัด! เขากัดปากผม!
ผมตวัดตามองเขาอย่างตัดพ้อ
“ทำไม เจ็บเหรอ”
ยังมีหน้ามาถามอีก ผมหันหน้าหนี แต่เขาก็ตามมาบีบคางให้ผมหันหน้ากลับไป เขาโน้มหน้าลงมาใกล้แล้วเป่าลมอุ่นๆใส่ปากผม
ทำเหมือนผมเป็นเด็กไปได้
“ปล่อยเถอะฮะ เดี๋ยวไปเรียนสาย”
“เรื่องของมึง”
“พี่แซท”
ผมเรียกเขาเสียงแข็ง ตาก็จ้องเขาเขม็ง
เขาเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากผมเบาๆและค้างไว้ จะมาไม้ไหนอีกล่ะ
“ไหนว่าปวดฉี่”
ผมเลิกคิ้ว งงกับคำพูดเขา สัมผัสกอดรัดคลายออก แล้วเขาก็ผละหน้าออกไป
“รีบไปก่อนที่กูจะเอามึง”
เท่านั้นแหละ ผมก็รีบผลักเขาออก ลงจากเตียงเดินเร็วเข้าห้องน้ำ ปิดประตูและรีบล็อคไว้ด้วยกลัวว่าเขาจะตามมา
คนบ้า! แกล้งผมแต่เช้าเลย
ผมค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ โผล่หน้าออกไปมองที่เตียง ยิ้มที่ไม่เห็นพี่แซทอยู่ในห้องแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย ผมเดินออกจากห้องน้ำตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าจัดการแต่งตัวด้วยชุดนิสิต
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมสะดุ้งกับเสียงเคาะประตู เลื่อนตู้เสื้อผ้าปิด
“มีอะไรครับ”
ผมถามไป
“ออกมาเร็วๆ”
“ครับๆ ขอผมหยิบกระเป๋าก่อน”
ผมตอบแล้วเดินไปหยิบหนังสือกับชีทก่อนคว้ากระเป๋าเป้ เหลือบมองนาฬิกาตั้งโต๊ะ เพิ่ง7โมงเอง เขาจะรีบเร่งผมทำไมเนี่ย แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รีบเดินไปเปิดประตู
“เสร็จแล้วครับ”
ผมยิ้มบอกพี่แซทที่ยืนหน้านิ่งรออยู่
“ติวอีกกี่วัน”
คำถามนิ่งๆแต่ทำให้ผมกังวลใจ แสดงว่าเขารู้มาจากพี่ควินแล้วว่าหลังเลิกเรียนผมต้องไปติวต่อที่หอเฟียซ
“จนกว่าจะถึงวันสอบครับ”
พอผมตอบ เขาก็มองหน้าผมด้วยสายตาดุ
“แต่พี่แซทไม่ต้องไปรอผมติวก็ได้นะฮะ ไม่ต้องไปส่งที่หอด้วย เลิกเรียนแล้วผมกับเพื่อนจะไปกันเอง พอติวเสร็จแล้วผมจะรีบกลับคอนโดเลยครับไม่เถลไถลแน่นอน วางใจได้”
ผมบอก ไม่อยากให้เขาไปเฝ้าผมเหมือนพี่ควิน เพราะมันทำให้ผมอึดอัด อีกอย่าง ผมไม่อยากให้เฟียซต้องมาอึดอัดใจเพราะผมด้วย แต่เหมือนว่าเขาจะไม่รับฟังที่ผมบอก เพราะเขาเดินไปแล้ว ผมถอนหายใจ เดินตามเขาไป ยังไงวันนี้ผมต้องพูดกับพวกเขาให้รู้เรื่อง
“พี่แซท”
ผมเรียกเขาเมื่อมาถึงห้องนั่งเล่น พอดีกับที่พี่ควินเดินเข้ามา ผมมองหน้าพวกเขาสลับกันไปมา
“ผมมีเรื่องขอร้องพวกพี่”
ผมบอก เดินไปนั่งที่โซฟา พี่แซทยืนเอามือลวงกระเป๋ามองผมนิ่ง ส่วนพี่ควินยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์บาร์ เป็นอันเข้าใจว่าพวกเขากำลังรอให้ผมพูด
“เอาเรื่องติวก่อน ผมอยากขอร้องให้พวกพี่เชื่อใจและวางใจผม ผมไม่อยากให้พวกพี่ไปรอผมติว แต่ถ้าจะไปส่งผมที่หอเฟียซหรือไปรับกลับก็ตามใจพวกพี่ แต่ผมอยากจะบอกให้พวกพี่รู้ว่าผมโตแล้ว ผมดูแลตัวเองได้ ส่วนเรื่องที่สั่งให้คนตามผมที่มหา’ลัย ผมขอร้องให้พวกพี่หยุด เพราะผมอึดอัด ในเมื่อเราก็เรียนอยู่มหา’ลัยเดียวกันอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องส่งคนมาตามดูผม ผมอยากมีอิสระบ้าง”
ผมมองหน้าพวกเขา รอฟังว่าพวกเขาจะตอบกลับมาไหม แต่พวกเขายังเงียบอยู่
“ถ้าพวกพี่วางใจให้ผมกลับเอง ใกล้หอเฟียซมีBTSมาถึงคอนโด พวกพี่ไม่ต้องเป็นห่วง”
ผมบอกต่อ แต่พวกเขาก็ยังเงียบ ไม่รู้ว่าที่พวกเขาเงียบเพราะไม่พอใจที่ผมพูดรึเปล่า หรือว่าเงียบเป็นคำตอบว่าไม่ฟังคำขอร้องของผมกันแน่
“ตกลงว่าไงครับ ที่ผมขอร้อง พวกพี่จะทำให้ผมได้ไหม”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่กับอาการนิ่งเงียบของพวกเขา ลุกขึ้นยืน
“ถือว่าผมไม่ได้พูดก็แล้วกัน ไปเถอะครับ ผมหิวแล้ว”
ผมบอกเสียงเรียบ เดินนำออกไปก่อน
ผมไม่น่ามานั่งเสียเวลาพูดกับพวกเขาเลย น่าจะรู้อยู่แล้วว่าพูดไป พวกเขาก็ไม่ทำตามที่ผมขอร้อง ต่อให้พูดออกไปตรงๆหรือหาเหตุผลมาบอก พวกเขาก็ไม่คิดจะฟัง ผมแค่ต้องการอิสระในการใช้ชีวิตบ้าง แค่ให้ผมนั่งติวหนังสือกับเพื่อนๆอย่างสบายใจ ไม่ต้องกังวลว่ามีคนนั่งรอผมอยู่ ผมอยากไปเรียนอย่างคนธรรมดาทั่วไปที่ไม่ต้องมีใครมาคอยติดตาม แค่นี้ที่ผมต้องการ อิสระเพียงเล็กน้อยแค่นี้ ทำไมพวกเขาให้ผมไม่ได้
ที่ผ่านมาสิ่งที่ผมขอร้องพวกเขามีอยู่เรื่องเดียวคือเรื่องพี่เนส แต่พวกเขาก็อนุญาตให้ผมเจอพี่เนสได้แค่เดือนล่ะ4ครั้งเท่านั้น ผมยอมให้พวกเขาควบคุมผมทุกอย่าง ผมเป็นฝ่ายยอมพวกเขามาตลอด แต่ครั้งนี้ที่ผมกล้าขอร้องพวกเขาอีกครั้ง ทำไมพวกเขาไม่เห็นใจผมบ้าง
---------------------------------------------------------------------------
พี่แซทกลับมาแล้ว เย้! :mc4: กลับมาปุ๊บก็หื่นใส่น้องเลย :laugh:
มาอัพดึกไปหน่อย ขอโทษคนที่เข้านอนเร็วด้วยนะคะ :monkeysad:
ไม่มีไรเวิ่นเว้อ :z10: ขอให้อ่านกันอย่างมีความสุขนะคะ
แม้เนื่อเรื่องมันจะอมทุกข์ก็ตาม :เฮ้อ: เจอกันตอนหน้าจ้าาา :bye2:
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
เย้มาต่อแล้ว...
จะว่าไงดีล่ะ พี่แซทกลับมาแล้ว
คิดถึงน้องซินะ...อึมครึ้มต่อปายยย :z10:
-
มาต่อแล้ววววว
แต่ยังไม่หายคิดถึงเลยยยยย
เอาอีกกกกกกกกกกก
ควินก่าแซทจาให้ไหมน้าาาา
คิดว่าคงไม่ 5555
-
จิ้ม
-
มาต่อแล้วววว ดีใจจจ
-
กรี๊ดดดดดด มาต่อแล้ววววววว
จิ้มรอตอนต่อไป :mc4:
-
ดีนะเปิดเข้ามาก่อนนอน ^^
พี่แซทกลัแมาพร้อมคนเขียนเลย เย้ๆๆ หื่นจริงๆ ทั้งคู่นั่นแหละ แต่น้องต้าร์ดูยั่วๆอยู่นะ(ถึงไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ) อ่านไปก็หน่วงไป ถึงน้องจะยิ้ม แต่ก็ยิ้มแบบทนๆฝืนๆ เมื่อไหร่อะไรๆจะดีขึ้นหนอ
รอตอนหน้าค่า ^0^
-
:กอด1:เอาละ!!น้องกล้าขอ
พวกมึงสองตัวกล้าให้หรือเปล่า!!
-
เดี๋ยวนี้กล้าต่อรองแล้วเหรอน้องต้าร์
-
:impress3: :impress3: :impress3: :call: :call: :call:
-
ยังไม่จุใจเลยอ่ะ
-
พี่แซทมาแล้ว :110011: :วู้วว1:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาแล้ววววววววววววว
:laugh: :laugh: :laugh: :z6: :z6:
-
:z1: :z1: :z1:
กลับมาก้อหื่นเลยนะพี่แซท
-
รอตอนต่อไปฮับบบ
-
ไม่หนำใจเลย
พี่แซทใจเย็นๆ นะคะ
ตอนน้องยื่นหน้าหาพี่ควินในรถ ดูน่ารักมากเลย
-
:เฮ้อ:
ถ้าบรรยากาศน่ารักหวานแหววระหว่างสามคนนี้จะมาจากใจจริง ๆ ก็คงดีเนอะ
มันน่ารักมากอ่ะ
-
กลับมาก็แกล้งน้องเลยนะ พี่แซท
-
แซท ควิน ใจอ่อนกับน้องหน่อยเหอะ
เด๋วก็อึดอัดตายกันพอดี
-
แซทกลับมาแล้ว กลับมาถึงก็หื่นใส่เลย :laugh: :laugh:
-
ยังอ่านไม่จุใจเลยอ๊า
รู้สึกตอนนี้สั้นๆ หน่วงๆ
รอตอนต่อไป
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เย้....พี่แซท กลับมาแล้ว
แต่ทำไมออกมาได้นิดเดียวเอง ยังไม่หายคิดถึงเลยอ่ะ
รอตอนต่อไปอยู่น้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ถ้าแซทกลับมา แล้วจะทำให้บรรยากาศแบบนี้ :z3: :z3:
-
พี่ๆเงียบกันหมดทั้งสองคนเลย...55+
รู้สึกว่าพอกลับมาอยู่กันครบเป็นแพ็คคู่แล้วจะดูดุกว่าเดิมหรือเปล่านะ...
ต้าร์คงต้องใจเย็นๆ...เพราะว่าขอทีเดียวหลายอย่างคงไม่ได้...เอาแค่ไม่ต้องไปเฝ้าตอนเรียนก่อนก็พอมั้ยย..T_T
-
พี่แซทกลับมาก็หื่นใส่น้องเลยนะ รีบๆทำคะแนนนะพี่ พี่ควินนำไปแล้วหลายแต้ม 55
เรื่องที่น้องขอ หากไม่ลำบากเกินไป ถ้าพวกพี่ยอมก็คงจะดี
อยากอ่านต่ออ ตั้งใจอ่านหนังสือนะ : )
รอๆๆ XD
-
o13 o13 มาต่อแล้วว
-
แซทกลับมาแล้ว
-
พร้อมหน้าพร้อมตากันซะที :o8:
เปิดมาก็ครบรสเลย ดราม่า หื่น เศร้า งอน งิบๆงุงิ งึม 5555 :-[
มาน้อยไปนะ :serius2: :serius2:
-
เหมือนบรรยากาศจะหวานขึ้นนิดหน่อย มั้ง
พี่เเซทกลับมาก็หื่นใส่น้องเลยนะ
หวังว่าคำขอของน้องจะได้ผลบ้างนะ แม้ความหวังมันจะน้อยก็เถอะ :เฮ้อ:
-
o13
-
แล้วทั้งสองคนจะให้ตามที่ต้าร์ขอหรือเปล่านะ
-
กลับมาแล้ว :กอด1:
-
น้องอุตสาห์ขอดีๆ...น่าจะยอมๆน้องบ้าง
-
ในที่สุดพี่แซทก็กลับมาหลังหายไปนานเกิน
พี่ควินทำคะแนนนำหน้าไปเป็นกระบุงแล้ว
ผมเข้าใจตาร์นะครับที่ต้องการอิสระในชีวิตบ้าง เป็นคนนะครับไม่ใช่นก
กรงที่มันอึดอัดมากๆ ซักวันก็จะโดนแหก เมื่อออกมาได้จะไม่มีวันกลับไปอีก
และเข้าใจทั้งสองคนด้วยที่ต้องการดูแล ปกป้อง ควบคุม ที่ทำแบบนี้ เพราะหวง เพราะห่วง เพราะกลัว
เพราะพวกเค้ารู้ตัวเสมอว่าทำผิด ตาร์โดนบังคับ และตาร์ไม่ได้รัก เลยกลัวว่าจะหนีไปหากไม่ได้อยู่ในสายตาตลอดเวลา
ผมว่าคนละครึ่งทางดีกว่านะครับ อยู่กันรอดแน่ๆ รับฟังความคิดเห็นกันบ้างจะดีมากเลยนะพี่ควินพี่แซท
-
น่าสงสารนกน้อยในกรงทอง
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
ไม่ตอบนี่...สงสัย คิดอยู่...555
แต่ก็นั่นสินะ จะเอายังไงก็ไม่พูด แสดงออกแต่เรื่องไม่พอใจ
เป็นเรา คงเฉาตาย...เ้ห้อ...
เอ๊ะ หรือว่าจริงๆ หนุ่มๆ เค้าใช้โทรจิตกัน แต่พ่อนายเอกของเราไม่รู้เรื่องเอง???
((เพ้อเจ้อและชั้น))
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
-
พวกพี่ก็เผด็จการเกิ้นนนนน
สงสารน้องบ้างสิคะ :เฮ้อ:
รักเค้า หลงเค้า ก็เอาใจใส่ดีๆซี้...
-
ในที่สุดก็ได้อ่านซะที ดีใจมากๆๆคะ
หวังว่า สองหนุ่มจะอนุญาตตามที่น้องขอนะคะ สงสารน้องไม่มีอิสระเลย
:bye2: :bye2: :bye2:
-
พี่แซท กลับมาแล้ว :mc4: :mc4:
พี่แซทกลับมาพี่ควินที่(เหมือนจะ)ใจดี ก็หายไปอ่ะ :impress3: :impress3:
:call: :call: :call:
-
ควินกับแซทถ้าไม่นับว่าทำเรื่องนั้นกับต้าร์นี่ การกระทำและสิ่งที่แสดงออกหลาย ๆ อย่างเหมือนพ่อหรือพี่ชายเลยนะนั่น คอยดูแลต้าร์ตลอดเลย ควินกับแซทห่วงหวงต้าร์มาก ๆ เลยนะนั่น
-
พี่แซทกลับมาพร้อมกับการอั้น?มานาน 555
มาถึงก็จูบไม่ยั้งเลยย
จะยอมต้าหรือเปล่าทั้งสองคนนน
-
:z3: :z3:
พี่แซท มาแค่นี้ อกจะแตกตาย ฮ่าๆๆ
-
น่ารัก+++++++++++++
-
กรี๊ดด พี่แซทกลับมาแล้ว มาถึงก็หื่นเลยอ่ะ :z10:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
ต้ายังน่ารักเหมือนเดิมเลย
แอบเห็นใจต้า
-
อ่านแล้วก็สงสารต้า
ต้องอยู่กับผู้ชายเงียบที่อารมณ์ร้อนตั้ง2คน
-
Heartbreaker : 19
http://www.youtube.com/v/PpWoRzU3amc?version=1&hl=en_US&color1=0xa5a5a5&color2=0xFFFFFF&loop=1&autoplay=1"
ถ้ามนุษย์เราสามารถควบคุมอารมณ์ และความรู้สึกของตัวเองได้ก็คงดี โลกนี้คงอยู่อย่างสงบ ไม่มีเรื่องวุ่นวาย แต่เพราะคนเราไม่สามารถทำได้ แม้จะยับยั้ง สะกดกลั้นเอาไว้ได้ แต่ก็ทำได้แค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น ไม่สามารถกำหนดได้ตายตัวให้คงอยู่ตลอดไป สุดท้ายอารมณ์ก็อยู่เหนือจิตใจ อยู่เหนือการควบคุมอยู่ดี และผลจากการที่คนเราไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ก็คือการสูญเสีย ยกตัวอย่างง่ายๆคือเรื่องของสามีภรรยา แค่ความคิดเห็นไม่ลงรอย ทัศนคติในการชีวิตไม่ตรงกัน เหตุผลแค่นี้ก็สามารถทำให้ทั้งคู่แยกทางกันได้ สาเหตุก็เนื่องมาจากอารมณ์อันเป็นปัจจัยสำคัญ รองลงมาคือความรู้สึก
เวลาทะเลาะกันจนบานปลายมาถึงทางแยกที่ต้องตัดสินใจเลือกทางใดทางนึง เมื่อฝ่ายนึงบอกว่าอย่าใช้อารมณ์ตัดสิน ให้ใช้ความรู้สึก ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องตลกเหรอที่ได้ยินอย่างนั้น ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ทะเลาะกันด้วยอารมณ์ แต่จู่ๆฝ่ายนึงก็ยื่นตัวเลือกให้อีกฝ่ายตัดสินใจ แล้วยังมีหน้ามาบอกให้ใช้ความรู้สึกตัดสิน อย่าใช้อารมณ์
ถ้าเมื่อใดที่อารมณ์กับความรู้สึกเดินอยู่บนเส้นทางเดียวกัน นั้นหมายความว่าอัตราเสี่ยงของการสุญเสียชัดเจนมากขึ้น แต่ถ้าเมื่อใดที่อารมณ์กับความรู้สึกเดินสวนทางกัน นั้นหมายความว่าอัตราเสี่ยงลดลง และอาจจะไม่เกิดการสูญเสียเลยก็ได้
เหมือนกับกรณีของผมที่เพิ่งผ่านความเสี่ยงมาได้พักใหญ่ ถ้าขืนผมยังดันทุรังคาดคั้นเอาคำตอบจากพวกเขาด้วยอารมณ์ เชื่อได้เลยว่าผมคงไม่ได้มานั่งรับแอร์เย็นช่ำอยู่บนรถสปอร์ตหรูอย่างตอนนี้แน่ ผมเลือกที่จะสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ เลือกที่จะแยกอารมณ์กับความรู้สึกออกจากกัน เพราะมันคือหนทางในการเอาตัวรอดของผม ผมไม่กล้าใช้อารมณ์มาต่อรองกับพวกเขา ผมเข็ดจากเหตุการณ์ตอนนั้น ตอนที่ผมควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้จนเป็นเหตุให้ผมถูกพวกเขาใช้ยากระตุ้น ถ้าเมื่อใดที่ผมใช้อารมณ์ มันก็เปรียบเหมือนผมเป็นน้ำมันเชื้อเพลิงให้ไฟอย่างพวกเขาย้อนกลับมาเผาผลาญตัวผมเอง
จากประสบการณ์ที่ผ่านมา สอนให้ผมรู้ว่า อย่าเล่นกับไฟ!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะกระจกรถเรียกให้ผมตื่นจากภวังค์ความคิด และผมเพิ่งรู้ตัวว่ารถที่นั่งมาจอดนิ่งอยู่หน้าคณะผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมมองกระจกฝั่งตัวเองก็เห็นว่าเพื่อนสนิทยืนมองผมอยู่ ผมปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยก่อนหันไปมองเจ้าของรถ นัยน์ตาสีดำสนิทไม่ได้มองผมแต่มองไปที่เพื่อนสนิทผม เห็นอย่างนั้นผมก็รีบหยิบหนังสือกับชีทแนบอก สะพานกระเป๋า ยื่นมือไปเปิดประตู แต่ยังไม่ได้เปิดออกไปแขนผมก็ถูกดึงไว้ พอผมหันไปมอง พี่แซทก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้ และกว่าที่ผมจะทันได้ตั้งตัว เขาก็จูบผมอย่างดูดดื่มแล้วผละออกไป ผมนั่งเอ๋ออยู่ครู่นึง พอตั้งสติได้ก็รีบเปิดประตูก้าวจากรถโดยไม่ได้ขอบคุณเขา ผมปิดประตูแล้วหันหลังเดินนำเพื่อนสนิทมาถึงหน้าคณะ
“กูถามมึงอย่างจริงจังนะต้าร์ พวกมันเป็นโรคประสาทรึเปล่าวะ”
ผมหยุดเดิน หันกลับไปมองหน้าคนถาม
“ทำไมเฟียซถึงคิดแบบนั้นล่ะ”
“ก็พวกมันแม่งบ้า คิดดูดิ กูก็แค่เคาะกระจกเพราะเห็นมันจอดรถนาน ไม่เห็นมึงลงมาสักที แล้วพอมันเห็นหน้ากู มันก็ประกาศความเป็นเจ้าของมึงใส่กูเลย ไอ้เหี้ย ประสาทชัดๆ”
ผมหลุดหัวเราะกับสีหน้าท่าทางของเฟียซ
“ช่างเขาเถอะน่า พวกเขาก็เป็นอย่างนี้แหละ”
“ก็เพราะพวกมันเป็นแบบนี้ไง กูถึงสงสัย ว่าพวกมันเป็นโรคประสาทรึเปล่า”
เฟียซว่าพลางเดินแซงหน้าผมไป
“เดี๋ยวเฟียซ ต้าร์หิว ไปโรงอาหารกัน”
ผมเรียกเพื่อนไว้
“กูมีแซนวิช กินของกูก็ได้ ขี้เกียจเดินไปโรงอาหาร”
“เอางั้นก็ได้ ขอบใจนะ”
ผมยิ้ม เดินไปดุนหลังเฟียซให้รีบเดินขึ้นอาคาร
เสียงพูดคุยดังระงมหลังจากเลิกคลาส นักศึกษาต่างทยอยกันเดินออกจากห้อง ผมเดินตามหลังบอสกับตัวเล็กด้วยอาการหงอย ตอนเรียนผมเอาแต่นั่งขีดเขียนระบายอารมณ์ที่สะกดกลั้นไว้ใส่สมุดจนหมดคาบ ไม่ได้ความรู้เข้าหัวเลยสักอย่าง ไม่รู้ว่าอาจารย์สอนอะไรไปบ้าง ไม่น่าเลย ใกล้จะสอบแล้วแท้ๆ แต่ผมยังไม่สามารถควบคุมจิตใจให้สงบได้เลย
“ทำหน้าให้ดีดีหน่อย”
เสียงเฟียซมาพร้อมกับน้ำหนักแขนที่พาดลงบนบ่าผม
“พยายามอยู่”
ผมบอกเสียงอ่อย
“คิดไรนักหนาวะ หัวเล็กนิดเดียว”
เฟียซว่าพลางยีหัวผมจนผมยุ่งไปหมด ผมย่นจมูกใส่ พยายามปรับสีหน้าให้ดีขึ้น
“มึงกับต้าร์ไปรอที่หอเลยนะ กูจะพาบอสไปซื้อของ เสร็จแล้วจะรีบตามไป”
ตัวเล็กหันมาบอกเมื่อพวกเราเดินลงอาคารมา
“ต้าร์ไม่ต้องซื้อขนมนะ เดี๋ยวบอสซื้อเข้าไปเอง”
“รับทราบ”
ผมยิ้มตอบ บอสกับตัวเล็กเดินแยกไปอีกทาง
“ไงมึง รอมันไปส่งเหรอ”
“อือ”
ผมตอบเฟียซอย่างเนือยๆ เราเดินไปที่หน้าคณะ ผมนั่งลงบนม้านั่งหินอ่อน เฟียซนั่งลงข้างผม
“ไปก่อนก็ได้”
ผมบอก ล้วงมือควานหาเครื่องเล่นเพลงในกระเป๋าเป้
“แล้วมันจะไปนั่งเฝ้ารอมึงติวรึเปล่า”
“ไม่รู้สิ”
“กูล่ะเพลียกับพวกมันจริงๆ จะอะไรนักหนาวะ ทำเหมือนมึงเป็นเด็กปัญญาอ่อนไปได้”
“หลอกด่าต้าร์ใช่ไหมเนี่ย”
ผมหรี่ตามองเฟียซ
“แล้วมึงเป็นเด็กปัญญาอ่อนรึเปล่า”
เฟียซย้อนถาม ผมส่ายหน้า เขาเลยดีดหน้าผากผมทีนึง ผมยู่ปากยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง
“งั้นกูไปก่อน อยากกินไรไหม ที่ห้องมีบะหมี่กึ่งเหลือ”
“มีไข่ไหม”
“อย่าเรื่องมาก กูบอกว่ามีแค่บะหมี่”
ผมแลบลิ้น มองค้อนเพื่อน
“ขอ2ห่อ”
“เออ”
เฟียซตอบเสียงแข็ง ลุกเดินไปสตาร์ทรถมอเตอร์ไซต์ขับออกไป
ผมถอนหายใจ หยิบหูฟังใส่หู เปิดเพลงฟังฆ่าเวลารอ
ผมนั่งหาวแล้วหาวอีกก็ยังไม่เห็นเขามารับ มันนานจนผิดปกติ ผมปิดเครื่องเล่นเพลงเก็บใส่กระเป๋า ดูเวลาจากโทรศัพท์ ทำไมเขายังไม่มารับผมอีก ผมลุกขึ้น ชะเง้อมองรถที่ขับสวนกันไปมาแต่ก็ไม่เห็นรถคันคุ้นตา จนกระทั่งสายตาผมหยุดโฟกัสที่ผู้ชายร่างสูง คนที่ผมจำเขาได้แม่น ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัย เขาคนนั้นกำลังเดินโอบเอวนักศึกษาหญิงผ่านหน้าผมไป
เฮ้! ทำไมวันนี้เขาไม่ตามผมแล้วล่ะ
ผมรีบเดินตามเขาไป
“ขอโทษนะครับ”
ผมส่งเสียงทัก เขาหยุดเดินหันมามอง ผมยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร
“มีอะไรเหรอ”
เขาถาม ผมยิ่งงงหนัก
“คุณ…ไม่ได้…”
“พี่แซทไม่ได้สั่งให้ผมตามคุณแล้วล่ะ”
ผมเบิกตากว้าง คิดทวนคำพูดของคนตรงหน้า
“ผมขอตัวก่อนนะ”
ผมพยักหน้า มองตามหลังเขาไปจนลับสายตา ผมเดินกลับไปนั่งรอที่ม้าหินอ่อนหน้าคณะพลางคิดทบทวนไปด้วย หรือว่าพวกเขาจะทำตามคำขอร้องของผม จะเป็นไปได้จริงๆเหรอ?
ผมส่ายหน้า ไม่น่าเป็นไปได้ แต่เมื่อกี้ลูกน้องพวกเขาก็บอกผมเอง ว่าพี่แซทไม่ได้สั่งเขาให้ตามผมแล้ว ผมคลี่ยิ้ม เริ่มมีความหวัง แต่ยังไม่วางใจเต็มร้อย เอาเป็นว่าผมจะรอเขาอีก10นาที ถ้าเขายังไม่มารับ นั่นแสดงว่าพวกเขายอมทำตามคำขอร้องของผมจริงๆ
10 นาทีผ่านไป
ผมยิ้มกว้าง ลุกขึ้นเดินพลางพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์ไปด้วย ผมตรวจทานก่อนส่งออกไปไปยังเลขหมายปลายทาง2เบอร์ หวังว่าพวกเขาจะยิ้มเมื่อได้รับข้อความจากผม แม้จะเป็นแค่คำ3คำสั้นๆ แต่มันคือความรู้สึกที่กลั้นออกมาจากใจผม
‘ขอบคุณครับ’
“สูตรๆๆ ท่องสูตรอีกแล้ว”
ผมนอนพลิกไปมาบนเตียงของเฟียซหลังจากที่ติวเสร็จ
“น่าเบื่อชะมัด จบมอปลายมาแล้วยังต้องมาท่องสูตรอีก”
บอสทิ้งตัวลงนอนข้างผมพร้อมเอาขามาก่ายท้องผมไว้
“จะบ่นทำซากอะไรวะ บ่นไปก็ต้องท่องอยู่ดี”
ตัวเล็กบอกพลางโยนถุงขนมใส่บอส เจ้าตัวรีบลุกขึ้นตะครุบทันที ผมหัวเราะ หยิบหมอนฟาดใส่
บอสอย่างต้องการแหย่เล่น แล้วบอสก็ดันเล่นด้วย หยิบหมอนอีกใบมาฟาดใส่ผม
“เตียงนอนกูไม่ใช่สนามเด็กเล่น”
เสียงเข้มของเจ้าของห้องดังขึ้น ผมกับบอสหยุดมือที่กำลังกระหน่ำหมอนฟาดใส่กันแล้วหันไปมองเฟียซ บอสแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เฟียซแล้วหันมาหัวเราะกับผม
“เออต้าร์ แล้ววันนี้พวกมันยอมให้ต้าร์กลับเองเหรอ”
ตัวเล็กถามขึ้น
“ไม่รู้เหมือนกัน”
ผมตอบพลางส่ายหน้า
“หึ มันไม่ยอมให้มึงกลับเองหรอก นู้น มันสูบบุหรี่รอมึงอยู่ข้างล่างนู้น”
คำพูดเฟียซเรียกให้ผมรีบลงจากเตียงเดินไปนอกระเบียง ผมมองลงไปข้างล่างก็เห็นตามที่เฟียซ
บอก พี่แซทกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างรถสปอร์ตคันหรูของเขา แต่ดูเหมือนว่าเขายังไม่รู้ว่าผมมองเห็นเขาแล้ว
“บอสว่าแล้ว ถึงพวกมันจะเลิกสั่งให้คนตามต้าร์ แต่พวกมันก็ไม่ยอมให้ต้าร์กลับคอนโดเองหรอก”
ผมหันไปยิ้มเจื่อนให้บอส
“รีบๆลงไป กูไม่อยากให้มันขึ้นมาเหยียบห้องกู”
เฟียซไล่ ผมหันไปมองค้อนเขา รู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจไล่ผมไปจริงๆหรอก เขาแค่ไม่อยากให้พี่แซทขึ้นมา ผมเดินกลับเข้าห้อง หยิบกระเป๋าขึ้นสะพาน
“งั้นต้าร์กลับก่อนนะบอส ตัวเล็ก เจอกันพรุ่งนี้”
ผมหันไปบอกลาเพื่อน
“อ่ะฮะ see you tomorrow”
บอสบอกพลางโบกมือไล่ ผมหัวเราะ หันไปมองเจ้าของห้องก็เห็นว่าเขายืนพิงกรอบประตูมองมาที่ผมอยู่
“จะกลับแล้ว ไม่ลงไปส่งรึไง”
ผมถามเฟียซ เจ้าตัวไม่ตอบแต่เดินมาหยิบคีย์การ์ดบนโต๊ะ ผมเดินไปเปิดประตู ใส่รองเท้า
เฟียซยืนรอผม พอผมใส่รองเท้าเสร็จเขาก็เดินนำไปก่อน ผมเบ้ปากก่อนเดินตามเขาไป
“เจอกันพรุ่งนี้”
ผมยิ้มให้เฟียซที่เปิดประตูรอผมอยู่
“เออ”
“เย็นชาจัง”
ผมล้อเลียนท่าทางเขา แล้วก็โดนเขาดีดหน้าผากกลับมา
พอเฟียซกลับขึ้นห้องไป ผมก็เดินไปหาคนที่รออยู่
“พี่แซท”
ผมเรียก พอเขาหันมาเห็นผมก็รีบทิ้งมวนบุหรี่ในมือลงพื้นทันที ผมเดินเข้าไปใกล้เขา สวมกอดเขาไว้
“ขอบคุณนะครับ”
ผมบอก ผละออกมามองหน้าเขา ผมรู้ว่าเขาเข้าใจว่าผมทำแบบนี้ทำไม เพียงแต่เขาไม่พูด
“ขึ้นรถ”
เขาสั่งพลางเปิดประตูรถให้ ผมยิ้ม ขึ้นไปนั่งบนรถ มองเขาปิดประตูเดินอ้อมหน้ารถมาเปิดประตูฝั่งคนขับ จนเขาเข้ามานั่งบนรถปิดประตูเรียบร้อยผมก็ยังมองเขาไม่ละสายตา พอเขาสตาร์ทเครื่องแล้วหันมามอง ผมก็ฉีกยิ้มกว้างให้เขา แต่ใบหน้าหล่อเหล่าดูหงุดหงิดจนผมเริ่มหวั่น
ผมทำอะไรให้เขาไม่พอใจเหรอ?
พลันความคิดผมต้องชะงักเมื่อเขาโน้มหน้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นๆริดรดอยู่เฉียดแก้มตอนเขาดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ผม
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอก เขาไม่พูดอะไร หันกลับไปขับรถ ผมเอนหลังพิงเบาะมองออกไปนอกกระจกด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย ไม่บ่อยนักที่ผมจะมีความรู้สึกแบบนี้เวลาอยู่กับเขาท่ามกลางความเงียบในการเดินทาง ผมหลับตานึกถึงสูตรที่ติวมาในวันนี้แต่จู่ๆผมก็รู้สึกว่าตัวรถกระชากเร่งความเร็วขึ้น ผมลืมตาหันไปมองคนขับ ใบหน้าหล่อเหล่าดูเคร่งเครียดซ้ำสายตาเขายังมองจ้องไปที่กระจกจนผิดปกติ
เกิดอะไรขึ้น?
ผมขยับตัวหันไปมองข้างหลังก็เห็นรถยนต์BMWสีดำป้ายแดงกำลังขับตามหลังมาในระยะประชิดราวกับรถคันนั้นกำลังไล่จี้รถเราอยู่!
“มีอะไรเหรอครับ”
ผมหันไปถามเขา
“ไอ้พวกลูกหมา”
พวกลูกหมา?
ผมขมวดคิ้วยุ่งกับคำตอบที่ไม่ได้ช่วยให้ผมหายสงสัยเลยสักนิด
“พี่แซท รถ…รถคันนั้นขับตีคู่รถเราแล้วครับ”
ผมบอกเสียงตื่นเมื่อหันไปเห็นรถคันต้องสงสัยเร่งความเร็วจนขึ้นมาตีคู่รถพวกผม
“นั่งดีดี ไม่ต้องกลัว”
เสียงเข้มบอกผมไม่ต้องกลัวแต่เขากลับเร่งความเร็วราวกับกำลังแข่งรถอยู่ในสนาม!
“พี่แซท รถคันนั้นขับตามเราทำไมครับ”
“หลับตา”
“ห๊ะ”
“บอกให้หลับตา”
ผมหลับตาตามคำสั่ง รับรู้ได้ว่าเหงื่อเต็มฝ่ามือ และความรู้สึกต่อมาคืออาการวูบโหวงในช่องท้อง เพราะรถที่ผมนั่งอยู่หักเลี้ยวจนได้ยินเสียงบดของยางรถกับพื้นถนน
“เหี้ยเอ๊ย!”
เสียงสบถดังลั่น ผมลืมตาขึ้นพอดีกับที่รถเบรก บริเวณที่รถเลี้ยวเข้ามาเป็นซอยตันของหมู่บ้านแห่งนึง
“พี่แซท”
ผมหันไปเรียกเขาเสียงแผ่ว
“ไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไร”
เขาบอกพลางหันมาปลดเข็มขัดนิรภัยออกให้แล้วกอดผมไว้แน่น ผมกอดตอบ ซุกหน้ากับบ่ากว้าง ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังเหมือนมันจะกระเด้งออกมานอกอก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมสะดุ้งโหยงกับเสียงเคาะกระจก เงยหน้ามองก็เห็นผู้ชายหน้าดุนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลจ้องผมอยู่
“พี่ครับ!”
ผมร้องเสียงหลง พี่แซทคลายอ้อมกอด เขาผละออกหันไปเปิดประตู ผมนั่งหายใจหอบไม่กล้าขยับตัวไปไหน
“พวกมึงทำอะไร ห๊ะ! ไม่เห็นเหรอว่าเด็กกูตกใจ ไอ้พวกเหี้ย!”
เสียงตวาดของพี่แซททำให้ผมสะดุ้งอีกครั้ง แต่ความสงสัยเข้ามาแทนที่ความกลัว พี่แซทด่าคนพวกนั้น แสดงว่าพวกเขารู้จักกัน
“ขอโทษครับบอส”
สำเนียงภาษาไทยแปร่งๆคล้ายคนพูดพูดไทยไม่ชัด
“ไสหัวพวกมึงกลับไปเลย!”
“แต่บอสครับ”
“กูบอกให้กลับไป!”
“บอส”
ผมเปิดประตูลงจากรถ เห็นรถBMWป้ายแดงคันเดิมจอดหลังรถพี่แซท ผมค่อยๆเดินไปหาเขา
“พี่ครับ”
ผมหยุดเรียกเขาอยู่หน้ากระโปรงรถ ไม่กล้าเดินไปต่อ เพราะผู้ชายร่างสูงบึกบึนผิวดำเหมือนพวกนิโกรหันมามองผม
“ลงมาทำไม”
เขาถามพลางเดินเข้ามาหา
“พวกเขาเป็นใครเหรอครับ”
ผมไม่ตอบ ถามเขากลับพลางมองผู้ชายชาวต่างชาติต่างสีผิว2คนสลับกันไปมา คนแรกที่ผมเห็นและทำให้ผมร้องเสียงหลงก่อนหน้านี้คือผู้ชายผิวขาวซีดนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเล ผมทรงสกินเฮดของเขายิ่งขับให้ใบหน้าคมสันนั้นดูดุดัน ความสูงของพวกเขาทั้ง2คนคาดคะเนจากสายตาคงราวๆ2เมตรได้ แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในชุดสูทเรียบหรู แต่ก็ยังดูน่ากลัวในสายตาคนมองอย่างผมอยู่ดี
“ยังยืนอยู่ทำไม กูบอกให้พวกมึงกลับไป”
“พวกเราไม่กลับจนกว่าบอสจะกลับไปหามาดามที่คฤหาสน์ครับ”
ผมขมวดคิ้ว มองหน้าพี่แซท มาดามที่พวกเขาพูดถึงคงเป็นคุณแม่ของพี่แซท เพราะผมทราบมาว่าคุณแม่พี่แซทแต่งงานใหม่กับมหาเศรษฐีชาวอิตาลีหลังจากที่หย่ากับอดีตสามีไป
“ใครสั่งพวกมึงมา มาดามหรือดอนของพวกมึง”
“มาดามครับ”
ผมดึงแขนพี่แซท หลังจากที่คิดทบทวนและประมวลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้
“คุณป้าคงอยากให้พี่แซทไปหา ทำไมพี่แซทไม่ไปหาท่านล่ะครับ”
เขาหันมามองผมนิ่งคล้ายกำลังชั่งใจคิดไตร่ตรองอยู่
“ผมขอไปด้วยได้ไหมครับ ไม่ได้ไปเยี่ยมท่านนานแล้ว”
ผมว่าต่อ หันไปมองคนตัวใหญ่2คนก็เห็นว่าพวกเขากำลังยิ้มให้ผมพร้อมยกนิ้วโป้งให้ ผมยิ้มตอบ
“ไสหัวกลับไป”
พี่แซทหันไปไล่พวกเขาอีก
“แต่บอส…”
“กูจะไปหาแม่กูเอง พวกมึงกลับไปได้แล้ว”
“ครับ”
พวกเขาโค้งศีรษะให้พี่แซทก่อนเดินไปขึ้นรถ
ผมยิ้ม มองตามจนพวกเขาขับรถออกไป
“เพิ่งรู้นะครับว่าพี่แซทมีลูกน้องตัวใหญ่ยังกะยักษ์”
ผมพูดกลั้วหัวเราะ
“ปากดี”
เสียงเข้มดุ แต่ผมยังยิ้มขำ เขาเลยรวบตัวผมเข้าไปกอดจากทางด้านหลัง
“หายกลัวรึยัง”
ผมย่นคอหนีเสียงกระซิบที่ข้างหู
“หายแล้วครับ”
“หันหน้ามา”
ผมส่ายหน้า รู้ว่าถ้าหันไปจะเจอกับอะไร ถ้าไม่โดนหอมแก้มก็โดนจูบแน่ๆ
“หันมา”
“ขึ้นรถเถอะครับ ผมร้อน”
เขายอมปล่อยแต่โดยดี ผมรีบเดินไปเปิดประตูขึ้นรถ เอนหลังพิงเบาะแสร้งทำเป็นหลับตา
“ถึงบ้านเมื่อไหร่ โดนจัดหนักแน่”
ผมแอบสะดุ้งกับคำว่าจัดหนัก ในหัวเริ่มคิดหาวิธีเอาตัวรอด อยู่กับพี่ควินผมยังเอาตัวรอดมาได้ เรื่องอะไรผมจะมาตกม้าตายที่พี่แซทล่ะ ไม่มีทาง!
---------------------------------------------------------------------------------------
ฮิ้ววว!!! มาอัพแแล้วค่าาาาา :mc4: พี่แซทยังคงหื่นไม่เลือกสถานที่ :z2:
ปล่อยพี่แกไปเถอะ :laugh: หลายเสียงบอกพี่ควินทำคะแนนนำโด่งไปแล้ว
ไม่ต้องห่วงนะคะ พี่แซท come back แล้ว พี่แกไม่ยอมแพ้พี่ควินแน่ :z1:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และการติดตามมากๆค่ะ :กอด1:
ปล. ใส่โค้ดเพลง แต่ระบบไม่ให้เล่นแบบออโต้ ยังไงก็ลองกดฟังกันนะคะ อ่านไปฟังไป เพลินดีค่ะ :-[
-
นึกว่ามีคนจะมาตามไปฆ่านะเนี่ย
-
เดี๋ยวนี้ต้าร์ลูกล่อลูกชนแพรวพราวเชียวนะ
เห็นปรับตัวเข้าหากันได้อย่างนี้ค่อยดีหน่อย
แต่ไม่นึกว่าบ้านพี่แซทจะเป็นพวกผู้มีอิทธิพลนะเนี่ย
-
:laugh:ตกใจหมดเลย นึกว่าโดนอีกแล้ว
-
แซทน่ารัก
-
โอ้ มาฟีย่าลิตาลิอาโน่.....
-
นึกว่าจะมีอะไรร้ายแรงซะอีก :เฮ้อ:
-
ลุ้นระทึกคิดว่ามีเรื่องซะแร้ว
-
พี่แซทเป็นมาเฟียนี่เอง
บรรยากาศเริ่มอบอุ่น
พี่แซทเริ่มเข้าใจต้ามากขึ้น :o8:
-
ฮ่า ฮ่า อ่านแล้วก็ยิ้มวุ๊ยตอนนี้ ดราม่าแบบหน่วง ๆ
o13 o13
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย !!!
น่าร๊ากกกกกกกก :impress2: :impress2:
-
ต้าร์เริ่มน่ารักและเจ้าเล่ห์มากขึ้นทุกทีละ พี่แซทกับควินต้องรับมือดีดีหน่อยละ
-
ตามล่ากันแบบสุดสุด
-
พี่แซทเท่ห์มาก!
-
มาสั้นเนอะ ชอบยาววววววววววววววววววววววววววววววววววว ยาว อ้ะ :m7: :m7: :m7:
-
พี่แซทแอบเท่
-
จัดหนักไปเลยยยยยยยย ขอเอ็นซีบ้างงงง
5555555555
รักคนแต่ง
-
พี่แซทเป็น มาเฟียหื่น :haun4:
-
อยากให้สุดท้ายจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งจังเลย
ทุกคนดูมีคาแรคเตอร์ที่น่ารักอ่ะ. ชอบๆๆๆ :impress2:
พี่แซทจะจัดเต็มอะไรให้น้องหรอ :z1: :z1:
-
อยากให้เป็นแบบนี้ไปนานๆจัง มันไม่ได้หวานจนน่าอิจฉา ไม่ได้อบอุ่นจนเกินไป และ ไม่ได้มั่งคงจนเกินไป
เพียงแต่ช่วงเวลาในตอนนี้ มันดีมาก เท่าที่จะดีได้จากเหตุการร์ที่ผ่านมา จนไม่อยากให้เสียไปเลย
โอ้ยย ทำไมน้า อะไรที่มันดี และ นิ่งสงบเกินไป มันทำให้กลัวจะเคยชิน จนลืมไปว่า คำว่ารัก ของสามคนนี้ มันช่างเปราะบาง
รอตอนต่อไปค่า :mc4:
-
ตอนนี้แซทน่ารักนิดๆ ย้ำว่านิดๆ :laugh:
-
โอ้พีแซทท่านมีเชื้อสายมาเฟียรึเนี่ย น่ากลัวๆ
ว่าแต่ทำไมเรียกพี่เเซทว่าบอสว่ามันน่าจะเรียกคุณชายไม่ใช่รึ
ในเมื่อเขามีดอน(เจ้านาย)ของเขาอยู่นิ ง่า รึว่าเราเข้าใจธรรมเนียมมาเฟียผิดหว่า :z3:
-
:-[ :-[ :-[
มีจัดหนักด้วยอ่ะ
:haun4: :haun4: :haun4:
-
พี่แซทมาเก็บแต้ม ฮ่าๆๆ
:call: :call: :call: :call:
-
หวานๆๆกันบ้างก้อดีนะ 555+
บรรยากาศแบบนี้ ปวดตับอ่ะ
-
โอ๊ยยย
เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งชอบบ
:z2: :z2: :z2:
-
:haun4: :haun4: :haun4: จะรอดมั้ยเนี้ย :call: :call: :call: :call: :call: ต่อเร็ว ๆ นะ
-
แนะ แนะ กลับบ้าน จัดหนักแน่
อย่าคิดหาทางเอาตัวรอดเลย เพราะคนอ่านติดตาม 555
(เจ้หื่นนอกหน้า)
ขอบคุณ และรออ่านจ้า
-
มันก็ต้องมีหย่อนกันบ้างเนอะ ตึงนักน้องก็หาเรื่องหนีไปพอดี
สงสารน้องบ้างอะไรบ้าง
-
พี่แซทสุดยอดอ่ะ
-
'สะพายกระเป๋า'ไม่ใช่เหรอครับ เห็นพิมพ์ว่า 'สะพาน' ตั้งสองที่
ต้าร์รู้จักปรับตัวแล้วดูจะใช้ชีวิตร่วมกันกับสองคนนี้ได้ราบรื่นดีนะ
-
อยากเห็นแซทจัดหนัก 55555 มาต่อไวๆน้าาาาา อยากอ่านๆ :o8:
-
นานๆมาที แต่ยังสนุกเหมือนเดิมเลยค่ะ
ดีใจแทนน้องต้าร์ที่มีอิสระบ้างแล้ว ^^
ส่วนพี่แซทยังคงเส้นคงวามากๆๆ ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณคนแต่งนะค่ะ แล้วมาอัพบ่อยๆน๊า จะรอติดตามค่ะ
-
อยากบอกว่า พี่แซทโคตรพระเอกเลยอ่ะ >< เท่มาก ตอนแรกนึกว่าจะมีใครฆ่ากันตาย ตกใจหมด แต่งี้พี่แซทก็เป็นลูกเลี้ยงมาเฟียอ่ะสิ
น้องต้าร์ เหมือนทุกอย่างกำลังเป็นไปในทางที่ดีขึ้นนะ (แต่ก็ได้ฝึกขันติ สติ สมาธิ ปัญญา อยู่ทุกวัน 555)
รอตอนหน้าค่า
-
แซทก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนะเนี่ยย :-[ :-[
-
โอ้ยยยยย พี่แซทก้ดี
เริ่มแอบไม่อยากให้ไม่แฮปปี้แล้วละ
แง้ๆๆๆ
ทำไงงดี
-
.. หายใจไม่ออก!!! :z3:
เป็นนิยายที่ไม่ดราม่าน้ำตาแตก แต่มันเป็นความรู้สึกที่หน่วงมาก :เฮ้อ:
เป็นความรัก ที่ไม่ถึงกับสุข เป็นความทุกข์ ที่ไม่ถึงกับเศร้า.. โว้ว โวววว (โดน :beat: )
อ่านแล้วหนักอก ปวดขมองมากมาย ยิ่งเจอคำว่าจบไม่แฮป คิดอย่างแรกเลย เลิกอ่าน! o22
แต่ไม่! อยากหยุดแต่หยุดไม่ได้ :serius2: เอาจริงๆนะ คนแต่งเรื่องนี้ทำคุณไสยใช่มั้ย o18
มีความเป็นไปได้สูงว่าอาจเข้ามาอ่านนานๆที รออัพหลายๆตอนก่อน เพราะทนเจ็บช้าๆไม่ได้
ขอแบบรวดเดียวจบ เจ็บครั้งเดียว กระอั่กให้ตายไปเลย ฮือ หนูกลัว :m15:
เวิ่นเว้อมากอันตัวเรา อย่างไรก็ตาม เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ สู้ๆ :กอด1:
-
:impress2:
ขอให้ตกม้าตายกับพี่แซทละกัน
อิอิ
-
ในที่สุดก็กลับมาต่อแล้ว
รอตอนต่อไปคับอย่าให้รอนานนะ
คิดถึง
-
แซทกับควินมันน่ารักขึ้นทุกวัน ๆ
เหมือนตาร์จับทางสองคนนั้นได้แล้ว อยู่กันอย่างสงบไปซักพัก
เชื่อสิว่าคนแต่งอ่ะเตรียมพายุลูกใหญ่ไว้รอแล้ว อิิอิ
-
:กอด1: ชอบเพลงนี้จัง ช่วงนี้คงเป็นเวลาของพี่แซท :L1:
-
พี่แซทเริ่มมีคะแนนตามพี่ควินมาติดๆ
-
ป้องกันไว้ ><!!
-
โอ้ยคิดว่าคนมาตามฆ่า
-
คราวก่อนของพี่ควิน คราวนี้พี่แซทเลยขอบ้างอะไรบ้างงิ ฮ่าๆๆๆๆ
-
ยอมๆไปเหอะ พี่แซทเขาคิดถึง
-
มาแบบหวานๆๆๆ ^^
-
ต้องอย่างงี้สิต้าร์ คนเรามันต้องมีพัฒนาการกันมั่ง o3
-
ขออนุญาตอ่านรวดเดียวเลยนะคะ แหะๆ ^^"
ตอนแรกยอมรับเลยว่าเข้ามาอ่านเรื่องนี้เพราะเห็นนี่ค่ะ >> 3P << ฮ่าาาาา
คือแบบเป็นรสนิยมส่วนตัวที่ชอบแซนวิชอ่ะนะคะ คิคิ
แต่พออ่านอินโทรแล้วแบบ เจ็บปวดในหัวใจอ่ะ น้ำตาไหลเลย
พออ่านๆไปก็รู้แล้วล่ะว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาและดราม่ามโหฬารแน่นอน
จริงๆตัวเองก็เป็นคนไม่อ่านแนวนี้ซักเท่าไหร่อยู่แล้วนะ แต่....!!!!!!!!!!
สุดท้ายแล้ววิธีการดำเนินเรื่องก็ทำให้เราตัดสินใจอ่านต่อค่ะ o13
แต่อ่านไปก็เอามือทาบอกไปนะ เพราะอ่านแนวนี้ไม่ค่อยได้เท่าไหร่ มันบีบหัวใจอ่ะ
โคตรสงสารเนคต้าร์เลย ㅠㅠ
ทำไมต้องทำร้ายกันถึงขนาดนี้ด้วยล่ะ..
จริงๆชอบลุคพี่แซทกับพี่ควินมากๆเลยนะ แต่แบบ...
มีอย่างเดียวจริงๆที่ไม่ชอบ ทำร้ายเนคต้าร์อ่ะ!!!
แต่ทุกคนย่อมมีเหตุผลของตัวเอง เราเข้าใจ
แต่ยังไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่นะ แต่ก็รู้สึกดีขึ้นมานิดนึงละ
......
รออ่านต่อไปค่ะไรเตอร์
-
ตอนต่อไป ขอจัดหนักกกกกกกกกกกกกก แบบที่พี่แซทว่าได้มั้ย? อิอิ :haun4:
-
อ่านแล้วสงสารต้าจัง :z10: :o7:
แต่ ควิน กับ แซท ก็มีมุมน่ารักๆเหมือนกันนะเนี่ย :m3: :teach: :haun5:
อยากให้จบแบบแฮปปี้จังเลยยย :z3:แต่มันก็คงจะต้องแล้วแต่นักเขียนอะนะ :impress: :a6:
ยังไงก็จะติดตามต่อไปเรื่อยๆๆนะ :ped149: o7
-
ควินกับแซทดูจะเข้มงวดกับต้าร์มาก แต่ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะทั้งรักทั้งหวงทั้งห่วงสินะ ดูแลดีมาก ๆ แต่พูดอธิบายการกระทำอะไรบ้างก็คงจะดีนะ ต้าร์เหมือนจะค่อย ๆ รู้มากขึ้นว่าทำยังไงควินกับแซทถึงจะยอมอ่อนให้
-
แซทบอกอย่างนี้ งั้นตอนหน้าก็มีจัดหนักนะสิ >///<
แต่ต้าดันไม่เล่นด้วย คิดแต่จะหาทางเอาตัวรอดอยู่เรื่อยเลย +๐+
ขอบคุณคนเขียนมั่กๆ และรอตอนหน้าคะ
ลุ้นว่าต้าจะโดนจัดหนักหรือหาทางรอดไปได้ 5555
-
อุ้ยๆๆ
รอแบบ จัดหนัก !!!!! นะค่ะ :z1:
คิคิ พี่แซทน่ารักอ่ะะะ :impress2:
-
สุดยอดไปเลยแซท o13
-
พี่แซทน่ารักจังนะ ชอบๆๆ
-
ติดตามด้วยคนค่าาาาา
ถึงจะไม่ชอบแบบไม่แฮปปี้ แต่เราว่าเรื่องนี้สนุกดีนะคะ >0<
-
นั่งรอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
:กอด1: :กอด1: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
มาต่อเถอะๆๆๆๆๆๆๆ
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
รักคนเขียน :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอมาต่ออยู๋ครับบบบ
-
โอย เวลาเขาคุยกันดีๆ หยอกเหย้ากันทีนี่บรรยากาศมันช่างหอมหวานชวนเคลิ้มจริงๆ
-
มาแค่วันเดียวก็ได้ใจน้องไปแล้ว
ยอมผ่อนให้แบบนี้ความสัมพันธ์มันก็ต้องดีขี้นเรื่อยๆ ละนะ
-
ThankS
-
:pig4: :pig4:
-
แล้วคนแต่งก็หายยยยย ไป ใครเห็นคนแต่งบ้างไหมมมมม
-
Heartbreaker : 20
http://www.youtube.com/v/11hxF_0Y7Bo?version=1&hl=en_US&color1=0xa5a5a5&color2=0xFFFFFF&loop=1&autoplay=1"
(http://upic.me/i/ug/ynzh41.jpg)
อาการที่เรียกว่าตะคริวกำลังเล่นงานผม ขาขวาซึ่งเป็นข้างถนัดไม่สามารถขยับได้ ผมเบ้หน้าด้วยความทรมาน มันทั้งปวดทั้งชาทั้งคันยิบๆผสมกัน ผมพยายามบีบนวดขาตัวเอง ไม่ส่งเสียงขอความช่วยเหลือจากเจ้าของรถ จนกระทั่งเขาขับรถเข้ามาจอดหน้ามุขของคฤหาสน์หลังใหญ่ อาการก็ยังไม่หาย
“ขอต้อนรับกลับบ้านครับบอส”
เสียงต้อนรับแข็งขันดังประสานกันอย่างพร้อมเพรียง ผมหันไปมองก็เห็นว่าพี่แซทลงจากรถไปแล้ว
“ไอ้อังเดรกับอะดอนิสอยู่ไหน”
“อยู่กับดอนครับ”
“ไปตามพวกมันมา”
“ครับบอส”
“ลงมา”
เสียงเข้มสั่งผมให้ลงจากรถ ผมยิ้มเจื่อน พยายามขยับขาแล้วก็ต้องนิ่วหน้าเพราะรู้สึกปวด
“เป็นอะไร”
“ตะคริวครับ”
ผมตอบเสียงอ่อย พี่แซทเดินอ้อมหน้ารถมาเปิดประตูให้
“ไม่ต้องอุ้มก็ได้ครับ แค่ประคองก็พอ”
ผมรีบค้านเขาไว้เมื่อเห็นเขาทำท่าจะเข้ามาอุ้มผมลงจากรถ
“อย่าอวดเก่ง”
“แต่…”
“หุบปาก”
ผมหน้ามุ่ย ยอมให้เขาสอดมือเข้าใต้ข้อพับเข่าอุ้มผมลงจากรถ
“เป็นอะไรลูก”
เสียงสูงเรียกให้ผมหันไปมอง ผู้หญิงที่มีเค้าโคร่งหน้าคล้ายพี่แซทยืนอยู่หน้าประตู ท่านอยู่ในชุดวอร์มออกกำลังกายสีขาวมีผ้าขนหนูผืนเล็กพาดอยู่บนบ่า
คุณแม่พี่แซท
“น้องเป็นอะไรแซท แกทำอะไรน้อง”
ท่านถามลูกชายเสียงดุ
“สวัสดีครับคุณป้า พี่แซทไม่ได้ทำอะไรผมหรอกครับ ผมแค่เป็นตะคริว”
ผมยกมือสวัสดีท่านอย่างไม่สะดวกนักพลางยิ้มตอบ
“ตายจริง เจ็บมากไหมลูก ไปๆรีบพาน้องเข้าบ้าน”
ท่านเอ่ยเร่งลูกชายพลางเดินนำเข้าบ้านไป
พี่แซทอุ้มผมวางลงบนโซฟาหลุยส์ ผมจับขาดูก็ยังรู้สึกปวดเหมือนเดิม
“เป็นไงบ้างลูก ดีขึ้นรึยัง”
ท่านถามพลางนั่งลงข้างๆ มองผมด้วยสายตาห่วงใย ผมยิ้มเจื่อนตอบ ท่านปรบมือหนึ่งครั้งก็มีเมดเดินเข้ามาโค้งตัวให้ท่านกับพี่แซท
“ไปเอายาคลายกล้ามเนื้อมา”
“ค่ะมาดาม”
เมดค้อมศีรษะรับคำสั่งก่อนเดินออกไป
ผมหันไปมองหน้าท่านอย่างเกรงใจ รู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระ ทั้งๆที่เพิ่งมาถึงแท้ๆ
“ไม่คิดจะทักทายแม่สักคำเหรอแซท”
ผมหันไปมองหน้าพี่แซท เขาไม่ได้สนใจแม่ตัวเองแต่กลับมองผมนิ่ง
“รู้ตัวหรือเปล่าว่าแกไม่ได้กลับบ้านมากี่เดือนแล้ว”
พี่แซทยังนั่งนิ่ง สีหน้าเรียบเฉยของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
“แซท แม่กำลังพูดกับแกอยู่นะ”
“ผมก็มาแล้วนี่ไง”
ในที่สุดเสียงนิ่งๆก็เอ่ยตอบออกมา
“ก็ถ้าฉันไม่ส่งคนไปตาม แกจะยอมกลับมามั้ย”
ผมไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของพี่แซทกับคุณแม่เป็นอย่างไร แต่เท่าที่สัมผัสได้ในเวลานี้คือ ความห่างเหิน
“ช่างเถอะ กลับมาก็ดีแล้ว จะได้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกัน”
ท่านบอกปัดคล้ายเหนื่อยหน่ายใจกับอาการของลูกชาย
“หนูด้วยนะลูก อยู่ทานข้าวเย็นกับป้านะ”
“ครับ”
ผมยิ้มตอบ ท่านยื่นมือมาลูบศีรษะผมเบาๆพลางยิ้มอ่อนโยน
“แกน่าจะหัดทำตัวน่ารักเหมือนน้องบ้างนะแซท”
พี่แซทไม่พูดอะไร เขามองผมด้วยสายตาดุ
“ยาค่ะมาดาม”
เมดเดินเข้ามายื่นหลอดยาให้ แต่ท่านหันไปมองหน้าพี่แซท และเหมือนว่าเขาจะรู้ความต้องการของท่านเลยยื่นมือออกไปรับหลอดยา พอเมดเดินออกไปร่างสูงของการ์ดสองคนที่ผมเจอไปก่อนหน้านี้ก็เดินเข้ามา พวกเขาหยุดยืนตรงเยื้องเบื้องหน้าพี่แซทเกือบสองช่วงตัวแล้วค้อมศีรษะทำความเคารพ
“มีอะไรให้พวกผมรับใช้ครับบอส”
คนถูกเรียกว่าบอสไม่ได้เอ่ยตอบ เขาไม่ได้หันไปมองด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องครับ ผมทาเองได้”
ผมรีบบอกเมื่อพี่แซทขยับตัวลงนั่งชั่นเข่าข้างนึงบนพื้นตรงหน้าผมแล้วถลกขากางเกงผมขึ้น
“ให้แซททาให้เถอะลูก หนูยังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ…”
ผมพูดไม่ออก ได้แต่มองหน้าท่านด้วยความเกรงใจ
“พี่แซท”
ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว
“อยากหายเร็วๆก็อยู่นิ่งๆ อย่าพูดมาก”
ผมเม้มปากแน่นทันทีที่โดนดุ ได้แต่นั่งนิ่งเงียบมองเขาทายาและนวดคลึงขาขวาข้างที่เป็นตะคริวให้ผม แม้จะไม่นุ่มนวลอ่อนโยน แต่ผมรู้สึกได้ว่าเขาตั้งใจทำ สักพักผมก็รู้สึกว่าอาการปวดบรรเทาลง
“เป็นยังไง”
“ค่อยยังชั่วแล้วครับ”
ผมยิ้มตอบ มือใหญ่ผละออกจากขาผม พอลองขยับก็ไม่ปวดมากเท่าไหร่
“ขอบคุณครับ”
พี่แซทวางหลอดยาไว้บนโต๊ะก่อนลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปหาร่างสูงใหญ่ของการ์ดที่ยืนนิ่งรอรับคำสั่งอยู่
“พวกแกทำให้เด็กฉันตกใจ ไหนบอกมาสิ ฉันควรลงโทษพวกแกยังไง”
ผมตาโตกับคำพูดของเขา นี่เขาคิดจะลงโทษลูกน้องเพราะผมเป็นต้นเหตุเหรอ
“พี่แซท ผมว่า…”
“เงียบ”
ผมอ้าปากค้างกับคำสั่งห้วนสั้น หันไปมองคุณป้า ท่านก็ยิ้มอ่อนโยนให้ผมแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรคล้ายจะบอกให้ผมนิ่งรอดูเหตุการณ์ต่อไป
“แล้วแต่บอสจะลงโทษครับ”
พร้อมใจกันตอบประสานเสียงอย่างพร้อมเพรียงราวกับทหารที่ถูกฝึกมาเป็นอย่างดี ผมมองพวกเขาสลับกับพี่แซทอย่างใจคอไม่ดีด้วยกลัวว่าเขาจะลงโทษลูกน้องรุนแรง
“พ่อจะหักเงินเดือนอังเดรกับอะดอนิส3เดือนแล้วให้ไปทำงานตัดหญ้าแทนคนสวนอีก3เดือน ลูกว่าเป็นไง พอใจมั้ย”
ผมหันไปมองตามเสียงทุ้มกับสำเนียงภาษาไทยแปร่งๆ ผู้ชายร่างสูงราวๆ2เมตรผมสีดำสนิท ใบหน้าบ่งบอกสายเลือดอิตาเลี่ยนหล่อเหล่าคมสันและดูน่าเกรงขาม “ดอน อัลแบร์โต ชิคารินี” นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มตวัดมองจำเลยทั้งสองแล้วหันมามองพี่แซท ท่านคลี่ยิ้มมุมปาก เดินเข้ามานั่งที่โซฟาหลุยส์ฝั่งตรงข้าม
“เคลียร์งานเสร็จแล้วเหรอค่ะคุณ”
คุณป้าลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างๆสามีของท่าน
ผมจำได้ว่าเคยเห็นท่านอยู่ครั้งนึงเมื่อสมัยผมเรียนอยู่มัธยมปลาย ใบหน้าของท่านยังเหมือนตอนที่ผมเจอครั้งแรก ท่านดูไม่แก่เลยสักนิด หนำซ้ำยังดูหนุ่มขึ้นด้วย
“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง หนูจำฉันได้มั้ย”
ผมยิ้มที่ท่านเอ่ยทัก ไม่คิดว่าท่านจะเป็นฝ่ายทักทายผมก่อน
“จำได้ครับ สวัสดีครับท่าน”
“ท่านอะไร เรียกลุงก็ได้ถ้าเห็นว่าฉันยังไม่แก่เกินไป”
ท่านบอกกลั้วหัวเราะหันไปแย้มยิ้มกับคุณป้า
“คุณลุงยังไม่แก่สักนิดเลยครับ”
“ดูสิค่ะคุณ น่ารักแล้วยังปากหวานอีก”
ผมยิ้มเขินกับคำยอของคุณป้า
“แล้วตกลงว่ายังไง แซทเห็นด้วยกับพ่อมั้ย”
ท่านหันไปถามพี่แซทที่ยังยืนนิ่งอยู่
“แล้วแต่คุณ คนของคุณนี่”
เสียงนิ่งตอบกลับมา
“ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนี้”
ท่านว่าแล้วปรายตาไปยังอังเดรและอะดอนิสก่อนที่พวกเขาจะโค้งตัวแล้วเดินออกไป
“พ่อดีใจนะที่เห็นแซทกลับบ้าน”
“ผมจะพาต้าร์ขึ้นห้อง”
พี่แซทเดินกลับมาประคองผมลุกขึ้น ไม่สนใจคุณลุงคุณป้าที่มองมา
“แซท แม่จำได้ว่าเคยสอนเรื่องมารยาทแกไปแล้วนะ”
“ไม่เป็นไร พาน้องขึ้นห้องเถอะ”
คุณลุงบอกพลางส่งยิ้มให้ผม เหมือนว่าท่านจะชินกับกิริยาที่พี่แซทแสดงออก
พี่แซทพาผมเดินขึ้นบันไดมาชั้นบน ห้องของเขาอยู่ทางปลีกซ้าย พอเดินเข้ามาในห้องผมก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆของลาเวนเดอร์ เขาพาผมเดินผ่านบาร์เครื่องดื่มตรงเข้าไปข้างในซึ่งเป็นห้องนอนขนาดใหญ่ ประคองผมนั่งลงบนเตียงแล้วผละออกไป ผมมองตาม เห็นเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำ ผมมองไปรอบๆห้องก่อนเอนตัวลงนอน หลับตา กลิ่นลาเวนเดอร์ทำให้ผมเคลิ้มจนอยากจะหลับสักงีบ
“อื้อ…”
ผมลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงแรงกดทับที่ข้อมือและสัมผัสร้อนรุ่มที่ปาก ตาผมเบิกกว้างกับสิ่งที่เห็น คนที่คร่อมผมอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน ผมครางประท้วงหวังให้เขาถอนปากออกไป แต่แรงบดเบียดดุนดันลิ้นสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากฉุดความหวังของผมไป มือใหญ่เลื่อนจากข้อมือผมมาสอดประสานกับมือผมไว้ ในหัวผมคิดหาหนทางหนีวุ่นวายไปหมด แต่ราวกับเขาล่วงรู้ แรงกดทับที่มือพร้อมกายแกร่งจึงบดเบียดจนตัวผมยวบไหวไปกับฝูกนุ่ม
“พี่แซท”
ทันทีที่เขาถอนจูบออกไป ผมก็เรียกเขาเสียงแผ่วปนหอบ
“เงียบ”
เสียงเข้มสั่งก่อนโน้มหน้าลงซุกไซร้ซอกคอผมอย่างหื่นกระหาย ลมหายใจอุ่นๆของเขาทำให้ผมขนลุกซู่
“พี่ครับ ผม…”
ไม่รอให้ผมพูดจบเขาก็รีบเคลื่อนปากมาครอบครองปากผมไว้อีกครั้ง
ผมจะหาทางเลี่ยงเขายังไงดี ในเมื่อตอนนี้ผมกำลังถูกเขาจู่โจมอย่างหนัก!
“อ๊ะ!”
ผมหลุดเสียงครางเมื่อเขาถอนจูบออก แล้วไปสัมผัสที่ติ่งหู ราวกับเขาต้องการแกล้งผมถึงได้ขบเม้ม เลียและกัดเบาๆ
“พี่แซท ผมปวดฉี่”
ผมบอกพลางนิ่วหน้าประกอบให้เขาเชื่อว่าผมปวดจริงๆ
“กูไม่โง่เชื่อมึงหรอก”
ผมชะงัก มองสบสายตาคมด้วยอาการตื่นกลัว นัยน์ตาสีดำสนิทของเขาจ้องผมเหมือนจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว ผมเม้มปากแน่นคิดหาข้ออ้างอื่นที่จะทำให้เขายอมปล่อย
“อย่าทรมานกู”
น้ำเสียงเรียบนิ่งขัดกับแววตาร้อนแรงของเขาดึงผมออกจากความคิดวุ่นวายในหัว มือใหญ่ที่จับประสานกับมือผมผละออกมาปลดกระดุมเสื้อนิสิตผมออกทีละเม็ดๆ ผมลอบกลืนน้ำลายลงคอ มองเขาถอดเสื้อผมออกแล้วโยนทิ้งไว้บนพื้น ผมหันหน้าหนี หลบสายตาคมกล้าของเขา สัมผัสที่หน้าท้องจากฝ่ามือร้อนทำผมสะดุ้ง ผมหลับตากัดฟันแน่นรู้สึกถึงอารมณ์ปั่นป่วนเพราะถูกเขาปลุกเร้า
ผมจะทำยังไงดี ผมยังไม่พร้อม แต่ถ้าผมปฎิเสธเขาไปตรงๆก็กลัวว่าเขาจะใช้กำลัง
------------------------------------------------------------------------------------
ขออัพเท่าที่แต่งดองไว้ก่อนนะคะ (แต่งมาได้แค่นี้ :m15:)
ส่วนที่เหลือจะตามมาทีหลังค่ะ (อาจจะนานหน่อย :o12: )
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และการติดตามนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ :pig4:
เดือนหน้าคนแต่งมีภารกิจที่ยิ่งใหญ่ต้องจัดการ นั่นก็คือการสอบ สอบ!!!
เครียดกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว :m31: ประเด็นที่เครียดมากคือ ขอจบปีนี้ด้วย :z3:
ใจยังพะวงกับนิยายตัวเอง :เฮ้อ: เอาเป็นว่าหลังสอบเสร็จจะกลับมาอย่างเต็มตัวนะคะ
ด้วยรักและห่วงใยคนอ่านเสมอ
New-Y Holic
:กอด1:
-
ตั้งใจสอบนะจ๊ะ จะได้รีบกลับมาอัพเเบบเต็มสตีมมมมมมมม 555555
:z2: :z2:
-
ค้างอ่าาา
-
ตาร์ จะรอดไหม? :z1: :z1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สั้นดีนะตอนนี้ o16
-
o13 o13 o13
-
แซทเย็นชาจัง
:z10: :z10: :z10:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้าา
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตั้งใจอ่านหนังสือนะคะ นี่เราก็สอบเหมือนกัน แต่อู้มาอ่านนิยาย อิอิ
พ่อๆแม่ๆของแซทกับควินนี่เอ็นดูต้าร์ทั้งคู่เลย อบอุ่นดีนะ ^^ แต่แซทเป็นมาเฟียหรือนี่ >< คุณพ่อลงโทษลูกน้องได้น่ารักมากเลย
ชอบคำว่า "เด็กฉัน" อ่านแล้วก๊าวใจ 555
รอตอนหน้าค่า
-
ขอให้สอบผ่านจ้าาาา
เราสอบอาทิตย์หน้าๆ
-
ตั้งใจสอบนะค่ะ สอบเสร็จแล้วอย่าลืมมาต่อนะ แบบว่าค้างอ่ะ
-
แอบคิดว่ายังไงแซทก็ต้องยอมน้อง ถ้าน้องหาทางพูดดีๆได้อ่ะนะ
เหมือนแพ้ทางกัน ไรงี้...
(แซทขี้หวงมากกกกก)
-
:m1: :m3:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :haun4: :haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :call: :call: :call:
-
มันสั้นเกินป๊ายยยย นะ
โชคดีกับการสอบนะคะ
-
อ๊ากกกกกก ค้างแหละ !!!!
แซทหื่น 555+
-
ต้าร์อ้างจะเข้าห้องน้ำตลอด...แผนเดิมจะได้ผลไหมเนี่ย...55+
คุณพี่คะ...น้องยังกลัวๆอยู่เลย...ไม่ไหวน้า...T_T
-
กรี๊ดดดดดดดดดด น้องต้าร์ยอมเถอะค่ะ
เปิดใจให้พี่ๆเขาสักครั้ง :o8: :o8:
รอคอยต่อไป และเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เอาใจช่วยให้ทั้งต้าร์และคนแต่งผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้นะครับ ^^
-
พยายาเข้านะคะ ขอให้โชคดีในการสอบ
แอบลุ้นกับต้าร์งะ ขอให้รอดด้วยเถอะ แอบไม่อยากให้เครียด
-
:กอด1:
-
ตาร์ลูกแม่ จะโดนขย้ำแล้ววว แต่ยอมเถอะนะ เพราะพี่แชทหายไปนานน
-
สู้ๆค่ะ ตั้งใจสอบนะคะ เป็นกำลังใจให้แล้วกันเนาะ
-
o13 o13สู้ๆค่ะ ตั้งใจสอบนะคะ เป็นกำลังใจให้แล้วกันเนาะ :impress2: :impress2:
-
เหอะๆๆๆๆ.....จะปฏิเสธก็ยากแล้วล่ะ น้องเอ๊ย!!!!
-
:z3: :z3: :z3:
กลับมาไวๆนะ เด๋วเค้าจะขาดใจซะก่อน
ว่าแต่พี่แซทพอกลับมาก้อจัดหนักเรยอ่ะ ชอบๆ
-
บ้านนี้ดูนิสัยประหลาดกันทั้งบ้านเลย
โดยเฉพาะพ่อ ไม่รู้ว่าคิดจะทำอะไรกันแน่
-
เตรียมตัวฟินกับตอนต่อไป :haun4:
-
อ่านรวดเดียวจบ... คะ...ค้างมาก!
รอนะคะ : D
-
ขอบคุณฮะที่มาอัพ
ยังไงๆ ขอให้ผ่านพ้นกับการสอบไปด้วยดีนะฮะ
ส่งกำลังใจช่วยแทนล่ะกัน ^_^
-
:z3: :z3:
ค้างอะค้าง
แอบงง พี่แซท ทรมารอะไรหรออออ :o8: :z1:
-
อ่านแล้วเขิน ได้ยังไงไม่รู้ :laugh:
-
:z3: :z3: ค้างนี่นาาาาา :o12: มาต่อเลยน้าาาา
รอครับ ชอบแซทนะเนี่ย โหดแท้อะไรแท้ :laugh:
-
งะค้าง
-
สมยอมมมมมมม ไปเลย "ต้าร์" อิอิ :haun4:
-
พวกพี่ๆเค้านี่ประหลาดเนาะ :serius2:
:m16: ก็รู้ว่ารัก ว่าหวงนะ
แต่แบบนี้ไม่เยอะไปหน่อยเหรอ
น้องก็ไม่เด็ดขาดจริงๆด้วยน่ะแหละ
:เฮ้อ: งั้นก็อยู่กันแบบงงๆแบบนี้กันต่อไปนะคะพี่
-
555555 ตัดจบตอนช่วงไคล์แม็กซ์พอดีเลยยยยยยย เง้ออออออออ
-
แซทเต็มใจทำให้ต้าร์อยู่แล้ว ต้าร์ก็อย่าคิดมาก แล้วก็ถ้าต้าร์พูดดี ๆ กับแซท แซทมีหรือจะไม่อ่อนให้ต้าร์ ก็รักต้าร์ขนาดนั้น แต่ต้าร์จะไม่เห็นใจแซทบ้างหรือไง
-
:a5: ค้างอย่างแรง ฮ่าๆๆ
-
เอ้าแซท ช่วงที่แกไม่อยู่ควินยังไม่ได้เลยนะแก
รอดูต้าร์จะใช้มารยาเล่มไหนให้รอดพ้นจากแซท 5555+
-
มาเม้นอีกรอบหลังจากอ่านทั้งหมดแล้ว..
อยากจะบอกว่าน่ารักมากกกก มันหน่วงๆในใจอะแต่แบบ เมะน่ารักทั้งคู่เลย
ถึงจะดูเลวๆไปบ้างที่เป็นแบบนั้นแต่ว่าแบบ น่ารักมากจริงๆอะ ชอบๆ
พี่ควินนี่ใช่เลยอะ น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ ประทับใจเนื้อเรื่องมากๆ
จนบางทีอยากให้หนูต้าร์เจ็บตัวโดยที่พวกเขาไม่ได้ทำอะค่ะ
พวกเขาทั้งสองคนคงทรมานน่าดู อิอิ o13
-
ค้างอ่ะ :z3:
-
นอนอ่านมาสองวันบอก กงๆว่ากดกันมากอะ
ยังไม่รู้สาเหตุสะที แต่อ่านแล้วติดมาก
เริ่มๆงงๆกับต้านิดในส่วนหลังๆยังกับเปลี่ยนเป็นคนละคนแนะ
ดูขี้อ้อน ไม่ค่อยขัดขืนละ จริงแล้วอยาก อ่านอะไรที่มันรุนแรงๆ555+
นายเอกไม่ยอมบ้างไรบ้าง งี๊
-
เอ๊อะ ค้าง เหวอเลย เลื่อนลงมาเจอขีดยาวๆ555
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ อ่านจนทันแล้ว เย่ๆ :m4:
ถึงจะรู้ตอนจบว่าต้องเจ็บ แต่ก็จะตามอ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :L2:
รอลุ้นว่าเมื่อไหร่น้องต้าร์จะเปิดยอมใจยอมรักพี่ควินกับพี่แซทแบบหมดหัวใจซักที :เฮ้อ:
ถึงพี่มันจะเลว แต่พี่มันก็รักหนูนะ เวลาหนูอ้อนพวกพี่ทีไร เขาก็ทำตัวน่ารักขึ้นมานิดนึงทันที :laugh:
ไม่ได้อยากให้จบเร็วๆนะคะ แต่อยากรู้ตอนจบเลยอะว่ามันจะมีอะไรที่ทำให้เรื่องนี้ไม่แฮปปี้ คือแค่นี้ก็หน่วงจะแย่ :jul3:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
รอๆๆ
เต้นรอคนเขียนต่อไป
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเหมือนกัน ในที่สุดก็ตามทันแล้ว
อยากรู้จังว่าทำไมสองคนนี้ถึงกับยังงั้นกับตาร์ แล้วพี่เนสเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้
-
:เฮ้อ:
-
ทำไงดีล่ะ .. o18
-
Heartbreaker : 20 (ต่อ)
http://www.youtube.com/v/9PeEaNzg4os?
version=1&hl=en_US&color1=0xa5a5a5&color2=0xFFFFFF&loop=1
(http://upic.me/i/he/7cpnt.jpg)
เสียงรูดซิบกางเกง แม้จะแผ่วเบาแต่กลับดังก้องในความรู้สึก ผมกำผ้าปูเตียงแน่นจนยับย่นตามแรงอารมณ์ที่กำลังสะกดกลั้นไว้อย่างสุดกำลัง ฝ่ามือร้อนรุ่มของคนที่คร่อมอยู่เหนือร่างลูบไล้ไปทั่วร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าของผม ลมหายใจอุ่นๆกลับมาคลอเคลียซุกไซร้ที่ซอกคออีกครั้ง ผมสะดุ้งเป็นพักๆกับสัมผัสขบกัดดูดเม้มสลับกัน ในหัวตอนนี้คิดหาทางออกไม่ได้ มันมืดสนิทไปหมด ได้แต่นอนนิ่งระงับเสียงครางไม่ให้เล็ดลอดออกไป แล้วความตั้งใจของผมก็ถูกกระชากไปเมื่อกางเกงยีนถูกดึงให้พ้นจากสะโพก ผมลืมตาขึ้นดูก็เห็นว่าเขากำลังกระตุกกางเกงให้พ้นหัวเข่า ผมอ้าปากค้างจนเขาถอดกางเกงผมสำเร็จและโยนทิ้งไว้บนพื้นตามเสื้อผมไป ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวผมเหลือแค่ปราการชิ้นสุดท้ายชิ้นเดียว และผมคาดว่ามันคงอยู่กับผมได้อีกไม่นาน ถ้าผมยังไม่คิดหาทางรอด!
แต่เขาไม่เว้นช่องว่างให้ผมได้มีเวลาคิดเลย ร่างสูงโถมตัวบดเบียดฉกฉวยเอาลมหายใจผมไปอย่างรุนแรงจนผมรู้สึกเจ็บที่ปาก มือร้อนก็ฟ้อนเฟ้นบีบเคล้นสะโพกผมเหมือนต้องการขย้ำให้แหลกคามือ ผมบิดตัวเร้าเมื่อถึงจุดที่ไม่สามารถสะกดกลั้นอารมณ์ได้อีกต่อไป เปล่งเสียงครางออกมาให้เขารับรู้ว่าร่างกายของผมถูกเขาปลุกเร้าได้สำเร็จ ผมปล่อยมือที่กำแน่นอยู่กับผ้าปูเตียงยกขึ้นโอบรอบคอเขาไว้แน่น ปฏิกิริยาตอบกลับของผมทำให้เขาผละจูบออกไป นัยน์ตาสีดำสนิทมองผมนิ่ง ผมเห็นมุมปากเขายกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะสอดมือเข้ามาใต้แผ่นหลังผมและยกตัวผมขึ้นนั่งบนตักเขา
“พี่แซท”
ผมเรียกเขาปนหายใจหอบ
แรงโอบรัดที่เอวกระชับแน่นจนตัวผมแนบสนิทกับตัวเขา ผมเอนศีรษะซบกับซอกคอเขาเมื่อฝ่ามือร้อนข้างนึงคลืบคลานเข้าไปที่ต้นขาด้านในส่วนอีกข้างล้วงเข้าไปในปราการด้านหลัง ผมส่ายหน้าโอบรัดรอบคอเขาแน่นขึ้น
“ไม่…พี่ครับ…หยุดเถอะ”
ผมบอกเสียงแผ่ว ฝืนตัวเกร็ง เมื่อนิ้วเขาไล่วนอยู่กับจุดรับอารมณ์
“พอเถอะครับ ผม…ไม่…อ๊า!”
ผมร้องเสียงหลงจากสัมผัสรุกเร้ารวดเร็ว รู้สึกถึงความร้อนแผ่ออกมาจากนิ้วที่สอดเข้าไปด้านใน มันทำให้ผมเจ็บและจุกในเวลาเดียวกัน
“พี่ครับ ผมเจ็บ เอา…เอาออกไปได้มั้ย”
ผมบอกพลางคลายมือออกจากรอบคอเขามาวางบนบ่า ผละใบหน้าออกมามองเขาอย่างอ้อนวอน เขาสบตาผมนิ่ง ความอึดอัดภายในคล้ายจะเบาบางลงไปเพราะเขาค่อยๆถอนนิ้วออก ผมคลี่ยิ้มบาง แต่แค่พริบตาเดียวเขาก็สอดนิ้วเข้ามาใหม่จนผมสะดุ้งเฮือกเพราะครั้งนี้เขากดย้ำและหมุนควงจนผมนิ่วหน้า
“ทนเจ็บแป็ปเดียว”
เสียงทุ้มต่ำกระซิบบอกข้างหู แต่ผมส่ายหน้าแรง ยกมือขึ้นผลักไหล่เขาออก ขยับตัวจะลุกขึ้นแต่เขาไม่ยอม ผลักผมนอนราบด้วยมือเดียวแล้วตามมาคร่อมผมไว้พร้อมกับสอดใส่นิ้วเข้ามาเพิ่มอีก
“เจ็บ…ผมเจ็บ”
ผมบอกเสียงพร่าพลางกำมือแน่น หันหน้ากันเมื่อเขาโน้มหน้าลงมาตั้งใจจะไซร้ซอกคอขวา พอไม่ได้เขาก็เบนไปจะไซร้ที่ซอกคอซ้าย แต่ผมไม่ยอม หันหน้าตามไปกันไว้อีก
“อย่าเพิ่งเลยนะครับ”
ผมกลั้นใจบอกเขา แรงดุนดันนิ้วยังขยับเป็นจังหวะไม่มีทีท่าว่าจะถอนออกไป
“ทำไม”
เสียงเข้มถามผม นัยน์ตาคมดูดุดันคล้ายไม่พอใจที่ผมปฏิเสธเขา
“ผมยังไม่พร้อม”
พอผมบอกไปแบบนั้น แรงขยับนิ้วก็หยุดลงและถอนออกไป เขาผละห่างจากผม ลงจากเตียง ยืนหันหลังให้ผมด้วยท่าทีนิ่งๆ ผมค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่ง คลานไปหยิบเสื้อกับกางเกงบนพื้นมาสวมใส่อย่างรวดเร็วด้วยกลัวว่าร่างสูงจะเปลี่ยนใจแล้วหันกลับมาเล่นงานผมอีก พอผมจัดการกับตัวเองเรียบร้อยกำลังจะอ้าปากเอ่ยขอบคุณที่เขายอมหยุดเพื่อผม ร่างสูงก็เดินกระแทกส้นเท้าปึงปังตรงไปยังห้องน้ำก่อนจะตามมาด้วยเสียงปิดประตูดังปังจนผมสะดุ้ง
เขาโกรธ?
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างกลุ้มใจ ก็ผมยังไม่พร้อมนี่นา พวกเขาไม่รู้หรือไงว่าเวลามีเซ็กซ์ทีไรพวกเขาไม่เคยยั้งกำลังตัวเองได้เลย ผมแทบจะป่วยทุกครั้งหลังจากมีเซ็กซ์ และผลที่ตามมาจากการป่วยคือผมต้องขาดเรียน ยิ่งช่วงนี้ใกล้จะสอบแล้ว และผมยังต้องติวหนังสือกับเพื่อนๆด้วย เพราะฉะนั้นผมถึงปฏิเสธเขา ไม่ใช่ว่าผมเล่นตัวหรือรังเกียจที่จะมีเซ็กซ์กับพวกเขาหรอก ผมใช้ชีวิตอยู่กับพวกเขามาจนชินแล้ว เรื่องอย่างนี้ผมเข้าใจว่าพวกเขามีความต้องการ แต่เหนือความต้องการของพวกเขาก็ต้องขึ้นอยู่กับคนที่รองรับอารมณ์พวกเขาอย่างผมด้วย
ผมเรียนรู้และเข้าใจคำว่า ‘เซ็กซ์’ ระหว่างชายกับชายอย่างท่องแท้จากพวกเขา
ผมรู้ว่าความต้องการที่ไม่ได้รับการปลดปล่อยมันทรมานมากแค่ไหน
ผมอยากอธิบายให้เขาเข้าใจถึงเหตุผลที่ผมต้องปฏิเสธเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะยอมฟังรึเปล่า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“แซท หนูต้าร์ ลงไปทานข้าวได้แล้วลูก อาหารพร้อมแล้ว”
เสียงเคาะประตูตามมาด้วยเสียงของคุณป้าเรียกให้ผมหันไปมอง ผมยิ้มก่อนก้าวลงจากเตียงเดินตรงไปเปิดประตู ท่านยิ้มกว้างทันทีที่เห็นหน้าผม
“ลงไปทานข้าวกัน”
“ครับ”
ผมพยักหน้าตอบรับ หันไปมองข้างหลัง พี่แซทยังไม่ออกมา
“แซทล่ะ”
คุณป้าถามหาลูกชายท่าน
ผมยิ้มเจื่อน ไม่รู้จะตอบท่านอย่างไรดี
“เดี๋ยวผมไปตามให้ครับ พี่แซทเข้าห้องน้ำอยู่”
“จ๊ะ งั้นป้าลงไปรอที่ห้องอาหารนะ”
“ครับ”
พอคุณป้าเดินลงบันไดไป ผมก็ปิดประตูเดินกลับเข้าห้อง ผมมองไปที่ประตูห้องน้ำ มันยังปิดสนิท ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินเลย ผมเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูก่อนตัดสินใจเคาะ
“พี่แซท คุณป้ามาตามไปทานข้าวครับ”
ไม่มีเสียงตอบรับ
“พี่แซท”
เขาคงโกรธผมมาก
“ถ้าอย่างนั้น ผมลงไปก่อนนะ พี่แซททำธุระเสร็จแล้วก็ตามลงไปนะฮะ”
บอกเสร็จผมก็เดินหน้าหงอยออกจากห้อง
ความผิดติดตัวผมอีกแล้ว ผมไม่ได้อยากทำให้เขาโกรธจริงๆนะ
ความเงียบโรยตัวเข้าปกคลุมตั้งแต่ผมย่างก้าวเข้ามานั่งในสปอร์ตคาร์คันหรูของเขา เจ้าของรถใบหน้าหล่อเหล่าชวนมองแต่ในยามนี้กลับดูปั้นปึงเย็นชาจนไม่น่าเข้าใกล้ ผมยังจำได้ถึงสายตาแข็งกร้าวดุดันที่โต๊ะอาหารได้ เมื่อร่างสูงปรากฏตัวหลังจากที่ผมลงมาก่อนได้สักพัก พอเริ่มทาน คุณป้ากับคุณลุงก็คอยถามสารทุกข์สุขดิบและเรื่องเรียนกับผม ผมก็ยิ้มตอบพวกท่าน แต่พอพวกท่านหันไปถามพี่แซทก็บังเกิดความเงียบและได้รับสายตาแบบนั้นแทนคำตอบ เล่นเอาผมหายใจไม่ทั่วท้องระหว่างทานข้าว ยังดีที่คุณป้าไม่ได้เซ้าซี้ลูกชายท่าน คงเพราะรู้นิสัยดี ส่วนคุณลุงเองก็ไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจ ท่านดูจะรักพี่แซทมาก แม้ว่าพี่แซทจะเป็นแค่ลูกเลี้ยงและท่านก็เป็นแค่พ่อเลี้ยง ผมทราบมาว่าพี่แซทยังใช้นามสกุลพ่อแท้ๆของเขาอยู่ แต่จากที่ผมสัมผัสได้ คุณลุงวางใจให้คนสนิทอย่างอังเดรกับอะดอนิสคอยรับใช้พี่แซทและยังให้เรียกว่าบอส เหมือนท่านต้องการให้เกียรติและมอบอำนาจส่วนนึงให้พี่แซทปกครอง ผมว่าพี่แซทก็น่าจะรู้ถึงจุดประสงค์ของท่าน แต่ผมไม่รู้ว่าเขาพอใจกับสิ่งที่ได้รับมั้ย
ผมหันไปมองหน้าเขาเมื่อรถติดไฟแดง อยากรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จะหายโกรธผมรึยัง ผมไม่สบายใจเลยที่เขานิ่งเงียบไป รถเคลื่อนตัวเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนสี ผมถอนหายใจหันหน้ากลับมามองกระจกฝั่งตัวเอง ปล่อยความคิดวุ่นวายในหัวไปกับแสงไฟและวิวทิวทัศน์ข้างทาง ไว้ถึงคอนโดฯผมจะอธิบายเหตุผลให้เขาฟัง
ผมปลดเข็มขัดฯเมื่อรถจอด หันไปมองพี่แซทก็เห็นว่าเขาลงจากรถไปแล้ว ผมหยิบหนังสือกับชีทใส่กระเป๋าแล้วสะพานบ่าก่อนหันไปเปิดประตู พอผมผลักประตูปิด เสียงล็อครถและไฟสัญญาณจากรีโมทควมคุบก็ดังตามมา ผมรีบเดินเร็วตามพี่แซทเข้าไปในตึก
“พี่ครับ รอผมด้วย”
ผมร้องบอกพลางเร่งจังหวะการเดินให้เร็วขึ้นเพื่อจะไปให้ทันเขา จนเข้ามาในลิฟต์ที่มีหลายคนโดยสารไปด้วย ผมพยายามขอทางจนได้ไปยืนใกล้พี่แซทที่เอนหลังพิงผนังไม่สนใจคนรอบข้างรวมทั้งผมด้วย ผมก้มหน้างุดรอให้ลิฟต์เคลื่อนมาถึงชั้นที่พัก พอคนออกไปจนหมดเหลือแค่ผมกับเขา ผมถึงได้เงยหน้าขึ้น ประตูลิฟต์เลื่อนเปิดเมื่อมาถึงที่หมาย พี่แซทเดินออกไปก่อน ผมเดินตามเขา มองแผ่นหลังกว้างด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจ
“พี่ครับ ผมอยากอธิบาย”
ผมบอกพลางจับมือเขาไว้เมื่อเดินเข้ามาในห้อง
“ที่ผมบอกว่ายังไม่พร้อมเพราะผม…”
เขาสะบัดมือออก หยุดคำพูดที่ผมต้องการจะอธิบาย เขาหันหลังเดินไปโดยไม่ได้สบตาผมด้วยซ้ำ ผมระบายลมหายใจยาว เดินตามไป มาถึงห้องนั่งเล่นก็เห็นพี่ควินกำลังนั่งจัดการอยู่แบบแปลนบ้านของเขา คงเป็นโปรเจคที่ต้องทำส่งอาจารย์
“พี่ควินทานข้าวรึยังฮะ”
ผมถาม มองมือใหญ่จับดินสอEEขีดเขียนวาดเป็นแบบโคร่งร่างบนกระดาษสีขาวด้วยความชำนาญ
“อืม”
เขาตอบโดยไม่หันมามองผม
“สู้ๆนะฮะ”
ผมยิ้มบอก เดินไปยังห้องตัวเอง
“เฮ้อ…”
พอมาถึงเตียงผมก็ทิ้งตัวลงนอนคว่ำหน้าถอนหายใจยาว
คนนึงก็โกรธผมอยู่ ส่วนอีกคนก็ยุ่งอยู่กับงาน ผมควรดีใจใช่มั้ยที่ไม่มีพวกเขามาคอยวนเวียนใกล้ๆ
สามทุ่ม ผมออกมาหาน้ำดื่มในครัว หลังจากที่อาบน้ำและอ่านหนังสือไปสองรอบ ไม่เห็นพี่ควินอยู่ในห้องนั่งเล่นแล้ว เขาคงเข้านอนไปแล้วไม่ก็ยังทำงานต่อในห้องตัวเอง ดื่มน้ำเสร็จผมก็เดินมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น หยิบรีโมทบนโต๊ะกดเปิดทีวี ผมนั่งดู
รายการได้สักพักก็เห็นพี่แซทเดินผ่านไป ผมมองตาม เขาเข้าห้องครัวเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์กระป๋องออกมา ผมลุกขึ้นเมื่อเขาปิดตู้เย็นแล้วเดินมา
“พี่แซท ขอคุยด้วยได้มั้ยฮะ”
ผมเดินไปดักหน้าเขาไว้แต่เขาเบี่ยงตัวหลบเดินผ่านผมไป
จะโกรธไปถึงเมื่อไหร?
ผมตัดสินใจวิ่งไปดักหน้าเขาไว้อีก คราวนี้ผมกางแขนออกทั้งสองข้างบอกให้เขารู้ว่าผมไม่ยอมให้เขาเดินหนีผมไปง่ายๆ
“ผมขอร้อง ช่วยฟังผมอธิบายก่อนได้มั้ย”
เสียงเปิดฝากระป๋องเบียร์ดังขึ้นแทนคำตอบ เขายกมันขึ้นดื่ม การกระทำของเขาบอกชัดว่าเขาไม่อยากฟังคำอธิบายจากผม
ก็ได้ ในเมื่อเขาไม่อยากฟัง ผมก็ไม่เซ้าซี้
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนตัดสินใจพูดในสิ่งที่คิดไตร่ตรองมาอย่างดีแล้ว
“หลังสอบเสร็จ ผมพร้อม พี่อยากทำอะไรก็ตามแต่ใจ ผมจะไม่ขัดขืน ไม่ต่อรอง ผมยอมทุกอย่างแล้วแต่พี่ต้องการ ตกลงมั้ยครับ”
ผมมองสบสายตาคมนิ่ง รอฟังคำตอบ
“ตกลง”
ผมหันขวับไปมองข้างหลังกับเสียงตอบรับ พี่ควินยืนพิงไหล่กับผนังมองมาที่ผมด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากหยักลึกกระตุกยิ้ม เขาเดินเข้ามาใกล้ ในขณะที่ผมยังยืนอึ้งอยู่
“พี่อยากทำอะไรก็ตามแต่ใจ”
“ผมจะไม่ขัดขืน ไม่ต่อรอง ผมยอมทุกอย่าง”
ผมสะดุ้งกับน้ำเสียงและประโยคที่ก็อบคำพูดผมมาทั้งดุ้น ประโยคแรกพี่แซทพูด ส่วนประโยคหลังพี่ควินพูด ลมหายใจอุ่นๆของพวกเขาริดรดอยู่ข้างแก้มกับซอกคอผม
“กูจะรอ/กูจะรอ”
แล้วผมก็ต้องขนลุกเมื่อพวกเขาพูดขึ้นมาพร้อมกัน
ผมย่นคอก้มหน้างุด รู้สึกเหมือนตัวเองตัวหดลงเรื่อยๆเพราะถูกความสูงใหญ่ของพวกเขาข่ม
เสียงปิดประตูดังติดต่อกันบอกให้รู้ว่าพวกเขาแยกย้ายกันเข้าห้องไปแล้ว ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้น ยกมือขึ้นตีหน้าผากตัวเองแรงๆทีนึงกับความโง่เขลาของตัวเองที่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของพวกเขา
ไม่น่าเลย ผมไม่น่าพูดไปแบบนั้นเลย หลังสอบเสร็จงั้นเหรอ บ้าชะมัด! ผมถอนคำพูดไม่ทันแล้วใช่มั้ย?
---------------------------------------------------------------------------------------------
เห็นหลายคนอารมณ์ค้างกันเลยแวบมาอัพให้อ่าน :z2: ไม่ค้างกันแล้วเนอะ :laugh:
หลังจากตอนนี้คนแต่งจะกลับมาอัพอีกทีก็สิ้นเดือนหน้าเลยนะคะ (หลังสอบเสร็จ)
ยังไงก็ช่วยรอด้วยนะคะ :o12: อ่านคอมเมนต์แล้วเห็นมีคนหลงเข้ามาอ่านเพิ่มด้วย :-[
ขอบคุณมานะคะที่แวะเวียนเข้ามาติดตามกัน และต้องขอโทษด้วยที่ไม่สะดวกอัพช่วงนี้
ยังไงสิ้นเดือนหน้าคนแต่งจะกลับมาอัพอย่างเต็มตัวค่ะ นั่งยัน นอนยัน ยืนยัน :n1:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ การติดตามและกำลังใจที่ส่งมาให้นะคะ ขอบคุณมากๆ :pig4:
ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ รักคนอ่านเสมอ :กอด1:
New-Y Holic
17/9/2555
-
กำลังคิดถึงอยู่พอดี เย้ๆ :pig4:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
ตอนหน้า จะเสียเลือดอีกเท่าไรกันเนี้ :o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[
-
ตาร์เจอศึกหนักแน่
o3
-
ก้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
รอหลังสอบบบ เย้~!
-
หลังสอบเสร็จ สงสัยฟ้าเหลืองแน่ๆเยย :z1: :z1: :z1:
-
หนูก้จะรอให้น้องตาร์สอบเสร็จไว ๆ นะ ิอิอิอิอิอิอิ
-
:z1: :z1:
-
:z3: อ้ากก ...เค้าก็จะรอน้าาา :m3:
-
พอเริ่มเข้ามาอ่านนักเเขียนก็ติดสอบแล้ว :o12: สนุกมากๆ
พึ่งอ่านแนว3pครั้งแรก......เขียนบทได้เด่นทั้ง3คนเลยแต่ชอบ
แซกมาก
-
ตายๆๆๆๆ
พูดเองนะนั่น 55
รอต้าร์สอบเสร็จเลย
-
ฟ้าเหลืองแน่ๆ
o13 o13 o13 o13 o13
-
ยังไงก็ต้องรับผิดชอบกับคำพูดตัวเอง
ส่วนสองหนุ่มคงนั่งนับถอยหลังรอให้ถึงวันสอบเสร็จเร็วๆ ละซิ :impress2:
-
:กอด1:
-
:-[ :-[ :-[น่ารักกกกกก
-
โด็ปเตรียมพร้อมไว้เลยหนูต้าร์ เสร็จแน่ :haun4: :haun4: :haun4:
-
หลังสอบหนูต้าร์คงรับศึกหนัก
-
หาเรื่องเองเลยนะเนี่ยต้าร์ o18
-
ทำเป็นงอนนะพวกพี่ๆ ที่แท้ก็รอเขมือบน้องต้าร์ชุดใหญ่อยู่นี่เอง :haun4:
-
" หลังจากตอนนี้คนแต่งจะกลับมาอัพอีกทีก็สิ้นเดือนหน้าเลยนะคะ (หลังสอบเสร็จ)"
"นู๋(กู)จะรอ".....เอามั้ง :z1:
-
น้องตาร์โดนจัดเต็มแถมคูณสองอีกต่างหาก
รอค่าาาติดสอบเหมือนกัน :impress2:
-
รอด้วยความหื่นด้วยคน พี่สองคนอดมานานระวังหน่อยนะน้องต้าร์ :haun4: :haun4: :oo1: :oo1:
ขอบคุณมากๆๆๆค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
สองพระเอกนี่เค้าช่างเงียบกันจริงๆ นะ
น้ำลายบูดหมดแล้วมั้งน่ะ
-
งานหน้าหนูตายแน่นอนเลย
-
แย่แน่เลยต้าาาาาร์
-
รอหลังสอบเสร็จจ๋า
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เสร็จแน่ เตรียมระบม
-
เข้ามาตามอ่าน หวังว่าตอนจบคงจะไม่เศร้าใช่ไหม ชอบคาแรคเตอร์ของพี่ควินกับพี่แซทอ่ะ >< ตอนหลังก็หวานปนขมๆ แต่ว่าสนุกดี
-
:haun4: :haun4: :haun4:
หลังสอบเสร็จ :haun4: :haun4: :haun4:
กูจะรอ !!!!!
น้องตาร์เตรียมตัวเตรียมใจได้เลย จัดหนัก!!
-
หนูตาร์ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของทั้งคู่ซะแล้ว
ผมสงสัยว่าสองคนคงไปคุยกันมาแน่ๆเลย
อะไรมันจะบังเอิญพอดีที่ตาร์คุยกับแซทแล้วควินมาได้ยิน
-
ไม่รอดแน่เธอจ๊า :o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :o8: :o8: :o8:
-
ดีมากต้าร์อย่าให้ป้าต้องค้างงงงงงงงงง อิอ สอบเสร็จโดนแน่ ๆ
เกือบกดปุ่มผิด ไปกดปุ่มแจ้งลบ ใจหายวาบบบบบเลยยยยยยยย
สู้ ๆ นะจ๊ะคนแต่ง
:z3:
-
โดนจัดหนักแน่เลย :z3: :z3:
-
ขอร้องล่ะ สอบเสร็จๆไวๆนะครับ :sad4: รอเหมือนพี่แซทกับพี่ควิน 55555
ชอบบุคลิกแซทนะ ว่าควินสุดๆแล้ว แซทนี่ยิ่งกว่าอีกอ่ะ :o8:
-
สอบเสร็จค่อยคิดละกันต้าร์...ไม่ทันแล้วอะ...55+
เป็นแพ็คคู่ที่เจ้าเล่ห์สุดๆ....น้องตามไม่ทันก็ถูกแล้ววว...T_T
-
เหอะๆๆ ถึงรอดมาได้อย่างหวุดหวิด
แต่ไหงรู้สึกว่าศึกหนักครั้งใหญ่ที่ยังไงๆก็ไม่รอดแน่ๆกำลังรออยู่นะ
-
ถอนไม่ทันแล้วน้องเอ๋ย
สอบเสร็จโดนลากเข้าห้องตั้งแต่ออกจากห้องสอบแน่
-
ควินกับแซทเจ้าเล่ห์นะนั่น แต่เท่าที่ควินกับแซททำอยู่ก็อ่อนให้กับต้าร์มากแล้วนะ ถ้าไม่รักคงไม่ยอมให้ขนาดนั้นหรอก
-
รอ รอ รอ
หลังสอบเสร็จ ก็จะรวมครอบครัวเป็น 3P หหุหุ
-
เปลี่ยนใจไม่ทันแล้ว ..
-
ไม่ว่าตอนนี้หรือหลังสอบเสร็จก็ถอนคำพูดไม่ทันแล้วจ้าาาา
-
:เฮ้อ: หาเรื่องให้ตัวเองแท้ๆ หนูน้อยเอ๊ยยยยยย
ลักษณะจะเจ็บตัวเยอะเชียวแหละ คราวนี้อ่ะ :z1:
-
o13
-
คนเขียนสู้ ๆ ค่ะ ^^
-
หลังจบบทนี้คนอ่านทุกคนคงตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ เร่งเวลาให้สอบเสร็จเร็วๆ :z1:
-
รอหลังสอบเสร็จคับ
อิ อิ ปูเสื่ิอรอคับ
-
หลังสอบ หึหึหึ
-
สถานการณ์สยองมาก
ว่าแต่ นักเขียนสอบเสร็จเร็วๆน๊า :z3:
-
รอคอยวันเวลาที่ฝนพรำ 555++
-
สอบเส็ด
โดนแน่
รอคอยยยยยยย
o18 o18 o18
-
ค้างอีกแล้วววววววว :o12:
สิ้นเดือนหน้าขอแบบยาว นะคะ รอตั้งนาน :call: :call:
-
นั่งนับวันรอ สอบเสร็จเร็วๆ นะค้าบบบ สู้ๆๆๆ
รอกันต่อปายยยย :m15: :o8: :o12: :o12:
-
กูจะรอ // กูจะรอ ประโยคนี้ดังก้องหู ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
:กอด1: :กอด1: รอหลังสอยเสร็จนะ
-
ถึงจะถอนคำพูด แต่ก็คงไม่รอดเหมือนกัน 555
สู้ๆนะน้องต้าร์ สู้ๆน้าคนเขียน ^^Q
-
รอต้าร์สอบเสร็จ :laugh: :laugh:
-
ตามอ่านทันแล้ว
ขอบคุณมากค่ามาต่อเร็วๆๆนะ
-
งานเข้าละ 555+
-
อ๊าคคคค ได้ใจมาก >w<
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
อ่านแล้วเขินแทนนนนนนน =///=
แทบลงไปนอนดิ้นกับความเจ้าเล่ห์ของสองหนุ่ม
สู้ๆ กับศึกครั้งนี้นะหนูต้าร์ =w= หึหึ
-
อ่านจนหลับบคาคอมเลยเมื่อวาน (ฮา) :really2:
ขอพูดหน่อยนะคะ แหะๆ
คือนิสัยของตัวละครบางตัวตั้งเเต่เริ่มเรื่องมาจนถึงตอนล่าสุดเปลี่ยนไปหรือเปล่าคะ เป็นเพราะความรู้สึกของตัวละครที่เพิ่มมากขึ้นทุกวันด้วยรึเปล่า?
แบบ.. อย่างเช่นเนคตาร์ ในตอนแรกบอกว่าอยู่กับทั้งสองคนเหมือนอยู่ในนรก
แต่ตอนหลังๆ กลับเป็นฝ่ายยอม แบบเยอะมากกกก อ่ะ
ถ้าตามหลักความเป็นจริงเเล้วมันน่าจะเป็นอาการเงียบมากกว่าไม่ใช่หรอคะ? ประมาณว่ายอมทำตามแต่ก็ทำแบบไร้ความรู้สึกอ่ะ สั่งก็ทำ ไม่เถียง ไม่โต้เเย้ง แต่อาการช่วงหลังๆ ของตาร์จะให้ความรู้สึกว่ายอมเพราะเเคร์อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ เลยรู้สึกว่าิความรู้สึกของตัวละครไม่ค่อยมั่นคง เพราะจากที่อ่านมาปมในอดีตน่าจะหนักไม่น้อยนะคะ ในความเป็นจริงมันไม่น่าจะใช่เรื่องที่ให้อภัยเเละทำใจยอมรับยอมกลับไปดีด้วยได้ง่ายๆ
ที่พูดมาทั้งหมดนี่งงๆ รึเปล่า ?
เอิ่ม,, ไม่ได้ว่าว่านิยายของพี่ไม่ดีนะคะ แต่เเค่พูดในมุมมองของตัวเองค่ะ เพราะถ้านิยายของพี่ไม่ดีไม่สนุกเราคงไม่อ่านจนติดงอมแงมขนาดนี้ (ฮา)
ยังไงก็รอติดตามต่อไปนะคะ มาเร็วๆ คะ่ :กอด1:
-
หลังสอบบบ น้องต้าร์นู๋เตรียมนอนยาวเลยลูก
จบไม่แฮบปี้ เตรียมกระดาษล่วงหน้า อย่าดราม่ามากละกันนะเท๊อออ
เวลาเค้าแอบหวานเค้าก็มาแบบเครียดด ๆ พอแค่กระตุกยิ้ม เหอ เหอ
สนุกแบบดาร์ก ๆ มันส์ไปอีกแบบ คนเขียนสู้ ๆ ล่ะ เอาใจช่วย
-
เมื่อไรต้าร์จะสอบเสร็จนะ :z1:
-
มาต่อไวๆนะ
เมื่อไหร่จะสอบเสร็จล่ะ??
อยากอ่านฉากนั้น :z1: :z1: :z1:
-
มาต่อไวๆนะคะ
ตาร์น่ารักจัง>0<
-
สอบเสร็จเร็วๆนะต้าร์ :z1:
คิคิ (เตรียมถุงเลือดไว้รอ) :m25:
-
ไม่ทันแล้วหล่ัะลูกเสร็จแน่ 5555555555555
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :jul1: :jul1:
-
5555 รอฉากหลังสอบ :haun4: :oo1: :pighaun:
-
คิดถึงคนแต่ง อยากให้ถึงสิ้นเดือนเร็วๆๆ
กร๊ากกก รอๆๆ :haun4: :haun4: 3P
-
พอดีย้อนกลับไปอ่านตอนเก่าๆมา
ตาร์นามสกุล อัครกุล ใช่ไหมคะ
ถ้าใช่ก็นามสกุลเดียวกับเพื่อนเราเลยอะ
บังเอิญจัง :a5:
-
ปูเสื่อรอค๊าบบบบ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:m15: :call:
-
นั่งๆ นอนๆรอเลยค่ะ *0*
ร้ายจริงๆ2คนนี้ - -;
พี่แซทโผล่มานี้เรียกคะแนนกราวๆ o_O
-
:-[ :-[ ปลื้มมากก อ่านวันเดียวรวดเลยค่ะ
แรกๆก็ชอบบบ ดราม่าดาร์กๆ แอร๊ยย!!
หลังๆยิ่งชอบ พอควิทกับแซทเริ่มอ่อนให้ต้าร์ น่ารักมากเลยค่ะ
แอบเสียใจเล็กๆที่จะจบไม่แฮปปี้ o22 o22
แต่ก็นะ... เลิกอ่านไม่ได้จริงๆ :sad4:
ถ้าจะจบเศร้า ขอตอนพิเศษหวานๆนะค่ะคนเขียนน :call:
-
2 พี่น้องนี่ เจ้าเล่ห์ ที่สุดเลยอ่ะ
แล้ว ต้าร์ จะเป็นยังงัยเนี่ย
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
คิดฮอดน้องต้าร์อย่างแรงงงงงง
-
ต้าร์สอบเสร็จล่ะก็ หุหุ :haun4:
-
มาตั้งตารออ่านตอนต่อไปคะ
ไม่รู้ว่าสอบเสร็จหรือยังพ็ยังสอบไม่เสร็จก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ ๆ
-
o13 o13 o13 ขอยกนิ้วโป้งให้กับคนเขียนเลยน่ะจ้ะ ว่าเขียนได้น่าติดตามมาก ๆ ถึงแม้จะอ่านด้วยความรู้สึกอึดอัดคับข้องใจเป็นอย่างมากแต่ก้ออยากที่จะรู้ถึงเบื้องหลังมาก ๆ ชอบบุคลิกของควินกับแซทมาก ๆ น่ะ อ่านแล้วให้ความรู้สึกแปลก ๆ ดีน่ะ อยากรู้ด้วยว่าทั้งสองต่างตกลงกันยังไงน่ะ เพราะทั้งคู่ดูจะเป็นคนขี้หวงมาก ๆ น่ะ ตัวนายเอกคงโดนกระทำมาแรงเลยไม่ค่อยเห็นถึงความรู้สึกอีกด้านของควินกับแซทสักเท่าไหร่น่ะ อ่านไปอ่านมาเกิดความรู้สึกสงสารทั้งควินกับแซทแทนน่ะ :o8:
ป.ล.ยอมรับว่าช็อค :o12:กับการที่คนเขียนบอกว่าจบแบบไม่แฮ็ปปี้มาก ๆ น่ะ เพราะ เป็นคนชอบอ่านเรื่องที่จบแบบมีความสุขน่ะ เพราะชีวิตก้อทุกข์พอแล้วน่ะ เลยอยากอ่านอะไรที่มีความสุขน่ะ แต่ก้อยอมรับว่าคนแต่ง ๆ ได้ดีจนคนอ่านอยากรู้บทสรุปสุดท้ายจัง ขอทำใจไปด้วยระหว่างอ่านน่ะ :m15:
-
ตอนแรกอ่านมาได้กว่าครึ่งนึง รู้สึกเครียด จิตตก :เฮ้อ:
ทำไมเรื่องมันดราม่ามากกกกกก
แต่ก็อยากรู้ว่าเรื่องจะจบยังงัย
แอบลุ้นให้สามัคคีรักกัน รักกัน :-[
-
ไล่ตามอ่านทันแล้ว สนุกมากกกกกกก ชอบวิธีการเขียน สำนวน การเล่าเรื่อง น่าติดตามมากๆ ค่ะ ถึงจะจบไม่แฮป แต่อยากรู้เรื่องราวต่อจากนี้ต่อไป จะอ่านต่อไปค่ะ ชอบพี่ควิน รักพี่แซท หลงน้องต้าร์
*รอน้องต้าร์สอบเสร็จอยู่นะจ้ะ* 55+++ ไม่ค่อยเลย
-
จะเป็นยังงัยต่อนะนู๋ต้า :haun4:
มารอให้สอบเสร็จจ้า :o8:
-
รอสอบเสร็จ หึหึ
-
อดใจรอไม่ไหวแล้ว เมื่อไรจะสิ้นเดือนสักที
คิดถึงคนแต่งที่สุด!!! :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ได้ข่าวว่าเรื่องนี้จบไม่แฮปปี้ ขอทำใจล่วงหน้า :o12: :o12: o9
-
รอๆๆ อ่านน๊า~
:-[
-
อ่านทีเดียวรวดตั้งแต่ตอนที่หนึ่งยันร่าสุดแบบ :o12:
ทำม๊ายทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆต้องซดมาม่าทุกตอนเลยโฮก o22
พอมีฉากหวานๆมาช่วยสมานหัวใจผู้อ่านบ้างแต่พอคิดว่าจะจบเยี่ยงไรเราจะต้องซดมาม่าอีกกี่ชามมันก็อย่างกับว่า :z6:
โฮกกกกกไรท์เตอร์แงๆอุแว๊ๆสงสารพระเอกทั้งสองคนนายเอกก็ช่วยเปิดใจยอมรับพวกพี่เค้าหน่อยไม่ได้เลยเหรอลูก
ให้โอกาศพี่เค้าหน่อยนะ :impress2:แม่อยากเห็นพวกลูกมีความสุขรักกันหมวนฉอยไม่ต้องขนาดมดตอมก็ได้
แต่ก็ไม่เอามาม่า :jul1:ไม่ได้เหรอ :m15:ทำไม :monkeysad:ทำมายยยยยยยยยย :sad11:
เนื่องจากไม่ได้เม้นให้เลยตั้งแต่ตอนแรกก็จะขอเม้นยาวหน่อยนะงาบ
รักไรท์เตอร์นะงาบถึงไรท์จะทำให้เรานอยแค่ไหนกก็ตามนิยาย์ของไรท์หนุกคอดๆชอนติดตามสุดๆอ่านยันโต้รุ่งณตอนนี7.50กว่าแล้วอันตัวข้านอยยังไม่ได้นอน :sad2: :o211:แบบง่วงสุดๆแต่ก็ถ่างตาอ่านให้จบแบบนอนไม่ลงเบยลุ้นตลอดเวลา
แต่อยากให้ลูกสมหวังกันอะอยากให้พวกลูกชายที่รักทั้งสามคนมีฟามสุข o7 :o7:อะซิกๆๆ เศร้า
เรื่องนี้เรารู้สึกผิดหวังในตัวนายเอกมากๆเลยแบบทำไมไม่ให้อภัยแต่ก็ผิดหวังในพระเอกเหมือนกันว่ารู้สึกอะไรทำไมไม่พูดออกไปทำไมต้องใช้อารมตัดสินปัญหา :z3:แล้วแบบนิสัยนาเอกทำให้เรางง ถึงใจบอกว่าเกลียดเค้าๆแต่ทำไมต้องเป็นห่วงว่าเขาโกรธหรือเปล่าเขาไปไหนเขารู้สึกอย่างไรแล้วทำไมต้องง้อละงงตรงเนี่ยละพระเอกทั้งสองพอเข้าใจนิสัยนะแต่นายเอกอะแบบงงเหมือนกะลูกให้ความหวังคนอ่านเลยอะบางครั้งรู้สึกเหมือนกับนายเอกของเราก็มีใจให้สองพระหน่อของเราเบยอะ :give2: o3 o17 ไรท์เตอร์ทำตอนจบแบบสองรูทไม่ได้เหรอแบบGood end กับBad endไรงี้อะ :z2: :oni3:น๊างาบนะๆๆๆๆๆๆ :oni2:เง้อแต้ก็รู้คงเป็นไปไม่ได้แต่ถ้าไรท์ได้มาอ่านเม้นนี้ อยากให้ไรท์ช่วยรับไว้พิจารณาด้วยนะงาบ :bye2:จะติดตามต่อไปงาบ ร๊ากไรท์เตอร์นะจ๊วยๆ :c4:
-
นับวันรอสิ้นเดือนอยู่ จะสิ้นใจแล้วคร๊า!!!!
รอๆๆๆๆๆ
-
เมื่อไรต้าร์จะสอบเสร็จอ่ะ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
พี่ควินกะพี่แซท รอนานแล้วนะ อิอิ
แค่เค้าชอบจัง กับคำพูดของทั้งสองคน "กูจะรอ" :o8: :o8: :o8:
-
รออยู่เน้อ
-
จะสิ้นเดือนแล้วววววววว
ความฝันจะเป็นจริงสักที
:m13: :m13: :m7: :m7:
-
อ่านเรื่องนึ้แล้วต่อมอิจฉามันทำงานหนักยังไงไม่รุ
อิจฉาต้าร์อะ มีหนุ่มหล่อลากแถมรวยโคตรมาสนอง เอ้ย ไม่ใช่
นั่นแหละ ทำไมชีวิตชั้นไม่มีแบบนี้บ้างงงงงงงงง
มาต่อไวๆนะค้ะ
ป.ล. แอบสงสัยว่า พี่ควินกะแซทไม่ทะเลาะกันแย่งต้าร์บ้างหรอ สามัคคีกันตล้อดๆ
-
รอต้าร์สอบเสร็จ :z2:
จบไม่แฮปปี้อ่อ หนีไปทำใจแปป :o12:
ถ้ามีใครตายไปไม่เป็นไร แต่ห้ามเลิกกันนนนน (ห๊ะ)
รอค่ะ :bye2:
-
เข้ามารอต้าร์สอบเสร็จด้วยคนค่ะ หึหึ หึ..
-
ช๊อบบบบบ ชอบบบบบอ่ะ
:m25: :m25:
-
Heartbreaker : 21
(http://upic.me/i/sh/5nbkk.jpg)
ช่วงเวลาวิกฤตสำหรับผมใกล้เข้ามาแล้ว มะรืนนี้ก็จะเป็นวันสอบวันแรก และวิชาแรกที่ผมต้องสอบก็เป็นวิชาหลักของสายที่ผมเลือกเรียน ผมต้องเจอกระดูกชิ้นโตตั้งแต่วันแรกของเทศกาลสอบเลยทีเดียว โชคร้ายชะมัด ผมได้แต่หวังว่าสิ่งที่เฟียซติวให้ผมมา จะช่วยให้ผมผ่านพ้นวิกฤตนี้ไปได้ด้วยดี ผมไม่ใช่คนเรียนเก่งและไม่ใช่คนขยันด้วย แต่ผมจะพยายามให้ดีที่สุด
ผมมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียงข้างๆตัวแล้วอยากโทรหาพี่ชาย อยากได้ยินเสียง อยากได้กำลังใจจากเขา ที่สำคัญผมอยากเจอพี่เนสก่อนสอบ แต่วันนี้ไม่ใช่วันที่เรานัดกัน
“เฮ้อ…”
ผมถอนใจอย่างคิดไม่ตกว่าจะเอายังไงดีถึงจะได้เจอพี่ชายวันนี้เลย ผมไม่อยากรอพรุ่งนี้ เพราะถ้าพรุ่งนี้เราเจอกันก็คงพูดคุยกันได้แค่แป็ปเดียว แต่ถ้าผมได้เจอพี่เนสวันนี้ ผมจะขอให้เขานอนค้างกับผม พี่เนสไม่มีทางปฏิเสธคำขอผมแน่ แต่ติดปัญหาตรงที่…ผู้คุมของผมและผู้คุ้มของพี่เนส
ถ้าผ่านด่านผู้คุ้มไปได้ทุกอย่างก็เรียบร้อย
“คิดอะไร”
เสียงนิ่งๆดังขึ้นแทรกภวังค์ความคิด ผมหันไปมอง พี่แซทยืนกอดอกอยู่หน้าประตูห้องที่เปิดแง้มไว้ อยู่ ผมเม้มปากนิ่งคิดอยู่ครู่นึงก็ลุกขึ้นเดินไปหาเขา
“พี่แซท มะรืนนี้ก็จะสอบแล้ว ผม เอ่อ…ผม”
“อะไร” คนตัวสูงกว่าหรี่ตามอง
ผมยิ้มแหย ยื่นมือออกไปเกาะแขนเขาไว้ ปรับสีหน้าเป็นยิ้มกว้าง
“เลื่อนนัดมาเป็นวันนี้แทนได้มั้ยฮะ”
ผมบอก รอลุ้นคำตอบอย่างตั้งใจ แต่เขากลับยืนนิ่งไม่พูดไม่จา ผมหน้าเสียที่วิธีอ้อนขอตรงๆใช้ไม่ได้ผล
“พี่แซท เดี๋ยวสิฮะ”
ผมร้องเรียกเมื่อจู่ๆเขาก็เดินหนีออกจากห้องไปเสียเฉยๆ ผมตามออกมาก็เห็นเขาเดินลิ่วๆตรงไปห้องครัว
ก็แค่ขอให้เลื่อนนัดพรุ่งนี้มาเป็นวันนี้แทน ไม่ได้ขออะไรมากสักหน่อย ทำไมต้องเดินหนีด้วย
“พี่ควิน”
ผมหันไปมองอีกคนที่กำลังถือโทรศัพท์แนบหูยืนอยู่หน้าประตู ไม่รู้ว่ากำลังคุยกับใคร ผมเปลี่ยนเป้าหมายจากพี่แซทมาเป็นพี่ควิน ให้มันรู้ไปสิว่าพวกเขาจะไม่ใจอ่อน
“พี่ควิน ผม…”
ยังพูดไม่ทันจบ เขาก็ขึงตาดุใส่ ผมหยุดชะงักอยู่กับที่ทั้งๆที่เดินมาได้แค่ครึ่งทาง คนใจร้าย
“มานี่”
เสียงเข้มดังมาจากข้างหลัง ผมหันไปมองก็เห็นพี่แซทหิ้วตะกร้าที่ข้างในอัดแน่นไปด้วยกระป๋องเบียร์มองมาที่ผมคล้ายจะบอกให้ผมเข้าไปช่วยเขาหิ้ว ผมเดินหน้ามุ่ยไปหา เขายื่นตะกร้ามาให้ พอผมรับมาเขาก็เดินตัวปลิวไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
“จะกินเลี้ยงอะไรกันเหรอฮะ”
ผมถามพลางวางตะกร้าลงบนโต๊ะ
“วางไว้ข้างล่าง”
เขาไม่ตอบแต่กลับสั่งผมกลับ ผมยู่ปากก่อนทำตามคำสั่งเขายกตะกร้าลงวางบนพื้นพรม
“ไปเปิดประตู”
อีกคำสั่งตามมาติดๆ ผมลอบถอนใจ นี่พวกเขาจะใช้ผมจนหัวหมุนเลยใช่มั้ย?
“ใครมาเหรอฮะ”
ผมถามพี่ควินแต่เขาก็ไม่ตอบ เดินผ่านผมไปหยิบกระป๋องเบียร์เปิดดื่มหน้าตาเฉย ให้มันได้อย่างนี้สิ ผมเดินอย่างหงุดหงิดมาเปิดประตู หน้าผมตอนนี้ไม่ต้อนรับแขกสุดๆ แต่พอผมเห็นว่าใครที่ยืนอยู่นอกห้องพร้อมรอยยิ้ม ผมก็ฉีกยิ้มกว้างแล้วโถมตัวเข้ากอดเขาทันที
“พี่เนส ผมคิดถึงพี่ที่สุดเลย”
“พี่มาได้ยังไง แล้วเป็นยังไงบ้างครับ พี่สบายดีมั้ย แล้ว…“
ผมพละจากอ้อมกอด มองใบหน้าหวานของพี่ชายแล้วไล่สำรวจตัวเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“จะยืนคุยกันตรงนี้ ไม่คิดจะชวนพี่เข้าห้องหน่อยเหรอ”
พี่เนสเบรกผมไว้ก่อนที่ผมจะพล่ามไปมากกว่านี้
“ขอโทษครับ ผมดีใจเกินไปหน่อย ไม่คิดว่าจู่ๆพี่ก็โผล่มาเซอร์ไพรซ์”
ผมยิ้มกว้าง ดึงมือพี่ชายเข้ามาในห้อง กำลังจะปิดประตูแต่มีมือใหญ่ยื่นมือจับไว้ก่อน ผมรู้แล้ว ว่าพี่เนสมาทีนี่ได้ยังไง เพราะมีผู้คุมของเขามาด้วยนี่เอง
“รอพี่ด้วยสิ”
เสียงเข้มบอกพร้อมรอยยิ้ม ในมือเขาหิ้วถุงขนาดใหญ่หลายถุงที่มีตราสัญลักษณ์ของแบรนด์อาหารชั้นนำที่มีอยู่แทบทุกห้าง พิซซ่ากับKFC
“เชิญครับ”
ผมยิ้มให้พี่ร็อคเกอร์ เชื้อเชิญให้เขาเข้ามา ตั้งใจจะยื่นมือเข้าไปช่วยเขาถือแต่ก็ถูกพี่เนสดึงมือไว้แล้วจูงให้เดินตาม
“ห้องต้าร์อยู่ไหน”
“อยู่ทางซ้ายครับ”
ผมชี้ไปทางซ้ายมือที่ซึ่งเป็นห้องนอนของผมให้พี่เนสดู พี่ควินกับพี่แซทนั่งมองพวกเราอยู่ที่พื้นพรม ตอนนี้โต๊ะกระจกในห้องนั่งเล่นถูกยกออกไปวางไว้ข้างผนังห้องแล้ว เหมือนว่าพวกเขาจะเคลียร์พื้นที่ห้องนี้ให้เป็นห้องกินเลี้ยงสำหรับคืนนี้
“มาช่วยกูเลยพวกมึง”
เสียงพี่ร็อคเกอร์บอกพี่ควินกับพี่แซท ผมเห็นพวกเขาทำหน้าเหนื่อยหน่ายแต่ก็ยอมลุกขึ้นเดินเข้าไปช่วย ผมหันกลับมามองพี่เนสที่กำลังสอดส่ายสายตามองไปรอบๆห้องชุดสุดหรูราวกับสำรวจตรวจสอบหาสิ่งผิดปกติ
“พวกมันไม่ได้มานอนกับต้าร์ใช่มั้ย”
ผมเลิกคิ้วกับคำถามพี่ชายก่อนจะยิ้มให้เขาวางใจ
“ครับ ผมนอนห้องผม พวกเขาก็นอนห้องพวกเขา พวกเราแยกกันนอนห้องใครห้องมัน”
พี่เนสพยักหน้ารับรู้ มือบางลูบแก้มผมพลางยิ้มให้ ผมยิ้มตอบ รู้สึกอบอุ่นใจที่มีพี่ชายอยู่ใกล้ๆ
“คืนนี้พี่นอนค้างกับผมได้มั้ย นะครับ มะรืนนี้ก็จะสอบแล้ว ผมอยากอยู่กับพี่นานๆ”
ผมอ้อนขอ จับมือพี่ชายแกว่งไปมาเหมือนตอนเด็กๆ
“ได้สิ”
ผมยิ้มกว้างกับคำตอบรับบีบกระชับมือให้แน่นขึ้น ส่งผ่านความรู้สึกให้พี่ชายรับรู้ว่าผมดีใจมากแค่ไหนที่เขามาหาผม
“จะสอบแล้ว ได้อ่านหนังสือบ้างหรือเปล่า”
“อ่านสิครับ ผมติวด้วยนะ เฟียซติวให้ พี่ก็รู้ว่าเฟียซเรียนเก่งแค่ไหน มีเฟียซติวให้ ผมสอบผ่านทุกวิชาแน่นอน”
ผมยิ้มบอก ไม่ลืมอวยเพื่อนสนิทไปด้วย พี่เนสรู้จักเฟียซดี เพราะตอนเด็กๆบ้านเฟียซอยู่ติดกับบ้านผม วันหยุดพี่เนสชอบชวนเฟียซมาเตะฟุตบอลด้วยกัน ปกติแล้วผมกับเฟียซก็ตัวติดกันตลอด เฟียซชอบปีนกำแพงมาเล่นกับผม ผมเองก็ชอบปีนกำแพงไปชวนเฟียซหนีเที่ยวบ่อยๆ
“อย่าเก่งแต่ปากแล้วกัน”
พี่เนสว่าแล้วบีบจมูกผมเล่น ผมหัวเราะพอดีกับที่พวกคนตัวสูงเกินมาตรฐานเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมจานกับช้อนซ่อมและแก้ว
“ป่ะ กินไก่กับพิซซ่ากัน”
พี่เนสชวนพลางดึงมือผมให้เดินตามเข้าไปนั่งที่พื้นพรมในขณะที่พี่ร็อคเกอร์กำลังจัดเตรียมอุปกรณ์การกิน
“คล่องนะมึง”
พี่แซทว่าพลางเบ้ปากคล้ายจะเยาะเย้ยเพื่อน
“ถ้าไม่ช่วยก็หุบปากไปเลย ไอ้เหี้ย”
“เหมาะกับมึงดี พ่อบ้าน”
พี่ควินยังไม่วายเอ่ยแขวะด้วย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะชอบนะที่เห็นเพื่อนตกที่นั่งลำบากหรืออยู่ในสถานะที่เป็นรองพวกเขา
พี่เนสหยิบจานสปาเก็ตตี้ครีมซอสที่พี่ร็อคเกอร์เพิ่งจัดการเทออกจากกล่องเสร็จมาวางตรงหน้าผม ก่อนจะหยิบไก่ทอดส่วนอก3ชิ้นซึ่งเป็นชิ้นใหญ่สุดมาให้ ตามด้วยพิซซ่าหน้าซีฟู้ดอีก3ชิ้นใส่จานให้ผม
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มตอบพี่ชาย หันไปมองหน้าพี่ควินกับพี่แซทก็เห็นว่าพวกเขากำลังจ้องหน้าพี่เนสอยู่ แต่พี่เนสไม่ได้สนใจ พี่ผมจัดการฉีกไก่ด้วยมือเปล่าจิ้มซอสพริกกับซอสมะเขือเทศเยิ้มๆเข้าปากเคี้ยวด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“กินสิต้าร์ นั่งเฉยทำไม ซื้อมาให้กิน ไม่ได้ให้มานั่งมอง”
“ครับ”
ผมพยักหน้าตอบรับ จัดการของกินตรงหน้า ดูเหมือนที่พี่เนสพูดเมื่อกี้จะกระทบผู้ชายถึง3คนที่พร้อมใจกันนั่งนิ่งมองหน้าพี่ชายผมเป็นตาเดียว
“มองหาพ่อมึงเหรอ ของกู” เสียงพี่ร็อคเกอร์แหวขึ้น
“เหี้ยไรมึง ปัญญาอ่อนสัด”
พี่แซทว่าก่อนขยับตัวหยิบพิซซ่า สายตามองมาที่ผมแทน
“แดกเข้าไปสิ มองหาส้นตีนไร”
พี่ควินหันไปด่าพี่ร็อคเกอร์ มือหนาหยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นกระดกอึกๆราวกับดื่มน้ำเปล่าแก้กระหาย
อะไรของพวกเขา? ผมส่ายหน้า ตั้งใจกินต่อ ตอนนี้พี่เนสทำสถิติขึ้นนำไปก่อนใครเพื่อนแล้วด้วยจำนวนไก่ทอด4ชิ้นหมดภายในเวลาไม่กี่นาที นี่พี่ชายผมเป็นคนหรือปอบกันแน่เนี่ย!
ไม่นาน อาหารตรงหน้าก็หมดเกลี้ยง ไก่ทอด3ถังกับพิซซ่าถาดใหญ่3ถาดบวกกับของทานเล่นจำพวกสลัด เฟรนฟราย เบอร์เกอร์ หมดด้วยฝีมือของผู้ชาย5คนที่กินราวกับชีวิตนี้ไม่เคยได้พบเจอของกินพรรค์นี้มาก่อนในชีวิต คือ…พวกเราตั้งหน้าตั้งตากินโดยไม่พูดจาคุยกันเลย โดยเฉพาะพี่เนส พี่ชายผมมุ่งมั่นกับการกินมาก เขายัดโน้นนี่ใส่ปากผสมกันมั่วไปหมดแล้วเคี้ยวมันอย่างใจเย็น แต่เล่นเอาผมอึ้ง ความจริงพี่เนสเป็นคนกินจุ ข้อนี้ผมรู้ดี แต่ผมไม่นึกว่า ช่วงเวลาที่เราห่างไกลกัน พี่เนสจะเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ เขากลายเป็นคนที่กินได้น่ากลัวมาก
“เข้าห้องกัน”
พี่เนสหันมาชวนพลางจับมือผมฉุดให้ลุกขึ้นเดินตามเขาไป
“เนส อย่าเพิ่งอาบน้ำนะ รอให้ท้องย่อยก่อน”
เสียงพี่ร็อคเกอร์ตะโกนไล่หลังมา ผมลอบยิ้มกับความห่วงใยที่เขามีให้พี่ชายผม
“เรื่องของกู อย่าเสือก!”
แต่แล้วพี่เนสก็ทำให้ผมหุบยิ้มแทบไม่ทัน ทำไมพี่ชายผมถึงได้น่ากลัวจนขนลุกอย่างนี้ล่ะ
“นี่เบอร์พี่”
เข้าห้องมาล้มตัวลงนอนได้สักพักพี่เนสก็ล้วงเอาโทรศัพท์มาโชว์เบอร์โทรให้ดู ผมยิ้มกว้าง รีบคลานไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองมาบันทึกเบอร์โทรไว้ก่อนยิงเข้าเครื่องพี่เนส ผมจัดการบันทึกชื่อตัวเองลงไปให้เสร็จสรรพก่อนโชว์ให้พี่ชายดู
“นี่เบอร์ผมฮะ ดีใจจัง ในที่สุดเราก็จะได้โทรหากันได้สักที ว่าแต่…พวกเขาจะไม่ว่าเหรอครับ”
ผมแอบหวั่น เพราะพี่ควินกับพี่แซทห้ามผมโทรติดต่อกับพี่เนส ผมเลยไม่รู้เบอร์พี่ชายตัวเอง เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องที่เราพี่น้องต้องมาใช้ชีวิตอยู่กับพวกเขา การติดต่อสื่อสารของเราก็ถูกตัดขาดเว้นแต่การนัดเจอกันเท่านั้น คิดดูสิว่ามันทรมานมากแค่ไหนที่คนเป็นพี่น้องกันต้องอยู่ห่างไกลกัน ซ้ำยังขาดการติดต่อ ไม่รู้ความเป็นไปของอีกฝ่าย พวกเขาใจร้ายมากที่แยกเราพี่น้องจากกันแบบนี้ พวกเขาทำเหมือนเราไม่มีหัวใจ
“ไม่หรอก พี่จัดการเรียบร้อยแล้ว”
ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัย จัดการ? ยังไง?
“พี่ขู่มัน ว่าถ้าพี่โทรหาต้าร์ไม่ได้ พี่จะกรีดข้อมืออีกข้าง เอาให้หนักกว่าเดิม ไอ้ร็อคมันกลัวพี่ทำจริง เพราะพี่เคยทำสำเร็จมาแล้ว มันเลยตกลงกับพวกนั้น”
ผมมองหน้าพี่เนสด้วยความตกใจ แค่ได้ยินคำว่ากรีดข้อมือ ผมก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจคล้ายกับมีมือลึกลับมาบีบเคล้นมัน ผมจับมือพี่เนสข้างที่มีรอยกรีด ลูบไล้รอยแผลเป็นเบาๆ เสียใจที่พี่ชายต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
“อย่าทำอีกนะครับ อย่าทำอีกเด็ดขาด ผมไม่ชอบเลยที่พี่ทำร้ายตัวเองแบบนี้”
ผมว่าพลางส่ายหน้าแรง
“พี่ขอโทษ สัญญา พี่จะไม่ทำอีก พี่ก็แค่ขู่ให้มันกลัว มันจะได้ให้เราโทรหากันได้ไง”
คำขอโทษจากปากพี่เนสทำให้ผมยิ้มได้
“พี่ร็อคเกอร์ดูเป็นห่วงพี่มากนะครับ เขาคงรักพี่มาก”
ผมเปลี่ยนเรื่องคุย คิดถึงคำพูดที่ตามไล่หลังมาก่อนที่เราจะเดินเข้าห้อง ผู้ชายคนนั้นดูๆไปก็น่ารักดี เขาดูจริงใจกับพี่ชายผม
“ใช่ มันรักพี่มาก แต่พี่ไม่ได้รักมัน”
ตรงกว่านี้มีอีกมั้ย? ถ้าพี่ร็อคเกอร์มาได้ยินคงเสียใจน่าดู ชักรู้สึกสงสารนายแบบดังแล้วสิที่มาตกหลุมรักพี่เนสเข้า
“ก็เหมือนต้าร์ไง ต้าร์ก็ไม่ได้รักไอ้สารเลว2ตัวนั่นใช่มั้ย”
คำถามจี้จุดพร้อมกับสายตาคาดคั้นเอาคำตอบเล่นเอาผมหายใจติดขัด
“หรือว่าต้าร์รักพวกมัน”
ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ รักเหรอ? ผมจะรักคนที่ทำร้ายผมได้ยังไง ไม่มีทาง
“งั้นตอบมา ตอบให้พี่ได้ยินชัดๆ ว่าต้าร์ไม่ได้รักมัน”
พี่เนสถามพร้อมจับมือผมแน่น นัยน์ตาใสจดจ้องอยู่กับตาผมนิ่ง ผมกัดฟัน หลับตานึกถึงภาพเหตุการณ์ในอดีต ภาพในคืนที่พวกเขาทำร้ายผมอย่างเลือดเย็น แล้วผมก็ได้คำตอบ
“ผมไม่ได้รักพวกเขา ไม่มีทางรักพวกเขาเด็ดขาด พวกเขาทำร้ายผม ผมจะรักคนที่ทำร้ายผมได้ยังไง”
ผมตอบอย่างแน่วแน่ มองสบนัยน์ตากลมของพี่เนสนิ่ง ยืนยันในคำตอบ
“ดี จำไว้ พวกมันทำร้ายต้าร์ พวกมันเป็นคนเลว จำใส่ใจไว้ คนอย่างพวกมันไม่สมควรได้รับความรักจากใครทั้งนั้น!”
พี่เนสใส่อารมณ์ในน้ำเสียง แววตาเคียดแค้นชิงชังฉายชัด ผมเข้าใจความรู้สึกของพี่เนสดี พี่ชายที่ต้องมาทนเห็นสภาพของน้องชายหลังจากถูกข่มขืน ความรู้สึกของคนเป็นพี่ที่ไม่สามารถปกป้องดูแลน้องได้ สภาพจิตใจของพี่เนสในตอนนั้นคงไม่ต่างจากผมที่ทั้งช็อคและทั้งเสียใจ
“เลิกพูดเรื่องนี้ คืนนี้เราสองพี่น้องได้มานอนด้วยกัน หาเกมสนุกๆเล่นกันดีกว่า ดีมั้ย”
“ดีครับ ผมมีแผ่นเกมเยอะแยะเลย เรามาผ่อนคลายก่อนสอบกัน”
ผมยิ้มร่า ลงจากเตียงไปจัดการเปิดคอมฯ หาแผ่นเกมสนุกๆมาเล่น
“ยังบ้าเกมเหมือนเดิมนะเรา”
พี่เนสตามมาตบหัว ผมยู่ปาก
“เรียบร้อยแล้วครับ พี่เนสเล่มเกมนี้เป็นมั้ย”
ผมหันไปถามหลังจากใส่แผ่นเกมเข้าเครื่องเสร็จ
“เป็น เกมนี้โคตรกระจอกวะ เดี๋ยวพี่จะสอยให้ร่วงเลยไอ้น้อง”
ผมหัวเราะกับเสียงห้าวที่คนเป็นพี่แสร้งดัด ยื่นจอยเกมส่งให้
“แล้วมาดูกัน ว่าใครจะสอยใคร”
ผมกำหมัดแน่น เชิดหน้าท้าทายพี่ชาย อยากตะโกนดังๆว่าเวลานี้ผมโคตรมีความสุข!
ผมยิ้มมองพี่เนสที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง หลังจากเล่นเกมแพ้ผมไป3รอบพี่เนสก็โวยวายหาว่าผมโกง พอผมเสนอเกมใหม่ให้เขาก็โบกมือปฏิเสธบอกว่าเหนียวตัวอยากอาบน้ำ ผมเลยปล่อยให้พี่ชายไปจัดการตัวเอง ผมหาชุดนอนให้พี่เนสใส่ พอเขาอาบน้ำเสร็จผมก็เข้าไปอาบบ้าง หลังจากที่ผมจัดการตัวเองเสร็จ เราก็มานอนคุยกันทั้งเรื่องเรียนและเรื่องสมัยเด็กๆจนเขาผล็อยหลับไปทิ้งให้ผมนอนจ้อคุยอยู่คนเดียว
“ฝันดีนะครับ”
ผมบอกพลางจับผ้าห่มขึ้นคลุมตัวให้ก่อนเดินออกจากห้องไปดูอีก3หนุ่ม ไม่รู้ว่าป่านนี้จะดื่มเบียร์หมดตู้เย็นไปหรือยัง
“นอนพื้นเลยมึง ไอ้สัด”
ได้ยินเสียงพี่แซทด่าใครสักคน พอผมโผล่หน้าดูก็เห็นว่านายแบบดังกำลังนอนคู้ตัวอยู่บนพื้นพรมที่เต็มไปด้วยกระป๋องเบียร์และขวดน้ำเมารายล้อมรอบตัว กลิ่นเหล้าคละคลุ้งทั่วห้อง นี่พวกเขากินหรืออาบกันแน่เนี่ย
“ไอ้พวกเหี้ย พวกมึงมอมเหล้ากู ไอ้เพื่อนเวร สันดานหมา สารเลว”
พี่ร็อคเกอร์พ่นคำด่าใส่เพื่อนเป็นชุดด้วยเสียงยานคาง สรุปคือเขาโดนพี่ควินกับพี่แซทรวมหัวกันมอมเหล้า?
“ปากเก่งนะมึง เดี๋ยวกูเตะออกนอกห้อง” พี่ควินว่าพลางเอาเท้าเขี่ยตัวเพื่อน
ผมเดินเข้าไปตั้งใจจะเก็บบรรดาเครื่องดื่มมึนเมาทั้งหลาย แต่พี่แซทจับมือผมไว้
“ไม่ต้อง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการเอง”
“บอกว่าไม่ต้อง”
พี่แซทย้ำ ดึงผมให้นั่งบนโซฟาแล้วก็เอาเท้าเขี่ยกระป๋องเบียร์ไปกองรวมๆกันไว้อีกมุมนึง ดีที่พวกเขาจัดการเก็บจานและเศษซากกล่องพิซซ่ากับถังไก่ไปแล้ว ไม่งั้นห้องนั่งเล่นต้องกลายเป็นถังขยะชั่วคราวแน่ๆ
“ออกมาทำไม” พี่ควินหันมาถาม ขึงตาดุใส่
ผมยิ้มแหย มองสภาพพี่ร็อคเกอร์แล้วก็ได้แต่ปลง ดูท่าว่าเขาจะหลับไปแล้ว ฤทธิ์น้ำเมาสามารถทำให้คนหล่อหมดสภาพได้จริงๆ
“ผมออกมาดูว่าพวกพี่ดื่มกันไปถึงไหนแล้ว”
“ทำไม เป็นห่วง?” พี่แซทแสยะยิ้ม
“ไม่กลัวพี่มึงตามมาดุเหรอ” พี่ควินว่า
ผมก้มหน้างุดไม่ชอบใจกับคำพูดเขา
“ทิ้งให้มันนอนตรงนี้แหละ”
“จะดีเหรอครับ ผมว่าพาเขาเข้าไปนอนในห้องเถอะ ปล่อยไว้แบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบาย”
ผมค้านขึ้น ทำไมพี่แซทถึงพูดเหมือนไม่เป็นห่วงเพื่อนตัวเองเลย
“ช่างหัวมัน”
ไม่ห่วงจริงๆสินะ
“เข้าห้องไป”
พี่ควินสั่ง เขาเปิดทีวีแล้วนั่งลงข้างๆผม ให้ความสนใจกับเจ้าจอสี่เหลี่ยมโดยไม่หันมามองผม
“ก่อนไปนอน ผมอยากขอบคุณพวกพี่สำหรับวันนี้ ผมดีใจมากที่พวกพี่ยอมให้พี่เนสมาหาผมที่นี่แล้วยังอนุญาตให้เราโทรหากัน
ได้ ขอบคุณมากนะครับ”
ผมยิ้มบอกพลางมองหน้าพวกเขา
“ดีใจมากมั้ย” พี่ควินถามขึ้น สายตาเขายังไม่ละจากจอทีวี
ผมเลิกคิ้ว แม้จะไม่ค่อยเข้าใจกับคำถามของเขานักแต่ผมก็พยักหน้า
กร๊อบ!
เสียงบีบกระป๋องเบียร์ดังมาจากพี่แซท ผมมองเขาอย่างสงสัยว่าเขาเป็นอะไร สีหน้าราบเรียบขัดกับแววตาแข็งกร้าวของเขาทำให้ผมต้องเบือนหน้าหนี
พวกเขาเป็นอะไรไป?
“เอ่อ…งั้นผมไปนอนก่อน ฝันดีฮะ”
ผมบอกก่อนลุกขึ้นเดินออกมา
“ต่อให้มึงดีใจที่เห็นหน้าพี่มึงแค่ไหน กูก็ไม่ปล่อยมึงไป จำไว้”
ผมหยุดชะงัก หันกลับไปมองคนพูด พี่ควินยังนั่งดูทีวีอยู่เหมือนเดิม ผมเบนสายตาไปที่พี่แซท เขายืนมองผมด้วยสายตาเย็นชา ผมเม้มปากแน่นหันหลังเดินกลับเข้าห้อง มองพี่ชายที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วยความเจ็บปวด
‘ดี จำไว้ พวกมันทำร้ายต้าร์ พวกมันเป็นคนเลว จำใส่ใจไว้ คนอย่างพวกมันไม่สมควรได้รับความรักจากใครทั้งนั้น!’
จู่ๆผมก็นึกถึงคำพูดของพี่เนส ผมแค่นยิ้ม ล้มตัวลงนอนข้างๆพี่ชาย มองใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับผม
‘ผมจะจำไว้ครับพี่ จะจำให้ขึ้นใจ ว่าพวกเขาใจร้ายกับผมมากแค่ไหน คนที่ทำร้ายจิตใจผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างพวกเขา ไม่สมควรได้รับการให้อภัยและความรักจริงๆ!
--------------------------------------------------------------------------
กลับมาอัพแล้วค่าาาา :mc4: ดีใจที่ยังมีคนรออ่านกันอยู่ :laugh:
ขอบคุณมากนะคะที่ยังรอติดตามกัน :-[ เอาตอนนี้มาเสิร์ฟให้ก่อน
ส่วนตอนที่ทุกคนรอคอย จะมาต่อจากตอนนี้แน่นอนค่ะ :z1:
อ่านตอนนี้รอไปก่อนนะคะ :z2:
คำเตือน! เตรียมทิชชู่ไว้สำหรับตอนหน้าด้วย :haun4:
ปล. อย่าเชื่อคนแต่งมาก มันโม้ไปงั้นแหละ :laugh:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!
คุณหลอกดาวววววว :sad4: :sad4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: กลับ
-
:m16: :m16: :m16:
:3125: :3125: :3125:
:m31: :m31: :m31:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ทำกันได้ ฮือออออออ
-
มาเร็วๆๆนะค๊าาาาาาาาาาาาาา :z3: :z3: :z3: :z3:
-
คุณมาทำร้ายชั้นทำไม :z3:
-
นอนรอ :a11: :a11: :a11:
:a3: :a3: :a3: :a3: :a3:
:a9: :a9: :a9: :a9: :a9:
-
รอค่ะ
-
รอฮะ ^^
-
มาเฝ้าด้วยคน :z13:
(http://funnyanimalpicturescat.com/pictures/Noah--s-Ark-All-The-Kitties-Waiting-To-Go-Up-In-The-Boat---Funny-Cats-Waiting-To-Go-Up-In-The-Yacht.jpg)
-
:sad4: :o12:
-
ทำกันได้ทำกันลงโหดร้ายๆๆๆๆ :sad4:
-
ฮือ มารอน้องต้าสอบเสร็จ :serius2:
-
รีบๆมาน้าาาาาาาาาาา :dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
-
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ตัดใจไม่ลงและคงต้องรอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
โอ๊ยๆ อะไรกันเนี่ยสองคนนี้
อยากอ่านตอนหน้าไม่ไหวแล้ว มาอัพเร็วๆเด้อ รออ่านอยู่ๆ
-
เฮ้อ :เฮ้อ:
-
-**- ไม่จบไม่สิ้นน้อ.....
เรื่องนี้จะจบยังไงนะ อยากรู้จริงๆ
คงไม่ใช่ให้นายเอกตายหรอกนะ +**+
-
เตรียมรอตอนหน้าพร้อมทิชชู่ หลายแพ็ค :z1:
-
คงความโหดเอาไว้เหมือนเดิมม
รออ่านตอนต่อไปจ้าา
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี
ต้าร์ ควิน แซท????
-
:z3: :z3: :z3: เอาเข้าไป นึกว่าจะดีขึ้นหน่อย เฮ้อ :เฮ้อ:
-
ตีกันอีกและ
-
หรือว่าจะไปได้ยิน2พี่น้องเขาคุยกัน :z3:
ตอนหน้าเตรียมทิชชู่...จริงๆสินะ o18
-
กรี๊ดดดดดด กับต้าร์จิงๆ คือถ้าเราเป็นต้าร์นะ เราหลงรักสองคนนี้ไปแล้วเนี้ย แม้ว่าที่ผ่านมาจะทำเลวกับเรามากแค่ไหนแต่ที่ทำไปเพราะเขารักและอยากให้เราอยู่กับเขา แต่ถ้าเปิดใจและพูดกันดีๆ ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกเชื่อใจและหมั่นคงในตัวเราทุกอย่างก็จะดีขึ้นเรื่อยๆ 555 (หรือเพราะเราใจง่ายไป = =)
โดยส่วนตัวแล้วก็สงสารแซทกัยควินเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะเขาสองคนอาจจะมีเบื้องหลังหรือโตมาโดยมีปัญหาบางอย่างที่เป็นปมในใจ แต่พอมารักคนๆหนึ่งมากๆ พวกเขาเลยใช้วิธีการที่ไม่ถูกต้องสักเท่าไหร่ แต่ก็เข้าใจต้าร์เพราะโดยแรกแล้วตาร์ไม่ได้ชอบสองคนนี้มาก่อนและยิ่งถูกทำเรื่องร้ายๆให้ฝังใจ เลยรู้สึกว่าไม่ได้รักและไม่สามารถรักสองคนนี้ได้ อยากให้ตาร์ลองเปิดใจให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อมองดูในสิ่งที่พวกเขาทำว่าทุกอย่างนั้นเขาก็พยายามทำเพื่อตาร์ทำอย่าง มันอาจจะดูเหมือนเป็นการไถ่โทษแต่เขาทำเพราะรักด้วยเหมือนกัน เราคิดว่าถ้าให้พวกเขารักต้าร์อาจจะถึงขนาดที่ว่าเอาชีวิตของตัวเองตายแทนต้าร์ได้เลย(เวอร์จริงจัง)
ในที่สุดแล้วความแค้นมันก็ไม่ได้ทำให้อะไรๆในชีวิตมันดีขึ้น และท้ายที่สุดเราอาจจะต้องมานั่งเสียใจกันมันก็ได้
แต่ยังไงก็เชียร์พี่ควินกับพี่แซทนะ อิอิอิ
รอคอยตอนต่อไป....
-
:call: :call: :call:
-
มาซักทีคิดถึงน้องต้า
อ่านแล้วพี่ร็อคเกอร์ พี่เนสก็น่ารักกันจริง ๆ ดูเอาใจใส่เนสไม่เบาเลย
ยังจำได้นะคะน้องต้า หลังสอบเสร็จน่ะ หึหึ
-
เรื่องนี้เหมือนนายเอกจะมีหลายบุคลิคในคนเดียวนะคะ
หน้ายิ้มแต่ใจคิดอีกอย่าง บางทีงงนิดนึง :really2:
แต่ก็อยากเห็นตอนร้ายๆนะคะเพราะเหมือนจะมันส์กว่าตอนดีกัน 555555 ซาดิสนิสนึง o18
-
ไม่เจ็บไม่จำ เมื่อจำแล้วก็ต้องทำให้พวกมันเจ็บบ้าง
เอาให้กระอัก
-
เตรียมทิชชู่ไว้เป็นโหล *เอิ่มม*
-
ดราม่ามาเชียว นึกว่าจะมีตอนหวานให้เห็นซะอีก
-
:sad4:
มาซะทีอยากอ่านมาก
:pig4:
-
เนสเป็นคนใจร้่ายมากเหมือนกันนะ สงสารร๊อคเกอร์ยังไงก็ไม่รู้ เนสจะสั่งจะสอนให้ต้าร์เก็บความโกรธความไม่พอใจใส่ตัวทำไม ในเมื่อควินกับแซทเหมือนจะค่อย ๆ เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแล้วแท้ ๆ ต้าร์ก็เหมือนจะค่อย ๆ รู้สึกดีขึ้นกับควินกับแซทแล้วด้วย สงสารควินกับแซทเหมือนกัน ทำไมควินกับแซทและร็อคเกอร์ถึงทำแบบนั้นนะ
-
:m15:
สงสารเนสกับตาร์
พอถึงฉากที่สองพี่น้องเจอกันก็อดสงสารไม่ได้
แล้วยิ่งตอนท้ายยิ่งน่าโมโหพี่แซทพี่ควิน พูดอะไรออกมาล่ะนั่น
-
สงสารเนสกับต้าร์
โดยเฉพาะต้าร์ โดนกระทำแบบนั้น อย่าว่าแต่จะรักกลับเลย
แค่จะให้ลืมและให้อภัยยังทำยากเลยเหอะ! :เฮ้อ:
-
ปวดตับ !!! :serius2:
ฝ่ายหนึ่งก็ "รัก" มากเกินไป...จนเกินเลยกลายเป็นบังคับฝืนใจ
อีกฝ่ายยังไม่รัก แถมโดนบังคับฝืนใจ จนกลายเป็น "เกลียด"........
คำว่า "อภัย" ยังให้กันไม่ได้เลย แล้วอย่างนี้จะ "รัก" กันได้ยังไง
ยิ่งทำ ยิ่งฝืน ก็ดูเหมือนคำว่า "เรา" และ "ความสุข" จะยิ่งห่างไกลออกไปทุกทีๆ.....
..... :เฮ้อ:
-
คนแบบนี้ไม่สมควรได้ความรัก...'
-
รึ อิพี่ควิน+แซท จะได้ยินที่น้องบอกว่าไม่รักเลย เสียใจอย่างหนัก
เอาน่า ฝ่ายรับมักปากกับใจไม่ตรงกัน นายรู้ใช่ไหม ควิน+แซท ^^
-
สงสารแซทกับควินท์นะ
แต่ก็ทำตัวเองอ่ะ
ว่าแจ่เนสแค้นแรงมาก
-
อะไรกันอีก เกือบขะดีอยู่แล้วแท้ๆ
-
เรื่องนี้อ่านแบบระวังตัวมาก ๆ น่ะ เพราะได้รับคำเตือนจากผู้เขียนแล้ว ใจก้ออยากเลิกอ่านน่ะ เพราะไม่ชอบเรื่องผิดหวังน่ะ แต่อีกใจก้ออยากรู้น่ะ เพราะตัวละครแต่ละตัวยังดูลึกลับอยู่มาก ๆ เกิดความอยากรู้อยากเห็น :m15:
-
กลับมา UP แล้วดีใจจัง
รอตอนต่อไปแต่ก็อยากให้สิ่งที่จะเกิดต้าร์มีความสุขด้วยบ้างไม่มากก็น้อยนะ
:pig4: คะ
-
:z13: :z13:
-
ขอขอบคุณคนแต่งนะคะที่คงความเป็นจริงไว้บ้างคือแต่งนิยายให้ตอนจบไม่แฮปปี้เพราะเราทนไม่ได้หรอกคะถ้าจะให้จบแบบสมหวังเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะความจริงก็คือความจริงคะคือต้าร์โดนข่มขืนและถูกบังคับให้แยกออกจากพี่ซึ่งก็คือควินแซทและร็อคต่างทําตามความต้องการของตนเองเท่านั้นไม่ได้สนใจความรู้สึกของต้าร์กับเนสเลยฉะนั้นถ้าจะจบแบบสมหวังก็ขอให้กระอักเลือกแทบตายก่อนสมหวังแล้วกันคะขอบคุณคะ. ป.ล อาจจะดูแรงเงามากไปก็ขอโทษด้วยคะ 555 :sad4: รักคนเขียน :กอด1: :L1:
-
น่าสงสารทุกคนเลย รึว่าตอนจบจะไม่มีใครได้ในสิ่งที่ตัวเองหวังเลย :เฮ้อ:
-
โอ้ยยยย ตอนนี้อ่านแล้วเครียดเบาๆ หรือเครียดมาก
มันหน่วงๆ เต็มไปด้วยความอึมครึม
ตาร์น่าจะรักพี่แซทกับพี่ควินท์นะ แต่ก็คงเออออตามพี่เนสอ่ะ
รอตอนหน้านะคะ หึหึ :haun4: :haun4:
-
ควิน กะ แซท ปากดีคตลอดดดด ค่อยดูนะ เนสพาน้องหนีตอนไหน จะไม่สงสารเลย ><!!!!
อยากอ่านเรื่องของ ร๊อกเกอร์ กะ เนส จัง ^^
-
ง่า
-
:3123: :3123:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
งือ ชักสงสารสองหนุ่ม
แต่ยังไงก็สงสารน้องมากกว่าอยู่ดี จัดการเลยน้องตาร์
-
หง่ะ! ต้าร์ไม่คิดที่จะรักไอ้สองหน่อเลยหรอ ให้อภัยหน่อยซิ เฮ้ออยากลุ้นให้รักกันจังเลย แต่คงลุ้นไม่ขึ้น ยังไงก็จะติดตามอ่านต่อไปนะคะ ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เป็นกำลังใจให้นะคะสู้ ๆ *0*
-
Heartbreaker : 22
(http://upic.me/i/jx/novjj.jpeg)
คุณเคยอยากหยุดเวลาไว้บ้างมั้ย? เคยอยากให้ช่วงเวลาแห่งความสุขอยู่กับคุณไปนานๆบ้างหรือเปล่า? ผมมีความปรารถนาทั้งสองอย่าง ความสุขของผมมักผ่านไปเร็วเสมอ เมื่อวานผมยังได้นอนคุยกับพี่ชาย ได้เล่นเกมด้วยกัน แต่วันนี้พี่ไม่ได้อยู่กับผมแล้ว เขาถูกผู้คุมของเขาพากลับไปตั้งแต่เช้า ผมได้แต่มองพี่ชายตาละห้อย ได้แค่บอกให้เขาดูแลตัวเองดีดี จับมือและกอดเขาแน่นๆครั้งนึงก่อนเขาจะไป ถึงแม้ว่าเราจะโทรหากันได้แล้วก็ตาม แต่ผมก็คิดว่าเราพี่น้องยังอยู่ห่างไกลกันอยู่ดี ผมรู้ว่าตัวเองยังทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต ผมค่อนข้างติดพี่มาตั้งแต่เด็กแล้ว ยิ่งเสียพ่อกับแม่ไปที่พึ่งหนึ่งเดียวของผมก็คือพี่ชาย ผมเลยยิ่งติดเขามาก จะบอกว่าผมเป็นพวกลูกแหง่ขาดความอบอุ่นก็คงใช่
หนังสือเรียนกองพะเนินอยู่บนโต๊ะทำให้ผมรู้สึกขยาด พรุ่งนี้จะสอบแล้วแต่ผมยังจัดการกับความรู้สึกวูบโหวงในใจไม่ได้เลย ผมควรจะมีสติและตั้งสมาธิให้อยู่กับการสอบ ทั้งๆที่รู้ตัวแต่ก็ทำไม่ได้
“เฮ้อ…”
วันๆนึงผมถอนหายใจไปกี่ครั้งกันนะ?
ครืน…ครืน…
ผมเอี่ยวตัวหยิบโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ยิ้มที่ได้เห็นชื่อคนโทรเข้า อย่างน้อยผมก็ยังมีเพื่อนสนิทที่สามารถแบ่งเบาความทุกข์ของผมได้
“ว่าไงเฟียซ”
ผมส่งเสียงทักทายเพื่อน
“เออ พรุ่งนี้สอบ”
เสียงนิ่งๆตอบกลับมา
“รู้แล้วน่า”
ผมยู่ปาก จะโทรมาย้ำเรื่องนี้ทำไม
“อ่านที่กูช็อตโน้ตให้ก็พอ ไม่ต้องไปเครียด กูรู้ว่ามึงทำได้”
ผมยิ้มกับถอยคำให้กำลังใจของเฟียซ
“อืม ขอบคุณนะ”
“เจอกันพรุ่งนี้”
“แค่นี้เหรอ”
ยังไม่อยากวางเลย อยากคุยต่อนานๆ
“ทำไม เป็นอะไร พวกมันทำอะไรมึง”
ปลายสายเสียงเข้มขึ้น ผมหัวเราะ
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร”
“ให้มันจริงเหอะ”
เฟียซว่าเสียงสูง
“อยากกินวิปครีม”
ผมพูดเปลี่ยนเรื่อง
“เออ เดี๋ยวพรุ่งนี้เลี้ยง”
“เพื่อนใครหว่า น่ารักที่สุด”
ผมยิ้มกว้างกับความใจดีของเพื่อน
“เฮ้ย มีสายซ้อน เจ้านายกูโทรมา แค่นี้นะ”
ผมมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปแล้วก่อนวางไว้ที่เดิม พอได้คุยกับเฟียซแล้ว อารมณ์ค่อยดีขึ้นมาหน่อย
ผมเดินออกจากห้องเพราะรู้สึกหิวน้ำ ระหว่างทางเหลือบไปเห็นพี่ควินกำลังนั่งจ้องแบบแปลนของเขาอยู่ในห้องนั่งเล่น ท่าทางจะเครียดน่าดู เพราะคิ้วเข้มขมวดมุ่นจนแทบจะผูกเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว ผมเดินผ่านเขาไป พอเข้ามาในครัวก็เปิดตู้เย็นหยิบขนมกับน้ำเปล่าออกมา ผมนั่งกินอยู่ในครัวได้สักพักพี่แซทก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าเรียบเฉย เขาเปิดตู้เย็นหยิบเครื่องดื่มชูกำลังออกมาดื่ม
“สอบกี่วัน”
ผมเงยหน้าจากกองขนม
“5วันเต็มครับ” ตอบพร้อมชูมือ
“ขับรถไปมอเองได้หรือเปล่า”
ผมเลิกคิ้วมองพี่แซท เขาจะให้ผมขับรถไปมหา’ลัยเองเหรอ?
“ตอบ” เสียงเข้มเร่งเอาคำตอบ
“ได้ครับ”
ผมมีใบขับขี่ แต่ไม่ค่อยได้ขับรถเท่าไหร่ ตอนอยู่ที่บ้านพี่เนสก็เป็นคนขับรถไปรับไปส่งผมตลอด น้อยครั้งที่ผมจะได้ขับรถเอง
“กุญแจอยู่บนโต๊ะทีวี”
บอกเสร็จก็เดินออกจากห้องครัวไป ทิ้งให้ผมนั่งเอ๋อคิดทวนคำพูดเขา
แปลก! พวกเขากล้าให้ผมไปมหา’ลัยเองคนเดียวได้ยังไง?
ผมส่ายหน้าแรงก่อนเก็บถุงขนมทิ้งถังขยะแล้วรีบเดินออกจากห้องครัว ตั้งใจว่าจะไปถามพี่แซทให้แน่ใจแต่พอเดินมาถึงห้องนั่งเล่นก็ได้กลิ่นบุหรี่ฉุน ผมหันไปมองเห็นพี่ควินยืนหันหลังให้ในมือถือโทรศัพท์แนบหูอยู่
“เออ! เร่งไรนักหนาวะ กูไม่เบี้ยวหรอกไอ้สัด!!”
ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงตวาดดัง นึกห่วงสวัสดิภาพหูของคนปลายสาย
“เดี๋ยว”
ผมหยุดชะงักขาที่กำลังจะก้าวเดิน หันไปมองคนเรียก พี่ควินทิ้งบุหรี่ไปแล้ว
“มีอะไรเหรอครับ”
ผมถาม มองใบหน้าหล่อเหล่าที่ติดจะเคร่งขรึมอย่างหวาดกลัวนิดๆ กลัวว่าเขาจะอารมณ์ค้างจากปลายสายแล้วพานมาลงที่ผม
“เงินหมดหรือยัง”
“ยังครับ”
เงินที่พวกเขาให้ผม ใช้ทั้งปียังไม่หมดเลย
“กูจะไปทำโปรเจคบ้านเพื่อน มึงอยู่คนเดียวได้มั้ย”
คนเดียว? หมายความว่าพี่แซทก็ไม่อยู่เหรอ
“ได้ครับ แล้วพี่แซท…”
“ไอ้แซทมันก็ติดโปรเจค”
พี่ควินพูดจบปุ๊บพี่แซทก็เดินสะพายกระเป๋าออกมาปั๊บ สีหน้าเขาดูหงุดหงิด
“พวกพี่จะกลับมาวันไหนครับ”
“ศุกร์/ศุกร์”
ผมพยักหน้ารับรู้ พวกเขาไปตั้ง5วัน กลับมาผมก็สอบวันสุดท้ายพอดี
“อย่าปิดโทรศัพท์ กูโทรหาแล้วมึงไม่รับ กลับมา โดน” พี่แซทสั่งแกมขู่
“สอบเสร็จแล้วรีบกลับคอนโดฯ อย่าไปเถลไถลที่ไหน ถ้ากูรู้ มึงจะเจ็บตัว” พี่ควินสั่งต่อยังไม่วายขู่สำทับ
สามัคคีพลัดกันข่มขู่ผมกันจริง
“ครับผม”
ผมพยักหน้าตอบรับ
“ไปส่งกู”
พี่แซทฉุดมือผมให้เดินตามเขาไปที่ประตู เขาก้มลงใส่รองเท้าผ้าใบพอเงยหน้าขึ้นมาก็คว้าคอผมเข้าไปใกล้ก่อนจะกระแทกจูบลงบนปากผมแล้วผละออกไป ผมยืนมึนงงอยู่ชั่วขณะกับกระทำที่รวดเร็วของเขา
“ขับรถดีดี”
เสียงทุ้มบอกชิดใบหน้าก่อนเปิดประตูห้องออกไป ผมยิ้ม ชะเง้อมองจนแผ่นหลังกว้างหายไปจากสายตาก็ปิดประตู พอหันหลังกำลังจะก้าวขาพี่ควินก็เดินหน้านิ่งตรงมา ในมือเขาหอบเอาแบบแปลนบ้านมาด้วย ส่วนบนบ่ามีกระเป๋าเป้สะพายอยู่
“เดินทางปลอดภัยนะครับ”
ผมยิ้มบอก พี่ควินพยักหน้ายื่นมือมาลูบแก้มผมก่อนถอยไปหยิบรองเท้าในชั้นวางมาใส่ ผมหันไปเปิดประตูให้เขา
“อย่าลืมกินข้าว”
“ครับ พี่ก็เหมือนกัน”
พี่ควินโน้มหน้าเข้ามาใกล้แตะหน้าผากเขากับหน้าผากผม เรามองตากันอยู่ครู่นึงเขาก็ผละออกแล้วยื่นมือมาบีบจมูกผมโยกไปมาก่อนเดินออกจากห้องไป ผมปิดประตู เดินยิ้มมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
เอาล่ะ 5 วันนี้ผมจะเป็นอิสระจากพวกเขา!
5วันที่ผมจะทำอะไรก็ได้! แต่…ผมมีสอบนี่นา เฮ้อ…
****************************************
“เย้! สอบเสร็จแล้วโว้ย! กูสอบเสร็จแล้ว! ไอ้เหี้ย! ดีใจอ่ะ กูดีใจ!!!”
เสียงร้องตะโกนของบอสดังก้องอยู่ใต้ตึกคณะ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาไม่เว้นแม้กระทั่งอาจารย์ต่างหันมามองบอส ผมกับเฟียซพร้อมใจกันเดินหนีเพื่อน ตัวเล็กก็ด้วย บอสหันมายิ้มให้พวกผมแล้ววิ่งมากระโดดกอดคอ พวกเรากำลังจะไปโรงอาหารหลังจากสอบวิชาสุดท้ายเสร็จ
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าเวลา5วันจะผ่านไปเร็วขนาดนี้ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองได้โยนก้อนหินขนาดใหญ่ลงทะเลหลังจากเดินออกจากห้องสอบ เทศกาลแห่งการสอบจบสิ้นลงแล้ว จากตอนแรกที่ผมคิดว่าได้เป็นอิสระจากพวกเขา ผู้คุมทั้งสองคนที่ติดโปรเจคจนต้องระเห็จไปอยู่บ้านเพื่อน 5วันที่ผมต้องขับรถมามหา’ลัยเอง และขับรถกลับคอนโดฯเอง ผมรู้สึกโล่งนะ มันเหมือนชีวิตผมเป็นของผมจริงๆ แต่สุดท้ายแล้วผมก็มารู้ว่าพวกเขาไม่ได้ให้อิสระผมอย่างที่คิด เพราะผมผิดสังเกตในวันที่2 ผมรู้สึกว่ามีคนสะกดรอยตาม และผมก็จับตัวได้ในที่สุด คนที่สะกดรอยตามผมคนนั้น ผมเค้นถามจนเขายอมรับว่าได้รับคำสั่งมาจากพี่ควินกับพี่แซทให้ติดตามผม ผมก็ตงิดใจอยู่แล้วว่ามันแปลกที่พวกเขายอมปล่อยให้ผมไปไหนมาไหนคนเดียวได้ยังไง ที่แท้เขาก็สั่งให้คนตามผมอยู่ดี พวกเขาไม่กล้าปล่อยให้ผมหลุดรอดสายตาหรอก แต่ก็ยังดีล่ะนะที่พวกเขาไม่ได้สั่งให้ลูกน้องมานอนเฝ้าผมหน้าห้อง
ตอนแรกผมคิดว่าจะให้พี่เนสมานอนด้วย แต่พี่เนสก็ติดสอบเหมือนกัน แถมเขายังถูกพี่ร็อคเกอร์หิ้วตามไปถ่ายแบบที่นิวยอร์กด้วยหลังจากสอบเสร็จ ผมโทรหาพี่ชายทุกวัน พี่เนสเองก็โทรหาผมถ้าเขาว่าง เรานัดเจอกันหลังจากที่เขาบินกลับมาจากนิวยอร์ก พี่ผมบอกว่าเขาจะเริ่มฝึกงานแล้ว พี่เนสเรียนศิลปกรรมฯ ถ้าพี่เนสเริ่มฝึกงานเขาคงไม่ค่อยมีเวลาให้ผม
“เฮ้อ…”
“เป็นอะไรต้าร์ ถอนหายใจทำไม เราสอบเสร็จแล้วนะ เราจะปิดเทอมแล้ว ต้องดีใจสิ ถอนหายใจทำไม” บอสหันมาถามพลางตบบ่าผม
“ไม่มีไรหรอก แค่คิดเรื่องพี่เนสจะฝึกงานแล้วน่ะ” ผมตอบเสียงอ่อย
“จริงเหรอ พี่เนสอยู่ปี3แล้วใช่ป่ะ”
“อืม…”
“ทำไม กลัวว่าพี่เนสฝึกงานแล้วเขาจะไม่มีเวลาให้มึงใช่มั้ย เด็กวะ”
เฟียซว่า ผมหันไปขึงตาดุใส่เขาที่รู้ดีเกินเหตุ
“แค่ฝึกงาน คงไม่ยุ่งมากหรอก ฝึกงานก็มีเวลาพักเหมือนพนักงานทั่วไปนั้นแหละ ฝึกแค่สองสามเดือนเอง” ตัวเล็กบอก ยิ้มให้กำลังใจผม
“อย่าคิดมาก ไปหาของอร่อยๆกระแทกปากดีกว่า”
บอสกอดคอผมเดินนำ ทิ้งให้เฟียซกับตัวเล็กเดินรั้งท้าย มาถึงโรงอาหารเราก็แยกย้ายกันไปหาของกิน ผมสั่งผัดไทมา เห็นเฟียซยืนอยู่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยวส่วนตัวเล็กนั่งรอที่โต๊ะจองที่ไว้ให้อยู่ ผมเดินเข้าไปนั่ง
“ตัวเล็กกินไรอ่ะ” ผมถามเพื่อน มือก็ควานหาเหรียญในกระเป๋าจะเอาไปซื้อน้ำ
“ข้าวหมูแดง สั่งบอสไปแล้ว”
“กินน้ำอะไร เดี๋ยวต้าร์ไปซื้อให้”
“ไม่ต้องไป ไอ้เฟียซมันหิ้วมาแล้ว”
ตัวเล็กบอกพลางชี้ให้ผมหันไปดู เฟียซเดินถือกระติกน้ำขนาดกลางมามืออีกข้างถือถ้วยก๋วยเตี๋ยว
“เป็ปซี่เต็มที่กับชีวิต”
เฟียซว่าพลางวางกระติกน้ำไว้ตรงกลางโต๊ะ นั่งลงข้างๆผม ผมเบ้ปาก
“อยากกินวิปครีม” ผมหันไปบอกเฟียซ
“กูซื้อให้มึงกินมา4วันแล้วไม่เบื่อเหรอ อย่าเรื่องมาก”
ผมหน้ามุ่ยที่โดนเฟียซดุ แต่ก็ยื่นมือไปจับหลอดดูดเป็ปซี่ลงคอไปหลายอึก
“มาแล้วๆ เอาไปข้าวหมูแดงของมึง”
บอสนั่งลงข้างๆตัวเล็ก วางจานข้าวกระแทกลงตรงหน้าจนตัวเล็กขึงตาดุใส่ แต่บอสก็แลบลิ้นแล้วหันมาสนใจบะหมี่เกี๊ยวของตัวเอง
“มึงซื้อน้ำมาเหรอ ดีดี กูจะได้ไม่ต้องไปซื้อ”
“เออ แดกไป อย่าเรื่องมากเหมือนไอ้นี่”
เฟียซว่าพลางชี้มาที่ผม อะไร! ผมแค่อยากกินวิปครีมเฉยๆไม่ได้เรื่องมากสักหน่อย
“โอ้ย! มึงเหยียบตีนกูทำไมวะ”
เฟียซร้องเสียงหลงถามผมด้วยใบหน้าบูดเบี้ยว สงสัยคงจะเจ็บเท้า เพราะผมเหยียบไปแรงอยู่
“พอใจ มีอะไรมั้ย”
ผมฉีกยิ้มยักคิ้วให้เพื่อนอย่างกวนประสาท บอสกับตัวเล็กหัวเราะอย่างชอบใจ ผมหันมากินผัดไทต่อ แต่เฟียซไม่ยอมแพ้เหยียบเท้าผมกลับ เจ็บจนร้องไม่ออก
“เฟียซ”
ผมเค้นเสียงเรียกเพื่อนอย่างคาดโทษ แต่เจ้าตัวกลับแลบลิ้นปลิ้นตาใส่แถมยังคีบลูกชิ้นยัดใส่ปากผมอีกต่างหาก คราวนี้บอสกับตัวเล็กระเบิดเสียงหัวเราะดังกว่าเดิม ผมขึงตาดุใส่เฟียซก่อนจะตบหัวเฟียซจนผมกระเพื่อม เฟียซก็หันมาเอาคืนตบหัวผมกลับจนหน้าเกือบทิ่มใส่จานผัดไท เราสองคนเปิดศึกตบหัวกันไปมาท่ามกลางเสียงเชียร์ของบอสกับตัวเล็ก
“ลุก!”
เสียงเข้มๆแต่ฟังดูเยือกเย็นจนเสียวสันหลังพานให้เสียงหัวเราะดังเงียบกิรบทันที ผมหยุดการวิวาทกับเฟียซแล้วหันไปมองก็เห็นร่างสูงของพี่แซทในชุดเสื้อโปโลสีน้ำตาลมีตราสัญลักษณ์ของคณะบริหารฯกับกางเกงยีนยืนหน้านิ่งแผ่รังสีอำมหิตมาให้ผมและพ้องเพื่อนอยู่
เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่?
“’งานเข้า”
ได้ยินเสียงบอสแว่วๆ บรรยากาศในโต๊ะและบริเวณโต๊ะข้างเคียงใกล้ๆก็พลอยเงียบกริบตามไปด้วย การมาของเขาทำให้บรรยากาศกร่อยไปเลย
“กูบอกให้ลุก”
“แต่ผมยัง…”
ไม่รอให้ผมพูดจบเขาก็เข้ามาดึงแขนผมฉุดให้ลุกขึ้น เฟียซเห็นท่าไม่ดีจะเข้ามาช่วยผมแต่ถูกพี่แซทผลักอกจนเซ
“เรื่องของผัวเมีย อย่าเสือก!”
พี่แซทตวาดใส่เฟียซแล้วลากผมออกมาจากโต๊ะ ผมหันไปมองเฟียซที่ยืนมองตามผมมาด้วยสายตาห่วงใย ผมพยักหน้าให้บอกผ่านสายตาให้เขารู้ว่าผมไม่เป็นไรไม่ต้องตามมา ผมถูกดึงแขนให้เดินตามเขามาจนถึงรถBMWที่มีพี่ควินยืนพิงกระโปรงรถรอยู่
“มีไร”
พี่ควินถามคู่หูของเขาที่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากแขนผมสักที
“ถามเมียมึงดู!”
พี่แซทตะคอกใส่ผม ปล่อยมือออกจากแขนเดินไปเปิดประตูรถเข้าไปนั่งแล้วกระแทกประตูรถปิด ผมยิ้มเจื่อนให้พี่ควิน เขาเลิกคิ้วมองผมคล้ายจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“ผมกับเฟียซ เราแค่แกล้งกันเล่น ตบหัวกันนะฮะ ไม่มีอะไร”
ผมบอกเสียงอ่อยก้มหน้างุดไม่กล้าสบสายตาคม
“ขึ้นรถ”
ผมเงยหน้าขึ้น พี่ควินเดินไปเปิดประตูขึ้นไปนั่งในตำแหน่งคนขับแล้ว ผมรีบเดินไปเปิดประตูรถเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง พอสายตาเหลือบไปเห็นกระเป๋าเดินทางหัวคิ้วก็ย่นอย่างสงสัย
“จะไปไหนกันเหรอฮะ”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ผมลอบถอนหายใจ
“แล้วรถพี่แซทล่ะฮะจะทำยังไง จะจอดทิ้งไว้ที่นี่เหรอ”
คำถามที่2ก็ยังไม่มีใครตอบกลับมา ให้มันได้อย่างนี้สิ ก็ได้…ไม่พูดก็ไม่ต้องพูด ผมก็ไม่อยากพูดกับพวกเขาเหมือนกัน!
ที่นี่ที่ไหน? ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง เผลอหลับไปแป็ปเดียวไหงถึงมาโผล่อยู่ที่นี่ได้ ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ข้างนอกมืดแล้ว เห็นพี่แซทยืนหันหลังให้ควันบุหรี่ลอยฟุ้งออกมา ผมเปิดประตูออกไป มองไปทั่วบริเวณแล้วก็พบว่าที่นี้คือปั๊มน้ำมัน จุดพักรถขนาดใหญ่
“หิวมั้ย” พี่แซทหันมาถาม เขาทิ้งมวนบุหรี่แล้วเหยียบมัน
“ไม่ครับ” ผมส่ายหน้า “เราจะไปไหนกัน”
ผมถาม ตาก็กวาดมองไปทั่วบริเวณปั๊ม จนไปสะดุดตากับเด็กผู้ชายคนนึงที่เพิ่งเดินออกมาจากเซเว่น เสื้อที่เด็กคนนั้นใส่ทำให้คิ้วผมขมวดอย่างสงสัย ‘หัวหิน’ อย่าบอกนะว่าที่นี่คือ…
“หัวหิน”
จริงๆด้วย! นี่ผมหลับไปกี่ชั่วโมงเนี่ย! ยังไม่ทันที่ผมที่ผมจะได้ถามต่อ พี่ควินก็เดินเข้ามาพร้อมกับถุงเซเว่นถุงใหญ่ เขาหยิบขนมปังยื่นให้ผม แต่ผมส่ายหน้า
“ผมยังไม่หิวครับ เอ่อ…เรา…มาหัวหินทำไมเหรอครับ”
พอผมถามพวกเขาก็เงียบ พี่แซทเดินอ้อมหน้ารถมาเปิดประตูเข้ามานั่งในตำแหน่งคนขับ ส่วนพี่ควินก็เข้ามานั่งเบาะข้าง ท่าทีของพวกเขาทำให้ผมต้องรีบปิดประตูรถแล้วกลับมานั่งสงบนิ่ง
พามาหัวหินแบบนี้มีจุดประสงค์อะไร? หรือว่าว่าพวกเขาพาผมมาเที่ยวพักผ่อนเพราะว่าปิดเทอมแล้ว? ผมคงคิดเข้าข้างตัวเองเกินไป บางทีพวกเขาอาจมีธุระที่นี่เลยหิ้วผมมาด้วยก็ได้
รถเคลื่อนตัวออกจากปั๊ม ผมมองออกไปนอกกระจกรถเห็นแสงไฟและร้านค้าเต็มสองข้างทาง ผมมองจนเมื่อยคอก็กลับมาเอนหลังพิงเบาะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเป้มาเปิดดู มีสายโทรเข้า5สายกับข้อความอีก7ซึ่งเป็นของเฟียซทั้งหมด คงเป็นห่วงถึงได้ทั้งโทรทั้งส่งข้อความมา ผมยิ้มก่อนจัดการพิมพ์ข้อความตอบกลับไปว่า ‘ตอนนี้อยู่หัวหิน ไม่ต้องเป็นห่วง ถึงที่พักแล้วจะโทรกลับ’ เสร็จแล้วก็ส่งแล้วมาเล่นเกมแทน เล่นไปได้สักพักก็รู้สึกว่ารถขับขึ้นเนินสูง ผมพอสเกมไว้แล้วมองดูนอกรถก็ต้องเบิกตากว้างกับบรรยากาศข้างนอก ผมวางโทรศัพท์ไว้แล้วขยับไปนั่งติดประตูแนบหน้าติดกระจกมองต้นสนสูงใหญ่ที่ประดับไฟกระพริบหลากหลายสีเต็มสองข้างทาง ผมยิ้มมองอย่างเพลิดเพลินจนรถหยุดอยู่หน้ามุกของบ้านหลังใหญ่ที่ก่อสร้างด้วยไม้สักทั้งหลัง ผมเปิดประตูก้าวลงไปเหมือนคนละเมอ ยืนมองสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ตรงหน้าด้วยความตื่นตาตื่นใจกับความสวยงาม บรรยากาศที่ล้อมรอบบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายธรรมชาติอย่างแท้จริง มีน้ำตกจำลองอยู่ในสวนหย่อมข้างๆบ้านด้วย ถ้าบอกว่าที่นี่คือรีสอร์ทผมก็เชื่อ เพราะทั้งตัวบ้านและสถานที่เอื้อต่อการต้อนรับนักท่องเที่ยวให้เดินทางมาพักผ่อนจริงๆ
“สวัสดีค่ะคุณคิรินทร์ ดิฉันให้เด็กจัดห้องพักไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เชิญได้เลยค่ะ”
ผมหันไปมองคนพูด ผู้หญิงรูปร่างอวบหน้าตาดีในชุดสูทสีเทาเหมือนพนักงานในบริษัทยืนส่งยิ้มให้พี่ควินอยู่ พอเห็นว่าผมมอง เธอก็หันมายิ้มให้ ผมส่งยิ้มให้เธอพอดีกับที่ควินเข้ามาจับมือผมจูงให้เดินเข้าไปในบ้าน
“บ้านพี่ควินเหรอฮะ” ผมหันไปถามคนข้างตัว
“อืม”
“ดีจังเลยนะฮะ มีบ้านพักตากอากาศสวยๆ”
“ชอบเหรอ”
“ครับ ชอบมาก บ้านสวย บรรยากาศก็ดี”
ผมยิ้มตอบ เดินขึ้นบันไดไปตาก็มองไปรอบๆตัว
“ความสวยของจริงอยู่ข้างนอก ไปดูสิ”
ผมเลิกคิ้วมองไปตามทางที่พี่ควินชี้ให้ออกไปดู เขาเดินไปดึงเลื่อนมูลี่สีเดียวกับไม้สักให้เปิดออกก่อนจะเลื่อนประตูเปิด ผมยืนอึ้งกับภาพที่เห็นตรงหน้า ภาพท้องทะเลกว้างใหญ่ยาวสุดลูกหูลูกตาท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำคืนปรากฎอยู่ด้านนอก ผมเดินออกไปดู ที่ที่ผมยืนเป็นระเบียงกว้างระดับความสูงจากตรงนี้ทำให้ผมมองเห็นวิวทิวทัศน์ได้รอบตัว เพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าบ้านหลังนี้สร้างอยู่บนเขา!
สวย ทั้งทะเล ทั้งภูเขา เหมือนผมหลุดออกมาอยู่อีกโลกนึง
“ผมลงไปเล่นน้ำได้มั้ยฮะ”
ผมถามออกมาลอยๆ เดินไปเกาะราวระเบียงสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด อยู่บนนี้ยังรู้สึกได้ถึงกลิ่นของน้ำทะเลเลย
“ได้ พรุ่งนี้เช้าค่อยไป”
ผมหันไปมองคนพูด พี่แซทมายืนซ้อนอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่?
“เข้าห้อง”
พี่แซทว่าพลางโอบเอวผมพาเดินกลับเข้าไปในบ้าน ผมเหลียวกลับไปมองทะเลอีกครั้ง วางแผนไว้ในใจว่าพรุ่งนี้จะตื่นไปเล่นน้ำแต่เช้าเลย พอหันกลับมาผมก็เห็นพี่ควินกำลังเดินนำหน้าเราอยู่ เขาเดินไปทางปลีกซ้ายของบ้านและไปหยุดอยู่หน้าห้องๆนึงก่อนจะเปิดประตูเข้าไป แล้วห้องผมล่ะ?
“พี่แซท แล้วห้องผม…”
“นี่แหละห้องมึง”
เสียงนิ่งๆตอบสวนกลับมาพร้อมกับดุนหลังผมให้เดินเข้ามาในห้อง พอมองเห็นเตียงขนาดคิงไซส์และกระเป๋าเดินทางวางอยู่บนพื้นข้างๆเตียง ผมก็เบิกตากว้างก้าวถอยหลังอัตโนมัติ
“จะไปไหน”
เสียงทุ้มถามชิดอยู่ข้างหูลมหายใจร้อนๆทำเอาผมสะดุ้ง
“พี่ควิน เอ่อ…ให้ผมนอนห้องนี้เหรอฮะ”
ผมถาม หวังให้เขาตอบว่าไม่ใช่
“อืม นอนนี่แหละ กับพวกกู”
เหมือนได้ยินเสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยง ผมหน้าซีดกับคำตอบของเขา
“ทำไม หรือมึงลืมไปแล้วว่าเคยพูดอะไรไว้”
ผมเคยพูดอะไร? ผมก้มหน้างุดคิดทวนคำพูดเขา สักพักผมก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ ใช่จริงๆด้วย! ผมจำได้แล้วล่ะว่าผมเคยพูดอะไรไว้! ผมเงยหน้าขึ้นอย่างเร็วแล้วก็เจอกับนัยน์ตาสีเฮเซลมองจ้องผมอยู่ เขาแสยะยิ้มร้าย หันหลังให้ผมเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ในขณะที่พี่แซทกำลังถอดเสื้ออยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ผมเม้มปากแน่นยืนคว้างอยู่กลางห้อง ใจเต้นตุ้บๆกับท่าทางของพวกเขา
“เอ่อ…ผม…ผมอาบน้ำก่อนนะฮะ”
ผมบอกแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำล็อคประตูไว้อย่างเร็ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“อาบเร็วๆ”
ผมสะดุ้งกับเสียงเคาะประตูและเสียงเข้มที่ร้องสั่งอยู่ข้างนอก ไม่เห็นต้องเร่งเลย ยังไงผมก็ไม่รอดอยู่แล้วคืนนี้ พวกเขาเอาบรรยากาศสวยๆมาล่อให้ผมติดกับชัดๆ!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
อยากเพิ่งปาระเบิด โยนรองเท้า เขวี้ยงครกกับสากมาให้คนแต่งนะคะ :sad4: :o12: :z3:
คืองี้ พอดีว่าแต่งเพลินไปหน่อยมันเลยเกิน :laugh: มานับหน้าอีกที ปาไป 10หน้าเวิร์ด :a5:
ปกติเนื้อหาในแต่ล่ะตอนคนแต่งจะกำหนดไม่ให้ 10หน้าเวิร์ดค่ะ ถ้าจะเกินมาจริงๆก็ไม่ให้เกิน 13หน้า
ตอนแรกตั้งใจจะยัดฉาก NC ต่อเลย แต่เผอิญว่าเนื้อหามันพอดี 10 หน้าแล้วเลยต้องยกยอดไปเป็นตอนหน้า
เพราะถ้ายัดใส่ต่อมันจะยาวมากกกก (เกิน13หน้า) o22 เลยต้องตัดให้ไปต่อตอนหน้า เข้าใจตามนี้เน้อ
อดใจรออีกนิดนะคะ :กอด1: (นักอ่าน : ตรูรอมานานแล้ว :m16: :beat: :z6: :m31:)
ตอนที่ทุกคนรอคอยมาพรุ่งนี้แน่ค่ะ!!! ขออภัยในความผิดพลาดด้วย :monkeysad:
รักคนอ่านสุดตับ :3123:
-
ว๊ากกก มาอย่างไม่ทันตั้งตัว ^^
-
โห!!!!!
รอพรุ่งนี้น้าา ^^
2หนุ่มเตรียมพร้อมอย่างดี
ขอให้เป็นncที่หอมหวาน รักกันแบบหวานชื่น
รอลุ้นพรุ่งนี้
-
มีพามาสร้างบรรยากาศก่อนด้วยนะ 555
รอตอนหน้าอยู่น้า
-
ทำร้ายอ่ะ อ้ากก :serius2:
-
:z2: รอนะ
-
:pig4: :pig4:
-
รอค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :z1:
-
รออตอนหน้า
:z1: :z1: :z1:
-
2 หนุ่มนั่นก็รีบร้อนเชียวนะ
สอบเสร็จปุ๊บรีบพามาทวงสัญญาเชียว
-
ถึงเวลาทวงสัญญาสินะ
-
:laugh:รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ดีใจมาก ที่มาอัพแล้ววว รอนานมากอ่ะ TT^TT
สองพาร์ทนี้ น่ารักมวากกก พี่่ควีนกับพี่แซทน่ารักอ่ะ ตามใจน้องสุดๆ(?) แต่ก็แอบเจ้าเล่ในตอนท้าย 55 น้องยิ่งนานวันยิ่งน่ารักนะ
รอๆ รออัพพรุ่งนี้ ตอนอ่านก็ทะแม่งๆแล้วเชียว ว่ามันจะต้องตัดฉับที่ตอนนั้น แล้วก็จริงดังคาด (ฮาาา)
เป็นกำลังใจให้เน่ออ สู้ๆ
-
:impress3: ลงต่อเลยได้มั้ยครับ
จะนั่งรอทั้งคืนเลย.......อยากอ่านต่อมากครับ....... :3123:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อารมณ์เหมือนหมาวิ่งตัดหน้ารถ เบรคตัวโก่งไรงี้
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงมากกค่ะ ค้างมากๆๆเลย กำลังแบบอ๊ากกลุ้นแทนน้องตาร์ว่าแบบโดนแน่ จะอะไรยังไงต่อ
สนุกๆๆค่ะ ดีใจมากๆเลยที่มาต่ออแล้ว จากเมื่อวานที่อ่านไปก็ยังคิดอยู่ว่าตอนต่อไปจะอีกเมื่อไหร่ T^T
วันนี้ดีใจนะคะที่มาต่อเร็ววว และอยากให้มาต่อแบบนี้อีกกก ก่อนหน้านี้ทิ้งเรื่องนี้ไปเลย คิดถึงมากๆ
ยังไงก็เปนกำลังใจให้นะคะ ไฟท์ติ้งงงงงงงงงง รอตอนหน้ากับ NC เริ่ดๆณ หัวหิน คิคิคิ :L2: :กอด1:
-
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกา
-
แซทนี่ขี้หวงจริงๆ นะเนี่ย แต่ควินก็คงไม่ต่างกัน สองคนไปทำโปรเจคให้เสร็จจะได้พาต้าร์ไปเที่ยวใช่ไหมนั่น
-
ต้องเขวี้ยงระเบิดสถานเดียว ฮ่า ฮ่า
:fire:
-
พี่ควินดูใจดีกว่าพี่แซทอีกง่า
แต่ก็โหดทั้งคู่อยู่ดี
สงสานต้าร์
:sad4: :sad4:
-
อ๊ากกกกกกกกกค้างงงง
-
อีกนิดเดียวก็จะncแล้วแท้ๆ อีกนิดเดียว :m31: :m31: :m31:
-
พี่ควินแลดูใจดี บทพระรองชัดๆเลย -0- 55555
:z1: รอตอนต่อไป
-
อั๊ยยะ ต้าร์งานเข้า
อิคุณพี่ทั้งสองอย่าได้ทำรุนแรงดิบเถื่อนกับน้องต้าร์ให้มากนักนะ เค้าหวงง 555
เตรียมถุงเลือดไว้รอเรียบร้อยค่าา :z1:
-
น้องโดนแน่ๆ เลือดท่วมมมมมมมมมมม :jul1:
-
ถ้ารักตาร์ก็อย่าทำร้ายกันนะควินกับแซท
-
อยากรู้จังเลยว่าเรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง
-
แบบว่า กระชากหัวใจมาก
-
หวังว่าคราวนี้คงจะไม่รุนแรงมากนะ :(
-
เราอาจจะสวนกระแส
ไม่อยากให้ถึงฉากนั้นเลย สงสารน้องต้าร์
เอาวิวสวย ๆ มาล่อ..... ทำแบบนี้กลับไปที่คอนโดยังจะดีซะกว่า
#อินจัด :laugh: :laugh:
-
รออีกและ เหอะๆๆๆ
-
:z1: :z1: :z1: หุหุหุหุ หนีไม่ได้แล้วอ่ะ รักคนแต่งเรื่องนี้จริงๆเยเชียว :impress2: :impress2: :impress2:
-
ก็สงสัยอยู่ว่าทำไมสองคนใจดีแปลกๆ
ที่แท้ก็มีแผนแอบแฝงอยู่นี่เอง
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง รอ รอ รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านแล้ว
พี่แซท เถื่อน เลวได้ใจจริงๆ
-
ตามนั้นพรุ่งนี้จะเข้ามารอแต่เช้าเลยนะคะ
ครั้งนี้พวกพี่ ๆ เบา ๆ กันน้องหน่อยนะหวั่นใจแทน
เพราะเห็นแต่ละคนเก็บกดมานาน เบามือหน่อยนะ :z1:
:pig4: คะ
-
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
:3125: :3125: :3125: :3125: :3125:
:haun4: :haun4: :haun4:
-
Heartbreaker : 23
(http://upic.me/i/cl/goaoo.jpg)
สถานการณ์ตอนนี้ทำให้ผมนึกอยากเป็นญาติกับโดเรมอน เจ้าแมวตัวอ้วนสีฟ้าแห่งโลกอนาคต ผมจะได้ขอยืมคอปเตอร์ไม้ไผ่ของมันมาบินหนีพวกเขา ไม่ก็เป็นญาติกับแฮรี่พอตเตอร์ก็ได้ ผมจะได้ขอยืมไม้กวาดมาขี่แล้วหนีไปให้ไกล ผมรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ และโคตรจะปัญญาอ่อนที่มีความคิดแบบนี้ แต่ผมก็แค่หาที่พึ่งทางใจ ในตอนที่ผมกำลังตกที่นั่งลำบาก ผมไม่เคยต้องมาอดทนนอนขดจนตัวงอได้นานขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต นึกย้อนไปเมื่อเกือบครึ่งชั่วโมงที่แล้ว หลังผมอาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมแทบกระโดดอย่างดีใจที่ไม่เห็นพวกเขาสองคนอยู่ในห้อง ผมล็อคประตูและจัดการกับตัวเอง เปิดกระเป๋าเดินทางที่มีชุดของผมและของพวกเขายัดรวมกันอยู่ ผมรีบค้นชุดของตัวเองออกมาใส่แล้วปีนขึ้นเตียง คว้าผ้าห่มขึ้นคลุมตัวนอนตะแคงหันหลังให้ประตูแสร้งทำเป็นหลับด้วยหวังว่าถ้าพวกเขาบุกเข้ามาในห้องแล้วเห็นผมนอนหลับ พวกเขาจะปล่อยผมไป พอผมนอนไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงลูกบิดประตูดัง ผมนอนลุ้นอยู่ในใจจนเหงื่อซึมฝ่ามือว่าพวกเขาจะเข้ามามั้ย เสียงเงียบหายไปครู่นึงทำให้ผมหายใจโล่ง แต่ไม่นานนักผมก็ตาเหลือกเพราะพวกเขาเปิดประตูเข้ามา ถึงแม้ว่าผมจะล็อคประตูไว้แล้วก็ตาม แต่บ้านหลังนี้เป็นบ้านของพี่ควิน มันคงไม่แปลกอะไรที่เขาจะมีกุญแจห้องทุกห้องของบ้านหลังนี้และใช้มันเปิดเข้ามาในห้อง
ผมสั่งตัวเองให้นอนนิ่งเงียบที่สุดและบังคับลมหายใจให้เข้าออกอย่างช้าๆ ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาใกล้เตียงและเสียงปิดประตูห้องน้ำ ผมแสร้งหลับอยู่อย่างนั้น ต่อมาก็ได้ยินเสียงน้ำไหลกระทบพื้นหินในห้องน้ำและฟูกนอนที่ยวบลง ผมกำมือแน่นเมื่อรับรู้ว่าไม่พี่ควินก็พี่แซทนอนลงบนเตียงอยู่ข้างหลังผม แล้วเสียงน้ำในห้องน้ำก็หายไป ผมพยายามฟังเสียงเคลื่อนไหวทุกอย่างภายในห้องเพื่อเดาว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่ ได้ยินเสียงเปิดปิดประตูอยู่สองสามครั้งและแรงยวบไหวของฟูกนุ่มราวกับพวกเขากำลังทดสอบความอดทนของผมอยู่อย่างไรอย่างนั้น ผมคาดคะเนเวลาในใจว่าคงจะประมาณเกือบ30นาทีจนถึงตอนนี้ที่พวกเขานิ่ง ไม่มีเสียงอะไรให้ได้ยินเลย
พวกเขาเงียบไปจนน่าแปลกใจ!
“จะนอนขดอยู่แบบนั้นไปถึงเมื่อไหร่”
เสียงนิ่งๆของพี่ควินดังขึ้น ผมเบิกตาโพล่งกำมือแน่น พวกเขารู้ว่าผมแกล้งหลับ! รู้มาตลอด!
“ไม่เมื่อยเหรอ”
‘เมื่อยสิ เมื่อยมาก ตะคริวจะกินอยู่แล้ว’ ผมร้องตอบเขาในใจ แต่ก็ยังทำทีเป็นหลับต่อไปถึงแม้ว่าพวกเขาจะรู้แล้วว่าผมแกล้ง
“กลัวเหรอ”
พอเขาถามแบบนี้ผมก็เม้มปากแน่น เหงื่อซึมขึ้นตามขมับ
“กลัวอะไร”
คราวนี้ไม่ได้มาแค่เสียง แต่มือหนาตะบมลงบนไหล่แล้วจับผมพลิกหันหลัง! แผ่นอกกว้างเปลือยเปล่าคือสิ่งที่ผมเห็นเป็นอย่างแรก
“กูถามว่ากลัวอะไร”
นัยน์ตาสีเฮเซลจ้องผมในระยะประชิด สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆรินรดใบหน้า ผมเบี่ยงหน้าหลบสายตาคม แต่มือหนาก็ตามมาบีบคางผมไว้ บังคับให้หันกลับไปสบตาเขา ผมรู้สึกได้ว่ามือตัวเองกำลังสั่น
“มันไม่ใช่แค่เซ็กซ์ กูไม่ได้แค่เอามึงเล่นๆ”
น้ำเสียงที่ทอดอ่อนลงและแววตาโหยหาของเขาทำให้ผมกำมือแน่นจนเล็บที่ตัดสั้นจิกเข้าเนื้อ
เขาไม่เคยพูดแบบนี้มาก่อน ไม่เคยพูดเหมือนกำลังขอร้องให้ผมยอมรับเขา แล้วทำไมวันนี้เขาถึงพูดแบบนี้ ทำไม?
เรามองตากันอยู่สักพักเขาก็แตะริมฝีปากลงมาบนหน้าผาก ไล่ลงไปที่เปลือกตา แก้ม และมาหยุดนิ่งที่ปากผม ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังกับการกระทำอ่อนโยนของเขา ผมแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
“กูจะไม่ถามว่ามึงยอมมั้ย เพราะถึงมึงไม่ยอมกูก็จะเอา แค่ให้มึงรู้ไว้ ที่กูทำ ไม่ใช่แค่เซ็กซ์”
เสียงเข้มพูดชิดริมฝีปากผม ลมหายใจที่เริ่มร้อนเป่ารดอยู่ตรงจมูก ผมสูดหายใจลึกทำใจกล้ามองสบสายตาคม แต่ก็ได้ไม่นานผมก็หันหน้าหนี แต่ก็ดันไปเจออีกคน พี่แซทนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้สานที่มีเบาะรองนั่งอยู่อีกด้าน เขากำลังละเลียดไวน์แดงและมองมาที่ผม ชุดคลุมอาบน้ำที่เขาสวมเผยให้เห็นรอยแยกตรงหน้าอกลึกลงไปถึงหน้าท้อง ผมเม้มปากแน่น ตัดสินใจหลับตา แต่พอความมืดมาเยือนผมก็รู้ว่าพี่ควินกำลังจับขาผมไว้ เขาจับขอบกางเกงของชุดนอนผมและถลกมันออกไป ผมสะท้านเฮือกกำมือแน่น รู้สึกว่าแอร์คอนดิชั่นภายในห้องอาบไล้ไปทั่วขาทั้งสองขาหลังจากถูกถอดกางเกง สักพักเขาก็ขึ้นมาคร่อมตัวผม จับมือผมไว้ บีบให้คลายออกและสอดประสานกดไว้เหนือศีรษะ จูบเน้นหนักตามมา ผมหอบหายใจ เขาสอดลิ้นเข้ามาในปากเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นผมก่อนจะผละออกไป สัมผัสร้อนๆที่ซอกคอทำให้ผมลืมตาขึ้น แรกเริ่มแผ่วเบาและค่อยๆกลายเป็นซุกไซร้หนักขึ้น ผมกัดฟันแน่นระงับเสียงไม่ให้เล็ดลอดออกมา แต่ก็ยากเต็มทน เพราะเขารุกเร้าผมหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือหนาละจากมือผมสอดเข้าใต้เสื้อลูบไล้หน้าอกสลับกับหน้าท้องผมไปมาราวกับเขากำลังปลุกปั่นอารมณ์ผม ผมตัวเกร็งและบิดหนีสัมผัสเขา หอบหายใจแรง
“อย่าหลับตา มองกู”
เขาโน้มหน้าลงมากระซิบบอกข้างๆหู ผมกำผ้าเตียงปูเตียงไว้แน่นเมื่อเขาขยับตัวไปนั่งอยู่ปลายเท้าผม ตอนนั้นเองที่ผมเห็นว่าท่อนล่างของเขามีผ้าขนหนูพันไว้อยู่
“พี่ควิน”
ผมเรียกเขาเสียงแผ่วที่เห็นมือเขายื่นออกมาจับชั้นในผม ค่อยๆดึงมันออกไปจนพ้นขา ผมกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรปกปิดท่อนล่างไว้แล้ว และเขาก็ไม่หยุดพักให้เวลาผมเลย มือหนาจับขาผมให้ตั้งชันก่อนจะจับแยกออกกว้าง เขาขยับเข้ามาในช่องว่างตรงกลางระหว่างขาของผม สอดแขนเข้ามาใต้เอวดึงจนตัวผมขยับเข้าไปใกล้เขา ศีรษะผมเลื่อนหลุดจากหมอนนุ่ม
“พี่ครับ”
ผมมองเขานิ่ง อยากจะทัดทานเขาไว้ แต่สายตาที่มองมาทำให้ผมกลืนถ้อยคำกลับลงคอ ซองถุงยางฯถูกโยนมาจากพี่แซท ผมหันไปมอง เขาลุกขึ้นเดินมานั่งบนเตียงข้างๆผม ยื่นมือออกมาลูบแก้มผม นัยน์ตาราวผลึกนิลจ้องผมนิ่ง
“อื้อ…”
ผมหลุดเสียงออกไปเพราะความเจ็บและอึดอัดจากนิ้วที่แทรกผ่านเข้ามาในตัว ผมเริ่มดิ้น แต่มือของพี่แซทจับล็อคใบหน้าของผมไว้ เขาบดจูบดูดดื่มลงมา ผมครางอยู่ในลำคอ สะดุ้งกับแรงเสียดสีและจำนวนนิ้วที่สอดเข้ามาในตัวเพิ่มขึ้นอีก ผมปล่อยมือจากผ้าปูเตียงยกขึ้นผลักไหล่พี่แซท ให้เขารับรู้ว่าผมกำลังจะขาดอากาศหายใจจากจูบของเขา ดีที่เขารู้ตัวผละจูบออกไป ผมหอบหายใจแรง แต่แล้วผมก็ต้องหลุดเสียงร้องออกมาอีกเพราะแรงสอดแทรกกดลึกภายในตัว ความปรารถนาของพี่ควินกำลังดุนดันเข้ามา ผมเผลอจิกเล็บลงบนไหล่พี่แซท
“อ๊ะ!”
ทั้งๆที่ผมพยายามกัดฟันแน่นสะกดกลั้นเสียงไว้สุดกำลัง แต่การขยับเคลื่อนไหวอยู่เบื้องล่างพังทลายความอดกลั้นของผมไปจนหมดสิ้น ผมส่งเสียงครางตามจังหวะเข้าออกเนิบช้าของพี่ควินและร้องดังขึ้นเมื่อเขาเร่งเร้าจังหวะโถมกายอย่างหนักหน่วง ผมเอามือข้างนึงปิดปากตัวเองไว้ ส่วนอีกข้างยังจิกเล็บลงกับไหล่พี่แซท แต่เขาไม่ยอม ดึงมือผมออกจับให้วางบนบ่าเขาไว้
“เจ็บก็ร้องออกมา”
พี่แซทก้มหน้าบอกชิดกับหน้าผม เขากดจูบลงมาอีกครั้ง เคล้าคลึงจนผมหลงลืมความเจ็บไปชั่วขณะ จังหวะที่กระชั้นถี่ส่งผลให้ตัวผมสั่นไหวตามไปด้วย ผมแหงนหน้าขึ้นเมื่อพี่แซทก้มลงซุกไซร้ซอกคอผม เขาขบเม้มไปทั่วลำคอ ผมได้แต่มองจ้องแชนเดอร์เลียบนเพดานห้อง แสงระยิบระยับและความสวยของมันไม่ได้ดึงความสนใจให้ผมคลายจากอาการอึดอัดและความเจ็บไปได้เลย
“อื้อ!”
ผมสะดุ้งกับแรงขบกัดที่หน้าอก พอก้มหน้ามองก็เห็นว่าเสื้อถูกปลดกระดุมออกจนหมดแล้ว พี่แซทกำลังลากมือของเขาปัดผ่านไปมากับยอดอกผม
“พี่ครับ อ๊ะ…ผม…ผม”
‘ผมเจ็บ’ อยากจะบอกให้พวกเขารู้แต่เสียงผมกลับขาดหาย ความอุ่นจากฝ่ามือหนาที่กำรอบอยู่กับส่วนกลางของผมกำลังดึงสติสัมปชัญญะของผมไป ความรู้สึกเสียวซ่านเข้ามาแทนที่ ผมร้องคราง ได้แต่นอนมองพวกเขาสัมผัสกับร่างกายเปลือยเปล่าของผมอย่างยอมจำนน
“อย่าหลับตา บอกให้มองกู”
เสียงเข้มดังขึ้น ผมที่กำลังจะหลับตามองไปยังคนสั่ง พี่ควินจ้องตาผมพร้อมกับโถมกายเข้าหา มือของเขาเคล้นคลึงส่วนกลางของผม ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดใจในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ความเสียวซ่านพลุ่งพล่านอยู่ในตัวจนอยากจะปลดปล่อยบางสิ่งบางอย่างที่คั่งค้างอยู่ออกมา และราวกับเขาจะรู้ว่าผมต้องการอะไร เขาถึงได้เร่งจังหวะรัวเร็วก่อนจะถอนตัวออกไป ผมหายใจแรง ปลดปล่อยหยาดอารมณ์ออกมาจนตัวกระตุก พี่แซทเข้ามาซ้อนข้างหลังผม จับให้ผมเอนตัวพิงอกเขาไว้
“พี่ครับ”
เสียงแหบพร่าของผมเอ่ยเรียกพี่แซท เขาก้มหน้าลงมาจูบผม ลูบไล้ฝ่ามือกับหัวไหล่ผมแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆผละออกไป ผมตาโตเมื่อจู่ๆเขาก็ผลักผมให้พี่ควินที่เข้ามารับผมไว้ ไม่รอให้ผมได้พักหายใจเขาก็อุ้มผมขึ้น ผมยันมือลงบนบ่ากว้างของเขา มองสบนัยน์ตาสีเฮเซลอย่างไม่เข้าใจและเริ่มหวาดกลัวกับสิ่งที่เขากำลังจะทำ
“ลงมา”
เขาสั่งให้ผมขยับสะโพกลงไป ความปรารถนาของเขารอรับผมอยู่ข้างล่าง แต่ผมกลับยึดบ่าเขาไว้แน่น ส่ายหน้าแรง เขาวางมือทั้งสองข้างไว้ที่เอวผม มองผมด้วยสายตาเว้าวอนราวกับเขากำลังอ้อนขอให้ผมรับเขาเอาไว้ ผมเม้มปากแน่น แต่เขาก็โน้มหน้าเข้ามาจูบผม ขบเม้มริมฝีปากผมทั้งบนและล่าง เลื่อนลงไปซุกไซร้ซอกคอ ฝังจมูกโด่งคมของเขาแช่ค้างไว้อยู่อย่างนั้น เหมือนผมถูกเขาหลอมละลายด้วยสัมผัส ลมหายใจร้อนๆรินรดผิวอ่อนจนขนลุกซู่ ผมค่อยๆก้มหน้าซุกคอเขา โอบกอดเขาไว้ ขยับเคลื่อนตัวลงอย่างช้าๆจนสัมผัสกับส่วนปลายแข็งขืนที่ยังมีถุงป้องกันสวมใส่ไว้อยู่ แต่มันก็บางมากจนเหมือนเขาไม่ได้ใส่มัน
“อื้อ…”
ผมร้อง กดหน้าซุกคอเข้าแน่น ไม่รู้อะไรผลักดันให้ผมใจกล้ายื่นมือออกไปจับความปรารถนาของเขาไว้และค่อยๆขยับตัวลงไป ผมบดเบียดสะโพกจนส่วนปลายผลุบหายเข้ามาในตัวผมได้ เพียงเท่านั้นผมก็จิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้าง ส่งเสียงครางแหบพร่าออกมาด้วยความเสียวซ่าน
“เด็กดี ขยับสิ”
ผมทำตามคำสั่งเขาราวกับคนละเมอ ขยับตัวกดสะโพกลงไป ส่วนแข็งขืนของเขาสอดลึกเข้ามา ผมหอบหายใจแรง ขยับตัวลงจนรับเขาเข้าได้ทั้งหมด ความร้อนแล่นไปทั่วร่างลามเลียจนผมเผยอปากขึ้นปล่อยลมหายใจหนักๆออกมา นิ่งได้สักพักผมก็รู้สึกว่าส่วนนั้นของเขากำลังร่ำร้องเรียกผมอยู่ หน้าผมร้อนวาบ ยังไม่ทันขยับเขาก็สวนเข้ามาเสียก่อน ผมกัดฟันแน่นเบียดตัวเข้าหาเข้าจนแทบจะจมหายไปกับอกกว้าง ความร้อนภายในร่างกายกระตุ้นให้ผมเริ่มขยับตัวตอบโต้เขากลับไป พอผมขยับ เขาก็หยุดเหมือนต้องการให้ผมจัดการต่อให้สุดทาง เขาก้มหน้าเข้ามาคลอเคลีย ไล่เล็มขบเม้มติ่งหูจนผมสะดุ้งโหยงรับเขาเข้ามาจนถูกจุดที่ไวต่อความรู้สึก ผมร้องเสียงหลงผละหน้าออกมาจากซอกคอเขา หอบหายใจจนตัวโยน พอดีกับที่เขายื่นนิ้วเรียวยาวเข้ามาในปาก ผมอมไว้แน่นทันที
ความเย็นของเครื่องปรับอากาศภายในห้องไม่ได้ช่วยให้เหงื่อที่ผุดขึ้นตามไรผมและฝ่ามือหายไป ยิ่งพอเขาสวนสะโพกเข้ามาและผมโต้ตอบกลับไป ความร้อนในร่างกายก็ยิ่งพุ่งขึ้นสูง ร้อนจนผมอยากจะกระโดดลงในธารน้ำแข้งเพื่อดับความร้อนรุ่มนี้ ผมสั่นไหวอยู่บนตัวเขาผสานกับเสียงร้องครางอยู่นานก็รู้สึกถึงความอึดอัดอยู่ภายในจนแทบระเบิดออกมา พอความรู้สึกนี้มาเยือนผมอีกครั้ง เขาก็ทำราวกับรู้ว่าผมกำลังต้องการสิ่งใด เขาเร่งจังหวะกระชั้นถี่จนผมสั่นไหวแรงและปลดปล่อยออกมาอีก ผมโถมตัวลงซบกับอกเขา วางมือเกาะบ่าเขาไว้ หายใจอย่างช้าๆเพราะถูกเขาสูบเรี่ยวแรงออกไปเกือบหมด พี่ควินกดจูบลงบนหน้าผากผมก่อนเลื่อนไปกดลงบนแก้ม ผมมองสบตาเขา ไม่รู้ว่าผมเหนื่อยจนเบลอหรือผมตาฝาดที่เห็นว่าเขายิ้มให้ผม รอยยิ้มจริงๆที่ไม่ใช่แค่ยกมุมปากแสยะยิ้มอย่างที่เขาชอบทำ ผมตั้งใจจะยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าเขา แต่จู่ๆเขาก็อุ้มผมขึ้น ลมหายใจร้อนๆเป่ารดอยู่ตรงท้ายทอย พอหันไปมองก็เจอกับสายตาร้อนแรงของพี่แซทมองอยู่ เขารวบเอวผมเข้าไปหาตัวก่อนจับพลิกหันหลังกดให้นอนคว่ำหน้า ผมเบิกตากว้างรู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร
นี่พวกเขากะจะไม่ให้ผมพักหายใจบ้างหรือไง ผมก็เหนื่อยเป็นนะ!
ผมตั้งใจจะหันไปบอกพี่แซท ว่าขอเวลาให้พักก่อนได้มั้ย แต่พอผมหันไปมอง ใบหน้าหล่อก็ยื่นเข้ามาประกบจูบผมอย่างหนักหน่วง ผมตาโตยันสองมือไว้กับฟูก ก่อนที่ผมจะส่งเสียงครางประท้วงเขาก็ผละหน้าออกไป ผมยันตัวขึ้นพอดีกับที่เอวถูกรวบยกขึ้น
“พี่ครับ”
เสียงแผ่วเบาของผมไม่ได้ทำให้เขาหยุดความตั้งใจ มือที่ยันไว้กับฟูกทรุดฮวบเพราะแรงสอดใส่เข้ามาอย่างรวดเร็วและกดลึกในครั้งเดียว ได้แต่ส่งเสียงครางแนบหน้าอยู่กับหมอน แรงโถมกายหนักหน่วงอย่างไม่ผ่อนจังหวะทำเอามือผมที่กำแน่นกับผ้าปูสั่นไหวตามร่างกายที่โยกคลอนไปด้วย ผมนิ่วหน้าเพราะเจ็บกับแรงเสียดสี พยายามรวบรวมกำลังยันตัวขึ้นเพื่อจะบอกให้เขาผ่อนแรงลงหน่อย แต่ยันมือได้แค่ข้างเดียวผมก็ทรุด ผมคลายมือจากผ้าปูมากำหมอนไว้แทน สัมผัสได้ถึงความร้อนของแผ่นอกกว้างทาบทับกับหลังผม
“พี่แซท”
ผมเปล่งเสียงพร่าเรียกเมื่อเขาก้มลงมาซุกไซร้กับซอกคอผม มือหนาลูบไล้แผ่นอกกับหน้าท้องผมผิวเนื้อเปล่าเปลือยที่สัมผัสแนบชิดติดกันยิ่งทำให้ร้อนจนเหงื่อซึมขึ้นเต็มหน้าผาก
“อ๊ะ!”
ผมร้องกับแรงขบกัดที่คอ นี่เขาเป็นแวมไพร์หรือไง!
“พี่ครับ ผมเจ็บ”
ผมฝืนบอกจังหวะที่เขาไล่เล็บขบเม้มใบหู แรงขับเคลื่อนที่หนักหน่วงค่อยผ่อนแรงลงเป็นจังหวะเนิบช้า ผมถอนหายใจ ในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียงผมสักที มือหนาวางบนหลังมือผมบีบไว้คล้ายบอกให้ผมเชื่อใจเขาก่อนจะปล่อยออกไปรวบเอวผมพยุงไว้ไม่ให้ทรุด เขาจูบไล่แผ่นหลังจนผมขนลุกกับลมหายใจร้อนๆที่ปัดผ่านผิวตามร่องกระดูกสันหลัง เขาขยับเร่งจังหวะขึ้นอีกแต่สักพักก็ผ่อนแรงสลับกันอยู่อย่างนั้นจนผมรับรู้ได้ว่าตัวเขากระตุกและเขาก็หยุดเคลื่อนไหว ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่คิดว่าเขาจะหยุดแค่นี้แล้วถอนแกนกายออกไป แต่ก็วางใจได้ไม่นานตัวผมก็ถูกยกขึ้นให้นั่งลงบนตักเขาอย่างเร็ว อย่างไม่ทันให้ผมได้ตั้งตัว แผ่นหลังผมแนบติดกับหน้าอกกว้างชื่นเหงื่อ สิ่งที่ยังแช่ค้างอยู่ในตัวผมสอดลึกเข้ามาจนผมจุก ได้แต่อ้าปากหอบเอาอากาศหายใจ
ฟู่ว!
“ไม่เจ็บแล้ว”
เขาเป่าลมใส่คอผมตรงที่เขากัดไป จับสะโพกผมให้ขยับ ผมนิ่วหน้าเพราะความคับแน่น มือหนาประคองใบหน้าผมให้หันไปรับจูบหนักๆ เขาเริ่มขยับตัวเร็วขึ้น แรงที่เขาสอดใส่เข้ามาทำให้เจ็บ ผมยันมือข้างนึงไว้กับฝูกเพื่อยกตัวขึ้นมองสบตาคม ริมฝีปากที่กำลังบดคลึงอยู่ค่อยผละออกไปเวียนวนอยู่กับปลายคาง
“พี่แซท ผม…ผมจะทำเอง…ให้ผมทำเองนะ”
ผมบอกเสียงเบา เพราะคิดว่าถ้าผมเป็นฝ่ายขยับรับเขาเอาไว้คงจะเจ็บน้อยกว่าที่เขาสวนแกนกายขึ้นมาตรงๆ ผมรู้สึกว่าตอนพูดแก้มผมร้อนฉ่า ผมไม่เคยพูดแบบนี้เลยเวลาที่เรามีเซ็กซ์กัน ไม่เคยบอกว่าผมจะเป็นฝ่ายทำเองแบบนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกล้าพูดออกไป
“ขยับสิ”
เขาสั่งพร้อมกับกดจมูกคลอเคลียกับแก้มผม ผมค่อยๆกดสะโพกลงไป ความรู้สึกเดียวกับตอนที่ผมขยับอยู่บนตัวพี่ควิน มือหนาข้างนึงวางลงบนหน้าท้องผม ส่วนอีกข้างจับสะโพกผมไว้
“เร็วๆ”
เหมือนว่าเขาทนรอให้ผมขยับไม่ไหว ผมทำใจกล้ากัดฟันแน่นกดตัวเองลงไปอย่างเร็ว แช่ค้างไว้อยู่อย่างนั้น
“อย่าหยุด ขยับต่อ”
เสียงเขาสั่น ผมรู้ว่าเขาทรมานที่ผมกำลังบีบรัดเขาไว้แน่น เพราะผมเองก็รู้สึกได้ว่าแกนกายของเขาร้อนผ่าว พอผมเริ่มขยับเขาก็ยื่นมือมาจับส่วนกลางของผมไว้และเคล้นคลึงตามแรงที่ผมขยับสะโพก พอถูกเขาสัมผัสผมก็เหมือนถูกกระตุ้นให้เคลื่อนไหวเร็วขึ้น
“อ๊ะ…อ๊ะ…”
ผมหลับตาแน่น ปลดปล่อยเสียงครางออกมา ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ผมโถมแรงอยู่บนตัวเขา จนผมรู้สึกว่าแรงดันจากภายในร่างกายกำลังผลักดันให้ผมปลดปล่อยออกมาพอดีกับที่เขาหยุดขยับมือ ผมถึงได้หยุดขยับตัวตามไปด้วย อ้อมแขนแข็งแกร่งโอบรัดผมไว้ เขาจูบขมับผมเบาๆ ผมหันไปมองเขา ยื่นมือออกไปโอบรอบคอเขาไว้ โน้มใบหน้าเขาลงมาใกล้ก่อนจะจูบเขาด้วยความอ่อนแรง เขาจูบตอบผม รุกเร้าหนักแต่ผมเบี่ยงหน้าหลบ
“ไม่ไหว…ผม…ไม่ไหวแล้ว”
ผมฝืนบอกออกไปด้วยเสียงแผ่วเบา ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดพิงอกกว้างของเขา
หมดกันความตั้งใจของผม ที่ผมหมายมาดไว้ในใจว่าพรุ่งนี้จะตื่นแต่เช้าเพื่อลงไปเล่นน้ำ ผมคงไม่มีแรงพอแล้วล่ะ ถ้าพวกเขาจะต่ออีกรอบ ผมต้องตายคาเตียงแน่ๆ!
ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าหลังจากจบกิจกรรมบนเตียงแล้วท้องผมจะร้องเพราะรู้สึกหิว ผมอายจนต้องมุดหน้าอยู่ใต้ผ้าห่ม ท้องผมร้องเบาเสียเมื่อไหร่ล่ะ มันร้องดังโครกครากประจานผมเหมือนจะประกาศให้คนทั้งโลกรับรู้ ทั้งๆที่ผมเหนื่อยจนตาแทบปิดแต่ท้องเจ้ากรรมดันไม่ยอมอ่อนแรงตามไปด้วย มันประท้วงเรียกหาอาหาร พี่แซทเพิ่งจับให้ผมนอนได้สักพัก ดีที่พวกเขาปรานีผมไม่ขอต่อรอบสอง ไม่งั้นท้องผมคงร้องตอนที่กำลังมีเซ็กซ์อยู่แน่ๆ และมันจะทำให้ผมอายมากกว่าตอนนี้หลายเท่า
“นอนดีดี”
เสียงเข้มบอกอยู่ใกล้ตัว ผมค่อยๆโผล่หน้าออกจากผ้าห่ม ยิ้มเจื่อนให้พี่แซท ทั้งตัวยังเปลือยเปล่าอยู่ ผมมองหาชุดนอนของตัวเองก็เห็นว่ามันกองอยู่ที่พื้น อยากจะคลานไปหยิบแต่พอขยับตัวแรงความปวดแปลบก็ถามหา ผมนิ่วหนา รู้สึกปวดไปทั้งตัว
“เป็นอะไร”
ยังจะมีหน้ามาถาม! ผมตวัดสายตามองพี่แซทอย่างไม่พอใจ ดึงผ้าห่มคลุมหน้าอกแล้วล้มตัวลงนอนตะแคงหันหลังให้เขา ตอนนี้ทั้งโกรธทั้งหิว
“ไอ้ควินลงไปสั่งข้าวอยู่”
ผมหูผึ่งที่ได้ยิน เอามือลูบท้องเบาๆ ‘จะได้กินแล้ว’ ผมนอนนับเลขในใจอย่างรอคอย แต่สักพักพี่แซทก็ชะโงกหน้ามามองผม
“เช็ดตัว”
ผมเลิกคิ้ว พี่แซทจับผมพลิกให้หันกลับไปหาเขา ผมถึงได้เห็นว่าในมือเขามีผ้าขนหนูอยู่
“ผมเช็ดเองก็ได้ฮะ”
ผมบอกเสียงเบาแบมือยื่นออกไปขอผ้าขนหนูจากมือเขา แต่เขาไม่ให้ซ้ำยังขยับเข้ามาใกล้จัดการเช็ดคอไล่ลงไปที่หน้าอก เขาค่อยๆดึงผ้าห่มลง ผมนอนนิ่งมองหน้าเขาปล่อยให้เขาเช็ดตัวให้ผมแม้จะรู้สึกจั๊กจี้ก็ตาม
“ชุดนอนของผม” ผมพูดขึ้น ชี้มือไปที่พื้นบอกให้เขารู้ว่ามันอยู่ตรงนั้น “หยิบให้ผมหน่อย”
เขาไม่ตอบ ไม่หือไม่อือ เช็ดตัวผมต่อไป จนผมชักหวั่นว่าเขาจะไม่หยุดแค่เช็ดตัว เพราะฝ่ามือร้อนๆของเขาหยุดนิ่งที่หน้าท้องผม
“เอ่อ…ท่อนล่าง ผม…ผมจะเช็ดเอง” ผมบอกเสียงตะกุกตะกัก
“ไม่ต้อง”
เขาบอกปัดเสียงเรียบ ขยับมือเช็ดตัวผมต่อ ผมยกมือกอดตัวเองไว้เพราะผ้าห่มร่นไปกองอยู่ที่เอวแล้ว เขาหันมามอง จับผ้าห่มขึ้นคลุมให้เหมือนเดิมแล้วไปเลิกที่ปลายเท้าขึ้น เขาเช็ดเท้าให้ผม ไล่ขึ้นมาที่ขา ผมเริ่มรู้สึกหวิวๆเมื่อเขาลากผ่านผ้าขนหนูเข้าไปที่ต้นขาด้านใน ความเปียกชื้นของผ้าทำให้ผมนึกถึง…
“ผมหนาว อยากใส่ชุดนอน”
ผมบอกก่อนหันหน้าหนี จับผ้าห่มไว้แน่น ลอบถอนหายใจโล่งที่เขาหยุดมือผละออกไปหยิบชุดนอนที่พื้นขึ้นมาให้ ผมค่อยๆขยับตัว เขาเข้ามาช่วยประคองให้ผมนั่ง
“ขอบคุณครับ”
ผมก้มหน้าก้มตาบอกจะหยิบเสื้อจากมือเขามาใส่ แต่เขาชักมือกลับไม่ยอมให้
“ผมใส่เองได้”
“อวดเก่ง” เขาว่าเสียงเรียบ
ผมยู่ปาก ปล่อยให้เขาจัดการใส่เสื้อให้ มองนิ้วเรียวยาวที่ค่อยๆติดกระดุมแล้วผมก็นึกถึง… ผมส่ายหน้าแรง นี่ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย! ทำไมในหัวถึงได้คิดแต่เรื่องนั้น
“รีบใส่ได้มั้ยฮะ ผม…ผมหนาว”
ผมหาข้ออ้างมาเร่งเขา ในใจก็บอกให้ตัวเองหยุดคิดสักที แต่ภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไปก็วิ่งวนอยู่ในหัว มันฉายชัดขึ้นมาเป็นฉากๆ โดยเฉพาะตอนที่…ตอนที่….ตอนที่ผมขยับอยู่บนตัวพวกเขา
“อ๊ะ!”
ผมร้องเมื่อจู่ๆมือหนาก็จับสะโพกผมยกขึ้น พอผมมองก็เห็นว่าเขากำลังใส่กางเกงให้ ผมหน้าร้อนวาบเกาะบ่าเขาไว้แล้วหันหน้าหนี
“กินข้าว”
เหมือนเสียงสวรรค์ ผมหันไปมองพี่ควินที่เดินถือถาดอาหารเข้ามา เขาจัดการวางถาดไว้บนโต๊ะโคมไฟแล้วเดินไปยกโต๊ะไม้ทรงกลมมาตั้งไว้ข้างเตียง ผมนั่งมองเขา กระพริบตาปริบๆ กลิ่นหอมของน้ำซุบในถ้วยเบญจรงค์สีขาวเรียกน้ำย่อยในกระเพาะ ผมขยับตัวจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องนิ่วหน้า พี่แซทเข้ามาประคอง
“กินบนเตียงนี่แหละ”
ผมพยักหน้ารับรู้ วางมือลงบนแขนเขาให้เขาช่วยประคองจนผมมานั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะได้สำเร็จ อาหารตรงหน้าเป็นข้าวผัดหมู อาหารจานเดียวง่ายๆแต่ก็น่าทานเพราะมีไข่ดาวด้วยแถมยังมีแครอทกับถั่วลันเตาผัดรวมอยู่
“แล้วพวกพี่ ไม่ทานด้วยกันเหรอฮะ” ผมเงยหน้าขึ้นมาถามพวกเขา
“กินไป”
พี่ควินบอก เขาเลื่อนจานข้าวกับถ้วยน้ำซุปมาใกล้ๆ ผมพยักหน้าจับช้อนซ้อมจัดการกับอาหารตรงหน้า แค่คำแรกผมก็ตาโตเพราะความอร่อย ผมนั่งกินไม่พูดไม่จา ไม่นานผมก็ฟาดข้าวผัดเกลี้ยงหมดจาน แม้แต่น้ำซุปก็ไม่เหลือ
“กินยา”
พี่ควินบอกพร้อมยื่นเม็ดยากับแก้วน้ำเปล่ามาให้ ผมรับมาดื่ม กลืนยาลงคอเสร็จก็วางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะ รู้สึกระคายคอแปลกๆ หวังว่าผมคงจะไม่เป็นไข้นะ
“นอน”
พี่ควินจับผมนอนลงตรงกลางเตียง พอหัวเตะหมอนผมก็หาวออกมา สัมผัสที่มุมปากจากปลายนิ้วทำให้ผมสะดุ้งมองหน้าเขา
“เป็นอะไร”
เขาถาม แต่ผมส่ายหน้า ก็เมื่อกี้ที่เขาเช็ดน้ำที่ติดมุมปากผมออกไปมันทำให้ผมนึกถึง…ตอนที่ผม…อมนิ้วเขา
“ผมง่วงแล้ว”
ผมบอกแล้วรีบดึงผ้าห่มขึ้นปิดหน้า ผมทำอะไรลงไป!
“กูบอกมึงแล้วไง ว่าไม่ใช่แค่เซ็กซ์”
เสียงทุ้มดังอยู่ข้างหู ผมตัวแข็งทื่อเบิกตากว้างอยู่ใต้ผ้าห่ม พี่ควินต้องการพูดอะไรกันแน่
“ถ้ากูต้องการแค่เซ็กซ์ กูไปเอากับใครที่ไหนก็ได้ แต่กับมึง ไม่ใช่”
ผมนิ่งฟัง รู้สึกว่าหัวใจกำลังเต้นผิดจังหวะ มันเต้นดังขึ้นๆ จู่ๆผ้าห่มที่กำไว้ก็ถูกดึงออกไป นัยน์ตาสีเฮเซลจ้องมองผมในระยะประชิด ลมหายใจอุ่นๆรดอยู่ตรงจมูก เขามองผมนิ่งคล้ายจะบอกให้ผมจดจำในสิ่งที่เขาพูดไป
“แค่มึง มึงคนเดียว”
น้ำเสียงหนักแน่นของเขาสะกดผมไว้ ผมนิ่งไป คำพูดเมื่อกี้สะกิดใจผม เหมือนผมเคยได้ยินเขาพูดเมื่อนานมาแล้ว ประโยคเดียวกัน ในขณะที่ผมตกอยู่ในภวังค์ ไฟในห้องก็ดับลง เสียงยวบของฟูกนุ่มทั้งซ้ายและขวาบอกให้รู้ว่าพวกเขานอนอยู่ข้างๆผม ผมนอนลืมตาอยู่ท่ามกลางความมืด สะดุ้งกับสัมผัสที่มือซ้าย ความอบอุ่นจากอีกมือที่มีขนาดใหญ่กว่าสอดประสานกับนิ้วผมกระชับแน่น
“อีกไกลมั้ย กว่ากูจะได้เข้าใกล้หัวใจมึง”
ราวกับเสียงกระซิบ แต่กลับได้ยินชัดเจน ผมหันไปมองคนพูดทันที แม้จะมองไม่เห็นหน้าเขา แต่ผมก็รู้ว่าพี่แซทนอนอยู่ข้างๆและกำลังจับมือผมไว้อยู่ ทำไมเขาถึงถามแบบนี้? วันนี้พวกเขาเป็นอะไรไป พี่ควินก็พูดแปลกๆ พี่แซทก็ถามแปลกๆ ไม่ใช่แค่เซ็กซ์แล้วคืออะไร จะให้เรียกว่ามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันเหรอ จะใช้คำเปลืองไปหรือเปล่า ผมคิดว่าคนอื่นเขาก็เลือกใช้คำนี้กัน ‘เซ็กซ์’ ‘มีเซ็กซ์’ แต่พี่ควินกลับบอกผมว่ามันไม่ใช่แค่เซ็กซ์ ถ้าไม่ใช่แล้วมันคืออะไรล่ะ? ไหนจะคำถามแปลกๆของพี่แซทอีก เขาถามเหมือนกำลังขอความรักจากผมงั้นแหละ
บ้าน่า! คนอย่างพวกเขาน่ะเหรอจะมาขอความรักอะไรจากผม
คนไม่มีหัวใจอย่างพวกน่ะเหรอจะมีความรู้แบบนี้ สิ่งที่พวกเขาทำกับผมไม่ว่าจะเป็นอดีตหรือปัจจุบัน ผมคิดว่ามันยังห่างไกลจากคำว่ารักมาก มากจนเกินไป
ถึงจะบอกว่ามันไม่ใช่แค่เซ็กซ์ ผมก็จะคิดว่ามันเป็นแค่เซ็กซ์
ถึงจะถามว่าอีกไกลมั้ย กว่าจะได้เข้าใกล้หัวใจผม ผมก็จะตอบว่าอีกไกล
‘ผมไม่ได้รักพวกเขา ไม่มีทางรักพวกเขาเด็ดขาด พวกเขาทำร้ายผม ผมจะรักคนที่ทำร้ายผมได้ยังไง’
ผมจำได้ว่าเคยตอบพี่เนสไปแบบนี้ ตอนนี้ผมก็ยังยืนยันคำเดิม ว่าไม่มีทาง!
----------------------------------------------------------------------------------------
อยากจะลงตั้งแต่เมื่อคืน แต่ยังแต่งไม่เสร็จ ขอโทษค่ะ :monkeysad:
รู้ตัวแล้วว่าตัวเองไม่ถนัดจะแต่งฉากเลิฟซีนเลยจริงๆ :m15: แต่งยากมากกกก
กว่าจะเค้นออกมาได้ โฮกกกกกกก :เฮ้อ: ไม่เอาแล้วเลิฟซงเลิฟซีน :z3:
คนแต่งขอยื่นไปลา 2 วันนะคะ เสาร์-อาทิตย์ ติดธุระค่ะ :o12:
ขอให้มีความสุขกับการอ่าน แฮปปี้กับวันหยุดสุดสัปดาห์ทุกคนนะคะ :bye2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
เหยียบกับดักเต็มๆ !! :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
บาดเจ็บกันถ้วนหน้า
เหยียบระเบิดเต็มตรีนเลยจร้า
-
ตู๊มมม!!
-
อ๊าย!!
คราวนี้พี่ควินพี่แซททำให้ต้าร์สมยอมนะ
ไม่ใช่จำยอม โอเค๊!! o13
-
..........อ๊ายยยยยยยยยยย :serius2:
-
อ๊าคคคคคคคคคคคคคค ฆ่ากันเลยเหอะ :fcuk:
-
ซีนดราม่าแน่นอน
:call: :call: :call:
-
:m25: โดนสะเก็ดระเบิดยังเสียเลือดขนาดนี้ ถ้าโดนทั้งหมดจะไม่ :jul1: เหรอเนี่ย :call: :call: :call:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ทำงี้ฆ่ากันเลยดีกว่า
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
อ๊างงงงงงงงงง เค้าจะเอา NCๆๆๆๆๆ
จะดราม่ามั้ยนิ แอบกลัวอ่ะ ขอหวานๆ นะค๊า
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
คุณทำสำเร็จแล้ว...
มาเก็บศพได้เลย
-
หาบังเกอร์หลบไม่ทันโดนจนได้
-
อร๊างงงงงงงงงงงงง :m3: :m3:
ต้องเตรียมเลือดไว้เยอะๆซะแล้ว :-[
-
ขอให้แบบสมยอมและหวานสุดๆ
-
จาเอา จาเอา จะเอาอ๊าาาาา o9 o9 o9 o9 o9
-
:o8:
-
เหยียบระเบิดเต็มๆ ตู้มเดียวตายสนิทค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:m25: :m25: :m25:
-
ขอระเบิดอีกหลายๆลูกเลยได้ไหม ฮิฮิ :man1:
-
:pighaun: :pighaun:
หย่อนมาสะเสียเลือดเลยยย
-
อยากอ่านแล้วววววววว
-
ทำร้ายจิตใจกันมากอ่ะ หมายถึงคนเขียนนะ 555 กลับมาต่อด่วน!
-
:jul1:
เมื่อไหร่จะมาเต็มมม ><
-
อ๊ากกกกกกกกกก :z3: :z3:
หยิบระเบิดปาใส่คนแต่งง บู้มม เกิดเป็น โกโก้ครั้นซ์ :z2:
ปูเสื่อรอ ตอนต่อไปมาเร็วๆน้า :z1:
-
แล้วทำเพราะอะไรทำไมไม่บอกไปนะ รอค่ะ
-
รอๆๆๆ เมื่อไหร่จะมานะ
-
มายกอทททททททททททททท เหยียบกับระเบิดเต็มๆๆเลยค่ะจุดนี้
นั่งเอ๋ออยู่หน้าคอมม พรากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รอ รอ รออออออออออออออออออ
-
ไม่หลับไม่นอน
รออออออออออออออออ o19 :sleep2:
-
จะได้ลงไปเล่นน้ำกับคนอื่นเขาไหมเนี่ย...อุส่ามาเที่ยวทั้งที
พี่สองคนนี้ก็หวงสุดๆ...แค่เล่นกับเฟียซก็โดนงอนใส่...55+
เฟียซน่ารักอะ...พี่เนสก็น่ารัก...ต้าร์มีคนรักเยอะมากกกกก...
-
o13
รอ รอ :call:
-
ประโยคโดนใจ
แต่ถ้าพูดไปเลยตรงๆว่ารัก
ง่ายกว่ามั้ย????????
-
รอ รอ รอ รอ ร๊อ รอ
:call: :call: :call: :call:
-
ไม่น่าเข้ามาแล๊ย!!!~ ติดกับจนได้ กรี๊ด!!!! ขัดใจ
>;<
-
//ขับรถมูลนิธิมาเก็บคนหลงเข้ามาเหยียบกับระเบิด
นี่คงเป็นวิธีบอกรักของนายสองคนนี้สินะ
-
น้ำทะเลน่ะ ไม่ได้เล่นแน่ๆเลยน้องต้าร์
-
:z3: มาต่อวันนี้เถอะน้าาาาาา อยากอ่านต่อมากๆ :sad4:
แบบว่าแซท โหดร้ายกาจมากกกกกกก :m31: แอบสงสารตาร์นะ
แต่ว่า ดันไปพูดไว้เองนี่นา :-[ รออ่านนะคร๊าบบบบบบบบบ รีบๆมาลงน้าาาาา
ชอบตอนแซทโมโห บอกควินว่า ถามเมียมึงดูสิ อยากบอกว่าก็เมียมึงเหมือนกันนั่นแหละ :laugh:
-
ไหงบอกว่าจะมาตั้งแต่เมื่อวานแน่ๆไง งอนๆๆ T^T
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ติดกับระเบิดแล้วเนี่ย ไม่ไหนไม่รอดแล้ว มาต่อด่วนนนนน
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
น้องต้าจะได้เล่นน้ำทะเลมั้ยยยยยย
-
คุณคนแต่งขา ก้อมันแต่งยากไงค่ะ ใคร ๆ ถึงได้รออ่าน และยิ่งเป็น 3P ด้วยน่ะ แค่คิดก้อเหนื่อยแทนแล้วจ้ะ :impress3: แต่ก้อแต่งได้ดีน่ะค่ะ อ่านไปก้อลุ้นไปน่ะในแต่ละตอนน่ะ :a5:
-
อร๊างงงงงงงงงงง
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :oo1: :oo1:
มันเป็น nc ที่เกิดมาจากความรัก แต่เหมือนตาร์จะไม่รู้ตัวเลยนะ
ว่าพี่ทั้งสองคน รักต้าร์เข้าให้แล้ว หุหุ ><
:o8: :o8: :o8: :o8: เข้าใจคนแต่งนะคะ ฉากเลิฟซีนหวานๆ แต่งยากมว้ากกกก
สู้ๆ นะฮับ อยากให้มีฉากหวานๆ แบบนี้อีกค่า
-
:jul1:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
โดนมากกกกกกกกกก หุหุ
-
:jul1: ตอนท้ายแอบเศร้า ต้าร์ใจแข็งน่าดู อย่าเลิกแต่งฉากเลิฟซีนเลยนะ :m15:
-
อยากเห็นฉากจบจริงๆว่ามันจะเจ็บปวดขนาดไหน... :o12:
-
เริ่มสงสาร2หนุ่มแล้ว
ตาร์เปิดใจให้พี่ควินกับพี่แซทเร็วๆน่ะ
-
ถามมาได้ยังไงว่าใกล้จะได้หัวใจเค้าหรือยัง??คุณลืมไปแล้วหรอว่าคุณทําอะไรลงไปบ้าง...คุณข่มขืนเค้า คุณบังคับเค้าต่างๆนาๆเพื่อตอบสนองความต้องการของพวกคุณและแม้กระทั่งบัดนี้คุณก็ไม่ได้สํานึกผิดในสิ่งที่พวกคุณทําเลยคําขอโทษสักคําก็ไม่มี แล้วนี่คุณหวังอะไรคะคุณต้องการได้รับอะไรตอบกลับมาหรอคะไม่เข้าใจคะ!!!!! ป.ล ขอโทษที่อินเกินไปคะแต่เเค่อยากให้นิยายคงความจริงในส่วนนี้คะถ้ามากเกินไปก็ขอโทษด้วยน้ะคะขอบคุณคะ5555 :sad4: รักคนแต่งมากๆคะ :กอด1: :L1:จาก มุนินท์(แรงเงา)5555555
-
ใจแข็งจริงๆเลยนะตาร์ ว่าแต่อดเล่นน้ำแล้วใช่มะ อิอิ :impress2: :impress2:
-
ถามมาได้ยังไงว่าใกล้จะได้หัวใจเค้าหรือยัง??คุณลืมไปแล้วหรอว่าคุณทําอะไรลงไปบ้าง...คุณข่มขืนเค้า คุณบังคับเค้าต่างๆนาๆเพื่อตอบสนองความต้องการของพวกคุณและแม้กระทั่งบัดนี้คุณก็ไม่ได้สํานึกผิดในสิ่งที่พวกคุณทําเลยคําขอโทษสักคําก็ไม่มี แล้วนี่คุณหวังอะไรคะคุณต้องการได้รับอะไรตอบกลับมาหรอคะไม่เข้าใจคะ!!!!! ป.ล ขอโทษที่อินเกินไปคะแต่เเค่อยากให้นิยายคงความจริงในส่วนนี้คะถ้ามากเกินไปก็ขอโทษด้วยน้ะคะขอบคุณคะ5555 :sad4: รักคนแต่งมากๆคะ :กอด1: :L1:จาก มุนินท์(แรงเงา)5555555
-
:pighaun: :haun4: :jul1: :jul1: :pighaun: :haun4:
เลือดหมดตัวแล้วเนี่ย ตายๆๆๆ
ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
-
ถามมาได้ยังไงว่าใกล้จะได้หัวใจเค้าหรือยัง??คุณลืมไปแล้วหรอว่าคุณทําอะไรลงไปบ้าง...คุณข่มขืนเค้า คุณบังคับเค้าต่างๆนาๆเพื่อตอบสนองความต้องการของพวกคุณและแม้กระทั่งบัดนี้คุณก็ไม่ได้สํานึกผิดในสิ่งที่พวกคุณทําเลยคําขอโทษสักคําก็ไม่มี แล้วนี่คุณหวังอะไรคะคุณต้องการได้รับอะไรตอบกลับมาหรอคะไม่เข้าใจคะ!!!!! ป.ล ขอโทษที่อินเกินไปคะแต่เเค่อยากให้นิยายคงความจริงในส่วนนี้คะถ้ามากเกินไปก็ขอโทษด้วยน้ะคะขอบคุณคะ5555 :sad4: รักคนแต่งมากๆคะ :กอด1: :L1:จาก มุนินท์(แรงเงา)5555555
เห็นด้วยค่ะ!!! :m15:
+เป็ด ให้ o13
-
“อีกไกลมั้ย กว่ากูจะได้เข้าใกล้หัวใจมึง”
-
ทำกับน้องไว้เยอะเป็นไงล่ะ :m31:
-
รู้สึกถึงอะไรที่เปลี่ยนไปของตัวละคร
จะว่าไงดีล่ะ เหมือนพ่อพระเอก2หนุ่มนี่จะดูอ่อนโยนขึ้น ส่วนหนูนายเอกก็ดูจะทะเล้นตามประสาเด็กขึ้น ล่ะมั้ง
ก็ถือว่าดีขึ้น o13
-
จะสงสารใครดีนะ
-
รักคุณเข้าเเล้ว
ว้ายย
-
:o8: :-[ :haun4:
nc nc nc
-
เลือดอาจหมดตัวได้ เฮือกกก :haun4: :haun4: :haun4:
-
พวกพี่นี่เรียกร้องจากน้องเยอะเกิ๊นน
ไม่ใช่แค่เซ็กแต่ก็ไม่ได้สมยอม หมายถึงคุณก็ข่มขืนเขานั่นแหละะ
โหยๆๆ จะสงสารใครดี 2 คนนี้
น้องต้าร์ต้องใจแข็งเข้าไว้ให้พวกนี้ได้สำนึก :m16:
รอตอนต่อไปค่า :L2: :L2:
-
ไงหล่ะต้าร์เจอสองคนนี้เข้าไป ไปไม่ถูกเลย อิอิ
เรื่องนี้มันเศร้าเกิ๊นนน
-
พาร์ทนี้น้องเขินน่ารัก น้องแอบทะลึ่งนะนั่น คิดอะไรน่ะๆ กิ๊วๆ 555
หวานมาตั้งแต่ต้น จนใกล้จะจบนี่ล่ะ แอบดราม่าเบาๆ 5555 เดี๋ยวอีกไม่นานแสนนาน(?) น้องคงรู้ใจตัวเอง ว่าแท้จริงแล้วมันรู้สึกเยี่ยงไร
ชอบแซทกับควีนตอนนี้จัง แอบรู้สึกเหมือนควีนจะทำแต้มนำไปหน่อยๆ 5555555555 น่ารักๆ
-
โอ๊ยยยยยย
น้องต้าที่น่ารักอย่าเพิ่งไปรับรักสองหนุ่มนั้นนะ หมั่นไส้ อิอิ
คนแต่งมาอัพเร็วๆเด้อ คิดถึง อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
-
หวานๆ
แต่เรียกเลือดได้เต็มๆ
-
ถึงตอนนี้จะยังไม่เข้าใกล้หัวใจ
แต่สักวันก็ได้เข้าไปแน่นอน
พี่แซทกับพี่ควินก็พยายามทำดีกับต้าร์หน่อยนะ
อย่าใจร้ายนัก
-
ตอนที่พี่แซทถามว่า "อีกไกลมั้ยกูจะเข้าใกล้หัวใจมึง"
นึกถึงเพลงนี้เลย
http://www.youtube.com/v/HZV-ggoTQ7s
"พยายามจะทำวิธีต่างๆ ให้เธอนั้นรักฉัน
พยายามทุกวัน มอบให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ
เหมือนเดินบนสะพานที่มีปลายทางคือใจของเธอ
ยังคงคิดและหวังจะนำเอารักแท้นี้ไปให้
แต่ทำไม เดินมาเนิ่นนานไม่ถึงซักที
แต่ทำไม มองดูเส้นทางเหมือนยาวออกไป
อยากรู้ว่าฉันต้องทำตัวอย่างไร
อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ บอกที
อีกไกลแค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉัน เสียที
มีทางใดที่อาจทำให้เธอสนใจ ได้โปรด
บอกกับฉันให้รู้ที ว่าสุดท้ายแล้วฉันยังมีความหมาย"
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกกกกค่ะ !!! อ๊ากกกกก อ่านจนตามทันถึงตอนล่าสุด
เฮ้อออออ หลังจากที่ได้รู้ว่าเรื่องนี้จะจบแบบไม่แฮปปี้ นั้นขอให้มันจบแบบทุกข์สุดๆเลยละกันค่ะ
รอความจริงที่เปิดเผยทีละนิดๆ รอตอนที่ต้าร์แก้แค้นว่าต่างฝ่ายต่างจะเจ็บแค่ไหน ฮึ่มมมม หลังจากอ่านเรื่องนี้ทำให้รู้ว่าตัวเองชอบความซาดิส ก๊ากกกกกกกกกกกก
อ่านเรื่องนี้มันหน๊วงงงหน่วงงงง สงสารทุกฝ่ายเลย(ทำเหมือนรู้พล๊อตเรื่อง ฮ่าๆๆ) ดูๆไปแล้วต้าร์ชอบเล่นละครนะเนี่ย =.,= เอาเลยยยย อยากเห็นนนน ขอแบบแรงๆ ให้ควินกับแซทบ้าตายไปเลยยยยย
ปล.ถึงแม้จะชอบความแฮปปี้ หวังว่าเรื่องนี้จะจบแบบเจ็บสุดๆ
รอตอนต่อไปนะค่ะ นักเขียนสู้ๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
น้องต้าร์ใจร้ายขึ้นทุกวัน :sad4:
-
โอ้ววว ง่วงมากกก แต่ก็ถ่างตาอ่านตั้งแต่แรกจนจบ บอกได้คำเดียวว่ามันสุดๆๆจริงๆ ทั้งภาษาที่แต่งออกมา ทั้งเหตุการณ์ต่างๆ มันบีบหัวใจจริงๆ ตอนหวานก็ทำให้เรานอนกรี๊ดอยู่บนเตียงเลย ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะค่ะ
-
ต้าร์เหมือนพยายามสะกดจิตตัวเองอยู่ว่าไม่ให้หวั่นไหวกับสิ่งต่าง ๆ ที่ควินกับแซทพูด ควินกับแซททำ แต่จริง ๆ เหมือนต้าร์จะหวั่นไหวเข้าไปแล้วนะนั่น ควินกับแซทก็เหมือนจะบอกรักกลาย ๆ ยังไงไม่รู้ แต่ทำไมไม่พูดตรง ๆ อธิบายเหตุผลที่ทำแบบนั้นให้ต้าร์รู้กันนะ ควินกับแซทดูแลต้าร์อย่างกับลูกเลยนะนั่น
-
รักเค้าก็บอกรักไปสิ
ที่เรื่องอื่นหละโหด ใจกล้า แต่เรื่องแค่นี้กล้าๆหน่อยสิ
-
อาจจะติดที่คำว่า คนที่'เคย'ทำร้ายเรา ถึงทำให้ตาร์ไม่รักแซทกับควิน หรืออาจจะรักไม่ได้ :เฮ้อ: อย่างงี้! ถ้าแซทกับควินเริ่มต้นกับต้าร์ดีอะไรๆมันก็คงจะดีกว่านี้สินะ
-
:jul1: :jul1:
-
เริ่มน่ารักขึ้นเรื่อยๆ แต่ก้แย่ลงเรื่อยๆ U_U
-
:call: :call: :call:
-
เริ่มสงสารสองหนุ่มแล้วค่ะ
แล้วต้าร์เอาไงต่อดีอ่า
-
สองหนุ่มนั้นน่ะจะรัก ก็รักเถอะครับ จะเก๊กทำไม
-
สงสารต้าร์อะ ต้องสับสนในความรู้สึกของตัวเองมากแน่ๆ เลย
-
สนุกมากค่ะ o13
มาแต่งต่อนะคะคนเขียน มาหัวหินทั้งทีเอาให้คุ้มค่ะ :haun4:
-
พักผ่อนให้สนุกนะค้าคนเขียน วันจันทร์มาต่อด้วยล่ะ :laugh:
3p ร้อนแรงจริงจริ๊ง เริ่มแสดงออกว่ารักน้องต้าแล้ว แต่ถ้าจะให้ดีอย่าพูดเ็นนัยๆเลย ไม่งั้นต้าก็คงงมโข่งความรู้สึกตัวเองแบบนั้นนั่นแล
เฮ่อ อ่านตอนหวานๆแล้วกลัวตอนจบ = = แต่ไงๆก็จะอ่านต่อค่ะ
มาอัพไวๆน้า :pig4:
-
บางทีก็อยากให้ต้าร์หนีไปให้ไกลๆ
ควินกับแซทจะได้สำนึกซะบ้าง
(เป็นความสะใจส่วนตัวะค่ะ555)
-
เป็น nc ที่เปลี่ยนไปทั้งต้าร์และ พี่ ๆ ทั้งสอง
ความรู้สึกทั้งสองฝั่งคงเริ่มเปลี่ยนไปอีกขั้น
แต่ต้าร์คงต้องต่อสู้กับใจตัวเองอีกมากแน่ ๆ
-
คือเราอ่านรวดเดียวจนตอนสุดท้ายเลยอะค่ะ 555+ ง่วงนอนแต่ก้จะอ่าน 555+
ตอนแรกพี่ๆสองคนซาดิสม์เว่ออะ พูดกูมึงตลอดอะ แอบสงสารน้องต้า อยากให้น้องต้าฆ่าตัวตายประชดอิพี่สองตัวนั่นจริงๆ 555+
บางทีน้องต้าก็แอบมีด้านมืดเหมือนกันนะ เราอ่านยังแอบกลัวเลยว่าจะแก้แค้นกันท่าไหนเนี่ย (ไม่ได้ทะลึ่งนะ ฮ่าๆ)
แต่พอเนื้อเรื่องดำเนินมาเรื่อยๆ ก็เหมือนอิพี่สองคนจะเริ่มแสดงความรู้สึกออกมาบ้าง อ่านแล้วแบบว่า มันน่าร็อคอ้ะ!! ฮ่าๆ
ไปๆมาๆก้กลายเป็นว่าสงสารอิพี่สองตัวนี่แทน ฮ่าๆ อยากให้รักกัน แฮปปี้เอนดิ้งอะ (แต่คุนไรท์เตอร์บอกว่าจะไม่แฮป แซรดดดเลย)
อิพี่ควินดูใจดีกว่านะ แต่เราชอบพี่แซทเว่อ ซึนไม่ไหวแระ ฮ่าๆ อยากให้พี่แซทมีบทเยอะๆอะค่ะ คุนไรท์เตอร์ พลีสสสสส
ตอนป่ามป๊ามกันก็เรียกเลือดกันไป ฮ่าๆ แต่คำพูดของพี่สองคนนั่นอะ น้องต้าไม่หวั่นไหวมั่งเลยหรอ? ยิ่งคำพูดของพี่แซทอะ
ทำเราฟินนนนนนนไปฟินแลนด์เลยเหอะ อยากแต่งงานกับผช.คนนี้จิงๆเล้ย ฮ่าๆ
ถ้าเม้นยาวไปก็ขอโทดด้วยนะคะ คือเราชอบเรื่องนี้เว่อ เข้ามาส่องทุกวันเลย + สมัครเว็บนี้เพื่อเข้ามาเม้นให้ไรท์เตอร์โดยเฉพาะเลย ฮ่าๆ
รีบมาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่จ้า อิอิ
ปล. ขอบทพี่แซทเพิ่มด้วยนะคะ ;)
-
เลือดพุ่ง :pighaun:
รอรอรอ นะคะ <3 โดนหลอกนึกว่าจะดราม่า
ดราม่าจริงๆ หึหึหึหึหึ
-
คือเราอ่านรวดเดียวจนตอนสุดท้ายเลยอะค่ะ 555+ ง่วงนอนแต่ก้จะอ่าน 555+
ตอนแรกพี่ๆสองคนซาดิสม์เว่ออะ พูดกูมึงตลอดอะ แอบสงสารน้องต้า อยากให้น้องต้าฆ่าตัวตายประชดอิพี่สองตัวนั่นจริงๆ 555+
บางทีน้องต้าก็แอบมีด้านมืดเหมือนกันนะ เราอ่านยังแอบกลัวเลยว่าจะแก้แค้นกันท่าไหนเนี่ย (ไม่ได้ทะลึ่งนะ ฮ่าๆ)
แต่พอเนื้อเรื่องดำเนินมาเรื่อยๆ ก็เหมือนอิพี่สองคนจะเริ่มแสดงความรู้สึกออกมาบ้าง อ่านแล้วแบบว่า มันน่าร็อคอ้ะ!! ฮ่าๆ
ไปๆมาๆก้กลายเป็นว่าสงสารอิพี่สองตัวนี่แทน ฮ่าๆ อยากให้รักกัน แฮปปี้เอนดิ้งอะ (แต่คุนไรท์เตอร์บอกว่าจะไม่แฮป แซรดดดเลย)
อิพี่ควินดูใจดีกว่านะ แต่เราชอบพี่แซทเว่อ ซึนไม่ไหวแระ ฮ่าๆ อยากให้พี่แซทมีบทเยอะๆอะค่ะ คุนไรท์เตอร์ พลีสสสสส
ตอนป่ามป๊ามกันก็เรียกเลือดกันไป ฮ่าๆ แต่คำพูดของพี่สองคนนั่นอะ น้องต้าไม่หวั่นไหวมั่งเลยหรอ? ยิ่งคำพูดของพี่แซทอะ
ทำเราฟินนนนนนนไปฟินแลนด์เลยเหอะ อยากแต่งงานกับผช.คนนี้จิงๆเล้ย ฮ่าๆ
ถ้าเม้นยาวไปก็ขอโทดด้วยนะคะ คือเราชอบเรื่องนี้เว่อ เข้ามาส่องทุกวันเลย + สมัครเว็บนี้เพื่อเข้ามาเม้นให้ไรท์เตอร์โดยเฉพาะเลย ฮ่าๆ
รีบมาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่จ้า อิอิ
ปล. ขอบทพี่แซทเพิ่มด้วยนะคะ ;)
คห.นี้เป็นแฟนพันธ์แท้พี่แซทใช่มั้ยเนี่ย :laugh: เรื่องขอบท ไม่ต้องห่วงค่ะ พาร์ทอดีตพี่แซทแซ่บแน่นอน :z1:
ขอบคุณมากๆค่ะที่ชอบผลงานเรื่องนี้ ยังไงก็ฝากติดตามไปจนถึงตอนจบด้วยนะคะ :กอด1:
-
สนุกมากมาย อ่านไปลุ้นไป อยากรุ้ว่าปมมันเป็นยังไง รอนคราฟ o13
-
เลือดท่วม
-
ตามอ่านทันแร้ววววว
:กอด1:
-
ปกติอ่าน ไม่ค่อยแสดงตัว แต่เรื่องนี้คลั่งพี่แซทมากค่ะ มาต่อไวๆนะคะ :L2:
-
อ่านอีกรอบ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ไรท์เตอร์เรามาช่วยดัน ฮ่าๆ รีบๆมาต่อนะ ขอพี่แซทเยอะด้วยน้า อิอิ
-
เรื่องนี้คงจะเหมาะกับเพลงนี้
อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ บอกที
อีกไกลแค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉัน เสียที
มีทางใดที่อาจทำให้เธอสนใจ ได้โปรด
บอกกับฉันให้รู้ที ว่าสุดท้ายแล้วฉันยังมีความหมาย
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
บอกได้แค่ว่า
อีกไกลแค่ไหนจนกว่าฉันจะใกล้บอกที
ทำตัวดีๆดิ จะได้ใกล้
-
HEARTBREAKER
24
ผู้ชายเป็นเพศที่แข็งแกร่ง มีพละกำลังมากกว่าผู้หญิง แต่ถ้าจะวัดกันที่ความอดทน ผมไม่กล้าฟันธงว่าผู้ชายจะทนได้มากว่าผู้หญิงหรือเปล่า เพราะขนาดผมเองยังไม่สามารถอดทนต่อแรงอารมณ์ของพวกเขาได้เลย ไม่ว่าจะผ่านกิจกรรมนั้นมากี่ครั้ง ผลของมันก็ทำให้ผมล้มได้ทุกที พวกเขาเป็นผู้ชายที่รูปร่างสูงใหญ่ แขนขาของพวกเขายาวและแข็งแกร่ง พละกำลังของพวกเขามีมากกว่าผม เพราะฉะนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าเวลาที่พวกเขามีเซ็กซ์ คนที่ต้องรองรับอารมณ์ของพวกเขาอย่างผมจะมีสภาพยังไง ผมไข้ขึ้นตั้งแต่เมื่อคืน จนกระทั่งสายของวันนี้ผมก็ยังนอนซมอยู่บนเตียง มาทะเลทั้งทีแต่กลับต้องมานอนจมอยู่บนเตียง
ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“กินข้าว จะได้กินยา”
ผมเบ้ปาก แค่ได้ยินคำว่ากินยาผมก็อยากหายตัวได้ เมื่อคืนก็กินไปแล้ว เมื่อเช้าก็เพิ่งกินไป แล้วตอนนี้ยังจะมาให้ผมกินอีก เห็นผมเป็นหนูทดลองยาหรือไง
“ผมไม่หิว”
ผมตอบไป ซุกหน้ากับหมอนนุ่ม นอนตะแคงหันหลังให้พวกเขา
“อย่าดื้อ”
เสียงเข้มดุ แต่ผมก็ยังนอนนิ่ง จนเตียงยวบลง แรงโอบรัดเอวตามมา ลมหายใจอุ่นๆรดอยู่ตรงผิวแก้ม พอผมหันหน้าไปมองจมูกโด่งก็กดลงบนแก้ม
“พี่ควิน”
ผมมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ
“ลุกขึ้นกินข้าว จะได้กินยา หายไข้เมื่อไหร่จะพาลงทะเล”
น้ำเสียงทุ้มฟังดูอ่อนโยน ทำเลิกคิ้ว ปกติเขาจะพูดเสียงเรียบไม่ก็เข้มดุ แต่ทำไมวันนี้น้ำเสียงเปลี่ยนไป เหมือนเขากำลังพูดกล่อมให้ผมยอมกินข้าวแล้วจะได้กินยา หายไข้เมื่อไหร่จะพาไปเล่นน้ำทะเล
“หายเร็วก็ได้เล่นน้ำเร็ว”
จริงๆด้วย เขากำลังหว่านล้อมเกลี่ยกล่อมผม เห็นผมเป็นเด็กหรือไง ผมยิ้มขำ ขยับตัวลุกขึ้นโดยมีเขาช่วยประคอง ข้าวต้มปลาส่งกลิ่นหอมอยู่ในถ้วย ผมก้มหน้าเข้าไปใกล้
“กินให้หมด”
“ครับ”
ผมตอบ ยิ้มกว้างให้เขาก่อนจัดการข้าวต้มตรงหน้า ถ้าพ้นคืนนี้ไปผมก็คงหายเป็นปกติ แม้จะยังเจ็บสะโพกกับโคนขาอยู่บ้างแต่ก็คงลงไปเล่นน้ำได้ นานมากแล้วที่ผมไม่ได้มาเที่ยวทะเล พอได้มาทั้งทีก็อดตื้นเต้นไม่ได้ ผมชอบทะเล ชอบมองสีของน้ำและระลอกคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่ง ชอบมองท้องฟ้ากว้างใหญ่ ยิ่งถ้าชายหาดสวย บรรยากาศสดชื่นบริสุทธิ์ ผมก็ยิ่งชอบ ให้ผมนอนเล่นทั้งวันทั้งคืนยังได้เลย
“เรียบร้อยแล้วฮะ”
ผมบอกพลางผลักถาดออกห่างหลังจากกินยาเสร็จ ข้าวต้มปลาหมดเกลี้ยงเหลือแต่ถ้วยเปล่า
พี่ควินเลื่อนโต๊ะออกไป ก่อนจะหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้ ผมยิ้ม นั่งนิ่งให้เขาเช็ด ตาก็มองใบหน้าหล่อของเขา คิ้วเข้มพาดเหนือดวงตาคมกริบ นัยน์ตาสีเฮเซลราวกับมีแรงดึงดูดให้ทุกคนต้องจ้องมอง จมูกโด่งได้รูป รับกับริมฝีปากหยักลึก เขาหล่อจริงๆนั้นล่ะ หล่ออย่างที่สาวๆในมหา’ลัยพร่ำเพ้อ ทั้งสาวแท้สาวเทียมต่างก็พูดถึงพวกเขา
“นอนพัก”
ผมถอนสายตากลับมา ยิ้มเก้อที่เผลอตัวไปมองเขา
“ขอบคุณนะครับที่ดูแลผม”
ผมบอกเขาพอดีกับที่แซทเดินเข้ามา เรียวคิ้วเข้มขมวดมุ่นราวกับมีเรื่องกังวลใจ
“พี่แซทไปไหนมาฮะ”
ผมถาม เอียงคอมองเขาอย่างสงสัย
“วิ่งไล่เตะหมา”
คำตอบของเขาทำเอาผมงงหนักจนต้องหันหน้าไปมองพี่ควิน ‘วิ่งไล่เตะหมา’ เนี่ยนะ เชื่อเขาเลย มีเรื่องได้แม้กระทั่งกับหมา ผมเลิกสนใจ เอนตัวลงนอน พี่ควินจับผ้าห่มคลุมตัวให้ก่อนผละออกไปยืนนิ่งอยู่ข้างเตียง ผมยิ้มขอบคุณเขา
“หายเร็วๆ”
พี่แซทหันมาพูดกับผม นัยน์ตาคมจ้องหน้าผมเขม็งแต่มือที่ยื่นออกมาลูบแก้มกลับแผ่วเบา อ่อนโยน
“ครับ พรุ่งนี้หายแน่”
ผมตอบอย่างมั่นใจ จ้องตาเขา ริมฝีปากหยักลึกคล้ายจะยิ้ม คิ้วเข้มหายขมวดแล้ว พอพิศมองใบหน้าเขาก็ยิ่งตอกย้ำความด้อยของผม ทำไมพวกเขาถึงหล่อได้ขนาดนี้ ถ้าผมหล่อได้ครึ่งนึงของพวกเขาก็คงดี ถ้าผมหน้าไม่หวานก็คงไม่ถูกทักถูกล้อถูกมองว่าเป็นผู้หญิงมาตั้งแต่เด็ก
“พี่แซท”
ผมเรียกเขาเสียงเบา
“มีอะไร”
พอเขาถาม ผมกลับพูดไม่ออก ได้แต่ยิ้มบางก่อนส่ายหน้า จะให้ผมบอกได้ไงล่ะว่าผมอยากมีคิ้วเข้มๆแบบเขา อยากมีดวงตาคมกริบดูดุดันอย่างเขา อยากหล่อแบบพวกเขา ขืนพูดออกไปพวกเขาต้องหัวเราะเยาะผมแน่ ผมหลับตาขอให้ตัวเองหายไข้เร็วๆ พรุ่งนี้จะได้ลงไปเล่นน้ำสักที
************************************************
สิ่งที่ผมคาดการณ์ไว้กำลังถูกพวกเขาขัดขว้าง และพวกเขากำลังเล่นสงครามประสาทกับผม เนื่องด้วยอาการไข้ของผมหายแล้ว แต่อาการปวดของกล้ามเนื้อส่วนสะโพกและโคนขายังคงอยู่ พวกเขาเลยไม่ยอมให้ผมลงไปเล่นน้ำ แต่ผมประท้วงไม่ยอม พวกเขาเลยใช้ความเงียบเข้าข่ม แต่สายตาดุดันคมกริบทอประกายว่าถ้าผมยังดึงดันที่จะลงไปเล่นน้ำ พวกเขาจะใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด ตอนนี้บรรยากาศภายในห้องจึงคุกรุ่นไปด้วยความเงียบที่เตรียมพร้อมระเบิดทุกเมื่อ หากว่าฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดหลุดเสียงออกมาก่อน ผมรู้ว่าตัวเองดื้อเพ่ง แต่พวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามผมเหมือนกัน ในเมื่อพวกเขาได้สิ่งที่ต้องการจากตัวผมไปแล้ว ผมก็อยากได้สิ่งที่ต้องการของตัวเองเหมือนกัน
ยังไงวันนี้ผมก็จะลงไปเล่นน้ำให้ได้!
ทันทีที่ผมลุกขึ้นยืน พวกเขาก็หรี่ตามอง พอผมก้าวขา พวกเขาก็ขึงตาดุ ผมชักสนุกกับสงครามครั้งนี้แล้วสิ ผมก้าวขาอีกข้างแล้วหยุดดูปฏิกิริยาตอบกลับ พวกเขายังปิดปากเงียบหากแววตายังขึงดุอยู่เหมือนเดิม มาดวลกันสักตั้ง ดูสิว่าผมจะยั่วให้พวกเขาหลุดพูดออกมาได้หรือเปล่า ผมตัดสินใจเดินต่อ คราวนี้เดินมุ่งตรงไปที่ประตูห้อง ผมเดินผ่านหน้าพี่ควินที่ยืนพิงหลังกับผนังห้อง พอมาถึงหน้าประตูกำลังจะยื่นมือออกไปจับลูกบิด จู่ๆตัวผมก็ลอยหวือขึ้นเพราะพี่แซท แขนแข็งแกร่งโอบอุ้มผมขึ้น ใบหน้านิ่งขรึมไม่ได้ก้มลงมองผม เขาหมุนตัวเดินกลับไปวางผมลงบนเตียง ไม่มีคำพูดใดเล็ดรอดออกมา ผมก้มหน้าคิดหาวิธีให้พวกเขาหลุดมาดนิ่งขรึม ลอบยิ้มเมื่อคิดออก หมอนนุ่มใบใหญ่ถูกผมเขวี้ยงลงบนพื้นตามด้วยผ้าห่มนวม วิธีอาละวาดแบบเด็กๆ แต่เชื่อเถอะว่าพวกเขาต้องตกหลุมพรางผมแน่!
“หยุด”
ได้ผล ผมซ่อนรอยยิ้มสะใจกับชัยชนะ ปั้นหน้าบึ้งตึงใส่พี่แซทที่ขึงตาดุใส่ เขายื่นค้ำหัวผมอยู่ข้างเตียง แต่ผมไม่สนใจ พอเขวี้ยงหมอนกับผ้าห่มไปหมดแล้วผมก็หันมาดึงผ้าปูเตียง
“บอกให้หยุด”
เสียงเขาเข้มขึ้น แต่ผมไม่หยุด ดูเหมือนว่าพี่ควินจะปล่อยให้พี่แซทคุมผมอยู่คนเดียวราวกับเขากำลังรอดูผลงานว่าเพื่อนซี้จะเอาผมอยู่หรือเปล่า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“บอสครับ”
เสียงเคาะประตูตามมาด้วยเสียงเรียกคุ้นหูหยุดผมที่กำลังอาละวาดได้ชะงัก ผมจำเสียงเรียกเมื่อกี้ได้ เสียงของบอดี้การ์ดพี่แซท อังเดรกับอะดอนิส เมื่อวานที่ผมถามเขาว่าไปไหนมา แล้วเขาตอบผมว่าวิ่งไล่เตะหมา หมาที่เขาว่าก็คืออังเดรกับอะดอนิสลูกน้องของเขานั่นแหละ รู้สึกว่าพวกเขาจะมาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เพราะผมได้ยินเสียงพี่แซทด่าพวกเขาอยู่นอกห้อง ผมเดาว่าพ่อเลี้ยงพี่แซทคงส่งให้ลูกน้องมาตามอารักขาลูกชาย
ผมมองตามพี่ควินที่เดินไปเปิดประตู ร่างสูงใหญ่ราว2ฟุตยืนจังก้าอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าเรียบสนิท ฉับพลันความคิดก็แวบขึ้นมา ผมอาศัยจังหวะที่พี่แซทเผลอวิ่งพรวดออกไปที่หน้าประตู ชนไหล่พี่ควินซึ่งยืนหันหลังให้ พอเขาเสียหลักผมก็คว้ามือใหญ่ของบอดี้การ์ดร่างยักษ์ดึงให้วิ่งตามผมมา
“อังเดร ขอผมขี่หลังหน่อย”
ผมบอกรัวเร็ว ไม่รอฟังคำตอบก็กระโดดขึ้นหลังเขาเลย อังเดรที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเสียหลัก เขาเซไปข้างหน้าเล็กน้อยแต่ก็ยังทรงตัวอยู่ได้
“พาผมไปที่ชายหาดหน่อย วิ่งเลยฮะ วิ่งเลย เร็วๆ”
ผมเร่งพลางบีบไหล่เขาด้วยเป็นการกระตุ้น
“แต่บอส…”
“ไม่ต้องห่วง ผมรับผิดชอบเอง พี่แซทไม่ว่าอะไรหรอก ไปเถอะฮะ เร็วๆเข้า”
พอผมให้คำยืนยัน อังเดรที่ตอนแรกทำท่าไม่เล่นด้วย(แต่ก็วิ่งตามแรงดึง)ก็พยักหน้าพาผมวิ่งลงบันได ผมหันไปมองข้างหลัง เห็นพี่แซทกับพี่ควินวิ่งตามมารั้งท้ายด้วยอะดอนิส ถึงตอนนี้แล้ว ผมกลั้นยิ้มไว้ไม่ได้อีกต่อไป
“อังเดร หยุดเดี๋ยวนี้!”
พี่แซทตะโกนสั่งไล่หลัง
“อย่าหยุดนะ วิ่งต่อไป”
ผมบอกข้างหูอังเดรพลางเกาะบ่าเขาไว้แน่นด้วยกลัวว่าจะตก ถึงแม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งราวกับทหารที่ได้รับการฝึกมาอย่างดี แต่รูปร่างเขาสูงใหญ่มาตรฐานผู้ชายยุโรป หากเขาเกิดพลาดทำผมตกลงไป อาการปวดที่ยังไม่หายดีต้องเพิ่มระดับขึ้นแน่ ดีไม่ดีอาจถึงขั้นเดี้ยงเลยก็ได้
“จะไม่เป็นไรแน่เหรอครับคุณหนู”
อังเดรถามขึ้นทั้งที่พาผมวิ่งอยู่
“ไม่เป็นไร แค่อังเดรพาผมไปที่ชายหาดทุกอย่างก็จบ”
ผมยิ้มบอกก่อนหันไปแลบลิ้นให้พวกเขาที่วิ่งตามมา
“ไอ้อังเดร!”
เสียงตะโกนดังลั่น พอดีกับที่อังเดรพาผมวิ่งออกมาถึงหน้าเทอร์เรส รถBMWสีดำมันปลาบจอดอยู่เบื้องหน้าผม2คัน อังเดรไม่รอช้า เขาล้วงเอากุญแจรถแล้วกดรีโมทฯปลดล็อคก่อนพาผมพุ่งตัวออกไป พอเปิดประตูได้ผมก็กระโจนเข้าไปนั่งเบาะหลังปิดประตูอย่างเร็ว อังเดรเข้ามานั่งในตำแหน่งคนขับด้วยความว่องไวไม่แพ้กัน เขาสตาร์ทรถสับเกียร์แล้วเหยียบคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว อังเดรให้ความร่วมมือกับผมอย่างดีเยี่ยมจริงๆ ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“อังเดรไม่ได้เห็นหน้าพี่แซท เขาโมโหจนหน้าแดงไปหมด”
ผมบอกกลั้วหัวเราะ ชะโงกหน้าไปตรงกลางระหว่างเบาะตอนหน้า
“ทำแบบนี้ บอสต้องลงโทษผมหนักแน่ๆ”
“ไม่ต้องห่วงน่า บอกแล้วไงว่าผมรับผิดชอบเอง ผมจะไม่ให้พี่แซทลงโทษอังเดรแน่ เชื่อใจผมเถอะ”
ผมมองหน้าอังเดรพลางตบเข้าที่อกตัวเองอย่างจะให้เขาเชื่อใจผมได้เต็มเปี่ยม
“แต่ก็ดีนะครับ ผมอยากเอาคืนบอสเหมือนกัน”
อังเดรว่าพลางยิ้มมุมปาก ดูเหมือนว่าพี่แซทจะสร้างวีรกรรมไว้กับคู่หูบอดี้การ์ดร่างยักษ์ไว้เยอะ พวกเขาเลยอยากเอาคืนบ้าง เสียดายที่ผมไม่ได้ลากอะดอนิสมาด้วย ไม่งั้นบอสของพวกเขาคงอารมณ์เดือดมากกว่านี้แน่ แต่แค่อังเดรคนเดียว เขาก็โมโหจนแทบคลั่งแล้วล่ะ
“ใช่มั้ยล่ะ คนชอบวางอำนาจอย่างเขาต้องโดนลงโทษซะบ้าง”
ผมสนับสนุน หัวเราะเสียงดัง อังเดรก็หัวเราะผสมโรงกับผมด้วย
สะใจจริงๆ ในที่สุดผมก็แกล้งให้พวกเขาหัวปั่นได้อีกแล้ว
-------------------------------------------------------------------------
เอาไป40%ก่อนนะคะ แล้วที่เหลือจะมาต่อเมื่อแต่งเสร็จคะ :z10:
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นและการติดตามนะคะ :pig4:
-
เง้อ เล่นแบบนี้เดี๋ยวได้โดนดีแน่ๆ
-
จิ้มๆๆๆๆ มาแล้ววว ดีใจจัง ขอบคุณมากค่ะ o13
-
ตายละ อังเดรโดนแน่ๆๆ แต่ก็แอบสะใจไปกับตาร์ 55555555555555+ :z1:
-
แม้จะต้องโดนหนักแน่ยังคิดจะลองดีนะ
แต่ไม่แปลก เป็นเราเป็นตาร์เราก็ทำอ่ะ กวนประสาท
สัญญาไม่เป็นสัญญา มันต้องโดนเอาคืนซะมั่ง
-
แอร๊ยยยยยยยยยย
เล่นอย่างงี้เดี๋ยวก็โดนทำโทษ
ลุกไม่ขึ้นหรอก :pighaun:
5555+
-
น่ารัก แก่นเซี้ยววววจริงๆ 555
ดีใจที่พ่อ 2 พระเอก แสดงความรักกับน้อง แม้จะอึนๆ แต่ก็รู้สึกดี
-
:z1: ทำดีมากต้าร์
สงสัยพี่ควินกับพี่แซทจับได้โดนหนักแน่ :o8:
-
ต้าร์ก็หาเรื่องจริงจังนะนั่น แกล้งแซทกับควินแบบนั้นได้ยังไง แซทกับควินจัดการต้าร์ก็โวยวายอีก ต้าร์น่าจะเชื่อฟังแซทกับควินนะ แซทกับควินคงเป็นห่วงต้าร์ ก็ต้าร์ยังไม่หายดีเลย
-
ค้างงงงงงงง.... อยากรู้อะว่าจะเป็นไงต่อ :L2:
-
เดี๋ยวน้องโดนอีกแน่เลย
แสบไม่ใช่เล่นนะเนี่ย
-
ต้าได้โดนจัดหนักอีกรอบแน่ :z1: ตอนนี้ฮาสุดๆๆ :jul3: มาต่อไวๆนะ :call:
-
ตาร์แสบอ่ะ
เดี๋ยวโดนหนักแน่เลย
-
ซนอย่างนี้เดี๋ยวก็โดนทำโทษหรอก :haun4: :haun4: :haun4:
-
งานเข้าแน่นอน ดื้อจริงๆ ต้าร์นี่นะ อังเดรพลอยโดนหางเลขไปด้วยเลย :เฮ้อ:
-
อ๊ากกกก !! อ่านถึงตอนที่ 13 เห็นคำว่าจบแบบไม่แฮปปี้
ไม่น้าาา T^T มันดราม่าแล้ว จะจบแบบไม่แฮปอีกหรออ
ขออนุญาตกลับไปทำใจก่อน แล้วค่อยมาอ่านต่อ เศร้าา
ชอบพี่ควิน กะ พี่แซท ถึงจะซึนก็เถอะ !!
-
งานนนี้โดนหนักแน่หนูน้อย
แต่ก็นะสะใจดี o13
-
ต้าร์ จ้า เค้าว่าตัวเองจะต้องไปง้อ พี่ควิน กะ พี่แซท แบบจัดหนักแน่
หุหุ
-
เล่นแบบนี้ระวังจะเสียศูนย์น้าาาา
ค้างค่าาา รออีก 60 ที่เหลือ :-[
-
ตายแน่ 55555
-
ทำซะแบบนี้จะไม่เป็นไรเหรอหนูตาร์
-
ใครจะตายก่อนกันนะ อังเกรหรือต้าร์
-
ตอนนี้น่ารักอ้ะ
ต้าร์ไปแกล้งพี่ๆระวังเหอะ
โดนลงโทษทีจะเจ็บตูดจนอดเล่นน้ำอีก
-
ยั่ว(โมโห)แบบนี้ กลับมาต้องโดนลงโทษ!! คึคึ
ไม่อยากนึกตอนลงโทษ คงโหดน่าดู แอร้ววว >_<
-
คนเขียนนนนนนน =[]=
ถ้าจะมาสั้นขนาดนี้ละก็นะ คนเขียนจะขาดจายยยยย ฮืออออออ TOT
ปล. ต้าร์นี่ร้ายนะ55555
-
โดนแกล้งกลับซะแล้ว เป็นไงหล่ะ ฮ่า ฮ่า
-
วิ่งไล่จับกันซะงั้น :laugh:
-
รอร๊อรอออออ :call: :call:
-
ช่างไม่กลัวตายกันเลย
:z2: :z2: :z2:
-
ว้าว น้องต้าร์สุดยอดอ่ะ ดีๆๆๆๆเอาคืนเจ้าพวกบ้าอำนาจซะมั่ง :laugh:
แต่ไม่รู้หลังจากนี้อังเดรกับต้าร์จะโดนกันหนักขนาดไหน ที่แน่ๆคือตอนนี้อย่างฮา 5555
รอที่เหลือจ้า
-
เหอๆ คุนไรท์เตอร์เค้ารอตั้งหลายวันอะ มาต่อแค่40%เองหรอ ฮึ้ย!! 555+
-----------------------------------
เม้นๆนะจ๊ะ
เราว่าพี่สองคนเนี้ยก้รักน้องต้ามากจิงๆแหละ เพียงแต่ว่าแสดงออกมาไม่เป็น แล้วก็แสดงออกไม่ถูกต้องเท่านั้นเอง
แต่ดูหลังก็เริ่มแสดงความเป็นห่วงแบบชาวบ้านเค้าเป็นเหมือนกันนะ ฮ่าๆ ชอบอะ ตอนที่พี่ควินเอาข้าวมาให้
แล้วก้มลงไปหอมแก้มไรงี้ โอ๊ย..มันเขิน ฮ่าๆ ชอบตอนที่พี่แซทบอกให้หายเร็วๆด้วย ฮ่าๆ มันฟินนนนน
เราชอบผช.นิ่งๆ ไม่ค่อยแสดงออกแบบนี้อะ พอแค่พูดนิดหน่อยมันก็แบบ..แอบยิ้มตามเลยอะ ฮ่าๆ #หรือว่าเราบ้าก็ไม่รู้นะ ฮ่าๆ
แล้วก็เหมือนกับว่าน้องต้าจะเริ่มรู้สึกตัวแล้วอะ ว่าตัวเองเป็นต่อพี่สองคนนั้น ถึงได้กล้าดื้อแบบนี้ แต่เราว่าน่ารักดีอะ
ตอนที่พี่แซทปล้ำ(?)กันบนเตียง ฮ่าๆ ไม่รู้ว่าพี่แซทไปเตะหมา(?)อะไรมา ถึงได้อารมณ์เสียขนาดนั้น
ท่าทางอดีตของพี่แซทคงจะแสบเว่อ คุนบอดี้การ์ดถึงได้แอบสะใจขนาดนั้น ฮ่าๆ แล้วน้องต้าหนีออกมาแบบนี้
หวังว่าคงไม่ถูกอิพี่สองตัวนั้นลงโทษแรงๆอีกนะ ถึงเค้าจะชอบให้มีเอ็นซ๊บ้าง แต่ก็เอาแบบหวานๆดีกว่านะคะไรท์เตอร์ ฮ่าๆ
แอบฮาเหมือนกันถ้านึกหน้าอิพี่สองนั้นโกรธน้องต้า ฮ่าๆ
ทุกอย่างเหมือนจะเริ่มเป็นไปในทางที่ดีแล้วอะ อยากให้น้องต้าเปิดใจให้อิพี่สองคนนี้จัง
ถึงอดีตมันจะเลวร้าย แต่ก็อยากให้มองอนาคตมากกว่านะ เพราะยังไงคนที่อยู่กับเราตอนนี้ ก็คือพี่สองคนที่ใจดีด้วย
ไม่ใช่อิหมาบ้าสองตัวเหมือนเมื่อก่อน ฮ่าๆ
ไม่รู้ว่าเราพล่ามอะไรตั้งเยอะเลย ฮ่าๆ คือเราก็แต่งนิยายเหมือนกัน คิดว่าคุนไรท์เตอร์น่าจะชอบคอมเม้นยาวไรงี้
ก็เลยลองเม้นยาวๆดู 555 ถ้ามันรกก็ขอโทดด้วยจ้า 555+
รีบมาต่อนะคะไรท์เตอร์ + ขอพี่แซทเยอะๆด้วยน้า (คนนี้สามีนู๋เอง 555)
ขอบคุนที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านค่า :)
-
บอดี้การ์ดก็แอบมีมุมฮากับเขาเหมือนกันเนอะ
-
ฮามากกกกกกกกกกก
555555555555555555555555555555555555555 :laugh:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก น้องเนคต้าร์มีมุมแบบนี้ด้วยอะ
น่ารักมากๆๆๆ ชอบๆๆๆค่ะ
รอ 60% ที่เหลือนะคะ คนแต่งไฟท์ติ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:call: :call: :call:
-
เดี๋ยวหนูจะโดนพี่ ๆ เค้าจัดหนักนะลูก .. เจ้ขอเตือน
อิอิ >.<
-
อ่านไปยิ้มไปเพราะตอนนี้มัน...
...น่ารักอ๊ะ :-[
-
น่านนนน โดนเด็กน้อยรังแกเข้าแล้วไง
-
แอ่กกกกกกกกก คุณน้อง ใจกล้าเกินไปแล้วนะค่ะลูกกกกก :jul3:
ระวังเจอ จัดหนัก นะค่ะ :z1:
มาต่อเร็วๆนะค่ะ :L2:
-
สัั้นจัง
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอึดอัดมาก ๆ จ้า แต่ก้อยังทิ้งไม่ลง ตามต่อจ้ะ :o12:
-
ตอนหน้าจะเป็นยังไง น้องจะรอดไหมเนี่ย -0-
อย่ารุนแรงนะ 5555555555555
-
หนูตาร์ช่างกล้า ระวังเหอะจะโดนลงโทษขั้นหนัก
หึหึๆๆ :haun4: :haun4: :oo1: :oo1: :z1:
-
สม มัน
-
ไม่อยากนึกถึงตอนที่หนูต้าร์โดนจับได้เลย... :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
เสร็จแน่หนูต้าร์
-
มาต่อไวๆนะ :call:
-
กร๊ากกก สมน้ำหน้าแซทสุดๆ ไปเลย
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
o13 เยี่ยมมากต้าร์
-
น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ น้องต้าร์สู้ๆ
-
หางานให้ตัวเองแล้วนะต้าร์
-
เดี๋ยวก็ซวยหรอกน้องต้า
ไอ้ 2 คนนั้นยิ่งโหดๆ อยู่
-
HEARTBREAKER
24
(ต่อ)
อังเดรจอดรถไว้ริมถนน วิวนอกกระจกเบื้องหน้าคือชายหาดและน้ำทะเล ผมยิ้มกว้างก่อนเปิดประตูก้าวลงจากรถ มีนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติเดินกันขวักไขว่อยู่ริมชายหาดและสองข้างทางริมถนน เตียงผ้าใบในร่มดูจะขายดีเพราะผมเห็นคนทั้งนั่งทั้งนอนเต็มไปหมด ผมเดินตรงไปยังชายหาดราวกับมีแรงดึงดูด ได้ยินเสียงคลื่นและกลิ่นของน้ำทะเลผมก็แทบอยากถลาลงไป ผมหยุดถอดรองเท้าสลิปเปอร์ถือไว้แล้วเดินต่อไป เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย และเสียงโห่ร้องดังจอแจ้ทั่วชายหาด บรรยากาศตอนเย็นที่ไม่มีแสงแดดแรงจ้ามาแผดเผายิ่งทำให้นักท่องเที่ยวออกมานั่งรับลมชมวิวและเล่นน้ำทะเลกันอย่างคึกคัก พอมาถึงชายหาดเท้าได้สัมผัสกับเม็ดทรายผมก็ย่ำเท้าไปมา มองไปยังท้องทะเลกว้างใหญ่ที่รอผมอยู่ตรงหน้า ผมวางรองเท้าไว้ เดินลงทะเล น้ำเย็นกำลังดีโอบรอบตัว ผมยิ้ม ตีมือกับน้ำทะเลจนมันกระเพื่อม
“คุณหนู”
ผมหันไปมองตามเสียงเรียก อังเดรยืนส่งรอยยิ้มมาให้อยู่ริมชายหาด ผมลืมอังเดรไปเลย ผมนี่แย่จริงๆ กล้าลืมผู้มีพระคุณที่พามาส่งถึงทะเลได้ยังไง
“อังเดร ลงมาเล่นน้ำด้วยกันสิฮะ”
ผมกวักมือเรียก อังเดรก้มลงหยิบรองเท้าผม เขาถือมันไว้แล้วส่ายหน้า
“เชิญคุณหนูเล่นให้สนุกเถอะครับ”
ผมพยักหน้า หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับท้องทะเล ค่อยๆเดินไปข้างหน้าสู่ความลึกของระดับน้ำจนถึงระดับอก มีชาวต่างชาติลอยตัวอยู่ไม่ห่างจากผมนัก เป็นคู่รักวัยรุ่นที่ดูจะมีความสุขกับการเล่นน้ำมากทีเดียว ผมมองไปรอบๆตัวเห็นกลุ่มคนเล่นน้ำกันไปจนสุดชายหาด บางกลุ่มก็เกาะห่วงยาง บางกลุ่มก็ว่ายน้ำ ดำน้ำ บางคนก็ขี่เจ็ตสกี เล่นบานาน่าโบ๊ท
“ไอ้อังเดร!!!”
ผมสะดุ้งกับเสียงตะโกนดังก้อง หันไปมองก็เห็นพี่แซทยกเท้าขึ้นยันเข้าที่หน้าท้องอังเดรพอดี ร่างสูงใหญ่ที่ไม่ทันได้ตั้งรับกับการจู่โจมแบบรวดเร็วนั้นล้มหงายหลังกับพื้นทราย ผมเบิกตากว้างกำลังจะอ้าปากร้องห้าม แต่ไม่ทัน เพราะเขาเตะอัดชายโคร่งอังเดรไปแล้ว พี่ควินเดินตามหลังมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาหยุดอยู่ข้างๆพี่แซทที่ยังเตะอังเดรไม่ยอมหยุด ส่วนอะดอนิสที่เดินมาทีหลังก็หยุดมองคู่หูด้วยอาการนิ่งสงบ ไม่มีท่าทีห่วงใยเลยสักนิดที่เห็นคู่หูโดนทำร้ายร่างกายอยู่ตรงหน้า ดูเหมือนว่าอังเดรจะยอมให้พี่แซทใช้กำลังลงโทษ เพราะเขาไม่ยอมสู้ ไม่ยอมหนีพี่แซทเลย ได้แต่นอนนิ่งๆให้พี่แซทระบายอารมณ์ใส่ แต่ต่อให้เขาจะแข็งแรงบึกบึนมากแค่ไหน ถ้าโดนพี่แซทเตะอยู่อย่างนั้นก็มีสิทธิ์ช้ำในได้เหมือนกันนะ
อังเดรต้องมาซวยเพราะผมแท้ๆ ไม่น่าเลย ทั้งๆที่ผมให้อังเดรเชื่อใจผม สุดท้ายผมก็ปกป้องเขาไม่ได้
“พี่แซท!”
ผมตะโกนเรียก เจ้าของชื่อหยุดทำร้ายร่างกายอังเดรแล้วหันมามองผมแทน พอเจอสายตาดุคมแข็งกร้าวของเขาผมก็ได้แต่ยิ้มเจื่อน พอหันไปมองพี่ควินเขาก็ทำเมินผมหันไปคุยกับอะดอนิส
เพื่อยับยั้งไม่ให้พี่แซททำร้ายร่างกายอังเดรอีก ผมต้องหลอกล่อให้เขาลงมาหาผม
“พี่ครับ! ช่วยผมด้วย! ผมเป็นตะคริว!”
ผมร้องเสียงหลง ปั้นสีหน้าเจ็บปวด ทำท่าจะจมน้ำ ปฏิกิริยาตอบกลับหลังจากผมร้องขอความช่วยเหลือไป พี่แซทกับพี่ควินรีบกระโจนลงน้ำมาทันทีด้วยท่าทางร้อนรนกระวนกระวาย ผมลอบยิ้ม ตะเกียดตะกายอยู่ในน้ำ พอพวกเขาเริ่มเข้ามาใกล้ ผมก็แกล้งจมลงไปจนมิดศีรษะ กลั้นหายใจอยู่ในน้ำได้ไม่ถึง5วินาทีก็มีอ้อมแขนแข็งแกร่งเข้ามาโอบรัดเอวฉุดผมขึ้นจากน้ำ
“ต้าร์!”
เสียงเรียกมาพร้อมกับอ้อมกอดรัดตรึงแน่นขึ้น ผมเงยหน้ามองพี่แซทก่อนยกแขนคล้องรอบคอเขาไว้ แสร้งปั้นหน้าตื่นกลัว
“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไร”
เขาบอกพลางลูบหลังผมเหมือนจะปลอบโยนให้ผมหายจากอาการตื่นกลัว
“พี่ครับ”
ผมเรียกเขาเสียงเบา ซบหน้ากับบ่ากว้าง
“พาเข้าฝั่ง”
เสียงพี่ควินดังอยู่ข้างหลัง ผมยิ้ม กอดรัดเข้าไว้แน่น พอเขาขยับตัวผมก็ผละออก ยิ้มกว้างให้เขา
“ผมหายแล้วฮะ ไม่เป็นไรแล้ว”
คิ้วเข้มขมวด พี่แซทมองหน้าผมนิ่ง นัยน์ตาคมเริ่มทอประกายแข็งกร้าวขึ้นมา
“มึงหลอกกู”
เขาเค้นเสียงต่ำ สายตาวาวโรจ ผมส่ายหน้า
“เปล่านะฮะ ไม่ได้หลอก แค่แกล้งจมน้ำเฉยๆ”
ผมว่า ได้ยินเสียงกัดฟันกรอด แรงรัดที่เอวแน่นขึ้น เขาเริ่มโมโหแล้ว
“พี่ควิน! พี่ควินช่วยผมด้วย!”
ผมร้องพลางดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอด มองหาพี่ควินที่อยู่ห่างออกไปเกือบสองช่วงตัว เขาหันกลับมาแล้วเดินเข้ามาหาผม
“มันโกหก”
พอพี่ควินมาประชิดอยู่ข้างหลังผม พี่แซทก็ว่าเสียงแข็ง
“พี่ควิน ผมเจ็บ”
ผมแกล้งฟ้อง หันไปมองเขา
“มันโกหก”
พี่แซทพูดประโยคเดิม ผมเบ้ปากทำท่าจะร้องไห้มองพี่ควินตาละห้อย
“ผมเปล่า”
ผมบอกเสียงแผ่ว ส่ายหน้าปฏิเสธ
“หันมานี่”
มือใหญ่จับค้างผมบีบบังคับให้หันหน้ากลับไปมอง ก่อนที่จะถูกเขาลงโทษ ผมก็ชิ่งจู่โจมเขาก่อน ผมวางมือบนบ่ากว้าง โน้มหน้าเข้าไปใกล้ กดจูบหนักๆตามไปไม่ให้เขาพูดออกมาได้อีก อ้อมแขนแข็งแกร่งโอบรัดผมแน่นขึ้นจนตัวผมแนบสนิทกับตัวเขา ลิ้นร้อนเริ่มสอดแทรกเข้ามาในโพรงปาก ผมยึดเสื้อเขาไว้พลางส่ายหน้าหนี พอเขาเริ่มคลายอ้อมกอด ผมก็อาศัยจังหวะนั้นถอยห่างออกมา พอผละออกมาได้ผมก็ผลักเขาไปเต็มแรงแล้วหันมาหาพี่ควินที่มองจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว ผมยิ้มก่อนหลบฉากไปอยู่ข้างหลังเขา
“ผมขอโทษที่โกหก หายโกรธนะฮะ ผมไม่อยากให้พี่แซทลงโทษอังเดรนี่นา เขาอุตส่าห์ช่วยพาผมมาที่นี่”
ผมชะโงกหน้าออกไปบอกพี่แซท เกาะแขนพี่ควินไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว
“เด็กเลี้ยงแกะ”
พี่ควินหันมาแขวะ ผมได้แต่ยิ้มหลบอยู่ข้างหลังเขา
“เล่นน้ำกันนะฮะ นะ”
ผมบอกพลางเขย่าแขนเขา
“มานี่”
พี่แซทสั่ง แต่ผมส่ายหน้าเกาะพี่ควินแจ
“ผมอยากเล่นน้ำ”
“ลากมันมา”
พี่แซทหรี่ตาจ้องผมเขม็ง
“ผมจะเล่นน้ำ พี่ควินเล่นน้ำกับผมนะ นะฮะ อย่าไปฟังพี่แซท”
ผมบอกอ้อนพลางดึงแขนพี่ควินไว้
“มันอยากเล่นก็ปล่อยให้มันเล่น”
พี่ควินหันไปบอกเพื่อนเสียงเรียบ ผมยิ้มกว้างเชิดหน้ายักคิ้วให้พี่แซทอย่างเป็นต่อ พี่ควินเข้าข้างผม
“ถ้าไข้กลับมาอีกนะมึง”
พี่แซทชี้หน้าผมอย่างข่มขู่ แต่ผมไม่สนใจ
“ผมอยากไปเล่นฝั่งโน้น”
ผมหันมาบอกพี่ควิน ชี้มือไปอีกฝั่งนึงของชายหาด เขาไม่พูดอะไร เอาแต่มองผม
“เดินไปเล่นฝั่งโน้นกันนะฮะ”
ผมว่าต่อ ปล่อยมือออกจากแขนเขาแล้วพยายามจะขี่หลังเขาอย่างทุลักทุเลเพราะยืนอยู่ในน้ำ ได้ยินเสียงเขาฮึมฮัมคล้ายจะหัวเราะเยาะ แต่ผมไม่สนใจมุ่งมั่นกับการตะกายขึ้นขี่หลังเขาต่อ จนเขายอมวาดมือมาช่วยพยุงขาผมให้เกาะเขาไว้ พอขึ้นขี่หลังเขาได้สำเร็จผมก็ก้างแขนออก
“พี่แซท มานี่สิฮะ จับมือผมหน่อย”
ผมหันไปเรียกพี่แซทที่ยังยืนนิ่งอยู่ แววตาดุดันกับสีหน้าเคร่งขรึมบอกให้รู้ว่าเขายังไม่คลายโทสะอันเนื่องมาจากผมซึ่งเป็นต้นเหตุ ผมยิ้มอ้อนเขาอย่างเอาใจ ยื่นมือออกไปพลางพยักหน้าให้เขายอมใจอ่อนจับมือผมไว้
“อะไร”
เขาถามเสียงห้วน หรี่ตามองผม ไม่ยอมยื่นมือมาจับด้วย
“เดินไปเล่นน้ำฝั่งโน้นกันนะฮะ ผมอยากเล่นน้ำกับพวกพี่ นะฮะ เล่นกับผมหน่อย”
“กูไม่เล่น”
เขาว่าพลางตั้งท่าจะเดินขึ้นฝั่ง ผมเบิกตากว้าง เรื่องอะไรจะยอมให้เขาขึ้นไปเล่นงานอังเดรอีกล่ะ!
“พี่แซทใจร้าย ไปเลย จะไปไหนก็ไป”
ผมว่าเสียงขุ่น และมันก็ได้ผล เพราะเขาหันกลับมา
“ไปสิ ผมเล่นน้ำกับพี่ควินกันสองคนก็ได้”
ผมว่าต่อ จ้องตาเขาเขม็ง
“กล้าไล่กูเหรอ”
เขาเค้นเสียงต่ำ แววตาดุดัน
“ก็พี่แซทไม่อยากเล่นน้ำกับผมนี่ ยังโกรธผมอยู่ใช่มั้ยล่ะ ผมก็ขอโทษไปแล้วไง ทำไมยังไม่หายโกรธ พี่ควินยังไม่โกรธผมเลย ใช่มั้ยฮะ พี่ไม่โกรธผมใช่มั้ย”
ผมโน้มหน้าไปมองพี่ควิน ยิ้มกว้างให้เขา แต่กลับได้รับสายตาเฉยชากลับมา หมายความว่าไง? อย่าบอกนะว่าเขาก็โกรธผมอีกคน
“ปล่อย ผมจะลง ไม่เล่นแล้ว”
ผมว่าเสียงเบา ขยับตัวจะลงจากหลังพี่ควิน แต่เขายึดขาผมไว้ไม่ยอมปล่อย
“เป็นอะไร”
พี่ควินหันมาถาม ผมก้มหน้างุด
“พี่ควินโกรธผม พี่แซทก็โกรธผม ผมไม่เล่นน้ำแล้วก็ได้”
“กูบอกเหรอว่าโกรธมึง”
“ก็…” ผมเงียบ เหล่ตามองพี่แซท “พี่ควินไม่โกรธแต่พี่แซทโกรธนี่ฮะ”
พอผมเงียบ พวกเขาก็เงียบ แต่สักพักคนที่บอกว่ากูไม่เล่นก็ยื่นมือมาจับมือผมไว้
“หายโกรธแล้วเหรอฮะ”
เขาไม่ตอบ หันไปพยักหน้าให้พี่ควิน จากนั้นพี่ควินก็ค่อยๆเดินฝ่ากระแสน้ำไป โดยมีผมขี่หลังเขาและมีพี่แซทจับมืออยู่อีกข้าง ผมยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“ผมอยากเล่นห่วงยาง ไปเช่าห่วงยางมาเล่นกันนะครับ”
ผมบอกเมื่อมาถึงอีกฝั่ง พลิกข้อมือออกจากมือใหญ่ของพี่แซทก่อนขยับตัวลงจากหลังพี่ควิน ยืนเกาะแขนเขาไว้เพราะน้ำสูงถึงระดับไหล่
“ว่ายน้ำเป็นแล้วจะเอาห่วงยางมาทำไม”
พี่ควินหันมาถาม แต่ผมยู่ปาก
“ก็ผมอยากเล่นนี่ นะฮะ เช่าห่วงยางมาเล่นกัน”
ผมบอกอย่างเอาแต่ใจ
“เออ เดี๋ยวกูไปเช่ามาให้”
พี่แซทบอกเสียงเรียบ แต่ผมส่ายหน้าแรง
“ไม่ๆ พี่ควินขึ้นไปเช่า ให้พี่แซทอยู่นี่”
ผมว่าพลางดึงแขนพี่แซทไว้แน่น
“ทำไม”
พี่ควินถาม แววตาสงสัย ผมยิ้มเจื่อน ส่ายหน้าอีก จะให้บอกได้ไงล่ะว่ากลัวพี่แซทขึ้นไปไล่เตะอังเดรอีก เมื่อกี้ผมมองขึ้นไปบนชายหาด ยังเห็นสองคนนั้นเดินตามพวกเราอยู่เลย ถ้าให้พี่แซทไปแล้วเกิดเรื่องอีก จะทำยังไงล่ะ ไม่ได้ ผมต้องเอาตัวพี่แซทไว้กับผม
“ก็…ผมอยากขี่หลังพี่แซทบ้าง พี่ควินขึ้นไปเช่าเถอะฮะ”
พอผมบอก พวกเขาก็พร้อมใจกันหรี่ตามอง แต่ผมก็ปั้นหน้าซื่อ
“ฮึ!”
พี่ควินฮึมฮัม แสยะยิ้มมุมปากก่อนยื่นมือมาบิดจมูกผมแล้วผละออกไป เดินขึ้นฝั่ง พอเขาไปแล้วผมก็เอาหัวชนไหล่พี่แซท
“อะไร”
“พี่ไม่โกรธผมแล้วก็ยกโทษให้อังเดรด้วยนะฮะ อย่าลงโทษเขาเลย”
“ทำไม ห่วงมัน”
“ก็ห่วงฮะ เขาอุตส่าห์พาผมมา พี่เตะเขาไปหลายทีแล้วด้วย แค่นั้นก็น่าจะพอแล้ว”
“ควายถึกอย่างมัน เตะยังไงก็ไม่รู้สึกหรอก”
ควายถึก? ไหงอังเดรถึงได้กลายเป็นควายถึกไปได้ล่ะเนี่ย
“ไม่รู้แหละ พี่แซทสัญญากับผมก่อนว่าจะไม่ลงโทษอังเดรอีก นะฮะ สัญญากับผม”
ผมยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าเขา ยิ้มรอให้เขาเกี่ยวก้อยสัญญา
“เออ”
เขาตอบแต่ไม่ยอมยื่นนิ้วมาเกี่ยวด้วย ผมหน้าบึ้ง ฉวยมือเขาขึ้นมาจับบังคับนิ้วก้อยเขามาเกี่ยวไว้กับนิ้วผม
“เกี่ยวก้อยสัญญาแล้วนะฮะ ห้ามผิดสัญญาด้วย ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น”
ผมขยิบตาให้เขา ชักมือกลับมาวักน้ำทะเลใส่เขาจนมันกระเด็นโดนหน้าเต็มๆ ผมหัวเราะ เลยถูกเขาเอาคืนบ้าง เราสองคนเลยวักน้ำใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใครจนผมเริ่มหอบแฮ่กๆพี่ควินถึงได้เดินลงมาพร้อมห่วงยางลายการ์ตูนขนาดใหญ่
“ห่วงยางมาแล้ว”
ผมยิ้มกว้าง ดึงห่วงยางมาจากมือพี่ควิน ผมวางห่วงยางไว้บนน้ำแล้วดำลงไปโผล่เข้าข้างในช่องว่างตรงกลางของห่วงยาง
“พี่ครับ จับห่วงยางไว้หน่อย ผมจะนอน”
ผมหันไปสั่งพวกเขาที่ยืนมองผมด้วยสีหน้านิ่งๆ พอพวกเขายื่นมือออกมาจับไว้ผมก็ยันมือไว้กับห่วงยางค่อยๆดันตัวขึ้นนอนบนห่วงยางได้สำเร็จ
“ไปเลยฮะ ไปที่ลึกๆ”
ผมแกว่างขาในน้ำที่พ้นขอบห่วงยางออกมา
“ดันสิฮะ เร็วๆ”
ผมหันไปเร่ง ทันเห็นพวกเขากระตุกยิ้มแวบนึง ผมหรี่ตามองพวกเขาก่อนวักน้ำใส่ หัวเราะเสียงดังจนคนที่เล่นน้ำอยู่รอบข้างหันมามอง แต่ผมไม่สนใจ ก็ผมมีความสุขนี่ จะไปสนใจคนอื่นทำไม
“พี่ครับ”
ผมเรียก มองดูท้องฟ้ากว้างใหญ่เบื้องบนในขณะที่ตัวผมลอยอยู่เหนือน้ำทะเลและห่วงยางก็ค่อยๆเคลื่อนไปตามแรงดันของพวกเขา
“อะไร”
เสียงพี่ควินถาม
“พี่ครับ”
ผมเรียกอีก
“ว่ามา”
พี่แซทถามบ้าง
“ขอบคุณนะครับ”
ผมบอก ไม่ได้หันไปมองพวกเขา ไม่ได้ยินเสียงตอบรับกลับมาด้วย แต่ไม่รู้ทำไมผมกลับจินตนาการไปว่าพวกเขากำลังยิ้มอยู่ ยิ้มให้ผม
--------------------------------------------------------------------------
ครบ 100% แล้วค่าาา :mc4: ตอนนี้สวีตหวานแข่งกับน้ำทะเล :-[
กว่าจะมีตอนหวานๆซอฟท์ๆกับเขาบ้าง มันช่างยากเย็น :laugh:
เดี๋ยวจะให้หวานกันอีกตอนสองตอน แล้วจากนั้นจะเป็นพาร์ทอดีตนะคะ
ขอบคุณทุกความคิดเห็นและการติดตามมากๆค่ะ :กอด1:
ขอให้มีความสุขกับการอ่าน เจอกันตอนหน้า(เมื่อแต่งเสร็จ :z13:)
-
:call: :call: :call:
-
ตอนนี้น่ารักกกก
-
:o8: หวานละมุนจังตอนนี้ ต้าร์นี้รู้ทางสองคนนี้หมดแล้วสิ
ต้องอ้อนยังไง งอนจังหวะไหน สองโหดเสร็จน้องแน่ๆ
-
เฮ้อ!!! กว่าจะมีอะไรๆ น่ารักๆมาให้ชื่นใจ ลุ้นจนเหนื่อยอ่ะ แง่มๆๆ ตอนหน้าห้ามมาม่านะ -"-
-
น่ารักมากกก ต้าเอาแต่ใจใหญ่ พี่ๆตามใจด้วย :-[
-
อยากให้หวานแบบนี้ทุกตอนเลยย
:z2: :z2: :z2:
-
ต้าร์น่ารักที่สุดอ่ะ
-
:z2: :z2:
-
พี่โหดคู่นี้นับวันยิ่งน่ารัก...แต่ต้าร์อ้อนน่ารักกว่า...55+
สงสารอังเดรอยู่นะเนี่ย...แต่ก็คุ้มที่ต้าร์ได้เล่นห่วงยาง..
แอบกลัวว่าไข้จะกลับตามคำขู่...ต้าร์เอ้ยต้องแย่แน่ๆ..55+
อยากอ่านพาร์ทอดีตของต้าร์กับพี่เนส...ต้องน่าร๊ากกกแน่ๆเลย...>.<
-
ฮะ ๆ ๆ น่ารักมากอ่ะตอนนี้
:m1: :m1: :m1:
-
ตาร์ยิ้ม พี่แซทและพี่ควินยิ้ม
คนอ่านก็ยิ้มด้วย :m1:
-
โอ้วววว ตอนนี้น่ารักจังเลย :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: หวานซะมั่งก็ดี
-
ตอนนี้เป็นตอนแรกที่อ่านแล้วยิ้มได้ :L1:
ขอบคุณที่ให้ต้าร์มีความสุขกะเค้าบ้าง :pig4:
หวังว่าจะมีแบบนี้อีกนะคะ :กอด1:
-
ตอนนี้น่ารักมากกกก ทั้งสามคนเลย
ต้าร์รีบขี้นจากน้ำทะเลนะ ป้ากลัวจะมีพายุ อิอิ
-
แฮปปี้แอนดิ้งไม่ได้เหรอ :sad4: อย่าทรมานเค้าเลยยยย :z3:
เค้าชอบเรื่องนี้นะ รักคนแต่ง จุ๊บๆ
-
เจ้าเล่ห์จริงนะ พี่พี่จะตามน้องทันมั๊ยนะ แค่นี้ก็หลงจะแย่แล้ว ทั้งควิน ทั้งแซท
ชอบตอนหวานๆๆ อ้อนๆๆแบบนี้จัง
o13 o13 o13
-
กิ๊สสสส เราชอบตอนโหดๆมากกว่า 555
-
รู้สึกว่าจะตอนนี้จะหวานเป็นพิเศษ :-[
-
นึกว่าต้าจะถูกกดซะแล้ว ตอนนี้หวานจนน้ำทะเลจืดไปเลย :-[
-
ชอบจัง อยากแบบนี้หลายๆตตอน
น่ารักมากๆๆๆ
-
ตามใจด้วยอ่ะ เริ่มมีความสุขกันแล้ว
ขอให้อย่างนี้ตลอดไปน้า
ดีๆ กันได้แล้ว
-
น่ารักมากกกกกกกกก
ขอให้หวานนานๆนะ
ไม่อยากดราม่าเลย
-
"ขอให้เธอเก็บความสุขความสมหวังที่เธอได้รับนี้ไว้ให้ดีเพราะอีกไม่นานความสุขความสมหวังที่เธอได้รับมันจะกลายเป็นอดีต" ต่อให้ทําดีแค่ไหนก็ไม่อาจลบล้างสิ่งที่พวกคุณทําเอาไว้ได้ต่อให้เค้ามีความสุขแค่ไหนแต่ก็ไม่มีมันอย่างเต็มหัวใจได้ อย่าได้พยายามทําสิ่งต่างๆให้เค้าเห็นอกเห็นใจเลย คนอย่างพวกคุณไม่สมควรได้รับมัน!!!เพราะสุดท้ายพวกคุณก็คือคนเห็นเเก่ได้!!!เห็นแก่ตัว!!!!! ป.ล. ยังขอยืนยันคําเดิมคะคือขอให้คนแต่งจบไม่แฮปปี้1เสียงคะ คนอ่านคอมเม้นท์นี้อาจจะบอกอีนี่เป็นโรคจิตหรอ 55ขอบอกว่าหน่อยๆคะ(หลังจากดูแรงเงา555)แต่เราทําเพื่อความยุติธรรมของน้องต้าร์คะ!!!!!ขอเสียงคนรักน้องต้าร์หน่อยคะ!!!(เฮ!!55)สุดท้ายนี้ี่รักคนเขียนมากๆคะขอบคุณคะ >< :กอด1: :L1:
-
น้องต้าร์กล้าโกหกคู่โหดด้วยอ่าา ก้าวหน้าๆ 555
รู้สึกตอนนี้พี่ควินกับพี่แซทดูใจดีตามใจน้องทุกอย่าง แต่ก็แอบโหดบ้างอะไรบ้าง
รอตอนต่อไปค่าา ^^
-
หวานเวอร์อ่ะ น้ำทะเลนี้ไม่เค็มละมั้ง
:o8: :o8:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ต้าร์เจ้าเล่ห์นะนั่น รู้ว่าควินกับแซททั้งหวงทั้งห่วงยังแกล้งสองคนนั้นอยู่ได้ ต้าร์เนี่ยพอรู้ว่าควินกับแซทรู้สึกยังไงกับตัวเองเนี่ยเอาแต่ใจตลอดเลยนะเนี่ย พอรู้ว่าอ้อนแล้วสองคนนั้นจะใจอ่อนก็ยิ่งไปกันใหญ่นะเนี่ย ควินกับแซทน่ารัก คงห่วงต้าร์น่าดูเลยนะนั่น
-
โอ๊ยฟินนนนนนนนนนน
ตอนนี้น่ารักเชียว
ตอนหน้านี่ขอเอนซีได้ไหมหนอ?? 55555555555
-
ในที่สุดก้อถึงเวลาผ่อนคลายสักที น้องต้าร์น่ารักเชียว รู้แล้วนี่น่าว่าจะต้องทำยังไงให้แซทกับควินอ่อนลงน่ะ :z1: อยากอ่านเรื่องของพี่ชายบ้างจังเลย :sad4:
-
หว๊านหวาน ทะเลยังหายเค็มเลย
อร๊ายยยยยยยยยยยยย น่ารักกกกกกกกกกอ่ะ
ถ้าเป็นยังงี้ต่อไป ก็คงดีน๊า
-
ทะเลหวาน อิอิ
น่ารักจริง ๆ
:กอด1:
-
:-[ :-[ เป็นเรื่องที่น่ารักที่สูดดดดดดดดเลยอ่ะ รัก รัก เลย :กอด1: :L2: :L1: :pig4:
-
เฮ้อๆๆๆๆๆ โล่งอก นึกว่าหนูต้าร์โดนจัดหนักซะแล้ว อิอิ(แต่ก้ออยากได้นะ)
แต่พี่ควินกะพี่แซทก้อน่ารักนะ
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
น่ารักดี เหอๆๆๆๆ ขำคนอยากโหดแต่โหดไม่ลง :laugh:
-
แอร๊ยยยย ตอนนี้หวานน่ารัก น้ำทะเลที่ว่าเค็ม กลายเป็นน้ำหวานไปซะงั้น 555+
หนูต้าร์เจ้าเล่ห์ อ้อนเอาแต่ใจน่ารักมาก พี่แซทกับพี่ควินแลดูตามใจมากเลยอ่ะ
ถึงจะยังดูแข็งๆ โหดๆ บ้าง แต่ก็โอนอ่อนลงเยอะแล้วเหมือนกัน
โอ้ยยย เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งชอบ ชอบมากๆๆๆๆๆๆ :o8: :o8: :o8:
-
:o8: ตอนนี้ต้าร์สั่งได้
-
แอร้ยยยยยย อยากจะขอบคุณอังเดร นี่ถ้าแบบอังเดรไม่พามานี่ จะไม่เกิดฉากฟินๆแบบนี้ :sad4:
เรียกได้ว่าเป็นฉากที่ น่ารักที่สุดเลยก็ว่าได้ สำหรับคู่รักสามพี ? 555555555 น่าร๊ากกกกกกกกก
ควินแอบเข้าข้างตาร์ด้วยอ่ะ >//////< มาต่ออีกเร็วๆน้าาาา ตอนนี้น่ารักมาก น้องตาร์ 55555
-
ขอหวานๆนะฮับ
-
จริงๆแล้วสองคนนี้แพ้ลูกอ้อนต้าร์แต่ไม่รู้ฟอร์มจัดหรือแสดงออกไม่เป็นจัดๆกันแน่เนอะ
ฮาาาา
-
หวานๆ ..
-
แซทกับควินถึงจะตีหน้าโหด แต่ก็คงอ่อนยวบยาบเลยแฮะ น้องต้าร์จับทางได้หมด
ก็คงมีความสุขบ้าง แต่อ่านไปอ่านมา รุ้สึกเหมือนต้าร์ฝืนๆยังไงชอบกล
รอตอนหน้านะค้า ^^
-
:-[ :-[ :pig4: :pig4:
-
หวังว่าความหวานจะอยู่กับทั้งสามคนนานๆ
-
[แจ้งข่าว!] เนื่องจากโน๊ตบุ๊คของผู้แต่งเกิดอาการแฮงค์(อีกแล้ว)T_Tพอเปิดเครื่องขึ้นมาก็เกิดอาการจอดำสนิทไม่มีโปรแกรมโผล่ขึ้นมาในเดสทอปเลย ผู้แต่งเลยต้องมาแจ้งข่าวให้ผู้อ่านทุกท่านรับทราบว่า ของดอัพนิยายอย่างไม่มีกำหนดนะคะ เพราะไม่รู้ว่าจะใช้เวลาในการซ่อมโน๊ตบุ๊คนานแค่ไหน ถ้าซ่อมเสร็จเร็วก็จะกลับมาอัพเร็วคะ^^ แต่คาดว่าน่าจะใช้เวลาไม่นานเพราะจะส่งเข้าศูนย์
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
New-Y Holic
:กอด1:
-
ขอห้เครื่องหายป่วยไวๆ นะ
ทางนี้จะรออยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ :m15:
-
รับทราบค่า
ยังงัยก็ขอให้โน๊ตบุ๊คส์ไม่มีอะไรเสียหายมากนะค้า
แล้วจะรอค้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:monkeysad: :monkeysad:
:sad11: :sad11: :sad11:
ขอให้เครื่องหายป่วยไวๆ
คิดถึง พี่แซท พี่ควินมากมายยย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รอค่าาา ^____^
-
รอค่ะ
-
:m15: :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :sad11: :sad11: :sad11:
-
รับทราบ ค่ะ ขอบคุณที่แจ้งข่าว
-
:m15: :m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad: :sad11:
อ๊ากกกกกกกกก ข่าวร้ายมากกกกกกกกกกก
ขอให้ซ่อมเสร็จเร็วๆ นะคะ :z3: :z10:
-
เราว่าส่งเข้าศูนย์มันจะนานกว่าซ่อมที่ร้านธรรมดานะ
แต่ไม่เป็นไร รอได้ค่ะ :o12:
-
รออยู่แล้วจ้า แต่คงไม่ต่ำกว่าเดือนหรอก :monkeysad:
-
:impress2: :L2: :L1: :pig4: รอรอรอรอ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รับทราบ ซ่อมสร็จไวๆนะจ๊าาา
-
อ๊ากกกกกก อย่างไม่มีกำหนด :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
ขอให้ซ่อมเสร็จไวๆเน้อ
ปล.ให้เค้าซ่อมให้ป่ะ อิอิ
-
ขอให้ซ่อมเสร็จไวๆนะ
-
หาโน๊ตบุ๊คคนอ่านไปใช้สักเครื่องสิ :laugh:
ขอใหห้โน๊ตบุ๊คหายป่วยไวๆนะจ้ะ
-
ขอให้โน๊ตบุคหายป่วยไวๆนะคะ :monkeysad:
-
แง่วว ซ่อมเสร็จไวๆนะค่ะ :z3: :z3:
-
:sad4: ขอให้คอมซ่อมเส็จไวไวนะค่ะ :dont2:
-
ต้าร์เปลี่ยนไป
ไหงกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจ แล้วพี่ๆทั้งสองกลายเป็นเบ๊รับใช้ไปงั้นอ่า
-
เป็นกำลังใจให้ช่างที่ศูนย์ฯ รีบแก้คอมให้ได้เร็วๆ
-
แหม่ ถ้าซ่อมคอมฯ เป็น จะรีบอาสาคนเขียนซ่อมให้ฟรีๆ เลยนะเนี่ย :laugh:
จะรอน้า :L2: :pig4:
-
ขอบคุณมากงับ :z2:
-
เข้ามารับทราบข่าว
จะรอนะค่ะคนแต่ง ขอให้น้องโน๊ตบุ๊กหายป่ายไวๆ :L2:
-
โน๊ตบุ๊คหายป่วยไวๆๆน๊าาาาาาาา
อยากอ่านตอนหวานๆน่ารักๆๆๆต่อแล้วจ้าาา 555555555
-
HEARTBREAKER
ตอนพิเศษ วันลอยกระทง
“บอส ไปลอยกระทงกัน”
“ลอยกระทงเหรอ อือ…ไปสิ แล้วจะไปลอยที่ไหนล่ะ”
“ที่มอเราไง”
“เออ ใช่ มอเราจัดงานทุกปีนีเนอะ ขอบใจต้าร์มากนะที่โทรมาชวน ต้าร์น่ารักที่สุดเลย รักวะ”
“อืม รักบอสเหมือนกัน”
“รักต้าร์มากกว่า”
เสียงอ้อนของบอสดังมาตามสาย ผมยิ้มพลางนึกถึงใบหน้าของตัวเล็ก ไม่รู้ว่าป่านนี้เตรียมการไปถึงไหนแล้ว เมื่อวานตัวเล็กแกล้งหาเรื่องทะเลาะกับบอสเพราะต้องการทำเซอร์ไพรซ์ในวันลอยกระทงซึ่งก็คือวันนี้ บอสซึ่งไม่รู้เรื่องนี้ก็เอาแต่โทรมาบ่นกับผม ทั้งด่าทั้งตัดพ้อตัวเล็กให้ผมฟัง ผมก็ได้แต่รับฟังทั้งที่ในใจกลั้นหัวเราะไว้เต็มที่ด้วยกลัวว่าจะหลุดความจริงออกมา เรื่องที่ตัวเล็กต้องการทำเซอร์ไพรซ์บอสมีผมคนเดียวที่รู้ ส่วนเฟียซ รายนั้นมัวแต่ยุ่งกับการจัดงานลอยกระทงของทางมหา’ลัยไม่มีเวลามาอยู่รวมกลุ่มกับพวกผม
“งั้นเจอกันหน้ามอ 1ทุ่มนะ ไปเดินดูซุ้มก่อน เห็นพวกปี2คณะเราทำกระทงขายกันนี่”
“โอเค ตกลงตามนี้”
“โอเค ไว้เจอกัน”
บอสตัดสายไปแล้ว แต่ผมยังยิ้มมองหน้าจอโทรศัพท์อยู่ อยากรู้ว่าถ้าบอสรู้ความจริงแล้วจะทำหน้ายังไง
“จะไปไหน”
เสียงเข้มดังอยู่ข้างหลัง ผมหันไปมองก็เห็นพี่แซทยืนล้วงกระเป๋ามองผมอยู่ นัยน์ตาคมหรี่ลงราวกับจะกดดันให้ผมรีบตอบ
“ผมโทรชวนบอสไปลอยกระทงที่มอน่ะฮะ”
ผมยิ้มตอบ เดินไปนั่งบนเก้าอี้หน้าตรงคอมฯ หยิบแก้วนมบนโต๊ะขึ้นดื่ม
“โทรชวนทำไม ผัวมันก็มี”
“แค่กๆๆ”
ผมสำลักกับคำพูดตรงแบบขวานผ่าซากของเขา ดีที่นมไม่พุ่งออกมา
“โง่”
เขาด่า แต่ก็เดินเข้ามาลูบหลังให้ผม ยื่นมือมาเช็ดปากที่เลอะนมออกให้
“พอดีว่าตัวเล็กอยากทำเซอร์ไพรซ์บอสน่ะครับ เลยวานให้ผมช่วย”
“ปัญญาอ่อน”
อ้าว…ไหงมาว่าผมอย่างนี้ล่ะ ผมทำอะไรผิด?
“กูไม่ได้ว่ามึง”
แล้วไป
“กี่โมง”
ผมเลิกคิ้วงงกับคำถามเขา แต่พอมองสบสายตาคมก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร
“นัดเจอกันที่มอ1ทุ่มฮะ”
เขาเงียบไป สักพักก็จับมือผมดึงให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินออกนอกห้อง ได้ยินเสียงที่ควินคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องนั่งเล่น
“ลิเวอร์พูลเก็บ3แต้มไอ้สัด อย่ามาเนียน หักเหี้ยไร อยากกินตีนกูมั้ย ไม่มีปัญญาจ่ายสดก็เอารถมึงมา เออ…เชลซีต่อลูกครึ่ง กูจะเอาวันนี้ ถ้าไม่ได้วันนี้อย่าหาว่ากูไม่เตือน”
ผมนั่งลงบนโซฟาข้างพี่ควินที่เพิ่งโยนโทรศัพท์ใส่หมอนอิง เขาหันมามองผมแล้วล้มตัวลงนอนบนตักโดยไม่ได้พูดอะไร
“มันไม่มีเงินสดจ่ายมึง”
พี่แซทยืนคุยกับพี่ควิน
“เออ มันกลัวพ่อรู้ แม่งอ่อนสัด เล่นบอลไม่เป็นยังโง่มาวัดกับกู”
พี่ควินตอบเสียงเรียบ เขาจับมือผมไปบีบคลึงเล่น
“แล้วรถมันรุ่นไหนวะ เฟอร์30”
“เออ มันเพิ่งถอยมาเมื่อวาน”
“หึ โง่เหี้ยๆ ไม่มีใครเตือนมันเหรอวะว่าอย่ามาเล่นบอลกับมึง”
“มี ไอ้พอลก็เตือนมัน แต่แม่งไม่ฟังเอง ช่วยไม่ได้ อยากโง่มาเล่นกับกู ได้คันนี้มากูจะขายคันเก่าให้ไอ้พอล”
“มันเพิ่งถอยปอร์เช่มาไม่ใช่เหรอวะ”
“ถอยมาได้3วันมันโทรมาบอกกูอยากขับเฟอร์”
“แล้วมันจะขายปอร์เช่”
“เออ เห็นบอกจะขาย”
“เปลี่ยนใจง่ายฉิบหาย”
“ช่างแม่ง”
พวกเขาหยุดคุยกัน พี่แซทมองหน้าผมแวบนึงก็เดินไป พี่ควินก็ดูจะสนใจอยู่กับมือผมที่เขาจับไว้อยู่ ผมยิ้มก่อนยื่นมืออีกข้างไปจับเส้นผมเขา สอดนิ้วเข้าไปกับเคล้าคลึงกับกลุ่มผมสีดำสนิท
“ไม่เคยเห็นพี่ทำสีผมเลย ไม่ชอบเหรอฮะ”
ผมถาม มองหน้าเขาอย่างขอคำตอบ
“ไม่ชอบ เหม็นสี”
ผมหัวเราะกับคำตอบแบบตรงๆง่ายๆของเขา
“ถามทำไม อยากให้ทำ”
“เปล่าฮะ ก็แค่ถามดู”
พอผมตอบเขาก็ยกแขนขึ้นมาโน้มคอผมลงจนหน้าผมใกล้กับหน้าเขาในระยะประชิด สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ เรามองตากันจนผมเริ่มรู้สึกสู้สายตาเขาไม่ไหว อยากจะผละห่างแต่เขาไม่ยอมจับล็อคท้ายทอยผมไว้ ริมฝีปากหยักลึกค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ จนในที่สุดก็ทาบทับลงบนปากผม สัมผัสแผ่วเบาราวกับเขาจะถ่ายทอดความอ่อนโยนมาให้ทำให้ผมไม่คิดจะผละหนี แต่เลือกที่จะจูบตอบเขากลับไป พอผมตอบสนองเขาก็เพิ่มแรง บดจูบผมหนักหน่วงขึ้น มือหนาจับไหล่ผม เขาขยับลุกขึ้น แรงกดที่ไหล่ค่อยๆดันตัวผมเอนลงจนแผ่นหลังแนบติดกับความนุ่มของโซฟา เขาตามมาคร่อมผมไว้ และก่อนที่เขาจะปฏิบัติการขั้นต่อไป ผมก็รีบยกมือขึ้นดันอกกว้างเบรกเขาไว้ก่อน
“มึงยั่วกู”
ผมเบิกตาโตกับคำกล่าวหา ผมเนี่ยนะ ยั่วเขา? จะบ้าหรือไง! ผมไปยั่วเขาตอนไหน?
“จะเอามันบนโซฟา มึงเงี่ยนมากเหรอไง”
เสียงเรียบดังแทรกขึ้น ผมรีบอาศัยจังหวะนี้ผลักพี่ควินออกไปแล้วรีบลุกขึ้นยืนเดินห่างออกมาจากโซฟา
“มันยั่วกูก่อน”
พี่ควินตอบโดยไม่หันไปมองคนถาม นัยน์ตาคมจ้องผมเขม็ง
“ผมเปล่านะครับ”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ เห็นๆอยู่ว่าผมนั่งอยู่เฉยๆ เขานั่นแหละเริ่มก่อน แล้วมาโทษว่าผมไปยั่วเขาได้ยังไง
“บอกมันหรือยัง”
พี่แซทหันมาถาม ผมขมวดคิ้วที่จู่ๆเขาก็พูดเปลี่ยนเรื่อง
“อะไร”
พี่ควินหันไปถามพี่แซทแล้วหันมาจ้องผม ผมนิ่งอยู่ครู่นึงก็คิดออก
“เอ่อ…อ๋อ คือ ผมนัดกับบอสที่มอ1ทุ่มฮะ จะไปลอยกระทงกัน”
“ผัวมันก็มี มึงจะไปทำไม”
ให้ตาย พวกเขาสมกับเพื่อนรักกันจริงๆ พูดตรงแบบขวานผ่าซากราวกับก็อบปี้กันมา
“ตอบ”
เขาเร่ง ผมยิ้มเจื่อน
“ผมแค่ไปเป็นเพื่อนบอสเฉยๆฮะ ตัวเล็กเขาอยากทำเซอร์ไพรซ์บอสที่งาน พอบอสเจอกับตัวเล็กแล้วพวกเขาก็ไปลอยกระทงด้วยกัน ผมก็แค่ผู้ช่วยฮะ”
ผมอธิบายพลางลอบสังเกตปฏิกิริยาเขาไปด้วย
“ไม่ให้ไป”
คำสั่งราบเรียบออกจากปากพี่ควิน ผมหันไปมองพี่แซทอย่างขอความช่วยเหลือแต่เขากลับทำเมินไม่สนใจจนผมต้องเดินเข้าไปนั่งข้างๆพี่ควินเพื่อจะคุยกันให้รู้เรื่อง
“ให้ผมไปเถอะนะครับ รับปากตัวเล็กไว้แล้วว่าจะช่วย นะครับ ให้ผมไปนะ”
“เรื่องของมัน ไม่เกี่ยวกับมึง”
“แต่เขาเป็นเพื่อนผม ผมรับปากเขาไปแล้ว ไม่อยากเสียคำพูด”
“เพื่อนกับผัว มึงจะเลือกใคร”
“พี่ควินไม่มีเหตุผล ผมไม่คุยกับพี่แล้ว”
ผมว่าพร้อมกับลุกขึ้นเดินหนีพวกเขา ตั้งใจจะกลับเข้าห้อง แต่ถูกพี่แซทคว้ามือไว้ก่อน ผมพยายามสะบัดมือออกแต่เขาจับแน่นไม่ยอมปล่อย
“งอนอะไร”
“ผมไม่ได้งอน”
ผมตอบเสียงแข็ง
“พูดดีดี”
เสียงเข้มดุ ผมเม้มปากแน่น
“จะไปก็ไป”
ผมหันขวับไปมองคนที่นั่งบนโซฟา ยิ้มกว้างที่เขาเปลี่ยนใจยอมให้ผมไป
“ขอบคุณฮะ”
“แต่ต้องไปกับพวกกู”
พี่แซทก้มหน้ามาพูดใกล้ๆผม แสยะยิ้มอย่างที่ชอบทำ
“ไม่ได้ลอยกระทงมาหลายปีแล้ว ปีนี้เรามาลอยกระทงด้วยกันนะฮะ”
ผมสอดมือประสานกับมือพี่แซท หันไปยิ้มให้พี่ควิน พวกเขาเงียบ แต่ผมรู้คำตอบได้จากความเงียบนั้น
หวังว่าลอยกระทงปีนี้ จะสร้างความทรงจำดีดีให้ผมได้ระลึกถึง
เสียงเพลงลอยกระทงดังก้องมหา’ลัย ผมก้มดูนาฬิกาข้อมือ สอดส่ายสายตามองหาบอส ก่อนออกมาผมโทรหาตัวเล็กเรื่องนัดหมายแล้ว ตอนนี้1ทุ่มตรงพอดีอีกเดี๋ยวบอสคงมา บรรยากาศในงานคลาคล้ำไปด้วยฝูงชนทั้งนิสิตทั้งคนนอกที่เข้ามาร่วมงาน ดูจากจำนวนคนแล้วแต่ล่ะคณะที่จัดซุ้มตั้งบูธกันคงได้เงินเข้าคณะมากโขทีเดียว
“ร้อนเหรอฮะ”
ผมหันไปถามพี่แซท เหงื่อซึมขึ้นเต็มแผ่นหลังเขาผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาว สีหน้าเขาดูหงุดหงิด คงเพราะเขาร้อน
“เข้าไปข้างในเถอะฮะ เดี๋ยวผมซื้อน้ำเย็นให้ดื่ม”
ผมบอกพลางดึงมือเขาเดินเข้าไปในมอ เหลียวไปมองอีกคนที่เดินตามหลังมา พี่ควินก็มีสีหน้าไม่ต่างกันนัก ผมมองหาซุ้มที่ขายน้ำ เจอซุ้มคณะตัวเอง ผมยิ้มก่อนรีบเดินตรงไป
“อ้าว น้องต้าร์”
เสียงทักทายจากรุ่นพี่ ผมยิ้มกว้าง
“สวัสดีครับ ผมนึกว่าคณะเราทำแค่กระทงขายอย่างเดียว”
“อาจารย์ให้ลงน้ำดื่มด้วยจ๊ะ นี่ก็ขายไปได้หลายแพ็คแล้ว”
“ผมเอาน้ำเปล่า2ขวดครับ ขอแบบเย็นๆเลยนะฮะ”
ผมบอก ล้วงเอาเงินในกระเป๋ากางเกง กำลังจะยื่นให้รุ่นพี่คนขาย แต่มือหนาดึงมือผมไว้ พอเงยหน้ามองก็เห็นพี่แซทชี้มือไปที่กระทงซึ่งตั้งวางเรียงอยู่บนโต๊ะ
“เอามาอันนึง คิดรวมกับน้ำ”
เขาบอกพร้อมยื่นเงินแบงก์พันให้พี่คนขาย
“แบงก์พันเลยเหรอ ไม่มีเงินทอนหรอก มีแบงก์ย่อยมั้ย กระทง30 น้ำ2ขวด20 รวมกันแค่50บาทเอง”
พี่เขาบอกแล้วหันมามองหน้าผม
“ผมมีฮะ พี่แซท เอาของผมก็ได้”
ผมบอกเขา ยื่นแบงก์ร้อยให้พี่คนขายไป รอสักพัก ผมก็ได้รับเงินทอนพร้อมถุงน้ำดื่มกับกระทงมา พี่แซทดูจะหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก เขาเดินไปโดยไม่รอผม
“ไหนเพื่อนมึง”
พี่ควินถาม เขาหยิบขวดน้ำไปเปิดแล้วกระดกเข้าปากดื่มจนพร่องไปครึ่งขวด
“อีกเดี๋ยวคงมาถึงแล้วครับ”
“บอกให้มันรีบมา กูไม่ได้มีเวลามารอมันทั้งคืน”
พอพี่ควินพูดจบ เสียงโทรศัพท์ผมก็ดัง หยิบมาดูก็เห็นว่าบอสโทรมา
“ฮัลโหลบอส”
“ถึงแล้ว ต้าร์อยู่ไหน”
“ถึงแล้วเหมือนกัน ตอนนี้อยู่หน้าซุ้มคณะเรา รีบเดินมาเลย”
“โอเค เจอกัน”
บอสตัดสายไป ผมรีบต่อสายหาตัวเล็ก รอไม่นานฝ่ายนั้นก็รับสาย
“ต้าร์ ว่าไง มันไปถึงยัง”
“ถึงแล้ว ตัวเล็กอยู่ไหน”
“อยู่ใต้ตึกคณะ ต้าร์พามันไปที่สระเลย เดี๋ยวเราตามไป โอเคนะ”
ผมยิ้มกับน้ำเสียงร้อนรนของอีกฝ่าย จะทำเซอร์ไพรซ์เขาแท้ๆแต่กลับตื่นเต้นซะเอง
“พี่แซทเดินไปไหนแล้ว”
ผมว่าพลางมองหา
“ช่างหัวมัน”
พี่ควินตอบอย่างไม่ใส่ใจ เขากระดกน้ำดื่มอีกจนหมดขวดแล้วส่งให้ผม
“ต้าร์!”
ผมหันไปตามเสียงเรียก บอสวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา ผมหัวเราะ เดินเข้าไปลูบหลังเพื่อน
“ไม่เห็นต้องรีบเลย”
“ก็กลัวต้าร์รอนาน ซื้อกระทงแล้วเหรอ”
“อืม แต่ของบอสไม่ต้องซื้อหรอก มีคนทำไว้ให้แล้ว ป่ะ ไปที่สระกัน”
ผมว่าพลางดุนหลังบอสที่ทำหน้างงกับคำพูดผม หันไปส่งสายตาให้พี่ควิน ซึ่งเขาก็ทำหน้าหงุดหงิดแต่ก็ยอมเดินตามมา พอมาถึงสระน้ำที่ใช้เป็นสถานที่ลอยกระทง มีกลุ่มคนจำนวนมากยืนอยู่รอบๆสระ ในสระก็มีกระทงลอยอยู่เต็มไปหมด
“เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้ ต้าร์พูดว่าไงนะ พูดใหม่อีกทีสิ”
บอสถาม หน้านิ่วคิ้วขมวด ผมได้แต่ยิ้มไม่ยอมตอบ มองไปรอบๆสระ มองหาตัวเล็ก เจอเจ้าตัวโบกมือให้มาจากอีกฝั่ง ตัวเล็กทำสัญญาณมือให้ผมปิดตาบอส ผมพยักหน้ารับรู้แล้วหันมาเอามือปิดตาบอสไว้จนเจ้าตัวสะดุ้งร้องโวยวาย
“ทำอะไรต้าร์ ปิดตาทำไม”
“เอาน่า แป็ปเดียว อยู่นิ่งๆ”
“เล่นอะไรเนี่ย จะแกล้งเหรอ”
“เปล่า ไม่ได้แกล้ง”
ผมหันไปยิ้มให้ตัวเล็กที่ค่อยๆเดินย่องเขามาหยุดอยู่ข้างหลังบอส ในมือถือกระทงขนาดกลางดูน่ารัก แต่ที่สะดุดตาคือธงสีขาวรูปหัวใจปักไว้ในกระทง เสี่ยวชะมัดเลยเพื่อนผม
“บอส หลับตาก่อนนะ ต้าร์จะเอามือออก แต่บอสอย่าเพิ่งลืมตานะ”
“เออๆ จะทำอะไรก็รีบๆทำ”
บอสว่าเสียงสะบัดคล้ายจะรำคาญ ผมยิ้มก่อนค่อยๆปล่อยมือแล้วรีบคว้ามือพี่ควินที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆให้รีบเดินออกมา ปล่อยให้คู่รักเขาสวีทกันไป หมดหน้าที่ผู้ช่วยแล้ว
“ตามหาพี่แซทกันเถอะครับ จะได้ไปลอยกระทงกัน”
ผมหันไปบอกพี่ควิน
“อ้าว พี่แซทมาพอดีเลย ผมกำลังจะไปตาม”
ผมยิ้มบอกพี่แซทที่เดินหน้านิ่งเข้ามาหา
“นี่น้ำครับ”
ผมยื่นขวดน้ำให้ เขารับไปเปิดดื่ม แถมยังเทน้ำราดหน้าตัวเองด้วย สงสัยจะร้อนมาก
“ไปซื้อกระทงกันฮะ”
“จะซื้อมาอีกทำไม”
พี่แซทว่า เขาฉวยกระทงจากมือผมไป
“ผมซื้อมาแค่กระทงเดียวเอง ของพวกพี่ยังไม่ได้ซื้อเลย”
“กระทงเดียวก็พอ”
ผมมองหน้าพี่ควิน ขมวดคิ้วมุ่น ไม่เข้าใจคำพูดเขา
“ทำไม ลอยกระทงเดียวกับพวกกูไม่ได้เหรอ”
คำพูดพี่แซทไขข้อสงสัยผมให้กระจ่าง ผมยิ้ม มองหน้าพวกเขา
“ได้ครับ แค่กระทงเดียวก็พอเนอะ ไปลอยกันเถอะฮะ”
ผมว่าแล้วเดินนำพวกเขาไปที่สระน้ำหลังมอ ส่วนมากคนจะนิยมลอยกันที่สระใหญ่มากกว่า แต่สระหลังมอก็มีคนมาลอยเหมือนกัน จากที่มองดู คาดว่ากระทงในสระคงมีไม่ถึง10กระทง คงเพราะสระหลังมอมันมืดด้วย เลยไม่ค่อยมีคนเดินมาลอยกันที่นี้มากนัก ผมเดินเข้าไปนั่งยองๆที่ริมสระ กวักมือเรียกพวกเขา
“ตรงนี้ฮะ”
พอพวกเขานั่งลงข้างๆ ผมก็หันไปมองหน้าพวกเขาสลับกันไปมา
“มีไฟแชคมั้ยฮะ”
พี่แซทส่งให้ผมราวกับรู้อยู่แล้วว่าผมต้องขอ แหงล่ะ พวกเขาสูบบุหรี่นี่นา ก็ต้องพกไฟแชคเป็นเรื่องธรรมดา ผมรับมาจุดไฟธูปกับเทียนในกระทง
“อย่าลืมอธิษฐานก่อนลอยนะฮะ”
ผมบอก พี่แซทส่งกระทงมาให้ ผมรับมาถือไว้ มองพวกเขาอย่างงุนงง
“ไม่ลอยเหรอฮะ”
“ให้มึงลอย”
พี่แซทว่า ผมยิ้มกว้าง ยกกระทงขึ้นสูงหลับตาอธิษฐานพร้อมขอขมาพระแม่คงคาก่อนจะหย่อนกระทงลงสระ พี่แซทกับพี่ควินช่วยกันวักน้ำดันให้กระทงค่อยๆลอยออกไป ผมยิ้ม มองดูกระทงที่ส่องแสงสว่างลอยออกไปจนถึงกลางสระ
“อธิษฐานอะไร”
ผมหันไปมองคนถาม พี่ควินจ้องผมเขม็ง ผมส่ายหน้า เรื่องอะไรจะบอกล่ะ คำอธิษฐานต้องเก็บเป็นความลับ
“ตอบ”
เขากดดัน แต่ผมส่ายหน้าอีกรอบ ไม่ยอมบอก พี่ควินโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนหน้าผากแนบติดกับหน้าผากผม เสียงเข้มถามขึ้นมาอีก
“จะบอกมั้ย”
“ไม่บอก”
ผมสวนกลับทันที พี่ควินแสยะยิ้ม เขาเลื่อนหน้าขึ้นไปกระซิบที่ข้างหู
“กูจะถามมึงอีกครั้ง ตอนอยู่บนเตียง”
เขาผละออกห่าง ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปก่อน ทิ้งให้ผมนั่งอึ้งกับคำพูดเขา พี่แซทดึงแขนให้ผมลุกขึ้นเดินตามเขาไป ผมได้แต่เดินคอตกไปตลอดทาง จนเสียงโห่ร้องดังขึ้นเรียกความสนใจ ผมถึงได้เงยหน้ามอง
“มาเฟียมหา’ลัยมาแล้วเว้ย เฮ้ย! ลุกๆๆ เคลียร์พื้นที่”
ผู้ชายนึงในกลุ่มพูดขึ้น เขาไล่เพื่อนที่นั่งล้อมวงอยู่ที่พื้นออกไป ผมมองไปรอบๆถึงได้รู้ว่าที่นี่เป็นตึกของคณะศิลปกรรมฯ
“นั่งเลยครับคุณเพื่อน เดี๋ยวพิซซ่าถาดใหญ่ก็มาส่ง ไปลอยกระทงกันแล้วใช่มั้ย ถ้ายัง เชิญทางนู้น สระน้ำเป่าลมของพวกกูพร้อมให้บริการ”
ผมมองตามมือที่ชี้บอกทาง เห็นสระที่เขาว่าตั้งอยู่ทางซ้ายมือติดกับเสา มีกระทงลอยอยู่ในนั้น ผมยิ้ม น่ารักดี คิดได้ไงเนี่ย เอากระทงมาลอยในสระเป่าลม แถมยังเป็นสระของเล่นเด็กด้วย
“นั่นไง ตายยากฉิบหาย พิซซ่ามาส่งแล้วเว้ย”
ผมมองตามคนพูดที่เดินไปรับพิซซ่า หันมาอีกทีก็เห็นพี่ควินลงไปนั่งบนพื้นแล้ว พี่แซทจับมือผมพาเดินไปนั่งข้างๆพี่ควิน หลายคนในกลุ่มที่นั่งกันอยู่หันมามอง ผมยิ้มให้พวกเขาอย่างเป็นมิตร พวกเขาก็ยิ้มให้ผม แต่พอพี่แซทถอดเสื้อออกแล้วเขวี้ยงใส่ พวกเขาก็พร้อมใจกันลุกฮือขึ้น
“กับเพื่อนกับฝูงยังหวงนะมึง”
“ไอ้เหี้ยแซท เหงื่อมึงกระเด็นใส่หน้ากู”
“หุบปากแล้วไปเปิดทีวี บอลเตะแล้วไอ้สัด”
พี่แซทว่าเสียงเรียบ ผมงงที่เขาสั่งให้เพื่อนไปเปิดทีวี มองไปรอบๆก็ไม่เห็นว่าจะมีทีวีสักเครื่องเลย แต่สักพักผมก็เข้าใจว่าทีวีที่ว่านั้นอยู่ที่ไหน มันอยู่ที่ท้ายรถสปอร์ตซึ่งจอดขวางอยู่ใต้ตึก ที่ตอนแรกผมไม่ได้สนใจมัน ติดตั้งพร้อมชุดโฮมเทียร์เตอร์แบบครบเซตเลย ผมอึ้งกับสิ่งที่เห็น
“แดกเว้ย อุ้ย! ขอโทษครับน้องต้าร์ เชิญทานได้เลยครับ”
ผมหัวเราะที่พี่คนเดิมยื่นกล่องพิซซ่ามาให้
“ขอบคุณนะครับ”
ผมบอกก่อนหยิบพิซซ่าในกล่องมาชิ้นนึง
“ไม่เป็นไร เพื่อน้องต้าร์คนน่ารัก พี่…โอ้ย! ไอ้ควิน ถีบกูทำไมวะ”
“ถ้ายังไม่อยากตาย อย่ายุ่งกับเมียกู”
“หูยยย โหดสัด”
ผมยิ้มเจื่อนส่งให้พี่เขา ไม่รู้ว่าที่โดนพี่ควินถีบไปเมื่อกี้จะเจ็บมากหรือเปล่า แต่เขาก็ยังหันมายิ้มกว้างให้ผมได้ คงจะไม่เจ็บมาก
“ผมรู้แล้ว ที่พวกพี่ยอมมากับผม เพราะอยากมาดูบอลกับเพื่อนๆใช่มั้ยฮะ”
ผมพูดขึ้นโดยไม่หันไปมองพวกเขา
“แค่ดูบอล กูดูที่คอนโดก็ได้”
ผมหันไปมองคนพูด พี่ควินไม่ได้หันมามองผม สายตาเขาโฟกัสไปที่จอทีวีเบื้องหน้า
“แค่บอลพรีเมียร์ มันจะสำคัญกว่ามาลอยกระทงกับมึงได้ยังไง ต่อให้เอามาทั้งลาลีกาลีกเอิง บอลยูฟ่าหรือบอลโลก มึงก็สำคัญกว่า”
ผมนิ่งไปกับคำพูดของพี่แซท เขานั่งติดกระดุมเสื้ออยู่ น้ำเสียงเรียบๆของเขาแม้ฟังแล้ว ไม่ได้รู้ซาบซึ้งตรึงใจ แต่ผมกลับรู้สึกอุ่นวาบในหัวใจอย่างประหลาด
“ถ้าผมชวนพวกพี่กลับคอนโดตอนนี้ พวกพี่จะกลับมั้ยฮะ”
แทนคำตอบ พวกเขาลุกขึ้นยืนพร้อมกัน
“จะไปไหนวะ ไม่ดูบอลเหรอ กูอุตส่าห์ขับรถหรูมาบริการถ่ายทอดสดให้ดูถึงที่”
“ลุกทำไมวะ ไอ้ควิน ไอ้แซท กูมองไม่เห็น นั่งเลยพวกมึง นั่งลง”
“อย่ามาเท่ห์ตอนนี้ได้ป่ะวะ พี่จอร์นกูโดนใบเหลืองแล้ว ไอ้เหี้ย เดี๋ยวแม่งฟาดหน้ากรรมการด้วยพิซซ่า”
ท่ามกลางเสียงต่อว่า ผมได้แต่นั่งยิ้มเหมือนคนบ้า จนเมื่อมือของพวกเขายื่นออกมาหา ผมถึงได้หยุดยิ้มแล้วยื่นมือทั้งสองข้างออกไปวางบนมือของพวกเขา ผมถูกดึงให้ลุกขึ้น แต่ก่อนจะเดินออกไป ผมก็หันกลับมามองพี่คนที่ยื่นกล่องพิซซ่าให้ผม
“ขอบคุณนะครับที่เลี้ยงพิซซ่า อร่อยมากเลย ดูบอลให้สนุกนะฮะ”
เสียงเพลงลอยกระทงยังดังคลอไปตลอดงาน ผมเดินไปท่ามกลางฝูงชนที่ทยอยกันเข้ามาลอยกระทง เสียงพลุดังขึ้น ผมหยุดเดิน เงยขึ้นมองท้องฟ้า แสงสีของพลุฉายชัดในดวงตาผม
“ผมดีใจนะครับที่ได้ลอยกระทงกับพวกพี่”
ความทรงจำดีดีในวันนี้ ผมจะจำไว้ไม่มีวันลืม
---------------------------------------------------------------------------------------
กลับมาแล้วค่าาา :mc4: ยังมีใครรออ่านอยู่บ้างมั้ย *เหล่มองซ้ายขวา* :z3:
ตอนแรกกะว่าจะไม่อัพตอนพิเศษลง เพราะเลยวันลอยกระทงมาแล้ว :laugh:
เผอิญว่าแต่งค้างไว้ตั้งแต่วันลอยกระทง จะลบไปก็เสียดายเพราะแต่งได้หลายหน้าแล้ว
เลยตัดสินใจมาลง ยังไงก็ช่วยๆอ่านกันด้วยนะคะ :monkeysad: ถือซะว่าอุ่นเครื่องก่อนเข้าเรื่องเนอะ
ขอโทษที่มาอัพช้านะคะ ขอบคุณคอมเม้นท์ด้วย เจอกันตอนหน้าค่ะ
:กอด1:
-
น่ารักกันอีกแล้ว
-
ตอนพิเศษหวาน ๆ นาน ๆ ทีจะได้อ่าน
ดีแล้วครับที่เอามาลง จะได้กระชุ่มกระชวยกับเค้าบ้าง
-
ควินกับแซท ทำตัวได้ดีมากจ้าาาาาาาา o13 o13
-
:z13: :z13:
-
ยังรออยู่เสมอฮะ >////<
ตอนนี้ควินแซทโมเอ้มาก ก ก
-
:call: :call: :call:
-
ควินกับแซทน่ารักมาก ๆ เลย ต้าร์มีลองใจด้วยหรือนั่น แค่การกระทำของควินกับแซทยังไม่บอกอีกหรือไงว่าต้าร์สำคัญแค่ไหนสำหรับควินกับแซท
-
ดีแล้วค่ะที่เอามาลง ^^ ถึงจะเลยวันไปแล้ว 2 เดือน ก็เอามาลงได้นะคะ 555
เป็นตอนที่หวานๆน่ารักๆ แต่ก็มีบรรยากาศหน่วงเบาๆ โอยยยยย ถึงจะเผด็จการยังไง พี่แซทพี่ควินก็ทั้งรักทั้งหวงน้องต้าร์นะ อิจฉาๆๆๆนะเนี่ย ><
รอตอนหลักต่อไปจ้า
-
ตอนพิเศษน่ารักจังเลย
-
ได้อ่านตอนหวานๆ แล้ว ไม่อยากอ่านตอนหึงโหดเล้ย :a5:
-
สนุกอ่ะ น่ารักๆๆๆๆๆ คิดถึงต้าร์ กรี๊ดๆๆๆ :กอด1:
-
เมื่อนมันเคยกินของหวาน ใรจะอยากกับไปกินขม :z3: :z3:
ตอนนี้เมะน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ก็ยังไม่ค่อยพูดเหมือนเดิม
แต่ก็พูดเยอะกว่าตอนแรกๆ นิดหน่อย
-
ตอนพิเศษนี้น่ารักมากคะ :o8:
:pig4: คะ
-
น่ารักจัง มีหวานๆแบบนี้มาแทรกบ้างค่อยสดชื่นหน่อย
ยังรอตอนหลักอยู่นะจ๊ะ :กอด1:
-
:mc4: :mc4:
คิดถึงน้องคนแต่งมากกกกกกกกก
ไม่ดีเลย์เลยนะคะ ยังฟินอยู่ ตอนนี้น่ารักมากมาย
ลอยกระทงร่วมกัน หวานอ่ะ :o8: น้องต้าร์พี่ควินพี่แซท อยู่ด้วยกันไปนานๆ นะ
เค้าอยากอ่านพาร์ทอดีตแล้วง่ะ เมื่อไรจะถึงคะคนแต่ง
อยากรู้ที่มาที่ไป ที่ทำให้น้องตาร์ต้องมาอยู่กับสองมาเฟียหนุ่มหล่อ เท่ห์ กรี๊ดดดดดดดดด
ขออภัย เม้นท์เยอะไปนิด อาจจะหาสารไม่ค่อยได้ 55555
+1 นะคะ เป็น กลจ.ให้น้องคนแต่งค่ะ :impress3: :impress3:
-
รอเสมอจ้าผู้เขียน :o8:
ตอนพิเศษน่ารักจัง รู้เลยว่าแซทกับควินรักต้าร์ขนาดไหน อยากให้ตอนจบก้อให้อารมณ์แบบนี้เหมือนกันน่ะ :monkeysad:ได้ไหมจ้ะ
-
น่ารักอะ ชอบ สาธุ :call: หวานเยอะน้า ชอบพี่ควีนกับพี่แซทอะ เถื่อนได้ใจอิอิ
ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:
-
ฮ่า ฮ่า ควิน แซท ยัง หล่อ โหด เหมือนเดิม แอบมีมุมน่ารักเหมือนกัน
น้องต้าร์ก็อย่าใจร้ายมากนักนะ
-
ชอบมาก ทำไมทำตัวน่ารักกันขนาดนี้เนี้ย โอ๊ยๆๆๆๆๆๆ ใจละลาย
ปล.เรายังรออยู่น้า 555 เป็นกำลังใจให้จ้า
-
o13 อร๊าย ทำตัวน่ากับเค้าเปนด้วยหลอ สองหนุ่ม :laugh: :-[
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ขอหวานๆ แบบนี้อีก
-
หวานแบบเถื่อน ๆ แต่ก็ชอบอ่ะ
-
น่ารักค่ะ น่ารัก ชอบมากกก >/////<
-
ดีใจนะฮะที่เอาตอนนี้มาลง ค่อยมีความหวานบ้าง
นิดๆหน่อยๆก็ยังดี 5555+
-
หวงน้องแต่ก็ตามใจน้องกันจัง
-
ลืมไปเลยว่าเคยอ่านเรื่องนี้
มันนานมากกกก :a5:
-
หวานแบบเถื่อนๆ :-[ ชอบบบบบบบ
-
ตอนนี้หว๊าน หวาน :-[ :-[
-
น่ารักอ่ะ พี่แซทพูดอะไรแบบนี้ได้ด้วย สงสัยจะแค่เฉพาะตอนพิเศษ
-
ตอนนี้ดูทั้งสามคนมีความสุขมากๆเลย :-[
-
ตอนนี้หวานมว๊ากกกกกก :-[
กลัวเรื่องนี้จบแบบตัวใครตัวมัน ขอ โนดราม่านะค้าา
รอตอนต่อไปอยู่ค่าาา o13
:L2: :L2:
-
:-[ :-[
-
น่ารักมากค่ะ ไม่คิดว่าพี่แซทกับพี่ควินจะพูดอะไรแบบนี้เป็น :)
-
น่ารักอ่ะ
เริ่มจะเป็นครอบครัวสุขสันต์กันแล้ววว
-
อร๊ายย น่าฮักแต๊ๆ ><
-
กลับไปทำอะไรกันอ่ะ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
รู้สึกจะทำตัวดีขึ้นทั้ง พี่ควินพี่แซทเลยนะ
ดีแล้วหละ สงสารต้าร์กันหน่อย โหดตลอด เอาแต่ใจบ่อยมากกก
-
หวานขนาดนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะจบแบบแซดๆ
-
บางทีคำพูดก็ไม่ได้สำคัญเท่าการกระทำ...
แต่การพูดออกมาตรงๆแบบนี้มันก็น่ารักมากกกกกกกก
-
หวานสุดได้แค่นี้แหละใช่มั้ยคะพี่ๆทั้งสอง
ให้แต่น้องแสดงออก...ให้แต่น้องเป็นคนพูด
ซักวันเกิดน้องไม่พูด ไม่แสดงออกมั่ง จะคับอกกัน..คอยดูเถอะ
ปล.แอบสงสารอังเดรเล็กๆ ฮ่าๆๆๆๆ
-
หวานมาก น่ารักมาก ขอให้ได้ลอยกระทงด้วยกันสามคนทุกปีเลยนะจ๊ะ >///<
-
กรี๊ดดดดดตอนนี้น่ารักมากๆ :o8:
มาต่อไวๆน้าาาาาาาาาา♥
-
น่ารักมากค่า .. :กอด1:
-
น่ารักๆๆๆๆ....
กระทงอันเดียวลอยด้วยกันตั้งสามคน...อะไรจะคุ้มขนาดนี้...55+
พี่โหดสองคนนี้น่ารักขึ้นทุกวัน...ตอนหน้าขอหวานๆอีกน๊า...^ ^
-
น่ารักกกกกกกกกกกกก
อิจฉาอ่ะ
หวานสะะ ><
-
:-[ ตอนนี้ชิลๆ เบาๆ หวานๆ
เฮ้ออออ อยากให้ทั้งเรื่องเป็นแบบนี้ไปตลอดจัง
คนแต่งสู้ๆ รอตอนหลักอยู่นะจ๊ะ ^^
-
:laugh: :laugh:5555น่ารักกกกกกก.....ถ้าจะดีต่อฉาก :oo1: :oo1:
-
อยากอ่านพาร์ทอดีตแล้วง่า
:o12: :o12:
-
ตอนนี้น่ารักมากนะ รอคนเขียนนะ
-
ยั่วจริงไรจริง...ชวนกลับห้อง!!!!
-
รอตอนต่อไป :L1:
-
จากผชร้ายๆมาตามใจเด็กนี่มันฟินเหลือขนาด
พี่แซทพี่ควินน่ารักมากกก ต้าร์ก็น่ารักสุดๆ
พี่ครับพี่ครับ เกร้สสสส ขอบคุณมากค่ะ โอ้ยฟินมาก!
ติดตามต่อไปค่ะ
-
สองหนุ่มตัวร้ายชักจะน่ารักเกินไปแล้วนะ :o8:
-
หวานจริง จริ๊ง
ยกบอลลีกมาทั่วโลกก็ไม่สำคัญเท่าลอยกระทงกับเมีย
อิจฉาน้องต้าแล้วนะ
-
กลับคอนโดมีหว้ง น้องต้าร์โดนอีกแน่นอน กรี๊ดดดดดด
-
ตอนนี้หวานเวอร์ :o8:
-
HEARTBREAKER
25
“หิว”
ผมพูดขึ้นลอยๆในขณะที่ขี่หลังพี่แซทอยู่ รู้สึกสบายมากเลย เพราะผมไม่ได้เดินเอง
“อยากกินอะไร”
ผมหันไปยิ้มให้คนถาม พี่ควินเดินอยู่ข้างๆ ในมือเขาถือรองเท้าสลิปเปอร์ของผมอยู่
“มาทะเล ก็ต้องกินอาหารทะเลสิครับ จะได้เข้ากับบรรยากาศ”
พอผมตอบไป พี่แซทก็หันไปหาอะดอนิส เขาไม่ได้พูดอะไร อะดอนิสก็ส่งโทรศัพท์มือถือให้ เขารับมาโทรหาใครก็ไม่รู้
“ฉันเอง เตรียมอาหารทะเลไว้ด้วย”
“จะกลับไปทานที่บ้านเหรอครับ ผมนึกว่าเราจะทานกันที่นี่”
ผมพูดแทรกขึ้น มองหน้าพี่ควินอย่างไม่เข้าใจ มาเล่นน้ำทะเลทั้งที่แล้วจะให้กลับไปทานข้าวที่บ้านเนี่ยนะ ร้านอาหารริมชายหาดก็มีตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องกลับไปทานที่บ้านด้วย ถึงผมจะติดใจฝีมือแม่บ้านก็เถอะ แต่มันก็ไม่ได้บรรยากาศเท่ากับทานที่ริมชายหาด
“ไม่ต้องทำแล้ว ฉันจะทานที่ชายหาด”
พี่ควินบอกปลายสาย เขาหันมามองผมที่กำลังฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ยื่นโทรศัพท์ส่งให้อะดอนิสรับไปแล้วเขาก็ยื่นมือมาบิดจมูกผม
“เอาแต่ใจ”
เขาว่า ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“แต่พี่ก็ตามใจผม”
ผมหัวเราะ เบือนหน้าหลบจนเขาปล่อยมือ
“พี่แซทเดินเร็วๆสิฮะ ไปซื้อชุดเปลี่ยนก่อนแล้วค่อยมาดูร้านอาหาร”
ผมสั่งพลางโน้มหน้าไปใกล้ ยิ้มให้เขา นัยน์ตาคมจ้องผมเขม็ง แต่ผมก็แลบลิ้นใส่เขาแล้วกลับมาอยู่นิ่งๆ
“ถ้าไข้มึงกลับมา กูจะจับมึงมัดไว้บนเตียง”
เขาขู่เสียงเข้ม ผมเบ้ปาก
“ไม่หรอกครับ แต่ถ้าพี่กลัว ให้ผมกินยากันไว้ก่อนก็ได้”
ผมบอกเสียงอ่อย แอบหวั่นอยู่เหมือนกันว่าอาการไข้จะกลับมาเล่นงานอีก
“ผมมียาแก้ไข้อยู่ในรถ ไม่ต้องหวงนะครับบอส”
อังเดรพูดขึ้น เขาแอบขยิบตาเร็วๆให้ผมแล้วหันไปทำหน้านิ่งๆตามเดิม ผมลอบยิ้มขำกับแอคติ้งแนบเนียนนั้น
ผมขี่หลังพี่แซทจนมาถึงร้านเสื้อถึงได้ลงไปเลือกซื้อชุดที่จะเปลี่ยน เห็นเสื้อยืดลายการ์ตูนหลากหลายสีแล้วผมก็หันไปมองพวกเขาก่อนจะหยิบเสื้อลายมิกกี้เมาส์สีชมพูที่แขวนไว้บนราวมาสามตัว เดินไปหาพวกเขา
“นี่เสื้อฮะ”
ผมยื่นให้ พวกเขามองผมด้วยสายตานิ่งๆ ไม่มีใครยอมรับเสื้อจากมือผม แหงล่ะ ลายการ์ตูนสีหวานขนาดนี้ พวกเขาเคยใส่ซะที่ไหน แต่ผมอยากให้พวกเขาใส่ และพวกเขาต้องใส่ด้วย!
“ผมก็จะใส่ตัวนี้เหมือนกัน รับไปสิฮะ เดี๋ยวผมไปเลือกกางเกงให้”
ผมว่าง่ายๆ ยัดเสื้อใส่มือพวกเขา หันหลังเดินกลับมาเลือกกางเกง แอบเหลือบไปมอง พวกเขายังถือเสื้อไว้อยู่ แต่สีหน้าดูขยะแขยงกับลายและสีของเสื้อมาก ผมกลั้นหัวเราะ ตั้งใจเลือกกางเกง เห็นกางเกงเลสีเดียวกับเสื้อก็รีบหยิบมาทันที เข้าชุดกันดีจริงๆ ผมเดินกลับไปหาพวกเขา
“ได้แล้วฮะ กางเกงเล ใส่สบาย”
ไม่รอให้พวกเขาพูด ผมก็ยัดกางเกงใส่มือพวกเขา สอดส่ายสายตามองหากางเกงชั้นใน
“เจอแล้ว พวกพี่จะเลือกเองมั้ยฮะ หรือให้ผมเลือกให้”
ผมบอกพลางชี้มือให้พวกเขาดู
“เลือกมา ถ้าผิดไซส์ คืนนี้มึงไม่ต้องนอน”
พี่แซทบอกเสียงแข็งแล้วหันหน้าหนีผม พี่ควินก็หันหลังให้ผมเช่นกัน ช่างเถอะ ผมพอเข้าใจอาการของพวกเขานะ
อาการของคนอยากอาละวาด แต่ทำไม่ได้
ได้ของที่ต้องการครบแล้วพวกเราก็มาที่ห้องอาบน้ำ อังเดรเป็นคนจัดการจ่ายค่าใช้บริการและเครื่องใช้จำเป็น ผมเดินนำพวกเขาเข้าไปก่อน มีห้องว่างอยู่หลายห้อง ผมเดินเข้าไปกำลังจะปิดประตูก็มีมือมาขวางไว้ซะก่อน พี่ควินโผล่หน้าเข้ามา
“มีอะไรเหรอฮะ”
“ถ้าไม่ใช่มึง อย่าคิดว่ากูจะยอมใส่ชุดทุเทศนี่”
พูดเสร็จแล้วเขาก็เดินไป ผมยกมือปิดปากกลั้นเสียงเราะแทบไม่ทัน
วันนี้พวกเขาน่ารักจัง เอาใจผมทุกอย่างเลย ถึงจะโกรธแต่ก็ไม่ลงมือ ผมเล่นแรงไปหรือเปล่าเนี่ย ไปแกล้งพวกเขาแบบนี้?
ผมอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินออกไป เห็นอังเดรยืนหันหลังคุยโทรศัพท์อยู่ อะดอนิสพอเห็นว่าผมเดินมาก็ยิ้ม ยื่นมือมาขอชุดที่เปียกจากการเล่นน้ำในมือผมพร้อมกับส่งขวดน้ำเปล่าให้
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มตอบ ยื่นชุดเก่าให้ รับน้ำมาดื่ม
“พวกเขายังไม่ออกมาเหรอฮะ”
“ยังครับ คุณหนูออกมาคนแรก”
ผมพยักหน้า หันไปมองรอบๆ คนเริ่มทยอยเข้ามาใช้บริการห้องอาบน้ำเยอะมากขึ้น
“ชุดนี้เหมาะกับคุณหนูมากครับ น่ารัก”
ผมเลิกคิ้วกับคำชมของอังเดร
“ขอบคุณที่ชมฮะ แต่อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจ รอดูพวกเขาดีกว่า ต้องน่ารักกว่าผมแน่ๆ”
ผมยิ้มกว้าง ยืนรอสองหนุ่มด้วยใจจดจ่อ อยากเห็นว่าพวกเขาใส่ชุดที่ผมเลือกให้แล้วจะออกมาเป็นยังไง
“oh my god”
“พระเจ้า”
เสียงอุทานเบาๆของสองบอดี้การ์ด ผมได้แต่กระพริบตาถี่ๆก่อนเพ็งมองผู้ชายร่างสูงสองคนเดินออกมาพร้อมกันด้วยใบหน้านิ่งขรึมติดจะเย็นชา สายตาคมกริบตวัดมองมาที่ผมอย่างขุ่นเคือง แม้ว่าชุดสีชมพูทั้งเสื้อและกางเกงจะไม่ได้ลดความน่าเกรงขามของพวกเขาได้ แต่มันก็ทำให้พวกเขาดูเหมือนเด็กมอปลายตัวโต ดูหล่อแบบใสๆ น่ารักไปอีกแบบ(ในความคิดของผม)เป็นลุคส์ใหม่ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“ถ้ายังไม่เลิกจ้อง กูจะควักตาพวกมึง!”
พี่แซทหันไปตวาดพร้อมกับโยนชุดเก่าใส่อังเดรกับอะดอนิส แล้วเขาก็คว้าแขนผมดึงให้เดินตามไป
เขาโมโหใคร? คงไม่ใช่ผมใช่มั้ย?
มาถึงร้านอาหารริมชายหาด ในร้านมีลูกค้าแน่นร้าน อังเดรกับอะดอนิสจัดการเดินไปบอกกับพนักงาน สักพักพนักงานก็เดินนำเราไปที่ริมชายหาด มีโต๊ะเก้าอี้ยาวเข้าชุดตั้งเรียงกัน พี่แซทฉุดแขนผมให้นั่งลงที่โต๊ะสุดท้าย พนักงานยื่นเมนูให้ ผมรับมาดู มีแต่รายการอาหารน่าทานทั้งนั้นเลย
“ผมจะสั่งแล้วนะ”
ผมบอกพลางหันไปมองสองผู้คุมที่นั่งขนาบข้างผมทั้งซ้ายขวา พวกเขาพยักหน้า ผมเลยลุยสั่งเต็มที่
“เอากุ้งเผาเนยกระเทียม ปูทะเลนึ่ง ปลากะพงทอดน้ำปลา ยำปลาหมึกต้มหวาน เนื้อปูผัดผงกะหรี่ หอยเซลล์ผัดซอสโหระพา ต้มยำกุ้งยอดมะพร้าว แล้วก็ข้าวสวยครับ” ผมร่ายเมนูอาหารใส่พนักงานเป็นชุด เจ้าตัวรีบจดยิกๆใส่สมุดรับออเดอร์
“พวกพี่เอาอะไรเพิ่มมั้ยฮะ”
ผมถามพวกเขาที่มองเมนูอยู่
“เอาเบียร์เย็นๆมา3ขวด เป็ปซี่ขวดใหญ่1”
พี่ควินสั่งแล้วยื่นเมนูส่งให้พนักงาน
“อังเดร อะดอนิส อยากทานอะไร สั่งได้เลยฮะ เต็มที่ๆ”
ผมยิ้มบอกสองหนุ่มตาน้ำขาวซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ขอบคุณครับคุณหนู”
อังเดรผงกศีรษะขอบคุณ อะดอนิสก็เช่นกัน ผมส่ายหน้า เหลือบมองผู้คุม
“ไม่เป็นไรฮะ เพราะผมไม่ได้เป็นคนจ่าย”
ผมบอกกลั้วหัวเราะ พี่แซทเอาแขนมารัดคอผมจนตัวเอนพิงอกเขา พี่ควินก็เล่นด้วย เขาบีบแก้มผมจนปากเผยอขึ้น เรื่องแกล้งผมนี่พวกเขาสามัคคีกันดีจัง
“ขอโทษนะคะ ฉันมาจากโต๊ะนั้นค่ะ พอดีว่าเพื่อนฉันอยากทำความรู้จักกับพวกคุณ เลยให้ฉันมาขอเบอร์โทร”
เสียงใสๆดังมาจากด้านหลัง ผมส่ายหน้าประท้วงให้พวกเขาปล่อยเพื่อจะได้หันหน้าไปดูคนที่กล้าเข้ามาขอเบอร์พวกเขาถึงโต๊ะ เสน่ห์แรงจริงๆ นี่ขนาดใส่ชุดชมพูหวานแหววแล้วยังกลบความหล่อพวกเขาไม่ได้เลย
“พี่ครับ ปล่อยผม“
ผมร้องพลางดิ้นให้หลุด แต่พวกเขาไม่ยอมปล่อยซ้ำยังกอดรัดผมแน่นขึ้น
“เอ่อ…คุณค่ะ”
“จะไปไหนก็ไป! รำคาญ!”
ผมเบิกตาโตกับเสียงตวาดของพี่แซท แรงรัดที่คอคลายออก พี่ควินเองก็ปล่อยมือ ผมขยับมานั่งตัวตรง หันไปมองข้างหลังก็เห็นผู้หญิงหน้าตาสวยจัดผิวขาวเหลืองในชุดเสื้อกล้ามรัดรูปสีขาวโชว์สายบราสีดำและสัดส่วนอวบอิ่มของเธอกับกางเกงยีนส์สั้นโชว์เรียวขายาว ผู้หญิงคนนี้นอกจากสวยมากแล้วยังหุ่นดีสุดๆ
“ยืนอยู่ทำไม ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ”
ผมหันขวับมาถลึงตาดุใส่พี่ควิน เธอก็แค่เข้ามาขอเบอร์ ทำไมต้องพูดจาทำร้ายจิตใจกันด้วย นิสัยไม่ดี ทั้งสองคนเลย
“เอ่อ…ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมขอโทษแทนพี่เขาด้วย อย่าถือสาเลยนะฮะ”
ผมหันมาบอกเธอที่ยืนหน้าซีดอยู่
“ขอโทษทำไม อยากเสือกเดินเข้ามาเอง”
“พี่แซท!”
ผมเรียกเขาเสียงแข็ง แต่เขากลับยักไหล่ ไม่ได้สำนึกเลยว่าพูดอะไรออกไป พอผู้หญิงคนนั้นเดินกลับไปที่โต๊ะแล้ว ผมก็หยิกแขนพวกเขาพร้อมกัน แต่พวกเขาก็ไม่ร้องสักแอะ ทั้งๆที่ผมหยิกไปเต็มแรง
“นิสัยไม่ดี”
ผมว่าเสียงขุ่น
“แต่เป็นผัวมึง/แต่เป็นผัวมึง”
พวกเขาสวนกลับผมพร้อมกัน ด้วยคำพูดเดียวกัน ผมได้แต่กำมือแน่น ไม่อยากทะเลาะกับพวกเขาให้เสียบรรยากาศ
ผมนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาจนพนักงานเข้ามาเสิร์ฟอาหาร อังเดรกับอะดอนิสช่วยกันจัดวาง
“นี่ครับคุณหนู”
อะดอนิสยื่นจานข้าวมาให้ ผมยิ้ม รับมาวางไว้ตรงหน้า มองดูเมนูอาหารแล้วท้องก็ส่งเสียงร้องกระตุ้นราวกับจะบอกให้ผมรีบยัดอาหารที่สั่งมาลงกระเพราะไปเดี๋ยวนี้
“บอส จะทานข้าวเลยมั้ยครับ”
อะดอนิสถาม แต่ผมไม่สนใจพวกเขา ลงมือทานข้าวอย่างตั้งใจ ไม่มองใครทั้งนั้น
“ยัง เอาเบียร์มา”
พี่แซทยื่นมือเข้ามาเช็ดมุมปากผม
“กินดีดี”
จะกินเบียร์ก็กินไปสิ มายุ่งอะไรกับผมล่ะ ผมตั้งหน้าตั้งตากินต่อ กำลังจะยื่นมือไปตักกุ้งเผามาแกะ แต่จู่ๆก็มีเจ้ากุ้งเผาปราศจากเปลือกวางอยู่ในจานข้าวซะก่อน ผมหันไปมองพี่ควิน เขากำลังตั้งใจแกะเปลือกกุ้งตัวใหม่ให้ผมอยู่ ยอมรับว่าอดยิ้มไม่ได้จริงๆกับความเอาใจใส่ของพวกเขา วันนี้พวกเขาใจดีกับผมเป็นพิเศษ ทั้งเอาใจ ตามใจ จนผมหลงคิดไปว่า…
ในวันข้างหน้า พวกเขาจะเข้าใจและยอมปล่อยผมไป
-----------------------------------------------------------------------------------------
เอาไป 50% ก่อนนะคะ :z3: พยายามให้หวานแล้ว แต่ทำไม่ได้ :monkeysad:
แต่งฉากหวานๆยากกว่าแต่งดราม่าเยอะเลย :laugh: ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ค่ะ :pig4:
อีก 50% ที่เหลือจะมาเมื่อแต่งเสร็จน้าาา :bye2:
-
:z1: :z1: :z1:น่ารัก..ชอบแบบนี้จัง..ไรเดอร์เขียนนี้เยอะน๊ะ.ช๊อบบบบบชอบมากๆๆน่ารักแต่ไม่เยอะ...กำลำลังพอดี :impress2: :impress2: :m31:
-
:z13: ไม่ทันอะ
รีบมาต่ออีก 50 %ที่เหลือนะ คะ
-
น่ารักดีค่ะ อยากให้เนื้อเรื่องหยุดอยู่แค่ตรงนี้จัง
แค่ตอนที่กำลังมีความสุข ไม่อยากจินตนาการถึงตอนจบเลยค่ะ
(แต่มันก็อดไม่ได้5555)
-
แหม่ :เฮ้อ: คิดว่าตอนนี้หวานนะ แต่พอมาเจอประโยคสุดท้ายปุ๊ป! เหมือนมีเค้าลางว่า อีกไม่นานต้องโซ้ยมาม่าอีกแล้วนะ
ปล. รักต้าร์ จุ๊บๆ :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ชอบมากๆๆ
เป็นกำลังใจให้ครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
555 แซทกับควินน่ารักจังเลย :-[ ควินแกะกุ้งแล้ว แซทแกะปูต่อเลย
-
:impress2: หนูต้า หนูจะหนีไปไหน ไม่ต้องไปไหนแล้ว พี่ๆเอาแต่ใจไปหน่อยแต่เค้ารัก นู๋น๊าาาาาาา :กอด1: หนีพี่ๆเค้าไป ระว๊างงงเถ๊อะะะ จะมานั่ง :impress3:
-
คาดว่าเรื่องนี้คงเดินทางมาถึงช่วงกลางๆเรื่องเเล้ว(มั้ง)
จะตามอ่านจะกว่าจะจบเบย กิกิ
[attachment deleted by admin]
-
น่าร๊ากกกกกก น่ารักจุงเบย :m3: :m3:
แต่มันจะดราม่าก็ตรงประโยคสุดท้ายนี่แหละ
-
ตอนนี้บรรยากาศดี หวานเชียว :-[
-
อยากเห็นจริงๆ สองคนนั่นใส่ชุดสีชมพูครบเซ็ท ฮ่าๆๆ
ถ้ากุงเกงลิงเป็นตัวพิกกาเร็ตด้วยคงจะฮาดี :m20:
รออีก 50 ค่าาา
-
ชอบบรรยากาศแบบนี้อ่ะ
น่ารักมากเลย
ไม่อยากให้ดราม่าจิงๆ
-
:monkeysad: รออยู่นะคะ อิจฉาจิงๆๆเล๊ยยยย
-
อยากกินอาหารทะเลมั้งงงอ้ะะ :z3: :z2:
-
อิจฉาน้องต้าร์แล้วนะเนี้ย
-
พี่ควิน กะ พี่แซท ยอมขนานนี้แล้ว
ต้าร์ ก็ให้โอกาสพวกพี่เค้านิดนึงน้า
-
แค่นี้ก็หวานใช้ได้แล้ว เรียกว่ากลบรสขมที่ผ่านมาได้สนิทเลย
-
ชุดชมพูคงน่ารักน่าดูเลย
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ตอนนี้อยากเป็นน้องต้าร์จังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อิจฉาวุ้ยยยยยยยยยยยย
-
:z3: ขอยาลดน้ำตาลในเลือดด่วนๆๆ
ปล. ไม่อยากให้มีดราม่าเรยยย รักกันๆ
-
:call: :call: :call:
-
อยากบอกต้าร์ว่า อย่าไปเลยนะ ..
-
โธ่ นู๋ พี่เค้าเอาใจ ตามใจนู๋ขนาดนี้ ก็ให้เค้าดูแลนู๋ ไปตลอดเถอะ^^
-
มันต้องอย่างนี้สิคะน้องต้าท่องเอาไว้นี่คือคนที่ทําร้ายเราคะอย่าไปยอมเค้าก็แค่เอาความดีมาล่อเพื่อปกปิดความเห็นแก่ตัวของพวกเค้า ครอบครัวเรามาก่อนเสมอคะถ้าโดนขนาดนี้แล้วยังใจอ่อนก็ไม่รู้จะเรียกว่าอย่างไรแล้วคะ ปล.คนที่ไม่พอใจรบกวนกดไปอ่านตอนแรกๆใหม่นะคะสงสัยจะลืม :L1:
-
หวังคิดไปซินะ
เฮ้อออออ
-
น้องก็ยังคิดจะไปจากสองคนนี้หรอเนี่ย?
แต่สองคนนั้นคงจะยอมหรอก...เฮ้ออออออ
-
ทำไมพี่แซทกับพี่ควิน น่ารักขนาดนี้เนี่ย!!!
ข๋อยบ่ะเฮ้ย ฮ่าๆๆๆๆๆ :m3: :กอด1:
-
ตั้งแต่อ่านบรรทัดแรกกจนถึงบรรทัดรองสุดท้าย ฟินมากก ชอบมากก หวานมากกกก
แต่มาชะงักงันนตอนประโยคสุดท้ายยยเลย แบบดราม่าเบาๆ (ไม่เบานะ หนักกก) 5555
น้องต้าร์น่ารักมากกกกกกกกกก มากๆๆเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายนะค่ะ แล้วก็เป็นกำลังใจให้กับ 50% ที่เหลืออ จะรอนะค๊า
-
:เฮ้อ:
เดี๋ยวดราม่าก็คงมา
แตตอนนี้น่ารัก เราขอตักตวงควาหวานละมุนอุ่นละไมนี้ไว้ก่อนละกัน
ดราม่ามาเมื่อไหร่จะได้ตั้งตัวติด
-
น่ารักขนาดนี้ยังคิดจะให้เขาปล่อยอีกหรอ?
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
รีบมาต่ออีก 50% เลยนะ :z10: :z10: :z10:
-
ต้าร์อะไรทำให้ต้าร์เข้าใจอย่างนั้น ควินกับแซทน่ารักมาก ๆ ใจดีกับต้าร์มาก ๆ เลยนะนั่น และก็ดูแลต้าร์ดีมาก ๆ เลยด้วยนะเนี่ย
-
รอค่ะ
สงสาร และ สมน้ำหน้า ชีอ่ะ
พี่ั้ควิน พี่แซท นี้สเน่ห์แรงจริง
-
ถ้าเลือกผิดไซส์ คืนนี้มึงไม่ต้องนอน 55555 ชอบอ่ะครับ บุคลิกแซท ร้ายได้ใจ :laugh:
แอบสงสารผู้หญิง ควิน กับ แซม พูดแบบ ไม่รักษาน้ำใจเลย คงแคร์ นายเอกของเรามากๆ อิๆ ^ ^
น่ารักเนอะ :o8: มาต่อที่เหลือไวๆน้าาาาาา :sad4:
-
พี่แซทกับพี่ควินน่ารักจัง
:กอด1:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
แค่นี้ก้น่ารักแล้วอิอิ
-
อืม.....มันมีความสุขนะ
ยิ้มให้กับวันนี้ แล้วในวันข้างหน้าจะเป็นอะไร ก็ไม่กลัวแล้วแหละ
-
:-[ :-[ :-[
หวานวันละนิด จิตแจ่มใส
แต่อารมณ์ประมาน หวานก่อนดราม่าชุดใหญ่รึป่าวเนี่ยไรท์ ฮ่าาาๆ
-
รู้ว่าไม่ได้รักมาแต่แรก
แต่ตอนนี้ตาร์ก็เหมือนรักพี่แซทกับพี่ควินแล้วนิ
ทำไมยังจะไปจากทั้งสองคนอีกหละ
เรื่องในอดีตกับไปแก้ไขไม่ได้
แต่เราก็ทำปัจจุบันให้มีความสุขได้นิ
-
โอ้ยยยยยยย หวานน่ารักเว่อร์
เค้าอยากจิสิงน้องตาร์จังเลย อยากได้รับการดูแลแบบนี้บ้างง :o8: :-[ :impress2:
จะหวาน จะดราม่า จัดมาได้เลยค่า รับมือได้ 5555 (จิตเนอะๆ)
-
HEARTBREAKER
25
-----------------------------------------------------------------------------------------
เอาไป 50% ก่อนนะคะ :z3: พยายามให้หวานแล้ว แต่ทำไม่ได้ :monkeysad:
แต่งฉากหวานๆยากกว่าแต่งดราม่าเยอะเลย :laugh: ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ค่ะ :pig4:
อีก 50% ที่เหลือจะมาเมื่อแต่งเสร็จน้าาา :bye2:
แค่นี้ก้อหวานแล้วจ้า อ่านแล้วหลงรักพี่แซคกับควินมาก ๆ เลยน่ะ :กอด1: ยังไงรีบมาต่อเร็ว ๆ น่ะจ้ะ นานจังเลยกว่าจะมาน่ะ อ่านไปอ่านมาชักติดแล้วน่ะ :o8:
-
น่ารักอ่ะ o13
-
ตาร์ยังไม่รักสองคนนี้อีกเหรอ ต้องรอปมในอดีตก่อนใช่ม่ะ
แอบสงสารพี่ควิน กับพี่แซท :sad11:
-
กลัวหลังจากนี้จะสะเทือนนนนไปถึงลำไส้นะซิ คิคิ
-
:L1: :L1: :L1: เค้าพี่ควิน เถื่อนแต่อ่อนโยน
-
แอบเข้าใจความรู้สึกต้าร์นะ ถึงสองหนุ่มจำมาทำดีเอาตอนนี้อะ แต่ความรู้สึกที่เสียไปแล้ว มันก็คงกลับไปทำอะไรไม่ได้ แล้วก็แอบเจ็บปวดไปนิดๆ ตอนที่สองหนุ่มบอกว่าเป็นผัวต้าร์อะ คือคิดว่าต้าร์เองก็คงเจ็บปวดและเจ็บใจอยู่หลายส่วนนะ
-
รอ รอ 100% :call: :call:
-
หลังๆ ก็หวานกันดีอยู่
แต่จะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นมั้ยน้า :เฮ้อ:
-
:-[ :-[ สนุกมากเลยยยยยยยย พนุเพิ่งมาอ่านเมื่อวานนี้
วันนี้ตามอ่านจนทันแล้ว นิยายพี่สนุกมากเลย โฮกกกกก หนูติดเรื่องนี้แล้วนะ
มารับผิดชอบหนูด้วย ฮิฮิ :impress2:
-
ตอนนี้ชอบมุขกางเกงในมากมาย :laugh: พี่ควินกับพี่แซทตามใจน้องมากเลยนะนี่ อยากเห็นรูปใส่ชุดลายการ์ตูนนั่นจัง ><
ช็อคกับประโยคสุดท้าย คือน้องยังไงก็ยังอยากได้อิสระ และดูเหมือนว่าจะยังไม่ได้รู้สึกรักสองคนนี้เลย ที่คิดก็มีเพียงแค่จะทำยังไงให้ควินกับแซทไม่โกรธ หรือทำอะไรรุนแรง ถึงมันจะมีหวานบ้าง แต่ก็แทรกความหน่วงมาเรื่อยๆ :เฮ้อ:
รออีกครึ่งหนึ่งจ้ะ ^^
-
ตอนนี้น่ารักจัง
-
เห็นด้วยกับความคิดเห็นของคุณ ladypenelopy สุดๆ o13
-
เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งติด ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
ไม่รู้น้องคนแต่งจะเปลี่ยนพลอตตอนจบม้ายยย
เรื่องนี้แต่งยาวๆ นะคะ ไม่ต้องรีบจบ อยากอ่านต่อไปนานๆ
อยากให้จบแบบแฮปปี้จัง จะมีหวังมั้ยน้อเรา เฮ้อออ
หลงรักหนูต้าร์ พี่แซท พี่ควิน จนถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว
-
^^
-
ถ้าพี่แซทและพี่ควินทำตัวน่ารัก ไม่อาละวาด ก็อยากให้หนูต้าร์ยอมให้อภัย และอยู่กะพวกพี่สองคนตลอดไป ...
-
โอ้ยแพ้ทางพี่ควินกับพี่แซทจริงๆ
จากโหดๆมาเป็นหวานๆตามใจน้องนี่มันน่ารักมากเลยยย <3
มาต่ออีก 50% ไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
-
HEARTBREAKER
25 (ต่อ)
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนที่ผมนั่งเอนหลังพิงผนังเก้าอี้มองเนื้อปูนึ่งกับกุ้งเผาในจานด้วยความรู้สึกผะอืดผะอม เหล่มองผู้คุมทั้งสอง พวกเขาก็ซดเบียร์กันไปเงียบๆ ดูท่าทางสบายใจ มองไปอีกฝั่งอังเดรกำลังคุยเฟสไทม์อยู่กับใครไม่รู้ ส่วนอะดอนิสได้ยินแว่วๆก่อนหน้านี้ว่าขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
ผมรู้สึกอิ่มจนจุก ถ้ามีมือหนักๆมาตบหลังผมตอนนี้ อาหารทะเลที่กินเข้าไปได้พุ่งพรวดออกมาแน่ๆ
“เป็นอะไร”
ผมยิ้มเจื่อนให้พี่ควิน ส่ายหน้าเบาๆแล้วเอนตัวไปซบไหล่เขาไว้
“กูถามว่าเป็นอะไร”
เขาจับไหล่ผมดันออก นัยน์ตาคมจ้องหน้าผมอย่างกดดันให้ผมตอบคำถามเขา
“จุกอาหารทะเล”
ผมตอบเสียงแผ่ว พี่ควินยกยิ้มมุมปากแล้วเขาก็ดีดหน้าผากผม พอผมทำหน้าบึ้งเขาก็หยิกแก้มผมอีก
“อย่าแกล้งมัน”
เสียงนิ่งๆของพี่แซทพูดขึ้นพร้อมกับแขนแกร่งสอดเข้ามาโอบรัดเอวผมไว้รั้งเข้าหาตัวเขา พอผมหันไปมอง เขาก็ก้มหน้าลงมากัดคอผม!
“อื้อ!”
ผมร้องพลางผลักดันเขาออกห่าง แต่เขาก็ซุกไซร้ซอกคอผมอยู่อย่างนั้น แถมยังมีเสียงหัวเราะหึหึของพี่ควินเป็นซาวน์ประกอบอีกต่างหาก
พวกเขารวมหัวกันแกล้งผม!
“ปล่อย ผมอึดอัด อยากกลับบ้านแล้ว”
ผมประท้วง ดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนที่รัดตรึงอยู่ พอดีกับที่อะดอนิสเดินเข้ามา พี่แซทยอมปล่อยผม เขาหันกลับไปดื่มเบียร์ต่อ
“คุณหนูอิ่มแล้วเหรอครับ”
อังเดรถาม ผมรีบพยักหน้าให้เขา มือก็ลูบท้องตัวเองไปด้วย
“เช็คบิลเลยมั้ยครับบอส”
“เช็คเลยฮะ”
ผมตอบแทนพี่แซท อะดอนิสยิ้ม ผงกศีรษะให้ผมแล้วกวักมือเรียกพนักงานให้มาเช็คบิลค่าอาหาร แอบเสียดายปูนึ่งกับกุ้งเผาแฮะ เหลือตั้งเยอะ ต้องโทษพวกเขาที่ผลัดกันแกะแหงะเนื้อปูกับกุ้งใส่จานให้ผม โดยที่ไม่ถามผมสักคำว่าทานหมดมั้ย ถึงผมจะกินเก่งแค่ไหน แต่อาหารสั่งมาตั้งเยอะ ผมจะไปทานหมดได้ยังไง ถ้าพวกเขาช่วยกันทานก็พอว่า แต่นี่พวกเขาเอาแต่ดื่มเบียร์ ข้าวก็ไม่ทาน อังเดรกับอะดอนิสก็ไม่ทานด้วย อาหารเลยเหลือเต็มโต๊ะเลย
“เหม่ออะไร”
ผมสะดุ้ง หันไปมองตามเสียง พี่ควินยืนมองผมอยู่ ผมยิ้มเก้อ ลุกขึ้นยืน มัวแต่นั่งคิดเสียดายอาหารบนโต๊ะ เลยไม่รู้ว่าพนักงานเช็คบิลเสร็จเรียบร้อยแล้ว
พี่ควินจับมือผมดึงให้เดินตามเขาไป ลูกค้านั่งกันเต็มทุกโต๊ะที่ผมเดินผ่าน มีหลายคนหันมามองพวกผมด้วยสายตาแปลกๆ ผมยิ้ม คงเป็นเพราะสีชุดของพวกผม ผู้ชาย3คนกับชุดสีชมพู ก็น่าขำอยู่หรอก
อะดอนิสเดินแยกไปเอารถเมื่อพวกเราเดินมาถึงปากทางเข้าร้าน ท้องฟ้ามืดสนิทบอกเวลายามค่ำคืน อังเดรยืนคุมพวกเรา เขามองไปทั่วบริเวณ คล้ายกับสังเกตการณ์รอบตัว สัญชาติญาณบอดี้การ์ดของพวกเขาทำให้ผมต้องพลอยระวังตัวตามไปด้วย
“มีบอดี้การ์ดตามคุ้มครองแบบนี้ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นลูกชายเจ้าพ่อมาเฟียเลยฮะ”
ผมพูดขึ้น พี่แซทแสยะยิ้ม ก้มลงมากระซิบที่ข้างหูผม
“ชอบมั้ยล่ะ สะใภ้มาเฟีย”
ผมส่ายหน้ารัว ถอยห่างจากพี่แซท เขยิบไปชิดพี่ควิน
“สะใภ้มาเฟียอะไร ผมเป็นผู้ชายนะ ไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย”
“เห็นมั้ย มันไม่เอามึง”
พี่ควินพูดกับพี่พี่แซทข้ามหัวผม เขาโอบไหล่ผมเข้าหาตัว
“มึงก็สถานะเดี๋ยวกับกู อย่ามาคุยไอ้สัด มันก็ไม่เอามึงเหมือนกันนั้นแหละ”
พี่แซทโต้กลับ ผมเงยหน้ามองพี่ควินอย่างสงสัย สถานะเดี๋ยวกันอะไร ผมงงไปหมดแล้ว
“บอกมันสิ พ่อมึงกับพ่อเลี้ยงกู แม่งก็มาเฟียเหมือนกัน”
ผมเบิกตากว้างกับคำพูดพี่แซท พ่อเลี้ยงพี่แซทเป็นผู้มีอิทธิพลผมพอรู้มาบ้าง แต่เรื่องที่พ่อพี่ควินก็เป็นด้วยนี่ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เอง เท่าที่ผมรู้มาคุณพิทักษ์พ่อพี่ควิน ท่านเป็นนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ธุรกิจในเครือของท่านมีหลายอย่าง แต่เท่าที่ผมรู้ก็มีโรงแรม คอนโดมิเนียมกับรีสอร์ท แล้วทำไมนักธุรกิจอสังหาฯถึงได้กลายเป็นมาเฟียไปได้ หรือว่าท่านทำธุรกิจบังหน้าแต่แท้ที่จริงแล้วท่าน…
ผมกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ มองพี่ควินอย่างหวาดๆ
“ช่างแม่ง จะเป็นเหี้ยอะไรก็เรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของกู”
“ทำไมพี่ควินพูดแบบนี้ล่ะครับ ยังไงท่านก็เป็นพ่อพี่นะ”
ผมว่า มองเขาอย่างตำหนิ
“หึ ยอมรับเหอะวะ มึงหนีไม่พ้นหรอก ขนาดกูอยากหนีฉิบหาย อัลแบร์โตแม่งยังตามจิกกูไม่เลิก ลูกจริงๆก็ไม่ใช่ จะให้กูรับช่วงต่อ หมดน้ำยาทำแม่กูท้องไม่ได้ เสือกเอาภาระมาให้กูอีก”
ผมมองหน้าพวกเขาสลับกันไปมาก่อนหันไปมองอังเดร ไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไงที่ได้ยินพี่แซทว่าดอนอัลแบร์โตเจ้านายของเขาแบบนี้ แต่มองร่างสูงใหญ่ที่ส่งยิ้มให้ผมคล้ายไม่ถือสา ผมก็วางใจ อังเดรกับอะดอนิสคงได้ยินพี่แซทต่อว่าพ่อเลี้ยงจนชินแล้วสินะ
อะดอนิสขับรถมาจอดเทียบอยู่ตรงหน้าพวกเรา ผมรีบเดินหนีพวกเขาไปขึ้นรถโดยไม่รอให้อังเดรเปิดประตูให้ ผมนั่งชิดประตูไม่หันไปมองพวกเขาที่ตามเข้ามา จู่ๆผมก็หวนคิดถึงเมื่อก่อนตอนที่เพิ่งรู้จักพวกเขา ช่วงเวลาที่พวกเราค่อยๆสนิทกันมากขึ้น ผมไม่เคยถามพวกเขาเลย ว่าพวกเขาคิดกับผมแบบไหนทั้งๆที่เฟียซคะยั้นคะยอให้ผมถาม แต่ผมก็ไม่ยอมปริปาก เพราะตอนนั้น ผมเชื่อมั่นในความคิดของตัวเองผมคิดว่าพวกเขาคิดกับผมเป็นแค่น้องชาย และผมก็คิดกับพวกเขาแค่พี่ชาย ที่คอยห่วงใยดูแลเอาใจใส่ผมไม่ต่างจากพี่เนส ไม่รู้ว่าตอนไหน ที่พวกเขาไม่ได้มองว่าผมเป็นแค่น้องชาย ตอนไหน ที่ทำให้ความรู้สึกของพวกเขาเปลี่ยนไป?
“พวกพี่เลิกมองว่าผมไม่ใช่น้องชายตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนไหน ที่เปลี่ยนความรู้สึกของพวกพี่”
เสียงโทรศัพท์ดังทำผมสะดุ้ง หันไปมองก็เห็นว่าอังเดรถือโทรศัพท์ยื่นส่งให้พี่ควิน
“พี่ควิน โทรศัพท์ฮะ”
ผมสะกิดแขนเขา แต่เขานั่งนิ่งเงียบ ผมชะโงกหน้าไปมองพี่แซท เขาก็นิ่งไปเหมือนกัน
เป็นอะไรไป?
“พี่ควิน ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะฮะ”
ผมถามพลางเขย่าแขนเขา แต่ก็เหมือนเดิม เขานิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ ผมมองหน้าอังเดรอย่างงุนงง อังเดรส่ายหน้าส่งสายตาแทนคำตอบว่าเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่ควินกับพี่แซทเป็นอะไรไป
“ให้ผมรับสายแทนมั้ยฮะ เพื่อคนโทรมาจะมีธุระด่วน”
ผมเสนอตัว แต่พี่ควินก็ยังนิ่ง ไม่ฮือไม่อือ จนเสียงโทรศัพท์ตัดไป อังเดรหันกลับไปนั่งหลังตรงตามเดิม ผมจับมือพี่ควิน มองหน้าเขา
“พี่ครับ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“มึงไม่เคยเป็นน้องชายกู กูไม่เคยคิดว่ามึงเป็นน้องชาย แค่มองตามึงครั้งแรก กูก็รู้แล้วว่าไม่ใช่”
ผมอึ้งกับคำพูดเขา ก้มหน้ามองมือตัวเอง ผมเผลอพูดอะไรออกไป ผมแค่คิดไม่ใช่เหรอ แค่คิด ไม่ได้คิดจะถามพวกเขาจริงๆซะหน่อย บ้าจริง ผมเผลอพูดออกไปเหรอเนี่ย!
รถจอดนิ่งปุ๊บ ผมก็รีบเปิดประตูกระโจนออกจากรถปั๊บ ผมเดินเร็วเข้าบ้าน พอมาถึงห้องผมก็คว้าเอาผ้าเช็ดตัวกับชุดคลุมอาบน้ำเดินเข้าห้องน้ำ แต่กว่าจะได้อาบ ผมก็นั่งทึ้งผมตัวเองอยู่นาน แว่วได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง พวกเขาเข้ามาแล้ว ผมประวิงเวลาอาบน้ำให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“อย่าอาบนาน เดี๋ยวไข้ขึ้น”
เสียงเคาะประตูห้องน้ำตามมาด้วยคำสั่งแกมห่วงใยจากพี่แซท ผมยิ้ม คว้าชุดคลุมอาบน้ำบนราวมาสวม
“เสร็จแล้วครับ”
ผมบอกก่อนเปิดประตูออกไป พี่แซทยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า ยื่นมือมาลูบหัวผมเบาๆ
“รีบใส่เสื้อผ้า อากาศหนาว”
ผมพยักหน้ารับรู้ เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเอาชุดนอนออกมาเตรียมไว้
“ไอ้เหี้ยพอลมาหัวหิน มันโทรมาชวนไปผับใหม่”
ผมชะงักมือที่กำลังจะหยิบเสื้อชะโงกหน้าออกไปมอง
“ผับใคร”
“พี่ชายมัน เปิดวันนี้วันแรก กูบอกปัดมันแล้วว่าไม่ไป แต่เหี้ยพอลแม่งตื้อ บอกจะขับรถมาตามถึงบ้าน จะลากกูกับมึงไปให้ได้”
พอลเหรอ ถ้าผมจำไม่ผิด เขาคือเจ้าของวันเกิดที่ไปเลี้ยงในผับวันนั้น วันที่เกิดเรื่องกับผม
“ช่างหัวมัน”
“เขาอุตส่าห์โทรมาชวน พวกพี่น่าจะไปนะฮะ”
ผมพูดแทรกขึ้น
“อยากไปเหรอ”
พี่ควินหันมาถามผม
“ก็ถ้าพี่อยากให้ผมไปด้วย ก็ได้ฮะ”
ผมตอบไปแบบมึนๆงงๆ โทรศัพท์ในมือพี่ควินแผดเสียงดังขึ้น ผมเดาว่าปลายสายคงเป็นพี่พอลแน่ๆ
“ไอ้เหี้ยพอล! มึงจะโทรจิกไรนักหนาวะ”
เป็นการทักทายเพื่อนที่ฮาร์ดคอร์มาก
“จะไปใช่มั้ย”
พี่ควินหันมาถามผมอีก ผมก็ได้แต่พยักหน้ารับส่งๆไป
“ไม่ต้องมา เออ! กูไปเอง”
พูดจบก็ตัดสายทิ้งทันที
“รีบแต่งตัว ใส่แจ็กเก็ตไป อากาศหนาว”
“ครับ”
ผมตอบรับ หันมาเก็บชุดนอนกลับเข้าที่ไว้เหมือนเดิมแล้วหาชุดใส่ไปผับแทน พอแต่งตัวเสร็จผมก็นอนรอพวกเขาบนเตียง
“แน่ใจว่าอยากไป”
ผมหันไปมองคนถาม พี่ควินนั่งลงข้างๆผม เขายื่นหลังมือมาไล้แก้มผมเล่น
“ก็อยากไปฮะ ไหนๆก็ปิดเทอมแล้ว ควรใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ เที่ยวให้สนุกทุกวันไปเลย”
ผมบอกกลั้วหัวเราะ
“ไม่กลัวจะเกิดเรื่องอย่างคราวก่อน”
พี่ควินพูดถึงเหตุการณ์ในผับครั้งนั้น ผมยิ้ม มองหน้าเขานิ่ง
“ก็ถ้าผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำอย่างคราวก่อน พี่จะไม่ตามผมไปเหรอฮะ พี่จะกล้าให้ผมไปคนเดียวอีกเหรอ ผมรู้ ว่าพี่จะไม่ยอมให้เหตุการณ์อย่างวันนั้นเกิดขึ้นกับผมอีก ใช่มั้ยฮะ”
ผมมองลึกเข้าไปในดวงตาคม เราจ้องตากันอยู่นานจนเขาก้มหน้าลงมาใกล้ สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆเป่ารดบนหน้าผม
“ใช่ มึงพูดถูก กูจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์อย่างวันนั้นอีก จะไม่ปล่อยให้มึงไปเข้าห้องน้ำคนเดียว กูจะตามมึงไป ทุกที่ ที่มึงต้องการ”
เขาทาบทับริมฝีปากหยักลึกลงมา ผมหลับตาตอบรับจูบเขาอย่างเต็มใจ ไม่มีความรุนแรงในจูบครั้งนี้ ผมรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นของเขาจากจูบและอ้อมกอด ผมยกแขนขึ้นคล้องคอเขาไว้ บดเบียดตัวแนบชิดเขามากขึ้น
“จะเอากันก่อนไป หรือจะไม่ไปแล้วอยู่เอากัน”
เสียงพี่แซทดังแทรกขึ้นมาทำให้ผมผงะผลักพี่ควินออก แต่เขายังคร่อมผมไว้อยู่ ผมหันหน้าหนีไปอีกทาง ไม่กล้ามองหน้าพวกเขา
“ผับเหี้ยอะไร ไม่อยากไปแล้ววะ”
พี่ควินพูดช้าๆเน้นๆคล้ายจะบอกย้ำให้ผมรู้ถึงความต้องการของเขา
“แต่ผมจะไป”
ผมหันกลับมารวบรวมกำลังผลักเขาอย่างแรง ไม่รู้ว่าเขายอมปล่อยหรือไม่ทันได้ตั้งตัว ผมถึงหลุดออกมาได้ ผมรีบลงจากเตียงเดินตรงไปเปิดประตู
“มาทำให้อยากแล้วจะจากไปอย่างนี้เหรอ โด่แล้วเอาลงยากนะ ไม่ต้องไปหรอก นะ อย่าไปเลย”
ผมหยุดชะงักขาที่กำลังจะก้าวออกจากห้อง หันกลับไปมองหน้าพี่ควิน เขาแสยะยิ้มยักคิ้วส่งให้ผม นัยน์ตาคมแฝงแววเจ้าเล่ห์
“ผมจะลงไปรอที่รถ”
ผมว่าเสียงแข็งแล้วก็รีบเดินออกมา ได้ยินเสียงพวกเขาสองคนหัวเราะเยาะไล่หลังผมด้วย!
ฮึ่ย! น่าโมโหชะมัด! พวกคนนิสัยไม่ดี!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาเสิร์ฟอีก 50% แล้วค่าาา ครบ 100% แล้วนะตอนนี้ :-[ พระเอกเรากลายพันธ์ไปแล้ว :laugh:
พวกนางรวมหัวกันแกล้งต้าร์อ่ะ นิสัยไม่ดีเนอะ *โบกหัวรัวๆ* :pigha2: เพราะรักหรอกจึงหยอกเล่น :o8:
ตอนหน้าจะมีตัวละคร(สำคัญ)อีกคนนึงโผล่มา ตัวละครตัวนี้มีความเกี่ยวพันกับเรื่องราวในพาร์ทอดีต
จบตอนหน้าแล้วก็จะเป็นพาร์ทอดีตแล้วนะคะ เห็นมีคนคอมเม้นท์ว่าอยากรู้เรื่องในพาร์ทอดีตแล้ว
จบตอนหน้าได้อ่านกันแน่ค่ะ :z2: ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามนะคะ :pig4:
รักคนอ่านมากมาย *โปรยจูบ* :กอด1:
ปล. วันนี้เขาบอกว่าโลกจะแตก ยังไงก่อนมันจะแตกก็เข้ามาอ่านฮาร์ทเบรกเกอร์ก่อนนะทุกคน :z1:
ปล. (อีกครั้ง) ขำๆนะคะ ใครซีเรียสก็ขอโทษด้วย :L2:
-
ควินกับแซทขี้แกล้งจริง ๆ นะเนี่ย ควินกับแซทชอบต้าร์ตั้งแต่เห็นครั้งแรกเลยใช่ไหมนะนั่น แล้วทำไมไม่เข้าหาต้าร์ดี ๆ นะ ทำแบบนั้นไปทำไม แต่ควินกับแซทคงจะมีเหตุผล ควินกับแซทดูแลต้าร์ดีมาก ๆ เลยนะ เป็นห่วงเป็นใยมาก ๆ เลย
-
เนคต้าร์ ยังน่ารักเหมือนเดิม
-
^^
-
:call: :call: :call:
-
ชอบตอนต้าถูกแกล้งอ่ะ
น่ารักมากเลย
ชอบพี่แซทพี่ควินท์ในมุมแบบนี้
-
ช่วงนี้พระเอกน่ารักทั้งคู่เลยแหะ
-
รู้สีกว่าพี่แซทกับพี่ควินจะพูดเยอะขึ้นนะ
-
ฮ่า ฮ่า ตรงซะขนาดนี้น้องต้าร์ ตายไปเลย เอิ๊ก ๆ
-
เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งชอบค่ะ ติดตามแบบปล่อยไม่ได้เลย ยังไงมาต่อเร็ว ๆ น่ะจ้ะ อยากรู้เรื่องอดีตเหมือนกันน่ะ :impress3:
-
น่ารักกันไม่เปลี่ยนแปลง
-
อยากจะให้หวานกันแบบนี้นานๆ :-[
แต่ก้อยากรู้เรื่องในพาร์ทอดีตเหมือนกัน :z3:
-
โอ๊ย!!!!!!!!! ใจละลาย อยากให้เป็นแบบนี้ไปอีกหลายๆตอน อย่าเพิ่งมาม่าน๊า!!!!!!!!!
-
จะอ่านกี่ตอนๆ ก้ออิจฉาหนูต้าร์ อ่ะ
เค้าขอพี่ควินกะพี่แซท ใส่ถุงกลับบ้านด้วยได้ป่ะ อิอิ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
พี่แซทกับพี่ควิน 'ไมน่ารักอย่างงี้
>////////<
-
:o8: :o8: เราชอบตอนนี้มากๆเลยอ่าาาาา เขินพี่ควินเป็นที่สุด :sad4:
พูดจาอะไรอ่ะ >//////< มาต่อไวๆอีกน้าาาาา ตอนนี้น่าร๊ากกกกกกกกกก :กอด1:
-
พระเอกเราน่ารักขึ้นเยอะ แอบเขินตอนท้ายๆ
หวังว่าคงไม่เกิดเรื่องที่ผับอีกนะ
รอตอนหน้าค่ะ :กอด1:
-
กรี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องคนแต่งมาอัพครึ่งหลังแล้ว
ดีใจยิ่งกว่าได้ทองอิชิตัน เรื่องนี้พี่เฝ้าเล้าเป็ดทุกวันเลย
พี่ควินเอาใจไปเลยนะตอนนี้ น่ารักเว่อร์ๆ ซอล์ฟลงเยอะแล้วนะพระเอกของเรา
ตาร์น่ารักอย่างนี้ เป็นใครจะอดใจไหว (อิชั้นก็หื่นใส่555)
โลกจะแตกก็ช่างมัน พี่ได้อ่านนิยายของน้องเก๋แล้ว ฮ่าๆๆ
รออ่านพาร์ทอดีตค่า มาม่าชามโตแน่นอน เอิ๊กๆๆ
:m13: :m3:
-
5555 พี่ควินพูดเยอะกว่าเดิมแล้วนะ
พอไม่มีดราม่านี่แบบ น่ารักไปหมดอ่ะ
แต่อยากรู้ว่าสองคน แซทกับควิน
เค้าแบ่งกันลงตัวด้วยเหรอ ?
แบบไม่คิดว่าจะเอาไว้กับตัวคนเดียวเหรอ ?
ไม่เคยเห็นทะเลาะกันเรื่องตาร์เลยนะ
-
:-[ อิจฉาๆ
-
หวังว่าะไม่มีเรื่องหรือปัญหาอะไรที่ผับน๊า :L2:
-
รักก็ไม่บอกว่ารัก
ปากหนักทั้งสองคนเลยนะ
มาเฟียทั้งคู่ด้วย
-
ประโยคสุดท้ายเหมือนจะเป็นคำอ้อนวอน ไม่ใช่คำสั่งเหมือนทุกที
สองหนุ่มเปลี่ยนไป ดูท่าทางซอฟท์ขึ้นนะเนี่ย
-
:pigha2:
-
พระเอกหื่นปนน่ารัก :-[
-
ความจริงก็โรแมนติกนะ :3123: :L2: :L1:
-
แหมๆ ตอนท้ายแอบสวีทวิ้ดวิ้วกับพี่ควินด้วยยย
สงสัยพี่แซทจะอิจฉาที่คนจูบเป็นพี่ควิน ฮ่าๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปค่า และรออ่านพาร์ทอดีตด้วย อยากรู้ว่าทำไมต้าร์ต้องมาอยู่กับสองคนนี้
:L2:
-
ชอบตอนแบบนี้จัง อ่านแล้วมีความสุขมว๊ากกกกกกกกกก .. :กอด1:
-
ตอนอดีตกำลังมาแล้ว อยากรู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่เดี๋ยวนี้ตัวละครเปลี่ยนไปมากเลย เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นน่ะนะ :-[
-
ควินกับแซทก็เหมือนจะรักน้องดีนะ
แต่วิธีแสดงออกตอนแรกออกจะติดลบเกินไปเยอะเลยนะ
ฮาาาา
-
สองคนนี้น่ารักขึ้นอีกแล้ว
แต่ไม่รู้ต่อแต่จะดราม่าใส่น้องอีกหรือเปล่าเนี่ย
-
ถ้ามีคนใดที่ได้ คนนั้นคือควินใช่ไหม :เฮ้อ:
-
ตาสองพี่ก็ช่างแกล้ง
แต่น้องต้าเดี๋ยวนี้ก็กล้าต่อปากต่อคำมากขึ้นนะ
แบบนี้กำลังดี
-
เหมือนคู่ดูโอ้ จะเกิดการกลายพันธุ์ขึ้น :a5:
ตาร์เอาใจก็ตามใจกันเหลือเกิน
ที่เหลือก็ต้องคอยดูว่าจะดีไปได้อีกกี่วัน :เฮ้อ:
-
รีมาต่อเลยๆๆ น่ารักเว่อ
ฮาอ่ะ 5555555555 :z1: :z1: :z1:
-
ใกล้จะดรามาย้อนหลังแล้วเหรอ แงงงงงงงงงงง ยังหวานไม่พอเลย :z3:
-
ทำไมมันถึงเรื่องน่าเจ็บปวดแบบนี้ไปได้นะ แซทกับควินชอบต้าร์ตั้งแต่แรกสบตา เฟียซเองก็ดูไม่ได้กีดกัน แต่ไหงมันถึงมาลงเอยแบบนี้ได้เนี่ย
ที่จริงถ้าไม่นับเรื่องที่มันทำให้เป็นเรื่อง ก็ดูเป็นครอบครัวสุขสันต์อยู่นะ -*-
อยากรู้พาร์ทอดีตจัง ท่าทางจะมีความทรงจำดีๆร่วมกันมากอยู่
รอตอนหน้าค่า
-
o13 o13
-
ควินกับแซทแบบ.. อ๊ายยยหลงง่ะ :impress2:
-
อยากให้รักกันดีๆจัง :เฮ้อ:
แบบนี้มันน่ารักมาก :impress2:
-
โอ้ยยยยยย
น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
-
อย่ารีบโหดนะ เค้าทำใจไม่ได้อะ
เอาใจต้าร์ขนาดนี้แล้วจะกลับใจไม่ได้นะ
-
HEARTBREAKER
26
ตลอดทางผมนั่งเงียบ เอนตัวพิงประตูรถ ทอดสายตามองออกไปนอกกระจก แต่ในขณะที่ผมนิ่งเงียบ พวกเขากลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม! เสียงเอฟเฟ็กต์จากเกมในโทรศัพท์ดังมาตลอดทางตั้งแต่พวกเขาขึ้นรถมา ราวกับพวกเขาต้องการยั่วยุอารมณ์ผม ผมได้แต่ค้อนพวกเขาอยู่ในใจแถมด้วยการคิดวางแผนเอาคืนพวกเขาด้วย เรื่องอะไรจะยอมให้พวกเขามาแกล้งผมฝ่ายเดียวล่ะ ผมไม่ยอมหรอก
รถเลี้ยวเข้าสถานบันเทิงที่จัดว่าใหญ่พอตัวในความคิดของผม อะดอนิสรับหน้าที่ขับรถได้อย่างดีเยี่ยมจริงๆ พอรถจอดนิ่งผมก็เปิดประตูลงไปยืนยืดกล้ามเนื้อ แสงสีของไฟหลากหลายสีกับสปอตไลท์ส่องสว่างไปทั่วตึกของผับหรูและทางเข้า ผมมองไปทั่วบริเวณลานกว้างของลานจอดรถ มีนักท่องเที่ยวเดินกันอย่างคึกคัก เปิดผับวันแรกก็เรียกลูกค้าได้เยอะเลย เจ้าของผับคงเก่งเรื่องบริหารธุรกิจน่าดู
“มานี่”
ผมหันไปมองคนเรียกก่อนเดินไปหาเขา พี่แซทโอบเอวผมรั้งให้ชิดตัวเขา พี่ควินหันมามองผมแวบนึงก็เดินตามหลังอังเดรไป รั้งท้ายด้วยอะดอนิส พวกเราเดินเข้าผับโดยไม่ได้ควักบัตรประชาชนโชว์ให้พนักงานดูแต่อย่างใด เพราะแค่พี่ควินชูโทรศัพท์ให้พนักงานต้อนรับดู พวกเขาก็เชื้อเชิญพวกเราเข้าไปด้วยท่าทางนอบน้อม ผมเดาว่าคนในโทรศัพท์ที่พี่ควินชูให้พนักงานดูคงเป็นพี่พอลน้องชายเจ้าของผับ
ผมหรี่ตาเมื่อเข้ามาในผับแล้วก็เจอกับแสงเลเซอร์และแสงไฟแยงเข้าตา เสียงเพลงแดนซ์ดังก้องกับอุณหภูมิที่ดูจะร้อนระอุอันเนื่องมาจากบรรดาสาวสวยผิวขาวผ่องในชุดเดรสสั้นรัดรูปยืนเต้นอยู่บนเวทีซึ่งยกพื้นขึ้นสูงดูคล้ายกับแคทวอล์กของเหล่านายแบบนางแบบ ผมถึงกับหยุดชะงักเมื่อเจอเข้ากับสายตายั่วยวนของพวกเธอที่มองมาทางพวกผม
“ชอบเหรอ”
พี่แซทก้มหน้าถามชิดหูผม ผมพยักหน้า ยอมรับตามตรง ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่งนะ มีเลือดมีเนื้อ มีความรู้สึก เจอผู้หญิงสวยน่ารักก็ต้องชอบเป็นเรื่องธรรมดา
“หึ”
พี่แซทฮึมฮัมแล้วดันให้ผมเดินต่อ ผมมองพี่ควินที่ชี้มือบอกอังเดรให้เลี้ยวไปทางซ้ายมือ พอเดินมาถึงก็เห็นพี่พอลยืนยิ้มกว้างรอต้อนรับพวกเราอยู่
“สวัสดีเพื่อนรัก ดีใจมากมายที่ได้เจอหน้าพวกมึงตอนปิดเทอม”
แค่ประโยคทักทายแรกก็ทำให้ผมยิ้มกว้างได้ พี่พอลหันมามองผม เขาทำตาโตแล้วเดินปรี่เข้ามาหา
“น้องต้าร์ มาด้วยเหรอ โอ้ยๆ หัวใจจะวาย นี่พวกมึงกล้าพาแฟนมาเที่ยวผับอีกเหรอวะ”
ผมหัวเราะกับสีหน้าท่าทางตื่นๆของพี่พอล
“อย่าพูดมาก รำคาญ”
พี่ควินตัดบทฉับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เขาเดินเข้าไปในห้องโดยไม่รอใคร พี่พอลเบ้ปากไล่หลัง เขาขยิบตาให้ผมแล้วผายมือเชิญให้เดินเข้าไป
“เฮ้ยๆพวกเรา กูมีแขกสำคัญมาแนะนำให้รู้จัก”
พี่พอลส่งเสียงเรียกความสนใจจากคนที่นั่งบนโซฟา ผมมองผู้ชาย2คนแรกอย่างผ่านๆ แล้วไปหยุดสายตาไว้ที่ผู้ชาย2คนหลัง หน้าตาเหมือนกัน พิมพ์เดียวกับเป็ะ แถมยังแต่งตัวใส่ชุดเหมือนกันอีก ไม่บอกก็รู้ว่าเขาสองคนเป็นฝาแฝด
“นี่ไอ้ควิน นี่ไอ้แซท เพื่อนกู ไอ้หัวเกรียนนั่นชื่อพีท ข้างๆมันไอ้อาร์ต ส่วนฝาแฝดนรกนั่น ไอ้ท็อปกับไอ้เท็น”
พี่พอลแนะนำให้พวกเพื่อนๆรู้จักกัน พวกที่นั่งอยู่ต่างยกแก้วเหล้าขึ้นทักทาย แต่พี่ควินกลับไม่สนใจ เขาเดินไปนั่งที่โซฟาด้านซ้ายซึ่งไม่มีใครนั่ง พี่แซทก็ดันให้ผมเดินไปนั่งข้างๆพี่ควิน
“แล้วอีกคนล่ะวะ ทำไมไม่แนะนำให้รู้จัก”
ฝาแฝดที่ชื่อท็อปพูดขึ้น ผมมองหน้าเขา ส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เขายิ้มกว้างแล้วชี้มือไปที่พี่พอล
“บอกกูมา น้องน่ารักคนนี้ชื่ออะไร”
พี่พอลหันมามองผมก่อนมองไปที่พี่แซทและพี่ควิน เขายิ้มเจื่อน
“มึงไม่ต้องรู้หรอก”
พี่พอลตอบส่งๆ เขาเดินไปนั่งที่โซฟาตรงกลาง
“อะไรวะ”
พี่ท็อปบ่น เขามองผมแล้วยิ้ม ยิ้มกว้างจนผมยิ้มตาม
“ชื่อต้าร์ เมียกู รู้แล้วก็แดกเหล้าของมึงไป”
“ชัดเจนนะ แดกเหล้าต่อ เหี้ยท็อปอย่าทำหน้าผิดหวังเหมือนหมาไม่ได้แทะกระดูกดิวะ ฮ่าๆๆ”
ผมยิ้มตามเสียงหัวเราะพี่พอลก่อนหันมามองหน้าพี่แซท น้ำเสียงเรียบนิ่งที่เขาบอกเมื่อกี้ฟังดูเหมือนไม่มีอะไร แต่แรงโอบรัดเอวที่กระชับแน่นขึ้น บอกให้ผมรู้ว่าอารมณ์ของเขาไม่ได้นิ่งตามน้ำเสียง
“ผิดที่เราเจอกันช้าไป ไม่มีทางจะมารักกัน”
ผมหัวเราะกับเพลงที่พี่ท็อปร้อง เขาดูร่าเริงเป็นกันเองดี ผมชักชอบเขาแล้วสิ
“หยุดเลยท็อป หยุดเลย กูขอ ฮ่าๆๆๆ ไอ้เหี้ย แม่งโคตรจี้”
พี่พอลระเบิดเสียงหัวเราะ ผมก็พานหัวเราะไปด้วย ดูเหมือนว่าบรรยากาศจะดีขึ้นเพราะเพลงที่พี่
ท็อปร้องนะ
“พวกมึงนั่งใบ้ทำไมวะ ชงเหล้าให้เพื่อนกูดิ”
พี่พอลหันไปสั่งทางฝั่งพี่พีทกับพี่อาร์ตที่นั่งเงียบอยู่ พวกเขาขยับตัวจัดการชงเหล้าอย่างชำนาญแล้วส่งให้พี่พอลส่งต่อมาให้พี่ควินกับพี่แซท
“อังเดร อะดอนิส หายไปไหนแล้วล่ะฮะ”
ผมสะกิดถามพี่ควิน มองหาสองบอดี้การ์ด ตั้งแต่เข้ามาในห้อง ผมก็ลืมพวกเขาไปเลย
“เฝ้าอยู่ข้างนอก”
พี่ควินตอบพร้อมเอาแก้วเหล้ามาแนบแก้มผม
“เย็น”
ผมยู่ปาก มองค้อนเขา
“ฝีมือดีนี่หว่า”
พี่ควินยกแก้วขึ้น มองไปทางฝั่งคนชง เป็นคำชมที่หาดูได้ยากจริงๆ
“Thank”
พี่พีทยกแก้วตอบ รอยยิ้มพุดขึ้นที่มุมปาก พี่อาร์ตก็พยักหน้ารับ ผมมองเห็นเค้าลางของมิตรภาพเริ่มจะก่อตัวขึ้นแล้ว
“เออ เท็น ไหนมึงบอกว่าจะพาคนพิเศษมาเปิดตัววะ”
“เปิดตัวเหี้ยไร กูไม่ได้พูดเหอะ มึงอย่าเพ้อเจ้อ”
“ก็มึงบอกว่าจะพาแฟนมาแนะนำให้พวกกูรู้จัก ไม่เรียกเปิดตัว แล้วจะให้กูเรียกว่าอะไร”
“แนะนำบ้างเหอะ แค่แนะนำเว้ย”
“เออ ช่างแม่ง แล้วอยู่ไหนวะ มายัง”
“ไม่รู้”
“อ้าว อะไรของมึงวะ”
“เดี๋ยวก็มา มึงจะเดือดร้อนทำไม”
“มึงหลอกด่าว่ากูเสือกใช่ป่ะ”
ผมหัวเราะกับบทสนทนาของพี่พอลกับพี่เท็น
“เป็ปซี่ครับน้องต้าร์ พี่พอลรู้ว่าน้องต้าร์โนแอลกอฮอล์”
“ขอบคุณฮะ”
ผมยิ้มตอบ รับแก้วเป็ปซี่จากมือพี่พอลมา ขนมของว่างบนโต๊ะถูกดันมาตรงหน้า ผมยิ้มกว้างกับความเอาใจใส่ที่พี่พอลมีให้
“ไงหนุ่มๆ สนุกมั้ย”
เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากทางเข้า ร่างสูงใหญ่หน้าตาละม้ายคล้ายพี่พอลโปรยยิ้มใจดีมาให้
“ก็ดี มึงเลี้ยงกูใช่ป่ะพาร์ท”
“ใครบอกมึง เป็นน้องกูก็คิดตังค์เว้ย มึงสั่งมาเท่าไหร่ กูลงบัญชีไว้หมด”
“ไอ้ห่า ขี้งกฉิบ กูน้องมึงนะ”
“น้องไม่ใช่เมีย”
พี่พอลบ่นขมุบขมิบแล้วหันมาฉีกยิ้มให้ผม เห็นมาดพี่พาร์ทดูภูมิฐานลุคส์เหมือนนักธุรกิจ แต่ก็กวนเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย
“เฮียพาร์ทมาวินวะ มาเฮีย มานั่งดื่มด้วยกัน”
พี่ท็อปเอ่ยชวนเจ้าของผับ แต่พี่พาร์ทส่ายหน้า
“เออ ตามสบาย เฮียยุ่งวะต้องไปต้อนรับแขกวีไอพี เต็มที่นะควิน แซท สั่งได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”
พี่พาร์ทหันมาบอกคนข้างตัวผม เขาหยุดมองผมครู่นึง ยิ้มให้ก่อนเดินออกไป ผมมัวแต่มอง ยังไม่ได้สวัสดีพี่เขาเลย
“เหี้ยพาร์ทแม่งกวนตีน ที่กับกูบอกลงบัญชี ทีกับพวกมึงบอกไม่ต้องเกรงใจ ใครเป็นน้องมันกันแน่วะ กูหรือพวกมึง”
พี่พอลว่าพลางถลึงตาใส่เพื่อน ผมกลั้นขำจนตัวโยน ยกแก้วเป็ปซี่ขึ้นดื่ม
“เท็น มึงจะไปไหน แฟนมึงมาแล้วเหรอ”
“เออ”
“อั้ยยะ มีออกไปรับด้วย กระแดะแอ็บสุภาพบุรุษเหรอมึง เดี๋ยวกูจะแฉความชั่วให้แฟนมึงรู้”
พี่เท็นเดินส่ายหัวออกไป พี่พอลก็บ่นงึมงัมต่อไป
“ไม่เรียกอังเดร อะดอนิสเข้ามานั่งดื่มด้วยกันเหรอฮะ”
ผมพูดขึ้น มองออกไปนอกประตู
“หน้าที่ของพวกมันคือบอดี้การ์ด ไม่ต้องเป็นห่วงพวกมัน”
“ใจดำ”
ผมว่าพี่แซท เลยถูกเขารัดเอวแน่นขึ้น
“วี้ดวิ้ว! มาแล้วเว้ยพวกเรา”
เสียงผิวปากของพี่พอลเรียกความสนใจ ผมมองไปที่ประตู ไม่รู้ว่าผมทำหน้าแบบไหนที่ได้เจอแฟนของพี่เท็นปรากฎตัวอยู่ตรงหน้า แต่ความรู้สึกของผมตอนนี้คือตกใจ อึ้ง และคาดไม่ถึง
“เมเปิ้ล”
โลกจะแคบเกินไปแล้ว นำพาคนที่ไม่อยากเจอให้มาเจอกัน หรือพระเจ้าต้องการเล่นตลกกับผม?
“รู้จักกันด้วยเหรอ”
เสียงพี่เท็นฉุดให้ผมหลุดจากภวังค์ ผมยิ้มเจื่อน มองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆเขา เธอดูสวยเซ็กซี่อยู่ในชุดเดรสสั้นเกาะอกสีน้ำเงินขับผิวขาวราวกับน้ำนมของเธอ ใบหน้าที่ตบแต่งด้วยเครื่องสำอางเพิ่มสีสันบนใบหน้าให้เธอเฉิดฉายความสวยเพิ่มขึ้นไปอีก หุ่นโค้งเว้าตามส่วนสัดที่เผยให้เห็นยิ่งส่งให้เธอดูน่ามอง เธอสวยสะกดสายตาคนมองได้ ครั้งนึงผมก็เคยหลงหน้ามืดตามัวเพราะความสวยของเธอ
“เพื่อนสมัยเรียนมอปลายน่ะคะ คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอกันที่นี่ ต้าร์สบายดีเหรอ ดีใจที่ได้เจอนะ”
น้ำเสียงหวานใสเอ่ยทักทายผม รอยยิ้มของเธอดูเป็นมิตร หากแต่แววตากลับตรงกันข้าม
“สบายดี ดีใจที่ได้เจอเมเปิ้ลเหมือนกัน สวยขึ้นนะ เซ็กซี่กว่าเมื่อก่อนเยอะเลย”
ผมทักทายเธอกลับด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
“ดี เพื่อนเก่ามาเจอกัน”
พี่เท็นบอกพลางโอบเอวแฟนพาไปนั่ง ผมขยับนั่งตัวตรงมองเธอทุกความเคลื่อนไหว
“กลับ”
พี่ควินลุกขึ้น แต่ผมดึงแขนเขาไว้
“อย่าเพิ่งเลยนะฮะ ผมยังสนุกอยู่เลย นะฮะ”
ผมบอก ส่งสายตาขอร้องให้เขาอยู่ต่อ
“อะไรของมึงวะควิน เพิ่งจะมาแม่งอยากกลับแล้ว ยังดื่มไม่หมดขวดเลย”
“นั้นสิฮะ พวกเราเพิ่งจะมาเอง อยู่ดื่มต่อนะฮะ”
ผมพูดเสริมคำพูดพี่พอล ดึงแขนพี่ควินให้นั่งลง ดีที่เขายอมฟังผมนั่งลงโดยดี เขาคว้ามือผมไปกุมไว้
“จริงจังเหรอวะคนนี้”
ผมหันไปมองพี่แซทอย่างตกใจที่จู่ๆเขาก็ถามพี่เท็นไปแบบนั้น บรรยากาศในห้องตอนนี้ถูกความเงียบเข้าปกคลุม ผมกัดฟันรอฟังว่าพี่เท็นจะตอบคำถามพี่แซทมั้ย
“ก็คุยๆกันอยู่”
ทันทีที่พี่เท็นตอบ ผู้หญิงหนึ่งเดียวในที่นี่ก็เผยรอยยิ้มกว้าง แถมเธอยังเพื่อแผ่รอยยิ้มนั้นมาให้พวกผมด้วย
“งั้นก็เลิกคุยซะ”
“พี่แซท/ไอ้แซท”
ผมกับพี่พอลเรียกพี่แซทพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ตอนนี้ทุกคนต่างมองมาที่พี่แซทเป็นตาเดียวยกเว้นพี่ควิน
“แซท มึงอย่าออกตัวแรง กูขอ”
ผมจับมือพี่แซทไว้หวังให้เขามีสติตามคำขอของพี่พอล
“เท็นมันยังไม่เดือดร้อนเลย มึงเสือกไรวะพอล หุบปากไปเลย”
“ไอ้เหี้ยแซท กูเป็นน้องเจ้าของผับนะโว้ย ให้เกียรติกูบ้าง อย่าเหยียบย่ำกูนักเลย อย่างน้อยกูก็เพื่อนมึง”
พี่พอลว่า ทำตาปริบๆ เชื่อเขาเลย เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ยังจะมีอารมณ์มาฮาอีก
ผมมองดูปฏิกิริยาพี่เท็น เขายังนิ่ง ผิดกับผู้หญิงที่นั่งข้างๆเขา ใบหน้าเรียวรูปไข่ของเธอเริ่มบิดเบี้ยว ดวงตากลมโตจ้องเขม็งมาที่พี่แซท
“ผู้หญิงดีดีหาไม่ยาก ผู้หญิงร่านๆหาได้ง่าย คิดเหมือนกูมั้ยเท็น”
“โอยๆ กูอยากจะบ้า ควิน หยุดเพื่อนมึงที กูขอ”
“หยุดทำไม กำลังสนุก”
“ไอ้สัด ส่งเสริมกันซะงั้น เท็น มึงอย่าไปฟังที่ไอ้แซทพูด มันแค่เพ้อ”
“เมเปิ้ลชอบทานน้ำส้มคั้นใช่มั้ย ต้าร์จำได้”
ผมโพล่งขึ้นหวังหยุดสถานการณ์น่าอึดอัดใจในตอนนี้
“ใช่ ดีใจจังที่ต้าร์ยังจำได้ งั้นเมออกไปสั่งดีกว่า ต้าร์ช่วยออกไปเป็นเพื่อนเมหน่อยสิ ไม่รบกวนใช่มั้ย”
“ไม่ต้องไป”
เสียงเข้มของพี่ควินสั่งผมพร้อมบีบกระชับมือที่กุมไว้อยู่ ผมมองหน้าเมเปิ้ล เธอเองก็มองผม
“เดี๋ยวผมสั่งเด็กให้ก็ได้ ไม่ต้องลำบากออกไปสั่งเองหรอก”
พี่พอลพูดขึ้น
“ไม่เป็นไรฮะ ผมออกไปเป็นเพื่อนเมเปิ้ลเอง จะได้ไปเข้าห้องน้ำด้วย พี่ควินไม่ต้องไปกับผมก็ได้ ผมจะบอกอังเดรเอง นะฮะ”
ผมมองสบนัยน์ตาคม ขอร้องเขาทางสายตา ผมจำที่เขาพูดได้ ว่าเขาจะไม่ปล่อยให้ผมไปเข้าห้องน้ำคนเดียว แต่ครั้งนี้ผมมีเหตุผล ไม่อยากให้เขาตามออกไปด้วย
“เดี๋ยวเมมานะคะเท็น”
เสียงหวานบอกก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้น เธอมองมาที่ผมแวบนึงแล้วเดินออกไป ผมพยักหน้าให้พี่ควิน เขายอมปล่อยมือพอดีกับที่พี่แซทคลายแรงโอบรัด ผมลุกขึ้นเดินตามเมเปิ้ลออกไป
“คุณหนูจะไปไหนครับ”
“ไม่ต้องตามผมหรอกฮะ ผมแค่ออกมาสั่งเครื่องดื่ม”
ผมบอกอังเดร เดินตามเมเปิ้ลไป เธอเดินมาที่เคาน์เตอร์บาร์สั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์ ผมนั่งลงบนสตูลตัวสูงมองหน้าเธอนิ่ง อยากรู้ถึงจุดประสงค์ที่เธอชวนผมออกมาข้างนอก
“ดูท่าทางมีความสุขดีนี่ พวกมันคงเลี้ยงดูแกดีสินะ”
ผมกระตุกยิ้ม เผยธาตุแท้ออกมาแล้ว ตัวตนที่แท้จริงของผู้หญิงคนนี้ ไม่ต่างอะไรจากนางร้ายในละครหลังข่าว
“ใช่ ฉันมีความสุขดี ดีมากเลยล่ะ พวกเขาดูแลฉันดีมาก”
ในเมื่อเธอเปิดเผยตัวตนออกมาแล้ว ผมก็ไม่มีอะไรให้ต้องเกรงใจเหมือนกัน
“หึ เป็นเกย์เต็มตัวแล้วสินะ เมื่อก่อนยังเดินตามก้นฉันต้อยๆอยู่เลย”
ริมฝีปากบางเหยียดยิ้ม ทั้งน้ำเสียงเย้ยหยันและสายตาเหยียดหยามของเธอกระตุ้นตะกอนอารมณ์ของผมที่คั่งค้างมาเนิ่นนานให้ขุ่นมัวขึ้นอีกครั้ง ผมแสยะยิ้ม มองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“ของที่มันไม่ใช่ของเธอตั้งแต่แรก ต่อให้พยายามยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นของเธอ ต้องขอบใจเธอนะ ที่ทำให้ฉันรู้ใจตัวเอง ถ้าไม่เกิดเรื่องคราวนั้น ฉันก็คงไม่ได้อยู่กับพวกเขามาจนถึงทุกวันนี้”
ผมเหยียดยิ้ม มองเธอด้วยสายตาเดียวกันกับที่เธอใช้มองผม
“แก!”
เมเปิ้ลถลึงดวงตากลมของเธอมองผมอย่างแข็งกร้าว แต่ผมยิ้มกว้าง
“แล้วลูกเธอล่ะ ไม่พาเขามาเที่ยวด้วยเหรอ หรือว่าทำแท้งไปแล้ว”
ผมรู้ว่าตัวเองพูดแรงเกินไป แต่ผมก็เลือกที่จะพูดออกไป แค่หวังจะได้เห็นสายตาเจ็บปวดของผู้หญิงตรงหน้าบ้าง แค่สักนิดก็ยังดี
“ใช่ ฉันทำแท้งไปแล้ว”
“ว่า…ว่าไงนะ นี่เธอ…”
ผมมองเมเปิ้ลอย่างไม่เชื่อในคำพูดเธอ ลูกทั้งคน เธอจะกล้าทำแท้งได้ยังไง ลูกของเธอทั้งคนนะ!
“ฉันจะเก็บมันไว้ทำไม ในเมื่อพ่อมันก็ตายไปแล้ว”
ผู้หญิงคนนี้ใจร้ายเกินไปแล้ว! กล้าทำร้ายได้แม้กระทั่งเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง
“เลว เลวที่สุด”
ผมเค้นเสียง นึกเสียใจที่ครั้งนึงผมเคยหลงรักผู้หญิงคนนี้ ครั้งนึงที่ผมเคยมีความรู้สึกดีดีให้เธอ นึกไม่ถึงว่าเธอจะเลวถึงขั้นฆ่าลูกของตัวเองได้ลงคอ!
“แล้วไง ถึงฉันจะเลว แต่ฉันก็ไม่วิปริตเหมือนพวกแกหรอก มีความสุขงั้นเหรอ ดูแลดีงั้นเหรอ หึ พวกวิปริต น่ารังเกียจ น่าขยะแขยง”
“เธอคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอเมเปิ้ล สายตาเธอบอกว่ากำลังอิจฉาฉันมากกว่านะ อิจฉาที่พวกเขาเลือกฉัน ไม่ใช่เธอ เธอลงทุนไปเยอะนี่ อุตส่าห์เสแสร้งให้ฉันช่วยหาพ่อให้ลูก แต่พวกเขาก็ไม่เอาเธอ เธอต่างหากที่น่าสมเพช น่ารังเกียจ น่าขยะแขยง”
“แก!”
เสียงตวาดมาพร้อมกับฝ่ามือยกขึ้นสูง อาวุธที่เธอคิดใช้ทำร้ายร่างกายผม แต่ผมไหวตัวทัน จับ
ข้อมือเธอไว้ได้ พอเธอยกมืออีกข้าง ผมก็คว้าเอาไว้ได้อีก คิดจะตบหน้าผมเหรอ ไม่ได้ผลหรอก ผมไม่ยอมให้ผู้หญิงร้ายกาจคนนี้ทำร้ายผมอีกแล้ว ไม่ยอม!
“คุณหนู”
อังเดรเข้ามายืนซ้อนอยู่ข้างหลังเมเปิ้ล เขาเตรียมพร้อมจะลากตัวเธอออกห่างจากผม แต่ผมส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรฮะอังเดร ผมเอาอยู่ แค่ผู้หญิงคนเดียว ทำอะไรผมไม่ได้หรอก”
“แก ไอ้หน้าตัวเมีย คิดจะรังแกฉันเหรอ ฉันจะร้องให้คนช่วย”
เมเปิ้ลเหลือกตาโตมองผมด้วยสายตาเกลียดชัง เธอพยายามดึงมือให้หลุด แต่ผมกำข้อมือเธอไว้แน่น บีบจนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ดี เจ็บซะบ้างก็ดี ยิ่งเห็นเธอเจ็บ ความผิดหวัง ความเสียใจที่ผมมีต่อเธอจะได้ลดน้อยลงไปบ้าง
“ฉันรังแกอะไรเธอ มีแต่เธอนั่นแหละที่ทำร้ายตัวเอง ดีแล้ว ที่เด็กไม่ได้เกิดมาลืมตาดูโลก เพราะถ้าเขาเกิดมาแล้วมีแม่เลวๆอย่างเธอ ให้เขาตายไปยังดีกว่า!”
ผมสาดคำพูดโหดร้ายใส่เมเปิ้ล ตัวเธอสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ โกรธที่ทำอะไรผมไม่ได้ โกรธที่ตกเป็นรองผม
“ฉันขอเตือนเธอด้วยความหวังดี ในฐานะเพื่อนเก่า ถ้าเธอคิดจะจับพี่เท็น ก็ควรเป็นตัวของตัวเอง อย่าแอ็บเป็นคนดีต่อหน้าเขา อย่าเสแสร้งแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา เพราะต่อให้เธอตอแหลยังไง สันดานที่แท้จริงของเธอมันก็ปิดไม่มิด!”
ผมพูดตอกย้ำพร้อมกับปล่อยมือแล้วผลักเธอออกไป ร่างระหงล้มลงไปนั่งแหมะบนพื้น เธอตวัดสายตาโกรธเกรี้ยวมองหน้าผม นิ้วเรียวชี้มาที่ผมพลางพยุงตัวเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ผมเดินเข้าไปผลักไหล่เธอจนล้มลงไปอีกรอบ ชี้หน้าเธอกลับ มองเธอด้วยสายตาสมเพชเวทนา
“ผู้ชายน่ะ ถ้าเขาอยากคบผู้หญิงอย่างจริงจัง สิ่งแรกที่เขาต้องทำคือปกป้องผู้หญิงคนนั้น แต่เท่าที่ฉันเห็น พี่เท็นเขาไม่ได้แสดงอาการว่าอยากปกป้องเธอเลยนะ ก็อย่างที่พี่แซทบอก ผู้หญิงดีดีหาไม่ยาก ผู้หญิงร่านๆหาได้ง่าย อย่างเธอไง”
ผมเหยียดยิ้มก่อนเดินผ่านเธอไป ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่สนใจสายตาใครทั้งนั้น ไม่ว่าใครมองมาก็ตาม เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บใจของเมเปิ้ลดังไล่หลังมาให้ได้ยิน แต่ผมกลับยิ้มอย่างสะใจ
ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกเจ็บแค้นผมมากแค่ไหน ก็ไม่ได้เศษเสี้ยวกับความรู้สึกเจ็บปวดของผม ผมถูกหลอก ถูกปั่นหัว ถูกลงโทษ เรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับผม คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องทุกคน ผมจำได้ขึ้นใจ ต่อให้อยากลืมมากแค่ไหน ความทรงจำเหล่านั้นก็คอยย้ำเตือนผมเสมอ
ถ้าถามว่าใครเจ็บปวดกับเรื่องนี้ที่สุด คนคนนั้นคือผมเอง ผมคนเดียว!
“น้องต้าร์มาพอดี ไอ้สองตัวนี่กำลังจะออกไปตาม”
พี่พอลทักผมทันทีที่ผมโผล่หน้าเข้ามาในห้อง ผมยิ้ม เดินไปนั่งที่
“ออกไปทำอะไร”
พี่ควินถาม เขาจ้องตาผมนิ่งอย่างคาดคั้นให้ผมรีบตอบ
“ก็แค่ทักทายกันตามประสาเพื่อนเก่าน่ะฮะ ไม่มีอะไรหรอก”
ผมเลี่ยงที่จะตอบความจริง เพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องวุ่นวาย ถ้าผมบอกพวกเขาว่าเมเปิ้ลพูดกับ
ผมยังไง พวกเขาต้องเอาเรื่องเธอแน่ๆ
“เท็นค่ะ เมปวดหัว อยากกลับแล้ว”
ผมหันไปมองนักแสดงเจ้าบทบาทที่เดินเข้ามาทีหลัง เธอยกมือขึ้นกุบขมับทำท่านวดคลึงอย่างจะบอกให้คนทั้งห้องรู้ว่าเธอกำลังรู้สึกปวดหัวจริงๆ แต่ผมไม่เชื่อหรอก ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจ เธอกำลังงัดเอามารยาร้อยเล่มเกวียนออกมาใช้ ตื้อไม่เลิกจริงๆ ผมนึกว่าเธอจะหนีกลับไปแล้วซะอีก
“กูกลับก่อนนะ ไว้เจอกัน”
พี่เท็นลุกขึ้น หันไปบอกพี่พอลแล้วหันมามองทางพวกผม ขยิบตาให้ ผมงง มองหน้าพี่ควินทีมองหน้าพี่แซทที ที่พี่เท็นทำเมื่อกี้หมายความว่าไง?
“เต็มที่เว้ย”
พี่แซทชูสองนิ้วให้พี่เท็น แสยะยิ้มมุมปาก พอพี่เท็นเดินเข้าไปโอบเอวเมเปิ้ลเดินออกจากห้องไป พี่แซทกับพี่ควินก็พร้อมใจกันหัวเราะ ผมยิ่งงงหนัก พวกเขาเป็นอะไร?
“ไอ้พวกเหี้ย สารเลวสัดหมา”
พี่พอลหันมาด่า ผมหน้าตื่น
“พี่ไม่ได้ว่าน้องต้าร์นะครับ”
พี่พอลยิ้มกว้างให้ผม โบกไม้บอกมือเสริมว่าเขาไม่ได้ด่าผมจริงๆ ซึ่งผมก็รู้แหละว่าเขาด่าพี่ควินกับพี่แซท แต่ด่าเรื่องอะไรนี่สิ ที่ผมไม่รู้
“พวกพี่หัวเราะอะไรกันเหรอฮะ”
ผมถาม มองพวกเขาสลับกันไปมา
“เรื่องของผู้ใหญ่”
ผมหรี่ตามองพี่ควิน ไอ้ที่ว่าเรื่องของผู้ใหญ่มันคือเรื่องอะไรล่ะ
“บอกผมหน่อยสิ นะ ผมอยากรู้ บอกหน่อย นะฮะ”
ผมเกาะแขนเขา ทำเสียงอ้อนกระพริบตาปริบๆ แต่เขาก้มหน้าลงมาโขลกหน้าผากผม เป่าลมใส่หน้าแล้วผละออกไปยกแก้วเหล้าดื่มหน้าตาเฉย ผมเลยหันมาทางพี่แซทบ้าง
“พี่ครับ บอกผมหน่อยสิ ผมอยากรู้ นะนะ บอกหน่อย”
“เด็กรู้ไม่ได้”
“ผมไม่ใช่เด็ก”
ผมโต้กลับ
“มึงเด็ก”
“ผมไม่เด็ก”
ผมเริ่มใส่อารมณ์ในน้ำเสียง
“เด็ก”
“ไม่เด็ก!”
“เด็กชัดๆ”
“ผมไม่เด็กนะ!”
ผมลืมตัวตะโกนเถียงเขาเสียงดังลั่นห้อง
“เอ่อ…ขอโทษครับ”
ผมบอกเสียงอ่อย หดคอนั่งตัวงอ รู้สึกอายสายตาหลายคู่ที่มองมาอย่างล้อๆ เพราะพี่แซทนั้น
แหละมาว่าผมเด็ก ผมอายุ 19 แล้วนะ มาว่าผมเด็กได้ไง
“น่ารักวะ หาอย่างงี้ให้กูคนดิ อยากได้”
ผมหันไปมองคนพูดอย่างแปลกใจ พี่อาร์ตที่ผมเห็นว่าเขาเงียบๆขรึมๆทำไมถึงได้ดูขี้เล่นขึ้นมา
“เออ กูก็อยากได้ หาที่ไหนวะ”
พี่พีทเสริมต่อ ผมได้แต่นั่งใบ้กินมองพวกเขาอย่างงุนงง ผมหายไปแป็ปเดียว พวกเขาเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ หรือบุคลิกที่เห็นตอนแรกเป็นแค่ภาพลวงตา?
“พวกมึงแม่งน่าอิจฉาวะ มีแฟนเด็กแถมน่ารัก น้องต้าร์สนใจมาเป็นชู้กับพี่มั้ยครับ”
ผมมองพี่ท็อปตาโตก่อนส่ายหน้า เสียงหัวเราะดังกระหึ่มขึ้น คราวนี้ทุกคนพร้อมใจกันหัวเราะเลย ย้ำว่าทุกคน
“ไม่ให้เว้ย ของกู กูหวง”
พี่ควินหยุดหัวเราะ เขาโอบไหล่ผมเข้าหาตัว
“คนนี้ กูขอ”
พี่แซทพูดเลียนเสียงพี่พอล ผมหัวเราะกับสีหน้าของคนถูกลอกเลียนแบบ พี่พอลทำหน้าเหวอ ชี้หน้าพี่แซทเหมือนเห็นตัวประหลาด
“พูดใหม่อีกรอบดิ เมื่อกี้กูมัวแต่อึ้ง เอาให้เหมือนนะมึง กูขอ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
แล้วทุกคนก็ระเบิดเสียงหัวเราะอีกรอบ ผมเองก็พลอยหัวเราะร่วมไปด้วย
ถ้าตัดเรื่องอดีตเพื่อนเก่าของผมออกไป มาเที่ยวผับครั้งนี้ก็ถือว่าไม่เลว
----------------------------------------------------------------------------
Merry X'mas ค่ะทุกคน :mc4: ขอให้มีความสุขกันถ้วนหน้านะคะ
ใกล้จะปีใหม่แล้ว นักอ่านมีแพลนไปเที่ยวที่ไหนบ้างเอ่ย?
คนแต่งไม่มีแพลนเลย ปีใหม่นี้คงมกหมุ่นอยู่กับชีท :m15:
ตอนนี้เอามาเสิร์ฟรวดเดียว 100% เลย เพื่อไม่ให้อารมณ์ค้างกัน :laugh:
ถือเป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆให้คนอ่านในวันคริสมาสนะคะ :-[
ขอบคุณคอมเม้นท์และการติดตาม เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
ปล. ใครที่เพิ่งหลงเข้ามาอ่าน อ่านแล้วไม่เม้นท์ก็ไม่เป็นไร
แต่สำหรับคนที่ตามอ่านมาตั้งแต่ต้น อย่าหายไปไหนน้าาา หนูขอ :กอด1:
-
น่ารักกันอีกแล้ว
-
เอาสาวคนนั้นไปทำอะไรเนี่ยยย :z3:
ไม่อยากให้จเศร้า จริงๆนะ :sad4:
เศร้าแบบดราม่าแค่ช่วงก่อนจบไม่ได้หรอ แล้วจบแฮ๊ปปี๊ๆ :L2:
-
อยากรู้จุงว่าคุยอะไรกัน
มาเฉลยๆหน่อยๆๆ รออ่านตอนหน้าอยู่น้า~~
-
:กอด1: Merry X'mas เช่นกันค่ะ
-
555555555555
ต้าร์ ตอบกลับได้ดีมากค่ะ เอาให้หงายไปเลย นังผู้หญิงคนนี้
Merry X'mas เช่นกันค้า
แล้วมาต่อตอนใหม่เร็วๆ น้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ควินกับแซททำกับต้าร์แบบนั้นคงเกี่ยวกับสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นขอให้ต้าร์ช่วยใช่ไหมนะนั่น และก็เหมือนจะเกี่ยวกับพี่หรือน้องของควินกับแซทคนใดคนหนึ่งใช่ไหมนะนั่น ควินกับแซทคงเล่าเรื่องให้เท็นกับคนอื่น ๆ รู้แล้วมั้งเนี่ย ผู้หญิงคนนั้นร้ายกาจจริง ๆ นะนั่น
-
ช่วงนี้หวานกันจริงๆ แต่เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าน้องต้าร์ของเราก็สู้คนเหมือนกัน
-
ตอนแรกนึกว่าจะมีเรื่องซะแล้ว
แต่ยังดีที่จบแค่โดนต้าร์ด่า
ถ้าถึงมือพี่แซทพี่ควินท์นี่เมเปิ้ลเละ
-
:a5: :a5:ตกใจนึกว่าจะดราม่า... :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:ค่อยยังชั่ว o13 o13 o13 o13
-
55555 ..หนูขอ o18
-
:call: :call: :call:
-
ต้าร์แอบโหด555
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาแล้วๆๆๆ
-
มีเรื่องมาทำให้สงกะสัยอีกแล้วอ่ะ
อยากรู้ ๆๆๆๆๆๆๆ
แต่พี่ควินกะพี่แซทก้อหวงน้องต้าร์มากเลยอ่ะ
อยากมีคนหวงเค้าแบบนี้อ่ะ อยากได้ๆๆ หนูอยากได้
-
แอบรอดราม่ามานานละ ไม่ใช่ไม่ชอบหวาน ๆ นะ
แต่อยากรู้ความเป็นมาอ่ะ หวานมากละ ขอขมหน่อย อิอิ
-
ตั้งใจอ่านอย่างละเอียด ใช้เวลานานมาก 555
ตอนนี้ตัวละครอย่างเยอะ
เริ่มจับทางเดาเหตุการณ์ในอดีตได้ลางๆ เพราะ เมเปิ้ล สินะ หึๆๆ
แอบอิจฉาตาร์ (ก็อิจฉาทุกตอน) ทำไมช่างน่ารัก น่าหลง ขนาดนี้
แหมๆ อยากได้หนูตาร์กันยกโต๊ะ 555
Merry x'mas นะคะน้องเก๋ ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :mc1:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
Merry 'x mas จ้าคนเขียน
อร๊ายยยยย กริ๊บบกริ้ววว วว~~~ ตอนนี้ยังคงความหวานเบาๆให้คนอ่านได้เคลิ้ม คิคิ :-[
อดีตต้าร์เริ่มค่อยๆโผล่มาแร้ว รอๆ
-
เพื่อนๆพี่แซท พี่ควินน่ารักทุกคน
สงสัยเท็นจะรู้อะไรมา
-
หุหุ อดีตใกล้เปิดเผยแล้วดิ๊ ลุ้น ๆ เกิดอะไรขึ้นกันแน่
ส่วนหนึ่งเพราะต้าร์ทำตัวเองด้วยหรือเปล่า อยากรู้ ๆ
-
ยิ่งอ่านยิ่งหนุกน่ะ แรก ๆ อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดน่ะ แต่ตอนนี้อยากอ่านทุกวันเลยน่ะ ยังไงคนเขียนมาอัพบ่อย ๆ น่ะจ้ะ :กอด1:
Merry 'mas & Happy new year naja ขอให้สุขภาพแข็งแรง ๆ เพื่อต้อนรับการเปลี่ยนแปลงของอากาศน่ะจ้ะ และขอให้ร่ำรวยเงินทองและความสุข ทำงานใด ๆ ก้อให้ประสบผลสำเร็จน่ะจ้ะ :3123:
-
น่ารักกันทุกคนเลยอะ โดยเฉพาะตาต้าร์ (ไม่นับเมเปิ้ลนะ -*-)
ต้าร์น่าจะจัดหนักกว่านี้อะ เหอะๆ รู้สึกไม่สะใจยังไงไม่รู้
-
ชอบ ดูรักและหวงต้าร์มากๆๆๆเลย ไม่อยากกินมาม่าอะ อิ่มแล้วตั๊ว อิอิ o13 o13 o13
ขอบคุณจ้า ของขวัญคริสต์มาสขอรับน้องต้าร์มาครอบครองอิอิ :L1: :pig4: :L1:
-
:L2: :pig4:
-
ต้าร์ยังคงความน่ารักขี้อ้อนไว้เสมอ :call: :call: :call:
-
น่ารักอะๆๆๆ ชอบบบบบบ
-
โอ๊ย น่ารักกันจริง มาต่อเร็วๆนะคะ นู๋ขอ o18
-
ตาร์น่ารักอ่ะ
แรงด้วยอ่ะด้วย
แต่อดีตของต้าร์มีปมเยอะเหลือเกิน
นี่ยังมีคนที่เกี่ยวข้องโผล่เข้ามาอีกนะ
โอ้ยยยยยย
-
อร๊ายยยยย อยากให้สามคนนี้ดีกันต่อไปเรื่อยๆ
ไม่อยากให้ดราม่าเล้ยยย สงสารต้า T^T
-
มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ อยากรู้ด้วยคนๆๆๆ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
รักต้า :-[ :-[ :-[
-
อยากรู้ประวัติยายเมเปิ้ลจัง
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก น้องต้าร์มีมุมแบบนี้ด้วยยอะ
อ่านแล้วจิกหมอนนเลย ชอบบบ ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คิคิ ตอนนี้สนุกอีกแล้วววววว ตอนท้ายๆน่ารักมากๆเลย
ขอบคุณคนแต่งนะค่ะ ^_____________^ รอตอนหน้าน๊า
-
อ๊ากกกกกกกก น่ารักอ่าาาาา
เดี๋ยวนี้พี่ควินกับพี่แซทแอบมีมุมนี้กับเค้าด้วยนะเนี้ยย
ไม่อยากให้มีดราม่าเลยอ่ะ อยากให้มีความสุข กุ๊กกิ๊กน่ารักแบบนี้ตลอดไป
-
อยากรู้เรื่องเพื่อนเก่าที่ชื่อเมเปิ้ลอ่าาา
-
น่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆๆ จ๊วบๆๆ รักต้าร์ๆๆๆ
-
เมเปิ้ลร้ายมาก :z6: :z6: :beat: ต้าสุดยอด o13
-
Merry X'Mas ค่ะ คนเขียน ^^
มาต่อแล้ววว ตอนนี้พี่ควินกับพี่แซทน่ารักมากๆ เลย
และก็ได้รู้อีกอย่างว่าน้องต้าร์ของเราก็ร้ายได้เหมือนกันนะ 5555
-
งงอะ อยากรู้ว่าเมื่อก่อนเกิดเรื่องอะไรขึ้น :confuse:
ผู้หญิงคนนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ทำให้ต้าร์ต้องมาอยู่กับควินและแซทยังไงเหรอ
-
มันเกิดอะไรขึ้นตอนที่ต้าร์ไม่อยู่ง่าา :z3:
-
:L2: :L2: :L2:
-
พาไปทำอะไรกันหว่า แต่ตอนนี้ต้าร์แอบแรงนะ o13
-
น่ารักจุงเบยยยยย เอ๊ยยย จังเลยยย :impress2:
อยากให้เป็นงี้ตลอดดดดดด o18
-
Merry X'mas เหมือนกันจ้าาาาาาา :L2: :L2: :L2:
อยากได้อีกสองตอนก่อนปีใหม่! ไม่ได้ขอไรมากเลยน๊าาาาา แอร๊ยยยยยยยย :o8: :o8:
-
นังเมเปิ้ลคนนี้ต้องมีส่วนทำให้น้องต้าร์มาอยู่กับแซทกับควินแน่ๆ
อยากรู้เบื้องหลังจริงๆ ค่าาา
:L2:
-
ตอนนี้น่ารักมากกกกก สองคนหวงน้องตลอดเวลา ฮาาา
เวลาที่ต้าร์คุยกะพี่ๆ น่ารักดีเนอะ
แต่เวลาคุยกะเมฯแล้วดูเหมือนอีกคนเลย
-
น้องต้าร์โหดมาก o13 ดีๆๆๆ คนที่ไม่ดีกับเรา เราก็ไม่ต้องดีตอบหรอก ว่าแต่ว่า มันเกิดเรื่องไรกันขึ้นบ่ะเนี่ย :serius2: สาเหตุที่เป็นอย่างนี้เพราะเมเปิ้ล? แต่ทำไมหว่า = =
อยากให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ บรรยาาศเฮฮากุ๊กกิ๊กน่ารัก พี่ควินพี่แซทหวงน้องต้าร์มากเลย ปลื้มใจแทน (พี่แซทแรงมากกกกก)
หวังว่าความรู้สึกไม่ดีในใจต้าร์ จะเลือนหายไปในเร็ววัน อยากให้HAPPY ^___^
iอตอนหน้จ้า :pig4:
-
เพื่อนพี่คู่โหดแต่ละคนน่ากลัวพอกันเลย...
มีพี่พอลน่ารักอยู่คนเดียว..เพราะเป็นน้องเจ้าของร้าน...55+
น้องต้าร์ก็ยังชอบมองผู้หญิงสวยๆอยู่เนอะ...แอบสะใจเล็กๆที่บอกว่าพี่แซทใจดำ... :laugh:
-
ต่อไวๆ นะครับ รออ่านเสมอ
-
ย้ากกกกกกกก พลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงตั้งนาน
สามพีเรื่องแรกก็ชอบสะและ ^^b
ชอบอิมเมจพี่ควินมากกกกกกก
-
นั่งอ่านทั้งวัน วันนี้ ชอบๆ ค๊าบบบบบ
-
เห็นต้าร์น่ารักๆอย่างนี้ ก็มีแอบโหดเหมือนกันนะเนี่ย
พี่ควินกับพี่แซทแอบวางแผนอะไรกับเพื่อนให้จัดการยัยนี่รึป่าวเนี่ย
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
ของขวัญปีใหม่ล่ะตัวเอง
ขอยาวๆ แบบไม่มาม่านะคะ... รอๆๆ
-
ตาร์สู้คนแล้ว เยี่ยมไปเลย
-
ตอนพิเศษ
เคาท์ดาวน์ปีใหม่
เสียงเครื่องดูดฝุ่นดังอยู่ในห้องนั่งเล่นมาได้พักใหญ่ แม่บ้านกำลังทำความสะอาดอย่างตั้งใจ ผมเดินเข้าห้องครัวเช็คของในตู้เย็นว่าเหลืออะไรบ้าง มีแต่น้ำเปล่ากับเบียร์ ของสดของแห้ง ขนมนมเนยไม่มีเหลือเลย ถึงผมจะไม่ค่อยได้ทำอาหารทานเองสักเท่าไหร่ แต่การที่ตู้เย็นว่างเปล่าเหลือแต่น้ำเปล่ากับเบียร์แบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องดี อย่างน้อยๆก็ควรมีขนมมาตุนไว้บ้าง
ผมคิดว่าผมมีภารกิจในวันหยุดเทศกาลปีใหม่แล้วล่ะ
“เสร็จแล้วเหรอครับ”
ผมถามแม่บ้านทั้งสามคนที่เดินออกจากห้องนอนของพวกผม
“เสร็จแล้วค่ะคุณหนู”
หนึ่งในกลุ่มผงกหัวยิ้มตอบผม พวกพี่เขาช่วยกันเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดกลับเข้าห้องเก็บของ
“แล้วจะกลับเลยเหรอครับ อยู่ทานอะไรก่อนมั้ย เดี๋ยวผมสั่งรูมเซอร์วิสให้”
ผมถามด้วยความหวังดี เพราะกลัวพวกพี่เขาจะเหนื่อยจากการทำความสะอาดคอนโดฯที่กินพื้นที่เกือบทั้งชั้น แค่ห้องนอนของพวกผมก็ปาเข้าไป3ห้องแล้ว ไหนจะห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น ห้องครัว และอีกหลายห้องที่ผมไม่เคยย่างกรายเข้าไปอีก ถ้าให้ผมทำความสะอาดทั้งหมด ผมต้องนั่งหอบลิ้นห้อยแน่ๆ
“ไม่เป็นไรค่ะคุณหนู ขอบคุณมากนะคะที่มีน้ำใจ”
“ผมต่างหากล่ะฮะที่ต้องขอบคุณพวกพี่ ขอบคุณมากนะครับที่มาช่วยทำความสะอาดห้องให้ สะอาดหมดจดจนผมไม่กล้าทำสกปรกเลย”
ผมบอกติดตลก ยิ้มให้พวกพี่เขาอย่างจริงใจ
“งั้นผมลงไปส่งนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจคุณหนู รบกวนคุณหนูเปล่าๆ พวกเราลงเองไปได้ค่ะ ยากลำบากเลยนะคะ”
“เอางั้นเหรอ ถ้างั้นก็ขอบคุณอีกครั้งนะครับ เดินทางกลับอย่างปลอดภัยนะครับ”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณ พวกพี่เขาทำหน้าตาตื่นรับไหว้ผมด้วยรอยยิ้มเจื่อนก่อนรีบเดินไป ผมมองตามหลังจนพวกพี่เขาเปิดประตูเดินออกไปทีละคน
ไม่รู้ว่าพี่แซทสั่งอะไรไว้ พวกพี่เขาถึงไม่ค่อยกล้าพูดกล้าสบตากับผมเท่าไหร่ ผมไม่ใช่ยักษ์ใช่มารสักหน่อย ไม่ได้เป็นเจ้านายของพวกพี่เขาด้วย ก็แค่คนอาศัยในคอนโดฯคนนึง ไม่เห็นต้องนอบน้อมกับผมขนาดนั้นเลย ที่สำคัญคือผมเด็กกว่าพวกพี่เขา มาเจอผู้ใหญ่ปฏิบัติกับผมแบบนี้แล้วรู้สึกไม่ดีเลย
เสียงเปิดประตูดึงความสนใจให้ผมหันไปมอง พี่แซทเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเนือยๆ พอเขาเห็นผมก็หยุดยืนนิ่งก่อนจะกวักมือเรียกให้ผมเดินเข้าไปหา ผมยิ้ม เดินเข้าไปหาเขา พอเข้ามาใกล้เขาก็รวบตัวผมเข้าสู่อ้อมกอด เขากอดผมแน่นจนหน้าผมซุกกับบ่ากว้าง ได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจยาวจากเขา
“เหนื่อยเหรอครับ ถ้าเหนื่อยก็ควรไปพักผ่อน”
ผมพูดขึ้น เดาเอาจากสีหน้าและท่าทางของเขา คาดว่าเขาคงเหนื่อยจากการทำงานหนักมาตลอดคืนที่ผ่านมา เพราะผมเห็นเขาขะมักเขม้นกับกองเอกสารบนโต๊ะที่เขาหอบออกมานั่งทำในห้องนั่งเล่น ผมไม่ได้ถามหรอกว่าเขาทำงานอะไร แต่ผมคาดว่าคงเป็นงานสำคัญที่ต้องเร่งทำให้เสร็จ พอตอนเช้า ผมตื่นมาก็เห็นเขาก็รีบหอบเอกสารออกไปทั้งๆที่ยังใส่ชุดเดิมของเมื่อคืนอยู่เลย เขาคงไม่ได้นอนทั้งคืน
“ง่วง”
ผมเลิกคิ้ว ค่อยๆดันตัวเขาออกห่างเพื่อที่จะมองหน้าเขาได้ถนัด ผมมองสบนัยน์ตาคมที่ดูเหนื่อยล้า ยื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าเขา
“งั้นไปนอนเถอะครับ เดี๋ยวผมพาไปนอนนะ”
เขาจับมือผมที่กำลังลูบใบหน้าเขาอยู่ กดให้แนบแก้ม เขาหลับตานิ่งอยู่สักพักก็ลืมตาขึ้น ปล่อยมือผมแล้วพยักหน้าช้าๆ ผมยิ้มกว้าง สอดมือเข้าไปจับมือใหญ่ของเขาไว้จูงให้เดินตามผมไปที่ห้องนอนของเขา พอเข้ามาในห้องผมก็พาเขามาที่เตียงนอนหลังใหญ่ เขานั่งลงแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากผม
“พักผ่อนให้เต็มที่นะครับ”
ผมบอกพลางผลักให้เขาเอนตัวลงนอน เขาทำตามโดยดีพร้อมกับบีบกระชับมือผมแน่นขึ้น
“แค่เห็นหน้ามึง กูก็หายเหนื่อยแล้ว”
คำพูดง่ายๆของเขาแต่ทำให้หน้าผมร้อนผ่าว ผมก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม ไม่อยากให้เขาเห็นว่าผมหน้าแดงและกำลังเขินเขาอยู่
“ปล่อยมือเถอะครับ พี่จะได้พักผ่อนสักที”
ผมพูดทั้งที่ยังก้มหน้ามองพื้นอยู่
“ต้าร์”
ผมเงยหน้ามองราวกับคนละเมอเมื่อได้ยินน้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกชื่อผม
“กู…กู…ไม่มีอะไร มึงออกไปเหอะ กูจะนอน”
ผมที่กำลังลุ้นว่าเขาจะพูดอะไรได้แต่ยิ้มเก้อ พอเขาปล่อยมือหันหลังนอนตะแคงให้ ผมก็ได้แต่ยืนเอ๋อมองเขา
เขาอยากบอกอะไรกันแน่ ทำไมไม่พูดออกมา แปลก…ไม่ค่อยได้เห็นเขาเป็นแบบนี้เลย อ้ำๆอึ้งๆเหมือนขาดความมั่นใจ ช่างเถอะ เขาคงเหนื่อยมากจนเบลอ
ผมเดินออกมา ปิดประตูห้องให้เขา ทำงานดีกว่า วันนี้ผมมีภารกิจต้องทำ ผมต้องจดลิสต์รายการของที่ต้องซื้อใส่ตู้เย็น เพื่อตู้เย็นที่แห้งแล้งจะได้กลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมรีบถอดเฮดโฟนเพราะเสียงเคาะประตูห้อง พอสเกมไว้ ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูให้ผู้มาเยือน ผมยิ้มให้พี่ควินที่ยืนหน้านิ่งอยู่
“ทำอะไรอยู่”
“เล่นเกมครับ”
ผมยู่ปากกระพริบตาปริบๆเลยโดนเขาเขกหัวไปทีนึง
“เจ็บนะ”
ผมลูบคลำหัวตัวเองมองค้อนเขา แต่คนทำกลับแสยะยิ้มไม่ทุกข์ร้อน
“อยากไปเที่ยวไหน”
ผมหรี่ตามองเขา ถามอย่างนี้แสดงว่าอยากพาผมไปเที่ยวละสิ แต่ผมไม่อยากไป แค่คิดว่าออกข้างนอกแล้วต้องเจอกับผู้คนมากมายที่หลั่งไหลกันออกมาเคาท์ดาวน์ต้อนรับปีใหม่ คนเยอะ รถติด ตามสเต็ปท์เมืองกรุง แค่คิดผมก็เหนื่อยแล้ว
“อยากไปซื้อของเข้าตู้เย็น”
ผมยิ้มตอบ นึกถึงลิสต์รายการของที่ต้องซื้อ
“กูถามว่าอยากไปเที่ยวไหน”
“ก็ผมไม่อยากไปเที่ยวนี่ครับ แค่อยากไปซื้อของ ตู้เย็นเหลือแต่น้ำเปล่ากับเบียร์”
ผมว่า บุ้ยใบ้ไปทางห้องครัว
“ซื้อของใส่ตู้เย็น วิธีฉลองปีใหม่บ้านมึงเหรอ”
แรงมาก!!! ผมหน้าบึ้ง หันหลังเดินกลับเข้าห้อง ก็แค่ปีใหม่ ไม่เห็นต้องออกไปฉลองที่อื่นเลย มันเป็นเทศกาลแห่งความสุขก็จริง แต่สำหรับผมมันก็แค่คืนข้ามปีที่บอกให้รู้ว่าได้เริ่มต้นปีใหม่แล้ว
“งอนอะไร”
“เปล่า”
ยังกล้าถามอีกว่าผมงอนอะไร ก็ตัวเขานั้นแหละที่ทำให้ผมไม่พอใจ
“งอนชัดๆ”
“ไม่ได้งอน”
“มึงงอน”
“ผมเปล่างอน”
“เด็กขี้งอน”
“อะไรเล่า! ก็บอกว่าไม่ได้งอนไง”
ผมหันไปตะโกนใส่หน้าเขา พอรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ผมก็รีบวิ่งหนี แต่วิ่งไปได้สองก้าวตัวผมก็ลอยหวือขึ้นแล้วหล่นตุ้บใส่ที่นอน เด้งดึ๋งขึ้นมาเหมือนติดสปริง ผมเตรียมถอยหนีแต่พี่ควินก็ตามมาคร่อมผมไว้ ผมดิ้นพล่านทั้งผลักทั้งดันให้เขาถอยออกไป แต่เขาก็เพิ่มแรงกอดรัดผมแน่น ตอนนี้เราสองคนเลยสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ปล่อยผมนะ”
ผมร้อง ส่ายหน้าหนีจมูกโด่งคมที่ทำท่าจะฝังลงบนซอกคอผม
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อย”
“ไม่ปล่อย”
“แกล้งผมทำไม”
ผมว่าเสียงขุ่น หยุดดิ้นเพราะสู้แรงเขาไม่ไหว
“ก็มึงน่าแกล้ง”
ผมเบือนหน้าหลบสายตาคมที่จ้องมามอง รู้สึกว่าแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง
“หึ เขินทำไม”
“ไม่ได้เขินซะหน่อย”
ผมเถียงกลับ เรื่องอะไรจะยอมรับล่ะ เสียฟอร์มหมด
“ปากแข็ง”
“ใครกันแน่ปากแข็ง”
ผมยังกล้าต่อล้อต่อเถียงเขาต่อ
“อืม ปากมึงไม่แข็งหรอก กูพิสูจน์มาแล้ว ออกจะนุ่ม”
พูดจบเขาก็ทาบทับริมฝีปากลงมา บดคลึงกับริมฝีปากผม เขารุกไล่เข้ามาในโพรงปากหยอกล้อกับปลายลิ้นจนผมเผลอตอบรับเขากลับไป มือของเขาขยับมาลูบไล้ที่เอว ผมกลัวว่ามันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้เลยออกแรงต่อต้าน แต่แล้วเขาก็หยุดมัน ถอดจูบออกไป ผมได้แต่นอนนิ่งมองหน้าเขาอย่างดูท่าที
“ตกลงว่าไม่อยากไปเที่ยว”
ผมพยักหน้ายืนยัน
“ถ้าออกต่างจังหวัด รถติดแน่ๆ ในเมืองคนก็ออกไปฉลองเยอะ เราอยู่ฉลองที่นี่ก็ได้นี่ฮะ ไม่ต้องออกไปไหน”
“แล้วแต่มึง”
ผมยิ้มกว้าง ลุกขึ้นเมื่อเขาถอยห่างออกไปนั่ง
“งั้นเราออกไปซื้อของที่เดลี่กันนะฮะ ใกล้ๆแค่นี่เองเดินไปก็ได้”
“เออ แต่งตัวดีดี”
เขาลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมนั่งงง แต่งตัวดีดีอะไรของเขา พอผมก้มมองตัวเองถึงเข้าใจ เสื้อคอกว้างของผมมันหลุดออกจากไหล่ข้างนึง กางเกงผ้าฝ้ายก็รั้งลงมาที่สะโพกอย่างหมิ่นเหม่
อย่างนี้ทุกที ผมเสียเปรียบพวกเขาตลอดเลย!
ผมหยิบกระดาษที่ลิสต์รายการของที่ต้องซื้อบนโต๊ะคอมก่อนเดินออกจากห้อง พอเดินมาถึงห้องนั่งเล่นก็เห็นคนที่ผมคิดว่าเขาน่าจะนอนหลับอุตุอยู่ในห้องนั่งชันเข่าอยู่บนโซฟา ผมขมวดคิ้วมองเขาอย่างแปลกใจ ถ้าผมคำนวณเวลาไม่ผิด หลังจากที่ส่งเขาเข้านอนแล้วกลับออกมา ผมนั่งลิสต์รายการของเสร็จก็มานั่งเล่นเกม รวมเวลาแล้วก็น่าจะประมาณชั่วโมงครึ่ง ทำไมเขาถึงตื่นเร็วจัง ผมนึกว่าเขาจะนอนหลับไปถึงช่วงเย็นซะอีก ดูสีหน้าเขายังเพลียๆอยู่เลย
“ทำไมไม่นอนต่อล่ะครับ”
ผมถามพลางนั่งลงข้างๆเขา
“กูตื่นเพราะเสียงมึงตะโกน”
ได้ยินเขาตอบกลับมา ผมก็ได้แต่ก้มหน้างุด เขาตื่นเพราะผม ผมผิดงั้นสิ
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่ตื่น”
ผมบอกทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ แต่เขาก็ยื่นมือมาเชยคางผมขึ้น เราสบตากัน และเป็นผมเองที่เป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี
“พี่ไปนอนต่อเถอะครับ”
“จะไปไหน”
ผมบอกให้เขาไปนอนแต่เขากลับถามผมกลับซะงั้น
“จะออกไปซื้อของที่เดลี่ฮะ ในตู้เย็นเหลือแต่น้ำเปล่ากับเบียร์”
“ไปด้วย”
“ไม่นอนต่อเหรอครับ”
“กูบอกว่าจะไปด้วย”
เขายืนกรานแถมหน้าโหดใส่ผมอีก
“ครับ ไปก็ไป”
ผมเพลียกับเขาจริงๆ
ผมนั่งเงียบรอพี่ควิน สักพักเขาก็เดินออกมา ผมลุกขึ้น พี่แซทก็ลุกตาม เขาพาดแขนบนบ่าผมดันให้เดินไป
พอออกมาจากคอนโด เรา3คนก็เดินไปตามทางฟุตบาธ เดลี่ที่ผมพูดถึง คือซุปเปอร์มาเก็ตขนาดกลางที่ขายของครบเกือบทุกอย่างไม่ต่างจากซุปเปอร์มาเก็ตในห้างใหญ่ๆ ผมชอบไปซื้อขนมกับน้ำเปล่ามาตุนไว้ เดลี่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดฯนัก ระยะทางแค่ป้ายรถเมล์เดียวก็เดินถึง
“ผมว่าจะซื้อพวกของสดด้วย เอาไว้เพื่อทำอาหารทานง่ายๆ พวกพี่ว่าดีมั้ยครับ”
“แล้วแต่มึง”
“แล้วแต่ผม แต่มันเงินพวกพี่นี่ครับ”
ผมยิ้มตอบพี่ควิน และเขาก็สวนกลับด้วยการบิดแก้ม
พอเดินมาถึงเดลี่ผมก็แยกตัวออกไปเอารถเข็น พี่ควินเข้ามาช่วยผม เขาดึงรถเข็นไปเข็นเอง ผมเลยได้แต่เดินข้างๆเขา ส่วนพี่แซทเดินตามอยู่ข้างหลัง
“จะซื้อของใช้ด้วยมั้ยครับ”
ผมถามขึ้นเมื่อเดินผ่านพวกแผนกของใช้ของผู้ชาย
พี่ควินหยุดเดิน เขายื่นมือไปหยิบที่โกนหนวดแบบธรรมดามาอันนึงกับครีมโกนหนวดแล้วหย่อนใส่รถเข็น
“ไม่เอาแบบเครื่องโกนหนวดไฟฟ้าเหรอครับ”
ผมถามเพราะมันน่าจะใช้สะดวกกว่า
“กูชอบแบบธรรมดา”
ผมพยักหน้าเข้าใจ พี่ควินเข็นรถเดินต่อ ผมก็มองของใช้ไปทั่ว จนไปสะดุดตากับขวดอาฟเตอร์เชฟผลิตภัณฑ์ดูแลผิวหลังจากโกนหนวดยี่ห้อนึง ผมสะกิดพี่ควินแล้วเดินไปหยิบมาดู
“เอามั้ยฮะ”
ผมชูให้พี่ควินดู เขามองแล้วพยักหน้า ผมเดินกลับไปหย่อนขวดอาฟเตอร์เชฟใส่รถเข็น พวกเราเดินดูของต่อ ผมชี้ไปทางโซนขนมให้พี่ควินเข็นรถไปทางนั้น
“เอาขนมปังด้วยมั้ยฮะ แต่ผมอยากกินคุกกี้ งั้นเอาทั้งสองอย่าง”
ผมว่าเองตอบเองพลางหยิบทั้งขนมปังทั้งคุกกี้ใส่รถเข็น เจอคัตตาร์ดเค้กก็หยิบใส่อีก เลย์ผมก็หยิบแต่ถุงใหญ่ๆหลายรส
“เอาอะไรอีกมั้ยฮะ”
ผมหันไปมองพวกเขาที่ยืนนิ่งมองผมอยู่
“แล้วแต่มึง”
พี่ควินตอบคำเดิม ผมยู่ปาก เดินต่อไป หยิบเอาช็อกโกแลตมาหลายกล่อง บอกเองนะว่าแล้วแต่ผม จะกักตุนขนมให้ตู้เย็นระเบิดเลยคอยดู!
“พี่ควินเอาน้ำผลไม้มั้ยฮะ เพื่อทำงานดึกๆดื่มแล้วจะได้สดชื่น”
ผมหันไปถาม เขาไม่ตอบแต่เดินผ่านผมไปหยิบขวดน้ำกีวี ผมเลยหยิบขวดน้ำส้มคั้นบ้าง แถมด้วยน้ำอัดลมสีดำที่ผมชอบกิน พอได้ของที่ต้องการแล้วพี่ควินก็เข็นรถต่อไปที่โซนของสด ผมมองไปเห็นชุดสุกี้วางไว้ข้างๆกับขวดน้ำจิ้มสุกี้ ผมหยุดมองอยู่นาน จำได้ว่าที่คอนโดฯมีเครื่องทำสุกี้กับบาบีคิวอยู่ คุณลุงหมอซื้อมาฝากจากต่างประเทศตอนที่ท่านพาภรรยาไปเที่ยว ผมยังไม่เคยใช้มันเลย เห็นทีว่าจะได้ประเดิมใช้คืนนี้แหละ
“พี่ครับ เราทำสุกี้กินกันมั้ย ไหนๆก็ไม่ได้ออกไปฉลองปีใหม่ที่ไหน”
ผมยิ้มกว้าง รอฟังคำตอบ แต่ในใจผม ต่อให้พวกเขาไม่ตอบหรือปฏิเสธผมก็จะทำกินอยู่ดี!
“ตามใจ”
พี่แซทบอก พี่ควินก็พยักหน้าร่วมด้วย ผมยกนิ้วโป้งให้พวกเขาแล้วหันกลับมาดูขวดน้ำจิ้มสุกี้ เลือกเอายี่ห้อที่เคยทานแล้วถูกปาก พอได้แล้วผมก็เดินตรงไปหาเนื้อหมู ผมหันไปกวักมือเรียกคนเข็นรถ ผมเลือกหยิบแพคใหญ่ๆมา6แพค แบ่งกันกินคนละ2แพคไปเลย
“เหลือลูกชิ้น กุ้ง ปลาหมึก ผัก วุ้นเส้น เอาพวกเบคอนด้วยมั้ยฮะ ทำหมูกระทะด้วยก็ได้ เอาไปย่างในเตาบาร์บีคิว”
ผมเสนอ และไม่รอให้พวกเขาออกความคิดเห็น ผมหยิบของที่ตัวเองต้องการทั้งลูกชิ้นทั้งเบคอน ทั้งกุ้งปลาหมึก เสร็จแล้วก็เดินหาวุ้นเส้นกับผัก
“เกือบลืมไข่ พี่ควินยกมาทั้งแผงเลย ยกมาเลยฮะ”
ผมชี้บอก เพราะโซนไข่ไก่ตั้งอยู่ข้างหลังเขา
“ลิสต์รายการของมา แต่กูไม่เห็นมึงสนใจดูมันเลย”
พี่แซทเดินมาหยุดตรงหน้าผม เขามองกระดาษในมือผมด้วยสายตานิ่งๆ ผมยิ้มเจื่อน ลืมไปเลยว่าถือกระดาษที่ลิสต์รายการของที่ต้องซื้อไว้ในมือ นี่ผมลืมมันไปได้ยังไง!
“ได้ครบหรือยัง”
“เหลือพวกเครื่องหมักครับ เดี๋ยวผมไปเดินหานะ พวกพี่รออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวผมมา แป็ปเดียวครับ”
ผมตอบพี่ควินแล้วรีบเดินไปหาของที่ว่า ถ้าไม่ซื้อแบบสำเร็จรูปไป ผมก็ไม่รู้วิธีหมักเนื้อหมูให้มันอร่อย เพราะผมเคยแต่กิน ไม่เคยลงมือทำ แต่ผมเคยเป็นลูกมือป้าแม่บ้าน เคยช่วยท่านหั่นเนื้อหมูกับล้างผัก ส่วนวิธีการหมักผมไม่ได้ดูตอนที่ท่านทำ ผมเดินมาหยุดตรงโซนเครื่องปรุงรสต่างๆ เดินหาเครื่องหมัก เจอแล้วก็รีบหยิบมา6ซอง หมักใส่หมูแพคละซองไปเลยจะได้เข้าเครื่อง หวังว่าจะอร่อยนะ
ผมเดินกลับไปหาพวกเขา เห็นสองหนุ่มยืนคุยกันอยู่ ผมเดินเข้าไปวางของใส่รถเข็น
“เรียบร้อย ได้ของครบแล้ว จ่ายตังค์เลยครับ”
พวกเราเดินไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ พี่ควินกับพี่แซทช่วยกันลำเลียงของในรถออกมาวาง ผมได้แต่ยืนมองอยู่ข้างๆ พี่ควินยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานหลังจากยิงบาร์โค้ดเสร็จ ผมยื่นรอมองนู้นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย จนพี่เขาเซ็นชื่อเสร็จ ผมจะเข้าไปหยิบถุงจากพนักงาน แต่พี่แซทดันผมออก เขารับมาถือไว้ อีกส่วนนึงก็แบ่งให้พี่ควินถือ ผมเลยเดินตัวเปล่า ไม่มีสัมภาระให้ถือ ดีจริงๆ
ตลอดทางกลับ ผมเดินตัวปลิวนำพวกเขา มาถึงคอนโดฯ ผมก็เดินนำพวกเขาเข้าไปในห้องครัว พอพวกเขาวางของลงบนโต๊ะ ผมก็จัดการหยิบออกจากถุง แล้วผมก็ตกใจเพราะของมันเยอะเต็มโต๊ะเลย แค่ขนมก็กินพื้นที่ไปครึ่งโต๊ะแล้ว ตู้เย็นระเบิดจริงๆแน่ ผมเงยหน้ามองพวกเขาที่ยืนดูผมอยู่ ผมยิ้มแหยแล้วรีบจัดการเอาขนมกับน้ำผลไม้เข้าตู้เย็น
“พวกพี่ไปพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมทำเอง แค่ล้างผักหั่นเนื้อหมูแล้วหมักไว้ สบายมาก”
“กูไม่คิดจะช่วยอยู่แล้ว”
พี่ควินบอกเสียงเรียบแล้วก็เดินออกไป ผมได้แต่ย่นจมูกใส่เขา พูดมาได้ว่าไม่คิดจะช่วย ผมก็ไม่ได้ขอร้องให้เขาช่วยซะหน่อย
“ระวังมีด”
พี่แซทเตือนผม เขาเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์ออกมาแล้วก็เดินออกไป
เวลานี้ห้องครัวเป็นของผมแล้ว เอาล่ะ ผมจะลงมือแล้ว สุกี้มื้อค่ำนี้ต้องอร่อยมากแน่ๆ เชื่อฝีมือผมเถอะ!
“อย่าโง่เอาหน้าไปจุ่มหม้อ”
เสียงเข้มที่ดังอยู่ข้างหลังเรียกให้ผมที่กำลังก้มหน้าตั้งใจข้นน้ำซุปในหม้อหันไปมอง พี่ควินเดินเข้ามาซ้อนข้างหลังผม ชะโงกหน้าผ่านไหล่มองน้ำซุปที่กำลังเดือดส่งกลิ่นหอมฟุ้ง ผมอมยิ้มรู้สึกภูมิใจในฝีมือตัวเองนิดๆ อย่างน้อยผมก็มีความสามารถทำได้มากกว่าการต้มบะหมี่
“3 ชั่วโมงที่มึงคลุกอยู่ในนี้ รายงานมา ได้อะไรบ้าง”
ผมเบิกตาโตตกใจกับเวลาที่เขาบอก 3ชั่วโมง นี่ผมคลุกอยู่ในครัวตั้ง3ชั่วโมงเลยเหรอ แล้วตอนนี้กี่โมงแล้ว?
“ตอบ”
“ครับผม แป็ปนึง”
ผมว่าพลางหยิบฝาหม้อมาปิดแล้วปิดแก๊ส เดินมาที่โต๊ะซึ่งมีกล่องอาหารที่ผมใช้หมักเนื้อหมูไว้ กุ้ง ปลาหมึก ลูกชิ้น เบคอน วุ้นเส้น และผัก ผมจัดเรียงไว้ในจานอย่างเป็นระเบียบ ผมผายมือเชิญให้เขาดูอย่างภาคภูมิใจ พี่ควินไล่มองดูของแต่ละอย่าง เขาพยักหน้าช้าๆแล้วหันมามองผม
“พึ่งรู้ว่าเมียกูก็เก่งเรื่องงานครัว”
ผมทำหน้าไม่ถูกกับคำพูดเขา เสมองไปอีกทาง
“มึงเขิน”
ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“เวลามึงเขิน น่ารักดี กูชอบ”
ผมหันขวับไปมองเขาอย่างแปลกใจ เมื่อกี้…เมื่อกี้เขาชมผมเหรอ?
“เวลามึงทำหน้าเอ๋อ กูก็ชอบ”
ผมได้แต่ยืนมองเขาด้วยอาการเบลอๆเหมือนคนไม่มีสติ
“เวลามึงตกใจ กูก็ชอบ เวลามึงนอนหลับ กูก็ชอบ เวลามึงยิ้ม มึงหัวเราะ กูก็ชอบ”
ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังขึ้น ดังขึ้น พยายามบอกให้มันสงบ แต่หัวใจมันกลับไม่รักดี ไม่ยอมฟังคำสั่งของเจ้าของ จนผมกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจผมเต้นดังผิดปกติ ผมก้มหน้าหันหนีเขาเดินดุ่มๆออกมาอย่างเร็วจนขาแทบพันกัน หวิดล้มหัวฟาดพื้น
“เวลามึงซุ่มซ่าม กูก็ชอบนะ!”
คนบ้า! หนีออกมาแล้วยังตะโกนให้ได้ยินอีก หัวใจผมก็บ้าพอกัน ทำไมมันยังเต้นดังอยู่แบบนี้!
ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยว่าจะนอนหลับง่ายขนาดนี้ ผมตั้งใจจะเข้ามาอาบน้ำ แต่พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมกลับนอนหลับไปซะงั้น แถมยังไม่มีใครมาปลุกด้วย หวังว่าพวกเขาคงไม่กินสุกี้หมดไปแล้วนะ ผมโผล่หน้าออกมาจากห้อง ชะโงกมองไปทางห้องของพวกเขา ผมปิดประตู เดินตรงไปที่ห้องครัว แต่ก็ต้องเบรกเอี๊ยดเพราะกลิ่นหอมของน้ำซุป กลิ่นคุ้นๆนะ พอผมหันไปมองก็เห็นพวกเขาอยู่ในห้องนั่งเล่น พวกเขานั่งที่พื้น โซฟาถูกยกออกไป หม้อสุกี้กับเตาบาบีคิววางอยู่ที่พื้น รอบๆมีจานชามเข้าชุดพร้อมด้วยตะเกียบกับช้อน เนื้อกับพักที่ผมจัดเตรียมไว้วางเรียงรายอยู่ ว้าว! นี่พวกเขาจัดการเองเลยเหรอ เซอร์ไพรซ์จริงๆ
“ถ้ายังไม่เข้ามานั่ง พวกกูจะกินให้หมด”
พี่ควินพูดขู่ ผมปั้นหน้านิ่งเดินช้าๆเข้าไปนั่ง
“คืนนี้กูไม่ให้มึงนอนแน่”
ผมมองพี่แซทตาโต ที่เขาพูดหมายความว่าไง?
“หิวหรือยัง”
“ครับ”
ผมตอบเสียงเบา พี่ควินแสยะยิ้ม เขาจัดการคีบเนื้อหมูย่างลงบนเตา พี่แซทก็จัดการใส่เนื้อหมู กุ้งปลาหมึก ลูกชิ้น ผักและวุ้นเส้นลงในหม้อ พอผมขยับตัวจับตะเกียบกำลังจะยื่นออกไปคีบเนื้อ พี่แซทก็หันมาจ้องผมเขม็ง
“นั่งเฉยๆ ไม่ต้องยุ่ง”
ผมพยักหน้าหงอยๆ มองดูพวกเขาจัดการ ดีเหมือนกัน นั่งเฉยๆรอกินอย่างเดียว
ผมรอไม่นาน พี่ควินก็คีบเนื้อที่ย่างสุกแล้วใส่จานส่งให้ผมพร้อมถ้วยน้ำจิ้ม ผมยิ้มกว้างรับมาวางตรงหน้าลงมือกินก่อนพวกเขา ผมเคี้ยวตุ้ยๆอย่างมีความสุข ทำกินเองแบบนี้ก็อร่อยไม่แพ้ไปนั่งกินในร้านเหมือนกันนะ พี่ควินตักสุกี้ใส่ถ้วย เขาวางลงตรงหน้าผม ตามด้วยแก้วเป็ปซี่
“ขอบคุณครับ พวกพี่ก็ทานได้แล้ว”
“กินไป”
“ครับผม”
ผมตอบรับพี่แซทอย่างแข็งขัน เรื่องกินขอให้บอก ผมไม่เคยถอยอยู่แล้ว ยิ่งถ้าได้กินของอร่อยถูกปาก ผมสู้ตาย!
พวกเรานั่งกินกันไปเงียบๆ ไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีเสียงเพลง ราวกับวันเคาท์ดาวน์ปีใหม่เป็นแค่วันธรรมดาสำหรับพวกเรา แต่แค่นี้ผมก็มีความสุขนะ ผมไม่ได้ต้องการอะไรที่มันหรูหราอลังการ แค่ความเรียบง่ายแต่ทำให้ผมสุขใจได้ก็เพียงพอแล้ว
“ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะฮะ เดี๋ยวมากินต่อ”
ผมยิ้มบอกพวกเขา ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำในห้องตัวเอง ทำธุระเสร็จเดินออกจากห้องน้ำมา ผมก็เหลียวมองนาฬิกาบนโต๊ะข้างหัวเตียง 5 ทุ่มกว่าแล้ว เร็วแฮะ เข้าใกล้ปีใหม่เข้าไปทุกทีแล้วสินะ ผมไม่มีการ์ดหรือของขวัญให้พวกเขาเลย หวังว่าพวกเขาคงไม่โกรธผม เพราะผมเป็นคนประเภทไม่ตื่นตัวกับทุกเทศกาล อีกอย่างผมก็ไม่ใช่คนโรแมนติกนัก เอาเป็นว่าเที่ยงคืนเมื่อไหร่ ผมจะบอกสวัสดีปีใหม่พวกเขาก็แล้วกัน แค่นี้ก็น่าจะพอ
เสียงกีตาร์โปร่งดังมาจากห้องนั่งเล่น ผมขมวดคิ้ว รีบเดินเข้าไป โซฟาที่ถูกยกออกไปก่อนหน้านี้กลับมาตั้งไว้ที่เดิมแล้ว พวกเขานั่งเอนหลังพิงกับขอบโซฟาปรับสายกีตาร์กันอยู่ ผมมองพวกเขาอย่างแปลกใจ พอผมนั่งลง พวกเขาก็ดีดกีตาร์เสียงดังใส่ผม
“เล่นอะไรไม่เป็นเพลงเลย”
ผมว่า เลิกสนใจพวกเขา ตั้งใจกินเนื้อย่างกับสุกี้ต่อ
“อยากฟังเพลงอะไร”
ผมกลืนเนื้อลงคอก่อนหันไปมองคนถาม พี่ควินมองผมนิ่งอย่างรอฟังคำตอบ
“ไม่รู้สิ พี่อยากเล่นเพลงอะไรก็ตามใจเลยฮะ ผมฟังได้หมดแหละ”
ผมตอบแล้วหันกลับมากินต่อ ผมว่าผมกินเข้าไปเยอะแล้วนะ แต่ทำไมเหมือนมันไม่พร่องลงไปเลย
เสียงอินโทรเพลงดังขึ้น ผมก็กินต่อไป ฟังไม่รู้หรอกว่าเพลงอะไร ต่อพอเสียงทุ้มๆของพวกเขาร้องคลอไปกับเสียงกีตาร์ผมก็หันไปมองทั้งๆที่ยังเคี้ยวอยู่เต็มปาก
“เธอ…ขอให้เธอจำเอาไว้ จากนี้ทุกลมหายใจ มีแค่เธอ แค่เธอเท่านั้น ฉันขอให้เธอได้รู้ว่าชีวิตที่ฉันเหลืออยู่ จงมั่นใจ ฉันจะให้เธอ”
จู่ๆผมก็สำลัก ไอจนของในปากเกือบพุ่งออกมา ดีที่ผมยกมือปิดปากทัน เสียงเพลงหยุดลง พวกเขาเข้ามาดูอาการผม พี่แซทลูบหลังให้ พี่ควินก็รินน้ำเปล่าใส่แก้วยื่นมาตรงหน้า พอผมหยุดไอ กลืนที่กินเข้าไปลงคอ ผมก็นั่งหอบก่อนดื่มน้ำจนหมดแก้ว
“โง่!”
ผมเบะปาก มองพี่แซทอย่างขุ่นเคือง ผมไม่ได้อยากสำลักซะหน่อย จู่ๆมันก็เป็นเอง จะให้ผมทำยังไง
“มึงทำเสียบรรยากาศ”
“ห๊ะ! ผมเนี่ยนะ ผมทำอะไร”
ผมชี้ตัวเอง มองพี่ควินอย่างไม่เข้าใจ ทำไมมาใส่ร้ายผมอย่างนี้ล่ะ ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย
“แป้กเหี้ยๆ”
พี่แซทพูดขึ้น สีหน้าเขาเรียบสนิท
“กูบอกมึงแล้วว่ามันจะทำพัง ไม่เชื่อกู”
พี่ควินพูดต่อด้วยสีหน้าไม่ต่างกันนัก ผมมองพวกเขาสลับกันไปมาพลางคิดทบทวนที่พวกเขาคุยกัน
“เอ่อ…ผม ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
ผมบอกเสียงอ่อย แม้จะไม่ค่อยเข้าใจที่พวกเขาสื่อสารกันนัก แต่มันคงเป็นความผิดผมที่สำลักได้ผิดเวลา
“ผมก็แค่ตกใจที่พวกพี่ร้องเพลงให้ผม ขอโทษนะฮะที่ผมทำเสียบรรยากาศ ผม…ผมไม่ได้…อื้อ!”
พูดยังไม่ทันจบพี่แซทก็เกี่ยวคอผมเข้าไปจูบ เขากดจูบรุนแรงจนผมตกใจยกมือขึ้นยึดบ่าเขาไว้แน่น
“พี่แซท”
ผมเงยหน้ามอง เรียกเขาเสียงหอบ เมื่อเขาถอนจูบออกไป
“ชอบเหรอ เพลงที่พวกกูเล่น”
ผมพยักหน้า ได้ยินเสียงเขากัดฟันกรอด
“ความอดทนกูต่ำ เพราะมึง มึงคนเดียว”
ผมขมวดคิ้วมุ่น ไม่เข้าใจที่เขาพูด กำลังจะอ้าปากถาม เขาก็ดึงแขนผมจนตัวถลาเข้าปะทะกับตัวเขา
“พี่จะทำอะไร”
ผมเริ่มกลัว ดูจากสายตาร้อนแรงของเขาแล้ว ผมกลัวตัวเองจะถูกเขาจับกินต้อนรับปีใหม่!
“เอามึง”
ผมส่ายหน้าแรง ดิ้นพล่านทันที
“ไม่นะ ผมยังกินไม่อิ่มเลย พี่ควิน ผมยังไม่อิ่มจริงๆนะครับ”
ผมหันไปขอความช่วยเหลือ แต่พี่ควินก็ทำให้ความหวังผมมอดดับลง เพราะเขาล้วงเอาถุงยางออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้พี่แซท
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงพลุดังก้องจนผมสะดุ้ง เที่ยงคืนแล้วเหรอ?
“ได้กินมึงตั้งแต่วันแรกของปี กูโคตรแฮปปี้เลยวะ”
ผมเม้มปากแน่นขืนตัวไว้สุดกำลังแต่ก็ทนแรงดันของเขาไม่ได้ ผมถูกพี่แซทจับพลิกหันหลังให้นั่งคุกเข่าวางมือไว้กับพนักโซฟา กางเกงขาสั้นผมถูกดึงลงพร้อมกับชั้นใน แขนแกร่งสอดเข้ามารัดเอวผมไว้ พี่ควินเดินอ้อมมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม เขาจับคางผมไว้บีบไม่ให้ผมเบือนหน้าหนี ผมสัมผัสถึงความร้อนรุ่มจากข้างหลังกำลังค่อยๆแทรกเข้ามาในตัวผม พี่ควินโน้มหน้าลงมาใกล้ ผมหลับตาแน่น
“เวลามึงคราง กูก็ชอบ”
ถ้ารู้ว่าจะลงเอยแบบนี้ ผมออกไปเคาท์ดาวน์ปีใหม่ข้างนอกดีกว่า!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอาตอนพิเศษมาเสิร์ฟค่าาา :-[ มีใครอยู่บ้าง ขอเสียงหน่อย ฮิ้วววว o22 :z3: :z10:
เสพความหอมหวานในตอนพิเศษไว้ให้มากๆนะคะ เพื่อเอาไปทดแทนดราม่าในตอนปกติ :laugh:
**** เนื่องในโอกาศวันขึ้นปีใหม่ วันที่ 1 มกราคม 2556 เก๋ขออวยพรให้ทุกท่านมีความสุข
ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีของทุกท่าน โชคดีตลอดปี มีสุขภาพร่างกายแข็งแรงตลอดไป ร่ำรวยเงินทองนะคะ **** :L2:
-
น้องต้าร์จะโดนกินข้ามปี :o8: :-[ :impress2:
-
ขอกรี๊ดให้กับตอนพิเศษตอนนี้ "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด"
น่ารักมากค่าา อิจฉาต้าร์ อยากมีปู้จายสองคนแบบนี้มาเทคแคร์บ้างงง
แอบสงสารต้าร์นิดนึง ยังกินไม่อิ่มแท้ๆ กลับโดนกินแทนซะงั้นอ่ะ คึคึ
สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอให้คุณคนเขียนมีความสุขมากๆ คิดเงินให้ได้เงิน คิดทองให้ได้ทอง ตลอดปีนะคะ
Happy New Year 2013 :mc4:
-
Happy New Year 2013 ค่า :mc4:
ชอบๆ ตอนนี้ เสียดายที่ตัดจบตอนไปนิด อยากอ่านซีนนี้ต่อ :laugh:
-
โดนกินข้ามปีซะงั้น :o8: :o8:
+1+เป็ดนะคะ o13 o13
-
555 โดนกินฉลองปีใหม่ซะแล้ว
-
:impress2: อร๊ายยยยยยยยยยยยย ชอบๆๆ เอาอีกๆ
-
สงสารต้ายังกินสุกี้ไม่อิ่มก็โดนถูกจับกินไปเสียเอง หุหุ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
กินไม่อิ่ม แถมยังโดนกินซะเองอีก ฮ่าๆ
-
เป็นการรับปีใหม่ที่ดีมากเลยย
อิจฉาต้าร์มีหนุ่มหล่อคอยดูแล
ถึงจะหื่นไปหน่อยก็เถอะ
-
หุหุ เซอร์วิสพวกพี่เค้าหน่อย วันปีใหม่ทั้งที
:fire: :fire:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น้องต้าร์โดนกินต้อนรับปีใหม่เลยอ่ะ :impress2: :impress2: :impress2:
HAPPY NEW YEAR 2013 ค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ แล้วเขียนงานดีๆมาแบ่งปันให้อ่านต่อไปเรื่อยๆนะค่ะ :L2: :L2:
-
:a5: จะรอดูตอนดรามา ค้าบบบบบ :sad11:
-
HAPPY NEW YEAR 2013 :L2: :L2: :L2:
ต้าโดนสอยค้ามปี 5555555555
-
สวัสดีปีใหม่ค่า
ต้าร์โดนกินต้อนรับปีใหม่เลย
ยังกินสุกี้ไม่อิ่มแท้ๆ
พี่แซทพี่ควินท์ก็รีบนะ 55555
-
สวัสดีปีใหม่ค่า
พี่ควินกับพี่แซทรีบไปป้ะคะ สุกี้ยังไม่หมดเลย 55555555555
กินตับก่อนซะงั้น -.- แต่ว่าพี่ควินกับพี่แซทน่ารักขึ้นทุกทีทุกทีเลยนะคะ
ประทับใจค่ะชอบผู้ชายแบบนี้
-
หวานเยิ้ม!!!!
-
:impress2: :impress2: :oo1: :oo1:
เสียงมึงคราง กูก็ชอบ :-[ พี่แซทกับควินแบบว่า ใช่เลยอ่ะ
ชอบตอนพิเศษตอนนี้มากกกกกกกกก มีครบแทยทุกรส หวาน งอน หึง หวง ห่วง อิๆ
น่ารักมากๆเลยอ่าาาา แล้วแบบมาอ่านตอจะห้าทุ่ม โคตรอยากกินพวกหมูจุ่มกับสุกี้เลย T T
มาต่ออีกน้าาาา พรุ่งนี้ต้องไปกินหมูกระทะและ :sad4:
-
ไปข้างนอก ต้าร์ก็หนีไม่พ้นหรอก เชื่อดิ!
-
หวานมากๆ มาม่าหนักป่าวเนี่ย :serius2:
-
อันดับแรก ขอสวัสดีปีใหม่คนแต่งนะครับ
มีความสุขมาก ๆ นะครับ
ตอนตาร์หยิบเครื่องหมัก หวั่นใจมากว่ามันจะเค็ม 55555 เห็นบอกซองละแพค เป็นห่วงไตสามคนมาก แต่ดีที่ไม่เค็ม
อีกอย่าง น้องเพิ่งกินนะ กินน้องตอนนั้นน้องจุก อ๊วกออกมาทำไง ฮึ!!!
แอบน่ารักนะสองสามีนั่น ทำเป็นเตี๊ยมกันไว้เอาใจตาร์ น่าหมั่นไส้จน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดค่า ฉลองปีใหม่ได้แจ่มมากๆ ขอให้คนแต่งที่น่ารักมีความสุขในปี 2556 นี้เช่นกันนะคะ
-
ต้าร์ก็เอาแต่ใจเหมือนกันนะเนี่ย ควินก็บอกไปเลยสิชอบต้าร์ไม่ว่าต้าร์จะเป็นยังไง แซทจะบอกอะไรต้าร์นะ ควินกับแซทหวานมาก ๆ เลยนะเนี่ย ต้าร์มีเขินควินกับแซทด้วย
-
อร๊ายยยยยย เขินแทนต้าร์ :-[
กินกันต้อนรับปีใหม่เลย :oo1:
-
:o8: :z10: :oo1: :haun4: :pighaun: :z1: :jul1: อ๊ากอยากได้ฉากบรรยายขอีอกๆ ต่ออีกนิดน้าค่ะ พลีสสสสส ปล.รอฉากย้อนอดีตยุน้าอยากรุว่าทำไมตาต้าถึงเปลี่ยนสถานะจากน้องชายเปงภรรยาได้ :call:
-
คิดว่าถึงไปเค้าดาวน์ข้างนอกกลับมาก็ไม่น่ารอดอยู่ดี o13
น้องต้าร์ผิดตรงไหน ;A; แค่สำลักความหวานเท่านั้นเองงง :o12:
-
ชอบอ่ะ ชอบๆๆๆๆ
-
แอร๊ยยยย!!! น้องต้าร์
:impress2:
-
5555
ไปเคาท์ที่ไหนก็เชื่อว่าจบแบบนี้
-
โอ๊ยยยยย....มั้ยเราไม่มีเคาท์ดาวน์แบบต้าร์มั้งเนี้ยยยยย
อิจฉาๆๆๆๆ
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ผู้ชายแบบนี้ยังมีอยู่อีกมั้ยนะ ?? 5555
-
ต้าร์โดนกินตับข้ามปี ฮ่าาๆ ๆ น่าร๊อคอ่ะ :oo1: :z2:
-
:haun4: :haun4:
-
+1 สำหรับตอนพิเศษรับปีใหม่ :mc4: :mc4:
แอร๊ยยย อร๊ายยย แอร๊ะ อ้ากก กลิ่นแห่งความหวานฟุ้งเชียว
เป็นการฉลองเค้าท์ดาวที่แบบว่า..... :o8: :impress2:โอ้ย บรรยายไม่ถูก
เอาเป็นว่า หวาน น่ารัก น่าอิจฉามากๆ
จะพยายามไม่อิชชี่หนูตาร์นะคะ แต่ก็อดใจไม่ไหว
รู้สึกพี่แซท พี่ควิน กำลังบอกรักเค้าเลย หุหุ (คิดเข้าข้างตัวเองเสมอ)
กรี๊ดดดด น้องตาร์มาตกม้าตายตอนจบ ถูกจับกินรับปีใหม่ แอร๊ะๆๆๆๆ
HNY 2013 สวัสดีปีใหม่ 2556 นะคะน้องเก๋ มีความสุขมากๆ ตลอดทั้งปีและตลอดไปค่ะ
สุขภาพร่างกายแข็งแรง สวยๆ น่ารักๆ ร่ำรวยเงินทอง สุขสมหวังในทุกสิ่งอย่างนะคะ
และขอบคุณสำหรับนิยายๆ ที่ทำให้ทุกคนฟินกันถ้วนหน้าค่ะ ^^^^
ปล.เม้นท์อย่างเยอะเว่อร์ๆ ฮ่าๆๆ
-
หนูชอบคร่าาา :m3:
ขอให้หวานๆกันอย่างงี้ตลอดไปนะ..
สวัสดีปีใหม่ค่า จุ๊บๆ :กอด1:
-
แหม. . . การฉลองปีใหม่สไตล์พี่ๆเค้าทำกันอย่างนี้นี่เอง
-
ตอนพิเศษ ต้อนรับปีใหม่ น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกอ่ะ หวานๆ เขินๆ อร๊ายยยยยยยยยยย
ต้าร์โดนกินซะเต็มรัก พี่แซทกะพี่ควิน วิธีแก้เขินนี่ เข้าตัวเองตลอดๆ สุขเพลินเชียวนะ หุหุหุ ...
-
:call: :call: :call:
-
ออกไปข้างนอกก็ใช่ว่าจะรอดนะต้าร์
ฮาาาา
-
อ่านตอนแรกนึกว่านิยายโรคจิต แต่พออ่านจนตามทัน มันฏสนุกดีน่ะ พี่ควิน กับ พี่แซท เริ่มพูดมากขึ้น หนุกดีคับ เปนกำลังใจให้คนเขียนต่อไปคับ
-
เติมเลือดด่วนครับ
ชอบทุกอย่างที่เป็นต้าร์สินะพี่ควิน
-
*สำลักความหวาน* หวานโฮกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วอยากเป็นน้องต้าร์ *ลงไปนอนบิดกับพื้น*
ถ้าในเนื้อเรื่องหลัก สองหนุ่มบอกชอบต้าร์ซะทีก็ดีสิ
รอจ้า
-
หวาน :-[ แอบหื่นด้วย :z1:
-
:oo1: ต้อนรับปีใหม่ ..
-
ชอบจังเลย
-
:mc4: :mc4:
-
แรกๆของตอนก็หวานน่ารักดีนะ แต่พอตอนจบก็เหมือนใช้กำลัง
บังคับข่มขืนต้าร์อยู่ดี อยากให้นุ่มนวลกับต้าร์มากกว่านี้อ่ะ
นี่ยังคาดเดาตอนจบของเรื่องนี้ไม่ได้เลยจริงๆ TT^TT
-
สวัสดีปีใหม่ฮะ
ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง
ถึงไม่ได้เม้นบ่อยๆ แต่ก็ตามอ่านอยู่นะฮะ ^_^
-
อ๊ากกกกกกกกกก
ค้าง เขียนเอนซีต่อเถอะะะะ
อยากอ่า -0-
โอ้ววววววว
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่แรก สนุกมากค่ะะะะะะ ชอบตอนพิเศษมากกกกกก มาอัฟต่อเร็วๆนะคะ
-
น่ารักอะ
สองคนอุตส่าทำซึ้งๆ สร้างบรรยากาศ น้องต้าร์ก็ทำซะ 555
-
ขอดราม่าแบบจัดเต็มเอาให้อ้วกไปเลยนะคะตอนหน้าเพราะรู้สึกสะอิดสะเอียนกับความหวานจอมปลอมที่เอามาบดบังความเห็นแก่ได้เห็นแก่ตัวของสองคนนี้ บอกตรงๆคะรับไม่ได้คะถ้าจะจบแบบมีความสุขก็ขอให้เจ็บเจียนตายก่อนละกัน!!!!!!!!!! (ดูเป็นโรคจิตเบาๆแต่ต้องการอย่างนี้จริงๆเพราะมันมากเกินไปคะ) ปล.รักคนแต่งมากๆคะ :กอด1: :L1:
-
น้องตาร์เคาท์ดาวน์แบบไม่มีใครเหมือนแต่น่าอิจสุด ๆ
สวัสดีปีใหม่เช่นเดียวกันจ้าคุณเก๋ ขอให้มีความสุขมาก ๆ สุขภาพแข็งแรงทั้งกายและใจน่ะจ้ะ ขอให้เฮง ๆ รวย ๆ กันถ้วนหน้า :impress3: แล้วมาอัพต่อเร็ว ๆ น่ะ ยิ่งอ่านยิ่งชอบน่ะเรื่องนี้ ดีที่ไม่ทิ้งไปเสียก่อนไม่งั้นเสียดายแย่เลย :o8:
-
พี่สองคนอย่ามาอ้างเลยค่ะ
น้องต้าร์ทำอะไรพี่ก็*ชอบ*หมดแหละ
แล้วก็หาเรื่อง*กิน*น้องเค้าตาหลอดดดดด
ฮ่าๆๆๆๆๆ เค้ารู้กันหมดแล้ววว
-
HEARTBREAKER
27
(50%)
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาอาบน้ำในช่วงสาย รู้สึกมึนหัว คงเพราะผมนอนนานไปหน่อย จำได้ว่าเมื่อคืนที่ผับ ผมนั่งดูพวกพี่ๆเล่นไพ่กันหลังจากที่พี่เท็นกลับไปแล้ว ผมสัปหงกอยู่หลายครั้ง หาวแล้วหาวอีก คาดว่าผมคงหลับไปหลังจากนั้น พวกเขาคงแบกผมกลับบ้าน ไม่รู้ว่าพี่พอลกับเพื่อนๆของเขาจะว่ายังไงที่เห็นสภาพผมแบบนั้น ได้แต่หวังว่าผมคงไม่ได้นอนหลับน้ำลายยืดให้พวกเขาเห็นนะ
เสียงโทรศัพท์ดังรั้งผมไว้ก่อนที่จะเปิดประตูออกไป ผมเดินกลับไปรับสาย ชื่อพร้อมรูปที่โชว์ขึ้นหน้าจอทำให้ผมยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
“พี่เนส คิดถึงที่สุดเลย พี่กลับมาแล้วเหรอฮะ แล้วตอนนี้อยู่ไหน”
ผมส่งเสียงทักทายพร้อมรัวคำถามใส่พี่ชาย ได้ยินปลายสายหัวเราะเสียงใสกลับมา
“กลับมาแล้ว มาถึงเมื่อเช้า ตอนนี้พี่อยู่ที่บ้านเรา แล้วต้าร์ล่ะอยู่ไหนตอนนี้”
“อยู่หัวหินฮะ พวกเขาพาผมมาเที่ยว”
พี่เนสเงียบไป ผมถอนหายใจ รู้ดีว่าพี่ชายคงไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“ปิดเทอมแล้ว ต้าร์ต้องกลับมาอยู่บ้านนะ พี่ต้องไปฝึกงานที่สมุทรปราการ ต้องไปอยู่หอพักพนักงานที่เขาจัดไว้ให้”
ผมใจแป่วที่ได้ยินว่าพี่ชายต้องไปอยู่หอ
“เสาร์อาทิตย์พี่ก็กลับมาอยู่กับต้าร์ อย่าคิดมากนะ บริษัทที่พี่ต้องไปฝึกงานมันอยู่ไกลบ้านเรา เดินทางลำบาก”
“ครับ ผมเข้าใจ”
“งั้นต้าร์รีบกลับบ้านนะ พี่ต้องรีบไปรายงายตัวที่บริษัทแล้ว”
“จะไปแล้วเหรอครับ”
“อืม เริ่มฝึกงานพรุ่งนี้เลย ต้าร์รีบกลับบ้านนะ ว่างแล้วพี่จะโทรหา”
“ครับ”
พี่เนสวางสายไปแล้ว ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกวูบโหวงในใจ ทำไมต้องมีเหตุให้เราสองพี่น้องห่างไกลกันอยู่เรื่อยเลย
เสียงเตือนข้อความดัง ผมเปิดดู เฟียสส่งมา แต่ไม่ใช่ข้อความ มันเป็นคลิป ผมขมวดคิ้วก่อนเปิดคลิปดู
“เฮ้ย! นี่มัน…”
ผมเบิกตาโต อ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็น ภาพเคลื่อนไหวในคลิปทำให้ผมอึ้ง เฟียสได้คลิปนี้มายังไง แล้วทำไมคนในคลิปถึงเป็นคนคนนั้น!
ในขณะที่ผมกำลังตกใจ เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้น ผมรีบรับสายเมื่อเห็นชื่อคนโทรมา
“เฟียซ ได้คลิปนี่มายังไง”
ผมถามเข้าประเด็นทันที ไม่ได้สนใจจะทักทายเพื่อน
“เว็บโป๊ดิวะ มีทุกเว็บอ่ะ เป็นไง ร้อนแรงดีมั้ย คลิปนี่โคตรฮอตเลยนะเว้ย ของเขาดีจริงๆ ฮ่าๆๆ”
“ยังจะมาหัวเราะอีก มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ”
ผมติงเพื่อนเสียงแข็ง
“มึงจะแคร์ทำไมวะ ก็แค่คนเลวคนนึงที่ได้รับกรรม”
ผมนิ่งไปกับคำพูดเฟียซ ก็จริง ผมจะแคร์ทำไม ในเมื่อมันก็ไม่ใช่เรื่องของผม
“มึงเห็นกับตาตัวเองแล้วนะต้าร์ เวรกรรมมันมีจริง ไม่ต้องรอให้ถึงชาติหน้า ชาตินี้กรรมมันก็ตามทัน”
ใช่ ไม่ต้องรอให้ถึงชาติหน้าอย่างที่เฟียซบอกจริงๆ
“ลบคลิปทิ้งไปถ้ามันทำให้มึงไม่สบายใจ กูแค่อยากให้มึงเห็น ว่าคนที่คิดเลวทำเลวกับมึงมันได้รับผลกรรมยังไง”
“เฟียซ”
ผมเรียกเพื่อนเสียงแผ่ว อธิบายความรู้สึกตัวเองตอนนี้ไม่ถูก มันสับสนวุ่นวายไปหมด
“อย่าคิดมาก มึงอยู่กับปัจจุบันก็พอ อย่าไปสนใจอดีต มันผ่านไปแล้ว”
ผมยิ้มกับน้ำเสียงห่วงใยของเฟียซ
“อืม ขอบคุณนะ ต้าร์ไม่คิดมากหรอก เพราะมันไม่ใช่เรื่องของต้าร์นี่นา”
“เออ คิดได้อย่างนั้นก็ดี งั้นแค่นี้ ไปทำงานแระ”
เฟียซวางสายไปแล้ว ผมถือโทรศัพท์ค้างไว้ก่อนเปิดคลิปดูอีกครั้ง คลิปที่ไม่มีเสียงมีแต่ภาพเคลื่อนไหวแบบคมชัดระดับHD ผมมองผู้หญิงในคลิปที่ดูจะมีความสุขกับเซ็กซ์หมู่กับเหล่าชายฉกรรจ์3คนบนเตียงนอน ร่างกายเปลือยเปล่าขาวโพลนของเธอโยกย้ายไปตามแรงกระแทกกระทั้น เธอเต็มใจกระทั่งทำออรัลเซ็กซ์ให้พวกเขา ผมได้แต่ส่ายหน้ากับสิ่งที่เห็น รู้สึกเวทนาเธอขึ้นมา ไม่ว่าเธอจะเต็มใจหรือโดนยากระตุ้น สิ่งที่ผมเห็นก็คือผลกรรมที่เธอได้รับแล้ว
“สิ่งที่เธอเคยทำ มันย้อนกลับมาทำร้ายตัวเธอเอง ฉันขออโหสิให้เธอนะเมเปิ้ล ต่อจากนี้ไปขออย่าให้เราได้เจอกันอีกเลย”
ผมบอกกับผู้หญิงในคลิป อดีตเพื่อน ที่ผมเคยมีความรู้สึกดีดีให้กับเธอ ผมลบคลิปทิ้ง โยนโทรศัพท์ไว้บนเตียง นึกถึงเรื่องผับเมื่อคืนนี้ ผมว่าผมรู้แล้วหล่ะว่าทำไมคลิปนี้ถึงหลุดออกมาได้
พวกเขาสองคนต้องมีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้แน่ๆ!
“เหี้ยเท็น มึงไม่ได้โง่นี่หว่า ไอ้สัดล่อแม่ง3คน เปรมเลยดิลูกน้องมึง”
ผมมองพี่แซทที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ริมระเบียง เขายืนหันหลังอยู่เลยไม่เห็นว่าผมเดินเข้ามา
“เออ ปั๊มแผ่นขายแม่งเลย เอาเงินมาเลี้ยงเหล้าพวกกู”
ผมกอดอกยืนฟังเขาคุย ความคิดของพวกผู้ชายที่ไม่มีจิตสำนึกมันช่างน่ากลัวจริงๆ
“เออ ไว้เจอกัน”
“แซท ต้าร์ไม่อยู่ในห้องว่ะ”
ผมหันไปมองตามเสียงพี่ควิน ยิ้มกับสีหน้าตกใจแวบนึงของเขาที่หันมาเห็นว่าผมยืนอยู่ตรงนี้
“ผมอยู่นี้ฮะ ตามหาผมอยู่หรอ”
ผมยิ้ม เดินกลับไปหาเขา พี่ควินดูเกร็งๆที่จู่ๆผมก็เป็นฝ่ายกอดเขาก่อน
“กลับบ้านกันนะครับ ผมอยากกลับไปอยู่ที่บ้าน ปิดเทอมทั้งที่ พวกพี่ก็ไปอยู่กับผมด้วย”
ผมบอกทั้งที่ยังกอดเขาอยู่
“ไหนบอกว่าชอบที่นี่”
พี่ควินดันผมออก นัยน์ตาคมจ้องตาผมนิ่ง
“ชอบครับ แต่ผมอยากกลับไปอยู่บ้านมากกว่า นะครับ กลับไปอยู่ที่บ้านผมนะ”
ผมอ้อนพี่ควินแล้วหันไปพยักหน้าให้พี่แซท
“ตามใจ”
พี่แซทบอกเสียงเรียบ ผมยิ้มกว้างผละจากพี่ควินเดินเข้าไปหาพี่แซท ผมเกาะแขนเขาไว้แน่น
“ขอบคุณครับ”
พี่แซทเหล่ตามอง ผมเลยยืดตัวหอมแก้มเขาเร็วๆทีนึง
“ทานข้าวเสร็จแล้ว เรากลับกันเลยนะฮะ”
“อืม”
พี่แซทตอบรับในลำคอ ดูเหมือนเขาจะแปลกใจที่ผมหอมแก้มเขาไปเมื่อกี้นี่
“ผมได้ยินพี่แซทคุยโทรศัพท์กับพี่เท็น คุยเรื่องอะไรกันหรอฮะ”
ผมแกล้งถาม ลอบสังเกตปฏิกิริยาของพวกเขา
“เรื่องของผู้ใหญ่”
มามุกนี่อีกแล้ว ผมหรี่ตามองพี่แซท เขาเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ายกมือขึ้นกอดอก มีพิรุธชัดๆ
“ผมได้ยินแว่วๆว่าปั๊มแผ่นขาย แผ่นอะไรหรอ”
ผมยังรุกต่อ คราวนี้พี่ควินเดินเข้ามา เขาวางมือไว้กับระเบียงสูดหายใจลึกจนได้ยินเสียง
“อากาศดี”
ผมเลิกคิ้วมอง หลุดยิ้มกับวิธีการเบี่ยงเบนความสนใจของเขา ร่วมมือกันปกปิดดีจริงๆ เห็นพวกเขาพร้อมใจกันปากแข็งอย่างนี้แล้ว ผมเลิกยุ่งก็ได้ เพราะมันก็ไม่ใช่เรื่องของผมอยู่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นไม่มีค่าพอให้ผมใส่ใจ อย่างที่เฟียซบอก
‘อยู่กับปัจจุบันก็พอ อย่าไปสนใจอดีต มันผ่านไปแล้ว’
“งั้นเราลงไปทานข้าวกันเถอะครับ ผมหิวแล้ว”
ผมว่าแล้วเดินนำออกไป
ผมจะพยายามทำทุกวันให้ดีที่สุด จะพยายามเข้าใจและมีความสุขในทุกวันที่อยู่กับพวกเขา
หลังจากทานข้าวเสร็จ ผมก็ขึ้นมาเก็บกระเป๋า อังเดรกับอะดอนิสสแตนบายรออยู่ที่รถแล้ว ผมหยิบเสื้อแจ็กเก็ตสวมทับเสื้อยืด หยิบโทรศัพท์แล้วหิ้วกระเป๋าเดินออกจากห้อง พี่แซทเดินขึ้นบันไดมาพอดี เขาเข้ามาดึงกระเป๋าจากมือผมไป
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้ม จับมือเขาข้างที่ว่าง พี่แซทมองมือผม เขานิ่งไปแป็ปนึงก็จับกระชับมือผมแน่นแล้วจูงให้เดินตามเขาลงบันไดไป ลงมาข้างล่าง ผมมองพี่ควินที่ยืนพิงอยู่หน้ากระโปรงรถ ในมือเขาคีบมวนบุหรี่อยู่ พออังเดรหันไปคุยกับเขาแล้วหันหน้ามาทางผม เขาก็ทิ้งมวนบุหรี่ พอผมเดินมาถึงรถเขาก็เปิดประตูหลังให้ ผมยิ้มขอบคุณเขา เข้าไปนั่งในรถ ผมเลือกนั่งตรงกลางให้พวกเขานั่งขนาบข้างผม พอพวกเขาขึ้นมานั่งปิดประตูเรียบร้อย รถเคลื่อนตัวออก ผมก็ขยับเอนตัวพิงไหล่พี่แซท
“อยากกินลูกอม”
ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นพี่ควินควักลูกอมเม็ดนึงออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขาหันมามองผมยื่นลูกอมให้ ผมรับมาแกะเข้าปาก เหล่มองเจ้าของ มีอยู่เม็ดเดียวสินะ ผมรู้ว่าพักหลังๆมานี่หลังจากพวกเขาสูบบุหรี่ พวกเขาจะชอบอมลูกอมไม่ก็เคี้ยวหมากฝรั่งเพื่อดับกลิ่น พวกเขารู้ว่าผมไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ ผมไม่เคยบอกให้พวกเขาเลิกสูบ แต่ผมรู้ว่าพวกเขาพยายามสูบมันให้น้อยลง ไม่ว่าพวกเขาจะทำเพื่อผมหรือเพื่อสุขภาพของพวกเขาเอง ผมก็ดีใจ
“มีอยู่เม็ดเดียวหรอ”
ผมแสร้งถาม เพราะถ้าเขายังมีอีกเขาคงเอาออกมาแกะอมไปแล้ว
พี่ควินพยักหน้าแทนคำตอบ ผมยิ้มก่อนขยับนั่งตัวตรงกวักมือเรียกให้เขาเข้ามาใกล้ๆ
“อะไร”
เขาถามเสียงเข้ม จ้องผมเขม็ง แต่ผมก็ยังยิ้ม
“เข้ามาใกล้ๆสิฮะ เร็วๆ”
ผมเร่ง พอเขาขยับเข้ามาใกล้ผมก็ยกแขนขึ้นคล้องคอเขาไว้รั้งให้เขาโน้มหน้าต่ำลงมาจนจมูกเราชนกัน ผมขยิบตา เอียงคอเล็กน้อยให้จมูกเราเคลื่อนออกจากตำแหน่งเดิมแล้วผมก็ประกบปากจูบเขา พอผมจู่โจม เขาก็ตอบรับกลับมาทันที ปลายลิ้นร้อนชื้นสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากผม ลูกอมรสมินต์เลื่อนมาอยู่ตรงปลายลิ้น ผมส่งมันเข้าปากเขาไปแล้วถอนจูบออกมา
“คืนให้”
ผมบอกเขาที่ยังดูงงๆอยู่ กลับมาเอนหลังพิงไหล่พี่แซทเหมือนเดิม ผมแสร้งหาวยกมือขึ้นปิดปากไถลตัวลงนอนตักพี่แซท
“ง่วง”
ผมบอกสั้นๆแล้วหลับตา สักพักก็มีมือใหญ่มาจับมือผมไว้ สัมผัสอุ่นๆของลมหายใจและความอ่อนโยนของริมฝีปากตามมาฝากรอยประทับที่หลังมือผม ก่อนจะตามต่อด้วยเสียงกระซิบที่ข้างหู
“น่ารัก”
พี่แซทจับคลึงนิ้วมือผมเล่น ผมยิ้มทั้งที่ยังหลับตา
ถ้าผมลืมอดีตไปได้ ผมจะมีความสุขใช่มั้ย?
ถ้าผมพยายามลืมมัน ผมจะอยู่กับพวกเขาอย่างมีความสุขใช่หรือเปล่า?
แค่ลืม ปล่อยวาง อยู่กับปัจจุบัน อย่าไปสนใจอดีต แค่นั้นก็พอใช่มั้ย?
ผมจะพยายาม ผมจะลืมให้ได้ อาจจะต้องใช้เวลา แต่ผมจะพยายาม
-------------------------------------------------------------------------------------------
กราบขอโทษที่หาย(หัว)ไปนานค่ะ :monkeysad: ตอนนี้เอาไป 50% ก่อนน้าาาา
วันอังคารนี้มีสอบ 2 ตัว (ไม่จบไม่สิ้นสักที) :z3: สอบเสร็จแล้วจะมาอัพที่เหลือนะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามนะคะ :pig4: เก๋อ่านทุกคอมเมนท์นะ o13
เจอกันหลังสอบเสร็จค่าาาา :n1: :กอด1:
-
^
^
^
:z13: :z13: :z13:
มาแล้ววววววววว
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ตอนนี้มันหวานนนนนนนนนนนนนนน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
คนแต่งสู้ๆๆๆนะค๊า รีบสอบแล้วก็รีบกลับมาอัพต่อ ก๊ากๆๆๆ
-
:impress2: ความน่ารัก มักจะมาก่อนมาม่าเสมอ :give2:อิจฉาต้าจัง มีคนหล่อมาคอยดูแล ถึงจะโหดไปบ้างก็นะ
-
คิดถึงเรื่องนี้จ้า น้องตาร์พี่แซทพี่ควินน่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
มารออีกครึ่งนะคะ
-
ต้าร์จ๋า ทำอะไรเนี่ย น่ารักจริง ๆ
หลงตายเลยเนี่ย
-
ปล่อยวางให้ได้เร็วๆนะต้าร์
-
เดี๋ยวนี้ต้าร์ลุกเก่งมากเลย เป็นคนละคนกับตอนแรกๆ
ส่วนทั้งแซทและควินก็ดูใจดีขึ้น o13
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮ ปริ่มมมม น้องเก๋มาแล้ว รอคอยทุกวันเลยนะคะ
มดไต่ขึ้นตา ชอตส่งลูกอมคืน มันฟินมว้ากกกก :o8:(อยากเป็นตาร์น้อย)
ตามมาด้วย ชอตจูบหลังมือ :-[ อ้ากกกกก ฟินทบต้นทบดอก
ถ้าตาร์ลืมอดีตที่เจ็บปวดและอยู่กับปัจจุบันที่มีความสุขได้ ก็คงจะดีไม่น้อย
ปล.สมน้ำหน้าเมเปิ้ล หึหึหึ (เธออาจจะว้อนท์ก็ได้ อิอิ)
รอ 50 % ที่เหลือ เป็นกำลังใจให้สำหรับการสอบนะคะ
-
ชอบเรื่องนี้ค่ะ
น่ารักม๊ากๆ o13า
น่ารักคอดๆ
-
o13 o13 o13 o13น่ารักมากๆๆๆๆ..พยายามเข้าน๊ะอดีตที่ไม่ดีคิดว่ามันเป็นฝันร้าย.....ปล..ขอให้ไรด์เดอร์สอบได้เรดดีๆๆๆเด้อ
-
กรี๊ดดดดดดดดด หวานจนน้ำตาลเรียกพี่
น้องต้าร์น่ารักกกกกกแบบมิไหวแล้ว
แถมยังแอบร้ายนิดๆเห่ะ...นี่สินะร้ายเดียงสา
นักเขียนรีบมาต่ออีกนะค่ะ จะรอค่ะ
-
ลืมแจ้ง บวกเป็ดให้หนึ่งนะคะ
55555 แวะมาบอกแค่นี้แหละค่ะ
ปล.อีกสักนิด อีกครึ่งหลังมีพาร์ทอดีตมั้ยค้า ง่า..อยากอ่านแล้วอ่า
-
ช่ายแล้วหนูต้าร์ อยู่กับปัจจุบันดีกว่า
-
ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง
-
สยองกับชะตากรรมของเมเปิ้ลมาก (แต่ชีคงไม่ได้คิดอย่างเรามั้ง) ส่วนน้องตาร์ก็...อืมม์ ดีใจที่ีน้องพยายามปรับตัวอยู่กับปัจจุบันนะ แต่น้องก็ดูโหดๆ เหมือนกันกับเรื่องของเมเปิ้ล
-
อ้อนสะ อีกสองคนหลงหัวปักหัวปำแล้วมั่งนั่น
กลัวว่าหวานๆอยู่เดี๋ยวตามด้วย มาม่าแน่นอน เฮ้อ :serius2: :serius2:
-
ต้าร์น่ารักอีกแล้วอ้ะ
ชอบบบบบบ ><
พอต้าร์ทำตัวน่ารักพี่แซทกับพี่ควินท์ก็ทำตัวน่ารักตามไปด้วยเลย
ว่าแต่กลับกรุงเทพจะหวานต่อหรือจะมีมาม่าคะเนี่ย
-
สารเลว!!คําจํากัดความที่มีให้2ตัวนี้ไม่ได้อคติน้ะแต่รับไม่ได้กับพฤติกรรมที่เปิดเผิยออกมาในที่สุดน่ารังเกียจมากไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะไปทําอะไรให้ก็ตามแต่การลงโทษแบบนั้นเป็นอะไรที่อุบาทว์และโสมมมากทําตัวเป็นคนอ่อนโยน นายเอกนี่ก็อะไรทําตัวเป็นคนดีจะให้อภัยจะลืมอดีตทั้งหมดเอ่อ...เป็นโรคประสาทหรอคะ!!!!!เธอลืมสถานะของตัวเองหรอคะว่าสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นโดนก็คือสิ่งที่เธอโดนเหมือนกันแค่น้อยกว่าหนึ่งคนเท่านั้นเองคะ!!!!แล้วสิ่งที่ชายเธอโดนจนจะฆ่าตัวตายนี่ไม่สํานึกเลยใช่มั้ยคะ!!!ต้องให้ตายก่อนใช่มั้ยถึงจะรู้สึก!!!เขาทํากับครอบครัวเธอและกับตัวเธอขนาดนี้แล้วเธอยังคิดจะให้อภัยก็ไม่รู้จะเรียกเธอว่าอะไรแล้วคะ!!!! สุดท้ายนี้อ่านต่อไปไม่ไหวแล้วคะTTรับไม่ได้กับนิสัยของพระเอก ขอขอบคุณที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาน้ะคะ ขออณุญาตลานะคะ รักคนแต่งมากๆคะ ขอบคุณคะ^^ :กอด1: :L1:
-
ถ้าน้องลืมได้น้องต้องมีความสุขอยู่แล้วล่ะ เนอะ
-
ใช่เนกตาร์ ลืมอดีตทิ้งไปซะ
ที่อยู่กับพวกเขา ก็มีความสุขดีินิ
ถ้าเอาอดีตมาทำร้าย ก็ไม่มีวันมีความสุข
อยากให้เรื่องนี้จบดีๆ เอาจริงๆ
แบบสามคนก็ได้ ไม่อยากเห็นพระเอกใจสลาย TT
-
ตอนนี้น้องต้าร์น่ารักอีกแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ขอบคุณคนแต่งนะคะ ยังรอและติดตามเรื่องนี้เสมอออออนะคะ
ขอให้สอบผ่านฉลุยเลยนะค๊า แล้วก็รอ 50% ที่เหลือออออ
-
:call: :call: :call:
-
ตอนนี้น่ารักมากเลย
อยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไปเลย
เป็นกำลังใจให้คนอต่งสู้ๆ นะค่ะ กับการสอบ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เพราะนิยายเรื่องนี้สินะ มีอำนาจมากขนาดทำให้ผมต้องเข้ามาเป็นสมาชิก เพราะที่ผ่านมานั้นผมก็แค่แวะมาอ่านนิยายที่นี่แล้วก็ผ่านไม่คิดที่จะมาเป็นสมาชิกเลย บางครั้งนิยายเรื่องนี้ทำให้ผมรู้สึกเคืองกับการกระทำของพระเอกสองคนนั้น แต่ผมก็ชอบที่นายเอกเป็นคนปล่อยวางและให้อภัยได้ในหลายครั้ง ไม่คิดที่จะฆ่าตัวตายหนีปัญหา หากใครมีชีวิตเป็นดังเช่นนิยายก็ขอให้เข้มแข็งไว้เหมือนกับนายเอกละกันครับ ไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าพวกเขาจะเป็นยังไงบ้าง............... คงต้องรอคนแต่งมาแต่งเติมลวดลายและสีสันต่อไปครับ (พูดมาซะยาวยังกับชีวิตจริงหรือตัวละครที่มีชีวิตตัวตนขึ้นมาจริงนะครับเนี่ย) :n1: เอ๋ๆๆๆๆๆ หรือว่าชีวิตยังไม่ตื่นขึ้นมาสู่โลกของความเป็นจริงวะเนี่ย (ฮ่าๆๆๆๆ ตื่นได้แล้วววววววววว :beat:)
-
น่ารักกก :-[ :-[ :-[
ขอให้สวีตหวาน มีแต่เรื่องดีๆ
อย่าได้เกิดเรื่องอะไรอีกเลยนะ :call:
-
"น่ารัก"
-
อ่านแล้วมีความสุขมาก ยังไงก็อยากให้จบแบบมีความสุข
-
ต้าร์สุดยอดจริงๆ เดี๋ยวนี้คอนโทรลอารมณ์ของสองหนุ่มได้อยู่หมัดไปเลย o13
อยากให้หวานกันไปนานๆ pleaseeeeeeeeeee :m15:
-
สารเลว!!คําจํากัดความที่มีให้2ตัวนี้ไม่ได้อคติน้ะแต่รับไม่ได้กับพฤติกรรมที่เปิดเผิยออกมาในที่สุดน่ารังเกียจมากไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะไปทําอะไรให้ก็ตามแต่การลงโทษแบบนั้นเป็นอะไรที่อุบาทว์และโสมมมากทําตัวเป็นคนอ่อนโยน นายเอกนี่ก็อะไรทําตัวเป็นคนดีจะให้อภัยจะลืมอดีตทั้งหมดเอ่อ...เป็นโรคประสาทหรอคะ!!!!!เธอลืมสถานะของตัวเองหรอคะว่าสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นโดนก็คือสิ่งที่เธอโดนเหมือนกันแค่น้อยกว่าหนึ่งคนเท่านั้นเองคะ!!!!แล้วสิ่งที่ชายเธอโดนจนจะฆ่าตัวตายนี่ไม่สํานึกเลยใช่มั้ยคะ!!!ต้องให้ตายก่อนใช่มั้ยถึงจะรู้สึก!!!เขาทํากับครอบครัวเธอและกับตัวเธอขนาดนี้แล้วเธอยังคิดจะให้อภัยก็ไม่รู้จะเรียกเธอว่าอะไรแล้วคะ!!!! สุดท้ายนี้อ่านต่อไปไม่ไหวแล้วคะTTรับไม่ได้กับนิสัยของพระเอก ขอขอบคุณที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาน้ะคะ ขออณุญาตลานะคะ รักคนแต่งมากๆคะ ขอบคุณคะ^^ :กอด1: :L1:
ก่อนอื่นเลย ขอขอบคุณมากๆนะคะที่ให้ความสนใจและเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ :pig4: :L2:
บอกตรงๆเลย เก๋อ่านคอมเมนท์ของคุณทุกครั้ง สะดุ้งทุกครั้ง :z3: และนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนอ่านเรื่องนี้มาเมนท์ขอลา :o12:
เคยมีกรณีแบบนี้เกิดขึ้นแล้วครั้งนึง แต่ครั้งนั้นเป็นการขอลาเพราะเก๋ได้แจ้งว่า นิยายเรื่องนี้จะจบแบบไม่แฮปปี้ :m15:
ตอนแรกนั่งอ่านคอมเมนท์ในโทรศัพท์ คิดว่าจะปล่อยผ่านไป แต่ทนไม่ไหวต้องมาเปิดคอมเพื่อเข้ามาตอบ :เฮ้อ:
เก๋ขอเรียนให้คุณ ladypenelopy ทราบไว้ ณ ที่นี้เลยนะคะ ว่าเก๋ไม่ได้ปรับเปลี่ยน แก้ไข หรือเปลี่ยนแปลงพล็อตเลยแม้แต่น้อย
แรกเริ่มวางพล็อตไว้ยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น ตอนจบของเรื่องนี้ไม่แฮปปี้ (Bad End) แน่นอน อย่างที่เคยแจ้งไปก่อนหน้านี้
นิยายเรื่องนี้ยังดำเนินมาไม่ถึงครึ่งเรื่องเลยค่ะ ยังเหลือพาร์ทอดีตและปัจจุบันอีก เรื่องยังต้องดำเนินอีกยาวค่ะ
เก๋ไม่ได้จะรั้งให้คุณติดตามต่อจนถึงตอนจบ แต่เก๋แค่อยากชี้แจ้งให้คุณทราบว่าพล็อตเรื่องยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
เก๋คงไม่สามารถทำให้คนอ่านทุกคนชื่นชอบหรือหลงรักตัวละครในเรื่องนี้ได้ ไม่ว่าจะด้วยนิสัยหรือบุคลิก
เพราะมันก็เป็นเพียงตัวละครและนามสมมุติที่เก๋แต่งมันขึ้นมา เก๋เข้าใจนะคะว่าเวลาที่เราอินหรือมีอารมณ์ร่วมกับเนื้อเรื่อง
และตัวละคร อารมณ์ ณ ตอนนั้นมันเป็นยังไง แต่ท้ายที่สุดแล้ว ความจริงมันก็คือนิยายที่แต่งขึ้นมา
เรื่องนี้ไม่ได้นำชีวิตจริงของผู้ใดมาถ่ายทอด เรื่องนี้เก๋แต่งมันขึ้นมาด้วยจินตนาการล้วนๆ
ถ้าตัวละครในเรื่องนี้ทำให้คนอ่านไม่พอใจ ไม่ชอบใจ ไม่สบายใจที่จะอ่านต่อไป เก๋ก็ขอโทษด้วยนะคะ :sad11:
ยังไงก็ตาม เก๋ขอขอบคุณอีกครั้งนะคะสำหรับคอมเมนท์และการติดตาม ขอบคุณที่เสียสละเวลาเข้ามาอ่าน :pig4:
ปล. หากมีอะไรขับข้องใจ ค้างคาใจกับนิยายเรื่องนี้ เรายังสามารถพูดคุยกันหลังไมค์ได้นะคะ
ด้วยรัก จากใจ
New-Y Holic
-
ควินกับแซทเมื่อไรจะบอกเหตุผลที่ทำแบบนั้นกับต้าร์สักทีนะ ต้าร์คิดแล้วทำให้ได้นะ ต้าร์มองควินกับแซทดี ๆ ต้าร์คงจะรู้ว่าต้าร์สำคัญสำหรับควินกับแซทขนาดไหน
-
เคารพการตัดสินคนเขียน แต่ยิ่งอ่านยิ่งอยากให้เรื่องนี้ไมจบเศร้า :sad4:
-
เห็นด้วยกับรีบน เนอะๆๆ :กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงเพลง ผ่านเลยไป ของเสือโคร่งที่ประกอบเรื่อง home
รักอาจผ่านเลยไป โดยที่ไม่รู้ตัว
เอาหัวใจคิด ลองปลอยวางเรื่องที่ผ่านไป แล้วมีความสุขกับมัน ไม่งั้นมันก็อาจผ่านไปเฉย ๆ
-
โอ๊ยยยย
อยากให้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอดเลย TT
-
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซ ค้างอะ
-
:z2: น่ารักอ่าตาร์ ตั้งใจสอบนะจ๊ะ
-
มาต่อแล้วเย้เย้
-
เรื่องร้ายๆ ถ้าลืมได้ก็ดีสินะ
-
บอกตรง ๆ นะครับว่ารู้สึกดีที่นิยายเรื่องนี้จะจบแบบ Bad End เพราะมันสมควรจะจบแบบนั้น ...
ถึงแม้ต้าร์จะรักสองคนนั้น แต่การกระทำที่ถูกทำทั้งหมดในอดีตมันเลวร้ายเกินไป ... อารมณ์คงประมาณทั้งเกลียดทั้งรัก
มันไม่ใช่นิยายไทยยุคบุกเบิกที่พระเอกข่มขืนนางเอก แล้วนางเอกรักพระเอกและให้อภัยทุกอย่าง ... มันไม่เมคเซ้นเอาซะเลย
...
...
หลังจากอ่านเรื่องนี้แล้วทำให้ผมคิดพล็อตนิยายได้ 1 เรื่อง แต่ก็คงแต่งไม่ได้หรอกเพราะแต่งไม่เป็น 555+
การดำเนิดเรื่องคล้าย ๆ กันเลย ... 555+ แต่ไม่รู้จะจบแบบเดียวกันไหม (คงต้องปล่อยเป็นปริศนาต่อไปเพราะแต่งไม่เป็น 55+)
....
ตอนจบถ้าต่างคนต่างอยู่ ... มันน่าจะเรียก TrueEnd ..
แต่ถ้า ฆ่าตัวตาย ก็คงจะเดาง่ายเกินไป ... อยากรู้จังว่าจะจบแบบไหน
-
กำลังเริ่มติดลมบน....รีบมาต่อเร็วๆน๊า!!!!
-
^^
-
น่ารักดีเนอะๆ ^^
-
น่ารัก :man1:
-
สองคนโหดมากๆ งะ
ถึงกับอัดคลิ๊บขายเลย o22
-
ต้าน่ารัก ขอให้คนแต่งสอบเสร็จไว :call: :call: :call:
-
น้องตาร์บอกจะพยายามลืมแล้วทำตัวให้มีความสุข
แต่ป้าที่นั่งอ่านอยูาเห็นเค้าลางความทุกข์มาลิบๆกลิ่นมาม่าเริ่มโชยหึ่ง
ก็หวังว่าจะเเค่คิดไปเอง
-
อ๊ายยย ตามอ่านจนเกือบทันแล้ว หลังๆรู้สึกว่าเค้าอยู่กันน่ารักจังเลยยย :-[
-
อยากให้อยู่ด้วยกันตลอดไป
แต่ก็นะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด
-
:m1:น่ารักขึ้นทุกวี่ทุกวันเลยยยยย ขอให้เป็นแบบนี้ไปนานๆนะคะ :m1:
(((แต่ถ้ามีเรื่องนู้น นี่ นั้น มามันก็ทำให้ตื่นเต้นดีนะ =..= อุคริ อุคริ)))
-
ต่อให้ตอนจบต้องเสียใครไป เราก็จะขอติดตามเรื่องนี้คะ เราหลงรักตัวละครเรื่องนี้ หลงรักนิสัย การแสดงออกว่ารักมากแค่ไหน และถ้าตอนจบไม่แฮปปี้ แน่นอนว่าเราเสียใจมากๆ แต่ไม่ต้องห่วงคะ เด่วเราจะไปจิ้นต่อเอง 5555
-
เราขอชื่นชมและเป็นกำลังใจให้กับคุณเก๋น่ะ เพราะ การที่มาบอกคนอ่านว่าจบแบบไม่แฮ็ปปี้น่ะ เราเชื่อว่าคงมีหลาย ๆ คนที่เลิกอ่านเนื่องจากไม่อยากที่จะเศร้ากับบทสรุปน่ะ ตัวเราเองก้อเช่นกันจ้ะ แต่พอได้อ่านไปเรื่อย ๆ มันก้อชอบน่ะ :impress3: บอกตรง ๆ ว่าพยายามจะไม่เข้ามาอ่านหลายครั้งมาก ๆ เหมือนกับที่ได้บอกไปในคอมเม้นท์น่ะแหละจ้ะ แต่ก้อทำใจเลิกไม่ได้สักทีเลยได้แต่ทำใจว่ามันจบเศร้าน่ะ แต่แอบหวังนิด ๆ ว่าคุณเก๋อาจจะไม่ทำร้ายคนอ่านมากเกินไปแบบเศร้าแต่พอรับได้น่ะ (งงไหม) :serius2: ส่วนตัวละครในเรื่องเราก้อไม่ค่อยเอามาเทียบกับชีวิตจริงเท่าไหร่หรอก อ่านให้มันสนุกก้อพอน่ะ แต่ต่างคนก้อต่างคิดเน๊อะ :-[ ยังไงส่วนตัวก้อคงจะติดตามไปเรื่อย ๆ จนถึงบทสุดท้ายน่ะแหละ ขอให้คุณเก๋เขียนไปตามพล็อตที่วางไว้ดีที่สุดแล้วจ้ะ ซื่อสัตย์กับตัวเองดีที่สุดน่ะ แล้วผลตอบรับจะดีเองจ้ะ เราเชื่อเช่นนั้นน่ะ :กอด1:
ป.ล.มาต่อเร็ว ๆ น่ะจ้ะ อยากรู้น่ะ
-
บอกตามตรงว่าเรื่องนี้เคยอ่านผ่าน ๆๆ และข้ามไป เนื่องจากไม่ชอบ Fic ที่มีการข่มขืนกัน แต่พอผ่านมาจนเกือบตอนที่ 20 กว่าเพิ่งมาอ่านอีกทีอย่างจริงจัง อยากจะบอกว่าถ้าได้รู้ที่ไปทีมา ของเรื่องคงจะดีกว่านี้ ว่าพระเอกสองคนมีเหตุผลอะไร โดยส่วนตัวเจอคนแบบนี้ นอกจากรักไม่ลง จะแจ้งตำรวจจับนะ 555
ถ้าเป็นเหตุการณ์จริง ๆๆ คงไม่มีใครทำใจยอมรับได้หรอกที่จะต้องอยู่แบบไร้อิสรภาพ สงสารเนส มากเลย ส่วนตัวคาดเดาว่าคนที่จะทำให้เรื่องจบไม่ Happy ต้องเป็นเนส แน่นอน เพราะ เนสมองเป็นเจ้าคิดเจ้าแค้น ไม่ยอมให้เรื่องผ่านไปง่าย ๆๆ แน่เลยน่าจะพาตาร์ จากสองคนนี้ไปไกล ๆ ไม่ให้หาเจอแน่ 55 คาดเดาล้วน ๆๆ
ยังไงก็รออ่านตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้คนแต่ง นะ
:3123:
-
เมเปิ้ลคงร้ายกาจมากจริงๆ ไม่งั้นคนอื่นคงจะสงสารเธอไปแล้ว
ตอนนี้น้องต้าร์น่ารักอีกแล้ว ขยันหยอดขยันอ้อน พี่ๆรักจะเป็นจะตายแล้วเนี่ย
รอตอนหน้าจ้า ตั้งใจสอบน้า ^^
-
ผ่านมา 27 ตอนแล้ว ยังไม่รู้เรื่องในอดีตของต้าร์เลย ช้าไปไหมอะ (แอบบ่นคนเดียว)
-
อยากให้เป็นแบบตลอดไปอ่ะ
-
HEARTBREAKER
27
(ต่อ)
ผมลงจากรถตามหลังพี่แซท ความรู้สึกดีใจท่วมท้นที่ได้กลับมาบ้านของตัวเองอีกครั้ง ผมยิ้ม มองสนามหญ้า สวนหย่อม ไล่ไปเรื่อยจนถึงตัวบ้าน น่าเสียดายที่พี่เนสต้องไปฝึกงาน ไม่อย่างนั้นเราสองพี่น้องก็คงได้อยู่ด้วยกันที่บ้านในช่วงเวลาปิดเทอมนี้
“คุณหนู ป้าไม่อยู่บ้านนะคะ น้องชายป้าเกิดอุบัติเหตุรถชนเมื่อคืน ท่านเลยต้องรีบกลับไปดูอาการ”
แก้ว หลานสาวของคุณป้าแม่บ้านวิ่งจากหน้าประตูรั้วเข้ามาบอกผม
“แล้วป้าไปรถอะไรครับ มีใครไปส่งท่านหรือเปล่า”
ผมถามอย่างเป็นห่วง
“พ่อแก้วขับรถมารับท่านไปค่ะ พ่อเข้าเมืองพอดีเลยแวะมารับป้าไปด้วย ป้าสั่งให้แก้วอยู่รับใช้คุณหนูค่ะ”
ผมพยักหน้ารับรู้ ขนาดน้องชายท่านประสบอุบัติเหตุ คุณป้าท่านยังมีแก่ใจเป็นห่วงความเป็นอยู่ของผม
“แล้วตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้าง คุณป้าส่งข่าวมาหรือยังครับ”
“ปลอดภัยแล้วค่ะ แต่ยังต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล ป้าโทรมาบอกแก้วก่อนหน้าที่คุณหนูจะมาแป็ปเดียวเอง”
“ค่อยยังชั่ว”
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก
“งั้นแก้วขอตัวเอาประเป๋าไปเก็บก่อนนะคะ”
“ครับผม เอาไว้ห้องพี่เนสนะ”
ผมยิ้มบอก พอแก้วหิ้วกระเป๋าเข้าบ้านไป ผมก็หันมาหาพวกเขา
“เข้าบ้านกันเถอะครับ”
ผมชวน เสียงโทรศัพท์พี่แซทดังขึ้นมาพอดี เขาชักสีหน้าก่อนรับสาย
“มีอะไร เพิ่งมาถึง จะอะไรกับผมนักหนา ลูกน้องคุณก็มี เฮ้ย! เดี๋ยว อัลแบร์โต โธ่เว้ย! มัดมือชกนี่หว่า”
ผมมองเขาอย่างงุนงงกับท่าทางหงุดหงิดที่เขาแสดงออก
“กูเกลียดดอนของพวกมึง”
พี่แซทหันไปบอกอังเดรกับอะดอนิสที่ยืนสงบนิ่งอยู่ข้างรถ
“ผมเข้าใจครับ แต่ดอนอยากให้บอสช่วยงาน มาดามก็เห็นด้วย บอสก็ยอมๆดอนหน่อยเถอะครับ”
อังเดรบอกแกมขอร้อง ผมได้แต่ยิ้มให้กำลังใจเขา
“มึงไปเหอะ ทางนี้กูดูแลเอง”
พี่ควินเดินเข้ามากอดคอผม พี่แซททำหน้าเบื่อหน่ายถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
“ยืนทำห่าอะไร! ไปสิวะ”
เขาตะคอกใส่สองบอดี้การ์ด
“อังเดรมึงอยู่นี้ อะดอนิสไปกับกู”
เขาสั่งแล้วหันมามองผม
“สู้ๆครับ”
ผมบอกพร้อมชูสองนิ้วให้ พี่แซทแสยะยิ้ม เขายกมือขึ้นมาเขกหัวผมแล้วเดินกลับไปขึ้นรถ จะไปแล้วยังมาทำร้ายร่างกายผมอีก เชื่อเขาเลย ขอให้ดอนอัลแบร์โตใช้งานเขาหนักๆ
“เข้าบ้านกันเถอะครับ”
ผมบอกพี่ควินเมื่อรถพี่แซทขับออกจากบ้านไป อังเดรเดินตามหลังมา พอเข้ามาในบ้านพี่ควินก็ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาในห้องรับแขก ผมที่ถูกเขากอดคอไว้ก็ต้องนั่งตามเขาไปด้วย
“หิวน้ำมั้ยครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้”
พี่ควินพยักหน้า เขาปล่อยมือจากผมแล้วเอนตัวลงนอน
“อังเดรล่ะฮะ หิวหรือเปล่า อยากทานอะไรบอกได้นะ ผมจะไปหาของกินในครัวให้”
“ผมขอแค่น้ำเปล่าเย็นๆก็พอ ขอบคุณคุณหนูมากครับ”
“ไม่เป็นไรครับ รอแป็ปนึงนะ”
ผมยิ้มบอกก่อนเดินออกมาหาน้ำเย็นในห้องครัว ผมเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำเปล่าออกมารินน้ำใส่แก้ว เสร็จแล้วผมก็หยิบแก้วน้ำมาวางในถาดรองบนเคาน์เตอร์เพื่อที่จะได้ยกไปได้สะดวก ผมเหลือบไปเห็นโหลคุกกี้บนชั้น และมือผมก็ไว้กว่าสมองจะสั่งการ ยื่นไปหยิบโหลคุกกี้มาใส่ถาด ผมคว้าเอาจานใบเล็กมาใบนึงแล้วยกถาดเดินออกจากห้องครัว
“น้ำมาแล้วครับ มีคุกกี้ด้วย”
ผมส่งเสียงมาก่อนตัว อังเดรเข้ามาช่วยผมถือถาดไปวางไว้บนโต๊ะ ผมมองหาพี่ควิน เขาหายไปแล้ว
“คุณควินออกไปคุยโทรศัพท์หน้าบ้านครับ”
ผมพยักหน้ารับรู้ จัดการเปิดฝาขวดโหลเทคุกกี้ใส่จานแล้วยื่นให้อังเดร
“ลองชิมดูสิฮะ”
อังเดรยิ้ม เขาหยิบคุกกี้ไปชิมชิ้นนึง
“เป็นไงฮะ อร่อยมั้ย”
ผมลุ้น มองดูอังเดรเคี้ยวคุกกี้ไม่วางตา
“อร่อยมากครับ สุดยอด”
ผมหัวเราะกับท่าทางชูนิ้วโป้งประกอบของอังเดร
“อยู่คนเดียวได้มั้ย”
ผมหันไปมองพี่ควิน เลิกคิ้วกับสีหน้านิ่งขรึมของเขา
“ตอบ”
เขาเร่ง
“ได้ครับ พี่มีธุระหรอ งั้นก็รีบไปเถอะฮะ ผมอยู่ได้ แก้วก็อยู่ อังเดรก็อยู่”
ผมตอบให้เขาคลายกังวล เข้าใจว่าเขาคงเป็นห่วงผม
“ฝากด้วย”
พี่ควินหันไปบอกอังเดร
“ครับ คุณควินไม่ต้องเป็นห่วง”
อังเดรรับคำพร้อมส่งกุญแจรถให้พี่ควิน
“ขับรถดีดีนะครับ”
ผมยิ้มบอกพลางโบกมือให้ พี่ควินขึงตาดุใส่ เขาบิดจมูกผมแล้วก็เดินออกไป ให้มันได้อย่างนี้สิคนนึงก็เขกหัว อีกคนก็บิดจมูก พวกเขาเห็นผมเป็นตัวอะไรเนี่ย
“งั้นอังเดรทานคุกกี้ไปนะครับ ผมขอตัวขึ้นข้างบนก่อน ห้องครัวอยู่ทางโน้น ส่วนห้องน้ำอยู่ถัดไปทางซ้ายมือ”
ผมชี้บอกทางให้อังเดรรู้ เพื่อเขาหิวหรืออยากเข้าห้องน้ำจะได้ไปถูก
“ครับ คุณหนูขึ้นไปพักผ่อนเถอะ”
ผมทิ้งอังเดรไว้ที่ห้องรับแขก เดินขึ้นบันไดมายังชั้นสองของบ้านซึ่งเป็นชั้นห้องพัก สิ่งแรกที่ผมต้องทำคือเข้าไปไหว้อัฐิคุณพ่อคุณแม่ บอกท่านว่าผมกลับมาอยู่บ้านช่วงปิดเทอม
เสียงโทรศัพท์ดังตอนที่ผมปิดประตูห้องพระหลังจากที่เข้าไปไหว้อัฐิคุณพ่อคุณแม่เสร็จ ผมส่ายหน้าก่อนรับสาย
“ครับ”
“ทำอะไรอยู่”
“ผมเพิ่งไหว้อัฐิคุณพ่อคุณแม่เสร็จเมื่อกี้ครับ พี่แซทมีอะไรหรือเปล่า”
“หิวก็กินข้าวไปเลย ไม่ต้องรอ เข้าใจมั้ย”
“ครับ งานยุ่งเหรอฮะ แล้วคืนนี้จะกลับมานอนที่บ้านผมมั้ย”
“เสร็จงานแล้วจะไป”
“ครับ”
“ไอ้อังเดรอยู่ไหน”
“ห้องรับแขกฮะ ทานคุกกี้อยู่”
“อยากกินอะไรก็ใช้มันออกไปซื้อ ถ้าอยากทานข้าวข้างนอกก็ให้มันพาไป”
“ครับ”
“อย่าออกไปไหนคนเดียว”
“ครับ”
พี่แซทตัดสายไปแล้ว ยังไม่ถึงชั่วโมงเลยเขาก็โทรมาเช็คผมแล้ว แค่ให้อังเดรอยู่เฝ้าผมเขายังไม่วางใจอีกเหรอ ต่อให้ไม่มีอังเดร ผมก็ไม่หนีไปไหนหรอก ในเมื่อที่นี้คือบ้านผม
เสียงเตือนข้อความเข้าตามมา คราวนี้จากพี่ควิน ผมเปิดดูแล้วก็ต้องหัวเราะกับข้อความที่เขาส่งมา
‘งานยุ่ง หิวก็กินข้าวไปเลย ไม่ต้องรอ อย่าออกไปไหนคนเดียว อยากได้อะไรสั่งอังเดร เสร็จงานแล้วจะไปหา’
พวกเขาสมกับเป็นเพื่อนซี้กันจริงๆ! คนนึงโทรมา อีกคนส่งข้อความ แต่เนื้อหาใจความไม่ได้ต่างกันเลย ลอกคำพูดกันมาเห็นๆ พวกเขาน่าจะเกิดมาเป็นฝาแฝดกันนะ
ผมตั้งใจจะเดินผ่านห้องตัวเองแต่ขากลับหยุดชะงักอยู่หน้าประตู ผมบอกกับตัวเองว่าจะพยายามลืมอดีต ถ้าแค่ห้องของผมเอง ผมยังไม่กล้าเข้าไป ความพยายามของผมคงศูนย์เปล่า ต่อให้ในห้องของผมจะเต็มไปด้วยภาพเหตุการณ์เลวร้ายมากแค่ไหน ผมก็ต้องยอมรับและก้าวผ่านมันไปให้ได้ ผมหนีมันมานานแล้ว ถึงเวลาที่ผมต้องเผชิญหน้ากับความจริงสักที ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆค่อยๆผ่อนออกมาอย่างช้าๆ ยื่นมือออกไปจับลูกบิดประตูเปิดเข้าไป
สิ่งแรกที่พุ่งเข้ามาในห้วงความคิดคือเสียงร้องไห้ของผม ภาพในอดีตผุดขึ้นมาเป็นฉากๆราวกับแผ่นหนังถูกกรอกลับไปยังจุดเริ่มต้น ผมยืนตัวเกร็งกำมือแน่น หลับตา พยายามบอกตัวเองให้แข็งใจอยู่ในห้องนี้ต่อ นี้คือห้องของผม ผมจะไม่ไปไหน เพราะที่นี้คือห้องของผม ผมกัดฟันเดินไปที่เตียง นั่งลงไปพร้อมๆกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา
“ต้องลืมให้ได้ ต้องลืมให้ได้”
ผมบอกย้ำกับตัวเอง แค่คืนเดียวผมคงลืมไม่ได้ แต่ถ้าใช้ช่วงเวลาต่อจากนี้ จนกว่าผมจะเปิดเทอมแล้วต้องกลับไปอยู่กับพวกเขาที่คอนโดฯ มันคงทำให้ผมค่อยๆลืมและลบล้างเรื่องราวร้ายๆนั้นออกไปจากใจได้ ให้ความทรงจำดีดี ภาพเหตุการณ์ดีดี ชะล้างความทรงจำร้ายๆและภาพเหตุการณ์ร้ายๆออกไป
เริ่มจากวินาทีนี้เป็นต้นไป ผมจะพยายาม
*************************************************************
“เฟียซ! เอาอีกแล้วนะ!”
เสียงใสๆที่พยายามตะเบ็งให้ใหญ่ดังขึ้นเมื่อเพื่อนสนิทเตะลูกบอลเหินข้ามรั้วบ้านออกไปเป็นรอบที่3ตั้งแต่เริ่มเตะบอลมา และคนที่ต้องไปเก็บลูกบอลก็คือเด็กหนุ่มร่างบางผิวขาวจัด ใบหน้าเรียวเล็กที่ประกอบด้วยเครื่องหน้าจิ้มลิ้มน่ารักงอง้ำอย่างไม่สบอารมณ์ที่ต้องวิ่งออกไปเก็บลูกบอลนอกบ้านอีกครั้ง เจ้าตัวหันหลังวิ่งออกไปนอกรั้วบ้านปากก็บ่นงึมงัม
“ชอบแกล้งดีนัก เดี๋ยวจะเตะบอลอัดหน้าให้น็อคเลย”
ดวงตากลมใสมีแววเจ้าเล่ห์เมื่อคิดถึงแผนการเอาคืนเพื่อนสนิทที่ชอบแกล้งตน
ปรี๊ด! ปรี๊ด!
เสียงบีบแตรรถดังเตือนคนที่เดินข้ามถนนโดยประมาท เจ้าของรถหรูเลื่อนกระจกลง โผล่หน้าออกไปมองเด็กหนุ่มที่ทำหน้าตื่นตกใจอยู่กลางถนน
“ข้ามถนนไม่มองรถ อยากตายเหรอ”
เสียงเข้มเอ่ยขึ้น นัยน์ตาสีเฮเซลไล่มองเด็กหนุ่มร่างบางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ผิวขาวจัดที่โผล่พ้นชุดกีฬาออกมาโดนแสงแดดยามบ่ายแก่ๆยิ่งขับให้เด็กหนุ่มดูขาวสว่างมากขึ้นไปอีก อีกทั้งผิวแก้มแดงๆของเจ้าตัว ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนตุ๊กตามีชีวิต
“พี่ควิน สวัสดีครับ”
เด็กหนุ่มยกมือไหว้เมื่อได้สติ เดินยิ้มกว้างเข้ามาหยุดยืนข้างรถ
“อ้าว พี่แซทก็มาด้วย สวัสดีครับ”
โน้มตัวยกมือไหว้ชายหนุ่มอีกคนที่นั่งนิ่งอยู่เบาะข้างคนขับ หน้าหวานๆบวกกับรอยยิ้มสดใสพานให้คนในรถลืมตัวเผลอจ้องตาม
“มาหาพี่เนสเหรอฮะ” เอียงคอถาม กระพริบตาปริบๆอย่างขี้เล่นตามนิสัย
“ไม่น่าถามเลย ถ้าพวกพี่ไม่มาหาพี่เนสแล้วจะมาหาใคร ฮ่าๆๆ”
พูดเองก็หัวเราะเอง ยกมือขึ้นเกาศีรษะแก้เก้อที่ถามไปแล้วไม่มีใครตอบ
“งั้นเข้าบ้านเถอะครับ รอแป็ปนึงนะ เดี๋ยวผมเปิดประตูให้”
ว่าแล้วก็รีบวิ่งไปดันประตูรั้วเปิดออกพลางตะโกนบอกพี่ชาย
“พี่เนส! เพื่อนมาหาครับ”
พอร์ทคันหรูขับเข้ามาจอด ทันทีที่ร่างสูงของสองหนุ่มก้าวลงจากรถ เสียงตะโกนหยาบคายก็ดังทักทาย
“มาหาป๊ามึงเหรอ!”
“เออ กูมาหาป๊า ไหนวะ ป๊ากูอยู่ไหน”
“ตลกแระไอ้เหี้ยควิน ตกลงพวกมึงมาทำไม โปรเจ็กต์ก็ทำเสร็จแล้วนิหว่า”
เนสหรี่ตามองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย
“จะยืนคุยกันอย่างนี้หรอฮะ เข้าไปนั่งคุยกันในบ้านดีกว่า เกือบลืมแนะนำ พี่ควินพี่แซทฮะ นี่เฟียซเพื่อนผม”
ร่างบางดึงแขนเพื่อนสนิทเข้ามายืนใกล้ๆกันพลางโปรยยิ้มกว้างส่งให้เพื่อนพี่ชาย
“สวัสดีครับ”
เฟียซยกมือไหว้ ยกยิ้มนิดๆพอเป็นพิธีเพื่อไม่ให้เสียมาทยาท
“ต้าร์ เข้าบ้านไปอาบน้ำไป เหงื่อไหลเต็มหน้าแล้ว สกปรก”
เนสหันมาสั่งน้อง สีหน้าเหนื่อยหน่าย
“ว่าแต่เขา ตัวเองก็สกปรกเหมือนกันนั้นแหละ”
คนถูกสั่งโต้กลับ ทำปากยื่นอย่างงอนที่ถูกพี่ชายว่าก่อนจะสะบัดหน้าเดินเข้าบ้านไปโดยไม่ลืมดึงแขนเพื่อนสนิทไปด้วย
“มึงเลี้ยงน้องหรือเลี้ยงลูกกันแน่วะ”
“หุบปากไปเลยแซท น้องกู กูสั่ง กูดุ กูด่า กูว่าได้คนเดียวเว้ย”
เนสถลึงตาใส่เพื่อน เดินตามน้องชายเข้าบ้านโดยไม่คิดจะชวนเพื่อน
“พี่น้องอะไรวะ หน้าตาก็ดูคล้ายกัน แต่นิสัยแม่งต่างกันฉิบหาย”
ควินเอ่ยขึ้น นัยน์ตาคมมองตามหลังสองพี่น้องไปจนลับสายตา
“คนน้องอ่ะน่ารัก แต่คนพี่แม่งปากหมา โคตรต่าง”
แซทเสริมขึ้น นึกถึงรอยยิ้มสดใสกับใบหน้าหวานๆของเด็กหนุ่มร่างบางก็ทำให้ใจเป็นสุขได้อย่างน่าประหลาด
“เจอครั้งแรกกูยังไม่มั่นใจ แต่ครั้งนี้กูคิดว่าใช่วะ”
แซทหันไปมองหน้าเพื่อน กระตุกยิ้มมุมปาก
“ถ้าความรู้สึกมันใช่ กูไม่ปล่อยไปแน่”
ควินแสยะยิ้ม นึกถึงเสียงใสๆที่เอ่ยทักทาย ผิวขาวๆ แก้มแดงๆ แค่นึกถึงก็อยากให้เจ้าตัวมายืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง
สองหนุ่มเดินเข้าบ้าน เสียงหัวเราะใสดังก้องห้องรับแขก เด็กหนุ่มผู้สร้างเสียงหัวเราะวิ่งผ่านหน้าพวกเขาไปหวิดจะชนกันอย่างฉิวเฉียด เจ้าตัววิ่งขึ้นบันไดแล้วหยุดชะงัก หันกลับมา ใบหน้าหวานดูสลดคล้ายกับคนทำความผิดแต่แววตากลับเป็นประกายซุกซน
“ขอโทษนะฮะพี่ควินพี่แซท”
บอกเสร็จก็วิ่งตึงตังขึ้นไปพร้อมเสียงหัวเราะร่า ก่อนจะหายเข้าไปในห้องของตัวเอง ทิ้งให้คนมองตามยืนนิ่งด้วยความงุนงง
“อ้าวพวกมึง ยังอยู่เหรอ เหี้ยแล้ว! น้องกูเล่นพวกมึงแล้ว ฮ่าๆๆๆ”
เนสยืนขำจนตัวงอ ชี้นิ้วไปที่เสื้อของเพื่อน
ควินกับแซทก้มมองเสื้อตัวเอง แล้วก็พบว่าเสื้อของพวกเขามีเนื้อทุเรียนเละๆติดอยู่เป็นรูปรอยนิ้วทั้งห้า
“เด็กฉิบ”
แซทพึมพำ มองรอยเปื้อนของเสื้อด้วยสายตาวาววับ
“โคตรๆ”
ควินส่ายหน้าเบาๆ แทนที่จะโกรธเด็กหนุ่มหน้าหวานที่บังอาจมาทำเสื้อตัวโปรดของเขาเปื้อน แต่เขากลับชอบใจ
ไม่ต้องรอให้เจอกันครั้งที่3 แค่ครั้งนี้พวกเขาก็รู้แล้วว่าความรู้สึกเวลาเจอคนที่ใช่ มันเป็นยังไง!
------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้เกิน 100% :laugh: แต่งเลยมา 2 หน้าเวิร์ด :really2: ไม่สับสนกันนะคะ
ตอนนี้ย้อนเข้าสู่พาร์ทอดีตแล้ว การบรรยายจะเปลี่ยนไปเป็นสรรพนามบุรุษที่ 3 แทน
เพื่อให้เข้าใจและรับรู้ถึงความรู้สึกของตัวละครทุกตัว :z2: ขอบคุณทุกคอมเมนท์
ขอบคุณทุกการติดตาม และคำอวยพรในการสอบ ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4:
ขอโทษด้วยที่ดำเนินเรื่องช้า ปาเข้าไปตอนที่ 27 แล้วเพิ่งมาเวิ่นพาร์ทอดีต :sad4:
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ยังติดตามกันมาจนถึงตอนปัจจุบัน ขอบคุณนะคะ :กอด1:
ขอให้ทุกท่านมีความสุขในการอ่าน (อย่าเครียดเน้อ) เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
-
เอาแล้วว จะได้รู้สักทีว่าทำไมต้าร์ต้องมาอยู่กับสองโหด เอ้ย สองหล่อคู่ซี้
รอติดตามค่าาาาาา :L2: :L2:
-
ฮาดีเนอะ เมื่อเจอเรื่องแบบนี้ๆ
-
อืมมมมมม หลงน้องมาตั้งแต่แรก ทำไมไม่ทำอะไรให้มันดีกว่านี้คะพี่
เหตุการณ์จะได้น่าจดจำกว่านี้หน่อย... :เฮ้อ:
-
:sad4: คนแต่งกลับมาแล้ว :mc4:
-
:เฮ้อ: รอนะคะ
-
พอใช่ปุ๊ปก็ปล้ำเลยใช่ม๊าาาา :z1: :z1: :z1:
-
อยากรู้ทำไมสองคนถึงโหดอย่างนี้ ทั้งที่ก้อรักน้อง น่าจะอ่อนโยน
-
รอติดตามนะค้า
จริงๆ เราคิดว่านักอ่านหลายๆ ท่านอาจจะพอเดาพาร์ตอดีตออกนะ
แต่อีกใจก็คิดว่า ไม่หรอก เดี๋ยวต้องมีหักมุมโดนคนเขียนบลัฟแหงๆ
ประมาณว่าเหนือความคาดหมาย มาเหนือเมฆ หรือปูเรื่องให้คนอ่านคิดไปเองแล้วเดาผิดไรงี้
แบบเราเข้าใจไปคนละทางเลยอ่ะ ทั้งที่จริงๆ แล้วเรื่องมันเป็นอย่างนี้นะ มีแค่นี้เอง อะไรทำนองนี้
เพราะเราคิดว่าเท่าที่อ่านมาเรื่องนี้มีอดีตที่ซับซ้อนมากๆ แต่ไม่แน่มันอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้
บางทีคิดเยอะไปก็ไม่ดี เราคิดไปสองชั้น ในขณะที่เนื้อเรื่องจริงๆ มันอาจจะเบาบางมากๆ หรือไม่ก็อาจจะกลับกันคิดน้อยไป เรื่องดันออกมาโคตรจะซับซ้อนซะงั้น
เพราะฉะนั้น เฮ้อออ เราเดาเรื่องนี้ไม่ออกจริงๆ นะคะคนเขียน บางทีก็เหมือนจะเดาออกแต่กลับไม่แน่ใจซะงั้น
ทำให้ต้องลุ้นอยู่ทุกตอน ยังจำได้เลยค่ะที่คนเขียนเคยบอกไว้ว่าเรื่องนี้จะจบแบบอันแฮปปี้
พอรู้แบบนี้แล้วรู้สึกว่าไม่รู้ซะยังจะดีกว่า เพราะพอรู้แล้วมันจะทำให้เรากังวลจนถึงขั้นวิตกจริตได้ T_T
แต่แน่นอนว่ามันก็ทำให้นิยายของคุณน่าติดตามยิ่งขึ้นอีกเช่นกันค่ะ :)
-
ต้ารืในอดีตดูใสๆ เป็นคนละแบบกับปัจจุบันเลยนะ
-
เข้าสู่พาร์ทอดีตแล้วสิ
จะได้รู้ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดสักที
-
ต้าร์สู้ ๆ ตอนหลับจะหักมุมยังไงเนี่ย ลุ้นชะมัด
-
มาบ่อยๆ นะคะ อย่าหายไปนาน
เรื่องสนุกๆ อย่างนี้ อยากอ่านค่ะ
-
ในที่สุดก็จะได้รู้อดีตของ ต้าร์ แล้ว
รอตอนต่อไปค้า ^^
-
รอตอนต่อไป ไกลจะเข้าความจริงขึ้นทุกที
-
ต้าร์น่ารักอ่ะ.....ชอบๆๆๆ
-
เมื่อก่อนดูสดใสกว่าตอนนี้เยอะเลยเน้อ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
มาทำให้อยากรู้ๆๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:call: :call: :call: :call:
-
อยากรู้ ๆ
:z2: :z2:
-
+ เป็ดสำหรับพาร์ทอดีตที่รอคอย กรี๊ดดดดดดดดด
ยังไม่ค่อยเต็มอิ่มเลย แม้พี่จะตั้งใจอ่านอย่างช้าๆแล้ว อื้ออ...อยากอ่านอีก
ชอบอดีตของตาตาร์ ดูเป็นเด็กน้อยที่ช่างน่ารัก สดใส เจองี้เข้าไป พี่แซทพี่ควิน ไม่หลง ไม่รัก
ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว จริงมั้ยคะ (ถามใคร?555) ถ้าให้เดาสักนิด (ไม่อยากเดาเลย)
น้องตาร์คงโดนสองหนุ่มจับกดที่ห้องนอนตัวเองเป็นแน่แท้ ก็เห็นหลอนห้องตัวเองซะขนาดนั้น เอ้!! หรือเดาผิด
รอต่อนต่อไปนะคะ อย่างใจจอใจจ่อ :bye2:
-
สมกับเป็นเพื่อนกันจริงๆ
-
^^
-
บางทีการพยายามลืมอดีตที่เจ็บปวด และอยู่กับปัจจุบันที่มีความสุขบ้าง อาจจะดีกว่า
-
โถ ก็รักน้องตั้งแต่แรก แล้วทำหม้าาาาาายต้องรุนแรงกันด้วยนะ
-
เป็นเด็กที่ซนจริงๆต้า :-[ แบบนี้สินะถึงได้ใจของทั้งสองหนุ่มไปครอง
-
รอติดตามตอนต่อไปว่าอะไรที่ทำให้ความสัมพันธ์ที่น่าจะเร่ิมต้นด้วยดีกลับกลายเปนบาดแผลไม่ลบเลือน
-
:call: :call: :call:
-
ยอมรับว่าอ่านตอนแรกๆแล้วเหวอมาก รู้สึกว่าทำไมควินกับแซทร้ายกับน้องจัง
แต่ด้วยความอยากรู้ที่มาที่ไปก็เลยอ่านไปเรื่อยๆ เลยได้เห็นมุมน่ารักของควินกับแซท
คราวนี้เลยเครียดเลย หน่วงๆหนักๆ น่ารักทั้งคู่ ดีทั้งคู่ เลยแบบ จะเป็นไงต่อเนี่ย
คนเขียนย้ำถึงเรื่องจบไม่แฮปปี้อีก ดังนั้นอ่านไป ยิ้มไป แต่ก็หน่วงไปด้วยในตัว
รอลุ้นว่าสุดท้ายจะเป็นยังไง...
นี่เรื่องในอดีตก็เริ่มแล้ว อยากรู้มากมายว่าทำไมต้าร์กับเนสต้องแยกกันอยู่
แล้วควินกับแซททำไมคุมน้องซะจนน่าอึดอัดขนาดนั้น
ทำไมต้องโหดกับน้องแบบนี้
อ่านไปก็แอบคิดว่าควินกับแซทจะเคยเขม่นกันบ้างมั้ยเรื่องน้อง
ส่วนตัวชอบตอนพิเศษปีใหม่มากมาย
โดยเฉพาะตอนที่เล่นกีต้าร์ น่ารักทั้งคู่เลย555
ไม่เคยอ่านแนว3Pเลย เรื่องนี้เรื่องแรก
มีปมให้ติดตามดีด้วยค่ะ ชอบ รออ่านต่ออยู่นะคะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ สนุกมากๆ ^^
ชอบที่เป็น3P แต่มีดราม่าหน่วงๆ มีฉากหวานบ้างแต่ก็ไม่นาน
มีความเศร้าแทรกเข้ามาเป็นระยะ สลับไปสลับมา จนบางทีไม่รู้จะอารมณ์ไหนดี
ยิ่งพออ่านมาถึงนักเขียนบอกว่าเรื่องนี้จบไม่แฮบปี้ ใจกระตุกวูบเลย ลังเลสับสนที่จะอ่านต่อทันที
ต้องหยุดอ่านชั่วคราวและกลับมานั่งคิดว่าเราจะอ่านต่อดีมั้ยนะ? เพราะมันจบเศร้านะ
สุดท้ายก็อ่านต่อ เพราะอยากรู้เรื่องอดีต อยากรู้ว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น?
จนทำให้ต้าร์ต้องแยกจากพี่ มาอยู่กับแซทและควิน
แซทและควินทำไมต้องกักขังต้าร์และไม่ให้พี่น้องเจอกัน
ร๊อคเกอร์มาเจอ มารักเนสตอนไหน และยังกักขังเนสไว้อีก
อยากรู้ว่าเรื่องนี้ตอนจบที่ว่าไม่แฮบปี้ บทสรุปมันจะลงเอยแบบไหนกันนะ?
ต้าร์ตาย เนสตาย หรือต้าร์หนีไปไกล จนแซทกับควินไม่มีทางหาตัวเจออีก
หรือว่าก็ยังอยู่ด้วยกันไปสามคนอย่างนี้แหละ แต่เป็นแบบว่า
ถึงแม้แซทกับควินจะรักต้าร์มากแค่ไหน คอยดูแลปกป้องยังไง
แต่ต้าร์ก็ไม่เคยรักตอบแซทและควินเลย ต้าร์แค่ทนอยู่ด้วยเท่านั้น
ซึ่งถ้าจะจบไม่แฮบปี้ เราแอบหวังให้จบแบบหลัง จะให้ใครตายหรือพรากจากกัน
มันออกจะเหมือนละครเกาหลีไปหน่อย (จริงๆจะบอกว่าน้ำเน่า)
คือเราเสียใจด้วยแหละถ้าจะให้ใครตายอ่ะ เพราะรักตัวละครทุกตัวเลย T^T
ให้จบแบบควินกับแซทรักต้าร์มากกก แต่ก็เจ็บปวดเพราะรู้ดีว่าต้าร์ไม่เคยรักทั้งสองคนเลยดีกว่า
เพราะเคยทำเรื่องเลวร้าย กักขังบงการชีวิตต่างๆนาๆ เลยไม่เคยได้หัวใจต้าร์ไป
ก็สมเหตุสมผลกับการกระทำของสองคนนี้แล้ว เป็นบทสรุปจากการกระทำของตัวเอง...
ปล.อ่านมาหลายตอนรู้สึกเหมือนนักเขียนจะแอบเอนเอียง ให้ควินได้หวานได้ใกล้ชิดกับต้าร์เยอะกว่าแซทอีกนา
ทั้งจูบ ทั้งกอด ทั้งหอม ขนาดตอน อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อะจึ๊ย ควินยังได้ก่อน และได้มากกว่าแซทด้วย ฮ่าๆๆ
ขอฉากหวานเพิ่มให้แซทกับต้าร์หน่อยสิตัวเอง ควินได้อยู่กับต้าร์เยอะแล้วอะ (อ้อนนักเขียน ทำตาปริบๆใส่) :impress2:
ปล.2 เม้นต์ยาวมาก แต่เรารู้ว่านักเขียนชอบอ่านเม้นต์ยาวๆ อิอิ
เป็นกำลังใจให้นะคะ จะตามอ่านตลอดค่ะ มาอัพบ่อยๆน้า~ :L1: :L2:
-
ลป. (ลืมไป) มีโครงการจะแต่ง3P หรือ 2P อีกมั้ยคะ
ถ้าแต่งอีกคราวหน้าขอจบอย่างมีความสุขน้า ^^
-
อยากถามคะ!!
เรื่องนี้จบแบบไม่แฮปปี้ ใช่มั๊ยๆ :o12: :o12: :o12:
-
เข้าพาร์ทอดีตแร้วววววว ตื่นเต้นๆ :z2:
ลุ้นอ่ะ จะต้องเตรียมตัวซดมาม่ารึป่าวเนี่ย
-
กรี๊ดดดดดดดดดด เข้าภาคอดีตเสียที :impress2:
รู้สึกตอนนี้ ควินกับแซทมีบทพูดเยอะขึ้น
ต่อไปจะได้อ่าน2คนนี้พูดเยอะขึ้นเสียที...อ่านตอนแรกๆพูดแถบนับคำได้
นักเขียนจ้าขอบทพูดให้2คนนี้เยอะด้วยนะค่ะ...พูดได้เถื่อนดีชอบ :impress3:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
-
เอามาเรียกน้ำย่อยชัดๆเลยแบบนี้
เข้าสู่ตอนของอดีตแล้ว อยากรู้มากเลย
ต่อด่วนเลยคร่าาาาาาาาาาา
-
ในที่สุดก็จะรู้อดีต :เฮ้อ:
-
กลับมาแล้ววว :sad4:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าสองคนนี้ชอบน้องมากกกก
แต่เข้าหาผิดวิธีสินะ????
-
ควินกับแซทห่วงต้าร์น่าดูเลยนะเนี่ย ต้าร์ก็มองควินกับแซทในแง่ดีหน่อยสิ ควินกับแซททำไมถึงทำกับต้าร์แบบนั้น เพราะอะไรกันแน่นะ
-
อั๊ยยะ! สองหนุ่มไปแล้ว ทิ้งน้องต้าร์ไว้กับอังเดร เปลี่ยนคู่เชียร์ดีกว่า 555 (/โดนโบก!)
ฮาตรงมีการโทรกลับมา แล้วก็เมสเซสมาบอกนี่ด้วย 555 ใจตรงกันขนาดนี้เนื้อคู่ชัดๆ (/โดนฆ่า)
ในที่สุดพาร์ทอดีตก็มาแล้ว หลังวับๆแวมๆให้งงงวยและคาใจกัน สองหนุ่มนี่ดูจะรักต้่ร์มากเลยนะ แล้วทำไม ทำม๊ายยยยยยยยยย TT[]TT
รอตอนหน้าด้วยความค้างงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ตอนนั้นตาร์ยังใส ๆ อยู่เลย
ตอนนี้ก็ใสนะ แต่บางทีก็เหมือนทำเพื่อเอาตัวรอดมากกว่า
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่ิองนี้ สนุกมากกกกก สงสารต้าร์เหมือนกัน
แต่เค้าแอบมีใจให้พี่แซทไปแร้ว อิอิ
ว้าาาาา ไม่รุนึกไปเองหรือป่าวว่าพี่แซทดูบทน้อยกว่าพี่ควิน
มีมุมมองที่ทำให้เข้าใจพี่ควินบ้าง แต่อยากเข้าใจพี่แซทด้วยง่ะ
รอตอนต่อไปนะค้าาาาาา สนุกมากกกกก
-
เข้าสู่ภาคอดีตแล้วน่ะ อยากรู้จังเลยว่าจะเป็นยังไงต่อไป เดาแนวเรื่องไม่ค่อยถูกเท่าไหร่น่ะ อ่านไปก้อต้องเตือนตัวเองตลอดน่ะว่าจบไม่แฮ็ปปี้น่ะ :z3: แต่ก้ออยากอ่านต่อไปเรื่อย ๆ น่ะ คนเขียน ๆ ได้น่าติดตามมาก ๆ จ้ะ ยังไงมาอัพต่อเร็ว ๆ น่ะ :call:
-
:z3: :z3: มาต่อแล้ว :sad4: คนที่ใช่ >/////< น่ารักอ่ะ ตาร์ :impress2:
ทำไมมีเรื่องด่วนอะไรขนาดนั้นนนนน ทั้งสองคนเลย รีบกลับมาหาตาร์ไวๆน้าาาาา
ชอบที่สุด ตอนสามคนนี้อยู่ด้วยกัน :o8: LOVE 3P :pigha2:
-
รอตอนต่อไปเจ้าค่ะ o13
-
เตรียมใจรอ ..เฮ้อ อย่าเศร้ามากเน้อ :กอด1:
-
น้องแสบแต่เด็ก
แสดงว่าเมื่อก่อน ต้องดีกว่าตอนนี้แน่เลย
อยากรู้สาเหตุการเปลี่ยนแปลงจะแย่แล้ว
-
น่ารักมากๆ เลยอ่า รออ่านต่อนะครับ
-
กลับมาอ่านรวดเดียวหลายตอนเลย
น่ารักมากกก
แอร๊ยย จะจบแบดเอนดิ้งจริงเหรอ เหลือความหวังไว้ซักหน่อยน๊า
-
อยากรู้เรื่องอดีตเลย ทำไมอยู่ดีๆ ถึงร้ายกับน้องนะ
เง้ออออ
แอบอยากให้จบ Happy
-
รอภาคสองคร้าบพี่น้องงงงงงง :call:
-
รอๆๆๆๆ
-
สองคนนี้ เหมือนฝาแฝดจริงๆอ่ะ
ทั้งนิสัย สเป๊ค คำพูด พ่อแม่ อะไรหลายๆอย่าง
ไม่แปลก ที่จะไม่มีปัญหากันเลย
ไว้ใจกันและกันมากกก ไม่มีแย่งกันอ่ะ
ถ้าคิดจะอยู่อย่างมีความสุข มันก็อยู่ได้นะน้องตาร์
แค่เปิดใจ อิอิ
-
อร้ายยยยยยยย น่ารัก อ่านไปเขินไป 55
-
อะไรทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้กันนะ??? :m15:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแง่วววว
คิดถึงน้องเก๋ มาไวๆนะคะคนเขียน :m15: :m15:
-
อั๊ยยะ!! ในที่สุดก็จะได้รู้อดีตแล้วสินะ
รอร๊อรอออ รอมานานแสนนาน 555
รอตอนต่อไปค่ะ คิคิ ><
-
สนุกจริงๆ ติดยิ่งกว่าละคร
อดีตเศร้าได้ อนาคตห้ามเศร้าแล้วนะ
-
รอ รอ รอ :call: :call: :call:
-
HEARTBREAKER
28
(50%)
เวลาเลิกเรียนของเด็กมัธยมปลายที่สถานศึกษาอยู่ใจกลางเมืองกรุง มีนักเรียนกลุ่มใหญ่ทยอยกันเดินออกจากโรงเรียนท่ามกลางเสียงพูดคุย เด็กหนุ่มหน้าหวานผิวขาวจัดโดดเด่นอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนร่วมชั้น เจ้าตัวเดินคุยกับเพื่อนสนิทอย่างออกรส รอยยิ้มสดใสร่าเริงกลายเป็นสัญลักษณ์ประจำตัว เพราะทุกครั้งที่เพื่อนๆเห็นหน้า เจ้าตัวก็จะส่งรอยยิ้มกว้างทักทายอยู่เสมอ
“เฟียซ ไปกินไอติมกัน”
ชวนเพื่อน นัยน์ตาเป็นประกาย แต่ได้รับสีหน้าบึ้งตึงตอบกลับมา
“ไม่กินสักวันจะตายมั้ย”
“ตาย”
ตอบทันควัน ปากบางยื่นออกน้อยๆที่ถูกเพื่อนขัดใจ
“งั้นมึงก็ตายไป ตายไปเลย”
“โห! พูดอย่างนี้กับเพื่อนหรอ ใจร้ายวะ แช่งให้เพื่อนไปตาย”
เจ้าตัวโวย หยุดเดินประท้วง แต่อีกฝ่ายไม่แคร์เดินต่อไปหน้าตาเฉย
“เฟียซ! รอด้วย!”
ทนเก็กได้ไม่นานก็ส่งเสียงร้องตามหลังพร้อมวิ่งไปให้ทันเพื่อน
“กูจะกลับบ้าน มีงานต้องทำ”
“อือ กลับก็กลับ ไม่กินก็ได้”
ตอบเสียงแผ่วอย่างยอมจำนน
เดินมาถึงป้ายรถเมล์ ยืนรอรถสายที่ผ่านแถวบ้านได้สักพักจู่ๆก็มีรถBMWสีขาวขับมาจอดเทียบตรงหน้า เด็กหนุ่มหันไปมองเพื่อนอย่างงุนงง ฝ่ายเพื่อนเองก็งงไม่แพ้กัน แต่พอกระจกรถเลื่อนลงทั้งคู่ก็หายข้องใจ
“จะกลับบ้านใช่มั้ย ขึ้นรถสิ จะไปส่ง”
เสียงเข้มบอก นัยน์ตาคมมองหน้าหวานของน้องชายเพื่อนอย่างให้ความสนใจ
“สวัสดีครับพี่แซท ขอบคุณนะครับที่ใจดีจะไปส่ง แต่ไม่เป็นไรครับ พวกผมกลับบ้านเองได้ เดี๋ยวรถเมล์ก็มาแล้ว”
บอกปัดอย่างสุภาพด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ขึ้นมาเถอะ ยังไงก็ผ่านแถวนั้นอยู่แล้ว ไปด้วยกันเลยจะได้ไม่เสียเวลา”
ไม่ยอมให้อีกฝ่ายปฏิเสธ
พอดีกับที่เสียงบีบแตรรถเมล์ดังไล่ เด็กหนุ่มทั้งสองคนเลยลนลานมองหน้ากันไปมา สุดท้ายก็ยอมเปิดประตูก้าวขึ้นรถด้วยกลัวว่ารถเมล์คันใหญ่จะบีบแตรไล่อีกรอบ
“บ้านพี่แซทอยู่ทางเดียวกับบ้านผมเหรอฮะ”
หันไปถามคนขับเมื่อรถติดไฟแดงอยู่
“คนละทาง”
“อ้าว”
หันไปมองเพื่อนที่นั่งเบาะหลังอย่างขอความเห็น แต่อีกฝ่ายกลับตีหน้านิ่ง
“ทำไม คนละทางแล้วไปส่งไม่ได้หรอ”
เจ้าของรถหันไปถาม กระตุกยิ้มมุมปากมองสบนัยน์ตากลมใส
“ได้สิครับ ผมแค่งง ตอนแรกพี่แซทบอกว่ายังไงก็ผ่านทางบ้านผมอยู่แล้ว แต่เมื่อกี้ผมถาม พี่แซท
บอกอยู่คนละทาง”
ยิ้มเจื่อน กลัวว่าเพื่อนพี่ชายจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาไม่อยากให้ไปส่ง
“ต้าร์ โทรศัพท์ เดี๋ยวลงรถแล้วลืม”
เฟียซส่งโทรศัพท์มือถือให้ แวบนึงที่ต้าร์หันมารับโทรศัพท์ไป สายตาคมดุจากเจ้าของรถเขม่นมองมา พอไฟเขียวแล้วรถเคลื่อนตัวออก เฟียซลองมองไปที่กระจกหน้าแล้วก็เจอกับสายตาเดิมจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว เจ้าตัวตีมึนเมินหน้าหนีทำทีเป็นมองวิวนอกรถ
“กลับบ้านเองตลอด ไอ้เนสไม่มารับหรอ”
“ครับ พี่เนสให้ผมกลับบ้านเอง แค่นั่งรถเมล์ต่อเดียวก็ถึงบ้านแล้ว ไม่ลำบากอะไร แต่ถึงต้องนั่งหลายต่อ พี่เนสก็ให้ผมกลับเองอยู่ดี”
ยิ้มตอบ ไม่ใช่ว่าพี่ชายไม่เป็นห่วง แต่เขาต้องการสอนให้รู้จักมีความรับผิดชอบตัวเอง สอนให้รู้จักเดินทางด้วยตัวเอง ถ้าแค่เรื่องกลับบ้าน ยังกลับเองไม่ได้ ต่อไปจะมีปัญญาหาเลี้ยงตัวเองได้ยังไง
“แล้วเพื่อนล่ะ บ้านอยู่แถวไหน”
ถามพลางเหลือบมองกระจก
“บ้านเฟียซอยู่ก่อนถึงซอยบ้านผม3ป้ายรถเมล์ครับ ใกล้ถึงแล้วผมจะบอก”
ตอบแทนเพื่อนก่อนหันไปมอง ส่งยิ้มกว้างให้ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าถูกสายตาคมดุดันจากเจ้าของรถมองมาด้วยความไม่พอใจ
เด็กหนุ่มนั่งนิ่งมองตรงไปเบื้องหน้าออกอาการเกร็งจนคนขับสังเกตได้ หลายครั้งที่หันมามองคล้ายจะเอ่ยปากพูดคุยด้วยแต่สุดท้ายก็เงียบไป คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างสงสัยในพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่าย ปกติเวลาเจอกันเด็กหนุ่มจะยิ้มร่าเริง แต่ครั้งนี้กลับดูเงียบไป หรือว่าไม่พอใจที่ต้องขึ้นรถมากับเขา?
“ช่วยจอดตรงป้ายรถเมล์ข้างหน้าด้วยครับ”
เสียงดังมาจากเบาะตอนหลัง ดึงสติให้เจ้าของรถชะลอความเร็ว
“จะลงตรงนี้เหรอ ไม่ให้พี่เขาเข้าไปส่งในซอยล่ะจะได้ไม่ต้องเดินไกล”
“ไม่เป็นไร เกรงใจพี่เขา ลงตรงนี้แหละ”
รถจอดเทียบหน้าป้ายรถเมล์ เฟียซเปิดประตูก้าวลงจากรถ
“ขอบคุณครับ”
ผงกศีรษะขอบคุณเจ้าของรถแต่อีกฝ่ายไม่ได้หันมามอง
“เจอกันพรุ่งนี้”
เสียงใสบอกเพื่อนพลางโบกมือลา เฟียซพยักหน้าให้ก่อนปิดประตู รถขับออกไปไกลสายตา หากคนที่เพิ่งลงจากรถยังยืนอยู่ที่เดิม ในใจหวนคิดถึงท่าทีของเจ้าของรถหรู
ได้แต่หวังว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่คิด
“เอ่อ…พี่แซทครับ เรื่องเมื่อวานก่อน ผม…เอ่อ…ผม…”
“มีอะไรก็พูดมา”
ตัดสินใจจอดรถเทียบเข้าข้างทาง หันไปมองเด็กหนุ่มที่ทำท่าอ้ำอึ้งพูดจาตะกุกตะกักอย่างจริงจัง
“ผมขอโทษนะครับที่แกล้งพวกพี่ พอดีวันนั้นคุณป้าแม่บ้านท่านทำทุเรียนกวน ผมเลยเข้าไปช่วย แต่ช่วยไปช่วยมาครัวเละ คุณป้าก็เลยไล่ผมออกมา”
ท้ายประโยคเสียงแผ่วอย่างอับอาย ผิดกับคนฟังที่กระตุกยิ้มมุมปากอย่างรู้สึกชอบใจปนเอ็นดูในความซุกซน อยากเข้าไปช่วยแต่กลายเป็นเข้าไปทำครัวเละซะงั้น เด็กจริงๆ
“ไม่เป็นไร แค่เสื้อเปื้อน”
บอกอย่างไม่ใส่ใจ เพราะไม่เคยคิดจะโกรธ
“จริงนะครับ พวกพี่ไม่โกรธผมใช่มั้ย”
“ไม่โกรธ”
ได้ยินคำยืนยันก็ยิ้มได้ อาการเกร็งตั้งแต่ขึ้นรถมาก็พลอยหายไปด้วย
“ขอบคุณนะครับ”
ยิ้มบอก ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก ตอนแรกก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะโกรธที่เล่นพิเรนทร์เอาทุเรียนเละๆไปป้ายเสื้อ เลยลังเลไม่กล้าถาม แต่พอได้ยินว่าอีกฝ่ายไม่โกรธก็ดีใจ เพราะจุดประสงค์ที่แกล้งไปก็เพื่อต้องการอยากเป็นมิตรด้วย
แซทถือโอกาสเอื้อมมือไปลูบผมนุ่ม ส่งความรู้สึกผ่านทางสายตาให้น้องชายเพื่อนอย่างไม่ปิดปัง เด็กหนุ่มก็ยิ้มรับสัมผัสอย่างบริสุทธิ์ใจไม่ได้คิดอะไรไปไกลเกินกว่าคำว่าพี่ชาย ผิดกับอีกฝ่ายที่กำลังคิดว่า
ยิ่งได้อยู่ใกล้ ได้พูดคุยกัน ความรู้สึกมันก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จากที่เอ็นดูก็เริ่มชอบ จากชอบก็ยิ่งชอบมากขึ้น
“เอ่อ…งั้นเรารีบกลับบ้านกันเถอะครับ พี่แซทจะได้ไม่เสียเวลา”
“ไม่เป็นไร ไม่รีบ”
ตอบง่ายๆ ขับรถต่อไปอย่างสบายอารมณ์ จู่ๆก็นึกอยากให้ถนนมันยาวเป็นพันไมล์ เพื่อที่ได้ยืดเวลาออกไปนานๆ
มาถึงที่หมาย รถจอดที่หน้ารั้วบ้าน เด็กหนุ่มปลดเข็มขัดนิรภัย มองเข้าไปในบ้าน ไม่เห็นรถพี่ชายอยู่ก็ขมวดคิ้ว
คงกำลังขับรถมา
“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง พี่แซทจะเข้าบ้านก่อนมั้ยครับ”
หันไปยกมือไหว้ขอบคุณในความมีน้ำใจ พลางเอ่ยชวนด้วยความหวังดี เพื่ออีกฝ่ายจะหิวน้ำหรืออยากทานกาแฟ
“ก็ดี”
ตอบรับ มองใบหน้าหวานก่อนที่เด็กหนุ่มจะลงจากรถไปเปิดประตูรั้ว พอขับรถเข้ามาจอดเรียบร้อยเจ้าของบ้านก็ยังมีน้ำใจยืนรอด้วยรอยยิ้มสดใส ต้องย้ำเตือนตัวเองไม่ให้เผลอตัวเข้าใกล้อีกฝ่ายเกินสมควร
เดินเข้าบ้านพร้อมกัน ร่างสูงก็ลอบมองเสี้ยวหน้าหวานไปหลายรอบ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกชอบกับทุกส่วนประกอบบนใบหน้าเรียวเล็ก เจอเด็กผู้ชายหน้าตาดีมาก็มาก แต่ยังไม่มีใครสะดุดตาเท่าเด็กคนนี้ ทั้งรูปร่างหน้าตาอีกทั้งนิสัย เหมือนมีแรงดึงดูดให้เขาสนใจจนไม่สามารถละสายตาไปได้
“พี่แซทนั่งรอก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้ หรือพี่แซทอยากดื่มกาแฟ”
หันไปถามเมื่อเดินมาถึงห้องรับแขก
“แค่น้ำเปล่าก็พอ”
บอกพลางจ้องที่ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน จู่ๆความคิดนึงก็พุ่งพรวดเข้ามา ‘น่าจูบ’
“งั้นรอแป็ปนึงนะครับ”
เจ้าของบ้านยิ้มตอบ เดินตรงไปที่ห้องครัว ทิ้งให้คนรอมองตามหลังจนลับสายตา
เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดัง เจ้าตัวหยิบออกมาดู พอเห็นชื่อคนโทรเข้ามาก็ทำหน้าเซ็งก่อนกดรับ
“ครับแม่”
“แซทอยู่ไหน แม่มีธุระด่วนอยากให้แซทช่วย”
“ธุระด่วนอะไร”
“เอาน่า รีบกลับบ้าน มาถึงแล้วแม่จะบอก”
“น่าเบื่อ”
“แซท นี่แม่นะ”
“รู้แล้ว จะรีบไป แค่นี้นะ”
ตัดสายอย่างหงุดหงิด ยัดเครื่องมือสื่อสารใส่กระเป่ากางเกงตามเดิม หันไปมองทางที่เจ้าของบ้านหน้าหวานเดินไปอย่างรอคอย ไม่นานเจ้าตัวก็เดินยิ้มเข้ามาพร้อมถือถาดที่มีแก้วน้ำกับจานขนม
“นี่ครับน้ำ ส่วนนี่ขนมสอดไส้ คุณป้าท่านทำเมื่อเช้า อร่อยนะครับ พี่แซทลองชิมดู”
วางแก้วน้ำไว้ตรงหน้าตามด้วยจานขนม
“ขอบใจ”
บอกก่อนยื่นมือออกไปหยิบช้อนตักขนมเข้าปาก ด้วยไม่อยากให้เด็กหนุ่มเสียน้ำใจแม้ตัวเองจะไม่ชอบทานขนมหวานก็ตาม ปกติไม่ใช่คนที่จะรักษาน้ำใจใครแม้กระทั่งคนในครอบครัว แต่กับคนนี้ไม่ใช่
“เป็นไงครับ อร่อยมั้ย”
ถามพลางจ้องมองสีหน้าคนกินอย่างลุ้นในคำตอบ
“อร่อย”
คำตอบสั้นๆแต่ทำให้คนฟังคลี่ยิ้มกว้างอย่างดีใจแทนคุณป้าแม่บ้านของตน
“ต้องกลับแล้ว อยู่บ้านดีดี”
บอกก่อนหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่มล้างคอ
“อ้าว จะกลับแล้วหรอครับ งั้นเดี๋ยวผมเดินไปส่ง”
ร่างสูงลุกขึ้นพยักหน้าให้ เดินนำออกไป มาถึงรถร่างเล็กก็หยุดยืนส่งยิ้มให้
“ขับรถดีดีนะครับ”
แซทมองสบนัยน์ตากลมใสโดยไม่เอ่ยตอบอะไร ขึ้นรถปิดประตูสตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไป มองไปที่กระจกข้างก็เห็นว่าเด็กหนุ่มยังยืนยิ้มพร้อมโบกมือให้
“ยิ้มเก่งฉิบ”
--------------------------------------------------------------------------------------
เอาไป 50% ก่อนนะคะ :monkeysad: เพราะถ้ารอ 100% คงอีกนาน :เฮ้อ:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามมากๆค่ะ :pig4:
เห็นคอมเมนท์บางคนบอกอยากให้เก๋เพิ่มบทพี่แซทหน่อย :serius2:
จากที่อ่านคอมเมนท์มา ดูเหมือนแซทจะมีแฟนคลับเยอะกว่าควินนะ :laugh:
ไปเจอในทวิตเตอร์ก็เห็นคนอ่านบอก พี่ควินต้องเป็นพระเอกแน่เลยเพราะเห็นเก๋เอารูปควินขึ้นดิส :pigha2:
ขอประกาศไว้ตรงนี้เลยนะคะว่าไม่ใช่ เรื่องนี้ก็อย่างที่ทราบกันว่าจบไม่แฮปปี้ เพราะฉะนั้นไม่มีพระเอกหรอกค่ะ o22
:laugh: *วิ่งหลบรองเท้า* เรื่องนี้คือ 3P ความหมายของ 3P ก็ชัดเจนอยู่แล้วเนอะ
ควินกับแซทมีบทบาทเท่าๆกันนะคะ เก๋ไม่ได้ลำเอียงรักใครมากว่านะ :z2: พยายามเฉลี่ยบทให้เท่าๆกัน
ยังไงก็ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ยังติดตามเรื่องนี้กันอยู่ แม้คนแต่งจะหาย(หัว)ไปนานก็ตาม :z3:
เวิ่นเยอะแระ อ่านให้สนุกนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
-
:impress2: มาลงก้อปลื้มแล้ว เอาเถอะ เรื่องที่พี่เก๋บอกจะจบไม่สวย ไม่ว่าอะไรขออย่างเดียวอย่าท่วมจอพอไม่ไหวจะร้องหนัก :laugh:
-
ถ้าได้อ่านตั้งแต่ตอนแรกจนถึงล่าสุดรวดเดียว จะเห็นว่าบทควินเยอะกว่าแซทจริงๆน้าค้า~
และที่พี่แซทแฟนคลับเยอะ เพราะสงสารที่ไม่ค่อยมีบทนี่แหละค่ะ
อืม..คุณเก๋คงไม่โกรธหรอกเนอะ เราบอกแนะนำโดยพยายามใช้คำประนีประนอมที่สุดแล้ว
นี่กลัวโดนคุณเก๋โกรธนะเนี่ย ที่มาขอบทแซทเพิ่มเพราะเห็นว่าบทน้อยกว่าควินจริงๆ และคนอื่นก็บอกเหมือนกัน
ว้าาาาา ไม่รุนึกไปเองหรือป่าวว่าพี่แซทดูบทน้อยกว่าพี่ควิน
มีมุมมองที่ทำให้เข้าใจพี่ควินบ้าง แต่อยากเข้าใจพี่แซทด้วยง่ะ << อยากได้ตามนี้เลยค่ะ (me/ทำหน้าอ้อน) :m13:
มาถึงตอนล่าสุดกันบ้าง ดีใจมากที่มาต่อแล้ว รออ่านตลอดเลยค่ะ ติดมากอ่ะ 5555+
ดีใจที่พี่แซทโผล่มาบ้างแล้ว แต่แป็บเดียวโดนคุณแม่เรียกตัวกลับ แป่ว
มาต่อที่เหลือเร็วๆน้าตัวเอง~ +1และบวกเป็ดจ้า :L1: :L2:
ปล.อยากเห็นรูปพี่แซทกับพี่ควิน น้องต้าร์ด้วย
------------------------------------------------------------------------
คำผิดนิดหน่อย
“พี่แซทนั่งรอก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้ หรือพี่แซทอย่างดื่มกาแฟ”
-
เรารูสึกว่าคำว่าไม่แฮปปี้คือจะไม่มีใครคนใดคนหนึ่งได้ ตาร์ไปครอบครองคนเดียว แต่ต้องแบ่งตาร์กันทั้งสองคน ถึงไม่มีพระเอกในเรื่องนี้ เพราะคำว่าพระเอกคือ คนเด่นเพียงคนเดียว ใช่มิ่ คนแต่ง :z2:
-
ไม่แฮปปี้มันก็มีหลายแบบอยู่นะ
ต้องรอดูว่ามันจะออกมาแนวไหน
แต่ไม่อยากให้มีใครตายอ่า
-
อ่านแล้วอยากรู้ว่าอะไรเปนจุดหักเหทำให้ความสัมพันธ์เลวร้ายจนต้าต้องเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ
-
รอต่อๆ
-
น่าร๊ากอ่ะต้าร์ :L2:
-
อ่ายยยยยยย น่ารักจริงๆ
-
น่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มากกกกกกกกกกกกกก
-
รออ่านตอนต่อไป แวะมาบอกว่าชอบควินนะ แต่ ดีแล้วละที่เป็นพระเอกทั้งคู่ แต่พอคิดว่าตอนจบเศร้าก็ใจหาย จบแบบเศร้าพอปะมาณพอนะคะ อย่าให้ถึงกับตายเลย อิน5555
-
น่ารักขนาดนี้ ไม่รักไม่หลงได้ไงไหว
-
"ยิ้มเก่งฉิบ"
อ๊ายยย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บางทีก็อยากให้ไม่มีตอนจบ ไม่อยากเศร้า T_T
ตาร์สดใสมาก สงสารตาร์ถ้าความสดใสจะต้องหายไป
-
ต้าร์ตอนนี้ใสๆ ไร้เดียงสา น่าเสียดายที่อีกหน่อยจะต้องมีมลทิน :เฮ้อ:
-
ต้าร์เป็นทั้งพระเอกและนายเอก(ไส้เดือนเลยสิทีนี้) :m4: ควินกับแซทเป็นแค่ตัวประกอบ(ที่เด่นมาก) :m9:
-
อย่าให้เศร้ามากนะค่ะ ตาบวมหมดแล้ว
-
:o8: :o8: :o8:
น่ารักอ่ะ
พี่แซทน่ารักมากมาย พี่ควินด้วย(แม้ตอนนี้จะยังไม่มีบท5555)
สองคนนี้คือผู้ชายในฝันจริงๆ :z3: :z3: :z3:
-
หลงเสน่ห์น้องเต็มเหนี่ยวเลยสินะ คุณพี่แซทมีมุมแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย :-[
-
น้องต้าร์น่าร๊าากก :D
+1 ขอบคุณค่ะ
-
จบเศร้าหรอ แงๆๆๆๆๆๆ ไม่ยอมน้าา อย่าเอาเศร้าเลย :o12: :o12:
-
แซทเข้าไกล้ต้าแนบเนียนสุดยอด :laugh:
-
ตอนนี้ก้อน่ารักยุหรอก แตทำไมโหดร้ายจัง.....
-
แซทก็เหมือนพยายามไม่ใจร้อนเกินไปนี่นา แล้วอะไรทำให้ควินกับแซททำแบบนั้นกับต้าร์นะ แต่แซทขี้หวงน่าดูเลยนะเนี่ย
-
ไม่หายแน่จ๊ะ ไม่หาย
แค่นานๆจะได้เข้ามาซักทีเท่านั้นเอง
แบบอ่านทีเดียวหลายๆตอน แล้วตอบเม้นแบบรวบยอดอะ
แต่เป็ดนี่บวกให้ทุกตอนน้า ไม่ได้รวบ อิ อิ
เป็นกำลังใจให้ และรออ่านอยู่เสมอนะ
รีบมาต่ออีก50%ที่เหลือด่วนๆจ้า
-
ตอนแรกเรารู้สึกว่าบทแซทมากกว่าค่ะ
แต่หลังๆควินแอบเด่นกว่านะ
อ่า ทำใจต่อไป จบไม่แฮปปี้ๆ ท่องไว้ จะได้ไม่เครียดเวลาที่ต้องอ่านถึงตอนจบจริงๆ
-
กรี๊สสสสส (เอริ่ม..จะกรี๊สทำไมก็ไม่เข้าใจ?)
ชะอุ๊ย!!พี่แซทได้เริ่มทำคะแนนจีบเด็กน้อยใสซื่ออย่างเนียนๆก่อนพี่ควิน
ส่วนตาร์ก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าไอ้เพื่อนพี่ชายนี่แหละ มัน หึหึหึ คึคึคึ :oo1:
ตาร์ยิ้มแล้วโลกช่างสดใส ยากแก่การหักห้ามใจไม่ให้รัก คงทำได้ยาก
+ เป็ดเป็นกำลังใจให้น้องเก๋นะคะ และรออีก 50 เปอร์หลังค่ะ
-
เราชอบทั้งสองคนจ้า เพราะเห็นว่าเป็น 3p ก้อไม่สำคัญบทใครจะเยอะกว่า เพราะสรุปได้ทุกคน :haun4: แต่คนเขียนช่างย้ำจริงว่าจะจบแบบไม่แฮ็ปปี้น่ะ แต่ก้อดี เพราะอ่าน ๆ ไปเหมือนมันจะจบดีน่ะ จะได้จำไว้ตลอดเพื่อเตรียมรับความเศร้าน่ะ :monkeysad:
-
วันวานยังหวานอยู่ แต่พี่แซทก็คิดไม่ซื่อกับน้องซะแล้ว แถมยังหึงออกนอกหน้าด้วย 555
ตอนนี้ก็ดีๆอยู่อ่ะนะ แต่อะไรที่มันทำให้เรื่องเลวร้ายขนาดนั้น ทั้งที่จริงๆจะตามจีบแบบค่อยเป็นค่อยไปก็ยังได้ เมเปิ้ลเหรอ? (เกี่ยวแหละแต่ไม่รู้เกี่ยวไง แต่คงมีอะไรมากกว่านั้นแหละ)
หวังว่าตอนจบ ถึงจะแบดเอนด์ แต่หวังว่าจะไม่เฟลลงเหวนะ 555 (แต่ถึงลงเหวก็จะอ่าน!)
ถึงจะยุ่งแต่ก็อุตส่าห์มาอัพ ขอบคุณมากๆค่ะ ^^
-
ต้าร น่ารักจัง
อ่านๆ ดูแล้วควินกับแซทก็ออกจะรักน้องนะ แต่ไหงเป็นยังงี้ไปได้นะ
-
ขอปูเสื่อรออก 50 % อย่างใจจดใจจ่อ
อ่านแล้วฟินนนนนนน
เกิดอาการครั่นเนื้อครั้นตัวอยากรู้อดีต 555
โดยส่วนตัวเราชอบทั้งควินทั้งแซทเท่าๆกัน
เอิ๊กกกกกกก
-
เอาล่ะ อดีตของทั้งสามคนกำลังกระจ่างออกมาแล้ว
อยากรู้ต่ออ่ะ มาลงต่อไวๆ น้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แต่เรากลับคิดว่าพี่ควินเนี้ยะบทพระรอง 5555555555
จริงๆนะ แต่ทั้งสองคนก็คล้ายๆกัน ไม่อยากให้จบไม่แฮปปี้เลย :เฮ้อ:
-
เรารูสึกว่าคำว่าไม่แฮปปี้คือจะไม่มีใครคนใดคนหนึ่งได้ ตาร์ไปครอบครองคนเดียว แต่ต้องแบ่งตาร์กันทั้งสองคน ถึงไม่มีพระเอกในเรื่องนี้ เพราะคำว่าพระเอกคือ คนเด่นเพียงคนเดียว ใช่มิ่ คนแต่ง :z2:
เราโอเคนะกับ 3p เห็นด้วยกะรีนี้
-
ก็ชอบเจ้าชายน้ำแข็งอย่างพี่แซทมากกว่านิ อิๆๆๆ
-
ยกมือสูงๆเลย เป็นแฟนคลับพี่แซท ชอบให้พี่แซทมานัวเนียๆน้องเยอะๆ ออกแนวซึนๆดี
-
ทำไมถึงจบไม่แฮปปี้อ่า :m15: :m15:
งั้นขอตัวไปทำใจล่วงหน้าก่อนนนน :z10:
-
เข้ามาดันไม่ให้ตกไปไกลโพ้นนน
และขอถามว่า ครึ่งหลัง จะมาเมื่อไรคะน้องเก๋
พี่อยากอ่านต่อจนแทบคลั่งแล้ว ฮืออ :o12: :m15: :monkeysad: :sad11: (บีบน้ำตาเข้าไว้ กร๊าก)
-
เปิดเรื่องมาน่าสนใจ เลยมาเม้นต์ก่อน
สามพี! โอ้ มายก๊อด~ O.,O!
ตามอ่านก่อนนะคะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งน่ารักอ่ะ
รอต่อนะครับ
-
จะว่าเฟียซฉลาด หรือ sense ดีกกันแน่
-
น่ารักอะ ร้สึกแซกเริ่มมีบทเยอะแล้ว อย่าจบเศร้าเลยนะคะขอร้อง TT
-
HEARTBREAKER
28
(ต่อ)
รถยนต์LEXUSสีดำเลี้ยวเข้าซอยมาสวนทางกับรถBMWสีขาวคันคุ้นตา เจ้าของรถหน้าหวานขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย
“ไอ้แซท มันมาทำไม”
ถามตัวเองด้วยความงุนงงที่เห็นรถเพื่อนก่อนจะเหยียบคันเร่งพารถคู่ใจขับมุ่งตรงกลับบ้านด้วยใจที่ไม่สงบนิ่ง เพราะความคิดว้าวุ่นกับรถที่เพิ่งขับสวนกันไปเมื่อครู่นี้
เสียงบีบแตรรถดังอยู่หน้ารั้วบ้านเรียกให้เด็กหนุ่มกระโจนลงจากโซฟาในห้องรับแขกวิ่งยิ้มกว้างออกไปเปิดประตูรั้วให้พี่ชาย พอรถแล่นเข้ามาจอดเจ้าตัวก็ปิดประตูแล้วรีบเดินปรี่เข้าไปหาพี่ชายเหมือนทุกที
“ไอ้แซทได้มาบ้านเราหรือเปล่า”
ลงจากรถมาก็พุ่งคำถามคาใจเข้าใส่น้องชายทันที
“มาครับ พอดีพี่แซทเขาขับรถผ่านมาทางโรงเรียนแล้วเห็นผมกับเฟียซยืนรอรถเมล์อยู่ เขาก็เลยอาสามาส่ง”
ยิ้มตอบพี่ชายอย่างไม่คิดอะไร ผิดกับฝ่ายพี่ที่เรียวคิ้วขมวดเป็นปมนัยน์ตาทอแววขุ่นเคือง
“มันแค่มาส่งเฉยๆใช่มั้ย”
ยังถามต่อ จ้องดวงตาใสของน้องเขม็ง
“ใช่ครับ”
ตอบอย่างพาซื่อ ยิ้มกว้างมองสบตาพี่ชาย
“แค่มาส่ง ไม่ได้เข้าบ้าน”
หรี่ตามองอย่างจะเค้นเอาคำตอบที่พึงพอใจ
“เข้าบ้านครับ ผมชวนพี่เขาเอง แล้วผมก็เอาน้ำกับขนมให้พี่เขาทาน”
“ว่าไงนะ”
น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างกับคำตอบที่ไม่เป็นไปอย่างที่คิด
“พี่แซททานขนมไปได้คำเดียวก็กลับไป พี่เนสมีปัญหาอะไรเหรอฮะ”
“ไม่มี”
เนสตอบน้องเสียงห้วน ดินเข้าบ้านไปอย่างรีบเร่ง ทิ้งให้น้องชายยืนมองตามหลังด้วยความงุนงงระคนสงสัยกับอาการแปลกๆของพี่ชาย
“เป็นอะไรของเขา”
เสียงเพลงร็อกดังก้องอยู่ในผับ บรรยากาศสลัวภายในทำให้ยากต่อการมองเห็นฝูงชนที่รวมตัวกันอยู่ในนี้ได้ทั้งหมด หากแต่นัยน์ตาสีเฮเซลของชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนพิงเคาน์เตอร์บาร์อยู่กลับกวาดมองฝูงชนเบื้องหน้าได้อย่างชัดเจน สายตาคมมองเห็นกลุ่มคนที่กำลังเต้นอย่างเมามัน คู่รักชายหญิงที่กำลังนัวเนียกันอย่างเร่าร้อน หรือแม้กระทั่งคู่เกย์ที่กำลังลูบไล้กันอยู่อย่างเคลิบเคลิ้ม ริมฝีปากหยักลึกแสยะยิ้มก่อนก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เป้าหมายของชายหนุ่มคือผู้ชายผมตั้งย้อมสีแดงทั้งหัวซึ่งกำลังจูบดูดดื่มอยู่กับแฟนสาวในมุมอับ ขายาวเดินตรงไป ผ่านหน้าโต๊ะว่างที่มีขวดเบียร์วางอยู่ก็ยื่นมือออกไปคว้า เมื่อมาถึงเป้าหมายก็หยุดมอง
“เฮ้ย!”
ส่งเสียงทัก ทำให้สองคนตรงหน้าผละห่างกัน โดยไม่รอให้อีกฝ่ายด่าสวนที่เดินเข้ามาขัดขวางความสุข ชายหนุ่มก็เงื้อมือข้างที่ถือขวดเบียร์ฟาดเข้ากลางศีรษะเป้าหมาย เสียงกรี๊ดและเสียงร้องครางอย่างเจ็บปวดดังประสานกัน ชายหนุ่มกระชากคอเสื้อร่างที่ทรุดไปกองกับพื้นขึ้นมา จับอีกฝ่ายลากเดินออกไปท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของหญิงสาวผู้ร่วมเหตุการณ์
เสียงแรงกระแทกดังเมื่อชายหนุ่มผลักร่างอ่อนปวกเปียกลงไปนอนหมอบที่พื้น ศีรษะที่ถูกฟาดด้วยขวดเบียร์มีเลือดไหลซึมออกมาไม่หยุด กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วบริเวณด้านหลังของผับซึ่งใช้เป็นสถานที่เก็บของ
“ไอ้พอลมาหรือยัง”
หันไปถามบริกรหนุ่มที่ยืนคุมสถานการณ์อยู่ข้างๆ
“มาถึงแล้วครับ กำลังรถวนหาที่จอดอยู่”
“บอกให้มันมาเร็วๆ”
“ครับ”
อีกฝ่ายผงกศีรษะรับคำสั่ง ถอยห่างออกไปกดโทรศัพท์ต่อสายหาเพื่อนเจ้านาย
ชายหนุ่มล้วงเอาซองบุหรี่พร้อมไฟแชคออกมาจากกระเป๋ากางเกง จุดสูบรอเวลาให้เพื่อนมาถึง
“ควิน! กูมาแล้ว ไหนวะ ไอ้ตัวเหี้ย”
เสียงห้าวดังมาจากข้างหลัง ชายหนุ่มทิ้งมวนบุหรี่ยกเท้าขยี้จนไส้ทะลักก่อนหันไปมองเพื่อน
“นอนหมอบอยู่นั่น รีบๆจัดการ เสียเวลาแดกเหล้า”
บอกเสียงเรียบ เดินผ่านเพื่อนกลับเข้าไปในผับ
“ขอบใจมากเพื่อน! กูจะรีบอัดมันแล้วตามเข้าไปแดกเหล้าด้วย รอกูแป็ป”
ตะโกนบอกไล่หลังเพื่อนแล้วหันมามองคู่อริ
“เฮ้ย! มาออกกำลังกายกันหน่อย อย่าให้ถึงตาย แค่พิการก็พอ”
หันไปสั่งบริกรที่หักนิ้วมือรอจัดการอยู่ก่อนแล้ว
“ครับนาย”
“เก่งนักเหรอมึง กล้าเล่นหมาหมู่กับกูเหรอ กูจะทำให้มึงเจ็บจนร้องหาแม่ไม่ทัน”
เสียงหัวเราะคิกคักของกลุ่มหญิงสาวในชุดวาบหวิวดังอยู่ในวงเหล้าภายในห้องรับรองแขกวีไอพี พวกหล่อนเบียดตัวเข้าแนบชิดกับชายหนุ่มซึ่งนั่งกระดกเหล้าเข้าปากราวกับดื่มน้ำเปล่า
“พี่ควิน ทานผลไม้มั้ยคะ เดี๋ยวลิซซี่ป้อนให้นะ”
น้ำเสียงออดอ้อนเอาใจเอ่ยถามพร้อมท่าทางยั่วยวน
ชายหนุ่มยังคงนั่งนิ่งไม่พูดจาเอาแต่ยกแก้วดื่มรอเพื่อน นัยน์ตาคมมองไปที่ประตู สักพักคนที่รอก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับอีกหนึ่งหนุ่ม
“พี่พอลมาแล้วครับสาวๆ”
ส่งเสียงทักทาย ยิ้มหวานแจกกลุ่มหญิงสาวที่นั่งขนาบข้างเพื่อน
“ออกไป”
ควินสั่งเสียงเรียบ สองหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาหันไปมองหน้ากัน กลุ่มหญิงสาวก็เช่นกัน
“มึงสั่งใครวะควิน ไม่ใช่กูกับไอ้แซทใช่ป่ะ”
พอลตีหน้ามึน
“ออกไปให้หมด รำคาญ”
สั่งอีกรอบพลางมองกลุ่มหญิงสาวที่นั่งขนาบข้างทั้งซ้ายขวา พอเจอสายตาดุเข้าพวกหล่อนก็หน้าซีดรีบลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง
“อะไรของมึงวะควิน ไม่เอาก็โอนมาให้กูสิ ไล่ไปทำไม เสียของ”
พอลต่อว่า ส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจอารมณ์เพื่อนก่อนหันไปชงเหล้า
“แล้วไอ้เหี้ยนั่น มึงจัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ”
แซทถามถึงคู่อริเพื่อนที่มีเรื่องมีราวกัน
“บุหรี่หน่อย”
ควินลวงเอาซองบุรี่พร้อมไฟแชคส่งให้คนขอ แซทรับมาจุดสูบ พ่นกลุ่มควันพิษลอยอวล
“เรียบร้อย กูใจดีหิ้วมันไปทิ้งไว้ใกล้ๆถังขยะเลยนะเว้ย รถเก็บขยะจะได้เก็บมันไปทิ้ง ฮ่าๆๆ”
“ไอ้เหี้ย! เลวสัด”
แซทด่า แต่กระตุกยิ้มมุมปาก
“บุญแล้วที่กูไม่เอามันถึงตาย แม่งเล่นหมาหมู่กับกูก่อน”
พอลบ่น ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
“ก็มึงมันเหี้ย ไปยุ่งกับเด็กมันก่อน”
ควินว่าขึ้น แสยะยิ้มใส่เพื่อน
“อ้าว ก็เด็กมันไม่ได้แขวนป้ายว่ามีเจ้าของแล้วนี่หว่า กูจะไปรู้เหรอ”
ควินกับแซทมองหน้ากันแล้วพร้อมใจกันหยิบถั่วลิสงในจานขว้างใส่เพื่อน
“ไอ้พวกเหี้ย! แกล้งกู”
พอลแสร้งโวยวายปั้นหน้าบูดบึ้ง แต่ควินกับแซทรู้ทันจึงไม่ได้สนใจ ต่างคนต่างควักโทรศัพท์มือถือออกมาเล่น
“อะไรกับกูนักหนาวะ! รำคาญโว้ย!”
แซทตะโกนขึ้นอย่างหงุดหงิด เขวี้ยงโทรศัพท์ไว้ข้างตัว คว้าขวดเหล้ามารินใส่แก้วกระดกดื่มเพียวๆ
“ใครทำให้มึงรำคาญ แม่มึงหรือผัวใหม่แม่มึง”
ควินถามเพื่อนซี้ แสยะยิ้มอย่างชอบใจกับสีหน้าหงุดหงิดของอีกฝ่าย
“น่ารำคาญทั้งคู่ ตอนเย็นก็โทรเรียกให้กูไปรับ ไปรับไม่พอยังให้อยู่กินข้าวด้วยอีก ครอบครัวสุขสันต์เหี้ยๆ กูซึ้งน้ำตาจะไหล”
“ฮ่าๆๆๆ”
ควินกับพอลระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นพร้อมกัน
“ครอบครัวสุขสันต์เฉยๆดิวะ มึงจะเติมเหี้ยทำไม เสียรูปประโยคหมด ฮ่าๆๆๆ กูขำน้ำตาจะไหล”
พอลว่ากลั้วหัวเราะเอามือลูบท้องไปด้วย
“อย่าไปขัดใจพ่อเลี้ยงนะมึง เดี๋ยวแม่งโดนยิงแสกหน้า อย่าไว้ใจสันดานมาเฟีย”
ควินบอกเสียงเรียบด้วยรู้ดีว่าพ่อเลี้ยงของเพื่อนสนิทเป็นมาเฟีย
แซทเบะปาก นึกถึงหน้าพ่อเลี้ยงแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า รู้สึกไม่ถูกชะตาตั้งแต่ได้เจอกันครั้งแรก
“วันนี้กูเจอต้าร์ยืนรอรถอยู่กับไอ้เฟียซ”
แซทเปลี่ยนเรื่องคุย หันไปบอกเพื่อนพลางคิดถึงท่าทีสนิทสนมของเด็กหนุ่มกับไอ้เด็กที่ชื่อเฟียซ
“ทำไม”
ควินถาม วางแก้วเหล้าแล้วหันมามองหน้าเพื่อนอย่างจริงจัง
“กูไปส่งต้าร์ที่บ้าน บ้านไอ้นั่นอยู่ห่างจากบ้านต้าร์แค่3ป้ายรถเมล์”
ควินหรี่ตาอย่างครุ่นคิด
“ใครวะต้าร์ ต้าร์คือใคร อะไรคือต้าร์ บอกกูบ้างดิวะ”
พอลถาม มองหน้าเพื่อนทั้งสองคนสลับกันไปมาด้วยสีหน้าอย่างรู้เต็มเปี่ยม
“น้องชายไอ้เนส”
แซทตอบส่งๆอย่างตัดรำคาญ ยื่นมือออกไปหยิบเฟรนฟรายซ์เข้าปาก
“ห๊ะ! ไอ้เนสมีน้องชายเหรอ หน้าตาเป็นไงวะ เหมือนไอ้เนสป่ะ”
พอลร้องอย่างตื่นเต้น
“ไม่เหมือน”
ควินตอบเสียงเย็น มองเพื่อนด้วยสายตาแข็งกร้าว เป็นอันรู้กันในกลุ่มเพื่อนว่าถ้าเจอสายตาแบบนี้ ทุกคนต้องหุบปากโดยเร็วที่สุด
“อะไรวะ ถามหน่อยก็ไม่ได้ เด็กใหม่พวกมึงล่ะสิ”
พอลบ่นก่อนลุกขึ้นยืน
“กูจะออกไปลั้นลา”
พอลยิ้มบอกก่อนผิวปากเดินออกไปอย่างสบายอารมณ์ ประตูปิดพร้อมกับโทรศัพท์ของแซทแผดเสียงดังขึ้น หากแต่เจ้าของเครื่องไม่สนใจด้วยคิดว่าแม่โทรมาตาม จนเสียงตัดไปและดังขึ้นอีกรอบ แซทก็ยังนั่งนิ่ง ไม่คิดจะรับสาย
“ฮึ”
แสยะยิ้มที่ในที่สุดเสียงโทรศัพท์ก็ตัดไปอีก คราวนี้ตัดไปนานเหมือนว่าปลายสายจะหมดความพยายามไปแล้ว แต่จู่ๆเสียงโทรศัพท์ควินก็ดังขึ้น เจ้าตัวหยิบมาดูรายชื่อก็นิ่งไปก่อนหันไปมองเพื่อน
“ไอ้เนส”
ควินบอกก่อนรับสาย
“มีอะไร”
“อยู่ไหน”
“ผับ”
“ที่เดิมเหรอ”
“เออ”
“เซงวะ แดกเหล้าด้วยคน รอกูก่อนนะ”
“เออ”
ปลายสายตัดไป ควินวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัวตามเดิม
“มันว่าไง”
แซทถามอย่างสงสัย เพราะปกติเนสจะไม่โทรหาพวกเขาก่อนหากไม่มีเรื่องเร่งด่วนอะไร
“มันจะมา”
ควินตอบเสียงเรียบ มองแก้วเหล้าตรงหน้าอย่างใช้ความคิด
“มันคงรู้แล้วว่ากูไปส่งต้าร์ที่บ้าน”
แซทว่าก่อนหันไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองมาดู จ้องชื่อสายที่ไม่ได้รับบนหน้าจอนิ่ง
“ไม่ใช่มันคงรู้แล้ว แต่มันรู้แล้ว”
แซทบอกพลางหันไปมองหน้าเพื่อนที่หันมามองหน้าเขาเช่นเดียวกัน
--------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ครบ 100% แล้วนะคะ :เฮ้อ: ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตาม :pig4:
ขอโทษด้วยที่มาอัพช้า :monkeysad: (นักอ่าน : ปกติแกก็อัพช้าตลอด :z6:) :laugh:
ขอให้มีความสุข สนุกกับการอ่านนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
-
o13 o13 o13
-
มาต่อเเล้ววววววววว
:sad4: :sad4: :sad4:
-
:call: :call: :call:
-
เนสหวงน้องเป็นปกติอยู่แล้ว หรือว่าเฉพาะกับควิน-แซทแค่นั้นนะ
-
เส้นทางสู่ความเศร้าที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง :o12: ยังไงก้อมาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ
-
ยังงงอยู่ อ๊ากกกก อยากรู้ๆๆๆ :serius2:
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยย ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ งื้อออออ
คนแต่งค๊าา ตอนหน้ามาไวไวน๊าา อยากอ่านต่อแล้ววววว
-
ใกล้จะรู้แระ..อะไรคือจุดเปลี่ยนที่เลวร้าย..แซท-ควิน ทำอะไรไว้กับพี่น้องต้าร์-เนส
อยากรู้จริง..มาต่อไวๆนะ อ่านเท่าไรก็ไม่พอ ยกความชอบให้คนเขียนค่ะ o13
-
เนส จะทำยังไงกับ ควิน แซท
-
:o12: ฆ่ากันเลยค่ะแบบนี้มาต่อเร็วๆนะคะ
-
แซทกับควินนี่กินเด็กจริงๆ
แต่ก็นะ เด็กมันน่ารักขนาดนี้ ใครจะไกอดไหว
แค่พี่ชายดุไปหน่อยเองงง
อยากรู้เรื่องพี่ร็อคเกอร์ด้วยนะ
อยากให้จบสวยๆระหว่างพี่เนสกะพี่ร็อค
สงสารเฮียจริงๆ
-
ทำไมเนสต้องดูโกรธๆนะ หรือรู้นิสัยเพื่อนตัวเองหว่า
ชอบควินกับแซท ดูเข้ากันดี แบบคิดอะไรไปในทางเดียวกัน
รออ่านต่ออยู่นะคะ ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
-
พี่เนสไม่ชอบพี่ควินก่าพี่แซค แล้วจาให้เขามาเปนเพื่อนทำไมวะ งง
-
ถ้าเนสหวงน้องคงไม่พาไปรู้จัก
รอตอนต่อไปค่าาาา
:L2:
-
เนสมองเพื่อนออกขนาดนี้ แล้วจะพาเพื่อนเข้าบ้านมาให้เจอน้องทำไมว้า รู้ก็รู้ว่าเสี่ยงอะนะ
เฮ้อ
-
พี่เนสท่าจะหวงน้องมากนะเนี่ย
-
รอติดตามตอนต่อไป :L2:
-
ใกล้ละ อีกนิดๆ :z2:
-
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
พี่เนสนี่ท่าทางไม่ไว้ใจเพื่อนตัวเองนะเนี่ย
แสดงว่าสองคนนี้คงร้ายน่าดู
-
พี่เนสจะทำอะไร
+1 รอตอนต่อไปค่ะ
:L2:
-
มาแว้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด....ค้างอย่างแรง
แอบดีใจตอนนี้พี่ควินกับแซทมีบทพูดเยอะกว่าทุกที :mc4:
มาต่อเร็วๆนะค่ะ :impress3:
-
รอมานาน ฮ๊าาาาาาาาาา :mc4: :mc4: :mc4:
-
ไม่แน่ใจว่าพี่เนสหวงน้องเป็นปกติ หรือมีอะไรในใจ แต่ท่าทางจะเป็นอย่างหลังซะมากกว่า
ควินกับแซทนี่เลวมิใช่น้อยนะเนี่ย แอบสงสารแม่พี่แซท เราเชื่อว่าแม่รักลูกอยู่แล้วแหละ แต่ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า
รอตอนหน้านะคะ ^^
-
เอาละเว้ย!
งานนี้ทั้งคู่เจอฤทธิ์หวงน้องของเนสแน่ๆ
-
เนสคิดอะไรกับต้าร์หรือเปล่าเนี่ย ทำไมต้องไม่พอใจที่แซทไปส่งต้าร์ขนาดนั้น แปลก ๆ นะเนี่ย หรือยังไงกัน หรือว่าเนสจะชอบแซทกับควิน น่าสงสัยนะเนี่ย เนสคงไม่ใช่ส่วนหนึ่งที่ทำให้ควินกับแซททำกับต้าร์แบบนั้นนะ
-
แปลว่าแน็ตรู้ว่าเพื่อนสองคนชอบน้องตัวเองแน่ๆ
-
อยากรู้ความจริง!!
-
ขอ3pแรงๆหน่อย ชอบ 55555555555
-
พี่เนสหวงน้องมาก o13
-
เริ่มจะมึน 5555
-
นี้ขนาดควินกับแซทยังไม่ได้อะไรๆกับต้าร์นะ ยังหวงออกขนาดนี้ :-[
-
เหอะๆๆ หวงได้โล่มากค่ะพี่เนส!!!!!!!
รักต้าร์ และรอคอยตอนต่อไปจร๊า!!!!!!!
-
สู้ๆค่ะ ตอนนี้เป็นต้นเรื่องที่เรารอคอยกันมาเนิ่นนาน ยังไงจะติดตามต่อไปนะคะ
-
อัพไวๆ นะค้า :bye2:
-
พี่เนสท่าทางจะระแคะระคายสองหนุ่มว่าคิดไม่ซื่อกะน้องชายแล้ว
-
มีความรู้สึกเหมือนกับว่าเหตุการณ์สำคัญกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว
-
:call: :call: :call:
-
HEARTBREAKER
29
(50%)
อาการตื่นเต้นดีใจปกปิดไม่มิดเมื่อได้ยินพี่ชายชวนมาเที่ยวผับด้วย ครั้งแรกในชีวิตของนักเรียนมัธยมปลายที่จะได้เข้าไปเที่ยวผับทั้งที่อายุยังไม่ถึงเกณฑ์ แม้จะกังวลเรื่องอายุ แต่พี่ชายก็บอกให้คลายกังวลว่าผับนี้มีเพื่อนเป็นหุ้นส่วนอยู่ เพราะฉะนั้นจึงไม่เป็นปัญหาอะไร พอรถเลี้ยวเข้าผับวนหาที่จอดเรียบร้อย เด็กหนุ่มรีบเปิดประตูก้าวลงจากรถกวาดมองไปทั่วบริเวณ พี่ชายเดินมาหยุดอยู่เคียงข้างก่อนกอดคอพาน้องเดินตรงไปทางประตูเข้าผับ
“ผมเข้าไปได้จริงๆหรอฮะ”
หันไปถามพี่ชายเพื่อความแน่ใจเมื่อเดินมาหยุดอยู่หน้าทางเข้าซึ่งมีพนักงานต้อนรับยืนอยู่
“เออ”
เนสตอบน้องสั้นๆอย่างตัดรำคาญ ล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาต่อสายหาเพื่อน
“กูมาถึงแล้ว ออกมาหน่อยดิ”
พูดจบก็ตัดสาย ยืนรอเพื่อนออกมารับ
เด็กหนุ่มจับกระชับเสื้อแจ็กเก็ต จัดทรงผมให้เข้าทรง ก้มมองสำรวจรองเท้า ระหว่างรอเพื่อนพี่ชายออกมา
“เนส”
เสียงเข้มเรียกมาจากหน้าประตู ใบหน้าหล่อเหล่าเคร่งขรึมเมื่อเห็นว่าเพื่อนพาน้องชายติดตามมาด้วย เด็กหนุ่มยิ้มกว้างส่งมาให้ ผิดกับคนเป็นพี่ที่แสยะยิ้มมองมาด้วยสายตาแข็งกร้าวคล้ายจะประกาศตัวเป็นศัตรู
“ป่ะ เข้าไปสนุกกัน”
เนสบอกน้องพลางดันให้เดินเข้าไปข้างในผ่านหน้าพนักงานต้อนรับที่โค้งกายเคารพอย่างนอบน้อมเพราะร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“สวัสดีครับพี่ควิน”
เด็กหนุ่มหันไปยกมือไหว้ เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มสดใสร่าเริง
“ไอ้แซทมันไม่รับโทรศัพท์กู มันมาป่ะ”
เนสถามต่อ ไม่เว้นช่องว่างให้เพื่อนหันไปสนใจน้องชาย
“มา อยู่ข้างบน”
ควินตอบเสียงเรียบ เดินนำไปก่อน นัยน์ตาสีเฮเซลเหยียบเย็นจนคนเผลอมองสบตารู้สึกหวาดกลัว
“เป็นไง”
เนสถามน้องชาย เห็นอาการตื้นเต้นของน้องแล้วก็อดที่จะยีหัวด้วยความหมั่นเขี้ยวไม่ได้
“ตื้นเต้นฮะ เข้ามาเห็นด้วยตาตัวเองแล้วน่าเที่ยวกว่าได้เห็นในละครในหนังเยอะเลย”
“ชอบหรอ”
“ชอบฮะ”
“ชอบได้แต่อย่าหลง เข้าใจมั้ย ผับมันอันตราย ถ้าไม่ได้มากับพี่ ห้ามมากับคนอื่นเด็ดขาด มากับเฟียซก็ไม่ได้ เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจครับผม”
ยิ้มตอบพี่ชายพลางทำท่าตะเบ๊ะเหมือนทหาร
เนสยีผมน้องอีกรอบ ยิ้มให้กับความไร้เดียงสา ลึกๆในใจก็สงสารน้องที่ขาดพ่อกับแม่ ลำพังพี่ชายอย่างเขา แค่เลี้ยงดูอบรมให้คำปรึกษา ให้ความรักความอบอุ่น พยายามเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ แต่เขาก็ไม่สามารถทำหน้าที่ได้ดีเท่าพ่อกับแม่ ต้าร์เป็นเด็กหัวอ่อน แม้จะดื้นรั้นไปบางที แต่ก็ไร้เดียงสาเกินไป ถึงจะเป็นเด็กผู้ชาย แต่รูปร่างหน้าตาคล้ายเด็กผู้หญิง ปัญหานี้เป็นอุปสรรคสำคัญ จะบอกว่าเป็นปมด้อยก็คงไม่ผิดนัก เขาอยากสอนให้น้องรู้จักนิสัยคนมากกว่านี้ แต่ต้าร์ก็เป็นเด็กที่ชอบคนใจดี เห็นใครพูดดีด้วย ใจดีด้วย ก็หลงชอบไปหมด การที่จะสอนให้น้องรู้จักโลกภายนอกให้มากขึ้น คงต้องใช้เวลา แต่สถานการณ์ตอนนี้บีบบังคับให้เขาต้องพาน้องออกมาเจอกับสังคมแบบนี้ก่อนวัยอันควร เขาต้องทำให้น้องได้เห็นด้วยตาตัวเองว่าสังคมของคนเลวมันเป็นยังไง!
ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องรับรองแขกวีไอพีก่อนเปิดประตูเข้าไป สายตาคมเหล่มองเพื่อนสนิทแวบนึงอย่างจะสื่อความหมายให้รู้ผ่านทางสายตา
“สวัสดีครับพี่แซท”
ยกมือไหว้เพื่อนพี่ชายอีกคนที่นั่งอยู่บนโซฟาเมื่อเดินเข้ามาในห้องรับรองแขก
เนสกอดคอน้องชายพาไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้าม กระตุกยิ้มมุมปากส่งให้เพื่อน
“กูโทรหา ทำไมไม่รับสายวะ”
ถามพลางจ้องตาเพื่อนเขม็ง
แซทแสยะยิ้ม มองหน้าเพื่อนแล้วเบนสายตาไปที่เด็กหนุ่มหน้าหวาน ใบหน้าเรียวเล็กยังคงไว้ซึ่งรอยยิ้มอยู่
“ไม่ได้ยินเสียงว่ะ”
คำตอบง่ายๆก่อนโน้มตัวชงเหล้าส่งให้คนถาม
เนสรับแก้วเหล้ามา ยกขึ้นดื่ม สายตายังไม่ละจากใบหน้าเพื่อน
“ขอเป็ปซี่ให้น้องกูหน่อย”
ควินหยิบซ้อมเคาะกับขอบจานส่งสัญญาณให้บริกรที่ยืนคอยรับคำสั่งอยู่ด้านนอกเข้ามา
“เป็ปซี่ขวดนึง”
สั่งบริกรเสร็จก็เอนหลังพิงพนักโซฟา ความเงียบเข้าปกคลุมภายในห้องแม้จะมีเสียงเพลงจากด้านนอก ควินมองเด็กหนุ่มหน้าหวานที่นั่งติดอยู่กับพี่ชายไม่ห่าง ดูเจ้าตัวจะมีความสุขที่ได้มาเที่ยวผับ เหมือนเด็กที่พอเจอของเล่นถูกใจก็วิ่งเข้าใส่
แซทหยิบซองบุหรี่บนโต๊ะมาโดยมีสายตาจากฝั่งตรงข้ามมองตาม คนนึงมองด้วยรอยยิ้มแปลกๆ แต่อีกคนมองด้วยรอยยิ้มถูกใจ กำลังจะหยิบไฟแชคจุดสูบ ใบหน้าหวานของคนน้องก็เบือนหนีไปซะก่อน แซทขมวดคิ้ว สงสัยกับท่าทีของเด็กหนุ่ม
“ออกไปข้างนอกก็ได้ต้าร์ เพื่อนพี่มันติดบุหรี่ สูบบุหรี่จัด”
เนสหันไปบอกน้อง เน้นหนักตรงสองประโยคท้าย แล้วหันกลับมาส่งยิ้มให้เพื่อนทั้งสองคนที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว
“ครับ งั้นผมออกไปข้างนอกนะ”
“อือ พนักงานมาเสิร์ฟเป็ปซี่แล้วพี่จะเอาออกไปให้”
ต้าร์ยิ้มให้พี่ชายก่อนหันไปผงกศีรษะให้อีกสองหนุ่มแล้วเดินออกจากห้องไปยืนเท้ามือกับระเบียง ทอดสายตามองบรรยากาศด้านล่างของผับ ที่ซึ่งมีฝูงชนกำลังเต้นเคล้ากับเสียงเพลงอยู่บนฟลอร์
แซทโยนซองบุหรี่ไว้บนโต๊ะ หมดอารมณ์จะสูบ หยิบแก้วเหล้ากระดกน้ำเมาเข้าปากแทน
“สูบดิ น้องกูออกไปแล้ว”
เนสยิ้มบอก หยิบถั่วลิสงโยนเข้าปาก เคี้ยวกรวมๆด้วยท่าทีนิ่งๆ
แซทแสยะยิ้มมองเพื่อน รู้ชัดถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของอีกฝ่าย ที่ตั้งใจพาน้องชายมาผับด้วยเพราะต้องการสิ่งใด
“ต้าร์บอกกูว่ามึงบังเอิญขับรถผ่านโรงเรียนมัน เลยอาสาไปส่งที่บ้าน ขอบใจนะ น้องกูก็เป็นแบบนี่แหละ ชอบคนใจดี ใครพูดดี ทำดีกับมัน มันก็ชอบเค้าไปทั่ว”
ควินกระตุกยิ้ม เข้าใจคำพูดที่เนสต้องการสื่อความหมาย แซทเองก็เข้าใจไม่ต่างกัน
“พูดตรงๆเลยดีกว่าว่ะ”
ควินพูดขึ้นอย่างตัดรำคาญ ไม่อยากทนฟังอีกฝ่ายพูดอ้อมโลกอีก ทั้งๆที่จุดประสงค์ที่แท้จริงก็บอกชัดเจนอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องมานั่งหยั่งเชิงกันอีกต่อไป
เนสแสยะยิ้ม ยกแก้วเหล้าดื่มจนหมดก่อนวางลง มองขวดเหล้าบนโต๊ะนิ่ง
“อย่ายุ่งกับน้องกู”
น้ำเสียงราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ สายตาคนพูดยังจ้องมองอยู่ที่ขวดเหล้า
“สันดานพวกมึงเป็นยังไง ทำไมกูจะไม่รู้”
เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนทั้งสองคน
“ทำไม สันดานพวกกูเป็นยังไง”
แซทถามหน้านิ่ง ยักไหล่อย่างไม่แคร์กับสายตาแข็งกร้าวของอีกฝ่าย
“ต้องให้กูสาธยายหรอวะ คบกับพวกมึงมาจะครบปี กูเห็นพวกมึงเปลี่ยนคู่นอนไม่เว้นวัน มั่วทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชาย ทำเพื่อนกูท้องแล้วไม่รับผิดชอบ”
เนสร่ายพฤติกรรมเหลวแหลกแฉด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่ต่างจากคนฟัง
“เพื่อนมึงอ้าขาให้พวกกูเอาเอง พวกกูไม่ได้บังคับขืนใจเพื่อนมึง ก่อนจะเอาพวกกูก็ป้องกันทุกครั้ง แต่เพื่อนมึงนั้นแหละ อยากเล่นสดกับพวกกูเอง ท้องมาแล้วยังไง มันไม่ได้อยู่ในข้อตกลงของพวกกู”
แซทสวนกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบคล้ายกำลังพูดคุยเรื่องสภาพดินฟ้าอากาศทั่วไป
เนสกำหมัดแน่นข่มใจไม่ให้ตัวเองลุกขึ้นตะบันหน้าอีกฝ่าย รู้ดีว่าเพื่อนที่คบกันมานั้นนิสัยเลวมากแค่ไหน ในคณะ สาขาเอกที่พวกเขาศึกษาอยู่ ไม่มีคนดีดีที่ไหนอยากมาคบหาเป็นเพื่อนด้วยหรอก แค่ได้ยินชื่อของพวกมันสองคน ทุกคนก็พากันส่ายหน้า ไม่กล้าเฉียดกรายเข้าใกล้ ชื่อเสียงของพวกมันฉาวโฉ่มาตั้งแต่สมัยเรียนไฮสคูล แล้วเขาเองที่คิดผิดเอาตัวเข้าไปพัวพันกับพวกมันตั้งแต่แรก จนทุกคนต่างเหมารวมไปว่าเขาก็เลวไม่ต่างกัน แต่เพราะคำว่าเพื่อน เขาถึงยังคบกับพวกมันมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะคำว่าเพื่อนคำเดียว
“ไม่มีผู้หญิงดีดีที่ไหนยอมนอนกับผู้ชายสองคนในเวลาเดียวกันหรอก”
ควินเอ่ยขึ้น มองหน้าเพื่อนด้วยสายตาดุดัน
“ใช่ เพื่อนกูมันโง่เองที่รักคนเหี้ยๆอย่างมึง”
เนสด่าเสียงแข็ง จ้องตาเพื่อนด้วยอารมณ์โกรธ
“ทั้งๆที่กูบอกมันแล้ว เตือนมันแล้ว แต่มันก็ไม่ฟัง มันบอกกูว่ารักมึงมาก รักมากจนไม่อยากเสียมึงไป มันยอมนอนกับไอ้แซท ทั้งๆที่มันรักมึง แค่เพราะมึงใช้คู่นอนร่วมกับไอ้แซท มันก็ยอม มันยอมมึงทุกอย่าง แต่พอมันท้องขึ้นมา มึงกลับไล่มันไปตาย มึงกล้าไล่ผู้หญิงที่รักมึงมากไปตายได้ยังไง”
“แต่เพื่อนมึงก็ไม่ตาย มึงจะรื้อฟื้นทำไมวะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว”
“ก็เพราะมันผ่านไปแล้วไง กูถึงรื้อฟื้นให้พวกมึงคิด คิดถึงความเหี้ยของพวกมึง กูเสียเพื่อนไปคนนึงแล้ว กูจะไม่ยอมเสียน้องกูไปอีก”
น้ำเสียงเข้มดุบวกกับสายตาจริงจังจ้องมองเพื่อนทั้งสองอย่างข่มขู่
สันดานพวกมันเป็นยังไง เขารู้ดี ไบฯที่เอาได้ทั้งหญิงและชาย ขอแค่คนที่ถูกใจพวกมันก็หิ้วขึ้นเตียงได้ไม่ยาก พอได้สมใจยากแล้วก็สลัดทิ้ง และที่สำคัญ พวกมันใช้คู่นอนร่วมกัน! พวกมันทำเหมือนคนเป็นแค่สิ่งของที่ผลัดเปลี่ยนกันใช้ วันไหนอยากใช้ร่วมกันก็ใช้ วันไหนอยากใช้แยกก็ใช้ เขาไม่เคยว่า ไม่เคยด่า ไม่เคยห้ามกับพฤติกรรมของพวกมัน เพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง จนเรื่องมันเกิดขึ้นกับเพื่อนของเขา “กรีน” ดาวมหา’ลัย กรีนรักไอ้ควิน รักมากจนยอมเสียได้ทุกอย่างแม้กระทั่งศักดิ์ศรีของตัวเอง กรีนท้อง เธอมั่นใจว่าพ่อของลูกในท้องคือไอ้ควิน แต่พอเธอบอกความจริงไป ไอ้ควินกลับไล่ให้เธอไปตาย กรีนเป็นลูกคุณหนู ที่บ้านของเธอมีฐานะ มีหน้ามีตาในสังคม เธอไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับทางบ้าน และไม่กล้าเก็บลูกไว้ เธอกลัวสังคมตราหน้าว่าท้องไม่มีพ่อ กรีนตัดสินใจลาออกจากมหา’ลัยแล้วบินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ และเธอก็ตัดสินทำแท้งที่นั่น กรีนไม่ได้ติดต่อมาอีกหลังจากวันที่เธอส่งอีเมล์มาบอกว่าเธอทำอะไรลงไป พวกมันรู้เรื่องทุกอย่าง แต่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และยังทำตัวมั่วไม่เลือกมาจนถึงทุกวันนี้!
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง พอดีกับที่บริกรเปิดประตูเดินเข้ามาเสิร์ฟเครื่องดื่มที่สั่งไป พอบริกรเดินออกไป เนสก็ขยับตัว
จัดการคีบน้ำแข็งใส่แก้วแล้วรินเป็ปซี่ตามลงไป
“กูยังเป็นเพื่อนกับพวกมึงได้ ตราบใดที่พวกมึงไม่มายุ่งวุ่นวายกับน้องกู”
บอกพลางถือแก้วลุกขึ้นยืน หันหลังเดินตรงไปที่ประตู จังหวะที่กำลังจะเปิดประตูออกไปก็เหลียวกลับมาบอกเพื่อนอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“เอ็นดูต้าร์แค่ในฐานะพี่ชายก็พอ ถือว่ากูขอร้อง ถ้าพวกมึงยังเห็นว่ากูเป็นเพื่อนอยู่”
--------------------------------------------------------------------------------------------------
เอา 50% มาเสิร์ฟก่อนตามเคย :laugh: ที่เหลือจะตามมาเมื่อแต่งเสร็จ (ตามเคย) :z2:
เนื้อเรื่องในพาร์ทอดีตค่อนข้างหน่วงและดราม่าพอสมควร :sad4: แต่ก็มีมุมอบอุ่นน่ารักๆให้ได้ยิ้มได้เหมือนกัน :-[
ยังไงก็ขอให้อ่านกันอย่างสนุกนะคะ :L2: ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามนะคะ :pig4:
-
รออีก50%ที่เหลือจ้า
ขอบคุณคะ :pig4:
-
มาต่อไวๆนะคะ
แซทกับควิน ร้ายกว่านี้มีอีกไหมมม
:m31: :m31: :m31:
-
เนสนี่เป็นพี่ที่ดีจัง :m3:
อดีต...ก่อนที่ต้าร์จะโดนเสือและสิงห์เขมือบ :o211:
-
เข้าใจเนสนะ เรืีองมันเคยเกิดกะเพื่อนตัวเอง
คงไม่อยากให้ต้าร์มารักมาชอบเหมือนเะื่อนตัวเอง
แต่ก็นะ สองคนนั้นเลวจริงอ่ะ
เพราะยังไม่รู้จักความรักด้วยแหละ
พอจะมารักต้าร์ เลยเหมือนกรรมตามสนอง
เพราะตอนนี้ก็ยังไม่ได้ตวามรักจากต้าร์เลย
น่าสงสารนะ แต่ก็สมน้ำหน้าไปในตัว
-
ขอบคุณค่ะ
รอที่เหลือค่ะ
+1
:L2:
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
จะรออีก 50% จ้าาาาาาาาาา
-
แซทกับควินท์เลวจริง
แต่พออยู่กับต้าร์ก็น่ารักนะ
รออีก 50 % ค่า
-
อ๊ากกกกกกก...มาม่าอีกแล้ว
ทำไมควินกับเเซทเหี้ยได้ยังงี้ล่ะ :sad4:
ถ้าทำกับน้องต้าเขาไม่ยอมแน่ :fire: :fire:
รีบมาต่อเร็วๆนะค่ะ...อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว :z3: :z3: :z3:
-
ร้ายกาจมากกก สองหนุ่มสุดหล่อ
พี่เนสก็รักน้องสุดๆ
อยากรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้ต้าร์ต้องโดนบังคับขืนใจกับสองหนุ่มไวๆ :z3:
รออีก 50% ที่เหลือค่าาา
-
เข้าใจ เนส เลยนะเนี่ยที่โกรธ ควิน กะ แซท อ่ะ
อดีตของสองคนนี้เลวเหมือนกันนะเนี่ย
-
อึ้งนิดหน่อยตรงที่รู้ว่าควินกับแซทใช้คู่นอนร่วมกันมาตลอด
นึกว่าจะเป็นแค่กับต้าร์คนเดียว
สงสารเนสและต้า ในพาร์ทอดีตต้าร์ดูซื่อไร้เดียงสามาก เป็นเพียงเด็กที่สดใสคนหนึ่ง แต่ตอนนี้ไม่ใช่
ส่วนเนสก็เพราะรักน้องมาก ส่วนเหตุผลที่ต้องไปอยู่กับอีกคนก็รอต่อไปค่ะ
แต่เรานับถือในความเด็ดเดี่ยวของเนสมากๆ รอนะคะ
-
อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เนส แม่มมมมม อย่างแมนอ้ะ สุดๆ o13 o13
-
ยิ่งรู้เรื่องในอดีตมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งผิดหวังในตัวควินกับแซทมาก
ยิ่งเรื่องใช้คู่นอนร่วมกัน มั่วไม่เลือก และที่แรงที่สุดคือไล่ผู้หญิงที่ท้องไปตาย
ถึงแม้ควินแซทจะไม่ได้บังคับตอนร่วมรักกันก็เถอะ แต่ในเมื่อเขาท้องแล้ว
ก็ควรพูดจาหรือทำดีกับเขาหน่อย ไม่ใช่เสร็จสมแล้วถีบหัวส่ง!
นิสัยทั้งควินและแซทนิสัยเสียพอกัน อยากได้อะไรต้องได้ โดยไม่สนหน้าอินทร์หน้ามารที่ไหน
ไม่สนว่าจะได้มาด้วยวิธีใด จะทำร้ายใครไปบ้าง และถ้าจะมาอ้างว่าพื้นฐานครอบครัวไม่ดี
เลยทำให้มีนิสัยแบบนี้ เราว่าไม่ใช่มั้ง ที่ดูๆมาครอบครัวทั้งคู่ก็ไม่ได้ย่ำแย่อะไร
และที่เราไม่ชอบในนิสัยทั้งคู่อย่างมากก็คือ เรื่องที่ทำกับผู้หญิงวันนั้นอ่ะ
ผู้หญิงที่เคยมีเรื่องกับต้าร์ และเป็นแฟนกับเพื่อนควินแซทด้วยน่ะ
ที่เหมือนทั้งคู่จะสั่งให้ไปถ่ายคลิปตอนร่วมรักแล้วปั๊มขาย เราว่าเป็นการกระทำที่ไม่ต่างอะไรจาก
คนเลวโดยสันดานเลย ถึงแม้ผู้หญิงเขาจะทำอะไรมาแย่แค่ไหน แต่การที่ไปทำกับเขาแบบนั้นก็เกิน
ไปหน่อยนะ แต่เรื่องนี้ก็คงต้องรอเฉลยอีกทีว่าผู้หญิงคนนั้นสร้างเรื่องอะไรเอาไว้บ้าง
กลับมาที่ประเด็นของต้าร์ หลังๆอาจจะเห็นควินแซททำดีกับต้าร์บ้างย้ำว่าบ้าง
แต่ก็นะทุกอย่างที่ทำก็แกมบังคับอยู่ดี ขนาดตอนร่วมรักยังบังคับต้าร์กลายๆเลย
จะมีสักครั้งไหมที่จะให้ต้าร์มีความคิดของตัวเอง มีอิสระบ้าง
ต้าร์เป็นคนนะ ไม่ใช่สิ่งของที่นึกอยากจะจับวางตรงไหนก็ได้ ทำอะไรก็ได้
เฮ้อ เราพูดตามตรงนะ เราไม่เคยอ่านนิยายที่เป็น 3P เลย แต่ดันมาเผลออ่านเรื่องนี้ได้ไงไม่รู้
และพอได้อ่านแล้วก็ติดงอมแงม ชื่นชอบในลักษณะการเขียน ชื่นชอบสำนวนภาษา ชื่นชอบแนวคิด
ต่างๆของตัวละคร อยากจะติดตามไปจนถึงจุดจบว่าสุดท้ายแล้วแต่ละคนจะได้รับผลจาก
การกระทำอย่างไรบ้าง แต่ให้เราคิดนะ ตามความรู้สึกเราในฐานะต้าร์เราคงไม่ลืมเรื่องเลวร้าย
ที่ควินแซทกระทำหรอก มันยากที่จะทำใจยอมรับ ถึงแม้ควินแซทจะมาทำดีและคอยบอกให้ลืม
โถ ควินแซทเอ๋ย พูดน่ะมันง่าย และนี่ก็ยังไม่เห็นทั้งคู่จะกล่าวคำ "ขอโทษ" สักคำ ไม่มีแม้แต่
การกระทำที่สำนึกผิดเลย เฮ้อ คนเขียนอย่าโกรธเรานะ ที่แสดงความคิดเห็นแบบนี้ มันอัดอั้นมานาน
แต่เราก็ชอบผลงานของคุณนะ ไม่งั้นคงไม่ตามอ่านขนาดนี้หรอก ยิ่งเป็น 3P ด้วย ยิ่งไม่ได้เข้าไปอ่านเลย
แต่เพราะเรื่องของคุณมันมีเอกลักษณ์ มีความโดดเด่น ชวนให้อ่าน จึงถอนตัวไม่ขึ้นละ 5555
ยังไงก็ติดตามผลงานของคุณต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
แสดงความคิดเห็นแรงไปหรือไม่ถูกใจยังไงก็ขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ -/\-
ปล.แอบเหนื่อยเบาๆ ไม่เคยแสดงความคิดเห็นเรื่องไหนยาวขนาดนี้เล้ยย 5555
-
สนุกมาก จนรู้สึกว่าอ่านตอนไหนก็สั้นไป
รอต่อไปจร้า
:a5: :a5: :a5:
-
ควินกับแซท มันน่าจะเป็นฝาแฝดกันหรือไม่ก็พี่น้องกัน เหมือนกันได้อย่างน่าทึ่ง
พาร์ทอดีตทำให้เห็นว่า ควินกับแซทเป็นพวกไม่สนใจความรัก แต่พอคิดจะรักก็ดันแสดงออกมาในแบบของตัวเอง
เรื่องนี้มันดราม่าจริง ๆ ทุก ๆ คนน่าจะมีส่วนผิดที่ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น เรื่องนี้จะมีใครตายไหมเนี่ย :o12: :o12:
เสียน้ำตาล่วงหน้า
-
อ๊าาาาา อีก 50 เปอร์ :z3:
-
โดนดักทาง ทำไงต่อล่ะ o18
-
โอ้ววววววววววววววววว มายยยยยยยยยยยย กอททททททททททททททททท
พาร์ทอดีตเข้มข้นมากๆๆๆเลย
อ่านแล้วก้อยากอ่านอีกกก รออห้าสิบเปอที่เหลืออนะค๊า
-
อยู่กับน้องแค่สองคน ไม่ห่วงไม่หวงเลยสิแปลก เริ่มเข้าใจพี่เนสขึ้นมาก็ตอนพาร์ทอดีตนี่ล่ะ
ที่จริงแล้วก็รู้สันดานแซทกับควินอยู่แล้วนี่ ถึงจะเข้ามาพัวพันแล้ว ถ้าจะเลิกคบกันก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี่
ส่วนน้องต้าร์ ที่เป็นคนใสซื่อขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะการเลี้ยงดูของพี่ด้วยส่วนหนึ่ง การมีเฟียซ(ที่เป็นเพื่อนที่ดี)ก็อาจจะเป็นส่วนหนึ่ง ถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นมันจะทำให้ต้าร์เจ็บแค่ไหน แต่ก็ทำให้ต้าร์เข้าใจความมืดดำของโลกมากขึ้น ถ้าคิดถึงเรื่องดีๆในเรื่องร้าย ก็อาจจะเป็นข้อนี้
อ่านพาร์ทอดีตแล้ว สมน้ำหน้าสองหนุ่มชะมัด (ความหวานตอนก่อนหน้าไม่ได้ทำให้ความโกรธลดลงนะ :laugh: )
รอที่เหลือจ้า
-
ควินกับแซทนิสัย!!!! :m31:
อยากอ่านต่อแล้ว :z3:
-
ต่อไวๆนะ
-
เนสจะรุ้ไหมว่าต้าร์คือคนที่ทำให้ควินกับแซทเปลื่ยนไป และเนสจะรู้ไหมว่าควินกับแซทรักและดูแลต้าร์มากขนาดไหน เนสเป็นพี่ชายจะห่วงน้องชายตัวเองก็ไม่ผิดหรอก แต่จะออกอาการมากไปหน่อยไหม เนสเหมือนไม่ได้เข้ามาใกล้ชิดควินกับแซทตอนอยู่กับต้าร์เลยด้วยซ้ำแต่เอาอคติของตัวเองเข้ามาตัดสินแบบนั้นเนี่ยนะ ส่วนควินกับแซทร้ายมากนะเนี่ยก่อนเจอกับต้าร์เนี่ย
-
กรี๊ด มาต่อแล้ว!
เข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมเนสถึงไม่อยากให้ต้าร์ยุ่งกับควินกับแซท
พออ่านพาร์ทอดีตแล้วถึงรู้ว่าควินกับแซทใช้คู่นอนร่วมกันมาตลอด
คงจะชอบอะไรเหมือนๆกัน สองคนนี้มีหลายๆอย่างที่คล้ายกัน
รออ่านต่ออีก50%นะคะ
-
:serius2:
-
ประวัติแซคกะควินนี่... :เฮ้อ:
-
รอคอยอีก 50% ......
ก็เข้าใจอยู่ว่าพี่พยายามปกป้องน้องให้มากที่สุด...
แต่บางสิ่ง มันก็ห้ามให้มันเกิดขึ้่นมาไม่ได้ เฮ้อ!!!!!!!
-
อ่านตอนนี้รู้สึกเสียใจ และผิดหวังในตัว ควิน กับ แซท มากเลย คือพวกเขาเลวเกินไปที่จะเป็นพระเอกเลยจริง ๆๆ ทำเรื่องอะไรมามากยังคิดว่าพอให้อภัยได้นะ แต่ไล่ผู้หญิงให้ไปทำแท้ง คือ มันเลวที่สุดเลย
จริงแล้ว 2 คนนี้มีนิสัยเหมือนกันคือ เป็นคนอกตัญญูต่อพ่อแม่ เถียงและพูดไม่ดีกับบุพการี ตลอดคือมันก็บาปอยู่แล้วยังจะมาทำเรื่องต่าง ๆๆ แบบนี้อีก ก็สมควรแล้วถ้าอนาคตจะไม่มีความสุข ถ้ายังไม่ปรับปรุงตัวให้ดี กว่านี้
คือเอาง่าย ๆ ต้าร์ กับเนส โชคร้ายมากที่มาเจอ 2 คนนี้
รออ่านบทสรุปของคนเลว 2 คนนี้ และอยากรู้ว่า 2 คนนี้จะสำนึกผิดบ้างได้ไหม ขอบคุณคนแต่งมากค่ะ
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
อยากรู้ต่อแล้วอ่ะ อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พาร์ทนี้พี่ควินพี่แซทแลดูน่ากลัวมักมาก อร๊ายยย ใช้คู่นอนร่วมกัน :z1: กรี๊สสสสสสส
พี่สองคนเป็นคนที่แบบอยากได้อะไร ก็ต้องได้สินะ แม้จะต้องใช้วิธีใดก็ตาม
เข้าใจเหตุผลหวงน้องของเนสขึ้นมาทันที ก็เหตุการณ์มันเคยเกิดขึ้นกับเพื่อนตัวเอง
ยิ่งตาร์น่ารักแบบนี้ หน้าตาก็ละม้ายไปทางผู้หญิง เสี่ยงต่อการโดน :oo1: มากๆๆ
แต่ถึงยังไงก็ไม่พ้นมือสองหนุ่มโฉด หล่อ อยู่ดีละว้าาาาา :z1:
อยากรู้ตอนต่อไปแล้ว เนสจะรับมือและขัดขวางเพื่อนทั้งสองอย่างไร ไม่ให้เข้ามาข้องแวะ เกาะแกะกับน้องชายสุดที่รัก
รอ 50 เปอร์ที่หลังค่ะ น้องเก๋
-
กรี๊สสสสสสสสสส โพสข้อความในเล้าได้แว้ววววว :z2: :z2:
คอมเม้นท์นิยายให้น้องเก๋ได้แล้ว :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ขอเม้นท์อีกสักนิด หลังจากอัดอั้นมานานแสนนาน ปริ่มมมมม
แล้วจะเม้นท์ไรอีกว้าาาา ฮ่าๆๆ เอาเป็นว่าถึงพี่แซทพี่ควินจะร้ายยังไง ก็เชียร์นะคะ *ชูป้ายไฟ*
ถึงร้ายก็รักน้องตาร์นะก๊าบบ รักมากๆด้วย ทั้งรักทั้งหวง คริคริ
+1 แต้ม สำหรับนิยายฟินๆนะจ้ะน้องเก๋ เป็นกำัลังใจให้ค้าบบ มาต่อเร็วๆนะคะ o13
-
ร้ายนะคะ สองคนนั้น แต่ว่า คำว่าเพื่อนนี่เนาะ ทำไงได้
เค้าโตมาแบบนั้น ยังไงก็ขอให้หยุดที่น้องต้าร์ อย่าไปทำใครอีกเลย
คนแบบนี้ มีจริงนะคะ ในสังคมบ้านเรา แต่คิดว่า พวกเค้ามีส่วนที่ดีอยู่บ้างแหละ
สู้ๆนะคะ คนเขียน เดี๋ยวจะเอาใจช่วยค่ะ
-
เนสปกป้องต้าร์มากเกินไปรึเปล่า
ทางที่ดีน่าจะสอนให้น้องเข้มแข็ง มากกว่าจะมาคอยปกป้องกันแบบนี้
เพราะเนสไม่มีทางปกป้องต้าร์ได้ตลอดเวลาหรอก
-
โอ้โหหหห เนสพูดถึงขนาดนี้
ควินกะแซทนี้โค่ดเลวเลยอ่ะ
เพื่อนขอแล้วแท้ๆ
สงสารเนสต้า
-
อ่ะหืมมมม ยื่งอ่านเบื้องหลังยิ่งติกย้ำความเลวร้ายของควินและแซท
เคยทำเรื่องเลวร้ายมาตั้งขนาดนั้น
ถึงตอนนี้จะกลับตัวกลับใจมาทำดีก็เถอะ....
เข้าใจความรู้สึกต้าร์กลายๆเลยแฮะ
ปล.รออีก50เปอที่เหลือ 5555
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งเกลียด ควินกับ แซท ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย
-
:call: :call: :call:
-
ไม่อยากอ่านแบบนี้เลย อยากให้รักกันๆ
-
ผู้เขียนเริ่มเผยให้เห็นแล้วว่าทำไมมันถึงจบไม่แฮ็ปปี้น่ะ ก้อคนนิสัยเลวแบบนี้มันก้อต้องรับกรรมเข้าสักวันแหละจะให้จบแบบสุข ๆ ก้อดูจะโหดร้ายกับคนดี ๆ ไปเน๊อะ ยังไงรอรับความเศร้าต่อจ้ะ น้องตาร์น่ารักน่ะ :o8:
-
ควินกับแซททำเรื่องไม่ดีมากเลย :m16:
-
อยากอ่านอีกแล้ว มาอัพนะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
HEARTBREAKER
29
(ต่อ)
“เป็ปซี่มาแล้ว”
เด็กหนุ่มหันไปมองตามเสียง ยิ้มกว้างให้พี่ชายที่ยื่นแก้วเป็ปซี่ให้
“ขอบคุณครับ”
บอกพลางรับแก้วมายกขึ้นดื่มจนพร่องไปครึ่งแก้ว
เนสมองหน้าน้อง เห็นรอยยิ้มสดใสร่าเริงที่คุ้นชินมาตั้งแต่เด็ก ความรู้สึกเป็นห่วงปนหวาดกลัวยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
ห่วงว่ารอยยิ้มนี้จะหายไป กลัวว่ารอยยิ้มนี้จะถูกทำลาย
“เป็นอะไรฮะ ไม่สบายเหรอ ทำไมหน้าเครียดจัง”
จ้องหน้าพี่ชายตาแป๋ว
เนสส่ายหน้า ยิ้มบางให้น้องก่อนกอดคอไว้ ชี้ชวนให้มองดูฝูงชนเบื้องล่าง
“เอ๊ะ! ผู้หญิงคนนั้น ดูสิฮะ ผู้ชายกลุ่มนั้นพาเธอออกไปแล้ว ท่าทางเธอจะเมาหนักด้วย”
ร้องบอกพลางชี้ให้พี่ชายมองตาม
“นี่แหละ ความน่ากลัวภายในผับ ถ้าเมาหนักจนไม่มีสติ พวกที่ไม่หวังดี พวกที่จ้องทำร้ายก็ฉวยโอกาสตอนนี้แหละ”
คนฟังหน้าเสีย คิดตามคำพูดพี่ชาย
“ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ถ้ามาเที่ยวผับคนเดียวแล้วเมาหนักจนไม่มีสติ มีโอกาสเสียตัวกับทรัพย์สินสูงเลยล่ะ”
“น่ากลัวจังเลยนะฮะ”
เนสเห็นสีหน้าหวั่นวิตกของน้องก็ยิ้มขำ
“เป็นไง เห็นด้วยตาตัวเองแล้ว ยังคิดว่าผับน่าเที่ยวอยู่อีกมั้ย”
อาการส่ายหน้าแรงเรียกเสียงหัวเราะจากคนถาม เนสยีผมน้องกอดคอให้ร่างบางเอนศีรษะพิงไหล่ตนไว้
“จำไว้นะต้าร์ ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัว ไม่ใช่คนที่ผูกพัน ไม่ใช่คนที่เชื่อใจ ไว้ใจได้ เข้ามาพูดดี ทำดีด้วย อย่าไปหลงชอบเพราะความใจดีของเขา เข้าใจมั้ย”
เนสบอกน้องเสียงเข้ม แววตาแข็งกร้าวเมื่อนึกถึงหน้าเพื่อนสองคนที่อยู่ในห้อง
“แล้วถ้าเป็นเพื่อนล่ะครับ อย่างเฟียซล่ะ”
ต้าร์ผละออกมามองหน้าพี่ชายอย่างรอฟังคำตอบ
“ต้าร์เชื่อใจ ไว้ใจเฟียซหรือเปล่าล่ะ”
เนสย้อนถามกลับ แทบไม่ต้องคิด เด็กหนุ่มตอบพี่ชายอย่างเร็ว
“ต้าร์เชื่อใจแล้วก็ไว้ใจเฟียซฮะ เฟียซเป็นคนดี”
ประตูเปิดออกพร้อมกับร่างสูงของสองหนุ่ม เนสกับต้าร์หันไปมองพร้อมกัน ฝ่ายพี่แสยะยิ้มยักคิ้วส่งให้เพื่อนด้วยรู้ดีว่าคำพูดของน้องชายเมื่อกี้นี่ สองหนุ่มได้ยินชัดเจน ส่วนฝ่ายน้องส่งยิ้มเจื่อนให้เพราะไม่เคยเห็นสีหน้าดุดันของสองหนุ่ม
“ไปนั่งดื่มข้างล่าง เดี๋ยวมีโชว์ให้ดู”
ควินบอกเสียงเรียบ มองหน้าเพื่อนแวบนึงแล้วหยุดสายตาไว้ที่เด็กหนุ่มหน้าหวาน
“อืม ไปสิ”
เนสตอบรับ กอดคอน้องพาเดินลงบันไดไปชั้นล่าง ทิ้งให้เพื่อนสองคนมองตามหลังด้วยสายตาขุ่นเคือง
“โทรหาไอ้ร็อก บอกว่าคนของมันอยู่ที่นี่ ให้มันรีบมา”
แซทสั่งเพื่อนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนเดินลงบันไดไป
ควินแสยะยิ้ม มองโทรศัพท์ในมือแล้วต่อสายหาเพื่อนอีกคน รอสัญญาณไม่นานก็ได้ยินเสียงงัวเงียจากปลายสาย
“เหี้ยไรวะ”
“รีบมาที่ผับ คนของมึงอยู่ที่นี่ เร็วๆ เดี๋ยวมันกลับบ้านก่อน”
ตัดสายทันทีที่พูดจบ
“มึงขวางทางพวกกูไม่ได้หรอกเนส”
เสียงของดีเจประกาศว่าค่ำคืนนี้จะมีโชว์พิเศษ ฝูงชนต่างส่งเสียงโห่ร้องพร้อมเสียงปรบมืออย่างชอบใจ เนสกอดคอน้องพาเดินไปนั่งที่สตูลหน้าเคาน์เตอร์บาร์ สองหนุ่มเดินตามมานั่งข้างๆ ทุกสายตามองตรงไปยังเวทีเบื้องหน้า ท่ามกลางแสงสีของไฟสปอตไลท์และแสงเซเลอร์หลากสีสาดส่องไปทั่วเวที เสียงเพลงแดนซ์ก็ค่อยๆดังขึ้นอย่างเรียกร้องความสนใจ ม่านยกสีเลือดนกถูกเปิดขึ้น เสียงร้องดังกึกก้องตามมา สิ่งที่เปิดเผยต่อสายตาฝูงชนบนฟลอร์เบื้องหน้าคือสปอร์ตคาร์ยี่ห้อดังจำนวน2คัน แลมเบอร์กินี่สีดำและเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงรุ่นใหม่ล่าสุดอวดโฉมล่อสายตา ประกายมันวาวของตัวรถเรียกให้สายตาคนมองถึงกับเคลิ้มฝันว่าจะได้จับจองเป็นเจ้าของ
ท่ามกลางเสียงกรีดร้อง เสียงพูดคุยชื่นชมสำหรับโชว์ในค่ำคืนนี้ หญิงสาวหุ่นดีสองคนในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวติดกระดุมไว้เพียงสองเม็ดกับกางเกงยีนสั้นโชว์เรียวขายาวก็ปรากฏกายอยู่บนเวที ความบางของเสื้อทำให้สายตาคนมองเห็นไปถึงเนินเนื้อหน้าอกขาวผ่องพร้อมทั้งหน้าท้องแบนราบ เสียงฮือฮาดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้งเมื่อไฟบนเวทีดับลง แต่สักพักแสงไฟก็กลับมาสว่างจ้าขึ้นพร้อมกับที่สองสาวโผล่ไปนั่งอยู่บนกระโปรงหน้าของสปอร์ตคาร์คันหรูด้วยสภาพที่เปียกปอนไปทั้งร่าง!
เด็กหนุ่มหน้าหวานเบิกตากว้างอย่างตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น ด้วยไม่คิดว่าโชว์บนเวทีจะเป็นแบบนี้ ราวกับเลือดในกายกำลังเดือดพล่าน ลำคอก็พานแห้งผาก เจ้าตัวหันไปมองหน้าพี่ชาย เอ่ยด้วยเสียงสั่นพร่า
“พี่ครับ ผมหิวน้ำ”
เนสหันมามอง ยิ้มขำกับอาการตื่นตกใจของน้องก่อนหันไปสั่งน้ำแร่กับบาร์เทนเดอร์
“โชว์ในผับก็เป็นแบบนี้แหละ ถ้าไม่จ้างศิลปินดังมาร้องเพลงก็จ้างพริตตี้มาโชว์”
บอกน้องพลางยื่นขวดน้ำแร่ที่เปิดฝาแล้วส่งให้ ต้าร์รับมาแล้วก็รีบกระดกน้ำแร่กลืนลงคอ
“มีโชว์แบบนี้ทุกคืนเลยเหรอฮะ”
“เดือนละครั้ง”
ควินตอบแทนเพื่อน มองหน้าหวานด้วยสายตาเรียบนิ่ง เนสขมวดคิ้วมองเพื่อนอย่างประเมินท่าที
“พี่ควินหุ้นกับเพื่อนเปิดผับนี้เหรอฮะ”
“เปล่า แค่ดูแลแทนมัน”
ต้าร์พยักหน้ารับรู้ ยิ้มให้ก่อนหันไปดูโชว์บนเวทีต่อ ตอนนี้หญิงสาวทั้งสองคนแทบจะกลายร่างสิงไปกับรถหรูแล้ว เพราะพวกเธอเอาแต่ยื่นหน้าอกและสะโพกถูไถไปกับรถจนแทบไม่สนใจผ้าที่จัดเตรียมไว้สำหรับเช็ดรถ
เนสเห็นน้องหันกลับไปสนใจโชว์บนเวทีก็ค่อยเบาใจ กำลังจะเอ่ยสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์ แต่สายตาก็ดันไปเจอเข้ากับกลุ่มวัยรุ่นชายยืนอยู่ตรงมุมประตูทางเข้าผับ คงจะไม่สะดุดตา ถ้าหากว่าคนกลุ่มนั้นไม่ได้พกปืนมาด้วย!
“เหี้ยแล้ว”
สบถเบาๆพลางมองตามกลุ่มคนที่พากันเดินตรงไปทางโต๊ะที่ซึ่งมีผู้ชายหน้าคุ้นตากำลังนั่งนัวเนียกับบรรดาหญิงสาวอยู่
“ต้าร์ กลับบ้าน”
เนสหันไปบอกน้องพลางฉุดแขนดึงให้ลงจากสตูล ควินกับแซทมองตามอย่างสงสัย
“มีอะไรเหรอฮะ โชว์ยังไม่จบเลย”
ต้าร์ถามพี่ชาย สีหน้าเคร่งขรึมและท่าทีแปลกๆทำให้เรียวคิ้วขมวดมุ่น
“ไอ้พอลกำลังจะโดนยำ ถ้าไม่อยากให้เพื่อนมึงตาย ก็รีบไปช่วยมัน”
เนสบอกเพื่อนเสียงเข้มก่อนดึงแขนน้องให้เดินตามอย่างเร็ว ควินกับแซทมองหน้ากันแล้วก็หันไปกวาดสายตามองหาเพื่อนอีกคน พอเห็นว่าไอ้เพื่อนตัวดีกำลังนั่งลั้นลาอยู่ท่ามกลางสาวๆ พวกเขาก็รีบเดินเข้าไปหา แต่ช้าไป เพราะกลุ่มคนแปลกหน้าเข้าใกล้เป้าหมายก่อนแล้ว
"ไอ้เหี้ยพอล แม่มึงมา!”
แซทตะโกนบอกเพื่อน คนได้ยินเสียงรีบลุกพรวดขึ้นด้วยกลัวว่าแม่บังเกิดเกล้าตามมาลากตัวกลับบ้าน เหตุการณ์ชลมุนวุ่นวายตามมาเพียงพริบตาเดียวเมื่อกลุ่มคนแปลกหน้าพยายามจับตัวพอลแต่ถูกจับเหวี่ยงและถีบกระเด็นไปคนละทิศทาง เสียงกรี๊ดตกใจของบรรดาลูกค้าสาวดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงกระแทกหนักๆของโต๊ะเก้าอี้ และเสียงแก้วแตก เสียงเพลงในผับหยุดลงพร้อมกับโชว์บนเวที ความอลหม่านภายในผับลุกลามราวกับไฟไหม้ ฝูงชนต่างวิ่งหนีเอาตัวรอด
“ไอ้สัดพอล! มึงรีบหนีไปเลย”
ควินร้องบอกเพื่อนพลางสาวเท้าก้าวยาวๆออกจากผับ เดินตรงไปที่ลานจอดรถ สายตาคมก็มองหาเด็กหนุ่มหน้าหวานที่ถูกพี่ชายลากออกไปก่อนจะเกิดเรื่อง
“เออ! กูรู้แล้ว แม่งเอ๊ย! ปืนกูอยู่ในรถ”
“บ่นหาพ่อมึงเหรอ! รีบไสหัวไป!”
แซทตะโกนด่าไล่เพื่อน มือหนาก็ผลักทุกอย่างที่ขวางหน้า
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ทำไมคนวิ่งออกจากผับ”
ต้าร์ถามพี่ชายเมื่อเดินมาถึงรถ
“อย่าถาม ขึ้นรถเร็ว”
เนสเร่งน้อง กำลังจะเปิดประตูรถเสียงเบรกดังเอี๊ยดก็ดังขึ้น เจ้าของรถแอสตันมาร์ตินก้าวลงจากรถเดินตรงเข้ามาหา
“เนส”
เจ้าของชื่อเล่นมองคนเรียกด้วยสายตาเกลียดชัง
“เอารถมึงออกไป ขวางทางกู”
เนสสั่งน้ำเสียงกระชาก
“จะรีบไปไหน เกิดอะไรขึ้น”
คนเพิ่งมาถึงถามอย่างงุนงง
“หุบปากแล้วถอยรถมึงออกไป!”
ต้าร์สะดุ้งกับเสียงตวาดของพี่ชาย เพ่งสายตามองฝ่ากระจกรถดูเหตุการณ์ข้างนอก
“ไอ้ร็อก! ไอ้เหี้ย! พากูหนีเร็ว กูทำกุญแจรถหายว่ะ”
พอลร้องเสียงหลง วิ่งเข้ามาหาเพื่อน
“กูบอกให้มึงถอยรถออกไป!”
คนเพิ่งมาถึงได้แต่ยืนงงยกมือเกาศีรษะ
“ร็อก! พาไอ้พอลหนีไป เดี๋ยวฉิบหายกันหมด”
ควินวิ่งเข้ามาบอกเพื่อน
“ยืนโง่หาพ่อมึงเหรอ! รีบไปสิวะ!”
เนสตะโกนด่าอีก คราวนี้คนที่ยืนงงเดินเข้ามาคว้ามือคนสั่ง
“ปล่อยกู!”
เนสร้องลั่น สะบัดมือออกแต่ก็ไม่สำเร็จ
“ไปกับกู”
“กูไม่ไปกับมึง!”
“ขึ้นรถเร็วๆสิวะ! ยืนเถียงกันทำเหี้ยอะไร!”
พอลด่าเพื่อนก่อนเปิดประตูรถเข้าไปนั่งในตำแหน่งคนขับ
“พี่ครับ”
ต้าร์เปิดประตูลงจากรถร้องเรียกพี่ชายด้วยความเป็นห่วง
แซทเห็นท่าไม่ดี หันไปมองข้างหลังก็เห็นกลุ่มคู่อริของเพื่อนกำลังวิ่งตามมา
“เวรเอ๊ย! รีบๆไป!”
บอกอย่างหัวเสียก่อนเดินไปคว้ามือเด็กหนุ่ม
“ปล่อยกู! ไอ้แซท! จะพาน้องกูไปไหน ปล่อยต้าร์เดี๋ยวนี้!”
เนสร้องสั่ง ดิ้นพล่าน แต่ถูกร่างสูงใหญ่กว่ารวบตัวไว้แน่นก่อนดันให้เข้าไปในรถ
“ปล่อยกู! ปล่อยสิวะ! ไอ้เหี้ย! กูบอกให้ปล่อย!”
เสียงร้องด่าดังลั่นก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
“พี่เนส! พี่ครับ!”
ต้าร์ร้องตามพี่ชาย สีหน้าเป็นกังวลปนตกใจ ทั้งสับสนงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จู่ๆพี่ชายก็ถูกลากตัวขึ้นรถไป แล้วตัวเขาเองยังถูกเพื่อนพี่ชายลากให้เดินตามมาอีก
“พี่แซทจะพาผมไปไหน แล้วพี่เนสล่ะฮะ พี่สองคนนั้นจะพาพี่ผมไปไหน”
น้ำเสียงตื่นกลัวเอ่ยถาม พอไม่ได้คำตอบก็หันไปมองอีกคนที่เดินตามมา
“พี่ควิน เราจะไปไหนกันเหรอฮะ แล้วพี่เนสจะปลอดภัยมั้ย”
“ไปรถกู”
ควินไม่ตอบคำถามแต่หันไปบอกเพื่อน เพราะรถจอดอยู่ใกล้กว่า มือหนาล้วงเอากุญแจรถกดรีโมทปลดล็อค รีบเดินไปเปิดประตู แซทดันเด็กหนุ่มให้เข้าไปนั่งเบาะหลัง
“เฮ้ย! พวกมันอยู่นี่!”
เสียงห้าวร้องบอกพรรคพวกพลางชี้มาที่เบนซ์ป้ายแดง ควินรีบสตาร์ทรถเข้าเกียร์แล้วเหยียบคันเร่งพารถพุ่งทยานออกไปด้วยความเร็ว
“พี่ครับ จะตอบผมได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น พี่สองคนนั้นพาพี่เนสไปไหน แล้วเราจะไปไหนกันครับ”
________________________________________________________________
ครบ 100% แล้ววว :z2: เสียงตอบรับจากครึ่งแรก ควินกับแซทโดนถล่ม! :m31: เกิดอะไรขึ้น?
ทำไมความเห็นส่วนใหญ่ถึงด่าควินกับแซทกันล่ะ o22 (คนแต่ง : ตีหน้ามึน ไม่รู้ไม่ชี้) :laugh:
เบื้องหลังของสองหนุ่ม(โฉด)เผยออกมาเรื่อยๆ บอกได้เลยว่า พวกพี่แกไม่ได้มีดีแค่เลวนะคะ :sad4:
เพราะพี่แกยังเลวได้มากกว่านี้ค่ะ :z3: (โดนคนอ่านตบรัวๆ) :beat:
จบตอนนี้ คนแต่งขอลากิจนะคะ มีธุระต้องเดินทางค่ะ ไม่สะดวกปั่นงาน :monkeysad:
จะกลับมาอีกที อาทิตย์หน้าเลย จึงเรียนมาเพื่อทราบ ขอโทษด้วยนะคะ :sad11:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามนะคะ :pig4:
รักคนอ่านทุกคน :-[ :กอด1: :L1:
-
เห้ยยยย แลดูวุ่นวาย เร่งรีบ ร้อนแรง(?).....ยังไงไม่รุ ฮ่าาๆ ๆ
แล้วจะพาต้าไปไหนหล่ะนั่น :z3:
-
นี่ใช่มั้ยคือจุดเปิดของเรื่องราวที่เกิดขึ้นอ่ะ
ทำไม่ ควิน กับ แซท ต้องทำแบบนี้กับ เนส และ ต้าร์ ด้วยละ
:m16: :m16: :m16: :m16:
-
:o12: :o12: :o12:
-
กรี๊สสสสสส โอ้วววววววววว ม่ายยยยย พระเจ้า!! นี่่มันอะไรกัน ดูโชว์กันอยู่ดีๆ ผู้ร้ายมาป่วนผับเวลาเป๊ะเชียวน้าาา
หนูตาร์โดนจับแยกกับพี่ชาย พี่เนสก็โดนร็อกเกอร์ลากไป แหมๆ พี่ควินพี่แซท อาศัยช่วงชุลวุน
พอหนูตาร์กำลังมึนๆงงๆอยู่ ก็ลากเค้าไปซะงั้น เนียนเชียวนะ หึคึๆ
น้องเก๋ค่ะ พี่จะบอกว่า จบได้แบบ ทำร้ายจิตใจท่านผู้อ่านมาก
"ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง" :z3: :z3: :z3: อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว โฮอออ หนูตาร์จะเป็นไงมั่งเนี่ย
พ่อหนุ่มหล่อจ้ะ อย่าเพิ่งลากเหยื่่อไปกินก่อนนะคะ ค่อยๆ ค่า กร๊ากกกก
แต่ยังไงก็เชียร์พี่ควินพี่แซทค่ะ (เลือกไม่ได้เลยเอาทั้งสองคน อิอิ) โหด เลว เถืื่่อน แค่ไหน ก็ร๊ากกเสมอ
-
ตอนนี้เหตุการณ์วุ่นวายมาก
ชุลมุนไปหมดเลย
ว่าแต่ควินท์กับแซทจะพาต้าร์ไปส่งเนสหรือไปไหนเนี่ย
-
+1 แต้ม ค่ะ (ลืมบอกตลอด ฮิฮิ) o13
-
อยากอ่านต่อมากเลย
-
:call: :call: :call:
-
แบบนี้เรียกฉุดหรือเปล่า ร็อคขนาดมึนยังพาเนสไปได้ หุหุ
ต้าร์พูดว่าเชื่อใจเฟียซ แบบนี้เฟียซจะถูกหมายหัวไหมเนี่ย
-
อ่า....จบตอนแบบค้างอ้ะ แตอดแปลกใจไม่ได้อย่างแซคกะควินนี่ก็มีวันที่ต้อนหนีตรีนกะเค้าด้วย เห๊อะๆ
-
ชิหายเลยลวกเพ่ ไมพวกลุงๆใจร้ายงี้ฟ่ะ
ทำแบบนี้ได้ไปเดี๋ยวจับเจื๋อนซะนี่ :z6: :m31: :fire:
-
ร็อกกับเนสนี่ไม่ได้เป็นคนรักกันสินะ แต่ก็แหม เอาแต่พี่ไม่เอาน้องไปด้วย
ต้าร์เลยต้องโดนแซทฉุดไปเลย น่าตื่นเต้นค่าาา
รออาทิตย์ค่า ^[+++]^
-
ควินกับแซทพาต้าร์ไปแล้ว..จะเป็นยังไงบ้างนะ
แล้วร๊อกไปถูกใจเนสตอนไหนนี่?
รออ่านต่อค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
เหยดดดดด อะไรมันจะเหรี้ยขนาดนี้
พระเจ้าไม่สงสารต้าบ้างเหรอวะ!! แง่มๆ :fire: :fire: :fire:
-
เหยดดดดด อะไรมันจะเหรี้ยขนาดนี้
พระเจ้าไม่สงสารต้าบ้างเหรอวะ!! แง่มๆ :fire: :fire: :fire:
คนเขียนเค้าไม่สงสารต้าร์อ่ะ :laugh: (อ่ะ ล้อเล่นน้า)
-
ดิบ! เถื่อน! ได้ใจโคตร
กอดคนแต่ง :กอด1:
-
มำไมเป็นแบบนี้ล่ะ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อย่าทำอย่างนี้
:call: :call: :call: :call:
-
ความโหดร้ายใกล้เข้ามาแล้วรึป่าว .. :กอด1:
-
แม่มนอยด์แทนต้าร์เลย
พูดด้วยแล้วไม่ยอมพูด น่ารำคาญนะคนแบบนี้
อย่าบอกนะว่างอน?
เหอะลุงเอ้ย ตัวเท่าควายแล้วยังมางอนเป็นเด็กปันยาอ่อนอีก :เฮ้อ:
-
:z3: :z3: :z3:
:pig4:
-
เฮ้ย!พี่แซทหาย อย่าไปเข้าค่ายนานดิ
เดี๋ยวน้องต้าคิดถึง
ว่าแต่ๆ ตอนนี้ัพี่ควินน่ารักมากกก :o8:
-
เห้อ อ่านข้ามมาเยอะมาก เหตุผล......
เพราะไม่อยากอ่านตอนที่ดราม่า กลัวตัวเองรับไม่ได้แล้วไม่อยากอ่านต่อ :o12:
แต่ว่าพี่คนแต่งแต่งได้สุดยอดมาก
เพิ่งเคยเจอบทสามพีแล้วเนื้อหา SM แบบ โหด ห่าม เหี้ย หื่น บลาๆ :เฮ้อ:
นี่ถ้าเป็นเรื่องจริงนะคนอ่านนอยด์ตายเลย
กอดคนแต่ง :กอด1: เป็นลังใจให้คุณสุดยอดมากครับผม o13
-
แล้วร้อกคือใคร ชอบเนสหรอ
สงสารตาร์กับเนสจังเลย :m15:
-
ทิ้งระเบิดไว้เลยนะเนี่ย -*-
ฮาเฮียร็อกจริงๆ สงสัยเพราะพึ่งตื่น เลยยืนอึนๆมึนๆ (แล้วยังมีหน้าไปฉุดพี่เนสอีกแน่ะ) สองคนนี้น่าจะมีซัมติงกันมายาวนานล่ะมั้ง แบบว่าเนสดูเกลียดร็อกมากมาย
แซทกับควินไม่ได้บอกว่าจะให้ร็อกมากทำอะไร ร็อกเองก็ไม่คิดจะสนใจใคร(จะฉุดอย่างเดียว) ที่นี้ล่ะเหลือต้าที่น่าจะต้องเป็นห่วงมากกว่าล่ะ
อาทิตย์หน้าเลยหรอคะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ใช่เดือนหน้าก็โอเค 555 เดินทางดีๆนะคะ
ปอลิง เตรียมอาวุธไว้ถล่มแซทและควิน ถ้ายังจะเลวได้อีก
ปอลิง2 อ่านตอนนี้มีพูดถึงเฟียซ เริ่มรู้สึกกอยากให้เฟียซคู่ต้าร์ไงไม่รู้
-
สงสารเนสกะต้า
อยากอ่านพาทร๊อกกะเนสบ้างงง
-
ควินกับแซททำแบบนี้เพราะห่วงความปลอดภัยของต้าร์ใช่ไหมนะนั่น แต่ร็อคอะไรนั่นก็เอาแต่ใจไม่ได้ดูสถานการณ์เลย แต่ควินกับแซทก็ไม่ค่อยร้ายเลยนะ คิดจะใช้ร๊อคมากันเนสออกจากต้าร์สินะ จะได้เข้าหาต้าร์ได้สะดวกใช่ไหมนะนั่น
-
จะบอกว่านี่เก็นจุดเริ่มต้น ก็ไม่น่าจะใช่มั้ง
เห็นมีชื่อใครไม่รู้เข้ามาเพียบ
ฮาร์ท พิ้งค์ เฟียซ อะไรเงี้ยอะ
คือถ้ามันเกิดจากอะไรแบบนี้ มันจะดูธรรมดาไป
แต่อยากรู้เบื้องหลังร็อค เนสนะ
แอบเชียร์คู่นี้อยู่ห่างๆ อิอิ
-
คนเขียน มาต่อเหอะนะ
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
โอววว เราร็อคมาแยกเนสกะต้าร์
-
อ๊าาาา!!! ทำไมตอนนีมันตื่นเต้นอย่างนี้ อยากรู้เบื้องหลังใจจะขาดแล้ว
55555 ค้างสุดๆเบยยยย เง้อออออออ
รอตอนหน้าค่ะ ><
-
จะรักคนเขียนมาก...ถ้าไม่ทำให้ค้างบ่อย เหอะๆๆๆ
รอคอยตอนต่อไปในอาทิตย์หน้า 55+++ (มัดมือชก)
-
เป็นงงไปกับน้องตาร์ด้วยน่ะ :serius2: สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้น คนแต่งรีบมาเร็ว ๆ น่ะจ้ะ
-
ควินกับแซทเลวได้อีกอ่ะ ใครจะยอมให้น้องตัวเองตกอยู่ในมือเพื่อนที่ตัวเองก็รู้ว่าเลว
ใครๆก็อยากให้น้องได้กับคนดีๆทั้งนั้นแหละ
ต้าร์จ๋าาาา ไร้เดียงสาเกินไปแล้วนะลูก น่ารักไปมั้ยอ่ะ
-
ค้าง................................
เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ ^^
-
ค้างซะงั้นอ่ะ
-
:เฮ้อ: ถึงจะรักก็เหอะ แต่ทำแบบนี้ก็เกินไป :z3:
-
:กอด1: :pig4:
-
:z3: เริ่มอึมครึม รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
เรื่องทั้งหมดมันเริ่มต้นจากตรงนี้เองสินะ :เฮ้อ:
-
เหี้ยเอ้ยย ยิ่งอ่านยิ่งดาม่า ชีวิตพวกมึงมีกันแค่สองคนใช่ไหม คนอื่นถ้ามันขัดขว้างความต้องการของมึง ถึงจะเป็นเพื่อนก็โยนไปให้คนอื่นงั้นสินะ เหี้ยยเอ้ยยย คิดมาตลอดว่าต้องมีเหตุผลดีๆมาหักล้างง เหตุเพราะเป็นคนไม่ค่อยพูด แสดงออกไม่เป็นสิ่งที่ทำ ในมุมมองของคนอื่นเลยกลายเป็นว่าร้าย แต่ที่ไหนได้้ เฮอะ
-
ไม่อยากอ่านต่อเลยว่าตอนต่อไปจะเปนยังไง T^T
-
เนสไม่น่าพาต้าร์ออกมาเลยงะ T^T
-
:เฮ้อ:
-
HEARTBREAKER
ตอนพิเศษ
Happy Valentine’s Day
วันวาเลนไทน์ เทศกาลแห่งความรัก วันที่คู่รักจะแสดงความรักต่อกัน ดอกกุหลาบ ช็อกโกแลต กลายเป็นสัญลักษณ์ เป็นของขวัญประจำวันวาเลนไทน์ที่คู่รักจะมอบให้แก่กัน
หากแต่วันวาเลนไทน์นี้ เป็นแค่เพียงวันธรรมดา สำหรับความคิดเห็นของคนที่ไม่ตื้นเต้นกับวันพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นเทศกาลใด
ร่างสูงโปร่งบางของชายหนุ่มหน้าหวานยืนพิงต้นเสามองไปยังเส้นทางเดินเท้า บาทวิถีที่เต็มไปด้วยกลุ่มนิสิต หลายคนถือช่อดอกไม้ บางคนถือกล่องของขวัญ บ้างก็ถือห่อช็อกโกแลต
ดวงตากลมใสเบนกลับมามองที่แม่ค้าร้านกาแฟเมื่อได้ยินเสียงเรียกว่าของที่สั่งได้แล้ว ยื่นเงินส่งให้ รับแก้วพลาสติกมา ก้มหน้าดูดหลอดเอาน้ำชาเชียวนมสดเข้าปาก มือบางจับหลอดตักวิปครีมที่สั่งเพิ่มไปเข้าปากตามไป ยิ้มกับฟองครีมนุ่มละมุนลิ้นเคล้ากลิ่นหอมของชาเขียวและนมสดที่ปั่นรวมกัน เป็นความสุขเล็กๆที่ได้ทานของโปรด เรียวขายาวภายใต้กางเกงยีนพอดีตัวเดินตรงไปยังลานจอดรถหลังตึกคณะวิทยาศาสตร์ รถยนต์สปอร์ต ออดี้สีขาวป้ายแดงจอดเป็นจุดเด่นอยู่เพียงคันเดียว สัญญาณปลดล็อคกระพริบ เจ้าของรถเปิดประตูก้าวเข้าไปนั่ง วางแก้วชาเขียวไว้ในกล่องที่อดีตเคยเป็นกล่องกระดาษทิชชู่แต่ถูกดัดแปลงให้เป็นที่ใส่แก้ว หันไปมองข้างนอกกระจก ยามเย็นที่ไม่มีแสงแดดมาทำให้ร้อนและทำร้ายผิว หลังคาเปิดประทุนค่อยๆเลื่อนเปิดขึ้น เสร็จเรียบร้อยเจ้าของรถหน้าหวานก็สตาร์ทรถและขับออกไปจากมหาวิทยาลัย
“ปัญญาอ่อน”
เสียงเข้มด่าพิธีกรในรายการโทรทัศน์ที่กำลังสัมภาษณ์ความคิดเห็นของวัยรุ่นที่มีต่อวันวาเลนไทน์ มือหนากดรีโมทปิดอย่างตัดรำคาญ อารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาฉับพลัน
“จะส่งอะไรนักหนาวะ กูรำคาญ”
น้ำเสียงห้วนบอกกับโทรศัพท์มือถือที่ยังส่งเสียงเตือนข้อความผ่านทางแอพพิเคชั่นยอดฮิต ถ้าไม่ติดว่าต้องรอการติดต่อจากคนสำคัญ เขาปิดเครื่องไปนานแล้ว
“แซท โทรศัพท์มึงไม่ดังบ้างวะ”
ควินหันไปถามเพื่อนที่นั่งหน้าเครียดคิ้วขมวดอยู่บนโซฟา
“ดัง แต่กูเอามือปิดลำโพง”
คำตอบที่ได้ยินทำให้คนฟังแสยะยิ้มอย่างเวทนา
“ยิ้มเหี้ยไร กูก็รำคาญเสียงเป็นบ้างเหอะ”
แซทด่าเสียงห้วน ถ้าไม่เอามือปิดลำโพงไว้ ประสาทแดกเพราะเสียงเตือนแน่ๆ
“อย่าให้รู้นะว่าไอ้เหี้ยตัวไหนเอาไลน์กูไปแจก กูจะเล่นมันให้หนักเลย”
ควินด่าพลางกัดฟันกรอด เอามือปิดลำโพงตามเพื่อนบ้างแต่ตาก็จ้องอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์
“จะไอ้เหี้ยตัวไหนล่ะ ถ้าไม่ใช่ไอ้ร็อกก็ไอ้พอลอ่ะกูว่า ไอ้สองตัวนี้แม่งจ้องเล่นงานลับหลัง สันดาน”
แซทด่าก่อนก้มมองหน้าจอโทรศัพท์ พอเผลอเอามือที่ปิดลำโพรงออก เสียงเตือนก็ดังรัวทันทีที่ไม่มีสิ่งปิดกั้น สองหนุ่มมองหน้ากันแล้วพร้อมใจกันหลับตาข่มกลั้นโทสะไม่ให้ขว้างโทรศัพท์มือถือทิ้ง
จะปิดเครื่องก็ไม่ได้ จะปิดเสียงก็ไม่ได้ เพราะถ้าคนสำคัญโทรหรือส่งข้อความมาก็จะไม่ได้ยินเสียง ถ้าตั้งระบบสั่นก็มีค่าเท่ากัน เสียงเรียกเข้าที่ตั้งไว้สำหรับคนสำคัญแตกต่างจากเสียงเรียกเข้าของคนอื่น ถ้าเพียงแค่อีกฝ่ายโทรมาก็จะรู้ได้ทันที หากแต่ตอนนี้ ไม่มีเสียงเรียกเข้านั้น มีแต่เสียงเตือนน่ารำคาญที่ดังอย่างต่อเนื่อง
“ทำไมยังไม่โทรมา เป็นไรป่ะวะ”
ควินบ่นเบาๆ สีหน้าเป็นกังวลอย่างเป็นห่วงคนสำคัญที่ยังไม่ติดต่อมา
“โทรหาดิ”
แซทบอกด้วยสีหน้าไม่ต่างกัน
“บอกกูทำไม มึงไม่โทรเองวะ”
ควินสวนกลับ นัยน์ตาสีเฮเซลเหล่มองเพื่อนอย่างเหยียดหยาม
“ถุย! ไม่กล้าโทรก็บอกมาเหอะ”
แซทสวนทันควันอย่างไม่ยอมแพ้
“ไอ้เหี้ย! ใครกันแน่ไม่กล้า”
“มึงนั้นแหละ”
“มึงนั้นแหละ”
ระบบปลดล็อคทำงานเมื่อได้รับรหัสสัญญาณจากคีย์การ์ด ประตูถูกผลักให้เปิดออก ต้าร์ก้าวเข้าไปข้างในห้อง เสียงตึงตังโครมครามดังมาจากห้องนั่งเล่น คนเพิ่งมาถึงขมวดคิ้วอย่างสงสัยก่อนรีบเดินไปหาต้นตอของเสียง
“เล่นอะไรกันอยู่ครับ”
เพียงแค่ได้ยินน้ำเสียงคุ้นเคย ร่างสูงของสองหนุ่มที่ตั้งท่าจะกระโจนเข้าใส่กันก็หยุดชะงักหันขวับไปมองคนถาม มือที่เงื้อขึ้นจะชกหน้ากันก็พลันทิ้งลงข้างลำตัว
“พวกพี่ทะเลาะกันเหรอฮะ”
พอได้ยินคำว่าทะเลาะ สองหนุ่มก็ตีหน้านิ่ง ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ควินทรุดนั่งบนโซฟา แซทก็เดินไปที่เคาน์เตอร์บาร์ด้านหลัง คนถามได้แต่ยืนนิ่งกวาดสายมองสำรวจห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเศษแก้วและเศษกระจก ดอกไม้ที่เคยปักใส่แจกันก็นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นพรม ส่วนโต๊ะกระจกก็แตกเป็นเสี่ยง รีโมททีวีก็แตกกระจายจนถ่านหลุดออกมา พอมองไปที่ทีวีจอแบนก็พบว่าหน้าจอแตกร้าวราวกับถูกของแข็งฟาด
หลักฐานคาตาขนาดนี้ พวกเขาคงไม่ได้เล่นปาระเบิดกันใช่มั้ย?
“ทำไมไม่โทรมา/ทำไมไม่โทรมา”
สองเสียงถามขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“ขับรถใกล้ถึงคอนโดแล้ว ผมเลยคิดว่าไม่ต้องโทรบอกก็ได้ ขอโทษนะครับ”
บอกก่อนเดินไปวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะวางทีวี หันกลับมาตั้งท่าจะเก็บเศษกระจก แต่ยังไม่ทันได้นั่งลงเก็บ สองหนุ่มก็รีบปราดเข้ามาจับมือไว้ ควินกับแซทมองหน้ากันอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนหน้านี้จะตีกันตาย แต่พอคนสำคัญมาถึงกลับสามัคคีพร้อมใจกันซะงั้น
“ผมแปลกใจนะที่พวกพี่ทะเลาะกัน บอกผมได้มั้ยฮะ ว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร”
‘ไร้สาระเหี้ยๆ’
แซทคิดพลางมองหน้าเพื่อน เรื่องอะไรจะบอกว่าที่ทะเลาะกันก็เพราะกลัวเสียฟอร์มที่ไม่กล้าโทรหาเมีย
‘ปัญญาอ่อนฉิบหาย’
ควินคิดพลางมองหน้าเพื่อน เรื่องอะไรจะบอกว่าที่จะตีกันตายก็เพราะกลัวเสียฟอร์ม ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมรับว่าไม่กล้าโทรหาเมีย
ต้าร์มองหน้าควินกับแซทสลับกันไปมาแล้วส่ายหน้า
“จะปล่อยมือผมได้หรือยังฮะ ผมจะได้โทรให้แม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาด”
พอมือเป็นอิสระ ต้าร์ก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาพนักงานให้บอกแม่บ้านขึ้นมาทำความสะอาดบนห้อง เสร็จแล้วก็เดินเข้าห้องครัวหาขนมทาน ทิ้งให้สองหนุ่มมองตามทุกอิริยาบถ
“จะเอายังไงกับทีวีดีฮะ หน้าจอแตกขนาดนั้นแล้ว ร้านจะซ่อมได้หรือเปล่า”
ต้าร์ส่งเสียงถามออกมาจากห้องครัว
แซทหันไปมองผลงานตัวเอง ที่ตอนแรกตั้งใจจะใช้แจกันฟาดหัวเพื่อนแต่ดันพลาดเป้าเพราะมันหลบทัน ความซวยเลยไปตกอยู่ที่ทีวี ซึ่งมันอยู่ของมันดีดีก็ซวยถูกตีหน้าจอแตก
ควินแสยะยิ้มยักไหล่ให้เพื่อนอย่างจะบอกว่าเรื่องนี้เขาไม่เกี่ยว เพราะตัวเขาแค่จะยกโต๊ะกระจกขว้างใส่มันแต่ก็พลาดไป ก็แค่นั้นเอง
“ซื้อใหม่”
แซทตอบอย่างตัดปัญหา พอดีกับเสียงเคาะประตูดังขึ้น ต้าร์เดินออกจากห้องครัวไปเปิดประตูให้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด
“รบกวนด้วยนะครับ”
ยิ้มบอกแม่บ้าน หันไปมองสองหนุ่มก็เห็นว่าทั้งคู่แยกย้ายกันเดินเข้าห้องใครห้องมัน
“ให้มันได้อย่างนี้สิ”
หลังจากแม่บ้านทำความสะอาดเสร็จและกลับออกไป แซทก็เดินออกจากห้อง ตาคมมองหาร่างบาง พอเห็นว่ายืนเช็ดจานอยู่ในครัวก็เดินเข้าไปหา
“ไปซื้อทีวี”
ต้าร์แขวนผ้าเช็ดจาน หันกลับมามองคนสั่ง
“ให้ผมไปซื้อเหรอฮะ”
“ไปด้วยกัน”
แซทบอกเสียงแข็งอย่างขัดใจที่อีกฝ่ายไม่เข้าใจถึงเจตนารมณ์ของเขา จะกล้าปล่อยให้ไปซื้อคนเดียวได้ไงวะ ถามมาได้
“ไปหาข้าวเย็นกินข้างนอก”
ควินส่งเสียงบอกก่อนคว้าเสื้อเชิ้ตบนบ่าสวมใส่ หยดน้ำที่เกาะอยู่บนหน้าผากบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวเพิ่งอาบน้ำมามาดๆ
แซทโยนกุญแจรถให้เพื่อนโดยไม่พูดอะไรแล้วหันมามองร่างบางที่ยังยืนนิ่งอยู่
“ไปเปลี่ยนชุด”
“ไปชุดนี้เลยก็ได้ฮะ”
“ไปเปลี่ยน”
เสียงเข้มสั่งสำทับและจะไม่พูดเป็นรอบที่สาม ต้าร์พยักหน้ารับรู้เดินหงอยเข้าห้องไปเปลี่ยนชุดตามคำสั่งทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าชุดนิสิตที่ใส่อยู่มันเสียหายตรงไหน
“ซอฟท์ๆหน่อย”
ควินติง เข้าใจว่าเพื่อนไม่อยากให้คนอื่นมองคนของพวกเขาถ้าจะใส่ชุดนิสิตให้เป็นจุดเด่นเพียงคนเดียวในขณะที่พวกเขาสองคนใส่ชุดไปรเวท แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาบอกให้รู้ว่า ไม่ว่าต้าร์จะใส่ชุดอะไร คนแม่งก็มองอยู่ดี!
“มึงก็เหมือนกัน อย่ามาว่ากู หรือมึงไม่หวงมัน”
แซทว่าเสียงขุ่น มีเมียหน้าเด็กแถมยังหน้าสวยกว่าผู้หญิงเป็นเรื่องน่าปวดหัวสำหรับเขา ห้ามไม่ให้คนมองไม่ได้ก็ต้องแสดงความเป็นเจ้าของให้รู้ว่าคนนี้ของกู!
ควินไม่ตอบ เดินไปนั่งที่โซฟา รอสักพักคนเข้าไปเปลี่ยนชุดก็ออกมาจากห้อง สายตาคมสองคู่มองสำรวจร่างบางตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“ไปกันเถอะครับ”
ต้าร์ยิ้มบอก เดินนำออกไปก่อน
“อยากได้อะไรมั้ย”
พอรถเคลื่อนตัวออกจากคอนโดฯแซทก็หันไปถาม ต้าร์ส่ายหน้าทันทีโดยไม่ต้องคิด คนถามวางสีหน้าเรียบนิ่งหันกลับมามองถนนเบื้องหน้า
“ถ้าอยากได้อะไรก็บอก”
ควินบอกพลางมองกระจก เห็นใบหน้าเรียวเล็กส่ายไปมาก็ลอบถอนหายใจ
รถเลี้ยวเข้ามาในลาดจอดของห้างสรรพสินค้าชื่อดังกลางกรุง ต้าร์ลงจากรถไปก่อน แซทตามไปยืนประกบโอบเอวไว้ตามความเคยชิน ควินเดินนำเข้าห้าง สายตาคมมองเห็นในมือคู่รักหลายคู่ที่เดินผ่านไปมา มีทั้งช่อดอกไม้ ช็อกโกแลต กล่องของขวัญ จู่ๆความคิดนึงก็พุดขึ้นมา ยิ้มมุมปากก่อนหันไปมองร่างบาง
“อยากกินอะไร”
แซทถามคนข้างกายพลางโอบกระชับเอวแน่นขึ้น
“แล้วแต่พวกพี่เลยฮะ”
“กูถามมึง ไม่ใช่ให้มึงมาแล้วแต่พวกกู”
แซทข่มความไม่พอใจไว้ไม่ไหว ทั้งๆที่ไม่อยากพูดจาทำร้าย ไม่อยากใช้อารมณ์ แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น
ต้าร์ยิ้มเจื่อนมองไปข้างหน้าเห็นร้านอาหารร้านแรกก็ชี้บอก
“ร้านนั้นก็ได้ฮะ”
“สั่งอาหารไปก่อนเลย เดี๋ยวกูมา ไปเข้าห้องน้ำแป็ป”
ควินชิ่งบอกเพื่อน เดินไปตามป้ายบอกทางไปห้องน้ำ แซทโอบเอวพาคนในอ้อมแขนเดินไปร้านอาหารที่ว่า
“สวัสดีค่ะ กี่ทีคะ”
“3”
แซทตอบเสียงเรียบ เดินไปนั่งโต๊ะว่างด้านในติดกับผนังกระจก พนักงานวางเมนูอาหารก็หยิบยื่นให้คนตัวเล็กเป็นคนสั่ง
“พี่แซทอยากทานอะไรครับ”
ต้าร์หันไปถามคนนั่งข้างๆ
“แล้วแต่มึง อยากกินอะไรก็สั่ง”
แซทมองใบหน้าหวานเอ่ยสั่งเมนูกับพนักงานอย่างเพลินตา ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ายื่นมือไปลูบผมนุ่มลื่นมือตั้งแต่เมื่อไหร่
“พี่ควินไปเข้าห้องน้ำนานจัง”
“เดี๋ยวมันก็มา”
บอกพลางลูบแก้มเนียนแต่ก็ต้องผละออกเมื่อพนักงานเข้ามาเสิร์ฟน้ำ
“มันมาแล้ว ตายยากฉิบ”
แซทบอก มองเพื่อนเดินหน้านิ่งเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม
“ผมสั่งอาหารไปแล้ว พี่ควินจะสั่งเพิ่มมั้ยฮะ”
“ไม่”
ควินบอกปัด มองหน้าหวานแล้วก็นึกถึงสิ่งที่ทำก่อนจะเดินเข้ามาในร้าน
“ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารค่ะ”
พนักงานเข้ามาเสิร์ฟอาหาร ควินตักกับข้าวใส่จานให้ ต้าร์ยิ้มขอบคุณ ลงมือทาน
แววตารักใคร่ห่วงใยของสองหนุ่มมองดูคนของตนทานข้าว กระตุกยิ้มอย่างเอ็นดูที่ข้าวติดอยู่ตรงมุมปาก ควินยื่นมือไปจับออกให้ เจ้าตัวยิ้มขอบคุณแล้วทานต่อ แซทมองแจกันที่มีดอกกุหลาบสีแดงปักอยู่ก่อนหันไปมองคนข้างกาย
“พี่แซทจะไปไหนครับ”
ต้าร์ถามเมื่อจู่ๆคนนั่งข้างๆก็ลุกขึ้นทั้งที่ยังทานข้าวไม่เสร็จ
“ห้องน้ำ”
แซทเดินออกจากร้านไป ต้าร์มองตามก่อนหันมาทานข้าวต่อ ควินลอบมองโทรศัพท์เป็นระยะอย่างรอเวลา สักพักใหญ่แซทก็เดินกลับเข้ามาพอดีกับที่พนักงานเข้ามาเสิร์ฟของหวาน
“พี่แซทมาพอดีเลย ของหวานมาเสิร์ฟพอดีเลยฮะ”
ต้าร์ยิ้มบอก แซทนั่งลงมองรอยยิ้มบนใบหน้าหวานก็คิดล่วงหน้าถึงตอนที่เซอร์ไพรซ์ของเขาจะมาส่ง
ทานกันไปเรื่อยๆจนอาหารและของหวานพร่อง ต้าร์ก็ยกแก้วน้ำดื่มบอกให้สองหนุ่มรู้โดยไม่ต้องถามว่าเจ้าตัวอิ่มแล้ว
ควินกับแซทมองไปที่ประตูร้านพร้อมกัน ต้าร์มองตามอย่างสงสัย
ประตูร้านมีอะไร ทำไมต้องมอง?
“ผมไปเข้าห้องน้ำนะครับ”
“อย่าเพิ่ง/อย่าเพิ่ง”
สองเสียงบอกขึ้นมาพร้อมกัน ควินกับแซทมองหน้ากันอย่างถามผ่านทางสายตาว่า
‘อะไรของมึง’
ต้าร์มองหน้าควินกับแซทสลับกันไปมา สงสัยกับท่าทีแปลกๆของทั้งคู่
“มีอะไรเหรอครับ”
ควินไม่ตอบแต่หันไปมองประตูร้านแทน แซทก็ไม่ตอบมองไปที่ประตูร้านอย่างรอคอย
“แต่ผมปวดฉี่”
สองหนุ่มหันมามอง นิ่งคิด
“ปวดมากเหรอ”
ถามออกไปแล้วควินก็อยากเอาหัวโขกโต๊ะ เพราะเป็นคำถามที่ห่วยแตกสุดๆ
“ก็ไม่มากเท่าไหร่ฮะ”
ต้าร์ตอบไปด้วยความงุนงง
“ดอกไม้มาส่งครับ คุณเนติพัทธ์”
เสียงทุ้มนุ่มของพนักงานส่งดอกไม้บอกเจ้าของชื่อจริงที่นั่งมึนงงอยู่ ควินแสร้งตีหน้านิ่งมองท่าทีว่าคนของเขาจะทำยังไงต่อ ฝ่ายแซทขมวดคิ้วยุ่งจ้องหน้าเพื่อนเขม็ง
มันไปสั่งดอกไม้ตอนไหนวะ!
“ของผมเหรอฮะ”
ต้าร์ถามพนักงานอย่างไม่มั่นใจว่าช่อดอกกุหลาบในมือของพนักงานจะเป็นของตน
“ใช่ครับ คุณเนติพัทธ์ รบกวนเซ็นชื่อด้วยครับ”
พนักงานบอกยืนยัน
ต้าร์มองหน้าควินกับแซท พอเห็นว่าทั้งคู่นั่งเงียบก็ค่อยๆลุกขึ้นรับปากกาจากพนักงานเซ็นชื่อไปแล้วรับช่อดอกไม้มา พนักงานยิ้มก่อนโค้งกายขอบคุณแล้วเดินออกไป ต้าร์ค่อยๆนั่งลงมองดูช่อดอกกุหลาบขาวในมือ
ของใครส่งมา?
คำถามวิ่งวนอยู่ในหัว
“เอ่อ…ดอกไม้นี่”
“ดอกไม้มาส่งครับ คุณเนติพัทธ์”
เสียงพนักงานส่งดอกไม้เอ่ยขัดคำพูด ต้าร์หันไปมอง เบิกตากว้างอย่างตกใจที่เห็นช่อดอกกุหลาบขาวในมือของพนักงาน
กุหลาบขาวเหมือนกัน!
แซทกระตุกยิ้ม ในที่สุดเซอร์ไพรซ์ของเขาก็มา ควินมองหน้าเพื่อนก่อนส่ายหน้าด้วยคิดไม่ถึงว่ามันจะมีความคิดแบบเดียวกับเขา
“รบกวนเซ็นชื่อตรงนี้ครับ”
พนักงานยิ้มบอกพลางยื่นบิลใบเสร็จรายการพร้อมปากกาให้
ต้าร์ลุกขึ้น รับปากกาเซ็นชื่อเสร็จก็ส่งคืนให้พนักงานก่อนรับช่อดอกกุหลาบขาวมา ความคิดงุนงงสับสันตีกันวุ่นวาย
ใครส่งมาให้? ใคร? ใคร?
มองช่อดอกไม้ในมือทั้งสองข้างแล้วก็เบนสายตาไปมองสองหนุ่มที่มองมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“เอ่อ…พี่ครับ ผม…ผมไม่รู้ว่าใครส่งมา ผม…”
“อ่านการ์ด/อ่านการ์ด”
อีกครั้งที่สองเสียงเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน ต้าร์มองทั้งคู่อย่างสับสนก่อนค่อยๆนั่งลง
ควินทำทีเป็นตักของหวานทานแต่ตาก็เหล่มองไปด้วย แซทก็ทำเมินเป็นไม่สนใจแต่ตาก็คอยเหลือบมอง ต้าร์หยิบการ์ดออกจากช่อดอกกุหลาบทั้งสองช่อ เปิดอ่านการ์ดใบแรก ตาเบิกกว้างเมื่ออ่านข้อความในการ์ดจบ หันไปมองควินอย่างตกใจด้วยคิดไม่ถึงว่าคนที่ส่งช่อดอกกุหลาบขาวมาให้ช่อแรกจะเป็นเขา!
คนถูกมองก็ตีหน้านิ่งทานของหวานต่อไป
หลังจากอึงไปสักพักต้าร์ก็อ่านการ์ดจากช่อดอกกุหลาบขาวช่อที่สอง และอาการก็เป็นเช่นเดิมเหมือนตอนอ่านการ์ดใบแรก ต้าร์มองไปที่แซท รู้สึกอึ้งจนพูดไม่ออก
นี่พวกเขาสองคนเล่นตลกอะไร!
ข้อความในการ์ดทั้งสองใบไม่ใช่คำบอกรัก ไม่ใช่คำพูดสวยหรู ก็แค่การ์ดสำเร็จรูปที่พิมพ์คำว่า
Happy Valentine’s Day
และตัวย่อKกับS ลงท้ายข้างล่างการ์ด
K คือตัวย่อของควิน
S คือตัวย่อของแซท
แม้จะเขียนมาแค่ตัวย่อตัวเดียว ต้าร์ก็รู้ความหมายได้โดยไม่ต้องเอ่ยถาม
ไม่อยากจะเชื่อ คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะสั่งดอกไม้ให้ ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าพวกเขาจะให้ความสำคัญกับวันวาเลนไทน์ วันแห่งความรักที่แม้แต่ตัวเองยังไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ
ต้าร์ยิ้มให้ดอกกุหลาบขาวทั้งสองช่อแล้วมองไปที่คนสั่งให้
“ขอบคุณนะครับ เซอร์ไพรซ์จริงๆ ขอบคุณมาก ผมชอบมากเลย ดอกกุหลาบขาว”
ควินกระตุกยิ้มแต่ก็ยังทำเนียนเป็นนิ่งเฉย ฝ่ายแซทก็ลอบยิ้มแต่ก็แสร้งไม่สนใจ
“ผมไม่มีอะไรจะให้พวกพี่ แต่ผมอยากบอกพวกพี่ว่า สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ”
------------------------------------------------------------------------------------------------
Happy Valentine's Day ค่าาาาาทุกคน :-[ เอาตอนพิเศษวันวาเลนไทน์มาเสิร์ฟ :o8:
กะจะอัพก่อนเที่ยงคืน แต่ไม่ทันแล้ว :laugh: ไม่เป็นไรเนอะถือว่ายังไม่เช้า กร๊ากกกก
พยายามปั่นตอนพิเศษมาชดเชยให้นักอ่าน เพราะอยากที่รู้ๆกันว่าตอนจบมันแบดเอ็นด์
เลยอยากส่งตอนพิเศษมาเป็นของขวัญให้คนอ่าน :กอด1: ขอบคุณที่ยังติดตามอ่านกันอยู่
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ ขอบคุณสำหรับการติดตาม และขอบคุณที่ยังแวะเวียนเข้ามาอ่านนะคะ
ขอให้อ่านตอนพิเศษอย่างมีความสุขค่ะ สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะ :L2: :bye2:
ปล. เนื่องจากรีบปั่น ปั่นเสร็จแล้วก็รีบอัพลง เลยไม่ได้ตรวจทานคำผิด ขอโทษด้วยนะคะ
-
นับวันยิ่งน่ารักนะเนี่ยยย :o8:
-
ควินกับแซทน่ารักจังเลยยยยยยย o13 o13 o13 o13
-
อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป
-
น่ารักทั้งคู่เลยนะเนี่ย
มันก็มีผิดใจกันบ้างแฮะ นึกว่าไม่มีเลย
-
:-[ :-[
-
ตอนพิเศษควินกับแซทน่ารักจังเลย อ่านแล้วยิ้มตามไปด้วย^^
-
น่ารักนะ
อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป ไม่อยากให้น้องเสียใจแล้วอ่ะ
-
น่ารักทั้งคู่เลย
หวานแต่ชอบทำเป็นขรึม 55555
น่ารักๆ ชอบบบบบบ
-
ต้าร์น่ารักกก-/-
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
หวานจัง
-
น่ารัก
:กอด1:
-
น่ารักจริง ๆ สามคนนี้ ฟอร์มจัดทั้งคู่
-
น่ารักนะเนี่ย
เห็นโหดแบบนี้ เขาก็รักเมียนะ อิอิ
อยากให้ทั้งสามคนมีความสุขแบบนี้ตลอดไปเลย
อยากอ่านตอนพิเศษของพี่เนสกะพี่ร็อคด้วยอ่าค่ะ
รบกวนไรท์เตอร์ช่วยพิจารณา
-
:impress2: น่ารักมากกกก ไม่อยากให้มีตอนจบเลย
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
อิจฉาหนูต้าร์สุดๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้เป็นอะไรที่น่ารักนะ อ่านไปยิ้มไป ไม่รู้สิแต่รู้สึกชอบที่พี่ควินกะพี่แซท แสดงความรู้สึกให้ต้าร์ได้รู้ น่ารักทั้งคู่เลย
-
อยากให้ตอนจบเป็นแบบนี้จังค่ะ...อยากเห็นเรื่องหวานๆมากกว่าเรื่องเศร้าๆอ่ะ งื้อออออ
-
โอยยยยย น่ารักมากกกกกก :o8: :-[
ควินแซททำไงน่ารักงี้ งื้อออออ อ่านแล้วยิ้มแก้มแทบแตก ใจละลาย
หวานซอล์ฟๆกำลังดี กรี๊สสส อิจฉาตาร์อ่ะ งื้ออออออ
รู้สึกว่าสองหนุ่มจะใจตรงกัน คิดตรงกัน ทำอะไรก็เหมือนกันตลอด ฮะๆ
สุขสันต์วันแห่งความรักนะคะน้องเก๋ (ดีเลย์ก็ช่างมันเหอะ)
+1 สำหรับตอนพิเศษค่ะ
-
น่ารักมากเลย อยากให้ตอนจบเป็นแบบนี้บ้างจัง
:-[ :-[
-
น่ารักจังเลย
:-[ :-[ :-[
ขอให้รักกันได้น่ารักแบบนี้ตลอดไปน๊าอร๊ายยยยยย
-
แอบหวาน อิอิ น่ารักอะ :o8: :-[ :impress2:
ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:
-
อ่านจบแล้ว วันวาเลนไทน์
ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นยังไง แต่เรา ขนลุกมากๆ
ไม่คิดเหมือนกัน ว่าสองคนนั้น จะให้ความสำคัญกับเรื่องอะไรแบบนี้
มันเลย ดูน่ารัก มากๆเลย o13 o13
-
อยากให้มีความทรงจำดีๆ แบบนี้ไปนานๆ รักต้าร์
-
ไม่รู้จะอิจฉาตาร์ดีหรือเปล่าน่ะ สองคนนี้น่ะถึงแม้จะน่ากลัวแต่ก้อแพ้ทางลูกแมวน้อยตัวนี้น่ะเนี่ย :z1:
สุขสันต์วันวาเลนไทน์เช่นเดียวกันน่ะจ้ะ ขอให้ผู้เขียนมีความสุขสมหวังในรัก อย่างน้อยตรงนี้ก้อยังมีอีกหลาย ๆคนน่ะจ้ะที่รักคนเขียนน่ะ :impress3:
-
Happy valentine ค่ะ
-
29
100%
โหย ควินกับแซท เลวอ่ะ
แล้วร็อกคือทำไมอะไรกับเนสเหรอ งง
นั่นคือวันที่เปลี่ยนทุกอย่างไปจากชีวิตเนสกับต้าร์เลยใช่มั้ย
ตอนพิเศษ
กรี๊ดดดด หวานมาก น่ารัก
ชอบเวลาควินกับแซทเป็นแบบนี้555
ไม่กล้าโทรหาต้าร์เลยทะเลาะกันเอง
แถมยังสั่งกุหลาบขาวให้ต้าร์ทั้งคู้ การ์ดเหมือนกันอีก
น่ารักแพ็คคู่มากๆ ชอบอารมณ์แบบนี้สุดๆเลยค่ะ
-
โอ๊ย น่ารักอ่าาาาาาาา
ฟอร์มเยอะทั้งคู่เลย ><
-
เก๊กจังงงง เก๊กจังงงง
อยู่ต่อหน้าเมีย ไม่ต้องเก๊กมากก้ได้หรอกกก
-
อ่านมุมนี้แล้วได้เห็นความน่ารักของแซทกับควินบ้าง... :laugh:
-
เก๊กกันทั้งคู่อ่ะ สองหนุ่มนี่
-
:L2: :L2: :L2:
-
ควินกับแซทก็มีมุมนี้เหมือนกันนะเนี่ย อารมณ์รุนแรงกันทั้งคู่จะเอาแจกันกับโต๊ะปาหัวเพื่อนเนี่ยนะ คิดได้นะเนี่ย แล้วหวงต้าร์ก็พูดกับต้าร์ตรง ๆ สิ อธิบายเหตุผลให้ต้าร์ฟังสิ ต้าร์คงงงนะนั่น ควินกับแซทเวลาอยู่กับต้าร์น่ารักดีนะเนี่ย ควินกับแซทรักต้าร์มาก ๆ เลยนะเนี่ย
-
ได้อ่านมุมมองบุคคลที่สามแบบนี้ก็ดีนะ ได้รู้ความคิดแซทกับควินด้วย เผื่อจะมีใครเริ่มเทใจให้สองหนุ่มนี่มั้ง
เป็นเพื่อนที่ชอบอะไรเหมือนกัน คิดอะไรเหมือนกัน นิสัยแย่เหมือนกัน แถมยังรู้ไส้รู้พุงกันซะจนจะเป็นคู่แท้ปาฎิหาริย์อยู่แล้ว 555 ตอนน้องต้าร์เหวอนี่ฮาสุดๆ คงกลัวว่าควินกับแซทจะโกรธที่ใครก็ไม่รู้ส่งดอกไม้มาให้ล่ะมั้ง
มีหวานๆแบบนี้ก็ชื่นใจ ^^ (//กลับไปทำใจกับแบดเอ็นด์ต่อ)
-
ตอนดีก็ดีใจหาย แต่เวลาร้ายอยากให้นึกสงสารน้องมั่งนะ T^T
-
wie süß :o8:
-
ให้ตายเถอะ. หยุดไม่ได้
พี่ควินพี่แซทน่ารักเกินไปแล้วววว :impress2:
เพ้อๆๆอยากเป็นต้าร์
-
ทั้งสามคนอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักมากเลย สงสัยต้าร์คงชินและเข้าใจนิสัยของสองคนนี้แล้ว จึงอยู่ได้อย่างมีความสุข :-[ :-[
ปล. ไม่อยากให้เืรื่องนี้จบ Bad End เลยค่ะ :sad4: :sad4: :sad4:
และอยากอ่านคู่ของเนสด้วยค่ะ ท่าทางร๊อคน่าจะรักเนสน่าดูเลย :impress2: :impress2:
-
ไม่แฮบปี้ภาคนี้แล้วแต่งภาค2ได้ไหมคะภาค2ขอจบแบบเอนดิ้งแฮปปี้นะคะช่วยรับไปพิจารนาด้วยนะคะ :pig4:
-
น่ารักอ่าาาาา... (อ่านไปแก้มปริไป...ฮาาาา)
ถึงจะแสดงออกแปลกๆ ไปบ้างแต่ก็รักนะ...
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากค้าาา ชอบแซท ><
+1 เป็นกำลังใจให้ค้าาาาา ><
-
เวลาอ่านตอนที่สองหนุ่มร้ายๆ จะรู้สึกไม่เสียดายที่ตอนจบจะจบแบบไม่ happy
แต่พอมาอ่านอะไรที่หวานๆ แบบนี้ ก็ให้รู้สึกว่า...จะจบแบบนั้นจริงๆ เหรอ
เฮ้ออออ :เฮ้อ:
-
น่ารักมาก! :-[
-
เขิลอ่ะ วันวาเลนไทน์เรานั่งทั้งวัน ไม่มีแม้แต่ดอกไม้ซักดอก เซง!
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
[secret word] Kwin & Sat just want to say
(http://www.uppic.com/uploads/13611774451.jpg)
:z2: :z2: :z2:
-
:impress2:
-
อร๊ายยย ลับเฉพาะพี่ควินพี่แซท แอบน่าสงสารนะันั่น :monkeysad: :m13:เฮ้อ...จะบอกรักทั้งทีก็ไม่กล้า
เพราะทำเลวมาเยอะ ทุกวันนี้ก็ยังคงเลวอยู่ งื้อออ..โบกป้ายไฟเชียร์สองหนุ่มต่อปายยย~
-
รอฉันรอเทออยู่ ...อิอิ สนุกมากเลยค่ะั มาปูเสื่อรอด้วยอีกคน :z2: :-[
-
ชอบบบบ จัง เหมือนกำลังนั่งมอง ร็อตไวเลอร์ บอกรัก น้องบูบู
:กอด1:
:กอด1:
:กอด1:
[attachment deleted by admin]
-
มาอัพอีกกกกกกกกกกกก
อยากอ่านต่อแว้วววว ><
-
โอ้ยย ละลาย :o8: :o8:
-
การแสดงความรักของผช.เถื่อนๆ เท่ๆ มันหวานล้ำดีนะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยย เขินๆๆๆ
-
กริ๊ดดดดดชอบอะอิอิ
-
โอ้ยยยยยยย อิจฉา น่ารักจริงๆ><
-
แซทกับควินก็มีความน่ารักอยู่ในตัวนะเนี่ย :L2:
-
รู้สึกว่าสองหนุ่มจะอ่อนไหวกับเทศกาลมากกว่าหนูต้าร์ซะอีกนะ
คราวที่แล้วก็ปีใหม่ มาคราวนี้วาเลนไทน์อีก แอบน่ารัก(ลึกๆ ???) นะเนี่ย
มีการใจตรงกัน พูดพร้อมกันตั้งหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่วายออกอาการเขม่นกันอยู่ดี
จะเรียกว่าเป็นหนุ่มซึนได้มั้ยเนี่ย
-
วันนี้จะมาต่อมั้ยคะน้องเก๋ ดันทู้ๆๆ
:m15: :m15: ถ้าไม่มาวันนี้จะผูกคอตายนะคะ โฮฮฮ อยากอ่านใจขาดดิ้น :m13:
:m13: :m13: :m13: :m13: :m17: :m17:
-
เข้ามากดและดัน.. :call:
-
HEARTBREAKER
30
(50%)
อาการร้อนรนกระวนกระวายของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะหลังอยู่ในความสนใจของสายตาคมสองคู่ที่เหลือบมองมาเป็นระยะ ใบหน้าเรียวเล็กซีดเผือดเมื่อหันไปมองฝ่ากระจกด้านหลังแล้วเห็นรถเก๋งสีดำคันนึงแล่นตามมาด้วยความเร็วไม่แพ้กัน ในใจเต็มไปด้วยความสงสัยและคำถามมากมายว่าเหตุใดรถคันดังกล่าวถึงต้องขับตามมาราวกับต้องการไล่ล่ารถของพวกเขา แล้วตอนนี้พี่ชายเขาอยู่ที่ไหน เกิดเรื่องอะไรขึ้นที่ผับ
“พี่ครับ เราจะไปไหนกัน แล้วทำไมรถคันนั้นต้องขับตามเราด้วย เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอฮะ”
อดทนนั่งนิ่งต่อไปไม่ไหว แม้ว่าจะถามไปแล้วครั้งนึงและยังไม่ได้คำตอบ แต่ก็อยากจะถามอีกครั้ง
“ผมเป็นห่วงพี่เนส”
น้ำเสียงอ่อนลงด้วยความเป็นห่วงพี่ชาย
“ไม่ต้องเป็นห่วง มันไม่เป็นไรหรอก”
แซทตอบเสียงเรียบ ตาก็มองกระจกด้านข้างดูรถที่ขับตามมา
“ผมลืมโทรศัพท์ไว้ในรถ ขอยืมโทรศัพท์พวกพี่ได้ไหมฮะ ผมจะโทรหาพี่เนส”
บอกหน้าตาตื่นเมื่อคลำหาทั่วตัวแล้วไม่พบเครื่องมือสื่อสาร
“ไม่ต้องโทร รอเจอกันที่บ้าน”
คนขับเอ่ยตอบเสียงแข็ง เท้าก็เหยียบคันเร่งพารถขับแซงรถคันข้างหน้าให้หลุดพ้นจากการติดตามของรถคันหลัง เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น ยอมนั่งนิ่ง พยายามควบคุมอารมณ์ให้สงบ
“เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้ว”
แซทหันมาบอก ทอดเสียงอ่อนลงด้วยรู้ว่าเด็กหนุ่มเป็นกังวล
“พี่เนสจะปลอดภัยใช่ไหมครับ” ถามย้ำให้แน่ใจว่าพี่ชายจะไม่ได้รับอันตรายใดๆ
“อือ”
คำตอบรับสั้นๆ แต่ก็ทำให้คนถามวางใจ รอยยิ้มบางๆจึงเผยให้ได้เห็น แซทมองสบนัยน์ตากลมใสครู่นึงก็หันกลับมานั่งนิ่งดูสถานการณ์ข้างนอก รถคันที่ขับตามมาหายไปแล้ว นั้นแปลว่าพวกเขาสลัดมันหลุด มุมปากกระตุกยิ้มที่สถานการณ์กลับเข้าสู่ภาวะปกติ
“หิวหรือเปล่า”
ควินถามพลางเงยมองกระจก เห็นใบหน้าหวานยังมีแววกังวลอยู่ก็เอ่ยต่อให้เบาใจ
“ไม่มีรถตามมาแล้ว ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว”
ตากลมเบิกกว้างก่อนหันไปมองข้างหลังก็ไม่เห็นรถคันต้องสงสัยขับตามมา คลี่ยิ้มกว้างอย่างดีใจ หันกลับมาชะโงกหน้าบอกคนขับ
“จริงด้วยฮะ รถคันนั้นหายไปแล้ว”
เสียงเบรกดังเอี๊ยดเมื่อคนขับหันมาเจอกับใบหน้าหวานยื่นเข้ามาพอดี จมูกโด่งที่อยู่ห่างกันไม่ถึงเซนฯอีกทั้งลมหายใจอุ่นๆเป่ารดกันในระยะประชิดทำให้นัยน์ตาคมกระตุกวูบ แต่เพียงแวบเดียวก็กลับมาสงบนิ่ง
“ขอโทษฮะ ผมดีใจไปหน่อย”
ยิ้มบอกเสียงอ่อย ถอยกลับมานั่งตามเดิม
ควินหันกลับไปมองถนนเบื้องหน้า พยายามตั้งสมาธิกับการขับรถ บอกย้ำกับตัวเองในใจว่าให้สนใจมองทางข้างหน้า แต่ก็ทำไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องเงยมองกระจก เพื่อให้ได้เห็นใบหน้าหวานของเด็กหนุ่ม
“เอ่อ…ที่พี่ควินถามว่าหิวหรือเปล่า ตอนนี้ผมเริ่มหิวแล้วล่ะฮะ”
บอกพลางยกมือลูบท้องไปด้วย ปากก็ยื่นออกน้อยๆ
ควินกับแซทหันไปมองหน้ากันแวบนึงก็กระตุกยิ้มมุมปากด้วยความรู้สึกเอ็นดู
คิดอะไรก็ออกมาทางสีหน้าแววตาหมดแบบนี้ ก็ไม่แปลกหรอกที่พี่ชายจะหวง
“งั้นก็แวะหาอะไรกินก่อน”
“ไม่ต้องแวะหรอกฮะพี่แซท ไปทานที่บ้านผมเลยดีกว่า รับรองว่าอาหารอร่อย คุณป้าแม่บ้านของผมฝีมือไม่แพ้เชฟในโรงแรมดังเลยนะฮะ ผมคอนเฟิร์ม”
ยืนยันหนักแน่น ลืมเรื่องกังวลก่อนหน้านี้ไปสนิท
รถแล่นเข้ามาในซอยบ้าน เด็กหนุ่มรีบขยับตัวเกาะติดประตูรถทันที พอรถขับมาถึงหน้าบ้านเห็นรั้วเปิดออกพร้อมกับรถคันที่เจอตอนอยู่ที่ผับก็ยิ้มกว้าง
“พี่เนสมาถึงก่อนแล้ว ขับเข้าไปเลยฮะ”
ยิ้มบอกอย่างดีใจ ควินมองเข้าไปในบ้านก่อนเลี้ยวรถขับเข้าไปจอดต่อท้ายรถแอสตันมาร์ตินของเพื่อน พอรถจอดนิ่ง เด็กหนุ่มก็รีบเปิดประตูก้าวลงจากรถพอดีกับที่พี่ชายรีบเดินออกมาจากบ้านด้วยสีหน้าร้อนรน หลังจากที่นั่งรอได้สักพัก
“ต้าร์!”
เนสส่งเสียงเรียกน้องพลางเดินเข้าไปกอดแน่น ความรู้สึกหนักอึ้งก่อนหน้านี้มลายหายไปเมื่อได้เห็นว่าน้องกลับมาอย่างปลอดภัย
“พี่เนสมาถึงนานแล้วเหรอฮะ”
ต้าร์ถามพี่ชาย ผละจากอ้อมกอดมองหน้าพี่อย่างรอฟังคำตอบ
“เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม”
เนสไม่ตอบ เอาแต่ถามและมองสำรวจตัวน้องตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“ผมไม่เป็นไรฮะ ไม่ได้บาดเจ็บด้วย”
ยิ้มตอบ ตาก็มองสำรวจตัวพี่ชายเช่นกัน
“พี่ก็ไม่เป็นไรใช่ไหม ผมตกใจแทบแย่ตอนที่พี่ถูกจับขึ้นรถไป”
“สวัสดีครับน้องต้าร์ พี่ชื่อร็อคเกอร์ เป็นเพื่อนสนิทเนส ขอโทษนะที่ทำให้ตกใจ”
ร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหลังเดินเข้ามาแนะนำตัว เนสหันไปขึงตาดุใส่อีกฝ่ายอย่างไม่พอใจกับคำว่าเพื่อนสนิท แต่ก็ไม่อยากด่าต่อหน้าน้องจึงข่มกลั้นโทสะไว้
“สวัสดีครับ” ยกมือไหว้เพื่อนพี่ชาย ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ที่แท้ก็เป็นเพื่อนกัน แล้วพี่ร็อคเกอร์เป็นเพื่อนกับพี่ควินพี่แซทด้วยใช่ไหมฮะ”
หันไปมองสองหนุ่มที่ยืนมองอยู่ข้างหลัง
“ใช่ครับ”
ได้ยินคำตอบ เด็กหนุ่มก็เดินไปหาควินกับแซท เนสจะตามไปคว้ามือน้องแต่ถูกร่างสูงขัดขวางเข้ามายืนประจันหน้าฉวยโอกาสจับมือไว้
“เข้าบ้านกันเถอะครับ พวกพี่อยากทานอะไร ผมจะได้บอกคุณป้าทำให้ทาน”
“อะไรก็ได้”
ควินตอบนิ่งๆ ถอนสายตาจากเด็กหนุ่มไปมองเพื่อนที่ยืนมองมาด้วยสายตาแข็งกร้าว นัยน์ตาคมมองตอบอย่างไม่สะทกสะท้านก่อนเดินเข้าบ้านไปก่อน แซทก้าวตามแต่ก็ต้องชะงัก ก้มมองมือข้างขวาที่ถูกสัมผัส มือขาวบางของเด็กหนุ่มจับมือเขาไว้จูงให้เดินตามเข้าบ้าน รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดอะไร แต่เขาคิด คิดไปไกลด้วย
“เข้าบ้านเถอะครับพี่ ผมหิว” ต้าร์หันไปบอกพี่ชายก่อนเดินเข้าบ้าน
เนสยืนกำมือแน่นด้วยความไม่พอใจกับความสนิทสนมที่น้องแสดงให้เห็น
“พวกพี่นั่งรอก่อนนะครับ ผมจะไปบอกคุณป้า”
เดินมาถึงห้องรับแขก ต้าร์ก็ปล่อยมือควิน ยิ้มบอกให้ทั้งคู่นั่งรอแล้วก็เดินตรงไปทางห้องครัว
“กูบอกพวกมึงไปแล้ว ว่าอย่ายุ่งกับน้องกู”
เนสเดินหน้าเครียดเข้ามาหยุดตรงหน้าเพื่อน สายตาแข็งกร้าวจ้องหน้าเพื่อนอย่างจะจับฉีกออกเป็นชิ้นๆ
“เนส ใจเย็น”
“มึงหุบปากไปเลย”
เนสหันไปสั่งร็อคเกอร์เสียงเข้ม ตวัดสายตากลับมาจ้องหน้าเพื่อนอีกครั้ง
“พวกกูไม่ได้ทำอะไรต้าร์ มึงก็เห็น” ควินบอกเสียงเรียบ
“ไม่ได้ทำ แต่พวกมึงคิด กูรู้ว่าพวกมึงคิด”
เนสสวนกลับ ยิ่งคิดถึงตอนที่น้องชายจับมือเพื่อนเดินผ่านหน้าไป อารมณ์โกรธก็ยิ่งพุ่งขึ้นสูง
“กูบอกมึงตรงๆ กูชอบต้าร์ ชอบมากด้วย แต่กูไม่เคยคิดระยำกับน้องมึง”
แซทบอกเพื่อนอย่างจริงใจ มองสบนัยน์ตาแข็งกร้าวของเพื่อนอย่างหนักแน่นในคำพูด
คนฟังนิ่งไปแต่ยังไม่คลายโทสะ หวนคิดถึงพฤติกรรมที่พวกมันเคยทำไว้ ความเป็นห่วงน้องชายก็ยิ่งเพิ่มพูน
“ถ้ากูคิดเลวกับน้องมึงจริงๆ ระหว่างทางกลับบ้านมึงกูก็มีโอกาส แต่กูไม่ทำ กูชอบต้าร์ ไม่ใช่แค่อยากฟันแล้วทิ้ง”
ควินพูดต่อ หยุดนัยน์ตาสีเฮเซลไว้ที่ใบหน้าเพื่อน
“ฟังที่พวกมันพูดบ้างเหอะเนส อย่าตั้งแง่นักเลย”
“มึงอย่าเสือกได้ป่ะ”
เนสหันมาด่าอีกรอบ และเป็นอีกครั้งที่ความหวังดีของร็อคเกอร์ถูกมองข้ามอย่างไม่ใยดี
“ต้าร์ยังเด็ก อนาคตยังอีกไกล อย่าให้น้องกูต้องมาเสียคนเพราะพวกมึง”
เนสบอกอย่างข่มอารมณ์ เขาไม่ได้อยากเสียเพื่อน แต่ถ้าเพื่อนคิดร้ายกับน้องชาย เขาก็ต้องตัดพวกมันทิ้ง!
“กูจะเหี้ยกับใครที่ไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่กับน้องมึง”
แซทบอกเสียงเข้ม เริ่มโมโหกับความดื้อด้านของเพื่อน
“ตอนที่พวกมึงอยากได้ พวกมึงจะพูดยังไงก็ได้”
เนสโต้อย่างไม่ยอมแพ้ มีพี่ชายสติดีคนไหนจะยอมปล่อยให้น้องตัวเองไปยุ่งกับคนเลวบ้าง การพนัน แข่งรถ มั่วเช็กซ์ ยกพวกตีกัน ขาดแค่ยังไม่เป็นขโมยกับติดยา พวกมันก็จะเลวครบสูตร แล้วเขาจะวางใจปล่อยให้น้องชายไปใกล้ชิดกับพวกมันได้ยังไง
“แล้วถ้ากูจะเอาน้องมึงจริงๆ มึงคิดว่าจะห้ามกูได้เหรอ”
ควินบอกพลางลุกขึ้นยืนประจันหน้าเพื่อน ความร้ายกาจฉายชัดอยู่ในดวงตาคม
“ไอ้เหี้ยควิน”
เนสเค้นเสียงด่าทำท่าจะพุ่งเข้าใส่เพื่อนแต่ถูกร็อคเกอร์ดึงรั้งไว้ เจ้าตัวดิ้นพล่านทั้งผลักทั้งถีบ
“ไม่เอาน่า อยากให้ต้าร์ออกมาเห็นหรือไง ไอ้ควินมันก็พูดยั่วให้เนสโมโห ควิน มึงก็หยุดเหอะ รู้ว่าเนสกำลังโกรธ มึงก็อย่าแหย่มันดิ”
คนกลางออกโรงไกล่เกลี่ย ห้ามปรามทั้งเพื่อนทั้งคนที่รัก
“พวกมึงออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้ ออกไป”
เนสหยุดดิ้น ข่มกลั้นอารมณ์ หายใจเข้าออกอย่างช้าๆเพื่อให้ตัวเองมีสติและใจเย็นลง
“ยิ่งมึงห้าม กูยิ่งอยากได้ ยิ่งกูอยากได้ กูก็จะทำทุกอย่างให้ได้มา”
ควินบอกทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากห้องรับแขกไป
“มึงรู้สันดานกูดีนี่ คนเหี้ยๆอย่างกูทำได้ทุกอย่าง อย่าบังคับให้กูต้องทำ”
แซทบอกพลางมองหน้าเพื่อนพร้อมรอยยิ้มแสยะอย่างที่ชอบทำ เดินตามเพื่อนออกไป
พอลับร่างเพื่อนทั้งสองคน เนสก็สะบัดตัวออกจากอ้อมแขนคนกอดรัดแล้วปล่อยหมัดหนักๆใส่หน้าทันที ร็อคเกอร์เซถอยหลังเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว
“กูเกลียดมึงมากขึ้นทุกวัน กูเกลียดมึงจริงๆ ออกไป”
อาการเกลียดชังฝังอยู่ในน้ำเสียงจนคนฟังยังสัมผัสได้ ร็อคเกอร์เค้นยิ้ม ไม่มีคำพูดใดเอ่ยต่อ เจ้าตัวหันหลังเดินออกไปพร้อมกับแบกเอาความเสียใจไปด้วย
“อ้าว หายไปไหนกันหมด พี่เนส พวกเพื่อนๆพี่กลับไปแล้วเหรอฮะ”
ต้าร์เดินเข้ามาถามด้วยความงง เข้าห้องครัวไปบอกให้คุณป้าแม่บ้านทำอาหารแป็ปเดียวเอง ไหงพวกเขาถึงไม่รอทานข้าวพร้อมกัน ทำไมถึงรีบกลับ
“ต้าร์ บอกพี่มา ควินกับแซทมันพาต้าร์ไปไหน แล้วพวกมันทำอะไรต้าร์หรือเปล่า”
เนสจ้องน้องอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ
“พวกพี่เขาไม่ได้พาผมไปไหนนี่ฮะ ขึ้นรถออกจากผับมา พวกเขาก็พาผมกลับบ้าน แล้วพวกเขาก็ไม่ได้ทำอะไรผมด้วย”
ต้าร์ตอบไปตามความจริง พอเห็นสายตาพี่ยังจ้องเขม็งอยู่ก็รีบบอกต่อ
“ผมพูดจริงๆนะฮะ ตอนอยู่บนรถ พี่ควินถามผมว่าหิวหรือเปล่า พี่แซทก็บอกให้แวะหาอะไรทานก่อน แต่ผมบอกให้มาทานที่บ้าน พวกเขาก็ไม่ว่าอะไร ก็พาผมกลับบ้านมานี่ล่ะฮะ”
เนสมองหน้าน้อง พนักหน้ารับรู้ เชื่อว่าน้องไม่ได้โกหก
“ผมว่าพวกพี่เขาก็น่ารักดีนะฮะ ถึงจะดูนิ่งๆ ไม่ค่อยพูด แต่พวกเขาก็ดูเป็นห่วงผม คงเพราะผมเป็นน้องพี่ พวกเขาก็เลยเอ็นดูเหมือนน้อง”
ต้าร์ยิ้มบอกพี่ชายอย่างพาซื่อ
เนสมองน้องอย่างหนักใจ ฟังจากที่พูดมาก็ฟันธงได้แล้วว่า น้องชายเขาหลงชอบความใจดีจอมปลอมของพวกมันเข้าให้แล้ว!
-----------------------------------------------------------------------------------------------
เอาไปครึ่งนึงก่อนน้าาาาา :monkeysad: นั่งหน้าคอมทั้งวัน ฟิลในการแต่งไม่มีเลย :z3:
อารมณ์ไม่คงที่ ไม่มีสมาธิกับงานเลย :เฮ้อ: เข้าใจหัวอกคนรออ่าน เลยมาอัพให้อ่านก่อน
ที่เหลืออีกครึ่งนึงจะมาต่อเมื่อฟิลมา :laugh: (โดนคนอ่านกระโดดถีบรัวๆ :z6: )
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและการติดตามนะคะ ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้กัน :L1:
อ่านแล้วอย่าเครียดกันนะ ไม่อยากให้เครียดเลยจริงๆ ให้คนแต่งเครียดคนเดียวพอ :m31:
-
กรี๊ํดดดดดดดดดดด มาต่อแล้ว ดีใจมากๆ ><!
-
เนสอคติเยอะไปหน่อย แต่ก็เข้าใจอ่ะนะ คนมันเคยเห็นพฤติกรรมกันมาจะให้เชื่อว่าเปลี่ยนแล้วหรือจะไม่ทำกับคนนี้ก็คงไม่ได้ในทันที พวกแซทกับควินก็น่าเหนื่อยใจ รู้ว่าเนสเป็นยังไงก็ยังไปยั่วโทสะ เหมือนกับแข็งชนแข็ง เนสก็ไม่ให้ ควินกับแซทก็จะเอา มันเลยทำให้อะไรๆ ดูตึงไปซะหมด แต่ต้าร์ ก็ยังคงใสซื่อเช่นเดิม = =
-
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกก!
-
กรี๊ดดดดดดดดดด อยากอ่านพาร์ทพี่เนสกับรอกกี้บ้างอ่า เมตตาหนูหน่อยน้า :impress2:
-
เนสมองควินกับแซทในแง่ร้ายมากเลยนะเนี่ย ทั้ง ๆ ที่ควินกับแซทก็แสดงความจริงใจเรื่องเนสกับต้าร์แล้วแท้ ๆ ถ้าเนสไม่มั่นใจในตัวควินกับแซทก็ให้ควินกับแซทพิสูจน์ตัวเองสิ ไม่ใช่พูดจาแบบนั้น เนสอย่าเอาอคติของตัวเองมาตัดสินล่วงหน้าแบบนั้นสิ เนสคิดเองเออเองนี่นาว่าควินกับแซทจะทำร้ายต้าร์ ทั้ง ๆ ที่ควินกับแซทยังไม่ได้ทำอะไรเลย เนสเองก็น่าจะรู้ดีว่าควินกับแซทเป็นยังไงยังจะไปพูดจาให้อีกฝ่ายไม่พอใจอีก แล้วทำไมเนสถึงไม่ชอบอะไรร๊อคเกอร์ขนาดนั้น เพราะร๊อคเกอร์เป็นเพื่อนควินกับแซทงั้นหรือ
-
แอบสงสารร็อคเกอร์เบาๆ
-
อ่านแล้วก็เกิดอาการสงสัยว่าทำไมเนสถึงเกลียดร็อคเกอร์ขนาดนั้น
หรือว่าจะมีความหลังอะไรสักอย่างอ้ะป่าว =[]=
ยิ่งคิดยิ่งสงส้ย 55555
ปล.รออีก50%ค่ะ เคอะๆ
-
กรี๊ด มาต่อแล้ว
จริงพออ่านตอนนี้ก็รู้สึกว่าเนสห่วงน้องเกินไป
คือเข้าใจว่าห่วงนะ แต่ทำแบบนี้ ควินกับแซทก็ยิ่งอยากได้
ตอนแรกก็อาจเกรงใจอยู่บ้าง แต่บ่อยเข้าก็ยิ่งอยากเอาชนะ
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ
รออ่านต่อนะคะ
-
โอ๊ย อิจฉาตาร์มากๆอะ อยากเกิดเป็นตาร์จริงๆ
มีสองหนุ่มหล่อมาหลงรักหัวปักหัวปำ ย้ำทั้งรักทั้งหลง
ขอให้จบแบบแฮปปี้ไม่ได้จริงๆเหรอคะ
แอบฮาพอลกลัวแม่อ่ะ ตอนที่แล้ว :m20:
-
:monkeysad:
-
มาแล้วๆ
เนสยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุเลย
ควินท์กะแซทไม่ยอมปล่อยต้าร์แล้วล่ะ
-
ร็อคเกอร์น่าสงสารจริงเชียว เนสงี่เง่่าหว่ะ ฮ่า ฮ่า
-
เพราะบทเรียน สอนให้คิดแบบนั้น โดยที่อาจจะลืมอะไรไปทั้งหมด
เมื่อไหร่...ที่เดินออกมา เนสก็คงจะคิดได้เอง....
แล้วถ้าต้าร์ไม่สมหวัง แล้วร็อค - เนสล่ะ สองคนนี้จะได้คู่กันไหม?????
รักคนแต่ง....
-
สงสารร็อกจัง
เหมาะกะเพลง อีกไกลแค่ไหน จนกว่าฉันจะใกล้ จริงๆ
เนสนี่เอาแต่ไล่ตลอดเลยน้อ
ไม่เห็นใจความดีของพี่ร็อคบ้างเลย
หวงน้องจนโอเวอร์อ่ะ
อะไรที่มันไม่มี ก็พยายามให้มี
อยากให้พี่รฟ็อคบำบัดอาการหวงน้องนะคะ อิอิ
-
โอ้วววววว น้องเก๋มาแว้วววววว
ประเด็นแรก ก็สงสัยเรื่องราวระหว่างร็อกเกอร์กับเนส แอบสงสารร็อกเกอร์เบาๆ โดนเนสด่าตลอด ฮ่าๆ พูดไรก็ไม่เข้าหู ไม่ถูกใจ
ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าควินและแซทรักตาร์มากจริงๆ ทั้งรักทั้งอยากครอบครอง แค่ตาร์ยิ้มให้หรือทำอะไรก็ตาม สองหนุ่มก็หัวใจพองโต (แอบอิจฉาหนูตาร์นะจ้ะ หนุ่มๆรุมรัก) เหมือนที่่พวกเขาบอกไว้ ถ้าเขาอยากได้ มันก็ต้องได้ พี่ชายคนเดียวอย่างเนสก็คงทัดทานอะไรไม่ได้หรอก ชิแมะ เชียร์สองหนุ่มหล่อ (โฉด) เช่นเดิม เลวก็รักอะะะ
+1 ก่อน และรอส่วนที่เหลือนะคะ เป็นกำลังใจให้น้องเก๋ค่ะ อย่าเครียดมาก เดี๋ยวไม่มีฟีลแต่ง
:m1: :m1: :m3:
-
โอ้ววววววววววววววววววววววววว
มันจะเป็นเพราะยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุรึเปล่านะ
ที่ทำให้น้องต้าร์ของเราเรียบร้อยโรงเรียนพี่ควินกะพี่แซท
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
อั๊ยย่ะ!! ต้าร์ชอบความใจดีน่ะสิ อยากรู้แล้วว่าตอนต่อไปจะเป็นอย่างไร
-
อยากรู้แล้วว่ามันจะเป็นยังไงต่อ
เนส เองด้วยความที่เห็นด้านเสียๆ ของ ควินกะแซท มาเยอะ เราเข้าใจว่าต้องห่วง ต้าร์ มาก มันเป็นเรื่องธรรมดา
เป็นเราๆ ก็ห่วงน้องเหมือนกัน
และถึงแม้ เนส จะกันท่าขนาดไหน แต่เราก็อยากให้ ควินกะแซท ได้ลองพิสูจน์ตัวเองกับ เนส มากว่าการที่จะทำเรื่องเลวๆ ให้เกลียดกันมากไปกว่าเดิม
เพราะสุดท้ายแล้วเรามองว่า ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ก็เจ็บปวดด้วยกันทุกคน
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เนสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส สึ
อยากอ่านคู่ เนสสสสสส สึ
โหดขนาดนี้ มีปั้วได้ไงอ้ะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
รอตอนต่อไปจ้าาาาา
-
เนสกีดกันขนาดหนัก ก็เข้าใจนะ เพราะควินกับแซทประวัติโชกโชนซะขนาดนั้น เลยไม่อยากให้มายุ่งกับน้องน้อยที่รักมากๆ
ควินกับแซทเลยหมั่นไส้มั้ง ทำการประชดตามประสาวัยรุ่นซะเลย ห้ามมากนักเลยทำจริงแมร่งเลยไรเงี้ย
แอบสงสารร็อกเกอร์เบาๆ ดูท่าแล้วจะเป็นเบี้ยล่างเนสนะเนี่ย ประมาณแอบเกรงเมีย - -' ต่างจากคู่ควิน-ต้าร์-แซทเลย
-
เนสน่าจะเชื่อควินกับแซทป้ะ พวกนั้นจะได้จีบด้วยวิธีปกติ(?) :z3:
-
อดีตอาจจะเลวร้าย แต่ตอนปัจจุบันก็แฮปปี้....ใช่มั้ย o18
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
-
อิอิ
-
เข้าใจว่าห่วงน้องมาก ก็เห็นๆอยู่แหละ สันดานแซทควิน ยิ่งเรื่องที่เกิดขึ้นกับเพื่อนเนสนี่ยิ่งแย่ใหญ่ ไม่แปลกเลยที่จะไม่มองในแง่ดีแล้ว แต่เนสก็ใจร้อนเกินไปจริงๆน่ะแหละ
ที่จริงควินแซทก็ดูจริงใจจริงจังกับต้าร์ แต่ความผิดในอดีต(ตัวเองทำทั้งนั้น)ก็ไม่น่าจะหายไปจากใจเนสได้ แต่เรื่องที่ดันมาเกิดขึ้นกับต้าร์เนี่ย -*- ดูไงก็ไม่น่าเกิดนะถึงเนสจะเป็นงี้ หรือเราต้องรอเจอเมเปิ้ลล่ะนี่
ส่วนเฮียร็อกนี่แอบน่าสงสารนะ สงสารไว้ก่อน ไม่รู้ไปทำอะไรให้เนสเกลียดขนาดนั้น เอาไว้รู้ค่อยสมน้ำหน้าเฮียร็อกละกัน 555
ว่าแต่ถ้าเรื่องนี้แบดเอนด์ คู่ร็อกเนสก็คงแบดเช่นกันใช่ม่ะ T^T
รอคนเขียนมาต่อ ขอให้มีแรงมีอารมณ์ด่วนๆนะค้า
-
:call: :call: :call:
-
ควินกับแซคก้ดูรักต้าร์ดีนิ
หรือเรื่องแย่ๆ เกิดเพราะเนสวะ
-
สนกจังมาต่อนะ :L2: :L1:
-
ตาร์นี้โง่จริงๆ
ควิน กะ แซทก็เพื่อนเลวจริงๆ
เบื่อออออออ
อยากอ่านคู่ เนส ร๊อคเกอร์
-
:monkeysad: อ่านตอนนี้แล้วงสารร็อคเกอร์อ่ะ เนสดูใจร้ายไปเลย
-
สนุกมากกกก ค่า ♥ o13
-
:a11:
-
ร็อคเกอร์น่าสงสารอ่ะ ><
-
หนุ่มสามคนน่าสงสารพอกัน แต่ทำไงได้ก็ดูแต่ละคนนิสัย
-
ดูจากการกระทำที่ผ่านมาก็สมควรแล้ที่เนสจะไม่ไว้ใจ
ก็คนเป็นพี่นี่เน๊าะ! ปรกติอยู่แล้วที่จะทำใจรับไม่ได้ ถ้าอยู่ๆ ไว้ใจเลยนะสิแปลก
-
น้องต้าร์ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของพี่ควินกับพี่แซท
พี่เนสก็คงปกป้องไว้ตลอดไม่ได้ >.<
+1 ขอบคุณค่ะ
-
ร๊อกน่าสงสารง่ะ
-
ในที่สุดเนสก้อปกป้องต้าร์ไม่ได้ :o12: แต่เป็นความดีใจของเรา :impress3: (นิสัยไม่ดีน่ะเนี่ย :z6: ) มาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ :impress2:
-
ค่อยเป็นค่อยไปนะคะ น้องต้าร์
ใจเย็นๆ เนอะ
คนเขียนคะ ยังไงจะเป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆต่อไปค่ะ
ยังไงเดี๋ยวจะรออ่านนะคะ
-
:call: :call: :call:
-
เข้าใจเนส สงสารร็อกเกอร์
-
จริงๆที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะเนสด้วยส่วนนึงนะ
เนสขี้ระแวงไป แต่ถ้าน้องน่ารักแล้วเพื่อนเพลยบอยแบบควินกับแซท เราก็คงระแวงแหละ
อยากอ่านต่อๆ
ปล เราชอบฉากสเปมากเลยฮะ ชอบเวลาพี่ๆแสดงความรักน้องในแบบของตัวเองอ่าาา ชอบตอนตีกันเพราะไม่กล้าโทรหาน้องด้วย :z2:
-
กับดักมาร
-
HEARTBREAKER
30
(ต่อ)
บรรยากาศภายในร้านกาแฟยามเย็นเต็มไปด้วยลูกค้าแน่นขนัด เสียงเพลงแจ๊สดังคลอเบาๆช่วยเสริมสร้างบรรยากาศให้ผ่อนคลาย การตกแต่งร้านสไตล์วินเทจรวมไปถึงเฟอร์นิเจอร์ทำให้ร้านกาแฟร้านนี้ดูสะดุดตา มุมระเบียงด้านนอกร้านซึ่งเป็นมุมโปรดของลูกค้าขาประจำมีกลุ่มวัยรุ่นชายในชุดนิสิตนั่งจับจองอยู่โต๊ะนึง กลิ่นบุหรี่ลอยอวลอยู่ในอากาศมาจากชายหนุ่มหนึ่งในกลุ่ม แม้ทางร้านจะไม่ได้ห้าม แต่ลูกค้าส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยสูบบุหรี่ภายในร้าน
“พวกมึงจะเอายังไง”
น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยถามก่อนจะอัดสารนิโคตินเข้าปอด ควันบุหรี่พวยพุ่งออกมาทั้งปากและจมูกของคนสูบ ใบหน้าหวานเกินชายมองหน้าเพื่อนทั้งสองคนอย่างรอฟังคำตอบ
“ไม่ห้ามแล้วเหรอ”
ควินถามกลับ ไม่ได้มองหน้าเพื่อน สายตาโฟกัสไปที่หน้าร้านเบเกอร์รี่ฝั่งตรงข้าม
“เมื่อคืนพวกมึงเพิ่งพูดขู่กูไปไม่ใช่หรือไง”
เนสพ่นควันใส่หน้าเพื่อน คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิด
“มึงกลัวคำขู่กูด้วยเหรอ”
แซทแสยะยิ้ม ด้วยรู้นิสัยเพื่อนดีว่าอีกฝ่ายไม่เคยกลัวคำขู่ใคร แต่ก็พอเข้าใจว่าเรื่องนี้เกี่ยวพันกับน้องชายโดยตรง คำขู่เลยเป็นผล มือหนายกแก้วกาแฟสดขึ้นดื่ม ตาก็จ้องรูปรีวิวรถสปอร์ตคันหรูในไอแพด
“กลัวสิ กูกลัว”
คำพูดยอมรับตรงๆของเนสเรียกให้เพื่อนหันมามอง ริมฝีปากบางแสยะยิ้มให้กับความโง่เขลาและขี้ขลาดของตัวเอง
นอนคิดทบทวนมาทั้งคืน รู้ดีแก่ใจว่าต่อให้ขัดขวาง ค้านหัวชนฝาหรือสั่งห้ามยังไง ไอ้เพื่อนสองคนนี้ก็ไม่คิดจะฟัง ไม่คิดจะสนใจปฏิบัติตาม หนำซ้ำยังท้าทาย พวกมันมักจะได้สิ่งที่ต้องการมาโดยง่ายจนเคยตัว ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของล้วนแต่วิ่งเข้าหาพวกมันก่อนเสมอ น้อยครั้งที่พวกมันจะวิ่งตามใครหรือไขว่คว้าสิ่งของใด
สิ่งไหนที่ได้มาง่ายๆ ความเบื่อหน่ายย่อมเกิด ตรงกันข้าม สิ่งไหนที่ได้มาอย่างยากลำบาก ย่อมนำมาซึ่งความท้าทายและความพยายาม
ในเมื่อใช้ไม้แข็งแล้วพวกมันต่อต้าน งั้นก็ต้องใช้ไม้อ่อนให้พวกมันยอมตาม
“รับปากกู ว่าพวกมึงจะไม่ทำร้ายร่างกายและจิตใจต้าร์ ไม่บังคับฝืนใจ ไม่ใช้กำลัง”
บอกอย่างใจเย็น ค่อยๆผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ
ควินนิ่งคิดตามคำพูดเพื่อน นึกถึงใบหน้าหวานของเด็กหนุ่ม จู่ๆความรู้สึกห่วงแหนก็วิ่งวุ่นอยู่ในใจ แม้แต่เพื่อนสนิทที่อีกฝ่ายแนะนำให้รู้จัก เขายังเกลียดขี้หน้ามัน แล้วถ้ามีคนเข้ามายุ่งวุ่นวาย เขาจะทนได้ยังไง
“กูรับปาก”
เนสจ้องตาเพื่อนเขม็งอย่างจะค้นหาความซื่อสัตย์ในดวงตาสีเฮเซล ควินมองตอบด้วยอาการสงบนิ่ง
แซทเห็นเพื่อนซี้ตกปากรับคำไปแล้วก็หวนคิดถึงดวงตากลมใส รอยยิ้มร่าเริง และเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหนุ่มหน้าหวาน แม้ระยะเวลาที่พบกันจะเป็นเวลาสั้นๆ แต่ในใจก็ร้องบอกเขาว่า ปล่อยมือจากเด็กหนุ่มไปไม่ได้แล้ว
“กูรับปาก”
เนสถอนสายตาจากควินมามองแซท ราวกับจะถามผ่านทางสายตาว่า ‘มึงแน่ใจแล้วเหรอ’ หากอีกฝ่ายก็รู้ทัน ดวงตาคมจึงทอแววจริงจังหนักแน่น
“จำคำพูดพวกมึงให้ดี วันนี้ พวกมึงรับปากอะไรกูไว้ ถ้าพวกมึงผิดคำพูดเมื่อไหร่ อย่าหวังว่าจะได้เห็นหน้าน้องกูอีก”
เนสลุกพรวดขึ้น วางแบงก์500ลงบนโต๊ะสำหรับค่ากาแฟก่อนเดินออกจากร้านไป พอเดินมาถึงลานจอดรถก็หยุดชะงักเพราะสายตามองไปเห็นชายหนุ่มร่างสูง นายแบบดังที่ตามตื้อตนมาได้หลายเดือน
“เนส”
อีกฝ่ายร้องเรียกพลางยิ้มกว้างอย่างดีใจ รีบเดินตรงมาหา หากแต่พอเดินมาถึงตัวแล้ว กลับถูกเจ้าของชื่อมองด้วยสายตาเย็นชาและฝากประโยคทิ่มแทงใจไปถึงเพื่อนรักทั้งสอง
“เตือนเพื่อนมึงด้วย ต้าร์ไม่มีวันรักพวกมัน”
“พี่แซท พี่ควิน”
เสียงหวานเรียกมาก่อนตัว ร่างอ้อนแอ้นในชุดนักเรียนมัธยมปลายถักผมเปียผูกโบว์เรียบร้อยเดินฉีกยิ้มหวานเข้าไปหาสองหนุ่มซึ่งนั่งเงียบอยู่นานหลังจากที่เพื่อนเดินออกจากร้านไป ใบหน้าเรียวรูปไข่สวยหมดจดแม้จะแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ ริมฝีปากอิ่มทาเคลือบด้วยลิปกรอสที่ชมพูดูน่ารักสมวัย ผิวขาวนวลเนียนยิ่งเสริมความสวยให้เด็กสาวดูน่ามอง
“น่าน้อยใจจริงๆ พวกพี่ไม่โทรหาเมบ้างเลย”
ดัดเสียงเง้างอนพลางตีสีหน้าออดอ้อนก่อนหันไปลากเก้าอี้จากโต๊ะข้างๆมานั่งร่วมโต๊ะด้วย
ควินกับแซทนั่งเงียบแม้จะมีแขกไม่ได้รับเชิญมาร่วมโต๊ะด้วย ความเงียบราวกับเป็นคำตอบให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่าสองหนุ่มไม่ได้ยินดีกับการมาของเธอ แต่ก็ยังไม่ละความพยายาม ขยับเก้าอี้เข้าใกล้คนที่สนใจมองแต่หน้าจอไอแพด เอนศีรษะซบแขนอย่างไม่อายสายตาใคร
“พี่แซท สนใจเมหน่อยสิคะ วันนี้เราไปดินเนอร์กันนะ นะคะ”
แซทเงยหน้าขึ้นมองคนซบ เอ่ยปากไล่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดียวกับน้ำเสียง
“ออกไป”
คนโดนไล่หน้าเสีย กลับมานั่งตัวตรง แต่ก็ฝืนปั้นหน้ายิ้มอ่อนหวานให้
“เมขอโทษนะคะที่มากวนเวลา อย่าโกรธเมเลยนะคะ เมก็แค่คิดถึงพวกพี่”
บอกเสียงเศร้า ลุกขึ้นเดินไปซบหน้าลงกับไหล่กว้างของแซท คนโดนซบแสยะยิ้มร้ายก่อนชี้มือไปที่ประตูร้าน
“ออกไป อย่าให้พูดซ้ำ มันน่ารำคาญ”
น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยไล่ ทำให้ร่างบางผงะถอยหลังด้วยความหวาดกลัว สีหน้าซีดเผือด
“เอ่อ…งั้นเมกลับก่อนนะคะ”
บอกลาแล้วรีบเดินออกจากร้าน ไม่คิดจะอยู่อ้อนต่อ ด้วยรู้ดีว่าเวลาสองหนุ่มอารม์เสียนั้นน่ากลัวมากแค่ไหน
อาการลนลานของเด็กสาวทำให้ลูกค้าภายในร้านหันไปมองสองหนุ่ม แซทตวัดสายตาดุคมมองกราดไปทั่ว เพียงเท่านั้น คนที่มองมาก็รีบหันหน้ากลับ
“ไอ้เหี้ยร็อคมันไปตายห่าที่ไหนวะ”
แซทบ่นถึงเพื่อนสนิทอีกคน กำลังจะด่าซ้ำ เสียงเรียกคุ้นหูก็ดังขัดขึ้น
“แซท ควิน รอนานป่ะวะ”
ร็อคเกอร์เดินหน้านิ่งเข้าไปหาเพื่อน นั่งเก้าอี้ที่เด็กสาวลากมาไว้ก่อนหน้านี้
“ตายยากฉิบหาย”
ควินบอกพลางแสยะยิ้ม
“กูเจอเนสที่ลานจอดรถ”
น้ำเสียงเรียบนิ่งบอกเพื่อนด้วยใบหน้าหมองเศร้า
“แล้วไง”
แซทถามอย่างไม่ใส่ใจ
“มึงไม่ได้บอกว่าเนสอยู่ด้วย กูจะได้รีบมาให้ทัน”
“ตัดใจเหอะ ไอ้เนสมันไม่ได้รักมึง”
ควินบอกเพื่อนด้วยความหวังดี ไม่อยากเห็นเพื่อนเสียใจไปมากกว่านี้
“มึงตัดใจจากต้าร์ได้ไหมล่ะ”
ควินเงียบที่โดนย้อนกลับมา แต่ยกมือขึ้นตบหัวเพื่อนเต็มแรง คนโดนทำร้ายจับคลำหัวตัวเอง ขึงตาดุใส่แต่ไม่ได้โต้ตอบกลับเพราะกลัวจะบานปลายพานให้ร้านกาแฟเสียหาย
“กูเตือนพวกมึงด้วยความหวังดี ต้าร์ไม่มีวันรักพวกมึงหรอก”
สองหนุ่มหันขวับมามองเพื่อนด้วยความไม่พอใจ
“มาช้าแล้วยังปากหมาอีกนะมึง”
แซทด่าเสียงห้วน วางไอแพดกระแทกกับโต๊ะเสียงดัง
“ถ้าไม่รักจริง ก็ปล่อยน้องเค้าไป”
“กูไม่ปล่อย”
แซทสวนทันควัน ชักรู้สึกคันเท้ายิบๆ
“มึงรู้ได้ไงว่ากูไม่รักจริง”
ควินถามต่อ นึกอยากจะซัดปากเพื่อนสักหมัด
“แล้วพวกมึงรักต้าร์จริงๆเหรอ”
โดนจี้คำถามใส่ สองหนุ่มก็พร้อมใจกันเงียบ
แซทคิดถึงชีวิตเสเพลของตัวเอง ที่ผ่านมาไม่เคยรักใคร คนที่ผ่านเข้ามาก็พร้อมใจฟรีเซ็กซ์ให้ เรื่องความรักไม่เคยอยู่ในความสนใจ แต่กับเด็กหนุ่มหน้าหวานที่พบเจอกันได้ไม่กี่ครั้งก็ทำให้หัวใจสั่นไหวได้ ยอมรับว่าชอบมาก และคิดว่าความชอบนี้จะพัฒนาไปเป็นความรักได้ไม่ยาก
“มึงรู้ไว้ว่ากูจริงจังกับต้าร์ก็พอ”
แซทบอกเสียงเรียบ ลุกขึ้นควักแบงก์พันออกจากกระเป๋ากางเกงวางไว้บนโต๊ะ คว้าไอแพดแล้วเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้เพื่อนมองตามหลัง
ร็อคหันมามองควินอย่างกดดันให้เพื่อนตอบคำถาม
คนกำลังใช้ความคิดนั่งเงียบ ที่ผ่านมาไม่เคยคิดจริงจังกับใคร ถ้าพอใจทั้งสองฝ่ายก็จบลงที่เตียง ไม่เคยสนใจความรัก แต่พอได้เจอเด็กหนุ่มหน้าหวานครั้งแรก ก็รู้สึกได้ว่าเด็กคนนี้มีอิทธิพลต่อหัวใจเข้าให้แล้ว ถ้าคนที่เจอกันครั้งแรกแล้วทำให้เกิดความรู้สึกแบบนี้ได้ คนคนนั้นย่อมมีความพิเศษ
“กูรู้สึกกับต้าร์เหมือนตอนที่มึงเจอไอ้เนสครั้งแรกนั้นแหละ”
ควินบอกแล้วเงียบไป คนฟังก็เงียบไปเช่นเดียวกัน
‘ควิน กูชอบเพื่อนมึงวะ เนสแม่งโคตรน่ารัก ไอ้เหี้ย กูตกหลุมรักคนนี้’
คำพูดในวันวานผุดขึ้นมาในความทรงจำ ร็อคหันไปมองหน้าเพื่อน ยิ้มพร้อมส่ายหน้าก่อนล้วงเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อออกมาส่งข้อความหาคนที่เพิ่งเจอกันที่ลานจอดรถ
‘เตือนพวกมันแล้ว ฝากเตือนต้าร์ด้วย พวกมันเอาจริง’
--------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 30 ครบ 100% แล้วนะคะ :mc4: ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตาม
ไม่มีอะไรจะเวิ่น :laugh: ขอให้อ่านกันอย่างสนุกสนาน ปราศจากความเครียด :z2:
เจอกันตอนหน้าค่าาาา รักคนอ่านเสมอ :กอด1: :bye2:
-
อุ่ย .. พี่ควินกะพี่แซทเค้าเอาจริงน๊าาน้องต้าร์ :z2:
+1 ขอบคุณค่าาา
:L2:
-
สุดท้ายพวกแกก็ผิดคำพูดกันนะ :เฮ้อ:
+เป็ด +1 ค่า
-
เรื่องก็ดูเหมือนจะไปได้ดีนะ
แล้วอะไรทำให้มันเลวร้ายแบบในปัจจุบัน :เฮ้อ:
-
เอาจริงน้า ไม่ได้หรอก เหอๆ ค่อยๆคลายปม รอชมต่อไป สู้ๆจ้า
ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:
-
แล้วก็'เอา'จริงๆ
นี่ละน้อ ต้นตอของเรื่อง
เนสหวงน้อง จนต้าร์ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
พระเอกสองคนของเราก็เลยฉวยโอกาสได้ไง อิอิ
ชอบอ่ะ พี่ร็อคมานิดเดียวเราก็ชอบบบ
แต่ดูท่าทางพี่เนสจะไม่ได้ชอบผู้หญิงนะ
ก็ชอบพี่ร็อคกลับบ้างอะไรบ้าง อิอิ
-
ชอบเนสสสสสสสสส
ใจนายหล่อมากกกกกกกก
ม๊วฟ
:กอด1:
:กอด1:
ต่อให้นายเป็นเมียใคร ฉันก้รักนะ กิกิ :-[
-
คู่เนสกับร็อคก็น่าสนใจ อยากรู้ว่าเนสไปอยู่กับร็อคได้ยังไง
-
สั้นอ่า ยังไม่หายคิดถึงแซทกับควินเลย
คิดถึงน้องต้าร์ด้วย :กอด1:
-
เราจะตั้งใจรอตอนต่อไป :impress: สนุกขึ้นทุกตอน :teach:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยก้ดูจะดีนิ
แล้วทำไมมม ปัจจุบันถึงเปนแบบนี้ๆๆๆๆๆ
-
เอาล่ะงานนี้ ทั้ง ควินกับแซท เองก็พูดได้ดีนะ
แต่ว่าการกระทำเนี่ยไม่ค่อยจะเป็นไปตามที่พูดเอาไว้เลย
เฮ้อ แล้วแบบนี้จะได้ความรักจาก ต้าร์ จริงๆ หรอ??
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
แอบสงสาร็อคจัง o18
เนสไม่สนใจแถมเย็นชาใส่อีก
-
อ่านถึงตอนรับปากแล้วก็แบบ.....-*- มันผิดคำพูดทุกข้อเลยนี่หว่า!
ตอนนี้พี่เนสดูจะไฟเขียวให้หน่อยแล้วนะ แต่ก็ยังคงห่วงๆหวงๆเช่นเดิม ไม่เป็นไรเราไม่โกรธคนน่ารัก ^^
ส่วนเมที่เข้ามานี่ คือเมเปิ้ลหรือเปล่า อยากรู้มากแล้วอ่ะว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้เกิดเรื่องได้ยังไง
คนสุดท้ายพี่ร็อคเกอร์ เรามีความรู้สึกว่าเฮียแกไม่ได้ร้ายอ่ะ ถ้าอ่านเป็นคู่หลักอีกเรื่อง เราว่าจะแกต่างจากสามคนนี้อย่างแรงเลย ที่ชอบเนสแล้วตามจีบตามตื๊อเนสเนี่ย ไม่น่าจะทำให้เนสรู้สึกเกลียดได้ขนาดนี้นา -*- ร็อคเกอร์ดูจริงใจกว่าควินแซทซะด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้แฮะ ดไเหมือนไม่มีอะไร แต่อาจจะมีไรก็ได้มั้ง
รอตอนหน้าน้า
-
รับปากเนสขนาดนั้นแล้วแท้ๆ ..... ไม่เห็นจะทำตามเบยยยยยย TT
รู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ 5555
อยากอ่านอดีตใจจะขาดแย้ววววว
คู่ของร็อคกับเนสนี่ก็น่าสนใจ
มันเกิดอะไรขึ้นเนสถึงได้เกลียดรอฃ็อคขนาดนั้น
ร๊อคดูรักจริงมากกกกกกกกกกกกกกกกก (ลากเสียงยาว)
เอาเป็นว่า...รอต่อไปค่ะ 55555
-
เนสน่าจะเป็นต้นเหตุสำคัญที่ทำให้ต้าร์ไม่ยอมรับควินกับแซทนอกเหนือจากสิ่งที่ควินกับแซททำกับต้าร์ในตอนแรกนะ ทั้ง ๆ ที่ควินกับแซทก็แสดงความจริงจังจริงใจขนาดนั้น แต่เนสก็ยังเหมือนจะคอยกันท่าอยู่อีก ควินกับแซทเพราะอะไรถึงทำให้ทำตามที่พูดไม่ได้กันนะนั่น มีเรื่องอะไรกันแน่นะ เพราะแบบนี้เนสถึงไม่พอใจและพยายามพูดย้ำต้าร์เรื่องควินกับแซทสินะ แล้วร๊อกเกอร์เนสนี่ยังไงนะ
-
:m16: มันต้องมีอารัยอีกแน่ๆ
-
แล้วจุดเปลี่ยนมันอยู่ตรงไหนล่ะเนี่ย
เพราะตอนนี้ก็เหมือนคุยกันดีแล้วนะ
แสดงว่าเดี๋ยวต้องมีเหตุการณ์อะไรอีกแน่เลย
-
กรี๊สสสสสสสส!!!
คำพูดของควินกับแซทดูเป็นพระเอกมากกกก ย้ำว่า มาก!!
มีแต่เดินหน้าและก็รุกอย่างต่อเนื่่อง ไม่ถอยหลังเด็ดขาด
เมเปิ้ลเริ่มเข้ามามีบทบาทแล้วสินะ แม้จะยังไม่มาก
ร็อกเกอร์น่ารักอ่ะ ตกหลุมรักเนสตั้งแต่แรกเห็น และก็น่าสงสาร (อีกแล้ว)
ที่ทำไงเนสก็ไม่รัก เฮ้ออ!!!
ยิ่งอ่านก็ยิ่งลุ้น ยิ่งตื่นเต้น อยากรู้เหตุการณ์จะเป็นไงต่อ รอวันจุดเปลี่ยน
+1 เช่นเติมค่ะ น้องเก๋ :L2:
-
:เฮ้อ: สงสารร็อค
-
ดูรักน้องกันดีหนิ
ไหงสุดท้ายบังคับน้องซะหล่ะ
สงสาร ต้าร์ จัง T T
-
ทั้งเนสและต้าร์มาเจอคนเอาจริงแบบโหด ๆ ทั้งคู่เลยน่ะ รออ่านต่อจ้า :impress3:
-
จุดเปลี่ยนืออะไรอยากรู้จริง ๆ ลุ้นต่อไป
-
กำลังมันเลย
มาต่อไวๆนะจ๊ะคนเขียน
-
ชอบเนส สงสารร๊อก อ้ะ
-
ก้อ 'เอา' จริงแน่นอนละ แกด้วยไอ้พี่ร็อค :m31: :m31:
-
น่ากลัวทั้งคู่เลย เย็นชามาก
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
ร็อกเกอร์นายนี่แสนดีจริงๆ
-
แต่ทำไมชอบรุนแรงกับน้องล่ะเนี่ย
รอดูจุดเปลี่ยนว่าทำไมถึงอยู่บ้านกันไม่ได้
แล้วเนสต้องไปกับร็อค ต้าร์ไปกับควินแซท
-
จริงๆร็อคก็ไม่ได้ร้ายอะไรเลยน้า :o8:
-
:call: :call: :call:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ยิ่งอ่านแล้วยิ่งเครียด!!! แต่ีที่ผิดคำพูด แซทกับควินคงไม่ได้ตั้งใจ แต่สถานการณ์มันคงพาไปไกล...มากกว่า
-
อยากรู้เรื่องของฮาล์ฟแล้ว
-
o13
-
สงสารร๊อคเกอร์ อยากอ่านร๊อคเกอร์เนส
-
ตกไปไกลมาก ดันๆๆๆๆๆ
หลายวันแล้วนะค้าาา ฮืออ :m15: :m15: :m15:
มาเร็วๆนะคะน้องเก๋ ฮึบๆ
-
HEARTBREAKER
31
(50%)
เสียงลูกบาสกระทบพื้นคอนกรีตดังอยู่หลังตึกคณะสถาปัตฯ เสียงพูดคุยของผู้เล่นในสนามทั้งสองฝั่งดังแข่งกัน ฝ่ายได้แต้มขึ้นนำโห่แซวฝ่ายไล่ตาม ร่างสูงของผู้ทำคะแนนขึ้นนำให้กับทีมเดินเปลือยท่อนบนออกมาจากสนาม ชายหนุ่มนั่งลงบนพื้นข้างสนามก่อนหยิบขวดน้ำเปล่าเย็นๆขึ้นดื่ม เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือส่งเสียงดังมาจากกระเป๋าของเพื่อน ชายหนุ่มมองเจ้าของมือถือที่กำลังยืนหอบอยู่กลางสนาม หันกลับมาถือวิสาสะยื่นมือไปหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมาดู ‘เด็กดื้อ’ คือชื่อที่เจ้าของเครื่องบันทึกไว้ ริมฝีปากหยักลึกคลี่ยิ้มกับรูปถ่ายที่ปรากฏให้เห็น เด็กดื้อกำลังเบะปากคล้ายจะร้องไห้ แต่ก็น่ารักจนอดยิ้มตามไม่ได้
“เนส! โทรศัพท์!”
ตะโกนบอกเพื่อน เจ้าของชื่อพอได้ยินเสียงเรียกก็รีบวิ่งเข้ามาหา นัยน์ตากลมใสจ้องหน้าเพื่อนเขม็งแล้วดึงโทรศัพท์จากมือเพื่อนมาดู พอเห็นว่าน้องชายโทรมาหาก็รีบเอามือถือแนบหูส่งเสียงทักทาย
“ว่าไงต้าร์ กลับถึงบ้านหรือยัง”
“ยังครับ”
เสียงใสตอบกลับมาทำให้คนฟังขมวดคิ้วกับคำตอบ
“อยู่ไหน เลิกเรียนตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ”
เสียงเข้มถามอย่างไม่พอใจนักด้วยความเป็นห่วงน้อง
“อยู่หน้ามหา’ลัยพี่นี่แหละฮะ”
“ว่าไงนะ!”
ร้องเสียงหลง ตกใจที่จู่ๆน้องชายก็โผล่มาที่มหา’ลัยทั้งๆที่ไม่เคยมาเลยสักครั้ง
“ผมมากับเฟียซฮะ ตั้งใจมาชวนพี่ไปดูหนัง ไปด้วยกันนะฮะ ผมอยากดู”
น้ำเสียงออดอ้อนบอกมาให้คนฟังใจอ่อน
“ไอ้เด็กดื้อเอ๊ย!”
เนสบ่นน้อง ได้ยินเสียงหัวเราะใสดังตอบมาอีก
“รออยู่หน้ามอนั่นแหละ ไม่ต้องเข้ามา เดี๋ยวพี่ออกไปหา”
“ครับผม”
กดตัดสาย เสยผมชื้นเหงื่อขึ้นอย่างหงุดหงิดกับนิสัยดื้อรั้นของน้องชาย พ่อแม่คอยย้ำเตือนเสมอว่าให้เขารักน้อง ดูแลน้อง แต่ไม่ได้บอกนี่ว่าถ้าน้องดื้อแล้วห้ามตี!
“จะไปไหน”
ควินถามเพื่อนเมื่อเห็นอีกฝ่ายก้มลงเก็บกระเป๋าขึ้นสะพายบ่า
“เรื่องของกู”
เนสตอบเสียงห้วน เดินออกไปโดยไม่ได้บอกลาใครสักคน
แซทวิ่งหอบเข้ามานั่งลงข้างๆเพื่อน มองตามหลังเนสไปอย่างสงสัยในความรีบร้อน
“รีบไปไหนของมัน”
ถามพลางหยิบขวดน้ำเทราดหน้าตัวเองคลายความร้อนที่เสียเหงื่อไปเยอะ
“ต้าร์มา”
ควินตอบเสียงเรียบ ลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อนิสิตบนโต๊ะม้าหินอ่อน ใส่เสื้อติดกระดุมอย่างรีบเร่ง
“จริงดิ แล้วตอนนี้อยู่ไหน”
แซทถามอย่างกระตือรือร้น ลุกขึ้นตามเพื่อน
“หน้ามอ”
ควินตอบเสร็จก็รีบเดินไป แซทไม่รอช้า ก้าวตามเพื่อนไป
“เฮ้ย! ไอ้ควิน ไอ้แซท จะไปไหนวะ ยังไม่จบเกมเลย เฮ้ย! พวกมึง กลับมาก่อน!”
สองหนุ่มเดินออกมาหน้ามหา’ลัย เห็นเพื่อนยืนทำหน้าดุใส่น้องชายที่ยืนเบะปากอยู่ ภาพที่เห็นทำให้สองหนุ่มยิ้มโดยไม่รู้ตัว แต่รอยยิ้มก็จางหายฉับพลันเมื่อร่างสูงของเด็กหนุ่มนามว่าเฟียซเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างๆเด็กหนุ่มหน้าหวาน
ควินชักสีหน้าไม่พอใจ ไม่ต่างจากแซทที่จ้องเขม็งไปที่ไอ้เด็กนั่น
“พี่ควิน พี่แซท สวัสดีครับ”
ต้าร์หันไปเห็นเพื่อนพี่ชายก็รีบยกมือสวัสดี เดินเข้าไปหา เนสจะห้ามน้องก็ไม่ทันเพราะไอ้เด็กดื้อมันไวยิ่งกว่าลิง
“จะไปไหนกัน”
ควินถามเสียงเรียบ มองหน้าหวานอย่างรอฟังคำตอบ
“ต้าร์”
“ไปดูหนังฮะ พวกพี่ไปดูด้วยกันสิฮะ ไปหลายๆคน สนุกดี”
ต้าร์ตอบ เอ่ยชวนไปด้วย ไม่สนใจเสียงเรียกของพี่ชาย
“จะชวนพวกมันทำไม ไปแค่พวกเราก็พอ”
เนสบอกเสียงห้วนอย่างไม่พอใจ เดินเข้าไปโอบไหล่น้อง มองหน้าเพื่อนทั้งสองอย่างจะบอกผ่านสายตาว่า ‘พวกมึงอย่าเสือก’
“ไปสิ อยากดูเรื่องอะไร”
แซทตอบรับ ถามเรื่องที่ต้าร์อยากดู ไม่สนใจสายตาขวางโลกของเพื่อน
“ไปดูโปรแกรมหนังก่อนฮะ น่าดูหลายเรื่องเลย”
ต้าร์ยิ้มตอบ ถอยจากพี่ชายแล้วเดินไปคว้าแขนควินกับแซทเขย่าเบาๆ
“พี่ครับ เลี้ยงหนังผมหน่อยสิ ผมบอกเฟียซว่าจะเลี้ยงหนังเขา แต่ผมเอาเงินไปซื้อของขวัญหมดแล้ว พวกพี่อย่าบอกพี่
เนสกับเฟียซนะ”
ต้าร์กระซิบบอกให้ได้ยินกันแค่สามคน
“ได้ แค่เลี้ยงหนัง ไม่มีปัญหา”
ควินตอบรับ ยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจกับความใกล้ชิดที่เด็กหนุ่มเข้ามาหาก่อน
ต้าร์ยิ้มกว้างอย่างดีใจ ปล่อยแขนเพื่อนพี่ชายแล้วเดินไปจับมือพี่ดึงให้เดินตาม
“รีบไปเถอะฮะ เฟียซเดินเร็วๆ”
บอกพี่แล้วหันไปเร่งเพื่อนสนิท
เฟียซถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างปลงกับนิสัยของเพื่อน หันมองสองหนุ่มแวบนึงก็รีบเดินตามต้าร์ไป เนสเหลียวไปมองคนเดินตามหลัง สะกดกลั้นอารมณ์ไม่เข้าไปต่อยหน้าเพื่อนไว้สุดกำลัง รู้ว่าพวกมันเอาจริง แต่ถ้าพวกมันไม่ตามมา ต้าร์ก็ไม่สนใจพวกมัน!
“เฟียซอยากดูเรื่องไหน เลือกเลย”
มาถึงโรงหนัง ต้าร์ก็ลากแขนเพื่อนมาหยุดอยู่หน้าโปรแกรมหนังที่เข้าฉาย
“แล้วแต่มึงเหอะ อยากดูเรื่องไหนก็ดู”
เฟียซตอบผ่านๆโบ้ยให้เพื่อนเลือกเอง ตัวเขาไม่ได้อยากดูหนังหรอก มีแต่ไอ้เพื่อนเอ๋อของเขานี่แหละที่อยากดูแล้วลากเขามาด้วย ปากก็บอกว่าจะเลี้ยงหนัง แต่กดเงินในบัญชีออกมาซื้อของขวัญให้สาวหมดแล้ว ทำไมเขาจะไม่รู้
“เออ เลือกเองก็ได้ ไม่ง้อหรอก”
ต้าร์ว่าเสียงงอน ผลักเพื่อนไปอีกทาง มองดูโปรแกรมหนังแล้วนิ่งคิด สักพักก็ชี้แล้วหันไปมองควินกับแซทที่ยืนดูอยู่ข้างๆ
“ผมจะดูเรื่องนี้ฮะ เห็นในโฆษณาน่าสนุกดี”
สองหนุ่มพยักหน้ารับรู้ แซทเดินไปต่อแถวซื้อตั๋วหนัง ควินมองเวลาหนังฉายแล้วหันไปมองหน้าต้าร์
“อีก15นาที อยากกินอะไร”
ควินถามพลางมองไปที่เคาน์เตอร์ขายเครื่องดื่ม
“ป็อปคอร์นรสชีส”
ต้าร์ตอบเสียงใส ยิ้มกว้าง เดินตามควินไปที่เคาน์เตอร์ ชี้บอกเซ็ตป็อปคอร์นพร้อมเครื่องดื่มกับพนักงาน ควินหยิบแบงก์พันในกระเป๋าเงินส่งให้แคชเชียร์ ต้าร์ถือถุงป็อปคอร์นหอบแนบอก บุ้ยปากให้ควินที่รับเงินทอนมาแล้วช่วยถือแก้วน้ำ เด็กหนุ่มเดินเข้ามาหาพี่ชายที่ยืนกอดอกหน้านิ่งอยู่
“พี่เนส ป็อปคอร์นรสชีส”
ยิ้มบอกพลางยื่นถุงป็อปคอร์นให้ แต่พี่ชายกลับยืนนิ่งไม่สนใจ ซ้ำยังไม่มองหน้า
ต้าร์หน้าหงอยหันไปมองเพื่อน ถามเบาๆ
“พี่เนสเป็นอะไร”
เฟียซส่ายหน้าแทนคำตอบ ต้าร์เบ้ปากอย่างเซ็งๆ พอดีกับที่ควินเดินเข้ามา
“ไปนั่งตรงนั้นดีกว่าฮะ จะได้ไม่ต้องถือให้เมื่อยมือ”
บอกพลางเดินนำไปก่อน ควินมองสบตาเพื่อนแวบนึงก็เดินตามต้าร์ไป เนสขบกรามแน่นก่อนเดินไปตามน้องด้วยอารมณ์โกรธที่ต้องสะกดกลั้นไว้ เฟียซมองตามหลังพี่ชายเพื่อน รับรู้ถึงสถานการณ์แปลกๆ คงมีแต่ไอ้เพื่อนเอ๋อของเขานี่แหละ ที่ไม่ได้สนใจรับรู้เรื่องราวอะไรเลย
ซื้อตั๋วหนังเสร็จแซทก็เดินเข้าไปสมทบ ส่งตั๋วหนังให้เด็กหนุ่ม ต้าร์ยิ้มกว้างรับตั๋วหนังมาส่งต่อให้เพื่อน ก้มมองดูตั๋วของตัวเอง ทำตาโตกับที่นั่งที่ระบุอยู่ในตั๋ว
“วีไอพีเลยเหรอฮะ”
“ทำไม ไม่ชอบเหรอ”
แซทถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ต้าร์ยิ้มเจื่อน ส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่ใช่ไม่ชอบครับ แต่ผมเกรงใจ”
“เกรงใจทำไม คนกันเองทั้งนั้น”
คำตอบของแซทราวกับเติมเชื้อเพลิงอารมณ์เพื่อนให้คุกรุ่นมากขึ้นกว่าเดิม เนสลุกพรวดขึ้นคว้ามือน้องเดินเร็วไปที่ทางเข้าโรงหนัง ส่งตั๋วให้พนักงานตรวจเสร็จแล้วก็เดินเข้าโรงหนังไปก่อน ต้าร์ได้แต่เดินตามพี่ชายไปด้วยความงุนงง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร
เฟียซถอนหายใจอีกระลอก อยากหนีกลับบ้านไปก่อนด้วยไม่อยากร่วมอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัดนี้ แต่ถ้าหนีกลับไปก่อนก็กลัวว่าเพื่อนจะโกรธ ฝืนทนดูให้จบคงไม่ลำบากอะไร
“แค่เพื่อน อย่าสะเออะคิดเกินเลยเป็นอย่างอื่น”
แซทหันไปบอกคนที่ลุกขึ้นกำลังจะก้าวเดิน
เฟียซชะงักขา หันกลับไปมองคนพูด
“ผมรู้ดีครับ ว่าผมอยู่ในฐานะอะไร แต่มีบางคนที่ยังไม่รู้ฐานะตัวเอง”
เฟียซว่าเสียงเรียบแล้วเดินไป แม้สรรพนามที่ใช้แทนตัวยังคงความสุภาพ แต่แววตาที่สื่อไม่ได้บอกถึงความยำเกรงที่มีต่อรุ่นพี่แม้แต่น้อย
คนฟังแสยะยิ้มกับคำตอบของอีกฝ่าย
“ปากวอนส้นตีน”
แซทว่า นัยน์ตาคมทอประกายอาฆาตมาดร้าย
“กูจะรอดู ถ้าเลือดกบปาก มันยังจะอวดเก่งอยู่มั้ย”
ควินกระตุกยิ้ม หักนิ้วมือเล่นด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
บรรยากาศภายในโรงหนังไม่มีใครเลย ต้าร์มองไปทั่วบริเวณอย่างแปลกใจ เนสดึงมือน้องให้เดินไปนั่งที่ซึ่งเป็นเก้าอี้คู่ นัยน์ตากลมใสมองควินกับแซทที่เดินเข้ามานั่งกำลังจะอ้าปากถามว่าเหตุใดถึงไม่มีคนเข้ามาดูเลยนอกจากพวกเรา ราวกับทั้งโรงถูกเหมารอบไว้แล้ว แต่ก็ถูกพี่ชายเอ็ดเสียงเข้มจนต้องหุบปาก
“จะดูมั้ยหนัง ถ้าไม่ดูก็กลับ”
ต้าร์หน้าหงอย เงยหน้ามองจอหนัง ภาพคมชัดและเสียงซาวน์เอฟเฟคดังก้องทั้งโรงดึงความสนใจ ทำให้ความสงสัยก่อนหน้ามลายหายไป พอเห็นว่าน้องให้ความสนใจกับจอหนัง เนสก็หันไปมองเพื่อนที่นั่งอยู่อีกฝั่ง แต่อีกฝ่ายไม่ได้มองมา เนสถอนหายใจโล่งหันไปมองเก้าอี้คู่ด้านหลังซึ่งมีเพื่อนน้องชายนั่งเหงาอยู่คนเดียว ยิ้มบางๆส่งให้ เฟียซยิ้มตอบ ไม่ได้รู้สึกดีใจที่ทั้งโรงมีแต่พวกเขา เพราะเจตนาของคนซื้อตั๋วบอกชัดเจนอยู่แล้วว่าเหมาซื้อทั้งโรงในรอบฉายนี้
“ทำไมมึงไม่ซื้อตั๋วธรรมดาวะ”
ควินถามเพื่อน รู้สึกหงุดหงิดที่ไม่ได้นั่งใกล้เด็กหนุ่มหน้าหวาน
“กูไม่อยากนั่งรวมกับคนอื่น มันน่ารำคาญ”
แซทตอบเสียงเรียบ มองจอหนังตรงหน้า
“หวังว่าต้าร์จะชอบที่มึงเหมาทั้งรอบเพื่อมัน”
ควินบอกพลางหาววอด
“เออ กูก็หวังอย่างนั้น”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หนังฉายจบ ต้าร์รีบลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เดินปรี่เข้าไปหาเพื่อนพี่ชาย เจ้าตัวก้มหน้ามองสองหนุ่มที่หลับคอพับอย่างงุนงงก่อนปล่อยเสียงหัวเราะดัง
“ฮ่าๆๆๆ พี่เนส เฟียซ มาดูนี่เร็ว พี่ควินกับพี่แซทนอนหลับ ฮ่าๆๆๆ หนังออกจะมัน พวกเขานอนหลับได้ยังไงเนี่ย”
กวักมือเรียกพี่ชายกับเพื่อนสนิทให้มาดูสองหนุ่ม
เสียงหัวเราะใสปลุกให้สองหนุ่มงัวเงียลืมตาตื่น พอเห็นว่าเด็กหนุ่มยืนหัวเราะร่าอยู่ตรงหน้าก็รีบลุกขึ้นยืนปั้นหน้านิ่งขรึม
“หนังสนุกมั้ยฮะ”
ต้าร์ถามกลั้วหัวเราะ ยังไม่ทันได้ฟังคำตอบก็ถูกพี่ชายดึงมือพาเดินออกจากโรง เฟียซเดินตาม ทิ้งให้สองหนุ่มยืนค้างอยู่ที่เดิม
แซทหันไปมองหน้าเพื่อน หัวเสียที่เผลอหลับไป
“หลับเหมือนกันสิมึง”
“เออ ตั้งแต่ฉายโฆษณา”
ควินตอบเสียงห้วน เดินนำเพื่อนออกไปก่อน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอาไปหา 50% ก่อนนะคะ :monkeysad: (คนอ่าน : หล่อนก็มาอัพทิ้งไว้ครึ่งนึงตลอดไม่ใช่หราาา :z6:)
คนแต่งหาย(หัว)ไปนานเลย เพิ่งมานั่งนับวันว่าหายไปนานเท่าไหร่ :laugh: ขอโทษด้วยนะคะ
เข้ามาเจอคุณ pulovely ช่วยดันกระทู้พอดี :z3: ขอบคุณมากๆนะคะ :m15:
ความเดิมตอนที่แล้ว เห็นหลายคนสงสารร็อคเกอร์ อยากกระซิบว่าในพาร์ทของร็อคกับเนส
ร็อคไม่ได้น่าสงสารอย่างที่ทุกคนเห็นในพาร์ทของ3Pนี้หรอก :z1: (?) อย่าไปสนใจร็อคเลยค่ะ :laugh:
มาสนใจ 2 หนุ่ม ควินกับแซทดีกว่า พาร์ทอดีตนี่พี่แกเจอศึกหนักนะ :เฮ้อ:
ทีเหลือจะตามมาในไม่ช้า (คาดว่าอย่างนั้น o18 ) ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามอ่านกันอยู่นะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และกำลังใจ ขอบคุณมากๆค่ะ :กอด1: :L1:
-
ควินกับแซท จะทำงัยต่อไปน้า
สิ่งที่กำลังจะทำเนี่ย หวังว่าคงไม่ใช่เรืองไม่ดีน้า
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:call: :call: :call:
-
ชักขี้เกียจเดาละ
เมื่อไหร่จะไคลแมกซ์ซะที @_@
-
เฟียซซซซซซซซซซซซ :sad4: เรารู้สึกว่าเฟียซต้องโดนรุมกระทืบแน่ๆอ่ะ ความรู้สึกไวนะ (แต่ก็เพราะแบบนี้แหละ จะได้ดูแลต้าร์ได้ แม้ว่าสุดท้ายจะปกป้องไว้ไม่ได้ก็เถอะ) ว่าแต่ขอเฟียซเป็นพระเอกได้ม่ะ มันจะได้ Happy Ending ไงคะ ฮิๆ
พี่ควินกับพี่แซททุ่มทุนสร้างมากมาย ตอนนี้ก็ดีๆอยู่นะ แต่ดูเหมือนเป็นพวกใช้เงินทุ่มเพื่ออะไรที่ตัวเองต้องการ ใช้เงินได้ไม่ประหยัดเล้ย
น้องต้าร์ น้องต้าร์ >< น่ารักมากมายค่ะตอนนี้ ใสกิ๊ง โมเอะ โลกสดใส เสียอย่างคือไม่รู้สึกถึงบรรยากาศคุกรุ่นอะไรเลย อาจจะเป็นเพราะพี่เนสเลี้ยงแบบปกป้องมากเกินไปด้วย สิ่งเดียวที่รู้สึกว่าเป็ข้อดีจากการที่ต้าร์โดนทำร้ายก็คือ ต้าร์โตขึ้นนี่แหละค่ะ
:กอด1: รอที่เหลือ และรอพาร์ทร็อคกับเนส คนเขียนสู้ๆจ้า
-
ง่วงอ่ะสิ อิอิ
-
น้องต้าร์ก็น่ารักเกิ้น น่ารักจนน่าล่อลวงมาก พ่อสองหนุ่มนั่นตามต้อย ๆ กันเลย
แม้เพื่อนจะปรามไว้ก็ไม่สน เหมารอบหนังเลยเฮ้ย ใจป๋ามากอ่ะพ่อเอ๊ย ลงทุนฝุด ๆ
นี่ถ้าได้นั่งประกบน้องคนละข้างแกคนฟินมาก เฟียซโดนขู่แล้ว นี่ขนาดยังไม่เป็นแฟนกัน
หรือเฟียซคือจุดเปลี่ยน รอติดตามต่อไปค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
บางทีที่เนสหวงน้องขนาดนี้
อาจเป็นส้วนนึง ที่ทำให้ควินกับแซทรุกหนัก
ยอ่งจีบยากก็ยิ่งอยากได้ แบบนี้อ่ะ
จะโทษเนสก็ไม่ได้ สองคนนั้นก็โรคจิตเกิน
-
อยากอ่านของร๊อก !!!
-
ต้าร์ ควินกับแซท รู้ว่าเอาตังค์ไปซื้อของขวัญให้สาวแล้วให้มาเลี้ยงหนัง อาจจะโดนโกรธนะ
ฮ่า ฮ่า เฟียซมันจะโดนกระทืบไหมเนี่ย
-
เนสจะกีดกันอะไรขนาดนั้น ควินกับแซทก็แสดงความจริงใจแล้ว และดูจากการกระทำในตอนนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีจนน่าจะทำให้เนสไม่พอใจนี่นา ต้าร์น่ารักมาก ๆ เลย เพราะต้าร์น่ารักแบบนี้มั้งควินกับแซทถึงได้ชอบเนี่ย ควินกับแซทไม่ค่อยขี้หวงเลยนะนั่น
-
ชอบควินกับแซทเวลาสมัครสมานสามัคคีกันนี่แหละ555 หลับคู่ในโรงหนังเลย
เนสหวงเกินไป มันยิ่งทำให้ควินกับแซทอยากเอาชนะ
เฮ้อ สงสารต้าร์แหละนะ ถึงจะรู้ว่าควินกับแซทรักจริงรักมากก็เถอะ
เฟียซก็นะ เป็นตัวเติมเชื้อเพลิงเหมือนกัน
รออ่านต่ออยู่นะคะ
-
น่าจะไกล้ได้รู้ความจริงอันแสนเจ็บปวดแล้ว รอตอนที่จะมีคนมาช่วยต้าร์พ้นจาก2หนุ่ม มีอิสระเสียที
-
อยากรู้ๆๆ ทำไมเนสถึงพลาดให้กับผู็ชายคนนั้น
เนสเค้าออกจะนิสัยดี :sad4:
-
สองหนุ่มหลับได้ไง เสียฟอร์มหมด
-
สงสารน้องจังเลย ตอนนี้สองหนุ่มยังซื่อๆไม่ร้ายมากมายเหมือนตอนปัจจุบัน ถ้าเราเป็นเนสเราจะไม่กีดกันขนาดนี้นะ พวกนนี้ยิ่งห้ามยิ่งอยากได้อะ
บางทีก็แอบขัดใจเนสเบาๆ 555555555555555
-
สองหนุ่มนี่พ่อบุญทุ่มจริงๆนะ เนสก็ยังคงหวงต้าร์คงเส้นคงวา หรือจะมากขึ้นเรื่อยๆหว่า :เฮ้อ: แล้วร็อคล่ะ :m28:
-
เนสหวงน้องสุดๆเลย
-
อะไรน้าที่ทำให้เรื่องเลวร้ายลง ??
-
น้องต้าร์น่ารัก :o8:
ควินกับแซทมีมุมแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย :m20:
-
จริงๆ แล้วสองคนนี้ก็น่ารักนะ แต่ก็นะ วิธีแสดงความรักออกจะประหลาดไปซะหน่อย
เฮ้ออออ
-
คิดถึงคนเขียน หายหน้าหายตาไปซะนาน 5555
-
รอตอนต่อไป ชอบๆ
-
จริงอ่ะ ร็อคไม่ได้น่าสงสารเหรอ???
อย่าทิ้งให้อยากแล้วจากไปสิคะ ผู้เขียน 5555
ถึงตอนนี้ใกล้จะเข้าใกล้ความจริงแล้วใช่เหรอเปล่า
ว่าเหตุใด ต้ากับเนสถึงโดนแยกจากกัน
ถ้าเดาไม่ผิดเรื่องนี้จบแบดเอนดิ้ง
ทั้งคู่เนสแล้วคู่ต้าเลยสินะ
-
เรื่องจะเป็นไงต่อไป รอตอนต่อไปครับ
-
ตาร์ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยย~
-
ตลกอ่ะ ...แก๊กแทบตาย ดันหลับซะได้คนเรา
รอคอยอีก 50% ค่ะ~~~~
-
แอร๊ยยยยย แอบเขิลน้องเก๋ ก็พี่ไม่อยากให้ทู้ตกไปไกลนี่คะ น้องเก๋หายหน้าไปตั้งนาน :laugh:
สำหรับตอนนี้ เพื่่อนคุณพี่สุดหล่อ ป๋ามากค่ะ พ่อบุญทุ่ม กร๊ากกกก และตาร์ก็ยังน่ารัก สดใส ร่าเริง
เด็กน้อยมากอ่ะ มิน่านับวันเพื่อนพี่ชายก็ยิ่งรักยิ่งหลง อาร๊ายยยยย (เข้าโหมดอิจตาร์อีกละ)
แอบขำเหมือนตาร์ที่สองหนุ่มพากันหลับในโรงหนังอ่ะ นึกสภาพออกเลย คอพับคอตก อิอิ
เริ่มรำคาญพี่เนส จะหวงน้องไปถึงหนายก๊านน~ (เดี๋ยวก็ให้ร็อคลากไปข่มขืนซะหร๊อก ฮ่าๆๆ)
+1 และก็รอส่วนที่เหลือค่ะ ขอบคุณมากๆ มาเร็วๆนะค้าาา
-
อ่านไปอ่านมาก้อชักชอบควินกับแซทน่ะ รู้สึกว่ารักต้าร์มาก ๆ เลยน่ะ เข้าข่ายที่ว่าร้ายเลวกับคนอื่นแต่กับเรารักมากเหลือเกิน เป็นแบบนี้คนไหน ๆ ก้ออดที่จะรักตอบไม่ได้น่ะ ถึงจะรู้ว่าเขาเลวก้อเถอะ :เฮ้อ: ยังไงมาต่อเร็ว ๆ น่ะจ้ะ ติดตามเสมอ
-
เทพอะ ไม่ใช่พี่ควินกับพี่แซท ทำไม่ได้นะนี่55555
-
ควินกับแซทน่ารักอ่าาาาาาาาาาาา
-
เอาใจช่วยทั้งสอง
-
HEARTBREAKER
31
(ต่อ)
อาการกลั้นขำของเด็กหนุ่มตัวเล็กที่สุดในกลุ่มทำเอาคนเดินผ่านไปสวนมามองตามอย่างงุนงงระคนสงสัย ผิดกับสองหนุ่มร่างสูงที่เดินหน้านิ่งแผ่รังสีอันตรายอยู่รั้งท้ายกลุ่ม นัยน์ตาคมสองคู่มองคนตัวเล็กเดินเซไปเซมาราวกับคนเมา แต่ไม่ใช่! เจ้าตัวเล็กเอามือข้างนึงกุมท้องส่วนมืออีกข้างถือกระเป๋านักเรียนแนบข้างลำตัว เสียงหัวเราะยังหลุดลอดออกมาให้ได้ยินเป็นระยะ
มันจะขำอะไรขนาดนั้น!
“โอ้ย! ไม่ไหวแล้ว”
เสียงร้องดังพร้อมกับที่เจ้าตัวทรุดนั่งลงกับพื้น คนเป็นพี่รีบรุดเข้าไปดูน้องด้วยความเป็นห่วง ไม่ต่างจากสองหนุ่มที่รีบเดินเข้าไปดูอาการ
“ต้าร์ เป็นอะไร”
เนสถามน้อง ตาก็มองไล่ไปทั่วตัวหาสิ่งผิดปกติ
“ไม่ฮะ ผมสบายดี ไม่ได้เป็นอะไร แค่ขำมากไป เท่านั้นเอง ฮ่าๆๆ”
ต้าร์ตอบพี่ชาย หัวเราะจนน้ำตาเล็ด ยิ่งมองเห็นสาเหตุที่ทำให้ตัวเองหยุดหัวเราะไม่ได้ยืนค้ำหัวอยู่ น้ำตาก็ยิ่งไหล
“พี่ควิน พี่แซท หนังมันไม่สนุกจนต้องหลับเลยเหรอฮะ ฮ่าๆๆ ผมเลือกหนังบู๊ ไล่ยิงกันเลือดสาด แต่พวกพี่ยังหลับลง เหลือเชื่อจริงๆ ฮ่าๆๆๆ”
คนถูกถามได้แต่ยืนนิ่งมองหน้าหวานเกินชายด้วยความรู้สึกแปลกๆอย่างที่ไม่เคยพบมาก่อน โตจนเข้าเรียนมหา’ลัยยังไม่เคยมีใครกล้าหัวเราะใส่ต่อหน้าแบบนี้ แถมยังหัวเราะจนน้ำตาไหลอีกต่างหาก!
“พอได้แล้ว หยุดหัวเราะ กลับบ้าน”
เนสสั่งน้องเสียงแข็ง ใจนึงก็เอ็นดู แต่อีกใจก็โมโห
“ขอโทษครับ ขอเวลาแป็ปนึง”
ต้าร์ผงกหัวบอกพี่ชายพลางขอต่อเวลา เจ้าตัวนั่งหอบ ยกมือปาดน้ำตา แต่ริมฝีปากยังคลี่ยิ้มมองไปที่สองหนุ่ม พอลุกขึ้นยืนได้ก็ยกมือขึ้นตบไหล่ควินกับแซทเบาๆทำหน้าจริงจัง
“ผมเข้าใจครับ พวกพี่คงง่วงมาก เอาเป็นว่า พวกพี่กลับไปนอนต่อที่บ้านเถอะฮะ”
บอกเสร็จก็ยิ้มกว้างกระพริบตาปริบๆ แลบลิ้นให้แล้วชักมือกลับ
“ไปครับ กลับบ้านเรา”
หันกลับไปคว้ามือพี่ชาย ดึงให้เดินตาม
ควินกระตุกยิ้มกับนิสัยกวนแบบเด็กๆของต้าร์ แซทเองก็ยกยิ้มบางๆอย่างเอ็นดูกับการตีสนิทแบบเนียนๆของเจ้าตัว
“เด็กบ้า”
ควินว่าเบาๆ นึกถึงใบหน้าเรียวเล็กที่พร่างพรายไปด้วยรอยยิ้มเมื่อครู่ก็รู้สึกมีความสุข ถ้าได้ฟังเสียงหัวเราะใสทุกวัน ได้เห็นหน้าหวานๆนั่นทุกคืนก็คงดี
“เออ บ้าจริงๆ”
แซทว่าต่อ ถ้าไม่ติดว่ามีพี่ชายขี้ห่วงอยู่ด้วย เขาจะกระโจนเข้าใส่เด็กบ้านั่นขโมยกลับไปฟัดที่บ้านให้หน่ำใจ!
ต้าร์จับมือพี่ชายแกว่งไปมา เดินไปตามทางริมบาทวิถี นิสัยเหมือนเด็กไม่รู้จักโตทำให้คนเป็นพี่ลอบถอนหายใจ ยิ่งมองใบหน้าเรียวเล็กที่ประกอบด้วยเครื่องหน้าจิ้มลิ้มน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงของน้องก็ยิ่งรู้สึกหนักใจ ไหนจะรูปร่างเล็กบางกับผิวขาวจัดนั่นอีก ถ้าไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายที่มีกางเกงบอกเพศว่าเจ้าตัวเป็นเด็กผู้ชาย หลายคนคงจะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเด็กผู้หญิง
“เมื่อไหร่จะโตสักที”
ตากลมเบิกกว้างอย่างไม่เข้าใจคำพูดพี่ชาย
“ทำไมฮะ ผมไม่โตตรงไหน ผมสูงขึ้นจากเดือนก่อนตั้ง2เซนฯแน่ะ”
บอกไปตามความจริงที่ได้วัดความสูงมาล่าสุด
เนสส่ายหน้ามองน้องอย่างเหนื่อยใจ
“หมายถึงความคิด นิสัย ไม่ใช่ส่วนสูง”
“อ้าว”
ต้าร์ร้อง ยกมือขึ้นเกาศีรษะ เอียงคอมองพี่ชายอย่างไม่เข้าใจเหมือนเดิม
“อยากไปเรียนต่อเมืองนอกมั้ย”
จู่ๆความคิดจะส่งน้องออกนอกประเทศก็แวบเข้ามา ไม่ใช่เรื่องยากถ้าจะส่งน้องไปเพราะมีญาติตั้งรกรากอยู่ที่โน้น ให้ลุงกับป้าช่วยดูแลให้
“ไม่เอา ไม่ไป ผมอยากอยู่กับพี่ ไม่ไปนะ”
ต้าร์ส่ายหน้าแรง จับมือพี่เขย่า ตากลมทอแววน้อยใจตัดพ้อพี่ชายที่ถามแบบนี้
“ก็แค่ถาม ต้าร์ไม่อยากไป พี่จะบังคับต้าร์ได้ยังไง อย่าคิดมาก พี่ขอโทษ”
เนสยิ้มบอก หยิกแก้มน้องอย่างรักใคร่ ก็แค่ความคิดมันแวบผ่านเข้ามา ก็แค่อยากให้น้องอยู่ห่างจากพวกมัน
“ผมจะสอบเข้ามหา’ลัยเดียวกับพี่ให้ได้ ผมจะทำให้ได้ฮะ”
น้ำเสียงหนักแน่นบอกพี่ชาย
“แค่ต้าร์ตั้งใจแล้วทำเต็มที่ก็พอ อย่ากดดันตัวเอง สอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ยังมีมหา’ลัยอื่นเยอะแยะ เข้าใจมั้ย”
“ครับผม รักพี่เนสที่สุดเลย รักๆๆๆ”
ต้าร์ร้องบอกพลางเอนศีรษะซบไหล่พี่ชาย มือที่จับกันไว้กระชับแน่นขึ้น
“พี่ก็รักต้าร์ เรามีกันแค่สองคนพี่น้องนี่นา ถ้าพี่ไม่รักต้าร์ แล้วจะให้พี่ไปรักใคร จริงมั้ย”
“จริงที่สุด! ฮ่าๆๆๆ”
เสียงหัวเราะใสดังมาจากคนข้างหน้า ฟังดูแล้วมีความสุข ควินกับแซทมองสองพี่น้องจับมือซบไหล่กันเดินไปก็พลอยยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว
“ไอ้เนสมันรักน้องมาก”
จู่ๆแซทก็พูดขึ้น ควินหันไปมองเพื่อนอย่างสงสัย
“เออ กูรู้ ก็มันมีน้องแค่คนเดียว”
ควินตอบ หันกลับไปมองคนข้างหน้า
“มึงคิดว่ามันจะปล่อยต้าร์มาคบกับพวกเราง่ายๆเหรอ”
“แล้วยังไง มันให้พวกเรารับปากมันไปแล้วนี่หว่า”
“ก็แค่รับปาก”
“อะไรของมึงวะ พูดให้เคลียร์ดิ”
ควินถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง รู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดกำกวมของเพื่อน
“มึงสาบานได้มั้ยล่ะ ว่ามึงจะไม่ทำอะไรต้าร์ ถ้าต้าร์ปฏิเสธมึง”
ควินเงียบ คิดตามคำพูดเพื่อน ถ้าถูกต้าร์ปฏิเสธเหรอ? ถ้าต้าร์ปฏิเสธ?
“กูบอกมึงไว้ตรงนี้เลย กูรับไม่ได้ถ้าต้าร์ปฏิเสธกู กูจะทำทุกอย่างให้ได้มันมา ต่อให้ต้องทำร้าย บังคับฝืนใจมัน กูก็จะทำ”
แซทจ้องตาเพื่อน ยืนยันในคำพูดทุกคำของตัวเอง
“ไอ้เหี้ยเนสเอามึงตายแน่”
ควินบอกติดตลก แต่สีหน้ายังไม่คลายความกังวล
“กูไม่สน”
“แล้วมึงคิดว่ากูสนเหรอ ก็แค่พี่ชาย แค่เพื่อน ขนาดพ่อกูยังไม่สน”
แซทแสยะยิ้ม มองหน้าเพื่อนที่ไม่หลงเหลือความกังวลอยู่แล้ว
“กูบอกมึงไว้ตรงนี้เลย ต่อให้ต้าร์ปฏิเสธกู กูก็ไม่ปล่อยมันไป ให้กูขังมันไว้ กูก็จะทำ”
ควินบอกเพื่อนเสียงเข้ม ประกายในดวงตาสีเฮเซลฉายชัดถึงความต้องการ
“รอพี่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวพี่เข้าไปเอารถแป็ปเดียว เฟียซ ฝากดูไอ้เด็กเอ๋อด้วย”
เนสบอกน้องก่อนหันไปบอกเฟียซ คนถูกกล่าวหาว่าเป็นเด็กเอ๋อทำหน้ามุ่ยเบะปากแล้วหันไปชกไหล่เพื่อน เนสหัวเราะน้อง เดินเข้ามหา’ลัยไป
“เจ็บ”
เฟียซบอกเพื่อน ลูบตรงที่ถูกหมัดเล็กชกเบาๆ
“หนังหนาอย่างเฟียซเจ็บเป็นด้วยเหรอ”
ต้าร์ว่าพลางแลบลิ้นใส่
“ไอ้…“
“พี่ควิน พี่แซท ขอบคุณมากนะครับที่เลี้ยงหนัง ไว้โอกาสหน้าผมจะเลี้ยงตอบแทนนะ”
เฟียซเบ้ปากที่เพื่อนไม่สนใจแต่กลับเดินปรี่เข้าไปหาสองคนนั้นแทน
“ไม่เป็นไร”
แซทบอก มองสบนัยน์ตากลมใส อยากสั่งห้ามไม่เห็นคนตัวเล็กไปทำหน้าซื่อตาใสแบบนี้กับคนอื่น
“เข้าไปนั่งรอข้างใน”
ควินบอกพลางดันไหล่ต้าร์ให้หันกลับไป
“ไม่เป็นไรครับ ยืนรอตรงนี้ก็ได้”
ต้าร์ปฏิเสธ แต่พอเห็นว่าควินมองด้วยสายตานิ่งๆก็ยิ้มเจื่อน ก้าวลงจากริมบาทวิถีเดินเข้ามหา’ลัย
รถสปอร์ตปอร์เช่สีขาวป้ายแดงขับเลี้ยวเข้ามหา’ลัยชื่อดัง คนขับสวมแว่นตากันแดดสีชาปกปิดสายตา นัยน์ตาคมมองผ่านเลนส์แว่นเห็นผู้ชายร่างสูงคุ้นตาเดินอยู่ข้างทาง มุมปากยกยิ้มพร้อมกับกดน้ำหนักไปที่เท้าเหยียบคันเร่งพารถหรูพุ่งตรงไปที่เป้าหมาย
“เฮ้ย!”
แซทร้องอย่างตกใจที่จู่ๆก็มีรถโผล่พุ่งมาใกล้ๆตัวจนต้องรีบกระโดดหลบ
“ไอ้เหี้ยควิน! ระวังรถ!”
ร้องบอกเพื่อน เจ้าของชื่อหันขวับกลับมาพอดีกับที่รถหรูพุ่งเข้ามาใส่ตัว ควินล้มลงกระแทกพื้นท่ามกลางเสียงร้องตกใจของต้าร์และคนที่เห็นเหตุการณ์อยู่รอบบริเวณ ป้ายทะเบียนสีแดงลอยเด่นอยู่ตรงหน้าควิน ดีที่คนขับเหยียบเบรกไว้ได้ทันเลยไม่ได้ชน แต่รถคันคุ้นตาทำให้ควินเงยหน้าขึ้นมอง มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูนนูนขึ้นอย่างน่ากลัวเมื่อนัยน์ตาคมมองเห็นใบหน้าของเจ้าของรถ ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนจ้องเขม็งไปที่คนขับ อีกฝ่ายก็จ้องกลับมาเช่นกัน
เอี๊ยด!
เสียงล้อครูดไปกับพื้นถนนส่งเสียงดัง คนขับหักพวงมาลัยเลี้ยวรถขับเฉียดคนที่ยืนนิ่งจ้องมองมา เหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้คนมองเห็นใจหายใจคว่ำไปตามๆกัน แต่พอสถานการณ์กลับเข้าสู่ภาวะปกติ ต้าร์ที่ยืนนิ่งด้วยความตกใจก่อนหน้านี้ก็รีบเดินเข้าไปหาควิน จับแขนไว้พลางมองสำรวจร่างสูงตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“พี่ควินเป็นอะไรหรือเปล่าฮะ เจ็บตรงไหนมั้ย”
ต้าร์ถามอาการหน้าตาตื่น ยังรู้สึกตกใจไม่หายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ไม่เป็นไร”
ควินตอบเสียงเรียบ สะกดกลั้นโทสะไว้สุดกำลัง
“ไม่เป็นไรแน่นะมึง ไอ้เหี้ยเอ๊ย! ขับรถภาษาอะไรของมันวะ”
แซทสบถอย่างโกรธแค้นแทนเพื่อน
“กูไม่ปล่อยมันไว้แน่”
ควินเค้นเสียงลอดไรฟัน กำมือแน่นจนสั่น
“พี่ควินรู้จักเจ้าของรถคนนั่นเหรอฮะ”
ต้าร์ถามอย่างสงสัยก้มมองมือควินที่สั่นจนรู้สึกได้
‘รู้จัก รู้จักดีเลยล่ะ’
ควินตอบในใจ เผยแสยะยิ้มและแววตาน่ากลัวออกไป ต้าร์ถึงกับสะดุ้งเผลอปล่อยแขนอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัวกับสิ่งที่เห็น
‘มึงกับกูคงอยู่ร่วมโลกเดียวกันไม่ได้ กูจะส่งมึงลงนรกเอง ไอ้สัดฮาร์ฟ ไอ้ลูกเมียน้อย!’
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ครบ 100% แล้ว :mc4: ฟิตจัด :laugh: ทิ้งระเบิดไว้ให้คนอ่านเดาเรื่องกันต่อไป :z2:
ฮาร์ฟคือใคร? ใครคือฮาร์ฟ? ยังจำกันได้มั้ยเอ่ย? ฮาร์ฟโผล่มาในพาร์ทปัจจุบัน ในบทสนทนาของควินกับต้าร์
แต่ตอนไหนคนแต่งก็ลืมไปแล้ว :laugh: (แต่งเองลืมเอง o22 ) บอกได้เลยว่าคนชื่อฮาร์ฟแซ่บมาก :haun4:
ผู้ชายคนนี้จะมาขโมยซีนควินกับแซท นี่พูดเลย :serius2: พระเอกหลบไปค่าาาา :z6:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามนะคะ :L1: ขอบคุณที่ยังแวะเวียนเข้ามาอ่านกัน :กอด1:
เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
-
อ้ากกกก
พาทอดีตนี่มันช่างง...
อยากให้ถึงปัจจุบันเร็วๆละ อยากรู้ๆๆๆ 555 :sad4:
-
:call: :call: :call:
-
ฮาร์ฟ!? ฮาร์ฟคือใคร!? มายังไง!?
เห็นคนแต่งบอกว่าอยู่ในบทสนทนาที่เคยคุยกับควินและต้า
สงสัยต้องย้อนไปอ่านตอนเก่าๆ 5555
เรื่องร็อคกับเนสยังไม่เคลียร์ก็มีฮาร์ฟมาให้สงสัยใคร่รู้อีกแย้ววววว
รอร๊อรออออ =w=
-
หรือว่าต้าร์ปฎิเสธ
หรือฮาฟเปนคนทำ
อยากรู้แล้ววววว มาต่อไวๆน้า
-
ไม่มีวะนลืมหรอกประโยคที่บอกว่าต่อให้มึงตายไปแล้วกูก็ยังเกลียดมึง นี่คิดอยู่ในมจตลอดมาจริงๆ แสดงว่าต้องทำไรแรงมาก แค้นมาก
-
ฮาร์ฟต้องเข้ามายุ่งกับน้องแน่เลยเพื่อแกล้งสองคนนั้น โอ๊ย เกลียดกันขนาดนี้เรื่องมันก็รุนแรงอ่ะเซ่
แล้วคนรับกรรมก็คือน้องต้าร์ไง แค่คิดก็หยองบรึ๋ยละ
ขอบคุณค่ะ
-
มีตัวละครเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่ง
ฮาร์ฟ คือใครล่ะเนี่ย
เค้าเป็นจุดเปลี่ยนของเรื่องนี่ใช่มั้ย
อยากรู้แล้วอ่ะ
:m28: :m28: :m28:
-
กรี๊สสสสสส ฮาร์ฟมาแว้วววววว ตอนแรกกะลังคิดๆอยู่ว่าฮาร์ฟจะโผล่มาตอนไหน
ก็เกือบลืมฮาร์ฟไปแล้วเหมือนกันนะเนี่ย โอ้ย ฮาร์ฟ แซ๋บมากเหรอ อยากรู้แล้วจะแซ่บแค่ไหน
มันลุ้นระทึกมากอ่ะเรื่องนี้ ยิ่งกว่าอ่านเรื่องผีซะอีก ก๊ากก ตื่นเต้นๆๆๆๆ
คิดว่าฮาร์ฟนี่แหละคนตัวการสำคัญของการแตกหักหลายๆเรื่อง (ไม่อยากเดามาก เดี๋ยวผิด)
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณน้องเก๋มากๆ เรื่่องนี้พี่ติดตามไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนค่ะ
:z3: :z3:
-
ถ้าอดีตก็เล่นซะจุก...แ้ล้วปัจจุบัน คงไม่ฆ่ากันตายเลยหรือ????
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
มีตัวละครตัวใหม่เข้ามาอีกแล้ว เรื่องนี้มีอะไรให้แปลกใจได้ตลอดเลยน่ะ :a5: เราอ่านไปก้อลุ้นไปน่ะ ไม่อยากกินมาม่าเลยน่ะ กลัวจุก คนเขียน ๆ เก่งน่ะ ดูลึกลับดีน่ะ น่าสนใจตลอด คิดถูกมากๆ ที่อ่านต่อไปเรื่อย ๆ :impress3:
-
ลูกเมียน้อย??? เมียน้อยใคร พ่อควินเหรอ บ้านเล็กกับบ้านใหญ่ขัดขากันเอง ต้าร์เลยพลอยฟ้าพลอยฝนไปด้วย
-
ออ
ที่ฮาร์ฟตายเพราะแบบนี้ใช้ไหม
-
อ่านตอนแรกก็หน่วงๆ อ่ะนะ จนเลิกอ่านไปเลยล่ะ
แต่ไปเจออีกเรื่องนึงมา ที่คิดว่าเป็นนิยายใสๆ แต่กลับพลิกล็อกสุดยอดมา
เลยย้อนกลับมาอ่านใหม่ เลยรู้สึกว่า ดูไม่หน่วงเท่าตอนแรก ฮ้าาาาาาาาา สบายใจ
เลยอยากบอกว่า ขอ Bad ๆ ๆ 5555++ //แอบโรคจิต
อยากได้แบบทรมานน้องมากกว่านี้อ่ะ
ตอนจบยังไงก็ได้ แต่ขอให้ไม่อยู่ด้วยกัน ได้ป่ะ คุ คุ คุ
-
:dont2: อยากอ่านอีกกกกกกกกก มาต่อไวๆนะคะ รอๆๆๆๆ :กอด1:
-
เข้ามากรี๊ดก่อนอ่าน กรี๊ดดดดด
แนวนี้ ใช่เลยย :haun4:
-
ในที่สุดฮาร์ฟก็โผล่มาซักที
ตัวละครสำคัญอีกตัวโผล่มาแล้ว
เมื่อไรจะถึงตอนเริ่มต้นฝันร้ายของนู๋ต้าร์
มาต่อเร้วๆนะค่ะจะรอค่ะ
-
มาอีกหนึ่งคน :z2:
-
ฮาร์ฟคือใคร :serius2:
-
โหดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่ควินบอก หรือมึงจะไฝ้หราาาา เอาป้ะล้าา
รอตอนต่อไปจ้าาา
-
กลับไปอ่านตรงที่มี "ฮาร์ฟ" มา อยู่หน้า 45 นะเพื่อนๆ เผื่อใครจะย้อน
เดาเอาว่านอกจากเมเปิ้ล คงมีฮาร์ฟอีกคนที่มาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
ส่วนควินกับแซท ก็รู้ก็เข้าใจว่าเนสทั้งรักทั้งหวงน้องขนาดไหน ก็ยังคิดจะทำร้ายทั้งเพื่อนทั้งน้องเพื่อนถ้าไม่ได้ดั่งใจ น้องต้าร์ก็นะ มนุษยสัมพันธ์ดีเกิ๊นนนนนนน เชื่อฟังพี่ซะมั่ง(เอ....หรือเรื่องมันจะยิ่งแย่)
รอมาต่อตอนหน้าจ้า
-
ฮาร์ฟตั้งใจหรือเปล่า ถ้าตั้งใจก็ร้ายมากเลยนะนั่น ควินกับแซทใจเย็น ๆ สิ อะไรจะเอาแต่ใจอย่างนั้น ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ทำไปสิ ไม่นานต้าร์อาจจะใจอ่อนก็ได้นะในเมื่อต้าร์ก็เหมือนจะรู้สึกดีกับควินกับแซทอยู่บ้างแล้ว ต้าร์น่ารักดีควินกับแซทจะชอบก็ไม่แปลกหรอก ส่วนเนสอะไรจะกีดกันขนาดนั้นลองเปิดใจให้ควินกับแซทดูบ้างสิ
-
ฮาร์ฟโผล่มากอีกแล้ว เรื่องกำลังจะเข้าจุดสำคัญแล้ว
-
เอาจริงต้าร์โค่ดโง่ ซื่อบื้อมาก
รำคานแทนเนสมีน้องแบบนี้
-
ชอบตอนแซทควินพูดเยอะๆมากกว่าช่วงแรกที่พูดคำแล้วก็ชอบตอนเรียกชื่อต้าละ
-
HEARTBREAKER
32
(50%)
ปรี๊ด! ปรี๊ด!
เสียงบีบแตรรถทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งหันไปมอง เจ้าของรถเลื่อนกระจกลงโผล่หน้าออกมา
“ต้าร์ เฟียซ ขึ้นรถ กลับบ้านกัน”
เนสเรียก ไม่สนใจจะมองเพื่อนทั้งสองคนที่ยังยืนอยู่ข้างๆน้องชาย
“ผมกลับก่อนนะครับพี่ควิน พี่แซท พวกพี่ก็กลับบ้านดีดีนะครับ”
ต้าร์บอกลา ยิ้มบางๆให้ก่อนเดินไปเปิดประตูรถเข้าไปนั่งเบาะหน้าเคียงข้างพี่ชาย เฟียซก้าวตามขึ้นหนังเบาะหลัง รถเคลื่อนตัวออกไป สองหนุ่มมองตามจนรถขับหายไปไกลสายตา
“ให้กูจัดการไอ้เหี้ยที่ขับปอร์เช่ป้ายแดงให้มั้ย เดี๋ยวกูโทรสั่งลูกน้องให้”
แซทอาสาช่วยเพื่อนทำท่าจะล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง
“ไม่ต้อง กูจัดการเอง”
ควินยกมือห้าม นัยน์ตาคมแข็งกร้าวเมื่อนึกถึงใบหน้าเจ้าของรถหรูที่ตั้งใจจะยั่วอารมณ์ให้เขาโกรธ และมันก็ได้ผล เพราะตอนนี้เขาโกรธจนอยากจะฆ่ามันให้ตาย!
“มันเป็นใคร มึงรู้เหรอ ตอนรถมันพุ่งมากูไม่ทันได้มองหน้ามันชัดๆ”
แซทถามพลางหวนคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“มึงก็รู้จักมัน”
“ใครวะ”
“ไอ้ฮาร์ฟ”
แซทเบิกตากว้างกับคำตอบเพื่อน ตามมาด้วยเสียงสบถดังลั่น
“ไอ้สัด!”
ควินหายใจแรงหอบเอาโทสะและพายุอารมณ์ขุ่นเคืองเดินข้ามถนนมุ่งตรงไปที่ตึกคณะสถาปัตฯ แซทเดินตามหลังเพื่อนมา ทั้งโกรธทั้งหงุดหงิดไม่แพ้กัน
“ให้กูไปอัดมันเป็นเพื่อนมั้ย”
แซทหันไปถามเมื่อเดินมาถึงลานจอดรถหลังตึก
“ไม่ต้อง กูจัดการเอง”
ควินบอกปัด เปิดประตูรถเข้าไปนั่ง พอปิดประตูเสร็จก็ทุบมือลงกับพวงมาลัยรถอย่างสะกดกลั้นโทสะไว้ไม่ไหว
“มึงได้กระอักเลือดคาตีนกูแน่! ไอ้สัดฮาร์ฟ!”
แซทมองตามรถเฟอร์รารี่ของเพื่อนที่ขับออกไปด้วยความเร็ว แสยะยิ้มอย่างสะใจไว้ล่วงหน้าให้กับสภาพของคนที่กล้าแหย่เพื่อนซี้ให้โกรธได้ขนาดนี้ พนันได้เลยว่าไอ้ฮาร์ฟเจ็บหนัก!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รถสปอร์ตหรูสัญชาติอิตาลีพุ่งทะยานเข้าสู่คฤหาสน์ตระกูลพัฒนวัฒน์ เสียงเบรกดังเอี๊ยดพารถจอดนิ่งอยู่หน้าเทอร์เรส ร่างสูงเปิดประตูก้าวลงจากรถด้วยใบหน้านิ่งขรึมทว่านัยน์ตาสีเฮเซลกลับแข็งกร้าววาวโรจด้วยเพลิงโทสะ มือหนาผลักประตูรถปิดแล้วเดินขึ้นบันได ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความโกรธเข้าครอบงำ บอดี้การ์ดชุดดำหยุดโค้งศีรษะเคารพบุตรชายเจ้านาย ร่างสูงไม่แม้แต่จะปรายตามอง เขาเดินดุ่มๆตรงไปยังห้องรับแขก พอไม่เจอเป้าหมายก็เดินต่อไปที่ห้องนั่งเล่น แล้วก็ได้เจอคนที่ต้องการพบตัวอยู่ที่นั่น กรามได้รูปขึ้นรอยนูนเป็นสันเมื่อเจ้าตัวขบแน่นจนเกิดเสียง นัยน์ตาคมจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มซึ่งกำลังนั่งหันหลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ เขาแสยะยิ้มร้ายก่อนเดินเข้าไปหา อีกฝ่ายรู้สึกตัวรับรู้ได้ว่ามีคนเดินเข้ามา พอหันหน้าไปมองก็เจอหมัดหนักพุ่งเข้ามาชกที่มุมปากจนตัวไถลตกจากโซฟา ความเร็วของผู้มาเยือนทำเอาคนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวมึนงงไปชั่วขณะ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในปาก
“ไอ้สัด!”
เสียงเข้มตวาดกร้าวพลางยกเท้าขึ้นกระทืบลงไปที่ลำคออีกฝ่าย กดเหยียบเต็มแรงจนคนนอนกองที่พื้นดิ้นพล่านราวกับปลาขาดน้ำ มือสองข้างพยายามจับตะครุบเท้า ออกแรงดันให้หลุดพ้นจากช่องทางอากาศหายใจของตนแต่ก็ยากลำบากเพราะอีกฝ่ายเพิ่มแรงสวนกลับมา
“มึงอยากไปลงนรกมากใช่มั้ย ได้…กูจะส่งมึงไปเอง!”
คนพูดชักเท้ากลับโน้มตัวดึงร่างที่หอบเอาอากาศหายใจหนักหน่วงขึ้นมาแล้วส่งหมัดหนักๆใส่ใบหน้าอีกฝ่ายรัวเร็วจนคนรองรับแรงกระแทกซวนเซจะล้ม
“คิดจะฆ่าคนอย่างกู มึงต้องกลับไปเกิดใหม่!”
ตะโกนใส่หน้าพลางกระหน่ำชกเข้าใส่ไม่ยั้ง เลือดสีแดงฉานไหลออกจากมุมปาก รอยแดงช้ำบนใบหน้าปรากฏให้เห็นทันตา นัยน์ตาคมจ้องมองมันอย่างเฉยชา มือที่จับคอเสื้ออีกฝ่ายผละออกมากระชากผม ใบหน้าบวมช้ำแหงนเงยขึ้น
“จำใส่สมองโง่ๆของมึงไว้! ลูกเมียน้อยอย่างมึง! อย่าสะเออะมาเทียบชั้นกับกู!”
น้ำเสียงแข็งกร้าวบอกชิดใบหน้าก่อนจะถ่มน้ำลายใส่อย่างดูถูกเหยียดหยามอีกคนที่ไม่มีเรี่ยวแรงต่อสู้ เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังก้องเมื่อฝ่ายกระทำออกแรงกระชากเส้นผมจนแทบจะหลุดติดมือออกไปเป็นกระจุก
“กูจะส่งมึงลงนรกไปอยู่กับแม่สารเลวของมึง!”
บอกพลางเงื้อหมัดขึ้นสูง แต่ช่วงวินาทีที่ความเจ็บปวดจะกระแทกลงมา คนถูกกระทำก็ยกเท้าข้างนึงขึ้นยันเข่าอีกฝ่ายเต็มแรง มือที่จับกระชากเส้นผมหลุดออกพร้อมกับตัวที่ถอยห่างออกไปตามแรงยัน
“มึง!”
ตะคอกด้วยอารมณ์โกรธจัด เลือดขึ้นหน้าต่อให้เอาช้างมาฉุดก็หยุดไม่อยู่ ชายหนุ่มพุ่งเข้าหายกเท้าถีบเข้ายอดอกจนอีกคนล้มโครมแต่ยังไหวตัวหลบฝ่าเท้าที่ตามมาหวังจะกระทืบซ้ำ
“ไอ้เหี้ยควิน พ่อไม่เอามึงไว้แน่”
คนถูกกระทำเค้นเสียงบอก หอบหายใจแรง มือยกขึ้นปาดเลือดที่มุมปาก
“พ่อเหรอ”
ควินทำเสียงเยาะ เหยียดยิ้ม
“คนสารเลวแบบนั้นไม่ใช่พ่อกู!”
ตวาดก้อง ปราดเข้าประชิดตัวคนเจ็บ ส่งแรงกระแทกหนักๆเตะอัดเข้าที่ชายโครงจนอีกฝ่ายร้องครางด้วยความเจ็บปวด
เสียงวิ่งตึงตังดังขึ้นพร้อมกับกลุ่มชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่ปรากฏกาย ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาบอดี้การ์ดอึ้งตะลึงงันไปตามๆกัน
“ควิน! ทำบ้าอะไร! หยุดเดี๋ยวนี้!”
เสียงเข้มดุของประมุขบ้านดังขึ้น กลุ่มบอดี้การ์ดแหวกทางให้เจ้านายเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้า
“ฮึ!”
ควินฮึมฮัมหันไปแสยะยิ้มให้คนสั่ง แต่เพียงครู่เดียวก็หันกลับมาเตะอัดคนเจ็บซ้ำเติม
“ไอ้ควิน! ฉันสั่งให้แกหยุด!”
คำสั่งตามมาอีก แต่คนทำก็ไม่คิดจะสนใจ ออกแรงเตะชายโครงคนเจ็บอยู่อย่างนั้น
“ไปลากมันออกมา ไปลากมันมา!”
ประมุขบ้านแผดเสียงใส่ลูกน้องด้วยความโกรธจนตัวสั่นที่สั่งลูกชายไม่เป็นผล
บอดี้การ์ดรีบกรูกันเข้าไปจับตัวควิน ดึงรั้งร่างสูงให้ถอยห่างจากคนเจ็บที่นอนหายใจรวยรินอยู่ที่พื้น
“ปล่อยกู กูบอกให้ปล่อยกู!”
ควินตวาดลั่นสะบัดแขนออกจนหลุดจากการจับกุม บอดี้การ์ดสองคนรีบตามตะครุบร่างสูงไว้ จับยึดไหล่จากด้านหลัง
“พอเถอะครับคุณควิน”
บอกปรามลูกเจ้านายหวังให้ใจเย็น
“หุบปาก! อย่าเสือกเรื่องของกู!”
เพี๊ยะ!
เสียงฝ่ามือหนาฟาดเข้าใส่ใบหน้าซีกซ้ายของควิน หยุดทุกการเคลื่อนไหว คนถูกตบกระดกปลายลิ้นดันกระพุ้งแก้ม รับรู้ได้ถึงรสเลือดในปาก อาการชาหนึบอาบไล้ทั่วบริเวณที่ถูกตบ
ไม่ได้รู้สึกเจ็บกาย แต่ที่ใจมันเจ็บจนชาชิน!
“แกนั่นแหละหุบปาก! หยุดบ้าได้แล้ว!”
ควินแสยะยิ้ม มองหน้าคนออกคำสั่งด้วยสายตาเย้ยหยัน ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือพ่อบังเกิดเกล้า พ่อที่เพิ่งลงมือตบลูกชายของเมียคนแรกเพื่อต้องการปกป้องไอ้ลูกเมียน้อย!
“แกทำแบบนี้ทำไม ทำร้ายน้องทำไม”
“คุณพิทักษ์ คุณคงลืมไปแล้วว่าผมไม่มีน้องชาย”
น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยบอก ไม่สะทกสะท้านกับแววตาวูบไหวของคนเป็นพ่อ
“ควิน พ่อ…”
คุณพิทักษ์เรียกลูกชายเสียงอ่อน สรรพนามที่ลูกชายใช้เรียกแสดงออกถึงความห่างเหินจนเขาใจหาย เขามองสบนัยน์ตาสีเฮเซลซึ่งได้รับถ่ายทอดจากตัวเขา ไล่มองลงมาที่ใบหน้า รอยฝ่ามือบนซีกแก้มซ้ายปรากฏให้เห็นเด่นชัด เลือดสดๆยังติดอยู่ที่มุมปาก บอกให้รู้ถึงการกระทำรุนแรงที่เขาเพิ่งพลั้งมือทำร้ายลูกชาย
“พ่อเหรอ ฮึ!” ควินเหยียดยิ้ม “ผมเคยมีพ่อ พ่อที่มีแม่แค่คนเดียว”
“ควิน”
คุณพิทักษ์คราง มองลูกชายอย่างขอลุโทษ
“คุณเคยเป็นพ่อผม แต่ตอนนี้ไม่ใช่!”
ตะคอกใส่หน้า นัยน์ตาคมสั่นไหว ภาพที่มารดานอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงผุดขึ้นในความทรงจำ เสียงที่พร่ำบอกว่าเสียใจกับการกระทำของผู้ชายที่ตนรักดังชัดราวกับเหตุการณ์ในวันนั้นเพิ่งเกิดขึ้น
คนเป็นพ่อกล้ำกลืนความเจ็บปวดที่ลูกชายหยิบยื่นให้ ยื่นมือไปหาหวังจะลูบแก้มปลอบประโลม แต่ลูกชายหันหน้าหนีสั่งความกับบอดี้การ์ด
“ปล่อยกู”
คุณพิทักษ์พยักหน้าให้ลูกน้องปล่อยตัวลูกชายเป็นอิสระ
ควินหันไปมองจุดเกิดเหตุ เห็นคนเจ็บกำลังนั่งให้แม่บ้านจัดการทำแผลบนใบหน้า เผลอลืมตัวยกมือขึ้นลูบแก้มข้างที่ฝ่ามือหนาฟาดลงมาอย่างแรงจนได้เลือด
“พ่อขอโทษ”
ควินถอยหนีคนที่ก้าวเข้าหา แสยะยิ้มให้
“เก็บคำขอโทษไปบอกผู้หญิงที่ตรอมใจตายเพราะคุณเถอะ!”
“ควิน ฟังพ่อพูดก่อน”
พยายามเกลี่ยกล่อมลูกชายให้หยุดฟังตนอธิบาย
“บอกแล้วไงว่าคุณไม่ใช่พ่อผม! เลิกเรียกตัวเองว่าพ่อสักที!”
ควินว้ากลั่น ชี้มือไปที่คนเจ็บให้คนตรงหน้ามองตาม
“ไปโอ๋ไอ้ลูกเมียน้อยของคุณเถอะ ดูแลมันให้ดี รักมันให้เหมือนกับที่คุณรักแม่สารเลวของมัน!”
คุณพิทักษ์ส่ายหน้า เข้าใจความรู้สึกในใจของลูกชาย ความเจ็บปวดที่ควินแบกรับไว้ เข้ารับรู้และเข้าใจมันดี ทุกอย่างเป็นความผิดของเขาเอง เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเขาทำผิดเอง ความผิดครั้งใหญ่ที่ไม่สามารถไถ่โทษได้ ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตได้
“กล้าทิ้งผู้หญิงที่รักคุณไป กล้าทิ้งให้เธอนอนตายอยู่คนเดียว ในโลกนี้ยังมีผู้ชายสารเลวอย่างคุณอยู่ได้ยังไง!”
เสียงตะโกนดังก้องสะท้อนให้คนฟังเซถอยหลัง ควินยิ้มเศร้า มองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บปวดที่กัดกินหัวใจมาเนิ่นนาน
“สิ่งเดียวที่ผมไม่เข้าใจ…แม่ผมทำผิดอะไร คุณถึงได้ทิ้งเธอไปหาผู้หญิงอื่น”
น้ำเสียงอ่อนแรงถามอย่างไม่เหลือคราบของคนที่ยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีและไม่ได้หวังจะอยู่ฟังคำตอบ สองขาก้าวเดินผ่านหน้าคนเป็นพ่อไปราวกับร่างไร้วิญญาณ
คุณพิทักษ์มองตามลูกชาย จ้องแผ่นหลังกว้างที่เขาไม่เคยได้โอบกอดในฐานะพ่อมาเนิ่นนาน น้ำตาหยดนึงรินไหลลงมาเงียบๆ
‘พ่อขอโทษควิน พ่อขอโทษลูก’
---------------------------------------------------------------------------------
พี่ควินดราม่า :sad4: ปมในใจพี่แก :เฮ้อ: สงสารพี่แกหน่อย :laugh:
ฮาร์ฟตอนก่อนยังโผล่มาแบบดูดีมีระดับ แต่ตอนนี้โดนยำเละเลย :z6:
ปัญหาครอบครัวที่เกิดได้ในทุกสังคม บางครอบครัวสมบูรณ์แบบ
บางครอบครัวขาดความอบอุ่น ขาดความรัก ความเอาใจใส่ :z3:
หวังว่าฉากนี้จะให้ข้อคิดต่อคนอ่านไม่มากก็น้อยนะคะ :กอด1:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามนะคะ เจอกันครึ่งหลังค่ะ :bye2:
-
อร๊ายยยยยยยยยยย
เลือดพุ่งเต็มจอเลยอ่าาา
ปมพี่ควินน่ารักจังงงง
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารควิน เพราะควินมีแผลในใจตั้งแต่เด็ก ทำให้เป็นคนที่ไม่เชื่อในความรักและเย็นชาร้ายกาจได้ขนาดนี้
-
:o12: :o12: พี่ใส่มาม่าเต็มที่อ่ะ
-
สงสารควิน อยากกอดปลอบ :กอด1:
-
สงสารควินแบบเบาๆ
แต่ก็นะ ถ้าลองเปิดใจคุยกันดีๆ
อะไรๆอาจจะดีขึ้นก็ได้
แต่ก็นะอดีตแก้ไขอะไรไม่ได้
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ได้เห็นควินในอีกด้านนึง... นี่อาจเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ควินมีนิสัยโหดเหี้ยมก็ได้นะเนี่ย
-
:เฮ้อ:
:pig4:
-
มันค้างๆคาๆนะคนเขียน
มาต่อไว้ๆเน้อ
-
พ่อควินก็จะไม่ฟังอะไรควินหน่อยหรือไงนะ มาถึงก็ทำร้ายแบบนั้น ส่วนควินมีปมอย่างนี้นี่เอง ความเจ็บปวดของแม่คงส่งมาถึงควินด้วย
-
ควินเองปมปัญหาเยอะ แซทเองก็ท่าทางจะไม่น้อย แต่อย่างที่ต้าร์เคยพูดกับลุงหมออ่ะ ประมาณว่า "ถ้าตัวเองเจ็บ คนอื่นก็ต้องเจ็บด้วยงั้นเหรอ" ถึงควินจะมีปมในใจเยอะ เป็นเด็กมีปัญหา แต่การแสดงออกของควินก็ทำร้ายคนอื่นเหมือนกัน ถามว่าสงสารไหม? ก็ไม่นะ แต่เห็นใจ มันเป็นเวรกรรมของแต่ละคน แต่สิ่งที่ควินทำ ยังไงๆมันก็ไม่ถูกต้องแน่ๆ (แซทก็ให้ท้ายเพื่อนดีจริงจริ๊ง)
สงสารคุณพ่อ ไม่มีพ่อที่ไหนไม่รักลูกหรอก แต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน
รออีกครึ่ง และตอนต่อๆไปจ้า
-
:a5: ตอนแรกฮาร์ฟออกมาเทห์ไปป่ะ :laugh: โดนควินซ์(ของเขา)ยำเละเลย
-
อ่านอีกรอบ แต่ละคนมีปมทั้งน้านนนนเลย
หึหึ
-
กลับไปอ่านตอนเก่าๆ แล้วรู้สึกสงสารควินอีกแล้ว
ตกลงฉันจะสงสารหรือหมั่นไส้แกดีเนี่ย
-
พี่ควินน่าสงสาร :monkeysad: :monkeysad:
-
เดาไม่ผิดจริง ๆว่า ควินต้องมีปัญหาทางครอบครัวน่ะ แล้วแซทล่ะจะมีบ้างไหม
-
ตอนแรกกะจะสงสารฮาร์ฟ
แต่เปลี่ยนใจสงสารพี่ควินดีกว่า โอ๋ๆ มามะป่ะเดี๋ยวเค้าปลอบเอง :o12:
ดราม่าเนอะ ปมชีวิตพี่ควิน เป็นผู้ชายที่มีปัญหาทางครอบครัว
รู้สึกว่าอารมณ์ของพี่ควินพลุ่งพล่านมาก ดูน่ากลัวพอสมควร o22
เอาเป็นว่า รอติดตามครึ่งที่เหลือค้าบบ
+1 และอยากให้ถึงฉากนั้นเร็วๆ ฉากไหนน่ะเหรอ ก็ฉากนั้นแหละ :oo1:
-
อืม.........เฮ้อ!!!!
เข้าใจๆๆๆๆ
-
ต้องบอกว่าาตอนนี้ สงสาร ควิน นะ เราเองก้เข้าใจว่าทุกคนต้องมรปมในใจกันทั้งนั้น
แต่ว่ามันเกิดเรื่องอันใดที่ทำให้ ควิน ทำกับ ต้าร์ แบบนี้ล่ะค้า
อยากรู้แล้วอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่ควินมีปม ปมใหญ่ด้วย เฮ้อ แกคงโดดเดี่ยวเนอะ :เฮ้อ:
ฮาร์ฟแบบต้องมาอะไรกับน้องเพื่อแกล้งพี่ควินแน่เลยอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ดราม่ายิ่งยวด :sad4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:กำลังตามอ่านอยู่จ้า :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:call: :call: :call:
-
รอๆๆ เมื่อไรจะกดกันอะ 55555
-
ตามทันแล้วว :z3:
ปมในอดียของควินเป็นแบบนี้เลยทำให้ควินเป็นคนแบบนี้ใช่มั้ยย :z3:
-
ควินมีอดีตที่ฝังใจ .. ฮึก #จ๋งจ๋าน :monkeysad:
+1 ขอบคุณค่ะ
-
พาร์ทอดีตขอจบเพียงเท่านี้จะได้ไหม ไม่อยากเจอสิ่งแบบนี้เลย T^T เศร้า.....
-
สงสารพี่ควินเหมือนกันอ่ะ
-
HEARTBREAKER
32
(ต่อ)
เสียงครางกระเส่าของหญิงสาววัยมัธยมปลายดังอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ ใบหน้าเรียวสวยแหงนเงยไปตามจังหวะกระแทกกระทั้นกายจากคนเบื้องบน แรงสอดใส่หนักหน่วงทำให้ทั้งร่างสั่นไหว สองมือกำผ้าปูเตียงจนยับย่นตามแรงอารมณ์ที่โหมกระพือ เรียวปากอิ่มเผยอส่งเสียงครวญก้องห้องตั้งแต่เริ่มกิจกรรมบนเตียงกระทั่งตอนนี้ที่คนคร่อมกายยังโหมแรงใส่ไม่หยุดหย่อน
“อ…อา…อ๊ะ…พี่แซท”
เสียงแหบพร่าครางเรียก ดวงตาคู่สวยปรือมองใบหน้าหล่อเหล่า แขนเรียวค่อยๆยกขึ้นหวังจะคล้องคอคนด้านบนหากแต่อีกฝ่ายกลับถอยหนีถอนตัวออกมาเสียก่อน หญิงสาวค่อยๆยันตัวขึ้นนั่งอย่างงุนงง เห็นร่างสูงลงจากเตียงไป และเขากำลังถอดอุปกรณ์ป้องกัน ถุงยางอนามัยถูกถอดทิ้งไว้ที่พื้นแล้วเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป ทั้งๆที่เธอยังไปไม่ถึงจุดสุดยอดของเซ็กซ์ในครั้งนี้เลย จู่ๆเขาก็ผละห่างไป เสียงน้ำไหลกระทบพื้นบอกให้รู้ว่าเขากำลังอาบน้ำ มือบางคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง คลี่ยิ้มกับเซ็กซ์ที่อีกฝ่ายมอบให้ แม้จะเสียดายที่อารมณ์ยังคั่งค้างอยู่ แต่ชายหนุ่มก็ทำให้เธอมีความสุขจนแทบสำลักกับเซ็กซ์สุดเร่าร้อนของเขา
“พี่แซท”
เรียกเสียงหวานเมื่อร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพเปลือยท่อนบน ท่อนล่างพันด้วยผ้าขนหนู เจ้าของชื่อไม่ตอบรับ ไม่แม้จะสนใจหันไปมองคนเรียก เขาเลื่อนประตูเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว ทิ้งให้คนบนเตียงหน้างอ ออกอาการงอนทางสีหน้า
“พี่แซท เมหิวจังเลย สั่งอาหารขึ้นมาทานด้วยกันนะคะ”
เสียงหวานบอกร่างสูงที่เดินออกจากห้องแต่งตัวด้วยชุดลำลองสบายๆ
“กลับไป แล้วไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก”
เสียงเข้มบอกพร้อมกับโยนเงินปึกนึงให้ คนบนเตียงเบิกตากว้างอย่างตกใจรีบคลานเข้าไปรั้งแขนแกร่งไว้แน่น
“เมทำอะไรผิดคะ พี่แซทไล่เมทำไม”
เงยหน้าถามเสียงออดอ้อน ไม่เข้าใจการกระทำของร่างสูง ก่อนหน้านี้ยังสนุกกันอยู่เลย แล้วทำไมตอนนี้ถึงกลับมาไล่กัน
“ฉันเบื่อเธอแล้ว ชัดมั้ย”
น้ำเสียงหงุดหงิดบอกเน้นก่อนกระตุกแขนหนีแต่อีกคนยังตื้อไม่เลิกคว้าแขนไว้อีก
“เมขอโทษ ถ้าเมทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ เมขอโทษนะคะ อย่าเบื่อเมเลยนะ นะคะพี่แซท”
ซบหน้าลงกับแขนแกร่ง ความตกกับความเสียใจผสมปนเปกันไปหมด เธอจะไม่ยอมให้เขาทิ้งเธอเด็ดขาด ยังไงก็ไม่ยอม!
“ฉันพูดชัดเจนแล้วนะ ปล่อย”
แซทบอกเสียงเรียบ ไม่อยากใช้กำลังกับผู้หญิงนัก แต่ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่อง ก็หลีกเลี่ยงที่จะใช้กำลังไม่ได้
“ไม่ เมไม่ไป ไม่ไปไหนทั้งนั้น เมรักพี่แซทนะคะ”
หญิงสาวส่ายหน้ารัว น้ำตาคลอ มองร่างสูงของวอนขอ
“รักเหรอ ฮึ!”
แสยะยิ้มเยาะ ไอ้คำว่ารักบ้าๆนี่ เอาไปพูดกับไอ้หน้าโง่คนอื่นเถอะ!
“ปล่อย อย่าทำให้ฉันรำคาญมากไปกว่านี้”
“ไม่! เมทำอะไรผิดคะ พี่แซทบอกเมมาสิ เมจะได้ปรับปรุงตัว”
อีกฝ่ายไม่ยอมแพ้ ยังคงตื้อ ดวงตาคู่สวยฉายแววกรุ่นโกรธ เขาจะไล่เธอไปแบบนี้ไม่ได้! เธอไม่ยอม!
“บอกให้ปล่อย!”
แซทตวาด นัยน์ตาคมมองอีกฝ่ายนิ่ง บอกผ่านทางสายตาให้รู้ว่าถ้าขืนยังพูดไม่รู้เรื่องอีก ได้เจ็บตัวแน่!
“เม…เมขอโทษค่ะ พี่แซทอย่าโกรธเมนะคะ”
ร่างเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มหน้าซีดเผือดด้วยกลัวว่าร่างสูงจะโมโหจนลงไม้ลงมือใส่
“รีบออกไปจากห้องฉัน”
“แต่….”
“ออกไป!”
หญิงสาวสะดุ้งตกใจกับเสียงตวาด จับกระชับผ้าห่ม ลงจากเตียงเก็บชุดที่ถูกถอดกองไว้ที่พื้นเดินเข้าห้องน้ำ
แซทถอนหายใจแรงอย่างหงุดหงิดก่อนเดินออกจากห้องพอดีกับที่เพื่อนซี้เปิดประตูเข้ามา
“กูนึกว่ามึงจะนอนค้างบ้านแม่”
แซทเอ่ยทัก มองหน้าเพื่อนที่ดูซึมๆไป
ควินไม่ตอบ เดินตรงไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นคว้าเอากระป๋องเบียร์ออกมาเปิดดื่ม ความเย็นชุ่มคอของน้ำเมาช่วยคลายโทสะที่ค้างคามาจากบ้านใหญ่ได้พอสมควร อย่างน้อยมันก็ช่วยให้ใจเย็นลงได้
“เป็นไงวะ ไอ้สัดฮาร์ฟเละคาตีนมึงป่ะ”
แซทถาม เดินตามเพื่อนไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
“มันจะเละกว่านี้ ถ้าพ่อมันไม่เสือกเข้ามาห้ามกู”
ควินบอกเสียงเรียบแต่นัยน์ตาแข็งกร้าว ภาพความเจ็บปวดที่ถูกตบหน้ายังฉายชัดอยู่ในหัว มันยังติดตาจนไม่สามารถลบเลือนได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งจำก็ยิ่งแค้น แค้นพวกมันทุกคน!
แซทพยักหน้าเข้าใจ รู้ดีว่าสถานการณ์ครอบครัวของเพื่อนซี้เลวร้ายขนาดหนัก
“พี่ควิน!”
เสียงร้องเรียกอย่างดีใจมาพร้อมกับอ้อมกอดรัดแน่น ควินวางกระป๋องเบียร์ที่ดื่มหมดแล้วลงบนโต๊ะกระจก ผลักหญิงสาวออกด้วยท่าทีนิ่งๆ
“พี่ควินคะ พี่แซทเขาไล่เม เขาบอกว่าเบื่อเมแล้ว”
หญิงสาวบอกเสียงสั่น น้ำตาไหลอาบแก้ม ยืนมองสองหนุ่มสลับกันไปมาหวังให้ทั้งคู่สงสาร
“ยังไม่ไปอีก”
แซทว่าเสียงเรียบ มองคนตรงหน้าอย่างเฉยชา
“เมไม่เข้าใจ เมทำอะไรผิดคะ พี่แซทถึงไล่เม ก่อนหน้านี้เรายังนอนด้วยกันอยู่เลย”
“พูดภาษาคนไม่เข้าใจเหรอวะ ก็บอกว่าเบื่อไง!”
แซทว้ากใส่จนคนถามสะดุ้ง น้ำตาไหลทะลักมากกว่าเดิม
“พี่ควิน”
หันไปมองอีกหนึ่งหนุ่มหวังให้อีกฝ่ายเมตตาเลี้ยงดูตนต่อไป
“กูก็เบื่อ รีบไปให้พ้นหน้า รำคาญ”
คำพูดของคนที่หวังพึงพิงทำให้คนฟังแทบทรุด หญิงสาวปล่อยโฮเสียงดัง ทั้งน้ำตาทั้งเสียงสะอื้น
“เมไม่ยอม เมไม่ยอม!”
เสียงสั่นตะโกนลั่น มองหน้าสองหนุ่มด้วยดวงตาแดงก่ำ มือกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ ทั้งเสียหน้าทั้งอับอายที่ถูกขับไล่ แต่สิ่งที่เสียไปมากกว่านั้นคือความรู้สึก!
“ออกไป!”
แซทลุกขึ้นไล่ ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะร้องไห้หนักขนาดไหน มือหนาจับข้อมือเล็กลากให้เดินตาม คนถูกบังคับดิ้นรนขัดขืนแต่ก็สู้แรงร่างสูงไม่ได้ เธอถูกผลักออกนอกห้องแถมท้ายด้วยการปิดประตูใส่หน้าเสียงดัง
“คนใจร้าย ทิ้งกันอย่างนี้ได้ยังไง เลว…เลวที่สุด!”
หญิงสาวประคองตัวเองลุกขึ้นยืน มองประตูห้องด้วยอารมณ์โกรธแค้น เธอนอนกับพวกเขามาเกือบเดือน เอาใจพวกเขาสารพัด ทำตัวว่าง่ายกับพวกเขามาตลอด แต่บทจะทิ้งก็มาทิ้งกันง่ายๆอย่างนี้น่ะเหรอ ผู้ชายเห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ พอเบื่อแล้วก็เขี่ยทิ้งเหมือนเธอเป็นสัตว์!
“ฉันไม่ยอมให้เขี่ยทิ้งง่ายๆหรอก คอยดูเถอะ”
เค้นเสียงบอกอย่างเจ็บแค้น มือกำแน่นจนสั่น ดวงตาอาฆาตจ้องประตูห้องนิ่งอยู่ครู่นึงก็ถอนสายตากลับมา ก้าวเดินไปข้างหน้า ใบหน้าเรียวสวยบึ้งตึง ในหัวคิดวนเวียนถึงแผนการเอาคืน
ได้ตัวฉันไปแล้ว อย่าหวังว่าจะทิ้งฉันได้ง่ายๆ ฝันไปเถอะ!
“ยัยนั่นแอบคั่วกับไอ้ฮาร์ฟมาได้สักพักแล้ว”
ควินเอ่ยขึ้น มองกระป๋องเบียร์บนโต๊ะนิ่ง ยังจำวันที่นัดคุยกับเนสที่ร้านกาแฟได้ดี วันนั้นเขาเห็นพวกมันเดินเลือกขนมปังกันอยู่ในร้านเบเกอร์รี่ฝั่งตรงข้าม
“ไอ้สัดฮาร์ฟอีกแล้วเหรอ มันจะแดกของเหลือเดนต่อจากมึงตลอดเลยรึไง”
แซทว่าเสียงขุ่น
“มันอยากให้กูรู้ ว่ามันทำทุกอย่างได้เหมือนกู มันคิดจะทำทุกอย่างให้เหนือกู แต่มันยังไม่มีปัญญาพอ”
ควินแสยะยิ้มอย่างรู้นิสัยศัตรูคู่อาฆาตเป็นอย่างดี มันเกิดมาทีหลัง ก้าวตามหลังเขามาตลอด แต่มันพยายามทำทุกอย่างให้เท่าเทียมกับเขา และมันหวังจะอยู่เหนือเขาให้ได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน รถ หรือเรื่องผู้หญิง มันสอบตรงเข้ามหา’ลัยที่เป็นคู่แข่งกับมหา’ลัยที่เขาศึกษาอยู่ รถสปอร์ตเฟอร์รารี่ที่คุณยายซื้อให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดมันก็ไปขอจากพ่อของมันจนได้รถสปอร์ตปอร์เช่มาขับอวดเขา ผู้หญิงที่เขาควง ลับหลังมันก็เอาไปคั่วต่อทุกคน
นิสัยอยากเอาชนะของมันก็เหมือนกับเขา!
“เหี้ยเอ๊ย! กูเพิ่งนอนกับเมเปิ้ลก่อนมึงมา มึงน่าจะบอกกูก่อน”
แซทโว้ย รู้สึกเสียเปรียบที่นอนกับผู้หญิงซึ่งลับหลังแอบคั่วอยู่กับศัตรูเบอร์หนึ่งของเพื่อนซี้
“ช่างแม่งเหอะ ยังไงกูกับมึงก็ได้เมเปิ้ลก่อนมัน กูจะรอดูว่ามันยังจะเอาต่อไปมั้ย ในเมื่อกูเขี่ยเมเปิ้ลทิ้งไปแล้ว”
“กูฟันธงว่ามันไม่เอาต่อ เชื่อดิ มึงไม่เอา มันก็ไม่เอา”
แซทว่าก่อนลุกขึ้นเดินเข้าห้องครัว
ควินยิ้มเยาะ น้ำหน้าอย่างไอ้ฮาร์ฟก็เป็นได้แค่เศษสวะที่คอยเดินตามหลังเขา แค่นั้นแหละฐานะของมัน!
++++++++++++++++++++++++++++++++++
เสียงหัวเราะเฮฮาดังอยู่ในสนามหญ้า ลูกฟุตบอลถูกเตะสวนไปมา คนเล่นวิ่งจนเหงื่อโทรมกายแต่ใบหน้ายังเปื้อนยิ้ม ผิดกับคนที่นั่งมองอยู่นอกสนาม ใบหน้าหวานเกินชายเหม่อลอยอยู่ในโลกส่วนตัว
“ขอเวลานอก พักกินน้ำก่อน”
เนสร้องบอกเฟียซ วิ่งออกจากสนามตรงไปหาน้องชาย
“ต้าร์ น้ำหน่อย”
ขอน้ำจากน้อง แต่น้องกลับนั่งนิ่งไม่รู้สึกตัว ไม่รู้ว่าใจลอยไปถึงไหน
“ต้าร์!”
ตะโกนเสียงดังจนเจ้าของชื่อสะดุ้งหันไปมองพี่ชายด้วยสีหน้าตกใจ
“ตะโกนทำไมฮะ ตกใจหมดเลย
ต้าร์ว่าเสียงดุ ขมวดคิ้วยุ่ง
“พี่เรียกแล้วแต่ต้าร์ไม่ตอบ ใจลอยคิดถึงใคร ห๊ะ”
มองน้องอย่างจับผิด
“เปล่านี่ฮะ ผมก็แค่คิดเรื่องสอบ”
โกหกหน้าตาย ขืนบอกไปตามความจริงว่าคิดถึงสาวที่แอบชอบ ได้โดนพี่ชายตบกะโหลกร้าวแน่
“จริงอ่ะ”
“จริงสิครับ”
“แล้วไป”
เนสยิ้ม มองหาน้ำดื่ม แต่เจอขวดเปล่า
“น้ำหมด”
“เดี๋ยวผมเข้าไปเอาให้ครับ”
ต้าร์ยิ้ม อาสาไปเอาให้ แต่พี่ชายดึงแขนไว้
“เดี๋ยวพี่ไปเอาเอง”
ต้าร์พยักหน้ารับ มองตามหลังพี่ชายวิ่งหายเข้าไปในบ้าน
“กูควรบอกพี่เนสดีมั้ยน่า เรื่องที่มึงเอาเงินเก็บไปซื้อกระเป๋าให้สาว”
เฟียซพูดลอยๆ เดินมานั่งลงข้างๆเพื่อน
“อย่านะ!”
ต้าร์ร้องลั่น จ้องเพื่อนตาโต
“ไม่ให้กูบอก งั้นก็หาอะไรมาแลกเปลี่ยน”
เฟียซต่อรอง สนุกที่ได้แกล้งเพื่อน เวลาเห็นอีกฝ่ายอมลมพองแก้มป่องบอกอาการงอนแล้วอดยิ้มไม่ได้ ท่าทางไอ้เตี้ยมันน่าแกล้งให้แก้มแตกไปเลย
“จะเอาอะไรล่ะ ก็เลี้ยงหนังไปแล้วนี่”
“ตลกตายล่ะ เงินคนอื่นเถอะ ไม่ใช่เงินมึงที่เลี้ยงหนัง”
ต้าร์ยู่ปากอย่างขัดใจ
“รอให้ต้าร์เก็บเงินก่อนได้มั้ยล่ะ อยากได้อะไร อยากกินอะไร จะเลี้ยงเต็มที่เลย”
เจ้าตัวว่า ยิ้มกว้างเอาใจเพื่อน
“กูถามมึงจริงๆนะ มึงคิดว่าการที่มึงลงทุนซื้อกระเป๋าชาแนลให้สาวเป็นของขวัญวันเกิด คิดว่าเขาจะตกลงคบกับมึงเรอะ เสียเงินตั้งหลายหมื่นเพื่อกระเป๋าใบเดียว โง่ว่ะ บอกตรงๆ”
เฟียซถามแกมด่าเพื่อนไปด้วย
“ก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะตกลงคบด้วยหรอก” บอกเพื่อนเสียงอ่อย “แต่อยากซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด เขาต้องรู้สึกดีกับต้าร์บ้างล่ะนะ เชื่อสิ ต้าร์สืบมาหมดแล้วว่าเขาชอบสะสมกระเป๋าแบรนด์นี้”
“เลยกดเงินหมดบัญชีมาซื้อให้ ว่างั้น”
เฟียซว่าประชด
“เอาน่า อยากจีบเขาก็ต้องซื้อของที่เขาชอบเอาใจหน่อยสิ”
“แล้วถ้าเขาปฏิเสธไม่คบกับมึงล่ะ”
ต้าร์เงียบ แค่คิดไปล่วงหน้าว่าจะได้รับคำปฏิเสธจากสาวที่แอบชอบมานานก็รู้สึกปวดใจแล้ว
“ว่าไง มึงจะทำยังไงต่อ จะตัดใจหรือจะตื้อต่อไป”
เฟียซถามจี้ จ้องหน้าเพื่อนเขม็ง
“ไม่รู้โว้ย! ไม่คุยด้วยแล้ว”
ต้าร์ร้องอย่างหงุดหงิด ลุกขึ้นเดินหนีเข้าบ้าน ทิ้งให้เพื่อนหัวเราะเยาะไล่หลัง
“เขาไม่เอามึงหรอกต้าร์ ผู้หญิงอย่างเมเปิ้ลไม่สนใจผู้ชายหน้าหวานอย่างมึงหรอก”
เฟียซพูดกับตัวเองก่อนลุกขึ้นวิ่งกลับเข้าสนาม
--------------------------------------------------------------------------
ตึงโป๊ะ! :a5: คาดว่าคนอ่านสามารถเดาเรื่องต่อจากนี้ได้ :laugh:
ไม่มีอะไรเวิ่น :z10: เจอกันตอนหน้านะคะ :z2:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามค่ะ :L1: :กอด1:
-
o22 รอติดตามตอนต่อไป นะจ๊ะ! :a5: (ตกใจอีกรอบ)
-
มันเป็นเช่นนี้นี่เอง หุหุ
ต้าร์เสียเงินฟรีและ
-
โอ้ยยยยย น้องต้าเอ้ยยยยยยยย
ชอบผิดคนเเล้วลูก ต้องชอบเเซท ควิน สิลูกกกกกกกกก
-
หุหุ ต่อๆๆๆ เค้าไม่กล้าเดา อิอิ
-
เจ็บใจจริงๆอ่ะ ผู้หญิงคนนี้ เน่าได้อีก เหอะๆๆๆๆ
-
แล้วเมเปิ้ลก็จะมายั่วต้าร์ เพื่อแก้แค้นแซทกับควิน...เหรอ?
และฮาร์ฟก็จะมาทำอะไรสักอย่างกับต้าร์ ที่ทำให้ควินและแซทโกรธมากจนถึงขั้นทำร้ายฮาร์ฟจนตาย และถึงขั้นข่มขืนต้าร์....เหรอ?
เดาๆ กันต่อไป :really2:
-
น้องต้าร์ ชอบผู้หญิงแล้วเสียตังค์
พี่ว่ามาให้พี่แซท พี่ควินชอบ ดีกว่านะคะ ประหยัดกว่าตั้งเยอะ
-
:a5:ค้างงงงงงงงงงง
-
ก็ยังลุ้นกันต่อปายยยย
-
ลุ้นจ้าลุ้นมาต่อไวๆน้าาาาาาาาา o13
-
:call: :call: :call:
-
โอ้วววว ทุ่มให้น้องเมเรอะ
+1 ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป
:man1:
-
แหล่วๆๆ โถ่น้องต้าร์ของชั้นไปหลงรัีกอะไรยัยผู้หญิงคนนั้น โดนเค้าหลอกแล้วอ่ะลูก ออกแนวเต็มใจให้หลอก
มันจะเกี่ยวพันกลมเกลียวกันแล้ว ฮาร์ฟ เมเปิ้ล น้องต้าร์ แซท ควิน ฮาร์ฟนี่สรุปมันรักหรือมันเกลียดพี่ตัวเองหว่า
ทำไปทำไมแต่ละอย่าง สองหนุ่มนี่ก็นะโคตรโชกโชน สงสารน้องต้าร์ล่วงหน้าเบา ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
สงสารต้าร์จัง ดันไปหลงชอบคนผิด แต่ก้อถือเป็นบทเรียนราคาแพงเลยน่ะ :o12: ยังไงมาอัพต่อไว ๆ น่ะ เรื่องมันตัวละครมีความเกี่ยวพันกันดีแท้ เราชอบเนสน่ะ
-
ผู้หญิงคนนี้ 'คัน' มาก เท่าที่นับได้ตอนนี้คั่วไปสี่คนแล้ว ควิน แซท ฮาร์ฟ เพื่อนควิน
แล้วที่ยังไม่รู้อีกตั้งเท่าไหร่ หวังว่านางคงไม่ตอบรับต้าร์นะ
-
ผู้หญิงคนนี้ท่าทางจะร้ายน่าดูนะนั่น แล้วฮาร์ฟอะไรนั่นท่าทางจะนิสัยไม่ดีนะเนี่ย
-
ตึงโป๊ะ! :a5:
-
:a5: :a5: ตึงโป๊ะ เลียนแบบคนแต่ง o22
อ่านช่วงแรกๆ ยอมรับว่าแอบไม่ชอบใจพี่แซทหน่อยนึง
ในความไม่เป็นสุภาพบุรุษ แต่ก็นะ ผู้หญิงอย่างเมเปิ้ล
ได้แล้วก็ควรทิ้ง (แรง) ส่วนตาร์ก็ตาบอดไปเยอะนะคะลูก
ไปหลงรักผู้หญิงแบบนี้ เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน
ตอนหน้าก็คงจะฟินาเร่แล้วอ๊ะป่าว ลุ้นๆ :m13: :impress:
+1 ให้ล่วงหน้าสำหรับตอนต่อไปค่ะ :oni2: :oni2:
-
โอ้ อย่าบอกนะว่า นังผู้หญิงที่ชื่อ เมเปิ้ล คนนี้จะเป็นต้นเหตุของเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดอ่ะ
OMG!!!!!!!
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยจ้า
:กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้ปมเริ่มคลายแล้วใช่มั้ย ใกล้จะได้รู้แล้วว่าทำไมควินกับแซทถึงต้องทำแบบนี้
สารภาพนี่คือคอมเม้นแรกของเรา อ่านแแบบนอนสต๊อป 1 วันเต็ม
ตอนแรกที่อ่านรู้สึกเกลียดควินกับแซทมากเลย ผู้ชายอะไรเลวได้ขนาดนี้ ใจร้ายกับตาร์ได้อีก
แต่พออ่านมาเรื่อยๆก็เริ่มเหนมุมที่ดีของสองคนนี้ มีมุมน่ารักๆ (ถึงแม้จะน้อยก็เถอะ)
ถึงแม้เราจะเศร้าที่ตอนจบไม่แฮปปี้ แต่ก็ยืนยันที่จะอ่านเรื่องนี้จนจบนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ๆ
-
เริ่มเข้าใจอะไรลางๆละ
ควินเป็นเด็กมีปัญหานะ
ทำอะไรไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่
สงสารต้าร์ เหมือนเป็นเหยื่อ
ทั้งๆที่ตัวเองยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ
แต่ชอบมิตรภาพระหวางแซทกับควินมาก
รู้เลยว่าเป็นเพื่อนตายอ่ะ ชอบ
-
เริ่มเดาเนื้อเรื่องได้ละ555
นั่งอมยิ้มกับเนื้อเรื่องต่อไปที่จินตนาการอยู่คนเดียว
โอเค เรื่องต้าแซทควินพอเดาเนื้อเรื่องได้
แล้วเรื่องร็อคกับเนสล่ะ ยังไงหว่า
ยังเดาไม่ถูกเบยยย o22
-
ต้าไม่น่าไปชอบยัยเมเปิ้ลเลย :m16:
-
ตึ่งโป๊ะ o22 THE SHOCK
โถน้องต้าร์ดันไปหลงรักผู้หญิงอย่างเมเปิ้ลซะได้ แล้วก็ต้องมีนายฮาร์ฟเข้ามาพัวพันด้วยแน่ๆ
ถึงผู้หญิงมันจะ....แต่ฝ่ายควิน แซท เองก็ ...... :angry2: เหมือนกันนั่นแหละ เห็นชีวิตคนเป็นอะไร เห็นหัวคนอื่นมั่งมั๊ยเนี่ย ห๊ะ!
รอตอนหน้าค่ะ อยากเดานะ แต่ไม่กล้า ได้แต่เก็บไว้ในใจ 555
-
น่าติดตามทุกตอน
-
รอต่อไปปปป :3123:
-
นังเมเปิ้ล :m31:
-
o13 มาต่อไวๆน๊าาาาา
-
อ๋อ พอจะรุเรื่องแล้วว่าเปนมายังไง
-
HEARTBREAKER
33
(50%)
ทันทีที่เสียงออดพักเที่ยงดังก้องโรงเรียน เหล่านักเรียนก็พากันลุกฮือเดินออกจากห้อง เป้าหมายคือโรงอาหาร ร่างโปร่งบางลุกจากโต๊ะประจำของตัวเองเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิท ใบหน้าหวานบึ้งตึงใส่แต่มือกลับดึงเสื้ออีกฝ่ายจนหลุดออกนอกกางเกง ตากลมใสกระพริบปริบๆอย่างสื่อความหมาย เสียงถอนหายใจแรงดังมาจากคนที่นั่งนิ่งก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้นมองหน้าเพื่อน
“อะไร”
เฟียซถามเสียงเรียบ สายตาเหนื่อยหน่ายด้วยรู้ดีว่าเพื่อนสนิทต้องการสิ่งใด เขาก็แค่อยากถามกวนไปอย่างนั้นเอง
“เลี้ยงข้าวหน่อย”
ต้าร์บอกเสียงอ่อย ยู่ปากพร้อมกระตุกเสื้อไปด้วย
“เออ รู้แล้ว ปล่อยได้ยัง”
มือบางรีบปล่อย ยิ้มกว้างแล้วเดินนำออกจากห้องไปก่อน เฟียซส่ายหัวเดินตามเพื่อนไป
ทานอาหารกลางวันเสร็จสองเพื่อนสนิทก็เดินไปนั่งย่อยที่สวนหย่อมหลังโรงเรียน คนตัวเล็กล้วงเอากระเป๋าตังค์ในกระเป๋ากางเกง เปิดดูจำนวนเงินแล้วถอนใจเฮือก คิดเสียดายเงินที่จ่ายให้กับกระเป๋าใบหรูหลังจากที่เก็บคำพูดเพื่อนมาคิด จำนวนเงินไม่ใช่น้อยๆแลกกับกระเป๋าแค่ใบเดียว มันคุ้มกันหรือเปล่า? แต่พอคิดถึงใบหน้าผู้รับ คิดถึงรอยยิ้มหวานๆที่แอบชอบ หัวใจก็พลันเต้นตึกตัก ความเสียดายเงินก่อนหน้ามลายหายไปหมดสิ้น
“กี่เดือนมึงถึงจะเก็บเงินให้ได้เท่าเดิม ให้กูเลี้ยงข้าวทุกวันก็ไม่ไหวนะเว้ย กูจน มึงก็รู้”
เฟียซหันไปบอกเพื่อนก่อนนอนลงกับพื้นหญ้าเอาแขนหนุนศีรษะ
“คงเกือบๆ3เดือน ต้าร์ไม่ให้เฟียซเลี้ยงข้าวทุกวันหรอกน่า แค่รบกวนเป็นบ้างวัน”
ยิ้มบอก เก็บกระเป๋าตังค์เข้ากางเกง นอนลงข้างๆเพื่อน
“มึงเอาจริงเหรอ”
เฟียซถามขึ้น ไม่ได้หันไปมองหน้าเพื่อน
“อะไร”
ต้าร์ถามกลับ ไม่ได้หันมองอีกฝ่ายเช่นกัน
“เมเปิ้ล”
“จริงสิ แอบชอบมาตั้งนาน นี่ปีสุดท้ายแล้วนะ อีกไม่นานก็เรียนจบแล้ว ถ้าไม่สารภาพตอนนี้จะให้ไปสารภาพตอนไหนล่ะ”
แอบชอบมาเกือบปี จบม.6ไปแล้วก็ไม่รู้ว่าจะได้เรียนต่อมหา’ลัยเดียวกันหรือเปล่า ถ้าไม่สารภาพความในใจตั้งแต่ตอนนี้ ต่อไปคงไม่มีโอกาส
“ถ้าเมเปิ้ลปฏิเสธมึงล่ะ”
“ก็อกหักไง”
“เตรียมใจไว้แล้ว ก็ดี กูฟันธงว่ามึงอกหักชัวร์”
“ไอ้เพื่อนบ้า จะไม่เชียร์กันเลยใช่ป่ะ ใจร้าย”
ต้าร์ถอนต้นหญ้าขว้างใส่หน้าจนเฟียซลุกขึ้นนั่งแทบไม่ทัน
“เล่นอย่างนี้เหรอ”
เฟียซชี้หน้าก้มลงถอนต้นหญ้าข้างตัว ต้าร์อาศัยจังหวะนั้นลุกขึ้นวิ่งหนี
“เฮ้ย! แน่จริงอย่าหนีดิ”
เสียงตะโกนดังลั่น ต้าร์หันไปมอง หัวเราะร่าเอ่ยท้าทายพลางแลบลิ้นเย้ย
“แน่จริงก็ตามให้ทันดิ แบร่!”
ต้าร์วิ่งหนีด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เจ้าตัววิ่งไปถึงตึกอำนวยการ หันไปมองหลังเป็นระยะด้วยกลัวว่าเพื่อนจะตามมาทัน แต่พอถึงทางเลี้ยวขากลับหยุดชะงักเพราะสายตาเหลือบไปเห็นผู้หญิงที่แอบชอบเดินเลียบอยู่ข้างสนามฟุตบอล ท่าทางเดินเอื่อยๆเหมือนคนกำลังครุ่นคิด
“จับได้แล้ว!”
เฟียซวิ่งตามมาล็อคคอเพื่อนกำลังจะเอาต้นหญ้าในมือโป๊ะหน้าขาวใสแต่เห็นท่าทางยืนค้างอยู่กับที่ก็ผิดสังเกตุ
“เป็นอะไร”
“เมเปิ้ล”
ต้าร์บอกเสียงแผ่วคล้ายละเมอ เฟียซมองตามเพื่อน ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“แล้วไงวะ”
“เฮ้ย!”
ต้าร์ร้องอย่างตกใจ รีบวิ่งไปที่สนามฟุตบอล เฟียซยืนงงมองตามเพื่อนแล้วก็รู้ถึงสาเหตุ
“เมเปิ้ล เป็นอะไร”
ต้าร์ถามร่างบางที่ทรุดนั่งกับพื้นเอามือกุมขมับ ใบหน้าขาวนวลซีดเผือด เจ้าของชื่อค่อยๆเงยหน้ามองคนถาม จำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันแต่เรียนอยู่คนล่ะห้องจึงคลี่ยิ้มบางๆให้
“เวียนหัวน่ะ จู่ๆก็หน้ามืด”
“ไปห้องพยาบาลเถอะ เดี๋ยวเราช่วย”
ต้าร์อาสา ไม่รอให้อีกฝ่ายเอ่ยตอบก็วาดแขนโอบเอวบางพยุงให้ยืนขึ้น เฟียซเข้ามาสมทบทีหลังด้วยใบหน้านิ่ง ปล่อยให้เพื่อนประคองหญิงสาวเดินไปส่วนตัวเองเดินตามหลัง มาถึงห้องพยาบาลต้าร์ก็ประคองให้คนป่วยนอนบนเตียงแล้วปลีกตัวไปเปิดตู้ยา พอได้ยาแล้วก็มองหาขวดน้ำเปล่า
“ช้าๆก็ได้”
เฟียซติงเพื่อนที่ท่าทางรีบร้อนออกอาการห่วงคนป่วยจนโอเวอร์
ต้าร์ไม่สนใจฟังเพื่อน รีบจัดแจงรินน้ำใส่แก้วพร้อมเม็ดยาส่งให้คนบนเตียง
“เมเปิ้ล ลุกขึ้นทานยาไหวมั้ย”
เจ้าของชื่อยิ้มบาง พยักหน้าน้อยๆค่อยๆลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง รับยามาทาน
“นอนพักเถอะ เดี๋ยวเราไปบอกหัวหน้าห้องให้ว่าเธอป่วย”
“ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ”
“ไม่เป็นไร”
ต้าร์ยิ้มเขิน แก้มขึ้นสีแดงจางๆ
เฟียซส่ายหน้ามองตามหลังเพื่อนตัวเองเดินเพ้อออกจากห้องพยาบาลไป
‘ท่าจะอาการหนักกว่าคนป่วยแล้วเพื่อนกู’
ต้าร์ไม่มีสมาธิเรียนตลอดช่วงบ่ายเพราะใจเป็นห่วงคนป่วย พอสัญญาณออดดังบอกเวลาเลิกเรียนก็รีบเก็บกระเป๋าเดินออกจากห้องตรงไปยังห้องเรียนของเมเปิ้ลเพื่อไปเอากระเป๋าให้ พอได้ของที่ต้องการแล้วก็รีบเดินไปห้องพยาบาลเห็นคนป่วยกำลังลงจากเตียงพอดีจึงตรงเข้าไปช่วยประคอง
“เรานึกว่านายกลับบ้านไปแล้วซะอีก”
เสียงหวานบอกอย่างซึ้งในน้ำใจที่มีให้
“เราไปเอากระเป๋ามาให้ เป็นไงบ้าง อาการดีขึ้นมั้ย”
“ดีขึ้นแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนะที่ช่วยเรา ถ้าไม่ได้นาย เราคงเป็นลมอยู่ข้างสนามฟุตบอลแน่”
“ไม่เป็นไร เราเต็มใจช่วย”
“นาย เอ่อ…นายชื่อต้าร์ใช่มั้ย”
เอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจนัก
“ใช่ เราอยู่ห้อง2”
ต้าร์ยิ้มตอบอย่างดีใจที่อีกฝ่ายจำชื่อได้
“ต้าร์ 6/2 ที่แท้นายก็เป็นคนดังของโรงเรียนนี่นา”
“ไม่ใช่แล้ว เราไม่ได้ดังซะหน่อย เมเปิ้ลนั่นแหละที่ดัง ใครๆเขาก็พูดถึงกันทั้งโรงเรียน”
‘มีคนแอบชอบเยอะด้วย และหนึ่งในนั้นก็มีเขารวมอยู่ด้วย’
“อย่าถ่อมตัวหน่อยเลย หนุ่มฮอตหน้าหวานประจำห้อง2”
เมเปิ้ลยิ้มล้อ ได้ยินชื่อเสียงอีกฝ่ายมาบ้าง เพราะในโรงเรียนนี้มีทั้งผู้ชายจริงและผู้ชายที่ชอบไม้ป่าเดียวกัน เรียกง่ายๆก็พวกที่เป็นเกย์ พวกนี้ชอบตามจีบหนุ่มหน้าหวานตัวเล็ก และคนที่ตรงสเปคพวกนั้นและมักได้ยินชื่อบ่อยก็คือผู้ชายตรงหน้าเธอนี่แหละ
“จะกลับบ้านเลยมั้ย เดี๋ยวเราเดินไปส่ง”
“ขอบคุณนะ ไม่ต้องประคองเราแล้วล่ะ เราเดินเองได้ แค่ช่วยถือกระเป๋าก็พอ”
“โอเค”
ต้าร์ยิ้มกว้าง ปล่อยให้อีกฝ่ายเดินเอง หันไปมองประตูห้องก็เห็นว่าเพื่อนตัวสูงยืนกอดอกมองอยู่ก่อนแล้ว
“เฟียซ มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“มึงไม่รู้ตัวเลยเหรอไงว่ากูเดินตามมึงมาเนี่ย”
เฟียซว่าเสียงขุ่น เข้าใจว่าเพื่อนเป็นห่วงสาว แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ มันน่ามั้ยล่ะ ตัวเขาออกจะสูง เดินตามหลังมันมา แต่มันกลับไม่รู้ตัวสักนิด ไอ้เอ๋อเอ้ย!
“ขอโทษ”
ต้าร์บอกเสียงอ่อย หันไปมองเมเปิ้ลก็เห็นว่าสาวเจ้ายิ้มมองมาแปลกๆ
“เป็นแฟนกันเหรอ”
“ไม่ใช่นะ!”
ต้าร์ร้องเสียงหลง ส่ายหน้าแรง
“ไม่ต้องกลัวเราไปบอกใครหรอก เรื่องแบบนี้เราเข้าใจ ไม่เห็นเป็นไรเลย สังคมออกจะเปิดกว้าง โรงเรียนเราก็มีเกย์เดินยั้วเยี้ย คู่รักเกย์มีเยอะแยะ”
“มันไม่ใช่อย่างที่เมเปิ้ลคิดนะ เฟียซเป็นเพื่อนต้าร์ แค่เพื่อนจริงๆ ไม่ใช่แฟน”
ใบหน้าหวานเกินชายคล้ายจะร้องไห้ที่ถูกหญิงสาวที่แอบชอบเข้าใจผิดระหว่างตนกับเพื่อนสนิท
“โอเค แค่เพื่อน”
เมเปิ้ลพยักหน้าเข้าใจ แต่ยังไม่คลายรอยยิ้ม ต้าร์หันไปมองหน้าเพื่อนสนิทหวังให้ช่วยอธิบายแต่อีกฝ่ายกลับหันหลังเดินออกไปเสียอย่างนั้น
‘ให้มันได้อย่างนี้สิ ไอ้เพื่อนบ้า!’
เดินออกมาถึงหน้าโรงเรียนเมเปิ้ลก็ยื่นมือไปขอกระเป๋า ต้าร์ยิ้มก่อนส่งให้ตั้งใจเดินไปส่งสาวถึงป้ายรถเมล์ แต่รถBMWสีขาวคันคุ้นตาแล่นเข้ามาจอดตรงหน้า ทำให้ความตั้งใจแรกเริ่มเป็นอันต้องยกเลิก คนขับเลื่อนกระจกรถลงโผล่หน้าออกมาสั่ง
“ขึ้นรถ”
แซททอดแว่นกันแดดมองร่างเล็กด้วยสายตาวาววับ แต่หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆทำให้นัยน์ตาคมแข็งกร้าวขึ้นอย่างน่ากลัว
“พี่แซท”
เมเปิ้ลเรียกเจ้าของรถเสียงแผ่วอย่างคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะรู้จักกับเพื่อนร่วมสถาบัน
“รู้จักกันด้วยเหรอ”
ต้าร์ตาโตมองหญิงสาวข้างตัวสลับกับพี่ชายเพื่อน
“รู้จักสิ รู้จักดีเลยล่ะ”
หญิงสาวหนึ่งเดียวเอ่ยขึ้น ดวงตากลมโตฉายแววซุกซนมองตรงไปที่เจ้าของรถหรูอย่างท้าทาย แซทขบกรามแน่นมองคนที่ตนไล่ออกจากคอนโดฯเมื่อวานก่อนด้วยสายตาเหยียบเย็น
“สวัสดีค่ะพี่แซท ดีใจจังที่ได้เจอกันอีก ไม่ยักรู้ว่าพี่แซทก็รู้จักต้าร์ ’เพื่อน’ เมด้วย”
หญิงสาวจงใจเอ่ยเน้นคำ
“พี่แซทเป็นเพื่อนพี่ชายเรา รู้จักกันมาได้สักพักแล้วล่ะ วันก่อนพี่เค้าใจดีเลี้ยงหนังด้วย เสียดายที่เมเปิ้ลไม่อยู่ ไม่งั้นต้าร์จะได้ชวนไปดูหนังด้วยกัน”
ต้าร์บอกเสียงใส ยิ้มให้ทั้งเพื่อนพี่ชายทั้งหญิงสาวข้างกาย
“อย่างนี้นี่เอง”
เมเปิ้ลยิ้มหวานขัดกับแววตาขุ่นเคือง
“รีบขึ้นรถ”
แซทเค้นเสียงสั่งอีก เขาส่งสายตาดุปรามหญิงสาวไว้ก่อนที่เธอจะพูดว่ารู้จักเขาได้ยังไง
“เอ่อ…พี่แซทไปส่งเมเปิ้ลด้วยได้มั้ยครับ วันนี้เธอไม่สบายนะฮะ”
ต้าร์เอ่ยขอ ยิ้มกว้างให้เจ้าของรถ
“ไม่เป็นไรหรอกต้าร์ เมเกรงใจ เมกลับเองได้ ขอบคุณต้าร์มากนะที่เป็นห่วง วันนี้ต้าร์ช่วยเมมาเยอะแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนะ”
เสียงหวานบอกพลางยื่นมือออกไปจับมือคนข้างๆไว้บีบกระชับ ส่งรอยยิ้มหวานหยดให้คนมองใจเต้น ต้าร์ยิ้ม ก้มหน้างุดอย่างเขินอายที่ถูกอีกฝ่ายจับมือ แซทเพ่งมองด้วยความไม่พอใจแต่ต้องสะกดกลั้นโทสะไว้
เรื่องนี้เขาจะจัดการทีหลัง!
ปรี๊ดๆ ปรี๊ดๆ
เสียงบีบแตรไล่ดังมาจากรถเมล์คันใหญ่ข้างหลัง ต้าร์หันไปยิ้มให้เมเปิ้ลเอ่ยลาด้วยความเสียดายที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ขึ้นรถมาด้วยกัน
“กลับบ้านดีดีนะ พรุ่งนี้เจอกัน”
“ต้าร์ก็เหมือนกัน เดี๋ยวคืนนี้เมโทรหา”
บอกทิ้งท้ายอย่างต้องการยั่วอารมณ์เจ้าของรถหน้าหล่อ ต้าร์มองตามร่างบางที่เดินไปทางป้ายรถเมล์อย่างงุนงง จำได้ว่าไม่เคยให้เบอร์อีกฝ่ายไป แล้วเมเปิ้ลจะมีเบอร์เขาได้ยังไง?
“ขึ้นรถเร็วๆ”
แซทสั่งเสียงเข้ม ต้าร์หันกลับมายิ้มเจื่อนส่งให้ก่อนเปิดประตูรถด้านข้างคนขับ เข้าไปนั่งพร้อมกับที่เฟียซเปิดประตูด้านหลังเข้าไปนั่งเรียบร้อย แซทออกรถเงยหน้ามองกระจกจ้องคนที่ไม่ได้ชวนขึ้นรถมาด้วย เฟียซรู้ตัวมองกลับอย่างไม่สะทกสะท้านแถมยังยักคิ้วส่งให้อย่างยียวนกวนอารมณ์ แซทแสยะยิ้ม ถอนสายตากลับมามองถนนเบื้องหน้า
‘เก็บหน้าเหี้ยๆของมึงไว้รับส้นตีนกูเถอะ!’
----------------------------------------------------------------------
เอาครึ่งแรกไปก่อน :z2: ครึ่งหลังจะมาเมื่อแต่งเสร็จ :z3:
น้องต้าร์ของแม่ยกกำลังหลงสาวอย่างหนัก ถึงขั้นเพ้อเลยทีเดียว :serius2:
ใครก็ได้ไปเตือนสติน้องที :laugh: เห็นหน้าหวานร่างบางๆแต่แมนเต็มตัวนะเออ
แอบชอบสาวมานมนาม o22 น้องมันก็ผู้ชายทั้งท่อนและทั้งแท่งอ่ะนะ :-[
อารมณ์แอบรัก ชอบคนสวย มันก็ต้องมีกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดาเนอะ :m31:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามนะคะ รักคนอ่านทุกคน จุ๊บเหม่ง :กอด1:
-
ยังไม่ได้อ่าน แต่+ ให้ก่อน อิอิ
-
หุหุ โปรดติดตามตอนต่อไป
-
นางโผล่มาแล้ว :m31:
มาหลอกน้องต้าร์แน่นอน :angry2:
-
แรงงงง งง ง ง งง
-
:z6: มากกกกกกก
-
กลับมาแล้วคะพี่เก๋TTกลับมาบ้านแล่้วคะ :sad4: เค้กขอสารภาพเลยว่าสุดท้ายก็ทนไม่ได้จริงๆต้องกลับมาอ่านตั้งแต่ตอนที่หายไป ยังคงรักและคิดถึงเสมอคะต่อไปนี้จะอ่านจนจบเลยคะ บางคนบอกว่าอินี้ด่าขนาดนี้ยังมีหน้ากลับมาอีกหรออยากจะบอกว่าไม่ได้อะไรเลยน้ะคะแค่อินไปกับเนื้อเรื่องเท่านั้นพี่เก๋เข้าใจหนูใช่มั้ยคะ ฮือๆๆๆ:sad4: และที่พี่เก๋ตอบหนูมาหนูเข้าใจแล้วนะค้ะ อยากจะขออนุญาตฝากตัวกับนิยายเรื่องนี้อีกรอบนึงคะ :sad4: สุดท้ายนี้รักและคิดถึงพี่เก๋มากๆคะขอบคุณคะ :กอด1: :L1:
-
:call: :call: :call:
-
แซทกับควินขี้หวงมากกกกกกก มาก มาก มาก อ่ะ
-
อกหก คือ อกหัก ? (รึว่าจงใจ)
พี่แซทหึงต้า :-[ :-[
-
55555555+
แต่ละคนสุดยอดดดดดดดดดดดด
-
พี่แซทอย่าทำอะไรเฟียตนะ :angry2:
พออ่านๆ ไปรู้สึกว่าเฟียตดูเท่มากเลยอะ เสียดายที่สุดท้ายเป็นได้แค่เพื่อนที่แสนดีของต้าร์ :เฮ้อ:
นังเมเปิ้ล...สมแล้วที่หล่อนมีจุดจบแบบนั้น หล่อนมันไม่รู้จักพอและใช้ร่างกายตัวเองเปลืองเองนะ :เฮ้อ:
-
อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ่ะน้า หลงสาวน่ะไม่เป็นไร เรื่องปกติ แต่ทำไมต้องเป็นคนอย่างเมเปิ้ลด้วยล่ะเนี่ยยยยยยย
แต่ก็เข้าใจนะ ตอนนี้ชีดูเป็นคนดีมากอ่ะ มารยาเยอะ!
หลังจากนี้ยัยเมคงหาทางแก้แค้นสองหนุ่มโดยผ่านต้าร์นี่แหละ -*-
ปื้มนายเฟียซ 555 ไม่กลัวโดนกระทืบเล๊ยยยยยย ปลื้มเพื่อนนายเอกคนนี้จัง ^^
เดี๋ยวนี้คนเขียนมาอัพไวมากเลยค่า ขอบคุณนะคะ
-
อู้วววว มาแล้วววว
เนื้อเรื่องเริ่มค่อยๆคลี่คลาย
และเริ่มเข้มข้นแล้ววววว
รออีกห้าสิบเปอร์ค่ะ :o8:
-
นางเป็นใครอะ :m16: :m16: :m16: :m16:
-
น้องต้าร์กำลังหลงสาว >.<
+1 ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
ควินกับแซทจะไม่ชอบเฟียซก็ไม่แปลก เฟียซเหมือนจะคอยกวนประสาทควินกับแซทยังไงก็ไม่รู้ ผู้หญิงคนนั้นสงสัยจะมีแผนการอะไรแน่ ๆ เลย
-
เมเปิ้ลช่างน่ากลัวมากกกก :a5:
ต้าร์ก็ซื้อใสไม่ทันคนเลย เสียดายค่ากระเป๋าจัง ถ้าเค้าเพราะเหตุนี้ ก็คงชอบเงินเราแหละ หมดเงินเมื่อไรก็หาคนใหม่เมื่อนั้น :เฮ้อ:
เมเปิ้ลมาแนวร้าย แซท-ควินที่ร้ายยิ่งกว่า จะจัดการยังไงดีล่ะ :laugh3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน โหดมากกกกกค่ะพระเอก
-
ตอนต่อไป ไฟลุกท่วมจอคอมแน่นอน
พี่แซท นี่พาลได้แม้กระทั่ง เฟียซ นะ เค้าเป็ยเพื่อนกันไม่เข้าใจเลย พี่แซท นิ
เมเปิ้ล เธอนี่ร้ายจริงๆ ระวังตัวให้ดีนะ อย่ามาทำร้าย น้องตาร์ ของฉันนะ
:a14: :a14: :a14: :a14: :a14:
-
ถ้าจะหึงแรงขนาดนี้
ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เป็นความผิดของแกนะแซท - -
สงสารต้าร์ โดนหลอกแบบไม่รู้ตัวเลย
-
พี่แซทของขึ้นแว๊ววว
-
รอดูว่าเมเปิ้ลจะทำอะไร .. :sad4:
-
ปมหลาย ๆ อย่างเริ่มเฉลยออกมาเรื่อย ๆ แล้วน่ะ แต่สุดท้ายจะจบยังไงนี่แหละ ต้องสุดแท้แต่ใจคนเขียน :เฮ้อ: ยังไงมาต่อเร็ว ๆ น่ะรอด้วยใจจดจ่อ :กอด1:
-
ตอนแรกไม่ค่อยกล้าเดาไปไกล
แต่ตอนนี้เริ่มคิดว่าจะเดาออกว่าเพราะอะไรเมเปิ้ลถึงได้ทำให้ต้าร์เจ็บได้
บทนี้พี่ควินออกน้อย (ตอนแซทออกน้อยก็บ่น) รักทั้งสองคนเลย
-
แซทควินซ์จัดการยัยชะนีนี่ด่วนๆเลย :angry2:
-
นังเมมมมมมมม :z6:
-
เรื่องมันชักจะยังแล้วนะนี่
-
o22 โอ้ยยยย ทำไมเพิ่งได้อ่าน ดีเลย์ตล๊อดๆๆ
อ๊ากกกกก หนูตาร์แย่แล้วละ แซทหึงโหดน่ากลัว เมเปิ้ลก็อ่ะนะ
หล่อนเป็นชะนีที่ช่าง แร๊งงงงงงค์ ตาร์นี่่ไม่น่าไปหลงรักเมเปิ้ลเลยอ่ะ
มาหลงรักพี่ดีกว่ามะ ( :impress2:
อ๊ายยย อยากจะรู้ครึ่งที่เหลือใจจะขาด มาเร็วๆนะจ้ะ จะรอ :m13:
+1 คิดว่าตอนหน้าคงระทึกกว่านี้ :m3:
-
นังเมมมมมมมม ร้ายมากนะ คั่วไปทั่วว :angry2:
-
เรื่องกำลังมันเลยทีเดียว
-
ดันทู้ฆ่าเวลาระหว่างรอ
:z3: :z3: :z3: :z2: :z2: :z2: :z10: :z10: :z10:
-
แรงงงมากกกพี่แซททท
อินังเมจะทำไรหะ! :angry2:
-
HEARTBREAKER
33
(ต่อ)
“พี่แซทรู้จักเมเปิ้ลได้ยังไงฮะ”
ขึ้นรถมาได้สักพักต้าร์ก็หันไปถามคนขับ
แซทนิ่งเงียบคิดหาคำตอบ แม้ใจไม่อยากตอบ แต่ก็กลัวเด็กหนุ่มไม่กล้าคุยกับตนอีก คราวก่อนยังนั่งนิ่งเงียบอยู่นานเพราะกลัวเขาโกรธเหตุที่เจ้าตัวทำเสื้อเขาเปื้อน
“เพื่อนแนะนำให้รู้จัก”
ตอบเสียงเรียบ ไม่แสดงอารมณ์ทางสีหน้า คล้ายจะบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่คนรู้จักกันธรรมดา
ต้าร์เลิกคิ้ว พยักหน้ารับรู้ คลี่ยิ้มแล้วถามต่ออย่างชวนเจ้าของรถคุย
“เมเปิ้ลน่ารักนะฮะ ทั้งน่ารักทั้งนิสัยดี”
น้ำเสียงปลาบปลื้มปกปิดไม่มิด อีกทั้งแววตาเป็นประกาย แซทหันมองต้าร์แวบนึงก็หันกลับไปมองถนนเบื้องหน้า ขบกรามแน่นข่มอารมณ์ไม่พอใจไว้
แค่ฟังที่เจ้าตัวพูดก็รู้แล้วว่าคิดยังไงกับคนที่เขาเพิ่งสลัดทิ้ง!
“น้อยๆหน่อย เก็บอาการบ้าง น้ำลายมึงจะหกแล้ว”
เฟียซเอ่ยแซวจากเบาะหลัง ยิ้มขำที่เพื่อนตัวเล็กหันมาแยกเขี้ยวใส่
“ไอ้เพื่อนบ้า น้ำลายอะไร ไม่มีสักหน่อย”
ต้าร์ว่าเสียงขุ่น หันกลับไปนั่งกอดอกหน้าตูม
แซทหายใจแรงเร่งความเร็วขึ้นด้วยความโกรธที่ไอ้คนข้างหลังกำลังปั่นประสาทเขา
รถหรูจอดเทียบข้างริมบาทวิถี แซทหันไปมองเฟียซที่เปิดประตูลงจากรถ ส่งสายตาแข็งกราวให้จังหวะที่อีกฝ่ายโน้มตัวลงมาปิดประตู
“บ๊ายบาย เจอกันพรุ่งนี้”
ต้าร์ลดกระจกลงโบกมือลาเพื่อน แซทหงุดหงิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่รอให้อีกฝ่ายร่ำลาเพื่อนเสร็จแล้วจึงออกรถ
“เอ่อ…พี่แซท มันเลยซอยบ้านผมมาแล้วนะฮะ”
ต้าร์ส่งเสียงเตือนเมื่อเห็นเจ้าของรถขับเลยผ่านซอยบ้าน แปลกใจที่อีกฝ่ายไม่น่าจะลืมเพราะวันก่อนนั้นยังมาส่งตนอยู่เลย
“ไปซื้อของขวัญเป็นเพื่อนหน่อย”
แซทชวนง่ายๆไม่สนใจว่าเด็กหนุ่มจะว่ายังไง เพราะถ้าเขาต้องการให้ไปด้วย อีกฝ่ายก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ!
“ของขวัญ ซื้อให้ใครเหรอฮะ”
ต้าร์ถามเสียงใส เต็มใจที่จะได้ช่วยเพื่อนพี่ชายเลือกซื้อของขวัญ ถือเป็นการตอบแทนน้ำใจที่อีกฝ่ายอุตส่าห์เลี้ยงหนังไปเมื่อวานก่อน
“ฝรั่ง”
คำตอบทำให้คนฟังขมวดคิ้วงุนงง ฝรั่ง? หมายถึงชาวต่างชาติใช่มั้ย?
แซทลอบยิ้มก่อนยื่นมือไปลูบผมคนทำหน้ายุ่ง ต้าร์ยิ้มกว้างปล่อยให้เจ้าของรถวางมือบนศีรษะอย่างวางใจ จนเมื่อรถติดไฟแดง
แซทถึงได้ผละมือออก
“ผมขอโทรบอกพี่เนสนะฮะ เพื่อพี่กลับถึงบ้านแล้วไม่เจอผม จะได้ไม่เป็นห่วง”
แซทพยักหน้าให้ มองคนตัวเล็กล้วงเอาโทรศัพท์มือถือมาต่อสายหาพี่ชาย ฟังสองพี่น้องคุยกัน
“พี่เนสอยู่ไหนฮะ ถึงบ้านหรือยัง ตอนนี้ผมอยู่กับพี่แซท พี่เขาให้ผมไปซื้อของขวัญเป็นเพื่อน เสร็จแล้วจะรีบกลับนะฮะ พอดีพี่เขาขับรถผ่านมาหน้าโรงเรียน เฟียซก็นั่งมาด้วย แต่ส่งเฟียซที่ป้ายรถเมล์แล้ว ครับๆ เอ่อ…พี่แซท พี่เนสขอคุยด้วยฮะ เดี๋ยวผมเปิดสปีคเกอร์โฟนให้ พี่จะได้ขับรถได้สะดวก”
ต้าร์โน้มตัวพลางยื่นโทรศัพท์ไปใกล้ๆเจ้าของรถ
“เออ ว่าไง”
แซททักทายปลายสาย
“มึงจะพาน้องกูไปไหน”
เสียงดุสวนกลับมา
“ต้าร์บอกมึงแล้วไม่ใช่เหรอ”
ตอบกวน รู้ว่าอีกฝ่ายคงโกรธจัด แต่คงไม่กล้าอาละวาดผ่านโทรศัพท์ในขณะที่น้องชายร่วมฟังอยู่ด้วย
“รีบไปรีบกลับ น้องกูไม่ได้มีเวลาว่างให้มึงพาไปเดินซื้อของ”
ปลายสายบอกเสียงเข้ม น้ำเสียงบ่งชัดถึงความไม่พอใจ
“เออ รู้แล้ว”
ตอบรับ สัญญาณเงียบหายไปบอกให้รู้ว่าคู่สนทนาวางสายไปแล้ว
ต้าร์เก็บโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋าก่อนหันไปส่งยิ้มเจื่อนให้เพื่อนพี่ชาย
“พี่เนสคงหงุดหงิดที่ผมไม่รีบกลับบ้านไปอ่านหนังสือเตรียมพร้อมนะฮะ พี่แซทอย่าโกรธพี่เนสเลยนะฮะ”
บอกให้อีกฝ่ายอย่าขุ่นเคืองพี่ชายด้วยกลัวว่าเพื่อนจะทะเลาะกันเพราะตัวเองเป็นต้นเหตุ
“เต็มใจหรือเปล่า”
แซทถามขึ้น ไม่ได้หันไปมอง
คนฟังเลิกคิ้ว งงกับคำถาม
“เต็มใจมาด้วยหรือเปล่า”
ถามย้ำ ลุ้นกับคำตอบ แค่อยากได้ยินว่าอีกฝ่ายเต็มใจมาด้วยกัน
“โธ่…นึกว่าเรื่องอะไร เต็มใจสิฮะ ผมเต็มใจสุดๆเลย”
เจ้าตัวตอบแล้วยิ้มกว้างชูสองนิ้วยืนยันก่อนหัวเราะร่า แซทกระตุกยิ้ม บอกไม่ถูกว่าตอนนี้รู้สึกยังไง รู้แค่ว่าสุขใจที่มีเด็กหนุ่มอยู่ข้างๆกัน
รถเลี้ยวเข้าห้างสรรพสินค้า หาที่จอดได้เรียบร้อยต้าร์ก็เปิดประตูลงจากรถไปก่อน เจ้าตัวบิดขี้เกียจรอ พอร่างสูงเดินมาหาก็ยิ้มกว้างให้
“ว่าแต่ฝรั่งที่พี่แซทบอกจะซื้อของขวัญให้ เขาเป็นอะไรกับพี่เหรอฮะ ผมจะได้ช่วยเลือกของขวัญถูก”
ถามพลางก้าวเดิน แซทมองใบหน้าหวานอย่างอดใจไม่ไหว ยื่นมือออกไปโอบไหล่ลาดไว้ก้าวเดินไปพร้อมๆกัน ยิ่งคนถูกโอบไม่ได้ขัดขืนเพราะคิดว่าเพื่อนพี่ชายเอ็นดูตนในฐานะน้องชาย ร่างสูงก็ยิ่งได้ใจโอบกระชับคนตัวเล็กอย่างถือสิทธิ์แสดงความเป็นเจ้าของ
“พ่อเลี้ยง”
แซทตอบเสียงเรียบ มองผิวแก้มขาวเนียนอย่างเพลินตา
“พ่อเลี้ยงเหรอฮะ”
ต้าร์ร้องเสียงสูงอย่างแปลกใจด้วยเพราะไม่เคยรับรู้ถึงเรื่องครอบครัวของอีกฝ่าย
“อือ”
น้ำเสียงเรียบเรื่อยบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก
“แล้วพี่แซทจะซื้อของขวัญให้ท่านเนื่องในโอกาสอะไรฮะ”
คนฟังนิ่งคิดไปครู่ ความจริงแรกเริ่มเขาไม่เคยสนใจเรื่องนี้หรอก ถ้าไม่เพราะมารดาโทรมาบอกกรอกหูทุกวันว่าให้หาซื้อของขวัญต้อนรับไอ้ฝรั่งนั่น เลยอยากจัดการให้มันเสร็จๆไป ตอนแรกตั้งใจจะสั่งให้ลูกน้องไปหาซื้อให้ แต่เพิ่งคิดได้ตอนที่คนข้างกายขึ้นรถมาด้วยกัน เลยขอใช้ข้ออ้างนี้เพื่อได้อยู่กับร่างเล็กนานๆ
“ต้อนรับกลับบ้าน”
“ต้อนรับกลับบ้าน”
ต้าร์ทวนคำพลางคิดถึงสิ่งของที่จะให้เป็นของขวัญ
“แล้วพี่แซทคิดจะซื้ออะไรให้ท่านล่ะครับ”
“ช่วยคิดสิ” แซทย้อนสั่ง
ต้าร์ยู่ปากนิ่งคิด
“งั้นก็ต้องซื้อของที่ทำให้ท่านประทับใจและเก็บไว้ได้นาน อือ…นาฬิกาดีมั้ยฮะ เวลาที่ท่านใส่นาฬิกา ท่านจะได้คิดถึงคนให้”
เสนอพลางเงยหน้ามองร่างสูงอย่างรอฟังคำตอบ พอแซทพยักหน้า เจ้าตัวก็ยิ้มกว้างรีบมองหาร้านนาฬิกาทันที
“ตรงนั้นฮะ ร้านนาฬิกาอยู่ตรงนั้น”
ชี้ชวนให้คนข้างกายมองตามก่อนจะจับมือหนาจูงให้เดินตามไป แซทก้มลงมองมือตัวเองที่มีนิ้วเล็กสอดประสานอยู่ด้วยกัน กระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีความสุขกับสัมผัสที่ร่างเล็กเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
แค่จับมือ เขาก็ดีใจ
มาถึงร้านคนตัวเล็กก็ปล่อยมือหนาแล้วเดินไปดูนาฬิกาผ่านตู้กระจกใส ตากลมไล่มองที่ละเรือนอย่างพิจารณา แซทมองตามทุกอิริยาบถ ไม่ว่าเจ้าตัวเล็กจะทำอะไรก็ดูน่ามองไปหมด อาการแบบนี้สินะที่เขาเรียกกันว่า ‘หลงรัก’
เสียงโทรศัพท์ดังอยู่ในกระเป๋ากางเกง แซทล้วงออกมาดูชื่อคนโทรเข้า เห็นว่าเป็นเพื่อนซี้ก็รีบรับสาย
“เออ ว่าไง”
“มึงอยู่ไหน”
“เซ็นทรัลเวิร์ล”
“ไปทำเหี้ยไรวะ”
“พาเมียมาซื้อของ”
“ไอ้สัตว์ เอาดีดี อย่ากวนตีน”
“กวนเหี้ยไรล่ะ ก็บอกว่าอยู่กับเมีย ต้าร์กำลังดูนาฬิกาอยู่”
“ไอ้เหี้ย! แล้วไม่โทรบอกกูวะ”
“ก็มึงบอกไปทำธุระให้ยาย”
“กูเคลียร์ธุระเสร็จแล้ว อย่าไปไหนนะมึง เดี๋ยวกูไปหา”
“เออ รีบมา เจอกันร้านเดิม”
จบบทสนทนากับเพื่อนซี้ก็เก็บเครื่องมือสื่อสารเข้ากระเป๋ากางเกงตามเดิม นัยน์ตาคมมองคนตัวเล็กก้มๆเงยๆมองนาฬิกาผ่านตู้กระจกอย่างสนใจก็ยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์มองตาม เผลอยิ้มโดยที่ไม่รู้ตัวจนเมื่อเสียงหวานเอ่ยเรียกถึงได้รีบเปลี่ยนท่าทีเป็นนิ่งขรึม
“พี่แซท มาดูนี่สิฮะ ผมว่าเรือนนี้สวยดี น่าจะเหมาะกับพ่อเลี้ยงพี่ ผู้ใหญ่เขาน่าจะชอบดีไซน์แบบนี้”
ร่างสูงเดินไปหาคนเรียก มองตามนิ้วเรียวที่ชี้ชวนให้ดูนาฬิกาในตู้โชว์
“เอาอันนี้”
แซทเงยหน้าบอกพนักงาน ล้วงเอากระเป๋าตังค์ กำลังจะหยิบบัตรเครดิตออกจากกระเป๋าแต่ต้าร์ยื่นมือเข้ามาห้ามไว้
“พี่แซทจะเอาเรือนนี้เลยเหรอฮะ ยังไม่ได้ดูยี่ห้อ ไม่ได้ดูราคาเลย”
คนฟังยื่นมือไปขอนาฬิกาจากพนักงาน รับมาแล้วนัยน์ตาคมก็มองป้ายราคาก่อนหยิบนาฬิกาออกจากกล่องพลิกมองชื่อแบรนด์ใต้ตัวเรือน
“ดูแล้ว เอาอันนี้”
บอกร่างเล็กพลางวางนาฬิกาใส่กล่องตามเดิมแล้วส่งให้พนักงานรับไปจัดการต่อ
ต้าร์ยิ้มบางมองร่างสูงหยิบบัตรเครดิตยื่นให้พนักงาน ในใจกังวลว่าของขวัญที่ตนเลือกจะถูกใจผู้รับมั้ย
“หิวมั้ย อยากกินอะไร”
แซทเซ็นชื่อในใบเสร็จพร้อมรับของกับบัตรเครดิตเรียบร้อยก็หันมาถามเด็กหนุ่ม
“ไม่ฮะ ผมไม่หิว”
เจ้าตัวส่ายหน้า ยิ้มหวานให้
แม้อีกฝ่ายจะบอกว่าไม่หิว แต่แซทก็ไม่สนใจคว้ามือเล็กเดินออกจากร้าน คนถูกจูงเดินตามอย่างมึนๆจนมาถึงร้านกาแฟ
“เอาอะไร”
แซทหันไปถามคนข้างกาย
“เอ่อ…เอาชาเชียวปั่นเพิ่มวิปครีมครับ”
ต้าร์บอกพลางยิ้มเขิน เมื่อกี๊ยังบอกร่างสูงว่าไม่หิวอยู่เลย แต่พอมาถึงร้านกาแฟ น้ำย่อยในกระเพาะก็ร้องเรียกขึ้นมาดื้อๆ
แซทยกยิ้มก่อนหันไปสั่งพนักงาน
“ชาเขียวปั่นเพิ่มวิปครีมกับเอสเปรสโซ่”
สั่งเสร็จก็จูงมือเล็กเดินไปนั่งที่โต๊ะริมกระจก
“เค้กมั้ย”
แซทเสนอ แต่ต้าร์ส่ายหน้า คนถามเลยไม่เซ้าซี้ต่อ นัยน์ตาคมมองใบหน้าเรียวเล็กอย่างเพลินตาฆ่าเวลารอ ไม่นานพนักงานก็เข้ามาเสิร์ฟออเดอร์ที่สั่งไป ต้าร์ยิ้มจนตาปิดก่อนดูดชาเชียวอึกใหญ่ มือเล็กจัดการเปิดฝาครอบแก้วพลาสติกแล้วก้มหน้าลงแลบลิ้นเลียวิปครีม คนนั่งฝั่งตรงข้ามถึงกับตาค้าง นิ่งงันราวกับถูกสาปกับภาพที่เห็น จู่ๆอวัยวะสำคัญที่ใช้เผด็จศึกคู่นอนก็เกิดอาการปวดหนึบ มันร่ำร้องอยากปลดปล่อยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านขึ้นมา ชายหนุ่มขบกรามแน่นพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ดิบไว้ เลือกที่จะเบือนหน้าหนีเด็กหนุ่มหน้าหวานที่ยังคงละเลียดวิปครีมนุ่มอย่างเอร็ดอร่อยโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังสร้างความปวดร้าวให้คนนั่งร่วมโต๊ะด้วย
ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว! อย่าหวังเลยว่าเขาจะปล่อยให้ไปทำท่าทางยั่วยวน(โดยไม่รู้ตัว)แบบนี้ต่อหน้าคนอื่น!
-------------------------------------------------------------------------------------
ขอ3คำให้พี่แซทค่ะ :laugh: "ทะลึ่งวะ!" :z1: ขออภัยนะคะที่หายไปนาน
พอดีว่าติดธุระ (ไปสัมภาษณ์งาน) :z3: เลยเหนื่อยกับการเดินทาง :เฮ้อ:
แต่คงไม่ได้ เพราะเขาคงไม่เอา :o12: นอยด์เบาๆเลยขอพักทำใจ :monkeysad:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และกำลังใจมากๆนะคะ :L1: :กอด1:
เจอกันตอนหน้าค่ะ รับรองว่าแซ่บ! ฮาร์ฟ เมเปิ้ล VS ควิน แซท :z2:
-
ต้านี่แบ๊วจริงๆเลย แซทไปห้องน้ำก่อนไหม :m20:
-
:hao6: :hao6: แซทหื่นแล้ว 5555
-
:heaven ฟินเบาๆ
-
เอาวะ!!! เอาไปฝันต่อก็ยังดี.....
-
:hao6:
-
:z1: ให้สามคำ "กลั้น ไว้ ก่อน" 5555555555
อีพี่แซทคะ อย่าเพิ่งหื่นใส่น้อง เด็กมันใสใสอ่ะคjะ
ใจเย็นๆ เน้อ ค่อยเป็นค่อยไป (พี่แซท: ใครจะทนไหวฟร่ะ ก็เด็กมันยั่ว)
ส่วนอีหนูตาร์ หนูจะน่ารักน่าฟัดเกินไปแล่วววว :o8:
กรี๊ดดดด (คนอ่านก็ของขึ้น ห๊ะ!!)
จิ้มเป็ดไปหนึ่งตัวค่ะ มาต่อเร็วๆนะจ้ะ รออ่านอยู่เสมอๆๆ :mew1:
-
:katai3: แซทมอบตำแหน่งเมืยให้น้องไปซะและ เจ้าตัวยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย :hao3:
-
เห็นแค่นี้ก็คึกเลยหรอ 5555555
อดทนไว้ก่อนนะพี่แซท เดี๋ยวไก่ตื่น :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
งี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ่านแล้วเขินนนนเลยยย
อยากอ่านตอนหน้าาาาเด๋วนี้เลย >///<
ขอบคุณสำหรับนิยายนะค๊า ตอนหน้ามาไวไวน๊า ร๊ออ รออ รอออ
-
ไหวไหมพี่แชท :laugh:
-
น้องต้าไร้เดียงสาจริงๆ
นี่มีหนุ่มฮอตมาห้อมล้อมตั้งสองคนแนะ
น่าอิจฉาสุดๆๆๆๆๆๆ
-
เป็นเมียแล้วเรอะ!!
ในอนาคตเนอะเทอเนอะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รอแซบตอนหน้า .. :hao6:
-
พี่แซทหื่น ฮ่าๆๆๆ
ต้าร์หนอต้าร์ ปลุกอารมณ์ดิบของพี่แซทซะได้
รอตอนต่อไปค่าา
-
ต้าแบ๊วไปไหมมมมมม
-
3 คำให้พี่แซท "แซท กิน เด็ก" :hao6:
-
ฮ่า ฮ่า หาห้องน้ำด่วนจ้าาาาาา
พี่แซท โมเมนะ น้องยังไม่รู้เรื่องเลย
-
พี่แซทหื่นเองแกอย่าโทษน้อง น้องต้าร์ยั่วยวนโดยไม่รู้ตัวจ้า อารมณ์ช่วงนี้ยังละมุนอยู่เนอะ
สองคนแอบรักน้องช่วยกันจีบโดยต้องฝ่าฟันด่านพี่เนสไป แต่มันจะมาเปลี่ยนตรงยัยเมเปิ้ลนี่แหละ
น้องต้าร์ก็เนอะชอบเค้ามากเลย กลายเป็นจะโดนเค้าเอาเป็นเครื่องมืออ่ะลูก
ยิ่งพี่สองคนมันหวงน้องมากก็ยิ่งอันตราย
ขอบคุณค่ะ
-
สามคำให้พี่แซท >> แม่ม หื่น ว่ะ 555 แค่กินวิปครีมถึงกับเตลิดเลยเรอะ! ถ้าควินมาด้วย คงแข่งกันเลยสิ สงสารน้องต้าร์ ไม่รู้อะไรเล้ยยยยยยย (แต่ถ้ารู้อาจจะไม่ดีก็ได้)
อรั๊ยยยยย รอตอนหน้า ท่าจะแซ่บเว่อ >< เราจะได้รู้สาเหตุกันแล้วๆๆๆๆ
ปอลิง สามคำให้เฟียซ >> ปลื้ม ที่ สุด! อิอิ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แซทไม่ค่อยเลยนะ คนที่โทรมาควินสินะ
-
แซท ทะลึ่งอ่ะ
ต้าร์แค่เลียวิปครีมเองนะ :hao3:
-
พี่แซททะลึ่งอ่ะ.... :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
นั้นเค้าไม่ได้เรียกว่ายั่วแต่เรียกว่าธรรมชาติของคนน่ารัก อิอิอิ
-
:katai2-1:
-
ยิ่งอ่านก้อยิ่งชอบแซทกับควินน่ะ ได้ใจดีน่ะ เลยไม่อยากให้เศร้าเลยน่ะ :ling1:
-
อร๊ายย พี่แซททะลึ่ง :laugh: :laugh:
เข้ามาอ่านแล้วหลงรักน้องต้าร์
นั่งปูเสื่อรอตอนต่อไป ^^
PS.จบแฮปปี้ได้ม้ายยยยย :hao5: :hao5:
-
หื่นใช่เล่นนะเนี่ย :laugh:
-
อยากได้น้องตาร์ :o8:
-
พี่แซทเก็บอาการเก่งมากอ่ะ
เนียนเชียว หื่นโคตรๆ 5555
-
แอบคิดว่าถ้าต้าร์ไม่ไปยุ่งกับอิเมเปิล ชีวิตต้าร์อาจจะไม่ยุ่งยากเหมือนปัจจุบันนี้ก็ได้
-
แซทจ๋า
เก็บอารมณ์นิด เดี๋ยวต้าหนีนะ 555
-
:pighaun:
-
:hao6:พี่แซท!!!!!!!!!
-
ขอสามคำให้พี่แซท เอาอีกเพ่!!!!!!! ฮาๆๆๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน หนุกมากเลยย o13
มาต่อไวๆเน้อ :z13:
ชอบควินนน รักแซทท ถนอมต้าหน่อยเส่ เด๋วต้าไม่รักหรอก
-
พี่แชทหื่นอ่ะ
-
อร๊างงง!!! นึกภาพน้องต้าร์เลียวิปครีมตาม
:o8:
-
เรื่องนี้อ่านครั้งแรกมา รู้สึกว่าแซทและควินโรคจิตมากๆ สงสารต้า เพราะอยู่ด้วยแล้วเหมือนจะเป็นบ้าได้
และเมื่อเนื้อเรื่องเริ่มมาเรื่อยๆ หลังจากที่ต้าเริ่มรู้ว่าสองคนนั้นรัก และสองคนนั้นปฏิบัติต่อคนที่รักดีขึ้น พูดมากขึ้น ก็เหมือนสถานการณ์จะดีขึ้น และหวังว่าจะช่วยให้หัวใจและความสัมพันธ์ทั้งสามคนดีขึ้นนะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
แต่เมื่อได้มาอ่านเนื้อเรื่องก่อนเกิดเรื่อง ยิ่งงงว่าเรื่องมันเป็นแบบนี้ได้อย่างไร เกิดอะไรผิดพลาดที่ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสามเป็นแบบนี้ เพราะดูแล้วสองคนนั้นรักต้ามาก และดูจะไม่ให้เจ็บช้ำอะไรด้วยซ้ำ แถมเนสก็ดูมีอำนาจตัดสินใจเรื่องครอบครัวตัวเอง อยากรู้ว่ามีอะไรทำให้เกิดจุดพลิกผัน พลิกทุกอย่างจริงๆค่ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
แหม พี่แซท แค่มอง ต้าร์ กินวิปครีมนี่
ก็ตั้งซะละ จะหื่นไปมั้ยเนี่ย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ตอนนีื้น่ารักมากๆ :katai1:
-
ในหัวอิพระเอกมันคิดแต่เรื่องอย่างว่าจริงๆ :serius2:
-
เนื่อหาน่าติดตามดีครับ...รอตอนต่อไปนะครับ
-
สามคำ
อึด อัด ม๊ะ :hao6:
ฮ่าๆ
แอบมีมุมน่ารัก น่ารักกับเค้าด้วยเน๊าะ
[แค่จับมือ เขาก็ดีใจ] :o8:
-
สวัสดีค่ะคนแต่งงงอยากบอกว่าอ่านรวดเดียวจบเลย อารมณ์หลากหลายมากไม่รู้จะระบายออกมายังไงดี
:katai4: :katai4: :katai4:
บอกได้คำเดียวว่าสนุกมากๆๆ
คือตั้งแต่อ่านตอนแรกก็รู้เลยว่าเรื่องนี้เด็ดแน่ แล้วก็คิดไม่ผิด อ่านไปนั่งบิดไปตลอดเรื่องเลย
ช่วงแรกๆนี่เอสเอ็มเว่อร์ พี่แซทกับพี่ควินโหดสุดๆๆ จนแทบจะกรี๊ดสงสารต้าร์
แต่พอช่วงหลังๆที่ต้าร์เริ่มทำตัวอ้อน แล้วพี่สองคนก็ใจดี ตามใจทุกอย่าง อ่านแล้วก็นะ น่ารักจัง
อยากให้ทุกคนมีความสุขไปแบบนี้ แม้ว่าพอย้อนกลับไป (เอาเท่าที่รู้ เพราะเนื้อเรื่องยังไม่เฉลย)
สองคนนั้นจะร้ายกาจกับน้องมากก็ตาม แต่ตอนนี้น่ารักนี่นา ทำไง ถ้าต้าร์โอเคกับมันได้ก็คงจะดี
เอ๊ะ นี่เราใจง่ายไปรึเปล่า 5555555
แต่ตอนนี้กลัวอ่านถึงสาเหตุแล้วจะเปลี่ยนความคิดนี่สิ
ไม่อยากเกลียดพี่แซทกับพี่ควินอ่ะทำไงดี :z3: :z3:
ลุ้นต่อตอนต่อไปนะคะ อยากบอกว่าชอบมาก และสนุกมากจริงๆ ชวนให้ติดตามได้ตลอดเลย เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ :L2: :L2:
ปล. แต่แอบเครียดที่บอกว่าจะจบไม่แฮปปี้นี่สิ คือปกติอ่านเรื่องหน่วงๆ จบแฮปปี้ยังเหมือนอารมณ์ค้าง หน่วงไม่หาย
นี่ถ้าจะหน่วงแต่ต้นจนจบคงลงแดงง แต่ก็จะอ่านต่อค่ะ (แล้วพูดเพื่อ?) 55555555
-
เห็นคอมเม้นท์บนแล้วเห็นด้วยจังเลยค่ะ อิพี่แซทกับพี่ควินมันโรคจิตจริงๆ รุนแรงโคดๆอีกต่างหาก :angry2: :angry2:
ต้าร์ทนอยู่ด้วยได้นี่เก่งเฟร่อบอกเลย
(ต้าร์บอกกุโดนบังคับมั้ย 555555555)
-
ขอสามคำ "แซทหื่นว่ะ" 5555
-
HEARTBREAKER
34
(50%)
ร่างสูงเดินเข้าห้างด้วยความรีบเร่ง นัยน์ตาสีเฮเซลมองบันไดเลื่อนแล้วก้าวเดินตรงไป ขึ้นมาถึงชั้นซึ่งเป็นที่ตั้งของร้านกาแฟเจ้าประจำชายหนุ่มก็ไม่รอช้า เดินเร็วไปถึงร้านก็กวาดสายตามองหาเพื่อนซี้ ริมฝีบางหยักลึกกระตุกยิ้มเมื่อเห็นตำแหน่งที่เพื่อนและเด็กหนุ่มหน้าหวานนั่งอยู่
“อ้าว…พี่ควิน สวัสดีครับ”
ต้าร์เงยหน้าจากแก้วชาเขียวยกมือไหว้เพื่อนพี่ชายอีกคนที่เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
ควินไม่ตอบกลับ เอาแต่จ้องมองรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าเรียวเล็กอย่างชอบใจก่อนจะนั่งลงข้างๆเพื่อนสนิทที่นั่งเงียบอยู่
“บังเอิญหรือว่านัดกันไว้ฮะเนี่ย”
เสียงใสถามสองหนุ่มด้วยแววตาซุกซน มองทั้งคู่สลับกันไปมา
“ทำไม ไม่อยากเจอหน้า”
ควินย้อนถามเสียงเรียบอย่างต้องการแหย่คนตัวเล็ก
ต้าร์รีบส่ายหน้าทันที
“ไม่ใช่นะฮะ พี่ควินอย่าเข้าใจผิดสิ ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น”
คนถามลอบยิ้มสมใจที่แกล้งเด็กหนุ่มเป็นผลสำเร็จ
“วิปครีมติดปาก”
ควินบอกพลางจ้องไปที่เรียวปากบางสีชมพูอย่างเป็นธรรมชาติ นึกอยากจะยื่นมือออกไปสัมผัสแต่ก็ต้องห้ามใจไว้
นิ้วเรียวเล็กแตะปากตัวเองพอดีกับตำแหน่งที่วิปครีมเลอะก่อนแลบลิ้นเลียรอบริมฝีปาก คนเอ่ยบอกก่อนหน้ามองตามตาไม่กระพริบ ยิ่งปากบางเผยอน้อยๆ นัยน์ตาสีเฮเซลก็ทอแวววาบหวามแสดงออกถึงความต้องการชัดเจน
แซทเหยียบเท้าเพื่อนไปทีเป็นการเตือนสติ คนถูกกระทำหันขวับมองเพื่อนตาขวาง
“เป็นเหี้ยอะไรของมึง”
ควินเอ่ยถามลอดไรฟันให้ได้ยินกันแค่2คน
“เก็บอาการหน่อยไอ้สัด”
แซทตอบกลับหน้านิ่ง
คนฟังขึงตาดุใส่ เข้าใจที่เพื่อนบอก ทำทีเป็นกระแอมแก้เก้อ
“ซุบซิบอะไรกันครับ แอบว่าผมเหรอ”
ต้าร์ถามพลางชะโงกหน้าเข้าไปหาสองหนุ่ม ตากลมใสเหล่มองคนซ้ายทีคนขวาที
ควินอดใจไม่ไหวยื่นมือไปบีบจมูกโด่งได้รูปบิดไปมาอย่างหมั่นเขี้ยวปนเอ็นดู ต้าร์ร้องโวยวายตีมือหนาให้ปล่อย
“เจ็บนะ พี่ควินมือหนักชะมัดเลย”
พออีกฝ่ายปล่อยมือ เจ้าตัวก็ต่อว่าไม่เต็มเสียงหนัก ความจริงไม่ได้เจ็บอะไรมาก แค่รู้สึกอยากแกล้งเพื่อนพี่ชายเล่นเฉยๆ
ควินกระตุกยิ้มก่อนลุกขึ้นเดินไปที่เคาน์เตอร์ สั่งเค้กกับลาเต้กับพนักงานเสร็จก็เดินกลับมานั่ง
ต้าร์แกว่งขาไปมาใต้โต๊ะ ตาก็มองไปรอบๆร้าน
“ร้านตกแต่งน่ารักดีนะฮะ”
สองหนุ่มพยักหน้าพร้อมใจกันตอบโดยไม่ได้นัดหมาย
“น่ารัก/น่ารัก”
ที่บอกว่าน่ารัก ไม่ใช่การตกแต่งร้าน แต่เป็นคนตรงหน้าพวกเขาต่างหาก…น่ารัก
พนักงานเดินมาเสิร์ฟออเดอร์ที่สั่ง ควินดันจานเค้กไปให้ต้าร์ เจ้าตัวเลิกคิ้วมองก่อนส่ายหน้าด้วยความเกรงใจ
“เค้กร้านนี้อร่อย”
ควินบอก
“กินไปเถอะ”
แซทว่าเสริม ถือโอกาสจับส้อมตัดเค้กจนน้ำบลูเบอร์รี่สีม่วงอมแดงไหลเยิ้มลงมา ต้าร์ลอบกลืนน้ำลายกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า เค้กนมสดบลูเบอร์รี่น่าทานล่อตาล่อใจ
“กินเร็วๆ เดี๋ยวไอ้เนสโทรตาม”
แซทอ้างชื่อพี่ชายเจ้าตัวเล็กอย่างต้องการกระตุ้นให้รีบลงมือทาน
ต้าร์ยิ้มเจื่อน มองสองหนุ่มก่อนบอกเสียงเบา
“งั้น…ผมทานนะฮะ ไม่เกรงใจแล้วนะ”
ควินกับแซทมองคนตรงหน้าลงมือทานเค้กอย่างเอร็ดอร่อย ประกายในดวงตาคมบอกชัดว่าเวลานี้คือช่วงเวลาแห่งความสุขที่ได้อยู่กับเด็กหนุ่มหน้าหวาน
อยากหยุดเวลานี้ไว้นานๆ
“เขี่ยฉันทิ้งแล้วไปนั่งมีความสุขกับมันเหรอ ไอ้พวกวิปริต”
คนแอบมองอยู่อีกมุมกำมือแน่น ดวงตาแข็งกร้าว รู้มาก่อนที่จะคบกันแล้ว ว่าควินกับแซทเป็นเสือไบฯ แต่เธอเพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่าการที่พวกเขาเขี่ยเธอทิ้งแล้วไปมีความสุขอยู่กับผู้ชาย มันทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่าถูกเขาเหวี่ยงออกมานอกห้องวันนั้นอีก!
ผู้หญิงอย่างเธอต้องแพ้ผู้ชายอย่างนั้นเหรอ?
ทำไมผู้หญิงอย่างเธอต้องแพ้มันด้วย!
ถ้าพวกเขาเขี่ยเธอทิ้งแล้วไปมีผู้หญิงอื่น เธอจะไม่รู้สึกเจ็บแค้นเท่านี้เลย!
ก็แค่ผู้ชายหน้าหวานคนนึง! ก็แค่ไอ้ผู้ชายซื่อบื้อคนนึง!
“ทำฉันเจ็บมากเท่าไหร่ พวกแกต้องเจ็บกว่าฉันร้อยเท่าพันเท่า!”
เค้นเสียงบอกอย่างเจ็บแค้นก่อนรูดซิบเปิดประเป๋าหรูเอาโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาคนสำคัญ
“ฮัลโหลฮาร์ฟ นายอยู่ไหน อย่าเพิ่งออกไปนะ รอฉันก่อน”
ดวงตาคมเฉี่ยวที่เขียนด้วยอายไลเนอร์หนามองกลุ่มคนในร้านกาแฟนิ่งก่อนหันหลังเดินลงบันไดเลื่อนพร้อมกับหอบเอาไฟแค้นในใจไปด้วย
“หมดแล้ว เกลี้ยงเลย แฮ่ๆ”
ต้าร์บอกแล้วแลบลิ้น ยิ้มกว้างจนตาหยี
“เกลี้ยงจริงๆ”
แซทว่าต่อ มองจานเปล่าๆแล้วมองหน้าคนทานจนหมดเกลี้ยง
“อย่าแซวสิฮะ ผมอายนะ ฮ่าๆๆ”
เสียงใสบอกกลั้วหัวเราะพลางหยิบจานเปล่าขึ้นบังหน้าแก้อาย
ควินยิ้มมุมปากก่อนเอ่ยแซวสำทับ
“จะกินจานด้วยเหรอ”
คนถือจานบังหน้ารีบวางทันที มองค้อนคนแซววงโต
“ไม่คุยด้วยแล้ว ผมจะกลับบ้าน”
บอกน้ำเสียงเง้างอน หันหน้าหนีกอดอกอย่างวางมาด
สองหนุ่มมองหน้ากันอย่างรู้เท่าทันว่าเด็กหนุ่มแสร้งทำเป็นโกรธ แซทลุกขึ้นไปจ่ายค่าเครื่องดื่มกับเค้ก ควินก็ลุกขึ้นจับข้อมือเล็กให้ลุกตามจูงให้เดินออกไปรอนอกร้าน
“อยากได้อะไรมั้ย”
คนที่ตอนแรกตั้งใจจะแกล้งโกรธเงยหน้ามองคนถาม ส่ายหน้าช้าๆ
“ทำไมพวกพี่ใจดีกับผมจังเลยฮะ อย่าทำให้ผมหลงสิ ผมยิ่งชอบคนใจดีอยู่”
‘หลงสิดี อยากให้หลงจนจะบ้าแล้ว!’
ควินคิดพลางเลื่อนไปจับมือบางไว้ อยากจะฉุดเจ้าตัวเล็กไปนอนกอดที่บ้านให้สมใจอยาก
“กลับรถใคร กูหรือมึง”
แซทเดินออกมาหยุดยืนข้างๆเด็กหนุ่ม
“รถกู”
ควินตอบ ดึงมือต้าร์ให้เดินตาม
“จะไปส่งผมทั้งสองคนเลยเหรอฮะ”
คนสงสัยเอ่ยถาม รู้สึกเกรงใจเพื่อนพี่ชาย เหมือนตัวเองเป็นภาระทำให้พวกเขายุ่งยาก
“ผมกลับบ้านเองก็ได้นะฮะ ไม่อยากรบ…”
“จะไปส่ง”
ควินตอบขัดขึ้นเสียงเรียบ เผลอส่งสายตาดุให้จนคนมองตกใจ พอรู้ตัวก็รีบเปลี่ยนท่าที
“จะปล่อยให้กลับคนเดียวได้ไง เดี๋ยวไอ้เนสด่า โทษฐานดูแลน้องมันไม่ดี”
“ฮ่าๆๆ ที่แท้ก็กลัวพี่เนสด่า”
ต้าร์หัวเราะชกแขนคนข้างตัวอย่างหมั้นไส้
“กลัวสิ ไอ้เนสดุจะตาย”
แซทว่าพลางยีผมเด็กหนุ่มอย่างอดใจไม่ไหว
“จริงฮะ พี่เนสดุมากจริงๆ”
คนน้องแอบว่าพี่ชายตัวเองลับหลัง เจ้าตัวกดเสียงต่ำ
“อย่าไปบอกพี่นะฮะว่าผมว่าเขา”
สองหนุ่มพยักหน้ารับ ลอบยิ้มขำ
นิสัยเด็กจริงๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เสียงปิดประตูดังลั่นห้อง ร่างบางของหญิงสาวโผเข้ากอดชายหนุ่มที่นั่งเอนหลังพิงหัวเตียงอยู่ เสียงสะอื้นไห้ค่อยๆดังให้ได้ยินพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลเปียกเสื้อกล้ามสีขาว ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหลังปลอบโยนแต่ปากที่ยังมีรอยแผลกลับแสยะยิ้มร้าย ใบหน้าหล่อเหล่าที่มีรอยฟกช้ำดูมากไปด้วยเล่ห์กล
“ฮาร์ฟ อย่าทิ้งฉันนะ นายอย่าทิ้งฉันนะ”
หญิงสาวบอกเสียงสั่น ซบหน้ากับบ่ากว้าง
“ฉันจะทิ้งเธอได้ยังไง”
เจ้าของชื่อบอกเสียงนุ่ม
“จริงนะ นานจะไม่ทิ้งฉันจริงๆนะ”
ขอคำยืนยัน ไม่อยากเสียใจซ้ำๆกับผู้ชายที่เธอหวังจะพึ่งพิง
“ฉันจะโกหกเธอทำไม”
ได้ยินอีกฝ่ายพูด แขนเรียวก็กอดรัดชายหนุ่มแน่นขึ้น
“พวกมันทิ้งฉัน มันเขี่ยฉันทิ้งแล้วไปมีความสุขกับคนใหม่ ฉันเกลียดพวกมัน ฉันเกลียดพวกมันทุกคน”
เค้นเสียงบอก สะกดกลั้นก้อนสะอื้นลงคอ
“ฉันเคยบอกแล้วไง ว่าสักวันพวกมันต้องทิ้งเธอ สันดานอย่างพวกมัน ไม่เคยรักใครจริงหรอก”
ฮาร์ฟว่าเสียงเข้มพลางคิดในใจถึงเหยื่อรายต่อไปของพี่ชายต่างมารดา
“คิดถึงว่าเขี่ยฉันทิ้งแล้วจะจบง่ายๆเหรอ ฝันไปเถอะ! พวกมันคบกับคนใหม่ได้ ฉันก็ทำให้พวกมันเลิกกันได้!”
หญิงสาวประกาศกร้าว ผละจากชายหนุ่ม ดวงตาแดงก่ำ เธอเจ็บใจ ทั้งเสียหน้าทั้งอับอาย ทั้งโกรธแค้น ทั้งเสียใจ
“ใครล่ะ คนใหม่ของพวกมัน”
ฮาร์ฟถามหยั่งเชิง
“ชื่อต้าร์ เป็นผู้ชาย อยู่โรงเรียนเดียวกับฉัน”
คนฟังพยักหน้ารับรู้
‘เหยื่อคนใหม่เป็นผู้ชาย นักเรียนมอปลาย กินเด็กอีกแล้วสิพวกมึง’
“ฉันจะทำให้พวกมันเจ็บ เหมือนอย่างที่ฉันเจ็บ”
“ฉันอยู่ข้างเธอเสมอ อยากให้ช่วยอะไรก็บอก”
มือหนาเกลี่ยน้ำตาบนแก้มขาวให้อย่างนุ่มนวล
“ขอบคุณนะฮาร์ฟ นายดีกับฉันจริงๆ มีแค่นายคนเดียวที่รักฉัน”
หญิงสาวบอกก่อนจะสวมกอดชายหนุ่มอีกรอบ
คนถูกกอดกระตุกยิ้ม ยกมือขึ้นกอดตอบ
“ขอโทษที่ฉันเคยพูดไม่ดีกับนาย ขอโทษที่ฉันยังลังเลไม่เลือกนายตั้งแต่แรก ขอโทษนะฮาร์ฟ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าใครที่รักฉันจริงๆ”
ความรู้สึกผิดร้องเตือน ยังจำได้ถึงตอนที่ฮาร์ฟตามตื้อเธอใหม่ๆ เขาเฝ้าเพียรพยายามจีบเธออยู่นาน ซึ่งตอนนั้นเธอกำลังคบอยู่กับพวกมัน จะเรียกว่าคบก็ไม่ถูก ต้องเรียกว่าเธอเป็นคู่นอนแก้เบื่อของพวกมันต่างหาก เขาตามเทียวไล้เทียวขื่อจนเธอใจอ่อนแอบคบกับเขาลับหลังพวกมัน ฮาร์ฟเป็นสุภาพบุรุษ เขาดีกับเธอทุกอย่าง ปรนเปรอให้ทั้งเงินทั้งเซ็กซ์ แต่เธอก็ยังไม่เลือกเขา ยังคงโง่งมงายอยู่กับพวกมัน ถ้ารู้ล่วงหน้าว่าจะถูกพวกมันเขี่ยทิ้ง เธอจะทิ้งพวกมันก่อน!
ฮาร์ฟไม่มีอะไรด้อยไปกว่าพวกมัน ถึงเขาจะเป็นลูกเมียน้อย แต่พ่อก็รักเขามาก ตามใจเขาทุกอย่าง ดูได้จากเงินที่มีใช้ไม่ขาดมือและรถสปอร์ตคันหรูที่เขาขับ เขามีเงินให้เธอใช้ มีรถให้เธอนั่ง มีคอนโดฯให้เธออยู่ เขามีทุกอย่างที่เธอต้องการ ถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องเลือกเขาจริงๆสักที
“ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าสักวันเธอต้องเลือกฉัน”
ฮาร์ฟบอกเสียงนุ่มตรงข้ามกับความจริงในใจ
“ขอบคุณนะ ขอบคุณที่ยังรอฉัน ขอบคุณที่รักฉัน ขอบคุณจริงๆ”
คนฟังแสยะยิ้มกับความโง่ของหญิงสาวในอ้อมกอด
‘ของที่ไอ้ควินเขี่ยทิ้งแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีก!’
‘ขอโทษนะเมเปิ้ล เธอมันโง่เอง!’
-------------------------------------------------------------------------------
อย่าถามว่าเรื่องนี้ใครเลวสุด :laugh: เชื่อว่าคนอ่านตัดสินได้ :z2:
ขออภัยที่มาแค่ 50% (อีกแล้ว) :monkeysad: ฟีลในการแต่งหยุดชะงักแค่นี้จริงๆ :katai4:
ฟีลมาเมื่อไหร่จะรีบปั่นต่อทีเหลือนะคะ :z3: ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตาม
ครึ่งหลัง ปะ ฉะ ดะ กันแน่ อย่างที่ได้บอกไว้ตั้งแต่ตอนที่แล้ว :hao3:
รักคนอ่านเสมอ :mew1:
-
อื้อหือ หญิงร้ายชายเลว เหมาะสมกันมากๆ ฮาร์ฟกับเมเปิ้ล
ที่จริงมันไม่ใช่เรื่องเป็นผู้หญิงแล้วแพ้ผู้ชายหรอกนะเมเปิ้ล สันดานเธอต่างหากที่ทำให้เธอแพ้ 'ต้าร์' ไม่ใช่แพ้ผู้ชายคนไหนก็ได้
ตอนพาร์ทอดีตนี่หวานเชื่อมสดใส พอเจอปัจจุบันเข้าไปนี่ ..............-*-
ถึงจะจบแซดเราก็จะอ่านต่อไป กระซิกๆ T^T รอคนเขียนมีอารมณ์แต่งต่อไวๆ สู้ๆนะจ๊า
-
เลวมากกก
-
นี้ฉันต้องมานั่งรอฟิลลิ่งคนเเต่งอีก โอ้ววววววววววววววววววววว
ตามไปส่งให้ถึงบ้านเลยได้มั้ยไอ้ฟิลลิ่งเนี้ย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ตา ต้าาาาาา า าา า
ถ้าพี่นายจะดุ ขนาดนี้ ไปเสียตัวให้ร็อกเกอร์อย่างไรหว้าาาา หรือร็อกเกอร์จะกราบขอ :hao7: :hao7: :hao7:
-
นังเมเปิ้ล ขี้อิจฉาจริง ๆ เลย ต้าร์จะซวยแล้ววว
-
ยัยเมเปิ้ลทำเป็นหยิ่งทะนง ที่แท้ตัวเองก็เป็นเครื่องมือให้เค้าแก้แค้นกันน่ะแหละ รู้ตัวบ้างป่ะ
น้องต้าร์นี่สิจะซวยไปด้วย เสียความใสความน่ารักของน้องจัง เดี๋ยวฮาร์ฟกับเมเปิ้ลก็ต้องคิดทำอะไรชั่ว ๆ สินะ
แซทกับควินนี่ทั้งรักทั้งหลงน้องเลยเนอะ กลืนลงท้องได้คงทำไปแล้ว ดีที่ไม่หวงกันเองตกลงกันได้ 555
น้องต้าร์ก็น่ารักเกิ้น น่ารักทุกตรง
ขอบคุณค่ะ
-
:mew6: :mew6: :mew6: :call: :call: :call:
-
หือออ ฮาร์ฟร้ายนะเนี่ยะ >.<
-
:fire: ร้ายกาจจจจ เมเปิ้ลล
-
โห สงสารต้าร์อ่ะ
แบบไม่ได้รู้เรื่องอะไรกะเขาเล้ยย
ก็จะโดนเล่นงานซะแล้ว
ควินกับแซทสร้างศัตรูเยอะนะ
จนทำให้น้องเดือดร้อนไปด้วยเลย
-
สองคนนี้ท่าทางจะทำให้เรื่องวุ่นวายจริง ๆ นะเนี่ย ควินกับแซทจะจัดการยังไงกันนะนั่น
-
อีเมเปิ้ล อีงูพิษ :katai1: :katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: ฮาร์ฟกับยัยเมเปิลช่างเหมาะสมกันจริงๆ เลวทั้งคู่ :katai4:
-
100 หรือยังๆๆๆๆๆๆ/ :-[ :กอด1: :L1:
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆคนเเรกของหน้าที่100 55555+
รักพี่เก๋มากๆคะ :กอด1: :L1:
-
อ่ะหืมมม
เริ่มเข้มข้นขึ้นแล้วสินะ
ยิ่งอ่านยิ่งหนักหน่วง
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปค่ะ :hao6:
-
แซทควินตาร์ อยู่ด้วยกันแล้วน่ารัก โลกสดใสเป็นสีชมพู
ตาร์เด็กน้อยกว่าที่คิดไว้มาก น่ารักเป็นที่สุด
ฮาร์ฟกับเมเปิ้ลนี่คู่สร้างคู่สมกันเนอะ
ชั่วกับชั่วมาเจอกัน โอยย ไม่อยากจะคิดว่าตาร์จะโดน
พวกนี้ทำอะไร แต่ก็พอคิดได้ลางๆ o22
เพราะตอนนั้นใกล้เข้ามาแล้วสินะ
กำลังเข้มข้นๆๆๆๆๆ ขอบคุณและรอส่วนที่เหลือค่ะ
:mew1: :mew1:
-
คู่กันอย่างกับ ผีเน่า โลงผุ ~~~~~~ น่ากลัวจริงๆ
-
นางเมเปิ้ลลลโง่แท้ โง่แท้ :katai3:
-
ต้าร์ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเค้าด้วย พลอยซวยไปด้วย
-
แอบสะใจเมเปิ้ลตะหงิดๆ
-
รู้เลยว่าใครเลว
o18 o18 o18 o18
-
รอระเบิดลง :เฮ้อ:
อิฮาร์ฟมันจะเลวยังไงต่อไปกันนะ ถึงขนาดต้องเอาชีวิตกันขนาดนั้น โหดร้ายยยยยๆๆๆๆๆ :serius2:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
น้องต้าร์ของเราติดกับซะแล้วล่ะมั้งงงงงงงงงง
-
HEARTBREAKER
34
(ต่อ)
ตั้งแต่ขึ้นรถเบนซ์ออกมาจากห้างดัง เจ้าตัวเล็กก็เงียบจนผิดปกติ พอสองหนุ่มหันไปมองก็เห็นว่าเด็กหนุ่มนั่งตาปรือคอพับคออ่อนอยู่ ควินส่ายหน้ายกยิ้มมุมปากอย่างเอ็นดูไม่ต่างจากแซทที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มด้วยความขบขัน เข้าใจว่าแอร์ในรถมันเย็นและเสียงเพลงบัลลาดที่เปิดคลอเบาๆอาจเป็นต้นเหตุให้เด็กหนุ่มเกิดอาการเคลิ้มหลับ แต่สาเหตุหลักน่าจะมาจากเจ้าตัวมากกว่า ที่พอกินเสร็จหนังตาก็เริ่มหย่อน
รถหรูเลี้ยวเข้าซอยบ้านที่คุ้นเคยจนเรียกว่าจำได้แม่น พอมาถึงหน้าประตูรั้วก็พบว่ามันเปิดรอคอยท่าอยู่ก่อนแล้ว เจ้าของรถแสยะยิ้มอย่างรู้เท่าทันความคิดของเพื่อน ชายหนุ่มขับผ่านประตูรั้วเข้าไป พอรถจอดนิ่ง เจ้าของบ้านหน้าหวานแต่แววตาดุอีกทั้งยังแข็งกร้าวก็รีบเดินลงมารับน้องชาย มือบางเปิดประตูรถด้านหลังโดนที่ไม่รอให้คนข้างในเปิดออกมา น้ำเสียงเข้มเอ่ยสั่ง
“รีบๆลงมา”
คนถูกสั่งยกมือขยี้เปลือกตาเพราะความง่วง ขยับตัวก้าวลงจากรถ
“จะดุไรนักหนาวะ น้องมันง่วงนอน”
ควินบอกเพื่อนพลางมองเด็กหนุ่มที่ดูจะหง่อยๆเพราะสายตาดุของพี่ชาย
“กูพูดกับน้องกู มึงเสือกอะไร”
เนสตอบกลับเสียงแข็ง ดึงมือน้องให้เดินตามตนเข้าบ้าน
ควินแสยะยิ้มร้าย มองตามหลังสองพี่น้อง ถ้าเป็นคนอื่นมาพูดกับเขาแบบนี้ มันได้เจ็บตัวแน่!
“ช่างแม่งเหอะ”
แซทบอกพร้อมกับตบบ่าเพื่อนไปที เข้าใจว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงน้องชาย
ควินยักไหล่แทนคำตอบ สองหนุ่มเดินเข้าบ้านไปก็เห็นว่าเพื่อนกำลังมองน้องชายด้วยสายตาดุไม่เปลี่ยน เจ้าตัวเล็กก็นั่งหน้าหง่อยทั้งๆที่ตาปรือไม่หาย เนสเห็นจากหางตาว่าร่างสูงของเพื่อนเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างหลังก็ไล่น้องขึ้นห้อง
“ขึ้นห้องไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าว”
“ครับ”
ต้าร์ตอบรับเสียงแผ่ว เหลือบไปมองสองหนุ่ม ส่งยิ้มบางให้ก่อนลุกขึ้นเดินไปยังชั้นสองของบ้าน
พอลับร่างน้องชาย เนสก็หันมาขึงตาดุใส่เพื่อน
“มึงพาน้องกูไปไหนมา ทำไมกลับเอาป่านนี้”
ถามพลางมองอย่างไม่สบอารมณ์ด้วยเพราะก่อนหน้านี้ จิตใจว้าวุ่นเป็นห่วงน้องชาย ยืนรออยู่หน้าบ้านตั้งนาน ทั้งชะเง้อมองก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าน้องจะกลับ ถ้าไม่กลัวว่าการที่โทรไปเร่งให้รีบกลับแล้วอีกฝ่ายจะประชดด้วยการรั้งตัวต้าร์ไว้นานขึ้น เขาคงกระหน่ำโทรไปแล้ว
“ก็บอกแล้วว่าพาไปช่วยซื้อของ”
แซทตอบเสียงเรียบ เดินไปนั่งที่โซฟา ควินเดินตามไปนั่งที่โซฟาอีกตัว
“แค่ซื้อของ” เนสสวนกลับเสียงสูง “กูไม่เชื่อ”
“มึงจะซักอะไรนักหนาวะ พวกกูแค่เลี้ยงเค้กน้องมึง กินเสร็จก็กลับ ก็แค่นั้น”
ควินบอกอย่างเบื่อหน่ายกับท่าทีของเพื่อน
“พวกมึงก็รู้ว่าช่วงนี้ใกล้สอบ ต้าร์ต้องอ่านหนังสือ พวกมึงยังพาน้องกูไปเที่ยวเล่น รู้เวลาบ้างสิวะ”
เนสโวยอย่างหงุดหงิด
“กูเข้าใจว่ามึงเป็นห่วงต้าร์ แต่พวกกูก็รับปากมึงไปแล้วนี่หว่า มึงจะกลัวเหี้ยไร”
แซทเริ่มหงุดหงิดตาม
“ใช่ พวกมึงรับปากกูแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกมึงจะทำตามที่กูขอ”
ได้ยินอีกฝ่ายสวนมา คนฟังก็พร้อมใจลุกขึ้น ควินเดินเข้าหาคนเตี้ยกว่า
“มึงจะหาเรื่องพวกกูให้ได้เลยใช่มั้ย”
“ใช่แล้วทำไม”
เนสบอกอย่างท้าทาย แววตาแข็งกระด้าง
“กูมาส่งต้าร์ ไม่ได้อยากมีเรื่องกับมึง”
แซทว่าก่อนเดินออกไปด้วยเพราะไม่อยากอยู่ต่อปากต่อคำให้อารมณ์เสียไปมากกว่านี้
“กูชอบต้าร์ แต่ไม่ได้หมายความว่ากูจะยอมทุกอย่าง อย่าบีบให้กูเหี้ย กูรู้ มึงไม่อยากเห็นเวลากูเหี้ยหรอก”
ควินบอกแกมขู่เจ้าของบ้านก่อนเดินตามเพื่อนออกไป ทิ้งให้คนฟังยืนขบกรามพลางกำหมัดแน่นอย่างพยายามระงับโทสะ
“เพราะกูกลัวพวกมึงเหี้ยใส่น้องกูไง กูถึงเป็นห่วง”
เนสเอ่ยลอดไรฟัน เงยหน้ามองขึ้นไปชั้นบนของตัวบ้าน
‘ถ้าพ่อแม่ยังอยู่ คงช่วยเขาจัดการปัญหานี้ได้ ถ้าเพียงแค่พวกท่านไม่ด่วนจากไป เขาคงไม่ต้องมารับภาระหนักอึ้งขนาดนี้’
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บรรยากาศยามเช้าหน้าประตูทางเข้ามหาวิทยาลัยคราคล่ำไปด้วยเหล่านิสิตและรถยนต์ ร่างสูงเปิดประตูก้าวลงจากรถสปอร์ตป้ายแดงที่จอดไว้หลังตึกคณะสถาปัตฯ มือหนาล้วงเอาซองบุหรี่กับไฟแชคในกระเป๋ากางเกงด้านหลัง หยิบมวนออกมาคาบไว้ที่ปากแล้วจุดสูบ พ่นกลุ่มควันพิษออกมาได้สักพัก รถคันที่เป็นเป้าหมายก็แล่นเข้ามาจอด ชายหนุ่มแสยะยิ้มก่อนทิ้งมวนบุหรี่ลงพื้นแล้วยกเท้าขยี้
“ไง พี่ชาย”
ส่งเสียงทักทายเจ้าของรถเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงด้วยรอยยิ้มยียวน
คนถูกทักแสยะยิ้ม เดินมาหยุดเผชิญหน้ากับไอ้ลูกเมียน้อยที่เขาตราหน้ามันตั้งแต่ได้เจอหน้ากันครั้งแรก
“ไง ไอ้ลูกหมา ไม่มีที่อื่นให้มึงเห่าแล้วเหรอ ถึงได้มาเห่าไกลถึงที่นี่”
ควินถามพลางยิ้มเยาะ นึกสะใจที่เห็นอีกฝ่ายกำหมัดแน่นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“ได้ข่าวว่าพี่ชายมีเหยื่อคนใหม่แล้ว น้องเลยมาถามไถ่ ได้ข่าวว่าชื่อต้าร์ เป็นเด็กมอปลาย แถมยังเป็นผู้ชายซะด้วย”
ฮาร์ฟยิ้มกว้าง หรี่ตามองคนตรงหน้าด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
ไม่มีรอยยิ้มเยาะบนใบหน้าอีกต่อไป ควินมองฝ่ายตรงข้ามนิ่ง นัยน์ตาสีเฮเซลวาวโรจ ขายาวก้าวเข้าหาพร้อมกับที่สองมือยื่นออกไปกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายอย่างแรง
“ใจเย็นสิครับพี่ชาย ผมก็แค่ถาม ไม่เห็นต้องรุนแรงเลย”
คนบอกยักคิ้ว เย้าแหย่อารมณ์อย่างต้องการให้คนตรงหน้าโกรธ สองมือยกขึ้นสูงอย่างจะบอกว่ายอมแล้ว
“ถ้ามึงยังไม่อยากตาย อย่ายุ่งกับคนของกู!”
ควินเค้นเสียงบอกพลางกำคอเสื้อแน่นขึ้น ชายหนุ่มแสดงออกชัดเจนถึงความเป็นเจ้าของในตัวเด็กหนุ่ม ทั้งยังออกตัวปกป้องอย่างเผลอตัวให้อีกฝ่ายรู้ถึงจุดอ่อน
“น่ากลัวจัง”
ฮาร์ฟตอบน้ำเสียงขี้เล่น สายตาพราวระยับไปด้วยความตื่นเต้นที่ได้เห็นพี่ชายต่างมารดาแสดงอารมณ์โกรธออกมาให้เห็น นั้นหมายความว่า เหยื่อคนใหม่น่าสนใจไม่น้อย
“อยากตายตามแม่มึงไปก็ลองดู กูไม่ปล่อยมึงแน่”
บอกพลางปล่อยมือออกจากคอเสื้อพร้อมผลักศัตรูออกห่างจนอีกฝ่ายเซถอยหลัง
ฮาร์ฟหัวเราะเบาๆ จัดปกเสื้อตัวเองให้เรียบร้อย เงยมองหน้าคนที่ตนเกลียดชังเข้ากระดูกดำแล้วแสยะยิ้มร้าย
“กูไม่ยอมตายหรอก จนกว่าจะได้น้องต้าร์มาเป็นเมีย”
“ไอ้สัดฮาร์ฟ!”
ควินพุ่งเข้าหาแต่อีกฝ่ายไหวตัวทันรีบเปิดประตูก้าวขึ้นรถ ปิดประตูเสร็จก็รีบสตาร์ทเครื่องยนต์
“ไปนะครับพี่ชาย บ๊ายบาย”
ยกมือโบกให้คนที่ยืนนิ่งจ้องมองมาด้วยสายตาแข็งกร้าวก่อนขับรถออกไปด้วยความเร็ว
ควินมองตามด้วยอารมณ์โกรธจัด หอบหายใจจนมือสั่น ในหัวคิดวนเวียนถึงคำพูดของศัตรู
“กล้ามาท้าทายกูถึงมหา’ลัย มึงอย่าหวังว่าจะได้อยู่ผลาญเงินของพ่อมึงต่อ กล้าแตะคนของกูเมื่อไหร่ กูเอามึงตายแน่!”
เสียงลูกบาสตกกระทบพื้นพร้อมกับเสียงหัวเราะผสมกับเสียงร้องโวยวายดังอยู่ในโรงยิม คนตัวเล็กที่ความสูงไม่ทัดเทียมกับเพื่อนๆถูกล้อจนอารมณ์เสียขวางลูกบาสออกนอกสนามแล้วเดินหนีออกมานั่งบ่นอยู่บนอัฒจัณฑ์ ใบหน้าเรียวเล็กบูดบึ้ง แต่พอเสียงใสๆเอ่ยเรียกพร้อมมาปรากฏตัวให้เห็นตรงหน้า อารมณ์ขุ่นเคืองก็จางหายไปแทนที่ด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ต้าร์”
“เมเปิ้ล ม…มา มาได้ไง”
ต้าร์ถามตะกุกตะกักด้วยความประหม่าที่หญิงสาวในดวงใจยืนส่งยิ้มหวานมาให้ในระยะใกล้ชิด
“ก็ห้อง2มีเรียนพละวันนี้ไม่ใช่เหรอ”
หญิงสาวบอกก่อนนั่งลงข้างๆ เอ่ยถามเสียงหวาน
“เป็นไง เหนื่อยมั้ย”
“ก็ นิดหน่อย”
“นิดหน่อยอะไร ดูสิ เหงื่อเต็มหน้าเลย หันมานี่ เดี๋ยวเราเช็ดหน้าให้”
บอกพลางหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าสีขาวปักลายดอกไม้สีชมพูน่ารักออกมาจากกระเป๋ากระโปรง
คนฟังได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจปนกับอาการเกร็ง เสียงหัวใจเต้นรัวเร็ว
“หันหน้ามาสิ อายอะไร”
เมเปิ้ลยิ้มบอก ถือโอกาสจับหน้าเรียวเล็กของอีกฝ่ายให้หันมามองตนแล้วทาบทับผ้าเช็ดหน้าหอมกรุ่นลงซับเหงื่อบนใบหน้าให้อีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
‘น่ารักจัง’
ต้าร์ยิ้ม เพ้อในใจ มองคนตรงหน้าด้วยสายตาหวานเชื่อม กลิ่นน้ำหอมยวนใจจากกายหญิงสาวโชยเข้าจมูกอย่างจัง ยิ่งพานให้อารมณ์แปรปรวนหนัก ทั้งตื่นเต้นดีใจผสมปนเปกันมั่วไปหมด
“เสร็จแล้ว หน้าต้าร์ใสจัง ใช้ครีมอะไรเหรอ”
“เอ่อ…ครีมเหรอ เราใช้ของเด็กน่ะ”
ตอบเสียงเบา ยิ้มเจื่อนที่ถูกถามถึงเรื่องที่ไม่คาดคิด
“ใช้แป้งเด็กด้วยใช่มั้ยเนี่ย ได้กลิ่นแป้งเด็กห๊อมหอม”
หญิงสาวว่าต่อพลางทำท่าสูดกลิ่นจากคนตรงหน้าไปด้วย
ต้าร์เบิกตากว้าง รีบหันหน้าหนีอย่างเขินอาย แก้มขึ้นสีแดงเรื่อ
“หอมอะไร เหงื่อเราเหม็นจะตาย”
บอกอย่างประหม่า ตกใจกับการกระทำของหญิงสาวเมื่อครู่
“ต้าร์นี่ขี้อายจังเลยนะ เรานึกว่านายชอบเราซะอีก เราเข้าใจผิดไปเหรอเนี่ย ว้า แย่จัง คิดเข้าข้างตัวเองเฉยเลย หน้าแตกเลยเรา”
เมเปิ้ลทอดเสียงผิดหวัง ปั้นหน้าเศร้า
คนฟังรีบหันกลับไปมอง ท่าทางร้อนรน จะพูดก็พูดไม่ออก ได้แต่ยกไม้ยกมือ
“เอ่อ…คือ…เอ่อ…”
“ขอโทษนะที่เรามากวนเวลา”
“ไม่ใช่อย่างนั้น เดี๋ยว เมเปิ้ล อย่าเพิ่งไป”
หลุดเสียงห้ามออกไปแล้วก็ได้แต่นั่งนิ่ง
คนที่ทำท่าจะลุกหนีค่อยๆนั่งลงตามเดิน
“มีอะไรเหรอ”
“เอ่อ…คือ เรา…เรา…ช…ชอบ”
“ขอโทษนะต้าร์ เราต้องรีบไปแล้ว เพื่อนไลน์มาบอกว่าอาจารย์เข้าห้องแล้ว ไปก่อนนะ ตอนเย็นเจอกันหน้าโรงเรียนนะ”
เมเปิ้ลโพล่งขึ้น รีบลุกโบกมือลา กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกนอกโรงยิมไป ทิ้งให้คนที่ตั้งใจสารภาพความรู้สึกหน้าเศร้า ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ต้าร์เอ๊ย โง่จริงๆ โง่ๆๆๆ ทำไมไม่บอกไปเลยว่าชอบเขา ทำไมไม่พูดออกไปวะ จะอายทำไม โอ้ย!”
บ่นกับตนเองพลางทิ้งผมอย่างเสียดายโอกาสที่ตัวเองไม่มีความกล้าพอจะบอกความรู้สึกออกไปให้อีกฝ่ายรับรู้
เฟียซส่ายหน้าขำ เขามองเห็นตั้งแต่ฝ่ายหญิงเดินเข้ามาหาเพื่อนสนิทแล้ว สุดท้ายไอ้เตี้ยก็แห้วตามระเบียบเพราะความเอ๋อของมัน ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือควรเสียใจกับมันดี
‘ถ้าไม่อยากให้ต้าร์รู้ว่าเรามีอะไรกัน รีบมาหาเมตอนนี้ ที่ร้านกาแฟร้านเดิม’
หญิงสาวอ่านข้อความที่ตนพิมพ์ก่อนส่งไปยังเลขหมายปลายทางของผู้รับ ใบหน้าเรียวรูปไข่แสยะยิ้มร้ายกาจก่อนเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากระโปรง ขาเรียวขาวเดินเข้าไปหาเพื่อนร่วมห้อง
“นี่ เราฝากไปบอกต้าร์ห้อง2หน่อยสิ ว่าเราต้องรีบกลับบ้าน ขอโทษที่ผิดนัด เขารอเราอยู่หน้าโรงเรียน ขอบใจมากนะ”
สั่งความเสร็จก็ส่งยิ้มหวานให้ก่อนเดินออกจากห้อง
‘ยืนรอไปเถอะไอ้โง่’
แสยะยิ้มให้กับความโง่เขลาของอีกฝ่าย เดินฮัมเพลงไปทางหลังโรงเรียน หญิงสาวออกมาทางประตูด้านหลังที่นักเรียนส่วนน้อยจะรู้ว่ามีทางออกทางนี้อยู่ เดินมาถึงป้ายรถเมล์ซึ่งเต็มไปด้วยฝูงชน หญิงสาวก็เบียดตัวออกมาโบกรถแท็กซี่ พอรถจอดรับก็รีบเปิดประตูก้าวขึ้นนั่ง ปิดประตูเสร็จก็บอกจุดหมายหมายทางที่จะไปกับโชเฟอร์
เกือบ20นาที แท็กซี่ก็พาเธอมาถึงที่หมาย มือขาวบางหยิบเงินให้โชเฟอร์ครบตามที่จำนวนมิเตอร์ขึ้นบอกก่อนเปิดประตูก้าวลงจากรถ ผลักประตูปิด หันไปมองทางร้านกาแฟก็เห็นว่ารถหรูคันคุ้นตาจอดอยู่ในลาดจอดแล้ว หญิงสาวแสยะยิ้มสมใจ เดินเข้าร้านไป ตากวาดมองหาคนสำคัญ พอเห็นว่านั่งอยู่ที่โต๊ะด้านในสุดก็เดินยิ้มหวานเข้าไปหา
“สวัสดีค่ะพี่แซท”
เอ่ยทักทายพลางนั่งลงฝั่งตรงข้าม
คนมาถึงก่อนผินหน้ากลับมามองคนนัด แววตาเยือกเย็นส่งให้เป็นการทักทายแล้วจึงเอ่ยคำ
“อย่ายุ่งกับต้าร์ ระหว่างเรามันจบไปแล้ว ต่างคนต่างอยู่ อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน”
“แหม อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิคะ เมว่าเราสั่งเครื่องดื่มเย็นๆก่อนดีกว่า”
หญิงสาวเอ่ยเสียงหวาน แต่อีกฝ่ายไม่เล่นด้วย สวนกลับเสียงห้วน
“อย่ามาเรื่องมาก ฉันไม่ชอบ”
“เมก็ไม่ชอบให้พี่แซทพูดกับเมแบบนี้เหมือนกัน”
“ไม่ชอบก็อย่ามาเสือกเรื่องของฉัน”
แซทว่าต่อด้วยคำพูดรุนแรง ส่งสายตาแข็งกร้าวให้คนมอง
“เมก็ไม่ได้อยากเสือกเรื่องของพี่หรอกค่ะ แต่พอดีว่าคนที่พี่ติดพันอยู่เป็นเพื่อนเม แถมเขายังแสดงออกชัดเจนว่าชอบเมด้วย จะให้เมทำยังไงล่ะคะ”
หญิงสาวบอกพลางกรีดยิ้มร้ายกาจ ส่งสายตาท้าทายให้ชายหนุ่ม
“ปฏิเสธไปแล้วเลิกยุ่งกับต้าร์”
แซทบอกเสียงเข้ม รู้สึกได้ว่าโทสะที่พยายามข่มกลั้นไว้เริ่มจะทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
“ให้เมปฏิเสธเหรอคะ ได้ไงล่ะ พวกพี่เพิ่งทิ้งเม เมกำลังอกหักนะคะ จะให้เมปฏิเสธความรู้สึกดีดีของต้าร์ได้ไง”
“เมเปิ้ล!”
แซทเผลอตวาด จนคนในร้านพากันหันมามอง
หญิงสาวเจ้าของชื่อรีบโปรยยิ้มหวานขอโทษลูกค้าแทนชายหนุ่ม
“ใจเย็นสิคะพี่แซท นี่มันร้านกาแฟนะคะ ไม่ใช่คอนโดส่วนตัวของพี่”
หันมาบอกกึ่งตำหนิชายหนุ่มทั้งรอยยิ้มหวาน
“ไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน บอกมาว่าจะเอายังไง”
แซทกำหมัดแน่น บอกตัวเองให้ใจเย็น แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกินเพราะผู้หญิงตรงหน้าตั้งใจยั่วให้เขาโกรธ!
“ก็ไม่เอาไงค่ะ ถ้าอยากให้เมปฏิเสธ พวกพี่ก็เลิกยุ่งกับต้าร์ซะ”
“เลิกยุ่ง”
แซททวนคำก่อนปล่อยเสียงหัวเราะเยาะอีกฝ่าย
“เธอเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน”
หญิงสาวเหยียดยิ้ม ลุกขึ้นยืน
“เมไม่มีสิทธิ์สั่งพี่ แต่เมมีสิทธิ์สั่งให้ต้าร์เลิกยุ่งกับพวกพี่ อย่าลืมสิคะว่าต้าร์รู้สึกยังไงกับเม ถ้าเมบอกต้าร์ว่าเราเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน ก่อนที่พวกพี่จะทิ้งเม คิดดูสิคะ ต้าร์จะยังคบกับพวกพี่ต่อไปมั้ย”
เธอรู้ว่าเขาต้องปฏิเสธ คนที่ทะนงตัวว่าตัวเองเป็นใหญ่ เป็นเพศชาติที่แข็งแกร่ง เต็มเปี่ยมไปด้วยอำนาจเงินอย่างเขาย่อมไม่เกรงกลัวต่อคำขู่ของเธอ ความจริงเธอก็แค่แกล้งแหย่ให้เขาโกรธ เพราะสุดท้ายต่อให้เขาไม่เล่นไปตามเกมที่เธอวางไว้ เธอก็ตั้งใจบอกเรื่องความสัมพันธ์นี้ให้ไอ้ซื่อบื้อนั้นรู้!
บอกแล้วไง ว่าเธอจะทำให้พวกมันเลิกกัน!
“เธอเล่นผิดคนแล้วเมเปิ้ล ถ้าเธอบอกต้าร์ ชีวิตเธอดิ่งลงเหวแน่”
แซทลุกขึ้นบอกเสียงเรียบ แสยะยิ้มเยาะหญิงสาวก่อนเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้คนฟังยืนตัวสั่นกับคำขู่
‘ดิ่งลงเหวเหรอ ก็เอาสิ ถ้าชีวิตเธอจะพังพินาศ เธอก็จะลากพวกมันให้พังไปกับเธอด้วย!’
---------------------------------------------------------------------------
แลกกันคนละหมัด :laugh: สำหรับครึ่งหลัง นั่งพิมพ์ไป ในใจก็หมั้นไส้เมเปิ้ลไป
นางคนนี้จะสตอร์ไปไหน? :z2: อยากมอบเปลือกทุเรียนให้นางเหลือเกิน :m31:
ส่วนฮาร์ฟ ผู้ชายคนนี้คนแต่งให้คะแนนพิศวาสเป็นการส่วนตัว ฮาร์ฟไม่ผิดคะ นี่พูดเลย :-[
เขี่ย2พระเอกลงถังขยะ แล้วมาแซ่บกับตัวร้ายกันเถอะค่ะพวกเรา! (ปลุกระดม) :hao6:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามนะคะ :กอด1: :L2: :L1: :hao5:
-
กำลังมันส์เลยอ่ะ อิอิอิ
-
แหม๋ แผ่แม่เบี้ยเลยนะนางเมเปิ้ล
-
สำหรับนังเมเปิ้ลแล้วเหมาะจะมอบเปลือกทุเรียนให้เป็นของรางวัลจริงๆ :m16:
-
อิอิ ตื่นเต้นอยากรุแล้ววว :call:
-
จัดการอิเมเปิ้ลคนแรกเลย o18
-
ยัยเมเปิ้ลแม่งสุดยอด อยากได้ 2 คนนั้นขนาดนั้นเลย เค้าไม่เอาแล้วก็ไปหาเอาข้างหน้าเห้อ
จุดอ่อนคือน้องต้าร์ดันไปหลงรักมันนี่แหละ โถ ตัวเล็กตัวน้อยของพี่คิดจะเป็นรุก เอ็นดูนะ
แต่สงสารน้องจังโดนนังเมเปิ้ลหลอก
อีพี่ฮาร์ฟนี่ก็ปากวอนโดนต่อยมาก ๆ เริ่มเปิดสงครามกันแล้วสิ น้องต้าร์ยังไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย
ว่าอยู่ตรงกลางของสงคราม
ขอบคุณค่ะ
-
กลัวจัง ฮาร์ฟจะทำอะไรต้าร์กันแน่
มันต้องร้ายกาจมากถึงขนาดทำให้อิพี่สองคนนี้ข่มขืนน้องเลยใช่ป่ะ
อร๊ากกกกกกกกกก :katai1: :katai1:
-
หื้มมมมมมมมม มม ม
เเซทกับควินไม่ใช่ตัวร้ายหรอกเหรอ
ตามเนื้อผ้านเเล้วพ่อหนุ่มน้อยฮาร์ฟของเรา
น่ารักน่าชังดูเป็นตัวร้ายที่น่าฮักกก :hao7: :hao7:
-
ต้าร์ ไม่รู้ตัวเกินไปแล้วนะเนี่ย ใสซื่อสุดยอด...
-
หมั่นไส้เมเปิ้ล อยากถีบฮาร์ฟ รำคาญไอพระเอกสองตัว 5555555555555555555555+
มาต่อไวไวน้าาาา~ :กอด1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
นางเมจะทำไรต้าร์อ่ะ น่ากัวนางจังเลย
แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้งเพราะต้าร์ของเรา มีผู้พิทักษ์ส่วนตัวตั้ง 2 หนุ่ม ฮ่าๆๆๆๆ
-
นางแรงมากกกกกกกก :m31:
เดี๋ยวเถอะ จะได้เจอของจริง :m16:
-
ยัยเมเปิ้ลเค้าทุ่มค่ะ ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว :hao3:
-
สงสารน้เงต้าร์
ตอนหน้าจะโดนอะไรบ้างเนี่ย
พอมาดูตอนนี้ ต้าร์เปลี่ยนไปมากจริงๆ
ดม้กระทั่งเมเปิ้ล ยังรังเกียจอ่ะ
พี่แซทกับพี่ควินนี่น้า
-
ไม่รู้ว่าความคิดเราจะสวนกระแสรึป่าว เมื่อก่อนเราหมั่นไส้อีตาสองโหดนี่มากๆเลยนะ
แต่พอมาอ่านตอนย้อนอดีต ทำไมเรารู้สึกหมั่นไส้ต้ายังไงก็ไม่รู้ มันดูใสซื่อไปเนอะ
ไม่เคยรับรู้อะไรรอบตัวเลย เกือบๆจะเหมือนซื่อบื้อเลยนะ อาจจะเป็นส่วนตัวเราด้วยแหละที่เห็นคนแบบนี้แล้วมันตะหงิดๆ
ถ้าจะใสซื่อสะอาดขนาดนี้มันคงอยู่บนโลกความเป็นจริงไม่ได้หรอก บางทีพี่ชายก็ปกป้องปะคบปะหงมจนเกินพอดี
น้องชายไม่ทันคนเอาซะเลย มีเรื่องอะไรก็กางปีกปกป้องไปซะหมด ไม่รู้ว่าต่อจากนี้เรื่องจะเป็นยังไง
แต่ในความคิดเรา ถ้าต้าถูกเลี้ยงดูและหล่อหลอมให้เป็นคนที่เข้มแข็งแบบพี่ชาย บางทีอะไรๆคงไม่เลวร้ายมากขนาดนี้มั้ง
กลัวโดน :z6: จัง แต่ที่เขียนทั้งหมดไม่มีอะไรเลยน้า แค่อินมากไปนิดนึง :mew2:
-
เมจะจุดชนวนด้วยวิธีไหน อยากรู้จริง ๆ แล้วควินกับแซทจะจัดการ ฮาล์ฟกับเมเปิ้ลยังไง
-
อยากกระโดดถีบยอดอกนังเม! เข้ากับที่ว่า ฉันไม่ได้ นายก็ต้องไม่ได้ สงสารน้องเตี้ย เอ๊ย น้องต้าร์ ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเล้ยยยยยย
สถานการณ์มันก็เหมือนแซทควินจะออกโรงปกป้องต้าร์นะ แต่มันไม่สำเร็จหรอกเหรอ ถึงได้กลายเป็นเรื่องน่ะ
ส่วนฮาร์ฟนี่ ถ้าไม่ผิด ทำไมตายได้ล่ะ แว้กกกกก อยากรู้แล้วอ่ะ ตอนหน้าๆๆๆๆ
ฉลองครบร้อยหน้า โอ้เย~ //จุดพลุ ปุ้งๆๆๆ
-
:katai4: ใครก็ได้เอานางไปทิ้งที บังอาจจะใช้น้องต้าร์(ของฉัน)เป็นเครื่องมือ แกไม่ตายดีแน่เมเปิ้ล :katai1:
:hao6: คนแต่งบอกว่าฮาร์ฟแซบ จัดมาเลย จะรอ :katai3:
-
ยังอ่านด้วยความรู้สึกหน่วงตลอดเวลาเพราะว่าคนเขียนเคยบอกว่าเรื่องนี้ไม่แฮปปี้เอนดิ้ง TT ./// เปลี่ยนใจไม่ได้หรอตัวเอง
-
พี่แซทรีบจัดการนังเมเปิ้ลด่วนเลยนะ
ไม่ไหวกับนางมากๆ หน้าตาดี นิสัยทุเรศ แว้กกกกกกก :angry2:
-
นังงูพิษเมเปิ้ล .......กล้ามากค่ะ!!!!
-
เมเปิ้ลถูกเกลียดเรียบร้อยโดยไม่ต้องพยายามเลย
-
การี๊ดดด โอยย ชอบฮา์ร์ฟอ่ะ อยากได้ฮาร์ฟ (เค้าอยากได้คนเล๊ว..เลว)
เอ๊ะ!! หรือฮาร์ฟไม่ใช่คนเลว แต่ถูกใส่ร้าย อิอิ :katai2-1: :katai3:
(ได้ข่าวว่าครึ่งที่แล้วยังด่าฮาร์ฟอยู่เลย 555555)
กำลังสนุกเลยอ่ะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วล่ะสิ
อยากเห็นความพินาศย่อยยับของนังตัวร้าย นังเมเปิ้ล
แอบเบื่อตาร์เหมือนกานน จะคลั่งไคล้เครซี่่นังเมเปิ้ลทำซากไรนักหนา เฮ้อออ
รอฉากเด็ด ตาร์โดนข่มขืน กร๊ากกกกก (จิตเนอะ) :hao6:
-
นางนี่มันร้ายอะ
-
บอกตรงๆเลยค่ะ พอรุ้ว่าจะจบเศร้ามันรุสึกหน่วงหัวใจทุกครั้ง
แต่มันหยุดอ่านไม่ได้จิงๆ เปนเพราะอะไรก้ไม่รุ้ ฮืออออ
ได้แต่ทำใจและเปนกำลังใจให้คนเขียนต่อไป อย่าโหดมากเลยน้าาาาาา /|\
กราบบบบบบบ
-
งานนี้ ไม่ว่าจะทางไหน ต้าร์ก็รับเละทั้งคู่อะ
สงสารน้องต้าร์จัง น้องต้าร์สู้ๆ
คนเขียนก็ด้วยนะค่ะ อย่าใจร้ายกับน้องต้าร์ให้มากนัก
เบามือกับน้องเขาหน่อย เด๋วแม่ยกน้องเค้าจะทนไม่ได้เอา อิ อิ
รอตอนต่อไปอยู่จ้า
-
งานนี้ ไม่ว่าจะทางไหน ต้าร์ก็รับเละทั้งคู่อะ
สงสารน้องต้าร์จัง น้องต้าร์สู้ๆ
คนเขียนก็ด้วยนะค่ะ อย่าใจร้ายกับน้องต้าร์ให้มากนัก
เบามือกับน้องเขาหน่อย เด๋วแม่ยกน้องเค้าจะทนไม่ได้เอา อิ อิ
รอตอนต่อไปอยู่จ้า
-
กำลังมันเลยน่ะ :katai2-1: ทำไมจบค้างคาจังเลยน่ะ ยังไงมาต่อไว ๆ น่ะ เมเปิ้ลเสียชาติเกิดผู้หญิงจริง ๆ ทำไมนิสัยแบบนี้เนี่ย :katai1: เราไม่โกรธฮาร์ฟน่ะ เพราะพอจะเข้าใจในตัวเขาน่ะ แซทกับควินพออยู่กับต้าร์แล้วน่ารักมาก ๆ เลยน่ะ ชอบ ๆ สงสารต้าร์จริง ๆ มีรักครั้งแรกก้อช้ำเลยน่ะ ความใสซื่อทำให้มองโลกในแง่สวยงามไปหมดจริง ๆ :mew6:
-
อิเมไม่รู้ตัวซะแล้วว่ากำลังชักพาความซวยเข้ามาเยือนตัวเอง
-
แอร๊งงงงงง
เอาจริงๆนะ ไม่รู้จะเชียร์ใครดี
ต่างคนต่างร้ายกาจซะขนาดนั้น
เข้าข้างใครยากจริงๆ
หญิงร้ายชายเลว มันเสมอภาคกันหมดเลย
เอาเป็นว่าเรื่องนี้ไม่มีใครผิดใครถูก
มีแต่เหยื่อ 5555
ตามสุภาษิตที่ว่าปลาใหญ่กินปลาเล็กน่ะนะ
เอิ๊กกกกกกกกกกกกกก :hao7:
-
สุดยอดจริงๆ
-
เมเปิ้ล ร้ายกาจมาก
-
แสดงว่าเรื่องราวในอดีตใกล้จะจบแล้วใช่ไหม เหลืออีกไม่กี่ตอนใช่ไหม บอกทีๆ ไม่อยา่กรุแล้ว อ่านแค่นี้ก้อรุแล้วว่าจะเปนไง ! ! ~
-
HEARTBREAKER
35
ขึ้นชื่อว่า ‘ข่าวลือ’ ถ้าไม่มีมูลความจริง ผู้คนก็คงไม่เอามาพูดกัน ข่าวลือ เปรียบเหมือนไฟลามทุ่ง ที่พอได้ได้ยินจากปากคนนึงก็ลามไปถึงคนกลุ่มใหญ่ในเวลาอันรวดเร็ว ยิ่งข่าวลือที่ว่าเป็นของนักเรียนที่มีชื่อเสียงของโรงเรียนดัง ข่าวลือดังกล่าวก็ยิ่งลุกลามใหญ่โต ทำให้คนตกเป็นข่าวแทบไม่มีที่ยืนอยู่ในสถานศึกษา ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าอาจารย์หรือแม้กระทั่งเพื่อนร่วมห้อง อย่างเดียวที่ทำได้คือความเงียบ ไม่พูดจากับใครทั้งสิ้น เพราะถ้าขืนพูดไป ข่าวลือก็ไม่มีวันจบ ซ้ำยิ่งเป็นการตอกย้ำให้เรื่องยืดยาวต่อไปอีก
‘เลิกเรียนแล้ว มารับหน่อย’
หญิงสาวส่งข้อความหาแฟนหนุ่ม แต่อีกฝ่ายส่งกลับมาว่า ‘ไม่ว่าง’ พอเธอโทรหาเขาก็บอกว่าติดธุระต้องรีบไปจัดการแล้วตัดสายไปเลย ความโกรธกับเรื่องของข่าวลือกับความไม่พอใจในตัวแฟนหนุ่มแทบทำให้เธอกรีดร้องออกมา หญิงสาวรีบเก็บกระเป๋าเดินเร็วออกจากห้องเรียนท่ามกลางสายตาและเสียงซุบซิบนินทาให้ได้ยินตลอดทางจนถึงหน้าโรงเรียน กำลังจะโบกรถแท็กซี่สายตาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายร่างสูงยืนกอดอกพิงกำแพงโรงเรียนส่งรอยยิ้มเหยียดมาให้ ดวงตากลมกระตุกวูบอย่างหวาดกลัว แต่เพียงแวบเดียวดวงตาคู่สวยก็เปลี่ยนเป็นแข็งกราววาวโรจด้วยเพลิงโทสะ หญิงสาวรีบเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม กำมือแน่นจนสั่นก่อนเค้นเสียงถามอีกฝ่าย
“ฝีมือพวกพี่ใช่มั้ย พวกพี่เป็นคนปล่อยข่าวลือบ้าๆนี่ใช่มั้ย”
“เธอก็ไม่ได้โง่นี่”
ชายหนุ่มตอบเสียงเยาะ แสยะยิ้มร้าย
“พี่ควิน พวกพี่มันเลว เลวที่สุด”
หญิงสาวด่าอย่างเจ็บใจระคนโกรธแค้น
“แล้วไง เพิ่งรู้เหรอ”
ควินตอบอย่างต้องการเย้าแหย่อารมณ์คนฟัง
“เธอมันก็เลวไม่ต่างจากพวกฉันหรอก” ว่าต่อเสียงเรียบ “ผู้หญิงที่ยอมนอนกับผู้ชายพร้อมกัน2คนแถมยังแอบไปมั่วกับผู้ชายอีกคน ผู้หญิงแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรนะ ร่าน หรือว่าสำส่อน”
“แก!”
หญิงสาวเผลอตะคอกใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ คนที่ยืนอยู่บริเวณรอบๆต่างพากันหันมามองและซุบซิบกัน
“เธอจะปฏิเสธเหรอว่าไม่ได้นอนกับไอ้ฮาร์ฟ”
พอได้ยินชื่อคนที่ตนแอบคบลับหลัง หญิงสาวก็แสดงอาการตื่นกลัว
“ฉันจะบอกให้เธอหายโง่นะเมเปิ้ล ไอ้ฮาร์ฟมันชอบกินของเหลือเดนต่อจากฉัน พอฉันเขี่ยทิ้งแล้ว มันก็จะทำเหมือนกัน”
ควินกระตุกยิ้ม มองคนอวดเก่งตรงหน้าเบิกตากว้างราวกับคนสติหลุด
“ไม่จริง ฮาร์ฟเขาไม่เลวเหมือนพวกแก เขารักฉัน”
“รักเหรอ”
คนฟังย้อนถาม เปล่งเสียงหัวเราะขบขันตามมา
“เธอนี่โง่กว่าที่ฉันคิดนะ”
หญิงสาวตัวสั่นหนักขึ้น ยิ่งได้ยินเสียงซุบซิบนินทาเข้าหูเธอก็ยิ่งอยากกรีดร้อง ดวงตากลมหันมองไปรอบๆตัวก็เห็นว่าทุกคนต่างจับจ้องมองมาที่เธอ
“เลิกเรียน คนกำลังเยอะ จะให้ฉันบอกดีมั้ยว่าอาชีพเสริมเธอคืองานอะไร”
ควินบอกเสียงเรียบแต่สายตาวาววับอย่างนึกสนุก
คนฟังรีบหันหลังเดินเร็วไปโบกรถแท็กซี่ ควินมองตามจนอีกฝ่ายขึ้นรถขับออกไปไกลสายตาก็ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาดู ชายหนุ่มรีบรับสายเมื่อเห็นชื่อคนโทรมา
“เออ”
ตอบรับสั้นๆก่อนตัดสายเมื่ออีกฝ่ายโทรมารายงานว่าต้าร์กำลังเดินออกมา ชายหนุ่มเดินไปดักรอที่หน้าประตู นัยน์ตาคมมองเห็นร่างเล็กเดินเคียงข้างมากับไอ้คนที่เขาไม่ชอบหน้า คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างไม่พอใจแต่พอเห็นว่าเด็กหนุ่มเห็นตนแล้วโบกมือให้พร้อมกับวิ่งเข้ามาหา คิ้วที่ขมวดอยู่ก็คลายออก
“สวัสดีครับพี่ควิน”
ต้าร์ยกมือไหว้ ยิ้มบางๆให้
“กูกลับก่อนนะ”
เฟียซหันมาบอกเพื่อน ต้าร์หันไปพยักหน้าให้ด้วยรู้ว่าเพื่อนมีงานต้องไปทำ เฟียซมองหน้าควินครู่
นึงอย่างไม่ไว้ใจก่อนเดินไปป้ายรถ แม้จะเป็นห่วงต้าร์แต่ก็อยู่ด้วยไม่ได้เพราะติดงาน
“พี่ควินมารับผมเหรอฮะ”
หันมาถามร่างสูงเมื่อเห็นเพื่อนขึ้นรถเมล์ไปแล้ว
ควินไม่ตอบแต่ฉวยเอากระเป๋านักเรียนจากมือต้าร์ไปถือแล้วเดินนำไปก่อน เจ้าของกระเป๋าเดินตามไปอย่างหง่อยๆ
“เป็นอะไร”
หันมาถามเพราะเห็นอาการคนตัวเล็กเงียบจนผิดปกติ
“เปล่าครับ”
เจ้าตัวส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่พอใจที่มารับ”
ควินถามต่อ
“เปล่าครับ”
ส่ายหน้าอีก คนถามเริ่มหัวเสีย
“พูดมา เป็นอะไร”
ต้าร์หยุดเดิน เงยหน้ามองคนข้างกาย ใบหน้าเรียวเล็กหมองเศร้า
“ผมเป็นห่วงเพื่อนนะฮะ มีข่าวลือไม่ดีเกี่ยวกับเธอ”
ได้ยินคำตอบคนถามก็ยิ่งอารมณ์เสีย รู้จากเพื่อนซี้มาว่าเด็กหนุ่มแอบชอบผู้หญิงที่พวกเขาเพิ่งเขี่ยทิ้งไป และดูท่าว่าจะหลงเอามากๆด้วย ถ้าไม่ได้มาเห็นกับตาวันนี้ เขาก็คงไม่รู้ว่าต้าร์จะแสดงออกมากขนาดนี้! ถ้าพวกเขาไม่ลงมือก่อน เมเปิ้ลคงบอกเรื่องความสัมพันธ์กับต้าร์ไปแล้ว ดีที่พวกเขาจ้างเพื่อนร่วมห้องให้คอยตามดูเด็กหนุ่มไม่ให้เข้าใกล้อีกฝ่ายตั้งแต่เช้า และรีบมาดักรอหลังเลิกเรียน
“พี่ควินก็รู้จักเมเปิ้ลใช่มั้ยฮะ มีข่าวลือว่าเธอ…เอ่อ…เธอขายตัว แต่ผมไม่เชื่อหรอก เมเปิ้ลเป็นคนน่ารัก ใครๆก็ชอบเธอ ต้องมีคนใส่ร้ายเธอแน่ๆ”
ควินหงุดหงิด ไม่อยากฟังเด็กหนุ่มพล่ามถึงผู้หญิงคนนั้น เขาจับมือบางดึงให้เดินตามไปด้วยสีหน้านิ่งๆ ต้าร์ได้แต่ก้มหน้างุดเดินตามคนจูงไปเงียบๆ จนเดินมาถึงรถหรูเจ้าของรถก็เปิดประตูให้
“ขอบคุณครับ”
ต้าร์บอกเสียงแผ่วก้าวเข้าไปนั่งในรถ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนดึงสายเบลท์มาคาดตัว
ควินขึ้นรถมาก็หันมองเด็กหนุ่มที่สีหน้ายังดูหมองๆอยู่ ชายหนุ่มขบกรามแน่นก่อนสตาร์ทรถแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว
‘ทำไมเรื่องมันถึงยุ่งยากแบบนี้วะ!’
ต้าร์นั่งเงียบตลอดทาง สายตาเลื่อนลอย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าของรถกำลังพาตนออกนอกเส้นทางกลับบ้าน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รถเลี้ยวเข้าสู่อาณาเขตของคฤหาสน์สีขาวสไตล์วิคตอเรียน ตากลมมองหน้าคนขับอย่างงุนงงระคนสงสัย พอรถจอดนิ่งหน้าบันไดเทอร์เรส ควินก็เปิดประตูลงไป ชายหนุ่มเดินอ้อมหน้ารถมาเปิดประตูให้เด็กหนุ่มที่ยังนั่งมึนงงอยู่
“ที่นี่ ที่ไหนครับ บ้านพี่ควินเหรอ”
ถามพลางก้าวลงจากรถ มองเข้าไปในตัวบ้านใหญ่โตโออ่า
“อือ”
ควินตอบพลางจับมือต้าร์เดินเข้าบ้าน โซฟาหลุยส์คือสิ่งแรกที่สะดุดตาเด็กหนุ่มเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องรับแขก พอเงยมองข้างบนก็เห็นแชนเดอร์เลียใหญ่ส่องประกายความสวยงามวิบวับห้อยระย้าอยู่บนเพดาน
“มาแล้วเหรอ”
ต้าร์หันไปมองคนพูด หญิงสูงวัยผมสีดอกเลาในชุดผ้าไหมสีเขียวเข้มเดินมาหยุดตรงหน้า รูปร่างของท่านแบบบาง ดูท่านยังแข็งแรงแถมยังคงความสวยไว้ได้อย่างน่าทึ้ง
“คุณยาย”
ควินบอกเสียงนุ่มยามมองไปที่หญิงสูงวัยตรงหน้า นัยน์ตาสีเฮเซลแสดงออกถึงความเคารพรัก
“สวัสดีครับคุณยาย”
ต้าร์ยกมือไม้ผู้สูงวัยอย่างเกร็งๆ ถึงภายนอกท่านจะดูสวยหวาน แต่ท่าทางท่านดูน่าเกรงขาม
“สวัสดีจ๊ะ หนูต้าร์ใช่มั้ย”
คุณยายถามเสียงนุ่ม
“ครับ”
ตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ หันไปมองร่างสูงอย่างจะถามว่า ‘ท่านรู้ชื่อผมได้ยังไง’
“ควินปล่อยมือน้องได้แล้ว ไปบอกเด็กให้หาน้ำกับขนมมาให้น้อง”
คุณยายเอ่ยสั่งหลานชาย เดินเข้ามาจับมือต้าร์ให้เดินตามไปนั่งที่โซฟา
“พี่ควิน”
ต้าร์เรียกร่างสูงที่เดินผ่านหน้าไป
“นั่งคุยกับยายไปก่อน เดี๋ยวเอาน้ำกับขนมมาให้”
ควินบอกก่อนเดินไปทางห้องครัว ทิ้งให้เด็กหนุ่มนั่งตัวเกร็งอยู่กับคุณยาย
“ทำไม กลัวยายเหรอ”
“เปล่าครับ เปล่า”
รีบบอกเสียงหลง ส่ายหน้าแรงจนคนถามยิ้มอย่างเอ็นดู
“ไม่กลัวแล้วทำไมนั่งเกร็ง หืม…นั่งตามสบายเลยลูก คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเอง ไม่ต้องกลัว ยายไม่ดุหรอก หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักแบบนี้ ยายจะกล้าดุได้ยังไง”
พอได้ยินท่านพูดแบบนี้ อาการเกร็งก็ลดลง ต้าร์ยิ้มออก มองท่านอย่างเคารพรักเหมือนญาติผู้ใหญ่ของตัวเอง
“เรียนอยู่ชั้นไหนแล้ว”
“มอหกครับ เทอมสุดท้ายแล้ว”
“ใกล้จะสอบแล้วสิใช่มั้ย หนูอยากเข้ามหา’ลัยไหนล่ะ ยายว่ามหา’ลัยที่ควินเรียนอยู่ก็น่าเข้านะ”
“ครับ ผมตั้งใจว่าจะสอบตรงเข้ามหา’ลัยเดียวกับพี่ควิน พี่ชายผมก็เรียนที่นั่นครับ”
“ดีเลย หนูอยากเข้าคณะไหนล่ะ”
“เอ่อ…ผมชอบทางวิทยาศาสตร์นะฮะ”
ต้าร์ยิ้มตอบอย่างอายๆ เพราะคณะที่ต้องการเข้าไม่ใช่คณะอันดับต้นๆที่เด็กแอดมินชั่นเลือกกัน
“ชอบเรียนอะไร ก็เลือกตามที่เราชอบน่ะถูกแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปเรียนตามที่เขานิยมกันหรอกลูก เอาตามความชอบ ความถนัดของเราดีกว่า”
คุณยายบอกอย่างชี้แนะลูกหลาน ต้าร์ยิ้มกว้าง รู้สึกชอบกับคำพูดคำสอนของท่าน
“ขอบคุณนะครับคุณยาย ผมจะทำตามคำสอนของคุณยายครับ”
ต้าร์ยกมือไหว้ขอบคุณ ยิ้มกว้างให้ ท่านยื่นมือมาลูบศีรษะ ยิ้มใจดีให้เช่นกัน น่าแปลกที่พอได้พูดคุยกับท่านแล้ว ความกังวลใจก่อนหน้านี้หายไปหมดเลย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หญิงสาวหน้าสวยลงมาจากรถแท็กซี่ก่อนเดินเร็วเข้าคอนโดมิเนียมหรู มือบางกำโทรศัพท์ไว้แน่นด้วยอารมณ์โกรธที่โทรติดต่อแฟนหนุ่มไม่ได้เพราะอีกฝ่ายปิดเครื่อง ดวงตากลมแดงก่ำเนื่องจากผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักเพราะความขับแค้นใจที่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่หวังไว้ ขาเรียวก้าวเดินตรงไปยังลิฟต์โดยสาร หากแต่ยังเดินไปไม่ถึงอาการเวียนศีรษะหน้ามืดก็วูบขึ้นมาให้ร่างกายซวนเซจวนจะล้มพับลงไปแต่ยังดีที่มีพนักงานทำความสะอาดของคอนโดฯวิ่งเข้ามาช่วยประคองไว้ได้ทัน
“เป็นยังไงบ้างหนู หน้าซีดเชียว”
แม่บ้านสอบถามอาการ ค่อยๆประคองคนป่วยเดินไปนั่งที่โซฟาของล็อบบี้ ช่วยบีบนวดแขนและเปิดฝายาดมแกว่งใต้จมูกให้คนป่วยสูดดมแก้อาการวิงเวียน
“ขอบคุณนะคะ”
หญิงสาวบอกเสียงแผ่ว หายใจอย่างอ่อนแรง รู้สึกว่ารอบด้านพร่ามัวไปหมด
“ไปโรงพยาบาลมั้ยหนู เดี๋ยวป้าพาไป”
บอกอย่างห่วงใยเพราะเห็นอาการอ่อนเปลี้ยเพลียแรงของเด็กสาวแล้ว ท่าทางจะอาการหนักเอาการ
คนป่วยส่ายหน้าช้าๆปฏิเสธ พยายามจะยันตัวลุกขึ้น แม่บ้านเห็นดังนั้นจึงรีบช่วยประคอง แต่พอเด็กสาวลุกขึ้นได้จู่ๆก็ทรุดฮวบลงไป เป็นลมคอพับคาโซฟาต่อหน้าต่อตาคนช่วยเหลือ แม่บ้านตกใจตะโกนขอความช่วยเหลือ รปภ.ของทางคอนโดรีบวิ่งเข้ามายังจุดเกิดเหตุ ก่อนจะวิ่งออกไปเรียกแท็กซี่ตามคำขอของแม่บ้าน พอเรียกรถได้แล้วก็วิ่งกลับเข้ามาอุ้มคนป่วยไปที่รถ แม่บ้านใจดีเข้าไปนั่งเคียงข้างจับศีรษะเด็กสาวให้เอนซบไหล่ตนไว้ก่อนบอกให้โชเฟอร์แท็กซี่ออกรถไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
กลิ่นเฉพาะของทางโรงพยาบาลปลุกให้คนป่วยค่อยๆลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่ได้เห็นคือพยาบาลสาวส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้อยู่ข้างเตียง เจ้าตัวค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างมึนงง สงสัยว่าตัวเองมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้อย่างไร
“คุณหมอคะ คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ”
เสียงใสของพยาบาลเอ่ยเรียกนายแพทย์เจ้าของไข้ที่ทำการตรวจร่างกายคนป่วย
“สวัสดีครับ”
คุณหมอเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างเตียง ทักทายคนป่วยเสียงนุ่มด้วยรอยยิ้มละมุน
“ไม่ต้องกลัวนะ หนูแค่เป็นลม หน้ามืด แต่เดี๋ยวหมอขอตรวจปัสสาวะนิดนึงนะครับถึงกลับบ้านได้ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวพี่พยาบาลจะพาไป”
บอกพร้อมส่งต่องานให้พยาบาลเข้ามาจัดการต่อ คนป่วยได้แต่กระพริบตาปริบๆมองหน้าพยาบาลที่เข้ามาช่วยประคองให้ลงจากเตียง
“ทำไมต้องตรวจปัสสาวะด้วยหล่ะคะ ก็เมื่อกี้คุณหมอบอกว่าหนูแค่เป็นลม”
ถามพยาบาลอย่างไม่เข้าใจ
“คุณหมอต้องตรวจเพื่อยืนยันอาการค่ะ ยังไงก็ขอความร่วมมือด้วยนะคะ”
พยาบาลยิ้มตอบ ประคองคนป่วยให้เดินไปทางห้องน้ำ
หลังจากจัดการตามที่พยาบาลบอกเสร็จสิ้น คนป่วยก็มานั่งรอผลตรวจในห้องของคุณหมอ พยาบาลส่งกระเป๋ากับโทรศัพท์ให้ บอกว่าคุณป้าที่พามาส่งฝากไว้ให้และขอตัวกลับไปก่อน พอพยาบาลเดินออกจากห้องไป มือบางก็หยิบเครื่องมือสื่อสารมาดูว่ามีสายโทรเข้ามาหรือไม่ แต่หน้าจอก็ไม่แสดงการแจ้งเตือนใดๆ
“ฮาร์ฟ ทำไมนายไม่โทรหาฉัน”
เจ้าของเครื่องเอ่ยเบาๆอย่างตัดพ้อแฟนหนุ่ม พอโทรหาอีกครั้งผลลัพธ์ก็เหมือนเดิมคืออีกฝ่ายปิดเครื่อง หญิงสาวสูดหายใจแรงหลับตาแน่นก่อนฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ไม่นานนักคุณหมอก็เดินเข้ามาพร้อมกับผลตรวจร่างกาย หญิงสาวเปลี่ยนท่าทางมานั่งตัวตรงมองหน้าหมออย่างรอฟังผล
“จากผลตรวจ หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ คุณแม่มือใหม่”
เสียงทุ้มนุ่มของนายแพทย์เอ่ยบอกผลตรวจแก่คนป่วย
“อะไรนะคะ เมื่อกี้…หมอพูดว่าอะไร”
หญิงสาวเอ่ยถามเสียงแผ่วอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน รู้สึกได้ว่ามือที่กำแน่นอยู่นั้นเย็นเฉียบ
“หมอบอกว่า หนูกำลังจะเป็นคุณแม่ครับ หนูตั้งครรภ์ได้3สัปดาห์แล้ว”
คำยืนยันของคุณหมอราวกับก้อนหินใหญ่ถ่วงให้คนฟังจมดิ่งลงห้วงน้ำลึก หญิงสาวนิ่งงันอาการเหมือนช็อคกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินไป
‘ตั้งครรภ์ ท้อง…หมอบอกว่าฉันท้อง’
“ช่วงนี้จะทำอะไรก็ระวังหน่อยนะครับ หมอจะนัดตรวจอีกที คราวหลังพาผู้ปกครองมาด้วย”
คำพูดของคุณหมอไม่ได้เข้าหูคนตรงหน้าแต่อย่างใด หญิงสาวเอาแต่นั่งเงียบ บอกตัวเองในใจซ้ำไปซ้ำมาว่า ‘ท้อง ฉันท้อง’ อยู่อย่างนั้น จนเมื่อพยาบาลเข้ามาช่วยประคองให้เดินออกจากห้องไปนั่งรอรับยาข้างนอก สติถึงได้กลับคืนมา ใบหน้าเรียวก้มลงมองท้องตัวเองพลางยกมือขึ้นลูบ น้ำตาหยดนึงไหลลงโดนมือ ในหัวคิดถึงอนาคตของตัวเอง
‘จะทำยังไง ฉันจะทำยังไงต่อไป’
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เสียงหัวเราะดังอยู่ในห้องนั่งเล่น ควินยืนพิงกรอบประตูมองยายตัวเองกับเด็กหนุ่มหน้าหวานพูดคุยกันอย่างออกรส อดยิ้มตามไม่ได้กับบรรยากาศครึกครื้นที่ไม่ค่อยได้เกิดขึ้นบ่อยนักในบ้านหลังนี้ ชายหนุ่มเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆคนตัวเล็กที่หันมายิ้มกว้างให้แล้วก็หันกลับไปพูดคุยกับคุณยายต่อ
“ไม่กลับบ้านเหรอ”
เอ่ยถามเสียงเรียบ
“จริงสิ! ตอนนี้กี่โมงแล้วฮะ”
ต้าร์ร้องเสียงหลง ถามทั้งๆที่ตัวเองก็ใส่นาฬิกาข้อมืออยู่
“6โมง”
“6โมง!”
ร้องลั่นอีกครั้งพร้อมกับลุกขึ้น
“ตายๆ พี่เนสเอาผมตายแน่”
เจ้าตัวบอกพร้อมกับยกมือทำท่าปาดคอตัวเอง
“พาน้องไปส่งบ้านไป เย็นแล้ว”
คุณยายบอกหลานชายก่อนหันไปสั่งเด็กรับใช้ไปจัดขนมใส่ถุงมาให้เด็กหนุ่ม
“ขอโทษนะครับคุณยาย เมื่อกี้ผมเสียงดังไปหน่อย”
ต้าร์ยกมือไหว้ขอโทษผู้อาวุโสที่เผลอลืมตัวร้องตะโกนออกไปเพราะความตกใจ
“ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวรอเอาขนมกลับไปทานที่บ้านด้วย ยายสั่งให้เด็กไปจัดการอยู่”
“ขอบคุณนะครับ วันหลังผมจะมาเยี่ยมคุณยายบ่อยๆนะฮะ”
“พูดจริงๆนะ อย่าปล่อยให้คนแก่ดีใจเก้อแล้วกัน”
“จริงสิครับ”
ต้าร์ยิ้มบอกเอาใจ
“ขนมมาแล้ว อ่ะลูก แบ่งพี่ชายหนูทานด้วยนะ”
คุณยายยื่นถุงขนมส่งให้
“ขอบคุณมากนะครับคุณยาย”
ต้าร์ไหว้ขอบคุณ รับถุงขนมมาด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ควิน ขับรถดีดี”
หลานชายพยักหน้ารับก่อนโอบเอวพาเด็กหนุ่มเดินออกไป
“ขอบคุณนะครับพี่ควิน วันนี้ผมมีความสุขมากเลย คุณยายพี่น่ารักมากเลยฮะ”
ต้าร์หันไปบอก คนฟังไม่ว่าอะไรแต่ในใจรู้สึกดี ปลื้มที่ได้ยินเด็กหนุ่มบอกว่ามีความสุข แม้ว่าตัวเองจะทำได้แค่นั่งมองเจ้าตัวเล็กพูดคุยกับยายจนแทบไม่มีช่องว่างให้เข้าไปแทรก แต่แค่ได้นั่งมองใบหน้าหวานกับรอยยิ้มสดใสร่าเริง แค่นั้นก็พอแล้ว
“ผมขอโทรหาพี่เนสนะฮะ”
ขึ้นรถคาดเบลท์เรียบร้อยต้าร์ก็เอ่ยบอกเจ้าของรถ กำลังจะล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าแต่มือหนายื่นเข้ามาห้ามไว้
“ไม่ต้อง ก่อนมาส่งข้อความไปบอกมันแล้ว”
ควินบอกเสียงเรียบ ละมือกลับไปวางบนพวงมาลัยรถ สตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไป
ต้าร์นั่งยิ้มมองถุงขนมอย่างมีความสุข
“คุณแม่พี่ควินต้องสวยมากแน่ๆ ใช่มั้ยฮะ ขนาดคุณยายยังสวยขนาดนี้”
นั่งนิ่งมาได้สักพักก็หันไปชวนคนขับคุยด้วย แต่ใบหน้าหล่อเหล่ากับเรียบนิ่งจนผิดสังเกต
“ไม่มีแม่ ท่านเสียไปนานแล้ว”
ควินตอบเสียงเรียบ แต่คนฟังเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ขอโทษนะฮะ ผมไม่รู้ ผม…”
ต้าร์เสียใจที่ตัวเองถามออกไปโดยไม่รู้เรื่องรู้ราว
“ไม่เป็นไร”
ควินบอกพลางยื่นมือข้างที่ไม่ถนัดมาจับมือบางไว้อย่างจะบอกว่าไม่ต้องคิดมาก
“ผม…ผมเสียใจด้วยนะฮะ”
“อย่าคิดมาก ไม่เป็นไร”
บอกพร้อมกับบีบกระชับมือบาง ต้าร์ค่อยยิ้มออกบีบมือตอบกลับ
“ผมก็ไม่มีแม่ ไม่มีพ่อด้วย พวกท่านจากผมไปนานแล้วเหมือนกัน แต่ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมยังมีพี่เนส พี่ควินก็ยังมีคุณยาย เราสองคนเป็นพวกเดียวกันนะฮะ”
ต้าร์บอกพลางยิ้มจนตาหยี ควินอดใจไม่ไหวพอดีกับที่สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีแดง ชายหนุ่มปล่อยมือบางแล้วบีบจมูกโด่งเล็กได้รูปบิดไปมา เรียกเสียงหัวเราะจากคนที่ถูกรังแก
“เจ็บนะ”
ต้าร์แกล้งร้อง ตั้งใจจะยื่นมือไปบีบจมูกโด่งของคนตัวโตกว่าแต่เขาดันหลบทัน พอแกล้งอีกฝ่ายคืนไม่ได้ก็เปลี่ยนวิธีเป็นนั่งนิ่งให้เขาแกล้งจนหน่ำใจ พอมือใหญ่ผละห่าง คนตัวเล็กกว่าก็ยื่นตัวออกไป เอาหัวโหม่งโดนหน้าผากร่างสูงไปเต็มๆ แต่ผลที่ได้ แทนที่อีกฝ่ายจะเจ็บแต่ตัวคนทำดันเจ็บซะเอง
“โอ้ย!”
ส่งเสียงร้องคราง พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะ
“สมน้ำหน้า”
ควินบอกอย่างไม่สนใจ กลั้นขำไว้สุดกำลัง
”ผมเจ็บจริงๆนะ คนอะไรหัวแข็งชะมัด”
ต้าร์โวย ใบหน้าบึ้งตึง
“ทำตัวเอง”
ควินว่าต่อ
เด็กหนุ่มแลบลิ้นใส่ หันหน้าหนีกอดถุงขนมไว้ราวกับเด็กห่วงของ ควินมองท่าทางเง้างอนนั้นก็กระตุกยิ้ม
“หันมานี่”
สั่งเสียงเรียบ แต่อีกฝ่ายดื้อเพ่งไม่ยอมหันกลับมาตามคำสั่ง
“หันมา”
เด็กหนุ่มยังเงียบเช่นเดิม มือหนายื่นออกไปฉกถุงขนมออกมาจากอ้อมกอดอย่างแรงจนหลุด
“เอาคืนมานะ!”
ต้าร์หันกลับมาแว้ดใส่ แต่กลับได้รับสัมผัสเย็นๆจากลมปากที่เป่ารดอยู่บนศีรษะคล้ายร่างสูงจะช่วยเป่าให้คลายอาการเจ็บ
“ไม่เจ็บแล้ว”
ควินบอก ยื่นถุงขนมส่งคืนให้เจ้าของ ต้าร์รับมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“หายเจ็บจริงๆด้วย ยาวิเศษ”
บอกเสียงใส กอดถุงขนมไว้แน่น คนมองลอบยิ้มก่อนออกรถเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว
‘มีเด็กน่ารักอยู่ข้างๆ คอยส่งยิ้มหวานมาให้อย่างนี้ทุกวันก็คงดี’
-----------------------------------------------------------------------------------------
ตึงโป๊ะ! o22 เมเปิ้ล นางท้องกับใครอ่ะ? :m31: ใครคือพ่อของลูกนาง? :m16:
มาทายกันดีกว่า :laugh: 1.ควิน 2.แซท 3.ฮาร์ฟ :z2: มาทายเล่นกัน :mew1:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามนะคะ :pig4: :L1: :กอด1:
-
เดาว่า เมเบิ้ลก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเป็นพ่อเด็ก
คิดว่างั้นนะ
-
คิดถึง ตอนปัจจุบันแล้วค่ะ รอคอยว่าเมื่อไร ต้าร์จะพ้นเงื้อมือของ 2 หนุ่มไปได้ ใครจะเป็นคนมาช่วย
คืออยากเห็นต้าร์ได้มีอิสระ เหตุผลที่บอกว่ารัก และจะกักขังไว้ตลอดไปไม่ได้นะ ต้าร์จะต้องมีชีวิตของตัวเองบ้างไม่ใช่อยู่ใต้อานัส ของ 2 นี้ตลอด เอาให้ต้าร์หนีไปให้ไกลๆๆๆๆ ให้ 2 คนนี้หาไม่เจอ จะได้สำนึกบ้างบางทีพระเอกของเราก็เลวเกินไป อยากเห็นตอนสำนึกผิดบ้าง
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เค้าขอยอมแพ้ ทายไม่ถูกอ่ะว่าลูกใคร เพราะนางฟิสเจอร์ริ่งไปทั่วเลย คนของประชาชนจิงๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ
-
ไม่นางท้องกับใครก็ไม่รู้ ฮ่า ฮ่า
ต้าร์จะรับเป็นพ่อในท้องไหมเนี่ย ฮ่า ฮ่า คนดีขนาด
-
ทายไม่ได้คะ
ต้องรอเด็กมีอายุครรภ์ 10-13 สัปดาห์ การเก็บตัวอย่างนี้จะเจาะผ่านช่องคลอดหรือผนังหน้าท้อง และต้องให้สูตินรีแพทย์เป็นผู้ทำให้เท่านั้น
ถ้านางจะเอาลูกออกก็ต้องทำตอนนี้ นะเทอนะ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
:hao3: ขนาดนางยังไม่รู้ ไอ้ตัวเราจะรู้ก็คงแปลก โฮะๆๆ :katai2-1:
-
:hao7: :hao7:
-
อ่านมาเรื่อยๆ อาจคิดไม่เหมือนคอมเม้นท์อื่น อย่าโกรธกันนะ อาจแล้วสะดุด ต้า ม.6 แล้วเหรอ ทำไมแบ๊วงี้อะ โอเค มันดูน่ารัก ใสซื่อ แต่เฮ้ย ถ้าบอก ม. 1 นี่จะไม่แปลกใจอะ
แต่แค่คิดว่า ตัวเองมีรุ่นพี่ ม.6 ผู้ชายแบ๊วแบบนี้มันไม่ปกติชัวร์
-
ผ่าง!!! นางท้องกับใครกันล่ะ เรื่องราวชักจะใหญ่โต ก็ถ้าจะมีผัวหลายคนขนาดนี้ทำไมนางไม่คุมให้ดีฟระ
สองพี่เล่นแรงกระพือข่าวลือซะ แต่เรื่องจริงก็ไม่ได้ต่างมากไ่ม่ใช่เหรอ (อุ๊บส์ คนอ่านก็แรง)
ฮาร์ฟไม่รักโทรศัพท์เตรียมสลัดทิ้งแล้วสิ คุณยายพี่ควินน่ารักจัง
รอชมตอนหน้าค่า
:pig4:
-
ควินกะแซทไม่มีทางโง่ปล่อยให้ผู้หญิงท้องชัวร์ๆ
-
เมเปิ้ลก็คงจะไม่รู้หรอกว่าใครคือพ่อ o18
-
อาจเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่ทั้ง3คน 55
-
เรื่องคงยิ่งวุ่นวายไปกันใหญ่แน่ ๆ เลยนะเนี่ย เนสคงใช้จังหวะนี้กันควินกับแซทออกจาต้าร์หรือเปล่านะ
-
ควินกะต้าร์สมัยก่อนนี่น่ารักเฮ้ย
มาตอนแรกนี่พี่ควินโคตรเงียบ โคตรดุเลย
แต่ลูกวนท้องเทเปิ้ลนี่ลูกใครละเนี่ย
มีหวังไปเอาออกชัวร์เลย ยัยคนนี้
-
พี่ควินหนูตาร์หวานกันเบาๆ
เห็นด้วยที่ว่าตาร์อยู่ ม.6 แล้ว แต่ช่างแบ๊วเว่อร์ (แต่ชอบง่า)
คุณยายควินน่ารัก คุณยายคงรู้ใช่ไหมว่าควินแอบคิดไม่ซื่อกับน้อง
ควินก็คงบอกคุณยายไว้แล้วนั่นแหละ งั้นคงไม่พาตาร์มาที่บ้าน
และก็แอบสงสารเมเปิ้ลเล็กน้อย ถ้าให้เดาคิดว่าคงท้องกับฮาร์ฟ
เอ๊ะ!! ไม่ดีกว่า ท้องกับใครก็ม่ายรู้ เพราะฮาร์ฟน่ะของเค้า (จองไว้แล้ว) ฮ่าๆๆ
ขอบคุณและรอตอนต่อไปค่ะ บวกเป็ดให้ฮาร์ฟ (แม้ไม่มีบทในตอนนี้ อิอิ)
-
เราเดาว่าน่าจะท้องกับฮาร์ฟมากกว่า เพราะควินกับแซทน่าจะป้องกันตัวเองน่ะ เป็นคนหวาดระแวงอยู่แล้วนี่ สงสัยงานจะเข้าที่ต้าร์แล้วล่ะมั๊ง :mew2:
-
เฮ้อ ใกล้แล้วต้องเตรียมตัวเตรียมใจ :sad4:
-
น่ารักสุดๆๆอะ
-
โว้ววววว เข้มข้นสุดๆ
ยิ่งกว่าละครหลังข่าววว
นั่งลุ้นตัวโก่งว่าจะเป็นยังไงต่อไป 555
เรื่องนี้มันสนุกจริงๆๆๆๆ
＞＜
-
HEARTBREAKER
36
(50%)
เสียงเปิดประตูทำให้คนที่นั่งรอการมาของเจ้าของห้องรีบลุกขึ้นเดินออกไปรับ รอยยิ้มซีดเซียวส่งให้ชายหนุ่มร่างสูงในชุดนักศึกษา หากแต่อีกฝ่ายไม่ได้ยิ้มตอบซ้ำยังเดินผ่านหน้าเธอไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย หญิงสาวสูดหายใจเข้าอย่างเรียกขวัญกำลังใจ เดินตามชายหนุ่มเข้าห้องนอนไป เขาถอดเสื้อทิ้งลงบนพื้นอย่างไม่ใส่ใจก่อนล้มตัวนอนคว่ำบนเตียงราวกับเหน็ดเหนื่อยมาและต้องการพักผ่อน
“ฮาร์ฟ”
เอ่ยเรียกพลางเดินไปนั่งลงข้างๆร่างสูง
“มีอะไรไว้คุยทีหลัง”
น้ำเสียงหงุดหงิดตอบกลับมา
คนเรียกก้มหน้างุดมองมือที่ประสานกันบนตัก มันกำลังสั่นด้วยความหวาดกลัว
‘ยังไงก็ต้องบอก’
หญิงสาวย้ำกับตัวเองในใจก่อนผละไปหยิบแผ่นกระดาษบนโต๊ะหัวเตียงมา นัยน์ตาคู่สวยเพ็งมองมันนิ่งก่อนค่อยๆหันกลับไปมองคนที่นอนนิ่งอยู่
“ฮาร์ฟ ฉัน…ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกนาย”
บอกเสียงสั่นพลางกำแผ่นกระดาษในมือแน่น
“ฮาร์ฟ ลุกขึ้นมาฟังฉันก่อนได้มั้ย”
บอกย้ำพร้อมกับยื่นมือไปเขย่าไหล่
ร่างสูงที่นอนหลับตานิ่งจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดก่อนลุกขึ้นนั่งด้วยใบหน้าโกรธเคืองคนปลุก
“มีอะไร”
เอ่ยถามเสียงห้วน
“ฉัน…เอ่อ…ฉัน…”
“อ้ำอึ้งอยู่อย่างนี้แล้วฉันจะรู้เรื่องมั้ย”
คนรอฟังยกมือขึ้นเสยผม ขยับไปเอนหลังพิงหัวเตียง
“ดูนี่ แล้วนายก็จะรู้เอง”
หญิงสาวบอกพร้อมกับยื่นแผ่นกระดาษให้ชายหนุ่ม ยอมรับว่าไม่กล้าบอกเขาตรงๆ
“บอกมาเลย ฉันขี้เกียจอ่าน”
ฮาร์ฟปัดออก มองหน้าคนยื่นมาให้อย่างรอฟัง
หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก นิ่งไปครู่ก่อนตัดสินใจบอกเรื่องสำคัญให้เขารู้
“ฉันท้อง”
เสียงแผ่วเบาหลุดออกจากปากราวกับเสียงกระซิบแต่คนฟังกลับได้ยินมันชัดเจน เขามองคนตรงหน้าด้วยสายตาเฉยชาก่อนแสยะยิ้มร้ายออกมาแล้วเอ่ยคำที่ทำให้คนฟังเบิกตาโพล่งอย่างคาดไม่ถึง
“แล้วมาบอกฉันทำไม”
“ฮาร์ฟ ทำไมนายพูดกับฉันแบบนี้”
หญิงสาวคราง ใบหน้าเรียวสวยซีดเผือด เธอมองผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาตัดพ้อปนน้ำตาที่เอ่อคลอ
“ฉันพูดอะไรผิด เธอท้อง แล้วมาบอกฉันทำไม”
ชายหนุ่มพูดต่อด้วยท่าทางไม่ทุกข์ร้อนซ้ำยังทำท่าจะไถลตัวลงนอนตามเดิมแต่ติดที่มือบางยื่นมาจับแขนเขาไว้
“แต่ฉันท้องกับนาย ได้ยินมั้ยว่าฉันท้องกับนาย!”
ตะโกนใส่หน้าด้วยอารมณ์โกรธ ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้ม
“ท้องกับฉัน” ฮาร์ฟย้อนถามเสียงสูง “เธอนอนกับไอ้ควิน นอนกับไอ้แซทก่อนหน้าฉัน แล้วแน่ใจได้ยังไงว่าท้องกับฉัน”
“ฮาร์ฟ!”
หญิงสาวระเบิดอารมณ์อีกระลอก เธอมองหน้าชายหนุ่มอย่างผิดหวัง
“ไปบอกไอ้คนที่ทำเธอท้องนู้น อย่ามาโยนขี้ให้ฉัน”
ชายหนุ่มบอกเสียงเข้ม สะบัดแขนออกจากการจับกุม ขยับตัวลงจากเตียงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า
หญิงสาวนั่งนิ่ง อึ้งกับคำพูดตัดรำคาญของร่างสูง ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาหันมองเจ้าของห้องที่กำลังสวมเสื้อ มือบางกำผ้าปูที่นอนจนยับย่น
‘ฉันจะบอกให้เธอหายโง่นะเมเปิ้ล ไอ้ฮาร์ฟมันชอบกินของเหลือเดนต่อจากฉัน พอฉันเขี่ยทิ้งแล้ว มันก็จะทำเหมือนกัน’
จู่ๆคำพูดของควินก็ผุดขึ้นมา หญิงสาวส่ายหน้าแรงปฏิเสธในใจว่าไม่ใช่ความจริงก่อนลุกขึ้นไปยืนซ้อนอยู่ข้างหลังร่างสูง
“ฮาร์ฟ นายต้องรับผิดชอบฉันกับลูก นายต้องรับผิดชอบ ได้ยินมั้ย”
เค้นเสียงบอกด้วยดวงตาแดงก่ำ เธอไม่ยอมท้องโดยไม่มีพ่อของลูกเด็ดขาด เธอไม่ยอม!
“จะให้ฉันรับผิดชอบอะไร ในเมื่อฉันไม่ใช่พ่อของลูกในท้องเธอ!”
ฮาร์ฟหันมาตวาดใส่จนหญิงสาวสะดุ้งตกใจ
“จะไม่ใช่ได้ยังไง นายนั่นแหละคือพ่อของลูกฉัน เป็นนายนั่นแหละ!”
หญิงสาวกรีดร้อง ยกมือขึ้นทุบตีชายหนุ่มอย่างโกรธแค้นที่เขาบอกปัดไม่ยอมรับผิดชอบเธอกับลูก
“โธ่เว้ย! ท้องเองก็รับผิดชอบเองสิวะ!”
ฮาร์ฟระเบิดอารมณ์ใส่บ้าง มือหนารวบสองมือบางแล้วผลักให้ออกห่าง
“แก! แกมันเลว! แกมันก็เลวไม่ต่างจากพวกมันเลย!”
ด่ากราดพลางปราดเข้าไปทุบตีร่างสูงอีกรอบ
“แม่งเอ๊ย!”
ฮาร์ฟสบถ เจ็บกับฝ่ามือที่ทั้งทุบทั้งฟาดลงมาบนตัว
“หยุดบ้าได้แล้วเมเปิ้ล!”
ตวาดลั่นพลางบีบต้นแขนเล็กจนอีกฝ่ายเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
“ไปเอาเด็กออกซะ!”
ถ้อยคำโหดร้ายของร่างสูงหยุดการกระทำของหญิงสาวได้ชะงัก เธอหยุดนิ่ง มือตกลงข้างลำตัว น้ำตาแห่งความเสียใจไหลทะลักออกมา
“เอาเด็กออกเหรอ แกพูดออกมาได้ยังไง พูดออกมาได้ยังไง!”
ตะโกนใส่หน้า ตัวสั่นจนแทบจะยืนไม่อยู่
“แล้วโง่ปล่อยให้ตัวเองท้องทำไม!”
ฮาร์ฟสวนกลับ
“ไอ้สารเลว!”
มือบางยกขึ้นฟาดหน้าคนพ่นวาจาโหดร้ายออกมา
ฮาร์ฟตวัดนัยน์ดุคมมองคนที่กล้าตบหน้าเขาด้วยอารมณ์โกรธจัด มือหนากระชากเส้นผมยาวดึงรั้งจนใบหน้าเปื้อนน้ำตาแหงนเงยขึ้น หญิงสาวร้องครางด้วยความเจ็บปวด
“ผู้หญิงขายตัวอย่างเธอ มีสิทธิ์อะไรมาตบหน้าฉัน”
ชายหนุ่มเค้นเสียง เพิ่มแรงลงบนฝ่ามือ
“โอ้ย! ปล่อย ฉันเจ็บ ฮาร์ฟ ปล่อยฉัน ได้โปรด”
หญิงสาววอนขอเสียงสั่น เธอรู้สึกกลัวกับอารมณ์โกรธของชายหนุ่ม ตั้งแต่คบกันมาเธอไม่เคยเห็นเขาแสดงอารมณ์ด้านนี้ ไม่เคยเห็นเขาหยาบคายและใช้กำลังป่าเถื่อนแบบนี้!
“จำใส่สมองโง่ๆของเธอไว้ ฉันไม่ใช่พ่อของลูกเธอ ไม่ใช่ ได้ยินมั้ย”
บอกเน้นย้ำก่อนปล่อยมือออก ร่างอ่อนระโหยโรยแรงทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดสภาพ หญิงสาวหวาดกลัวจนตัวสั่นแรง แต่ความกลัวว่าตัวเองจะหมดอนาคตเพราะท้องไม่มีพ่อทำให้เธอกล้าพูดออกไปต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“ฉันท้องกับนายจริงๆนะฮาร์ฟ ตอนเรามีอะไรกันนายก็ไม่ได้ป้องกัน นายไม่เคยป้องกัน”
“ใช่ ฉันไม่ได้ป้องกัน แต่อย่าลืมสิเมเปิ้ล เธอไม่ได้นอนกับฉันแค่คนเดียว!”
ฮาร์ฟก้มมองคนบนพื้น ใช้สายตาดุคมปรามให้อีกฝ่ายนิ่ง เขาไม่ใช่คนโง่ที่จะหาบ่วงมาคล้องคอ ต่อให้เมเปิ้ลท้องกับเขาจริงๆ ก็ให้ไอ้หน้าโง่คนอื่นมันรับผิดชอบไปสิ!
เมเปิ้ลเงียบไป มันก็ใช่ที่เธอไม่ได้นอนกับฮาร์ฟแค่คนเดียว ก่อนที่เธอจะมีอะไรกับเขาเธอก็นอนกับควินและแซทมาก่อน แต่ทุกครั้งที่พวกเขาจะมีเซ็กซ์กับเธอ พวกเขาใส่ถุงยางฯป้องกันตัวเองเสมอ ไม่เคยลืม ไม่มีสักครั้งที่พวกเขาจะไม่ใส่มัน แล้วเธอก็ไม่ได้ไปมั่วกับผู้ชายคนอื่นอีก จะมีก็แต่ผู้ชายตรงหน้าเธอตอนนี้ที่เขาไม่เคยป้องกันตัวเอง ถึงเธอจะกินยาคุ้มกำเนิดแต่ของแบบนี้มันก็ผิดพลาดกันได้ เธอไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เธอเองก็ช็อคกับผลตรวจที่บอกว่าเธอท้อง แต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อเธอท้องแล้ว และเธอก็ไม่อยากให้คนตราหน้าด้วยว่าท้องไม่มีพ่อ!
“ถ้าไม่อยากจบอนาคตตัวเอง ก็ไปเอาเด็กออกซะ”
ฮาร์ฟบอกเสียงเรียบ ต้องการให้อีกฝ่ายคล้อยตามคำพูดตน
“ไม่ ฉันไม่ทำ”
เมเปิ้ลส่ายหน้า เธอจับท้องตัวเองอย่างรู้สึกกลัว
“ถ้าไม่ทำ ก็ไปหาคนรับเป็นพ่อที่อื่น อย่ามายุ่งกับฉัน”
บอกอย่างเด็ดขาด ตั้งท่าจะเดินหนีแต่หญิงสาวถลาเข้ามากอดขาไว้แน่น
“อย่าทิ้งฉันนะ นายอย่าทิ้งฉันนะ ฉันไม่เหลือใครแล้ว ฮือ…”
เมเปิ้ลปล่อยโฮ อ้อนวอนชายหนุ่มทั้งน้ำตานองหน้า ไปโรงเรียนก็เจอกับข่าวเสียหายทำลายชื่อเสียง ตอนนี้ก็มาท้องอีก ถ้าบอกเรื่องนี้กับแม่เลี้ยงที่ไม่เคยห่วงใย ไม่เคยสนใจว่าเธอเป็นอยู่ยังไงก็มีแต่จะเจ็บช้ำ ซ้ำเติมจากคำด่าท้อทำร้ายจิตใจกันเปล่าๆ เธอไม่มีที่ไปแล้ว ไม่มีที่ให้พึ่งพิงแล้วจริงๆ
ฮาร์ฟถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับปัญหางี่เง่ากวนใจ ชายหนุ่มชักขากลับแต่คนกอดไว้ก็ยังไม่ยอมปล่อย
“ปล่อย”
สั่งเสียงเข้ม
“ไม่ ฉันไม่ปล่อย นายอย่าทิ้งฉันนะ ขอร้องล่ะ”
น้ำเสียงแหบพร่าบอกอย่างน่าสงสาร แต่คนมองกลับรู้สึกสมเพช
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
คำว่า ‘เจ็บตัว’ กระตุ้นให้เมเปิ้ลรีบปล่อยมือออกจากขาชายหนุ่ม เพราะรู้ซึ้งจากกระกระทำที่ถูกเขากระชากผมจนเจ็บร้าวไปทั้งหนังศีรษะ เขาโหดร้ายอย่างที่เธอไม่คาดคิด!
ฮาร์ฟเดินผ่านหน้าเมเปิ้ลไปอย่างไม่สนใจ ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ดังตามมา เขาแสยะยิ้มเดินตรงไปที่ประตูห้องเปิดออกไป แต่ยังไม่ได้ก้าวขาออกจากห้องความคิดนึงก็ผุดขึ้นมาทำให้เขาหยุดแล้วหันหลังกลับไปมองคนที่ยังนั่งร้องไห้โฮอยู่ที่พื้น
“ไม่ต้องเอาเด็กออกก็ได้ ฉันจะช่วยเธอหาพ่อให้ลูกในท้องเอง”
คำพูดแฝงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้คนมองรู้สึกหนาวยะเยือก เธอข่มกลั้นความกลัวไว้แล้วเอ่ยถามออกไปด้วยเสียงสั่น
“ม…หมายความว่าไง”
ฮาร์ฟไม่ตอบแต่เดินกลับไปหาคนถาม นั่งลงตรงหน้าแล้วยื่นมือเกลี่ยหยดน้ำตาบนผิวแก้มขาวนวลให้อย่างเบามือ ชายหนุ่มยิ้มละมุนขัดกับการกระทำก่อนหน้าลิบลับ
“เธออยากสบาย อยากมีเงินใช้ตลอดชีวิตมั้ยล่ะ”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถาม
คนฟังพยักหน้ารับ หายใจแรงกับรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจของชายหนุ่ม
“ฉันรับรอง เธอจะได้เงินก้อนโตเพราะเด็กในท้องแน่ และอาจจะได้พ่อของลูกพ่วงมาด้วย”
“น…นาย…นายจะทำอะไร”
ฮาร์ฟแสยะยิ้มร้าย สายตาเต็มไปด้วยประกายเล่ห์กล
“ไม่ต้องถาม แค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ”
----------------------------------------------------------------------------------
ชูป้ายไฟเชียร์ฮาร์ฟสุดพลัง :laugh: ผู้ชายคนนี้แซ่บได้ใจจริงๆ :hao6:
ใครจะเกลียดฮาร์ฟก็เกลียดไป ไม่เป็นไร คนแต่งจะเก็บฮาร์ฟไว้ดูแลเอง :-[
เอาไปครึ่งนึงก่อนนะคะ ครึ่งหลังจะตามมาเมื่อแต่งเสร็จ :z2:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามมากๆค่ะ :กอด1: :L1: :mew1:
-
แต่ละคน.... :เฮ้อ:
เฝ้าดูต่อไปเงียบๆ
-
น่านไง นังเมเปิ้ลต้องให้ต้าร์ช่วยแน่เลย ว๊ากกก
-
:o12: :o12: :o12:
-
รออ่านนะฮะ
-
หุ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ย ยๆๆ
อัพไวอ้าาา รักเลยๆ
-
ท้องได้สามอาทิตย์ ก็คงต้องย้อนๆเอาล่ะนะเมเปิ้ลว่าช่วงนั้นไป...ก็ใครมั่ง ไม่รู้เหมือนกันแต่เดาว่าฮาร์ฟล่ะมั้ง เธอคงไม่โยนความผิดใส่ต้าร์ หรือขอให้ต้าร์เป็นพ่อเด็กหรอกมั้งเนี่ย -*-
เมเปิ้ลเธอร้าย แต่ควินเองก็ร้ายไม่เบา นี่ถ้าไม่ได้คิดจริงจังกับต้าร์ แตแค่อยากเล่นๆ ป่านนี้ต้าร์คงเสียผู้เสียคนเพราะควินกับแซทไปแล่ว
น้องต้าร์น่ารักใสๆ ตอนนี้ทำให้เรารู้สึกว่าต้าร์เองก็คงชอบควิน แต่น่าจะในฐานะที่ไม่ใช่คนรักอ่ะนะ
รอตอนหน้าจ้า
ปอลิง คุณยายน่ารัก >< แต่ดูแลหลานดีๆหน่อยนะคะ
----------------------------------
มาคุณดิธ อั๊ยยะ เราเพิ่งเห็นครึ่งตอนใหม่
ฮาร์ฟนี่แซ่บจริงอะไรจริง แต่ไม่ขอเก็บไว้อ่ะ ขอเตะโด่งออกนอกอวกาศดีกว่า -*- ไม่มีสำนึกรู้จักผิดชอบชั่วดีเอาซะเลย
ส่วนเมเปิ้ล อาจจะคิดว่ามีอะไรกัน ไม่ใช้ถุงยาง กินยาคุมก็พอ แต่ความจริงแล้วสิ่งที่น่ากลัวไม่ได้มีแต่การท้องหรอกนะ พวกโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ก็เหมือนกัน ถ้าคิดจะสำส่อนกับใครก็ตามก็กรุณาป้องกันตัวเองด้วย หน้าหล่ออาจเป็นเอดส์ก็ได้ใครจะรู้!
ว่าแต่ฮาร์ฟจะทำอะไร คิดจะตลบหลังแซทควินโดยการจัดฉากxxxระหว่างเมเปิ้ลและต้าร์ใช่ไหม!? อย่าให้มันเป็นเยี่ยงนั้นเบย
รออีกครึ่ง ความจริงใกล้ปรากฏแว้ววววว
-
ดูความโหดของแต่ละคน :mew5:
-
โธ่ๆๆๆ เมเปื้ล ฮาร์ท
พวกคุณสองคนคิดว่าจะรอดเหรอ
ร้ายอนุบาล รึจะสู้ร้ายระดับด็อกเตอร์ของสองเพื่อนรัก
ไม่น่ารอด
:ling3: :ling3: :ling3:
-
:L2: รักเรื่องนี้ จะตามต่อไปนะครับบ
-
ฮาร์ฟเลวได้ใจ :katai2-1: ใครก้อได้เอามันไปกดซัก7วัน7คืนดิ จะได้หายเลว อิอิ o13
-
ฮาร์ฟร้ายน่าดูเลยนะเนี่ย ควินกับแซทคงจะยอมหรอกนะ
-
สนุกมากกกกกก
เข้มข้นแซ่บเว่อร์
รออีกห้าสิบเปอร์
><
-
ติดเรื่องนี้ง่อมแงม
สงสารน้องต้าร์ เหอะๆๆๆๆ
สมน้ำหน้านังเม ทำตัวเองแท้ๆๆ
-
วะว้าวววววว มาต่อเร็วมั่กๆๆ (เอ๊ะ หรือไม่เร็ว 5555)
เมเปิ้ลเรียกคะแนนความน่าสงสาร ก็...เอริ่ม สงสารนึดนึงก็ได้
อยากรู้แผนการของฮาร์ฟ :z3: :z3:
แต่ฮาร์ฟ(สุดที่รักของเค้า) ทำอะไรก็ไม่ผิดหรอก (ยกป้ายไฟเชียร์ กรีสส~)
(เข้าสู่โหมดลงฮาร์ฟ เขี่ยพี่แซทพี่ควิน ทิ้งลงถังไปก่อน โฮ๊ะๆ o18 :laugh:)
อีกครึ่งที่เหลือคิดว่าแซ่บแน่น๊อนนน รอค่ะรอ โปรยเป็ดให้ฮาร์ฟหนึ่งตัวไปกอดเล่น ก๊าบ..ก๊าบ (อะไรของมึง?)
-
มาม่าเข้่า เอาให้เยอะๆ อืดทีเดียวนะ จะได้รู้กันไป.........
-
จะไปใส่ร้ายควินแหงๆ
คนแบบนี้ ตายๆไปได้ก็ดีนะ
สงสารเมเปิ้ล
-
จะทำอะไร .. :katai1:
-
กรี๊ดดดดดดด ไม่กล้าเดาต่อ :o12:
-
จะไปหาว่าควินเป็นพ่อของลูกแหงๆๆๆๆๆ
เลวมากกกกกกกกกก กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซ :m16: :m31: :fire: :angry2:
-
อ๊ากก ลุ้นๆ เป็นไงต่อไปปป :katai1: :katai2-1:
-
ภาคอดีตนี่อ่านแล้วลุ้นจนตัวโก่งเลย
รอตอนต่อไปจ้า
-
HEARTBREAKER
36
(ต่อ)
“เฮ้อ…”
เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังขึ้นอีกระลอก ส่งผลให้คนที่ตั้งใจอ่านหนังสือเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนด้วยความเซ็ง มือหนาอดไม่ได้ที่จะยื่นออกไปตบศีรษะอีกฝ่าย เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้าตัวถอนหายใจดังแบบนี้ แต่จะครั้งที่เท่าไหร่แล้ว เขาก็ไม่ได้นับ รู้แต่ว่ามันดังอยู่อย่างนี้มาพักใหญ่แล้ว
“เป็นเหี้ยอะไรของมึงนักหนา ถอนหายใจอยู่ได้”
เฟียซด่า ปิดหนังสือแล้วมองหน้าคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาจริงจัง
“เฮ้อ…”
“ต้าร์! มึงอยากโดนตบกะโหลกอีกทีใช่มั้ย”
แหวใส่อย่างเหนื่อยใจกับพฤติกรรมของเพื่อนสนิทที่ดูจะไม่สนใจอะไรเลยแม้กระทั่งตัวเอง
“เมเปิ้ลไม่มาเรียน3วันแล้ว”
เอ่ยเสียงเศร้า เอามือเท้าคางทอดสายตามองไปยังสนามที่ได้เคยช่วยเหลือหญิงสาวไว้ครั้งก่อน
“ไม่มาแล้วไงวะ มึงจะไปเดือดร้อนอะไรแทนเขา”
เฟียซว่าต่อเสียงห้วน นึกอยากจะทิ้งให้มันนั่งถอนหายใจอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่กล้าทำ
“เพราะข่าวลือบ้าๆนั่น ทำให้เมเปิ้ลไม่กล้ามาโรงเรียน ใครเป็นคนปล่อยข่าวนี้กันนะ อยากรู้จริงๆ ทำแบบนี้ ต้องการให้เมเปิ้ลเสียหายชัดๆ”
เฟียซส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด คิดเป็นห่วงแต่คนอื่น ให้มันได้อย่างนี้สิ ไอ้เพื่อนเวร!
“มึงจะติวมั้ยหนังสือ ถ้าไม่ติวก็กลับบ้าน”
“กลับเถอะ ติวไปก็ไม่รู้เรื่อง”
“จะรู้เรื่องได้ยังไง ในเมื่อมึงไม่สนใจจะติว”
ร่างสูงสวนเข้าให้พลางลุกขึ้นยืนเก็บตำราหนังสือเรียนใส่กระเป๋า
ต้าร์หน้ามุ่ยมองเพื่อนอย่างไม่พอใจ มือบางเก็บสัมภาระของตัวเอง เสร็จแล้วก็เดินตามร่างสูงไปด้วยอาการเหม่อลอย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะในหัวคิดแต่เรื่องผู้หญิงที่ตัวเองแอบชอบ
“โอ้ย!”
คนเดินอย่างใจลอยร้องเสียงหลงเพราะถูกชนจนล้ม
“ขอโทษครับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
คนเดินชนอย่างตั้งใจแสร้งถามเสียงตื่น มือก็จับตามเนื้อตัวเด็กหนุ่มไปทั่ว
“ต้าร์!”
เฟียซที่เดินนำเพื่อนหันกลับมามอง พอเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งจมปุกอยู่ที่พื้นก็รีบเดินเข้าไปหา
“เป็นอะไร”
เอ่ยถามอย่างงุนงง พลางมองคนแปลกหน้าที่นั่งอยู่กับเพื่อนด้วย
“พี่ขอโทษนะครับ รีบเดินไปหน่อย น้องไม่เป็นไรนะ ลุกไหวมั้ย”
“ไหวครับ ผมไม่ได้เป็นไร”
ต้าร์บอกก่อนลุกขึ้นยืน ยิ้มให้คนถาม
“ใครวะ รู้จักเหรอ”
เฟียซกระซิบถามเพื่อน มองชายหนุ่มรูปร่างสูงในชุดนักศึกษาตั้งศีรษะจรดปลายเท้าอย่างพิจารณาว่าเคยได้เห็นหน้าอีกฝ่ายมาก่อนหรือเปล่า
“ไม่รู้จัก เมื่อกี้เดินชนกัน”
ต้าร์ตอบ ยิ้มให้คนตรงหน้าที่ยังมองมาที่ตนอยู่
“ขอโทษอีกครั้งนะครับ พี่ไม่ทันระวังเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็ไม่ทันระวังเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไรก็แล้วไป กลับบ้าน”
เฟียซโพล่งขึ้นเพราะเห็นร่างสูงมองหน้าเพื่อนสนิทนานเกินไป
“ขอตัวก่อนนะครับ”
ต้าร์ยิ้มบอกก่อนเดินไปพร้อมกับเฟียซ
“เด็กใหม่ไอ้ควิน น่ารักดีนี่หว่า”
คนมองตามหลังพึมพำ กระตุกยิ้มอย่างชอบใจที่ได้เห็นเหยื่อรายใหม่ของพี่ชายต่างมารดาในระยะใกล้ชิด ตอนแรกที่เห็นในรูปถ่ายก็ดูเหมือนเด็กผู้ชายหน้าตาธรรมดา ติดก็แค่ผิวขาวจัด ไม่คิดว่ามาเจอตัวจริงแล้วจะหน้าสวยหวานยิ่งกว่าผู้หญิง
“พี่ฮาร์ฟ สวัสดีครับพี่”
เสียงเรียกทำให้คนยืนคิดหันไปมอง
“หวัดดี”
ทักทายกลับด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร เพราะคนทักก่อนเป็นน้องชายของเพื่อนที่มหา’ลัย
“เป็นไงพี่ เจอต้าร์หรือยัง ผมเห็นเขาเดินออกมากับเพื่อนแล้วนะ”
เด็กหนุ่มรุ่นน้องเอ่ยถาม
“เจอแล้ว ขอบใจมากเว้ย อ่ะนี่ ค่าขนม”
บอกพลางยื่นแบงก์พันให้รุ่นน้องที่ตนวานให้ช่วยเหลือเรื่องรูปถ่ายและข้อมูลส่วนตัวของเด็กที่เขาเพิ่งตั้งใจเดินชนไปเมื่อครู่นี้
“โหยพี่ เยอะไปป่าว”
“หรือจะไม่เอา”
“เอาครับพี่ ขอบคุณนะครับ”
ฮาร์ฟแสยะยิ้ม มองรุ่นน้องรีบเก็บเงินใส่กระเป๋า
“มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกนะครับพี่ โรงเรียนนี้ผมรู้จักทุกคน”
“เออ ถ้ามีแล้วจะบอก ไปนะ”
“ครับพี่ สวัสดีครับ”
ฮาร์ฟพยักหน้าให้รุ่นน้องก่อนเดินออกจากโรงเรียน นัยน์ตาคมมองหาเด็กหนุ่มหน้าหวานผิวขาวจัดแต่ก็ไม่พบ สงสัยจะขึ้นรถกลับบ้านไปแล้ว ชายหนุ่มเดินกลับไปทางที่จอดรถไว้แต่สายตาเหลือบไปเห็นคนต้องสงสัยหลบอยู่มุมเสาป้ายรถเมล์
“ไอ้โง่เอ๊ย”
ฮาร์ฟด่าอย่างขบขันพลางหันหลังกลับ เหมือนคนสะกดรอยตามจะรู้ตัวถึงได้รีบย้ายออกจากมุมเสาแล้วทำเนียนเดินไปรอรถรวมกับคนอื่น ร่างสูงแสยะยิ้มหยันเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างหลัง เอ่ยบอกอีกฝ่ายให้ได้ยินกันแค่2คน
“ฝากไปบอกเจ้านายมึงด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง กูเจอหน้าน้องต้าร์แล้ว”
ฮาร์ฟหัวเราะเยาะส่งท้ายก่อนเดินแยกออกมา
‘กูจะทำให้มึงคลั่งตายไปเลย ไอ้เหี้ยควิน’
“ไอ้โง่!”
เสียงตะโกนด่าดังก้องสนามบาสฯ พาให้คนที่นั่งทำงานอยู่รอบข้างสนามสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ บ้างก็หันมามอง บ้างก็หยุดทำงานเสียเฉยๆ คนถูกด่าได้แต่ก้มหน้ามองพื้นอย่างยอมรับชะตากรรมกับความผิดพลาดของตัวเอง เจ้าของเสียงเข้มฟาดแบงก์พันใส่หน้า มันร่วงตกลงพื้น พอก้มลงเก็บแล้วยื่นให้เจ้าของคืน ร่างสูงไม่รับซ้ำยังด่ากลับมาอีก
“เอาไปแล้วไม่ต้องเสนอหน้ามาให้กูเห็นอีก มึงนี่โง่ซ้ำซากจริงๆ”
“ขอโทษครับพี่ควิน”
เจ้าตัวเอ่ยขอโทษเสียงแผ่ว ก้มหัวลงต่ำอย่างรู้สึกผิดที่ทำงานให้เจ้านายไม่สำเร็จ มันล้มเหลวอย่างไม่น่าให้อภัย
“ไปให้พ้นหน้ากู ไป!”
ตวาดไล่ลูกน้องอย่างหัวเสียที่ทำงานไม่ได้เรื่อง สั่งให้ไปสะกดรอยตามดูศัตรูก็ดันถูกมันจับได้ ซ้ำมันยังฝากคำพูดมาบอกให้แค้นใจ
“โหดสัด”
แซทเดินเข้ามาว่าเพื่อนซี้
“มึงอยู่ทำโปรเจคกับไอ้เนส2คนได้มั้ย กูมีเรื่องด่วนต้องไปจัดการ”
ควินถามเพื่อนด้วยสีหน้าจริงจัง
“ได้ แล้วมีเรื่องด่วนอะไรวะ”
“ไอ้สัดฮาร์ฟ มันไปหาต้าร์ที่โรงเรียน”
ตาคมกระตุกวาบ แซทกำหมัดแน่น
“กูจะไปกับมึงด้วย”
“มึงจะทิ้งไอ้เนสไว้คนเดียวเหรอ เดี๋ยวแม่งก็ว้ากใส่ งานกลุ่มนะเว้ย เรื่องนี้กูจัดการเอง”
ควินบอกอย่างตัดบท แซทหงุดหงิดระคนกรุ่นโกรธที่ทำอะไรไม่ได้
“จัดการเมเปิ้ลไปแล้วยังเหลือไอ้ตัวเหี้ยนี่อีก เมื่อไหร่มันจะตายสักทีวะ กูเบื่อขี้หน้ามันฉิบหาย”
แซทบอกอย่างใส่อารมณ์
“มันได้ตายคาตีนกูแน่ กูบอกมันแล้วว่าอย่ามายุ่งกับคนของกู”
ควินขบกรามแน่น อยากฆ่าไอ้ลูกเมียน้อยด้วยมือของตัวเอง
“พวกมึง2ตัว จะทำมั้ยวะโปรเจค ถ้าไม่ทำกูจะได้กลับบ้าน รอแดกF!”
เนสตะโกนถามเพื่อนด้วยใบหน้านิ่ง แต่สายตาแข็งกร้าว มือที่ถือแผ่นไม้เตรียมประกอบตามแบบแปลนงานเตรียมจะปล่อย
“ไปช่วยมันไป เดี๋ยวแม่งก็พังงาน ได้แดกFจริงๆแน่”
ควินบอกเพื่อนอย่างหงุดหงิดก่อนเดินไปหยิบกระเป๋าบนเก้าอี้ไม้แล้วเดินตรงไปทางตึกคณะสถาปัตฯ แซทมองตามหลัง ถอนหายใจแรงแล้วหันหลับไปช่วยเพื่อนทำโปรเจคต่อ
“ไอ้ควินไปไหน”
เนสถามอย่างสงสัยที่เห็นเพื่อนรีบร้อนเดินไป
“ธุระด่วน”
แซทตอบส่งๆ หยิบหลอดกาวมาบีบใส่แผ่นไม้แล้วประกอบเข้ากับโครงสร้าง แม้มือจะทำงานตรงหน้า แต่ในใจร้อนรนกับปัญหาที่ประเดประดังเข้ามาไม่หยุดหย่อน
ควินเหยียบคันเร่งพารถสปอร์ตราคาแพงออกจากมหา’ลัย มือข้างนึงถือโทรศัพท์โทรหาปลายสาย รอฟังสัญญาณไม่นานนักปลายสายก็รับ เจ้าของเครื่องไม่รอให้ฝ่ายนั้นได้เอ่ยก่อน
“คิดจะยุ่งกับคนของกู มึงจองศาลาสวดศพไว้หรือยัง”
เสียงเข้มบอกปลายสายพลางเลี้ยวรถด้วยมือข้างเดียว นัยน์ตาสีเฮเซลมองถนนเบื้องหน้าเห็นสัญญาณไฟแดงก็เลี้ยวเข้าซอยซ้ายมือซึ่งเป็นทางลัดไปสู่ถนนใหญ่
“โหดจังเลยพี่ชาย กลัวตายล่ะ”
ปลายสายตอบกลับกลั้วเสียงหัวเราะเยาะ
ควินกระตุกยิ้ม
“เป็นแค่ลูกเมียน้อย มันยังน่าสมเพชไม่พอสินะ ฮึ!”
เจ้าของรถหรูย้อนกลับน้ำเสียงเย้ยหยัน ปลายสายเงียบไปคล้ายกำลังข่มกลั้นโทสะ
“ปากดีไปเถอะมึง ต้าร์เป็นเมียกูเมื่อไหร่ มึงจะเห่าไม่ออก”
ควินขบกรามแน่นเบรกรถดังเอี๊ยดก่อนกรอกเสียงเข้มบอกอีกฝ่าย
“มันจะไม่มีวันนั้น เพราะมึงต้องตายก่อน!”
ตัดสายทิ้งแล้วเหยียบเร่งเครื่องยนต์พุ่งทยายออกสู่ถนนใหญ่ เสียงบีบแตรดังลั่นเพราะเจ้าของรถเฟอร์รารี่หวิดจะทำให้รถคันหลังชนกันเป็นแถว ควินไม่สนใจ ขับรถด้วยความเร็วตามใจตัวเอง นัยน์ตาคมวาวโรจด้วยเพลิงโทสะ ความโกรธแค้น ชิงชัง พลุ่งพล่านอยู่ในกาย มันแผดเผาจนเขาอยากเห็นมันตายลงต่อหน้าต่อตาเขาเดี๋ยวนี้!
-----------------------------------------------------------
:เฮ้อ: ใครๆก็ไม่รักฮาร์ฟ มามะ มาหาพี่ :hao5: :laugh:
ใกล้แล้วๆ ซีนที่ทุกคน(?)รอคอยใกล้เข้ามาแล้ว :hao6:
เดี๋ยวรอเมเปิ้ลออกโรงอีกสัก 2...3...ฉาก (คนอ่านบอก : เอานางไปไกลๆ :z6:)
:z2: ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามนะคะ :กอด1:
-
จะไคลแมกซ์แล้วสินะ เย่ๆ
-
แอร๊ยยยยยยยย ชอบฮาร์ฟอ่าา โดนใจใช่เลย เลิฟเลยๆ :-[
เป็นตัวร้ายในเรื่อง (แต่เป็นพระเอกของเค้า) ที่แซ่บๆๆๆ
ชอบมาก สเป็คอ่ะ :m13:
หล่อ
โหด
เลว
เหี้ย!
ฮาร์ฟเล่นจะเอาอีหนูตาร์มาทำเมีย มันก็หยามหน้าพี่ชายนะสิจ้ะ
นี่่สมมุติว่าตาร์เกิดพลั้งเผลอ เสร็จฮาร์ฟ (โดนปล้ำทำเมีย) เข้าให้จริงๆ
พ่อหนุ่มหล่อสองคน ก็คงเกิดอาการแบบนี้แหละ ฮ่าๆๆ
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆๆๆๆๆๆ น่าติดตามมากๆๆๆๆๆ รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
ใกล้เข้ามาแล้ว ตั้งตารอ :impress2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก อ่านติดจนเกือบไม่ได้ทำอะไรเลย
สนุกมากค่ะ ตอนแรกอ่านไปก็แอบเชียร์ควิน กับ แซท สลับไปมา (ลืมไปว่าเป็น 3p ><)
น้องตาร์ก็ทั้งน่ารักและน่าสงสาร แอบลุ้นตอนจบไม่อยากให้เศร้ามาก เค้าสงสารควิน กับ แซท
ภาคอดีต ควิน กับ แซท น่ารักดีค่ะ เกือบจะรู้แล้วว่าอะไรทำให้เรื่องกลายมาเป็นแบบนี้
ฮาร์ฟ จะทำอะไรตาร์ ควินรีบไปช่วยเร็ว >><<
-
ถึงฮาร์ฟจะแซ่บเว่อร์ แต่เราอยากเม้นถึงเฟียซ ดีที่สุดในเรื่องแล้วคนนี้ แล้วก็เป็นเพื่อนที่ดีกับต้าร์มากเลยจริงๆ
แต่เรื่องในคราวนี้อยากให้พี่แซทได้เอี่ยวด้วยจริง ถึงจะเป็นปัญหาในครอบครัวของ)วินและจะได้ไม้ต้องกินปลากันทั้งกลุ่มก็เถอะ
เมเปิ้ลจะโผล่มาหาต้าร์อีกเพื่อให้ช่วยหาพ่อให้ลูกใช่ม่ะ แีกประมาณ 1-2 ก็คงหมดพาร์ทอดีตแล้วใช่มั๊ยคะ ตื่นเต้นๆๆ อยากรู้ว่าทำไมถึงกลายเป็นแบบนั้นไปได้ ><
-
ฮาร์ฟ ได้โดนพี่ควินแน่ :m31:
-
ก็ตายจริงๆนั่นแล
ถ้าฮาร์ฟชอบต้าร์ขึ้นมานะ
อื้อหือ พี่ควินกะพี่แซทคงรวมหัวกันฆ่าอ่ะ
โหดจริงๆ
-
ถ้าจะบอกว่าคนเขียนมาต่อไวๆๆๆนะ คงไม่ว่ากันนะจ๊ะ เพราะเค้าอยากรู้ต่อไวๆอ่ะ
-
ดราม่าเจ้มจ้นมาก ปัญหาคือน้องต้าร์พี่ผิดอะไร๊ อยู่ ๆ เหมือนยืนอยู่กลางสนามรบ
เมเปิ้ลหลังชนฝาแล้วสินะ ฮาร์ฟแม่งเลวว่ะ เลวไร้สำนึกเลยแหละ ลูกแกแน่ ๆ เด็กคนนั้น
เกิดมาคิดแต่เรื่องแก้แค้นอย่างเดียวเลยเหรอวะ พี่ควินพี่แซทใกล้สติแตกแล้ว
ใครมายุ่งกับต้าร์บ้านพัง
ขอบคุณค่ะ
-
คนอื่นเกลียดชังกันแท้ๆ แล้วทำไมต้าร์ต้องมารับเคราะห์ด้วยวะ :angry2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ต้าร์น่าสงสารจริง ๆ ไม่รู้ตัวว่าโดนคนอื่นเอามาใช้เป็นเครื่องในการแก้แค้นกัน
-
ฮาร์ฟ จะเลวไปไหนเนี่ย :mew5:
-
ไหนๆก็มีทั้งปีใหม่แล้วก็วาเลนไทน์
ขอตอนพิเศษวันสงกรานต์ด้วยเลยนะ :mew1: :mew1:
-
ควินอย่างโหด
-
ไอ้ฮาร์ฟ นิสัยอย่างนี่น่าจะโดนจำทำเมียนะนี่ หาใครมากดมันหน่อยสินักเขียน
-
ฮาร์ฟเจอแน่ๆๆ เจอควินเล่นงานแน่ๆๆๆ :katai5:
-
ตอนพิเศษ
สุขสันต์วันสงกรานต์
เทศกาลวันหยุดยาวของคนไทย คงหนีไม้พ้นวันสงกรานต์ วันสำคัญของไทยที่ทั่วโลกต่างรู้ดีว่าวันนี้คือเทศกาลที่ยิ่งใหญ่ ผู้คนที่มีถิ่นฐานบ้านเกิดอยู่ต่างจังหวัดแต่เข้ามาทำงานที่เมืองกรุงก็พร้อมใจกันกลับบ้านเกิด ทั้งสถานีรถไฟ ทั้งสถานีขนส่ง หรือแม้แต่สนามบิน ต่างคับคั่งไปด้วยฝูงชนเพราะเทศกาลสงกรานต์นี้
ผมที่ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับเทศกาลใดๆของไทย แต่วันนี้กลับรู้สึกดีใจที่ตัวเองจะได้ออกไปเที่ยววันหยุดสงกรานต์ที่ต่างจังหวัด พวกเรานัดรวมพลกันที่คอนโดฯรอให้คนมาครบแล้วถึงจะได้ออกเดินทาง
กระเป๋าสัมภาระของผมไม่มีอะไรมาก ผมเตรียมไปแค่ของใช้ส่วนตัว ชุด3ชุด และผ้าขนหนู1ผืน แต่กระเป๋าของผม ไม่ได้มีแต่ของผม เพราะยังมีของพวกเขาด้วย กระเป๋าที่ไม่ใหญ่และหนักสักเท่าไหร่ในตอนแรก เลยกลับกลายเป็นตรงกันข้าม ผมนั่งมองผู้ชายตัวสูง2คนเดินวนอยู่ในห้อง คนนึงถอดเสื้อออกจากไม้แขวนแล้วยัดใส่กระเป๋าผม คนนึงก็หยิบกางเกงออกจากตู้เสื้อผ้าแล้วโยนมาบนเตียงที่ผมนั่งอยู่คล้ายจะบอกให้ผมช่วยจัดการเอามันใส่กระเป๋าหน่อย
“พวกพี่จะเอาอะไรไปเยอะแยะครับ เราไปกันแค่3วันเอง”
ผมอดไม่ได้ที่จะถาม
“กูไม่อยากใช้ของของคนอื่น”
พี่แซทตอบกลับมาพร้อมกับโยนครีมอาบน้ำ แปลงฟันกับยาสีฟัน และแชมพูมากองอยู่บนเตียง
“ของพวกนี้เราไปซื้อที่นู้นก็ได้นี่ฮะ”
ผมบอกแต่มือก็เก็บของใส่กระเป๋า
“ขี้เกียจ”
พี่ควินบอกแล้วโยนขวดแป้งเด็กที่ผมใช้ประจำมาให้ ผมรับมาด้วยใบหน้างุนงง
‘แป้งยังต้องเอาไปด้วยเหรอ’
“กูชอบกลิ่นนี้ ห้ามใช้อย่างอื่นเด็ดขาด”
ผมมองพี่ควินแล้วส่ายหน้า แต่เขาเดินเข้ามาใกล้แล้วโน้มตัวลงมาจ้องตาผม
“อะไรฮะ”
ผมถาม แต่เขาไม่ตอบ ยื่นหน้าเข้าใกล้แล้วหอมแก้มผมอย่างเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน
“กูชอบกลิ่นตัวมึง มันหอม”
เขาบอกแล้วเดินผิวปากออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมนั่งหน้าแดงอยู่กับขวดแป้งในมือ
“เขินเหรอ”
ผมรีบส่ายหน้า พี่แซทแสยะยิ้ม เขาดึงขวดแป้งในมือผมไปยัดใส่กระเป๋าแล้วรูดซิป
“ขยับมานี่”
ผมขยับเข้าไปใกล้ เขารั้งท้ายทอยผมแล้วกดหน้าลงมาซุกไซ้ซอกคอ ผมหลับตาแน่นอย่างรู้สึกระคายผิวเพราะหนวดที่ยังไม่ได้โกนของเขา
“กูว่าตัวมึงหอมกว่าแป้งอีก ทั้งหอมทั้งนุ่ม”
เขาบอกพลางผละออก ลุกขึ้นเดินพร้อมหิ้วกระเป๋าออกไปด้วย
“ให้มันได้อย่างนี้สิ”
ผมบ่นทั้งรอยยิ้ม ลุกขึ้นเดินตามพวกเขาออกไป
เสียงเพลงจากโทรศัพท์พี่แซทดัง เขารับสาย
“เออ มาถึงแล้วเหรอ ได้ๆ เดี๋ยวกูลงไป”
คุยเสร็จก็หันบอกพี่ควิน
“พวกมันมาถึงแล้ว”
พี่ควินพยักหน้ารับรู้ เขาหันมามองผม
“ไปใส่เสื้อแจ็กเก็ต”
ผมก้มมองตัวเองแล้วเงยหน้ามองเขา ตั้งใจจะถามว่าเสื้อที่ผมใส่อยู่มันมีปัญหาอะไร แต่สายตาคมดุจ้องกลับมาทำให้ผมต้องเดินกลับเข้าห้องหยิบเสื้อแจ็กเก็ตในตู้ออกมาใส่ทับเสื้อยืดคอวีสีขาว พอเดินออกมาพวกเขาก็ยืนรอผมอยู่ที่หน้าประตูแล้ว
“เสร็จแล้วครับ ไปกันเลย”
ผมยิ้มบอก พี่แซทโอบไหล่ผมพาเดินออกจากห้อง รั้งท้ายด้วยพี่ควิน พอลงลิฟต์มาถึงชั้นล่าง ผมก็เห็นผู้ชายร่างสูงกลุ่มใหญ่นั่งอยู่ที่โซฟาของล็อบบี้
“ท่านควินกับท่านแซทเสร็จลงมาแล้วเว้ยพวกเรา”
เสียงพี่พอลร้องบอกกลุ่มเพื่อน ผมหัวเราะ เดินเข้าไปทักทายพวกพี่ๆ
“สวัสดีครับพี่พอล สวัสดีครับพี่ท็อปพี่เท็น พี่อาร์ต พี่พีท”
ผมยกมือไหว้พวกพี่เขาเรียงไปทีละคน
“สวัสดีครับ น้องต้าร์ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย”
พี่ท็อปยิ้มหวานให้ผม
“น้อยๆหน่อยมึง ไม่เห็นองครักษ์ยืนอยู่ข้างหลังเหรอ เดี๋ยวมึงก็โดนประหารหรอก”
พี่เท็นบอกเตือนแฝดตัวเองอย่างขำๆ ผมยิ้มก่อนเอ่ยชวนพวกเขา
“ไปกันได้หรือยังฮะ”
“เออ ไปกันได้แล้ว”
พี่พอลบอก เขายิ้มให้ผมแล้วเดินไปกอดคอพี่ควินพี่แซท
“ไปโว้ยพวก ไปเที่ยวอีสานกัน สงกรานต์ปีนี้กูอาจได้เมียเป็นคนลาว ฮ่าๆๆ”
พี่พอลว่ากลั้วเสียงหัวเราะ ผมยิ้มกับความร่าเริงอารมณ์ดีของพี่เขา
ที่ที่เราจะไปเที่ยวในช่วงวันหยุดยาวนี้คือบ้านที่จังหวัดศรีสะเกษ ลุงของพี่ท็อปพี่เท็นท่านเป็น สส.อยู่ที่นั่น ท่านใจดีให้พวกเรายึดบ้านใน3วันของเทศกาลสงกรานต์นี้ แถมท่านยังให้คนตระเตรียมขนม และเครื่องดื่มไว้คอยพวกเราอยู่ที่บ้านแล้วด้วย บอกได้เลยว่าทริปเที่ยวสงกรานต์ครั้งนี้ อิ่มหน่ำสำราญกันถ้วนหน้าแน่นอน
ขบวนรถของพวกเราขับมุ่งออกสู่เส้นทางหลวง เราขับเกาะกลุ่มกันไป โดยมีรถของคู่แฝดท็อปเท็นขับนำ ตามด้วยรถของพี่พีท และรถของพี่ควินรั้งท้าย พี่พอลนั่งไปกับคู่แฝด พี่อาร์ตนั่งกับพี่พีท ผมนอนเหยียดขาเล่นเกมในโทรศัพท์อยู่เบาะหลังอย่างสบาย ถ้าขับรถอย่างไม่รีบ ประมาณ 6-7ชั่วโมงก็ถึง
“อยากเข้าห้องน้ำก็บอก จะได้แวะปั๊ม”
“ครับผม”
ผมยิ้มตอบพี่ควิน เขาทำหน้าที่ขับรถ พวกเขาสองคนตกลงกันว่าจะแบ่งกันขับคนละครึ่งทาง ส่วนผมก็มีหน้าที่นั่งๆนอนๆไปตลอดทาง
“หิวหรือยัง”
พี่แซทถาม ผมส่ายหน้า หันไปค้นหาถุงขนมที่ซื้อตุนไว้หยิบออกมาชูให้เขาดู พี่แซทยกยิ้มมุมปาก แล้วหันหน้ากลับไป ผมนอนเล่นเกมในโทรศัพท์ต่อ ทริปนี้ผมว่าตัวเองสบายที่สุดแล้ว
หลังจากที่แกะขนมกินหมดทั้งถุง ผมก็หลับไปตื่นนึง ตื่นมาอีกทีขบวนรถก็แวะเข้าจุดพักรถซึ่งเป็นปั๊บใหญ่ที่โคราช ผมลงจากรถเดินตามพี่ควินเข้าเซเว่น ส่วนพี่แซทนั่งรออยู่ที่ม้านั่งข้างนอก พวกพี่พอลเดินแยกไปเข้าห้องน้ำ
“พี่ควินดื่มกาแฟหน่อยมั้ยฮะ แก้ง่วง”
ผมถามเขาพลางมองไปที่ตู้เครื่องดื่ม
“อืม”
พี่ควินตอบรับ เขาเดินไปหยิบผ้าเย็นมาหมดชั้นวาง ผมคาดเดาจากสายตาว่าคงมีประมาณ10กว่าผืน ผมเดินไปหยิบตะกร้าแล้วเดินไปเปิดตู้เครื่องดื่มหยิบเอากาแฟกระป๋อง น้ำอัดลม และน้ำเปล่า แล้วเดินเลือกขนม ลูกอม หมากฝรั่ง พอได้ของที่ต้องการครบจนเต็มตะกร้าผมก็เดินไปหาพี่ควิน เขาช่วยถือตะกร้าไปวางที่เคาน์เตอร์ ผมขอถุงพลาสติกจากพนักงานมา2ถุง พอพี่ควินจัดการจ่ายเงิน เสร็จแล้วเราก็เดินออกจากเซเว่น พี่แซทนั่งคุยกับพี่พอลอยู่
“พี่พอลครับ ผมซื้อกาแฟ ซื้อน้ำ ซื้อขนมมาเพื่อด้วย แบ่งกันนะฮะ”
ผมบอกแล้วจัดการแบ่งของที่ซื้อมาใส่ถุงที่ขอมาจากพนักงานเซเว่น
“น้องต้าร์น่ารักอีกแล้ว ถ้าได้เป็นแฟน รักตายเลย”
แล้วก็เป็นคนเดิมที่เอ่ยแซวผม ที่ท็อปเดินเข้ามารับถุงที่ผมยื่นให้ พี่อาร์ตกับพี่พีทเดินมาจากทางห้องน้ำ เข้ามาสมทบ ผมยิ้มแล้วยื่นถุงส่งให้พี่พีทรับไป
“ขอบคุณคร้าบ”
พี่พีทยิ้มบอกเสียงสูง ผมหัวเราะเดินไปนั่งข้างพี่แซท
“เฮ้ย! ขับเร็วๆหน่อย จะได้ถึงเร็วๆ”
พี่ควินบอกเพื่อนพร้อมกับโยนผ้าเย็นให้
“แวะกินข้าวที่นางรองก่อนป่ะ ไก่ย่างส้มตำแม่งโคตรอร่อย”
พี่เท็นออกความเห็น ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“เออ ยังไงก็ได้”
พี่แซทบอกแล้วหันไปบอกพี่ควินต่อ
“ถึงนางรองเดี๋ยวกูขับต่อ”
พี่ควินพยักหน้า แล้วหยิบกาแฟกระป๋องในถุงบนตักผมไปเปิดดื่ม
ผมมองไปรอบๆปั๊บเห็นรถยนต์จอดเต็มไปหมด คนนั่งกันเต็มร้านอาหารที่อยู่อีกฝั่ง ทั่วทั้งปั๊บพลุ่งพล่านไปด้วยฝูงชน สมกับเป็นบรรยากาศของเทศกาลสงกรานต์ พอหันกลับมาอีกทีก็เห็นพี่อาร์ตกอดคอพี่พีทเดินไปที่รถแล้ว ผมมุ่นคิ้ว มองพวกเขาอย่างสงสัย ท่าทางเหมือนพี่พีทไม่พอใจสักเท่าไหร่ แต่ฝั่งพี่อาร์ตกลับยิ้มกว้าง
“มองอะไร”
ผมสะดุ้ง หันไปมองพี่แซทก็เห็นว่าเขาจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว ผมยิ้มเจื่อนตอบเสียงอ่อย
“เปล่าครับ”
“อย่าไปสนใจเลย คู่นั้นมันปัญญาอ่อน”
ผมหันไปมองพี่พอล สงสัยกับคำพูดเขา ‘คู่นั้น’ เหรอ หมายความว่าไง?
“มองพี่แบบนี้แสดงว่ายังไม่เกทใช่มั้ย”
ผมพยักหน้าหงึกๆ พี่พอลหัวเราะแล้วก้มลงกระซิบข้างหูผม
“ไอ้อาร์ตกับไอ้พีทเป็นแฟนกัน”
ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ พี่อาร์ตกับพี่พีทเนี่ยนะ เหลือเชื่อ! พวกเขาไปคบกันตอนไหน ทำไมผมไม่รู้เรื่องเลย
“อย่าถามต่อนะว่าใครผัว ใครเมีย เพราะมันสองคนสลับกันรุก สลับกันรับ ฮ่าๆๆ”
พี่พอลหัวเราะเสียงดังจนคนเดินผ่านไปผ่านมาหันมามองเลยโดนพี่ควินตบหัวไปทีนึง ผมที่กำลังนั่งอึ้งถูกพี่แซทดึงมือให้ลุกขึ้นเดินไปที่รถ ด้วยความที่ยังค้างคาใจผมเลยหันไปมองทางรถพี่พีท แล้วก็ได้เจอช็อตเด็ด รีบหันหน้ากลับมาแทบไม่ทัน
เชื่อแล้วว่าคู่นั้นเป็นแฟนกันจริงๆ เล่นจูบคร่อมตัวกันอยู่บนรถแบบนั้น จะไม่ให้เชื่อได้ยังไง!
ขบวนรถของพวกเราขับออกจากปั๊บมาได้สักพัก ผมก็เริ่มง่วง และเหมือนพี่แซทจะรู้ เพราะเขาถอดเสื้อแจ็กเก็ตของเขาโยนมาให้ผม
“ขอบคุณครับ
ผมยิ้มบอกเขา เพราะถึงปฏิเสธไปเพราะว่าผมก็ใส่แจ็กเก็ตอยู่ เขาก็คงไม่ยอมเหมือนเดิม ผมเอนตัวลงนอนเอาแจ็กเก็ตของพี่แซทห่มตัว
“ผมนอนแล้วนะ”
ผมบอกพวกเขาแล้วหลับตา ได้ยินเสียงพี่ควินตอบกลับมาว่านอนดีดี
เสียงเพลงดังปลุกให้ผมลืมตาตื่น ผมงัวเงียลุกขึ้น พอดีกับที่รถจอดนิ่งที่หน้าร้านอาหาร ผมมองเห็นไก่ย่างตัวใหญ่เสียบไม้อยู่บนเตาย่างหน้าร้าน ในขณะที่แม่ค้ากำลังตำส้มตำอยู่ เห็นอย่างนี้แล้วท้องผมก็ร้องขึ้นมาเลย ถึงนางรองแล้วเหรอเนี่ย เร็วจังแฮะ แสดงว่าตอนที่ผมหลับไปพวกพี่ๆขับรถเร็วกันน่าดู
“หิวหรือยัง”
พี่ควินหันมาถาม ผมยิ้มกว้างพยักหน้าแทนคำตอบ
ก็อกๆๆ
เสียงเคาะประตูฝั่งที่ผมนั่งดัง หันไปมองก็เห็นพี่พอลส่งยิ้มมาให้ ผมรีบเปิดประตูลงไป ไก่ย่างส่งกลิ่นหอมโชยมาเตะจมูก ท้องผมร้องดังอีกรอบ พี่พอลหันมาหัวเราะใส่ ผมแลบลิ้นแล้วเดินไปเกาะแขนพี่แซท
“หิวแล้ว”
ผมบอกอ้อน พี่แซทเคาะหัวผมเบาๆแล้วพาเดินเข้าร้านอาหาร หาที่นั่งได้พี่อาร์ตกับพี่พีทก็เดินตามเข้ามา คู่แฝดกับพี่พอลยืนสั่งเมนูกับพ่อค้าที่หน้าร้าน พี่ควินก็ชี้มือไปที่ไก่ย่างตัวใหญ่บอกแม่ค้าแล้วเดินมานั่งข้างๆผม
“สั่งไปแล้ว ทุกเมนู รับรองแซ่บ ร้านนี้อร่อย”
พี่ท็อปบอกเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม พี่เท็นเดินตามมานั่งข้างๆ ส่วนพี่พอลนั่งหัวโต๊ะ ผมมองหน้าพี่อาร์ตกับพี่พีทสลับกันไปมา เห็นรอยจูบบนคอของทั้งคู่แล้วผมก็หน้าแดง รีบก้มหน้ามองโต๊ะ แทนที่พวกเขาจะเขินที่ผมมอง แต่กลับเป็นผมเองที่เขินแทน
“เฮ้ย! น้องต้าร์ ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งกินโต๊ะ ฮ่าๆๆ”
พี่ท็อปเอ่ยแซว ผมเงยหน้ามองเขา หัวเราะตาม
“พี่ท็อปสั่งอะไรไปบ้างฮะ”
ผมถามพลางหยิบเมนูบนโต๊ะมาดู
“ก็สั่งส้มตำ ลาบเลือด คอหมูย่าง อ่อมเนื้อ กุ้งเต้น น้ำตก แล้วก็ไก่ย่างที่ไอ้ควินสั่ง ต้าร์กินปลาร้าได้มั้ย ถ้าไม่ได้ก็กินตำไทย พี่สั่งเพื่อไว้ให้”
“กินได้ฮะ ปลาร้าของชอบเลย”
ผมยิ้มบอก พนักงานเดินเข้ามาเสิร์ฟจานกับแก้ว น้ำเปล่าและถังน้ำแข็งแล้วเดินกลับไป พี่พอลที่นั่งหัวโต๊ะจัดการคีบน้ำแข็งใส่แก้วแล้วแจกจ่ายให้ครบจำนวนคน ตามด้วยจานกับช้อนส้อม ระหว่างที่นั่งรออาหารผมก็เห็นคู่รักที่นั่งฝั่งตรงข้ามโชว์สวีตกัน พี่อาร์ตแกล้งถลึงตาโตมองพี่พีทแต่ถูกพี่พีทตบหน้าเสียงดังเพี๊ยะ ผมสะดุ้ง ตกใจที่พวกเขาเล่นกันแรงแบบนี้
“ไอ้เฮียพีท เบามือหน่อย น้องมันตกใจ”
พี่เท็นหันไปบอก แต่พี่พีทกลับหัวเราะแล้วตบหัวพี่อาร์ตอีก
“รักด้วยลำแข็งจริงๆพวกมึง”
พี่ท็อปยิ้มบอก ผมเองก็ยิ้มตาม แต่รู้สึกสงสารพี่อาร์ตเพราะหน้าข้างที่ถูกตบขึ้นรอยฝ่ามือชัดเลย แต่เขาก็ยังยิ้มร่าส่งให้ผมเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา พนักงาน2คนเดินมาเสิร์ฟอาหาร พี่ควินผลักกระติ๊บข้าวเหนียวขนาดเล็กน่ารักส่งมาให้ ผมยิ้มกว้างมองอาหารบนโต๊ะ
“จะทานแล้วนะครับ”
ผมยิ้มบอกพวกพี่ๆ
“เต็มที่เลยน้อง”
พี่พอลตอบกลับ ผมขยิบตาให้เขาแล้วลงมือทาน มาเที่ยวสงกรานต์ภาคอีสาน เราก็ต้องกินอาหารอีสาน พี่แซทตักไก่ย่างที่หันเป็นชิ้นใส่จานให้ ผมยิ้มขอบคุณเขา หยิบข้าวเหนียวในกระติ๊บปั้นเป็นก้อนแล้วยัดเข้าปากตามด้วยฉีกเนื้อไก่ย่างยัดตามเข้าไป แล้วผมก็ตักส้มตำปูปลาร้าเข้าปากตามไปอีก
“ต้าร์กินได้ใจพี่จริงๆวะ ฮ่าๆๆ”
พี่เท็นบอกกลั้วหัวเราะ
“เหี้ยอาร์ตอย่ากระแดะ แดกไป เนื้ออ่ะ กูรู้มึงชอบ”
พี่พีทบอกพลางตักอ่อมเนื้อป้อนแฟน พี่อาร์ตหน้ามุ่ยแต่ก็อ้าปากรับ ผมยิ้มมองพวกเขา
“อะไรอาร์ต มึงไม่อยากกินเนื้อเหรอ เป็นเหี้ยไร”
พี่ท็อปถามเพื่อน
“เปล่า”
พี่อาร์ตตอบพลางเคี้ยวไปด้วย พี่พีทหัวเราะหันไปตอบพี่ท็อป
“เหี้ยอาร์ตมันเบื่อเนื้อ อยู่หอ กูบังคับมันกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อทุกวัน”
“ฮ่าๆๆๆ”
แล้วพวกเราก็พร้อมใจกันหัวเราะเสียงดังลั่นโต๊ะ พี่อาร์ตหันไปมองค้อนแฟนแต่พี่พีทยิ้มเอาใจหยิบข้าวเหนียวป้อนใส่ปากให้อีก
“เฮียอาร์ต มึงยอมไอ้พีทขนาดนี้เลยเหรอวะ”
พี่เท็นถามด้วยน้ำเสียงตื่นคล้ายไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่พี่พีทบอก
“เออ ไม่ยอมพีทจะให้ไปยอมใครล่ะคร้าบ”
พี่อาร์ตบอกเสียงทะเล้น หันไปยิ้มกว้างให้พี่พีท
“หุบปาก แล้วตั้งใจแดกไป ไอ้แฝดนรก พวกมึงก็เงียบ รีบกินจะได้รีบไป”
พี่พีทบอกเสียงเข้ม ผมยิ้ม ตั้งใจกินต่อ รู้สึกว่าทริปนี้สนุกกว่าที่คิด
“ข้าวติดปาก กินเหมือนเด็ก”
พี่ควินว่าพลางหยิบเม็ดข้าวบนปากออกให้
“โหยๆ คู่นี้ก็สวีต เห็นใจคนไม่มีคู่อย่างพวกกูบ้างสิวะ แม่งนั่งสวีตกันไม่สนใจพวกกูเลยนะ งอนโว้ย”
พี่พอลว่าพลางสะบัดหน้าหนีทำท่าง้อน ผมหัวเราะแล้วตักคอหมูย่างใส่จานให้พี่เขา
“อย่าง้อนเลยฮะ ผมง้อไม่เก่งนะ”
“โอ้ย น้องต้าร์ไม่ต้องง้อ พี่ก็ยอมคร้าบ”
“ไอ้สัด อายหนังหน้าตัวเองมั่ง”
พี่ท็อปตบหัวพี่พอล หน้ายิ้มขำ ผมหัวเราะหันไปมองพี่แซท เขาดูหงุดหงิดกับการปั้นข้าวเหนียวเพราะมันติดมือ เห็นอย่างนั้นแล้วผมก็หยิบข้าวเหนียวในกระติ๊บตัวเองปั้นเป็นก้อนวางใส่ในจานให้เขา
“เดี๋ยวผมทำให้ครับ พี่แซทกินอย่างเดียวพอ”
ผมยิ้มบอกเมื่อเขาหันมามอง
“วี้ววิ้ว”
เสียงผิวปากแซวดังขึ้น ผมหันไปมองก็เห็นพวกพี่เขามองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มล้อเลียน
“แดกไป”
พี่แซทว่าเสียงเรียบ คนแซวเลยเงียบตาม
พวกเราทานกันไปจนอาหารหมด พี่พอลจัดการเรียกพนักงานเก็บเงิน เขาเป็นคนจ่ายแล้วเดินนำออกจากร้าน ผมเดินลูบท้อง รู้สึกอิ่มมากจนหนังตาจะหย่อนอีกรอบ ขึ้นรถมาผมก็นั่งเอนหลังพิงเบาะ แกะหมากฝรั่งเคี้ยว
“อีกนานมั้ยฮะกว่าจะถึง”
ผมชะโงกหน้าไปถามพี่แซทที่เปลี่ยนมานั่งในตำแหน่งคนขับ
“ไม่นาน นอนไป ตื่นมาก็ถึงแล้ว”
ผมพยักน้ากลับมาเอนตัวลงนอน
“อิ่มหรือเปล่า”
พี่ควินหันมาถาม
“อิ่มมากเลยฮะ อาหารอร่อยทุกอย่างเลย”
ผมยิ้มบอก
“นอนไป เอาเสื้อห่มด้วย”
“ครับผม”
ถึงที่หมายเมื่อไหร่ ผมจะเล่นน้ำให้หน่ำใจไปเลย
V
V
V
V
V
-
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เหยด! ใครบอกว่าบ้านนอกวะ ดูบ้านแต่ละหลัง”
เสียงพี่พอลร้องขึ้น ตอนนี้พวกเรามาถึงที่หมายแล้ว ผมยืนมองบ้านของคุณลุงคู่แฝดซึ่งเป็นบ้าน2ชั้นหลังใหญ่ ผมมองดูรอบๆบริเวณ บ้านท่านติดถนนใหญ่ ละแวกนี้เหมือนโครงการบ้านเดี่ยวที่กรุงเทพฯ เสียงเพลงดังมาจากบ้านฝั่งตรงข้าม หน้าบ้านมีถังน้ำขนาดใหญ่ตั้งอยู่
“เข้าบ้านเว้ย นอนเอาแรงก่อน พรุ่งนี้ค่อยลุยกัน”
พี่ท็อปบอกพลางกวักมือให้พวกเราเข้าบ้าน แม่บ้านออกมาต้อนรับ เธอบอกว่าเตรียมอาหารไว้ให้ แต่พี่เท็นบอกว่าพวกเราทานข้าวมาแล้ว เธอเลยพาขึ้นไปชั้นบนซึ่งเป็นห้องนอน
“พวกกูจะนอนข้างล่าง พวกมึงก็แบ่งกันคนละห้อง”
พี่ท็อปบอก
“นอนรวมกันข้างล้างก็ได้นี่วะ”
พี่พีทพูดขึ้น แต่พี่เท็นส่ายหน้าหวือ
“เพื่อพวกมึงอยากเอากันขึ้นมา เสียงครางดัง ไอ้เหี้ย กูนอนไม่หลับ”
“ไอ้สัดเท็น”
พี่อาร์ตด่า ยกเท้าจะถีบ แต่พี่เท็นวิ่งหนีลงบันไดไปชั้นล่าง
“พวกกูเอาห้องนั้น”
พี่ควินบอกอย่างตัดรำคาญแล้วจูงมือผมเดินตามไป พี่แซทเดินตามเข้ามา ปิดล็อคประตูแล้วโยนกระเป๋าไว้บนเตียง
“ไปอาบน้ำ”
ผมพยักหน้าตามคำสั่งพี่แซท รูดซิปเปิดกระเป๋าแล้วเอาของใช้ส่วนตัว ผ้าขนหนูกับชุดนอนออกมา หอบของเดินเข้าห้องน้ำทางด้านขวามือ พอผมอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาก็ไม่เห็นพวกเขาอยู่ในห้อง
“โห! เบียร์เป็นลังเลย”
ผมร้องเสียงดังเมื่อเดินลงบันไดมาชั้นล่าง พวกพี่ๆตั้งวงเหล้ากันหน้าบ้าน ปูเสื่อพร้อมนั่งกันเรียบร้อยเลย แถมแต่ละคนยังพร้อมใจกันถอดเสื้อเปลือยท่อนบนเหลือแต่กางเกงยีน
“ไหนใครบอกว่าจะนอนเอาแรงก่อนฮะ”
ผมถาม พี่ท็อปหัวเราะ โบกมือปัด
“พี่ไม่ได้พูด ไอ้เท็นมันพูด”
โบ้ยให้แฝดตัวเองซะงั้น ผมยิ้มแล้วเข้าไปนั่งข้างๆพี่ควิน
“ขึ้นไปนอนไป”
นั่งปุ๊บพี่ควินก็ไล่ให้ผมกลับขึ้นไปนอน ผมส่ายหน้าก่อนบอก
“ผมนอนมาตลอดทางแล้ว”
“หวงอะไรนักหนาวะ ให้น้องมันนั่งด้วยดีแล้ว อ่ะต้าร์ เป็ปซี่”
พี่พอลบอกพลางยื่นแก้วเป็ปซี่ให้ ผมยิ้มกว้าง รับมาดื่ม
“โต้รุ่งเว้ย เมาแล้วก็นอนตรงนี้แหละ ยุงกัดช่างแม่ง ฮ่าๆๆ”
พี่ท็อปบอก เทเบียร์ใส่แก้วยื่นให้เพื่อนๆ กับแกล้มตามมาเสิร์ฟโดยแม่บ้าน
พวกเรานั่งดื่มโดยอาศัยเพลงจากบ้านฝั่งตรงข้ามเคล้าบรรยากาศ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เอาถังน้ำขึ้นรถกระบะแล้วขับตระเวนเล่นรอบเมือง”
พี่เท็นว่า ผมตาลุกวาว อยากเล่นสงกรานต์แบบนี้มานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสสักที
“ฮั่นแน่ เด็กน้อยตาใสยิ้มแป้นเลย อยากเล่นน้ำแล้วล่ะสิ”
พี่พอลถาม ผมพยักหน้า ยิ้มกว้าง
“แล้วใครจะขับรถวะ กูไม่ขับนะเว้ย กูจะเล่นน้ำ”
พี่อาร์ตถามพลางบอกปัดหน้าที่ขับรถให้เพื่อนคนอื่น
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูโทรหาลุงให้หาเด็กมาขับรถให้”
พี่ท็อปบอก ยกแก้วเบียร์ดื่มรวดเดียวหมด
ผมเอนตัวพิงไหล่พี่ควิน เขาโอบตัวผมไว้พลางยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม พวกเรานั่งฟังพี่ท็อปเล่าเรื่องไปเที่ยวสงกรานต์ที่สีลมปีก่อน ฟังไปก็หัวเราะไปเพราะพี่เขาเล่าตลกมาก ผมหัวเราะจนน้ำตาไหลตอนที่พี่เขาบอกว่า ‘ยืนอัดกันจนเหยี่ยวเหนียวก็ยังออกจากสีลมไม่ได้’ พอพี่ท็อปเล่าจบ พี่อาร์ตก็ถามหาไมค์กับเครื่องเล่นเพลงเพราะอยากร้องคาราโอเกะ พี่แกขนแผ่นเพลงมาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ คู่แฝดเจ้าบ้านลุกออกไปจัดการให้ พอได้ของที่ต้องการพร้อมต่อสายไฟออกมานอกบ้านเสร็จเรียบร้อย พี่อาร์ตก็ลุยก่อนใครเพื่อน เพลงแรกที่พี่แกร้องทำเอาผมนั่งอึ้งก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา
“ลอยกระทงวันสงกรานต์ ไอ้เหี้ยอาร์ต! กลับไปลอยกระทงที่บ้านมึงเลยไป”
พี่พอลไล่เพื่อน เขาล้มตัวลงนอนกับเสื่อแล้วหัวเราะเสียงดัง ขนาดพี่พีทยังส่ายหน้าหนีแฟนตัวเองเลย ประมาณว่ารับไม่ได้ ผมหันไปมองพี่ควินกับพี่แซท เขานั่งดื่มเบียร์ด้วยใบหน้านิ่งๆ ต่างจากคู่แฝดที่ลุกขึ้นเต้นทั้งๆที่เป็นเพลงช้า สงสัยว่าพวกเขาจะเมาแล้ว เพราะเบียร์พร่องไปครึ่งลัง
“เพลงต่อไป พีทซี่ที่รัก อยากฟังเพลงอะไรคร้าบ”
พี่อาร์ตหันมาถามแฟนแถมยังเติมชื่อใหม่เพิ่มให้ด้วย
“พีทซี่บ้านพ่อมึงสิ เอาแผ่นเพลงเหี้ยไรมา เก่าฉิบ”
พี่พีทด่า ตบหัวแฟนไปทีนึง
“เพลงใหม่ก็มี กี่เพ้าอ่ะ รู้จักป่ะ กี่เพ้านี่มีความลับใช่ไหม”
“หยุดเถอะอาร์ต กูขอล่ะ”
พี่พอลบอกทั้งน้ำตา เขาหัวเราะจนผมยุ่งเพราะนอนกลิ้งกับเสื่อ
“เหี้ยพอลไม่เข้าใจกู มึงไม่รู้จักกี่เพ้าใช่มั้ย ไอ้โง่”
พี่อาร์ตด่ากลับ เขาขยับตัวนอนลงบนตักพี่พีทแล้วเริ่มร้องเพลงกี่เพ้าด้วยโทนเสียงทำลายประสาทหูคนฟังมาก
“ถ้ามีครก สาก รองเท้า ลอยมา มึงอยากไปด่าเขานะ เหี้ยอาร์ต มึงทำตัวเอง ฮ่าๆๆๆ”
พี่ท็อปว่า เขานั่งลงแล้วหยิบแก้วของเพื่อนๆไปรินเบียร์ส่งให้
ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า มันมืดสนิทบอกเวลากลางคืน
“ดูสิฮะ ดาวสวยจัง อยู่กรุงเทพไม่ค่อยได้เห็นชัดอย่างนี้เลย”
ผมชี้ให้พี่ควินดู เขามองตามแล้วก้มลงจูบหน้าผากผมเบาๆ
“ง่วงหรือยัง”
“นิดหน่อยฮะ ฟังพี่อาร์ตร้องเพลงแล้วหนังตามันกระตุก ฮ่าๆๆ”
ผมตอบกลั้วหัวเราะ
“ขึ้นไปนอน”
พี่แซทหันมาบอก เขาลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมข้างหลังมาจับมือผมดึงให้ลุกขึ้น
“ผมเดินไปเองได้ครับ พี่แซทนั่งดื่มต่อเถอะ”
ผมบอก แต่พี่แซทไม่ว่าอะไร เขาจับมือผมจูงให้เดินเข้าบ้าน ผมมองหน้าเขา ดูตาเขาปรือเหมือนคนง่วงนอน
“พี่แซทง่วงเหรอฮะ”
พอผมถาม เขาเลยพยักหน้า ผมยิ้ม จับกระชับมือเขา เดินขึ้นบันไดไปพร้อมกัน
“งั้นเราเข้านอนกันดีกว่าเนอะ”
เข้าห้องมา พี่แซทก็ปล่อยมือผมเดินไปเข้าห้องน้ำ ผมเตรียมชุดนอนเขาออกมาเตรียมไว้ พอเขาอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมา ท่อนล่างเขาพันด้วยผ้าขนหนูของผมที่แขวนทิ้งไว้ในห้องน้ำ ให้พวกเขาใช้ต่อ ผมส่งชุดให้เขาเปลี่ยนแล้วขึ้นเตียง นอนรอเขา
“พรุ่งนี้พี่จะไปเล่นน้ำกับผมมั้ยฮะ”
ผมถามเมื่อเขาเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วขึ้นเตียงมานอนข้างๆผม
“อืม จะปล่อยให้มึงเล่นคนเดียวได้ไง”
เขาตอบ ดึงผ้าห่มคลุมตัวให้ แล้ววางแขนบนเอว ซุกหน้ากับซอกคอ แล้วกอดผมไว้
“ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะครับ”
ผมยิ้มบอก หลับตา ได้ยินเสียงเขาพึมพำตอบกลับมาว่าฝันดี
บรรยากาศยามเช้าของวันใหม่คึกคักไปด้วยเสียงเพลง และเสียงโห่ร้อง ผมตื่นขึ้นมาก็เห็นพี่ควินกับพี่แซทยังนอนหลับสบายอยู่ ผมปล่อยให้พวกเขานอนต่อ ส่วนตัวเองลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วลงมาข้างล่าง ช่วยแม่บ้านล้างผักทำอาหารในห้องครัว พี่พอลกับคู่แฝดยังนอนหลับอุตุอยู่กลางบ้าน พอทำอาหารเสร็จเดินออกมาก็เห็นพี่พอลลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจด้วยสภาพงัวเงีย เขาใช้เท้าเตะปลุกคู่แฝดให้ตื่น พอพวกเขาลืมตาตื่นขึ้นก็หาววอด
“ตื่นโว้ย วันสงกรานต์ เล่นน้ำๆ”
พี่พอลว่าแล้วเดินไปทางห้องน้ำหลังบ้าน
“อ้าวน้องต้าร์ ตื่นนอนแล้วเหรอ”
พี่ท็อปหันมาถาม ผมยิ้มตอบ
“สักพักแล้วครับ”
“เดี๋ยวพี่โทรหาคนมาขับรถพาพวกเราเที่ยววันนี้”
เขาบอกแล้วลุกขึ้นเดินหาโทรศัพท์
“ต้าร์”
ผมหันไปมองตามเสียงเรียก พี่ควินกับพี่แซทเดินลงบันไดมาด้วยชุดใหม่ ผมยิ้มดีใจที่พวกเขาตื่นอาบน้ำเตรียมพร้อมจะออกไปเล่นสงกรานต์กับผม
“พี่อาร์ตกับพี่พีทล่ะครับ ยังไม่ตื่นเหรอ”
ผมถาม พี่ควินส่ายหน้าแทนคำตอบว่าไม่รู้
“อย่าไปถามถึง ป่านนี้พวกมันคงนอนกกกันอยู่”
พี่ท็อปบอก เขายิ้มให้ผมแล้วเดินไปทางห้องน้ำสวนทางกับพี่พอลที่เดินเข้ามา
“ตื่นแล้วเหรอพวกมึง ดีดี เท็น ไหนถังน้ำวะ มึงจัดการดิ กูพร้อมลุยแล้ว”
“เออ รู้แล้ว”
พี่เท็นตอบแล้วเดินออกนอกบ้าน ได้ยินเสียงลากถัง ลากสายยาง
“อาหารเสร็จแล้ว ให้ตั้งโต๊ะเลยมั้ยคะ”
แม่บ้านเดินออกมาบอก ผมหันไปมองพวกพี่ๆ
“จัดการเลยครับ ขอบคุณนะคร้าบพี่สาวคนสวย”
พี่พอลตอบพลางยอแม่บ้านจนเธออายหน้าแดง
ผมเข้าไปช่วยแม่บ้านตั้งโต๊ะในห้องอาหาร พี่ควินกับพี่แซทเดินเข้ามานั่งรอ ตามด้วยพวกเพื่อนๆ พอเริ่มตักข้าว คู่รักด้วยลำแข็งก็เดินกอดคอกันเข้ามา
“กูนึกว่าพวกมึงนอนเอากันอยู่”
พี่พอลพูดขึ้นกลางวงข้าว
“เอาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วสัด”
“พี่อาร์ตตอบกลับเสียงเรียบ”
ผมที่นั่งฟังรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว พวกเขาพูดเรื่องบนเตียงกันราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาเลย
“กินสิวะ น้องต้าร์หน้าแดงแล้ว พูดเหี้ยไรกัน”
พี่พีทบอก เขายิ้มใจดีให้ผม
พอทานข้าวเช้าเสร็จ คนขับรถพาพวกเราเที่ยววันนี้ก็มาถึง เป็นหนุ่มอาชีวะหน้าตาซื่อๆ เขาถอยรถกระบะไปจอดรอหน้าบ้าน พี่พอลกับคู่แฝดขึ้นกระบะหลังไปก่อนเพื่อน ตามด้วยพี่ควินพี่แซท พอผมจะขึ้นพวกเขาก็ยื่นมือมาให้จับ ผมยิ้ม ยื่นมือออกไป พวกเขาช่วยดึงผมขึ้น มีถังน้ำสีฟ้า2ถังบรรจุน้ำเต็มอยู่บนกระบะ ขันซึ่งใช้เป็นอาวุธสำหรับการตักน้ำสาดมีครบจำนวนคน แถมมีขวดแป้งเป็นแพคยังไม่ได้แกะวางอยู่ด้วย เตรียมพร้อมดีจริงๆ
“ไปเลยไอ้น้อง พี่พร้อมลุย”
พี่ท็อปตบข้างรถบอกคนขับ พอรถเคลื่อนตัวออกนอกถนนใหญ่ ผมก็เบิกตากว้างเพราะมีรถกระบะบรรจุคนเต็มถนนไปหมด แถมแต่ละคันยังเปิดเพลงแดนซ์มันๆแข่งกันด้วย
“โห!”
ผมร้อง เตรียมตักน้ำขึ้นสาด แต่ช้าไปเพราะน้ำคลื่นใหญ่ถูกสาดมาจากรถคันไหนก็ไม่รู้ทิศทาง ผมหลับตาเตรียมตัวรับน้ำ แต่ปรากฏว่าไม่ค่อยถูกสาดเท่าไหร่ พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าร่างสูง2คนยืนขนาบข้างผมอยู่ทั้งซ้ายขวา ผมมองพวกเขาอย่างงุนงง เพราะสภาพของพวกเขาเปียกโชกไปทั้งตัว
“อะไรเนี่ย ยืนบังผมแบบนี้ แล้วผมจะเล่นยังไงล่ะ”
ผมว่าเสียงอ่อน พวกเขาหน้านิ่ง ขยับออกห่างผมแต่ก็ไม่มากนัก ผมเข้าใจว่าเขาเป็นห่วง แต่ผมอยากเล่นน้ำนี่นา
“ถอยออกไปอีก”
ผมบอกเสียงเข้มแล้วตักน้ำเต็มขันสาดใส่รถคันข้างๆ
“แป้งๆ! แกะแป้งมาเร็ว สาวสวยอยู่รถคันนั้น”
พี่พอลร้อง ผมรีบก้มลงแกะพลาสติกยื่นขวดแป้งส่งให้เขา พอดีรถติดไฟแดง พี่พอลเลยกระโดดลงจากรถแล้ววิ่งไปทาแป้งสาวๆรถคันหลัง พวกเธอร้องกรี๊ดอย่างถูกใจ ผมยิ้มตาม พี่พอลวิ่งกลับขึ้นรถ หน้าเขาเต็มไปด้วยแป้ง
“เด็กสมัยนี้โตเร็ววะ ฮ่าๆๆ”
พี่พอลหัวเราะ พอรถเคลื่อนตัว ผมก็เริ่มเปียกไปเกือบทั้งตัวเพราะน้ำที่สาดมา ผมสาดกลับไปทุกทิศทาง พี่ควินกับพี่แซทก็จ้วงกันตักน้ำสาดกลับไป ผมหัวเราะมองคู่แฝดที่เต้นตามเสียงเพลงของรถคันอื่นอย่างเมามัน ส่วนพี่อาร์ตกับพี่พีทก็ปะแป้งกันเอง
“พี่คะ น่ารักจังเลย ขอทาแป้งหน่อยได้มั้ย”
เสียงใสของเด็กสาวจากรถกระบะที่ขับขึ้นมาเทียบถามผม เธอยิ้มกว้างอย่างมีความหวัง ผมพยักหน้าขยับไปใกล้เธอที่ยื่นมือมา แต่พี่แซทมาขวางไว้ ผมมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ
“พี่แซท ขอล่ะ วันนี้วันเดียว นะฮะ”
ผมบอกเสียงเรียบ เขาไม่ว่าอะไร ถอยห่างออกไป ผมยิ้มแล้วพยักหน้าให้น้องผู้หญิง เธอยื่นมือมาทาแป้งให้ผมทั้งสองข้างแก้ม
“ขอบคุณนะครับ”
ผมยิ้มบอก เธอยิ้มกว้างตอบ
รถค่อยๆเคลื่อนตัว ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในคอนเสิร์ตที่เต็มไปด้วยผู้คน ทั้งเสียงเพลงที่เปิดแข่งกันดังกระหึ่มถนน ทั้งเสียงโห่ร้อง จะต่างจากในคอนเสิร์ตก็คือน้ำที่สาดกันไปมา
“สาดมาเลยน้อง! พี่กางแขนรออยู่!”
พี่พอลตะโกนบอกพลางยืดอกกางแขนออก ผมหัวเราะมองเขาถูกสาดน้ำจนตัวซีดปากสั่น
“เหยดเขร้! เอาน้ำใส่น้ำแข็งมาสาดกู หนาวฉิบหาย”
พี่พอลหันมาบอก เขากอดตัวเองแล้วนั่งสั่นหัวหงึกๆ พวกผมหัวเราะเขา เสียงกรี๊ดๆของสาวๆดังมาใกล้ ผมหันไปมองก็เห็นรถกระบะป้ายแดงขับมาเทียบรถของพวกเรา
“พี่คะ ขอทาแป้งหน่อย”
“หล่อว่ะแก หล่ออ่ะ”
“ทาแป้งหน่อยได้มั้ยคะ”
เสียงพูดแข่งกันดัง พี่ควินกับพี่แซทถูกสาวๆทาแป้งเต็มหน้า ผมเองก็ถูกทาแป้งเหมือนกัน
“อ้าก! แป้งเข้าปากกู!”
พี่ท็อปร้องขึ้น เขารีบตักน้ำบ้วนปาก ราดหน้า ราดหัว เทอาบมันทั้งตัว
รถเริ่มเคลื่อนตัวได้คล่องขึ้น ลมแรง พี่ควินดึงให้ผมนั่งลง ผมตัวสั่นเพราะเริ่มหนาว พี่ควินกอดผมไว้แน่น
“เล่นพอหรือยัง”
เขาถาม ผมส่ายหน้า ยังเล่นไม่หน่ำใจเลย
“ปากสั่นแล้ว เดี๋ยวก็เป็นหวัด”
พี่แซทว่าต่อ เขานั่งลงข้างๆมองผมที่ตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดพี่ควิน
“น้ำหมดถังก็กลับบ้าน อยู่เล่นทั้งวันกูได้กินแป้งแทนข้าวแน่”
พี่ท็อปบอก ผมหัวเราะ พี่ควินก้มหน้าลงเบาลมใส่หน้าผากผม ผมรู้ว่าเขาพยายามทำให้ผมรู้สึกอุ่น แต่ทั้งตัวเขาและผมต่างก็เปียกโชกด้วยกันทั้งคู่ รถแล่นไป น้ำก็สาดมาที่รถ พวกพี่พอลลุกขึ้นสาดกลับ แถมโยนกระป๋องแป้งแถมให้อีก ผมจะลุกสาดน้ำบ้างแต่พี่ควินไม่ยอมปล่อย เขากอดผมไว้แน่น
“พอแล้ว”
เขาบอกเสียงนุ่มคล้ายจะขอร้อง ผมนิ่งไป มองหน้าเขาแล้วยิ้มให้
“พอก็พอครับ ยังไงผมก็ได้เล่นน้ำแล้ว”
ผมบอกเขา เข้าใจว่าเขาเป็นห่วงกลัวว่าผมจะป่วย
“หันมานี่”
พี่แซทสั่ง ผมหันไปมอง เขาแกะถุงพลาสติกแล้วหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กออกมาสะบัดแล้วเช็ดหน้าเช็ดผมให้
“ขอบคุณครับ”
ผมยิ้มบอก ปลื้มกับความใส่ใจและความห่วงใยที่พวกเขามีให้
รถแล่นไปได้พักใหญ่ พวกพี่ๆเล่นสาดน้ำจนหมดถัง พี่ท็อปก็ตบข้างรถเสียงดัง
“เฮ้ย! กลับบ้านเลย น้ำหมดแล้ว”
เขาร้องบอกคนขับ
“พรุ่งนี้กูจะนอนอืดอยู่บ้าน ใครอยากเล่นน้ำก็เล่นไป กูขอบาย”
พี่พอลว่า โบกมือหยอยๆ
“เหมือนกัน นอนกอดกันอุ่นๆอยู่บนเตียงดีกว่าเนอะที่รัก”
พี่อาร์ตบอกพลางกดหัวพี่พีทให้ซุกอก
“ตกลงพรุ่งนี้หยุดอยู่บ้าน แดกเหล้าชิวๆ โอเคนะ”
พี่ท็อปบอกสรุป เขาหาว ตาปรือคล้ายจะหลับได้ทุกเมื่อ
ผมซุกตัวเข้าหาพี่ควิน เขากอดผมแน่น พี่แซทก็เอาผ้าขนหนูมาคลุมหัวผมไว้ ผมยิ้มอย่างมีความสุข สุขที่รู้ว่าพวกเขาเป็นห่วงผมมากแค่ไหน รู้ว่าพวกเขาไม่อยากให้ผมเล่นน้ำ แต่เพราะผมอยากเล่น พวกเขาก็ยอมตามใจ พวกเขาสลับกันขับรถเดินทางมาหลายชั่วโมง ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย ผมรู้ว่าพวกเขาต้องการพักผ่อน แต่พวกเขาก็ยังเป็นห่วง ยอมตื่นมาเพื่อเล่นน้ำสงกรานต์กับผม
“สุขสันต์วันสงกรานต์ครับ ผมมีความสุขจัง”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ :mc4: ขอมีความสุขกับเทศกาลวันหยุดยาวนี้กันถ้วนหน้านะคะ :กอด1:
เล่นน้ำอย่างปลอดภัย ท่านใดเดินทางกลับต่างจังหวัดก็ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ :mew3:
เอาตอนพิเศษมาเสิร์ฟ หวังว่าคงชอบกัน :-[ ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามค่ะ :mew1:
-
:z13:
-
ชอบตอนพิเศษมากคะ น่ารักมากสองหนุ่มใจดีกับต้าร์มากเห็นได้ถึงความรัก ชอบมาก
-
เย้ สวัสดีวันปีใหม่ไทยนะคะ :mc4:
-
จัดหนักสมกับเป็นวันสงกรานต์เลย
อยากได้คนเทคแคร์แบบน้องตาร์บ้างง
ถ้าจะน่าอิจฉาขนาดนี้นคะ
ไม่ต้องไปหาที่ไหนแล้ววววว
พี่ควินพี่แซทสุดยอดดดดด
-
น่ารักเฟ่ออออ :katai2-1:
-
ยาวมากก ชอบมากกก น่ารักมากกกกกกกกกกก
อ่านแล้วยิ่งชอบบบบบตัวละคร สนุกมากๆๆเลยค่ะ
อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณคนแต่งนะค๊าาา สวัสดีปีใหม่ไทยนะค๊า
-
โห ตอนพิเศษสงกรานต์ จัดเต็ม มาเต็ม อ่านซะจุใจมากกกกกกกกก
ตอนนี้น่ารักมากกกกกก ครอบครัวสุขสันต์ แก๊งค์เพื่อนๆ ของหนุ่มหล่อก็น่ารักกันทุกคน
ดีใจกับตาร์ที่ได้เล่นน้ำจนตัวเปียกปอนเป็นลูกหมา สองสามีก็ยอมตามใจน้องและดูแลเทคแคร์เป็นอย่างดี
ไม่อยากจะเชื่อเล๊ยย ว่าจะจบแบบไม่แฮปปี้ (รื้อฟื้นทำไม) ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษหวานๆ นะคะ รอพาร์ทอดีตต่อไป :mew1:
-
สุขสันต์วันสงกรานต์จ้ะ :hao3: :hao3:
-
ฮา ต้าร์เกือบไม่เปียกน้ำและ
-
กว่าจะน่ารักกันได้ขนาดนี้ต้องเจอเรื่องอีกเยอะแน่เลย
-
ปัจจุบันหวานๆ
หวั่นอดีต กับ อนาคต เนี่ยแหละ :katai1:
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่า :กอด1: :pig4:
-
ตอนนี้ต้าดูมีความสุขมาก
-
:hao7:
-
สุขสันต์วันสงกรานต์จร้าาาาาาาาา
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โหย ลุ้นเลยอะ ว่าเรื่องจะเป็นงัยต่อ
-
อดีตอย่าเพิ่งมาหลอกหลอนเลยน้า :katai1:
ตอนนี้หวานสุดๆแล้ว :-[
-
มีความสุขกับตอนพิเศษจริงๆค่ะ หวานแทบสำลัก มีความสุขกับความรักความห่วงใยที่แซทกับควินมีให้น้องต้าร์
ชอบสุดๆกับตอนที่ควินกอดต้าร์บนรถกะบะแล้วแซทก็เอาผ้ามาเช็ดให้ แบบว่าอมยิ้มเลย น่ารักมากๆ อยากให้ชีวิตเราได้มีโมเม้นแบบนี้มั่งจัง อร๊ายยยยย พูดแล้วเขิน 555
ฮาคู่พี่พีทกับพี่อาร์ตจัง แลดูสลับตำแหน่งกันคนละวันไงไม่รู้ ที่จริงก็ฮากันทั้งแก๊งค์นั่นแหละ ส่วนพี่พอล ไม่มีคู่ ระวังฝาแฝดไว้ละกันนะคะ 555
รอตอนหลักค่า สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ ^^
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องต้าร์น่ารักอ่ะ ชอบๆๆ
-
น่ารักกกกกก :mew3:
สวัสดีวันสงกรานต์คร่า :katai5:
-
น่ารักมากค่ะ >/////////<
Happy Songkran ค่ะ
:mew1:
-
ตอนนี้น่ารักกันมาก ดูทุกคนมีความสุข :mew4:
-
พี่ควินกะพี่แซทใจดีแบบนี้....ต้าร์รักตายเลยยยยอ่ะ
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
ฮาร์ฟ บางทีนายก็เลวไปนะ...
เฮ้อออ (เราก็อินไปเหมือนกันนะ...ฮาาาา)
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:อ๊ากกกกก ตอนพิเศษ ทำไมน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกขนาดนี้ เขิน :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3:
-
โอ๊ย น่ารัก พี่สองคนดูแลน้องต้าร์ดีมาก ปานเป็นลูกหลาน ทั้งรักทั้งหวง
เด็กน้อยก็นะกินอิ่มก็นอน น่ารัก ถ้าไม่เห็นใจน้องต้าร์ สองพี่ไม่ให้มาเล่นน้ำหรอก
เพราะหวงซะขนาดนั้นเนอะ ตอนพิเศษน้องต้าร์มีความสุขมาก
แต่ตอนปกติกำลังจะเข้าสู่ช่วงมาคุแล้ว
ขอบคุณค่ะ
-
อ๋อย น่ารักอ่ะ :hao7:
-
เย่ๆ สงกรานต์ สวัสดีปีใหม่ไทยครับคนอ่านและคนเขียน
-
ชอบเวลาที่สองคนนี้ตามใจต้าร์จัง
-
อ่านแล้วเขิน :o8:
น่ารักอ่ะ :-[
-
สงกรานต์ทั้งทีนึกว่าต้าร์จะได้ก๊งกับเค้าด้วย...ที่ไหนได้.เป๊บซี่เจ้าเดิม...55+
มีแฟนสองคนนี้น่าอิจฉาต้าร์สุดๆเลยอะ...> <
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
ชอบมากๆเลยค่ะ ไม่ได้อ่านนิยายในเล้าแล้วรู้สึกอยากอ่านต่อแบบนี้มานานแล้ว
พล็อตเรื่องโอเคเลย สู้ๆ ดูเหมือนว่าคินจะคิดอะไรกับโซดาหรือเปล่าเนี้ย
-
น้องตาร์ พี่ขอได้มั้ยผู้ชายสองคนนี้
-
ต้าร์ดูมีความสุข สุดๆ สองคนนั้นก็ดูจะตามใจ ไม่โมโหหึงมั่วซั่วด้วย :katai3:
-
น่ารักกันจริงๆเลย
เรื่องแย่ก็ปล่อยให้มันผ่านพ้นไปนะ ^^
-
ตอนหลัก รอให้สถานการณ์ดำเนินต่อไป
ส่วนตอนพิเศษ น้องต้าร์น่ารักมว๊าก
อยากเล่นสงกรานต์มากจนถึงกับขอพี่ทั้งสองให้ยอมได้โดนแปะแป้ง
(แอบอิจฉาอีเด็กที่ได้ปะแป้งต้าร์ แก้มน้องคงจะนิ่มมากละสิ)
แล้วก็อึ้งนิดๆสำหรับคู่ของพีทกับอาร์ต
สุดท้าย +เป็ดให้กับความรักและความห่วงใยของควินกับแซทที่มีให้กับต้าร์ในตอนพิเศษด้วยนะจ๊ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนพิเศษหว๊านหวาน
ตอนธรรมดาไมมันหน่วงจุง :katai1: :katai1: :katai1:
-
ควินกับแซทดูแลเอาใจใส่ต้าร์มาก ๆ เลยนะเนี่ย อาร์ตพีทน่ารักมาก ๆ เลย เพื่อน ๆ ควินกับแซทดูใจดีกับต้าร์มาก ๆ เลยนะเนี่ย
-
สองหนุ่มใจดีผิดปกติ เพราะอากาศร้อนเกินไปรึเปล่านะ
-
หวานกันจริงๆเลยนะครับ
-
กรี๊สสสส กะตอนพิเศษ
:hao7: :hao7: :hao7:
ทั้งสองคนตามใจน้องเป็นพิเศษเลย
น้องต้าร์ก็ดูมีความสุขขึ้นเยอะ
ปล."สุขสันต์วันสงกรานต์"ค่ะ
-
น่ารักกันจังเลย
ชอบตอนที่ควินกอดต้าร์แล้วขอต้าร์ดีๆ ให้เลิกเล่นน้ำอะ ดูอบอุ่นมากๆ เลย
-
ต้าน่ารักจัง :กอด1: :katai2-1:
-
ตามมมมมมมมมมมมม
-
สมาชิกใหม่มารายงานตัวครับผม :L2:
ต้าร์น่ารักน่าเลิฟมากกกกก อิจฉา2หนุ่ม-..-
-
รอฉากระทึกขวัญ(?) อย่างอดทนค่าาาา. :ling1: :katai5:
-
น้องต้าร์น่ารักมากกกก ควินกับแซทก็ดูแลน้องดีมากมาก
-
อ่านตอนพิเศษแล้วน่ารักสุดๆๆ ยิ้มไม่หุบเลย
ดูทั้งสองคนห่วงต้าร์แล้วก็อบอุ่นมากๆๆๆๆๆ ต้าร์ก็ดูมีความสุขดี
แต่พอคิดถึงอดีตที่กำลังย้อนให้ฟังนี่ยิ้มหุบเลยนะเนี่ย
เครียดเกินไปแล้ว แงงงงง :o12: :o12:
-
มารอ อยากอ่านต่อแล้วค้าบบ
:katai5: :ling1: :katai5: :ling1:
-
กรี๊สสสสสส น่ารักที่สุดดดดดด
-
HEARTBREAKER
37
เสียงเอะอะโวยวายดังอยู่หน้าคฤหาสน์ตระกูลพัฒนวัฒน์ ชายฉกรรจ์2คนพยายามจับกุมตัวบุตรชายของเจ้านาย หากแต่เรี่ยวแรงของชายหนุ่มร่างสูงกลับมีมากจนคนที่ได้รับตำแหน่งบอดี้การ์ดแทบคุมตัวไว้ไม่อยู่ ยิ่งพยายามกักตัวไว้ อีกฝ่ายก็ยิ่งออกแรงสู้ ต่อต้านทั้งหมัดทั้งฝ่าเท้า ประมุขบ้านได้ยินเสียงเอะอะก่อนที่ลูกน้องจะวิ่งเข้ามารายงานให้ทราบว่าลูกชายคนโตกำลังอาละวาดอย่างหนัก ร่างสูงที่ถึงแม้อายุจะย่างเข้าเลข4ปลายๆแต่ยังคงความหล่อคมสันของมาดนักธุรกิจรีบเดินออกจากห้องอาหารไปยังหน้าเทอร์เรส หยุดดูอาการคล้ายคนคลั่งยาของลูกชายอย่างไม่เชื่อสายตา ยิ่งพอลูกเห็นหน้าพ่อ นัยน์ตาสีเฮเซลคมกล้าก็ทอแววแข็งกร้าววาวโรจขึ้นอย่างน่ากลัว
“ควิน เป็นอะไร ทำไมถึงอาละวาดแบบนี้”
คนเป็นพ่อเอ่ยถามลูกชาย
“ไปลากไอ้เหี้ยฮาร์ฟมา ไปลากมันออกมา!”
ควินตะโกนสั่งพลางซัดกำปั้นใส่หน้าบอดี้การ์ดไปอีกหนึ่งหมัด
“มีเรื่องอะไร ค่อยพูดค่อยจากันก็ได้”
ได้เห็นลูกชายอาละวาดทำร้ายร่างกายลูกน้องต่อหน้าต่อตา คนเป็นพ่อจึงเอ่ยถามกึ่งปรามให้ลูกชายใจเย็น
“ไอ้สัดฮาร์ฟ! ไอ้ลูกเมียน้อย!!”
ควินตะโกนด่าดังลั่น รู้ว่าศัตรูมุดหัวอยู่ในบ้าน ไม่กล้าออกมาสู้กันซึ่งๆหน้า
“ควิน พ่อขอร้อง หยุดอาละวาดได้แล้ว”
“บอกไอ้ลูกรักคุณลงมา บอกให้มันลงมา!”
“ฮาร์ฟไปทำให้เราไม่พอใจ บอกพ่อ พ่อจะจัดการให้”
คนเลือดร้อนอารมณ์เดือดแสยะยิ้มร้ายที่ได้ยินอีกฝ่ายบอกว่าจะจัดการให้ นัยน์ตาดุคมมองคนตรงหน้าอย่างเย้ยหยันก่อนเอ่ยเน้นคำ
“ฆ่ามันสิ”
คนฟังเบิกตากว้างอย่างตกใจกับคำพูดของลูกชาย
“ทำไม่ได้ก็อย่าพูด!”
ควินตะคอกใส่ หันไปมองบอดี้การ์ดข้างตัว สั่งเสียงเข้ม
“ปล่อยกู”
“ไม่ได้ครับ”
“มึงคิดว่ากูอยากเข้าไปเหยียบในบ้านนี้นักเหรอ”
พอได้ยินอย่างนั้น บอดี้การ์ดก็มองหน้ากันก่อนค่อยๆผ่อนแรงยึดแขนบุตรชายของเจ้านายเมื่อเห็นท่าทีอีกฝ่ายสงบลง
ควินสะบัดแขน มองเจ้าของบ้านด้วยสายตาเฉยชาก่อนสั่งบอดี้การ์ด
“ขึ้นไปลากไอ้ฮาร์ฟลงมา กูมีเรื่องต้องเคลียร์กับมัน”
“เอ่อ…”
หนึ่งในบอดี้การ์ดอึกอัก หันไปมองหน้าเจ้านายที่ยืนนิ่งอยู่อย่างรอฟังคำสั่ง
“พ่อจะขึ้นไปตามให้”
ด้วยไม่อยากให้ลูกชายอาละวาดอีกรอบ คนเป็นพ่อจึงยอมทำตามคำสั่ง
ควินมองตามคนหันหลังเดินกลับเข้าบ้าน แสยะยิ้มเหยียดแล้วเดินไปเอนหลังพิงรถสปอร์ตคันหรูของตัวเองฆ่าเวลารอ โทรศัพท์แผดเสียงดังอยู่ในกระเป๋ากางเกง ชายหนุ่มหยิบออกมาดู คิ้วเข้มขมวดมุ่นเงยหน้าขึ้นมองไปยังชั้นสองของคฤหาสน์แล้วจึงรับสาย
“ไอ้ขี้ขลาด”
ควินทักปลายสายด้วยน้ำเสียงเยาะ
“พรุ่งนี้ 5 โมงเย็น เจอกันที่ร้านกาแฟ”
“อย่าพล่ามมาก มึงลงมาเดี๋ยวนี้”
เค้นเสียงสั่งอย่างไม่สนใจว่าปลายสายจะนัดแนะอะไร
“กูลงไป มึงก็ทำได้แค่ระบายอารมณ์ แต่ถ้ามึงไปตามนัดกูพรุ่งนี้ กูรับปาก กูจะเลิกยุ่งกับคนของมึง”
ควินนิ่งคิดตามคำพูดอีกฝ่ายไปครู่นึง ก่อนเอ่ยยั่วโทสะ เพราะไม่เชื่อว่ามันจะพูดจริง
“กลัวกูกระทืบมึงมากเหรอ ไม่แน่จริงนี่หว่า ไอ้ลูกหมา เก่งแต่เห่าลับหลัง”
“จะคิดอย่างนั้นก็ตามใจมึง แต่อย่าลืมไปตามนัด กูเคลียร์กับมึงแน่ ไม่ต้องห่วง”
บอกเสร็จก็ตัดสาย ควินมองหน้าจอโทรศัพท์ ไม่เข้าใจจุดประสงค์อีกฝ่ายว่าต้องการอะไรกันแน่ แต่ถึงไม่ได้กระทืบมันวันนี้ พรุ่งนี้มันก็ไม่รอดอยู่ดี!
“มึงมานี่ดิ”
หันไปเรียกบอดี้การ์ดอีกชุดนึงที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าบ้าน พอคนถูกเรียกเดินเข้ามาหา แขนแกร่งก็วางพาดบนบ่า น้ำเสียงเข้มเอ่ยสั่ง
“ไอ้ฮาร์ฟออกจากบ้านเมื่อไหร่ มึงสะกดรอยตามมันไป แล้วโทรมาบอกกู”
คนได้รับคำสั่งพยักหน้ารับรู้ ควินแสยะยิ้มตบบ่ากว้างไปทีนึง ผละออกมาเปิดประตูรถขึ้นนั่งตำแหน่งคนขับ สตาร์ทเครื่องยนต์แล้วมองเข้าไปในบ้านพอดีกับผู้เป็นเจ้าของรีบเดินออกมา ชายหนุ่มเหยียดยิ้มแล้วขับรถออกไปอย่างเร็ว ทิ้งให้คนเป็นพ่อมองตามด้วยความเป็นห่วงจนรถหรูขับออกไปไกลสายตา
บรรยากาศเงียบสงบภายในร้านอาหารอิตาเลี่ยนของภัตตาคารหรูในโรงแรมระดับ5ดาวสร้างความเบื่อหน่ายให้แก่ชายหนุ่มซึ่งนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อยู่ จนเมื่อบริกรเดินเข้ามาเสิร์ฟอาหารตามด้วยไวน์แดง ชายหนุ่มก็เบ้ปากแสดงอาการไม่ชอบใจให้คนร่วมโต๊ะเห็นอย่างไม่คิดจะรักษาภาพพจน์แต่อย่างใด พอบริกรเดินกลับไปเสียงเรียบก็เอ่ยขึ้น
“น่าเบื่อ”
คนนั่งร่วมโต๊ะอีกสองคนทำหน้าไม่ถูกที่ได้ยินชายหนุ่มพูดอย่างนั้น
“แซท”
“พอเหอะ เลิกสร้างภาพสักที หย่ากันไปแล้วก็ให้มันจบสิ จะมาทนนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกันอีกทำไม”
แซทว่าสวนมารดาอย่างไม่ไว้หน้า แม้ว่าผู้ชายที่นั่งตรงข้ามจะเป็นบิดาบังเกิดเกล้าของตัวเอง แต่ทั้งคู่ก็หย่าร้างกันไปนานแล้ว
“ไม่ชอบอาหารที่สั่งเหรอ”
เสียงทุ้มนุ่มของบิดาเอ่ยถาม
แซทแสยะยิ้ม มองคนตรงข้ามนิ่ง
“ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่พวกคุณสองคนจะต้องมาทนปั้นหน้ายิ้มให้กัน แล้วไม่ต้องพูดว่าทำเพื่อผม ไม่ต้องกลัวว่าผมจะขาดความอบอุ่น เพราะผมขาดมันมานานแล้ว ตั้งแต่วันที่พวกคุณตัดสินใจหย่ากัน”
ได้ฟังที่ลูกพูดคนเป็นพ่อแม่ก็ได้แต่นั่งนิ่งมองจานอาหารบนโต๊ะอย่างไร้ความหมาย
“ผมพูดตรงๆนะ แม่แต่งงานใหม่แล้ว อัลแบร์โตก็ย้ายมาอยู่ไทยถาวรแล้ว แม่ไม่ควรทำอย่างนี้”
“แซท ทำไมพูดกับแม่แบบนี้ ที่แม่ทำ ทุกอย่างก็เพื่อลูก”
คนเป็นแม่บอกตัดพ้อลูกชายด้วยใบหน้าเศร้า แม้เธอจะหย่าขาดกับอดีตสามีและได้สิทธิ์เลี้ยงลูกเพียงผู้เดียว แต่เธอก็ยังเป็นห่วงกลัวว่าลูกจะขาดความรัก ขาดความอบอุ่นจากพ่อแท้ๆ เธอเลยพยายามหาเวลาว่างนัดอดีตสามีออกมาทานข้าวด้วยกัน ให้พร้อมหน้าพร้อมตาสามคนพ่อแม่ลูก อย่างน้อยเธอก็อยากให้ลูกได้เห็นว่าทั้งเธอและอดีตสามียังรักลูกเสมอ ถึงแม้ว่าจะหย่าร้างกันไปแล้วก็ตาม
“บอกแล้วไง ไม่ต้องพูดว่าทำเพื่อผม ผมโตแล้ว ดูแลตัวเองได้ แม่มีครอบครัวใหม่ ส่วนพ่อเองก็กำลังจะมีครอบครัวใหม่ ทุกอย่างก็ลงตัวดีแล้วนี่ คิดซะว่าผมเป็นลูกที่พวกคุณไม่ต้องการ ไหนๆพวกคุณก็ใช้เงินเลี้ยงผมมาตลอดอยู่แล้ว ก็ช่วยใช้เงินที่มีอยู่เลี้ยงผมต่อไปเถอะ ผมไม่ต้องการความรัก ความสงสาร ความห่วงใย ผมขอแค่มีเงินให้ใช้อย่างเดียวก็พอ”
แซทบอกไปตามความรู้สึก นัยน์ตาคมมองหน้าบุพการีทั้งสองนิ่ง ได้เห็นดวงตาคู่สวยของมารดามีน้ำตาเอ่อคลอ และบิดาก็คลี่ยิ้มเนือยๆคล้ายจะปลงตกกับคำพูดของลูกชาย
“ถ้าแซทต้องการอย่างนั้น พ่อก็ตามใจแซท ขาดเหลืออะไรก็โทรบอกพ่อ”
คนเป็นพ่อบอกลูกชายด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มก่อนลุกขึ้น หันมองอดีตภรรยา
“ขอโทษนะคุณ ผมขอตัวก่อน”
บอกเสร็จก็เดินออกไป
แซทแสยะยิ้มหยันให้กับครอบครัวตัวเอง ครั้งนึงครอบครัวเขาเคยมีความสุข เคยเป็นครอบครัวตัวอย่างที่น่าอิจฉาในแวดวงสังคมไฮโซ แต่สุดท้ายมันก็กลายเป็นเพียงอดีต
“ร้องไห้ทำไม”
ชายหนุ่มถามมารดาที่ร้องไห้เงียบๆ ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายแล้วหยิบทิชชู่ยื่นให้
“ทำไมแซททำแบบนี้”
คนเป็นแม่เอ่ยถามกลับ ปฏิเสธไม่รับทิชชู่จากลูกชาย
“ผมทำอะไร” บอกเสียงสูงแล้วว่าต่อ “ผมก็แค่พูดความจริง แม่ต่างหาก ทำไมทำแบบนี้ แม่แต่งงานใหม่แล้วนะ ลืมไปแล้วเหรอ”
“แม่ไม่ได้ลืม แต่ที่แม่ทำก็เพื่อลูก แม่อยากให้แซทเข้าใจ ถึงแม่กับพ่อจะเลิกกัน แต่เราก็ยังรักลูกเหมือนเดิม”
“เอาเป็นว่าผมเข้าใจว่าแม่หวังดีกับผม แต่พอแค่นี้เถอะ ผมไม่ต้องการ”
แซทบอกตัดบทก่อนลุกขึ้น ไม่สนใจว่ามารดาจะร้องไห้เพราะคำพูดของตัวเอง
“ผมกลับนะ”
บอกลาเสียงเรียบ หันหลังเดินออกจากห้องอาหาร ทิ้งให้มารดามองตามหลังด้วยใบหน้าอาบน้ำตา
ร่างสูงเดินมาถึงรถพอร์ชของตัวเองแล้วหยุดล้วงเอาเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋ากางเกงออกมาโทรหาเพื่อนซี้ รอฟังสัญญาณจากปลายสายด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง พอสัญญาณบอกว่าปลายสายรับแล้วก็กรอกเสียงถามทันที
“อยู่ไหนวะ”
“บนรถ กำลังขับกลับคอนโด”
“กูว่าจะไปหาต้าร์ที่บ้าน”
“โปรเจคเสร็จแล้ว”
“เออ มึงออกไปได้สักพักกูกับไอ้เนสก็ทำเสร็จพอดี”
“เออ งั้นก็เจอกันที่บ้านต้าร์”
“ตามนั้น”
จบบทสนทนาก็ตัดสายหันไปเปิดประตูรถก้าวขึ้นไปนั่งก่อนปิดประตูทันได้เห็นร่างบอบบางของมารดาเดินออกมาจากโรงแรม ดวงตาคู่สวยนั้นแดงก่ำบอกให้รู้ว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก แซทถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองตามหลังมารดาก้าวขึ้นรถเบนซ์โดยมีบอดี้การ์ดของพ่อเลี้ยงเป็นคนขับรถให้
“ขอโทษครับแม่”
บอกกับตัวเองเบาๆแล้วสตาร์ทรถขับออกไป รู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปในวันนี้ทำให้ผู้ให้กำเนิดทั้งสองคนเสียใจมากแค่ไหน แต่ก็ดีกว่าดันทุรังปล่อยให้เรื่องมันยังคาราคาซังอยู่แบบนี้ ในเมื่อครอบครัวมันแตกแยกไปแล้ว ก็ไม่มีอะไรให้ต้องเหนี่ยวรั้งไว้อีก
ต่อให้บาปก็ไม่สนใจ เพราะตายไปคนอย่างเขาก็ตกนรกอยู่ดี
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เด็กหนุ่มหน้าหวานในชุดนักเรียนม.ปลายเดินฮัมเพลงเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดี ในมือถือถุงขนมที่ได้มาจากการไปเยี่ยมคุณยาย ด้วยก่อนจะไปนั้นรู้สึกเบื่อและยังไม่อยากกลับบ้าน หลังจากแยกกับเพื่อนสนิทที่ต้องไปทำงานพิเศษก็คิดขึ้นมาได้ว่าอยากไปหาท่าน เพราะเวลาได้คุยกับท่านแล้วรู้สึกผ่อนคลาย พอได้ไปเยี่ยมอีกครั้ง ท่านก็ต้อนรับอย่างดี นั่งคุยกันจนเพลินทำให้ลืมเรื่องกังวลใจก่อนหน้าไปหมดสิ้น แถมตอนลากลับท่านยังใจดีให้ขนมมาทานที่บ้านเหมือนเคย
“ไปไหนมา”
ยังไม่ทันได้เดินเข้าบ้าน เด็กหนุ่มก็ต้องชะงักขาอยู่ตรงขั้นบันไดเพราะเสียงเข้มของพี่ชาย
“เอ่อ…ผม…ผมไปซื้อขนมมาฮะ”
พูดปดพี่ชายไปน้ำขุ่นๆด้วยกลัวว่าจะถูกดุ
“ซื้อขนม?”
เนสย้อนคำเสียงสูงคล้ายไม่เชื่อคำพูดน้องชาย แต่พอเจ้าตัวเล็กชูถุงขนมขึ้นมาให้ดูแถมยังยิ้มหวานเอาใจ ความสงสัยก็มลายหายไป
“เข้าบ้าน เฟียซมารอติวหนังสือให้อยู่ในห้องนั่งเล่น จะสอบแล้ว ตั้งใจหน่อย”
“เฟียซมาเหรอฮะ”
ต้าร์ร้องก่อนรีบวิ่งเข้าบ้าน ทิ้งให้พี่ชายมองตามด้วยความขบขัน
“เฟียซ!”
เจ้าของบ้านร้องเรียกเพื่อนเสียงดังลั่นห้อง
“มึงหายหัวไปไหนมา”
เฟียซยิงคำถามใส่เพื่อนทันที
“ไปซื้อขนม นี่ไง อร่อยนะจะบอกให้ กินแล้วจะติดใจ”
ชูถุงขนมให้เพื่อนดูแล้วเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าลงข้างๆ ยื่นถุงขนมให้
“ขอบคุณนะที่มาช่วยติว เฟียซน่ารักที่สุดเลย รักว่ะ”
ยิ้มบอกพลางบิดแก้มเพื่อนอย่างหยอกล้อ
เฟียซทำหน้ามุ่ยปัดมือบางออกแล้วล้วงเอาขนมในถุงออกมากิน
“ไปเปลี่ยนชุดไป จะได้ติวสักที”
บอกไล่เจ้าของบ้านหน้าหวาน
“อืม คืนนี้นอนค้างด้วยกันมั้ย”
“เออ”
ต้ารร์ยิ้มกว้างดีใจที่เพื่อนจะนอนค้างด้วย
“แล้วไม่ได้ทำงานพิเศษเหรอ”
“เจ้านายไปเที่ยวต่างประเทศ เลยได้หยุด”
คนถามพยักหน้ารับรู้ก่อนลุกขึ้นเดินออกจากห้องนั่งเล่นขึ้นไปเปลี่ยนชุดบนห้อง
“พวกมึงมาทำไม”
“มึงก็รู้ว่าพวกกูมาทำไม”
“อย่ามากวนตีนกู”
“มึงรู้ว่าพวกกูมาทำไม แล้วจะถามทำเหี้ยไร”
“ไอ้สัด! หุบปากแล้วกลับบ้านมึงไปเลย”
ต้าร์ที่เดินลงบันไดมาขมวดคิ้วมุ่นกับเสียงตะคอกดังของพี่ชาย พอเดินไปหน้าบ้าน ก็เห็นพี่ชายกำลังยืนจ้องหน้าเพื่อนทั้งสองคนอยู่ด้วยท่าทางหงุดหงิด
“มีอะไรกันฮะ”
เอ่ยถามพลางเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างๆพี่ชาย ส่งยิ้มให้คนมาเยือนแล้วเอ่ยทักทาย
“สวัสดีครับพี่ควินพี่แซท”
เนสหันไปขึงตาดุใส่น้องก่อนจับมือเล็กจูงเข้าบ้าน ควินกับแซทมองหน้ากันอย่างเบื่อหน่ายกับนิสัยขี้หวงของเพื่อนแล้วเดินตามไป
“ไปติวหนังสือ เฟียซรออยู่”
เนสบอกน้องเสียงเข้ม แต่ตาจ้องหน้าเพื่อนเขม็ง
“ครับ”
ต้าร์รับคำเสียงอ่อน หันไปยิ้มให้เพื่อนพี่ชาย
“ผมขอตัวไปติวหนังสือก่อนนะฮะ”
เอ่ยบอกแล้วเดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่น
สองหนุ่มมองตามหลังด้วยความไม่พอใจที่ได้ยินว่าเด็กหนุ่มจะติวหนังสือกับไอ้คนที่ไม่ชอบหน้า
“ได้ยินชัดแล้วนะ น้องกูต้องติวหนังสือ พวกมึงกลับไปได้แล้ว”
เนสยกข้ออ้างที่น้องต้องติวหนังสือมาไล่เพื่อนกลับไป
“แล้วไง กูไม่สน”
ควินที่หงุดหงิดเป็นทุนเดิมอยู่บอกเสียงเรียบ
“มึงไม่สนแต่กูสน”
เนสสวนกลับอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้
“น้องมึงติวหนังสือ ก็ติวไปดิ พวกกูไม่ได้มากวน”
แซทบอกแล้วเดินผ่านเพื่อนตรงไปยังห้องนั่งเล่น เนสขบกรามแน่นกำลังจะเดินไปขวาง แต่ควินจับแขนดึงไว้
“เลือกเอา มึงจะให้พวกกูอยู่ หรือจะให้พวกกูเอาน้องมึงไป”
ควินขู่ นัยน์ตาสีเฮเซลมองสบนัยน์ตาแข็งกร้าวของเพื่อนอย่างจะบอกแทนคำพูดว่าทำจริงแน่ถ้าขืนยังดื้อดึงขัดขวาง เนสผ่อนลมหายใจอย่างช้าๆ ข่มกลั้นโทสะไว้สุดกำลังแล้วสะบัดแขนจนหลุดจากการจับกุม
“บอกเองนะว่าไม่ได้มากวน งั้นพวกมึงก็หุบปาก อย่าเสือกพูดตอนที่น้องกูติวอยู่”
เนสบอกเสียงแข็งแล้วเดินไปห้องนั่งเล่นอย่างต้องการเข้าไปคุมไม่ให้เพื่อนเข้าใกล้น้องชาย ควินส่ายหน้าอย่างปลงกับนิสัยหวงน้องจนเกินเหตุก่อนเดินตามไป
บรรยากาศในห้องนั่งเล่นที่ตอนแรกดูสดใสร่าเริงกลับกลายเป็นอึมครึมเพราะพวกรุ่นพี่ที่เดินเข้ามานั่งในห้องอย่างเงียบๆ ต้าร์กับเฟียซมองหน้ากันอย่างงุนงง
“เอ่อ…ถ้าพวกพี่จะใช้ห้องนี้ เดี๋ยวผมย้ายไปติวบนห้องก็ได้ฮะ”
ต้าร์พูดขึ้นซึ่งเฟียซเองก็เห็นด้วย
“ขึ้นไปสิ”
“ไม่ต้อง”
ต้าร์มองหน้าพี่ชายแล้วหันไปมองหน้าแซทอย่างสับสน อีกคนบอกให้ไป แต่อีกคนบอกไม่ต้อง จะเอายังไง?
“ติวในห้องนี้แระ ไม่ต้องย้ายหรอก”
ควินบอก จ้องตาเพื่อนที่มองมาคล้ายจะถามว่า ‘ลืมคำขู่ที่เพิ่งบอกไปแล้วเหรอ’
เนสจำต้องกัดฟัน นั่งเงียบ แต่สายตายังจ้องไปที่เพื่อนอย่างไม่พอใจ
“งั้นเราก็ติวกันเถอะเฟียซ”
ต้าร์บอกเพื่อน จัดการเปิดหนังสือ แต่คนตั้งใจจะช่วยเพื่อนกลับไม่มีอารมณ์จะติวให้ด้วยเพราะบรรยากาศและคนที่ไม่น่ามานั่งอยู่ในห้องนี้
“ติวให้มั้ย”
แซทที่เห็นท่าทางไอ้คนที่เกลียดขี้หน้ายังไม่เปิดหนังสือตามเด็กหนุ่มเลยเอ่ยเสนอตัว
เนสถลึงตาดุใส่อย่างจะปรามให้เพื่อนหยุดคิด แต่ควินเอ่ยสำทับต่อ
“เดี๋ยวติวให้”
บอกแล้วก็ลุกจากโซฟาเข้าไปนั่งบนพื้นพรมข้างๆเด็กหนุ่ม แซทเองก็ลุกตาม
ต้าร์ที่นั่งนิ่งอย่างมึนงงอยู่ก็ได้แต่อ้าปากค้าง พูดไม่ออก หันไปมองเพื่อนสนิท ฝ่ายนั้นก็ปลีกตัวออกห่างทำท่าจะไม่อยู่ติว
“เฟียซ”
เนสเรียกเพื่อนน้องชายเสียงอ่อน ขอร้องอีกฝ่ายทางสายตาว่าให้นั่งอยู่เป็นเพื่อนต้าร์หน่อย แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีใจจะติวหนังสือต่อแล้วก็ตาม
เจ้าของชื่อทำได้เพียงพยักหน้ารับรู้หันไปมองหน้าเพื่อนแล้วส่งปากกาไฮไลท์ให้
“ขอบคุณนะครับพี่ควินพี่แซท ที่ช่วยติวให้พวกผม”
ต้าร์รับปากกาจากเพื่อนมา เปิดสมุดช็อตโน้ตไว้รอ
“ไม่เข้าใจตรงไหน”
ควินถาม มองตัวเลขสถิติในหนังสือแล้วมองใบหน้าหวานที่ยังยิ้มอยู่
“หลายตรงเลยฮะ ฮ่าๆๆ”
บอกกลั้วหัวเราะแล้วจับหนังสือมาเปิดไปหน้าที่ตัวเองไม่เข้าใจ
“บทนี้เลยฮะ”
ต้าร์ยิ้มบอก เฟียซลอบถอนหายใจแต่ก็เปิดหนังสือตาม
“เดี๋ยวสรุปให้เข้าใจง่ายๆ”
แซทบอก แล้วเริ่มต้นอธิบายเรื่องสถิติ ฝ่ายควินก็ฉวยเอาสมุดช็อตโน้ตของต้าร์มาจดใจความสำคัญพร้อมคำอธิบายรายละเอียดลงไป
เนสมองเพื่อนที่ตั้งใจติวให้น้องชาย ส่ายหน้าให้กับความขี้ขลาดของตัวเองที่กลัวคำขู่ ยอมรับว่าพวกมันเรียนเก่ง หัวดีในเรื่องเกี่ยวกับตัวเลข สถิติ ฟิสิกส์ แต่ให้พวกมันมานั่งติวใกล้ๆน้องแบบนี้ ก็ไม่ชอบใจอยู่ดี
ต้าร์นั่งฟังเพื่อนพี่ชายอธิบายเรื่องสถิติ พยักหน้ารับเป็นพักๆ รู้สึกทึ่งที่พวกเขาเก่งจนสามารถไขความไม่เข้าใจของตัวเองได้
“ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าพวกพี่เรียนสถาปัตย์ ผมคงนึกว่าพวกพี่เป็นนักสถิติ”
ต้าร์พูดขึ้นหลังจากที่ฟังสองหนุ่มอธิบายจบ
“ไม่เข้าใจเรื่องไหนอีก”
ควินถามพลางไล่ดูตำราหนังสือของเด็กม.6
“เรื่องเลขนิดหน่อยฮะ”
บอกพลางหยิบหนังสือเตรียมสอบวิชาเฉพาะออกมาเปิด
“อนุกรม ไม่ยากหรอก”
แซทว่าแล้วเริ่มต้นอธิบายอีกรอบ
“ตรงไหนสำคัญ จดไว้ให้แล้ว อ่านทำความเข้าใจ”
ควินบอกพลางยื่นสมุดคืนให้เจ้าของ
ต้าร์ยิ้มกว้าง รับมาดูผ่านๆแล้วปิดวางไว้
“ขอบคุณพวกพี่มากนะครับ ขอบคุณมากจริงๆ”
เสียงใสบอกอย่างซึ้งในน้ำใจที่เพื่อนที่ชายใจดีช่วยติวให้
“ไม่เป็นไร”
ควินบอก กระตุกยิ้มมุมปาก แซทยักไหล่ สายตาคมสองคู่มองสบนัยน์ตากลมใสอย่างจะสื่อให้เจ้าของดวงตาคู่สวยรู้ถึงความในใจที่แฝงไว้กับทุกๆการกระทำตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนถึงวันนี้
“จะทุ่มนึงแล้ว ขึ้นไปอาบน้ำไป”
เนสบอกน้องชายแล้วหันไปบอกเฟียซต่อ
“อยู่กินข้าวด้วยกันนะเฟียซ”
“เฟียซต้องอยู่แน่นอนอยู่แล้วฮะ เพราะวันนี้เฟียซจะนอนค้างกับผม”
ต้าร์ยิ้มบอกพี่ชายพลางกอดคอเพื่อนสนิทไว้
ท่าทีสนิทสนมที่เด็กหนุ่มแสดงออกทำให้ควินกับแซทมองใบหน้าหวานอย่างไม่พอใจ ยิ่งได้ยินว่าไอ้คนที่ไม่ชอบหน้าจะนอนค้างด้วย จากความไม่พอใจก็กลายเป็นความโกรธ สองหนุ่มพร้อมใจกันตวัดสายตาคมมองไปที่เป้าหมายอย่างข่มขู่
“ดีสิ จะได้ช่วยต้าร์ติวหนังสือต่อ ตามสบายนะเฟียซ เดี๋ยวพี่เข้าครัวไปบอกป้าแม่บ้านให้เตรียมกับข้าว เตรียมขนมไว้เยอะๆ”
เนสยิ้มบอกอย่างดีใจ ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปโดยไม่คิดจะเอ่ยชวนเพื่อนสองคนอยู่ทานข้าวด้วย
“พวกพี่อยู่ทานข้าวด้วยกันนะฮะ”
ต้าร์เอ่ยชวน หวังให้เพื่อนพี่ชายตอบตกลง แต่ผิดคาดเพราะทั้งคู่ลุกขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“กินไปเถอะ”
ควินบอกอย่างข่มกลั้นความโกรธไว้ไม่ให้พุ่งเข้าไปกระทืบเพื่อนของเด็กหนุ่ม เขาเดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกทั้งโกรธทั้งน้อยใจ
“อ้าว พี่ควิน อย่าเพิ่งไปสิฮะ”
ต้าร์ร้องเรียกทำท่าจะเดินตามแต่เฟียซจับแขนดึงไว้
แซทมองมือไอ้คนที่จับเนื้อต้องตัวคนของเขาอย่างโมโห นัยน์ตาคมกล้าจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างจะจับฉีกออกเป็นชิ้นๆ
“พี่แซท อยู่ทานข้าวด้วยกันนะฮะ”
“ตามสบาย”
แซทบอกเสียงแข็งแล้วเดินออกจากห้องตามเพื่อนซี้ไปด้วยอารมณ์ไม่ต่างกัน
“อ้าว พี่แซท เดี๋ยวสิฮะ”
ต้าร์ร้องเรียกอีกรอบ
“เฟียซปล่อยสิ ต้าร์จะไปตามพี่เขา”
หันมาสั่งเพื่อนให้ปล่อยมือออกจากแขน
“เขาไม่อยากอยู่กินก็ปล่อยไปสิ มึงจะไปตามทำไม”
เฟียซบอกอย่างไม่เข้าใจเพื่อน
“ทำไมพูดแบบนี้ พวกเขาอุตส่าห์ติวให้เรานะ”
ต้าร์ติงเสียงห้วน
เฟียซทนไม่ไหวอีกต่อไป จับไหล่เพื่อนให้หันมามองกันตรงๆ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“กูถามมึงจริงๆนะต้าร์ มึงไม่รู้จริงๆเหรอว่าพวกเขาคิดอะไรกับมึง”
คนฟังย่นคิ้ว มองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ
“คิดอะไร? หมายความว่าไง?”
เฟียซระบายลมหายใจยาว นึกอยากจับหัวเพื่อนโขกกำแพงบ้าน เพื่อไอ้เด็กเอ๋อมันจะเข้าใจอะไรมากขึ้น
“พวกมันไปรับมึงถึงโรงเรียน พามาส่งบ้าน เลี้ยงหนังมึง แถมเหมาทั้งโรง อย่างนี้เหรอที่บอกว่าไม่คิดอะไร”
เฟียซบอกให้เพื่อนคิดตามเหตุการณ์ที่ผ่านมา สิ่งที่สองคนนั้นทำมันไม่ใช่แค่ในฐานะเพื่อนพี่ชายธรรมดา แต่มันมากกว่านั้น!
“พี่เขาบังเอิญขับรถผ่านมาแล้วเห็น ก็เลยอาสาไปส่ง ส่วนเรื่องเลี้ยงหนัง ต้าร์เป็นคนขอให้พวกเขาเลี้ยงเอง”
บอกอย่างไม่ติดใจสงสัยอะไร ไม่เข้าใจก็แต่เพื่อนสนิทนี้แหละ ต้องการพูดอะไรกันแน่?
“ต้าร์ นี่มึง โอ้ย! กูเพลียกับมึงมาก มึงแกล้งโง่หรือมึงโง่จริงๆวะ”
เฟียซร้อง ส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจกับคำพูดและท่าทางของเพื่อนซี้
“เออ ฉันมันโง่ ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นแหละ”
บอกอย่างไม่พอใจที่ถูกเพื่อนว่า ตั้งท่าจะเดินหนี แต่เฟียซเดินมาดักหน้าขวางไว้
“โอเค กูจะบอกให้มึงฟังชัดๆ เอาตรงๆเลยนะ พวกมันเป็นไบ แล้วพวกมันก็ชอบมึง เข้าใจหรือยัง!”
คนฟังเบิกตากว้างอย่างตกใจกับคำพูดของเพื่อนสนิท ไบที่ว่า หมายถึง Bisexual พวกรักร่วมเพศ ที่ชอบคนทั้ง 2 เพศ ทั้งชายและหญิงน่ะเหรอ!
“พวกเขาเนี่ยนะจะเป็นไบ ไม่ใช่หรอก เฟียซพูดมั่ว”
ต้าร์ส่ายหัวปฏิเสธ ไม่เชื่อคำพูดเพื่อน
“กูไม่ได้พูดมั่ว กูพูดความจริง แต่มึงมันโง่ โง่จริงๆ!”
เฟียซว่าอย่างหัวเสีย บอกขนาดนี้แล้ว ไอ้เพื่อนเอ๋อมันยังไม่เชื่ออีก โว้ย! จะให้กูทำยังไงวะ มึงถึงจะเชื่อ!
“โอเคๆ ถึงพวกเขาจะเป็นไบจริงๆ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ชอบต้าร์หรอก ไม่มีทาง”
บอกเสียงอ่อนด้วยเห็นว่าเพื่อนทำท่าหมดแรง
“มึงดูไม่ออกจริงๆเหรอวะ พวกมันเป็นไบแน่ๆ แล้วพวกมันก็ชอบมึงชัวร์ๆ เอาหัวฉลาดๆของกูเป็นประกัน”
“บ้าน่า พวกเขาเป็นเพื่อนพี่เนสนะ จะมาคิดกับต้าร์แบบนั้นได้ยังไง ที่พวกเขาใจดีด้วย ก็เพราะเอ็นดูที่ต้าร์เป็นน้องพี่เนส เฟียซอย่าคิดมากสิ”
“โอเค กูยอมมึงแระ เหนื่อยจะพูด เอาเป็นว่า กูขอเตือนมึง ให้ระวังพวกมันให้ดี อย่าไว้ใจพวกมันมาก กูรู้ว่ามึงชอบคนใจดี แต่คนที่ใจดีกับมึงอาจไม่ใช่คนดีทุกคน กูเตือนมึงแล้วนะ”
เฟียซบอกรวดเดียวแล้วเดินหนีเพื่อนออกนอกห้อง
“คนที่ใจดี อาจไม่ใช่คนดีทุกคน”
ต้าร์พูดทวนคำที่เฟียซบอก นึกถึงใบหน้าของเพื่อนพี่ชายทั้งสองคน คิดถึงสิ่งที่พวกเขาทำให้
“พวกเขาอาจจะไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย แต่พวกเขาก็ใจดี ทำดีกับเราหลายอย่าง ทำไมต้องไประแวง ไม่ไว้ใจพวกเขาด้วยล่ะ ยังไงซะเขาสองคนก็เป็นเพื่อนพี่เนส”
ต้าร์บ่นกับตัวเองก่อนส่ายหน้าไล่ความคิดไม่ดีออกจากหัวแล้วรีบเดินออกจากห้องนั่งเล่นตรงไปหน้าบ้าน ทันได้เห็นท้ายรถสปอร์ตเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงของควินขับพ้นรั้วบ้านออกไป ใบหน้าหวานหม่นลงอย่างเป็นกังวลว่าที่เพื่อนพี่ชายทั้งสองคนรีบกลับไปเพราะไม่พอใจอะไรตนหรือเปล่า
“เอาไว้ค่อยถามตอนเจอกันครั้งหน้าก็ได้ ยังไงก็ต้องได้เจอกันอยู่แล้ว”
ต้าร์ยิ้มบอกกับตัวเองแล้วหันหลังเดินกลับเข้าบ้าน โดยไม่รู้ตัวเลยว่าการเจอกันครั้งหน้า ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม
---------------------------------------------------------------------
3 เดือนต่อจากนี้ คนแต่งอาจจะหายหัวเป็นพักๆนะคะ :o12:
เพราะเริ่มทำงานประจำตั้งแต่วันจันทร์ที่แล้ว :monkeysad:
ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย :เฮ้อ: ไม่ได้หายไปเลย แต่จะมาอัพช้า :z3:
จึงเรียนมาเพื่อทราบ :mew2: ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตาม :กอด1:
ปล. ตอนหน้าแซ่บมาก มาม่าหม้อหย่ายยยย :sad4:
-
:hao3:
-
ไม่ไหวกับตาร์จริงๆๆ เพลีย หนูจะใสซื่อมากเกินไปแล้วว รู้สึกสงสารเฟียซมากเรยที่เป็นเพื่อนกับตาร์ แถมยังถูกเกลียดอีก :heaven :heaven
-
3 เดือน !!! :a5: o22 :m15: ยังไงก็รอนะคะ
-
3 เดือนเลยหรอคะพี่เก๋!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :sad4: :o12: เเต่ยังไงหนูก็จะรอน้ะคะคิดถึงตลอดเลยเรื่องนี้5555 :monkeysad: :m15:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
มาม่าเอาแค่พอกินนะ ไม่ต้องล้น......เพราะเดี่ยวพุงแตกตาย...สลบคาจอคอม????
-
ใสซื่อเกิรไปละต้าร์
ถ้าทำถึงขนาดนั้นนะ เค้าไม่เรียกเอ็นดูเฉยๆแล้วละ
คนนอกมองออกหมด เจ้าตัวนี่น้า
แต่สงสัย ว่าฮาร์ฟจะต่อรองอะไร
ตัวเองก็ไม่ใช่ว่าจะได้ต้าร์ - -
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
มาแล้วววววว
-
ช็อคเพราะคำว่าสามเดือนนน !!
หายไปพักๆ แต่ก็ยังจะมาอัพอยู่ใช่มั้ยคะ TT
ไม่งั้นเราต้องลงแดงตายแน่ๆ
ตอนสำคัญคือตอนต่อจากนี้แท้ๆเชียว
รอต่อไปค่ะ >< o22 :z3:
-
ติวหนังสือกันน่ารัก
ปรบมือให้ในความเก่งของพี่แซทพี่ควิน
เฟียสนี่เป็นเพื่อนที่ดีมากๆอะ แต่ก็พลาดอยู่ดี :katai2-1:
ดีแล้วค่ะหนูตาร์ที่ไม่ยอมเชื่อเพื่อนว่าไอ้เพื่อนพี่ชายมันเป็นไบ
เพราะต้องลองเองถึงจะรู้ :laugh:
มาสตั๊นตรงที่่ น้องเก๋บอกว่า จะหายไปนานๆ จะอัพช้า
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (จะพยายามเข้าใจค่ะ) :m15: :monkeysad: :sad11:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
สามเดือน!!!! ก็จะรอคร่าาาา
ต้าร์ ซื่อเกินไปนะ แต่ก็โทษน้องคนเดียวไม่ได้ อยู่ที่การเลี้ยงดูด้วยอ่านะ เฮ้อออ
-
โอ้ยมาม่ามาม่ามาม่า คนเขียนเปลี่ยนใจไม่ได้จริงๆหรอ ให้เรื่องนี้แฮปปี้เอนดิ้งเถอะนะ TT
-
ต้าร์เอ้ยอะไรจะใสซื่อจนโง่ขนาดนี้ มองดีไปแล้ว แค่คนเค้ามาทำดีด้วยนิดหน่อยก็ไว้ใจไปซะหมด
ถ้าฉลาดจับสังเกตพี่ชายตัวเองบ้างก็จะรู้หรอก นี่ซื่อเหลือเกิ๊น วุ้ย เจอคนแบบต้าแล้วหงุดหงิด
สุดท้ายต้องเจอกับตัวถึงจะรู้สึก
-
รอเสมอ :mew1:
-
ขอด่าต้าร์ครั้งนึง
โง่วววววววววววววววววววววววววววววววววววว อ้ากกกก อะไรจะขนาดนั้นนน หึ้ยย :m31:
*โดนรุมกระทืบ* :z6: :z6:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เจอกันครั้งหน้าๆๆๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยยยย ต้าร์ จะ ซื่อ ไป ไหน!!!! ฮ่วย! :เฮ้อ:
-
ตอนหน้ามาม่าชามโต แบบนี้เตรียมทิชชู่ไว้ก่อนดีกว่า :katai1:
-
ก่อนอื่น ยินดีด้วยสำหรับงานประจำนะคะ ^^
ยังไงก็จะรออ่านเสมอค่ะ
:mew3:
-
ที่สองคนแข็งกระด้างซะขนาดนี้ก็เพราะครอบครัวส่วนหนึ่งเนอะเฮ้อๆๆๆ
พอมาเจออะไรน่ารัก ๆ คนที่ตัวเองรักก็อยากให้เป็นของตัวเอง อยากครอบครองไว้
และถ้าใครคิดมาขวางก็คงจัดการเรียบ
น้องต้าร์ซึนจริงไรจริง ไม่คิดว่าพี่เค้าจะคิดกับหนูเลยเหรอ ต้องให้เพื่อนชี้ทางให้
แต่ก็ยัีงคงไม่เชื่อเพื่อน น้องเป็นแบบนี้น่ารักดีนะ แ่ต่คนแบบนี้ถ้าจะทำให้รักนี่ยากมาก
เอาใจช่วยสองพี่ละกัน
เอิ่ม แต่ตอนหน้าดูเหมือนดราม่าจะมา พายุจะลง ชิมิคะ
ขอบคุณค่ะ
-
อยากอ่านต่อมากมาย ฮู้ยย อึดอัดๆๆ อยากรู้ง่ะ
สงสารน้องต้าร์ ทำไมควินกับแซทไม่รักน้องแบบปกติๆมั่งน้อ :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ แม้จะ bad end เราก็จะติดตาม
อ่านไปอ่านมาก็เริ่มรู้สึกว่าเหมาะแล้วที่จะไม่จบแบบ happy ควินกับแซทนี่ถึงจะรักต้าร์แต่บางทีก็แอบเลวไปนะ ร้ายกาจด้วยอะ ขอกระโดดถีบซักทีเหอะ :z6: 555 สะจายยย
-
ดีใจๆๆ ตอนหน้าแล้ววว ..แต่อีก 3 เดือนนะ :katai1: :katai1:
ไม่เป็นไร ฉันจะรอ ~~ :กอด1: :กอด1:
-
รำคาญเนสมากขึ้นเรื่อย ๆ ถึงเนสจะทำไปเพราะหวังดีกับต้าร์ก็เถอะ แต่วุ่นวายมากเกินไปไหม ควินกับแซทก็บอกกับเนสตรง ๆ ว่ารู้สึกยังไงกับต้าร์ แล้วก็ยังไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับต้าร์เลยนะ ถึงเนสจะคิดว่ากันไว้ก่อนดีกว่าแก้ก็เถอะ แต่เนสไม่รู้นิสัยเพื่อนตัวเองหรือไงว่ากันแบบนี้เหมือนจะยิ่งเป็นการกระตุ้นควินกับแซทมากกว่า อีกอย่างเรื่องแบบนี้ให้ต้าร์คิดเองตัดสินใจเองไม่ดีกว่าหรือ ส่วนเฟียซรู้เรื่องควินกับแซทสินะถึงไม่ชอบควินกับแซท แต่ทำแบบนั้นจะดีงั้นหรือ ควินกับแซทขี้หึงขี้หวงมาก ๆ เลยนะเนี่ย แต่ทำแบบนั้นต้าร์เป็นกังวลรู้บ้างหรือเปล่า
-
เริ่มเบื่ออดีตแล้วอะ อยากอ่านปัจจุบันแย้ววววววว
-
ตอนต่อไปก็จะเป็นจุดเปลี่ยนแล้วก็ที่มาของเรื่องราวในอดีตแล้วนะสิ T^T สงสารต้าร์ล่วงหน้า
-
:ling1:
น้องตาร์ซื่อไปน๊าาาาา
-
มาช้าดีกว่าไม่มาครับบ นอนรอตอนแซ่บๆ
-
ปมคลายมากขึ้นเรื่อยๆ
รอตอนต่อไปจ้า
-
ต้าร์ๆว้ใจคนมากไปไหมเนี่ย 5555
-
ต้าร์เอ้ยยย เฟียซบอกขนาดนี้แล้วยังไม่เชื่ออีกเร้อออ
จะทำไงกับความอึนของเธอดีละเนี่ยต้าร์
รอตอนหน้ามาม่าไคลแม็กจ้า
เปนกำลังใจให้คนเขียนด้วยน้า รีบมาต่อไวๆนะจ๊ะ
-
โอ๊ยยยยยยยย
รีบกลับมานะะะะะะ
3 เดือนคงขาดใจตายเลย
คิดถึงน้องต้าร์แน่ๆ :hao5: :hao5: :hao5:
-
HEARTBREAKER
38
(50%)
เสียงโห่ร้องตะโกนอย่างดีใจดังลั่นห้อง หลังจากที่ทราบว่าคาบสุดท้ายของภาคบ่ายไม่มีการเรียนการสอน เหล่านักเรียนต่างพร้อมใจกันเก็บกระเป๋า เสร็จแล้วก็ทยอยเดินออกจากห้อง เด็กหนุ่มหน้าหวานรีบเดินปรี่ไปยังห้องของสาวที่แอบชอบ หยุดยืนด่อมๆมองๆอยู่หน้าประตู เด็กสาวคนนึงซึ่งกำลังกวาดพื้นอยู่เงยหน้าขึ้นมาเห็นพอดี เจ้าตัวย่นคิ้วสงสัย วางไม้กวาดแล้วเดินไปหาเพื่อนต่างห้อง
“มาหาใครเหรอ”
คนถูกถามยิ้มเจื่อนก่อนถามกลับเสียงอ่อย
“เมเปิ้ลยังไม่มาเรียนอีกเหรอ”
“ยังเลย สงสัยจะเครียดเรื่องข่าว”
“นั่นสินะ”
เด็กหนุ่มพยักหน้า ยิ้มจืดจางแล้วหันหลังเดินกลับห้องตัวเอง
“เป็นอะไร ทำหน้าเหมือนหมาหงอย”
เสียงห้าวเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่เดินคอตกมานั่งโต๊ะตรงหน้า
“เฮ้อ”
ตอบกลับด้วยเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่
“กูเบื่อมึงจริงๆต้าร์”
พอถูกว่า เจ้าของชื่อก็หันมาถลึงตากลมโตใส่เพื่อน
“ไอ้บ้าเฟียซ ไปเลย จะไปไหนก็ไป”
แวดใส่แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าบนโต๊ะตัวเอง เดินหน้าบึ้งตึงออกจากห้อง ทิ้งให้เพื่อนมองตามด้วยความกลุ้มใจ
“เมื่อไหร่มันจะเลิกนิสัยแคร์คนอื่นไปทั่วสักทีวะ”
ต้าร์เดินไปตาก็มองโทรศัพท์มือถือไป ตั้งใจจะโทรบอกพี่ชายว่าอยากเดินเล่นเที่ยวห้างสักพักแล้วค่อยกลับบ้าน แต่จังหวะที่จะกดโทรออก เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นมาก่อน ตากลมมองเบอร์แปลกที่โชว์ให้เห็นบนหน้าจออย่างสงสัยก่อนรับสาย
“ฮัลโหล”
“ต้าร์”
น้ำเสียงคุ้นเคยจากปลายสายเอ่ยเรียก เจ้าของชื่อเบิกตาโพล่ง มือจับโทรศัพท์ไว้แน่นด้วยจำได้ว่าเจ้าของเสียงนี้คือใคร
“เมเปิ้ล”
เอ่ยเรียกปลายสายเสียงแผ่ว ความรู้สึกตอนนี้ทั้งตกใจ ตื่นเต้น และดีใจผสมปนเปกันไปหมด
“ต้าร์ ออกมาเจอเมหน่อยได้มั้ย”
“ได้สิ จะให้ไปเจอที่ไหน”
ตอบรับและถามถึงสถานที่นัดหมายอย่างเร็ว หัวใจเต้นดังแทบไม่เป็นจังหวะ เพราะดีใจที่อีกฝ่ายโทรมาหาแถมยังขอให้ออกไปเจอกัน
“โอเค ต้าร์จะรีบไปนะ แล้วเจอกัน”
อีกฝ่ายตัดสายไปแล้วหลังจากบอกสถานที่นัดหมาย หากแต่เจ้าของโทรศัพท์ยังถือเครื่องมือสื่อสารแนบหูค้างไว้อยู่อย่างนั้น
‘เมเปิ้ลโทรมาหาเรา เมเปิ้ลนัดให้เราออกไปเจอ’
เด็กหนุ่มยืนยิ้มอย่างดีใจ
“ต้าร์…ต้าร์!”
คนยืนเพ้อสะดุ้งกับเสียงเรียก หันไปมองก็เห็นว่าเพื่อนสนิทถลึงตาคมดุมองอยู่
“เป็นอะไร ยืนยิ้มเหมือนคนบ้าอยู่ได้”
เฟียซถามพลางสังเกตุอาการคนตรงหน้า
“เปล่า” ตอบเสียงสูง ส่ายหน้าแรง “เฟียซกลับบ้านไปก่อนเลยนะ ต้าร์มีธุระต้องไปทำ”
บอกพลางตบบ่าเพื่อนไปทีนึงแล้วรีบวิ่งไปโบกรถแท็กซี่
“เฮ้ย! ต้าร์ ธุระอะไรวะ ไอ้ต้าร์!”
เฟียซร้องถาม ขายาวก็วิ่งตามไป แต่ไม่ทัน เพราะไอ้เพื่อนเอ๋อมันขึ้นรถแท็กซี่ไปแล้ว
“ธุระอะไรของมันวะ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาถึงห้างสรรพสินค้าชื่อดังกลางกรุง ต้าร์รีบเดินขึ้นบันไดเลื่อน เดินหาร้านกาแฟตามที่เมเปิ้ลได้นัดหมายไว้ ใบหน้าหวานเกินชายพร่างพรายไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขที่จะได้เจอหน้าหญิงสาวในดวงใจ หลังจากที่อีกฝ่ายหายหน้าหายตาไป ไม่ยอมมาโรงเรียนตั้งหลายวัน ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกว้างเมื่อมองเห็นร้านที่ว่า รีบเดินตรงไปด้วยใจที่เต้นรัวเร็ว พอมาถึงก็มองเข้าไปในร้านกวาดสายตามองหาเป้าหมาย รอยยิ้มดีใจเปิดกว้างอีกครั้งเมื่อเธอคนนั้นกวักมือเรียก ก้าวขาเดินไปหาราวกับคนละเมอ
“เมเปิ้ล”
เรียกพลางพิศมองใบหน้าเรียวสวยที่ดูหมองเศร้า นัยน์ตากลมที่เคยสดใสทว่าตอนนี้กลับแห้งแล้งคล้ายเจ้าตัวกำลังเป็นทุกข์
“เมดีใจนะที่ต้าร์มาหา ขอบคุณมาก ต้าร์นั่งก่อนสิ”
เจ้าตัวนั่งลงตรงข้ามหญิงสาว ตายังคงมองที่ใบหน้าอีกฝ่าย
“ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมหน้าซีดจัง ที่ไม่มาโรงเรียนเพราะป่วยใช่มั้ย”
เอ่ยถามอย่างห่วงใย เนื่องจากพิศมองใบหน้าอีกฝ่ายแล้วก็ได้พบว่าผิวแก้มขาวอมชมพูที่เคยเห็นเป็นประจำ ตอนนี้กลายเป็นขาวซีดราวกับไม่มีเลือดหล่อเลี้ยง
“นิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก ขอบคุณนะที่เป็นห่วง ต้าร์ดีกับเมจริงๆ”
น้ำเสียงอ่อนหวานบอกพร้อมรอยยิ้มบาง
“เอ่อ…เรื่องข่าว ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกนะ มันก็แค่ข่าวลือ”
ต้าร์ยิ้มบอก ไม่อยากให้หญิงสาวเครียดกับเรื่องข่าวลือที่แพร่สะพัดไปทั่วโรงเรียน
คนตกเป็นข่าวยิ้มเศร้า ก้มหน้ามองมือตัวเองที่ประสานกันอยู่บนตัก เรียกกำลังใจกับสิ่งที่ตนจะทำในวันนี้ เธอต้องทำ…ต้องทำเพื่อลูกในท้อง ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ไม่มีทางให้เธอเลือกเลย ทุกอย่างถูกบีบให้เธอต้องทำแบบนี้
“ต้าร์”
“หืม ว่าไง”
ยิ้มกว้าง รอฟังอย่างตั้งใจว่าหญิงสาวจะพูดอะไร
‘อย่าโทษฉันเลยนะ ในเมื่อแกก้าวเข้ามาแย่งพวกเขาไปจากฉัน!’
“เม…เม…”
ต้าร์ลุ้น รอฟังจนหน้านิ่วคิ้วขมวด แต่อีกฝ่ายกลับเงียบไป เจ้าตัวก้มหน้าค้นหาอะไรบางอย่างในกระเป๋า
“จริงสิ ต้าร์ไม่น่าลืมเลย เมเปิ้ลชอบสะสมกระเป๋าใช่มั้ย”
เอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้จากที่เห็นหญิงสาวค้นหาของในกระเป๋าเมื่อครู่ เงินในบัญชีหลายหมื่นที่กดออกมาซื้อกระเป๋าใบหรูหวังเอาใจอีกฝ่าย ตอนนี้กระเป๋าใบนั้นยังอยู่ในถุง เขาเก็บมันไว้ในตู้อย่างดี คิดว่าถ้าอีกฝ่ายมาโรงเรียนเมื่อไหร่จะเอาไปให้ แต่วันนี้นึกไม่ถึงว่าเธอจะโทรหาแล้วนัดเจอกัน เหตุการณ์มันกระชั้นเกินไปเลยไม่ได้ฉุกคิด ไม่อย่างนั้นคงนั่งรถแท็กซี่กลับบ้านไปเอากระเป๋าก่อนจะมาที่นี่
“อืม ทำไมเหรอ”
มือบางชะงักค้างอยู่ในกระเป๋า เงยหน้ายิ้มบางให้คนถาม
“ไม่มีไรหรอก ต้าร์แค่ซื้อกระเป๋าแบรนด์ที่เมชอบไว้ใบนึงน่ะ ตั้งใจจะให้นานแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสสักที”
บอกพลางยิ้มเขิน คิดจะมีความรักกับเขาทั้งที่ก็ต้องลงทุนลงแรงกันหน่อย แม้จะแทบหมดตัวกับกระเป๋าแค่ใบเดียว แต่ถ้าได้ใจของอีกฝ่ายเป็นการตอบแทน ก็นับว่าคุ้มเกินคุ้ม
“ขอบคุณนะ”
หญิงสาวฝืนปั้นหน้ายิ้มตอบ ในใจไม่ได้รู้สึกยินดีกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำให้
“ไม่เป็นไร ต้าร์เต็มใจ”
เจ้าตัวยิ้มกว้างให้ด้วยความจริงใจ แต่พอเห็นหญิงสาวเงียบไปอีกก็หุบยิ้มมองอย่างเป็นกังวล
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ต้าร์…ต้าร์ช่วยเมด้วยนะ เม…เมพลาดไปแล้ว ต้าร์ช่วยเมด้วย”
น้ำเสียงเว้าวอนคล้ายจะร้องไห้ทำให้คนฟังนั่งไม่ติดเก้าอี้
“เมเป็นอะไร บอกต้าร์มาสิ ใครทำอะไรเม”
เอ่ยถามอย่างร้อนรนกระวนกระวายใจ
“เม…เมท้อง”
คำตอบแม้จะแผ่วเบาแต่ต้าร์กลับได้ยินชัดเจน อาการช็อคค้างเกิดขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างกายถูกตรึงราวกับมีคนเอาเชือกเส้นหนามามัดตัวไว้
“ฮึก! เมท้อง ต้าร์ เมท้อง“
เสียงสั่นพร่าปนสะอื้นเอ่ยบอก ตอกย้ำความรู้สึกคนฟัง
ต้าร์เพิ่งได้สติกลับคืน มองหน้าคนที่กำลังกลั้นเสียงสะอื้น ร้องไห้ออกมาเงียบๆ
“เม…เมท้องกับใคร”
หลุดคำถามออกไปแล้วก็ใจหาย มันรู้สึกหน่วง วูบโหวง และเริ่มเจ็บแปลบตามลำดับ
ไม่คาดคิด คิดไม่ถึง ว่าจะได้ยินคำตอบแบบนี้ คำตอบที่ทำให้ความหวังของเขาพังครืนลงในพริบตา!
แค่คำว่าท้องคำเดียวก็แทบหยุดลมหายใจของเขาได้ หรือเขาผิดมาตั้งแต่ต้น ที่คิดจะรักผู้หญิงคนนี้
หญิงสาวยื่นมือข้างนึงไปจับมือคนตรงหน้า ใบหน้าซีดเซียวอาบไปด้วยหยาดน้ำตา คนถูกสัมผัสรับรู้ถึงอาการสั่นจากมือที่จับไว้ ในหัวคิดหาถ้อยคำมาปลอบโยนความเสียใจของเธอ แต่นึกยังไง คิดเท่าไหร่ ก็ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปาก เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ต้าร์พยายามฝืนยิ้ม แต่ก็ยากเย็นเหลือเกินกว่าจะเค้นคำพูดออกมาได้
“ไม่เป็นไร บอกไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร”
บอกออกไปแล้วก็คลี่ยิ้มจืดจางให้ มือที่ถูกจับไว้บีบกระชับแน่นอย่างจะบอกแทนคำพูดว่า
‘ไม่เป็นไร เขายังอยู่ตรงนี้’
“ต้าร์…เมขอโทษ เมขอโทษ”
น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยย้ำ น้ำตาไหลรินเป็นสาย
“ขอโทษทำไม เมไม่ได้ทำอะไรผิดนี่”
บอกเสียงเบา เบือนหน้าหนีกับภาพตรงหน้าด้วยไม่อยากมองหยดน้ำตาไหลอาบแก้มของหญิงสาวที่เฝ้าแอบชอบมานาน
“เมขอโทษที่เรียกต้าร์ออกมาฟังเรื่องแย่ๆ แต่เม…เมไม่มีที่พึ่งแล้วจริงๆ”
ได้ยินอย่างนั้น ต้าร์ก็หันกลับมามองคนพูด เธอยิ้มให้ทั้งน้ำตา ผละมือออกไป ก้มหน้าค้นหาของในกระเป๋า อึดใจต่อมา แผ่นกระดาษสีขาวใบนึงก็ถูกยื่นมาให้ ต้าร์มองมันอย่างไม่เข้าใจแต่ก็รับมาดู นัยน์ตากลมสั่นไหว เมื่อรู้ว่าแผ่นกระดาษในมือคือผลตรวจร่างกายจากโรงพยาบาล ผลตรวจที่บอกว่าผู้หญิงตรงหน้าเขา ตั้งท้องจริงๆ! ไล่สายตาอ่านทุกตัวอักษรอีกรอบ ตั้งใจอ่านมันอย่างช้าๆ ราวกับจะตอกย้ำความจริงกับตัวเอง
“เมไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะปรึกษาใคร พ่อแม่ก็แยกทางกันไปนานแล้ว แม่เลี้ยงเมเขาก็ไม่สนใจ ไม่เคยเห็นเมเป็นลูก เพื่อนที่โรงเรียนก็ไม่มีใครจริงใจกับเมสักคน เมไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร เมไม่เหลือใครแล้วจริงๆต้าร์”
หญิงสาวระบายความอัดอั้นตันใจ ทั้งความกดดันที่ต้องแบกรับไว้ พรั่งพรูให้อีกคนรับฟัง
ต้าร์ได้แต่นั่งนิ่งเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาช่วยปลอบประโลมอีกฝ่ายให้รู้สึกดีขึ้น เพราะลำพังตัวเองก็ยังเอาตัวไม่รอด มือที่ถือผลตรวจไว้นิ่งค้างอยู่อย่างนั้น จนเสียงเศร้าปนสะอื้นเอ่ยต่อ และถ้อยคำที่ได้ยินก็ทำเอาคนฟังช็อคเป็นรอบที่สอง!
“เมท้องกับพี่แซท”
ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง แม้กระทั่งลมหายใจของตัวเอง ต้าร์หาเสียงตัวเองไม่เจอ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามือกำลังสั่น ไม่รู้ว่าใบหน้ากำลังแสดงอาการเจ็บปวดเสียใจมากแค่ไหน
“ความจริง เมรู้จักพวกเขามานานแล้ว ทั้งพี่แซท พี่ควิน”
นัยน์ตากลมที่อัดแน่นไปด้วยความเสียใจเบนกลับมามองคนพูด เผลอกัดปากตัวเองอย่างแรงจนเกิดรอยแดงช้ำ ความรู้สึกหวาดกลัวร้องบอกให้รีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ แต่ทว่าร่างกายเหมือนคนไร้กระดูก มันอ่อนปวกเปียกขยับเขยื้อนไม่ไหว ซ้ำยังหายใจติดขัด
“เราคบกันมานาน เมรักเขามาก แต่สุดท้าย เขาก็ทิ้งเม เหมือนกับที่ทิ้งผู้หญิงคนอื่น”
‘ไม่จริงใช่มั้ย?’
เสียงร้องค้านดังขึ้นในใจ ต้าร์เผลอส่ายหน้า ไม่อยากยอมรับว่าเรื่องที่ได้ยินเป็นเรื่องจริง แต่ผลตรวจยังอยู่ในมือ มันเป็นหลักฐานยืนยันจนไม่สามารถปฏิเสธได้
“ต้าร์ เมจะทำยังไงดี พี่แซทเขาทิ้งเมไปแล้ว”
มือบางยื่นมาเขย่าแขนคนตรงหน้า นัยน์ตาแดงก่ำเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา
“เม…ท้องกับพี่แซทจริงๆเหรอ”
รู้ว่าไม่ควรถามแบบนี้ เพราะเหมือนเป็นการดูถูกว่าอีกฝ่ายพูดปด และยังเป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีลูกผู้หญิง แต่พอคิดถึงใบหน้าหล่อเหล่าและระยะเวลาที่ได้รู้จักกัน พี่แซทให้ความเอ็นดู อีกทั้งยังใจดี หยิบยื่นไมตรีให้ ทุกอย่างที่ได้รับจากเขา มันทำให้เชื่อได้ยากจริงๆ
“ต้าร์ไม่เชื่อที่เมพูดใช่มั้ย ใช่สิ ต้าร์คงเชื่อข่าวลือมากกว่าคำพูดเม”
หญิงสาวตัดพ้อทั้งน้ำตา
“ไม่ใช่อย่างนั้น ต้าร์ไม่ได้เชื่อข่าวลือ ต้าร์แค่…”
“แค่ไม่เชื่อว่าเมท้องกับพี่แซท ใช่มั้ย”
เอ่ยต่อประโยคให้ทั้งรอยยิ้มเศร้าก่อนยกมือปาดน้ำตาออก สูดหายใจแรง มองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาแข็งกร้าว
“ต้าร์ไม่ต้องเชื่อเมก็ได้ แต่เมอยากบอกให้ต้าร์รู้ คนที่ปล่อยข่าวลือบ้าๆนั่นคือพวกเขาสองคน พี่แซทกับพี่ควินตั้งใจทำลายเม”
คนฟังเบิกตากว้างอย่างตกใจ มองคนพูดนิ่งงัน ไม่จริงใช่มั้ย ไม่จริงหรอก พวกเขาสองคนจะทำเรื่องแบบนี้ไปทำไม สร้างข่าวลือเสียหายทำลายคนอื่น พวกเขาทำได้จริงๆน่ะเหรอ ไม่…ไม่จริง
“ต้าร์คงยังไม่รู้สินะว่าเขาสองคนร้ายกาจมากแค่ไหน”
หญิงสาวเค้นยิ้ม นึกถึงเหตุการณ์ที่คอนโดฯวันนั้น ที่เธอถูกโยนออกมานอกห้องเหมือนสัตว์ตัวนึง!
“เพราะเมรักเขามาก ทั้งๆที่เขาทิ้งเมไปแล้ว แต่เมก็ยังตามตื้อ ขอร้องอ้อนวอนเขาให้กลับมาคบกันเหมือนเดิม แต่เขากลับขู่ว่าถ้าเมยังไม่เลิกยุ่งกับเขา ชีวิตเมได้ดิ่งลงเหวแน่ แล้วพวกเขาก็ทำได้จริงๆ”
คนฟังกำมือแน่น มุมกระดาษยับไปตามแรง พยายามยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบอก ไม่อยากฟังแล้ว ทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน เรื่องบ้าบออะไร!
“ต้าร์/ต้าร์”
เสียงเรียกสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน เสียงนึงเป็นของหญิงสาวที่นั่งอยู่ แต่อีกเสียง…เจ้าของชื่อหันไปมองข้างหลัง นัยน์ตากลมสั่นไหวรุนแรงเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้า
“พี่ควิน”
-------------------------------------------------------------------
หลายคนเข้าใจผิดนะ หรือเค้าสื่อสารไม่ถูกต้อง :sad4:
ที่บอกว่า 3 เดือน คือ ไม่ได้หายไปเลยนะคะ แต่อาจจะมาอัพช้า
อาจจะหายไปเป็นพักๆ แต่ยังอัพเรื่องให้อ่านกันอยู่ :katai4:
อยากเร่งปั่นให้พาร์ทอดีตจบเร็วๆ เพราะเห็นเริ่มบ่นกันว่าอยากอ่านพาร์ทปัจจุบันแล้ว :laugh:
ใจเย็นนะคะ คนแต่งก็อยากกลับสู่พาร์ทปัจจุบันเร็วๆ แต่ต้องเคลียร์พาร์ทอดีตให้จบก่อน
เห็นบางคนรอฉาก...กัน ง่าาา ทำไมอ่ะ ฉากนั้นมันไม่น่ารอเลยนะจริงๆ :z3:
อยากบอกว่าอินโทรเปิดเรื่อง เป็นจุดบอดของเรื่องนี้เลย :o12:
ถ้าอินโทรไม่เปิดมาแบบนั้น เรื่องคงไม่จบ bad end อ่ะเนอะ :m31:
แต่ยังไง คนแต่งอยากบอกว่า ความรัก มันมีหลายรูปแบบ
บทสรุปของความรักก็มีหลายทางเช่นกัน อาจจะแฮปปี้ อาจจะอกหก เจ็บปวด สูญเสีย
สุดท้ายมันก็คือความรัก ไม่ว่าจะลงเอยในรูปแบบไหน :hao5:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามนะคะ ขอบคุณที่ยังติดตามอ่านกันอยู่
ขอบคุณจริงๆค่ะ :L1: :L1: :L2: :กอด1: :mew1:
-
นึกว่าเมเปิ้ลจะมาขอให้ตาร์เป็นพ่อเด็กซะอีก 555
-
น่านจิ ความรักมันจะจบแบบไหนหล่ะเนี่ย แต่ละคนก็มีจุดยืนของตัวเอง
-
โอ. . . . หลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น วุ่ยวายแน่ๆเลย ย ย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ลุ้นมาก :ling1:
-
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆตอนต่อไป :katai1: :katai1:
-
เศร้าคะรีบจบpart อดีตเถอะ
-
โอ้ บ้ะ บ้ะ บ้ะ
ใกล้เเบ้วววววววววว
สงสารตาต้านะ
มันจะไม่ซวยถ้ามันไม่ใช่คนที่สองสหายสกายคิกหลงชอบ(รัก)มั้ง
-
ผู้หญิงคนนี้... :a6:
-
จะยังไงต่อออ โฮกกกกกลุ้นน :katai1: :katai1:
-
รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกเลยค่ะ อึดอัดด อยากให้ผ่านช่วงนี้ไปเร็วๆๆ
ขอบคุณคนแต่งนะค๊า
ปล....แบ่งครึ่ง 50%ได้ทรมานมากค่า ฮ่าๆๆๆ ค้างเว่อร์ :z3:
-
ต้าร์ถูกใช้เป็นเครื่องมือจนได้สินะนั่น ควินกับแซทจะจัดการยังไงนะ
-
น้องต้าร์จะตัดสินใจยังไงต่อไป :katai1:
-
กร๊าซซซซ นางเปิ้ลแกชั่วมาก :z6: :z6: :beat: :beat: :beat:
แบบว่าค้างอะ :katai1: :katai1:
-
เฮ้ออออ....จะจบแบบใหนก็จัดมาเหอะ ทำใจแล้ว ติดเรื่องนี้แล้วนี่ทำไงได้ล่ะ
ทั้งที่ไม่ชอบแบดเอนด์ แต่มันหยุดอ่านต่อไม่ได้อะ หวังแต่ว่าจะไม่โหดร้ายมากมายกับคนอ่านแค่นั้นแหละ
เข้าใจมั๊ยบางทีอ่านแล้ว มันนอนไม่หลับ มันค้างงงงง คิดตามสารพัดว่าจะต่อไปยังไง
ยังไงก็จะรอต่อไป ยิ่งฉากนั้นด้วยแล้ว ยิ่งตั้งหน้าตั้งตารอเลยแหละ
-
เข้ามาอ่านแบบรวดเดียวจบ แต่อยากบอกว่าตอนนี้ค้างมากคร้า :katai1: :katai1:
เมเปิ้ลร้ายกาจที่สุด แต่ดูแล้ว นังลูกเมียน้อยนั่นร้ายกว่าสิบเท่า ทำเค้าท้องแล้วไม่รับผิดชอบ
หล่อแต่เลวแบบนี้ชั้นก็ไม่ให้อภัยแกนะบอกเลย :fire: :fire:
มาต่อไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ :3123:
ปล. แอบเห็นคนเขียนบอกเรื่องนี้จบเศร้า แอบช็อก แต่ก็แอบเห็นว่ามีเขียนต่อท้ายชื่อเรื่องว่า ภาค1 อย่างงี้มีแววว่าต่อภาค2ให้มันกลายเป็นจบแบบแฮปปี้ได้ใช่มั้ยคะ #ทำหน้ากดดันสุดไรสุด :hao7: :katai5:
-
เฮ้ย ต้าร์อ่อนต่อโลกจิงๆๆๆ
เนสก้อเลี้ยงดีเกินไปจนต้าร์กลายเป็นคนไม่ทันคน
ควิน แซท ก้อทำตัวเอง
ฮาฟ เมเปิ้ล ก้อลูกคู่ ตัวดี อนาคตดับทั้งคู่ เฮ้ย
สรุปเรื่องนี้ เนสกับร็อค ชะรอยจะมีอนาคตที่ดีสุด
-
ต้าร์ ใสซื่อเกินไปป่าวเนี่ย
เมเปิ้ล แย่อ่ะ หลอกใช้ความใจดีของคนที่มีความรู้สึกดีดีกับตัวเองอ่ะ ไม่ไหวนะ
ควิน มาเจอซะแล้ว จะเกิดอะไรต่อไปนะเนี่ย ลุ้นๆๆ
-
มันหน่วงจนอยากให้ผ่านไปเร็วๆ เหอะๆๆๆ โคตรเศร้าเลยอ่ะ
-
สงสารตาร์ ต้องมารับรู้อะไรที่เลวร้ายแบบนี้ ตาร์คงเสียใจมาก
ผู้หญิงอันเป็นที่รัก เฮ้อ...ทำเรื่องอย่างว่ากับเพื่อนพี่ชาย (ที่แสนดี)
แถมเรื่องข่าวลือที่ท้องก็ยังเป็นความจริง
ตัดฉับแบบว่า.......ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆ มว้ากกกกกกกกกก
-
ยังไงต่อ ยังไงต่อ อ๊ากกกก :katai1:
-
อย่าทำมห้มันจบแย่เลยน้า
สงสารทั้งหมดแหละ
แต่แบบ มันน่าจะจบดีๆอ่าาาา เฮ้ออ
ต้าร์แบบหูเบา เชื่อใจง่ายไป
ดีแล้วที่โดน จะได้รู้ทันคนบ้าง
-
เรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นเรื่องของมาม่ารสอะไรดีล่ะ :mew2:
เตรียมทิชชู่ไว้ก่อนดีกว่า :hao5:
-
เมเปิ้ลยัยร้ายกาจ :m16:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
เธอแร๊งงงงงงงงงงงงงงงง
-
เราสงสารต้าร์นะ ต้องมารับรู้เรื่องอะไรแบบนี้ เจออะไรตั้งเยอะ แต่บางทีก็ซื่อเกินไป แต่ก็เอาเถอะ เหมาะสมกับแซทและควินดี เรารู้ว่าต้าร์โดนกระทำมาเยอะ แต่ตอนนี้สองคนนั้นก็ดูแลและแคร์ต้าร์ดี ถึงจะแปลกๆไปบ้างก็เถอะ เพราะเป็นพวกแสดงออกไม่ค่อยเก่ง แต่เราก็ยังอยากให้เรื่องนี้จบดีอยู่นะ อยู่กันแบบ3คน ดูเป็นอะไรที่มีความสุขมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ใกลัเข้ามาทุกทีแล้วๆ
-
จะมีตอนพิเศษไว้ปลอบใจคนอ่านใช่ไหมคะคนเขียน :hao5:
ปล. เมเปิ้ลร้ายมาก เห็นแก่ตัวที่สุด!! :angry2:
-
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้่ต่ออีกค่ะ
และสำหรับเรา เราว่าเรื่องนี้ไม่เห็นจำเป็นต้องจบแบบ Bad end เลยอ่ะ เพราะไม่จำเป็นที่ต้นเรื่องร้ายแล้วต้องร้านไปจนจบ
ตัวละคน่าจะมีพัฒนาการ ทำให้เนื้อเรื่องเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นได้นะคะ ส่วนตัวเราว่านั่นน่าจะน่าติดตามมากกว่าว่าตัวละครที่ดูแย่มากๆแต่เริ่ม หรือมีปมปัญหากันมากมายเหมือนแก้ไม่ได้ สุดท้ายแล้วจะแกะแต่ละปมยังไงให้ดูสมเหตุผล และจบอย่างดีแบบไม่น่าเป็นไปได้อ่ะี่ค่ะ
-
อ่านตั้งแต่แรกอีกรอบแล้วไม่อยากให้จบเศร้าเลย TT :ling1: เป็น 3p เรื่องแรกที่รักขนาดนี้ >< :mew1:
-
พี่ควินโชคดีกว่าพี่แซทนิดนึงนะ
ตรงที่ไม่ถูกหาว่าเป็นพ่อของเด็ก
เมเปิ้ลเธอร้ายมากกกกกกกก
เอานางไปเก็บที
-
HEARTBREAKER
38
(ต่อ)
ร่างสูงยืนนิ่ง นัยน์ตาคมมองใบหน้าหวานของเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างแปลกใจที่เจ้าตัวเล็กโผล่มาอยู่ในร้านกาแฟซึ่งเป็นสถานที่นัดหมายระหว่างเขากับไอ้ฮาร์ฟ แต่ที่น่าแปลกใจกว่าคือ ผู้หญิงคนนี้มาอยู่กับคนของเขาได้ยังไง!
“ต้าร์”
เสียงแผ่วเอ่ยเรียกพลางลุกขึ้นมาจับแขนเจ้าของชื่อ ดวงตาแดงก่ำมองชายหนุ่มร่างสูงอย่างหวาดกลัว ต้าร์หันไปมอง รับรู้ว่าตัวเธอกำลังสั่น และนัยน์ตาที่คลอเอ่อด้วยน้ำใสนั้นก็สั่นระริกแสดงอาการหวาดกลัวผู้ชายตัวโตตรงหน้าเขา
“มาทำอะไร”
ควินถามเสียงเข้ม ไม่ชอบใจที่ต้าร์อยู่กับผู้หญิงคนนี้ เขาส่งสายตาดุคมมองเธออย่างข่มขู่ และมันก็ได้ผล เพราะเธอสะดุ้งตกใจแต่เสือกขยับเข้าใกล้ ยืนหลบอยู่ข้างหลังคนของเขา!
“ผมมาเดินเล่น อยากกินกาแฟก็เลยแวะเข้าร้านนี้”
ต้าร์โกหกคำโต ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องโกหกอีกฝ่ายทำไม
“ต้าร์ เมกลัว” หญิงสาวกระซิบบอก
ต้าร์ปลอบโดยการจับมือเธอไว้ก่อนมองไปที่เพื่อนพี่ชายซึ่งยังยืนนิ่งมองอยู่
“จะกลับบ้านหรือยัง”
ควินถามเสียงเรียบ พยายามระงับโทสะไม่เข้าไปกระชากคนข้างหลังเด็กหนุ่มออกมา เพราะถ้าใจร้อนบุ่มบ่ามทำอย่างที่คิด ต้าร์คงไม่พอใจและสงสัยในการกระทำของเขาแน่ๆ
“ครับ เดี๋ยวต้าร์ไปส่งนะ” ตอบคนตรงหน้าแล้วหันไปบอกคนข้างหลัง
ควินข่มกลั้นอารมณ์ไม่ไหวอีกต่อไป เขาจับมือเล็กดึงให้เดินตามออกจากร้าน แต่เด็กหนุ่มขืนตัวไว้ ควินชะงัก หันกลับไปมองก็เจอสายตาไม่พอใจของอีกฝ่าย
“ผมจะไปส่งเพื่อน”
ต้าร์บอกเสียงเรียบ ดึงมือกลับ หันไปมองหญิงสาวที่ยังยืนหน้าซีดอยู่ในร้าน กำลังจะเดินกลับไปรับแต่ถูกมือหนาจับแขนดึงรั้งไว้
“ปล่อยผม” น้ำเสียงที่เพิ่มระดับขึ้นเอ่ยสั่ง
ควินมองอย่างแปลกใจที่จู่ๆเด็กหนุ่มก็มองเขาด้วยสายตาแบบนี้ ซ้ำยังใช้น้ำเสียงแข็งพูดกับเขาทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อน
เกิดอะไรขึ้น?
“เดี๋ยวไปส่ง” ควินพยายามบอกอย่างใจเย็น
“ขอบคุณครับ แต่ไม่เป็นไร ผมจะไปส่งเพื่อนแล้วตรงกลับบ้านเลย”
ต้าร์บอกด้วยใบหน้านิ่ง ตากลมมองมือที่จับแขนตัวเองอยู่อย่างจะบอกให้อีกฝ่ายปล่อย
“มาด้วยกันเหรอ” ควินไม่ยอมปล่อยแต่กลับถามต่อ
“เปล่าครับ”
“มาเองได้ ก็กลับเองได้ ไม่ต้องไปส่งหรอก” ควินตัดบทแล้วดึงแขนเด็กหนุ่มให้เดินตาม
ต้าร์หายใจแรง เม้มปากแน่น ทั้งๆที่ไม่อยากระแวง ไม่อยากสงสัย ไม่อยากปักใจเชื่อว่าที่เมเปิ้ลบอกจะเป็นเรื่องจริง แต่การกระทำของร่างสูงกลับทำให้ชวนคิด
“พี่ควินปล่อยผมก่อนเถอะครับ” บอกเสียงอ่อน มองใบหน้าหล่อเหล่าด้วยสายตาอ้อนวอน
“ทำไม” ควินถามอย่างไม่เข้าใจ มือจับแขนเล็กไว้แน่น ยืนยันแทนคำพูดว่ายังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อย
“ผมต่างหากที่ต้องถามพี่ว่าทำไม”
ต้าร์สวนกลับ นัยน์ตากลมใสเหมือนลูกแก้วมองสบกับนัยน์ตาสีเฮเซลที่ฉายแววดุดัน ควินนิ่งไป ไม่เข้าใจว่าที่เด็กหนุ่มพูด
หมายความว่ายังไง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เขาไม่พอใจ ไม่พอใจมากด้วย
“ต้าร์ เม…เมขอตัวกลับก่อนนะ ขอบคุณมากที่ต้าร์มาหาเม ขอบคุณมากจริงๆ”
หญิงสาวส่งเสียงบอกมาจากหน้าร้าน ต้าร์หันไปมองพอดีกับที่เธอรีบเดินหนี
“เดี๋ยวเม รอต้าร์ก่อน เมเปิ้ล!” ต้าร์ร้องเรียกอย่างร้อนใจ หันกลับไปมองคนที่ยังไม่ยอมปล่อยมือ
“ผมบอกให้ปล่อย” สั่งเสียงเข้มพลางสะบัดแขนให้หลุดจากการจับกุม
“จะตามไปทำไม” ควินถามเสียงเข้ม ออกแรงจับแขนเล็กไว้แน่นจนผิวขาวจัดขึ้นรอยแดง
“เมเปิ้ลเป็นเพื่อนผม ผมจะไปส่งเพื่อน มันแปลกตรงไหน”
ต้าร์ว่าเสียงแข็ง จับมือใหญ่ดึงออกจากแขนแต่ทำยังไงร่างสูงก็ไม่ยอมปล่อย คนตัวเล็กกว่าเริ่มแสดงอาการไม่พอใจทางสีหน้าและแววตา
“พี่ควิน ผมเจ็บ”
เท่านั้นแหละ มือใหญ่รีบปล่อยทันที ต้าร์ได้โอกาสใช้จังหวะนี้ชิ่งหนี วิ่งไปตามทางที่หญิงสาวเดินไปก่อนหน้า
“ต้าร์! กลับมา!” ควินตะโกนเรียก กำหมัดแน่นอย่างโมโหที่เด็กหนุ่มไม่เชื่อฟัง
เกิดอะไรขึ้นกับคนที่หัวอ่อน ว่าง่าย ยิ้มเก่ง ใครไปพูดปั่นหัวอะไรให้ต้าร์กล้าแข็งข้อกับเขา!
“เม รอต้าร์ด้วย”
ต้าร์ร้องบอกหญิงสาวที่รีบเดินลงบันไดเลื่อน เธอไม่ยอมหันมามองกัน ซ้ำยังเร่งฝีเท้าเดินหนีอีก
“รอก่อนสิ เดี๋ยวต้าร์ไปส่ง”
บอกพลางรีบเดินให้ทัน โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าอีกฝ่ายกำลังยิ้มเยาะอย่างสมใจ
“กลับบ้าน”
ต้าร์ชะงักกับเสียงเข้มที่ดังขึ้นด้านหลัง มือถูกจับไว้แน่น หันไปมองก็เจอร่างสูงมองมาด้วยสายตาแข็งกร้าว
“บอกแล้วไงว่าผมจะไปส่งเพื่อน”
ตอบเสียงแข็ง สะบัดมือแรงหวังให้หลุดจากมือใหญ่แต่ก็ไม่เป็นผล ควินกัดฟันแน่นดึงมือเล็กให้เดินตามแม้ว่าเจ้าตัวจะออกแรงต่อต้านยังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อย
“ดื้อเหรอ กล้าดื้อกับกูตั้งแต่เมื่อไหร่!”
ต้าร์อึ้งกับเสียงตวาด สรรพนามแทนตัวของอีกฝ่ายยิ่งทำให้ตกใจ ตั้งแต่รู้จักกันมา ยังไม่เคยได้ยินเขาใช้คำพูดและน้ำเสียงแบบนี้เลย
“กลับบ้าน”
ควินไม่สนใจว่าเด็กหนุ่มจะมีสีหน้าเช่นไร เขาจับมือเล็กดึงให้เดินตาม จะเรียกว่าดึงก็คงไม่ถูกนัก ต้องใช้คำว่าลากถึงจะถูก เพราะเจ้าตัวทั้งสะบัดทั้งดึงทุบกำปั้นลงบนแขนเขา แม้ปากจะไม่ส่งเสียงแต่เรี่ยวแรงที่มีก็โหมใส่เขาไม่ยั้ง
‘เก่งนักก็ลองดู!’
“ปล่อยผม!”
ต้าร์ร้องสั่งลั่นลานจอดรถเมื่อร่างสูงดึงให้เดินตามมาถึงรถเฟอร์รารี่ที่จอดอยู่ คนตัวสูงไม่เอ่ยตอบแต่เปิดประตูแล้วดันให้เขาขึ้นรถทั้งๆที่ไม่เต็มใจ มือใหญ่กดบ่าให้นั่งลงกับเบาะนุ่มซ้ำยังขึงตาดุใส่อย่างข่มขู่ก่อนรีบปิดประตูแล้วเดินอ้อมหน้ารถมาเปิดประตูฝั่งคนขับ เสียงปิดประตูดังตามมา
“คาดเบลท์” เสียงเข้มสั่งพลางมองมา
ต้าร์นั่งนิ่งใบหน้าบูดบึ้งไม่ยอมทำตาม จะหันไปเปิดประตูก็ไม่ทันแล้วเพราะเจ้าของรถกดล็อคไปเรียบร้อย ควินแสยะยิ้มก่อนโน้มตัวเข้าใกล้ ต้าร์ตกใจถอยหนีจนแผ่นหลังติดกับประตูรถ มือใหญ่ยื่นออกมาจับสายเบลท์ดึงออกมาคาดทับตัวเด็กหนุ่ม ความใกล้ชิดของใบหน้าเกิดขึ้นในจังหวะนั้น ตากลมเบิกโพล่งอย่างตกใจก่อนเบือนหน้าหนี แต่ถูกมือใหญ่จับปลายคางบีบให้หันกลับมาสบตากัน
“อย่าดื้อ”
เสียงเข้มสั่งพลางเลื่อนมือลงจับไหล่เล็กให้นั่งตัวพิงเบาะดีดี ต้าร์หายใจแรงไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย ได้แต่นั่งเงียบ เม้มปาก กำมือแน่น จนรถเคลื่อนตัวออกจากลานจอดแล่นเข้าสู่ถนนใหญ่ เจ้าตัวก็หันมาปลดล็อคสายเบลท์ออกแล้วเอ่ยบอกเจ้าของรถเสียงเรียบ
“จอดให้ผมลงป้ายรถเมล์ ผมจะกลับเอง”
‘ฝันไปเถอะ!’
ควินคิด ไม่สนใจว่าเด็กหนุ่มจะถอดสายเบลท์แล้ว ชายหนุ่มขับรถผ่านป้ายรถเมล์ไปอย่างไม่สนใจ
“พี่ควิน ผมบอกให้จอดป้ายรถเมล์ไง” ต้าร์หันมาบอกคนขับเสียงเข้ม คิ้วเรียวขมวดมุ่น
“รถกู จะจอดไม่จอดก็เรื่องของกู”
คนฟังตาโต ความโกรธพุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“แต่ผมจะลง!”
ต้าร์ขึ้นเสียงอย่างไม่ยอม ใบหน้าหวานขึ้นริ้วแดงเพราะอารมณ์โกรธ หากแต่คนขับรถกลับแสยะยิ้มร้ายอย่างที่คนมองไม่เคยเห็นมาก่อน รถหรูหักเลี้ยวเข้าจอดเทียบข้างทางแล้วคนขับก็ปลดสายเบลท์ของตัวเองแล้วขยับตัวข้ามเบาะมากดไหล่เล็กให้แนบไปกับเบาะนุ่ม ต้าร์อ้าปากค้างอย่างตกใจด้วยคาดไม่ถึงว่าร่างสูงจะทำอะไรแบบนี้
“ถ้าอยากกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยก็นั่งเงียบๆ อย่าดื้อ”
ควินบอกชิดใบหน้าหวาน นัยน์ตาสีเฮเซลจ้องนัยน์ตากลมใสคู่สวยที่ดูตื่นตระหนกราวลูกกวางน้อยตอนรู้สึกตัวถึงภัยอันตราย
“พี่…พี่ควินจะทำอะไรผม”
ต้าร์ถามอึกอัก นั่งตัวแข็งทื่อ ในใจเต้นรัวอย่างหวาดกลัวกับการกระทำของอีกฝ่าย
“กูทำแน่ถ้ามึงยังดื้อ”
ควินบอกกึ่งข่มขู่ จงใจโน้มหน้าเข้าใกล้อีกจนจมูกโด่งแตะโดนจมูกเล็ก กลิ่นหอมของแป้งเด็กลอยอวลมาจากตัวเด็กหนุ่ม ราวกับจงใจปลุกอารมณ์ดิบให้พลุ่งพล่านขึ้นมา ต้าร์นิ่งเงียบ ตัวเกร็ง หลุบสายตามองต่ำ ยอมรับกับตัวเองว่ารู้สึกกลัวตั้งแต่ที่ถูกเขาตวาดใส่ ลมหายใจร้อนผ่าวผละห่างก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป ต้าร์นั่งนิ่งเงียบอย่างใช้ความคิด คำพูดของเพื่อนสนิทผุดขึ้นมาในหัว คำพูดที่เฟียซบอกพร้อมกับเตือนให้ระวังตัว นัยน์ตากลมเหลือบไปมองเจ้าของรถหรูอย่างลอบสังเกต
‘หรือที่เฟียซบอกจะเป็นเรื่องจริง?’
‘แล้วเรื่องที่เมเปิ้ลท้องกับพี่แซทล่ะ?’
ต้าร์ยกสองมือขึ้นกุมขมับอย่างคิดไม่ตกว่าจัดการกับปัญหาที่ถาโถมเข้ามาอย่างไรดี อีกฝ่ายก็เป็นเพื่อนพี่ชาย ส่วนอีกฝ่ายก็เป็นผู้หญิงที่แอบชอบ ถึงแม้ตอนนี้ความรู้สึกที่มีจะลดน้อยลง แต่มันก็ยังไม่หมดไปจากใจ ต้าร์นั่งคิดจนรถเลี้ยวเข้าซอยบ้านถึงรู้สึกตัว ประตูรั้วเปิดรออยู่ ควินขับรถเข้าไป พอจอดนิ่งคนข้างตัวก็รีบเปิดประตูก้าวลงจากรถ ร่างสูงตามออกไป ทันได้เห็นแผ่นหลังเด็กหนุ่มเดินหายเข้าไปในบ้าน
“ผมไม่รับแขกนะครับป้า”
ต้าร์บอกป้าแม่บ้านที่เดินออกมาจากห้องครัวแล้วเดินหนีขึ้นบันได ควินเดินตามเข้ามาพอดีกับที่ได้ยินเสียงปิดประตูห้องดังปังมาจากชั้นบน
“เดี๋ยวป้าไปเอาน้ำเย็นมาให้นะคะ”
แม่บ้านยิ้มบอกอย่างเป็นมิตร แต่ควินส่ายหัว
“ขอบคุณครับ ผมจะขึ้นไปดูต้าร์หน่อย ไม่รู้ว่างอนอะไร”
แม่บ้านยิ้มละมุน พยักหน้าให้แล้วขอตัวกลับเข้าไปทำงานในครัวต่อ ร่างสูงเดินขึ้นบันไดไป จำห้องของเด็กหนุ่มได้แม่นเพราะครั้งแรกที่มาบ้านหลังนี้แล้วได้เจอกับเจ้าตัวเล็ก เขาก็ฉวยโอกาสเอาช่วงเวลานั้นแอบขึ้นมาสำรวจดูห้องของเจ้าตัว ควินหยุดยืนอยู่หน้าห้องของเป้าหมาย ยกมือขึ้นเคาะประตู สักพักเจ้าของห้องก็มาเปิด ใบหน้าหวานเหวออย่างเก็บอาการไม่อยู่เมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ต่อหน้า
“ขึ้นมาทำไม”
ต้าร์เอ่ยถามอย่างงุนงงปนตกใจ นึกว่าอีกฝ่ายกลับไปแล้ว แต่ไหงถึงมาโผล่ที่หน้าห้องได้
ควินไม่ตอบ นัยน์ตาคมมองใบหน้าหวานนิ่งพลางคิดถึงกลิ่นหอมที่ได้ใกล้ชิดตอนอยู่ในรถ
“กลับไปได้แล้ว” เจ้าของบ้านบอกเสียงห้วน ทำท่าจะปิดประตูหนีแต่มือหนาจับไว้ได้ทัน
“จะทำอะไร!” ต้าร์ร้องเสียงหลง ออกแรงดันประตูปิด แต่มือหนาก็ต้านไว้ได้
“นี่มันห้องผมนะ”
“กูรู้ว่าห้องมึง” ได้ยินอีกฝ่ายพูด เจ้าของห้องก็เม้มปากแน่น ถลึงตาใส่อย่างขุ่นเคือง
“ผมจะพักผ่อน กรุณาปล่อยมือออกจากประตูด้วย”
ต้าร์เค้นเสียงบอก ใบหน้าบึ้งตึง แต่คนมองกลับนิ่งเฉยคล้ายไม่ได้ยิน
“พี่ควิน!” เมื่อบอกแล้วอีกฝ่ายยังนิ่ง เจ้าของห้องก็ขึ้นเสียงใส่
“ทำไม”
ควินถามเสียงเรียบ ไม่สนใจว่าเด็กหนุ่มจะอารมณ์เสียแค่ไหน เพราะคงไม่เท่าเขาที่แทบบ้ากับความดื้อดึงและอาการต่อต้านที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน
“พี่เป็นคนยังไงกันแน่” ต้าร์ถามอย่างเหนื่อยใจ ความคิดมากมายวิ่งวนอยู่ในหัว
“กูก็เป็นอย่างที่มึงเห็น”
คำตอบไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกดีขึ้น
“พี่ควินที่ผมรู้จัก ไม่ใช่คนแบบนี้” บอกพลางส่ายหน้า มองสบนัยน์ตาคมอย่างผิดหวัง
“มึงยังไม่รู้จักกูดี”
คำพูดที่สวนกลับมาทำให้คนฟังนิ่งไป
‘กูขอเตือนมึง ให้ระวังพวกมันให้ดี อย่าไว้ใจพวกมันมาก กูรู้ว่ามึงชอบคนใจดี แต่คนที่ใจดีกับมึงอาจไม่ใช่คนดีทุกคน กูเตือนมึงแล้วนะ’
คำพูดของเพื่อนสนิทดังขึ้นมาในความคิด
‘ต้าร์คงยังไม่รู้สินะว่าเขาสองคนร้ายกาจมากแค่ไหน’
คำพูดของหญิงสาวดังตามมา
“พี่ควินรู้จักเมเปิ้ลหรือเปล่า” ตัดสินใจถามพลางจ้องนัยน์ตาสีเฮเซลนิ่ง ลุ้นกับคำตอบ
“รู้จัก”
สองคำสั้นๆที่ตอบกลับมาทำเอาฟังจับลูกบิดประตูไว้แน่น
“มีข่าวลือไม่ดีเกี่ยวกับเมเปิ้ล พี่เคยได้ยินบ้างมั้ย” แสร้งถามต่อ
“เคย”
ริมฝีปากเม้มแน่นเม้มปากอย่างใช้ความคิด ก่อนถามต่อด้วยความรู้สึกที่กดดัน
“จริงเหรอ”
คราวนี้ร่างสูงเงียบไป แต่ยังมองสบตาอยู่
“คนที่กุข่าวลือขึ้นมาต้องการทำลายเมเปิ้ล” ว่าต่อ สายตาไม่ละจากใบหน้าหล่อเหล่า
“แล้วไง”
“เมเปิ้ลเป็นเพื่อนผม” บอกอย่างเน้นทุกคำ
“แล้วไง”
ควินพูดคำเดิม ไม่ได้ต้องการกวนอารมณ์เด็กหนุ่ม แต่ต้องการรู้ว่าเจ้าตัวจะพูดอะไรกันแน่
“ผมชอบเธอ”
สามคำจากปากคนตรงหน้าทำให้คนฟังกำหมัดแน่น ดวงตาแข็งกร้าววาวโรจขึ้นฉับพลัน
“ถ้าผมรู้ว่าใครเป็นคนกุข่าวลือบ้าๆนี่ ผมจะ…”
ต้าร์เงียบไป ควินมองนัยน์ตากลมนิ่งอย่างรอฟังคำตอบ
“ผมจะเกลียดเขา”
เสียงขบกรามแน่นดังกรอด รอยนูนเป็นสันปรากฏให้เห็น ก่อนเสียงเข้มจะเอ่ยต่อ
“ถ้าข่าวไม่มีมูล มันคงไม่เอามาลือกัน”
“พูดแบบนี้แสดงว่าพี่จะบอกว่าข่าวลือบ้าๆนั่นเป็นความจริงเหรอ”
ต้าร์ถาม ดวงตากลมจ้องหน้าหล่อคมนิ่ง ความรู้สึกอึดอัดคับแน่นอยู่ในอก
“ถามตัวเองก่อนว่ารู้จักเพื่อนดีแค่ไหน” ควินย้อนถาม ส่งสายตาเหยียบเย็นให้คนมอง
ต้าร์นิ่งคิดไปกับคำพูดนั้น ‘รู้จักดีแค่ไหนเหรอ?’ นั้นสิ เขารู้จักเมเปิ้ลดีแค่ไหน เขารู้แค่ว่าเธอเป็นคนสวยและน่ารัก เธอป็อปที่สุดในโรงเรียน ใครๆก็ต่างชอบเธอ แม้แต่เรื่องครอบครัวเขาก็ไม่เคยรู้จนเธอเล่าให้ฟังในร้านกาแฟนั่นแหละ เขาถึงได้รู้ว่าครอบครัวเธอแยกทางกัน ส่วนเรื่องนิสัยใจคอ เขาก็รู้แค่ว่าเธออัธยาศัยดี ไม่หยิ่ง และนั่นก็เป็นอีกเหตุผลนึงที่ทำให้เขาชอบในตัวเธอนอกจากรูปลักษณ์ภายนอก
“เพื่อนมึง ไม่ใช่คนดีนักหรอก” ควินว่าต่อเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเงียบไป
“หมายความว่าไง พี่จะบอกว่าเพื่อนผมเป็นคนเลวเหรอ”
ต้าร์ถามเสียงแข็ง เริ่มอารมณ์เสียกับคำพูดกำกวมของคนตรงหน้า
“อย่างที่มึงพูดนั่นแหละ” แสยะยิ้มร้าย
“ผมเองก็ยังไม่รู้จักพวกพี่ดีพอ ทั้งพี่ทั้งพี่แซท”
นัยน์ตากลมสั่นไหว เมื่อคิดถึงความใจดีที่พวกเขามอบให้ ไม่อยากคิดในด้านลบว่าพวกเขาร้ายกาจอย่างที่เมเปิ้ลบอก แต่จากการกระทำและคำพูดของร่างสูงตรงหน้าในวันนี้มันทำให้ความเชื่อใจ ความมั่นใจในตัวของพวกเขาเริ่มสั่นคลอน
“มึงได้รู้จักพวกกูดีแน่ ไม่ต้องห่วง” ควินบอกเสียงเรียบพลางขยับเข้าใกล้
“ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้ว ว่าที่พวกพี่ใจดีกับผม ที่พวกพี่เอ็นดูผมเพราะเห็นว่าผมเป็นน้องพี่เนส หรือเพราะเหตุผลอื่น” ต้าร์ว่าพลางออกแรงดันประตูไว้กันไม่ให้ร่างสูงเข้ามาใกล้ตัว
“กูชัดเจนตั้งแต่วันแรก จนถึงวันนี้ มีแต่มึงนั่นแหละที่เข้าใจผิดมาตลอด แค่มึง แค่มึงคนเดียว”
ควินบอกด้วยความรู้สึกน้อยใจที่อีกฝ่ายไม่เคยเข้าใจและไม่เคยมองเห็นความรู้สึกที่เขาสื่อไปถึง ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกัน เขามั่นใจว่าสายตาที่มองร่างบางตรงหน้ามันชัดเจนและไม่เคยเปลี่ยนแปลงจนถึงวันนี้ แต่เจ้าตัวกลับมองไม่เห็น ซ้ำยังมองข้ามไป ตีกรอบเอาตามความคิดของตัวเองฝ่ายเดียวว่าเขาเป็นแค่เพื่อนพี่ชาย มองกันอยู่แค่นั้น ขีดเส้นแล้วมอบตำแหน่งที่คิดไว้ให้ หรือแค่สายตากับการกระทำที่แสดงออกให้เห็นยังไม่มากพอ ต้องให้เขาบอกเหรอว่ารู้สึกยังไงถึงได้คอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆตลอดอย่างนี้
การกระทำที่ผ่านมา มันยังไม่ชัดเจนพอหรือไง?
“กูคิดมาตลอดว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด แต่กับมึงคงไม่ใช่”
ต้าร์เลิกคิ้วงุนงง ไม่เข้าใจว่าที่ร่างสูงพูดหมายความว่ายังไง พอจะถามเขาก็หันหลังเดินจากไปแล้ว ขาเล็กก้าวเดินตามไปเกาะราวระเบียง มองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินลงบันไดไป จนร่างสูงเดินออกไปไกลสายตา ใบหน้าหวานก็หันกลับมา คิดทวนคำพูดของเขาอีกครั้ง
“ถ้าไม่บอก แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าคิดอะไร แค่การกระทำ บางครั้งมันก็ไม่สำคัญเท่าคำพูดหรอก”
-------------------------------------------------------------------------
:mc4: ไม่มีอะไรจะเม้าท์มอย โปรดติดตามตอนต่อไป :laugh:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตาม ขอบคุณมากๆค่ะ :mew1:
-
อั้ยยะ!!! พี่ควินรุกแล้ววว :z1:
-
หน่วง ๆ พี่ควิน พี่แซท จะทำยังไงต่อไป
-
เริ่มแล้วๆ เริ่มเข้นขึ้นแล้ววววววว
มาปักธงรอ 555
-
รอลุ้นต่อไป
-
ีรอๆๆๆ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
โหยๆ ค้างงงงง :serius2:
-
ไม่ชอบๆๆๆๆ!!!!มากๆๆๆ!!!!ขอเหตุผลสำคัญคะที่ทำให้2คนทำสิ่งที่ร้ายกาจขนาดนั้น เพราะเป็นคนเกลียดมากพวกที่อยากได้อะไรก็ต้องได้มีอยู่จริงเยอะมากในสังคม!!!!!!!!!!! อย่าไปยอมให้คนพวกนี้ได้สมหวังคะ!!!!!!!!!!! ยังคงสนับสนุน Bad Ending คะ!!!!!!!!! ไฟท์ติ้งคะพี่เก๋เป็นกำลังใจให้คะ :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:heaven
-
ทำไมตาร์ทำแบบนี เมเปิ้ลอย่างร้ายเลย :ling1:
-
เมเปิ้ลร้ายจริงๆ
-
...เตรียมตัวต้มน้ำละนะ :hao5:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
ไม่มีไรจะพูดเหมือนกัน
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
ยัยเมเปิ้ลลลล !!!! :fire: :z6: :z6:
-
พี่ควินเริ่มดุแล้ว..ไม่อยากให้ถึงโหมดโหดเลย..สงสารต้าร์...T_T
-
น้าน~ เริ่มออกลายแล้วไงล่ะ
//เราไม่ใช่คนที่สนับสนุน Bad end และไม่ได้เฝ้าฝันถึง Good end แต่เรารอที่จะอ่าน 'การจบที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้' :m8:
-
พี่ควินจัดหนัก รุกเต็มที่ อันที่จริงชอบพี่ควินมากกว่าพี่แซทนะ อิอิ
รอตอนต่อไปค่าาาาาาา
ปอลอ. นังเมเปิ้ลนี่น่าตบด้วยส้นรองเท้านะ แต่ถ้าไม่มีหล่อนเรื่องราวก็ไม่เกิด
-
เห็นด้วยกับต้าร์อย่างยิ่ง บางทีการกระทำก็ไม่ได้สำคัญเท่าคำพูด ถ้าไม่พูด ถึงจะคิดว่าเขามีใจ แต่ไม่มีทางมั่นใจได้หรอก คนปกติที่ไหนเขาจะกล้าคิดข้างตัวเอง ถ้าไม่พูดออกมา
โกรธควินมากๆเลย บังคับน้อง จะอธิบายดีๆก็ไม่ได้ เอาแต่ใจ ชอบให้เชื่อฟัง หลอกลวงเสแสร้งว่าตัวเองเป็นคนใจดี สุดท้ายสันดานเดิมก็แก้ไม่หาย อย่างน้อยเมเปิ้ลก็ไม่ได้โกหกซะทั้งหมด หญิงร้าย ชายเลว เหมาะกันดีนะ 555
ส่วนพี่เนส การเลี้ยงดูก็มีส่วนทำให้ต้าร์เป็นแบบนี้ เป็นเด็กดี แต่ไม่ทันคน ไม่โทษพี่เนสหรอก เพราะพี่เนสรักน้องห่วงน้องจริงๆ รวมถึงตัวร้ายที่รู้สันดานกันดีก็มาป้วนเปี้ยน
สุดท้ายนี้ เราเห็นใจพ่อควิน และพ่อแม่พี่แซท เราเชื่อว่าไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูก ถึงแม้เขาจะไม่รักกันก็เถอะ
รอตอนต่อไปนะคะ ตอนจบหวังว่าเราไม่เฟลประมาณว่ามีใครฆ่าตัวตายนะ 555
-
ต้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ท่าทางจะงงน่าดูเลย
มาถึงต้าร์ก็เปลี่ยนไป
ไม่แปลกที่จะอารมณ์เสียอ่ะ
ต้าร์เองก็ซื่อเกินไป
-
อ่านรวดเดียวถึงตอนที่ 15 สงสารน้องต้าอย่างแรง กลัวน้องเป็นบ้าก่อนเรื่องจบ สู้ๆ นะลูก ป้าเอาใจช่วย :กอด1:
-
ควินชอบต้าร์ก็บอกต้าร์ไปสิ ในเมื่อการกระทำต้่าร์ยังไม่เข้าใจก็พูดความรู้สึกของควินให้ต้าร์ฟังสิ แต่นี่อะไรกันทำไมทำแบบนี้
-
อ้ากกกกก
บีบคั้น กดดันนนน หน่วงๆ
รู้สึกว่าสงสารพี่ควินเหลือเกินซีนนี้ รักตาร์ แต่ตาร์ก็ไม่เคยมองเห็น
นี่ตอนหน้า คงจะถึงฉากระทึกแล้วสินะ เตรียมตัวสงสารกับวิบากกรรรม
ของตาร์ล่วงหน้าก่อนเบยยยยยยยยย แล้วฮาร์ฟ(ของเค้า) ถูกกำจัดตอนหน้าป่าวว้า
-
รอลุ้นต่อไปคะ สู้ๆนะคะ^^
-
เซ็งนังเมเปิ้ล :ruready
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :z3: :z3: :z3: :z3:
เริ่มแล้วจะรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว เป็นกำลังใจให้นะฮับคนแต่ง
เรื่องราวน่าติดตามโคตรๆ บอกเลยอ่ะชอบแบบนี้แนวนี้โอเคมากเลย แต่งดีมากเลยฮับ แต่งต่อไปเรื่อยๆเลยถึงทำจะจบยังไงก็จะรออ่าน :hao5:
-
โดนเลยทีเดียวประโยคเด็ด
รู้จักดีแค่ไหน กับ การกระทำก็ไม่สำคัญเท่าคำพูด
-
อร๊ายยยยยยยยยย
เมื่อไหร่จะจับน้องต้าร์ปล้ำ :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
เอาอีชะนีออกไปให้เร็วไว้
เราจะรอนะะะะะะะะ
-
ลุ้น ๆ ตอนต่อไป
ขอบคุณมากค่ะ ~^^
-
ต้าจะเชื่อใจใครมากกว่ากัน :เฮ้อ: :กอด1:
-
HEARTBREAKER
39
เสียงบีบแตรดังลั่นมาจากรถสปอร์ตเฟอร์รารี่สีแดงเพลิง เนื่องด้วยการจราจรในช่วงเย็นติดขัด เป็นที่ทราบกันดีของคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองกรุง แต่ไม่ใช่กับเจ้าของรถหรูที่อารมณ์กำลังหงุดหงิดได้ที่ มือใหญ่คว้าซองบุหรี่พร้อมไฟแชคก่อนจะหยิบมวนออกมาจุดสูบ นิ้วเรียวยาวดุจลำเทียนคีบมวนบุหรี่ไว้ข้างนึง ส่วนมืออีกข้างกดเลื่อนกระจกไล่ควันพิษในรถออกไป นัยน์ตาสีเฮเซลจดจ้องอยู่ที่สัญญาณไฟจราจร เฝ้ารอด้วยความร้อนใจว่าเมื่อไหร่มันจะเปลี่ยนเป็นสีเขียวสักที พอรอนานเข้ามือก็กดกระแทกลงพวงมาลัยรถจนเสียงแตรดังขึ้นอีก ชายหนุ่มกระแทกมือซ้ำๆ ไม่สนใจว่าใครจะมองหรือก่นด่ายังไง พอสัญญาณไฟเปลี่ยนสี เท้าก็เหยียบเร่งความเร็วพารถพุ่งทยานออกไปก่อนรถคันอื่น
โทรศัพท์แผดเสียงดังขึ้น คนที่อารมณ์หงุดหงิดอยู่ขมวดคิ้วเข้มก่อนสบถคำหยาบคายออกมาอย่างหัวเสีย
“เหี้ยเอ๊ย!”
ไม่ได้ดูชื่อคนโทรเข้า ปลายนิ้วแตะสัมผัสที่หน้าจอก่อนเอาแนบหู ส่งเสียงเข้มตวาดปลายสาย
“เออ!”
“กูรอมึงอยู่ร้านกาแฟนานแล้ว ทำไมมึงไม่มาวะ”
เสียงห้าวจากปลายสายถามกลับมา ควินเงียบไป ลืมไปเสียสนิทว่ามีนัดกับไอ้ลูกเมียน้อย ในหัวเขาคิดวุ่นวายอยู่กับเรื่องของเด็กหนุ่มหน้าหวานที่ออกอาการแข็งข้อต่อต้านเขาวันนี้
“อย่าให้กูรู้ว่ามึงไปยุ่งกับคนของกูอีก ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่!”
บอกเสียงเหี้ยม พลางเหยียบคันเร่งพารถหรูขับแซงรถคันข้างหน้า
“จะให้กูเลิกยุ่งได้ไงวะ ในเมื่อมึงไม่มาตามนัด”
“ไอ้สัดฮาร์ฟ! มึงอย่ามากวนตีน!” ตวาดลั่นอย่างโมโหที่อีกฝ่ายพูดยั่วโทสะ
“กูเปล่ากวน ก็มึงไม่มาตามนัดนี่หว่า”
ปลายสายว่าเสียงเรียบเรื่อย แต่คนฟังกลับรู้สึกว่ามันกำลังยียวนกวนอารมณ์ให้โมโหจนแทบคลั่ง ควินขบกรามแน่น พยายามข่มกลั้นอารมณ์
“ระหว่างกูกับมึงไม่จำเป็นต้องนัดเคลียร์กัน แค่ต่างคนต่างอยู่ แล้วมึงก็ไม่ต้องมาเสือกยุ่งเรื่องของกู รวมทั้งคนของกูด้วย! จำใส่สมองโง่ๆของมึงไว้!”
บอกเสียงแข็งก่อนตัดสายด้วยไม่อยากเสียเวลาคุยกับมัน เพราะมีเรื่องด่วนต้องจัดการ เรื่องที่สำคัญกว่าไอ้เศษสวะอย่างไอ้ลูกเมียน้อย!
นัยน์ตาคมมองหน้าจอโทรศัพท์ก่อนโทรหาเพื่อนสนิท รอสัญญาณไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย
“มีไรวะ”
“เรื่องด่วน”
“อะไร”
“เมเปิ้ล”
ปลายสายเงียบไปก่อนเอ่ยถามด้วยเสียงที่เข้มขึ้น
“มันทำอะไร”
“กูยังไม่แน่ใจ ต้องไปถามกับตัว”
“แล้วมันอยู่ไหน”
“ไม่รู้ แต่มันเจอกับต้าร์วันนี้”
“เหี้ยเอ๊ย!” ปลายสายสบถกลับมา
“สั่งลูกน้องมึงออกตามตัวมัน กูจะไปดูที่บ้าน เพื่อมันอยู่ที่นั่น”
“เออ”
คุยธุระด่วนเสร็จก็โยนโทรศัพท์ไว้ที่คอนโซลรถ นัยน์ตาคมดุแข็งกร้าวขึ้นเมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงที่เป็นฉนวนเหตุให้ตนต้องผิดใจกับเด็กหนุ่ม
“กูไม่ปล่อยมึงไปหรอกต้าร์ ไม่มีวัน!”
แอร์เย็นฉ่ำในรถปอร์เช่ป้ายแดงไม่ได้ทำให้หญิงสาวคลายจากอาการร้อนใจ เธอนั่งกระวนกระวายตาก็คอยมองหาเจ้าของรถหรูว่าเมื่อไหร่จะมาสักที สิ่งที่เธอทำลงไปในวันนี้ ทุกอย่างเป็นแผนการของเขาทั้งหมด ที่เธอไม่ไปโรงเรียนไม่ใช่เพราะทนข่าวลือไม่ได้แต่เพราะเธอคิดหมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้ ถ้าไม่ทำ ฮาร์ฟก็ไล่ให้เธอไปเอาเด็กออก แถมยังไล่ให้เธอไปอยู่ที่อื่น ทั้งๆที่เธอไม่มีที่ไปแล้ว ไม่มีทางเลือก พูดให้ถูกคือเธอไม่มีสิทธิ์เลือก ถ้าไม่อยากลำบากก็ต้องทำตามที่เขาสั่ง
ไม่ว่าผู้ชายหน้าไหนมันก็สารเลวเหมือนกันหมด!
มือบางกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ รู้สึกเจ็บแต่ไม่เท่าความเจ็บปวดที่ใจ ถูกผู้ชายสารเลวสองคนเขี่ยทิ้งเหมือนสัตว์ตัวนึง ซ้ำร้ายยังตั้งท้องกับผู้ชายสารเลวอีกคน ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเธอสักคน ไม่มี!
ก็อกๆ
เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้นข้างๆ หญิงสาวสะดุ้งเฮือกหันไปมองหน้าตาตื่น เห็นเจ้าของรถเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งคนขับ ชายหนุ่มเข้ามานั่งเรียบร้อยก่อนปิดประตูรถแล้วหันมายิ้มละมุนให้ แต่เธอกลับเห็นมันเป็นรอยยิ้มของซาตาน!
“สมเป็นเธอเมเปิ้ล เล่นละครเก่งจริงๆ”
ฮาร์ฟเอ่ยชมพลางยิ้มเหยียดที่หญิงสาวทำตามแผนการได้ดั่งใจ แถมยังทำได้ดีจนน่าตบรางวัลให้ ยื่นมือไปเชยคางเรียวขึ้น ตาคมมองต่ำไปที่หน้าท้องซึ่งยังแบนราบอยู่แล้วเงยมองใบหน้าเรียวที่ดูซีดเซียว
เมเปิ้ลกัดฟันแน่นด้วยความอดสูทั้งยังรู้สึกชิงชังผู้ชายตรงหน้า หลงคิดผิดอยู่นานว่าเป็นคนดี ที่ไหนได้มันก็เป็นไอ้สารเลวไม่ต่างจากไอ้สองคนนั่น!
“พวกมันไม่ได้โทรหาฉัน” หญิงสาวบอกเสียงเรียบ
“โง่น่า…มันจะโทรหาเธอทำไม ป่านนี้มันคงสั่งลูกน้องตามตัวเธอให้วุ่นแล้ว”
ฮาร์ฟแสยะยิ้มร้ายอย่างรู้เท่าทันความคิดฝ่ายศัตรู
“จริงเหรอ แล้ว…แล้วฉันต้องทำยังไงต่อไป นายจะให้ฉันทำยังไง” ถามเสียงตื่นอย่างหวาดกลัว
“ไม่ต้องทำอะไร แค่อยู่เฉยๆ อย่าให้พวกมันหาตัวเจอก็พอ”
บอกเสียงเรียบก่อนกระตุกยิ้มอย่างเป็นต่อ
“แล้วจะให้ฉันไปอยู่ที่ไหน ไอ้ควินมันรู้แล้วว่าฉันคบกับนายอยู่”
“อยู่กับฉันไง อย่ากลัวไปเลยน่า…ฉันไม่ปล่อยให้เธอถูกพวกมันจับตัวได้หรอก”
มือหนาลูบผมยาวสลวยช้าๆทำทีราวกับเป็นคู่รักหวานชื่น หากแต่ในใจชายหนุ่มไม่ได้มีหญิงสาวตรงหน้าอยู่ในสายตาสักนิด ความคิดตอนนี้มีแต่แผนการปั่นหัวให้ฝ่ายศัตรูคลั่งตาย!
ไม่แน่ตอนนี้ไอ้ควินอาจจะไปถึงบ้านของเมเปิ้ลแล้วก็ได้ แล้วพอไม่เจอเป้าหมาย มันก็จะหงุดหงิดจนแทบคลั่ง นั่นแหละคือสิ่งที่เขาต้องการ มันคงคิดว่าเขาเขี่ยเมเปิ้ลทิ้งไปแล้ว เลยมองข้ามไป ซึ่งมันก็คิดไม่ผิดหรอก เพราะคู่นอนของมันทุกคนต่างลักลอบมาคบกับเขา แต่พอมันเขี่ยทิ้ง เขาก็ทำเหมือนกัน แต่กับเมเปิ้ล…ไม่ใช่ ผู้หญิงคนนี้ยังมีประโยชน์กับเขาอยู่ แต่ไม่นานหรอก เขาก็จะเขี่ยเธอทิ้งเหมือนกับเหยื่อรายอื่น!
“แล้วต้าร์ล่ะ นายจะให้ฉันทำยังไงกับมัน”
ฮาร์ฟกระตุกยิ้มกับคำถาม นัยน์ตาวาววับอย่างตื่นเต้นกับแผนการขั้นต่อไปที่จะทำให้ศัตรูดิ้นพล่านแทบตายทั้งเป็น!
“ขยับมานี่สิ”
ชายหนุ่มหงายฝ่ามือกระดิกนิ้วเรียก พอหญิงสาวขยับตัวเข้ามาใกล้ แขนแกร่งก็โน้มลำคอขาวผ่องลงซบอกก่อนก้มหน้าบอกชิดใบหู
‘มึงเหยียบให้กูอยู่ต่ำกว่ามึงมาตลอด ด่าว่ากูเป็นไอ้ลูกเมียน้อย เป็นไอ้ลูกหมาคอยเห่าตามมึง กูจะทำให้มึงเห็นว่ากูอยู่เหนือมึง มึงคอยดูไอ้ควิน!’
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทันทีที่เสียงออดหมดเวลาสอบ เด็กหนุ่มหน้าหวานก็ลุกพรวดขึ้นจากที่นั่ง มือเล็กเร่งเก็บหนังสือ ชีทและเครื่องเขียนใส่กระเป๋า เสร็จแล้วก็รีบเดินออกจากห้องเรียน มือบางล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมา นิ้วเรียวขาวแตะสัมผัสหน้าจอค้นหาเบอร์ที่ต้องการแล้วโทรออกหาปลายสายด้วยความร้อนใจ ฟังเสียงสัญญาณแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
‘เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’
“เมเปิ้ล ทำไมไม่เปิดเครื่อง เป็นอะไรหรือเปล่า”
พูดกับตัวเองคนเดียว ตาก็มองหน้าจอโทรศัพท์ สัมผัสหนักๆที่ไหล่กดลงมาทำให้ร่างโปร่งบางหันไปมองแล้วเจ้าตัวก็ถอนหายใจออกมาอีก
“เป็นไรวะ กูเห็นมึงรีบพุ่งออกจากห้องสอบ จะรีบไปไหน”
เฟียซถามเพื่อน ตาก็จ้องหน้าหวานเขม็งอย่างจับพิรุธ
“ไม่มีไร กลับบ้านเหอะ”
บอกแล้วก็เดินตรงไปที่หน้าประตูโรงเรียน ทิ้งให้เพื่อนตัวสูงมองตามอย่างไม่พอใจ
“ต้าร์! มึงยังเห็นว่ากูเป็นเพื่อนอยู่ไหม!”
เสียงตะโกนดังอย่างไม่อายใครหยุดคนที่กำลังก้าวเดินได้ชะงัก เจ้าของชื่อหันกลับไปมองเพื่อน
“ทำไมถามแบบนั้น” ต้าร์ย่นคิ้ว มองหน้าเพื่อนอย่างงุนงง
“มึงมีเรื่องอะไร ทำไมไม่บอกกู”
“เฟียซ”
“เออ กูนี่แหละเฟียซ เพื่อนมึง”
ได้ฟังอีกฝ่ายพูดคล้ายประชดประชันกัน ต้าร์ก็ระบายลมหายใจยาวแล้วเดินกลับไปหา
“ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมด้วย ต่อไปจะไม่ทำอีก”
ต้าร์โค้งหัวให้เพื่อน ยิ้มแล้วพาดแขนไว้บนบ่ากว้างออกแรงดันให้ร่างสูงกว่าเดินไปด้วยกัน
“ฮึ” เฟียซยิ้มมุมปาก ยกมือขยี้กลุ่มผมนุ่มของเพื่อนอย่างหมั่นเขี้ยว
“ยิ้มได้แล้วสิ หายโกรธแล้วใช่ป่ะ”
“ยังโว้ย” บอกเสียงเข้มทั้งที่หน้ายังยิ้ม
“ไอ้ขี้เก็ก”
ต้าร์ว่าแล้วแลบลิ้นให้ก่อนจะวิ่งหนีเพราะรู้ว่าเพื่อนต้องไล่เตะตัวเองแน่ เฟียซส่ายหน้ายิ้มขำแล้ววิ่งตามไป
หลังจากที่วิ่งไล่กันจนเหนื่อย สองหนุ่มก็มายืนรอรถเมล์ ไม่นานรถเมล์สายที่ผ่านซอยบ้านก็แล่นมาจอดหน้าป้าย กำลังจะเดินไปต่อแถวคนอื่นๆขึ้นรถ เสียงโทรศัพท์ของต้าร์ก็ดังขึ้น ตากลมดูชื่อคนโทรเข้า ยิ้มกว้างอย่างดีใจแล้วรีบรับสาย ไม่สนใจจะขึ้นรถเมล์แต่อย่างใด
“เมเปิ้ล”
เฟียซหันขวับมามองเพื่อนทันทีที่ได้ยินเสียง เบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย
“ต้าร์ มึงจะกลับบ้านมั้ย”
ถามอย่างหงุดหงิด แต่เจ้าของชื่อไม่สนใจ เดินไปหามุมคุยเงียบๆ
ให้มันได้อย่างนี้สิ ไอ้เพื่อนเวร!
“ไม่กลับก็เรื่องของมึง!”
บอกกระแทกเสียงแล้วรีบวิ่งขึ้นรถเมล์ด้วยความหงุดหงิด เพิ่งจะวิ่งไล่เตะมันอยู่หยกๆ แป็ปเดียวมันก็กลับมางี่เง่าเหมือนเดิม เซ็งโว้ย!
“ฮึก! ฮือๆๆ”
ตั้งแต่รับสาย ต้าร์ก็ได้ยินแต่เสียงสะอื้นไห้ ไม่มีคำพูด ไร้การทักทาย มีแต่เสียงร้องไห้อย่างเดียว
“เม อย่าร้องไห้เลยนะ ตอนนี้เมอยู่ไหน บอกต้าร์สิ”
“ฮึก! ต้าร์…ช่วยเมด้วย พี่แซท ฮือ…เขา…เขาบังคับให้เมไปทำแท้ง”
คนฟังนิ่งอึ้งกับประโยคที่ได้ยิน สมองขาวโพลนไปชั่วขณะ
“ฮือ…ต้าร์ เมไม่ทำ ฮึก! เมกลัว ต้าร์ช่วยเมด้วยนะ ช่วยเมด้วย”
น้ำเสียงเว้าวอนปนสะอื้นบอกตามมา ต้าร์เพิ่งรู้สึกตัว ใบหน้าหวานซีดเผือด มือกำโทรศัพท์แนบหูไว้แน่น
“ตอนนี้เมอยู่ไหน”
“เมอยู่ที่ลานจอดรถ ห้างเดิมที่เราเจอกันเมื่อวาน ต้าร์…ช่วยเมด้วยนะ พี่แซทเขาขู่เม เขาบอกว่าถ้าเมไม่ไปเอาเด็กออก เขาจะพาเมไป ต้าร์ ช่วยเมด้วย ฮือ…”
“ต้าร์จะรีบไปหา เมอย่าไปไหนนะ รอต้าร์ก่อน”
บอกแล้วก็ตัดสาย เดินไปโบกแท็กซี่ด้วยความร้อนใจ พอขึ้นรถได้ก็นั่งกำมือแน่นด้วยความเครียด ในหัวมีแต่คำถามมากมายเต็มไปหมด
‘ทำไมพี่แซททำแบบนี้?’
‘ทำไมเขาถึงใจร้ายแบบนี้?’
“ต้าร์!”
เมเปิ้ลเอ่ยเรียกก่อนโผเข้าก่อนร่างโปร่งที่วิ่งเข้ามาหา เหงื่อที่ผุดขึ้นตามไรผมบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายรีบมาหาเธอด้วยความร้อนใจมากแค่ไหน ใบหน้าเรียวสวยซบอยู่บนบ่าแสร้งบีบน้ำตาร้องไห้สะอึกสะอื้น หญิงสาวแสยะยิ้มร้ายเมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังลูบไล้ที่แผ่นหลังอย่างต้องการปลอบโยนเธอ
“ช่วยเมด้วย เมกลัว ฮือ…”
“ไม่ต้องกลัวนะ ต้าร์อยู่นี่แล้ว ต้าร์จะช่วยเมเอง”
คนแสร้งร้องไห้ผละจากอ้อมกอดเงยหน้ามองด้วยดวงตาแดงก่ำ
“ต้าร์จะช่วยเมยังไง”
ช่วยยังไงเหรอ? ต้าร์นิ่งคิดอย่างสับสน
“เมไม่น่าโทรไปบอกพี่แซทเลย เมทำผิดเอง เมมันโง่เอง ฮือ…”
“อย่าโทษตัวเองเลย เมไม่ได้ทำอะไรผิด คนที่ผิดคือเขาต่างหาก”
นัยน์ตากลมทอแววแข็งกร้าวขึ้นเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อเหล่าของเพื่อนพี่ชาย หลงคิดว่าเขาเป็นคนดี หลงชอบในความใจดีของเขา คิดไม่ถึงว่าแท้ที่จริงแล้วเขาจะเป็นคนร้ายกาจขนาดนี้!
“เมจะทำยังไงต่อไปดี ต้าร์…จะให้เมทำยังไง” น้ำเสียงอ่อนล้าเอ่ยถามทั้งใบหน้าเปื้อนน้ำตา
ต้าร์มองสภาพของคนที่ตนแอบชอบอยู่นาน ยิ้มจางให้แล้วจับมือบางไว้บีบกระชับแน่นอย่างให้กำลังใจ
“ไม่ต้องกลัวนะ ต้าร์จะช่วยเมเอง เรื่องนี้ต้องมีทางออก เด็กในท้องเมต้องมีพ่อ”
“ต้าร์จะทำยังไง ในเมื่อพี่แซทเขาไม่ยอมรับเม”
“เขาต้องยอมรับสิ ต้าร์จะทำให้เขารับผิดชอบเมกับลูกให้ได้”
คนฟังยิ้มออก โผเข้ากอดร่างโปร่งบางอีกครั้ง รอยยิ้มสมใจพร่างพรายไปทั่วใบหน้ากลบทับร่องรอยของคราบน้ำตา
‘คนโง่ย่อมตกเป็นเหยื่อของคนฉลาด’
‘จะโทษฉันไม่ได้นะ ในเมื่อแกมันโง่เอง!’
รถแท็กซี่จอดอยู่หน้าประตูรั้วเหล็กสีทอง ต้าร์ลงจากรถแล้วหันไปช่วยประคองเมเปิ้ล พออีกฝ่ายออกจากรถมาได้ก็จับมือบางจูงให้เดินไปที่ประตูรั้ว อาณาบริเวณกว้างใหญ่ภายในที่สามารถมองลอดผ่านประตูรั้วเข้าไปทำให้ต้าร์อึ้ง ด้วยคิดไม่ถึงว่าฐานะทางบ้านของเพื่อนพี่ชายจะมั่งคั่งขนาดนี้ รู้ว่ามีฐานะ แต่ไม่คิดว่าจะร่ำรวยมากมายอย่างนี้ ราคาที่ดินบวกกับตัวบ้าน คาดเดาจากสายตามูลค่ารวมไม่น่าจะต่ำกว่าร้อยล้านแน่ๆ
สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่โตโอ่อ่าข้างในนั้นไม่ได้เรียกว่าบ้าน แต่มันคือคฤหาสน์ของมหาเศรษฐีชัดๆ!
“นี่คือบ้านของพี่แซทเหรอ”
ต้าร์ถามคนข้างตัวเสียงเบา
“ใช่ ที่นี่แหละ แม่พี่แซทท่านแต่งงานใหม่กับเศรษฐีชาวอิตาลีน่ะ”
คนฟังพยักหน้ารับรู้ก่อนมองไปที่กริ๊งในต้นเสาแล้วเดินไปหา พอจะเอื้อมมือไปกด คนที่มาด้วยกันก็จับแขนดึงรั้งไว้
“จะดีเหรอต้าร์ เมกลัว กลัวว่าพี่แซทจะโกรธ จะเกลียดเมมากกว่าเดิม เขาไม่มีทางยอมรับเมกับลูกแน่ๆ”
“เมอย่าคิดแบบนี้สิ เรามาถึงนี่แล้วนะ ยังไงก็ต้องเข้าไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง”
ต้าร์บอกพลางจับมือบางออกจากแขน บีบกระชับอย่างให้กำลังใจ
“แต่…เม…เมกลัว”
“ไม่ต้องกลัวนะ ต้าร์จะช่วยเมเอง”
ยิ้มบอกแล้วยื่นมือไปกดกริ๊ง สัญญาณดังขึ้น รอไม่นานก็มีคนเดินออกมา
“มาหาใครคะ”
ต้าร์ยิ้มเจื่อนให้คนถามที่คาดว่าน่าจะเป็นสาวใช้ก่อนบอกชื่อคนที่ต้องการพบ
“ผมกับเพื่อนมาหาพี่แซทน่ะครับ ไม่ทราบว่าพี่แซทอยู่ไหม”
“อ๋อ มาพบคุณแซท อยู่ค่ะอยู่ เป็นเพื่อนคุณแซทเหรอคะ”
“ครับ” ต้าร์ยิ้มตอบ
สาวใช้เปิดประตูเหล็กด้านข้างประตูรั้วใหญ่ให้คนมาเยือนเข้าไป ต้าร์จับมือเมเปิ้ลไว้แน่น ตาก็มองสำรวจอาณาเขตรอบๆคฤหาสน์หรูไปด้วย แต่ยังไม่ทันได้เดินเข้าไปถึงบริเวณด้านหน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์ ต้าร์ก็ต้องหยุดชะงักเสียก่อน นัยน์ตากลมใสสั่นไหววูบนึงเมื่อมองเห็นชายหนุ่มร่างสูงสองคนกำลังเดินออกมาหา คล้ายกับว่าพวกเขารู้อยู่ก่อนแล้วว่าพวกเราจะมา
“พี่แซท พี่ควิน”
ริมฝีปากบางเอ่ยเรียกแผ่วเบา ในใจรู้สึกวูบโหวงเมื่อทั้งสองคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่แววตาแข็งกระด้าง
“มานี่”
ควินสั่งเสียงเข้ม ตาคมมองไปที่มือซึ่งจับประสานกันอยู่อย่างไม่พอใจ ขยับเข้าไปใกล้ ต้าร์ก็ก้าวถอยหลังคล้ายรังเกียจกัน ควินฉุน นัยน์ตาสเฮเซลวาวโรจไปด้วยเพลิงโทสะ สั่งให้ลูกน้องออกตามหาตัวทั้งคืน แปลกใจอยู่ทำไมผู้หญิงแค่คนเดียวจะเก่งกล้าสามารถหลบรอดสายตาไปได้ ที่แท้ก็มีคนคอยช่วยเหลืออยู่นี่เอง
“เก่งดีนี่ มาถึงที่นี่ได้”
แซทเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม ปรายตาคมดุมองไปที่หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในที่นี้ คนถูกมองสะดุ้งโหยงอย่างหวาดกลัว รีบหลบฉากไปอยู่ข้างหลังร่างโปร่งที่สูงกว่า ท่าทีคุกคามของสองหนุ่มตรงหน้ายิ่งตอกย้ำความร้ายกาจให้ต้าร์รับรู้
“พี่แซท ถ้าพี่ยังมีความเป็นคนอยู่บ้าง พี่ก็ควรแสดงความรับผิดชอบในสิ่งที่พี่ทำ”
ต้าร์เริ่มเปิดประเด็น ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ ถ้ายิ่งปล่อยให้เรื่องนี้ยืดเยื้อต่อไป มันก็จะมีแต่ผลเสีย ตากลมมองสบสายตาคมดุอย่างหวาดหวั่น ยอมรับตามตรงว่ากลัวอีกฝ่าย แค่นัยน์ตาคมดุมองมาเขาก็ไม่กล้าขยับปากด้วยซ้ำ แต่คนข้างหลังยังจับมือเขาไว้และบีบกระชับแน่นราวกับจะบอกให้เขาสู้ สู้เพื่อความถูกต้อง
“รับผิดชอบ” แซทย้อนถามหน้านิ่ง “รับผิดชอบอะไร”
“นี่พี่ยังทำเป็นไม่รู้เรื่องอีกเหรอ!”
ต้าร์ขึ้นเสียง ในใจเต้นรัวด้วยความโมโหที่อีกฝ่ายทำท่าทีเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวกับเรื่องที่เขาพูด
“แล้วกูต้องรู้ด้วยเหรอ” แซทย้อนถามอีก
“พี่แซท! ผมไม่คิดเลยนะว่าพี่จะเป็นคนแบบนี้“
ต้าร์กระแทกเสียง มองคนตรงหน้าด้วยสายตาผิดหวังอย่างที่เคยมองร่างสูงอีกคนมาแล้ว
“กูก็เป็นของกูอย่างนี้”
ได้ยินอีกฝ่ายตอบกลับมา ต้าร์ก็กำมืออีกข้างไว้แน่น หายใจแรงอย่างข่มกลั้นอารมณ์เพื่อจะพูดคุยกับคนตรงหน้าให้รู้เรื่อง อุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้ว จะให้กลับไปโดยที่ยังไม่เคลียร์ปัญหาที่เกิดขึ้นได้ยังไง
“พี่ทำอะไรไว้ก็รู้ดีแก่ใจไม่ใช่เหรอ”
“กูทำอะไร”
ต้าร์หรี่ตามองอย่างไม่เชื่อสายตาก่อนส่ายหน้าช้าๆแล้วหันไปมองคนที่ยืนหลบอยู่ข้างหลัง
“เอาผลตรวจออกมา”
แบมือขอเอกสารผลตรวจร่างกายจากหญิงสาว แต่เจ้าของกลับส่ายหน้า น้ำตารื้นขึ้นมา
“กลับกันเถอะต้าร์ เมกลัว เรากลับกันเถอะนะ” หญิงสาวบอกเสียงเบาพลางเขย่าแขน
“ไม่ เราจะไม่กลับ จนกว่าเขาจะยอมรับผิดชอบเม”
บอกเสียงเข้มแล้วถือวิสาสะเปิดกระเป๋าสะพายที่คล้องแขนหญิงสาวอยู่ ล้วงมือเข้าไปควานหาแผ่นกระดาษ พอจับได้แล้วก็หยิบออกมา หันกลับไปเผชิญหน้ากับร่างสูงทั้งสองคนที่ยังยืนนิ่งส่งสายตาคมดุมองมาอย่างข่มขู่
“นี่คือผลตรวจร่างกายของเมเปิ้ล พี่เอาไปดูซะ”
ต้าร์บอกพลางยื่นเอกสารส่งให้ แต่แซทไม่ยอมรับ นัยน์ตาคมหรี่ลงเพียงนิดแล้วแสยะยิ้ม
“ทำไมกูต้องดู” แซทย้อนถามอีก
ต้าร์เม้มปากแน่น กำเอกสารในมือจนยับแล้วตัดสินใจปามันใส่หน้าร่างสูงจนมันตกลงพื้น และคนตรงหน้าก็ยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นเดิม ไม่คิดจะสนใจ ต้าร์จ้องสายตาคมดุแล้วตะโกนดังลั่น
“เมเปิ้ลท้อง! พี่ได้ยินมั้ยว่าเมเปิ้ลท้อง! เธอท้องกับพี่!”
“ท้องกับกู”
แซทย้อนถามด้วยโทนเสียงเรียบนิ่งเหมือนเดิม ชายหนุ่มเหยียดยิ้มหลุบตาลงมองแผ่นกระดาษบนพื้นที่ทำท่าจะปลิวหายไปตามลม
“มาหากูถึงบ้าน เพื่อมาบอกว่าเพื่อนมึงท้องกับกูเนี่ยนะ ฮึ!” แซทว่ากลั้วหัวเราะเยาะ
“มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะพี่แซท! ชีวิตของเด็กคนนึงกำลังจะเกิดมา พี่เห็นว่ามันเป็นเรื่องตลกหรือไง!”
ต้าร์ตวาดลั่นจนตัวสั่นเทิ้ม ทำไมยังทำเป็นไม่รู้เรื่อง ทำไมยังหัวเราะออกมาได้ ทำไมถึงเลวได้ขนาดนี้!
“มึงเอาแต่พูดอยู่คนเดียว ทำไมไม่ให้คนที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังมึงออกมาพูดกับกูตรงๆ”
แซทถามด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น นับว่ายังดีที่เขายังข่มกลั้นอารมณ์ไว้ได้ ถ้าโทสะครอบงำจนทนไม่ไหว ต้าร์ไม่ได้มายืนตวาดใส่หน้าเขาอยู่แบบนี้หรอก!
“ฮึก! ต้าร์ เมกลัว ฮือ…” หญิงสาวปล่อยโฮเกาะแขนร่างโปร่งไว้แน่น
ควินแสยะยิ้ม เดินเข้ามาประชิดตัวในจังหวะที่ต้าร์หันไปมองคนข้างหลัง มือหนารวบเอวบางแล้วดึงเข้าหาตัวอย่างแรงจนแขนที่ถูกจับไว้หลุดออกการการจับกุม
“พี่ควิน ทำบ้าอะไร! ปล่อยผมนะ!”
ต้าร์ร้องลั่นอย่างตกใจ ยกสองมือขึ้นผลักดันอกกว้าง ต่อต้านทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางสู้แรงอีกฝ่ายได้
“เมื่อวานมึงถามกูไม่ใช่เหรอว่าเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเพื่อนมึงไหม กูจะบอกให้มึงฟังชัดๆ กูนี่แหละทำ กูเป็นคนปล่อยข่าวลือเอง ได้ยินชัดไหม”
ควินบอกเสียงเข้ม มองนัยน์ตากลมโตที่สั่นระริกอย่างตื่นกลัว มือใหญ่กอดรัดเอวบางไว้แนบตัว ไม่ยอมปล่อยแม้จะถูกอีกฝ่ายทุบตีจนรู้สึกเจ็บ แต่มันก็แค่ร่างกายภายนอก จะสู้กับความเจ็บปวดที่ใจได้ยังไง!
“จะไปไหน ท้องกับกูไม่ใช่เหรอ แล้วมึงจะกลัวกูทำไม!”
แซทตวาดใส่หญิงสาวที่ยืนตัวสั่น น้ำตาไหลอาบแก้ม เดินเข้าหาด้วยท่าทีคุกคาม
“พี่แซท อย่าทำร้ายเมนะ!” ต้าร์ร้องลั่น พยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่งที่พันธนาการตัวไว้
“พี่ควินปล่อยผมสิ ปล่อยผม!”
“กูไม่ปล่อย มึงดิ้นให้ตายกูก็ไม่ปล่อย”
ต้าร์นิ่งอึ้งกับคำขู่ ‘ดิ้นให้ตายก็ไม่ปล่อยเหรอ’ ทำไมพวกเขาถึงกลายเป็นคนละคนกับที่เคยรู้จัก ทำไมถึงต่างกันเหมือนฟ้ากับเหวแบบนี้!
“โอ้ย! พี่แซท เมเจ็บ กลัวแล้ว ฮือ…เมกลัวแล้ว”
หญิงสาวร้องโอดโอยเมื่อถูกมือใหญ่คว้าต้นแขนบีบเค้นแรงจนเจ็บ น้ำตาไหลเป็นทาง
“พี่แซท ปล่อยเพื่อนผมไป อย่าทำอะไรเธอเลย ผมขอร้อง”
ต้าร์ขอร้องเสียงอ่อน น้ำตารื้นขึ้นมาเอ่อคลอ เลิกดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่ง
รู้แล้วว่าคิดผิด รู้แล้วว่าไม่ควรมาที่นี่ รู้แล้วว่าพวกเขาโหดเหี้ยมแค่ไหน! ไม่ฟังกัน ซ้ำยังใช้กำลังข่มขู่ ไม่ต่างจากอันธพาล นี่สินะนิสัยที่แท้จริงของพวกเขา
“ฮือ…ต้าร์ ช่วยเมด้วย ต้าร์…โอ้ย!”
เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นอีก หญิงสาวนิ่วหน้าปล่อยน้ำตาไหลลงอาบแก้มเพราะถูกมือหนาบีบที่ปลายคางอย่างแรง
“พี่แซท!”
ต้าร์ร้องห้าม มองหญิงสาวถูกทำร้ายร่างกายด้วยความสะเทือนใจ
ขอร้องไปแล้ว ทำไมไม่คิดจะฟังกันบ้าง…คนใจร้าย!
“ไปสำส่อนกับคนอื่นแล้วมาบอกว่าท้องกับกู แพศยา!”
แซทตวาดใส่ก่อนปล่อยมือออกจากคางเรียวแล้วผลักหญิงสาวออกห่างจนเธอเสียหลักล้มไปกองกับพื้น
ต้าร์เบิกตากว้างอย่างตกใจกับสิ่งที่เห็น
ทำเกินไปแล้ว!!!
อารมณ์โกรธพุ่งขึ้นถึงขีดสุด เงื้อหมัดขึ้นมาซัดโครมเข้าที่สันกรามร่างสูงที่เผลอคลายแรงกอดรัดเพราะเห็นว่าคนตัวเล็กนิ่งไป พอควินเสียหลักต้าร์ก็อาศัยจังหวะนั้นผลักดันตัวเขาออกห่างแล้ววิ่งเข้าไปหาเมเปิ้ลที่ยังนั่งสะอึกสะอื้น ร้องไห้ราวกับจะขาดใจอยู่ที่พื้น
“เม เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหน” ถามเสียงตื่นพลางมองสำรวจเรือนร่างแบบบางไปทั่วตัว
“ต้าร์ ลุกขึ้นมา” แซทกดเสียงต่ำ มองอย่างข่มขู่
ต้าร์ไม่สนใจ สองมือโอบประคองเมเปิ้ลให้ลุกขึ้นยืน อาการเมินไม่สนใจคำสั่งทำให้แซทโมโหจนแทบคลั่ง ชายหนุ่มเดินเข้าไปกระชากแขนเล็กให้หันมามองกัน
เพี๊ยะ!
เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับใบหน้าดังขึ้นก่อนความเจ็บปนอาการชาจะลามไปทั่วบริเวณใบหน้าซีกซ้าย ควินหยุดชะงัก ปล่อยมือออกจากแขนเล็กราวกับคนหมดแรง ชายหนุ่มผินหน้ากลับมามองคนที่กล้าตบหน้าเขาช้าๆ นัยน์ตาคมสั่นไหว แต่เพียงแค่พริบตาเดียวเปลวเพลิงแห่งโทสะก็เข้าครอบงำ
“มึง…”
“สารเลว!”
คำด่าที่เอ่ยสวนมาเหมือนคมมีดที่เชือดเฉือนหัวใจกัน ทั้งควินและแซทต่างนิ่งไปทั้งคู่ มีเพียงนัยน์ตาคมดุที่บอกผ่านความรู้สึกทุกอย่าง
ต้าร์กัดฟันแน่น มองร่างสูงตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิดหวัง ทั้งความเสียใจที่ไม่อยากยอมรับ ก่อนจะบังคับตัวเองให้ขยับปากพูดคำที่ตอกย้ำความรู้สึกคนฟังให้เจ็บช้ำยิ่งกว่าเดิม
“ผมมันโง่ที่หลงคิดว่าพวกพี่เป็นคนดี ทั้งๆที่ความจริงพวกพี่มันเลว!”
…ถือมีดมาแทงกู ยังไม่เจ็บเท่าคำพูดมึงเลย…ต้าร์
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ต้าร์ แม่ว่าหนูผิดนะลูก :sad4: ตอนต่อไปถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ก็จะได้อ่านฉากที่หลายยคน(?)รอกัน :hao5:
บอกก่อนว่าอย่าคาดหวัง เพราะไม่ถนัดแต่ง NC :katai1: กราบขออภัยไว้ล่วงหน้าเลย :o12: :z3:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์ ขอบคุณสำหรับการติดตาม :กอด1: :mew1:
เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
-
ยังไม่ได้อ่านครับ
แต่รีบเข้ามาPostก่อนอ่าน ด้วยความตื่นเต้น
และยิ่งเห็นข้อความตอนท้าย ยิ่งต้องรีบเข้ามาPost
จะรอคอย ตอนต่อไป ด้วยหัวใจที่ตูมตาม :L2: :L1: :L1: :L2:
:pig4:
-
กรี๊ด สลบอ่ะ
ชอบคำสุดท้ายอ่ะ
ถือมีดมาแทงกูยังเจ็บน้อยกว่านี้อีก
นี้คือสาเหตุนี้เอง
:hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสารพี่ควินพี่แซทอะ
-
ต้าร์ถูกหลอกง่ายเหลือเกิน :เฮ้อ:
-
เฮ้อ อีเมเปิ้ลกับไอ้ฮาร์ฟพาต้าร์มาซวยแท้ ๆ หนูก็ความรักบังตาอ่ะนะเลยมืดบอดไปหมดไม่รู้ว่าใครถูกผิด
ออกแนวไม่ฟังใครด้ัวย แต่พี่สองคนก็ไม่ใช่คนจะมาอธิบายเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว
แค่น้องต้าร์มากับคนอื่น มาด่าแช้ด ๆ นี่แกก็คงเจ็บปวดมากแล้วตามประสาที่แกรักของแกมา
ถึงจะเข้าใจพี่ควินพี่แซท แต่ก็ไม่เห็นด้วยนะที่เอา้น้องมากักขังหน่วงเหนี่ยวแบบนั้น
เฮ้อ เพราะรักแท้ ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ปย.สุดท้ายกระแทกใจมากก เจ็บไปถึงลิ้นปี่เลย
โอยยย ฉากที่รอคอยใกล้เข้ามาแล้ววว
คนแต่งงขราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ตอนหน้ามาไวไวน๊าา อยากอ่านมากๆจริงๆๆ *เอาหัวถูไหล่์*
ขอบคุณสำหรับนิยายมากๆๆเลยค่า จะรอตอนหน้าอย่างใจจดจ่ออ
-
โอ้ววววว
มาแล้ววววว
รอคอยมานานแสนนาน
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
ขอนิดนึง ไม่ได้อยากด่าใครเล้ยย
ต้าร์งี่เง่า ! ความรักช่างเเสนยิ่งใหญ่ :katai1: :katai1:
ใสเกินไปเเล้วอีนู๋เอ๋ย ชอบตอนปัจจุบันมากกว่าอะ :hao6:
หึหึ ... มาต่อเเล้วว > < มาต่ออีกเยอะ ๆ น๊าาา กระซิก ๆ
เมื่อไหร่ ควิน เเซท จะลากต้าร์ไป .... :hao3: :hao3:
หึหึ ... :katai2-1:
-
ต้าร์หูเบาอ่ะ ฟังความข้างเดียว แต่แซทกับควินก็น่าจะำพยายามอธิบายหน่อย :katai1: :katai1: :katai1:
-
เอาตามตรงตอนนี้รออ่านฉากนังฮาฟโดยควินกับแซทฆ่ามากกว่าฉากนั้นซะอีก :fire:
ควินแซท ลุยเลย เอาให้มันตายอย่างทรมาณที่สุดเลยนะ ฮึ่ม!!!!! :m31: :katai1:
-
อยากอ่านตอนปัจจุบันแล้ว
-
ค้างอีกเเล้ว :ling1:
-
ต้าร์โง่จริงด้วยอ่ะ = =
แต่ก็นะ ถ้าเป็นใครใครก็คงคิดแบบนั้น
ไม่ได้รู้ความจริงทั้งหมดนิเนอะ
สงสารสองคนด้วยซ้ำที่โดนใส่ร้าย
เมือไหร่ฮาร์ฟจะตายเนี่ยย
-
ยัยเมกับไอ้ฮาฟ เลวมากกกกกก ):
-
ต้าร์มันโง่แบบนี้นี่เอง หรือจะเป็นเพราะเนสมันเลี้ยงแบบไข่ในหินหว่า ต้าร์มันเลยใสเกิน
ส่วนควินกับแซทก็ใช้อารมณ์เป็นหลัก มันสองคนบ้าดีแท้
จบแบบไม่แฮปปี้ก็ดีหรือควินกับแซทตาย ทิ้งต้าร์ไว้กับความรู้สึกผิดอยากตายก็ตายไม่ได้ อร๊ากกกกกกกก
นาทีนี้อินกับเรื่องนี้มาก ฮ่า ฮ่า
:ling1: :ling1:
-
ทีผ่านมาที่เคยด่าแซทกับควินคงต้องถอดคำด่าสินะ
แต่จะด่าใครดี ต้าร์ที่หัวอ่อนเกินไป ? ยัยเมเปิ้ลที่ตอแหลเก่ง? หรือฮาร์ฟที่แค้น??
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาาาาาาาา
-
ขอ :beat:นังเมเปิ้ล แหลเก่งนัก :a5:
-
ต้าโง่เอง
-
เซ็งกับต้าร์อ่ะ เมื่อไหร่จะหายโง่? :m16: :ling3:
-
ตอนแรกๆ ก็หมั่นไส้ต้าร์นะ ทำไมหูเบาเหลือเกิ๊น แต่พอนึกอีกทีก็...ต้าร์มันเรียนแค่มอปลายเองนี่หว่า แถมพี่ชายหวงไม่ให้รู้เรื่องโลกภายนอกเลยมั๊งเนี่ย กรรมเลยมาตกที่น้อง ไม่ทันใครเขาเลย
-
รอๆๆๆๆไไไ
-
ตามทันล่ะ
หลายหลากอารมณ์จริงๆ
แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็เพราะรักคำเดียว
แซทกับควินนี่โหดดีแท้น้อ
ขอเป็นแฟนคลับน้องต้าอีกคนค่ะ
-
เพิ่งมาอ่านถึงหน้า 25 อยู่ถ้าเราเนสกับต้าร์ วันที่ได้มาเจอกันนั่นคือวันที่จะตายอยู่ด้วยกัน
ต่อหน้าพวกมันที่นั่งมองอยู่ไกลๆ นั่นแหละถึงจะสาสมใจ
-
รอ รอ รอ :call:
-
โอ้ยยยย! สงสารควินกับแซทอ่ะ
โดนต้าร์พูดจาทำร้ายจิตใจกันซะยับเยินเลย
แถมควินยังโดนทำร้ายร่างกายไปอีก2ดอกด้วยนะเนี่ย
แต่เจ็บที่กายมันไม่เท่ากับเจ็บที่ใจหรอก ว่าแล้วก็สงสารควินกับแซทจิงๆ
ถ้าไม่มีเหตุการณ์ป่วนๆพวกนี้เกิดขึ้น
คิดว่าต้าร์กับควินและแซทคงจะได้เริ่มคบกันดีๆแน่
รอตอนหน้าให้พวกพี่ๆพาน้องต้าร์ไปสั่งสอนซักหน่อย เผื่อจะฉลาดขึ้นมาบ้าง
ส่วนอีนังเมเปิ้ลก็เอามันไปทิ้งซะ หมั่นไส้มว๊ากกก
กอดๆคนเขียน รอตอนต่อไป
ขอบคุณมั่กๆจ้า
-
เพราะไม่ถนัดแต่ง NC :katai1: :katai1:
really??????????????? :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ้ากกกก ตื่นเต้น ลุ้นระทึก ใจเต้นระส่ำ (หนังบู๊ป่าวเนี่ย?)
ไม่รู้จะเลือกสงสารใครดี ระหว่างพี่แซทพี่ควิน หรือแม้แต่หนูตาร์
แต่คนที่เกลียดมากที่สุด คงหนีไม่พ้นชะนีเปิ้ล ร้ายกาจเวอร์ๆๆๆ
ถอดแบบตัวอิจฉาในละครมาเด๊ะๆ
คำพูดสุดท้ายของตาร์ ฟังแล้วช่างเสียดแทงไปถึงหัวใจ
สรุปแล้วสงสารพี่แซทพี่ควินอ่ะ ตาร์ช่างเดียงสาและโง่มากมาย (เฮ้อ)
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วล่ะสิ มันค้างๆๆๆๆๆ เพราะตอนหน้านี่สำคัญมากๆ
ตาร์จะโดนสองหนุ่มลากไปขืนใจสักที ฮ่าๆๆๆ (ว๊าย..โรคจิตแล้วตรู)
-
รู้จักเค้าดีแค่ไหนถึงไปเชื่อเค้าหมดแบบนั้น :angry2:
ฟังความข้างเดียวนี้หว่าน้องต้า ยังจะไปด่าเค้า ตบเค้า ต่อยเค้าอีก เฮ้อออ
เริ่มรู้สึกสมควรแก่การทำโทษแล้วนะ :katai1: :katai1:
-
ควา(ย)ม รักมันบังตา.....มองสิ่งไหนหามี(ดี)ไม่
เหอะๆๆๆ
-
เมเปิ้ล ตอแหล สุดๆ อ้ะ :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
อ๊ากกก ก กก ! :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
อยากตบ ตบ ตบ ตบ ตบ :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
ต้าร์ นี่ก็เชื่อเมเปิ้ลทุกอย่าง เช้อะๆ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ตาร์ก็เกินไปนะ เชื่อได้ไงอ่ะเมเปิ้ล แถมยังเชื่อซะทุกอย่าง
สมควรแล้วที่ตอนหน้าจะโดนพี่แซทพี่ควินลงโทษ :oo1: :z1:
อร๊างงงง อยากให้ถึงตอนหน้าเร็วๆๆ :ling1: :hao6: :hao6: :hao5:
-
อ่านตอนนี้แล้วแบบว่า...ถ้าต้าร์จะโลกสวยงามขนาดนี้ล่ะก็นะ...
โดนแบบตอนปัจจุบันก็ไม่แปลกหรอก :เฮ้อ:
-
หนูต้าร์ตามเล่ห์เหลี่ยมคนพวกนี้ไม่ทันหรอก #งืออออ :katai5:
-
เมเปิ้ลกินสตอเยอะเกินไปนางเลยแอ็คติ้งเก่ง :katai1: รอฉากหน้าพร้อมกับเลือดสำรอง
-
มารอตอนต่อไป
-
แอบสงสารสองหนุ่มอะโดนเข้าใจผิด
-
:ling1: อ๊ากกกกก
-
ต้าร์จะเป็นอย่างนี้ไปอีกนานเท่าไร ฟังความข้างเดียว ไม่ถามควินกับแซทเลยสักคำหรือไงว่าจริงไหม หรือเรื่องราวเป็นยังไง ต้าร์มาถึงก็พูด ๆ อยู่ฝ่ายเดียว ตัดสินไปแล้วว่าเป็นแบบนั้น โดนหลอกใช้เป็นเครื่องมือไม่ได้รู้ตัวเลยสินะ กับผู้หญิงคนหนึ่งที่แทบไม่เคยคุยกันมาพูดดีด้วยนิดหน่อย กับควินกับแซทที่ดีกับต้าร์มาตลอด ต้าร์เลือกที่จะเชื่อผู้หญิงแบบนั้น ควินกับแซทจะไม่พอใจก็ไม่แปลกหรอก แต่ควินกับแซทก็จะอารมณ์ร้อนไปไหม ทำไมไม่อธิบายให้ต้าร์ฟังดี ๆ ทำไมใช้กำลังแบบนั้น ความจริงอย่างควินกับแซทหาหลักฐานมาแย้งคำกล่าวหาของผู้หญิงคนนั้นก็ไม่น่าจะยากไม่ใช่หรือ
-
รอๆๆตอนต่อไป :hao6:
-
ใกล้ถึงบทสรุปเข้าไปทุกทีแล้ว :katai2-1: ต้าร์ได้รับบทเรียนราคาแพงไปพร้อม ๆ กันเลย น่าสงสารจัง :mew2: รอตอนต่อไปน่ะจ้ะ :hao6:
-
:katai1: ขัดใจ
-
โอยยยย นี่มันอะไรกันเนี่ยยย ทำไมต้าร์ถึงเชื่อคนง่ายแบบนี้
เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นจากตรงนี้เองหรือเนี่ยยยยย :katai1: :katai1:
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ตอนหน้าจะถึงฉากนั้นแล้วหรอ
ฮรื้ออออออ :o12: :o12:
-
เมเปิลแพศยาไปม้ายยยยยยย
น่าจะตบล้างน้ำสักฉาดสองฉาดอ่ะ
-
ถ้าต้าร์จะเป็นคนดีขนาดนี้ คงหาที่ยืนอยู่บนโลกใบนี้ได้ยาก
-
ต้า ไม่ไหวนะครับ ฟังความข้างเดียวเนี่ย
นี่เรียกหลงนะ ไม่ยุติธรรมเลย
-
บอกความจริงไปสิๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านได้ไม่กี่ตอน
น้องตาร์จะจัดการกับไอ้พี่สองตัวนี้ได้ยังไงน่ะ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
HEARTBREAKER
40
(70%)
เสียงประตูรั้วแบบอัลลอยด์เลื่อนเปิดดึงความสนใจพร้อมกับหยุดเหตุการณ์ร้อนระอุลงชั่วขณะ ต้าร์หันไปมอง เห็นรถเบนซ์สีดำมันปลาบแล่นเข้ามา นัยน์ตากลมเบนกลับมามองเมเปิ้ล จับมือบางไว้แน่นแล้วเอ่ยบอกน้ำเสียงอ่อนโยน
“เรากลับกันเถอะ”
ขืนอยู่ต่อไปก็มีแต่จะเจ็บตัวเปล่าๆ
“จะไปไหน คิดว่าตบหน้ากูแล้วจะกลับไปง่ายๆเหรอ” แซทกดเสียงต่ำพลางก้าวเข้าหา
ต้าร์ถอยหลังตามสัญชาตญาณระวังภัย ตาก็จ้องนัยน์ตาดุคมเขม็งอย่างจะบอกปรามผ่านสายตาให้ชายหนุ่มตรงหน้าหยุดพฤติกรรมคุกคามนั้นเสียที
ทำผิดขนาดนี้แล้วยังไม่สำนึกอีก
“พี่ไม่ละอายใจบ้างหรือไง” ต้าร์ถามเสียงเข้ม
เสียงร้องไห้ของคนที่กุมมืออยู่ยังดังให้ได้ยิน
“ทำไมกูต้องละอาย ในเมื่อกูไม่ได้ทำมันท้อง”
แซทตอบเสียงเรียบ ไม่สนว่าเด็กหนุ่มจะมองตนด้วยสายตาตำหนิมากแค่ไหน ขายาวก้าวเข้าหาราวราชสีห์เยื่องย่างเข้าตระครุบเหยื่อ
“พี่ทำให้ผมผิดหวังจริงๆ” บอกพลางส่ายหน้าเบาๆ ตาก็มองร่างสูงทั้งสองคนด้วยความผิดหวัง
“กูต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น” แซทเค้นเสียงบอก มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูนนูนขึ้นอย่างน่ากลัว
ต้าร์หน้าบึ้ง ยิ่งฟังเขาพูด ความรู้สึกดีดีก็ยิ่งลดทอนลงเรื่อยๆ ขาที่ก้าวถอยหลังตั้งท่าจะหันกลับ แต่แซทคว้าหมับเข้าที่แขนดึงจนตัวเซมาปะทะอกพร้อมกับร่างของอีกคน ต้าร์เบิกตากว้างกำลังจะเปิดปากว่าแต่เสียงทุ้มนุ่มของผู้หญิงดังขึ้นซะก่อน
“มีเรื่องอะไรกัน แซทจะทำอะไร”
ร่างแบบบางในชุดสูททำงานสีครีมเดินเข้ามาหาลูกชาย นัยน์ตาสีเดียวกันมองเด็กหนุ่มกับเด็กสาวตรงหน้าอย่างแปลกใจระคนสงสัย
“ไม่ใช่เรื่องของแม่ อย่ามายุ่ง” แซทบอกเสียงแข็งโดยไม่หันไปมอง
คนเป็นแม่หน้าเสีย แม้ไม่อยากยุ่ง แต่เห็นท่าทางคุกคามของลูกชายแล้ว เธอก็ไม่อาจอยู่เฉยได้
“มีเรื่องอะไรกันเหรอจ๊ะ” หันไปยิ้มถามเด็กหนุ่มหน้าหวาน
“บอกว่าอย่ายุ่ง!” แซทหันไปตวาดใส่มารดาอย่างหงุดหงิด
คนที่ถูกจับแขนไว้แน่นจนเจ็บนิ่วหน้าแสดงอาการ หันไปมองผู้หญิงสวยสูงวัยอย่างขอความช่วยเหลือ
“แซท นี่แม่นะ”
คนเป็นแม่เริ่มเสียงดุ มองลูกชายอย่างตำหนิ ยิ่งเห็นแววตาขอร้องของเด็กหนุ่มหน้าหวานส่งมาให้ก็ยิ่งรู้สึกร้อนใจอยากเข้าไปช่วยเหลือ แต่ติดที่นัยน์ตาขวางของลูกชายนี่แหละที่ทำให้เธอไม่กล้า รู้ว่าลูกไม่มีทางทำร้ายแม่ แต่เธอกลัวว่าลูกจะพูดจาทำร้ายจิตใจกันมากกว่า
“นี่มันเรื่องของผม แม่ไม่ต้องยุ่ง เข้าบ้านไป”
แซทไล่มารดาอย่างไม่ไว้หน้า รู้ว่าไม่ควรทำ แต่อารมณ์เดือนพล่านในตอนนี้มันทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่
“คุณป้าเข้าบ้านไปเถอะครับ ปล่อยให้พวกผมจัดการเองดีกว่า”
ควินที่ยืนมองอยู่นานเอ่ยขึ้น ขายาวเดินมาหยุดข้างมารดาของเพื่อนพลางโอบประคองเอวบางตั้งใจจะพาเข้าไปส่งในบ้านหากแต่ท่านไม่ยอม ขืนตัวออก
“นี่มันเรื่องอะไรกันควิน บอกป้าสิ”
“คุณป้าครับ ช่วยผมกับเพื่อนด้วย”
ต้าร์ร้องขึ้นพลางออกแรงสะบัดแขนหวังให้หลุดจากมือใหญ่ แต่เพราะมืออีกข้างยังจับมือของเมเปิ้ลไว้อยู่ แรงต่อต้านเลยอ่อนกำลังทำให้ไม่สามารถขัดขืนร่างสูงได้เต็มที่
“แซท ปล่อยน้องก่อน” คนสูงวัยในที่นี้เอ่ยสั่งลูกชาย “ควิน ไปห้ามเพื่อนเราสิ” หันมาบอกเพื่อนสนิทลูกชายต่อ
“คุณป้าอย่ายุ่งเรื่องนี้ดีกว่าครับ” ควินบอกเสียงเรียบ เริ่มจะหงุดหงิดแล้วเช่นกัน
“ปล่อยผม พี่แซท! ปล่อย!” ต้าร์ร้องสั่ง เจ็บตรงที่มือใหญ่จับแน่นจนลึกถึงกระดูก
“พวกมึงยืนเฉยอยู่ทำไม! มาพาแม่กูเข้าบ้าน เร็วๆ!” แซทหันไปตะคอกใส่บรรดาบอดี้การ์ดของพ่อเลี้ยงที่ยืนรักษาความปลอดภัยของนายหญิงอยู่ข้างหลัง
“แม่เข้าบ้านก็ได้ แต่แซทต้องปล่อยน้องก่อน เห็นมั้ยว่าน้องเจ็บ” คนเป็นแม่ทอดเสียงอ่อน
แซทยอมฟังทั้งที่ใจยังร้อนรุ่มด้วยโทสะ มือใหญ่ผละห่างจากแขนเล็ก นัยน์ตาคมสั่นไหววูบนึงเมื่อเห็นริมฝีปากบางเผยอครางด้วยความเจ็บ
พอเห็นว่าลูกชายปล่อยแขนเด็กหนุ่มแล้ว คนเป็นแม่ก็ยิ้มออก
“คุยกันดีดีนะลูก แซทพาน้องเข้าไปคุยในบ้านก็ได้”
บอกก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าบ้าน เพราะถ้าเธอยังยืนอยู่แล้วเข้าไปยุ่งต่ออีก ลูกชายเธอได้อาละวาดหนักแน่ๆ
ต้าร์มองตามหลังอย่างเสียดายโอกาสแล้วหันมาตวัดสายตาขุ่นเคืองมองร่างสูง
“เอะอะก็ใช้กำลัง พวกพี่เป็นอันธพาลหรือไง”
“เออ! แล้วมึงจะทำไม!” แซทขึ้นเสียง เดินเข้าหาอีก
“หยุดนะ! หยุดอยู่ตรงนั้นเลย อย่าเข้ามา” ต้าร์สั่งเสียงแข็ง
แซทแสยะยิ้ม ยอมหยุด แต่ไม่ใช่เพราะคำสั่งของเด็กหนุ่ม ที่หยุด เพราะอยากจะรู้ว่าอีกฝ่ายจะทำยังไงต่อไป
“เม เดี๋ยวต้าร์โทรเรียกให้เฟียซนั่งแท็กซี่มารับนะ เมกลับบ้านกับเฟียซได้มั้ย ทางนี้ ต้าร์จะจัดการเอง” หันไปบอกหญิงสาวที่ก้มหน้าร้องไห้อยู่ข้างหลัง
“ม…ไม่เป็นไร เม…เมกลับเองได้ ไม่ต้องรบกวนเฟียซหรอก”
ตอบกลับเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัวสองหนุ่มร่างสูง รีบหนีเอาตัวรอดคือทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้ ส่วนไอ้หน้าโง่นี่ จะเป็นจะตายก็ช่างหัวมัน!
“กลับคนเดียวได้จริงๆเหรอ” ต้าร์ถามย้ำอย่างเป็นห่วง
“ได้ เมกลับเองได้ งั้น…เมกลับก่อนนะ” บอกแล้วก็รีบดึงมือออกแล้วเดินเร็วออกไป
ต้าร์มองตามหลังจนเมเปิ้ลเดินหายไปจากสายตา ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันกลับมามองสองหนุ่ม พวกเขายังยืนนิ่งมองอยู่ด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่สายตาแข็งกร้าวบอกให้รู้ว่าพวกเขากำลังโกรธ
“แค่พี่ยอมรับผิดชอบเมเปิ้ล เรื่องมันก็จบ”
ต้าร์ว่าพลางก้มลงหยิบแผ่นเอกสารผลตรวจร่างกายของเมเปิ้ลที่ปลิวมาติดรองเท้า
“กูบอกมึงแล้วไง กูไม่ได้ทำมันท้อง” แซทยืนยันคำเดิม
“พี่ไม่ยอมดูผลตรวจแล้วเอาแต่บอกปัด ทำอย่างนี้ หนีปัญหาชัดๆ”
“กูไม่ได้หนีปัญหา!” แซทตวาดอย่างหมดความอดทน
ต้าร์สะดุ้งตกใจ เม้มปากแน่นอย่างไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไป ตอนนี้เหลืออยู่ตัวคนเดียวแล้ว ซ้ำยังเผชิญหน้ากับพวกเขาพร้อมกันอีก
“มึงถามผู้หญิงคนนั้นหรือยัง ว่านอนกับใครมาบ้าง มั่วมากี่คนแล้ว มาถึงมึงก็เอาแต่พูดว่าไอ้แซททำมันท้อง แค่กระดาษแผ่นเดียว มึงก็ตัดสินเพื่อนกูไปแล้ว” ควินว่าเสียงเรียบ รู้ดีว่าเพื่อนซี้ข่มกลั้นอารมณ์ไม่ไหวแล้ว ถ้าเขาไม่พูดอะไร มันได้กระโจนเข้าใส่ต้าร์แน่ๆ
“เมเปิ้ลไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น”
ต้าร์ตอบกลับเสียงแข็งอย่างไม่เชื่อคำกล่าวหาของอีกฝ่าย ก็เขาเป็นเพื่อนกันนี่ เขาก็ต้องปกป้องเพื่อนของเขาสิ ต่อให้เพื่อนเขาผิด เขาก็บอกว่าไม่ผิดแล้วโยนความผิดให้คนอื่น!
“กูจะบอกให้มึงหายโง่! ผู้หญิงคนนั้นมันขายตัว! มันนอนกับพวกกูแล้วยังไปนอนกับคนอื่น ได้ยินชัดมั้ย!” ควินว้ากใส่อย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป
ทำไมต้องปกป้องคนอื่น ทั้งๆที่พวกกูทำดีกับมึงมาตลอด ทำไมต้าร์?
ต้าร์นิ่งไป คำว่าขายตัวเหมือนค้อนปอนด์ทุบใส่หน้าอย่างจัง แต่พอเสียงร้องไห้และหยดน้ำตาของเมเปิ้ลแวบผ่านเข้ามาในความคิดเจ้าตัวก็ส่ายหน้า อย่าไปเชื่อ…พี่ควินโกหก!
“ไม่จริง พี่บอกผมเองว่าพี่เป็นคนปล่อยข่าวลือนั่น” โต้กลับอย่างไม่ยอมหลงเชื่อ
“โธ่เว้ย! เมื่อไหร่มึงจะหยุดงี่เง่าสักที!” แซทที่ยืนฟังอยู่ตวาดกร้าว
“พวกพี่สิงี่เง่า! ทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด คนเห็นแก่ตัว!” ต้าร์ตะโกนใส่หน้าทั้งตัวที่สั่นเทา
“เห็นแก่ตัวเหรอ” แซทว่าลอดไรฟัน “ได้…กูจะทำให้มึงรู้ ว่าคนเห็นแก่ตัวเขาทำกันยังไง!”
สิ้นประโยคเหยียบเย็นนั้น แซทก็พุ่งเข้าหาร่างบางรวบเอวเล็กเข้าประชิดแล้วยกตัวขึ้นพาดบ่าก่อนหันหลังเดินดุ่มๆตรงเข้าบ้าน ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะแหกปากร้องโวยวาย ไม่สนแรงที่ทุบตีลงบนแผ่นหลัง ไม่สนอะไรทั้งนั้น!
ควินมองตามหลังเพื่อนอย่างเจ็บปวด เจ็บที่เด็กหนุ่มไม่คิดจะฟังกัน เจ็บที่ทุกอย่างต้องกลายเป็นแบบนี้
“กูคิดว่ามึงจะยอมฟังกูบ้าง แต่กูคงหวังมากไปใช่มั้ยต้าร์”
เสียงร้องโวยวายดังลั่นคฤหาสน์หรู นายหญิงของบ้านได้ยินเสียงก็รีบลุกขึ้นจากโซฟาหลุยส์ในห้องนั่งเล่น เดินออกไปตามหาเสียงก็พบว่าลูกชายกำลังแบกตัวเด็กหนุ่มหน้าหวาดเดินขึ้นบันได เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจ ยกมือขึ้นทาบอกก่อนเดินปรี่ตามไปด้วยความเป็นห่วง
“แซท จะทำอะไรน้อง”
“คุณป้าครับ ช่วยผมด้วย พี่แซทบ้าไปแล้ว!”
ต้าร์ร้องขอความช่วยเหลือ มือก็ทุบลงบนแผ่นหลังกว้างอย่างไม่ออมแรง
“แซท แม่ขอร้อง ปล่อยน้องลง มีเรื่องอะไรก็พูดกันดีดีสิ”
“ปล่อยผม! พี่แซท ผมบอกให้ปล่อย ปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้!”
ขึ้นมาถึงชั้นสองแซทก็ยอมปล่อยร่างบางลงแต่มือยังจับยึดไหล่เล็กไว้แน่น นัยน์ตาที่ลุกโชนไปด้วยเพลิงโทสะจ้องมองนัยน์ตากลมใสนิ่งงันจนคนถูกมองตัวสั่นยิ่งกว่าเดิม
“แซท”
คนเป็นแม่เดินตามขึ้นมาหยุดยืนข้างๆลูกชาย เธอมองหน้าเด็กหนุ่มที่เริ่มจะซีดลงแล้วใจคอไม่ดี
“ใจเย็นๆนะลูก ค่อยๆพูดจากัน”
“จะต้องพูดอะไรอีก ในเมื่อมึงไม่คิดจะฟังกู”
แซทบอกเสียงเรียบ มองคนตรงหน้าไม่ละสายตา ทั้งๆที่พวกเขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อยับยั้งไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นเอาเรื่องความสัมพันธ์ไปบอก กลัวไปสารพัดว่าคนตรงหน้าจะเข้าใจผิดถ้ารู้ความจริง แล้วมันก็เป็นอย่างที่คิด แต่ที่ผิดคาดคืออีกฝ่ายไม่คิดจะฟังความจริงจากปากพวกเขา ไม่แม้แต่จะถามด้วยซ้ำ โดนฝ่ายนั้นบีบน้ำตาใส่เข้าหน่อยก็ใจอ่อนโง่ให้มันหลอก!
“มึงด่าว่ากูสารเลว ทั้งๆที่อีแพศยานั้นก็เลวไม่ต่างจากกู แต่มึงก็ยังอยู่ข้างมัน!”
แซทพ่นถ้อยคำหยาบคายใส่เด็กหนุ่มอย่างไม่สนใจว่าคนฟังจะรู้สึกยังไง
“พี่แซท”
ต้าร์ครางด้วยความช็อค ตัวอ่อนไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาดื้อๆ ดีที่มือใหญ่ยึดไหล่ไว้แน่น ไม่อย่างนั้นคงทรุดลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้นแล้ว
“ไม่ต้องมาเรียกกูว่าพี่! กูไม่ใช่พี่มึง!!!”
“แซท”
คนเป็นแม่ยื่นมือออกไปจับแขนลูก เธอมองหน้าลูกชายกับเด็กหนุ่มตรงหน้าสลับกันแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่านัยน์ตาดุคมของลูกสั่นไหวรุนแรงส่วนอีกคนนั้น…ร้องไห้
“ต้าร์”
ควินเรียกเสียงเบา ตามองไปที่ใบหน้าหวานของคนที่ตนหลงรัก เห็นหยดน้ำตาใสไหลลงเปื้อนแก้มขาวเนียนทั้งยังตัวสั่นอย่างคนขวัญเสียก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดที่ใจ ไม่ได้ต้องการให้เรื่องมันบานปลายมาถึงจุดนี้ ไม่คิดจะดึงอีกฝ่ายเข้ามาพัวพันกับเรื่องโสมมที่พวกเขาทำกันเป็นเรื่องปกติ แต่เพราะเป็นห่วง เพราะแคร์ความรู้สึก ถึงได้ทำลงไปแบบนั้น ถ้าเพียงแต่อีกฝ่ายจะยอมฟังกันบ้าง…
“มึงจำไว้เลยนะ วันนี้มึงด่ากูไว้ยังไง คนสารเลวอย่างกูจะทำให้มึงจำไปจนวันตาย!”
แซทตะโกนใส่หน้าเด็กหนุ่มแล้วปล่อยมือออกจากไหล่ก่อนหันหน้าหนีแล้วเดินตรงไปที่ห้องตัวเอง
ปัง!!!
เสียงปิดประตูกระแทกดังทำให้คนร้องไห้เงียบๆสะดุ้งเฮือก ตัวสั่นหนักขึ้นจนต้องยกมือกอดตัวเองไว้แน่น ทั้งยังพยายามข่มกลั้นก้อนสะอื้นลงคอไม่ให้เสียงหลุดลอดออกไป
“โธ่…ไม่ร้องนะลูกนะ”
นายหญิงของบ้านกอดปลอบเด็กหนุ่มด้วยความสงสารจับใจ มือนุ่มลูบแผ่นหลังที่สั่นไหวเพราะแรงสะอื้นไห้
“ไว้ให้พี่แซทใจเย็นลงแล้วค่อยคุยกัน อย่าร้องไห้นะครับ นิ่งซะ”
“ฮึก! ผม…ผมอยากกลับบ้าน”
ต้าร์บอกเสียงสั่นพร่าพลางผละจากอ้อมกอดอบอุ่นทั้งน้ำตานองหน้า
“เดี๋ยวป้าให้คนขับรถไปส่ง”
ต้าร์ส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง ปฏิเสธในความหวังดีของท่าน
“ขอบคุณครับ แต่ผม…ผมกลับเองได้”
“เอางั้นเหรอ”
ต้าร์พยักหน้า ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาพร้อมสูดน้ำมูกเหมือนเด็กน้อยตัวเล็กๆ
“เดี๋ยวกูไปส่ง”
ควินพูดขึ้นพลางเดินเข้าหาแต่ต้าร์ผวาเกาะแขนนายหญิงของบ้านไว้แน่นด้วยความหวาดกลัว ควินแสยะยิ้มเหยียดให้กับตัวเอง สายตาที่เคยมองกันอย่างเป็นมิตรกลับแทนที่ด้วยความหมางเมินคล้ายกับคนไม่รู้จักกัน
ในที่สุด…ต้าร์ก็เกลียดเขาอย่างสมบูรณ์แบบ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวป้าเดินไปส่งขึ้นแท็กซี่”
บอกแล้วก็หันไปยิ้มให้กำลังใจเพื่อนลูกชายก่อนโอบไหล่เด็กหนุ่มพาเดินลงบันไดไป ควินกันฟันแน่น ได้แต่ยืนมองตามหลังจนคนทั้งคู่เดินหายไปจากสายตา ชายหนุ่มเดินตรงไปที่ห้องเพื่อน เห็นว่าประตูไมได้ล็อคก็เปิดเข้าไป เจ้าของห้องกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ปลายเตียงด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ความรู้สึกในใจคงไม่ต่างกัน
“กลับไปแล้ว แม่มึงเดินไปส่งขึ้นแท็กซี่” ควินบอกก่อนแม้เพื่อนไม่ได้เอ่ยถาม
“ต้าร์สอบเสร็จวันไหน”
แซทถามเพื่อนเสียงนิ่งโดยไม่หันมามอง ชายหนุ่มดูดสารพิษเข้าสู่ร่างกายก่อนปล่อยควันสีขาวขุ่นออกมาช้าๆแล้วมองกลุ่มควันค่อยๆจางหายไป
“ทำไม มึงจะทำอะไร”
ควินถามกลับ เดินไปหยิบมวนบุหรี่พร้อมไฟแชคของเพื่อนมาจุดสูบบ้าง ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนบนเตียงยกแขนขึ้นก่ายหน้าผาก มองฝ่าเพดานห้องอย่างเลื่อนลอย
“วันที่มันเรียนจบ กูจะจบเรื่องเหี้ยนี่”
แซทแสยะยิ้มกับตัวเอง พ่นควันพิษออกมาทั้งทางจมูกและปาก
ควินลุกขึ้นนั่ง ขยับไปเอนหลังพิงหัวเตียงถามกลับเสียงนิ่ง
“จบยังไง”
“เอามัน”
คนฟังนิ่งเงียบไปกับคำตอบตรงๆของเพื่อน ไมได้ตกใจกับคำตอบนั้น แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะมาเร็วกว่าที่คาด
“ต่อให้มึงไม่เห็นด้วยกูก็จะทำ” แซทบอกต่อ
“เห็นด้วยสิวะ ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่มึงก็รู้” ควินแค่นยิ้มจืดจาง
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้บอกให้รู้ว่า ต้าร์…ไม่เคยคิดจะมองพวกเขานอกเหนือไปจากฐานะเพื่อนพี่ชาย ไม่เคยเลย!
“ไอ้เหี้ยเนสคลั่งตายห่าแน่” แซทบอก แสยะยิ้มร้าย
“มึงสนด้วยเหรอ” ควินถามกลั้วหัวเราะ
“สนทำไม ที่กูสนคือน้องมัน”
ควินแสยะยิ้มกับคำตอบของเพื่อน เดาะลิ้นแล้วพ่นควันพิษออกมา
“กูจะรอดู ถึงวันนั้น ต้าร์มันยังปากเก่งอยู่อีกมั้ย”
แซทกำมือแน่นพยายามบอกตัวเองให้ใจแข็งถึงวันที่ตัดสินใจทำสิ่งที่พูดออกไป
“ถึงวันนั้น มันคงร้องครางได้อย่างเดียว”
ควินตอบพลางหันไปยิ้มร้ายให้เพื่อนทั้งที่ในใจวูบโหวง
…อย่าโทษว่าพวกกูใจร้าย ให้โทษโชคชะตากับตัวมึงที่ใจร้ายกับพวกกู!…
--------------------------------------------------------------------
ตอนนี้มี 150% นะคะ :hao5: (ยาวอลังการ :katai1: )
คือ...บอกตามตรง 'ฉากนั้น' ยังไม่แน่ใจว่าจะยัดให้จบในตอนนี้ได้เลยมั้ย :o12:
ถ้าไม่ได้ก็เป็นตอนต่อไปนะคะ (โดนนักอ่านกระโดดถีบรัวๆ :z6: )
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตาม :mew1: :กอด1:
เจอกันอีก 80% ที่เหลือค่ะ :z2:
-
^
^^
^^^
จิ้มก่อนอ่าน !! :hao6: :hao6: :hao6:
-
ไม่รู้ว่าอีก 80% จะโหดร้ายขนาดไหน :ling3:
-
ตายค่ะ :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
หลัวสุดๆๆ แต่ก็ครบตามนิสัย
เลว ชั่ว โหด ที่สำคัญกูหล่อ
ย๊ากๆๆๆๆ
-
อ๊ากกกกกก~
แซทควินเลวโครตๆอะ น่ากลัวมาก เหี้ยมมาก (ไม่อยากด่าเยอะ ชอบพระเอกง่า ทำไงได้ กร๊าก)
ฉากนี้ทะเลาะกันดุเดือดมาก ขนาดแม่พี่แซทก็แทบไม่ไว้หน้า หึยยย
สงสารตาร์ ร้องไห้ด้วยน่ะนั่น เห้อ!
แต่จะว่าไป ตาร์ก็เหมือนทำตัวเองด้วยนั่นแหละ (อิอิ โยนความผิดให้ตาร์รับคนเดียว)
ใกล้ถึงแล้วสินะ ฉากระทึก(?) ที่เป็นจุดเปลี่ยนสำคัญของเรื่องทุกอย่าง
ถ้าอีก 80 % ที่เหลือ ยัดฉากอย่างว่า(?) ไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรนะคะ รอได้ค่ะ (รอมานานละ) ฮ่าๆๆ
+ เป็ด และรอส่วนที่เหลือค่ะ มาเร็วๆ เน้อ จุ๊บๆ รักคนเขียนที่ซู๊ดดดดดดด ~
-
จะเอาเค้าไมไม่ขอดีๆ
-
อันนี้เข้าข้างพี่ควินพี่แซท
รำคาญต้าร์มากอะฟังความข้างเดียว
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
มาต่อไวๆนะ อยากจะรู้ว่าจะโหดขนาดไหน ฮ่าๆๆๆ
ต้าร์เตรียมตัวไว้เลย หุหุ
-
อ่านไปอ่านมาก็ไม่ค่อยชอบต้าร์เท่าไหร่ จะว่างี่เง่าก็ได้มั้ง :เฮ้อ:
ตอนต่อไปต้าร์จะเจออะไรบ้างล่ะทีนี้ ไปยั่วเขาซะ :ling1:
-
แซทโคตรโหดเลย :hao5: มาเป็นแม่ยกควีนดีกว่าไหมเนี่ย
-
สงสารพี่ควินกับพี่แซท
ต้าร์บ้าบอมาก เชื่อแต่เมเปิ้ล :ling1:
-
แซท ควิน มันต้องแบบนี้ ต้าร์มันใสจนแบบว่า เพลีย
นังเมเปิ้ลหล่อนชนะเลิศ
-
ขอยืนยันอีกครั้งว่าโลกของต้าร์มันสวยงามเกินไป คงไม่ใช่โลกใบเดียวกับคนพวกนี้หรอก
-
น่าเกลียด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!พออ่านถึงคำว่า "เอามัน" แล้วเเบบว่าปิดไอโฟนไปร้องกรี้สเลยคะ เเบบว่าไม่ไหวเหตุผลของคุณไม่ผ่านคะเข้าใจพี่เก๋นะว่าพยายามเอาเหตุผลเข้ามาให้มันสมควรกับสิ่งที่โดนในตอนอินโทรของเรื่องเเต่ก็ยังคงคิดว่ายังไม่พอคะยังไงพวกคุณก็ไม่มีสิทธิที่จะไปกำหนดชีวิตของคนอื่น เเล้วที่สองตัวนั้นบอกว่าเรื่องโสมมที่พวกเขาทำกันเป็นเรื่องปกติสุดท้ายก็มาทำกับเขาคือเเบบว่าเอ่อ.... เห้อ!!!!!ก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วคะยังไงก็เกลียดพระเอกอยู่เเล้ว เเต่ที่ทำให้ยังติดตามต่อมาจนถึงตอนนี้ก็คือ........
"รอความเจ็บปวดที่พวกมันจะได้รับตอนจบBad End คะ" :L1:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
ถ้าถามว่าใครเป็นไง ขอตอบเลยว่าแซทกับควินมันโรคจิตแล้ว
ถ้ารักจริงทำแบบนี้หรอ?
ใครโลกสวยไม่สวยไม่รู้ รู้แค่ว่าคนที่รักจริงย่อมอยากเห็นรอยยิ้มของคนสำคัญ
เห็นแล้วอยากโดดเข้าไปตบเมเปิ้ล ฮึ่ย!
-
พวกพี่สองคนนี่น้า
พอทำดีไม่ได้ เลยจะเลวให้สุดๆว่างั้น
แต่ต้าร์เองก็เกินไปอ่ะ อะไรจะโง่ปานนั้น :angry2:
โมโหแทนพี่แซทกับพี่ควินเลย
อยากจะแฉยัยเปิ้ลเน่านี่เต็มทร :m31:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง :katai1: :katai1:
สนุกมากกกกเลยค่ะติดเรื่องนี้แล้ว อ่านมา สองวันตามทันแล้ว
รอตอนต่อไปค่ะ :heaven :heaven
-
เอาเข้าจริง 'ฉากนั้น' ที่ตอนแรกๆก็อยากอ่าน ตอนนี้ชักอยากจะอ่านข้ามเสียแล้วล่ะค่ะ 555 อ่านตอนนี้แล้วสลดใจมากมาย ไม่อยากให้มันดำเนินไปแบบนั้นเลย T^T
สำหรับต้าร์ก็คงเชื่อยากนะ เมเปิ้ลแสดงเป็นสาวน้อยแสนดีต่อหน้าต้าร์ได้ตั้งนาน อีกทั้งข่าวลือเกี่ยวกับควินแซทก็ไม่ใช่เล่นๆ เฟียซก็เตือนแล้วเตือนอีก พี่ชายก็ระแวงซะ -*- ใจต้าร์ก็น่าจะเอนไปหาเมเปิ้ลอยู่แล้วล่ะ แต่แบบว่าต้าร์เอ๊ยต้าร์! ฟังหูไว้หูหน่อยจะได้ม๊ายยยยยย ผลแค่บอกว่าท้องไม่ท้อง ไม่ได้บอกนี่นาว่าใครเป็นพ่อเด็ก เออ แต่เราเข้าใจว่าต้าร์คงไม่อยากจะเชื่อความจริงที่ว่าเมเปิ้ลเป็นพวก 'แบบนั้น' หรอก ใช่ไหมล่ะ
พี่แซทก็อารมณ์แรงเกิ๊น พี่ควินคุมตัวเองได้ดีกว่า แต่สุดท้ายก็เหมือนกันนั่นแหละ เฮ่อ
สงสารทุกคนเลย แต่ถ้าสุดท้ายดำเนินไปแบบนั้น ก็ขอสงสารเนสกับต้าร์ที่สุดละกัน
รอที่เหลือค่ะ
ปอลิง เราโกรธแซทที่พูดจาทำร้ายจิตใจแม่ โกรธมากกว่าที่คิดจะทำร้ายต้าร์อีก
-
พี่แซทร้ายได้น่ากลัวสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แถมกำหนดวันชำระแค้นด้วยอ่ะ -_-
แต่ก่อนจะจัดการน้องต้าร์ ช่วยจับยัยเมเปิ้ลไปฆ่าหมกส้วมก่อน แกช่างเลวร้ายมากก
รอที่เหลือค่าาาา
-
งี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อ่านแล้วเหมือนจะหายใจไม่ออกเลยค่ะ
อยากตบเมเปิ้ลรัวๆๆๆเลย
ขอให้พาร์ทหน้ามาไวไวนะค๊าา อยากอ่านให้จบบให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเ้ลยยย
ขอบคุณคนแต่งมากค่าา
-
เพลียกับแต่ละคน :katai1:
อิพระเอก เลว ร้าย ทำดีไม่ขึ้นซะงั้น เสียใจแทนอ่ะ
ทำดีกับเค้า เป็นพี่ชายแสนดีมาตั้งนาน
แค่คนอื่นบอกเลว ที่ทำดีมาคือ ? โมฆะหรอ หรือว่าทำดีกับคนที่เรารักไม่พอ ..
อินายเอก ก็เฮ้อ ฟังความข้างเดียว เชื่อแบบหูดับตาบอดเลย
แค่เราชอบเค้าใช่ว่าเค้าจะเป็นคนดีนี่ ที่คนที่เค้าทำดีกับเรา
ก็ไปว่าเค้าเลว ถ้าเค้าเลวกับเราก็ว่าไปอย่าง
ความจริงถ้าฟังเค้าสักนิด เรื่องเลวร้ายอาจไม่เกิดก็ได้นะ
อิตัวร้าย ได้ความดีความชอบเฉยเลย ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไร
เอานางไปไกลๆนะ ฉันเกลียด
ป.ล.เข้าข้างพระเอกนี่หว่ากรุ แต่ก็นั่นแหละ ไม่ชอบต้าร์ตอนนี้อ่า :katai1: :katai1:
ป.ล.2 อินไปหน่อย ขอโทษนะ เธอเขียนดีอ่ะ เอาเลยอิน :sad4:
-
ThankS
-
โอย ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบพระเอก งี่เง่าสุดอะ แต่ก็นะน้องต้าร์ก็.... ปวดใจ :hao5:
-
น้องต้าของเพพพพพพพพพพพพพพ่! :katai1: :katai1: ไม่น้าาาาาาาาาาาาา :ling1:
-
โอ้ยยย! อ่านไปลุ้นไป
ในที่สุดก็ใกล้จะถึงวันที่ต้าร์จะต้องเสียน้องเอก(ราช)แว้วว
เฮ้อออ! แต่ก็ช่วยไม่ได้นะ ก็ต้าร์ไปทำพี่ๆเค้าเจ็บก่อนอะ
ทั้งๆที่ควินกับแซท
ออกจะดีกับต้าร์มากแท้ๆ (เห็นใจพระเอกซะงั้น)
ขอบคุณคนเขียนมั่กๆ รออีก80%ที่เหลืออยู่น้าาา :L2:
-
สงสารควินกับแซทคงจะเจ็บปวดมากกับคำพูดและการกระทำของต้าร์ แต่ควินกับแซททั้ง ๆ ที่รู้ว่าทำไปจะต้องเจ็บปวดก็ยังคิดจะทำอีกงั้นหรือ ควินกับแซทน่าจะหาหลักฐานมาพิสูจน์ความจริงจะดีกว่าไหม ส่วนต้าร์อะไรจะขนาดนั้นเนี่ย ฟังที่ควินพูดแล้วยังคิดไม่ได้อีกงั้นหรือ แบบนี้ไม่แปลกหรอกที่ควินกับแซทจะรู้สึกไม่ดี
-
รู้สึกปวดใจค่ะ
สงสารทั้งสองฝ่าย
สงสารทั้งแซททั้งควิน
แล้วก็สงสารต้าด้วย
เอาเป็นว่ารออีก80เปอนะคะ
-
ขออย่างเดียว
อย่าได้ตัดฉากนั้นไปที่หัวเตียวเหมือนละครเกรดDเลยยยยยยย
ดาวรับบ้ได้
:z3: :z3: :z3:
-
อ่านเเล้วมัน...ของขึ้น ต้าร์งี่เง่า สมควรโดนมาก!!!
-
โอววววว น้องต้าร์ เตรียมตัวได้เลย :katai5:
-
ตาร์จะต้องโดน :oo1: แล้วหรือนี่
รู้สึกสงสารตาร์ขึ้นมาตะหงิดๆ :m15:
ระยำกว่าแซทควิน มีอีกมั้ยบนโลกใบนี้
:hao5: มาต่อที่เหลือเร็วๆ นะคะ อยากอ่านแล้วง่า :hao7: :hao7:
-
:call: :call:
-
ต้าร์ก็ไม่เคยคิดจะฟังแซทกับควินเลยเนอะ :katai1:
-
ต้าส์จะโดนกินแย้ววววว :-o
-
อยากตบนังเมเปิ้ลมากกกกกกกกกก กระทืบฮาร์ฟด้วยอีกหน่อยก็จะสะใจ เพราะมันสองคนแท้ ๆ
ที่พาน้องต้าร์มาลงนรก จากที่เค้าค่อย ๆ จีบกันงุงงิงเป็นพี่ชายกลายมาเป็นแบบนี้
วิญญานซาตานเข้าสิงเลยพระเอกกรู เสียใจที่โดนคนที่รักไม่เชื่อใจ แถมเกลียดอีก ไปเข้าข้างคนโกหก
น้องต้าร์ก็เชื่อคนง่ายไป ส่วนหนึ่งก็เพราะน้องยังเด็ก และมองโลกในแง่ดี
เฮ้อ ตอนท้าย พี่ควินพี่แซทดูน่ากลัวมากกกกกก
ขอบคุณค่ะ
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
น้องต้าร์ใสซื่อจนโง่ไปแล้ว :katai1: แต่เราก้อพอเข้าใจน่ะ เพราะ เขามองว่าผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนแอน่ะ แล้วก้อคงคิดว่าไม่มีใครจะแย่ได้ขนาดนั้นน่ะ แล้วแซทกับควินก้อไม่ใช่คนที่ดีกับคนอื่นอยู่แล้วน่ะ เป็นใครก้อคงเข้าใจผิดแหละ เนสยังกลัว ๆ เลยว่าจะมาทำอะไรต้าร์น่ะ ยังไงต้าร์ก้อถือว่าโชคดีในความโชคร้ายแล้วกันน่ะ รอรับตอนต่อไป :mew2:
-
เรามารอต้าร์ทู๊กกกกวันเลย..อิอิ (กดดันนิดหน่อย)
-
HEARTBREAKER
40
(ต่อ)
ที่หน้ากระดานบอร์ดประกาศรายชื่อผู้มีสิทธิ์เข้าศึกษาในคณะวิทยาศาสตร์ สาขาวิชาเทคโนโลยีสารสนเทศ ของมหาวิทยาลัยรัฐบาลอันดับต้นๆของประเทศคราคร่ำไปด้วยฝูงชนที่มารอดูผล ร่างสูงของเฟียซชะเง้อมองอยู่ข้างหลังด้วยความตื่นเต้น แต่เพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ข้างๆกันกลับนิ่งเงียบ หน้าถอดสี เหงื่อซึมขึ้นเต็มฝ่ามือเพราะความกลัวว่าตัวเองจะไม่มีรายชื่อติดอยู่ในบอร์ดประกาศ พอกลุ่มคนเริ่มบางตา เฟียซก็รีบแทรกตัวเข้าไปอยู่แถวหน้าและไม่ลืมที่จะดึงมือเพื่อนตามไปด้วย นัยน์ตาคมไล่ดูรายชื่อของตัวเองตั้งแต่ลำดับแรกลงมา คิ้วเข้มขมวดเป็นปมพลางไล่นิ้วไปที่ละแถวก่อนที่เสียงตะโกนลั่นจะดังขึ้นจนผู้คนรอบๆบริเวณพากันหันมามองด้วยความตกใจ
“เหยด!!! ต้าร์!!! กูสอบติดโว้ย!!! ไอ้เหี้ย!!! นี่ชื่อกู!!!”
“ดีใจด้วยนะ”
ต้าร์บอกแสดงความยินดีกับเพื่อนด้วยรอยยิ้มบาง ไม่กล้าตรวจดูรายชื่อตัวเอง ยิ่งเห็นเพื่อนโห่ร้องกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจหัวใจมันก็พาลจะห่อเหี่ยวลง เฟียซเรียนเก่งต้องสอบติดอยู่แล้ว แต่คนเรียนไม่ค่อยเก่งอย่างเขาเนี่ยสิ จะสอบติดไหม?
“มึงดูยัง” เฟียซหันมาถามเพื่อนหลังระเบิดความดีใจจนเต็มอิ่ม
ต้าร์ส่ายหน้าช้าๆ ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองกระดานบอร์ด
“กลัวอะไรวะ มึงสอบติดอยู่แล้ว เชื่อกูดิ”
เฟียซบอกอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยมแล้วจับมือบางวางไว้บนกระดานบอร์ดก่อนสั่งสำทับ
“ดูเดี๋ยวนี้”
คนถูกสั่งพยักหน้ารับเบาๆ ถอนหายใจเฮือกนึงก่อนเงยหน้ามองกระดานบอร์ด ไล่ปลายนิ้วเรียวหารายชื่อตัวเองด้วยเสียงหัวใจที่เต้นรัวเร็วราวกับมันจะระเบิดออกมานอกอก ยิ่งได้เห็นชื่อเพื่อนสนิทผ่านตาไป ความกดดันก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
“เฟียซ” ในที่สุดก็ทนไม่ไหว ต้องหันไปเรียกเพื่อนเสียงแผ่ว
“อะไร เจอชื่อมึงแล้วเหรอ ไหนๆ” เฟียซถามหน้าตาตื่น
“ไม่กล้าดู เฟียซดูให้หน่อย”
“อ้าว…สลัดผัก มึงต้องดูเองสิวะ มาถึงนี่แล้ว ดูเองเลย เร็วๆ”
เฟียซไม่ยอมช่วย สั่งเร่งให้เพื่อนรีบตรวจดูรายชื่อ ต้าร์หน้ามุ่ย หันไปมองกระดานบอร์ดอีกรอบ สูดลมเข้าปอดเฮือกใหญ่อย่างเรียกขวัญกำลังใจแล้วค่อยๆระบายๆลมหายใจออกมาก่อนจะไล่ปลายนิ้วดูชื่อตัวเองต่อ ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนแทบจะเป็นเส้นตรงเมื่อไล่นิ้วลงมาเกือบจะสุดกระดานแล้วยังไม่เจอชื่อตัวเอง น้ำตาก็พานจะไหล ในใจหวาดกลัวไปสารพัด คิดไปต่างๆนาๆว่าถ้าสอบไม่ติดที่นี่แล้วจะไปเรียนที่ไหน แต่แล้วนัยน์ตากลมก็เบิกโพลง ริมฝีปากบางอ้าค้าง นิ้วเรียวหยุดชะงักที่ก่อนลำดับสุดท้าย ก่อนจะร้องตะโกนออกมาด้วยความดีใจแล้วหันไปเขย่าแขนเพื่อน
“ติดแล้ว!!! เฟียซ!!! ต้าร์สอบติดแล้ว!!!”
“ไหน” เฟียซหันขวับมามองเพื่อนแล้วยิ้มกว้าง “กูบอกมึงแล้ว กูติดมึงก็ต้องติด”
“ดีใจโว้ย!!! ดีใจโคตรๆ!!!” ต้าร์ร้องอย่างลิงโลด กระโดดอยู่หน้ากระดานบอร์ดอย่างลืมตัว
“ไปเว้ย ฉลองกันหน่อย มีที่เรียนแล้ว กูจะกินแม่งให้อ้วกแตกกันไปข้าง”
เฟียซบอกพลางยิ้มกว้าง กอดคอเพื่อนแล้วเดินออกจากกลุ่มคนที่ทยอยกันเข้ามาดูรายชื่อ
“ลุ้นชะมัด นึกว่าจะไม่ติดซะแล้ว” ต้าร์ว่า ถอยหายใจอย่างโล่งอก
“จะไม่ติดได้ไงวะ ใครเป็นคนติวให้มึง ให้มันรู้ซะบ้าง ระดับกูแล้ว ไม่มีพลาด”
เฟียซบอกพลางทุบอกตัวเองอย่างโอ้อวดแล้วหันไปเขกหัวเพื่อนด้วยความหมั่นเขี้ยว
“เออ…รู้แล้วคร้าบว่าเก่ง เก่งโคตรๆ”
ต้าร์ยิ้มบอก แต่ในใจกลับคิดไปถึงคนที่ไม่ควรนึกถึง ผู้ชายสองคนที่ช่วยติววิชาเลขให้จนเข้าใจ นี่ก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้ว หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายวันนั้น ก็ไม่ได้เจอพวกเขาอีกเลย เมเปิ้ลก็เหมือนกัน หลังจากวันนั้นก็ขาดการติดต่อไปเลย โทรไปก็ปิดเครื่อง เหมือนจงใจหนีกันไปดื้อๆ โรงเรียนก็ไม่ได้มา จนเขาสอบปลายภาคกันเสร็จแล้ว ได้ยินว่าอาจารย์ที่ปรึกษาสั่งให้เพื่อนร่วมห้องไปตามเมเปิ้ลที่บ้าน แต่พอไปสอบถามก็ไม่เจอใครอยู่บ้านสักคน ไม่รู้หายตัวไปอยู่ที่ไหน ยิ่งกำลังท้องอยู่ด้วย หายตัวไปแบบนี้ยิ่งน่าเป็นห่วง ที่สำคัญ ไม่รู้ว่าพวกเขาสองคน จะตามไปรังแกเมเปิ้ลหรือเปล่า บางที สาเหตุที่เมเปิ้ลขาดการติดต่อไปแบบนี้ อาจเป็นเพราะว่ากลัวหรือถูกพวกเขาสองคนข่มขู่ก็เป็นได้
“ต้าร์…ต้าร์!”
เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงตกใจกับเสียงเรียกดังอยู่ข้างหู
“เหม่ออะไรของมึงวะ โบกแท็กซี่เร็วๆ”
“ครับผม โบกครับโบก” ต้าร์ผงกหัวให้เพื่อนอย่างนอบน้อมแล้วเดินไปโบกรถแท็กซี่ที่ขับผ่านมา
“หมูกระทะมั้ยวะ ไม่ได้กินนานแระ” ขึ้นรถมาได้เฟียซก็หันไปถามเพื่อน
“แล้วแต่ อยากกินไรก็กิน เดี๋ยวโทรไปบอกข่าวดีกับพี่เนสก่อน”
“เออ ชวนพี่มึงไปกินด้วย เดี่ยวกูโทรชวนเพื่อนในห้อง”
“อืม ตามนั้น”
**************************************************
เสียงพูดคุยจอแจดังอยู่ในร้านหมูกระทะที่เต็มไปด้วยลูกค้าแน่นขนัด ส่วนใหญ่จะเป็นนักเรียนและนิสิตนักศึกษานั่งอยู่เต็มโต๊ะ ร่างสูงโปร่งของเนสเดินกอดคอน้องชายตามหลังพนักงานที่หาโต๊ะว่างให้ พอได้โต๊ะก็กวักมือเรียกกลุ่มเพื่อนๆของน้องให้มานั่งด้วยกัน แต่จำนวนคนเยอะเพราะมากันเกือบหมดห้องเลยต้องแบ่งไปนั่งโต๊ะอื่น พนักงานเดินเข้ามาวางเตาถ่านติดไฟแดงร้อนๆพร้อมกระทะย่างไว้ตรงกลางโต๊ะ เนสหันไปยิ้มละมุนให้น้องชาย
“ลุกไปตักดิ มีเนื้ออะไรตักมาให้หมด กุ้ง หอย ปู ปลา ก็เอามา มื้อนี้พี่เลี้ยงเอง เต็มที่เลย”
“เฮ้!!! เย้!!! พี่เนสใจดีที่สุดเลย ขอบคุณคร้าบพี่ ขอบคุณนะคะ หล่อด้วยน่ารักด้วย แถมยังใจดีอีก”
สารพัดเสียงโห่ร้องอย่างดีใจและเสียงชื่นชมของเหล่านักเรียนม.ปลายเพื่อนร่วมห้องของต้าร์ คนถูกชมยิ้มกว้าง ผลักไหล่น้องชายให้ลุกไปตักอาหาร
“เฟียซ ลุกดิ” ต้าร์บอกเพื่อนที่ยังนั่งนิ่งอยู่
“เออๆ” เฟียซรับคำแล้วลุกขึ้น
สองเพื่อนซี้เดินไปตักอาหาร ซึ่งเปิดบริการแบบบุฟเฟ่ต์ ต้าร์หยิบถาด แล้วหยิบจานวางใส่ก่อนเดินไปที่ถาดเงินซึ่งมีสารพัดเนื้อวางเรียงรายให้เลือก มือเล็กจับที่คีบสแตนเลสคีบเนื้อใส่จาน ทั้งเนื้อหมูหมัก ทั้งเนื้อไก่ เบคอน กุ้ง หอย ปู ปลา ตักใส่จนเต็มจานแล้วก็หันไปมองเพื่อน อีกฝ่ายกำลังตักใจตักน้ำจิ้มใส่ถ้วย มองไปที่ถาดในมือก็เห็นตะกร้าผักวางอยู่ด้วย
“ไปก่อนนะ เต็มถาดแล้ว” ต้าร์บอกเพื่อนแล้วเดินไปที่โต๊ะ
เนสรีบลุกขึ้นช่วยน้อง หยิบจานสารพัดเนื้อออกมาวางบนโต๊ะรอบๆเตาย่าง เฟียซเดินตามมาแจกถ้วยน้ำจิ้มพร้อมกับผักก่อนจะนั่งลงเตรียมตัวย่างเนื้อทาน
“เครื่องดื่ม เอาไร เฟียซกินเบียร์ก็ได้นะ พี่ไม่ว่า เต็มที่เลย เลี้ยงฉลองที่เรียนจบกับสอบติด”
เนสบอกพลางยิ้มอย่างใจดี คนฟังตาโตรีบกวักมือเรียกพนักงานแล้วสั่งเบียร์อย่างไว ต้าร์หัวเราะเพื่อน แกะพลาสติกที่หุ้มตะเกียบออกแล้วจัดการคีบเนื้อในจานใส่กระทะย่าง
“พี่สั่งเป็ปซี่ให้แล้ว” เนสบอกน้องพลางคีบกุ้งตัวโตใส่ตะแกรงเหล็กย่าง
“ขอบคุณครับ” ต้าร์ยิ้มกว้างตอบพี่ชายพอดีกับที่พนักงานเดินเข้ามาเสิร์ฟเครื่องดื่ม
บรรยากาศบนโต๊ะเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ เนสคีบเนื้อที่ย่างสุกแล้วใส่จานให้น้องก่อนบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ลุกเดินออกมาจากโต๊ะได้ไม่ไกลนัก หางตาก็เหลือบไปเห็นคนคุ้นเคย เนสหยุดเดิน หันขวับไปมอง นัยน์ตากลมกระตุกวูบก่อนแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว สองขาเรียวเปลี่ยนทิศทางจากห้องน้ำไปทางโต๊ะของเป้าหมายทันที
“พวกมึงตามมาทำไม” เสียงแข็งถามเพื่อนแล้วตวัดสายตาขุ่นเคืองให้อีกหนึ่งหนุ่ม
“ใครตามมึงมา นี่ร้านหมูกระทะ พวกกูก็อยากกินบ้างอะไรบ้าง”
ร็อคเกอร์ตอบเสียงนิ่ง แต่นัยน์ตามองคนถามพราวระยับ
“ไอ้สัดร็อค! มึงหุบปากไปเลย กูถามพวกมัน ไม่ใช่มึง!”
“ก็กูอยากเสือก มีไรป่ะ”
เนสกัดฟันแน่นอย่างข่มกลั้นอารมณ์ไม่ให้อาละวาดใส่ไอ้คนยียวนกวนประสาท นัยน์ตาดุหันไปมองเพื่อนแล้วเอ่ยถามต่อ
“นี่มันเขตบ้านกู พวกมึงขยันขับรถมากินถึงนี่ ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ”
เนสถามพลางหรี่ตามองอย่างจับผิดเพื่อนด้วยความไม่ไว้ใจ
“แล้วแต่มึงจะคิด” แซทตอบเสียงเรียบ แสยะยิ้มแล้วยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม
“กูคิดแน่ สันดานพวกมึงเป็นยังไงก็รู้ๆอยู่ หายหัวไปเกือบเดือน กูนึกว่าพวกมึงเลิกสนใจน้องกูแล้ว สรุปพวกมึงจะเอายังไง”
เนสถามพลางนั่งลงบนเก้าอี้หินอ่อนที่ว่างอยู่
“อย่ามาหาเรื่อง กูกำลังหิว”
ควินบอกอย่างรำคาญ ยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแล้ววางกระแทกแก้วลงบนโต๊ะเสียงดัง
“หวังว่าพวกมึงคงไม่ลืมเรื่องที่รับปากกูไว้”
เนสมองหน้าเพื่อนอย่างกดดันแล้วลุกขึ้นเดินออกไป ร็อคมองตามหลังด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป มือหนากำแน่นจนเส้นเลือดปูนนูน
“เมื่อวานกูเห็นมันไปดูหนังกับหมอฟัน คนที่มึงก็รู้จักดี”
แซทเอ่ยขึ้น ยกยิ้มมุมปากที่เห็นเพื่อนตากระตุก
“เนสหลอกกู เมื่อวานกูชวนมันไปดูหนัง แต่มันบอกว่ายุ่ง”
ร็อคเค้นเสียงบอกอย่างเจ็บปวดที่ถูกหลอก
“มันก็หลอกมึงตลอด ตัดใจซะ ถ้ามึงไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้”
ควินบอกผสมโรง ยั่วยุให้เพื่อนโมโห
“ไม่! กูรักของกูมาตั้งนาน ไอ้หมอเหี้ยนั่นมันมาทีหลัง เรื่องอะไรกูจะปล่อยเนสไปให้มัน ไม่มีทาง!”
ควินกับแซทหันมองกันแล้วแสยะยิ้ม รินเบียร์ใส่แก้วให้เพื่อน
“ถ้าไม่ตัดใจ แล้วมึงจะทำยังไง จะยอมโง่ให้ไอ้เนสหลอกมึงต่อไปเหรอ”
แซทถาม นัยน์ตาคมจ้องหน้าเพื่อนอย่างรอฟังคำตอบที่ถูกใจ
“กูโง่ให้มันหลอกมานานแล้ว พอกันที!” ร็อคเค้นเสียงต่ำ ยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มด้วยอารมณ์โกรธ
“คืนนี้ ทำยังไงก็ได้ให้ไอ้เนสอยู่กับมึง พวกกูมีเรื่องต้องเคลียร์กับต้าร์” ควินบอกด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
ร็อคมองหน้าเพื่อน เข้าใจความหมายที่บอกโดยไม่ต้องถามย้ำให้เพื่อนอธิบาย
“พวกมึงแน่ใจนะ ว่าจะทำแบบนี้ ไม่สงสารน้องมันเหรอวะ”
ร็อคถามเสียงเบา รู้ว่าเพื่อนเหี้ย แต่ก็รู้ว่าตัวเองก็เหี้ยไปต่างกัน
“ไม่ต้องห่วง มึงก็รู้ว่าพวกกูจริงจัง ไม่ได้ฟันแล้วทิ้งเหมือนคนอื่น”
แซทว่า แม้เสียงในใจจะร้องบอกว่าเรื่องที่คิดจะทำมันเลวร้ายมากแค่ไหน และคนที่จะต้องเจ็บไม่ใช่แค่ต้าร์คนเดียว เขาเองก็เจ็บไม่ต่างกัน แต่พอเสียงแข็งๆที่ตะโกนด่าและสายตาผิดหวังที่มองกันของต้าร์ในวันนั้น มันก็ทำให้เขาบอกปัดความรู้สึกนั้นออกไป
ให้ต้าร์เป็นของเขา
ขอแค่ให้ต้าร์เป็นของเขาก็พอ เรื่องอื่น…ช่างมัน!
หลังจากกินอิ่มจนแน่นท้องไปตามๆกัน เนสก็เรียกพนักงานเช็กบิล ระหว่างนั้นต้าร์ก็ลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินไปเข้าห้องน้ำโดยไม่บอกพี่ เนสรีบจับมือน้องไว้
“รอพี่ก่อน”
ต้าร์พยักหน้ารับ พอเคลียร์บิลค่าหมูกระทะเสร็จแล้วเนสก็คว้ากระเป๋าสะพายบ่าพร้อมหยิบกระเป๋าของน้องมาด้วย
“กลับบ้านเลย” เนสบอกแล้วหันไปมองบรรดาเพื่อนร่วมห้องของน้องชาย
“กลับบ้านดีดีนะ ดึกแล้ว”
“ครับพี่ ขอบคุณมากครับที่เลี้ยง”
“กลับก่อนนะคะพี่เนส สวัสดีค่ะ ต้าร์ เฟียซ กลับก่อนนะ”
ต้าร์โบกมือลาเพื่อนด้วยรอยยิ้ม พอทุกคนเดินออกจากร้าน เนสก็ดึงมึงน้องพาเดินไปที่ลานจอดรถด้านหลัง
“ปวดมากมั้ย ถ้าไม่มากก็ไว้ไปฉี่ที่บ้าน” เนสถามน้องก่อนเหลียวมองข้างหลัง
“ไหวครับ ไปฉี่ที่บ้านก็ได้ ใกล้ๆแค่นี้เอง แป็ปเดียวก็ถึง” ต้าร์ยิ้มตอบเดินไปตามแรงจูงของพี่ชาย
“เฟียซ ไหวมั้ย ดื่มไปเยอะนะเรา” เนสหันมาถามอย่างเป็นห่วงเพราะเห็นเพื่อนสนิทน้องเดินเซ
“ไหวครับพี่ สบายมาก ให้ผมขับรถยังได้เลย” เฟียซยิ้มตอบตาเยิ้ม
“ไม่เป็นไร พี่ขับเองดีกว่า” เนสส่ายหน้า
ดูจากสภาพแล้ว ถ้าปล่อยให้ขับรถคงกลับไม่ถึงบ้าน
“มีนัดกับเพื่อนต่อหรือเปล่าฮะ ผมเห็นพี่ดูรีบๆ”
ขึ้นรถมาได้ต้าร์ก็ถามพี่ชายอย่างสงสัย เพราะดูท่าทางเขาเร่งรีบแปลกๆ
“เปล่า” คนเป็นพี่ตอบเสียงสูง แต่เท้าเหยียบเร่งเครื่อง
ต้าร์ยู่ปาก เอนหลังพิงเบาะแล้วชะโงกหน้าไปมองเพื่อนที่เบาะหลัง เห็นอีกฝ่ายนั่งหาวพร้อมกับเรอจนได้กลิ่นเบียร์คลุ้งออกมา
“โทษครับพี่” เฟียซรีบบอกพลางยกมือไหว้ขอโทษพี่ชายเพื่อนที่เผลอเรอออกมา
“ไม่เป็นไร คนกันเอง ขอโทษทำไม” เนสไม่ถือสา
รถแล่นเข้าจอดเทียบป้ายรถเมล์หน้าปากซอยบ้านเฟียซ ร่างสูงยกมือไหว้ขอบคุณเจ้าของรถแล้วขยี้หัวเพื่อนจนผมยุ่งก่อนเปิดประตูลงจากรถ
“เดินดีดีนะ อย่าล้มล่ะ” ต้าร์บอกเพื่อนอย่างเป็นห่วง
“เออ”
เฟียซบอกแล้วปิดประตูรถ ยืนโบกมือให้จนรถแล่นออกไปไกลสายตาถึงได้เดินเข้าซอยบ้านไป
พอรถจอดนิ่งต้าร์ก็เปิดประตูออกจากรถไปยืนรอพี่ชายอยู่อีกฝั่ง พอเสียงสัญญาณล็อคดังพร้อมไฟกระพริบ เนสก็เดินอ้อมหน้ารถมาหาน้อง โอบไหล่เล็กเดินเข้าบ้านไปพร้อมกัน
“ขึ้นไปอาบน้ำไป เหม็นเหงื่อ” เนสไล่น้องพลางทำหน้ายี้ยกมือขึ้นบีบจมูก
“ตัวเองก็เหม็นเหมือนกันแหละ” ต้าร์ว่าแล้วแลบลิ้นใส่ก่อนรีบวิ่งตึงตังขึ้นบันไดไป
เนสส่ายหน้ายิ้มขำน้องแล้วจะเดินไปที่ห้องครัวหาอะไรอุ่นๆดื่ม แต่เสียงรั้วบ้านเลื่อนเปิดทำให้ต้องหยุดชะงักแล้วหันไปมองหน้าบ้านก่อนดวงตาจะเบิกกว้าง สองขารีบเดินออกไปดู
“พวกมึงมาทำไม!” เนสแผดเสียงดังลั่น
อุตส่าห์รีบพาน้องเดินหลบออกมาจากร้านหมูกระทะ นึกว่าจะหนีพวกมันพ้นแล้ว ที่ไหนได้ พวกมันกลับขับรถตามมา!
ผู้ชายร่างสูงสามคนลงมาจากรถหรูกันคนละคัน เดินหน้านิ่งเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า เนสเผลอก้าวถอยหลังด้วยความระวังตัวก่อนตะคอกถามอีก
“กูถามว่าพวกมึงมาทำไม!”
“มาหามึง” ร็อคบอกเสียงเรียบแล้วเดินเข้าหา
“หยุด! มึงหยุดอยู่ตรงนั้นเลย!” เนสชี้นิ้วสั่งคนตรงหน้า นัยน์ตากลมแข็งกร้าว
“ออกไปคุยกับกูหน่อย กูมีเรื่องจะคุยกับมึง”
ร็อคยอมหยุด บอกอีกฝ่ายดีดี แต่เสียงตวาดที่ตอบกลับมาทำให้ความใจเย็นที่มีอยู่น้อยนิดพังทลายลงอย่างง่ายดาย
“กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึง! ไสหัวกลับไป!!!”
สองหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่แสยะยิ้มมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่ทุกข์ร้อน เห็นเพื่อนเดินเข้าหาอีกฝ่ายแล้วใช้กำลังที่มีมากกว่ารวบตัวไว้ แม้จะโดนทั้งหมัดทั้งเท้าประเคนเข้าใส่แต่ไอ้เพื่อนนายแบบดังมันก็ยังถึกลากตัวอีกฝ่ายไปขึ้นรถจนได้
“ปล่อยกู! กูบอกให้ปล่อย! ไอ้เหี้ยร็อค!! ปล่อยกูสิวะ!!!”
เสียงร้องโวยวายของเนสดังมาก่อนที่เจ้าของรถหรูจะปิดประตู ชายหนุ่มหยิบกุญแจมือที่คอนโซลรถแล้วเอามาคล้องสองมืออีกฝ่ายที่ดิ้นพล่านติดเบาะ เพราะกำลังที่มีมากกว่า เลยจับคนฤทธิ์เยอะใส่กุญแจมือได้สำเร็จ เสร็จแล้วก็ลดกระจกโผล่หน้าออกมาตะโกนบอกเพื่อน
“คุยกันดีดีนะพวกมึง กูไปแระ”
ควินยิ้มมุมปากแล้วล้วงเอาซองบุหรี่พร้อมไฟแชคในกระเป๋ากางเกง จุดสูบด้วยใบหน้านิ่งๆ มองรถหรูของเพื่อนขับออกไป หูยังแว่วได้ยินเสียงร้องตะโกนอย่างโกรธจัดของเนส
“เอามาดูดบ้างสิวะ” มองจนรถเพื่อนขับออกไปพ้นสายตา แซทก็หันมาขอบุหรี่จากเพื่อน
ควินยื่นให้ทั้งซองแล้วเงยหน้ามองขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน เห็นห้องของเป้าหมายเปิดไฟอยู่ก็แสยะยิ้มออกมา พี่ชายแหกปากร้องโวยวายลั่นบ้านขนาดนี้แล้ว น้องชายกลับไม่รีบลงมาดู แสดงว่าคงไม่ได้ยินเสียง เดาเอาว่าถ้าอีกฝ่ายไม่ได้ใส่หูฟังเพลงหรือเล่นเกมอยู่ก็คงกำลังเข้าห้องน้ำ
“หวังว่ามันจะยอมฟัง” แซทพูดขึ้น พ่นควันพิษออกมากลุ่มใหญ่
“กูก็หวังอย่างนั้น” ควินตอบ ดูดบุหรี่อีกรอบแล้วทิ้งลงพื้นยกเท้าขยี้
แซททำตามเพื่อนแล้วทั้งคู่ก็เดินเข้าบ้านไปโดยที่เจ้าของบ้านไม่ได้เชื้อเชิญ
“อ้าวคุณควิน คุณแซท เมื่อกี้ป้าได้ยินเสียงคุณหนูเนส เลยเดินออกมาดู”
แม่บ้านเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าสองหนุ่มด้วยชุดนอนแบบเสื้อคอกระเช้าและผ้าถุงตามถนัด ใบหน้าอวบอูมปะแป้งหอมที่สมัยแกนิยมใช้กัน
“ครับ เนสออกไปธุระกับเพื่อนอีกคนน่ะครับ เดี๋ยวก็กลับมา คุณป้าไปนอนเถอะครับ วันนี้พวกผมมาค้างกับเนสมัน”
ควินยิ้มบอก โกหกได้อย่างแนบเนียนจนคนแก่หลงเชื่อยอมเดินกลับไปนอน พอไม่มีใครมาขวางอีก สองหนุ่มก็เดินขึ้นบันไดไป เป้าหมายคือห้องของเด็กหนุ่มหน้าหวาน
ก็อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังทำให้คนที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จวางผ้าขนหนูไว้บนปลายเตียงแล้วเดินไปเปิด ด้วยคิดว่าเป็นพี่ชายที่มาเคาะเรียก เจ้าตัวเลยฉีกยิ้มหวาน แต่พอเห็นว่าไม่ใช่ นัยน์ตากลมโตก็เบิกกว้างอย่างตกใจด้วยคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอพวกเขาที่นี่ ที่บ้านของตัวเอง แถมยังยืนอยู่หน้าห้อง อยู่ตรงหน้า!
“พี่ควิน…พี่แซท”
-----------------------------------------------------------------------------------------
กราบขออภัยมิตรรักนักอ่านทุกท่าน ที่ไม่สามารถยัด 'ฉากนั้น' ใส่ในตอนนี้ได้ :katai1:
แค่ตอนนี้ตอนเดียวก็ปาเข้าไป 15 เวิร์ดแล้วววว ยาวอลังการ ยาวเกินหน้าเกินตาตอนอื่น :laugh:
เอาเป็นว่า ขอแก้ตัวในตอนหน้านะคะ จะไม่ตัดฉากไปที่โคมไฟแล้วให้จินตนาการเองเหมือนในละครแน่นอน :hao5:
ถ้าใจร้อนอยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ แนะนำให้ย้อนกลับไปอ่านอินโทรเปิดตัวอีกครั้ง :hao6: (โดนตบรัวๆ :beat: )
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตาม เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
-
ตัดฉับได้บาดใจมากกก :o12:
-
อิอิ มาแระสาวน้อย
-
สงสารต้าร์อ่ะ
ตรั้งแรกก็โดนแบบสามพีเลย วรั๊ยยยย :hao4:
อยากให้พี่เนสสนพี่ร็อคบ้าง เสียดายคนหล่อ
อย่างพี่เนสต้องจัดหนักแบบเอสเอ็ม 555
-
ตื่นเต้นๆๆ เป็นไงต่อไป........... :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
นี่หล่ะน๊าวัยรุ่นใจร้อน หุหุ ต้าร์หาเรื่องใส่ตัวแท้
-
สุดท้ายสองศรีพี่น้องก็เสียจิ้นในคืนเดียวกัน
จะว่าไปก็สงสารต้านะเป็นใครโดนแบบนี้คงจำฝังใจ ควินกับแซทก็ผิดที่ใช้กำลัง ถึงจะจริงจังก็เหอะ
ปากบอกว่ารักแต่ทำไมไม่ใส่ใจความรู้สึกต้าบ้างเลย แต่ต้าก็นะหน้ามืดตามัวเหมือนกัน ฝั่งความฝ่ายเดียว
สุดท้ายเลยเป็นแบบนี้ :เฮ้อ:
-
แซทกับควินไม่ค่อยเจ้าเล่ห์เลยนะไปยั่วยุร๊อกเกอร์แบบนั้น แต่เนสทำไมถึงไม่ชอบร็อกเกอร์ขนาดนั้น ควินกับแซทก็เหมือนจะตั้งใจไปคุยก่อนเลยนะ แต่ท่าทางต้าร์คงจะไม่ยอมฟัง ควินกับแซททั้ง ๆ ที่รู้ว่าต้องเจ็บปวดก็ยังจะทำอีก
-
แซทกับควินนี่ฉลาดมากอ่ะ ใช้ร็อคเป็นหมากพาเนสออกจากบ้าน เยี่ยมจริงๆ -_-^
ทิ้งให้ต้าร์รอรับผลจากปีศาจร้ายที่บุกมาถึงบ้าน
รอตอนต่อไปค่าาา
:L2:
-
กรี๊ดดดดดด ตื่นเต้น
ลุ้นกับฉากต่อไป :hao6:
-
ต้าร์ผิดที่เข้าข้างคนที่คิดว่าเพื่อน
แชทกับควินผิดที่แสดงความรักในแบบนี้
-
เพื่อนซี้สามคนนี้มันเลวไร้ที่ติจริงๆวุ้ย :hao5:
อยากอ่านเรื่องของเนสกับร๊อกเกอร์ด้วยจังเลยค่ะ จะมีพาร์ทแยกให้อ่านมั้ยคะ
ดูจากที่เขียนเหมือนจะมีเรื่องยาวของสองคนนี้แยกด้วยรึป่าวเอ่ย อยากอ่านจังเล้ยยย :ling1: :hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
มาแล้วๆ
ร็อคก้อโหดใช่ย่อยนะ จับใส่กุญแจมือเลยอ่ะ คืนนี้ทั้งพี่ทั้งน้อง ฮ่าๆๆๆ
-
ไม่เข้าใจ....ทำไมคอมเม้นต์ต่างๆบอกว่าตาร์กับเนสผิดก็คนมันไม่ชอบก็คือไม่ชอบจบป่ะ??ทำไมหรอถ้ามีคนมาชอบคุณบ้างเเล้วคุณไม่ชอบเขาคุณจะบังคับตัวเองให้ชอบมั้ย??งง??เเล้วอะไรการเข้าใจผิดมันก็เป็นเรื่องธรรมดาของคน ถ้าไม่เข้าใจก็อธิบายให้เข้าใจก็เท่านั้นไม่ใช่มาทำท่าทียียวนกวนประสาทถามยอกย้อนไร้สาระทำๆไม??เเล้วสุดท้ายก็มาตัดสินเขาด้วยการกระทำเเบบนี้ใครกันเเน่ที่ควรโดนด่า??คนที่ไม่ได้มีรสนิยมรักร่วมเพศมาเจอเเบบนี้ใครจะไปรับได้ไม่โดนเองไม่เข้าใจความรู้สึกพวกเขาหรอก อิพวกสันดารคนเห็นเเก่ได้น่ารังเกียจมากคนเขามีกันอยู่สองคนพ่อเเม่เขาก็ไม่มีทำอย่างนี้ถูกเเล้วหรอทำกันเป็นกระบวนการเลยนะสันดาน!!!!!!!!
เกลียดพระเอก มาก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ความรักของ ควิน แซท เป็นความรักที่เห็นแก่ตัว เหมือนคนมองดอกไม้ที่ตัวเองอยากได้ ก็ไปหักหาญเด็ดออกมา จากต้น และใส่แกกันไว้อย่างดี หวังให้ดอกไม้ไม่เหี่ยวไม่เฉา อยากให้ดอกไม้เจริญเติบโต ไปนานเท่านาน ซึ่งความจริงก็เป็นไปไม่ได้ ถ้าเรื่องนี้จบ Happy สิแ ปลก ต้าร์ต้องทนอยู่กับคนที่ทำร้ายตัวเองอยู่เป็นปี โดนจำกัดสิทธิ์ส่วนตัวทุกอย่าง ให้แต่เงิน ไม่ให้มีครอบครัว ขัดขวางการคบหากับเพื่อน ไม่มีใครทนอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ตลอดหรอก ทุกวันนี้ต้าร์ไม่บ้าไปเสียก่อนก็ถือว่าเก่งแล้ว ถึงเป็นนิยายแต่ก็อยากให้คนแต่ง สะท้อนให้คนเห็นด้วยว่า คนทำความเลวไว้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร ก็ต้องได้รับผลของการกระทำนั้น ถ้าจะแต่งว่าคนเลว เลว อย่างไรก็ได้ ง้อหน่อยเดี๋ยวก็คืนดีกัน เดี๋ยวก็จะกลายเป็นพระเอกแล้วการกระทำที่ผ่านก็ลืมมันไป ต่อไปคงไม่มีใครอยากทำความดี แล้ว รักใครต่อไปคงไม่ต้องไปค่อย จีบค่อยรักกันทำให้ถูกต้องตามประเพณี อยากได้ก็ลากไปข่มขืนและก็ขังไว้ก็คงได้ เฮ้ออิน รอตอนจบของสองหนุ่มผู้เลวร้าย เศร้าจริง
-
รออ่านด้วยใจระทึกจริง ๆ :ling3: เพราะรู้ว่าต้าร์ต้องเจอหนักแน่ ๆ ส่วนเนสก้อคงโมโหสุด ๆ แต่ร๊อคก้อดูจะรักเนสดีน่ะ
-
ความรักของ ควิน แซท เป็นความรักที่เห็นแก่ตัว เหมือนคนมองดอกไม้ที่ตัวเองอยากได้ ก็ไปหักหาญเด็ดออกมา จากต้น และใส่แกกันไว้อย่างดี หวังให้ดอกไม้ไม่เหี่ยวไม่เฉา อยากให้ดอกไม้เจริญเติบโต ไปนานเท่านาน ซึ่งความจริงก็เป็นไปไม่ได้ ถ้าเรื่องนี้จบ Happy สิแ ปลก ต้าร์ต้องทนอยู่กับคนที่ทำร้ายตัวเองอยู่เป็นปี โดนจำกัดสิทธิ์ส่วนตัวทุกอย่าง ให้แต่เงิน ไม่ให้มีครอบครัว ขัดขวางการคบหากับเพื่อน ไม่มีใครทนอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ตลอดหรอก ทุกวันนี้ต้าร์ไม่บ้าไปเสียก่อนก็ถือว่าเก่งแล้ว ถึงเป็นนิยายแต่ก็อยากให้คนแต่ง สะท้อนให้คนเห็นด้วยว่า คนทำความเลวไว้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร ก็ต้องได้รับผลของการกระทำนั้น ถ้าจะแต่งว่าคนเลว เลว อย่างไรก็ได้ ง้อหน่อยเดี๋ยวก็คืนดีกัน เดี๋ยวก็จะกลายเป็นพระเอกแล้วการกระทำที่ผ่านก็ลืมมันไป ต่อไปคงไม่มีใครอยากทำความดี แล้ว รักใครต่อไปคงไม่ต้องไปค่อย จีบค่อยรักกันทำให้ถูกต้องตามประเพณี อยากได้ก็ลากไปข่มขืนและก็ขังไว้ก็คงได้ เฮ้ออิน รอตอนจบของสองหนุ่มผู้เลวร้าย เศร้าจริง
ใช่เลยคะถูกใจมากนี่เเหละที่อยากจะสื่อสารออกมา :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:mew6: :mew6: :mew6: :heaven :heaven :heaven :katai1: :katai1: :katai1:
-
เป็นตัวอย่างของคำว่า
อยากได้กะสิ่เอาาาาาาา <คนอีสานถึงจะเข้าใจ :hao7: :hao7:>
:laugh: :laugh: :laugh:
-
กระทืบข้าพเจ้าจมดินได้เลยแบบนี้ ฝันค้างอ่ะ ฟิลลิ่งกำลังมา ToT
-
:really2: :really2: :really2: :really2:
-
ควินกับแซทแสดงความรักออกมากันแบบไม่ถูกอ่ะ :ling3:
ต้าร์นี่ก็นะ ฟังแต่อีเมเปิ้ลอย่างเดียว :katai1:
เกลียดอีเมเปิ้ลลลลลลล :m16:
-
เห็นใจสุดๆ
เรื่องนี้สะท้อนภาพอะไรหลายๆอย่างมาก
นับถือคนแต่งค่ะ
อ่านแล้วได้อะไรหลายๆอย่าง
ครบทุกรสชาติจริงๆเลยค่ะ
-
มายกอททททททททททท ลุ้นจนฉี่จะราดดแล้วค่าาา >///<
รอตอนนหน้าอย่างใจจดจ่ออออออ จะให้ย้อนกลับไปอ่านตอนแรกกก็ไม่ไหวแล้วค่า (เพราะจำได้ขึ้นใจละ) ห๊ะะ!! 555555
ขอบคุณคนแต่งนะคะ แล้วก็อย่าปล่อยให้คนอ่านทรมานนานนักนะคะะ รอตอนหน้าค่าาาา
-
ตัดฉับได้ค้างที่สุดในสามโลก อ๊างงงงงงงงง~~
ร็อคเกอร์นี่ก็แอบโหดนะ แต่ก็เข้าใจว่ารักเนสมากกกกกก
และก็ไม่รู้จะทำวิธีไหนดีแล้ว ก็ต้องฉุดลากไปแบบนี้แหละ
(ก็ยังคงเข้าข้างคนหล่อ เอิ๊กๆ)
ส่วนตาร์ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมตอนหน้าละกัน สงสารจริงจัง
เอาเหอะๆ ถึงยังไงก็ได้สามีหล่อพร้อมกันทีเดียวสองคน ฮิ้วววววว~
+เป็ดค่า รอตอนสำคัญต่อไปค้าบ
-
:z3: ว้ากกกก! ค้างอย่างแรง!
คู่เนสxร็อคนี่ก็แอบมีซาดิสนิดๆเนอะ
มีกุญแจมงกุญแจมือกับเค้าด้วย
ถ้ามีโซ่กับแส้ด้วยนะครบสูตรเลย 555
ปล. แอบกลับไปอ่านตอนแรกแล้ว
ในใจก็รู้สึกแปลกไป
เกิดความรู้สึกว่าไม่ค่อยจะสงสารต้าร์เท่าไหร่แล้วอะ
แล้วก็ดูควินกับแซทมันจะเป็นห่วงน้องอยู่หน่อยๆด้วย
กลัวว่าต้าร์จะเจ็บ แต่ตัวเองก็หาหยุดไม่
แถมใส่กันไม่ยั้งอีกตะหาก
ขอบคุณคนเขียนอีกเช่นเคย
และรอตอนต่อไปจ้า
-
น้องต้าร์ จะโดนเชือดดดดดดดดด แล้วสินะโฮกกกกกกกกกกก :katai2-1: o13 :mc4:
-
'ฉากนั้น' อะต้องไปอ่านตอนแรดชกใช่ไหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:o12:
-
บรรยากาศหนักอึ้งกันไป :katai1:
-
ThankS
-
เริ่มต้นไม่สวยเลยแฮะ กลายเป็นการข่มขืนซะงั้น ไม่ปลื้มอย่างแรง
-
เนสหลอกร็อค?? เราเห็นแต่เนสเกลียดร็อคซะมากกว่า ปูพรมเสียแบบนี้แสดงว่าภาคสองมีชัวร์ใช่ไหมคะ อิอิ (มีแววว่าจะจบแบด -*- เพราะของน้องก็จบแบดเหมือนกัน)
ควินกับแซท ผ่านมาตั้งเดือนนึงแล้ว ยังดับอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ถ้าเป็นอารมณ์ชั่ววูบนั่นอีกเรื่อง แต่นี่มันเป็นการกระทำที่ไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้วนี่สิ เลวมากๆ ที่คิดจะทำลายคนๆนึงเพราะความเห็นแก่ตัว ดีอยู่อย่างเดียวคือรักจริงนี่แหละ แต่ก็รักตัวเองมากกว่าอยู่ดี ไม่งั้นไม่ทำงี้หรอก
สงสารต้าร์ จะว่าต้าร์ไม่ผิดก็ไม่ได้ แต่แบบนี้มันเกินไปนะ มีสิทธิ์อะไรมาทำกับคนอื่นแบบนี้ T^T แล้วที่บอกว่า 'หวังว่ามันจะยอมฟัง' อันนี้คือหมายถึงต้าร์ใช่ม่ะ แล้วถ้ายอมฟังสุดท้ายจะเป็นแบบไหน ตั้งมั่นแล้วนี่ว่าจะเอาน่ะ เนสก็โดนฉุดไปแล้วด้วย (ดูจากนิสัยเนส ไม่รอดแน่นอน)
รอตอนถัดไปค่ะ
ปอลิง การที่เฟียซไม่โดนตีหัวนี่นับว่าเป็นบุญยิ่งนัก 555
ปอลิง2 ควินแซทกับร็อคนี่ เป็นเพื่อนกันจริงเหรอ ทำไมยั่วยุให้เพื่อนสติแตกขนาดนั้นล่ะ คิดจะใช้เป็นเบี้ย???? นี่เพื่อนกันจริงป่ะ?!!
-
ตื่นเต้นมากๆ รอตอนต่อไปนะ
-
อร๊างงง!! แทบรอตอนต่อไปไม่ไหว >///////<
-
เข้ามารอความร้อนแรงของตอนต่อไป
พี่ควินกะพี่แซท ก้อเบาๆหน่อยนะ เด๋วน้องต้าร์เจ็บ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
HEARTBREAKER
41
สิ้นเสียงเรียกแผ่วเบา ร่างสูงตรงหน้าก็แสยะยิ้มส่งมาให้เจ้าของห้อง มือเล็กขาวที่จับลูกบิดประตูไว้หลวมๆในตอนแรกกระชับแน่นขึ้น จู่ๆความหวาดกลัวก็แล่นลามไปทั่วร่าง ใบหน้าเรียวที่ดูสดชื่นหลังจากอาบน้ำเสร็จมาหมาดๆก่อนหน้านี้ค่อยๆเผือดสีลง เสียงในใจร้องถามแข่งกันว่า พวกเขามาทำไม หายหน้าหายตาไปเกือบเดือนแล้วจู่ๆก็โผล่มา พวกเขาต้องการอะไร แล้วทำไมถึงมาตอนนี้ สารพัดคำถามตีกันวุ่นวายไปหมด
“ไง”
แซททักเสียงนิ่ง แต่สายตาคมกริบกลับกวาดมองไปทั่วร่างโปร่งบางอย่างสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ชุดนอนสีน้ำตาลอ่อนลายขวางดูหลวมโพรกเมื่ออยู่บนตัวของอีกฝ่าย แต่ก็น่ารักสมวัย แถมยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆคล้ายกลิ่นกุหลาบลอยฟุ้งออกมาให้ชื่นใจ รับรู้ได้โดยไม่ต้องถามว่าอีกฝ่ายคงเพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
“จะให้พวกกูยืนอยู่อย่างนี้ทั้งคืนหรือไง” มองจนเพลินตาแล้วก็ถามต่อ
ได้กลิ่นเบียร์คละคลุ้งกับกลิ่นบุหรี่จากคนตรงหน้า ต้าร์ก็ได้แต่ยืนนิ่ง ทำตัวไม่ถูก จู่ๆมึงก็สั่นขึ้นมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหนาวจากเครื่องปรับอากาศภายในห้องหรือเพราะความกลัวกันแน่ ตากลมกระพริบถี่ ริมฝีปากบางก็พลอยอึกๆอักๆ กว่าจะเอ่ยออกมาได้ก็ใช้เวลาอยู่นาน
“นี่ก็ดึกแล้ว พวกพี่มีธุระอะไร ก็เอาไว้คุยกันวันหลังเถอะครับ”
“กูจะคุยวันนี้”
ควินสวนกลับเสียงเรียบ แทรกตัวเข้ามาเท้ามือไว้กับประตูมองใบหน้าขาวใสด้วยนัยน์ตาวาววับ ต้าร์สะดุ้งตกใจเผลอปล่อยมือออกจากลูกบิดประตูแล้วก้าวถอยหลัง ริมฝีปากบางเม้มแน่นมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญตรงหน้าด้วยความรู้หวาดหวั่น ทั้งหวาดกลัวจนไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไป
“คนที่ปากเก่งว่าพวกกูสารเลววันนั้นหายไปไหนแล้ว หืม…” ควินหยอก กระตุกยิ้มมุมปาก
“ผม….เอ่อ…ผม…”
ต้าร์อึกอัก รู้สึกกระอักกระอวนกับกลิ่นเบียร์และบุหรี่จากตัวของพวกเขา กลิ่นมันชัดเจนราวกับพวกเขาไปตกถังเบียร์มา
“อะไร จะว่าอะไรกูอีก”
แซทขัดขึ้นแล้วเดินเข้าหา ยกมือผลักประตูจนคนด้านในต้องถอยหนี นัยน์ตาคมกวาดมองไปทั่วห้องแล้วหยุดสายตาไว้ที่เตียงนอนหลังใหญ่
“ถ้าจะคุย ก็ลงไปคุยข้างล่างเถอะครับ”
ต้าร์บอกรัวเร็วแล้วรีบเดินหนี แต่คนที่ยืนขวางประตูอยู่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“พี่ควิน”
เรียกคนตัวสูงเสียงเบาพลางเบี่ยงตัวหลบ แต่แขนยาวยื่นมาจับมือไว้แล้วบีบแน่น นัยน์ตากลมใสกระตุกวูบ พยายามดึงมือกลับแต่ควินไม่ยอมปล่อย ชายหนุ่มแสยะยิ้มก้าวเข้าหาคนตัวเล็กกว่าจนอีกฝ่ายต้องถอยร่น ใบหน้าหล่อเหลียวไปมองประตูแล้วใช้มืออีกข้างผลักจนประตูปิดลง เจ้าของห้องสะดุ้งเฮือกอีกรอบ กรอกตาไปมาอย่างหวาดกลัวท่าทีคุกคามของพวกเขา
“ป…ปล่อยผม” เสียงสั่นๆเอ่ยบอก
“ดิ้นให้หลุดสิ มึงเก่งอยู่แล้วนี่” ควินบอกเสียงเรียบ ดึงมือเล็กเข้าหาตัวแต่เจ้าของขืนตัวไว้
“ลงไปคุยกันข้างล่างเถอะครับ”
ต้าร์บอกอย่างขวัญเสีย ตัวสั่นจนลนลานพานให้คนมองใจกระตุกยอมปล่อยมือในที่สุด พอเป็นอิสระเจ้าของห้องก็รีบเดินปรี่ไปที่ประตู กำลังจะเปิดมันออก ลมหายใจร้อนๆกับสัมผัสแข็งๆของอกกว้างก็ตามมาแนบสนิทกับแผ่นหลัง ซ้ำยังผลักไหล่เล็กติดประตู อาศัยช่วงที่อีกฝ่ายกำลังมึนงงกดล็อคทางออกไว้อย่างรวดเร็วแล้วจับต้นแขนดึงให้คนตัวเล็กหันกลับมามองหน้ากัน พอมองสบนัยน์ตาสีเฮเซลในระยะประชิดต้าร์ก็หน้าซีด เม้มปากแน่น หายใจแรงจนตัวโยน
“มาคุยกันดีดี มึงจะหนีทำไม”
ควินว่าแล้วดึงมือเล็กเดินไปที่เตียงซึ่งมีเพื่อนสนิทกำลังนั่งกระดิกขามองมาอยู่
“ปล่อยผมเถอะครับ ปล่อยผมเถอะ”
ต้าร์พูดย้ำพลางส่ายหน้า ดึงมือกลับ แต่ยิ่งเพิ่มแรงมากเท่าไหร่ร่างสูงก็ยิ่งจับแน่นจนรู้สึกเจ็บ
“นั่งคุยกับพวกกูดีดี แล้วจะปล่อย” ควินบอกด้วยสายตาดุ
“พี่ก็ปล่อยผมก่อนสิ แล้วผมจะนั่งคุยกับพวกพี่ดีดี” ต้าร์บอกกลับด้วยใบหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
ควินหงุดหงิด ดึงเจ้าของห้องให้มายืนอยู่ข้างหน้าแล้วดันหลังส่งต่อให้เพื่อน ต้าร์บังคับขาไม่ให้ขยับแม้จะถูกดันจนตัวเซ นัยน์ตากลมมีน้ำใสรื้นขึ้นมาเอ่อคลอเมื่อสถานการณ์ในห้องดูเลวร้ายลงทุกที
“ดื้อ!”
แซทตวาดใส่หน้า ลุกขึ้นมาดึงแขนเล็กแล้ววางมืออีกข้างไว้บนบ่าบังคับให้นั่งลงบนเตียงข้างๆกัน
“พี่แซท ปล่อยผม!” ต้าร์ร้องพลางดิ้นหนี ปัดมือใหญ่ออกจากบ่า
“อะไรของมึงนักหนาวะ!”
แซทตะคอกใส่เจ้าของห้องอย่างหงุดหงิดกับอาการอิดออดคล้ายรังเกียจกัน
“ผมบอกว่าลงไปคุยกันข้างล่างไง พวกพี่ไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ”
ต้าร์ย้อนถามเสียงแข็งด้วยแววตาดื้อดึง ทั้งที่ในใจหวาดกลัวจนเหงื่อผุดขึ้นขมับและฝ่ามือ
“ได้ยิน แต่กูไม่ลง มึงจะทำไม ห๊ะ! มึงจะทำไม!”
แซทขึ้นเสียงใส่พลางจับไหล่เล็กเขย่าจนหัวสั่นคลอนด้วยความตื่นกลัว ต้าร์มองหน้าแซทแล้วก้มหน้างุดซ่อนน้ำตาไม่ไห้ไหลออกมาประจานความอ่อนแอในเวลาคับขันแบบนี้ พยายามบอกตัวเองให้มีสติแล้วคุยกับพวกเขาด้วยความใจเย็น ปลอบใจตัวเองว่าพวกเขาอาจจะเมาเพราะดื่มหนักถึงพูดไม่รู้เรื่องและคุมตัวเองไม่อยู่
“พวกพี่มีเรื่องอะไรจะคุยกับผม” เงยหน้าถามเสียงเรียบ มือกำผ้าปูเตียงไว้แน่นอย่างหาที่ยึดเหนี่ยว
ควินที่ยืนมองเพื่อนปราบพยศเด็กดื้อเสร็จเดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ด้านข้าง มองใบหน้าเรียวขาวซีดอย่างเป็นกังวัล รู้ว่าอีกฝ่ายกลัวจนตัวสั่น แต่ถ้าไม่ใช้ไม้แข็ง คนที่ดื้อเงียบอย่างต้าร์ไม่มีทางยอมฟังพวกเขาดีดีแน่
“เมเปิ้ล”
พอได้ยินชื่อคนที่ขาดการติดต่อไปนานต้าร์ก็ตาโตทันที
“เมเปิ้ลทำไมครับ เมเปิ้ลเป็นอะไร พวกพี่ทำอะไรเธอ”
ถามรัวเร็วอย่างเป็นห่วงและกังวลในตัวหญิงสาวแล้วลงท้ายด้วยความระแวงสองหนุ่ม
“แล้วมึงคิดว่าพวกกูจะทำอะไรมัน! ห๊ะ! มึงคิดว่าพวกกูจะทำอะไรมัน!”
แซทตวาดลั่น ตาลุกโชนด้วยความโมโหกับคำกล่าวหาทั้งๆที่ยังไม่ได้เริ่มคุยกันอย่างจริงจัง
“โอ้ย!”
ต้าร์ร้องเพราะเจ็บที่มือใหญ่บีบไหล่ไว้แน่นซ้ำยังกดย้ำจนถึงกระดูก ความหวาดกลัวฉายชัดในดวงตากลม แซทกัดฟันแน่นพยายามระงับอารมณ์ให้เย็นลง มือใหญ่คลายแรงบีบจากไหล่เล็กแต่ยังไม่ยอมปล่อย นัยน์ตาคมจ้องนัยน์ตากลมใสอย่างจะสื่อให้คนตรงหน้ารับรู้ว่าความอดกลั้นของเขามันมีขีดจำกัด
“มึงไม่เคยคิดจะเชื่อที่พวกกูบอกมึงเลยใช่มั้ย” แซทเค้นเสียงต่ำถามด้วยใบหน้าดุดัน
“แล้วที่พี่ควินปล่อยข่าวลือให้เมเปิ้ลเสียหายล่ะครับ มันหมายความว่ายังไง”
ต้าร์ไม่ยอมฟังง่ายๆ ก็พวกเขายอมรับออกมาเองนี่น่าว่าเป็นคนสร้างข่าวลือบ้าๆนั้นเอง แล้วจะให้เชื่อได้ไงว่าเป็นเรื่องจริง ดูจากท่าทีคุกคามแล้วยังลงมือทำร้ายร่างกายเมเปิ้ลวันนั้น การกระทำก็บอกชัดเจนถึงเจตนาของพวกเขาได้ดีอยู่แล้ว
“มันคือความจริงที่มึงไม่กล้ายอมรับไง” ควินบอกเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียง
ต้าร์นิ่งไปกับคำพูดควิน ไม่ใช่ว่าไม่กล้ายอมรับ แต่เขาไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าเมเปิ้ลจะเป็นผู้หญิงแบบนั้น!
“กูจะบอกมึงอีกครั้ง เมเปิ้ลขายตัวมานานแล้ว แล้วพวกกูก็ไม่ใช่ลูกค้ารายแรกของเพื่อนมึงด้วย”
“ไม่จริง! พี่ควินโกหก!” ต้าร์หันไปตะคอกใส่ควินด้วยความไม่พอใจ
เมเปิ้ลนะเหรอจะขายตัว ผู้หญิงอย่างเมเปิ้ลทำไมต้องไปทำอาชีพแบบนั้นด้วย!
“เลิกโง่สักที มึงเลิกหลงผู้หญิงร่านไปทั่วคนนั้นได้แล้ว!”
ผลั๊ว!
แทนคำตอบ แซทถึงกับเซเสียหลักไปกับหมัดเล็กแต่หนักเอาเรื่องจนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในปาก ใบหน้าเรียบเฉยที่ไม่แสดงอาการเจ็บแต่แฝงความเยือกเย็นไว้จนน่าขนลุกหันกลับมามองเจ้าของห้องที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง อีกครั้งที่ต้าร์ทำร้ายเขาเพราะต้องการปกป้องผู้หญิงแพศยาคนนั้น! อีกครั้งที่เขาต้องเจ็บเพราะอีกฝ่ายไม่คิดจะฟังกัน!
“เลิกพูดจาน่าเกลียดใส่ร้ายเมเปิ้ลสักที!” ต้าร์ลุกขึ้นว้ากใส่ ตัวสั่นเทิ้มเพราะความโกรธเข้าครอบงำ
เมเปิ้ลเป็นผู้หญิง เป็นเพศที่อ่อนแอกว่าผู้ชาย จะพูดอะไรก็ควรให้เกียรติเธอบ้างสิ คำก็ขายตัว สองคำก็ร่าน พวกเขาเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่าถึงได้พูดจาดูถูกเหยียดหยามเพศแม่อย่างนี้!
“ใส่ร้ายเหรอ ผิดแล้ว…พวกกูแค่พูดความจริง มีแต่มึงนั่นแหละที่โง่! โดนมันหลอกแล้วยังไม่รู้ตัว มึงมันโง่!” ควินตะโกนใส่อย่างระงับอารมณ์ไว้ไม่ไหว
คิดว่าจะยอมฟังกันบ้าง แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม!
“ถ้าผมโง่ คนฉลาดอย่างพวกพี่ก็ไม่ต้องมาพูดกับผม กลับไปสิ ออกไปจากห้องผมเดี๋ยวนี้เลย ออกไป!” ต้าร์ตะโกนไล่เสียงดังลั่นห้อง หอบหายใจแรงจนตัวโยน
“ไล่กูเหรอ”
แซทถามลอดไรฟัน ยกหลังมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก นัยน์ตาจ้องเขม็งที่ร่างโปร่งบาง ก่อนจะหลับตาลงทั้งที่ในใจร้อนรุ่มเหมือนถูกไฟผลาญ
กูจะให้โอกาสมึงอีกครั้งต้าร์ แค่ครั้งเดียว!
ควินเห็นเพื่อนยืนหลับตานิ่งก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ ชายหนุ่มหันกลับมามองเจ้าของห้อง ใบหน้าเรียวขาวเปลี่ยนสีเพราะแรงอารมณ์ ชายหนุ่มระบายลมหายใจแล้วเอ่ยบอกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“ฟังกูก่อน…”
“ผมบอกให้ออกไป!” ต้าร์ตะโกนไล่อีกอย่างไม่คิดจะฟัง
ควินกำมือแน่น ยิ้มหยันให้กับความอดทนและความพยายามจะพูดคุยกับเด็กหนุ่มอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็สูญเปล่า
“ไม่ออกใช่มั้ย ก็ได้…ผมจะไปเอง” ต้าร์บอกเสียงแข็งแล้วเดินตรงไปที่ประตูห้อง
เพล้ง!
ขาเรียวหยุดชะงักทั้งที่ยังเดินไปไม่ถึงประตู ดวงตากลมเบิกโพลงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า แจกันดอกไม้ลายสายรุ้งที่วาดเองกับมือเมื่อตอนประถม เดิมทีมันควรวางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง แต่มันกลับถูกขว้างมากระแทกประตูจนแตกและร่วงกราวลงกระจายเต็มพื้นหน้าประตู
ถ้าเดินเร็วกว่านี้ แจกันคงแตกใส่หน้า… พวกเขาคิดจะทำอะไร!
มาสร้างความเดือดร้อนให้แล้วยังทำลายข้าวของอีกเหรอ!
“กูยังไม่ได้สั่งให้มึงไป” น้ำเสียงเหยียบเย็นเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง
V
V
V
V
V
V
-
ต้าร์เม้มปากแน่น สูดลมหายใจเฮือกใหญ่แล้วค่อยๆหันกลับไปมอง นัยน์ตากระตุกวูบ
“พวกพี่จะทำอะไร”
ถามเสียงเบาพลางก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัวกับท่าทีคุกคามของร่างสูง แซทแสยะยิ้มเดินเข้าหาเจ้าของห้องที่หน้าซีดเผือดพลางดึงเข็มขัดออกจากขอบกางเกงยีนโยนทิ้งอย่างไม่สนใจว่ามันจะไปกองอยู่ที่ทิศทางไหน
“บ้าไปแล้วเหรอไง!”
ตะโกนลั่น ตั้งท่าจะหันหลังวิ่งหนีแต่แรงโอบรัดจากแขนแกร่งตามมาเกี่ยวเอวไว้แน่น
“ปล่อยผม!”
ร้องพลางดิ้นพล่าน ใบหน้าซีดเผือดส่ายไปมาทั้งอาการตื่นกลัว เสียงหัวเราะแผ่วที่ข้างหูแม้เสียงจะเบาแต่กลับได้ยินชัดเจนราวกับร่างสูงจงใจให้ได้ยิน
“ปล่อยผมนะ! พี่ทำบ้าอะไร! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้! ปล่อยสิ!”
แซทไม่สนใจอาการต่อต้านสุดกำลังของร่างเล็กในอ้อมแขน ชายหนุ่มเหวี่ยงคนฤทธิ์เยอะลงบนเตียงจนอีกฝ่ายจุกจนตัวงอก่อนจะตามไปคร่อมทับอย่างไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้พลิกตัวหนี มือใหญ่จับมือข้อมือเล็กทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะแล้วกดจนจมฟูกนุ่ม กันไม่ให้ร่างเล็กยกมือขึ้นทำร้ายกันอีก
บอกแล้วไงว่ากูให้โอกาสมึงแค่ครั้งเดียว!
“ออกไป! ออกไป!!!” ต้าร์ตะคอกใส่อย่างตื่นกลัวทั้งดิ้นพล่านหวังให้หลุดจากคนที่คร่อมตัวอยู่
แซทแสยะยิ้ม โน้มหน้าเข้าใกล้ใบหน้าเรียวเล็ก มองสบนัยน์ตาสั่นระริกนั้นแล้วกดริมปากลงบดเบียดกับริมฝีปากนุ่ม คนใต้ร่างเบิกตากว้างอย่างตกใจที่ถูกจู่โจมอย่างรวดเร็วและคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้ ส่งเสียงประท้วงในลำคอทั้งส่ายหน้าแรงไม่ยอมให้อีกฝ่ายรังแกเอาตามแต่ใจ แต่ถึงคนตัวเล็กจะต่อต้านยังไงก็สู้แรงคนตัวใหญ่กว่าไม่ได้ ฟันคมขบริมฝีปากล่างจนได้กลิ่นคาวเลือด เจ้าของริมฝีปากบางร้องครางเพราะความเจ็บเผลอเผยอเรียวปากให้ลิ้นร้อนชื้นฉกเข้าไปหวานหาความหอมหวานในโพรงปาก ไล่รุกลิ้นเล็กที่ตั้งใจหลบหลีกันจนเจอแล้วเกี่ยวกระหวัดรัดตรึงจนคนฤทธิ์เยอะเริ่มอ่อนแรงลงปล่อยให้คนรุกไล่บดจูบอย่างรุนแรงอยู่อย่างนั้นจนพอใจ
“พี่เนส…พี่ครับ…ช่วยผมด้วย!”
ต้าร์ร้องเรียกพี่ชายเสียงแหบพร่าเมื่อปากบวมเจ่อทั้งยังห่อเลือดเป็นอิสระ รู้ว่าตัวเองไม่มีทางสู้ไหวก็ตอนที่คนด้านบนผละริมฝีปากออกไป นัยน์ตากลมเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใส นอนหอบหายในแรงอยู่ใต้ร่างสูงที่ยังคร่อมกายส่งรอยยิ้มร้ายกาจมาให้กัน
“พี่มึงไม่อยู่หรอก”
ต้าร์หันไปมองคนพูด ควินยืนอยู่ข้างเตียง เขากำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกอย่างใจเย็น นัยน์ตาคมมองมาแล้วแสยะยิ้มให้ รอยยิ้มที่เชือดเฉือนหัวใจกันอย่างโหดร้ายที่สุด! น้ำตาไหลลงในวินาทีนั้น ต้าร์ร้องไห้ทั้งตัวที่สั่นเทิ้ม ที่พึ่งสุดท้ายที่หวังให้ช่วยเหลือกลับไม่อยู่
“ป…ปล่อยผมไป…ฮึก! อย่าทำอะไรผมเลย…”
ขอร้องเสียงสั่นทั้งน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มขาวเนียน แซทหัวเราะในลำคอ แทนคำตอบคือการกระทำที่ฉุดกระชากความหวังของคนใต้ร่างไปทั้งดวง!
“ปล่อยผม! ปล่อยผม!“
ต้าร์ร้องลั่นกับสัมผัสจาบจ้วงรุนแรงที่ดึงกระชากกางเกงนอนพร้อมทั้งปราการด้านในออกจากสะโพกก่อนที่มือหนาจะไล้ขึ้นมาถลกเสื้อขึ้นสัมผัสกับผิวเนื้อนุ่มนิ่มขาวจัดตั้งแต่หน้าท้องไล้ขึ้นไปถึงหน้าอกจนเป็นริ้วแดงขึ้นตามแรงที่ขย้ำลงบนผิวอ่อน
“ฮึก! ขอร้อง…ผมขอร้อง…ปล่อยผมไปเถอะ…”
ต้าร์สะอื้น ขอร้องทั้งน้ำหน้านองหน้า เจ็บกับสัมผัสที่หนักหน่วงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ปลายนิ้วที่บดขยี้ลงบนหน้าอกยิ่งสร้างความเจ็บปวดปนกับความรู้สึกแปลกใหม่ให้กัน
“มันสายไปแล้ว”
แซทเค้นเสียงบอก มองคนที่ยังพยายามดิ้นสู้อยู่ใต้ร่างด้วยสายตาร้อนแรงเพราะตัณหาบุกยึดจิตใจไม่หลงเหลือความเมตตาไว้ให้คนที่ไร้ทางสู้
“ขอร้อง…ผมขอร้อง…อย่าทำแบบนี้”
ใบหน้าซีดเซียวส่ายไปมา น้ำใสรินไหลออกจากหางตาเป็นสาย เสียงยวบของฟูกนุ่มบอกให้รู้ว่ามีอีกคนที่ทิ้งน้ำหนักตัวลงมา
“พี่ครับ อย่าทำผมเลยนะ ผมกลัวแล้ว ฮือ…”
ต้าร์ปล่อยโฮอย่างอดกลั้นต่อไปไม่ไหว นัยน์ตาแดงก่ำมองสบสายตาคมของคนที่คร่อมตัวอยู่แล้วหันไปมองอีกคนที่นั่งเปลือยท่อนบนมองอยู่ข้างๆอย่างอ้อนวอนทั้งน้ำตาคลอเบ้า ตัวสั่นแรงขึ้นอย่างน่าสงสาร
กลัว…กลัวที่สุดในชีวิต!
“จำได้มั้ยว่าวันนั้นมึงทำอะไรไว้”
แซทถามเสียงเย็น กดแรงลงที่ข้อมือเล็กเมื่อคนใต้ร่างออกแรงดิ้นขึ้นมาอีก
“ผมขอโทษ ผมขอโทษ”
ต้าร์บอกรัวเร็ว แต่คนถามแสยะยิ้มแล้วผละมือที่ลูบไล้หน้าอกมาบีบคางเรียวไว้แน่น
“มาขอโทษวันนี้ ช้าไปหรือเปล่า”
“ผมผิดไปแล้วครับ ผมขอโทษ ขอโทษครับ ผมขอโทษ”
เสียงแหบพร่าพร่ำบอกหวังให้เขาใจอ่อนยอมปล่อยตัว แต่คนที่นั่งมองอยู่ข้างๆทำให้เจ้าของห้องช็อคกับสิ่งที่เห็น
ถุงยาง…กล่องถุงยาง!
ควินหยิบอุปกรณ์ป้องกันโยนให้เพื่อน แต่เพราะสองมือของแซทยังจับกุมข้อมือเล็กไว้และยังบีบคางเรียวอยู่มันเลยตกอยู่ข้างๆตัว
“จับมันไว้”
แซทหันไปบอกเพื่อนเพื่อที่จะผละออกไปใส่ถุงยางฯ ไม่สนใจว่าคนฟังใต้ร่างจะรู้สึกยังไง เสียงร้องไห้ดังและเสียงสะอื้นไม่ได้ช่วยให้ความสงสารบังเกิดขึ้นในใจของชายหนุ่ม
เพี๊ยะ!
ต้าร์ฟาดฝ่ามือเข้าใส่ใบหน้าของควินทันทีที่สองมือเป็นอิสระเมื่อเขาขยับเข้ามาใกล้และโน้มตัวลงมาจะจับข้อมือไว้ต่อจากเพื่อนของเขา ควินขบกรามแน่นจนได้ยินเสียงดังกรอด นัยน์ตาสีเฮเซลแข็งกร้าวตวัดมองร่างเล็กที่นอนร้องไห้จนตัวสั่นอยู่
“คนเลว! พวกพี่มันเลว!!!” ตะโกนด่าลั่นทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
“เออ! กูมันเลว! กูจะให้มึงเห็นว่าคนเลวมันเป็นยังไง!”
ควินตวาดกลับด้วยความโกรธจัดแล้วคว้าข้อมือเล็กทั้งสองข้างกดลงบนฟูกด้วยแรงที่ทำให้คนหมดทางสู้นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ก่อนจะกระแทกจูบลงบนเรียวปากบางอย่างต้องการลงโทษเด็กดื้อที่กล้าทำร้ายร่างกายเขาเป็นครั้งที่สอง ฝ่ามือที่ฟาดลงบนใบหน้าเมื่อครู่เปรียบเสมือนน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟให้โหมกระพือ ควินบดจูบทั้งดูดดื่มทั้งดุดัน ลิ้นร้อนก็ไล่ต้อนลิ้นเล็กให้เกี่ยวกระหวัดกันไว้อย่างชำนาญด้วยประสบการณ์ที่ผ่านกิจการบนเตียงมาอย่างโชกโชน จนร่างเล็กส่งเสียงครางประท้วงในลำคอชายหนุ่มจึงยอมถอนจูบออกมาให้เจ้าของเรียวปากแดงช้ำได้พักหายใจ
“ปล่อยผม! ปล่อยผม!!!”
ต้าร์ร้องพลางดิ้นพล่านขึ้นมาอีกแม้จะรู้ตัวว่าไม่มีทางสู้แรงพวกเขาได้ก็ตาม เสียงรูดซิปกางเกงดังขึ้นราวกับเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงในความคิดของเจ้าของห้อง ต้าร์หันไปมองคนที่คร่อมตัวอยู่แล้วก็ต้องสะอื้นดังกับสิ่งที่เห็น
“มึงจะดิ้นให้เหนื่อยทำไม ครางเสียงหวานๆให้พวกกูฟังดีกว่า”
แซทว่าเสียงหยันพลางกระตุกยิ้มร้ายหลังจากใส่ถุงยางฯเสร็จ ต้าร์ร้องไห้ดังพลางส่ายหน้าแรงมือที่ถูกจับรวบไว้เหนือศีรษะสั่นเพราะความกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
“ขอร้อง…ผมขอร้อง…ฮือ…”
แซทปัดความรู้สึกสงสารออกไปจากใจเมื่อมองช่วงตัวขาวเนียนใต้ร่างกระเพื่อมไหวรุนแรง ชายหนุ่มสะบัดหัวไล่ความคิดแล้วโถมตัวเข้าใส่ร่างเล็ก ตะบมฝ่ามือใหญ่ลงบนสะโพกเปลือยเปล่าแล้วบีบเคล้นเคล้าคลึงด้วยแรงปรารานาทั้งหมดของหัวใจ กลิ่นกายหอมเฉพาะตัวของเด็กหนุ่มยิ่งปลุกอารมณ์ดิบให้ลุกโหม ควินเพิ่มแรงกดที่ข้อมือเล็กเมื่อเจ้าตัวเริ่มออกแรงต่อต้านด้วยการดิ้นรน
“อย่า…อย่าทำอะไรผมเลย”
เสียงวอนขอดังขึ้นพร้อมเสียงร้องไห้แต่ก็ไม่มีใครสนใจ แซทก้มหน้าลงซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างหื่นกระหายมือใหญ่ก็ตะโบมลูบไล้สะโพกกลมกลึงแล้วไล้ลงไปที่ต้นขาขาวเนียนก่อนค่อยๆจับแยกเรียวขาเล็กออกกว้างแทรกตัวลงตรงกลางหว่างขา แม้เจ้าของร่างจะออกแรงต่อต้านดิ้นพล่านยังไงก็ไม่สามารถสู้สองมือใหญ่ที่จับกดหัวเข่าไว้ไม่ให้ขยับ
“อย่า…อย่าทำ…หยุด…ฮึก! หยุดเดี๋ยวนี้”
ส่ายหน้าทั้งน้ำตาเมื่อสัมผัสได้ว่านิ้วมือของคนที่คร่อมตัวอยู่คลืบคลานเข้ามาใกล้ช่องทางด้านหลัง จมูกโด่งและริมฝีปากที่ขบเม้มสร้างรอยไว้ที่ลำคอถอยห่างออกไปทำให้ร่างเล็กผวาเฮือก
“อ๊า!”
เสียงร้องครางอย่างเจ็บปวดดังลั่นห้องพร้อมกับอาการเกร็งตัวของคนที่ถูกล่วงล้ำด้วยนิ้วเรียวยาวที่สอดแทรกเข้ามาภายใน รู้สึกเจ็บร้าวราวกับมีเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงลงบนผิวกาย ควินมองใบหน้าหวานชื่นเหงื่อนิ่วหน้าด้วยความเจ็บก็โน้มหน้าลงจูบที่ข้างแก้มเนียนอย่างปลอบประโลมหวังบรรเทาความเจ็บปวดให้ แต่จมูกโด่งกลับแตะถูกหยดน้ำตา ใบหน้าคมผละออกราวกับแตะต้องของร้อน
“ฮึก!”
เสียงสะอื้นดังจนคนมองใจกระตุก ควินโน้มหน้าเข้าหาอีกครั้งแล้วค่อยๆกดจูบลงบนเรียวปากนุ่มที่เม้มแน่นจนแทบเป็นเส้นตรงบังคับให้เจ้าตัวคลายแรงแล้วเปิดปากให้สอดลิ้นร้อนเข้าไปเก็บเกี่ยวความหอมหวานภายใน ร่างเล็กตัวสั่นเกร็งเจ็บปวดกับสิ่งแปลกปลอมที่ล้วงลึกทั้งยังขวานไปทั่วก่อนที่จะถอนนิ้วออกไปแล้วแทรกกลับเข้ามาใหม่พร้อมจำนวนนิ้วที่เพิ่มเข้ามาอีก เจ็บจนร้องไม่ออกเมื่อนิ้วเรียวยาวทั้งยังร้อนผ่าวขยับเข้าออกอยู่อย่างนั้น เสียงในลำคอดังอื้ออึงเพราะจูบที่เพิ่มแรงบดเบียดมากขึ้น แต่สัมผัสต่อมาก็ทำให้ทั้งร่างกระตูกวาบดวงตาเบิกโพลง ควินถอนปากออกไปเมื่อรับรู้ว่าคนที่จูบอยู่เกร็งตัวแข็งทื่อ น้ำตาไหลออกมาเป็นทางจนเปียกผ้าปูเตียงเป็นดวง
“เจ็บ…ผมเจ็บ ฮึก! อย่าเข้ามา อย่าทำผมเลย ผมขอร้อง ผมผิดไปแล้ว”
น้ำเสียงเจ็บปวดบอกอย่างอ่อนแรง ร่างกายสั่นไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้นกายเข้าออกเป็นจังหวะหนักหน่วงของคนเบื้องบน แรงที่กดทับอยู่ที่ข้อมือเล็กคลายออกแล้วผละออกไปในที่สุด เมื่อสองมือเป็นอิสระไร้พันธนาการผู้เป็นเจ้าของก็จับกำผ้าปูเตียงไว้แน่นจนมันยับย่นอยู่ในอุ้งมือชื้นเหงื่อ
แซทมองใบหน้าหวานแหงนเงยขึ้นสูง เปลือกตาบางปิดแน่นอีกทั้งริมฝีปากที่เม้มจนเป็นเส้นตรงคล้ายอาการของคนที่ข่มกลั้นความเจ็บปวดไว้สุดกำลัง ชายหนุ่มกระแทกตัวเข้าหาถี่รัวก่อนทอดถอดกายออกมาให้เพื่อนรับช่วงต่อ
ควินก้มหน้าลงจูบไล้แผ่วเบาที่หน้าท้องแบนราบ ค่อยๆจูบไล้ขึ้นไปที่หน้าอกบางแล้วไปหยุดซุกไซร้จมูกกับซอกคอหอมกรุ่น ขบเม้มสร้างรอยแดงช้ำเป็นจ้ำๆอย่างถือสิทธิ์ความเป็นเจ้าของในตัวเด็กหนุ่มแล้ววางสองมือร้อนผ่าวลงบนสะโพกผาย แรกเริ่มลูบไล้เพียงแผ่วเบาก่อนจะเพิ่มแรงเคล้นจนคนใต้ร่างบิดตัวเร้า ผิวกายขาวจัดนุ่มนิ่มไปทุกสัดส่วนปลุกความกระหายอยากให้ต้องรีบประคองแกนกายเข้าสู่ความอบอุ่นแต่รัดตรึงกลืนกินตัวตนจนสุดความยาวให้ต้องร้องคำรามออกมาอย่างเสียวซ่านทุกอณูความรู้สึกที่ได้รับจากเรือนกายหอมหวาน ชายหนุ่มโถมแรงเข้าใส่ด้วยจังหวะหนักหน่วงราวกับคนไม่เคยได้ปลดปล่อยอารมณ์ดิบออกมาเนิ่นนาน
“อ๊ะ!...อ๊า…”
ยิ่งพอได้ยินเสียงครางกระเส่า ชายหนุ่มก็ยิ่งเร่งจังหวะกระแทกกระทั้นเข้าใส่ราวกับเสียงหวานที่ได้ยินเป็นแรงผลักดันชั้นยอด นัยน์ตาสีเฮเซลมองลึกเข้าไปในดวงตากลมใสแล้วโน้มหน้าลงจูบกับริมฝีปากนุ่มสีสด ไล้เล็มผิวเนื้ออ่อนนิ่มแผ่วเบาอย่างต้องการแก้ตัวที่กระแทกจูบใส่เด็กหนุ่มไปก่อนหน้า แต่ช่วงล่างยังส่งความแข็งแกร่งเข้าไปในร่างกายของคนตัวเล็กเป็นจังหวะที่ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอันตรธานหายไป เหลือไว้แต่ราคะที่ครอบง่ำพื้นที่จิตใจ สัมผัสร้อนๆที่ไหลซึมออกมาทำให้ตาคมกระตุกวูบ สีแดงเข้มของเลือดสดๆทำให้ชายหนุ่มต้องรีบถอนจูบพร้อมกับผละตัวออกห่าง
แซทขึ้นมาคร่อมทับร่างเล็กอีกรอบด้วยความกระสันของอารมณ์ที่เดือดพล่าน ยิ่งได้สัมผัสชิดใกล้ ยิ่งได้สอดตัวลึกเป็นหนึ่งเดียวกัน ก็เหมือนร่างกายถูกดึงดูดไว้ด้วยกลิ่นกายหอมหวาน ชายหนุ่มยื่นมือข้างนึงออกไปดึงมือที่กำผ้าปูเตียงไว้แน่นให้คลายออกแล้วสอดประสานไว้ ส่วนมืออีกข้างก็จับเชยคางเรียวขึ้นแล้วกดจูบดูดดื่มลงบนเรียวปากบาง สอดแทรกปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากหอมหวาน รุกไล่เกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กที่หลบหลีกัน คิ้วเข้มขมวดเมื่อใบหน้าหวานส่ายไปมาทั้งยังส่งเสียงในลำคอคล้ายจะประท้วง ชายหนุ่มเลื่อนมือไปลูบไล้เรียวขาขาวแล้วกระแทกตัวตนเข้าใส่ร่างเล็กด้วยแรงที่มีทั้งหมด
“อ๊า!”
เสียงหวีดร้องดังก้อง แซทเร่งจังหวะจนร่างเล็กตัวสั่นคลอนไปตามแรง
“เจ็บ…ผมเจ็บ ฮึก!”
ได้ยินเสียงแหบพร่า แซทก็มองสบนัยน์ตาแดงก่ำ รับรู้ว่าเจ้าตัวกำลังขอความเมตตา หากแต่อารมณ์ดิบที่ถูกปลุกจนเตลิดไปไกลยากจะมอดดับ เขาเลยมองเมินกับสิ่งที่เห็นไป
“เปลี่ยนท่าสิวะ มึงเห็นไหมว่าตัวมันช้ำหมดแล้ว”
ควินที่ยืนสูบบุหรี่อยู่หันมาบอกเพื่อนเสียงแข็ง
“มันช้ำเพราะมึงไม่ใช่เหรอไง ไอ้เหี้ย มึงเล่นขย่มมันจนหมดแรง คราวนี้ทีกู มึงอย่ามาเสือก หุบปากเงียบๆไปเลย”
แซทว่ากลับ ความปรารถนาในตัวเด็กหนุ่มเหนือการควบคุมทำให้เผยตัวตนที่แท้จริงออกมาจนหมด ชายหนุ่มถอนตัวออกมาแล้วขยับนั่งก่อนจะสอดแขนแกร่งเข้าใต้แผ่นหลังเปล่าเปลือยให้ลุกขึ้นมานั่งบนตัก ตะบมมือลงบีบเคล้นสะโพกผายแล้วดันร่างเล็กที่อ่อนระโหยโรงแรงขึ้นสูงบังคับให้อีกฝ่ายลดตัวลงมาตอบรับตัวตนของเขาเข้าไปในร่างกาย หยดน้ำตาไหลลงบนอก แซทมองสบสายตาตัดพ้ออย่างไม่สนใจ มือใหญ่เคล้นคลึงสะโพกหนักหน่วงกระตุ้นเร่งเร้าให้คนด้านบนขยับตัวไปตามจังหวะที่เขาชักนำ มืออีกข้างยกขึ้นบีบท้ายทอยดึงให้ใบหน้าหวานก้มลงมารับจูบดูดดื่ม ฟันคมขบกัดกับผิวเนื้ออ่อนนิ่มจนได้เลือดอีก
“น้อยๆหน่อยมึง กูยังไม่เล่นปากมันจนได้เลือดนะโว้ย”
“แล้วเลือดที่ไหลออกจากรูนี่อะไร สันดาน เงียบไปเลย กูบอกให้มึงหุบปาก”
แซทด่าเพื่อนอย่างหงุดหงิดที่ถูกขัดอารมณ์พอดีกับที่ร่างเล็กเอนตัวซบลงมาบนบ่า ชายหนุ่มสวนแกนกายเข้าใส่จนคนบนตักไหวคลอนไปตามแรง
“โคตรฟิตเลยวะ มึงหยิบคอนดอมให้กูหน่อยดิ”
แซทหันไปบอกเพื่อนด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะอารมณ์ที่พุ่งขึ้นใกล้จะปลดปล่อย
“ไอ้สัด มึงเหงี่ยนมากหรือไง”
ควินด่ากลับพลางพ่นควันบุหรี่ออกมากลุ่มใหญ่
“เออ! อย่าพูดมาก ของกูมันเหลือถุงสุดท้ายแล้วในกล่อง”
ควินแสยะยิ้มร้ายให้เพื่อนแล้วเดินไปทิ้งมวนบุหรี่ใส่ในกระถางต้นไม้ประดับบนโต๊ะญี่ปุ่นมุมห้องแล้วเดินกลับมาหยุดอยู่ข้างเตียง
“แลกกับค่าเหนื่อยกู มึงจับมันนอนคว่ำดิ กูจะให้มันออรัล”
“มึงแม่งเหี้ยวะ รีบไปหยิบมาให้กูเร็วๆเลย”
เมื่อตัณหาครอบครองจิตใจบวกกับสันดานดิบในตัวฉุดรั้งสติสัมปชัญญะของความดีและความเมตตาออกไปจากใจ เหลือไว้เพียงกามารมณ์ ในส่วนลึกของจิตใจแม้รู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปมันผิด แต่สุดท้ายก็ผ่ายแพ้ให้กับความคึกคะนองของอารมณ์เถื่อน ยอมให้ตัณหาและความอยากเข้าครอบงำสำนึกนำ
เมื่อได้สัมผัส เมื่อได้ครอบครอง เมื่อได้หลอมรวมเป็นหนึ่ง
แม้หยดน้ำตา แม้เสียงร่ำไห้ แม้สายตาตัดพ้อ…ก็ไร้ความหมาย
------------------------------------------------------------------------
:o12: :katai1: :m15: กระดึ้บหนีออกจากเล้า :z10:
แต่งเอง กลัวเอง กว่าจะทำใจลงได้ อ่านทวนแล้วอ่านทวนอีก :sad4:
ปั่นตอนนี้ต้องย้อนกลับไปอ่านอินโทรเปิดเรื่องประกอบเพราะมันเป็นเหตุการณ์เดียวกัน
พออ่านแล้วก็ค้นพบว่า "ทำไมมันโหดร้ายจังวะ" :a5: :z3: :katai1: :o12: :monkeysad:
แล้วมาถามตัวเองว่า "ตรูทำอะไรลงไป" :o12: คำบรรยายว่าสลดใจแล้ว บทสนทนาของสองหนุ่มยิ่งเถื่อนกว่า
ว๊ากกกกกก!!! :m31: :fire: ขอโทษนะคะ ขอโทษจากใจถ้าเรื่องนี้จะทำให้ความรู้สึกของคนอ่านแย่
และมันจะแย่กว่านี้แน่เมื่อถึงตอนจบ o22 (ยืนกางแขนน้อมรับทุกคำด่า) :beat: :z6: :ling2:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์ ขอบคุณสำหรับการติดตาม ขอบคุณจริงๆจากใจ :pig4: :L1: :กอด1:
-
:z3:
-
สงสารต้าร์จุงเบย TOT แงงงงงงงง :mew6:
-
เพลีย ต้าร์มาขอโทษตอนนี้ทันไหม ควินกับแซทกลับมาอธิบายก็ยังไม่ยอมฟังอีก
เป็นเมียมันสองคนหน่ะดีแล้ว ยิ่งอ่านยิ่งหงุดหงิด แต่ต้องอ่านต่อไป
-
พอได้มาอ่านจุดเริ่มต้นจริงๆแล้วเหมือนจะหายใจไม่ออกเลยค่ะ
อ่านไปก็เครียดไป สงสารน้องต้าร์ เฮ้ออออออออ
แต่เป็น NC ที่ถึงใจจริงอะไรจริง 5555555555
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ รอตอนหน้าเช่นเดิมมม
ปล...คนแต่งงค่าาา คือตอนนี้(พอ)ทำใจ(ได้บ้างแล้ว)สำหรับตอนจบที่ไม่แฮปปี้ แต่ว่าอย่าย้ำเยอะๆๆสิค๊าา มันหน่วงอย่างบอกไม่ถูกก แต่ก็รอติดตามต่อค่า ไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนน คนแต่งก็อย่าหายนะค๊า คึคึ
-
:o12:
-
อ่านตอนนี้ก็รู้สึกได้เลยว่า
ไม่แปลกที่ต้าร์จะไม่เปิดใจให้ :mew4:
แต่อยากบอกกับต้าร์ในปัจจุบันนะ ว่าอย่าปิดใจตัวเอง :hao5:
-
ต้าร์ก็สมควรโดนเหมือนกันนะ ก็เล่นหน้ามืดตามัวหลงอิเมเปิ้ลจนไม่ยอมฟังคำอธิบายอะไรเลย
-
จะมีใครว่าเรามั๊ยถ้าจะบอกว่าไม่สงสารต้าร์เลยนะ :เฮ้อ:
ตอนแรกก็สงสารอยู่หรอก แต่พอมาอ่านอดีตแล้ว เราสมน้ำหน้าว่ะ อาจฟังดูโหดร้าย แต่มันก็เพราะต้าร์ทำตัวของต้าร์เอง ฟังความข้างเดียว แต่ถ้าถามว่าเรื่องนี้ใครผิด ผิดหมดแหละ แต่ผิดคนละอย่างกัน แต่สุดท้ายทุกคนก็ได้รับบทเรียนที่เจ็บปวดเหมือนกันหมดในตอนสุดท้าย
-
เศร้าอ้ะเราไม่กล้าอ่านละเอียดๆเลย แอบกลัว กลับมาตอนปัจจุปันเถิด มาม่าซะเราหดหู่เลย TT0TT :katai1: :katai1:
-
แค้นนน มันแค้นน :fire:
เรื่องนี้จบไม่แฮปปี้ ยิ่งสะใจ ก๊ากกกกก ถึงจะให้อภัย แต่พวกนี้ไม่สมควรได้ดี
อยู่อย่างทรมานไปซะพวงเอ็ง ขอให้ต้าร์เจอเรื่องดีๆซะทีเถิด สาธุ :katai4:
ถึงตาร์จะผิดนิดนึง (เข้าข้างสุดดฤทธิ์) แต่เทียบแล้วตาร์ยังละอ่อนนัก ละอ่อนที่หลงในความรักมันก็งี่เง่างี้เกือบทุกคนแหละ
แต่เจ้าสองคนมันโต(แต่ตัว)แล้ว ทำเด็กน่ารักบริสุทธิ์ให้แปดเปื้อน ก็สมคสรที่จะไม่สมหวังในความรักที่เห็นแก่ตัว
แม่งยังไม่ทันจีบให้รู้ว่ารัก ก็จับรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว :ling1: (แค้นตรงนี้ละ ฮา)
-
รำคาญต้าร์อาะ ฟังพี่เขาบ้างเหอะ
ถ้าฟังดีๆตอนแรกก็ไม่โดนแล้ว
นี่คือหลงเมเปิ้ลไม่ลืมหูลืมตา
ไม่สงสารค่ะ
-
อ่านไปกลัวไป สงสารต้าร์ :sad4: :sad4:
-
โอ๊ย จะเป็นลมมมมม :o12: :o12:
เอาจริงๆเลยนะ คือเรื่องนี้ช่วงแรกเรารู้สึกว่าควินกับแซทจะดูร้ายกาจมากแบบเลวมากๆๆ อินโทรมาก็ข่มขืน ฉากต่อมาก็ลากเข้าไปในห้องน้ำ
แต่พออ่านต่อไปเรื่อยๆ จะรู้สึกว่าก็ไม่ได้ร้ายขนาดนั้น เหมือนดูเป็นคนปากแข็งที่ไม่ยอมพูดจาดีๆ ตามอารมณ์ยาก
แต่ที่จริงแล้วยังมีมุมที่เป็นห่วงต้าร์แล้วก็แคร์ความรู้สึกต้าร์อยู่บ้างเหมือนกัน
จนคิดอยู่เลยว่ามันจะรุนแรงได้ขนาดอินโทรเปิดเรื่องเลยเหรอ สงสัยมันคงมีเหตุการณ์ที่สองคนนั้นจำเป็นต้องทำแบบนั้นกับต้าร์ละมั้ง
แต่พอมาอ่านย้อนอดีตถึงฉากนั้นจริงๆแล้วก็ตกใจ แบบ เห้ยยยย
ที่แซทกับควินทำแบบนี้มันดูไม่มีเหตุผลเอาซะเลยอ่ะ มันคือแค่อารมณ์โกรธที่ต้าร์ไม่ยอมฟัง แค่นั้นจริงๆ
ถึงต้าร์จะน่าหงุดหงิดที่ไม่ยอมฟังอะไรก็จริง แต่นี่มันก็เกินไปอ่ะะะ
มันแรงไปรึเปล่าาาาาาา
อ่านไปก็บีบไป อร๊ากกกกก
:katai4: :katai4: :katai4:
-
เราไม่สงสารต้าร์ที่เกิดเรื่องแบบนี้ เพราะทำตัวเอง
แต่บางทีต้าร์ก็โชคร้ายดันไปหลงรักยัยเมเปิ้ลผู้หญิงร้ายกาจ
แล้วอิพระเอกสองคนนี้ ก็เลวร้า้ยเกินไปนะ
ด้านที่น่ารักๆของเธอ แสดงมันออกมาบ้างเถอะ
เฮ้ออ อดีตมันผ่านไปแล้ว กลับมาตอนปัจจุบันเถอะ
:กอด1: :กอด1:
-
เศร้า........
-
สงสารต้าร์นะ
แต่ในใจก็แบบว่ารำคาญต้าร์อ่ะ หลงเมเปิ้ลอยู่ได้ :เฮ้อ:
-
พอมาอ่านเหตุการณ์ย้อนหลังเต็มๆ แบบนี้ จากในตอนเริ่มเรื่องที่ด่าว่าว่าควินกับแซทเลวแึค่ไหน
จนถึงตอนนี้ คงต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ ไม่ใช่ไม่สงสารต้าร์ แต่มันเป็นเพราะต้าร์ทำตัวเองทั้งนั้น หูเบา หลงเชื่อคนง่าย รักแบบไม่ลืมหูลืมตา แต่ควินกับแซทก็ทำเกินไปหน่อย เราเป็นคนอ่านเราเลยคิดว่า
"เฮ้ย ทำไมไม่หาหลักฐานล่ะ ก็รู้ว่าต้าร์เป็นคนยังไง ของแบบนี้มันต้องให้เห็นกับตา!"
แต่มันก็แค่ความคิดของคนอ่านอย่างเรา เพราะถ้ามันเป็นไปตามที่คิด ก็คงไม่เกิดควิน แซท และต้าร์ที่เป็นแบบนี้
รอตอนต่อไปค่ะ อยากรู้ว่าถ้าต้าร์รู้ความจริงแล้วจะทำยังไง
ปล. เรายังยืนยันนะว่าควินกับแซททำเกินไปจริงๆ :hao5:
-
พี่ควินกะพี่แซท โหดได้ใจ
แอบสงสารน้องต้าร์
แต่ก้อนะถ้าน้องต้าร์จะฟังพี่ควินกะพี่แซทสักหน่อย ก้อคงไม่เป็นแบบนี้
แต่เค้าเข้าใจพี่ควินกะพี่แซทนะ เข้าใจนักเขียนด้วย ถ้ามันจะโหดและรันทดจนจบเรื่องล่ะก้อเค้ารับได้ อิอิ
-
คือถ้าต้าร์ฟังพวกพี่เขาตั้งแต่แรก ก็อาจจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก :katai1:
-
อันที่จริงก็สงารต้าร์นะที่ต้องมาเจอแบบนี้
แต่ก็เป็นเพราะตัวของต้าร์เอง ที่เชื่อคำโกหกคำโตของนังเพศยานั่น เลยเกิดเรื่องขึ้นมา
แต่ถ้าไม่มีหล่อน ยังไงๆ สองเพื่อนนี่ก็ต้องบังคับให้ต้าร์เป็นของพวกเขาอยู่ดี
ให้กำลังใจคนแต่งค่าาา รอตอนต่อไป อิอิ
-
อ่า ก็นะ เราแอบเซ็งนิสัยตาร์นะ แต่ประเด็นหลักท่ีอยากถาม...อืม
สองคนนี้รักตาร์จริงๆเหรอ?? อ่านช่วงท่ีสองคนนี้ตอนก่อนหน้านี้ บอกว่า ถ้าได้เห็นรอยย้ิมของตาร์ทุกวัน
และความใสซ่ือ ทำให้รู้สึกว่าท่ีตกหลุมรักในส่ิงเหล่านี้ แต่กลับทำลายมันลงด้วยตัวเองเน่ียนะ?
ต่อให้ทุกวันนี้ยิ้มได้ มันก็ไม่เหมือนเดิมอยู่ดี แล้วจะให้เค้ารักตอบ เอาจริงนะๆนะ ยังไงๆก็ทำใจ
รักหมดใจไม่ได้อ่ะ ต่อให้มีเหตุการ์ณหรืออะไรท่ีทำให้ๆอภัยแล้วก็เหอะ
ไอ้ท่ีทำลงไปเน่ียเพราะรักใช่ไหม? เป็นรักท่ี'เห็นแก่ตัวมาก'เลยล่ะนะ เหอะๆ
-
เห็นนักเขียนอัพนานแล้ว แต่ว่าเพิ่งทำใจมาอ่านได้ สู้ๆนะฮะ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
อย่าให้ต้องบรรยายสาธยายพิมด่าออกมาเป็นคำพูดเลยคะถึงความสารเลวของอิผีนรกสองตัวนั้น มันคงสำรอกออกมาเป็นคำพูดไม่หมด เหนื่อยเเละเพลียมากในตอนนี้ สิ่งที่อยากได้รับจากนิยายเรื่องนี้ในฐานะที่เป็นคนอ่านเก่าเเก่ของนิยายเรื่องนี้มาตั้งเเต่เเรกคือ อยากเห็นพวกมันเจ็บปวดเจียนตายจนเเทบบ้าจนทนไม่ไหว ทุกข์ทรมานเเสนสาหัส นึกทบทวนย้อนหลังสารภาพบาปต่อสิ่งที่มันทำลงไป ขอเหลือเกินเถอะคะขอให้พวกมันเจ็บปวดจนทนอยู่ไม่ได้ตายตอนจบทั้งคู่เลยได้ยิ่งดีคะ ขอร้องจากใจจริงคะ รักพี่เก๋มากคะขอบคุณคะ :L1: :L1: :L1:
-
แปลกใจที่บางคนไม่สงสารต้าร์ เราสงสารนะ สงสารตั้งแต่ไปหลงรักยัยเมเปิ้ลแบบไม่ลืมหูลืมตา สงสารที่มาเจอสองคนนี่ สงสารที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้
ต้าร์ผิดไหม บอกได้เลยว่าผิด หูเบา ฟังความข้างเดียว อารมณ์ร้อน แซทกับควินพูด อาจจะไม่ต้องเชื่อก็ได้ รู้จักกันไม่นาน แต่กับเฟียซ ถ้าเฟียซพูดก็ฟังซะบ้าง สนิทกันมาตั้งนาน น่าจะรู้นะว่าใครที่จะหวังดีกับตัวเอง
ต้าร์ไม่ฟังควินกับแซท ควินกับแซทโกรธ ถามหน่อยว่ามันสมควรเหรอที่จะทำกับต้าร์แบบนั้น? มีสิทธิ์อะไรที่ไปตัดสินว่าต้าร์สมควรโดน? ต้าร์แค่เข้าใจผิด และไม่คิดจะฟัง ทำให้โกรธ ถามจริงเถอะว่าการไปข่มขืน แล้วบังคับ จำกัดสิทธิทุกอย่างนั่นมันสมควรแล้ว! ถ้าต้าร์ไปฆ่าพ่อฆ่าแม่ของทั้งคู่มันอาจจะสมควรอยู่ แต่นี่ไม่ใช่ มันอารมณ์เหนือเหตุผลล้วนๆ ลองนึกเล่นๆว่าขับรถปาดหน้า แล้วอีกคันเอาปืนยิงตาย สมเหตุสมผลและสมควรไหม!?
ส่วนแซทกับควิน แหมมมมม ประวัติดีมากกกกกกกเลยเนอะ พี่เนสกันท่า เฟียซก็เตือน เมเปิ้ลก็เป่าหู(แต่ชีก็ไม่ได้โกหกไปซะหมด ถูกไหม?)
ลองคิดซะว่าเป็นตัวเราบ้าง เราจะรู้สึกยังไง ที่แน่ๆพี่เนสคงขาดใจ ดูแลมาตั้งนาน ทะนุถนอมมาตั้งนาน
ข้อดีของการเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นคือ (อ่านจากพาร์ทปัจจุบันนะ) เรารู้สึกว่าต้าร์โตขึ้นจริงๆ (แต่ไม่อยากให้โตขึ้นเพราะเหตุการณ์ที่ร้ายกาจขนาดนี้เลย T^T)
รอตอนหน้าค่ะ ฮืออออออ ขมขื่นอ่ะ คนแต่งเก่งมาก คนอ่านมีอารมณ์ร่วมกันสุดๆเลย
ปอลิงสอง มันยังจะมีเลวร้ายกว่านี้อีกเรอะ! ทำอะไรลงไปค้า! ทำไรลงป๊ายยยยย!? แบดเอนด์ที่ว่าคงไม่ใช่ต้าร์ต้องทนอยู่กับสองคนนี้จนเป็นบ้าไปใช่มั๊ยยยยยย!!! (/เพ้อ)
-
ต้าร์เป็นคนที่โง่แล้วอวดเก่ง ดันทุรัง มีความเชื่อเรื่องใดแล้วไม่ฟังเหตุผล
งานนี้โดนข่มขืน เรากลับสมน้ำหน้า...คนโง่ย่อมเป็นเหยื่อของคนฉลาด(แกมเลว) :m16:
เรื่องนี้สรุปว่าเป็นเรื่องไอ้สารเลว กับเหยื่อที่แสนโง่!!!!
-
เห็นด้วยกับคุณ Ratnalin ทุกประการ ตอนนี้ไม่อ่านละสงสารต้าร์ เฮ้อเมื่อไรจะพ้นมือคนชั่วได้มีคนรักดีๆกับเขาบ้าง น่าสงสารจริงๆ
-
ในที่สุดก็ย้อนกลับมา ณ จุดเริ่มต้นจนได้
เหนื่อยใจกับต้าร์จิงๆ ที่คิดเข้าข้างอินังเมเปิ้ลอยู่
ถึงต้าร์จะไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่
แต่ก็น่าจะคิดได้นะว่าถ้าเมเปิ้ลมันไม่ร่านแล้วมันจะท้องได้งัย?
สุดท้ายตัวเองก็เลยต้องโดน...ซะ
สงสารหน่ะก็สงสารต้าร์อยู่หรอก
ครั้งแรกอิพี่สองคนนี่ก็จัดหนักเลย (ความหื่นเข้าครอบงำว่างั้น)
มิน่าต้าร์มันเลยกลัวที่จะมีอะไรด้วย
ประมาณว่าขอให้ได้ตัวไว้ก่อน แล้วใจค่อยมาทีหลัง (แต่งก่อนจีบ คลุมถุงชนชัดๆ)
ไม่ฟังความเห็นน้องมันเล้ยยย แต่ก็ทำใจซะเหอะต้าร์
มีปั๊วหล่อแถมรวยทีเดียวพร้อมกันตั้งสองคน จะหาที่ไหนได้อีกชาติเน้........
เห็นคนเขียนบอกใกล้จะจบแล้วสินะ
แล้วบทสรุปของเรื่องนี้จะเป็นยังไง
แล้วต้าร์จะรู้ความจิงเรื่องนังเมเปิ้ลกะฮาล์ฟเมื่อไหร่
รอติดตามตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้เสมอ
และขอบคุณคนเขียนมากๆจ้า :mew1:
-
อ่านแล้วก็สงสารต้าร์
ไม่มีใครหรอกที่ผิดขนาดถึงต้องโดนลงโทษด้วยการรุมข่มขืน
โกรธยังไงก็ไม่มีสิทธิไปทำคนอื่นแบบนี้หรอก
คนทำนี่ก็ช่าง... :katai1:
ควินแซทเอ้ย
-
สงสารต้าร์
พวกพี่ๆนี่เลวเนอะ
แต่ต้าร์ก็โง่เองที่เชื่อคนแบบเมเปิ้ล
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มันทำให้รู้สึกเคยว่า แม้จะจบแบบไม่แฮปปี้ ก็ไม่มีอะไรคาใจซักนิดเดียว
-
ต้าร์ทำตัวเองจริง ๆ นะนั่น ทำไมไม่ยอมฟังควินกับแซทอธิบายบ้าง แล้วยังทำแบบนั้นพูดแบบนั้นกับควินกับแซทอีก คนแบบควินกับแซทอดทนได้ขนาดนี้ก็แปลกแล้ว ถ้าไม่ใช่ต้าร์คงไม่มานั่งอธิบายแล้วอธิบายเล่าแบบนี้หรอก แต่ควินกับแซทอารมณ์ร้ายไปหน่อยไหม รักต้าร์ทำไมไม่พิสูจน์ตัวเอง ทำแบบนี้ไม่สงสารต้าร์บ้างหรือไง
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ตอนนี้ที่รอคอย อ้ากกกกกกกกกก
จะบอกว่า สงสารตาร์จับใจ และก็ไม่โทษว่าเป็นความผิดของตาร์ด้วย
ถึงต้องมาโดนแบบนี้ ถ้าเปลี่ยนได้ ก็อยากโดน(?)แทนตาร์นะคะ อิอิ (หวังอะไรมึง)
แซทควิน ก็โหดเกิ๊นนนนนนน พี่แซทได้เปิดซิงตาร์หรอ กรี๊ดดดดดด (ดีใจแทน)
ถ้าเนสกลับมาเจอน้องตัวเองในสภาพแบบนี้ คงต้องช็อคแน่ๆ
แต่ป่านนี้ เนสก็คงป่นปี้แล้วละม้างงงงงง
-
จะมีใครน่าสงสารได้เท่าตาร์อีก เศร้า........
ครั้งแรกคงเจ็บน่าดู แถมเป็นครั้งแรกที่ตาร์ไม่สมยอม
บวกกับอารมณ์ดิบเถื่อนของสองหนุ่ม ที่ใส่กันไม่ยั้ง
กลายเป็นตราบาปและฝันร้าย ที่ตาร์ไม่มีทางลืมไปได้
-
ต้าปิดหูปิดตา สมควรเเล้ว ถ้าเป็นเรา คงทำเหมือนควิน กับแซทอ่ะ อืม...............ชอบมาม่าจัง
-
หน่วง :เฮ้อ:
-
มาอ่านรอตอนต่อไป อิอิ... :hao6: :hao6: :hao6:
-
:ruready :ruready :ruready จากใจ...สงสารซะทุกคนเลยอ่ะ กุซิก กุซิก ขอบคุณที่อัพให้อ่านตลอดๆจ้า :hao7: :hao7: :hao7:
-
การทำตัวงี่เง่าไม่ใช่เหตุผลให้ใครต้องโดนข่มขืน ที่ว่าสมควรแล้วโหดร้ายไปหรือเปล่า มันเป็นความคิดที่น่ากลัวมาก ถ้าเราบอกว่าคุณคอมเมนต์ไม่ถูกใจสมควรโดนข่มขืนคุณจะด่าเราเปล่า ไม่รู้ดิ การอิน การเข้าถึงเป็นเรื่องหนึ่ง แต่ความถูกต้องก็มีได้เหมือนกันแม้มันจะเป็แค่นิยาย จริงอยู่ว่าเราก็รู้สึกว่าตาร์งี่เง่าไป หลงละเมอไป แต่มันไม่ได้แย่ถึงขนาดที่จะเป็นชนวนให้ตัวเองต้องเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้
ในสายตาเรายังไงพี่ควินกับพี่แซทก็ผิดอยู่ดีไม่ว่าเหตุผลจะมาจากอะไรการกระทำชำเราคนอื่นมันก็ผิดอะนะ แถมยังกักขังหน่วงเหนี่ยว ยิ่งทำกับคนที่ตัวเองรักด้วย มีวิธีที่ดีกว่านี้แต่เลือกที่จะเป็นคนร้ายเองก็คงต้องรับผลกรรมกันไป
สนับสนุนคนแต่งที่บอกจบไม่ดีเราก็เห็นด้วยนะ
คือแบบถึงจะเป็นพระเอก จะรักนางเอกมากแค่ไหนแต่ทำผิดก็คือทำผิด ไม่สนับสนุนให้พวกเขาสมหวัง ถึงมันจะเป็นแค่นิยายแต่แค่เห็นหลายคอมเมนต์บอกว่าตาร์สมควรมันก็โคตรน่ากลัวเลยนะ
แค่คนคนเดียวมาทำแบบนี้ก็โหดแล้ว แต่นี่มีถึงสองคน คูณสองความโหด ไม่ว่ายังไงก็ลบภาพแบบนี้ไม่ได้ง่ายๆ หรอก
ไม่ว่าต่อไปตาร์จะเผลอรัก เผลอรู้สึกดีด้วย เผลอให้อภัยทั้งสองไปแล้ว
แต่พี่แซทกับพี่ควิทนั่นแหละจะเป็นฝ่ายที่ทนอยู่กับมันไม่ได้ ทนอยู่กับตาร์ได้ไม่ตลอดรอดฝั่ง เพราะถ้าเขาสองคนรักน้องมากแค่ไหน เขาจะยิ่งเจ็บปวดกับสิ่งที่เขาหยิบยื่นให้น้องมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งตาร์รักเขา เขาจะยิ่งรู้สึกผิด
ถ้าได้รักใครคนหนึ่งเราจะรู้ว่าการทำร้ายเขามันทำให้เราเจ็บปวดไม่ต่างกัน และในปัจจุบันสองคนนี้กำลังเผชิญอยู่
ตาร์อาจจะอยู่ในสายตา ทำตามที่บอก ไม่ดื้อ แต่แทบจะหาความสุขจากพี่ควินกับพี่แซทได้น้อยกว่าตาร์นัก
ยิ่งย้อนเรื่องเก่าให้อ่านเราก็ยิ่งคิดว่าพี่ทั้งสองคนก็แค่ถูกใจ ยังไม่ได้รัก แค่ชอบ ถ้าพี่รักมากกว่านี้ มากกว่าตัวเองและกันและกัน พี่สองคนจะฆ่ากันเองและไม่ยอมแบ่งตาร์ให้ใครแน่นอน
เชื่อเถอะ ต่อให้อีกฝ่ายจะเป็นเพื่อนสนิทแค่ไหน มีรสนิยมแบบเดียวกันแค่ไหน แต่มาถึงเรื่องคนที่ตัวเองรัก ให้เป็นใครก็แบ่งไม่ได้หรอก
แต่ต่อมาอาจจะรักก็นะ อันนั้นก็พูดยาก แต่พี่ก็ขยี้มันลงไปแล้ว หนทางสำหรับเราสามคนที่ทำได้คือปล่อยตาร์ไป ตามจีบตาร์ใหม่ ให้ตาร์เห็นถึงความรักและจริงใจ ให้ตาร์ยอมรับทั้งคู่ได้โดยไม่ใช่การยัดเยียด
พวกพี่ถึงจะมีความสุข
แต่ก่อนจะไปถึงความสุขนั้น พี่จะทุกข์อย่างแสนสาหัสก่อนจะได้เจอมัน
รับกรรมกันไปก่อน อยากเป็นพระเอกที่น่าภูมิใจก็คงต้องล้างความบาปผิดที่ตัวเองสร้างขึ้นมาซะก่อน
ป.ล. ยังไงก็รออานบทสรุปนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายในอีกแง่หนึ่ง สนุกดีเหมือนกันค่ะ
-
อ่า อ่านทันแล้ว ในที่สุดเรื่องก็ดำเนินมาเจอะกับฉากแรก
พี่ควิน พี่แชท .. โหดว่ะ สงสารน้องมัน แต่ต้าเองก็ไม่ยอมฟัง ..
เฮ้อ อนาถใจ แต่เรื่องนี้สนุกดี ลุ้นๆว่าเรื่องจะเป็นยังไง
รันทดชีวิตอ่ะ จะว่าไปพี่ควินกับพี่แชทก็น่าสงสารนะ
ถึงจะทำตีวไม่ดีก็เถอะ อ๊ากกกกก ค้างจริง รอจ้าาา สู้ๆน้า
-
HEARTBREAKER
42
(80%)
ควันบุหรี่ลอยปนไปกับมวลอากาศและค่อยๆจางหายไปในที่สุด แต่กลิ่นยังคงติดตัวคนสูบไม่หาย นัยน์ตาสีเฮเซลสงบนิ่งหากยังแฝงความสับสน ชายหนุ่มระบายลมหายใจพร้อมกับควันพิษแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้ากับปัญหาใหญ่หลวงที่ตนเองเป็นคนก่อ เสียงร้องไห้คร่ำครวญและเสียงวอนขอแหบพร่าของคนที่หลับสนิทอยู่ในห้องยังดังก้องอยู่ในความทรงจำ เสียงใสๆที่เคยเรียกชื่อกัน กลับกลายเป็นเสียงร้องห้ามปนสะอื้น…ราวกับจะขาดใจ ไม่กล้าถามว่าเจ็บไหมกับสิ่งที่ยัดเยียดให้ เพราะหลักฐานที่ได้เห็นกับตามันชัดเจนโดยไม่ต้องมีคำตอบ ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหล เสียงร้องครางที่ดังเกือบค่อนคืนก็แหบพร่าจนไม่มีเสียงจะร้องต่อ ร่างกายบอบบางถึงขั้นสลบไป เพราะไม่ได้แข็งแรงพอที่จะรองรับอารมณ์ดิบเถื่อนของผู้ชายร่างสูงถึงสองคน
“หมดยังวะ ขอมั้งดิ” แซทเอ่ยขอบุหรี่พลางเดินมาหยุดอยู่ข้างๆเพื่อน
แซทที่กำลังยืนคิดอยู่หันมามองแล้วส่งซองบุหรี่ให้พร้อมกับไฟแช็ค
“ตื่นยัง” ควินถามถึงคนในห้อง ตาก็มองไปที่ประตู
“ยัง”
แซทตอบเสียงเรียบ พ่นควันพิษออกจากปาก ยกมือข้างที่ว่างเสยผมอย่างหงุดหงิดกับอารมณ์ที่ไม่คงที่ของตัวเอง ยิ่งคิดถึงคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงความรู้สึกทั้งดีและแย่ก็ตีกันยุ่ง รู้สึกดีที่ได้ครอบครอง แต่ก็รู้สึกแย่กับสิ่งที่ทำลงไป พอสติคืนกลับมาก็ตอนที่เห็นว่าอีกฝ่ายสลบไปคาอกทั้งๆที่กำลังสอดใส่อยู่บนตัว มารู้ว่าร่างบางๆนั้นบอบช้ำมากแค่ไหนก็ตอนที่ได้เช็ดตัวเปลี่ยนชุดใหม่ให้ ผิวขาวจัดเต็มไปด้วยรอยกัด ทั้งขบเม้ม ดูดเป็นจ้ำแดงเกือบทั่วตัวไล่ตั้งแต่ลำคอลงมาถึงต้นขาเรียว ที่ริมฝีปากบางก็มีรอยแตก ข้อมือเล็กช้ำเป็นรอยนิ้วกำรอบอย่างชัดเจน เพิ่งรู้เต็มตาก็วันนี้ว่าร่างโปร่งบางที่มักจะเห็นจนชินตาในชุดนักเรียนม.ปลาย เวลาที่เปลือยเปล่าไม่มีเสื้อผ้าปกปิดจะดูผอมบางขนาดนั้น แม้แต่เอวยังคอดเล็กเหมือนผู้หญิง ผิวที่ขาวจัดแค่ถูกจับยังเป็นรอยแดง แต่นี่ทั้งถูกบีบเคล้นคลึงไปเต็มฝ่ามือ เต็มอารมณ์ที่โหมเข้าใส่ไม่ยั้ง เลยกลายเป็นช้ำแดงเป็นจ้ำๆ เยอะสุดก็เป็นตรงสะโพก ต้นขา และหน้าอก
“เหี้ยเอ้ย!”
แซทสถบออกมาอย่างหงุดหงิดอย่างไม่รู้ว่าจะจัดการกับความรู้สึกตอนนี้ยังไง ควินมองเพื่อนแล้วส่ายหน้าหน่ายๆก่อนหันหลังตั้งใจจะเดินกลับเข้าห้องไปดูอาการเด็กหนุ่ม แต่เสียงเบรกดังเอี๊ยดของรถยนต์ดังมาจากหน้าบ้านทำให้สองขาหยุดชะงักแล้วหันไปมองอย่างสงสัย
“ไอ้เนส” แซทเอ่ยชื่อเพื่อนออกมาเบาๆด้วยคาดไม่ถึงว่าจะได้เจออีกฝ่ายในเวลานี้!
“น้องกูอยู่ไหน! พวกมึงทำอะไรน้องกู!!”
เจ้าของบ้านวิ่งขึ้นบันไดมาด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว ตะคอกถามเพื่อนที่กำลังจะกลายเป็นอดีต มือบางกำแน่นจนเส้นเลือดปูนนูน
“เนส พูดเบาๆก็ได้ มึงจะตะโกนทำไม”
ร็อคที่วิ่งตามหลังมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ
“มึงอย่าเสือก! หุบปากไปเลย!!” หันไปตวาดใส่ นัยน์ตาวาวโรจ
ควินกับแซทยืนนิ่ง ไม่ยอมตอบคำถาม เจ้าของบ้านเห็นท่าทางนิ่งๆนั้นก็ยิ่งโกรธถลาเข้าใส่แล้วเงื้อหมัดขึ้นชกเข้าที่สันกรามของแซทเต็มแรงจนร่างสูงเซถอยหลัง ร็อคจะเข้าไปดึงตัวไว้แต่ก็ถูกสายตาดุปราม นัยน์ตากลมใสแดงก่ำ
“อย่ามาห้ามกู!” เนสหันกลับไปตวาดใส่ แล้วหันมามองควินกับแซทที่ยังยืนนิ่ง ไม่ยอมพูดจา
”ถ้าน้องกูเป็นอะไรไป” นัยน์ตาวาวโรจสั่นไหวมองร่างสูงตรงหน้าเรียงไปทีละคน “กูจะฆ่าพวกมึงทุกคน!!!” ตะโกนลั่น ตัวสั่นเพราะโทสะที่กักเก็บมาตลอดคืน
ตุ๊บ!
เสียงดังอยู่ในห้องทำให้เนสสะดุ้งหันไปมองประตู รู้สึกใจคอไม่ดีทั้งยังวูบโหวงทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเสียงนั้นเกิดจากอะไร และก่อนที่ควินกับแซทจะทันได้ขยับตัว เนสก็พุ่งตัวไปเปิดประตูห้องออกทันที เพราะไม่ได้ล็อค ประตูเลยเปิดได้อย่างง่ายดาย แต่ภาพที่เห็นในห้องของน้องชาย กลับทำให้คนเป็นพี่แทบช็อคทั้งยืน!
“ต้าร์…”
คนเป็นพี่ครางชื่อน้องชายพร้อมกับหยดน้ำตา ก่อนเดินเข้าไปหาร่างเล็กที่นั่งชันเข่าอยู่ที่พื้นข้างเตียง สองแขนที่มีรอยแดงช้ำยกขึ้นโอบกอดตัวเองแน่น ทั้งตัวสั่นเทิ้ม ใบหน้าหวานไม่ได้เงยให้เห็นแต่กลับก้มงุดอยู่กับเข่า แต่เสียงร้องไห้เบาๆที่ลอดออกมาก็ทำให้เนสแทบทรุดก่อนจะเดินถึงตัวน้อง
“ต้าร์”
เอ่ยเรียกเสียงแผ่วพร้อมนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าน้องชาย ยื่นมือสั่นๆออกไปเตะไหล่เล็กแต่คนถูกสัมผัสกลับผวาเฮือกกระถดตัวหนีอย่างหวาดกลัว
“ต้าร์…นี่พี่ไง พี่เอง”
เนสบอกทั้งน้ำหน้าเอ่อคลอแล้วขยับเข้าหา แต่น้องก็ยิ่งผวาถอยหนี
“ก…กลัว…กลัวแล้ว อย่าเข้ามา…”
เสียงสั่นพร่าที่บอกออกมาให้ได้ยินทำให้คนเป็นพี่ปล่อยโฮแล้วโผเข้ากอดน้องไว้แน่น
“ฮือ…อย่า…ออกไป…ออกไป”
คนถูกกอดสะดุ้งเฮือก ลนลานพลางร้องไห้ฟูมฟายทั้งยังส่ายหน้าแรง สองแขนที่กอดตัวเองไว้แน่นบีบต้นแขนตัวเองซ้ำรอยช้ำเดิมที่ได้รับจากพายุอารมณ์ของสองหนุ่มที่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกอยู่นอกประตู
“ต้าร์ นี่พี่เอง พี่เนสของต้าร์ไง นี่พี่เอง”
เนสพร่ำบอก น้ำตาไหลอาบแก้มจนหยดลงถูกเส้นผมนุ่มของน้อง
“ฮือ…อย่าทำอะไรผมเลย ขอโทษ…ผมขอโทษ”
ต้าร์ไม่รับรู้ ไม่รับฟัง สติพร่าเลือนจดจำได้เพียงการกระทำป่าเถื่อนของคนที่ทำร้ายกัน
“พี่อยู่นี่ต้าร์ ฮึก! พี่อยู่นี่” เนสบอกทั้งเสียงสะอื้น กอดรัดตัวน้องไว้แนบอก
“ขอร้อง…ปล่อยผมไป…ปล่อยผม”
เนสกัดฟันแน่น นัยน์ตาแดงก่ำหลับลงอย่างเจ็บปวดกับสภาพของน้องชาย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าน้องถูกพวกมันทำระยำอะไรไว้ ไม่ต้องถามก็รู้ได้ด้วยตาตัวเอง อาการหวาดกลัวของน้องยิ่งสะท้อนให้คนเป็นพี่เจ็บปวดแทบขาดใจ!
“เนส รีบพาต้าร์ไปโรงบาลก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน” ร็อคที่ยืนมองอยู่ข้างหลังเอ่ยขึ้น
“เพราะพวกมึง เพราะพวกมึง” เสียงแผ่วเบาเอ่ยออกมาราวกับคนละเมอ เนสสะอื้นจนตัวโยน ค่อยๆหันหน้ากลับมามองข้างหลัง
“ทำน้องกูทำไม”
คำถามตรงๆแต่ทำให้คนก่อเหตุสะอึกนิ่งอึ้งไปกับเหตุการณ์ตรงหน้า
“เนส”
ร็อคเรียกคนรักเสียงเบาด้วยความสงสารจับใจ ขยับเข้าไปใกล้ทรุดนั่งลงข้างๆแล้ววางมือบนบ่า บีบเบาๆให้คนที่กำลังเสียใจอย่างหนักมีสติกลับคืนมา
“พาน้องไปโรงบาล เดี๋ยวกูขับรถไปส่ง” ร็อคบอกแล้วพยักหน้าสำทับ
เนสปล่อยให้น้ำตาไหลทะลักออกมาอย่างไม่อายสายตาใคร สองแขนยังโอบกอดน้องไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เสียงร้องไห้ทั้งแรงสะอื้นของน้องยังดังให้ได้ยิน
“ต้าร์…มองพี่หน่อยสิ เงยหน้ามามองพี่หน่อย”
เนสบอกพลางคลายแรงกอดรัดแล้วจับแขนเล็กออกจากเข่า ต้าร์ส่ายหน้าไม่ยอมปล่อย กระถดตัวหนีอิงแอบจนตัวติดกับขอบเตียง
“ต้าร์ ไม่ต้องกลัว นี่พี่เอง”
เนสยังพยายามบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พยายามฟื้นยิ้มให้น้องทั้งๆที่น้ำตายังไหล ยื่นมือไปขยี้ผมน้องเบาๆอย่างที่ชอบทำเวลาที่ต้องการปลอบโยนหรืออยากให้น้องหายโกรธ หายงอน
“พี่…” สัมผัสคุ้นเคยค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในความรู้สึกของต้าร์ “พี่ครับ” ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง
เนสยิ้มทั้งน้ำตา โผเข้ากอดน้องอีกรอบ โยกตัวสั่นเทิ้มแนบอกเบาๆ
“ครับ พี่เอง” เอ่ยตอบเสียงนุ่มแล้วโน้มหน้าแนบหน้าผากกับน้อง ค้างนิ่งอยู่ครู่นึงก็ผละออก
ต้าร์ปล่อยโฮเมื่อรับรู้เต็มสัมผัสว่าคนที่กอดตัวเองอยู่คือพี่ชายแท้ๆ พี่ชายเพียงคนเดียว ปล่อยสองแขนเล็กออกจากเข่าแล้วกอดตอบพี่ชายไว้แน่น ซุกใบหน้าเปื้อนน้ำตากับอกพี่ ปล่อยเสียงสะอื้นหนักๆอย่างอ่อนแรง
“พี่ครับ…ทำไมมาช้า ฮึก!...พี่หายไปไหนมา”
คำถามของน้องทำให้เนสกัดปากตัวเองแน่นจนห่อเลือด หลับตาลงแล้วยกมือขึ้นกดหัวน้องแนบอก
“ขอโทษครับ…พี่ขอโทษ…พี่ขอโทษ”
เนสบอกย้ำอย่างเจ็บปวดก่อนจับไหล่น้องดันออกห่างแล้วไล้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาออกให้ ไม่มีอีกแล้วนัยน์ตากลมโตใสแจ๋วที่แฝงเร้นความซุกซน ไม่มีอีกแล้วรอยยิ้มหวานสดใสที่สร้างความสุขให้ทุกครั้งที่เห็น น้องชายที่ร่าเริงของเขา…ไม่มีอีกแล้ว ยิ่งมองริมฝีปากแห้งแตกของน้องก็ยิ่งรู้สึกปวดแปลบในใจ
แค่น้องคนเดียว…ยังปกป้องไม่ได้
ต้าร์สะอื้นจนตัวโยนแล้วเอนซบพี่ชายด้วยความเหนื่อยล้า เปลือกตาบวมช้ำค่อยๆปิดลงพร้อมกับแรงสั่นของตัว เนสชะงักที่น้องนิ่งไป ลองวางมือบนไหล่แล้วเขย่าเบาๆแต่ก็ไร้ปฏิกิริยาตอบกลับ พอสองมือประคองใบหน้าเปื้อนน้ำตาออกจากอก คนเป็นพี่ก็แผดเสียงดังลั่นด้วยความตกใจ
“ต้าร์! ต้าร์!!”
สองหนุ่มที่ยืนนิ่งเงียบอยู่นอกประตูเพิ่งเรียกสติกลับคืนมาได้รีบพุ่งเข้าห้อง แต่ยังช้ากว่าเจ้าของบ้านที่โอบอุ้มน้องชายซึ่งหมดสติไปขึ้นแนบอกแล้วเดินผ่านหน้าไปราวกับพวกเขาไม่มีตัวตน
“พาไปโรงบาลลุงกู” ควินบอกร็อคเสียงเบาขณะที่อีกฝ่ายกำลังก้าวตามหลังเจ้าของบ้าน
ร็อคหันมามอง พยักหน้าแทนคำตอบแล้วรีบเดินตามเนสไป ทิ้งให้เพื่อนสองคนยืนนิ่งอยู่ในห้อง
“ไอ้เนสไม่ยอมให้เข้าใกล้น้องมันแน่”
แซทบอกเสียงเรียบพลางยกสองมือของตัวเองขึ้น จ้องมองมันด้วยความรู้สึกจุกเสียดที่หน้าอกแล้วลูบหน้าตัวเองช้าๆ ควินฟังเพื่อนแล้วก็ได้แต่ยิ้มหยัน ก็สมควรอยู่หรอกที่จะไม่ให้เข้าใกล้ คงไม่มีพี่ชายสติดีคนไหนยอมให้คนที่ทำร้ายน้องตัวเองได้เข้าใกล้น้องอีกเป็นครั้งที่สอง ใบหน้าเคร่งเครียดส่ายไปมาเมื่อภาพที่ร่างเล็กนั่งซุกหน้ากับเข่ากอดตัวเองไว้แน่นทั้งยังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวฉายชัดขึ้นมาอีกทั้งๆที่เพิ่งได้เห็นไปเมื่อครู่นี้ ราวกับมันจะย้ำเตือนถึงความผิดบาปที่ได้ทำลงไป
“กูจะไปโรงบาล ให้ลุงหมอช่วยดูอาการต้าร์” ควินบอกเพื่อนแล้วเดินเร็วออกจากห้อง
“กูไปด้วย” แซทร้องบอก เดินตามหลังไปด้วยสภาพจิตใจที่หดหู่
*************************************************
เนสเดินวนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเอกชน ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาดูอิดโรยจนคนที่อาสาขับรถพามาส่งมองตามด้วยความเป็นห่วง สองมือที่โอบประคองน้องชายมาตลอดทางจนกระทั่งส่งตัวน้องขึ้นเตียงให้บุรุษพยาบาลเข็นเข้าห้องฉุกเฉินไปยังคงสั่นเพราะความหวาดกลัวกับอาการหมดสติไปของน้อง
“เนส นั่งก่อน น้องไม่เป็นอะไรหรอก ถึงมึงหมอแล้ว”
ร็อคบอกเสียงอ่อนด้วยความเป็นห่วงสภาพร่างกายอีกฝ่าย ทั้งช็อค ทั้งตกใจ ทั้งเสียใจ ทั้งหวาดกลัว ทุกความสึกแย่ๆถาโถมเข้าใส่ ยังมีแรงยืนอยู่ไหวก็นับถือในความเข็มแข็งแล้ว แม้นัยน์ตาแดงก่ำนั้นจะยังมีน้ำตาเอ่อคลออยู่
เสียงวิ่งดังมาให้ได้ยิน ร็อคหันไปมองก็เห็นว่าเป็นเพื่อนตัวเองที่ตามมา ชายหนุ่มรีบเดินเข้าไปหาแล้วดันให้เพื่อนถอยไปคุยที่มุมเสา ให้ห่างจากคนที่ยังเดินวนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
“ถ้าไม่อยากให้เนสอาละวาด พวกมึงกลับไปก่อนเหอะ”
“กูไม่กลับ ต้าร์ยังอยู่ข้างใน มึงจะให้พวกกูกลับไปหาเหี้ยอะไร”
แซทตอบกลับเสียงแข็งอย่างไม่สบอารมณ์ ควินเองก็จ้องหน้าเพื่อนเขม็งที่ไม่ยอมเข้าข้างกันแต่กลับมาไล่ให้กลับ
“พวกมึงทำอะไรไว้ ยังไม่รู้ตัวเหรอวะ สิ่งที่พวกมึงทำมันเหี้ยมาก เหี้ยมากๆ” ร็อคบอกอย่างหัวเสีย
“เออ! กูรู้! กูยอมรับ! กูจะรับผิดชอบต้าร์เอง! จบมั้ย!”
แซทตะคอกใส่เพื่อน ไม่สนว่าที่ตัวเองยืนอยู่คือโรงพยาบาล สถานที่ปลอดเสียงรบกวนผู้ป่วย ควินกำมือแน่นอย่างทนอยู่เฉยไม่ไหว ขายาวก้าวไปทิศทางเดิมแต่ร็อคคว้าแขนดึงรั้งไว้
“อย่าไป มึงก็รู้ว่าเนสไม่ยอมให้พวกมึงเข้าใกล้ต้าร์แน่”
“ปล่อยกู”
ควินเค้นเสียงต่ำ สั่งเพื่อนด้วยนัยน์ตาดุดัน บอกให้รู้ว่าถ้ายังไม่ยอมปล่อย ได้มีเรื่องแน่ ร็อคถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างกลุ้มใจกับความดื้อดึงของเพื่อน
“เชื่อกู พวกมึงกลับไปก่อน”
“กู ไม่ กลับ”
แซทบอกเน้นทีละคำแล้วเดินกลับไป ควินเองก็กระตุกแขนจนหลุดจากมือเพื่อนแล้วเดินตามไป
“ต้าร์ ต้าร์”
เดินกลับมาที่หน้าห้องฉุกเฉินก็เห็นบุรุษพยาบาลเข็นเตียงผู้ป่วยออกมาพอดี บนเตียงคือร่างบางของต้าร์ที่นอนหลับสนิทอยู่ มีสายน้ำเกลือต่อเข้าเส้นเลือดที่หลังมือ บุรุษพยาบาลเข็นเตียงผ่านหน้าสองหนุ่มไปราวกับทั้งคู่ไม่มีตัวตนอีกครั้ง เนสเรียกชื่อน้องอยู่ข้างๆเตียง ก้าวเดินไปพร้อมกับพยาบาลและนายแพทย์ จับมือน้องไว้ข้างนึง บีบเบาๆอย่างต้องการให้น้องรู้สึกตัวฟื้นคืนสติกลับมา
ร็อคมองตามหลังเนสแล้วหันกลับมามองเพื่อน ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจแล้วเดินตามขบวนเตียงคนป่วยไป
“กูจะไปหาลุงหมอ” ควินบอกเพื่อนแล้วเดินไปตามแผนกที่ญาติผู้ใหญ่ทำงานอยู่
แซทนิ่วหน้าอย่างหงุดหงิดกับสถานการณ์ที่เผชิญอยู่ในตอนนี้ก่อนตัดสินใจเดินไปตามทางที่เตียงผู้ป่วยถูกเข็นไป เดินมาถึงหน้าห้องพักพิเศษก็หยุดยืนอยู่หน้าประตูเพราะเพื่อนยืนขวางทางอยู่
“เป็นเหี้ยอะไรของมึงวะร็อค มึงจะเอายังไงกับกู ห๊ะ!” แซทว้ากใส่
“กูไม่อยากให้เนสอาละวาดใส่พวกมึง เชื่อกู กลับไปก่อน”
“อาละวาดก็ช่างหัวมัน กูไม่สน”
“นี่มันโรงบาล ไม่ใช่บ้านมึง จะทำเหี้ยไรก็มีสติหน่อย”
ร็อคบอกเสียงแข็ง เริ่มจะหงุดหงิดที่เพื่อนไม่ยอมฟังคำเตือน แซทกำลังจะอ้าปากโต้กลับแต่ประตูห้องพักผู้ป่วยพิเศษเปิดออกมาขัดซะก่อน ร็อคถอยออกมายืนห่างๆ บุรุษพยาบาลเดินออกมาก่อน ตามมาด้วยพยาบาลและนายแพทย์ รั้งท้ายด้วยญาติผู้ป่วยที่เดินออกมาส่ง ปิดประตูห้องแล้วก็ยืนนิ่งขวางไว้
“เนส” ร็อคเรียกแล้วเดินเข้าไปหาเมื่อกลุ่มหมอกับพยาบาลเดินไปไกลแล้ว
เจ้าของชื่อยืนนิ่งเงียบ แต่กำมือแน่นจนสั่น แซทมองเห็นอาการของอีกฝ่ายแล้วก็กัดฟันแน่นอย่างข่มกลั้นโทสะ รู้ว่ามันโกรธ รู้ว่ามันแค้น รู้ว่ามันเสียใจ แต่เขาก็รู้สึกไม่ต่างกัน!
“ไม่ต้องห่วง ลุงจะดูแลให้”
เสียงทุ้มนุ่มของนายแพทย์เอ่ยบอกกับหลายชายที่ตัวสูงกว่า แซทหันไปมอง ยกมือไหว้สวัสดีญาติผู้ใหญ่ของเพื่อนซี้
“ขอบคุณครับ ผมฝากด้วย” ควินบอก ฝากฝั่งคนป่วยให้ลุงช่วยดูแล
นายแพทย์ใบหน้าคมสันท่าทางใจดียิ้มให้หลานชายกับเพื่อนแล้วเดินกลับไปทำงานต่อ พอไม่มีคนนอกอยู่แล้ว เนสก็ตวัดสายตาดุมองคนที่ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจน้องชาย เดินเข้ามาหาด้วยท่าทีแข็งกร้าว นัยน์ตาเต็มไปด้วยความโกรธ เกลียด เจ็บแค้นและชิงชัง ‘อดีต’ เพื่อนที่เคยคบหากันมา และมันจะกลายเป็น ‘อดีต’ นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป!
"รู้ตัวมั้ยว่าทำอะไรลงไป" น้ำเสียงอ่อนล้าเอ่ยถามแผ่วเบากับสองหนุ่มตรงหน้า นัยน์ตาแดงก่ำคลอเอ่อไปด้วยน้ำตาแห่งความเสียใจก่อนที่มันจะค่อยๆไหลรินลงมาเป็นทาง
'ต่อให้ร้องไห้ให้ตาย ก็ย้อนเวลากลับไปไม่ได้'
'สิ่งที่เสียไป ไม่มีทางหวนคืน'
"รู้บ้างมั้ยว่าสิ่งที่พวกมึงทำมันฆ่าน้องกูทั้งเป็น!!!"
--------------------------------------------------------------------------------------
อ่านคอมเมนท์ตอนที่แล้ว สะดุ้งเฮือก o22 แต่ละเมนท์ไฟท์กันเต็มที่มาก :m31:
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ ขอบคุณทุกกำลังใจ ขอบคุณมากๆค่ะ :กอด1: :mew1:
หากมีข้อผิดพลาดประการใด ขออภัยผู้อ่านทุกท่านไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ :z13:
ดีใจที่ยังมีคนติดตามอ่านกันอยู่ ถึงแม้จะทราบกันแล้วว่าจบไม่แฮปปี้ :sad4:
ไม่อยากให้อ่านแล้วเครียดกัน แต่ก็ไม่อยากบอกว่ามันเป็นแค่นิยาย เป็นแค่เรื่องที่แต่งขึ้น
เพราะเข้าใจว่าหลายท่านอ่านแล้วก็รู้สึกอินกัน :katai1: :z3: :z10: :ling2:
เอาเป็นว่า เก็บในสิ่งที่อยากเก็บ จำในสิ่งที่อยากจำ ฉากไหนซีนไหนที่ไม่ประทับใจก็มองข้ามมันไป
:o12: :z6: (คนอ่านบอก : นิยาย Y เรื่องนี้มันมีฉากไหนซีนไหนให้น่าประทับใจบ้างวะ?) :o12:
เจอกันอีก 70 ที่เหลือ นะคะ :bye2:
-
สงสารต้าร์ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
มายกมือยอมรับถ้าจะจบแบบไม่ happy ending
เอาแบบไม่สมหวังทั้งคู่ด้วยนะ ทั้งไอ้พี่แซทและไอ้พี่ควินนั่นแหละ
อย่าให้มีใครรอดจากบาปกรรมครั้งนี้
ขอให้ตายตกไปตามกัน
เพราะพวกแกมันสมควรแล้วจริงๆ :z6:
อ้อ...จากเรื่องดูเหมือนพวกแกสองตัวจะเหี้ยได้กว่านี้อีกนี่นา
แยกพี่แยกน้อง จับเขาข่มขืนซ้ำ แถมพูดและกระทำการที่ไม่ให้เกียรติต้าร์อีก
เพราะฉะนั้น...ถึงตอนปัจจุบันมันจะดูดีดูน่ารักแค่ไหน
แต่กรรมก็คือกรรม
ขอให้พวกเอ็งสองตัวได้ชดใช้กรรมอย่างแสนสาหัสที่สุด
และขอให้ทรมานกว่าต้าร์เป็นสิบเป็นร้อยเท่า :fire:
เพี้ยงงงงงงงงงงงงง
-
จบไม่แฮปปี้
ไม่เป็นไร เพราะที่อ่านมา ยังไม่เสียน้ำตาให้ฉากไหนสักฉากเลย ผู้ชายสองคนนั้นไม่ได้เลวหรือเเย่มากมาย
ต้าร์ไม่ได้ดูน่าสงสารที่สุด อย่างน้อยๆ ไม่ได้ฟันเเล้วทิ้ง
มันเเค่มีผู้ชายสองคนที่เอาเเต่ใจ กับ เด็กน้อยหัวเเข็ง น่ารักจะตาย
:m18: :m18:
-
เข้าใจเลยว่าทำไมต้าร์ถึงโกรธเมเปิ้ลเอามากๆ...เพราะเป็นตัวต้นเหตุของแท้เลย..
สงสารพี่กับน้องคู่นี้..อยากให้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมเร็วๆ...T_T
-
:o12: :katai1: มันบีบใจเหมือนจะตายตามพี่น้องคู่นี้ !
-
สนุกๆๆๆ
-
สองคนทำเกินไปแล้วนะ
ถึงจะโมโหก็ไม่น่าทำขนาดนี้เลย
น่าสงสารต้าร์กับเนส
เนสคงรู้สึกแย่มากๆ ที่ปกป้องน้องไม่ได้ และคงเจ็บปวดไม่แพ้ต้าร์
ถามว่าต้าร์สมควรถูกกระทำอย่างนี้ไหม ในความคิดของเรา เราว่าไม่สมควรนะ ที่ต้าร์ออกตัวแทนเมเปิ้ลเพราะต้าร์ก็รักเมเปิ้ล และหลงไปตามประสาเด็ก ไม่ได้มีอะไรมาก การที่ได้รับการตอบแทนขนาดนี้ ออกจะเป็นการกระทำที่โหดร้ายเกินไปมาก
-
สงสารต้าร์ ควินกับแซททำไปแล้วก็มานั่งเสียใจทีหลัง รักต้าร์แต่ก็ทำร้ายต้าร์ สงสารเนสนะ แต่ยังคงสงสัยว่าอะัไรทำให้เนสไม่ชอบร็อคขนาดนั้น และยังไงก็ยังอยากให้ควินต้าร์แซทนะ ตอนจบไม่ happy แต่ขอให้มีตอนพิเศษ happy ได้ไหมนะ
-
ที่จริง ควรจะสงสารทั้งสองฝ่าย แต่ก็คงต้องเอนเอียงไปทางต้าร์
เพราะทั้งควินและแซทน่าจะใช้สติคิดก่อนทำ
ส่วนต้าร์เองก็คงยังไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงถูกกระทำแบบนี้
เกิดเหตุการณ์แบบนี้แล้วคงจบแบบไม่แฮปปี้หวานแหววแน่ๆ
ถ้าเกิดต้าร์ไม่เลือกใครเลย ก็คงต้องอยู่คนเดียว
รอตอนที่เหลือค่าา :L2:
-
ตอนแรกก็อยากให้จบแบบ happy อยู่หรอก แต่พอมาอ่านตอนนี้มันก็เกิดความรู้สึก เริ่มไม่อยากให้จบแบบ happy แล้ว สงสารต้าร์
:hao5: ต่อให้ปัจจุบันแซทกับควินทำดียังไง อดีตที่เคยทำเลวเอาไว้มันก็ยังคงอยู่ ถ้าสุดท้ายพวกเขาได้อยู่กับต้าร์อย่างมีความสุข นั่นก็แปลว่า พวกเขายังไม่ได้รับผลจากการกระทำของตัวเองเลยแถมยังสมหวังในสิ่งที่ตัวเองอยากให้เป็นด้วย และต้าร์ก็จะเป็นคนที่น่าสงสารที่สุด :katai1: ไม่อยากให้เป็นอย่างงั้น
:mew6: แต่ก็ไม่อยากให้มันจบแบบเศร้าเกินอ่ะ :mew4: อย่างน้อยก็ขอให้ต้าร์อยู่อย่างมีความสุขในตอนจบ แซทกับควินก็แล้วแต่เวรแต่กรรมแล้วกัน :heaven
-
โหดเกินไปแล้วพวกพี่สองคนเนี่ย
รักหรือแค่อยากครอบครองกัันแน่
-
สงสารต้าร์จับใจเลย
ร่างกายบอบช้ำ สภาพจิตใจก็แย่
ไม่แปลกหรอกที่จะเก็บเอาไปฝันร้าย
นี่ยังดีนะที่ต้าร์ไม่สติแตกไปซะก่อน
ไม่งั้นได้กลายเป็นบ้าแน่ๆ
แล้วความผิดทั้งหมด
มันก็ตกอยู่ที่อิพี่ทั้งสองนั่นหละ
ถึงจะรับผิดชอบยังไง
ก็ไม่มีทางที่จะได้ต้าร์คนเดิม
กลับมาอีกแล้ว
:เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ
สำหรับอะไรที่มันหน่วงขนาดนี้
-
โอย จะคลั่งตาย อ่านตอนนี้แล้วหดหู่ใจมาก
ตาร์น่าสงสารมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ยิ่งคนเป็นพี่มาเจอ
สภาพน้องชาย หัวใจก็แทบแตกสลาย แทบร้องไห้ตามเนส
เข้าใจอาการของตาร์ เป็นใครก็คงทั้งกลัว ทั้งหลอน และก็กลายเป็น
ฝันร้ายในที่สุด...................
เอาใจช่วยสองหนุ่มหล่อนะ พยายามทำดีลบล้างความผิดละกัน
ดูแลเอาใจใส่และรักตาร์ให้มากๆๆๆ
ปล.อ่านแล้วอินเกิ๊นนนนนนนน
-
Tarrrr
พอรุแล้วว่าทำไมถึงจบไม่แฮปปี้
สู้ต่อไปนะต้าร ลืมเรื่องร้ายๆให้หมดนะ
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วเครียดมาก ไม่ได้ทำให้คนอ่านมีความสุข แต่ไม่รู้จะมานั่งอ่านทำไม งงตัวเอง คนเขียนคงเขียนเก่งทำให้คนอ่าน อิน เมื่อไรไอ้พระเอกในคราบผู้ร้าย 2 คนจะตาย หรือหายไปจากชีวิตต้าร์เสียที
สงสารเนส กับต้าร์มากเลย โชคร้ายมาก ๆๆ มาเจอกับสองคนนี้ ชีวิตพังทลายหมดเลย เหตุการณ์เลวร้ายขนาดนี้
มันจะฝังใจทำอย่างไรต้าร์ก็ลืมไม่ได้หรอก คนโดนข่มขืนนะ แถมโดนข่มขืนจากผู้ชาย ถึง 2 คน น่าเศร้ามาก ๆๆ เลย
รีบ ๆๆ กลับมาสู่ภาคปัจจุบันเถอะ อดีตมันผ่านไปแล้วอ่านแล้วเครียดหนักกว่าเดิม
-
อ่านแล้ว สงสาร ต้าร์ จัง
ทำไมไม่รู้จักควบคุมอารมณ์กันเลยนะ เฮ้ออ...
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:katai1: :katai1:
:m15: :m15:ทำไมสถานการณ์มันดูเลวร้ายขนาดนี้ โฮกกกกก
อยากจะบ้าตาย พี่แซทพี่ควินรู้ตัวเปล่า ทำไรลงไปเนี่ย
สมควรแล้วที่เรื่องนี้จะจบแบบไม่แฮป
ตาร์คือผู้ถูกกระทำในทุกๆเรื่อง จะมีนายเอกคนไหนโชคร้ายได้แบบตาร์
คิดว่าคงไม่มีอีกแล้วง่า :mew2: :mew6:
เอาเถอะ คิดว่าฟ้าหลังฝนก็ย่อมสดใสเสมอ ตาร์สู้ๆนะ ถึงยังไงก็เป็นเมียเค้าแล้ว :laugh:
-
สาระเเน! นี่พูดเลยทำระยำอะไรเอาไว้ยังหน้าด้านมาเป็นห่วงเขาอีก มาบอกกุเจ็บกุเเค้นบ้านป้ามึงสิ มโน!ดอกทอง! ตายไปได้เเล้วเหอะจริงๆทำมาเป็นวางอำนาจไม่สนใจอะไรๆของพวกมึง พักเหอะ! ทบทวนสติเบลอๆสมองกลับหมดเเล้ว เหนื่อยใจ
-
อิตาฮาร์ฟก็หายจากวงโคจรไปเลยนิ ??
เฮ้ ค้าร์ยังไม่รู้เรื่องเมเปิ้ลเลยนะ
โอ้ยยยยย -*- เหนื่อยค่ะ
เข้าใจความรู้สึกต้าร์เนส เรื่องนี้สองหล่อผิดเต็มๆ
อย่าว่าแต่จะรับผิดชอบเลย
เนสจะยอมรึเปล่ายังไม่รู้
อยากให้เนสกะร็อครักกัน พูดจริงๆน้า
จัดให้หน่อยนะคะ :mew2:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
บางที
การจบแบบไม่ค่อยแฮปปี้อาจจะเหมาะกับเรื่องนี้นะ
ไม่รุ้ว่าใครคิดไง
แต่ถ้าควินกับแซทได้รับบทเรียนบ้าง
มันอาจจะสาสม เอ้ยยยย เหมาะสมก้ได้ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
แซท ควินพวกนายมันโหดร้าย :angry2: ไมต้องทำร้ายต้าแล้ว :sad4:
-
:m15: นั่งร้องไห้เลย สงสาร
-
อยากบอกว่าฉากที่ประทับใจที่สุดคือ ฉากในตอนพิเศษค่ะ 555 //โดนตบ
ชอบที่ไปแอบสั่งดอกไม้ แล้วตอนมาส่งก็ทำเนียนกัน อันนั้นคือในฝันใช่มั๊ยคะ เนื้อเรื่องจริงยังไงก็ไม่มีอย่างนั้นใช่มั๊ย กระซิกๆ
สิ่งที่เสียไปแล้วมันเรียกคืนไม่ได้ อะไรที่ทำไปแล้ว เกิดผลไปแล้ว จะย้อนเวลากลับไปก็ไม่ได้เหมือนกัน ต้าร์ก็ไม่สามารถกลับเป็นแบบเดิมได้ แซทกับควินก็ต้องยอมรับผลของการกระทำ ถึงจะสำนึกผิดแล้ว(เรอะ!)ก็เถอะ สงสารเนสอีกคน เหมือนคุณแม่มาเจอว่าลูกสาวตัวเองโดนข่มขืนเลย เลี้ยงดูแทบตาย ใจแทบขาด T^T
หลังจากนี้ก็ต้องดูกันต่อ ต้าร์รู้ความจริง ฮาร์ฟตาย แล้วสุดท้ายเกิดไรขึ้นต้าร์ถึงต้องไปอยู่กับสองคนนั่น รอติดตามนะคะ
ปอลิง คู่ร็อคกะเนสเนี่ย อ่านไปอ่านมาเราว่าพอจะไปกันรอดนะ เพราะเอาเข้าจริงๆแล้ว ร็อคค่อนข้างควบคุมอารมณ์ดีมากเลยล่ะ ภาคสองอาจจบสุขสันต์ก็ได้ แต่ระยะทางมันอาจขมสุดๆเท่านั้นเอง
ปอลิง2 ตอนที่แล้วหดหู่มาก แต่ก็เม้นท์มันส์มากค่ะ ไม่เคยเม้นท์ยาวขนาดนั้นมาก่อน อินจัด 555
-
น่าสงสารต้าร์จัง T^T
-
:o12: เราสงสารตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้เลยจ้ะ แต่จะรู้สึกสงสารต้าร์มากที่สุด เพราะเขาคือคนดีที่โดนหลอกลวงจากความไร้เดียงสาของตัวเองและสุดท้ายสิ่งที่เขาได้รับคือความเห็นแก่ตัวของผู้ชายสองคนที่ปากบอกว่ารักเขาแต่กลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม :katai1:
ทั้งแซทและควินเลือกที่จะทำตัวเลวร้ายเพื่อประชดชีวิตทั้ง ๆ ที่ชีวิตของเขาก้อใช่จะเลวร้ายถ้าเขาจะยอมรับในสิ่งที่ครอบครัวเป็นและเลือกที่จะรักตัวเองมากกว่านี้ เนสนายเลือกคบคนผิดไปน่ะความเลวร้ายเลยมาตกที่น้องตัวเองน่ะ
เราทำใจกับเรื่องนี้อยู่แล้วล่ะ ว่ามันคงจะไม่ได้สวยงามอย่างแน่นอน รอตอนต่อ ๆ ไปน่ะจ้ะ :เฮ้อ:
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี U_U
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วเครียดมาก ไม่ได้ทำให้คนอ่านมีความสุข แต่ไม่รู้จะมานั่งอ่านทำไม งงตัวเอง คนเขียนคงเขียนเก่งทำให้คนอ่าน อิน เมื่อไรไอ้พระเอกในคราบผู้ร้าย 2 คนจะตาย หรือหายไปจากชีวิตต้าร์เสียที
สงสารเนส กับต้าร์มากเลย โชคร้ายมาก ๆๆ มาเจอกับสองคนนี้ ชีวิตพังทลายหมดเลย เหตุการณ์เลวร้ายขนาดนี้
มันจะฝังใจทำอย่างไรต้าร์ก็ลืมไม่ได้หรอก คนโดนข่มขืนนะ แถมโดนข่มขืนจากผู้ชาย ถึง 2 คน น่าเศร้ามาก ๆๆ เลย
รีบ ๆๆ กลับมาสู่ภาคปัจจุบันเถอะ อดีตมันผ่านไปแล้วอ่านแล้วเครียดหนักกว่าเดิม
"เป็นนิยายที่อ่านแล้วเครียดมาก ไม่ได้ทำให้คนอ่านมีความสุข" บอกตรงๆ ตอนอ่านประโยคนี้ครั้งแรก เงิบมาก o22
มานั่งคิดว่า เฮ้ย! นิยายเรามันทำให้คนอ่านเครียดขนาดนั้นเลยเหรอ? อ่านแล้วไม่มีความสุขขนาดนั้นเลย? :o12:
แต่พออ่านเมนท์นี้จบ และอ่านซ้ำอีกรอบ ประโยคนี้ก็ทำให้ยิ้มได้ "คนเขียนคงเขียนเก่งทำให้คนอ่าน อิน" :-[ :laugh:
แล้วมานั่งปลอบใจ+เข้าข้างตัวเองว่า เอาวะ! อย่างน้อยนิยายเรื่องนี้มันก็ยังทำให้คนอ่านรู้สึกอินนะเว้ย :z2:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามนะคะ ขอบคุณที่ยังตามอ่านอยู่ แม้ว่าเนื้อเรื่องจะทำให้เครียดก็ตาม :sad4:
แต่ตอนพิเศษ วันปีใหม่ วันลอยกระทง วันสงกรานต์ ไม่เครียดนะคะ รับรอง :laugh: :laugh3:
หากนิยายเรื่องนี้มีข้อผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ :กอด1:
ไม่อย่าให้เครียดเลยจริงๆ แต่ก็นะ เนื้อเรื่องมันชวนเครียดจริงๆนั้นแหละ :เฮ้อ: เอาเป็นว่าขอโทษนะคะที่ทำให้เครียด :m5:
ขอโทษที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมาให้ออกมาเป็นแบบนี้ เดี๋ยวขอแก้ตัวเรื่องต่อๆไปน้าาา :mew1: :m17:
-
ThankS
-
แอบมาส่อง หลังจากไม่ได้เข้ามาหลายวัน อิอื
พี่ควินกะพี่แซทรีบๆมาไวๆเน้อ
-
น้องต้าร์น่าสงสารอ่ะ TT
-
น้อต้าร์สภาพแย่มากจริง ๆ T^T
-
อยากอ่านต่อแล้วง่า
ดันทู้เบาๆ
-
ติดตามๆ เป็นกำลังใจให้ จะแต่งจบยังไงเอาตามใจเลย ยังไงเราก็ไม่เลิกอ่านหรอก จะไม่แฮปปี้ก็ได้ ฆ่ากันตายทั้งเรื่องก็ไม่เกี่ยงนะ o22
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:katai1: :katai1: :katai4: :katai5: :t3: มารอทุกวัน :sad4:
-
มาต่อเร็วๆนะ :L2:
-
โอยย พูดไม่ออกแล้ว
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ดันทู้ๆ
คนเขียนหายไปหลายวันแล้วอ่ะ อยากอ่านต่อแล้ว
-
:เฮ้อ: :ling1: :ling1: :katai5: :katai1: :katai1: :m15: มารอที่เล้าเป็ดทุกวัน
-
พี่มารอน้องเก๋ทุกวันเลยนะ
คิดถึงอ่า เมื่อไหร่จะมาต่อล่ะคะ
หลายวันแล้วน้า อยากอ่านใจจะขาดแล้วค่ะ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
มาต่อไวๆๆๆๆ :hao7: :hao7:
-
HEARTBREAKER
42
(ต่อ)
สองหนุ่มผู้ทำความผิดใหญ่หลวงลงไปได้แต่ยืนนิ่งเงียบไม่ตอบโต้ ร็อคมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยใจคอไม่ดี เกรงว่าเพื่อนกับคนรักจะเปิดศึกกันหน้าห้องผู้ป่วย แล้วหมอกับพยาบาลจะได้แห่กันตามมาให้เรื่องมันยุ่งวุ่นวายมากขึ้นกว่าเดิม
“พวกมึงกลับไปก่อน กูขอร้อง”
ร็อคตัดสินใจบอกเพื่อนอีกครั้งพลางเดินไปเตะไหล่ หากแต่แซทกลับปัดมือออกอย่างไม่ยอมรับความหวังดีจากเพื่อน
“ทำกับน้องกูขนาดนี้แล้ว พวกมึงยังจะหวังอะไรอีก”
เนสเค้นเสียงถาม มองหน้าคนที่ทำร้ายน้องชายด้วยนัยน์ตาแข็งกร้าว ร็อคเองก็ส่ายหน้ากับความดื้อด้านของเพื่อนที่ยังยืนนิ่งไม่ยอมกลับไปตามคำขอ
“รับปากกูไว้ แต่สุดท้าย…พวกมึงก็ผิดคำพูด”
เนสส่ายหน้าช้าๆอย่างข่มขืน ความเจ็บปวดที่น้องได้รับมันสะท้อนอยู่ในอก เจ็บราวกับมีมือล่องหนมาบีบเคล้นก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ แต่ต่อให้เจ็บแค่ไหน ก็ไม่เท่ากับความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจที่น้องแบกรับไว้
อนาคตที่สดใสยังรอให้ต้าร์ก้าวเดินไป แต่พวกมัน! พวกมันกลับทำลายเส้นทางนั้นพังยับเยินไม่มีชิ้นดี!
“พวกมึงไม่ใช่เพื่อนกูอีกแล้ว ไม่ใช่”
เนสย้ำเสียงแข็ง สายตาจ้องมองนัยน์ตาคู่คมของเพื่อนไม่กระพริบ
“ออกไปจากชีวิตน้องกู ออกไป!”
ตะโกนใส่หนาอดีตเพื่อนด้วยความคับแค้นใจ มือที่สั่นอันเนื่องมาจากการสะกดกลั้นอารมณ์ไว้สุดกำลังคลายออกอย่างช้าๆก่อนจะหันหลังกลับไปเปิดประตูห้องผู้ป่วยแต่ก่อนที่จะเดินเข้าไป ใบหน้าหมองเศร้าก็หันมามองร่างสูงที่มองมาอยู่ก่อนแล้วด้วยสายตาห่วงใย
“มึงด้วย ออกไปจากชีวิตกูได้แล้ว”
เสียงปิดประตูห้องผู้ป่วยราวกับเสียงฟ้าผ่าในความรู้สึกของร็อค ชายหนุ่มยืนนิ่ง อึ้งกับคำพูดของคนที่เดินเข้าห้องไป คนที่เขารัก แต่อีกฝ่าย ไม่เคยแม้แต่จะคิดรักกัน…ไม่เคยเลย
ร็อคเดินไปตามทางคล้ายคนหมดอาลัยตายอยากโดยไม่หันไปมองเพื่อน ควินมองตามหลังแล้วถอนใจอยากกลัดกลุ้มกับปัญหาที่เกิด รู้ว่าเนสเสียใจ รู้ว่ามันคงไม่ให้อภัยกัน แต่ที่ไล่ให้ออกไปจากชีวิตน้องชายมัน เขาทำไม่ได้จริงๆ
“กูอยากเข้าไปดูต้าร์”
แซทพูดขึ้น นัยน์ตาคมวูบไหวด้วยความเป็นห่วงและกังวลกับอาการของคนป่วย
“ไปลากไอ้เนสออกมา มึงกับกูถึงจะเข้าไปได้” ควินว่าเสียงขุ่น
“ให้ลุงหมอช่วยดิวะ โรงบาลลุงมึงนี่หว่า จะทำอะไรก็ได้” แซทบอกต่อ
“มึงคิดว่าไอ้เนสมันโง่เหรอ เกิดมันพาต้าร์ย้ายโรงบาลขึ้นมา เรื่องมันจะยุ่งกว่านี้”
ควินสวนกลับด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้น ยกมือขึ้นเกาหัวอย่างคิดไม่ตกว่าจะจัดการยังไงต่อไป แซทหน้าตึง หงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ
“กูจะไปคุยกับลุงหมอ มึงกลับไปก่อน อยู่รอทั้งคืนไอ้เนสมันก็ไม่ยอมให้เข้าไปหรอก เสียเวลาเปล่า” ควินบอกเพื่อน หันไปมองประตูห้องผู้ป่วยแล้วตัดใจเดินกลับไป
“แม่งเอ้ย! หงุดหงิดโว้ย!” แซทโวยวายอย่างหัวเสีย เดินตาขวางตามเพื่อนไป
**************************************************
เสียงพูดคุยในห้องรับแขกของคฤหาสน์พัฒนวัฒน์ทำให้คนที่เดินเข้าบ้านมาชะงักขา เงี่ยหูฟังก็ได้ยินว่าเป็นเสียงของประมุขบ้านกับพี่ชายซึ่งมีอาชีพเป็นหมอแถมยังพ่วงตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่ตัวเองเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่อยู่กำลังพูดคุยถึงคนที่แค่ได้ยินชื่อมันก็ทำให้ความเกลียดชังพวยพุ่งขึ้นมา ชายหนุ่มจะเดินต่อ แต่ประโยคที่ได้ยินก็ทำให้ขาชะงักอยู่กับที่อีกรอบ
“ฝ่ายนั้นจะเอาเรื่องควินหรือเปล่า”
“ไม่ พี่ชายเด็กคนนั้นไม่เอาเรื่อง แค่ขอร้องไม่ให้พี่ช่วยควินให้เข้าใกล้น้องชายเขา”
“ไอ้ลูกคนนี้ ขยันสร้างแต่เรื่องอยู่เรื่อย”
“อย่าไปต่อว่าซ้ำเติมลูกเลย เท่าที่คุยกัน พี่ว่าควินก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำไป”
“ที่ผ่านมามันมีแต่เรื่องต่อยตี ผมยังพอทำใจได้ ยังไงซะมันก็เป็นลูกผู้ชาย แต่ครั้งนี้มันทำเกินไป มันไปข่มขืนเขา ผมเลี้ยงลูกไม่ได้ดีจริงๆ”
คนแอบฟังเบิกตากว้างกับสิ่งที่ได้ยิน คำว่า ‘ข่มขืน’ ดังก้องอยู่ในหัว
‘ไอ้ควินมันไปข่มขืนใคร’
คำถามตามมาให้คิดหาคำตอบ
“ดูท่าว่าควินจะรักเด็กคนนั้น แต่คงต้องใช้ความพยายามมากหน่อย เพราะพี่ชายเขาดุน่าดู ห่วงน้องยังกับจงอางห่วงไข่ กว่าพี่จะกล่อมให้ใจอ่อนได้ก็เล่นเอาเหงื่อตกเหมือนกัน”
“เป็นเพราะผม ลูกถึงทำตัวเสเพลแบบนี้ ผมผิดเอง”
“ไม่เอาน่า อย่าโทษตัวเอง พี่จะช่วยพูดให้ควินกลับมานอนบ้านบ้าง ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวพี่ช่วยดูแลให้”
“เรื่องค่ารักษา พี่ช่วยไปบอกพี่ชายของเด็กคนนั้นทีว่าผมจะจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง อย่างน้อยก็เป็นการตอบแทนในความมีน้ำใจที่เขาไม่เอาเรื่องควิน ว่าแต่ เด็กคนนั้นชื่ออะไร พี่บอกมาตอนแรกผมก็ลืมไปแล้ว”
“ชื่อต้าร์ พี่ชายชื่อเนส หน้าตาดีทั้งคู่ หน้าหวานเหมือนผู้หญิง ไม่แปลกใจที่ควินจะรักเด็กคนนั้น”
“ใครอยู่ตรงนั้น!”
เสียงแข็งตะโกนถามออกมาทำให้คนที่แอบฟังอยู่สะดุ้งโหยงก่อนจะเดินเข้าบ้านไปอย่างเอื่อยๆ แสร้งปั้นหน้านิ่ง ทำท่าจะเดินผ่านขึ้นบันได แต่เสียงเรียกของเจ้าของบ้านรั้งตัวไว้ก่อน
“ฮาร์ฟ มานี่สิ”
เจ้าของชื่อเดินเข้าไปหาคนเรียก ยกมือไหว้คนเป็นพ่อกับญาติผู้ใหญ่ที่มีศักดิ์เป็นลุง
“หวัดดีครับพ่อ คุณลุง”
“ทำไมกลับบ้านดึก แล้วไปเที่ยวที่ไหนมา กลิ่นเหล้าหึ่งเลย”
คนเป็นพ่อถามอย่างเป็นห่วงที่เห็นลูกกลับบ้านดึกดื่นทั้งยังมีกลิ่นเหล้าติดตัวมา
“ฉลองสอบเสร็จครับ” ฮาร์ฟตอบเสียงเรียบ
“ปิดเทอมแล้วก็หัดอยู่บ้านบ้าง อย่าออกไปเที่ยวเตร่นัก แค่ควินคนเดียว พ่อก็ปวดหัวจะแย่แล้ว”
คนฟังแอบเบ้ปากก่อนพยักหน้าให้
“ขึ้นห้องไป”
“ครับ”
ฮาร์ฟรับคำ เดินขึ้นบันไดไปได้ครึ่งทางก็เหลียวกลับไปมองที่ห้องรับแขกอีกรอบก่อนจะหันกลับมาแสยะยิ้ม เดินต่อไปที่ห้องตนเอง เข้าห้องมาได้ชายหนุ่มก็เดินตรงไปที่โต๊ะหัวเตียง ดึงลิ้นชักออกแล้วหยิบรูปถ่ายใบนึงออกมา นัยน์ตาคมพิศมองใบหน้าหวานของเด็กหนุ่มในรูปถ่ายแล้วยิ้มมุมปากพร้อมกับที่แผนการร้ายผุดขึ้นในหัวเป็นฉากๆ ปลายนิ้วเรียวไล้ไปตามโครงหน้าของคนในรูปอย่างนึกเสียดายที่ใบหน้าสวยเกินชายและผิวขาวจัดนี้ถูกศัตรูคู่อาฆาตสอยตัดหน้าไปก่อน ถ้าไม่ติดพันเรื่องเมเปิ้ลที่กว่าจะเคลียร์จบก็ใช้เวลาอยู่นาน ถ้าไม่มัวแต่ยุ่งเรื่องบ้าๆนี่ ป่านนี้เขาคงได้นอนกับเด็กคนนี้ก่อนหน้าไอ้เหี้ยควินให้มันแค้นใจเล่นไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร ถึงเด็กนี่จะนอนกับไอ้ควินแล้วก็ไม่เป็นไร เพราะต่อจากนี้ไป เด็กนี่ต้องเป็นของเขา!
เขารู้ดี คนอย่างไอ้เหี้ยควิน มีแต่คนเข้าหามันก่อนและสมยอมนอนกับมันเอง ไม่เคยเกิดกรณีขืนใจเลยสักราย แต่กับเด็กคนนี้มันกลับใช้กำลังข่มขืน ถ้าไม่รักก็คงอยากเอาชนะ ตัดเรื่องที่มันหวังฟันแล้วทิ้งไปได้เลย เพราะแผนการคราวก่อนที่ใช้เมเปิ้ลเป็นเหยื่อล่อ มันยังออกอาการเดือดจนแทบคลั่ง
มือหนายกรูปถ่ายขึ้นจรดริมฝีปากแล้วหยุดสายตาไว้ที่ใบหน้าหวานนิ่งนาน เหยียดยิ้มให้กับแผนการที่คิดจะทำ
“เมียพี่ก็เหมือนเมียน้อง ถ้ากูจะเอาเด็กมึงบ้างก็อย่ามาว่ากันนะคุณพี่ชายสารเลว กูจะทำให้มึงเจ็บจนกระอักเลือดเลยคอยดู ไอ้เหี้ยควิน!”
**************************************************
เสียงเคาะประตูยามเช้าทำให้คนป่วยที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงสะดุ้งเฮือก มือข้างนึงจับขยุ้มผ้าห่มด้วยความหวาดกลัว แม้มึงอีกข้างจะถูกกอบกุมไว้ด้วยมืออบอุ่นของพี่ชาย แต่คนจับก็ยังรับรู้ได้ว่ามือน้องสั่น
“ขอโทษนะครับ ลุงหมอทำให้ตกใจใช่มั้ย”
นายแพทย์เจ้าของไข้ที่พวงตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอ่ยถามคนป่วยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ใบหน้าคมสันแม้อายุจะขึ้นเลขสี่มาแล้วแต่ก็ยังดูภูมิฐานสมตำแหน่งหมอยิ้มแย้มแจ่มใสให้คนป่วยได้คลายความหวาดกลัวไปบ้างว่าคุณหมอมาดี ไม่ได้เข้ามาทำร้ายกัน
เนสมองหน้าคุณหมอแล้วหันมองน้อง ยิ้มละมุนให้ ยื่นมืออีกข้างไปลูบแก้มขาวเนียนนุ่มมือเบาๆอย่างปลอบประโลม
“ไม่ต้องกลัว คุณหมอแค่เข้ามาตรวจ พี่อยู่กับต้าร์ตรงนี้ ไม่ไปไหน ไม่ต้องกลัวนะ”
ยิ้มบอกพลางจับกระชับมือเล็กไว้แน่นให้น้องอุ่นใจว่าพี่ชายคนนี้จะอยู่เคียงข้างคอยปกป้องน้องไม่ไปไหน
คนป่วยขยับปากคล้ายจะยกยิ้มให้พี่ชาย แต่มันก็จืดจางไม่ใช่รอยยิ้มสดใสเหมือนอย่างที่เจ้าตัวเคยยิ้มมาตลอด นัยน์ตากลมยังหวาดระแวงร่างสูงใหญ่ของคุณหมอ
“ลุงหมอขอตรวจหน่อยนะครับ ไม่ต้องกลัวนะ ลุงหมอตรวจแป็ปเดี๋ยว”
ต้าร์เกร็งตัวเมื่อคุณหมอเดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงแล้วยืนมือมาแตะที่หลังมือซึ่งมีสายน้ำเกลือเจาะอยู่ ใบหน้าหวานแสดงอาการหวาดกลัวรีบหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ บีบมือพี่ไว้แน่น
“เสร็จแล้วครับ” คุณหมอยิ้มบอกคนป่วย สายตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู
“น้องผมจะกลับบ้านได้เมื่อไหร่” เนสยิงคำถามใส่คุณหมอทันทีที่ตรวจอาการน้องเสร็จ
“สภาพร่างกายดีขึ้นมากแล้ว หมั่นทานยา แล้วก็ทายาแก้ฟกช้ำไปเรื่อยๆก็หาย แต่สภาพจิตใจยังมีอาการหวาดกลัวคนแปลกหน้าอยู่ ลุงอยากให้อยู่ที่โรงพยาบาลอีกสักสองสามวันเพื่อดูอาการ”
“ผมอยากพาน้องกลับบ้านให้เร็วที่สุด”
เนสว่า มองหน้าน้องที่นิ่งฟังทั้งสายตาหวาดระแวงไม่เปลี่ยน นัยน์ตากลมโตที่เคยมีประกายสดใสร่าเริงอยู่ตลอด ตอนนี้…ไม่มีอีกแล้ว
“จะกลับก็ได้ แต่ต้องพาน้องมาตรวจอาการกับลุงตามนัด”
“ผม…จะพาน้องไปรักษาที่อื่น” เนสบอกเสียงเบาลง หลังจากที่คิดทบทวนมาตลอดคืน
“จะย้ายโรงพยาบาลเหรอ ทำไมล่ะ”
“เปล่าครับ ไม่ได้ย้าย แต่ผม…” เนสหยุดพูด มองสบตาคุณหมอนิ่งก่อนถอนใจออกมาแล้วเอ่ยต่อ “ผมจะพาต้าร์ไปเมืองนอก ญาติผมอยู่ที่นั่น” ยิ้มเศร้าเมื่อพูดจบ หันไปมองน้องก็พบว่าเจ้าตัวอยู่ในอาการเหม่อลอย ไม่ได้รับฟังว่าพี่ชายกำลังคุยเรื่องอะไรกับคุณหมออยู่
“ถ้าเป็นห่วงเรื่องนั้น ไม่ต้องกังวลหรอก ลุงรับปากแล้วไงว่าจะไม่ให้ควินเข้ามายุ่งวุ่นวายกับน้อง หรือเนสไม่เชื่อลุง”
“ผมเชื่อครับ แต่ผมไม่อยากให้น้องอยู่ในสภาพนี้ ผมไม่อยากเห็นน้องเป็นแบบนี้”
เนสส่ายหน้า นัยน์ตาทอแววหมองเศร้า หลังจากฟื้นขึ้นมา ต้าร์ก็มีอาการหวาดผวา ตกใจง่าย สะดุ้งแม้แต่กับเสียงเดิน เหม่อลอยบ่อยอย่างที่ไม่เคยเป็น ซ้ำยังตัวสั่นเวลาที่คนแปลกหน้าเข้าใกล้ตัว กับพยาบาลต้าร์ก็ยังกลัว
น้องชายของเขา…ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
“เอาอย่างนั้นเหรอ” คนสูงวัยกว่าถามอย่างเป็นห่วงทั้งตัวคนป่วยและตัวพี่ชาย
“ครับ ผมตัดสินใจแล้ว จะให้น้องอยู่ในสภาพที่เต็มไปด้วยความทรงจำเลวร้ายแบบนี้ได้ยังไง”
เจ้าของโรงพยาบาลถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองหน้าหวานของคนป่วยที่ยังคงเหม่อลอยทอดสายตามองฝ่ากระจกออกไปอย่างไม่รู้ว่าเจ้าตัวกำลังมองอะไรอยู่
“ตามใจเถอะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอก ลุงพร้อมช่วยเสมอ ส่วนเรื่องค่าใช้จ่าย ไม่ต้องห่วง พ่อควินเขายินดีรับผิดชอบ ถือเป็นการตอบแทนที่เนสไม่เอาเรื่องควินด้วย”
“ไม่ต้อง ผมมีปัญญาจ่าย”
เนสเค้นเสียงบอกอย่างไม่พอใจ แค่ค่าห้องพักพิเศษ ค่ายา ค่าแอดมินนอนโรงพยาบาล เรื่องแค่นี้ เขามีปัญญาจ่าย!
“แต่…”
“ผมบอกว่าไม่ต้องไง!”
เนสลืมตัวเผลอขึ้นเสียงใส่อีกฝ่ายจนน้องสะดุ้งเฮือกหันมามองหน้าตาตื่น
“ไม่มีอะไรครับ พี่ขอโทษ”
บอกเสียงอ่อนพลางลูบผมน้องเบาๆ ต้าร์นิ่งไปแต่สายตายังวูบไหวเพราะความตกใจบวกกับความหวาดกลัว
“ตามใจเนสแล้วกัน”
“ขอบคุณครับที่เข้าใจ ผมจะพาน้องออกพรุ่งนี้ รบกวนลุงหมอช่วยจัดการด้วย ผมไม่อยากปล่อยให้ต้าร์อยู่คนเดียว”
“ได้ ลุงจะจัดการให้”
“มีอีกอย่างที่ผมอยากขอ อย่าบอกเรื่องที่ผมจะพาต้าร์ไปต่างประเทศให้พวกมันรู้ อย่าบอกให้พวกมันรู้เด็ดขาด ลุงหมอช่วยผมได้มั้ย” เนสเลี่ยงที่จะเอ่ยชื่ออดีตเพื่อนเพราะกลัวน้องจะตกใจถ้าได้ยิน
คนถูกขอนิ่งเงียบไปก่อนจะพยักหน้าตอบรับ
“ได้ ลุงรับปาก”
“ผมหวังว่าคุณลุงจะไม่ผิดคำพูด อย่าทำให้ผมต้องเกลียดคุณลุงเพิ่มขึ้นอีกคน หลานชายคุณลุงทำชั่วกับน้องผมไว้ยังไง หวังว่าคุณลุงคงไม่ลืม”
เนสกดเสียงต่ำทั้งสายตาที่มองยังแฝงความกดดันให้ลุงของอดีตเพื่อนรับรู้ถึงความเกลียดชังที่มีต่อหลานชาย
“ต่อให้เอาชีวิตของพวกมันมาชดใช้ ผมก็ไม่ได้น้องชายคนเดิมกลับคืนมา”
เนสบอกเสียงเรียบ มองหน้าน้องด้วยความสะเทือนใจ ไล้ปลายนิ้วบนผิวแก้มขาวเนียนนุ่มเบาๆ ต้าร์กระพริบตาช้าๆ มองหน้าพี่ชายด้วยสายตาเหม่อลอย สัมผัสอบอุ่นที่ได้รับแม้จะวางใจได้แต่ก็ยังไม่สามารถทลายความหวาดกลัวที่ฝั่งลึกอยู่ในจิตใจไปได้
“กลับมาสิต้าร์ กลับมาหาพี่ ใจลอยไปถึงไหน หืม…”
‘อย่าเป็นแบบนี้เลย พี่เจ็บจนจะขาดใจแล้ว’
-------------------------------------------------------------------
I'm back!!! :mc4: ขออภัยที่หาย(หัว)ไปนาน :z6:
เค้ากลับมาแล้วววว (เดี๋ยวก็หายไปอีก) :laugh:
ขอบคุณที่รออ่านกันอยู่ ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะคะ :mew1:
ขอบคุณสำหรับท่านที่เข้ามาดันกระทู้ให้ด้วย ปลื้มหลาย :กอด1:
เจอกันตอนหน้า (เมื่อฟีลมา+เวลาเอื้ออำนวย) :o12:
ปล. คิดถึงทุกคนเลยยย :hao5:
-
:z13:
สงสารทั้งสองคนเลย :sad4:
-
น้องต้าร์ตอนนี้กับปัจจุบันต่างกันมั่กๆ...
อาการหนักขนาดตอนนี้แล้วหายดีได้ยังไงเนี่ยย..
น่าสงสารทั้งต้าร์ทั้งพี่เนสเลย...T_T
-
ThankS
-
อาการต้าร์หนักมากๆเลย กลับมาเป็นปกติได้ดีแค่ไหนแล้ว :o12:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :katai1:
-
ต้าร์ อาการหนักอ่ะ
พี่ควินกะพี่แซทจะทำไงดีล่ะทีนี้
-
สงสารน้องต้าร์
พี่เนสก็เจ็บไม่แพ้กัน
:mew2:
-
งื้อออออออออออออ น้องต้าร์น่าสงสารมากๆๆๆเลย
แล้วนี่ฮาร์ฟจะทำอะไรอีกก ไอ้บ้าาาา!!!
คนเขียนมีอารมณ์แต่งต่อออีกเถอะนะคะ ขอให้ฟีลมาไวไว อยากอ่านนต่อมากๆๆแล้ววว
ขอบคุณนะค๊า
-
ตาร์อาการหนัก น่าสงสารและเห็นใจ
เป็นกำลังใจให้แซทกับควินดีกว่า
จะมีวิธีรักษาและเยียวยาจิตใจตาร์
ให้กลับมาเป็นเด็กน้อยที่สดใสเหมือนเดิมได้อย่างไร
ส่วนฮาร์ฟก็นะ ยังจะมีแผนชั่วอีก (ไม่อยากด่าเยอะ เพราะชอบฮาร์ฟ กร๊ากๆ)
-
จะทำยังไงควินแซท :กอด1:
-
บ่องตง
เค้าอยากอ่านต่ออออออออออออออออออออออออ
-
อยากให้ถึงตอนที่ควินกับแซทจัดการฮาร์ฟเร็วๆ อยากรู้ว่าจุดจบของมันจะเป็นยังไง
-
สงสารเนส :เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด พี่เนสจะพาน้องต้าร์หนีล่ะ!!! :katai5:
-
ฮาร์ฟร้ายมาก ๆ เลยนะเนี่ย เนสไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่ายิ่งทำแบบนั้นก็จะยิ่งแย่ ควินกับแซทคงจะยอมให้เนสพาต้าร์ไปไหนหรอก ควินกับแซททำไมไม่ใจเย็นให้มากกว่านี้นะ แซทดูอารมณ์ร้ายกว่าควินอีกนะนั่น
-
รอดูว่าจะทำให้ต้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ยังไง :m29: :m29:
คงไม่ใช่พ่อพระเอกตัวร้าย กลายเป็นเจ้าชายภายในตอนเดียวหรอกนะ มันก็เกินป๊ายย :m14: :m14:
เริ่มสงสารต้าล้ะ :m8:
-
น่าสงสารพี่ต้าร์มากอ่ะ!!~
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
:mew2: สงสารต้าร์จังเลยน่ะ มองโลกในแง่สวยงามตลอด มาวันนึงมาเจอแบบนี้ก้อยากน่ะที่จะปกติได้น่ะ แต่เรื่องราวดูเหมือนจะยังไม่บรรจบกับตอนต้นเรื่องสักเท่าใดน่ะ ยังไงก้อรอคนอ่านเสมอน่ะจ้ะ :mew1:
-
สงสารต้าร์กับเนส :sad4: :sad4:
-
:m15: :m15:
ตาร์เอ้ย ไม่น่าเล๊ยยยย
กลับมาเป็นปกติเร็วๆน้าาา
พี่แซทพี่ควินก็ทำตัวดีๆหน่อยละกัน
ถือว่าจะลดโทษให้กึ่งนึ่ง โทษฐานเป็นพระเอกของเรื่องนี้ :laugh:
-
โอยยยยย ตายๆๆ
คิดไม่ออกว่าแล้วสุดท้ายควินกับแซทลากต้าร์ไปอยู่ด้วยได้ยังไง
ทำร้ายไปขนาดนี้แล้วยังบังคับใจไปอีกนะเนี่ย
แล้วคือช่วงแรกๆที่พอเอาต้าร์ไปอยู่ด้วยแล้วก็ไม่ได้ทำดีด้วยนะ
ยังบังคับขืนใจน้องอยู่เลยด้วยอ่ะ
ทำไงดี หมดแรงจะเชียร์แล้วนะเนี่ย แงงงง :o12: :o12: :o12:
-
2 บรรทัดสุดท้ายน้ำตาแทบแตก สงสารสองพี่น้อง อยากให้หนีไปได้พ้นๆ แต่สุดท้ายเรื่องราวก็คงเลวร้ายเหมือนอย่างที่เป็นอยู่ล่ะนะ T T
อิตาฮาร์ฟจะทำอะไร วางแผนอะไรไว้ เกลียดตานี่จริงๆ จะแก้แค้น แต่ดันไปทำร้ายคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วย :angry2:
ตอนนี้สงสารร็อคด้วย เดินคอตกเลย เฮ่อ
รอตอนหน้าจ้า
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสารทุกคนเลยอ่า
ต้าตอนนั้นกับตอนนี้ต่างกันสุดๆ ควินแซททำไง
คนแต่งอย่าหมดฟิลนะ ไม่งั่นเราขาดใจตายแน่เลยยยยยย
รอๆๆๆๆๆๆ
-
HEARTBREAKER
43
(50%)
อาการรีบเร่งของสองหนุ่มร่างสูงพาให้คนที่เข้ามาใช้บริการของทางโรงพยาบาลมองตามด้วยความสงสัย ไม่เว้นแม้แต่พยาบาลที่เพิ่งเดินสวนทางกันไปก็ยังต้องเหลียวมอง หากแต่สองหนุ่มไม่ได้สนใจเอาแต่จ้วงเดินไปยังที่หมายซึ่งเป็นห้องพักผู้ป่วยพิเศษ พอเดินมาถึงสองหนุ่มก็หยุดมองหน้ากัน ตกลงกันผ่านสายตาว่าใครจะเป็นคนเคาะประตู แซทก้าวขาเข้าใกล้ประตูยกมือขึ้นกำลังจะเคาะเสียงทุ้มของคนคุ้นเคยก็ดังขัดขึ้นซะก่อน
“คนที่พวกนายอยากเจอเขาไม่อยู่หรอก”
ควินหันไปมองญาติผู้ใหญ่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
“หมายความว่าไงครับที่ว่าไม่อยู่”
“ก็หมายความตามที่บอก” ลุงหมอตอบหลานเสียงเรียบ แม้สายตาจะทอแววเห็นใจ
“ลุงหมอช่วยพูดให้เคลียร์หน่อยได้มั้ย” แซทกดเสียงต่ำอย่างไม่พอใจ
“เนสพาต้าย้ายโรงบาลเหรอครับ”
ควินถามต่อ คิ้วเข้มขมวดมุ่นกับท่าทีที่ดูเหมือนจะไม่ให้ความร่วมมือของคุณลุง นั้นแสดงว่าท่านกำลังปิดปังหรือไม่ก็มีข้อตกลงอะไรบางอย่างกับเนสถึงได้ไม่ยอมบอกพวกเขาตรงๆว่าคนป่วยหายไปไหน
“ฟังลุงนะ ควิน แซท ความผิดที่พวกนายก่อมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆที่แค่วันสองวันก็ลืมได้ คนที่พวกนายทำร้าย จิตใจเขาได้รับผลกระทบเต็มๆ ในเมื่อพี่ชายเขาไม่เอาเรื่อง พวกนายก็ควรปล่อยเขาไป ให้เขาได้ฟื้นฟูสภาพจิตใจ”
คนฟังนิ่งไปกับคำพูดของลุงหมอ แซทกำมือแน่น สะกดกลั้นโทสะไว้ไม่ให้อาละวาดออกมา ควินเองก็กัดฟันไว้เสมองไปทางอื่น คนสูงวัยในที่นี้ถอนหายใจ มองสองหนุ่มตรงหน้าด้วยความลำบากใจ เพราะรับปากกับพี่ชายคนป่วยไว้แล้วจะให้เสียคำพูดได้ยังไง ถ้าขืนบอกไปได้โดนเด็กถอนหงอกแน่ๆ
“เนสมันสั่งไม่ให้ลุงหมอบอกพวกผมใช่มั้ยว่ามันพาต้าร์ไปที่ไหน”
แซทถามพลางจ้องตาคนสูงวัยกว่าเขม็ง คนเป็นหมอพยักหน้ารับช้าๆยิ่งทำให้คนถามหงุดหงิดหวิดจะอาละวาดถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายเป็นลุงของเพื่อนซี้
“พวกผมอยากรู้ว่าอาการต้าร์เป็นยังไง ขอแค่ได้เห็นหน้าแป็ปเดียวก็ยังดี”
ควินบอกเสียงอ่อน แค่คิดว่าต่อจากนี้ไปจะไม่ได้เห็นหน้าต้าร์อีก หัวใจมันก็วูบโหวงเหมือนจะเต้นช้าทุกขณะ เรี่ยวแรงก็เหือดหายคล้ายถูกสูบกำลัง แล้วถ้ามันเกิดเหตุการณ์อย่างที่คิดจริงๆ เขาจะทนได้ยังไง
“พวกนายต้องเข้าใจและยอมรับมันนะ น้องเขาโดนทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจขนาดนั้น แล้วเขาจะวางใจให้พวกนายเข้าใกล้น้องเขาได้ยังไง”
สองหนุ่มสบตากันท่ามกลางความเงียบ รู้แก่ใจดีว่าสิ่งที่ทำลงไปเป็นความผิดร้ายแรงที่ไม่สามารถให้อภัยกันได้ง่ายๆ แต่การที่เนสพาน้องหนีไปแบบนี้มันก็ไม่ถูกต้องเหมือนกัน
ลุงหมอมองหนุ่มรุ่นลูกก็รู้ได้ว่าทั้งคู่กำลังคิดอะไรอยู่ เพราะเป็นแบบนี้ไง เพราะนิสัยที่คล้ายกันเกินไป เพราะถูกเลี้ยงดูมาแบบผิดๆ ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กด้วยกันทั้งคู่ ปัญหาครอบครัวอาจเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้สองหนุ่มเติบโตมาเป็นแบบนี้ แต่ปัจจัยสำคัญคือความคิดและจิตใจต่างหากที่จะทำให้ชีวิตดำเนินไปได้อย่างมีสติ รู้คิด รู้ทำ ไม่ใช่ใช้อารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่แบบนี้
“ลุงถามอะไรหน่อยได้มั้ย”
คนที่ผ่านโลกมาก่อนหน้าสองหนุ่มเอ่ยขอขึ้น พอเห็นว่าทั้งคู่ยังนิ่งเงียบก็เอ่ยต่อ
“เด็กผู้ชายที่หน้าหวาน ตาโต ผิวขาว ตัวบางๆเหมือนจะปลิวได้แบบนั้น ควินกับแซทรักเด็กคนนั้นเหรอ”
คนถูกถามพร้อมใจกันหันขวับมามองด้วยสายตาวูบไหว
“ถ้ารักเขา แล้วทำไมถึงทำร้ายเขาล่ะ” ไม่รอฟังคำตอบคนถามก็รีบว่าต่อทันที
“ตกลงว่าลุงหมอจะไม่ยอมบอกพวกผมจริงๆใช่มั้ย”
แซทถามสวนขึ้นเสียงเข้ม รีบเปลี่ยนประเด็นจนคนถามส่ายหน้าอย่างระอา
“ช่างเถอะ คิดซะว่าลุงไม่ได้ถามก็แล้วกัน ขอตัวไปทำงานก่อนนะ”
ลุงหมอยิ้มบอกก่อนเดินไป ทิ้งให้สองหนุ่มมองตามด้วยความร้อนรนกระวนกระวายใจที่แม้แต่คนคุ้นเคยก็ยังไม่ยอมช่วยเหลือกัน
“ลุงมึงนี่แม่งกวนตีน แค่บอกจะเป็นเหี้ยไรนักหนาวะ” แซทบ่น มองหน้าเพื่อนอย่างหงุดหงิด
“มึงไม่เค้นคอถามลุงกูไป เพื่อเขาจะบอกมึง ไอ้สัด” ควินด่ากลับอย่างอารมณ์เสียไม่แพ้กัน
ความเงียบเข้าครอบคลุมพื้นที่อีกครั้งเมื่อสองหนุ่มต่างจมอยู่กับความคิดของตนเอง จนเสียงโทรศัพท์ของควินดังขึ้น ชายหนุ่มหยิบเครื่องมือสื่อสารออกจากกระเป๋ากางเกงดูชื่อคนโทรเข้าแล้วรีบรับสาย ยิงคำถามใส่อีกฝ่ายทันที
“ร็อค มึงรู้มั้ยว่าเนสพาต้าร์ไปไหน”
“ทำไม ต้าร์ไม่ได้อยู่โรงบาลเหรอ”
“เออสิวะ ถ้าอยู่แล้วกูจะถามมึงมั้ย”
“อ้าวไอ้เหี้ย ก็กูไม่รู้นี่หว่า มึงจะมาใส่อารมณ์กับกูทำห่าอะไร”
ควินหลับตา พยายามระงับอารมณ์แล้วลืมตาถามปลายสายต่อ
“เออ ไม่รู้ก็ไม่รู้ แล้วโทรมามีไร”
“เรื่องไอ้เหี้ยหมอนั่นไง”
“มึงพอแค่นี้เหอะ ไอ้เนสมันไม่ได้รักมึง แล้วจะดันทุรังต่อไปทำไมวะ”
“ก็เหมือนพวกมึงอ่ะ ต้าร์ก็ไม่ได้รักพวกมึงนี่หว่า พวกมึงยังดันทุรังอยู่ทำไม อย่ามาว่ากู”
โดนเพื่อนสวนกลับมาคนที่ถือโทรศัพท์แนบหูแทบอยากจะคว้าเครื่องมือสื่อสารทิ้ง
“เรื่องของกู!” ตะคอกบอกเพื่อนเสียงเข้มแล้วรีบตัดสาย
แซทมองหน้าเพื่อนแล้วส่ายหัว คนที่อยากเห็นหน้าก็ถูกพาหนี คนที่อยากให้ช่วยก็ไม่ยอมให้ความร่วมมือ นี่มันวันเฮงซวยอะไรวะ!
“กูจะไปบ้านต้าร์ ถ้าไอ้เนสตั้งใจจะพาน้องหนีไปจริงๆ มันก็ต้องกลับบ้านไปเก็บของสิวะ”
ควินพูดขึ้น แซทพยักหน้าเห็นด้วย
“เออ กูไปด้วย”
“โทรบอกลูกน้องพ่อมึงให้เช็คตามโรงบาลด้วย โรงบาลในกรุงเทพมันมีกี่ที่ ตามแม่งให้หมด”
“เออ” แซทรับคำเตรียมจะล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาโทรสั่งงานลูกน้อง แต่ควินก็สั่งตามมาอีก
“เช็คไฟล์ทบินด้วย”
แซทจ้องตาเพื่อน คำว่าไฟล์ทบินเหมือนถูกไม้หน้าสามฟาดเข้ากลางศีรษะ ถ้าเนสพาน้องหนีไปต่างประเทศจริงๆ นั่นหมายความว่า การตามหาก็ยิ่งยากขึ้น
“หวังว่าไอ้เนสยังไม่ได้พาต้าร์ไปไหนไกล บางทีมันอาจพาต้าร์กลับบ้าน หรือไม่ก็แค่ย้ายโรงพยาบาล” ควินว่าต่อ ไม่อยากคิดมากไปก่อน แม้ในใจลึกๆจะคิดกังวลไปสารพัด
“เออ” แซทตอบเพื่อนสั้นๆ เพราะยังคิดหนักอยู่
สองหนุ่มรีบเดินออกจากโรงพยาบาลด้วยใบหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างจากตอนขามา เป้าหมายปลายทางต่อไปคือบ้านของเด็กหนุ่มหน้าหวาน
************************************************************
คลินิคทันตกรรมที่เปิดให้บริการในวันปกติมีลูกค้าเข้ามาใช้บริการอยู่พอสมควร ในห้องพักชั้นสองของว่าที่ทันตแพทย์มีคนป่วยหน้าหวานในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีขาวกับกางเกงยีนนั่งชันเข่าสองแขนกอดรอบขาตนเองอยู่บนเตียงนอนขนาดมาตรฐาน นัยน์ตากลมโตที่ไร้ประกายสดใสเหม่อมองไปรอบๆห้องอย่างช้าๆเรียกให้สายตาสองคู่ที่กำลังมองมาอยู่รู้สึกสงสารเจ้าตัวจับใจ
“น้องต้าร์อาการหนักขนาดนี้เลยเหรอ”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มของลูกชายเจ้าของคลินิกเอ่ยถามพี่ชายคนป่วยที่พาน้องมาอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยตั้งแต่เมื่อวาน
“ครับ น้องเอาแต่เหม่อ ถามคำตอบคำ กินข้าวก็น้อย นอนก็สะดุ้งเพราะฝันร้าย ผมไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วครับพี่หมอ ผมไม่อยากเห็นน้องเป็นแบบนี้เลย” คนบอกหน้าเศร้าน้ำตาซึม
คนฟังได้แต่ปลอบโยนคนรักด้วยการจับมืออีกฝ่ายบีบกระชับแน่น
“ค่อยๆดูไป อาการแบบนี้ต้องใช้เวลา”
“ต้าร์เคยยิ้ม เคยหัวเราะ เคยพูดจ้อไม่พูด ต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนครับ อีกนานแค่ไหนกันผมถึงจะได้น้องชายคนเดิมกลับคืนมา”
“เนส…ไม่เอา ไม่ร้องนะครับ อย่าอ่อนแอสิ เนสต้องเข็มแข็ง ต้องดูแลน้องนะ”
ถ้อยคำปลอบโยนมาพร้อมกับอ้อมกอดอบอุ่นยิ่งทำให้คนถูกปลอบร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม
“ผมสงสารน้องพี่หมอ ผมสงสารน้อง”
“ครับ พี่เข้าใจ” มือใหญ่ยกขึ้นลูบไล้แผ่นหลังร่างเล็กกว่าอย่างอ่อนโยน
“ต้าร์เพิ่งจะเรียนจบมอปลาย อนาคตยังอีกไกล แต่กลับต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ผมเสียใจจริงๆ”
“ครับ พี่รู้ นิ่งซะ ร้องไห้เสียงดังเดี๋ยวน้องตกใจนะ” ร่างสูงยกน้องมาขู่ให้คนในอ้อมกอดหยุดร้องไห้
เนสกลั้นสะอื้นผละจากอ้อมกอด จะยกมือขึ้นปาดน้ำตาแต่ยังช้ากว่าปลายนิ้วเรียวของว่าที่ทันตแพทย์หนุ่มที่ยื่นเข้ามาเกลี่ยหยดน้ำตาออกให้อย่างนุ่มนวลทำให้คนมองตามการกระทำนั้นคลี่ยิ้มออกมากับการดูแลเอาใจใส่ของอีกฝ่าย
“แก้มเหนียวหมดแล้ว ไปล้างหน้าไป เดี๋ยวพี่ดูน้องให้เอง”
เนสยิ้มตอบ พยักหน้ารับ
“ฝากด้วยนะครับ”
คนป่วยยังคงนั่งเหม่อลอยจนพี่ชายทำธุระเสร็จ เดินกลับเข้ามาในห้อง สัมผัสอบอุ่นแตะลงบนแก้ม ต้าร์ค่อยๆหันไปมอง ขยับปากยกยิ้มจางๆให้
“พี่” น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยเรียก
เนสยิ้มกว้างให้น้อง ลูบแก้มขาวเนียนเบาๆ
“ครับ พี่เอง ต้าร์หิวมั้ย”
เจ้าของชื่อส่ายหน้าช้าๆแทนคำตอบ เนสผละมือออกมาวางบนผมนุ่มขยี้เบาๆด้วยความรัก
“งั้นก็นอนพักซะ ตอนเย็นพี่จะปลุกขึ้นมาทานข้าวทานยา แล้วเดี๋ยวเราจะได้ไปสนามบินกัน”
“สนามบิน” ต้าร์ทวนคำ
“ครับ สนามบิน เราจะไปเที่ยวฮ่องกงกัน คุณลุงกับคุณป้ากำลังอยู่เที่ยวที่นั่น เราจะไปหาพวกท่านกัน” เนสยิ้มบอกมือก็ลูบผมน้องไปด้วย
ต้าร์รับฟัง ใบหน้าหวานไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นดีใจหรืออาการอื่นใด นัยน์ตากลมเริ่มเหม่อลอยอีกครั้ง เนสยิ้มเศร้าจับน้องให้เอนตัวนอน หยิบผ้าห่มขึ้นคลุมตัวให้แล้วเดินกลับมาหาร่างสูงที่มองดูอยู่ตลอด
“เนสก็ควรจะพักผ่อนเหมือนกัน นอนกับน้องก็ได้ เตียงตั้งกว้าง พี่จะขับรถไปส่งเรากับน้องที่สนามบินเอง ไม่ต้องห่วง เคลียร์งานเสร็จแล้วพี่จะรีบตามไปนะครับ”
เนสยิ้มรับ กอดร่างสูงไว้แน่นแทนคำขอบคุณที่อีกฝ่ายอยู่เคียงข้างกันในวันที่ตนอ่อนแอ
“ขอบคุณนะครับพี่หมอ ขอบคุณสำหรับที่พักชั่วคราว ขอบคุณที่ช่วยเหลือ แล้วยังใจดีจะไปส่งอีก ขอบคุณนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ พี่เต็มใจ ว่าแต่เมื่อไหร่เราจะเลิกเรียกพี่ว่าพี่หมอสักที พี่ก็มีชื่อเล่นนะ”
“ก็เรียกพี่หมอติดปากแล้วนี่ครับ จะให้เรียกพี่ภูก็ไม่ชิน ให้ผมเรียกพี่หมอนี่แหละดีแล้ว”
“โอเค ยอมแพ้ เรียกพี่หมอก็ได้ ขึ้นไปนอนกับน้องไป เดี๋ยวพี่จะลงไปข้างล่างหน่อย”
“ครับ”
เนสรับคำ ผละจากอ้อมกอด ยิ้มให้คนใจดีแล้วเดินกลับไปที่เตียง ขึ้นไปนอนกอดน้องไว้ กระซิบข้างหูน้องเบาๆก่อนหลับตาปล่อยลมหายใจให้เข้าสู้ห่วงนิทรา
“รีบกลับมาหาพี่นะต้าร์ รีบกลับมาเป็นน้องชายที่ร่าเริงคนเดิมของพี่เร็วๆนะครับ”
---------------------------------------------------------
ตัวละคร(ในพาร์ทอดีต) โผล่มาอีกคนแล้ววว :laugh:
พี่หมอของน้องเนส ละมุนเว่อร์เนอะ :-[ พี่หมอโผล่มาเป็นแขกรับเชิญ
แล้วเดี๋ยวพี่แกจะไปโดดเด่นใน HEARTBREAKER II เรื่องของร็อคกับเนส
อีกครึ่งที่เหลือมีดรามาเบาๆ :sad4: นางมารจะโผล่มา เป็นฉากปิดท้ายของนางแระ :z6:
ฮาร์ฟด้วย ฉากสุดท้ายของฮาร์ฟเหมือนกัน :o12: และถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด
ตอนหน้าก็จบพาร์ทอดีตแล้ว :katai2-1: จากนั้นเราก็กลับมาหน่วงกันต่อในพาร์ทปัจจุบัน
:mew5: :mew2: :mew5: :katai1:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามนะคะ ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งเรื่องนี้ไป :hao5:
:L1: :L2: :กอด1: :mew1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
มาต่อเร็วๆ นะ
อ่านมาตั้งนาน เราก็ยังไม่ชอบพระเอกทั้งสองอยู่ดี เฮ้อ ไม่ไหวๆ
-
Part I ยังไม่ทันจบ แต่เราอยากอ่าน Part II แล้วอ่ะ 55555555
ชอบร็อคกับเนสมาตั้งแต่ต้นเรื่อง :impress2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เนสมีภูอยู่แล้วนี่เอง แต่ีนี่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้ไม่ชอบร็อคไม่ใช่หรือ ดู ๆ เหมือนร๊อคก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนักนี่นา ควินกับแซทลุงถามก็ตอบไปดี ๆ สิ รักก็บอกว่ารัก ปากแข็งทั้งคู่
-
:katai1: คงไม่ได้ไปฮ่องกงแล้วแหละ :o12:
-
เย้ๆๆๆ อัพแล้ว ครึ่งหนึ่งก่อนก็ยังดี
ตาร์ก็ยังอาการหนักไม่เปลี่ยน แอบสมน้ำหน้าสองหนุ่ม ร้อนรนละเซ่ หาตาร์ไม่เจอ
เพิ่งรู้ว่าพี่เนสมีแฟนเป็นผู้ชาย แถมยังเป็นหมอฟันซะด้วย นั่นแหละ ถึงว่า ไม่ยอมรักร็อค
และดูท่าทางรักกันหวานชื่นน่าดู ถ้าร็อครู้เข้าละก็ ตายๆๆๆ ตายแน่ๆๆ หึงโหดขนาดนั้น
-
//ลงไปดีดดิ้น เค้าจะเอาพี่หมอ จะเอา จะเอา
-
อือหืออออ อ่านยาวๆๆๆ สนุกมากๆเลยจ้าาาหน่วงในใจสุดๆ
รอตอนต่อไปนะคะ :katai5:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
มันบีบหัวใจ สงสารต้าร์ก้อสงสาร เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ๊ากกกกกก!!! จะจบพาสอดีตแล้ว
อย่างนี้ก็ใกล้จะจบแล้วนะสิ
รู้สึกใจหายอย่างไรชอบกล
แต่มะเปนไรจารออ่านภาค2ต่อ อิ อิ
ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยค่ะ
:กอด1:
-
:katai1: กรีดหน้าตามๆกัน
-
ลุ้นอะ เพราะหนีไปนอกรึเปล่า แซทกับควินในปัจจุบันถึงไม่ยอมให้ต้าร์ห่างไปไหน
แล้วยังให้เนสไปอยู่กับร็อคอีก แต่แหม พี่หมอใจดีเว่อร์
รอที่เหลือค่า จะรอตบนางมารร้ายยย :L2:
-
ไม่ว่าจะอดีตหรือปัจจุบัน จากนี้ยังไงก็หน่วงสินะ ฮรือออออ
เอาจริงอ่านถึงตอนนี้ เรื่องเป็นแบบนี้ คิดว่าอิพระเอกสองคนจะสำนึกผิดแล้วนะ
แต่ก็ไม่อีก เดี๋ยวฉุดต้าร์ไปอยู่ด้วยอีก ข่มขืนต้าร์อีก
โอยยยยยยยยย
:ling3: :ling3: :ling3:
-
ต้าร์อาการหนักมากๆ :mew6:
-
อ่านกี่ทีก้อสงสารต้าร์ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
ติดตามอย่างใจจดจ่อ :katai1:
ใจจะขาดแล้วววว
-
ยิ่งอาจยิ่งปวดใจ :o12:
รู้สึกอารมณ์มันหน่วงๆไม่รู้ว่าควรจะเชียร์พระเอกดีหรือเปล่า
ทำกับน้องเค้าไว้ขนาดนั้น ........
หวังว่าตอนจบแซทกับควินจะคิดได้นะว่าอะไรเป็นอะไร
อ่านไปก็นั่งภาวนาไปว่าอยากให้ต้ามีความสุขบ้าง555
ป.ล.เรื่องของร็อคกับเนสจะจบแบบไม่แฮปปี้อีกรึเปล่า =[]=
:hao5:
-
น่าสงสารคำนี้พิมพ์บ่อยมากๆ เมื่อไหร่จะผ่านเรื่องแบบนี้ไปซะที
-
ไม่ว่าจะอดีตหรือปัจจุบันก็หน่วงมากค่ะ
รออีกครึ่งพาร์ทนะคะ
-
ตามทันแล้ว เย้เย ,,,,,,,,,, มาต่อเร็วๆนะ อยากอ่านตอนฮาฟตายเร้วๆอ่ะ ^^
-
มาต่อเร็วๆนะคอยไม่ไหวแล้ว
-
สงสารต้าร์กับเนส :z3: พี่หมอช่างเป็นคนดีจริงๆ มาต่อเร็วๆนะ
-
:mew6:
-
ชอบพี่ภูอ่ะ สเป็คเลย :-[
-
รออย่างมีความหวัง ^^
-
พี่หมอภู :mew1:
-
ไม่ได้ไปแน่ๆ ฮ่องกง ...โดนจับตัวก่อนชัวร์ ดราม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai1:
-
ดีขนาดพี่หมอภูนี่ หาให้เราสักคนสิ ดีเว่ออ่ะ สงกะสัยว่าทันเกิดไรขึ้นกันแน่
ส่วนต้าร์กับเนสก็เรียกว่าถึงคราวซวยและคงสร้างกรรมมาด้วยกันเยเะ เลยมีหนุ่มๆรูปหล่อ รวยๆ แต่ดันสันดานเสียมาหลงรักเนี่ย จะหนีก็คงไม่ทัน เฮ'อ
รอตอนหน้าไม่ไหวเเล้ว ><"
-
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ จะไปปัจจุบันแล้ว เย้ๆๆๆๆๆ
-
เมื่อไรจะมาต่อคะเนี่ย จะคลั่งตายแล้ววววววววววว
อ๊ากกกกกกกกกกกกก มาเถอะค่า พลีสสสสสสส
-
หน่วงดีจ้ะ แต่ดีใจน่ะที่พาร์ทอดีตจะจบแล้ว เพราะยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกเศร้าน่ะ :katai1: รออ่านต่อไป
-
:-[ อุ๊ย พี่หมอ มาได้ไงคะเนี่ย :o8:
ตกหลุมรักพี่หมอแล้วอ่า ทำไงดี :impress2:
พี่เนสแอบไปมีแฟนเป็นผู้ชายตอนไหนละเนี่ย ไม่เห็นบอกกันมั่ง อิจฉาๆ :z1:
หนียังไงก็หนีไม่พ้นหรอกนะตาร์ หึหึ :katai1:
อยากอ่านพาร์ทของฮาร์ฟที่จะทำมิดีมิร้ายกับตาร์
แต่ก็โดนแซทควินจัดการซะก่อน มาต่อไวๆนะ :hao7: :hao7:
-
รอรอรอรอรอรอ
สงสารน้องต้าร์ แต่ก็อยากให้จบแบบกู้ด TwwwwT
-
HEARTBREAKER
43
(ต่อ)
เสียงยางรถบดเบียดกับพื้นถนนดังเอี๊ยด รถสปอร์ตเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงจอดนิ่งอยู่หน้ารั้วบ้านของอดีตเพื่อน สองหนุ่มร่างสูงเปิดประตูก้าวลงจากรถ เดินไปเกาะประตูชะเง้อคอมองผ่านช่องว่างของรั้วเหล็ก นัยน์ตาคมสอดส่ายมองสำรวจไปรอบๆบ้านพลางมองหาคนสำคัญ แซทเดินไปที่เสาปูนด้านข้างประตูตั้งใจจะกดออดแต่ควินเอ่ยขัดขึ้น
“เงียบผิดปกติ”
“เออ หายไปไหนกันหมดวะ”
แซทว่าต่ออย่างหงุดหงิด เบนสายตากลับมาขยับไปชิดประตูก่อนจะตามมาด้วยเสียงสบถดังลั่น
“ไอ้เหี้ย! ประตูล็อค”
ควินขยับตามเพื่อน เห็นเต็มสองตาว่าประตูไม้ถูกล็อคด้วยแม่กุญแจเหล็ก แซทยกสองมือขึ้นขยี้ผมตัวเองแล้วเตะประตูไปทีอย่างต้องการระบายอารมณ์กลัดกลุ้ม ควินเดินหน้านิ่งกลับมาที่รถหรู ใช้ความคิดทบทวนถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วชายหนุ่มก็ได้ข้อสรุปว่า อดีตเพื่อนต้องการพาน้องหนีไปโดยไม่เหลือใครไว้แม้แต่คนใช้ในบ้าน!
“หนีกันไปทั้งบ้านแบบนี้ ไม่ออกต่างจังหวัดก็ไปต่างประเทศ” ควินเอ่ยขึ้นตามที่ตนเองสันนิษฐาน
แซทหัวขวับมามองเพื่อนด้วยสายตาตื่น มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูนนูนขึ้น
“ลูกน้องในมหาลัยเรามีเท่าไหร่” ควินหันไปถามเพื่อนด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ทำไม มึงจะทำอะไร”
“โทรสั่งให้พวกมันตามหาไอ้เนส ตามหาให้ทั่วกรุงเทพ”
แซทมองหน้าเพื่อนนิ่งก่อนจะพยักหน้ารับ
“กูจะลองคุยกับลุงหมออีกครั้ง”
ควินว่าต่อแล้วล้วงเอาเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋าออกมาโทรหาญาติผู้ใหญ่ แซทเองก็จัดการโทรติดต่อรุ่นน้องในมหา’ลัยสั่งความให้ตามหาคนที่ต้องการตัว
**************************************************
บรรยากาศตอนเย็นของคลีนิคทันตกรรมยังมีลูกค้าทยอยเข้ามาใช้บริการ ร่างท้วมของคุณป้าแม่บ้านที่เนสโทรสั่งให้จัดเตรียมกระเป๋าเสื้อผ้าของน้องมาให้เดินเข้ามาในคลีนิคแจ้งความจำนงกับพยาบาลสาวที่นั่งรับรองลูกค้าที่หน้าเคาน์เตอร์ นั่งรอสักพักเนสก็เดินยิ้มเข้ามาหาก่อนจะคว้ากระเป๋าจากมือแม่บ้านไปถือ
“ขอบคุณนะครับคุณป้า”
เนสยิ้มบอกอย่างซึ้งในน้ำใจของคนสูงวัยที่อุตส่าห์โบกแท็กซี่เอากระเป๋าเสื้อผ้าของน้องชายมาส่งให้ถึงคลีนิค
“ไม่เป็นไรค่ะคุณหนู แล้วคุณหนูต้าร์อยู่ไหนค่ะ ป้าอยากเจอ จะบินไปเที่ยวตั้งหลายเดือน ป้าคิดถึงแย่เลย”
“น้องอยู่ข้างบนครับ”
รอยยิ้มจืดจางลงกับคำพูดของคุณป้าแม่บ้าน เนสฝืนยิ้มบอกพลางเดินนำไปก่อน พอขึ้นมาถึงห้องพักก็เห็นร่างบางนั่งเหม่ออยู่บนเตียงหลังจากตื่นจากการนอนพักผ่อนไปหลายชั่วโมง
“สวัสดีครับคุณป้า”
“สวัสดีค่ะคุณภู”
ว่าทีทันตแพทย์หนุ่มยิ้มทักทายคนสูงวัยก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปหาคนรัก
“คุณหนู”
เสียงเรียกอ่อนโยนคุ้นเคยทำให้ต้าร์หันไปมอง รอยยิ้มบางๆเผยให้เห็น ร่างท้วมเดินไปนั่งลงบนเตียงยื่นมือไปลูบผมนุ่มเบาๆ
“ไม่สบายหายหรือยังค่ะ”
คนถูกถามเงียบ ไม่ยอมตอบ แม่บ้านขมวดคิ้วอย่างสงสัยกับอาการของคนป่วย หันไปมองเนสก็เห็นว่าเจ้าตัวส่งยิ้มบางๆมาให้
“ต้าร์ยังไม่หายดีครับ เลยดูซึมๆ คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมจะดูแลน้องอย่างดี”
“แล้วอย่างนี้เวลาขึ้นเครื่องบินจะมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ”
แม่บ้านสอบถามอย่างวิตกด้วยเพราะไม่เคยขึ้นเครื่องบินไปต่างประเทศเลยตั้งแต่เกิดมา
“ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ ต้าร์แค่ไม่สบายนิดหน่อย ไม่ได้ป่วยเป็นโรคร้ายแรง ขึ้นเครื่องบินได้สบายครับ”
เนสตอบคำถามให้คนสูงวัยคลายกังวล
“ป้าค่อยเบาใจหน่อย รีบๆหายนะคะ ป้าเป็นห่วง ดูสิ หน้าตอบไปเยอะเลย ไปอยู่ที่นู้นคุณหนูต้องทานข้าวเยอะๆนะคะ”
ต้าร์นิ่งเงียบก้มหน้าปล่อยให้มือหยาบกร้านของแม่บ้านลูบแก้มลูบผมอยู่อย่างนั้นจนอีกฝ่ายผละห่างออกไป
“ผมจะพาน้องออกไปทานข้าวข้างนอก เสร็จแล้วจะตรงไปสนามบินเลย ป้าไปทานด้วยกันนะครับ จะได้ไปส่งผมกับน้องขึ้นเครื่อง
ด้วย พี่หมอจะได้ขับรถไปส่งที่คอนโด”
“พวกคุณหนูไปทานกันเถอะค่ะ ป้ากลับเองได้ เมื่อกี้โบกแท็กซี่มาแป็ปเดียวเอง ป้าจำทางกลับคอนโดได้ค่ะ”
“ไปทานด้วยกันนะครับ เดี๋ยวผมกับน้องก็ไม่ได้อยู่ด้วยแล้ว นะครับป้า หรือว่าป้าไม่อยากไปส่งผมกับต้าร์”
เนสบอกด้วยท่าทางขอร้อง รบกวนให้ท่านเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาส่งให้ถึงที่แล้ว ซ้ำยังต้องจำใจโกหกเรื่องที่น้องป่วยอีก แล้วไหนจะเรื่องที่ให้ท่านกับคุณลุงรวมถึงหลานสาวหอบข้าวของออกจากบ้านย้ายเข้าไปอยู่คอนโดมิเนียมของพี่หมอเป็นการชั่วคราวอีก อย่างน้อยก่อนจะพาน้องไปก็อยากเลี้ยงข้าวท่านเป็นการไถ่โทษบ้าง
“อยากสิค่ะ ก็ได้ค่ะ ป้าจะไปด้วย” คนสูงวัยยิ้มรับด้วยไม่อยากให้คุณหนูลำบากใจ
“ดีครับ งั้นเราไปกันเลยนะครับพี่หมอ” เนสหันไปชวนคนรักที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆกัน
“ครับ เนสไปช่วยพยุงน้องไป เดี๋ยวพี่พาคุณป้าลงไปเอง”
**************************************************
บรรยากาศภายในสนามบินคลาคล่ำไปด้วยฝูงชนทั้งนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติและคนในประเทศเดินทางเข้าออกกันหนาแน่น ร่างสูงของว่าที่ทันตแพทย์หนุ่มเดินเคียงข้างคนรักที่จับจูงมือน้องชายข้างตัวไว้อย่างห่วงแหนรั้งท้ายด้วยร่างท้วมของแม่บ้าน พอมองหาที่นั่งว่างได้ก็เดินเข้าไปนั่ง เนสจัดการเปิดกระเป๋าล้วงเอาหนังสือเดินทางของตัวเองกับของน้องออกมาตรวจดูความเรียบร้อย
“นี่ยาแก้แพ้ ให้น้องทานก่อนขึ้นเครื่อง”
เนสรับแผงยามาจากคนรัก ยิ้มให้ที่อีกฝ่ายเป็นห่วงเป็นใยน้องแถมยังเอาใจใส่เป็นอย่างดี
“เดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำมาให้”
“ผมไปด้วยดีกว่าครับ อยากได้หมอนรองคอด้วย”
เนสว่า หันไปมองน้องชายที่นั่งเงียบอยู่แล้วยิ้มให้
“ต้าร์ เดี๋ยวพี่มานะ อยู่กับคุณป้าก่อนนะครับ ฝากต้าร์แป็ปนึงนะครับป้า”
“ได้ค่ะ คุณหนูรีบไปเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันเวลา”
เนสยิ้มขำที่เห็นคุณป้าดูจะเป็นห่วงกังวลเรื่องเวลาก่อนเดินจับมือคนรักเดินออกไป
พอลับร่างพี่ชาย ต้าร์ที่นิ่งเงียบมาตลอดทางตั้งแต่ออกจากร้านอาหารจนถึงสนามบินก็เริ่มขยับตัวยุกยิกเบาๆ
“คุณหนูเป็นอะไรค่ะ” คนสูงวัยถามพลางมองใบหน้าหวานอย่างสงสัย
ต้าร์เม้มปากเอามือลูบท้องก่อนบอกเสียงแผ่วเบา
“ผมปวดฉี่”
คนถามยิ้มขำอย่างเอ็นดูก่อนลุกขึ้นจับมือบางให้ลุกตาม
“ป้าก็นึกว่าคุณหนูเป็นอะไร มาค่ะ เดี๋ยวป้าพาไปเข้าห้องน้ำ”
ต้าร์เดินตามคุณป้าไปด้วยท่าทางเซื่องซึม ได้ยินเสียงท่านสอบถามทางไปห้องน้ำกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแล้วท่านก็จูงมือพาเดินมาถึงห้องน้ำ
“ป้ารอข้างนอกนะคะ”
ต้าร์พยักหน้ารับเบาๆแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เด็กหนุ่มเดินก้มหน้าหลีกเลี่ยงการใกล้ชิดกับคนแปลกหน้าเพราะความหวาดกลัวที่ฝังอยู่ในจิตใจจากเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับตัว โดยเลือกจะเข้าห้องน้ำส่วนตัวที่มิดชิดกว่าการยืนปัสสาวะข้างนอก รีบทำธุระเสร็จแล้วก็รีบเดินออกมา
“โอ้ย!”
เพราะความที่เอาแต่เดินก้มหน้าจึงทำให้เดินชนเข้ากับหญิงสาวที่เดินออกมาจากห้องน้ำหญิงอีกฝั่ง ต้าร์ตกใจรีบผงกหัวเอ่ยขอโทษเสียงเบา
“ขอโทษครับ ขอโทษ”
“เดินภาษาอะไร ไม่มีตาหรือไง”
หญิงสาวเหวี่ยงใส่คนที่เดินชน ใบหน้าเรียวสวยฉายแววโกรธเกรี้ยว แต่พอได้เห็นว่าร่างโปร่งบางของชายหนุ่มที่เดินชนนั้นเงยหน้าขึ้นมา เสียงที่เตรียมจะก่นด่าต่อก็มีอันต้องเก็บกลืนลงคอแทนที่ด้วยอาการเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ต้าร์” หญิงสาวเอ่ยเรียกคนตรงหน้าอย่างคาดไม่ถึงว่าจะได้เจออีกฝ่ายที่นี่
เจ้าของชื่อเม้มปากแน่น มองคนเรียกด้วยนัยน์ตาสั่นระริก ความรู้สึกหลากหลายอารมณ์ตีรวนกันอยู่ภายใน อยากเอ่ยทักทายแต่อีกใจก็อยากถอยหนีไปให้ไกล อยากถามว่าที่ผ่านมาหายหน้าหายตาไปไหนแต่อีกเสียงก็ร้องบอกว่าไม่ควรอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้
“ต้าร์เป็นอะไร โกรธเมเหรอ เมื่อกี้เมขอโทษนะ เมผิดเองที่ไม่ดูทาง ขอโทษถ้าทำให้ต้าร์ไม่พอใจ“
หญิงสาวรีบเปลี่ยนท่าที เอ่ยขอโทษอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่แสร้งว่ารู้สึกผิด ต้าร์ส่ายหน้าเบาๆแต่ไม่ยอมเอ่ยตอบอะไร สมองสั่งการให้สองขาก้าวเดินไป และพอร่างโปร่งบางตั้งท่าจะเดินไปหญิงสาวที่จ้องมองอยู่ก็รีบเข้าประชิดตัวเกาะแขนอีกฝ่ายทันที
“ต้าร์เป็นอะไร โกรธเมจริงๆเหรอ ทำไมไม่ยอมคุยกับเมเลย” น้ำเสียงกระเง้ากระงอนเอ่ยถาม
ต้าร์ส่ายหน้าอีกครั้งยกมือขึ้นจับมือขาวบางของอีกฝ่ายออกจากแขน โดยไม่รู้ตัวว่าการกระทำของตัวเองนั้นจะทำให้โทสะของอีกฝ่ายลุกโหมขึ้นมากเพียงใด
“ต้าร์รังเกียจเมเหรอ” น้ำเสียงที่เอ่ยถามเข้มขึ้น
เจ้าตัวส่ายหน้าปฏิเสธ หญิงสาวเลยจับแขนไว้แน่นพลางบีบกระชับทำเอาคนถูกสัมผัสสะดุ้งด้วยความตกใจ
“เราออกไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่า”
หญิงสาวเอ่ยชวนโดยไม่รอฟังคำตอบก็รีบดึงแขนให้ร่างโปร่งเดินไปด้วยกัน พอออกมาถึงหน้าปากทางเข้าร่างท้วมของแม่บ้านที่ถือกระเป๋าเสื้อผ้ารอคนของตนเองอยู่ก็หันมามอง
“คุณหนู”
ต้าร์หันไปตามเสียงเรียกจะเดินเข้าไปหาแต่ก็ถูกหญิงสาวรั้งแขนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“สวัสดีค่ะ หนูเป็นเพื่อนต้าร์ที่โรงเรียน ขอตัวต้าร์สักครู่นะคะ” หญิงสาวบอกรัวเร็วแล้วรีบดึงให้ร่างโปร่งเดินออกไปด้วยกันโดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากคนสูงวัยเบื้องหลัง
“ต้าร์จะไปไหนเหรอ”
เจ้าของชื่อพยายามขืนตัวไว้ไม่ให้เดินไปตามแรงดึงของหญิงสาวแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆทั้งดึงทั้งฉุดจนลากตัวออกมาข้างนอกได้สำเร็จ
“เมถามทำไมตอบ นี่ต้าร์โกรธเมจริงๆเหรอ เมก็ขอโทษไปแล้วไง”
หญิงสาวถามเสียงแข็งเริ่มเผยนิสัยที่แท้จริงออกมาให้อีกฝ่ายเห็น พอเห็นว่าเจ้าตัวยังเงียบซ้ำยังพยายามจะจับมือเธอออกจากแขนที่จับไว้แน่นเธอก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบจนร่างโปร่งนิ่วหน้าบอกอาการเจ็บ
“ฉันถามว่าจะไปไหน ตอบมา!”
หญิงสาวทนเสแสร้งปั้นหน้าเป็นคนดีต่อไปไม่ไหว นัยน์ตาคมเฉี่ยวที่กรีดด้วยอายไลเนอร์หนาจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กด้วยความเกลียดชังอย่างไม่ปิดบังความรู้สึกที่แท้จริง
“เมเปิ้ล” ต้าร์เรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงแผ่วอย่างตกใจที่จู่ๆหญิงสาวก็เปลี่ยนท่าที
“พูดได้แล้วเหรอ ใช่ ฉันเอง เมเปิ้ล ตอบฉันมา แกจะไปไหน แกจะไปเที่ยวเมืองนอกใช่มั้ย แกจะไปมีความสุขในตอนที่ชีวิตฉันตกต่ำแบบนี้น่ะเหรอ!”
หญิงสาวแผดเสียงดังขึ้นจนคนที่เดินผ่านไปมาหันมามอง ต้าร์ตัวสั่นขึ้นมา ความหวาดกลัวแล่นลามไปทั่วร่าง
“ฉันไม่ยอมให้แกไปมีความสุขหรอก”
หญิงสาวกดเสียงต่ำพลางออกแรงบีบแขนคนที่ยืนตัวสั่นแรงขึ้น นัยน์ตากลมที่ฉายแววโกรธเกรี้ยวตวัดมองไปยังถนนที่มีรถวิ่งผ่าน ในใจเต็มไปด้วยไฟโทสะ ทั้งความแค้นที่มีต่อทุกคนที่ทำให้ชีวิตเธอต้องตกต่ำ ทำให้เธอต้องหนีหัวซุกจนมาเจอกับแม่เล้าที่ติดต่อให้เธอไปขายตัวให้แขกที่เป็นเศรษฐีทำงานอยู่ต่างประเทศ มันบอกว่าจะพาเธอไปทำแท้งที่นั่น เธอต้องเอาลูกออกแล้วต้องขายตัว! ใช่ วันนี้เธอต้องขึ้นเครื่องบินไปต่างประเทศกับแม่เล้าที่คงรอเธออยู่ข้างในสนามบิน แต่ตอนนี้เธอเจอคนที่มันทำให้ชีวิตเธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้ เธอเจอมันแล้วและเธอจะไม่ปล่อยให้มันมีความสุขเด็ดขาด! ในเมื่อเธอแตะต้องไอ้สารเลวพวกนั้นไม่ได้ เธอก็จะทำให้คนของพวกมันเจ็บเจียนตายเหมือนกับเธอ!!!
“ป้า ต้าร์ล่ะครับ ต้าร์ไปไหน” เนสวิ่งเข้ามาถามคนสูงวัยหน้าตาตื่นที่ไม่เห็นน้องชายนั่งอยู่ด้วย
“ป้าไม่รู้ค่ะคุณหนู ป้าพาคุณหนูต้าร์ไปเข้าห้องน้ำ พอแกออกมาก็มีผู้หญิงบอกว่าเป็นเพื่อนที่โรงเรียนเกาะแขนมาด้วย แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ลากตัวคุณหนูไป”
น้ำเสียงเครือสะอื้นเอ่ยบอก แม่บ้านใจเสียที่เดินตามหาแล้วไม่เจอตัวคุณหนู เธอร้องไห้แล้วกลับมานั่งที่เดิมรอให้คุณหนูเนสกลับมา
“เพื่อนผู้หญิงเหรอ ใคร” เนสกำมือแน่น ใจเสียไปแล้วที่น้องหายตัวไป
“พี่ว่าเราให้ประชาสัมพันธ์ประกาศตามหาดีกว่า เนสอย่าเพิ่งคิดมากนะ ใจเย็นๆ คุณป้านั่งรออยู่ตรงนี้นะครับ เพื่อน้องต้าร์กลับมาจะได้ไม่หลงกัน”
ว่าที่ทันตแพทย์หนุ่มเอ่ยบอกคนรักแล้วสั่งความกับแม่บ้านก่อนจะจับมือบางให้เดินตามไป
“พี่หมอ น้องหายไปไหน ต้าร์หายไปไหน พี่หมอ” เนสร้องไห้ออกมาอย่างขวัญเสีย
“เนส ฟังพี่นะ ทำใจดีดี ตั้งสติดีดี ต้าร์ไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวน้องก็กลับมา เชื่อพี่”
เนสส่ายหน้าแม้จะรู้ว่าคนรักต้องการปลอบโยนแต่ถ้อยคำนั้นก็คล้ายกับคำลวงที่แค่ต้องการให้เขาหยุดฟุ้งซ่านชั่วขณะ
“ผมจะไปหาน้อง พี่หมอปล่อยผม ผมจะไปตามหาน้อง”
เนสว่าพลางสะบัดมือออกจากการจับกุมแต่คนรักไม่ยอมปล่อยซ้ำยังบีบแน่น
“เนส อย่าเป็นอย่างนี้สิ พี่รู้ว่าเนสตกใจ แต่เราต้องมีสตินะ”
“น้องผมหายไปทั้งคน จะให้ผมใจเย็นอยู่ได้ยังไง!”
เนสตะคอกใส่คนรักด้วยอารมณ์ที่ไม่คงที่ ทั้งตกใจที่น้องหายตัวไป ทั้งหวาดกลัวว่าน้องจะมีอันตราย
“เนส”
ร่างสูงเอ่ยเรียกเสียงนุ่มพลางดึงคนรักเข้ามากอดปลอบ ลูบไล้แผ่นหลังให้อีกฝ่ายใจเย็นลง พร่ำบอกข้างหูให้คนรักวางใจว่าน้องชายจะต้องปลอดภัยและเขาจะช่วยตามหาให้เจอ เนสปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น ในใจหวาดกลัวไปต่างๆนาๆ ได้แต่โทษตัวเองว่าไม่น่าปล่อยให้น้องคลาดสายตา ไม่น่าเลยจริงๆ พอความคิดวิ่งวนกันยุ่ง ใบหน้าของอดีตเพื่อนทั้งสองคนก็ผุดขึ้นมาในความคิด เนสรีบผลักอกกว้างออกห่าง
“เนส เป็นอะไร”
“พี่หมอรีบไปบอกประชาสัมพันธ์ ผมจะโทรหาพวกมัน ต้องเป็นพวกมันแน่ๆที่พาต้าร์ไป”
“งั้นเนสรอพี่อยู่ตรงนี้นะ ห้ามไปไหน เข้าใจมั้ย”
เนสพยักหน้ารับ มองแผ่นหลังกว้างเดินหายไปกับกลุ่มคนแล้วก็หันกลับมาเปิดกระเป๋าล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมากดเบอร์ของอดีตเพื่อนด้วยใจที่ร้อนรุ่มราวกับเปลวเพลิง
“ไอ้เหี้ยควิน พวกมึงเอาน้องกูไปใช่มั้ย!”
------------------------------------------------------------------
ยังไม่จบตอนนี้ :laugh: ยัดให้จบตอนนี้เลยไม่ได้ :katai1:
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ :o12: ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามอ่านกันอยู่ :mew1: :กอด1:
ตอนนี้คืออีกครึ่งนึงของตอน 43 นะคะ เพื่อคนอ่านลืมไปแล้ว
รวมหน้าเวิร์ดที่ปั่นสำหรับตอนนี้ก็เกือบ 15 หน้า :mew5:
ยาวอลังการมาก เพราะเหตุนี้เลยไม่สามารถยัดให้จบในตอนนี้ได้
ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ตอนหน้าอาจจะจบ (อาจจะ :z6: )
คนอ่านคงเบื่อที่ต้องรอนาน เพราะคนแต่งหายหัวไปนานเหลือเกิน :fire:
ก็ไม่มีอะไรแก้ตัว ยอมรับผิดโดยดี เชิญคุณลงทัณฑ์บัญชา :hao5:
ขอบคุณอีกครั้งนะคะสำหรับการติดตาม เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
-
:katai1: :katai1:
-
มาแล้ววววว
เมนางมารร้ายๆๆๆ
-
ไร้คำบรรยายกับผู้หญิงคนนี้
-
เมเปิ้ล...เอือมกับคนนี้จริงๆ เอาไปเก็บที :katai4:
-
ค้างขั้นสุดยอดค่าาาาา
นังเมเปิ้ลแกจะทำอะไรห๊ะะะะ ทำตัวเองแท้ๆ แต่มาโทษคนอื่นน ยัยชั่ว :m16:
รอตอนต่อไปค่าา
-
กรี๊สสสสสสสส ค้างงงงงง ลุ้นนนนน มารอต่อไป สู้ๆค่ะ
-
เอ้า ไปโทรหาพวกนั้น :a5:
อย่างนี้ก็เข้าทางอ่ะจิ
พวกนั้นตามตัวเจอแหง๋
ป.ล.เพิ่งรู้ว่าพี่หมอกับเนสเลิฟๆกัน :ruready
มิน่า ร็อคถึงหึงหวง
-
มาแบบซาดิสกับคนอ่านตามเคย :katai1:
อ่านไปก็อินไป จะบ้าตาย :ling1:
-
แต่งเก่ง
-
อะไรกัน เนสก็นักเลงได้อีก
เมเปิ้ลก็หางานให้ตัวเองโทษคนอื่น
-
คนเขียนจ๋า ถ้าหายไปนานอีก เค้่จะโกรธล่ะน้าาาาา :ling1:
-
เอาแล้วไง ม่ายใช่นะ พวกพี่ควินไม่ได้ทำอะไร อีเมต่างหาก กร๊าซซซซซซซซ
-
เนสเป็นคนบอกเบาะแสให้ควินกับต้าร์เองนะนั่น
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เอาแล้วไงพี่เนส พลั้งปากบอกอดีตเพื่อนซะงั้น กรั่กๆๆๆๆ
ตาร์ก็คงหนีไม่รอด คึคึ ที่สำคัญอย่าลืมลากเมเปิ้ลไปจัดการ
ขั้นเด็ดขาดด้วยนะคะ สองหนุ่มหล่อ(โฉด)
ปล. คิดถึงคนแต่งมว๊ากกกกก รอได้เสมอค่ะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งอึดอัดนะคะ :ling3: หนูต้าเราชีวิตรันทดหดหู่แท้ ใครๆก็รุมรังแก
ปกป้องตัวเองไม่ได้ เกิดมาเพื่อโดนคนอื่นกระทำ เราเคารพพล็อตของคนเขียนเสมอ แต่ขอเถอะ ขอผลของการกระทำ
ตีแสกหน้าคนชั่วหน่อยนะ ไม่รวมแม้กระทั่งพระเอก
ที่คิดว่าโลกใบนี้กำราบอยู่ใต้เท้าตัวเอง
อยากได้อะไรต้องได้ อยากจะข่มเหงใครก็ทำ อยากจะกักขังหน่วงเหนี่ยวใครก็ทำได้ เพราะรูปหล่อบ้านรวยอิทธิพลเยอะ
(ซึ่งแม้แต่ในความเป็นจริง ไม่มีใครหนีพ้นกฏแห่งกรรมได้)
ไม่ต้องถึงขั้นทำให้ตายกันไปข้างนึง แต่อย่างน้อยก็ช่วยบาล้านซ์เรื่องไว้หน่อยก็จะดีมาก ขนาดหนังโหดหนังสยอง เหยื่อที่เป็นผู้หญิงแท้ๆยังกลับมาเอาคืนได้สาสมเลย ขอวันที่ต้าได้เชิดหน้าโต้กลับให้คนพวกนั้นเจ็บปวดบ้าง(จะเจ็บกายหรือใจก็ตามแต่) จะไอ้อีหน้าไหนก็เถอะ ขออภัยนะคะที่อินไป :mew2:
-
กรี๊ดดดดดดดด มัน ค้าง มาก ! ใจจะขาดรอนๆ เนสเอ๊ย โทรไปหาสองคนนั่นก็ซวยอ่ะดิ ถึงมันจะน่าสงสัยก็เถอะ อิตาสองหนุ่มนั่นคงเป็นห่วงต้าร์เหมือนกัน แต่คงตลบหลังเนสแน่ๆ
ยัยเมเปิ้ลโผล่มาแล้ว ไม่นานพ่อหนุ่มแซ่บเว่อร์คนนั้นก็ต้องออกมาด้วยแน่ๆ สองหัวเพื่อนตายสร้างความเดือดรัอนใไคนอื่น เฮ่อ ยัยเมก็นะ เธอทำตัวเองทึ้งนั้น เอาแตโทษคนอื่นอีกต่างหาก สุดท้ายชีก็ได้รับผลกรรมในตอนปัจจุบันนั่นเอง
ว่าแต่ว่าเนสกะพี่หมอฟันนี่คนรักกันสินะ แล้วร็อกไปพราก 2 คนนี้ออกจากกันได้ไงเนี่ย แล้วคุณหมอฟันไปไหนแลัวหว่า
รอตอนนหน้า แบบว่ามันค้างงงงงงงง
-
โถ..น้องต้าร์ของพี่ :mew2:
-
นังเมเปิ้ลลลลลลลลลล :serius2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai1: ค้างอย่างแรงเลยน่ะตัวเอง มาต่อไว ๆ น่ะ เรายอมอ่านยาวววววววววววว ก้อได้น่ะ ชีวิตต้าร์รันทดจังไม่เคยทำอะไรให้ใครแต่กลายเป็นว่าโดนกระทำตลอด :hao5:
-
ย้ากกกกก! นังเมเปิ้ล
นังจะทำอะไรต้าร์อีกยะ!
แล้วใครจะมาช่วยต้าหละเนี่ย
โอ้ยยย อ่านแล้วบีบหัวใจจิงๆ
คนเขียนอย่าลืมมาต่อด่วนๆจ้า
:กอด1:
-
อยากจะ :z6: :z6: :z6: เมเปิ้ลขอหาทำร้ายร่างกายต้าร์
-
เอิ่ม มมม
แบบว่า อ่านละมันแน่นอก ต้องยกออก อ่ะค่ะ
แหะ แหะ
-
สมาชิกใหม่ค่ะ มาตามอ่านด้วยคน
จริงๆแล้วอยากให้เมเปิ้ลตายนะ(แบบว่าเกลียดมาก)
แต่คิดดูอีกทีการตายสำหรับเมเปิ้ลมันสบายไป
น่าจะอยู่โดยทรมานไปจนตายจะดีกว่า หึหึ :m16: :m16:
-
HEARTBREAKER
44
“กูถามว่าพวกมึงเอาต้าร์ไปใช่มั้ย! ไอ้สัด! ตอบกูมา!!”
ควินถือโทรศัพท์แนบหูนิ่งฟังเสียงตะคอกดังจากปลายสาย ยังไม่ได้เอ่ยตอบอะไรไปสักคำ คิ้วเข้มขมวดมุ่น ในหัวประมวลถ้อยคำที่อดีตเพื่อนถามตนด้วยอารมณ์โทสะ จู่ๆอีกฝ่ายก็โทรมา หาว่าพวกเขาเอาน้องชายไป ทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่ใช่เหรอไงที่ต้องการพาน้องชายหนีพวกเขา!
“ไอ้เหี้ยควิน! ต้าร์อยู่ไหน พวกมึงเอาน้องกูไปไว้ไหน!!”
“ต้าร์ไม่ได้อยู่กับพวกกู พวกกูไม่ได้เอาน้องมึงไป”
ควินตอบเสียงเย็น ปลายสายเงียบไปคล้ายกำลังครุ่นคิดแต่ไม่นานก็ตะคอกกลับมาอีก
“กูไม่เชื่อ! พวกมึงโกหก บอกมา เอาน้องกูไปไว้ไหน บอกกูมา!!”
“มึงตั้งใจพาต้าร์หนี พวกกูก็กำลังตามหามึงอยู่ ไม่เชื่อก็เรื่องของมึง”
ปลายสายเงียบไปอีกครั้ง ควินนิ่ง รอฟังว่าอีกฝ่ายจะโต้กลับมาหรือเปล่า แต่แล้วสัญญาณก็ตัดไป ชายหนุ่มรีบหันไปมองหน้าเพื่อนซี้ที่ยืนมองอยู่ตั้งแต่ตนรับสาย
“ต้าร์หายไป ไอ้เนสคิดว่ากูกับมึงเอาน้องมันไป”
“ว่าไงนะ ต้าร์หายไป” แซททวนคำเพื่อนเสียงตื่น
ควินหน้าเครียด จู่ๆเหตุการณ์ก็กลับตาลปัตร เนสพาน้องหนี แต่กลับทำน้องหาย หรือมีใครพาต้าร์ไป ใคร?
“ศัตรูมึงมีใครบ้าง พวกมันรู้หรือเปล่าว่ามึงมายุ่งกับต้าร์”
ควินถามเพื่อนที่สีหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้กัน
“มึงอย่าบอกนะว่าที่ต้าร์หายไปเพราะ…”
“ไม่ศัตรูมึงก็ของกู” ควินเอ่ยแทรกขึ้น
“พวกมันไม่น่าจะรู้” แซทว่าต่อ “มึงกับกูก็ไม่ได้พาต้าร์ไปเที่ยวสองต่อสองบ่อยๆ”
“ก็ไม่แน่” ควินบอกเสียงเข้ม เริ่มใจคอไม่ดีด้วยกลัวว่าคนสำคัญจะเป็นอันตราย
แซทหลับตาแน่นนิ่งคิดอยู่ครู่นึงก่อนลืมตาแล้วหันไปบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“ถ้าจะมีใครสักคนเอาตัวต้าร์ไป ไอ้ฮาร์ฟก็น่าสงสัยที่สุด”
ควินเบิกตากว้างกับคำพูดเพื่อน สองมือกำแน่น ใช่…เขาลืมนึกถึงมันไปได้ยังไง ถ้าจะมีใครสักคนเอาตัวต้าร์ไปจริงๆ ไอ้สัดฮาร์ฟคือคนที่น่าสงสัยที่สุด!
**************************************************
“อื้อ…อื้อ…”
เสียงอึกอักในลำคอของคนที่พยายามดิ้นรนให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการทั้งที่ข้อมือและที่ปาก นัยน์ตากลมสั่นไหวมองใบหน้าเรียวรูปไข่ของหญิงสาวข้างกายอย่างหวาดกลัวในการกระทำอุกอาจของเธอ ต้าร์คิดย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่สนามบินตอนที่เจอกันหลังจากถูกอีกฝ่ายลากออกมา เขาพยายามเดินหนีกลับเข้าไปหาคุณป้าแม่บ้าน แต่เมเปิ้ลไม่ยอม ยื้อยุดกันอยู่สักพักจู่ๆเธอก็ร้องขอความช่วยเหลือจากพนักงานรักษาความปลอดภัยที่เดินผ่านมาพอดี เธอกล่าวหาว่าเขาเป็นคนบ้าสติไม่ดีซ้ำยังบอกว่าหนีออกมาจากโรงพยาบาล และเธอมาตามตัวเขากลับโรงพยาบาลในฐานะเพื่อนสนิท และทั้งๆที่เขาส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมบอกว่าไม่ใช่ รปภ.คนนั้นก็ไม่เชื่อ แล้วพอเธอบอกรปภ.ด้วยน้ำเสียงขอร้องพร้อมแสร้งบีบน้ำตาให้ช่วยโบกแท็กซี่และช่วยกันจับตัวเขายัดใส่รถได้สำเร็จ เธอก็ทำร้ายร่างกายเขาด้วยการจับหัวโขกกับประตูรถจนเจ็บทั้งยังมึนงงไปชั่วขณะ เธอก็อาศัยจังหวะนั้นถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกมามัดมือ แล้วเอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดปากเขาไว้ โซเฟอร์แท็กซี่ทักท้วงขึ้นเธอก็เล่นละครตบตาไปอีกด้วยประโยคเดิมว่าเขาเป็นคนบ้าสติไม่ดีและเธอเป็นเพื่อนสนิทมาพาเขากลับไปส่งโรงพยาบาล โซเฟอร์แท็กซี่ก็เชื่อไม่ถามต่อ และจนถึงตอนนี้ที่รถยังแล่นอยู่ และเธอก็ยังแสยะยิ้มร้ายส่งมาให้เขาเป็นระยะ เพราะมือถูกมัดไขว้ไว้ด้านหลังทำให้ไม่สามารถดิ้นหนีได้ ซ้ำปากยังถูกปิดไว้อีก ทุกอย่างดูจะเป็นใจให้หญิงสาวทำตามความต้องการของเธอได้อย่างสะดวก
“ฮัลโหล ฉันเองเมเปิ้ล ยุ่งอยู่หรือเปล่า”
ต้าร์หยุดร้องมองหน้าหญิงสาวที่หันไปคุยโทรศัพท์ ในใจเต้นรัวด้วยความกลัว เมเปิ้ลจะทำอะไร เธอจะพาเขาไปไหน แล้วทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย หลากหลายคำถามวิ่งวนอยู่ในหัว
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่มีเด็กผู้ชายหน้าหวาน เพิ่งเรียนจบมอปลายมาหมาดๆ ตาโตๆ ตัวบางๆ ผิวขาวๆนั่งรถมาด้วย สนใจมั้ยล่ะ”
คนฟังเบิกตากว้าง ใจหายไปกับคำพูดของหญิงสาว และราวกับเธอจะรู้ว่าเขากำลังตกใจ เธอเลยหันมาแสยะยิ้มร้ายให้เขา
“ฉันอยู่บนแท็กซี่ แล้วนายอยู่ไหน ฉันจะไปหา โอเค แล้วเจอกัน”
ตกลงกับปลายสายเสร็จ หญิงสาวก็เก็บเครื่องมือสื่อสารแล้วหันไปบอกโซเฟอร์แท็กซี่ถึงจุดหมายปลายทางใหม่
“ไม่ไปโรงพยาบาลแล้วนะคะพี่ ไปลาดพร้าว101แทน”
ต้าร์ส่ายหน้า มองคนพูดด้วยสายตาตื่นกลัว เมเปิ้ลหันกลับมามอง เธอแสยะยิ้มแล้วโน้มหน้าเข้าใกล้คนที่มองอยู่ กระซิบบอกข้างหูให้คนฟังนิ่งอึ้ง
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะทำให้แกมีความสุขจนลืมไม่ลงไปชั่วชีวิตเลยล่ะ”
**************************************************
ชายหนุ่มร่างสูงราวกับนายแบบเดินเข้าโรงพยาบาลด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ในมือข้างนึงถือช่อดอกกุหลาบขาวจัดแต่งสวยงามสั่งมาเพื่อเยี่ยมคนป่วยโดยเฉพาะ ชายหนุ่มเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ โปรยยิ้มหล่อให้พยาบาลที่นั่งประจำอยู่ก่อนเอ่ยถาม
“ขอโทษนะครับ ผมมาเยี่ยมรุ่นน้อง เขาชื่อเนติพัทธ์ อัครกุล ไม่ทราบว่าพักอยู่ห้องไหน”
“รอสักครู่นะคะ”
พยาบาลสาวยิ้มบอกแล้วหันมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ คีย์หาชื่อข้อมูลคนป่วย
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ คุณเนติพัทธ์ย้ายออกจากโรงพยาบาลไปเมื่อวานก่อนแล้วค่ะ”
“ออกไปแล้วเหรอครับ”
คนฟังถามย้ำอย่างไม่เชื่อนัก แต่พยาบาลก็พยักหน้าตอบรับยืนยันมาอีก ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณ หันหลังเดินออกจากโรงพยาบาลมาหยุดอยู่หน้าประตูทางเข้าพอดีกับที่เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น ชายหนุ่มล้วงเอาเครื่องมือสื่อสารออกมาดูชื่อคนโทรเข้าก่อนรับสาย
“มีไรวะ” ส่งเสียงทักทายปลายสายด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ “ห๊ะ! มึงเจอมันเหรอ เจอที่ไหน เมื่อไหร่”
ชายหนุ่มถามรัวเร็วด้วยน้ำเสียงตื่นเมื่อปลายสายบอกว่าเจออดีตคู่ควงคนล่าสุดที่ถูกเขาสลัดทิ้งไปแล้ว
“ผู้ชาย…ใครวะ เออๆ กูจะรีบไป มึงเฝ้าไว้นะ แล้วเจอกัน”
จบบทสนทนาชายหนุ่มก็เก็บเครื่องมือสารแล้วรีบเดินไปที่รถยนต์คันหรูของตัวเอง ขึ้นมานั่งในรถเรียบร้อยแล้วก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด นัยน์ตาคู่คมฉายแววกรุ่นโกรธ
“กลับมาอีกทำไม ไหนบอกว่าจะไปไกลๆไม่ให้กูเห็นหน้ามึงไง จะกลับมาให้กูรับผิดชอบเด็กในท้องเหรอ ฝันไปเถอะ! คนอย่างไอ้ฮาร์ฟไม่ยอมมาหมดอนาคตเพราะผู้หญิงขายตัวคนเดียวหรอกโว้ย ไม่มีทาง!”
**************************************************
“ลากมันเข้าไปสิ เร็วๆ”
เสียงห้วนของหญิงสาวเอ่ยสั่งเพื่อนชายสองคนให้ลากตัวร่างโปร่งบางเข้าไปในลิฟต์ และแม้อีกฝ่ายจะออกอาการต่อต้านด้วยการดิ้นรนขัดขืนแต่ก็สู้สองแรงของผู้ชายร่างสูงใหญ่กว่าไม่ได้ ท่อนแขนเรียวเล็กนั่นถูกสองมือใหญ่จับแน่นบังคับไม่ให้เจ้าของร่างออกแรงได้ถนัดจนเมื่อห้องโดยสารสี่เหลี่ยมเคลื่อนตัวขึ้นมาถึงชั้นที่พัก ประตูลิฟต์เลื่อนเปิด สองหนุ่มก็จับลากแขนเด็กหนุ่มหน้าหวานให้เดินตามออกไป
“ไปได้มาจากไหนวะเม”
ชายหนุ่มซึ่งเดินขนาบข้างด้านขวาของต้าร์เอ่ยถามเพื่อนสาวพลางส่งสายตาหื่นกระหายมองเด็กหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“ได้มาจากไหนไม่สำคัญหรอกน่า พวกนายชอบหรือเปล่าล่ะ”
เมเปิ้ลถามกลับด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม นัยน์ตาคู่สวยพราวระยับ
“ชอบสิ ขาวๆ ตัวบางๆ หน้าหวานๆแบบนี้ ของชอบพวกฉันอยู่แล้ว”
อีกหนึ่งหนุ่มเอ่ยตอบเพื่อน แลบลิ้นเลียริมฝีปากด้วยท่าทีกระหายยากในตัวเด็กหนุ่ม
“งั้นก็ดี รีบๆจัดการเข้า ของดีแบบนี้ไม่ใช่จะหากันได้ง่ายๆ”
หญิงสาวเอ่ยเสริมให้เพื่อนตนรีบจัดการ เธออาสารับคีย์การ์ดมาเปิดห้องให้ ดันประตูเปิดทางให้เพื่อนพาร่างโปร่งบางเข้าไปในห้อง เธอแสยะยิ้มร้ายที่ทุกอย่างดำเนินไปอย่างที่เธอต้องการ หญิงสาวล็อคประตูแล้วเดินตามเพื่อนเข้าไป ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความสะใจที่จะได้เห็นคนที่เป็นส่วนหนึ่งซึ่งทำให้ชีวิตเธอต้องตกต่ำแบบนี้
“อื้อ…อื้อ…”
เสียงร้องพร้อมกับอาการดิ้นรนขัดขืนเมื่อถูกเหวี่ยงร่างไปนอนแผ่อยู่บนเตียงนอนนุ่ม นัยน์ตาคู่โตเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสที่พร้อมจะรินไหลออกมาได้ทุกเมื่อ ความหวาดกลัวแล่นลามทั่วร่างพานให้เลือดในกายแข็งค้าง ต้าร์คาดเดาเหตุการณ์ได้ไม่ยากว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองต่อจากนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เข้าใจก็คือ เมเปิ้ลทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไร เธอต้องการอะไร ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ เพราะอะไร!
“มีกล้องวิดีโอหรือเปล่า”
จู่ๆหญิงสาวหนึ่งเดียวในห้องก็เอ่ยถามขึ้น เธอยิ้มหวานให้เพื่อนทั้งสองคนที่กำลังจัดการจับตรึงร่างที่ดิ้นหนีไม่ให้ออกแรงต่อต้านได้
“มี ถามทำไมวะ จะทำอะไร”
“ฉันขอถ่ายคลิปมันเก็บไว้ได้มั้ย ไม่ต้องห่วง ฉันจะถ่ายแค่มันคนเดียว”
สองหนุ่มหันหน้ากันอย่างชังใจก่อนหันไปพยักหน้าให้เพื่อนสาว
“ขอบใจ แล้วกล้องอยู่ไหน”
“ในตู้ ชั้นข้างบน”
ได้คำตอบแล้วหญิงสาวก็รีบเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า จัดการเปิดมันออก เขย่งปลายเท้าขวานมือเข้าไปหากล้องที่ว่าจนเจอ รอมยิ้มพึงใจพร่างพรายไปทั่วใบหน้า นัยน์ตาลุกวาว เดินกลับมาที่ข้างเตียงหญิงสาวก็เช็คอุปกรณ์ในมือว่าพร้อมใช้งานหรือเปล่า
“อย่าดิ้นสิวะ ดิ้นไปก็หนีไม่รอดหรอก อยู่เฉยๆ”
ต้าร์ร้องอื้ออึ้งในลำคอพลางดิ้นพล่านอย่างไม่ยอมแพ้ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าสู้แรงพวกมันไม่ได้
“แกะผ้าออกจากปากมันสิ ไม่อยากได้ยินเสียงตอนมันครางหรือไง”
หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มหวานหยด หากแววตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยามปนสมใจเมื่อมองไปที่เหยื่อตรงหน้า
“เออ มึงแกะดิ กูอยากได้ยินเสียงมัน”
พอผ้าเลื่อนหลุดออกจากปาก คำแรกที่เอ่ยออกจากปากบางกลับไม่ใช่คำขอร้องวิงวอน แต่เป็นคำถามที่ส่งตรงถึงหญิงสาวเพียงคนเดียวในห้องนี้
“ทำแบบนี้ทำไม”
คนถูกถามยิ้มเหยียด จ้องมองแววตาตัดพ้ออย่างไม่รู้สึกรู้สา
“ฉันพอใจ จะโทษฉันไม่ได้นะ ในเมื่อแกมันโง่เอง!”
น้ำตาใสไหลออกจากนัยน์ตากลมโต ต้าร์สะอื้นไห้จนตัวสั่นเทา สองมือที่ถูกจับตรึงไว้เหนือศีรษะออกแรงดิ้นรนขึ้นอีกครั้ง เด็กหนุ่มเม้มปากเน้นจนเป็นเส้นตรง
“ร้องไห้แล้ว โธ่ เด็กน้อยอย่าร้องนะครับ”
คนที่ขึ้นคร่อมตัวเอ่ยปลอบพลางยิ้มหื่น สองมือลูบไล้เนื้อตัวคนใต้ร่างด้วยแรงปรารถนา
“เราทำอะไรให้เมไม่พอใจ ทั้งๆที่ผ่านมา เราช่วยเมมาตลอด แล้วทำไม…”
“เพราะแกทำลายชีวิตฉันไง เพราะแก! ถ้าไม่มีแก พวกมันก็ไม่เขี่ยฉันทิ้ง ถ้าไม่มีแกสักคน!”
ต้าร์เบิกตากว้างกับถ้อยคำของหญิงสาวที่กล่าวหาว่าเขาเป็นคนทำลายชีวิตเธอ เด็กหนุ่มตัวสั่นเพราะแรงสะอื้น ในหัวคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ตั้งแต่ได้พบกับพวกเขา เพื่อนพี่ชายทั้งสองคนนั้น และความสัมพันธ์กับหญิงสาวตรงหน้า
“ฉลาดขึ้นมาบ้างรึยัง ห๊ะ! ที่ชีวิตฉันต้องตกต่ำแบบนี้ก็เพราะแก ได้ยินมั้ยว่าที่ฉันต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะแก! ฉันเกลียดแก!!ฉันเกลียดแก!!!"
หญิงสาวแผดเสียงดังลั่นราวกับคนเสียสติ มือที่ถือกล้องถ่ายวิดีโอสั่นระริก นัยน์ตาแดงก่ำตวัดมอง
เพื่อนชายสองคนที่จับยึดแขนขาวของเหยื่อหน้าหวานไม่ให้ดิ้นรนขัดขืน ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มร้ายก่อนที่นิ้วเรียวจะกดปุ่มอัดคลิปวิดีโอให้เริ่มทำการบันทึกภาพ
“พวกนายรออะไรอยู่ล่ะ เอาเลยสิ รีบจัดการมันเลย"
น้ำเสียงตื่นเต้นเอ่ยบอกเพื่อนชายทั้งสอง ใบหน้าแสดงออกถึงความสะใจที่จะได้เห็นเหยื่อตกอยู่ในสภาพตายทั้งเป็น!
“เมเปิ้ล ทำไม...ทำไมเธอถึงใจร้ายอย่างนี้"
ต้าร์ถามเสียงแผ่วอย่างไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน ใบหน้าหวานอาบไปด้วยหยดน้ำตาที่ไหลรินลงมาไม่ขาดสาย กลัวจนตัวสั่นกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงตรงหน้าจะทำร้ายกันได้ลงคอ ทั้งๆที่ผ่านมาเขาทำดีกับเธอมาตลอด แต่สุดท้ายเธอก็กลับมาทำร้ายกันอย่างโหดร้ายที่สุด!
“มึงแน่ใจนะว่าเป็นมัน”
ฮาร์ฟถามเพื่อนที่โทรไปบอกเขาว่าเจอเมเปิ้ลอยู่ที่คอนโดฯนี้ ในมือชายหนุ่มคีบมวนบุหรี่ที่จุดสูบไปได้นิดหน่อย
“เออ แน่สิวะ กูเห็นมันลงมาจากแท็กซี่กับผู้ชายหน้าหวานคนนึง แต่ไอ้นั่นถูกมัดมือมัดปากไว้”
“ถูกมัดเหรอ” ฮาร์ฟว่าทวนอย่างสงสัย ระบายลมหายใจพร้อมควันพิษออกมาทางปาก
“เออ เหมือนไอ้นั่นถูกบังคับมา ก็แม่งถูกมัดขนาดนั้นคงเต็มใจมาด้วยหรอก”
“มึงบอกว่าผู้ชายคนนั้นหน้าหวานเหรอวะ”
“เออ หน้าหวาน ผิวขาวโคตรอ่ะมึง ขาวแบบเหี้ยๆ ตัวบางๆอ่ะ ตาโตด้วย กูเห็นตอนแรกแม่งนึกว่าทอม”
ฮาร์ฟหันขวับ มองหน้าเพื่อนนิ่งก่อนทิ้งมวนบุหรี่ลงพื้น ในใจกระหวัดคิดถึงเด็กหนุ่มหน้าหวาน หรือจะเป็นเด็กคนนั้นจริงๆ ถ้าใช่…
“มันขึ้นไปห้องไหน มึงรู้มั้ย”
“ไม่รู้โว้ย มึงบอกให้กูเฝ้าอยู่ กูก็เฝ้าอยู่ข้างล่าง”
“มึงเข้าไปกับกู”
ฮาร์ฟสั่งเพื่อนพลางเดินนำเข้าไปในคอนโดฯ พอเข้ามาได้ก็เดินดุ่มๆตรงไปที่ลิฟต์ รปภ.เห็นว่าท่าทางสองหนุ่มมีพิรุธก็รีบเดินปรี่เข้ามาถาม
“คุณ พักอยู่ที่นี่เหรอครับ”
“ผมมาตามหาน้อง น้องผมถูกลักพาตัวมาที่นี่ คุณเห็นผู้หญิงพาผู้ชายผิวขาวๆถูกมัดมือมัดปากเข้ามาหรือเปล่า”
รปภ.คิ้วขมวดอย่างไม่แน่ใจ
“มีอะไรให้ดิฉันช่วยมั้ยค่ะ” รีเซฟชั่นสาวเดินเข้ามาถามไถ่
“ผมมาตามหาน้อง เขาถูกลักพาตัวมาที่นี่ เด็กผู้ชายตัวผอมๆ ผิวขาวๆ มากับผู้หญิง คุณเห็นหรือเปล่า”
ฮาร์ฟถามด้วยใบหน้าเครียด รีเซฟชั่นนิ่งคิดไปครู่ร้องอ๋อออกมาอย่างนึกขึ้นได้
“เห็นค่ะ ดิฉันเห็นผู้หญิงสวยๆคนนึงเข้ามากับผู้ชายตัวบางๆหน้าขาวๆ แต่ผู้ชายเหมือนไม่เต็มใจมาด้วย รู้สึกเหมือนจะถูกปิดปาก
ไว้ด้วยค่ะ แต่พอดิฉันมอง เธอก็หันมายิ้มให้แล้วบอกว่าแค่แกล้งกันเล่น”
“แล้วรู้มั้ยว่าผู้หญิงคนขึ้นไปชั้นไหน” ฮาร์ฟรีบถามทันที
“เอ่อ…เธอขึ้นไปพร้อมกับผู้ชายอีกสองคนค่ะ พวกเขาพักอยู่ที่นี่ ฉันจำชื่อพวกเขาได้ เดี๋ยวรอสักครู่นะคะ ดิฉันจะไปเช็คให้” รีเซฟชั่นบอกอย่างสุภาพก่อนเดินไปที่เคาน์เตอร์จัดการเรื่องให้
ฮาร์ฟยืนรอด้วยความร้อนใจ กลัวว่าจะขึ้นไปช่วยเด็กหนุ่มไม่ทัน รู้ดีว่าที่เมเปิ้ลทำอย่างนี้เพื่อต้องการแก้แค้น และเขาจะไม่ยอมให้เธอทำสำเร็จเด็ดขาด เด็กคนนั้นต้องเป็นของเขา!
**************************************************
รถสปอร์ตเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงแล่นด้วยความเร็วตามอารมณ์คนขับที่ไม่คงที่นักหลังจากได้รับรายงานจากลูกน้องว่าเจอศัตรูคู่อาฆาตขับรถไปแถวย่านลาดพร้าว เจ้าของรถหรูขับเร่งเครื่องยนต์ขึ้นแซงรถคันอื่นอย่างชำนาญ คนที่นั่งอยู่ข้างๆก็ถือโทรศัพท์แนบหูสั่งงานกับลูกน้องของตนด้วยความร้อนใจไม่แพ้กัน
“ถ้าไอ้เหี้ยฮาร์ฟทำอะไรต้าร์ กูเอามันตายแน่”
แซทหันมาบอกเพื่อนด้วยสายตาแข็งกร้าวหลังจากวางสายจากลูกน้อง
“ไม่ต้องให้ถึงมือมึงหรอก กูจะฆ่ามันเอง”
ควินตอบกลับเสียงห้วน นัยน์ตาลุกโชนไปด้วยโทสะ ไอ้ฮาร์ฟไม่เคยคิดจะเลิกรังควานชีวิตเขาจริงๆ ในใจมันคงแค้นเขาแทบกระอักเลือดมาตลอดหลายสิบปีนี้ เขาเหยียดหยามมันว่าเป็นลูกเมียน้อย กดมันให้อยู่ต่ำฐานะกว่าเขา พร่ำบอกให้มันเจียมตัวว่าอย่าคิดใฝ่สูงมาเทียบกับเขาได้ ใช่…มันแค้น เขารู้ดี มันรอแก้แค้นเขาอยู่ทุกลมหายใจ!
แต่มันจะไม่มีทางทำสำเร็จ ไม่มีทาง!!!
**************************************************
“ฮึก! อย่า…ออกไป…ฮือ…”
ต้าร์ร้องไห้จนตัวสั่นอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่ที่คร่อมตัวอยู่ เสื้อผ้าที่ติดตัวตอนนี้เหลือแค่ชั้นในตัวเดียวและคนชั่วก็กำลังจะดึงมันออกไป
“ไม่เอาน่า อย่างร้องสิครับ เรากำลังมีความสุขกันนะ เด็กดี”
คำปลอบโยนมาพร้อมกับฝ่ามือร้อนนาบกับผิวขาวเนียนละเอียดที่หน้าท้อง คนถูกสัมผัสสะดุ้งเฮือกเบิกตากว้างพร้อมออกแรงดิ้นพล่านแม้มือทั้งสองข้างจะถูกมือใหญ่ของชายหนุ่มอีกคนจับกดแนบจนจมฝูกนุ่ม
“ไม่…อย่านะ…อย่า…ฮึก!”
ต้าร์ส่ายหน้าแรงเมื่อรับรู้ได้ว่าชั้นในถูกดึงออกไปพ้นขาแล้ว สัมผัสหยาบโลนตามมาที่ต้นขาด้านใน สองขาถูกจับแยกออกกว้าง ตามาด้วยเจลหล่อลื่นที่ถูกนิ้วเรียวยาวทว่าร้อนรุ่มป้ายมาไว้ที่ช่องทางด้านหลัง ต้าร์สะดุ้งขึ้นมาอีกรอบ เบิกตากว้างอย่างตระหนก หวาดกลัวจนตัวเกร็ง
“อยุด…หยุด…อย่าทำ…อย่าทำ!”
ต้าร์ร้องลั่น เป็นอีกครั้งที่รู้สึกหวาดกลัวที่สุดในชีวิต ภาพเหตุการณ์ที่ถูกเพื่อนพี่ชายข่มเหงรังแกในห้องของตัวเองฉายชัดขึ้นมาในห้วงความคิด เสียงร้องไห้คร่ำครวญและเสียงวอนขอแหบพร่าในคืนวันนั้นยังฝังอยู่ในความทรงจำ ต้าร์หอบหายใจแรงดิ้นสู้จนวินาทีสุดท้าย ในใจร้องเรียกหาพี่ชายพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาอาบแก้ม
“มึงจับมันไว้ดี กูจะเข้าไปแล้ว”
คนคร่อมอยู่เบื้องบนเอ่ยสั่งเพื่อนที่จับตรึงข้อมือเล็กให้อยู่นิ่งเมื่อตนจัดการสวมใส่อุปกรณ์ป้องกันเสร็จ
“เออ มึงก็รีบๆสิวะ”
ต้าร์ฟังบทสนทนาของคนชั่วด้วยความรู้สึกสะอิดสะเอียน นัยน์ตาบวมช้ำรื้นไปด้วยน้ำตาตวัดมองหญิงสาวที่ถือกล้องวิดีโอบันทึกภาพไว้อยู่ข้างเตียงอย่างชิงชัง
“ไม่ต้องมามองหน้าฉันด้วยสายตาแบบนั้น! แกมันโง่เอง!”
เมเปิ้ลตวาดกร้าวก่อนยิ้มเหยียด เธอมองดูภาพเคลื่อนไหวผ่านหน้าจอของกล้องวิดีโอที่กำลังทำกานบันทึกภาพสดๆอยู่เบื้องหน้า ความรู้สึกคล้ายได้รับชัยชนะมันสั่งให้เธอยิ้ม ยิ้มกว้างด้วยความสะใจ!
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงดังมาจากหน้าห้องทำให้คนที่กำลังขยับตัวถูไถแก่นกายกับช่องทางด้านหลังของเหยื่อใต้ร่างชะงัก หันไปมองด้วยความตกใจ
“เสียงอะไรวะ”
“เม เดินไปดูดิ ใครทำอะไรเสียงดังวะ แม่งเอ้ย!”
คนถูกสั่งเม้มปากแน่น สัญญาณเตือนภัยร้องบอกให้เธอรีบหนีไปแต่ขาสองขากลับก้าวเดินออกจากห้องอย่างช้าๆพร้อมบอกย้ำกับตัวเองว่าทุกอย่างต้องเรียบร้อย มันจะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ปัง! ปัง!
เสียงดังขึ้นอีกที่หน้าประตู เมเปิ้ลสะดุ้งเฮือก หยุดชะงักขา มือที่ถือกล้องวิดีโอสั่นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“เหี้ยเอ้ย! มันสลบไปแล้ว”
เสียงร้องจากในห้องดังออกมาให้เธอได้ยิน หญิงสาวเตรียมหมุนตัวเดินกลับเข้าไปดูในห้อง แต่เสียงเปิดประตูดังทำให้เลือดในกายเธอแข็งค้างพร้อมกับลมหายใจที่ขาดห้วงเมื่อได้ยินเสียงเรียกคุ้นเคยดังอยู่เบื้องหลัง
“เมเปิ้ล!”
แรงกระชากรวดเร็วจู่โจมจนหญิงสาวที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวปลิวไปตามแรง นัยน์ตากลมเบิกกว้างเมื่อมองสบกับสายตาคมดุดันของเขา ผู้ชายที่ไล่ให้เธอออกไปจากชีวิตพร้อมข่มขู่ให้เธอไปทำแท้งจนเธอต้องหนีหัวซุกหัวซนด้วยกลัวว่าเขาจะสั่งให้คนมาทำร้าย
“ฮาร์ฟ”
“เออ! กูเอง มึงจะทำอะไร ห๊ะ! กูถามว่ามึงจะทำอะไร มึงจับตัวต้าร์มาทำไม!”
ชายหนุ่มตะคอกพลางเขย่าแขนเธอจนตัวสั่น เสียงตึงตังดังมาจากในห้อง ฮาร์ฟตวัดสายตาไปมองก็เห็นผู้ชายสองคนวิ่งออกมาในห้องด้วยสภาพที่ยังแต่งกายไม่เรียบร้อยนัก
“พวกมึง!”
“กูเปล่านะ กูยังไม่ได้ทำอะไรมัน ยังไม่ได้ทำ”
ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้องพักบอกเสียงสั่นพลางตั้งท่าจะวิ่งหนีออกนอกห้อง แต่ถูกเพื่อนของฮาร์ฟยืนขวางทางไว้ หมัดหนักๆซัดโครมเข้าที่ใบหน้าจนทรุดฮวบลงกับนอนกองกับพื้น ชายหนุ่มอีกคนเห็นเพื่อนโดนทำร้ายก็ตั้งท่าจะวิ่งเข้าห้องแต่ก็ไม่ทัน เพราะฮาร์ฟกระโจนเข้าใส่พร้อมเหวี่ยงหมัดเข้าที่สันกรามจนเลือดกบปากหมอบตัวเพื่อนไปอีกคน
“กรี๊ด!!!”
เมเปิ้ลแผดเสียงดังลั่นห้องจนความชลมุนวุ่นวายที่เกิดขึ้นต้องหยุดลงเพราะเสียงกรีดร้องราวกับคนเสียสติของเธอ
“แก! ไอ้สัดนรก! ฉันจะฆ่าแก!!!”
หญิงสาวยกนิ้วชี้หน้าฮาร์ฟที่มองเธอด้วยความตกตะลึง เธอวิ่งเข้าไปหาเขาพร้อมเงื้อมือเตรียมจะฟาดเข้าใส่ใบหน้าหากแต่ชายหนุ่มตั้งรับได้ทัน เขาจับแขนเธอแล้วผลักออก ด้วยแรงผู้ชายที่มีมากกว่าทำให้เธอเสียหลังจนล้มลงไปกระแทกกับกำแพงห้อง
“คิดจะทำร้ายร่างกายกูเหรอ”
ฮาร์ฟถามเสียงเข้ม เดินย่างสามขุมเข้าหาหญิงสาว
“กูจะฆ่ามึง! มึงทำลายชีวิตกู ไอ้เหี้ย!!!”
หญิงสาวรวบรวมแรงกำลังลุกขึ้นยืน แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ออกแรงทำร้ายชายหนุ่มตรงหน้า อีกฝ่ายก็ฟาดฝ่ามือเข้าใส่ใบหน้าเธออย่างแรงจนล้มลงไปอีกรอบ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในปาก เธอมึนงงไปชั่วขณะ
“โง่!”
ฮาร์ฟด่าพลางแสยะยิ้มร้ายแล้วเดินเข้าห้องไป ชายหนุ่มหยุดชะงักอยู่ข้างเตียงเมื่อเห็นร่างแบบบางของเด็กหนุ่มนอนสลบอยู่ด้วยสภาพที่เปลือยเปล่า แม้จะตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า แต่ชายหนุ่มก็รีบตั้งสติและอารมณ์ของตัวเองที่พลุ่งพล่านขึ้นมา สองมือหยิบเสื้อและกางเกงและชั้นในที่ตกอยู่ข้างเตียงมาใส่ให้คนที่นอนหมดสติไม่รู้เรื่องรู้ราว เสร็จแล้วก็เตรียมจะอุ้มขึ้นแต่เสียงจากข้างหลังดึงรั้งไว้
“คิดว่ากูจะยอมให้มึงเอามันไปง่ายๆเหรอ!”
ฮาร์ฟหันไปมอง ชายหนุ่มผละจากคนหมดสติเดินมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่ตอนนี้เธอคงเสียสติไปแล้ว
“ออกไป! ก่อนที่กูจะทนไม่ไหวแล้วบีบคอมึงตายตรงนี้!!!”
ชายหนุ่มแผดเสียงดังใส่อย่างข่มขู่ให้เธอกลัวแล้วรีบหนีไป แต่ทว่าหญิงสาวกลับเชิดหน้าแล้วทำในสิ่งที่คาดไม่ถึงว่าเอจะกล้าทำ!
“โอ้ย!”
ฮาร์ฟร้องลั่นอย่างเจ็บปวดที่ถูกหญิงสาวขว้างกล้องวิดีโอใส่หัว เลือดไหลหยดออกมาผ่านตา ชายหนุ่มกัดฟันแน่นจนได้ยินเสียง นัยน์ตาคมดุตวัดมองคนทำแล้วตรงเข้ากระชากผมเธออย่างแรง
“กรี๊ด!!! ปล่อยฉันนะไอ้บ้า!!!”
ฮาร์ฟไม่ฟังเสียงกรีดร้องโวยวายของเธอ ชายหนุ่มใช้สองมือใหญ่บีบเข้าที่ลำคอหญิงสาวด้วยท่าทางโหดเหี้ยม เสียงสำลักไอจากเจ้าของร่างพร้อมน้ำตาที่ไหลรินไม่ได้ทำให้เขาสงสารหรือเห็นใจแต่กลับออกแรงบีบมากขึ้นจนตาเธอเลือกขึ้นอย่างทรมานคล้ายคนกำลังหมดลมหายใจ
“เฮ้ย! ไอ้ฮาร์ฟ ทำบ้าอะไรวะ เดี๋ยวมันก็ตายจริงๆหรอก!”
เสียงร้องบอกพร้อมแรงดึงกระชากทำให้ฮาร์ฟได้สติ ชายหนุ่มปล่อยมือออกจากคอหญิงสาวจนเธอทรุดฮวบไปกองกับพื้นหอบหายใจแรงพร้อมสำลักอากาศออกมาและเธอก็สลบไปหลังจากนั้น
“มึงลงไปสตาร์ทรถรอกูข้างล่าง”
ฮาร์ฟสั่งเพื่อนพร้อมยื่นกุญแจรถให้ ชายหนุ่มหันกลับไปมองคนบนเตียงที่ยังไม่รู้สึกตัว ช้อนร่างอ่อนปวกเปียกเข้าสู่อ้อมแขนอุ้มขึ้นมาและพาเดินออกจากห้อง
“อย่าโทรแจ้งตำรวจ ค่าเสียหายที่เกิดขึ้น ผมจะรับผิดชอบเอง ส่วนผู้หญิงคนนั้นรบกวนช่วยพาเธอออกไปจากห้องนี้ ไปทิ้งไว้ที่หน้าคอนโดก็ได้ แล้วผมจะกลับมาจัดการ”
ฮาร์ฟสั่งความกับรีเซฟชั่นสาวที่ยืนหน้าซีดอยู่หน้าห้องด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เธอก็พยักหน้ารับคำ
เสียงรถติดเครื่องยนต์กำลังทำงาน ฮาร์ฟอุ้มร่างไร้สติเข้าไปวางไว้บนเบาะข้างคนขับก่อนปิดประตูแล้วหันไปคุยกับเพื่อน
“มึงรีบกลับบ้านไป ที่เหลือกูเคลียร์เอง”
“เออ ให้กูช่วยแค่นี้ใช่มั้ย”
“เออ ขอบใจมึงมาก”
ฮาร์ฟมองเพื่อนเดินหายไปทางลานจอดรถแล้วก็รีบขึ้นรถตัวเอง จังหวะที่ชายหนุ่มเงยมองกระจกหลัง รถสปอร์ตคันคุ้นตากูแล่นเข้ามาในระดับสายตา นัยน์ตาคมเบิกว้างพร้อมกับที่อาการตื่นกลัว ชายหนุ่มรีบขับรถออกไปด้วยความเร็วทันที
“เหี้ยเอ้ย! ตามมาทันได้ไงวะ เร็วฉิบหาย!”
ฮาร์ฟสบถอย่างหงุดหงิดที่ถูกศัตรูตามมาทันซ้ำมันยังขับรถไล่จี้เขาตามมาติดๆด้วย!
“มึงจะหนีไปไหนไอ้สัดฮาร์ฟ!!!”
ควินตะโกนลั่นรถขณะเร่งเครื่องยนต์ขับแซงรถคันอื่นเพื่อไล่ตามรถคันเป้าหมายให้ทัน
“ต้าร์อยู่ในรถแน่ๆ ไม่งั้นมันไม่ลนลานรีบขับหนีมึงหรอก”
แซทว่าขึ้น ชายหนุ่มนั่งไม่ติดเบาะ นัยน์ตาคมดุมองรถคันเป้าหมายอย่างโกรธแค้น ควินไม่ตอบแต่เหยียบคันเร่งพารถขับแซงขึ้นไปจนเทียบกับรถศัตรูได้สำเร็จ ชายหนุ่มกระแทกแตรดังลั่นพลางเลื่อนกระจกลง
“ไอ้ฮาร์ฟ! จอดรถ! กูบอกให้มึงจอดรถ!!!” ควินตะโกนสั่งพลางกระแทกแตรรถดังลั่นท้องถนน
“ไอ้เหี้ย!” ฮาร์ฟสบถด่าพลางเร่งเครื่องหนี ชายหนุ่มเหลือบมองคนข้างตัวที่ยังนอนนิ่งไม่ได้สติ
“เรื่องอะไรกูจะปล่อยต้าร์ไปให้มึง ไม่มีทาง!”
-------------------------------------------------------
เพื่อใครเข้าใจผิด นี่คือนิยาย Y แนวรักใสๆนะคะ :mew1:
ย้ำให้คนอ่านเข้าใจว่านี่คือนิยาย Y ไม่ใช่นิยายบู๊ :laugh:
(คนอ่านบอก แนวใสๆบ้านแกสิ ดราม่าแม่งทั้งเรื่อง) :o12:
-
HEARTBREAKER
45
เสียงแตรดังลั่นก่อความไม่สงบให้ผู้คนด่าสาปส่งคนกระทำ แต่ควินไม่สนใจ ชายหนุ่มยังคงตั้งหน้าตั้งตาขับรถตีคู่ไล่กับรถของอาร์ฟไปติดๆอย่างไม่ยอมให้อีกฝ่ายสะบัดหลุด
“แซท มึงโทรบอกลูกน้องมึงให้ขับรถไปดักหน้ามันไว้ทุกแยก อย่าให้มันหนีไปได้”
“เออ” แซทรับคำ รีบต่อสายสั่งงานลูกน้องด้วยความร้อนใจ
ควินบีบแตรไล่ยาวขับเบียดแซงรถคันอื่น หันไปมองรถศัตรูก็เห็นว่ามันกำลังเปิดสัญญาณไฟเลี้ยว นัยน์ตาคมดุเบนกลับมองมามองทางข้างหน้า ชายหนุ่มกัดฟันแน่นแล้วตัดสินใจหักพวงมาลัยเลี้ยวตัดหน้าทันที
เอี๊ยด!!!
เสียงห้ามล้อดังลั่นถนน ฮาร์ฟเหยียบเบรกจนตัวโก่ง เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก นัยน์ตาคมเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะกล้าเสี่ยงอันตรายขับรถเลี้ยวตัดหน้าตน
“ไอ้เหี้ยควิน! ไม่กลัวตายหรือไงวะ!!!” ชายหนุ่มสบถลั่นรถ
ก็อกๆๆ
“มึงลงมา! ลงมาเดี๋ยวนี้!”
แซทเคาะกระจกฝั่งคนขับด้วยใบหน้าขึงโกรธ ชายหนุ่มแนบหน้าเข้าใกล้พยายามเพ่งสายตามองเข้าไปในรถแล้วก็ได้เจอกับคนสำคัญที่นั่งนิ่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับ ชายหนุ่มรีบเคาะกระจกรัวเร็วเร่งให้อีกฝ่ายรีบเปิดประตูลงมา
ฮาร์ฟหน้าเสียเมื่อสถานการณ์ของตัวเองตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ชายหนุ่มหันมามองคนข้างตัวที่เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา
“ต้าร์ ต้าร์”
ชายหนุ่มปลุกเรียกพลางเอื้อมมือไปสัมผัสผิวแก้มเนียน ลูบไล้เบาๆ คนที่เพิ่งได้สติค่อยๆปรือตาขึ้น เมื่อปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่างเปลือกตาบางก็เปิดกว้าง ต้าร์หันมองไปรอบตัวแล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจกับชายหนุ่มข้างตัวที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ในระยะประชิด
“ออกไปนะ ออกไป!”
ต้าร์ร้องลั่น ยกสองมือขึ้นผลักอกกว้างออกห่างตัวแล้วหันไปตั้งท่าจะเปิดประตูแต่ก็เปิดไม่ออก
“ปล่อย ปล่อยผมออกไป”
“อย่าโวยวายสิ พี่กำลังช่วยต้าร์นะ”
ฮาร์ฟพยายามกล่อมให้ร่างบางสงบลง แต่อีกฝ่ายไม่สนใจจะฟังกันยังดันทุรังจะเปิดประตูออกไปให้ได้
ก็อกๆๆ
“ต้าร์!”
เสียงเคาะกระจกรถจากด้านนอกทำให้ต้าร์สะดุ้งขึ้นอีกรอบ มือที่กำลังพยายามเปิดประตูชะงักค้างเมื่อมองเห็นใบหน้าของคนเคาะเต็มๆตา จู่ๆร่างกายก็สั่นสะท้านขึ้นมา ความหวาดกลัวก่อนหน้านี้กลับมาแล่นลามทั่วร่างอีกครั้ง
“พี่ควิน”
เด็กหนุ่มครางชื่อคนที่เห็นตรงหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาโดยไม่รู้ตัว ฮาร์ฟเห็นอย่างนั้นก็รีบหันกลับมากระชากเกียร์รถเตรียมจะขับหนีแต่เสียงวอรถตำรวจทำให้ชายหนุ่มชะงัก
ก็อกๆๆ
“ลงมา!!!”
เสียงเคาะกระจกพร้อมกับเสียงตะโกนเรียกดังขึ้นอีก หากแต่คราวนี้ไม่ใช่แค่เสียงแต่คนเรียกกลับคว้าปืนมาจ่อที่กระจกรถด้วย!
“แม่งเอ้ย! เล่นปืนเลยเหรอวะ”
ฮาร์ฟร้องขึ้น รู้ว่าพวกมันเอาจริงแน่ถ้าขืนเขายังไม่เปิดประตูรถออกไป ชายหนุ่มนิ่งคิดอยู่ครู่
นึงก่อนนึกขึ้นได้ว่ามีอาวุธเก็บซ่อนไว้ในรถ ชายหนุ่มเอี้ยวตัวไปขวานมือที่กระเป๋าข้างหลังเบาะหยิบมีดพับขนาดพอดีมือออกแล้วหันไปคว้าแขนเล็กของคนที่สติหลุดไปแล้ว
“อย่าโวยวาย ลงรถไปกับพี่ดีดี”
ฮาร์ฟสั่งคนที่หันมามองด้วยสายตาหวาดกลัวทั้งใบหน้ายังอาบไปด้วยน้ำตา ชายหนุ่มปลดล็อครถแล้วเปิดประตูออกทันที แซทขยับถอยเมื่อเห็นว่าเจ้าของรถยอมเปิดประตูลงมา ชายหนุ่มจับด้ามปืนในมือไว้แน่นแม้เสียงไซเรนของรถตำรวจจะดังเข้ามาใกล้แล้วก็ตาม ควินวิ่งอ้อมหน้ารถมาเมื่อเห้นว่าคนสำคัญถูกศัตรูบังคับให้ออกมาทางฝั่งคนขับ
“ต้าร์!” ควินเรียกชื่อเด็กหนุ่มอย่างดีใจที่ได้เห็นหน้าชัดๆ
“ทิ้งปืน มึงเห็นมั้ยว่าในมือกูถืออะไรอยู่” ฮาร์ฟบอกเสียงเข้มอย่างเป็นต่อ
สองหนุ่มมองไปที่มืออีกฝ่ายก็เห็นมีดพกกำลังจ่อไปที่เอวของร่างบางอยู่ แซทกัดฟันแน่นกระชับปืนในมือแล้วจ่อไปที่หน้าคนที่กล้าข่มขู่ตน
“มึงนั่นแหละทิ้งมีดไปเดี๋ยวนี้!”
“ถ้ามึงยังไม่ทิ้งปืนแล้วหลีกทางให้กู มีดในมึงกูจะเสียบคนสำคัญของพวกมึงเดี๋ยวนี้ ลองเสี่ยงดูมั้ยล่ะ” ฮาร์ฟว่าเสียงเรียบ มองสบนัยน์ตาคมของพี่ชายต่างมารดาด้วยประกายตาแห่งผู้ชนะ
“แซท ทิ้งปืน” ควินสั่งเพื่อนด้วยกลัวว่าต้าร์จะเป็นอันตราย
คนถือปืนไว้มั่นตวัดสายตามองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ยอมลดปืนลงแล้วโยนมันทิ้งลงที่เกาะกลางถนน มีผู้คนจำนวนนึงยืนดูด้วยความสนใจ และมีรถจำนวนหลายสิบคันคันจอดติดอยู่บนถนนเลนส์ที่พวกเขาจอดขวางทางอยู่ เสียงบีบแตรดังยาวต่อๆกันพร้อมกับเสียงไซเรนรถตำรวจดังประสาน มีคนโทรแจ้งเจ้าหน้าที่ให้มาจัดการ
“ถ้าไม่อยากให้คนสำคัญของมึงเป็นอะไรไปก็กลับไปขึ้นรถพวกมึงซะ แล้วหลีกทางให้กู”
ฮาร์ฟสั่งพลางกดมีดจ่อเข้าที่เอวคนข้างตัวที่ยืนตัวสั่นร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวอยู่
“ก็ได้ กูจะถอย แต่มึงต้องปล่อยต้าร์ก่อน”
ควินต่อรองขึ้น มือกำแน่นอย่างพยายามข่มกลั้นอารมณ์ไว้สุดกำลัง
“มึงมีสิทธิ์มาต่อรองอะไรกับกู ห๊ะ! ไม่เห็นเหรอว่ากูถืออะไรอยู่” ฮาร์ฟสวนกลับพลางยิ้มเยาะ
“ปล่อยต้าร์ แล้วมึงก็ไสหัวไป กูจะไม่เอาเรื่องมึง”
ควินบอกเสียบเรียบ มองร่างบางที่ร้องไห้จนตัวโยน รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังหวาดกลัวกับเหตุการณ์ตรงหน้า และเขาก็อยากปลอบโยน แต่ทำไม่ได้
“แซท คุยกับเพื่อนมึงสิก่อนที่กูจะโมโหแล้วแทงไอ้เด็กนี่!”
ฮาร์ฟหันไปบอกแซทอย่างหงุดหงิด มือจับรอบเอวบางเข้ามาประชิดตัวมากขึ้น
“มึงคิดว่าจะหนีตำรวจพ้นเหรอ ต่อให้พวกกูปล่อยมึงไป ตำรวจก็ตามล่าตัวมึงอยู่ดี”
แซทอ้างชื่อตำรวจมาข่มขู่หวังให้อีกฝ่ายกลัวแล้วปล่อยตัวต้าร์มา
“งั้นก่อนที่ตำรวจจะจับกูได้ กูก็ควรแทงไอ้เด็กขี้กลัวนี้ก่อนใช่มั้ย มึงอยากให้เป็นแบบนั้นสินะ”
ควินขบกรามแน่น สองมือกำแน่นจนสั่นก่อนก้าวถอยห่างอออกมาพร้อมดึงแขนเพื่อนซี้ให้ถอยออกมาด้วย
“หึ! พูดง่ายๆอย่างนี้สิวะ ค่อยน่าคบหน่อย”
ฮาร์ฟแสยะยิ้ม จังหวะที่ชายหนุ่มจะหันกลับไปขึ้นรถจู่ๆคนที่ยืนนิ่งร้องไห้ตัวสั่นด้วยความกลัวก็ยกสองมือขึ้นผลักเขาออกเต็มแรงแล้ววิ่งหนีออกไป ฮาร์ฟเบิกตากว้างจะวิ่งไปคว้าตัวกลับมาก็ถูกควินเตะอัดเข้าที่ข้อพับขาอย่างแรงจนทรุดนั่งกับพื้นถนน
“ต้าร์! อย่าวิ่ง!”
แซทร้องเรียกคนวิ่งหนีขึ้นไปที่เกาะกลางถนนแต่เพราะรถที่แล่นสวนมาทำให้เด็กหนุ่มชะงักขาที่กำลังจะก้าวลงไป
“ฮือ…”
เสียงร้องไห้ดังมาให้ได้ยิน แซทก้าวตามไปประชิดตัวก่อนรวบร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดอย่างโหยหา
“ไม่เป็นไรแล้ว นิ่งซะ”
แซทเอ่ยปลอบพลางลูบไล้ฝ่ามือกับแผ่นหลัง กดจมูกโด่งลงกับกลุ่มผมนุ่ม
“ฮึก! ปล่อยผม ปล่อยผมไป”
ต้าร์บอกเสียงแหบพร่าพลางออกแรงดิ้น แต่แรงกอดรัดจากร่างสูงใหญ่ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ และชายหนุ่มจะไม่มีวันปล่อยเด็กหนุ่มไปอีกแล้ว ไม่มีวัน!
“มึงอยากแก้แค้นกูนักใช่มั้ย จับคนของกูมามึงคิดว่าเป็นวิธีที่ดีแล้วหรือไง ไอ้สัด!”
ควินถามพลางเตะอัดเข้าที่ชายโคร่งคนที่นอนหมอบอยู่ที่พื้นซ้ำจนอีกฝ่ายสำลักเลือดออกมาจากปาก ฮาร์ฟถ่มน้ำลายพร้อมกับเลือดออกมาพยายามฮึดสู้รวบรวมกำลังขึ้นยืน
“หึ! ไอ้โง่! มึงดูไม่อกจริงๆเหรอวะว่าเด็กของมึงโดนกูล่อไปแล้ว ฮ่าๆๆ กูเอาเด็กมึงแล้ว”
ฮาร์ฟบอกยั่วอารมณ์อีกฝ่าย หวังให้มันแค้นใจ ไหนๆเขาก็สู้แรงมันไม่ได้ ก็ขอพูดให้แค้นใจจนกระอักเลือดแทนก็แล้วกัน!
“ไอ้เหี้ย! มึง!!!”
แล้วก็ได้ผลจริงๆ ควินเหงื้อหมัดต่อยเข้าที่ใบหน้าอีกฝ่ายอย่างแรง ต่อยซ้ำๆจนใบหน้าอีกคนช้ำแตกเพราะแรงกระแทก แต่มันก็ยังเอ่ยยั่วโทสะไม่เลิกรา
“มึงรู้มั้ย เด็กมึงขาวไปทั้งตัวเลย เสียงครางแม่งหวานฉิบหาย ฮ่าๆๆ”
“มึงอยากตายจริงๆใช่มั้ย”
ควินเค้นเสียงถามพร้อมมือที่สั่นระริก นัยน์ตาแข็งกร้าวมองคนที่มอบอยู่แทบเท้าอย่างคั่งแค้นกับถ้อยคำที่มันบอกว่าได้ทำอะไรกับคนสำคัญของเขาไปแล้ว
“กูเอาเด็กมึงตั้งกี่รอบรู้มั้ย ฮ่าๆๆๆ”
ฮาร์ฟยังเอ่ยยั่วอารมณ์อีกฝ่ายไม่หยุด แม้ตัวจะหายใจหอบพร้อมสำลักเลือดอยู่ก็ตาม แค่ได้เห็นใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความแค้นใจของมัน แค่นั้นเขาก็สมใจแล้ว
ควินกัดฟันแน่นก่อนหันไปมองมีดพับที่ตกอยู่ข้างล้อหน้าของรถหรู ชายหนุ่มเดินไปหยิบมันขึ้นมาแล้วชี้ไปที่ใบหน้าของคนที่ยังหัวเราะยั่วโทสะเขาอยู่
“ถ้ามึงไม่หุบปาก กูจะทำให้มึงพูดไม่ได้ไปตลอดชีวิต”
ควินเค้นเสียงหนักพลางโน้มตัวลงกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายดึงให้ยืนขึ้น
“ทำไม กูพูดแทงใจดำมึงเหรอ กะอีแค่เด็กคนเดียว มึงจะหวงอะไรนักหนา ใจกว้างหน่อยสิพี่ชาย”
รอยยิ้มที่พร่างพรายอยู่บนใบหน้าหายวับไปทันทีที่พูดจบ ความเจ็บปวดแสนสาหัสจู่โจมกระหน่ำเข้าใส่ร่างกายจนม่านตาเบิกค้าง ความคมแหลมของมีดจวงแทงเข้าที่ท้องหลายครั้งจนเลือดสีแดงฉานไหลทะลักออกมา ควินจ้องตาอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชาไม่สนว่ามันจะเจ็บมากแค่ไหน และไม่สนใจคนรอบข้างที่มองเห็นเหตุการณ์ด้วย มือที่จับกระชับมีดแทงอีกฝ่ายยังคงค้างอยู่ท่าเดิมจนเมื่อเสียงไซเรนรถตำรวจดังใกล้เข้ามาจากข้างหลัง ชายหนุ่มจึงปล่อยมือ ปล่อยให้คนถูกแทงค่อยๆทรุดตัวลงนอนหมอบอยู่กับพื้น
“คุณควินครับ”
เสียงลูกน้องของชายหนุ่มวิ่งเข้ามาหาเจ้านาย พอเห็นว่าคนที่นอนตาค้างอยู่ที่พื้นเป็นใครก็รีบจับแขนเจ้านายหนุ่มให้ถอยห่างออกมา
“รีบหนีก่อนเถอะครับ ตำรวจกำลังมาแล้ว”
ควินไม่ตอบ สะบัดแขนคนจับออกแล้วเดินไปหาเพื่อนซี้ที่อุ้มร่างไร้สติอยู่บนเกาะกลางถนน
“ควิน ต้าร์สลบไปแล้ววะ สงสัยร้องไห้จนเหนื่อย มึง…”
แซทบอกเพื่อน แต่พอมองเห็นว่ามือเพื่อนโชกไปด้วยเลือดชายหนุ่มก็อ้าปากค้าง
“มึง…ทำอะไร”
“กูเอามีดแทงมัน กูฆ่ามัน”
ควินตอบเสียงเรียบ สายตาจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มในอ้อมแขนเพื่อนนิ่ง แซทอึ้งไปกับคำตอบของเพื่อนด้วยไม่คิดว่าเหตุการณ์มันจะจบลงแบบนี้
“คุณควิน รีบหนีเถอะครับ ผมเตรียมรถไว้แล้ว”
แซทหันไปมองคนพูด จำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นลูกน้องของเพื่อนก็รีบเอ่ยสั่งทันที
“รีบพามันไปเลย เร็วๆ”
“ครับๆ ไปครับคุณควิน” ลูกน้องหนุ่มตรงเข้ายึดแขนเจ้านายพลางออกแรงดึงให้เดินตาม
“กูจะพาต้าร์กลับคอนโด มึงไม่ต้องเป็นห่วง”
แซทบอกเพื่อนก่อนรีบเดินไปที่รถ ควินเดินตามแรงดึงของลูกน้องไปที่รถเช่นกัน ทิ้งให้คนถูกแทงนอนอยู่ข้างถนนพร้อมคนที่เข้ามามุงดูอยู่เบื้องหลัง รถตำรวจตามมาสมทบในจังหวะที่รถของสองหนุ่มขับออกไปจากเหตุการณ์พอดี
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมรายงานนายท่านไปแล้ว”
ควินไม่สนใจว่าลูกน้องจะพูดว่ายังไง ชายหนุ่มนั่งนิ่งเอนหลังพิงเบาะนุ่มก่อนหลับตาลง สองมือกำแน่นจนสั่น ภาพเหตุการณ์ตอนที่จ้วงแทงอีกฝ่ายยังตามติดมาราวกับภาพหลอน
“มึงผิดเองที่ยั่วโมโหกู มึงผิดเองที่เอาคนของกูไป มึงตายไปซะได้ก็ดี!”
คฤหาสน์พัฒนวัฒน์แทบลุกเป็นไฟเมื่อประมุขบ้านได้รับแจ้งข่าวจากบอดี้การ์ดเกี่ยวกับเรื่องของบุตรชายทั้งสองคน เสียงรถแล่นเข้ามาจอดพอดีกับที่ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานด้วยอาการมึนงง เสียงเคาะประตูก่อนเปิดเข้ามาพร้อมคำรายงายของบอดี้การ์ดทำให้เปลือกตาหนักอึ้งต้องหลับลงก่อนเปิดขึ้นมาใหม่
“คุณควินมาถึงแล้วครับท่าน รออยู่ในห้องรับแขกครับ”
ประมุขบ้านพยักหน้ารับรู้ก่อนเดินออกจากห้องไปด้วยหัวใจที่เสียดแทง เจ็บจนพูดไม่ออกกับการกระทำบุ่มบ่ามของลูกชาย
“ควิน”
เดินเข้ามาในห้องรับแขกได้ก็เอ่ยเรียกลูกชายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง หากแต่สภาพของลูกที่เห็นกลับทำให้คนเป็นพ่อแทบล้มทั้งยืนจนบอดี้การ์ดที่เดินตามหลังมาต้องรีบรุดเข้าประคอง
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้”
คนเป็นพ่อถามลูกชายเสียงแผ่วเมื่อมองเห็นคราบเลือดสดที่เปรอะเปื้อนเต็มฝ่ามือของลูกชาย
“ผมฆ่ามัน ผมฆ่าไอ้ฮาร์ฟกับมือ ผมเอามีดแทงมัน” ควินตอบพ่อเสียงเรียบโดยไม่หันมามอง
คนฟังกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก คำรายงานที่ได้ฟังก่อนหน้าที่ลูกจะมาถึงคือความผิดพลาดที่ย้ำเตือนให้เขารู้ตัวว่าทำผิดกับลูกคนนี้ไว้มากมายแค่ไหน
‘คุณฮาร์ฟทนพิษบาดแผลไม่ไหวครับท่าน สิ้นใจก่อนจะถึงโรงพยาบาล’
“โทรศัพท์ครับท่าน จากท่านอธิบดี” บอดี้การ์ดเดินถือโทรศัพท์เข้ามาส่งให้เจ้านายตน
ควินหันกลับมามองพ่อ ชายหนุ่มรอฟังว่าคนเป็นพ่อจะพูดว่ายังไงกับปลายสาย จะจับเขาส่งตำรวจโทษฐานที่บังอาจฆ่าลูกชายสุดที่รักหรือเปล่า
“ครับท่าน ใช่ครับ เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุ ครับ ขอบคุณท่านมาก”
ควินหลับตาเมื่อได้ยินเต็มสองหูว่าคนเป็นพ่อพูดโต้ตอบอะไรกับปลายสาย
“ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำให้เรียบร้อย ถ้าหิวก็สั่งให้แม่บ้านตั้งโต๊ะ”
ประมุขบ้านหันมาบอกลูกชายหลังจากส่งโทรศัพท์ให้บอดี้การ์ด ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องร้ายแรงที่เกิดขึ้นแต่อย่างใด
“ปกป้องผมทำไม ในเมื่อผมทำผิด ผมฆ่าลูกรักของคุณ ทำไมไม่จับผมส่งตำรวจ”
ควินถามน้ำเสียงเย็นชาทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“เพราะควินเป็นลูกพ่อ”
คำตอบที่ได้ยินทำให้ควินรีบลุกขึ้น ชายหนุ่มมองหน้าพ่อแวบนึงก่อนรีบเดินขึ้นบันไดด้วยไม่อยากให้คนเป็นพ่อเห็นถึงความอ่อนแอของเขา ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นว่าน้ำตาเขากำลังไหลออกมา
‘ผมขอโทษ’
**************************************************
แซทประคองร่างไร้สติของเด็กหนุ่มลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ลูบไล้ปลายนิ้วกับผิวแก้มขาวเนียนแผ่วเบา ชายหนุ่มมองใบหน้าหวานนิ่งด้วยความคิดถึงก่อนจรดจมูกโด่งลงบนหน้าผากเกลี้ยงนูนเบาๆแล้วผละลงจากเตียง ร่างสูงหยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะก่อนเดินออกจากห้องตรงไปนั่งที่สตูลตัวสูงหน้าเคาน์เตอร์บาร์ ต่อสายหาเพื่อนซี้เอาโทรศัพท์แนบหูฟังเสียงสัญญาณ รอไม่ได้ก็ได้ยินเสียงเข้มจากปลายสาย
“ว่าไง ต้าร์เป็นไงบ้าง”
“ยังไม่ฟื้น แล้วมึงอ่ะเป็นไง”
“ไอ้ฮาร์ฟตายแล้ว”
แซทนิ่งไปกับคำบอกเล่าของเพื่อนก่อนถามต่อ
“แล้วพ่อมึงว่าไง”
“เขาช่วยกู”
“ก็ดีแล้วนี่หว่า พ่อที่ไหนจะปล่อยให้ลูกตัวเองเข้าคุกวะ”
ปลายสายเงียบไป แซทเองก็เงียบ แต่พอความเงียบบังเกิดแซทก็ถามขึ้นอีก
“มึง…โอเคนะเว้ย”
“เออ…กูโอเค”
“แล้วเรื่องต้าร์จะเอาไงวะ โทรบอกไอ้เนสดีมั้ย ป่านนี้มันคงสติแตกไปแล้ว”
“โทรบอกมัน ให้มันมาหามึงที่คอนโด กูออกนอกบ้านตอนนี้ไม่ได้ มึงคุยกับมันเรื่องต้าร์ไปได้เลย”
“แล้วถ้ามันไม่ยอม จะพาต้าร์หนีไปอีก จะทำไงวะ”
“กูรักต้าร์”
สามคำจากปลายสายทำให้คนถามเงียบไปก่อนจะเผยรอยยิ้มบางๆออกมาเมื่อนึกถึงคนที่นอนหลับอยู่ในห้อง
“กูก็รักต้าร์”
“งั้นก็แล้วแต่มึงจะจัดการ”
“เออ มึงก็อย่าคิดมากนะเว้ย”
“เออ”
สายตัดไปแล้ว แซทมองหน้าจอโทรศัพท์ครู่นึงก่อนต่อสายหาอดีตเพื่อน เมื่อสัญญาณบอกว่ามีคนรับสายชายหนุ่มก็เอ่ยออกไปก่อน
“ต้าร์อยู่กับกูที่คอนโด ถ้าอยากได้น้องคืน มึงก็มาคุยกับกูหน่อย”
บอกไปแล้วชายหนุ่มก็รีบตัดสายด้วยไม่อยากฟังเสียงอีกฝ่ายด่าทอกลับมา บอกไปแค่นี้มันก็คงรีบมาแล้ว ที่เหลือต่อจากนี้ก็ขึ้นอยู่กับมันว่าจะยอมเจรจาตกลงกับเขาหรือเปล่า เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แซทมองชื่อคนโทรเข้าก่อนรับสาย
“มีไร”
“กูได้ข่าวว่าไอ้ฮาร์ฟตายแล้ว”
“พ่อมึงบอกเหรอ”
แซทกวนเพื่อนกลับด้วยรู้ดีว่าพ่ออีกฝ่ายเป็นถึงท่านอธิบดีกรมตำรวจ
“เออ แล้วเรื่องเป็นไงวะ”
“เรื่องนี้ช่างแม่งเหอะ ว่าแต่มึงเหอะ อยากเจอไอ้เนสมั้ย”
“มึงว่าไงนะ! อยากเจอสิวะ แล้วไอ้เนสอยู่ไหน กูโทรไปหามันก็ไม่ยอมรับ คนอะไรใจแข็งฉิบหาย”
ปลายสายตะโกนถามกลับมารัวเร็วจนคนฟังต้องรีบเอาโทรศัพท์ออกห่างหูก่อนจะแนบไว้ตามเดิม
“งั้นมึงก็รีบมาหากูที่คอนโด กูนัดไอ้เนสไว้”
“เออๆ กูจะรีบไป ขอบใจมากเว้ย”
แซทส่ายหัวแล้ววางโทรศัพท์ไว้บนเคาน์เตอร์ก่อนลุกจากสตูลเดินเข้าห้องครัวเปิดตู้เย็นหยิบกระป๋องเบียร์ออกมา เดินกลับมานั่งที่เดิมดื่มเบียร์ฆ่าเวลารอ เวลาผ่านไปจนเบียร์กระป๋องที่สามหมดไปชายหนุ่มกำลังจะลุกไปหยิบกระป๋องใหม่เสียงรัวออดหน้าห้องก็ดังขึ้น นัยน์ตาคมมองไปที่ประตูก่อนเดินไปเปิด
“น้องกูอยู่ไหน!”
ทันที่ที่ประตูห้องเปิดออกเนสก็ถามหาน้องของตนทันที มือบางข้างนึงยกขึ้นผลักไหล่กว้างของอดีตเพื่อนแล้วเดินดุ่มๆเข้าไปในห้องชุดสุดหรู กวาดสายตามองหาน้อง แซทเดินตามมาด้วยท่าทางสงบนิ่งก่อนเอ่ยชวนให้อีกฝ่ายนั่งลงคุยกันดีดี
“น้องมึงหลับอยู่ในห้อง มึงมานั่งคุยกับกูก่อน”
“กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึง กูจะพาต้าร์กลับ” เนสบอกเสียงแข็งไม่ยอมฟัง
“ถ้ามึงไม่ยอมคุยกับกูดีดี อย่าหวังว่าได้เจอหน้าต้าร์อีก”
“มึงขู่กูเหรอ!”
แซทไม่ตอบ เดินไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่นแทนคำตอบว่าถ้าอีกฝ่ายไม่ยอมตามมานั่งคุยกันดีดีคำพูดที่บอกไปเมื่อครู่นี้จะไม่ใช่แค่ขู่ เนสกัดฟันพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้อาละวาด เดินไปนั่งโซฟาเยื้องออกไป มองหน้าเจ้าของห้องอย่างรอฟัง
“กูรู้ว่ากูทำผิดกับต้าร์ กูอยากรับผิดชอบ”
“มึงไม่ต้องมารับผิดชอบ แค่มึงกับไอ้ควินออกไปจากชีวิตน้องกูก็พอ” เนสสวนกลับทันที
“กูบอกว่ากูจะผิดชอบ” แซทบอกคำเดิมแต่เสียงเข้มขึ้น
“กูบอกว่าไม่ต้องไง ไม่ต้องมายุ่งกับน้องกู!”
เนสแผดเสียงดังลั่นพลางลุกขึ้นยืนอย่างหมดความอดทน นัยน์ตาที่มองอดีตเพื่อนเต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้นชิงชัง
“มึงคิดว่าตัวเองพาต้าร์หนีไปได้ แล้วมึงคิดบ้างมั้ยว่าพวกกูก็พาต้าร์หนีมึงไปได้เหมือนกัน”
เนสเบิกตากว้างกับคำพูดกึ่งข่มขู่ของอีกฝ่าย โทสะที่พยายามระงับไว้พุ่งขึ้นมาจนควบคุมไม่อยู่ถลาเข้าไปซัดหมัดหนักๆใส่หน้าอีกฝ่ายจนได้เลือด แซทยืนนิ่งให้อีกฝ่ายระบายอารมณ์ใส่อย่างไม่หลบหลีกและไม่โต้ตอบกลับ ชายหนุ่มมองคนที่หอบหายใจแรงมองเขาด้วยสายตาอาฆาตราวกับจะจับฉีกออกเป็นชิ้นๆ ถ้าฆ่าเขาได้อีกฝ่ายคงทำไปแล้ว
“มึงจะเอายังไง” เนสพยายามข่มกลั้นอารมณ์แม้จะทำได้ยากเย็น
“กูจะรับผิดชอบต้าร์เอง”
เนสหลับตาแน่นบอกให้ตัวเองให้ใจเย็นแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ลืมตาได้ก็เดินหนีเข้าของห้องไปเดินหาน้อง แซทเดินตามไปคว้าแขนอีกฝ่ายแต่ก็ถูกหมัดหนักๆสวนเข้าที่หน้ามาอีกหมัด หากคราวนี้คนถูกกระทำไม่คิดอยู่เฉยตั้งท่าจะสวนกลับแต่เสียงร้องจากคนที่วิ่งพรวดพราดเข้ามาทำให้ชายหนุ่มชะงักหันไปมองด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“ไอ้เหี้ยแซท! มึงจะทำอะไรเนสวะ”
ร็อคถามเพื่อนพลางเดินเข้ามาแทรกกลาง ดันเนสให้ไปหลบอยู่ข้างหลัง
“มึงมาเสือกอะไร” เนสถามคนที่เข้ามาขวางอย่างไม่พอใจ ก่อนจะแผดเสียงดังขึ้น “นี่พวกมึงนัดกันไว้เหรอ พวกมึงนัดกันไว้ใช่มั้ย!”
“เนส ฟังกูก่อน มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะ”
“หุบปาก! กูไม่อยากเห็นหน้ามึง ไสหัวกลับไปแล้วไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก!”
เนสเตะโกนไล่อย่างไม่คิดสนใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไง
“มึงก็เหมือนกันไอ้แซท น้องกูอยู่ไหน กูจะพาน้องกูกลับ”
“ในเมื่อมึงไม่ยอมฟังกูก็อย่าหวังจะเอาต้าร์ไป ร็อคมึงพามันกลับไป ถ้ามึงรักมันมากมึงก็รีบพามันกลับไปเดี๋ยวนี้เลย” แซทบอกเสียงเข้ม นัยน์ตาคมมองหน้าเพื่อนเขม็ง
“มึงไม่สิทธิ์ ต้าร์เป็นน้องกู!”
เนสตวาดลั่นจะพุ่งตัวเข้าไปกระชากคอเสื้อคนพูดแต่ถูกมือหนาของร็อคคว้าเอวไว้
“เนส กลับไปก่อนเหอะ เดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไม่! มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้! ปล่อย!”
“รีบพามันไป ก่อนที่กูจะทนไม่ไหวแล้วจับมันโยนออกนอกห้อง” แซทบอกย้ำเพื่อน
ร็อคพยักหน้าออกแรงรวบเอวบางไว้แล้วลากให้เดินตามออกไป แต่เนสไม่ยอมง่ายๆทั้งดิ้นทั้งถีบพลางร้องตะโกนลั่นห้อง
“ปล่อยกู! ไอ้เหี้ยแซท! ไอ้สารเลว!! เอาน้องกูมา!!!”
“อย่าดิ้นสิวะ! กูหมดความอดทนกับมึงแล้วนะ!”
ร็อคตะคอกใส่คนในอ้อมแขน เนสนิ่งไปอย่างตกใจที่จู่ๆคนที่คอยตามตื้อ คอยเอาอกเอาใจ คอยแต่ยอมเขาเสมอมากลับกล้าตะคอกใส่กัน
“มึงคิดว่ากูโง่ที่รักมึง ใช่…กูมันโง่ กูยอมมึงมาตลอด มึงไม่รักกู แต่กูก็ยังโง่รักแค่มึง ต่อไปนี้กูจะไม่ยอมมึงอีกแล้ว”
“มึงจะทำอะไร”
“กูจะทำให้มึงเป็นของกูไง มึงจะได้เลิกรักไอ้เหี้ยนั่นสักที!”
แซทมองตามเพื่อนลากคนที่ยังนิ่งอึ้งออกไป ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกมาก่อนเดินกลับเข้าห้อง
“พี่ครับ”
เสียงเรียกแผ่วเบาอย่างคนอ่อนแรงแต่แซทกลับได้ยินมันชัดเจน นัยน์ตาคมมองเห็นต้าร์พยายามลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล
“ตื่นแล้วเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยทักเสียงเรียบพลางเดินเข้าไปหา
“พี่เนส ฮึก!” ต้าร์เรียกหาพี่ชาย น้ำตาไหลอาบแก้ม ขยับถอยหนีร่างสูงอย่างหวาดกลัว
“พี่มึงกลับไปแล้ว” แซทบอก อยากเข้าไปกอดปลอบแต่ก็ต้องยั้งตัวเองไว้
“ผมจะไปหาพี่”
“มึงต้องอยู่กับกู”
ต้าร์เงยหน้ามองคนพูดทั้งน้ำตา ส่ายหน้าช้าๆ สองมือยกขึ้นกอดตัวเองไว้แน่น
“กลับขึ้นไปบนเตียง” แซทสั่งเสียงเข้ม ยอมหยุดเดินเข้าหาเพราะกลัวเด็กหนุ่มจะกลัวจนสลบไปอีก
“ผมจะไปหาพี่” ต้าร์ยังบอกคำเดิม
“กูบอกให้มึงขึ้นไปบนเตียง” แซทยังย้ำคำเดิมเช่นกัน “ถ้ามึงไม่ทำตามที่กูบอก ก็อย่าหวังจะได้เจอหน้าพี่มึงอีก” คำขู่จากคนตรงหน้าทำให้ต้าร์ตัวสั่น ร้องไห้หนักขึ้น แรงที่จะยืนทรงตัวเหือดหายจนทรุดลงนั่งกับพื้น แซทมองตามด้วยสายตาเจ็บปวดหากแต่สิ่งที่แสดงออกคือการกระทำตรงกันข้าม ชายหนุ่มตรงเข้าดึงแขนเล็กให้ลุกขึ้น ไม่สนใจเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น มองข้ามอาการสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว สองมือใหญ่บังคับให้ร่างเล็กขึ้นไปบนเตียง ดันไหล่ให้อีกฝ่ายเอนตัวลงนอนก่อนผละลงจากเตียงมายืนเฝ้ามองอยู่ข้างๆ
“ถ้าไม่อยากโดนแบบคืนนั้นก็อย่าขัดคำสั่งกู”
ประโยคข่มขู่ทำให้คนที่ถูกบังคับนอนคดตัวงอปล่อยน้ำตาไหลรินลงจนเปียกชุ่มหมอน แซทเบือนหน้าหนีกับภาพตรงหน้า ชายหนุ่มหันหลังเดินออกจากห้องทั้งใบหน้าเรียบเฉย เสียงร้องไห้โฮดังตามมาให้ได้ยิน แซทมองประตูนิ่ง ยกมือขึ้นวางทาบแล้วโน้มหน้าผากแนบติด
“ต่อให้มึงเกลียดกูมากแค่ไหน กูก็ปล่อยมึงไปไม่ได้ ต้าร์…กูปล่อยมึงไปไม่ได้จริงๆ”
-----------------------------------------------------------
อัพให้ 2 ตอนรวด ชดเชยที่หายหัวไปนาน :laugh:
หวังว่าจะเต็มอิ่มกันนะคะ พาร์ทอดีตจบแล้ว :mc4:
จะได้กลับพาร์ทปัจจุบันสักที :z2: กลับมาหน่วงกันเหมือนเดิม :z3:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ ขอบคุณสำหรับการติดตาม :mew1:
ขอบคุณสำหรับคนที่ตามไปกดไลค์เพจและเข้าไปทักทายในเพจด้วยนะคะ
เจอกันตอนหน้า (ซึ่งไม่รู้ว่าจะมาอัพเมื่อไหร่ :o12:) :katai4:
-
ฮาฟก็ไม่ได้ร้ายอย่างที่คิด เสียดายตายซะก่อนยังไม่ได้แก้ตัวเลย
-
:z13:
แอบสงสารฮร์าฟตายซะแล้วทั้งที่ช่วยแท้ๆ ลำเข็ญแท้หนอ
-
กินมาม่ากันจนท้องอืดกันเลยที่เดียว :ling3:
-
:z10:อยากอยู่กะปัจจุบัน. อดีตทำเราบ้า ฮือๆ
กลับมาเปนคนเดิมเร็วๆนะต้าร์ :mew2: :mew2:
-
อ่านไม่ไหวแล้วค่ะ เจออีกทีตอนจบละกัน :เฮ้อ:
-
ก็อยากเข้าใจแซทควินนะ
แต่ถ้าเราเป็นตาร์ ถึงดีแค่ไหน ยังไงก็คงทำใจให้คนที่ข่มขืนตัวเองไม่ลงหรอก
รักเหรอ เอามาเป็นข้ออ้างลำบากนะ เหอ ๆ ๆ
ทำเหมือนรักมาก แต่สุดท้ายก็เพราะตัวเองทั้งนั้น อยากรัก อยากได้ ก็จะเอา
หึหึหึ :mew5:
แต่ก็นะ ดูจากการเลี้ยงดูและปัญหาครอบครัว ก็พอรู้สาเหตุล่ะ
อินไปมั้ยเธอ <--- ถามตัวเอง 555
-
สงสารต้าร์
-
ควินร้องลั่นอย่างเจ็บปวดที่ถูกหญิงสาวขว้างกล้องวิดีโอใส่หัว เลือดไหลหยดออกมาผ่านตา ชายหนุ่มกัดฟันแน่นจนได้ยินเสียง นัยน์ตาคมดุตวัดมองคนทำแล้วตรงเข้ากระชากผมเธออย่างแรง
“กรี๊ด!!! ปล่อยฉันนะไอ้บ้า!!!”
ฮาร์ฟไม่ฟังเสียงกรีดร้องโวยวายของเธอ ชายหนุ่มใช้สองมือใหญ่บีบเข้าที่ลำคอหญิงสาวด้วยท่าทางโหดเหี้ยม เสียงสำลักไอจากเจ้าของร่างพร้อมน้ำตาที่ไหลรินไม่ได้ทำให้เขาสงสารหรือเห็นใจแต่กลับออกแรงบีบมากขึ้นจนตาเธอเลือกขึ้นอย่างทรมานคล้ายคนกำลังหมดลมหายใจ
ตกลงว่าฮาร์ฟใช่ไหมค่ะ แอบสับสน
เฮ้อเจ็บปวดกันทุกฝ่าย ใกล้ถึงจุดจบแล้วสินะ
:monkeysad:
-
ฮาร์ฟเป็นคนดีกว่าที่คิดไว้ ไม่น่าจะมาตายเพราะปากเหมือนปลาหมอเลยอ่า
สู้ๆ ค่าา :L2:
-
ฮาร์ฟเอ๊ย นายแซ่บเว่อจริงๆด้วยอ่ะ ไม่น่ารีบตายเลย น่าจะมาโลดโผนโลดแล่นต่ออีก มาจัดการนังเมเปิ้ลต่อ เปลี่ยนมาเป็นพระเอกเลยก็ได้นะ 55
เป็นสองตอนที่อารมณ์รุนแรงมาก อ่านแล้วระทมจิตกระแทกตับไตไส้พุงมากอ่ะ ตอนควินฆ่าฮาร์ฟนี่ เราแบบ.......เอิ่มมมมม แถมสุดท้ายยังรอดคุกอีก เงินกับอิทธิพลนี่สุดยอดจริงๆ ส่วนแซทก็นะ ตัวเองก็เจ็บเอง แต่ไม่บังคับก็คงไม่ฟัง แต่แบบทำกับเขาไว้ไม่น้อยเลย
สรุปว่าเนสหลอกร็อกเหรอเนี่ย omg แล้วกับพี่หมอฟันเนี่ยคบกันตอนไหน = = ภาคส งอยากอ่านแล้ววววว
รอตอนหน้า ด่วนๆเหอะน้าาาาา
-
มาม่ากำลังอืดได้ที่เลย
-
สงสารจัง :sad4:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
คิดว่าหลังจากนี้ต้าร์คงฆ่าตัวตาย ทรมานแทน
-
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
เกือบไปแล้วน้องต้าร์ของเรา ดีที่ฮาร์ฟมาช่วยไว้ได้ทัน....แต่ก้อโดนพี่ควินแทงซะ :katai1: :katai1:
ต่อจากนี้คงจะโหดกว่านี้ ปวดตับกว่านี้ ชิมิ
ปล.อย่าโหดมากนะ เค้าสงสารน้องต้าร์
-
เนสใจร้ายกับร๊อคตลอดเลยนะนั่น ฮาร์ฟก็ไปกวนอารมณ์ควินแบบนั้นทำไม ควินก็อารมณ์ร้ายไปไหน ถ้าควินกับแซทรู้ความจริงว่าคนที่ทำร้ายต้าร์เป็นใคร ควินกับแซทจะทำยังไง
-
แล้วอินังเมเปิ้ลก็ลอยนวลไปง่ายๆ งั้นน่ะเหรอ
ไม่จริงนะ ต้องลากมันมาลงโทษให้สาสมด้วยสิ
-
โถ่ ฮาล์ฟ ไม่น่าเลย ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ ไม่น่าไปปากดีกับควินเค้าเลย
อุตส่าห์ช่วยตาร์ออกมา (เพื่อหวังจะเคลมเอง อิอิ)
ควินก็บ้าเลือด โหดเกิ๊นนนนนนน ส่วนตาร์ก็น่าสงสารเหมือนเดิม ร้องไห้แทบทั้งตอน
พาร์ทนี้ขอไว้อาลัยให้กับพระเอกอย่างฮาล์ฟนะคะ ฮือออออออ (เศร้า)
-
พูดอะไรไม่ออก ขอสตั๊นไปสามวิ
ไม่คิดว่าจะถึงขั้นฆ่าฮาร์ฟตายเลยจริงๆ
ไม่รู้ทำไม แต่เรารู้สึกเหมือนว่าฮาร์ฟก็รักควิน(แบบพี่ชาย)
อยู่นะ อารมณ์แบบเพราะรักเลยอยากให้หันมาสนใจบ้าง
เลยพยายามแย่งของพี่ชายตัวเองตลอด
(ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึปล่า แต่เรารู้สึกอย่างนี้)
เอาเป็นว่าขอไว้อาลัยแด่ฮาร์ฟ ตัวละครที่น่าจับเป็นพระเอกอีกคน
ว่าแต่ว่า เมเปิ้ลจะลอยนวลอย่างนี้จริงๆเหรอเนี่ย
โอวววววววว :a5:
-
อ่าา ปวดจิตจริงๆๆ
สงสาร ต้าร์ ที่สุดเลย เรื่องนี้ เฮ้อออ...
-
เริ่มไว้กับต้าร์แบบไม่ดี พี่ควินพี่แซทต้องทำใจนะฮะ T^T
-
ถ้าจะจบภาค 1 ขอเห็นอิสระของต้าร์บ้างนะค่ะ คนเขียนอย่าใจร้ายกับต้าร์มากนักเลย
ต้าร์น่าจะได้รับอิสระเป็นไท จาก 2 คนนี้ให้ได้นะ
บางทีแอบคิดเองถ้ามีคนที่มีเงิน มีอำนาจมากกว่า 2 คนนี้มาชอบต้าร์และสามารถ พาตาร์หนีจาก 2 คนนี้ได้ก็จะถือว่าเป็นโชคดีของต้าร์มาก
อยากเห็น ควินกับแซท รับโทษ ให้สมกับความผิดที่ 2 คนนี้ทำไปบ้าง ไม่เคยสำนึกผิดมีแต่จะสร้างความผิดไปเรื่อยๆๆ ช่วยทำให้ 2 คนนี้มีบทเรียนสักที ว่าความรักมันไม่ได้มาจากการข่มขืน ข่มขู่ และกักขัง นี่เป็นความหวังสุดท้ายที่จะขอจากคนเขียนแล้วนะ o22 :o12:
-
เข้ามาอ่านจบตอนแรก กำลังจะนอยละเชียวเลื่อนมาดู กรีสสสมีอีกตอนนน :katai2-1:
-
ฮาร์ฟตายแบบนี้ไม่ค่อยยุติธรรมเลยนะ
(ก็เค้าสงสารตัวร้ายนี่) T_T
เมเปิ้ลน่าจะตายแทนฮาร์ฟนะ ไม่น่าอยู่ลอยนวลเลย
สงสารต้าร์จับใจ กระซิกๆๆ
-
จริงๆคนที่ไม่น่าจะรอดคือเมเปิ้ลนะเนี่ย :katai4:
หน่วงกันต่อไป :katai1:
-
โอยยย :freeze: นิยายเรื่องนี้ใสจริงๆ
เขาสงสารฮาฟฟฟ ไม่น่าตายเลย :hao5:
-
อ่านตอนนี้จบแล้วสงสารเจ้าฮาล์ฟนะ ยังไม่ทันทำอะไรสักหน่อย (แค่ปากเสียหน่อยเดียวเอง)
กับ เกิดอารมณ์อยากรู้เรื่องพี่เนสขึ้นมาอย่างแรง
-
บั้ยยยยยยยยยยยยยยยยส์นะนังฮาร์ฟนังเมเปิ้ล :laugh:
ทำไมมีความรู้สึกว่าหลังจากนี้จะหน่วงกว่าเดิม :katai1:
-
ฮาร์ฟตายง่ายมากอ่ะ ทำดีแล้วก็ตายคนอื่นก็ไม่รู้อีกต่างหาก
ส่วนควินกับแซท ถึงจะรักต้าร์ขนาดไหนแต่ทำแบบนี้มันเกินจะรับไหวจริงๆ สงสารต้าร์ :katai1: :katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ThankS
-
ฆ่าคนตาย เพราะอารมณ์โกรธ
อารมณ์น่ากลัวจริงๆ
สงสารฮาร์ฟ รู้สึกเหมือนกันว่าที่ฮาร์ฟทำ
ก็แค่เด็กเรียกร้องความสนใจจากพี่
เฮ้อออ หน่วงจริงๆ
-
อ่านมา 100 กว่าหน้าแล้วค่ะ
ทำใจอ่านหน้าหลัง ๆ ไม่ได้เสียที่
กลัวใจควินกับคู่หูจัง
ยิ่งจะถึงฉากขืนใจน้องด้วยแล้ว
แบบว่า อ่านแล้วเครียดอ่ะ
อินเกิ๊น .... :z13:
-
กร๊าซซซซกดมันๆๆๆ 555
-
กรี้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เกลียดมันที่สุดไอควินไอเเซทอิหมานรกหยัมฉ่า เมื่อไหร่มันจะตายๆไปสักทีได้โปรดเถอะ ความชั่วมันเกินลิมิตเเล้วใครจะยอมมีผัวฆ่าคนตายวะคะ ไปตายให้หนอนไชเหอะพูดเลยจริงๆจากใจ+++++++++++++
-
:pig4:
ใสๆ ใสมาก ใสตรงไหน ดาร์คตาหลอด
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:a5: เอิ่ม..แน่ใจนะค่ะว่านี่นิยายรักใสๆ จริงๆ
นึกว่านิยายแอ็คชั่น บู๊ ล้างผลาญ ซะอีก
ไล่ล่ากันซะตื่นเต้ลลลเลย
แต่สงสารฮาล์ฟอ่ะไม่น่าตายเลย
ทั้งๆที่อุตส่าห์เป็นคนไปช่วยต้าร์
จากนังเมเปิ้ลแท้ๆ
ไม่น่าปากมาก ปากเสีย พูดยั่วควินเลย สุดท้ายก็ :เฮ้อ: เศร้า
รอตอนต่อไปค่ะ
ตอนหน้ากลับมาสู่พาร์ทปัจจุบันได้ซะที
ตอนอดีตนี่ไม่ไหวทั้งหน่วง ทั้งเศร้า
คนอ่านจะทนไม่ไหวแว้ววว
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
เป็นกำลังใจให้ต่อไป :กอด1:
-
ตอนนี้รู้สึกชอบฮาร์ฟนึนึง เพราะฮาร์ฟช่วยตบ :beat: :beat: :beat: นางเมเปิ้ลเพราะรักจึงไม่สามารถปล่อยไปได้ :katai1: ตอนนี้สงสารต้า แซททำไมไม่ปลอบต้าร์ ห๊ะ !!!! :angry2: โดด :z6: แซท
-
โธ่...ฮาร์ฟเห็นกันอยู่หลัดๆ ไปซะแล้ว
เห็นคนอื่นไม่ชอบควินกับแซท แต่ทำไมเราทั้งรักทั้งหลง
อยากให้จบแบบแฮปปี้เอน จริงๆ
-
HEARTBREAKER
46
(50%)
กลิ่นหอมของเนยสดเคล้ากับน้ำตาลทรายที่ทาบนขนมปังซึ่งกำลังปิ้งอยู่บนตะแกรงแทนเครื่องปิ้งไฟฟ้าที่นิยมใช้กันลอยคลุ้งในอากาศอยู่ภายในห้องครัว เยื้องออกไปมีแก้วสีใสทรงสูงสามใบข้างในมีน้ำแข็งหลอดอยู่ในปริมาณเกินครึ่งแก้ว ผงโกโก้ถูกตักใส่แก้วเปล่าที่ตั้งวางไว้ข้างๆตามด้วยครีมเทียมนมข้นหวานและนมสดร้อนๆชงให้เข้ากันก่อนเทลงไปในแก้วที่เตรียมน้ำแข็งไว้รออยู่ก่อนแล้วใส่นมข้นจืดตบท้าย ขนมปังปิ้งสุกพร้อมรับประทานถูกคีบออกมาจากตะแกรง หั่นเป็นชิ้นพอดีคำแล้ววางใส่ในจาน ก่อนที่ทุกอย่างจะถูกจัดใส่ถาดเตรียมพร้อมเสิร์ฟ
“ทำแบบนี้แล้วต้าร์จะไปไหนรอดล่ะครับคุณป้า”
ผมบอกแล้วเดินเข้าไปกอดเอวท่านอย่างออดอ้อนก่อนหอมแก้มท่านฟอดใหญ่ หลังจากที่ยืนดูท่านแสดงฝีมืออยู่นาน ทุกอย่างท่านทำด้วยใจ ใส่ความรักลงไปในทุกๆรายละเอียด ไม่ต้องบอกผมก็ดูออกว่าท่านมีความสุขมากแค่ไหนเวลาที่ได้เข้าครัวทำอาหาร ทำขนมหรือแม้แต่ของว่าง
“คุณหนูออกไปนั่งรอข้างนอกเถอะค่ะ เดี๋ยวป้ายกออกไปให้”
“ไม่ ผมจะยกออกไปเอง แล้วคุณป้าก็ต้องออกไปนั่งทานกับผมด้วย”
ผมบอกแล้วรีบยกถาดขึ้นทันที คุณป้ามองผมยิ้มๆแล้วส่ายหน้ายอมแพ้ หันไปหยิบหลอดมาใส่ในแก้วให้
“ก็ได้ค่ะ คุณหนูยกออกไปก่อน เดี๋ยวป้าตามไป”
“ครับผม”
ผมยิ้มตอบ เดินออกจากห้องครัวไปที่ห้องรับแขก ฝรั่งร่างสูงใหญ่นั่งรออยู่ที่โซฟา พอพวกเขาเห็นผมเดินมาก็รีบลุกขึ้นเดินเข้ามาหาจะช่วยผมยกแต่ผมส่ายหน้าปฏิเสธ พวกเขาเลยหลบทางให้ผมยกถาดไปวางไว้บนโต๊ะ
“หอมจังเลยครับ”
ผมเลิกคิ้วมองคนพูด หรี่ตามองหน้าเขาอย่างล้อๆ
“อังเดรอยากกินแล้วใช่มั้ยล่ะ”
เจ้าของชื่อพยักหน้า เขายิ้มกว้างโชว์ฟันขาว ผมหัวเราะ หยิบแก้วโกโก้นมสดส่งให้ เขารับไปดูดทันที หน้าตาบ่งบอกว่ามีความสุขมากจนเพื่อนร่วมงานที่ยืนอยู่ข้างๆกลืนน้ำลายตาม ผมหัวเราะดัง หยิบอีกแก้วส่งให้คนมอง
“ขอบคุณครับคุณหนู”
“ต้องขอบคุณคุณป้าครับ ผมไม่ได้เป็นคนทำ”
ผมยิ้มบอกอะดอนิส เขาพยักหน้าก่อนก้มดูดโกโก้นมสดกลืนลงคอไปอึกใหญ่
“คุณป้าทำอาหารอร่อย ผมชอบ”
อังเดรเอ่ยชมพอดีกับที่คุณป้าเดินเข้ามาพร้อมแก้วโกโก้นมสดในมือ ท่านยิ้มใหญ่เลย
“ตัวลอยแล้ว”
ผมเอ่ยแซว ท่านหันมาตีแขนผมเบาๆแก้เขิน ผมจับมือท่านให้นั่งลงข้างๆกัน
“อังเดรกับอะดอนิสก็นั่งลงเถอะฮะ ยืนกินแบบนั้นเมื่อยแย่เลย”
พอพวกเขายอมนั่ง ผมก็หยิบแก้วของตัวเองมาดูดบ้าง ยื่นมืออีกข้างจับส้อมจิ้มขนมปังปิ้งเข้าปากตาม
“ลองทานขนมปังดูสิฮะ อร่อยมาก” ผมบอกสองหนุ่ม ดันจานขนมปังปิ้งให้พวกเขา
“น้ำหนักผมขึ้นพรวดเลยตั้งแต่กลับมาอยู่บ้าน เพราะคุณป้านั่นแหละ ชอบทำแต่ของอร่อยๆให้ผมกินทุกวันเลย”
“แน่ใจนะคะว่าน้ำหนักขึ้น ป้าก็ยังเห็นคุณหนูตัวเท่าเดิม”
“ขึ้นจริงๆนะครับ ขึ้นตั้งโลนึง”
ผมว่าเสียงขึงขังแต่คุณป้ากลับยิ้มขำ อังเดรกับอะดอนิสก็พลอยยิ้มตามไปด้วย
“อะไรกัน ไม่มีใครเชื่อผมเหรอ” ผมว่าเสียงงอน
“เชื่อค่ะเชื่อ ป้าเชื่อคุณหนูค่ะ”
“ผมก็เชื่อครับ”
“ผมก็เชื่อคุณหนูครับ”
ผมมองหน้าคุณป้าแล้วหันไปมองหน้าอังเดรกับอะดอนิสเรียงตามลำดับ
“ชอบเห็นผมเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลย”
ผมบอกหน้านิ่ง ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านช่วงปิดเทอมนี้ ชีวิตผมแทบไม่ได้หยิบจับอะไร ผมได้แต่นั่งๆนอนๆ วันไหนเบื่อๆก็ออกไปเดินเล่นในสวน ไม่ก็อ่านหนังสือการ์ตูน เล่นเกม วนเวียนอยู่อย่างนี้ อังเดรกับอะดอนิสเทคแคร์ดูแลผมอย่างดี ดีมากจนเกินไปด้วยซ้ำ เพราะแค่ผมจะรดน้ำต้นไม้ พวกเขายังไม่ยอมให้ผมทำเลย
“ก็คุณหนูยังเด็กจริงๆนี่ค่ะ”
“ต้าร์ไม่คุยกับป้าแล้ว”
ผมบอกแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้อง ได้ยินเสียงหัวเราะท่านดังตามมา ให้มันได้อย่างนี่สิ!
“จะเดินเล่นในสวนเหรอครับ แดดยังร้อนอยู่เลย”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ หันไปมองคนพูด อังเดรเดินตามผมออกมา เขายิ้มแต่ผมหน้าบึ้งใส่เขา
“ขอร้องล่ะ เลิกตามผมเถอะ ที่นี่คือบ้านผมนะ ผมแค่เดินเล่นในบ้าน” ผมบอกอย่างเหนื่อยใจ
“ขอโทษครับ ผมจะอยู่ให้ห่างจากคุณหนูมากกว่านี้”
มากกว่านี้ของเขาคือการก้าวถอยหลังออกไปสามก้าว เชื่อเขาเลย!
“อังเดร ผมถามจริงๆนะ พี่แซทให้เงินเดือนเท่าไหร่เหรอ พวกคุณถึงได้ทำตามคำสั่งเขาเคร่งครัดขนาดนี้” ผมถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตาก็มองหน้าเขานิ่ง รอฟังคำตอบ
“500 ดอลครับ”
“ว่าไงนะ!”
ผมร้องด้วยความอึ้งกับจำนวนเงินที่เขาบอก 1ดอลลาร์เท่ากับเงินไทยประมาณ30บาท 500ดอลลาร์ก็15,000บาท แค่หมื่นห้าเนี่ยนะ! เงินเดือนหมื่นห้าแต่ทำงานเหมือนคนได้เงินเดือนเป็นแสน
“500 ดอล คือเงินจ็อบพิเศษสำหรับดูแลคุณหนู แต่เงินเดือนจริงๆดอนเป็นคนจ่ายครับ”
“แล้วเงินเดือนจริงๆที่ว่ามันเท่าไหร่”
“คิดเป็นเงินไทยก็ประมาณ100,000กว่าบาทครับ”
“หา!!!”
ผมแทบสะดุดขาตัวเองกับเงินเดือนจริงๆของเขา งานบ้าอะไร! เงินเดือนแสนกว่าบาท งั้นผมไม่เรียนต่อแล้ว ไปทำงานกับอังเดรดีกว่า แค่ปีเดียวได้เงินเป็นล้าน!
“งั้นเงินหมื่นห้าก็เป็นแค่ค่าขนมสินะ”
ผมพูดกับตัวเองเบาๆแต่อังเดรกลับได้ยิน เขาหัวเราะ
“พวกผมทำงานกับดอนมานาน ไม่ได้หวังสิ่งตอบแทน แต่ท่านก็เมตตาพวกผม”
“แล้วกับพี่แซทล่ะ”
“บอสก็เมตตาพวกผมครับ”
เมตตาแบบไหนกัน ผมเห็นเขาด่าอังเดรกับอะดอนิสทุกวันเลย
“เชิญคุณหนูเดินเล่นต่อเถอะครับ ผมจะยืนอยู่ตรงนี้”
ผมเลิกคิ้ว แปลกใจที่วันนี้เขายอมปล่อยผมไม่ตามติดเหมือนเคย
“คำสั่งของบอสคือให้พวกผมดูแลคุณหนู ขอโทษนะครับที่พวกผมทำให้คุณหนูอึดอัด”
ผมยิ้มเจื่อน พูดไม่ออกที่เขาเอ่ยขอโทษผมทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด เขาก็แค่ทำตามคำสั่งเจ้านาย ผมเดินไปที่สวนหย่อม นั่งลงใต้พุ่มไม้ประดับ ขนาดของมันบังตัวผมมิดเลย ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า ยิ้มกับความกว้างใหญ่ของมัน พอยกมือขึ้น ความรู้สึกเหมือนก้อนเมฆลอยเข้ามาอยู่ในมือผมเลย ถ้ายังอยู่ที่คอนโดฯ ผมไม่มีทางได้นั่งมองท้องฟ้ากว้างด้วยความรู้สึกปลอดโปร่งแบบนี้หรอก ห้องสี่เหลี่ยมนั้น ถึงแม้มันจะดูหรูหราแต่มันก็ไม่มีสวนหย่อมเหมือนกับบ้านผม ไม่มีต้นไม้ ไม่มีพื้นที่ให้ผมเดินเล่นสูดอากาศบริสุทธิ์ได้ ถ้าบ้านมันสามารถพกพาติดตัวได้ ผมอยากพกมันไว้ติดตัวตลอดชีวิตเลย ลมเย็นๆพัดพาเอาความสดชื่นมาให้สัมผัส ผมค่อยๆเอนตัวลงนอนกับพื้นหญ้า ยิ้มมองท้องฟ้าด้วยความรู้สึกเหมือนตัวเองได้รับการปลดปล่อย นี่ไง อิสระที่ผมรอคอย ตอนนี้ผมได้มันมาแล้ว
“ทำไมไม่ขึ้นไปนอนบนห้อง”
ผมค่อยๆลืมตา สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าหล่อเหล่าของคนคุ้นเคย ร่างสูงยืนค้ำตัวผมอยู่ นัยน์ตาคมมองมามีแววตำหนิที่ผมมานอนอยู่ตรงนี้
“ผมมานั่งเล่นแต่เผลอหลับไป มานานแล้วเหรอฮะ” ผมบอกพลางถามเขา ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
นิ้วเรียวยาวยื่นเข้ามาสัมผัสแก้มก่อนผละออกไป ผมมองตาม เห็นใบไม้เล็กๆติดนิ้วเขา
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มบอกที่เขาเอาใบไม้ออกจากแก้มให้
“มีความสุขมั้ย”
ผมมุ่นคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร พอเห็นผมงง เขาเลยขยายประโยคให้ผม ใบหน้านิ่งๆแต่แววตาเหนื่อยล้าของเขาทำให้ผมพูดไม่ออก
“ได้กลับมาอยู่บ้าน ได้เห็นหน้าพี่ชาย ได้กินข้าวฝีมือป้าแม่บ้าน ได้นอนเล่นในสวนหย่อม มึงมีความสุขใช่มั้ย”
ใช่…ผมมีความสุขมาก
“ยิ้มสิ มีมีความสุขแล้วก็ยิ้มสิ”
“พี่ควิน”
ผมเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว ไม่เข้าใจถึงความหมายที่เขาพูด เจ้าของชื่อคล้ายจะแสยะยิ้มหยันกับตัวเอง เขานิ่งไป ผมกำลังจะยื่นมือออกไปเตะไหล่กว้างแต่เขาก็พูดขึ้นมาก่อน
“ยิ้มเหมือนที่มึงเคยยิ้มก่อนที่จะเจอกับพวกกู”
“พี่ควิน”
ผมเรียกเขาอีกครั้ง เสียงเบาลงกว่าเดิม นัยน์ตาคมจ้องตาผมนิ่งราวกับเขาจะรอให้ผมยิ้มออกมา ผมค่อยๆยกยิ้มมุมปาก ค่อยๆยิ้มให้กว้างขึ้นแล้วหยุดค้างไว้ให้เขามอง พี่ควินลุกขึ้น เขาเบือนหน้าไปอีกทาง
“มึงสอบตกการแสดง แดก F ตัวเท่าควาย”
เขาบอกแล้วเดินออกไป ผมนั่งนิ่งคลายรอยยิ้ม คิดทบทวนคำพูดเขา แผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆไกลห่างจากสายตายิ่งทำให้ผมไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรกันแน่ สอบตกการแสดงงั้นเหรอ ผมไม่ได้แสดงซะหน่อย เขาบอกให้ผมยิ้ม ผมก็ยิ้มให้เขาดู แล้วมันมาเกี่ยวอะไรกับการแสดงตรงไหน ผมไม่เข้าใจ
“คุณหนู กลับเข้าบ้านเถอะครับ เย็นแล้ว”
เสียงของอังเดรทำให้ผมหลุดจากภวังค์ความคิด หันไปมองก็เห็นร่างสูงใหญ่ยืนยิ้มรออยู่ ผมลุกขึ้นยืน เอามือปัดกางเกงแล้วเดินนำอังเดรเข้าบ้าน
“คุณหนู เมื่อกี้ป้าเห็นคุณควินดูเหนื่อยๆ เหมือนจะไม่สบาย ป้าเลยไปเอาแก้ไข้มาให้ คุณหนูเอาขึ้นไปให้คุณควินทานหน่อยนะคะ น้ำด้วย”
ผมขมวดคิ้วสงสัย พี่ควินไม่สบายเหรอ เมื่อกี้เขาก็ยังดูปกติอยู่เลย แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นผมก็ยื่นมือออกไปรับยากับแก้วน้ำจากมือคุณป้า เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน
ก็อกๆๆ
ผมของประตูห้องรับแขกที่พี่ควินพักอยู่ เสียงในห้องเงียบกริบไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมา ผมกำลังจะเคาะอีกที เสียงเข้มก็ตะโกนบอก
“เข้ามา!”
ผมจับลูกบิดประตู ปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อค เปิดประตูเข้าไปก็เห็นเขานอนยกแขนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียง
“ผมเอายาขึ้นมาให้ครับ เห็นคุณป้าบอกว่าพี่ควินดูเหนื่อยๆ ไม่สบายเหรอครับ”
ผมถามพลางเดินไปวางแก้วน้ำกับยาที่โต๊ะข้างหัวเตียง เขาเงียบ ไม่ตอบ ผมเลยนั่งลงบนเตียงข้างๆเขา โน้มตัวเข้าไปใกล้ จับแขนเขาออกจากหน้าผากแล้วทาบหลังมือลงไปแทน
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา”
ผมว่า มองเขาที่ยังนอนนิ่งไม่หันมามองผม ข้างบนเพดานมันมีอะไรน่าสนใจหรือไง
“ต้องให้กูทำยังไง มึงถึงจะกลับมายิ้มได้เหมือนเดิม”
เขาเป็นอะไรไป ทำไมถึงเอาแต่ถามผมเรื่องนี้ ผมยิ้มไม่เหมือนเดิมตรงไหน หน้าผมก็ไม่ได้เปลี่ยนไป ผมก็ยังยิ้มเหมือนอย่างที่เคยยิ้มไม่ใช่หรือไง?
------------------------------------------------------------------------
เอิ่มมม พิมพ์ไปพิมพ์ทำไมมันถึงออกมาเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้ :laugh:
ตอนนี้กลับมาสู่พาร์ทปัจจุบันแล้วนะคะ เพื่อใครงง :mew5:
-
ThankS
-
อ้าววว...ไอ้ควินอารมณ์ไหนของเองเนี่ยยย
มีงอนๆทำเหมือนคนวัยทองไปได้!!!
แล้วน้องต้าร์ของฉัน จะเข้าใจแกมั๊ย??? :katai1:
-
พี่ควินมาอารมณ์ไหนเนี้ยยยยยยย
-
ดีใจจังกลับมาถึงตอนปัจจุบัน แล้ว เข้าใจว่าควิน และแซท จริง ๆๆ แล้วรักต้าร์ อยากเห็นต้าร์มีความสุขและยิ้มได้สดใสเหมือนเดิม
แต่พอต้าร์ทำไม่ได้เพราะจริง ๆๆ แล้วเขาโหยหาอิสระและไม่มีความสุข จนที่อยู่ข้าง ๆ รอบตัวก็จะสังเกตุเห็น ไม่เว้นแม้แต่ 2 หนุ่ม
ก็คงกำลังคิดมากอยู่และคงกลุ้มใจ อยากให้เขามีความสุขเมื่ออยู่กับตัวเอง เหมือนที่2 คนมีความสุขแบบจอมปลอมในการกักขังต้าร์ให้
อยู่กับตัวเอง เรื่องแบบนี้มันสัมผัสและรับรู้ได้ จนสองคนเริ่มเครียดและอาจจะคิดได้หนอ่ยๆๆ แต่คงไม่ยอมปล่อยต้าร์ไปอยู่ดี รอว่าวันไหน
ที่สองคนนี้จะเข้าใจในความรักที่แท้จริง คืออยากเห็นคนที่เรารักมีความสุข แม้เราจะไม่ได้อยู่เคียงข้างเขาก็ตาม
-
อ้าว กลับพาร์ทปัจจุบันซะแระ เหมือนพาร์ทอดีตยังไม่เคลียร์เลย ยังอยากอ่านต่ออ่ะค่ะ ฮือๆ
โอเคๆ ตอนนี้เหมือนจะไม่ค่อยมีอะไร แต่ให้ความรู้สึกแบบหน่วงๆ หรือพี่ควินกำลังคิดจะปล่อยตาร์
เพื่อให้ตาร์ได้เป็นอิสระอย่างแท้จริง
-
มันไม่มีวันนั่นแล้วล่ะควิน
อิอิ อินจัดตอบแทนเลย 555
-
ยิ้มที่เกิดจากการบังคับ ยิ้มที่เกิดจากการร้องขอ มันไม่เรียกว่ายิ้มจริงๆ หรอก
ยิ้มที่แสดงออกมาจากใจ เมื่อคนนั้นเต็มใจที่จะยิ้มสิถึงจะเรียกว่ายิ้มจริงๆ
ยิ้มที่มีความสุข ไม่ใช่ยิ้มที่เสแสร้งแกล้งทำ
ปล. พาร์ทอดีตยังไม่เคลียร์เลยนะ ควินกับแซทจัดการยังไงกับอิเมเปิ้ลล่ะ
ปล่อยให้มันลอยนวล ลอยหน้าลอยตามาจับผู้ชาย(โง่ๆ)ต่อไปงั้นน่ะเหรอ
-
มันหน่วงพิกล
พี่ควิน เรามาแปลก
พี่แกเบลอรึเปล่าเนี่ย 5555
-
นั่นสิ เหมือนพาร์ทอดีตยังไม่เคลียเลย มันก็เลยงงๆ :m17:
-
มาแบบสั้นๆแต่ได้ใจความ อิอิ
-
สายน้ำไม่ไหลย้อนกลับหรอกควิน/แซท
ทำอะไรไปด้วยอารมณ์และเอาแต่ใจต้องมาเสียใจทีหลังอย่างนี้ล่ะนะ
-
อ้าว :hao7: กลับมาพาร์ทปัจจุบันแล้วเร๊อะ เหมือนอดีตยังไม่จบน่ะ หรือว่าจะมาเคลียร์กันในพาร์ทนี้น่ะ ไม่อยากให้เศร้าเลยน่ะ แต่พอรับรู้ถึงเรื่องราวอดีตแล้วบอกได้คำเดียวว่า การใช้แต่อารมณ์ไม่ทำให้อะไร ๆ ดีขึ้นน่ะ :เฮ้อ:
-
ต้าร์เจอเรื่องมาเยอะเจ็บมาแยะ อยู่ๆ จะให้มายิ้มเหมือนเดิมมันยากนะพี่ควิน
ต้องรอให้น้องทำใจอีกนานนนนน
-
ควินเป็นอะไรหรือเปล่า
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
มาสั้น ๆ แต่มาถี่ ๆ ใช่ไหมคะ อิอิ
-
คือว่า...จากประสบการณ์ที่ผ่านมา คงจะยิ้มเหมือนเดิมได้อยู่หรอกนะ :hao5:
-
ควินอยู่โหมดงอนต้าเหรอเนี่ย :katai2-1:
-
แต่ก่อนสงสารต้า แต่ตอนนี้สงสารควิน 555555
-
ต้าเจ็บปวดซะจนชินชา
ถ้ายังคงเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆก็คงจะกลายเป็นคนไร้ความรู้สึก
ควินกับแซท เพราะไม่เคยได้รับความรักจึงเลือกที่จะผูกมัดต้าไว้
ถึงแม้จะรู้ดีว่าต้องเจ็บปวด แต่ก็คาดหวังว่าสักวันต้าจะแบ่งความรักให้
แต่ต้าจะแบ่งความรักให้ควินกับแซทได้ยังไง ในเมื่อควินกับแซทพรากความสุข
และมอบความเจ็บปวดให้ต้า เพราะงั้นก็จงรับผลที่ตัวเองทำไว้เถอะ :monkeysad:
-
รอมาต่อครบ 100% นะ :call:
-
พี่ควินนอยด์อะไร >.<
ขอบคุณมากค่ะ~^^
-
อ่านพาร์ทอดีต ต่อๆกัน ฟินมากกกกกกกกกกกกก กรี๊ดดดดด
ต้าร์น่ารัก^^ :mew1:
-
อดีตเราเข้าใจแล้ว
กลับมาปัจจุบันเลยอยากรู้แล้วชอบอะไรเหนื่อยๆหน่วงๆ
สู้ๆ :katai4:
-
ต้าร์เจอแต่เรื่องเลวร้าย ต่อจากนี้คงไม่มีแล้ว มั้ง
-
OMG ปวดตับว่ะค่ะ เพลียกับควินจริงจัง แบบว่าน่าสงสารเหมือนกัน เรียกร้องสิ่งที่ไม่มีทางเป็นไปได้เนี่ย ทำร้ายเขาแล้ว ยังมีมากักขังหน่วงเหนี่ยว ทำร้ายจิตใจกันต่อ ไม่บ้าไปก็บุญล่ะค่ะ
นี่ล่ะนัาผลของการเอาแต่อารมณ์เป็นใหญ่
อยากบอกว่าระแวงตอนจบมากมาย กลัวเฟล แต่ทำใจหยุดอ่านไม่ได้ 55 เหมือน 50เปอนี่ล่ะ กลัวค้าง แต่ก็เข้ามาอ่านจนได้
รอที่เหลือค่ะ ^^
ปอลิง อังเดรน่ารักจัง ><
-
เลิกหลง ควิน แซท เปลี่ยนไปหลง 2 bodyguard แทนได้ม้ะ :z2: :z2:
-
HEARTBREAKER
46
(ต่อ)
“งั้นพี่ควินพักผ่อนเถอะ ยากับน้ำวางอยู่บนโต๊ะนะครับ”
ผมบอกแล้วถอยห่างกำลังจะลุกออกจากเตียงคนที่นอนนิ่งอยู่ก็ลุกขึ้นมาจับไหล่ผมดันให้นอนราบลงบนฟูกนุ่ม ผมไม่ได้ตกใจที่จู่ๆเขาก็ทำแบบนี้โดยไม่พูดไม่จาอะไร ดูเหมือนเขาจะเหนื่อย เพราะตั้งแต่ที่ผมกลับมาอยู่บ้านในช่วงปิดเทอมนี้ พี่ควินกับพี่แซทก็ดูจะยุ่งตลอด บางวันพวกเขาก็ไม่ได้กลับมานอนค้างที่บ้านผม ผมเคยถามแต่พวกเขาก็ไม่ยอมบอกว่ายุ่งเรื่องอะไร เอาแต่บอกปัดว่ามีธุระ พอผมถามอังเดรฝ่ายนั้นก็ตอบอ้อมแอ้มว่าเจ้านายยุ่งๆเรื่องงานที่บ้าน ผมเลยเลิกสนใจ เพราะคิดว่าถ้าพวกเขาอยากบอก อยากเล่าให้ผมฟัง ไม่ต้องไปถาม ไม่ต้องเซ้าซี้หรือคาดคั้น พวกเขาก็คงจะบอกผมเอง
“ทานอะไรมาหรือยัง หิวมั้ยครับ”
ผมถาม มองหน้าเขาอย่างรอฟังคำตอบ แต่เขาเงียบมองผมนิ่ง สักพักนึงเขาก็โน้มหน้าลงมาใกล้ กดจมูกลงบนแก้มผมไล่ลงไปที่ปลายคางแล้วไปหยุดแช่อยู่ที่ซอกคอ ผมยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมดกดำของเขาเคล้าคลึงเบาๆ พอผมทำแบบนี้เขาก็เงยหน้าขึ้นมา ผมยิ้มให้เขา นัยน์ตาคมจ้องตาผมก่อนที่เขาจะกดจมูกลงมาชนกับจมูกผม พอเขาค่อยๆส่ายหน้า ปลายจมูกเราก็แตะสัมผัสกันไปมา ผมหัวเราะ แกล้งย่นจมูกหนีเขาก็ตามติดมาอย่างไม่ยอมแพ้ เขายันมือข้างนึงกับฟูกส่วนมืออีกข้างจับประคองหน้าผมไว้
“โอ๊ย!”
ผมแสร้งร้องเกินจริงเมื่อเขากัดเบาๆที่ปลายจมูก พอเขาผละห่างผมก็ยกตัวขึ้นแล้วกัดปลายจมูกโด่งกลับบ้าง เอาคืนที่เขาแกล้งผม
“อยากโดนหนักกว่านี้เหรอ”
เสียงเรียบถามมา ผมยิ้ม ส่ายหน้า ตั้งท่าจะมุดตัวลอดใต้วงแขนหนีเขาแต่แขนแข็งแกร่งรวบเอวผมไว้ดึงกลับมาให้นอนใต้ร่างเขาเหมือนเดิม ผมแลบลิ้นหอบแฮ่กๆบอกให้เขารู้ว่าผมเริ่มเหนื่อยกับสงครามหย่อมๆบนเตียงแล้ว
“ผมเชื่อแล้วว่าพี่สบายดี มีแรงแกล้งผมได้ตั้งนาน”
ผมยู่ปากใส่เขาแล้วก็โดนเขาสวนกลับด้วยจูบหนักๆหนึ่งที
“ให้กูแกล้งมึง ทั้งคืน ก็ยังได้”
เขาบอกย้ำตรงคำว่า ‘ทั้งคืน’ ผมเม้มปากแน่นแล้วยกมือขึ้นบีบจมูกเขา
“นั่นไม่ได้เรียกว่าแกล้งแล้วครับ เขาเรียกว่าหื่น”
ผมลงเสียงหนักกับคำสุดท้ายแล้วปล่อยมือออกจากจมูกโด่ง พี่ควินกระตุกยิ้มมุมปาก พลิกตัวลงนอนข้างๆ แขนแกร่งก็ยังไม่ละห่างรวบเอวผมเข้าใกล้ตัว เขานอนตะแคง รั้งเอวผมจนแผ่นหลังแนบชิดกับแผงอกกว้างของเขา
“ไม่อยากให้กูแกล้งมึงทั้งคืนก็นอนนิ่งๆ”
เขาว่ากึ่งข่มขู่กอดผมไว้แน่น ลมหายใจอุ่นๆริดรดอยู่กลางศีรษะ
“พี่ควิน”
ผมลองเรียกเมื่อเห็นว่าเขานิ่งไป แรงกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นแทนคำตอบ ผมยิ้มเอามือวางทาบแขนเขาไว้ ลมหายใจสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าเขากำลังจะหลับ เขาคงเหนื่อยมากจริงๆ ปล่อยให้เขานอนพักให้เต็มอิ่ม ตื่นเมื่อไหร่ค่อยลงไปหาข้าวทานก็แล้วกัน
“สบายนะพวกมึง”
น้ำเสียงคุ้นเคยคล้ายดังอยู่ใกล้ๆปลุกให้ผมลืมตาตื่น อ้อมแขนที่กอดรัดผมไว้คลายออกแต่ยังไม่ผละห่าง ร่างสูงที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ข้างเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่มองมาที่ผมด้วยสายตานิ่งๆ
“พี่แซท” ผมเรียกเขา จะยันตัวลุกขึ้นแต่คนที่นอนกอดผมอยู่ไม่ยอมให้ลุก
“พี่ควินตื่นแล้วก็ลุกสิครับ” ผมว่า ไม่ได้หันไปมองหน้าเขา
“ใครเชิญมึงเข้ามา ออกไป”
เสียงนิ่งๆของพี่ควินบอกคนที่ยืนนิ่งมองพวกเราอยู่
“กูเชิญตัวเอง” พี่แซทตอบกลับเสียงเรียบก่อนเขาจะยื่นมือมาดึงแขนผมให้ลุกขึ้น
“กูยังง่วงอยู่” พี่ควินว่า เขากอดเอวผมแน่นอย่างไม่ยอมให้ผมไป
“แต่กูหิว”
พี่แซทสวนกลับ เขาออกแรงดึงแขนผมอีก คราวนี้ผมนิ่วหน้าเพราะเริ่มเจ็บแล้ว และเหมือนคนดึงจะรู้เขาเลยปล่อยแล้วหันหลังเดินไปเข้าห้องน้ำ สักพักเขาก็เดินออกมาพร้อมของบางอย่างในมือ
“โอ๊ย! ไอ้เหี้ยแซท!”
พี่ควินร้องลั่นเพราะถูกพี่แซทเขวี้ยงขวดอาฟเตอร์เชฟใส่หน้า มันกลิ้งหล่นมาถูกแขนผม แรงกอดรัดผละห่างเพราะเจ้าตัวลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบขวดอาฟเตอร์เชฟเขวี้ยงใส่เพื่อนกลับแต่รายนั้นหลบได้ทัน มันเลยไปกระแทกกับผนังห้องเต็มๆแล้วผลที่ได้คือ เสียงแตกดังเพล้งและเศษแก้วร่วงกราวลงสู่พื้นห้อง ผมลุกขึ้นนั่ง ส่ายหน้าอย่างระอา หันไปมองคนข้างตัวก็เห็นเขาทำหน้ายุ่งอย่างไม่สบอารมณ์แต่ไม่เห็นมีร่องรอยหรือบาดแผลใดๆจากเหตุการณ์เมื่อครู่
“ลงมา กูหิว”
พี่แซทสั่ง ผมเลยขยับลงจากเตียง พี่ควินรีบตามลงมา เขาเข้าประชิดตัวผมจากทางด้านหลังแล้วเหยียบเท้าพี่แซทอย่างเร็วจนผมมองตามแทบไม่ทัน ฝ่ายคนถูกกระทำกลับตวัดสายตาคมดุมองหน้าเพื่อนแต่ไม่พูดอะไร พี่ควินเลยโอบเอวผมพาเดินออกจากห้อง ลงมาถึงชั้นล่างก็เห็นคุณป้ากำลังยืนคุยกับสองบอดี้การ์ดร่างยักษ์อยู่ในห้องรับแขก
“อ้าว คุณหนู ลงมาแล้วเหรอคะ เมื่อครู่นี้คุณเนสโทรมา เธอบอกว่าโทรหาคุณหนูแต่คุณหนูไม่รับสาย คุณเนสฝากบอกว่าวันนี้เธอไม่ได้กลับบ้าน ต้องอยู่ช่วยงานเจ้านายค่ะ”
ผมยิ้มบางกับคำรายงายของคุณป้า เดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆพี่ควิน เขาหันมามองผมแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเพราะคุณป้ายังยืนอยู่ เมื่อกี้นี้ก่อนที่ท่านจะหันมามองผม พี่ควินก็รีบปล่อยมือที่โอบเอวผมอยู่ คุณป้าไม่ทราบเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับพวกเขา ท่านรู้เพียงว่าพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทพี่เนสเลยพลอยสนิทสนมกับผมไปด้วยในฐานะที่ผมเป็นน้องชายพี่เนส คุณป้าเลยไม่ตะขิดตะขวงใจหรือสงสัยอะไรที่พวกเขามานอนค้างที่บ้านผมหรือไปมาหาสู่เป็นประจำ
“หิวกันหรือยังค่ะ ป้าให้เด็กตั้งโต๊ะแล้ว ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ”
ท่านบอกด้วยใบหน้าแย้มยิ้มแล้วเดินนำไปก่อน อังเดรกับอะดอนิสหันมาค่อมตัวให้พี่แซทแล้วทั้งคู่ก็เดินออกไปนอกบ้าน ผมลุกขึ้นจะเดินตามคุณป้าไปแต่พี่แซทเรียกผมไว้
“มานี่”
พี่ควินลุกขึ้น เขายื่นมือมาบิดจมูกผมแล้วเดินตามคุณป้าไปที่ห้องอาหาร ผมเดินเข้าไปหาพี่แซทที่โซฟาเดี่ยวข้างๆ หยุดยืนอยู่ตรงหน้า เขามองผมก่อนจะรวบตัวผมเข้าประชิดให้นั่งลงบนตักเขา
“จะเล่นอะไรครับ”
“ไม่ได้เล่น กูเอาจริง”
เขาว่าแล้วฉกจูบลงมาอย่างรวดเร็ว ผมวางมือสองข้างกับบ่ากว้างนั่งนิ่งให้เขาจูบจนพอใจ เขาไม่ได้จูบอย่างลึกซึ้ง แค่เพียงสัมผัสริมฝีปากด้านนอกไม่ได้ล้วงล้ำเข้ามา พอเขาถอนจูบ ผมก็ยู่ปาก
“ไหนบอกว่าหิวไงครับ”
“กูหิวมึง”
ผมย่นจมูกใส่เขา พูดมาได้ว่าหิวผม ทำอย่างกับผมเป็นอาหารไปได้ ใช่ว่ากินผมแล้วจะอิ่มท้อง
“ไปทานข้าวเถอะครับ”
ผมชวน ทำท่าจะลุกออกจากตัก แต่เขาก็โน้มหน้าเข้ามาคลอเคลียที่ซอกคอ
“หนวดทิ่ม” ผมว่า ผลักหน้าเขาออก
“โกนให้หน่อย”
ผมหรี่ตามองเขา นี่เป็นคำขอร้องหรือคำสั่งเนี่ย
“ก็ได้ครับ ลุกได้หรือยัง ผมหิวแล้ว”
เขาพยักหน้า ผมเลยผละห่างออกจากตักยืนรอเขาเดินไปห้องอาหารพร้อมกัน
ผมมองเก้าอี้หัวโต๊ะ ตำแหน่งประจำของพี่เนส ที่ตรงนั่นว่างเปล่าไม่มีใครนั่งเพราะเจ้าของประจำติดงานไม่ว่างมาทานข้าวกับผม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกตั้งแต่ที่ผมปิดเทอมแล้วกลับมาอยู่บ้าน แทบจะนับครั้งได้เลยที่พี่เนสมานอนค้างกับผม วันเสาร์อาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดแต่พี่ผมก็ยังต้องทำงาน เดือนนึงได้หยุดเต็มที่ไม่ถึง5วันเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าฝึกงานอะไรนัก เจ้านายถึงได้ใช้งานพี่ผมหนักขนาดนี้
“ไหนว่าหิว ทำไมไม่กินข้าวให้หมด”
พี่แซทถามผม เขานั่งอยู่ข้างๆ ฝั่งตรงข้ามเป็นพี่ควิน ผมก้มลงมองจานข้าวที่เหลือเกือบครึ่งแล้วถอนหายใจ
“ผมอิ่มแล้วครับ”
“ไอ้เนสไม่มาเลยกินข้าวไม่ลง”
พี่ควินว่า เขามองตาผมนิ่ง ผมเงียบไม่ได้ตอบ ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม เสียงเข้มจากคนข้างๆก็เอ่ยขึ้นอีก
“ไปอยู่กับพี่มึงเลยมั้ย”
“จะให้ผมไปจริงๆหรือเปล่าล่ะ”
ผมถามกลับด้วยใบหน้านิ่งๆ พี่แซทวางช้อนส้อมแล้วจับไหล่ผมไว้แน่น
“อย่ามายั่วให้กูโมโห”
เสียงเข้มกดต่ำอย่างข่มขู่ตามนิสัยของเขา
“คิดดีดี ใครกันแน่ที่หาเรื่องผมก่อน” ผมบอกเสียงเรียบ
พวกเขาเงียบไป มือที่จับไหล่ผมอยู่ผละออก ผมเลยลุกขึ้นเดินออกจากห้องอาหาร
“คุณหนูทานข้าวเสร็จแล้วเหรอครับ”
อังเดรที่เดินเข้าบ้านมาเอ่ยถาม ผมหยุดยืนมองหน้าเขา ระบายลมหายใจยาวออกมา
“เจ้านายของอังเดรหาเรื่องผมอีกแล้ว”
ผมว่าเสียงนิ่ง คนฟังเลยทำหน้าไม่ถูก ผมยิ้มกับท่าทางลังเลของร่างสูงใหญ่
“ช่างเถอะ แล้วอังเดรทานข้าวหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วครับ คุณแม่บ้านจัดมาให้ผมกับอะดอนิสทานเรียบร้อย”
ผมพยักหน้ารับรู้ เสียงเดินจากข้างหลังบอกให้รู้ว่าพวกเขากำลังเดินตรงมาหา ผมเลยเดินหนีขึ้นบันไดด้วยไม่อยากทะเลาะกับพวกเขา พอผมเดินเข้าห้องมาได้แป็ปเดียวเสียงเปิดประตูก็ดังตามมา ผมถอนใจ เดินไปหยิบหนังสือการ์ตูนบนชั้นหนังสือแล้วขึ้นไปบนเตียงเอาหมอนพิงกับหัวเตียงเอนหลังตาม ไม่สนใจว่าพวกเขาจะเดินเข้ามาใกล้ เตียงยวบลง ผมเหลือบตามองก็เห็นพี่แซทนั่งลงข้างๆ ผมเลยวางหนังสือการ์ตูนไว้แล้วหันไปมองเขาตรงๆ
“มีอะไรครับ” ผมถามเสียงเรียบ
“มึงบอกจะโกนหนวดให้กู”
ผมยิ้มกับท่าทางนิ่งๆของเขา พอยกสองมือประคองใบหน้าหล่อเหล่าเขาก็รุกผมกลับทันที จมูกโด่งกดลงที่แก้มทั้งสองข้าง พอผมก้มหน้าหนีเขาก็ตามมาซุกไซร้ซอกคอตั้งใจทิ่มหนวดแข็งๆกับผิวของผม
“พี่แซท พอแล้ว”
ผมบอกห้ามดันไหล่เขาไว้ พี่แซทยอมหยุด ถอยห่างออกไป
“เหี้ยควินออกมาเร็วๆ กูจะโกนหนวด”
เขาตะโกนบอกคนในห้องน้ำ พออีกฝ่ายเปิดประตูห้องน้ำเดินออกมาด้วยใบหน้านิ่งๆ พี่แซทก็ดึงผมลงจากเตียง
“เป็นง่อยเหรอมึง โกนเองไม่เป็น”
พี่ควินเอ่ยแขวะเพื่อน ผมก้มหน้าหัวเราะเบาๆ นานๆทีจะเห็นพวกเขากัดกัน
“มึงเสือกไรล่ะ”
พี่แซทสวนกลับแล้วดึงแขนผมให้เดินตามเขาเข้าห้องน้ำ พอปิดประตูล็อคเสร็จเขาก็อุ้มผมขึ้นให้นั่งลงที่เคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าแล้วเขาก็ผละออกไปถอดเสื้อ ผมกระพริบตาปริบๆมองผิวขาวเนียนและแผงอกกว้าง ซิกแพคพอประมาณกำลังเหมาะกับรูปร่างของเขา ถ้าเขาไปถ่ายแบบเปลือยท่อนบนรับรองว่าต้องฮอตแน่
“มองอะไร หรืออยากจะเอา”
“เอะอะก็คิดแต่เรื่องอย่างว่า”
ผมกอดอกเบ้ปากใส่เขา ในห้องน้ำก็มีกันอยู่แค่นี้ ไม่ให้มองเขาแล้วจะให้ผมไปมองใครล่ะ
“กูก็คิดกับมึงคนเดียว”
เขาสวนกลับเสียงเรียบ ขยับเข้าใกล้เท้าแขนสองข้างไว้บนเคาน์เตอร์ ตอนนี้เลยเหมือนผมถูกเขากักตัวไว้กลายๆ
“ล้างหน้าก่อนสิฮะ”
ผมบอกแล้วจะขยับตัวให้เขาล้างหน้าได้สะดวก แต่เขาก็จับให้ผมนั่งอยู่ที่เดิมส่วนตัวเองก็เดินไปเปิดฝักบัว สายน้ำระดับปานกลางไหลรินออกมาถูกตัวเขาตั้งศีรษะจรดปลายเท้า เมื่อกี้ผมบอกให้เขาล้างหน้าไม่ใช่เหรอ ไหงถึงอาบทั้งตัวเลยล่ะ
“ล้างแล้ว”
เขาปิดฝักบัวแล้วเดินกลับมาหาผมเท้ามือไว้ในท่าเดิม ผมส่ายหน้ายิ้มๆกับสภาพหน้าที่เต็มไปด้วยหยดน้ำ เอี้ยวตัวไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กพอดีมือรองน้ำจากก๊อก ผมบิดให้ผ้าเปียกพอหมาดๆ หันกลับมาซับใบหน้าให้เขาเบาๆ พี่แซทหลับตาอยู่นิ่งให้ผมจัดการ หลังจากซับทั่วใบหน้าแล้วผมก็ผับผ้าขนหนูแล้ววางทาบตรงบริเวณที่ผมจะโกนหนวดให้เขาเพื่อให้เส้นขนของหนวดที่แข็งและหยาบปรับสภาพให้อ่อนลงจะได้โกนได้สะดวก ความจริงพี่แซททำผิดขั้นตอน เพราะการโกนหนวดที่ดีเขาต้องล้างหน้ากับน้ำอุ่นเพื่อเปิดรูขุมขนให้กว้างแล้วล้างตามด้วยน้ำเย็นเพื่อปิดรูขุมขน มันจะได้ช่วยให้โกนหนวดได้ง่ายและเกลี้ยงเกลามากขึ้น ผมเคยอ่านจากในหนังสือ แต่ก็ไม่เคยทำให้ตัวเองหรอก เพราะผมเป็นคนที่ไม่ค่อยมีหนวด เอาจริงๆก็แทบจะไม่มีเลย ผมเลยไม่ต้องมายุ่งยากกับการโกน
“เอาล่ะ จะลงครีมโกนหนวดแล้วนะ”
ผมว่าพลางดึงผ้าขนหนูออก หันไปหยิบครีมโกนหนวดมาบีบใส่มือในปริมาณที่พอดีไม่มากและไม่น้อยจนเกินไป พี่แซทลืมตามองผมพอดีกับที่ผมปาดครีมให้ทั่วบริเวณที่ผมจะโกนหนวดให้เขาโดยเริ่มจากใต้คางไล่ขึ้นไปเหนือริมฝีปากถึงใบหน้า
“จะโกนแล้วนะ”
ผมยิ้มบอกเขา เปิกก๊อกน้ำล้างมือ หยิบมีดโกนมาแล้วชี้ไปที่หน้าเขา ผมเริ่มโกนจากแก้มทั้งสองข้างของเขาก่อนตามลำดับที่อ่านในหนังสือมา เสร็จแล้วผมก็หันไปล้างใบมีดให้สะอาดแล้วโกนตรงบริเวณใต้คางไล่ขึ้นมาถึงปลายคางให้เขาต่อ เสร็จแล้วก็ล้างใบมีดอีกรอบ โกนซ้ำอีกครั้งนึงเพราะยังมีหนวดหลงเหลืออยู่บางส่วน
“เม้มปากด้วยครับ”
ผมบอกเขาที่มองผมนิ่ง เจ้าตัวทำตามอย่างว่าง่าย ผมจับกระชับด้ามมีดโกนแล้วเริ่มลงมือโกนหนวดตรงบริเวณเหนือริมฝีปากให้เขาอย่างระวังมือ พอเสร็จแล้วผมก็ยิ้มกว้างกับผลงานของตัวเอง
“เรียบร้อยครับ ล้างหน้าได้”
พี่แซทพยักหน้า เขาหยิกแก้มผมข้างนึงก่อนเดินไปเปิดฝักบัวล้างหน้า ผมนั่งแกว่งขาถือผ้าขนหนูรอเช็ดหน้าให้เขา
“ขวดอาฟเตอร์เชฟแตกไปแล้ว”
พอเขาเดินกลับมาผมก็บอกถึงสิ่งที่พวกเขาทำก่อนจะลงไปทานข้าว ผมซื้ออาฟเตอร์เชฟมาไว้ขวดนึงซึ่งเป็นขวดใหญ่ใช้ได้2คน พวกเขาเลยใช้ด้วยกัน แต่พวกเขาก็ช่วยกันทำให้มันแตกไปแล้ว
“ช่างมัน”
เขาบอกอย่างไม่สนใจ ผมเลยไม่ว่าอะไรต่อ เช็ดหน้าให้เขาจนแห้ง ไรหนวดเชียวจางปรากฏให้เห็น
“เสร็จแล้วครับ หล่อแล้ว”
ผมยิ้มบอก วางผ้าไว้แล้วเตรียมจะลงจากเคาน์เตอร์แต่ร่างสูงขยับเข้ามาแทรกตรงกลางด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมขึงตาดุใส่บอกให้รู้ว่ายังไม่พร้อมจะเล่นพิเรนทร์กับเขาในเวลานี้
“กูเปียกทั้งตัว”
“แล้วไงครับ” ผมเอียงคอถามอย่างไม่เข้าใจ ก็เขาอยากเปิดฝักบัวราดตัวเองให้เปียกเอง
“อาบน้ำกัน”
คำชวนง่ายๆของเขาทำให้ผมตาโต ส่ายหน้ารัวเร็ว เรื่องอะไรจะยอมให้เขาเอาเปรียบกันเล่า!
“ทำไม อาบน้ำกับกูมันเป็นยังไง”
“มันก็จะไม่จบแค่อาบน้ำน่ะสิครับ” ผมว่าสวนทันที
พี่แซทแสยะยิ้มร้าย ค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ผมยกมือขึ้นดันอกกว้างไว้ต้านไม่ให้เขาเข้าประชิดตัวมากกว่านี้ แต่แรงผมสู้เขาไม่ได้ แขนแกร่งเลยรวบเอวผมไว้แน่นแล้วอุ้มลงจากเคาน์เตอร์
“ไม่เอานะ! พี่แซท ผมไม่อาบนะ!” ผมร้องพลางดิ้นอยู่ในอ้อมกอดเขา
“จะกลัวอะไร แค่อาบน้ำ”
เสียงนิ่งๆว่ามา ผมได้ยินเขาหัวเราะด้วย! หนอย…คนบ้า!
ซ่า!!!
เสียงน้ำไหลแรงโดนผมจนเปียกไปทั้งตัว แรงกอดรัดค่อยคลายออกแต่ยังไม่ผละห่าง ร้ายกาจจริงๆเขาเล่นเปิดเรนชาวเวอร์แทนที่จะเปิดแค่ฝักบัว ผมเงยหน้ามองเขาแล้วทุบไหล่หนาไปทีนึงอย่างระบายอารมณ์
“เปียกหมดแล้ว ยังไงก็ต้องอาบ”
“อาบก็ได้ พี่แซทก็ถอยออกไปสิจะมายืนเบียดผมทำไม”
“ก็กูหนาว”
“หนาวก็อาบน้ำอุ่นสิครับ”
“ไม่ กูอยากอาบน้ำเย็น”
โอ๊ย! ผมล่ะปวดหัวกับเขาจริงๆ!
-----------------------------------------------------------
เขินมั้ยให้ทาย? :o8: :-[ :impress2: อยากสิงต้าร์ ณ จุดนี้ :laugh:
ไม่อยากให้หน่วงมากเลยใส่ความหวานกรุบกริบลงไปด้วย :mew3:
แต่มันก็ได้แค่นี้แหละ :z3: ต้องคงคอนเซปต์หน่วงไว้ก่อน (โดนตบรัวๆ :beat: )
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามนะคะ :กอด1: :mew1:
เห็นคอมเม้นท์บางคนบอกหวาดกลัวตอนจบ คือ...อยากบอกว่า
อย่ากลัวเลย เพราะไม่ว่าจะจบแบบไหน ยังไงมันก็ BAD END อยู่ดี
(โดนคนอ่านรุมกระทืบรัวๆ :z6: ) :m16: :m31: :fire:
และมีบางคอมเม้นท์บอกกลัวเสียความรู้สึกกับตอนจบ :katai1:
อยากบอกจากใจจริงๆว่า เก๋อยากให้ทุกคนที่ตามอ่านกันมาติดตามจนถึงตอนจบ
แต่เก๋ก็รู้ว่าไม่สามารถรั้งคนอ่านได้ เพราะบทสรุปของเรื่องที่ได้บอกไปแล้ว
เก๋ไม่สามารถเอาใจนักอ่านได้ทุกคน ไม่สามารถเขียนเรื่องได้ตามความต้องการของทุกคน
เพราะไม่เช่นนั้น นิยายเรื่องนึงมันคงไม่ได้เรียกว่าพล๊อตที่ถูกแต่งขึ้นตามจินตนาการ(ของผู้แต่ง)
และเก๋ขอโทษ(อีกครั้ง) :monkeysad: หากทำให้นักอ่านบางท่านเสียความรู้สึกกับเรื่องนี้
หรือท่านใดก็ตามที่มีความรู้สึกด้านลบกับเรื่องนี้ ขอโทษนะคะ :m15: :ling2:
แต่เก๋ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงพล็อตได้จริงๆ ไม่งั้นคงไม่แจ้งแต่เนิ่นๆแล้วว่าตอนจบไม่แฮปปี้
บางคนก็บอกคนแต่งชอบย้ำจังว่าจบไม่แฮปปี้ คือความจริงก็ไม่อยากย้ำนะคะ
แต่ก็ต้องชี้แจ้งให้บางคนที่ยังไม่ทราบกัน :z3: :ling1: :เฮ้อ: เข้าใจเค้าด้วยเน้อ
แต่ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร เพราะเก๋ไม่สามารถไปเปลี่ยนความคิดใครได้อยู่แล้ว :laugh:
ขอบคุณที่ยังติดตามอ่านกันมาจนถึงตอนนี้นะคะ ขอบคุณจริงๆ :pig4: :L1:
-
จิ้มก่อนเลย 555
-
มาแล้วๆๆๆ อิอิ
-
ทำไมผู้เขียนถึงอยากให้เรื่องนี้จบแบบ sad ending คะ
ไม่ชอบนิยาย happy end ตรงไหน อยากรู้จริงๆค่ะ
เสียดายจังเลย ถ้าจบแฮปปี้แล่วทำเป็นหนังสือเราคงแหกขี้ตาจอง
คือเราเก็บเฉพาะเรื่องที่จะยิ้มได้เมื่อเราอ่านตอนจบน่ะค่ะ
เสียดายสำนวนดีๆ
-
ตอนนี้พี่ควินกะพี่แซทมาอ้อนต้าร์โดยเฉพาะ ฮ่าๆๆๆ
น่ารักอ่ะ เค้าชอบ อิอิ
-
เขินๆๆๆๆ
-
เริ่มเห็นเค้ารางตอนจบรำไรๆ ไม่อยากให้เป็น แซดเอนดิ้งเลยอ่า
แต่จะมีแฮปปี้เอ็นดิ้งก็คงจะไม่ค่อยไหว อดีตที่ต้าร์เคยเจอมันรุนแรงเกินไปเนอะ
สู้ๆ ค่า เป็นกำลังใจให้เสมอ :L2:
-
:o8: ไม่เขินก็บ้าแล้ว :mew1:
-
ควินกับแซทน่ารัก แกล้งกันอย่างกับเด็ก ๆ เลยนะ หวงต้าร์แม้กระทั่งกับพี่ชายต้าร์หรือไงกัน
-
อิอิน่ารักกันมากเลย
-
:o8 :o8: :o8:
-
เริ่มคิดตอนจบที่ bad ได้อันนึงจากบทนี้ แต่จะใช่ป่าวน้ออออ อิอิ
-
ทำใจนานแล้วที่เรื่องนี้จะจบแบบไม่สวย
พระเอกก็ไม่ใช่คนดีอะไรเลย
ก็แค่รักต้าร์มากแบบเห็นแก่ตัวเชรี้ยๆ
แต่มันหล่ออ่ะ เลยหลงมัน2คน #มโนเข้าไปดิ่ :laugh3: :haun5:
-
:pig4:
-
ก็นับได้ว่าสองคนนี้ทำตัวดีขึ้นนะ แต่ยังไม่ดีพอที่จะปล่อยให้ดูแลต้าร์ได้
-
บางเรื่ิองตอนจบก็ไม่จำเป็นต้องสวยหรูหรอกค่ะ
ในเมื่อการกระทำที่ผ่านมาของควินกับแซทเป็นแบบนี้
เอาใจช่วยคนแต่งค่ะ
-
หวายๆๆๆ จะจบแค่การอาบน้ำรึเปล่าเนี่ยะ >.<
-
ตอนนี้น่ารักจัง ได้ชิมรสหวานหน่อยหลังจากเจอขมๆ มาหลายตอน
-
น่ารักจริงๆ
-
แล้วจะไม่ให้หลงรักพวกนี้ยังไงไหว น่ารักกันขนาดนี้ :o8:
-
จะ Bad ยังไงน้า ลุ้นตรงนี้แหละ :hao5:
-
แบบนี้เขาเรียกว่าหวานได้ไหมนะ 555
ที่กลัวแบดเอ็นด์กัน คงเป็นเพราะคาดเดาไม่ได้ล่ะมั้งคะ แฮปปี้ก็ชัวร์ล่ะ ว่าแฮปปี้แน่ๆ ยังไงก็ได้ แต่อันนี้เราไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง กว่าจะถึงตอนนั้น
แต่ชอบตอนนี้จัง bittersweet ><
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ยังคงเสียดายถ้าจบไม่สวย เฮ้อ
เหมือนสองคนนี้เขามาไกลกันมากนะ
โดยเฉพาะควิน ที่ถึงกับฆ่าคนคนนึงเพื่อต้าร์เลย
บางทีเราว่ามันก็ต้องโดนอะไรบ้างอ่ะ
ทำผิดแล้วได้ดี มันจะดีได้ยังไงอ่ะเนอะ
-
กรี๊ดดดดดดดด หวานเวอร์ๆๆๆ
อยากอ่านฉากอาบน้ำต่อ ชวนจิ้นไปไกล
ไหงตัดฉับแบบนี้ละคะ (ใจร้ายมาก ทำร้ายจิตใจ ฮือๆ)
เรื่องจบไม่แฮป เป็นประเด็นให้พูดถึงกันแฮะ
ก็อยากจะรู้เหมือนกันที่ว่าจบไม่แฮป จะลงเอยในแบบไหน
มันลุ้นตรงนี้แหละ แต่ที่แน่ๆ ต้องสงสารพี่แซทพี่ควินมากแน่ๆเลย
-
ชอบตอนนี้มากบรรยากาศมองผ่อนคลายมากขึ้น อยากจะบอกว่าจริง ๆๆ แล้วชอบนะที่สองคนนี้ทะเลาะกันแย่งต้าร์ เพราะมันมองเป็นเรื่องปกติมากกว่าที่อีกฝ่ายนะจะหึงหวงกันบ้างนะ ถึงจะเป็นเพื่อนกันก็เถอะยังงงว่าตกลงกันยังไงถึงยอมที่จะมีแฟนคนเดียวกันโดยที่ไม่ตีกันตายไปก่อน
-
น่ารัก น่ากอดดีกันนานๆนะ :hao5:
-
คนอ่านต้องเคารพความคิดของคนแต่งอยู่แล้วจ้า เพราะฉะนั้นจึงเฝ้าติดตามด้วยใจระทึก :mew2: ตอนนี้น่ารักดีเน๊อะ เตรียมพร้อมรับความหน่วง :hao5:
-
น่ารักอ่ะตอนนี้ ณจุดนี้อยากเป็นต้าร์ :-[
-
น่ารักดีเนอะ!!
-
เนาะ อย่างว่าเเหละ ถ้าแฮปปี้เอน จะเเหกขี้ตาจอง เล่มละพันสองพันฉันจะซื้อ เสียดายจังไม่ชอบจบแบบ..............เเบด เฮ้อ แต่ก็ติดตามนะจ๊ะ ชอบสำนวน ชอบการเดินเรื่อง ชอบทุกอย่างเลยค่ะ ยกเว้นจบไม่สวย 55555
-
หวานเนอะ หวานเบาๆ
อยากให้ความสุขอยู่แบบนี้กันไปนานๆๆๆ
อยากเห็นรอยยิ้มที่สดใสของตาร์อีกครั้ง
-
HEARTBREAKER
47
ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์แผดดังอยู่บนโต๊ะหัวเตียง เอื้อมมือไปหยิบมาดูก็ต้องรีบรับเพราะคนที่โทรมาคือพี่เนส ผมยิ้มกว้างก่อนเอ่ยทักทายพี่ชาย
“คิดถึงจังเลยครับ”
ปลายสายส่งเสียงหัวเราะกลับมา คงอารมณ์ดีสินะ
“โทษทีนะ เมื่อวานพี่งานยุ่งมาก ปลีกตัวไปหาไม่ได้จริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ แล้ววันนี้ว่างเหรอ จะกลับมาค้างกับผมหรือเปล่า”
ผมรีบถามด้วยความหวังเต็มเปี่ยม แต่แล้วก็ต้องผิดหวังกับน้ำเสียงที่อ่อนลงคล้ายจะปลอบประโลมผม
“พี่ยังเคลียร์งานไม่เสร็จเลย ขอโทษนะครับ”
“ไม่เป็นไรฮะ”
ผมชินแล้ว บางที…ผมควรจะเลิกนิสัยงอแงติดพี่ได้แล้ว พี่เนสมีหน้าที่ที่เขาต้องรับผิดชอบ เขามีชีวิตเป็นของเขาเอง แต่ไม่เคยมีความสุขเลยเพราะเอาแต่เป็นห่วงผม
“แล้วกินข้าวหรือยัง”
“ยังเลยฮะ เพิ่งตื่นเพราะพี่โทรมาปลุกเนี่ยแหละ”
ผมว่าเสียงล้อ พี่เนสหัวเราะ แต่สักพักก็เงียบไป ได้ยินเสียงถอนหายใจยาวตามมา
“ต้าร์ อยากมาหาพี่มั้ย”
คราวนี้เป็นฝ่ายผมบ้างที่เงียบ แม้ผมจะอยากไปหาพี่ชายมาแค่ไหน แต่ในความเป็นจริง ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากพวกเขาก่อน และผมคิดว่าพวกเขาไม่ยอมให้ผมไปหาพี่เนสแน่ๆถ้าไม่มีพวกเขาไปด้วย
“ถ้าต้าร์อยากมา พี่จะให้พี่หมอไปรับ”
“อย่าเลยฮะ ผมไม่อยากให้พี่หมอเดือดร้อน”
ผมรีบบอก ไม่อยากให้คนสนิทของพี่ชายต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องของผม พี่หมอเป็นคนดี เขารักพี่เนสและเอ็นดูผมมาก ผมไม่อยากเห็นเขาต้องมามีปัญหากับคนอารมณ์ร้อนอย่างพี่ควินพี่แซท
“ที่พี่เคยถามเราไป ยังไม่ลืมใช่มั้ย”
ผมนิ่ง คิดทบทวนคำพูดพี่ชาย ยิ้มเศร้าเมื่อนึกถึงคำถามที่พี่เนสเคยถามตอนที่เราได้นอนคุยกันในคืนแรกที่พี่เนสกลับมาค้างกับผม
“พี่ยังยืนยัน ถ้าต้าร์ต้องการ พี่จะทำทุกอย่างให้เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม”
“ผมไม่อยากทรมานเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว”
พี่เนสเงียบไป ผมรู้ว่าเขาก็กำลังคิดเรื่องเดียวกับที่ผมคิดอยู่ ตอนนั้นที่พี่เนสจะพาผมหนีไปฮ่องกง คืนนั้นที่พี่มาหาผม แต่ผมไม่ได้เจอหน้า เพราะพี่เนสไม่ยอมทำตามข้อตกลงของพวกเขา สุดท้ายพี่ผมก็ถูกพี่ร็อคลากออกไปพร้อมกับการกักขังอิสรภาพของผมนับจากวันนั้น พวกเขาทำจริงไม่ได้แค่ขู่ ผมยังจำได้ดีถึงสีหน้าและแววตาเจ็บปวดกับน้ำเสียงเคียดแค้นชิงชังยามที่พี่ชายเล่าพร้อมระบายความรู้สึกในคืนนั้นให้ผมฟัง เราสองพี่น้องทรมานกับการถูกพรากจาก และผมไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นกับพวกเราอีก ถ้าผมตัดสินใจหนีพวกเขาไปอีกครั้ง สุดท้ายผมกับพี่เนสก็จะไม่มีโอกาสได้เจอหน้ากันอีก มันไม่ใช่การคาดคะเน แต่ผมแน่ใจว่าพวกเขาไม่มีทางปล่อยผมไป และถ้าผมหนี พวกเขาจะตาม ถ้าผมต่อต้าน พวกเขาจะใช้กำลัง สู้ให้เราได้เจอหน้ากันแบบนี้ดีกว่า ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ก็ดีกว่าถูกกีดกันไม่ให้เจอหน้ากันเลย
“ต้าร์ไม่เชื่อว่าพี่จะทำได้ใช่มั้ย”
“ผมเชื่อครับ แต่เราจะหนีไปได้นานแค่ไหน สักวันพวกเขาก็ต้องตามเราเจอ พี่ก็รู้ดีไม่ใช่เหรอว่าครอบครัวของพวกเขามีอิทธิพล แค่จะตามตัวพวกเรา ง่ายแค่พลิกฝ่ามือ”
“ฮึ! เพราะอำนาจเงินสินะ”
พี่เนสเค้นเสียงต่ำ ผมสูดหายใจลึกค่อยๆระบายออกมาพร้อมกับยิ้มให้กำลังใจพี่ชายและตัวผมเอง ถึงเวลาแล้วที่ผมควรจะปล่อยให้พี่เนสมีความสุขกับชีวิตของตัวเองสักที เขาเหนื่อยกับเรื่องของผมมามากพอแล้ว
“พี่ครับ สักวันพี่ก็ต้องมีครอบครัวเป็นของพี่เอง เราจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตได้ยังไง จริงมั้ยครับ”
“ทำไมถึงพูดแบบนี้ ต้าร์เป็นน้องพี่นะ”
เสียงแข็งดังสวนมา ไม่ต้องเห็นหน้าผมก็รู้ได้ว่าพี่เนสกำลังช็อคกับคำพูดของผม แต่ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะปล่อยพี่ไป ให้เขาได้มีความสุขกับคนที่พี่รักโดยไม่ต้องเป็นห่วงผมอีก
“หรือว่าพี่ไม่ได้รักพี่หมอ”
ความเงียบเข้าครอบคลุมบทสนทนาของเราอีกครั้ง ผมก้มหน้ากำผ้าปูที่นอนไว้แน่น
“พี่ครับ ไม่ต้องห่วงผมหรอก ชีวิตเป็นของพี่ อย่ากังวลเรื่องผมอีกเลย พี่ควรจะมีความสุขได้แล้ว”
“ต้าร์…”
“ถึงเวลาที่เราต้องยอมรับความจริงสักที”
“รักพวกมันเหรอ ต้าร์รักพวกมันแล้วใช่มั้ย!”
ผมส่ายหน้า ข่มกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
“จะรักหรือไม่รักมันก็มีค่าเท่ากัน”
“หมายความว่ายังไง”
“ผมไม่ใช่ต้าร์คนเดิมอีกแล้วพี่ก็รู้ ผมดูแลตัวเองได้”
“ต้าร์ จะพูดอะไรกันแน่”
“ผมรักพี่ พี่ยังเป็นพี่ชายที่แสนดีของผมเสมอ ได้โปรด…มีความสุขกับคนที่พี่รักจริงๆสักทีเถอะครับ เลิกห่วงเลิกกังวลเรื่องผมได้แล้ว”
“จะให้พี่ทิ้งต้าร์ได้ยังไง พูดอะไรบ้าๆ!”
“ผมขอร้อง”
พี่เนสเงียบไป เงียบจนผมใจหาย สักพักสายก็ตัดไป ผมมองหน้าจอโทรศัพท์นิ่งด้วยความรู้สึกเสียใจที่พูดจาทำร้ายจิตใจพี่ชาย แต่ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ พี่เนสก็ไม่ล้มเลิกความคิดที่จะพาผมหนีไปสักที ผมไม่อยากให้พี่ต้องมาเป็นห่วง เป็นกังวลเพราะผมอีกต่อไปแล้ว เขาควรจะมีชีวิตเป็นของตัวเองสักที จริงอยู่ที่เราเป็นพี่น้องกัน แต่สักวันหนึ่งพี่เนสก็ต้องมีครอบครัวเป็นของตัวเอง จะให้เขามาดูแลเหมือนผมเป็นเด็กตัวเล็กๆตลอดไปได้ยังไง ผมรู้ว่าพี่เนสไม่เคยคิดจะทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว เขาสัญญาว่าจะเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้กับผม แต่ผมไม่อยากทำลายอนาคตของเขา พี่เนสมีพี่หมออยู่เคียงข้าง และยังมีพี่ร็อคที่รักเขาอยู่อีกคน แต่ไม่ว่าพี่ผมจะตัดสินใจเลือกใคร นั้นมันก็เป็นสิทธิ์ของเขา ผมเป็นภาระให้พี่เนสมามากแล้ว ถึงเวลาที่ผมจะเติบโตและอยู่ต่อไปด้วยกำลังของตัวเองโดยไม่ต้องมีพี่มาคอยพยุง
ก็อกๆๆ
“คุณหนู ตื่นหรือยังค่ะ”
ผมหันไปมองตามเสียงเรียก คุณป้าขึ้นมาตามให้ผมลงไปทานข้าวแล้ว
“ตื่นแล้วครับ ขอเวลาอาบน้ำแป็ปนึง เสร็จแล้วจะรีบลงไปนะฮะ”
“ค่ะ ป้ารอข้างล่างนะคะ”
“ครับผม”
โทรศัพท์ส่งเสียงดังอีกครั้ง ผมรีบดูชื่อคนโทรเข้าแล้วรีบกดรับทันที
“ฮัลโหลพี่หมอ พี่เนสเป็นยังไงบ้างครับ” ผมรีบถามปลายสายด้วยความร้อนรน
“เนสร้องไห้ น้องต้าร์รู้หรือเปล่าว่าเนสร้องไห้ทำไม พี่ถามก็ไม่ยอมตอบ เมื่อกี้พี่ได้ยินเนสคุยโทรศัพท์กับน้องต้าร์ ขอโทษนะครับ มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า”
น้ำเสียงอ่อนโยนถามมา ผมไม่สามารถอดทนข่มกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป ผมทำให้พี่เนสเสียใจ พี่เนสร้องไห้เพราะผม
“ขอโทษนะครับพี่หมอ เพราะผมเอง เพราะผมพูดแบบนั้น พี่เนสเลยเสียใจ พี่หมอช่วยอยู่ข้างๆเขา ช่วยปลอบใจพี่เนสแทนผมหน่อยนะครับ ฝากบอกด้วยว่าผมขอโทษ ผมยังรักพี่เนสเหมือนเดิม”
ผมรีบบอกทั้งน้ำตา อย่างน้อยพี่เนสก็ไม่ได้อยู่คนเดียว ยังมีพี่หมอคอยดูแลเขาอยู่
“ครับ พี่จะบอกให้ น้องต้าร์ก็อย่าคิดมากนะครับ มีปัญหาอะไรก็ค่อยพูดค่อยจากัน”
“ขอบคุณนะครับพี่หมอ ฝากดูแลพี่เนสด้วย” ดูแลพี่เนสแทนผมด้วย
“ครับ ไม่ต้องห่วงนะ น้องต้าร์ก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วย แค่นี้ก่อนนะครับ”
“ครับ สวัสดีครับ”
ผมวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะตามเดิม ล้มตัวลงนอนคว่ำหน้ากับหมอนนุ่มใบใหญ่ ร้องไห้ให้กับความงี่เง่าของตัวเองที่ทำให้พี่ชายเสียใจ ผมแค่อยากให้พี่เนสมีความสุขบ้าง อนาคตผมจะเป็นยังไงต่อไปก็ช่างมันเถอะ ขอแค่พี่ผมมีความสุข ปราศจากความทุกข์เพราะเป็นห่วงกังวลเรื่องของผมก็พอแล้ว แค่ที่เขาทำร้ายตัวเองโดยการกรีดข้อมือเพื่อที่จะได้พบกับผมมันก็มากเกินพอแล้ว อย่าให้เขาต้องทำอะไรที่เป็นอันตรายกับตัวเองมากไปกว่านี้เลย ผมไม่อยากมีบาปติดตัวเพราะเป็นสาเหตุให้พี่ชายต้องทำร้ายตัวเองเพื่อผม เขารักผมจนบ้างครั้งก็ลืมรักตัวเอง ผมรู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปมันงี่เง่า แต่ผมจะไม่เปลี่ยนใจ
“ได้โปรดมีความสุขเพื่อผมนะครับพี่”
*************************************************
ผมมองตัวเองในกระจก ตรวจเช็คสภาพหน้าหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ตาที่เคยแดงเพราะผ่านการร้องไห้กลับมาเป็นปกติแล้ว ผมคลี่ยิ้มบางๆก่อนเดินออกจากห้อง พอลงมาข้างล่างก็เห็นอังเดรกับอะดอนิสนั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขก
“ทานข้าวกันหรือยังครับ”
ผมเดินเข้าไปถาม พวกเขาลุกขึ้นค้อมศีรษะให้ผมอย่างนอบน้อม ถอยห่างออกไปยืนข้างๆโซฟา
“เรียบร้อยครับ คุณแม่บ้านจัดให้เราทานแล้ว”
อะดอนิสตอบ ท่าทางสุขุมของเขาทำให้ผมอยากแกล้ง
“ผมตื่นสาย เลยอดทานข้าวพร้อมกันเลย”
ผมว่ายิ้มๆ เขาเลิกคิ้วท่าทีอึกๆอักๆ ผมหัวเราะเพราะรู้ว่าต่อให้ตื่นทันพวกเขา ก็ไม่มีทางได้ทานข้าวด้วยกันหรอก เพราะพวกเขาไม่ยอมมานั่งทานข้าวกับผม พอถามเหตุผล พวกเขาก็บอกว่าไม่สมควรเพราะผมเป็นคนรักของพี่แซท ช่างเป็นลูกน้องที่จงรักภักดีต่อเจ้านายจริงๆ
“ว่าแต่ พวกเขาหายไปไหนตั้งแต่เมื่อคืนเหรอครับ”
เมื่อคืนนี้พวกเขาขับรถออกจากบ้านไป ไม่ได้บอกว่าจะไปไหน ไม่ได้พูดกับผมด้วย เพราะผมงอนที่พี่แซทแกล้งผมในห้องน้ำ เลยไม่ยอมพูดด้วย แล้วผมก็พาลไปถึงพี่ควิน พวกเขารู้ว่าผมงอนก็เงียบ ไม่พูดไม่จาแล้วก็ออกจากห้องไป
“เอ่อ…”
อะดอนิสอึกอักหันไปมองเพื่อนร่วมงาน อังเดรก็ทำหน้าเลิกลั่ก ให้มันได้อย่างนี้สิ
“โอเคครับ เข้าใจแล้ว บอกไม่ได้ก็ไม่ต้องบอก ผมไปทานข้าวดีกว่า”
ผมบอกแล้วหันหลังให้พวกเขา เดินตรงไปห้องอาหาร แม้ท้องจะหิวแต่ในหัวผมกลับเต็มไปด้วยคำถาม พวกเขากำลังคิดจะทำอะไร มีเรื่องอะไรปิดบังผมอยู่ ผมรู้ว่าอังเดรกับอะดอนิสต้องรู้เรื่องนี้แน่ เพียงแต่พวกเขาไม่ยอมบอกความจริงกับผม
“คุณหนูครับ เมื่อครู่นี้บอสโทรมาสั่งให้พวกผมพาคุณหนูไปหา”
ผมที่เดินลูบท้องออกมาจากห้องอาหารต้องชะงักกับร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาขวางหน้า
“แล้วพี่แซทอยู่ไหน”
“ไปถึงแล้วก็จะรู้เองครับ”
ผมเบ้ปากกับคำตอบที่เหมือนจะกวนโทสะ แต่ผมรู้ว่าอังเดรไม่ได้ตั้งใจหรอก
“ต้องไปเดี๋ยวนี้เลยเหรอ”
“ครับ ถ้าคุณหนูพร้อมแล้ว”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยิ้มให้อังเดรแล้วเดินนำเขาออกจากบ้านไป พอขึ้นรถมาผมก็โผล่หน้าไประหว่างเบาะตอนหน้า มองอังเดรแล้วหันไปมองอะดอนิสที่ทำหน้าที่ขับรถ
“บอกก่อนไม่ได้เหรอ”
ผมถามขึ้นอย่างอยากรู้ว่าพวกเขาจะพาผมไปที่ไหน เป็นความลับอะไรนักหนาถึงบอกไม่ได้
“คุณหนูไปถึงแล้วก็รู้เองครับ”
“อยากรู้ตอนนี้เลยไม่ได้เหรอ ทำไมล่ะ พี่แซทสั่งห้ามเหรอ”
“ครับ”
“โอเค ยอมแล้ว ไม่บอกก็ไม่บอก”
ผมว่าเสียงอ่อน กลับมานั่งเอนหลังพิงเบาะอย่างไม่สบอารมณ์
พวกเขาจะทำอะไรกันแน่ ผมเริ่มระแวงแล้วนะ!
ผมนั่งหน้าบึ้งมาตลอดทาง ไม่ได้สนใจจะมองว่ารถขับมาเส้นทางไหน จนเมื่อรถจอดนิ่งผมถึงหันไปมองนอกกระจก เสียงเปิดประตูทำให้ผมขยับนั่งตัวตรง พี่ควินโผล่หน้าเข้ามา ผมตาโตกำลังจะอ้าปากถามแต่มือใหญ่ก็ยื่นเข้ามาปิดตาผมไว้ มืออีกข้างก็จับแขนให้ผมก้าวลงจากรถ
“ทำอะไรครับ ปิดตาผมทำไม”
ผมถามอย่างงุนงง จู่ๆก็มาปิดตาผมแบบนี้ คิดจะทำอะไร
“อย่าถาม เดินตามมา”
เขาว่าแล้วโอบเอวผมพาเดินไปตามทางที่ผมมองไม่เห็น เดินมาได้สักพักเขาก็หยุด ผมจะยกมือขึ้นมาจับมือใหญ่ที่ปิดตาอยู่ออกแต่เขาก็จับมือผมไว้
“ที่ควิน จะทำอะไรครับ”
ผมถามเสียงแข็ง เริ่มจะหงุดหงิดกับการกระทำของเขา เล่นอะไรก็ไม่รู้ ผมไม่สนุกด้วยนะ
“เซอร์ไพรซ์”
ผมขมวดคิ้วกับคำว่าเซอร์ไพรซ์ของเขา คิดทบทวนว่าวันนี้เป็นวันพิเศษอะไร แต่พอจะถาม เขาก็ผละมือที่ปิดตาผมออกไป ทันทีที่ผมเงยหน้าขึ้นและลืมตามองเบื้องหน้า สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ก็ทำให้ผมเบิกตากว้าง ผมก้าวเดินไปข้างหน้าราวกับมีแรงดึงดูด จ้องมองบ้านสองชั้นหลังใหญ่ด้วยความรู้สึกอึ้ง
นี่มันอะไรกัน?
“ชอบมั้ย บ้านของเรา”
ผมหันไปมองคนพูด พี่แซทเดินออกมาทางสวนหย่อมด้านข้าง ผมอ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็น สวนหย่อมที่ว่านั้นมันเหมือนกับสวนหย่อมที่บ้านผมเปี๊ยบเลย แม้แต่ต้นไม้ประดับที่ตัดแต่งเป็นรูปทรงยังเหมือนกันราวกับยกเอาสวนหย่อมที่บ้านผมมาไว้ที่นี้ ผมค่อยๆหันกลับไปมองบ้านหลังใหญ่เบื้องหน้าอีกครั้ง บ้านที่ทาสีและตกแต่งสไตล์เดียวกับบ้านของผมทุกอย่าง แต่มีส่วนแตกต่างที่ขนาดและโครงสร้างที่ใหญ่กว่า นี่น่ะเหรอสิ่งที่พวกเขาปิดบังผม ช่วงเวลาเกือบ3เดือนที่พวกเขาหายหน้าหายตาไปก็เพราะมาทำสิ่งนี้เหรอ
เพื่ออะไร?
“เปิดเทอมเมื่อไหร่ เราก็ย้ายมาอยู่ที่นี้”
พี่แซทบอกพลางโอบเอวผมไว้ ผมได้แต่ยืนนิ่ง พูดไม่ออกกับสิ่งที่พวกเขาทำ
“ยังไม่ตอบเลยว่าชอบหรือเปล่า”
“พวกพี่ทำแบบนี้ทำไม” ผมถามสวนกลับ หันไปมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไม ไม่ชอบเหรอ”
พี่ควินเดินเข้ามาหยุดยืนขนาบข้าง มองผมด้วยสายตางุนงง ผมจับมือพี่แซทออกจากเอว ผละห่างจากเขา เดินตรงไปที่สวนหย่อม กวาดสายตามองต้นไม้ประดับ ทุกอย่างในสวนมันเหมือนจนผมนึกว่าตัวเองกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนหย่อมที่บ้านของตัวเอง
“เท่าไหร่ครับ”
ผมถามขึ้นโดยไม่ได้หันไปมอง รู้ว่าพวกเขาเดินตามผมมา
“เท่าไหร่อะไร”
ผมยิ้ม หันไปมองเจ้าของน้ำเสียงแข็งกระด้างที่คงจะหงุดหงิดเพราะคำถามของผม
“ผมถามว่าทั้งหมดที่พวกพี่ทำ รวมเป็นเงินเท่าไหร่”
“ถามทำไม”
พี่แซทมองหน้าผมนิ่ง ผมยิ้มจางพลางเดินเข้าไปหาพวกเขา
“ผมมีบ้านของผมอยู่แล้ว ต่อให้พวกพี่สร้างบ้านหลังนี้ให้เหมือนกับบ้านผมแค่ไหน มันก็ไม่ใช่บ้านผมอยู่ดี”
ผมบอกเสียงเรียบ มองหน้าพวกเขาด้วยสายตาเฉยชา
“มึงไม่ชอบ”
พี่แซทถาม ผมยิ้มให้เขาก่อนบอกไปตามตรง
“ครับ ผมไม่ชอบ”
“ทำไม”
พี่ควินเดินเข้ามาถามผมในระยะประชิด ผมยืนนิ่งไม่ได้ถอยหนีเขา
“ที่นี่ไม่ใช่บ้านผม”
“มึงชอบอยู่คอนโดมากกว่าเหรอ”
พี่ควินถาม สีหน้าเขาดูสับสนและไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด
“ไม่ชอบครับ”
“อะไรของมึงวะ”
พี่แซทเริ่มขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิด
“ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากกลับมาอยู่ที่บ้าน บ้านของผม” ผมบอกย้ำ
“ก็นี่ไงบ้านของมึง!”
ผมส่ายหน้า ไม่ใช่! ต่อให้เหมือนแค่ไหนมันก็ไม่ใช่บ้านของผม! พวกเขากำลังยัดเหยียดในสิ่งที่ผมไม่ต้องการ พวกเขากำลังบังคับให้ผมยอมรับในสิ่งที่พวกเขาทำ!
“เป็นอะไรของมึง ห๊ะ!”
พี่แซทผลักพี่ควินออกแล้วจับแขนผมดึงเข้าหาตัว แรงบีบทำให้ผมนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ
“แซท มึงเบามือหน่อย”
พี่ควินบอกปรามเพื่อน พี่แซทเลยลดแรงบีบที่แขนลงแต่ยังไม่ยอมปล่อย
“ผมคิดไม่ถึงว่าพวกพี่จะเซอร์ไพรซ์ผมด้วยบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ ขอบคุณมากนะครับ แต่ผมไม่ต้องการ”
“มึง…”
พี่แซทหยุดคำพูดแล้วค่อยๆปล่อยแขนผม นัยน์ตาคมแข็งกร้าวแต่มีแววสั่นไหวอยู่วูบนึง
“ช่างแม่งเหอะ!”
เขาว่าเสียงเรียบแล้วหันหลังเดินออกไปจากสวนหย่อม ผมมองตามแผ่นหลังกว้างจนเขาเดินหายเข้าไปในบ้าน
“เห็นมึงกลับมาอยู่บ้านแล้วดูมีความสุข พวกกูเลยคิดว่าซื้อบ้านให้มึงสักหลัง ออกแบบให้เหมือนบ้านของมึง มึงคงจะชอบ แต่ในเมื่อมึงไม่ชอบ ก็ช่างมันเถอะ”
พี่ควินว่าเสียงเรียบ เขาไม่ได้มองหน้าผมแต่กลับมองไปที่ตัวบ้าน ผมพูดไม่ออกกับท่าทางที่เขาแสดงออก
“ก็จริงอย่างที่มึงบอก ถึงจะเหมือนกันแต่มันก็ไม่ใช่บ้านของมึงอยู่ดี”
“พี่ควิน”
ผมเรียกเขาเสียงเบา นัยน์ตาเลื่อยลอยของเขาทำให้ผมรู้สึกผิด
“เข้าบ้าน กินข้าวก่อนค่อยกลับ”
พี่ควินหันมาบอกผมแล้วเดินนำออกไปก่อน ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ได้เดินตามเขาไปจนอังเดรเดินเข้ามาหา ผมส่งยิ้มให้เขา
"ไม่คิดว่าสิ่งที่พวกเขาทำ มันน่ากลัวเหรอ"
ผมถามร่างสูงใหญ่เบื้องหน้า เขามองผมด้วยสายตางุนงง คงเพราะไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของผม
"คุณหนูไม่ชอบสิ่งที่บอสกับคุณควินทำให้เหรอครับ”
ผมยิ้มจางกับคำถามของอีกฝ่าย เงยหน้ามองบ้านหลังใหญ่เบื้องหลัง
"ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่แค่ไม่เข้าใจ ทำไมพวกเขาต้องทำถึงขนาดนี้"
“เพราะพวกเขารักคุณหนูมากไงครับ
ผมส่ายหน้า เบนสายตากลับมามองร่างสูง
"สำหรับผมมันไม่ใช่ความรัก สิ่งที่พวกเขาทำ ก็แค่ย้ายกรงขังใหม่ และขยายมันให้ใหญ่กว่าเดิม”
พวกเขาไม่จำเป็นต้องทำอะไรมากมายขนาดนี้ เสียทั้งเงิน เสียทั้งเวลา แค่พวกเขาเลิกยึดผมไว้ แล้วปล่อยผมไป ง่ายๆ แค่นี้เอง
“บอสกับคุณควินไม่ได้คิดจะขังคุณหนูหรอกครับ ที่ซื้อบ้านหลังนี้แล้วตกแต่งให้เหมือนกับที่บ้านของคุณหนูก็เพราะต้องการเซอร์ไพรซ์จริงๆ”
“ไม่ได้จะขัง แต่ไม่คิดจะปล่อย ความหมายมันก็ไม่ต่างกัน”
ผมยิ้มกับตัวเองก่อนเดินออกจากสวนหย่อม ไม่คิดจะปล่อยก็ไม่เป็นไร เพราะถึงยังไง พวกเขาก็ขังผมได้แต่ตัว หัวใจผมมันถูกปิดตายมานานแล้ว
-----------------------------------------------------------------
:mc4: กลับมาแล้วค่าาาาา :mew1: ขอโทษที่หายไปนานนะคะ :mew2:
พอดีว่าบทความในเด็กดีโดนแบน :laugh: เลยต้องเสียเวลาเคลียร์นิดนึง :fire:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามมากๆค่ะ :กอด1:
-
มันช่างTT_TT
-
อ่านแล้วขนลุกเลยค่ะ บอกไม่ถูกเลย
เริ่มน่ากลัววขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งใกล้จะจบยิ่งกลัว T^T
ถึงแม้จะยอมรับว่าตอนจบไม่แฮปปี้ก้ยังอยากอ่านต่ออยู่ดี
คนแต่งสู้ๆนะคะ จะรอติดตามจนจบแน่นอนค่า
-
เริ่มเข้าสู่ช่วงท้ายแล้วใช่มั้ยเนี่ย 'จบแบบไม่แฮปปี้'
หนูต้าร์คิดจะทำอะไรกันแน่
-
ยิ่งรู้ว่าใกล้จบยิ่งลุ้นมากๆเลยค่ะ หนูต้าจะทำอะไรนะ
จะติดตามต่อไปจนจบเลยค่ะ!//เด็ดทิชชู่รอซับน้ำตา
-
อ่า บรรยายความรู้สึกไม่ถูกเลยทีเดียว
การกระทำเมื่อก่อนมันทำให้ต้าร์ต้องคิดแบบนี้ละมั้งนะ บ้านใหม่ เหมือนกรงใหม่
กลัวตอนจบจะมีคนตายจังอ่า แบบนั้นไม่เอานะค้าา T[]T
รอตอนต่อไปค่าาา :mew1:
-
ทำไมเป็นแบบอารมณ์เฉยชาแบบนี้อ่ะ แต่ก่อนเหมือนมีใจให้ว่ารัก แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน งง!!!
-
เฮ้ออออ..ก้อเข้าใจต้าร์นะ
แต่ก้อสงสารพี่ควินกะพี่แซท ที่ทำดีแค่ไหน ทำดีเท่าไร แต่สุดท้ายก้อ.....
-
แปะโป้ง ไว้ สอบเสร็จวันศุกร์ จะมาอ่าน
-
o13 o13 o13
-
สงสารควินกับแซท คงจะตั้งใจมาก แต่แซทอารมณ์รุนแรงไปหรือเปล่า แต่ต้าร์ทำแบบนี้ก็มีเหตุผลของต้าร์เพราะการกระทำเมื่อก่อนของควินกับแซททำให้ต้าร์ทำแบบนี้ แต่เหมือนบางทีต้าร์ก็ทำให้รู้สึกว่าต้าร์ก็ชอบควินกับแซทเหมือนกันนะ
-
น้องต้าร์พูดถูก เหมือนยังไง ก็ไม่ใช่บ้านของต้าร์
-
น้องต้าร์ ดูแปลกๆไปน๊าาาาาาา :katai1:
-
มาม่ากำลังมา งืมๆๆๆ
-
เหมือนแต่ก็ไม่ใช่จริงๆนั่นแหละหนอ
อ่านกี่ตอนก็รู้สึกว่าพี่น้องคู่นี้น่าสงสารจัง..T_T
แล้วทำไมพี่เนสถึงอยู่กับพี่หมอออ...
แอบเชียร์พี่หมอมากกว่าร็อคเกอร์เพราะพี่หมอใจดีกว่าเยอะเลย..55+
-
สงสารต้าร์ กับ เนส มากๆๆๆ เมื่อไรจะได้เป็นอิสระนะ อ่าน ๆ ไป ควิน กับแซท ก็เริ่มน่าสงสารนิดหน่อยแล้ว แต่ก็อย่างว่า ทำดีเล็กน้อยแลก
กับความผิดที่ตัวเองทำมาตลอดไม่ได้หรอก อ่านตอนต่อไปค่ะ
-
บอกตามตรง เรายังนึกไม่ออกว่าเรื่องนี้จะจบแฮบปี้ได้ยังไง แต่เราก็ไม่อยากให้ต้าร์เป็นอะไรนะ ถึงแม้ว่าจะทำให้ 2 คนนั้นเจ็บปวดที่สุด คือยิ่งอ่านยิ่งเกลียดพระเอก 5555
-
เริ่มต้นใหม่กันไม่ได้หรอ ปล่อยต้าร์ ให้ความรู้สึกติดลบกลายเป็น 0 แล้วเริ่มต้นจีบใหม่ แบบที่คนปกติเขาทำกัน
ตอนนี้อ่านแล้วสะเทือนใจ สงสารควินกับแซท รักต้าร์มากจริงๆ แต่ก็แสดงความรักออกมาแบบผิดๆ ที่ไม่ยอมปล่อยก็เพราะกลัวตัวเองเจ็บ ที่ทำนู่นทำนี่ให้มากมายก็เพราะกลัวต้าร์จะไป ตอน่รู้ว่าควินแซทซื้อบ้านใหม่แล้วตกแต่งเหมือนบ้านต้าร์ เราขนลุกเลยอ่ะ คือทั้งกลัว ทั้งสงสารอ่ะ สงสารควินกับแซทที่ไท่รู้ว่าจะต้องแสดงออกความรักได้ยังไง แล้วก็ต้าร์ทีต้องมารองรับเจ้าสองคนนี่ ส่วนที่กลัวก็กลัวว่าหลังจากนี้อะไรๆมันจะเลวร้ายไปยิ่งกว่าเดิม
เริ่มจะกลัวแบดเอนด์เรื่องนี้ TTT_______TTT ขออย่าให้ต้องเฟลเลย
แต่ยังไงก็รออ่านอยู่นะคะ
-
:pig4:
-
นึกว่าตอนนี้จะหวาน แต่ไฉนเศร้าตอนท้าย :sad4:
-
....ดูความดราม่าต่อไป :hao5:
-
ความรักไม่ใช่การบังคับยัดเยียดหรือกักขังไว้น่ะ ควินกับแซทคงไม่รู้จักด้วยน่ะ เพราะกลัวสูญเสียเลยยิ่งทำให้ความรักหลุดลอยเร็วขึ้นน่ะ เราเคยอ่านในหนังสือเล่มนึงน่ะ ตัวพระเอกชอบที่จะบังคับให้คนที่ตัวเองรักอยู่ในกรอบเสมอด้วยความห่วงความหวงของตัวเองแต่เหมือนยิ่งทำก้อยิ่งแย่ นางเอกก้อเลยวางทรายไว้บนมือพระเอกแล้วเปรียบเทียบว่าถ้าเราไม่กำมือทรายก้อยังคงอยู่ในมือเราเสมอแต่ถ้าเรากำมันเมื่อไหร่ทรายก้อจะค่อย ๆ ไหลออกจากมือไปเรื่อย ๆ และยิ่งกำแน่นมันก้อยิ่งไหลออกไปเร็วขึ้นน่ะ เป็นประโยคคำพูดที่เราจำแม่นเสมอเลยน่ะ รู้สึกว่ามันใช่เลยน่ะ พอมาอ่านการกระทำของควินกับแซทเลยคิดถึงคำพูดนี้ขึ้นมาเลยน่ะ ใครจะมาทำให้ทั้งสองคิดได้เนี่ยกลัวว่ากว่าจะคิดได้ทรายก้อหมดจากมือไปซะแล้วสิ :mew2:
-
คนเรามันก็ชั่วเจ็ดทีดีเจ็ดหนกันแทบทุกคนนั่นแหละต้าร์
ความเห็นแก่ตัวก็มากน้อยไม่เท่ากัน
พวกพี่เขาสำนึกดีก็มีอยู่ใช่ชั่วโดยสันดาน จะรักไม่ได้เลยเชียว
ทียัยเมเปิ้ลยังรักเขาแบบไม่มีเหตุผลเหมือนกัน ไม่ใช่?
ถ้าเป็นเราคงคิดว่าช่างเกิดมาป็นคนที่โชคดี ที่เป็น ที่รักของคนอื่นขนาดนี้
-
ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง
แซทกับควินแสดงความรักในแบบที่ผิด
ตาร์บางทีก็ทำร้ายจิตใจคนอื่น
ถ้าแบบนี้แล้วจะมีความสุขได้ไง
ถึงเริ่มต้นไม่ดี ก็รักกันได้ไม่ใช่หรือไง
-
เมื่อไหร่จะใจตรงกันเสียทีนะ
ในเมื่อยังไงเสียพวกควินกับแซทก็ไม่ปล่อยต้าร์ไปอยู่แล้ว
ก็คงจะต้องเป็นต้าร์นั้นแหละที่ต้องพยายามเปลี่ยนตัวเองให้มีความสุขตามสภาพแวดล้อม
-
โอยยยยยยย
จะดราม่าเคล้าน้ำตาไปไหนเนี่ย ยิ่งอ่านก็ยิ่งหม่น เศร้าๆ หน่วงๆ ยังไงไม่รู้
สงสารตาร์นะ แต่ก็สงสารแซทกับควินมากกว่าแล้วล่ะในนาทีนี้
ไม่อยากให้ใครต้องจมปลักอยู่กับควาทุกข์เลย ฮืออออ อยากให้รักกันอย่างมีความสุข
แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้..........ไม่อยากนึกถึงวันจบของนิยายเรื่องนี้เลยยย
-
ยังดีกรีความปวดใจเฉกเช่นเดิม เหอๆๆ
น้องต้าพูดจาได้ทำร้ายจิตใจชะมัด
แต่พูดอีกก็ถูกอีก ต่อให้เหมือนแค่ไหน
ของปลอมก็คือของปลอมล่ะเนอะ
เป็นกำลังใจให้น้องต้าค่ะ
ว่าแต่ ตกลงว่าเนสตกล่องปล่องชิ้น
กับพี่หมอแล้วเหรอเนี่ย
แล้วร็อคล่ะ :a5:
หรือว่าเรื่องนี้จะมีแต่คนไม่แฮปปี้
โฮฮฮฮฮอ :hao5:
-
งง กะต้าร์อะ แบบว่า ตอนก่อนๆเริ่มเหมือนยอมรับและจะเปิดใจละ ไหง่คราวนี้กลายเป็นอีกอารมณ์เลย
ยอมๆพี่ๆเค้าไปเหอะ แค่ดูก็รู้ว่าเค้าทำเพราะรัก เฮ้อ แอบรำคาญต้าร์เล็กน้อย :serius2:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
อ่านแล้ว อยากจะร้องไห้ กับความใจร้ายของตาร์
ถึงพี่เค้าจะเคยทำเลวระยำกับหนูแค่ไหน หนูให้อภัยพี่เค้าไม่ได้เลยเหรอ (ถึงยังไงพวกพี่เค้าก็เป็นผัวหนูอ่ะนะ)
ลืมเรื่องอดีตและมีความสุขกับปัจจุบันดีกว่า
:mew2: :mew2: :mew2: :mew6: :mew6:
พาร์ทนี้สงสารพี่แซทพี่ควินจัง ทำดีเท่าไหร่ก็คงจะลบล้างความผิดในอดีตไม่ได้
-
รออยู่นะคนเขียน :L2: :L1:
-
ทำไม ไม่เคยสงสาร สองหนุ่มเลยก็ไม่รู้
น่าจะรับไม่ได้กับการขืนใจล่ะมั้ง
เพราะคิดว่าการขืนใจใครสักคน
ไม่ว่ายังไง ก็ไม่น่าจะได้รับการอภัย
การขืนใจมันไม่น่าจะทำให้รักได้เลย
-
HEARTBREAKER
48
(30%)
ผมเดินเข้าบ้านไปด้วยความรู้สึกผิด หลังจากที่คิดทบทวนดูแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้ทำผิดอะไรในสิ่งนี้ เป็นผมเองต่างหากที่พูดจาทำร้ายจิตใจพวกเขา ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เดินมาถึงห้องรับแขกก็ไม่เห็นมีใครอยู่ อังเดรเดินนำไปต่อ ผมเดินตามเขาจนมาถึงห้องอาหาร ประตูบานใหญ่ที่ปิดไว้ถูกอังเดรเคาะพอเป็นพิธีแล้วค่อยเปิดออก ผมมองเข้าไปด้านใน เห็นพวกเขานั่งนิ่งอยู่ราวกับกำลังใช้ความคิด แต่พอหันมาเจอผม พวกเขาก็พร้อมใจกันเบือนหน้าหนี ผมเม้มปากแล้วเดินเข้าไป อังเดรเดินตามมาเลื่อนเก้าอี้ให้ ผมยิ้มขอบคุณเขานั่งลงตรงข้ามพี่แซท มองเยื้องไปทางขวามือที่พี่ควินนั่งอยู่ ความเงียบบนโต๊ะอาหารทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะหยิบช้อนส้อมบนจานข้าว อาหารมากมายบนโต๊ะดูน่ารับประทาน แต่บรรยากาศไม่เป็นใจเอาซะเลย
“เอ่อ…ผม…”
“กินข้าว”
พี่ควินพูดขัดขึ้นโดยไม่หันมามองผม เขาลงมือทานข้าวเงียบๆ พี่แซทก็เช่นกัน ผมระบายลมหายใจยาวก่อนลงมือทานตามพวกเขาท่ามกลางความเงียบที่น่าอึดอัด ข้าวพร่องไปได้ครึ่งจานผมก็รู้สึกอิ่ม เงยหน้าไปมองก็เห็นว่าพวกเขาทานเสร็จแล้ว ผมยกแก้วน้ำขึ้นดื่มพอดีกับที่พวกเขาพร้อมใจกันลุกขึ้นแล้วเดินตามกันออกไป ผมรู้ว่าพวกเขาไม่พอใจที่ผมพูดทำร้ายน้ำใจพวกเขาแบบนั้น แต่พวกเขาจะไม่ยอมฟังคำขอโทษหน่อยเหรอ ผมเองก็รู้สึกผิดที่พูดจาแบบนั้นออกไป ยิ่งเห็นท่าทีมึนตึงของพวกเขาผมก็ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่
“เฮ้อ…”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนลุกขึ้น อังเดรยืนส่งยิ้มให้อยู่ที่หน้าประตูแต่ผมกลับยิ้มไม่ออก
“คิดว่าพวกเขาจะหายโกรธผมมั้ย” ผมเดินไปหยุดถามอังเดรอย่างไม่มั่นใจ
“หายสิครับ บอสกับคุณควินรักคุณหนู”
“ย้ำจังเลยนะไอ้คำว่ารักเนี่ย”
ผมว่าเสียงขุ่น เดินหนีอังเดรไปตามหาพวกเขา เดินมาถึงห้องรับแขกผมค่อยยิ้มออกเพราะเจอพวกเขานั่งอยู่ที่โซฟา
“พี่ครับ”
ผมเรียก พวกเขาหันมามองด้วยท่าทีนิ่งๆ ผมเม้มปากแน่นอย่างประหม่า คิดเรียบเรียงถ้อยคำว่าจะบอกกับพวกเขายังไงดี
“ผม…เอ่อ…พี่แซทครับ ผม…”
"มึงไม่ผิดหรอก มึงไม่เคยทำอะไรผิด มีแต่กูที่ผิด ทำผิดกับมึงมาตลอด"
น้ำเสียงราบเรียบของเขาทำให้ผมที่ตั้งใจจะเดินเข้าไปหาเพื่อบอกขอโทษ หยุดชะงักที่หน้าโซฟา พอผมหันไปมองอีกคน เขาก็มองผมนิ่ง แต่คำพูดที่ออกจากปากเขาทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว
"มึงทำให้กูเข้าใจความหมายของคำว่า คนไม่ใช่ ทำอะไรแม่งก็ผิดฉิบหายเลย"
ผมได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ความตั้งใจของผมคล้ายถูกตัดรอนจากถ้อยคำประชดประชันของพวกเขา
“อังเดร! เตรียมรถ”
พี่แซทตะโกนบอก เขาลุกขึ้น นัยน์ตาคมมองสบตาผมแวบนึงก็หันหนี พอผมหันไปมองพี่ควิน เขาก็เอาแต่นั่งนิ่งมองไปทางอื่น ผมหลับตาสูดลมเข้าลึกๆเรียกกำลังใจให้ตัวเอง ยังไงก็ต้องขอโทษ เพราะมันเป็นความผิดของผมจริงๆ แม้ว่าพวกเขาอาจจะไม่ยอมฟังก็ตาม
“ขอโทษครับ” ผมบอกแล้วลืมตามองพวกเขา
“กูบอกแล้วไง มึงไม่ได้ทำอะไรผิด จะขอโทษทำไม”
พี่แซทบอกเสียงเรียบ ครั้งนี้เขายอมสบตาผม
“ผมผิดครับ ผมรู้ตัวว่าผมผิด” ผมบอกเสียงหนักแน่นพลางเดินเข้าไปหาพวกเขา
“รีบกลับ เดี๋ยวรถติด”
พี่ควินบอกปัดเขาลุกขึ้นแล้วผลักไหล่พี่แซทไปทีนึง จังหวะที่เขากำลังจะเดินผ่าน ผมก็ยื่นมือออกไปคว้าแขนเขาจับยึดไว้แน่นไม่ให้เขาเดินไป
“ผมขอโทษ หายโกรธนะครับ” ผมบอกเสียงอ้อน ขยับไปยืนชิด
“กูไม่ได้โกรธ”
“แต่พี่ก็ไม่พอใจ”
ผมว่าต่อ มองเขาด้วยสายตาจับผิด พอเขาเงียบ ผมก็เขย่าแขนกระตุ้น ผมจับแขนเขาเขย่าอยู่อย่างนั้นจนเขาเผลอกระตุกยิ้มกับท่าทางของผมแวบนึงก็รีบกลับไปนิ่งขรึมตามเดิม ผมอมยิ้ม หลุดมาดให้ผมจับได้ขนาดนี้แล้วยังทำเป็นเก็กอีก
“จะกลับมั้ยบ้าน”
พี่แซทพูดขึ้นเสียงเข้ม ผมยู่ปาก มองค้อนเขา ผมปล่อยแขนพี่ควินแล้วเดินเข้าไปหาพี่แซท หยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าเขาก่อนโถมตัวกอด เขาที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเซถอยหลังเล็กน้อยแต่ยังทรงตัวได้
“อย่าโกรธผมเลยนะครับ ผมขอโทษ” ผมบอกแนบอกกว้าง
“กอดกูแบบนี้ มึงอยากเสียตัวเหรอ”
ผมรีบผละออกทันทีแต่ยังช้ากว่ามือหนาที่ยื่นออกมาคว้าเอวผมรวบไว้แน่น ผมไม่ได้ดิ้นแต่อยู่นิ่งให้เขากอด ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้ ผมหลับตาแน่น สัมผัสอุ่นๆที่ซอกคอบอกให้รู้ว่าเขากำลังซุกไซร้มันอยู่ ผมลืมตาขึ้น ยิ้มขำกับมือหนาที่สอดเข้ามาในเสื้อลูบไล้เอวผมอย่างมันมือ
“นี่มันห้องรับแขกนะครับ” ผมพูดขึ้น
“แล้วไง”
พี่แซทสวนกลับ เขาผละใบหน้าออกไปแต่มือกลับไล่ลงไปลูบที่สะโพกผม
“ผมก็อายเป็นนะครับ ถ้าเราจะมีเซ็กซ์กันตรงนี้”
มือหนาหยุดลูบทันที นัยน์ตาคมจ้องตาผมนิ่งก่อนจะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“หมายความถ้าเป็นในห้อง มึงจะไม่อายใช่มั้ย”
ผมยังไม่ทันได้ตอบ พี่ควินที่คงยืนมองอยู่นานก็เขามาผลักไหล่พี่แซทออกไป
“หยุดเกรียนเลยมึง กูจะพาต้าร์กลับบ้าน”
พี่ควินว่าเสียงเข้มแล้วโอบไหล่ผมไว้ พี่แซทมองหน้าเพื่อนด้วยสายตานิ่งๆแล้วหันมามองผม
“ถึงบ้านเมื่อไหร่ อย่าหวังว่าจะรอด”
เสียงเข้มบอกก่อนจะเดินผ่านผมไป ได้ยินเสียงเขาผิวปากอย่างอารมณ์ดี พอหายโกรธความหื่นก็กลับคืนมาเร็วเชียวนะ!
“ไปยั่วมันทำไม”
“ผมเปล่านะ!”
ผมร้องเสียงหลงกับคำกล่าวหาของพี่ควิน ไหงมาว่าผมแบบนี้ล่ะ?
“มึงยั่วมัน”
“ผมไม่ได้ยั่วนะ พี่ควินอย่ามาใส่ร้ายผมสิ”
“ไม่ได้ยั่วแล้วไปกอดมันทำไม”
“ผมก็แค่อยากให้พี่แซทหายโกรธเร็วๆ”
“ทีกูทำไมมึงไม่กอด”
อ้าว…ผมผิดงั้นสิ
“มึงมัน…”
ผมจ้องพี่ควินเขม็ง ลุ้นว่าเขาจะพูดอะไรต่อ แต่เขากลับเงียบ ยื่นมือมาบีบจมูกผมแป็ปนึงก็ปล่อย มือหนาผละออกจากไหล่มากุมมือผมไว้แทน จังหวะที่เขาจะก้าวขาเป็นสัญญาณบอกให้ผมเดินตาม ผมก็โผเข้าไปกอดเขาไว้
“หายโกรธผมหรือยังครับ”
“กูไม่ได้โกรธ”
“ถ้าไม่โกรธแล้วตอนทานข้าวทำไมพี่ไม่พูดกับผม”
ผมเงยหน้าจากอกกว้าง มองสบนัยน์ตาคมนิ่งอย่างรอฟังคำตอบ
“ให้กูน้อยใจมึงบ้างได้มั้ยล่ะ”
ผมอึ้งกับคำตอบตรงๆของเขา สรุปว่าทั้งหมดนี่ผมเข้าใจผิดไปเองเหรอว่าพวกเขาโกรธ ความจริงแล้วพวกเขาแค่น้อยใจผม
“ต่อให้กูโกรธมึงจริง แค่มึงยิ้ม กูก็หายโกรธแล้ว”
จู่ๆผมก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าและไม่กล้ามองสบสายตาคม ไม่อยากยอมรับว่าผมเขินกับคำพูดเขา แต่ช่างเถอะ ขนาดเขายังบอกตรงๆเลยว่าน้อยใจ แล้วทำไมผมจะเขินเขาบ้างไม่ได้
ขึ้นรถมาได้ผมก็จดจ่อแต่กับโทรศัพท์ เอาแต่เล่นเกมไม่ได้สนใจคนที่นั่งขนาบข้างทั้งซ้ายและขวา แม้สัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ที่กำลงลูบไล้หน้าขาผ่านกางเกงยีนของผมจะรบกวนสมาธิ แต่ผมก็ยังนิ่งปล่อยให้เขาลูบ ตอนนี้อยู่บนรถพวกเขาก็ทำได้แค่นี้แหละ เพราะยังมีอังเดรกับอะดอนิสอยู่ด้วย พวกเขาไม่กล้าทำอะไรผมหรอก
“หยุดเล่นได้แล้ว”
ผมกดพอสเกมไว้แล้วหันไปมองคนสั่ง พี่แซทตีหน้านิ่งขรึมใส่ เขาดึงโทรศัพท์ในมือผมไป
“เอาคืนมา ผมยังเล่นไม่จบเลย”
ผมบอกพลางยื่นมือไปจะแย่งกลับคืนมาแต่เขาก็ยัดมันใส่กระเป๋ากางเกงยีนแล้วยักคิ้วให้ผมอย่างกวนอารมณ์
“คนบ้า”
ผมว่าเขาแล้วเมินหน้าไปทางอื่น พี่ควินที่นั่งเงียบอยู่ก้มหน้ามามองผม
“งอนเหรอ”
มันสมควรงอนมั้ยล่ะ! ผมพาลค้อนใส่พี่ควิน นั่งกอดอกหน้าตูมอยู่คนเดียวในขณะที่พวกเขาสองคนแอบหัวเราะผมอยู่ หน็อย! คิดว่าไม่ได้ยินหรือไง!
“อะดอนิสขับรถเร็วๆสิ ขับช้าแบบนี้เมื่อไหร่จะถึง”
ผมพาลใส่อะดอนิสที่ทำหน้าที่ขับรถ ไม่รู้แหละผมจะพาล พาลมันให้หมดทุกคนเลย!
“ขอโทษครับคุณหนู ตอนเย็นรถติดมาก แต่ผมจะพยายามขับให้เร็วครับ”
อะดอนิสส่งเสียงตอบกลับอย่างนอบน้อมผมเช่นเคย
“เด็กดื้อ พาลคนอื่นไปทั่ว”
พี่ควินแขวะผมเสียงเรียบ ผมหันไปถลึงตาใส่เขาอย่างไม่พอใจ
“ผมจะดื้อ ใครจะทำไม ผมจะดื้อ! ผมจะดื้อ! ผมจะดื้อ!”
ผมร้องตะโกนลั่นรถท่ามกลางเสียงระเบิดหัวเราะของพวกเขา มีความสุขนักหรือไงที่ได้แกล้งผม คนบ้า! ผมไม่คุยกับพวกเขาแล้ว!
ผมนั่งเงียบมาตลอดทางจนรถเลี้ยวเข้ามาจอดในบ้าน พี่ควินเปิดประตูออกไป ผมก็รีบลงตามแล้วเดินเข้าบ้านทันที ผมเดินขึ้นบันไดตรงไปที่ห้องคุณพ่อคุณแม่ เข้าห้องมาได้ผมก็ถลาไปที่เตียงล้มตัวลงนอนแผ่หลาอย่างหงุดหงิด เสียงเปิดประตูตามมา ผมรีบพลิกตัวนอนคว่ำหน้า
“พี่หมอนี่เบอร์ใคร”
เสียงเข้มถามอยู่ใกล้ตัว จะเข้ามาหาเรื่องอะไรผมอีกล่ะ!
“ก็เบอร์พี่หมอ พี่ภู เพื่อนพี่เนส พี่ก็รู้จักนี่ครับ”
ผมพลิกตัวมาตอบพี่แซท ในมือเขาถือโทรศัพท์ผมอยู่ แสดงว่าที่เอาไปนี่ต้องการตรวจสอบเหรอว่าผมโทรหาหรือรับสายใครบ้าง เกินไปแล้วนะ!
“แฟนไอ้เนสแล้วเกี่ยวอะไรกับมึง”
นั่นไง เขาหาเรื่องทะเลาะกับผมจริงๆด้วย
“พี่ภูก็เหมือนพี่ชายผมคนนึง ทำไมจะไม่เกี่ยว พี่ผมรักใคร ผมก็รักด้วย”
ผมว่าเสียงเรียบอย่างไม่อนาทรร้อนใจกับสีหน้าเคร่งขรึมกึ่งข่มขู่ของเขา
“กูจะลบเบอร์มันออก”
“ลบก็ลบสิ ผมจำเบอร์พี่หมอได้ เชิญลบตามสบายเลยครับ”
ผมบอกอย่างไม่สนใจ พลิกตัวกลับไปนอนคว่ำหน้าเหมือนเดิม แต่แรงกระชากต้นแขนทำให้ผมต้องหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขาต่อ
“ปล่อย ผมเจ็บ”
ผมบอกตามตรง พี่แซทหลุบสายตามองมือตัวเองแล้วผละออก
“โทรศัพท์ผมก็มีแต่เบอร์พวกพี่ๆกับเพื่อน พี่ก็รู้จักเพื่อนผมทุกคนอยู่แล้ว ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องด้วย”
“มึงไม่เป็นกู ไม่รู้หรอก”
พี่แซทสวนกลับเสียงแข็ง เขากำมือแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูนนูนขึ้น
“ใช่ ผมจะไปรู้อะไรกับความงี่เง่าเอาแต่ใจของพวกพี่!”
ผมขึ้นเสียงกลับอย่างอดทนต่อไปไม่ไหว
“ที่กูงี่เง่า เพราะกูกลัวว่าวันนึงมึงจะหนีกูไป”
น้ำเสียงอ่อนลงและสายตาตัดพ้อของเขาทำให้ผมนิ่งไป คำพูดเมื่อครู่ดังสะท้อนอยู่ในหัว พอผมหลุดจากภวังค์ก็เห็นว่าพี่แซทเดินออกจากห้องไปแล้ว โทรศัพท์ผมวางอยู่บนเตียง หยิบมาเปิดเช็คดูก็ยังเห็นเบอร์พี่หมออยู่ มันไม่ได้ถูกลบไป ผมส่ายหน้าจิปากอย่างหงุดหงิดตัวเอง
ผมทำผิดอีกแล้วใช่มั้ย?
---------------------------------------------------------
ขอโทษ เค้าปั่นได้แค่นี้อ่ะ :katai1: เอาไปแค่นี้ก่อนนะ :mew2:
พยายามบิ้วอารมณ์ตัวเองให้เขียนซีนซอร์ฟๆน่ารักมุ้งมิ้งบ้าง :ling2:
แต่สุดท้ายก็ล่ม ทำไม่ได้อ่ะ :laugh: ถนัดแต่หน่วงอย่างเดียว :z3:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้น การติดตาม และกำลังใจนะคะ :mew1:
-
:katai5: :katai5:
-
ตอนกลางๆหวานได้ใจ :-[ ตอนท้ายๆมันหน่วงอีกแล้ว :katai1:
-
อ่านงานเรื่องนี้ทีไรก้อจะได้อารมณ์แบบหน่วง ๆ กลับไปทุกครั้งแต่มันก้ออดไม่ได้ที่จะเข้ามาติดตามเรื่องราวเสมอ ๆ :hao5: อยากรู้ตอนจบมั๊ง :mew2:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
มาทำให้อยากแล้วจากไป
-
5555+ แซทกับควิน งอแงอ่า 5555+
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อยากอ่านแบบเรท+ อ่าน้องต้าร์จะฟินแค่ไหน ไรเตอร์จัดๆๆๆๆๆๆ คริคริ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
โอ๊ยยยย แค่นี้ก็น่ารักแล้วค่ะ่ึคนเขียน หลังๆ มานี้รู้สึกว่าึควินกับแซทนี่ซอฟท์ลงเยอะ น่ารักขึ้นจมเลย มีน้อยจงน้อยใจด้วย 555555 เห็นช่วงที่ดี
-
ไม่เป็นไร แบบใหนก็จัดมา ไม่เกี่ยง ทำใจตั้งแต่บอกแบดเอนด์แล้ว :mew2: :mew2: :mew2:
-
ยอมอ่อนกว่าแต่ก่อนเยอะ แต่..สุดท้ายมันก็มาม่านี่เนอะ :hao5:
-
โอย ท่อนกลางๆ อ่านไปยิ้มไปอยู่ดีๆ
ไหงตอนท้ายๆเป็นงี้ละ หุบยิ้มแทบไม่ทัน แง๊งงงงง
นึกว่าจะหวานได้ตลอดรอดฝั่ง เฮ้อออออออ
รู้สึกว่าไม่ได้มีฉากเอ็นซีมานานเป็นชาติแล้ว
ให้น้องตาร์ง้อพี่แซทพี่ควินบนเตียงแบบหวานๆ ได้ป่ะ
แบบว่า...อยากให้มีตอนเลือดทะลัก เลือดกระฉูดไรบ้าง อิอิ
-
เยอะนะแซคเวลาลากน้องมาอ่ะ เคยคิดถึงความรู้สึกน้องกันไหม
-
แบบไหนก็ได้ค่ะ ยังไงตอนจบก็เป็นอย่างนั้นๆอ่ะ :sad2:
-
เพราะรักมากเลยกลัว เพราะกลัวเลยผูกมัด เพราะผูกมัดเลยอยากโบยบิน
-
กลัวต้าร์จะหนีตัวเองไป เช็คยุบยิบเลยน๊าา >.<
-
ต้าร์ได้ข้อมูลมาแล้วว่าสองคนนั้นกลัวอะไร ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับต้าร์แล้วว่าจะทำยังไงต่อไป
-
ผชมัน เงาะแง่ง
-
รู้สึกดีใจมากที่คนเขียนบอกว่าจะพยายามเขียนให้มันดู Soft มีฉากหวานบ้าง เรื่องนี้หาฉากหวานได้น้อยมาก ถึงมากที่สุด ต้องไปหาเอาจากตอนพิเศษ ซึ่งอยากจะบอกว่าคนเรามันก็ต้องการความหวานเข้ากระแสเลือดบ้างนะค่ะ 555พอคิดถึงเรื่องนี้เลยต้องเข้ามาอ่านตอนพิเศษซ้ำหลายๆๆ รอบ ถ้าคนเขียนจะเมตตา ก็เพิ่มฉากหวานๆๆ ให้บ้างก็แล้วกันเนอะ
ชอบตอนที่ควินถามต้าร์ว่าไปยั่วแซททำไม กอดแซทได้ทำไมไม่กอดควินบ้าง ต้าร์รีบกอดรีบอ้อนทันที เพื่อความเสมอภาคตอนนี้น้องต้าร์น่ารักมากค่ะ ในความคิดเราคนที่จะสามารถประคับประคองรักได้ดีกว่าน่าจะเป็นควินนะ ถึงจะใจร้อนแต่ก็มองเห็นใจต้าร์อยู่บ้างพูดความจริงมากกว่า ส่วนแซท จะเลิกกันเร็วเพราะมัวแต่ระแวงและกลัวเกินเหตุนี้แหละ เพลา ๆๆ บ้างก็ได้นะ 2 หนุ่ม
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
หนูต้า ง้อพี่ๆบนเตียงสิลูก :hao3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
กลายเป็นงานเข้าตาร์ซะงั้น
งั้นหนูลงทุนไปง้อพี่เค้าหน่อยนะลูก
ง้อแบบนี้ล่ะกัน :hao6: :haun4: :oo1:
เชื่่อว่าพี่เค้าต้องยอมใจอ่อนแน่ๆ อิอิ :impress2: :laugh:
-
ว๊าาาา!!~ น่าสงสารจัง
-
:mew1:
-
โอ้ยย หวานเว่อ แหม่ เมะเอ้ยยยยยย เอ็งทำหน้ายิ้มๆพูดเสียงนุ่มๆให้เคะหน่อยยย ดีไม่ดีเคะมีเซอร์ไพร้น้าาาา *0*
-
HEARTBREAKER
48
(70%)
นาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะคอมฯบอกเวลา2ทุ่มครึ่ง หลังจากที่พี่แซทเดินออกไปจากห้องได้สักพัก เฟียซก็โทรมาหาผม เราคุยกันเรื่องวันประชุมรับน้องอาทิตย์หน้า ความจริงแล้วเหลือเวลาอีก3อาทิตย์ มหา’ลัยจะเปิดเทอม แต่คณะผมนัดประชุมใหญ่กันก่อน ถึงแม้คณะผมจะไม่ได้เคร่งเรื่องการรับน้องมากนักแต่มันก็เป็นธรรมเนียมที่ทุกคณะต้องปฏิบัติ รุ่นพี่ต้องประชุมวางแผนกันว่าจะต้อนรับน้องปี1ยังไงให้รุ่นน้องประทับใจและต้องเป็นไปอย่างสร้างสรรค์ด้วย ซึ่งปีก่อนที่ผมเป็นเฟรชชี่พวกรุ่นพี่ก็ต้อนรับพวกผมอย่างอบอุ่น มีกิจกรรมรับน้องสนุกๆให้เล่นหลายอย่าง เฟียซที่รับหน้าที่เป็นประธานรุ่นคงต้องทำงานหนักหน่อย เพราะต้องรับผิดชอบหลายอย่าง เพื่อนผมเป็นนักกิจกรรมตัวยงซึ่งต่างจากผมโดยสิ้นเชิง แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องช่วยเพื่อนเพราะมันเป็นงานสำคัญที่รุ่นพี่อย่างพวกผมต้องรับผิดชอบและต้องทำให้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี
ผมปิดคอมฯ ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจหลังจากที่นั่งเล่นเกมจนตาแฉะไม่ได้ออกไปไหนจนถึงตอนนี้ และผมก็รู้สึกคอแห้งอยากดื่มน้ำเย็นๆสักแก้ว ได้เวลาที่ผมต้องออกจากห้องแล้วล่ะ
“เหี้ยแม่ง! ร้อน!”
“มึงยกดีดีสิวะ”
“ก็มันร้อนไอ้สัด! มึงมายกเอง!”
“มึงนั้นแหละยกมา กูขี้เกียจลุก”
“ขี้เกียจลุกก็ไม่ต้องแดก!”
เสียงทะเลาะกันดังมาให้ได้ยิน ผมรีบปิดประตูห้องเดินเร็วไปทางห้องครัวแต่ยังเดินไปไม่ถึงก็ต้องหยุดชะงักก้มหลบวัตถุบางอย่างที่ลอยมาด้วยความเร็วจนเกือบมองไม่ทัน
เพล้ง!
วัตถุที่ว่ามันคือแก้ว แก้วไวน์เนื้อดีซะด้วย ผมหันไปมองต้นตอคนทำก็เห็นพี่ควินนั่งทำหน้านิ่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น เขามองผมเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่เมื่อกี้ถ้าผมหลบไม่ทัน หัวผมคงแตกแน่ๆ
“ไอ้เหี้ยควิน! มึงกล้าขว้างแก้วใส่กูเหรอ ไอ้สัด!”
พี่แซทตะคอกด่าเพื่อนพร้อมกับชี้หน้า เขายืนอยู่ในครัวหน้าเตาไมโครเวฟ ห่างจากจุดที่แก้วแตกไปนิดเดียว
“เออ! มึงจะทำไม!”
พี่ควินตอบกลับอย่างท้าทาย เขาลุกขึ้นยืน ทำหน้ากวนใส่พี่แซท ไม่ดีแน่ถ้าผมยังยืนนิ่งอยู่แบบนี้ ต้องรีบห้ามก่อนที่พวกเขาจะเปิดศึกใส่กัน
“อย่าทะเลาะกันเลยนะครับ”
ผมบอกพลางเดินเข้าไปหาพี่แซทในห้องครัว
“เข้ามาทำไม ไม่เห็นแก้วแตกรึไง”
พี่แซทถามเสียงแข็งโดยไม่มองหน้าผม แต่เขาก็กั้นผมออกห่างจากเศษแก้ว
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ พี่ออกไปเถอะ”
“ให้ไอ้ตัวเหี้ยที่ทำมันมาจัดการ”
พี่แซทว่าแล้วหันไปมองพี่ควินที่ยืนนิ่งอยู่
“ไม่เป็นไรครับ ผมทำเองได้ อย่าทะเลาะกันเลยนะครับ ผมขอร้อง”
“ออกมานี่”
พี่ควินสั่งให้ผมออกไปหาเขา แต่พี่แซทโอบเอวผมไว้
“อย่าไปสนใจมัน”
พี่แซทบอกผมแต่ตาจ้องไปที่พี่ควิน ผมได้แต่ส่ายหน้ากับนิสัยเหมือนเด็กไม่รู้จักโตของพวกเขา จะเอาชนะกันไปทำไมเนี่ย ในเมื่อทำผิดกันทั้งคู่
“จะต้มมาม่า ทำไมไม่เรียกผมล่ะครับ ผมจะได้ทำให้”
ผมพูดขึ้นเมื่อมองไปเห็นถ้วยกระเบื้องที่มีเส้นมาม่าอยู่เต็มถ้วยวางอยู่ข้างๆไมโครเวฟ
“แค่ต้มมาม่า กูทำเองได้ ไม่ใช่เด็ก”
พี่แซทว่าเสียงขุ่นคล้ายไม่พอใจผม
“ไม่ใช่เด็ก แต่ทะเลาะกันเหมือนเด็ก”
ผมว่าสวนหน้านิ่ง แรงโอบที่เอวกระชับแน่นขึ้นทันที
“ปล่อยเถอะครับ ผมจะทำความสะอาด”
“ไม่ต้อง” พี่แซทดุผมแล้วหันไปมองเพื่อน ”เหี้ยควิน ทำอะไรไว้ มารับผิดชอบเลยมึง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมทำเอง แค่กวาดเศษแก้วใส่ถังขยะ แป็ปเดียวก็เสร็จ พี่แซทออกไปเถอะครับ”
“กูบอกว่าไม่ต้องทำ”
พี่แซทบอกอย่างหงุดหงิด แต่ผมทำหน้านิ่งตอบเขาเสียงเย็น
“ผมจะทำ”
ไม้กวาดอยู่ข้างๆเคาน์เตอร์ครัว ผมเดินไปหยิบมันมากวาดเศษแก้ว พี่แซทถอยห่างแต่เขายังไม่ยอมออกไป ผมกวาดเศษแก้วใส่ที่ตักแล้วไปเทใส่ถังขยะ เดินกลับไปกวาดอีกรอบจนหมด เสร็จแล้วผมก็ล้างมือ พี่แซทเดินมาหยุดอยู่ข้างหลัง ลมหายใจร้อนๆริดรดอยู่แถวซอกคอ
“ยังจะกินอยู่มั้ยครับมาม่าเนี่ย ถ้ากินผมจะต้มให้ใหม่ ที่พี่ทำไว้มันอืดหมดแล้ว”
“ไม่กิน/กิน”
สองเสียงตอบขึ้นมาพร้อมกัน พี่ควินเดินหน้านิ่งเข้ามายืนเท้าแขนกับกรอบประตู
“ไม่กินก็เรื่องของมึง กูจะกิน”
พี่แซทบอกพลางชักสีหน้าใส่เพื่อนอย่างหาเรื่อง
“มานี่”
พี่ควินเรียกให้ผมไปหา แต่พี่แซทก็ไวพอที่จะจับตัวผมไว้ สองแขนของเขาโอบรัดรอบคอผมไว้ไม่ยอมให้ผมไป
“จะโทรสั่งพิซซ่า อยากกินมั้ย”
“อยากครับ”
ผมยิ้มตอบพี่ควิน พี่แซทเลยขึงตาดุใส่ผม
“หึ ไอ้อ่อนเอ้ย!”
พี่ควินแสยะยิ้มเย้ยใส่เพื่อน ผมว่าพวกเขาได้เปิดศึกกันอีกครั้งแน่
“ไอ้เหี้ยควิน!”
นั่นไง… พี่แซทปล่อยผมแล้วกระโจนเข้าใส่พี่ควินที่ตั้งรับอยู่ก่อนแล้ว
“หยุด!”
ผมร้องห้ามเสียงดังลั่นจังหวะที่พวกเขาจะแลกหมัดกัน
“จะทะเลาะกันทำไมครับ ทะเลาะให้ได้อะไร ถ้าพวกพี่ทะเลาะกันอีก ผมจะไม่คุยด้วย”
ผมบอกเสียงแข็ง มองพวกเขาด้วยสายตาเอาเรื่อง
“มันหาเรื่องกูก่อน”
พี่แซทพูดขึ้น เขายอมถอยออกมายืนนิ่งๆ พี่ควินเองก็ถอยไปตั้งหลัก
“มึงอย่ามาโบ้ย กูไปหาเรื่องอะไรมึง”
“มึงขว้างแก้วไวน์ใส่กู!”
“แล้วมันโดนหัวมึงมั้ย!”
“อ้าว…พูดงี้มึงอยากแดกส้นตีนใช่มั้ย!”
ผมรีบเดินหนีออกจากห้องครัว ไม่อยากทนฟังเสียงหมาปากกัดกัน! บอกแล้วไงว่าถ้าพวกเขาทะเลาะกันอีก ผมจะไม่คุยด้วย ผมทำจริงนะไม่ได้พูดเล่น!
“จะไปไหน”
เสียงพี่ควินดังตามมา แต่ผมก็ไม่คิดจะหยุด เดินตรงไปที่ห้อง
“คุยกันก่อน”
เสียงทุ้มบอกพร้อมคว้าแขนไว้ ผมหันไปมองเขาด้วยสายตานิ่งๆ ไม่พูด ไม่ถาม
“เป็นอะไร”
“…”
“ทำไมไม่ตอบ”
“….”
“เพราะมึงอ่ะ เห็นมั้ยมันไม่ยอมพูด”
พี่แซทปรี่เข้ามาโอบไหล่ผม แต่ผมก็ยังยืนนิ่งไม่พูดไม่จา
“จะกินมั้ยพิซซ่า”
พี่ควินเอาของกินมาล่อ คิดว่าผมจะเผลอตัวพูดด้วยเหรอ ไม่มีทาง!
“เออ…ยอมแล้ว”
พี่ควินบอกพร้อมกับยกมือขึ้น ผมกระตุกยิ้มกับท่าทางหงอยๆของเขาแต่ก็ยังไม่ยอมพูดด้วย
“พวกกูไม่ทะเลาะกันแล้ว มึงก็พูดสิ”
พี่แซทก้มหน้ามาใกล้ๆ แต่ผมผลักเขาออก
“อะไรของมึงวะ เอาใจยากฉิบ”
พี่แซทเริ่มบ่น พอผมขึงตาดุใส่ เขาก็เงียบ
“กูจะโทรสั่งพิซซ่าแล้วนะ เอาไก่ด้วย ไอติมเพิ่มมั้ย”
ผมมองพี่ควินยิ้มๆ เขาเห็นผมเป็นตัวอะไรเนี่ย ชอบเอาของกินมาล่ออยู่เรื่อยเลย
“มึงโทรสั่งเดี๋ยวนี้เลย”
พี่แซทสั่งเพื่อนแล้วหันมามองหน้าผมก่อนยื่นมือมาลูบแก้มเบาๆ
“ไปนั่งรอ”
ผมพยักหน้า เดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นโดยมีพวกเขาเดินตามหลัง เสียงพี่ควินโทรสั่งพิซซ่าดังให้ได้ยิน ผมนั่งขัดสมาธิบนโซฟา หยิบหมอนอิงมาไว้บนตัก กดรีโมทเปิดทีวีดูอย่างสบายใจ พี่ควินเดินมานั่งข้างๆผม เขาวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะกระจกข้างหน้า หางตาผมเหลือบเห็นเขากำลังนั่งมองผมอยู่ แต่ผมทำเป็นไม่สนใจ จนมือหนาจับคางผมให้หันไปมองหน้าเขา
“ยังโกรธอยู่”
ผมส่ายหน้า
“แล้วทำไมไม่พูด”
นัยน์ตาคมจ้องผมนิ่ง สีหน้าเขาดูจริงจังจนผมหลุดขำ
“หัวเราะอะไร”
“ก็หน้าพี่มันตลก”
ผมว่ากลั้วหัวเราะ พี่ควินกระตุกยิ้ม สองแขนโอบรอบเอวรั้งผมเข้าไปชิดตัวจนแทบจะเกยตักเขา
“กูไม่ชอบให้มึงเงียบ ถ้าโกรธมึงก็เหวี่ยง แต่อย่าเงียบ”
ผมเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจที่เขาพูด
“ทำไมล่ะฮะ”
“เวลามึงเงียบ มันเหมือนกูไม่มีตัวตนสำหรับมึงเลย”
---------------------------------------------------------------------
ตอนนี้มี 150% นะคะ :mew2: ขอโทษทีมาอัพทีละนิด :hao5:
แต่กลัวจะรอนานกัน (นักอ่าน : ตรูรอมานานจนลืมแล้ว) :o12:
ตอนนี้คีย์บอร์ดโน้ตบุ๊คพังด้วย อาทิตย์หน้าต้องหิ้วไปซ่อม :katai1:
แต่จะพยายามอัพตอนนี้ให้จบก่อน :katai4:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามนะคะ :กอด1:
เจอกันอีกครึ่งที่เหลือค่ะ :bye2:
-
กำลังรออยู่เลย ตอนนี้ก็สนุกมากเลย คุณนักเขียนสู้ๆนะค่ะ
:-[
-
ทำไมอยู่แซทกับควินกทะเลาะกันได้
ทั้ง ๆ ที่ผ่านอะไรกันมาตั้งเยอะ
หรือว่าตอนจบของเรื่องนี้คือ.................
-
ว้าวๆๆๆๆ อิอิ พูดอะไรที่ดูน่ารักด้วยล่ะ พี่ควิน :-[ :-[
“เวลามึงเงียบ มันเหมือนกูไม่มีตัวตนสำหรับมึงเลย” :katai2-1:
อิอิ :hao6:
-
+1ให้เลยถึงสั้นแต่น่ารัก 2 หนุ่มกลัวต้าร์โกรษ555ทะเลาะกันเป็นเด็กๆ ชอบ
-
:o8:
-
อร๊ายยยยยย :hao6:
พี่ควินมาหยอดอีกแว๊ว >_<
-
แหม ปากหวานกันจริง
-
ชอบเวลาสองหนุ่มทะเลาะกัน ปกติเห็นทำอะไรชอบเออออกันไปอย่างกะคนๆเดียวกัน 555555555
พอทะเลาะกันค่อนข้างเป็นสีสันนะ น่ารักดี ไม่อยากคิดเลยตอบจบต้องเศร้าแน่ๆ บรรยากาศตอนนี้มันอบอุ่นซะ :mew2:
-
อาการแบบนี้เรียกว่างอนใช่มั้ย น่ารักนะเนี่ย
-
คู่นี้เขาขยันสร้างคะแนนให้ตัวเอง แต่ความเอาแต่ใจยังเป็นที่หนึ่ง ไม่ไหวๆ
สุดท้าย ท้ายสุด ต้าร์จะเป็นคนตัดสิน
รอที่เหลือค่าาา :L2:
-
“เวลามึงเงียบ มันเหมือนกูไม่มีตัวตนสำหรับมึงเลย”
:z3: :z3: :z3:
รู้สึกว่าเรื่องนี้จะจบเศร้า รู้สึกใจอ่อนกับพี่สองคน
แต่ก็น่ะ โดนทำร้ายมาขนาดนั้นยังไงต้าร์ก็ยังคงฝังใจอยู่แน่ๆอ่ะ :ling3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รู้สึกว่าต้าเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยอ่ะ
ต่างจากพาร์ทอดีตมากๆ
เพราะการกระทำของควินกับแซทสินะ
จากเด็กไร้เดียงสาเลยกลายเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้
บางทีเราก็นึกกลัวน้องต้านะเนี่ย
บางครั้งคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้เดาไม่ออก
555555
-
หวานๆ แซทกับควินทะเลาะกันได้น่ากลัว แต่ก็ฮา :m20:
-
ทำให้ควินกะแซทหยุดได้อ่ะ >.<
-
อ๊าาาา สนุกมากกกก :heaven
รอตอนต่อไปนะค่ะ :hao6:
-
แซทกับควินทะเลาะกันเป็นเด็กๆ อิอิ
ตาร์ดูนิ่งและโตขึ้นมาก
ตอนนี้อ่านแล้วสบายใจ ไม่มีอาการหน่วงๆแต่อย่างใด 5555
-
อ่านไปอ่านมาเรารู้สึกบุคคลที่น่าสงสารที่สุดน่าจะเป็นแซทกับควินน่ะ :hao5:
-
หยอดๆกันไป o13
-
น๊อคประโยคสุดท้ายเนี้ยแหละ!!
พี่ควินดูหล่อสุดๆ
-
รอนะครับ
-
HEARTBREAKER
48
ต่อ
หลังจากที่ควินพูดประโยคนั้น ผมก็เอาแต่นั่งเงียบจนกระทั่งพิซซ่ามาส่ง พี่ควินลุกขึ้นเดินตามพี่แซทไปช่วยถือของ ผมก็เลยลุกเดินเข้าห้องครัวเพื่อเตรียมจานกับน้ำดื่ม พอออกมาก็เห็นว่าพวกเขากำลังช่วยกันเคลียร์พื้นที่ในห้องนั่งเล่นอยู่ พี่ควินหันมาพยักหน้าให้เมื่อเขาจัดที่เสร็จ ผมเดินเข้าไปวางของ นั่งลงตรงกลางโดยมีพวกเขานั่งขนาบข้าง พี่แซทจัดการเปิดถาดพิซซ่า พี่ควินก็หันไปเปิดถังไก่ ผมเอื้อมมือไปหยิบซองซอสพริกกับซอสมะเขือเทศมาฉีกแล้วบีบใส่จาน
“กินเยอะๆ”
พี่แซทตักพิซซ่าใส่จานให้2ชิ้น ผมยิ้มขอบคุณเขาแล้วลงมือทาน
“เลอะ”
กินไปได้สักพัก พี่ควินก็ทักขึ้น ผมกำลังจะยกมือขึ้นเช็ดปาก แต่ช้าไป เพราะพี่ควินยื่นมือเข้ามาเช็ดคราบซอสให้ผมก่อน ผมยิ้มขอบคุณเขา ตอนนี้ในจานผมมีทั้งพิซซ่าทั้งไก่ นั่งกินไปเรื่อยๆจนพิซซ่าหมดไปหนึ่งถาด ไก่ก็พร่องไปครึ่งถัง ผมเอามือลูบท้องเพราะเริ่มรู้สึกอิ่มก่อนจะดื่มน้ำ
“บอกให้กินเยอะๆ”
พี่แซทหันมาบอก แต่ผมส่ายหน้า ไม่ไหวแล้ว ผมอิ่มจนจุกแล้วเนี่ย
“มึงผอม รู้ตัวรึเปล่า”
พี่ควินบอกพร้อมกับจับข้อมือผม ไม่รู้ว่ามือเขาใหญ่หรือเพราะข้อมือผมเล็กกันแน่มันถึงไม่เต็มมือเขา
“น้ำหนักผมก็เท่าเดิมนะครับ ไม่ได้ลดลง”
ผมตอบเสียงเบาอย่างไม่มั่นใจนัก เพราะไม่ได้ชั่งน้ำหนักมานานแล้ว แต่ผมว่าตัวเองกินเยอะนะ ตั้งแต่ปิดเทอมมา ผมก็กินเยอะขึ้นกว่าเดิม ทั้งข้าว ทั้งขนม ก่อนนอนก็ดื่มนม ตื่นเช้ามาก็ดื่มนม แต่ไม่รู้ทำไมตัวผมยังเท่าเดิม
“ต้องอัดวิตามิน”
พี่แซทว่า แต่ผมตาโต แค่นึกถึงเม็ดวิตามินอันใหญ่ๆกับกลิ่นของมันผมก็อยากจะอ้วกแล้ว
“ไม่นะครับ ไม่เอา ผมไม่กินนะ ผมไม่ชอบวิตามิน”
ผมบอกรัวเร็ว ชักมือออกจากมือพี่ควินแล้วรีบลุกขึ้นทันที
“วิตามินมันมีประโยชน์”
เหมือนพี่แซทต้องการกล่อมให้ผมยอม แต่ผมก็ยังส่ายหน้าปฏิเสธ หันหลังให้พวกเขาแล้วรีบเดินกลับเข้าห้องตัวเอง
วิตามินบ้าบออะไร คอยดูนะ ถ้าพวกเขาบังคับให้ผมกิน ผมจะเหวี่ยงให้กระเจิงเลย!
ก็อกๆๆ
เสียงเคาะประตูห้องดังพอดีกับที่ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมา เดินไปเปิดก็เห็นพี่แซทยืนหน้านิ่งอยู่ ผมหลบให้เขาเดินเข้ามาในห้อง กำลังจะปิดประตูพี่ควินก็โผล่หน้าเข้ามา
“เพิ่งอาบน้ำเสร็จ”
พี่ควินถามพลางมองผมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“ครับ”
ผมตอบแล้วจับกระชับชุดคลุมไว้เพราะผูกสายชุดคลุมไว้หลวมๆ พอพี่ควินเดินเข้ามาในห้องผมก็ปิดประตู เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า
“จะ4ทุ่มแล้ว มัวทำอะไรอยู่ ทำไมเพิ่งอาบน้ำ”
พี่แซทถามเสียงเรียบ เขามองผมอย่างจับผิด
“เล่นเกมครับ”
ผมตอบไปตามตรงพลางเปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดนอน กินมาอิ่มๆจะให้รีบอาบน้ำเลยได้ยังไง มันก็ต้องนั่งย่อยก่อนสิ ผมเล่นเกมไปไม่ถึงชั่วโมงเลยนะ
“เฮ้ย! พี่แซท เล่นอะไรฮะ ตกใจหมดเลย”
ผมร้องเพราะจู่ๆเขาก็เข้ามากอดจากข้างหลังโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
“ไม่ต้องเปลี่ยนชุดหรอก”
ลมหายใจร้อนๆรินรดอยู่หลังท้ายทอยจนผมต้องย่นคอหนี
“พูดแบบนี้หมายความว่าไงครับ”
ผมจับแขนที่โอบรอบเอวออก หันไปมองหน้าคนพูด
“จะเปลี่ยนไปทำไม เดี๋ยวก็ต้องถอด”
พี่แซทกระตุกยิ้ม แต่ผมก้าวถอยหลัง เจตนาส่อออกทาทางสายตาขนาดนี้แล้ว ผมจะยืนนิ่งรอให้เขาเขมือบเหรอ!
“จะหนีทำไม กูไม่ได้จะฆ่ามึง”
ร่างสูงตามมารวบตัวไว้แน่น ผมน่าจะคิดได้นะ ว่าต้องให้หนีพวกเขายังไง ผมก็หนีไม่รอด!
“เดี๋ยวครับ เดี๋ยว”
ผมรีบบอกพลางยกมือขึ้นดันอกกว้างไว้จังหวะที่เขาก้มหน้าลงมาใกล้
“ทำไมทุกครั้งที่พวกกูจะกอด มึงต้องอิดออดด้วย”
น้ำเสียงจริงจังทำให้ผมชะงัก มองหน้าเขาอย่างไม่รู้จะตอบยังไงดี แขนแกร่งที่กอดรัดผมไว้คลายออกแล้วปล่อยผมในที่สุด ร่างสูงเดินไปนั่งตรงปลายเตียงหันหลังให้พี่ควินที่นอนกอดอกพิงหัวเตียงมองมาที่ผมอยู่ ผมจับกระชับชุดคลุม มองพวกเขาสลับกันไปมาอย่างประหม่า ถ้าผมถามออกไปตรงๆพวกเขาจะโกรธผมมั้ย แต่ผมอยากรู้จริงๆนะ
“เซ็กซ์ มันสำคัญกับพวกพี่มากเหรอครับ”
ถามออกไปแล้วผมก็เม้มปากแน่น รอฟังคำตอบ
“มานั่งนี่ แล้วกูจะตอบ”
พี่ควินสั่งให้ผมไปนั่งบนเตียงใกล้ๆเขา พอผมเดินไปนั่ง เขาก็ขยับเข้ามาใกล้
“มันจะไม่มีความหมายอะไรเลย ถ้าคนที่กูมีเซ็กซ์ด้วยไม่ใช่มึง”
ผมตาโตกับคำตอบ มองหน้าเขาอย่างไม่คาดคิดว่าเขาจะตอบแบบนี้
“ก่อนที่กูจะรู้จักมึง เซ็กซ์มันก็แค่เรื่องสนุกฆ่าเวลา ไม่ได้สำคัญอะไร”
นัยน์ตาคมที่มองผมนิ่งคล้ายจะสะกดให้ผมหลงเข้าไปในความคิดของเขา
“แต่พอได้รู้จักมึง เพราะมึงทำให้กูคิดว่าเซ็กซ์มันสำคัญ เฉพาะเวลาที่มึงอยู่ใกล้กู”
พูดจบเขาก็จับแขนผมดึงเข้าหาตัว กอดผมไว้หลวมๆ ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยมากกว่านั้น
“ที่นี่รู้หรือยัง ว่าเซ็กซ์มันสำคัญกับกูมั้ย”
ผมพูดไม่ออก ได้แต่ซุกหน้ากับอกกว้าง
“กูรู้ว่ามึงยังไม่ลืมเรื่องคืนนั้น แต่ช่วยพยายามลืมมันไปได้มั้ย”
ผมเผลอกำชายเสื้อเขาไว้แน่นที่เขาพูดถึงเรื่องในอดีต ความทรงจำเลวร้ายในคืนนั้น
“กูห้ามอารมณ์ตัวเองไม่ได้หรอกเวลามีเซ็กซ์กับมึง กูรู้ว่ามึงต้องเจ็บตัว แต่กูอยากให้มึงรู้ กูมีแค่มึงคนเดียว”
ผมผละจากอ้อมกอดพี่ควิน หันไปมองคนพูด พี่แซทจ้องตาผมอย่างจะบอกให้ผมเชื่อในคำพูดเขา
“ไปแต่งตัวแล้วก็เข้านอนซะ”
พี่ควินบอกพลางลูบแก้มผมเบาๆแล้วลงจากเตียง พี่แซทก็ตามเพื่อนไป ผมนั่งนิ่งคิดทบทวนคำพูดของพวกเขา ตาก็มองตามแผ่นหลังที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ จนประตูห้องเปิดและพวกเขากำลังจะก้าวออกไป ผมก็โพล่งขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ
“ถ้าพวกพี่เห็นว่าผมสำคัญ…แล้วมีผมแค่คนเดียว ทำไมคืนนี้…พวกพี่ไม่นอนกับผมล่ะฮะ”
ผมรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป รู้ว่าตัวเองยังมีสติ และรู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น สำหรับผม เซ็กซ์ไม่สำคัญหรอก แต่ที่ผมยอมพวกเขาโดยดี เพราะผมเชื่อในแววตาของพวกเขา แววตาที่บอกผมว่าสิ่งที่พวกเขาพูดคือความจริง
ผมสำคัญสำหรับพวกเขา และพวกเขามีผมแค่คนเดียว
เสียงลมหายใจสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าพวกเขาหลับไปแล้วหลังจากที่ยุ่งอยู่กับผมมาหลายชั่วโมง ผมมองมือพี่ควินที่วางทาบอยู่บนหน้าท้องแล้วหันไปมองแขนพี่แซทที่พาดเอวผมอยู่ พวกเขานอนเปลือยท่อนบน ท่อนล่างสวมแค่เบอร์เซอร์ ในขณะที่ผมนอนตัวเปล่าเปลือยไร้เสื้อผ้าติดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ผมจับผ้าห่มคลุมตัวให้พวกเขา ค่อยๆขยับลงจากเตียงเบาๆด้วยกลัวว่าพวกเขาจะตื่น หยิบชุดคลุมที่พื้นขึ้นสวม เดินช้าๆไปเข้าห้องน้ำ ผมถอดชุดคลุมพาดไว้บนราว มองรอยแดงช้ำเป็นจ้ำๆที่คอและหน้าอกผ่านกระจกบานใหญ่ที่สะท้อนให้เห็นตัวผม รอยนิ้วมือที่สะโพกทำให้หวนคิดถึงตอนที่พวกเขาบีบเคล้นมัน ผมส่ายหน้าแล้วอาบน้ำชำระล้างร่างกาย กัดฟันอดกลั้นความเจ็บเมื่อต้องสอดนิ้วเข้าไปภายในเพื่อเอาน้ำที่คั่งค้างอยู่ในตัวออก กว่าจะอาบเสร็จก็ใช้เวลานานพอสมควร
ก็อกๆๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
เสียงเคาะประตูตามมาด้วยเสียงเรียกทำให้ผมที่กำลังผูกสายชุดคลุมสะดุ้ง พอผมเปิดประตูห้องน้ำออกไปก็เห็นพวกเขาสองยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทีเคร่งขรึม
“ตื่นมาทำไมฮะ ทำไมไม่นอนต่อ”
ผมถามอย่างแปลกใจ ก็ตอนที่ผมลุกมา พวกเขายังนอนหลับสนิทอยู่เลย
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
พี่ควินถามคำเดิม ผมยิ้ม ดูออกว่าเขาเป็นห่วง
“ผมแค่อาบน้ำ ไม่ได้เป็นอะไรครับ”
“อาบน้ำทำไมไม่เรียก กูจะได้ช่วย”
“แค่อาบน้ำ ผมอาบเองได้ครับ”
ผมตอบพี่แซทอย่างอ่อนใจ ดูเหมือนพวกเขาจะกังวลว่าผมจะป่วย เพราะเกือบทุกครั้งหลังจากมีเซ็กซ์ ผมมักจะไข้ขึ้น
“เจ็บมากมั้ย”
พี่ควินถามพลางจับมือผม เขาพลิกดูข้อมือที่มีรอยนิ้วให้เห็นอยู่
“ไม่ครับ ผมไม่เจ็บ”
ผมยิ้มตอบ พี่ควินประคองหน้าผมไว้ เขาจูบเบาๆที่ปลายจมูกแล้วผละออกไป
“ไปนั่งรอ เดี๋ยวหยิบชุดให้”
พอพี่ควินเดินไปเอาชุดที่ตู้ให้ผม พี่แซทก็โอบเอวประคองให้ผมเดินไปนั่งที่เตียง
“ไม่เห็นต้องยุ่งยากเลย ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
ผมบอกพี่ควินอย่างไม่เข้าใจ ทำไมพวกเขาต้องทำเหมือนผมเป็นเด็ก ผมโตแล้วนะ ดูแลตัวเองได้
“ถอดชุดคลุมให้กูดูหน่อย มีรอยตรงไหนบ้าง จะได้ทายา”
“พี่แซท”
ผมเรียกเขาอย่างเหนื่อยใจ นี่เขาไม่ฟังที่ผมพูดเลยใช่มั้ย
“ถอดเร็วๆ ทายาแล้วจะได้เปลี่ยนชุด จะได้นอนสักที”
พี่ควินบอกพลางเดินเข้ามานั่งลงข้างๆผม ในมือเขาถือชุดนอน แถมยังเป็นชุดโปรดที่ผมชอบใส่บ่อยๆด้วย ผมถอนหายใจ ยอมถอดชุดคลุมออก พี่แซทเอี้ยวตัวไปหยิบหลอดยาบนโต๊ะข้างหัวเตียง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเตรียมการไว้ตอนที่ผมกำลังอาบน้ำอยู่
“เจ็บมั้ย”
พี่แซทถามแล้วค่อยๆป้ายยาทาบนรอยช้ำเป็นจ้ำๆที่คอและอก ผมส่ายหน้า เม้มปากแน่น
“กินยากันไว้ด้วย เพื่อไข้ขึ้น”
ผมมองตามพี่ควินเดินไปหยิบแผงยาพาราฯบนโต๊ะ เขาแกะออกมา2เม็ดแล้วหยิบแก้วน้ำยื่นให้
ผมรับมา กลืนเม็ดยาลงคอตามด้วยน้ำแล้วส่งแก้วคืนให้ พี่แซทยังทายาให้ผมไม่เสร็จ เขาดูตั้งใจและเบามือจนผมอดยิ้มไม่ได้
“อ้าขา”
“ที่ขาไม่ต้องทาหรอกครับ เดี๋ยวมันก็หายเอง ทาแค่นี้ก็พอ ผมง่วงแล้ว”
ผมบอกเสียงเบา ยื่นมือไปขอชุดนอนจากพี่ควิน
“เดี๋ยวกูช่วยใส่”
“ไม่ต้องครับ ผมใส่เองได้ อย่าทำเหมือนผมเป็นเด็กได้มั้ย ผมโตแล้วนะ”
ผมว่าพี่แซทเสียงขุ่น เปิดเทอมนี้ผมก็ได้เป็นรุ่นพี่ปี2แล้ว ไม่ใช่เด็กมอปลายเหมือนเมื่อก่อน
“ยังไงมึงก็เด็กกว่ากู”
ผมเบ้ปากใส่พี่แซท เขาเก็บหลอดยาวางไว้ที่เดิม ถอยห่างออกไปให้ผมใส่ชุดนอนได้สะดวก
พอจัดการตัวเองเสร็จโดยมีพวกเขานั่งมองอยู่ ผมก็คลานไปคว้าผ้าห่มมาคลุมตัว นอนตะแคงหันหลังให้พวกเขา
“ปิดไฟด้วยครับ จะนอนแล้ว”
ไฟในห้องดับทันทีที่ผมพูดจบ เสียงยวบของเตียงบอกให้รู้ว่าพวกเขาขึ้นมานอนขนาบข้าง ผมซุกหน้ากับผ้าห่ม รับรู้ได้ถึงแรงกอดรัดตามมา
“ผมไม่ใช่หมอนข้างนะ พวกพี่กอดแบบนี้ แล้วผมจะพลิกตัวยังไง”
“พลิกไม่ได้ก็มานอนบนตัวกู”
“พี่แซท!”
ผมแหวขึ้น เอาเปรียบผมไปตั้งเยอะแล้วยังจะมาหื่นอีก
“ได้นอนบนเตียงเดียวกัน ถ้าไม่ได้กอดมึง กูจะนอนหลับได้ยังไง”
พี่ควินบอกพร้อมเพิ่มแรงกอดแน่นขึ้น ผมเม้มปาก คลำหาแขนเขาแล้วหยิกไปทีนึงจนเขาสะดุ้ง
“นอนได้แล้วครับ ถ้ามีเสียงใครพูดขึ้นมาผมจะโกรธจริงๆด้วย”
-------------------------------------------------
ในที่สุดก็จบตอนนี้ได้ :hao5: :katai1: :z3:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามนะคะ :กอด1:
ตอนต่อไปจะมีตัวละครสำคัญโผล่มาคนนึง :hao3:
บอกเลย คนนี้มาแรงงงส์ :impress2: :z1:
เพราะเขาคือคนที่จะจบเรื่องนี้ :laugh:
-
อะไรอ่าาาาา ยังหวานไม่ทันอิ่ม ขมจะมาละ :sad4:
-
ตอนนี้หวานแบบกรุบกริบ น่ารักกกก
ใครจะมาจบ ใครจะมาน่อออ อยากรู้จริงๆ
-
จะว่ายังไงดีล่ะ ตอนหน้าไม่กล้าเข้ามาอ่านแน่ๆ เจอสปอยแบบนี้
ตั้งแต่อ่านมามีตอนนี้กับตอนไปทะเล ทำเรายิ้มตามได้อะ
-
ตอนนี้หวานๆ ตอนหน้าใครจะมาแรงอีกล่ะเนี่ย :katai1:
-
กรี๊ดดดดด น้องต้าร์น่ารักอ่า พี่ควิน พี่แซท กูแลอย่างดีเยี่ยม เริศคร่า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ห้ะ มาต่อเเล้ว :a5: :a5:
เหมือนต้าจะรักแซทกับควิน แต่ก็เหมือนจะเกลียดด้วย
ทั้งรักทั้งเกลียดสินะ :heaven :heaven
-
ชอบจัง อยากให้จบแบบมีความสุขจัง :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
เหอะ ๆ คนเขียนค่า อย่าหวานมากนักสิค่า เพราะจำได้ว่า เรื่องนี้ จบแบบดราม่าแน่ ๆ
ถ้าหวานมาก ๆ แล้วเดียวจะทำใจไม่ได้ในตอนจบอ่ะคะ
-
อร้ายยยย ขอฉากหวีดหวานอีกได้ป่าววววววว
-
กว่าจะพูดกันรู้เรื่อง
แต่บางเรื่องมันก็ยากจะลืมนะพ่อ
รออ่านต่อ และขอบคุณจ้า
-
คนที่จะมาจบเรื่องนี้!?
เขาคนนั้นคือใคร? ตัวละครใหม่?
แอร๊งงงง อยากรู้ใจจะขาด 5555 :hao7:
แสดงว่านี่ใกล้จะจบแล้วสินะ
หลังจากหวานก็จะกลายมาเป็นขมอีกแล้วสิเนี่ย
กระซิกๆๆๆ :hao5:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คนนั้นจะมาจบเรื่องนี้... :katai5:
ใครหว่า :really2:
-
พอจะหวานกล้อมแกล้มปะล่อมปะแล่มไปได้ แต่มันก็ยังหน่วงๆในใจ(คนอ่าน)อยู่ดี
ที่จริงปี2ก็ไม่ได้โตมากหรอก ดูจากต้าร์แล้วเหมือนกับพยายามจะโตมากกว่า 555
คนที่จะมาจบเรื่องนี้...... คงไม่ใช่จะเอาปืนมายิงนะ!! คว่ำโต๊ะเลยนะแบบนั้นอ่ะ //โดนตบ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
อ่านแล้วรู้สึกดี...
แต่พออ่านที่ไรเตอร์แอบสปอยแล้วมันวูบๆ ทั้งๆ ที่คิดเอาไว้ตลอดว่า ควินกับแซทสมควรให้รับบทเรียนแล้วเเท้ๆ เฮ้อ
-
ตอนนี้น่ารัก :mew1: แต่พอคิดถึงตอนจบก็ :z3:
-
ใครหนอที่จะมาจบเรื่องนี้น่ะ :a5: :a5: อยากรู้จัง :hao6: :hao6: อยากให้จบเหมือนกันน่ะ เพราะรู้สึกว่ามันจะถึงทางตันแล้วน่ะ :mew2: เศร้าจัง :mew2:
-
เริ่มน่าร๊าาากขึ้นแล้วๆๆๆๆๆ
ดูแลน้องดีๆนะ
-
อ๊ายยยยยย~
ตอนนี้หวานเว่อร์ น่ารักเว่อร์ กรี๊ดแตกไปสามโลก
แม้ว่าฉากเอ็นซี(ของดิช้านนนนนน) จะถูกตัดออกไป 55555
พี่แซทพี่ควินรักและห่วงใยน้องตาร์มากๆๆๆๆๆ รักกันนะ รักกันๆๆ
แล้วใครจะมาอีกละเนี่ย เดาไม่ถูกเลยแฮะ รออ่านต่อแล้วกันค่ะ
-
ตอนนี้เป็นตอนที่อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆๆ เลย สงสัยต้องอ่านซ้ำหลายรอบ ๆๆๆ เป็นครั้งแรกเลยที่ต้าร์ ไม่โดน 2 หนุ่มบังคับ ยอมโดยสมัครใจ น้องตาร์น่ารักจริงตอนนี้ กำลังอ่านยิ้มอยู่ดี ๆๆ คนเขียนมา สปอยตอนต่อไปเริ่มเครียด คนที่จะมาจบเรื่องนี้ต้องเป็น เนส แน่เลย ลุ้น รอตอนต่อไปค่ะ
ควิน กับ แซท เริ่มน่าสงสารหน่อยหนึงและ ที่จริงอยากอ่านใน Part ของควิน กับแซท บ้างเหมือนกันนะค่ะ +1 ให้กำลังใจคนเขียนสู้ ๆๆ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
แบบนี้ก้อน่ารักกันไปอีกแบบ อิอิ
-
ตามอ่านรวดเดียววันเดียว
เสียใจที่ไม่จบแบบแฮปปี้
แต่ก็ดีใจที่นักเขียนยึดพล็อตตนเอง
หลายๆครั้งนักเขียนบางท่านก็แต่งตามกระแส
คือแต่งตามใบสั่งไรงี้ -เรารู้สึกแย่-
เพราะเราอยากอ่านผลงานที่มาจากสิ่งที่นักเขียนอยากเขียน
ขอบคุณนะ สนุกดี ชอบมาก :)
-
อ่านครบจนได้ ให้ 3 คำ "หวาน แอบ ดิบ" มันเปงอะไรที่อธิบายยากเหลือเกิน
จะรออ่านต่อปายยย
-
หวานกันจริงเชียว
-
HEARTBREAKER
49
(80%)
เคยหงุดหงิดไหมครับ เวลาที่ต้องการคุยธุระสำคัญ แต่คนคนนั้นกลับไม่อยู่ หายตัวไปไหนไม่รู้ ติดต่อก็ไม่ได้ ผมกำลังตกอยู่ในสภาพนั้นเลย กำลังหงุดหงิด และเริ่มจะพาลใส่ลูกน้องของพวกเขา ผมไม่ได้นับว่ากี่วันแล้วที่พวกเขาหายไป แต่จำได้ว่าตั้งแต่คืนที่ผมยอมมีเซ็กซ์กับพวกเขาโดยดี เช้าวันรุ่งขึ้นผมก็ไม่เห็นพวกเขาแล้วจนกระทั่งตอนนี้ อังเดรกับอะดอนิสก็ไม่ยอมเปิดปากบอกอะไรเลย คงเพราะเห็นผมไม่ได้ถาม แต่ถึงไม่ได้ถามก็น่าจะบอกไม่ใช่เหรอ ถ้าพรุ่งนี้ผมไปมหา’ลัยโดยไม่ได้บอก พวกเขาต้องโวยวายแน่ๆ แต่จะมาโทษผมไม่ได้นะ ในเมื่อพวกเขาขาดการติดต่อไปเอง!
“คุณหนู“
ผมหันไปมองตามเสียงเรียก อังเดรเดินเข้ามาค้อมศีรษะให้อย่างนอบน้อม แต่ผมชักสีหน้าใส่เขา
“มีอะไร”
ผมถามเสียงห้วน ยอมรับว่าตัวเองนิสัยเสียที่พาลใส่คนอื่นไปทั่วแบบนี้ ก็มันหงุดหงิดนี่น่า!
“บอสสั่งให้พาคุณหนูไปหาที่โชว์รูมครับ”
ผมตาโตทันทีกับคำว่าบอส หน็อย! ติดต่อมาได้แล้วเหรอ คนบ้า!
“พาผมไปหาเขาเดี๋ยวนี้เลย”
ผมเค้นเสียงบอกแล้วเดินนำอังเดรออกไปนอกบ้าน คอยดูนะ เจอหน้าเมื่อไหร่จะเหวี่ยงให้เละเลย!
โชว์รูมรถสปอร์ตนำเข้าจากต่างประเทศตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ผมมองมันอย่างงุนงง ไม่เข้าใจว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่ แต่เสียงเรียกของอังเดรก็ทำให้ผมหลุดจากภวังค์แล้วเดินตามเขาไป พอเข้ามาข้างในตึก สิ่งแรกที่ผมมองหาคือเจ้าของร่างสูง แต่คนที่ผมเจอกลับเป็น
“อ้าว! น้องต้าร์ มาแล้วเหรอ”
“พี่พอล”
ผมเรียกชื่อเขาอย่างแปลกใจ
“มานี่ มานั่งกับพี่ เดี๋ยวพวกมันก็ลงมา”
พี่พอลกวักมือเรียก ผมเดินไปหาเขา นั่งลงที่โซฟาบุหนัง พี่พอลยิ้มกว้างแล้วหันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานสาวให้ผม
“พี่พอลมาทำอะไรที่นี่เหรอฮะ”
“พี่เอารถมาขาย พอดีซี้กับลูกชายเจ้าของโชว์รูมนี่ ฮ่าๆๆ”
พี่พอลหัวเราะร่า ผมพยักหน้ารับรู้แล้วมองไปรอบๆบริเวณ มีรถสปอร์ตหลายสัญชาติจอดโชว์อยู่เต็มฟลอร์ แต่ยังไม่มีลูกค้า คงเพราะโชว์รูมยังไม่ถึงเวลาเปิดบริการ
“พอล ไอ้แชมป์เรียก”
เสียงคุ้นเคยเรียกให้ผมหันขวับ พี่แซทเดินลงบันไดมาจากชั้น2 เขามองผมนิ่ง ผมก็จ้องเขานิ่งเช่นกัน จนเขาเดินเข้ามาใกล้ ผมก็หันหน้าหนีแต่หางตายังเหลือบมองอยู่
“ทำไมวะ มันจะให้กูเพิ่มอีกล้านหรอ”
“ไม่รู้มัน มึงขึ้นไปคุยกันเอง”
“เออๆ”
พอพี่พอลเดินขึ้นบันไดไป พี่แซทก็นั่งลงข้างๆ แต่ผมก็ยังไม่หันมามองเขา จนกระทั่งแขนหนักๆพาดลงที่บ่าพร้อมกับลมหายใจร้อนๆเป่ารดที่ใบหูจนขนลุกผมเลยหันไปมอง
“’งอนอะไร”
“เปล่า”
ผมส่ายหน้า พี่แซทกระตุกยิ้ม โน้มหน้าลงมาโขกหน้าผากชนกับหน้าผากผมเบาๆ
“กูติดงานเลยไม่ได้โทรบอก ไอ้ควินก็เหมือนกัน”
“นั่นมันเรื่องของพวกพี่ ไม่เกี่ยวกับผม”
บอกเลยว่าผมโคตรพาล ก็คนมันยังไม่หายโกรธ
“เออ ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยว”
พี่แซทว่าพลางผละหน้าออกไป เขาลุกขึ้นแล้วฉุดให้ผมลุกตาม
“เลือกเอา อยากได้คันไหน”
“อะไรนะครับ”
ผมถามย้ำอย่างไม่แน่ใจว่าฟังผิดหรือเปล่า
“กูบอกให้มึงเลือก ชอบคันไหนก็บอก”
ให้เลือกรถสปอร์ตคันเป็นสิบล้านอัพเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว!
“จะซื้อให้ผมทำไมครับ ในเมื่อพวกพี่ก็ขับรถไปรับไปส่งผมอยู่แล้ว”
ผมถามพลางมองหน้าเขาอย่างสงสัย อย่างพวกเขาน่ะเหรอจะยอมปล่อยให้ผมขับรถไปไหนมาไหนคนเดียว ขนาดพวกเขาไม่อยู่ยังสั่งให้ลูกน้องมาคอยคุมผมเลย
“ไม่ชอบเหรอ มึงจะได้มีรถเป็นของมึงเอง อยากไปไหนก็ไป”
“พูดเหมือนพวกพี่ยอมปล่อยให้ผมไปงั้นแหละ”
ผมพูดกับตัวเองแต่คงเผลอพูดดังไปหน่อย พี่แซทเลยสวนกลับเสียงเข้ม
“ถ้าไม่ยอมปล่อยกูจะบอกให้มึงเลือกรถอยู่นี่เหรอ”
ผมมองตามร่างสูงเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม ปล่อยให้ผมยืนอยู่คนเดียว ผมยิ้มที่ในที่สุดพวกเขาก็เริ่มคิดได้ อย่างน้อยผมก็ได้อิสระเพิ่มขึ้นมาอีกอย่างแล้ว
“สนใจคันไหน เชิญเลือกดูได้ตามสบายเลยนะคะ”
พนักงานสาวสวยเดินเข้ามาบอกผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ผมยิ้มตอบเธอแล้วเดินแยกมาดูรถทางขวามือ มีคันไหนที่ราคาถูกสุดในโชว์รูมบ้าง ผมจะเอาคันนั้นเลย เพราะแต่ละคันที่เห็นผ่านตาไปนี่ประเมินราคาแล้วต้องขายบ้านพร้อมที่ดินมาซื้อกันเลยทีเดียว
“อัลฟา โรมิโอมั้ย เหมาะกับมึงดี”
ผมหันไปมองตามเสียงคุ้นเคยที่เอ่ยแนะนำรถให้ พี่ควินยืนกอดอกยกยิ้มบางๆให้ผมอยู่ตรงหน้า
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“เมื่อกี้ เลือกได้ยัง จะเอาคันไหน”
“เลือกรถนะครับ ไม่ใช่ขนม จะได้ชี้เอาง่ายๆ”
ผมว่า ได้ยินเสียงพี่ควินหัวเราะ เขาเดินมาโอบเอวผมแล้วพาเดินไปดูอีกทางซึ่งเป็นพวกรถสปอร์ตเฟอร์รารี่ แลมเบอร์กินี่ ออดี้
“ถ้าจะเอาอัลฟา ต้องรอปลายปี”
“ผมไม่เอาหรอกครับ แพงขนาดนั้น”
“มันก็แพงทุกคัน”
“แล้วทำไมไม่พาผมไปดูที่โชว์รูมธรรมดาล่ะครับ”
“มีเพื่อนเป็นลูกเจ้าของโชว์รูม ซื้อคันไหนมันก็ลดให้อยู่แล้ว จะไปดูที่อื่นทำไมให้เสียเวลา”
“บอกตามตรงนะครับ ผมอยากได้รถแบบธรรมดามากกว่า”
“ถ้าเบื่อแล้วอยากขายทิ้ง รถสปอร์ตมันขายได้ราคามากกว่า”
หัวการค้าจริงๆ ผมถอดหายใจอย่างปลงกับความคิดเขา เอาเถอะ ยังไงซะก็ไม่ใช่เงินผมอยู่แล้วนี่ จะต้องเดือดร้อนอะไร ในเมื่อพวกเขาเต็มใจซื้อให้ผมเอง
“มีคันไหนที่ราคาต่ำกว่าแปดหลักบ้างครับ”
พี่ควินนิ่งไปอย่างใช้ความคิดก่อนจะพาผมเดินไปที่รถสปอร์ตออดี้สีขาว
“คันนี้มั้ง เฉียดๆสิบล้าน”
“ถูกที่สุดในโชว์รูมแล้วใช่มั้ยฮะ”
ผมถามย้ำอีก
“อืม”
พอได้ยินคำยืนยัน ผมก็ชี้นิ้วที่รถคันนี้ทันที
“งั้นผมเอาคันนี้ครับ”
พี่ควินยิ้มมุมปาก เขาดีดหน้าผากผมแล้วเดินไปหาพี่แซท คุยกันพักนึงพี่แซทก็เดินขึ้นไปชั้น2
พี่ควินเดินไปหาพนักงานคนที่แนะนำให้ผมเลือกดูรถได้ตามสบาย เห็นเธอพยักหน้าให้พี่ควินแล้วก็เดินแยกไป พอเขาเดินกลับมาหา ผมก็ถามอย่างสงสัย
“คุยอะไรกันเหรอครับ”
“เอากุญแจรถมาให้ลองขับไง จะเอาคันนี้ไม่ใช่เหรอ”
“อ๋อ ครับ”
ผมพยักหน้างึกงัก ยืนรออยู่สักพักพนักงานสาวคนเดิมก็เดิมยิ้มหวานเข้ามาพร้อมพวงกุญแจรถในมือ เธอยื่นมันให้ผม
“ด้านหลังโชว์รูม มีสนามให้ลองขับทดสอบสมรรถภาพรถนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
“ยินดีค่ะ”
“ไม่ต้องลองก็ได้มั้งครับ ขับกลับบ้านเลยดีกว่า”
“ตามใจ เอากระเป๋าตังค์มาหรือเปล่า”
“ไม่ได้เอามาครับ”
“อังเดร”
พี่ควินหันไปเรียกอังเดรที่เดินผ่านมาพอดี
“กลับไปที่บ้าน เอากระเป๋าตังค์กับทะเบียนบ้านของต้าร์มา ด่วนนะ”
“ครับ”
อังเดรรับคำแล้วหันมามองผมที่ยืนเอ๋ออยู่แป็ปนึงก่อนจะรู้ตัวว่าต้องเอาเอกสารสำคัญมาเพื่อทำการซื้อรถคันนี้ ผมยิ้มขอโทษอังเดรที่ยืนรออยู่แล้วรีบบอกถึงตำแหน่งของสำคัญ
“กระเป๋าตังค์อยู่ในห้อง ทะเบียนบ้านน่าจะอยู่ในตู้เก็บเอกสารในห้องใหญ่ อังเดรบอกให้คุณป้าหาให้ก็ได้ ท่านรู้ว่าอยู่ตรงไหน”
“ครับ”
พออังเดรออกไปแล้ว พี่ควินก็พาผมขึ้นไปบนชั้น2ของโชว์รูมที่ตกแต่งแยกเป็นกึ่งสำนักงานกับส่วนของห้องพัก
“นั่นไงมันมาแล้ว นั่งเว้ยนั่ง พวกมึงนี่เป็นเพื่อนที่น่ารักจริงๆ เอาเงินสดๆมาซื้อรถกูคันแรกของเดือนนี้เลย ฮ่าๆๆ”
ผมไม่รู้ว่าคนที่พูดอยู่เป็นใคร แต่ที่แน่ๆเขาเป็นเพื่อนพี่แซทกับพี่ควินและพี่พอลด้วย
“สวัสดีครับน้องต้าร์ พี่ชื่อแชมป์นะครับ เป็นไงบ้างครับ รถสวยถูกใจมั้ย”
พอผมนั่งลงได้สักพักเขาก็เอ่ยแนะนำตัว ผมเลยยิ้มแล้วตอบกลับอย่างเป็นมิตร
“ครับ รถสวยทุกคันเลย”
“น้องเขาก็ต้องบอกว่าสวยอยู่แล้วสิวะไอ้แชมป์ รถมึงแต่คันไม่ใช่บาทสองบาท ฮ่าๆๆ”
พี่พอลที่นั่งอยู่ข้างๆเขาพูดขึ้น
“เดี๋ยวพี่จะลดให้น้องต้าร์เป็นกรณีพิเศษเลย พร้อมของแถมอีกเพียบ ถ้าน้องต้าร์อยากแต่งรถเพิ่มบอกนะครับ โชว์รูมพี่มีบริการแต่งรถครบวงจร อะไหล่อย่างดี เกรดเอ นำเข้าทุกชิ้น คิดราคากันเอง”
“หยุดพล่ามได้แล้วมึง พูดไปพูดมาแม่งก็ขายของอยู่ดี”
พี่แซทว่าเพื่อนหน้านิ่ง แล้วหันมามองผม
“มานี่”
ผมมองพี่ควิน เขาพยักหน้า ผมเลยลุกขึ้นไปนั่งข้างๆพี่แซท
“กูยอมมึงขนาดนี้แล้ว ก็อย่าดื้อกับกูให้มากนัก เข้าใจมั้ย”
พี่แซทกระซิบบอก ผมขึงตาดุใส่เขา
“ไม่ได้อยากได้สักหน่อย”
“แต่กูอยากให้”
“ทำอะไร ชอบหวังผลอยู่เรื่อย”
ผมมองเขาหน้านิ่ง คิดว่ารวยแล้วจะเอาเงินซื้ออะไรก็ได้ตามใจเหรอ
“เลิกพยศสักที กูเอาใจมึงไม่ถูกแล้ว”
“ผมพยศตรงไหน อย่ามาชวนทะเลาะนะ”
ผมเริ่มขึ้นเสียงใส่เขาอย่างไม่พอใจ ลืมไปว่าตอนนี้ไม่ได้มีแค่ผมกับเขาสองคน พอนึกขึ้นได้ผมก็หันไปขอโทษพี่แชมป์กับพี่พอล
“ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ตามสบายนะ”
พี่แชมป์ว่า เขายิ้มแล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องทำงาน
“หุบปากไปเลยแซท มึงนี่ยังไงวะ ชอบหาเรื่อง”
พี่ควินพูดขึ้น เขาดูหงุดหงิด ผมกลัวว่าพวกเขาจะทะเลาะกันเหมือนวันนั้นเลยรีบพูดดักไว้ก่อน
“อย่าทะเลาะกันต่อหน้าผมนะ”
เงียบ…พวกเขานั่งเงียบ ไม่เว้นแม้แต่พี่พอลที่ชอบสร้างเสียงหัวเราะอยู่เสมอ ผมเลยพูดแก้สถานการณ์ให้กลับมาเป็นปกติด้วยการชวนพี่พอลคุย
“เอ่อ…ผมต้องเซ็นเอกสารก็เสร็จใช่มั้ยครับพี่พอล”
“อ่า…ใช่ครับ ซื้อรถเงินสดไม่ยุ่งยากอยู่แล้ว”
“งั้นระหว่างรออังเดรไปเอาของ ผมลงไปเดินเล่นข้างล่างนะครับ”
ผมบอกแล้วลุกขึ้น พี่ควินกับพี่แซทยังคงนั่งเงียบอยู่ ผมเลยเดินออกมา ได้ยินเสียงเดินตามหลังมา ผมนึกว่าเป็นพวกเขา แต่ผิดคาด กลับเป็นพี่พอลที่เดินตามมา
“แปลกนะ ปกติพี่ไม่เคยเห็นพวกมันยอมใครเลย คงมีน้องต้าร์คนเดียวที่มันยอม”
ผมหัวเราะกับหัวข้อสนทนาที่พี่พอลชวนคุย
“ปกติพวกเขาก็ไม่ยอมหรอกครับ มีช่วงหลังๆมานี่แหละที่พวกเขายอมลงให้ผมบ้าง”
เราเดินคุยกันจนสุดทางลงบันได ผมเดินนำไปนั่งที่โซฟา พี่พอลนั่งลงข้างๆ เขายิ้มแล้วหันมามองผม
“บอกตามตรงนะ พี่ยังไม่เคยเห็นพวกมันจริงจังกับใครเหมือนกับต้าร์เลย ตอนแรกพี่คิดว่าพวกมันคงเล่นๆ ไม่ได้จริงจังอะไรเหมือนที่ผ่านมา แต่ผิดคาด พวกมันคิดจริงจังกับต้าร์จริงๆ”
“โชคดีหรือโชคร้ายของผมก็ไม่รู้นะฮะ”
ผมบอกยิ้มๆ
“พี่รู้ว่าสันดานพวกมันไม่ใช่คนดี แต่ลองพวกมันคิดจริงจังกับใครสักคน เชื่อพี่เถอะ พวกมันจะซื่อสัตย์กับต้าร์ไปจนวันตาย”
“โห ขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ผมถามกลั้วหัวเราะ
“ใช่ พวกมันเคยบอกพี่นะว่าต้าร์ไม่เหมือนคนอื่น พี่ก็ได้เห็นกับตาแล้ว ว่าต้าร์ไม่เหมือนจริงๆ”
“ยังไงครับ ผมไม่เหมือนกับคนอื่นยังไง”
“ก็…ต้าร์ไม่ได้เข้าหาพวกมันก่อน ไม่ได้เต็มใจคบกับพวกมันตั้งแต่แรก”
“แล้วพวกเขาได้บอกพี่พอลรึเปล่า ว่าพวกเขาข่มขืนผมทำไมทั้งๆที่ผมไม่ได้เต็มใจ”
พี่พอลอึ้งไปกับคำพูดผม แต่ผมเค้นยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต
“อย่าตอบให้ผมขำนะครับว่าที่พวกเขาทำเพราะรักผม สำหรับผม นั่นไม่ใช่ความรัก แต่มันคือความเห็นแก่ตัว”
พี่พอลยังนั่งเงียบ ผมได้ยินเสียงเขาถอนหายใจยาว สักพักเขาก็หันมายิ้มจางๆให้ผม
“พี่ตอบแทนพวกมันไม่ได้หรอก ว่าที่พวกมันทำแบบนั้นเพราะอะไร พี่บอกต้าร์ได้แค่ว่า ตอนนี้พวกมันรักต้าร์ รักต้าร์มากจริงๆ”
ผมยิ้มตอบโดยไม่พูดอะไร
“พี่ขอถามต้าร์ตรงๆได้มั้ย ต้าร์รักพวกมันรึเปล่า”
พี่พอลจ้องตาผมด้วยใบหน้าจริงจัง ดูท่าทางเขาจะรักเพื่อนมาก ถึงได้เป็นห่วงความรู้สึกกันขนาดนี้
“ในเมื่อพี่ถามผมตรงๆ ผมก็จะตอบพี่ตรงๆ ผมยอมรับครับ ว่าผมเคยคิด เคยคิดว่าสักวันนึงจะรักพวกเขาได้ แต่จนกระทั่งตอนนี้ ความรู้สึกนั้นยังไม่เกิดขึ้น หัวใจผมมันบอกแบบนี้”
พี่พอลพยักหน้า เขาประสานมือไว้บนตัก มองไปข้างหน้า แล้วพูดประโยคที่สะกิดใจผม
“พี่รู้นะว่าพวกมันรู้ตัวว่าต้าร์ไม่ได้รักพวกมัน แต่พวกมันก็ยังทนโง่ ทนเจ็บ ทั้งต้าร์ทั้งพวกมันก็เจ็บไม่ต่างกันหรอก”
“ถ้ารู้ว่าตัวเองเจ็บแล้วทำไมไม่ปล่อยไปล่ะครับ”
ผมถามอย่างเลื่อยลอยไม่ได้หวังว่าเขาจะตอบ
“เพราะรักไง เพราะคิดว่าสักวันต้าร์อาจจะรักพวกมันบ้าง ก็เหมือนที่ต้าร์บอกพี่ ว่าต้าร์เองก็เคยคิดว่าสักวันจะรักพวกมันได้”
“เข้าใจยากจังเลยนะครับ ไอ้ความรักเนี่ย รักก็เจ็บ ไม่รักก็เจ็บ”
“ใช่ ความรักแม่งเข้าใจยาก ฮ่าๆๆ แต่ก็นะ ถ้ารักกันก็ดี พี่ก็อยากให้ต้าร์เปิดใจ ลองให้โอกาสเพื่อนพี่บ้าง ลืมอดีตเหี้ยๆของพวกมันซะแล้วอยู่กับปัจจุบันดีกว่า”
พี่พอลตบไหล่ผมเบาๆแล้วลุกขึ้นยืน เขาเดินกลับขึ้นไปชั้น2 ทิ้งให้ผมนั่งคิดทบทวนคำพูดเขาอยู่คนเดียว
ถ้าวันนึงผมเกิดรักพวกเขาขึ้นมา มีใครรับประกันได้บ้างมั้ย ว่าพวกเขาจะไม่ทำให้ผมเสียใจ ไม่ทำให้ผมเจ็บปวด ไม่ทำร้ายผมด้วยวิธีการป่าเถื่อนแบบนั้นอีก ยอมรับว่าผมยังไม่ลืมเหตุการณ์เลวร้ายในคืนนั้น มันยังเป็นเรื่องเดียวที่ยังค้างคาอยู่ในความทรงจำ ต่อให้อยากลืมแค่ไหน อยากจะลบมันออกไปยังไง ภาพความโหดร้ายเหล่านั้นก็ยังฝังอยู่ในจิตใจ ผมเฝ้าบอกให้ตัวเองลืมมันไปซะ แต่มันก็ลืมไม่ได้สักที ผมเหนื่อยนะที่ต้องเป็นแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังต่อสู้อยู่กับอะไร วันเวลาที่ผ่านมาทำให้เรื่องนั้นกลายเป็นอดีต แต่อดีตก็ยังตามมาหลอกหลอนผมในปัจจุบัน หนียังไงก็หนีไม่พ้น
ผมจะรักพวกเขาอย่างเต็มหัวใจได้ยังไง ในเมื่อความทรงจำเลวร้ายเหล่านั้นยังตามมาหลอกหลอนผมอยู่
----------------------------------------------------------------
ยังไม่จบตอนนะคะ :katai1: ยาวมหาศาลอีกตามเคย :laugh:
พยายามไม่ให้มันหน่วงแล้วนะ แต่ทำไม่ได้จริงๆ :o12:
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และการติดตามนะคะ :กอด1:
เรื่องนี้ดำเนินมาใกล้จะถึงปลายทางแล้ว (ยาวนานเหลือเกิน) :mew5:
ตอนจบจะไม่มีคำว่า The end หรือ Fin นะคะ บอกไว้ก่อนเลย :z2:
เรื่องนี้จะจบแบบโดนประณาม กร้ากกกกกก แค่คิดก็สยองแล้ว :sad4:
เจอกันอีกครึ่งทีเหลือคร้าบบบบ :bye2:
-
:z13: หน่วงเหลือเกิน
-
ตอนที่แล้วบอกว่ามีตัวละครสำคัญโผล่มาตอนนี้ ใช่แชมป์รึเปล่า ตอนนี้ดูหน่วงๆ แต่ก็ดีใจแทนต้าที่แซทกับควินให้อิสระนิดนึง
รออีก 20% นะ :mew1:
-
งั้นกด Delete ไปเลย 5555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ชักจะกลัวตอนจบแล้วสิเนี้ย
:z3:
-
ถามได้ตรงใจมากเลย ต้าร์รักพวกมันหรือเปล่า ความคุ้นเคยและความเคยชินมันไม่ได้เป็นบ่อเกิดของความรักเสมอไป รักคือรัก ไม่รักคือไม่รัก ยิ่งมีประเด็นแบบน้องต้าร์ เราว่าใจมันรักไม่ลงหรอก
ควินกับแซททะเลาะกัน นี่อาจเป็นหนึ่งในสาเหตุที่จบแบบแบดเอนด์หรือเปล่า เพื่อนสนิทกันก็จริง ชอบอะไรเหมือนๆกัน แต่ก็ไม่ใช่คนเดียวกัน ต้องมีชีวิตและความคิดที่แตกต่างกันออกไปบ้างแหละ ที่ทะเลาะกันในตอนนี้ อาจจะดูเป็นอะไรเล็กน้อย แต่เชื่อเถอะว่าคนปกติต้องมีอะไรเก็บในใจบ้างแน่นอน
ว่าแต่คนที่จะมาจบเรื่องนี้ออกมาหรือยังนะ จบแบบโดนประณามนี่ชักจะหวาดเสียว ตอนจบนี่บอกล่วงหน้าด้วยนะว่านี่ตอนสุดท้าย จะได้ทำใจสัก 10 วิ 555
รอตอนถัดไปค่า
-
เราก้อเชียร์ให้น้องต้าร์ลืมอดีตที่เจ็บๆๆ แล้วมาอยู่กับปัจจุบันให้ได้เน้อ
พี่ควินกะพี่แซทก้อแสดงให้ต้าร์ได้เห็นหลายครั้งแล้วนะว่ารักต้าร์มากแค่ไหน
เอาเป็นว่า...เอาใจช่วยทั้งสองฝ่ายล่ะกัน(แอบเอียงมาทาง2หนุ่มนิดนึง)555
-
:katai1: จบแบบโดนประณาม :mew6: ม่ายยยย
-
เริ่มรู้สึกแอบสงสารแซทกะควินขึ้นมานิดๆ
เฮ้อออออออ บางทีก็อยากให้ต้าลืมเรื่องเก่าๆแล้วเริ่มใหม่กับปัจจุบันนะ
ยอมรับ แล้วใช้ชีวิตให้มีความสุขกับปัจจุบันอ่ะ :hao5:
รักก็เจ็บ ไม่รักก็เจ็บ จริงๆ
อะไรจะเป็นแบบไหน ก็ให้มันเป็นไป :sad4:
-
จนถึงตอนนี้ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ายังอยากให้ควินกับแซทได้รับบทเรียนอย่างที่เคยคิดเอาไว้ในตอนต้นๆ หรือเปล่า อีกทั้งยังบอกไม่ถูกว่า อยากเอาใจด้วยให้ต้าร์รักควินกับแซทหรือเปล่า
บางที ให้เนื้อเรื่องมันดำเนินไปอย่างที่มันจะเป็นอาจจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
จบแบบประนามเลยเหรอออออ o22
ขอทำใจแปป 5555
ตอนแรกก็รู้สึกอยากให้ควินกับแซทได้รับบทเรียนอยุุ่หรอก
แต่พอเห็นทำอะไรๆเพื่อจ้าหลายๆอย่างแบบนี้แล้ว
มันก็อดรู้สึกสงสารอยู่ลึกๆไม่ได้ :hao5:
รอส่วนที่เหลือค่ะ สู้ๆ
-
:sad4: :sad4: :o12: ด่าเค้าไว้เยอะเเต่พอจะจบจริงกลับไม่อยากให้เเย่มาก กรี้สสส!!!! 55555 ฟิลลิ่งมันเเบบใสๆอ่ะช่วงนี้ขอเเบบจะจบเเล้วให้พวกมันทำอะไรเเย่ๆเลยนะคะพี่เก๋โหมดด่าพระเอกจะได้กลับมาเหมือนเดิมมมมมม :heaven
-
ฮือออออ มันหน่วงอีกแล้ว
ทำไมไม่หวาน ไม่น่ารักกันบ้างนะ
ยิ่งใกล้จะจบก็ยิ่งสงสารพี่แซทกับพี่ควินอ่า
จากที่พี่พอลถามว่า ตาร์รักสองคนนั้นหรือเปล่า
คิดว่าแท้ที่จริงแล้ว ตาร์รักพี่สองคนไปแล้วต่างหาก
แต่กลับหลอกตัวเองว่าไม่รัก เราไม่เชื่อหรอกว่าไม่รัก
เพราะเรื่องราวในอดีตนั่นไง ที่ทำให้ตาร์ใช้เป็นข้ออ้างว่าไม่รัก
ยังไงก็รอติดตามต่อค่ะ ถึงจะหน่วงๆ อึมครึม หรืออะไรก็ตามแต่
เป็นกำลังใจให้น้องคนแต่งนะคะ ที่จริงยังไม่อยากให้จบเลย
ยังจะอยากหน่วงต่อไปเรื่อยๆ 555555
-
อ่านตอนนี้หน่วงอีกแล้ว ไม่อยากจะอ่าน Spoil ของคนเขียนเลย 555 ชอบตอนที่ พอลบอกต้าร์ ควินกับแซท รักต้าร์และจะซื่อสัตย์ไปจนตาย
เห็นเลยว่า 2 คนนี้รักจริงนะ คราวที่แล้วปลูกบ้านให้ คราวนี้ซื้อรถ สปอร์ตให้
แต่ก็นะทุกอย่างก็อยู่ที่ต้าร์จะเป็นตัดสินใจ ถ้าอยากให้ทุกอย่างมันดูดีขึ้น 2 คนต้องพูดและคุยกับต้าร์ให้มากขึ้นให้คนที่มีแผลในใจคิดเองผล
มันก็เป็นอย่างที่ต้าร์พูดกับพอลนั่นแหละ ทุกคนบอกกับต้าร์ว่าควินกับแซท รักตาร์ แต่ 2 คนไม่เคยพูดให้ต้าร์ได้ยินเลย
ต้องขอโทษต้าร์และต้องรู้จักควบคุมอารมณ์ตัวเองมากขึ้นเตรียมรับผลกรรมเลย 2 หนุ่ม
เตรียมตัวเศร้ากับตอนจบ ตามเรื่องนี้มาเกือบปี เปิดมาดูบ่อยๆๆ ว่าเมื่อไรจะอัพ จะจบแล้วก็เศร้าเหมือนกัน คนเขียนสู้ ๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียน
-
แล้วอย่างนี้จะกล้าเข้ามาอ่านตอนจบมั๊ยล่ะเนี่ย เฮ้อออ :katai1: :katai1:
-
อ่านไปอ่านมาก้อรู้สึกไม่ชอบต้าร์น่ะ หรือว่าเราจะโรคจิตหว่า :mew2: :mew2: เราไม่รู้เหมือนกันอาจจะเพราะไม่ใช่ตัวเราและเราก้ออยากให้ทุกคนรักกันน่ะ เขาถึงว่าการให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือ การให้อภัย แต่สิ่งที่ทำได้ยากที่สุดสำหรับคนเราก้อคือการลืม เพราะเราอาจจะให้อภัยเขาได้แต่อาจจะไม่สามารถลืมการกระทำนั้น ๆ ได้น่ะ :ling1: :ling1: ต้าร์คงเป็นเช่นนี้แหละมั๊ง :katai1: :katai1: คนเขียนแย้ม ๆ ตอนจบทำให้เราไม่ค่อยกล้าเข้ามาอ่านตอนจบเลยน่ะ เพราะจบแบบไม่แฮ็ปปี้น่ะรับได้น่ะ แต่จบแล้วเหมือนไม่จบน่ะ ไม่ชอบเลยน่ะ :hao5:
-
เหมือนต้าร์จะรักควินกับแซทแล้วเลยนะ แต่คิดว่าเพราะเรื่องก่อนหน้าทำให้ต้าร์กลัวไม่กล้ายอมรับมากกว่าว่ารักไปแล้ว ควินกับแซทน่าจะคุยกับต้าร์นะ บอกเล่าความรู้สึกของตัวเองให้ต้าร์รู้
-
:katai1:
ยิ่งอ่านยิ่งปวดใจ รู้ทั้งรู้ว่าจะจบแบบไหนก็ยังจะหวังว่าทุกๆคนจะมีความสุข
-
ต้า ทำถูกแล้ว :katai2-1: :katai2-1:
ชอบนาย ใจเเข็งมาก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เรื่องในอดีตมันตามมาสินะ
ก็ใครทำ ก็ต้องรอรับผลนะ
จะนานแค่ไหนไม่รู้ แต่ถ้ารัก ก็ต้องรอป่ะว้า....
รออ่านต่อจ้า
-
มันหนึบหนับหัวใจ :katai1:
-
ไม่ได้เข้ามาบ่อยแต่ตามเรื่องนี้ตลอดๆ
^^
-
ใกล้เข้ามาแล้วสินะ จุดสิ้นสุดของ 3P เรื่องนี้ :เฮ้อ:
อยากจะให้ตาร์คิดให้ดีๆ ก่อนตัดสินใจอะไรลงไป :mew2:
เข้าใจว่าตาร์มีอดีตที่เจ็บปวดกับเรื่องราวเลวร้ายที่พี่สองคนทำเอาไว้
แต่ถ้าตาร์มัวแต่จมอยู่กับอดีต ตาร์ก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ
แล้วเมื่อไรจะได้พบกับความสุขที่แท้จริงสักที :o12:
ไม่อยากให้ตาร์ทิ้งพี่ควินกับพี่แซทไป เข้าใจพวกเขาหน่อย
พวกเขากำลังทำทุกอย่างเพื่อชดใช้ให้กับความผิดพลาดที่เคยก่อขึ้น :z3:
ถ้าตาร์รู้จักการให้อภัย เชื่อว่าตาร์จะได้พบกับความสุขที่ต้องการแน่นอน :mew1:
ปล.ให้อภัยพี่เค้าเถอะนะ ถึงยังไงพวกเค้าก็เป็นสามีของตาร์ (ยังไงก็อยู่ข้างพระเอก ฮิฮิ) :mew4:
-
ใจอ่อนเร็วๆนะ
-
เห้อ หน่วงจิงๆนะแต่ก้อชอบอ่านอ่ะ แบบว่าได้ฟิลดี555++
-
ชอบตอนนี้ค่ะ เพื่อนของแซทควินพูดได้ดี
กระตุกใจต้าร์
รอที่เหลือนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ^^
-
รู้สึกดีใจที่ตอนจบมันจะ Bad end เพราะในความเป็นจริง การถูกข่มขืน (รุมข่มขืนด้วยซ้ำ) มันเป็นอะไรที่เลวร้ายมาก ไม่ว่าจะทำดีไถ่โทษแค่ไหนมันอาจจะอภัยให้ได้ แต่ไม่มีทางลืม และคงไม่มีใครเป็นนางเอกหนังไทยที่ถูกข่มขืนแล้วจะรักคนที่ข่มขืนเราได้
-
คิดดีๆนะต้าร์ :(
ไม่อยากเห็นต้าร์เจ็บอีก
-
ใครเจอแบบน้องต้าร์ก็คงลืมไม่ลงไปตลอดชีวิตแน่ๆล่ะ :hao5:
ต่อให้พูดว่ารักขนาดไหน ทำความดีลบล้างความผิดเท่าไหร่
มันก็เรียกความไว้เนื้อเชื่อใจกลับมาไม่ได้อยู่ดี
อะไรๆมันเสียไปแล้วเรียกกลับคืนยากนะเออ
แต่สถานะที่เป็นกันอยู่นี่ก็หน่วงๆ ทรมานกันทั้งสองฝ่ายดีเนอะ
คืออยู่ด้วยได้ อยากให้ทำอะไรก็ทำ แต่รักตอบไม่ได้นี่ต้องทำใจยอมรับนะ :heaven
-
อ่านทั้งเนื้อเรื่องและคอมเมนต์ มา จะถึงตอนนี้ อยากบอกว่า เป็นกำลังใจ ให้คนแต่งนะ จะจบแบบไหนก็จัดมาเถอะไหนๆก็ ตั้งใจแล้ว เอามันให้ สุดๆเลย :katai4: :ling1: :katai1:
-
ThankS
-
รอ ๆๆๆๆๆ
ไม่ว่าเรื่องนี้จะจบยังไง
ก็จะยอมรับ เพราะมันเป็นความตั้งใจของคนเขียน
สู้สู้ นะคะ :3123:
-
สงสารทั้งสองฝ่าย :o12:
-
HEARTBREAKER
49
(ต่อ)
บรรยากาศในวันเปิดเทอมเต็มไปด้วยสีสันของการต้อนรับน้องใหม่ของแต่ละคณะ วันนี้มหา’ลัยจัดรับน้องโดยรวมทุกคณะ ตอนที่มาประชุม เฟียซบอกว่ารุ่นพี่ที่เพิ่งจบเป็นบัณฑิตหมาดๆจะมาแนะนำตัวกับน้องปี1ด้วย วันนี้ทั้งวันคงต้องวุ่นอยู่กับกิจกรรมนี้อย่างเดียว เสียงประกาศให้ปี1มารวมตัวกันที่ลานหน้าอนุสรณ์สถานดังขึ้นพอดีกับเสียงบีบแตรรถยนต์ที่ขับตรงมาทางผม
“ต้าร์! หลบไป หลบๆๆ”
ผมหัวเราะแล้วรีบเดินหลบตามคำสั่งบอสที่ลดกระจกรถโผล่หน้าออกมาตะโกน ยืนรอเจ้าตัวที่เพิ่งถอยรถคันใหม่มา ได้ยินเสียงตัวเล็กบ่นแฟนว่าขับรถเร็ว
“โทษทีต้าร์ รอนานมั้ย”
ผมส่ายหน้า ยิ้มตอบเพื่อน บอสเดินเข้ามากอดคอผมก่อนจะร้องขึ้นเสียงสูงแล้วผละออกไป
“เหยด! รถสปอร์ต! ต้าร์ถอยรถสปอร์ตเหรอ!”
“จะตะโกนทำไมวะ หนวกหู”
ตัวเล็กหันไปว่าพลางส่ายหน้าอย่างระอา ผมหัวเราะ
“พวกเขาซื้อให้”
“ป๊าดๆๆ ใจป้ำฉิบหาย อิจฉาคนรวยจริงๆโว้ย”
“อย่าสนใจเลย รีบไปหาเฟียซกันเถอะ วิ่งวุ่นจนหัวยุ่งแล้วมั้งป่านนี้”
ผมชวน หันหลังเดินนำ บอสเดิมตามมากอดคอผม เสียงร่าเริงกระซิบข้างหู
“ตัวเล็กมันก็ซื้อให้บอสเหมือนกัน”
ผมยิ้มแล้วหันไปมองร่างสูงข้างๆ เอ่ยแซวไปตามประสา
“ซื้อรถให้แล้ว ต่อไปก็เรือนหอสินะตัวเล็ก”
“หยุดเลยต้าร์ แค่รถคันเดียวก็หมดตัวแล้ว”
“สมน้ำหน้า กูไม่ได้ขอนะ มึงซื้อให้กูเอง”
บอสว่าหน้าตายแล้วหันมายิ้มกับผม พวกเราเดินไปที่ตึกคณะ ผมมองเห็นเฟียซกำลังยืนคุยอยู่กับรุ่นพี่ปี4 พอเจ้าตัวหันมาเห็นผมก็กวักมือเรียก พวกผมเดินเข้าไปหารุ่นพี่ก็เดินแยกไป เฟียซหันมาทำตาดุใส่ผม
“ทำอะไรอยู่วะ มาช้า”
“ขอโทษ”
ผมบอกเสียงอ่อย
“ตัวเล็ก มึงมาช่วยกูยกกลองไปที่ลานหน่อย”
“แล้วจะให้ต้าร์กับบอสช่วยอะไร”
ผมถาม เพราะดูเหมือนตัวเองจะว่างงาน
“บอส มึงรอรถข้าวอยู่นี้ เดี๋ยวมันจะมาส่ง กูจ่ายเงินไปแล้ว”
“โห! นี่ต้องเลี้ยงข้าวปี1เลยเหรอวะ ทำไมรุ่นพวกเราไม่เลี้ยงบ้างวะ”
“เงินพี่บัณฑิตเว้ย เขาอยากเลี้ยงน้อง อยากพล่ามมาก ส่วนมึง…”
ผมรอฟังว่าเฟียซจะสั่งให้ทำอะไร แต่เจ้าตัวก็เงียบแล้วหันไปพยักหน้าให้ตัวเล็กช่วยยกกลองชุดแล้วพากันเดินออกไป ทิ้งให้ผมยืนงง
“คำตอบอยู่ข้างหลัง”
บอสกระซิบบอกแล้วเดินแยกไป พอผมหันไปมองก็เห็นร่างสูงกำลังเดินตรงมาหา ผมเดินไปนั่งที่ม้าหินอ่อนไม่ได้สนใจพวกเขา
“ทำไมไม่กินข้าว”
คำถามแรกของพี่แซท ทำให้ผมรู้ทันทีว่าอังเดรกับอะดอนิสรายงานทุกความเคลื่อนไหวของผมให้พวกเขารู้ทุกเรื่องจริงๆ
“ไม่อยากกิน”
ผมตอบเสียงเรียบโดยไม่ได้มองหน้าพวกเขา อย่าบอกนะว่าแค่ผมไม่ได้กินข้าวเย็น3วัน พวกเขาก็เอามันมาเป็นประเด็นหาเรื่องทะเลาะ
“หันหน้ามาคุยดีดี”
พี่ควินสั่ง แต่ผมก็ยังนั่งนิ่ง
“เป็นอะไร”
“ไม่ได้เป็นอะไร ผมสบายดี”
ผมหันไปตอบพี่ควินอย่างตัดรำคาญ ตั้งใจจะลุกขึ้นเดินไปที่ลานกิจกรรม แต่พี่แซทก็มาขวางหน้าไว้ นัยน์ตาดุคมจ้องผมเขม็ง
“โกรธที่พวกกูหายหน้าไปเหรอ”
“เปล่าครับ ไม่ได้โกรธ พวกพี่จะหายไปไหน จะทำอะไร มันก็เรื่องของพวกพี่ ไม่เกี่ยวกับผม”
แค่หายไปเกือบ2อาทิตย์หลังจากวันที่เจอกันที่โชว์รูมรถวันนั้น แล้วก็ขาดการติดต่อไปเลย ตอนมาประชุมรับน้อง ผมก็ไม่ได้โทรบอกพวกเขา เพราะผมรู้ว่าไม่อังเดรก็อะดอนิสต้องรายงานให้พวกเขารู้อยู่แล้วว่าผมออกไปไหน ทำอะไร แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่กับผม แต่พวกเขาก็รู้ทุกอย่าง
“กูเป็นคนอื่นสำหรับมึง”
“แล้วแต่พี่จะคิดเถอะครับ”
ผมตอบแล้วเบี่ยงตัวหลบ แต่เขาก็คว้าแขนไว้อีก ผมชักสีหน้าใส่อย่างไม่สบอารมณ์ ผมคิดว่าพี่แซทจะตะคอกใส่ แต่ผิดคาด เขายอมปล่อยผมโดยดีแล้วเดินกลับไป ผมมองตามหลังอย่างไม่เข้าใจ
“พวกกูเป็นห่วง ทำไมไม่กินข้าว”
ผมหันไปมองพี่ควิน เขามองผมด้วยสายตาห่วงใย ทำให้ผมรู้สึกผิดที่พูดจาไม่ดีออกไป
“ขอโทษครับ ผม…”
“ช่างเหอะ ต่อไปอย่าทำอีก ต้องกินข้าว เข้าใจมั้ย”
ผมพยักหน้า พี่ควินลูบแก้มผมเบาๆแล้วหันหลังให้ เขาทำท่าจะเดินไป ผมเลยรีบรั้งเขาไว้
“ฝากขอโทษพี่แซทด้วยครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“อืม…”
“พี่ควิน”
ร่างสูงหันกลับมารอฟังว่าผมจะพูดอะไรต่อ แต่ผมกลับเงียบ พูดไม่ออก เขาเลยหันหลังเดินจากไป ผมถอนหายใจแรงอย่างหงุดหงิดตัวเอง
“ต้าร์! รถข้าวมาส่งแล้ว มาช่วยหิ้วหน่อย”
เสียงบอสเรียก ผมรีบเดินไปช่วยเพื่อน
“เฟียซโทรมาบอกเมื่อกี้ ถ้าข้าวมาส่งแล้วให้เอาไปที่ลานเลย”
“อืม ป่ะ”
กิจกรรมรับน้องร่วมทุกคณะเป็นไปอย่างสนุกสนาน คณะผมเอาเก้าอี้ไม้มาเรียงเป็นรูปสี่เหลี่ยมแล้วเอาผ้าใบสีทึมที่เจาะเป็นรูมาคลุม ก่อนน้องปี1จะเข้ามาก็ถูกใส่ผ้าปิดตาไว้ พอเข้ามาในซุ้มคณะผมได้ก็ต้องคลานลอดใต้เก้าอี้โดยมีผมกับเพื่อนๆช่วยกันแกล้งตีผ้าใบ แกล้งหยดน้ำใส่ แกล้งเอาแป้งโรยจนหัวน้องบ้างคนขาวโพลนไปหมด พอคลานกันเสร็จก็ถูกจับแยกเป็นกลุ่มๆให้หันหน้าเข้าหากันแล้วสั่งให้เปิดผ้าปิดตา เท่านั้นล่ะน้องๆก็ตกใจกันเอง บ้างก็หัวเราะชอบใจ หลังจากนั้นพวกผมก็ให้น้องๆแนะนำตัวว่าจบจากโรงเรียนไหนมา เป็นเฟรชชี่คณะไหน สาขาเอกอะไร แล้วก็มีโชว์ฟรีสไตล์เปิดโอกาสให้น้องๆแสดงความกล้า เฟียซรับหน้าที่ตีกลองสร้างบรรยากาศ ก็สนุกสนานกันไป กิจกรรมช่วงเช้าจบไปได้ด้วยดี ช่วงบ่ายเฟียซประกาศเรียกเฉพาะน้องปี1คณะผมมารวมตัวกันที่ลานหน้าคณะเพื่อแจกข้าวกล่องให้ทานเป็นอภินันทนาการจากพี่บัณฑิตใจดี พวกผมเองก็กินข้าวกล่องกับน้องๆเหมือนกัน พอทานข้าวเสร็จก็เข้าสู่พิธีการแนะนำตัวของพี่บัณฑิตและรุ่นพี่ทุกชั้นปี
“ห้องเราขาดใครไปป่ะวะ”
เฟียซถามพลางมองสำรวจประชากร ผมเองก็มองตาม
“ไม่น่าจะขาดนะ”
บอสว่า มือก็ชี้นับจำนวนคนเรียงตัว
“ไม่ขาดแน่นะ เดี๋ยวจะแนะนำตัวแล้ว กูไม่อยากมีปัญหาให้ปี3มาถาม”
“เออๆ ครบๆ กูนับแล้ว ไม่ต้องห่วง”
บอสร้องตอบ ตอนนี้พวกเรากำลังยืนเรียงหน้ากระดานอยู่เบื้องหน้าของน้องปี1 ปีนี้คณะผมเปิดโควต้าให้สอบตรงเยอะ เฉพาะสาขาเอกที่ผมเรียนอยู่ก็รับตรงตั้ง150คน ปีนี้ผมได้รุ่นน้องมาเยอะจริงๆ
“เอาๆ ปี2 แนะนำตัวได้แล้ว เป็นตัวอย่างที่ดีให้น้องปี1หน่อยครับ”
เสียงเข้มของพี่ประธานรุ่นพี่ปี3สั่งมาจากอีกฝั่ง คนยืนอยู่หัวแถวรายงานตัว ผมยิ้มที่เห็นเพื่อนร่วมห้องออกอาการประหม่าต่อหน้าน้องๆ พอมาถึงคิวผม ผมก็หันไปมองน้องๆที่นั่งกับพื้น ยิ้มให้พวกเขาแล้วแนะนำตัว
“สวัสดีครับ พี่ชื่อต้าร์ มีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาพี่ได้ เจอกันข้างนอกมอก็ทักทายกันได้ ขอบคุณครับ”
ผมโค้งให้น้องๆเมื่อแนะนำตัวเสร็จ ได้เสียงปรบมือกลับมา ผมยิ้ม กวาดสายตามองไปรอบๆบริเวณแล้วก็ต้องสะดุดกับร่างสูงที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างๆต้นไม้
“พี่แซท”
ผมขยับปากเรียกชื่อเขา
“ดูหน้ามันดิ โหดสัดอ่ะ”
บอสสะกิดบอก
“มันมาเฝ้าต้าร์เหรอ”
“ไม่หรอก เขาคงแวะมาดูเฉยๆ”
“แน่ใจนะ ไม่ใช่มาดูว่าจะมีปี1คนไหนปีนเกลียวแซวต้าร์”
ผมยิ้ม ไม่ได้คิดตามที่บอสบอก
“ปี2แนะนำตัวครบทุกคนแล้ว ต่อไปก็พวกคุณ ปี1 แนะนำตัวพวกคุณให้พวกผมรู้จักสิ เอาแบบพอสังเขป”
พี่ประธานปี3บอก ชี้น้องที่นั่งอยู่หัวแถวแรกให้ลุกขึ้นแนะนำตัว พวกผมแยกย้ายกันไปยืนตามจุดโดยรอบบริเวณที่น้องๆนั่ง ผมหันไปมองพี่แซท เขายังยืนสูบบุหรี่อยู่ไม่ไปไหน นี่คงไม่ได้คิดมายืนเฝ้าผมอย่างที่บอสบอกจริงๆหรอกนะ ช่างเถอะ เวลานี้ผมควรสนใจหน้าที่ของตัวเองมากกว่า ผมหันกลับมาดูน้องๆแนะนำตัว ยืนฟังจนถึงคนสุดท้าย มีเสียงกรี๊ดชอบใจจากรุ่นพี่ผู้หญิงขึ้นมา ดูท่าว่าน้องคนนี้จะเป็นขวัญใจของรุ่นพี่ วัดจากหน้าตาก็สามารถเป็นเดือนคณะได้อย่างลอยลำเลย
"สวัสดี ครับ ผมชื่อ ธัญญ์ นามสกุล พิชญกานต์ ชื่อเล่นก็เหมือนชื่อจริง ผมเป็นลูกคนเดียว พ่อเป็นหมอ แม่เป็นพยาบาล พี่คนไหนได้ผมเป็นน้องรหัสก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ผมเป็นคนซื่อ จริงใจ รักไม่ง่าย แต่ได้ไม่ยากครับ"
สิ้นเสียงรายงานตัวของรุ่นน้องปี1คนสุดท้าย เสียงหัวเราะและเสียงโห่ร้องก็ดังตามมาจากทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องร่วมคณะ ผมก็พลอยหัวเราะร่วมไปด้วย มองไปที่ร่างสูงหุ่นเหมือนนักกีฬาของน้องที่เพิ่งรายงานตัวไปเมื่อครู่ เขาเองก็หันมามองผม พอเขานั่งลงในแถวแต่สายตายังมองมาที่ผมอยู่ ด้วยความสงสัย ผมเลยเดินไปหาน้องเขา นั่งลงข้างๆแล้วถาม
"มีปัญหาอะไรรึเปล่า"
น้องเขาทำตาโตแล้วรีบส่ายหน้ารัว
"ไม่มีครับ ไม่มี ใครจะกล้ามีเรื่องกับรุ่นพี่ล่ะครับ"
ผมหัวเราะกับท่าทางโอเวอร์แอคติ้งเกินเหตุ กำลังจะลุกขึ้น น้องเขาก็พูดเสียงดังลั่น ทำเอาคนทั้งลานหน้าคณะหันมามองที่ผมและน้องเขาเป็นจุดเดียว
"รุ่นพี่ครับ รุ่นพี่เป็นทอมที่น่ารักที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลยครับ!"
-----------------------------------------------------------
น้องธัญญ์มาแล้ววว :z1: ยกพู่เชียร์น้องธัญญ์ :laugh:
ควินแซทหลบไป น้องใหม่กำลังมา :impress2:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นทและการติดตามนะคะ :กอด1:
ขอโทษที่หายไปนาน ช่วงนี้งานโคตรเยอะ :o12:
อยากปั่นให้จบเร็วๆ แต่ทำไม่ได้ ไม่มีเวลามานั่งปั่น :z3:
แต่จะพยายามมาอัพเรื่อยๆ :katai1:
ตอนหน้าแซ่บแน่ 2โฉดถึงคราวตกกระป๋อง :hao3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
เอิ่มมม!! พี่เปงทอมที่หล่อมาก กร๊ากกๆ เงิบไปสิ ฮ่าๆ
แล้วที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ทำไงละนะ ตามต่อๆ
-
เด็กใหม่ม่ม่ม่่ หวายๆๆๆๆๆ เจ๊เชียร์~~~ :hao7:
-
น้องธัญญ์ เอิ้ววววววว โพล่งมาแบบไม่กลัวตายเลยทีเดียว 555 พี่แซทมาซุ่มอยู่นะเฮ้ย
คนนี้หรือเปล่าที่จะมาจบทุกอย่าง ตอนนี้ดูเป็นเด็กง้องแง้งเชียว แต่อาจจะซุ่มก็ได้ อิอิ
รอตอนหน้าจ้า
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ใครจะมาใครจะไป แต่ไม่มีใครแทนพี่ควินกะพี่แซทในใจเค้าได้หรอกกกกกกกกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ยังไงเค้าก้อเชียร์พี่ควินพี่แซทขาดใจดิ้นนนนนนน
-
รอให้อัพ พอมาอัพแล้วรู้สึกว่ามันสั้น ๆๆ :hao5: :hao5: รออ่านตอนต่อไปขอแบบยาว ๆๆ จัดเต็มเลยนะค่ะ
น้องธันว์ ที่มาใหม่ถ้าใช่คนที่จะจบทุกอย่างเหรอ ยังนึกภาพไม่ออกว่าจะจบอย่างไร คงไม่โดนสองหนุ่มกระทืบตายก่อนหรอกนะ ผิดคาดทีแรกคนที่จะจบทุกอย่างเป็นเนสเสียอีก รอลุ้นประเด็นนี้มากๆๆๆ
แอบเดามีพ่อเป็นหมอแม่เป็นพยาบาลคงไม่ใช่ลูกลุงหมอของควินหรอกนะถ้าอย่างนั้นคงเป็นญาติกับควิน โลกจะกลมเกินไป แอบเดามั่วซั่ว 5555
สำหรับคนเขียน :L2: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
โธ่น้องต้า กลายเป็นทอมไปซะแล้วฮ่าๆๆๆๆๆ :hao7:
รอลุ้นว่าน้องน้องธันว์จะทำให้เกิดอะไรขึ้น!! :katai4:
-
อ๊ากกกกกกกซ์!!!!
อารายกันเนี่ยยยยยยยยย
อย่าบอกนะว่าน้องธัญญ์จะชอบหนูตาร์ ฮิฮิ
โอ้ยยย จะตายไม่รู้ตัวแล้วล่ะน้องธัญญ์เอ๊ย รู้ป่าว หนูตาร์เด็กคราย!!!
ถึงน้องธัญญ์จะเป็นเด็กเฟรชชี่ ใสปิ๊ง แต่ยังไงก็เชียร์พี่แซทพี่ควินเจ้าเดิม
ตอนหน้าหนุกแน่ๆ กรี๊ดดดด!!!!!!
-
อ้าว ต้าร์เป็นทอมหรอกเหรอ ..... :m20:
-
อ้าวน้องต้าร์เป็นทอมไปซะแล้วสิ :hao7: :hao7: อ่านไปอ่านมาเราไม่ค่อยชอบต้าร์น่ะ รำคาญน่ะ :mew2: คือเราก้อพยายามเข้าใจน่ะว่าทั้งแซททั้งควินไม่ใช่คนที่ดีเด่อะไรน่ะ แต่เขาก้อทำดีกับต้าร์มาก ถึงแม้การกระทำครั้งแรกจะเลวร้ายเกินทนแต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาก้อรักต้าร์มากน่ะ ทั้งหวงห่วงมากน่ะถ้าต้าร์จะใช้เล่ห์นิดหน่อยรับรองคุมไม่ยาก :mew4: :mew4:
-
:-[
-
ความโหดร้ายของคน ยิ่งอ่านยิ่งรู้ว่าไม่มีใครรักคนอื่นไปได้มากกว่าตัวเอง
-
มีคนคุมอยู่น้าาาาา ระวังๆๆๆ
-
ธันว์นี่เหรอจะมาเป็นคนจบเรื่อง อย่าบอกว่าจะมาเป็นพระเอกโค้งสุดท้ายอ่า :katai1:
อิชั้นรับบ่ด้ายยยยยย :ling1: :ling1:
สงสารควินแซทททท :hao5: :hao5:
รอตอนต่อไป :pig4: :pig4:
-
นั้นไงงานงอกและ 5555
-
:laugh: น้องธัญคะ จะตีซี้พี่ต้าร์เนี่ย ระวังคอหอยตัวเองไว้ด้วยนะ เจ้าของเค้าดุX2 (เพราะมีสองคน)
ขอให้โชคดีรอดชีวิตแล้วกันนะยะ
-
ต้าร์เงิบแดกจ้างานนี้ ฮ่าๆๆ
-
น้องธันว์ระวังสองมืดจะอุ้มฆ่านะ ไปยุ่งกับของรักของหวง
รอตอนต่อไปค่าา :L2:
-
น้องธัญญ์ต้องมาแย่งต้าจากควินแซทแน่เลย
แล้วอัลไลคือต้าเป็นทอมที่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m20: :m20:
-
น้องธัญญ์ อร้ายยย เด็กใหม่ขวัญใจ 555
น้องธัญญ์สินะคนจบเรื่องทุกอย่าง
สองหนุ่มถึงคราวตกกระป๋อง
หึึหึหึหึ
-
น้องธัญญ์ระวังจะโดนเชือดนะ อิอิ
แซทควินขาโหดรออยู่ >.<
-
โน่ววววววววววววเค้าเชียร์ควินกับแซต!!!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!
อย่าบอกนะว่าพระเอกตัวจริงของเรื่องนี้คือธัญญ์
*ชูป้ายไฟเชียร์น้องธัญญ์ค่า*
-
น้องธัญญ์ทำพินัยกรรมไว้ได้เลยนะ ท่าทางจะถึงฆาตเร็วๆ นี้
-
ธันจะเข้ามาเป็นคนที่แย่งต้าร์จากพี่แซท หรือควินป่าวเนี่ย น่าเป็นห่วงๆ
-
HEARTBREAKER
50
(80%)
ถ้าคุณเป็นผู้ชายแล้วถูกทักว่าเป็นทอม คุณจะรู้สึกยังไง? สำหรับผมมันไม่ใช่เรื่องตลก แม้ว่าผมจะหน้าหวานเกินชายไปหน่อย ไม่ได้มีกล้ามหรือมีหุ่นล่ำบึกเหมือนพวกนักกีฬา แต่ผมก็เป็นผู้ชาย ผมยังชอบมองผู้หญิงสวย น่ารัก เซ็กซี่ การที่ถูกรุ่นน้องมองผิดเพศตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน บอกตามตรงเลยว่าไม่น่าประทับใจ
“ดูดีดีครับน้อง นั้นผู้ชาย”
พี่ประธานตะโกนบอกมา คนทั้งลานพากันหัวเราะ น้องเขาหน้าเสียไปนิด
“ขอโทษครับพี่ ขอโทษครับ”
คนพูดก้มหัวขอโทษผมหลายรอบ
“ไม่เป็นไร ว่าแต่เราชื่ออะไรนะ”
ผมถามชื่อน้องเขาเพราะลืมไปแล้วตอนที่แนะนำตัว
“ชื่อธัญญ์ครับพี่”
“เอาล่ะน้องธัญญ์ พี่จะจดชื่อน้องลงเดธโน๊ต”
ผมบอกเสียงเรียบ แกล้งทำหน้านิ่งๆ ธัญญ์หน้าเหวอเบิกตากว้างก่อนหัวเราะเสียงดัง
“โหยพี่ อย่าแกล้งให้ผมตกใจดิ นี่ผมคิดจริงๆนะเนี่ยว่าพี่มีสมุดเดธโน๊ต ฮ่าๆๆ”
ผมยิ้ม น้องมันเส้นตื้นจริงๆพูดแค่นี้ก็หัวเราะซะดังลั่น ผมเดินกลับไปยืนที่เดิม ฟังเสียงพี่ปีสามพูดเรื่องการแต่งกายและกฎระเบียบของมหา’ลัย พอพี่เขาสั่งให้น้องๆพักทำธุระส่วนตัวก่อนจะเข้าหอประชุมบอสก็เดินหน้านิ่งเข้ามาหาผม
“รู้มั้ยตอนที่ไอ้น้องธัญญ์ทักว่าต้าร์เป็นทอม ไอ้พี่แซทมันทิ้งบุหรี่แล้วเหยียบขยี้ด้วยสายตาน่ากลัวสุดๆ ก่อนเดินไปยังมองไอ้เด็ก
ธัญญ์เหมือนจะจับฉีกเป็นชิ้นๆด้วย นี่พูดจริงไม่ได้โม้”
บอสใส่แอคติ้งทั้งสีหน้าและน้ำเสียง เชื่อเลยว่าไม่ได้โม้จริงๆ
“บอสคิดมากไปรึเปล่า”
ผมถามพลางยิ้มขำเพื่อน
“ไม่นะ ท่าทางไอ้พี่แซทมันน่ากลัวจริงๆ คิดแล้วยังขนลุกไม่หาย”
“พอๆ เลิกเพ้อได้แล้ว ไปช่วยเฟียซดีกว่า”
ผมจับไหล่บอสดันให้เดินไป แค่โดนปีหนึ่งทักด้วยความเข้าใจผิด พี่แซทคงไม่หยิบประเด็นนี้มาชวนทะเลาะหรอก แต่ถ้าเขาทำ ก็ไร้สาระเกินไปแล้ว
ตลอดทั้งวันผมกับพวกเพื่อนๆยุ่งอยู่กับกิจกรรมรับน้อง ทั้งคอยประสานงานกับอาจารย์ที่ปรึกษา และประชุมกับรุ่นพี่ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ามันจะเหนื่อยขนาดนี้จนได้มาสัมผัสกับตัว แต่ที่น่าเป็นห่วงกว่าคือเฟียซ รายนั้นวิ่งวุ่นจนหัวหมุนเพราะเป็นนักกิจกรรมตัวยงอยู่แล้ว ใครๆก็เรียกใช้งาน กว่าจะจบกิจกรรมในวันนี้ได้ก็เล่นเอาหอบกันเลยทีเดียว
“ต้าร์ ขอน้ำหน่อย”
ผมรีบลุกขึ้นไปหยิบขวดน้ำเย็นที่แช่อยู่ในถังมาส่งให้เฟียซตามคำขอ มองหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อของเพื่อนอย่างรู้สึกร้อนแทน
“บอส มีผ้าเย็นมั้ย เหมือนต้าร์จะเห็นคนสั่งผ้าเย็นมานะ”
ผมถามบอสที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่
“อยู่ในถังอ่ะ หาดู”
“ขอบใจนะ”
ผมตอบแล้วเดินกลับไปควานหาผ้าเย็นในถัง เจอแล้วก็เดินกลับไปนั่งข้างๆเฟียซ แกะถุงผ้าเย็นออกแล้วโป๊ะใส่หน้าเพื่อน
“เออๆ ดีดี”
เฟียซยิ้มอย่างชอบใจ เจ้าตัวเอนหลังพิงพนักเก้าอี้หลับตาปล่อยให้ผมเช็ดหน้า
“เป็นไง รู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ย”
“ที่สุดอ่ะ ขอบใจมาก”
ผมยิ้ม เก็บผ้าเย็นที่ถูกใช้งานเสร็จแล้วไปทิ้งถังขยะ
“พรุ่งนี้พวกมึงมาแต่เช้านะ ปีสามจะประชุมเรื่องสายรหัส”
เฟียซหันไปบอกตัวเล็กกับบอส
“ไรวะ”
บอสเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ทันที เจ้าตัวคงหงุดหงิดที่ต้องตื่นเช้า
“เออ”
ผิดกับตัวเล็กที่รับคำโดยดี สองคนนี้นิสัยต่างกันสุดขั้วแต่ก็อยู่ด้วยกันได้ แถมยังรักกันดีอีกต่างหาก
“มึงก็เหมือนกัน อย่าสายนะ”
“ครับ รู้แล้วครับ”
ผมยิ้มตอบเฟียซแบบล้อๆ
“วันนี้ขับรถมาเองเหรอ”
“อืม”
“พวกมันซื้อให้”
“อือ”
“พวกคนรวย รวยจนไม่รู้จะเอาเงินไปทำอะไร”
ผมแสยะยิ้มกับคำพูดประชดประชันของเฟียซ ก็จริง พวกเขารวย ทั้งรวยทั้งมีอิทธิพล ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าในชีวิตผมจะต้องมายุ่งเกี่ยวกับพวกเขาลึกซึ้งถึงขั้นนี้
“ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว กลับบ้านไป”
“แล้วเฟียซล่ะ”
“กูนอนนี่”
“อ้าว…นอนเฝ้าของเหรอ”
“อืม”
ผมพยักหน้า ความจริงอยากนอนเป็นเพื่อนเฟียซ แต่ไม่ได้หรอก พวกเขาคงไม่ยอม
“บอส ตัวเล็ก กลับบ้านเลยมั้ย”
“ไปดิ”
บอสรับคำ เก็บกระเป๋าแล้วเดินมากอดคอผม
“ไปนะ”
ผมหันไปบอกลาเฟียซ
“ขับรถดีดี ถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกด้วย”
“ครับผม”
“เพื่อนหรือพ่อกันแน่วะ กูชักไม่แน่ใจ ฮ่าๆๆ”
บอสพูดแซวจนเฟียซขว้างขวดน้ำใส่ ดีนะที่หลบทันไม่งั้นโดนหน้าเต็มๆแน่
พวกเราเดินแยกจากเฟียซมาที่ลานจอดรถหลังตึกคณะ บอสกับตัวเล็กขับรถออกไปก่อนแล้ว แต่ผมยังยืนอยู่ข้างรถลังเลว่าจะโทรฯบอกพวกเขาดีมั้ยว่าผมจะกลับบ้านแล้ว
“ขึ้นรถ”
ผมขมวดคิ้วกับน้ำเสียงคุ้นเคยที่ดังอยู่ข้างหลัง พอหันไปมองก็พบว่าพี่ควินลดกระจกรถโผล่หน้าออกมา โดยมีพี่แซททำหน้าที่เป็นคนขับ
“แล้วรถผมล่ะครับ”
“เอากุญแจมา เดี๋ยวให้คนขับไปไว้ให้ที่คอนโด”
ผมไม่ตอบแต่ทำตามที่พี่ควินบอก ยื่นกุญแจรถส่งให้แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง ผมนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์ไม่ได้สนใจพวกเขา จนกระทั่งรถเบรกกะทันหันผมถึงได้เงยหน้ามองว่าเกิดอะไรขึ้น
“ขับรถยังไงคุณ”
พี่ควินลดกระจก คุยกับเจ้าของรถมอเตอร์ไซต์ที่ขับปาดหน้าออกมาจากซอย
“ขอโทษครับพี่ ขอโทษครับ”
อีกฝ่ายก้มหัวขอโทษขอโพยเพราะรู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด
“ทีหลังก็ดูดีดีหน่อย”
“ครับๆ”
เคลียร์กันได้แล้วพี่แซทก็ออกรถ พี่ควินหันมามองผมแวบนึงก็หันกลับไป ผมยักไหล่กลับมานั่งพิงเบาะเล่นเกมต่อ ผมเล่นเกมจนโทรศัพท์แบตหมดพอดีกับที่รถชะลอความเร็ว ผมหันไปมองข้างทาง ขมวดคิ้วกับสถานที่คุ้นเคย
“มาเยี่ยมคุณยายเหรอครับ”
ผมถามขึ้น แต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา พอรถจอดนิ่งผมก็เปิดประตูลงจากรถ เห็นคุณยายพี่ควินยืนอยู่ที่หน้าเทอร์เรส ผมส่งยิ้มให้ท่าน ในขณะที่ท่านอ้าแขนรอผมอยู่ เห็นอย่างนั้นผมก็รีบวิ่งขึ้นไปหาท่านทันที
“ในที่สุดหนูต้าร์ก็มาหายาย คิดถึงที่สุดเลยลูก”
“ผมก็คิดถึงคุณยายครับ”
ผมบอกพลางกอดท่านไว้หลวมๆ
“คิดถึงแต่ก็ไม่มาหายายเลย”
“ก็มาแล้วไงครับ”
ผมผละออกแล้วยิ้มกว้างให้ท่าน
“เข้าบ้านดีกว่า ยายให้เด็กทำขนมไว้รอหนูเยอะเลยลูก”
ผมประคองท่านเดินเข้าบ้าน ตรงไปที่ห้องนั่งเล่น บนโต๊ะมีขนมกับแก้วน้ำหวานตั้งรออยู่ก่อนแล้ว
“นั่งลูกนั่ง ไหนมาให้ยายดูหน้าใกล้ๆสิ ผอมไปรึเปล่าลูก หืม…”
นั่งลงได้ท่านก็ประคองหน้าผมด้วยสองมืออวบอูม มองอย่างสำรวจ
“ไม่หรอกครับ แค่ผมตัวเท่าเดิม คุณยายเลยมองว่าผอม”
“อย่าโกหก”
พี่ควินบอกพลางเดินเข้ามานั่งโซฟาฝั่งตรงข้าม พี่แซทเดินตามมานั่งข้างๆ
“แย่งน้องกินหมดใช่มั้ย ดูสิ แขนเล็กนิดเดียว”
คุณยายหันไปเอ็ดพวกเขาแล้วจับแขนผมพลิกดู
“เด็กดื้อไม่ยอมกินข้าว”
พี่ควินว่า คุณยายเลยหันมาดุผม
“ทำไมไม่กินข้าว หนูต้องกินนะลูก กินเยอะๆ อย่าอด”
“ครับ”
ผมรับคำเสียงอ่อย เข้าใจว่าท่านเป็นห่วง
“ดีแล้ว นี่ขนมมีแต่ของอร่อย กินเลยลูก กินเยอะๆ”
ท่านเลือนจานขนมหวานมาตรงหน้า ผมเลยยกจานขึ้นมาแล้วทานให้ท่านดูจนท่านยิ้มอย่างพอใจ
“อย่าแย่งน้องนะ ยายจะออกไปดูในครัวหน่อย”
ท่านหันไปสั่งพวกเขาแล้วลุกเดินออกจากห้องไป ผมวางจานขนม ดูดน้ำหวานจนชุ่มคอ
“พี่แซทเป็นอะไรครับ ยังโกรธผมเรื่องเมื่อเช้าเหรอ”
ว่าจะไม่ถามนะ แต่เห็นเขาเงียบ ไม่ยอมคุย มันก็ขัดหูขัดตา
“กูมีสิทธิ์อะไรไปโกรธมึง”
ผมแสยะยิ้มกับคำพูดเขา ทั้งน้ำเสียงและแววตาบอกชัดว่าเขาโกรธผมยังจะมาพูดประชดอีก
“ครับ ไม่มี”
คิดว่าพูดจาประชดเป็นคนเดียวหรือไง
“มึง!”
พี่แซทขึ้นเสียงแล้วก้าวพรวดเข้ามาหา ผมนั่งนิ่งปล่อยให้เขาบีบคาง ไม่หวั่นกลัวนัยน์ตาดุดันที่จ้องมองในระยะประชิด
“แซท มึงจะทำอะไร มีสติหน่อยสิวะ”
พี่ควินเอ่ยเตือนเพื่อน
“กูมีสติ กูยังมีสติ”
พี่แซทเค้นเสียงพูด เขาบีบคางแรงขึ้นจนผมนิ่วหน้าแต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย
“แล้วในฐานะผัว กูมีสิทธิ์มั้ย”
คำพูดร้ายกาจพ่นออกจากปากเขา ยอมรับว่ามันเสียดแทงใจผมกับคำว่าผัวที่เขาเน้น
“แซท พอได้แล้ว มึงอยากให้ยายเข้ามาเห็นเหรอ”
พี่ควินเตือนอีกครั้ง คราวนี้พี่แซทยอมถอย เขาปล่อยมืออกจากคางผมแต่ยังไม่ยอมกลับไปนั่งที่ตัวเอง ผมพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจอย่างช้าๆ พยายามระงับอารมณ์ไม่ให้เดือดตามสถานการณ์ แต่คำพูดเขามันทำให้ผมเจ็บ
“ผัวที่ถูกยัดเยียดให้ด้วยการขืนใจ” ผมเค้นเสียงบอก มองหน้าพี่แซทด้วยสายตาแข็งกร้าว “แบบนี้ผมไม่ยอมรับหรอก”
“ต้าร์!”
ไม่ใช่เสียงคนที่อยู่ตรงหน้า แต่เป็นเสียงของพี่ควินที่เรียกผมดังลั่นห้อง ผมแสยะยิ้มแล้วลุกขึ้น
“ทำไมครับ ผมพูดอะไรผิดเหรอ”
“หยุด!”
พี่ควินสั่ง เขายืนขึ้นแล้ว ท่าทางโกรธผมด้วย แต่ผมไม่ผิด ทำไมผมต้องหยุด ในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรผิด!
“โอ้ย!” ผมกำลังจะเปิดปากโต้ตอบกลับไป พี่แซทก็กระชากแขนผม ดึงให้เดินตามเขาขึ้นบันไดไป ผมขืนตัวไว้แต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้
“แซท! หยุด!”
พี่ควินตะโกน เขาเดินตามมา ผมพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการจับกุมแต่พี่แซทก็ดึงจนผมเจ็บร้าวไปทั้งแขน เขาเปิดประตูห้อง กระชากผมเข้าไป เตียงนอนที่เห็นเบื้องหน้าทำให้ผมกลัว กลัวจนพูดไม่ออก
“เงียบทำไม พูดสิ ปากเก่งให้ตลอด”
พี่แซทพูดพร้อมกับเหวี่ยงผมลงบนเตียง เขาตามมาคร่อมตัวผม จับข้อมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะกดแนบกับฟูก ผมกัดฟันแน่นรับรู้ได้ว่าตัวกำลังสั่นเพราะความหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นเหมือนกับเหตุการณ์เลวร้ายในอดีตที่ยังฝั่งอยู่ในความทรงจำ
“แซท มึงเลิกบ้าได้แล้ว!”
พี่ควินจับคอเสื้อพี่แซทแล้วดึงอย่างแรงจนเขาเสียหลักหงายหลัง พอเป็นอิสระ ผมก็รีบลุกขึ้นนั่งแล้วลงจากเตียง
“ปล่อยกู!”
“เลิกบ้าได้แล้ว เป็นเหี้ยอะไร!”
“กูบอกให้ปล่อย!”
ตึง!
พี่ควินต่อยพี่แซทจนล้มโครมไปกองกับพื้น ผมยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า
“ที่นี่บ้านกู ถ้าอยากบ้าก็กลับไปบ้านมึง!”
พี่ควินคะคอกใส่ พี่แซทค่อยๆยืนขึ้นยกมือเช็ดเลือดที่มุมปาก เขาหันมามองผมด้วยสายตาวาวโรจ พอพี่แซทเงียบไป พี่ควินก็หัน
มาหาผม
“ลงไปข้างล่าง คุณยายรออยู่”
ผมพยักหน้า หันหลังให้เขา เดินไปที่ประตู แต่เสียงเข้มของพี่แซททำให้ผมชะงัก
“กูรู้ว่ากูผิดที่ข่มขืนมึง ใช่ กูผิด กูยอมรับ ที่ผ่านมา กูพยายาม กูทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อมึง หวังให้มึงให้อภัย แต่สิ่งที่กูทำมันไม่เคยมีค่าในสายตามึง มึงไม่เคยมองว่ากูดี ไม่เคย!”
“แซท! มึงหุบปากไปเลย!”
“ไม่! กูจะพูด มึงจะกลัวทำไมควิน มึงจะกลัวเหี้ยอะไร ในเมื่อมึงกับกูก็รู้ว่าความจริงมันเป็นยังไง!”
“กูบอกให้มึงหุบปากไง”
พี่ควินกดเสียงต่ำ เขาไม่ได้หันกลับไปมองพี่แซทแต่กลับจ้องมาที่ผมด้วยสายตาที่สั่นไหว
“มึงหนีความจริงไม่พ้นหรอกควิน ทั้งมึงทั้งกู เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว ต้าร์ไม่ได้รักมึง ไม่ได้รักกู มันไม่ได้รัก ไม่เคยรัก ไม่คิดจะรัก ทำดีให้ตายมันก็มองว่ากูกับมึงเลว!”
“หยุด! พอได้แล้ว!!!”
พี่ควินตะโกนดังลั่นจนผมสะดุ้ง
“ทำดีแล้วยังไง ทำดีไปมันก็ไม่รัก ทำดีให้ตายมันก็ไม่คิดจะรัก!”
ผมก้มหน้ามองมือที่จู่ๆก็สั่นขึ้นมา อยากปิดหูไว้ไม่ให้ได้ยินที่พวกเขาพูด แต่กลับยกมือไม่ขึ้น
“ทุกวันนี้มึงมีความสุขเหรอควิน บอกกูสิว่ามึงมีความสุข ได้อยู่กับคนที่มึงรัก แต่มันไม่ได้รักมึง!”
“เลิกพล่ามได้แล้ว”
“มึงจะหลอกตัวเองทำเหี้ยอะไร! มึงก็เห็นแล้วนี่ว่าต่อให้ไม่มีมึงกับกู มันก็อยู่ได้”
ผมกำมือแน่น แน่นจนรู้สึกเจ็บเพราะเล็บที่จิกเข้าเนื้อ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ไม่อยากอยู่แล้ว!
“ขอโทษไปแล้วได้อะไร ให้กูบอกขอโทษมึงแล้วกูจะได้ความรักจากมึงมั้ยต้าร์”
ผมเงยหน้าขึ้นเพราะมือหนักๆที่วางบนบ่าทั้งสองข้าง พี่แซทยืนอยู่ตรงหน้า นัยน์ตาคมแดงก่ำจนผมตกใจ
“ทำดีแล้วมึงไม่เห็นค่า กูก็จะเลว เลวให้มึงจำไปจนวันตาย มึงจะได้ไม่ลืมกู!”
พูดเสร็จเขาก็ผลักจนผมทรุดลงกับพื้นแล้วเดินผ่านไป พี่ควินเข้ามาดูผม ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงออกว่ารู้สึกยังไงทำให้ผม
อยากร้องไห้ออกมาจริงๆ
“เจ็บรึเปล่า”
ผมส่ายหน้า มองตาเขา ทำไมถึงยังนิ่งได้ขนาดนี้ เขาคิดอะไรอยู่กันแน่
“กูมันเลว กูเห็นแก่ตัว ทำเลวกับมึงไว้แล้วยังกล้าหวังให้มึงรัก”
“พี่ควิน”
ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว ไม่อยากจะเชื่อว่าในที่สุดเขาก็ยอมสารภาพความในใจออกมา หลังจากปล่อยให้พี่แซทระเบิดอารมณ์ระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมาจนหมด
“จะโกรธกูแค่ไหน จะเกลียดกูมากยังไงก็อย่าไปจากกู”
นัยน์ตาที่ไร้แววดุดัน แต่กลับเต็มไปด้วยความเศร้าหมองมองผมอย่างวอนขอ
“มึงอยู่ได้ถ้าไม่มีกู แต่กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมึง”
ผมหลับตา ไม่อยากมองหน้าเขา ไม่อยากเห็นแววตาที่สะท้อนถึงความเจ็บปวดของเขา พวกเขาเจ็บ ผมก็เจ็บ ในเมื่อเจ็บกันทุก
คนแล้วทำไมต้องทน ทำไม…
---------------------------------------------------------------------------------------
ความสัมพันธ์นับวันยิ่งดิ่งลงเหว :o12: เรื่องนี้สอนให้รุ้ว่าคนเลวก็มีหัวใจ :laugh:
ยังไม่จบตอนนะคะ คาดว่าตอนนี้ 130% ก็ 150% แล้วแต่จะปั่นจบตอนได้แค่ไหน
ขอบคุณสำหรับคอเมนท์และการติดตามทั้งในเล้า ในเด็กดี และในเพจนะคะ :mew1:
เจอกันอีกครึ่งที่เหลือค่ะ :bye2:
-
มาแบบนี้มันเจ็บจุงเบยยย สั้นไปนะ
-
มาทีละนิด แต่บีบหัวใจจังเลย :serius2:
-
น้ำตาไหลเลย จะนอนหลับมั้ยเนี่ย รีบมาต่อน้าTT
-
หน่วงมากๆอะ ตาร์ก็อย่ายั่วพี่เค้าสิลูก :mew2:
-
งิๆๆ แงๆๆ ดิ้นๆๆ มาม่าเยอะมากอะ
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
“จะโกรธกูแค่ไหน จะเกลียดกูมากยังไงก็อย่าไปจากกู”
เค้าสงสารพี่ควินกะพี่แซทอ่ะ ต้าร์จะใจร้ายเกินไปแล้วนะ
ทั้งสองคนรักต้าร์มากเลยอ่ะ เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆ ถ้ามีคนรักมากเค้ามากขนาดนี้ เค้าจะไม่ปล่อยให้คนคนนั้นไปไหน ก้อคงเหมือนที่พี่ควินกะพี่แซทไม่ยอมปล่อยให้ต้าร์ไปไหน
แต่ก้อนะ คนไม่รัก ถึงแม้จะทำอะไรมากมายก้อคงไม่รัก จะทุ่มเทใจลงไปเท่าไหร่ก้อคงไม่รัก...ไม่คิดจะรักกัน
ปล.อ่านตอนนี้แล้วบีบใจมากกกกกกก คนเขียนแต่งได้บีบใจเค้ามากกกกก เค้าชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
:hao7: :hao7:
-
น้ำตาไหลเลย สงสารควิน เรื่องนี้ควินน่าสงสาร เขาพยายามเก็บความรู้สึกทุกอย่างเลย พยายามเก็บอารมณ์ พยายามประคับประคองความรัก ตอนที่บอกว่า“มึงอยู่ได้ถ้าไม่มีกู แต่กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมึง” เราสงสารมากเลย
ส่วนแซท คงถึงที่สุดของความอดทนแล้ว แต่ก็ยังไม่สำนึก ยังจะทำตัวร้ายๆๆ ให้ต้าร์ได้จดจำตัวเอง คือเขามีความคิดที่ผิดมันเลยทำให้เรื่องมันแย่ไปกว่าเก่าอีก แซทไม่ค่อยน่าสงสารในความคิดของเรา แซทต้องเรียนรู้ว่าการ กักขังคนที่รักไว้ด้วยความเกลียดชัง มันจะทำให้ตัวเองเจ็บไปเรื่อย ๆๆ แบบนี้แหละ
และก็ไม่ใช่ความผิดของต้าร์ที่จะทำใจรักคนที่ข่มขืนตัวเองไม่ได้ คนทำความผิดต้องได้รับผลของการกระทำ แค่หวังว่าต้าร์คงได้มีความสุขกับชีวิตของตัวเองบ้าง รอวันที่ต้าร์จะมีคนมาช่วยให้หลุดพ้นจากการควบคุมของสองคนนี้สักที ถ้าลองปล่อยต้าร์ไปและเริ่มต้นจีบใหม่ให้ต้าร์ได้อยู่อย่างอิสระ
อยู่กับพี่ชาย ใช้ชีวิตอย่างที่เขาอยากทำอยากเป็น เราว่า 2 คนนี้โอกาสมากกว่าคนอื่นนะ
-
ขอบอกว่าเพิ่งจะมาอ่านนิยายเรื่องนี้เมื่อไม่กี่วันก่อน ทั้งที่จริงคือเห็นชื่อเรื่องมานานแล้ว เฟบไว้ตั้งนานแล้วแต่เหมือนลืมๆ ไปด้วย อ่านพาร์ทแรกไปแว๊บๆ เห็นเป็น 3P ด้วยก็เลยไม่อยากอ่านต่อ จนกระทั่งรู้สึกว่าอ่านมาทุกแนวละอยากลองอ่าน 3P ดูบ้าง ก็เลยลองอ่านดู....
พูดถึง NC ก่อน
พออ่านแล้วอยากจะบอกว่าฉีกทุกความรู้สึกที่เคยมีต่อ NC 3P จริงๆ นะ แบบว่าที่เคยเจอจนทำให้รู้สึกไม่ชอบเนี่ยก็เพราะมีแต่ฉาก NC แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการผสมพันธุ์มากกว่าการมีเซ็กส์ จนมาเจอเรื่องนี้ขอบอกเลยว่าอึ้ง ทึ่ง อ่านแล้วมันหนึบทำให้ NC แบบ 3P ที่เรามองว่าเหมือนการผสมพันธุ์กลายเป็นเมคเลิฟไปได้
พูดถึงเนื้อหา
คือที่จริงอ่ะในความรู้สึกคนอ่านจะต้องมีบ้างว่าเชียร์ใครเป็นพิเศษ ควิน หรือ แซท แบบสุดท้ายต้องอยากให้เหลือแค่คนเดียวเป็นความรักแบบ 2 คนเหมือนปกติ แต่เรื่องนี้แบบไม่อยากให้ใครต้องเสียใจเลยอยากให้ทิ้้งควินและแซทอยู่กับต้าร์แบบนี้ตลอดไป เข้าใจความรู้สึกควินแซทนะถึงจะเป็นความเห็นแก่ตัวแต่มันก็คือความรัก แต่ก็รับได้นะที่คนเขียนบอกว่าจะไม่แฮปปี้รู้สึกได้ว่าสุดท้ายแล้วเพราะความที่แซทกับควินรักต้าร์มากขนาดนี้ ทำให้ทั้งคู่ต้องมีความคิดบ้างแหละที่อยากจะครอบครองต้าร์ไว้คนเดียว และมันต้องเกิดปัญหาใหญ่แน่ๆ ถ้าคู่นี้มาห่ำหั่นกันเอง (อันนี้เดาเองมั่วไปเรื่อย 555)
อ่านมาตั้งแต่ต้นจนถึงพาร์ทนี้นี่เป็นเม้นท์แรก... คือนิยายเรื่องนี้ทำให้รู้สึกว่า...ไม่เม้นท์ไม่ได้ละ 5555
ชอบจริงๆ ชอบมาก อ่านแล้วหนึบตลอด สงสารควินแซทมากกว่าต้าร์ด้วยซ้ำทั้งที่ต้าร์ควรที่จะน่าสงสารมากกว่า ยิ่งพาร์ทสุดท้ายนี่น้ำตาคลอ (แอบอ่านที่ทำงาน ถ้าอ่านที่บ้านคงน้ำตาไหลไปละ)
ขอบคุณมากนะคะที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาให้ได้อ่านกัน :mew1:
-
กรี๊ดดดด!!! อยากจะบ้าตาย ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะนิยายเรื่องนี้
รู้สึกเจ็บใจปวดแทนกับสามคน
โดยเฉพาะพี่แซทถึงขั้นระเบิดอารมณ์ พรั่งพรูทุกสิ่งทุกอย่างที่คั่งค้างอยู่ในใจ
ตาร์ถึงกับช็อค!!! (คนอ่านช็อคยิ่งกว่า) ยิ่งพี่แซทเป็นคนควบคุมอารมณ์ร้ายอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
จึงทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก เฮ้อออ.....
พี่ควินน่าสงสารมากอ่ะ คนที่อ่อนโยนและใจดีกับตาร์มากกว่าพี่แซท เมื่อเจอคำพูดกดดันของพี่แซทเข้าไป
ถึงกับเก็บความรู้สึกไว้ไม่อยู่ เป็นคนที่น่าเห็นใจมากที่สุด พี่เค้ารักตาร์มากเหลือเกิน น่าสงสารๆ จะร้องไห้ตาม
ไม่อยากให้ตาร์ใจร้ายกับพวกพี่เค้าเลย ถึงไงพี่เค้าก็เป็นสามีหนูนะ ใจเย็นๆกันเถอะ คนอ่านเครียดแทน
ปล.เวิ่นเว้อไรง่ะเนี่ย รอส่วนที่เหลือค่ะ (คนแต่งช่างทำร้ายจิตใจคนอ่าน T_T)
-
คนเขียนเหมือนแกล้งเลยน่ะ เพราะยิ่งใกล้จบก้อยิ่งรู้สึกสงสารแซทกับควินน่ะ อันนี้คงได้แต่บอกว่าถ้ารักเขาก้อจงเห็นความสุขของคนที่เรารักเป็นที่ตั้งน่ะ การรักไม่ได้หมายถึงการครอบครองน่ะ ถ้าทั้งสองคนปล่อยต้าร์ไปก้ออาจจะทำให้ตัวของต้าร์เห็นถึงความรู้สึกของทั้งคู่มากขึ้นก้อได้น่ะ อยู่แบบนี้ก้อมีแต่ทุกข์ทุกฝ่ายน่ะ และต้าร์ก้อจะกดดันมากขึ้นน่ะ การทำดีกับคนที่เรารักก้อไม่ได้หมายถึงสิ่งได้รับกลับมาจะได้อย่างที่ใจหวังน่ะ :hao5: พอจะเห็นเค้าลางของความไม่แฮ็ปปี้แล้วล่ะ :mew2: :mew2:
-
ตอนนี้มัน... เจ็บดี
-
โว้ยยยยย เรื่องนี้ทำให้ช้านคลุ้มคลั่ง
รักมากกกกก ก็เจ็บมาก มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
3P เรื่องนี้ทำเอาเครียดนะ ไม่เหมือนเรื่องอื่นที่ดูชิลๆ หื่นๆ
ระเบิดอารมณ์กันขนาดนี้ ใกล้จะแตกหักแล้วน่ะสิ (โอ้ย รับไม่ได้)
เมื่อถึงเวลาที่แซทควินเลิกกักขังให้อิสรภาพกับตาร์
วันนั้นตาร์คงมีความสุขอย่างแท้จริง(ใช่ไหม)
แต่ไม่เอาน้องธัญญ์มาเสียบแทนนะ ถ้าคนเขียนทำแบบนั้น
เอามีดมาแทงเราซะดีกว่าอีก (แม่ยกแซทควินค่า)
-
ความสัมพันธ์ยิ่งลงเหวไปเรื่อยๆ :z3: แซทใจเย็นกับต้าร์หน่อยสิ ต้าร์เคยโดนข่มขืนจะให้ต้าร์กลับเป็นแบบเดิมคงไม่ได้หรอก ควินคิดอะไรอยู่ เห็นใจควิน เป็นกำลังใจให้ต้าร์นะ :mew2: ธัญญ์จะเป็นตัวละครสำคัญใช่รึเปล่า :really2: ยังคงเดาต่อไป
-
:hao5:
สงสารควินmujพยายามอดทน สุดๆเลย ถึงแม้งจะเจ็บแค่ไหนก็เถอะ
ควินก็คงคิดใช่มั้ยว่าต้องทนเพราะเคยทำให้ต้าร์เจ็บช้ำมาก่อน ถึงได้ยอมทนแบบนี้
ทั้งๆที่แซทนี่ทนไม่ไหวแล้ว ในเมื่อทำดีไม่ขึ้นก็ขอเลวให้สุด แค่ต้าร์ยังอยู่ก็พอ
แต่แซทคงลืมคิดไปว่ายิ่งทำแบบนี้ คนที่เจ็บมากที่สุดคือตัวเอง เห็นต้าร์ไม่มีความสุข
แซทเองก็ไม่ได้มีความสุขเลย TT
สงสารอ่า ถึงสองคนนี้จะเคยทำเลวกับต้าร์ไว้ แต่เค้าก็พยายามแล้วนะ
พยายามแก้ตัวแล้ว แต่ว่าต้าร์ก็ยังใจแข็งมากๆอยู่ดี
เฮ้ออออออออออ เจ็บปวด
:katai1: :katai1:
-
ก็แค่เด็กขาดความอบอุ่นออกมาเรียกร้องความสนใจ
-
อ่านอีกรอบเพื่อความสะจายยยยยยยย
:katai1: :katai1:
-
:katai1: น่าสงสารทั้งสามคนเลย
-
ยิ่งอ่านไปเรื่อยๆ ความเกลียดสองคนนั้นก็น้อยลงไป แต่ก็ยังไม่หายดกลีด แต่ถึงอย่างนั้นก็เริ่มคิดว่า มันคงจะดีถ้าต้าร์ลงเอยเอากับใครสักคนหนึ่ง
-
อ่านแล้วสงสารค่ะ :hao5:
เห็นใจทั้งควินทั้งแซททั้งต้าเลย
ควินกับแซททำเกินไปก็จริง แต่ก็ทำไปเพราะรักแฮะ
แต่สำหรับเรากลับคิดว่าถ้ารักกันจริง ควรจะปล่อยต้าไปจะดีกว่า
เพราะรั้งไว้ดีแต่ทำให้ต่างฝ่ายต่างเจ็บปวด
เหมือนอย่างที่ต้าได้บอกไว้นั่นล่ะ
"ในเมื่อเจ็บกันทุกคนแล้วทำไมต้องทน ทำไม…"
เรื่องนี้เหมือนจะใกล้จะจบ แต่ก็เหมือนยังไม่จบ 5555
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ :mew6:
-
สติแตกกันไปข้างนึงล่ะ
:hao5:
-
:call: :call: :call: :katai1: :katai1:
-
:mc1: “ทำดีแล้วมึงไม่เห็นค่า กูก็จะเลว เลวให้มึงจำไปจนวันตาย มึงจะได้ไม่ลืมกู!”
กำลังรอความเลว ที่กำลังจะเกิดขี้น
ขอแบบสะจาย 3P 4P เอาหมด อย่าหลอกกันน้า :amen:
-
ใจอ่อนเถอะต้าาาาาาา :hao7:
-
คำพูดพี่แซท กระแทกใจสุดๆ ไม่อยากฟัง ไม่อยากได้ยิน แต่มันก็คือความจริง
-
ก้อกแตก!!! จะซื้อเก็บออกเล่มเลยนะ
-
ไม่ได้อ่านไปนาน กลับมาพาร์ทปัจจุบันแล้วอยากกรีดร้องงงง :ling3: :ling3:
คือใจอ่อนแล้ว คือควินกับแซททำตัวดีแล้ว คืออยากให้รักกัน
ฟังที่แซทระเบิดออกมาแล้วสงสารมากเลย คำพูดตัดพ้อของควินอีก โอยยยยย
คือตอนนี้สองคนตามใจต้าร์มาก เอาใจทุกอย่าง โอ๊ยยยย ทำไมกันน้าทำไมมม ทำไรตอนแรกแกต้องข่มขืนน้องด้วยยยย
ตอนนี้กลัวตัวละครใหม่มากที่สุดเลย กลัวมาก คงไม่ใช่ว่ามาจีบต้าร์ แล้วต้าร์ชอบตอบนะ
ถ้าอยู่ดีๆต้าร์หนีไปชอบคนอื่น ทิ้งสองคนนี้ไปจะทำยังง้ายยย ม่ายยยน้าาาา ยังทำใจไม่ได้อ่ะะะะ ปรับตัวไม่ได้
กลัวตอนจบ กลัวตอนจบมากจริงๆ จะร้องไห้ แงงงงงงงง :o12: :o12:
-
รออยู่นะ :pig4:
-
HEARTBREAKER
50
(ต่อ)
7วันแล้วที่พวกเขาหายไป อาทิตย์นึงเต็มๆที่พวกเขาไม่ติดต่อกลับมานับตั้งแต่วันที่พวกเขาพาผมไปหาคุณยายวันนั้น ผมขับรถไปกลับมหา’ลัยคนเดียว ได้ใช้ชีวิตอิสระอย่างที่ต้องการมาตลอด แต่ผมกลับไม่มีความสุขเลย ผมยังจำเหตุการณ์ที่พวกเขาทะเลาะกันเพราะผมได้ดีและคงไม่มีวันลืม นับเป็นครั้งแรกที่ผมได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของพวกเขา และมันก็ทำให้ผมรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ ผมไม่สามารถรักพวกเขาได้เต็มหัวใจ และไม่สามารถลืมเหตุการณ์เลวร้ายที่พวกเขาทำกับผมได้ ผมเห็น ผมรับรู้ และผมเข้าใจกับสิ่งที่พวกเขาทุ่มเททำเพื่อผม เงินสดในธนาคารที่เปิดบัญชีในชื่อผม บัตรเครดิตที่พวกเขาให้ผมรูดใช้ได้ตามใจบ้านหลังใหญ่ รถสปอร์ตหรู ทรัพย์สินที่พวกเขาทุ่มให้ผมเพื่อเอาใจ ผมรับรู้ ผมเห็นมันมากับตาถึงสิ่งที่พวกเขาทำให้ ไม่ใช่ว่าผมใจแข็งหรือกำลังหลอกตัวเอง ผมเป็นคน เป็นมนุษย์ธรรมดาคนนึงที่มีความรู้สึก มีหัวใจ โกรธแค้นขุ่นเคือง เจ็บได้ร้องไห้เป็น และหวั่นไหว ใช่…หลายครั้งที่ผมหวั่นไหวไปกับความใจดีของพวกเขา หลายครั้งที่ผมเผลอยิ้มและเขินอายต่อหน้าพวกเขา ความใกล้ชิดและสัมผัสของพวกเขาทำให้ผมหวั่นไหว แต่มันก็ยังไม่มากพอที่ผมจะพูดได้เต็มปากว่ารู้สึกรักพวกเขา
ถ้าคนเราแค่รู้สึกหวั่นไหวแล้วบอกว่าความรู้สึกนั้นคือความรัก นั่นคือการหลอกตัวเอง
ถ้าจะรัก หัวใจต้องไม่มีข้อแม้หรือเหตุผลใดๆ
“เฮ้ย! ใจลอยไปถึงไหนมึง”
ผมสะดุ้งกับเสียงร้องดังข้างหู หันไปมองก็เห็นเฟียซยืนหัวเราะอยู่ แถมยังมีตัวเสริมมาอีกคน ธัญญ์ น้องปีหนึ่งที่เป็นขวัญใจรุ่นพี่เกือบทั้งคณะ หมอนั่นเป็นคนตลกที่ชอบสร้างเสียงหัวเราะตลอดเวลาที่ทำกิจกรรมรับน้อง ขนาดคณะอื่นยังให้ความสนใจเลย แว่วมาว่ามีสาวๆตามกรี๊ดกลุ่มใหญ่เลยล่ะ แต่สำหรับผม หมอนี่ก็เหมือนเด็กไม่รู้จักโตที่วันๆเอาแต่ง้องแง้งเกาะติดกลุ่มผมเหมือนปลิง สลัดยังไงก็ไม่หลุด ตั้งแต่รู้ว่าผมเป็นพี่รหัส ธัญญ์ก็เข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตผม ตอนแรกผมก็ชอบนะที่น้องอัธยาศัยดี พูดเพราะกับรุ่นพี่และไม่ปีนเกลียว แต่บางครั้งผมก็รำคาญที่น้องพูดมากเกินไป
“ผมมีเรื่องสงสัยครับ”
นั้นไง มันมาแล้ว ความสงสัย
"พวกพี่ใช้วิธีไหนเลือกน้องรหัสเหรอครับ"
น้ำเสียงกระตือรือร้นถามขึ้น สีหน้าอยากรู้เต็มเปี่ยมจนผมอยากแกล้ง บุ้ยใบ้ให้เฟียซเป็นคนตอบแทน
"จับลูกปิงปอง"
พอเฟียซตอบ ไอ้เด็กแอคติ้งเว่อร์ก็ตาโตหันมามองหน้าผม
"โห! เอกเรามีตั้ง150คน อย่างนี้ก็เรียกว่าพรหมลิขิตสิครับ"
ผมมองหน้าคนพูดอย่างไม่เข้าใจ พรหมลิขิตอะไรของมันวะ
"คิดดูสิครับ ลูกปิงปองมี150ลูก แต่พี่ก็จับได้ผม ไม่เรียกว่าพรหมลิขิตแล้วจะให้เรียกว่าอะไร"
"ปัญญาอ่อน"
ผมว่าแล้วส่ายหน้าอย่างเอือมระอา บอกตรงๆว่าไม่เข้าใจความคิดไอ้เด็กคนนี้ พอผมเดินหนีธัญญ์ก็เดินตามมา ผมชักสีหน้าใส่แต่ธัญญ์กลับยิ้มกว้าง
"พี่ต้าร์"
"อะไร"
ผมถามเสียงห้วน เริ่มจะหงุดหงิด
"พี่ไม่เชื่อเรื่องพรหมลิขิตเหรอครับ"
ยังไม่จบเรื่องนี้อีกเหรอ ผมมองหน้าธัญญ์อย่างเหนื่อยใจ
"ว่างมากเหรอธัญญ์"
"ก็ว่างครับ"
"ถ้าว่างมากนักก็หุบปากไปซะ มันน่ารำคาญ"
“ฮ่าๆๆๆ”
เฟียซหัวเราะเสียงดังจนผมต้องหยุดเดินแล้วหันไปมอง มีเรื่องตลกอะไร?
“ธัญญ์ มึงควรดีใจนะ ปกติต้าร์มันไม่เคยพูดอย่างนี้กับใครเลยนะเว้ย มึงเป็นคนพิเศษ ฮ่าๆๆ”
เฟียซบอกกลั้วหัวเราะแล้วตบบ่าธัญญ์ที่หน้าหงอยยิ้มแห้งอยู่
“โห! พี่เฟียซ ขอบคุณมากครับที่ช่วยซ้ำเติม”
ธัญญ์ว่ากลับ ตาคมมองผมเหมือนงอน แต่ผมก็ทำเฉยไม่สนใจ
“ถ้าพี่ต้าร์รำคาญ ต่อไปนี้ผมจะไม่มาให้พี่เห็นหน้าก็ได้ครับ”
พูดแบบนี้คิดว่าผมจะง้อเหรอ เสียใจ ผมไม่แคร์หรอก ผมหันหลังเดินตรงไปที่หลังตึกได้ยินเสียงหัวเราะเฟียซดังตามมา
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้หมาธัญญ์ แม่งโคตรน่าสงสารเลยวะ ฮ่าๆๆ”
ผมเดินมาถึงลานจอดรถ ล้วงเอาพวงกุญแจรถในกระเป๋าเป้ ได้แล้วก็กดรีโมทปลดล็อครถ ยังเดินไปไม่ถึงตัวรถเสียงเฟียซก็ถามขึ้น คำถามที่ทำให้ผมชะงัก
“พวกมันปล่อยมึงแล้วเหรอ ไม่เห็นตามคุมมาหลายวัน”
ผมหันไปมองเฟียซเดินมาคนเดียว ไม่มีธัญญ์ตามมา ผมถอนหายใจยาว เดินไปนั่งที่ม้าหินอ่อน เฟียซตามมานั่งข้างๆ
“พวกเขาหายไปอาทิตย์นึงแล้ว ไม่ติดต่อกลับมาเลย”
ผมบอกเสียงแผ่ว ก้มมองพวงกุญแจรถในมือ
“ก็ดีแล้วนี่หว่า มึงก็ได้อิสระ หรือไม่ชอบ”
“ก็ชอบ แต่มัน…”
“ทำไม หรือมึงคิดถึงพวกมัน”
ผมเงยหน้าหันไปมองเฟียซ สบสายตาคมนิ่ง
“อืม…คิดถึง”
ผมตอบไปตามความรู้สึก
“ฮึ! อย่าบอกนะว่ามึงรักพวกมันแล้ว”
เฟียซว่าเสียงเยาะ
“เปล่า ไม่ได้รัก”
“เรื่องของมึงเหอะ จะรักไม่รักก็เรื่องของมึง ตัวมึง หัวใจมึง”
เฟียซว่าแล้วลุกขึ้นเดินไปที่รถมอเตอร์ไซต์
“โกรธต้าร์เหรอ!“
ผมตะโกนถาม
“กูจะโกรธมึงทำไม”
เสียงเข้มสวนกลับมา ผมเงียบ นั่นสิ เฟียซจะโกรธผมทำไม ผมนี่งี่เง่าจริงๆ
“กูกลับนะ มึงก็ขับรถกลับบ้านดีดี ถึงแล้วไลน์มาบอกด้วย”
“อือ…เฟียซก็ขับรถดีดีนะ”
เจ้าของรถมอเตอร์ไซต์พยักหน้าให้ผมก่อนสวมหมวกกันน็อคสตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไป ผมยกมือลูบหน้าช้าๆ ถอนหายใจแรงแล้วลุกขึ้นเดินไปที่รถ หลายวันมานี่ผมเอาแต่คิดฟุ่งซ่าน ควรหาเวลาพักสมองบ้าง ถึงบ้านแล้วผมจะนอน นอนให้เต็มอิ่มเลย
**************************************************
ก็อกๆๆ
“คุณหนู คุณหนูคะ”
ผมงัวเงียลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง มองนาฬิกาบนโต๊ะบอกเวลา4ทุ่มกว่า คุณป้ามีเรื่องด่วนอะไรถึงขึ้นมาเรียกผมกลางดึกอย่างนี้
“คุณหนู นอนหลับอยู่เหรอค่ะ”
“ตื่นแล้วครับ”
ผมร้องบอก ลงจากเตียง เดินไปเปิดประตู สีหน้าคุณป้าดูตื่นตระหนก
“มีอะไรเหรอครับ”
“เพื่อนคุณควินกับคุณแซทโทรมาค่ะ บอกว่ามีเรื่องด่วนจะคุยกับคุณหนู เธอบอกว่าโทรเข้ามือถือแล้วแต่คุณหนูปิดเครื่องเลยโทรเข้าเบอร์บ้าน”
“เขาได้บอกชื่อมั้ยครับ”
“บอกค่ะ ชื่อพอล”
พี่พอลเหรอ มีเรื่องด่วนอะไร
“เธอยังรอคุยกับคุณหนูอยู่นะคะ”
“ครับ”
ผมรับคำแล้วรีบลงบันไดไปห้องรับแขก
“ฮัลโหลพี่พอล มีเรื่องด่วนอะไรเหรอครับ”
ผมถามปลายสายด้วยความร้อนใจ
“ต้าร์ รีบมาที่ผับมูซด่วนเลย ไอ้ควินกับไอ้แซทมีเรื่อง มันเมาแล้วไปหาเรื่องชาวบ้านเค้า”
ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“ครับๆ ผมจะรีบไป”
ผมบอกแล้ววางสาย วิ่งกลับขึ้นห้อง เปลี่ยนชุดด้วยความรีบเร่งเสร็จแล้วก็รีบวิ่งลงมา คุณป้ายืนรอผมอยู่ สีหน้าท่านไม่บอกก็รู้ว่าเป็นห่วงผม
“ป้าเข้านอนไปเลยนะครับ ผมจะไปหาพวกพี่เขา ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะให้อังเดรกับอะดอนิสพาไป”
ผมบอกท่านแล้วรีบเดินออกไปนอกบ้าน อังเดรกับอะดอนิสยืนรอผมอยู่ที่รถก่อนแล้ว พี่พอลคงโทรบอกพวกเขาก่อนหน้าจะโทรหาผม
“หายหัวไปเป็นอาทิตย์ ที่แท้ก็ไปเมาอยู่ที่ผับ คอยดูนะ! ผมจะอัดพวกเขาให้เละเลย!”
ขึ้นรถมาได้ผมก็ว้ากลั่น อังเดรหันมายิ้มจางๆให้ผมแต่ไม่พูดอะไร อะดอนิสก็เหลือบมองผมทางกระจกอย่างหวาดๆ
ผมไม่ได้พูดเล่นนะ ถ้าพวกเขาเป็นอย่างที่พี่พอลบอกจริงๆ!
เสียงโหวกเหวกโวยวายดังต้อนรับทันทีที่ผมย่างก้าวเข้าผับดัง อังเดรเดินนำหน้าผม อะดอนิสเดินรั้งท้าย พวกเขาคอยประกบผมไม่ห่าง แต่ผมร้อนใจอยากเจอพวกเขาจนต้องดุนหลังสั่งให้อังเดรเดินเร็วๆ ผมเห็นกลุ่มคนยืนอยู่หนาตาเบื้องหน้า และนักท่องเที่ยวมากมายยืนกันเป็นกลุ่มๆอยู่ตามมุม สถานการณ์ไม่ปกติแบบนี้ บอกชัดว่าในผับกำลังเกิดเรื่อง!
“มึงจะเอายังไง! คิดว่าพ่อมึงใหญ่แล้วจะทำตัวกร่างยังไงก็ได้เหรอวะ!”
“อ้าว…ไอ้เหี้ยนี่ บอกแล้วไงว่าเพื่อนกูเมา มันเมาอ่ะ มึงเข้าใจมั้ย!”
เสียงพี่พอล…ผมรีบวิ่งไปตามเสียงทันที อังเดรขวางผมไว้ไม่ทัน ผมถลาเข้าไปในวงล้อมของผู้ชายกลุ่มใหญ่
“ต้าร์!”
เสียงเรียกผมดังลั่น หันไปมองก็เห็นพวกพี่พอล พี่ร็อค ช่วยกันพยุงพี่แซทอยู่อย่างทุลักทุเล สภาพพี่แซทเมาเละอย่างที่พี่พอล
บอกจริงๆ
“เฮ้ย! มึงเป็นใครวะ มาเสือกอะไร”
“ไม่ใช่เรื่องของมึง!”
ผมว่าสวนกลับเสียงห้วนอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่จำเป็นต้องพูดจาดีกับคนที่พูดจาเหี้ยๆกับผมก่อน!
“อ้าว! ไอ้นี่ พูดงี้อยากมีเรื่องเรอะ”
“อย่ายุ่งกับคนของกู!”
ผมชะงักกับเสียงเข้มดุ พี่ควินเดินชนไหล่พี่ร็อคมาหาผม แขนยาวรวบตัวผมเข้าไปในอ้อมกอด ได้กลิ่นเหล้าหึ่งออกมาจากตัวเขา
“แค่เหยียบตีน พวกมึงมีปัญหาอะไรนักหนา ถ้าอยากมีเรื่องนักก็ไปเจอกันข้างนอก”
พี่ควินบอกฝ่ายตรงข้าม เขากอดผมแน่นจนผมอึดอัด
“ไอ้เหี้ยนั่นเหยียบตีนกูสองครั้ง บอกให้มันมาขอโทษกู”
“ให้พ่อมึงมากราบตีนกูก่อนดิ”
เสียงพี่แซท เขาพยายามสลัดพี่พอลกับพี่ร็อคออก เชื่อเขาเลย เมาแล้วยังปากดีอีก!
“มึงเล่นถึงพ่อกูเลยเหรอ วันนี้กูเอามึงตายแน่ ไอ้สัด!”
อีกฝ่ายชี้หน้าด่า พุ่งตัวเข้ามา พี่ควินยกเท้าจะถีบแต่ยังช้ากว่าอังเดรกับอะดอนิสที่ควักปืนออกมาจ่อหัวคู่อริ เสียงกรี๊ดและเสียงแตกฮือดังขึ้น ผมมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างใจเย็น ทั้งๆที่สถานการณ์เข้าขั้นวิกฤต คนถูกปืนจ่อหัวตัวสั่นแล้ว พวกพี่ยืนอยู่ข้างหลังมองหน้ากันเลิกลั่ก ก็สมควรกลัวอยู่หรอก อังเดรกับอะดอนิสเตรียมเหนี่ยวไกจริงๆแน่ถ้าอีกฝ่ายขยับ ไม่ใช่แค่ขู่ ผมรู้ดีว่าพวกเขาถูกฝึกและได้รับคำสั่งมาเพื่อปกป้องบอสของพวกเขา
“กูว่าไปดีกว่าวะ ก่อนจะได้ตายจริงๆ”
เสียงจากคนที่ยืนอยู่แถวหลังเอ่ยขึ้นแล้วเจ้าตัวก็รีบหันหลังวิ่งออกไปก่อนตามด้วยคนอื่นๆ
“รีบไปก่อนที่ปืนจะลั่น”
อังเดรพูดขึ้นเสียงเรียบแต่ยังไม่ยอมผละปืนออกห่าง คนที่ปากเก่งในตอนแรกรีบวิ่งหนีไปทันที อังเดรกับอะดอนิสเก็บปืนพก ถอยไปยืนอยู่ข้างๆ
“ปล่อยผมได้แล้ว อึดอัด”
ผมสั่งพี่ควิน เขายอมคลายอ้อมกอดไม่ให้ผมอึดอัดแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยจนผมต้องออกแรงผลักเขาออกห่าง นัยน์ตาคมมองผมอย่างไม่เข้าใจ แต่ผมไม่พูด มองหน้าเขานิ่ง
“มาทำไม”
ผมหันไปมองคนถาม พี่แซทยืนเองได้แล้ว แต่ก็ยังทรงตัวได้ไม่ดีนัก
“ก็ไม่ได้อยากมานักหรอก”
ผมตอบเสียงเรียบ
“ฮึ! แล้วมาทำไม มึงมาทำไม!”
ตอบแทนที่ตะคอกใส่กัน ผมตบหน้าเขาไปทีนึง มันแรงพอที่จะทำให้เขาเซ ผมรู้ว่าผมทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด และผมไม่สนใจด้วยว่าใครจะมองยังไง
“มีสติเมื่อไหร่เราค่อยมาคุยกัน”
ผมบอกแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆพี่ร็อค แม้จะมีเสียงเพลงดังขึ้นแต่ผมรู้ว่าพวกเพื่อนๆของพี่ควินกับพี่แซทกำลังมองผมอยู่ แต่ผมก็ยังนั่งนิ่งไม่พูดอะไร
“กลับบ้าน”
พี่ควินเดินเข้ามาสั่ง ผมแสยะยิ้ม มองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า สารรูปไม่ต่างกัน แค่เขาดูมีสติมากกว่าพี่แซทนิดนึง
“ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาฟังคำสั่งพี่”
“ต้าร์!”
“อย่ามาตะคอกใส่ผมนะ! ผมทนฟังมามากพอแล้ว!”
พี่ควินมองหน้าผมนิ่ง คงคิดไม่ถึงว่าผมจะกล้าต่อปากต่อคำกับเขาแถมยังกล้าตะคอกเขากลับแบบนี้ มาถึงขั้นนี้แล้ว ผมไม่คิดจะหยุดหรอก!
“กล้าปล่อยผมไปมั้ยล่ะ ถ้ากล้าก็บอกมาเลย แล้วพวกพี่จะไปตายห่าที่ไหนก็ไป!”
-------------------------------------------------------------------------
ต้าร์เวอร์ชั่นดาร์กโหมด :laugh: ขออภัยที่หาย(หัว)ไปนานนะคะ :mew2:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามทั้งในเล้า ในเด็กดี และในเพจ :mew1:
ไม่มีอะไรจะเวิ่น เอาเป็นว่า เจอกันตอนหน้าค่ะ :กอด1:
-
จองไว้ก่อน
................................................
ต้าร์เปลี๊ยนไป๋ สองหนุ่มถึงกับอึ้ง ให้มันรู้ซะมั่งว่ากลัวเมียแล้วจะเจริญ
-
:laugh: :laugh:
น้องต้าเวอร์ชั่นนี้ ช้อบชอบ
-
:o11: อยากอ่านบ่อยๆครับ การรออ่านเป็นเรื่องทรมานอย่างหนึ่ง ครับ o19
-
บางทีก็ลืม มาบ่อยๆนะ
-
น้องต้าแรงงงงงง!!!!!
-
เอาอีกครึ่งนึงมาด่วนเลยยยยยยยยยยยยยยย :ling2:
-
ต้าร์เปลี่ยนไปเพราะรู้แล้วว่าที่ควินกับแซททำกับตัวเองไปเพราะอะไรสินะ สงสารควินกับแซท
-
ดาร์กจริงๆ ต้าร์ อิอิ
-
ว้าววววว น้องต้าร์สับสวิทช์ 55555 :hao7:
เจ๋งงงง
-
:hao7: ต้าร์จัดการเลย
-
รอนานมาก กว่าจะมาต่อ คนเขียนอย่าทิ้งช่วงนานนักเลยคนอ่านรอมันทรมานยิ่งม่าม่ากันอยู่ด้วย ชอบต้าร์แบบนี้ดีกันเร็วๆนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แค่เวอร์ชั่นน้องต้าร์แบบธรรมดาสองหนุ่มก็หงอยแล้ว
เจอโหมดโหดแบบนี้คงหงอไปเลย ฮ่าๆๆๆ
ชอบน้องต้าร์แบบนี้นะ ดูเข้มแข็งดี :katai2-1:
รอตอนต่อไปค่า
-
น้องต้าร์ดาร์คโหมดมาแล้วฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ว้าววววววว
น้องตาร์เปลี่ยนไป๊ เกือบตั้งรับไม่ทันแหนะ
เป็นไงคะ พอพี่เค้าไม่อยู่ หนูก็เงียบ หนูก็เหงา หนูก็คิดถึง
ถ้างั้นพี่ว่า คืนดีกันเถอะนะ เนาๆๆๆๆ
แต่ประโยคสุดท้าย แอบเสียว กลัวพี่สองคนไปตายตามคำบัญชาของหนู
-
เย้ยยยย น้องต้าร์ โหมด ดาร์ก :angry2:
ควิน แซท เงิบเลยมั้ยล่ะ o22
-
ต้องงี้สิหนูต้าร์ ฮ่าๆๆๆๆ พี่ควินกะพี่แซท จ๋อยเลยล่ะสิ
-
ต้า....รุนแรงมาก
สงสารพี่ควินกับแซทนะ
เอ...ว่าแต่พูดเรื่องพรหมลิขิต
หรือว่าน้องธัญญ์จะมาคู่กับต้าจริงๆ :ruready
-
ต้าร์โหดได้ใจมาก เยี่ยม! o13
-
ต้าร์โหด สรึดดดดดดดดดดดดด
-
เย้ๆๆมาแล้ววว. สงสาร ควิน แซท อ่ะ
-
เอ่อ...หนูต้าร์ มาโหมดมืดเชียว เล่นเอา2หนุ่มอึ้ง :laugh:
-
นายหญิงเปิดตัวแระไง หลังจากสามีหายหัวไปเปงอาทิตย์
อารมณ์ไม่ค่อยเข้าที่ หาเรื่องให้ปวดหัวอีก องค์ลงซะ
-
ต้าเปลี่ยนไป แบบนี้ชอบ :hao6:
-
:mew1: :mew1:
ต้าร์โหดแท้
-
รีบๆ มาต่อนะคะะะ แบบว่าชอบมากมากมากกกกกกกกกกกก
อ่านห้าสิบตอนรวดถึงตีสี่เลย ฮืออออ
มันไม่ได้มีแค่เรื่องอย่างว่าแต่มีทั้งอารมณ์และความรู้สึกทุกตัวละครเลย
เข้าใจความรู้สึกต้าร์นะ คือโดนทำร้ายขนาดนั้นจะให้ดีด้วยง่ายๆ มันก็ไม่ใช่
แต่การที่ต้าร์ยิ้ม หัวเราะ อ้อน มันเหมือนเป็นนิสัยเดิมๆ
ที่แสดงออกมาโดยธรรมชาติซะมากกว่าที่ทำออกมาเพราะรู้สึกอะไรกับทั้งสองคน
พี่ควินกับพี่แซทก็น่าสงสาร รักมากขนาดนั้นแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากหลอกตัวเอง
คือสงสารมากกกก แต่ตัวเองก็ไม่ยั้งคิดไปทำเขาก่อน
ชอบการดูแลของทั้งสองคน เป็นธรรมชาติมากมาก ดูแลต้าร์อย่างไม่ต้องระแวงกัน ผลัดกันดูแลจนครบทุกด้าน
รู้เลยว่าสนิทกันมากแค่ไหน แล้วอย่างการกระทำร้ายๆ ของทั้งสองคนก็พอจะเข้าใจอารมณ์ผู้ชาย
อย่างตอนเรื่องของเมอ่ะค่ะ โอ้โห มันแรงนะ แต่มันก็ดูสมเหตุสมผลอ่ะ ผู้ชายก็อย่างนี้แหละ
แล้วยิ่งเป็นแบบพี่ควินกับพี่แซทด้วย แรงๆ อย่างนี้ก็เหมาะกับนิสัยแล้ว
แต่แอบหวั่นเบาๆ กลัวจะหักหลังกันเอง อย่างที่บอกว่าจบไม่แฮปปี้เราก็เข้าใจ
และจะติดตามต่อไปด้วย อยากรู้ว่าจะเป็นยังไง ที่สำคัญคือติด โฮกกกก ใครก็ได้ในสองคนนี้ ใครก็ได้ๆ
ขออย่าเป็นคนอื่นเลย เอาจริงคือ ไม่อยากให้เลือกเท่าไร รักทั้งสองคน ฮืออออ
มาต่อไวๆ นะคะ
สู้ๆ น้าา รอน้าาา
-
อยากเห็นต้าร์เวอร์ชั่นนี้มานานแหละ :katai2-1: เพราะอยากให้แสดงอารมณ์ความรู้สึกแบบแตกหักออกมาเลยมากกว่าน่ะ ไม่งั้นมันจะหน่วงอยู่นี่แหละ เหมือนใกล้จะเห็นจุดไคลแมกซ์แล้วเน๊อะ แซทกับควินเข้มแข็งหน่อยสิ :mew6:
-
มาต่อด่วนเลยได้มั้ยยยยยยย
แอบชอบต้าเวอร์ชั่นนี้นะ555 แบบควินแซทเก่งหมดแต่ยอมต้าคนเดียว
-
น้องตาร์ โหมดใหม่ :z1:
แบบนี้ดีเลยค่ะลูก หนับหนุนเต็มที่
เอาให้พวกพี่เค้าหงอเลยนะคะ อิอิ
ส่วนน้องธัญญ์นี่ยังไงๆอยู่นะ หวังว่าตาร์คงไม่ใจอ่อนกับเด็กน่ารำคาญ(ใช่ไหม)
-
ขาดตอนมาต่อด่วนเลย :ling1:
-
5555555 สะใจ ต้าร์เวอร์ชั่นนี้ เทพจริงๆ :hao6: :katai2-1:
-
ราชีนีเคะมาเองเลย 555
-
อยากอ่านต่ออออ แงงงงง T T
-
โหมดดาร์คซะแล้วนะนั่น 5555
-
โอ้โฮฮฮ อยากจะร้องดังๆ
ชอบต้าโหมดนี้มาก!!!!!
เคะราชินีชัดๆ :katai2-1: :z2:
-
รออยู่นะ :mew1:
-
HEARTBREAKER
51
(50%)
หลังจากที่ผมพูดจบ ทุกคนก็พากันหันมามองผมด้วยความอึ้ง แหงล่ะ ผมเคยพูดจารุนแรงแบบนี้ที่ไหนกันล่ะ ก็ไม่แปลกที่พวกเขาจะตกใจ แต่คนที่จ้องผมนิ่งโดยไม่ละสายตาคือเขาสองคน ความเงียบเข้าครอบคลุมเมื่อไม่มีใครยอมพูด แม้แต่พี่พอลที่เป็นคนเฮฮาอยู่ตลอดยังเงียบ ผมเองก็นั่งกอดอกประสานสายตากับพวกเขาทั้งคู่จนกระทั่งพี่แซทละสายตาจากผม เขาเดินโงนเงนไปอีกทาง ผมลุกตามแต่พี่ควินเข้ามาขวางไว้
“มันไปเข้าห้องน้ำ ปล่อยมันไป”
“แต่พี่แซทเมานะครับ เดินเซขนาดนั้น ถ้าเกิดเรื่องอีกจะทำยังไง”
ผมว่าแล้วเบี่ยงตัวหลบ เดินตามพี่แซทไป พอถึงตัวก็ช่วยประคองให้เขาเดินดีดี เขาหันมามองก็ทำท่าจะผลักออก แต่ผมไม่ยอมปล่อย
“พี่เมาอยู่ ผมอยากช่วย“
เขาทำเสียงฮึมฮัมในลำคอ ยอมปล่อยให้ผมช่วยประคองเดิน มาถึงห้องน้ำเขาก็ผละไปทำธุระส่วนตัว ผมก็ยืนล้างมือรอเขาไปพลางๆ มีเสียงพูดคุยของวัยรุ่นดังขึ้นมาแต่ผมไม่ได้หันไปมอง จนกระทั่งเสียงปิดประตูห้องน้ำดังปึง ผมเลยหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะความรีบร้อนหรือความหลงลืมกันแน่ถึงมีซองถุงยางฯหล่นอยู่ที่พื้น ได้ยินเสียงพูดคุยมาจากข้างในห้องน้ำ พอจับใจความได้ว่าถุงยางฯหายไป ผมได้แต่ยืนเกาหัวอย่างไม่รู้จะทำยังไง จะตะโกนบอกว่าของที่พวกเขากำลังพูดถึงมันตกอยู่ที่พื้นข้างนอก หรือจะเคาะประตูแล้วหยิบซองถุงยางฯส่งให้ดี แต่มาคิดดูอีกที มันไม่ใช่เรื่องของผมนี่นา ถ้าเสนอตัวไปช่วยเดี๋ยวอาจจะโดนด่าว่าเสือกได้ เพราะฉะนั้นผมควรอยู่เฉยๆของผมไปดีกว่า ผมหันกลับมามองกระจกพอดีกับเสียงเปิดประตูห้องน้ำ ทันได้เห็นผู้ชายหน้าหวาน ร่างผอมบางผิวขาวเหลืองเดินออกมาหาของที่ต้องการ เขาก้มลงหยิบซองถุงยางฯแล้วกลับเข้าไปในห้องน้ำที่มีผู้ชายร่างสูงใส่เสื้อแจ็คเก็ตยีนยืนหันหลังรออยู่ พอประตูห้องน้ำปิดผมก็รีบปลีกตัวออกห่างจากบริเวณนั้นทันที เพราะรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น
“ไหนบอกจะช่วย”
เสียงเข้มดังอยู่ใกล้ๆ ผมหันไปมองก็ปะทะกับแผงอกกว้างเต็มๆ เงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยหยดน้ำ นี่เขาล้างหน้าให้สร่างเมาใช่มั้ยเนี่ย
“ก็ยืนรออยู่นี่ไงครับ”
ผมตอบแล้วถอยออกมาแต่เขารวบตัวไว้แล้วดันจนหลังผมติดกำแพง ก้มหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกแตะกัน
“ไม่เจอกันอาทิตย์นึง ปากเก่งขึ้นเยอะ”
หายเมาแล้วใช่มั้ยถึงได้พูดจาหาเรื่องผมแบบนี้
“ปล่อยเถอะครับ”
ผมบอกแล้วผลักเขาออก แต่เขาก็กดไหล่ผมไว้ เคลื่อนใบหน้าไปที่ซอกคอ
“ถ้าจะทำรุ่มร่ามตรงนี้ ผมจะโกรธพี่จริงๆ”
ผมบอกเสียงแข็ง ปรามเขาไว้ก่อน
“ไม่ทำตรงนี้ก็ได้ แต่กลับไปทำที่บ้านได้ใช่มั้ย”
เสียงเรียบพูดแหย่ผม เชื่อแล้วว่าเขาสร่างเมาจริงๆ คนบ้า!
“โอ้ย!”
พี่แซทร้องเสียงหลงพร้อมกับชี้หน้าอย่างคาดโทษที่ผมเหยียบเท้าเขา
“สมน้ำหน้า!”
คิดว่าผมจะสนเหรอ หายหัวไปตั้งอาทิตย์นึง พอเจอหน้ากันก็คิดแต่เรื่องอย่างว่า ทุเรศที่สุดเลย! ผมเดินหนีเขามาด้วยใบหน้าบึ้งตึง พอพี่ควินเห็นผมเดินกลับมาแล้วเขาก็ขยับที่ให้นั่งข้างเขา ผมกระแทกตัวนั่งลงอย่างหงุดหงิด พี่ควินสอดแขนมาด้านหลังโอบเอวผมกระชับเข้าหาตัว ผมนั่งนิ่งรู้ว่าหน้าตัวเองกำลังบึ้งตึง หันไปมองอีกข้างก็เห็นพี่ร็อคยิ้มอ่อนโยนมาให้ ผมยิ้มตอบเขา กำลังจะถามไถ่ว่าเขาสบายดีมั้ยเพราะไม่ได้เจอกันนาน แต่พี่แซทก็เดินเข้ามาเตะขาพี่ร็อคบอกเป็นนัยๆให้ขยับออกไป พอพี่ร็อคขยับออกพี่แซทก็นั่งลงข้างผม
“พี่พอล ขอเป็ปซี่ให้ผมแก้วนึงได้มั้ยครับ”
ผมหันไปขอเครื่องดื่มจากพี่พอลที่นั่งอยู่ที่โซฟาอีกด้าน
“ได้สิครับ เดี๋ยวพี่พอลจัดให้”
“เป็นอะไร”
พี่ควินถามขึ้น แต่ผมเงียบไม่ยอมตอบ ได้ยินเสียงเขาถอนหายใจแล้วก็เงียบไป
“ได้แล้วครับ เป็ปซี่เย็นๆของน้องต้าร์”
พี่พอลยื่นแก้วส่งให้ ผมยิ้มขอบคุณเขา รับมาดื่ม มองบรรยากาศภายในผับที่กลับเข้าสู่ภาวะปกติ มีเสียงเพลงดังสร้างความคึกคัก และนักท่องเที่ยวออกมาเต้นบนฟลอร์ มองไปรอบๆสายตาผมก็มองเห็นคนคุ้นเคยกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ เสื้อแจ็คเก็ตยีนคุ้นตาที่หมอนั่นใส่เหมือนกับที่ผมเห็นผู้ชายคนนั้นใส่ตอนอยู่ในห้องน้ำ แต่คงไม่ใช่คนเดียวกันหรอกมั้ง แจ็คเก็ตยีนไม่ได้มีตัวเดียวในโลกสักหน่อย ผมส่ายหน้าปัดไล่ความคิดไร้สาระแล้วหันกลับมามองคนข้างตัวสลับกันไปมา พวกเขากำลังจ้องหน้าผมอยู่
“อยู่กับกู มึงยังกล้ามองผู้ชายคนอื่นเหรอ”
พี่แซทเริ่มหาเรื่องผมอีกครั้ง และครั้งนี้ผมจะไม่ทนแล้ว!
“ครับ ถ้าไม่กล้าผมจะมองทำไม”
“ต้าร์”
พี่แซทเค้นเสียงต่ำแล้วบีบต้นแขนผม ผมแสยะยิ้มที่ยั่วให้เขาโมโหได้ แต่เดี๋ยวเขาจะได้ดิ้นพล่านกว่านี้แน่!
“ผมจะเข้าห้องน้ำ”
ผมบอกแล้วจับมือพี่แซทออก ซึ่งเขาก็ยอมปล่อยโดยง่ายแต่สายตาดุยังจ้องหน้าผมอยู่
“พี่ควิน ผมจะเข้าห้องน้ำ”
ผมหันไปบอกอีกคน เขาพยักหน้าปล่อยแขนที่โอบรอบเอวผมออกแล้วลุกขึ้น เป็นการบอกว่าเขาจะไปกับผมด้วย
“ผมไปเองได้ครับ เมื่อกี้ก็เพิ่งไปมา ผมจำทางได้”
ผมบอกแล้วลุกขึ้นเดินผ่านหน้าเขา แต่ทางที่ผมเดินไปไม่ใช่ทางไปห้องน้ำ แต่เป็นทิศทางของเคาน์เตอร์บาร์ที่ผมมองเห็นคนคุ้นเคยเมื่อครู่นี้
“ธัญญ์”
ผมส่งเสียงเรียกทักทายน้องรหัส เจ้าตัวหันมาก็ทำตาโตใส่ผม
“พี่ต้าร์”
“อืม…พี่เอง ทำไมต้องตกใจด้วย”
“เอ่อ…เปล่าครับ เปล่า”
ธัญญ์ส่ายหน้ารัว ผมยิ้มแล้วนั่งลงข้างๆหันหน้าเข้าหาบาร์เทนเดอร์ที่กำลังปรุงเครื่องดื่มให้ลูกค้าอยู่
“ถ้าจำไม่ผิด แก้วนี้เขาเรียกว่าเตกีล่าใช่มั้ย”
ผมถาม มองแก้วที่ตั้งอยู่ตรงหน้าธัญญ์
“เอ่อ…ครับ”
เจ้าตัวตอบย่างไม่เต็มเสียงนัก
“ชอบดื่มแบบนี้เหรอ”
“เอ่อ…”
“ปกตินายไม่ใช่คนติดอ่างนี่ เห็นอยู่มอก็พูดจ้อไม่หยุด”
ผมเหน็บน้องไปทีนึงกับอาการเอ๋อๆที่แสดงออก
“แต่งตัวแบบนี้แล้วหล่อขึ้นกว่าเดิมอีกนะ”
ผมชม ยิ้มแล้วไล่สายตามองธัญญ์ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แต่งตัวดูดีมีรสนิยมแถมแบรนด์เนมทั้งตัว น้องรหัสผมนี่ไม่ธรรมดาแฮะ
“พี่ต้าร์มาเที่ยวกับเพื่อนเหรอครับ”
ธัญญ์ถามเปลี่ยนเรื่อง ผมแสยะยิ้มแล้วหันหน้าไปมองอีกฝั่ง
“พี่มาตามเพื่อนน่ะ เขาเมาแล้วไปมีเรื่อง”
ผมตอบแล้วยิ้มไปให้คนอีกฝั่ง พวกเขามองผมเขม็งเลย สงสัยกำลังโกรธแต่พยายามข่มอารมณ์อยู่ ผมเห็นพี่พอลล็อกตัวพี่แซทไว้ ส่วนพี่ควินก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมด ได้ผลแฮะ!
“ธัญญ์ ช่วยอะไรพี่อย่างสิ”
ผมพูดขึ้นแต่ตามองที่พวกเขา
“อะไรเหรอครับ”
“ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนพี่หน่อย”
ผมหันมายิ้มให้ธัญญ์แล้วลุกขึ้นเดินนำไปก่อน ธัญญ์เดินตามมา ผมเริ่มนับเลขในใจ รอว่าเมื่อไหร่พวกเขาจะตามมาอาละวาด
“ต้าร์!”
ยังนับไม่ถึง5เลย…
“ไอ้พอลปล่อยกู! กูจะเอาเลือดหัวมันออก!”
พี่แซทพยายามดิ้นให้หลุดจากการล็อคของพี่พอล เขามองธัญญ์ด้วยสายตาแข็งกร้าวทำท่าจะพุ่งเข้าใส่ เอาเลือดหัวน้องรหัสผมออกอย่างที่พูดจริงๆ ผมไม่สนใจ หันไปมองพี่ควิน เขายืนนิ่งมองผมอย่างคาดเดาความคิดไม่ออก
“สวัสดีครับพี่ควิน”
จู่ๆธัญญ์ก็ยกมือไว้พี่ควิน ดูเหมือนว่าสองคนนี้จะรู้จักกันมาก่อนนะ
“กลับบ้าน”
พี่ควินสั่งผม ไม่ได้หันไปมองธัญญ์เลยสักนิด เสียมารยาทจริงๆ
“ผมจะเข้าห้องน้ำ”
ผมบอกเสียงเรียบอย่างไม่สนใจคำสั่ง
“มึงทำอะไร! มึงกำลังทำบ้าอะไร!”
พี่แซทตะคอกใส่ ผมมองหน้าเขานิ่ง
“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอครับ ผมบอกว่าจะเข้าห้องน้ำ”
“มึง!”
พี่พอลพยายามรั้งตัวพี่แซทไว้สุดกำลัง ผมยิ้มแล้วหันหลังให้พวกเขา แต่ถูกดึงมือไว้ หันกลับไปก็เห็นว่าเป็นพี่ควิน
“กลับบ้าน”
“ผมจะเข้าห้องน้ำ”
ผมบอกย้ำคำเดิม เรามองสบตากันครู่นึงเขาก็ยอมปล่อยมือ
“ควิน มึงลากมันกลับบ้านเดี๋ยวนี้!”
พี่แซทสั่งเพื่อน เขากำลังคลั่ง ผมรู้
“ขอโทษนะธัญญ์ ลืมแนะนำให้รู้จัก นี่เพื่อนพี่เอง”
ผมหันไปยิ้มบอกธัญญ์ ในขณะที่น้องมันยิ้มแห้งๆอย่างรับรู้ถึงสถานการณ์มาคุ
“ว่าไงนะ มึงพูดใหม่สิ!”
“เมาแล้วอย่าพาลใส่คนอื่นสิครับ” ผมบอกพี่แซทแล้วหันไปมองธัญญ์อีกครั้ง
“นี่ธัญญ์ น้องรหัสผมเองครับ”
“กูไม่ได้อยากรู้จักมัน!”
พี่แซทตวาดลั่น พี่พอลส่งสายตาขอร้องให้ผมหยุด เขาคงเหนื่อยจะล็อคตัวพี่แซทไว้แล้ว
“ครับ ไม่อยากรู้จักก็ไม่อยากรู้จัก” ผมยักไหล่
“ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะธัญญ์ เขาเมาน่ะ กลับไปนั่งดื่มต่อเถอะ”
ผมยิ้มบอกแล้วดุนหลังให้ธัญญ์เดินกลับไปที่เคาน์เตอร์บาร์ น้องมันก็เออออตาม เดินกลับไป พอเหลือกันอยู่สามคน พี่พอลก็ปล่อยพี่แซท พอถูกปล่อยเท่านั้นแหละเขาก็พุ่งเข้าหาผมทันที ผมยืนนิ่งปล่อยให้เขาบีบต้นแขนทั้งสองข้างเขย่าจนหัวสั่นคลอน นัยน์ตาคมสั่นไหวมองผมราวกับอยากจะบีบให้แหลกคามือ
“ทำไมครับ แค่นี้ก็ทนไม่ได้เหรอ ผมแค่อยากทำตามใจตัวเองบ้าง ไม่ได้หรือไง”
“แซท ปล่อย”
พี่ควินสั่งเพื่อน แต่พี่แซทไม่ฟังซ้ำยังเพิ่มแรงบีบมากขึ้น
“มึงเห็นกูเป็นตัวอะไร! นึกอยากเล่นสนุกยังไงก็ได้ตามใจมึงเหรอ!”
“แล้วที่พวกพี่เล่นสนุกกับชีวิตผมล่ะ พวกพี่เห็นผมเป็นตัวอะไร”
ผมมองพี่แซท มองพี่ควิน แสยะยิ้มให้กับความเงียบ
“ช่างมันเถอะครับ คิดซะว่าผมไม่เคยพูดล่ะกัน กลับบ้านเถอะ”
ผมบอกเสียงอ่อน พี่แซทปล่อยมือแล้วถอยห่าง
“มึงกำลังจะบอกว่าพวกกูทำลายชีวิตมึงใช่มั้ย”
“ผมพูดแบบนั้นเหรอ” ผมจ้องตาพี่แซท แล้วเขาก็เบือนหน้าหนี
“พอล กูเหนื่อยแล้ว กลับเหอะ”
น้ำเสียงอ่อนล้าเอ่ยบอกเพื่อนแล้วเขาก็หันหลังเดินกลับไป พี่พอลหันมามองผมแวบนึงก็รีบเดินตามพี่แซทไป ทิ้งให้ผมยืนอยู่กับพี่ควินที่ยังนิ่งเงียบอยู่
“หัดเป็นคนใจร้ายตั้งแต่เมื่อไหร่”
จู่ๆคนที่ยืนเงียบก็พูดขึ้น ผมมองพี่ควินอย่างไม่เข้าใจความหมายที่เขาพูด
“กลับมาเป็นคนเดิมเถอะ เป็นต้าร์คนเดิมได้มั้ย”
อ้อมกอดอบอุ่นโอบรัดตัวผมแน่น ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดที่ซอกคอ ผมหลับตาแน่นรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังถูกบีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก
กลับไปเป็นต้าร์คนเดิมเหรอ…คนที่อ่อนแอ ไม่ทันคน มองโลกในแง่ดี ฮึ! จะให้ผมกลับไปเป็นเด็กไม่รู้จักโตคนนั้นน่ะเหรอ ผมทำไม่ได้หรอก!
-------------------------------------------------------
ไว้อาลัยให้กับความดาร์กของต้าร์ :z3:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามนะคะ :mew1:
ไว้เจอกันอีกครึ่งที่เหลือ (ตามสไตล์) :laugh:
-
ไม่รู้จะเข้าข้างตาร์ หรือจะสงสารควินแซทดี :katai1:
เฮ้ออออออออออออออ เลือกไม่ถูกเลย :z3:
-
โอ๊ยยยย บีบคั้นจิตใจ o7
-
อย่างงี้รึเปล่าที่เค้าว่ากันว่า หากท่านปลูกอะไรก็จะได้กินอันนั้น บางทีควินกับแซทอาจจะกำลังกินสิ่งที่ตัวเองปลูกเอาไว้อยู่ก็ได้... เป็นการจ่ายคืนให้ต้าร์ไง
-
มาแล้วๆๆๆ น่ารักผุดๆๆ
-
ดาร์คต้าร์แลดูน่ากลัว กลัวใจเธอจริงๆ แต่สะใจนายแซท :katai3:
ส่วนนายควินยังคุมสติตัวเองได้อยู่ เลยไม่เต้นไปตามจังหวะที่ต้าร์กำลังควบคุม ต้องดูกันยาวๆ สินะ
...
ชื่อตอนไม่เปลี่ยนจ้า ยังเป็น [ UP! : 50 (150%) ] อยู่เลย
วันที่กับเลขหน้าถูกแล้ว แต่เลขตอนกับเปอร์เซ็นยังเป็นของเก่าอยู่
-
เอิ่มม!! นางมาทวงบัลลังก์คืนชิมิ เปรี้ยวเวอร์
-
o13
-
บอกเลยยยชอบน้องตาร์แบบนี้อ่ะะะะ ดาร์กโดนใจ o13
-
ทีแรก ๆๆ ก็ชอบต้าร์ Version นี้นะรู้สึกเหมือนจะแข้มแข็งและดูแลตัวเองได้แล้ว แต่ต้าร์เริ่มก้าวร้าวมากขึ้นก็เริ่มเห็นด้วยกับควิน ว่าอยากได้ต้าร์คนเดิมกลับมาแล้ว ตอนนี้แซท รวนไม่เป็นผู้เป็นคน ทั้งหึงทั้งโกรษ ทั้งเสียใจ
กรรมเริ่มตามทันแล้วทีแรกก็แอบคิดว่าใครจะมาช่วยต้าร์ให้พ้นจาก 2 หนุ่มนะ หรือจะเป็นลุงหมอ หรือเนส แต่จากรูปการแล้ว สงสัยตนเป็นทีพึ่งแห่งตนต้าร์คงต้องช่วยเหลือตัวเอง โดยกดดันให้ 2 หนุ่มเครียดตายไปเอง
ตอนนี้เริ่มสงสารทั้ง 3 คนเลย ความหวานคงไม่มีในเรื่องนี้จริงๆ ๆ :katai1: :katai1:
เขามีนักเขียน สาขาเขียนนิยายหน่วงตลอดเวลาไหม จะส่งคนเขียนเรื่องนี้เข้าประกวด 555 ต้องได้รางวัลแน่ ๆๆ
เรื่องหน้าลองมาเขียนแบบหวานบ้างไหมค่ะ
(แอบเดาธัญญ์จะเป็นลูกลุงหมอไหมหนอ)
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตาร์จะใจร้ายไปถึงไหนกัน??!!
ยิ่งอ่านยิ่งเครียดอ่ะ แต่ก็เลิกอ่านไม่ได้ ติดงอมแงม ยิ่งกว่าติดกัญชา 555555
คิดว่าวิธีที่ตาร์ทำให้ตัวเองเข้าแข็งขึ้น ไม่อ่อนแอเหมือนแต่ก่อน คิดว่าวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลหรอก
แบบนี้พี่แซทก็ยิ่งอาละวาด โมโหร้ายหนักกว่าเดิม มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลย
มีแต่จะเลวร้ายลงไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ถึงคราวแตกหัก
เก่งที่พี่ควินสามารถควบคุมสติอารมณ์ในสถานการณ์ที่ตาร์ยั่วยุได้ดี
สรุปมันคงจะหน่วงๆ ทั้งเรื่อง จนจบรึเปล่าเนี่ย เฮ้อออออออออ
รอส่วนที่เหลือค่า มาอัพเร็วๆเน้อ
-
กร๊าซซซซซซซซซซซซซ มาม่าเต็มไปหมดเลย
-
ต้าร์ดาร์คมาเลย ตอนนี้ >.<
-
:katai1:โอ๊ะโอ น้องต้าร์ ร้ายกาจแท้ แต่คนอ่านเชื่อว่าน้องยังร้ายได้ยิ่งกว่านี้อีก
-
:hao5: :hao5:
-
หนูต้าร์โหดไปแล้ว :hao5:
-
สุดยอดเลยต้าร์ o13 แต่ควินกับแซทอยากให้ต้าร์กลับมาเป็นคนเดิมนะ :mew2:
-
สงสารควินกับแซท แซทจะอารมณ์ร้อนไปไหน ใจเย็น ๆ หน่อยไม่ได้หรือไงกัน ต้าร์ทำแบบนี้ดีแล้วจริง ๆ หรือ ทำแบบนี้ต้าร์มีความสุขใช่ไหม
-
อ่านไปอ่านมาเรารู้สึกสงสารตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้เลยน่ะ :mew2: :mew2: ยังไงมาต่อเร็ว ๆ น่ะจ้ะ มันค้าง
มีความรู้สึกกลัวแซทจะฆ่าตัวตายยังไงไม่รู้น่ะ :hao5:
-
:เฮ้อ: บอกตรง ไม่อยากให้ตาร์ทำตัวแบบนี้เลย อยากรู้ที่ตาร์ทำอยู่นี่มันมีความสุขรึเปล่า :m31:
ช่ายๆ กลัวเหมือนกาน กลัวแซทจะทนไม่ไหว จนถึงขั้นฆ่าตัวตาย :katai1:
คิดว่าคนแต่ง คงไม่โหดร้ายขนาดน้านนนนนน o18
ขอตาร์คนเดิมกลับมาได้ไหม คนที่น่ารักๆ มองโลกในแง่ดีน่ะ ขอคืนเถอะนะตาร์คนนั้น :mew2:
-
ไม่รู้จะเข้าข้างใครดี เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สองจิตสองใจ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:sad11: :sad11: เศร้าได้ใจ มาเป็นกำลังใจผู้เขียนครับ :sad11: :sad11: :sad11:
-
ไม่ต้องกลับเป็นคนเดิมแต่แค่แคร์คนที่เค้ารักเราบ้างแค่นั้น
อย่างนี้ก็ใจร้ายเกินไป ไม่รักไม่ชอบก็ไม่เห็นต้องทำแบบนี้
-
:katai1:มันเจ็บนะเนี้ย
-
ThankS
-
HEARTBREAKER
51
(ต่อ)
ความนุ่มนิ่มของเบาะรถและความเย็นฉ่ำของแอร์ฯมักทำให้ผมเคลิ้มหลับอยู่บ่อยๆ แต่คงไม่ใช่เวลานี้ หลังจากที่อ้อมกอดอบอุ่นของพี่ควินผละออกไป เขาก็ไม่พูดอะไรกับผมอีก อังเดรกับอะดอนิสเดินเข้ามาหาและบอกจะพาผมไปส่งบ้าน พอผมเงียบ พี่ควินก็เดินกลับไปที่โต๊ะ ผมเลยเดินตามอังเดรกับอะดอนิสออกจากผับ ทั้งๆที่พี่พอลโทรตามให้ผมมาเพื่อพาพวกเขากลับ แต่สุดท้ายกลับเป็นผมที่ต้องกลับบ้านคนเดียว
“โอ้ย!”
“เป็นอะไรครับคุณหนู”
เสียงแตกตื่นของอังเดรถามขึ้น ผมยกมือกุมขมับ จู่ๆก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา
“ไม่เป็นไร ผมแค่ปวดหัวนิดหน่อย”
“ไปโรงพยาบาลดีมั้ยครับ”
“ไม่ต้องหรอก แค่กินยาก็น่าจะหาย”
“คุณหนูคงเครียดเกินไป”
ใช่…ผมคงเครียดเกินไปจริงๆ ผมหลับตานึกถึงเหตุการณ์ในผับ สิ่งที่ผมทำลงไปมันถูกหรือผิดกันแน่
“อังเดร”
“ครับคุณหนู”
“ผมทำผิดใช่มั้ย”
ผมถามทั้งที่ยังหลับตา นึกถึงหน้าพวกเขาสองคน นึกถึงสายตาของพวกเขา นึกถึงคำพูดที่พวกเขาพูดกับผม ทุกคำ ทุกประโยค และสิ่งที่ผมโต้ตอบพวกเขากลับไป
“แล้วคุณหนูคิดว่าตัวเองทำอะไรผิดล่ะครับ”
อังเดรย้อนถาม ผมลืมตาขึ้นมองไปเบื้องหน้า
“ที่ผับ อังเดรก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าผมทำอะไรลงไปบ้าง”
“ครับ”
“ผมตบหน้าพี่แซท ผมเถียงพี่ควิน ผมทำผิดใช่มั้ย”
“ถ้าคุณหนูคิดว่าผิด มันก็ผิด ถ้าคิดว่าไม่ผิด มันก็ไม่ผิด ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับใจของคุณหนูเอง”
“นั้นสินะ ช่างเถอะ ขับเร็วๆสิอะดอนิส ผมปวดหัว อยากนอนพักแล้ว”
ผมพูดตัดบทแล้วหลับตา ผมถูกทรยศแล้วล่ะ เพราะหัวใจมันไม่ยอมลืมใบหน้าของพวกเขาเลย
ผมถูกปลุก ลืมตาขึ้นก็เห็นว่ารถจอดอยู่หน้าบ้านแล้ว อังเดรกับอะดอนิสยืนรอผมอยู่นอกรถ แต่ผมยังนั่งนิ่งไม่ขยับ ป่านนี่คุณป้าคงรอผมอยู่ด้วยความเป็นห่วง แต่ในใจผมกลับเป็นห่วงพวกเขา ไม่รู้ป่านนี้จะเมาเละไปถึงไหนแล้ว ถ้าไปมีเรื่องอีกจะทำยังไง พวกเขาน่าจะกลับมากับผมด้วย ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าผมน่าจะพาพวกเขากลับมาด้วยกัน
“คุณหนู เข้าบ้านเถอะครับ ดึกมากแล้ว”
ผมหันไปมองอังเดรอย่างตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเอายังไงดี ผมเป็นห่วงพวกเขา
“ปวดหัวไม่ใช่เหรอครับ”
ผมส่ายหน้า มองอังเดรอย่างคิดไม่ตก
“คุณหนูเดินไม่ไหวเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นผมขออนุญาต…”
“ไม่…ผมเดินไหว”
ผมบอกเสียงแผ่ว อังเดรมองผมอย่างไม่เข้าใจ
“อะดอนิส ผมมีเรื่องให้ช่วย”
“เรื่องอะไรครับ คุณหนูสั่งมาได้เลย”
“ช่วยไปบอกคุณป้าว่าไม่ต้องเป็นห่วงผม ให้ท่านเข้านอน คืนนี้ผมจะกลับไปนอนที่หอ”
อะดอนิสค้อมศีรษะให้ผมก่อนเดินเข้าไปในบ้าน
“อังเดร ผมอยากกลับไปหาพวกเขา”
ผมบอก มองอังเดรด้วยสายตาขอร้อง
“ช่วยเช็คให้หน่อยได้มั้ยว่าตอนนี้พวกเขายังอยู่ที่ผับหรือเปล่า”
“ครับ”
ผมยิ้ม อังเดรเดินห่างออกไป เขาถือโทรศัพท์แนบหู สักพักก็เดินกลับมารายงาน
“ตอนนี้บอสกับคุณควินอยู่ที่คอนโดครับ”
“จริงเหรอ งั้นรีบพาผมไปหาพวกเขาเร็ว”
“ครับ บอสคงดีใจถ้ารู้ว่าคุณหนูเป็นห่วง”
“เอ่อ…ผมก็แค่กลัวว่าพวกเขาเมาแล้วจะไปมีเรื่องอีก…ก็แค่นั้นแหละ”
ผมบอกไม่เต็มเสียงนัก อังเดรยิ้ม ผมรู้ว่าเขาไม่เชื่อที่ผมพูดหรอก แต่ก็ดีที่เขาไม่ล้อเลียนให้ผมอาย!
ผมนั่งร้อนใจมาตลอดทาง พอถึงคอนโดฯก็รีบเปิดประตูลงจากรถ ก้าวฉับๆตรงเข้าไปข้างในตึก ไม่ได้สนใจว่าอังเดรกับอะดอนิสจะตามมาหรือเปล่า รีเซฟชั่นที่นั่งอยู่เคาน์เตอร์หันมายิ้มให้ผมอย่างคุ้นเคย ผมยิ้มตอบเธอแล้วเดินไปกดลิฟต์ รออยู่แป็ปนึงลิฟต์ก็มา ผมพุ่งตัวเข้าไป กดชั้นที่พัก ยืนมองตัวเลขดิจิตอลสีแดงด้วยใจจดจ่อทั้งๆที่ไม่เคยให้ความสนใจกับมันมาก่อน ผมยิ้มเมื่อประตูลิฟต์เลื่อนเปิด เดินเร็วตรงไปที่ห้องพัก กดรหัสแทนคีย์การ์ดเพราะผมไม่ได้เอามันมาด้วย เสียงปลดล็อคประตูดังผมก็รีบเปิดมันเข้าไป สิ่งแรกที่ผมมองหาคือพวกเขา ได้กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั่วบอกให้รู้ว่าพวกเขามาที่นี่จริงๆ เดินมาถึงห้องนั่งเล่นผมก็ต้องชะงักกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า สภาพของพวกเขาดูเละเทะจริงๆ ให้ตายเถอะ!
“พี่แซท พี่แซทครับ”
ผมเขย่าแขนปลุกคนที่นอนอยู่บนพื้นพรม กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งออกมาจากตัวเขา นี่กินหรือว่าอาบกันแน่
“พี่แซท ตื่นสิครับ”
ผมเขย่าแรงขึ้น แต่เขาก็ยังนอนนิ่ง ผมตัดใจเลิกปลุกผละไปดูพี่ควินที่นอนอยู่บนโซฟา แขนเขาห้อยตกลงมาข้างนึง ผมจับแขนเขาขึ้นแล้วตบแก้มเบาๆ
“พี่ควิน ตื่นเถอะครับ”
เขาขยับตัวนิดนึงก็นิ่งไป ผมถอนหายใจกับสภาพของพวกเขา จะนอนทั้งๆที่กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งอย่างนี่น่ะเหรอ ผมมองพวกเขาแล้วตัดสินใจว่าควรเช็ดตัวแล้วเอาชุดมาเปลี่ยนให้ดีกว่า อย่างน้อยก็ช่วยให้พวกเขาสบายตัวมากขึ้น
“ต้าร์!”
เสียงเรียกดังทำให้ผมแทบวิ่งออกจากห้องจนน้ำในกะละมังใบเล็กกระฉอกออกมา ผมวางมันไว้บนโต๊ะแล้วไปดูอาการพี่แซทที่ส่ายหน้าแรง
“ต้าร์”
เขาละเมอเรียกชื่อผม…
“ต้าร์…”
“ผมอยู่นี่ครับ”
ผมยิ้มตอบ จับมือเขาไว้ พี่แซทนิ่งไป ผมวางมือเขา หันกลับมาหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กในกะละมังบิดพอหมาด เริ่มเช็ดตัวให้เขา ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต ไล่เช็ดตั้งแต่ใบหน้าลงมาถึงแผงอกและหน้าท้อง เสร็จแล้วผมก็ผละไปเช็ดตัวให้พี่ควินต่อ รายนี้ก็ยังนอนนิ่งอยู่เหมือนเดิม ผมบิดผ้าขนหนูอีกผืน เช็ดหน้าให้พี่ควิน พอเช็ดมาถึงคอเขาก็ขยับตัวคล้ายจะลืมตาตื่น ผมหยุดเช็ด รอดูปฏิกิริยาเขา
“ใคร”
เสียงเบาเอ่ยขึ้น ผมยิ้ม ในที่สุดเขาก็รู้สึกตัวตื่นมาสักที
“ผมเองครับ”
“ต้าร์…”
“ครับ ผมเอง”
ผมขานรับ พี่ควินค่อยๆลืมตาขึ้น ผมขยับเข้าไปใกล้ๆ เขามองผมนิ่ง สักพักก็ยกมือขึ้นลูบแก้มผม นัยน์ตาคมดูอ่อนล้าและอิดโรย
“ผมจะเช็ดตัวให้นะครับ พี่จะได้นอนหลับสบายตัว”
เขาไม่ตอบแต่ละมือออกไป ผมเลิกเสื้อยืดที่เขาใส่อยู่ขึ้น เช็ดอ้อมไปด้านหลังวกกลับมาด้านหน้าและเช็ดแขนทั้งสองข้าง
“ลุกไหวมั้ยครับ ถ้าไหวก็เข้าไปนอนในห้องดีกว่า”
“หายโกรธแล้วเหรอ”
พี่ควินไม่ตอบแต่ถามผมกลับ คำถามของเขาทำให้ผมชะงัก
“อย่าทำแบบนั้นอีก”
ผมเงียบแล้วก้มหน้า รู้ว่าที่เขาพูดหมายถึงอะไร ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดที่หน้าผาก พอเงยหน้าขึ้นปลายจมูกก็ชนเข้ากับจมูกโด่งของเขา
“ถึงกูจะเลวแค่ไหน แต่กูก็ไม่เคยนอกใจมึง”
“พี่ควิน”
ผมมองเขาอย่างรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป เพราะความโกรธทำให้ผมขาดสติทำประชดพวกเขา แถมยังไปลากธัญญ์เข้ามายุ่งด้วยอีก ผมนี่มันงี่เง่าจริงๆ
“กลับมาเป็นคนเดิมได้รึยัง กูคิดถึงต้าร์คนเดิม”
ผมถูกพี่ควินดึงเข้าไปกอด แรงโอบรัดแน่นทำให้หน้าผมซบกับแผงอกเขา ความอบอุ่นจากอ้อมกอดและคำพูดของเขายิ่งทำให้ผมเสียใจกับการกระทำของตัวเอง ผมทำผิดไปจริงๆ
“ดึกแล้ว ไปนอน”
พี่ควินบอกพลางดันผมออก เขายันตัวเองขึ้นนั่ง ผมลุกขึ้นจะช่วยพยุงแต่เขาส่ายหน้า ร่างสูงค่อยๆลุกขึ้นยืน ผมถอยห่างหลีกทางให้เขา
“บอกให้ไปนอน”
พี่ควินบอกย้ำคำเดิม ผมยิ้มแล้วบุ้ยใบ้มองไปที่พี่แซท
“ช่างหัวมัน”
เขาบอกอย่างไม่ใส่ใจแล้วเดินเซออกไป ผมมองตามจนเขาเข้าห้องตัวเองไป หันกลับมามองพี่แซทที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ จะปลุกยังไงให้เขาตื่นดีล่ะเนี่ย เมาหนักกว่าพี่ควินซะด้วย
“พี่แซท พี่แซท ตื่นเถอะครับ”
ผมนั่งลงข้างๆเขย่าแขนปลุกเขาแรงๆ คนนอนนิ่งเริ่มมีปฏิกิริยาตอบกลับ เขาส่ายหน้าไปมา ผมเลยยื่นมือไปตบแก้มเขาเบาๆ
“พี่แซท ตื่นซะทีสิครับ”
“อื้อ…”
เขาส่งเสียงเหมือนรำคาญ คิ้วเข้มขมวดมุ่น ผมตบแก้มเขาแรงขึ้น คราวนี้เขาเริ่มปรือตา
“พี่แซท”
ผมเรียก เปลือกตาเขากระพริบถี่ก่อนลืมขึ้นเต็มตา พอเห็นว่าเป็นผมเขาก็ชักสีหน้าแล้วผลักออกห่างทันที คงยังโกรธอยู่สินะ เรื่องที่ผับนั่น
“ผมเช็ดตัวให้แล้ว พี่เข้าไปนอนในห้องเถอะครับ”
เขาเงียบไม่ยอมพูดด้วย ตั้งใจจะนอนตรงนี้จริงๆหรือไง
“ลุกเถอะครับ ผมช่วยนะ”
ผมบอก จะช่วยพยุงเขาลุกขึ้น แต่เขาก็ผลักผมออกอีก
“ไปไกลๆ”
“แน่ใจนะครับว่าอยากให้ผมไปจริงๆ”
ผมย้อนถาม จ้องตาเขานิ่ง
“มึงอยากไปจากกูทุกลมหายใจอยู่แล้วนี่”
เขาว่าประชดกลับมาอีก
“แล้วพี่จะยอมปล่อยผมไปจริงๆเหรอครับ”
ผมถาม คราวนี้เขาเงียบ
“นี่ก็ดึกมากแล้ว เราอย่ามาทะเลาะกันเลยนะครับ”
ผมบอกแล้วจับแขนเขาไว้ นัยน์ตาคมมองผมอย่างจะดุที่ผมรั้นไม่ยอมฟัง แต่เขาก็แค่มองไม่ได้ผลักผมออก ผมช่วยพยุงเขาลุกขึ้นยืน ร่างสูงเซมาทางผมจนเกือบล้ม แต่ยังดีที่ผมตั้งหลักได้ ผมจับแขนเขาให้พาดลงบนบ่า มืออีกข้างก็โอบรอบเอวเขาไว้
“ไปนอนกันเถอะครับ”
ผมยิ้มบอก เขาไม่ตอบแต่ยอมเดินตามแรงดันของผม จนมาถึงหน้าห้อง ผมเปิดประตูประคองเขาเข้าห้อง ส่งเขาถึงเตียงนอน
“จะอาบน้ำมั้ยครับ”
เขาเงียบไม่ยอมตอบ ผมยิ้ม รู้ว่าเขายังโกรธอยู่
“งั้นเปลี่ยนชุดเถอะครับ จะนอนทั้งๆที่ชุดเหม็นแต่เหล้าแบบนี้คงไม่ดี”
เขายังคงเงียบ นั่งก้มหน้านิ่งเหมือนไม่รับรู้ว่าผมมีตัวตนอยู่ในห้อง
“ไม่อาบน้ำ ไม่เปลี่ยนชุด งั้นก็นอนเถอะครับ ราตรีสวัสดิ์นะครับ”
ผมบอกลากำลังจะหันหลังกลับก็ถูกดึงแขนไว้ หันไปมองก็เห็นว่าพี่แซทมองผมอยู่
“มึงทำกูบ้า รู้ตัวรึเปล่า”
ในที่สุดเขาก็ยอมพูด คราวนี้ผมเป็นฝ่ายเงียบบ้าง
“กูเกือบจะฆ่าไอ้เหี้ยนั่นแล้ว”
ผมตาโต ตกใจกับคำพูดเขา ผมหาเรื่องเดือดร้อนมาให้ธัญญ์จริงๆ หวังว่าหมอนั่นคงสบายดีนะ
“ฮึ! ทำไม กลัวมันตายเหรอ มันยังไม่ตายหรอก กูยังไม่ได้ทำอะไรมัน มีแต่มึงที่ทำ”
น้ำเสียงเยาะกึ่งประชดว่าผมกลับ นัยน์ตาคมก็มองผมอย่างดุดัน
“ถ้ามึงทำแบบนั้นอีก กูจะจับมึงขัง”
“โหด”
ผมว่าเสียงแผ่ว แต่เขาได้ยินเลยดึงแขนผมเข้าไปใกล้จนตัวแทบจะเกยอยู่บนตักเขา เรามองตากันในระยะประชิดชนิดที่สัมผัสได้ถึงลมหายใจ
“ไม่อยากให้กูโหดก็อย่าทำ กูเป็นคนเลว มึงก็รู้นี่”
ใช่…ผมรู้ดีที่สุดเลยล่ะ!
“ไปนอน”
เขาบอกพลางปล่อยแขนผม ขยับไปเอนหลังพิงหัวเตียง ให้มันได้อย่างนี้สิ พูดประชด ข่มขู่ เสร็จแล้วก็ไล่ผมไปนอน พวกเขานี่เหมือนกันจริงๆ ผมหันหลังเดินไปที่ประตู จังหวะที่เปิดประตูก้าวขาออกจากห้อง เสียงเข้มก็ดังขึ้น
“ไม่ใช่แค่มึงที่รู้สึกเจ็บ กูก็เจ็บเป็นเหมือนกัน”
ผมปิดประตู ยืนพิงมันอยู่นาน คิดทบทวนคำพูดของพวกเขา ผมเอาแต่เชื่อความคิดของตัวเองฝ่ายเดียวมาตลอดจนลืมไปว่าพวกเขาก็มีความรู้สึกเหมือนกัน ผมปิดกั้นมันทั้งๆที่รู้ การกระทำของผมวันนี้ ทำให้พวกเขาเผยความรู้สึกออกมา ที่สำคัญ…มันทำให้ผมรู้ว่าตัวเองก็แคร์พวกเขาเหมือนกัน
**************************************************
ก็อกๆๆ
เสียงเคาะประตูทำให้ผมที่ลนลานรีบแต่งตัวเพราะตื่นสายหันไปมอง พอเดินไปเปิดก็เห็นพี่ควินยืนอยู่ ได้กลิ่นสดชื่นออกมาจากตัวเขา แสดงว่าเขาอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ผมนึกว่าเขาจะนอนจนถึงเย็นเพราะอาการแฮงค์ซะอีก เขามองผม หัวคิ้วมุ่นเล็กน้อย คงเพราะผมยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย ผมยิ้มเจื่อนรีบติดกระดุมเสื้อนิสิต
“ทำไมตื่นเร็วล่ะครับ วันนี้มีเรียนเหรอ”
“เดี๋ยวไปส่ง”
เขาบอกเสียงเรียบแล้วเดินไป ผมรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าเป้สะพายบ่า วันนี้ผมตื่นสาย ขนาดตั้งนาฬิกาปลุกไว้แล้วแท้ๆ เพราะพวกเขานั้นแหละทำให้ผมนอนไม่หลับเอาคิดแต่เรื่องของพวกเขาทั้งคืน
“ไปกันเถอะครับ สายแล้ว”
ผมยิ้มบอกพี่ควินที่นั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่น เขาลุกขึ้นเดินนำออกไป ผมเดินตาม เราไม่ได้พูดคุยอะไรกันจนกระทั่งลงลิฟต์มา เขาเปิดประตูรถให้ ผมยิ้มขอบคุณเขา จู่ๆก็รู้สึกคิดถึงบรรยากาศในรถขึ้นมา หลายวันแล้วสินะที่ผมไม่ได้นั่งรถของพวกเขา พี่ควินขับรถค่อนข้างเร็วเพราะรู้ว่าผมสายแล้ว พอรถเลี้ยวเข้ามหา'ลัย จอดที่หน้าคณะ ผมก็หันไปยิ้มกว้างให้คนใจดีที่อุตส่าห์ขับรถมาส่ง
“ขอบคุณนะครับ”
“เดี๋ยว”
เขารั้งแขนไว้ตอนที่ผมหันกลับไปเปิดประตู
“ขอมากกว่าคำขอบคุณได้มั้ย”
คำขอตรงๆทำให้ผมอึ้ง
“เอ่อ..”
ผมอึกอัก มองเขาอย่างไม่รู้จะทำอะไรเป็นการตอบแทน
“เร็วๆ ง่วง”
อ้าว…ถ้าง่วงแล้วจะตื่นมาส่งผมทำไม คนบ้า! ผมยู่ปาก ขยับเข้าไปใกล้ ตัดสินใจจรดจมูกลงบนแก้มข้างซ้ายของเขาเร็วๆแล้วรีบผละออกมา ลงจากรถโบกมือให้เขา
“ขับรถดีดีนะครับ”
ผมบอกแล้วผลักประตูปิด
“เรียนเสร็จแล้วโทรหา จะมารับ”
พี่ควินลงจากรถมาบอกแล้วกลับเข้าไป ผมยืนรอจนเขาขับรถออกจากมหา’ลัยไปก็รีบเดินเข้าตึก หางตาเหลือบเห็นน้องรหัสกำลังเดินมา ผมต้องขอโทษธัญญ์ เพราะเมื่อคืนหาเรื่องใส่ตัวให้ แต่ตอนนี้สายแล้ว เอาไว้ตอนกลางวันล่ะกัน
เสียงบรรยายของอาจารย์ดังผ่านไมค์ท่ามกลางนักศึกษาเกือบร้อยชีวิตที่นั่งเรียนรวมกันอยู่ หนังสือบนโต๊ะยังไม่ได้ถูกเปิดเลยสักหน้า ผมเอาแต่นั่งสัปหงกจนเฟียซที่ตอนแรกนั่งอยู่ข้างๆกันต้องหนีไปนั่งที่อื่น ผมฟุบหน้าลงบนโต๊ะอย่างง่วงงุน จนกระทั่งเสียงบรรยายจบลง เสียงลุก เสียงเดิน และเสียงพูดคุยดังแทนที่ผมก็เงยหน้าขึ้น
“ไปกินข้าวกัน”
บอสเข้ามาตบไหล่ ผมยิ้มแล้วลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเป้สะพายเดินไปหาเฟียซที่ยังนั่งอยู่
“ไปกินข้าว”
ผมบอก เฟียซหันมาทำหน้านิ่งใส่
“กูนึกว่ามึงนอนฝันกลางวันอยู่”
ผมตีหน้านิ่งไม่โต้ตอบแล้วเดินตามบอสไป พอเดินมาถึงโรงอาหารผมก็เดินไปนั่งจองโต๊ะ ให้บอสไปซื้อก่อน
“จะกินไร เดี๋ยวไปซื้อให้”
เฟียซยืนค้ำมือกับโต๊ะชะโงกหน้ามาถาม ผมยิ้มแล้วหันไปชี้ที่ร้านบะหมี่เกี๊ยวหมูแดง
“เอาบะหมี่เกี๊ยวหมูแดง เอาแห้งนะ ขอน้ำซุปด้วย”
ผมสั่งเสร็จเฟียซก็เดินไปซื้อให้ นั่งรอสักพักเสียงร้องทักก็เรียกให้ผมหันไปมอง
“พี่ต้าร์! หวัดดีครับพี่ ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวล่ะครับ เพื่อนพี่หายไปไหนหมด”
ไอ้เด็กคนนี้มันพูดมากจริงๆ ผมส่ายหน้าแล้วเลือกที่จะนั่งเงียบ จนบอสกับตัวเล็กเดินเข้ามา ธัญญ์ก็หันไปทัก
“หวัดดีครับพี่บอส พี่ตัวเล็ก กินอะไรกันเหรอครับ น่าอร่อย ผมไปซื้อมากินบ้างดีกว่า”
ผมมองตามร่างสูงของธัญญ์เดินไปที่ร้านข้าวแล้วหันกลับมามองบอสที่จ้องผมอยู่
“ไอ้ธัญญ์มันพูดมากดีเนอะ”
ผมยิ้ม พยักหน้าเห็นด้วยกับบอส
“ว่าแต่คนอื่น ไม่ดูตัวเอง”
ตัวเล็กพูดขึ้น บอสเลยตักข้าวยัดใส่ปากแฟนไปคำโตเล่นเอาสำลัก ผมนั่งหัวเราะเพื่อนจน
เฟียซเดินกลับมาพร้อมธัญญ์
“ขอบคุณ”
ผมยิ้มบอกเมื่อเฟียซวางชามก๋วยเตี๋ยวลงตรงหน้า
“เพื่อนมึงหายหัวไปไหนหมดวะ หรือไม่มีใครอยากคบมึงแล้ว”
เฟียซถามธัญญ์ เจ้าตัวยิ้มกว้าง
“พวกมันออกไปหาไรกินข้างนอกพี่ ผมขี้เกียจไปกับพวกมัน”
ผมกำลังจะอ้าปากบอกขอโทษเรื่องเมื่อคืน แต่นึกขึ้นได้ว่ายังมีพวกเพื่อนๆนั่งอยู่ ถ้าบอกไปคงได้อธิบายกันยาว งั้นเอาไว้ตอนเย็นล่ะกัน
"พี่ต้าร์รู้จักกับพี่ควินขาโหดคณะสถาปัตย์ด้วยเหรอครับ เมื่อเช้าเห็นลงจากรถมาด้วยกัน"
เสียงน่ารำคาญของไอ้เด็กพูดมากถามขึ้นขณะที่ผมกำลังคีบเส้นบะหมี่เข้าปาก คนอื่นๆที่นั่งทานข้าวกลางวันด้วยกันต่างหันมามองหน้าคนถามอย่างแปลกใจระคนสงสัย
"อืม" ผมตอบรับสั้นๆแล้วจัดการกับบะหมี่ในชามต่อ
"เป็นอะไรกัน" ธัญญ์พูดเบาๆแต่ผมได้ยินเลยวางตะเกียบแล้วหันไปมองหน้าอย่างจริงจัง
"พี่จะเป็นอะไรกับใคร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับธัญญ์เหรอ"
ผมถามอย่างไม่สบอารมณ์ รู้สึกว่าตั้งแต่ได้รู้จักกับธัญญ์ เด็กนี่เหมือนจะเข้ามายุ่มย่ามกับชีวิตส่วนตัวผมมากขึ้นทุกที
"ขอโทษครับ ผมก็แค่เป็นห่วง" เสียงหงอยๆตอบกลับมา
"ขอบใจที่เป็นห่วง แต่พี่ดูแลตัวเองได้"
ผมว่าแล้วลุกขึ้น หยิบกระเป๋าเป้สะพายบ่าบะหมี่เกี๊ยวที่ซื้อมายังกินไม่หมด แต่ผมไม่อยากนั่งอยู่ที่นี่แล้ว เฟียซจับแขนผมไว้ แต่ผมจ้องตาจนเฟียซยอมปล่อย ก่อนเดินออกจากโรงอาหารผมหันกลับไปมองน้องรหัสตัวเองที่ยังนั่งหน้าหงอยมองผมอยู่
"ธัญญ์คงไม่ลืมใช่มั้ย ว่าพี่เป็นแค่พี่รหัสของธัญญ์"
ธัญญ์ไม่ตอบแต่พยักหน้ารับ แววตาที่มองมาโดยไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกนั้นทำให้ผมต้องตัดสินใจพูดออกไป แม้รู้ว่าจะทำให้คนฟังเจ็บปวดก็ตาม
"ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้ แต่คนที่มีเจ้าของแล้วก็ไม่ควรยุ่ง จริงมั้ย?"
ผมเดินออกมาอย่างหงุดหงิดและสับสน ไม่เข้าใจว่าทำไมธัญญ์ถึงพูดเรื่องที่พี่ควินมาส่งผมเมื่อเช้า แล้วทำไมต้องพูดตอนที่ผมอยู่กับเพื่อนๆด้วย เขาต้องการอะไร ทั้งๆที่ในผับเมื่อคืนนี้ผมก็แนะนำพี่ควินกับพี่แซทให้เขารู้จักในฐานะเพื่อนไปแล้ว เขาเองก็เป็นฝ่ายยกมือสวัสดีพี่ควินก่อนด้วย แล้วทำไมมาถามผมแบบนี้ หรือว่าเขาต้องการแกล้งผม โทษฐานที่ไปทำให้เขาเดือดร้อน แต่สายตาของธัญญ์มันบอกชัดเจนว่าเขารู้สึกยังไงกับผม ถ้าแค่รู้สึกชอบมันก็ยังมีทางยับยั้งได้ แต่ถ้าความรู้สึกของธัญญ์มันถลำลึกมากกว่านั้น ผมคงทำอะไรไม่ได้มากนักนอกจากปฏิเสธและอยู่ให้ห่างจากเขา ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ธัญญ์มองผมเปลี่ยนไปจากเดิม เมื่อคืนท่าทางและสายตาของเขาก็ยังเหมือนตอนแรกที่เราเจอกันอยู่เลย ทำไมจู่ๆวันนี้ถึงได้เปลี่ยนท่าทีไป
ถ้าธัญญ์กำลังเล่นตลกกับผมอยู่ บอกตรงๆ ผมตามเขาไม่ทันจริงๆ!
--------------------------------------------------------------------------------------------
มาแล้ววว มาแล้วจ้าาา :laugh: ตอนนี้ยาวมหาศาล ฟาดไป 16 หน้าเวิร์ด :katai1:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามเช่นเคย ขอบคุณนะคะ :กอด1: :mew1:
ตอนหน้าจะโฟกัสที่น้องธัญญ์ หุหุ เด็กคนนี้แซ่บ บอกเลย :hao6: :impress2:
-
ธัญญ์คงไม่ใช่พระเอกใช่มั้ย :z3:
ถ้าตอนสุดท้าย จะไม่ใช่ควินแซท ก็อย่าให้เป็นคนอื่นเลย
ให้น้องตาร์อยู่คนเดียวไปเถอะ อิชั้นทำใจไม่ด้ายยยยย :sad4:
-
:เฮ้อ: จะว่่ายังไงดีละ
-
^
^
อดจิ้มตูดๆ
เหมือนจะดี แต่ก็ยังไม่ดี บรรยากาศระหว่างสามคนยังคงเทาๆ อึมครึมๆ :serius2:
และดูเหมือนพี่แซทจะไม่หายโกรธตาร์ง่ายๆ ในขณะที่พี่ควินอ่อนลงเยอะแล้ว
คำพูดของทั้งสองคน ถ้าเราเป็นตาร์ ฟังแล้วคงเจ็บพิลึก มันแบบทิ่มเข้าไปในใจอ่ะ
เริ่มจะไม่ค่อยชอบธัญญ์ ตื้ออยู่นั่นแหละ คนเค้าไม่ชอบก็ยังจะตอแย
บอกตรง ไม่อยากให้ธัญญ์คู่กับตาร์ :a5: หวังว่าเกมคงไม่พลิกหรอกนะ
แซทและควินเท่านั้นที่เป็นเจ้าของตาร์ คนอื่นห้ามยุ่ง ถ้าไม่อยากตาย :katai1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: ถอนหายใจยาวๆๆ
-
สั้น ๆ เบื่อต้าร์ :katai4:
-
ธัญญ์ ยังไง ๆ
พี่แซท พี่ควินดีใจน่าดู ต้าร์เป็นห่วงย้อนกลับมาหา
-
เรื่องวิ่งเข้ามาหาและล่ะ ต้า :hao7:
-
มาแล้วๆๆๆๆ มารายงานตัว
-
:serius2: :serius2: :serius2:อย่ามีอะไรนะ กลัว
-
รอตอนหน้าว่าธัญญ์จะแซ่บแค่ไหน :hao3:
-
เรารู้สึกว่าธัญญ์นี่ต้องเป็นตัวแปรสำคัญของปัญหาที่กำลังจะตามมา เป็นมาม่าถ้วยใหญ่ก่อนจะจบใช่มั้ย เราสัมผัสได้ 555555
-
หรือน้องธัญญ์จะมาล้างแค้นควินกะแซทโดยมุ่งเป้าไปหาคนที่มีอิทธิพพลต่อสองคนนั้นมากที่สุดกันนะ แต่แบบต้าร์หาเรื่องให้ธัญญ์จริๆแฮะตอนอยู่ผับ
สงสารควินกะแซทอ่ะค่ะ เหมือนเม้นอื่นๆอ่ะ เรากลัวแซทฆ่าตัวตายมากเลย แต่พอไปนึกๆถึงตอนที่ต้าร์ต้องเจ็บปวดเจียนตายแล้วก็อดรุ้สึกสับสนไม่ได้ TT___TT
น้องต้าร์อาจไม่ได้รักสองหนุ่ม แต่การอยุ่กันานานขนาดนี้ มีกันเป็นส่วนหนึ่ในชีวิตขนาดนี้ มันจะต้องเกิดความผูกพันและความเคยชินบ้างล่ะ แต่ถ้าใจยังติดลบ ไม่ยอมเปิดใจ มันก็คงกึ่งชินกึ่งทรมานอ่ะนะ พอขาดไปก็จะเหมือนชีวิตขาดสิ่งที่เราเคยชินไปด้วย เหนื่อยใจ
สยองขวัญตอนจบฟร่ะค่ะ แต่รออ่านต่อไปนะคะ
-
ธัญญ์เคยมีเรื่องกับควิน-แซทมาก่อนรึเปล่า เลยหวังจะยืมมือต้าร์แก้แค้น (มโนไปเอง)
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งเครียดดดดดดดด อร๊ากกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1:
น้องต้าร์อยู่ดีๆก็ดาร์กจนน่ากลัว กลัวว่าอิพี่สองคนจะเป็นบ้า ทำอะไรร้ายแรงยิ่งกว่าเดิม
ตอนนี้ดีนะที่อ่อนกับต้าร์มาก ยอมต้าร์ทุกอย่าง แต่มันจะไปลงที่คนอื่นนี่สิ 5555555
ทำไงดีตอนนี้กลัวมาก ถึงแม้แซทกับควินจะเลว จะทำโหดร้ายกับต้าร์มาตลอด
แต่พอถึงตอนนี้แล้วที่ทั้งสามคนดูปรับตัวหากันได้ ต้าร์เองก็เริ่มรู้สึกดีๆ ไม่อยากให้มีเรื่องกันเลยยย
และที่สำคัญที่สุด กลัวตัวละครใหม่มาก กลัวธัญญ์มาก ไม่ค่อยชอบตัวละครนี้
และกลัวมากว่าจะกลายมาเป็นพระเอก อันนั้นอกแตกตายแน่ :m15: :m15: :m15:
รู้ว่าจะแบดเอนดิ้ง แต่ถ้าจะไม่ได้รักกันควินแซทต้าร์ ก็ขออย่าเป็นคนอื่นเลยนะคะ ทำใจไม่ได้ โดยเฉพาะเด็กธัญญ์นี่ ฮรือออออ
อันนั้นจะบีบหัวใจกันเกินไปปปป แงงงงงง กลัวจนไม่กลัาอ่านตอนหน้าเลยยยย
ปล. แต่คำพูดสุดท้ายที่ต้าร์พูดกับธัญญ์ "คนที่มีเจ้าของแล้ว" ไรอ้ะต้าร์ พูดแบบนี้เหมือนยอมรับเลย น่ารักจัง อริ๊งงง :mew3:
ปล.2 ทำไมเราถึงใจอ่อนกับแซทควินขนาดนี้ก็ไม่รู้วววว ลืมภาพเลวไปหมดละ เหลือแต่เอาใจต้าร์ งืออออ
-
รู้สึกไม่ชอบใจ ธัญเอามากๆ เลยอะ ด้วยอะไรหลายๆ อย่างที่เป็นตัวของธัญ
อ่านมาถึงตรงนี้ก็ชอบพี่ควินมากขึ้นเรื่อยๆ
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกบีบคั้นหัวใจยังไงไม่รู้
แต่อย่างน้อยต้าร์ก็เริ่มรู้ใจตัวเองมากขึ้นแล้ว
ขอบคุณคนเขียนและรอตอนต่อไปค่ะ^^
-
ตอนนี้รอนานมาก สัปดาห์ที่แล้วก็ไม่มาต่อ คนอ่านรอด้วยใจจดจ่อ ตอนนี้มีความหวานขึ้นมานิดหนึ่ง แสดงว่าต้าร์ก็ห่วงควิน กับแซท เหมือนกัน ชอบตอนที่ควินบอกว่า จึงจะเลวแต่ก็ไม่เคยนอกใจต้าร์ ส่วนแซท ก็พูดกับต้าร์ตรง ๆๆ ว่าตัวเองก็เจ็บเหมือนกัน แอบสงสารแซทมากนะ
แสดงความเห็นเหมือนคนอื่น คือไม่อยากให้คู่กับธัญน์ ธัญน์มองแปลก ๆๆ คงไม่ได้หวังมาผลประโยชน์กับตาร์นะถ้าเป็นอย่างนั้น ต้าร์คงเป็นคนโชคร้ายไม่ค่อยเจอคนดี ๆ กับเขาเลย
อยากเห็นฉากหวานของ ต้าร์ ควิน แซท บ้าง (แกยังหวังอีกเหรอ55 ) มาต่อเร็วๆ นะค่ะ
-
เอ๊ะ ธัญญ์นี่มันยังไงๆอยู่นะ มีลางสังหรณ์แปลกๆเหมือนคนอื่น
ดูไม่น่าไว้ใจแล้วสิ เด็กปีนเกลียวคนนี้ หรือคิดวางแผนการอะไรอยู่
ตอนหน้าแซ่บๆ ใช่ป่าว อยากอ่านตอนหน้าเร็วๆ อยากรู้ธัญญ์มันจะแซ่บได้แค่ไหน
โอย วกกลับมาเรื่องพี่แซท พี่ควิน จะดีกว่า
แหมๆ หมั่นไส้ตาร์จริงๆ แอบเป็นห่วงพี่เค้า รักพวกเค้าเข้าแล้วล่ะสิ รักนั่นแหละ แต่ไม่รู้ใจตัวเอง
ก็คนมันอยู่ด้วยกันมาตลอด มันก็ต้องเกิดเป็นความผูกพันธ์ขึ้นมามั่งแหละ จริงมะๆ
อยากให้พี่แซทเลิกเมาเหล้าหัวราน้ำสักที ตั้งสติหน่อย ก็ยังกลัวพี่แซททำใจไม่ได้ จนถึงขั้น...??
ประโยคนี้ ฟังแล้วเจ็บดีนะ >>> "ไม่ใช่แค่มึงที่รู้สึกเจ็บ กูก็เจ็บเป็นเหมือนก้น" เจ็บจี๊ดดีนะ 5555
ไม่ค่อยห่วงพี่ควินเท่าไร ก็คิดเหมือนพี่ควิน อยากให้ตาร์กลับมาเป็นคนเดิม เบื่อตาร์โหมดนี้แล้วอ่า เซ็งเบย
รอตอนต่อไปค่ะ มาเร็วๆนะคะ
-
ท่าทางแซท+ควินจะเจอคู่ปรับที่น่ากลัวเสียแล้ว ดีที่ต้าร์บอกไปตรง ๆ เลยน่ะ เราชอบ :mew3: เราชอบตอนนี้น่ะรู้สึกว่าความรู้สึกมันชัดเจนขึ้นทุกฝ่ายน่ะ :katai2-1:
-
ต้าร์พูดได้โดนมาก ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้ แต่คนมีเจ้าของแล้วก็ไม่ควรยุ่ง แหนะๆๆ ยอมรับแล้วอ่ะดิ
สงสารพี่แซทกับพี่ควิน ก็รุ้ว่าทั้งสองคนผิด แต่มันอดีตแล้วยังไงก็กลับไปแก้ไขไม่ได้
พวกเค้าก็พยายามทำปัจจุบันให้ดีแล้วในแบบของพวกเค้าเอง
ธัญญ์ก็น่าจะรู้แต่แกล้งทำไม่รู้ อาการพี่สองคนเค้าแสดงออกขนาดนั้น หรือว่าจะเป็นคนเคยมีเรื่อกลับ 2หนุ่มเลยเข้ามาตีสนิท
รอตอนต่อไป
-
:mew1:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
มาต่อไวๆนะ :hao5:
-
อยากอ่านต่อแล้ว :o8:
แอบเดาว่าธัญญ์ น่าจะเคยถูก พี่ ควินท์ พี่แซท แย่งแฟนปะ เลยกะจะมาแย่ง นายเอกเรา
เดาไปเรื่อย :เฮ้อ:
-
โหยยย!!
-
ความรักห้ามกันไม่ได้จิงๆ 555+
-
อ่านแล้วรู้สึึกแหม่งๆ5555
เหมือนมันจะมีเบื้องหลังอะไรมากกว่านั้น
รอตอนต่อไปค่ะ แฮ่ ><
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: ม่ายยยยยยยยนน้าาาาาาาาา
-
ได้อารมณ์หงิดเลยทีเดียว
จบแบบไม่แฮปปี้ยังพอได้ แต่พอมีหนุ่มคนนี้เข้ามาแล้วแบบว่า... :katai4: ขอทำใจก่อนนน
-
สงสารควินกับเเชทอะ :z3:
ตาร์กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะ :o12: :o12:
-
โอ้วว ทู้ตกไปหน้า 6
มาแอบดันให้เบาๆ
เมื่อไรมาต่อคะ รออยู่เสมอน้า ^_^
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
คนเขียนเริ่มดองแล้วแล้วหรือไรไม่มาต่อเสียที รอตั้ง 2 อาทิตย์แล้วนะค่ะ สงสารคนรอบ้าง
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
HEARTBREAKER
52
หลังเลิกคลาสผมรีบเดินออกจากห้อง ตั้งใจไปดักรอน้องรหัสที่หน้าหอระชุม ก่อนเริ่มคลาสช่วงบ่าย รุ่นพี่ปีสามเข้ามาบอกเฟียซว่าจะขอนัดประชุมน้องปีหนึ่ง ใช้เวลาประมาณชั่วโมงนึง ตอนนี้คงยังประชุมกันอยู่ ดีที่ผมเลิกคลาสเร็ว ไม่งั้นคงเสียโอกาส เพราะวันนี้ผมจะถามธัญญ์ให้รู้เรื่องว่าเขาต้องการอะไรจากผมกันแน่!
เสียงเดินและเสียงพูดคุยดังออกมาจากหอประชุมเมื่อผมเดินมาถึง ปีหนึ่งทยอยกันเดินออกมา ประชุมเสร็จเร็วจังแฮะ ถ้ามาช้ากว่านี้คงชวดแน่ ผมชะเง้อมองหาร่างสูงของธัญญ์ รุ่นน้องที่หันมาเห็นผมพากันยกมือไหว้ ผมยิ้มตอบไป ธัญญ์อยู่ไหนเนี่ย อย่าบอกนะว่าโดดประชุม
“อ้าว ต้าร์ มารอน้องรหัสเหรอ”
ผมหันไปมองตามเสียงทัก เห็นรุ่นพี่เดินกอดคอธัญญ์ออกมา ผมสบตาธัญญ์แวบนึงก็หันไปยิ้มให้รุ่นพี่
“ว่าไง มารอไอ้ธัญญ์เหรอ”
“ครับ มีธุระจะคุยด้วยนิดหน่อย”
ผมตอบแล้วหันไปมองธัญญ์ เจ้าตัวยิ้มกว้างกลับมา
“ระวังเงาหัวมึงไว้ดีดีนะธัญญ์”
รุ่นพี่บอกพลางตบบ่าธัญญ์แล้วเดินผ่านไป ผมรู้สึกฉุนนิดหน่อยเพราะรู้ดีว่าที่รุ่นพี่พูดเตือนธัญญ์เหมือนกี้มันหมายความว่ายังไง
“พี่ต้าร์มีธุระอะไรจะคุยกับผมเหรอ”
ธัญญ์ถามขึ้น ผมมองหน้าเขานิ่ง เจ้าตัวยังส่งยิ้มกว้างมาให้
“ไปหาที่คุยกัน”
ผมบอกแล้วเดินนำไปก่อน ด้านหลังหอประชุมมีทางเชื่อมไปถึงคณะรัฐศาสตร์ ผมเดินไปหยุดข้างๆมุมตึก ไม่มีคนผ่านไปผ่านมา ธัญญ์เดินยิ้มมาหยุดอยู่ตรงหน้าแต่ห่างไปเกือบช่วงตัว
“เรื่องเมื่อกลางวัน พี่ขอโทษนะที่พูดจาไม่ดี”
ผมเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายก่อน อย่างน้อยธัญญ์ก็เป็นน้องรหัส ผมไม่อยากมีเรื่องบาดหมางหรือขุ่นข้องหมองใจกับเขา
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ ผมไม่ได้โทษพี่ ผมผิดเองที่…ที่ยุ่งเรื่องของพี่มากเกินไป”
ธัญญ์บอกด้วยรอยยิ้มเจื่อน เหมือนเจ้าตัวจะสำนึกผิดจริงๆ
“เรื่องที่ผับเมื่อคืนนี้ด้วย พี่ขอโทษนะที่ลากธัญญ์เข้ามายุ่งด้วย หลังจากที่พี่กลับไป พวกเขาไม่ได้ทำอะไรนายใช่มั้ย”
“ไม่ครับ”
ธัญญ์ส่ายหน้า ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก สังเกตท่าทีคนตรงหน้าคิดทบทวนถึงสิ่งที่คาใจ
“ตอนที่พี่แนะนำให้ธัญญ์รู้จักพวกเขา ถ้าจำไม่ผิด พี่เห็นธัญญ์ยกมือไหว้พี่ควิน ธัญญ์รู้จักเขามาก่อนเหรอ”
ผมถามเสียงเรียบ ไม่ได้จงใจคาดคั้นให้เขาต้องตอบ ธัญญ์เงียบไปแต่สักพักเขาก็ยิ้ม
“ครับ ผมรู้จักพี่ควินมาก่อน เขาเป็นหลานเจ้าของโรงพยาบาลที่พ่อผมทำงานอยู่”
“พ่อนายเป็นหมอเหรอ”
ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“ครับ พ่อผมเป็นศัลยแพทย์ พี่ต้าร์คงลืมไปแล้ว ตอนที่ผมแนะนำตัววันรับน้อง”
ผมพยักหน้า ลืมไปแล้วจริงๆนั่นแหละ
“แล้วนายสนิทกับเขามั้ย พี่ควินน่ะ”
“ไม่ครับ ไม่สนิท เคยเจออยู่ไม่กี่ครั้งตอนที่ผมไปหาพ่อกับแม่ที่โรงพยาบาล”
“ในเมื่อนายรู้จักเขา แล้วทำไมเมื่อตอนกลางวันถึงถามพี่แบบนั้น”
ผมถามเข้าเรื่องที่ค้างคาใจ ธัญญ์นิ่งไป
“ว่าไงล่ะ” ผมเริ่มคาดคั้น
“ก็…เอ่อ…ผมไม่แน่ใจนี่ครับ ว่าพี่กับพวกเขาเป็นอะไรกัน พี่แนะนำว่าพวกเขาเป็นเพื่อน แต่เมื่อเช้าผมเห็นพี่ลงรถมากับพี่ควิน”
“นายสงสัย ก็เลยเลือกที่จะถามพี่ต่อหน้าเพื่อนๆของพี่งั้นเหรอ”
ธัญญ์ก้มหน้างุดกับคำถามกึ่งตำหนิของผมก่อนค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง
"นายต้องการอะไรกันแน่" ผมถามธัญญ์ตรงๆ
"ผมแค่เป็นห่วงพี่ ไม่ได้ต้องการอะไร"
ธัญญ์ตอบเสียงอ่อน ท่าทางหงอยๆดูน่าสงสาร แต่ผมกลับมองว่าเขากำลังเสแสร้ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่ติดใจสงสัยในการกระทำของธัญญ์ เพราะผมมองคนแค่ภายนอก ไม่ได้มองลึกลงไปถึงตัวตนที่แท้จริงของคนคนนั้น แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนไปแล้ว ใครที่จริงใจ ใครที่เป็นห่วงผมด้วยใจจริง ผมรับรู้ได้ถึงเจตนาดีของเขา แต่กับธัญญ์ไม่ใช่ คำพูดกับการกระทำของธัญญ์มันขัดแย้งกัน
"ขอโทษนะครับที่ผมทำให้พี่ลำบากใจ แต่ผมเป็นห่วงพี่จริงๆ"
"ในฐานะอะไรล่ะ นายเป็นห่วงพี่ในฐานะอะไร" ผมจ้องตาธัญญ์อย่างกดดัน
"ผมเป็นน้องรหัสพี่ ก็ต้องเป็นห่วงพี่ในฐานะน้องรหัสสิครับ"
ธัญญ์ยิ้มมุมปากพลางก้าวเข้ามาใกล้ ผมยืนนิ่งรอดูว่าคนตรงหน้าจะเล่นตลกอะไร
"แต่ถ้าพี่จะให้ผมเป็นห่วงในฐานะอื่นก็ยินดีนะครับ"
"นายน่าจะไปเรียนนิเทศเอกการแสดงนะธัญญ์ พี่ว่านายเสแสร้งได้เก่งดี"
ผมแสยะยิ้ม ธัญญ์ยักไหล่อย่างไม่แคร์คำพูดถากถางของผม ขาก็ก้าวเข้าใกล้ ผมถอยร่นจนหลังแตะกำแพงตึก นัยน์ตาคมฉายแววเจ้าเล่ห์ เหมือนเขากำลังนึกสนุกที่ได้ต้อนจนผมจนมุม
"ผมยังเก่งอีกหลายเรื่องนะครับ โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง พี่ลองพิสูจน์ดูมั้ยล่ะ"
ในที่สุดก็ยอมเผยธาตุแท้ออกมาสักที เสียเวลาอยู่ตั้งนาน!
“เชิญนายไปพิสูจน์กับคนอื่นเถอะ!”
ผมยกมือขึ้นผลักธัญญ์ออกไปเต็มแรงจนเขาเซถอยหลัง แต่ถึงอย่างนั้น ธัญญ์ก็ยังยิ้มกริ่ม
“ถ้ายังมีความเคารพกันอยู่ คราวหลังอย่าพูดจาทุเรศๆแบบนี้อีก”
ผมเค้นเสียงบอกแล้วเดินแยกไปอีกทาง แต่ธัญญ์ก็เดินตามมาคว้ามือไว้ ผมสะบัดออกจนหลุด หันกลับไปมองอย่างไม่พอใจ
“ทำบ้าอะไร!”
“ก็แค่จับมือ อย่าเพิ่งโกรธสิครับ”
“ฉันต้องโกรธสิ เพราะนายไม่มีสิทธิ์!”
ผมเปลี่ยนสรรพนามแทนตัว ถ้าไม่คิดจะเคารพกัน พี่รหัส น้องรหัสก็ไม่จำเป็น!
“โอเคๆ ผมขอโทษ”
ธัญญ์ยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ ผมหันหลังกลับเดินต่อไปอย่างไม่สนใจ แต่เสียงตะโกนจากข้างหลังทำให้ผมอยากถอดรองเท้าแล้วเอาไปยัดปากคนพูดจริงๆ!
“วันไหนเบื่อของเก่า พี่มาหาผมนะครับ ผมรอได้เสมอถ้าเป็นพี่!”
ผมเดินหน้าบึ้งตาขวางมาตลอดทาง มีรุ่นน้องยกมือไหว้ผมก็ไม่สนใจ จนเดินมาถึงหน้าตึกคณะเห็นเฟียซนั่งอยู่ที่ม้านั่งหินอ่อน ผมเดินเข้าไปกระแทกตัวลงนั่งข้างๆเพื่อน
“เฟียซ ต้าร์ไม่มีน้องรหัสแล้วนะ ต้าร์ไม่เอา”
“อะไรวะ มีเรื่องอะไรกัน มึงทะเลาะกับไอ้ธัญญ์มาเหรอ”
“ไม่ได้ทะเลาะ ต้าร์ก็แค่รู้สันดานมันก็เท่านั้นเอง” ผมตอบเสียงห้วน
“หันมาคุยดีดีดิ มีเรื่องอะไร”
เฟียซจับไหล่ผมให้หันไปมองหน้า ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ต่อไปนี้ห้ามใครในกลุ่มเอ่ยชื่อมันอีก เชื่อต้าร์นะเฟียซ คราวนี้ต้าร์มองคนไม่ผิด”
ผมจ้องตาเฟียซแล้วลุกขึ้นเดินออกไป เปิดกระเป๋าควานหาโทรศัพท์ต่อสายถึงพี่ควิน รอสัญญาณสักพักเขาก็รับ
“เลิกเรียนแล้วครับ ผมรอที่ร้านไอติมหน้ามหา’ลัยนะ”
ผมบอกแล้วกดตัดสาย พี่ควินคงรับรู้ได้จากน้ำเสียงว่าผมอารมณ์ไม่ดี เขาคงรีบบึ่งรถมารับ ที่เหลือก็แค่รอเวลา หาของอร่อยๆกินคงช่วยบรรเทาอาการหงุดหงิดไปได้บ้าง
เสียงโมบายลูกปัดดังบอกให้รู้ว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้าน ผมที่กำลังตักไอติมช็อกโกแลตชิพเข้าปากเงยหน้าขึ้นมองไปที่ประตู ร่างสูงของพี่ควินเดินเข้ามา ผมรีบกลืนแล้วยิ้มกว้างให้ พี่ควินนั่งลงตรงข้าม
“มาเร็วจัง ยังกินไม่หมดเลย” ผมยิ้มบอก ตักไอติมในถ้วยยื่นไปจ่อปากเขา พี่ควินอ้าปากรับ
“อร่อยมั้ยครับ”
พี่ควินพยักหน้า พนักงานเดินผ่านมา เขากวักมือเรียก
“รับอะไรดีค่ะ”
“มีกาแฟมั้ย”
“มีค่ะ”
“เอาเอรสเปรสโซ่เข้มๆ”
“รอสักครู่นะคะ”
พนักงานเดินกลับไป ผมก็ยืดตัวจ้องหน้าพี่ควินใกล้ๆ
“ง่วงเหรอครับ” ผมถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่า”
พี่ควินปฏิเสธ ผมเลยไม่เซ้าซี้รีบกินไอติมให้หมด พอพนักงานมาเสิร์ฟเอสเปรสโซ่ผมก็กินไอติมหมดพอดี
“อยากกินอะไรอีก”
ผมส่ายหน้า
“กลับกันเถอะครับ”
ผมลุกขึ้น พี่ควินก็ลุกตาม ผมเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ พี่ควินยื่นแบงก์พันมาให้แต่ผมไม่รับ
“แบงก์ร้อยก็พอครับ ร้านนี้ขายไม่แพง”
ผมยิ้มบอกแล้วหันไปยื่นเงินให้พนักงานแคชเชียร์ รอรับใบเสร็จกับเงินทอนผมก็จับมือพี่ควินเดินออกจากร้าน
“เป็นอะไร”
“หือ…”
ผมทำหน้างงกับคำถาม
“ป้อนไอติม จับมือ ปกติไม่เคยทำ”
อ๋อ…นึกว่าอะไร
“ไม่ชอบเหรอครับ”
ผมถามหน้าซื่อทั้งๆที่จริงๆกลั้นขำ
“ชอบ”
พี่ควินตอบเสียงเรียบ ผมยิ้มแล้วปล่อยมือเปลี่ยนมาควงแขนเขาแทน
“ถ้าพี่ชอบ ผมก็จะทำบ่อยๆ อย่าเบื่อแล้วกัน”
“ไม่มีวันเบื่อ”
แค่คำพูดง่ายๆแต่ทำไมผมถึงรู้สึกเขินก็ไม่รู้!
กลับมาถึงคอนโดฯ ผมก็เข้าห้องเปลี่ยนชุดออกมานั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่น ผมกดรีโมตเปลี่ยนช่องไปเรื่อยจนมาหยุดค้างช่องที่กำลังฉายซี่รี่ย์เกาหลี เป็นฉากที่พระนางนั่งอยู่ในรถและทั้งคู่ก็จับมือกันพอดี ผมยิ้ม หวนคิดถึงเหตุการณ์ในรถตอนเดินทางกลับ พี่ควินเปิดประตูรถให้ ผมเข้าไปนั่งเรียบร้อยรอเขา พอสตาร์ทรถ ผมก็เป็นฝ่ายจับมือเขาก่อน จากนั้นพี่ควินก็ขับรถออกไปโดยที่มือของเราจับประสานกันไปตลอดทาง ไม่มีคำพูด ไม่มีบทสนทนา แต่ผมกลับนั่งยิ้มเหมือนคนบ้า เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมรู้สึกดี อบอุ่นใจที่มีมือเขาคอยจับกุมมือผมไว้
“หิว”
เสียงนิ่งๆพร้อมร่างสูงของพี่แซทเดินหัวยุ่งเข้ามานั่งลงข้างๆ ผมหันไปยิ้มกว้างให้เขา
“อยากกินอะไรครับ” ผมถามเอาใจ
“อะไรก็ได้ หิว”
“งั้นรอแป็ปนึงนะครับ”
ผมลุกขึ้นไปโทรศัพท์สั่งรูมเซอร์วิส เสร็จแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่เดิม พี่แซทนั่งกอดอกหน้ามุ่ยดูทีวี
“นอนจนผมยุ่งหมดเลย” ผมบอกแล้วยื่นมือไปจับผมเขา
“สระผมให้หน่อย”
จู่ๆเขาก็หันมาบอก นัยน์ตาคมจ้องตาผมนิ่ง
“โอเคครับ”
ผมตอบตกลง พี่แซทลุกขึ้นทันทีพร้อมฉุดผมลุกตามไปด้วย เขาจูงมือผมเดินเข้าห้องของเขา ร่างสูงเริ่มถอดเสื้อ ผมเลยเดินเข้าห้องน้ำไปก่อน
“แชมพูนี้หอมมากเลย สระแล้วกลิ่นติดดี”
ผมบอกเมื่อพี่แซทเดินเข้ามา ท่อนล่างเขาพันผ้าขนหนู
“มานอนในอ่างสิครับ เอาหัวพิงบนขอบอ่าง”
ผมบอกแล้วจัดแจงอุปกรณ์ ดึงสายฝักบัวกับขวดแชมพูมาวางไว้ใกล้ๆ พอพี่แซทนอนลงผมก็เปิดน้ำฉีดใส่ผมเขาจนเปียกชุ่ม
“หลับตาสิครับ”
พี่แซททำตามคำสั่ง ผมยิ้มแล้วลงมือสระผมให้เขา กดหัวปั๊มแชมพูใส่ฝ่ามือแล้วขยี้เบาๆจนทั่วเส้นผมและหนังศีรษะจนเกิดฟอง จากนั้นก็ค่อยๆใช้ปลายนิ้วกดนวดคลึง คอยระวังไม่ให้แชมพูไหลเปื้อนใบหน้าและเข้าตาเขาไปด้วย
“ต้าร์”
“ครับ”
ผมขานรับ แต่เขาก็ไม่พูดต่อ เงียบไปเฉยๆ ผมก็นวดต่อไปจนได้เวลาล้าง
“อย่าลืมตานะครับ จะล้างแล้ว”
ผมบอกแล้วเอี้ยวตัวเปิดน้ำอีกรอบ จับด้ามฝักบัวฉีดน้ำค่อยๆล้างคราบแชมพูออกจนสะอาด เสร็จแล้วก็ดมพิสูจน์ดูว่าหอมติดเส้นผมมั้ย
“เสร็จแล้วครับ ห๊อมหอม” ผมบอกพลางยิ้มให้คนที่ยังนอนหลับตานิ่งอยู่
“อืม”
พี่ควินตอบรับ เขาลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่ง
“งั้นผมออกไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดให้นะครับ”
ผมบอกแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องน้ำ หาผ้าขนหนูผืนเล็ก ได้แล้วก็เดินกลับเข้าไป พี่แซทยังนั่งรออยู่ ผมจับผ้าขนหนูทั้งสองมือแล้วค่อยๆซับน้ำกับผมเขาเช็ดเบาๆ
“ต้าร์”
“ครับ”
ผมขานรับ คราวนี้ชะโงกหน้ามองเขาใกล้ๆ และโดนไม่ทันตั้งตัวว่าจะถูกจู่โจม ผมถูกพี่แซทรั้งเอวจนตัวไถลลงไปนั่งแหมะบนตักเขา จูบร้อนๆตามมารุกราน ผมได้แต่นั่งอึ้งปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาเอาเปรียบ หัวสมองอื้ออึ้งไปหมด
“หอมกว่าแชมพูคือกลิ่นตัวมึง”
เขาบอกกระซิบข้างหูหลังผละจูบออกไป ฝ่ามือร้อนผ่าวเริ่มลูบไล้ที่แผ่นหลังก่อนล้วงเข้ามาใต้เสื้อยืดจนผมสะดุ้งเฮือก
“พี่แซท”
ผมเรียกเสียงสั่น เขาเลิกคิ้วแล้วก้มหน้ามาซุกไซร้ที่ซอกคอ ผมวางมือทั้งสองข้างกับบ่ากว้าง หลับตาแน่น รับรู้ได้ว่าตัวผมค่อยๆถูกพลิกลงนอนใต้ร่างเขา ผมจะถูกกินก่อนตะวันตกดินเหรอเนี่ย ไม่นะ! อย่าเพิ่ง!
“พี่แซท เดี๋ยวครับ ผมสั่งข้าวไว้นะ ป่านนี้คงขึ้นมาเสิร์ฟแล้ว”
ผมลืมตาพูดโพล่งรัวเร็ว พี่แซทจ้องตาผมนิ่งจนผมหุบปากไปเองโดยที่เขาไม่ต้องสั่ง
“แกล้งใครก็ไม่สนุกเท่าแกล้งมึง”
ว่าไงนะ! นี่แค่แกล้งเหรอ เขาจะจับผมกินอยู่แล้วนะ!
ผมลุกขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิด พี่แซทลุกออกไปก่อนแล้ว ได้ยินเสียงเขาหัวเราะด้วย หน็อย! สนุกนักหรือไงที่ได้แกล้งผมเนี่ย คนบ้า!
ผมเดินกลับห้อง เปลี่ยนเป็นชุดใหม่เพราะชุดเก่ามันเปียกน้ำ พี่แซทนั่นแหละเล่นอะไรก็ไม่รู้ เอะอะก็คลุกวงในหื่นใส่ผมตลอด
ก็อกๆๆ
“ใครสั่งข้าว”
เสียงเคาะประตูมาพร้อมกับคำถาม ผมรีบเดินไปเปิด พี่ควินยืนหน้านิ่งอยู่ ผมยกมือ ตอบเสียงอ่อย
“ผมสั่งเองครับ สั่งให้พี่แซท”
“มันตื่นแล้วเหรอ”
“ครับ เมื่อกี้ผมเพิ่งเข้าไปสระผมให้เขา”
“มันไม่มีมือรึไง ทำไมไม่สระเอง”
‘มีครับ แต่เขาไม่สระเอง’ ผมได้แต่คิดในใจ ไม่กล้าตอบ ขืนพูดไปโดนสวนกลับแน่
“ต้าร์ ต้าร์!”
เสียงพี่แซทร้องเรียกผมดังลั่น ผมยิ้มเจื่อนให้พี่ควินแล้วรีบเดินไปหาพี่แซท
“ผมอยู่นี่ครับ”
ผมส่งเสียงไปก่อนตัว พี่แซทกำลังจัดการบีบมะนาวใส่จานข้าวผัดแฮมอยู่ในห้องครัว
“เบียร์หมด”
แล้วยังไง เบียร์หมดแล้วมาบอกผมทำไม?
“อยากกิน”
“กินน้ำเปล่าแทนไปล่ะกันครับ” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ เดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆพี่ควิน
“ต้าร์”
พี่แซทเดินมาวางกระแทกจานข้าวลงตรงหน้า ผมมองเขาอย่างเอือมระอา นิสัยเด็กจริงๆ!
“ไม่หิวแล้วเหรอครับ”
“หิว”
“แล้วทำไมไม่กินล่ะฮะ”
“อยากกินเบียร์”
เขาจะเอาให้ได้ใช่มั้ยเนี่ย ผมล่ะเหนื่อยใจกับเขาจริงๆ
“เมื่อคืนก็ดื่มหนักไปแล้ว ยังไม่พออีกเหรอ”
พอผมพูดถึงเรื่องเมื่อคืน เขาก็เงียบ
“อย่าเรื่องมาก แดกไป”
พี่ควินว่าเสียงเข้ม มีเค้าลางว่าทั้งคู่จะเปิดศึกใส่กันอีกแล้ว ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“ถ้าทะเลาะกันอีก ผมจะกลับบ้าน”
ผมพูดขึ้นเสียงนิ่ง พี่แซทฮึดฮัดหยิบจานข้าวแล้วมานั่งเบียดผม
“ไม่อร่อย”
ผมมองหน้าคนพูด พี่แซทตักข้าวผัดเข้าปากเคี้ยวอย่างจริงจัง อารมณ์ไหนเนี่ย?
“ขอผมชิมหน่อย”
ผมบอกแล้วแย่งช้อนจากมือเขามาตักข้าวผัด ลองชิมดู
“ก็อร่อยนี่ครับ”
ผมบอก พี่แซทถลึงตาใส่ผม
“ไม่อร่อย”
“งั้นก็ไม่ต้องกิน”
ผมดึงจานข้าวผัดจากมือเขามา พี่แซทเลิกคิ้ว ผมลุกขึ้นเดินเข้าห้องครัว จัดการเทข้าวผัดใส่ถังขยะ ในเมื่อบอกว่าไม่อร่อยก็ไม่ต้องกิน จบ!
“ฮ่าๆๆๆ”
เสียงพี่ควินหัวเราะดัง เหมือนเขาจะสะใจที่ผมทำแบบนี้
“หุบปากไปเลยไอ้เหี้ยควิน หิวโว้ย!”
พี่แซทด่าเพื่อน ตะโกนลั่นห้อง ผมไม่สนใจ เดินกลับไปนั่งโซฟาอีกตัว กอดอกดูทีวี
“หิว”
บอกแล้วไงว่าไม่สนใจ
“ต้าร์”
เรียกให้ตายก็ไม่หัน
“กูกินมึงแทนก็ได้”
“เฮ้ย!”
ผมร้อง ผงะหนีคนที่โถมตัวเข้าใส่ แต่ไม่ทัน พี่แซทจับมือผมรวบไว้เหนือศีรษะ กดจนผมนอนหงายอยู่ใต้ร่างเขา มันมาอีกแล้ว อาการหื่นกำเริบ!
“พี่ควิน ช่วยผมด้วย!”
ผมร้องเรียกพี่ควินพลางดิ้นสู้แรงพี่แซทไปด้วย อย่าให้ตัวใหญ่บ้างนะ จะถีบให้จุกเลย!
“พี่ควิน ทำอะไรอยู่ มาช่วยผมเร็วๆสิ โอ้ย! ผมเหนื่อยแล้วนะ”
“ควิน อาทิตย์นี้กูยอมให้ต้าร์นอนกับมึงสี่วัน”
ผมหยุดดิ้น มองหน้าพี่แซทอย่างงุนงง หมายความว่าไง นี่เขากำลังยื่นข้อเสนอให้เพื่อนโดยใช้ผมเป็นข้อต่อรองเหรอ คิดได้ไงเนี่ย!
“มึงพูดเองนะ”
พี่ควินถามกลับมา นี่อย่าบอกนะว่าเขาตกลง!
“เออ จะเอาไม่เอา”
“โอเค ตามสบาย”
เฮ้ย! ไหงเป็นงี้อ่ะ ไม่นะ! ผมไม่ยอมนะ!
“พี่ควิน อย่าไปนะ มาช่วยผมก่อน พี่ควิน!”
ผมร้องเรียกเขาดังลั่น แต่เจ้าของชื่อกลับเดินออกไปหน้าตาเฉย ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“หยุดดิ้นได้แล้ว ไม่เหนื่อยรึไง”
“เหนื่อย”
ผมตอบ หยุดดิ้น หอบแฮ่กๆ พี่แซทยกยิ้ม เขายอมปล่อยมือผมแล้วก้มหน้าลงมาหอมแก้มแรงๆ
“ไหนเป็นเด็กดีสิ ว่าง่ายๆ”
ผมเม้มปากแน่น หันหน้าหนี พี่แซทจับคางบังคับให้หันหน้ากลับไปมองเขา
“ต้าร์”
“เรียกทำไม”
ผมถามเสียงแข็ง ฝ่ามืออุ่นๆประคองหน้าผมไว้ นัยน์ตาคมจ้องตาผมใกล้ๆ สัมผัสได้ถึงลมหายใจ ผมกระพริบตาปริบๆ ปรับตัวไม่ทัน ไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหน
“กูรักใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากมึง”
ผมอึ้ง อ้าปากค้างกับคำพูดเขา นี่เขา…เขากำลังบอกรักผมอยู่ใช่มั้ย ใช่หรือเปล่า?
‘กูรักใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากมึง’
‘กูรักใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากมึง’
‘กูรักใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากมึง’
ผมคิดว่าตัวเองกำลังจะบ้า ใช่…ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
************************************************************
“ต้าร์ เป็นไรรึเปล่า ดูเพลียๆ”
“เปล่านี่”
ผมโกหกบอส ตั้งแต่เช้าผมเอาแต่นั่งหาว ไม่เป็นอันทำอะไร ตาปรือตลอด ถ้าหลับได้ผมคงหลับไปแล้ว
“แน่นะ เหมือนคนอดนอน”
คำถามบอสชักอันตรายขึ้นทุกทีแล้ว เปลี่ยนเรื่องคุยเหอะ
“กินไรดีอ่ะ”
ผมถาม บอสขมวดคิ้วมองผมอย่างสงสัย
“ไม่รู้เหมือนกัน เดินไปถึงแล้วคงคิดออก”
“งั้นรีบไปกันดีกว่า”
ผมบอกแล้วกอดคอบอส เดินออกจากตึก วันนี้เฟียซโดดเรียนช่วงเช้า ส่งไลน์มาบอกผมว่าต้องไปทำธุระให้เถ้าแก่ ผมเลยเช็คชื่อแทนเขา ส่วนตัวเล็กก็ป่วย เป็นหวัดนอนซมอยู่ที่ห้อง กลุ่มผมเลยเหลือกันแค่สองคน
“เมื่อเช้าขับรถมาเองเหรอ”
“อืม”
“เดี๋ยวนี้พวกมันกล้าปล่อยให้ต้าร์ไปไหนมาไหนคนเดียวแล้วเหรอ”
“ก็คงงั้น”
“พวกมันคงคิดได้อ่ะเนอะ”
ผมพยักหน้ารับเนือยๆ ไม่อยากคิดถึงพวกเขา เพราะผมยังโกรธอยู่!
“เออ ได้ข่าวมาว่าปีหนึ่งโหวตให้ไอ้ธัญญ์เป็นเดือนคณะ”
ผมถอนหายใจที่ได้ยินชื่อนี้
“บอสอย่าพูดถึงมันได้มั้ย”
“ทำไมล่ะ ทะเลาะกันเหรอ”
“ถึงโรงอาหารแล้วจะเล่าให้ฟัง”
ผมตัดบท เดินดุ่มๆไปโดยไม่รอเพื่อน ได้ยินชื่อมันแล้วหงุดหงิด
“ทุเรศ! ทุเรศจริงๆ!”
บอสลุกขึ้นตบโต๊ะ หลังจากที่ฟังผมเล่าเรื่องเมื่อวานก่อน
“ใจเย็นๆ นั่งลงก่อน” ผมดึงแขนเพื่อนให้นั่งลง
“มันทำอย่างนี้ได้ยังไง เป็นน้องแต่แม่งปีนเกลียว ปากหมา สันดานเสีย แม่งโคตรเหี้ยอ่ะ”
บอสว่าอย่างใส่อารมณ์ ผมได้แต่นั่งเงียบไม่ออกความเห็น ก็เล่าให้ฟังไปหมดแล้วนี่ ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก ผมจะคิดซะว่าตัวเองไม่เคยมีน้องรหัส
“แล้วต้าร์บอกเรื่องนี้กับพวกมันรึยัง”
ผมส่ายหน้า ไม่บอกน่าจะดีกว่า ขืนบอกไปพวกเขาคงไปเอาเรื่องธัญญ์แน่ๆ
“ทำไมไม่บอกอ่ะ ต้องบอกนะ ถ้ามันมายุ่งกับต้าร์อีกจะทำไง”
“ไล่มันไป”
ผมตอบง่ายๆ
“แล้วถ้ามันไม่ไปล่ะ”
“ถ้าไล่ ยังไงมันก็ต้องไปแหละ”
“ต้าร์คิดง่ายเกินไป ลองมันได้พูดจาทุเรศกับต้าร์แบบนี้แล้ว เชื่อดิ มันไม่ยอมรามือง่ายๆหรอก”
ผมนิ่ง คิดตามคำพูดบอส
“เมื่อกี้มีเด็กปีหนึ่งโดนกระทืบอยู่หลังตึกว่ะ”
“ใครกระทืบวะ”
“พี่ควินไง ควินขาโหดคณะสถาปัตย์อ่ะ”
“โหย แม่งโครตซวย ไปทำอะไรกวนตีนวะถึงโดน”
“กูก็ไม่รู้”
บทสนทนาจากโต๊ะข้างหลังทำให้ผมกับบอสมองหน้ากัน ผมลุกขึ้น บอสลุกตาม แล้วเราก็พร้อมใจกันวิ่งตรงไปที่ตึกคณะสถาปัตย์
เสียงหัวเราะดังมาจากข้างหลังตึก พอเดินเข้าไปใกล้ผมกับบอสก็ต้องหยุดชะงักกับภาพที่เห็น กลุ่มผู้ชายร่างสูงสวมเสื้อช็อปตีวงล้อมคนที่นอนคดตัวงออยู่ที่พื้น ใบหน้าที่เคยขาวใสตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ที่มุมปากก็มีรอยแตก เห็นสภาพธัญญ์แล้ว บอกได้เลยว่าเจ็บหนัก บอสสะกิดชี้ให้มองร่างสูงที่ยืนพิงกำแพงสูบบุหรี่อยู่อีกด้าน
“พี่ควิน”
ผมเรียก เขาหันมามองแล้วรีบทิ้งบุหรี่ก่อนเดินเข้ามาหา
“มาทำไม”
“พวกพี่ทำอะไร”
พี่ควินเงียบ ไม่ยอมตอบ
“ไปดูอาการมันก่อนดีมั้ย สาหัสนะนั่น ดูจากสภาพแล้ว”
บอสกระซิบบอก ผมเลยพยักหน้าจะเดินไปดูแต่พี่ควินจับแขนไว้
“กินข้าวรึยัง”
คำถามไม่ได้เข้ากับสถานการณ์ตอนนี้เลยนะ!
“พี่ควิน พี่ทำแบบนี้ทำไม”
“มันมายุ่งกับมึง”
ผมยกมืออีกข้างตบหน้าผาก พี่ควินตกใจรีบจับมือผมไว้
“ตบหน้าผากตัวเองทำไม”
“ผมกลุ้ม กลุ้มที่พี่หาเรื่องคนอื่นเพราะผมเป็นต้นเหตุ”
“ก็แค่สั่งสอน มันไม่ตายหรอก”
“แค่สั่งสอนเหรอครับ ที่พี่ทำอยู่เขาเรียกว่าหมาหมู่แล้ว”
“ต้าร์!”
“ผมพูดผิดเหรอ ดูสิพวกพี่มีกันกี่คน”
ผมบอกแล้วมองไล่พวกเพื่อนๆเขาทีละคน แต่ละคนก็ตีหน้าซื่อทำไม่รู้ไม่ชี้
“มันสมควรโดน!”
เสียงคุ้นๆดังมาจากข้างหลัง หันไปมองก็เห็นพี่แซทเดินหน้าขรึมเข้ามา
“ทำไมไม่รอกูก่อนวะ”
พี่แซทหันไปถามพี่ควิน ผมมองหน้าพวกเขา สะบัดแขนจนหลุด
“พอกันทั้งคู่เลย!”
ผมตะโกนใส่หน้าพวกเขา เดินกลับไป
“ต้าร์”
บอสเรียก แต่ผมไม่หยุดฟัง
“จะไปไหน มึงเป็นห่วงมันเหรอ!”
ผมถูกกระชากตัวกลับ พี่แซทบีบต้นแขนจนผมนิ่วหน้า
“ผมไม่ได้เป็นห่วงเขา ผมแค่ไม่เข้าใจ พวกพี่ทำร้ายเขาทำไม”
“อย่าคิดนะว่ากูไม่รู้เรื่องเมื่อวาน ไอ้เหี้ยนั่นมันทำอะไรมึง”
ใครคาบข่าวไปบอกพวกเขา!
“แต่พวกพี่ไม่ควรใช้กำลังแบบนี้”
“บอกแล้วไงว่าแค่สั่งสอน”
พี่ควินเดินเข้ามาสมทบ ที่เรื่องแบบนี้ล่ะร่วมมือกันดีจริงๆ!
“ถ้าเขาไปฟ้องตำรวจข้อหาทำร้ายร่างกายจะทำยังไง”
“มันไม่กล้าหรอก”
พี่แซทแสยะยิ้ม จริงสินะ ผมลืมไป ว่าพวกเขาเป็นใคร
“เก่งแต่เรื่องป่าเถื่อน!”
ผมว่าแล้วผลักพี่แซทออกแต่เขาไม่ยอมปล่อย รั้งตัวผมประชิดท่ามกลางสายตาผู้ร่วมเหตุการณ์นับสิบชีวิต
“พาเขาไปส่งโรงพยาบาลแล้วเราค่อยมาคุยกัน”
“ไม่!”
พี่แซทปฏิเสธเสียงแข็ง ใจคอเขาจะปล่อยให้คนเจ็บนอนตายอยู่หลังตึกหรือไง! ในเมื่อพูดกับพี่แซทไม่รู้เรื่อง ผมเลยหันไปพูดกับพี่ควิน
“พี่รู้จักเขาไม่ใช่เหรอ”
“ไม่รู้จัก”
พี่ควินตอบอย่างเร็ว
“แน่ใจเหรอครับ ธัญญ์บอกว่าพ่อเขาทำงานอยู่โรงพยาบาลของลุงหมอ เคยเจอพี่ด้วย ที่ผับเมื่อคืนก่อนเขายังยกมือไหว้พี่อยู่เลย”
“มันรู้จักกู แต่กูไม่ได้อยากรู้จักมัน”
ผมถอนหายใจแล้วส่ายหน้าอย่างหมดแรง จะคุยกับพวกเขาให้รู้เรื่องนี่มันเหนื่อยจริงๆ!
“เอาล่ะ ฟังผมนะ พาเขาไปส่งโรงบาลแล้วเราค่อยมาคุยกัน”
“ทำไมต้องไปส่งมันด้วย”
พี่แซทถามอย่างดื้อดึง
“พี่ควิน พี่ทำอะไรลงไปย่อมรู้อยู่แก่ใจ”
ผมไม่คุยกับพี่แซทแต่หันไปคุยกับพี่ควิน
“แซท ปล่อยต้าร์”
“ไม่ กูไม่ปล่อย”
“มึงอยากให้ต้าร์มีประวัติรึไง”
พอได้ยินอย่างนั้นพี่แซทก็ยอมปล่อยผม
“โธ่เว้ย!”
เขาเดินไปเตะต้นไม้อย่างระบายอารมณ์
“ถ้าผมไม่แคร์พวกพี่ ผมจะไม่สนใจเรื่องบ้าๆนี่เลย”
ผมบอกแล้วเดินไปพร้อมบอส
“ต้าร์ ไม่เป็นไรนะ”
บอสถามพลางลูบหลัง ผมส่ายหน้า
“พวกเขาไม่รู้จริงๆเหรอว่าที่ต้าร์ทำแบบนี้เพราะอะไร”
“เอาน่า พวกมันคงกำลังหน้ามืดกันอยู่ แต่ตอนนี้คงคิดได้แล้วมั้ง”
“ถ้ามีคนเข้ามายุ่งกับต้าร์แบบนี้อีก พวกเขาก็จะใช้กำลังตัดสินปัญหาอย่างนี้ใช่มั้ยบอส”
“ไม่รู้เหมือนกัน พวกมันคงคิดได้แต่วิธีนี้มั้ง”
“การใช้กำลังมันแก้ปัญหาได้ตรงไหน”
เพราะการใช้กำลังของพวกเขาไม่ใช่เหรอ ที่สร้างความทรงจำเลวร้ายให้ผมลืมมันไม่ได้สักที
--------------------------------------------------------------
ยาวอลังการ :katai1: ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามนะคะ :mew1:
-
:angry2: โอ้ยตาร์กำลังจะดีมาทำให้โกรธอีกแล้ว
-
น่วมไปนะธัญญ์
แซทควินมีการตกลงแบ่งวันกันด้วย
:katai3:
-
ธัญญ์สมควรโดน :angry2:
ช่วงแรก หวานดีเนอะ ตาร์เอาใจทั้งพี่ควินและพี่แซท
"กูรักใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากมึง" << ประโยคนี้จากพี่แซท นี่ถ้าเราเป็นตาร์คงต้องมีอาการแบบนี้ :o8: :-[ :impress2:
ความร้ายกาจของธัญญ์มันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆป่าวเนี่ย ยิ่งมาโดนพี่ควินรุมกระทืบด้วยแล้ว ธัญญ์มันต้องแค้นยิ่งกว่าเดิม
เดี๋ยวตาร์ก็รับเคราะห์อีกหรอก แอบไม่ค่อยไว้ใจธัญญ์เลย ดูคาดเดาไม่ค่อยถูกเลยว่าจะมาไม้ไหนต่อ
อยากอ่านฉากมหัศจรรย์บ้าง :oo1: รู้สึกว่าไม่ได้อ่านนานแล้ว :hao6: :mew2: ขอให้ตอนหน้ามีบ้างก็ยังดี
-
อ่า ตอนนี้น่ารักมากกกกอ่ะ. อบทุกคนเลย^^
-
ขยันสร้างเรื่องนะเฮียๆๆ
-
เมื่อก่อนต้องคอยลุ้นอารมณ์ ควินแซท ว่าจะมาอารมณ์ไหน
แต่เดี๋ยวนี้ ต้องคอยลุ้น ว่าตอนนี้ อารมณ์ตาร์จะเป็นยังไง
อารมณ์เปลี่ยนจนตามแทบไม่ทัน :ling1:
-
สั้นไป อยากอ่านอีก มาต่อเร็ว ๆ ๆนะ :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
รอตอนต่อไปจ้า ควินกับแซทน่ารักเบาๆ นะตอนนี้
-
นิสัยอย่างสองคนนี้คงยากที่จะแก้ปัญหาอะไรโดยไม่ใช้กำลังอะนะต้าร์
ที่แน่ ๆ มีอะไรต้องพูดตรง ๆ ห้ามอ้อมค้อม เพราะผัวหนูสองคนนี้มันงี่เง่ากว่าที่หนูคิดจ้า :เฮ้อ:
-
7วันด4วันไข้จริงๆเลยยย
อยากให้หวานนานนนนนน
รอตอนต่อไปค่าาา
-
ไม่แปลกใจเลยที่จะไม่แฮปปี้เอนดิ้ง...
คือก็ธรรมดาคนอ่านอ่ะนะ ว่าก็เชียร์พระเอกแหล่ะ แต่เฮียควินกะเฮียแซทนี่ แบบเป็นคนพูดไม่รู้เรื่องอ่ะ แล้วก็คิดน้อยไปนะ ไม่คิดถึงผลที่ตามมา ไม่คิดว่าคนที่ตัวรักจะซวยเพราะการกระทำของตัวเอง ไม่ได้หมายถึงเฉพาะเรื่องรุมกระทืบเด็กเวร (เรียกแบบเอ็นดูมาก 555) แต่แบบรวมๆอ่ะ คือเกิดไรขึ้นกะต้าร์ขึ้นมา ตามไปแก้แค้นก็แก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้อยู่ดี... ก็เหมือนกะที่เป็นอยู่ตอนนี้อ่ะ จะมาดีมารักมากแค่ไหน ไอ้ที่ทำเลวไว้ก็ไม่เปลี่ยนหรอก เรื่องบางเรื่อง ความทรงจำความรู้สึก มันก็หักลบกลบหนี้กันไม่ได้...
เรื่องนี้ทำให้นึกถึงเรื่องรักร้ายอ่ะ แบบว่า รักนะ แต่ไม่ให้อภัย อยู่ด้วยกันให้แฮปปี้ไม่ไหวเพราะมันไม่ลืม... บางทีถึงให้อภัย แต่่เรื่องฝังใจ วินาทีที่กลัว มันก็ยังอยู่ในจิตใต้สำนึกอยู่ดี...
รออ่านต่อออออออออออออออออ~ :katai5:
-
‘กูรักใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากมึง’
อ๊ายยยยยยยย ถ้ามีใครพูดงี้นะ รักตายเลยยยยย
แถมมีต่อรองกะพี่ควินด้วย อาทิตย์นี้เอาไป4วัน
ว่าแต่ว่าพอต่อจาก ‘กูรักใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากมึง’ แล้วพี่แซทของเราจัดให้น้องต้าร์???? อิอิ
เริ่มสังเกตว่าหลังๆมานี้ต้าร์ของเราเริ่มมีปากมีเสียงต่อสู้กับพี่ควินกะพี่แซท
หุหุ คงได้เวลาน้องต้าร์ของเราจะเอาคืนสองหนุ่ม
-
ลืมบอกไปว่า....อ่านแล้วทำให้ยิ้มไม่หุบ อารมณ์ดี ชอบๆๆ
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้ว :katai2-1:
ต้าร์เริ่มจะรู้สึกดีกับพี่แซท พี่ควินแล้วใช่ไหมเนี่ย เย้ เย้
ที่พวกพี่แกใช้กำลังเพราะส่วนนึงอาจเพราะเป็นครอบครัวมาเฟีย
และไม่รู้จะแสดงว่ารัก หวง หึง ห่วง ยังไงเลยแสดงออกห่ามๆแบบนี้
ซึ่งคนทั่วไปไม่ทำกันเลยทำให้ดูเป็นคนรุนแรง ป่าเถื่อน ชอบใช้กำลัง
และอีกส่วนทางบ้านมีอำจาจ เงิน ชื่อเสียง เลยได้ทุกอย่างที่ต้องการ ไม่พอใจก็แสดงออกมา
ไม่ต้องเก็บไว้ ไม่ต้องสนใคร เพราะไม่มีใครกล้าขัด มีแต่คนเอาใจเลยเสียนิสัย
ว่าแต่ธัญญ์นี่ก็ทนนะ เจอยำเข้าไปยังไม่เดี้ยง 55+
รอดูต่อไปว่าธัญญ์จะมีลูกเล่นไรมาอีก เพราะธาตุแท้เริ่มเผยออกมาแล้ว
สะใจเจอพี่ควินสะกัดดาวรุ่งซะก่อน เลยเป็นดาวร่วงเลย ก๊ากกกกก
-
กรี๊ดตอนนี้น่ารักมาก มีองค์ประกอบของความน่ารักมากมายของต้าร์กับควิน ป้อนไอติม ควงแขน จับมือกันระหว่างขับรถหวานมาก
กับแซท มีสระผมให้ด้วยความเต็มใจ ที่สำคัญคนปากแข็งดังหินผาอย่างแซท บอกรักต้าร์ด้วยไม่น่าเชื่อ Sweetมากฉากนี้
ให้บรรยาศคนรัก 3 คน นั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันแซท เรียกร้องความสนใจจากต้าร์ ต้าร์ก็ไม่สนใจ ควินก็แอบสะใจน่ารัก
ที่สำคัญ 2 หนุ่มไม่ทะเลาะกันแถมยังแบ่งวันอยู่กับต้าร์แบบลงตัวด้วย 5555 ถึงจะต้าร์จะงง ๆๆ ไม่ถามกูเลย :o8:
คือPart แรกก็ลืมความบาดหมางไปนิดนึง ตอนหลังกลับมาเครียดเหมือนเดิมแต่ไม่เป็นไร ความหวานของเดิมมันช่วยได้ :katai2-1:
-
เหมือนกำลังสงบอยู่ดี ๆ ก้อมีพายุเข้ามาซะงั้น :ling1: :ling1: ธัญญ์นายหาเรื่องจริง ๆ และควินกับแซทก้อหาเรื่องให้ตัวเองอีก :katai1: ก้อไม่แปลกที่ต้าร์จะโกรธมาก เพราะเขาแคร์พวกคุณไง หวังว่าคงไม่เกิดเรื่องร้าย ๆ ตามมาน่ะ :hao5:
-
สมควรโดนนะ ธัญญ์ เล่นของสูงก็ต้องโดนแหละ
หวานมานิดนึง ก็มาโหดกันอีกละ
ควิน กับ แซท น่าจะรู้นะ ที่ต้าร์ทำแบบนี้เพราะห่วงใครอ่ะ อย่าเอาแต่ใช้กำลังสิ
-
ตอนนี้หนูตาร์น่ารักมากๆเลย ชอบให้ตาร์เป็นแบบนี้แหละ
เอาอกเอาใจสามีทั้งสองเป็นอย่างดี โอ๊ย น่ารักอย่างนี้จะไม่ทนค่ะ
อ่านแล้วอารมณ์ดีเป็นที่สุด ไม่ว่าจะซีนป้อนไอติม&ควงแขน พี่ควิน
หรือสระผมให้พี่แซท ทำแบบนี้บ่อยๆนะคะลูก น่ารักลื๊ม!!
ส่วนธัญญ์ ร้ายกว่าที่คิดแฮะ ศพอาจจะไม่สวย ถ้ายังจะยุ่งกับตาร์อีก
ตอนหน้าขอหวานๆ กว่านี้นะคะ จะดียิ่งถ้ามีฉากเมคเลิฟ แอร๊ยยย
เพราะฉากนั้น ไม่อยากจิ้นหรือมโนเองอ่ะค่ะ อยากอ่านรายละเอียดเจาะลึก
เห็นภาพเน้นๆ ไรทำนองนี้
ขอบคุณคนแต่งนะคะ รอตอนหน้าค่ะ มาเร็วๆนะจ๊ะ อิอิ
-
:katai2-1:อิ่มจัง สมกับที่รอคอย
-
ทำไมข้างบนหวานๆ แต่ข้างล่างมันดาร์กๆไงไม่รู้เหมือนคนละตอนกันเลย ธัญญ์น่าผิดหวังจริงๆเลย :m16: :z6:
-
:วู้วว1: ถึงช้าแต่สนุกเหมือนเดิม เราอภัยให้มาต่ออีกน๊าาาาาาาาาาาาาาาา
-
เหมือนจะหวาน แต่อ่านไปอ่านมา เริ่มไม่หวานละ :ling1:
-
จะสมน้ำหน้าธัญญ์ดีหรือไรดี
ใจเย็นๆกันหน่อยเห๊อะ สองหนุ่ม
แต่ก็นะ คนมันรัก อิอิ
ไงๆก็เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ o13 o13
-
น๊านนนแหละ ช่วยไม่ได้ดันมายุ่งของรักของหวงง ผลเลยเป็นอย่างงี้ รักแซทกับควินจัง สู้ๆๆ รอติดตามอยู่นะค๊าาา :mew1: :mew1: :mew1: :laugh: :laugh:
-
เขาไม่รู้สึกสงสารธัญญ์เลยอ่ะ แปลกมั้ย :katai2-1: แถมยังรู้สึกสะใจที่โดนซ้อมด้วยนะเออ o18
-
สายลับส่งข่าวดีเกิ๊นน อยากมีคนปกป้องแบบนี้บ้าง แต่เอาแบบพอดีๆนะ
-
:o8: แอร๊ยยยยย ตอนแรกก็หวานกันมาดีๆ
แต่ทำไมตอนท้ายมันหน่วงอีีกแล้วอ่ะ!!! :เฮ้อ:
+ เป็ดและรอตอนต่อไป ขอบคุณคนเขียนด้วยจ้า
-
ตั้งแต่อ่านมาตอนที่50เป็นอะไรที่จุกมาก
เป็นตอนเดียวที่อ่านแล้วน้ำตาไหลตาม ฮือออออออ
คือสงสารทั้งสามคนนะ แต่ละคนก็คิดในมุมของตัวเองอะ
แต่ยังไงเราก็เชียร์พี่แซทพี่ควินอยู่ดี555555555
อินี่เป็นพวกเข้าข้างพระเอก(ทุกเรื่อง)555555555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
ยาวๆมาเถอะ ชอบๆๆๆ
-
อยากให้คนแต่งเขียนเรื่องของบอสกับตัวเล็กด้วยอ่ะ คู่นี้ก็น่ารักดี เอาเป็นพาร์ทพิเศษก็ได้ เป็นพาร์ทยาวก็ดี น๊าาาาาาาาาาาาาา :katai2-1:
-
:เฮ้อ:
-
รออยู่นะ :mew1:
-
แวะมาทัก แบบว่าคิดถึ๊งงงงง คิดถึง
-
จิกหมอนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1: :hao7:
น้องต้าเค้าหวานกับพี่ควินด้วยอ่าาาาาาาาาาา ชอบๆๆๆๆๆ
ขอกับพี่แซทด้วยนะ เดี๋ยวพี่แซทน้อยใจ555
-
HEARBREAKER
53
เริ่มคลาสเรียนช่วงบ่ายไปได้ไม่ถึง10นาทีก็มีคนเปิดประตูห้องเข้ามาขัดจังหวะการบรรยายของอาจารย์ ผมกุมขมับทันทีที่เห็นว่าอาจารย์ท่านส่ายหน้าคล้ายจะเอือมระอาในพฤติกรรมของร่างสูงที่ไร้มารยาท ไม่เอ่ยขอโทษท่านซ้ำยังทำเป็นไม่สนใจ เดินผ่านไปเฉยๆราวกับไม่เห็นท่านอยู่ในสายตา
บอสสะกิดผมยิกๆ ผมก็ได้แต่ถอนหายใจ จนเขาเดินเข้ามาใกล้ ผมก็ทำทีเป็นพุ่งความสนใจไปที่อาจารย์ซึ่งเริ่มบรรยายต่อ
“ลุกไปนั่งที่อื่น”
เสียงเข้มเอ่ยสั่งคนที่นั่งข้างผม จนอีกฝ่ายต้องระเห็จตัวเองย้ายไปนั่งที่อื่น
“ต้าร์”
เขาเรียกแต่ผมไม่หัน
“จะมองคนอื่นอีกนานมั้ย สนใจกูหน่อย”
คราวนี้น้ำเสียงเพิ่มระดับขึ้น ผมระบายลมหายใจยาวก่อนหันไปมองเขา
“พี่ไม่มีเรียนเหรอ”
“มี แต่มึงโกรธกูอยู่ คิดว่ากูจะมีสมาธิเรียนมั้ย”
จะโทษว่าผมทำให้เขาโดดเรียนงั้นสิ?
“ไอ้ควินพามันไปส่งโรงบาลแล้ว”
“จริงเหรอครับ แล้วอาการเป็นยังไงบ้าง”
“มึงจะห่วงมันทำไม มันไม่ตายหรอก”
เสียงห้วนว่าอย่างไม่พอใจ ท่าทางจะคุยกันรู้เรื่องแล้วล่ะ
“บอส ฝากเลคเชอร์ด้วยนะ” ผมหันไปบอกเพื่อน
“จะกลับเลยเหรอ”
“อืม” ผมพยักหน้า เก็บสมุดปากกาใส่กระเป๋าแล้วลุกขึ้น
“ขออนุญาตครับ” ผมบอกแล้วเดินไปหาอาจารย์ ท่านหยุดบรรยาย รอฟังว่าผมจะพูดอะไรต่อ
“ผมมีธุระ ขออนุญาตนะครับอาจารย์” พอท่านพยักหน้า ผมก็ยกมือไหว้แล้วเดินออกมา
“จะไปไหน”
คนเดินตามหลังมาเอ่ยถามพร้อมจับแขนผมไว้
“ไปเยี่ยมธัญญ์ครับ พี่ควินพาไปที่โรงบาลคุณลุงหมอใช่มั้ย”
“จะไปเยี่ยมมันทำไม ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่ตายหรอก!”
พี่แซทขึ้นเสียง ผมรู้ว่าเขาหงุดหงิดเลยเงียบไม่พูดต่อ ผมไม่อยากทะเลาะกับเขาเพราะเรื่องคนอื่น
“เงียบทำไม นี่มึงเป็นห่วงมันจริงๆใช่มั้ย”
ผมมองหน้าเขาอย่างเหนื่อยใจ ใบหน้าหล่อเหล่าบึ้งตึงทั้งแววตายังดุดันแข็งกร้าว ผมขยับเข้าไปใกล้ ยกมืออีกข้างประคองใบหน้าเขาไว้
“ไม่เชื่อใจผมแล้วเหรอครับ ผมอยู่กับพี่ตรงนี้ อยู่ตรงหน้าพี่ ผมจะเป็นห่วงคนอื่นได้ยังไง”
พี่แซทมองผมอย่างสับสน เขาถอนหายใจแรงแล้วรวบตัวผมเข้าไปกอด ผมยิ้ม กอดตอบเขาแน่น ส่งผ่านความรู้สึกให้เขารับรู้ว่าผมไม่ได้ไปไหน ผมยังอยู่กับเขาตรงนี้
“รู้มั้ย ทุกครั้งที่กูกอดมึง มันทำให้กูกลัว”
“กลัวอะไรครับ”
“กลัวว่ามึงจะหายไป”
ผมผละจากอ้อมกอด เงยหน้าขึ้นมองเขา นัยน์ตาคมดูจริงจังจนผมต้องซุกหน้าลงกับอกกว้างกอดปลอบเขาแนบแน่น
“บอกกูสิว่ามึงไม่ได้เป็นห่วงมัน”
ผมยิ้มกับอาการน้อยใจของคนตัวโต
“ผมไม่ได้เป็นห่วงเขา แต่ผมเป็นห่วงพี่ ถ้าเกิดเขาเอาเรื่องขึ้นมาพวกพี่จะเดือดร้อน”
“มันไม่กล้าหรอก”
“อย่าประมาทสิครับ” ผมว่าแล้วผละจากอ้อมกอด พี่แซทหน้ามุ่ยแต่ไม่พูดต่อ ผมเลยจับมือเขาไว้
“งั้นเราไปโรงบาลกันเถอะครับ อย่างน้อยก็ควรไปดูให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้เจ็บหนัก”
พี่แซทพยักหน้ายอมตามใจผมโดยไม่ปริปากขัด หวังว่าไปถึงโรงพยาบาลแล้ว เขาจะไม่ระเบิดอารมณ์ขึ้นมาอีก
มาถึงโรงพยาบาลพี่แซทก็จูงมือพาผมเดินไปที่ห้องพักของลุงหมอซึ่งมีพี่ควินนั่งอยู่ในห้องด้วย ผมยกมือไหว้ลุงหมอ ท่านยิ้มตอบ ดูท่าทางท่านเหนื่อยๆ สงสัยจะมีเรื่องเครียด ผมเดาว่าเรื่องนั้นคงหนีไม่พ้นเรื่องหลายชายของท่านเอง
“เป็นไงบ้างต้าร์ สบายดีนะ ลุงไม่ค่อยมีเวลาไปเยี่ยมเลยช่วงนี้”
“ผมสบายดีครับ”
ผมยิ้มตอบ พี่ควินหันมามอง เขาลุกขึ้นมานั่งข้างๆผม
“มันไม่เป็นไรมากหรอก”
ผมเลิกคิ้ว มองพี่ควินอย่างแปลกใจกับท่าทีนิ่งๆของเขา
“ทีหลังก็อย่าทำแบบนี้อีก หัดคิดก่อนทำบ้าง พ่อแกไม่ได้ใหญ่คับฟ้านะควิน”
ลุงหมอเอ่ยต่ออย่างตักเตือน พี่ควินเงียบ เขานั่งนิ่งจนผมต้องจับมือให้กำลังใจเขา
“เอ่อ…แล้วธัญญ์ว่าไงบ้างครับ เขาไม่เอาเรื่องใช่มั้ย”
ผมถามลุงหมอ ท่านถอนหายใจมองหน้าหลานชายแล้วส่งยิ้มเจื่อนให้ผม
“เจ้าตัวเขาไม่เอาเรื่องหรอก แต่แม่เขาน่ะสิไม่ยอม”
“จริงเหรอครับ แล้วแม่ธัญญ์จะแจ้งตำรวจมั้ยครับ” ผมถามรัวเร็วอย่างตกใจ
“ตอนแรกเขาบอกจะไปแจ้งความนั่นแหละ แต่ลุงขอไว้ เขาเลยยอม แต่มีข้อแม้ ต้องให้ควินไปขอโทษเขากับลูก”
ผมหันขวับมามองคนข้างตัว ให้พี่ควินไปขอโทษเหรอ เขาไม่ทางยอมหรอกผมรู้ดี
“ทำไมต้องขอโทษด้วย มันนั่นแหละผิด เสือกมายุ่งกับต้าร์ก่อนทำไม”
พี่แซทบอกเสียงเข้ม ความเอาแต่ใจของเขาทำให้ลุงหมอถึงกับส่ายหน้า
“พอกันเลยทั้งคู่ เมื่อไหร่จะคิดได้สักที โตๆกันแล้วนะ จะเรียนจบกันอยู่แล้ว ยังทำตัวเป็นอันธพาล อีก เห็นแก่หน้าพ่อแม่บ้างสิ”
“ผมก็เป็นของผมอย่างนี้ มันเป็นสันดาน แก้ไม่ได้หรอก”
พี่แซทโต้กลับ ผมเลยต้องปรามเขาไว้โดยการจับมือพร้อมส่งสายตาขอร้องด้วย
“เอาอย่างนี้มั้ยครับ ผมจะไปขอโทษธัญญ์กับแม่เขาเอง เรื่องจะได้จบๆ”
“ไม่! / ไม่!”
สองเสียงประสานขึ้นมาพร้อมกัน ผมยิ้มเจื่อน
“กูไม่ยอมให้มึงไปขอโทษพวกมัน มึงไม่ได้ทำอะไรผิด”
พี่แซทว่าเสียงเข้ม เขาจ้องตาผมเขม็งเลย
“กูก็ไม่ยอม อย่าคิด อย่าทำ ห้ามเด็ดขาด”
พีควินเสริมขึ้นอีก น้ำเสียงเข้มไม่ต่างกัน ผมเลยต้องหุบปากนั่งเงียบเพราะไม่อยากทะเลาะกับพวกเขา เพิ่มปัญหาให้ลุงหมอต้องมานั่งปวดหัวอีก
“แล้วจะเอายังไง ถ้าไม่ไปขอโทษ เขาก็เอาเรื่อง อย่าคิดว่าลุงเป็นเจ้าของโรงพยาบาลแล้วจะให้ลุงใช้อำนาจบีบบังคับเขา ลุงไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาด”
“ผมจัดการเอง”
พี่แซทลุกขึ้น มือที่จับไว้หลุดออก ผมจะคว้าไว้แต่ก็ไม่ทัน เขาเปิดประตูเดินออกจากห้องไปแล้ว
“ควิน ตามไปห้ามเพื่อนแกเดี๋ยวนี้”
ลุงหมอสั่งเสียงเฉียบ ผมก็เห็นด้วย ถ้าไม่ไปห้าม พี่แซทได้ก่อปัญหาใหญ่แน่ๆ พอพี่ควินลุก ผมก็ลุกตาม ออกจากห้องพักลุงหมอเราก็มองหาพี่แซทแต่ไม่เจอ
“ธัญญ์พักอยู่ห้องไหนครับ ไม่แน่ พี่แซทอาจไปหาธัญญ์ที่ห้องก็ได้”
ผมถามขึ้น พี่ควินไม่ตอบ แต่เดินตรงไปที่ลิฟต์ ผมรีบเดินตาม พอเข้าลิฟต์มาพี่ควินก็หันมาจ้องผม “บอกกูมา มึงไปดักรอเจอมันทำไม”
งานเข้า! ผมลอบกลืนน้ำลาย ก้มหน้ามองพื้น แต่พี่ควินก็จับไหล่ผมทั้งสองข้างบีบเบาๆ
“ตอบ”
เขากดดันจนผมทนไม่ไหวต้องเงยหน้ามองเขา ตอนนั้นผมใจร้อน ไม่ทันคิดไตร่ตรองให้ดี คิดแต่ว่าต้องไปหาธัญญ์ ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่ได้คิดถึงผลที่ตามมา ถ้ารู้ล่วงหน้าว่าจะเกิดเหตุการณ์เลวร้ายตามมา ผมจะไม่ไปดักรอเจอธัญญ์เด็ดขาด
“กูรู้ว่ามันสนใจมึง แต่มึงไปหามันทำไม”
ประตูลิฟท์เปิดพอดี ผมเลยรีบเดินออกไป พี่ควินตามมาคว้าแขนไว้
“ผมแค่อยากคุยกับธัญญ์ให้รู้เรื่อง ว่าเขาต้องการอะไรจากผม”
ผมตอบเสียงเบา พี่ควินปล่อยแขน เขาแสยะยิ้ม
“มึงเลือกที่จะไปหามันก่อนโดยไม่บอกกู”
ไปกันใหญ่แล้ว!
“แกเป็นใคร จะทำอะไรลูกชายฉัน ไอ้บ้า! ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!”
เสียงร้องโวยวายดังอยู่ไม่ไกล ผมหันไปมองก็เห็นพยาบาลยืนชี้มืออยู่หน้าห้องพักพิเศษที่เปิดประตูไว้ พี่ควินเดินตรงไปทันที ผมก็เดินตามไป แล้วเราก็เห็นคนที่ตามหากำลังบีบคอคนป่วยอยู่บนเตียง!
“พี่แซท!”
ผมร้องเรียกอย่างตกใจ รีบปราดเข้าไปดึงแขนเขา พี่ควินเองก็ล็อคตัวเพื่อนไว้ ธัญญ์กำลังหอบเอาอากาศหายใจอย่างทรมาน
“พี่แซท ปล่อยเถอะครับ ผมขอร้อง”
“แซท มึงเลิกบ้าได้แล้ว!”
พี่ควินตะคอกใส่จับพี่แซทเหวี่ยงออกไปเต็มแรง พยาบาลซึ่งผมคาดว่าน่าจะเป็นแม่ของธัญญ์วิ่งเข้ามาดูอาการคนป่วยที่สำลักไอหนักอยู่บนเตียง
“มึงห้ามกูทำไม! รู้มั้ย ไอ้เหี้ยนั่นมันพูดอะไรกับกู!”
พี่แซทระเบิดอารมณ์ใส่เพื่อน
“มันพูดอะไร”
พี่ควินถามกลับเสียงนิ่ง พวกเขายืนประจันหน้ากัน
“มันบอกว่าจะแย่งต้าร์ไป มันบอกว่าต้าร์สนใจมัน!”
ผมหันไปมองธัญญ์ทันที นี่เขากล้าพูดอย่างนั่นจริงๆเหรอ
“ฉันจะแจ้งตำรวจข้อหาทำร้ายร่างกาย! ฉันจะเอาพวกแกเข้าคุกให้หมด! ลูกฉันเกือบตาย เพราะพวกแก! ไอ้สารเลว! ไอ้ลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน!”
แม่ธัญญ์ตะเบ็งเสียงด่ากราดใส่พวกผม
“อย่าลามปามถึงพ่อแม่กู!”
พี่แซทตะคอกกลับ เขากำมือแน่นจนเส้นเลือกปูนนูนขึ้นอย่างน่ากลัว ค่อยๆเดินย่างสามขุมเข้าหาแม่ของธัญญ์ที่ยังโอบกอดลูกชายไว้อยู่ พี่แซทกำลังโกรธมาก ผมรู้ และพี่ควินก็เลือกที่จะยืนนิ่ง ไม่คิดห้ามปรามเพื่อนด้วย แหงะล่ะ โดยอีกฝ่ายด่าลามมาถึงพ่อแม่ขนาดนี้ ใครจะทนไว้ ขนาดผมยังไม่พอใจเลย แล้วพวกเขาที่อารมณ์ร้อนอยู่แล้วจะทนได้ยังไง!
“หยุดนะแซท! อย่าทำ!”
เสียงลุงหมอดังขึ้น ผมหันไปมองก็เห็นท่านเดินเข้ามาในห้องพร้อมอังเดรกับอะดอนิสเดินตามหลังเข้ามา
“มึงเป็นใคร ห๊ะ! กูถามว่ามึงเป็นใคร! กล้าดียังไงมาด่ากู!”
พี่แซทไม่ฟังเสียงห้าม เขายังคงตะคอกใส่แม่ธัญญ์จนเธอตัวสั่น สงสัยจะเริ่มกลัวขึ้นมาแล้ว
“ไปห้ามเขา”
ลุงหมอสั่งอังเดร ร่างสูงใหญ่พยักหน้าแล้วเดินไปล็อคตัวพี่แซทไว้
“ปล่อยกู!”
“ออกไปก่อนเถอะครับบอส”
อังเดรพยายามพูดขอร้องเจ้านาย แต่พี่แซทก็ดื้อเพ่งไม่ยอมท่าเดียว ดิ้นจนศอกไปกระแทกปากอังเดรจนได้เลือด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็พยายามล็อคตัวพี่แซทพาออกจากห้องไปได้สำเร็จ อะดอนิสหันมามองผมแล้วค้อมศีรษะให้ก่อนเดินตามออกไป
“ผอ.คะ ผอ.ต้องช่วยดิฉันกับลูกนะคะ เด็กนั้นมันจะฆ่าลูกชายดิฉัน มันเข้ามาบีบคอลูกชายฉันถึงในห้อง”
แม่ธัญญ์ฟ้องลุงหมอหน้าตาตื่นกลัว ผมยืนนิ่งรอฟังว่าลุงหมอจะตอบว่ายังไง
“ไม่ต้องห่วง ผมจะจัดการให้ คุณออกไปก่อนเถอะ ผมขอดูอาการเขาหน่อย”
“แต่…”
เธอเอ่ยแย้งขึ้นแต่ก็ต้องเงียบไปเพราะลุงหมอมองเธอด้วยสายตาดุ
“ก็ได้ค่ะ แต่ถ้าผอ.ไม่ช่วยดิฉันกับลูก ดิฉันจะไปแจ้งความเอาเรื่องให้ถึงที่สุด!”
เธอพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกจากห้องไป จังหวะที่เดินผ่านพวกผมยังหันมาส่งสายตาอาฆาตให้ด้วย
“พี่ควิน”
ผมเรียกเขาเสียงตื่น เพราะร่างสูงเดินเข้าไปหาธัญญ์
“ถ้าไม่อยากเจ็บหนักกว่านี้ อย่ายุ่งกับคนของกู กูเตือนมึงแล้วนะ”
พี่ควินพูดขู่ธัญญ์แล้วเดินออกจากห้องไป ผมมองตามจนประตูปิด ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่พี่ควินไม่ก่อเรื่องขึ้นมาอีก อย่างน้อยเขาก็ยังมีสติมากว่าพี่แซท แต่ตอนนี้เขาโกรธผมแล้ว
“ไม่ตามไปล่ะ”
ลุงหมอหันมาถาม ผมยิ้มเจื่อน
“ไม่ดีกว่าครับ รอให้เขาใจเย็นก่อนดีกว่า ผมไม่อยากทะเลาะกับเขา”
ลุงหมอยิ้มแล้วหันไปสนใจตรวจอาการคนป่วยต่อ ผมมองธัญญ์ที่นอนหอบหายใจอยู่ บริเวณลำคอมีรอยนิ้วมือเด่นชัด ถ้าผมกับพี่ควินเข้ามาช้ากว่านี้ ธัญญ์อาจจะขาดอากาศหายใจตายจริงๆ
“ไม่เป็นไรแล้ว เดี๋ยวหมอให้พยาบาลเข้ามาทายาให้ พักผ่อนซะ จะได้หายเร็วๆ”
ธัญญ์พยักหน้าแต่สายตามองมาที่ผม
“จะออกไปพร้อมลุงมั้ย”
ผมมองธัญญ์แล้วส่ายหน้า
“ลุงหมอไปก่อนเถอะครับ ผมขอคุยกับธัญญ์หน่อย”
“อืม…ดูแลตัวเองด้วย”
ลุงหมอตบบ่าผมเบาๆแล้วเดินออกจากห้องไป ผมหันมามองธัญญ์ที่ส่งยิ้มหวานมาให้
“ทำไมถึงพูดแบบนั้น”
ผมถามเข้าเรื่อง ธัญญ์เลิกคิ้วแล้วยักไหล่
“พูดอะไรครับ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
ตอแหลจริงๆ!
“นายไปพูดกับพี่แซทแบบนั้นทำไม”
“อ๋อ….”
เจ้าตัวลากเสียงยาว ยกยิ้มมุมปาก ผมมองอย่างไม่สบอารมณ์
“ผมก็แค่พูดเล่นน่ะครับ ไม่คิดว่าพี่เขาจะจริงจัง”
“พูดเล่นเหรอ นายบ้าไปแล้วรึไง!”
กวนระสาท! ไอ้เด็กนี่มันพลิกลิ้น พูดโกหกได้หน้าตาเฉย!
“ทำไมครับ ที่โมโหนี่เพราะพี่ผิดหวังใช่มั้ยที่ผมบอกว่าพูดเล่นน่ะ ที่จริงแล้วพี่ก็สนใจผมอยู่ใช่มั้ยล่ะ”
ไม่พูดเปล่า มันยังฉวยโอกาสจับมือผมด้วย!
"ปล่อย"
ผมสั่งพลางส่งสายตาดุแกมตำหนิให้คนบนเตียง แต่ดูท่าทางเจ้าตัวจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย ซ้ำยังยิ้มเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก
"แค่จับมือเอง อย่าดุสิครับ ผมเจ็บอยู่นะ"
"น่าจะโดนหนักกว่านี้" ผมเค้นเสียงบอก พยายามบิดมือออกแต่ธัญญ์ก็ไม่ยอมปล่อย สงสัยจะอยากเจ็บตัวเพิ่ม!
"ใจร้าย ที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่ไม่ใช่เหรอ พี่เป็นคนมาดักรอผมเองนะ"
"หุบปากแล้วปล่อยมือได้แล้ว"
ผมถลึงตาใส่อย่างโมโห ใช้มืออีกข้างแกะมือใหญ่ออกแต่ธัญญ์กลับหัวเราะร่าบีบกระชับมือผมแน่นขึ้น
"อยากให้ผมหุบปากก็เอาปากพี่มาปิดปากผมไว้สิครับ"
แทนคำตอบ ผมยื่นมือไปหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะมาสาดใส่หน้าคนบนเตียง ออกแรงกระชากมือจนหลุดแล้วขว้างแก้วเปล่าตามไป
"โอ้ย!"
ผมแสยะยิ้มเยาะมองธัญญ์ยกมือขึ้นกุมศีรษะที่มีหยดเลือดไหลลงมาโดนหน้าผาก
"เจ็บตัวเพิ่มอีกนิดคงไม่เป็นไรนะ พ่อนายเป็นหมอนี่"
ผมบอกอย่างไม่สนใจ หันหลังเดินออกจากห้องพักพิเศษสวนทางกับพยาบาล
"ขอโทษนะครับ ผมอยากได้แอลกอฮอล์ต้องไปที่แผนกจ่ายยาใช่มั้ยครับ"
"จะล้างแผลเหรอคะ"
"ล้างเชื้อโรคที่มือน่ะครับ"
ผมเดินหงุดหงิดมาถึงหน้าห้องพักของลุงหมอกำลังจะเคาะประตูก็มีมือนึงโผล่มาจับมือผมไว้ ผมตกใจหันไปมองก็เห็นว่าเป็นพี่
ควิน
“หายไปไหนมาครับ”
“มึงนั่นแหละ หายไปไหนมา”
โดนย้อนเข้าให้ ผมยู่ปาก มองไปเห็นเก้าอี้ที่ทางโรงพยาบาลจัดเตรียมไว้บริการประชาชนอีกด้าน
นึงผมก็จับมือพี่ควินดึงให้เขาเดินตามมานั่งด้วยกัน
“อังเดรพาพี่แซทไปไหนครับ”
“กลับคอนโด”
ผมพยักหน้า นั่งเงียบจมอยู่กับความคิดตัวเอง จนพี่ควินบีบกระชับมือผมถึงรู้สึกตัว
“มึงไม่ได้คิดอะไรกับมันใช่มั้ย”
“ไม่มีทาง” ผมรีบตอบทันที
“ผมไม่เคยคิด ธัญญ์เข้ามายุ่งวุ่นวายกับผมตั้งแต่ตอนรับน้อง พอหนักเข้าผมก็ไม่ชอบใจ สงสัยว่าเขาต้องการอะไรกันแน่เลยไปดักรอจะคุยกันให้รู้เรื่อง”
ผมบอกไปตามความจริง มองพี่ควินอย่างขอให้เขาเชื่อใจผม
“แล้วมันบอกว่าไง”
“เขาพูดไม่รู้เรื่อง กวนประสาท”
ผมเลี่ยงที่จะบอกความจริงในประเด็นนี้ เพราะขืนบอกไปว่าธัญญ์พูดยังไง พี่ควินได้วิ่งโร่ไปบีบคอธัญญ์ให้ตายจริงๆแน่ ผมไม่อยากให้เรื่องบานปลายใหญ่โตไปมากกว่านี้ ทางที่ดีต้องจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด
“มันกล้าพูดกับไอ้แซทแบบนั้น แสดงว่ามันไม่ยอมเลิกยุ่งกับมึง”
“ก็ช่างเขาสิครับ ผมไม่เล่นด้วย เขาจะทำอะไรได้ พี่อย่าห่วงเลยครับ” ผมยิ้มบอกให้เขาวางใจ
“ไม่ให้กูห่วงได้ไง มึงเป็นแฟนกูนะ มีคนมายุ่งกับแฟนจะให้กูอยู่เฉยได้ยังไง”
คำว่าแฟนที่ออกจากปากพี่ควินทำให้ผมเกิดอาการร้อนฉ่าที่ใบหน้า เผลอยิ้มไม่รู้ตัว
“ไม่ว่าใครหน้าไหนที่กล้ามายุ่งกับมึง กูบอกไว้เลย กูไม่ปล่อยมันไว้แน่”
ผมมองสบตาพี่ควินนิ่งงัน นัยน์ตาคมคล้ายจะสะกดให้ผมคล้อยตามไปกับคำพูดเขา
“ยิ่งกูรักมึงมากเท่าไหร่ กูก็ยิ่งหวงมึงมากเท่านั้น จำไว้”
ครับ ผมจะจำไว้ จะจำให้ขึ้นใจเลย!
พี่ควินพาผมกลับคอนโด พอเดินเข้าห้องสิ่งแรกที่ผมมองหาคือพี่แซท ผมกลัวว่าเขายังโกรธอยู่แล้วจะอาละวาดทำลายข้าวของ แต่สิ่งที่ผมคิดกลับไม่ใช่อย่างนั้น พี่แซทอารมณ์เย็นลง เขานั่งดื่มเบียร์อยู่ในห้องนั่งเล่น พอเขาหันมาเห็นผมก็กวักมือเรียกให้เข้าไปหา ผมยิ้มกว้าง เดินเข้าไปนั่งข้างๆเขา
“อารมณ์ดีแล้วเหรอครับ”
“ทำไม กลัวกูอาละวาดเหรอ”
ก็กลัวน่ะสิ! ผมได้แต่คิดในใจ แต่เหมือนเขาจะรู้เลยแกล้งเอากระป๋องเบียร์เย็นๆมาแนบแก้มผม พอผมถลึงตาโตใส่ เขาก็หัวเราะก่อนผิวปากอย่างอารมณ์ดี ผมมองเขาอย่างแปลกใจแล้วหันไปมองพี่ควินที่เดินเข้ามานั่งข้างๆอย่างขอความเห็น
“แดกยาผิดขวดเหรอมึง”
พี่ควินทักขึ้น ผมรอฟังว่าพี่แซทจะตอบยังไง แต่เขาก็แค่แสยะยิ้มแล้วกระดกกระป๋องเบียร์ดื่มจนหมด ท่ามกลางความสงสัย เสียงโทรศัพท์พี่แซทก็ดังขึ้น เขารับสายแต่ไม่พูดอะไรสักคำจนวางไป ผมยิ่งงงหนัก
“เรียบร้อย”
“อะไรครับ เรียบร้อยอะไร” ผมถามพี่แซท
“เรื่องพวกมันไง เรียบร้อยแล้ว”
“พวกมัน?” ผมทำหน้างง ก็มันงงจริงๆนี่นา
“มึงทำอะไร”
พี่ควินถามขึ้นบ้าง
“เปล่า กูไม่ได้ทำอะไร พ่อเลี้ยงกูต่างหากที่ทำ ไม่เกี่ยวกับกู”
พ่อเลี้ยง…เดี๋ยวนะ!
“เมื่อกี้พี่บอกว่าพ่อเลี้ยงพี่เป็นคนทำเหรอครับ แล้วท่านทำอะไร”
“ก็เอาเงินอุดปากตามประสานั้นแหละ”
เชื่อได้มั้ยเนี่ย!
“แล้วแม่ธัญญ์เขายอมเหรอครับ ประกาศเสียงแข็งว่าจะแจ้งความจับพวกเราเข้าคุกขนาดนั้น”
“ฮึ! มันก็เก่งแต่ปาก เจอปืนเข้าหน่อยก็กลัวจนหัวหด”
ว่าไงนะ! ปืนเหรอ!
“ทำหน้าตกใจทำไมก็แค่ปืน”
ก็แค่เหรอ…นั่นมันปืนนะ ปืนเลยนะ! จะใช้คำว่าแค่ได้ยังไง
“มึงบอกพ่อเลี้ยงมึงเหรอ” พี่ควินถามต่อ
“เปล่า ไอ้อังเดรมันบอก”
อังเดรนะอังเดร ทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย! ไปบอกมาเฟียให้มาจัดการกับคนธรรมดาเนี่ยนะ เชื่อเขาเลย!
“ก็ดี เรื่องจะได้จบ ไม่ต้องถึงมือกู” พี่ควินว่า
“มันจะจบจริงๆเหรอครับ” บอกตรงๆว่าผมยังไม่แน่ใจ
“ลองแดกลูกปืนดูมันก็จบเอง”
ผมมองพี่แซทอย่างหน่ายๆ เขาคลุกคลีอยู่กับวงการมาเฟียจนเห็นชีวิตคนเป็นของเล่นไปแล้วหรือไงถึงได้พูดเรื่องคอขาดบาดตายได้อย่างไม่สะทกสะท้าน
“มึงก็อย่าไปยุ่งกับมัน อย่าให้กูรู้นะว่ามึงไปดักรอเจอมันอีก”
พี่แซทหันมาขู่ ผมได้แต่นั่งเงียบ ถึงไม่บอกผมก็ไม่คิดจะไปยุ่งเกี่ยวกับคนพรรค์นั้นอยู่แล้ว ยิ่งได้รู้ธาตุแท้ถึงสันดานที่แท้จริง ผมก็ยิ่งเกลียด หวังว่าต่อไปนี้อีกฝ่ายจะคิดได้แล้วไม่มายุ่งวุ่นวายกับผม เพราะถ้าธัญญ์ยังดันทุรังก็มีแต่เจ็บตัวฟรีๆ ถ้าเขาฉลาดพอ เขาก็น่าจะคิดได้ว่าไม่ควรยุ่งกับผมอีก
************************************************************
วันนี้ผมมีเรียนตอนเช้าแค่วิชาเดียว ผมขับรถมาเองด้วย เมื่อคืนพวกเขาพากันดื่มในห้องนั่งเล่น พอเมาก็นอนบนโซฟา ตอนผมออกมาพวกเขาก็ยังไม่ตื่นกันเลย ผมล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงตั้งใจจะโทรหาเฟียซแต่กลับมีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นซะก่อน ผมยิ้มแล้วรับสาย
“ว่าไงเฟียซ กำลังจะโทรหาอยู่พอดีเลย”
“มาถึงยัง”
น้ำเสียงเคร่งเครียดถามกลับมา ผมย่นคิ้วอย่างงุนงง
“อืม ถึงแล้ว ทำไมเหรอ”
“มาหากูที่โรงยิมเก่าด่วนเลย”
“มีเรื่องอะไรเหรอ”
“มาแล้วมึงก็รู้เอง”
เฟียซตัดสายไปแล้ว ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ก่อนเก็บมันใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิมแล้วรีบเดินไปที่โรงยิมเก่าตามที่เฟียซบอก เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?
พอผมมาถึงแล้วเดินเข้าโรงยิมไปก็เห็นผู้ชายกลุ่มใหญ่ซึ่งคุ้นหน้าคุ้นตากันดีเพราะเป็นรุ่นพี่คณะผมเอง แต่ที่ผมตกใจก็คือ ผู้ชายร่างสูงในชุดไปรเวทที่ศีรษะพันด้วยผ้าพันแผลและที่แขนก็เข้าเฝือก หน้าตามีรอยฟกช้ำ เขาคนนั้นกำลังยืนมองมาที่ผมอยู่
ธัญญ์! ทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี้!
“ต้าร์ มานี่”
เฟียซหันมาเรียก ผมเดินไปหาเพื่อนทั้งที่สายตายังมองธัญญ์ด้วยความตกใจระคนสงสัย
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมมัน…”
“ไอ้เหี้ยนั่นเอาเรื่องที่มันโดนไอ้ควินกับไอ้แซทซ้อมไปบอกพี่ปีสามน่ะสิ”
บอสตอบผม และคำตอบนั้นก็ทำให้ผมจ้องไปยังร่างสูงของธัญญ์เขม็ง
“กูไม่ยอมให้น้องกูเจ็บตัวฟรี ต้าร์เป็นพี่รหัสธัญญ์ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงปล่อยให้พวกมันทำร้ายน้อง”
พี่ปีสามซึ่งผมจำชื่อไม่ได้แต่จำหน้าได้เพราะตอนไปดักรอธัญญ์ที่หน้าหอประชุมเมื่อวาน พี่คนนี้แหละที่เดินกอดคอธัญญ์ออกมา
“แล้วพี่เกี่ยวอะไรด้วย”
คำถามผมทำให้ทุกคนอึ้งเพราะไม่คาดคิดว่าผมจะกล้าถามรุ่นพี่แบบนี้ เฟียซจับแขนผมไว้ เขาจะดึงผมให้ไปยืนหลบอยู่ข้างหลังแต่ผมไม่ยอม สะบัดแขนจนหลุดแล้วเดินเข้าไปหาธัญญ์แทน
“นายต้องการอะไร ทำแบบนี้ทำไม”
ผมถามธัญญ์ตรงๆ สารรูปดูไม่ได้ขนาดนี้แล้วยังกล้าออกจากโรงพยาบาลมาก่อเรื่องวุ่นวายอีก ไอ้เด็กนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ มันกำลังคิดบ้าอะไรอยู่!
“ผมไม่ได้ทำอะไร”
ธัญญ์ตอบพลางส่ายหน้า
“คิดจะเข้าข้างคนของตัวเองเหรอ น้องรหัสเจ็บขนาดนี้ยังไม่สนใจ ยังมีจิตสำนึกอยู่หรือเปล่า”
“เฮ้ย! พูดเกินไปป่ะวะ”
เฟียซทนไม่ไหวต้องออกโรงปกป้องผม ผมแค่นยิ้ม บอกว่าผมไม่มีจิตสำนึกเหรอ บอกว่าผมไม่สนใจเหรอ แล้วใครหน้าไหนที่ไปห้ามไม่ให้มีเรื่อง ใครกันที่สั่งให้พาตัวมันไปส่งโรงพยาบาล!
“นี่ไม่ใช่เรื่องของมึง เฟียซ ถอยไป กูจะคุยกับต้าร์”
“ต้าร์เป็นเพื่อนผม”
“พอเถอะเฟียซ ต้าร์จะคุยกับเขาเอง”
ผมดันเฟียซออก ยืนประจันหน้ากับรุ่นพี่ เหลือบมองธัญญ์ที่ยืนนิ่งอยู่ข้างหลัง
“ซ้อมคนแล้วเอาเงินฟาดหัว คิดว่าพ่อเป็นมาเฟียแล้วจะทำอะไรได้ตามใจชอบหรือไง แบบนี้มันหยามกันเกินไป”
“แล้วพี่จะเอายังไง” ผมถามอย่างไม่อยากเสียเวลามาอารัมภบทกันยืดเยื้อ
“ไปบอกพวกมันมาเจอกันที่นี่ แค่ไอ้ควินกับไอ้แซทสองคน”
ผมแสยะยิ้มกับวิธีการแก้ปัญหาของคนอวดเก่ง คิดจะนัดมาต่อยตีกันเพื่อวัดว่าใครจะชนะแล้วให้มันจบเรื่องกันไปงั้นเหรอ ใช้ตีนคิดหรือไง!
“ถ้าพี่คิดได้แค่นี้ ผมว่าพี่เอาเวลาไปตั้งใจเรียนให้จบดีกว่านะครับ”
ผมยิ้มบอก ได้ยินเสียงบอสหัวเราะด้วย แต่คนตรงหน้าผมกำหมัดแน่นแล้ว คงจะโกรธน่าดู
“หลงผัวจนโงหัวไม่ขึ้น”
“มึง! ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้!”
เฟียซปราดเข้าไปกระชากคอเสื้อคนตรงหน้าที่พูดจาดูถูกผม
“กูไม่ถอน มึงจะทำไม!”
“เฟียซ ปล่อยเถอะ อย่าไปยุ่งกับหมาบ้าเลย”
“มึงว่ากูเป็นหมาเหรอ!”
“ได้ยินแล้วจะถามทำไมอีก”
ผมตอบหน้าตาย ยักไหล่อย่างไม่กลัว ตัวเล็กเข้ามาดึงเฟียซออกไปส่วนบอสก็เข้ามาดึงแขนผมไว้ ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าพวกรุ่นพี่กำลังตั้งท่าจะเข้ามารุมรุ่นน้องอย่างพวกผม โดยมีน้องปีหนึ่งยืนคุ้มอยู่เบื้องหลัง
“ฉันไม่รู้นะว่านายทำยังไง พวกรุ่นพี่ถึงได้ไปอยู่ข้างนายได้ วิธีสิ้นคิดแบบนี้ คงมีแต่นายที่คิดได้”
ผมบอกธัญญ์เสียงเรียบ แล้วหันมามองหมาบ้าที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนคนอื่น เรื่องของตัวเองก็ไม่ใช่ ดันเสือกแส่หาเรื่อง
“พี่พูดถูกครับ ผมหลงผัวจนโงหัวไม่ขึ้นจริงๆนั่นแหละ”
ผมบอกเขาก่อนหันไปพยักหน้าให้เฟียซ แล้วกลุ่มเราก็เดินออกจากโรงยิม ไม่มีใครพูดอะไร ทุกคนพร้อมใจกันเงียบ ต่างคนต่างใช้ความคิด จนเราเดินมาถึงหน้าตึกคณะ เฟียซก็ดึงแขนผมไว้
“ไอ้ธัญญ์มันเป็นนักเลง แต่ก่อนเคยแข่งรถ ไอ้พวกนั้นก็เป็นลูกน้องมัน”
“เฟียซรู้ได้ยังไง” ผมถามอย่างแปลกใจกับข้อมูลใหม่ที่ได้รับรู้
“ก็ตั้งแต่ที่มึงบอกว่าจะไม่เอามันเป็นน้องรหัสนั่นแหละ กูก็ไปตามสืบเรื่องมันมา”
“มิน่า พวกรุ่นพี่ถึงได้ดูเกรงใจมันนัก ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง”
บอสว่าเสียงเยาะ ผมนิ่งคิด พ่อเป็นหมอ แม่เป็นพยาบาล แต่ลูกกลับเป็นนักเลง คนเรานี่ดูกันที่ภายนอกไม่ได้จริงๆ
“แล้วอย่างนี้ ไอ้ควินกับไอ้แซทจะรู้มั้ย”
ตัวเล็กถามขึ้น นั่นน่ะสิ พวกเขาจะรู้มั้ย?
“รู้ กูว่ายังไงพวกมันก็ต้องรู้ ผีเห็นผี นังเลงมันก็ต้องรู้จักนักเลง ขนาดกูยังสืบจนรู้ แล้วพวกมันจะไม่รู้ได้ไง”
คำพูดเฟียซทำให้ผมคิดถึงเรื่องที่โรงพยาบาล ท่าทางกับการกระทำของพวกเขา ก็คงจะเป็นอย่างที่เฟียซบอกจริงๆนั่นแหละ พวกเขาต้องรู้เรื่องของธัญญ์มาก่อนแน่ๆ
“แล้วจะเอาไงต่อ ต้าร์จะบอกพวกมันมั้ย”
ผมมองหน้าบอสอย่างใช้ความคิด
“ถึงไม่บอกพวกมันก็รู้ ป่านนี้คงรู้แล้วแหละ”
“หมายความว่าไง” ผมหันไปถามเฟียซ
“หันไปมองที่13นาฬิกาดู”
ผมหันไปมองตามที่เฟียซบอกพิกัด แล้วก็เห็นผู้ชายคุ้นหน้าคนนึงกำลังยืนพิงเสาคุยโทรศัพท์อยู่
“คนนั้นมัน…”
“คนที่มึงหลอกแล้วหนีกลับบ้านไง”
เฟียซพูดขึ้น ผมหัวเราะ ใช่…ผู้ชายคนนั้น ที่ผมเคยหลอกเขาแล้วก็หนีกลับบ้าน ให้มันได้อย่างนี้สิ นี่พวกเขาสั่งคนตามผมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ถ้าเฟียซไม่บอกผมคงไม่รู้ตัว
-----------------------------------------------------
ยกพู่เชียร์น้องธัญญ์ :-[ เด็กมันอยากลองของ :laugh:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามนะคะ :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด ตอนแรกอิฉันก็คิอว่านังธัญญ์จะเป็นคนดี ที่ไหนได้ก็เลวแอ๊บแอ๋ !!! ไม่ไวจิเคลียร์ อยากจะมุดขอลงไปกระทืบ ณ บัดนาวเลยค่าาาาาา
-
เกลียดนังธัญญ์ :katai4:
-
ธัญญ์อยากลองของ
พี่ควินกะพี่แซทจัดหนักๆ เพื่อความสะใจ ฮ่าๆๆๆ
-
o22 คึคึคึ ได้กลิ่นความเจ็บปวดของใครบางคน มาแต่ ไกล หึหึ :hao3: อยากลองของ ก็นะ ควินแซท จัดไปซัหน่อยนึง :z6: #พ่อเลี้ยงสั่งเก็บป่ะจะได้ไม่เปลืองแรง ลูกๆ :-[
-
พอมีอิเด็กเวรนี่โผล่มา เฮียควินกะเฮียแซทแลเป็นคนดีขึ้นมาเลย... :try2:
แต่เด็กนี่ก็หางโผล่ตั้งแต่...กะผู้ชายในห้องน้ำผับแล้วอ่ะนะ แบบ อ้าวอินี่ที่ผ่านมาแอ๊บนี่หว่า แล้วต้าร์ก็ยังไปเล่นกะมันหาเรื่องเฮียๆอีก ตอนนี้ตามมาสลัดไม่หลุดเลย... นี่แหล่ะเล่นกะหมา หมาเลียปาก :เฮ้อ:
โดนจัดหนักแบบมาเฟียมืออาชีพซักทีก็ดีนะ เพราะไม่งั้นต่อไปต้าร์คงมีซวยอ่ะ ไม่ใช่โดนเฮียๆโกรธหรอกแต่จะโดนใช้เอามาเล่นเฮียๆอ่ะ เพราะอินี่ไม่ได้ชอบต้าร์อ่ะมันทำร้ายต้าร์ได้ไม่แคร์อยู่แล้ว....
ร่อต่อ~ :katai5:
-
กรีีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด สะใจมาก อ่านแล้วอยากกระทืบธัญเลย
แต่พาร์ทนี้น้องต้าร์ หนูเอาใจไปเลยลูกกก สุดยอด ชอบมากกก
แต่แบบเราก็ว่าพาร์ทนี้ยาวนะ แต่อ่านไปอ่านมา อยากได้อีกกกกกกกกกกกกกกก
รอตอนหน้านะค๊าา อยากรู้ว่าพี่ควิน พี่แซทจะจัดการยังไง งี๊ดด ลุ้นๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายค่า สนุกมากกก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากอ่านต่ออ่ะๆๆๆๆ
-
โหยยย ธัญญ์ ไม่คิดว่าจะร้ายชนาดนี้ :m31:
-
เกลียดคนประเภทธัญญ์โคตรๆ เลย คนกวนตีนนี่ไม่เท่าไหร่นะ แต่อย่างธัญญ์นี่เขาเรียกกวนประสาท พูดไม่รู้เรื่อง :angry2:
-
:m31: :m31: :m31: :m31:
ว๊ากกกกกกกกกกกกก เกลียดไอ้ธัญญ์จอมแอ๊บ นิสัยงี้ไปตายซะเถอะ :fire: :angry2:
ไอ้เด็กธัญญ์นี่มันร้ายกาจกว่าที่คิดไว้มาก และความชั่วร้ายก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นทุกวัน
กลัวว่าสักวันนึง เด็กนี่่ จะทำให้พี่แซทพี่ควินและตาร์แตกหักกัน (มีลางสังหรณ์ว่าแบบนั้น)
ตอนหน้าขอให้พี่แซทจัดหนักให้เด็กนี่มันหน่อยเหอะ เอาแบบขั้นแอดว้านซ์ไปเลย
ส่วนตาร์ ตอนที่ทะเลาะกับรุ่นพี่ หนูเข้มแข็งมากค่ะลูก แอร๊ยย หนูหลงผัวหรอคะ เพิ่งรู้นะเนี่ย :laugh:
-
ต่อค่ะต่อ ค้างมากกกกก. น้องต้าร์กลายร่างแล้ว :fire: :angry2: :m16:อยุ่กะควินกะแซทมากไปนะเนี่ย
-
สมควรโดนละแหละ ธัญญ์ ไม่คิดว่าจะเลวได้ขนาดนี้
น่าจะให้ แซท กับ ควิน จัดการให้จบไปเลยนะ
-
จัดหนักๆเลย เด็กมันอยากลอง :angry2:
-
คนอย่างธัญญ์ไม่ตายดีหรอก ถ้ายังปากดีอยุ่แบบนี้ เชื่อสิ
กลัวจะเหลือแต่ศพให้แม่ดูต่างหน้า ...
ช่วยเขี่ยมันออกไปจากชีวิตด้วย!!
-
อธิบายไม่ถูก
หมั่นไส้ธัญก็หมั่นไส้
แต่ควินกะแซทต้องเจออะไรบ้าง
เท่ไปวันงี้ไม่ไหว อิจฉาต้าร์ #ห๊ะ #อะไร 555555
-
ที่บอกว่าเรื่องไม่จบแบบแฮปปี้
แอบกลัวใจคนเขียนว่าจะให้ใครคนใดคนนึงต้องตาย
ไม่เอาแบบนั้นนะ :katai4: :katai1:
-
แอบหสั่นไหวแทนต้าร์จัง เพราะเรารู้ทั้งรู้ว่าตอนจบมันจะไม่สวย แล้วก็เกลียดธัญญ์อะ ไม่แมนเลย
-
:fire:อยากฆ่าคนจริงๆ
-
ตอนนี้เห็นชัดเจนแล้วต้าร์ค่อนข้างทำใจได้บ้างแล้ว และยอมรับความรู้สึกของ 2 หนุ่มมากขึ้นส่วนควินกับแซทก็เปิดเผยความรู้สึกของตนเองให้ต้าร์รับรู้ สถานการณ์โดยรวมเริ่มดีขึ้น กับความสัมพันธ์ของ เรา 3 คน แต่ธัญนี่ไม่รู้ว่ามีจุดประสงค์อะไร ที่มาทำตัวอย่างนี้น่าจะมีเรื่องโกรษแค้นกับ 2 คนนี้มาก่อนหรือเปล่าแล้วมาใช้ตาร์เป็นเครื่องมือ ต้องรอดูตอนต่อไป แต่ถ้า 3 คนนี้มั่นคงพอ คงไม่มีใครมาทำอะไรได้ หรือเป็นช่วงกรรมคืนสนองของ 2 หนุ่มที่ทำชั่วไว้ในอดีต รอลุ้นตอนต่อไป กำลังสนุกเลยคนเขียนสู้ ๆๆ นะค่ะ
-
หลัง ๆ เริ่มรู้สึกไม่อึนแล้วอ่ะ ดีใจจัง :mew1: รู้สึกว่ามีตัวละครเริ่มเข้ามาอีกแล้วน่ะ ต้าร์นี่เสน่ห์แรงจริงๆ เลยอ่ะ แซทกับควินทำยังไงถึงจะลดความแรงลงบ้างเนี่ย ปวดหัวแทนต้าร์เลยน่ะ เราดีใจที่ต้าร์เริ่มเห็นถึงความรู้สึกของสองคนนี้มากขึ้นน่ะ :mew1:
-
ธัญญ์แสบเหมือนกันนะนี่
-
ธัญญ์เป็นตัวแปรสำคัญของเรื่องนี้จริงๆ
ธัญญ์เริ่มกลายร่างเป็นปีศาจร้าย (เว่อร์ไปป่ะ)
ธัญญ์เป็นพวกชอบลองของ ชอบการแย่งชิง อยากได้ของๆคนอื่น
ธัญญ์แอ๊บแตก แอ๊บหลุด แอ๊บไม่อยู่ บลาๆๆๆ
ธัญญ์อะไรอีกล่ะ โอ้ย!! ไม่อยากจะพูดถึงชื่อของเด็กนี่แล้ว ยิ่งพูดยิ่งเสียอารมณ์
เพราะงั้นฝากแซทควินช่วยเขี่ย(ขยะ)ชิ้นนี้ ให้พ้นสายตาหน่อยนะ (เค้าไม่ได้โหดร้ายน้า กระซิกๆ)
ปล. รักตาร์นะ
-
พี่ควิน พี่แซท จัดมันหนักๆ เลย ไอ้ธัญญ์ เนี่ยยยย
เริ่มชอบความป่าเถื่อนของสามีทั้ง 2 ของต้าร์ ซะแล้ววววววววววววววว
-
อิน้องธัญญ์มรึงน่าโดนกระทีบซ้ำเจรงๆ :fire:
-
เกลียดอิธัญญ์เข้าสายเลือดดดดด :angry2: :angry2: :angry2:
เกินไปนะคนเขาไม่ชอบ แล้วยังจะยุ่ง :m31: :m31: :m31:
โดนครั้งก่อน ไม่พอ อยากเจอชุดใหญ่ว่างั้นนน :fire: :fire: :fire:
คนเขียนสู้ๆๆๆๆ +1 o13 o13
-
รักกันแล้วสินะน้องต้าร์... : ]
เด็กอยากลองก็ต้องจัดให้!!
-
มาอ่านเรื่องนี้หลายรอบละ แต่ทนไม่ได้ในความหน่วงๆเลยเลิกอ่าน 2 เดือนผ่านไปกลับมาอ่านก็หน่วงอีกอ้ายยยย
ตกลงว่ามันจะหน่วงต่อเรื่อยสินะ 5555 น้องต้าร์ดาร์คโหมดน่ากลัวมากกกกก ไอ้ที่เลวของ 2 ดูเล็กเลย
ทรมานกายมันคงเจ็บอะ แต่ทรมาณใจนี่โคตรรรร เจ็บ เหอๆๆๆๆ สงสารหมดเลย แต่เอียงไปทางควินกับแซท
-
ควิน แซทจัดการธัญญเลย :angry2: :angry2:
-
ขอจิ้มไว้ก่อนนะฮับ กะลังอ่านได้นิดเียวเอง ต้องไปตัดผมให้หล่อก่อนเดี๋ยวร้านจะปิดล่ะ :hao7:
-
เล่นของสูง ระวังจะไม่แค่เจ็บตัว แต่จะเหลือซากเอานะจ๊ะธัญญ์
-
ฆ่ามัน ฆ่ามัน o18 o18
-
เห็นเเก่มนุษยชาติ เเฮปปี้เอนดิ้งเหอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :fire: :hao5: :z3: :z10: :z13: :impress3: :sad4: :o12: :katai1: :ling1: :ling3:
-
เพลินจัด ตีสองแล้วยังไม่ได้นอน
สนุกมากจ้า ชอบ ควิน แซท และทุกๆคนในเรื่องเลย ..... ค้างที่หน้า 65 เดี๋ยวมาอ่านต่อนะ
-
ดีนะ ต้ารู้ทันอิธัญทุกอย่าง
ควิน แซท ตืบมันนนน :z6:
แอบชอบเวลาควิน แซทแกล้งต้า อ้ากก น่ารัก :hao5:
-
โฮกกกอ่านถึงล่าสุดแล้ว :hao7:
อีนังธัญ อยากลองได้เจอแน่ เหอๆ ชื่อเรื่องก็การันตีความโหดแล้ว 555 เดี๋ยวปั๊ดเอามีดจิ้มพุงซะอีกคนหรอก!!
ชอบพระเอกสองคนนี้มาก แรกๆ ก็โหด เถื่อน ได้ใจ ชอบคนเลว
เลวแต่รักจริงแบบนี้ ยิ่งโคตรชอบ
ต้าก็ น่ารักนะ ขี้อ้อน หลังๆ มาเริ่มเอาอยู่หมดแล้ว เพราะรู้ว่าสองพระเอกรักมาก
กลัวกับตอนจบมากเลยที่ว่าไม่แฮปปี้ เดาไปต่างๆ นาๆ กลัวเลย
ยังไงอย่าให้มีคนตายได้ไหม แล้วก็ะ ขออย่าให้สุดท้ายต้าต้องเลือกใครคนใดคนหนึ่งเลยนะ สามคนเหมือนกันเดิมเถิด :mew2:
-
ในที่สุดก็อ่านตามทันจนได้ :laugh:
มีตัวละครมาเพิ่มความร้าวฉานให้กับสามผัวเมียอีกเลี่ยวว :angry2: :serius2:
น่าตบจิงๆ :angry2:
รอติดตามต่อไปคับ o13
-
ชอบนะ
เรื่องดำเนินมาแบบนี้
อ่านแล้วจิตไม่ตกเหมือนแรกๆแล้ว
จำได้ว่าเคยอ่านตอนลงใหม่ๆ แต่จิตตกเลยเลิกอ่านไป ยิ่งพอคนแต่งบอกจบไม่สวย ยิ่งจิตตกไปใหญ่
แต่ยอมรับว่าแต่งเก่งจริงไรจริง พอมาเปิดเจออ่านใหม่ (ที่เคยอ่านลืมไปแล้ว กร๊ากกก)
ก็ชอบ...พาทอดีตต้าร์ก้น่ารัก แต่ชอบเวอร์ชั่นปัจจุบันมากกว่า มันมีอะไรให้ลุ้นกว่า
ยืดเยื้อแบบเจ้าคิดเจ้าแค้น อ่านแล้วน่าเบื่อ..เบื่อตัวเองอ่ะนะ ยิ่งเราเป็นคนอินมากด้วยเนี่ย จิตตกสุดๆเลย
พออ่านจนมาถึงตอนนี้แล้ว...ชอบมากกกกกกกกกกก
นายเอก....มันต้องแบบนี้!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โง่ได้ ก้ต้องฉลาดได้ ผัวเป้นใครล่ะหนู
เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้ต้าร์ ชนะทั้งความแค้นแล้วก็ความรักนะ
ขอตอนจบสองแบบไม่ได้หรอ อยากให้ต้าร์มีความสุขกับสองพระเอกมากกว่า (ก็รู้ว่าเป็นนิยาย แต่ว่า...เราอินอ่ะ อยากให้คนที่เราเชียร์อยู่มีความสุข)
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: o13 o13 o13 o13 o13
ปล. ช่วงแรกๆอ่านแล้วโมโห แต่ดีที่ยังอ่านต่อ เพราะช่วงหลังๆอ่านแล้วยิ้ม ต้าร์สู้ๆ เย้!!!!!!! :13223: :13223:
-
อ่าวยังอยุ่อีกหรอ น่าจะโดนซ้อมให้ตายไปเบย
-
เห็นเเก่มนุษยชาติ เเฮปปี้เอนดิ้งเหอะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :fire: :hao5: :z3: :z10: :z13: :impress3: :sad4: :o12: :katai1: :ling1: :ling3:
ชอบเม้นนี้อ่ะ
-
HEARTBREAKER
54
ผมตัดสินใจเดินไปหาผู้ชายคนนั้น พอเขาหันมาเห็นผมก็ทำท่าจะเดินหนี ผมรีบวิ่งไปดักหน้าเขาไว้ ท่าทีเลิกลักยิ่งดูมีพิรุธ ผมจ้องเขา แต่เขาเบือนหน้าไปอีกทางพลางเบี่ยงตัวหลบ แต่ผมก็ขยับไปดักทางเขาไว้อีก คราวนี้เขาหันมาสบตาแล้วถอนหายใจออกมา
“เมื่อกี้โทรหาใคร พี่ควินหรือพี่แซท”
ผมถามเสียงเรียบ เขากลอกตาอยู่ครู่นึงก็ยอมบอก
“พี่แซท”
ผมพยักหน้ารับรู้แต่ยังไม่ยอมหลีกทางให้เขา
“แล้วพวกเขาสั่งให้นายมาตามฉันนานหรือยัง”
“ตั้งแต่ตอนรับน้อง”
“ว่าไงนะ!”
ผมร้องขึ้นอย่างตกใจ ตั้งแต่ตอนรับน้องงั้นเหรอ! นี่ก็แสดงว่าพวกเขารู้มาตลอดเลยน่ะสิว่าธัญญ์เข้ามายุ่งวุ่นวายกับผม
“ไปได้แล้วใช่มั้ย”
“ยัง”
ผมตอบเสียงแข็ง เขาทำหน้าเซ็ง
“เอาโทรศัพท์นายมา”
“จะเอาไปทำไม”
“เอามาเหอะน่า เร็วๆ”
เขาทำท่าอิดออด มองผมอย่างไม่ไว้ใจ พอผมถลึงตาโตใส่ เขาเลยยอมล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมายื่นให้ ผมรับมาเช็คดูสายโทรออกล่าสุดก็เห็นว่าเป็นเบอร์พี่แซทจริงๆ
“เฮ้ย! โทรหาใคร”
เจ้าของเครื่องร้องขึ้นเมื่อเห็นว่าผมเอาโทรศัพท์แนบหู
“มีไร กูกำลังจะออกไป”
เสียงเข้มจากปลายสายว่ามา
“พี่แซท”
ผมทักไป ปลายสายเงียบไปชั่วอึดใจ
“พี่รู้แล้วใช่มั้ย ผมรู้ว่าพี่รู้เรื่องแล้ว พี่อย่ามานะ” ผมรีบพูดดักเขาไว้
“ทำไมไม่ใช่เครื่องตัวเองโทรมา”
“จะเครื่องใครก็ช่างมันเถอะ พี่อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ผมไม่ให้พี่มาได้ยินมั้ย พี่ควินด้วย ห้ามมานะ”
“สายแล้ว ทำไมยังไม่เข้าเรียน”
ผมชักจะหมดความอดทนกับเขาแล้วนะ! ทำไมไม่ฟังกันบ้าง!
“ผมจะไปหาพี่เดี๋ยวนี้”
“ไม่ต้องมา”
“ผมจะไป!”
ผมขึ้นเสียงใส่แล้วตัดสายก่อนคืนโทรศัพท์ให้เจ้าของ รีบเดินกลับไปที่ตึก พวกเพื่อนๆยืนรอผมอยู่
“ฝากเช็คชื่อด้วยนะ ต้าร์จะกลับคอนโด”
“เฮ้ย! จะกลับไปทำไม”
บอสถามแต่ผมไม่มีเวลาอธิบาย รีบเดินไปเอารถที่จอดอยู่หลังตึก จะปล่อยให้พวกเขามาไม่ได้ การท้าต่อยตีกันไม่ได้ช่วยให้เรื่องมันจบ ตรงกันข้ามมันจะยิ่งสร้างความโกรธแค้นไม่จบสิ้น
เสียงโทรศัพท์ดังตลอดทางที่ผมขับรถกลับคอนโดฯ ช่วงที่รถติดไฟแดงผมหยิบมาดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์พี่ควินกับพี่แซทที่ผลัดกันโทรมา ผมไม่รับสาย โยนไปไว้ที่เบาะข้างๆ เสียงเตือนข้อความและเสียงไลน์ดังกระหน่ำตามมา ปล่อยไว้อย่างนี้แหละ จนกว่าผมจะไปถึง พวกเขาจะได้รู้สึกบ้างว่าความร้อนใจเพราะเป็นห่วงมันเป็นยังไง!
ผมยืนชั่งใจอยู่หน้าประตู คิดทบทวนถึงสิ่งที่จะทำต่อจากนี้ เสียงโทรศัพท์ยังดังไม่หยุด ผมปิดเครื่องตัดรำคาญ เงยหน้ามองประตู สูดลมหายใจลึกก่อนเปิดมันเข้าไป
“ต้าร์!”
เสียงเรียกดังพร้อมกับร่างสูงของพวกเขาเดินปรี่เข้ามาหาผมหน้าตาตื่น สายตาคมสองคู่มอง
สำรวจตัวผมไปทั่ว จนพอใจแล้วสีหน้าของพวกเขาก็ดีขึ้น
“ดื้อ!”
พี่ควินดุผมเสียงเข้ม เขาจับมือผมจูงให้เดินตามไป พี่แซทเดินตามหลัง มาถึงห้องนั่งเล่นเขาก็ดันให้ผมนั่งลงที่โซฟา
“โดดเรียนทำไม”
พี่แซทถามเปิดประเด็น ผมไม่ตอบ เอาแต่มองพวกเขา
“กูถามว่ามึงโดดเรียนทำไม”
พี่แซทถามย้ำ แต่ผมก็ยังเงียบ
“ต้าร์”
พี่ควินเรียก เขานั่งลงข้างๆแล้วโอบไหล่ผมไว้
“ผมไม่อยากให้พวกพี่ออกไปมีเรื่อง”
ผมพูดตรงๆ มองพวกเขาอย่างจริงจัง แล้วพวกเขาก็เงียบ ผมขยับตัวออกห่างพี่ควิน บอกให้รู้ว่าผมไม่พอใจที่พวกเขาไม่ยอมพูด
“เงียบทำไมครับ ไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ”
พี่ควินหันหน้าหนีผมแทนคำตอบ พี่แซทก็แสร้งเดินเข้าห้องครัวไป ผมเม้มปากกำมือแน่นกับท่าทีที่พวกเขาแสดงออก
“พี่ควิน หันมาคุยกับผม” ผมสั่งแล้วจับไหล่เขาหันกลับมา
“กลับไปเรียน”
“ไม่ ผมไม่ไป คุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
จะไล่ผมกลับมหา’ลัยท่าเดียว คิดจะบ่ายเบี่ยงเปลี่ยนเรื่องเหรอ ผมไม่ยอมหรอก!
“อย่าดื้อ”
“ใครกันแน่ที่ดื้อ”
ผมย้อนเสียงแข็งจ้องตาเขาอย่างไม่ยอมแพ้ พี่ควินถอนหายใจก่อนจับมือผมฉุดให้ลุกขึ้น
“กลับไปเรียน”
ผมสะบัดมือออกอย่างแรงจนหลุด พี่ควินขึงตาดุใส่แต่ผมไม่สน
“เราต้องคุยกัน พี่อย่าเปลี่ยนเรื่องได้มั้ย พี่แซทก็เหมือนกัน ออกมาคุยกับผม”
ผมร้องบอกคนในห้องครัว พี่ควินจับมือผมไว้ ผมจะสะบัดออกแต่เขาก็บีบกระชับไว้แน่น
“ปล่อยมัน กูจัดการเอง”
พี่แซทเดินเข้ามา พี่ควินยอมปล่อยมือผมแล้วถอยออกไป ผมจ้องตาพี่แซทรอดูว่าเขาจะจัดการกับผมยังไง เขาไม่พูดอะไรสักคำ เอาแต่จ้องผมนิ่ง แต่สักพักเขาก็เคลื่อนไหวยื่นมือออกมา ผมรู้ว่าเขาจะทำอะไรเลยรีบหลบไม่ให้เขาคว้าตัวได้
“จะคุยกันดีดีไม่ได้เหรอครับ”
“มานี่”
“ไม่! ถ้าผมไป พี่ก็จะจับผมขังไว้แล้วออกไปมีเรื่อง ผมรู้ว่าพี่คิดแบบนี้”
พี่แซทหน้าเครียด เขาหันไปมองพี่ควินเหมือนจะส่งสัญญาณบางอย่างให้กันแล้วหันมามองผม
“หยุดดื้อแล้วฟังกู”
“พวกพี่นั่นแหละหยุดแล้วฟังผม!” ผมสวนกลับเสียงดังจนแทบจะตะคอก
“ถ้าพวกกูไม่ไป พวกมันก็หาว่าพวกกูปอดแหก กูไม่ยอมให้มันมาหยามศักดิ์ศรีหรอก”
ศักดิ์ศรีเหรอ? มันกินแทนข้าวได้หรือไง!
"ระหว่างผมกับศักดิ์ศรี พวกพี่จะเลือกอะไร"
ผมยื่นคำขาด มองพวกเขาด้วยสายตาตัดพ้อ ในเมื่อทำถึงขนาดนี้แล้วพวกเขายังกล้าหันหลังให้ ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด!
"มึงไม่เข้าใจ"
พี่ควินบอกโดยไม่มองหน้าผม ใครกันแน่ที่ไม่เข้าใจ ที่ผมไม่ให้พวกเขาไปเพราะว่าเป็นห่วง มีใครรับประกันได้บ้างว่าพวกเขาจะปลอดภัย ไม่ได้รับบาดเจ็บ หรือเป็นอะไรที่มันร้ายแรงกว่านั้น
"เรื่องนี้มึงไม่ต้องยุ่ง"
คำพูดพี่แซทตอกย้ำให้รู้ว่าพวกเขาไม่คิดจะฟังผมเลย! ผมสูดลมหายใจลึก รู้สึกร้อนผ่าวที่กระบอกตาจนต้องกระพริบถี่ ฝืนยิ้มให้พวกเขาโดยไม่พูดอะไร ความเงียบสร้างบรรยากาศอึดอัด แต่ผมก็ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับตัวไปไหน จนกระทั่งพวกเขาทนไม่ไหวพร้อมใจกันถอนหายใจดังแล้วหันหลังให้ วินาทีนั้นน้ำตามันก็ไหลออกมา ผมรีบเช็ดออกทันทีแต่มันก็ยังไหลออกมาไม่หยุด ทั้งๆที่ผมกำลังร้องไห้ แต่พวกเขาก็เลือกที่จะไป เสียงปิดประตูเหมือนถูกตะปูตอกใส่หน้า ผมนี่มันงี่เง่าสิ้นดีที่คิดห้ามคนอย่างพวกเขา!
เวลาผ่านไปเร็วอย่างน่าตกใจ สีของท้องฟ้ากลายเป็นสีดำสนิท ผมยิ้มสมเพชตัวเองที่ยังนั่งนิ่งอยู่บนเตียงทอดสายตามองออกไปนอกระเบียง หลายชั่วโมงที่ผมนั่งอยู่แบบนี้ มองท้องฟ้าด้านนอกอย่างเลื่อยลอยจมอยู่กับความคิดไร้สาระ ตั้งแต่ท้องฟ้ายังสว่างจนมันกลายเป็นสีมืด ผมนี่มันแย่จริงๆ โดดเรียนเอาเวลาทั้งวันมาทิ้งอย่างเปล่าประโยชน์ ก้มมองสภาพตัวเองที่ยังอยู่ในชุดนิสิต ข้าวก็ยังไม่ตกถึงท้องเลยทั้งวัน ถึงเวลาที่ผมต้องลุกไปอาบน้ำแล้วออกไปหาอะไรกินแล้วล่ะ เน่าจริงๆวันนี้
“ทุเรศจริงๆ”
ผมพูดกับกระจกในห้องน้ำ คราบน้ำตายังหลงเหลือเป็นทาง ตาก็บวม น่าเกลียดจริงๆ ทุเรศตัวเองชะมัด ผมหันหลังให้กระจก เปิดเรนชาวเวอร์ให้น้ำไหลลงมาใส่ตัวจนเปียก ความเย็นของน้ำเรียกความสดชื่นให้ผมตื่นตัว ถ้าได้นอนแช่น้ำอุ่นสักพักก็น่าจะดีเหมือนกัน แต่เสียงท้องผมดันร้องประท้วงขึ้นมาก่อน ต้องรีบอาบแล้วล่ะ จะได้ออกไปหาข้าวกินสักที
นับว่ายังโชคดีที่ในตู้เย็นมีข้าวกล่อง แค่เอาไปอุ่นก็ได้กินแล้ว ผมยืนเคาะนิ้วกับโต๊ะรอเวลาที่ไมโครเวฟส่งเสียงเตือน ใส่ถุงมืออีกข้างรออย่างไม่ให้เสียเวลา ผมยิ้มเมื่อเสียงเตือนดังให้ได้ยิน รีบเปิดไมโครเวฟเอาของข้างในออกมา ข้าวผัดกระเพราไส้กรอกคงพอประทังชีวิตได้ล่ะนะ ผมเดินออกจากห้องครัวตรงไปที่ห้องนั่งเล่น วางข้าวกล่องไว้บนโต๊ะ ถอดถุงมือวางตามไปก่อนจะเปิดฝากล่องข้าวออก กลิ่นหอมและควันอุ่นลอยขึ้นมา แต่เห็นปริมาณข้าวแล้วก็แอบท้อแท้เหมือนกัน ทำไมมันถึงได้น้อยอย่างนี้ล่ะเนี่ย มีหวังคืนนี้ผมได้นอนฟังเสียงท้องร้องทั้งคืนแน่ๆ
เสียงรายการทีวีดังคลอเพิ่มบรรยากาศในการกินข้าวมื้อดึกที่เลยเที่ยงคืนไปหลายนาที ผมมองเจ้าจอสี่เหลี่ยมแบนราบเบื้องหน้าพลางตักข้าวกินไปด้วย หูแว่วได้ยินเสียงเปิดประตูแต่ผมไม่สนใจ นั่งกินข้าวต่อไป จู่ๆไฟก็สว่างจ้าขึ้นมา ผมกระพริบตา ไม่ได้หันไปมองว่าไฟมันเปิดได้ยังไงเพราะรู้อยู่แล้วว่าต้องมีคนไปเปิดมัน ผมก้มลงมองกล่องข้าวก็พบว่ามันหมดเกลี้ยง แต่ทำไมรู้สึกเหมือนไม่ได้กินเลยแฮะ
“ดึกแล้ว ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้”
“กินข้าวครับ”
ผมตอบเสียงเรียบแล้วลุกขึ้นเก็บข้าวกล่อง เดินผ่านหน้าร่างสูงที่ถามผมเมื่อกี้
“ต้าร์”
“ครับ”
ผมขานรับแต่ไม่ได้หยุดฟัง เดินเข้าห้องครัวทิ้งกล่องข้าวแล้วล้างมือ จากนั้นก็เปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม
“เป็นอะไร”
“เปล่าครับ” ผมตอบ เดินออกจากห้องครัวมาปิดทีวี
“หันมาคุยกับกู”
ผมหันกลับไปตามคำสั่ง พี่ควินขยับเข้ามาใกล้ เขาจับคางผมเชยขึ้น ทำให้ผมมองเห็นหน้าเขาได้ชัดๆ ชัดจนเห็นร่องรอยฟกช้ำบนใบหน้าและที่หางคิ้วมีรอยแตก
“ทำไมเพิ่งกินข้าว”
“มัวแต่นั่งเล่น คิดเรื่องไร้สาระเพลินน่ะครับ รู้ตัวอีกทีก็ดึกแล้ว”
พี่ควินขมวดคิ้วคล้ายไม่เชื่อคำพูดผม แต่เขาก็พยักหน้า ยกมือขึ้นลูบแก้มผมเบาๆ
“อาบน้ำหรือยัง”
“เรียบร้อยครับ”
“อืม…กูได้กลิ่นหอมจากตัวมึง”
เขาบอกแล้วก้มหน้าเข้าใกล้ ฝังจมูกโด่งที่ซอกคอสูดกลิ่นตัวผม ผมยืนนิ่งปล่อยให้เขาทำตามใจจนเขาผละห่างออกไปเอง
“ง่วงหรือยัง”
“ครับ” ถึงจะยังไม่ง่วง แต่ดึกมากแล้วก็สมควรเข้านอนล่ะนะ
“ไปนอนเถอะ”
ผมหันหลังให้เขา เดินตรงไปที่ห้อง
“ต้าร์”
เสียงเรียกดังตามมา ผมหันกลับไปมอง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ผมเลยเดินต่อ เข้าห้องขึ้นเตียงนอน ผมนอนไม่หลับ เพราะยังไม่ง่วง นึกขึ้นได้ว่าปิดโทรศัพท์ไปตั้งแต่ตอนนั้นเลยหยิบมาเปิดเครื่อง จำนวนข้อความและไลน์ที่ไม่ใช่น้อยๆทำให้ผมต้องเปิดดู มีทั้งข้อความของเฟียซ บอสและตัวเล็ก ครบทีม ผมเข้าแชทในกรุ๊ปไลน์ ทักเพื่อนๆไปว่านอนยัง แล้วข้อความแต่ละคนก็ไหลพรวดตามมา ผมถามเรื่องเรียน แต่เหมือนเพื่อนๆจะถามผมแต่เรื่องของพวกเขา ผมเลยไม่พิมพ์ตอบกลับไปในประเด็นนี้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของผม เราแชทกันเพลินจนเสียงเคาะประตูห้องดัง ผมเลยหยุดมอง พี่แซทเปิดประตูเข้ามา
“ทำไมยังไม่นอน ไหนบอกง่วง”
“ผมไม่ได้บอก”
พี่แซทชะงักไปนิดก่อนเดินเข้ามาใกล้ เขานั่งลงบนเตียงใกล้ปลายเท้าผม
“เป็นอะไร”
“เปล่าครับ”
“มึงเป็น”
ผมถอนหายใจ ขี้เกียจเถียงกับเขา ในเมื่อตอบความจริงไปแล้วเขาไม่เชื่อก็ช่างเถอะ ผมขยับตัววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ หยิบผ้าห่มขึ้นคลุมเอนตัวลงนอน
“คุยกับกูก่อน”
“มีเรื่องอะไรก็ว่ามาสิครับ”
ผมถามไป พี่แซทเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ เขานอนลงข้างๆกระเถิบตัวเบียดผมจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ แขนใหญ่วางพาดที่เอวผมก่อนจะกอดรัดไว้
“ทำไมไม่ถามกูสักคำว่าเจ็บมั้ย”
เขาพูดแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ผมย่นคิ้วมองรอยเขียวช้ำเป็นจ้ำและปากที่มีรอยแตกด้วยสายตานิ่งๆ
“เจ็บมั้ยครับ” ในเมื่อเขาอยากให้ถาม ผมก็ทำตามคำสั่ง
“มึงห่วงกูจริงๆเหรอ”
“ก็พี่อยากให้ผมถามไม่ใช่เหรอครับ”
“มึง…”
พี่แซทมองผมแปลกๆ เขาหายใจแรงเหมือนกำลังข่มกลั้นอารมณ์บางอย่างที่ผมเดาว่าน่าจะเป็นโทสะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะยั่วโมโหเขานะ เขาถาม ผมก็ตอบ
“มึงกลับไปเป็นเหมือนเดิมอย่างที่ไอ้ควินบอกจริงๆ”
พี่แซทพูดแล้วขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ผมเลยพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้เขา
“มึงกลับไปเย็นชาใส่พวกกูเหมือนเดิม ชอบนักเหรอ เวลาเห็นพวกกูทุกข์ใจ”
“แล้วแต่พวกพี่จะคิดเถอะครับ” ผมตอบแล้วหลับตา
“ทำยังไงถึงจะหายโกรธ”
ผมลืมตา พี่ควินเข้ามาในห้องอีกคนแล้ว นี่พวกเขาจะไม่ให้ผมนอนใช่มั้ย? ผมลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงมองหน้าคนถาม พี่ควินนั่งลงบนเตียงตรงหน้าผม
“ไม่ต้องทำอะไรครับ ผมไม่ได้โกรธ”
“มึงโกรธ”
พี่แซทโต้กลับเสียงเข้ม ผมยิ้มให้เขา
“ทำไมผมต้องโกรธด้วยล่ะ ในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องของผม”
“ต้าร์ อย่าทำแบบนี้”
พี่ควินขยับเข้ามาจับมือผมไว้ เขาลูบหลังมือผมเบาๆ
“ผมทำอะไรครับ” ผมถามเขาอย่างไม่เข้าใจ
“มึงทำตัวเย็นชา เหมือนเมื่อก่อน”
“ผมก็เป็นของผมอย่างนี้ ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน” ผมตอบเสียงเรียบ
“ไม่ มึงเปลี่ยนไป กูรู้ เมื่อก่อนมึงเย็นชา ไม่สนใจว่าพวกกูจะเป็นจะตายยังไง แต่พักหลังมานี้ไม่ใช่ มึงเริ่มเปิดใจ เริ่มสนใจพวกกูมากขึ้น”
ผมมองตาพี่ควิน นัยน์ตาคมจ้องมองผมนิ่ง
“เหรอครับ ผมเป็นแบบนั้นเหรอ”
“กูรู้ว่ามึงโกรธที่พวกกูไม่ฟังมึงเมื่อเช้า”
ผมเบนสายตาไปมองพี่แซท
“ผมไม่ได้โกรธ ผมแค่เสียใจ”
พวกเขาเงียบไป ผมยิ้มแล้วหันไปมองนอกระเบียง
“ผมแค่ไม่เข้าใจว่าศักดิ์ศรีมันกินแทนข้าวได้เหรอ ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกพี่ถึงไม่เป็นห่วงตัวเอง แต่ผมก็คิดได้แล้วครับ ผมเองที่ผิด ไปยุ่งวุ่นวายเรื่องของพวกพี่ ผมผิดเองที่เสือกไม่เข้าเรื่อง”
“ต้าร์!”
พี่ควินตะคอก เขาตะบบไหล่ผมไว้ ผมมองหน้าเขานิ่งเฉย ไม่โต้ตอบ
“อย่าพูดแบบนี้อีก มึงไม่ใช่คนอื่น มึงเป็นเมียกู!”
“ครับ”
ผมตอบรับง่ายๆ แต่กลับเป็นการราดน้ำมันลงบนกองไฟ พี่แซทผลักพี่ควินออก เขากระชากผมเข้าไปใกล้แล้วดันให้นอนลง คร่อมตัวผมไว้ นัยน์ตาแข็งกร้าวจ้องผมอย่างโกรธจัด
“มึงจะเอายังไง ห๊ะ! กูถามว่ามึงจะเอายังไง!”
ผมเค้นยิ้มมองคนข้างบน
“ตอนนี้ ผมอยากให้พวกพี่ออกไป ผมจะนอน” ผมตอบเสียงนิ่ง
“แซท ปล่อย”
พี่ควินบอกเพื่อนเสียงเย็น แต่ผมรู้ว่าพี่แซทไม่ฟังหรอก เขากำลังโกรธ
“ไม่! มึงก็เห็นว่ามันทำอะไร มันกำลังปั่นหัวมึง ปั่นหัวกู”
“กูบอกให้ปล่อย! ดึกแล้ว ไว้คุยกันพรุ่งนี้”
“กูจะคุยวันนี้ ตอนนี้!”
พี่แซทโต้กลับอย่างเอาแต่ใจ เขาหันกลับมาจ้องผม
“กูผิดที่ไม่ยอมฟังมึง กูผิดเอง มึงจะให้กูทำยังไง บอกมา!”
“คุกเข่าขอโทษผมสิ ทำได้มั้ยล่ะ”
ผมบอกแล้วแสยะยิ้ม พี่แซทนิ่งไป เขากัดฟันแล้วถอยออกไป ผมลุกขึ้นนั่ง เขาไม่กล้าหรอก คนที่รักศักดิ์ศรีอย่างพวกเขาไม่กล้าคุกเข่าขอโทษผมหรอก!
“เพราะเป็นมึง กูถึงยอม เพราะกูรักมึง กูถึงยอม”
พี่แซทบอกพลางจ้องตาผม ผมมองตามเขาก้าวลงจากเตียงไป จ้องเขาทุกการเคลื่อนไหวจนขายาวๆของเขาค่อยๆย่อลง ผมตาโตกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
“อย่า! อย่าทำนะ!”
ผมร้องเสียงหลง รีบถลาลงจากเตียงไปหาเขา แต่เขาผลักผมออกมาแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าผม!
“กูขอโทษ หายโกรธกูได้หรือยัง”
ทำไมถึงยอมทำ ทำไม! ผมยืนนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก ตกใจกับสิ่งที่พี่แซททำ ผมท้าเขาเพราะคิดว่าเขาไม่กล้า แต่เขากลับทำมันจริงๆ!
“มึงก็ผิดเหมือนกัน คุกเข่าเป็นเพื่อนกูเลย”
พี่แซทหันไปบอกพี่ควินที่ยังยืนอึ้งอยู่ข้างหลัง ผมรีบส่ายหน้าทันที ขอร้องผ่านทางสายตาให้เขารู้ว่าผมไม่ได้ต้องการแบบนี้
“มึงนะมึง ชอบหาเรื่องใส่ตัว ไอ้เหี้ย ไอ้ควาย แม่งเอ้ย!”
พี่ควินสบถด่าเพื่อนเป็นชุดก่อนจะขยับตัวทำท่าจะคุกเข่าลงจริงๆ ผมปรี่เข้าไปกอดเขาไว้
“ไม่ อย่าทำนะ ไม่เอา”
ผมส่ายหน้ารัว พวกเขาเป็นบ้าไปแล้วหรือไง!
“กูก็ผิด”
พี่ควินว่าแล้วดันผมออก แต่ผมไม่ยอม โผเข้ากอดเขาไว้แน่น
“ต้าร์ ปล่อย”
“ไม่ปล่อย บ้าไปแล้วเหรอ ศักดิ์ศรีพวกพี่เอาไปไว้ไหน”
“ทิ้งไว้กับตีนมึงไง”
เขาบอกแล้วแกะแขนผมออก ผลักจนผมเสียหลังถอยหลังแล้วเขาก็คุกเข่าลง
“กูผิดไปแล้ว หายโกรธเถอะ ยกโทษให้กูด้วย”
ผมทรุดลงกับพื้นพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มตอนไหนไม่รู้ พวกเขาบ้าไปแล้วจริงๆ ยอมคุกเข่าตามคำท้าผมง่ายๆได้ยังไง!
“ร้องไห้ทำไม อย่าร้อง”
พี่ควินคลานเข้ามาใกล้ เขายื่นมือออกมาเกลี่ยน้ำตาให้ผม
“แล้วพี่คุกเข่าทำไม คนบ้า บ้าทั้งคู่เลย ลุกเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ผมว่าพลางทุบไหล่เขา หันหลังกลับไปทุบพี่แซทด้วย
“ก็มึงโกรธกู จะให้ทำไง มึงบอกให้กูคุกเข่าขอโทษ กูก็ทำแล้ว หายโกรธหรือยัง”
พี่แซทว่ายาวแล้วจ้องตาจนผมปล่อยโฮพลางทุบเขาไปด้วย
“กูเจ็บนะ ทุบทำไม”
พี่แซทจับมือผมไว้ เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนหน้าผากเราชิดกัน
“ร้องไห้ทำไม”
“เพราะพี่นั่นแหละ”
“เอ้า! กูผิดอีก”
“ลุกเดี๋ยวนี้เลย!”
ผมว้ากใส่แล้วผลักเขาออก พี่แซทกระตุกยิ้มแต่ยังไม่ยอมลุก เขาเกี่ยวคอผมไว้ กระซิบข้างหู
“หายโกรธได้แล้ว ยกโทษให้กูด้วย กูเมื่อย”
ผมหัวเราะทั้งน้ำตา พยักหน้าให้เขา พี่ควินลุกขึ้นพลางดึงผมให้ลุกตามไปด้วย
“แล้วกูล่ะ หายโกรธหรือยัง”
“พี่ก็ลุกสิ” ผมบอกพี่ควินที่ยังนั่งคุกเข่าอยู่
“บอกก่อนว่าหายโกรธแล้ว”
“ครับ หายโกรธแล้ว”
ผมยิ้มบอก พี่ควินรีบลุกขึ้น เขาผลักพี่แซทออกแล้วดึงผมไปกอด
“มึงออกไปเลย คืนนี้กูจะนอนกับต้าร์”
“ได้ไงวะ มึงนั่นแหละออกไป”
“มึงอย่ามาเนียน ไอ้สัด มึงบอกเองว่าอาทิตย์นี้ให้ต้าร์อยู่กับกูสี่วัน”
“กูบอกมึงตอนไหนวะ”
“ออกไป ก่อนที่กูจะเอาตีนยัดปากมึง”
“ไอ้เหี้ย อย่าให้ถึงที่กูนะมึง”
พี่แซทเดินกระแทกส้นเท้าออกจากห้องไป เขาปิดประตูห้องเสียงดังจนผมสะดุ้ง พอเหลือแค่ผมกับพี่ควิน ในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ
“มึงเป็นคนแรกที่ทำให้กูยอมคุกเข่าให้”
“ผมไม่คิดว่าพวกพี่จะทำจริงๆ”
ผมบอกเสียงอ่อน พี่ควินจับคางผมเชยขึ้น นัยน์ตาคมพราวระยับ ผมรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ แต่จะถอยหนีก็ไม่ทันแล้ว เพราะแขนอีกข้างของเขาโอบรัดรอบเอวผมไว้แน่นเลย
“มองหน้ากูสิ แล้วบอกว่าเห็นอะไรบ้าง”
ผมทำตามคำสั่ง ไล่สายตามองใบหน้าเขา
“คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ตาคมๆ หล่อครับ”
ผมยิ้มบอก แต่พี่ควินขึงตาดุใส่
“กูหล่ออยู่แล้วไม่ต้องบอก แต่มึงเห็นมั้ยว่าหน้ากูช้ำ เจ็บ”
‘สมน้ำหน้า อยากออกไปมีเรื่องทำไมล่ะ’ ผมคิดในใจ
“เป่าเร็วๆ”
“อะไรนะครับ”
ผมถามย้ำ จะให้เป่าอะไร ผมไม่เข้าใจ
“เป่าแผลบนหน้าไง เร็วๆ”
“พี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะ” ผมยิ้มล้อเขา
“จะเป่าไม่เป่า”
“ครับๆ เป่าก็เป่า” ผมรับคำ เป่าลมใส่แผลบนหน้าให้เขาเบาๆ
“นอนเป่าดีกว่า จะได้ไม่เมื่อย”
พี่ควินบอกพลางดันผมลงบนเตียง พอหลังสัมผัสกับความนุ่มผมก็ยิ้มเจื่อน เริ่มไม่ปลอดภัยแล้วล่ะ ผมว่า…
“ทายาหรือยังครับ ช้ำขนาดนี้”
“ทาแล้ว มึงเป่าให้กูแล้ว เดี๋ยวมันก็หาย”
“งั้นเราก็นอนเถอะครับ”
ผมบอกแล้วพลิกตัวหนี แต่พี่ควินรู้ทัน เขาจับไหล่ผมพลิกกลับแล้วกดจมูกลงบนแก้ม
“กูบอกมึงไปหรือยังว่ากูรักมึง”
ผมเงียบ พูดไม่ออก จู่ๆก็มาบอกรักบนเตียงแบบนี้
“คนรักกัน ก็ต้องแสดงความรักให้กัน จริงมั้ย”
ไม่จริง!
“จูบหน่อย”
“อะไรนะครับ”
“จูบกูหน่อย”
ผมหลับตาแล้วยื่นหน้าออกไป จูบสะเปะสะปะไปทั่ว ไม่รู้ว่าถูกส่วนไหนบนใบหน้าของเขาบ้าง
“ต้าร์”
“ครับ” ผมขานรับเสียงเบาหวิว ยังไม่กล้าลืมตา
“ใครสอนให้มึงหลับตาจูบ”
ไม่มีใครสอนทั้งนั้นแหละ จะถามทำไมเนี่ย!
“ต้าร์”
“ครับ”
จะเรียกทำไมนักหนา อยู่ใกล้กันจนจะสิงร่างได้อยู่แล้ว!
“กูจะถอดกางเกงมึงแล้วนะ”
ถอดก็ถอดสิ…เดี๋ยวนะ
“เฮ้ย! พี่จะทำอะไร” ผมลืมตาโพล่ง
“ถอดกางเกง”
เขาตอบง่ายๆ แล้วก็ทำตามอย่างที่พูด ผมอ้าปากค้างมองดูเขาถอดกางเกงออกไปต่อหน้าต่อตา
“จะถอดเสื้อด้วย”
“พี่ควิน” ผมเรียกเขาเสียงอ่อน ส่ายหน้าหวือ
“ไม่ทันแล้ว”
เขาว่าแล้วจับผมถอดเสื้อ ทั้งเนื้อทั้งตัวผมเหลือชั้นในอยู่ชิ้นเดียว ผมเม้มปากแน่นจะยกขาขึ้นมาก็ทำไม่ได้เพราะพี่ควินจับตรึงไว้
“ต้าร์”
“อย่าแกล้งผมได้มั้ยเล่า จะทำอะไรก็รีบทำ ผมก็อายเป็นนะ คนบ้า!” ผมร่ายยาวแล้วหันหน้าหนี
“ได้ กูจะรีบทำ แต่ไม่รับประกันนะว่ามึงจะได้นอนมั้ยคืนนี้”
“ถ้าผมลุกไปเรียนไม่ไหว ผมจะไม่คุยกับพี่ คอยดู” ผมขู่บ้าง
“ก็ไม่ต้องไป จบ”
“ผมจะไป”
“หยุดเถียงได้แล้ว กูทนไม่ไหวแล้ว”
เสียงสั่นพร่าบอกชิดใบหน้า ก่อนผมจะรู้โล่งที่ช่วงล่าง ผมหลับตาแน่นจิกเล็บลงบนไหล่เขา ทั้งๆที่ห้องเปิดแอร์เย็นฉ่ำแต่ผมกลับรู้สึกร้อนเพราะฝีมือคนที่คร่อมตัวอยู่ด้านบน เขาทำให้ผมร้อนเหมือนไฟลน!
-------------------------------------------------------
กีสสสสส พี่ควินคนบ้า ทำอะไรน้อง *ตีรัวๆ* :o8: :-[ :impress2:
ลงแบบไม่ได้ตรวจทานคำผิดเลย :laugh: ใครอ่านแล้วสะดุดเม้นเตือนได้นะคะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และการติดตาม :mew1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :o8:
-
:hao5: ตอนสปอยมาแทบไม่กล้าอ่านกลัวมาม่า :z3: พออ่านจบเท่านั้นแหละ :hao7: ฟินสุดสุด :sad4:ไม่รู้คำไหนผิดมั่งอ่านด้วยความรวดเร็ว :o8:
-
o13 o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ทำไมไม่มี ฉากดอกไม้บานสะพรั่ง !!!
-
:-[ เขินแทน
-
ถึงน้องธัญญ์จะน่าตบ แต่ก็เป็นบุคคลที่แซ่บเว่อม๊ากค่ะ! อิชั้นทั้งรักทั้งหลงทั้งอยากถีบมันเลย 5555
ตอนนี้ฟินสุดๆ อัน่ที่จริงที่ฟินสุดๆคงเป็นควินคนเดียวละมั้ง กร๊ากกกก แซทหนอแซท
ตอนนี้ก็แสดงให้เห็นว่าต้าร์ก็ห่วงแซทควิน ส่วนแซทควินก็รักต้าร์หาใดเปรียบ ยอมทุกอย่าง ทั้งง้อทั้งตื๊อทั้งยอมทิ้งศักดิ์ศรี ถ้าไม่รักจริงคงอดทนไม่ได้ขนาดนี้หรอก แล้วทำมายยยยย มาถึงขั้นนี้ไฉนมันจะไม่แฮปปี้เอนดิ้งล่ะฮ้าาา =_=
รอลุ้นตอนถัดไปค่า
-
3p เพิ่งเคยอ่านแนวนี้ จะติดตามค่ะ
-
ศักดิ์ศรีที่ไม่เคยยอมก้มหัวให้ใคร แต่เป็นต้าร์
ที่ทั้งสองยอมทำ ก็เพราะรักจึงยอมสยบแทบเท้า
'ศักดิ์ศรีพวกพี่เอาไปไว้ไหน'
'ทิ้งไว้กับตีนมึงไง'
โดนนนสุดอะ o13
กรี๊สสสสส ควินทำคะแนน อย่างอ้อนนนนและหื่นนด้วย 55555
ทำไมต้องบอกว่าจะถอดอะไร คือมันเขินนนนน -//////-
ป่านนี้ แซทลงแดงตายยังอะ อิอิ๊! :hao7:
-
ฟิน พี่ควิน พี่แซท กรี๊ดกร๊าดๆๆๆ o13
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อ่านตอนแรกๆนึกว่าจะมาม่าชามใหญ่ แต่ตอนท้ายเล่นเอาน้ำตาลมาทั้งโกดัง ชอบๆๆ
เป็นเพราะพี่ควินกะพี่เซทยอมคุกเข่าใช่ม่ะ น้องต้าร์ถึงใจอ่อน
พี่ควินบอกรักได้ใจมาก บอกบนเตียงด้วย แล้วงี้น้องต้าร์จะไปไหนรอด 5555
ว่าแต่ว่านะ อยากอ่านNC อ่ะคนเขียน
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
นึกว่าจะดราม่าซะแล้ว
เสียน้ำตาฟรีเบย
5555555555
-
ต้าร์เปิดใจแล้วเหรอออ
รู้สึกว่าน้องเริ่มมีใจให้ควินกับแซทแล้ว
แอบดีใจเบาๆ 5555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ศักดิ์ศรีอยู่ที่ตีนมึง ซึ้ง....
ถึงทีควินมั่งละ แซทพูดเองนี่ว่าจะให้ต้าร์อยู่กับควินสี่วันแลกกะวันนั้น อิอิ
พี่ควินอย่าทำน้องแรงนะ เดี๋ยวน้องไม่คุยด้วย แอร๋ยยยยเขินนนน
-
ซึ้งกับความรักของแซทกับควินมาก :mew2:
-
กริ๊ดดดดดน่ารักๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดๆๆๆๆ มาแบบแอบหวานตอนท้ายย :hao7: :hao7: :hao7:
-
กีสสสสสสสสสส
ไม่ยอมๆๆๆ ประท้วงๆๆๆ จะเอา NC NC NC และก็ NC :ling1:
:monkeysad: :m15: คนเขียนใจร้ายที่สุด :mew6: :katai1:
ตอนนี้พี่แซท พระเอกมากกกกกกกกก เอาใจเราไปเลย ถ้าเราเป็นตาร์ คงรักพี่แซทอย่างไม่มีข้อแม้
ไม่เคยยอมใคร แต่ต้องมาสยบแทบเท้าตาร์ ตาร์เธอช่างทำบุญมาดีแท้ ได้ผู้ชายอย่างพี่แซทไปครอง
ช่วงท้ายๆ พี่ควิน ทำคะแนนนะ แอร๊ยยยยยยยยยยย :oo1: (สมน้ำหน้าพี่แซท อยากพูดพล่อยๆดีนัก อด 3P เบย)
-
:hao6: กรี๊ด กรี๊ดๆๆๆ อยากอ่านต่อ
-
ดีใจมากกก ที่มาอัพ ตอนนี้คลั่งต้าร์เวอร์ ^^
-
ยอมไม่ได้ เอาพี่แซทมาร่วมเดี๋ยวเน้นนนนนนนนนนนน
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
หุบยิ้มไม่ได้ทำไงดี สองคนนี้ง้อน้องน่ารักเว่ออออออออ
-
อ๊ากกกกกก น่ารักสุดๆอ่ะ ควิน กับ แซท เอาใจไปเลยยยยยยยยย อย่างนี้สิรักกันจริง ฮิ้วววว
-
ปรับอารมณ์เกือบไม่ทันนนนนนนนนนนนน
หวานนนนนนกันจริงงงงงง อย่าลืมพี่แซท!!!!!!!!!! ฮ่าาาาา
-
อนุญาตให้ไปเรียกพี่แซทเข้ามาในห้องด้วยได้ค่ะ
:hao3:
-
ตอนแรกๆมาอย่างดาร์ค นึกว่าจะดาร์คทั้งตอน ที่ไหนได้ควินคนบ้า :-[ น่าสงสานแซทจังเลยที่ไม่ได้กอดต้าร์
-
โคตรฟิน o18 แต่พี่สองคนน่าจะฟังต้าร์บ้างนะ :angry2:
-
โฮยยยย ใจอ่อนเลยดิ่ เจอประโยคนี้เข้าไป
“ศักดิ์ศรีพวกพี่เอาไปไว้ไหน”
“ทิ้งไว้กับตีนมึงไง” อร๊ายยยยยยยยยยยยยย ยอมมม :impress2: :o8:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: NC NC NC NC Nc
-
อรั้ยยย>< คนบ้าคนผีทะเล
-
เฮ้ออออออ ค่อยยังชั่วที่เรื่องจบลงด้วยดี(หรือเปล่า?)
แซทกับควินยอมทำเพื่อต้าขนาดนี้เพราะรักมากสินะ
ต่อไปจะเป็นยังไงล่ะ ตอนนี้ทั้งแซทกับควินก็บอกรักต้าร์ไปแล้วทั้งคู่
ทีนี้ก็เหลือแต่ต้าร์แล้วแหละว่าจะเอายังไง จะรู้สึกกับทั้งคู่ยังไง??
รีบๆรู้ใจตัวเองเร็วๆนะนู๋ต้าก่อนที่มันจะสาย
รู้สึกว่ากับธัญเรื่องมันจะยังไม่จบแค่นี้แน่
ไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าเพราะเรื่องนี้ทำให้ตอนจบมันไม่แฮปปี้เพราะจะต้องมีการสูญเสียเกิดขึ้นแน่ๆ
งือๆ รออ่านตอนต่อไปต่อและขอบคุณคนเขียนมั่กๆจ้า
-
ตอนนี้น่ากรี๊ดอีกแล้วครึ่งแรกไม่ตอ้ง Comment หน่วงตามสไตล์ แต่ครึ่งหลังนี่หวาน ๆๆๆ ทั้ง ตาร์ แซท ควิน เป็นตัวของตัวเองมาก บอกตรง ๆๆ ตอนอ่านถึงตอนที่ควิน พูดกับแซท
“มึงนะมึง ชอบหาเรื่องใส่ตัว ไอ้เหี้ย ไอ้ควาย แม่งเอ้ย!” เราหัวเราะก๊ากเลย มันจริง ๆๆ คือแซทเป็นคนแบบนี้จริง ๆๆ นะถึง 2 คนนี้จะเป็นเพื่อนที่รักกันมากชอบพากันไปทำเรื่องผิด ๆๆ แต่ 2 คนก็ไม่เคยทิ้งกันนะเป็นเพื่อนรักกันมากจริงๆ ขำควินเอาคืนแซท ผลักอกแซทและกอดต้าร์ไว้ไล่แซทออกไป คือนึกภาพตามแล้วขำเหมือนเด็กเล่นแย่งของเล่นกันเลย ต้าร์คิดในใจทำไมตกลงกันไม่ถามกูเลย 555 แต่น่ารักมากเลย ฉากนี้ ควินบอกรักได้หวานมาก ๆๆ ต้าร์เริ่มใจอ่อนแล้วเนอะ
-
เดี๋ยวนี้ควินกับแซทยอมต้าร์มากกว่าเดิมเยอะเลย
ตอนจบจะเป็นยังไงล่ะทีนี้ ยังลุ้นอยู่เหมือนเดิม :ling1:
-
ครึ่งแรกของตอน เฮ้ย!! แบบทะเลาะกันอีกแล้ว T_T
แต่พอพี่แซทยอมคุกเข่าขอโทษตาร์เท่านั้นแหละ
ความหวานเริ่มแทรกซึมเข้ามาทันที ตาร์ถึงกับตกใจ
และคาดไม่ถึง ที่พี่แซทยอมทำแบบนี้ คนอ่านอย่างเราๆ
ก็คิดไม่ถึงเช่นกัน เกินคาดมากๆ ตอนคุกเข่าพี่แซทน่ารักมากๆ
แถมยังบังคับลากให้พี่ควินคุกเข่าเป็นเพื่อนด้วยกันอีก คริคริ ><
(รับผิดร่วมกัน)
แต่พี่แซทของเราก็ต้องมาเสียคะแนนตอนท้ายๆ ฮะๆ พูดคำไหนก็ต้องเป็นคำนั้นนะคะ
เป็นไงล่ะ อดนอนกอดตาร์เลย พี่ควินได้คะแนนไปเต็มๆ
แต่พี่หักคะแนนน้องเก๋นิดหน่อยนะ เพราะฉาก NC ถูกตัด ที่จริงฉากนี้ฟินาเล่เลยน้า ^^
เป็นกำลังใจให้และรออ่านตอนต่อไปค่า
-
โห พี่แซทไม่น่าออกไปเลย พร้อมกันก็ได้ 5555
พี่แซทกับพี่ควินสุดยอดจริงๆ คุกเข้าขอโทษ
ไม่รักมากไม่ยอมขนาดนี้นะเนี่ย เจ๋งๆ o13
-
เคลียร์กัน แล้วจบที่เตียง
มันช่างเป็นอะไรที่ฟินนนนนนนนนนนนนนนนน :jul1: :haun4:
-
เลือดสาดดด :pighaun: :pighaun: :pighaun:
กับความน่ารักของแซคกับควิน :hao7:
-
แอบกลับเข้ามาอ่านตอนนี้ซ้ำสามรอบได้แล้ว >_<
-
ต้าร์น่ารักดีน่ะ ตั้งแต่เริ่มรู้ใจตัวเองก้อดีขึ้นเยอะเลยน่ะ ความรักของควินกับแซททั้งน่ากลัวทั้งเร่าร้อนอ่อนหวานมาก ๆ เราเลยไม่รู้ว่าจะสงสารต้าร์หรือจะอิจฉาต้าร์ดีน่ะ ยังไงก้อยังลุ้นให้คนเขียนเปลี่ยนใจกลับมาจบแบบแฮ็ปปี้น่ะ แต่เราก้อเคารพการตัดสินใจของคุณด้วยน่ะ เอาตามที่คิดมาคงดีที่สุดเน๊อะ อย่ามาตามใจคนอ่านเลยน่ะ :mew2:
-
อาทิตย์นี้พี่ควิน 4วัน อย่าน็อครอบพี่แซท นะ
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ่งรู้สึกว่า
จบแฮปปี้ไม่ได้จิงๆหรอคะคนแต่งขาา :mew2: :mew2: :mew2:
เพื่อประโยชน์สุขของเหล่านักอ่านตาดำๆ :hao5: :hao5:
-
ตอนล่าสุดดดดดด
ช่วงต้นๆโกรธควินกับแซทที่ไม่ยอมฟังต้าร์ ทั้งที่ต้าร์ร้องไห้แต่ก็ยังออกไปมีเรื่อง
แต่พอแซทคุกเข่าเท่านั้นแหละ :o12: :o12: :o12:
ฮรืออออออ กลายเป็นฉากเลิฟๆไปได้เลยย
พอทำตัวน่ารักแล้วน่ารักอ่าาา (เอ๊ะ ยังไง? 5555)
จะจบแบบแฮปปี้ไม่ได้จริงๆเหรอคะ ทำใจไม่ได้แน่เลยถ้าต้องจบแบบเศร้า ฮืออออ
พอหลังๆมานี่พระเอกทั้งสองใจดีแล้วเราใจอ่อนสุดๆ โอดครวญแทบทุกตอนเบย :mew6: :mew6:
-
ค้างงงงงงงงงงงง อยากอ่านNC :ling1:
-
ค้างเฟอร์ แต่ก็สนุกมากมายเบยฮ๊าฟฟฟฟฟ
-
อ่านรวดเดียว สนุกมากกกก งานการไม่ต้องทำเลยวันนี้ ฮ่าๆ
ปล แอบอยากรู้เรื่องพี่เนสกับร๊อค หรือพี่หมอบ้างได้มั้ยน้ออออ ท่าทางจะแซ่บไม่แพ้กัน โฮกกก
-
น่าจะมีตอนพิเศษลอยกระทงหน่อย :impress2:
ถึงจะเลยมาแล้วก็เหอะ
-
^
^
^
เห็นด้วยกับรีบน ปกติน้องเก๋จะอัพตอนพิเศษให้อ่านเสมอๆ
คิดว่าตอนพิเศษลอยกระทงคงแต่งไม่ทัน และมันก็เลยวันมาแล้ว อาจไม่ได้ฟีล
แต่ตอนพิเศษลอยกระทงในเรื่องเคยมีแล้ว (จำได้) น้องเก๋คงกลัวซ้ำมั้ง เลยไม่แต่ง (ใช่ป่าวเนี่ย)
-
HEARTBREAKER
55
พวกผมถูกรุ่นพี่บอยคอตอย่างสมบูรณ์แบบ ตั้งแต่เกิดเรื่องวิวาทขึ้นที่โรงยิมวันนั้น ดูเหมือนธัญญ์จะเสี้ยมให้รุ่นพี่บอยคอตพวกผม ตอนนี้พวกผมเลยกลายเป็นกลุ่มน่ารังเกียจของเอกนี้ไปแล้ว ตัวผมเองไม่แคร์หรอกว่าใครจะมองจะว่ายังไง แต่ผมเป็นห่วงเพื่อนมากกว่า เฟียซเป็นนักกิจกรรม มีคนรู้จักเยอะทั้งนิสิตทั้งอาจารย์ ถ้าข่าวที่พวกผมถูกรุ่นพี่บอยคอตแพร่สะพัดออกไป เฟียซคงโดนเล่นงานหนักสุด ส่วนบอสกับตัวเล็ก สองคนนั้นไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ เพราะทั้งคู่ก็ไม่แคร์เหมือนกันว่าจะถูกมองยังไง แต่เพื่ออนาคตในรั้วมหาวิทยาลัยของพวกเราทั้งหมด เรื่องนี้ควรจะต้องยุติโดยเร็วที่สุด
ผมรู้ว่าธัญญ์คงเจ็บใจและแค้นพี่ควินกับพี่แซทมาก แต่เพราะหาวิธีเล่นงานพวกเขาไม่ได้ เลยคิดใช้แผนนี้มาเล่นงานพวกผมแทน ธัญญ์ไม่ยอมรับว่าตัวเองแพ้ คอยคิดแต่จะหาวิธีลอบกัด ทั้งๆที่เป็นคนท้าพวกเขาเองแท้ๆ แต่พอผลออกมาว่าตัวเองแพ้ก็กลับไม่ยอมรับผลนั้น เฟียซเป็นคนเล่าเรื่องเหตุการณ์วันนั้นให้ผมฟัง เพราะเจ้าตัวไปแอบซุ่มดูอยู่นอกโรงยิม ได้เห็นธัญญ์สั่งให้พวกรุ่นพี่ปีสามรุมพี่ควินกับพี่แซทซึ่งตอนแรกมากันแค่สองคน แต่เพราะพวกเขารู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าฝ่ายธัญญ์จะหมาหมู่ เลยนัดแนะพาพรรคพวกเพื่อนพ้องทั้งคณะสถาปัตย์และคณะบริหารมาสมทบทีหลัง เฟียซซุ่มดูจนเหตุการณ์สงบลงก็กลับ ถึงจะบอกว่าเป็นเรื่องธรรมดาของช่วงชีวิตวัยรุ่นผู้ชาย วัยแห่งความคึกคะนอง เรื่องท้าต่อยตีกันเป็นเรื่องปกติที่พบเห็นบ่อย แต่ผมไม่ชอบใจอยู่ดี ผมไม่สนับสนุนและคัดค้านหัวชนฝากับการใช้ความรุนแรงแก้ปัญหาแบบนี้ ต่อยตีกันไปก็มีแต่เจ็บตัว เจ็บใจ โกรธแค้นกันไม่จบสิ้น แล้วชีวิตจะหาความสงบสุขได้ยังไง
เข้าใจว่าศักดิ์ศรีลูกผู้ชายมันหยามกันไม่ได้ แต่บางครั้งก็ต้องละทิ้งมันไปบ้างเพื่อชีวิตของเราเอง พ่อแม่เลี้ยงเราโตมาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ผมเชื่อว่าคงไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากเห็นลูกตัวเองเจ็บตัวเพราะคำว่าศักดิ์ศรีหรอก ถึงจะโดนเหยียดหยามว่าปอดแหกหรือขี้ขลาดก็ช่างเถอะ ผมรู้ว่าความคิดผมมันเหมือนพวกอ่อนหัดไม่สู้คน คิดแต่จะยอมฝ่ายเดียว แต่ถ้าพ่อแม่ผมยังอยู่ ท่านก็คงสอนให้ผมคิดแบบนี้แหละ การยอม ไม่ใช่ว่าเราจะแพ้เสมอไป พวกที่กระหายชัยชนะจนเห็นแก่ตัวต่างหากที่จะแพ้ภัยตัวเอง
“ต้าร์ ออกไปหาไรกินข้างนอกดีกว่า เบื่อพวกปีสามหน้าโง่”
บอสว่าเสียงฉุน ผมยิ้มแล้วหันไปมองเฟียซ
“ไปไหม”
เฟียซพยักหน้าพลางเก็บหนังสือใส่กระเป๋า ผมเลยหันมาเก็บของตัวเองบ้าง
“ไอ้เหี้ยธัญญ์ อย่าให้เจอนะ กูจะสอยปากมันสักหมัด”
“มึงสอยมันถึงเหรอ ดูความสูงตัวเองก่อนจะปากดี”
ผมหัวเราะ มองคู่ตัวเล็กกับบอสเถียงกันเหมือนทุกวัน
“กูไม่คุยกับมึงแล้ว ป่ะต้าร์ กินไรดี”
บอสหันมากอดคอชวนผม
“ไม่รู้ดิ บอสอยากกินไรอ่ะ”
“อืม…ส้มตำไก่ย่างดีมะ โคตรเปรี้ยวปากอ่ะ”
“ก็ได้ อยากกินเหมือนกัน ไม่ได้กินนานแล้ว”
พวกเราออกมาหาข้าวกลางวันทานกันข้างนอก เป็นร้านอาหารอีสานตั้งอยู่ในซอยเล็กๆไม่ไกลจากมหา’ลัยนัก มีลุงกับป้าท่าทางใจดีเป็นเจ้าของร้าน บอสสั่งส้มตำปูปลาร้าไปสองครก ไก่ย่างกับปลาดุกย่างอย่างละสองไม้แล้วก็ข้าวเหนียวคนละจาน เฟียซสั่งน้ำตกหมูกับคอหมู่ย่างเพิ่ม ตัวเล็กก็สั่งอ่อมผักกับต้มกระดูกหมูตบท้าย พออาหารที่สั่งไปทยอยมาเสิร์ฟจนครบ พวกผมก็ลงมือทาน อาหารเต็มโต๊ะพร่องไปทีละอย่างจนหมดเกลี้ยงในที่สุด ผมได้ยินเสียงลุงกับป้าหัวเราะชอบใจด้วยล่ะ พวกผมคงทำสถิติดีสินะ มาถึงก็ฟาดไม่เหลือเลย
“อร่อยมากเลยครับป้า วันหลังจะมาอุดหนุนใหม่นะครับ ส้มตำป้าแซ่บมาก”
บอสยกนิ้วให้ตอนที่ตัวเล็กจ่ายเงิน
“อร่อยทุกอย่างเลยครับ ลุงกับป้าน่าจะขยายสาขาได้แล้วนะ”
ผมแซว พวกท่านหัวเราะเสียงดังเลย จ่ายเงินเสร็จพวกผมก็พากันเดินกลับ
“เป็นไร”
ผมสะกิดถามเฟียซที่ดูเงียบผิดปกติตั้งแต่ตอนทานข้าวแล้ว
“เปล่า กูแค่อิ่ม”
“จริงเหรอ ไม่ได้มีเรื่องอะไรแน่นะ”
“เออ มึงจะให้มีเรื่องอะไรอีกล่ะ”
เฟียซว่าแล้วขยี้หัวจนผมยุ่ง ผมแยกเขี้ยวใส่เขา เราเดินไปตามฟุตปาธผ่านหน้าร้านค้าต่างๆ จู่ๆเฟียซก็หยุดที่หน้าร้านไอติม ผมหรี่ตามองเพื่อน ไหนเมื่อกี้บอกอิ่มไง
“มองอะไร กูก็แค่อยากกิน”
“แล้วใครว่าอะไร”
ผมบอกเสียงเรียบ แต่แอบหันไปยิ้มกับบอส ระหว่างรอเฟียซซื้อไอติม ผมก็มองไปทั่วจนสายตาไปหยุดอยู่ที่ร้านเค้กซึ่งมีตู้ตั้งโชว์เค้กหลากหลายแบบวางอยู่หน้าร้าน ผมเดินไปดู เห็นเค้กขนาดน่ารักปาดหน้าครีมสีขาว ตกแต่งหน้าเค้กเป็นรูปหน้าคนเหมือนตัวการ์ตูนแล้วก็นึกถึงพวกเขา หน้าตาร้ายๆแบบนั้นเอามาวาดแต่งหน้าเค้กแบบนี้จะเป็นยังไงนะ คงตลกน่าดู
“สนใจเค้กแบบไหนค่ะ ตอนนี้ทางร้านเรามีโปรโมชั่นพิเศษ ให้คุณลูกค้าแต่งหน้าเค้กเองฟรีๆด้วย”
ผมตาโตกับโปรโมชั่นที่ว่า ขยับตัวไปชิดตู้โชว์ยิ้มให้พนักงาน
“ซื้อเค้กขนาดไหนก็ได้แต่งหน้าเค้กฟรีเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ”
ผมพยักหน้า มองเค้กที่สนใจแล้วชี้ให้พนักงานดู
“แบบนั้นเท่าไหร่ครับ”
ผมได้เค้กไปเซอร์ไพรซ์วันเกิดพวกเขาแล้วล่ะ!
ช่วงบ่ายอาจารย์เข้ามาสั่งโครงงานแป็ปเดียวก็ออกไป พวกผมแยกย้ายกันกลับบ้าน เฟียซรีบไปทำงาน บอสกับตัวเล็กก็รีบกลับหอไปดูวอลเลย์บอลทีมชาติไทย ได้ข่าวว่าช่วงนี้กำลังฟีเวอร์ ส่วนผมก็หิ้วถุงเค้กที่ซื้อมาตอนกลางวันเดินตรงไปที่รถ เมื่อเช้าผมชิ่งตื่นก่อนนาฬิกาปลุก รีบอาบน้ำแต่งตัวออกจากคอนโด ผมตื่นก่อนพวกเขา เพราะไม่อยากเห็นหน้า เรื่องเมื่อคืนผมยังโกรธพวกเขาอยู่ มีอย่างที่ไหน ตกลงกันแค่สองคนแต่ผมดันมารองรับอารมณ์พวกเขาเต็มๆ วันก่อนนู้นก็พี่แซท เมื่อคืนนี้ก็พี่ควิน นับว่ายังโชคดีที่ผมกินยาแก้ปวดกันไว้ ตอนเช้าเลยตื่นมาเรียนได้ ถ้าพวกเขายังเอาแต่ใจแบบนี้ ผมจะก่อกบฏ คอยดูสิ!
ขับรถมาได้ครึ่งทางเสียงโทรศัพท์ก็ดัง ผมดูเบอร์ที่โชว์บนหน้าจออย่างสงสัย เพราะเบอร์ไม่คุ้น แถมเป็นเบอร์บ้านด้วย พอรับสายเสียงทุ้มใจดีของคนคุ้นเคยก็เรียกผม
“หนูต้าร์ นี่ยายเองนะลูก”
คุณยายพี่ควิน ผมยิ้มแล้วรีบดึงสายสมอลทอล์คมาเสียบเพื่อที่จะคุยได้สะดวกระหว่างขับรถ
“สวัสดีครับคุณยาย” ผมส่งเสียงทักทายท่านกลับไป
“หนูต้าร์อยู่ไหนลูก”
“กำลังขับรถกลับคอนโดครับ”
“ตายจริง! แล้วคุยได้ไหมลูก”
“ได้ครับ คุยได้”
ผมรีบบอก กลัวว่าท่านจะตกใจ รู้ว่าผมกำลังขับรถท่านคงไม่อยากให้คุยโทรศัพท์ไปด้วย
“งั้นยายจะรีบพูด พรุ่งนี้เป็นวันเกิดควินกับแซท หนูรู้ใช่ไหม”
“รู้ครับ คุณยายจะจัดงานเลี้ยงเหรอครับ”
“เปล่าลูก ยายไม่ได้จัด แต่คิดว่าพวกหัวดื้อนั่นคงอยากเลี้ยงฉลองกับหนูต้าร์มากกว่า”
“ผมกะว่าจะเซอร์ไพรซ์พวกเขาคืนนี้ ซื้อเค้กมาแล้วด้วย”
“จริงเหรอลูก ดีเลย ยายจะได้วางใจ ควินจะได้ไม่มาร้องโอดครวญว่าหนูต้าร์ไม่รัก ไม่สนใจอีก”
ผมเงียบ คิดตามคำพูดคุณยาย พี่ควินน่ะเหรอ ไปโอดครวญกับคุณยายแบบนั้น เมื่อไหร่กัน?
“งั้นแค่นี้น่ะลูก ขับรถดีดี”
“ครับ สวัสดีครับ”
คุณยายวางสายไปแล้ว ผมหันไปมองถุงเค้กแวบนึง ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมไม่เคยเซอร์ไพรซ์ ไม่เคยเลี้ยงฉลองวันเกิดพวกเขาเลย รู้ว่าพวกเขาเกิดวันเดือนปีเดียวกัน แต่ก็ไม่เคยคิดว่ามันเป็นวันพิเศษอะไร ไม่คิดว่าที่ผ่านมา พวกเขาจะเก็บไปคิดมาก งั้นปีนี้ผมขอแก้ตัวล่ะกัน ไม่มีของขวัญให้ แต่มีเค้กก็น่าจะโอเคล่ะนะ หวังว่าพวกเขาจะชอบ
ผมถึงคอนโดได้สักพักแล้ว กำลังคิดหาวิธีเอาถุงเค้กเข้าห้องโดยไม่ให้พวกเขาเห็น ถ้าเดินถือถุงเข้าไปโต้งๆแล้วพวกเขาถาม พอผมโกหกไปพวกเขาต้องจับพิรุธได้แน่ เผลอๆจะแย่งถุงไปเปิดดู เซอร์ไพรซ์คืนนี้ได้พังไม่เป็นท่าแน่ๆ ผมนั่งคิดหาวิธีในรถ สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดัง หยิบมาดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์พี่แซท ผมมองอยู่ครู่นึงก็รับสาย ผมคิดวิธีได้แล้ว!
“ครับ” ผมทักทายสั้นๆ
“อยู่ไหน ทำไมไม่ขึ้นมา”
พวกเขารู้ว่าผมมาถึงแล้ว แหงล่ะ ก็สั่งให้คนตามดูผมทุกความเคลื่อนไหวเลยนี่! คนเดิมๆนั้นแหละ แถมเดินตามให้รู้เลยด้วย ผมขี้เกียจพูดเลยปล่อยเลยตามเลย ดีที่ผมสั่งกำชับไม่ให้พูดเรื่องที่แวะซื้อเค้ก ผมขู่ไปว่าถ้าบอกผมจะฟ้องว่าถูกเขาลวนลาม พี่ควินกับพี่แซทจะเชื่อคำพูดใครมากกว่ากัน เท่านั้นแหละอีกฝ่ายก็ทำท่ารูดซิปปาก
“พี่แซท รถเป็นอะไรไม่รู้ ลงมาดูหน่อยได้ไหมฮะ บอกพี่ควินลงมาด้วย”
“มันเป็นอะไร”
“ไม่รู้ รีบลงมาดูสิครับ เร็วๆ”
ผมบอกแล้วตัดสาย ลงจากรถเดินตรงไปหาคุณลุงยามในห้องทำงานหน้าตึก
“สวัสดีครับคุณลุง ผมฝากกุญแจรถให้พี่แซทกับพี่ควินหน่อย เดี๋ยวพวกเขาก็ลงมาครับ ถ้าพวกเขาถามว่าผมไปไหน ก็บอกไปว่าผมปวดฉี่ไปเข้าห้องน้ำนะครับ ขอบคุณคุณลุงมากครับ”
ผมยิ้มบอกแล้วยื่นกุญแจรถให้ เดินเข้าไปในตึก แอบอยู่ตรงต้นเสาใหญ่รอให้พวกเขาลงมาก่อนผมจะได้แอบขึ้นลิฟต์เอาถุงเค้กไปไว้ ยืนดูสักพักพวกเขาก็ลงมา ผมรีบหลบจนตัวเกร็ง พอพวกเขาเดินออกจากตึกไปแล้วก็รีบเดินเข้าลิฟต์ ใช้เวลาประมาณ15นาทีได้ผมก็ทำภารกิจสำเร็จ ผมเป่าลมอย่างโล่งอกพอดีกับที่เสียงโทรศัพท์ดัง คราวนี้เป็นพี่ควินโทรตาม ผมรับสายแล้วรีบพูด
“ครับ ผมเข้าห้องน้ำเสร็จแล้ว เดี๋ยวออกไปหา”
ผมตัดสายแล้วรีบเดินออกจากห้องลงไปข้างล่าง พวกเขาสงสัยแน่ว่าผมโกหกเรื่องรถ แต่ไม่เป็นไรผมจะทำเนียนเปลี่ยนเรื่อง
“รถไม่ได้เป็นอะไร”
พี่แซทบอกทันทีที่ผมเดินเข้าไปหา นัยน์ตาคมหรี่ลงนิดๆมองผมอย่างจับพิรุธ ผมแกล้งยิ้มแล้วเดินไปดูรถ
“จู่ๆเครื่องมันก็ดับไป ผมเลยตกใจน่ะฮะ แต่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เราออกไปทานข้าวเย็นข้างนอกดีไหมฮะ ผมหิวแล้ว” ผมรีบพูด เดินคล้องแขนพี่ควินที่ยืนมองอยู่
“แปลกๆนะ เป็นอะไร”
พี่ควินถามพลางดันตัวผมออก ผมส่ายหน้าแรง ทำไม่รู้ไม่ชี้
“จะไปไหมครับ ผมหิวแล้วนะ”
ผมแกล้งบอกเสียงแข็ง พวกเขามองหน้ากันแวบนึงพี่ควินก็โอบเอวพาเดินไปที่รถ
“อยากกินอะไร”
ขึ้นรถมาได้พี่แซทก็หันมาถาม
“อะไรก็ได้ครับ แล้วแต่พวกพี่”
“มึงหิว จะมาแล้วแต่พวกกูได้ยังไง”
อ้าว….พี่แซทยังจ้องหน้าอย่างรอคำตอบอยู่ผมเลยยิ้มให้
“กินพิซซ่าก็ได้ครับ ตอนนี้มีโปรโมชั่นซื้อหนึ่งแถมหนึ่งอยู่” ผมตอบไป พี่แซทเลยเลิกจ้อง
“ต้าร์ พรุ่งนี้วันอะไร”
รถติดไฟแดง พี่ควินเลยหันมาถาม ผมแกล้งเลิกคิ้วทำเนียนไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของพวกเขา
“วันศุกร์ครับ”
“วันอะไรนะ”
พี่แซทถามย้ำ
“วันศุกร์ครับ”
พวกเขาเงียบ ผมชะเง้อมองก็เห็นว่าพวกเขานั่งนิ่งไปเลย ผมเดาว่าพวกเขาคิดว่าผมจำไม่ได้หรือไม่ใส่ใจวันเกิดพวกเขาเหมือนที่ผ่านมาละมั้ง ปล่อยให้คิดไปแบบนี้แหละ เวลาเซอร์ไพรซ์วันเกิดจะได้ตกใจ ผมอยากเห็นหน้าพวกเขาตอนหลุดมาดบ้าง
พวกเขาพามากินพิซซ่าตามที่ผมบอก ในร้านบรรยากาศคึกคักลูกค้าเต็มทุกโต๊ะ พวกเขาไม่พูดอะไรเลย ปล่อยให้ผมสั่งอยู่คนเดียว ซึ่งผมก็ไม่สนใจ สั่งๆไป ไม่ได้อยากกินตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แค่อยากถ่วงเวลาให้ดึกกว่านี้หน่อย สักประมาณสามสี่ทุ่มค่อยกลับคอนโด จะได้มีเวลาเตรียมเค้กเซอร์ไพรซ์พวกเขา รอกันอยู่สักพักใหญ่พิซซ่าก็มาเสิร์ฟ ผมจัดการตัดแบ่งใส่จานให้พวกเขาคนละชิ้น พวกเขาก็ไม่ยอมพูด ผมก็กินของผมไปเงียบๆ เรานั่งกินกันไปโดยปราศจากเสียงพูดคุย ผมเหลือบดูนาฬิกา เพิ่งจะห้าโมงครึ่งเอง เหลืออีกตั้งหลายชั่วโมง นั่งกินไปเรื่อยๆฆ่าเวลาจนพิซซ่าหมดไปถาดนึงแล้ว ผมเริ่มคิดหาอะไรทำที่มันใช้เวลานานๆ หรือจะชวนพวกเขาเข้าฟิตเนสออกกำลังกายดี? ไม่ดีกว่า ถ้าชวนพวกเขา ผมก็ต้องเล่นด้วย สภาพร่างกายยังไม่ปกติดี อย่าเสี่ยงดีกว่า
“ขออนุญาตเติมเครื่องดื่มค่ะ”
เสียงพนักงานดังแทรกความคิด ผมหันไปมองพลางคิดว่าถ้าเป็นผู้หญิง เวลาที่พวกเธอใช้ไปวันๆนึงมันมีอะไรบ้าง เดินช้อปปิ้ง เข้าร้านเสริมสวย สปา เดี๋ยวนะ…สปาเหรอ อ่า…ผมคิดออกแล้วล่ะว่าเวลาที่เหลือนี้จะชวนพวกเขาไปทำอะไร
“ไปสปากันไหมครับ ผมรู้สึกปวดตัว ไปนวดสักหน่อยน่าจะดีขึ้น”
ผมเอ่ยชวนหลังจากเดินออกจากร้านพิซซ่า
“แล้วแต่มึง จะไปไหนก็ไป”
ตามใจหรือว่าไล่กันแน่เนี่ย? ผมมองหน้าพี่แซทที่ดูออกอาการหงุดหงิดอย่างชัดเจน
“ถ้าพวกพี่ไม่อยากไป เรากลับคอนโดก็ได้ครับ” ผมแกล้งบอกเสียงหงอยๆ
“สปาก็สปา ไปๆ รีบไป”
พี่ควินบอกพลางดุนหลังผม สำเร็จ!
ใช้เวลากับการเข้าสปานวดตัวไปราวๆสามชั่วโมงกว่า ระหว่างนั้นผมกับพวกเขาไม่ได้คุยกันเลย เราแยกห้องกันนวด ผมนอนหลับไปจริงๆระหว่างที่พนักงานนวดตัว มันเคลิ้มจนหลับไป ตื่นมาอีกทีก็สามทุ่มแล้ว ผมนั่งรอพวกเขาที่ห้องรับรองระหว่างที่พวกเขาจัดการเรื่องค่าบริการ คิดไม่ผิดจริงๆที่ชวนพวกเขามาสปา ฆ่าเวลาไปได้หลายชั่วโมงเลย
“เป็นไงมั้งครับ สบายตัวไหม” ผมลุกขึ้นถามเมื่อพวกเขาเดินเข้ามา
พี่แซทไม่ตอบ เขาเดินผ่านผมไปเลย แต่พี่ควินพยักหน้าให้ ผมยู่ปากเดินตามพี่ควินออกไป พี่แซทงอนผมแล้วแน่ๆ พี่ควินก็เริ่มออกอาการแล้ว ช่างเถอะ อีกแป็ปเดียวก็ได้เวลาแล้ว
ระหว่างทางกลับพวกเขาก็ไม่ยอมพูดกับผม จนถึงคอนโดแล้วพวกเขาก็แยกย้ายกันเข้าห้อง ท่าทางจะงอนผมจริงๆ ผมเองก็เข้าห้องทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ออกมานั่งรอเวลาที่ห้องนั่งเล่น ผมเปิดดูทีวีไปพลางๆ หันไปดูนาฬิกาอีกทีก็ห้าทุ่มแล้ว ผมยิ้มแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องครัว เปิดตู้เย็นเอาเค้กออกมา ผมเตรียมเทียนกับไฟแชคพร้อมมีดตัดเค้ก ยิ้มมองบนหน้าเค้กที่ผมเป็นคนแต่งเองกับมือที่ร้าน รูปหน้าของพวกเขา ตลกชะมัด ข้างล่างผมเขียนว่าสุขสันต์วันเกิด เค้กแบบง่ายๆ หวังว่าพวกเขาเห็นแล้วจะชอบนะ
เสียงเดินมาทางห้องครัวทำให้ผมต้องรีบเก็บถุงเค้กกลับเข้าตู้เย็น จัดเก็บอุปกรณ์เข้าตู้ พี่แซทเดินหน้าขรึมเข้ามา ผมขยับไปดักหน้าเขาไว้
“จะเอาอะไรฮะ ผมเอาให้” ผมยิ้มถามเขา
“เบียร์”
เขาตอบสั้นๆแล้วเดินไปนั่งรอที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ผมเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์กระป๋องออกมาให้เขาสามกระป๋อง เผื่อเขากระดกดื่มรวดเดียวหมดจะได้ไม่เสียเวลาเดินมาเอาอีก ผมเดินไปนั่งลงข้างๆ ยื่นเบียร์ให้เขากระป๋องนึง ที่เหลือว่างไว้บนโต๊ะ เขารับไปเปิดกระดกดื่มเหมือนน้ำเปล่า
“พรุ่งนี้…”
จู่ๆเขาก็พูดขึ้น ผมรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ แต่เขาก็เงียบไป กระดกเบียร์ดื่มจนหมด
“พี่แซท เป็นอะไรฮะ”
ผมแกล้งถาม รู้ว่าเขาหงุดหงิดและไม่อยากเสียฟอร์ม เขาอยากบอกให้ผมรู้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดเขา แต่ไม่กล้า
“ช่างแม่งเหอะ!”
เขาสบถแล้วลุกขึ้น หยิบกระป๋องเบียร์เดินไป ผมมองตามจนได้ยินเสียงปิดประตูดัง
“ดึกแล้ว ทำไมไม่นอน”
พี่ควินเดินเข้ามาใกล้ ผมยิ้มให้ จับมือเขาดึงให้นั่งลงข้างๆกัน
“เมื่อกี้พี่แซทเป็นอะไรก็ไม่รู้ ผมถามก็ไม่บอก ท่าทางจะอารมณ์ไม่ดี”
ผมแกล้งบอก รอดูปฏิกิริยาว่าพี่ควินจะตอบยังไง
“ช่างหัวมัน อย่าไปสนใจ พรุ่งนี้เรียนกี่โมง”
“เก้าโมงครับ”
“เข้านอนได้แล้ว พรุ่งนี้จะไปส่ง”
พี่ควินลูบแก้มผมเบาๆแล้วลุกขึ้นเดินออกไป ผมมองตามแผ่นหลังกว้างจนร่างสูงเดินหายไปจากสายตา เหลือบดูนาฬิกา ห้าทุ่มครึ่งแล้ว ใกล้แล้ว…
ผมปักเทียนลงบนเค้กทั้งสองชิ้น ขนาดเค้กชิ้นละ2ปอนด์ก่อนจะจุดไฟ จากนั้นก็ยกกล่องเค้กออกไปวางไว้บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นแล้วเดินไปเคาะประตูเรียกพวกเขา
“พี่แซท ผมมีเรื่องจะคุยด้วย ออกมาคุยกับผมหน่อยได้ไหมครับ พี่ควิน นอนหรือยังครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย ออกมาคุยกับผมหน่อย”
เรียกเสร็จผมก็รีบเดินกลับมาก่อนจะปิดไฟแล้วยกกล่องเค้กไปซ่อนไว้ด้านหลังโซฟา ก่อนผมจะปักเทียน นาฬิกาบอกเวลา5ทุ่ม55นาที ตอนนี้เวลาตรงเป๊ะเที่ยงคืน!
“ต้าร์ อยู่ไหน ปิดไฟทำไม”
เสียงพี่ควิน ผมนั่งก้มหน้าอยู่หลังโซฟา สองมือประคองกล่องเค้กไว้ แล้วพี่แซทล่ะ ออกมาหรือยัง
“เล่นไรของมึง”
นั่นไง เสียงพี่แซท ได้เวลาเซอร์ไพรซ์แล้ว!
“ผมอยู่นี่ อย่าเพิ่งเปิดไฟนะครับ” ผมร้องบอกแล้วค่อยๆลุกขึ้น
“Happy Birthday to you Happy Birthday to you Happy Birthday Happy Birthday Happy Birthday to you”
ผมร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์จบก็วางเค้กไว้แล้วเดินไปเปิดไฟ พอห้องสว่างผมก็เห็นพวกเขาสองคนยืนตาโตกันอยู่ ผมยิ้มกว้าง เดินไปยกกล่องเค้กขึ้นแล้วยื่นไปตรงหน้าพวกเขา
“เป่าเทียนสิครับ”
พวกเขายืนนิ่ง มองเค้กแล้วมองหน้าผม นัยน์ตาคมสองคู่ทอประกายดีใจ ผมยิ้มตามที่ทำเซอร์ไพรซ์วันเกิดพวกเขาได้สำเร็จ
“ผมจำได้ พรุ่งนี้วันศุกร์ วันเกิดพวกพี่”
“กูนึกว่ามึงลืม”
พี่แซทบอกพลางจ้องตาผม เขายิ้ม ไม่ใช่แค่ยกยิ้ม แต่เขายิ้มจริงๆ
“กูดีใจนะที่มึงจำได้”
พี่ควินบอกเสียงเบา เขามองผมแล้วยิ้ม มองเค้กในมือผมก็ยิ่งยิ้มกว้าง
“เป่าเทียนสิครับ” ผมบอก ยื่นกล่องเค้กไปใกล้ๆ พวกเขาก้มหน้าลงเป่าพร้อมกัน
"สุขสันต์วันเกิดนะครับ ผมไม่มีของขวัญให้พวกพี่ มีแต่เค้กนี่ที่ผมตั้งใจทำให้"
ผมยิ้มบอกพวกเขาอย่างกระตือรือร้น เจ้าของวันเกิดเอาแต่จ้องหน้าผมนิ่ง เทียนไขที่ปักบนเค้กเริ่มละลาย ผมเลยกระแอมขึ้นแล้วหยิบมีดส่งให้พวกเขา
"รีบตัดเค้กสิครับ" ผมเร่ง
"ต้าร์"
พี่แซทเรียก ผมเลิกคิ้วรอฟังว่าเขาจะพูดอะไร
"มึงทำให้กูมีความสุขมากรู้ไหม"
ผมตาโต คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินพี่แซทพูดจาทำนองนี้
"วันเกิดปีนี้ กูขอมากกว่าเค้กได้ไหม"
พี่ควินขยับเข้ามาใกล้ นัยน์ตาคมคล้ายจะอ้อนขอ ผมมองหน้าเขาแล้วยิ้ม
"พี่ควินอยากได้อะไรเหรอฮะ"
"หัวใจมึง ให้กูได้ไหม"
"วันเกิดปีนี้ กูขอให้มึงรักกูสักที"
พี่แซทบอกตามมาอีก ผมที่ยังอึ้งกับคำพูดพี่ควินอยู่ได้แต่ยืนนิ่ง ทำอะไรไม่ถูก ทำไมพวกเขาถึงได้พร้อมใจกันรุกฆาตผมแบบนี้!
V
V
V
-
“เอ่อ…ผมแต่งหน้าเค้กเอง พวกพี่ชอบไหมฮะ”
ผมพูดเปลี่ยนเรื่อง วางกล่องเค้กลงบนโต๊ะ พวกเขาก้มมองแล้วเงียบไป
“ชอบ ชอบมาก”
พี่แซทบอกแล้วยกกล่องเค้กขึ้น เขามองมันแล้วยิ้ม
“ทำไมไม่วาดหน้ามึงลงไปด้วย จะได้คู่กัน”
ผมหันไปมองพี่ควิน เขายิ้ม ผมก็ยิ้ม
“วันเกิดพี่นี่ฮะ ไม่ใช่วันเกิดผม”
“กูเกิดมาเพื่อมึง”
เจอคำตอบแบบนี้ ผมไปไม่เป็นเลย ให้ตายเถอะ!
“หน้ากูหล่อกว่ามึงเยอะ”
พี่แซทหันไปเย้ยเพื่อน เขายังยิ้มไม่หยุดเลย
“ตาบอดสีแล้วมึง หน้ากูหล่อกว่ามึงมาก มากมาย”
พี่ควินโต้กลับ ผมหัวเราะ เห็นท่าทีของพวกเขาแล้วผมก็ดีใจที่พวกเขาชอบ
“ผมจะได้กินเค้กไหมเนี่ย” ผมบอกเสียงหงอย พวกเขาเลยรีบตัดเค้กแบ่งเป็นชิ้น
“ขยับมาใกล้ๆ”
พี่แซทสั่ง ผมมองเขาอย่างไม่ไว้ใจแต่ก็ยอมขยับไปใกล้ๆ
“รีบๆรักกูได้แล้ว”
พี่แซทกระซิบบอกข้างหู เขากอดผมไว้แน่น ซุกหน้าลงที่ซอกคอแล้วกดจมูกลงที่แก้มหนักๆ
“พอเลยมึง ปล่อย”
ผมควินดึงพี่แซทออกแล้วกอดผมไว้แทน
“เหี้ยไรวะ!”
พี่แซทสถบ มองหน้าเพื่อนอย่างหาเรื่อง
“มึงอ่ะเหี้ย อาทิตย์นี้ต้าร์อยู่กับกูสี่วัน ไอ้สัด อย่ามาเนียน”
“ไม่เว้ย วันนี้ยกเลิก”
“มึงหุบปากไปเลย”
“เงียบทั้งสองคนนั้นแหละ”
ผมโพล่งขึ้น ขืนตัวออกจากอ้อมแขนพี่ควิน มองหน้าพวกเขาสลับกัน
“วันนี้ผมจะนอนคนเดียว”
“ไม่ได้! / ไม่ได้!”
“ต้องได้!” ผมสวนกลับเสียงดัง พวกเขามองหน้ากันแล้วเงียบ
“ถึงวันนี้จะเป็นวันเกิดพวกพี่ ผมก็ไม่ตามใจหรอก”
ผมว่าแล้วนั่งลงกินเค้ก ไม่สนใจพวกเขา พี่แซทขยับมานั่งข้างซ้ายเบียดผม พี่ควินก็ตามมานั่งลงข้างขวาเบียดผมเหมือนกัน อะไรของพวกเขาเนี่ย!
“นอนกันสามคนก็ได้”
พี่แซทพูดขึ้น ผมหยิกแขนเขาบิดจนเขาสะดุ้งซี้ดปากเบาๆ
“ไม่! ผมจะนอนคนเดียว” ผมบอกเสียงแข็ง
“โอเค ตามใจมึง อยากนอนคนเดียวก็นอนไป แต่กูมีกุญแจ”
ผมหันขวับไปมองพี่ควิน เขาทำลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้ ผมเลยหยิกท้องเขา
“โอ้ย! เจ็บนะ”
“สมน้ำหน้า เจ็บสิดี ทั้งสองคนเลย ถ้าทำอะไรผมคืนนี้นะ พรุ่งนี้เราไม่ต้องคุยกัน!”
ผมบอกแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องครัว เปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม พวกเขาเงียบไป สงสัยกำลังวางแผนร้ายอยู่แน่ๆ
“ผมพูดจริงๆนะ ไม่ได้ขู่!” ผมตะโกนบอก
พวกเขาเงียบ ไม่มีเสียงโต้ตอบกลับมา ผมเดินไปส่องดูก็เห็นว่าพวกเขากำลังถือโทรศัพท์ถ่ายรูปเค้กกันอยู่ ผมยิ้มกว้างกับภาพที่เห็น ไม่คิดว่าพวกเขาจะมีมุมแบบนี้ด้วย
“ผมดีใจนะที่พวกพี่ชอบเค้ก” ผมเดินอ้อมไปข้างหลังโซฟา ชะโงกหน้ามองพวกเขา
“แต่กูชอบมึงมากกว่า”
พี่แซทว่า ผมทำหน้าไม่ถูก จะหันหนีก็ถูกมือใหญ่ประคองใบหน้าไว้ ผมกระพริบตาถี่ๆเหล่มองพี่
ควินที่ยื่นนิ้วไปปาดครีมเค้กแล้วยื่นมาจ่อตรงหน้าผม
“พวกพี่เล่นอะไร ไม่เอานะ ผมอาบน้ำแล้ว” ผมบอกอย่างระแวง
“แล้วไง”
พี่แซทยักคิ้วกวน นี่แปลว่าพวกเขาจะไม่หยุดใช่ไหม!
“ปล่อย ผมไม่เล่นด้วยนะ ง่วงแล้ว จะนอน”
“แต่กูยังไม่ง่วง”
พี่ควินกระซิบบอก ผมหดคอหนีลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดข้างแก้ม
“ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย บอกแล้วไงว่าไม่เล่น” ผมบอกเสียงเข้ม ขึงตาดุใส่พวกเขา
“กูก็ไม่เล่น กูเอาจริง”
จบคำพี่ควินก็ป้ายครีมเค้กลงบนปลายจมูก ผมพยายามเบี่ยงหน้าหลบ แต่เพราะสองมือพี่แซทยังจับล็อคหน้าผมไว้เลยหนีไม่ได้ ผมร้องอู้อี้ยกสองมือขึ้นผลักดันพวกเขา แต่พี่ควินก็รวบยึดสองมือผมไว้ด้วยมือเดียว
“ปล่อย!” ผมร้อง ดิ้นพล่านอยู่หลังโซฟา ตอนนี้หน้าผมถูกพวกเขาละเลงครีมเค้กใส่หมดแล้ว!
“อย่าร้อง เดี๋ยวกูเช็ดออกให้”
พี่แซทบอกแล้วปล่อยมือออก ผมรีบถอยหลังมองพวกเขาตาขวาง
“แกล้งผมเหรอ” ผมเค้นเสียง จ้องตาพวกเขาที่ทอประกายวิบวับอย่างสนุกที่ได้แกล้งผม
“มานี่ มาใกล้ๆ กูจะเช็ดหน้าให้”
พี่ควินกวักมือเรียก แต่ผมค้อนขวับ คิดว่าแกล้งผมได้ฝ่ายเดียวหรือไง! ผมเดินอ้อมโซฟาไปประจันหน้ากับพวกเขาที่นั่งยิ้มกริ่มรออยู่ ผมหันไปมองกล่องเค้กแล้วพุ่งตัวเข้าใส่ตั้งใจจะยกแล้วขว้างใส่พวกเขาแต่ผิดคาด พวกเขาพร้อมใจกันลุกขึ้นเข้าชาร์จผม!
“เฮ้ย!”
ผมร้องเสียงหลงเพราะถูกอุ้มแล้วเหวี่ยงลงบนโซฟา ความนุ่มของเบาะทำให้ตัวผมยวบลงแล้วเด้งขึ้นมาเหมือนติดสปริง พี่แซทรีบตะครุบตัวผมไว้ เขากอดรัดผมไว้แน่น ยกตัวผมขึ้นนั่งบนตักเขา ผมดิ้นแรงแต่เขาก็ใช้แรงที่มีมากกว่ากดตัวผมไม่ให้ดิ้นได้ถนัด
“จะดิ้นทำไมให้เหนื่อย”
พี่แซทพูดอยู่ข้างหู
“พี่ก็ปล่อยสิ”
“อยู่นิ่งๆ”
พี่ควินบอกเสียงเข้ม เขายืนอยู่ตรงหน้าผมก่อนโน้มตัวลงมา
“ผมบอกไปแล้วนะ ถ้าพวกพี่ทำอะไรผมคืนนี้ พรุ่งนี้เราไม่ต้องคุยกัน ผมจะโกรธพวกพี่”
“รู้แล้ว กูแค่จะเอาเค้กออกให้”
พี่ควินว่าแล้วเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ ผมเกร็งตัวส่ายหน้ารัวแต่สัมผัสอุ่นชื้นที่เตะปลายจมูกทำให้ผมชะงัก พี่ควินกำลังเลียครีมเค้กออก แล้วผมก็ต้องสะดุ้งอีกเพราะพี่แซทก็เริ่มขยับซุกไซร้เลียแก้มผมอีกข้าง นี่พวกเขากำลังทำบ้าอะไรกับหน้าผม!
“พอ…พอได้แล้ว”
ผมบอกเสียงเบาหวิว รู้สึกร้อนที่ใบหน้า พวกเขาไม่สนใจฟังเสียงผมเลย เอาแต่เลียหน้าผมอยู่นั่นแหละ ผมหลับตาแน่นทนรอจนพวกเขาผละห่างออกไปถึงได้ลืมตา
“สะอาดแล้ว”
พี่ควินยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้า ผมถลึงตาใส่เขา
“สะอาดบ้าอะไรล่ะ พวกพี่มาเลียหน้าผมทำไม” ผมโวย
“วิธีกินเค้กแบบใหม่ อร่อยกว่ากินแบบธรรมดา”
พี่แซทบอกชิดซอกคอ เขาเกยคางกับบ่าผม
“ปล่อยได้แล้ว”
ผมบอกเสียงเฉียบ ปั้นหน้านิ่ง พี่แซทยอมปล่อยผมลงจากตัก พี่ควินก็ถอยห่างออกไป ผมไม่ได้หันไปมองพวกเขา เดินหนีเข้าห้องตัวเอง ปิดประตูได้ผมก็รีบเข้าห้องน้ำดูกระจก ผมมองหน้าตัวเอง ยกมือลูบเบาๆแล้วเปิดน้ำล้างหน้าพลางคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ อุตส่าห์ซื้อเค้กมาเซอร์ไพรซ์วันเกิด พวกเขายังมาแกล้งเอาเปรียบผมอีก บ้าจริงๆ!
ก็อกๆๆ ก็อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังรัวอยู่ด้านนอก ผมปิดน้ำ เดินออกไปเช็ดหน้า มองประตูแต่ไม่ได้เดินไปเปิด อยากเคาะก็เคาะไปสิ
“ต้าร์ เปิดประตู”
เสียงพี่แซทสั่ง แต่ผมไม่เปิด ไม่!
“ต้าร์ ยายโทรมา อยากคุยด้วย”
คุณยายเหรอ? ไม่เชื่อหรอก พี่ควินจะหลอกให้ผมออกไป
“ยายรอสายอยู่ เปิดประตูเร็วๆ”
“หลอกผมหรือเปล่า”
ผมถามพี่ควินกลับไป พวกเขาเล่ห์เหลี่ยมเยอะจะตาย จะให้เชื่อง่ายๆได้ยังไง
“ไม่ได้หลอก”
พี่ควินตอบกลับมา ผมเริ่มโอนเอียงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็เดินไปหน้าประตู
“ครับ…น้องอยู่ในห้อง”
ผมเงี่ยหูฟัง ได้ยินเสียงพี่ควินคุยโทรศัพท์ คุณยายโทรมาจริงๆด้วย ผมรีบเปิดประตู
“น้องเปิดประตูแล้วครับ”
พี่ควินพูดกับปลายสายแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ ผมรับมาแนบหูส่งเสียงทักทาย
“สวัสดีครับ”
“หนูต้าร์ จะนอนหรือยังลูก”
“ยังครับ”
“เมื่อกี้ควินโทรหายาย บอกว่าหนูทำเค้กเซอร์ไพรซ์วันเกิด เสียงดีใจใหญ่ ขอบใจนะลูก ยายรู้อย่างนี้ก็เบาใจ รักกัน ดูแลกันนะลูก”
น้ำเสียงท่านดูปลาบปลื้มจนผมไม่กล้าพูดต่อ
“เท่านี้แหละ หนูต้าร์ไปนอนเถอะ ดึกแล้ว”
“ครับ สวัสดีครับ”
คุณยายวางสายไปแล้ว ผมยื่นโทรศัพท์ให้พี่ควิน เขารับไป มองผมนิ่งๆ พี่แซทก็ยืนพิงกรอบประตูมองผมเหมือนกัน
“ดึกแล้ว ผมจะนอน พวกพี่ก็นอนได้แล้ว”
ผมบอกแล้วจับประตูปิด แต่พี่ควินดันไว้ กำลังจะอ้าปากต่อว่าเขาก็ฉวยโอกาสหอมแก้มผมเร็วๆแล้วเดินไป…เฉยเลย
“ฝันดี”
ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ อารมณ์ไหนของพี่แซทเนี่ย ผมมองแต่เขาไม่พูดอะไร ขยับเข้ามาใกล้แล้วกดจูบลงบนหน้าผาก ผมยังไม่ได้ขยับปากเขาก็เดินไปแล้ว
อะไรของพวกเขา?
ผมปิดประตู เดินไปนั่งที่ปลายเตียงก่อนล้มตัวลงนอนคว้าหมอนมากอด คำพูดของคุณยายผุดขึ้นมาในความคิด
‘รักกัน ดูแลกันนะลูก’
ให้ผมดูแลพวกเขาคงยาก ขนาดผมห้ามไม่ให้ออกไปมีเรื่อง พวกเขายังไม่ฟังเลย ส่วนเรื่องรัก…ช่างมันเถอะ! ผมง่วงแล้ว…
-------------------------------------------------------
ตอนนี้จัดไปเบาๆ 15 หน้าเวิร์ด :laugh:
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์ ทุกๆการติดตามนะคะ :mew1:
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มก่อน :hao7:
-
:-[ อ๊ายยย น่ารักน่าหยิก ตอนนี้ :o8: :angry2: ว่าแต่ปีสามโคตรหน้าโง่เลย ควินแซท จัดการเอาให้หมอบซักทีเหอะ หมั่นไส้ :fire:
-
น่ารักกกกกกก :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
เป็นการเซอร์ไพร์สวันเกิดให้พี่สองคนได้น่ารักมากกกกกกกกกก
อ่านไปยิ้มไป มีตอนแบบนี้บ่อยๆ ค่อยสุขใจ พี่แซทนี่เวลางอนก็นะ :laugh: เหมือนเด็กไม่มีผิด
พี่ควินยังดูเป็นผู้ใหญ่กว่าอีก พี่สองคนขอหัวใจตาร์ ตาร์จะว่าไงเอ่ย จะพูดว่าไม่รักพี่เค้าก็พูดออกมาโต้งๆไม่ได้
เพราะใจก็รักพี่เค้าไปแล้ว ถึงจะปฏิเสธให้ตายยังไง ตาร์ก็หนีความจริงข้อนี้ไม่พ้น ว่ารักทั้งสองคนไปแล้ว (พูดจริงไม่มโน)
เหมือนมีเค้าลางว่าจะจบแฮปปี้นะ
เอ๊ะ...หรือมโนไปเองหว่าาาา :a5:
-
:mew2: น่ารักอ่ะ ชอบ ๆ :katai2-1:
-
เหมือนจะมีลางสังหารณ์ (?!?) ว่าความสุขเล็กๆนี้ จะตามมาด้วยมาม่าอืดชามใหญ่... :katai1:
รอต่อปายยยยยยยยยยยยยย :katai5:
-
น่ารักอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆนะ อย่าดราม่าอีกเลย :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักมากกกกกกกกก
เซอร์ไพร์สแบบนี้ ควิน กับ แซท รักตายเลยยยย
หวานกันไปนานๆนะจ๊ะ ^^
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักมุ้งมิ้งมากเลยอ่ะตอนนี้ มีความสุขขขขขข ว่าแต่... เมื่อไหร่จะดราม่าสักทีอ่ะคะ ขอแบบเน้นๆ หนักๆ แล้วจบไปเลยนะ ไม่เอาอีกแล้ว TOT
-
ตอนนี้เรียกรอยยิ้มให้พี่ควินพี่แซทมากมายเลยนะน้องต้าร์ >.<
-
โมเม้นท์นี้ กรี๊ดๆๆ ยอมรับรักซะทีเหอะ พี่เค้าก็ดูมีศีลธรรม ดูเป็นคนดีมากขึ้นแล้วนะ
ผู้ชาย หล่อๆ รวยๆ รักเดียวใจเดียว หายากนะ :laugh:
-
อั๊ยยยยย ตอนนี้คงหวานที่สุดแล้ว
ตั้งแต่เกิดเรื่องมา 555555
รักกันนานๆนะ ดูแลกันดีๆ
เชื่อฟังที่ยายพูดนะ ฮิฮิ
ไม่อยากให้มีเรื่องอะไรเลย เฮ้อ
-
งืมๆ รักกันสักทีๆสิ ชิ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
“กูเกิดมาเพื่อมึง”
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ถ้าสุดที่รักพูดงี้รักตายเลย :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
อ่านตอนนี้แล้วทำให้คิดว่าเฟียสน่าจะเหมาะกับการเปนเคะเน๊าะ (แม้จะคิดว่าอยากให้เปนเคะมานานแระ :z1:) ให้ได้กะธัญซะ 555 :oo1:
-
น่ารักจัง ตอนนี้
รักกันนะ รักกันนะ รักกันนะ
-
มาทีนึงสะใจไปเลย ตอนนี้น่ารักดีจ้ะ ต้าร์ก้อให้พวกเขาไปบ้างเหอะน่ะ ไม้แก่น่ะดัดยากต้องค่อย ๆ น่ะทำทีเดียวไม่สำเร็จหรอก :mew1:หวังว่าตอนต่อ ๆ ไปคงไม่กลับไปกินมาม่าอีกน่ะ เบื่อแล้ว :mew2:
-
ตอนนี้หวานมาก ๆๆ เลย ต้าร์ ทำให้ควิน กับแซท มีความสุขมากๆ ๆ คนอ่านก็แอบมีความสุขกับพวกเขาไปด้วย
สงสารยายควิน เนอะ คงรักหลานมากหลานมีความสุข ยายก็มีความสุขไป ด้วย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสองคนถึงเป็นเพือนรักกัน เล่นเกิดวันเดียวกันเลย แต่ชอบตอนนี้ที่ 2 คนไม่บังคับฝืนใจต้าร์ ให้มีอะไรด้วย หลัง ๆๆ 2 คนเริ่ม เข้าใจแล้วว่าความรักมันต้องได้มาด้วยความสมัครใจไม่ใช่บังคับเนอะ ถือว่ามีพัฒนาการที่ดีในความสัมพันธ์ ของ รัก 3 คน
ธันว์นี่มันน่าจะหยุดได้แล้วนะ สงสารเฟียต เข้าใจเด็กกิจกรรม รุ่นพี่แบนเลย เฟียตไม่ได้ทำอะไรผิดนะ อยากให้ทุกอย่างเคลียร์ และอยากให้ความสัมพันธ์หวาน ๆๆ ยังอยู่ต่อไป
รักเรื่องนี้มาก ดีใจทุกครั้งที่อัพ ค่ะ
-
น่ารัก อ่ะ อ่านไปเขิลไป น่ารักทุกคนเลยอ่ะ ฟินมากกกก
-
น่ารักมากมาย :hao7:
-
ระวังจะโดนลักหลับ คึคึ
-
กรี๊ดดดดดดดดด ตอนแบบนี้แหละที่รอคอยมานานแสนนาน
มันน่ารักมาก ยิ้มแก้มแทบปริ ปกติหนูตาร์ไม่เคยทำเพื่อพี่แซทกับพี่ควินเลยนะ
แต่ครั้งนี้ทุ่มทุนสร้างเว้ยเห้ย แต่งหน้าเค้กเป็นหน้าพวกพี่ๆ แอบทำเซอร์ไพร์ส (ที่จริงก็เกือบเสียแผนนะ 555)
เหตุผลทั้งหมดทั้งมวลที่หนูตาร์สามารถทำอะไรเพื่อพี่เค้าได้ นั่นก็เพราะว่า >>> รัก<<<< คำนี้คำเดียว
ทั้งสามคนเกิดมาเพื่อกันและกัน เกิดมาเพื่อคู่กัน (แต่อีกเดี๋ยวน้องเก๋ผู้ใจร้ายก็มาแยกพวกเค้าจากกัน ฮือๆๆ กระซิกๆ)
ยายพี่ควินก็แสนดีแสนรักหลานและหลานสะใภ้ ตาร์ทำเพื่อคุณยายพี่ควินนะ อย่าทะเลาะกันอีกเลยน้า อยากให้อยู่กัน
แบบนี้ไปเรื่อยๆๆ แต่ละรีลงความเห็นว่า เดี๋ยวมามาชามอืดก็ตามมา กร๊ากก เดี๋ยวมันก็คงมาจริงน่ะแหละ แต่มาช้าหน่อยก็ดีนะ
จะได้เตรียมตัวทำใจได้ทัน รออ่านเรื่องนี้ตลอด รักเรื่องนี้มาก พี่ไม่ทิ้งน้องเก๋ไปไหน สัญญาว่าจะซื้อรวมเล่มแน่นอนค่ะ จุ๊บๆๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุข :o8:
-
สุขสันต์วันเกิดจ้า ควินแซท.....
ดูแลน้องต้าดีๆนะ *3*
สรุปว่าวันเกิดสองคนเหรอท เกิดวันเดียวกัน?? ช่างเป็นเพื่อนที่ดวงสมพงษืมีอะไรตรงกันหมดทุกอย่างเล้ยยยย
-
บ่องตง
นี่เป็นฉากที่หาได้ยากสุดในนิยายเรื่องนี้
แต่เป็นฉากที่พวกเรารอคอย
หวานกันมว๊ากกกกกกกกก
รักกัน ดูแลกันน้าาาาาาา :o8:
-
รักกันเถอะะะะะะะ
อย่าดราม่าเลย :hao5:
เห็นแบบนี้ก็มีความสุขดี
ไม่อยากคิดถึงตอนจบเลยง่า
-
รู้สึกมีความสุขตามไปด้วย :katai3: แต่ยิ่งมีความก็ยิ่งกลัวความทุกข์
ระวัง! มันจะมาโดยไม่รู้ตัว o22
-
ในที่สุดก็เซอร์ไพร์สำเร็จ นึกว่าจะล่มซะแล้ว
หวานแบบขมๆ จะรอดูต่อไปว่าจะหวานอีกนานแค่ไหน
เพราะดูเหมือนเรื่องร้ายๆกำลังจะมา
-
น่ารักอ่ะะะะ
-
ตอนที่อ่านตอนนี้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะกลัวมีอะไรหน่วงๆตอนท้าย แต่พออ่านไปจนจบรู้สึกโล่งใจที่โรแมนติก ต้าร์น่ารักมาก ทำเค้กให้ควินกับแซทด้วย :กอด1: ขอบคุณคนเขียนที่แต่งตอนนี้ :pig4: ชอบตอนนี้มาก :L1:
-
น่ารักอะเ :hao5: :m15:
-
HEARTBREAKER
56
วันนี้ผมมีเรียน9โมง เมื่อคืนพี่ควินบอกจะไปส่ง และเขาก็ทำตามที่พูดจริงๆ ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จออกจากห้องมาก็เจอเขายืนควงกุญแจรถรออยู่ในห้องนั่งเล่นแล้ว ผมยิ้มให้โดยไม่พูดอะไร เขาเองก็ยิ้ม โอบเอวผมไปจนกระทั่งขึ้นรถ เขาไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำตลอดการเดินทาง แต่เราจับมือกันไว้ พักหลังมานี้ผมชอบให้พวกเขาจับมือนะ เพราะมือของพวกเขาใหญ่กว่าผม เวลาที่นิ้วสอดประสานกันแล้วมันอบอุ่นดี และเป็นการกระทำที่ไม่รุ่มร่ามต่อหน้าสาธารณชนด้วย ตอนลงจากรถผมหันไปเห็นพวกปีสามกลุ่มนึงมองมาแต่พอพี่ควินเดินมาจับมือผมพวกนั้นก็เดินไป ผมเงยหน้ามองคนข้างตัวเห็นพี่ควินมองตามแต่ไม่พูดอะไร ผมเลยเงียบ ในเมื่อพี่ควินเลือกที่จะไม่พูด ผมก็ไม่ถาม
“วันนี้พี่ไม่มีเรียนเหรอครับ”
“ไม่”
ผมพยักหน้า ก็พวกเขาใกล้จะจบแล้วนี่นา คงเหลือแต่ทำโปรเจคจบเท่านั้นแหละ แต่ผมนี่สิยังต้องต่อสู้อีกนาน ทั้งเรื่องเรียนทั้งเรื่องคน วุ่นวายจริงๆ
“แปดโมงครึ่งแล้ว ขึ้นตึกเถอะ”
พี่ควินบอกแล้วกระชับมือแน่น เราเดินขึ้นตึกท่ามกลางสายตาหลายคนมองมาแต่ผมเฉย ผมชินกับสายตาพวกนี้แล้วหละ ใครจะมองจะซุบซิบนินทายังไงก็ช่าง ผมเลิกสนใจไปนานแล้ว
“ถึงห้องแล้ว พี่ควินกลับไปนอนต่อเถอะครับ”
“อืม…ไอ้เฟียซมาหรือยัง”
หือ…จู่ๆก็ถามหาเฟียซ อารมณ์ไหนเนี่ย?
“ต้าร์”
เสียงเรียกของบอส ผมหันไปมองก็เห็นบอสกับตัวเล็กเดินมาจากอีกทาง รั้งท้ายด้วยเฟียซ ผมมองสบตาเพื่อนสนิทแวบนึงก็หันกลับมามองพี่ควิน
“เข้าห้องไป”
“เอ่อ…” บอกตรงๆผมไม่วางใจ กลัวจะมีเรื่องกันอีก
“ไม่มีอะไรหรอก”
เหมือนพี่ควินจะเดาความคิดผมได้ ผมเลยพยักหน้าหงอยๆแล้วเดินเข้าห้อง หาที่นั่งได้ก็ชะเง้อมองออกไปอย่างเป็นกังวล เห็นพวกเขายืนคุยกันอยู่ด้วยท่าทางปกติผมก็ระบายลมหายใจอย่างโล่งอก ค่อยยังชั่วหน่อย
“ต้าร์ มันขึ้นมาทำไมอ่ะ แถมยังคุยกับเฟียซอีก มันกินยาผิดขวดมาเหรอ”
บอสถามแล้วนั่งลงข้างๆ ผมยิ้ม
“ไม่รู้สิ แต่ไม่มีเรื่องกันก็ดีแล้ว”
“นั้นแหละที่แปลก ปกติพวกมันไม่เคยมาดีแบบนี้”
บอสยังข้องใจ ผมหัวเราะ ก็จริงอย่างที่บอสบอก ปกติพวกเขาไม่เคยมาดีแบบนี้ เห็นหน้าเฟียซทีไรก็มีแต่เขม่นจ้องจะหาเรื่องตลอด
“เฟียซมาแล้ว”
บอสบอกแล้วหันกลับไปเปิดกระเป๋าหยิบหนังสือออกมา ทำท่าพร้อมกับการเรียน แต่ผมรู้ว่าบอสตั้งหูรอฟังเรื่องนี้อยู่ เฟียซเดินมานั่งข้างๆผมอีกด้าน ผมค่อยๆหันไปมอง เจ้าตัวทำหน้าเซ็งแต่ก็มองผมตอบ
“อะไร“
ผมเงียบ ไม่พูด ผมไม่ถามหรอกว่าเมื่อครู่นี้พวกเขาคุยเรื่องอะไรกัน แต่ผมจะรอให้เฟียซเล่าให้ฟังเอง
“มามุกใบ้อีกแล้วนะมึง กูล่ะเบื่อมึงจริงๆ”
เฟียซว่าแล้วเอานิ้วดันหน้าผากผม นี่ถ้าคนอื่นทำแบบนี้ผมจะเคืองนะ
“มันฝากให้กูดูแลมึง”
เฟียซเริ่มเล่า ผมมองเขาอย่างตั้งใจฟัง
“มันบอกจะสั่งให้ลูกน้องตามดูมึงทุกฝีก้าวก็กลัวมึงรำคาญ”
ใช่…ผมรำคาญจริงๆ
“มันเลยฝากให้กูดูแลมึง กูถามว่าถ้ากูไม่ทำพวกมันจะทำไง มันก็บอกว่ากูเป็นเพื่อนมึง ยังไงกูก็ต้องทำ ไอ้เหี้ยนี่แม่งกวนตีน”
เฟียซบอกอย่างใส่อารมณ์ ผมหัวเราะตบบ่าเพื่อนไปทีนึง
“หรือเฟียซจะไม่ทำก็ได้นะ ต้าร์ก็พอดูแลตัวเองได้ ถึงจะไม่เก่งเรื่องชกต่อย แต่เรื่องวิ่งหนี ถนัด”
เฟียซกลอกตาไปมาคล้ายจะเอือมระอาผมเต็มที
“กูกลัวว่ามึงจะวิ่งไม่ทันนะสิ ไอ้เอ๋อ”
ว่าเสร็จก็เคาะหัวผม มือหนักใช่เล่นนะ แต่ไม่เป็นไร ผมจะไม่เอาคืน เห็นแก่ความใจดีของเพื่อน
“ขอบใจนะเฟียซ” ผมยิ้มบอกแล้วหันกลับมาเปิดกระเป๋าหยิบหนังสือออกมาวางบนโต๊ะ
“เรื่องไร”
อีกฝ่ายถามกวนมา
“ทุกเรื่อง”
“ก็ถ้ามึงไม่เอ๋อ กูก็ไม่สนใจมึงหรอก แต่นี่มึงไม่สมประกอบ กูเลยต้องเหลียวแลนิดนึง”
ให้ตาย…เพื่อนผมปากดีจริงๆ กวนได้ตลอดเวลาสิน่า!
คลาสเลิกตรงเวลาพักเที่ยงพอดี เราคุยกันว่าจะออกไปหาไรกินข้างนอก แต่พอเดินลงตึกมาได้พวกเราก็พร้อมใจกันเดินไปทางโรงอาหาร เพราะแดดมันร้อนจนแสบผิว ถึงบอสกับตัวเล็กจะขับรถมา แต่พวกเราก็ไม่เวอร์ถึงขนาดขับรถออกไปกินข้าวแค่ฝั่งตรงข้ามหรอก เดินมาโรงอาหารก็ได้ยินเสียงพูดคุยกันโหวกเหวก ผมมองหาที่ว่าง เจอแล้วก็รีบเดินไปจอง
“กินอะไร”
ผมถามรวมทุกคน เฟียซหันไปมองร้านค้า ไล่สายตาดูแต่ละร้านแล้วชี้ไปที่ร้านข้าวมันไก่
“รู้สึกว่าไม่ได้กินนาน”
ผมยิ้มแล้วหันไปมองบอสกับตัวเล็ก คู่นี้กำลังตัดสินใจกันอยู่ ส่วนตัวผมคิดได้แล้ว พักเที่ยงร้อนๆแบบนี้ผมจะกินของหวานเย็นๆ
“เดี๋ยวบอสกับตัวเล็กไปซื้อให้ ต้าร์เอาอะไร”
“ของหวาน เอาทับทิมกรอบ ใส่ทุกอย่างเลยนะ ขอน้ำแข็งเยอะๆ”
“ไม่กินข้าวเหรอ”
ผมส่ายหน้า หันไปมองเฟียซ เจ้าตัวก็กำลังสั่งข้าวกับตัวเล็กอยู่ พอคู่รักเดินไปแล้วผมก็เท้าคางมองหน้าเฟียซ
“นี่…เรื่องที่ถูกปีสามบอยคอต ยังไม่ถึงหูอาจารย์ใช่ไหม ต้าร์กลัวเฟียซมีปัญหา”
“น่าจะยัง พวกมันก็เก่งได้แค่นี้แหละ อย่าไปสนใจ เสียเวลา กูไม่มีปัญหาอะไรหรอก ถ้าพวกมันไม่มาหาเรื่องกูก่อน”
“อืม…ก็หวังว่าพวกเขาจะยอมหยุดแล้วเลิกราไปเอง ต้าร์ไม่อยากให้มีเรื่องลุกลามใหญ่โต พวกเรายังต้องเรียนอีกตั้งสองปี หรืออย่างเร็วก็ปีครึ่ง ทางที่ดีอย่ามีเรื่องเลยดีกว่า ต้าร์อยากอยู่สงบๆ”
ผมว่ายาวแล้วถอนหายใจ
“มึงจะกลัวอะไร มีพวกมันสองคนก็เหมือนมีมารคุ้มหัวมึงอยู่”
มาร? ช่างสรรหาคำพูดมาได้นะเพื่อนผม
“ต้าร์ กูไม่ห้ามนะถ้ามึงจะรักพวกมันจริงๆ แต่กูอยากให้มึงคิดให้ดี ถ้าตัดสินใจไปแล้วอย่ามาเสียใจทีหลัง เรื่องที่พวกมันเคยทำเลวกับมึงไว้ กูไม่ลืม แต่กูจะไม่พูดถึงอีก”
ผมมองหน้าเฟียซนิ่ง คิดตามคำพูดเขา รักเหรอ…สารภาพตามตรงว่าผมผูกพันและรู้สึกหวั่นไหว ผมแคร์พวกเขามากขึ้น แต่ถ้าถามว่าผมรักพวกเขาไหม ผม…ยังไม่แน่ใจ
“ต้าร์! เมื่อกี้เราเห็นตัวเหี้ย”
“ว่าไงนะ!” ผมร้องตามเสียงบอส จู่ๆตัวเหี้ยจะมาโผล่ที่โรงอาหารได้ไง
“บอสมันหมายถึงคนน่ะ”
ตัวเล็กว่า ส่งสายตาเอือมระอาให้แฟนตัวเอง
“เออ…คนนั้นแหละ แต่คนมันเหี้ยไง”
บอสว่าเสียงห้วนแล้วนั่งลง
“ใครเหรอ” ผมถามอย่างงุนงง
“ก็ไอ้ธัญญ์ไง มันโผล่หัวมาอีกแล้ว”
ธัญญ์มาเหรอ เด็กนั่นจะมาสร้างปัญหาอะไรอีก!
เฟียซอยู่ใกล้ผมไม่ห่างตั้งแต่ทานข้าวกลางวันเสร็จ ผมเดาว่าเขาคงเป็นห่วงเรื่องที่ธัญญ์โผล่มาวันนี้ เริ่มเรียนช่วงบ่ายผมไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ ดีที่อาจารย์เลิกคลาสเร็ว พวกผมเลยมานั่งเล่นกันใต้ตึก สักพักก็มีพวกนักกีฬาจากคณะอื่นมาชวนให้เฟียซไปเล่นบาส เฟียซตกลงเพราะวันนี้ว่าง พวกผมที่เหลือเลยตามมาดูเฟียซที่โรงยิมฝั่งสนามบอล ก่อนลงเล่นเฟียซหันมายิ้มให้ ผมโบกมือกลับไปให้เขาวางใจก่อนหยิบหูฟังไอพอดมาฟังเพลง ส่วนบอสกับตัวเล็กก็นั่งสวีตกันอยู่อีกมุม ดูเฟียซเล่นบาสไปได้สักพักผมก็ปวดฉี่ จำได้ว่าโรงยิมนี่มีห้องน้ำอยู่ข้างหลัง ผมพอสเพลงถอดหูฟังออกมองลงไปที่สนาม เฟียซกำลังตั้งใจเล่นบาสอยู่ ผมเลยเดินลงจากอัฒจันทร์ออกจากโรงยิมมาโดยไม่ได้บอกเพื่อน แค่ออกมาเข้าห้องน้ำคงไม่มีอะไรหรอก ผมเข้าห้องน้ำทำธุระเสร็จก็ออกมาล้างมือ ดูกระจกแป็ปนึง กำลังจะหันหลังกลับจู่ๆประตูก็ถูกปิดจากด้านนอก ผมสะดุ้งตกใจเดินไปดูก็ได้ยินเสียงคล้ายโซ่กระทบกับประตูข้างนอก ลองเขย่าดูก็ปรากฏว่าประตูถูกล็อคแล้ว ใครมาเล่นพิเรนทร์อะไรเนี่ย!
“สวัสดีครับพี่ต้าร์ คิดถึงพี่จังเลย”
เสียงทักจากข้างหลังทำให้ผมชะงัก ใจเต้นแรงด้วยความหวาดกลัว เสียงนี้ ผมจำได้ ผมหันกลับไปก็เห็นร่างสูงของธัญญ์ยืนยิ้มอยู่ที่ฝั่งประตูอีกข้าง ห้องน้ำหลังโรงยิมนี้มีสองฝั่ง นิสิตทั่วไปไม่ค่อยมาเข้าห้องน้ำที่นี่นักเพราะมันไกล จะมีก็แต่พวกนักกีฬากับคนนอกที่เข้ามาออกกำลังกายช่วงเย็นๆ ผมประมาทเกินไป ปล่อยให้ธัญญ์กับพวกเล่นงานจนได้!
“ทำแบบนี้ทำไม ต้องการอะไร”
ผมถามเสียงห้วนพลางมองหาทางหนีทีไล่ ตอนนี้ผมยืนอยู่ฝั่งประตูด้านขวาถ้าหันหน้าเข้าหาโรงยิม ส่วนธัญญ์ยืนอยู่ฝั่งประตูด้านซ้าย และประตูด้านเขาก็ถูกล็อคไปแล้ว ผมกำมือแน่นอย่างหัวเสียที่ทุกอย่างเข้าทางอีกฝ่ายไปซะหมด มันทำให้ผมรู้ว่าธัญญ์วางแผนมาแล้ว เขาคงตามดูผมมาได้สักพักแล้วโดยที่ผมไม่รู้ตัวเลย บ้าจริง!
“ผมคิดถึงพี่ เลยเข้ามาทักทาย”
คิดถึงเหรอ…ใครจะไปคิดถึงเด็กสันดานเสียอย่างมัน!
“ดูพี่ไม่พอใจนะครับที่เห็นหน้าผม”
ก็ต้องไม่พอใจสิ! ผมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาแข็งกร้าว บอกให้รู้ว่าผมไม่ชอบใจกับสถานการณ์ในตอนนี้
"จะทำยังไงดีหละครับ ห้องน้ำล็อคซะแล้ว"
ธัญญ์ถามด้วยน้ำเสียงยียวน รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นที่มุมปาก ผมกัดฟันแน่น พยายามข่มกลั้นโทสะไม่ให้มันอยู่เหนือสติ
"สมองนายคิดได้แค่นี้เหรอ" ผมอดที่จะแขวะอีกฝ่ายกลับไปไม่ได้
"ผมยังคิดได้ ลึก มากกว่านี้อีกนะ"
นัยน์ตาคมจ้องผมอย่างจาบจ้วงก่อนก้าวเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ ผมยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้ถอยหนี แต่หางตาเหลือบเห็นไม้กวาดทางมะพร้าววางชันอยู่มุมเสา
"อยากรู้ไหมครับว่าผมชอบพี่ตรงไหน"
ผมเงียบ จ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง
"ผมชอบที่พี่ต่อต้านผมแบบนี้ไง เคยได้ยินไหมครับ ของที่ได้มาง่ายๆ ไม่นานก็เบื่อ แต่ของที่ได้มายาก มันจะกระตุ้นให้เราอยากเอาชนะ อยากครอบครอง อยากเป็นเจ้าของ"
“เลิกทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตสักที หัดคิดเรื่องดีดีบ้าง อย่าหมกมุ่นแต่เรื่องเลวๆเหมือนสันดานของนาย”
ผมจงใจด่าธัญญ์เน้นๆ แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มร่าราวกับยอมรับคำด่าของผมอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ถ้าผมเลว แล้วไอ้ควินกับไอ้แซท พวกมันไม่สารเลวกว่าผมเรอะ”
ธัญญ์โต้กลับมา ผมสูดลมหายใจเข้าลึก เรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเอง ผมต้องมีสติ
“หยุดเถอะธัญญ์ พอแค่นี้เถอะ นายไม่เหนื่อยหรือไง จะหาเรื่องกันไปให้ได้อะไรขึ้นมา”
ผมบอกปรามอีกฝ่ายให้ได้คิด
“พี่ก็เลิกกับพวกมันสิ เลิกกับพวกมันแล้วมาอยู่กับผม”
ผมตาโต คิดไม่ถึงว่าธัญญ์จะอาการหนักขนาดนี้! ถ้ายังเป็นแบบนี้ผมคงคุยกับเขาไม่รู้เรื่องแล้ว ต้องรีบหาทางออกไปจากที่นี่
“อย่าพยายามเลย พี่หนีผมไม่พ้นหรอก”
ธัญญ์บอกเสียงเยาะ วินาทีนั้นผมตัดสินใจพุ่งตัวไปคว้าไม้กวาด จับกระชับด้ามไว้แน่น มีอาวุธอยู่ในมือก็ยังดีกว่ายืนตัวเปล่า ธัญญ์หัวเราะในลำคอมองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เขาเดินเข้ามาใกล้อย่างไม่กลัว ผมไม่ได้ถอยหนี ลองเข้ามาใกล้กว่านี้สิ ผมจะฟาดเขาไม่ยั้งมือเลย!
“ขู่เหมือนแมวเลย น่ารักจัง ผมชอบให้พี่ดุผมนะ”
ธัญญ์ไม่กลัวผมจะทำร้ายเขาจริงๆสินะ คิดว่าผมไม่กล้าหรือไง!
“บอกให้พวกของนายเปิดประตู มีอะไรก็ไปคุยกันข้างนอก เป็นลูกผู้ชายหน่อยสิธัญญ์ อย่าเก่งแต่ใช้วิธีลอบกัด”
“ผมเป็นลูกผู้ชายอยู่แล้ว พี่จะลองพิสูจน์ดูไหมหละ”
ผมจับด้ามไม้กวาดขึ้นตั้งการ์ดทันที
“ไม่อยากเจ็บตัวเพิ่มก็หยุดอยู่ตรงนั้น” ผมยื่นเงื่อนไข แต่ธัญญ์ยักไหล่
“ผมยอมเจ็บนะ ถ้าเป็นพี่”
ธัญญ์ว่าแล้วก้าวเข้าหา ผมกัดฟันตัดสินใจเงื้อไม้กวาดขึ้นแล้วฟาดเข้าใส่คนตรงหน้าแต่ทว่าร่างสูงกลับรับอาวุธในมือผมได้ด้วยมือเพียงข้างเดียว
“มีแรงแค่นี้เองเหรอครับ”
เสียงเย้ยว่ามายิ่งกระตุ้นโทสะผมมากขึ้น
“ปล่อย!”
ผมตะคอกใส่ จะดึงอาวุธกลับมาธัญญ์ก็ไม่ยอมปล่อย นัยน์ตาคมเป็นประกายแปลกๆไม่น่าไว้ใจ
“ผมปล่อยแน่ แต่หลังจากที่พี่หมดแรงคาอกผมแล้วนะ”
ยังไม่ทันที่ผมได้โต้ตอบกลับไปธัญญ์ก็ใช้แรงที่มีมากว่าดึงเอาไม้กวาดออกไปจากมือผม เขาขว้างทิ้งไปอย่างไม่สนใจแล้วเดินเข้าหา ผมหายใจแรงพร้อมกับก้าวถอยหลัง ธัญญ์ยื่นมือออกมาจะจับตัวแต่ผมหลบแล้วเหยียดเท้ายันออกไปเต็มแรง ร่างสูงเสียจังหวะทรุดลง ผมใช้โอกาสนั้นวิ่งหนีไปที่ประตูอีกฝั่ง เขย่าแรงๆพร้อมตะโกนขอความช่วยเหลือ
“ช่วยด้วยครับ! ห้องน้ำล็อค มีคนติดอยู่ข้างใน ช่วยด้วย! เฟียซ! ช่วยต้าร์ด้วย เฟียซ!!”
ผมร้องตะโกนสุดเสียงหวังให้มีใครสักคนมาช่วย และคนที่ผมนึกถึงคือเฟียซ ภาวนาให้เขาได้ยินเสียงแล้วรีบมาช่วยผม
“ฤทธิ์เยอะนะครับ มานี่!”
เสียงเข้มดังอยู่ข้างหลัง ผมสะดุ้ง ธัญญ์ตะบมมือลงกับต้นแขนทั้งสองข้าง บีบแน่นจนผมนิ่วหน้าแล้วผลักผมไปชนกับกำแพง ยังไม่ทันได้พลิกตัวเขาก็ตามมารวบข้อมือผมไว้อย่างรู้ทัน
“เป็นบ้าไปแล้วเหรอไง!” ผมตะคอกเสียงดังลั่น ทั้งดิ้นทั้งถีบ
“ใช่! ผมเป็นบ้า! เพราะพี่นั่นแหละทำให้ผมบ้า!”
ปัง! ปัง! ปัง!
“ต้าร์! ต้าร์!”
เสียงเฟียซ ผมหันไปมองประตูอย่างดีใจ จะตะโกนออกไปว่าผมอยู่ในนี้แต่ธัญญ์ไม่ยอมให้ผมเปิดปาก เขากระแทกปากลงมาปิดปากผมไว้จนได้กลิ่นคาวเลือด ผมหันหน้าหนีสุดแรงแต่ธัญญ์กัดปากผม!
“อื้อ!”
ผมร้องอื้ออึงอยู่ในลำคอ จะยกเข่าขึ้นอีกฝ่ายก็รู้ทันดันตัวผมจนหลังเบียดกับกำแพงเย็นๆ มันทั้งแสบทั้งเจ็บเพราะแรงเสียดสี เนื้อคนกับกำแพงปูนนะ!
“ต้าร์! รีบเปิดประตู! เพื่อนผมอยู่ข้างใน เร็วๆสิ!”
เสียงเฟียซตะคอกสั่งใครก็ไม่รู้อยู่ข้างนอก เฟียซพยายามช่วยผม และผมกำลังพยายามช่วยตัวเองอยู่ เร็วๆเถอะ ผมต้านแรงไอ้หมาบ้านี่ไม่ไหวแล้ว!
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงทุบประตูดัง ผมยังคงดิ้นขัดขืนสุดกำลัง ธัญญ์ยังไม่ยอมปล่อยให้ปากผมเป็นอิสระ ไอ้บ้านี่บดจูบผมจนจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว!
“โธ่โว้ย! เปิดเร็วๆสิวะ! ไอ้เหี้ยธัญญ์! กูจะฆ่ามึง!!”
เฟียซตะโกนลั่น ประตูสั่นแรงจนเหมือนจะพัง ผมฝืนแรงฮึดสู้แม้จะเจ็บจนแทบน้ำตาเล็ดแต่ผมก็กัดฟันทน
ปัง!!!
เสียงดังสนั่นทำให้ธัญญ์หยุดรุกรานผมแล้วผละออกไป ผมหอบหายใจจนตัวโยนโกยเอาอากาศเข้าปอด หันไปมองประตูก็พบว่ามันแตกเป็นวงกว้าง เศษไม้กระจายอยู่เบื้องล่าง ผมตาโตกับสิ่งที่เห็น
“ต้าร์!”
เฟียซส่งเสียงเรียก ผมรีบเดินไปที่ประตู สอดมือออกไป เฟียซคุกเข่าลงกับพื้นจับมือผมไว้
“เฟียซ”
ผมเรียกเพื่อนอย่างดีใจ ในที่สุดเฟียซก็มาช่วยผมจริงๆ
“มันอยู่ไหน ไอ้เหี้ยธัญญ์อยู่ไหน!”
ผมหันหลังไปมอง ธัญญ์กำลังยืนคุยโทรศัพท์หน้าเครียดอยู่ที่ประตูอีกฝั่ง ผมเดาว่าเขาคงโทรสั่งการกับลูกน้องให้รีบมาช่วยเขา ฮึ! นี่เหรอลูกผู้ชาย!
“มันทำอะไรมึง บอกกูมา มันทำอะไร!”
เฟียซจ้องที่ปากผม เขาเห็นแล้วว่าปากผมแตก มือหนากำแน่นจนเส้นเลือดปูนนูนขึ้น
“เฟียซใจเย็นๆนะ ให้ต้าร์ออกไปได้ก่อน แล้วต้าร์จะเล่าให้เฟียซฟังทุกอย่าง“
ผมบอกเพื่อน เฟียซเงียบแต่สายตาจ้องผมไม่กระพริบ
“มึงถอยไป กูจะพังประตู”
ผมลุกขึ้นตามคำสั่ง ถอยห่างจากประตู
“ไม่ได้นะ นี่มันทรัพย์สินของทางมหา’ลัย จะพังไม่ได้”
“หุบปากไปเลย! กูจะช่วยเพื่อนกู!”
เฟียซเถียงกับใครก็ไม่รู้ แล้วเขาก็พังประตูได้ตามที่พูดจริงๆ แผ่นไม้แตกเพราะแรงถีบของเขา มันแตกยาวจนเขาสามารถผ่านเข้ามาได้ ผมโผเข้ากอดเพื่อนทันที
“ขอบคุณนะเฟียซ ขอบคุณที่มาช่วย ขอบคุณ”
“กูจะฆ่ามึง ไอ้เหี้ยธัญญ์!!!”
ผมเป็นคนถูกทำร้าย แต่กลับต้องมานั่งปลอบเพื่อนสนิทให้ใจเย็น เฟียซโกรธจนแทบฆ่าคนได้ตอนอยู่ในห้องน้ำ ผมรั้งเขาไม่อยู่ ผมเชื่อว่าถ้าธัญญ์ไม่วิ่งหนีออกไป เฟียซอาจกลายเป็นฆาตกร เขาโกรธจนตัวสั่น ผมเองยังตกใจที่เห็นเพื่อนโมโหจนคลั่งแบบนั้น
“ต้าร์ เอาน้ำเย็นให้มันกิน เพื่อจะใจเย็นลง”
บอสบอกพร้อมยื่นขวดน้ำให้ ผมรับมาเปิดฝาแล้วจับมือเฟียซ เขาเงยหน้ามองแล้วยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองช้าๆ
“ถ้ากูไปช่วยมึงไม่ทัน จะเกิดอะไร ถ้ากูช่วยมึงไม่ได้ สภาพมึงจะเป็นยังไง”
เฟียซพูดพึมพำ ผมหันไปมองบอสกับตัวเล็ก สองคนนั้นก็ส่ายหน้าอย่างอับจนหนทางจะช่วย ผมหันกลับมา บีบมือเฟียซแน่นให้เขารับรู้ว่าผมอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆเขาไม่ได้หายไปไหน
“เฟียซ ต้าร์ไม่เป็นอะไรแล้ว” ผมบอก เฟียซบีบมือตอบ ผมใจชื้นขึ้น
“กินน้ำหน่อยนะ” ผมยื่นขวดน้ำให้ เฟียซมองตาผมแล้วรับไป เขากระดกน้ำดื่มจนหมดขวด
“มันคงดีขึ้นแล้วหละ”
ตัวเล็กเดินมาตบบ่าผมอย่างให้กำลังใจ ผมยิ้ม จากที่จับมือผมก็เปลี่ยนมานวดคลึงเบาๆให้
เฟียซผ่อนคลาย
“มันทำอะไรมึงบ้าง บอกกูมาให้หมด อย่าโกหกกู”
เฟียซถามคำถามเดิมเหมือนตอนที่เรายังอยู่ในที่เกิดเหตุ
“ต้าร์บอกความจริงเฟียซไปแล้ว ต้าร์ไม่ได้โกหก จริงๆนะ”
ผมยืนยันคำเดิม ผมคิดว่าเฟียซคงยังฝังใจกับเรื่องเก่าอยู่ พอมาเจอเหตุการณ์นี้เลยระเบิดอารมณ์ ตอนนั้นเฟียซช่วยผมไม่ได้ เขาเสียใจมากผมรู้ แต่วันนี้เขาช่วยผมได้ เขาคงกลัวว่าผมจะโกหก ไม่บอกความจริงเขาทั้งหมด
“เฟียซต้องเชื่อต้าร์นะ”
เฟียซพยักหน้า ผมยิ้มแล้วขยับเข้าไปกอดเขาไว้หลวมๆ เฟียซกอดตอบผมแน่น เรากอดกันอยู่สักพักเฟียซก็ดันผมออก
“ปากมึงแตก เจ็บมากไหม”
ผมยิ้มแล้วส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บแล้ว”
“ต้าร์จะแจ้งความไหม”
บอสถาม ผมนิ่งคิด ถ้าผมแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกาย ธัญญ์คงแจ้งความกลับเรื่องยกพวกต่อยตีกันวันนั้นแน่ ในเมื่อมันกล้ามาทำแบบนี้กับผมในมหา’ลัย ผมคิดว่ามันคงไม่เกรงกลัวกฎหมายแล้ว
“ไม่ อย่าดีกว่า ถ้าแจ้งความต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ ไม่ใช่แค่ต้าร์คนเดียวที่จะเดือดร้อน บอสกับตัวเล็กจะพลอยซวยไปด้วย
เฟียซก็เหมือนกัน เรื่องที่ถูกปีสามบอยคอตคงรู้ถึงหูอาจารย์ เราจะซวยกันทั้งหมด”
“ก็ช่างสิ บอสไม่สนใจหรอก เราเป็นเพื่อนกันนะ ต้าร์ถูกรังแก จะให้เราอยู่เฉยได้ยังไง”
บอสว่า ผมเลยลุกขึ้นไปกอดเพื่อน
“ต้าร์รู้ว่าบอสหวังดี ขอบใจมากนะ แต่อย่าให้เรื่องลุกลามใหญ่โตไปมากกว่านี้เลย ถ้าเรื่องถึงโรงพัก มันไม่จบง่ายๆแน่ บอสเข้าใจใช่ไหม”
ผมผละออกมองหน้าเพื่อน บอสพยักหน้าอย่างเข้าใจความหมาย
“พูดแล้วเจ็บใจชะมัด จะจับตัวได้อยู่แล้วมันดันเสือกหนีไปได้ ถ้าไอ้พวกปีสามหน้าโง่ไม่มาช่วยมัน ป่านนี้มันถูกกระทืบจนกระอักเลือดตายคาห้องน้ำไปแล้ว”
บอสว่าอย่างใส่อารมณ์ ก็จริง…ถ้าปีสามไม่มาไขกุญแจประตูห้องน้ำช่วยธัญญ์ออกไป มันคงถูกเฟียซกระทืบเป็นคนแรก
“ต้าร์ แล้วพวกมันรู้เรื่องหรือยัง เฟียซยังคลั่งขนาดนี้ แล้วถ้าพวกมันรู้จะคลั่งขนาดไหน”
นี่แหละที่ผมกลัว กลัวว่าถ้าพวกเขารู้แล้วจะตามไปเล่นงานธัญญ์ แต่ผมเดาว่าตอนนี้พวกเขายังไม่รู้เรื่อง เพราะวันนี้ลูกน้องของพวกเขาไม่ได้ตามดูผม
เอี๊ยด!!!
เสียงยางรถบดเบียดกับพื้นถนนดังลั่น ผมหันไปมอง ความหวาดกลัวแผ่ซ่านไปทั่วตัว ผมขนลุก บอสขยับมายืนเกาะอยู่ข้างหลัง ได้ยินเสียงพึมพำซ้ำๆว่า ตายแน่จอมมารมาแล้ว รถเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงฉายชัดเข้ามาสู่สายตา ผมยืนตัวแข็งทื่อ แม้ใจอยากขยับแต่ร่างกายกลับสวนทาง รับมือตอนเฟียซคลั่งว่ายากแล้ว แต่เชื่อเถอะว่ามันไม่ได้เศษเสี้ยวสำหรับพวกเขาเลย ไม่เลยสักนิด!
“ต้าร์ พวกมันลงจากรถแล้ว”
บอสกระซิบบอกแล้วเดินไปหาตัวเล็กที่ยืนรออยู่ บรรยากาศรอบตัวคล้ายจะหยุดนิ่ง ผมมองไม่เห็นใครเลยนอกจากพวกเขาที่กำลังเดินตรงมาหาผม ใบหน้าหล่อเหล่าดูเย็นชาจนผมผวา ให้ตายเถอะ ทำไมพวกเขาถึงดูน่ากลัวจนผมอยากวิ่งหนีไปให้ไกล!
“ต้าร์”
พี่ควินเค้นเสียงเรียก ผมสะดุ้งเฮือกเผลอก้าวถอยหลัง พวกเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ผมกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก พอมาอยู่ใกล้กันแบบนี้ผมถึงเห็นว่านัยน์ตาของพวกเขาแดงก่ำ กำลังจะเปิดปากถามพี่ควินก็คว้าตัวผมเข้าไปกอดแน่น จากตอนแรกที่รู้สึกกลัวกลับกลายเป็นแปลกใจแทน ความอบอุ่นจากร่างกายของเขาทำให้ผมซุกหน้ากับอกกว้าง
“กลัวมากใช่ไหม”
พวกเขารู้ พวกเขารู้ทุกอย่าง ผมพยักหน้า จู่ๆก็รู้สึกแสบตาจนอยากจะร้องไห้
“กูมาแล้ว ไม่ต้องกลัว กูอยู่นี่แล้ว”
ผมกอดร่างสูงแน่นขึ้นพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาปลอบโยนผม อ้อมกอดอบอุ่นของเขาช่วยชะล้างความกลัวให้หายไป
“คนที่กล้าแตะต้องมึง กูจะทำให้มันอยู่ก็เหมือนตาย”
น้ำเสียงเยือกเย็นของพี่แซทเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นจากอกพี่ควิน ผมผละจากอ้อมกอด หันไปมองคนพูด พี่แซทมองผมนิ่ง นัยน์ตาคมแดงก่ำจนผมตกใจ มือใหญ่ยื่นออกมาสัมผัสที่ปากผมเบาๆ เขาค่อยๆลูบไล้ริมฝีปากผมช้าๆ นัยน์ตาก็แข็งกร้าวขึ้นเรื่อยๆ
“พี่ครับ”
ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว พี่แซทหลับตาแน่น ผมได้ยินเสียงเขากัดฟันกรอด ผมจับมือเขาออกจากปาก กุมมาแนบอก พี่แซทลืมตา
มองผม
“มึงเจ็บ กูก็เจ็บ แต่คนที่ทำมึงเจ็บ มันต้องเจ็บกว่ากู!”
-----------------------------------------------------------
ยกพู่เชียร์น้องธัญญ์ :laugh: สู้นะลูก :katai2-1:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามนะคะ :กอด1:
-
:z13: :z13:
-
ธัญญ์ไม่ได้ตายดีแน่งานนี้
:katai5:
-
ธัญญ์ โดนกระทืบแน่
สารเลวจริงๆๆๆ
:fire:
-
จัดชุดใหญ่ :beat:ให้ ธัญญ์ สักชุดนะคะ สงสัยอยากทานยำ ... :hao6:
-
จัดหนักให้น้องธัญญ์เขาหน่อย ฮีดูจะว้อนท์อยู่นะ ไ่ม่เลิกไม่ลา... :เฮ้อ:
มีลางสังหารว่าฮีคงไม่ได้แค่โดนซ้อม แต่อาจจะได้สามีหลายคนแทน ตามสเต็ปการแก้แค้นของมารตัวพ่อ เจ็บตัวมันไม่พอ ต้องเอาให้ไม่อยากจะอยู่กันเลยทีเดียว... :try2:
แต่งานนี้นอกจากอิเด็กเวรป่วยจิตนี่แล้ว พวกพี่ปีสามลิ่วล้อทั้งหลายก็น่าจะโดนบ้างนะ ไรมันจะง่อยขนาดนั้น เป็นลูกน้องเด็กปีหนึ่งซะงั้น จัดไปซักดอกน่าจะดี o8
รอบทลงโทษจากจอมมารอยู่นะฮะ o3
:katai5:
-
จัดให้ไอ้ธัญ สักหนึ่งกระบวนท่าสิ
-
กริ๊ดดดดดดดด นางธัญญ์ แกตายแน่!!!!!
น้องตาร์น่าสงสารจัง !!! เชียร์พี่ควิน พี่แซท สุดใจ <3
-
คุณน้องธัญญ์ ตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยแน่
พี่ควินกะพี่แซทจัดการเลย มาทำงี้กะน้องต้าร์ได้ไง
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
กำลังสนุกมาก ๆๆๆ เลย ลุ้นที่สุด ธันว์นี่เหมือนโรคจิตนะ เรื่องนี้ทำให้รู้ว่า คนที่เหมือนว่าแน่ ก็มีจุดอ่อนนะ นี่ถ้าไม่ได้ เฟียต ต้าร์ไม่รอดแน่ ๆๆ อันตรายมาก ๆๆเลยแล้วทีนี้ สองหนุ่มจะทำอย่างไรต้องติดตามแล้ว o13
-
ธัญญ์ เลวได้อีกอ่ะ
ควิน แซท จัดการเลย เอาให้สาสมกับสิ่งที่ทำกับ ต้าร์
-
ทำบุญด้วยอะไรถึงได้เกิดเป็นน้องต้าร์ มีเทพบุตร(ซาตาน)ถึง2คนมารายล้อมเนี่ย
อิจฉาเบาๆ 5555555
จะรออ่านนะคะไรท์เตอร์ ปูเสื่อรอเล้ยยยยยยย :z13: :hao3:
-
5555 ธัญญ์ ตายแน่ๆ จอมมาร ไม่ปล่อยไว้หรอก
มาทำเมียเค้าขนาดนี้
-
จัดไปพี่ควินพี่แซทเอาให้หนักกกกก จัดเต็มมไปเด็กลองของซะหน่อย
อ่านแล้วอยากจะลุกไปกระทืบธัญญ์ เกลียดมากเลยยยย
สงสารต้าร์ โอยยยคนเขียนนมาต่อตอนหน้าไวไวเลยนะคะ อยากรู้ว่าจะจัดการยังไงกับธัญญ์ เรารอคอยมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายนะค๊า รอตอนหน้าาๆๆ
-
:เฮ้อ: ต้าร์เจอแต่เรื่องร้ายๆทั้งนั้นเลย
-
โอย ธัญญ์โรคจิตได้อีก สงสารหนูตาร์จัง โดนกัดปากแตก
แกตายแน่ไอ้เด็กธัญญ์ เตรียมตัวซื้อโลงจองศาลาวัดได้เลย
เพราะรอบนี้แกทำเกินไป พี่แซทพี่ควินไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่
เฟียซเป็นฮีโร่นะ ถ้าไม่ได้เฟียซ ตาร์คงแย่กว่านี้ ปล่อยให้ตาร์คลาดสายตาไม่ได้เลย
ธัญญ์มันตัวอันตรายจริงๆ รอตอนหน้าค่ะ พี่สองคนคงจัดหนักจัดเต็มแน่ๆ เอิ๊กๆ
-
จัดให้ธัญญ์ชุดใหญ่ จะเป็นพระคุณอย่างยิ่งค่ะ o13 เกลียดมันมาก :m31:
-
:angry2: หมาลอบกัดสุดๆ ธัญ :fire: จัดซักทีซิ ควิน แซท อย่ารอด!!!! :fire:
-
ธัญญ์หาเรื่องจริงๆ เลวยิ่งกว่าเลววว
สงสารต้าร์มากๆๆๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ควิน แซท!!! จัดเต็มไปเลยยยยยยย :beat:
-
อุเหม่ ตอนนี้น้องธัญญ์ก็ยังคงความแซ่บเว่อเหมือนเดิม 555
เห็นเฟียตตอนนี้แล้วนึกไปถึงตอนแรกที่ต้าร์โดนแซทควิน... จะขนาดไหนนะ เฟียตนี่รักเพื่อนห่วงเพื่อนมากเลยแฮะ แอบคิดว่าจะห่วงเกินเพื่อน แต่อ่านไปก๊ไม่ได้รับรู้อารมณ์แบบนั้น อาจจะเป็นเพราะเป็นมุมมองของต้าร์ไตือเปล่า เราจึงเห็นว่าเฟียตเป็นคนที่ห่วงเพื่อนเว่อๆ (เพ้อเจ้อฟจ่ะ)
รอคอยตอนหน้า คริๆ
-
มีเวรว่าจะจบแฮปปี้อยู่นะ 5555
น้องธันนี่เค้าชอบต้าร์มากเลยรึไงเนี่ย
เง้อออ รอตอนต่อไปค่ะ
-
ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
-
เอาจิงๆนะหาใครมกดไอ้ธัญญ์ซํก2-3คนเถอะ หึหึหึ สนุกแน่
-
ธัญญ์ แกเสร็จแน่ 55555555
ดีที่เฟียซมาทัน
พี่ควินพี่แซทจัดเลยค่ะ :D
-
ฆ่ามานนนนนน :angry2: :angry2: :angry2:
-
ธัญญ์นับวันก็ยิ่งอันตรายขึ้นเรื่อยๆ เกือบไม่รอดนะตาร์ ต้องขอบคุณเฟียสที่มาทัน ไม่งั้นก็ไม่อยากจะคิดเลย :katai1:
ตอนหน้าพายุถล่มแน่ๆ ธัญญ์นี่มันวอนตายจริงๆ ก็บอกแล้วไงว่าอย่ายุ่งกับตาร์ ยิ่งห้ามก็ยิ่งยุสินะ ระวังจะตายไม่รู้ตัวเอานะ
รบกวนพี่ควินกับพี่แซทจัดการให้หนักไปเลย เอาให้หายเลิกซ่าสักที เบื่อธัญญ์เต็มทนแล้ว ไอ้ตัวมาร :m16:
-
อ๊ายๆๆๆๆๆ น้องต้าร์ร้องไห้ :ling1: น้องธันว์จ๋าาาาาาาาา นู๋ไม่รอดแน่ๆ :z2:
-
แต่งเรื่องได้สนุกดีค่ะ :กอด1: อ่านเพลิน เเอบสงสารนายเอก :'( :o12: :o12:
-
ดีที่เฟียสมาช่วยทัน
สงสัยนรกจะถามหาธัญญ์ซะแล้ว เหอะๆ
-
HEARTBREAKER
57
พวกเขาพาผมกลับคอนโดโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่ตลอดทางผมสัมผัสได้ว่าพวกเขาเครียด เพราะคิ้วเข้มขมวดมุ่นอยู่ตลอด ผมไม่อยากให้เรื่องวันนี้มันบานปลายจนถึงขั้นมีการสอบสวน แต่ตอนนี้คงเลี่ยงไม่ได้แล้ว เพราะเมื่อครู่นี้เฟียซเพิ่งโทรมาบอกว่าอาจารย์ที่ปรึกษาประจำภาควิชาเอกของพวกผมทราบเรื่องแล้ว และที่ร้ายแรงไปกว่านั้นคือ เรื่องที่เกิดขึ้นถึงหูของท่านอธิการบดีเรียบร้อยแล้ว
“ไม่ต้องมายุ่ง ผมจัดการเองได้”
ผมหันไปมองตามเสียง พี่ควินกำลังคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ ใบหน้าเขาเคร่งขรึมจนผมเป็นห่วง
“บอกว่าไม่ต้องยุ่งไง!”
ผมสะดุ้งกับเสียงตวาด พี่ควินหันมาทางผม พอเห็นว่าผมนั่งมองอยู่เขาก็ตัดสายเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินมาหา
“หิวหรือยัง”
ใครจะไปกินลงล่ะตอนนี้ ผมส่ายหน้า พี่ควินถอนหายใจวางมือบนศีรษะผม
“ไม่ต้องกลัว กูไม่ทางให้ชื่อมึงมีประวัติเสียแน่”
“ผมไม่ได้กลัวเรื่องนี้ ผมแค่ไม่อยากให้เรื่องมันลุกลามใหญ่โต ไม่อยากให้พวกพี่กับเพื่อนผมเดือดร้อนไปด้วย”
“ไม่ต้องห่วง กูจะทำให้เรื่องมันจบเร็วๆนี้แหละ”
“พี่จะทำยังไง”
ผมถามอย่างสงสัย ในเมื่อเรื่องที่หูท่านอธิการบดีแล้วจะแก้ไขยังไง
“ไปอาบน้ำไป จะพาไปกินข้าวบ้านยาย”
“ตอบผมก่อนว่าพี่จะทำยังไง”
“ต้าร์”
พี่ควินกดเสียงต่ำ ผมเม้มปากยอมลุกขึ้นแต่ยังไม่เดินออกไป
“สัญญากับผมได้ไหมว่าพวกพี่จะไม่โกหกผม ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ไม่บอกผมก็ไม่เป็นไร แต่อย่าโกหก” ผมมองสบตาเขานิ่งอย่างรอฟังคำตอบ
“อืม”
พี่ควินตอบรับสั้นๆ ผมเลยเดินกลับเข้าห้องตัวเอง ตอนนี้พวกเขากำลังเครียด ผมไม่อยากขัดใจหรือทะเลาะกับพวกเขา ในเมื่อเขารับปากกับผมแล้ว ผมก็จะเชื่อ
จัดการกับตัวเองเสร็จเรียบร้อย ออกจากห้องมาก็เห็นพวกเขายืนคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น พี่แซทหันมามองแล้วเดินมาโอบเอวผมพาออกจากห้อง พี่ควินเป็นคนขับรถ ตลอดทางพวกเขาก็เงียบเหมือนเคย ผมคอยมองพวกเขาเป็นระยะจนกระทั่งรถเลี้ยวเข้าบ้านคุณยาย ซึ่งท่านก็ออกมายืนรอต้อนรับพวกเราอยู่หน้าเทอร์เรส ผมลงจากรถปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ส่งยิ้มให้ท่านที่ยิ้มกว้างอ้าแขนรอกอดผมอยู่
“สวัสดีครับคุณยาย” ผมยกมือไหว้แล้วสวมกอดท่าน
“ยายคิดถึงหนูต้าร์ที่สุดเลยลูก ป่ะ เข้าบ้าน วันนี้ยายสั่งให้แม่บ้านทำกับข้าวกับขนมไว้รอหนูเยอะเลย”
ท่านบอกแล้วจับมือผมจูงเข้าบ้าน พอผมนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นก็มีเด็กสาวเข้ามาเสิร์ฟของว่างทันทีราวกับรอจังหวะอยู่แล้ว ผมไม่ได้สนใจของว่างตรงหน้าแต่ชะเง้อมองหาพวกเขา ทำไมยังไม่เข้ามาอีก
“พวกพี่เขานั่งคุยกันอยู่ข้างนอก อย่าสนใจเลย ทานของว่างก่อน”
คุณยายบอกพลางดันแก้วน้ำหวานมาให้ ผมยิ้มแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“เรื่องเรียนเป็นยังไงบ้างลูก”
“ก็ดีครับ” ผมตอบเลี่ยงๆ “เอ่อ…ผมขอไปเข้าห้องน้ำนะครับ”
คุณยายพนักหน้า ผมเลยเดินออกจากห้อง แต่ไม่ได้ไปเข้าห้องน้ำ ผมเดินหาพวกเขา
“กินข้าวเสร็จก็บอกให้ยายชวนต้าร์อยู่คุยเล่นก่อน ค่อยออกไป”
“ต้าร์จะไม่สงสัยเหรอวะ”
“ไม่หรอก ก็บอกไปว่าออกไปทำธุระแป็ปเดียวเดี๋ยวกลับมารับ”
“เออ เอาตามที่มึงว่า”
ผมแอบฟังบทสนทนาของพวกเขาอยู่ข้างประตู สังหรณ์ใจไม่ดีว่าพวกเขาจะออกไปมีเรื่อง เตรียมแผนการนัดแนะกันแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ พวกเขาต้องการกันผมออกไป แต่ผมไม่ยอมหรอก! เรื่องอะไรจะปล่อยให้พวกเขาออกไปมีเรื่องอีก เรื่องเก่ายังเคลียร์ไม่จบเลย ผมรีบเดินกลับไปหาคุณยาย สักพักพวกเขาก็ตามเข้ามา คุณยายชวนผมคุยเรื่องทั่วไป ผมก็คุยเล่นกับท่านจนถึงเวลาทานข้าวเย็น พวกเขาลุกออกไปก่อน ผมกับคุณยายเดินตามหลังไป ผมนั่งทานข้าวเงียบๆ พวกเขาเองก็เงียบ แต่ผมคอยสังเกตพวกเขาตลอด จนทานข้าวเสร็จพี่ควินก็พยุงคุณยายออกไป ผมมองตามจนลับสายตา
“ต้าร์”
“ครับ” ผมหันกลับมาขานครับ
“กูจะออกไปทำธุระ อยู่คุยเล่นกับยายไปก่อน เดี๋ยวมารับ”
“ครับ” ผมตอบรับอย่างว่าง่ายแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องอาหาร
“หนูต้าร์ มานี่มา ยายมีของจะให้”
คุณยายกวักมือเรียกผม ท่านนั่งอยู่ในห้องรับแขกบนตักมีกล่องของขวัญอยู่ พี่ควินนั่งอยู่ข้างๆ พอผมเดินเข้าไปเขาก็เริ่มหาโอกาสปลีกตัว
“อยู่กับยายนะ เดี๋ยวมารับ”
ผมไม่ตอบอะไร แต่มองตามเขาเดินออกจากบ้านไปพร้อมพี่แซท
“ดูนี่สิลูก”
เสียงคุณยายเรียกทำให้ผมต้องหันไปหาท่าน ผมยิ้มแม้ในใจจะเต็มไปด้วยความกังวล พวกเขาจะไปไหน? จะไปทำอะไร?
“เอ่อ…เพื่อนโทรมา ขอตัวก่อนนะครับ”
ผมแสร้งบอกคุณยายแล้วเดินออกมา ทันได้เห็นรถของพวกเขาเลี้ยวออกไป ผมมองตามแล้วล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาโทรหาพี่พอล เขาต้องรู้แน่ว่าเพื่อนตัวดีของเขาจะไปที่ไหน
“ฮัลโหล พี่พอล”
“ครับ ว่าไงครับน้องต้าร์ คิดไงเนี่ยถึงโทรหาพี่ ระวังพวกมันจับได้นะว่าแอบนอกใจ ฮ่าๆๆ”
พี่พอลก็ยังเฮฮาร่าเริงเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลามาเล่นด้วย
“พี่พอลครับ คืนนี้พี่พอลมีนัดกับพวกเขาหรือเปล่า”
ปลายสายเงียบไปพักนึงก็ตอบกลับมา
“มีครับ ทำไมเหรอ น้องต้าร์มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ ผมแค่เป็นห่วง พวกพี่นัดกินเหล้ากันเหมือนเดิมใช่ไหม”
“ครับผม นัดกันที่ผับเดิมนั่นแหละ น้องต้าร์ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถ้าพวกมันเมาแล้วหาเรื่องอีกแล้วพี่จะโทรตาม ฮ่าๆๆ”
ผมยิ้มที่ล้วงข้อมูลจากพี่พอลมาได้
“ครับ เอ่อ…พี่พอลอย่าบอกพวกเขานะครับว่าผมโทรหา ผมไม่อยากทะเลาะกับพวกเขาน่ะครับ งั้นแค่นี้นะครับ สวัสดีครับ”
ผมรีบตัดบทแล้วโทรหาเพื่อนสนิท งานนี้ต้องให้เฟียซมาช่วยผม!
ผมกลับเข้าไปนั่งคุยกับคุณยายต่อ ทำตัวเป็นปกติ คุณยายให้ของขวัญผม เป็นนาฬิกาสีขาวของBurberry ผมรับมาใส่โชว์ให้ท่านดูพอดีกับเสียงโทรศัพท์ดัง ผมขอตัวออกไปคุยข้างนอก เฟียซโทรมาบอกว่ามาถึงหน้าบ้านแล้ว ผมชะเง้อมองออกไปที่ประตูรั้วก็เห็นเฟียซยืนโบกมือให้อยู่ ผมยิ้ม โบกมือกลับไปบอกเขาว่าจะรีบออกไปหา
“คุณยายครับ พอดีเพื่อนผมมีปัญหา เขาอยากให้ผมช่วย ผมขออนุญาตออกไปช่วยเพื่อนนะครับ”
ผมจำใจต้องแต่งเรื่องขึ้นมาโกหกท่านเพื่อที่จะหาทางออกไปกับเฟียซ
“แล้วเพื่อนมีปัญหาอะไร แล้วต้าร์จะไปยังไง ตอนนี้เพื่อนอยู่ที่ไหน” คุณยายถามกลับมาเป็นชุด
“น้องเขาหายไปน่ะครับ เลยให้ผมช่วยไปตามหาเป็นเพื่อน ตอนนี้เขาอยู่หน้าบ้านแล้วครับ”
ท่านเงียบไป ครุ่นคิดอยู่ครูนึงก็ถามกลับ
“แล้วต้าร์โทรบอกพวกพี่เขาหรือยัง”
“เรียบร้อยครับ พวกเขาก็รู้จักเพื่อนผมดี”
ผมโกหกอีก คุณยายวางสีหน้าลำบากใจแต่ผมก็รบเร้าท่านต่อ
“ให้ผมไปนะครับ ผมโทรบอกพวกเขาแล้ว พวกเขาไม่ว่าอะไร อนุญาตให้ผมไป แต่บอกให้ผมขอคุณยายก่อน”
ผมโยงเรื่องไปมั่วเร่งให้ท่านตัดสินใจ จนท่านถอนหายใจแล้วพยักหน้า
“ขอบคุณนะครับ”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณท่านแล้วรีบเดินออกไป เฟียซสตาร์ทรถรออยู่ก่อนแล้ว พอผมเดินมาถึงเขาก็ยื่นหมวกกันน็อคให้
“ขอบคุณนะเฟียซ” ผมรับหมวกมาสวม
“ไม่เป็นไร ดีที่บ้านเถ้าแก่กูอยู่ซอยนี้”
“นั้นสิ บังเอิญจริงๆ”
“เออ รีบขึ้นรถเร็วๆ แล้วตอนนี้พวกมันอยู่ที่ไหน”
“ผับ ต้าร์สังหรณ์ใจว่าพวกเขาต้องออกไปมีเรื่องกับไอ้บ้าธัญญ์แน่ๆ”
“ไม่ต้องสังหรณ์หรอก กูว่าชัวร์”
เฟียซตอบสวนมาทำเอาผมกังวลหนักกว่าเดิม
“ภาวนาให้พวกเราไปถึงผับก่อนที่พวกมันจะออกไปก็แล้วกัน”
เฟียซบอกตบท้ายก่อนเร่งเครื่องยนต์ ผมกอดเอวเพื่อนไว้แน่นเมื่อความเร็วเพิ่มระดับขึ้นเรื่อยๆ ขอร้องหละ ขอให้ผมไปทันด้วยเถอะ!
เรามาถึงผับแล้ว เฟียซขับรถวนหาที่จอด ผมก็สอดส่ายสายตามองหารถของพวกเขาไปด้วย จนรถจอดสนิท ผมลงจากรถโดยไม่ได้ถอดหมวกออก
“เฟียซ ช่วยมองหารถBMWสีขาวหน่อย ทะเบียน…”
ผมชะงักเพราะสายตามองไปเห็นรถที่ว่าอยู่เยื้องไปทางซ้ายมือ
“เจอแล้วเฟียซ รถของพวกเขา นั่นไง คันนั้น” ผมบอกพลางชี้มือให้เพื่อนดู
“เออ กูเห็นแล้ว ต้าร์ หลบเร็ว”
เฟียซว่าแล้วกดหัวผมลงพลางดึงแขนให้หลบอยู่หลังต้นเสา เสียงเดินกับเสียงคุยกันดังใกล้เข้ามา ผมเม้มปากแน่น เฟียซเองก็เงียบกริบ เสียงสตาร์ทรถดังตามมาให้ได้ยิน ผมเกร็งตัวรับรู้ได้ว่ารถแล่นออกไปแล้วถึงได้ระบายลมหายใจออกมาแรงๆ เฟียซถอยหลังแล้วดึงผมออกไปด้วย
“พวกมันไปแล้ว”
“รีบตามไปสิ เร็ว”
“เออ มึงก็รีบขึ้นรถดิ”
เฟียซว่า ผมเลยรีบกระโจนขึ้นเบาะหลังทันที
“อย่าให้พวกเขารู้นะว่าเราสะกดรอยตาม” ผมตะโกนบอกเพื่อนแข่งกับเสียงลมพัด
“เออ กูรู้น่า”
เฟียซขับรถเร็วแต่ก็ยังรักษาระยะห่างไม่ให้พวกเขาจับได้ ผมจ้องรถของพวกเขาไม่ให้คลาดสายตา พวกเขาจะไปไหนกันแน่ ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย
“เลี้ยวแล้ว”
ผมบอกเฟียซเมื่อรถของพวกเขาเลี้ยวเข้าซอยข้างหน้า เฟียซชะลอความเร็ว ขับตามไปโดยทิ้งระยะห่างมากกว่าเดิม แต่ผมก็ยังเห็นรถของพวกเขาอยู่ รอบข้างไม่มีเสาไฟเลย มันมืดและเปลี่ยวจนผมรู้สึกกลัว แต่พอขับเข้าซอยมาลึกผมก็เห็นว่ามีสนามอยู่ทางขวามือ มันคล้ายสนามแข็งรถที่ผมเห็นในรายการทีวี ขนาดใหญ่พอสมควร มีไฟสปอร์ตไลท์ส่องสว่างทั่วสนาม และยังมีกลุ่มคนจำนวนนึงจอดรถอยู่ในสนามด้วย
“เอาไงต่อวะ พวกมันขับเข้าไปแล้ว”
เฟียซจอดรถห่างจากทางเข้าสนามพอสมควร ผมคิดอยู่ครู่นึงก็ตัดสินใจลงจากรถ ถอดหมวกกันน็อคออก
“เราต้องเดินเข้าไปแล้วล่ะ”
ผมว่า เฟียซก็พยักหน้าเห็นด้วย แต่ก่อนจะแอบเข้าไปเฟียซก็เข็นรถไปซ่อนไว้ข้างหลังพุ่มไม้ใหญ่ที่บังรถไว้ได้ทั้งคัน เฟียซเดินนำหน้าผม เขาระวังตัวและส่งสัญญาณให้ผมทำตาม ทั้งเดินย่องบ้าง วิ่งบ้าง เราลัดเลาะไปตามสนามผ่านทางแนวรั้วของพุ่มไม้ ผมเดาว่าสนามแข่งรถที่นี่อาจจะเป็นสนามเถื่อน เพราะมันตั้งอยู่ในซอยเปลี่ยวแถมยังลึกด้วย คงไม่มีใครใช้เส้นทางเปลี่ยวๆแบบนี้สัญจรกันหรอก
“นั่นไง รถพวกมัน แต่ไม่เห็นคนว่ะ”
เฟียซชี้ให้ผมดู ผมเพ่งมองก็เห็นตามที่เพื่อนบอก
“มีตึกอยู่ด้วย พวกเขาอาจอยู่ในตึกก็ได้”
ผมบอกพลางมองไปทั่วบริเวณ ตึกที่ว่าอยู่ข้างหลังสนามมีสองชั้นสี่คูหาทาสีขาวทั้งตึกและเปิดไฟสว่าง ข้างหน้าตึกมีต้นสนสูงเรียงกันตลอดแนวบังตึกไว้ รถของพวกเขาจอดอยู่หน้าตึก แต่บริเวณนั้นไม่มีคนเลย
“เอาไงต่อ จะเข้าไปดูในตึกไหม”
“ไม่ รอดูก่อนดีกว่า ขืนเข้าไป มีความเสี่ยงโดนจับได้สูง”
“แล้วแต่มึง”
เฟียซตามใจผม เราซุ่มดูอยู่จากฝั่งรั้วสนาม ไกลจากบริเวณตึกแต่ก็ยังมองเห็นรอบๆบริเวณ
“เฮ้ย มีรถมา”
เฟียซสะกิดบอก ผมรีบก้มหัวต่ำซุกตัวเข้าพุ่มไม้ทันที จนรถขับผ่านไปผมถึงได้เงยหน้าขึ้นมอง รถที่ว่านั้นสีขาวแต่ยี่ห้ออะไรไม่รู้ ผมมองตามจนรถคันนั้นจอดอยู่หน้าตึกหลังรถของพวกเขา
“ไอ้เหี้ยธัญญ์!”
เฟียซร้องขึ้นมา ผมรีบตะครุบปากเพื่อนทันทีด้วยกลัวว่าใครจะผ่านมาได้ยิน ผมเองก็ตกใจที่เห็นว่าใครลงมาจากรถคันนั้นแต่ก็ต้องตั้งสติ เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆด้วย พวกเขานัดเจอกับธัญญ์!
“เบาๆสิ เดี๋ยวก็ถูกจับได้หรอก”
ผมว่าเฟียซ เจ้าตัวย่นคิ้วแล้วจับมือผมออก
“โทษๆ กูลืมตัวไปหน่อย แล้วจะเอายังไงต่อ ไอ้ตัวเหี้ยมันมาแล้ว กูว่ามีเปิดศึกกันแน่”
ผมคิดหนัก จะทำยังไงดี ผมไม่อยากให้พวกเขามีเรื่องเจ็บตัวอีก แค่เรื่องต่อยตีกันที่โรงยิมวันนั้นหน้าพวกเขายังไม่หายดีเลย ผมต้องห้ามไม่ให้พวกเขามีเรื่องกัน ทางออกที่ดีที่สุดคือการพูดคุยโดยสันติวิธี แต่เป็นไปได้ยากมากผมรู้ดี แต่จะให้ยังไงล่ะ ผมคิดไม่ออกแล้ว
“กูว่าตอนนี้เรารีบตามไปดูก่อนดีกว่า”
เฟียซเสนอ ผมพยักหน้าเห็นด้วย เราค่อยๆลัดเลาะไปตามรั้วอย่างระแวดระวังจนมาถึงข้างตึก ดีที่ไม่มีคนอยู่บริเวณนี้พวกผมเลยซ่อนตัวได้สบาย
“ไอ้ธัญญ์มันเดินอ้อมไปข้างหลัง”
เฟียซว่า ผมสูดหายใจลึกแล้วค่อยๆผ่อนออกมาช้าๆก่อนตัดสินใจ
“ป่ะ ไปดูให้รู้ว่าพวกเขาจะทำอะไร”
ผมบอก จากนั้นเฟียซก็นำทางพาผมเดินอ้อมไปด้านหลังตึก บรรยากาศวังเวงและมืดสลัวทำให้ผมต้องจับชายเสื้อเฟียซไว้แน่น
“ไม่ต้องกลัว กูเห็นพวกมันแล้ว”
เฟียซบอกแล้วฉุดให้ผมนั่งลงข้างๆกองยางรถยนต์ที่ทับถมกันเป็นตั้งสูง
“พวกมันอยู่ตรงนั้น”
เฟียซชี้บอกตำแหน่ง ผมมองตาม เห็นร่างสูงของพี่แซทยืนอยู่ในสนามคอนกรีตคล้ายกับสนามบาส ซึ่งข้างหลังมีเสาไฟส่องอยู่ ผมขยับตัวพยายามเพ่งมองให้เห็นชัดๆ จากพิกัดที่ผมกับเฟียซซุ่มดูอยู่ตรงนี้ไม่ห่างจากสนามนั้นนัก ยังดีที่ไฟมีอยู่แค่ดวงเดียว มันเลยส่องสว่างได้แค่บริเวณสนาม ไม่เลยมาถึงบริเวณที่พวกผมอยู่
“กูเห็นไอ้ธัญญ์แล้ว มึงเห็นไหม มันยืนจ้องหน้าไอ้แซทอยู่ แล้วไอ้ควินไปไหนวะ”
เฟียซบรรยายให้ผมฟัง ผมจิ๊ปากอย่างขัดใจที่ไม่เห็นอย่างที่เฟียซบอก
“ขยับไปอีกได้ไหม ต้าร์มองไม่เห็น”
ผมบอกแล้วดันให้เฟียซขยับ เจ้าตัวก็ทำตามขยับไปอยู่อีกด้าน ผมขยับตามมองไปที่สนามก็ได้เห็นธัญญ์ตัวเป็นๆยืนเผชิญหน้ากับพี่แซทอยู่ ผมชะเง้อมองหาอีกคน พี่ควินหายไปไหน?
“โดนพวกกูยำตีนไปคราวก่อน มึงยังไม่เข็ดใช่ไหม”
ผมมองหาเจ้าของเสียงเข้มดุ แล้วร่างสูงของพี่ควินก็เดินออกมาให้เห็น เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างๆที่แซท แต่ที่ทำให้ผมตาโตคือสิ่งที่อยู่ในมือเขา ไม้หน้าสาม!
“ถ้ากูเข็ดแล้วจะกล้าโผล่หัวมาเจอพวกมึงเหรอ”
ธัญญ์สวนกลับเสียงเรียบ ผมเม้มปากแน่นกับสถานการณ์ตรงหน้า เฟียซเองก็เงียบตั้งใจฟัง
“ลาออกซะ ไสหัวมึงออกไป!”
พี่แซทตวาดไล่จนผมสะดุ้ง เฟียซตบบ่าผมเบาๆอย่างปลอบให้ผมมีสติ
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งกู”
ธัญญ์สวนกลับอย่างยียวน เขากำลังยั่วให้พี่แซทโมโห แล้วคนอย่างที่แซทก็ยั่วโมโหขึ้นง่ายๆด้วย ผมรู้ดี
“สิทธิ์ของพ่อมึงไง ไอ้สัด!”
พี่แซทถลาจะเข้าไปซัดธัญญ์แต่ถูกพี่ควินดึงแขนไว้ คนกำลังอารมณ์เดือดหันมามองเพื่อนตาดุแสดงความไม่พอใจ แต่พี่ควินก็เงียบส่ายหน้าแทนคำตอบ พี่แซทเลยเดินกลับมายืนอยู่ที่เดิม เขาเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด
“อยากให้พ่อกับแม่มึงตกงานนักใช่ไหม กูจะได้จัดการให้”
พี่ควินข่มขู่ และผมเชื่อว่าเขาทำจริงแน่ถ้าธัญญ์ไม่ยอมอ่อนข้อให้
“น้ำหน้าอย่างพวกมึงก็ดีแต่ใช้อำนาจพ่อมาข่มคนอื่น ถุย!”
ธัญญ์ต่อว่าเสียงเยาะแล้วถ่มน้ำลาย และนั้นเป็นการกระทำที่ผิดพลาดเพราะพี่ควินฟาดไม้หน้าสามในมือใส่ทันที ผมอ้าปากค้างเมื่อธัญญ์หลบ…แต่ไม่พ้น แขนข้างซ้ายของเขาถูกสันไม้ฟาดใส่เต็มๆ แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ยังทน ไม่ทรุดลงอย่างที่คาด
“อย่าปากกล้าให้มันมาก กูไม่ได้ทนให้มึงมาเห่าใส่”
พี่ควินเค้นเสียง เขาชี้ไม้หน้าสามในมือไปที่หน้าธัญญ์
“มึงจะลาออกไปดีดี หรือจะให้กูถีบมึงออกไป!”
พี่แซทตะโกนบอก ธัญญ์หัวเราะ ผมมองเขาอย่างไม่เข้าใจ บ้าไปแล้วหรือไง ไม่กลัวตายเหรอ!
“กูไม่ออก ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาไล่กูออก”
พี่แซททนไม่ไหว เขาเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อธัญญ์ พี่ควินไม่คิดห้ามเพื่อนแล้วตอนนี้ เขาปล่อยให้พี่แซททำตามใจ ผมมองดูเหตุการณ์ด้วยความกลัวและกังวล
“ไอ้ธัญญ์แม่งดื้อด้านว่ะ เจอแบบนี้แล้วยังไม่ถอยอีก เป็นคนอื่นกูว่าเพ่นตั้งแต่ไอ้แซทตะคอกใส่แล้ว”
เฟียซพูดขึ้น ผมส่ายหน้าอย่างหงุดหงิดที่คิดหาทางออกไม่ได้ จะทำยังไงดี จะทำยังไงดี
“เลิกยุ่งกับคนของกูแล้วไสหัวออกไป จะไปตายที่ไหนก็ไป!”
พี่แซทตะคอกใส่ แต่ธัญญ์กลับยิ้มเยาะ เขายกมือขึ้นมาผลักพี่แซทเต็มแรงจนมือที่จับกระชากคอเสื้ออยู่หลุดออก พี่แซทตาขวาง เขาโกรธจนกู่ไม่กลับแล้ว ผมสัมผัสได้ ตายแน่!
“แซท กูเอง”
พี่ควินพูดแทรกขึ้น เขากันพี่แซทออกไป วินาทีนี้ผมนั่งไม่ติดแล้ว ผมยืนขึ้นจะก้าวขาออกไปแต่เฟียซดึงผมไว้
“มึงจะบ้าเหรอต้าร์ มีสติหน่อยสิวะ”
เฟียซเตือนผมเสียงเข้ม เขาดึงผมไว้สุดแรง ผมหายใจแรงพยักหน้าช้าๆ เฟียซเลยยอมปล่อยมือ
“บอกดีดีไม่ชอบ เดี๋ยวกูสงเคราะห์ให้!”
พี่ควินเงื้อไม้ในมือขึ้นสูง ผมหลับตาแน่น ในใจเต้นตุบๆด้วยความกลัว แต่เสียงที่ว่าสวนอย่างไม่กลัวตายทำให้ผมลืมตาโพล่งตัวชาวาบ
“มึงถนัดเรื่องฆ่าคนอยู่แล้วนี่ ฆ่ากูอีกสักคนจะเป็นไรไป”
“พูดเหี้ยอะไร มึงพูดเรื่องเหี้ยอะไร!”
พี่ควินตวาด ผมสะดุ้งเฮือก จ้องเขาทุกการเคลื่อนไหว เมื่อกี๊นี่ธัญญ์พูดอะไร เขารู้อะไรที่ผมยังไม่รู้ เขาไปรู้อะไรมา!
“กูจัดการมันเอง ควิน มึงถอยไป”
พี่แซทเข้ามาดึงพี่ควินออกพร้อมกับดึงไม้ในมือเขามาด้วย
“กูจะทำให้มึงจำไปจนวันตายว่าอย่ามาปากดีใส่กู!”
ยังไม่ทันที่พี่แซทจะฟาดไม้ใส่ธัญญ์ เจ้าตัวก็โพล่งคำพูดที่ทำให้ผมแทบล้มทั้งยืน
“อยากเป็นฆาตกรตามเพื่อนมึงก็เอาเลย เพื่อนมึงฆ่าไปแล้วคนนึง มึงก็ฆ่ากูตามไปอีกคน ดี...พวกมึงจะได้มือเปื้อนเลือดกันให้หมด เอาเลย! ฆ่ากูเลย!!”
ผมมองพี่แซทที่ชะงักไป เขาลดมือลงมองธัญญ์นิ่งงัน ผมมองเลยไปที่พี่ควินที่ถูกกล่าวหา เขาเองก็ยืนนิ่งแต่มือกำแน่นจนสั่น นี่มันเรื่องอะไรกัน ที่ธัญญ์พูดมันหมายความว่ายังไง!
“มึงรู้เหรอ ไม่มีทาง!”
พี่แซทตะคอกใส่ เขากำอาวุธในมือแน่น ผมส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า ราวกับตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืดและหาทางออกไม่เจอ ผมกำลังจะหันไปหาเฟียซ แต่เสียงของธัญญ์ทำให้ผมตาค้าง
"พวกมึงคิดเหรอว่าไม่มีใครรู้ วันนั้นกูเห็นกับตาว่าไอ้ควินถือมีดแทงไอ้ฮาร์ฟ!"
ผมทรุดอยู่ข้างกำแพงตึก ยกมือที่กำลังสั่นปิดปากไว้แน่น ไม่จริงใช่ไหม ที่ผมได้ยินเมื่อกี๊มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม!
"ฆ่าคนตาย แต่มึงยังรอดมาถึงทุกวันนี้ กูรู้ กูเห็นทุกอย่าง ไอ้ฆาตกร! มึงฆ่าเพื่อนกู!!!"
เสียงตะโกนของธัญญ์ดังก้อง มันสะท้อนอยู่ในหัวผมซ้ำไปซ้ำมา
'ฆาตกร'
"ถ้าไม่อยากตายตามเพื่อนมึงไปก็เลิกยุ่งกับเมียกู!"
เสียงพี่ควิน ผมหลับตา นึกถึงรอยยิ้มและอ้อมกอดอบอุ่นของเขา ไหนบอกว่าจะไม่โกหกกันไง แล้วที่ผมได้ยินวันนี้มันคืออะไร?
"คิดว่าฆ่ากูได้ง่ายๆก็ลองดู กูไม่กลัวพวกมึงหรอก กูจะทำให้พวกมึงเจ็บ เหมือนที่เพื่อนกูเจ็บ กูจะทำให้พวกมึงทรมานเหมือนตายทั้งเป็น!"
“ไม่จริงใช่ไหม! บอกผมสิว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง!!!”
ผมตะโกนดังลั่น ไม่ทันแล้ว เฟียซห้ามผมไม่ทันแล้ว ตอนนี้พวกเขาหันมาทางผมแล้ว และผมก็เดินออกจากที่มืด ที่ซ่อนตัวอยู่ ผมเดินออกมาหาแสงสว่าง เดินออกมาเผชิญหน้ากับพวกเขา
“ต้าร์ มาได้ยังไง”
พี่แซทถามเสียงเบา เขาทิ้งอาวุธในมือแล้วส่ายหน้า
“ผมจะมาได้ยังไงไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือสิ่งที่ผมได้ยินมันคืออะไร ความจริงมันเป็นยังไง ผมอยากรู้แค่นี้!”
ผมตะโกนจนตัวสั่นเทิ้ม หันไปจ้องพี่ควินที่ยืนนิ่งเหมือนหุ่น นัยน์ตาคมกำลังสั่นไหวไม่ต่างจากผม
“ตอบมาสิ ตอบผมมา!” ผมเดินเข้าไปหาพี่ควิน หยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้วเขย่าอย่างบ้าคลั่ง
“ตอบผมสิ พูดออกมาสิ พี่เงียบทำไม ทำไมไม่พูด”
ผมร้องถามเหมือนคนบ้า ควบคุมตัวเองไม่อยู่ พี่ควินไม่พูดอะไรเลย เขาเอาแต่ยืนนิ่งเงียบ
“ต้าร์ กลับบ้าน กลับบ้านเดี๋ยวนี้”
พี่แซทเข้ามาดึงผมออก แต่ผมก็สะบัดตัวจนหลุด
“อย่ามาแตะผมนะ ถ้าไม่คิดจะบอกความจริงก็อย่ามาเข้าใกล้ผม”
ผมบอกเสียงแข็ง หันไปมองพี่ควินที่ยังไม่ยอมปริปาก เขามองผมนิ่ง ดวงตาแดงก่ำกำลังสั่นไหว ผมส่ายหน้าอย่างผิดหวัง นึกถึงคำตอบรับที่ผมขอให้เขาสัญญาว่าจะไม่โกหกกัน
“พวกพี่เห็นผมเป็นอะไร สัตว์หรือสิ่งของ ผมเป็นอะไรในสายตาของพวกพี่ ห๊ะ! พวกพี่เห็นผมเป็นตัวอะไร!!”
“กรรมกำลังตามสนองพวกมึงแล้ว ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า! สะใจจริงโว้ย!!!”
เสียงธัญญ์ตะโกนก้อง แต่ผมไม่สนใจ พวกเขาเองก็ไม่ได้หันไปมองเช่นกัน ได้ยินเสียงเดินลากเท้าออกไป คงเป็นธัญญ์ที่ทิ้งระเบิดเอาไว้แล้วหนีไปตามเคย
“ไอ้เฟียซ! มึงพาต้าร์มาเหรอ มึงพาต้าร์มาทำไม!!”
พี่แซทหันไปเล่นงานเฟียซ ผมตวัดสายตามองเขาอย่างไม่พอใจ
“อย่ามาว่าเพื่อนผม” ผมกดเสียงต่ำมองเขาตาขวาง
“ทำไม มึงจะปกป้องมันทำไม!”
“ทำไมผมจะปกป้องไม่ได้ ในเมื่อเฟียซเป็นเพื่อนรักของผม เขาไม่เป็นคนที่จริงใจและหวังดีกับผมที่สุด เขาพูดความจริงกับผมเสมอ! ไม่เหมือนพวกพี่ มีเรื่องอะไรที่ผมยังไม่รู้บ้าง พวกพี่ปิดบังอะไรผมอยู่!”
“มึงไม่ต้องย้ำหรอกว่าพวกกูเป็นคนอื่นสำหรับมึง”
พี่ควินพูดเสียงเรียบแต่เสียดแทงหัวใจผมเต็มๆ หมายความว่ายังไง? ผมยังไม่ได้พูดสักคำเลยนะว่าพวกเขาเป็นคนอื่น ผมแค่ถามหาความจริง!
“คำพูดกูจะมีความหมายอะไร ในเมื่อมึงไม่เคยเห็นว่ากูสำคัญ”
“พี่ควิน” ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว
“ความรักของกูไม่เคยอยู่ในสายตามึงอยู่แล้วนี่ ช่างมันเถอะ กูชินแล้ว กูผิดตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว”
“หยุดนะ หยุดพูดเดี๋ยวนี้!” ผมตะโกนใส่หน้าเขา
“ความจริงที่มึงอยากรู้ มันจะทำให้มึงเกลียดกูมากกว่าเดิม”
พี่ควินพูดทิ้งท้าย เขามองตาผมแล้วเดินผ่านไป ผมกำมือแน่นหันกลับไปมอง ตะโกนสุดเสียง
“ผมเกลียด! ผมเกลียดพี่!! ผมเกลียดพวกพี่จริงๆ!!!”
“ต้าร์! ต้าร์!!!”
------------------------------------------------------------
กลิ่นมาม่ารสต้มยำลอยอบอวล :laugh: บอกแล้วว่าน้องธัญญ์มันแซ่บ :z1:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามนะคะ :mew1:
-
^
^
^
:z13: :z13: :z13: ไปอ่านล่ะ...
-
:o12: ลุ้น
-
ไม่โอเคที่เรื่องฮาร์ฟมาเบี่ยงเบนประเด็นให้คนชั่ว (อิเชี่ยน้องธัน) ลอยนวล... :o211:
พี่ควินฮะ...พอต้าร์โกรธเพราะจับได้ทีไรนี่ อารมณ์น้อยใจต้าร์ไม่รักมันพุ่งปรี้ดๆ ทันทีเลยนะ แหม่ พริกสถานการณ์ตล๊อดๆ หึ o12
คิดแล้วก็สงสารฮาร์ฟอ่ะนะ คือตั้งใจทำเลวจริง แต่สุดท้ายดันโดนกระซวกสิ้นชีพเอาตอนทำดีไปช่วยต้าร์... กรำ... :sad2:
จากเรื่องนี้ต้าร์คงอภัยให้ไม่ไหว... สะใจอิเชรี่ยน้องธัน... ว่าแต่น้องธันนี่ เด็กเจ้าฮาร์ฟเรอะ?? (คิดไปด้ายยยยยย 555+ :haun5:)
หลายประเด็นนะงิ รอต่อปายยยยยย :katai5:
-
:sad2:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
อย่าดราม่าสิ เค้าใจไม่ดี
-
:เฮ้อ: ไม่รอดแหะ มาม่า สแกน :o12:
-
อืม....ธัญญ์เป็นเพื่อนของฮาร์ฟนี่เอง แล้วก็กะมาแก้แค้นให้เพื่อนว่างั้น ที่ธัญญ์ทำมาทั้งหมดก็เพราะแบบนี้นี่เอง แค้นฝังหุ่นนี่หว่า
ไม่ค่อยชอบใจตาร์เลย พี่ควินก็ไม่ได้ตั้งใจฆ่าฮาร์ฟหรอก ถ้ามันไม่มายุ่งมาทำร้ายตาร์แบบนั้น หรือตาร์จะจำไม่ได้ว่าถูกฮาร์ฟ
ทำอะไรไว้มั่ง เชอะๆ
อยากให้ตาร์หัดฟังเหตุผลของพวกพี่เค้าบ้าง พี่เค้าอารมณ์รุนแรงก็จริง แต่ที่ทำทุกอย่างลงไป ก็เพื่อตาร์คนเดียวนะ
ธัญญ์มันมาหย่อนระเบิดไว้ แล้วตัวเองก็หนีลอยนวล
ฝั่งนี้ครอบครัวก็ร้าวฉาน แล้วจะต่อกันติดมั้ยละเนี่ย :ling3: ปวดหัวว่ะ ทำไมดราม่างี้วะ เครียดๆๆๆๆๆๆๆ :katai1:
ปล.งานนี้โทษเฟียซล่ะกัน :laugh:
-
บางทีตาร์มันก็เยอะอย่าง อยู่นะ
....
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
ต่อเลยได้ป่ะ
-
กรรม บอกๆไปเหอะ เรื่องผ่านมาแล้ว ไม่บอกก็ทะเลาะกันต่อ
คนรักกันต้องอภัยให้กันได้นะ ปรองดองจ้า ปรองดอง :sad4:
-
ค้าง! อย่างแรง.....มาต่อไวๆนะครับ ใจจะขาด T_T
-
:เฮ้อ:
ปวดหมอง
ต้าร์เริ่มเยอะสิ่งนะฮับ o18
ฟังพวกพี่เค้าบ้างดีมั้ย เอะอะๆเกลียด รู้มั้ยว่าคำนี้มันมีผลแค่ไหนต่อสองคนนั้น
แล้วอีกอย่าง ถ้าไม่ได้รู้สึกแบบที่พูดแต่กลับพูดมันออกไป สิ่งที่พูดมันจะทำลายทุกอย่าง
ฮืออออออออออออออ สงสารควินกะแซทนะ ตอนนี้
แบบคือสองคนนี้ก็รู้อยู่แล้วว่าต้าร์ไม่รัก แต่แบบที่ผ่านมาก็เหมือนจะดีขึ้นแล้ว
ตอนนี้กลายเป็นแย่ลงซะงั้น เฮ้ออออออ เศร้า
ควินพูดออกมาแบบนั้นแล้วเจ็บแทนเลย :mew2:
-
โวยวายๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กร ๊าซซซค้างอ่ะ
-
สงสารนะสงสาร แต่ไม่รู้จะสงสารใครดี =__=
ทุกคนมีปมกันหมดเบยยย คิคิ
จากที่อ่านมาตั้งแต่ต้นนะ นิยายเรื่องนี้สนุกมากกกกกกก ยิ่งตอนต้นๆ นะ สุโค่ยย!! -..-d แต่เราอยากจะบอกว่าหลังๆ ตั้งแต่ใกล้ๆ เข้าพาร์ทอดีตจนถึงปัจจุบบันอ่ะค่ะ เราว่าน้ำมันเยอะกว่าเนื้อไปหน่อย คือเรื่องมันไม่กระชับอ่ะค่ะ ตอนเราอ่านพาร์ทอดีตที่มีใจความสำคัญหลักๆ คือสาเหตุที่ทำให้ต้าร์มาอยู่กับควินแซทและที่มาของฮาร์ฟ เรารู้สึกว่ามันยาวมากกกก มากอ่ะ มากจริงๆ มากจนเราลืมไปเลยว่าย้อนอดีตกันตอนไหนจนเราต้องไปไล่หาอ่านตอนย้อนใหม่ๆ อ่ะค่ะ ว่าต้าร์ทำอะไรอยู่ อยู่ดีๆ ถึงได้นึกถึงเรื่องอดีตขึ้นมา จนมาถึงตอนนี้ ที่ธัญญ์ได้พูดถึงสาเหตุการตายของฮาร์ฟซึ่งมีบอกในพาร์ทอดีต เราก็...ลืม ค่ะ =______= คือถ้าเรื่องมันกระชับขนาดเหมาะมือ(?)กว่านี้ มีเนื้อเยอะๆ ไม่ยืด ไม่เวิ่น เราก็จะไม่ลืมปมหลักของเรื่องจริงๆ เพราะมัวแต่ไปสนใจกับฉากน้ำๆ ที่ดูไม่เกี่ยวกับปมแต่โคตรฟิน -,.- ใช่มั้ยคะ?
ที่กล่าวมาข้างต้นเราแค่อยากลองให้คนเขียนดูอีกทีนะคะ บางทีไม่แน่ว่าเราอาจจะความจำแย่กว่าคนอื่นแล้วคิดไปเองคนเดียวก็ได้ ถ้าทำให้เสียกำลังใจหรืออะไรต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่เราบอกว่าเรื่องมีน้ำเยอะ ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ชอบนะ อย่างฉากกุ๊กกิ๊กมุ้งมิ้งๆ ของควินแซทต้าร์เราก็ชอบ อ่านแล้วก็ซื้อตั๋วไปฟินแลนด์เลยที่เดียว รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
เราว่าควินกับแซทคิดผิดที่มาหลงรักต้าร์น่ะ เพราะนายนี้ก้อบริสุทธิ์ซะเหลือเกิน :hao5: ใครทำอะไรก้อผิดหมดทำเหมือนตัวเองเป็นเทวดาจริง ๆ หมั่นไส้เธอมาก :katai1: เราก้อไม่ได้ว่าควินกับแซทไม่ผิดน่ะแต่บางครั้ง ต้าร์ก้อต้องมองความจริงบ้างว่าสองคนนี้เป็นยังไงน่ะ บางทีก้ออยากให้ต้าร์ทิ้งสองคนนี้ไปเลยดีกว่าน่ะ มันอาจจะไม่ทำอะไรให้มันเลวร้ายไปมากกว่านี้น่ะ เพราะเราว่าสองคนนี้ยิ่งทำผิดมากขึ้นเืมื่อมีต้าร์เข้ามาเกี่ยวข้อง :mew2:
ไม่อยากกินมาม่าเลย :mew5:
-
ตอนแรก เห็นว่าอัพ ดีใจมาก ๆๆ รีบกระโจนเข้ามาอ่าน อ่านเสร็จ แทบต้องกระโจนออกไม่ทันดราม่ามาเลย
จากตอนนี้ต้าร์เหมาะกับสุภาษิตนี้นะ คนฟังไม่ได้ศัพท์ แล้วจับไปกระเดียด คิดเองเออเองตลอดไม่ฟังเหตุผลควิน ส่วนควินกับแซทก็ใช้อารมณ์ ตอนนี้ไม่อยู่ในสถาการณ์แห่งการเจรจาใด ๆๆ ทั้งสิ้น ต้องรอให้เย็นกันทุกฝ่ายจริง ๆๆ ถ้าเรื่องนี้จะจบลงด้วยการเลิกลาด้วยเหตุผลแค่นี้เราว่ามันอ่อนไปจริง ๆๆ เพราะที่ผ่านมาเหตุการณ์มันเริ่มดีขึ้นแล้ว จริงแล้วทั้ง 3 คนก็ห่วงซึ่งกันและกันมันถึงมีเหตุการณ์วันนี้เกิดขึ้น ธันว์นี่แทบไม่ได้ต้องลงมือทำอะไรเพราะความสัมพันธ์ของทั้ง 3 คนยังไม่แข้มเข็งพอ มันเลยแตกแยกได้ง่าย ยังคงยืนยันว่าเรายังต้องการความหวานนะคนเขียนยิ่งในช่วงแบบนี้ เริ่มมาหาความผ่อนคลายจากนิยายมาเจอตอนนี้เข้าไป อิ่มม่าม่าเลย :katai4: :katai4:
-
โอ้บ่ะ :katai1:
มันกำลังจะมาแล้วสินะ... :z3:
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยย ดราม่า ปวดตับ//อีกแล้วคับท่าน
-
แตกหักมั้ยละเนี่ย ดูตาร์โกรธพี่แซทพี่ควินจนกู่ไม่กลับแล้ว เหมือนมีลางว่าคราวนี้ตาร์คงไม่ให้อภัยพวกพี่เค้าอีกแล้ว
รู้สึกแบบนั้นอ่ะ ไม่ชอบนิสัยแบบนี้ของตาร์เลย เอาแต่ใจตัวเองเกินไป ไม่ฟังเหตุผลคนอื่น (เราไม่ได้เข้าข้างพระเอกนะ)
ชอบพูดทำร้ายจิตใจคนที่ตัวเองรัก พี่สองคนเค้าผิดเองที่มารักตาร์ ถ้าไม่รักตาร์จนหมดใจเช่นนี้ เรื่องราวต่างๆก็คงไม่เกิด
ธัญญ์ทำสำเร็จแล้วสินะ ได้แก้แค้นให้เพื่อนโดยการทำลายคนอื่น มันช่างปวดตับซะจริง
-
ปวดตับบบบบบ
-
เรื่องยุ่งสุดๆไปเลย เฮ้อออ
-
เรื่องแดงแล้วว~ พี่ควิน
-
อ่านถึงตอนที่55แล้วครับ
สนุกมากๆเลย
เป็นำลังใจให้ครับผม
-
TT
-
อุเหม่ น้องธัญญ์แซ่บเว่อร์ แต่แบบว่าแซ่บมากจนผมคนอ่านจะร่วงหมดหัวอยู่แล้วค่ะ :hao5:
เออเนอะ ประชดกันเข้าไป น้องต้าร์อารมณ์ร้อนไปจริงๆแหละ ยังเด็กน้อยจริงๆ ที่จริงอยากให้ตั้งสติแล้วฟังแซทกะควินบ้าง หนูต้าร์เองก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าถึงจะร้าย แต่สองคนนี้รู้สึกยังไง :ling1:
แตกหักกันสินะงานนี้ จะเลิกกัน จะปล่อยไป หรือจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าตอนจบจบโดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่เข้าใจกัน มันจะเป็นแบดเอนด์ที่เลวร้ายมากๆเลย (หวังว่าจะไม่จบแบบที่คิด)
รอตอนถัดไปค่ะ
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
ต่อเลยได้ป่ะ อิอิ
-
โน่วววววว โกรธกันอีกแล้วอ่า
-
ตอนแรกนึกว่าธัญญ์เป็นฮาร์ฟกลับชาติมาเกิด แต่ตอนนี้รู้แล้ว เป็นเพื่อนกันนี่เอง
-
โอ้ยยยยย บีบหัวใจกันเกินไปแล้ว
ตอนหน้ามาม่ามาแว้วววว
เริ่มสงสารอิพวกพี่ทั้งสองคนแล้วล่ะ
ฮือ ฮือ รีบมาต่อด่วนๆนะค่ะ
จะตั้งตารออย่างใจจดใจจ่อ
ขอบคุงมากๆค่ะ
-
ThankS
-
นายเอกโง่อีกล่ะ....ของ :beat: :beat: :beat: สั่งสอนซะหน่อย #อินจัด
:z6: แด่ไอ้ธัญ
-
ดันทู้ๆๆๆ
คิดถึงน้องเก๋อะ เมื่อไรมาต่อ
-
ไม่จบไม่สิ้นสักที เศร้า
-
ดราม่า T^T
-
เป็นแบบนี้อีกแล้วววว ปวดตับบบบบ :ling3: :ling3:
แม้เรื่องนี้จะร้ายแรงมาก แถมเป็นเรื่องจริง แต่ก็อยากให้ต้าร์ใจเย็นฟังพี่เค้าเล่าหน่อยก็ยังดี แอบสงสารควิน ที่ทำไปเพราะโกรธเรื่องต้าร์นั่นแหละ (แต่อารมณ์ก็ร้อนเกิ๊นนน เป็นไงล่ะ นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลยนะ)
พอคนนึงโกรธ อีกคนก็น้อยใจ ประชดประชันกันไปมา
เรื่องใหญ่อีกกกกกกกก :sad4: :sad4:
เครียดจริงเลยให้ตายยยยยย
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
หวานไม่กี่ตอน ต้องมากินมาม่าอีกแล้ว :sad4: ธัญญ์รอดไปได้ทุกทีสินะ :ling1:
-
HEARTBREAKER
58
“ต้าร์ฟื้นแล้ว! ลุงหมอ ต้าร์ฟื้นแล้วครับ”
เสียงคุ้นเคยคล้ายดังอยู่ใกล้ๆ พอลืมตาสิ่งแรกที่เห็นก็คือพวกเขาสองคน มองไปรอบตัวก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องที่คอนโด ผมขยับตัว พวกเขาก็รีบเข้ามาประคอง พอหันไปมองนาฬิกาก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจกับเวลา นี่ผมนอนหลับไปกี่ชั่วโมงเนี่ย ตื่นมาอีกทีก็กลายเป็นเช้าวันใหม่แล้ว
“เป็นไงบ้างต้าร์”
เสียงทุ้มของลุงหมอ ท่านเดินเข้ามาในห้องพลางส่งยิ้มอบอุ่นให้ผมก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงแล้วจับข้อมือผมตรวจดูอาการ
“ไม่เป็นไรครับ เอ่อ…แล้วผมเป็นอะไรไปเหรอครับ” ผมถามด้วยความสงสัย ก้มมองตัวเองก็พบว่าอยู่ในชุดนอนที่ใส่ประจำ
คงเป็นพวกเขาที่เปลี่ยนให้ผม
“ต้าร์หมดสติไป ลุงตรวจดูอาการแล้ว ภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงหรอก ไม่ต้องกังวล”
ผมพยักหน้ารับรู้ หันไปมองพวกเขาที่จ้องผมไม่วางตาก็ได้แต่ถอนหายใจ
“พักผ่อนมากๆ ลุงจ่ายยากับวิตามินให้แล้ว ควินกับแซทก็ดูแลน้องดีดี”
พวกเขาพยักหน้ารับ ลุงหมอทำท่าจะลุกออกไป ผมคว้ามือท่านไว้ ส่งสายตาขอร้องให้ท่านอยู่ต่อ
“ผมมีเรื่องจะคุยด้วย อยู่คุยกับผมก่อนได้ไหมครับ”
ลุงหมอหันไปมองหน้าพวกเขาแวบนึงก็หันมายิ้มให้ผม
“ได้สิ”
“ออกไปก่อนได้ไหมครับ” ผมพูดขึ้นโดยไม่ได้มองหน้าพวกเขา หลังจากนั้นพวกเขาก็ยอมออกจากห้องไปโดยดี
“มีเรื่องอะไรจะคุยกับลุงเหรอ”
ลุงหมอถามขึ้น ผมละมือออก ยิ้มให้ท่าน
“เรื่องพี่ควินน่ะครับ”
“มันรังแกอะไรต้าร์อีก”
ผมยิ้มแล้วส่ายหน้า
“เขาไม่ได้รังแกอะไรผมหรอกครับ มีเรื่องนึงที่ผมยังไม่รู้ และเขาก็ไม่บอก”
“เรื่องอะไร”
ผมมองหน้าลุงหมอ ใจนึงก็ไม่อยากเอาเรื่องกลุ้มใจของตัวเองทำให้ท่านลำบากใจหรือหนักใจตามไปด้วย แต่อีกใจผมก็อยากรู้ความจริง ถ้าจะให้ถามจากพี่ควินก็เกรงว่าเจ้าตัวจะปิดปากเงียบเหมือนเคย
“มีคนกล่าวหาว่าพี่ควินเป็นฆาตกร เขาบอกว่าพี่ควินฆ่าเพื่อนเขา แต่ที่ผมรู้คือเขาคนนั้นตายไปเพราะอุบัติเหตุรถคว่ำ ลุงหมอรู้ใช่ไหมครับว่าผมหมายถึงใคร”
ผมมองหน้าท่าน ท่านเองก็มองหน้าผม รอยยิ้มเศร้าผุดขึ้น อาการแบบนี้แสดงว่าท่านต้องรู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้แน่
“มันเป็นตราบาปติดตัวควินไปตลอดชีวิต เพราะการกระทำที่ขาดการยั้งคิดและไร้สติ”
ลุงหมอเกริ่นขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ผมพยายามนิ่งและตั้งใจฟัง แม้ในใจจะเต้นรัวเพราะหวาดกลัวกับความจริง
“ลุงไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์วันนั้น แต่ควินสารภาพกับลุงเองว่าเขาถือมีดแทงฮาร์ฟกับมือ”
ผมหลับตาแน่นกำมือจนสั่น สิ่งที่ผมรับรู้กับความจริงจากปากของลุงหมอมันต่างกันสิ้นเชิง
“ลุงรู้ว่าหลานทั้งสองคนไม่ถูกกัน จะบอกว่าเกลียดขี้หน้ากันก็ได้ แต่ลุงก็ไม่คิดว่าความเกลียดจะทำให้ถึงขั้นฆ่ากัน พ่อเขารักลูก ถึงรู้ว่าลูกผิดแต่ก็ปกป้อง ไม่ยอมแจ้งความ ไม่ยอมส่งลูกให้ตำรวจ ไม่ยอมให้ลูกติดคุก ลุงเองก็มีส่วนผิด เพราะลุงไม่ได้คัดด้านที่พ่อควินทำแบบนั้น ฮาร์ฟก็เป็นหลานลุงคนนึง ลุงก็รักเขา ชีวิตเขามีค่าไม่ต่างจากควิน แต่เรื่องมันผ่านไปแล้ว ย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้ ชีวิตคนที่ยังอยู่ก็ต้องดำเนินต่อไป”
ผมกัดฟันลืมตาขึ้นมอง ลุงหมอยิ้มเศร้า ถอนหายใจ ท่านยื่นมือออกมาวางบนศีรษะผมลูบเบาๆ
“ที่ควินไม่ได้บอกความจริงคงเพราะกลัวว่าต้าร์จะเกลียดมันมากกกว่าเดิม แต่เชื่อลุงเถอะ ควินมันไม่ได้มีความสุขกับสิ่งที่ทำลงไปหรอก ฆ่าน้องตัวเองกับมือ ถึงจะเกลียดกันขนาดไหน มันก็เสียใจ คนปากหนักอย่างนั้น ต่อให้รู้สึกผิดหรือเจ็บปวดแค่ไหนก็ไม่ปริปากพูดออกมาหรอก ดูที่มันทำกับพ่อตัวเองสิ”
คำพูดลุงหมอทำให้ผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ผมตะโกนบอกว่าเกลียดเขา ความรู้สึกของคนฟังจะเป็นยังไง
“หลานลุงไม่ใช่คนดี ต้าร์ก็พิสูจน์ด้วยตัวเองแล้ว ต่อจากนี้ก็แล้วแต่ต้าร์ตัดสินใจ ตั้งสติไตร่ตรองให้ดี ถ้าต้าร์ต้องการจะไป ลุงจะช่วย”
ผมยิ้มกับความเมตตาของลุงหมอ ท่านใจดีและเอ็นดูผมเสมอมา
“ขอบคุณนะครับที่บอกความจริงกับผม”
“ไม่เป็นไร ยังไงซะวันนึงความจริงมันก็ต้องปรากฏ ต่อให้มีเงินเยอะแค่ไหนก็ปิดปากคนทั้งโลกไม่ได้ แล้วคนที่รู้เรื่องนี้เขาเป็นใครล่ะ พวกอริไอ้ควินมันล่ะสิ”
ลุงหมอส่ายหน้าอย่างระอา ท่านคงเหนื่อยใจกับพฤติกรรมของหลานชาย
“ลุงหมอก็รู้จักเขาครับ ธัญญ์ คนไข้ที่ลุงหมอดูแลนั้นแหละครับ”
“เวรกรรมจริงๆ เฮ้อ…”
ผมพลอยถอนหายใจยาวตามลุงหมอไปด้วย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เรื่องวุ่นวายนี้จะจบซะที
“ต้าร์เลิกคิดเรื่องที่ทำให้ปวดหัวเถอะ ตอนนี้ต้องผักผ่อนมากๆ ดูแลตัวเองดีดี สุขภาพสำคัญที่สุด”
“ครับ” ผมรับคำ ยิ้มให้ลุงหมอวางใจ
“งั้นลุงไปก่อนก่อนนะ มีปัญหาอะไรก็โทรบอกลุงได้ตลอด ไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณลุงหมอมากนะครับ”
ผมยกมือไหว้ลุงหมอก่อนท่านจะลุกเดินออกจากห้องไป สักพักพวกเขาก็เข้ามาในห้อง มานั่งขนาบสองข้างเตียงโดยไม่พูดอะไร
“ผมขอโทษ” พวกเขาขมวดคิ้วมองหน้าผม พี่แซทถึงขั้นเอาหลังมือมาทาบหน้าผากคล้ายจะวัดไข้ให้ ส่วนพี่ควินนั่งนิ่งแต่ตาจ้องผมเขม็ง
“ผมผิดที่ตะโกนใส่พวกพี่ไปแบบนั้น ขอโทษนะครับ ตอนนั้นผมขาดสติ”
“งั้นมึงก็ไม่ได้เกลียดกูจริงๆใช่ไหม”
พี่แซทถามชิดใบหน้า ผมยิ้มแล้วยกมือประคองหน้าเขาไว้
“ไม่ครับ”
“จริงๆนะ มึงอย่าหลอกให้กูดีใจแล้วมาเหยียบหัวใจกูทีหลังนะ”
ผมหลุดขำ พักหลังมานี่พี่แซทพูดเยอะขึ้นแถมยังกวนจนผมตามไม่ทัน
“จริงสิครับ ก็ตอนนั้นผมโกรธนี่นา แต่ตอนนี้หายแล้ว”
ผมยิ้ม ผละมือออกแต่พี่แซทรวบตัวผมไว้ เขาซุกหน้ากับซอกคอผมพูดเสียงอู้อี้
“มึงชอบปั่นหัวกู ทำให้กูเป็นบ้า กูจะคลั่งตายก็เพราะมึงนั่นแหละ”
“มาโทษผมได้ยังไง พวกพี่นั่นแหละปั่นหัวผม ชอบหาเรื่องมาให้ผมปวดหัวอยู่เรื่อย”
ผมว่าแล้วดันตัวเขาออกซึ่งเขาก็ยอมถอยโดยดี ผมหันไปมองคนที่ยังนั่งนิ่งจ้องผมอยู่ เขาไม่พูดอะไรสักคำตั้งแต่เข้ามา
“พี่ควินยังโกรธผมอยู่เหรอครับ ทำไมไม่พูดอะไรเลย”
“จะให้กูพูดอะไร”
ผมยิ้ม ในที่สุดเขาก็ยอมเปิดปาก ผมเขยิบเข้าไปใกล้แล้วเอนตัวซบเขา แขนแกร่งยกขึ้นโอบกอดผมทันที เขารัดแน่นจนหน้าผมแนบกับอกกว้างของเขา
“ถามลุงหมอแล้วใช่ไหม”
ผมพยักหน้า เขารู้ว่าผมต้องถามความจริงจากลุงหมอ ถึงได้ออกไปจากห้องโดยไม่โวยวายสักคำ
“ความจริงที่มึงอยากรู้ ทำให้มึงเกลียดกูมากกว่าเดิมหรือเปล่า”
ผมส่ายหน้า ขยับนั่งตัวตรงเผชิญหน้ากับเขา มองสบนัยน์ตาคมแล้วยิ้มให้เขาด้วยความจริงใจ
“ไม่ครับ ผมไม่ได้เกลียดพี่”
“ไม่ต้องมาหลอกให้กูดีใจ กูรู้ว่ากูเหี้ย กูเลว มึงจะเกลียดกูก็ถูกต้องแล้ว”
“ทำไมต้องว่าตัวเองด้วย ในเมื่อเรื่องมันผ่านไปแล้ว ตอนนั้นผมแค่อยากรู้ว่าความจริงมันเป็นยังไง ตอนนี้ผมรู้แล้ว และผมก็ไม่ได้รู้สึกอย่างที่พี่คิดไปเองด้วย”
พี่ควินมองตาผมแล้วดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น ผมยิ้ม กอดตอบเขา หลับตาซึมซับเอาความอบ
อุ่นจากอ้อมกอดนี้ไว้
“ต่อไปนี้เรามาทำสัญญากันนะครับ” ผมพูดขึ้น
พี่ควินผละจากอ้อมกอด เขามองหน้าผมอย่างงุนงง หันไปมองพี่แซท เขาเองก็มองผมด้วยสายตาแบบเดียวกัน
“พวกเรามาทำสัญญากันว่าจะไม่พูดโกหก มีเรื่องอะไรก็อย่าปิดบังกัน ผมสัญญากับพวกพี่ตรงนี้เลยว่าผมจะไม่พูดโกหก ไม่ปิดบัง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม” ผมบอกพลางยกมือข้างขวาขึ้น
พวกเขามองหน้ากันเลิกลั่กแต่สักพักก็ยอมยกมือขึ้นตอบรับ
“เออ ไม่โกหก ไม่ปิดบัง / เออ ไม่โกหก ไม่ปิดบัง”
ผมหัวเราะที่พวกเขาพูดขึ้นมาพร้อมกันแล้วหันมองหน้ากันอย่างระอา
“สัญญากันแล้วนะครับ พวกพี่อย่าลืมล่ะ”
ผมยิ้มให้พวกเขา พี่ควินขยับเข้ามานั่งซ้อนข้างหลังแล้วกอดผมไว้ พี่แซทแสยะยิ้มมองเพื่อนตาขวางแต่ก็ไม่ได้เข้ามาก่อกวน เขานอนเหยียดขามาทางผม สภาพบนเตียงตอนนี้ทำให้ผมหลุดหัวเราะ
“หิวหรือยัง”
พี่ควินกระซิบถามพลางไล้จมูกกับข้างแก้มผม
“ยังครับ”
“แต่กูหิวแล้ว”
“อ้าว…” ผมลากเสียงยาว พอหันไปมองก็ถูกงับปลายจมูกอย่างหยอกล้อ
“น้อยๆหน่อยมึง กูเปิดทางให้หน่อย เอาใหญ่เลยนะไอ้สัด”
พี่แซทแขวะเพื่อน ผมยิ้มขำ
“มันเป็นสิทธิ์ของกูอยู่แล้วเว้ย มึงเสือกอะไร”
พี่ควินสวนกลับ ผมส่ายหน้าแล้วจับแขนที่กอดรัดรอบเอวออกซึ่งเขาก็ยอมคลายอ้อมกอดโดยดี
“อย่าทะเลาะกันนะ ผมขี้เกียจห้ามแล้ว”
ผมว่าเสียงเรียบ พวกเขาเลยเงียบ ผมมองหน้าพวกเขาแล้วหวนคิดถึงเหตุการณ์วุ่นวายที่ผ่านมา ช่วงนี้มีแต่เรื่องแย่ๆ ตัวผมเองยังเหนื่อย แล้วพวกเขาจะเหนื่อยขนาดไหน แต่ทั้งๆที่มีแต่เรื่องแย่ๆเข้ามาพวกเขาก็ยังดูแลผมอย่างดี
“เราไปทำบุญกันไหมครับ พักนี้มีแต่เรื่องไม่ดีเข้ามา เข้าวัดทำบุญ ปล่อยนกปล่อยปลา คงช่วยให้จิตใจสงบลงได้บ้าง” ผมชวนพวกเขา มองหน้าอย่างรอฟังคำตอบ
“แล้วแต่มึง”
พี่แซทตอบมา ผมเลยหันไปจ้องพี่ควินขอคำตอบ
“อืม ไปก็ไป”
ผมยิ้มกว้างกับคำตอบ ขยับลงจากเตียง
“อีกยี่สิบนาทีเจอกันครับ” ผมบอกพวกเขาแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ
ผมเดินสะพายกระเป๋าออกจากห้องหลังจากจัดการกับตัวเองเสร็จ ก่อนออกมาผมโทรหาเฟียซถามถึงเรื่องเมื่อคืน เจ้าตัวบอกว่าเป็นห่วงผมมากที่จู่ๆก็หมดสติไป เฟียซเล่าว่าสถานการณ์ตอนนั้นชุลมุนมาก เพราะทุกคนเอาแต่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ยังดีที่พี่ควินตั้งสติได้เร็วเลยรีบอุ้มผมพาไปที่รถ เฟียซขับรถตามพวกเขามาถึงคอนโดแต่ไม่ได้ขึ้นมาเพราะพวกเขาไม่อนุญาต หวิดจะวางมวยใส่กันแล้ว ดีที่เฟียซยอมถอยกลับไปโดยดี ผมก็ได้แต่ขอโทษเพื่อนไปและบอกให้เขาวางใจว่าผมไม่ได้เป็นอะไรมาก
ได้ยินเสียงคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น พอเดินเข้าไปก็เห็นพวกเขายืนประจันหน้ากันอยู่
“ตกลงอะไรกันครับ” ผมแกล้งถาม
“เปล่า แค่คุยกันว่าจะไปวัดไหน”
พี่ควินตอบพลางเดินเข้ามาดึงกะเป๋าออกจากไหล่ผมไปสะพาย
“ไปวัดประจำของยายมึงก็ได้นี่หว่า ไปวัดนั้นแหละ”
พี่แซทว่าแล้วเดินนำออกไปก่อน ผมมองตามแล้วหัวเราะ ประโยคแรกกก็เหมือนจะออกความเห็นนะ แต่ประโยคหลังกลับตัดสินใจเองซะงั้น เผด็จการเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
“อยากกินอะไร”
พี่ควินถาม โอบเอวผมพาเดินออกจากห้อง
“เช้าๆแบบนี้ กินโจ๊กก็ได้ครับ”
วันนี้พี่แซทเป็นคนขับรถ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนถึงข้อศอก แต่งตัวเรียบร้อยพร้อมจะไปวัดทำบุญ ส่วนพี่ควิน เขาสวมเสื้อยืดคอวีสีขาว มีแว่นกันแดดRaybanห้อยอยู่ที่คอเสื้อ ผมยิ้มพอใจกับการแต่งตัวของพวกเขาซึ่งใจตรงกันกับผม เพราะผมก็ใส่เสื้อแขนยาวสีขาวเหมือนกัน ถึงจะเผด็จการ เอาแต่ใจ ใช้กำลัง แต่พวกเขาก็รู้จักกาลเทศะ รู้จักเคารพให้เกียรติสถานที่ล่ะนะ
“ต้าร์อยากกินโจ๊ก”
พี่ควินหันไปบอกพี่แซท คนมีหน้าที่ขับรถพยักหน้ารับรู้แล้วเปิดไฟเลี้ยวซ้าย ผมมองไปก็เห็นป้ายร้านโจ๊กอยู่ข้างหน้า
พวกเขาตามใจผม(เกือบ)ทุกเรื่องจริงๆ
พอพวกเราเข้าไปในร้าน ผมสั่งโจ๊กใส่ไข่ไปชามนึง หันไปมองคนพามา พวกเขาก็พร้อมใจกันส่งสายตาบอกให้ผมจัดการให้ด้วย ผมยิ้มแล้วหันไปสั่งโจ๊กไส่ใข่อีกสองชามกับพนักงานที่จ้องพวกเขาตาวาว
“ไม่ชอบเหรอครับ น้องเขาออกจะน่ารัก ปากแดง” ผมเอ่ยแซวหลังจากพนักงานเดินกลับไป
“ไม่ชอบ / ไม่ชอบ”
พวกเขาตอบพร้อมกันด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“ผมก็แค่ล้อเล่น อย่าจริงจังสิครับ”
“กูไม่ชอบใครนอกจากมึง”
พี่แซทว่าเสียงเข้มแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ช่างเป็นคนที่พูดตรงจริงๆ ไม่คิดว่าคนฟังอย่างผมจะเขินบ้างหรือไง!
พอโจ๊กมาเสิร์ฟพวกเราก็ทานกันไปเงียบๆ ผมทานจนพร่องไปครึ่งนึงพี่ควินก็วางถุงยาไว้ข้างๆ
“ขอบคุณนะครับ” ผมยิ้มบอกกับความห่วงใยและเอาใจใส่ของเขา
“กูไม่ชอบให้มึงป่วย”
พวกเขาขยันทำให้ผมเขินจริงๆ ให้ตายเถอะ!
เรียกพนักงานเก็บเงินเสร็จพวกเราก็เดินทางกันต่อ ผมนั่งมองวิวข้างทางไปเรื่อยจนรู้สึกได้ว่าพี่แซทกำลังขับรถออกนอกเมือง ผมขมวดคิ้วก่อนชะโงกหน้าไปตรงกลางระหว่างเบาะตอนหน้า
“เราจะไปวัดไหนกันเหรอครับ”
“อยุธยา”
พี่ควินเป็นคนตอบ ผมพยักหน้าแล้วกลับมานั่งที่ เสียงเตือนไลน์ดังพอดีผมเลยหยิบโทรศัพท์มาดู บอสทักผมมา ผมทักเพื่อนกลับไปในแชทกลุ่ม จากนั้นเฟียซกับตัวเล็กก็ตามมาสมทบ พวกเราเลยแชทคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวถึงหัวข้อที่ธัญญ์ก่อขึ้นวันนั้นจนรู้ถึงหูของท่านอธิการบดี
“ต้าร์ ถึงแล้ว”
เสียงพี่ควินเรียก ผมเงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์ มองออกไปนอกกกระจกรถก็เห็นร้านค้าแผงลอยเรียงรายเต็มสองข้างทาง ผมเก็บโทรศัพท์แล้วเปิดประตูลงจากรถ
“วัดใหญ่จังเลยครับ สวยด้วย”
ผมยิ้ม มองสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่เบื้องหน้า กำแพงรั้ววัดทาด้วยสีขาวสูงตระหง่านล้อมรอบบริเวณอาณาเขตของวัด พระพุทธรูปขนาดใหญ่ โบสถ์และเจดีย์ข้างในทำให้ผมตื่นตาตื่นใจกับการมาทำบุญครั้งนี้
“แดดร้อนแล้ว”
พี่แซทบอกพร้อมกับสวมหมวกให้ผมกันแสงแดด ผมยิ้มขอบคุณเขา
“ถวายสังฆทานด้วยนะครับ มาทำบุญทั้งที ต้องทำให้สมบูรณ์” ผมบอกแล้วชี้ให้พวกเขาดูร้านขายชุดสังฆทานก่อนเดินนำไปที่ร้าน
“เอาสังฆทานชุดใหญ่สามชุดครับ” ผมบอกเจ้าของร้าน
พี่แซทเปิดกระเป๋าตังค์ควักเงินออกมาจ่าย ส่วนพี่ควินรับหน้าที่หิ้ว
“ใกล้จะได้เวลาพระท่านฉันเพลแล้ว จะเอาพวกของคาวของหวานถวายด้วยไหมล่ะพ่อหนุ่ม”
ผมหันไปมองพวกเขาเมื่อเจ้าของร้านบอก พวกเขาก็พยักหน้าตามใจผมเหมือนเคย
“เอาครับ แล้ววัดนี้มีพระประจำอยู่กี่รูปเหรอครับ”
“เก้ารูป หลวงพี่สามรูป ที่เหลือก็สามเณร นั่นนะ เดินเลยไปอีกสองร้าน มีร้านกับข้าวขายอยู่ ร้านขนมหวานก็ขายติดกันนั่นแหละ เดินไปดู”
“ขอบคุณมากครับ”
พวกเราเดินไปตามที่คุณป้าเจ้าของร้านขายสังฆทานบอก มีคนยืนมุงรอซื้อกับข้าวกันเต็ม ผมยืนรอจนคนบางตาก็เข้าไปสั่ง บอกแม่ค้าว่าเอาไปถวายเพล รอสักพักแม่ค้าก็ยื่นถุงกับข้าวพร้อมกับข้าวเปล่าส่งให้ พี่แซทเข้ามายืนขนาบข้างควักเงินจ่ายอย่างรู้หน้าที่ พอได้ของคาวแล้วก็ต่อด้วยของหวาน
“ขาดดอกไม้ธูปเทียนครับ” เดินออกจากร้านขายขนมหวานผมก็หันไปบอกพวกเขา
“เจอร้านแล้ว เดี๋ยวกูเดินไปซื้อ รออยู่ตรงนี้แหละ”
พี่แซทบอกแล้วเดินไป ผมมองตามจนเข้าหยุดอยู่ที่หน้าแผงลอยเล็กๆที่ขายดอกไม้ธูปเทียนเป็นชุด
“หนักไหมครับ ผมช่วยถือไหม”
ผมถามพี่ควินที่ยืนรออยู่ข้างๆ เขาส่ายหน้า ผมเลยยิ้ม ไม่พูดต่อ จนพี่แซทเดินกลับมา พวกเราก็เดินเข้าวัดกัน
“สงสัยคนกลุ่มนั้นน่าจะเป็นคนในพื้นที่นะครับ ผมเห็นเขาถือปิ่นโตด้วย คงเอาไปถวายเพล เราเดินตามเขาไปดีกว่าครับ” ผมบอกพวกเขา เร่งเดินตามกลุ่มคนข้างหน้าไป
กุฏิสงฆ์ขนาดสองชั้นปรากฏอยู่เบื้องหน้า ประตูเปิดรอต้อนรับ มีผู้คนจำนวนนึงเข้าไปถวายเพล พวกผมถอดรองเท้าก่อนเข้าไปสมทบ ผมถอดหมวกก้มลงกราบพระพุทธรูปแล้วเข้าไปนั่งข้างๆกลุ่มคนที่นั่งรอกันอยู่
“มาจากกรุงเทพเหรอพ่อหนุ่ม”
คุณป้าท่านนึงเอ่ยทัก ผมยิ้มให้แล้วพยักหน้าตอบรับ
“ครับ พวกผมมาจากกรุงเทพ ตั้งใจมาทำบุญ”
“ดี เด็กวัยรุ่นสมัยนี้ไม่ค่อยชอบเข้าวัดทำบุญกัน ดีแล้วล่ะ รีบเอาของไปถวายเพลเถอะ เดี๋ยวพระท่านก็ออกมาแล้ว”
ผมยิ้ม คลานเข่าไปตามคนที่กำลังต่อแถวอยู่ มีคนคอยจัดการให้อยู่ข้างๆ ไม่นานพระภิกษุทั้งเก้ารูปก็ออกมา พวกผมรีบหมอบกราบ
“จะถวายเพลใช่ไหม เอาของมานี่ เดี๋ยวจัดการให้”
คุณลุงในชุดขาวผมเดาว่าท่านน่าจะเป็นมัคทายกบอกพร้อมกับยื่นมือออกมา ผมเลยยื่นถุงกับข้าวกับถุงขนมหวานไปให้ พอคุณลุงจัดการเสร็จก็ส่งถาดขนาดใหญ่มาให้ พี่ควินรับมาถือไว้ ผมมองดูก็เห็นว่าของที่ซื้อมาถวายถูกจัดใส่ถ้วยชามเรียบร้อย ผมยิ้มอย่างพอใจ
“เข้าไปถวายกันเถอะครับ” ผมบอกพวกเขา
เสียงตีระฆังบอกเวลาพระฉันเพลหลังจากที่พวกผมยกถาดอาหารให้กับสามเณรเบื้องหน้าก่อนจะถอยออกมานั่งรอที่เสื่อ ผมรู้สึกจิตใจสงบตั้งแต่เข้าวัดมาแล้ว เหมือนกลิ่นอายของวัดจะขจัดเรื่องเครียดทางโลกของผมออกไปชั่วขณะ นั่งรอสักพักพระภิกษุและสามเณรก็ฉันเสร็จ ผมยกมือพนมไหว้เพราะต่อจากนี้จะเป็นการอนุโมทนา
“ตอนกรวดน้ำจับต่อกับป้าก็ได้พ่อหนุ่ม”
คุณป้าท่านเดิมหันมาบอก ผมยิ้มกับความใจดีของท่าน
“กรวดน้ำแล้ว จับผมไว้นะครับ” ผมหันไปบอกพวกเขา
พอเริ่มกรวดน้ำผมก็ยื่นมือแตะแขนคุณป้า พี่ควินพี่แซทก็ยื่นมือมาแตะแขนผมต่ออีกที
“จะถวายสังฆทานด้วยเหรอ ถ้าถวายสังฆทานต้องขึ้นไปถวายในโบสถ์ ไปบอกมัคทายก เขาจะพาไป”
คุณป้าบอกพลางมองมาที่ชุดสังฆทานข้างๆพี่ควิน ผมพยักหน้ารับรู้ ยกมือไหว้ขอบคุณท่าน
“คุณลุงชุดขาวนั่นใช่ไหมครับ”
“ใช่ คนนั้นแหละ ไปบอกตอนนี้เลยก็ได้ว่าจะถวายสังฆทาน”
“ครับ”
“เดี๋ยวกูไปบอกเอง”
พี่ควินอาสาลุกไปบอก ผมกับพี่แซทเลยนั่งรอ พอพี่ควินกลับมาพวกเราก็ออกจากกุฏิเดินตามคุณลุงไป
“มาช่วงเช้าก็ดีนะ คนยังไม่เยอะ ถ้ามาช่วงบ่ายคนแน่น”
คุณลุงหันมาบอก ผมยิ้มตอบ พี่ควินกับพี่แซทช่วยกันหิ้วชุดสังฆทานเดินขนาบข้างผม พอขึ้นโบสถ์มา คุณลุงก็แยกไปจัดการสถานที่ให้พระภิกษุทั้งสามรูป พี่ควินยกชุดสังฆทานมาวางไว้ตรงหน้าผมอย่างเตรียมพร้อม ผมหันไปยิ้มกว้างให้เขา
“เอาไว้กรวดน้ำ ตอนรีบศีลรับพร อยากอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้ใครก็เขียนบอกท่านไป”
คุณลุงบอกพร้อมส่งคนโทกรวดน้ำ แก้ว กระดาษกับปากกามาให้ พี่ควินรับมาวางไว้ยื่นกระดาษกับปากกาส่งให้ผม ผมเขียนชื่อนามสกุลของคุณพ่อคุณแม่เสร็จแล้วก็ส่งต่อให้พี่ควิน เขามองผมงงๆ
“เขียนชื่อคุณแม่พี่ควินสิครับ แล้วก็น้องชายด้วย”
ผมยิ้มบอกพลางจับมือเขาไว้อย่างให้กำลังใจ เขามองหน้าผมนิ่งบีบมือผมกลับแล้วก้มหน้าเขียนชื่อใส่กระดาษ เสร็จแล้วก็ส่งให้คุณลุงส่งต่อให้พระภิกษุเพื่อที่ท่านจะได้ทำพิธีต่อไป
“จุดธูปจุดเทียนก่อนนะโยม”
พระภิกษุเอ่ยบอก พี่แซทจัดการแบ่งธูปเทียนให้ผมแล้วเขาก็ล้วงเอาไฟแชคจากกระเป๋ากางเกงมาจุดไฟ
“ว่านโมสามจบแล้วกล่าวถวายสังฆทานตามอาตมา”
พวกผมพนมมือปฏิบัติตามที่พระภิกษุบอก
“ข้าแต่พระสงฆ์ผู้เจริญ ข้าพเจ้าทั้งหลาย ขอถวายภัตตาหาร กับทั้งบริวารทั้งหลายเหล่านี้แด่พระภิกษุสงฆ์ ขอพระภิกษุสงฆ์จงรับ ซึ่งภัตตาหาร กับทั้งบริวารทั้งหลายเหล่านี้ของข้าพเจ้าทั้งหลาย เพื่อประโยชน์ เพื่อความสุขแก่ข้าเจ้าทั้งหลาย สิ้นกาลนานเทอญ”
“สาธุ”
พวกผมยกชุดสังฆทานขึ้นถวายให้พระภิกษุ จากนั้นท่านก็ให้ศีลให้พร ผมค้อมศีรษะลงต่ำรับฟังอย่างตั้งใจ ถึงช่วงกรวดน้ำผมจับมือพี่ควินให้เขาช่วยผมกรวดน้ำด้วยกัน พี่แซทที่นั่งข้างๆก็แตะมือผม จนเสร็จพิธีการ ผมยกมือไหว้พระภิกษุและกราบพระพุทธรูปเบื้องหลัง
“จะคิดจะทำอะไรก็ขอให้ตั้งมั่นอยู่ในสตินะโยม”
“ครับ” ผมตอบรับ แปลกใจนิดหน่อยที่ท่านมองมาที่ผมก่อนเบนสายตาไปที่พวกเขา
“ระลึกถึงสิ่งที่คิดจะทำ มีสติอยู่เสมอ เวรกรรมไม่อาจลบล้างได้ด้วยการทำบุญเพียงครั้งเดียว แต่ถ้าเรามีจิตใจที่บริสุทธิ์ คิดดี ทำดี ระลึกดี บุญกุศลจะหนุนนำให้เราพบเจอแต่สิ่งดีนะโยม สังขารเมื่อมาถึงก็ยากจะยื้อ เกิดแก่เจ็บตายเป็นสัจธรรมของมนุษย์ แม้แต่สัตว์ก็เวียนว่ายตายเกิดเช่นเดียวกัน”
ผมหันไปมองพวกเขา พวกเขาเองก็หันมามองผม พวกเราเงียบคล้ายกับตกอยู่ในภวังค์ได้แต่มองหน้ากันจนเสียงคุณลุงมัคทายกดังขึ้น
“เสร็จพิธีแล้ว น้ำที่กรวดก็เอาออกไปเทใส่ต้นไม้ข้างนอก วางแก้วไว้แถวนั้นแหละเดี๋ยวเด็กวัดมันก็มาเก็บไปเอง จะไปทำบุญกันต่อก็ตามสบายนะ เดินทางกลับดีดี ขอให้โชคดี”
ผมไหว้ขอบคุณท่านเดินตามหลังพระภิกษุออกจากโบสถ์ไป พวกผมก็ลุกขึ้นเดินตามออกไป
“ใส่หมวก แดดร้อน”
พี่แซทบอกแล้วดึงหมวกในมือผมไปสวมให้
“ขอบคุณนะครับ วันนี้ผมมีความสุขมากที่ได้มาทำบุญกับพวกพี่”
ผมยิ้มบอกพวกเขาจากใจจริง พี่ควินกระตุกยิ้ม เขาสวมแว่นกันแดดแล้วยื่นมือมาลูบแก้มผมเบาๆ
“กูก็ดีใจที่ได้มาทำบุญกับมึง”
ผมยิ้มกว้าง จับมือเขาแนบแก้ม
“เกิดชาติหน้าขอให้มึงรักกู หลงกู สาธุ”
พี่แซทยกมือไหว้ท่วมหัว ผมขำกับท่าทางของเขา ไม่คิดว่าเขาจะมีมุมแบบนี้ด้วย พี่ควินผละออกไป เขาเดินไปเทน้ำที่กรวดไปใส่ต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆ เขาหลับตานิ่งอยู่ครู่นึงก็วางแก้วไว้แล้วเดินกลับมา
“ไม่รู้ว่าวัดนี้ให้ปล่อยนกปล่อยปลาได้หรือเปล่า ลองไปถามกันเถอะครับ”
ผมชวนแล้วเดินนำไปก่อน ลองไปถามคนที่มาทำบุญเหมือนกันเขาก็บอกว่าวัดนี้ไม่มีที่ให้ปล่อยนกปล่อยปลา ถ้าอยากซื้อมาปล่อยก็ให้ไปอีกวัดนึง
“เอายังไงดีครับ เราจะไปกันไหม แต่ผมอยากไปนะ”
ผมบอกแล้วยิ้มกว้าง พวกเขาก็พยักหน้าตามใจผม จากนั้นพวกเราก็ขึ้นรถเดินทางกันต่อ
มาถึงอีกวัดนึง ลงจากรถปุ๊บก็ได้ยินเสียงนกร้องต้อนรับ มองไปก็เห็นร้านค้าเต็มไปด้วยกรงนกที่แข่งกันส่งเสียงร้องอยู่ พอพวกเขาเดินมาหยุดข้างๆผมก็ชี้ให้ดู
“เจอแล้วครับ ร้านขายปลาคงอยู่แถวนี้แหละ”
ผมบอกแล้วออกเดิน เจ้าของร้านต่างพากันส่งเสียงเรียกลูกค้ากันระงม ผมเดินไปหยุดที่ร้านซึ่งมีเด็กผู้หญิงกำลังเทอาหารนกใส่ในกรงอยู่ ผมถามราคา ตกลงว่าจะเอา คราวนี้พี่ควินเป็นคนจ่ายเงิน ได้นกแล้วเราก็เดินหาซื้อปลา ผมตาโตเมื่อเดินมาหยุดที่ร้านขายปลาร้านนึง หน้าร้านเขามีเต่าตัวใหญ่มากอยู่ในบ่อ ผมก้มลงมอง ในบ่อมีเงินเหรียญเต็มเลย
“จะเอาเป็นถุงหรือจะเอาเป็นตู้”
พี่ควินถามแล้วชี้ให้ดู ผมมองตามก็เห็นชั้นตู้ปลาวางอยู่เต็มร้าน มีแบบขายเป็นถุงด้วย
“เรามากันสามคน เอาแบบตู้ก็ได้ครับ”
พี่ควินจัดการเจรจาซื้อ ผมยืนรออยู่หน้าร้านดูเต่าไปพลางๆ พี่แซทก็ยืนอยู่ข้างๆด้วย
“ได้แล้ว ป่ะ เข้าไปปล่อย”
พี่ควินเดินมาโอบไหล่ผม เขายกตู้ปลาให้ดู ผมยิ้ม แล้วพวกเราก็เดินเข้าไปในวัด มีคนมาทำบุญกันเยอะเลยที่วัดนี้ ผมเห็นผู้หญิงกับผู้ชายคู่นึงถือถุงปลาเดินไปทางขวา ผมเลยสะกิดพี่ควินแล้วชี้ให้ดู
“ตามไปครับ เขาคงเอาปลาไปปล่อย”
เดินตามมาจนถึงด้านหลังวัดผมก็เห็นแม่น้ำกว้างสุดลูกหูลูกตา มีหลายคนมาปล่อยปลาที่นี้ พี่ควินเดินลงบันไดไปนั่งยองๆอยู่ท่าน้ำเขายกตู้ปลาขึ้น ผมกับพี่แซทเดินตามไปนั่งข้างๆ ผมหลับตาขอให้ปลาที่กำลังจะปล่อยมีชีวิตต่อไปในแม่น้ำแห่งนี้
“ปล่อยได้เลยครับ”
ผมบอก พี่ควินก็จัดการเปิดตู้ออก น้ำกับตัวปลาก็ไหลทะลักออกจากตู้อย่างเร็ว ร่วงลงสู่แม่น้ำ
“ต่อไปก็ปล่อยนก พี่แซท กรงนกอยู่ไหนครับ”
พี่แซทยกกรงนกขึ้น ผมรับมาถือไว้ ลุกขึ้นเดินกลับขึ้นไปข้างบน
“ผมจะถือกรง พี่แซทเป็นคนเปิดนะครับ”
ผมบอก พี่แซทพยักหน้าแล้วค่อยๆเปิดกรงออก ผมจับกรงไว้แน่นเพราะมันโยกจากแรงนกที่เคลื่อนไหวอยู่ข้างใน พอพี่แซทเปิดกรงออกกว้าง นกในกรงก็โบยบินออกไป ผมยิ้ม มองตามจนลับสายตา รู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก
“หิวหรือยัง”
พี่ควินถาม เขาดึงกรงนกไปถือไว้เอง
“ก็…นิดหน่อยครับ”
“งั้นก็ขับรถหาร้านอาหารแถวนี้ กินเสร็จแล้วก็กลับคอนโด”
“โอเคครับ”
ผมรับคำแล้วจับมือพวกเขาไว้คนละข้าง พวกเขาหันมามองแต่ไม่พูดอะไร แรงกระชับมือตอบกลับมาทำให้ผมยิ้มอย่างมีความสุข วันนี้ผมมีความสุขมากจริงๆ มันจะเป็นความทรงจำดีดีของผมอีกวันนึง
V
V
V
-
“ต้าร์ ต้าร์ ถึงแล้ว”
ผมปรือตาขึ้นมองคนปลุก เห็นหน้าพี่ควินอยู่ใกล้ มือใหญ่ตบแก้มผมเบาๆ
“ถึงแล้วเหรอครับ”
“อืม…ขึ้นไปนอนบนห้อง”
ผมพยักหน้า ขยับตัวก้าวลงจากรถโดยมีพี่ควินช่วยประคอง ผมสะบัดหน้าปัดไล่ความง่วงงุน
“ให้กูอุ้มไหม”
พี่แซทยื่นหน้าเข้ามา ผมยู่ปากใส่เขา
“ไม่ต้องครับ ผมเดินเองได้”
ผมบอกแล้วผลักพวกเขาออก เดินเข้าไปในตึกก่อน ได้ยินเสียงพวกเขาหัวเราะด้วย นี่เพิ่งกลับมาจากทำบุญนะ พวกเขาก็แกล้งผมอีกแล้ว!
ผมเดินลูบท้องเข้าห้อง จำได้ว่าตอนกินข้าวซัดไปตั้งเยอะ พวกเขาก็เอาแต่ตักนู้นตักนี้ใส่จานให้ผมไม่หยุด พวกเขาไม่ได้พูดแต่บังคับทางสายตาให้ผมทานให้หมด ทานข้าวเสร็จขึ้นรถผมก็ผล็อยหลับเป็นตาย ช่างเป็นวันหยุดที่มีความสุขและเต็มอิ่มจนจุกจริงๆ
ก็อกๆๆ
“ต้าร์!”
“ครับ” ผมขานรับ เดินไปเปิดประตู พี่ควินยืนหน้าซีดอยู่ ผมตกใจกับสีหน้าเขา
“เป็นอะไรครับ” ผมถามแล้วจับมือเขาไว้
“ยายล้มในห้องน้ำ”
“อะไรนะครับ” ผมถามทวนเสียงแผ่ว
“ตอนนี้อยู่โรงบาล ลุงหมอกำลังดูอาการอยู่ จะไปด้วยกันไหม”
“ไปครับ พี่ควินทำใจดีดีนะครับ คุณยายต้องไม่เป็นอะไร”
ผมปลอบ บีบมือเขาแน่น หน้าเขาซีดจนผมกลัว พี่ควินรักคุณยายมาก เขาเหลือคุณยายคนเดียวที่เป็นที่พึ่ง ขออย่าให้ท่านเป็นอะไรไปเลย ขอให้ท่านปลอดภัย
มาถึงโรงพยาบาล พี่ควินรีบเดินไปที่ห้องฉุกเฉิน ผมเดินตามไป เป็นห่วงคุณยายด้วย เป็นห่วงเขาด้วย ยิ่งเห็นเขาเสยผมด้วยความเครียดเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องผมก็ยิ่งกังวล ถ้าพี่แซทอยู่ด้วยก็ดีสิ แต่ตอนนี้เขาติดธุระกับทางบ้าน เพราะพ่อเลี้ยงเรียกตัวด่วน ยังไม่ทันได้ขึ้นห้องเลยก็ต้องรีบไป
“พี่ควิน นั่งรอเถอะครับ คุณยายต้องปลอดภัย เชื่อผมนะ”
เขาหันมามองแล้วเดินมากอดผมแน่น ผมกอดตอบเขาพลางลูบหลังเอย่างปลอบโยนให้เขาใจเย็น ผมรู้ว่าตอนนี้เขากำลังว้าวุ่น ทั้งตื่นกลัว ตกใจ หลากหลายอารมณ์
“เพราะบาปที่กูทำไว้กับไอ้ฮาร์ฟใช่ไหม เพราะความผิดกูใช่ไหม”
ผมผละจากอ้อมกอด ยกสองมือประคองใบหน้าเขา ตอนนี้พี่ควินไม่มีสติแล้ว
“ไม่ใช่นะครับ ที่คุณยายล้มเพราะอุบัติเหตุ ไม่ใช่เพราะความผิดของพี่ ไม่ใช่”
ผมบอกเสียงหนักแน่น นัยน์ตาคมวูบไหวจนผมต้องกอดปลอบเขา
“ทำใจดีดีนะครับ อย่าเพิ่งคิดอะไร ตอนนี้ลุงหมอกำลังช่วยคุณยายอยู่ ท่านต้องปลอดภัย ลุงหมอต้องช่วยท่านได้อยู่แล้ว จริงไหมครับ”
ได้ยินเสียงเขาหอบหายใจหนัก อ้อมกอดก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น ผมได้แต่ภาวนาขอให้คุณยายปลอดภัย
“ลุงหมอออกมาแล้วครับ”
ผมบอกเมื่อประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก ลุงหมอเดินออกมา พี่ควินรีบเข้าไปถามอาการทันที
“เป็นไงบ้าง ยายปลอดภัยใช่ไหม ยายไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
พี่ควินรัวคำถามใส่ ลุงหมอยิ้มพลางตบบ่าพี่ควินอย่างปลอบใจ
“ยายไม่เป็นไรหรอก แค่หัวเข่าเคล็ด ข้อมือซ้น”
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยท่านก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก
“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ เห็นไหม ผมบอกแล้วว่าท่านต้องปลอดภัย”
ผมยิ้มให้พี่ควิน เขาพยักหน้าระบายลมหายใจยาว ผมเอื้อมมือไปนวดคลึงคิ้วเข้มให้หายขมวด เขาจะได้หายเครียดสักที
“เดี๋ยวบุรุษพยาบาลเข็นเตียงยายไปห้องพัก ควินค่อยพาน้องตามไป”
ลุงหมอบอกก่อนเดินกลับเข้าไปในห้องฉุกเฉิน พี่ควินหันมาลูบแก้มผมเบาๆ
“กูดีใจที่มีมึงอยู่ข้างๆ”
ผมไม่ตอบแต่ยิ้มกว้างให้เขา สักพักบุรุษพยาบาลก็เข็นเตียงคุณยายออกมา พี่ควินจับมือผมเดินตามไป ระหว่างทางได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ ผมหันไปมอง ไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุด
ธัญญ์! เขาอยู่ที่นี่ และเขาก็เห็นผมแล้วด้วย!
ด้วยกลัวว่าพี่ควินจะเครียดหนักกว่าเดิม ผมเลยยังไม่ได้บอกว่าเจอธัญญ์ที่นี่ ปล่อยให้เขานั่งเฝ้าคุณยายไปเงียบๆ ส่วนผมก็มานั่งเครียดที่โซฟา คิดถึงเรื่องของธัญญ์ เขาคงมาหาพ่อกับแม่ของเขาที่ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ มันเป็นเรื่องบังเอิญที่ไม่น่าเกิดขึ้นเลยจริงๆ โรงพยาบาลก็ตั้งใหญ่โตแต่ผมก็เจอเขาและเขาก็เห็นผม บ้าจริงๆ
“ต้าร์”
“ครับ” ผมหันไปมองคนเรียก
“ดึกแล้ว หิวไหม”
“ไม่ครับ คืนนี้พี่ควินจะอยู่เฝ้าคุณยายใช่ไหม ผมจะอยู่เป็นเพื่อน”
“ไม่ต้อง กลับไปนอนที่คอนโดสบายกว่า เดี๋ยวโทรบอกให้ไอ้แซทมารับ”
“ครับ” ผมพยักหน้า ไม่อยากขัดใจเขา
เสียงเปิดประตูทำให้ผมหันไปมอง ลุงหมอเดินเข้ามา ท่านยิ้มให้ผมแล้วเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง ตรวจดูอาการคุณยาย
“ควินจะนอนเฝ้ายายเหรอ”
พี่ควินพยักหน้าตอบรับ ลุงหมอหันมามองผม
“แล้วต้าร์ล่ะ อยู่เฝ้าด้วยเหรอ”
“ไม่ ผมจะให้ไอ้แซทมารับ”
“ดีแล้ว นอนที่โรงบาลไม่สะดวกหรอก”
พี่ควินเดินมาหาผมก่อนหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาพี่แซท
“อยู่ไหน มารับต้าร์ที่โรงบาลหน่อย ยายไม่สบาย เออ มาเร็วๆ”
คุยเสร็จพี่ควินก็หันมาโอบไหล่ผมให้เอนตัวซบเขา
“ได้กินยาที่ลุงให้ไว้หรือเปล่า”
ลุงหมอนั่งลงฝั่งตรงข้าม ผมผละจากอกพี่ควิน
“กินครับ ลุงหมอไม่ต้องห่วง พี่ควินกับพี่แซทดูแลผมดีมาก”
“ดีแล้ว กินจนกว่ายาจะหมด เดี๋ยวลงไปข้างล่างกัน ลุงขอตรวจดูเกล็ดเลือดหน่อย”
ผมหันไปหาพี่ควิน เขาพยักหน้า ผมก็ลุกขึ้นตามลุงหมอ เดินออกจากห้องตามท่านไป ประตูลิฟต์เลื่อนเปิดเมื่อมาถึงชั้นล่าง ผมที่กำลังยิ้มกว้างให้ลุงหมอต้องหุบยิ้มฉับพลันเพราะคนที่ยืนรออยู่นอกลิฟต์ สายตาคมวาววับบวกกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของร่างสูงตรงหน้าทำให้ผมก้าวขาไม่ออก
“อ้าว ธัญญ์”
ลุงหมอเอ่ยทักอดีตคนไข้ที่เคยดูแล ผมเลือกที่จะไม่มองหน้าเขา แต่หางตาเห็นว่าธัญญ์จ้องผมอยู่
“สวัสดีครับลุงหมอ ผมมาหาพ่อน่ะครับ ท่านให้เอากระเป่าเอกสารมาให้”
“อืม…แล้วแขนไปโดนอะไรมาอีก”
“โดนคนชั่วมันเอาไม้ตีน่ะครับ”
ผมหันขวับไปมองหน้าธัญญ์ เจ้าตัวแสยะยิ้ม ผมกัดฟันแน่นพยายามสงบสติอารมณ์ ธัญญ์กำลังยั่วให้ผมโมโห เขาจงใจใช้คำพูดแดกดันผม
“ระวังตัวหน่อยแล้วกัน”
ลุงหมอบอกแล้วเดินไป ผมจะเดินตามท่านไปก็ถูกธัญญ์ขวางไว้ ผมมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ
“จะรีบไปไหนล่ะครับ คุยกันก่อนสิ”
“มีอะไรก็รีบๆพูดมา” ผมบอกเสียงเข้ม
“ก็ได้ครับ เราไปหาที่คุยกันเงียบๆดีกว่า”
ธัญญ์บอกแล้วถือวิสาสะจับมือแต่ผมสะบัดออก ขึงตาดุใส่เขา
“โอเค ยอมแล้วครับ เชิญทางนี้”
ธัญญ์ผายมือแล้วเดินนำไป ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆอย่างตั้งสติ นึกถึงคำสอนของพระภิกษุที่ผมไปทำบุญวันนี้ ท่านบอกให้ผมมีสติ จะคิดจะทำอะไรก็ให้ตั้งมั่นอยู่ในสติ ผมจะพยายามทำตามที่ท่านบอก
“มีอะไรก็พูดมา”
ผมบอกเร่งอีกฝ่ายเมื่อเดินมาถึงสวนข้างๆตึกซึ่งมีคนเดินผ่านไปมาให้อุ่นใจว่าผมไม่ได้อยู่กับธัญญ์แค่สองคน
“ดูเหมือนว่าพี่จะกลัวผมนะ ทำไมครับ อยู่กับผมแล้วมันน่ากลัวตรงไหน”
“หยุดพล่ามมากแล้วเข้าเรื่องสักที” ผมสวนกลับเสียงห้วน
“โอเค พี่รู้ความจริงหมดแล้วใช่ไหม ว่าไอ้ควินเป็นฆาตกรฆ่าเพื่อนผม”
ผมไม่ตอบ เบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“ผมรู้ว่าพี่รู้แล้ว และในเมื่อพี่รู้ความจริงแล้ว พี่ก็เลิกยุ่งกับพวกมันซะ”
“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน”
“สิทธิ์ของคนที่สูญเสียและหวังดี ไม่อยากให้พี่ใช้ชีวิตกับฆาตกรไง”
ผมมองหน้าธัญญ์ เขาก็จ้องหน้าผมเช่นกัน ผมนึกถึงคำสอนของพระภิกษุ ‘เวรกรรมไม่อาจลบล้างได้ด้วยการทำบุญเพียงครั้งเดียว’ จริงอย่างที่ท่านบอก บุญกุศลที่ผมทำวันนี้ไม่สามารถลบล้างเวรกรรมได้จริงๆ ธัญญ์ถึงยังไม่เลิกตามราวีผมสักที
“บอกตามตรง ผมไม่ได้อยากทำร้ายพี่หรอกนะ แต่เพราะพี่เป็นคนที่พวกมันรัก ผมเลยจำเป็นต้องทำ”
ผมมองสบนัยน์ตาคม อยากจะอ่านความคิดของเขาทั้งหมดว่าเขาคิดจะทำอะไรต่อไป แต่ธัญญ์ไม่ยอมเปิดใจ เขาปิดกั้นตัวเอง เอาแต่ความแค้นเป็นที่ตั้ง แล้วแบบนี้เมื่อไหร่เรื่องมันจะจบ
"เลิกแล้วต่อกันได้ไหม เรื่องมันผ่านมานานแล้ว อย่ารื้อฟื้นอดีตเลย" ผมบอกธัญญ์อย่างวอนขอ มองสบนัยน์ตาคมที่กำลังแข็งกร้าว หวังให้เขาโอนอ่อน
"ผมมาไกลจนถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว"
ธัญญ์ตอบเสียงเรียบแล้วถอยไปเอนหลังพิงต้นไม้
"จะคิดแค้นกันไปทำไม มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก หยุดเถอะธัญญ์ พี่ขอร้อง หยุดได้ไหม"
ผมทอดเสียงอ่อน ยอมแทนตัวเองว่าพี่เหมือนเมื่อก่อน
"เพื่อนผมตายทั้งคน พี่จะมาพูดให้ผมยอมถอยง่ายๆอย่างนี้น่ะเหรอ"
ธัญญ์ใส่อารมณ์ในน้ำเสียง
"คนตายไปแล้ว แก้แค้นไปเพื่อนนายก็ไม่มีวันกลับมา"
"ก็เพราะตายไปแล้วไง ผมถึงต้องแก้แค้น! ปล่อยให้ฆาตกรเสวยสุขมานานพอแล้ว ต่อจากนี้ผมจะทำให้พวกมันเจ็บปวดทรมานเหมือนตายทั้งเป็น!"
เสียงเข้มประกาศกร้าวด้วยถ้อยคำอาฆาต ผมส่ายหน้าอย่างท้อแท้และสิ้นหวัง อดคิดไม่ได้ว่าธัญญ์คงสนิทกับฮาร์ฟจนอาจถึงขั้นเป็นเพื่อนตายแทนกันได้ เขาถึงได้คิดแค้นฝังลึกขนาดนี้ ผมมองหน้าธัญญ์ สบตาเขา จู่ๆความรู้สึกหวาดกลัวก็แล่นพล่านไปทั่ว ผมหลบสายตาคม ไม่ใช่หรอก คงไม่ใช่ ผมหันไปสบตาธัญญ์อีกครั้ง ความสงสัยผลักดันให้ผมถามอีกฝ่ายออกไป
"นายกับฮาร์ฟเป็นแค่เพื่อนกัน...จริงๆเหรอ"
ธัญญ์ยิ้ม แต่รอยยิ้มของเขามันเศร้าจนผมกลัว กลัวคำตอบของเขา กลัวว่าสิ่งที่ผมคิดเป็นเรื่องจริง
"ผมเป็นเพื่อนมัน เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว เพื่อนนอน เป็นเพื่อนมันจนวันสุดท้ายที่มันตาย"
ผมหลับตาแน่น บาปที่พี่ควินก่อไม่ใช่แค่ฆ่าคนตาย เขายังพรากหัวใจธัญญ์ตามไปด้วย!
-------------------------------------------------------------
16 หน้าเวิร์ดสำหรับตอนนี้ :katai4: ขออภัยที่หายไปนาน :o12:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกการติดตามนะคะ :กอด1: :mew1:
ถ้าจบ bad end แบบให้ตัวเอกตายนี่ คนอ่านจะกระทืบเค้าป่ะ :katai1:
นี่พูดจริงนะ :hao5: เอาเถอะ เตรียมใจไว้นานแล้ว :z3:
คนอ่านคงตามตัวไม่เจอหรอก :z2: :hao3: :katai3:
-
ดีแล้วค่ะต้าร์เริ่มจะหายงี่เง่าแล้ว :เฮ้อ: (แอบด่านายเอกเล็กๆ 555)
-
:o12:นักเขียน อย่านะ ฮือๆ แค่นี้ ก็ร้องไห้ทุกครั้งที่อ่านแล้ว สงสารทุกคน ถ้าพรากใครไปสักคน คนที่เหลือคงเหมือนตาย
-
ความสุขมาแป๊บๆ ความหน่วงมาอีกแล้ว :เฮ้อ:
-
:mew5: ไร้คำพูด
ได้แต่เอาใจช่วยทุกคนละกัน
-
..."ถ้าจบ bad end แบบให้ตัวเอกตายนี่ คนอ่านจะกระทืบเค้าป่ะ"...
ไม่จ้ะ ถ้าตัวเอกที่ว่าคือธัญญ์... กร้ากกกกกกก ก็มะใช่ตัวประกอบชิป่ะล่า เป็นหนึ่งในตัวเอกเหมือนกันนะ :laugh3: แหม่ แต่ดูท่าว่าต่อไปอาจมีรำลึกอดูดอันดีดดื่ม ให้ต้องสงสารนุ้งธัญญ์ก็เป็นได้อ่ะเนอะ
ก็เริ่มเห็นมารำไรแล้วล่ะ ว่าต้องมีใครไปอ่ะนะ ประมาณเลือดต้องล้างด้วยเลือด (ของใครซักคน) สรุปเป็นต้าร์ o22 จะเป็นการซวยแล้วซวยอีก ซวยซ้ำซวยซ้อนมากมาย :sad2: ไม่ได้ทำไรผิดแต่โดนที่ตรูตล๊อดๆ จะแก้แค้นควินไมต้องทำร้ายตรูด้วยว้าาาา :o11:
ก็ต้องรอกันต่อปายยยยยยยยยยยยย :undecided:
-
ใกล้แล้ว ใกล้จะจบแล้วสินะ
เฮ้ออออออ ยังทำใจรับตอนจบแบบแบดเอนยังไม่ค่อยจะได้เลย
คนเขียนยืนยันมาแล้วแบบนี้ คงจะเปลี่ยนใจกันไม่ได้แล้วสินะ
แต่ก่อนที่จะจบแบบแบดเอนก็ขอให้มันแฮปปี้แบบสุดๆไปเลยได้มั้ยค่ะ
เอาแบบให้เก็บไว้เป็นความทรงจำครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะต้องจากกันไปตลอดกาล
ยังไงฝากคนเขียนไปพิจารณาดูด้วยนะค่ะ
เอาแบบหวานฝุดๆ แฮปปี้ฝุดๆ ก่อนจะดิ่งลงฮวบ เหอ เหอ กระฉากอารมณ์กันเลยทีเดียว
รอตอนต่อไอและขอบคุณคนเขียนมากฮับ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ธัญญ์รักฮาร์ฟสินะ เลยทำขนาดนี้ ไม่งั้นหยุดไปนานแล้วแค่เพื่อนนะ
เรื่องกำลังจะจบสินะ ที่พระท่านพูดเหมือนจะเตือนว่าจะเกิดไรขึ้นเลย
-
จะต้องตายอีกกี่คน?
-
หวังว่าคงไม่ใช่ต้าร์ :heaven
-
ต้าร์ซินะ...................
-
อยากให้จบแฮปปี้ ขออย่างเดียวเลย แต่เราเข้าใจคนเขียน รักเรื่องนี้มากนะ ให้คนเขียนจำไว้ว่าเรารัก พี่แซตและพี่ควินน้องตาร์เสมอ :monkeysad:
-
ยาวมากตอนนี้ อ่านกันอิ่ม
:o12: ไม่เอานะ ขอร้องละ จบแบบไม่แฮปปี้นี่กว่าจะทำใจได้ แล้วถ้าจะให้ตัวเอกตายอีก คงยอมไม่ได้
ตัวเอกในเรื่องนี้จะเป็นใครกันล่ะ ถ้าไม่ใช่น้องตาร์ อย่าแกล้งคนอ่านกับแบบนี้เลย คิดดูสิ ถ้าตาร์เป็นอะไรไป
ขนาดเรายังรับไม่ได้ แล้วพี่ควินกับพี่แซทล่ะ พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง ถ้าไม่มีตาร์บนโลกใบนี้อีกแล้ว
ช่วยรับไปพิจารณาด้วยนะ
ปล. ชอบตอนไปทำบุญกันสามคนผัวเมียมากๆ :impress2:
ปล.1 พี่แซทเดี๋ยวนี้มีมุมน่ารักๆ ขึ้นเยอะเลย
ปล.2 ธัญญ์ยังมีความจำเป็นอยู่อีกมั้ยในเรื่องนี้ :angry2:
ปล.3 รักคนแต่งนะ :กอด1:
-
:monkeysad: ถ้ายังไม่หยุดแค้น คนที่เจ็บคือ ธัญญ์เองนะ แล้วมันก็ไม่เจ็บไปมากกว่าที่เสียฮาร์ฟไป ทุกคนมีกรรมของตัวเอง ทั้งนั้น :mew2:
-
หวังว่าตัวเอกที่ว่าจะไม่ใช่ควิน แซท หรือต้าร์นะ ถ้าจะตายจริงๆ ก็ขอให้เป็นธัญญ์ละกัน อาจจะออกมาแบบ แก้แค้นไม่สำเร็จ ถึงทางตัน ฆ่าตัวตายตามฮาร์ฟแม่มเลย อะไรแบบนี้ :laugh:
-
สมัครสมาชิกเพราะเรื่องนี้เลยค่ะ
ก่อนอื่นขอบอกว่าชอบมากค่ะ เป็น 3p เรื่องแรกที่อ่าน เราเข้าใจฟีลของคนแต่งนะคะ
(คิดไปเองว่า)เรื่องน่าจะจบแบบ bad ending นั่นแหละถึงจะดี ลองมองหลักความเป็นจริง ถ้าเราโดนคนที่ไว้ใจข่มขืน เราจะลืมง่ายๆรึเปล่า? ไม่มีทางหรอก ถูกแล้วที่ต้าเป็นแบบนี้
ส่วนตอนจบที่ตัวเอกตาย เราก็คิดเหมือนกันค่ะ แต่เราคิดว่าน่าจะตายแค่คนเดียวรึเปล่าคะ และเราไม่คิดว่าจะเป็นแซทด้วย เพราะว่า ทุกวันนี้ควินก็อยู่กับความรู้สึกผิดในใจมากพอแล้ว ถ้าแซทเป็นอะไรไปอีกคน ควินคงไม่เป็นผู้เป็นคนแน่ๆ 5555
T_T
ตอนแรกเราก็ว่าจะไม่อ่านต่อนะคะ เพราะรู้ว่าจะจบเศร้า แต่พออ่านไปเรื่อยๆ มันเริ่มอิน จนเข้าใจ จนทำใจ จนยอมรับได้ว่า จบแบบ bad ending นี่แหละค่ะ ถึงจะสมเหตุสมผล
เป็นกำลังใจให้นะคะ รีเฟรชเข้ามาดูทุกวันตั้งแต่เริ่มอ่าน ๕๕๕๕ :katai2-1:
-
อ่าาา สงสารหนูต้าร์จัง
อยากอ่านต่อๆๆๆๆ :hao7: :hao7:
รีบๆมาน้าาา :mew2: :mew2:
-
คัดค้านการจบแบบไม่แฮปปี้ !!!! TYT คัดค้าน ประท้วงงงงงงงงงงงงงงง ทำใจไม่ได้
-
ตอนนี้น่ารักดีจ้ะ รู้สึกว่าหลาย ๆ อย่างเริ่มลงตัวสำหรับความสัมพันธ์ของทั้งสามคนและต้าร์ก้อได้คิดอะไรหลาย ๆ อย่างมากขึ้น ธัญญ์นายลืมมองความจริงไปแล้วว่าฮาร์ฟไม่ได้รักนายจริงหรอกนายกำลังหลอกตัวเองอยู่น่ะ ยอมทำชั่วทำเลวเพื่อคนที่เขาไม่เห็นค่าของเราน่ะ เพราะก่อนที่ฮาร์ฟจะตายก้อใช่ว่าจะดีเด่อะไรก้อร้ายเหมือนกันแหละไม่ผิดอะไรกับควินเลยน่ะ แต่ถ้าพูดตามหลักแล้วเราว่าความผิดน่าจะเกิดจากผู้เป็นพ่อที่สุดน่ะ เพราะดูแล้วฮาร์ฟก้อน่าจะรักควินอยู่น่ะแต่แสดงออกแบบตรงข้ามน่ะ สงสารทุกคนเลยน่ะ :mew2: เราพอจะเดาตอนจบได้น่ะว่ามันจะออกมารูปแบบไหน ถึงแม้จะไม่อยากให้เป็นตามนั้นก้อตามแต่คงเลี่ยงได้ยากมาก ๆ :mew6: มาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ เตรียมพร้อมรับมาม่าชามใหญ่ญญญญญญญญญญญญญญ :hao5:
-
มันกำลังจะมาสินะ.... :hao5:
-
พาร์ทนี้ตาร์น่ารักขึ้นมาทันที เพราะเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่พี่ควินเคยทำลงไป เรื่องมันก็เกิดขึ้นและผ่านไปแล้ว
คงกลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ ขอให้ตาร์อยู่กับความจริงของปัจจุบันดีกว่า สงสารพี่ควินเพราะมันก็เป็นตราบาปติดตัวไปตลอดชีวิต
และคนที่พี่ควินพลั้งมือฆ่า ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เป็นน้องของตัวเอง ดีแล้วที่ตาร์ไม่ซ้ำเติมพี่ควิน ให้กำลังใจพี่เค้าเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
ถ้าตัวเอกในเรื่องนี้ เป็นน้องตาร์ (ซึ่งพี่ก็คิดว่าเป็นเช่นนั้น) พี่ก็ไม่อยากให้น้องเก๋ทำร้ายน้องตาร์ไปมากกว่านี้ ขอจบแบบ
ต่างคนต่างอยู่ แยกย้ายไปชดใช้บาปกรรมของตัวเอง และก็อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆดีกว่าค่ะ ให้ทุกคนต่างมีความสุขในการใช้ชีวิต
ของตัวเอง พี่สองคนปล่อยตาร์ไป และเมื่อวันที่ตาร์เปิดใจให้พี่เค้าสองคนแล้ว ค่อยกลับมานับหนึ่งกันใหม่ (เห็นด้วยมั้ย)
ตกใจที่ธัญญ์เป็นคู่รักกับฮาร์ฟ งั้นธัญญ์ก็เป็นรับน่ะสิ อิอิ ก็อยากให้ธัญญ์เลิกจองล้างจองเวรกันสักที เข้าใจว่าพี่ควินทำคนรัก
ของตัวเองตาย แต่สิ่งที่ธัญญ์ทำอยู่ มันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลย รังแต่จะทำให้ชีวิตของธัญญ์เป็นทุกข์ อยากให้ธัญญ์คิดได้
สุดท้ายเป็นกำลังใจให้น้องเก๋นะคะ รอจุดจบของเรื่องนี้ค่ะ
-
เห็น Comment ของคนเขียน ที่บอกว่าจะมีตัวเอกตาย แอบใจหาย แต่จริงๆๆ แล้วมันก็เป็นสิทธิ์ของคนเขียนที่จะเขียนนิยายให้จบอย่างไร ตามพล๊อตที่ได้วางไว้ แต่แอบใจหาย ตามใจคนเขียน ฮือ ๆๆๆ (ปากกับใจไม่ตรงกัน)
แต่อยากจะบอกว่าตอนนี้ให้ข้อคิดดีมาก ๆ ตอนที่พระสอน เพราะวัยรุ่นสมัยนี้(ดูจาก ควินและแซท ใช้ชีวิตกันแบบประมาท เที่ยว กินเหล้า ทะเลาะกับพ่อแม่ หาเรื่องชกต่อย ไม่ค่อยได้มองเห็นสัจธรรมของความไม่เที่ยงในชีวิต มองย้อนไปอาจหาความดีหรือบุญกุศลที่ทำไว้น้อย ชีวิตมันสั้นถ้าพลาดแล้วน้อยคนที่จะมีโอกาสได้แก้ตัวถ้าใครคนใดคนหนึ่งตายไปคงทำให้คนที่เหลือฉุกคิดได้บ้าง
สงสัยน้องต้าร์ของพี่มีแววจะได้เป็นนางเอกเรื่อง autum in my heart เสียแล้วมั้งเนี่ย :katai1:
เห็นด้วยกับความเห็นด้านบนไหน ๆๆ จะเศร้าเอาหวาน ๆๆ มาล่อก่อนนะคนเขียน
-
แอร๊ยยยส์ ใครจะตายอ่ะ อยากฮู้ๆ
-
น่างสารอะ เป็นกำลังใจให้ต่อไปคับ
-
อย่านะนักเขียนถ้จบแนวนั้น นักเขียนโดนกระทืบแน่ เราก้อจะช่วยนะ ช่วยกระทืบ 5555555
-
จะมีคนตายอีกคนเหรอคะ *กระซิกๆ*
:mew2:
-
หืออ เอาจริงๆหรือคะคนแต่ง
จะว่าไปถ้าให้มีคนตายจริงๆนี่..
ขอเป็น น้องต้าร์ตายได้ป้ะ
คือถ้าเรื่องทั้งหมด ไม่มีต้าร์เรื่องก็ไม่เกิดป้ะ..
#โดนไล่กระทืบ TTTTTTT ล้อเล่นนะคะ :กอด1:
-
แอร๊ยยยย อ่านจบปุ๊บ มีความรู้สึกว่ามันแน่นอกมากมาย 5555
ถ้า ต้าร์ คือ ตัวเอกของเรื่องนี้ นางคงจะพูดประโยคนี้... เพื่อปิดฉากจบแบบ bad end สวยๆ ...พร้อมเรตติ้งตอนจบ20+ ชนะอิลำยองแห่งทองเนื้อเก้า 5555 // เกี่ยวกันไหม?
".... ในเมื่อเขาฆ่าคนที่นายรัก ทำไมนายถึงไม่ฆ่าคนที่เขารักกลับคืนล่ะ ความแค้นของนายจะได้ถูกสะสาง ...ให้เรื่องราวทุกอย่างมันจบลงที่ฉันได้ไหม ธัญญ์.... "
"ปัง"
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด พร้อมๆ กับร่างหนึ่งที่ทรุดฮวบลงไป ..เขามองอย่างเวทนา แล้วเดินจากไป..อย่างเกร๋ๆ 555
จบ
#มโน#หลอกตัวเอง#ทำใจไม่ได้#สงสารต้าร์ :hao6: :katai1: :hao6:
-
การที่ ธัญ จำทำร้ายต้านั้นคงเป็นเรื่องยากครับเพราะดูแววแล้ว ธัญก็รักต้าอยู่ ทั้งรักทั้งแค้นประมาณนั้น นิยายเช่นนี้จะจบแบบใหนนะ ปกติผมมักจะไปอ่านนิยายที่จบแล้วมากกว่าติดตามนิยายที่ยังไม่จบครับ กลัวอารมณ์ค้างเพราะอินจัดเกิน เดี๋ยงลงแดงตายก่อน และขี้เกียจติดตาม นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมยอมติดตามจริงๆ จนตอนนี้ผมเรียนจบวิศวะแล้วยังติดตาม ติดตามเหมือนนิยายรักขาดตอนที่รอวันจบ :L2:ความรักที่ไม่มีการพัดพรากคงไม่มีอยู่จริง คงมีแต่รักกันจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่งหรือเลิกลากันไปเท่านั้นเอง :L2:
-
จะให้ตัวเอกตายนี่ไม่เป็นไร ใกล้จบแล้วขอทำใจแปปนึง :mew2:
-
:bye2:เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้..อึดอัดใจมาก..ตามปกติเนี่ยเวลาอ่านก็จะเลือกเข้าข้างใครสักคน..แต่เรื่องนี้ ไม่ว่าจะเข้าข้างใครก็รู้สึกผิด..เวลาหวานก็..เจ็บ เศร้าก็..เจ็บ...
-
ขอถามหน่อยนะคะ เราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำร้ายตาร์มากขนาดนี้
ไม่เข้าใจว่าทำไมตาร์ต้องมาอยู่กับควินกับแซท
ทำไมต้องแยกตาร์กับเนสด้วย เราไม่เข้าใจเลย :seng2ped:
-
เมื่ออ่านมาถึงบทนี้
ความผูกพันธ์ต่างๆ ที่มีให้ตัวละครแต่ละตัวก็มากขึ้นเรื่อยๆ เสียจนไม่อยากจะเสียใครไป จากครั้งแรกที่อ่านแล้วเกลียดควินกับแซทแบบไม่อยากให้ผุดให้เกิด หรือแม้แต่ธัญญ์ที่เป็นตัวละครร้ายๆ แต่บอกตามตรงว่ามาจนถึงตอนนี้แล้วรักตัวละครทุกตัวจนเป็นการทำใจลำบากทีเดียวที่จะต้องทำใจว่าจะต้องเสียใครไปสักคน
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ที่ทำให้เราได้อ่านเรื่องนี้และเกิดความผูกพันธ์นี้ขึ้น :pig4:
-
รอมาจะสามอาทิตย์แล้ว คนเขียนไม่มาต่อเสียที รีบมาต่อเร็วๆนะคะ เห็นใจคนรอด้วย
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ก่อนอื่นต้องบอกว่า ตามอ่านทันซะที!! :katai4: :hao7:
ที่คุณเก๋บอกว่าจะจบแบบ bad end เราเห็นด้วยนะคะ แล้วยิ่งบอกว่าตอนจบไม่มีคำว่า the end หรือจบแบบยังไม่จบนั้น
ทำให้เราเข้าใจได้เลยว่าอาจจะแยกกันอยู่ หรือไม่ก็รอวันชั้นรักเธอ อะไรประมาณนี้
แต่ผิดจ้าาา มาค่อยๆเฉลยว่าจะมีตัวเอกตายอีก อืมมม!!!
เดาว่าอาจจะเป็นต้า แล้วในที่สุดก็ไม่มีใครได้ได้อะไรเลย ทั้งควิน ทั้งแซท รวมถึงอิธัญญา #หืม ด้วย
มาต่อเร็วๆนะคุณเก๋
ขอโหวตนิยายเรื่องนี้เป็น "นิยายหน่วง" แห่งปีเลย จะหน่วงไปไหน หน่วงได้ทุกตอน 55555
ชอบ NC ที่มีอยู่ในความพอดี
ชอบภาษาที่ใช้
ชอบที่นิยายไม่ได้จบแฮปปี้ หามานานแล้ว นิยายบีบเค้นหัวใจ
สุดท้ายนี้ให้กำลังใจผู้แต่งนะคะ :mew1:
ปล.ตอนเข้าวัด แล้วแวบถึง bad end อยู่ดีๆ ในหัวก็คิดขึ้นมาว่า "หรือไอ้ควินมันจะบวชไม่ศึกวะ?" ก๊ากๆๆๆๆๆ :laugh:
-
น่าจะมาต่อได้แล้วนะ :o12:
-
HEARTBREAKER
59
ผมเดินแยกกับธัญญ์มาโดยไม่ได้ร่ำลา และเขาก็ไม่ได้ตามมาระรานอีก ระหว่างเดินไปหาลุงหมอที่ห้องพัก ผมก็เอาแต่คิดหาวิธีเปลี่ยนใจธัญญ์ให้หยุดแก้แค้นสักที แต่ยิ่งคิดก็เหมือนยิ่งเจอแต่ทางตัน จะมีทางไหนบ้างที่ทำให้ธัญญ์หยุดคิดแค้น หรือผมไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลย
ก็อกๆๆ
ผมเคาะประตูห้องพักของลุงหมอก่อนเปิดเข้าไป
“อ้าว…ต้าร์ หายไปไหนมา ลุงจะสั่งให้คนออกตามหาแล้ว”
น้ำเสียงห่วงใยเอ่ยถาม ผมยิ้มเจื่อน มองลุงหมออย่างยอมรับผิด
“ขอโทษนะครับ พอดีเจอเพื่อน เลยแวะคุยกันนิดหน่อย”
“ไม่เป็นไร ลุงแค่เป็นห่วง กลัวต้าร์จะเป็นลมวูบไปอีก มานั่งนี่ ลุงขอตรวจเลือดหน่อย”
ผมเดินไปนั่งตามคำสั่ง ยื่นมือออกไปให้ลุงหมอจัดการเจาะเลือดที่ปลายนิ้ว
“ช่วงนี้ต้าร์ต้องดูแลสุขภาพหน่อยนะ อย่าปล่อยให้ตัวเองเครียด”
“ครับ” ผมตอบรับเสียงเบา ไม่ใช่ว่าไม่ห่วงสุขภาพตัวเอง แต่จะไม่ให้คิดเรื่องอะไรเลยก็เป็นไปไม่ได้ ยิ่งแต่ละเรื่องที่เข้ามามีแต่เรื่องที่ทำให้เครียดทั้งนั้น
“มีปัญหาอะไรก็บอกลุงได้ ลุงพร้อมเป็นที่ปรึกษาให้ต้าร์เสมอ”
ผมยิ้มกับความใจดีของลุงหมอ ท่านเมตตาและเอ็นดูผมไม่ต่างจากลูกหลานของท่าน
“เรื่องไหนที่ปล่อยวางได้ก็ปล่อยให้มันผ่านไป อย่าเก็บมาคิดให้ปวดหัว”
ลุงหมอบอกพลางคีบสำลีก้อนมาไว้ที่ปลายนิ้วตรงที่เจาะเลือดไป ผมหนีบไว้ ท่านยิ้มแล้ววางมือบนศีรษะผมก่อนลุกไปจัดการเก็บอุปกรณ์
“โดยเฉพาะเรื่องควินกับแซท ถ้าพวกมันรังแกต้าร์ ให้รีบบอกลุง อย่าทนให้พวกมันรังแก เข้าใจไหม”
“ครับ” ผมรับคำ นอกจากเป็นหมอแล้วท่านยังเป็นอัศวินพิทักษ์ผมด้วย
ลุงหมอถอดถุงมือเดินหายเข้าไปด้านหลังก่อนกลับมานั่งตามเดิม ท่านมองผมสายตาดูจริงจังขึ้น
“ถ้าคิดว่าอยู่กับพวกมันแล้วต้าร์ไม่มีความสุข หรือยิ่งทุกข์มากกว่าเดิม ลุงจะพาต้าร์ไปจากพวกมัน ที่ผ่านมา ควินทำบาปไปเยอะทั้งเรื่องต้าร์เรื่องฮาร์ฟ แซทก็ไม่ต่างกัน รายนั้นอารมณ์ร้อนยิ่งกว่าไฟ ใครห้ามก็ไม่ฟัง ต้าร์ยังไม่ต้องตอบลุงตอนนี้ก็ได้ พร้อมเมื่อไหร่ค่อยบอก ถามใจตัวเองดูว่ายังอยากอยู่พวกมันต่อไปไหม ที่ลุงพูดเพราะลุงไม่อยากเห็นหลานทำบาปไปมากกว่านี้”
ผมมองหน้าลุงหมอพลางคิดทบทวนคำพูดของท่าน ถามใจผมตอนนี้ ผม…ยังไม่อยากไปไหน เพราะยังไม่มีเหตุผลที่ทำให้ผมอยากไปจากพวกเขา เรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต ผมพยายามไม่นึกถึงมันอีก อย่างที่ผมได้บอกธัญญ์ไป เรื่องมันผ่านมานานแล้ว อย่ารื้อฟื้นอดีตเลย ผมบอกธัญญ์ได้ผมก็ต้องทำให้ได้ด้วย พวกเขารักผมในแบบของพวกเขา สิ่งที่พวกเขาทำเพื่อผม ที่ผ่านมาผมมองข้าม ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ แต่ระยะหลังมานี่ผมรับรู้ได้ด้วยใจ ผมเห็นว่าพวกเขาทำอะไรให้ผมบ้าง ผมสัมผัสได้ถึงการกระทำของพวกเขาจากคำพูด สายตา ท่าทาง ผมรู้ ผมเห็น เวลาทำให้พวกเราผูกพันกัน และเวลาก็ทำให้ความรู้สึกของผมเปลี่ยนไป ผมรู้ตัวว่าผมแคร์พวกเขามากขึ้น ผมเป็นห่วงพวกเขา ผมหวั่นไหว และผมรู้สึกอบอุ่นที่ได้ถูกพวกเขากอด หรือแม้แต่จับมือ ทั้งที่เมื่อก่อนผมไม่เคยรู้สึกอะไรเลย
‘กูรู้ว่ากูผิดที่ข่มขืนมึง ใช่ กูผิด กูยอมรับ ที่ผ่านมา กูพยายาม กูทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อมึง หวังให้มึงให้อภัย แต่สิ่งที่กูทำมันไม่เคยมีค่าในสายตามึง มึงไม่เคยมองว่ากูดี ไม่เคย!’
‘ขอโทษไปแล้วได้อะไร ให้กูบอกขอโทษมึงแล้วกูจะได้ความรักจากมึงมั้ยต้าร์’
ผมยังจำคำพูดตัดพ้อของพี่แซทในวันนั้นได้
‘กูมันเลว กูเห็นแก่ตัว ทำเลวกับมึงไว้แล้วยังกล้าหวังให้มึงรัก’
‘มึงอยู่ได้ถ้าไม่มีกู แต่กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมึง’
คำพูดตัดพ้อของพี่ควินผมก็ยังจำได้
“ต้าร์…ต้าร์”
ผมสะดุ้ง หลุดจากภวังค์ ยิ้มเก้อให้ลุงหมอที่มองผมอยู่อย่างเป็นห่วง
“เป็นอะไร ลุงเห็นต้าร์เงียบไป”
“ไม่ได้เป็นอะไรครับ ผมแค่…คิดหาคำตอบให้ลุงหมอน่ะครับ”
“อย่าพึ่งคิดตอนนี้ก็ได้ ลุงไม่ได้เร่งเอาคำตอบ”
“แต่ผมได้คำตอบแล้วครับ”
ลุงหมอเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ผมยิ้มให้ท่าน ระบายลมหายใจยาวก่อนขยับนั่งตัวตรง ประสานมือไว้บนตัก ผมจะลองเสี่ยงดูสักครั้ง ลองเป็นหมากให้ชะตาเล่นสนุกกับชีวิตผมต่อไปกับการตัดสินใจในครั้งนี้ ถ้าพระเจ้าเข้าข้าง ผมก็ชนะ แต่ถ้าไม่ ผมก็แพ้ ก็แค่…เจ็บอีกครั้ง
"ผมจะลองให้โอกาสตัวเองดูสักครั้ง ลองเดิมพันหัวใจกับพวกเขาดู ไม่แน่ ผมอาจรักพวกเขาขึ้นมาจริงๆก็ได้" ผมมองหน้าลุงหมอแล้วยิ้มให้ท่านมั่นใจว่าผมตัดสินใจแล้ว
"ถ้าต้าร์ต้องการอย่างนั้น ลุงก็เอาใจช่วย"
"ขอบคุณครับ แต่ถ้าผมแพ้เดิมพัน รบกวนลุงหมอช่วยพาผมไปให้ไกลจากพวกเขา"
ไปให้ไกล...อย่าให้พวกเขาหาผมเจอ
ผมยืนนิ่งอยู่หน้าห้องพักผู้ป่วยพิเศษก่อนยกมือขึ้นเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป พี่แซทมาถึงแล้ว เขาหันมามองผม พี่ควินก็เช่นกัน ผมส่งยิ้มให้พวกเขา ปิดประตูแล้วเดินเข้าไปหา
“ลุงหมอตรวจเสร็จแล้วเหรอ”
พี่ควินถามพลางจับมือผมดึงให้นั่งลงข้างเขา
“เรียบร้อยครับ เสร็จแล้วผมก็รีบขึ้นมาเลย”
“มึงจะเอาอะไรไหม กูจะลงไปซื้อมาไว้ให้”
พี่แซทถามเพื่อน แต่พี่ควินส่ายหน้าเขาเลยหันมามองผม
“อยากกลับยัง”
ผมไม่ตอบ มองไปที่เตียงคนป่วย คุณยายยังนอนหลับสนิทอยู่
“ดึกแล้ว พามันกลับไป”
พี่ควินว่า เขาฉุดผมลุกขึ้นแล้วดันหลังให้พี่แซท
“เออ งั้นกูกลับแระ พรุ่งนี้จะมาแต่เช้า”
พี่แซทบอกลาพลางจับมือผมไว้ ผมหันไปยิ้มให้พี่ควิน
“ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” ผมบอกก่อนจะเดินออกจากห้อง
พี่แซทจับมือผมจนกระทั่งเราขึ้นรถ มือข้างนั้นถึงผละออกไปทำหน้าที่ขับรถ ผมหันไปมองหน้าเขาคิดถึงคำพูดสุดท้ายของลุงหมอก่อนผมจะออกมาจากห้องพักของท่าน
‘ไม่ต้องห่วง ถ้ามีวันนั้นจริง ลุงจะพาต้าร์ไปให้ไกล ไกลจนพวกมันใช้ทั้งชีวิตก็ไม่มีทางหาต้าร์เจอ
“หิวไหม”
ผมหลุดจากภวังค์กลับมาสู่โลกปัจจุบัน พี่แซทมองหน้าผมอย่างรอคำตอบ ผมยิ้มให้เขาแล้วส่ายหน้า เขาก็ไม่พูดอะไรต่อ หันกลับไปมองถนนเบื้องหน้า ตอนนี้รถกำลังติดไฟแดงอยู่
“พี่แซท”
เขาหันมาเลิกคิ้วมอง พอเห็นว่าผมเรียกแล้วเงียบไป เขาก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเราแตะกัน
“เรียกทำไม”
เขาถามพลางแกล้งสอดมือเข้ามาในเสื้อลูบไล้ตรงเอวผม
“ถ้าเกิดวันนึงผมหายไป พี่จะทำยังไง”
คำถามผมทำให้เขาเงียบ มือที่กำลังลูบไล้ผิวกายอยู่ก็หยุดนิ่ง
“กูไม่ปล่อยให้มึงหายไปจากสายตาหรอก”
เขาตอบเสียงเรียบแต่แววตาแข็งกร้าว
“แล้วถ้าผมอยากไป พี่จะให้ผมไปไหม”
ผมถามหยั่งเชิง คิ้วเข้มขมวดมุ่นทันที เขาผละห่าง หันหน้ากลับไป
“มึงจะไปไหน”
เขาถามโดยไม่หันมามอง ผมเลยยื่นมือไปแตะแขนเขา
“ผมแค่ถามเล่นๆน่ะครับ”
ผมยิ้มเพื่อคลายบรรยากาศที่เริ่มจะตึงเครียด แต่เหมือนพี่แซทจะสติหลุดไปแล้ว เพราะเขาหันกลับมาเกี่ยวคอผมแล้วกระแทกจูบรุนแรงลงมาบนปากจนผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ เขาบดจูบอยู่แต่ภายนอกไม่ได้ล้วงล่ำเข้ามาภายใน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็แทบหมดแรงเพราะรสจูบดูดดื่มของเขา
“อื้อ”
ผมส่งเสียงประท้วงในลำคอพลางยันอกเขาออกห่าง แต่คนรุกรานไม่ยอมถอยซ้ำยังจู่โจมหนักขึ้น มือเขาเริ่มสอดเข้าไปในเสื้ออีกครั้ง
ปรี๊ด…ปรี๊ด!!!
เสียงแตรดังยาวลั่นถนนจนผมสะดุ้ง แต่พี่แซทยังไม่หยุด ผมเลยตัดสินใจยกสองมือขึ้นบิดหูเขาอย่างแรงจนเขารีบผละห่างมองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
“รีบไปสิครับ รถข้างหลังบีบแตรไล่แล้ว” ผมบอกแล้วหันไปมองกระจกด้านข้าง
พี่แซทก็เหมือนจะทำประชด เพราะเขาเหยียบจนรถที่มีสมรรถภาพสูงอยู่แล้วพุ่งตัวออกไปอย่างเร็ว พอหันไปมองเขาก็ทำเฉย ผมหมั่นไส้ก็เลยหยิกแขนเขาไปหนึ่งที
“กูเจ็บนะ”
เขาโอดครวญ แต่ผมเบ้ปากใส่ สมน้ำหน้า!
“ถึงห้องก่อนเถอะมึง”
เขาหันมาขู่เสียงเหี้ยม ผมก็ทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจแต่แอบยิ้มขำที่ได้แกล้งเขา
พอมาถึงคอนโดผมก็รีบเปิดประตูลงจากรถ เดินนำเข้าไปก่อน เขาเองก็รีบตามมา คงคิดว่าผมจะหนี ประตูลิฟต์เปิดเขาก็รีบจับมือผมเข้าไปแถมยังจับแน่นจนผมหลุดยิ้ม นี่เขากลัวว่าผมจะหนีนาดนั้นเลย
“ถึงห้องแล้ว ปล่อยผมได้หรือยัง” ผมแกล้งถามทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ยอมปล่อยหรอก
“กูปล่อยแน่…แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
เขาบอกแล้วแสยะยิ้ม ดึงมือให้เดินตามเข้าไปในห้อง พอเข้าห้องมาได้เขาก็จะผลักผมลงเตียงแต่ผมยื้อมือเขาไว้
“ผมไม่ยอม พี่จะบังคับผมเหรอ” ผมแกล้งบอกเสียงเข้ม หน้าตาจริงจัง
“กู…”
เขาจะพูดแต่ก็เงียบไป สักพักเขาก็ปล่อยมือ ผมรอดูว่าเขาจะทำอะไรต่อ หลังจากที่ผมพูดไปแบบนั้นเขายังจะกล้าใช้กำลังบังคับผมอีกไหม
“กลับห้องมึงไป”
ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจไล่ผมกลับห้องแทนที่จะใช้กำลังบังคับผมเหมือนแต่ก่อน ผมยิ้มกว้างที่เขายอมถอยเพื่อผม
“ไม่อยากกอดผมแล้วเหรอ” ผมแกล้งถาม
เขาขึงตาดุใส่แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงอย่างหงุดหงิดที่ทำอะไรผมไม่ได้ น่าสงสารจัง
“พี่แซท” ผมเรียกเขา นั่งลงข้างๆ
“กูบอกให้กลับห้องมึงไป”
เขาว่าเสียงขุ่น แต่ผมไม่สนใจขยับเข้าไปชิดเขา
“พี่ควินกอดผมมากี่วันแล้วน้า…” ผมแกล้งพูดขึ้น
“ต้าร์…อย่าทำให้กูหมดความอดทน”
น้ำเสียงอดกลั้นเต็มทนทำให้ผมหลุดขำออกมา ไม่แกล้งต่อแล้วก็ได้
“พี่แซท”
ผมเรียก แต่เขาไม่หันมามอง ผมเลยยื้อตัวขึ้นยกสองมือคล้องคอเขาไว้ คราวนี้เขาหันมามองผมด้วยท่าทีมึนงง ผมยิ้มหวานให้เขาพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“ไม่อยากกอดผมจริงๆเหรอ”
“อย่ายั่วกูถ้ามึงไม่เต็มใจ”
บทจะเอาจริงเขาก็ทำได้จริงๆแฮะ
“แล้วถ้าผมเต็มใจล่ะ”
คราวนี้เขาเงียบ จ้องตาผมนิ่ง ผมแกล้งลูบไล้ฝ่ามือที่หลังคอเขาเบาๆ ปฏิกิริยาตอบกลับคือนัยน์ตาคมเข้มสื่อความหมายว่าเขาต้องการผมใจแทบขาด!
“ทำให้ผมเห็นหน่อยสิว่าพี่ต้องการผมมากแค่ไหน”
จบคำพูดเขาพลิกตัวผมเอนลงที่นอน ตามขึ้นมาคร่อมผมไว้
“มึงจะทำให้กูคลั่งตายแล้วต้าร์”
ผมยิ้มก่อนจะถูกปิดปากด้วยจูบร้อนแรง อ้อมกอดและแรงปรารถนาของเขาแผดเผาผมไปทั้งตัว แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลยนอกจากเสียงแหบพร่ากระซิบบอกรักผมตลอดคืน!
ผมลืมตาตื่นเพราะรู้สึกปวดท้อง จะขยับลุกขึ้นก็ติดแขนที่พาดอยู่ตรงเอว หันไปมองก็เห็นพี่แซทกำลังนอนหลับอยู่ ผมยิ้มก่อนค่อยๆจับแขนเขาออก แต่ผมคงออกแรงเยอะไปเขาเลยตื่น ใบหน้าหล่อสะบัดไปมาแล้วจ้องผมนิ่ง
“ตื่นนานแล้วเหรอ”
เขาถามพลางยื่นมือมาทาบหน้าผากผมคล้ายจะวัดอุณหภูมิ
“เพิ่งตื่นครับ แล้วพี่แซทไม่ไปเยี่ยมคุณยายเหรอครับ ป่านนี่พี่ควินรอแย่แล้ว ตอนนี้กี่โมง…”
ผมถูกปิดปากด้วยจูบหนักๆ ขณะที่หัวผมกำลังมึนงง คนจูบก็ค่อยๆผละออกไปยิ้มมุมปากอย่างชอบใจที่ทำให้ผมหยุดพูดได้
“ยายออกจากโรงบาลตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ควินมันก็อยู่ดูแลยายที่บ้าน แต่เดี๋ยวตอนค่ำมันก็มา”
พี่แซทตอบคำถามผมแล้วหันไปหยิบโทรศัพท์มาดูก่อนเงยหน้ามองผม
“ตอนนี้ บ่ายสามโมง”
ผมหัวเราะที่เขาตอบคำถามผมได้หมด มือใหญ่ลูบแก้มผมไปมา นัยน์ตาคมก็จ้องผมนิ่ง
“เจ็บไหม เมื่อคืนกูทำมึงเจ็บหรือเปล่า”
พอเขาถามถึงเรื่องเมื่อคืน ผมก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที
“เอ่อ…ไม่…ไม่เจ็บครับ”
ผมตอบอึกๆอักๆ หันหน้าหนีสายตาคม แต่เขาก็ตามมาเกยคางกับบ่าแล้วเป่าลมร้อนๆใส่หูให้ผมขนลุก เมื่อคืนยังแกล้งกันไม่พอหรือไง!
“ผมหิว” ผมบอกเสียงเบาแล้วเบี่ยงตัวออกห่าง
“กูสั่งข้าวมาให้แล้ว เดี๋ยวไปอุ่นให้”
พี่แซทลงจากเตียง ออกจากห้องไปจัดการอุ่นข้าวให้อย่างใจดีผิดวิสัย ระหว่างรอผมมองสำรวจตัวเอง เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ยาวถึงเข่าสวมอยู่บนตัวเพียงชิ้นเดียวโดยปราศจากกางเกง ผมจับชายเสื้อเลิกขึ้นก็เห็นรอยแดงเป็นจ้ำตรงต้นขาทั้งสองข้าง แต่ไม่มีคราบเปรอะเปื้อนหลงเหลืออยู่อย่างที่คิด พี่แซทคงเช็ดตัวเปลี่ยนชุดให้ผมตั้งแต่เมื่อคืน ผมยิ้มกับความเอาใจใส่ของเขา สภาพเตียงยับย่นทำให้ผมนึกย้อนถึงเหตุการณ์เมื่อคืน พี่แซทสัมผัสผมอย่างอ่อนโยน เขาพยายามไม่ให้ผมเจ็บ ยอมสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองเพื่อผม พยายามยับยั้งอารมณ์ดิบเถื่อนเวลาที่สอดใส่เข้ามาในตัวผม เขายอมทำเพื่อผมแม้แต่ตอนที่กำลังจะปลดปล่อย เขาก็มองหน้าผมอย่างลังเลไม่มั่นใจ ผมเชื่อว่าตอนนั้นถ้าผมส่ายหน้าปฏิเสธ เขาคงไม่กล้าขัดความต้องการของผมหรอก
“เสร็จแล้ว ออกไปกินข้าว”
ผมหันไปตามเสียงเรียก พี่แซทเดินเข้ามาหยุดข้างเตียงยื่นมือออกมาตรงหน้า ผมยิ้มแล้ววางมือให้เขาจับ เราเดินออกจากห้องตรงไปที่ห้องนั่งเล่น มีข้าวผัดหนึ่งจานวางอยู่บนโต๊ะเคียงข้างกับถ้วยน้ำซุป
“พี่แซทไม่กินเหรอครับ” ผมถามพลางนั่งลงบนโซฟา
“กูอิ่มแล้ว กินมึงมาทั้งตัว ทั้งคืน”
น้ำเสียงยั่วเย้าทำให้ผมหมั่นไส้หันไปจ้องตาคนพูดเขม็งก่อนตีแขนเขาแรงๆทีนึง
“หยุดพูดเลยผมจะกินข้าว” ผมบอกเสียงเข้ม
พี่แซทเงียบแต่ปากยังยิ้ม มือก็ลูบไล้ต้นขาผมไปด้วย ผมเลิกสนใจเขาแล้วหันมามองจานข้าว ลงมือทานโดยมีคนนั่งข้างๆก่อกวนผมไม่หยุด
“ลูบพอหรือยังครับ” ผมหันไปถามหลังจากทานข้าวหมดจาน
“ยัง ให้ลูบทั้งตัวก็ไม่พอ”
คำพูดส่อเจตนากับสายตากรุ่มกริ่มที่ส่งมาทำให้ผมอดไม่ได้ชกเข้าที่แขนเขาที่เดิม
“โอ้ย! เจ็บนะ”
เจ้าตัวโอดครวญแต่ผมถลึงตาใส่ สมน้ำหน้า! อยากหื่นดีนัก! ผมลุกขึ้นจะเอาจานไปเก็บแต่พี่แซทก็เอาตัวมาขวางไว้
“ไม่ต้อง กูจัดการเอง”
เขาบอกแล้วหยิบจานกับถ้วยเดินเข้าห้องครัว พอเดินออกมาผมก็เห็นในมือเขาถือแก้วน้ำกับแผงยามาด้วย
“กินยาแก้ปวดกันไว้ก่อน เพื่อไข้ขึ้น”
ผมพยักหน้า พี่แซทแกะยาให้ ผมรับมาใส่ปากก่อนดื่มน้ำตามลงไป เขาดึงแก้วกลับไปวางไว้บนโต๊ะแล้วหันมากอดเอวผมรั้งเข้าหาตัว จังหวะที่เขาจะซุกหน้าลงมาผมก็เบี่ยงหลบยกมือยันอกเขาไว้
“ได้คืบแล้วจะเอาศอกเหรอครับ เมื่อคืนผมยอม แต่วันนี้ผมไม่ยอมนะ”
เสียงถอนหายใจยาวดังให้ได้ยินก่อนคนเอาแต่ใจจะยอมปล่อยผมออก
“ทีกับไอ้ควินทำไมมึงยอมวะ แม่งโคตรลำเอียง กูเพิ่งกอดมึงแค่คืนเดียวเอง”
น้ำเสียงตัดพ้อและท่าทีปั้นปึงทำให้ผมหลุดขำ ตัวโตซะเปล่าทำงอนเหมือนเด็กไปได้
“พรุ่งนี้ต้องไปเรียนนะครับ ผมมีเรียนตอนเช้าด้วย พี่จะใจร้ายให้ผมอดหลับอดนอนไปเรียนเหรอ”
คนฟังสะบัดหน้าพรืดกระแทกตัวนั่งลงบนโซฟา หายใจฮึดฮัด ผมไหวไหล่อย่างไม่สนใจ อยากงอนก็งอนไปสิ ผมไม่ง้อหรอก เมื่อคืนก็ยอมให้กอดทั้งคืนแล้ว ผมถือว่าตัวเองใจดีมากแล้วนะ
เสียงกระสุนปืนนัดสุดท้ายดังผ่านเฮดโฟนก่อนผมจะปิดโปรแกรมออกจากเกมที่เพิ่งดวลกับบอสจบ เจ้าตัวบ่นว่าหิวข้าวเลยขอออฟไลน์ไป ผมหันมามองนาฬิกาก็พบว่ามันล่วงเลยเข้าช่วงค่ำของวันมาหลายชั่วโมงแล้ว แปลกแฮะ พี่แซทไม่เข้ามาตามผมออกไปทานข้าว หรือเขายังงอนผมอยู่ คนอะไรขี้น้อยใจชะมัด ผมออกจากห้องตั้งใจไปง้อพี่แซท แต่พอมาถึงห้องนั่งเล่นก็ไม่เห็นเจ้าตัวอยู่ สงสัยจะอยู่ในห้อง กำลังจะหันหลังกลับเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพอดี ผมหันไปมองก็เห็นร่างสูงของพี่ควินเดินเข้ามา นัยน์ตาคมดูอิดโรยคล้ายคนอดนอน แต่ใบหน้าหล่อยังแย้มยิ้มส่งให้ผม
“ทานข้าวมาหรือยังครับ”
ร่างสูงหยุดอยู่ตรงหน้าผมก็ถามเขาทันที พี่ควินพยักหน้าแล้วคว้ามือผมไปกุมไว้ ท่าทางเขาดูเหนื่อยๆ
“นั่งเถอะครับ เดี๋ยวผมเอาน้ำผลไม้เย็นๆมาให้ จะได้สดชื่น”
ผมบอกแล้วดึงมือเขาดันไหล่กว้างให้นั่งลงบนโซฟาก่อนผละมาเอาน้ำผลไม้ในห้องครัว
“ไอ้แซทไปไหน”
“อยู่ในห้องมั้งครับ”
ผมตอบแล้วยื่นแก้วน้ำผลไม้ให้ เขารับไปดื่มรวดเดียวหมด
“มันโทรมาด่ากูแล้วตัดสายไป สันดานเสียจริงๆ”
เสียงเข้มสบถ ผมเลิกคิ้วงงว่าพี่แซทโทรไปด่าพี่ควินเรื่องอะไร
“ทะเลาะอะไรกันครับ” ผมถามอย่างเป็นห่วง
“เรื่องปัญญาอ่อน มันบอกว่ามึงรักกูมากกกว่า”
อะไรนะ! โทรไปด่าเพราะเรื่องนี้น่ะเหรอ เชื่อเขาเลย ไม่คิดว่าพี่แซทจะงอนผมแล้วพาลแบบนี้
“มึงนั่นแหละปัญญาอ่อน! ไอ้เหี้ยควิน!”
ผมสะดุ้งเพราะเสียงตวาด หันไปมองก็เห็นพี่แซทเดินหน้าบูดเข้ามา ตาเขาขวางเหมือนคนจะอาละวาดให้ได้
“กูขี้เกียจทะเลาะกับมึง”
พี่ควินว่าเสียงเรียบแล้วลุกขึ้นเดินสวนพี่แซทไป ผมเดาว่าเขาคงเหนื่อยเพราะเรื่องคุณยาย ไม่มีแรงมาทะเลาะกับพี่แซท
“โทรไปด่าพี่ควินทำไมครับ พี่ไม่พอใจผมก็มาด่าผมสิ ไปพาลใส่พี่ควินทำไม”
“ทำไมกูจะด่าไม่ได้ กูอยากด่ามันกูก็ด่า ทำไม!” พี่แซทว้ากใส่ผมด้วยสีหน้าดุดัน
“นิสัยไม่ดี ไม่น่ารักเลย” ผมว่าเสียงเรียบ
คนฟังยิ่งเดือดไปใหญ่ เขาจับคางผมบีบแน่น
“มึงว่าไงนะ พูดใหม่สิ!”
“ผมบอกว่าพี่นิสัยไม่ดี ไม่น่ารักเลย” ผมบอกย้ำ
“มึงกล้าว่ากูเหรอ!”
“ครับ” ผมตอบรับนิ่งๆ
พี่แซทคล้ายจะอึ้งไป เขาปล่อยคางผมแล้วหันไปเล่นงานแก้วบนโต๊ะแทน
“อย่านะครับ ถ้าพี่ขว้างแก้วแตก คืนนี้ผมไม่ให้นอนด้วยนะ”
พี่แซทชะงักค้าง มือที่กำลังเงื้อขึ้นจะขว้างแก้วค่อยๆลดลง ใบหน้าบึ้งตึงให้ตอนแรกคลายออกเป็นรอยยิ้ม
“พูดจริงหรือเปล่า”
เขาถามอย่างไม่แน่ใจ ผมยิ้ม พยักหน้ายืนยัน พี่แซทยอมวางแก้วโดยดี เขาเข้ามากอดผมแน่น
“ผมง้อแล้วนะ ไปขอโทษพี่ควินด้วย เขาคงเหนื่อยเรื่องคุณยายมาทั้งวัน พี่โทรไปด่าเขาแบบนั้นได้ยังไง”
“ไม่ ช่างหัวมัน”
เขาบอกอย่างเอาแต่ใจ ผมหยิกแขนจนเขาสะดุ้ง
“ถ้าสลับกัน ถ้าพี่แซทเป็นพี่ควิน จะรู้สึกยังไงครับ คุณยายป่วยเข้าโรงบาลก็เครียดมากพอแล้ว ยังมาโดนเพื่อนโทรไปด่าซ้ำอีก”
พี่แซทเงียบไป เขาซุกหน้ากับซอกคอผม
“มึงรักมันมากกว่ากู มึงรักมันใช่ไหม”
ทำไมถึงวกกลับมาเรื่องนี้ได้เนี่ย! ผมจับอ้อมแขนออกจากเอวซึ่งเขาก็ยอมปล่อยโดยดี หันมาเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ มองเขาอย่างจริงจัง
“ฟังนะ ผมไม่ได้รักใครทั้งนั้นแหละ ทั้งพี่ทั้งพี่ควิน”
นัยน์ตาคมคล้ายสั่นไหวอยู่วูบนึง แต่เขาก็กลบเกลื่อนมันอย่างรวดเร็ว
“ตอนนี้ผมกำลังสับสน ผม…ผมหวั่นไหว ผมคิดว่ามันยังไม่ใช่ความรัก แต่…ผมคิดว่าผมคงรักพวกพี่ได้ แต่มันต้องใช้เวลา” ผมพูดไปอย่างเงอะๆงะๆเพราะมองตาเขาด้วย
“เอ่อ…” ผมพูดไม่ออก ในหัวมันตีกันยุ่งวุ่นวายไปหมด
“กูดีใจที่ได้ยินมึงพูดแบบนั้น”
พี่ควินเดินยิ้มเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆ ผมเม้มปากแน่น หันไปมองคนตรงหน้า พี่แซทอึ้งอีกแล้ว เขาตาโตมองผมเหมือนตัวประหลาด
“ไอ้ควิน มึงได้ยินเหมือนที่กูได้ยินใช่ไหม”
พี่แซทพูดขึ้น ผมขมวดคิ้วมองอาการแปลกๆของเขา
“เออ”
พี่ควินตอบสั้นๆ
“แม่งเอ้ย!”
จู่ๆพี่แซทก็สบถเสียงดังลั่นแล้วโผเข้ากอดผม มือใหญ่กดศีรษะผมให้แนบจนแทบจมไปกับอกเขา ผมได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นรัว
“กูขอแค่มึงรักกูก็พอ กูขอแค่นี้ก็พอ จะใช้เวลาเท่าไหร่ นานแค่ไหนกูก็จะรอ”
“พี่แซท” ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว
“ให้กูรอมึงทั้งชีวิต กูก็รอได้”
บ้าชะมัด หัวใจผมเต้นแรงแข่งกับเขาแล้ว!
“เอ่อ…”
ด้วยกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจผมเต้นดัง ผมเลยดันเขาออก พี่แซทส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้ ผมหันหนีเพราะทนมองไม่ได้ แต่ก็ไม่พ้น เพราะยังมีพี่ควินยืนจ้องผมอยู่ข้างๆไม่ได้ขยับไปไหน
“รีบๆรักกูได้แล้ว”
พี่ควินกระซิบบอกข้างหู ผมย่นคอหนีเขาก็ตามมาประคองใบหน้าผมไว้ นัยน์ตาคมทอแววอ่อนโยนจนผมเผลอยิ้มตอบ
“กูอยากให้มึงรู้ไว้ หัวใจกูอยู่กับมึงมานานแล้ว”
“พี่ควิน” ผมเริ่มหาเสียงตัวเองไม่เจอ เพราะมันแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน
เวลาที่ผมบอกไป…มันอาจจะใกล้เข้ามาแล้วก็ได้
------------------------------------------------------------------
เค้ากลับมาแล้ววว :hao5: ไม่ถนัดเขียนซีนหวานๆเลยจริงๆ หัวใจขอสารภาพ :katai1:
ที่นานเพราะสมองตันบรรยายกับบทสนทนานี่แหละ เขียนซีนหวานทีไรสมองตันทุกที :z3:
ขอโทษคนที่รอนะคะ :mew2: ขอบคุณสำหรับการติดตามและคอมเม้นท์ด้วย :กอด1: o13
พยายามเค้นตอนหวานๆมาให้ชุ่มชื่นหัวใจ ตอนหน้าก็หวานนะ :-[ แต่หลังจากนั้นจะหน่วงแล้ว :sad4:
-
:o8: เคะราชินี ชัดชัด โอ๊ยอ่านแล้วใจเต้นแรงสุดๆ รีบๆรักได้แล้ว :z3:
-
:กอด1:
-
:-[ :-[
หวานน น่ารักกกกกกกกกก
-
เอิ่ม....เชื่อมมากคร่าาาาาา :hao7:
-
อะไรทำให้ต้าร์ต้องไปจากแซทกับควินนะ
-
หวานจัง >3<
อย่าได้มีอะไรมาขัดขวางเล้ยยยย
-
... ‘ไม่ต้องห่วง ถ้ามีวันนั้นจริง ลุงจะพาต้าร์ไปให้ไกล ไกลจนพวกมันใช้ทั้งชีวิตก็ไม่มีทางหาต้าร์เจอ" ...
...
...เจ้าของคำสัญญาค่อยๆละมือออกจากพวงแก้มนุ่มที่ยังมีคราบน้ำตาจางๆ เขาเหม่อมองเจ้าของใบหน้าน่ารัก และแววตาสดใส... ที่จะไม่มีวันได้เห็นอีกแล้ว.... เด็กหนุ่มตรงหน้าดูเหมือนเพียงหลับไป... หากแต่ความเย็นชืดที่ค่อยๆเข้ามาแทนความอบอุ่นของร่างกายไม่ได้บอกเช่นนั้น...
"ลุงรักษาสัญญาแล้วนะต้าร์ พวกมันจะไม่มีวันหาต้าร์เจอ จากนี้ไปจะไม่มีใครทำร้ายต้าร์ของลุงได้อีก" เขาพึมพำเบาๆพร้อมช้อนร่างไร้วิญญาณของเด็กหนุ่มขึ้นแนบอกอย่างทนุถนอม... ที่ผ่านมาเขาต้องทนเห็นเด็กน้อยของเขาเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่า เขาแทบทนมองไม่ได้ทุกครั้งที่หลานของเขาตามให้เขาไปรักษาต้าร์ แต่มันจะไม่มีอีกแล้ว จากนี้ไปเขาจะดูแลเด็กน้อยที่น่าสงสารของเขาเอง... ลุงหมอกระชับร่างเย็นชืดในอ้อมกอดให้แน่นขึ้นก่อนลุกเดินจากไป...
....
...ควิน และแซท แทบเป็นบ้า เมื่อตามหาต้าร์ไม่เจอ ทั้งคู่จับธัญญ์มาทั้งซ้อม ทั้งทรมานทุกทางเท่าที่นึกออก แต่ก็ไม่ได้อะไร... เพราะธัญญ์เองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับต้าร์...
.....ถึงแม้ธัญญ์จะสะใจกับความเจ็บปวดของทั้งคู่ แต่ตัวเขาเองก็ปางตาย จนบางครั้งแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่... เพราะทั้งสองคนมักจะระบายความคลุ้มคลั่งกับเขาเสมอ.... (เกิดเป็น 3P เรื่องใหม่ ที่เริ่มต้นจากความแค้น...)
....
..........เอวังด้วยประการฉะนี้แล............
#ตัดจบหักดิบ#
กร้ากกกกกกกกกกกกก :pandalaugh:
ประโยคเดียวของลุงหมอ เกิดมโนมาได้งี้เรยยยยยยยยยย นึกถึงคินดะอิจิตอนนึงที่สุดท้ายคนร้ายเป็นคุณลุงที่เลี้ยงดูนางเอกมา และแอบรักแอบหวงนางเอก เลยวางแผนตามฆ่าคนที่หวังในตัวนางเอกทุกคน เป็นตอนที่คนร้ายหลุดเฟรมมากกกก
ถึงจะมโนไปจนถึงภาคต่อ ธัญญ์ ควิน แซท... แต่เขาก็รออ่านของจริงอยู่นะตัวเทอว์ :impress2:
-
หน่วงตลอดศก เขาปวดใจ :hao5:
-
หวานน่ารักมาก ๆ เลย ควินกับแซทรักต้าร์มาก ๆ เลยนะ ต้าร์ก็เหมือนจะรักควินกับแซทแล้วเลย แต่เหมือนยังไม่แน่ใจ ต้าร์ไม่สบายหรือเปล่า
-
คนเขียนคะ ..คือว่า..อยากเป็น..อยากเป็น..อยากเป็นต้าร์อ่ะค่ะ :mew2:
-
ดีใจจังที่เรื่องนี้ อัพค่อย ๆๆ อ่านทีละบรรทัดกลัวจะจบเร็ว ตอนนี้หวานมาก ๆๆ อ่านแล้วมีความสุข แต่แอบระแวงเล็กน้อยถึง สปอยของคนเขียน ขอบที่แซทโทรไปด่าควินว่า ต้าร์รักควินมากกว่า 555 ถึงจะเป็นเพื่อนรักกันแค่ไหนก็ตาม ตามธรรมชาติของคนเราก็ต้องการเป็นที่ 1 ของคนที่เรารักเสมอนะคะ ถือว่าคนเขียน เขียนได้ถูกต้องแล้วหละ จริงต้าร์ต้องมีรักใครมากกว่ากันอยู่แล้วมันเป็นธรรมชาติของคนเราจะมารักใครเท่ากันได้นั้นคงยาก แต่ด้วยเรื่องนี้เป็น 3P ไม่ต้องสนใจเนอะ ขอให้รักทั้ง2 คนบ้างก็ดีแล้ว
ชอบความเห็นด้านบนมีแอบแต่งฟิคให้ด้วย 555 ชอบ ๆๆๆ เราก็อยากแต่งเลียนแบบบ้าง 555
-
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขจังเลยจ้ะ :mew3: อยากให้หวานแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จัง แต่ก้อรู้อยู่แก่ใจว่างานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลาน่ะ เศร้าจัง :mew6: เราเศร้าไว้ก่อนพอถึงเวลาจะได้ทำใจได้น่ะ :mew5:
-
ชอบตอนนี้มากๆเลย อร๊ายยยยยยยย
ตั้งตารอตอนหน้า ว่าจะหวานสู้ตอนนี้ได้มั้ย ><~~~~
-
น้องต้าร์จะไปจากสองคนนี้เหรอ~
-
น่ารักอ่ะ
-
หวานแบบพอดีไม่มีมาม่า :-[ ชอบตอนนี้ิพราะแซทน่ารักมีการงอนต้าร์ด้วย
-
ตอนนี้หวาน เพิ่มน้ำตาลในเลือดได้นิดหน่อย ที่ตาร์บอกลุงหมอว่าจะลองเสี่ยงดูกับการตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับคนที่่(กำลังจะ)
รัก เราก็เห็นด้วยมากๆ เพราะจุดนี้ ตาร์ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว ถ้าตาร์อยู่กับพวกพี่เค้า เราว่ามีแต่จะดีขึ้นเรื่อยๆนะ เพราะพวกพี่ๆ
ก็พยายามปรับปรุงตัวเพื่อตาร์กันอยู่ เราเห็นในความตั้งใจจริงของพี่เค้า อยากให้ตาร์เปิดใจ เปิดโอกาสให้พี่ควินพี่แซท ได้เข้า
ไปยึดพื้นที่ในใจของตาร์ ลองทิ้งอดีตไป อยู่กับปัจจุบันและอนาคตที่กำลังจะตามมา เราคิดว่าตาร์ต้องมีความสุขมากแน่ๆ
เพราะทุกวันนี้ ตาร์ก็แทบตัดขาดจากพี่เค้าไม่ได้เหมือนกัน คนเราพออยู่ด้วยกันนานๆ มันก็กลายเป็นสายสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงถึงกัน
และสายใยเส้นเล็กๆนั้น ก็จะรวมตัวเป็นเส้นใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น จนในที่สุดก็กลายเป็นสายใยแห่งความรัก คริคริ
ดีใจแทนพี่ควินกับพี่แซท ที่ตาร์บอกจะพยายามรักพวกพี่เค้าให้จงได้ ชอบตรงนี้ :impress2:
ต๊ายยยย...เราเวิ่นเว้ออะไรนี่ :a5:
ปล.แอบสงสัยนิดหน่อย ตรงลุงหมอเอาเลือดตาร์ไปตรวจ เรากลัวว่าตาร์จะเป็นโรคร้ายแรงอะไรสักอย่าง และก็จบชีวิตไป
กรี๊ดดดดดด o22 เราก็มโนไปเรื่อยเปื่อย o18 หวังว่าคงไม่วางพลอตให้ตาร์จบชีวิตด้วยวิธีนี้หรอกนะ อย่าทำร้ายตัวเอกของเรา
:mew4:
-
ตอนนี้หวานมาก
ชอบๆ ได้ยินมาว่าเรื่องนี้จบแบบ ไม่Happy เหรอครับ
ทำยังไงดียังทำใจไม่ได้
ปกติชอบแบบจบ ส้วย สวย
ยังไงก็ขอจบแบบ Happy happy ได้ไหม
-
อ่านตอนนี้แลวมีความสุขมากเลย :pig4: :pig4: :กอด1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
นี่ขนาดไม่ถนัดเขียนซีนหวาน ยังหวานได้ขนาดนี้
ถ้าเขียนถนัดคนอ่านไม่ละลายกลายเป็นน้ำเชื่อมไปเลยเหรอคะ 555
ขอบคุณคนเขียนและรอตอนต่อไปนะค่ะ
-
เค้ารู้นะ ว่าต้าร์ รัก พี่ควินกะพี่แซทแล้วววววววววววววววววววววววววว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:L2: รักเรื่องนี้ตั้งแต่อ่านครั้งแรกเลยอ่ะ :L2: มาต่อไวๆนะ
-
เข้าใจว่าน้องเก๋แต่งบทหวานยาก เพราะถนัดโหดๆตลอด
แต่นี่ก็หวานในแบบฉบับของพี่แซทพี่ควินแล้วนะ หวานหน่วงๆดีค่า
โอ๊ย คงต้องเตรียมใจรอรับดราม่าชุดใหญ่ใช่ปะ กระซิกๆ
-
เขิลลลลลลลลลล>\\\<
-
ชอบตอนนี้จัง...น่ารักดี :mew4:
มาต่อไวๆนะคร๊าป รักคนเขียนที่สุด ><
-
ดีใจกับพี่แซทกับพี่ควิน ที่ยังมีช่วงนึงที่มีความสุขกันจริงๆ ไม่ใช่แค่สุขอยู่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเหมือนทุกที
-
อุ๊บส์!!
มาต่อแล้ววววว ว
โอ้ว พระสงฆ์!!! 55555555
ตอนต่อไปของอย่าให้หายไปนาน ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา
เค้าไม่อยากค้างนานนะคุณเก๋ ฮ่าๆๆๆ
o13
-
หวานมากกกก อร๊ายยยย
-
มารออ
-
คิดถึงพี่ควินกะพี่แซทแล้วล่ะ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
HEARTBREAKER
60
เพราะความอายผมเลยหนีพวกเขาเข้าห้อง นั่งส่องกระจกดูหน้าที่แดงแปร๊ดของตัวเองราวกับคนบ้า เสียงหัวใจยังเต้นรัวเร็วผิดปกติ ผมส่ายหน้าพยายามควบคุมจังหวะลมหายใจให้ช้าลง แต่คำพูดของพวกเขายังตามมาก่อกวนสมาธิจนผมทนไม่ไหว ลุกขึ้นเดินไปที่เตียงทิ้งตัวลงนอนคลุมโปง
ก็อกๆๆ
“ต้าร์ ไม่หิวเหรอ ออกมา จะพาไปกินข้าวข้างนอก”
เสียงพี่แซทเคาะประตูเรียก ผมโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม ลุกขึ้นสำรวจตัวเองว่าอยู่ในสภาพพร้อมออกไปข้างนอกไหม ผมเข้ามาอาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อยตั้งแต่ที่พี่แซทงอนผมแล้ว เสื้อยืดคอวีสีขาวกับกางเกงกีฬาขาสั้นเท่าเข่าน่าจะโอเคนะ ผมขี้เกียจเปลี่ยนชุด ถ้าพวกเขาจะพาผมไปทานข้าวในร้านอาหารหรูๆก็ช่างเถอะ
“ต้าร์ ทำอะไรอยู่”
“ครับ มาแล้วครับ”
ผมร้องบอก รีบลงจากเตียงไปเปิดประตู พี่แซทยืนกอดอกหน้านิ่งรออยู่
“อยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้ครับ”
“งั้นกินกูมั้ย”
ผมเหวอ มองเขาตาโต รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยให้เห็น
“ทะลึ่ง” ผมว่าแล้วเดินหนี คนบ้า! หายใจเข้าออกก็คิดแต่เรื่องอย่างว่าหรือไง
“จะไปชุดนี้เหรอ”
พี่ควินทักมาจากห้องนั่งเล่น ผมไหวไหล่อย่างไม่แคร์ เดินเข้าไปนั่งข้างๆเขา
“แน่ใจนะ”
เขาทักขึ้นอีก ผมมุ่นคิ้ว เริ่มจะหงุดหงิดกับความจุกจิกของเขา ชุดผมมันมีปัญหาอะไรนักหนา!
“ไปชุดนี้ก็ได้ กูชอบ คนเขาจะได้รู้ว่ามึงมีเจ้าของแล้ว”
หือ? ผมหันไปมองคนพูดที่แสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เขาผิวปากเดินเข้าห้องครัวไปอย่างอารมณ์ดี รู้สึกว่าคิ้วกระตุกแล้ว ที่พี่แซทพูดหมายความว่าไง?
“พี่ควินจะทำอะไรครับ!” ผมร้องเสียงหลง จู่ๆคนนั่งข้างๆก็คว้าคอผมเข้าไปใกล้
“กูไม่ยอมให้คอมึงมีแต่รอยจูบไอ้แซทหรอก”
ผมเบิกตาโพล่งดันอกเขาไว้สุดแรง รีบลุกขึ้นถอยห่าง เข้าใจท่องแท้แล้วว่าทำไมเขาถึงทักเรื่องชุดขึ้นมา
“มานี่”
เสียงเข้มออกคำสั่ง ผมส่ายหน้าหันหลังเดินกลับเข้าห้อง พอส่องกระจกดูดีดีก็เห็นรอยแดงที่คอ
“ไอ้พี่แซทบ้า!”
เป็นแบบนี้แล้วจะไม่ให้เปลี่ยนชุดได้ยังไง
ผมเดินหน้านิ่งอยู่ในห้างหรู มองดูร้านอาหารอย่างเบื่อๆ คนพามาเดินขนาบข้าง ผมไม่ยอมคุยกับพวกเขาหลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จ ตลอดทางมาจนถึงห้างผมก็เงียบ พวกเขาเองก็เงียบ ไม่ถาม ไม่ชวนคุย ไม่แหย่ไม่แกล้ง คงกลัวว่าผมจะโกรธขึ้นมาจริงๆ ผมเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติที่ระหว่างมีเพศสัมพันธ์ ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหรือทั้งสองฝ่ายอาจจะอยากทิ้งสัมผัสฝากรอยไว้บนผิวกายให้รู้ว่าคนนี้เป็นของเขาหรือมีเจ้าของแล้ว แต่สำหรับผม ไม่ใช่ ผมไม่ชอบ ไม่จำเป็นต้องโชว์หรือป่าวประกาศให้คนอื่นรู้ แค่พวกเรารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราเป็นยังไงก็พอแล้ว
“อยากกินอะไร”
ผมเลิกคิ้ว หันไปมองคนถาม พี่แซทยื่นมือมาจับแขนผมไว้ นัยน์ตาคมทอแววอ้อนแปลกๆ ผมเลือกที่จะไม่ตอบ สะบัดแขนออกแล้วเดินตรงไป
“ต้าร์…”
เสียงเรียกลากยาวจนผมต้องกลั้นขำ รู้ว่าเขากำลังพยายามง้ออยู่ แต่เรื่องอะไรจะใจอ่อนให้ง่ายๆ แกล้งพวกเขาสนุกจะตาย
“โกรธอะไรกูนักหนาวะ”
พี่แซทตัดพ้อเดินมาหยุดขวางหน้า พี่ควินก็ทำเนียนมาเบียดอยู่ข้างๆ
“ผมไม่ได้โกรธ”
“มึงโกรธ มึงไม่ยอมคุยกับพวกกูตั้งแต่ออกมา”
“แล้วตอนนี้ผมไม่ได้กำลังคุยกับพวกพี่อยู่เหรอครับ”
ผมย้อนกลับหน้านิ่ง พี่แซทขึงตาดุใส่ ผมก็เบ้ปากกลับ
“กูหิว”
พี่ควินพูดตัดบทขึ้นมา เขาโอบเอวผมพาเดินเข้าร้านอาหารใกล้ๆ พนักงานเดินนำไปที่โต๊ะวางเมนูให้ พอนั่งปุ๊บพี่ควินก็คว้ามาเปิดแล้วชี้สั่งโดยไม่พูดอะไรสักคำ ผมรู้สึกสงสารพนักงานที่รับออเดอร์จริงๆ รอสักพักอาหารที่สั่งก็ทยอยมาเสิร์ฟ ผมลงมือทานเงียบๆ พวกเขาผลัดกันตักอาหารใส่จานผมโดยไม่พูดอะไร พอผมเหลือบมอง พวกเขาก็เสทำเป็นสนใจจานข้าวตัวเอง ผมยิ้มกับความเอาใจใส่ของพวกเขาเลยตักอาหารใส่จานให้พวกเขาบ้าง รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นที่มุมปากของพวกเขา
“Happy Birthday to you”
จู่ๆเสียงเพลงวันเกิดก็ดังขึ้น ผมหันไปมองตามเสียงก็เห็นว่าโต๊ะฝั่งตรงข้ามกำลังเซอร์ไพรซ์วันเกิดกันอยู่ ผมยิ้มกับบรรยากาศความสุขของพวกเขา แต่สักพักก็ต้องแปลกใจเพราะมีผู้ชายในกลุ่มนั้นคุกเข่าลงตรงหน้าผู้หญิงที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของวันเกิด เขาล้วงเอาของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท แล้วเสียงร้องฮือฮาก็ดังตามมาเพราะของในมือของผู้ชายคนนั้นคือกล่องแหวน เขาเปิดมันออกแล้วยิ้มกว้าง
“แต่งงานกับผมนะ”
เสียงร้องเชียร์ดังขึ้นอีก ผมก็พลอยลุ้นไปกับเขาด้วย ผู้หญิงคนนั้นตอบตกลงทั้งน้ำตา ผมยิ้มกับภาพบรรยากาศประทับใจ หันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ แต่พวกเขายังมองไปที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม จ้องเหมือนอยากเข้ามีไปส่วนร่วมด้วยอย่างไรอย่างนั้น ผมกระแอมขึ้น พวกเขาถึงหันมามอง
“สนใจจะไปคุกเข่าขอสาวแต่งงานบ้างเหรอครับ”
ผมแหย่ พวกเขารีบส่ายหน้าทันที
“กูมีมึงคนเดียว ถ้าจะแต่งงานก็แต่งกับมึงคนเดียว”
คำพูดพี่แซททำให้หน้าผมร้อนขึ้นมา แค่พูดแหย่เล่นเฉยๆ ไม่เห็นต้องทำท่าจริงจังเลย
“อยากแต่งงานมั้ยล่ะ”
พี่ควินพูดต่อ ผมมองเขาตาโต นี่พวกเขากำลังคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย ไม่คุยด้วยแล้ว ผมเลิกสนใจพวกเขาแล้วทานข้าวต่อ แต่ถึงอย่างนั้นก็สัมผัสได้ว่าพวกเขามองผมอยู่ตลอด
พวกเราเดินออกจากร้านอาหารหลังจากเคลียร์บิลเสร็จ พี่แซทโอบเอวผมพาเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย พี่ควินก็เดินคุยโทรศัพท์กับคุณยายอยู่ข้างๆ
“ถ้าไม่ซื้ออะไรก็กลับกันเถอะครับ พรุ่งนี้ผมมีเรียนแต่เช้า”
พี่แซทหยุดเดินมองหน้าผมก่อนหันไปมองเพื่อน พี่ควินคุยโทรศัพท์เสร็จพอดี แล้วพวกเขาก็พร้อมใจกันผละห่างจากผมไปสุมหัวคุยกันอยู่อีกมุมนึง ผมกอดอกมองพวกเขาอย่างไม่ไว้ใจ มีแผนอะไรกัน
“มีความลับอะไรกันครับ” ผมถาม หรี่ตามองเมื่อพวกเขาเดินกลับมาหา
“เดี๋ยวก็รู้”
พี่แซทกระตุกยิ้ม โอบเอวผมพาเดินต่อ ด้วยความไม่ไว้วางใจผมเลยเดินอย่างระแวงไปตลอดทางจนกระทั่งพวกเขาหยุดอยู่หน้าร้านJewelryร้านนึง ผมเริ่มเอะใจแล้วว่าพวกเขาคิดจะทำอะไร
“เข้าไป”
พี่แซทพยายามดันหลังให้ผมเดินเข้าร้าน แต่ผมขืนตัวสุดกำลังพลางส่ายหน้า พี่ควินเห็นท่าผมแล้วก็ยิ้มขำ เขาจับมือผมไว้แล้วดึงจนผมที่จิกปลายเท้ากับพื้นอยู่ถลาไปตามแรงของเขา
“ไม่เอา! ไม่เข้า พี่ควิน ปล่อยผม!” ผมร้องโวยวาย พวกเขาจะทำให้ผมอายไปถึงไหนเนี่ย!
“สวัสดีค่ะ สนใจสินค้าตัวไหน เชิญเลือกชมได้เลยนะคะ วันนี้ทางร้านเรามีแหวนเพชรคอลเลคชั่นใหม่…”
ผมไม่สนใจฟังเสียงบรรยายของพนักงาน ตั้งท่าจะออกจากร้านอย่างเดียว พวกเขาก็ร่วมมือกันจับตัวผมไว้ ผมถลึงตาดุใส่พวกเขาก็ไม่สนบังคับผมเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์จนได้ ผมชักสีหน้าใส่พนักงานที่แย้มยิ้มหวานมาให้ ยอมรับว่าตัวเองนิสัยเสียที่ทำท่าทางแบบนั้นออกไป แต่ตอนนี้พวกเขากำลังบังคับผม ซึ่งผมไม่ชอบ!
“ขอดูวงนั้นหน่อย”
พี่แซทชี้บอก พนักงานรีบเปิดกระจกหยิบกล่องแหวนเพชรมาวางให้ตรงหน้า ผมหันหน้าหนีถอนหายใจแรงให้พวกเขาได้ยิน
จะได้รู้ว่าผมอารมณ์ไม่ดี!
“เลือกเอา ชอบวงไหน”
พี่ควินกระซิบบอก ผมเบ้ปากไม่สนใจ พี่ควินก็แค่ยักไหล่หันไปสนใจมองแหวนเพรชในตู้โชว์แทน
“ผมไม่ชอบ ไม่อยากได้”
ผมพูดขึ้นเสียงขุ่นจนพนักงานสาวยิ้มเจื่อนชั่วครู แต่เพียงแวบเดียวเธอก็เอ่ยแนะนำสินค้าต่อด้วยใบหน้าแจ่มใส
“กูรู้ว่ามึงต้องพูดแบบนี้”
พี่แซทว่า ผมหันขวับ ถ้ารู้แล้วจะบังคับให้ผมเข้าร้านทำไม!
“ผมไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ชอบของสวยๆงามๆแบบนี้หรอก”
“แหวนแบบผู้ชายก็มี”
พี่ควินโต้กลับ นี่พวกเขาจะบังคับผมให้ได้ใช่ไหม!
“ผมไม่อยากได้จริงๆนะครับ เรากลับบ้านกันเถอะ” ผมเปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อน ดื้อเพ่งไปก็เท่านั้น
“มึงไม่อยากได้ แต่กูอยากให้”
พี่แซทหันมาจ้องผมด้วยสายตาจริงจัง ผมพูดไม่ออก ได้แต่จิ๊ปากอย่างขัดใจ เอาเลย อยากทำอะไรก็ทำ เชิญ! ผมเดินกระแทกส้นเท้าไปนั่งรอที่สตูลหน้าเคาน์เตอร์อีกด้านนึง
“กูชอบวงนี่”
“แต่กูชอบวงนี้”
“เรื่องของมึง กูจะเอาวงนี้”
“ไม่ กูไม่ชอบ วงนี้ดีกว่า”
“กูจะเอาวงนี้”
ผมยกมือกุมขมับกับเสียงทะเลาะกัน ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“เอ่อ…”
พนักงานเดินมาทำท่าอึกอักกับผม ผมเดาออกว่าเธออยากให้ผมไปเคลียร์สถานการณ์
“หาแหวนให้ผมหน่อย เอาสองวง เอาที่เหมือนกันเป๊ะๆเลย แบบไหนก็ได้ ช่วยหาให้หน่อยนะครับ”
ผมบอก เธอพยักหน้ารับคำ รีบหาแหวนตามที่ผมขอร้อง
“แหวนเห่ยๆของมึงต้าร์ไม่ชอบหรอก”
“มึงรู้ได้ไง แหวนมึงนั้นแหละเห่ย”
ยังไม่หยุดเถียงกันอีก! ลากผมเข้ามาแล้วก็มาเถียงกันเอง ดีจริงๆ!
“แหวนคู่ค่ะ คอลเลคชั่นพิเศษของ…”
“ผมเอาอันนี้แหละ”
ผมพูดขัดขึ้นก่อนพนักงานจะบรรยายคุณสมบัติของแหวน ไม่ได้มองของด้วยซ้ำ ผมเดินไปหาพวกเขาที่ยังเขม่นใส่กันอยู่
“ผมได้แหวนแล้วครับ จ่ายตังค์ด้วย”
“ห๊ะ / ห๊ะ”
พวกเขาส่งเสียงออกมาพร้อมกัน ผมทำหน้านิ่งแล้วชี้ให้พวกเขาหันไปดูที่เคาน์เตอร์อีกด้าน
“ผมบอกว่าผมได้แหวนแล้ว ไปจ่ายตังค์ด้วย”
“มึงเลือกเองเหรอ”
พี่แซทถามอย่างแปลกใจ ผมพยักหน้า
“ครับ ผมเลือกเอง ผมชอบ” ผมตอบง่ายๆ
“ดี เอาแบบที่มึงชอบอ่ะดีแล้ว”
พี่ควินบอกแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ พี่แซทก็เดินตามไป หมดเรื่องสักที!
“ชอบแล้วทำไมไม่ใส่”
พี่แซทถามหลังจากที่พวกเราเดินออกจากร้าน เขาเปิดกล่องแหวนมองมันอยู่นานแล้วก็ยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
“เข้าใจเลือกนี่ กูก็ชอบ”
พี่ควินบอกแล้วแย่งกล่องแหวนในมือพี่แซทไปดูบ้าง รอยยิ้มพึงใจเผยให้เห็น ถ้าขืนบอกไปว่าผมไม่ได้สนใจเลือกสักนิด พวกเขาคงกลับไปถล่มร้านแน่ เพราะฉะนั้นเงียบไว้ดีกว่า
“ใส่เลยสิ”
พี่ควินยุให้ใส่ ผมส่ายหน้ารัว ขืนใส่แล้วไม่พอดีนิ้ว พวกเขาก็รู้น่ะสิว่าผมโกหก!
“ถึงห้องแล้วค่อยใส่ก็ได้ครับ”
ผมบ่ายเบี่ยง แต่พวกเขาไม่ยอม กล่องแหวนถูกยื่นมาตรงหน้าผมโดยมือของพี่ควิน
“เอามือมา”
“เอ่อ…”
ยอมรับตรงๆว่าอับจนหนทางหลีกเลี่ยง ผมยิ้มเจื่อนยกมือเกาคอพยายามถ่วงเวลาแต่พี่แซทก็จับมือผมไว้แน่น เขาคลึงไปตามนิ้วอย่างช้าๆจนผมขนลุก และวินาทีที่ผมหลับตาปี๋เพราะกลัวความแตกก็มาถึง สัมผัสเย็นๆค่อยๆสอดเข้ามาตามนิ้วนางข้างซ้าย
‘ขอให้ใส่ได้พอดีด้วยเถอะ’ ผมภาวนาในใจ ไม่กล้าลืมตาดู
“เป๊ะโคตรอ่ะมึง พอดีเป๊ะ”
เสียงพี่แซทดังขึ้น ผมค่อยๆลืมตาอย่างหวาดๆ สิ่งแรกที่ปะทะนัยน์ตาคือแหวนทองคำขาวแบบเกลี้ยงเข้าไปอยู่ในนิ้ว ผมมองมันอย่างแปลกใจที่ใส่ได้พอดีนิ้วเป๊ะทั้งๆที่ไม่ได้ลองใส่ก่อน
“สวย เหมาะกับมึงมาก”
พี่ควินยิ้ม จับมือผมไว้อีกข้างก่อนจัดการสวมแหวนอีกวงให้ และมันก็เหมือนกับวงแรก ใส่ได้พอดีเป๊ะ แหงล่ะ ก็พนักงานบอกว่ามันเป็นแหวนคู่นี่นา โชคดีจริงๆ ผมรอดตายอย่างหวุดหวิด
“มึงต้องใส่ทั้งสองวง เพราะพวกกูออกเงินกันคนละครึ่ง”
พี่แซทว่า ผมเลิกคิ้ว พวกเขาบ้าไปแล้วเหรอ ให้ผมใส่แหวนสองวงเลยเนี่ยนะ!
“ไม่ครับ ผมไม่ใส่ ถ้าหายขึ้นมาจะทำยังไง ผมยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ เก็บไว้ในกล่องดีกว่า”
“ซื้อมาแล้วไม่ใส่ มึงจะซื้อมาทำไม”
พี่แซทย้อนกลับ ผมไม่ตอบ ยืนนิ่งมองพวกเขาสลับกัน
“มึงต้องใส่”
พี่ควินขู่เสียงเหี้ยม ผมยู่ปาก มองแหวนสองวงที่สวมอยู่ในนิ้วทั้งสองข้างอย่างจนใจ ให้ตาย ผมต้องใส่มันจริงๆเหรอเนี่ย!
ระหว่างทางเดินไปลานจอดรถ ผมเอาแต่คิดหาวิธีจัดการกับแหวนคู่เจ้าปัญหา ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบ แต่ผมกลัวว่ามันจะหายเพราะความซุ่มซ่ามของตัวเอง เกิดผมถอดแล้วไปวางลืมไว้หรือเผลอทิ้งไปก็ซวยน่ะสิ สู้เอาใส่กล่องไว้ตามเดิม เก็บรักษาให้ดี ไม่ดีกว่าเหรอ? อยากใส่ตอนไหนก็ค่อยเอาออกมาใส่ อัตราเสี่ยงในการหายลดลงเกือบครึ่ง แต่พวกเขาไม่ยอมนี่สิ ปัญหาใหญ่ จะทำยังไงให้แหวนอยู่ติดตัวผมตลอดโดยไม่ต้องใส่มันไว้กับนิ้ว
“คิดอะไรอยู่”
พี่ควินก้มหน้ามาถามใกล้ๆ ผมส่ายหน้าเม้มปากอย่างใช้ความคิด
“สร้อยนี่ขายยังไงคะ”
ผมชะงัก หันไปมองตามเสียงเมื่อครู่นี้ เด็กสาวคนนึงกำลังถือสร้อยเงินอยู่หน้าร้านกิ๊ฟช้อปเล็กๆ
“หยุดทำไม”
พี่แซทถาม ผมไม่ตอบ เดินไปร้านกิ๊ฟช้อป มองดูสร้อยเงินอย่างสนใจ ผมคิดออกแล้วล่ะว่าจะทำยังไงให้แหวนสองวงติดตัวผมโดยที่ไม่ต้องใส่มัน
“ขอดูสร้อยเส้นนี้หน่อยครับ”
ผมบอกคุณป้าเจ้าของร้านที่เพิ่งทอนเงินให้เด็กสาวไป ท่านหันมาหยิบกว้างให้ผมก่อนหยิบสร้อยเส้นที่ผมชี้มาให้
“อยากได้เหรอ”
พี่ควินถาม ผมพยักหน้า ยิ้มอย่างถูกใจ เขาเตรียมเปิดกระเป๋าตังค์ควักเงินจ่ายแต่ผมห้ามไว้
“ไม่ต้องครับ ผมจะใช้เงินของผมซื้อมันเอง”
***************************************
ผมยืนยิ้มอยู่หน้ากระจก มองสร้อยที่ซื้อมาซึ่งตอนนี้ถูกใส่อยู่ที่คอเป็นที่เรียบร้อย แหวนคู่ที่ผมถอดออกจากนิ้วตั้งแต่เมื่อคืนใส่คล้องเข้าไปในสร้อยกำลังส่องกระกายวิบวับ ผมอดที่จะจับมันขึ้นมาแล้วกดจูบไม่ได้ แค่นี้แหวนทั้งสองวงก็อยู่ติดตัวผมได้ตลอดเวลาแล้ว เมื่อคืนพอกลับถึงคอนโดผมก็ตรงเข้าห้องทันที รีบจัดการสร้อยกับแหวน โชคดีที่พวกเขาไม่เข้ามากวน ผมเลยทำสำเร็จ แต่เช้านี้พวกเขาก็ต้องรู้ว่าผมซื้อสร้อยมาทำไม ผมเช็คความเรียบร้อยก่อนออกจากห้อง กลิ่นหอมของกาแฟลอยอวลอยู่ในห้องนั่งเล่น ผมยิ้ม เดินเข้าไปหาคนที่นั่งจิบกาแฟอยู่ พี่ควินวางแก้วกาแฟแล้วคว้ามือทั้งสองข้างของผมไว้ คิ้วเข้มขมวดทันทีที่เห็นว่านิ้วผมไม่มีแหวนอยู่ เขามองผม ส่งสายตาแทนคำถาม
“แหวนอยู่นี่ครับ” ผมบอกแล้วจับสร้อยออกมาจากข้างในเสื้อโชว์ให้เขาดู
“ทำไมไม่ใส่ที่นิ้ว”
“ก็ผมกลัวหาย ห้อยไว้กับสร้อยดีกว่า”
“เอาแหวนไปห้อยกับสร้อย”
พี่ควินทำหน้างง ผมเลยเขยิบเข้าไปใกล้ กระซิบบอกเขาที่ข้างหู
“สัญญา ผมจะไม่ถอดมันออกเลย”
พี่ควินกระตุกยิ้มแล้วกอดผมแน่น กดคางบนศีรษะ ผมกอดตอบเขาซุกหน้ากับอกกว้าง
“ดีแล้ว จำไว้ว่ามึงมีหัวใจกูอยู่กับตัว ถ้ามึงถอดแหวนก็เท่ากับมึงถอดหัวใจกูออกไปด้วย”
“ผมไม่ผิดสัญญาหรอก” ผมบอกก่อนผละจากอ้อมกอด
“แต่เช้าเลยนะมึง”
เสียงเข้มดังมาจากข้างหลัง หันไปมองก็เห็นสีหน้าบึ้งตึงของพี่แซท ผมลุกขึ้นเดินไปหาเขาก่อนจะโผเข้ากอด พี่แซทไม่ทันได้ตั้งตัวเลยเซไปนิด ผมหัวเราะ
“ผมกอดพี่แล้ว เพราะฉะนั้น เสมอกันนะครับ”
พี่แซทกอดผมแน่น เขากดศีรษะผมจนจมอก
“ดี แต่วันหลังมึงต้องกอดกูก่อนมัน”
น้ำเสียงเข้มบอกอย่างเอาแต่ใจ ผมหัวเราะแล้วดันเขาออก
“ไปกันเถอะครับ สายแล้ว”
ผมบอก จะเดินไปใส่รองเท้าแต่พี่แซทก็คว้าแขนไว้ เขาขึงตาดุใส่ผม
“นี่มันอะไร”
เขาถามพลางจับสร้อยไปดู ผมไหวไหล่แล้วดึงสร้อยกลับมา
“ก็แหวนที่ห้อยกับสร้อยไงครับ” ผมตอบง่ายๆแล้วรีบเดินหนีเขา
“ต้าร์! กลับมา”
เสียงเข้มตะโกนเรียก ผมหัวเราะแล้วโบกมือกลับไป
“สายแล้ว ผมรีบ”
ก้าวลงจากรถยังไม่ทันได้ผลักประตูปิดเสียงเรียกของบอสก็ดังขึ้น ผมหันไปมองก็เห็นเจ้าตัวเดินยิ้มกว้างเข้ามาหา รั้งท้ายด้วยร่างสูงของตัวเล็กที่สะพายกระเป๋าให้แฟน ผมผลักประตูรถปิดแล้วกดล็อค ส่งยิ้มทักทายเพื่อนกลับไป
“ขับรถมาเองเหรอ พวกมันกล้าปล่อยต้าร์มาคนเดียวได้ไง”
“ต้าร์หนีมาก่อนอ่ะ”
ป่านนี้พวกเขาคงคาดโทษผมยกใหญ่แล้วที่ชิ่งหนีออกมาก่อน
“เมื่อกี้เดินสวนกับอาจารย์ที่ปรึกษา ท่านบอกว่าพักเที่ยงให้ไปหาที่ห้อง”
บอสบอกพลางกอดคอผม เรามองตากันอย่างเข้าใจความหมาย
“รอไอ้เฟียซมาก่อนคอยคุยกันว่าจะเอายังไง”
ตัวเล็กพูดขึ้น ผมเม้มปากอย่างใช้ความคิด ใจจริงผมไม่อยากให้บอสกับตัวเล็กเข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้ด้วย เพราะทั้งคู่ไม่เกี่ยวตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่พวกเขาไม่ยอม ตอนคุยกันในแชทบอสก็เอาแต่บอกว่าพวกเราเป็นเพื่อนกัน จะทิ้งกันได้ยังไง ตัวเล็กก็เหมือนกัน ผมเลยไม่กล้าขัดความตั้งใจและความหวังดีของพวกเขา แต่ถ้าเรื่องนี้มันบานปลายจนทำให้บอสกับตัวเล็กต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย ผมจะไม่ยอมอยู่เฉยแน่
เอี๊ยด!!!
เสียงห้ามล้อดังลั่นจนพวกผมต้องหยุดเดินแล้วหันไปมอง รถLexusสีขาวจอดอยู่อีกฝั่งถนน คงเป็นพวกที่ชอบขับรถซิ่ง ผมละสายตากลับมาแต่เสียงตะโกนเรียกชื่อทำให้ต้องหันไปมองอีกรอบ
“พี่ต้าร์!”
ผมตาโตเมื่อเห็นว่าเจ้าของรถคันนั้นเป็นใคร บอสจับมือผมไว้แน่นทันที ตัวเล็กก็ขยับมายืนอยู่ข้างๆ ธัญญ์มามองที่ผมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“มันจะมาไม้ไหนอีก”
บอสพูดขึ้น ผมถอนหายใจแรง ไม่ชอบสถานการณ์อึดอัดแบบนี้เลย ทำไมธัญญ์ไม่หยุดสร้างเรื่องสักที เขาจะคิดแค้นไปถึงเมื่อไหร่ สนุกนักหรือไงกับความทุกข์ที่ไม่ยอมปล่อยวาง
“ท่าทางมันจะไม่ยอมง่ายๆ”
ตัวเล็กพูดต่อ ผมมองธัญญ์ที่ยังยืนส่งยิ้มกวนมาให้ ความแค้นผลักดันให้เขากลายเป็นคนบาปจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว
“พวกเราไปเถอะ มันคงไม่กล้าทำอะไรบ้าๆตอนนี้หรอก”
ผมบอกแล้วหันกลับ แต่บอสกระตุกแขน ผมหันไปเลิกคิ้วแทนคำถามบอสก็ชี้ให้มองตาม รถสปอร์ตสีแดงเพลิงคันคุ้นตาขับโฉบมาจอดอยู่ตรงหน้าอย่างไม่สนใจว่าที่ตรงนี้ไม่ใช่ที่จอดรถ
“เปิดศึกกันเลยมั้ย จอมมารมาแล้ว”
บอสยังมีอารมณ์พูดเล่น ผมได้แต่ยืนเงียบมองพี่แซทกับพี่ควินเปิดประตูลงจากรถ แต่แทนที่พวกเขาจะเดินตรงมาหาผม พวกเขากลับหันหลังจะเดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง!
“พี่ครับ!” ผมตะโกนเรียกพลางวิ่งไปจับแขนพวกเขาไว้
“ไม่ต้องนอนนะมึงคืนนี้ กล้าหนีออกมาก่อน”
มันใช่เรื่องมาคาดโทษกับเรื่องบนเตียงตอนนี้ไหม! ผมขึงตาดุใส่พี่แซทอย่างไม่พอใจ
“มันทำอะไรรึเปล่า”
พีควินถามแต่สายตาเขามองไปที่ธัญญ์
“ไม่ครับ ธัญญ์แค่มองมาเฉยๆไม่ได้ทำอะไร พวกพี่อย่ามีเรื่องนะครับ”
“กูไม่ฆ่ามันตอนนี้หรอก”
พี่แซทโพล่งขึ้นเสียงเข้ม ผมกรอกตาอย่างเหนื่อยใจกับความเจ้าอารมณ์ของเขา
“ขึ้นตึก สายแล้ว”
พี่ควินหันกลับมาโอบเอวผมพาเดินไปหาบอสกับตัวเล็กที่ยังยืนรออยู่ ผมยังจับแขนพี่แซทไม่ปล่อยเพราะกลัวเขาจะกลับไปมีเรื่องกับธัญญ์
“ไอ้เฟียซยังไม่มาเหรอ”
คำถามของพี่ควินทำให้บอสกับตัวเล็กถึงกับชะงักหันมองหน้ากัน
“ยังครับ คงกำลังเดินทางอยู่”
“เลิกคลาสแล้วบอกให้มันไปหากูที่คณะ”
พี่ควินสั่ง ผมพยักหน้ารับรู้ พวกเราเดินขึ้นตึกจนมาถึงหน้าห้อง ผมชะเง้อมองเข้าไปข้างใน อาจารย์ยังไม่เข้า
“เดี๋ยวไปจองที่ให้”
บอสบอกแล้วดึงกระเป๋าออกจากไหล่ผมเดินเข้าห้องไปพร้อมกับตัวเล็ก
“พวกพี่ไม่มีเรียนเหรอครับ” ผมถามเพราะพวกเขายังไม่ยอมไปสักที
“เข้าห้องไป”
พี่แซทดันหลังให้ผมเข้าห้อง ผมเหลียวกลับไปมอง พวกเขาก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ผมเดินไปหาบอสกับตัวเล็กที่จองโต๊ะประจำไว้ให้ นั่งที่แล้วโบกมือให้พวกเขาเห็น
“พวกมันห่วงต้าร์มากนะ ดูสิ รอจนแน่ใจว่าต้าร์ปลอดภัยแล้วพวกมันถึงไป โคตรพระเอกอ่ะถ้าไม่ติดสันดานแย่ๆอ่ะนะ”
บอสชมกึ่งด่า ผมหัวเราะ หยิบชีทออกจากกระเป๋า เสียงกระหืดกระหอบดังเข้ามาใกล้ เฟียซเดินเหงื่อซกเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ ผมเผ้ายุ่งเหยิง อย่าบอกนะว่าขับมอเตอร์ไซค์มาแล้วลืมใส่หมวกกันน็อค สภาพเลยเป็นแบบนี้
“ตื่นสายเหรอ” ผมทัก เฟียซหายใจหอบแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“ตอนแรกกูตื่นแล้ว แต่มันยังไม่ถึงเวลาที่กูตั้งปลุก กูเลยนอนต่อ”
เสียงพูดปนหอบจนผมสงสารหยิบชีทมาพัดให้
“ดีดี แรงกว่านี้ดิ ร้อนฉิบหาย”
“เฟียซ เลิกคลาสแล้วพี่ควินบอกให้ไปหาที่คณะ”
“เออ ไอ้พวกห่านี่ก็ยุ่งกับกูจัง”
“แล้วตอนกลางวันอาจารย์ที่ปรึกษาก็นัดพบด้วย”
ผมพูดต่ออย่างไม่สนใจอารมณ์คนฟัง
“วันเหี้ยอะไรวะเนี่ย น่าเบื่อโว้ย”
เฟียซโวย หันมามองผมตาขวาง
“นั่งดีดี อาจารย์มาแล้ว”
เฟียซผงกหัวขึ้นพยายามถ่างตาให้กว้างแต่เสียงหาวยาวๆก็ทำให้ผมหลุดหัวเราะออกไป ผมหันไปตั้งใจฟังอาจารย์บรรยาย แต่เสียงสั่นครืดคราดดังขัดขึ้นมา พอเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ออกมาดูก็เห็นว่าเป็นข้อความของพี่แซท ผมยิ้มก่อนเปิดอ่าน
‘กูมองมึงอยู่ ห้ามนอกใจกู’
อะไรของเขา? อารมณ์ไหนเนี่ย ผมส่ายหัวจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสียงเตือนข้อความก็ดังขึ้นอีก คราวนี้เป็นของพี่ควิน
‘หัวใจกูอยู่กับมึง…อย่าลืม’
นัดกันมาหรือไง ถึงได้ส่งข้อความไล่เลี่ยกันแบบนี้ ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าไม่ได้ส่งข้อความตอบกลับพวกเขา
“ทำไมไม่ตอบกลับอ่ะ”
บอสชะโงกหน้ามาถาม ผมหันไปหยิกแขนเพื่อนจนเจ้าตัวซีดปาก
“ห้ามนอกใจกู หัวใจกูอยู่กับมึง โอ้ย…จะละลายแล้วพี่ ฮ่าๆๆ”
บอสว่าล้อเลียน ผมตั้งท่าจะเอาชีทฟาดบอสก็หลบไปซบตัวเล็ก
“หน้าแดงใหญ่แล้ว เขินเหรอ ฮ่าๆๆ”
“เปล่าสักหน่อย เขินอะไรล่ะ หยุดแซวได้แล้ว”
ผมแกล้งทำเสียงดุ แต่บอสก็ยังหัวเราะไม่หยุด ความผิดของพวกเขานั่นแหละ จะส่งข้อความมาทำไมก็ไม่รู้!
----------------------------------------------------------
อ่าาาาา หายไปนานเลย :z3: (ยังมีหน้ามาพูด) :laugh:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามนะคะ :mew1:
ขอบคุณคนที่ยังรออ่านกันอยู่ :3123:
ปล. ตอนหน้าจะหน่วงแล้วนะ :katai1: เตือนไว้ก่อน :z2:
-
^
^
^
:z13: :z13: :z13: จิ้มไว้ก่อน
เฮ้อออออออออออออ อินุ้งธัญญ์นี่มันต้องการอัลไลจากชีวิตและสังคมเนี๊ยยยยยยยยย ไม่เลิกไม่รา ไม่แล้วไม่จบ แต่ก็นะ แก้แค้นให้คนที่รัก (ถึงแม้จิไม่ได้รักมัน... คิดว่า) คงจะสู้ตายถวายหัวแหล่ะมั้ง แล้วก็คงสำเร็จด้วยแหล่ะ เพราะไม่แฮปปี้เอน ซึ่งก็คงเป็นไรไปไม่ได้นอกจากว่าอินุ้งธัญญ์ได้ ต่อให้ไม่ได้ตามที่ตั้งใจ แต่ก็คงทำให้ต้องเจ็บไปตามๆกัน ซึ่งจะคนที่ควินรัก หรือตัวควินเองที่ต้องเจ็บ ก็คงถือได้ว่าสำเร็จละมั้ง
ทั้งโดนเรียก ทั้งมีเตือนว่าจิหน่วง ก่อนอ่านตอนหน้าคงต้องทำใจ :o12:
แต่ไงๆเขาก็รออ่านเตงนะ :กอด1:
-
:hao7: หวานค่ะตอนนี้ ได้โปรดอย่าดราม่า พลีสสสสสสสสสสสสสส :ling3:
-
ต้าร์ชอบควินกับแซทแล้วใช่ไหม
-
คือพอรู้ว่าตอนจบจะไม่happyก็อยากจะหยุดอ่านแค่นี้
ตอนที่แต่ละคนยังมีความสุขดี..
กลัวเศร้า ..T^Tแ่ก็หยุดอ่านไม่ได้ซักที
เด๋วจะค่อยๆทำใจไปล่ะกัน
เพราะงั้นขอฉากหวานๆเยอะๆตุนไว้ให้หน่อยน๊าาาา
-
:o8: :o8:
-
5555555 ตอนนี้ก็ยังหวานอยู่
ตอนหน้าหน่วง ไม่นะะะะะ ,____,)
-
เป็นเรื่องที่แอบๆอ่านเพราะกลัวความหน่วงจริงๆ
-
ตอนนี้หวานดี น่ารักมาก อ่านไปยิ้มไป
ชอบตอนที่อยู่ด้วยกันทั้งสามคน ไปกินข้าว ไปเที่ยว หรือไปซื้อของ
อยากให้ช่วงเวลาความสุขเหล่านี้ อยู่กับพี่แซทพี่ควินและตาร์ไปนานๆ
ก่อนที่ดราม่าขั้นสุดกำลังมา กลัวล่วงหน้าไปก่อนแล้วเนี่ย ตอนหน้าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก
ไม่อยากรับรู้เลย แต่ก็ต้องพยายามทำใจยอมรับมันให้ได้
-
คนเขียนหายไปนานมาก ๆๆ ๆๆๆๆ ทีหลังอย่าหายไปนานอย่างนี้นะคะ คนอ่านรออ่านอยู่ค่ะ ตอนนี้ก็หวานนะ แต่มันมองหม่น ๆๆ เพราะเรารู้ว่าถ้าจบตอนนี้มันจะเครียดแล้ว
สงสาร แซท กับควิน สงสารต้าร์ เตรียมตัวไว้ก่อน คนเขียนสู้ ๆๆ นะคะ
-
ตอนหน้าจะหน่วงแล้วเหรอคะ Q_Q
ขอทำใจแปปนะคะ 5555++
มีความรู้สึกว่าต้าร์เริ่มรักสองคนนั้นแล้วววว
อ่านไปก็อดอมยิ้มไปด้วยไม่ได้ค่ะ คุคุ
-
ว่าแล้วว่าตอนหน้าหน่วง แต่อดใจหายไม่ได้เพราะตอนนี้น่ารักมาก :man1: ติดตามต่อไปนะ :bye2:
-
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1: ขอหวานนานๆหน่อยได้มั้ยยยยยย
-
หวานไม่ทันไรจะหน่วงแล้วเร๊อะ นายธัญนี่ก้อไม่เลิกราสักทีคงได้ตายกันไปข้างนึงแน่ ๆ เลย :katai1:
-
ควินกับแซท มันโรแมนติกแบบโหดๆ เนาะ แต่ต้าก็ชอบใช่ป่ะ
-
หวานไม่เท่าไหร่ จะหน่วงอีกแล้วหรอ อย่าเลยนะ เฮ้อออ
-
อย่าเพิ่งมีเรื่องกันเลยนะ เอาแบบนี้ไปอีกซักระยะก็ยังดี 55555 ไม่อยากดราม่า
-
ติดตามเรื่องนีมานานมากๆ
ยังติดตามเสมอ
ได้ข่าวว่าเรื่องนี้จบไม่สวยเหรอครับ
เพื่อนๆช่วยบอกที
-
ธัญญ์นี่ยังไม่เข็ดหลาบจริงๆ ขนาดโดนไปตั้งเยอะ
:hao5: ขอหยุดเวลาไว้ตอนนี้ได้มั้ยอ่า ไม่อยากให้ถึงตอนหน้าเล๊ย กลัวช็อกอ่ะ :a5:
เอาความหวานมาล่อเพียงนิดเดียว สุดท้ายก็ให้พวกเรากินยาขมจนหมดขวด อ๊ากๆๆ
-
หวานได้อีกกกก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่ควินพี่แซท คนรักเมีย
พูดจีบเมียตัวเองได้ตลอดๆๆๆ
น่ารักอ่ะ >.<
-
น้ำเน่าสุดๆไปเลยพี่แซทพี่ควิน
ธัญญ์นี่ก็ไม่เข็ดซักที
-
จับน้องธันไปทิ้งที ก่อกวนอยู่ได้ พี่แซทกะพี่ควินมาโหมดหวานละลายเลย(อยู่โหมดนี้นานๆๆหน่อยนะ อย่ากลับไปร้ายเลย) เขินๆๆแทนต้าร์ >////////< อิอิ ชอบมากๆๆเลยนิยายเรื่องนี้ ฝากบอกคนเขียนด้วยว่า สู้ๆ
-
เข้ามารอตอนใหม่ คนเขียนสู้ ๆๆ คนเขียนสู้ตาย ไว้ลายสู้ๆๆ :katai4: :katai4: :katai4:
-
ThankS
-
HEARTBREAKER
61
(30%)
หลังเลิกคลาสเฟียซก็รีบไปหาพี่ควินที่คณะ ผมกับบอสเลยมานั่งรอที่ใต้ตึก ส่วนตัวเล็กอาสาไปซื้อน้ำ
“ต้าร์”
“หือ” ผมขานรับ
“จำผู้หญิงที่เคยหาเรื่องต้าร์ได้รึเปล่า ที่ต้าร์ไปหาไอ้แซทที่คณะตอนนั้นอ่ะ”
ผมคิดตามคำพูดบอส ผู้หญิงที่เคยหาเรื่องผมตอนนั้น จำได้ว่ามีสามคน แต่ผมจำชื่อได้แค่คนเดียว ได้ข่าวว่าหลังจากมีเรื่องกันวันนั้นกลุ่มของพวกเธอก็ถูกสอบสวนและโดนไล่ออก
“จำได้ ทำไมเหรอ
“เมื่อวันเสาร์บอสไปงานวันเกิดเพื่อนที่ผับ เห็นยัยคนนั้นกำลังรับแขกอยู่”
ผมเลิกคิ้วกับคำว่า ‘รับแขก’ เจ้าตัวเลยเฉลยให้หายสงสัย
“ก็พนักงานนั่งดริ๊งอ่ะ แต่ถ้าแขกพอใจก็หิ้วออกไปได้”
บอสมองตาผมอย่างสื่อความหมาย
“ยัยนั่นจ้องบอสเขม็งเลย คงจำได้มั้งว่าบอสเป็นเพื่อนต้าร์ สายตาแม่งโคตรนางร้ายอ่ะ”
ผมรู้สึกหดหู่ที่ได้ยินเรื่องนี้ นึกย้อนกลับไปเมื่อวันเกิดเหตุ ผมไม่ได้โกรธที่พวกเธอมาหาเรื่อง กลับกัน ผมรู้สึกสงสารพวกเธอมากกว่าที่ถูกพี่แซทต่อว่าและแฉความลับให้พวกเธอต้องอับอาย ท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะเย้ยและสายตาดูถูกในวันนั้น พวกเธอคงเหมือนตกนรกทั้งเป็น จะบอกว่ามันเป็นเวรกรรมก็คงไม่ผิดนัก หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผมก็ไม่ได้นึกถึงมันอีก
“อย่าคิดมากนะต้าร์ แค่เล่าให้ฟังเฉยๆ”
บอสตบบ่าผมเบาๆ ผมยิ้มตอบ ไม่เก็บเรื่องนี้มาคิดมากหรอก ที่ต้องคิดตอนนี้คือเรื่องที่จะเข้าไปพบอาจารย์ที่ปรึกษา และคงไม่ใช่แค่อาจารย์ท่านเดียว พวกผมอาจได้พบกับท่านอธิการบดีด้วยก็เป็นได้
เฟียซกลับมาหลังหายไปเกือบ20นาที ผมไม่ได้ถามว่าพี่ควินเรียกให้ไปหาทำไม เฟียซเองก็ไม่ได้บอกอะไร พวกเรานั่งปรึกษาหารือกันจนได้ข้อสรุปเรื่องที่จะเข้าไปพบอาจารย์ จนใกล้เที่ยงพวกเราก็เดินไปที่ห้องพักของอาจารย์ที่ปรึกษา ผมสูดลมหายใจเข้าปอดเรียกขวัญกำลังใจเมื่อเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องก่อนหันไปมองเพื่อนๆ พวกเราตกลงกันแล้วว่าจะพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตามความเป็นจริงทุกอย่าง
ก็อกๆๆ
เฟียซเป็นผู้นำเคาะประตู ได้ยินเสียงตอบรับจากข้างใน พอพวกเราเปิดประตูเข้าไปก็เห็นอาจารย์นั่งส่งยิ้มมาให้ ผมยกมือไหว้พร้อมส่งรอยยิ้มกลับไปให้ท่านเช่นเดียวกัน อาจารย์ไล่สายตาภายใต้แว่นกรอบทองมองพวกผมทีละคน
“ถ้ามากันครบแล้ว ก็เล่ามาสิว่าเกิดอะไรขึ้น”
ได้เวลาสอบสวนเรื่องราววุ่นวายที่เกิดขึ้นแล้ว…
หลังจากเดินออกจากห้องอาจารย์ที่ปรึกษา ในหัวผมก็เอาแต่คิดถึงคำพูดของท่าน เย็นวันพรุ่งนี้ พวกเราต้องเข้าพบท่านคณะบดีประจำคณะและท่านอธิการบดีด้วย และไม่ใช่แค่พวกผมแต่รวมไปถึงพี่ควิน พี่แซท และธัญญ์ด้วย อาจารย์บอกว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต้องตั้งคณะกรรมการขึ้นมาสอบสวนเรื่องราว คนที่ทำผิดจะต้องถูกลงโทษตามกฎระเบียบของทางมหาวิทยาลัย ไม่มีข้อยกเว้นใดๆทั้งสิ้น เฟียซเองก็โดนเหมือนกัน เพราะเขาทำทรัพย์สินของมหา’ลัยเสียหาย หลักฐานคือประตูห้องน้ำที่ถูกเขาพังเพื่อเขาไปช่วยผม เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันลุกลามใหญ่โตกว่าที่ผมคิดไว้มาก เหมือนกับว่าท่านคณะอาจารย์ต้องการจัดการกับอำนาจเถื่อนของพี่ควินกับพี่แซทที่ชอบทำตัวเป็นอันธพาล หรืออีกชื่อนึงที่คนส่วนใหญ่มักพูดถึงพวกเขา ‘มาเฟียมหา’ลัย’ หลายเรื่องที่พวกเขาก่อไว้และมักถูกละเลย ถูกปล่อยผ่านไปโดยง่าย สาเหตุนึงคงเพราะอิทธิพลของพ่อพวกเขา เมื่อก่อนผมไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้นัก เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเขา แต่มาวันนี้เรื่องมันเกิดขึ้นกับผมโดยตรง ผมคงไม่สนใจไม่ได้
“ต้าร์ พวกมันมานู้นแล้ว”
บอสสะกิดบอก ผมหันไปมองก็เห็นพวกเขาเดินตรงมาหา
“ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม”
พี่ควินถามอย่างรู้อยู่แล้ว ผมแค่พยักหน้า เขาก็เข้ามาโอบเอวผมไว้
“อยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้ครับ”
“’งั้นก็ไปหาไรกินข้างนอก จะได้กลับคอนโดเลย”
“พวกพี่ไม่มีเรียนตอนบ่ายเหรอครับ”
พี่ควินส่ายหน้า รั้งเอวผมให้เดินตาม แต่ผมขืนตัวไว้ หันกลับไปโบกมือลาเพื่อนๆ
“ต้าร์กลับก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้”
“เร็วๆ”
พี่แซทเร่ง ผมเลยยู่ปากใส่ จะรีบไปไหนของเขา หิวมากหรือไง
ตอนนี้ผมอยู่ในร้านอาหารไม่ไกลจากที่พักนัก เป็นร้านเปิดใหม่ที่ขายเฉพาะอาหารทะเล คนในร้านยังบางตา พวกเรานั่งโต๊ะริมในสุด เมนูอาหารบนโต๊ะถูกพวกเขาเปิดและสั่งไปหลายอย่าง ผมได้แต่นั่งนิ่งมองบรรยากาศภายในร้านจนกระทั่งพวกเขาคืนเมนูให้พนักงาน ผมกำลังจะพูดว่าร้านนี้ตกแต่งสวยดีแต่เสียงเตือนโทรศัพท์ก็ดังขัดขึ้นซะก่อน ผมล้วงเอาเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋ากางเกงมาเปิดดู แล้วก็ต้องตกใจเพราะมันเป็นข้อความที่ส่งมาจากธัญญ์ ผมเหลือบมองพี่แซทที่นั่งขนาบข้างแล้วหันไปมองพี่ควินที่นั่งอยู่ตรงข้ามก่อนรีบเก็บโทรศัพท์
“ใคร”
เสียงเข้มของพี่แซทถามขึ้น ผมเผลอเม้มปากแน่นเพราะกลัวพวกเขาคาดคั้น
“กูถามว่าใคร”
“ไม่มีไรครับ แค่ข้อความโหลดริงโทนเฉยๆ”
ผมโกหก จะให้บอกได้ไงล่ะว่าธัญญ์ส่งข้อความมา แถมเนื้อหาในข้อความยังพาดพิงถึงพวกเขาด้วย
“แน่ใจ”
พี่แซทยังไม่เลิกรบเร้า ผมพยักหน้าแล้วแกล้งเอามือลูบท้อง
“ผมหิวแล้ว เมื่อไหร่อาหารจะมาสักที”
พี่แซทไม่ถามต่อ เขามองหาพนักงานแล้วกวักมือเรียก บอกให้เร่งอาหารที่สั่งไป ผมก้มหน้าลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่พอเงยหน้าขึ้นก็เจอสายตาดุของพี่ควินจ้องมองมา ผมเลยยิ้มให้เขากลบเกลื่อน จนกระทั่งพนักงานมาเสริฟอาหาร ผมลงมือทานด้วยความว้าวุ่นใจและไม่ได้รับรู้ถึงรสชาติอาหารตรงหน้า แม้ว่าพวกเขาจะผลัดกันตักอาหารใส่จานให้ ผมทานเงียบๆ คิดวุ่นวายในหัวอยู่ตลอดจนพวกเราทานเสร็จ
“เป็นอะไร”
พี่ควินหันมาถามตอนรถเคลื่อนตัวออกจากร้านอาหาร ผมส่ายหน้าบอกเขาเสียงเนือย
“ผมง่วง”
พอบอกไปแบบนั้นพี่ควินก็ไม่เซ้าซี้ พักหลังมานี้ผมเห็นข้อดีของพวกเขาอีกอย่างนึงคือเวลาที่ผมแสดงออกให้พวกเขาเห็นว่าผมรู้สึกเหนื่อย เบื่อ หรือง่วงนอน พวกเขาจะไม่ยุ่งวุ่ยวาย ไม่กวนใจ พวกเขาจะปล่อยให้ผมพักผ่อน แม้บางครั้งผมจะแกล้งทำก็เถอะ อย่างกรณีนี้ก็เหมือนกัน ผมก็เอามาใช้เป็นข้ออ้างเอาตัวรอดได้อีกครั้ง
เข้าห้องมาได้ ผมก็เดินตรงไปทางห้องตัวเอง กำลังจะผลักประตูปิดพี่แซทก็ดันไว้ซะก่อน ผมมองหน้าเขาแทนคำถาม ร่างสูงแทรกตัวเข้ามาในห้องทำให้ผมต้องถอยหลัง ในขณะที่ผมกำลังยืนงงอยู่พี่ควินก็ตามเข้ามา ผมมองพวกเขาสลับกันไปมา คิดเดาไปเองว่าพวกเขาอาจเข้ามาหาเรื่องจับผิดผมหรือเปล่า
“มีอะไรจะบอกกูมั้ย”
ผมตัวแข็งทื่อทันทีที่ได้ยินคำถามจากพี่ควิน นี่แสดงว่าพวกเขาสงสัยผมจริงๆ!
“มึงปิดบังอะไรอยู่หรือเปล่า”
คำถามต่อมาของพี่แซทแทบทำให้ผมลืมหายใจ นี่ผมกำลังโดนพวกเขาต้อนให้จนมุมใช่มั้ยเนี่ย!
“เอาโทรศัพท์มาดูสิ”
พี่แซทแบมือยื่นมาตรงหน้า ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกว่ามือตัวเองกำลังสั่น
“ต้าร์”
พี่ควินกดเสียงต่ำ นัยน์ตาดุคมจ้องผมเขม็ง
“อะไรกันครับ จู่ๆก็เข้ามาหาเรื่องผม พวกพี่เป็นบ้าอะไร” ผมแกล้งตีหน้านิ่ง แม้ในใจจะหวาดกลัว
“เอาโทรศัพท์มา”
“ไม่ครับ ผมง่วง ผมจะนอน พวกพี่ออกไปได้แล้ว”
ผมไล่พวกเขาแล้วเดินตรงไปที่เตียง แต่ยังเดินไม่ถึงก็ถูกดึงกลับไป พี่แซทจับตรึงไหล่ผมทั้งสองข้าง นัยน์ตาวาวโรจอย่างน่ากลัว ผมสูดลมหายใจลึกพยายามระงับความหวาดกลัว ทำใจสู้จ้องตาเขากลับ
“พวกพี่เห็นผมเป็นตัวอะไร อยากดีด้วยก็ดี อยากร้ายก็ร้าย เคยนึกถึงใจผมบ้างมั้ย”
ผมตัดพ้อเขายาวเหยียด พี่แซทผ่อนแรงที่ไหล่ผมทันที
“กูแค่ขอโทรศัพท์มึง”
“แต่การกระทำของพวกพี่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น สิ่งที่พวกพี่กำลังทำอยู่ตอนนี้คือการข่มขู่ พวกพี่ไม่เชื่อใจผม”
พี่แซทขบกรามแน่นจนผมได้ยินเสียง ผมรู้ เขากำลังข่มอารมณ์
“แซท ปล่อยต้าร์”
พี่ควินที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่พูดขึ้น พี่แซทยอมปล่อยผม เขาถอยไปยืนพิงผนังห้อง พี่ควินขยับเข้ามาแทนที่ เขาลูบแก้มผมเบาๆแต่ตาจ้องผมเขม็ง
“กูเชื่อใจมึง แต่…”
“พอเถอะครับ ไม่ต้องพูดแล้ว” ผมพูดขัดขึ้น ดันเขาอออกห่าง
“พวกพี่ไม่เคยเชื่อใจผม ไม่เคย”
ผมยิ้มเหยียดแล้วล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาวางไว้บนโต๊ะคอมฯ
“ของที่พวกพี่ต้องการ เชิญครับ เชิญตรวจได้ตามสบาย เสร็จแล้วก็ออกไป ผมจะนอน”
ผมบอกกระแทกเสียง เดินกลับไปนอนที่เตียงหันหลังให้พวกเขา ผมเม้มปากพร้อมกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น ลุ้นในใจขอให้พวกเขาเชื่อใจผมจริงๆ ถ้าพวกเขาเชื่อใจผม โทรศัพท์จะไม่ถูกแตะ แต่ถ้าไม่…สิ่งที่ผมผมพยายามปกปิดจะถูกเปิดเผย
“ขอโทษ”
คำขอโทษพร้อมแรงกอดรัดจากอ้อมแขนทำให้ผมหลุดยิ้มกว้างออกมา แต่ก็ต้องระงับไว้ ผมขยับพลิกตัวกลับไปก็เห็นหน้าพี่ควินในระยะประชิด
“ขอโทษทำไมครับ พวกพี่ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่” ผมแกล้งพูดประชด
พี่ควินบีบจมูกผมโยกเบาๆก่อนปล่อยมือออกแล้วลุกขึ้น ผมขยับเอนหลังพิงหัวเตียง มองไปที่โต๊ะคอมฯ โทรศัพท์ยังวางอยู่ที่เดิม ตำแหน่งเดิมที่ผมวางไว้ นั่นแสดงว่าพวกเขายังไม่ได้แตะต้องมัน
“กูเชื่อใจมึงพอๆกับที่กูกลัวใจมึง”
พี่แซทบอกเสียงเข้มก่อนเดินออกจากห้องไป ผมรู้ความหมายที่เขาต้องการสื่อและมันก็ทำให้ผมละอายใจที่ปิดบังความจริง
“ห้ามโกรธ ห้ามงอน กูเชื่อใจมึง”
พี่ควินโน้มตัวมาจูบหน้าผากผม คำพูดและการกระทำอ่อนโยนของเขายิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด ผมมองตามแผ่นหลังกว้างที่กำลังจะหายไปจากสายตา ผมควรบอกความจริงเขามั้ย?
“พี่ควิน”
ผมเรียกเขาไว้ ร่างสูงหยุดอยู่หน้าประตู เขาหันกลับมามองผม
“เอ่อ…” จู่ๆคำพูดมันก็ติดอยู่ในคอ
“ไหนบอกว่าง่วง”
“เอ่อ…ครับ ง่วงครับ” ผมตอบรับเสียงเบา
“นอนซะ”
พี่ควินปิดประตู เขาเดินไปแล้ว ผมส่ายหน้าแรง หงุดหงิดตัวเองจนพาลไปลงกับหมอน ผมเขวี้ยงมันลงไปที่พื้นอย่างแรงพอดีกับเสียงเตือนโทรศัพท์ดัง ผมลงจากเตียงไปหยิบโทรศัพท์มาดู เป็นข้อความจากธัญญ์!
‘พี่อยากให้ผมจบเรื่องนี้ใช่มั้ย ถ้าใช่ พรุ่งนี้ 3 ทุ่ม มาเจอผมที่หน้ามอ แค่พี่คนเดียว อย่าให้ไอ้เหี้ยสองตัวนั่นตามมา’ ข้อความก่อนหน้านี้
‘ถ้าพี่อยากให้เรื่องมันจบโดยดีก็ออกมาเจอผม’ ข้อความล่าสุด
ผมอ่านทั้งสองข้อความจนแทบจำได้ขึ้นใจ รู้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของธัญญ์ เขาต้องการล่อให้ผมออกไป แผนนี้อาจใช้ได้กับต้าร์คนก่อนที่ยังโง่งมหัวอ่อนหลงเชื่อคนง่ายๆ แต่ไม่ใช่กับต้าร์คนปัจจุบัน!
ถึงผมจะอยากให้เรื่องวุ่นวายนี้มันจบมากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่ขาดสติจนหลงไปตามเกมของธัญญ์หรอก หมอนั่นต้องการแก้แค้น และเป้าหมายคือผม เขาต้องการใช้ผมเป็นเครื่องมือ และผมจะไม่ยอมให้มันเป็นอย่างที่ธัญญ์ต้องการ ไม่มีทาง!
--------------------------------------------------------
ไม่มีอะไรจะกล่าว นอกจากคำว่า 'ขอโทษ' :mew2:
ขอโทษที่หายไปนาน (นานเกิ๊น) :z3: ยังไม่ทิ้งเรื่องนี้นะคะ
ยังคงแต่งอยู่ ยังไงก็ต้องเข็นให้มันจบให้ได้ :katai4:
แต่จะจบตอนไหนก็อีกเรื่องนึง :laugh:
-
:z13:
-
:laugh: ได้อ่านต่อแล้ว มาอัพต่อไวๆนะค่ะ
กำลังมันส์เลย
-
ต้าร์น่าจะบอกควินกับแซทนะ
-
กรี๊ดดดดด มาแล้วววว
ดีใจจุง 5555555+
-
เย้ๆๆๆๆ มาต่อแล้ว
ต้าจะทำยังไงต่อนะทีนี้
รออีก70%ที่เหลือน้าาาาา
คนเขียนสู้ๆๆค่ะ
-
ไม่บอกแล้วกะจะทำไงหรอ ไม่เต้นไปตามเกมส์แล้วกะจะจบเรื่องไงหรอต้าร์ ลำพังตัวเองทำไรได้หรอ... :เฮ้อ:
อยากจบเรื่องก็เอาที่บ้านควินกะแซทมากดบ้านตาน้องธัญญ์ ไม่ก็เอาใครไปกดตาน้องธัญญ์ให้เป็นเรื่องใหม่แนวจำเลยรักซะป่ะ คือไอ้สองพี่เนี่ยที่ผ่านมาก็ผิดก็เลวอยู่
แต่ไอ้ที่จะเอาซวยมาลงต้าร์ก็ไม่ใช่เรื่องเลย ไอ้แนวคิดว่าแก้แค้นโดยทำร้ายคนสำคัญของอีกฝ่ายให้มันเจ็บยิ่งกว่าอ่ะ มันโคตรไม่เวิร์ค เพราะมันไม่ได้เจ็บไปกว่าตัวเองโดนเองหรอกนี่บอกเลย อยากทำร้ายอิสองพี่นี่ ก็จ้างคนมาซ้อมมารุมโทรมมันซะสิ บอกตรงนะ ไม่คิดว่าอิสองพี่มันจะเจ็บมากกว่าถ้าต้าร์โดนเท่าตัวมันเองโดนเหยียบย่ำหรอก เลิกลากคนอื่นมาเกี่ยวเพราะไม่มีปัญญาทำไรเจ้าตัวซะทีเห้อ อิธัญญ์
แล้วควินกะแซทนี่ ที่บ้านใหญ่ อำนาจคับฟ้า ขนาดฆ่าน้องชายแล้วยังไม่ผิด แล้วทำไมไม่จัดการธัญญ์ให้จบๆไปซะที ต้องให้ต้าร์ซวยก่อนหรอไง ถึงจะคิดได้
คือต้าร์โดนอิสองพี่นี่รักและกักขัง ชีวิตมันก็บัดซบพอแล้ว ต่อให้ตอนนี้รักแล้วก็เหอะ อดีตมันไม่เปลี่ยนหรอก อย่าให้ต้องมาซวยเพราะอิสองพี่นี่อีกเลย :เฮ้อ:
-
ธัญญ์เอ๋ยธัญญ์ ไม่หยุดซะทีนะ สร้างแต่เรื่อง
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ต้าร์ จะทำไรหน้าาาาาา :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
รอคอยเธอมานานแสนนาน ได้อ่านสักที แม้จะมาแค่ 30 %
เป็นห่วงตาร์อะ ธัญญ์มันจะวางแผนอะไรอีกนะ ถ้าตาร์ไปหาแล้วเกิดพลาดพลั้งล่ะ ไม่อยากจะคิดเลย
แล้วยิ่งปกปิดพี่ควินกับพี่แซทอีก ถ้าพี่เค้ารู้ต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ หรือตาร์จะคิดแผนการตลบหลังธัญญ์เอาไว้แล้ว
เฟียสละ ไปหาพี่ควินคุยกันเรื่องอะไร นี่อยากรู้ไปหมดทุกเรื่อง 55555
รอส่วนที่เหลือนะคะ มาเร็วๆน้า
-
ต้าเริ่มเผ็ด 555++
-
รอนะคะแค่รับปากว่าจะมาต่อจนจบ ก็มีกำลังใจแล้วค่ะ
เรื่องนี้เป็นหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่หายไปนานมากมาก แล้วยังคงเก็บบุ๊กมาร์กไว้..ชอบค่ะ :katai2-1:
-
ธัญญ์ยังไม่หยุดอีก :z6: :z6: :z6:
-
แม่เจ้าโว๊ย!!! 60 ตอนกับอีก 30% ของตอนที่ 61 ชั้นอ่านรวดเดียว!!! :really2:
เป็น 3P ที่เนื้อเรื่องหนักหน่วงมว๊ากกก ชอบคร่าา :-[
ตอนอ่านแรกๆ เห็นมีเกริ่นว่าจบไม่แฮปปี้ เราคิดไปเลยเถิดว่า น้องตาร์น่าจะปั่นหัว2พระเอกให้ฆ่ากันตายอาไรยังเงี้ย
คงหักเหลี่ยมเฉือนคมเลือดสาด เส้นมาม่ากระจายออกมานอกชามแบบนั้นเลย! แต่พออ่านไปเรื่อยๆ นับว่าซอฟท์ดีน้าา
น้องตาร์น่ารักใจเย็นแต่ไม่เลือดเย็น (โฮะ โฮะ)...
จริงๆชอบแซทตี้คร่ะ แอบแช่งชักหักกระดูกให้ควินซี่ตายๆไปซะตอนมีรงมีเรื่อง :laugh: แต่ก้อโอเครเข้าใจอ่ะนะว่า 3P ชริ!
แหวกแนวดี จะเฝ้ารอติดตามคร่าา :mew1:
ปล.ได้ข่าวว่าเค้าชื่อ แซทเทิร์น กะ ควินตัส คริ คริ
-
เซ็งกับต้าร์ ปากก็บอกว่าขอความจริงใจจากควินกับแซท มีอะไรต้องบอกให้หมด
แต่ทีตัวเองกลับปกปิดไว้ ไม่ยอมบอก คำว่าจริงใจมันต้องมาจากทั้งสองฝ่าย ไม่ใช่เอาแต่เรียกร้องอยู่ฝ่ายเดียว
-
ดีใจมาต่อแล้ว รอตั้งนานนึกว่าจะทิ้งไม่เขียนต่อเสียแล้ว ต้าร์แค่บอกความจริงควินกับแซทไป แล้วช่วยกันคิดแก้ปัญหา ก็ทำไม่ได้ แต่ก็ถือว่ายังฉลาดอยู่บ้างที่ไม่ไปตามนัดคนเดียว รอตอนที่เหลือ จะได้ commentเพิ่ม 555
-
ตาร์คิดผิดมหันต์นะ ที่ปกปิดเรื่องธัญญ์นัดเจอโดยไม่บอกสามีทั้งสองคน
ตัวเองเป็นแค่ผู้ชายตัวเล็กๆ จะเอาอะไรมางัดข้อกับธัญญ์(จอมโรคจิต)
ไม่อยากจะคิดผลที่จะตามมาเลย ถ้าพี่แซทพี่ควินรู้เรื่อง
อย่าทำให้พี่เค้าเป็นห่วงมากนักสิ เห็นใจพี่เค้าบ้างนะ
-
ทำไมตาร์ไม่บอกเรื่องธัญญ์กับควินแซท
-
น้องต้าาาา อย่าไปทำตามมัน
:ling1:
-
เหมือนนิยายเรื่องนี้ไกล้จบไปทุกทีแล้วละ จะแซด หรือ จะสุข ก็ต้องทำใจไว้ มั้ง 5555+ :fire:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
บอกพี่เค้าไปเถอะน้อง
-
อีกใจก้ออยากอ่านต่อไปเรื่อย ๆ อีกใจก้ออยากให้มันจบ รู้สึกว่ามันอึดอัดจังเลย :katai5:
-
คิดถึง
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
คิดถึงอะ นานแล้วอ่า
เมื่อไรจะมาอัพต่อคะน้องเก๋ ยังไงก็รออ่านเสมอค่ะ
-
HEARTBREAKER
61
(ต่อ)
เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังยาวต่อเนื่องกันอยู่ครู่นึงจนกระทั่งมีคนรับสาย และเสียงทักทายประโยคแรกก็แทบทำให้ผมอยากขว้างโทรศัพท์ทิ้ง
“มีเหี้ยไร”
“ไม่มีเหี้ย แต่มีเรื่องด่วนอยากให้ช่วย” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“เรื่องอะไร”
“ไปอารมณ์เสียอะไรมา”
ผมไม่ตอบแต่ถามกลับ ตอนแยกกันเฟียซยังดูอารมณ์ดีอยู่เลย มีเรื่องอะไรทำให้เขาอารมณ์เสียขึ้นมา
“ก็ไอ้พวกเวรสองตัวนั่นแหละ โทรมาด่ากู มึงมีเรื่องอะไรปิดบังพวกมัน”
คำตอบพ่วงคำถามของเฟียซทำผมใบ้กิน
“ว่าไง มึงมีเรื่องอะไร”
“เอ่อ…”
“ไม่ต้องมาเอ๋อแดก บอกกูมาเร็วๆ”
ผมเงยหน้ากรอกตามองเพดานห้องก่อนกระแอมขึ้น
“คือ…ตอนกำลังกินข้าวกันอยู่ ธัญญ์ส่งข้อความมา”
“ว่าไงนะ!!!” เฟียซร้องดังลั่นจนผมต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูที่แนบอยู่ก่อนจะค่อยๆเล่าต่อ
“ถ้าบอกไปตอนนั้น พวกเขาได้ออกไปตามหาธัญญ์แน่ ต้าร์เลยไม่บอก”
“แล้วพวกมันก็สงสัยว่ามึงมีเรื่องปิดบัง พอเค้นถามจากมึงไม่ได้พวกมันก็โทรมาด่ากู ไอ้พวกเหี้ย ไอ้เห็บหมา กูไม่ใช่ถังขยะนะเว้ยที่จะได้โทรมาด่าๆๆ”
เฟียซระบายอารมณ์ยาวเหยียดจนแทบฟังไม่ทัน ผมได้แต่ยิ้มแห้งรอให้เพื่อนอารมณ์เย็นลง
“แล้วไอ้เหี้ยธัญญ์มันส่งข้อความมาว่าไง”
“ธัญญ์นัดให้ต้าร์ออกไปเจอตอน3ทุ่มที่หน้ามอ บอกให้ต้าร์ไปคนเดียวถ้าอยากให้เรื่องจบด้วยดี ห้ามให้พวกเขาตามไปด้วย” ผมบอกสรุปให้เฟียซฟัง
“ไอ้ขี้ขลาดเอ้ย! มึงต้องบอกให้พวกมันรู้เดี๋ยวนี้เลย”
“แล้วต้าร์จะโทรหาเฟียซเพื่ออะไร ถ้าบอกพวกเขา เฟียซเชื่อเหรอว่าพวกเขาจะปล่อยให้ธัญญ์รอด ต้าร์ไม่อยากให้พวกเขาเป็นฆาตกร มันต้องมีวิธีจัดการกับธัญญ์โดยที่ไม่ต้องใช้ความรุนแรงสิ ต้าร์เชื่อว่ามันต้องมีวิธี”
ผมบอกเสียงเข้ม ถ้าขืนบอกพวกเขาไป เชื่อเถอะ ผมเอาหัวเป็นประกันได้เลยว่าพวกเขาไม่ยอมอยู่เฉยแน่! ผมอยากหาทางแก้ปัญหาโดยที่ไม่มีฝ่ายใดฝ่ายนึงต้องเสียเลือดเนื้อเหมือนที่ผ่านมา การใช้ความรุนแรงมันไม่ใช้วิธียุติปัญหา แต่มันเป็นการเติมเชื้อไฟให้โหมแรงยิ่งขึ้น ผมไม่อยากเห็นความสูญเสีย ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายผมหรือธัญญ์ ทุกปัญหามันต้องมีทางอออกสิ ผมเชื่ออย่างนั้น
“ถ้าไม่บอกพวกมันแล้วมึงจะทำยังไง จะออกไปเจอมันเหรอ มึงอย่าโง่นะต้าร์”
“ต้าร์ถึงโทรหาเฟียซนี่ไง เราต้องช่วยกันคิดว่าจะทำยังไงต่อไป”
“แม่ง! มีแต่เรื่อง แค่ไอ้ธัญญ์คนเดียวทำหัวปั่นไปหมด สัดเอ้ย! กูอยากเอาตีนทาบหน้าแม่งให้หายซ่าส์”
ผมถอนหายใจแรงอย่างกลุ้มใจ คิดไม่ตกว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง ถ้าธัญญ์ไม่คิดแค้น ถ้าเขาปล่อยวางได้ เรื่องมันก็ไม่บานปลายมาถึงขั้นนี้หรอก คนตายไปแล้วฟื้นขึ้นมาไม่ได้ จะตามอาฆาตแค้นให้ได้อะไรขึ้นมา แก้แค้นไปแล้วคนตายจะกลับมาได้หรือไง
“พรุ่งนี้เรียกสอบสวน ไอ้ธัญญ์มันต้องโดนลงโทษหนักแน่ กูว่ามีพักการเรียนอ่ะ มันอาจรู้ตัวแล้วว่าต้องเจออะไรเลยคิดวางแผนล่อมึงออกไป”
ผมคิดตามคำพูดเฟียซ ความผิดที่ธัญญ์ก่อจัดว่าร้ายแรงมากแถมยังเกิดขึ้นในมหา’ลัย ถ้าผมแจ้งความเอาเรื่องข้อหาคงไม่พ้นคุกคามและทำร้ายร่างกาย ธัญญ์อาจได้รับโทษถึงขั้นพักการเรียนอย่างที่เฟียซว่า แต่ผมคิดว่าธัญญ์ไม่สนใจเรื่องที่ตัวเองจะถูกลงโทษหรอก หมอนั่นคิดแต่เรื่องแก้แค้น ขอแค่ให้ได้แก้แค้นก็พร้อมทำทุกอย่าง
“เฟียซ หรือเราควรไปบอกให้พ่อแม่ธัญญ์รู้ดี เพื่อพวกเขาจะห้ามลูกชายตัวเองได้”
ผมเสนอความคิด ปลายสายเงียบไป ผมเม้มปากแน่นรอฟังความคิดเห็นจากเพื่อน
“แล้วถ้าพ่อแม่มันห้ามไม่ได้ล่ะ”
“ถ้าขนาดพ่อแม่ยังห้ามลูกไม่ได้ ก็คงต้องพึ่งตำรวจแล้วล่ะ”
“ตกลงมึงจะไม่บอกพวกมันจริงๆใช่มั้ย”
“บอกสิ” ผมตอบรับเสียงหนักแน่น
“อ้าว! ตกลงมึงจะเอายังไง จะบอกไม่บอก”
“ก็ถ้าคุยกับพ่อแม่ธัญญ์แล้วพวกเขาไม่ห้าม ต้าร์ก็จะบอกตำรวจแล้วค่อยบอกพวกเขา”
“เหอะ! เอาส้นตีนกูเป็นประกันได้เลยว่าพวกมันไม่ฟังมึงแน่”
เฟียซสวนกลับกลั้วเสียงหัวเราะหยัน ผมนิ่งแล้วถอนหายใจ นั้นสินะ ผมคงทำลายความเชื่อใจที่พวกเขามีให้ไปแล้ว แต่ในใจผมก็ยังหวัง หวังว่าพวกเขาจะเข้าใจถึงเหตุผลที่ผมทำแบบนี้ และหวังว่าพวกเขาจะเชื่อใจผมจนวินาทีสุดท้าย ผมหวังให้เป็นแบบนั้นจริงๆ
**************************************************
เสียงประกาศประชาสัมพันธ์ดังก้องไปทั่วมหา’ลัยแต่ไม่ได้อยู่ในความสนใจของผม ตอนนี้ผมนั่งรอเฟียซอยู่ใต้ตึกคณะ ภาวนาให้เพื่อนมาถึงก่อนพวกเขา เพราะผมไม่อยากตอบคำถามจนพาลไปถึงขั้นทะเลาะกัน ผมรู้ว่าตัวเองทำผิดที่หนีหน้าพวกเขามาแบบนี้ แต่ผมมีเหตุผลที่ต้องทำ ไม่ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจหรือโกรธเคืองแค่ไหนผมก็ถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว เรื่องที่ผมปรึกษาหารือกับเฟียซเมื่อคืนต้องดำเนินต่อไป
บรื๊น…บรื๊น…
เสียงมอเตอร์ไซต์คุ้นหูดังเข้ามาใกล้ ผมรีบลุกเดินออกไปดู เจ้าของรถขับเข้ามาจอดตรงหน้าผมก่อนถอดหมวกกันน็อคออก ผมยิ้มกว้างแล้วเข้าไปคว้ามือเพื่อนให้เดินตาม
“อะไรของมึงเนี่ย จะรีบไปไหน” เฟียซโวย ผมไม่ตอบคำถามตั้งใจเดินมุ่งหน้าขึ้นตึกตรงไปยังห้องเรียน พอนั่งเรียบร้อยผมก็หันไปจ้องหน้าเพื่อน
“พวกเขาโทรหาหรือเปล่า”
เฟียซทำหน้าเซ็งทันทีที่ได้ยินคำถาม นั่นทำให้ผมรู้ว่าพวกเขาคงกระหน่ำโทรหาเฟียซแน่ๆ
“มันพลัดกันโทรมาจนกูต้องปิดเสียง เป็นอะไรที่เหี้ยเกินบรรยาย”
เฟียซว่า ผมยิ้มเจื่อน ยกมือไหว้ขอโทษเฟียซที่นำความเดือดร้อนมาให้
“ต้าร์ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”
“ช่างแม่ง ยังไงก็หนีพวกมันไม่พ้นหรอก”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย ที่ผมหนีหน้าพวกเขามาได้ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ก็นับเป็นความโชคดีมากมายแล้ว ได้แต่หวังว่าพวกเขาคงไม่บ้าบิ่นถึงขนาดบุกเข้ามาลากผมในห้องเรียนก็พอ
ไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาจะปล่อยผมมาจนถึงตอนนี้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว และเป็นผมเองที่กระวนกระวายเพราะความรู้สึกผิด
“เป็นอะไร ถอนหายใจทำไม”
บอสตบบ่าผมแล้วนั่งลงข้างๆ ผมถอนหายใจอีกรอบ ก็คนมันกลุ้มนี่นา
“ไม่มีไรหรอก แค่กังวลเรื่องตอบคำถามตอนถูกสอบสวน” ผมโกหกและได้แต่ขอโทษเพื่อนในใจ
“จะกังวลทำไม ก็แค่ตอบไปตามความจริง เอาน่า อย่าเครียด กินหนมดีกว่า”
บอสยิ้มพลางยื่นถุงขนมให้ ผมรับมาแต่ยังไม่ได้กินก็ต้องรีบวางเพราะบุคคลที่กำลังเดินตรงมาหา ผมหนีพวกเขาไม่พ้นแล้วหละ…
“กินข้าวรึยัง”
คำทักทายแรกของพี่ควินตอกย้ำให้ผมยิ่งรู้สึกผิด พวกเขาเป็นห่วงผมในขณะที่ผมโกหกและหนีหน้าพวกเขา ผมนี่มันแย่จริงๆ
“เรียบร้อยแล้วครับ” ผมยิ้มตอบไป พี่แซทขยับเข้ามาใกล้ผมแต่ไม่ได้พูดอะไร เขามองผมแวบนึงก็หันไปสนใจโทรศัพท์ในมือเหมือนรอคอยการติดต่อจากใครอยู่
“จะได้เวลาเรียกสอบสวนแล้ว กลัวรึเปล่า”
พี่ควินจับมือผมลูบคลึงเบาๆ ผมส่ายหน้า ได้แต่ยิ้มให้เขาอย่างเดียว ตอนนี้ผมไม่กล้าพูดคุยกับพวกเขาจริงๆ
“ต้าร์ เฟียซมันไลน์มาบอกว่าอาจารย์เรียกแล้วว่ะ”
บอสหันมาบอก ผมเลยขยับตัวเก็บกระเป๋าบนโต๊ะ
“กูรอมึงอยู่ เรื่องที่มึงปิดบังไว้ กูจะรอฟังจากปากมึง”
พี่แซทบอกทิ้งทายก่อนเดินไป ผมมองตามหลังเขาด้วยความรู้สึกผิด พี่แซทเป็นคนอารมณ์ร้อนแต่เขาเลือกที่จะระงับมันไว้ ไม่คาดคั้นผมเหมือนอย่างที่เคยทำ ไม่ใส่อารมณ์กับผมเหมือนเคย แต่เขาเลือกที่จะรอให้ผมพูดกับเขาตรงๆ เขายอมทำเพื่อผม
“พร้อมเมื่อไหร่ก็บอก จำไว้ กูเชื่อใจมึง”
พี่ควินลูบแก้มผมแล้วเดินตามพี่แซทไป ผมเม้มปากแน่นรู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมาดื้อๆ ทุกคำพูดทุกการกระทำตั้งแต่พวกเขาเดินเข้ามาหาทำให้ผมอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ
“ทะเลาะกันเหรอ” บอสถามขึ้นอย่างเป็นห่วง ผมส่ายหน้าหยิบสายกระเป๋าสะพายบ่า
“เมื่อเช้าต้าร์หนีพวกเขาออกมาก่อนน่ะ ไม่มีไรหรอก รีบไปหาเฟียซกันเถอะ”
ผมถูกคณะกรรมการสอบสวนเรียกเข้าไปในห้องเป็นคนแรก ทั้งๆที่ยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อม ผมต้องนั่งเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นและตอบทุกคำถามท่ามกลางคณะกรรมการสอบสวนซึ่งส่วนนึงเป็นอาจารย์ประจำภาคของคณะผมและของคณะอื่นๆรวมกัน แต่ที่ทำให้ผมเกร็งที่สุดคือท่านอธิการบดีที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมเลย หลังจากที่ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตามความเป็นจริงจบ อาจารย์ที่ปรึกษาของผมก็ให้กำลังใจว่าไม่ต้องกังวล ทุกอย่างที่สอบสวนในวันนี้จะเป็นไปตามกฏระเบียบของทางมหาวิทยาลัย คนผิดก็ว่าไปตามผิด จะไม่มีการใช่เส้นสายอะไรทั้งนั้น ประโยคหลังผมคิดว่าอาจารย์คงหมายถึงพี่ควินกับพี่แซทแน่ๆ จะยังไงก็ตาม ผมได้ทำในส่วนของผมอย่างเต็มที่แล้ว ต่อจากนี้ก็ขึ้นอยู่กับคำตัดสินของคณะกรรมการสอบสวน
“เป็นไงบ้างต้าร์”
ทันทีที่เดินออกจากห้องบอสก็ปรี่เข้ามาถาม ผมยิ้มแล้วกอดคอเพื่อนให้เดินไปที่โต๊ะ เฟียซกับตัวเล็กที่นั่งรออยู่หันมามองผมด้วยสายตาเป็นคำถาม ผมนั่งลงแล้วมองหน้าเพื่อนทีละคนก่อนบอก
“ทุกอย่างเรียบร้อยดี ต้าร์ก็เล่าไปตามความจริง”
“มึงเป็นฝ่ายถูกทำร้าย ยังไงก็ไม่ผิดอยู่แล้ว” เฟียซพูดขึ้น
“ใช่ ไอ้คนที่ทำผิดสิต้องกลัว ไม่แจ้งความจับก็บุญเท่าไหร่แล้ว” บอสพูดเสริม
“แล้วไอ้ตัวปัญหาโผล่มารึยัง” ผมถามพลางสอดส่ายสายตามองหาคนก่อเหตุ
“มันมาตอนมึงเข้าห้องไปพอดี พวกเหี้ยนั่นก็มา เกือบได้บู๊กันแล้วมึง”
“จริงเหรอ!” ผมร้องเสียงหลง มองหน้าเฟียซตาโต เจ้าตัวส่ายหน้าเพลียๆก่อนเอื้อมมือมาตบหัว
“แหกปากทำไม คนของมึงนั่นแหละจะเข้าไปหาเรื่องไอ้ธัญญ์ แม่งเหมือนหมาบ้าทั้งคู่”
ผมพูดไม่ออก เพราะพวกเขาเป็นอย่างที่เฟียซบอกจริงๆ ยิ่งเป็นเรื่องธัญญ์พวกเขาเป็นยิ่งกว่าหมาบ้าอีก ผมยังจำเหตุการณ์ตอนที่สะกดรอยตามพวกเขาไปที่สนามแข่งรถได้เลย ตอนนั่นพวกเขาโกรธจนแทบคลั่ง ถ้าผมไม่โผล่ออกไปจะเกิดอะไรขึ้นกับธัญญ์บ้างก็ไม่รู้
“นั่นไง มากันแล้ว” บอสบอกพลางชี้ให้ผมหันไปดู สิ่งที่เห็นคือผู้ชายร่างสูง3คนเดินหน้านิ่งเข้ามาโดยมี รปภ.เดินประกบขนาบข้าง นี่ถึงขนาดต้องใช้ รปภ.คุมตัวกันเลยเหรอ
“นาย ธัญญ์ พิชญกานต์ เข้าห้องได้แล้ว”
เสียงดุของอาจารย์ที่ปรึกษาคณะผมดังอยู่หน้าประตูห้อง ธัญญ์เดินผ่านหน้าพวกผมไป แต่พอถึงหน้าประตูเขาก็เหลียวกลับมามองด้วยรอยยิ้มมุมปากอย่างกวนประสาท ผมไม่แน่ใจว่าเขาส่งรอยยิ้มแบบนั้นให้ใคร แต่พี่ควินกับพี่แซทแทบถลาเข้าไปเอาเรื่อง ดีที่พี่ รปภ.ช่วยกันจับตัวไว้
“ออกมาเมื่อไหร่กูเอามึงตายแน่!”
พี่แซทประกาศกร้าวอย่างไม่เกรงกลัวอาจารย์ที่ยังยืนส่งสายดุปรามอยู่หน้าประตูเลยสักนิด
“รปภ. คุมตัวไว้ให้ดีดี” อาจารย์สั่งเสียงเข้มก่อนดันหลังให้ธัญญ์เดินเข้าไปในห้อง
“ปล่อยกู!” พอประตูห้องสอบสวนปิดพี่แซทก็หันมาเหวี่ยงใส่พี่ รปภ.จนพี่เขาสะดุ้งเฮือกรีบปล่อยมือออกแทบไม่ทัน พี่ควินก็สะบัดแขนออกจากการจับกุมด้วยใบหน้าหงุดหงิด
“เอ่อ…ขอโทษนะครับพี่ เดี๋ยวผมดูพวกขาให้เองครับ” ผมหันไปโค้งศีรษะขอโทษพี่ รปภ.อย่างเกรงใจ พวกพี่เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่ถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนพากันเดินออกไป พอเหลือแค่กลุ่มพวกเราพี่แซทก็กระแทกตัวนั่งลงข้างๆผม พี่ควินก็มานั่งเบียดผมอีกข้าง ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ” ผมพูดขึ้นโดยไม่มองหน้าพวกเขา
“ทำไม! กูทำแล้วมันทำไม มึงจะปกป้องมันเหรอ!”
ไปกันใหญ่แล้ว! ผมส่ายหน้าเม้มปากแน่น พี่แซทกำลังอารมณ์เสีย ผมไม่ควรโต้ตอบกลับไป สู้อยู่นิ่งๆให้เขาอารมณ์เย็นลงดีกว่า
“เหี้ย!” พี่แซทสบถแล้วลุกขึ้นเดินออกไป ผมมองตามเห็นเขาล้วงกระเป๋ากางเกง ซองบุรี่กับไฟ
แช็คติดมาเขามาจากนั้นเขาก็เริ่มสูบมันคลายความเครียด ผมหันกลับมามองคนข้างตัว พี่ควินยังคงนั่งนิ่ง ผมเดาอารมณ์เขาไม่ถูกว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ต้าร์ บอสกับตัวเล็กจะไปซื้อน้ำนะ เอาอะไรมั้ย”
บอสกระซิบบอก ผมส่ายหน้าบอกขอบใจเพื่อนเบาๆ เฟียซขยับปากขมุบขมิบอยู่อีกฝั่ง เจ้าตัวเสียบหูฟังเปิดเพลงเสียงดังอย่างจะตัดปัญหาเข้าสู่โลกส่วนตัวเพียงลำพัง ผมหันกลับมามองพี่ควินอีกครั้ง เขายังนั่งนิ่งเหมือนเดิม เขานิ่งจนผมแปลกใจ แต่คิ้วเข้มที่ขมวดเป็นปมก็พอบอกให้รู้ว่าเขามีเรื่องให้ต้องคิดหนัก
ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว รู้แต่ว่าพี่แซทสูบบุหรี่หมดไปสามมวน และแบตโทรศัพท์ของเฟียซก็หมดจนได้ชาร์ตกับพาวเวอร์แบงค์ จนกระทั่งเสียงประตูห้องสอบสวนเปิด ธัญญ์เดินออกมาด้วยใบหน้านิ่งแต่ปากยังกระตุกยิ้มกวนเหมือนเคย ผมรีบจับมือพี่แซทไว้ทันทีด้วยกลัวว่าเขาจะเข้าไปหาเรื่อง
“มันไม่จบแค่นี้หรอก” ธัญญ์พูดลอยๆ และโดยไม่คาดคิด จู่ๆพี่ควินก็ลุกพรวดขึ้นแล้วพุ่งเข้าไปหาธัญญ์ ผมตาโตจะเข้าไปห้ามแต่ก็ไม่ทันแล้ว
ผลั๊ว!
“ปากเก่งนักนะมึง อยากแก้แค้นกูนักใช่มั้ย ได้…กูจะทำให้มึงไปเจอไอ้ฮาร์ฟในนรกเอง!”
“พี่ควินหยุดเถอะครับ พี่แซทปล่อยผมสิ ทำไมพี่ไม่ห้ามเพื่อน”
ผมร้องบอกอย่างร้อนรน พวกเพื่อนๆผมก็ได้แต่ยืนมองเหตุการณ์อย่างตกตะลึง พี่แซทก็กอดผมไว้แน่นไม่ให้ผมเข้าไปห้ามพี่ควิน ธัญญ์ถูกต่อยจนปากแตก เขาไม่ตอบโต้พี่ควินสักนิด ได้แต่นอนนิ่งให้พี่ควินทำร้ายร่างกายอยู่อย่างนั้น
“นี่พวกเธอ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ฉันบอกให้หยุด!!!” เสียงห้ามของอาจารย์ดังแทรกเข้ามา
“ควิน! หยุดเดี๋ยวนี้!!” อาจารย์สั่งพี่ควินเสียงเข้ม และมันก็ได้ผล พี่ควินหยุดทำร้ายธัญญ์ เขาลุกขึ้นปัดเสื้อแล้วเดินผ่านหน้าพวกผมเข้าห้องไปเลย
“ในเมื่อมึงไม่ยอมจบ กูก็ไม่คัดศรัทธา เตรียมตัวต่อโรงไว้ได้เลย ไอ้หน้าตัวเมีย!”
พี่แซทหันไปด่าธัญญ์ทิ้งท้ายก่อนเดินตามพี่ควินเข้าห้องไป อาจารย์ยังคงยืนมองสภาพธัญญ์อยู่แล้วท่านก็หันมามองพวกผม
“พวกเธอพาเขาไปห้องพยาบาล ไปทำแผลให้เรียบร้อย”
“ครับอาจารย์” ผมพยักหน้ารับคำ อาจารย์เดินกลับเข้าห้องไปผมก็จะเข้าไปดูอาการธัญญ์ แต่เฟียซจับแขนผมดึงไว้ หันไปมองก็เห็นสายตาดุราวกับจะขู่
“ทำไมล่ะ ก็จะพาไปห้องพยาบาล” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
“มึงไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้เลย เดี๋ยวกูพามันไปเอง นั่งรอไอ้พวกเหี้ยนั่นเถอะ เดี๋ยวออกมาไม่เจอมึงจะเป็นเรื่องอีก”
ผมพยักหน้ารับรู้ มองดูเฟียซดึงคอเสื้อธัญญ์ที่นอนหอบหายใจโรยแรงอยู่ที่พื้นขึ้นมาก่อนเจ้าตัวจะถูกลากออกไปด้วยแรงกระชาก
“งั้นมึงไปกับเฟียซเหอะ กูจะอยู่เป็นเพื่อนต้าร์”
บอสหันไปบอกตัวเล็กแล้วนั่งลงข้างๆผม ผมมองตามตัวเล็กไปอย่างเป็นกังวล หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องอีกนะ ธัญญ์ยิ่งเจ้าคิดเจ้าแค้นอยู่ด้วย โดนพี่ควินต่อยจนปากแตกขนาดนั้นต้องคิดแค้นเพิ่มขึ้นแน่ๆ
แล้วเมื่อไหร่เรื่องบ้าๆนี่จะจบลงสักที ผมเหนื่อยจะสู้กับมันแล้ว!!!
พวกเขาเข้าห้องสอบสวนไปเกือบชั่วโมงแล้ว ผมนั่งชะเง้อมองว่าเมื่อไหร่ประตูห้องจะเปิด ตอนนี้5โมงกว่าแล้ว นั่งรออย่างร้อนใจได้ไม่นานประตูห้องก็เปิดพร้อมร่างสูงของพวกเขาเดินออกมา ผมลุกขึ้นจะถามว่าเป็นยังไงบ้าง พี่แซทก็คว้าแขนผมลากให้เดินตามเขาไปซะก่อน
“เดี๋ยวครับ จะไปไหน” ผมยื้อไว้ พี่แซทจ้องตาผมเขม็ง
“กลับบ้าน!”
“แต่ผมขับรถมา”
ผมเอารถมาอ้าง ขืนกลับไปกับพวกเขาก็ไม่ได้ออกมาทำตามแผนที่วางไว้กับเฟียซนะสิ!
“ช่างแม่ง! กลับรถกู”
“แต่วันนี้ผมต้องไปทำงานกลุ่มกับเพื่อน จริงมั้ยบอส”
ผมหันไปหาบอสที่มองมาอย่างมึนงง ขยิบตาให้เพื่อนรับคำที่ผมโบ้ยให้ดื้อๆ
“เออๆ งานกลุ่ม ต้องรีบส่งด้วย ใช่ๆ”
บอสตอบอย่างรนๆ ผมลอบถอนหายใจ หันไปมองพี่แซทก็เจอสายตาดุจ้องอยู่ก่อน
“มึงโกหก” พี่แซทเค้นเสียงพลางบีบแขนผมแน่น ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที พี่ควินขยับเข้ามาขนาบข้าง เขาไม่พูดอะไร เอาแต่จ้องผมอย่างเดียว
“ก็ได้ งั้นกูจะรอ ทำให้เสร็จคืนนี้”
ได้ไงล่ะ!!! ผมแทบจะตะโกนใส่หน้าพี่แซท เฟียซหายไปไหนเนี่ย พอตอนอยากให้ช่วยล่ะหายตัวไปไหนก็ไม่รู้
“เอ่อ…อย่ารอเลยครับ เดี๋ยวผมกลับเอง” ผมบอกเบาๆ
“กูจะรอ ไปสิ รีบไป จะไปทำที่ไหน”
โอ้ย…ผมอยากจะบ้า! พวกเขาจะไม่ยอมจริงๆใช่มั้ยเนี่ย! ผมส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปให้บอส เจ้าตัวก็ทำท่าอึกอักมองซ้ายมองขวาอย่างหาตัวช่วยเช่นเดียวกัน จะทำยังไงดี จะทำยังไง!
“ต้าร์!”
เสียงเรียกช่วยชีวิตทำให้ผมรีบหันไปมอง เฟียซเดินหน้าบึ้งเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าพลางมองคนยืนขนาบข้างผม
“เฟียซมาพอดีเลย พวกเราตกลงกันว่าจะรีบทำงานกลุ่มกันวันนี้ใช่มั้ย”
ผมรีบพูดพลางยักคิ้วให้เฟียซเอออตามผม เจ้าตัวรีบพยักหน้ารับทันที ผมยิ้มกว้างหันไปมองหน้าพวกเขา
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะรีบทำให้เสร็จจะได้กลับเร็วๆ พวกพี่ไม่ต้องไปรอผมหรอก ลำบากเปล่าๆ ถ้าไม่อยากให้ผมกลับคนเดียว ให้เฟียซไปส่งก็ได้ พวกพี่ก็มีเบอร์เฟียซนี่นา ใช่มั้ยครับ”
ผมพูดให้พวกเขาโอนอ่อน พี่แซทยังคงนิ่ง แต่พี่ควินพยักหน้าให้ผมแล้ว
“ก็ได้ กูให้เวลามึงไม่เกิน2ทุ่ม”
ผมเงียบ ลองคิดทบทวนถึงสิ่งที่จะทำและคำนวณเวลาดูคร่าวๆ น่าจะทันนะ เพราะผมไม่คิดจะไปตามนัดธัญญ์อยู่แล้ว
“ได้ครับ ไม่เกิน2ทุ่ม” ผมรับปาก
“ถ้าเลย2ทุ่มแล้วยังไม่เห็น เพื่อนมึงเจอดีแน่” พี่แซทขู่ส่งท้ายก่อนเดินกระฟัดกระเฟียดจากไป
“ให้ไปส่งมั้ย จะไปทำที่ไหน” พี่ควินถามขึ้น ผมมองหน้าเฟียซให้ตอบคำถามแทน
“ทำที่หอกูเนี่ยแหละ ไม่ต้องไปส่งหรอก” เฟียซตอบปัดเสียงแข็ง
“อย่าเกิน2ทุ่มนะ” พี่ควินกำชับ ลูกแก้มผมเบาๆก่อนเดินไป ผมระบายลมหายใจยาวอย่างโล่งอกที่หาทางออกได้สำเร็จ ที่เหลือก็แค่ทำตามแผนที่วางไว้
“เก่งนะมึง เรื่องโบ้ยขี้มาให้กูเนี่ย เก่งนัก”
“ขอโทษ อย่าโกรธเลยนะ แค่นี้ต้าร์ก็ปวดหัวจะแย่แล้ว นะๆ อย่าโกรธนะ”
ผมเกาะแขนเพื่อนเขย่าอย่างอ้อนวอน เฟียซทำหน้าเซ็งแล้วดีดหน้าผากผม
“กูโกรธมึงแน่ถ้าพวกมันโทรมาด่ากูอีก ไม่ต้องมาอ้อน”
ให้มันได้อย่างนี้สิ! ที่ดีดมาไม่ใช่เบาๆนะ มันเจ็บนะเว้ย!
v
v
v
v
v
v
-
เพราะถูกจำกัดเวลาผมกับเฟียซเลยต้องรีบมาที่โรงพยาบาลของลุงหมอ การตามหาคนนามสกุลเดียวกับธัญญ์ไม่ใช่เรื่องยาก เพราะพ่อธัญญ์ก็เป็นหมอส่วนแม่เป็นพยาบาล การตามตัวเลยง่ายกว่าที่คิด แต่ติดอยู่ที่พ่อของธัญญ์เข้าผ่าตัดผู้ป่วยอยู่ ผมกับเฟียซเลยต้องไปตามหาแม่ของธัญญ์แทน บอกตรงๆว่าผมไม่ได้อยากเจอหน้าเธอสักเท่าไหร่ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เพราะเรื่องคราวก่อนโน้น เธอโมโหร้ายไม่ใช่เล่น และผมก็ไม่มั่นใจว่าเธอจะเชื่อคำพูดผมหรือเปล่า
“เจอแล้วเฟียซ นั่นไง” ผมชี้ให้เฟียซมองตามนางพยาบาลชุดขาวที่ถือถุงน้ำเกลืออยู่ในมือ
“ไปคุยเลย จะได้ไม่เสียเวลา” เฟียซบอก ผมพยักหน้าพลางเร่งเดินให้ทัน เหมือนเธอจะรู้ว่ามีคนมองเลยหันมา และพอเห็นหน้าผมเท่านั้นแหละ นัยน์ตาเธอก็เบิกกว้างใบหน้าแสดงความรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง งานหนักแล้วล่ะคราวนี้ เธอจะยอมฟังผมมั้ยเนี่ย
“ขอโทษนะครับคุณน้า ผมมีเรื่อง…”
“แกมาทำไม!”
โดนสวนกลับมาด้วยน้ำเสียงห้วน ผมก็ไปต่อไม่เป็น เฟียซเห็นท่าไม่ดีเลยออกหน้าแทนผม
“คืออย่างนี้นะครับป้า พวกผมเนี่ย…”
“ใครเป็นป้าแก!” แม่ธัญญ์แผดเสียงแหลมกลับมาจนผมต้องเบือนหน้าหนี เฟียซก็เหลือเกินไปพูดแหย่ให้เธอโมโหทำไม
“เอ่อ…คุณน้าฟังผมก่อนนะครับ คือ…ผมเป็นพี่รหัสของธัญญ์”
“ไม่ต้องมาบอกฉัน! แล้วไม่ต้องเอาลูกฉันมาอ้าง ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับพวกแก”
“โธ่เว้ย! หุบปากแล้วฟังก่อนสิวะ!”
เฟียซตะคอกใส่อย่างทนไม่ไหว แม่ธัญญ์ถึงกับผงะไปแต่ก็ยังไม่เปลี่ยนสีหน้ารังเกียจพวกผมอยู่ดี
“ไอ้พวกเด็กเหลือขอ พ่อแม่ไม่สั่งสอน”
“ว่าไงนะ!!!” เฟียซถลึงตาใส่ ผมรีบปรามเพื่อนดึงแขนไว้สุดกำลัง แม่ธัญญ์นี่ปากร้ายจริงๆ ไม่คิดจะยอมฟังกันบ้างเลย
“ขอร้องนะครับ ได้โปรดฟังผมหน่อย ที่ผมมาหาคุณน้าวันนี้เพราะเรื่องของธัญญ์ คือ…ธัญญ์เขาทำร้ายผมในห้องน้ำที่มหา’ลัย ผมไม่ได้เอาเรื่องเขา แต่เขาก็ไม่ยอมจบ 3ทุ่มวันนี้เขานัดให้ผมไปเจอที่หน้ามอ ผมเลยมาบอกคุณน้าให้ทราบ ธัญญ์กำลังทำเรื่องไม่ดีอยู่นะครับ ผมอยากให้คุณน้าช่วยไปห้ามเขา”
ผมบอกสรุปเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เธอรู้ ลุ้นกับปฏิกิริยาของเธอไปด้วย ซึ่งเธอก็เงียบไปนานคล้ายกำลังคิดตามคำบอกเล่าของผมอยู่
“ฉันไม่เชื่อ ลูกฉันไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่มีทางทำร้ายคนอื่นก่อน”
“กลับเหอะวะ พูดไปก็ไม่เชื่อ คิดว่าลูกตัวเองดีนักก็รอดูผลที่มันทำไว้ได้เลย”
เฟียซบอกพลางดึงแขนผมให้เดินตาม ผมเหลียวกลับไปมองแม่ธัญญ์ที่ยังยืนมองผมอยู่ อยากตะโกนบอกออกไปให้เธอเชื่อที่ผมพูดแต่เธอเดินหายไปแล้ว ให้มันได้อย่างนี้สิ นิสัยลูกตัวเองเป็นยังไง ทำไมคนเป็นแม่ถึงไม่รู้
“เฟียซ ต้าร์ว่าเรารอคุยกับพ่อธัญญ์ดีกว่ามั้ย เพื่อท่านจะฟังเรา”
ผมเสนอ ไหนๆก็มาถึงโรงพยาบาลแล้ว ผมไม่อยากกลับไปมือเปล่า
“โดนด่าว่าเป็นเด็กเหลือขอ พ่อแม่ไม่สั่งสอน มึงยังจะหน้าด้านอยู่อีกเหรอ!”
เฟียซขึ้นเสียงใส่อย่างโมโหไม่หาย ผมยิ้มเจื่อน เข้าใจอารมณ์เพื่อนแต่ผมไม่อยากมาเสียเที่ยวนี่นา
“มึงพอเหอะต้าร์ อย่าพยายามเลย ขนาดแม่มันยังไม่รู้สันดานลูกตัวเอง กูว่าพ่อมันก็ไม่ต่างกันหรอก”
“แต่…”
“ไม่มีแต่ มึงเตรียมโทรหาตำรวจได้เลย แล้วเตรียมบอกไอ้พวกนั้นด้วย คลั่งตายห่าไปแล้วมั้งป่านนี้” เฟียซร่ายยาวจนผมพูดไม่ออก ได้แต่เดินตามแรงจูงไปอย่างผิดหวังที่ความพยายามของผมไม่เป็นผลสำเร็จ
“มาให้แม่งด่าเล่น ดีจริงๆ คิดแล้วอยากเอาส้นตีนทาบหน้า”
มาถึงลานจอดรถเฟียซก็ยังไม่เลิกบ่น ผมก็ได้แต่นิ่งฟัง ไม่อยากให้เรื่องบานปลายไปถึงตำรวจเลย แต่ถ้าไม่ทำธัญญ์ก็ไม่ยอมหยุด ไม่แน่บางทีถ้าเรื่องถึงตำรวจธัญญ์อาจยอมเลิกแก้แค้นก็ได้
แปะๆๆ
“ผมนับถือในความพยายามของพี่จริงๆ”
เสียงปรบมือกับเสียงพูดดังก้องลานจอดรถเรียกให้ผมกับเฟียซหันไปมอง ธัญญ์กับพรรคพวกอีก3คนยืนอยู่อีกฝั่ง ผมกระเถิบถอยหลังตามสัญชาติญาณระวังตัว เฟียซเองก็จับมือผมไว้แน่น
“กะไว้แล้วว่าพี่ต้องเล่นตุกติก คนฉลาดที่ไหนจะยอมออกมาตามนัดของศัตรู ว่ามั้ยครับ”
ธัญญ์พูดพลางแสยะยิ้มร้ายอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า ไม่ต้องถามก็รู้ได้ว่าธัญญ์สะกดรอยตามพวกผม!
“มึงจะเอายังไง”
เฟียซต่อรอง ผมเหลือบเห็นเขาล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง แต่เหมือนธัญญ์จะจับสังเกตได้ เขากับพวกเดินข้ามมาฝั่งผม
“ก็ไม่เอาไง ผมต้องการตัวพี่ต้าร์ ส่วนพี่ อยู่เฝ้ารถที่นี่แหละ”
“กูไม่ยอมให้มึงเอาตัวเพื่อนกูไปง่ายๆหรอก” เฟียซบอกเสียงเข้ม
“หยุดเถอะธัญญ์ พอได้แล้ว เลิกแล้วต่อกันเถอะนะ เรื่องที่ผ่านมาก็ปล่อยให้มันเป็นอดีตไปเถอะ”
ผมบอกพลางส่งสายตาขอร้องให้ธัญญ์ยอมฟังผมบ้าง แต่ท่าทีแข็งกร้าวที่เขาแสดงออกก็เหมือนจะเป็นคำตอบแล้วว่าเขาจะไม่ยอมหยุด!
“ผมขี้เกียจพูดกับพี่แล้ว เฮ้ย! พวกมึง จัดการ”
ธัญญ์หันไปสั่งพรรคพวกในขณะที่เฟียซดึงมือผมให้ออกวิ่ง
ตุ้บ!
“โอ้ย!”
เสียงร้องพร้อมกับร่างของเฟียซค่อยๆทรุดลงที่พื้นทำให้ผมที่จับมือเขาไว้พลอยทรุดลงไปด้วย
“เฟียซ! เป็นอะไร เฟียซ ลุกขึ้นสิ” ผมเขย่าแขนเพื่อนอย่างตกใจ
“ไง ไอ้คนเก่ง โดนไม้หน้าสามแค่นี้ถึงกับทรุดเลยเหรอ แน่จริงก็เก่งให้ตลอดสิวะ!!”
เสียงเยาะเย้ยของธัญญ์ดังใกล้เข้ามา ผมหันไปมองก็เห็นไม้หน้าสามตกอยู่ที่พื้น
“ธัญญ์! รู้ตัวมั้ยว่ากำลังทำอะไรอยู่!!” ผมตะคอกถามอย่างโกรธจัด
“หนีไปต้าร์ หนีไป เร็วๆ รีบหนีไป” เฟียซผลักผมออกห่างด้วยท่าทางเจ็บปวดที่หลัง
“จะให้ต้าร์ทิ้งเฟียซได้ยังไง เราต้องไปด้วยกันสิ”
“ไม่ต้องห่วงกู มึงรีบหนีไป เร็วๆ รีบไปสิ!”
“ไปสิครับ ไปเลย วิ่งเร็วๆล่ะ”
ผมขนลุกกับเสียงเหี้ยมของธัญญ์ หมอนั่นกำลังเอาปืนเล็งไปที่เฟียซ!
“ไปสิครับ ลังเลทำไม ปืนนี้ยังไม่เคยใช้เลยนะ วันนี้คงได้ลองยิงเล่นดูสักนัด”
“อย่านะ อย่าทำอะไรเฟียซนะ”
ผมยืนกางแขนบังเฟียซไว้ ไม่รู้ว่าธัญญ์แค่ขู่ให้กลัวหรือคิดจะทำจริงๆถ้าผมวิ่งหนีไป แต่ด้วยอารมณ์ของเขาตอนนี้ผมไม่กล้าเสี่ยง เฟียซเป็นเพื่อนรักของผม ผมจะปล่อยให้เขาเป็นอะไรไปไม่ได้
“รักเพื่อนจังเลยนะครับ พี่นี่เป็นคนดีจริงๆ แต่เสียดายที่โง่ไปหน่อย”
ธัญญ์กระตุกยิ้มมุมปากแล้วหันไปมองพรรคพวกที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ ผมมองหน้าพวกมันอย่างหวาดกลัว
“มานี่!” ธัญญ์เข้ามาจับมือผมกระชากเข้าหาตัวจนหน้าผมกระแทกเข้าที่อกเขาเต็มๆ
“พวกมึงจัดการมัน อย่าให้มันลุกขึ้นมาขวางกู”
คำสั่งของธัญญ์ทำให้ผมเบิกตากว้างหันขวับไปมองร้องห้ามเสียงหลง
“อย่านะ! อย่าทำเขา!”
เฟียซถูกรุมกระทืบจนตัวงอ ผมพยายามสะบัดมือออกทั้งดิ้นทั้งผลักทั้งถีบแต่ธัญญ์ก็ไม่ยอมปล่อย
“ไอ้เลว! แกมันเลว!! สั่งให้พวกแกหยุดเดี๋ยวนี้!!!”
ผมร้องสั่งทั้งน้ำตาด้วยความสงสารเพื่อน เฟียซโดนซ้อมจนเลือดกบปากแล้ว!
“ช่วยไม่ได้ มันอยากเข้ามาแส่ทำไม หยุดดิ้นได้แล้ว!”
ธัญญ์ตะคอกแล้วลากผมให้เดินตามแต่ผมก็ขืนตัวไว้สุดกำลัง
“อย่าให้ผมต้องทำร้ายพี่เลยนะ เชื่อเถอะ ผมไม่อยากทำหรอก”
“ปล่อย! ปล่อยฉัน!!” ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ดิ้นพล่านหวังให้หลุดจากการจับกุม
“โธ่เว้ย! อยากเจ็บตัวเองนะ มานี่!“ ธัญญ์ลากผมให้ขึ้นรถ จังหวะที่ถูกยัดเข้ามาผมก็ถีบเข้าที่ท้องมันเต็มแรง แต่แค่ผมจะพลิกตัวหนีธัญญ์ก็เข้ามาขวางแล้วจับรวบมือไว้
“ปล่อย!!” ผมร้องใส่แต่ธัญญ์ไม่สนใจ และสิ่งที่ผมไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองก็ปรากฏแก่สายตา กุญแจมือที่ใช้ในการจับกุมตัวคนร้ายอยู่ในมือธัญญ์ และมันจะเอามาใช้กับผม!
“บ้าไปแล้วเหรอ!” ผมร้องพลางดิ้นหนี ธัญญ์ไม่ตอบเอาแต่หัวเราะและพยายามใส่กุญแจมือให้ผมหมดทางต่อต้านเขา
“บอกแล้วไงว่าผมไม่อยากทำ แต่พี่บังคับผมเอง ช่วยไม่ได้” ธัญญ์ยิ้มเหยียดหลังจากจับผมใส่กุญแจมือได้สำเร็จ ผมได้แต่มองหน้ามันอย่างเจ็บใจที่ไม่สามารถสู้แรงได้ เสียงปิดประตูรถดังตามมาเหมือนจะบอกให้รู้ว่าผมหมดทางหนีแล้ว แต่สิ่งที่ผมเสียใจที่สุดในตอนนี้คือผมไม่สามารถช่วยเพื่อนได้ ไม่รู้ว่าเฟียซจะเป็นยังไงบ้าง
“ลงมา!”
พอมาถึงที่หมายธัญญ์ก็ลากผมที่นั่งตัวแข็งให้ลงจากรถ แรงบีบแขนแน่นเหมือนคีมเหล็กทำให้ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ผมมองขึ้นไปยังตึกสูงขนาด3ชั้นเบื้องหน้า มันไม่ใช่อพาร์ทเม้นท์หรือแมนชั่นแต่เป็นเหมือนทาวน์โฮมที่ผมเคยเห็นในโบว์ชัวร์โฆษณา
“ที่นี่แหละ ที่ที่ผมกับไอ้ฮาร์ฟอยู่ด้วยกัน”
คำพูดของธัญญ์ทำให้ผมชะงัก ยิ่งมองเห็นรอยยิ้มแปลกๆผมก็ขนลุกอย่างหวาดกลัว ธัญญ์พาผมมาที่นี่ทำไม เขาต้องการอะไร!
“ตามผมมาดีดีเถอะน่า ผมไม่ทำร้ายพี่หรอก แค่พาพี่มาเล่นสนุกแป็ปเดียว”
ธัญญ์ลากผมเข้าบ้าน ลากผมขึ้นบันไดมายังชั้น2และลากผมเข้ามาในห้องซึ่งเต็มไปด้วยรูปถ่ายของเขากับฮาร์ฟ…
“เป็นไงครับ ห้องผม น่าอยู่มั้ย”
ผมไม่ตอบ ได้แต่มองไปรอบๆห้องสีครีมสะอาดตาแต่ดูหลอนในความรู้สึก เตียงนอนใหญ่ขนาดนอน2คนได้สบายอยู่ติดผนังด้านนึง ที่พื้นมีหนังสือพิมพ์เก่าๆวางเกะกะอยู่ ส่วนผนังห้องเต็มไปด้วยรูปถ่ายติดอยู่ทั่วไปหมด ผมรู้แล้วว่าทำไมธัญญ์ถึงได้คิดแค้นไม่เลิกราขนาดนี้ ก็ในห้องเขาเต็มไปด้วยความทรงจำมากมายเกี่ยวกับฮาร์ฟ เขาจะลืมมันได้ยังไง!
“เวลาฮาร์ฟมันทะเลาะกับไอ้ควิน มันก็ชอบหนีมานอนกับผม เวลามันทะเลาะกับพ่อมันก็หนีมาอยู่กับผม ไม่ยอมกลับบ้าน มันบอกว่าอยู่กับผมแล้วสบายใจ เพราะที่บ้านไม่มีใครรักมันจริงสักคน”
“ธัญญ์” ผมเรียกเสียงแผ่วอย่างนึกสงสาร การที่เขาต้องอยู่คนเดียวท่ามกลางความทรงจำเก่าๆมากมายขนาดนี้ เขาจะรู้สึกยังไง
“ผมไม่เคยนอนหลับสนิทเลยสักวันตั้งแต่มันจากไป พี่รู้มั้ยว่าผมเจ็บปวดมากแค่ไหนที่ต้องทนคิดถึงมันทุกวัน” ธัญญ์กำลังยิ้ม แต่ตากลับแข็งกร้าว เขาเดินไปที่โต๊ะมุมห้องและหยิบของอะไรบ้างอย่างติดมือมาด้วย
“รู้มั้ย นี่อะไร”
ผมส่ายหน้า จะไปรู้ได้ยังไง ผมมองของในมือเขา มันเป็นขวดสีขาวคล้ายกับขวดยา ผมมองมันนิ่งแล้วหันไปมองหน้าธัญญ์ หรือว่านี่จะเป็นยานอนหลับ! ก็เมื่อกี้เขาบอกผมเองว่าเขาไม่เคยนอนหลับสนิทเลย ธัญญ์แสยะยิ้มกลับมา เขายื่นของสิ่งนั้นมาตรงหน้าผม
“พี่คิดว่ามันเป็นยานอนหลับใช่มั้ย”
ผมพยักหน้ารับ ก็ถ้าไม่ใช่ยานอนหลับแล้วมันจะเป็นยาอะไรล่ะ
“ไม่ใช่ยานอนหลับ มันคือยาระงับประสาท”
อะไรนะ! ผมตาโตกับคำตอบ ยาระงับประสาทงั้นเหรอ! งั้นก็แสดงว่าธัญญ์…ธัญญ์กำลังป่วย
“ฮาร์ฟมันทำให้ผมรู้ว่าเพื่อนแท้เค้าเป็นกันแบบไหน และมันก็ทำให้ผมรู้ว่าความรักมันเป็นยังไง แต่พอผมเริ่มขาดมันไม่ได้ จู่ๆไอ้ควินก็มาพรากมันไปจากผม!”
ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงตวาดกร้าว ธัญญ์หันมาจ้องผมเขม็งด้วยสายตาวาวโรจอย่างน่ากลัว ผมพยายามตั้งหลัก คิดหาคำพูดดีดีมาหว่านล้อมให้ธัญญ์เปลี่ยนใจ
“แต่นายต้องมีชีวิตต่อไป ในเมื่อฮาร์ฟจากนายไปแล้ว นายก็ต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่ใช่จมอยู่กับอดีตแบบนี้ นายยังมีอนาคตนะธัญญ์ นายยังมีพ่อ มีแม่ มีคนที่รักนาย ลืมเรื่องในอดีตเถอะนะ ปล่อยให้มันผ่านไป คิดซะว่านายแค่ฝันร้ายไปก็ได้ แล้วเริ่มต้นใหม่นะ”
"ถ้าลืมได้ง่ายๆ ผมคงไม่บ้าอยู่อย่างนี้หรอก!"
ธัญญ์ตะคอกใส่ผม ใบหน้าเขาแดงก่ำ ผมพยายามตั้งสติแต่ความกลัวทำให้ไม่กล้าแม้แต่ขยับตัว
"พี่ไม่รู้หรอกว่าผมทรมานแค่ไหน คนอย่างพี่จะไปรู้อะไร!"
ร่างสูงก้าวเข้าหา ผมสั่งตัวเองให้รีบวิ่งหนี แต่ขากลับทำได้เพียงก้าวถอยหลังอย่างช้าๆ
"มันยังวนเวียนอยู่ใกล้ๆผม มันยังไม่ตาย พี่ได้ยินมั้ยว่ามันยังไม่ตาย!"
อาการคลุ้มคลั่งของธัญญ์ทำให้ผมผวา เขาไม่ใช่แค่คนป่วยธรรมดาแล้ว
"ทำไมหน้าซีดแบบนั้นล่ะครับ พี่กลัวผมเหรอ"
"หยุดเถอะธัญญ์ พี่ขอร้อง อย่าทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้เลย"
ผมบอกเสียงสั่น หวังให้เขามีสติคิดได้
"มันสายไปแล้ว"
---------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะทุกคน มาอัพต่อแล้วน้าาา :laugh:
ขอโทษที่หายไปนาน (อีกแล้ว) :hao5:
มันใกล้จะจบแล้วล่ะ จริงๆนะ :katai1:
ขอบคุณคอมเม้นท์สำหรับการติดตามนะคะ :กอด1:
-
ธัญญ์เป็นบ้าไปแล้วใช่มั้ยย :katai1:
จะมีใครมาช่วยต้าร์ทันมั้ยเนี่ยยยย :z3:
-
:sad4:
ลุ้นๆๆรีบมาต่อไวๆนะค่ะ
-
ธัญญ์น่ากลัวชะมัด หลอนกับความโรคจิต
หวังว่าตาร์คงไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตใช่ไหม ขอเรื่องนี้เรื่องเดียว o22
พี่ควินกับพี่แซทต้องไปช่วยได้ทัน เค้าไม่ยอมให้ตาร์เป็นอะไรไปแน่ๆ
เฟียสก็ไม่รู้จะบาดเจ็บแค่ไหน กำลังลุ้นระทึก ตอนหน้ามาเร็วๆได้มั้ย อยากรู้ๆ
-
ต้าร์บางทีก็รั้นเกินนะ ทำไมไม่ฟังคนอื่นบ้าง ถ้าต้าร์โดนทำร้าย แซทกับควินคงอาละวาดใหญ่แน่
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ดีใจมาต่อแล้ว ถึงจะมาแบบหน่วง และค้างๆ ก็ตาม หวังว่าธันว์คงไม่ฆ่าต้าร์ตายนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นเราคงรับไม่ได้ คือเรื่องนี้มันดราม่าตลอดเรื่องๆ จริง ลุ้นมาก ๆๆๆๆๆ ธันว์คงรักฮาฟมาก ๆๆ จริง ถึงกับกินยาให้นอนหลับเลย แม่ธันว์ก็สุดยอดเข้าข้างลูกตลอดไม่เฉลียวใจอะไรบ้างเลย มีลุ้นถ้าธันว์ไม่ตายต้าร์ก็น่าจะรอดยากแล้ว เศร้ารอ อินอีกแล้ว หวังว่าคงไม่ต้องรอตอนต่อไปเป็นเดือน ๆๆ อีกแล้วใช่ไหมค่ะ อ้อนคนเขียน :katai1:
-
ว้ายยย แซทตี้กลับมาแว้ววว :impress2:
-
ทำไมรู้สึกสงสารธัญญ์อยู่เบาๆ :mew2:
-
เรื่องมันชักจะเหม่งๆๆ น้องธัญญ์กะฮาร์ฟ มันต้องอะไรๆๆ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
อั๊ยย่ะ...น่ากลัวๆ สู้ต่อไปครับ
-
เอิ่มม!! คิดว่าค้างปะ แล้วกว่าจะได้อ่านต่อ T^T
-
คือชักไม่สนุกแล้วล่ะ เล่นประเด็นนี่นานแล้วเว้นระยะนานเกิน อารมณ์ร่วมมันหายไปหมดละ
ต้าร์ก็ยังคงเป็นคนโลกสวยคงเส้นคงวา ดีแค่ว่าไม่เป็นไปตามพล็อตละครไทย ถึงจะบอกเข้มแข็งขึ้น แต่ดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยน
"อย่าทำเขานะครับ" "หยุด" "อย่าทำร้ายเขานะ" ถึงจะรู้ว่าจบแบบ Bad End ก็ตาม
-
เกิดเรื่องอีกแล้ว ครั้งนี้เรื่องใหญ่จริงๆ
และก็คิดว่าคงเป็นครั้งสุดท้ายของปัญหาที่คาราคาซังนี้สักที
ตาร์ก็ไม่น่าคิดทำอะไรด้วยตัวเองแบบนี้เลย ตัวเล็กๆอย่างตาร์
จะสู้คนโรคจิตแบบธัญญ์ได้ยังไงกัน อย่าคิดว่าจะแก้ปัญหาทุกอย่างได้ด้วยตัวเองสิ
ทำไมไม่คิดบอกพี่ควินพี่แซทละ เบื่อนิสัยตรงนี้ของตาร์แหละ
ชอบทำให้พวกพี่เค้าเป็นห่วงตลอด ก็หวังว่าคงจะรอดพ้นจากความโรคจิตของธัญญ์นะ
-
เหมือนวนกลับไปวังวนเดิมๆ
ต้าร์ผู้เเสนดี มองโลกสวยใส ซิกซแกไม่เป็น ช่วยตัวเองไม่ได้
พี่แซท ควินผู้แข็งกร้าว ใช้แต่อารมณ์ไม่ค่อยมีสติ ปัญญาเลยไม่มีด้วย
แล้วตัวร้ายน่าจะตายหรือไม่ก็เป็นบ้าตอนจบ ตามขนบ
-
เป็นแม่ยังไงเนี่ย ลูกตัวเองป่วยทางจิตขนาดนี้ ไม่รู้เรื่องเลยหรอ
ใครก็ได้มาช่วยต้าร์ที ;-----; สงสารเฟียซ
-
นุ้งต้า~ อย่าเป็นอะไรเลยนะคะ
พุทโธ ธัมโม สังโฆ~
-
โรคจิต!!!!!!!!!!!!!!!!
เราจะโรคจิตตามมันแล้ว!
ปล่อยเราค้างได้โหดร้ายมาก
รู้สึกว่าเฟียชจะเป็นคนที่ดวงซวยระดับ 10... :z10:
-
จะจบอย่างไรก็ไม่อาจคาดเดาได้จริงๆ แต่ก็เอาเถอะ เพราะไม่ว่าอย่างไรผมก็ไม่อาจห้ามให้ลมไม่เปลี่ยนทิศอยู่ดี ผมต้องทำใจรอใช่ปะคราฟ เนี่ย :m15: :hao5:
-
เป็นโรคประสาทซะงั้น
-
กลับมาแล้วๆๆๆๆๆ :katai2-1:
เอาจริงๆนะ เราแอบสงสารธัญญ์
-
ธัญญ์น่าสงสาร
แต่ต้าร์ไม่รู้เรื่อง อยากแก้แค้นก็ทำคนที่ทำสิ
ถึงบ้าแต่ก็ใช้สมองได้นิน่า น่าจะคิดเป็น
-
น่าสงสารธัญญ์ ต้าร์ ควิน แซท งะ
ทุกคนต่างได้ผลกระทบมาจากสภาพแวดล้อมและความไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจของคนและคนอื่น
ลุ้นตอนต่อไป...
TBC. ><
-
อ่านแล้วก็สมน้ำหน้าต้าร์
ทำเป็นไม่อยากให้ใครมาเจ็บปวดเพราะตัวเอง
เป็นไงล่ะ เพื่อนก็ต้องมาเจ็บตัว ไม่ใช่หรอ
ผัว 2 คน เป็นห่วงก็ไม่ฟัง
เป็นคนดี ไม่ผิดนะ แต่โง่ ไปหน่อยเท่านั้นเอง 5555
-
ค้างคา :undecided:
-
(http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/302/10302/blog_entry1/blog/2009-03-10/comment/409754_images/8_1236703876.jpg)
-
คิดถึงควินแซทตาร์ และก็คนเขียนด้วย :mew2:
-
HEARTBREAKER
62
(60%)
“ไหนบอกไปทำรายงาน”
เสียงเข้มอาบอารมณ์เย็นยะเยือกของคนถามทำให้ร่างเล็กขนลุกซู่ด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้าแม้แต่ขยับตัว นัยน์ตากลมโตเหลือบมองหนุ่มร่างสูงข้างกายอย่างขอความช่วยเหลือ ซึ่งอีกฝ่ายก็พร้อมปกป้องคนรักด้วยการวาดแขนมาโอบรอบเอวเล็กรั้งเข้าหาตัว
“ไปถามคนของพวกมึง อย่ามาหาเรื่องพวกกู”
เสียงขบกรามอย่างระงับโทสะเล็ดรอดให้คู่รักสะพรึงจนเผลอก้าวถอยหลังพร้อมกันอย่างระวังภัย
“ควิน กูว่าพวกมันไม่รู้เรื่องหรอก เสียเวลาเปล่า”
แซทเอ่ยบอกเพื่อนสนิทแต่นัยน์ตาดุคมยังจ้องมองคนสองคนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า
“กูจะถามครั้งสุดท้าย พวกมึงรู้อะไรบ้าง” ควินกดเสียงต่ำอย่างข่มขู่
“พวกกูไม่รู้ ต้าร์กับเฟียซไม่ได้บอกอะไรพวกกู นี่คือความจริง”
ตัวเล็กตอบเสียงเรียบด้วยสีหน้านิ่งขรึม แขนที่โอบเอวคนรักกระชับแน่นขึ้นตามสัญชาติญาณป้องกันตัว ทั้งสองฝ่ายยังคงจ้องมองกันอยู่อย่างนั้น จนเสียงโทรศัพท์ดังขัดสถานการณ์ ฝ่ายถูกกดดันจึงได้แต่ลอบถอนหายใจ
“ว่าไง ได้ข่าวรึยัง อะไรนะ!” แซทร้องดังใส่คู่สนทนา ใบหน้าหล่อเหล่าบิดเบี้ยวด้วยเพลิงโทสะ
“หาตัวมันให้เจอ รีบหาให้เจอ!” ร้องสั่งก่อนตัดสาย หันมามองหน้าเพื่อนสนิทที่ยืนดูอยู่ข้างๆ
“คนของกูบอกว่าเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนเจอรถไอ้ธัญญ์ที่โรงบาล มันบอกว่าเห็นต้าร์อยู่บรถไอ้ธัญญ์”
ควินกำหมัดแน่นสูดลมหายใจลึกอย่างพยายามระงับอารมณ์ ในใจพร่ำเพ้อถึงประโยคเดียวซ้ำๆ
’ต้าร์โกหกเขาจริงๆ ต้าร์โกหกเขา!’
“ไอ้เฟียซถูกรุม สลบอยู่โรงบาล”
“ว่าไงนะ!” บอสร้องเสียงหลงอย่างตื่นตระหนก “ตัวเล็ก เราไปหาเฟียซกันเถอะ” ความเป็นห่วงเพื่อนทำให้กล้าดึงมือคนรักเดินเร็วผ่านหน้ามาเฟียมหา’ลัยออกไป
เมื่อเหลืออยู่สองคน คำถามที่ค้างคาใจก็หลุดออกจากปาก ควินสบตาเพื่อนอย่างหวาดกลัวกับความเชื่อใจที่เคยลั่นวาจาไว้ก่อนหน้านี้
“ต้าร์ถูกมันจับตัวไป…หรือเต็มใจไปกับมัน”
แซทนิ่งไปกับคำถาม รู้สึกเหมือนหัวใจถูกกระชากออกไปจากอก คำสัญญา ความเชื่อใจ คือสิ่งที่เขาคว้ามันไว้ไม่ได้แล้วในตอนนี้
“กูไม่รู้”
“ผมไม่ทำร้ายพี่หรอกน่า…เชื่อใจผมสิ”
ธัญญ์ยิ้มบอกร่างเล็กตรงหน้าพลางเก้าเข้าหาอย่างช้าๆ ในขณะที่อีกฝ่ายถอยหนีอย่างไม่ไว้ใจและหวาดกลัว นัยน์ตากลมโตสั่นไหวเมื่อย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า ธัญญ์เอาแต่เหม่อลอยหลังพูดประโยคนั้นจบ สักพักก็หันไปมองรูปถ่ายที่ผนังห้อง เดินไปลูบมันอย่างจะรำลึกถึงเรื่องราวความหลังกับบุคคลในรูปถ่าย อยากจะใช้ช่วงเวลาที่อีกฝ่ายเผลอหาทางหนี แต่เพียงแค่คิดร่างสูงก็หันกลับมาพร้อมรอยยิ้มแปลกๆ
“ปล่อยพี่ไปเถอะนะ นายจับพี่มาแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
ต้าร์พยายามพูดกล่อมให้น้องรหัสคล้อยตาม ยอมแทนตัวว่าพี่เพื่อหวังให้อีกฝ่ายใจอ่อน อย่างน้อยความสัมพันธ์ของสายรหัสอาจทำให้ธัญญ์สำนึกได้บ้างว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่ตอนนี้มันผิด
“ผิดแล้วล่ะครับ พี่มีประโยชน์กับผมมากเลยล่ะ มากจนผมต้องจับตัวพี่มา”
แววตาเจ้าเล่ห์พร้อมการกระโจนเข้าหาอย่างรวดเร็วทำให้ร่างบางไม่ทันไหวตัวหลบหลีก มือใหญ่ตะบบลงบนไหล่เล็กจับแน่นราวกับคีมเหล็ก เสียงร้องโวยวายดังลั่นห้องและอาการต่อต้านดิ้นรนสุดกำลังโถมเข้าใส่ร่างสูง แต่พละกำลังของคนตัวเล็กไม่สามารถหยุดยั้งโทสะแห่งความโกรธแค้นของอีกฝ่ายได้
ตุ้บ!
ต้าร์ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงจนตัวงอเพราะความเจ็บ ยังไม่ทันได้พลิกตัวหนี เจ้าของห้องก็ตามมาคร่อมตัวจับตรึงไหล่ให้หยุดดิ้น
“นายมันบ้าไปแล้วธัญญ์! นายมันบ้า!”
ต้าร์ร้องใส่อย่างสุดทน นัยน์ตาแดงก่ำอย่างแค้นใจที่ไม่สามารถขัดขืนกำลังของคนที่คร่อมอยู่เหนือร่างได้
“เออ! ผมมันบ้า! ที่ผมต้องเป็นบ้าแบบนี้ก็เพราะพวกมัน! เพราะพวกมัน!!”
เสียงตะคอกดังราวกับเสียงคำรามของสัตว์ป่า ต้าร์ตัวสั่นเม้มปากแน่น น้ำตาจวนเจียนจะไหลออกมาประจานความอ่อนแอ แต่ถึงจะหวาดกลัวมากแค่ไหนก็ยังอยากให้อีกฝ่ายคิดเปลี่ยนใจ
“นายเอาแต่โทษคนอื่น ทำไมไม่มองดูตัวเองบ้าง ถ้านายปล่อยวางไม่คิดแค้น…”
“หุบปาก!!!”
ธัญญ์ตะโกนใส่ร่างเล็กพลางเอามือปิดปากไว้แน่น ภาพเหตุการณ์ในอดีตตอนที่คนสำคัญถูกคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายแทงเข้าใส่ผุดขึ้นมาเป็นฉากๆ หยดเลือดสีแดงฉานไหลทะลักออกมาจากตัว สีหน้าเจ็บปวดทรมาน ร่างสูงที่ค่อยๆล้มลงนอนจมกองเลือด ความตายพรากคนที่เขารักจากไป แต่คนที่พรากมันไปจากเขายังลอยนวล มันยังใช้ชีวิตอย่างมีความสุข มันยังลอยหน้าลอยตาอยู่ในสังคมอย่างไม่ทุกข์ร้อน ที่สำคัญ…มันยังกล้ามีความรักได้อย่างไม่ละอายต่อบาปที่มันก่อ!
นัยน์ตาแข็งกร้าวจ้องมองหน้าคนใต้ร่างที่ส่งเสียงอื้ออึงอยู่ในลำคออย่างยากลำบาก แสยะยิ้มร้ายกาจกับสิ่งที่จะทำต่อไป ในเมื่อมันกล้ามีความรัก ในเมื่อมันมีคนที่รัก เขาก็จะทำลายความรักของมัน ให้มันได้เจ็บปวดทรมานเหมือนที่เขาเป็น!
“ได้ที่อยู่มันแล้วครับบอส”
เสียงรายงานของอะดอนิสเรียกให้แซทหันไปมองก่อนรับโพสต์อิทมาดู นัยน์ตาคมแข็งกร้าวขึ้นมาทันที ท่าทีที่เจ้านายแสดงออกทำให้ลูกน้องที่ยืนมองอยู่รอบๆกดดันและหวาดกลัวกับอารมณ์นั้น แซทหันไปสบตากับควิน แล้วทั้งคู่ก็เดินตรงไปที่รถ แต่ยังเดินไปไม่ถึงอังเดรก็เข้ามาขวาง
“ผมจะขับรถให้เองครับ”
ด้วยกลัวกับอารมณ์เลือดร้อนของเจ้านายหนุ่ม หากให้ขับรถเองเกรงว่าจะเกิดอุบัติเหตุ
“เชิญครับ” อะดอนิสคู่หูเปิดประตูคอยท่าเจ้านายอย่างรู้งาน
แซทไม่ได้พูดอะไรเพราะรู้ถึงความหวังดีของลูกน้องจึงขึ้นรถไปเงียบๆ
“รู้ใช่มั้ยว่ากูต้องไปให้ถึงเร็วที่สุด” ควินที่ขึ้นรถตามมาบอกอังเดรเสียงเข้ม
“กูจะฆ่ามัน” แซทพูดขึ้นขณะที่รถเคลื่อนตัวออก
ควินหันไปมองเพื่อนโดยไม่พูดอะไร เพราะในใจเขาก็คิดแบบเดียวกัน
“ถ้ามันกล้าแตะต้องต้าร์ กูจะฆ่ามัน”
ไม่มีใครพูด ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมา แต่อะดอนิสและอังเดรรู้ดีว่าเจ้านายหนุ่มกับเพื่อนสนิทพร้อมจะฆ่าคนที่กล้าขโมยคนสำคัญของพวกเขาไปอย่างแน่นอน
“เราต้องรีบทำเวลาหน่อย ก่อนที่พวกมันจะมาถึง”
ธัญญ์แสยะยิ้มให้ร่างบางที่นอนเหงื่อแตกพลั่กนัยน์ตาปรือปรอย หลังจากถูกเขากรอกเมจิกเปเปอร์ให้มึนเมา ในตอนนี้อดีตพี่รหัสของเขาไม่มีแรงพอที่จะต่อต้านหรือแม้แต่จะเอ่ยปากพูดออกมาด้วยซ้ำ
“ผมรู้ว่าพี่เป็นคนดี แต่พี่ก็ผิดที่มาเป็นคนรักของพวกมัน”
สองมือใหญ่ประคองใบหน้าเรียวเล็กไว้พลางจ้องเข้าไปในดวงตาใสเจือน้ำตา
“ผมไม่ทำอะไรพี่หรอก แค่อยากให้พี่นอนอยู่เฉยๆแบบนี้ก็พอ”
รอยยิ้มพึงใจกดลึกที่มุมปากก่อนร่างสูงจะผละห่างออกมาจัดการกับอุปกรณ์สำคัญ ขาตั้งกล้องขนาดเล็กและเครื่องมือสื่อสารถูกติดตั้งในเวลาอันรวดเร็ว เจ้าของห้องเดินกลับมาที่เตียง ขึ้นคร่อมร่างเล็กที่ยังนอนสะลึมสะลือ จัดการถอดชุดออกอย่างรีบเร่งด้วยกลัวจะไม่ทันเวลา นัยน์ตาคมมองผิวกายขาวผ่องอยู่ครู่นึงก็ถอนสายตากลับมาถอดชุดของตัวเองบ้าง ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งคู่บดเบียดเสียดสีกันอยู่บนเตียง โดยที่การเคลื่อนไหวเหล่านั้นถูกบันทึกลงเครื่องมือสื่อสาร ชัดทั้งภาพและเสียง…
ริมฝีปากหยักลึกเคลื่อนไปที่ข้างหูเล็ก กระซิบบอกเบาๆกับคนที่ไม่มีสติรับรู้
“ขอโทษนะที่ผมต้องทำแบบนี้ พี่ก็คิดซะว่ากำลังชดใช้กรรมแทนพวกมันก็แล้วกัน”
รถBMWสีดำจอดหน้าทาวน์โฮมที่อยู่ของเป้าหมาย ด้วยใจที่ร้อนรุ่ม สองหนุ่มร่างสูงรีบเปิดประตูลงจากรถ นัยน์ตาคมของทั้งคู่มองผ่านรั้วเข้าไปด้านใน แม่กุญแจและโซ่เหล็กอันใหญ่ล็อคคล้องอยู่กับประตูรั้วบ่งบอกว่าไม่มีใครอยู่ในเวลานี้
“เอาปืนมา” แซทสั่งเสียงเข้ม
อังเดรหันไปสบตากับอะดอนิสก่อนเอาอาวุธที่เหน็บอยู่ในเสื้อสูทส่งให้เจ้านายหนุ่มตามคำสั่ง ควินถอยห่างออกมาจากเพื่อนซี้ก่อนที่เสียงปืนจะดังขึ้นสองนัด โซ่เหล็กและแม่กุญแจร่วงลงพื้นตามมาหลังจากนั้น คนยิงยกเท้าถีบรั้วประตูให้เปิดออกก่อนเดินเข้าไปด้านใน ควินรีบเดินตามเพื่อนเข้าไป นัยน์ตาคมสอดส่องมองหาคนสำคัญด้วยใจที่ร้อนรน
“พวกมึงหาให้ทั่ว” แซทสั่งลูกน้องก่อนเดินขึ้นไปชั้นบนเมื่อหาชั้นล่างไม่พบ
“มันรู้ว่าเราจะมา”
ควินเอ่ยขึ้นพลางก้าวตามหลังเพื่อน เพราะทุกที่ที่คาดว่ามันจะไป คนของพวกเขาก็หากันหมดทุกที่แล้วแต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา เหลือก็แต่ที่นี่ บ้านของมัน เขาเชื่อว่ามันรู้ตัวอยู่ก่อนแล้วว่าพวกเขาจะมา มันไหวตัวทัน ในขณะที่พวกเขาช้ากว่ามันก้าวนึง
แซทถีบประตูห้องชั้น2พลางเล็งปืนนำเข้าไปก่อน สิ่งแรกที่ประทะสู่สายตาคือเตียงนอนที่สภาพยับย่น มือที่ถือปืนอยู่กระชับแน่น นัยน์ตาคมสั่นไหวอยู่วูบนึงก่อนกลับมาแข็งกร้าว ร่างสูงเดินตรงไปที่เตียง นำมือข้างที่ว่างสัมผัสกับผ้าปู ความอุ่นของมันทำให้รู้ว่าเตียงนี้เพิ่งมีคนสัมผัสมันไปก่อนหน้านี้!
“ไอ้เหี้ยธัญญ์! กูจะฆ่ามึง!! กูจะฆ่ามึง!!!” แซทตะโกนลั่นห้อง
ควินไม่ได้หันมองเพื่อน สายตาเขาจ้องมองที่ผนังห้องซึ่งเต็มไปด้วยรูปถ่าย ภาพเหตุการณ์ในอดีตผุดขึ้นมาในห้วงความคิดแต่เจ้าตัวก็เลือกที่จะสลัดมันทิ้งไปอย่างรวดเร็ว ย้ำเตือนกับตัวเองว่าสิ่งที่ทำลงไปในวันนั้นมันถูกต้องแล้ว
“มันพาต้าร์มาที่นี่แน่” แซทบอกเพื่อนก่อนเดินอกจากห้องไป
ควินมองไปที่เตียง ความรู้สึกเหมือนถูกควักหัวใจออกไปจากอกเร่งเร้าเข้ามาจนแทบหายใจไม่ออก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคร่งขรึมหันกลับมามองรูปถ่ายที่ผนัง เสียงเข้มเอ่ยกับคนในรูปอย่างคับแค้นใจ
“มึงอยากแก้แค้นกูใช่มั้ย ได้…กูจะให้มึงไปอยู่กับไอ้ฮาร์ฟ พวกมึงจะได้อยู่ด้วยกันในนรก!”
“ไม่พบตัวคุณหนูครับ ไม่มีใครอยู่ในบ้านหลังนี้” อังเดรรายงานผลกับเจ้านายหนุ่ม
แซทตวัดสายตากราดเกรี้ยวมองหน้าลูกน้อง เสียงขบกรามแน่นดังลอดไรฟันให้ได้ยินจนขนลุกด้วยความหวาดกลัว
“หาให้เจอ! คืนนี้กูต้องได้เมียกูกลับมา ถ้าพวกมึงทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้า จะไปตายห่าที่ไหนก็ไป!”
ธัญญ์เลี้ยวรถเข้าจอดเทียบหน้าโรงพยาบาลที่พ่อและแม่ทำงานอยู่ที่นี่ เขามองคนที่หลับไม่ได้สติอยู่ข้างๆก่อนจับหมวกที่สวมอยู่ดึงลงให้ปิดบังใบหน้ามากที่สุดก่อนเปิดประตูลงจากรถ เดินอ้อมมาเปิดประตูอีกฝั่ง อุ้มคนบนรถออกมาก่อนร้องเรียกเจ้าหน้าที่ให้มารับตัว
“ช่วยด้วยครับ”
ผู้ช่วยพยาบาลรีบเข็นเตียงนอนผู้ป่วยมารับร่างที่หมดสติทันทีที่ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ
“คนป่วยเป็นอะไรคะ”
“เป็นลมครับ” ธัญญ์ตอบปัดพลางดึงหมวกลงต่ำด้วยไม่อยากให้ใครจำหน้าได้
เตียงถูกเข็นตรงไปยังห้องฉุกเฉิน ธัญญ์แสร้งเดินตามไปอยู่ครู่นึงก็มองหาทางหนี เมื่อประตูห้องฉุกเฉินเปิดและเตียงถูกเข็นเข้าไป ร่างสูงก็รีบเดินหนีออกมาขึ้นรถและขับออกไปจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
“ได้เวลาเหยียบหัวใจมึงแล้วไอ้ควิน”
ธัญญ์แสยะยิ้มสะใจ ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา ปลายนิ้วสัมผัสหน้าจอมือถือไปที่ไฟล์วิดีโอก่อนกดส่งไปที่เบอร์ของคนที่เกลียดจนอยากจะฆ่าให้มันตายทั้งเป็น
“ในเมื่อกูไม่มีความสุข พวกมึงก็อย่าหวังจะมี!”
บรรยากาศภายในรถถูกความกดดันเข้าครอบคลุม เสียงลมหายใจหนักหน่วงของสองหนุ่มบอกภาวะอารมณ์ที่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อถ้าเวลายังผ่านไปโดยที่ยังไม่ได้รับข่าวสารใดๆเกี่ยวกับคนรัก
“เหี้ยเอ้ย! มาหมดไรตอนนี้วะ” แซทสบถอย่างหัวเสียที่แบตฯโทรศัพท์หมดในสถานการณ์แบบนี้
“ควิน เอาโทรศัพท์มึงมาดิ ของกูแบตหมด”
เจ้าของชื่อไม่เอ่ยตอบอะไรแต่ล้วงเอาเครื่องมือสื่อสารในกางเกงออกมา นัยน์ตาคมกระตุกกับแสงสว่างของหน้าจอ คิ้วเข้มขมวดเมื่อเห็นไอคอนแจ้งเตือนว่ามีคนส่งข้อความมาให้
“เอามาสิวะ” แซทเร่ง จ้องหน้าเพื่อนเขม็ง
ควินไม่สนใจ นัยน์ตาคมจองโทรศัพท์ก่อนเปิดดูข้อความด้วยเสียงหัวใจที่เต้นดังผิดจังหวะ สัญญาณบางอย่างบอกเขาว่ามันไม่ใช่เรื่องดี
‘ไอ้หน้าโง่’
มือที่ถือโทรศัพท์สั่นเพราะคำสามคำที่ได้อ่าน ใบหน้าหล่อเหล่าบิดเบี้ยวเพราะแรงอารมณ์ แซทที่มองหน้าเพื่อนอยู่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยกับอาการของเพื่อนซี้
ควินสูดลมหายใจลึก พยายามระงับอารมณ์ให้เย็นลงแต่ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับไม่ได้มีแค่ข้อความ มันยังมีคลิปวิดีโอ… เปลือกตาหนาปิดลงอย่างวอนขอต่อพระเจ้า ขอให้สิ่งที่คิดอย่าเป็นความจริง ขอให้มันไม่จริง
“เป็นไรวะ”
แซทถามเพื่อนพอดีกับที่ปลายนิ้วของควินกดเปิดวิดีโอ เสียงครางดังออกมาให้ได้ยิน…
ควินจ้องภาพเคลื่อนไหวนั้นด้วยนัยน์ตาสั่นไหวก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด
“เฮ้ย! ควิน…มึงเป็นไรวะ!” แซทร้องเสียงหลง
เจ้าของชื่อไม่ตอบคำถาม ทนดูคลิปวิดีโอจนจบด้วยหัวใจที่ร้าวรานคล้ายกับมีมือลึกลับมาบีบเคล้นมันให้เต้นช้าลงทุกขณะ มือสั่นหนักขึ้นจนทำโทรศัพท์ตก แซทเห็นอาการแปลกๆของเพื่อนก็รีบเก็บโทรศัพท์ขึ้นมาดู สาเหตุอะไรที่ทำให้เพื่อนเขาร้องไห้ออกมาได้ง่ายๆ!
“หามันให้เจอ” เสียงสั่นพร่าเอ่ยขึ้น นัยน์ตาคมแดงก่ำ ควินหันไปจ้องหน้าเพื่อนสนิท
“เอาตัวมันมาให้กู กูจะฆ่ามันด้วยมือกูเอง!”
-----------------------------------------------
Thanks for all your comments and sorry I'm late :o12:
-
ค้างงงงงงงงง :ling1:
ต้าร์เป็นไงบ้างงง :katai1:
-
ดีใจที่มาต่อแล้ว ยังรออ่านเรื่องนี้อยู่เสมอและจนจบ
พี่แซทกับพี่ควิน คงจะเจ็บปวดมาก ที่ต้องมาเห็นวิดิโอจัดฉาก
งานนี้ธัญญ์ได้ตายตกตามฮาร์ฟไปแน่ๆ
ส่วนตาร์ก็ไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันเป็นความผิดของตาร์เองที่ไม่เชื่อพวกพี่เค้า
-
เอ่อ???////มันคืออะไรกันค่ะ คนเขียนหายไป(เกือบ)นาน? แล้วพอกับมาก็มาบีบหัวใจคนอ่านเหลือเกิน :ling1: :katai1:
ต้าร์ เสร็จ(ไอ้)ธัญญ์จริงอ่ะ???? ไม่ใช่อย่างงั้นใช่ไหมค่ะคนเขียน :ling3: please!!!!!!!!! :m15:
ปล.ขอความเห็นใจคนเขียนมาต่อไวๆนะค่ะ :monkeysad:
-
คือช็อค!!!! สงสารต้าร์ :o12: :sad4:
อยากร้องไห้แทน
ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะจบแบบไหน
ก็จะยอมรับมันให้ได้ ถึงไม่อยากจะรับก็เถิด ฮือออออ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: ฮือออออออออออน้องต้าาาาาาาาาาร์TTTTTTTTTT
-
ตายแล้วเครียด..... :katai1:
-
แซทกับควินใจเย็นลงหน่อย ่ส่วนต้าร์อะไรกันเนี่ย
-
คนอ่านจะขาดใจไปตามๆกัน :hao5: :hao5:
-
ช่วยลงให้จบๆไปเลยเถอะครับ คนอ่านทรมานจะตายอยู่แล้ว
ใครจะเจ็บใครจะตายก็เอาให้เสร็จในทีเดียวไปเลย
-
ไม่นานต้าคงได้เป็นบ้าไปจริงๆ :sad4:
-
ค้างที่สุด คนเขียนใจร้ายหายไปนาน มาต่อยังทำให้ค้างอีก มาต่อไว ๆๆ นะคะ
-
น้องต้าร์ๆๆๆๆ
:hao5:
-
ขอบคุณที่กลับมาอัพต่อนะคะ แม้จะทิ้งช่วงไปนานมากก็ตาม อิอิ
กลัวว่าคราวนี้ พี่แซทจะพลั้งมือฆ่าธัญญ์อีกคน ไม่อยากให้อะไรเลวร้ายไปกว่านี้แล้ว
ตาร์ตื่นขึ้นมาจะเป็นยังไง จะเสียใจมั้ย จะเป็นทุกข์มั้ย กับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
สงสารก็แต่พี่ควินกับพี่แซท ตาร์ไม่เคยเชื่อในตัวพวกเค้าเลย
-
ทำไมต้าร์เหมือนต้องมารับกรรมของทุกคนเลย
ความทุกข์
ความแค้น
ทุกอย่างถูกเอามาใส่ไว้ที่ต้าร์หมด
สงสารต้าร์
-
ต้าร์น่าสงสารที่สุด
ธัญญ์ไม่น่าทำแบบนี้ เกลียดใครก็ไปทำคนนั้นสิ
พี่ควินพี่แซทคงไม่เป็นไรนะ
-
จะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย มาต่อหน่อย จบๆเลย มันค้างนะ
ตอนจบต้าร์คงไม่บ้าใช่มั้ย ?
-
พี่เเซทหื่น~~~~ ต้าร์กินชาเขียวเพิ่มวิปครีม ก็ขึ้นได้ 555555555555555555
-
:katai1: ค้างงงงงงงงงง
อยากอ่านตอนต่อไปอย่างแรง :ling1:
-
กรี้ดดดดพี่ควินรัวๆๆค่ะ ฮรื่ออออ มันเดินเรื่องมาน่ารักขนาดนี้
คนเขียนจะให้มันจบไม่แฮปปี้จริงๆหรอคะ TwT ตัวเองเปลี่ยนพล็อตทันมั้ยอ่าา เค้าขอร้องจริงๆอะ ฮรื่อออ เข้ามาอ่านตั้งแต่เเรก รับรู้มาตลอดว่าจะจบไม่แฮปปี้ แต่ก็ไม่สนตั้งใจจะตามอ่านต่อไปจนจบ ไม่ทิ้งไปไหนแน่นอน และชอบทุกอย่างที่คนเขียนแต่งออกมา จนมาตอนนี้ไม่ไหวแล้วอ่า เห็นว่าทุกอย่างเริ่มไปด้วยดีขนาดนี้ อยากขอร้องจริงๆค่ะให้มันจบด้วยรอยยิ้มได้มั้ยอ่าาา please!!!! ㅠ_______ㅠ
-
ตายแน่!!!!
-
ในที่สุดก็อ่านตามทัน เฮ้!!
ตอนแรกเราเชื่อเราเคารพในการตัดสินใจของต้าร์มาตลอด แต่ตอนหลังๆช่วง 60 ขึ้นไป รู้สึกว่าเหตุผลให้การตัดสินใจของต้าร์มันแปลกๆไม่ใช่อ่าา ดูหลวม บอกไม่ถูกอะ แล้วก็เหตุผลที่กล่อมธัญญ์ คือมันดูเห็นเเก่ตัว มันดูพูดง่ายมากเลย ให้ปล่อยวาง ให้มันเป็นอดีต ต้าร์มองด้านเดียวนะเรารู้สึกอย่างนั้น แล้วที่ต้าร์ทำผิดที่สุดคือ การผิดสัญญา กับควินเเซท คนที่เริ่มสัญญาว่าจะไม่มีความลับ จะบอกทุกเรื่องคือต้าร์เอง แต่มำตามคำพูดตัวเองไม่ได้ โกรธต้าร์นะเนี่ย เหมือนการตัดสินใจของต้าร์จะใช้สติและสมอง แต่ทำไมยังรู้สึกว่ายังขาดบางอย่างไปก็ไม่รู้ จบการกล่าวถึงต้าร์แต่เพียงเท่านี้
>\\\< คนเขียนคะค้างค่ะ จะรอนะคะ ว่าเเต่ถามนิดนึง เนสหายไปเลย ตั้งเเต่ต้าร์บอกว่าให้ไปมีความสุขกับชีวิตของตัวเอง คือเนสจะหายไปเลยเพราะต้าร์พูดแบบนี้จริงๆหรอ ยิ่งช่วงมีสารพัดเรื่องแปลกมากที่เนสไม่โผล่มาเลย (' ')? เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะรีดเร้นเเต่งออกมาให้ยาวๆอ่านจนกระอั่กไปเลยนะคะ 555555
-
โอ้ยยยยยยยยยย ค้างอย่างแรง :serius2:
ต้าจะเป็นไงมั่งเนี่ย สงสารทั้งต้า ท้ังควินกะแซท
หน่วงสุดๆ คนเขียนรีบมาต่อเร็วๆเถอะนะ
คนอ่านใจจะขาดแล้ว ร้อนใจยิ่งกว่าสองหนุ่มอีก :m31: :m31:
(555 อินจัด เป็นเอามาก)
:call: :call:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รอครบ 100% แล้วจะมาอ่านทีเดียว อิอิ
-
ไม่รู้จะจบยังไงเนอะ ลุ้นทุกตอน
-
ตามอ่านมาทั้งวันทั้งคืนจนทัน หน่วงแบบทีเดียวไปเลย :katai1:
และดีใจที่คนแต่งให้จบแบบ bad endingเพราะสมควรมากมาย น้องตาร์ควรมีชีวิตที่มีความสุขที่ดีขึ้นมากกว่ากับอิพี่ควินและอิพี่แซททั้งสองคนมากมาย รักและการกระทำของทั้ง2คนมันเกินจะลบบาดแผลให้ห้งน้องตาร์ได้
อ่านไปด้วยความอิน อยากตึ๊บพระเอกทุ้ั้ง2ให้จมดิน :fire: :angry2:
ถึงแม้จะมีซีนหวานๆก็เหอะ แต่ยังไงก็เจ็บปวด
ด้วยความอิน
-
เรื่องนี้คือสงสารต้าร์ที่สุดอะ โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง เฮ้ออออออออ :serius2: :serius2:
-
กรี้ดดดดดดดดด มาต่อแล้วๆๆๆๆ :katai5:ดีใจกระตึบๆ
สงสารต้าอ่า :hao5:
-
บอกเลยนะ โดยส่วนตัวจะนิยมเสพย์แต่ความสุข หลีกเลี่ยงฮาร์ทคอเสมอ แต่รับรู้อย่างดีว่าไรท์ย้ำเตือนว่า end nohap แต่..ก็อดใจอ่านตอนต่อไปไม่ได้ หรือแท้จริงแล้ว เราจะเสพย์ติดความเจ็บปวดกันแน่ โฮกกก
-
ต้าร์ตายไปเลยลูก
จะได้ไม่ต้องเจ็บช้ำหลายหน
หลอกกกกก :]..พี่ควินเฮียแซท
ช่วยน้องให้ได้นะครับนะ
-
ตอนแรกที่เราอ่านแล้วเห็นว่าBad end เราก็แอบหวังไว้ว่าไม่เป็นไร ดราม่าเท่าไรจัดมา
เป็นพวกเสพติดความเจ็บปวด แค่ไหนก็แฮปปี้ :เฮ้อ:
พออ่านไปกลางๆเรื่อง สิ่งที่ควินกับแซททำดูเหมือนจะเริ่มละลายใจตาร์ได้ทีละนิดทีละนิด
คนเขียนพยามปูเรื่องและแต่งออกมาให้คนอ่านคิดว่าตาร์ก็เริ่มมีใจให้สองคนนี้บ้างแล้ว ก็เออเริ่มมีความหวัง
ตัวละครมีพัฒนาการของความสัมพันธ์เพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ
จากการเป็นห่วง เขิน หรือ คิดถึงสองคนนี้ แต่พอเจอโปรยตัวโตๆว่า Bad end นะ
ไอ้เราเลยพยามคิด(เอง)ว่า อยากให้ตาร์อย่างน้อยๆ เป็น Stockholm Syndrome ก็ยังดี
คือเคสที่เหยื่อถูกข่มขืน ถูกทรมาน ถูกทำร้ายจิตใจแต่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับคนร้ายนั้นยาวนานจนกลายเป็นความผูกพัน
เกิดความรักใคร่เห็นอกเห็นใจกันในที่สุด เป็นความสงสาร เคยชินและกลายเป็นความรัก
ซึ่งสุดท้ายเวลาผ่านไปตาร์อาจจะมาค้นพบว่าสิ่งที่ตนเองคิดว่ารัก กลายเป็นแค่ความผูกพัน เป็นการปรับตัวของสภาวะจิตใจให้อยู่รอดขึ้นมาได้ และตาร์ทำร้ายหัวใจทั้งสองคนไม่ได้ อารมณ์แบบเจ็บไปรักไปจนตาย เรื่องอดีตก็คงลืมไม่ได้ ฉันให้หัวใจเธอได้แค่ครึ่งดวงถึงเธออาจจะบอกว่าไม่เป็นไร ไม่เจ็บแต่สุดท้าย ความรักยิ่งได้ยิ่งเรียกร้องอยากได้อีก ได้เท่าไรมันก็คงไม่มีวันพอ คนที่เจ็บก็คือทุกคน เลยอาจจะเลือกกลับไป
ใช้ชีวิตแบบเดิมๆ ก่อนที่ความสัมพันธ์บิดๆเบี้ยวๆจะเกิดขึ้นมาซึ่งสุดท้ายทั้งสามคนต้องมีทางมีชีวิตรักของตนเอง จึงยุติความสัมพันธ์ลง
โอเคเจ็บหน่อยแต่วิน-วิน (มโนเป็นตุเป็นตะ)
แต่พอมาอ่านพาร์ทท้ายๆยิ่งมีธัญญ์โผล่มา มันทำให้เรายิ่งไม่แน่ใจว่าสุดท้าย Bad end ที่คนเขียนบอกนี่จะมีใครตายหรือเปล่า
เพื่อยุติความสัมพันธ์บิดๆเบี้ยวๆนี้ มันก็ เป็นอีกหนึ่งทางออกสำหรับเรื่องรักหลายเศร้าแปลกๆของสามคนนี้
มันเลยทำให้เราตัดสินใจ ซึมซับ ตอนจบไว้แค่ตอนที่ 58 แล้วกัน :hao5:
เพราะเราทนเห็นตัวละครที่เรารักตายลงไปไม่ได้ (ซึ่งเราไม่รู้อนาคตและกลัวใจคนเขียน จากใจของนักเขียนคนหนึ่งที่ชอบแต่งแนวนี่เช่นกัน)
การทำให้ตัวละครที่เรารักต้องตายไปในฐานะคนอ่านมันเจ็บมากๆเลยนะคะ เพราะถ้าต้องการให้ตัวละครนั้นตายอยู่แล้ว
คุณคนเขียนอย่าปล่อยให้คนอ่านรัก หรือผูกพันกับตัวละครนั้นเกินไป เพราะเวลาที่ตัวละครตาย มันเหมือนเพื่อนที่รักได้ตายลงไปด้วย
ซึ่งในความรู้สึกเราจะดราม่าแค่ไหนรับได้หมด แต่ถ้าตอนจบตัวละครเอกที่เรารักตายลงมันจะกลายเป็นแบดเอ็นด์ชีวิตบัดซบมาก
คือความรู้สึกดีๆกับทั้งเรื่องที่เราอ่านมามันจะหายไปหมดเลย :hao5:
ปล.นิยายสนุกมากๆค่ะ ขอบคุณมากนะคะสำหรับนิยายสนุกๆหนึ่งเรื่อง เรา มองว่าทุกการกระทำของทุกคนในเรื่องนี้คงมีเหตุและผลที่ทำให้
ทุกคนต้องเป็นแบบนี้ เหมือนกับชีวิตที่เราก็ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเจออะไรบ้าง เจอใครผ่านเข้ามาในรูปแบบไหน แต่เราเชื่อชีวิตไม่ได้มีแต่เรื่องเศร้า
และน้ำตาไปสะทั้งหมดหรอกค่ะ พอถึงเวลานึง จุดๆนึง ความสุขและโชคดีก็จะมาหาเราบ้าง หมุนเวียนเปลี่ยนกันไป บนโลกใบนี้
เหมือนกับตาร์ที่วันนี้เจอแต่เรื่องร้ายๆแต่ในเรื่องร้ายๆตาร์ก็ยังได้พบกับคนที่รักจริงถึงสองคน มีเพื่อนที่ดีคอยอยู่เคียงข้าง
มีความสุขก็ปะปนกับความทุกข์กันไป หัวใจที่ตาร์มีวันนี้อาจจะมีแค่ครึ่งดวง แต่ใครจะรู้วันข้างหน้าหัวใจอีกครึ่งดวงจะถูกเติมเต็มเมื่อไร
เหมือนกับแซทและควินที่ถึงอย่างน้อยถึงจะได้ครอบครองความรักแค่ครึ่งเดียว ถึงจะได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก แต่ก็ต้องอยู่กับความผิดบาปในใจของตัวเองตลอดไป อยู่กับอดีตที่ไม่มีวันแก้ไขได้ แต่แซทกับควินก็ยังมีครอบครัวคอยอยู่เคียงข้างไม่ทิ้งไปไหนไม่ว่าจะทำตัวดีร้ายยังไง
แต่ใครจะรู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง ใช่ไหมคะ ^^
ไม่ว่าจะยังไง เราก็อยากให้แซทตาร์ควิน จบด้วยดีอยู่ดี ถ้าจากกันก็จากกันด้วยดีอะไรงี้
ไปมโนตอนจบเองแพร้บบบบบบ :hao5:
ปล.2 นิยายโพสจบเมื่อไรเราจะแอบมาอ่านตอนจบนะคะ ขอเวลาไปทำใจนิดนึง ฮือๆกลัวมีใครตาย
ตอนแต่งนิยายเมื่อก่อนก็ทำกับคนอ่านไว้เยอะ (แต่งแนวนี้เป็นหลัก) กลัวกรรมตามสนอง
ปล.3 จนถึงตอนนี้เราดีใจที่แซทและควินมีการพัฒนา ไม่เลื่อนลอย ใจร้อน วู่วาม มีเหตุมีผลขึ้นบ้างแล้ว
เรารู้สึกได้ว่าทุกคนกำลังเติบโต คนเขียนเก่งจังนะคะ ^^
:bye2: o13
-
รอๆ อ่านมากเลย กว่าจะมาต่อ แฮะๆ
-
มาต่อเถอะนะคะ พี่เก๋เขียนเก่งมากเลย
รักนิยายเรื่องนี้เลยอ่ะค่ะ อยากให้มันจบๆไปสักกะที คือหน่วงแบบนี้ไม่ไหวแล้ว :z3:
น่าสงสารเกินไป อินอ่ะมันอิน ร้องไห้ตามตลอดๆๆๆๆๆๆเลย :o12:
-
HEARTBREAKER
62
(ต่อ)
เสียงยางรถบดกับพื้นถนนดังยาวคล้ายจะเกิดเหตุร้ายขึ้น ท่ามกลางความมืดมิดของถนนที่อยู่นอกตัวเมือง มีเพียงแสงไฟจากรถสปอร์ตหรูสองคันที่ส่องสว่างให้เห็นภาพเบื้องหน้า กลุ่มควันพวยพุ่งออกมาจากกระโปรงรถคันที่จอดนิ่งเฉียดต้นไม้ใหญ่ข้างทาง เจ้าของรถที่สติแทบเลือนลางเพราะศีรษะกระแทกเข้ากับพวงมาลัยรถอย่างแรงพยายามปลดสายนิรภัยออกก่อนค่อยๆคลำหาประตูเพื่อเปิดมันออกไป และทันทีที่ประตูรถเปิดออก ความเย็นยะเยือกของอาวุธที่เรียกว่าปืนก็พุ่งเข้าจ่อตรงขมับทันที ยังไม่ทันได้มองว่าใครก็ถูกมือใหญ่ดึงกระชากให้ลงจากรถจนล้มกระแทกพื้นดินแข็งๆเพิ่มความเจ็บปวดให้ร่างกายซ้ำอีก
“เมียกูอยู่ไหน!”
เสียงเข้มตะโกนใส่หน้าพลางกระชากคอเสื้อคนเจ็บ นัยน์ตาคมแข็งกร้าวจ้องมองใบหน้าศัตรูราวกับจะจับฉีกร่างนั้นออกเป็นชิ้นๆให้สมกับความแค้นที่คับแน่นอยู่ในอก
อั๊ก!
แรงเตะอัดเข้าใส่ซี่โครงคนเจ็บอย่างไม่ปราณีมาจากร่างสูงของชายหนุ่มอีกคนที่ตามเข้ามาสมทบ คนทำแสยะยิ้มเหี้ยมก่อนยันเท้าไปที่หน้าอกกดแรงจนคนเจ็บดิ้นพล่าน
“อย่าหวังว่ามึงจะรอด บอกมา! มึงเอาต้าร์ไปไว้ไหน!”
“หึหึ”
แม้จะเจ็บแทบกระอักเลือด แต่คนไร้ทางสู้ก็ยังฝืนแรงส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยันยั่วโมโหคนฟังอย่างไม่กลัวตาย
“มึงหัวเราะทำไม! กูถามว่ามึงหัวเราะทำไม!!!”
เสียงตะคอกดังก่อนเจ้าตัวจะทนไม่ไหวตวัดกระบอกปืนเข้าใส่ปากคนเจ็บจนได้เลือด อารมณ์โทสะที่ถูกปลุกปั่นทำให้เจ้าของปืนกระชากลำเลื่อนเตรียมพร้อมระเบิดสมองศัตรูได้ทุกเมื่อ
“อย่านะครับบอส”
สองบอดี้การ์ดต่างชาติรีบปรี่เข้ามาห้าม คนนึงคุมตัวเจ้านายหนุ่ม ส่วนอีกคนคุมตัวเพื่อนสนิทของเจ้านายไว้ อังเดรลอบถอนหายใจที่มาทันเวลา เพราะกว่าจะขับรถตามสองคนนี่มาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ต่อให้รถของพวกเขาเป็นBMWก็เถอะ สมรรถภาพมันก็แรงได้ไม่เท่ารถปอร์ตอย่างพอร์ทกับเฟอร์รารี่อยู่ดี คิดแล้วก็เจ็บใจที่ปล่อยให้เจ้านายกับเพื่อนสนิทกลับไปเอารถส่วนตัวมาขับตามหาศัตรูด้วยตัวเองแบบนี้
“ปล่อยกูอังเดร! ปล่อยกู!”
“ไม่ครับบอส ได้โปรดสงบสติอารมณ์ไว้ก่อน ให้ผมจัดการมันเอง นะครับ”
“มึงเสือกอะไร!”
โดนเจ้านายย้อนกลับมาเสียงแข็ง แต่อังเดรก็ทำเพียงก้มศรีษะให้อย่างเคารพ
“มีโกดักร้างหลังโรงงานเก่า ให้ผมพามันไปไว้ที่นั่น ดีมั้ยครับ”
อังเดรเสนอ ด้วยรู้ดีว่าเวลานี้เจ้านายไม่ต้องการให้ใครขัดใจ แต่ถ้ามีข้อเสนอดีดีที่เอื้อประโยชน์ให้ ก็อาจทำให้เจ้านายหนุ่มเปลี่ยนใจได้ไม่ยาก
“มึงว่าไงควิน”
เจ้าของชื่อละสายตาจากศัตรูที่นอนสำลักเลือดอยู่ ทั้งยังหงุดหงิดกับบอดี้การ์ดของเพื่อนซี้ที่ยังคุมตัวไม่เลิก
“แล้วแต่มึง จะทำเหี้ยไรก็รีบทำ กูอยากเจอต้าร์เร็วๆ” ควินตอบเสียงแข็ง หันไปสั่งคนคุ้มตัว
“ปล่อยกู”
“ขอโทษครับ” อะดอนิสค้อมตัวต่ำอย่างนอบน้อมแล้วเดินไปหาเจ้านายหนุ่มเพื่อรอรับคำสั่ง
“ทำตามที่มึงบอก อย่าช้า”
“ครับบอส”
อังเดรรับคำอย่างแข็งขันก่อนพยักหน้าให้อะดอนิสเข้ามาช่วยกันหามตัวคนเจ็บขึ้นจากพื้น
“ต้าร์ไม่ได้รักพวกมึง”
เสียงแหบแห้งดังลอดออกมาจากปากคนเจ็บที่พยายามฝืนแรงพูด ต่อให้ต้องตายอยู่ตรงนี้เขาก็ไม่กลัว ขอแค่ได้เห็นพวกมันเจ็บปวดทรมานเหมือนตายทั้งเป็นก็พอ!
“มึงว่าไงนะ”
แซทถามย้ำก่อนพุ่งเข้าถึงตัวธัญญ์ กระชากคอเสื้อขึ้นพร้อมกดปืนแนบตรงกลางหน้าผาก นัยน์ตาดุคมสั่นไหว มันสะท้อนถึงความเจ็บปวดกับคำพูดนั่น คำพูดที่บอกว่า…ต้าร์ไม่ได้รักเขา
“บอสครับ”
อังเดรเอ่ยเรียกแต่ก็ต้องเงียบเสียงเพราะเจ้านายหนุ่มตวัดสายตาแดงก่ำมองมา
“มึงรู้มั้ยธัญญ์ กูไม่เคยเสียใจที่แทงไอ้ฮาร์ฟวันนั้น”
ควินบอกเสียงนิ่ง เดินเข้ามาประชิดตัว แสยะยิ้มหยันให้คนเจ็บที่จ้องมองมาด้วยสายตาอาฆาต
“ไอ้ฆาตกร! มึงมันเลว! ไอ้เหี้ย!” ธัญญ์ตะโกนด่าอีกฝ่ายด้วยแรงทั้งหมดที่มี
“กูไม่สนใจว่ามึงจะแค้นกูมากแค่ไหน ต่อให้มึงฆ่ากู ไอ้ฮาร์ฟก็ไม่กลับมาหามึง”
“ไอ้เหี้ยควิน! ไอ้สารเลว!”
“กูยังเลวได้มากกว่านี้ ถ้ามึงยังไม่บอกว่าเอาต้าร์ไปไว้ไหน พ่อกับแม่มึงเดือนร้อนแน่”
คำขู่ทำให้นัยน์ตาคนเจ็บกระตุกวูบ แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมาเป็นปกติ
“คนอย่างพวกมึงดีแต่ใช้กำลัง ขนาดคนรักยังปกป้องไม่ได้ อ่อนว่ะ”
ปัง!
เสียงปืนดังก้อง เขม่าควันยังเห็นได้ชัดจากปากกระบอกปืน คนยิงหันไปมองลูกน้องที่กล้าปัดมือเขาจนลูกกระสุนเปลี่ยนทิศ หากแต่คนทำกลับไม่ยอมอ่อนให้เหมือนเคย
“ถ้าบอสยิงมัน บอสจะกลายเป็นฆาตกร คิดถึงดอนกับมาดามบ้างสิครับ”
อังเดรบอกอย่างต้องการเตือนสติเจ้านายหนุ่ม
“กู…”
แซทพูดไม่ออก อารมณ์โกรธชั่ววูบเมื่อครู่นี้สั่งให้เขาลั่นไกออกไปโดยไม่สนว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร
“ได้โปรดปล่อยมันให้ผมจัดการ”
“กูจะจัดการมันเอง”
ควินเอ่ยขึ้นอย่างไม่สนใจสถานการณ์ตึงเครียดตรงหน้า เขาอยากเค้นความจริงจากปากมันด้วยตัวเอง อยากรู้ว่ามันเอาคนรักไปซ่อนไว้ที่ไหน
“ไม่ได้ครับ” อังเดรเอ่ยขัด
“เห็นได้ชัดว่าคุณกับบอสควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย เพราะฉะนั้น ได้โปรดปล่อยมันให้พวกผมจัดการเถอะครับ”
ควินหันไปสบตาแซทที่มองมาเช่นเดียวกัน ต่างคนต่างรู้ดีว่าที่อังเดรพูดนั่นคือความจริง ถ้าเขาควบคุมอารมณ์ตัวเองได้
เหตุการณ์คราวนั่นคงไม่เกิดขึ้น
“กูไม่กลัวพวกมึงหรอก ต่อให้มึงยิงกู กูก็ไม่กลัว อย่างมากก็แค่ตาย”
ธัญญ์เอ่ยขึ้นอย่างท้าทาย แม้ในใจลึกๆจะยังหวาดกลัวกับเสียงปืนเมื่อครู่
“หุบปาก!” อังเดรหันไปตวาดใส่คนเจ็บที่ยังกล้าปากดีพูดยั่วอารมณ์ได้อยู่ ก่อนจับสองมือรวบไขว้หลัง หันไปพยักหน้าให้อะดอนิสหาผ้ามาปิดปากมันไว้ เพื่อที่จะไม่ได้ยินถ้อยคำปลุกปั่นอารมณ์ขึ้นมาอีก
“ปล่อยกู! ปล่อยสิวะ! พวกมึงมันโง่! ต้าร์ไม่ได้รักพวกมึง ได้ยินมั้ย ถ้าต้าร์รักพวกมึงจริง เขาจะยอมนอนกับกูง่ายๆได้ไง พวกมึงมันโง่!”
คำพูดนั่นราวกับน้ำกรดกันกร่อนหัวใจคนฟังก่อนที่คนพูดจะถูกปิดปากแล้วลากขึ้นรถไป ควินกับแซทยืนนิ่งท่ามกลางลูกน้องที่เหลือ ไม่มีใครกล้าส่งเสียง
“พวกมึง” แซทเอ่ยเรียกลูกน้อง
ทุกคนรีบเดินเข้ามาใกล้อย่างรอฟังคำสั่ง
“ไปหาให้เจอ อย่าให้พ้นคืนนี้”
ทุกคนน้อมรับคำสั่งก่อนแยกย้ายไปทำหน้าที่ ควินเดินกลับไปที่รถตัวเอง นัยน์ตาคมจ้องโทรศัพท์ที่คว่ำหน้าจออยู่บนคอนโซล มือใหญ่ยื่นออกไปหยิบมันมาพลันคำพูดของธัญญ์ก็ดังขึ้นในห้วงความคิด ไม่อยากเชื่อ แต่สิ่งที่ได้เห็นและได้ยินจากคลิปก็บั่นทอนจิตใจให้หวั่นไหว
“ควิน มึงจะไปหาต้าร์ที่ไหน” แซทเดินตามมาหยุดอยู่ข้างรถ มองหน้าเพื่อนอย่างรอฟังคำตอบ
“กูไม่รู้” ใช่…คำตอบตอนนี้คือเขาไม่รู้จะไปหาต้าร์ได้ที่ไหน
“แม่งเอ๊ย! กูอยากจะฆ่าไอ้เหี้ยธัญญ์จริงๆ!”
แซทสถบอย่างหงุดหงิด ทั้งยังโกรธที่คำพูดอีกฝ่ายตามมาหลอกหลอนไม่เลิก
“มันแค้นกูมาก มันทำได้ทุกอย่างเพื่อให้กูเจ็บเหมือนอย่างที่มันเจ็บ”
มันทำสำเร็จ เพราะตอนนี้เขาก็กำลังเจ็บอยู่จริงๆ เจ็บที่มันกล้าแตะต้องคนที่เขารัก เจ็บที่มันพูดแทงใจว่าต้าร์ไม่ได้รักเขา
“เรื่องนั่นช่างหัวมัน กูไม่สนว่ามันจะแค้นมึงขนาดไหน ที่กูสนตอนนี้คือต้าร์ ต้าร์อยู่ที่ไหน!”
***************************************
แสงจากหลอดไฟบนเพดานแยงตาคนป่วยให้ค่อยๆกระพริบถี่ จนเมื่อลืมขึ้นเต็มตาอาการปวดตามร่างกายก็เล่นงานให้นิ่วหน้า สองมือบางยันตัวขึ้นพิงกับหันเตียง มองไปรอบๆตัวอย่างสำรวจ และตอบคำถามตัวเองในใจว่าที่นี่คือโรงพยาบาล แต่คำถามต่อมาคือ ตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาให้คนป่วยหันไปมอง ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจที่ได้เห็นหน้าลุงหมอ
“ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง”
“ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ”
แทนคำตอบเจ้าตัวถามกลับอย่างงุนงง ความทรงจำครั้งสุดท้ายคือตอนที่กำลังดิ้นรนต่อสู้กับธัญญ์อยู่บนเตียง จำได้ว่าตอนนั้นขัดขืนแรงของธัญญ์ทุกวิถีทางแต่จู่ๆก็รู้สึกมึนหัวขึ้นมา มันวูบโหวงคล้ายจะเป็นลมก็ไม่เชิง รู้เพียงว่าเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆจนสายตามันพร่าเบลอ คิดมาถึงตรงนี้สองมือก็ยกขึ้นลูบคลำไปทั่วตัวอย่างร้อนรน เพื่อต้องการจะตรวจสอบว่าร่างกายยังอยู่ในสภาพปกติ ไม่ได้ถูกคนชั่วรังแก
“ต้าร์ใจเย็นก่อน ฟังลุงนะ”
คนป่วยหอบหายใจแรง เงยหน้ามองลุงหมอ หากแต่สองมือกลับกำแน่นด้วยความหวาดกลัว
“ในเลือดต้าร์มีสารเสพติดแอลเอสดี มันมีฤทธิ์กล่อมประสาท”
“อะไรนะครับ”
คนป่วยถามเสียงหลงก่อนส่ายหน้าด้วยไม่อยากยอบรับว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นคือความจริง
“ไม่ต้องกลัว ร่างกายต้าร์ยังปกติดี ไม่ได้ถูกทำร้าย ภายนอกมีแค่รอยช้ำบนแขนกับตามตัวนิดหน่อย ต้าร์จะบอกลุงได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ผม…”
คนป่วยเม้มปากแน่น ย้อนคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ลุงหมอฟัง
“โชคดีแค่ไหนที่ต้าร์ปลอดภัย ทำไมถึงไม่บอกลุงก่อนหน้านี้”
“ผมขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว ผมคิดผิดไปจริงๆ”
ยกมือไหว้ขอโทษลุงหมอ นัยน์ตากลมสั่นไหว เพราะความวู่วาม ไม่รอบคอบ ไม่ได้คิดถึงผลที่ตามมา เรื่องมันถึงได้แบบนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดเขาคนเดียว เพราะความดื้อรั้นของเขาเอง
“ป่านนี้ควินกับแซทคงตามหาต้าร์ให้วุ่นแล้ว พวกมันยิ่งอารมณ์ร้อนกันอยู่ เดี๋ยวลุงจะโทรบอกควินว่าต้าร์อยู่ที่โรงพยาบาล”
“อย่าเพิ่งครับลุงหมอ ให้ผมบอกพวกเขาเองนะครับ ผมขอร้อง”
ให้ผมได้ขอโทษพวกเขาด้วยตัวผมเอง
“เฟียซ ต้าร์ขอโทษ ขอโทษที่ทำให้เฟียซเจ็บแบบนี้”
คนป่วยที่เปลี่ยนมาอยู่ในชุดไปรเวทจับมือเพื่อนสนิทที่นอนหลับอยู่บนเตียงมาแนบแก้ม เอ่ยขอโทษอย่างรู้สึกผิด เฟียซต้องมาเจ็บตัวเพราะเขาเป็นต้นเหตุ ถ้าเขาไม่ขอร้องให้อีกฝ่ายช่วยเหลือ เฟียซก็คงไม่เจ็บตัวแบบนี้ ดีแค่ไหนแล้วที่เฟียซยังปลอดภัย
“อย่าเอาแต่โทษตัวเองสิต้าร์ ไม่มีใครอย่าให้เหตุการณ์มันเป็นแบบนี้หรอก ต้าร์อย่าคิดมากเลยนะ”
ลุงหมอเอ่ยปลอบใจคนป่วยที่คิดว่าตัวเองหายดีแล้วทั้งที่สภาพจิตใจกำลังย่ำแย่
“ผมผิดเองครับ ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง ผมจะรีบไปหาพวกเขา ไปอธิบายให้พวกเขาเข้าใจ” บอกพลางวางมือเพื่อนสนิทลง จับผ้าห่มขึ้นคลุมตัวให้เพื่อน
“ให้ลุงไปส่งดีกว่า ต้าร์ยังไม่หายดีเลยนะ”
“อย่าเลยครับ รบกวนลุงหมอเปล่าๆ ผมจะโทรให้เพื่อนมารับ อย่าห่วงเลยครับ”
ฟังคนป่วยตอบกลับมาคนเป็นหมอก็ได้แต่พยักหน้ารับ เข้าใจว่าเด็กหนุ่มอยากรีบไปเคลียร์เรื่องที่เกิดขึ้นด้วยตัวเอง
“ขอบใจนะบอสที่มาส่ง ขอโทษด้วยที่ทำให้เดือดร้อน”
“ไม่เป็นไรน้า เราเป็นเพื่อนกันนะ คิดไรมากวะ”
บอสตบไหล่เพื่อนพลางยิ้มกว้างให้ก่อนมองขึ้นไปบนตึกสูง คอนโดฯหรูที่เพื่อนพักอาศัยอยู่กับไอ้วายร้ายสองตัวนั่น
“แน่ใจนะว่าไม่ให้ขึ้นไปเป็นเพื่อน บอกตรงๆ บอสเป็นห่วงต้าร์”
เจ้าของชื่อยกยิ้ม จับมือเพื่อนไว้แน่น
“ขอบใจนะที่เป็นห่วง แค่รบกวนให้บอสมาส่งต้าร์ก็เกรงใจมากแล้ว บอสกลับไปพักผ่อนเถอะ”
“ก็ได้ กลับก็ได้ แต่อย่าลืมนะ ถ้ามีเรื่องอะไรก็รีบโทรมา ตอนนี้ไม่มีเฟียซให้ช่วยแล้ว บอสกับตัวเล็กอยู่สแตนบายให้ต้าร์เรียกใช้นะ”
“อืม…ต้าร์ไม่ลืมหรอก ขับรถดีดีนะ”
ยืนส่งเพื่อนจนรถห่างไปจากกรอบสายตาก็หันกลับมามองตึกสูง สูดลมหายใจลึกก่อนก้าวเดินเข้าไปในตึก
“เฮ้ย! นั่นมันแฟนบอสนี่หว่า พวกเรา ทางนี้เว้ย เจอแฟนบอสแล้วเว้ย!”
เสียงร้องตะโกนดังลั่นจนคนในตึกหันไปมอง ต้าร์เองก็งุนงงไม่ต่างกัน
“เอ่อ…ขอโทษนะครับ คุณต้าร์ใช่มั้ยครับ”
เจ้าของเสียงตะโกนเมื่อครู่เดินเข้ามาหาเป้าหมาย ต้าร์ไม่ตอบแต่มองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจ
“คือผมเป็นลูกน้องของบอส เอ่อ…คุณแซทน่ะครับ บอสกำลังตามหาตัวคุณอยู่ เลยสั่งให้พวกผมมาเฝ้าที่นี่”
“แล้วตอนนี้พี่แซทอยู่ไหนครับ”
“คงกำลังตามหาคุณอยู่ ผมจะรีบโทรบอกบอสนะครับ”
อีกฝ่ายทำท่าจะต่อสายหาเจ้านายแต่ถูกมือเล็กยื่นเข้ามาแย่งโทรศัพท์ไป
“เอ่อ…ขอผมคุยกับเขาเองนะครับ ผมจะบอกพี่แซทเอง”
“ได้ครับได้ เชิญเลยครับ”
ต้าร์ผงกศีรษะขอบคุณก่อนเดินเลี่ยงออกมาโทรหาแซท แต่พอต่อสายแล้วกลับโทรไม่ติด เจ้าตัวเม้มปากแน่นก่อนกดต่อสายอีกเบอร์ โทรหาอีกคนที่ป่านนี้คงกำลังตามหาตัวเขาอยู่เช่นกัน
“ใคร”
เสียงเข้มจากปลายสายถามมา ถ้อยคำแรกที่ได้ยินทำเอาคนโทรหาหน้าหมอง
“พี่ควิน…ผมเองครับ”
ปลายสายเงียบไป แต่เพียงอึดใจก็ได้ยินเสียงถามกลับมา
“อยู่ไหน ตอนนี้ต้าร์อยู่ที่ไหน”
น้ำเสียงร้อนรนจากปลายสายยิ่งทำให้คนโทรหารู้สึกผิด
“ผมอยู่ที่คอนโดครับ“
“รออยู่ที่นั่น อย่าไปไหน ห้ามหายไปไหนเด็ดขาด”
ได้ยินคำสั่งก่อนเสียงสัญญาณจะตัดไป ตากลมมองหน้าจอโทรศัพท์ก่อนเดินกลับไปหาผู้เป็นเจ้าของเครื่องส่งคืนให้
“ขอบคุณนะครับ ผมจะขึ้นไปรอพวกเขาบนห้อง”
“ครับ เดี๋ยวพวกผมขึ้นไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมขึ้นไปเองได้”
“ไม่เป็นไรไม่ได้ครับ คนรักของบอส พวกผมต้องดูแลให้ดี ถ้าเกิดหายไปอีก บอสเอาพวกผมตายแน่”
ต้าร์ยิ้มบาง พยักหน้าเข้าใจ หากแต่ความรู้สึกผิดยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้น ในใจหนักอึ้งเพราะพึ่งรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองคิดและทำลงไป มันส่งผลให้คนอื่นเดือนร้อนมากแค่ไหน
ผมไม่รู้ว่าหัวใจเต้นแรงมากแค่ไหน แต่เสียงของมันดังมากจนผมตกใจ ยิ่งตอนที่ได้ยินเสียงประตูเปิด หัวใจมันก็ยิ่งเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมานอกอก ผมลุกขึ้น พยายามบังคับขาให้ก้าวเดินไปข้างหน้า แต่ทันทีที่ร่างสูงของพวกเขาเข้ามาอยู่ในกรอบสายตา ขามันก็ก้าวไม่อออก แม้แต่คำพูดที่เตรียมไว้ตอนนั่งรอพวกเขาก็ยังหายลับไปจากสมอง
“หายไปไหนมา”
พี่ควินถามคำถามแรกพร้อมกับก้าวเข้ามาหา ผมเผลอกลั้นหายใจตอนที่เขาเข้ามาประชิดตัว
“ผม…ผมอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”
เสียงผมสั่น มือผมก็สั่น ไม่รู้มันเป็นอะไร แต่ตอนนี้ ผมควบคุมตัวเองไม่ได้เลย
“จะโกหกอะไรอีก มึงจะหลอกอะไรกูอีก!”
พี่แซทตะคอกใส่หน้า เขาผลักพี่ควินออกแล้วเขย่าตัวผม นัยน์ตาดุคมแข็งกร้าวจนผมกลัว
“ผมไม่ได้โกหกนะครับ”
“ฮึ!”
เขาไม่พูด แต่เค้นยิ้มแล้วจับแขนผมลากไปที่ห้องนอน
ตุ๊บ!
แรงที่เขาเหวี่ยงผมลงบนเตียง มันทำให้ผมรู้สึกมึนไปชั่วขณะ และยังไม่ทันจะตั้งตัว แรงกระชากก็ตามมาฉุดผมขึ้นให้หันไปปะทะกับนัยน์ตาดุคม ผมกัดฟันแน่น อดทนกับความเจ็บปวดทางกายที่เขากระทำ ผมไม่กล้าบอกหรอกว่าผมเจ็บ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา ผมรู้ว่าเขากำลังโกรธ โมโห และพร้อมอาละวาดได้ทุกเมื่อ
“มึงจะหลบตากูทำไม กล้าไปอ้าขาให้มันเอา แล้วทำไมไม่กล้ามองหน้ากู!”
“อะไรนะครับ”
ผมถามซ้ำอย่างไม่แน่ใจว่าคำพูดดูถูกที่ได้ยินเมื่อครู่นี้จะออกมาจากปากของเขา
“มึงโกหกกู! เถียงสิว่าไม่จริง เถียงสิว่ามึงไม่ได้เอากับไอ้เหี้ยธัญญ์!!”
แรงเหวี่ยงและแรงฉุดกระชากก่อนหน้านี้ยังเจ็บไม่ได้เศษเสี่ยวของคำพูดเขาเลย! ขอบตาร้อนผ่าวบังคับให้ผมต้องกระพริบตาถี่เพื่อขับไล่หยดน้ำตา กล้ำกลืนคำอธิบายลงคออย่างยากเย็น
เขาเลือกที่จะเชื่อคำพูดคนอื่นมากกว่าผม…คนที่เขาบอกว่ารัก
“เงียบทำไม กูถามว่าเงียบทำไม!”
“แล้วจะให้ผมพูดอะไรล่ะครับ ในเมื่อพี่เชื่อคนอื่นไปแล้ว”
-------------------------------------------------------------
เมื่อไหร่จะจบ? :o12: คนอ่านคงอยากถามคำถามนี้ :laugh:
ใกล้แล้ว มันใกล้แล้วจริงๆนะ แต่คนเขียนจะมีเวลามาต่อให้มันจบมั้ยเนี่ยสิ :katai1:
เคยบอกว่าจะไม่ทิ้งเรื่องนี้ ยังไงก็จะเขียนให้จบ เรายังยืนยัน นอนยันนะคะ :z2:
อาจจะนานหน่อย แต่มันจบแน่ เชื่อเรา เราจะทำตามสัญญา ขอเวลาอีกไม่นาน :katai4:
-
:เฮ้อ: ให้มันจบๆไปสักที :katai1: แบบไม่ไหวแล้วค่ะ
มันหน่วงๆที่ใจมากกกกกกกกกกกกกก ทำไมแซทเป้นคนแบบนี้ โหดร้ายเกินไปแล้วนะ
มันน่าโมโหไอ้สองตัวนี่จริงๆ อยากให้ต้าร์หนีไปไกลๆมีชีวิตที่ดีกว่านี้ มีความสุขกว่านี้ ปล่อยไอ้สองตัวนี้ไว้อย่างแหละ
ให้มันทรมานเล่น 55555555555+ :laugh:
ปล.บางทีก็อินไปนี๊ดดดดดดดดดด :-[
-
มาม่าเข้าไปอีกกก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อย่าทำอย่างนี้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้!!!!!!!!plz.......ค้างค่ะ กว่าคนเขียนจะมาต่ออีกทีก็คงอีกนานนนนน(ขอบ่นหน่อยน่ะ :hao5:)
-
ขนาดมาแค่สั้นๆ ยังหน่วยจิตได้ขนาดนี้เลย :angry2:
-
พี่แซทควบคุมอารมณ์ตัวเองไมได้เลย รู้อยู่ว่าโมโหตาร์เรื่องคลิป
แต่ก็ควรให้โอกาสตาร์อธิบายสักหน่อยไม่ได้เหรอ นี่เจอหน้าก็ใส่ไม่ยั้ง
ตาร์มันทำผิด มันสำนึกแล้ว ก็ควรจะเห็นใจเมียพี่หน่อยนะ
รบกวนพี่ควินช่วยห้ามพี่แซทด้วย กลัวใจจริงๆ
อยากอ่านต่อให้จบเร็วๆ ยอมรับมันหน่วงจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว แต่ก็คงอีกนานกว่าจะมาต่ออีก
เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออ
-
HEARTBREAKER
63
(50%)
หลังจากผมพูดประโยคนั้นออกไป ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ มีหลายเรื่องที่ผมอยากบอก อยากอธิบายให้พวกเขาเข้าใจ แต่ถ้าผมพูดออกไป พวกเขาจะยอมรับฟังหรือเปล่า เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ยอมฟังผมเลย แล้วจะให้ผมทำยังไง
“ควิน เอาโทรศัพท์มา”
ผมเงยหน้ามองพวกเขา เห็นพี่ควินส่งโทรศัพท์ให้พี่แซทโดยที่ตาเขายังมองผมอยู่
“มึงบอกพวกกูว่าไปทำงานกลุ่ม แล้วคนในคลิปนี้คือใคร ห๊ะ! มึงตอบกูมาสิ!”
พี่แซทโยนโทรศัพท์ใส่หน้าตัก ผมสะดุ้งอย่างตกใจ ความรู้สึกวูบโหวงกำลังกลืนกินผมช้าๆ ผมหยิบโทรศัพท์บนตักมาดูแล้วก็ได้เห็นว่าภาพเคลื่อนไหวบนหน้าจอนั้นคืออะไร…
“นี่มัน…”
ผมครางแผ่ว โทรศัพท์ในมือร่วงหล่น แรงกระชากตามมาเขย่าตัวผมจนหัวสั่นคลอน
“ตอบสิ ว่าคนในคลิปไม่ใช่มึง มึงที่บอกกูว่าไปทำงานกลุ่ม ตอบสิ ตอบกู!!”
“ฮึก!”
ผมได้ยินเสียงสะอื้นของตัวเองก่อนหยดน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้จะไหลลงมาอาบแก้ม ผมส่ายหน้า มันไม่ใช่แบบนั้น ไม่ใช่อย่างที่พี่คิด ไม่ใช่
“ร้องไห้ทำไม! กล้าโกหกกูแล้วจะมาร้องไห้ทำไม!”
“ผมขอโทษ แต่…แต่มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิด ผมไม่ได้…”
“กูไม่ต้องการคำขอโทษของมึง!”
ผมมองหน้าพี่แซททั้งน้ำตา ทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ ทำไมไม่ฟังผมบ้าง
“มึงบอกให้กูเชื่อใจ กูก็ทำ ไม่ให้กูไปเฝ้า กูก็ยอม แล้วดูสิ่งที่มึงตอบแทนความเชื่อใจของกู”
“ฮึก! พี่ฟังผมก่อน ฮือ…ได้โปรดฟังผม…”
“กูไม่ฟัง!”
พี่แซทสะบัดมือผมออก ผม…ที่พยายามจับมือขอร้องให้เขายอมฟังผมอธิบาย
“มึงไม่รักกู กูรู้ แต่มึงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ต้าร์ มึงไม่ต้องโกหกกูขนาดนี้ก็ได้ แค่มึงไม่รักกู กูก็เจ็บจะตายห่าอยู่แล้ว”
คำพูดสุดท้ายของเขาทำให้ผมปล่อยโฮ ผมส่ายหน้าปฎิเสธ อยากจะพูดแต่มันพูดไม่ออก ผมพยายามลุกขึ้นเพื่อรั้งเขาไว้ แต่เขาก็เดินออกจากห้องไปแล้ว
“ฮือ…พี่ควิน อย่าไป…อย่าไปนะ”
ผมเรียกพี่ควินที่ยังยืนนิ่งมองผมอยู่ เขาไม่พูดอะไรสักคำ แต่สายตาผิดหวังของเขาก็เหมือนเครื่องประหารผมโดยไม่ต้องพูดอะไรออกมาเลย
“พี่ครับ ผม...ฮึก! ผม…”
“ไม่ต้องพูดหรอก ไม่ต้อง”
น้ำเสียงเหยียบเย็นบอกขัด ผมค่อยๆคลานลงจากเตียงเพื่อไปหาเขา แต่พอลงจากเตียงได้ผมก็ทรุด ดีที่พี่ควินเข้ามาประคองผมทัน ผมร้องไห้หนัก โผเข้ากอดเขาไว้ทั้งตัว
“ฮือ…ผมขอโทษ ผมขอโทษ”
เขาไม่ได้กอดตอบผมเหมือนเคย และทั้งๆที่ผมยืนกอดเขาแน่น แต่ผมกลับไม่รับรู้ถึงความอบอุ่นจากเขาเลยสักนิด
“กูให้มึงทั้งใจแล้วต้าร์ มึงจะเหยียบย่ำยังไงก็ได้ เพราะมันเป็นของมึง”
“ไม่…ฮือ…อย่าพูดแบบนี้ ฮึก!”
เลิกพูดแบบนี้สักที! ผมผลักเขาออก มองเขาผ่านม่านน้ำตา สะอื้นจนตัวโยนกับคำพูดตัดพ้อที่เหมือนคำตัดสินความผิดของผม พวกเขาไม่ให้โอกาสผมเลย พวกเขาไม่ยอมฟังผมสักนิดเลย!
“ผมเหนื่อย…” ผมเหนื่อยมากจริงๆ
“อืม…”
คำตอบรับสั้นๆแต่เหมือนมีดกรีดแทงใจให้แผลมันกว้างกว่าเดิม ผมยิ้มให้พี่ควินทั้งน้ำตา ยิ้มให้ความเย็นชาของเขา วันนี้ผมได้รู้แล้วว่า…ความจริงมันไม่สำคัญเท่าสิ่งที่พวกเขาเชื่อมันไปแล้ว
“พวกเราเกิดมาเพื่อสร้างความเจ็บปวดให้กันและกัน” ผมพูดเสียงแผ่วก่อนค่อยๆนั่งลงปลายเตียง
พี่ควินขมวดคิ้ว เขามองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมไม่รู้ว่าน้ำตากับความสุข สิ่งไหนที่มีปริมาณมากกว่ากัน แต่วันนี้ผมรู้ ผมสามารถตอบได้เลยว่าน้ำตา ผมยิ้มเศร้า ยกมือเช็ดน้ำตาเหนี่ยวเนอะออกจากใบหน้า พยายามกลั้นสะอื้น พยายามลืมคำพูดร้ายกาจของพวกเขา
“ยิ่งอยู่กันไป ยิ่งมีแต่ความเจ็บปวด ผมว่าพวกเรา…อย่าอยู่ด้วยกันดีกว่า”
“มึงพูดอะไร”
พี่ควินถามย้ำ แต่ผมเงียบ เขาขยับเข้ามาใกล้ จับตรึงไหล่ผมไว้แน่น
“กูถามว่ามึงพูดอะไร ต้าร์!”
“ผม…ไม่อยากอยู่กับพวกพี่แล้ว ปล่อยผมไปได้มั้ยครับ”
มือที่จับตรึงไหล่ผมผละออกไป นัยน์ตาคมสั่นไหว เขาเงียบ ไม่พูดอะไร และหันหลังเดินออกจากห้องไป ผมยิ้ม ยิ้มทั้งที่น้ำตาไหลลงมาอีกรอบ ไร้เสียงสะอื้นแต่ผมกลับรู้สึกเจ็บไม่ต่างกัน
มันคงถึงเวลาแล้ว…พวกเราต่างเจ็บช้ำกันมามากพอแล้ว
ปัง!
เสียงปิดประตูดังลั่นห้องจนผมสะดุ้งตื่น ผมขยี้ตาไล่ความง่วง มองไปที่ประตูก็เห็นร่างสูงของพี่แซทยืนนิ่งอยู่ ผมเหลือบมองนาฬิกา ตี5กว่าแล้ว ใกล้จะเช้าแล้ว แต่ผมได้กลิ่นเหล้าออกมาจากตัวเขา นี่แสดงว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้นอนเลยสินะ สภาพถึงเหมือนคนตกถังเหล้ามาแบบนี้
“มึง…มึงจะไปจากกู ไม่…กูไม่ให้มึงไป!”
เสียงเข้มตะคอกพลางเดินเข้ามาใกล้ ผมไม่ได้ลุกหนีแต่มองเขานิ่งๆ พอได้เห็นหน้าเขาชัดๆ ถึงได้รู้ว่านัยน์ตาดุนั้นแดงก่ำ ใบหน้าอิดโรย เขาคงไม่ได้นอนอย่างที่ผมคิดจริงๆ
“พี่เมามากแล้วนะครับ กลับไปพักเถอะ”
“กูไม่ได้เมา!”
ผมไม่เถียงเขา นั่งนิ่งมองเขาขึ้นเตียงจนมาอยู่ตรงหน้าผม เรามองสบตากันและเป็นผมเองที่หันหนี
“โอ้ย!”
ผมร้องเพราะถูกมือใหญ่บีบคางบังคับให้หันกลับไปมองเขา พี่แซทแสยะยิ้มเขากดแรงที่คางจนผมนิ่วหน้า
“ร้องอีกสิ ร้องออกมา! มึงเจ็บได้ไม่เท่าที่กูเจ็บหรอก!”
“ครับ”
ผมตอบรับอย่างเฉยชา อยากให้ผมเจ็บแค่ไหนก็เชิญ เพราะผมคงไม่เจ็บได้มากกกว่านี้แล้ว แรงบีบเพิ่มมากขึ้นก่อนที่เขาจะผลักผมนอนลง
“มึงกำลังประชดกู!”
“อยากคิดแบบนั้นก็ตามใจ”
“ต้าร์! มึงอย่ายั่วโมโหกูนะ!”
“ผมเปล่า” ผมไม่ได้ทำอะไรเลย หรือเขาลืมไปว่าตัวเองนั่นแหละที่เข้ามาหาเรื่องผมเอง
“มึงพูดอะไรกับไอ้ควิน ห๊ะ! มึงพูดอะไร”
ในเมื่อรู้แล้วจะมาถามผมอีกทำไม พวกเขาไม่เคยมีเรื่องปิดบังกันนี่ ขนาดตัวผมพวกเขายังแบ่งกันใช้เลย!
“ตอบกูมา!”
“ปล่อยผมไป” ในเมื่ออยากให้ผมพูดนัก ผมก็จะพูด!
“ผมอยากให้พวกพี่ปล่อยผมไป”
“มึง…”
เขาจ้องผมนิ่ง นัยน์ตาแดงก่ำสั่นไหวรุนแรง มือหนาตะบบลงบนไหล่ผม แต่ผมก็นอนนิ่งให้เขาทำร้าย เจ็บทั้งกายทั้งใจ ผมก็เจ็บมันซ้ำๆอยู่แบบนี้แหละ
“มึงคิดเหรอว่ากูจะปล่อยมึงไป”
เขาเค้นเสียงบอก ผมยิ้มหยันแล้วส่ายหน้า ผมรู้ดีว่าพวกเขาไม่มีทางปล่อยผมไป
“ไปนอนกับมันมาครั้งเดียว มึงก็ติดใจจนอยากไปจากพวกกูเลยเหรอไง!”
คำพูดดูถูกของเขาสะกิดตะกอนความเจ็บปวดที่กรอนอยู่ในใจให้มันคละคลุงขึ้นมาอีกครั้ง ผมมองสบตาเขานิ่ง ปากเขาเคยบอกว่ารัก แต่สิ่งที่เขาทำคือการทำร้าย ผมเจ็บแค่ไหนเขาจะรู้บ้างมั้ย
“ครับ”
ผมตอบรับทั้งน้ำตา และเขาก็ตอบแทนผมด้วยการใช้ปากของเขามาปิดปากผมไว้ ผมไม่ต่อต้าน ไม่ได้ขัดขืน ผมปล่อยให้เขาทำตามความต้องการ ผมหลับตาแน่น รับรู้ได้ว่าเสื้อและกางเกงกำลังถูกกระชากออกจากตัว ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกายผม จมูกโด่งซุกไซร้ที่ซอกคอ ผมเจ็บทุกการกระทำของเขา อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆแต่ก็ต้องกลั้นไว้ ผมเม้มปากแน่นตอนที่เขาจับแยกขาผมออก แต่จู่ๆการเคลื่อนไหวทุกอย่างก็หยุดลง
“มึงคงคิดว่ากูเลวมากใช่มั้ย หรือคิดว่ากูไม่มีหัวใจ”
ผมลืมตามองเขา และก็ต้องตกใจที่ได้เห็นว่านัยน์ตาแดงก่ำของเขาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา
“พี่แซท” ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว
“ความรักของกูมันไม่มีค่าเลยใช่มั้ย มึงถึงคิดจะไปจากกูตลอดเวลา”
“ผม…”
“ไอ้แซท! มึงทำบ้าอะไร!”
พี่ควินร้องขึ้น ผมหันไปมองก็เห็นเขารีบเดินเข้ามากระชากตัวพี่แซทออกไปจากตัวผม ผมอาศัยจังหวะนั้นคว้าผ้าห่มมาคลุมตัว มองดูเศษเสื้อที่ถูกกระชากทิ้งอยู่บนพื้น ส่วนกางเกงก็กองอยู่ข้างๆกัน
“กูก็ทำอย่างที่กูอยากทำ ทำไม มึงไม่พอใจเหรอ เอาสิ ต่อยกูสิ!”
พี่แซทผลักไหล่พี่ควินอย่างหาเรื่อง ผมรู้ว่าเขาไม่ได้ต้องการมีเรื่องจริงๆหรอก
“มึงพอเถอะแซท กูขี้เกียจทะเลาะกับมึง”
“เหอะ! มึงไม่ต้องมาพูดดี มึงพูดออกมาเลยควิน เมื่อคืนมึงบอกกูว่าไง”
“เป็นเหี้ยไรของมึง! เมาแล้วก็กลับห้องมึงไป!”
“กูไม่กลับ! มึงพูดออกมาสิ พูดต่อหน้าต้าร์สิว่ามึงไม่ยอมปล่อยมันไป!”
ผมมองหน้าพวกเขา เข้าใจว่าหลังจากที่ผมพูดแบบนั้นออกไป พี่ควินคงเอาเรื่องที่ผมพูดไปบอกพี่แซท
“กูบอกมึงไว้ตรงนี้เลย กูไม่ยอม! ต่อให้มึงร้องไห้ให้ตายกูก็ไม่ปล่อยมึงไป”
พี่แซทประกาศต่อหน้าผม เขาหอบหายใจแรง ผมหันไปมองพี่ควินที่ยืนเงียบไปสักพัก เขาไม่ยอมพูด แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อเขาไม่พูด ผมจะเป็นคนพูดเอง!
“จะอยู่ให้ทรมานกันไปทำไมครับ พวกพี่มีความสุขเหรอ พวกเราเริ่มต้นเพราะความผิดพลาด ผมไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้ ผมบอกให้พวกพี่เชื่อใจผม แต่ผมกลับโกหกหลอกหลวงพวกพี่ ผมผิด ผมทำผิดเอง พวกพี่จะรั้งผมไว้ทำไม”
“เพราะไอ้ธัญญ์ใช่มั้ย มึงถึงอยากไป”
“อะไรนะครับ” ผมถามพี่ควินอย่างไม่เข้าใจ นี่เข้าตีความคำพูดผมไปถึงไหนแล้วเนี่ย!
“มันบอกอะไรมึง มันเป่าหูอะไรมึง!”
“ผมว่าเราคุยกันคนละเรื่องแล้วนะครับ”
“มึงไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง!”
พี่ควินตะคอกใส่ผม เขามองผมตาขวาง ผมเม้มปากแน่น พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ไม่ให้มันระเบิดออกมา เขากำลังโกรธ ถ้าผมยิ่งแรงใส่ เขาจะยิ่งแรงกลับมา แล้วเราก็จะคุยกันไม่รู้เรื่อง
“ตอบกูมา ไอ้ธัญญ์มันพูดอะไรกับมึง”
“ธัญญ์ไม่ได้พูดอะไรกับผม”
“มาถึงขนาดนี้แล้วมึงยังปกป้องมันอีกเหรอ!”
พี่ควินคงหมดความอดทนกับผมแล้ว เขาพุ่งเข้ามาหาแล้วกระชากผมลงจากเตียง ผมเงยหน้ามองเขาอย่างตัดพ้อ เขากำลังยัดเหยียดข้อหาให้ผม
“ผมปกป้องเขาตรงไหนเหรอครับ ทำไมพวกพี่ถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงใจร้ายกับผมได้ขนาดนี้”
ผมร้องไห้ ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ผมเหนื่อยมากจริงๆ เหนื่อยกับปัญหาที่ค้างคาอยู่ตอนนี้ พวกเขาต้องการอะไรจากผม จริงอยู่ที่ผมทำผิด ผมโกหกพวกเขา ผมก็ขอโทษไปแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่ยอมเชื่อ ไม่ยอมรับฟังผมเลย พวกเขาตัดสินว่าผมผิด พวกเขายัดเหยียดว่าผมไปนอนกับธัญญ์ทั้งๆที่ความจริงมันไม่ใช่!
“หยุดร้อง! กูสั่งให้มึงหยุดร้อง!”
พี่ควินเขย่าตัวผม เขาบีบเคล้นต้นแขนจนผมเจ็บ ยิ่งเขาสั่งผมก็ยิ่งร้องไห้หนัก ตอนนี้ผมรู้สึกอยากตายไปให้พ้นหน้าพวกเขาจริงๆ!
--------------------------------------------------------
กลัวจะค้างกันเลยรีบเอามาเสิร์ฟอีก 50% (ปรากฎว่าค้างกว่าเดิม) :laugh:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามนะคะ :mew1:
-
ทำไมต้าไม่พูดว้าาา :katai4:
แล้วจะเข้าใจกันมั๊ย :katai1:
-
:monkeysad:
มาแบบวูบๆ และบีบคั้นจิตใจฝุดๆ ชอบเรื่องเน้ๆๆ และจะรอคอยคร่าาา :hao5:
-
โอย ไม่ไหวแล้ว ต้าร์พูดออกไปเลยเถอะ :ling1:
อยู่แบบนี้ไม่ไหวแล้ว :katai1:
อิสองตัวนี้ก็จริงๆเลยเฮ้ย ฟังเขาก่อนสิ!!!!! มันน่าจำถ่วงน้ำนักเว้ย!!!! :katai4: :katai4:
-
เจ้บกานหมดดดด
-
ดีใจนะค่ะที่มาต่อให้เร็วทันใจ แต่ทำไหมคนเขียนมาหน่วงจัง(เรื่องเยอะน่ะมึง :hao3:)
เรารู้นะว่าต้าร์เจ็บแต่ถ้าต้าร์พยายามบอกให้พวกเขาฟังมากว่านี้เรื่องมันอาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้
แต่ก็อย่างว่าแหละต้าร์คงไม่ได้รักพี่ๆเขานิ ถ้าจากกันไปจริงๆต้าร์คงไม่เจ็บปวดอะไรมาก :katai3:
สงสารพี่ควินพี่แซทอ่ะ ถ้าต้าร์ไม่เอา พี่ๆมาซบอกเค้าได้น่ะเค้าชอบผู้ชายเถื่อนๆแต่รักจริง :impress2:
-
:call: :call:
-
กรี๊ดดดดด อยากจะร้องไห้ ทุกคนน่าสงสารกันไปหมด
เรากลัวใจตาร์จริงๆ กลัวตาร์คิดไปถึงการฆ่าตัวตาย หวังว่าคงจะไม่ร้ายแรงถึงขั้นนั้น
แต่มันก็มาถึงจุดแตกหักที่ต่อไม่ติดแล้ว การปล่อยให้ตาร์เป็นอิสระก็คงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
-
อ่านสะดุดสองวันติดกัน ค้างตลอด ติดตามมาตั้งแต่ต้ันเรื่องก็ทำใจนะว่าคนเขียน เขียนแต่ละตอนจะค้างเรื่องไว้ นานๆ มาต่อที แต่ด้วยความที่ช่วงนี้อ่านหนังสือสอบหนัก อยากพักบ้างเลยกะจะมาหย่อนใจด้วยการอ่านนิยาย แต่มาเจอค้างสองวันติดก็หงุดหงิด ต้องปรับอารมณ์ใหม่ เมื่อวานยังโมโหตัวเองว่าไม่น่ากดเข้ามาอ่านเลย วันนี้เห็นมาต่อนึกว่าจะครบร้อยเปอร์เซ็นต์ ค้างกว่าเดิมอีก ขอโทษที่ต้องบอกว่าโคตรเซ็ง
-
อยากให้พี่ทั้งสองคนได้ฟังที่ต้าร์จะพูดบ้าง..
แค่รับฟังเหตุผลเพิ่มทำไมยากขนาดนี้... T O T
-
ก่อนอื่นขอสวัสดีน้องเก๋ก่อน เป็นไงบ้าง หายไปนานมาก คงยุ่งวุ่นวายกับงานสินะ อิอิ
พี่ก็ยังคงรออ่านเรื่องนี้เหมือนเดิมนะ จะคอยเป็นกำลังใจให้จนจบเรื่อง เคยสัญญากับน้องเก๋ไว้แล้ว
แม้ว่ามันจะจบไปแฮปก็ตาม และถึงคนอ่านคนเม้นท์จะลดลงไปเรื่อยๆ พี่คนนึงแหละที่จะไม่ทิ้งนิยายเรื่องนี้ไปไหน
น้องเก๋ก็อย่าเพิ่งท้อนะคะ ชาวเล้าส่วนมากไม่ชอบนิยายที่จบไม่แฮปปี้ ซึ่งพี่ก็ไม่ชอบ แต่ก็ทำใจไว้แล้วกับเรื่องนี้
เพราะน้องเก๋วางพลอตมาแบบนี้ เราก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของคนแต่ง แต่ขออย่างเดียวขออย่าให้มีใครตายแล้วกันค่ะ
ถ้ามีใครตาย พี่คงจะใจแทบสลาย คือไม่อยากจะคอมเม้นท์อะไรเลยค่ะ คอมเม้นท์ไม่ค่อยถูก มันหน่วงไปหมด
ขอเป็นกำลังใจให้น้องเก๋นะคะ สู้ๆ ในทุกๆเรื่องค่ะ :L2: :L2:
-
เริ่มมาม่าชามโตอีกแหละ
-
งอววววววว ค้างเติ่ง แต่ก้อขอบคุนที่มาต่อนะครับ
-
แอร๊ยยย!!! มาแบบค้างๆ แล้วจบตอนแบบค้างๆ แบบนี้จริงๆ เหรอ ><
-
เพิ่งตามมาอ่านจนทันครับ :m23:
แซทกับควินนี่เลวครบสูตรเลยเนอะ
แต่ชอบว่ะ แบบเป็นคนดีไม่ได้แต่เป็นคนรักที่ดีได้อะไรประมาณนั้น o13
ชอบเรื่องนี้นะครับแบบหลากหลายอารมณ์
เนื้อเรื่องดูมืดมัวแบบตอนจบต้องมีใครซักตายน่ะ ชอบจิตๆดี :a5:
มาอัพต่อเรื่อยๆนะครับ จะรอ...เราจะรอตามสัญญา...ให้เวลาอีกไม่นานนน 5555
-
โอ้ยยยยยยยย!!!! หน่วงเกินไปแล้ววววว :z3: :z3: :hao5: :hao5:
-
ยังรอติดตามอยู่ โอยยยยาวนานจริงๆเผลอกลั้นหายใจไปด้วยเลย
ขอให้คนเขียนมีเวลาว่างมาต่อเร็วๆด้วยเถ๊ออออ สาธุ สาธุ สาธุ
-
ต้าแค่พูดแค่บอกก็จบเรื่องแระ
เออ! ถ้าแค่นี้ไม่มีปัญญา เรื่องนี้ก็สมควรจบเศร้าอยู่หรอกนะ
ตายกันหมดทุกคนนี่แหละ สมใจความงี่เง่า
-
:hao5: :hao5: :hao5:
บีบคั้นจิตใจ
-
อ่านแล้วมันปวดไปหมด
เมื่อไหรจะเข้าใจ เมื่อไหรจะยอมฟังกันดีๆ
น่าจับพี่ๆทั้งสองคนมัดแล้วปิดปากไว้
ให้น้องต้าได้อธิบาย ให้มันเข้าใจกันวะที
ให้ต้าเลิกงี้เง้า คิดไปเองคนเดียว เลิกคิดว่าตัวเองเจ็บ เลิกประชด
รักกันแล้ว แต่ไม่เข้าใจกัน
เปิดใจคุยกันเลย
จับมัดไว้คนละมุม ค่อยๆอธิบายทีละคน
ขอให้จบแบบแฮปปี้เถอะ เพราะว่าเราชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆ เลนนะๆๆๆๆๆ
:katai1:
-
สงสารนายเอกแต่ฉากเอ็นซีเร้าใจดีนะ 5555555555555
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
-
ยังรออ่านอยู่นะ..
-
:-[ :-[ :-[
-
ึอ่านรวดเดียว ตามทันแล้วครับบบ
รีบมาต่อนะครับ ค้างคาใจมาก :ling1:
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ เครียดสุดๆ เขียนดีมากๆเลยค่ะ ร้องไห้ไปหลายรอบมากๆๆๆๆ เอาตามตรงนะ เราว่าสิ่งที่ควินกับแซททำน่ะเราว่าเห็็นแก่ตัวมากๆเลย แต่ตอนท้ายๆก็เอาใจเราได้นะ เราพอยอมรับที่จะยกตาร์ให้ได้ เรื่องนี้ตาร์น่าสงสารมากๆเลย ถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำอีก TT เศร้า รอดูบทสรุปของเรื่องนี้นะค่ะ ขอบคุณค่ะ^^
-
ต้าร์จะตายมั้ยอ่ะ
-
ต้าแค่พูดแค่บอกก็จบเรื่องแระ
เออ! ถ้าแค่นี้ไม่มีปัญญา เรื่องนี้ก็สมควรจบเศร้าอยู่หรอกนะ
ตายกันหมดทุกคนนี่แหละ สมใจความงี่เง่า
กด+ความคิดเห็นนี้
คิดเห็นได้แบบอินจัด ใช่แบบนี้เลย
ที่คนอ่านเป็นอยู่
-
รอยุนะคะ รีบมาเด้อ ..... :z10:
-
ทำไมเจ็บปวดหัวใจอย่างนี้ล่ะคะะะ อ่านไปเหมือนตัวเองจะเป็นบ้า หน่วงจนปวดหนึบๆ
ดราม่าไหปลาร้าแตกมาก!!! คือเสพติดเวลาควินแซทน่ารักใส่น้องอยากให้ Happy Ending นะ แต่ก็อยากให้ควินแซทรับกรรมบ้าง!! :m31:
รออยู่นะคะ o13
-
ยังรออยู่นะคะ ถ้าว่างก็เข้ามาต่อให้จบน้าาา
จะคอยติดตามต่อไปค่ะอยากรู้บทสรุป
-
พี่ควิน พี่แซท ใจร้อน ปากก็ไว
ฟังน้องต้ามันพูดบ้าง
ต่างคนต่างไม่ฟังอะไรกันทั้งนั้น
เรื่องมันถึงไม่จบ
-
รอนะค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่านได้ไม่นาน *-*
-
:mew1:
-
หึหึ... น้องต้า ในที่สุดก็ได้รับผลตอบแทนที่คุณเคยได้กระทำลงไปแล้วนะ จำได้มั้ยตอนนั้นเค้าพยายามพูดกับคุณแทบตาย คุณกลับไม่ฟัง ในวันนี้มันก็เช่นเดียวกัน คุณพยายามพูดแต่เค้าก็ไม่ฟัง มันก็แฟร์ๆแล้วนะ อย่าร้องไห้สิ... แค่นี้มันยังน้อยไปเ้วยซ้ำกับที่คุณควรจะได้รับ อ่านมาจนถึงตอนล่าสุดนี้ผมบอกได้เลยว่าสมน้ำหน้าต้า และสงสารแซทกับควิน ผมไม่ได้มองว่าที่เค้าข่มขืนต้าเป็นเรื่องดี แต่การที่ต้าโกหกทั้งสองคนนั้นต่างหากที่ไม่ดี ไหนจะผิดคำสัญญาที่ตัวเองเป็นคนบังคับเค้าให้ทำตามอีกล่ะ จริงๆแล้วต้าก็ไม่ได้ต่างจากพี่ชายตัวเองเลยที่หลอกล่อ ปั่นหัวคนอื่นจนพอใจ และมากไปด้วยทิฐิ ผมนับถือแซทกับควินนะ เค้ายอมได้ทุกอย่างจริงๆเพื่อคนทืี่เค้ารัก ทั้งๆที่ความจริงแล้วเค้าจะถอดใจแล้วเดินออกมาก็ได้ ที่งๆที่รู้ว่าโอกาสที่ต้าจะรักตอบแทบไม่มีแต่ทั้งคนก็ยังอดทนต่อไป น่านับถือนะแม้ว่าใครหลายๆคนจะมองว่าโง่ สมควร หรืออะไรต่อมิอะไรก็ตามแต่ที่หลายๆคนเข้าข้างต้าไว้ ว่าก็แค่เอาคืนที่โดนข่มขืน แต่เรื่องการโดนข่มขืนกับหัวใจน่ะคนล่ะเรื่อง มันดีเท่าไหร่แล้วที่ทั้งสองคนไม่คิดสั้นน่ะ
-
o13
-
ยังรออยู่นะคะ มาต่อเถอะนะคะคนเขียน ㅠ ㅠ
-
มีปากก็พูดไปซิคะ โทรหาหมอก็ได้ :katai1:
-
HEARTBREAKER
ุ63
(ต่อ)
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงทุบประตูดังรัวเรียกความสนใจจากพวกเขาให้หันไปมอง ผมอาศัยจังหวะนี้ผลักพี่ควินออก เขาเสียหลักถอยหลังไป ผมรีบก้มลงเก็บเสื้อกับกางเกงก่อนเดินเร็วเข้าห้องน้ำกดล็อคประตูแล้วหันหลังพิงอย่างอ่อนแรง ทำไมชีวิตผมต้องตกอยู่ในสภาพนี้ด้วย ทำไม...
“มึงหนีกูไม่พ้นหรอก ออกมา!”
เสียงตะโกนจากข้างนอกไม่ได้ทำให้ผมหวาดกลัวเขาอีกแล้ว ผมเดินช้าๆไปที่หน้ากระจก ดูสภาพหน้าตัวเองที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา อดสมเพชตัวเองไม่ได้กับสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้ ผมนี่มันอ่อนแอจริงๆ
ปัง! ปัง! ปัง!
“ต้าร์! อย่าท้าทายกูนะ ออกมา!”
ผมยิ้มหยันให้ตัวเองในกระจกก่อนเปิดน้ำวักใส่หน้า อุณหภูมิเย็นของสายน้ำช่วยบรรเทาอาการอ่อนล้าให้เบาบางลงได้บ้าง
“ต้าร์! กูสั่งให้ออกมาเดี๋ยวนี้!”
ผมสูดลมหายใจลึก ค่อยๆระบายออกมาอย่างผ่อนคลายก่อนถอดผ้าห่มออกแขวนราว หยิบเสื้อกับกางเกงมาสวม ผมไม่ได้ต้องการท้าทายเขา ผมแค่ต้องการเข้าห้องน้ำมาล้างหน้า เปลี่ยนชุด และตั้งสติ ในเวลาที่ความคิดกำลังฟุ้งซ่าน สิ่งที่สำคัญและจำเป็นที่สุดก็คือสติ ถ้ามีสติ จิตใจก็ไม่วอกแวก และเมื่อตั้งสติได้แล้ว เราก็สามารถจัดการกับปัญหาตรงหน้าได้
“ควิน ลุงหมอมาว่ะ”
พี่แซทเดินเข้าห้องมาบอกพี่ควินเสียงตื่นพอดีกับที่ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมา พวกเขาหันมามอง แต่ผมไม่พูดอะไร เดินเงียบๆไปที่เตียง พับผ้าห่มไว้บนเตียงตามเดิม
“มาทำไม”
“กูจะไปรู้เรอะ มึงอยากรู้ก็ออกไปถามเองสิ”
พี่แซทเดินตรงเข้ามาคว้าแขนผม แต่ถูกพี่ควินขวางไว้
“มึงจะพาต้าร์ไปไหน”
“ห้องกู”
“ควิน แซท ออกมาคุยกันหน่อย”
เสียงเข้มของลุงหมอดังอยู่หน้าประตู ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัยกับการมาของท่าน หรือว่าสาเหตุที่มาเป็นเพราะผม…
“ควิน แซท ฉันรู้ว่าพวกแกอยู่ในห้อง รีบพาต้าร์ออกมาเดี๋ยวนี้!”
“ลุงมึงมายุ่งอะไรด้วยวะ ออกไปเคลียร์ดิ”
พี่แซทบอกพี่ควินอย่างหงุดหงิด เขาเลื่อนจากจับแขนมาจับมือผมไว้แน่น ผมมองพี่ควินเดินไปเปิดประตู ลุงหมอยืนอยู่ตรงนั้น สายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงมองมาที่ผม และปฎิกิริยานั้นทำให้ความอ่อนแอเกาะกุมจิตใจผมอีกครั้ง น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม ผมสะบัดมือพี่แซทออกแล้ววิ่งตรงไปหาลุงหมอ ท่านส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ก่อนที่ผมจะโผเข้ากอดท่านไว้แน่น ผมร้องไห้กับอกท่าน ปลดปล่อยความเจ็บปวดในใจให้ท่านรับรู้
“ไม่เป็นไรแล้ว นิ่งซะ ลุงอยู่นี้แล้ว คนเก่งเขาไม่ร้องไห้กันนะรู้มั้ย”
ลุงหมอปลอบผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผมยิ้มทั้งน้ำตา ยิ้มให้กับความเมตตาที่ท่านมีให้ และอยากบอกดังๆว่าผมดีใจมากจริงๆที่ท่านมา
“นี่มันเรื่องอะไรกันครับ”
ผมไม่ได้หันไปมองคนพูด แต่สัมผัสได้จากน้ำเสียงว่าเขาคงไม่พอใจมาก ลุงหมอดันผมออกห่างแล้วหันไปมองพี่ควิน
“เรื่องที่พวกแกมันโง่ไง”
ผมเม้มปากแน่นกับน้ำเสียงเยือกเย็นของลุงหมอ ไม่บ่อยนักหรอกที่ท่านจะใช้น้ำเสียงแบบนี้กับพวกเขา
“โง่เหรอ…ลุงพูดเรื่องบ้าอะไร!”
พี่แซทตะโกนใส่อย่างไม่สบอารมณ์ในขณะที่พี่ควินยืนนิ่งแต่นัยน์ตามองมาที่ผมอย่างจับผิด
“เลิกใช้กำลังตัดสินปัญหาสักที แม้แต่คนที่พวกแกบอกว่ารัก พวกแกยังทำร้ายเขาได้ลงคอ กี่ครั้งแล้วที่พวกแกสร้างปัญหา เคยคิดบ้างมั้ยว่าทำให้ใครเดือดร้อนบ้าง”
“แล้วลุงยุ่งอะไรด้วย!”
เพี๊ยะ!
ผมเบิกตากว้างพร้อมๆกับอาการสะดุ้งอย่างตกใจที่ได้เห็นภาพลุงหมอเงื้อฝ่ามือขึ้นตบใบหน้าพี่ควิน แรงตบนั่นแรงจนได้เลือด!
“เฮ้ย! ผมว่าลุงทำเกินไปนะ!”
พี่แซทโวยเสียงแข็งพลางเข้ามาดูอาการเพื่อน พี่ควินจ้องหน้าลุงหมอนิ่งด้วยสายตาแข็งกร้าว ผมได้แต่ยืนอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่รู้จะทำยังไง ไม่คิดว่าจะได้เห็นลุงหมอระบายโทสะใส่หลานชายท่านแบบนี้
“ฉันเป็นพี่ชายพ่อแก ฉันเป็นลุงของแก ถ้าไม่คิดจะนับถือฉันก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าลุง”
เสียงเหยียบเย็นของลุงหมอทำให้พี่ควินเปลี่ยนสีหน้า เขากัดฟันแน่นก่อนก้มศีรษะให้ท่าน
“ผมขอโทษ”
ลุงหมอไม่ได้พูดออกอะไรออกไป ท่านหันมามองผมแล้วยิ้มให้อย่างใจดีเหมือนเคย
“อยากกลับบ้านหรือเปล่า”
แทบไม่ต้องใช้เวลาคิด ผมรีบพยักหน้าตอบลุงหมอพร้อมกับขยับไปอยู่ข้างๆ
“ไปกันเถอะ” ลุงหมอบอกพลางโอบไหล่ผมไว้
“ลุงไม่มีสิทธิ์เอาคนของผมไป” พี่ควินบอกเสียงแข็ง เขาเอื้อมมาจับมือผมไว้แน่นอย่างต้องการประกาศว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยให้ผมไปกับลุงหมอเด็ดขาด
“หยุดนิสัยแย่ๆแล้วเลิกทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโตสักที แกมีความสุขนักเหรอกับสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้”
น้ำเสียงเคร่งขรึมของลุงหมอยิ่งทำให้บรรกาศอึมครึมเข้าไปใหญ่ ผมรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ผมอยากออกไปจากที่นี่
“ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนพ่อแกหรอกนะ เพราะฉะนั้นหยุดสร้างความวุ่นวายได้แล้ว อย่าให้ฉันหมดความอดทนกับหลานที่ไม่มีหัวคิดอย่างแก”
ผมมองหน้าพี่ควินที่ดูเหมือนจะเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่อย่างหวั่นใจ ถ้าเกิดเขาอาละวาดขึ้นมาจริงๆจะทำยังไง
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับลุง ปล่อยให้ผมเคลียร์กับต้าร์เอง”
“ต้าร์เจ็บปวดกับการกระทำของพวกแกมามากแล้ว พวกแกทำลายชีวิตต้าร์มากเกินไปแล้ว”
ผมหลับตากับคำพูดแทงใจของลุงหมอ ราวกับถูกมือลึกลับบีบเคล้นที่หัวใจ ผมปฎิเสธไม่ได้ว่าพวกเขาทำลายชีวิตผม ปฎิเสธไม่ได้ว่าผมไม่รู้สึกเจ็บปวดกับการกระทำของพวกเขา ผมปฎิเสธไม่ได้จริงๆ
“แล้วลุงมายุ่งอะไรด้วยวะ!” พี่แซทที่ยืนฟังอยู่นานเดินเข้ามาจ้องหน้าลุงหมออย่างเอาเรื่อง
“แกก็เหมือนกันแซท อย่าคิดว่ามีพ่อเลี้ยงเป็นมาเฟียแล้วจะทำอะไรใครก็ได้ อย่าคิดว่าตัวเองอยู่เหนือกฎหมาย ถ้าไม่มีพ่อเลี้ยงคอยคุ้มหัว แกยังจะกร่างได้อีกมั้ย”
พอโดนลุงหมอสวนกลับที่แซทก็ได้แต่กำหมัดแน่น ผมรู้ว่าถ้าเขาต้องการทำร้ายลุงหมอ เขาก็สามารถทำได้ง่ายๆ เพียงแต่เขายังมีความเกรงใจในตัวท่านอยู่บ้าง ซึ่งก็เป็นเรื่องดีแล้ว เพราะถ้าเขาทำ เรื่องราวต่อจากนี้มันต้องเลวร้ายมากแน่ๆ และผมก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น
“คิดทบทวนเรื่องที่พวกแกทำให้ดี แล้วก็คิดทบทวนตัวพวกแกเองด้วย จำคำพูดฉันไว้ ความรักมันไม่ใช้การใช้กำลัง” ลุงหมอบอกพลางเปิดเสื้อสูทแล้วหยิบเอาซองเอกสารที่ถูกม้วนไว้ออกมาก่อนยื่นมันไปแปะที่หน้าอกที่ควิน ท่านหันมาดันหลังผมให้เดินนำออกไป
“ต้าร์/ต้าร์” เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นพร้อมกัน นั่นทำให้ผมชะงัก แต่ไม่ได้หันกลับไปมอง
“พวกเรา…ห่างกันสักพักเถอะครับ เวลาอาจช่วยทำให้ปัญหาทุกอย่างมันดีขึ้นก็ได้”
ผมบอกออกไปก่อนหันไปพยักหน้าให้ลุงหมอ บอกผ่านสายตาว่าผมพร้อมจะออกไปจากที่นี่แล้ว
“ก็ได้…ตอนนี้กูจะปล่อยมึงไป แต่จำไว้ มึงไม่มีวันหนีกูพ้น!”
เสียงพี่แซทยังตามไล่หลังมา ผมสูดหายใจลึกก่อนเปิดประตูออกไป แต่จังหวะที่ผมจะปิดมัน ร่างสูงของพี่ควินก็เข้ามาขวางไว้ ผมมองหน้าเขาแวบนึงก็หลุบสายตาต่ำหันหลังเดินจากมา ถึงแม้พี่ควินจะไม่พูดอะไร แต่สายตาของเขาก็บอกแทนคำพูดได้
ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ไม่มีวันยอมปล่อยผมไป…คงมีแค่ทางเดียวที่จะหนีพวกเขาพ้น…ทางที่แสนโง่เขลาของคนอ่อนแออย่างผม
--------------------------------------------------
ตอนที่ 63 ครบ 100% แล้วนะคะ :o12:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คืออะไรอ่ะ ยังไม่เคีลยร์ อย่าบอกว่าต้าร์จะฆ่าตัวตาย
##โอยยยยยยยยยยยยยยย ดราม่าตั้งแต่ต้นจบจน
-
ตอนพิเศษ
Happy New Year ! (again)
“อื้อ…”
ผมครางประท้วงร่างหนักที่คร่อมทับตัวมาเป็นเวลาเกือบค่อนคืน เสียงฮึมฮัมดังลอดออกมาให้ได้ยิน แต่ทว่า ‘เขา’ ก็ยังคงไม่ขยับหรือเคลื่อนไหวร่างกายแต่อย่างใด ผมถอนหายใจแรงก่อนตัดสินใจยกมือขึ้นตบเบาๆที่ใบหน้าหล่อเหล่าในยามหลับใหลนั้น
“ตื่นได้แล้วครับ”
ผมบอกที่ข้างหูพลางตบไหล่กว้างเปลือยเปล่าไปที ร่างที่เกียจคร้านจากการปลุกถึงได้ขยับเคลื่อนไหว เขาลืมตาขึ้นอย่างมึนๆ พอมองเห็นหน้าผมที่จ้องอยู่ก่อนแล้วก็แสยะยิ้มร้ายตามแบบฉบับของเขา
“ตื่นแล้วก็ลุกออกไปจากตัวผมสิครับ” ผมว่า แต่เขากลับส่ายหัวแล้วซุกหน้าลงกับซอกคอผม!
จะบ้าตาย! ที่ทำมาทั้งคืนยังไม่พอใจอีกหรือไง!
“พี่แซท ลุกออกไปได้แล้ว ผมหนัก” ผมประท้วงแล้วดันหน้าเขาออกห่าง
“หนักเหรอ มานี่ เดี๋ยวจะทำให้หายหนัก”
ในขณะที่ผมกำลังงงกับคำพูดเขาอยู่ แขนยาวก็สอดเข้ามาใต้แผ่นหลังอุ้มผมขึ้นนั่งบนตักเขาอย่างง่ายดาย! ผมถลึงตาใส่อย่างไม่ชอบใจแต่เขากลับยกยิ้มมุมปากเลื่อนฝ่ามืออุ่นๆลงไปตรงสะโพกที่ปราศจากสิ่งปกปิด ผมตีมือเขาดังเพี๊ยะแต่เขาก็ไม่สนใจ ลูบไล้สะโพกผมต่อไปอย่างมันส์มือ!
“พี่แซท!” ผมขึ้นเสียงอย่างโมโหขึ้นมาจริงๆ
“เสียงดังทำไม อยู่ใกล้แค่นี้เอง”
“ถ้าไม่อยากให้เสียงดังก็ปล่อยสิครับ”
ผมเสียงห้วนใส่ จะขยับลุกขึ้นเขาก็รั้งตัวผมไว้ให้นั่งลงบนตักเหมือนเดิม แถมคราวนี้ยังล็อคคอผมให้โน้มต่ำลงไปใกล้จนจมูกชนกันอีก!
“ไม่เอา”
ผมรู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อเลยคิดจะเบี่ยงหน้าหลบ แต่มีเหรอที่คนเจ้าเล่ห์อย่างเขาจะรู้ไม่ทัน แค่ผมคิดเขาก็จับหน้าผมล็อคไว้แล้วประกบจูบดูดดื่มลงมาแล้ว!
“อื้อ!”
ลิ้นที่สอดรุกไล่เข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นผมอย่างมีชั้นเชิงบวกกับฝ่ามืออุ่นๆที่ลูบไล้สีข้างขึ้นลงอย่างเชื่องช้าทำเอาผมอ่อนยวบไปทั้งตัว
“พี่แซท”
ผมเรียกเสียงแผ่วเมื่อเขาถอนจูบออกไป ริมฝีปากได้รูปเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ทำให้ผมหวาดกลัว
“ทำมาทั้งคืนแล้ว ยังไม่พอใจอีกเหรอครับ” ผมรีบพูดดักคอเขาไว้ก่อน
“นั่นสิ กูเอามึงมาทั้งคืนแล้วทำไมตัวมึงยังหอมอยู่เลย”
‘ไอ้บ้า!’ ผมก่นด่าเขาอยู่ในใจ
“จะปีใหม่แล้ว”
“แล้วยังไงครับ”
“ตามใจกูหน่อยสิ”
“ใครกันแน่ที่ต้องพูดคำนี้”
เราจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใครจนกระทั่งเสียงน่าอายโพล่งดังขึ้น พี่แซทหัวเราะดังลั่นอย่างไม่เก็บอาการเลยสักนิด ในขณะที่ผมได้แต่ก้มหน้าซ่อนความอายชิดอกเขา
“เด็กหิวข้าวแล้ว”
ไม่ต้องมาล้อเลย คนบ้า!
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยผมก็มานั่งยิ้มกว้างอยู่ในห้องอาหาร บนโต๊ะมีแต่อาหารที่ผมชอบ และเพราะความหิวผมจึงตั้งหน้าตาตั้งตาทานข้าวอย่างไม่สนใจคนที่นั่งร่วมโต๊ะอีกคนนึง แม้ว่าเขาจะใจดีโทรสั่งเชฟให้ทำอาหารที่ผมชอบเพื่อเอาใจก็ตาม
“อร่อยมั้ย”
“ครับ อร่อยมากเลย”
ผมยิ้มตอบ พี่แซทคอยตักกับข้าวใส่จานให้ ผมก็ทานไปเรื่อยๆจนอิ่ม พอมองไปที่จานข้าวของเขาก็พบว่ามันพร่องไปนิดเดียวเอง
“ทำไมทานน้อยจังล่ะครับ”
“แค่ดูมึงกินก็อิ่มแล้ว”
ผมเผลอยิ้มก่อนรีบยกแก้วน้ำดื่มกลบเกลื่อน ไม่บ่อยนักหรอกที่เขาจะพูดจาหวานๆใส่ผม
“ต้าร์”
“ครับ”
พี่แซทตบลงที่ตักตัวเอง ผมยิ้มก่อนลุกขึ้นไปนั่งลงบนตักเขา ที่ยอมตามใจเพราะเขาใจดีสั่งอาหารของโปรดผมมาให้ทานก็เท่านั้นแหละ ไม่มีเหตุผลอื่น…
“กูเอาแต่ใจกับมึงมากเกินไปหรือเปล่า”
คำถามทำให้ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ แต่ก็นะ…ในเมื่อถามมาแล้ว
“เพิ่งรู้ตัวเหรอครับ” ผมย้อนพร้อมรอยยิ้ม
พี่แซทจับจมูกผมบิดเบาๆก่อนเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากผมแล้วค้างไว้อย่างนั้น นัยน์ตาคมจ้องสบนัยน์ตาผมราวกับจะสื่อความรู้สึกลึกซึ้งบางอย่าง
“ที่กูเอาแต่ใจ ก็เพราะอยากให้มึงสนใจ”
ผมเม้มปากแน่น รู้สึกถึงความเห่อร้อนที่แก้ม
“กูมีแค่มึงคนเดียว รักแค่มึงคนเดียว”
ให้ตาย…ผมไม่รู้จะซ่อนความอายไว้ตรงไหนดี!
“ใจอ่อนบ้างหรือยัง รักกูบ้างหรือยัง”
เสียงทุ้มกระซิบถามที่ข้างหู ลมหายใจอุ่นๆของเขาทำให้ผมขนลุก
“อ๊ะ!”
ผมหลุดเสียงร้องเพราะถูกฟันคมขบลงที่ใบหู พอขึงตาใส่เขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วกดจูบหนักๆที่ปากก่อนผละออกไป
“ไหนร้องอีกสิ”
“โรคจิต”
ผมว่าเสียงแข็งแต่เขากลับหัวเราะ มือหนาสอดเข้ามาในเสื้อ ผมรีบจับไว้ก่อนที่มันจะเลื้อยไปไกลกว่านี้!
“หยุดคิดเรื่องอย่างว่าสักนาทีจะได้มั้ยครับ”
“ก็มึงน่าฟัดจะให้กูหยุดคิดได้ไง”
“คนบ้า!”
ผมว่าแล้วรีบลุกขึ้นจากตักเขา เดินออกจากห้องอาหาร เขาไม่ได้ตามมาซึ่งก็ดีแล้ว ผมจะได้มีเวลาพักจากอาการหื่นกำเริบของเขาได้บ้าง วันนี้เป็นวันสิ้นปี วันที่หลายคนต่างนับถอยหลังก่อนเข้าปีใหม่ เทศกาลสังสรรค์และพักผ่อน ปีนี้ผมมาเที่ยวโรงแรมของพี่แซทที่พัทยา เรามาถึงกันเมื่อคืนวาน ผมยังไม่มีโอกาสได้ลงไปเล่นน้ำเลย ได้แต่มองวิวผ่านหน้าต่างห้องแบบนี้
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดัง ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มาดู สายที่โทรเข้ามาทำให้ผมรีบรับเพราะโดนขู่ว่าถ้ารับช้าจะถูกลงโทษให้นอนเฝ้าเตียงแบบไม่ให้เห็นเดือดเห็นตะวันตลอดคืนวันเคาท์ดาวน์จนถึงวันปีใหม่!
“ฮัลโหลพี่ควิน ถึงไหนแล้วครับ” ผมเอ่ยทักปลายสาย
“อีก 15 นาทีถึง”
“ขับรถเร็วจัง”
“อยากเห็นหน้ามึงเร็วๆ” ผมยิ้ม พลิกตัวหยิบหมอนมากอด
“ขับรถดีดีนะครับ”
“อืม…แล้วกินข้าวหรือยัง”
“เรียบร้อยครับ”
“ไอ้แซทมันไปหรือยัง”
“ยังครับ”
“ทำไมมันยังไม่ไป”
แล้วผมจะไปรู้มั้ยล่ะ…
“ไม่รู้เหมือนกันครับ”
“ไล่มันไปได้แล้ว บอกด้วยว่ากูใกล้จะถึงแล้ว ให้มันรีบไสหัวไป”
มันจะดีเหรอถ้าผมบอกไปแบบนั้นน่ะ!
“ตั้งใจขับรถเถอะครับ ผมวางสายนะ”
“อืม…เจอกัน”
“ครับ”
ผมตัดสายไปก่อน พี่ควินบอกว่าอีก15นาทีจะมาถึง เพราะฉะนั้นผมต้องลงไปรอเขาก่อน เดี๋ยวเขาจะโวยวายแล้วพาลโกรธหาว่าผมไม่สนใจ ผมขี้เกียจมาทะเลาะกับเขาให้เสียบรรยากาศในวันพักผ่อนดีดีแบบนี้ ผมเดินออกมาจากห้อง เห็นพี่แซทยืนคุยโทรศัพท์อยู่ ผมรอจนเขาคุยเสร็จแล้วเดินเข้าไปหา
“พี่ควินใกล้จะถึงแล้วครับ ผมจะลงไปรอรับ”
“จะลงไปรับมันทำไม มันมีขา ให้มันขึ้นมาเอง”
“เอ่อ…แล้วพี่แซทจะออกไปทำธุระตอนไหนครับ”
“ทำไม พอไอ้ควินมามึงก็จะไล่กูไปเลยเหรอ”
โอ้ย…ผมไปไล่เขาตอนไหน!
“เปล่านะครับ ผมก็แค่ถาม พี่อย่าหาเรื่องผมสิ”
“มึงเริ่มก่อน”
“ผมไม่คุยกับพี่แล้ว”
ผมว่าแล้วเดินหนี พี่แซทตามมากอดผมไว้ เกยคางกับไหล่เหมือนจะอ้อนและขอโทษกลายๆ
“โกรธเหรอ”
“เปล่าครับ”
“ขอโทษ”
ผมเหลียวมองหน้าเขา แปลกใจที่จู่ๆเขาก็พูดขอโทษออกมาง่ายๆ
“ไม่โกรธก็ยิ้มสิ ยิ้มให้กูหน่อย”
นิ้วเรียวยาวเกลี่ยแก้มผมไปมาอย่างรอคอย ผมค่อยๆยิ้มให้เขาจนกลายเป็นรอยยิ้มกว้าง พี่แซทยิ้มตอบ เขาหอมแก้มผม กดแช่จมูกโด่งอยู่นานก่อนผละออกไป
“แค่มึงยิ้ม กูก็มีความสุขแล้ว”
ผมรู้สึกเหมือนตัวกำลังลอยขึ้นอย่างช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มกว้างอยู่อย่างนั้น
เราลงมารอรับพี่ควินอยู่ที่ล็อบบี้ ผมนั่งดูโบว์ชัวร์ของโรงแรมระหว่างรอส่วนพี่แซทก็คุยโทรศัพท์อยู่ข้างๆ ดูเหมือนเขาจะมีธุระต้องรีบไป ที่จริงเขาก็บอกผมแต่แรกแล้วล่ะว่าเขาต้องไปธุระช่วงสายวันนี้ แต่เขาจะกลับมาให้ทันเคาท์ดาวน์กับผมคืนนี้ ส่วนพี่ควินที่กำลังเดินทางมาก็ติดธุระเหมือนกันแต่คนล่ะเวลา เมื่อวานพี่ควินก็จัดการธุระเขาทั้งวันจนไม่ได้มาพัทยาพร้อมกันกับผมและพี่แซท เขาบอกผมตั้งแต่อยู่กรุงเทพแล้วว่าจะรีบเคลียร์ธุระแล้วตามมาทีหลัง
“ไสหัวไปได้แล้วมึง”
เสียงเข้มเหมือนดังอยู่ข้างหลัง พอผมหันไปมองก็เห็นร่างสูงของพี่ควินยืนแสยะยิ้มร้ายอยู่ เขาถอดแว่นกันแดดออกก่อนเดินมาหาผม
“บอกให้ไล่มันไปไง ทำไมมันยังอยู่”
“เอ่อ…” ผมพูดไม่ออก ได้แต่ยิ้มเจื่อนให้เขา
“ปากดีไปเถอะมึง ยังไงกูก็ได้นอนกับต้าร์ก่อนมึงล่ะหว้า”
พี่แซทพูดด้วยน้ำเสียงโอ้อวด ผมได้แต่เม้มปากแน่นมองเขาอย่างไม่ชอบใจ มันใช่เรื่องที่ควรเอามาพูดอวดกันมั้ย ไอ้เรื่องอย่างว่าน่ะ! มันใช่เรื่องมั้ย!
“หึ! แล้วไง พอมึงไสหัวไป เวลาต่อจากนี้ต้าร์ก็เป็นของกู”
พี่ควินโต้กลับอย่างยียวนไม่แพ้กัน เขายักไหล่แล้ววาดแขนโอบเอวผมรั้งเข้าหาตัว พี่แซทขยับปากด่าขมุบขมิบก่อนยกนิ้วกลางใส่พี่ควิน
“กูไปแป็ปเดียวเดี๋ยวก็มา”
พี่แซทหันมาบอกผมแล้วเดินชนไหล่พี่ควินออกไป ผมมองตามจนเขาเดินไปขึ้นรถที่พนักงานขับมาจอดรอรับที่หน้าโรงแรมพี่ควินก็บีบคางผมให้หันหน้าไปมองเขา
“กูอยู่นี่แล้วจะไปมองมันทำไม”
“หึงเหรอครับ” ผมถามติดตลก
“เออ!”
คำตอบรับตรงๆทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา
“กูมาแล้ว มึงก็ต้องสนใจกูคนเดียว เข้าใจมั้ย”
“ครับ เข้าใจแล้วครับ”
ผมบอกอย่างเอาใจ พี่ควินยกยิ้มมุมปากแล้วบีบปลายจมูกผมเบาๆก่อนพาเดินไปที่ลิฟต์ เราเข้าไปในลิฟต์ ผมกดชั้นที่ต้องการไปพอประตูลิฟต์ปิดพี่ควินก็ดันผมติดผนังทันที ผมกระพริบตาปริบๆมองเขาฉีกยิ้มร้าย ท่าทางไม่น่าไว้ใจ คิดจะถอยหนีเขาก็รวบตัวไว้แล้วขโมยจูบไปอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว!
“อื้อ…”
นี่มันในลิฟต์นะ! จะทำอะไรก็เกรงใจสถานที่บ้างสิ ถึงจะมีแค่เราสองคนในนี้ก็เถอะ!
ตุ้บๆๆ
ผมทุบไหล่กว้างไปหลายทีเพื่อให้เขาหยุด จนลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นที่พักเขาก็ถอนจูบออกไป ผมหอบหายใจมองค้อนเขาที่ยืนยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน
“คนลามก หื่นไม่เลือกสถานที่เลย!” ผมว่าแล้วเดินออกจากลิฟต์ตรงไปที่ห้องพัก
“ว่ากูไปเถอะ เดี๋ยวก็เสร็จกูบนเตียงอยู่ดี”
อะไรนะ! ผมหันขวับไปมองหน้าคนพูดที่ยักคิ้วมาให้
“ผมไม่ยอมหรอก!”
“เดี๋ยวมึงก็ยอม เชื่อสิ”
“ไอ้…บ้า!” ผมด่าเขาอย่างหมดความอดทน คนอะไรหน้าด้านจริงๆ!
“ด่ากูมากระวังลุกไม่ขึ้น”
โอ้ย! ผมอยากจะบ้าตาย!
หลังจากทำให้ผมอารมณ์เสียเขาก็หายเข้าไปในห้องน้ำ ดีเลย ผมจะใช้โอกาสนี้ชิ่งหนีเขาซะเลย ผมจะลงไปเล่นน้ำทะเล ผมยิ้มกับแผนการที่วาดไว้ ค่อยๆย่องเบาตรงไปที่ประตูห้อง เหลียวมองประตูห้องน้ำไปด้วยเพราะความระแวง ได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นอยู่แบบนั้น เขาคงไม่ออกมาเร็วหรอก จังหวะนี่แหละ โกยเลย!
“จะไปไหน”
“เฮ้ย!” ผมร้องเสียงหลง หันไปมองก็เห็นพี่ควินยืนหัวเปียกเปลือยท่อนบนอยู่หน้าห้องน้ำ
“ถามว่าจะไปไหน”
“เอ่อ…ไป…ไป”
“มานี่”
ผมส่ายหน้ารัว หันหลังกลับตั้งท่าวิ่งหนี แต่เพราะช่วงขาที่สั้นกว่าผมเลยถูกคนขายาววิ่งตามมาตะครุบตัวไว้ทัน
“ปล่อยๆๆๆ” ผมร้องโวยวายพลางดิ้นหนีออกจากอ้อมกอดเขา
“คิดจะหนีเหรอ ไม่ง่ายหรอกเด็กดื้อ”
“พี่ควิน ปล่อยก่อน ผมเปียกหมดแล้ว”
“ดี กูจะทำให้มึงเปียกทั้งตัวเลย”
เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ปลายลิ้นก็เลียติ่งหูผมด้วย ผมหดคอเพราะรู้สึกจั๊กจี้ แขนแข็งแรงของเขาเกี่ยวเอวผมพาเดินไปที่เตียง ผลักผมนอนหงายแล้วตามมาคร่อมทับอย่างรวดเร็ว
“พี่ควินไปเช็ดตัวเลย ผมไม่เล่นนะ”
“ใครบอกว่ากูเล่น นี่กูเอาจริง”
“จะบ้าเหรอ!”
“บอกแล้วไง ด่ากูมากระวังลุกไม่ขึ้น มึงไม่ได้ตื่นมาเคาท์ดาวน์แน่”
“เฮ้ย! เดี๋ยวๆ ไม่…พี่ควิน…อื้อ…”
ผมถูกปิดปากอีกครั้ง มือที่ยังเย็นอยู่ทาบลงกับอกผม ลูบไล้เบาๆก่อนจะค่อยๆเพิ่มแรงขึ้น ผมครางอื้ออึงอยู่ในลำคอเพราะถูกจูบอยู่ บิดตัวไปมาเพราะแรงเล้าโลมของเขาที่ชักนำให้ผมเริ่มจะเคลิ้มและอ่อนแรงต่อต้าน เขานี่มัน…ร้ายกาจจริงๆ!
“ไหนคนปากเก่งเมื้อกี้ หายไปไหนแล้ว”
ผมหอบหายใจหนักหลังจากเขาถอนจูบออกไป คนทำจ้องหน้าผมด้วยรอยยิ้มยียวน
“พอได้แล้ว พี่ควินอย่าแกล้งผมสิครับ” ผมบอกเสียงอ่อน
“กูไม่ได้แกล้ง กูเอาจริง”
“พี่ควิน ผมอยากลงไปเล่นน้ำ” ผมกระพริบตาปริบๆบอกอย่างอ้อนๆหวังให้เขาเห็นใจ
“ไม่ต้องลงไปเล่นหรอก อยู่กับกูมึงก็เปียกได้”
“ไม่เอา!”
“แต่กูจะเอา”
“ม่ายยย!”
ผมดิ้นพล่านเมื่อมือหนาจับขอบกางเกงผมถลกลงไปกองที่ข้อเท้า คนใจร้ายบดเบียดร่างกายลงมาจนผมขยับต่อไปไม่ได้ ลมหายใจอุ่นๆรินรดอยู่ที่ใบหน้าก่อนลิ้นชื้นจะแลบออกมาเลียที่ขอบปากผม
“พี่ควิน” ผมครางเรียกอย่างเหนื่อยอ่อน
“ครับ…อ้าขาหน่อยสิ”
ถึงจะอ่อนระโหยโรยแรงมากแค่ไหนแต่ผมก็ยังมีสติ ผมส่ายหน้าไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง
“ดื้อจริงๆ”
เขาว่าผมแล้วก็ผละมือออกไปจากอก ขาผมถูกจับแยกออกกว้างแต่ผมก็เกร็งมันไว้พยายามหุบเข้าแต่เขาก็จับมันแยกออกอีก
“ไม่เอา” ผมบอกพลางส่ายหน้า พี่ควินกระตุกยิ้ม เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ จูบเบาๆที่เปลือกตา
“กูจะเอา ตามใจหน่อยสิ จะปีใหม่แล้ว”
แล้วยังไง! ปีใหม่แล้วยังไง ทำไมจะต้องให้ผมตามใจพวกเขาด้วย ไม่ยุติธรรมเลย!
“ผมยังเจ็บอยู่เลย พี่แซทเพิ่งทำ…”
“อย่าพูดถึงมัน”
พี่ควินเอามือมาปิดปากผม ขึงตาดุใส่ ผมได้แต่กระพริบตาใส่เขา
“กูไม่ทำมึงเจ็บหรอก”
เวลาอยากได้พี่ก็พูดได้ทุกอย่างนั่นแหละ!
ปังๆๆๆ!!!
เสียงพลุดังก้องอยู่บริเวณชายหาดหน้าโรงแรมปลุกให้คนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงกว้างสะดุ้งตื่น ร่างเปล่าเปลือยใต้ผ้าห่มนวมหนานุ่มค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง เปลือกตากระพริบถี่ก่อนเปิดกว้างรับแสงไฟภายในห้อง
“เที่ยงคืนแล้วเหรอ!”
เจ้าตัวร้องเสียงดังรีบคลานลงจากเตียง สองมือจับกระชับผ้าห่มคลุมตัวไปด้วย ดวงตากลมใสมองผ่านหน้าต่างออกไปเห็นแสงสีของพลุที่ถูกจุดขึ้นประดับอยู่บนท้องฟ้า
“ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียก นัยน์ตาคมมองร่างบางด้วยความเอ็นดูกับท่าทีตื่นๆนั้น
“พี่ควิน เที่ยงคืนแล้วเหรอครับ”
“ยัง เพิ่ง 4 ทุ่ม”
“อ้าว…ผมได้ยินเสียงพลุ ตกใจหมดเลย นึกว่าเที่ยงคืนแล้ว”
ร่างสูงเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็ก ยื่นมืออกไปลูบแก้มเนียน
“หิวหรือยัง”
“ยังครับ ผมอยากอาบน้ำ”
“ให้อาบช่วยมั้ย”
“ไม่ต้อง!”
เสียงที่บอกปัดอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าหวาดกลัวยิ่งทำให้คนมองเผยรอยยิ้มกว้าง
กับคนคนนี้ ไม่ว่าจะด่าจะว่าเขายังไง เขาก็ยังรัก
ชายหาดที่เต็มไปด้วยผู้คนที่ออกมาเฉลิมฉลองเทศกาลปีใหม่ แสงไฟหลากหลายสีประดับประดาทั่วบริเวณดึงดูดให้นักท่องเที่ยวชักชวนกันมาถ่ายรูปเก็บบรรยากาศ ร่างบางในชุดเสื้อสเวตเตอร์สีครีมกับกางเกงขายาวผ้าฝ้ายสีเทาเดินเคียงคู่กับอีก2หนุ่มร่างสูงไปตามชายหาดปะปนกับฝูงชน รอยยิ้มประดับบนเรียวปากบางด้วยความตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศรอบตัว
“ดีจังเลยนะครับที่เราได้มาฉลองปีใหม่ด้วยกันที่นี่ ปีก่อนเราทำสุกี้ทานกันที่คอนโดไม่ได้ออกไปไหนเลย” เสียงจากคนตัวเล็กสุดในกลุ่มเอ่ยขึ้น
“แล้วปีนี้อยากกินอะไร”
“พี่แซทอยากกินอะไรล่ะครับ ผมตามใจพี่”
“แล้วกูล่ะ ไม่ตามใจกูเหรอ”
“ครับๆ ตามใจพี่ควินด้วย ตามใจพวกพี่เลย”
“กูอยากกินมึง / กูอยากกินมึง”
คำตอบพร้อมเพรียงอย่างไม่ได้นัดหมายเรียกให้คนฟังส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ
“พวกพี่พลัดกันกินผมไปแล้ว ยังไม่อิ่มกันอีกเหรอครับ”
“ไม่ / ไม่”
อีกครั้งที่คำตอบยังพร้อมกัน
“พอเลย ถ้ายังไม่หยุดผมจะโกรธจริงๆนะ อยากให้ผมโกรธพวกพี่ข้ามปีมั้ยครับ”
สองหนุ่มบุ้ยหน้ากันไปคนละทางแทนคำตอบ
“เราหาของกินง่ายๆดีมั้ยครับ เอาแบบ กินไปเดินไป ผมอยากเดินเคาท์ดาวน์ไปจนสุดหาดเลย”
“อะไรของมึง กินไปเดินไป”
“พี่แซทต้องชอบแน่ เชื่อสิ”
เจ้าตัวตอบพลางยิ้มกว้าง
แซทมองมาม่าคัพรสต้มยำกุ้งในมือตัวเองก่อนหันไปมองตัวต้นคิดที่ยิ้มหน้าระรื่นอยู่ใกล้ๆ
“มาม่าเนี่ยนะ คิดได้ไงวะ”
“ถ้าพี่ไม่กินก็เอามาให้ผม ผมจะกินมาม่าเนี่ยแหละ กินไปเดินไปจนถึงปีใหม่เลย”
“เอาแต่ใจ”
“แล้วจะยอมตามใจมั้ยครับ”
มองรอยยิ้มหวานกับนัยน์ตากลมใส หัวใจมันก็ร้องบอกว่า ยอม…ยอมได้ทุกอย่าง
“พี่ควินล่ะครับ จะคัดค้านมั้ย”
“ไม่ กูตามใจมึง”
“ดีครับ งั้นเรามากินแล้วก็เดินไปพร้อมๆกันเถอะ”
ผมมองพวกเขายกถ้วยมาม่าคัพซดน้ำอย่างกลั้นขำ ดูเอาเถอะ หน้าตาก็ดี แต่งตัวก็ดี แต่ดันมายืนซดมาม่าคัพราคา 13 บาท ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะยอมตามใจเข้าเซเว่นไปซื้อมาม่ากับผม ไม่คิดด้วยซ้ำว่าพวกเขาจะยอมลงมาเดินชายหาดเพื่อเคาท์ดาวน์กับผมแบบนี้
“หมดแล้ว แต่กูยังไม่อิ่ม เหี้ยควินของมึงหมดยังวะ”
“สันดาน อย่ามายุ่งกับกู ไม่อิ่มก็เรื่องของมึง”
ผมหัวเราะ มองดูพวกเขาขึงตาใส่กันเหมือนหมาเห่าขู่ใส่กันอย่างไรอย่างนั้น
“ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว รอนับถอยหลังก่อนนะครับเดี๋ยวผมจะพาไปซื้อ”
ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือที่ใกล้เวลาเที่ยงคืนเข้ามาทุกวินาที ผู้คนรอบๆชายหาดเริ่มนับถอยหลังกันเสียงดัง ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า ไม่ได้นับออกเสียงเหมือนคนอื่น ผมนับมันในใจอย่างรอเวลา
“กูรักมึง”
พี่แซทบอกผมโดยไม่มองหน้า เขายืนอยู่ข้างๆ เงยหน้ามองท้องฟ้าเหมือนกับผม ส่วนพี่ควินไม่ได้พูดอะไรแต่เขาจับมือผมไว้แน่น ผมรับรู้ถึงความรู้สึกเขาได้โดยที่เขาไม่ต้องพูดมันออกมา บางทีพวกเขาก็เลือกที่จะแสดงความรู้สึกออกมาไม่เหมือนกัน
ปังๆๆๆๆ!!!
เสียงพลุดังไปทั่วทุกสารทิศ ดังติดต่อกันนานจนผมหูอื้อ แต่สีสันและรูปร่างของมันก็ทำให้ผมมองแบบไม่คลาดสายตา
“สุขสันวันปีใหม่นะครับ ขอบคุณที่ทำเพื่อผมมาตลอดทั้งปี”
ผมจับมือพวกเขา ยิ้มกว้างให้ 365 วันที่ผ่านมา มีทั้งความสุข ความทุกข์ แต่มันก็ผ่านไปแล้ว
“กูทำได้ทุกอย่างเพื่อมึง”
พี่แซทบอกพร้อมกับจับมือผมไปกุมไว้
“ขอแค่มึงอยู่กับกูอย่างนี้ก็พอ แค่นี้ก็พอแล้ว”
พี่ควินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เขายิ้มแล้วบีบจมูกผมโยกไปมา
“ครับ เราจะเริ่มต้นปีใหม่ไปด้วยกัน”
สุขสันต์วันปีใหม่นะครับทุกคน
-------------------------------------------------------
สุขสันต์วันปีใหม่ (ย้อนหลัง) นะคะทุกคน :mc4: ขอให้มีความสุขตลอดปีและตลอดไป
สุขภาพร่างกายแข็งแรง คิดหวังสิ่งใดขอให้สมดั่งใจปรารถนานะคะ :mew1:
-
:mew1:
-
:sad4: :o12: ต้าร์จะฆ่าตัวตายหรอ?
ทำใจไม่ได้ ต้าร์ คิดถึงพี่ชายด้วยนะ
ยังมีพี่อยู่น๊า
-
ทั้งสามคนผ่านปีใหม่มาก็หลายปีแล้วทำไมยังหน่วงๆอยู่เลยอ่ะ :hao5: :hao5:
-
ตอนพิเศษอย่างหวาน เรื่องนี้แต่งให้มันจบแบบ Happy Ending ได้ไหม :katai1:
-
เพราะว่างแล้วก็อยากลองทำดูน่ะค่ะ พอได้มั้ยอ่า
00 - just a dream
Heartbreaker : 01
Heartbreaker : 02 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg1970759#msg1970759)
Heartbreaker : 03 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg1973750#msg1973750)
Heratbreaker : 04 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg1977403#msg1977403)
Heartbreaker : 05 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg1980317#msg1980317)
Heartbreaker : 06 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg1987010#msg1987010)
Heartbreaker : 07 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2004446#msg2004446) Heartbreaker : 07 (ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2007445#msg2007445)
Heartbreaker : 08 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2014005#msg2014005)
Heartbreaker : 09 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2017759#msg2017759)
Heartbreaker : 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2024278#msg2024278)
Heartbreaker : 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2030443#msg2030443) Heartbreaker : 11 (ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2033957#msg2033957)
Heartbreaker : 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2043306#msg2043306)
Heartbreaker : 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2046192#msg2046192)
Heartbreaker : 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2050342#msg2050342)
Heartbreaker : 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2058388#msg2058388) Heartbreaker : 15 (ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2061918#msg2061918)
Heartbreaker : 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2065349#msg2065349)
Heartbreaker : 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2068563#msg2068563)
Heartbreaker : 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2099640#msg2099640)
Heartbreaker : 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2108741#msg2108741)
Heartbreaker : 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2125394#msg2125394) Heartbreaker : 20 (ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2130733#msg2130733)
Heartbreaker : 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2182795#msg2182795)
Heartbreaker : 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2185150#msg2185150)
Heartbreaker : 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2185788#msg2185788)
Heartbreaker : 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2195661#msg2195661) Heartbreaker : 24(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2198679#msg2198679)
ตอนพิเศษ วันลอยกระทง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2219050#msg2219050)
Heartbreaker : 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2229914#msg2229914) Heartbreaker : 25(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2238708#msg2238708)
Heartbreaker : 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2242687#msg2242687)
เคาท์ดาวน์ปีใหม่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2248969#msg2248969)
Heartbreaker : 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2259370#msg2259370) Heartbreaker : 27(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2264965#msg2264965)
Heartbreaker : 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2272187#msg2272187) Heartbreaker : 28(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2281250#msg2281250)
Heartbreaker : 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2286519#msg2286519) Heartbreaker : 29(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2290124#msg2290124)
Happy Valentine’s Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2293128#msg2293128)
Heartbreaker : 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2299507#msg2299507) Heartbreaker : 30(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2306031#msg2306031)
Heartbreaker : 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2314034#msg2314034) Heartbreaker : 31(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2315967#msg2315967)
Heartbreaker : 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2318307#msg2318307) Heartbreaker : 32(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2322343#msg2322343)
Heartbreaker : 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2324257#msg2324257) Heartbreaker : 33(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2330816#msg2330816)
Heartbreaker : 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2336522#msg2336522) Heartbreaker : 34(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2338543#msg2338543)
Heartbreaker : 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2343144#msg2343144)
Heartbreaker : 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2344453#msg2344453) Heartbreaker : 36(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2346177#msg2346177)
สุขสันต์วันสงกรานต์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2347603#msg2347603)
Heartbreaker : 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2355708#msg2355708)
Heartbreaker : 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2359066#msg2359066) Heartbreaker : 38(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2361952#msg2361952)
Heartbreaker : 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2366053#msg2366053)
Heartbreaker : 40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2371305#msg2371305) Heartbreaker : 40(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2373715#msg2373715)
Heartbreaker : 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2377351#msg2377351)
Heartbreaker : 42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2381217#msg2381217l) Heartbreaker : 42(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2392797#msg2392797)
Heartbreaker : 43 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2399771#msg2399771) Heartbreaker : 43(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2409657#msg2409657)
Heartbreaker : 44 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2415371#msg2415371)
Heartbreaker : 45 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2415381#msg2415381)
Heartbreaker : 46 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2417393#msg2417393) Heartbreaker : 46(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2420472#msg2420472)
Heartbreaker : 47 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2433678#msg2433678)
Heartbreaker : 48 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2442789#msg2442789) Heartbreaker : 48(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2448472#msg2448472) Heartbreaker : 48(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2454017#msg2454017)
Heartbreaker : 49 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2460691#msg2460691) Heartbreaker : 49(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2467625#msg2467625)
Heartbreaker : 50 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2471679#msg2471679) Heartbreaker : 50(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2481358#msg2481358)
Heartbreaker : 51 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2489576#msg2489576) Heartbreaker : 51(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2503686#msg2503686)
Heartbreaker : 52 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2521847#msg2521847)
Heartbreaker : 53 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2532441#msg2532441)
Heartbreaker : 54 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2538176#msg2538176)
Heartbreaker : 55 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2548018#msg2548018)
Heartbreaker : 56 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2552457#msg2552457)
Heartbreaker : 57 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2559012#msg2559012)
Heartbreaker : 58 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2569491#msg2569491)
Heartbreaker : 59 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2585931#msg2585931)
Heartbreaker : 60 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2612624#msg2612624)
Heartbreaker : 61 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2649694#msg2649694) Heartbreaker : 61(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2696898#msg2696898)
Heartbreaker : 62 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2760508#msg2760508) Heartbreaker : 62(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2827502#msg2827502)
Heartbreaker : 63 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2827985#msg2827985) Heartbreaker : 63(ต่อ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2922474#msg2922474)
Happy New Year ! (again) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32931.msg2925324#msg2925324)
-
:-[ :-[
ตอนพิเศษ น่าร๊ากกกก
แต่ตอนปกติ แม่มเส้าสาดดดด :hao5:
-
ตอนพิเศษนี้เหมือนเป็น โอเอซิส กลางทะเลทราย ทำให้หัวใจคนอ่านชุ่มชื่นมาก ๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณคนเขียนที่มาเขียนให้อ่าน ในฐานะแฟนคลับเรื่องนี้อ่านมาตั้งแต่ต้น อยากขอร้องคนเขียนช่วยมาเขียนต่อให้จบหน่อยนะค่ะ จะจบอย่างไรตามใจคนเขียนทุกอย่างแต่ขอให้มาต่อให้จบเถอะค่ะ อย่าทิ้งนะค่ะ เรารออ่านอยู่คะ และจะรอซื้อหนังสือด้วยค่ะ
ชอบตอนแซท กับควิน แย่งต้าร์กันมาก คือมันน่ารักแอบมี หึงหวงต้าร์กันเองด้วยนี่ถ้ามีหนุ่มอื่นมาจีบต้าร์สงสัยสองคนนี้คิ้วกระตุกแน่ๆๆ อยากอ่านคงน่ารัก
-
ตอนพิเศษหวานชื่นขนาดนี้ อยากให้ตอนปกติหวานบ้าง
หรือถ้าจะเปลี่ยนใจให้จบแบบแฮปปี้ก็จะดีมาก อยากให้ทั้งสามมีความสุข ไม่อยากให้ใครต้องเป็นทุกข์
ทำใจไม่ได้จริงๆที่ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาจะต้องแยกจากกัน
-
หวานน่าดู
-
ผู้แต่งดองตอนปกตินานนนน
เพราะแต่งตอนจบแบบมาม่าไม่ออกชิมิล่า
เปลี่ยนมาแต่งให้ "Happy Ending" ดีกว่าน้าาาา :impress2:
เชื่อเค้าซี่ แต่งไหลลื่นปรื๊ดปร๊าดแน่นอน
แถมคนอ่านจะได้มีความสุมสมหวังด้วย อิอิ
-
ช่วงเวลาดีๆ ที่มีด้วยกัน พอนึกถึงแล้วก็ใจหายและสงสัยว่าทางของทั้งสามคนจะไปจบลงตรงไหน
-
โอ้ย น้ำตาจะไหล น้องเก๋ได้ฤกษ์ได้ยามมาอัพต่อแล้ว เข้าใจว่างานคงจะยุ่ง และเพราะทิ้งช่วงไปนานก็อาจจะแต่งได้ออก
ยังยืนยันคำเดิมว่าจะรออ่านเรื่องนี้จนจบ และถ้าได้มีโอกาสรวมเล่ม ก็จะซื้อหนังสือเหมือนกัน เพราะติดตามมาตั้งแต่ต้น
สัญญาว่าจะไม่ทิ้งไปไหน น้องเก๋ก็อย่าทิ้งนิยายเรื่องนี้ไปไหนนะ ถึงแม้คนอ่านหน้าเดิมๆจะหายไปเกือบหมด แต่ก็ยังมี
หน้าใหม่ๆแวะเวียนเข้ามาอ่าน คิดว่าบางทีคนที่เลิกอ่านไป คงเพราะจุดจบของเรื่องที่จะไม่แฮปปี้เอ็นดิ้ง และก็ดราม่าหนักหน่วง
ที่มีตลอดทั้งเรื่องก็คืออีกเหตุผลนึง แต่พี่ยืนยันคำเดิมจะรอคอยเรื่องนี้เสมอค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้ในการอัพต่อไปเรื่อยๆ
จนจบสมบูรณ์อย่างที่ตั้งใจนะคะ สู้ๆค่ะ
:กอด1: :mew1:
-
อ่านตอนพิเศษแล้ว ผมนี่ใจชื้นเลยครับ
แต่ตอนหลักนี่ :m15: ตอนแรกๆก็อยากรู้ตอนจบนะ แต่ตอนนี้นี่ครึ่งนึงไม่อยากรู้แล้ว555
-
มันเริ่มจะดราม่าแล้วอ่ะดิ
ตอนหลัก เศร้า อึดอัด ตอนพิเศษ หวานฉ่ำ น่าอิจฉา
เฮ้อออ อออ ปรับอารมณ์ตามไม่ทันเลยทีเดียว
-
:-[ :-[
ตอนพิเศษ น่าร๊ากกกก
แต่ตอนปกติ แม่มเส้าสาดดดด :hao5:
อ่ะ เห็นด้วยฝุดๆจ้าาาา
-
สนุกดีครับ ยังติดตามอยู่เรื่อยๆนะครับ
-
อะไรยังไง ต้าร์ ควิน แซท
-
ยังรอคนเขียนอยู่น้าา
-
:call:
-
รอนะค้าบบบบบ
-
ในที่สุดก็อ่านทันสักที ใช้เวลาไปทั้งหมดสามวัน
อยากบอกว่านิยายเรื่องนี้สนุกมาก มีครบรส แต่เน้นหนักไปทางดราม่าเป็นหลัก
ชอบภาษาในการเขียนของไรท์ อ่านแล้วเพลินมาก และที่สำคัญคืออ่านแล้วไม่เบื่อเลย
แต่นิยายเรื่องนี้คงเป็นนิยายเรื่องแรกที่เราอ่านแล้วไม่เกิดความชอบตัวพระนายเลย
ควินกับแซทมีนิสัยหลายอย่างที่เหมือนกัน เหมือนมากราวกับเป็นฝาแฝดกัน
ทั้งความโมโหร้าย เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ฟังใคร ชอบใช้กำลังตัดสินปัญหา ปากหนักปากแข็ง
ต่างกันแค่นิดเดียวคือ ควินจะใจเย็นและควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีกว่าแซท
สรุปแล้วก็เลวพอกัน (ปกติเราชอบพระเอกแนวแบดบอยมาก แต่ควินและแซทคือข้อยกเว้น)
ส่วนต้าร์ เหมือนก่อนเป็นเด็กหัวอ่อนเชื่อคนง่าย ใสซื่อเข้าขั้นซื่อบื้อและโลกสวยมาก เป็นคนเอาแต่ใจ
ถ้าเชื่ออะไรแล้วก็จะไม่ฟังคำพูดของคนอื่นเลย และชอบคิดอะไรตื้นๆ
ตอนนี้ก็ยังเป็นคนคิดอะไรตื้นๆ บางครั้งก็งี่เง่าเข้าขั้นหนัก ใจไม่แข็งพอ อะไรนิดอะไรก็ใจอ่อนแล้ว
สรุปแล้วคือเราไม่ชอบคนนิสัยแบบต้าร์ (แต่ก็ไม่ได้เกลียดนะ)
จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้เป็นเพราะนิสัยเสียในตัวต้าร์คือเชื่ออะไรแล้วก็จะไม่ฟังคำพูดคนอื่นเลย
แต่มันก็ไม่สมเหตุสมผลที่ทำให้โดนควินและแซทข่มขืน สิ่งที่ควินและแซทในตอนนั้นจนถึงปัจจุบัน
แสดงให้เห็นว่า ต่อให้พวกเขารักต้าร์มากแค่ไหนแต่ก็ไม่มากเท่ารักตัวเอง
เพราะถ้าทั้งคู่รักต้าร์มากกว่าตัวเองเมื่อไหร่ ต้องยอมปล่อยให้ต้าร์เป็นอิสระ
คนเราผิดพลาดกันได้ แม้อดีตจะแก้ไขไม่ได้แต่เราสามารถทำปัจจุบันและอนาคตให้ดีกว่าเดิมได้
เราเชื่อว่าถ้าทั้งคู่ยอมปล่อยต้าร์ไป แล้วเริ่มนับหนึ่งกันใหม่ อะไรๆก็คงจะดีกว่านี้
และที่ทำให้ทุกอย่างแย่ลงเรื่อยๆก็เพราะนิสัยของคนทั้งสาม คือมีอะไรก็ปิดบัง ไม่ยอมเปิดใจรับฟังความคิดของกันและกัน
และที่สำคัญสุดคือไม่รักษาพูด เราจำได้ก่อนหน้านี้ที่ต้าร์ขอให้ควินและแซทเชื่อใจ มีอะไรให้บอก ห้ามโกหก
แต่กลับเป็นตัวต้าร์ที่ทำผิดเสียเอง เพราะชอบคิดอะไรตื้นๆ คิดว่าตัวเองจะจัดการทุกอย่างได้
สุดท้ายแล้วนอกจะทำอะไรไม่ได้แล้วยังทำให้เฟียซพลอยโดนลูกหลงด้วย แถมความสัมพันธ์ของทั้งสามยังดิ่งลงเหวอีก
ในตอนจบองเรื่องนี้ ไม่ว่าใครจะต้องตาย แต่ที่แน่ๆคนที่เหลือคงเศร้าและเสียใจไปตลอดชีวิต
ขออภัยที่พล่ามซะยาวเหยียด เนื่องจากอัดอั้นตันใจมานาน อยากระบายเหลือเกิน
ขอบคุณไรท์สำหรับนิยายดีๆ ทีให้ข้อคิดที่ดีๆหลายอย่าง เราจะติดตามอ่านไปจนถึงตอนจบแน่นอน
และที่สำคัญ อยากบอกว่าเรื่องนี้เราชอบเฟียซมาก! :-[
-
:pig4:
-
รอๆๆๆ :hao5:
-
ไม่มาต่อแล้วหรอ :hao5:
-
HEARTBREAKER
64
ผมนั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องนั่งเล่น ตามองจอทีวีที่กำลังฉายภาพยนตร์แนวบู๊แอคชั่น แต่ผมกลับไม่มีความรู้สึกร่วมไปกับมันเลยสักนิด จนในที่สุดก็ต้องหยิบรีโมทมากดปิด ความเงียบเข้าครอบคลุมจนได้ยินเสียงถอนหายใจยาวของตัวเอง ตอนนี้ผมอยู่บ้าน…บ้านของผม ลุงหมอขับรถมาส่งผมเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วพร้อมกับคำยืนยันว่า ‘พวกเขา’ จะไม่มายุ่งวุ่นวายกับผมจนกว่าผมจะอนุญาต ผมไม่รู้ว่าท่านใช้วิธีไหนถึงห้ามพวกเขาได้ แต่ในเมื่อท่านให้คำมั่นกับผมขนาดนี้แล้ว ผมก็วางใจว่าจะได้ใช้ช่วงเวลานี้คิดทบทวนเรื่องของ ‘พวกเรา’ อย่างจริงจังสักที
รักพวกเขาหรือเปล่า? คำถามนี้วิ่งวนอยู่ในหัว ความรักคืออะไร? ผมไม่รู้ความหมายที่แท้จริงของมันหรอก ผมรู้แค่ว่าถ้าเรารักใครสักคน เราก็อยากเห็นคนที่เรารักมีความสุข มีรอยยิ้ม และถ้าคนที่เรารักทำผิด เราก็พร้อมที่จะให้อภัยเขา ไม่มีข้อแม้ ไม่มีเงื่อไข แต่สำหรับพวกเขา ผมไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่ารัก ไม่สามารถยอมรับได้อย่างเต็มหัวใจ เพราะสิ่งที่พวกเขาทำกับมันผมยังติดค้างอยู่ในใจ ซึ่งไม่ว่าจะทำยังไง ผมก็ลืมเรื่องราวเลวร้ายในวันนั้นไม่ได้สักที มันยังคงเป็นบาดแผลฝั่งลึกอยู่ในใจ แค่เพียงสะกิด ตะกอนที่ยังตกค้างก็พร้อมลอยขึ้นมาทำให้ภาพวันเวลาดีดีที่พวกเรามีร่วมกันถูกตะกอนนั้นแทรกซึมเข้ามา
บ่อยครั้งที่ผมยิ้มทั้งที่ใจไม่มีความสุข ผมรู้ว่าพวกเขาให้ผมได้ทุกอย่าง พวกเขาทุ่มเทเพื่อผมมากมาย ให้เงินผมใช้ ซื้อรถให้ผม หรือแม้แต่กระทั่งบ้านหลังใหญ่ พวกเขาก็สร้างมันเพื่อผม พยายามทำทุกอย่างให้ผมลืมสิ่งที่พวกเขาทำ ผมควรดีใจที่พวกเขาทำให้ผมขนาดนี้ แต่ทำไมความรู้สึกกลับตรงกันข้าม ผมรู้ว่าพวกเขารักผมมาก แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็กลัวความรักของพวกเขา ผมไม่ได้ผิดปกติไปใช่มั้ยที่มีความคิดแบบนี้? บางครั้งผมก็จมอยู่กับความคิดเหล่านี้ เฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ หมกมุ่นอยู่กับปัญหาจนหาทางออกไม่ได้
ผมรักพวกเขาหรือเปล่า?
ผมให้อภัยพวกเขาได้มั้ย?
ผมจะมีความสุขได้ยังไง?
ทำไมผมถึงไม่ลืม?
ผมคงคิดมากจนใกล้บ้าไปแล้วก็ได้…หรือผมอาจจะบ้าไปแล้วจริงๆ
**************************************************
สัมผัสอุ่นนุ่มที่กำลังลูบไล้อยู่ข้างแก้มปลุกให้ผมตื่น และทันทีที่ลืมตาใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับผมก็ปรากฎอยู่ตรงหน้า แม้จะตกใจและงุนงงที่ได้เห็นเขาอยู่ที่นี่ แต่พอเขาส่งรอยยิ้มหวานมาให้ผมก็คลี่ยิ้มตามก่อนลุกขึ้นโผเข้ากอดเขาทั้งตัว ผมซบหน้ากับไหล่เขา สูดกลิ่นโคโลญจน์อ่อนๆ ยิ้มได้อย่างเต็มหัวใจที่ได้รับไออุ่นจากคนคนนี้ คนที่ไม่เคยทิ้งผมไปไหน คนที่ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็จะคิดถึงผมเสมอ เมื่อคืนผมก็นั่งคิดว่าถ้ามีเขาอยู่ข้างๆก็คงดี อย่างน้อยผมก็มีเพื่อนช่วยปลอบใจ มีคนที่เข้าใจผมอยู่เคียงข้าง แต่ผมไม่กล้าคิดว่าเขาจะมาหาผมจริงๆ เพราะสิ่งที่ผมทำกับเขาในวันนั้น ทำให้ผมไม่กล้ารบกวนเขาแม้แต่การโทรหา
“เด็กขี้เซา”
คำพูดหยอกล้อยิ่งทำให้ผมยิ้มกว้าง เบียดตัวเข้าหาเขามากขึ้น
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
ผมถามทั้งที่ยังเกยคางอยู่กับบ่าเล็ก สองมือโอบรัดรอบตัวเขาแน่น
“เกือบชั่วโมงได้แล้วมั้ง คุณป้าบอกว่าต้าร์ยังไม่ตื่น พี่ก็เลยรออยู่ข้างล่าง แต่รอจนหิวแล้วต้าร์ก็ไม่ลงไปสักที”
ผมยิ้มกับน้ำเสียงที่แสร้งดุก่อนผละออกจากอ้อมกอด พอได้มองหน้าเขาเต็มตาอีกครั้ง จู่ๆความรู้สึกคิดถึงที่ผมพยายามเก็บซ่อนมันไว้มานานก็ทะลักออกมาเป็นหยดน้ำตา ทำไมวันนั้นผมถึงได้กล้าผลักไสเขาไป ทำไมผมถึงกลายเป็นคนใจร้ายกับพี่ชายแท้ๆของตัวเองได้ลงคอ
“ร้องไห้ทำไม”
พี่เนสประคองใบหน้าผมด้วยสองมืออุ่นๆของเขา เกลี่ยน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“ผมขอโทษครับที่…”
“ไม่ต้องพูดแล้ว อย่าโทษตัวเอง จำไว้แค่ว่า พี่รักต้าร์ที่สุด”
ผมยิ้มทั้งน้ำตากับคำว่ารักของเขา รักที่ไม่ใช่การครอบครอง รักที่ไม่ใช่การกักขัง หากแต่เป็นรักที่บริสุทธิ์ เป็นรักที่ผูกพันด้วยสายใยของความเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันไว้
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะอยู่เคียงข้างต้าร์เสมอ ไม่ว่าจะอยู่ห่างไกลกันแค่ไหน แค่ต้าร์ต้องการ พี่จะกลับมาอยู่กับต้าร์เหมือนอย่างตอนนี้ จำไว้นะ”
“ขอบคุณครับ ผมรักพี่”
ผมบอกแล้วโถมตัวกอดพี่เนสไว้ จำทุกคำพูดของเขา เพราะมันคือความจริง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คนที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอดก็คือพี่ชายคนนี้ พี่ชายที่แสนดีของผม
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวและลงไปทานข้าวเป็นที่เรียบร้อย ผมกับพี่เนสก็มานั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่น ความรู้สึกหลากหลายที่อัดแน่นอยู่ในใจ ผมระบายมันออกมาจนหมด พี่เนสรับฟังผมเงียบๆพร้อมกับจับมือผมไว้
“ผม…ควรทำยังไงดีครับ”
สิ้นสุดเรื่องราวมากมายที่ระบายมันออกไป ผมก็หันไปถามความเห็นจากพี่ชาย
“สำหรับพี่ ในฐานะพี่ชาย พี่แค่อยากเห็นต้าร์มีความสุข มีชีวิตที่ดี มีสุขภาพแข็งแรง”
พี่เนสยิ้มก่อนยื่นมือมาลูบหัวผมเบาๆ
“ชีวิตเป็นของต้าร์ ต้าร์ต้องกำหนดมันด้วยตัวเอง ขอโทษที่เมื่อก่อนพี่บังคับ เข้มงวด และออกคำสั่งกับต้าร์มาเกินไป”
“ขอโทษทำไมครับ พี่เนสไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะพี่รักผม เป็นห่วงผม ผมไม่เคยคิดว่าสิ่งเหล่านั้นคือการบังคับหรือคำสั่งอะไร”
พี่เนสยิ้ม บีบกระชับมือผมแน่นขึ้น
“ถามใจตัวเองดู ทางไหนที่จะทำให้ต้าร์มีความสุข พี่เคารพการตัดสินใจของต้าร์”
“ขอบคุณนะครับ ไม่ว่าเมื่อไหร่พี่ก็อยู่กับผมเสมอ ขอบคุณนะครับพี่”
ผมนั่งคิดทบทวนและถามใจตัวเองดูกับทางออกที่ผมต้องการ ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผมมีทั้งความสุข ความเศร้า ความทุกข์ ผมรับมันมาทุกความรู้สึก รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ หรือแม้แต่หยดน้ำตา ผมผ่านมันมาหมดแล้ว ประสบการณ์ที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับพวกเขา ผมไม่เคยลืม เป็นความจริงที่พวกเขารักผม และบางเวลาผมก็รู้ว่าตัวเองอาจจะรู้สึกรักพวกเขาเช่นกัน แต่ทุกครั้งที่ความรู้สึกมันเริ่มขึ้น ผมจะบอกตัวเองเสมอว่ามันคือความผูกพัน ใช่…ผมย้ำกับตัวเองตลอด ผมอยู่กับพวกเขาทุกวัน ความใกล้ชิด การสัมผัส มันย่อมส่งผลต่อความรู้สึกผมอยู่แล้ว เวลาที่พวกเขาใจดี อ่อนโยน และสัมผัสผมด้วยความทะนุถนอม ผมยอมรับว่าผมชอบ จะมีใครบ้างล่ะที่ไม่ชอบให้คนรักปฎิบัติกับตัวเองแบบนั้น แต่เวลาที่พวกเขาใจร้าย ไร้ความปรานี สัมผัสผมด้วยความหยาบกระด้าง ผมก็ได้แต่ร้องไห้เสียใจ ความรู้สึกนั้นมันเจ็บปวดและยาวนานเหลือเกิน ผมจำมันได้แม่นกว่าช่วงเวลาที่พวกเรามีความสุขร่วมกันซะอีก
สำหรับผม แม้จะยังไม่เข้าใจคำว่ารักอย่างถ่องแท้ก็เถอะ แต่ถ้ารักใครสักคนอย่างสุดหัวใจ ความรู้สึกเมื่อยามที่เขาทำผิดต่อเรา เราก็มักจะมีข้อดีหลายๆข้อยกขึ้นมาลบล้างความผิดของเขาได้เสมอ นั่นเพราะว่าเรารักเขา เราเลยสามารถให้อภัยเขาได้อย่างง่ายดาย แต่หากเราไม่ได้รัก หรือยังรักเขาได้ไม่มากพอ แม้แต่ความผิดเล็กน้อย เรายังยากที่จะให้อภัย และผมถามใจตัวเองแล้ว คำตอบที่ได้คือ ผมยังรักพวกเขาไม่มากพอที่จะสามารถให้อภัยพวกเขาได้ มันไม่ใช่คำตอบที่ดีเลย ถ้าพวกเขาได้รับรู้จากปากผม แต่มันถึงเวลาแล้ว ที่ผมและพวกเขาต้องยอมรับความจริงและหันหน้ามาคุยกันอย่างจริงจังสักที เราอยู่กันอย่างหวาดระแวงมาตลอด แม้ผมไม่ได้พูด พวกเขาไม่ได้พูด แต่ต่างฝ่ายก็ต่างรู้แก่ใจดีว่าระหว่างพวกเรามันยังมีข้อผิดพลาดติดค้างอยู่ในใจ เราทุกคนต่างเจ็บปวด แม้แต่คนนอกเองยังพลอยไม่สบายใจและคิดมากไปด้วย ผมต้องจัดการปัญหานี้ด้วยตัวเอง ต้องกล้าที่จะคุยกับพวกเขาด้วยตัวของผมเอง และผมหวังว่าความกล้าของผมจะไม่สูญเปล่า
ผมเดินมาจนสุดทางแล้วครับพี่ ขอโทษที่ผมไปต่อไม่ได้ ขอโทษจริงๆ
บรื้น…บรื้น
เสียงบิดคันเร่งมอเตอร์ไซต์ดังเข้ามาใกล้ผมที่ยืนชะเง้อคอมองอยู่ตามมาด้วยรถยนต์คันคุ้นตา ผมยิ้มเมื่อรถทั้งสองคันจอดสนิทก่อนที่เจ้าของรถจะเดินเข้ามาหาผม
“ไงมึง” คำทักทายแรกจากเฟียซมาพร้อมกับฝ่ามือใหญ่ยีหัวผมจนยุ่ง
“มือหนักชะมัดเลย” ผมบ่น แต่ปากก็ยังคงยิ้มเพราะดีใจที่เพื่อนมาหาถึงบ้าน
“บอสกับตัวเล็กเข้าบ้านกันเถอะ อย่าไปสนใจเฟียซเลย”
ผมหันไปชวนเพื่อนอีกสองคนที่ยืนมองอยู่ข้างๆ
“เออ…กูมันไม่มีดีหรอก” เฟียซตัดพ้อแล้วเดินแซงหน้าพวกผมเข้าบ้านไป
พวกเรามานั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่น ผมเชื้อเชิญให้เพื่อนๆทานขนมกับน้ำหวานที่คุณป้าเพิ่งเข้ามาเสิร์ฟให้เมื่อครู่
“ตกลงว่ามึงจะไปจริงๆใช่มั้ย” เฟียซถามผมด้วยใบหน้าจริงจัง
ก่อนหน้าที่พวกเขาจะมา ผมได้โทรคุยกับเฟียซก่อนแล้วแต่ยังไม่ได้ลงรายละเอียดมากนัก ผมบอกแค่ว่าผมตัดสินใจแล้ว และเลือกที่จะไปจากพวกเขา
“อืม…ต้าร์ตัดสินใจแล้ว” ผมยืนยัน หันไปมองเพื่อนอีกสองคนที่มองมาอย่างต้องการคำอธิบาย
“บอส ตัวเล็ก ขอบคุณที่ดีกับต้าร์มาตลอดนะ”
“พูดเหมือนจะลาเลย ต้าร์จะไปไหน” บอสเอื้อมมาจับมือผมไว้ สีหน้างุนงง
“ต้าร์จะลาออกแล้วไปอยู่ที่อื่นสักพัก”
คำตอบของผมทำให้บรรยากาศภายในห้องนั่งเล่นเงียบไป ไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนผมต้องพูดขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศ
“ขอโทษทุกคนนะที่บอกกะทันหัน เพราะต้าร์เองก็เพิ่งตัดสินใจ”
“เป็นเพราะพวกมันใช่มั้ย” ตัวเล็กถามขึ้น คำว่า ‘พวกมัน’ ที่ตัวเล็กพูดถึงทำให้ผมพยักหน้า
“ไหนมึงเคยบอกว่ายังไงพวกมันก็ไม่มีวันปล่อยมึงไป”
เฟียซถามเสียงห้วน คิ้วเข้มขมวดจนหน้าผากย่น
“ก็เพราะพวกเขาไม่ยอมปล่อย ต้าร์ถึงต้องไป”
“แล้วพวกมันจะยอมเหรอ” บอสบีบมือผม ใบหน้าเป็นกังวล
“พรุ่งนี้ต้าร์จะไปคุยกับพวกเขา ต่อให้พวกเขาไม่ยอมต้าร์ก็ต้องไป ลุงหมอท่านรับปากว่าจะช่วย ท่านจะพาต้าร์ไปในที่ที่พวกเขาหาต้าร์ไม่เจอ”
“ที่ไหน” เฟียซจ้องผมเขม็ง
“ยังไม่รู้”
“อ้าว…” บอสกับตัวเล็กร้องขึ้นมาพร้อมกัน
“ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าต้าร์รู้แล้วจะรีบบอกทุกคนเลย”
“ต่อไปเราก็จะไม่ได้เจอกันแล้วเหรอ”
“พูดอะไรเป็นลาง ถ้าต้าร์ไปต่างประเทศ พวกเราก็เฟซไทม์หรือสไกป์คุยกันก็ได้ ไม่เห็นยากเลย”
ตัวเล็กบอกบอสที่นั่งเม้มปากแน่น
“เออ…ขอโทษ ก็คนมันใจหายนี่หว่า เห็นหน้ากันเกือบทุกวัน จู่ๆก็จะไกลกัน” บอสว่าเสียงเง้างอน
ผมยิ้มพลางลูบไหล่บอสอย่างปลอมใจ
“ทุกคนอยู่ทานข้าวเย็นกับเรานะ ถือซะว่าเป็นปาร์ตี้เลี้ยงส่งเราด้วย”
บอสยิ้มกว้างรีบพยักหน้ารับคำ ตัวเล็กก็ยกมือโอเค ส่วนเฟียซรายนั้นแค่เบ้ปากด้วยใบหน้าเซ็งๆ
หลังจากทานข้าวเสร็จบอสกับตัวเล็กก็ขอตัวกลับเพราะมีธุระกับครอบครัว ผมเดินมาส่งเพื่อนที่หน้าบ้าน โบกมือลาจนรถเคลื่อนพ้นออกจากบริเวณรั้วไปก็เดินกลับเข้าไปข้างใน เห็นเฟียซนั่งหน้าบึ้งอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก ผมก็รู้ได้ทันทีว่าเขามีเรื่องจะคุย
“ว่าไง” ผมถามพลางนั่งลงข้างๆ
“มึงคิดดีแล้วเหรอ”
“อืม…ต้าร์ตัดสินใจแล้ว”
“มันไม่มีทางอื่นแล้วรึไง”
ผมส่ายหน้า อาจจะมีแต่ผมไม่รู้ว่าหนทางนั้นจะเป็นยังไง
“แล้วมึงจะหนีพวกมันไปทั้งชีวิตที่เหลือของมึงเลยเหรอ”
นั่นสินะ…ผมจะหนีพวกเขาไปตลอดชีวิตเลยใช่มั้ย
“ต้าร์ มึงฟังกูนะ ลุงหมอจะไว้ใจได้แค่ไหน อย่าลืมว่าเขาเป็นลุงไอ้ควิน ถ้ามันคุกเข่าอ้อนวอนลุงมัน มีเหรอที่เขาจะไม่บอกหลานตัวเอง”
ผมคิดตามคำพูดเฟียซ นั่นมันก็จริงอยู่ แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้เชื่อใจว่าลุงหมอจะไม่หักหลังผม ท่านเป็นอีกคนที่อยากเห็นผมมีความสุข ท่านอยากให้ผมเป็นอิสระ
“เออ…เอาที่มึงสบายใจแล้วกัน”
เฟียซคงเห็นสีหน้าลำบากใจของผมเลยเลือกที่จะบอกปัด ผมหันไปมองเขาพร้อมเอื้อมไปจับมือไว้บีบกระชับแน่น
“เฟียซเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของต้าร์นะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”
“มึงอย่ามาทำซึ้งตอนนี้ กินข้าวมาอิ่มๆเดี๋ยวกูอ้วก”
ผมหัวเราะ แต่ถึงเฟียซจะพูดแบบนั้น มือเขาก็บีบกระชับมือผมตอบกลับมา
“กูยังอยู่ตรงนี้เสมอ จำไว้”
ผมเอนหัวพิงไหล่กว้าง หลับตาแน่น
“ขอบคุณนะเฟียซ ขอบคุณ”
ที่น้ำตาผมไหล ไม่ใช่เพราะความเสียใจ แต่ผมซึ้งใจกับมิตรภาพระหว่างเรา ตั้งแต่เด็กจนโต
เฟียซคอยอยู่เคียงข้างผมเสมอ เขาเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของครอบครัวผม เขาคือเพื่อนแท้ที่ผมปรารถนาให้มีแต่ความสุขและหวังให้พบเจอแต่สิ่งดีดี
ผมแค่อยากให้ทุกคนที่ผมรักมีความสุข
‘พวกเขา’ ก็เช่นกัน ผมหวังว่าเมื่อผมไม่อยู่แล้ว พวกเขาก็จะมีความสุข
ผมยืนมองตึกคณะที่เรียนมาเกือบ2ปี มองเพื่อนร่วมคณะที่เดินสวนกันไปมา หวนคิดถึงวันเก่าๆที่ร่วมทำกิจกรรมกับเพื่อนๆ ความสุข เสียงหัวเราะ และบรรยากาศเหล่านั้นยังชัดเจนอยู่ในความทรงจำ แต่เวลาก็ผ่านไปเร็วเหลือเกิน จนมาถึงวันนี้…วันสุดท้ายที่ผมมาลา
“เสร็จแล้วเหรอ” พี่เนสถามพร้อมช่วยผมถือแฟ้มเอกสาร
“ครับ เรียบร้อยแล้ว”
วันนี้ผมมาจัดการเอกสารยื่นลาออกให้เรียบร้อย พี่เนสอาสาขับรถมาส่งเพราะเสร็จจากนี้เราจะไปหาลุงหมอที่โรงพยาบาล ส่วนเรื่องคณะกรรมการที่ตั้งขึ้นมาสอบสวนเรื่องราววุ่นวายที่เกิดขึ้น ทางครอบครัวของ ‘พวกเขา’ ได้จัดการเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมทราบเรื่องจากลุงหมอเพราะท่านโทรมาบอกผมเมื่อคืน
“รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวลุงหมอท่านจะรอนาน”
“ครับ”
ผมพยักหน้ารับ คิดถึงเรื่องราวต่อจากนี้ที่ผมจะต้องทำ จู่ๆก็รู้สึกวูบโหวงขึ้นมา ผมถอนหายใจ สลัดความคิดวุ่นวายออกจากหัว พยายามบอกตัวเองว่าทุกอย่างจะต้องราบรื่นไปได้ด้วยดี หวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้น
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ผมก็ขอร้องให้พี่เนสไปนั่งรอที่ร้านกาแฟเพราะไม่อยากให้เขาต้องมาเหนื่อยกับเรื่องของผมเพิ่มอีก ถึงแม้พี่เนสจะไม่คิดและยินดีช่วยผมเสมอ แต่ผมก็เกรงใจพี่อยู่ดี เรื่องของผมมันทำให้เขาเหนื่อยทั้งกายและใจมามากพอแล้ว และเรื่องที่ผมตัดสินใจนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ผมจะทำให้พี่เนส
หมดห่วงสักที
“เขาอยู่ห้องนี้เหรอครับ”
ผมหันไปถามลุงหมอเพื่อความแน่ใจ ท่านพยักหน้าแล้วเคาะประตู ไม่นานคนข้างในก็เดินมาเปิด ผมลอบกลืนน้ำลายเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่เปิดประตูให้ เพราะครั้งล่าสุดที่เจอกัน มันไม่น่าประทับใจเท่าไหร่
“สวัสดีครับ”
ผมยกมือไหว้คุณแม่ของธัญญ์ ท่านไม่ได้พูดอะไรแต่ยอมเบี่ยงตัวหลบให้ผมกับลุงหมอเดินเข้าไปในห้อง ลุงหมอตบบ่าให้กำลังใจผมแล้วเดินแยกไปนั่งที่โซฟา ผมเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยที่ยังนอนหลับอยู่ ยังมีสายให้เลือดและน้ำเกลือห้อยอยู่ด้วย สภาพจากที่มองสำรวจดูผมคิดว่าอีกไม่นานธัญญ์คงดีขึ้น
‘พี่มาขออโหสิกรรมให้ธัญญ์ และขอให้ธัญญ์อโหสิกรรมให้พี่ด้วย ไม่ว่ากรรมใดที่เราเคยมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยกันมา พี่ขออโหกรรมนั้นไว้ ณ ที่นี้ เลิกคิดแค้นพยาบาทต่อกันเถอะนะ ชีวิตพวกเราทั้งหมดจะได้หมดเวรหมดกรรมต่อกัน’
ผมได้แต่พูดในใจและมองหน้าธัญญ์นิ่ง หวังให้เขารับรู้ถึงความตั้งใจของผมที่มาเยี่ยมเขาในวันนี้
“ลูกชายฉันยังไม่ตายหรอก”
น้ำเสียงแข็งกึ่งประชดดังขึ้น ผมเม้มปากแน่นด้วยรู้ดีว่าอารมณ์ของคนพูดเป็นเช่นไร ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นคนลงมือทำร้ายธัญญ์ แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้เช่นกันว่าผมเองก็มีส่วนที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพนี้
“ผมขอโทษนะครับ”
“ฉันไม่รับ เสร็จแล้วก็กลับไปสิ ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับลูกชายฉันอีก ทั้งเธอแล้วก็…เพื่อนของเธอ”
คนพูดสะบัดหน้าหนีราวกับรังเกียจที่จะมองหน้ากัน ผมถอนหายใจ หันไปมองลุงหมอที่ลุกขึ้นยืนรอผมอยู่ก่อนแล้ว
“เรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมด ฉันจะรับผิดชอบเอง ไม่ต้องห่วง ขอโทษแทนหลานชายฉันด้วย”
ลุงหมอบอกเสียงเรียบก่อนพยักหน้าให้ผมเดินออกจากห้อง
“ผมลานะครับ ขอให้ธัญญ์หายเร็วๆ”
ผมยกมือไหว้แล้วรีบเดินออกจากห้องเพราะสายตาแข็งกร้าวหันมาจ้องราวกับจะจับผมฉีกออกเป็นชิ้นๆ ผมเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่ ลูกโดนทำร้ายอาการสาหัสจะไม่ให้เจ็บแค้นเคืองโกรธคนทำและคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องได้ยังไง หัวอกคนเป็นแม่ที่ต้องทนเห็นลูกนอนอยู่บนเตียงด้วยสภาพแบบนั้นก็คงจะรู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างกัน
“เยี่ยมเสร็จแล้วเหรอ”
พี่เนสหันมาถามเมื่อผมเดินไปวางมือบนไหล่เขา
“ครับ เราไปกันเถอะ ยังมีอีกเรื่องที่ผมต้องไปจัดการให้เรียบร้อย”
แค่คิดถึงหน้าของพวกเขา ผมก็หวั่นใจจนหวาดกลัวไปหมด ผมกลัวว่าถ้าพวกเขาเกิดอาละวาดขึ้นมา เรื่องที่ผมตั้งใจจะคุยกับพวกเขามันจะศูนย์เปล่า ผมไม่อยากจากไปโดยทิ้งให้เรื่องมันค้างคาทั้งที่เรายังไม่ได้คุยกัน ไม่อยากได้ขึ้นชื่อว่าเป็นตัวก่อปัญหาแล้วหนีไป ผมอยากจัดการปัญหาทุกอย่างให้เรียบร้อยและไปโดยไม่ต้องกังวลใจเรื่องใดอีก
ต่อ
V
V
V
-
เสียงหัวใจผมเต้นรัวเมื่อมายืนอยู่หน้าประตูห้องที่คุ้นเคย คอนโดฯที่ผมอาศัยอยู่กับพวกเขามานาน ผมสูดหายใจลึก ค่อยๆผ่อนลมออกมาอย่างต้องการผ่อนคลายตัวเองไม่ให้วิตกกังวลจนเกินไป พี่เนสจับมือผมบีบกระชับให้กำลังใจ ผมยิ้มและพยักหน้าให้
“พี่จะลงไปรอข้างล่าง”
พี่เนสบอกก่อนลูบหัวผมเบาๆแล้วเดินไปที่ลิฟต์ ผมมองตามจนพี่เนสเข้าลิฟต์ไป หันกลับมาก็เห็นว่าลุงหมอเดินเลี่ยงออกไปคุยโทรศัพท์อยู่ ผ่านไปสักพักท่านก็เดินกลับมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด บอกให้รู้ว่าการคุยโทรศัพท์เมื่อครู่นี้คงไม่ใช่เรื่องดีนัก
“มีเคสด่วน ลุงต้องรีบกลับไปโรงพยาบาล”
“งั้นก็รีบไปเถอะครับ ชีวิตคนสำคัญกว่า”
“แต่ต้าร์…”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ยังไงซะก็ยังมีอังเดรกับอะดอนิสคุมพวกเขาไว้อยู่”
“ก็ได้ แต่ถ้าพวกมันเกิดอาละวาดจนอังเดรกับอะดอนิสคุมไม่อยู่ ต้าร์รีบโทรหาคนของลุงทันที พวกเขาจะพาต้าร์ไปในที่ที่ปลอดภัย”
“ครับ”
รอจนลุงหมอลงลิฟต์ไปแล้ว ผมก็จ้องเขม็งที่ประตู ยืนทำใจให้สงบอยู่ครู่นึงก็ตัดสินใจหยิบการ์ดห้องมาเปิด เสียงสัญญาณบอกว่าประตูปลดล็อคแล้วพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อผมเปิดประตูเข้าไป
“ปล่อยกู!”
“ไอ้เหี้ย! กูบอกให้ปล่อย!”
ผมหยุดชะงักกับเสียงด่าตะคอกลั่นห้อง เสียงที่ได้ยินเมื่อกี๊มันเสียงพี่ควิน…พวกเขากำลังอาละวาดอยู่! ผมเม้มปากแน่น เดินไปตามเสียงอย่างช้าๆ ตลอดทางเดินจากหน้าประตูมีสิ่งของกระจัดกระจายเกลื่อนพื้นไปหมด นี่มันเกิดอะไรขึ้น? คำถามในใจได้คำตอบในเวลาต่อมา ผมหยุดยืนนิ่งเมื่อเห็นร่างสูงของพวกเขากำลังยืนหันหลังต่อสู้อยู่กับบอดี้การ์ดร่างยักษ์กลางห้องรับแขก
“อังเดร มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้!”
พี่แซทตะโกนใส่ลูกน้องตัวเองพลางยกเท้าถีบไปด้วย ทำไมพวกเขาเป็นแบบนี้
“พี่ครับ…ทำไม”
ผมส่งเสียงออกไป และก็ต้องอึ้งเมื่อได้เห็นหน้าพวกเขาเต็มตา ใบหน้าที่เคยขาวใสและหล่อเหล่ากลายเป็นอดีตไปแล้ว ในตอนนี้สภาพพวกเขาทรุดโทรมลงไปมากจากวันที่ผมเห็นครั้งสุดท้าย ชุดที่พวกเขาใส่อยู่ก็เป็นชุดเดียวกับวันที่ผมออกจากที่นี่ไป พวกเขาใส่ชุดนี้และอยู่ในสภาพนี้มากี่วันแล้ว? ทำไมถึงเป็นแบบนี้…
“ต้าร์! มึงกลับมาหากูแล้ว มึงจะกลับมาอยู่กับกูเหมือนเดิมใช่มั้ย”
พี่แซทถามเสียงตื่น เขายิ้มกว้างและพยายามจะดิ้นให้หลุดจากอังเดรที่คุมตัวเขาไว้อยู่
“ในที่สุดมึงก็กลับมา กูคิดอยู่แล้วว่ามึงต้องกลับมา”
พี่ควินพูดเหมือนคนละเมอ ใบหน้าอิดโรยที่ใต้ตาคล้ำจัดดูแย่จนแทบไม่ใช่เขาคนเดิม อังเดรล็อคตัวเขาไว้จากข้างหลัง แรงขัดขืนยังไม่อ่อนลงและดูท่าว่าเขาจะไม่ยอมง่ายๆด้วย
“พวกพี่กินเหล้าเหรอครับ” ผมถามเพราะได้กลิ่นเหล้าจากตัวพวกเขาโชยออกมา
“กู…กูแค่กินเบียร์นิดหน่อย”
พี่แซทบอกเสียงเบา ผมรู้ว่าเขาโกหก กลิ่นหึ่งขนาดนี้ไม่เรียกว่านิดหน่อยแล้ว แบบนี้เขาเรียกว่าอาบเหล้ากันแล้ว!
“ทำไมสภาพถึงเป็นแบบนี้ล่ะครับ ทำไมพวกพี่ไม่ดูแลตัวเอง”
“ก็เพราะมึงนั่นแหละ! ถ้ามึงไม่ไป กูจะเป็นแบบนี้มั้ย!”
พี่ควินตะคอกใส่จนผมสะดุ้ง แต่พอเขาเห็นผมก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ สีหน้าเขาก็อ่อนลง
“กูขอโทษที่เข้าใจมึงผิด ยกโทษให้กูนะ”
ผมเลิกคิ้วมองหน้าพี่ควินอย่างสงสัย กำลังจะเอ่ยถามพี่แซทก็พูดขึ้นก่อน
“ลุงหมอเอาผลตรวจร่างกายมึงให้พวกกูดูแล้ว ขอโทษที่เข้าใจมึงผิด อย่าโกรธกูนะต้าร์ มึงกลับมาอยู่กับกูเหมือนเดิมเถอะ”
“แปลกนะครับที่พวกพี่เชื่อแค่กระดาษแผ่นเดียว ทั้งที่ผมพยายามอธิบายแทบตาย พวกพี่ก็ไม่ฟัง”
ผมอดไม่ได้ที่จะประชดพวกเขา นัยน์ตาที่ดูอ่อนล้าสองคู่มองผมนิ่ง เมื่อเห็นว่าพวกเขามีท่าทีสงบลง อังเดรกับอะดอนิสก็ยอมปล่อยตัวพวกเขา ทันทีที่เป็นอิสระพวกเขาก็พุ่งตรงมาหา ผมรีบยกมือขึ้นห้ามแต่ก็ไม่ทันแล้ว ผมถูกพวกเขาดันให้นั่งลงบนโซฟาพร้อมถูกจับแขนตรึงไว้คนละข้าง เหนือตัวผมมีร่างสูงของพวกเขากักตัวไว้ไม่ให้ขยับหนี ดูท่าทางว่าผมจะคุยกับพวกเขาไม่ราบรื่นแล้วล่ะ
“บอสปล่อยคุณหนูก่อนเถอะครับ”
อังเดรพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง ผมรู้ว่าอังเดรกับอะดอนิสถูกสั่งให้คุมตัวพวกเขาไว้ตั้งแต่วันที่ผมออกจากที่นี่ไป และลุงหมอก็กำชับให้พวกเขาช่วยดูแลความปลอดภัยของผมในวันนี้ด้วย เพราะจากที่มีเรื่องทะเลาะกันวันนั้น ลุงหมอได้เข้าไปคุยกับคุณแม่และพ่อเลี้ยงของพี่แซทถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ดอนอัลแบร์โตเลยมีคำสั่งให้อังเดรกับอะดอนิสมาอยู่ควบคุมพี่ควินกับพี่แซทที่คอนโด และรับคำสั่งจากลุงหมอแทน
“หุบปาก! มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกู”
พี่แซทหันไปตวาดใส่แต่เขาก็ยอมคลายมือที่จับผมไว้ พี่ควินเองก็ยอมปล่อยแล้วถอยออกไปนั่งข้างๆผมแทน
“ขอโทษครับ”
“กูบอกให้หุบปากแล้วออกไปให้พ้น!”
“ไม่ได้ครับ ผมกับอะดอนิสได้รับคำสั่งให้ดูแลความปลอดภัยของคุณหนู”
“มึงว่าไงนะ”
พี่แซทเค้นเสียงลอดไรฟัน เขากำหมัดแน่นพยายามข่มกลั้นอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกมา
“ขอโทษครับบอส แต่พวกเราต้องทำตามคำสั่ง”
“ต้าร์เป็นเมียกู กูไม่ทำร้ายมันหรอก พวกมึงจะออกไปได้ยัง”
พี่ควินพูดขึ้น แต่ผมชักฉุนกับคำพูดเขาที่ว่าจะไม่ทำร้ายกัน เขาแน่ใจแล้วเหรอที่พูดออกมาน่ะ
“ผมต้องเห็นว่าคุณหนูปลอดภัยจริงๆครับ”
ผมไม่แปลกใจเลยถ้าดอนอัลแบร์โตจะสั่งให้อังเดรกับอะดอนิสไปตาย เพราะพวกเขาทำตามคำสั่งของนายเหนือหัวอย่างเคร่งครัดจริงๆ
“พวกมึง!”
พี่แซทลุกขึ้น ตรงเข้าไปกระชากคอเสื้ออังเดรอย่างโกรธจัด เห็นแบบนั้นผมก็รีบปราดเข้าไปห้ามแต่พี่ควินก็มาคว้าแขนผมไว้ อะดอนิสก็ถลาเข้ามาล็อคตัวพี่ควิน สภาพของพวกเราตอนนี้เป็นอะไรที่อีรุงตุงนังสุดๆ! ผมต้องรีบยุติเหตุการณ์ก่อนที่เรื่องมันจะบานปลายไปกันใหญ่
“เอาอย่างนี้นะครับ อังเดรกับอะดอนิสช่วยออกไปจากห้องนี้ก่อน ให้ผมกับพวกเขาคุยกันให้เสร็จเรียบร้อยก่อนนะครับ”
“แต่…”
“พวกเขาไม่ทำอะไรผมหรอก วางใจเถอะครับ”
ผมรีบแย้งอังเดร มองสบตาให้เขาเข้าใจ พี่แซทเลยยอมปล่อยมือแล้วผลักอังเดรออกห่าง อะดอนิสก็ยอมปล่อยพี่ควินโดยดี
“พวกผมรออยู่ข้างนอกนะครับ”
อังเดรบอกผมก่อนเดินออกไปตามด้วยอะดอนิส
“ตอนนี้ก็เหลือแค่พวกเราแล้ว มานั่งคุยกันดีดีเถอะครับ”
มาสะสางเรื่องของพวกเราให้มันจบ!
---------------------------------------------
มาต่อแล้วค่ะ :hao5: ในที่สุด :katai1:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ ขอบคุณคนที่ยังรอกันอยู่ :monkeysad:
-
:o
กลับมาแล้ว อยากจิกรี๊ด ให้ดังไป สามบ้านแปดบ้าน
:katai2-1: :katai2-1:
-
หายไปนานมากก ดีใจที่มาต่อครับ
-
:katai5:
โอยยยยย ไม่อยากอ่านตอนจบเลยยยย :ling3: เปลี่ยนเป็น Happy Ending ได้มั้ยค้าา :ling1:
-
:mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ความเห็นเรา เราไม่อยากให้ตาร์ให้อภัยเลย รับไม่ได้กับสิ่งที่สองคนนี้ทำไม่ได้เลยจริงๆ ขอบคุณนะค่ะที่มาต่อ
-
ทั้งหนักและหน่วง
:katai1: :katai1: :katai1:
-
น้ำตาจะไหลลลล มาต่อแล้วว :hao5:
ไม่อยากให้จบเลย แค่คิดว่าจะจบก็เศร้าแล้ววว
-
unhappy ending จะดีมากครับ ถึงให้อภัยแต่ไม่ควรกลับมาอยู่ด้วยกันอีก
-
ชอบเรื่องนี้มากติดตามมานานข้ามปี โดยเฉพาะนายเอก ชอบต้าร์ที่มีความนึกคิดแบบนี้ ดูไม่เว่อร์เกิน ขอบคุณที่มาต่อนะคะคนเขียน :)))
-
แล้วน้องตาร์ก็จะใจอ่อนอีก
-
:mew5: มันจะกลับมาหน่วงอีกแล้วใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยย
:ling1: อยากให้มันแฮปปี้ๆนะ แต่อีกใจก็อยากให้ทั้งควินทั้งแซทรับกรรมที่ตัวเองก่อ ฮือออออออออออ ใกล้บ้าแล้ววววววววเริ่มสับสนตัวเองว่าจะเอายังไง อ้ากกกกกกกกกก :katai4:
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้ว เย๊ๆขอบคุณคนแต่งครับ ชอบเรื่องนี้มากเลย ติดตามข้ามปี เป็นนิยายที่ดูเหมือนจริงไม่หวือหวา หวังว่าคนเขียนจะมาต่ออีกนะครับ ^^
:katai2-1:
-
ตกใจเลยที่เห็นว่าอัพ ครั้งหน้าอย่าทิ้งช่วงนานนักนะคะ ฮรื่อออจะร้องไห้อยากอ่านมาก ยังไงก็จะรอตอดตามจนจบค่ะ นี่ขนาดแค่ห่างกันนิดเดียวสภาพ 2 คนนั้น อย่างกับศพถ้าต้าร์เคลียเเล้วไป นึกภาพแซทกับควินไม่ออกเลยว่าจะเป็นไง เหอะๆๆ
-
ขอบคุณค่ะที่มาต่อ รอต่อนะ :L2: :L2: :L2:
-
ในที่สุดก็กลับมาแล้ววววว :กอด1:
หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับตาร์อีกนะ
-
เพิ่งตามอ่าน ปกติไม่ค่อยชอบนิยายที่จบไม่แฮปปี้เท่าไหร่แต่สำหรับเรื่องนี้ อ่านเเล้วมันหยุดยากจริงๆ
ระหว่างที่อ่านเพื่อนก็ถาม อ่านไรวะ หน้าเครียดเชียว.. พอเพื่อนทักก็เพิ่งรู้ตัวว่าเออ กำลังเครียดมากจริงๆ55555
ชอบเเซทกับควินมากกกกก เวลาที่ยอมตามใจต้าร์ ตอนที่ไม่ใช้อารมณ์ อย่างพวกตอนพิเศษรู้สึกถึงนิยายรักใสๆได้เลย
แต่ตอนปกติ หน่วงทุกตอน55555 หน่วง อิน จนหงุดหงิดไปด้วยเลย
สุดท้ายนี้... เราชอบนิยายเรื่องนี้นะ ปกติไม่อ่านสามพี แต่เรื่องนี้นำเสนอมุมมองสามพีได้ดีมาก มันลื่นไหล ไม่ได้โฟกัสเรื่องเซ็กเท่าไหร่ แต่ฉากเลิฟซีนก็บรรยายได้ดี ถึงจะมีตัดฉับบ้าง แต่ดูโอเคมากสำหรับความคิดเรา ตบมือหนักๆให้คนเขียน
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากๆ
อยากได้สารบัญอ่ะ
-
ดีใจน้ำตาจะไหล มาอัพต่อแล้ว
สงสารแซทกับควินอย่างจริงจัง นี่ถ้าตาร์รักพวกเค้า มันก็คงจะเปลี่ยนเรื่องเลวร้ายให้กลายเป็นดี
ขนาดยังไม่จากกัน ยังหน่วงขนาดนี้ ไม่อยากนึกไปถึงวันที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก
คงเป็นอะไรที่เศร้าเกินบรรยาย o18
-
:pig4: :pig4:
-
จะเป็นไงต่อไปนะ จะสะสางเรื่องได้จริงมั้ยต้าร์
-
นั่งอ่านเรื่องนี้มาได้ 17 ตอน ยอมรับเลยว่าสนุกเนื้อเรื่องและตัวละครมีเสน่ห์ในตัวเอง :teach:
ขอบคุณคนแต่งมากเลยคะ ที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้ได้อ่าน o1 o1
ขอตัวไปอ่านตอนที่เหลือนะเจ้าค่ะ :oni1: :oni1:
-
ขอให้เป็นแค่ห่างกันสักพักเพื่อปรับหัวใจตัวเองนะต้าร์
สงสารต้าร์ที่เจอเรื่องมาตลอดแต่ก็ต้องเข้าใจนิสัยพี่ๆเขาด้วย
ได้แต่หวังว่ามันจะจบไปแบบดีๆพี่ๆจะเปลี่ยนตัวเองและรอต้าร์
-
อ่านย้อนอดีตมาถึง ตอนที่ 34 บอกได้เลยว่าอ่านผ่านๆทั้งที่อยากจะรู้ที่มาที่ไปของแต่ละคน :ruready
แต่มันก้มีความขัดแย้งในตัวเอง ที่ต้องได้รับรู้ถึงจิตใจที่ดำมืดของตัวละคร :m29:
มันเป็นอะไรที่เศร้าที่จะต้องรู้ว่าต้าร์เจอกับอะไรมา :o12:
..................................................
อ่านมาเรื่อยๆจนถึงตอนที่ 48 เริ่มรู้สึกถึงความอ่อนโยนของควินนะ
เหมือนว่าจะเริ่มรู้แล้วว่าจริงๆสิ่งที่ทำไม่ได้ทำให้ต้าร์มีความสุขอย่างที่ต้องการ
เพียงแค่เจ้าตัวยังไม่กล้าที่จะยอมรับความจริงหากต้องอยู่โดยที่ไม่มีต้าร์ในวันหน้าสินะ :m21: :m21:
................................................
อ่านมาถึงตอนล่าสุด ที่ว่าบอกจบไม่สวยน่าจะถูกต้องที่สุดแล้วของเรื่องนี้
การกระทำของควินและแซทเป็นสิ่งที่เรียกได้ว่าเลวร้ายที่เดียว ถึงแม้เรื่องนี้จะเป็นเพียงนิยายแต่ก็ไม่ใช่เรื่องทีควรทำ
อีกทั้งการกระทำที่เห็นแก่ตัวของตัวละครอื่นของเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นตัวเอกหรือตัวประกอบ ก็ควรได้รับผลตอบแทนในสิ่งที่ทำ "แอคชั่นเท่ากับรีแอคชั่น"
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ o1 o1
-
เอาใจช่วยน้องตาร์
-
ทำไม!!มันเศร้าาาาาา :sad4:
-
ฮือออออ ไม่กล้าอ่านต่อออ
เค้าอยากให้จบแฮปปี้ๆ!!!
-
มาต่อแล้วววววว เพิ่งเห็น เลยรีบกดเข้ามาอ่านเลย แต่ :hao5: โอ้ยยย อธิบายไม่ถูก ดูเหมือนต้าโครตจะสงบ ส่วนอิพี่สองคนนั่นก็ดันทุรัง กินเหล้าเมาอาละวาดไปหมด
แล้วเรื่องจะจบยังไงล่ะ ก็รู้ว่ามันอันแฮปปี้เอน แต่จะเป็นแบบไหน ยังไง เค้าอยากรู้อ่าาาาา
อิสองพี่นั่นจะยอมเหรอ หรืออาจจะโมโหจนเผลอพลั้งมือฆ่าต้าร์ก็ได้นะ ดูจากสภาพพวกนั้นแล้วอะ
โอ้ยยยย อยากรู้รีบมาต่อให้จบเร็วๆนะค่ะ :pig4: :pig4:
ปล.ยังไงเราก็จะรอต่อไป
-
เมื่อกี้คือนั่งขยี้ตา แล้วมองเลยchapter เห้ยยยยยยยย อัพแล้ว!!!!
:z2: :z2: :z2:
-
ในที่สุดก็อ่านจนถึงปัจจุบัน
ไม่มีอะไรจะพูด แต่อยากให้มาต่อเร็วๆนะรออยู่ จบแบบไหนก็จะอ่าน อยากรู้ว่าจะจบยังไง
-
ไม่ได้มาอ่านตั้งนาน คิดถึงเรื่องนี้มากๆๆๆๆ พอมาอ่านตอนปัจจุบันก็สงสารต้าร์ ควิน แซท :sad4:
ทางของต้าร์ ควิน แซทคงไม่สามารถบรรจบกันได้สินะ :o12:
-
ตามอ่านมา 3 วัน อ่านที่ทำงานและที่บ้าน ในที่สุดก็ทัน
จริงจังแค่ไหน แค่ไหนเรียกจริงจัง :laugh: :laugh:
ใกล้ถึงบทสรุปแล้วสินะ
กลัวใจพี่แซทกับพี่ควินตอนน้องต้าร์ไม่อยู่จังเลยค่ะ
:o12: :o12:
-
HEARTBREAKER
65
“มึงจะกลับมาอยู่กับกูเหมือนเดิมใช่มั้ยต้าร์”
พี่แซทถามพลางลุกขึ้นจากโซฟา เขาจะเดินเข้ามาหาแต่พี่ควินเข้ามาขวางไว้ ผมเห็นพี่ควินส่งสายตาที่เป็นเหมือนสัญญาณซึ่งรู้กันแค่พวกเขาสองคน พี่แซทถอนหายใจแรง แต่ก็ยอมกลับไปนั่งตามเดิม พวกเขากำลังคาดหวังให้ผมกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม สายตาของพวกเขามันบอกผมแบบนั้น แต่จุดประสงค์ที่ผมมาในวันนี้มันไม่ใช่อย่างที่พวกเขาหวัง ไม่ใช่เลย…
“ตอบมา มึงจะกลับมาอยู่กับกูใช่มั้ย”
พี่แซทถามย้ำ และผมส่ายหน้า นัยน์ตาสองคู่กระตุกทันที
“มึงหมายความว่าไง!”
“ผม…ผมจะไม่กลับมาอยู่กับพวกพี่อีกแล้ว”
ผมตอบพี่แซทเสียงเบา เลี่ยงหลบสายตาเพราะไม่กล้าพอที่จะมองสบนัยน์ตาแข็งกร้าวของเขา
“กูไม่ยอม! มึงต้องกลับมาอยู่กับกู!”
“โอ้ย!”
ผมร้องเสียงหลงกับการจู่โจมที่รวดเร็วของพี่แซท จู่ๆเขาก็พุ่งเข้ามาจับต้นแขนผมบีบแน่น และคราวนี้พี่ควินไม่ได้ลุกขึ้นมาห้ามเพื่อน เขานั่งนิ่งและมองผมด้วยสายตาเย็นชา พี่แซทไม่สนใจเสียงร้องของผม เขาเขย่าตัวผมจนหัวสั่นคลอน นัยน์ตาแดงก่ำจ้องผมเขม็ง
“ทำร้ายผมให้ตายอยู่ตรงนี้มันก็เปลี่ยนแปลงความจริงไม่ได้หรอกครับ”
ผมจ้องตาพี่แซททั้งน้ำตาที่รื้นขึ้นมาเอ่อคลอ รับรู้ได้ว่ามือทั้งสองข้างของเขากำลังสั่น
“ผมจะไม่อยู่กับพวกพี่ ได้ยินชัดมั้ยครับ”
“ทำไม! มึงเกลียดกูมากนักเหรอ เกลียดจนอภัยให้กูไม่ได้เลยใช่มั้ย!”
“ผมไม่ได้เกลียดพวกพี่ แต่ผมลืมสิ่งที่พวกพี่ทำกับผมไม่ได้! ผมลืมมันไม่ได้พวกพี่ได้ยินมั้ย!”
ผมตะโกนใส่เขาจนตัวสั่น เพิ่งรู้ว่าการพูดความจริงมันเจ็บปวดขนาดนี้
“กูผิดมากเหรอวะ กูผิดมากขนาดที่มึงอภัยให้ไม่ได้เลยเหรอ”
พี่แซทถามพลางปล่อยมือออกไป นัยน์ตาทอแววเจ็บปวด
“ที่ผ่านมา ผมต้องทนมาตลอด ทนอยู่กับความทรงจำเลวร้ายในคืนนั้น ทนอยู่กับคนที่ทำร้ายผมอย่างเลือดเย็น”
ผมร้องไห้เมื่อนึกถึงการกระทำโหดร้ายของพวกเขา ทั้งๆที่ผ่านมานานแล้วแต่ผมกลับจำเหตุการณ์วันนั้นได้ขึ้นใจ มันยังคงชัดเจนในความรู้สึก
“มึงจะบอกว่าที่ผ่านมา มึงไม่เคยมีความสุขเลยเวลาที่อยู่กับพวกกู”
พี่ควินถามขึ้นมาเสียงเรียบ ผมหันไปมองเขาที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ปฎิกิริยาที่เขาแสดงออกทำให้ผมไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงได้นิ่งขนาดนี้
“ตอบสิ ตอบว่ามึงไม่เคยรู้สึกอะไรเลย มึงไม่เคยมีความสุขตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่”
“ผม…”
พี่ควินจ้องตาผม สายตากดดันและคาดคั้นของเขาทำให้ผมอึดอัด
“มึงไม่เคยรัก ไม่เคยผูกพัน ไม่เคยรู้สึกอะไรกับพวกกูทั้งนั้น”
“พี่ควิน”
ผมเรียกเขาเสียงแผ่ว เจ้าของชื่อแสยะยิ้ม เขาลุกขึ้นแต่ไม่ได้เดินเข้ามาหา
“มึงเคยมีความคิดที่จะรักกูบ้างมั้ย”
ผมหลับตาแน่น ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม ความคิดที่จะรักเหรอ…เคยสิ แต่ก็แค่เคย มันก็แค่ความรู้สึกชั่ววูบ
“ไม่ครับ ผมไม่เคยคิด”
ผมพูดเน้นก่อนค่อยๆลืมตา เห็นพี่แซทมองผมด้วยความผิดหวัง นัยน์ตาแดงก่ำของเขากำลังสั่นไหว ส่วนคนถาม ตอนนี้เขากำลังยืนหันหลังให้ผม
“มึงแม่ง…โคตรใจร้ายเลยว่ะ”
พี่แซทบอกทั้งรอยยิ้มฝืดๆ
“ขอโทษครับ แต่ผมไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว พวกพี่ปล่อยผมไปเถอะนะครับ”
“ไปสิ มึงอยากไปไหนก็ไป แต่จำไว้ว่าต่อให้มึงหนีไป กูก็จะตามมึงกลับมาจนได้”
พี่ควินหันกลับมา เขายกยิ้มมุมปากทั้งที่สายตาแข็งกร้าว คำขู่ของเขาไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกลัว แต่ผมรู้สึกเสียใจมากกว่าที่สุดท้ายแล้วความตั้งใจของผมก็ส่งไปไม่ถึงพวกเขา
“ใครกันแน่ที่ใจร้าย คิดดูให้ดีเถอะครับ”
“มึงไม่ต้องมาบอกให้กูคิดหรอก! ในเมื่อที่ผ่านมามึงไม่เคยลืม เอาสิ มึงอยากทำอะไรก็ทำไป แต่จำใส่สมองมึงไว้ว่ากูไม่มีวัน
ปล่อยมึงไป ไม่มีวัน!”
“พี่ควิน”
ผมมองเขาอย่างตัดพ้อ ทำไมพวกเขาไม่เข้าใจผมบ้าง!
“คนเลวอย่างกู ไม่เคยมีค่าในสายตามึงอยู่แล้วนี่ ในเมื่อมึงไม่เคยคิดจะรักกู กูก็ไม่จำเป็นต้องปรานีมึงเหมือนกัน!”
“เห็นแก่ตัว พวกพี่มันเห็นแก่ตัว!” ผมตะโกนอย่างสุดกลั้น
“เออ! กูมันเห็นแก่ตัว แต่คนทั้งโลกมันก็เห็นแก่ตัวทั้งนั้นแหละ!”
พี่ควินตะคอกใส่ เขาหายใจแรงพลางก้าวเข้ามาใกล้ ผมไม่ได้ถอยหนีแต่จ้องนัยน์ตาแข็งกร้าวนั้นผ่านน้ำตาของผมเอง
“กลับมาอยู่กับกูเหมือนเดิม มึงต้องกลับมา”
“ไม่ครับ พี่ไม่มีสิทธิ์มาสั่งผมอีกแล้ว”
“ต้าร์! มึงอย่ามาดื้อกับกูนะ!”
“ปล่อยผมไปเถอะครับ”
พี่ควินหายใจแรง ได้ยินเสียงเขากัดฟันคล้ายกำลังข่มกลั้นอารมณ์ และโดยไม่ทันตั้งตัวร่างสูงก็ผลักผมติดกำแพง สองมือใหญ่ตรึงไหล่ไว้ไม่ให้ขยับหนี ไม่เว้นช่วงให้ได้ขัดขืนเขาก็จู่โจมด้วยการกระแทกจูบรุนแรงบดขยี้ริมฝีปากผมจนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในปาก ผมหยุดความคิดที่จะต่อต้านดิ้นรน ปล่อยให้เขาระบายอารมณ์ตามอำเภอใจ เพราะขืนสู้แรงเขาไปก็มีแต่เจ็บตัวเปล่าๆ
“อื้อ…อื้อ”
ผมครางประท้วงเพราะเริ่มทนไม่ไหว ฟาดมือลงบนไหล่กว้าง
“ไอ้เหี้ยควิน! ต้าร์มันหายใจไม่ออกแล้ว!”
เหมือนลมพัดวูบเข้ามาต่ออากาศให้ผมได้หายใจ เมื่อพี่แซทกระชากพี่ควินออกไป
“มึงทำได้มั้ย ทำยังไงก็ได้ไม่ให้มันไป มึงเปลี่ยนใจมันได้มั้ย!”
พี่ควินตะคอกใส่เพื่อน หันมามองผมตาขวางก่อนกระแทกตัวนั่งลงที่โซฟา
“ทำให้มันลืมเรื่องเหี้ยๆที่มึงกับกูเคยทำกับมันไว้ มึงทำได้มั้ยแซท”
น้ำเสียงแข็งพูดกับเพื่อนเขาอย่างต้องการประชดประชันผมบวกกับสายตาที่จ้องมองมา ผมเคยคิดว่าเวลาที่พวกเขาโกรธหรือโมโหกับเรื่องของผม คนที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้และแสดงความก้าวร้าวระบายโทสะอย่างขาดสติก็คือพี่แซท ในขณะที่ควินจะเป็นฝ่ายที่ควบคุมสติอารมณ์ตัวเองได้มากกว่า แต่วันนี้ผมได้รับรู้ความจริงว่าพี่ควินก็ไม่ได้ต่างจากพี่แซทเลย
“ที่มึงมาวันนี้ แค่ต้องการมาบอกพวกกูว่ามึงจะไป แค่นี้เหรอ”
พี่แซทหันกลับมาถามก่อนเดินเข้ามาใกล้ เขาไม่ได้จู่โจมผม ทำเพียงแค่ยืนนิ่งมองมาด้วยสายตาเศร้าๆ
“ครับ ผมต้องการมาคุยกับพวกพี่ให้รู้เรื่อง”
พี่แซทพยักหน้า เขาจ้องผมอยู่นานโดยไม่พูดอะไร
“ผมอยากให้พวกเราจากกันด้วยดี”
“กูรักมึงแทบตาย แต่มึงบอกจะไปจากกู กูต้องรู้สึกยังไงวะ”
ผมพูดไม่ออก พี่แซทขยับเข้ามาประชิดตัว ผมไม่ได้ถอยหนีเพราะเขาไม่ได้มีท่าทีคุกคาม
“จากกันด้วยดีคือไรวะ มึงคิดจะไปมึงก็ไป แล้วความรู้สึกกูล่ะ มึงเคยแคร์บ้างมั้ย”
น้ำตาที่คิดว่าหยุดไหลไปแล้วมันกลับไม่ใช่อย่างที่คิด ผมสะอื้นเมื่อมือหนาจับมือผมข้างนึงไปทาบตรงตำแหน่งหัวใจเขา
“กูก็มีหัวใจ มึงได้ยินเสียงมันเต้นมั้ย”
ผมหลับตาแน่น พยายามชักมือกลับมาแต่เขาก็ยื้อไว้
“กูรู้ว่ากูผิด กูทำร้ายมึง แต่มึงจะไม่ให้อภัยกูหน่อยเหรอวะ ให้โอกาสกูบ้าง”
“พอเถอะครับ”
พอสักที…ผมเดินมาจนสุดทางแล้ว
“กูมันเลว กูมันเหี้ย ถ้าย้อนเวลากลับไปได้กูจะไม่ทำแบบนั้นกับมึง แต่กูย้อนเวลากลับไปไม่ได้ มึงจะให้กูทำยังไง”
“ผมไม่อยากฟังแล้ว!”
ผมดิ้นแล้วผลักเขาออกสุดแรง มองเขาผ่านม่านน้ำตา
“พี่แค่ปล่อยผมไปก็พอ ปล่อยให้ผมไปตามทางของผม แค่นี้ก็พอครับ”
เราจ้องตากัน เวลาคล้ายหยุดนิ่ง แต่ผมรู้ดีว่าความจริงมันกำลังดำเนินต่อไป และผมเองก็ต้องเดินหน้าต่อไปเช่นกัน แม้ว่าคนตรงหน้ากำลังมองผมด้วยสายตาอ้อนวอนอยู่ก็ตาม
“ให้ผมไปเถอะครับ”
เขาไม่ตอบ ร่างสูงหันหลังให้ ผมมองเห็นไหล่กว้างกำลังสั่นไหว แม้ไม่ได้ยินเสียงแต่ผมรับรู้ได้ว่าเขากำลังร้องไห้ เห็นเขาเป็นแบบนี้ผมก็ได้แต่ยืนนิ่งมองแผ่นหลังกว้างของเขาด้วยความรู้สึกเสียใจไม่ต่างกัน พี่แซทไม่เคยร้องไห้ให้ผมเห็น ผู้ชายคนนี้ไม่เคยหมดท่าต่อหน้าผม แต่วันนี้ ตอนนี้ มันไม่ใช่แล้ว
“ผมขอเป็นคนเห็นแก่ตัวสักครั้ง ขอโทษนะครับพี่”
ผมเช็ดน้ำตาลวกๆ หันหลังเตรียมเดินออกจากห้องนี้แต่พี่ควินไวกว่าผม เขาคว้าแขนผมไว้
“ถ้ามึงยอมให้อภัยกับเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต กูสัญญา…กูจะไม่ทำร้ายมึงอีก”
พี่ควินมองผมด้วยสายตาเว้าวอน ท่าทางของเขาคล้ายกำลังขอร้องให้ผมอยู่ ถ้าจะใช้กำลังเขาย่อมทำได้ แต่ตอนนี้เขาเลือกจะพูดกับผมตรงๆ นั่นหมายความว่าเขายอมลงให้ผมจนถึงที่สุดแล้ว
“ผมไม่ได้ต้องการความสงสาร ไม่ได้ต้องการความเห็นใจ ผมแค่อยากไปให้พ้นจากพวกพี่…ก็เท่านั้นเอง”
และเพราะคำพูดนี้ ผมถึงได้เห็นนัยน์ตาคมมีน้ำใสๆเอ่อคลอขึ้นมา และผมก็ยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อเลือกที่จะยื่นมือไปเช็ดหยดน้ำตาที่กำลังไหลลงมาให้เขา ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น ไร้ซึ่งคำพูดใด มีเพียงน้ำตาที่ไหลลงไม่หยุด ผมจำได้ว่าเคยพูดประโยคนึงกับเขา
‘พวกเราเกิดมาเพื่อสร้างความเจ็บปวดให้กันและกัน’
และมันถึงเวลาแล้ว…พวกเราต้องจบความเจ็บปวดนี้ได้แล้ว
“ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกพี่เคยทำให้ผม แต่ผมต้องไปจริงๆครับ ให้ผมไปเถอะนะ”
ไม่รอฟังคำตอบ ผมรีบถอยออกมาและเดินผ่านเขาไป แต่พี่ควินก็ตามมารวบตัวผมอีกครั้ง เขากอดผมจากด้านหลัง กอดไว้แน่นจนผมเจ็บ
“อย่าไป กูไม่ให้มึงไป ขอร้อง กูขอร้องต้าร์”
ผมพยายามจับแขนเขาออก แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย เรายื้อกันอยู่จนกระทั่งอังเดรกับอะดอนิสเดินเข้ามา คงเพราะพวกเราคุยกันนานเกินไปจนคนรออยู่ข้างนอกคิดว่ามันผิดปกติ ผมมองหน้าสองบอดี้การ์ด ร้องขอความช่วยเหลือผ่านสายตา โชคดีที่พวกเขารับรู้และเข้าใจจึงรีบเขามาช่วยผม
“ปล่อยกู! ปล่อย!”
พี่ควินถูกอะดอนิสดึงตัวออกไป แน่นอนว่าเขาขัดขืนและอะดอนิสก็ไม่ยอมปล่อยให้เขาได้ทำตามใจตัวเอง
“อย่าไปนะต้าร์ กูขอโทษ”
พี่ควินทรุด เขาเหมือนคนหมดแรงแต่ก็ยังพยายามต่อสู้
“ฝากพวกเขาด้วยนะครับ”
ผมมองพี่ควินและหันไปมองแผ่นหลังพี่แซทเป็นครั้งสุดท้ายก่อนรีบเดินออกจากห้อง
“ต้าร์! กลับมา! กูสั่งให้กลับมา!!!”
โครม! ตุ๊บ! เพล้ง!
เสียงตะโกนและเสียงโครมครามดังตามไล่หลังมา ผมยกมือปิดหูรีบเปิดประตูก้าวออกไปและปิดมันด้วยอาการสั่นไปทั้งตัว ผมหอบหายใจแรง หันกลับมามองประตูห้องที่เคยอาศัยอยู่กับพวกเขา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายื่นมือออกไปสัมผัสมันตั้งแต่เมื่อไหร่
“ต้าร์!”
เสียงเรียกปลุกให้ผมได้สติ หันไปมองคนเรียกก็รีบโผเข้ากอดเขาไว้แน่น
“พี่ครับ ฮึก...ผม…ผมทำให้พวกเขาร้องไห้”
ผมบอกพี่เนสทั้งเสียงสะอื้น ฝ่ามืออุ่นลูบศีรษะผมอย่างปลอบประโลม
“ไม่เป็นไร ต้าร์ไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าร้อง ต้าร์เสียน้ำตามามากพอแล้ว”
ผมพยายามหยุดน้ำตา แต่มันก็ยังไหลออกมาจนน่าโมโห ร่างกายเป็นของผมแท้ๆแต่กลับสั่งมันไม่ได้เลย
“มันควรจะจบตั้งนานแล้ว ถ้าพี่มีความกล้ามากกว่านี้ ต้าร์ก็ไม่ต้องทนทรมานอยู่กับพวกมัน”
ผมอยากพูด แต่มันพูดไม่ออก รู้สึกปวดตาและคัดจมูกไปหมด
“กลับบ้านเรากันเถอะ คนเก่งของพี่ต้องเข้มแข็งรู้มั้ย หยุดร้องได้แล้ว”
พี่เนสดันผมออกห่างก่อนประคองใบหน้าจัดการเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน เขายิ้มก่อนโอบไหล่พาผมเดินไปที่ลิฟต์ ผมได้แต่บอกตัวเองในใจซ้ำไปซ้ำมาว่าทำถูกแล้วที่ตัดสินใจแบบนี้ แต่คำพูดและภาพที่พวกเขาร้องไห้มันยังคงติดตา ผมยกมือปิดหน้า สะบัดหัวไปมาราวกับคนบ้า
“มันจบแล้วต้าร์ ฟังพี่ มันจบแล้ว”
พี่เนสกอดผมไว้แน่น ผมได้แต่เม้มปากพยักหน้าตอบรับ ภาวนาขอให้ทุกอย่างมันจบลงจริงๆ อย่าได้มีเรื่องราวเลวร้ายอะไรเกิดขึ้นอีกเลย
V
V
V
-
V
V
V
กลับมาถึงบ้าน ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเข้ามาอยู่ในห้องตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้สมองผมมันเบลอไปหมด มีเสียงพวกเขาดังวนเวียนอยู่ในหัว และมันก็ดังขึ้นเรื่อยๆจนผมทนไม่ไหว
“พอได้แล้ว! พอสักที!”
“ต้าร์! เป็นอะไร”
เสียงร้องเรียกมาพร้อมสัมผัสอบอุ่นโอบรอบตัวผม
“ผมได้ยินเสียงพวกเขา มันดังอยู่ในหัว”
ผมบอก มือก็ดึงทึ้งผมตัวเองแน่น ตอนนี้ผมรู้สึกปวดหัวเหมือนมันจะระเบิดออกมา
“ใจเย็นๆแล้วฟังพี่ ไม่มีเสียงอะไรทั้งนั้น มีแต่พี่ที่อยู่กับต้าร์ตอนนี้”
“ผมปวดหัว”
“งั้นกินยาแล้วนอนพักซะ ต้าร์ต้องพักผ่อน ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น”
พี่เนสผละออกไปหยิบแก้วที่ข้างในมียาเม็ดสีขาวอยู่สองเม็ดมาเทใส่มือ ผมกลืนยาลงคอตามด้วยน้ำ นั่งนิ่งอยู่สักพักก็รู้สึกว่าอารมณ์ที่ว้าวุ่นก่อนหน้านี้ค่อยทุเลาลง
“กินยาเสร็จก็นอนได้แล้ว”
ผมพยักหน้า เอนตัวลงนอน พี่เนสห่มผ้าให้มือก็ลูบผมคล้ายจะกล่อมให้หลับ
“นอนซะ ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น”
เสียงของพี่เนสราวกับมีเวทมนตร์ทำให้ผมหลับตา และความง่วงก็ค่อยๆกลืนกินผมในที่สุด
สิ่งแรกที่ทำหลังจากตื่นนอนคือดูนาฬิกา ผมถึงได้รู้ตัวเองนอนหลับไปนานแค่ไหน สงสัยว่าพี่เนสจะเอายาแก้เครียดให้ผมกิน
ก็อกๆๆ
“เข้ามาได้เลยครับ” ผมส่งเสียงบอกคนเคาะประตู
“ตื่นแล้วเหรอ”
“อ้าวเฟียซ มาได้ไง” ผมถามเพื่อนสนิทอย่างงุนงงที่จู่ๆเจ้าตัวก็โผล่มาอยู่ที่ห้องผม
“กูจะมาได้ยังไงก็ช่างแม่งเหอะ ว่าแต่มึงเถอะ โอเคยัง”
คำถามของเฟียซทำให้ผมรู้ว่าพี่เนสเป็นคนโทรชวนเพื่อนผมมา และคงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังหมดแล้ว
“โอเคแล้วหละ”
“แน่ใจ” เฟียซถามย้ำพลางเดินมานั่งบนเตียงข้างๆ
“มึงกำลังคิดอะไรอยู่ต้าร์ บอกกูได้มั้ย” สายตาห่วงใยของเพื่อนทำให้ผมยิ้มขอบคุณเขา
“ต้าร์คิดหลายอย่างเลย มันสับสนไปหมด”
“บอกกูมาสิ อย่าเก็บไปคิดมากคนเดียว ถึงกูจะไร้สาระ กวนตีน ปากหมา แต่กูก็เพื่อนมึง”
“ทำไมวันนี้ทำตัวน่ารักจัง” ผมชม แต่ก็อดหัวเราะไม่ได้ เฟียซทำท่าจะโบกหัวแต่ผมหลบทัน
“เข้าเรื่องได้แล้ว มึงนี่ชอบยั่วโมโหกู”
“ขอโทษ ไม่เล่นแล้วก็ได้” ผมว่าก่อนถอนหายใจยาว
“ไม่รู้สิ ความมั่นใจมันหมดไปหลังจากไปเจอพวกเขา ความคิดที่จะไปให้ไกลจากพวกเขามันพังไม่เป็นท่าตอนเห็นพวกเขาร้องไห้ บอกตรงๆ ต้าร์กำลังสับสนกับความคิดตัวเอง”
“มึงรักพวกมันรึเปล่า”
คำถามยิงตรงไม่ทันให้ผมได้ตั้งตัว เฟียซจ้องตาผม มันไม่ใช่การคาดคั้น แต่เขาต้องการรู้จริงๆ
“ต้าร์…เอ่อ…”
“กูเข้าใจว่าคนที่อยู่ด้วยกันนานเป็นปีๆ ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน นอนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน ความผูกพันมันต้องมี แต่กูอยากเตือนสติมึงไว้อย่าง ความสงสารมันไม่ใช่ความรัก”
ผมสะดุดใจกับประโยคสุดท้ายของเฟียซ หรือที่ผมกำลังสับสนอยู่ตอนนี้มันคือความรู้สึกสงสารที่ผมมีต่อพวกเขา
“มึงคิดทบทวนดูให้ดี ชีวิตเป็นของมึง”
**************************************************
ผมไม่ได้สนใจว่าสภาพห้องจะเละเทะแค่ไหน ไม่ได้สนใจเสียงบ่นของใครทั้งนั้น และไม่ได้สนใจร่างกายตัวเอง แม้ว่ากลิ่นคาวเลือดที่มือจะแรงมากขึ้นเรื่อยๆก็ตาม ในหัวผมสนใจแต่ภาพเหตุการณ์ตอนที่เด็กคนนั้นเดินเข้ามาในห้องนี้ และตอนที่เจ้าตัวเดินจากไป ในชีวิตผม แทบจะนับครั้งได้ที่ผมร้องไห้ น้ำตาสำหรับผมมันคือความอ่อนแอ และผมเกลียดที่จะเห็นมันที่สุด ยิ่งกับเด็กคนนั้น ผมยิ่งเกลียด…เวลาที่เขาร้องไห้ ผมไม่อยากเห็นมันเลยจริงๆ ความเจ็บปวด ความเสียใจ ความทุกข์ทรมานที่เด็กนั้นรู้สึก ส่วนนึงเป็นเพราะการกระทำของผมเอง ไม่ใช่ว่าไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ ผมรู้ ผมจำได้ แต่ผมเลือกไม่สนใจมัน ผมคิดแต่ว่าต้องปรามเด็กนั่นให้อยู่ ต้องให้เขายอมสยบให้ผม ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนต้องเอาเด็กคนนั้นมาเป็นของผมให้ได้ แต่พอได้มา ผมกลับทำให้เขาเหมือนตายทั้งเป็น
ทุกครั้งที่ร้องไห้ ทุกครั้งที่เสียใจ ทุกครั้งที่เจ็บตัว ผมรู้ว่าเขาทุกข์ใจ แต่จะให้ผมปล่อยเขาไป มันเป็นไปไม่ได้ ผมไม่เคยเชื่อในความรัก ไม่เคยศรัทธามัน ครอบครัวผมไม่ได้อบอุ่น พ่อแม่แยกทางกัน แต่เพราะมีผม พวกเขาถึงได้แสร้งยิ้ม แสร้งหัวเราะ แสร้งเป็นรักกันเพื่อผม แต่ผมไม่ต้องการ ถ้าให้ความรักผมไม่ได้ ก็ไม่ต้องมาสนใจ ชีวิตผมอยู่กับความหลอกหลวงจอมปลอมมาตลอด ผมแค่มีความหวังเล็กๆอย่างนึง ผมหวังว่าจะได้เจอความรักที่บริสุทธิ์ ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย ขอแค่ไม่เสแสร้งหลอกลวง ขอแค่มีความรัก ความห่วงใยอย่างแท้จริง ผมก็พร้อมจะดูแลมัน แต่คนอย่างผมมันมีดีแต่หน้าตาและฐานะ ทุกคนที่เข้าหาก็หวังแต่จะกอบโกย ผมอยู่กับสิ่งเหล่านี้มากเกินไปจนกลายเป็นความเฉยชา มันแทบจะกลืนกินความหวังอันริบหรี่ของผมไป แต่สุดท้าย ความหวังผมก็เป็นจริง ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าเด็กผู้ชายใสซื่อคนนึงจะทำให้ผมตกหลุมรักเขาได้อย่างง่ายดาย เด็กคนนั้นไม่เคยเสแสร้งในการเข้าหาคน ไม่เคยอยากได้ ไม่เคยอยากกอบโกย ไม่รู้แม้กระทั่งอันตรายของคนด้วยซ้ำ เด็กคนนั้นมีแต่ความจริงใจ ความซื่อตรง และความน่ารักไร้เดียงสา ผมชอบแววตาใสๆของเขา ชอบเวลาที่เขายิ้ม ชอบเวลาที่เขาเรียกชื่อผม ผมบอกตัวเอง ย้ำกับตัวเองว่าผมต้องได้เด็กคนนี้ ผมต้องการเขามาเป็นของผม ถ้าพลาดไป ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ก็คงหาคนแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว แต่วิธีที่ผมใช้ ผมพูดได้เต็มปากว่ามันคือการกระทำที่เลวร้าย ตอนนั้นผมรู้ตัวดีว่าทำอะไรลงไป แต่ผมก็เลือกที่จะไม่สนใจมัน ขอแค่ให้ได้เด็กคนนั้นมาเป็นของผมก็พอ ในเมื่อไม่ได้หัวใจ ขอแค่ร่างกายก็ยังดี ตอนนั้นผมคิดได้แค่นี้ และบาปกรรมที่ผมก่อไว้มันคืนสนองผมแล้วในตอนนี้
ผมยอมรับอย่างลูกผู้ชายว่าผมรักต้าร์ ผมรักเขามากจริงๆ ผมไม่อยากเสียเขาไป จากความหวังที่แทบไม่มีหวังแต่ในที่สุดมันก็มีจริง ไม่ว่ายังไง ผมก็ไม่ยอมเสียเขาไปเด็ดขาด ความรักของผม แม้มันจะเต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัวและความสารเลวของผมก็ตาม แต่มันก็คือความรัก ผมให้หัวใจของผมกับต้าร์ไปแล้ว ผมจะไม่ยอมเอามันคืนกลับมา ต่อให้ต้าร์ไม่อยากรับมันไว้ก็ตาม ต่อให้ต้าร์ไม่รัก ไม่มีเยื่อใย และอยากจากผมไป ผมก็ไม่ยอมแพ้หรอก จะด่าจะว่ายังไงก็ช่าง แต่ผมไม่ยอมเสียต้าร์ไปเด็ดขาด ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความรู้สึกของผมมันมีแต่เพิ่มขึ้น จะให้ผมถอยง่ายๆได้ยังไง ผมต้องเอาต้าร์กลับมาให้ได้ ผมต้องได้เขากลับคืนมา ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม!
“บอส ทำแผลก่อนเถอะครับ”
เสียงน่ารำคาญดังขัดความคิด ผมถลึงตาใส่ตั้งท่าจะอาละวาด แต่มันก็รีบล็อคตัวผมไว้
“เลือดไหลเต็มมือแล้ว รีบทำแผลก่อนนะครับ”
“เสือก!” ผมด่าอย่างไม่ไว้หน้า เพราะพวกมึงไม่ใช่เรอะต้าร์ถึงหนีกูไป!
“จะด่ายังไงก็เอาที่บอสสบายใจเถอะครับ แต่ตอนนี้ผมขอทำแผลก่อน”
ไอ้อังเดรรีบตะครุบมือผมไว้และเริ่มทำแผลอย่างรวดเร็ว มันคงกลัวว่าผมจะลุกขึ้นมาถีบมันก่อน
“โทรรายงานนายคนใหม่ของมึงหรือยังล่ะ ไอ้พวกนกสองหัว”
“โธ่ บอสครับ เรื่องนี้มันจำเป็นจริงๆ”
“ไม่ต้องมาสอพลอ! ต่อไปนี้พวกมึงก็ไสหัวไปไกลๆ ไม่ต้องมาให้กูเห็นอีก”
“ดอนเป็นเจ้านายผม ส่วนบอสเป็นลูกชายของดอน แล้วจะให้ผมไสหัวไปไหนล่ะครับ”
“ไอ้เหี้ยอังเดร! มึงไม่ต้องมาเล่นลิ้นกับกูนะ!”
“ขอโทษครับ”
มันทำแผลให้ผมจนเสร็จก็หันไปทำอย่างอื่น เก็บกวาดเศษซากข้าวของที่แตกกระจายเกลื่อนพื้นเพราะฝีมือผมที่อาละวาดหลังจากที่ต้าร์ออกไปจากห้องนี้ ผมมองมือที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผลเรียบร้อยพลางนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่ตัวเองอาละวาด ผมขว้างแจกันใส่ผนัง ทุบโต๊ะ ทุ่มเก้าอี้ อะไรที่ขวางหน้าผมก็จับมันขว้างทิ้งหมด มือได้เลือดตอนไหนผมก็ยังไม่รู้
“บอสครับ มาดามโทรมา ท่านอยากให้บอสกลับบ้าน”
อะดอนิสโผล่หน้าเข้ามารายงาน ผมแสยะยิ้มส่งให้มันเป็นคำตอบ
“ควิน มึงจะไปไหนวะ”
ผมเรียกเพื่อนที่จู่ๆก็ลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป
“กลับบ้าน”
มันหันมาตอบหน้านิ่ง แต่เสียงเย็นๆของมันทำให้ผมรู้ว่ามันต้องมีแผน
“มึงก็ต้องกลับบ้าน ถ้าไม่อยากเสียต้าร์ไป”
มันพูดจบก็เดินออกจากห้องไปเลย ผมมองตามหลังมันไปในหัวก็คิดตามคำพูดมัน กลับบ้านเหรอ…ถ้าไม่อยากเสียต้าร์ไป… ผมคิดครู่นึงก็เด้งตัวลุกขึ้น
“บอสจะไปไหนครับ”
ผมมองหน้าไอ้อังเดรแล้วกัดฟันตอบมัน
“กูจะกลับบ้าน!”
คุณเคยมีประสบการณ์ความรักดีดีบ้างมั้ย? ผมอยากรู้ว่าความรู้สึกของการมีความรักดีดีมันเป็นยังไง ผมอยากลองสัมผัสมันสักครั้ง เพราะชีวิตที่ผ่านมาของผม มันไม่เคยมีช่วงเวลานั้นเลย ผมอยากได้ความรัก ผมโหยหามัน ลึกๆในใจผมไม่ได้ต้องการอะไรมากมายเลยนอกจากความรักดีดีสักครั้งนึงในชีวิต ตั้งแต่ผมเจอต้าร์ ผมก็รู้ว่าชีวิตต้องเปลี่ยนไป จากที่เคยใช้ชีวิตเหมือนหายใจทิ้งไปวันๆ ผมก็มีเป้าหมาย มีความหวัง มีความฝัน รอยยิ้มของต้าร์ช่วยเติมเต็มช่องว่างให้ผม เหมือนกับชิ้นส่วนของจิ๊กซอว์ที่มาเติมเต็มภาพให้มันสมบูรณ์ แทบเป็นเรื่องไม่น่าเชื่อว่าชีวิตเสเพลของผมจะมาเจอกับเด็กที่เหมือนอยู่กันล่ะโลกอย่างต้าร์ได้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว ต้าร์ก้าวเข้ามาในโลกของผม ความจริงแล้วผมเป็นคนดึงเขาเข้ามา แต่เดิมโลกของเขามีแต่ความสดใส มีอนาคตที่ดี แต่เพราะผมไปฉุดเขาให้ตกนรก เพราะผมที่ทำให้ชีวิตเขาต้องแปดเปื้อน แต่ผมปฎิเสธไม่ได้ว่าผมรักต้าร์ ทุกครั้งที่ได้มองหน้า ได้สบตาคู่นั้น ความรู้สึกนี้จะย้ำเตือนเสมอ ผมอยากอยู่กับเขา อยากดูแลเขา แต่ชีวิตมันไม่ได้ราบรื่น ความรักของผมมีอุปสรรค ต้าร์ไม่ได้รักผม…เพราะการกระทำเลวร้ายในคืนนั้นคือตราบาปของผม ต้าร์ไม่เคยลืมมัน เขายังคงฝั่งใจกับเหตุการณ์วันนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมรู้ว่าในใจต้าร์ไม่สามารถเปิดรับคนที่ทำร้ายเขาได้ แต่ผมก็หลอกตัวเอง ผมคิดเข้าข้างตัวเองว่าต้าร์จะสามารถรักผมได้ ถ้าผมให้ในสิ่งที่เขาต้องการ แต่สิ่งที่ต้าร์ต้องการจริงๆคืออิสระ ซึ่งผมให้เขาไม่ได้
ตอนที่ต้าร์เดินออกจากห้องไป ความรู้สึกเหมือนหัวใจสลายเป็นยังไงผมรู้ได้ในเวลานั้น มันเจ็บปวดทรมานจนแทบหายไม่ออก แค่คิดว่าชีวิตต่อจากนี้จะไม่มีต้าร์อยู่เคียงข้าง ผมก็จะบ้าแล้ว ผมรู้ว่าตัวเองไม่ดีพอที่จะมีความรักดีดีเหมือนคนอื่น ผมทำร้ายคนที่ผมรัก ผมกักขังเขาไว้ แต่ผมรักต้าร์มากจริงๆ ผมไม่อยากเสียเขาไป ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ปล่อยให้ต้าร์ไปจากผม มันเป็นความรู้สึกที่เห็นแก่ตัว ผมรู้ แต่จะให้ปล่อยต้าร์ไป ผมทำไม่ได้จริงๆ
“ควิน”
เสียงเรียกของคุณยายมาพร้อมกับอ้อมกอดอบอุ่นของท่าน โชคดีจริงๆที่ผมขับรถมาถึงบ้านคุณยายอย่างปลอดภัย
“เป็นอะไรลูก แล้วทำไมถึงมีสภาพแบบนี้ ไปทำอะไรมา”
“ช่วยผมด้วยครับ ได้โปรดช่วยผมด้วย”
“จะให้ยายช่วยอะไร เข้าไปนั่งคุยกันในบ้านดีดีซิ”
ผมจับมือคุณยายรั้งท่านไว้ ผมไม่อยากเสียเวลา
“ต้าร์จะไปจากผม ตอนนี้ต้าร์ไม่อยู่ที่คอนโดแล้ว ผมกำลังจะเสียต้าร์ไป คุณยายต้องช่วยผมนะครับ”
--------------------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้วค่ะ :-[ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามนะคะ :mew1:
เรื่องดำเนินมาถึงโค้งสุดท้ายแล้ว อีกไม่เกิน 3 ตอนเรื่องนี้ก็จะจบ :o12:
ปล. แต่ยังมีตอนพิเศษนะ อิ__อิ
-
ก็ทำตัวแบบนี้ นิสัยเป็นกันแบบนี้ ไม่สำนึกกันเลย ต้าร์เขาถึงไม่อยากอยู่ด้วยป่ะ! ถึงจะทำอะไรให้ต้าร์ หรือรักต้าร์แค่ไหน แล้วได้ทำอะไรให้ต้าร์รู้สึกมีความสุข หรือไม่รู้สึกอึดอัดบ้างไหมละ! #ทีมต้าร์ #เชียร์ต้าร์
แล้วนี่จะมีแผนอะไรอีกล่ะ เซอไพรสขอแต่งงานเรอะ รู้นะว่าเศร้า ว่าเสียใจ แต่ทำแบบนี้คิดเหรอว่ามันจะจบดี #อินจัด
จำได้ว่าเรื่องนี้มันจะแบดเอนด์ ถึงจะเซ็งเจ้าสองพระเอกนี่ แต่ไม่อยากให้ใครตายแฮะ
ขอบคุณที่มาอัพค่ะ :L2:
***อิดิท****
อุ้ย พึ่งเคยได้เม้นแรก จิ้มๆๆๆๆนักเขียนค่า 5555
-
เป็นกำลังใจให้ทั้งน้องต้าร์ พี่ควิล พี่แซท ผ่านเรื่องราวต่างๆไปได้ ไม่ว่าสุดท้ายแล้วเรื่องจะจบลงแบบไหนก็ตาม
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่รู้จะเจ็บปวดมากเท่าไร
สงสารใครดี.........
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สมควรแล้วจริงๆ
-
:L2: เย้ๆ ได้อ่านตอนใหม่แล้ว
-
ดีใจที่สุด คนเขียนมาเขียนต่อแล้ว และยังให้ความหวังว่าจะจบอย่างแน่นอน พร้อมตอนพิเศษ
รู้สึกขอบคุณคนเขียนที่ไม่ทิ้งงานเขียนของตัวเอง และไม่ทิ้งคนอ่านค่ะ
แอบหวังลึกๆ ว่า 2 หนุ่มจะปรับตัวเองเพื่อน้องต้าร์บ้าง จะได้อยู่กันอย่างมีความสุข รอตอนต่อไปค่ะ
-
ไม่รู้ควรจะสงสารใคร
-
โอ้ยยยย!!! หน่วงอะ! ไม่รู้จะสงสารใครดี :hao5: :hao5:
อิสองพี่นี่ก็รักต้ามากมาย แต่ดันเลือกวิธีจีบ?ผิดไป ข้ามขั้นเกิน จนทำให้ต้าต้องเจ็บปวด :เฮ้อ:
รอตอนต่อไป :pig4: คนแต่งมากค่ะ
ปล. จะพยายามทำใจไว้อ่านตอนสุดท้าย :monkeysad:
-
ความเห็นแก่ตัว... ทุกคนล้วนเห็นแก่ตัว อยู่แค่ว่า จะมาก จะน้อย ต่างกันไป แต่จะเป็นไรไปเพราะนั่นคือ สิ่งที่หล่อหลอมเป็นพวกเราเหล่ามนุษย์ขี้เหม็นทั้งหลาย แต่กับความรัก ตัวฉันนั้นยังสงสัย คนเรามักบอกว่าความรักนั้น ไร้ซึ่งความเห็นแก่ตัว ความรักคือการให้ แต่ในโลกทุกวันนี้มีความรักเช่นนั้นแค่ไหนกันเชียว แต่หากจะบอกว่า ความรักที่มีความเห็นแก้ตัวของเหล่ามนุษย์ที่มีความเห็นแก่ตัวนั้นไม่ใช่ความรักที่แท้จริง ความรักของต้าร์ ควิน และ แซท ที่ผ่านมานั้น มันไม่ใช่ความรักหรอกหรือ ยิ่งคิดยิ่งสงสัย หรือจะเป็นจริงอย่างที่เฟียซวเตือนต้าร์ ทั้งหมดนั้นมันเป็นเพียงแค่ความผูกพันธ์เท่านั้นเองหรือ ยิ่งคิดยิ่งพาลจะสงสัยไปถึงบทสรุปของทั้งสาม +เป็ด และขอบคุณที่มาอัพนิยายคะ จะเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
จะจบแล้วยาวนานมาก แต่ถึงจะบอกว่าจะจบแล้วอีกไม่กี่ตอนก็คงยังนานเป็นปีอยู่ดี 5555555555 เเซวเล่นนะคะ
เข้าเรื่องๆ >> อื้ออหื้อออครั้งนี่ควิน แซท เจ็บปวดมาก เครียดมาทั้งเรื่องตอนนี้ 2 คนนี้คงลงสู่จุดต่ำสุดเเล้วอะ แต่ถึงไปขอให้คุณย่าช่วยก็คงไม่มีประโยชน์มันง่ายไปกับสิ่งที่ทำ อีกอย่างคนเขียนก็บอกว่าจะแบดเอน (ยกเว้นว่าจะเปลี่ยนใจ) ขนาดทิ้งช่วงนานแต่กลับมาอ่านอารมณ์ก็ยังต่อกันติดอยู่เลยค่ะ แบบเครียด กดดัน มาเต็ม แต่ใจจริงๆก็ไม่อยากให้แบดเอนหรอกน้าา เอาแค่ 0 พอแบบเริ่มนับกันใหม่จากศูนย์ คราวนี้ต้าร์จะคิดต่อ 2 คนนี้ยังไงก็อีกเรื่องนึง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
HEARTBREAKER
66
เจ้าของร่างสูงใหญ่ยืนตีหน้านิ่งขรึมสร้างบรรกากาศกดดันให้แก่บุพการีที่นั่งกระวนกระวายอยู่บนโซฟาบุหนังภายในห้องรับแขก นัยน์ตาคมดุดันจ้องมองไปยังคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อเลี้ยงของตนเอง ราวกับจะสั่งผ่านสายตาว่าให้รีบตอบรับคำขอของตนเดี๋ยวนี้ หากแต่อีกฝ่ายยังคงนั่งจิบชาหอมกรุ่นอย่างสบายอารมณ์ ไม่ทุกข์ร้อนต่อปัญหาของลูกเลี้ยงแต่อย่างใด เป็นเหตุให้ภรรยาที่นั่งอยู่ข้างๆร้อนใจอยู่ในขณะนี้
“ผมไม่มีเวลารอคุณทั้งวันนะ!”
“แซท อย่าเสียมารยาท ยังไงเขาก็เป็นพ่อ…”
“มัน…เขาไม่ใช่พ่อผม”
“แซท!”
ดอนอัลแบร์โตวางแก้วชาก่อนยกมือขึ้นห้ามสงครามน้ำลายระหว่างแม่กับลูก มาดามคนสวยถอนหายใจแรงอย่างขุ่นเคืองลูกชายที่หอบเอาพายุอารมณ์พร้อมปัญหามาให้ซ้ำยังแสดงกิริยาไม่เหมาะสม
“ว่าไง ตกลงคุณจะช่วยผมมั้ย” แซทถามน้ำเสียงอ่อนลง หากแต่นัยน์ตายังดุดันคงเดิม
“นั่งลงคุยกัน” ประโยคกึ่งคำสั่งจากประมุขของบ้านทำให้คนเลือดร้อนยอมนั่งลงเพื่อพูดคุยกัน
“แซทรักเด็กคนนั้นมากเหรอ”
“ใช่ ผมรักต้าร์ รักมาก” แทบไม่เสียเวลาคิด ชายหนุ่มตอบเสียงห้วนแต่หนักแน่น
“แล้วทำไมเขาถึงจะหนีแซทไป”
“ก็เพราะ…” นัยน์ตาคมหรุบลงด้วยไม่อยากยอมรับความจริง
“เพราะอะไร”
“เพราะต้าร์ไม่ได้รักผม”
ดอนอัลแบร์โตยกยิ้มกับคำตอบของลูกเลี้ยงก่อนหันไปมองภรรยาข้างกาย
“แม่ว่าลูกปล่อยให้ต้าร์ไปดีกว่า บางทีน้องแค่ต้องการพักผ่อน”
“แม่จะไปรู้อะไร! ต้าร์ต้องการไปจากผม ถ้าไปแล้วเขาจะไม่มีวันกลับมาอีก!”
“พ่อช่วยแซทได้”
“คุณคะ”
“ให้ผมคุยกับลูกเถอะ เขาไม่เคยขอร้องอะไรผม นี่เป็นครั้งแรก จะให้ผมใจร้ายกับลูกได้ยังไง”
ดอนอัลแบร์โตลูบไล้หลังมือภรรยาแล้วหันไปมองลูกเลี้ยง
“แต่แซทต้องรับปากว่าจะรับช่วงต่อธุรกิจนี้ พ่อถึงจะช่วย”
‘นั่นไง! ไอ้มาเฟียเจ้าเล่ห์! นึกอยู่แล้วว่าคนอย่างมันไม่น่าจะยอมช่วยเขาง่ายๆโดยไม่มีข้อแลกเปลี่ยน’ แซทคิดในใจ แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกแล้ว ถ้าไม่ได้คนฝีมือดีของอัลแบร์โตมาช่วยงาน
เขาอาจต้องเสียต้าร์ไปจริงๆ
“ได้ ผมรับปาก ขอให้คนของคุณช่วยผมได้จริงๆเถอะ”
“คนของพ่อไม่เคยทำงานพลาด”
แซทแสยะยิ้ม นึกถึงใบหน้าของเด็กหนุ่มที่คิดจะหนีไปจากเขา
‘ไม่ว่ายังไง มึงก็หนีกูไม่พ้น!’
**************************************************
“โทรติดมั้ยครับคุณยาย”
น้ำเสียงเร่งเร้าดังอยู่เบื้องหลัง หญิงชราหันมามองหน้าหลานชายอย่างอ่อนใจ
“ติดลูก แต่ต้าร์ไม่อยู่บ้าน”
“เขาอยู่ แต่ไม่ยอมรับสาย”
ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาขอร้องให้คุณยายช่วยโทรหาต้าร์ แต่พยายามโทรไปหลายครั้งแล้ว ฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมคุยด้วยซักที ให้แต่แม่บ้านมารับสายแล้วบอกว่าเจ้าตัวไม่อยู่ หลบเลี่ยงแม้กระทั่งการพูดคุยทางโทรศัพท์ ต้าร์คิดจะไปจากเขาจริงๆ!
“แล้วควินทะเลาะกับน้องเรื่องอะไร ทำไมไม่คุยกันดีดี”
คนถูกถามยิ้มเศร้า เอื้อมไปจับมือผู้เป็นยาย
“ต้าร์ไม่ได้รักผมครับ ต้าร์ต้องการไปจากผม”
“โธ่ลูก” ด้วยสงสารหลายชายจับใจจึงได้แต่กอดปลอบอยู่อย่างนั้น
“ผมอยากให้คุณยายช่วยกล่อมต้าร์ พูดยังไงก็ได้ที่ทำให้ต้าร์เปลี่ยนใจไม่ไปจากผม ต้าร์รักและเคารพคุณยายมาก เขาอาจจะยอมฟัง”
“แต่โทรไปแล้วน้องก็ไม่ยอมคุยกับยาย งั้นเราไปหาน้องที่บ้านเลยดีมั้ย”
“ไม่ได้หรอกครับ”
“ทำไมล่ะ”
ควินแสยะยิ้ม นัยน์ตาแข็งกร้าวขึ้น
“เพราะคุณลุงไม่ยอมให้ผมเจอต้าร์”
“หมายความว่ายังไง ยายไม่เข้าใจ ลุงเรามาเกี่ยวอะไรด้วย”
“คุณลุงเป็นคนที่จะพาต้าร์หนีไปจากผม คุณลุงเป็นคนจัดการทุกอย่าง”
หญิงชราถอนหายใจยาว รู้สึกปวดหัวกับปัญหาวุ่นวายของหลานชาย
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ยายว่าควินต้องหาคนมางัดข้อกับลุงเราแล้วล่ะ”
คิ้วเข้มขมวดฉับ ใบหน้าหล่อเหล่าแสดงอาการไม่เข้าใจกับคำพูดนั้น
“ให้ผมหาคนมางัดข้อกับคุณลุงเหรอครับ ใคร?”
“พ่อเราไง”
ควินเบิกตากว้าง ด้วยไม่คาดคิดว่ายายตนจะเอ่ยถึงคนคนนี้
“เรื่องในอดีตก็ช่างมันเถอะ ยายปล่อยวางแล้ว ยังไงเขาก็เป็นพ่อควิน ลูกมีเรื่องเดือนร้อน มีหรือคนเป็นพ่อจะไม่ยอมช่วย”
ควินคอตก กัดฟันแน่นเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนเป็นพ่อ ความสัมพันธ์ของเขากับผู้ชายคนนั้นยังนับว่าเป็นพ่อลูกกันได้อยู่เหรอ? ไม่มีทางอื่นแล้วเหรอไง มือใหญ่ยกขึ้นเสยผมอย่างอารมณ์เสีย ครุ่นคิดอยู่นาน แต่ที่คุณยายพูดก็ถูก ถ้าจะหาคนมางัดข้อกับคุณลุง คนคนนั้นก็ควรเป็นพ่อของเขาเอง!
บ้านที่ไม่ได้กลับมานาน นานจนแทบลืมไปแล้วว่าเขายังมีบ้านหลังใหญ่โตนี้อยู่ ควินมองประตูรั้วสูงใหญ่เบื้องหน้าก่อนลดกระจกรถลงและกดแตรให้คนในบ้านมาเปิดประตูให้ ประตูรั้วเลื่อนเปิด รถหรูเคลื่อนตัวเข้าไปในบ้าน ชะลอความเร็วและจอดสนิทอยู่ภายในโรงรถ ร่างสูงลงจากรถเดินตรงไปหน้าประตูบ้าน ท่ามกลางความแปลกใจของบรรดาการ์ดชุดดำที่ได้เห็นหน้าลูกชายของเจ้านายโผล่มา
“สวัสดีครับคุณควิน”
“เขาอยู่มั้ย”
“อยู่ครับ ท่านกำลังเซ็นเอกสารอยู่ในห้องทำงาน”
“ไปบอกเขาว่าฉันมา”
ชายหนุ่มสั่งด้วยความใจร้อน เพราะไม่อยากเสียเวลาและไม่คิดจะนั่งรอ หวังเพียงให้คนที่เขาอุตส่าห์มาขอร้องยอมตกลงช่วยเหลือก็จะรีบกลับ
“ควิน”
เสียงเรียกทำให้ร่างสูงหันไปมอง ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อยากยอมรับเอ่อล้นขึ้นมาในใจเมื่อได้เห็นหน้าผู้เป็นพ่อ ความรู้สึกที่เรียกว่า ‘ความคิดถึง’
“นานแล้วนะที่ลูกไม่ได้กลับบ้าน”
“ผมมีเรื่องอยากให้ช่วย”
“ถ้าไม่มีเรื่องก็ไม่คิดจะกลับบ้านเลยเหรอ”
“ผม…”
“ช่างเถอะ แล้วมีเรื่องอะไร”
“ช่วยขัดขวางแผนการของคุณลุงให้ผมที”
**************************************************
บรรยากาศภายในห้องรับแขกเต็มไปด้วยความตึงเครียด หลังจากที่ลุงหมอมาถึงและแจ้งข่าวความเคลื่อนไหวของ ‘พวกเขา’ ให้พวกเรารับรู้ ผมนับได้ว่าตัวเองถอนหายใจไม่ต่ำกว่าห้าครั้งแล้วกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ลุงหมอบอกว่าพี่ควินไปขอให้คุณพ่อของเขาช่วย ส่วนที่แซทก็ไปขอให้พ่อเลี้ยงของเขาช่วยเช่นกัน พวกเขายอมทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ผมไป หรือผมจะหนีพวกเขาไม่พ้นจริงๆ
คุณยายของพี่ควินโทรมาที่บ้าน ท่านต้องการคุยกับผม แต่ผมรู้ว่าเบื้องหลังพี่ควินต้องมีส่วนเกี่ยวข้องแน่เลยเลี่ยงไม่รับสายท่าน ผมรู้สึกผิดที่ทำแบบนั้น แต่อีกใจก็คิดว่าทำถูกแล้ว เพราะถ้าผมรับสายผมอาจจะใจอ่อนก็ได้ ได้แต่ขอโทษท่านอยู่ในใจ และหวังว่าท่านจะเข้าใจถึงความจำเป็นของผมด้วย
ดอนอัลแบร์โตก็โทรมาหาลุงหมอเช่นกัน ฝ่ายนั้นต้องการเจรจา แต่ลุงหมอปฎิเสธไป สุดท้ายแล้วเลือดก็ย่อมข้นกว่าน้ำ ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้พ่อเลี้ยงของพี่ควินจะยอมคล้อยตามลุงหมอจนยอมให้อังเดรกับอะดอนิสมาคุ้มกันผมก็ตาม แต่ในที่สุดความจริงก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ดอนอัลแบร์โตเลือกที่จะช่วยลูกเลี้ยงของตัวเอง แม้แต่ความสัมพันธ์ของพี่ควินกับพ่อของเขาที่ไม่ลงรอยกัน แต่พี่ควินก็ยังยอมไปขอร้องให้ท่านช่วย สุดท้ายคนเป็นพ่อก็ต้องเลือกช่วยเหลือลูกชายตัวเอง
ที่พึ่งหนึ่งเดียวของผมตอนนี้ก็คือลุงหมอ แม้ว่าผมจะไม่อยากให้ท่านต้องทะเลาะกับน้องชายและหลานชายของตัวเองเพื่อปกป้องผมก็ตาม แต่ก็ต้องยอมรับว่าผมเห็นแก่ตัว เพราะผมอยากให้ท่านช่วยพาผมหนีไปจริงๆ เรื่องนี้จะทำให้ท่านเดือนร้อนแน่นอน แต่ผมไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ผมไม่มีกำลังคนมากพอที่จะใช้ต่อกรกับพวกเขา ลำพังแค่ผมตัวคนเดียวจะเอาแรงที่ไหนไปสู้อำนาจและอิทธิพลของพวกเขาได้
“ต้าร์ไม่ต้องเครียดนะ”
ลุงหมอบอกผมอย่างเป็นห่วง ผมรู้สึกขอบคุณท่านด้วยใจจริง
“แล้วเราจะเอายังไงครับ ผมไม่อยากให้น้องกลับไปอยู่ในสภาพนั้นอีก”
พี่เนสมองลุงหมอก่อนเอื้อมมาจับมือผมไว้
“เราต้องรีบเดินทาง ลุงเตรียมคนไว้แล้ว”
“ผมกับน้องพร้อมเดินทาง แต่ผมอยากให้แน่ใจว่าพวกมันจะไม่ตามเรามา”
บรรยากาศเงียบขึ้นมาอีกครั้ง ลุงหมอขมวดคิ้วยุ่ง ผมรู้ว่าท่านกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ลำพังแค่ท่านงัดข้อกับน้องชายตัวเองก็เป็นปัญหาหนักแล้ว แต่นี่ยังมีดอนอัลแบร์โตเพิ่มมาอีก ด้วยอิทธิพลของพวกเขาแล้ว การที่จะจับตัวคนคนนึงไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย ถ้าพวกเขาจะให้คนมาจับตัวผมถึงที่บ้านตอนนี้ก็ย่อมได้ เพียงแต่พวกเขายังไม่ลงมือ คงเพราะคิดว่าลุงหมออาจจะเปลี่ยนใจยอมเจรจาด้วย แต่ในเมื่อลุงหมอยืนยันแล้วว่าเราต้องรีบเดินทาง เพราะฉะนั้นตอนนี้เราต้องคิดหาทางไม่ให้พวกเขาตามพวกเราทัน
“เราต้องวางแผน ทำยังไงให้พวกเรารอดพ้นสายตาของพวกเขา หรือถ่วงเวลาให้นานที่สุด”
ลุงหมอสบตาผม ท่านพยักหน้าเห็นด้วย ผมนิ่งคิดหาวิธี เราต้องใช้รถในการเดินทาง ซึ่งเส้นทางที่เราใช้ต้องไม่ให้พวกเขารู้ แต่จะทำได้ยังไงในเมื่อเส้นทางที่เราใช้เป็นเส้นทางสายหลัก ซึ่งสามารถค้นหาและคาดเดาได้ง่ายๆ แต่ถ้า…
“เอาอย่างนี้ดีมั้ยครับ”
ผมพูดขึ้นเมื่อคิดหาวิธีได้ มันอาจไม่ใช่แผนที่ดีและได้ผลนัก แต่อย่างน้อยก็ช่วยถ่วงเวลาได้ คงมีแต่วิธีนี้เท่านั้น ถึงจะเสี่ยงแต่ก็ต้องลองดู
ในห้องพักรับรองแขกของคฤหาสน์มีชายชุดดำเดินเข้าออกสวนกันไปมาตั้งแต่เริ่มปฎิบัติการ กลางห้องมีโต๊ะกระจกยาวตั้งวางอยู่ บนโต๊ะเต็มไปด้วยแผ่นกระดาษและแผนที่เส้นทางต่างๆ ทั้งยังมีเครื่องตรวจจับสัญญาณวางอยู่ บริเวณหัวโต๊ะมีเจ้าของร่างสูงนั่งนวดคลึงขมับตัวเองอยู่ หากแต่สายตายังจ้องเขม็งไปที่เครื่องตรวจจับสัญญาณ นี่คือห้องปฎิบัติชั่วคราวที่ถูกเซตขึ้นอย่างรวดเร็วตามคำสั่งของเจ้านายใหญ่ ปฎิบัติการนี้มีเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียว คือตามจับตัว ‘คนสำคัญ’ ของเจ้านายกลับมา
“ฝ่ายนั้นมีความเคลื่อนไหวแล้วครับ”
ทันทีที่ลูกน้องเข้ามารายงาน คนที่นั่งนิ่งอยู่หัวโต๊ะก็ผุดลุกขึ้น
“มีรถจำนวนนึงทยอยเข้ามาในบ้านของเป้าหมายครับ”
“จำนวนนึงของมึงนี่มันกี่คันก็บอกมาสิวะ!” คนอารมณ์ร้อนตวาดอย่างหงุดหงิด
“เรายังระบุจำนวนไม่ได้ครับ เพราะตอนนี้รถยังทยอยขับเข้ามาเรื่อยๆครับ”
คนฟังคิ้วขมวด นิ่งคิดกับคำรายงาน
“กูว่าลุงมึงเริ่มแผนแล้วควิน เหี้ยเอ๊ย! จะมาไม้ไหนวะ”
เจ้าของร่างสูงในชุดเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงยีนเข้ารูปเดินเข้ามาในห้องพร้อมกลิ่นไหม้ของมวนบุรี่ที่คาบอยู่ในปาก
“จะมาไม้ไหนก็ช่าง แต่พวกเราต้องสกัดให้ได้ พวกมึงรีบไปสืบมา ว่าฝ่ายนั้นเอารถมาทำไม”
ควินสั่งลูกน้องเสียงเข้มก่อนเอื้อมหยิบแผนที่ขึ้นมาดู นัยน์ตาคมกวาดมองเส้นทางพลางคาดเดาในใจว่าอีกฝ่ายจะเดินทางไปที่ใด
“คนของกูเฝ้าอยู่ มันบอกว่าลุงมึงยังไม่โผล่หน้าออกมาจากบ้านต้าร์เลย”
“กูรู้แล้ว มีรถทยอยเข้ามาแบบนี้ กูคิดว่าพวกเราดักทางถูกแล้ว”
“ไม่มีชื่อต้าร์ ไม่มีชื่อลุงมึง ชื่อไอ้เนสก็ไม่มีในไฟลท์บิน มันก็ต้องเหลืออยู่ทางเดียวที่พวกนั้นจะใช้”
“บอสครับ ตอนนี้คุณหมอขับรถออกมาจากบ้านคุณหนูแล้วครับ” อังเดรเข้ามารายงานเจ้านาย
“มึงว่าไงนะ!” แซทร้องเสียงดัง หันไปมองเพื่อนก็เห็นว่ามีสีหน้าตกใจเช่นเดียวกัน
“เหี้ยแล้ว ลุงมึงจะเล่นอะไรวะ! จะเอาไง บุกเลยมั้ย กูขี้เกียจรอแล้วแม่ง!”
แซทตะโกนลั่น อารมณ์พลุ่งพล่านจนอยู่ไม่สุข
ท่ามกลางความเครียดของทุกคนในห้อง จู่ๆเครื่องตรวจจับสัญญาณก็ส่งเสียงดังขึ้นมา ทุกคนหันขวับไปมองสิ่งนั้น ควินกำหมัดแน่นก่อนคำรามลั่น
“ไอ้เหี้ยเฟียซ!”
เสียงต่อมาแทบจะดังขึ้นซ้อนกันคือเสียงคำสั่งของแซท
“บุก! ไม่ต้องรอเหี้ยอะไรแล้ว!”
“มึงตามไอ้เฟียซไป กูจะตามลุงกูเอง”
ควินบอกเพื่อนก่อนหยิบเสื้อแจ็กเก็ตหนังสีดำที่พาดอยู่บนเก้าอี้ขึ้นสวมแล้วรีบเดินออกจากห้องไป แซทมองกราดไปทั่วห้องด้วยสายตาแข็งกร้าว สั่งเสียงโหดสำทับ
“รายงานกูกับเพื่อนทุกความเคลื่อนไหว ต่อให้มีมดไต่ออกมาจากบ้านเป้าหมาย พวกมึงก็ต้องรู้!”
ดวงตากลมมองลอดช่องหน้าต่างที่เปิดแง้มไวนิดๆ ผ้าม่านใหญ่ช่วยปิดบังใบหน้าไม่ให้กลุ่มคนที่กำลังจับตาดูสถานการณ์จากด้านนอกมองเห็น เจ้าตัวสอดส่ายสายตานับจำนวนรถที่จอดอยู่หน้าบ้านและนอกรั้วบ้านพลางคิดถึงแผนการขั้นต่อไป ปากบางเม้มแน่นเพราะไม่มีเวลาให้คิดนานนัก ตอนนี้พวกเราต้องเดินทางแล้ว
“พี่ไม่อยากแยกกับต้าร์เลย เรานั่งรถคันเดียวกันไม่ได้เหรอ”
เนสแตะบ่าน้องชาย ถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“ไม่ได้ครับ มีแต่วิธีนี้เท่านั้นที่พอจะช่วยถ่วงเวลาพวกเขาได้”
“แต่มันเสี่ยง ต้าร์จะขับรถคนเดียวได้ยังไง”
“ได้สิครับ อย่างน้อยที่พวกเราแยกกันก็ทำให้พวกเขาสับสนได้ เรามีรถหลายคัน ให้ขับล่อพวกเขาไปคนละทาง ยังไงซะพวกเขาก็ต้องเลือกที่จะตามไม่ทางใดก็ทางนึง พวกเขาจะลังเล และนั้นแหละคือโอกาสของเรา”
ต้าร์บอกพี่ชายอย่างมุ่งมั่น เขาคิดแล้วว่าวิธีนี้ดีที่สุด ตอนแรกที่เสนอแผนนี้ ไม่มีใครเห็นด้วยกับเขาซ้ำยังคัดค้านเพราะคิดว่ามันเสี่ยงมาก แต่เขาก็ยืนยันว่าแผนนี้อาจจะช่วยได้ อย่างน้อยก็ทำให้อีกฝ่ายเกิดความสับสน ซึ่งในที่สุดทุกคนก็ยอมตกลง
“งั้นต้าร์ต้องขับรถดีดี ระวังตัวให้มากๆ อย่าประมาทเด็ดขาดรู้มั้ย”
เนสย้ำความปลอดภัยพลางจับมือน้องบีบอย่างให้กำลังใจ
“ครับ ผมจะระวัง พี่เนสก็เหมือนกัน”
ต้าร์กอดพี่ชายแน่น สูดหายใจลึกก่อนระบายมันออกมาพร้อมกับความกังวลต่างๆ
“ชีวิตพี่เหลือแค่ต้าร์คนเดียวรู้ใช่มั้ย”
คนฟังพยักหน้ากับบ่าพี่ชาย กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
“ดูแลตัวเองด้วย จำไว้ว่าพี่รักต้าร์ที่สุด”
เนสบอกก่อนจูบขมับน้องชายแล้วผละห่าง ลูบกลุ่มผมนุ่มส่งรอยยิ้มส่งท้ายให้แล้วเดินออกจากบ้านไป ต้าร์มองตามหลังพี่ชายด้วยความรู้สึกแปลกๆก่อนหยิบแว่นกันแดดสีชาที่คอเสื้อมาปิดบังดวงตาไว้หยิบหมวกที่วางอยู่บนโต๊ะมาสวม ในหัวมีหลายเรื่องวิ่งวนกันเต็มไปหมดแต่ก็พยายามสลัดความคิดไม่ดีทิ้งไปก่อนเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“พร้อมแล้วใช่มั้ยครับ”
นัยน์ตากลมมองผ่านแว่นตากันแดดเห็นกลุ่มคนจำนวนนึงกำลังช่วยกันแต่งตัวอยู่ พอคนเหล่านั้นเห็นว่านายจ้างเข้ามาก็รีบยืนตรงพร้อมรับคำสั่งทันที
“ถ้าพร้อมแล้วก็ไปกันเถอะครับ”
ทุกคนพยักหน้ารับคำสั่ง ทยอยกันเดินออกจากห้อง รั้งท้ายด้วยร่างบาง
“ผมขอโทษนะครับที่ทำให้ลำบาก”
“ไม่เป็นไร ขอแค่ให้ช่วยต้าร์ได้ก็พอ”
คนฟังยิ้มอย่างตื้นตันใจ ก่อนจะเดินแยกกันไปคนละทาง ร่างบางมองรถญี่ปุ่นคันเล็กเบื้องหน้า รีบเดินไปเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ สตาร์จรถแต่ยังไม่ขับออกไป มือเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบของสิ่งนึงออกมาแล้วสวมมันไว้ที่คอ นิ้วเรียวลูบไล้สิ่งนั้น ยิ้มและปล่อยมือจากมัน จากนั้นก็ขับรถตามขบวนรถคันข้างหน้าไป
ลางสังหรณ์กำลังบอกว่าสิ่งที่เขาตัดสินใจเป็นเรื่องผิดพลาด แต่เสียงในใจกลับดังขึ้นมาว่า ช่างมัน!
“ไอ้เฟียซมันไปทางไหน”
เจ้าของรถหรูถามลูกน้องเสียงห้วน ตาก็จ้องถนนเบื้องหน้าเขม็ง ในใจร้อนราวกับมีกองไฟลูกใหญ่กำลังลุกโหม และไม่มีทีท่าจะมอดดับ ตราบใดที่เขายังไม่ได้สิ่งที่ต้องการ
“ตามสัญญาณบอกเลี้ยวไปทางขวาครับ” อังเดรบอกพลางชี้ให้เจ้านายเลี้ยวขวาตามไป
รถสปอร์ตหรูหักเลี้ยวอย่างน่าหวาดเสียว นัยน์ตาคมกระตุกเมื่อมองเห็นท้ายรถมอเตอร์ไซต์คันเป้าหมาย มือที่บังคับพวงมาลัยรถกำแน่น ลมหายใจคล้ายหยุดนิ่งเพราะสิ่งที่สองตากำลังจ้องมองอยู่ในขณะนี้คือผู้ชายรูปร่างบอบบางในชุดดำสนิทรวมทั้งหมวกที่สวมอย่างต้องการปิดบังใบหน้านั้น นั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซต์คันดังกล่าว
“นั่นใช่คุณหนูหรือเปล่าครับ” อังเดรถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ
‘ไม่ใช่’ แซทตอบในใจ นัยน์ตาแข็งกร้าวขึ้นเมื่อลองพิจารณาผู้ชายคนนั้นดูอีกที ความรู้สึกก็บอกชัดว่าไม่ใช่ คนนั่นไม่ใช่ต้าร์!
เสียงโทรศัพท์ดัง อังเดรรับสายฟังคำรายงานจากพรรคพวก เมื่อเข้าใจแล้วก็รีบตัดสาย หันมารายงานเจ้านาย
“เรามีปัญหาแล้วครับ”
แซทหันมามอง ขมวดคิ้วยุ่ง ลางสังหรณ์บางอย่างบอกเขาว่า สถานการณ์ตอนนี้มันอยู่นอกเหนือการควบคุมของเขา ซึ่งนั่นหมายความว่า เขาอาจจะเสียต้าร์ไป!
“สายเรารายงานว่าเห็นคุณหมอกับคุณหนูอยู่ในรถตู้ กำลังมุ่งหน้าไปสนามบินครับ”
“ไอ้เหี้ยเฟียซ มึงกล้าหลอกกู!”
แซทตะโกนลั่นรถอย่างโกรธจัด ก่อนพยายามกัดฟันข่มอารมณ์ ประคองสติหักพวงมาลัยรถเลี้ยวตรงทางแยกข้างหน้า ในใจกำลังกระอักกับความจริงที่ไม่อยากยอมรับว่าเขาได้เสียท่าให้อีกฝ่ายแล้ว!
เสียงบีบแตรดังลั่นถนนอย่างไม่เกรงใจเพื่อนร่วมทาง คนขับไม่ได้แยแสต่อความเดือนร้อนที่เกิดขึ้นซ้ำยังกระหน่ำทุบอย่างบ้าคลั่ง นัยน์ตาคมตวัดมองกระจกที่ถูกเคาะ เจ้าของรถสปอร์ตหรูหลับตาแน่นครู่
นึงก่อนลืมตาและยื่นมือไปหยิบอาวุธสีดำเมื่อมข้างตัว กดปุ่มเลื่อนกระจกพอดีกับเสียงก่นด่าสาดเข้ามา
“มึงจะบีบแตรทำไมวะ! ไม่เห็นเหรอว่ารถมันติดไฟแดงอยู่ จะรีบไปตายที่ไหน!”
“กูจะทำอะไรมันก็เรื่องของกู มึงไม่ต้องเสือก!”
น้ำเสียงเหยียบเย็นมาพร้อมกับอาวุธปืนจ่อหน้าผากคนที่กล้ามาเข้ามาแส ซ้ำยังด่าอย่างไม่กลัวตาย ควินกดเสียงต่ำตั้งท่าเหนี่ยวไกอย่างไม่ลังเลจนคนถูกปืนจ่อตัวสั่นงันงก
“ข…ขอ…ขอโทษครับพี่”
“รีบไสหัวไป!”
ตะคอกจนอีกคนสะดุ้งเฮือกลนลานวิ่งหนีอย่างกลัวตาย ควินหายใจลึกกดเลื่อนปิดกระจกรถ วางปืนไว้ตำแหน่งเดิม สัญญาณไฟเปลี่ยนสี รถข้างหน้าเคลื่อนตัว ควินรีบเหยียบเร่งความเร็วหวังให้ทันรถคันเป้าหมายซึ่งมองเห็นอยู่ไม่ไกล ชายหนุ่มขับปาดหน้ารถคันอื่นจนขึ้นมาเทียบกับรถคันเป้าหมายได้สำเร็จพอดีกับเสียงโทรศัพท์ดัง เจ้าตัวสบถขึ้นคำนึงก่อนกดรับสาย
“ว่าไง อะไรนะ!”
ฟังเสียงปลายสายบอกถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เสียงหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆเพราะอารมณ์โกรธเดือดพล่าน ชายหนุ่มแทบจะขว้างโทรศัพท์มือถือทิ้งเมื่อปลายสายสิ้นสุดการรายงาน
“แผนหลอกงั้นเหรอ”
ควินเค้นเสียง นัยน์ตาคล้ายเปลวเพลิงลุกโชน โมโหจนแทบอยากจะหยิบปืนมายิงระบายอารมณ์ที่อัดแน่นอยู่ในอก! รถคันเป้าหมายขับแซงขึ้นไป ชายหนุ่มกัดฟันแน่นก่อนตบเกียร์เหยียบเร่งความเร็วขึ้นปาดหน้าอย่างไม่กลัวตายจนรถคันที่ถูกตามเบรคเสียงดังเอี๊ยดพร้อมกับที่รถหยุดนิ่ง เจ้าของรถหรูเปิดประตูก้าวจากรถพร้อมปืนที่ถือแนบลำตัว เดินหน้านิ่งตรงไปที่รถคันดังกล่าวและเหวี่ยงแขนอย่างแรงพาให้อาวุธปืนในมือฟาดเข้าถูกกระจกรถเสียงแตกดังเพล้ง
“ลุงกูอยู่ไหน!”
ควินตะคอกถามชายคนขับรถ กวาดสายตามองห้องโดยสารที่ว่างเปล่า ปราศจากคนที่ต้องการตัว
“มึงอยากตายหรือไง!” ควินเล็งปืนไปที่คนขับรถด้วยอารมณ์โกรธจัด
“ผมไม่รู้”
คนขับรถตอบเสียงเรียบพลางยักไหล่ประกอบอย่างหน้าซื่อ ดูไม่ทุกข์ร้อนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ราวกับรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าอยู่ก่อนแล้ว
“มึงต้องรู้!” เสียงแข็งสวนกลับทันควัน
“ผมไม่รู้จริงๆ หน้าที่ของผมคือขับรถมาเส้นทางนี้ ถ้าพวกคุณตามผมมาและหยุดผมได้ ผมก็หมดหน้าที่ ซึ่งตอนนี้ผมก็หมดหน้าที่แล้ว”
ควินมองคนตรงหน้าอย่างสงบ ในหัวคิดตามคำพูดก่อนคิ้วจะกระตุก
“แต่มึงขับรถลุงกู”
“ผมได้รับคำสั่งให้ขับรถคันนี้” อีกฝ่ายตอบกลับรวดเร็ว
ควินกัดฟันข่มใจให้เย็นและลดปืนลงแนบลำตัวด้วยรู้ว่าต่อให้เค้นเอาความจริงจากคนตรงหน้าต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะจากคำตอบก็รู้แล้วว่าคนคนนี้ได้รับคำสั่งมาเพียงเท่านี้จริงๆตามที่บอก และเขาไม่ควรเสียเวลาอยู่ที่นี่!
เสียงโทรศัพท์ดังทำให้คนที่ตั้งสมาธิอยู่กับการขับรถสะดุ้ง ก่อนรีบรับสายเมื่อเห็นชื่อของที่โทรเข้ามา
“ว่าไงเฟียซ ตอนนี้เฟียซอยู่ไหน”
“พวกมันรู้แล้วว่าถูกหลอก แต่กูก็ล่อให้พวกมันขับตามมาไกลพอสมควร”
ปลายสายตอบกลับมา ได้ยินเสียงหอบหายใจแรง
“แล้วเฟียซปลอดภัยหรือเปล่า ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
ต้าร์ถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เพราะแผนการที่เขาวางไว้มันเสี่ยงอันตรายจริงๆ
“กูโอเค แล้วทางมึงเป็นไงบ้าง พวกมันยังตามไม่เจอใช่มั้ย”
“ทางต้าร์ก็โอเค พวกเขายังไม่ตามมา แผนเราได้ผล”
“มึงอย่าเพิ่งวางใจ ต้องให้มึงไปเจอลุงหมอที่จุดนัดพบก่อน แผนเราถึงจะสำเร็จจริงๆ”
“อืม…งั้นเฟียซระวังตัวด้วยนะ”
“บอกตัวมึงเองเหอะ ขับรถดีดี อย่าประมาท ตอนนี้ GPS ยังติดอยู่ที่รถกู เดี๋ยวกูจะขับรถวนแถวนี้กวนพวกมัน”
“โอเค ขอบคุณนะเฟียซ ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่เฟียซทำให้ต้าร์มาตลอด”
“ไม่ต้องขอบคุณ ไม่ต้องมาทำซึ้งตอนนี้ ยังไงมึงก็เพื่อนกู ชีวิตมึงต้องดีกว่านี้ต้าร์”
ได้ยินเสียงสตาร์จรถมอเตอร์ไซต์พร้อมกับที่สายถูกตัดไป ต้าร์ยิ้ม ในหัวยังคิดถึงหน้าเพื่อนสนิท ต่อให้เฟียซไม่อยากได้ยินคำขอบคุณ แต่เขาก็มีแค่คำนี้คำเดียวจริงๆที่ต้องการบอกเพื่อน
“ขอบคุณนะเฟียซ ขอบคุณจริงๆ ที่ต้าร์มีเฟียซเป็นเพื่อนมันเป็นเรื่องดีที่สุดในชีวิตของต้าร์จริงๆ”
เอี๊ยด!!!
เสียงห้ามล้อของรถสปอร์ตสองคันดังขึ้นพร้อมกัน เจ้าของรถหรูเปิดประตูก้าวจากรถด้วยใบหน้า
เดือดดาล เดินตรงไปที่กระโปรงหน้ารถBMWสีขาวซึ่งมีกลุ่มคนยืนรออยู่
“เกิดเรื่องเหี้ยอะไรขึ้น! บอกกูมา!”
แซทถามลูกน้องพลางเสยผมอย่างหงุดหงิด หลังจากที่ได้รับรายงานล่าสุดเข้ามาว่าลุงหมอกับคนของเขาไม่ได้อยู่ในรถตู้คันนั้น พวกมันคือตัวปลอม!
“รถที่ขับเข้าไปในบ้านของเป้าหมายมีทั้งหมด10คัน แต่มีรถจอดอยู่ในบ้านก่อนแล้ว2คัน หนึ่งในนั้นคือรถของคุณหมอ รถทั้งหมดขับตามกันออกมาและแยกย้ายไปตามเส้นทางทั้งหมดนี้ครับ”
อะดอนิสรายงานเจ้านายพลางชี้บอกตำแหน่งบนแผนที่เส้นทางซึ่งมีจุดสีแดงกำกับไว้
“มึงจะบอกว่าฝ่ายนั้นใช้แผนสับขาหลอกพวกเรา”
ควินถามขึ้น แต่ในใจเชื่อไปแล้วว่าความคิดของตัวเองถูกต้อง
“ใช่ครับ พวกเขาใช้คนและรถมาหลอกพวกเรา”
“พวกมึงมันโง่! ไหนบอกทำงานไม่เคยพลาด แล้วนี้อะไร ถูกเขาหลอก ไปแดกหญ้าแทนข้าวไป!”
แซทตะโกนไล่อย่างโกรธจัด มือสั่นจนควบคุมไม่อยู่
“พวกเราขอโทษครับบอส แต่ตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าฝ่ายนั้นวางแผนมาแบบนี้ ที่เหลือเราก็แค่ระบุรถคันเป้าหมายให้ได้และจู่โจม” อังเดรพูดขึ้น ทำให้ทุกคนในทีมพยักหน้ารับ
“รู้ทะเบียนรถพวกนั้นหรือเปล่า” ควินถามพลางฉวยแผนที่มาดูเส้นทาง
“รู้ครับ” อะดอนิสตอบก่อนส่งรูปถ่ายป้ายทะเบียนรถทั้งหมดให้ทั้งควินและแซทคนละชุด
“งั้นก็แยกย้าย จำไว้ว่ากูต้องได้ตัวเป้าหมายภายในคืนนี้!”
แซทสั่งก่อนจุดบุหรี่สูบ อัดสารนิโคตินเขาร่างกายระบายความเครียด แม้มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยในตอนนี้ มองดูลูกน้องแยกย้ายกันไปขึ้นรถของตัวเองและขับออกไปด้วยความเร็ว
“ลุงมึงไม่น่าเป็นหมอนะควิน วางแผนแหกตาพวกเราได้ขนาดนี้”
แซทถากถางถึงญาติผู้ใหญ่ของเพื่อนสนิทอย่างข่มอารมณ์ไม่อยู่
“มึงคิดว่านี่เป็นแผนของลุงกูเหรอ” ควินย้อนถาม แสยะยิ้มเหี้ยม
“ถ้าไม่ใช่ลุงมึงแล้วจะเป็นใคร ก็ลุงมึงไม่ใช่เหรอที่คิดวางแผนพาต้าร์หนีตั้งแต่แรก”
“คนที่อยากหนีที่สุด คนที่อยากไปจากพวกเราตั้งนานแล้ว คนที่ไม่เคยรู้สึกเหี้ยอะไรกับกูและมึงเลย คนคนนั้นแหละที่คิดแผนนี้!” ควินสบตาเพื่อนก่อนเดินไปที่รถตัวเอง ทิ้งให้อีกคนยืนนิ่งอยู่กับที่
แซทมองตามหลังรถของเพื่อนซี้ที่ขับออกไปไกลแล้ว ในใจคล้ายมีมือลึกลับมาบีบเคล้นมันจนแทบหายใจไม่ออก มันเจ็บปวดไปหมด
“มึงทำขนาดนี้เลยเหรอต้าร์ มึงอยากไปจากกูมากขนาดนี้เลยเหรอ”
----------------------------------------------------------------------
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและการติดตามนะคะ :mew1: ตอนนี้อ่านกันยาวๆเลย :a5:
ใกล้จะจบแล้ว (จริงๆ) :sad4: พยายามไม่ให้เกินอีก 3 ตอน แจ้งนิดนึงว่ามีตอนพิเศษนะคะ :z1:
แพลนไว้ว่าไม่ 3 ตอน ก็ 5 ตอน ขอบคุณจริงๆสำหรับคนที่ยังติดตามมาถึงตอนนี้ :กอด1:
นิยายเรื่องนี้เดินทายาวนานจริงๆค่ะ :katai4:
-
ความสัมพันธ์ก็สูญสลายไปแล้ว... ทำไมถึงต้องตามสร้างความทุกข์อย่างไม่ลดละขนาดนี้ นี่หรือที่เรียกว่า ความรัก
-
ขอให้ตาร์ทำสำเร็จ รำคาญแซทมากตรงนี้บอกเลย หนีให้ไกลจากคนแบบนี้
แล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ อย่ามาอยู่กับคนที่มันไม่เคยจำสึกอะไรหรือเอาแต่โทษคนอื่น
ไม่เคยย้อนมองดูตัวเองแบบนี้เลย ไม่ก็ชิงฆ่าตัวตายแล้วแกล้งตายให้มันเข้าใจผิดว่าเราตายแล้ว
คิดว่านี่คงเป็นทางเดียวละมั๊งที่ตาร์จะหนีจากสองคนนี้ได้
-
เป็นเรื่องแรกที่ไม่อยากให้จบแบบแฮปปี้ อยากให้พวกพระเอกเจ็บมากๆ เจ็บเจียนตาย ให้เหมือนตายทั้งเป็น
ถ้าตอนจบจบแบบแฮปปี้รับไม่ได้อย่างแรง
-
:เฮ้อ: เหนื่อยเนอะ อ่านไปก็เหนื่อยใจไป
สงสารทั้งต้า ควิน และแซท
แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ทั้งๆที่อยากจะหนีไป ทั้งๆที่บอกตัวเองว่าไม่ได้รักทั้งสองคนนั้น แล้วทำไม?ต้าถึงยังเอาสร้อย ที่ห้อยแหวน ที่แซทกับควินให้ มาสวมล่ะ
หรือลึกๆแล้วต้าอาจจะรักทั้งสองคนนั้นอยู่บ้าง...???
รอติดตามตอนต่อไปด้วยใจที่หน่วงๆค่ะ :pig4:
มาต่อเร็วๆน้าาาาา
-
:เฮ้อ: ไอ้พี่สองคนนี่คงสะกดคำว่า ใจเขาใจเราไม่เป็น หัวใจมันถึงได้ร้อนเป็นไฟหาความสุขไม่เจอ :เฮ้อ:
-
ขอให้ต้าหนีให้พ้นสองคนนี้ทีเหอะะ! :call:
-
ตามทันแล้ว!!
ต้าร์จะหนีได้ไหม
อยากให้จบแบบเข้าใจกันมากกว่า
ไม่อยากให้จบแบบเคล้าน้ำตา
รอนะจ๊ะ
-
อยากให้จบแบบ unhappy ending จัง ให้ต้าหนีไปได้สักห้าปีแล้วค่อยมาเจอกัน แล้วค่อย happy ending อีกที
-
อยากให้แฮปปี้เอ็นดิ้ง
แบบห่างกันไปสักพัก ให้โตพอที่จะเข้าใจชีวิตก่อน
แล้วค่อยกลับมาพบกันก็ได้น้า :m15:
-
แซทควินปล่อยต้าไปได้แล้วนะ จะจบแล้วบีบหัวใจเหลือเกิน :hao5:
-
พออ่านมาถึงตรงนี้ก็ทำให้เริ่มคิดว่ามันจะเป็น bad end แบบไหนถ้าจะต่างคนต่างอยู่ไม่สมหวังกันมันก็อาจจะไม่ใช่เเล้วเพราะด้วยอำนาจของทั้ง 2 ก็เห็นเเล้วว่าถ้าเเค่อยากให้ต้าร์อยู่ข้างกายมันไม่ยากเกินไปเลยจับมาได้ง่ายๆอยู่แล้ว เลยคิดว่ามีทางเดียวที่จะเเยกกันได้ คือ ตาย จากกันไปเลย แล้วตอนนี้ยิ่งเห็นต้าร์ขับรถอยู่เรายิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ :เฮ้อ:
-
บอกเลยอ่ะกลัวมีคนตายยยยย โดยเฉพาะน้องต้าร์อ่ะ รู้สึกหวาดระแวงมากเลยเนี่ย น้องขับรถด้วยอ่ะ ถ้าต้าร์เป็นไร แซทกะควินคงบ้าไปเลย
ปวดหัวกะสองหน่อเนี่ยจริงๆ เฮ่อ ไม่ยอมเข้าใจอะไร แถมกลายเป็นเรื่องใหญ่ละ ต้องยอมรับว่ามันไม่มีทางกลับมาได้เหมือนเดิมแล้วล่ะ :เฮ้อ:
:pig4:
-
ห่วยยย หกสิวกว่าตอนแล้วยังไม่ครบกันอีก
เวรกรรมของแกสามคนจริงๆ :katai4: :katai1:
-
จะจบแบบไหนไม่อยากคาดเดา
เตรียมตัว เตรียมใจ :sad4:
-
:pig4: :pig4:
-
ลุ้นแทนต้าอ่า
ทำไมเรารู้สึกสะใจยังไงก็ไม่รู้ที่เห้นสองคนนั้นดิ้นพล่าน :katai2-1:
-
:ling3: มาต่อเร็วๆเลยยยยยยยยยยยยยย :hao5:
-
HEARTBREAKER
67
การจราจรบนท้องถนนในช่วงเย็นติดขัดเนื่องจากเป็นเวลาเลิกงาน ถนนสายหลักที่ใช้ในการเดินทางคราคร่ำไปด้วยรถยนต์ ทั้งรถโดยสารส่วนบุคคล และรถโดยสารสาธารณะที่คอยขับบริการประชาชน อีกทั้งยังมีรถมอเตอร์ไซต์กลุ่มใหญ่ที่ต่างพากันขับซอกแซกไปตามช่องแคบระหว่างรถยนต์ที่จอดติดไฟแดงอยู่ ทีมปฏิบัติภารกิจแยกย้ายไปตามเส้นทางที่ระบุไว้ในแผนที่ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจเจ้านายเลือดร้อนทั้งสองคน ซึ่งตอนนี้ได้สั่งให้กำลังเสริมเข้ามาช่วยทีม โดยใช้มอเตอร์ไซต์ ยานพาหนะที่คล่องตัวและรวดเร็วมาใช้งานในสภาวะที่การจรจราติดขัดเช่นนี้
ท้องฟ้าที่เคยเป็นสีฟ้ากับแสงแดดแผดร้อนบัดนี้กลับกลายเป็นสีเข้มมืดสนิทพร้อมกับแสงอาทิตย์ที่ลาจาก เวลาช่างผ่านไปเร็วอย่างน่าใจหาย เสียงบิดคันเร่งของซูเปอร์ไบค์ BMW S 1000 RR สีดำ Black Strom Metallic ราคาเหยียดคันละเกือบล้านบาทขับโฉมเฉียวอยู่บนถนนที่กำลังติดขัด ก่อนค่อยๆชะลอความเร็วและจอดนิ่งในที่สุด คนขับถอดหมวกกันน็อคระบายลมหายใจแรงอย่างหงุดหงิด นัยน์ตาคมมองสัญญาณไฟที่กำลังขึ้นสีแดงก่อนหันไปมองรอบตัว โฟกัสสายตาไปที่ป้ายทะเบียนรถ แม้ว่าตอนที่ขับผ่านมาจะตรวจดูผ่านตามาแล้วก็ตาม
“คันไหนกันแน่วะ”
เจ้าตัวบ่นอย่างร้อนใจที่ตามหาเป้าหมายไม่เจอสักที ในใจหวาดกลัวไปต่างๆนาๆว่าคนสำคัญที่กำลังตามหาจะจากไปไกลโดยที่เขาไม่สามารถคว้าตัวไว้ได้ แต่ขณะที่ความคิดกำลังสับสนวุ่นวาย เสียงโทรศัพท์ก็ส่งสัญญาณบอกให้รู้ว่ามีสายโทรเข้า ชายหนุ่มรีบรับสายโดยคุยผ่านอุปกรณ์บลูทูธ
“ว่าไง”
“เราเจอปัญหาอีกอย่างแล้วครับคุณควิน”
แค่ได้ยินคำว่าปัญหา ชายหนุ่มก็สบถลั่นพอดีกับที่สัญญาณไฟเปลี่ยนสี เสียงเข้มสั่งคำก่อนสวมหมวกกันน็อคกลับเข้าที่ บิดคันเร่งพาซูเปอร์ไบค์พุ่งทะยานออกไปด้วยความเร็ว
“บอกปัญหาของมึงมา แล้วรีบไสหัวไปตามเมียกูให้เจอ!”
ซูเปอร์ไบค์ BMW S 1000 RR สีแดง Racing Red ที่ตัดด้วยสีขาว Light White ขับเลี้ยวเข้าไปในปั๊มน้ำมันซึ่งเป็นจุดนัดพบกะทันหันของคนในทีม ร่างสูงถอดหมวกกันน็อคก่อนลงจากรถด้วยใบหน้านิ่งขรึม หากแต่นัยน์ตาดุคมอัดแน่นไปด้วยความเกรี้ยวกราดและพายุอารมณ์ที่เจ้าตัวพยายามสะกดกลั้นไว้ ลูกน้องในทีมส่วนนึงลอบกลืนน้ำลายอย่างหวาดกลัวเมื่อเจ้านายหนุ่มเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้า
“ว่ามา กูไม่อยากเสียเวลา” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพลางจ้องไปที่คนรายงานเขม็ง
“นอกจากแผนใช้รถมาหลอกพวกเรา อีกฝ่ายยังใช้แผนปลอมตัวด้วยครับ”
“ปลอมตัว” ร่างสูงเอ่ยทวน คิ้วกระตุก พยายามระงับอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกมา
“ครับบอส มีคนปลอมตัวเป็นคุณหนูขับรถไปตามเส้นทางที่เราระบุไว้ เพื่อหลอกให้เราหลงกล”
อังเดรรายงานเจ้านายหนุ่มพลางชี้ไปตามเส้นทางในแผนที่ประกอบด้วย
“ไอ้ควินรู้เรื่องหรือยัง” แซทถามถึงเพื่อนสนิทที่แยกกันไปคนละเส้นทาง
“คุณควินทราบแล้วครับ เราโทรไปรายงานแล้ว”
แซทเสยผมอย่างหงุดหงิดที่สถานการณ์ดูจะไม่เป็นใจให้ฝ่ายเขา
“ไม่ต้องห่วงนะครับบอส เราต้องหาตัวคุณหนูให้เจอให้ได้” อังเดรบอกอย่างให้กำลังใจเจ้านาย
“คืนนี้…กูต้องได้ตัวต้าร์ภายในคืนนี้” เอ่ยสั่งเสียงเข้ม
เสียงหัวใจคล้ายจะเต้นช้าลงทุกขณะ ด้วยกลัวว่าจะพรากจากคนสำคัญในชีวิต
‘อย่าหนีไปเลยต้าร์…กูใจจะขาดอยู่แล้ว’
แสงไฟหน้ารถส่องสว่างให้เห็นถนนเบื้องหน้า นัยน์ตากลมโตมองฝ่ากระจกเห็นแสงไฟของรถคันอื่นก็ได้แต่ถอนหายใจยาว ไม่คิดว่าการเดินทางจะใช้เวลานานขนาดนี้ เหลือบมองนาฬิกาก็เห็นว่าใกล้จะถึงเวลานัดหมายแล้ว แต่ตอนนี้รถยังติดแหง็กอยู่ เจ้าตัวส่ายหน้าอย่างกลุ้มใจก่อนซบลงกับพวงมาลัยรถ
ก็อกๆๆ
เสียงเคาะกระจกรถทำให้คนที่คิดจะพักสายตาสักครู่สะดุ้งรีบหันไปมองตามเสียง เห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กยื่นหน้ามาแนบกระจกพร้อมชูพวงมาลัยขึ้นให้ดู รอยยิ้มหวานจึงเผยออกมาพร้อมกับที่มือกดเลื่อนกระจกรถ
“สวัสดีค่ะ พี่ช่วยซื้อพวงมาลัยหนูหน่อยได้มั้ยคะ เหลือแค่ 3 พวง ช่วยซื้อหน่อยนะคะ นะคะพี่”
เสียงใสๆกับใบหน้ามอมแมมทำให้ต้าร์นึกเอ็นดูปนสงสารก่อนพยักหน้าให้เด็กน้อย
“ได้สิครับ งั้นพี่เหมาหมดเลยเนอะ”
บอกพร้อมเปิดกระเป๋าหยิบแบงก์ร้อยยื่นให้แล้วรับพวงมาลัยที่เหลือมา
“ขอบคุณค่ะพี่” เด็กน้อยยกมือไหว้พลางยิ้มกว้างให้อย่างดีใจที่ขายพวงมาลัยหมด
ต้าร์ยิ้ม มองตามเด็กน้อยวิ่งไปไกลสายตา แต่จังหวะที่จะกดกระจกรถปิดกลับรู้สึกว่ามีสายตาคู่
นึงมองมา พอหันไปดูก็เห็นว่ามีผู้ชายคนนึงซึ่งขับซูเปอร์ไบค์กำลังจ้องมาที่ตน ต้าร์ชะงักก่อนรีบกดเลื่อนกระจกรถ ในใจเต้นรัวด้วยรู้แล้วว่าตัวเองถูกจับได้
‘อีกฝ่ายเจอตัวเขาแล้ว’
ในขณะที่กำลังว้าวุ่นใจ สัญญาณไฟจราจรก็เปลี่ยนสี รถทยอยกันเคลื่อนตัว ต้าร์รีบสะบัดความคิดฟุ้งซ่านตั้งสมาธิกับการขับรถ เหยียบเร่งความเร็วอย่างต้องการหนีการตามล่าของอีกฝ่ายให้พ้น แต่ทว่าพอหันไปมองกระจกด้านข้างอีกครั้ง ซูเปอร์ไบค์คันที่ขับตามมากลับเพิ่มจำนวนขึ้นอีกสองคัน! นัยน์ตากลมเบิกกว้าง มือที่จับบังคับพวงมาลัยรถเริ่มสั่นจนต้องพยายามควบคุมลมหายใจ บอกตัวเองให้ใจเย็นและตั้งสติ เสียงเครื่องมือสื่อสารดังขึ้นท่ามกลางภาวะอารมณ์ที่ไม่คงที่ เจ้าตัวไม่มีเวลารับสายได้แต่มองตรงไปข้างหน้าและเหยียบคันเร่งให้เร็วที่สุด
บรื้น…บรื้น
เสียงดังของซูเปอร์ไบค์ใกล้เข้ามาราวกับจะบอกว่าตามทันแล้วยิ่งทำให้คนที่กำลังลนลานตกใจเข้าไปใหญ่ นัยน์ตากลมมองกระจกข้างทั้งซ้ายขวา อยู่ไม่สุขจนขับรถส่ายไปมา ส่งผลให้คนที่ขับรถตามมาต้องบีบแตรเตือนอย่างเป็นห่วง
“ต้าร์! จอดรถ!”
เสียงตะโกนดังลั่นถนน หากแต่เจ้าของชื่อตอนนี้ทำได้เพียงเม้มปากแน่นมองดูซูเปอร์ไบค์สองคันกำลังขับแซงรถตัวเองขึ้นไปพร้อมกับสัญญาณมือที่สั่งให้เขาจอดรถ
“โธ่เว้ย!” แซทสบถเมื่อมองรถที่สั่งให้จอดขับแซงขึ้นมาราวกับคนขับกำลังตื่นกลัว
ควินเห็นท่าไม่ดีด้วยกลัวว่าคนสำคัญจะเป็นอันตรายจึงส่งสัญญาณให้เพื่อนรับรู้ว่าไม่ต้องขับแซง ให้ชะลอความเร็ว และขับตามหลังไป
“พี่ควิน พี่แซท”
ต้าร์เรียกชื่อชายหนุ่มทั้งสองคนราวกับคนละเมอ เมื่อเห็นเต็มตาว่าทั้งคู่กำลังขับรถไล่ตามหลังมา
“ควิน! ต้าร์ไม่ยอมจอดแน่ จะทำไงวะ!” แซทตะโกนถามเพื่อนอย่างร้อนใจ
ควินกัดฟันแน่นมองท้ายรถญี่ปุ่นคันเล็กอย่างคิดไม่ตก ตอนนี้คนในรถคงกำลังตื่นกลัว ยิ่งขับรถคนเดียว ยิ่งเป็นอันตราย นัยน์ตาคมมองเห็นทางข้างหน้าเป็นทางแยกและรถกำลังติดไฟแดงอยู่จึงตะโกนตอบเพื่อนไป
“บอกให้คนของเราไปดักที่ทางแยกข้างหน้า”
“ได้โปรด ปล่อยผมไปเถอะ”
ร่างเล็กขอร้องผ่านเสียงแผ่วเบา นัยน์ตากลมมองเห็นทางแยกข้างหน้าก่อนมองไปที่กระจกข้าง ตัดสินใจในวินานั้นหักพวงมาลัยเลี้ยว
เอี๊ยด!
เสียงห้ามล้อดังก้องเมื่อเบื้องหน้าเต็มไปด้วยฝูงซูเปอร์ไบค์จอดเรียงเป็นแถวขวางถนนอยู่อย่างไม่เกรงกลัวกฎหมาย ต้าร์หอบหายใจแรงมองไปข้างหน้าอย่างคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะกล้าทำถึงขนาดนี้ ทำเกินไปแล้ว!
รอยยิ้มดีใจฉายชัดอยู่ใบบนหน้าอาบเหงื่อของสองหนุ่มเมื่อมองเห็นว่ารถคันเป้าหมายจอดนิ่งอยู่ข้างหน้า ทั้งคู่รีบชะลอความเร็วก่อนจอดรถขนาบข้างรถญี่ปุ่นคันเล็กทั้งซ้ายและขวา สองหนุ่มรีบถอดหมวกกันน็อคก่อนเดินตามกันไปที่รถยนต์ฝั่งคนขับ ในใจของทั้งคู่ต่างกู่ร้องอย่างดีใจที่ในที่สุดก็พบคนสำคัญ หลังจากเสียเวลามาทั้งวัน
ก็อกๆๆ
“ต้าร์ เปิดประตู”
แซทเคาะกระจกรถพลางส่งเสียงเรียก แต่คนในรถกลับนิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ ด้วยเพราะกระจกรถติดฟิล์มดำทำให้มองไม่เห็นคนในรถ ชายหนุ่มจึงหันไปมองหน้าเพื่อนอย่างขอความเห็น
ก็อกๆๆ
“ต้าร์ เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”
ควินเคาะกระจกรถพลางตะโกนสั่ง แนบหน้าติดกระจกพยายามเพ็งสายตามอง เห็นใบหน้าของคนในรถอยู่ลางๆ
“ทำไมต้าร์ไม่เปิดวะ” แซทถามอย่างร้อนใจ
“คงกำลังตกใจอยู่”
ควินบอกอย่างปลอบใจเพื่อนและตนเอง แม้จะหงุดงงว่าเพราะเหตุใดคนในรถจึงไม่ยอมเปิด แต่ก็คิดว่าอาจเพราะเจ้าตัวกำลงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่
ก็อกๆๆ
“ต้าร์ เปิดประตูเดี๋ยวนี้! ต้าร์ กูสั่งให้มึงเปิด!”
แซทเคาะกระจกรถรัวเร็วพลางตะโกนสั่ง นัยน์ตาคมแข็งกร้าวขึ้นเพราะในใจหวาดกลัวว่าคนในรถอาจกำลังคิดหาวิธีหนีอยู่
“มึงถอยไป”
ควินบอกพลางดันเพื่อนออกห่าง ชายหนุ่มสูดหายลึกก่อนค่อยๆผ่อนออกมาอย่างใจเย็น ในเมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ผลก็คงต้องลองใช้ไม้อ่อน
“ต้าร์ ขอร้อง เปิดประตู ลงมาคุยกันก่อน” ควินส่งเสียงทุ้มนุ่มบอกอย่างประนีประนอม
ได้โปรด…กูยอมมึงทุกอย่างแล้ว ขอแค่อย่าหนีกูไปอีกเลย
พวกเขาไม่ยอมปล่อยผมไป ต่อให้ดิ้นรนแค่ไหนพวกเขาก็ไม่ยอม ผมน่าจะรู้แต่แรกแล้วว่าไม่มีทางสู้พวกเขาได้ แต่จะให้ผมยอมแพ้แล้วกลับไปอยู่ในกรงขังของพวกเขาเหมือนเดิมอย่างนั้นหรือ แล้วสิ่งที่ผมคิด สิ่งที่ผมทุ่มเท ตั้งใจ และลงมือทำมาทั้งวันนี้ เพื่ออะไร? ไหนจะคนที่คอยช่วยเหลือผม ทั้งพี่เนส เฟียซ ลุงหมอ และยังมีลูกน้องของลุงหมออีก คนพวกนี้ช่วยเหลือผมก็เพื่ออยากให้ผมเป็นอิสระไม่ใช่หรือ จะให้ผมเปิดประตูลงจากรถเพื่อให้พวกเขาจับตัวผมกลับไป แล้วอิสระของผมล่ะ จะไม่ให้ผมได้อะไรสักอย่างบ้างเลยหรือ ผมแค่อยากมีชีวิตที่เป็นของผม ผมแค่อยากได้ชีวิตของผมคืน ผมขอแค่นี้เอง
ก็อกๆๆ ครืน…ครืน…
เสียงเคาะกระจกรถกับเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาพร้อมกัน ผมเลือกที่จะสนใจเครื่องมือสื่อสารมากกว่าพวกเขา
“ครับลุงหมอ”
“ต้าร์อยู่ไหน เกิดอะไรขึ้น” น้ำเสียงร้อนรนของลุงหมอถามกลับมา ท่านคงเป็นห่วงผมมาก
“ผมถูกพวกเขาจับได้แล้วครับ” ผมบอกอย่างอ่อนแรง ปลายสายเงียบไป
“แล้วตอนนี้ต้าร์อยู่ไหน ลุงจะไปหา ลุงจะคุยกับพวกมันเอง”
“ไม่มีประโยชน์หรอกครับ ยังไงพวกเขาก็ไม่ยอมปล่อยผมไป”
“ต้าร์…”
“ลุงหมอครับ ฝากบอกพี่เนสกับเฟียซด้วยว่าผมขอโทษ”
ผมบอกท่านก่อนตัดสาย ปิดเครื่องแล้วโยนทิ้งไว้เบาะข้าง หันไปมองกระจกรถ ดูผู้ชายสองคนที่กำลังแสดงอาการหงุดหงิดอยู่ข้างนอก พวกเขาสลับกันเคาะกระจกรถ พยายามแนบหน้าติดกระจกส่องผมจากด้านนอก พวกเขาคงใกล้บ้าเต็มทีที่ผมไม่ยอมเปิดประตูออกไปตามคำสั่ง ผมหลับตาพยายามบอกตัวเองให้เข้มแข็ง ตั้งแต่บ่ายจนถึงเย็น จากเย็นจนมืดค่ำ ผมยังผ่านมาได้ อีกแค่นิดเดียวผมก็จะทำสำเร็จ แค่นิดเดียวเท่านั้น ต่อให้ไปไม่ถึงปลายทาง ผมก็ไม่ยอมกลับไปกับพวกเขา!
ผมลืมตา ตัดสินใจกดเลื่อนกระจก ทันทีที่กระจกเลื่อนลงจนสุดพวกเขาก็รีบโผล่หน้าเข้ามาใกล้ ผมมองดูใบหน้าชื้นเหงื่อของพวกเขา คงเหนื่อยมากสินะที่ไล่ตามผม
“เปิดประตู” พี่แซทสั่งผมเสียงเข้ม
“พวกพี่ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอครับ”
ผมไม่สนใจคำสั่ง ถามพวกเขากลับ มองสบนัยน์ตาคมดุดันอย่างไม่คิดหลบ
“กูทำได้ทุกอย่างเพื่อหยุดมึง บอกแล้วไงว่ากูจะไม่ยอมปล่อยมึงไป” พี่ควินตอบกลับมา
ผมแสยะยิ้มกับความจริงที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ ผมตัวคนเดียวท่ามกลางคนมากมาย ซึ่งก็คือลูกน้องของพวกเขา เหมือนผมเป็นลูกไก่ซึ่งกำลังดิ้นรนขัดขืนอยู่ในอุ้งมือของพวกเขา จะบีบก็ตายต่อให้คลายผมก็ไม่รอด แต่ถ้าผมจะตาย ผมก็ขอเลือกวิธีของผมเอง!
“สั่งให้คนของพวกพี่ถอยไปเถอะครับ”
“ถึงขนาดนี้แล้วมึงยังจะกล้าหนีไปไหนอีก!” พี่แซทระเบิดอารมณ์ เขาเอื้อมมือมาจับแขนผมดึงไว้
“ปล่อยผม”
“ไม่ปล่อย”
เราจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ผมหันไปมองพี่ควิน สีหน้าเขาดูวิตกกังวล คงกำลังคิดหาวิธีหว่านล้อมให้ผมยอมใจอ่อน
“แซท ปล่อยต้าร์” พี่ควินหันไปบอกเพื่อน
ผมยิ้มที่เดาความคิดเขาถูก นึกสนุกที่ได้เห็นพวกเขาทะเลาะกันเอง แต่เชื่อผมสิ พี่แซทไม่ยอมหรอก เขาโมโหจนกู่ไม่กลับแล้ว
“กูไม่ปล่อย!”
นั่นไง ผิดจากที่คิดมั้ยล่ะ ผมอยู่กับพวกเขามานานจนรู้ถึงสันดานของพวกเขาแล้ว!
“อยู่กับคนที่เขาไม่ได้รัก พวกพี่มีความสุขเหรอครับ”
ผมรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ผมกำลังเติมเชื้อไฟให้ลุกโหมขึ้น
“ต่อให้มึงไม่รักกู มึงก็หนีกูไม่พ้น!” พี่แซทตะคอกใส่ผมทั้งนัยน์ตาที่กำลังสั่นไหว
ผมรู้ เขากำลังเจ็บ เจ็บที่ใจ เจ็บกับคำพูดผม แต่ต่อให้เขาเจ็บมากแค่ไหน ผมก็ไม่เปลี่ยนใจ
“พี่ควินจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอครับ”
ผมถามแหย่คนที่กำลังยืนนิ่งมองหน้าผมอยู่ นัยน์ตาคมของเขานิ่งสนิท มันเหยียบเย็นจนผมหวาดกลัว
“ยั่วโมโหพวกกูแล้วได้อะไร จะถ่วงเวลาเหรอ ใครจะมาช่วยมึงได้” พี่ควินแสยะยิ้มอย่างเป็นต่อ
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ เปล่าเลย ผมไม่ได้ถ่วงเวลา ผมรู้ ไม่มีใครมาช่วยผมได้ทั้งนั้น พวกเขาคงสั่งให้ลูกน้องตามประกบฝ่ายผมหมดแล้ว
“ผมแค่อยากมองหน้าพวกพี่ อยากจำสีหน้าและแววตาของพวกพี่ อยากได้ยินเสียงพวกพี่เป็นครั้งสุดท้าย” ผมบอกพวกเขาด้วยรอยยิ้ม พวกเขาชะงักไป แต่ผมก็ยังยิ้มให้พวกเขาเหมือนเดิม
“มึงจะทำอะไรต้าร์”
พี่ควินจ้องตาผม นัยน์ตาคมเริ่มสั่นไหว ผมมองเห็นความหลวดกลัวในแววตาของเขา
“ในเมื่อพวกพี่ไม่ยอมปล่อยผมไป ผมก็จะหาทางไปของผมเอง”
ผมใช้มืออีกข้างกดปิดกระจก ไม่สนใจว่ากำลังถูกพี่แซทดึงแขนอีกข้างไว้ ผมหน้าพวกเขา พวกเขาก็มองหน้าผม จนกระจกรถเลื่อนขึ้นสูงพี่แซทก็ยอมปล่อยมือ
ก็อกๆๆ
“ต้าร์! เปิดประตู คุยกันก่อน”
“ต้าร์! กูขอร้อง เปิดประตู”
“ขอโทษครับ…ผมถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว”
พวกเขารีบโบกมือไล่ให้พรรคพวกที่จอดรถขวางทางอยู่ออกไปเมื่อผมเร่งเครื่องยนต์ทำท่าจะขับพุ่งเข้าใส่ ใช้เวลาไม่นานเบื้องหน้าก็กลายเป็นถนนว่างเปล่าปราศจากสิ่งกีดขวาง ผมไม่ได้หันไปมองพวกเขา รีบขับรถตรงไป ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ซูเปอร์ไบค์ขับตามไล่หลังมา แต่ผมก็ยังมองตรงไปข้างหน้า ไม่รู้ตอนไหนที่น้ำตาไหลออกมา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ทางข้างหน้าเริ่มพร่ามั่ว ผมได้แต่กล่าวขอโทษทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ขอโทษที่ผมทำไม่สำเร็จ แต่ต่อให้ผมหนีพวกเขาไม่พ้น ผมก็ไม่ยอมกลับไปอยู่ในกรงขังของพวกเขาอีกแล้ว
เสียงร้องเตือนในใจเร่งให้สองหนุ่มรีบขับรถตามมา ทั้งคู่ไม่กล้าขับแซง ได้แต่ขับไล่ตามหลังมองดูรถญี่ปุ่นคันเล็กข้างหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งเสียใจ ทั้งน้อยใจ ทั้งหวาดกลัว ทุกความรู้สึกกำลังตีรวนอยู่ในหัวใจ เพราะประโยคที่อีกฝ่ายพูดไว้และรอยยิ้มที่ให้กันมันแปลกไป
ลางสังหรณ์ไม่ดีกำลังก่อกวนสมาธิของพวกเขา ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าฉายชัดอยู่ในความทรงจำ รอยยิ้มหวานของคนที่พวกเขารัก แต่กลับแฝงความเศร้าอย่างน่าใจหาย ราวกับอีกฝ่ายจะบอกพวกเขาทางอ้อมว่า รอยยิ้มนั้น…จะไม่มีให้พวกเขาอีกแล้ว
แม้ไม่อยากคิดในแง่ร้าย แต่ใจก็อดคิดไม่ได้ เพราะอยู่ห่างไกลกันแบบนี้ พวกเขาไม่อาจคาดเดาความคิดของอีกฝ่ายได้เลย ตอนนี้ได้แต่ภาวนาให้คนใจแข็งยอมใจอ่อนกลับมาหาพวกเขาแต่โดยดี
ได้โปรดเถอะ…ได้โปรดกลับมา
‘จะโกรธกูแค่ไหน จะเกลียดกูมากยังไงก็อย่าไปจากกู’
‘มึงอยู่ได้ถ้าไม่มีกู แต่กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมึง’
‘กูรักใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากมึง’
ผมยิ้มกับคำพูดในวันวานของพวกเขา ความในใจที่พวกเขายอมพูดมันออกมา ผมเชื่อว่าพวกเขาพูดมันออกมาจากใจ เชื่ออย่างไม่มีข้อแม้
‘ผมไม่ได้โกรธพี่ ไม่ได้เกลียดพี่ แต่ผมก็อยากไปจากพี่’
‘ผมอยู่ได้ถ้าไม่มีพี่ แต่พี่ก็ต้องอยู่ให้ได้ถ้าไม่มีผม’
‘สักวันหนึ่ง พี่ต้องรักคนอื่นนอกจากผม’
ผมตอบพวกเขาในใจ จับสายสร้อยที่ห้อยคอ ลูบแหวนสองวงทั้งรอยยิ้ม
“ขอบคุณและขอโทษครับพี่ ความผิดนี้ผมขอรับไว้เอง”
น้ำใสบดบังดวงตา ภาพตรงหน้าไม่ชัดเจน ผมปลดเบลล์ ค่อยๆปล่อยมือออกจากพวงมาลัยรถ กุมสร้อยไว้ในมือแน่น
‘จากนี้ไป ผมจะไม่รับรู้ ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว ผมจะไปอยู่กับสิ่งที่เฝ้ารอมาตลอด อิสระ…ตลอดกาล’
โครม!!!
เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ราวกับภาพหลอน ราวกับฝันร้าย ราวกับไม่ใช่เรื่องจริง ทั้งเสียงกรีดร้อง ทั้งเสียงตะโกนลั่น ทั้งเสียงดังกัปนาทกึกก้องไปทั้งถนน แม้ไม่อยากเชื่อสายตา แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้ามันคือเรื่องจริง ร่างกายสูงใหญ่ของพวกเขาคล้ายถูกสตาฟฟ์ไว้ สองขาพลันอ่อนแรง สองมือก็สั่นไหว ทั้งตัวมันสั่นไปหมด เสียงที่ตะโกนออกไปเหมือนสูบกำลังพวกเขาไปทั้งตัว หรือนี่คืออาการช็อค
“บอส! คุณควิน!”
อังเดรกับอะดอนิสรีบวิ่งเข้ามาหาเจ้านายหนุ่มและเพื่อนสนิทของเจ้านาย ทว่าคนถูกเรียกทั้งสองกลับเดินเซตรงไปข้างหน้าราวกับคนละเมอ ซูเปอร์ไบค์ทั้งสองคันถูกทิ้งไว้กลางทางอย่างไม่สนใจรวมทั้งหมวกกันน็อคที่กลิ้งอยู่บนพื้น บอดี้การ์ดหนุ่มมองใบหน้าของทั้งคู่แล้วก็พูดไม่ออก ความโศกเศร้าบนใบหน้าและน้ำตาที่ไหลออกมาบอกชัดว่าทั้งคู่กำลังอยู่ในภาวะอารมณ์ใด
“เกิดอะไรขึ้น!”
เสียงตะโกนไล่หลังตามมา อังเดรกับอะดอนิสหันไปมองก็เห็นว่าเป็นคุณหมอลุงของควิน
“ไม่จริง…ต้าร์!” ผู้อาวุโสก้าวตรงมาทั้งดวงตาเบิกกว้าง
“รถพยาบาลกำลังมาครับ” อังเดรบอกคุณหมอที่ยืนนิ่งไป คาดว่าคงช็อกไปชั่วขณะ
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้!”
“คุณหมอครับ! คุณหมอ!”
อังเดรร้องเรียกคนที่มีศักดิ์เป็นหมอที่ตอนนี้กำลังวิ่งไปที่เกิดเหตุ บอดี้การ์ดหนุ่มรีบวิ่งตามไปเมื่อเห็นว่าร่างสูงของเจ้านายและเพื่อนสนิทของเขากำลังวิ่งไปที่เกิดเหตุแล้วเช่นกัน พวกเขาคงได้สติกันแล้ว
“ต้าร์! ต้าร์!”
“ถอยออกไป! พวกมึงถอยออกไปให้หมด!”
สองหนุ่มร่างสูงกระโจนเข้าหากลุ่มคนมุ่งในที่เกิดเหตุพลางผลักดันออกด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด
“ต้าร์…กูมาแล้ว ต้าร์!”
แซทตะโกนเรียกคนในรถอย่างคลุ้มคลั่ง สองมือก็พยายามจับดึงประตูรถออกแต่มันกลับไม่ขยับ
“อย่าหลับตาแบบนี้ ได้โปรด”
ควินเอ่ยเสียงแผ่วพลางยื่นมือข้ามกระจกรถที่แตกร้าวไปสัมผัสใบหน้าซีดขาวที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน
“ดึงไม่ออก กูดึงไม่ออก ควินมึงมาช่วยกูที มาช่วยกูหน่อย”
แซทหันไปขอความเหลือจากเพื่อนทั้งนัยน์ตาแดงก่ำ น้ำตาไหลหยดอาบใบหน้า
“ต้าร์…ลืมตาสิ ต้าร์…ตอบหน่อย พูดกับกูหน่อยต้าร์”
ควินไม่สนใจเสียงเรียกของเพื่อน ชายหนุ่มลูบแก้มคนรักทั้งดวงตาที่พร่ามัวเพราะน้ำตาบดบัง
“ถอยออกไป! ควินแซท พวกแกถอยออกไปเดี๋ยวนี้!”
คุณหมอที่วิ่งเข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยตะคอกสั่งหลานชายและเพื่อนของเขา แต่ทั้งคู่กลับไม่สนใจ ทำราวกับไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง
“พวกคุณถอยออกไปก่อนครับ”
เจ้าหน้าที่หลายนายบอกพลางช่วยกันดึงสองหนุ่มออกห่างจากที่เกิดเหตุ
“อย่ามายุ่ง! กูจะช่วยเมียกู!”
แซทสะบัดตัวออก ตะคอกใส่อย่างคนสติหลุด ตั้งท่าจะวิ่งกลับไปดูคนรักแต่ถูกอังเดรล็อคตัวไว้
“ปล่อยกู! มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้!”
“ใจเย็นๆครับบอส ตอนนี้เจ้าหน้าที่กำลังช่วยคุณหนูออกมาจากรถ บอสต้องอยู่ตรงนี้ก่อน ให้พวกเขาได้ทำงาน” อังเดรพยายามบอกเจ้านายหนุ่มให้สงบสติอารมณ์
“ต้าร์…ต้าร์อยู่ในรถ เอาออกมา รีบเอาต้าร์ออกมา!” แซทบอกเสียงสั่นก่อนทรุดฮวบลงกับพื้น
“บอส!” อังเดรร้องเรียกเจ้านายอย่างตกใจ อะดอนิสเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้ามาช่วยเพื่อน ทั้งคู่ช่วยกันพยุงเจ้านายขึ้น
“ต้าร์…ต้าร์…” ควินที่ถูกจับเหวี่ยงออกมาอีกทางตั้งท่าจะเดินกลับเข้าไป
“ควิน! แกเข้าไปไม่ได้!”
คุณหมอดึงแขนหลานชายไว้ กระชากให้ร่างสูงหันมามองหน้ากัน พอเห็นสภาพของหลานเต็มตา คำต่อว่าที่ตั้งใจจะด่าก็เก็บกลืนมันลงคอ มืออวบอูมอีกข้างยกขึ้นลูบบ่ากว้างอย่างจะเรียกสติหลานกลับมา
“รถพยาบาลกำลังมา ต้าร์ต้องไม่เป็นไร”
บอกอย่างให้กำลังใจ แต่หลานชายกลับร้องไห้ออกมาพร้อมกับค่อยๆทรุดลงอย่างหมดแรงจะยืนไหว คนเป็นลุงรีบคว้าตัวหลานไว้
“ช่วยต้าร์ด้วย ผมขอร้อง ช่วยต้าร์ด้วย” ควินเงยหน้าบอกลุงทั้งน้ำตา
คนมองได้แต่สลดใจกับภาพตรงหน้า ไม่มีอีกแล้วหลานชายผู้เก่งกาจในวันวาน ตอนนี้ตรงหน้าเขาคือเด็กผู้ชายคนนึงที่กลัวว่าจะเสียคนรักไป
“ลุงต้องช่วยอยู่แล้ว อย่าห่วงเลย”
บอกพลางลูบหัวหลานอย่างสงสารจับใจ พอดีกับเสียงไซเรนของรถพยาบาลดังใกล้เข้ามา คุณหมอประคองหลานชายลุกขึ้นพาเดินไปหาลูกน้องที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ข้างๆ
“พาไปขึ้นรถแล้วขับไปส่งที่โรงพยาบาล คุมให้อยู่ อย่าให้อาละวาด”
สั่งคำเสียงเข้มก่อนส่งตัวหลานให้ลูกน้องนำตัวไปขึ้นรถ ส่วนตัวเองรีบวิ่งไปที่รถพยาบาล
“คนเก่งของลุงต้องปลอดภัย อย่าเป็นอะไรนะต้าร์ ลุงขอร้อง”
ทันทีที่รถขับมาถึงหน้าประตูโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่ต่างช่วยกันเคลื่อนย้ายตัวผู้ประสบอุบัติเหตุลงจากรถ คุณหมอหรืออีกฐานะนึงคือเจ้าของโรงพยาบาลเดินเคียงข้างเตียงที่กำลังถูกเข็นอย่างเร่งรีบเพื่อต้องการช่วยชีวิตคนป่วยอย่างเร็วที่สุด ทีมแพทย์ที่เตรียมการผ่าตัดยืนรออยู่นอกห้องหลังจากที่ได้รับแจ้งว่ามีเคสด่วนคือผู้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์กำลังเดินทางมาถึง พอเตียงถูกเข็นเข้าห้อง ผอ.โรงพยาบาลก็พยักหน้าให้ทีมแพทย์อย่างจะฝากให้ช่วยดูแลต่อด้วย
“ลุงหมอ! เกิดอะไรขึ้นครับ ต้าร์เป็นอะไร น้องผมเป็นอะไร!”
เนสวิ่งเข้ามาหาผู้อาวุโสพร้อมกับเฟียซทั้งใบหน้าเปื้อนน้ำตา หลังจากที่ได้รับแจ้งข่าวจากลูกน้องของลุงหมอ
“เนสใจเย็นๆ ทำใจดีดีนะ ตอนนี้ต้าร์เข้าห้องผ่าตัดไปแล้ว”
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง! ใครทำน้องผม พวกมันใช่มั้ย!”
“เนสฟังลุงนะ มันเป็นอุบัติเหตุ รถต้าร์คว่ำ ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น”
“ต้าร์…ต้าร์ ฮือ…” เนสร้องไห้ปานจะขาดใจทำท่าจะทรุดจนเฟียซต้องรีบเข้ามาประคอง
“พาเนสไปนั่งพักก่อน” ลุงหมอบอกพลางพยักหน้าให้เด็กหนุ่มร่างสูง
“คุณยายช่วยต้าร์ด้วย ได้โปรดช่วยต้าร์ด้วย”
เสียงแหบพร่าของชายหนุ่มที่ถูกการ์ดช่วยพยุงเดินทำให้คนเป็นยายน้ำตาไหล มืออวบอูมเอื้อมไปจับมือหลานชายไว้ บีบเบาๆอย่างให้กำลังใจ
“ไม่ต้องกลัวนะลูก หนูต้าร์ต้องปลอดภัย น้องไม่เป็นอะไรหรอก”
“เลือด…ต้าร์เลือดออก ผมเห็นเลือดเต็มตัวต้าร์ไปหมด”
ควินยกมืออีกข้างขึ้น มองมันราวกับภาพหลอน น้ำตาไหลเป็นทางเมื่อคิดถึงตอนที่ตัวเองลูบใบหน้าขาวซีดของคนรัก
“โธ่ลูก อย่าเป็นอย่างนี้ได้มั้ย” คุณยายมองหน้าหลานชายด้วยความสะเทือนใจ
“ลุงหมอ พาฉันไปหาลุงหมอเดี๋ยวนี้!” ควินตะคอกใส่คนที่ประคองตัวเองอยู่ นัยน์ตาแดงก่ำ
แข็งกร้าวขึ้น ท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วทำให้คนมองต่างตกใจ
“ควิน…”
“ผมจะไปหาลุงหมอ!”
“ดอนครับ”
อังเดรกับอะดอนิสเดินเข้าไปรับผู้เจ้านายใหญ่ที่หน้าโรงพยาบาลซึ่งลงจากรถมาพร้อมกับภรรยา
“แซทเป็นไงบ้าง” มาดามเอ่ยถามอาการของลูกชายด้วยความเป็นห่วง
“นอนอยู่ในห้องพักครับ คุณหมอฉีดยาให้”
อังเดรรายงานสั้นๆ ไม่ได้เล่าถึงสาเหตุว่าทำไมเจ้านายหนุ่มถึงต้องโดนจับฉีดยา
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง ทำไมรถหนูต้าร์ถึงคว่ำได้”
สองบอดี้การ์ดเหลือบมองหน้ากันอย่างกระอักกระอวนใจที่จะตอบคำถามของมาดาม
“มีอะไร”
ดอนอัลแบร์โตเอ่ยถามเสียงเรียบ ทว่าคนเป็นลูกน้องย่อมรู้ดีว่าพวกเขาต้องตอบอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง และต้องตอบไปตามความจริงด้วย
“เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่อุบัติเหตุครับ คุณต้าร์ตั้งใจฆ่าตัวตาย”
เวลาผ่านไปเนิ่นนานในความรู้สึกคนรอ ทุกสายตาต่างจ้องไปที่ประตูห้องผ่าตัด เจ้าของโรงพยาบาลนั่งอยู่เคียงข้างหลานชายที่เงียบไป หลังจากสงบสติอารมณ์ได้โดยมีผู้เป็นยายนั่งขนาบอยู่อีกข้างคอยเอ่ยปลอบอย่างให้กำลังใจ ส่วนอีกด้านก็มีเฟียซนั่งประคองพี่ชายเพื่อนสนิทคอยดูอาการอย่างใกล้ชิด
“เฟียซ พี่จะทำยังไงดี ไม่รู้ต้าร์จะเป็นยังไงบ้าง”
เนสถามเพื่อนน้องชายด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหย ใบหน้าซีดเซียว ทั้งนัยน์ตาแดงก่ำที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา เจ้าของชื่อส่งยิ้มจางให้ด้วยไม่รู้จะเอ่ยปลอบยังไงให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้น เพราะตอนนี้เขาก็รู้สึกหวาดกลัวกับอาการของเพื่อนเช่นเดียวกัน
“ชีวิตพี่มีแค่ต้าร์ มีแค่ต้าร์คนเดียว พี่กลัว…เฟียซ พี่กลัว…”
เนสจับมือเฟียซเขย่า ร้องไห้ออกมาอีกครั้งอย่างไม่อาจกลั้นไว้ได้
“ต้าร์ต้องปลอดภัยครับ พี่เนสอย่าร้องไห้เลยนะครับ”
“พี่กลัว…พี่กลัว”
ควินหันไปมองตามเสียงสะอื้นไห้จากอีกฝั่ง นัยน์ตาแดงก่ำสั่นไหวรุนแรง เจ็บปวดที่ใจราวกับมีมือปริศนามาบีบเคล้นมัน ริมฝีปากแห้งขยับคล้ายจะเอ่ยคำแต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรออกไป ชายหนุ่มก้มหน้ายกสองมือใหญ่ขึ้นปิด ปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาเงียบๆ
‘อย่าเป็นอะไรนะต้าร์ ได้โปรด…’
การรอคอยที่ยาวนานสิ้นสุดลงเมื่อเข็มนาฬิกาบอกเวลาเกือบเที่ยงคืน ทีมแพทย์เปิดประตู เดินออกมาจากห้องผ่าตัด กลุ่มคนที่นั่งรอต่างรีบลุกขึ้นเดินเข้าไปหาด้วยความหวังเปี่ยมล้นว่าคนในห้องจะปลอดภัย หากแต่สีหน้าและแววตาหมองเศร้าของแพทย์กลับทำให้คนมองชะงัก
“อาการเป็นยังไงบ้าง” เจ้าของโรงพยาบาลเอ่ยถามขึ้นราวกับเป็นตัวแทนคนทั้งกลุ่ม
“คนไข้เสียเลือดมากบวกกับอาการช้ำภายใน ร่างกายทนพิษบาดแผลไม่ไหวครับ”
V
V
V
-
V
V
V
สิ้นคำบอกของนายแพทย์ คนที่ทรุดฮวบหมดสติไปคือพี่ชายของคนจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ร่างสูงที่ยืนอยู่เคียงข้างรีบประคองร่างหมดสติขึ้นทั้งน้ำตาที่กำลังรินไหล และสองมือที่กำลังสั่น
“ขอเตียงด้วย รีบพาไปที่ห้องฉุกเฉิน”
นายแพทย์เอ่ยสั่งเจ้าหน้าที่เวรเปลให้รีบเข็นเตียงมารับคนป่วย เฟียซอุ้มร่างของพี่ชายเพื่อนขึ้นเตียง มองตามจนเตียงถูกเข็นออกไปพร้อมกับนายแพทย์ที่เดินตามไปตรวจดูอาการ
“ต้าร์ปลอดภัยใช่มั้ยครับคุณยาย”
ควินเอ่ยถามขึ้นเสียงแผ่วทั้งใบหน้าซีดเผือด ในตอนนี้น้ำตาแห้งเหือดไปหมดแล้ว หากแต่นัยน์ตาแดงก่ำกำลังสั่นไหว คนถูกถามถึงกับยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นเมื่อมองอาการของหลานชายที่ราวกับคนเสียสติไปแล้ว
“ลุงหมอ ต้าร์ปลอดภัยใช่มั้ย ผมจะเข้าไปหาต้าร์”
ควินหันไปหาลุงพลางตั้งท่าจะเดินเข้าห้องผ่าตัด แต่ถูกลุงคว้าตัวไว้
“ควิน…ฟังลุงนะ” กล้ำกลืนน้ำตา พยายามยกยิ้มให้หลานชาย “ต้าร์ไปสบายแล้ว”
“ไปสบาย…ที่ไหน ต้าร์ไปไหน” ควินย้อนถาม คิ้มเข้มขมวดมุ่น “ลุงพูดอะไร ผมไม่เข้าใจ”
“ควิน…” คนเป็นลุงถอนหายใจแรง ยกมือขึ้นกุมหน้าผาก อาการของหลานชายเป็นหนักกว่าที่คิด
“ต้าร์ไม่ได้ไปไหน ต้าร์อยู่ในห้องนั้น อยู่ข้างในนั้น! ผมจะเข้าไปหาต้าร์!”
ควินร้องขึ้นเสียงดังลั่นสะบัดมือลุงออกแล้ววิ่งเข้าไปในห้องผ่าตัด คนเป็นลุงรั้งตัวไว้ไม่ทันได้แต่ปล่อยให้หลานทำตามที่ใจต้องการ เพราะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่หลานจะได้มองหน้าคนรัก
เฟียซที่มองเหตุการณ์อยู่ตลอดได้แต่ยืนนิ่งเงียบ ปล่อยให้น้ำตากับความเสียใจได้ทำหน้าที่ของมัน หันมองไปที่ประตูห้องผ่าตัด ที่ซึ่งข้างในมีเพื่อนของเขาอยู่ในนั้น เพื่อนสนิทของเขา เพื่อนรักของเขา เพื่อนในวัยเด็กของเขา เพื่อนที่เติบโตมาด้วยกัน เพื่อนที่จากเขาไปแล้ว…ตลอดกาล
“เฟียซ หลังจากนี้ลุงจะจัดการทุกอย่างเอง ฝากเฟียซบอกเนสด้วยนะ แล้วก็…ขอโทษ ที่ลุงช่วยต้าร์ไม่ได้” ลุงหมอตบบ่าเฟียซ ยิ้มเศร้าให้อย่างเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
คนฟังส่ายหน้าช้าๆอย่างจะบอกว่าไม่ใช่ความผิดของลุงหมอแต่ก็พูดไม่ออก เหตุการณ์ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนเขาตั้งตัวไม่ทัน และไม่คาดคิดว่าคนที่เพิ่งคุยกันผ่านโทรศัพท์ จู่ๆก็จากเขาไปแล้ว ร่างสูงตัดสินใจหันหลัง เดินไปหาห้องฉุกเฉินเพื่อไปดูอาการของเนส เพราะนี่คงเป็นสิ่งเดียวที่เขาจะทำได้ในฐานะเพื่อน
‘ไม่ต้องเป็นห่วงนะต้าร์ จากนี้ไปกูจะดูแลพี่เนสให้เอง หลับให้สบาย มึงเหนื่อยมามากแล้ว ได้เวลาพักสักที…เพื่อนรัก’
ควินมองร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง นัยน์ตาแดงก่ำจ้องใบหน้าซีดขาวราวกับไม่เคยพานพบก่อนเอื้อมมือไปลูบแก้มเบาๆ ไล่สายตามองร่างบางตั้งแต่ศีรษะจนถึงปลายเท้าแล้วหันกลับมามองที่ใบหน้าอีกครั้ง
“ต้าร์…ตื่นได้แล้ว” เอ่ยเรียกเสียงแผ่ว รอฟังเสียงตอบรับ แต่กลับไม่ได้ยิน…
“ต้าร์…ตื่นเถอะ”
ลองเรียกอีกครั้งพลางยกยิ้มบางรอคอยให้ร่างบนเตียงตื่นขึ้นมา แต่ก็เหมือนเดิม ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับจากร่างบนเตียง คิ้มเข้มขมวดมุ่นอย่างงุนงง เอื้อมมือไปจับหัวไหล่เปลือยเขย่าเบาๆ
“ต้าร์ ได้ยินมั้ย ต้าร์…”
ส่งเสียงเรียกซ้ำๆ จากแผ่วเบาก็เริ่มดังขึ้น ดังขึ้นเรื่อยๆ แต่ร่างบนเตียงก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา ควินเริ่มลนลานด้วยความหวาดกลัว ใช้สองมือประคองใบหน้าเรียวเล็กให้หันมามองกัน
“ต้าร์ครับ ตื่นได้แล้ว อย่าขี้เซาสิ ต้าร์…”
สองมือสั่นไหวก่อนค่อยๆผละห่าง หอบหายใจแรงจนตัวสั่น นัยน์ตาแดงก่ำมีน้ำใสเอ่อขึ้นมา เจ้าตัวส่ายหน้า ไม่เข้าใจว่าทำไมคนรักถึงไม่ยอมตื่นมาคุยกัน
“ต้าร์!” ร้องเรียกเสียงดังลั่นห้อง พาให้คนที่ยืนรออยู่ข้างนอกรีบเปิดประตูเข้ามาดู
ลุงหมอมองเห็นหลานชายตัวเองกำลังเขย่าร่างบนเตียงราวกับคนคลุ้มคลั่งก็รีบเข้าไปจับตัวไว้
“ควิน ตั้งสติหน่อยได้มั้ย”
“ต้าร์เป็นอะไร ทำไมต้าร์ไม่ยอมตื่น ผมเรียกตั้งหลายครั้งก็ไม่ตื่น”
“ควิน ฟังลุงนะ” ลุงหมอจับไหล่หลานชายให้หันมาสบตา
“ต้าร์ไม่อยู่แล้ว ต้าร์ไปดีแล้ว เข้าใจมั้ย”
“ไม่เข้าใจ! ลุงพูดบ้าอะไร!” ควินผลักลุงออกเต็มแรงจนคนถูกผลักเซถอยหลัง
“ต้าร์แค่นอนหลับ ผมจะปลุกจนกว่าต้าร์จะตื่น”
ลุงหมอปราดเข้าไปกระชากแขนหลานชายไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะจับร่างบนเตียงเขย่าอีกรอบ
“ต้าร์ตายแล้ว ได้ยินมั้ยว่าต้าร์ตายแล้ว!”
ลุงหมอตะโกนบอกความจริงใส่หน้าหวังให้หลานชายได้สติ และเหมือนจะได้ผลเพราะร่างสูงชะงักก่อนจะเงียบไป นัยน์ตาแดงก่ำคล้ายกำลังสับสน
“ให้ต้าร์จากไปอย่างสงบเถอะ อย่ากวนเขาอีกเลย”
ควินสบตาลุงราวกับจะขอคำยืนยันอีกครั้ง น้ำตาไหลออกมาเมื่อคนตรงหน้าพยักหน้าให้ เจ้าตัวเซถอยหลังคล้ายคนหมดแรง ได้ยินชัดเต็มสองหู ได้เห็นชัดเต็มสองตา ได้พิสูจน์เต็มสองมือของตัวเอง
‘ต้าร์ตายแล้วจริงๆ’
ร่างสูงหันกลับไปที่เตียง เดินเซเข้าไปหาร่างไร้วิญญาณ สองมือที่กำลังสั่นยื่นออกไปจับมือบางมาแนบแก้มทั้งน้ำตาที่ไหลริน ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น มีเพียงน้ำตาแห่งความเสียใจ ความสูญเสียครั้งใหญ่ในชีวิตนี้เขาจะเอาคืนกลับมาได้อย่างไร
‘ได้โปรดกลับมา…อย่างล้อเล่นแบบนี้ อย่าแกล้งกันแบบนี้เลยต้าร์’
ชายหนุ่มวิงวอนอยู่ในใจ ไม่อยากเชื่อว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้คือเรื่องจริง มันอาจเป็นแค่ภาพลวงตา หรือไม่ก็เป็นเพียงฝันร้ายของเขาเอง
“ใครตาย! กูถามว่าใครตาย!”
เสียงตะโดนดังลั่นจากด้านนอกเรียกให้เจ้าของโรงพยาบาลหันขวับไปมอง
“ยังมีอีกคนที่ต้องจัดการ”
เอ่ยขึ้นเบาๆก่อนหันไปมองหลานชายที่ตอนนี้กำลังอยู่ในโลกส่วนตัวจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง คนอยู่ข้างในคงไม่อาละวาดขึ้นมาอีก แต่คนที่อยู่ข้างนอกนี่สิ อาละวาดแล้วอาจคุมไม่อยู่
ลุงหมอตัดสินใจทิ้งหลานชายไว้ในห้องแล้วเปิดประตูออกไป ภาพที่เห็นตรงหน้าคือสภาพขาดสติของชายหนุ่มคนนึงในชุดผู้ป่วยของทางโรงพยาบาลกำลังกระฟัดกระเฟียดออกแรงดิ้นรนให้หลุดจากการจับกุมของบอดี้การ์ดตัวเอง นัยน์ตาแข็งกร้าวดุดันกราดมองไปทั่วทั้งเสียงหอบหายใจหนัก เหล่าแพทย์และพยาบาลต่างหาที่หลบภัยกันอย่างตกใจกับอาการบ้าคลั่งของชายหนุ่ม
“ปล่อยกู! กูจะฆ่ามัน ไอ้เหี้ยคนไหนมันกล้าแช่งเมียกู กูจะฆ่ามัน!”
แซทตวาดกร้าว คลุ้มคลั่งราวกับคนบ้าพาให้คนมองสลดใจ มารดาถึงกับร่ำไห้กับสภาพของลูกชายได้แต่ยืนซบอกสามีอย่างหาที่พักพิง
“แซท” เจ้าของโรงพยาบาลส่งเสียงเรียกพลางก้าวมายืนตรงหน้า
“ลุงหมอ” แซทเบิกตากว้าง รีบถลาเข้าไปใกล้ทั้งยังถูกคุมตัวไว้ “ต้าร์อยู่ไหน ลุงหมอ ต้าร์อยู่ไหน!”
“ต้าร์อยู่ข้างใน” ตอบกลับเสียงเรียบพลางหันไปทางห้องผ่าตัด
“ต้าร์…ปล่อยกู! กูจะเข้าไปหาเมียกู! ปล่อยสิวะ!” แซทสั่งเสียงเข้มพลางดิ้นจนสุดแรง
เจ้าของโรงพยาบาลหันไปมองผู้ปกครองของชายหนุ่มก่อนพยักให้ ดอนอัลแบร์โตจึงส่งสัญญาณให้อังเดรและอะดอนิสปล่อยตัวลูกเลี้ยง
“ต้าร์!”
ประตูถูกเปิดพร้อมกับเสียงเรียก แซทชะงักเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทกำลังร้องไห้อยู่ข้างเตียง เดินช้าๆเข้าไปใกล้ นัยน์ตาดุดันแข็งกร้าวพลันค่อยๆสั่นไหว
“ต้าร์…” ชายหนุ่มครางแผ่ว มองกราดไปทั่วร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
ไม่จริง…ไม่จริง!“ ร้องลั่นอย่างไม่เชื่อสายตา สองมือเอื้อมจับใบหน้าซีดขาว
“เด็กบ้า…ทำไมมานอนตรงนี้”
แซทว่าเสียงแผ่ว หยดน้ำตาไหลถูกแก้มที่เคยหอม เคยจูบ เคยลูบไล้ ปลายนิ้วรีบเกลี่ยออกให้อย่างระวัง อีกฝั่งของเตียงยังมีเพื่อนสนิทที่ยังคงร้องไห้ราวกับจะขาดใจ อีกคนไม่ได้สนใจเพื่อน ไม่รับรู้เรื่องราวรอบตัว ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง
‘คนไข้เสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว’
คำบอกเล่าของแพทย์ดังขึ้นในความทรงจำตอนที่ถูกพาตัวมา แซทส่ายหน้าอย่างไม่อยากยอมรับ สองมือประคองใบหน้าเรียวเล็ก พิศมองอยู่นาน นานจนแทบไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหายใจของตัวเอง ชายหนุ่มกัดฟันค่อยๆปล่อยมือออกห่าง
“ไม่…กูไม่เชื่อ…ไม่!”
แซทตะโกนลั่นห้อง เรียกให้อังเดรกับอะดอนิสที่ตามเข้ามารอดูอาการเจ้านายอย่างเงียบๆรีบเข้ามาดึงตัวออกห่างจากเตียง
“ต้าร์ยังไม่ตาย…ไม่จริง ต้าร์ยังไม่ตาย!”
สองบอดี้การ์ดหันมองหน้ากันแวบนึงอย่างสงสารทั้งเจ้านายหนุ่มและคนที่จากไป ประตูห้องถูกเปิดออกอีกครั้ง ทว่าคราวนี้ผู้เข้ามาคือแพทย์ พยาบาล และเจ้าหน้าที่เวรเปล
“จะทำอะไร พวกมึงจะทำอะไร!” แซทร้องลั่นเมื่อเห็นว่าคนเข้ามาใหม่กำลังทำอะไรกับเตียงนั่น
สองบอดี้การ์ดออกแรงดึงรั้งเจ้านายหนุ่มสุดกำลังก่อนพยายามลากออกจากห้อง
“ปล่อยกู! กูจะไปช่วยต้าร์! ปล่อยกู!”
แซทยังคงตะโกนทั้งยังดิ้นรนขัดขืน จนถูกลากออกไปจากห้องได้สำเร็จ
“ขอโทษนะคะ รบกวนญาติออกไปรอด้านนอกนะคะ”
พยาบาลเอ่ยบอกควินที่ยังไม่ยอมขยับตัวไปไหน
“คุณคะ”
“เดี๋ยวผมจัดการเอง” เสียงคุ้นเคยทำให้พยาบาลรีบผงกศีรษะรับคำ หันไปทำหน้าที่ของตน
“ควิน ออกไปกับลุง” บอกพลางประคองหลานชาย ทว่าร่างสูงกลับขืนตัว
“ต้าร์…”
“ควินฟังลุงนะ ฟังลุงให้ดี ต้าร์อยู่ในนี้ไม่ได้ น้องต้องย้ายไปที่อื่น”
“ไปไหน ย้ายไปไหน” ควินย้อนถามทั้งใบหน้าซีดเผือด น้ำตายังคงไหลออกมาให้คนมองสะท้อนใจ
ลุงหมอยิ้มจาง ไม่ตอบคำถามหลาน จนเตียงถูกเข็นผ่านหน้าไป ควินถึงได้เอ่ยประโยคที่ทำให้คนได้ยินรู้สึกสงสารเจ้าตัวจับใจ
“อย่าเอาผ้าปิดแบบนั้น เดี๋ยวต้าร์หายใจไม่ออก”
คนเป็นลุงกอดปลอบหลานชายไว้แน่น รับรู้ได้ว่าตัวหลานกำลังสั่น ทั้งเสียงร้องไห้ดังกับหยดน้ำตาที่ไหลเปียกเสื้อ
‘ร้องออกมาให้พอ อย่าปล่อยให้น้ำตามันท่วมหัวใจ’
“พวกมึงจะเอาต้าร์ไปไหน! หยุดเดี๋ยวนี้! กูบอกให้หยุด!”
แซทตะโกนลั่นเมื่อมองเห็นเตียงถูกเข็นออกมาจากห้อง ร่างบนเตียงถูกคลุมด้วยผ้าขาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ยิ่งเห็นภาพตรงหน้าเต็มตา คนที่กำลังคลั่งยิ่งออกอาการหนัก
“ปล่อยกู! กูจะไปช่วยต้าร์! ปล่อยกู!”
ร่างสูงกระเสือกกระสนดิ้นจนล้มลงกับพื้น สองบอดี้การ์ดรีบประคองเจ้านายขึ้นอย่างทุลักทุเล แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ยังตะเกียดตะกายจะตามเตียงที่ถูกเข็นออกไป
“แซท” ดอนอัลแบร์โตเอ่ยเรียกลูกเลี้ยงเสียงเข้มอย่างจะปรามให้อีกฝ่ายสงบลง
“ปล่อยกู! กูจะฆ่าพวกมึงทุกคน! กูจะฆ่า…”
เพี๊ยะ!
ท่ามกลางความวุ่นวาย ฝ่ามือนึงสามารถหยุดสถานการณ์ตรงหน้าได้ คนที่ยืนร้องไห้มองอาการลูกชายอยู่เงียบๆมาตลอดลดมือลงข้างตัว สองบอดี้การ์ดรีบปล่อยตัวเจ้านายหนุ่มเมื่อภรรยาของนายเหนือหัวเดินเข้ามาหาลูกชาย
“แม่ขอโทษลูก แม่ขอโทษ” คนที่เพิ่งตบหน้าลูกชายไปหมาดๆสวมกอดลูกไว้แนบแน่น
แซทหยุดอาละวาด หันมาร้องไห้กับอกแม่ราวกับเด็กน้อยกำลังเสียขวัญ
“ต้าร์…ต้าร์” เอ่ยเรียกชื่อคนรักเสียงแหบพร่า มือนึงยกขึ้นทุบอกตัวเองซ้ำๆ “ผมเจ็บ…เหมือนใจมันจะขาด ผมเจ็บจะตายอยู่แล้ว”
“แม่เข้าใจลูก แม่รู้ว่าลูกรู้สึกยังไง”
คนเป็นแม่กอดปลอบพลางลูบหลังปลอบโยน หากสามารถเจ็บปวดแทนลูกได้ เธอก็อยากจะรับทุกความรู้สึกนั้นไว้เอง เหตุการณ์ครั้งนี้คงสอนให้ลูกรับรู้แล้วว่า พิษรักมันน่ากลัวมากเพียงใด
ความรักช่างเล่นตลกกับหัวใจคน ความรักช่างร้ายกาจนัก
--------------------------------------------------------
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและการติดตามนะคะ :pig4: :mew1:
ท่านใดกดติดตามเพจ เรามีเรื่องชี้แจ้งอยู่ในเพจนะคะ ถ้าไม่รบกวนเวลาก็เข้าไปอ่านกันได้ :o12:
เจอกันตอนหน้าค่ะ ตอนหน้าก็จบแล้วนะ จบจริงๆ :katai1: :hao5:
-
:z13: :z13:
-
:m15:p Nooooo! Pleases!!!
-
:hao5: :sad4:
ให้ตายเถอะ ฮืออออออออออออออออออ TT
-
:monkeysad: :m15: :monkeysad:
-
“อยู่กับคนที่เขาไม่ได้รัก พวกพี่มีความสุขเหรอครับ”
ประโยคนี้พูดใส่หน้าคนฟังได้สะใจมาก..
คนอ่านอยากให้น้องรอด..ถึงต้องรักษาตัวอีกนานนนนน.ก็คุ้มมอะ
แค่อย่ามีสองตัวนี้อยู่ใกล้ๆตอนป่วยก็พอ.. T O T
-
“อย่าเอาผ้าปิดแบบนั้น เดี๋ยวต้าร์หายใจไม่ออก”
สะเทือนใจมากเลย..น้ำตาไหลยังไม่หยุด..
-
:sad4: :sad4: :sad4: ร้องไห้หนักมาก
-
รู้ตั้งแต่เเรกแล้วแบบที่คนเขียนบอกว่าจะจบไม่สวย แต่ก็อกร้องไห้ไม่ได้อยู่ดี เจ็บไปกับ 2 คนนี้ด้วยเหมือนกัน แต่กับต้าร์ก็เหมือนโล่งเป็นอิสระซักที T____T ไม้รู้จะบอกความรู้สึกยังไงเลยอะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ตอนแรกเศร้าเฉยๆที่ต้าร์ตายแต่มาบ่อน้ำตาแตกตอนที่แม่แซทตบแซทและพูดว่าขอโทษ :m15: เศร้า
-
:a5:
ก็รู้นะว่านิยายเรื่องนี้จะจบไม่สวย
แต่ไม่คิดว่าจะมีคนตาย :m15:
ขอให้ดวงวิญญาณต้าร์จากไปอย่างสงบสุข
หวังว่าบทเรียนราคาแพงนี้ จะทำให้ควิน แซทเป็นคนที่ดีมากขึ้น
:hao5:
-
สะเทือนใจมาก แต่ลึกๆ ก็รู้สึกสาแก่ใจที่สองคนนี้ได้รับความเจ็บปวดและทรมานใจไม่น้อยไปกว่าต้าร์
-
:sad4: :hao5: :hao5:
-
เรื่องที่ต้าร์เจอมันยาวนานและเจ็บปวดมากจริงๆ ไม่แปลกที่จะเลือกเดินทางนี้
โดนบีบจากควินและแซท อยยากหนีแต่ก็หนีไม่พ้น ทางเดียวที่หนีได้ คือ หายไป
ต้าร์เลือกที่จะตาย เราว่ามันไม่ยุติธรรมเลย เราอยากให้ต้าร์ได้ใช้ชีวิตของตัวเอง
กับคนที่รัก กับครอบครัว ต้าร์แค่หายไปใช่มั้ย ? ต้าร์กำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ใช่มั้ย ?
เราไม่อยากให้ต้าร์ตายเลย เราสงสารต้าร์ ชีวิตตัวเองแต่กลับถูกบังคับ ถูกกำหนด
สิ่งเดียวที่ต้าร์เลือกได้ ก็คือ ความตาย เรายังไม่อยากให้ต้าร์ตาย อย่าตายนะ
-
สุดท้ายต้าก็ตัดสินใจปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ถึงจะต้องทำให้คนอื่นเสียใจ ก็เลือกที่จะจากไปอยู่ดี
ไม่รู้จะว่ายังไง ต้าเป็นคนที่ใจแข็งมาก ใจแข็งมากจริงๆ (เหมือนคนเขียนเลย อิอิ :hao3:) คิดจะทำอะไรแล้วก็จะทำให้ได้ ไม่ค่อยจะคิดถึงคนอื่นเลยจริงๆ เหมือนต้าจะเป็นคนเห็นแก่ตัวเลยเนอะ
แต่เมื่อคิดในมุมของต้ามันอาจจะถึงทางตันที่หาทางออกไม่ได้แล้วก็ได้ ถึงต้องตัดสินใจ คิดสั้นๆตัดช่องน้อยแต่พอตัวแบบนี้
โมโหต้าเหมือนกันนะที่ไม่คิดถึงพี่เนสบ้างว่าจะเป็นยังไง จะเสียใจแค่ไหน เพราะเนสมีต้าเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่
โอ้ยยยยยยยยย :hao5: :hao5: :hao5: ขนาดทำใจไว้แล้วนะ ยังรับไม่ค่อยได้เลย
-
เศร้าเลย.... ต้าร์จากไปซะแล้ว ฮือออออออออ
-
:ling3: คนเขียนช่างใจร้าย ทำหัวใจคนอ่านแตกเป็นเสี่ยงๆได้ลงคอ :mew6: รอตอนต่อไป T^T :ling1:
-
ทำใจกุบตอนจบไว้แล้ว แต่ก็อดใจเสียไม่ได้ จวบจนวินาทีสุดท้ายต้าร์ก็ยังต้องร้องไห้อยู่ดี :ling1:
น้องไปสบายแล้ว เหลือแต่คนข้างหลังที่ต้องอดทนอยู่ต่อไป
สงสารพี่เนส สงสารเฟียซ สงสารทุกคน
สุดทัายก็ไม่มีใครได้อะไร ไม่มีใครได้มีความสุขเลยสักคน
:กอด1: รอตอนถัดไปนะคะ
-
สงสารจับใจคือพี่เนส พอกลับมาอีกทีก็รับบทหนักเสียแล้ว ถ้าหากว่าต้าตายจริงบทพิเศษที่ส่งมาก่อนหน้านี้มันจะมีความหมายอะไร. ก็เข้าใจได้ว่าความรักไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างของความสุข. แต่เป็นอีกเรื่องที่ทำให้เรามีความสุขได้. โดยเฉพาะคนที่คิดว่าเขาเป็นของของเรา จะไปไหนไม่ได้ สุดท้ายก็ตัดรอนอิสรภาพที่เขาควรจะมี หากโจทย์ออกมาว่าต้ารอด ก็ไม่รู้ว่าสองคนนั้นจะเปลี่ยนนิสัยหรือไม่ แหละผู้รับภาระอันหนักหน่วงต่อไปก็คือพี่ชายเนสที่แสนดีนี่แหละ เมื่อต้องรับรู้ว่าน้องตัวเองเลือกที่จะไปอยู่กับเขา. เฮ้ออออออ รักครั้งนี้ต้องจ่ายสูงเพียงใดหนอ :m15: :monkeysad: :sad11:
-
:hao5: :hao5 :hao5:
เพราะอะไรที่มันกดดันเกินไป บีบคั้นเกินไปทำให้ต้าร์เหลือทางออกแค่นี้จริงๆ
สงสารคนอยุ่ สงสารคนที่จากไปทั้งๆที่ยังสับสน
อยากให้นี่เป็นแค่ฝัน อยากให้ตื่นมาแล้วคิดได้ว่าการคาดคั้นมันไม่ใช่เรื่องดี
แต่มันคง... สายไปแล้วรึป่าวนะ
-
น้ำตาไหลไม่หยุดเลย ไม่รู้จะสงสารใครก่อนดี :m15:
-
HEARTBREAKER
68
สนามบินสุวรรณภูมิในยามค่ำคืนเต็มไปด้วยผู้คน ทั้งคนไทยและคนต่างชาติ ทั้งเหล่านักท่องเที่ยวขาออกและขาเข้าประเทศ ชายหนุ่มรูปร่างเพรียวบางในชุดสีดำทั้งเสื้อโค้ทตัวยาวและกางเกงหนังรัดรูปหยุดยืนอยู่กลางทางเพื่อดู Boarding Pass ในมือ ผิวขาวจัดของใบหน้าเรียวเล็กที่มีแว่นดำอันใหญ่ปิดบังรอบดวงตาอยู่ทำให้คนที่เดินผ่านไปมาเหลี่ยวมองอย่างสนใจใคร่รู้ แต่ทว่าคนถูกมองกลับไม่สนใจสายตาผู้คนเหล่านั้น ขาเรียวยาวก้าวเดินตรงไปข้างหน้าพร้อมกับมืออีกข้างที่ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่
หากยังไม่ถึงที่หมายก็ต้องหยุดเสียก่อนเมื่อเบื้องหน้ามีผู้ชายสองคนยืนดักรออยู่ ชายหนุ่มไม่ได้เดินเข้าไปหา เขายืนนิ่งมองอยู่เช่นนั้น ปล่อยให้ผู้ชายสองคนรีบร้อนเดินเข้ามาหาเจ้าตัวแทน
“จะไปจริงๆเหรอครับ” ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เอ่ยถามขึ้น ทั้งแววตาที่ทอแววเป็นห่วง
คนถูกถามพยักหน้าแทนคำตอบ
“ตัดสินใจดีแล้วใช่มั้ย” ผู้ชายอีกคนที่อาวุโสกว่าถามขึ้นบ้าง
“ครับ…ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้”
ได้ยินคำตอบ คนถามก็ยิ้มเจื่อนก่อนยื่นมือออกไปตบบ่าเล็กเบาๆอย่างให้กำลังใจ
“ลุงเข้าใจ ถ้ามีปัญหาอะไร ติดต่อลุงได้เสมอ คิดซะว่าลุงเป็นญาติอีกคนนึง”
“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มยกมือไหว้
“บอกตามตรง ผมไม่อยากให้พี่ไปเลย ผมสัญญากับ…เพื่อนไว้ว่าจะดูแลพี่”
“พี่ดูแลตัวเองได้ ขอบคุณนะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”
“แล้วพี่จะไปนานแค่ไหน”
“ยังไม่รู้เลย”
บทสนทนาคล้ายจะสิ้นสุดลงด้วยความเงียบต่อจากนั้น
“ขอผมกอดพี่หน่อยได้มั้ยครับ”
ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยขอด้วยรอยยิ้ม รอจนกระทั่งอีกฝ่ายผายมือออกกว้างก็ขยับเข้าสวมกอดร่างบางไว้แน่น กระซิบบอกข้างหู
“เดินทางปลอดภัยนะครับ ได้โปรดดูแลตัวเองและกลับมาบ้านบ้าง นานแค่ไหนผมก็จะรอ”
คนฟังกระชับอ้อมกอดแม้สีหน้าและแววตาภายใต้แว่นดำยังคงเรียบเฉย
“อืม…พี่จะกลับมา”
คลายอ้อมกอดออกจากกัน ร่างบางหันไปมองผู้ชายอีกคน และได้รับอ้อมกอดอบอุ่นกลับมา
“ลุงขอโทษ”
คนฟังเผลอกัดฟันแน่นแต่ไม่เอ่ยคำใดออกมา
“ลุงขอให้ใช้ชีวิตอย่างมีสติ และมีความสุข เดินทางปลอดภัยนะ”
ผละจากอ้อมกอด ร่างบางยกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่าอีกครั้งก่อนหันไปพยักหน้าให้เด็กหนุ่มร่างสูง
“โชคดีครับพี่”
“อืม…เราก็ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“ผมจะดูแลตัวเองและรอพี่กลับมาครับ”
เดินห่างทั้งสองคนมาไกลจนกระทั่งเข้าแถวรอเช็คเอกสารสำคัญในการเดินทางออกนอกประเทศ มือบางล้วงเอาเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋าเสื้อโค้ท แตะสัมผัสหน้าจอ มองรูปเด็กผู้ชายสองคนที่กำลังจับมือกันพร้อมส่งรอยยิ้มสดใสให้กล้องด้วยแววตาอ่อนโยนเจือด้วยความเศร้า ปลายนิ้วเรียวยาวลูบที่ใบหน้าเล็กของเด็กผู้ชายหน้าหวานด้านขวามือในรูปถ่าย ราวกับได้ยินเสียงแว่วหวานดังขึ้นมาเมื่อนึกถึงประโยคนึงในไดอารี่ที่พบอย่างบังเอิญและได้อ่านมันจนจบ
‘ผมขอโทษครับพี่ ได้โปรดยกโทษให้กับความโง่และความอ่อนแอของผมด้วย’
‘ได้โปรดใช้ชีวิตอย่างมีความสุข พี่ชายของผมต้องมีความสุขตลอดไป’
‘รัก…จากน้องชายคนเดียวของพี่’
น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ เจ้าตัวไม่คิดจะเช็ดมันออก ปลายนิ้วเรียวสัมผัสหน้าจอโทรศัพท์แตะเข้าโปรแกรม Messages เลือกเบอร์ที่ต้องการ และเลือกรูปถ่ายข้อความในไดอารี่ที่ได้ถ่ายไว้ มองอยู่ครู่
นึงก่อนตัดสินใจส่งออกไปยังผู้รับ
“ความรู้สึกเหมือนอยู่อย่างตายทั้งเป็นมันเป็นยังไง พวกมึงจะได้รู้สักที”
รอยยิ้มเศร้าฉายชัดบนใบหน้าเมื่อคนที่เปรียบเสมือนพี่ชายต้องเดินทางไกล ชายหนุ่มถอนหายใจยาว เมื่อคิดว่าชีวิตต่อจากนี้ต้องขาดเพื่อนและพี่ชายก็รู้สึกวูบโหวงไปทั้งใจ สัมผัสหนักๆที่บ่าทำให้ต้องหันไปมอง
“เครียดอะไรอยู่ ถอนหายใจแรงเชียว”
เจ้าตัวยิ้มเจื่อนก่อนตอบ
“เปล่าครับ ผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ว่าแต่ลุงหมอจะกลับหรือยังครับ”
“ว่าจะกลับแล้วล่ะ แล้วเฟียซล่ะ จะกลับเลยมั้ย”
“ครับ”
“ขับรถดีดี อย่าซิ่งให้มากนัก”
เจ้าตัวยิ้มจาง รับคำเสียงเบา
“มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาลุงได้นะ เฟียซก็เหมือนหลานลุงคนนึง”
ผู้อาวุโสกว่าบอกพลางตบบ่าเด็กหนุ่ม
“ขอบคุณครับ เอ่อ…แล้วตอนนี้พวกเขาเป็นยังไงบ้างครับ”
แม้ไม่อยากเอ่ยถามนัก แต่ในฐานะเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เขาก็อดห่วงคนที่ยังอยู่ไม่ได้ เพราะขนาดตัวเขาเองยังแย่ กว่าจะผ่านมาได้ก็เกือบล้มป่วย เจ็บปวดทางร่างกายภายนอกยังไม่เท่าไหร่แต่เจ็บปวดในใจนี่สิ กว่าจะหายเป็นปกติ ไม่รู้ต้องใช้เวลานานแค่ไหน นับประสาอะไรกับคนที่อยู่ใกล้ชิดเพื่อนสนิทของเขามาโดยตลอดจนกระทั่งเกิดเรื่อง
“ก็สาหัสทั้งคู่นั่นแหละ มันคงเป็นเวรกรรม อารมณ์แบบอยากตายแต่ก็ตายไม่ได้ ต้องฝืนอยู่ทั้งที่หัวใจเหมือนตายไปแล้ว อยู่อย่างตายทั้งเป็น”
ถ้อยคำที่บอกไปไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิด เพราะอาการของหลานชายในตอนนี้มันสาหัสจริงๆ อาการหนักจนคนเป็นพ่อบังเกิดเกล้าแทบเสียสติตามลูกชาย แทบกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะกลัวว่าลูกจะหายไปจากสายตา ส่วนอาการของเพื่อนหลานชายก็ไม่ต่างกัน เพราะตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องเจ้าตัวก็ยังไม่ได้ย่างก้าวออกจากเขตโรงพยาบาลเลย
“ขอให้พวกเขาอาการดีขึ้นเร็วๆนะครับ”
เฟียซยิ้มจืดจางก่อนขอตัวกลับ ทิ้งให้ผู้อาวุโสยืนถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้าอยู่เพียงลำพัง เขาก็หวังให้คนทั้งคู่อาการดีขึ้นเร็วๆเช่นเดียวกัน แต่ในความเป็นจริงแล้ว อาการของทั้งคู่มันสาหัสจนยากจะเยียวยา เพราะความเจ็บปวดทางใจซึ่งไม่ได้เกิดจากการเป็นโรคที่ต้องใช้ยาในการรักษา ไม่สามารถหายได้โดยง่าย มันต้องขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจและกำลังใจของแต่ละคน ถ้าใจไม่อยากอยู่แล้ว ต่อให้ใช้ยาแพงแค่ไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของคนป่วยได้
อาการของคนตรอมใจเพราะความรัก…มันไม่มียารักษาหรอก
**************************************************
“แซท ทานผลไม้มั้ยลูก”
น้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มหวานเอ่ยถามลูกชายพลางยกจานผลไม้ไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง เจ้าของชื่อไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ ร่างกายผ่ายผอมในชุดผู้ป่วยของทางโรงพยาบาลได้แต่นอนนิ่งอยู่บนเตียง นัยน์ตาที่ไร้แววของคนมีชีวิตเหม่อลอยมองออกไปนอกนอกต่างอย่างไร้จุดหมาย
“แซท”
คนเป็นแม่เรียกลูกอีกครั้งพลางขยับตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง จับมือลูกชายบีบเบาๆ ฝืนยิ้มให้กำลังใจตัวเองแม้ลึกๆจะยังสะเทือนใจกับอาการของลูกอยู่
‘จะต้องเจ็บปวดทรมานอยู่ในสภาพนี้ไปถึงเมื่อไหร่’
หัวอกคนเป็นแม่ก็เจ็บแทบขาดใจที่เห็นลูกเป็นแบบนี้
ความรักก็เหมือนดาบสองคมที่มีทั้งดีและร้าย หากรู้จักรักให้ดี รักให้ถูกทาง ก็คงไม่มีจุดจบแบบนี้
“มือถือ…เอามือถือมา”
เสียงแผ่วเอ่ยขึ้นโดยไม่หันมามอง พาให้คนฟังรีบลุกขึ้นตามหาเครื่องมือสื่อสารส่งให้ ด้วยไม่อยากให้ลูกชายอาละวาดจนวุ่นวายไปทั้งโรงพยาบาลอีก
“ดูรูปน้องไปด้วย ทานผลไม้ไปด้วยนะลูก เดี๋ยวแม่ป้อน”
แม้ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากลูกชาย แต่คนเป็นแม่ก็จัดการปลอกเปลือกผลไม้ไว้รอ เป็นกิจวัตรประจำวันของลูกไปแล้วที่ต้องขอมือถือเพื่อจะดูรูปของคนรักที่เจ้าตัวถ่ายไว้เต็มโทรศัพท์ เพียงแค่ได้ดูก็คล้ายจะบรรเทาความคิดถึงไปได้บ้าง หากแต่ทุกครั้งที่ดู ลูกชายเธอก็ต้องเสียน้ำตาทุกครั้งไป แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดีกว่าให้ลูกอาละวาด ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง แผดร้องเสียงดัง สร้างความเดือดร้อนให้คนทั้งโรงพยาบาลแตกตื่นเหมื่อนที่ผ่านมา
“ต้าร์…ต้าร์!”
เสียงร้องดังทำให้คนที่ตั้งใจบรรจงกับการปลอกผลไม้สะดุ้งจนมีดหลุดมือ หันไปมองลูกชายก็เห็นว่าร่างผอมบนเตียงกำลังจ้องมองโทรศัพท์ในมือตัวสั่น น้ำตาไหลพรากอย่างคนขาดสติ เธอรีบลุกจากเก้าอี้ ขยับเข้าใกล้ตัวลูก หวังจะโอบกอดปลอบโยนให้ใจเย็นลง ทว่าพอเข้าใกล้ ลูกกลับตะเกียดตะกายจะลงจากเตียง
“ขอโทษ…กูผิดเอง กูขอโทษต้าร์ กลับมา…ได้โปรดกลับมา อย่าทิ้งกูไป!”
คนป่วยหล่นลงจากเตียงจนล้มกลิ้ง ทั้งที่ในมือยังกำโทรศัพท์ไว้แน่น นัยน์ตาแดงก่ำกับร่างกายที่สั่นไหวรุนแรงบอกถึงภาวะอารมณ์ที่ไม่ปกติและไม่อาจควบคุมได้
“แซท…เป็นอะไรลูก แซท…”
พยายามจับตัวลูกชายไว้ทั้งสองมือ แต่ก็สู้แรงลูกไม่ได้ น้ำตาของคนเป็นแม่ไหลอาบแก้มอย่างสงสารลูกชายจับใจกับสภาพที่เห็น
“ช่วยด้วย! อังเดร เข้ามาช่วยลูกฉันที”
ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากคนข้างนอกห้องอย่างคนทำอะไรไม่ถูก
“เกิดอะไรขึ้นครับมาดาม บอส!”
อังเดรร้องเสียงหลงเมื่อเข้ามาเห็นสภาพของเจ้านายที่กำลังคลานอย่างเชื่องช้าอยู่กับพื้น รีบเข้าจับตัวคนป่วยประคองให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เสียงร้องไห้ราวจะขาดใจพาให้คนมองสะเทือนใจตามจนไม่สามารถทนมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตานั้นได้
“ต้าร์…ต้าร์”
หน้าจอโทรศัพท์ที่กำลังแสดงรูปถ่ายถูกหยดน้ำตาไหลเปื้อนเต็มหน้าจอ เจ้าของโทรศัพท์ไม่คิดจะ
เช็ดมันออก นัยน์ตาพร่ามัวยังคงจ้องที่ข้อความในรูปถ่าย เพียงแค่คิดถึงเจ้าของลายมือ หัวใจก็เจ็บแปล็บ
ขึ้นมา มันเจ็บจนร่างกายสั่นสะท้าน เจ็บจนต้องตะโกนออกมาทั้งน้ำตา
“ทำไมไม่เป็นกู! ทำไม!”
คนป่วยตะโกนทั้งเสียงแหบแห้ง สองมือตะบมลงบนบ่ากว้างของบอดี้การ์ด จับขย้ำเสื้อไว้แน่นก่อนออกแรงเขย่าอย่างบ้าคลั่ง
“ฆ่ากูเลยสิ ฆ่ากู ฆ่ากูที”
น้ำเสียงอ่อนระโหยบอกกับคนตรงหน้า แรงเขย่าหยุดลงพร้อมกับที่ตัวคนป่วยทรุดนั่งคุกเข่ากับพื้น โทรศัพท์หลุดจากมือตกกระแทกพื้นตามมา อังเดรปล่อยให้เจ้านายหนุ่มนั่งอยู่แบบนั้น ด้วยคิดว่าเจ้าตัวคงหยุดอาละวาดแล้ว หากเพียงพริบตาเดียวคนป่วยกลับทำในสิ่งที่คนมองคาดไม่ถึง ร่างกายผ่ายผอมทำร้ายตัวเองด้วยการโขกศีรษะกับผนังห้องอย่างแรง พาให้คนที่กำลังยืนมองเจ้านายด้วยความสงสารรีบรุดเข้าจับตัวไว้
“แซท สงบสักทีเถอะลูก พอได้แล้ว” คนเป็นแม่เอ่ยขอร้องทั้งน้ำตา
“ปล่อยกู!”
“อย่าทำแบบนี้เลยครับบอส หยุดทำร้ายตัวเองสักที”
อังเดรเอ่ยบอกเจ้านายพลางจับลากขึ้นเตียง กดร่างให้นอนนิ่งๆ
“ปล่อยกู! ปล่อย!”
ประตูห้องพักพิเศษถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับหมอและพยาบาลที่รีบเดินเข้ามาดูอาการคนป่วย
อังเดรถอยห่างออกมาให้พวกเขาได้ทำหน้าที่ ยืนมองเจ้านายหนุ่มถูกจับแขนขาตรึงไว้กับเตียง หลังจากนั้นแพทย์ก็ฉีดยาสลบให้เหมือนเคย พอคนป่วยเริ่มสงบลง มารดาก็เดินเข้าไปใกล้เตียงลูบหัวลูกอย่างปลอบประโลม
“ข...ขอร้อง ฆ่าผมที”
น้ำเสียงแหบพร่ากับอาการยกมือจะยื่นออกมาจับแขนแม่ไว้แต่ก็สลบไปเสียก่อนทำให้คนเป็นแม่ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น ร่างบอบบางจวนจะเซล้มอย่างคนหมดแรง อังเดรรีบเข้ามาประคองภรรยา
ของนายเหนือหัวไว้พาไปนั่งที่โซฟา พยาบาลเดินตามมาตรวจดูอาการ
“นอนพักหน่อยมั้ยคะ ห้องพิเศษข้างๆยังว่างอยู่” พยาบาลถามอย่างเป็นห่วงอาการ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณมาก”
เมื่อนายหญิงปฏิเสธ อังเดรก็พยักหน้าให้พยาบาลอย่างเข้าใจกัน พอหมอกับพยาบาลออกจากห้องไปแล้ว อังเดรก็ประคองร่างบอบบางลุกขึ้นพาเดินไปที่ข้างเตียงก่อนถอยห่างออกมา ให้แม่ได้ดูแลลูกชาย โทรศัพท์ตกอยู่ที่พื้นยังอยู่ในสภาพเดิม อังเดรเก็บขึ้นมาตั้งใจจะวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง แต่ข้อความในรูปที่กำลังแสดงอยู่บนหน้าจอทำให้ต้องชะงักมือไว้
เขารู้สาเหตุที่ทำให้เจ้านายคลั่งขึ้นมาอีกครั้งแล้ว หวนคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านไปไม่นาน ตั้งแต่วันที่สูญเสียคนรักไป เจ้านายของเขาก็แทบเสียสติ อาการคลุ้มคลั่งและอาละวาดหนักจนปั่นป่วนไปทั้งโรงพยาบาล ใครก็เข้าหน้าไม่ติดแม้กระทั่งมารดาผู้ให้กำเนิด ถ้าไม่ได้เข็มยาสลบที่ฉีดให้ทุกวัน เจ้านายเขาคงบ้าไปจริงๆ อังเดรตัดสินใจส่งโทรศัพท์ให้นายหญิง
“ฉันทนเห็นลูกเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้วอังเดร” น้ำเสียงอ่อนแรงปนสะอื้นเอ่ยขึ้น
“ให้ผมแจ้งข่าวดอนมั้ยครับ”
“ช่วยบอกแทนฉันที ฉันอยากพาลูกกลับบ้าน”
**************************************************
แสงของโคมไฟส่องสว่างให้เห็นเงาของคนๆหนึ่งซึ่งกำลังนั่งขดตัวอยู่มุมห้อง ร่างกายผ่ายผอมอยู่ในชุดนอนลายทางสีอ่อน ใบหน้าที่ซูบตอบอิงแอบอยู่กับผนังห้องเหยียบเย็น นัยน์ตาหมองเศร้าหลุบต่ำมองแหวนทองคำขาวที่สวมอยู่ในนิ้วมือ ปลายนิ้วอีกข้างลูบคลึงมันไปมา ริมฝีปากแห้งแตกคลี่ออกเป็นรอยยิ้มบางก่อนหยดน้ำตาจะค่อยๆไหลออกมา อากัปกิริยาเหม่อลอยตามมาหลังจากนั้น เปลือกตาค่อยๆปิดลง เสียงหายใจเป็นจังหวะเข้าออกอย่างช้าๆ บ่งบอกถึงสภาพร่างกายของชายหนุ่มที่ไม่สู้ดีนัก
ก็อกๆๆ
เสียงเคาะประตูไม่ได้ทำให้คนในห้องรู้สึกตัว จนกระทั่งร่างสูงใหญ่เดินมานั่งลงตรงหน้าพร้อมวางมือบนศีรษะที่ปราศจากเส้นผม
“ควิน ได้เวลากินยาแล้วลูก” น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอกลูกชาย
เจ้าของชื่อค่อยๆลืมตา เงยหน้าหันมามองคนเรียกทั้งใบหน้าเปื้อนน้ำตา แม้จะสะเทือนใจกับสภาพของลูกชายมากเพียงใด คนเป็นพ่อก็ยังคงส่งยิ้มอบอุ่นให้ลูกก่อนช่วยพยุงให้ลุกขึ้น เสียงโซ่ลากไปตามพื้นดังขึ้นเมื่อขายาวค่อยๆก้าวเดินมาถึงเตียง
“พ่อขอโทษ”
น้ำตาซึมเมื่อก้มลงมองข้อเท้าลูกที่มีโซ่ล่ามไว้ราวกับเป็นนักโทษทั้งที่อยู่ในห้องภายในบ้านของตัวเอง แม้จะทำราวกับลูกเป็นสัตว์เลี้ยง แต่เหตุผลที่แท้จริง คนเป็นพ่อแค่ต้องการรักษาชีวิตของลูกชายไว้
“ไม่เป็นไร”
น้ำเสียงอ่อนแรงตอบกลับ ก่อนค่อยๆนั่งลงบนเตียง รู้แก่ใจดีว่าที่ตัวเองถูกขังอยู่ในห้องทั้งยังถูกล่ามโซ่ไว้แบบนี้เพราะสาเหตุใด
“พ่อเหลือควินคนเดียว ควินเข้าใจใช่มั้ย”
คนฟังพยักหน้ารับทั้งน้ำตา เข้าใจความหมายที่พ่อต้องการสื่อ
“ทานยาเถอะ จะได้พักผ่อน”
ส่งยาพร้อมแก้วน้ำให้ นั่งมองจนลูกทานยาเสร็จก็จัดการเก็บแก้วน้ำวางไว้ตามเดิม
“มือถือของลูก” บอกพลางส่งของสำคัญให้อย่างที่ทำมาทุกวันตั้งแต่พาลูกกลับมารักษาตัวที่บ้าน
ควินรับมากำไว้แน่น นัยน์ตาแดงก่ำที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตามองพ่อบังเกิดเกล้าที่กำลังนั่งลงแทบเท้าเขา ค่อยๆจัดการปลดโซ่ให้อย่างระวังเพื่อที่เขาจะได้นอนหลับอย่างสบายตัว พอไม่มีโซ่ล่าม คนป่วยก็ขยับตัวเอนหลังพิงหัวเตียง คนเป็นพ่อจึงจับผ้าห่มคลุมตัวให้ลูกชาย แล้วถอยไปนั่งมองอยู่ปลายเตียง นั่งเฝ้าจนกว่าลูกจะหลับสนิทไปเพราะฤทธิ์ยา นี่คือหน้าที่ที่คนเป็นพ่อต้องทำหลังจากวันที่เกิดเรื่องราวใหญ่โตขึ้นวันนั้น
นั่งมองลูกชายจ้องหน้าจอโทรศัพท์ มองหยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของลูก ฟังเสียงร้องไห้อย่างทุกข์ทรมานของลูกด้วยหัวใจที่เจ็บปวดไม่ต่างกัน ไม่คิดว่าจะได้ทำหน้าที่ของพ่อในตอนที่ลูกมีสภาพเช่นนี้
“ต้าร์”
เสียงครางชื่อจากลูกทำให้คนที่นิ่งไปความคิดตัวเองหลุดออกจากภวังค์
“ควิน เป็นอะไร เจ็บตรงไหน” ถามเสียงตื่นเมื่อเห็นว่าลูกเริ่มร้องไห้หนักจนสั่นไปทั้งตัว
“ต้าร์...จะไปหาต้าร์”
“ไม่ได้!” เผลอตะคอกใส่เพราะความกลัวว่าจะเสียลูกไป
“ปล่อยผมไป ขอร้อง…ผมขอร้อง”
“ควิน…”
คนเป็นพ่อส่ายหน้าเมื่อลูกเริ่มทำร้ายตัวเองด้วยการทุบอกซ้ำๆ มืออีกข้างที่ยังถือโทรศัพท์ไว้แน่นก็ทุบที่หัวของตัวเองอย่างไม่กลัวว่าจะบาดเจ็บ เห็นภาพตรงหน้าแล้วคนเป็นพ่อก็ได้แต่กัดฟัน ตัดสินใจหยิบโซ่บนพื้นขึ้นมาล็อคไว้กับข้อเท้าของลูกตามเดิม
“ปล่อย!” ควินตะคอกใส่พ่อทั้งน้ำตา
แม้จะเจ็บปวดที่ถูกลูกตะคอกใส่ แต่คนเป็นพ่อก็ไม่คิดเอ่ยคำใดออกมาอีกนอกจากยึดโทรศัพท์ในมือลูกกลับมา
“เอาคืนมา! ต้าร์อยู่ในนั้น! เอามือถือผมมา!”
ควินร้องสั่งเสียงดังลั่นห้อง หอบหายใจแรงอย่างเหนื่อยล้า พยายามขยับตัวเข้าใกล้พ่อเพื่อจะแย่งเอาโทรศัพท์คืนมาแต่ก็ต้องทรุดเพราะยาเริ่มออกฤทธิ์ทำให้ภาพตรงหน้าพร่ามัว แต่ถึงยังนั้นเสียงแหบพร่าก็ยังลอดออกจากปาก
“ผมจะไปอยู่กับต้าร์ ปล่อยให้ผมไปอยู่กับคนที่ผมรัก ได้โปรด…”
หยดน้ำตาไหลผ่านสันจมูกโด่งเมื่อเปลือกตาของคนสิ้นฤทธิ์ปิดลง ร่างสูงหลับไปในท่าตะแคงตัวใบหน้าซีกนึงจมไปกับฝูกนุ่ม
“ทรมานแค่ไหนก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป เพราะควินเป็นลูกพ่อ”
มองลูกทั้งน้ำตาซึมก่อนเดินเข้าไปใกล้ วางโทรศัพท์ของลูกไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง จับพลิกตัวให้ลูกนอนหงาย คลี่ผ้าห่มขึ้นคลุมตัวให้ ประโยคที่ลูกตะคอกใส่ยังดังก้องอยู่ในหัวจนต้องหันไปมองโทรศัพท์เจ้าปัญหา หยิบมันขึ้นมาเปิดดูด้วยความเจ็บใจอยู่ลึกๆที่แม้แต่ลูกยังรักและอยากไปอยู่กับคนที่ตายไปแล้วมากกว่าคนเป็นพ่อที่ยังมีชีวิตอยู่ คิ้มเข้มขมวดมุ่นเมื่อสายตาปะทะกับรูปถ่ายข้อความที่แสดงอยู่ในหน้าจอ ไล่สายตาอ่านมันจนจบ แทบไม่รู้ตัวว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ส่งสัญญาณสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงจึงหยิบมันออกมา พอเห็นชื่อคนโทรเข้าก็รีบรับสายทันที โดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้เอ่ยคำ
“พี่ครับ ช่วยผมด้วย ช่วยหลานชายพี่ด้วย”
**************************************************
v
v
v
-
7 ปีผ่านไป
Tar’s Diary
ผมไม่เคยเขียนไดอารี่ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะเริ่มเขียนบันทึกเรื่องราวของตัวเอง เพราะหลายครั้งผมก็ไม่กล้าพูด ไม่กล้าระบายความรู้สึกออกไปตรงๆ ผมเลยลองบันทึกทุกความรู้สึกที่ไม่สามารถระบายมันออกไปได้ มันคงจะดีถ้าไดอารี่เล่มนี้จะเป็นความลับตลอดไป แต่ผมก็เชื่อว่าความลับ…ไม่มีในโลก
จู่ๆก็มีผู้ชายสองคนเดินเข้ามาในชีวิตผม ในความทรงจำตอนนั้น พวกเขาสองคนคือเพื่อนของพี่ชาย ไม่เคยคิดเลยว่าชะตาชีวิตของผมจะมาเกี่ยวข้องกับพวกเขาจนถึงตอนนี้…
เมื่อก่อนผมเคยมีอิสระ โลกของผมมันสว่าง มันเป็นโลกของเด็กผู้ชายคนนึงที่ในวันปกติใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียน เล่นสนุกไปกับเพื่อน ผมไม่เคยรู้ว่าตัวเองในตอนนั้นอ่อนต่อโลกมากแค่ไหน จนกระทั่งได้เจอกับพวกเขา…ยังมีอีกโลกที่ผมไม่เคยรู้ ไม่เคยได้สัมผัส และไม่เคยจินตนาการถึงมัน
ต้องยอมรับความจริงว่าชีวิตของผมไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว…ตั้งแต่วันที่ได้สบตากับพวกเขา
ทำไมต้องเป็นผม? คำถามนี้ ผมถามตัวเองหลายร้อยหลายพันครั้ง ผมทำผิดอะไร? ชาติก่อนผมเคยทำสิ่งไม่ดีไว้มากเหรอ บาปกรรมถึงได้ตามสนองผมในชาตินี้ ผมคิดจนปวดหัว เหมือนสมองมันจะระเบิด ได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆว่าทำไม ทำไม ทำไมต้องเป็นผม ความสัมผัสของพวกเราเดินทางมาถึงจุดเลวร้ายนี้ได้ยังไงกัน ผมได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจ
พวกเขาเป็นเพื่อนของพี่ชาย ผมรักและเคารพพวกเขาเหมือนพี่ชายคนนึง ผมไม่เคยลืมความใจดี ของพวกเขาที่มีให้กับผมในช่วงเวลานั้น ความเอ็นดูที่ผมคิดเอาเองว่าพวกเขาคงคิดว่าผมเป็นเหมือนน้องชายคนนึง เพราะความโง่เขล่านั้น เพราะความผิดพลาดของตัวผมเอง ถึงทำให้ผมมีชีวิตอยู่อย่างทุกข์ทรมานอย่างทุกวันนี้ ผมมองพวกเขาผิดไป หรือจริงๆแล้วผมมันโง่เอง หลงคิดไปเอง คาดเดาไปเอง เรื่องราวจึงได้ดำเนินมาถึงจุดนี้
อดีตไม่มีวันหวนกลับ เราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขความผิดพลาดของตัวเองได้ ผมรู้ดี แต่ผมก็ยังมีความคิดงี่เง่านี้อยู่ในหัวตลอดเวลา ถ้าเพียงแค่ย้อนเวลากลับไปได้ ถ้าผมสามารถย้อนเวลาได้
ผม…ไม่อยากให้พวกเราต้องเจอกัน
ผมเปลี่ยนไปแล้ว ผมได้รู้แล้วว่าอีกโลกที่ผมไม่รู้จักมันเป็นยังไง ผมเรียนรู้ได้จากพวกเขา ขอบคุณที่เปิดตาให้ผมมองเห็นอีกด้านนึงของมนุษย์ ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้ซึ้งถึงจิตใจคน ขอบคุณที่ทำให้ผมเรียนรู้กับความโหดร้ายของชีวิต ขอบคุณที่พวกเขาเข้ามาในชีวิตผม…และเปลี่ยนแปลงมัน
น้ำตาที่กำลังไหล มันแสดงอาการว่าผมกำลังอ่อนแอ ทั้งที่คิดว่าตัวเองเข้มแข็งได้แล้ว แต่เปล่าเลย…ผมไม่เคยเข้มแข็ง ที่ผ่านมาผมแค่หลอกตัวเอง ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหน หัวใจผมมันก็ยังอ่อนแออยู่เหมือนเดิม ผมยังรู้สึกเจ็บปวด ยังหวาดกลัว และโกรธแค้น ผมในตอนนี้ ไม่ได้ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเลย
ผมคิดถึงมันอีกแล้ว ภาพเหตุการณ์เลวร้ายในวันนั้น มันยังตามมาหลอกหลอนไม่หยุด ผมอยากลืมมัน ไม่อยากคิดถึงมันอีก ทำไมมันถึงยังในอยู่ในหัว ทำไมถึงยังฝั่งอยู่ในความทรงจำ ทำไมมันไม่หายไปสักที ทำไม? ผมเหนื่อย ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว ถ้ายังมีชีวิตอยู่ทั้งที่ในหัวยังเต็มไปด้วยความทรงจำเหล่านั้น ผมก็ไม่อยากอยู่อีกต่อไปแล้ว ไม่อยากอยู่แล้ว…
ทรมานกับฝันร้าย ความฝันซ้ำๆเหมือนวันวาน ฝันแล้วต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับน้ำตา ผมมันน่าสมเพชจริงๆ ทั้งๆที่ผ่านมานานแล้ว แต่ทำไมยังฝันถึงเรื่องวันนั้นอยู่ ต้องการอะไรกันแน่ หยุดหลอกหลอนผมได้แล้ว ผมพยายามจะลืมมัน พยายามแล้ว แต่ทำไม…ทำไมมันไม่หายไปจากใจผมสักที
ความรักคืออะไร…ถ้ารักกันแล้วจะมีความสุขใช่มั้ย? ผมอยากมีความสุข…แต่มันคงไม่มีวันนั้น
เหนื่อยมั้ยครับ ผมอยากถามพวกเขา อยากถามว่าพวกเขาเหนื่อยมั้ยที่ต้องอยู่กับผม ทุกครั้งที่สบตากัน พวกเขาคิดอะไรอยู่ ทุกวันที่ผ่านพ้นไป พวกเรากำลังอยู่กันอย่างหวาดระแวงใช่มั้ย?
พวกเราทะเลาะกันอีกแล้ว ผมจะต้องร้องไห้อีกกี่ครั้ง? พอแล้ว หยุดได้แล้ว ผมไม่อยากเสียน้ำตาอีกแล้ว ได้ยินมั้ย ได้ยินเสียงผมมั้ย หยุดทำร้ายผมสักที
พวกเราจะอยู่กันอย่างสงบไม่ได้เลยเหรอ ทำไมต้องมีเรื่องวุ่นวายเข้ามาตลอด ผมอยากอยู่อย่างสงบ ขอพื้นที่ให้ผมหายใจบ้างได้มั้ย ผมขอร้อง ปล่อยผมไป
ผมผิดสัญญา ผมผิดเอง ไล่ผมไปสิ สั่งให้ผมไปไกลๆ พูดออกมาก็ได้ว่าไม่อยากเห็นหน้าผมอีก ทำไม่ได้ใช่มั้ย? แค่ปล่อยผมไป มันไม่ยากอะไรเลย
พวกเราต่างสร้างความเจ็บปวดให้กันและกัน ไม่ว่าจะด้วยคำพูดหรือการกระทำ มันถึงจุดสิ้นสุดหรือยัง พวกเราควรหยุดได้หรือยัง ทำไมต้องทน ทนไปทำไม ทนไปเพื่ออะไร คำถามเต็มไปหมด แต่ผมก็ได้คำตอบ เพราะผมไปไหนไม่ได้ เพราะพวกเขาไม่ยอมปล่อยผมไป
ขอบคุณที่รักผม ขอบคุณสำหรับความทุ่มเท ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ผมมาตลอด ขอบคุณจริงๆครับ ผมคงพูดได้แค่คำนี้
นี่คงเป็นบันทึกสุดท้ายแล้ว…กับการตัดสินใจของผม ตลอดเวลาที่ผ่านมา ขอบคุณนะครับ
ทั้งสุขและทุกข์ที่พวกเราต้องเผชิญด้วยกันมา สุดท้ายมันก็ต้องมีจุดสิ้นสุด พวกเราไม่สามารถอยู่ด้วยกันตลอดไปได้ ต้องมีสักวันที่พวกเราต้องเดินกันไปคนละทาง
เมื่อถึงวันนั้น…วันที่พวกเราต้องจากกันตลอดกาล
“ยังอ่านไดอารี่ต้าร์อยู่เหรอ”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น คนถามยืนอยู่ข้างหลังชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่กำลังให้ความสนใจอยู่กับหน้าจอโทรศัพท์ มองแผ่นหลังกว้างของคนที่เมื่อก่อนเคยคิดสั้นนับครั้งไม่ถ้วน คนที่อยากตายเพราะพิษรัก เอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์ดูรูปคนที่จากไป เอาแต่โทษตัวเองและร้องไห้จนหลับไปทุกคืน แต่เพราะได้ความรัก ความเอาใจใส่จากครอบครัว ทั้งพ่อทั้งยาย ทั้งลุงที่คอยดูแลอย่างใกล้ชิด จนในที่สุดเจ้าตัวก็คิดได้ ถึงแม้อาการจะร่อแร่ ราวกับคนไร้จิตวิญญาณ เหมือนอยู่อย่างหายใจทิ้งไปวันๆ แต่ระยะเวลาในการรักษาตัว และการเยียวยา รวมทั้งกำลังใจจากครอบครัว ทำให้ตอนนี้เจ้าตัวอาการดีขึ้นมาก สามารถกลับมาใช้ชีวิตอย่างปกติเหมือนคนอื่น พูดคุยและยิ้มได้
“ครับ เวลาผมอ่าน ผมจะรู้สึกว่าต้าร์ยังอยู่ข้างๆผม”
“ควิน…”
เอ่ยชื่อหลานชายแล้วเงียบไป รับรู้ได้ว่าภายในใจของหลานยังคงเต็มไปด้วยบาดแผลของเรื่องราวในอดีต หากแต่เจ้าตัวคงรู้จักวิธีสะกดกลั้นมันไว้ จากเวลาที่ผ่านมานานหลายปี
“ผมโอเคครับลุง อย่าห่วงเลย”
ควินหันมาตอบพลางคลี่ยิ้มบางให้ลุงวางใจว่าเขาไม่ได้เครียด สภาพจิตใจยังเป็นปกติดี ข้อความในไดอารี่ของคนรักไม่ได้ทำให้เขาคลุ้มคลั่งเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว แต่ทุกครั้งที่อ่าน ความเสียใจก็ไม่เคยลดน้อยลง เวลาที่ผ่านมาจวบจนวันนี้มันทำให้เขารู้ว่าความรักและความคิดถึงที่มีให้ต้าร์ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
“ดีแล้ว อย่าคิดมาก มาพักผ่อนทั้งที่ก็ผ่อนคลายหน่อย” คนเป็นลุงตบบ่าหลานชาย
ควินพยักหน้ารับ หันกลับไปมองท้องทะเลกว้างใหญ่เบื้องหน้า แม้มันจะมืดเพราะเวลาตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่แสงจากดวงจันทร์ยังพอส่องสว่างให้เห็นระลอกคลื่นที่ซัดสาดเข้ามากระทบฝั่ง
“งั้นลุงกลับบ้านก่อนนะ อย่าอยู่ดึกมากล่ะ พ่อกับยายจะเป็นห่วง”
“ครับ ผมขอเดินเล่นอีกสักพักก็จะกลับแล้ว”
ควินตอบและยืนรอส่งจนลุงเดินขึ้นจากหาดไป พอได้อยู่คนเดียวชายหนุ่มก็เดินเลียบชายหาดอย่างช้าๆ ก่อนจะหยุดและนั่งลงบนผืนทราย เงยหน้ามองแผ่นฟ้ามืดดำที่มีดาวดวงเล็กส่องประกายระยิบระยับหลอกล่อความสนใจ
“อยากให้มึงมานั่งดูดาวกับกูตอนนี้ ได้ยินเสียงกูมั้ยต้าร์ เสียงของคนที่คิดถึงมึง”
ควินยิ้มเศร้า น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมา ต้องทนทรมานอยู่กับความคิดถึง เฝ้ารอวันที่จะได้เจอกันอีก ทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ในใจก็ยังหวัง แม้จะเจอกันในความฝันก็ตาม ขอแค่ได้เห็นหน้า ต่อให้ตื่นขึ้นมาพบกับความจริง ต่อให้ฝันสลาย เขาก็ดีใจ
หลายครั้งที่เมื่อก่อนพ่อพูดถึงเรื่องแต่งงาน ท่านอยากให้เขามีครอบครัว มีทายาทสืบสกุล แต่หัวใจเขามันรักได้แค่คนคนเดียว หัวใจเขามันซื่อสัตย์กับคนคนเดียวเท่านั้น เขาทรยศความรู้สึกตัวเองไม่ได้ เลยตอบท่านไปว่า ที่เขายังมีลมหายใจอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อชดใช้ความผิดที่ได้ทำไว้กับต้าร์ ท่านถึงได้เงียบไปและไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้อีกเลย
“หัวใจกูมีแค่มึง กูรักแค่มึงคนเดียวต้าร์”
น้ำตาไหลออกมาเมื่อความคิดถึงกำลังร้องเรียกหาคนรักอย่างบ้าคลั่ง ความเจ็บปวด ความทรมาน ความทุกข์ในหัวใจมันกลายเป็นแผลเรื้อรัง เหมือนอยู่อย่างตายทั้งเป็น รอแค่วันนั้น…วันที่หมดลมหายใจ เขาก็จะได้ไปพบกับต้าร์ ได้ไปอยู่กับคนที่รักสักที
‘จนถึงตอนนี้กูก็ยังเห็นแก่ตัว กูยังขังมึงไว้ในใจ ขอโทษต้าร์…กูปล่อยมึงไปไม่ได้จริงๆ’
**************************************************
บนชั้นดาดฟ้าของโรงแรมหรูใจกลางกรุง ย่านธุรกิจและแฟชั่น บรรยากาศยามค่ำคืนของเมืองหลวงที่ไม่เคยหลับไหล ท่ามกลางแรงลมที่พัดมาปะทะใบหน้า ร่างสูงของชายหนุ่มเดินต้านกระแสลมแรงตรงไปข้างหน้าผ่านลานจอดฮอลล์ ก่อนจะหยุดนิ่งตรงสุดขอบของลานกว้าง แสงไฟจากมุมเสาทั้งสี่ส่องให้เห็นวิวรอบตัวได้อย่างชัดเจน นัยน์ตาของชายหนุ่มมองลงไปเบื้องล่าง เห็นถนนที่เต็มไปด้วยรถรามากมาย และผู้คนที่เหมือนกับมดตัวเล็กๆ เงยหน้ามองท้องฟ้า หลับตาปล่อยลมหายใจไปกับสายลมและบรรยากาศรอบตัวก่อนที่เสียงวิ่งและเสียงหอบหายใจจะดังรบกวนให้ต้องลืมตาหันไปมอง
“บอส!” เสียงเรียกดังจากบอดี้การ์ด ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า
“มีอะไร” ถามกลับเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจนัก
“บอสทำให้ทุกคนในโรงแรมแตกตื่นกันหมดแล้ว”
“กูทำอะไรผิด” นัยน์ตาคมทอแววหงุดงหงิดกับคำกล่าวหาของลูกน้อง
“เปล่าครับ แต่บอสน่าจะบอกผมก่อนว่าจะขึ้นมาดาดฟ้า”
“กูต้องรายงานมึงทุกเรื่องมั้ยอังเดร มึงเป็นแม่กูตั้งแต่เมื่อไหร่” ชายหนุ่มขึ้นเสียงพลางถลึงตาใส่
“ขอโทษครับ แต่ดอนกับมาดามเป็นห่วงบอสมากนะครับ”
“หุบปาก!”
คนถูกตวาดยิ้มเจื่อน ก่อนล้วงเอาเครื่องมือสื่อสารออกมาโทรรายงานนายเหนือหัวและภรรยาที่ยังอยู่ในงานเลี้ยง
“ครับมาดาม คุณแซทขึ้นมาดาดฟ้าครับ เอ่อ…บอสขึ้นมาเดินเล่นครับ”
รายงานเสร็จก็เหลือบมองเจ้านายหนุ่มที่ตอนนี้นั่งกับพื้นเตรียมจุดบุหรี่สูบ
“มึงแก่ลงมากนะอังเดร ไม่คิดจะลาออกกลับไปหาเมียที่บ้านเกิดหน่อยเหรอ”
“ผมไม่อยากมีเมียหรอกครับ ผมอยากอยู่ดูแลบอสต่อไป เพราะปีนี้บอสก็อายุมากขึ้นเหมือนกัน”
“ไอ้อังเดร”
แซทกดเสียงต่ำ ตั้งท่าจะถีบบอดี้การ์ดแต่เสียงเรียกคุ้นหูกลับดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน
“แซท! ลูกขึ้นมาทำอะไรบนนี้”
มารดาบังเกิดเกล้าเดินเข้ามาประชิดตัวด้วยความเป็นห่วง กวาดสายตามองสำรวจตัวลูกชายก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เห็นว่าสภาพลูกยังเป็นปกติดี
“ผมก็แค่มาเดินเล่นรับลม”
แซทลุกขึ้นตอบแม่เสียงเรียบ ทิ้งบุหรี่ลงบนพื้น เริ่มหงุดหงิดกับอาการแตกตื่นเกิดเหตุของมารดา
“ลูกก็น่าจะบอกแม่ก่อน จู่ๆก็หายตัวไป แม่ตกใจหมด”
กว่าลูกชายเธอจะฟื้นตัวและกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เธอไม่อยากเห็นลูกกลับไปตกอยู่ในสภาพแบบนั้นอีก
“เอาเป็นว่าผมขอโทษ หายตกใจแล้วก็กลับเข้าไปในงานเถอะ” แซทบอกไล่แม่กลายๆ
“แซท…ลูกสัญญากับแม่แล้วนะ”
คนเป็นแม่ทวงคำสัญญาที่ลูกเคยบอกว่าจะไม่คิดสั้น ไม่คิดทำร้ายตัวเองอีก
“ผมไม่ลืมหรอก ผ่านมาตั้งกี่ปีแล้ว ผมก็ยังอยู่ ไม่ได้หายไปไหน จะกลัวอะไรนักหนา!”
“บอสครับ” อังเดรแตะศอกเจ้านายเบาๆอย่างจะปรามให้ใจเย็น
“แม่ก็แค่เป็นห่วง ถ้าเดินเล่นจนพอใจแล้วก็กลับเข้าไปในงานนะลูก”
แซทพยักหน้ารับ มองตามจนมารดาเดินหายไปจากสายตาก็หันมาคาดโทษบอดี้การ์ด
“ไสหัวออกไป กูอยากอยู่คนเดียว”
“แต่…”
“กูจะอยู่กับเมียกู คนเดียว เงียบๆ” แซทบอกเสียงเข้มอย่างเน้นคำ
อังเดรพยักหน้ารับอย่างจำยอม เพราะถ้าเมื่อใดที่เจ้านายเอ่ยขอว่าจะอยู่กับคนรัก ก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล เจ้านายเขาแค่จะใช้เวลาอยู่คนเดียว เงียบๆ เพื่อที่จะนั่งดูรูปคนรักในโทรศัพท์ หรือไม่ก็อ่านข้อความในไดดารี่ของคนรัก เป็นอย่างนี้ประจำทุกวัน ดีเท่าไหร่แล้วที่เจ้านายเขาไม่อาละวาด ไม่ทำร้ายตัวเองเหมือนเมื่อก่อน อาจเป็นเพราะมีคุณแม่คอยดูแลอย่างใกล้ชิด คอยพร่ำบอกให้ลูกมีชีวิตอยู่ต่อไป อย่างน้อยก็เพื่อไถ่บาปในใจที่ก่อไว้ในอดีต ให้มันลบล้าง และช่วยบรรเทาความเสียใจลงไปได้บ้าง
“ผมรออยู่หน้าประตูนะครับ”
อังเดรบอกเจ้านายก่อนเดินจากไป ทิ้งให้ร่างสูงอยู่คนเดียวอย่างที่ต้องการ
“ถ้ามึงยังอยู่กับกูก็คงดี ต้าร์…กูคิดถึงมึง”
แซทบอกกับคนในรูปถ่าย ปลายนิ้วแตะสัมผัสหน้าจอโทรศัพท์เลื่อนดูรูปเก่าๆพร้อมรอยยิ้มเศร้า กี่ปีมาแล้วที่เขาได้แต่ดูรูปคนรักในโทรศัพท์เพื่อบรรเทาความคิดถึง กี่ปีที่เขาต้องทนดูรูปเดิมๆ ซ้ำๆ เพื่อย้ำถึงความเหงา ความโดดเดี่ยว ความทรมาน
“มึงมันใจร้าย แต่กูก็ยังรักมึง”
หยดน้ำตาไหลถูกหน้าจอโทรศัพท์ เจ้าของเครื่องรีบเช็ดมันออก สูดลมหายใจลึกอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ เวลาช่วยลดความบ้าคลั่งของเขาได้ แต่เวลา…ไม่ได้ช่วยให้เขาคิดถึงต้าร์น้อยลง
“กูรักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากมึง กูยังยืนยันคำเดิม”
Kwin’s Diary
กูจะใช้เวลาที่เหลือของชีวิตต่อจากนี้ เพื่อรัก…และคิดถึงมึงตลอดไป
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนกูก็รักมึงคนเดียว ได้ยินมั้ย กูรักมึงคนเดียว
อดีตก็รักมึง ปัจจุบันก็รักมึง อนาคตกูก็ยังรักมึง
Sat’s Diary
แม้ว่าตอนที่คิดถึงมึงจะทำให้กูทรมานมากแค่ไหน เจ็บแทบขาดใจยังไง กูก็ยังคิดถึงมึง
รอวันที่จะได้เจอมึงอีกครั้ง จะในความฝันหรือชาติหน้า กูก็เชื่อว่าต้องเจอมึงอีก
รักมึงเสมอ รักมึงคนเดียว รักมึงตลอดไป
**************************************************
ในน้ำตาแต่ละหยดจะให้บทเรียนกับเรา
เพราะมันจะทำให้เราฉลาดและเข้มแข็งมากขึ้น
ความรักก็เช่นกัน…จงเรียนรู้ที่จะรัก และรักษามันไว้
-----------------------------------------------------------
ในที่สุดก็เขียนจบจนได้ จบแล้วจริงๆค่ะ T_T
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านมาจนถึงตอนจบนะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้น ตั้งแต่ตอนที่เปิดเรื่องจนถึงตอนนี้
ระยะเวลาที่เขียนเรื่องนี้ ยาวนานมากจริงๆ ฮ่าๆๆ
ขอโทษอีกครั้งนะคะที่ไม่สามารถเขียนตอนจบให้เป็นอย่างที่หลายคนต้องการได้
ความรักก็มีทั้งสมหวังและไม่สมหวัง มีทั้งดีและร้าย
เรื่องราวในนิยายเรื่องนี้ก็เป็นมุมมองความรักอีกแบบนึง
ขอบคุณอีกครั้งนะคะสำหรับการติดตาม แล้วพบกันในตอนพิเศษค่ะ
-
สงสารควินกับแซท ต้าร์ตอนนี้ยังรักไม่มากพอที่จะให้อภัย แต่ไม่ได้หมายความว่าต่อไปจะไม่สามารถรักแบบนั้นได้นี่นา คือต้าร์ทำอะไร ไม่คิดถึงเนส ไม่คิดถึงคนที่เขารักต้าร์บ้างเลย
-
เราว่าเราโอเคค่ะ มันเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็นแล้วจริงๆ ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
-
เฮ้อ จบแล้ว ตามอ่านจนจบ คนเขียน เขียนเก่งมากค่ะ เราร้องไห้กับเรื่องนี้เยอะมาก
เราว่าจบถูกต้องแล้ว ต้าร์คงทรมานมากเกินที่จะอยู่ต่อ ก็นั่นแหละ "จงเรียนรู้ที่จะรักและรักษามันไว้"
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
เขียนเก่งมากเลย ชอบมากๆ เป็นกำลังใจให้เรื่องต่อไปจ้า สัญญาเลยถ้ารวมเล่มจะซื้อแน่นอน
:L1: :pig4: :L1:
-
ความคิดชั่ววูบของคนเราเกิดขึ้นได้กับทุกคนเมื่อไม่เจอทางออก
อย่างน้อยทั้งสองคนก็ก้าวผ่านมาได้ ถึงจะเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหน o13 o13
ดีแล้วที่คิดยาวๆกับชีวิต คิดสั้นไปใช่ว่าเป็นทางที่ดี
-
สงสารน้องต้าร์ แต่ก็รู้สึกโกรธที่ทำอะไรไม่สนหัวใจพี่เนส เฟียซ ลุงหมอบ้างเลย ไม่สนเลยว่าคนข้างหลังที่รักตัวเองจะอยู่อย่างทรมานขนาดไหน คือเสียใจ อยากให้ต้าร์ได้มีความสุขกะพี่ เพื่อน กับชีวิตที่เหมือนวัยรุ่นทั่วๆไป
ส่วนควินกะแซท สองคนนี้ได้รับบทเรียนชีวิต โดยใช้ชีวิตของคนๆนึงมาแลก ดีที่สำนึก เข้มแข็ง และผ่านมันมาได้ แต่มันสมควรจะเป็นแบบนี้หรือ? ความจริงมันไม่ควรจะจบลงแบบนี้เลย มันไม่ควรจะต้องเอาชีวิตคนอื่นมาเป็นจุดเปลี่ยนเลย :ling1:
ขอบคุณนะคะที่แต่งจนจบ เราไม่เฟลกับตอนจบ แล้วเราก็โอเคค่ะ แค่อดรู้สึกอยากรำพึง "ทำไมกันนะ..." แค่นั้นเองค่ะ o13
ปอลิง ตอนสุดท้าย แหม่ นึกว่าพี่เนสจะคู่กะเฟียซ 5555
-
แต่งตอนชาติหน้าด้วยได้ไหมคะ555555
เจอกันแล้วจีบกันดีดี จะได้เลิฟๆกัน
ขอบคุณคะที่แต่งจนจบ
-
:katai2-1: :hao6:
ดีใจทึ่ได้อ่านเรื่องนี้ถึงตอนจบถึงแม้จะไม่สมหวังกันก็ตาม
-
เขียนได้ดีมากๆเลยค่ะ เรื่องมันควรจะจบอย่างนี้จริงๆ ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ั
-
เป็นนิยายที่ดีมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่แต่ง มันเป็นอะไรที่มีเหตุผลในตัวเอง
เราดีใจมากเลยค่ะที่จบแบบนี้ ความรักที่ควินกับแซทมีมันเป็นรักที่ทำให้ต้าร์เจ็บ
ความรู้สึกของต้าร์มันไม่มากพอที่จะรัก มันก็ไม่แปลกที่จะไป เราหวังให้นิยายจบแบบนี้แหละค่ะ
รอดูตอนพิเศษนะคะ อยากเห็นว่าถ้าวันหนึ่งต้าร์มาปรากฏตัวต่อหน้าควินกับแซท
สองคนนั้นจะทำหน้าแบบไหน จะทำตัวอย่างไร จะทำแบบเดิมอีกไหม
-
ต่อให้รู้สึกดีด้วย แต่มันก็ไม่ใช่ความรักอยู่ดี มีคนมาทำดีด้วยแสดงออกว่ารักมากมาย
และก็รักเราจริงๆด้วย ต่อให้ไม่ได้รักมันก็ต้องมีความรู้สึกดีๆบ้างนั่นแหละ เป็นคนชอบนิยายฟีลกูด
แบดอีนด์อย่างนี้ไม่ค่อยชอบอ่าน แต่มันจริงในหลายๆเรื่องของความเป็นจริง
การที่เราจะสามารถรักคนที่ข่มขืนเรานั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ยกตัวอย่างง่ายๆ
หากคนรักของเราเคยนอกใจซักครั้งแล้วล่ะก็ ต่อมาไม่ว่าเค้าจะทำดีอย่างไร
แต่มันจะมีรอยร้าวที่เรียกว่า ความกลัว ความหวาดระแวงฝังอยู่ ไม่เจอกับตัวไม่รู้
การจะรักคนที่เคยทำเรื่องร้ายๆกับเรานั้นไม่ใช่เรื่องง่าย :a6: :a6: เคร้าจริงไรจริงเรื่องนี้
-
จบแล้ว... เป็นเรื่องแรกเลยนะที่จบแบบนี้ ฮื่ออออออออ
แต่นี่แหละความจริง ความรักในเมื้อมันไม่ได้เริ่มต้นที่รักทั้งสองฝ่าย ไม่ได้เริ่มที่ความรัก ถึงแม้เราจะรักเค้ามากจนยอมที่จะเป็นคนเลวในสายตาเค้า แต่เมื่อมันมาถึงทางตัน ที่โดนบีบบังคับจนไม่เหลือทางให้เดินต่อ อยุ่ต่อก็เจ็บ จากเป็นก็เจ็บ การจากไปของต้าร์เหมือนจะให้อิสระกับตัวต้าร์เอง แต่มันกลับเป็นการผูกมัดควีนกับแซทไม่ให้ไปไหนได้ เจ็บปวดทรมานก็จริง แต่มันก็เต็มไปด้วยหัวใจที่พองโต
ขอบคุณที่สื่อความรักในอีกรูปแบบให้ได้เห็น ขอบคุณที่ทำให้ได้รู้ว่าทุกสิ่งไม่ได้จบง่ายดายด้วยการอยุ่ด้วยกันในตอนจบ
อยากอ่านตอบพิเศษค่ะ รออยุ่นะ ^ω^
-
พอเห็นตอนจบ ทำใจอยู่ตั้งนานกว่าจะอ่านได้ เรื่องมันเศร้า :m15: :m15:
ไม่รู้จะเม้นยังไง มันอึนๆ มึนๆ สงสัยเราอินจัดไปหน่อย
-
ติดตามอ่านมานานมาก เขียนดีสุดๆ จอบคุณที่ช่วยเปิดมุมมองความรักอีกด้านนึงไม่ว่าจะสมหวังหรือผิดหวังแต่ก็เรียกว่ารัก
รอตอนพิเศษนะ :L2:
-
คืออ่านตอน67 คิดในใจละว่า นักเขียนต้องทำให้ต้าร์แกล้งตายแน่ๆ อ่านไปยิ้มไป ยังไงต้าร์ต้องไม่ตาย เดี๋ยวต้าร์จะกลับมาอีกครั้ง พอ68(The End) นักอ่านแบบ ขอโทษ กุขอนั่งงงแปป ให้ตายเถอะ ทำมายยยยยย ช็อกแปปป คือแบบ ตายจริงๆสินะ
คือจริงๆอยากให้ฆ่าตัวตาย ตั้งแต่ตอนแรกๆ แล้วตอนที่นักอ่านยังไม่รุความรุสึกของควินกะแซท อยากให้ต้าร์มันตายๆไปซะ ตั้งแต่ต้าร์มันหยิบมีดแล้วอิสองตัวนี้ต้องรีบเก็บมีดทิ้งละ แต่พอรุความรุสึกของสองคนนั้น แค่สั่งสอนก้อพอนะ แต่ก้ออย่างที่เราอ่าน555
คุณแต่งดีนะ เราประมาทไปหน่อย ต้องโทษเราเอง ตอนที่67 เนี่ยกระชากใจสุดๆละ แต่เราไม่เข้าถึงตัวละคร เพราะเราคิดว่ามันเปนแผน 555 เปนเรื่องแรกที่นายเอกไม่ได้รักพระเอกหลังจากถูกข่มขืน ดี ดีดี
-
ขอเข้ามาแสดงความชื่นชมนักเขียนอย่างเป็นทางการนะคะ จำได้ว่าเป็นแฟนละครพันธ์แท้เรื่องนี้มานานมากตั้งแต่เริ่มเขียน ตอนที่ผู้เขียนยังไม่มาลงก็มักจะอ่านซ้ำๆเสมอ ถึงแม้จะมีการเกริ่นล่วงหน้าว่าจบไม่happy แต่ไม่นึกว่าพอมาถึงวันนี้จริงๆก็ยังทำใจไม่ได้ เพราะรู้สึกผูกพันกับตัวละครทุกตัว อาจจะยังไม่เข้าใจในเรื่องความรักและการตัดสินใจของตัวละครมากนัก แต่คิดว่าประสบการณ์ในชีวิตอาจจะช่วยอธิบายเรื่องเหล่านี้ได้ในอนาคต สุดท้ายนี้อยากจะบอกว่าถ้ารวมเล่ม ก็คงจะซื้อเก็บแน่นอนค่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าจะกล้าหยิบมาอ่านอีกไหม เพราะเรื่องราวมันก็หน่วงจริงเหมือนกัน ขอบคุณสำหรับผลงานดีดีและอยู่ด้วยกันมาตลอดนะคะ
-
นึกว่าแกล้งตายซะอีก ตายจริงหรือนี้ :katai1:
-
เอิ่ม คือ ไม่กล้าอ่าน
ขอตอนจบ version 2 ได้มั้ย
แบบโลกคู่ขนานที่ต้าไม่ตาย 55
-
บอกได้คำเดียวว่า ร้องไห้หนักมากกกก เหมือนใจจะขาดจริงๆ เรื่องนี้เป็นโศกนาฏกรรมที่บีบคั้นหัวใจมากๆจริงๆ สงสารตัวละครทุกตัวโดยเฉพาะต้า ต้ารับความกดดันมามาก เลยตัดสินใจอย่างนี้ ขอบคุณคนแต่งมากนะครับ คนแต่งเขียนได้อินมากๆ เสียน้ำตาให้เรื่องนี้เยอะมาก^^
-
คือ ขาดช่วงกับเรื่องนี้ไปนานมากทีเดียวล่ะ ยอมรับว่าไม่เคยการจบแบบ Bad End น่ะ มันเป็นอะไรที่เศร้าน่ะ :m15: เพราะการอ่านนิยายสำหรับเราคือความบันเทิงใจการหลีกหนีจากความจริงของชีวิต :monkeysad: ดังนั้น รู้สึกดีน่ะที่คนเขียนได้บอกมาตั้งแต่เริ่มแรกให้คนอ่านได้เข้าใจและเรียนรู้ที่จะยอมรับมัน และคนเขียนก้อเขียนจนคนอ่านยอมรับในจุดนี้ได้ ถึงแม้บางคนอาจจะมีติดขัดในใจ ด้วยว่าอยากให้มันเป็นแบบที่ตัวเองชอบ ซึ่งเราก้อคือหนึ่งในนั้น ยอมรับว่าสงสารทุกคนในเรื่องนี้น่ะ มีคนเคยบอกไว้ว่า ความรักไม่เคยทำร้ายใคร มีแต่ตัวเรานี่แหละที่ทำร้ายตัวเราเอง เรารักอย่างไร้สติเหมือนเช่นดังควินและแซท คุณทำทุกอย่างเพื่อให้เขามาอยู่กับเราปากบอกว่ารักตลอดแต่ไม่เคยคิดถึงจิตใจของคนที่เรารักเลย :เฮ้อ: และท้ายที่สุดเมื่อไม่เป็นดังหวัง คุณก้อยังทำร้ายคนรอบข้างและตัวคุณเองอยู่ดีแหละ มันรู้สึกเศร้าน่ะ ถ้าคนใกล้ชิดต้องมาเป็นแบบนี้น่ะ ความรักของทั้งคู่ช่างน่ากลัวจริง ๆ :sad11: แต่ก้ออาจเป็นเพราะ ครอบครัวเลี้ยงเขามาเป็นแบบนี้และสุดท้ายคนเหล่านั้นก้อต้องมาร่วมรับผลกรรมนี้ไปด้วย :katai1: รอตอนพิเศษน่ะ ที่เราไม่รู้ว่าจะมีตอนพิเศษแบบไหนน่ะ o18
-
:a5:
:pig4: :pig4:
-
หากถามว่าความเจ็บปวดของควินกับแซทนั้นสาแก่ความทุกข์ทั้งหมดทั้งปวงของต้าร์หรือยัง เราคงไม่อาจจะตอบได้ว่ามันสมแล้วหรือไม่ เพราะความทุกข์คือความทุกข์ ไม่อาจวัดได้ว่า ทุกข์ขนาดเล็ก ใหญ่ แค่ไหนถึงจะสาสมกัน เช่นเดียวกับความเท่าเทียมที่ไม่อาจเปรียบว่า เท่าเทียมมากกว่า เท่าเทียมน้อยกว่า แต่สิ่งที่ทั้งสองเผชิญตอนนี้คือ ความทุกข์ที่จะสะสมอยู่กับเขาทั้งสองจนกว่าวันสุดท้ายของชีวิต ตามมาตั้งแต่ใช้ไอดีเก่า จนเปลี่ยนไอดีมาสองรอบ (เนื่องจาก login ไม่ได้) ชื่นชอบและชื่นชมทั้งงานทั้งนักเขียนมากเลยคะ หากมีผลงานใหม่ก็อยากจะติดตามต่อไป ขอบคุณที่มาเขียนนิยายให้อ่านจนจบนะคะ +++เป็ดคะ
-
ขอบคุณอะไรก็ตามแต่ที่ทำให้เราได้อ่านนิยายเรื่องนี้
ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีตอนไหนเลยที่ไม่บีบที่หัวใจ
พออ่านแล้วมันคือความรักจริงๆ ชีวิตจริงๆ การถูกกระทำมันไม่ได้หอมหวานจนกลายเป็นความรักที่สวยงามได้ทุกคน ทุกตัวละครในเรื่องเป็นสีเทา
บอกตรงๆเลยว่าเรื่องนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ
ปล.ตอนจบน้ำตาไหลพรากๆ หน่วงไปทั้งคืน
-
จะเม้น แต่เม้นไม่ออก ไมรู้จะเม้นอะไร555555555
ยังไงก็...ขอให้มีตอนพิเศษนะ รอเสมอ :)
-
ผู้แต่งแต่งได้ดีมาก
ขอคิดต่อจากเรื่องราวนี้
...ถ้ามีภาคต่อนี่คือจุดเริ่มต้นของพระเอก รักครั้งใหม่รออยู่
...รักมากแค่ไหนถ้าใครเคยมีความรักอยากนักที่จะสามารถ
อยู่ตัวคนเดียวได้ตลอดไป
...สุดท้ายแล้วต้าร์จะอยู่ในความทรงจำของพวกเขาแค่รอวันแข้มแข็ง
เมื่อถึงวันนั้นเขาทั้งคู่จะเจอคนที่รักเขาและเขารักอีกครั้ง
...นี่เป็นเพียงบทเรียนให้เรียนรู้และไม่ทำผิดซ้ำอีกแค่เท่านั้น
..."บนโลกใบนี้เนื้อคู่ไม่ได้มีแค่คนเดียว เราจะเจอทั้งคู่เวรคู่กรรม
และคู่บุญวาสนา"...
...บทเรียนอันล้ำค่าแลกมาด้วยหนึ่งชีวิต...
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้ำตาไหลพรากๆๆ ตอนอ่านช่วงแรกๆ คิดไว้แล้วล่ะว่า ต้าร์ต้องตายแน่
มันอึดอัดและทรมานมาก .... ช่วงตายของต้าร์พีคมาก หนูตายอย่างสงบสักทีนะ...ปล่อยให้คนสองคนทรมานไป
ตอนนี้แหละ แซท กับ ควิน จะได้เรียนรู้ ความรักที่แท้จริงสักที
ในที่สุดก็ฝืนอ่านจนจบ เสียน้ำตาไปหลายลิตรทีเดียวเลยค่ะ
ขอบคุณคนแต่งมากๆ นะค่ะ รออ่านเรื่องของ พี่เนสลี่ ต่อ
ผู้ชายคนนี้น่าสงสาร เหมือนเหลือตัวเองอยู่คนเดียว ที่แท้ๆ เนสอาจไม่อภัยให้ควินกับแซทแน่เลย
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านมานานมากกกก
สงสารต้าร์ น่าจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ มีตอนพิเศษแบบต้าร์มาปรากฎตัวอีกไหม แหะๆๆ
ควินกะแซท สมน้ำหน้าสองคนนี้
-
จริงๆไม่ค่อยโอเคกะแนว3p แต่ไม่รู้ว่าหลงเข้ามาอ่านเรื่องนี้ได้ไง แต่พออ่านไปเรื่อยๆเนื้อหาน่าติดตามดี โอเคเปิดใจกะ 3p
อ่านไปได้สักพักผู้แต่งก็บอกพล็อตจบของเรื่องจบไม่สวย โอเค ด้วยการกระทำของสองพระเอกมันก็เหมาะสมแล้ว ทำใจแต่เนิ่นๆ :m15:
พอเรื่องดำเนินมาจนถึงบทสุดท้าย โหดมากกก โหดเว่ออออ โหดดดทั้งบทสรุปตอนจบ และความรู้สึกของคนอ่าน พังครับ พังมากก น้ำตาไหลเป็นเขื่อน ถึงจะทำใจยอมรับมาแต่เนิ่นๆว่าจบไม่สวย แล้วก็ลางสังหรณ์ว่าต้าต้องตาย ซึ่ง ก็ตาย!!! ตายจริงๆ ไม่มีแกล้งตาย ซึ่งเก๊าไม่โอเคเลยย ฮืออ ทำใจยอมรับไม่ได้ โคตรรรรรรอิน อินไปกับทุกตัวละคร ทุกความรู้สึกที่ผู้แต่งสื่อออกมาผ่านตัวหนังสือ บทจะดีกันก็ยิ้ม มีความสุข อิ่มใจ แต่พอมาแนวดาร์ก ทะเลาะมีปัญหากัน ก็โคตรเศร้า หน่วงสุดพลัง แต่ทั้งหมดคือมันดีมาก ดีจนต้องพิมพ์ระบายความรู้สึก ทั้งๆที่ปกติไม่เคยพิมพ์อะไรยาวแบบนี้
ขอบคุณมากครับ ที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่าน มันดีมากจริงๆครับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
หน่วงตั้งแต่ต้นยันจบเรื่อง
เป็นอีกเรื่องที่ทำให้เสียน้ำตาได้ท่วมจอ
อ่านแรกๆชอบแนวนี้
พอมาตอนจบ แล้วเศร้ามาก
ยังอ่านไม่จบ โดดมาอ่านตอนจบก่อนแล้วเครียดเลย
ขนาดเราอ่านไปไม่กี่ตอน พออ่านตอนจบ ยังร้องหนักขนาดนี้
คงอ่านต่อไม่ได้ แต่ขอขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องดีๆให้ได้อ่านนะคะ
ขอบคุณมากๆค่ะ <3
-
อ่านจบสักที ปวดที่ใจทุกครั้งที่อ่าน แต่ก็ยังอ่านมาจนจนจบ ระหว่างทางที่อ่าน คนแต่งเหมือนได้ฆ่าคนอ่านอย่างเลือดเย็น แต่บทสรุปโอเค ความรักไม่ได้มาจากการบังคับ และไม่สามารถกักขังใครได้
-
ถึง ผู้แต่ง นิยายเรื่องนี้ทำเอาเราเพ้อถึงพี่แชทไปหลายวัน ร้องไห้ก็หลายตอน เมื่อก่อนเป็นนักอ่านเงาคะ อ่านอย่างเดียวไม่คิดจะตอบหรือให้กำลังใจผู้แต่ง แต่เรื่องนี้ทำให้รู้สึกว่าอยู่เฉยๆไม่ได้ มันสนุกมากจริงๆคะ อยากอ่านพาทสอง สาม สี่ จะรวมเล่มหรือปล่าวคะ อยากอ่านมาก ไม่เคยอ่านสามพีจนมาเจอเรื่องนี้มัอินสุดๆ รักนะคะคนแต่ง ขอให้แต่งตอนสองไวๆ สาทุ เพี้ยง รักาาสุขภาพด้วยนะคะ
-
3P อย่างนี้ต้องอ่านสักหน่อยล่ะ :impress2:
-
รอ P. II นะคะ
-
ขอบคุณนะคะ สนุกมากถึงจะจบเศร้า รอตอนพิเศษต่อ :pig4:
-
HEARTBREAKER
SPECIAL : Tar’s birthday
เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นห้อง เรียกให้คนที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนฟูกนุ่มพลิกตัวตื่นราวกับติดสปริง นัยน์ตากลมโตเบิกกว้าง ท่าทางร้อนรน ก่อนจะรีบลงจากเตียงตรงเข้าห้องน้ำ 15 นาทีต่อมา ร่างเล็กในชุดคลุมอาบน้ำก็มายืนแต่งตัวอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า จัดการตัวเองเสร็จ เช็คความเรียบร้อยที่หน้ากระจกเจ้าตัวก็เป่าลมออกทางปากเมื่อดูนาฬิกาแล้วพบว่ายังทันเวลานัด
“พี่ควิน พี่แซท อยู่ไหนครับ” ร้องเรียกพลางเดินหาบุคคลที่คาดว่าน่าจะตื่นก่อนตัวเอง
“ไปอยู่ไหนของเค้า พี่ควิน พี่แซท”
“กูอยู่นี่” เสียงเข้มดังมาจากห้องครัว
คนที่กำลังตามหาหันขวับ เดินย้อนกลับไป พอเห็นว่าร่างสูงยืนเปลือยท่อนบนอยู่หน้าตู้เย็นก็เลิกคิ้วแปลกใจ
“เมื่อกี้ผมเพิ่งเดินผ่าน ทำไมไม่เห็นพี่”
“จะไปไหน” ไม่สนใจที่จะตอบกลับ นัยน์ตาคมมองชุดที่ร่างบางใส่อย่างสงสัย
“ผมจะไปงานรับปริญญาของรุ่นพี่ครับ นัดกับเพื่อนไว้ที่มหา’ลัย”
“รุ่นพี่คนไหน กูรู้จักหรือเปล่า”
“พี่แซทคงไม่รู้จักหรอกครับ เพราะพี่เขาลาออกไปเรียนที่อื่นตอนปี2”
“แล้วรับที่ไหน”
“รังสิตครับ แต่พี่แซทไม่ต้องไปส่งนะครับ ผมนัดเพื่อนไว้แล้ว เราจะไปรถบอสกัน ตอนกลับพี่ค่อยมารับที่มหา’ลัยนะครับ”
“ใครบอกว่ากูจะไปส่งมึง”
“อ้าว…” ร้องเสียงหลงด้วยนึกว่าอีกฝ่ายคิดจะไปส่งกัน
“รีบไปรีบกลับ ถึงแล้วก็โทรมาบอก เดี๋ยวกูไปรับ”
“โอเคครับ งั้นผมไปก่อนนะ ฝากบอกพี่ควินด้วยนะครับ” บอกลาก่อนรีบเดินตรงไปที่ประตู
ร่างสูงยืนยิ้มมุมปากไม่ได้เดินตามไปส่งเหมือนเคย
“คืนนี้สนุกแน่”
ผมกับไอ้ควินกระโจนขึ้นรถหลังจากทำกิจวัตรประจำวันเสร็จ ขับรถมุ่งตรงไปที่ห้างใหญ่กลางกรุง เพื่อหาซื้อของมาเตรียมสำหรับงานปาร์ตี้คืนนี้ พอมาถึงห้างก็เดินหาร้านที่ขายพวกของตกแต่งงานเลี้ยงและพวกร้านขายของขวัญ เอาจริงผมก็ไม่รู้หรอกว่างานปาร์ตี้ส่วนใหญ่ที่เขาจัดกันมันต้องใช้อะไรบ้าง แค่คิดว่ามาถามเอาที่ร้านเลยคงง่ายกว่า
“มันต้องใช้ลูกโป่ง” ไอ้ควินพูดขึ้น ตามันก็มองหาของที่ว่า
“แล้วจะเอาสีอะไร” ผมถามพลางนึกว่าต้าร์ชอบสีอะไร
“สีสว่างๆหน่อย พวกสีขาว สีฟ้า สีชมพู เอาไปให้หมด” มันว่าแล้วเริ่มเดินหาของ
ผมเดินแยกกับมันไปอีกทาง หาของตกแต่งเพิ่มเติม เห็นพวกเทียนหอมอันเล็กดูน่ารักดีก็หยิบใส่ตะกร้า มันต้องมีอะไรอีก ผมยืนคิดอยู่นานจนไอ้ควินเดินมาสะกิดถาม
“คิดอะไรของมึง กูเห็นมึงยืนนานแล้ว”
“ก็คิดว่ามันต้องใช้ของอะไรอีก”
“หลักๆก็มีแค่ลูกโป่ง อย่างอื่นก็แล้วแต่มึง อยากเอาอะไรก็เอามา”
พอได้ของที่ต้องการครบพวกเราก็จ่ายเงิน เดินออกจากร้านมาผมก็มองหาของขวัญ จะให้อะไรดี
“ควิน มึงจะซื้ออะไรให้ต้าร์วะ”
“ไม่รู้ว่ะ เดินดูก่อนละกัน”
ผมกับไอ้ควินตัดสินใจเดินแยกกันไปหาของขวัญ บอกตามตรงตอนนี้ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะซื้ออะไรให้ต้าร์ ด้วยนิสัยอย่างต้าร์ การที่จะซื้อของมีค่าหรือพวกของที่มีราคาแพงให้ ต้าร์ก็ไม่ค่อยชอบ ตัดพวก แก้ว แหวน เงิน ทอง ออกไปได้เลย ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา ต้าร์แทบไม่เคยขอสิ่งของ หรืออยากได้อะไรจากพวกผม มีแต่พวกผมที่ยัดเยียดสิ่งของพวกนั้นให้ แม้เจ้าตัวจะไม่อยากได้ก็ตาม เพราะฉะนั้นการจะให้ของขวัญต้าร์สักอย่าง ถือเป็นงานหนักสำหรับผมมาก
“จะให้อะไรดีวะ”
ผมเกาหัวเพราะเริ่มหงุดหงิดที่คิดไม่ออกสักทีว่าจะซื้ออะไร เดินผ่านร้านดอกไม้ก็หยุดคิด หรือจะให้ดอกไม้สักช่อก็พอ แต่ดอกไม้มันก็ต้องเหี่ยวแห้งเก็บไว้ได้ไม่นาน มันก็ไม่น่าจดจำสิ ผมอยากให้ของที่ต้าร์สามารถเก็บมันไว้ได้นานๆและเป็นที่น่าจดจำด้วย
“ทำไมมันยากอย่างนี้วะ”
ผมบ่นกับตัวเองแล้วเดินหาต่อ ให้มันรู้ไปสิว่าวันนี้ผมจะหาของขวัญให้ต้าร์ไม่ได้!
วันนี้เป็นวันเกิดต้าร์ ผมกับไอ้แซทปรึกษากันแล้วได้ข้อสรุปว่า พวกเราจะช่วยกันจัดปาร์ตี้วันเกิดเล็กๆให้ต้าร์ที่คอนโดฯ โดยฝีมือของพวกเราเอง ไม่ต้องจ้างออแกไนซ์มาจัดงานให้ ผมอยากทำให้ต้าร์ประทับใจ อยากเห็นต้าร์ยิ้มและมีความสุขกับสิ่งที่พวกผมทำให้ ถึงแม้ต้าร์จะไม่เคยร้องขอหรือต้องการอะไรจากพวกผม แต่ผมก็อยากให้ต้าร์รู้ว่า ตลอดเวลาที่พวกเราอยู่ด้วยกัน ต้าร์มีค่ากับผมมาก และรอยยิ้มของต้าร์ก็มีความหมายกับผมมากเช่นกัน ผมอยากเห็นต้าร์มีความสุข แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆก็ยังดี
ผมไม่เคยคิดว่าวันนึงต้องมาเดินหัวหมุนเพื่อหาของขวัญให้คนรักแบบนี้ แต่วันนี้มันเกิดขึ้นแล้ว และตอนนี้ผมก็เหมือนพวกอ่อนหัดที่คิดไม่ออกว่าจะซื้อของขวัญอะไรให้คนรักสักชิ้นเพื่อให้เขาประทับใจ
“เฮ้อ…”
ผมถอนหายใจแรงก่อนนั่งบนเก้าอี้ข้างทางที่ทางห้างทำไว้ให้ลูกค้านั่งพักผ่อนหย่อนใจตามอัธยาศัย ในหัวก็คิดหาของขวัญสักชิ้น แต่ตัวเลือกที่ผุดขึ้นมาก็ไม่โดนใจสักอย่าง ต้าร์ไม่ใช่พวกคลั่งวัตถุนิยม เพราะงั้นถ้าซื้อของแพงๆ หรือพวกของแบรนด์เนมให้เขาก็ไม่ชอบหรอก จริงๆผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้าร์ชอบอะไร
“ปะป๊า อันนี้เขาเรียกอะไรคับ”
“เขาเรียกว่าต้น…”
เสียงพูดคุยของสองพ่อลูกเดินจูงมือกันผ่านหน้าไป ผมมองตามเด็กชายที่ถือกระถางต้นไม้อันเล็กอยู่ในมืออย่างสนใจ มันก็น่ารักดีนะ…
ผมเดินยิ้มเหมือนคนบ้าตลอดทางไปลานจอดรถ ไอ้แซทคงยังหาของขวัญไม่ได้ เพราะป่านนี้แล้วยังไม่โทรมา ผมผิวปากอย่างอารมณ์ดีเมื่อก้มดูของในถุง หวังว่าต้าร์จะชอบ ถึงมันจะดูแปลกก็เถอะ ขอแค่ต้าร์ยิ้มเวลาได้เห็นมันก็พอ
“ไอ้ควิน!”
ผมหันไปมองตามเสียงเรียก ไอ้แซทรีบวิ่งเข้ามาหา ผมเหล่มองถุงในมือมันอย่างอยากรู้ว่ามันซื้ออะไรเป็นของขวัญให้ต้าร์แต่มันก็เอาของหลบไว้ข้างหลังแล้วถลึงตาใส่ผม เฮอะ!
“แล้วมึงซื้ออะไรให้ต้าร์วะ”
“เรื่องของกู” ผมสวนมันกลับ เปิดประตูก้าวขึ้นรถ
“ไม่บอกก็ช่างมึง แต่ต้าร์ต้องชอบของขวัญกูมากกว่า ชัวร์ๆ” มันบอกพลางทำหน้าทำตาเยาะเย้ย
“มั่นหน้า” ผมว่าแล้วเบะปากใส่มันไปที
แล้วมาดูกันว่าต้าร์จะชอบของขวัญใครมากกว่า!
“กูว่าไม่เวิร์ควะ”
ผมหันไปบอกเพื่อนอย่างหมดแรงจะทำต่อ ไอ้การแต่งหน้าเค้กมันยากกว่าที่คิด เห็นในรายการทีวีทำกันทำไมมันดูง่าย ก็แค่บีบๆ แต่พอมาทำจริงทำไมมันโคตรเละจนแทบจำไม่ได้ว่านี่คือเค้ก
“เออ กูก็คิดเหมือนมึง ขืนทำต่อไปเค้กคงหมดร้านแน่”
ไอ้แซทตอบกลับมาด้วยเสียงเหนื่อยไม่แพ้กัน ผมอยากหัวเราะ แต่มันหัวเราะไม่ออก เดิมทีตั้งใจมาให้เขาสอนแต่งหน้าเค้กให้ แต่ ณ ตอนนี้บอกเลยว่าไม่ไหว สั่งให้เขาทำให้เลยดีกว่าจะได้จบ
“งั้นช่วยแต่งหน้าเค้กตามแบบนี้ให้หน่อยนะครับ”
ผมยื่นกระดาษที่ตั้งใจช่วยกันออกแบบกับไอ้แซทให้เจ้าของร้านที่ใจดีมาช่วยสอนแต่งหน้าเค้กให้ตั้งนาน
“ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง เชิญพวกคุณนั่งพักก่อนนะคะ”
ผมพยักหน้าให้เจ้าของร้านที่เดินถือเค้กเละๆของพวกผมออกไป ไม่ถือสากับรอยยิ้มล้อเลียนนั่น
“กูคิดว่ามันง่าย แต่ทำไมมันไม่ง่ายอย่างที่คิดวะ”
ไอ้แซทบ่นขึ้นมา ผมขี้เกียจพูดเลยเดินไปนั่งพัก งานแบบนี้มันต้องให้ผู้หญิงทำถูกต้องแล้ว จากนั้นพวกเราก็จมอยู่ในมุมของตัวเอง ผมเล่นมือถือ เช็คโน่นนี่ เปิดไอจีดูความเคลื่อนไหวของเพื่อนๆเพราะพวกมันชอบสิงอยู่ในไอจีมากกว่าที่อื่น
“ไอ้เหี้ยนี่ใคร” ผมจ้องคนในรูปเขม็ง มันกล้าดียังไงมากอดคอคนของผม! แล้วเพื่อนในกลุ่มผมมันไปโผล่ร่วมเฟรมกับเขาได้ยังไงวะ แต่ยังดีที่มันแท็กชื่อผมมา
“อะไร ใครวะ” ไอ้แซทชะโงกหน้ามาดู คิ้วมันขมวดไม่ต่างจากผม
“หรือจะเป็นรุ่นพี่ที่ต้าร์บอก มันใส่ชุดครุย” ผมพูดขึ้นอย่างคาดเดาไปเอง แต่คิดว่าคงใช่
“ไปสนิทกันตอนไหน ทำไมกูไม่รู้” ไอ้แซทฉกมือถือผมไปจ้อง
“โทรบอกมันให้รีบกลับมาเดี๋ยวนี้”
ผมสั่งให้ไอ้แซทโทร เพราะตัวเองเริ่มจะหงุดหงิดแล้ว ไม่อยากคุยกับต้าร์ด้วยอารมณ์ เดี๋ยวจะถูกมันงอนอีก วันนี้วันดี ผมไม่อยากมีเรื่องทะเลาะกับต้าร์
“มึงนั่นแหละโทร เดี๋ยวกูใจร้อนพลั้งปากว่ามันอีก”
“มึงก็ตั้งสติดีดี แค่โทรไปสั่งให้มันรีบกลับ”
“แล้วทำไมมึงไม่โทรเองวะ มาสั่งกูทำไม”
ผมมองหน้ามันอย่างหงุดหงิด อยากฟาดปากมันสักหมัดแต่เกรงใจเจ้าของร้าน ถ้าพวกผมมีเรื่องกันตรงนี้ เจ้าของร้านเดินกลับมาอีกทีคงเป็นลมกับสภาพร้าน
“ไม่โทรก็ไม่ต้องโทร” ผมบอกแล้วฉกมือถือกลับมา เข้าไลน์ส่งข้อความหาเพื่อนสั่งให้มันดูแลต้าร์ให้ด้วย อย่าให้ผู้ชายคนอื่นมาเข้าใกล้ และสั่งให้มันบอกต้าร์ว่าถ้าเสร็จงานแล้วก็รีบกลับ
“เออ ช่างแม่ง อยากจะถ่ายรูปกับใครก็ช่างมัน”
ไอ้แซทบอกประชด ผมรู้ว่ามันกำลังหงุดหงิดไม่ต่างจากผม
“เค้กได้แล้วค่ะ รบกวนชำระเงินที่แคชเชียร์เลยนะคะ”
เจ้าของร้านเดินเข้ามาบอก พวกผมเลยเดินออกมาหน้าร้านจ่ายเงินแล้วเอาเค้กกลับ ไอ้แซทเดินเร็วไปที่รถ ผมเห็นมันถือโทรศัพท์แนบหู หน้านิ่วคิ้วขมวด โธ่เอ้ย! นึกว่าจะแน่ สุดท้ายมันก็ต้องโทรหาต้าร์อยู่ดี
กลับมาถึงคอนโด พวกผมก็รีบดำเนินการตามแผนที่วางไว้ รูปถ่ายจากกล้องโพลารอยด์จำนวนมากวางอยู่เต็มโต๊ะ พวกผมช่วยกันติดรูปกับผนัง ติดเสร็จแล้วก็ช่วยกันสูบลมใส่ลูกโป่ง มัดด้วยริบบิ้นยาว พอทำตรงนี้เสร็จก็ช่วยกันขนเทียนหอมออกมาวางเรียงกัน มันค่อนข้างทุลักทุเลเพราะพวกผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน แต่สุดท้ายก็เสร็จตามแผนที่วางไว้
“โคตรเมื่อย!” ไอ้แซทลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย
ผมเองก็บีบนวดแขนขา รู้สึกภูมิใจเล็กๆที่ทำสำเร็จไปขั้นนึง ถึงธีมงานมันจะดูเรียบง่าย ไม่อลังการ แต่เชื่อเถอะว่าต้าร์ต้องประทับใจ
“เหี้ย!”
“อะไรของมึง” ผมถาม จู่ๆไอ้แซทก็ร้องขึ้นเสียงดังลั่นห้อง
“ต้าร์โทรมาแต่กูไม่ได้รับ” ไอ้แซทหน้าเสีย
ผมรีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาเปิดดูแล้วก็ต้องหน้าซีดเมื่อเห็นมิสคอลจากต้าร์
“เหี้ยแล้ว!”
เอี๊ยด!
เสียงเบรกรถดังมาจากหน้าตึก ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าใคร ผมเก็บไอพอดใส่กระเป๋าลุกขึ้นจากม้านั่งใต้ตึกคณะ ยิ้มให้ร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาหา
“ขอโทษ” พี่แซทโถมเข้ากอดผมไว้แน่น ผมดันเขาออก มองหน้าเขาอย่างล้อเลียน
“ไม่เป็นไรครับ”
“กูมัวแต่…ไม่มีไร กลับกันเถอะ”
ผมขมวดคิ้วมองหน้าพี่แซทอย่างสงสัย รู้สึกว่าเขาแปลกไปดูรนๆพิกล แต่ก็ไม่ได้ถาม พอขึ้นรถมาพี่แซทก็รีบขับออกจากมหา’ลัยทันที
“สนิทกับไอ้นั่นถึงขนาดกอดคอเลยเหรอ”
เงียบมาเกือบครึ่งทาง จู่ๆพี่แซทก็ถามขึ้น ผมส่ายหน้าก่อนตอบ
“ก็แค่รุ่นพี่รุ่นน้อง ถ่ายรูปกอดคอกันก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอครับ ยังไงก็ผู้ชายด้วยกัน”
“กูไม่ชอบ” เสียงแข็งบอก ใบหน้าก็บึ้งตึง
“ครับ เข้าใจแล้ว ไม่โกรธนะครับ”
ผมเอนหัวพิงไหล่พี่แซท ส่งยิ้มตาหยีให้ เขายกยิ้มมุมปากไม่พูดอะไร แค่นี้ก็แสดงว่าเขาไม่ได้โกรธ ขับรถมาถึงคอนโดผมกำลังจะเปิดประตูแต่พี่แซทดึงแขนไว้
“อะไรครับ”
“อยู่ในรถก่อน อย่าเพิ่งลง”
พี่แซทสั่งก่อนลงจากรถไป ผมเห็นเขาคุยโทรศัพท์ มองมาทางผมแวบๆก็หันกลับไปคุยต่อ สักพักก็เดินมาเปิดประตูฝั่งที่ผมนั่ง เขาพยักหน้าบอกให้ผมลงจากรถ ผมยิ้มขำกับท่าทางแปลกๆของเขา
“พี่แซทไม่สบายหรือเปล่าครับ”
“เปล่า ไม่ได้เป็นไร”
“แน่นะครับ”
“กูปกติดี”
“โอเคครับ ปกติก็ปกติ”
ผมเลิกเซ้าซี้ เดินเข้าตึก พอพวกเราเข้าไปในลิฟต์พี่แซทก็จ้องแต่โทรศัพท์ในมือ ผมมองเขาอย่างสงสัย ปกติเขาไม่เคยเป็นแบบนี้ ออกจากลิฟต์มาเขาก็รีบปลีกตัวไปคุยโทรศัพท์ ผมชักจะหงุดหงิดแล้วนะ รอจนเขาคุยเสร็จผมก็เดินเข้าไปถาม
“พี่แซท มีเรื่องอะไรกันแน่ครับ”
เขาเก็บโทรศัพท์แล้วส่ายหน้า แต่ผมไม่เชื่อ มันต้องมีเรื่องแน่ๆ แต่เขาปิดบังผม ไม่ยอมบอก ในเมื่อเขาไม่ยอมบอก ผมก็จะหาความจริงเอง!
“เฮ้ย! อะไรเนี่ย พี่จะทำอะไร ปล่อยผมนะ!”
ผมร้องลั่น จู่ๆพี่แซทก็เอามือมาปิดตาผมไว้ ตัวผมก็ถูกเขารวบไว้ ได้ยินเสียงประตูเปิดจากนั้นเขาก็ดันผมเข้าไป
“เล่นอะไรของพี่ ปล่อย!”
“ชู่ว…อย่าดิ้น”
“เล่นบ้าอะไร ผมไม่สนุกด้วยนะ!” ผมตะโกนพลางดิ้นให้หลุด แต่พี่แซทก็รัดตัวผมแน่นขึ้น
“พี่แซท! ผมจะโกรธจริงๆนะ” ผมขู่ แรงโอบรัดคลายออกหลวมๆแต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย มือที่ปิดตาอยู่ก็ยังปิดอยู่อย่างนั้น ตกลงว่าเขาเข้าใจที่ผมพูดมั้ยเนี่ย!
“วันนี้วันอะไร” ผมเงียบประท้วง ได้ยินเสียงหัวเราะข้างหู ผมกัดฟันอย่างข่มอารมณ์
“โกรธแล้วหรอ”
ผมยังคงเงียบ เขาดันผมเดินต่อไปไม่ไกลนักก็ดึงรั้งให้หยุด แขนที่โอบรัดรอบเอวผละออกไปพร้อมกับมือที่ปิดตาอยู่ ผมกระพริบตาถี่ก่อนเปิดกว้างขึ้นเมื่อมองเห็นภาพเบื้องหน้า
“นี่มัน…”
ผมพูดไม่ออกกับสิ่งที่เห็น ภาพที่ปรากฏตรงหน้าตอนนี้คือแสงสีสวยนวลตาจากเทียนหอมในแก้วใสใบเล็กวางเรียงกันเป็นแนวยาว ความสว่างของมันทำให้เห็นรูปถ่ายโพลารอยด์จำนวนมากติดอยู่กับผนังห้องเป็นรูปหัวใจดวงใหญ่ ผมหลุดยิ้มก่อนเดินเข้าไปดูใกล้ๆ มันเป็นรูปถ่ายที่มีผมปรากฏอยู่ในรูปนั้นทั้งหมด มีทั้งตอนที่ผมหลับ ตอนที่ผมอยู่มหา’ลัย ตอนนั่งอยู่ใต้ตึกคณะ ตอนที่ผมดูดน้ำ กินข้าว กินขนม ตอนที่ผมยิ้ม หัวเราะ มีเกือบทุกอิริยาบถของผม นี่พวกเขาแอบถ่ายผมตั้งแต่เมื่อไหร่!
“Happy Birthday to you Happy Birthday to you Happy Birthday Happy Birthday Happy Birthday to you…”
ผมหันไปมองตามเสียงร้องเพลง ผู้ชายร่างสูง2คนช่วยกันถือเค้กก้อนใหญ่เข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ใบหน้าที่ปกติมักนิ่งขรึมตอนนี้กลับมีรอยยิ้ม ผมยิ้มกว้างมองเค้กตรงหน้าแล้วหลุดหัวเราะ
“นี่ผมเหรอครับ ทำไมอ้วนจัง”
ผมชี้ตัวการ์ตูนบนหน้าเค้กที่ถูกปั้นขึ้นเสมือนเป็นตัวผม มันดูอ้วนกลมแต่ก็น่ารักมาก ข้างหลังติดปีกนางฟ้าด้วยแถมยังให้นั่งบนชิงช้าอีก ฉากหลังก็เป็นพื้นหญ้าสีเขียวอ่อนดูคล้ายกับสนามเด็กเล่น แต่ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ!
“อธิษฐานแล้วก็เป่าเทียนซะ”
พี่ควินบอก ผมยิ้มตอบก่อนหลับตาขอพรในใจ เสร็จแล้วก็ลืมตาขึ้นมาเป่าเทียน
“ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์จัดงานแล้วก็เซอร์ไพรซ์วันเกิดให้ผม”
“รู้ได้ไงว่าพวกกูจัดงานเอง” พี่แซทถามขึ้น
ผมหัวเราะ ขอเค้กในมือพวกเขามาถือไว้เอง มองดูอย่างชอบใจ ไม่คิดว่าพวกเขาจะลงทุนลงแรงจัดงานวันเกิดให้ผมแบบนี้
“ดูที่รูปโพลารอยด์บนผนังก็รู้แล้วครับ ถ้าพวกพี่จ้างออแกไนต์มันต้องหรูหราอลังการกว่านี้”
“แล้วชอบหรือเปล่า” พี่ควินถามพลางเดินเข้ามาโอบไหล่
“ชอบครับ ชอบมาก แต่…พวกพี่แอบถ่ายรูปผมตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมจ้องพวกเขาเขม็ง
สองหนุ่มมองหน้ากัน ทำท่าโบ้ยกันไปมา จนผมเลิกจ้อง
“ช่างเถอะครับ จะเปิดไฟได้หรือยัง ผมอยากกินเค้กแล้ว”
พี่แซทเดินไปเปิดไฟ พอห้องสว่าง ผมก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อมองขึ้นไปบนเพดานเห็นลูกโป่งหลากหลายสีจำนวนมากลอยอยู่ข้างบนนั้น ริบบิ้นยาวทิ้งตัวลงมาราวกับภาพสโลโมชั่น
“ว้าว…มีลูกโป่งด้วย สวยจังเลยครับ”
ผมยิ้มกว้าง ฝากเค้กไว้กับพี่ควิน เดินไปตรงจุดใต้ลูกโป่ง รู้สึกประทับใจกับความพยายามของพวกเขา คิดสภาพตอนที่พวกเขาจัดการสิ่งของพวกนี้สิ คงวุ่นวายน่าดู แต่พวกเขาก็ทำมันสำเร็จ
“ชอบมั้ย” พี่แซทเดินมาหยุดข้างๆ
“ชอบครับ ชอบทั้งหมดนี้เลย ขอบคุณพวกพี่มากนะครับ ความจริงไม่ต้องจัดงานก็ได้ แค่พวกพี่จำวันเกิดผมได้ ผมก็ดีใจแล้วครับ”
“กูไม่เคยลืมวันเกิดมึง” พี่ควินว่าแล้วเดินเข้ามาสมทบ
“ถ่ายรูปกันครับ” ผมชวน ล้วงเอามือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา เปิดกล้องหน้าแล้วยื่นไปให้พี่แซท
“พี่ควินเอาเค้กมา ผมจะถือเอง” ผมขอเค้กจากพี่ควินมาถือ แอคท่ารอ พี่ควินขนาบผมทางด้านขวา พี่แซทอยู่ข้างซ้ายถือโทรศัพท์เตรียมถ่าย
“พร้อมนะครับ ยิ้มด้วยนะ 1 2 3 ชีสสส”
แชะ! แชะ! แชะ!
พี่แซทกดถ่ายรัวจนผมหลุดขำ กำลังจะอ้าปากบอกให้เขาหยุดถ่ายก่อนแต่จังหวะที่ผมจะหันไปบอก ทั้งพี่ควินพี่แซทกลับหันมาหอมแก้มผม!
“อื้อ…” หอมอย่างเดียวไม่พอพวกเขายังกดจมูกแช่กับแก้มผมถูไปถูมาด้วย
“พอได้แล้วครับ” ผมส่ายหน้าหลบ
“โคตรน่ารัก” พี่แซทพูดขึ้น เขาดูรูปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผมเลยขอดูบ้าง
“น่าเกลียด!” ไม่เห็นน่ารักตรงไหนเลย ผมทำหน้าโคตรตลก เบิกตากว้าง อ้าปากหวอ
“น่าเกลียดตรงไหน” พี่ควินถาม เขาแย่งโทรศัพท์จากมือผมไป
“มึงน่ารัก จะทำหน้าน่าเกลียดยังไงก็ยังน่ารัก”
พี่ควินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ผมรีบยกเค้กขึ้นมาบัง เขาไม่ทันตั้งตัวถอยกลับไปไม่ทัน เลยเปื้อนเค้กไปเต็มๆ
“ฮ่าๆๆ อยากกินเค้กทำไมไม่บอกดีดีล่ะครับ” ผมล้อพลางแลบลิ้นใส่
“เล่นอย่างนี้ใช่มั้ย” พี่ควินแสยะยิ้ม แววตาเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้ผมรีบถอยหลังอย่างระวังตัว
“แซทจับมันไว้”
ได้ยินเพื่อนสั่งพี่แซทก็กระโจนเข้าใส่ผมทันที ผมร้องลั่นรีบวิ่งหนีจนเค้กในมือเกือบหล่น ผมหลบเข้าห้องครัววางเค้กไว้บนโต๊ะพวกเขาก็ตามมา
“วันนี้วันเกิดผมนะ ห้ามแกล้งผมเด็ดขาด ไม่งั้นจะโกรธจริงๆด้วย”
พวกเขาแยกกันคนละฝั่ง ค่อยๆก้าวเข้ามาหาผมด้วยรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจ
“ไหนของขวัญผมล่ะ อย่าบอกนะว่าไม่มี” ผมพยายามพูดเปลี่ยนเรื่อง
“มี แต่มันยังไม่ถึงเวลา” พี่แซทว่าแล้วพุ่งเข้าใส่ ผมตาโตจะหมุนตัวหลบแต่ก็ชนพี่ควินที่ยืนดักอยู่อีกทาง
“ปล่อยผม!” ผมร้องโวยวายเพราะถูกพี่แซทอุ้มขึ้นพาดบ่า สองมือทุบหลังเขารัวๆแต่ร่างสูงก็อุ้มผมเดินตัวปลิวพาเข้ามาในห้องนอนของผมเอง
ตุ๊บ!
ผมถูกโยนลงบนเตียง อาศัยความเร็วรีบพลิกตัวหนี แต่พี่แซทก็ตามมากอด ผมทั้งหยิกทั้งตีแขนให้เขาปล่อยแต่สุดท้ายก็ถูกเขาทาบทับไว้ทั้งตัว
“ได้เวลาสนุกแล้วสิ”
“พวกพี่จะทำอะไร”
“กินเค้ก”
พี่ควินเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเค้ก ผมออกแรงดิ้นทันทีเพราะรู้ว่าเหตุการณ์ต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น พี่แซทจับรวบข้อมือผมขึ้นเหนือหัว โถมแรงกดทับลงมาจนผมดิ้นไม่ได้
“ไม่เอา ปล่อยผมเถอะนะ นะครับ” ผมอ้อนขอ
พี่แซทแสยะยิ้ม ผมเสียววาบไปทั้งตัวเมื่อมือหนาสอดเข้ามาใต้เสื้อลูบไล้หน้าท้อง ระหว่างนั้นพี่ควินก็ขึ้นมาบนเตียง เขาป้ายครีมเค้กบนหน้าผาก ปลายจมูก แก้มทั้งสองข้าง และไล่ลงไปที่คอ
“อื้อ…” ผมหลุดเสียงคราง เพราะถูกปลายลิ้นร้อนชื้นของพี่ควินเลียเข้าที่ติ่งหู
“อย่า…หยุดเถอะครับ” ผมห้ามพวกเขาเสียงสั่น เพราะถูกรุกเร้าอย่างหนัก ตอนนี้เสื้อถูกปลดกระดุมจนหมดแล้ว และพี่แซทก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่กางเกงต่อทันที!
“อ๊ะ!”
พี่ควินไล่เล็มกินเค้กไปทั่วหน้าผม ลมหายใจอุ่นๆริดรดอยู่ไม่ห่าง ผมหลับตาแน่นจนรู้สึกว่าร่างกายเปลือยเปล่า และพวกเขากำลังละเลงเครีมเค้กป้ายลงบนตัวผม!
“ทั้งหอม ทั้งหวาน”
เสียงพี่ควินพึมพำอยู่ข้างหู พอลืมตาก็ปะทะเข้ากับใบหน้าหล่อคมที่คอยท่าอยู่ก่อนแล้ว
“ตัวมึงนุ่มกว่าวิปครีมอีก”
ไม่ทันได้ทักท้วงอะไร พี่ควินก็ฉกจูบลงมาอย่างรวดเร็ว ผมร้องประท้วงอยู่ในลำคอ แทบขาดใจเพราะเขาจูบแบบไม่ยอมผ่อนแรงแถมยังไล่ต้อนจนผมจนมุมยอมโอนอ่อนจูบตอบเขากลับไป สุดท้ายผมก็แพ้ให้พวกเขาจนได้ ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันเกิดผม ทำไม!
ทุกครั้งที่ได้สัมผัสผิวกายหอมหวานของคนใต้ร่าง ตัวผมจะร้อนคล้ายกับคนจับไข้ แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น ที่ตัวผมร้อน เป็นเพราะความปรารถนาที่อยากสัมผัสต้าร์มากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ร่างบางตอบสนองผมกลับมา ความรู้สึกสุขสมยากจะบรรยายมันทำให้ผมมีความสุขจนแทบสำลัก ผิวขาวที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงไปทั่วทั้งตัว ทั้งยังบิดเร้าเพราะสัมผัสที่ผมมอบให้ ทุกการเคลื่อนไหวของร่างเล็ก ผมจำได้ติดตาไม่เคยลืม เสียงร้องครางหวิวอย่างเสียวซ่านนั้นเพราะกว่าเสียงเพลงไหนๆที่ผมเคยฟัง ทุกจังหวะที่ผมสอดใส่ ต้าร์สามารถตอบรับผมได้ทั้งหมด ต้องขอบคุณที่วันนี้เป็นวันพิเศษ ไม่อย่างนั้นต้าร์คงไม่ใจดียอมให้ผมรังแกอยู่อย่างนี้
“พี่แซท…”
ผมยิ้มกับเสียงครางหวานที่เรียกชื่อผม ผ่อนจังหวะก่อนโน้มตัวจูบริมฝีปากแดงจัดอย่างหมั่นเขี้ยว ความร้อนที่ยังแล่นพล่านไปทั่วร่างกระตุ้นให้ผมต้องรีบปลดปล่อย เพราะยิ่งมองสบนัยน์ตาคู่สวยที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำใสนั้นผมก็ยิ่งอยากบดขยี้คนใต้ร่างมากขึ้น
“อ๊ะ…”
ต้าร์ครางเมื่อผมเริ่มขยับเคลื่อนไหวในจังหวะสุดท้ายก่อนปลดปล่อยออกมา ผมจัดการเช็ดทำความสะอาดช่องทางรัก เสร็จแล้วก็จูบหน้าผากชื้นเหงื่อแทนคำขอบคุณที่ต้าร์เป็นเด็กดี
“พี่ควิน เบาๆนะครับ”
คน ที่กำลังเหนื่อยเอ่ยขอเมื่อเห็นผมขยับเข้ามาคุกเข่าลงตรงกลางหว่างขาเรียว ผมพยักหน้าให้ก่อนเริ่มพรมจูบไปตามขาอ่อนด้านใน ผิวขาวเนียนถูกผมขบกัดเบาๆจนเปลี่ยนเป็นสีเข้มจัด จูบจนพอใจผมก็เปลี่ยนเป้าหมายส่งนิ้วเข้าไปทักทายช่องทางแดงก่ำที่กำลังขมิบ เป็นจังหวะ คล้ายกำลังรอให้ผมเข้าไปสัมผัส ภายในร่างกายของต้าร์ตอดรัดนิ้วผมรุนแรงจนทนไม่ไหวต้องรีบถอนนิ้วออกมาแล้ว ส่งตัวตนของผมที่มีขนาดใหญ่กว่านิ้วหลายเท่าเข้าไปภายในความอุ่นจนเกือบร้อน นั่น ความเร่งรีบของผมทำให้ต้าร์สะดุ้ง ผมกัดฟันพยายามข่มกลั้นอารมณ์ดิบไว้แม้มันจะยากเย็นจนเหงื่อไหลซึมออกมา ผมค่อยๆขยับเคลื่อนไหวสะโพกจากจังหวะเชื่องช้าเป็นเร่งเร้าอย่างเอาแต่ใจ ผมมองสบนัยน์ตากลมใสอย่างขอโทษแต่ต้าร์ก็พยักหน้าตอบรับให้ผมอย่างน่ารัก และเพราะความใจดีนั้นทำให้ผมไม่ทนต่อความต้องการอีกต่อไป
“อื้อ…พี่ควิน…อ๊ะ…อ๊ะ”
ต้าร์ครางตามจังหวะกระแทกกระทั้นของผม สะโพกผายก็พยายามสนองตอบผมกลับมาอย่างถึงใจ ผมก้มลงไปบดจูบขอบคุณกับความใจดีและความน่ารักที่ต้าร์มอบให้ ลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดกลับมา ผมยิ้มอย่างได้ใจ กอดรัดร่างบางแนบแน่น เบื้องล่างก็โหมแรงสอดใส่ไม่ยั้ง ผมแทบสำลักกับความสุขที่ได้รับจนถึงช่วงจังหวะสุดท้ายของการปลดปล่อย
ผมเหนื่อยหอบ รู้สึกร้อนไปทั้งตัว เปลือกตาก็หนักจนลืมแทบไม่ขึ้น สัมผัสชื้นแฉะจากช่องทางด้านหลังทำให้ผมไม่กล้าพลิกตัว แต่ก็ต้องฝืนลุกขึ้นนั่งเพราะมันเหนียวตัวจนหลับไม่ลง
“เจ็บมากมั้ย”
ผมหันไปมองคนถาม พี่แซทในสภาพเปลือยท่อนบนกับท่อนล่างพันด้วยผ้าขนหนูเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าผืนเล็กในมือ ผมส่ายหน้าให้เขาแทนคำตอบ ร่างสูงนั่งลงบนเตียงข้างๆผม ลูบไล้แก้มแผ่วเบาก่อนเริ่มลงมือเช็ดตัวให้อย่างอ่อนโยน
“ไอ้ควินกำลังไปเอายาแก้ปวดมาให้”
ผมพยักหน้ารับรู้พอดีกับที่พี่ควินเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับถาดยา เขาวางไว้บนโต๊ะหัวเตียงแล้วหันมาแตะหลังมือกับหน้าผากผมเพื่อวัดอุณหภูมิ ผมยิ้มกับการดูแลเอาใจใส่ของพวกเขา
“กินยากันไว้ก่อน”
“ผมไม่กินจนกว่าจะได้ของขวัญ” ผมบอกพลางแบมือรอ เรื่องอะไรจะยอมให้เอาเปรียบแต่ฝ่ายเดียว ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันเกิดผม เค้กก็ยังไม่ได้กินสักคำ พวกเขากลับมากินผมพร้อมกับเค้กก่อนซะงั้น เห็นแก่ที่พวกเขายอมเหนื่อยจัดงานวันเกิดเซอร์ไพรซ์ผมหรอกนะ เลยไม่โกรธ
พวกเขาพากันออกจากห้องไปเอาของขวัญ สักพักก็กลับมาเข้ามาแต่ซ่อนของไว้ข้างหลัง
“ไหนล่ะครับ เอามาสิ” ผมเร่ง อยากรู้ว่าเขาจะให้ของขวัญอะไร
พวกเขามองหน้ากันแวบนึงก็ยื่นถุงของขวัญมาให้ ผมรับมาเปิดดูอย่างแปลกใจ นี่น่ะเหรอของขวัญ?
“กูรู้ว่าถ้าซื้อของแพงๆให้มึงก็ไม่ชอบ” พี่ควินบอกอย่างเขินๆ ผมอยากหัวเราะแต่ก็ต้องกลั้นไว้
“กูไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรให้มึง คิดจนหัวหมุน สุดท้ายก็เลยได้อันนี้” พี่แซทก็คงเขินไม่ต่างกัน
“นี่พี่คิดแล้วเหรอครับ” ผมย้อนถาม หลุดยิ้มออกมาเพราะกลั้นต่อไปไม่ไหว
“ทำไม มึงไม่ชอบเหรอ” พี่แซทเริ่มเสียงแข็ง
“ผมพูดตอนไหนว่าไม่ชอบ”
“ก็มึง…”
“แล้วตกลงชอบหรือเปล่า” พี่ควินคงรำคาญเพื่อนเลยถามแทรกขึ้นมา
“ฮ่าๆๆ”
ผมระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้น หยิบของในถุงออกมาชูให้พวกเขาดู และปฎิกิริยาของพวกเขาคืออาการนิ่งอึ้ง มองหน้ากันอย่างพูดอะไรไม่ออก ผมไม่สามารถบรรยายได้ว่าสีหน้าของพวกเขาในตอนนี้มันตลกมากแค่ไหน
“ต้นกระบองเพชรสองต้น ขอบคุณสำหรับของขวัญนะครับ ผมประทับใจมากจริงๆ”
------------------------------------------------------
เอาตอนพิเศษมาเสิร์ฟค่ะ >_< ขอบคุณสำหรับการติดตามและคอมเม้นท์นะคะ
ตอนนี้ พี่ควิน พี่แซท น้องต้าร์ กำลังจะทำเป็นหนังสือแล้ว ^__^
อยู่ในขั้นตอนของการทำปกอยู่ นักอ่าน แฟนนิยาย แฟนเพจท่านใดที่สนใจ
สามารถเข้าไปติดตามข่าวคราวเรื่องหนังสือได้ในเพจของ New-Y Holic นะคะ >.<
-
:z13: :z13:
-
:mew4:
-
ตอนพิเศษที่แสนจะชื่นมื่นหัวใจ :กอด1:
-
เป็นตอนพิเศษที่น่ารัก
-
ไว้อาลัยให้ตอนจบ.
ผู้แต่งเขียนได้ดีทีเดียว...แต่ถ้ารู้ว่าจะจบแบบนี้
จะไม่อ่านเรื่องนี้เด็ดขาด
-
จบแล้ววววว
หวิวๆชอบกล
เก็บหนังสือแน่นอน!!!
-
น่ารักมากๆเลยค่ะตอนพิเศษ :-[
แต่ตอนจบ :ling3:
ขอให้เราได้มโนต่อไปนะคะ 555555
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดตั้งแต่ตนจนจบ แต่ก็สนุกมาก ตัวละครล้วนมีความงี่เง้าเป็นที่ตั้ง ไม่ว่าจะต้าร์ ควิน แซท งี่เง้ากันทุกคนนั่นแหละไม่มีใครน้อยกว่าใครเลย แต่เรื่องการฆ่าตัวตายเพื่อหนีปัญหาไม่ใช่สิ่งที่ควรทำเลย เพราะมันกรรมที่หนักมาก ความอิสระมันสำคัญกว่าชีวิตหรือไง ไม่เข้าใจในสิ่งที่ต้าร์ทำเลยจริงๆ เห็นมีเข้าวัดเข้าว่านึกว่าจะจะคิดได้บ้าง แต่ตายๆไปซะก็ดี รำคาญความงี่เง้าของต้าร์มาก คิดว่าป่านนี้ตาร์คงเวียนว่ายตายเกิดและฆ่าตัวตายซ้ำๆอีกหกร้อยชาติเพื่อชดใช้กรรมที่ฆ่าตัวตายอยู่แน่ๆ เบะปากใส่ แต่แอบงงกับตอนพิเศษต่างๆที่พยายามแทรกมาเรื่อยๆเหมือนมันสุขสมหวังเลย แล้วไหงตอนจบต้าร์ตายซะหละ งงมากนะจุดนี้ ตอนพิเศษล่าสุดก็เช่นกัน
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:mew6: กลับมาอ่านรอบที่3 ทั้งที่ปกติไม่เคยอ่านนิยายเกิน 1 รอบ รักมากจริงๆเรื่องนี้
-
จบได้เจ็บจริงๆค่ะ สงสารแซทกับควินอ่ะ
-
วันไหนที่เหนื่อยกับชีวิตมากๆๆ เราจะมาอ่านตอนจบของเรื่องนี้ทุกครั้ง ได้รู้ว่ามีคนร้องไห้เป็นเพื่อนตั้งสองคนแหนะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆนะคะ
-
:mew5: เครียด เศร้า หน่วง :katai1:
คนแต่งสุดยอดดดด
-
จบแบบ เจ็บๆ :m15:
รับไม่ด้ายยยยยยยย :o12:
แต่ชอบตัวละครทุกตัวของเรื่องนี่ :mew1:
-
เจ็บมากจริงๆนี่ยังเเอบหวังว่ามันคือการล้อเล่นไม่คิดว่าจะจริง. :a5: :a5: :a5:
ฉันรู้สึกเหมือนถูกฆ่าอย่างเลือดเย็น :katai1: :katai1:
-
ตอนกลางเรื่องคือ คิดไว้เเล้วน่ะ ต้องมีคนตายแน่ๆเรื่องนี้ และก็มีจริงๆ ขนาดทั้งคิดทั้งทำใจไว้เเล้ว พออ่านตอนจบจริงๆ น้ำตาซึมจนได้ ไม่โทษใครทั้งนั้นเรื่องนี้ คนเขียนให้เหตุผลของตัวละครได้ดีมากอยุ่แล้ว ไม่โกรธด้วยที่ตาร์ตัดสินใจเเบบนั้น ในมุมของคนอ่านเองถึงแม้ว่า ทั้งสองคนจะรักมากแค่ไหนเเต่มันเป็นความสุขแบบหน่วงๆอยุ่ดี :mew6:
รักเรื่องนี้น่ะค่ะ :mew1: :mew1:
-
:z3: :z3:
-
จบแบบเศร้ามาก บทโศกมาเต็มน้ำตานองเลย :sad2: :sad2:
ถ้าต้าร์ไม่ตาย ต้าร์ฟื้นขึ้นมาจะเห็นใจควินกับแซทหน่อยไหม
ถ้าไม่ตายจะพอมีหวังรึเปล่าว่าตาร์จะปันใจให้ นิดๆก็ยังดี
:o12: :o12:
-
:monkeysad:
:L2: :pig4:
-
ไม้เม้นคงไม่ได้ บอกคำเดียวว่ารักเรื่องนี้ รักต้า รักพี่ควิน รักพี่แชท ถึงตัวละครจะจากไปแต่เชื่อสิว่าพวกเขายังอยู่ในใจคนอ่านตลอดเวลา :katai2-1: :mew1: อิอิ
-
เริ่มเรื่องเหมือนจะดี
อ่านตอนท้ายๆถึงจบแล้วหน่วงจิต
อะไรคือนิยายชิล?
สงสัยนิยามคำว่า"ชิล"เราคงจะต่างกัน 5555
เขียนดีค่ะ จะรออ่านของพี่เนสนะคะ
หวังว่าเรื่องนั้นจะจบแฮปปี้เอนนะ
-
จบแล้ววววววว ติดตามอ่านมาตลอด ขอบคุณที่ทำให้ได้อรรถรสความดราม่าตลอด แต่ชอบอยู่ดี
รักต้าร์ ควิน แซท ^^
-
จบเศร้ามากเลย :pig4: :pig4:
-
:m15: :m15: :m15:
จบแบบไม่แฮปปี้จริงๆๆด้วย ร้องไห้หนักมากกกกกกกกกก สงสารทุกคนเลยอ่ะ
สนุกมากกกกๆๆๆๆๆค่ะ
:mew6: :mew6: :mew6:
-
...
Top of 3p จริงๆ นิยายในตำนาน เข้ามาอ่านหลายรอบแล้วก็ปิด พอมาอ่านจบแล้ว หื้มเนาะ อิน้องตาร์เอาตามตรงหลังจากอ่านแล้วก็หงุดหงิดมาก หล่อนนั่นแหละ ตัวต้นเหตุเหตุผิดหลายเรื่องแล้วยังคิดว่าตัวเองไม่ผิด มันน่าตีซะให้เข็ด แต่พอนางตาย ก็ไม่ได้รู้สึกสงสารนางเลยอะ สงสารแต่คนที่อยู่มากกว่า กลายเป็นบ้าเรียบร้อย สรุปทั้งเรื่องนี้ที่อ่านมา บ้าทุกตัวละครเลย เป็นจำพวกบ้ารัก บ้าศักดิ์ศรี บ้าแค้นซะด้วย อ่านๆไปก็หน่วงทรมาน ไม่ได้คิดว่าพวกแซทกับควินไม่ผิดนะ แต่แบบต้านางพูดเองว่ามีอะไรให้บอกกันอย่าโกหกปิดบัง แต่ตัวเองดันทำ ทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่อีก อะไร๊ของนาง :katai1: :z3: :z3:
-
ถ้าเราเป็นต้าก็คงเลือกทำแบบนั้น
-
ช๊อกแปปกับตอนจบ ไม่คิดมาก่อนว่าจะจบแบบนี้ หน่วงไปทั้งใเลยทีเดียว ทำร้ายกันมาก T^T อ่านแบบเครียดๆมาทั้งเรื่องตอนจบเครียดกว่า อยากจะเอาหัวโขกกำแพง ฮือออ อ่านตอนพิเศษนึกว่าจะแฮปปี้...คุณหลอกเรามาก :o12: ไม่ไหวละ อยากจิครายย :o12: :o12:
-
มาอ่านช้านิด. แต่ดีใจที่ได้อ่านค่ะ. ชอบเรื่องนี้จริงๆมันให้ความรู้สึกหลากหลาย. รวมทั้งผลที่ได้รับจากการกระทำ. ถึงเป็น 3. P. แต่บท. Sat. นี่เด่นกว่า Kwin อะนะ. . ตาร์ดีจนเหมือนโง่. ทั้ง 3 คน อยู่ด้วยกันอย่างหวาดระแวง. ขาดความเชื่อใจ กลัวสูญเสีย. จบได้สะเทือนมากกกกกก. ขอบคุณจร่าาาาา
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
น้ำตาก็ไหลอีกรอบ
:hao5: :hao5:
-
ในที่สุดก็อ่านจบ
แต่ดีแล้วค่ะที่จบแบบนี้ เพราะถ้าจบแบบแฮปปี้ ทุกคนรักกันได้เราไม่เชื่อจริงๆนะ ไม่เชื่อว่าต้าร์จะสามารถรักคนที่ทำร้ายตัวเองขนาดนั้นได้
น้ำตาไหลเป็นสายน้ำ :hao5: :monkeysad:
-
เราเข้าใจความรู้สึกของทั้งสามคนนะ ฮืออออออออออออออออออออ :mew6:
-
้เป็น 3pที่เศร้าจายยย
-
คิดตั้งแต่อ่านแรกๆเลยอะ ว่าขอให้จบแบดเอน ทางที่ดีให้ต้าร์ตายไปซะ ให้ควินแซทเจ็บสุดๆ
แล้วก็จบอย่างที่หวังจริงๆ...
มอบความดีความชอบให้คนแต่งนะคะ อยากบอกว่าในเรื่องนี่ไม่ชอบต้าร์ที่สุด หงุดหงิดทุกความคิดใสซื่อ และความคิดตอนจบ
แต่สิ่งที่ต้าร์ได้รับมันก็เกินเหตุไปจริงๆ ทั้งรำคาญทั้งสงสารเลยเด็กคนนี้ ไปสบายนะลูก ชาติหน้าขอให้เจอคนดีๆ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะครับ
การทำอะไรโดยขาดสติ ยั้งคิด ทำให้เรื่องมันเลยเถิด และจะเป็นกรรมติดตัวไปตลอด
ชอบมากครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:m15: :m15: :m15:
-
:o12: จบแบบเจ็บๆอะ :hao5:
-
จบแบบจาก สุดท้ายก็ไม่มีใครได้มีความสุข เพราะความสุขที่ทั้งสองอยากจะได้มันเริ่มจากความทุกข์ของคนหนึ่งคน..... :n1:
-
คงเปลี่ยนอะไรไม่ได้จริงๆๆ
เจ็บฝุดๆๆๆ อ่านเองเจ็บเอง
-
:m15: :sad4:
คือแบบเป็นคนไม่ชอบ bad end คือเห็นจะไม่อ่านเลย
แบบเซนซิทีฟมากๆ อินจัดทุกอย่าง
แต่เรื่องนี้แต่งดีมากๆ สรุปเข้ามาอ่านรอบที่3
ถึงตัดสินใจอ่านทั้งหมดทุกตอน
แบบโอ้ย บีบหัวใจตั้งแต่เปิดเรื่องจนจบ
ร้องไห้สะอึกสะอื้นตาบวมจนมองไม่เห็น
อินมาก คือแบบ เห้ย เจ็บปวด ถ้าเป็นเราล่ะ
จะตัดสินใจแบบไหน จะทำยังไงดี
คงตายทั้งเป็นไม่ต่างจากต้าร์อ่ะ
คือทุกคนก็ได้รับผลจากการกระทำของตัวเอง
:z3: :ling1: มันโหดร้ายมากๆ :m15:
แถมตอนเขียนไดอารี่นะ นี่เป่าปี่แบบใจจะขาด
ฮือ ทำไมมันบีบหัวใจปานนี้
ต้าร์ต้องรู้สึกแค่ไหน ฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนซ้ำๆ
บอกได้คำเดียว ผู้แต่งเขียนได้ดีมากๆค่ะ
จะอีกกี่ปีเราคิดว่าก็ยังจำนิยายเรื่องนี้ไม่ลืมแน่ๆ
แถมอาจแวะเข้ามาอ่านอีกหลายรอบเลย
-
เขียนดีมากๆครับปกติผมจะไม่ค่อยอ่านนิยาย ซ้ำ2แต่เรืองนี้ทำให้ผมวนอ่าน2รอบได้
ถึงตอนจบมันจะเศร้าแต่มันก็สมเหตุสมผลของมันครับ
-
เป็นนิยายที่เราร้องไห้หนักที่สุดตั้งแต่ที่เคยอ่านมาร้องแบบขาดใจจริงาร้ออแบบมันไม่มีอะไรสมหวังไปทุกอย่างเหมือนกรรมใดไครก่อย่อมคืนสนองตัวเองอ่ะเราเข้าใจจุดประสงค์ของต้าร์ที่เลือกทางแบบนี้นะ มันรักนะรักทั้งสองคนแต่มันไม่มีความสุขแล้วมันอยู่กันไม่ได้แล้วมันต้องไปละไรท์เก่งมากๆค่ะที่แต่งจนจบให้ได้มันดีจริงๆๆค่ะพอสุขก็สุขสุดมันเศร้าก็เศร้าสุดเราชอบจริงๆๆๆร้องไห้หนักมากค่ะ
-
เป็นนิยายเรื่องแรกตั้งแต่อ่านมาที่ทำให้ใจหวิวๆตลอดเวลาว่าท้ายสุดแล้วมันจะต้องจบแบบทุกข์กันทั้งหมด แต่ก็แอบหวังเล็กๆว่าจะไม่เป็นอย่างนั้น แต่มันคือเรื่องราวที่ทำให้คนอื่นเข้าใจและรับรู้ได้เกี่ยวกับความรักในแง่มุมที่ไม่สวยงามเสมอไป ขอบคุณนักเขียน คุณดำเนินเรื่องได้ดี น่าสนใจ ผูกปมปัญหาได้สมจริง ทำให้ตัวละครมีชีวิตจริง ผมอ่านแล้วยังรู้สึกว่ามันเป็น้รื่องจริง ขอบคุณที่เขียนงานดีๆให้อ่านครับ
จะคิดถึง ตาร์ แซท และควิน ตลอดไป
-
เป็นนิยายที่ยิ่งอ่านยิ่งทำให้อารมณ์หน่วงๆได้ทุกตอนจริงๆเลย คนแต่งเก่งมากเลยครับสื่ออารมณ์ออกมาได้ดีจริงๆ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆออกมาให้พวกเราได้อ่านกันนะครับขอบคุณจริงๆ ยังไงก้อยังรอ พาทของเนสอยู่นะครับ ^^
-
น้ำตาไหลพรากๆ อื้อ มันเจ็บจริงๆนะ
-
สนุกมากกก.. :katai2-1:
แต่ก็ปวดร้าววว มากกก เช่นกัน.. :katai1:
ฮืออออออ.. :hao5:
ไรท์เตอร์.... :hao5:
รบกวนช่วยแต่งต่อ แบบ มี ทางเลือกแบบ happy ending ให้ได้มั้ยค่ะ
ตอนนี้ นอยด์... มืดมนมากกก.. มันอินอ่ะค่ะ..
:o12: :o12:
-
ว้าวววว :jul1:
it’s not bad LOVE
just lost in concept which is become a toxic love relationship a gathering together of emotional sickness, insecurity, neediness, passionate commitment ,uncontrollable, yearning อืม ... นั่นแหละ
รู้สึกเข้าใจนะ ชอบเลยล่ะ
"the intensity of the pain ..
...of all because I still love you"
:pig4:
-
เที่ยงคืนสามสิบสามนาที จบแบบนี้ เอามีดมาแทงกันดีกว่า ใจจะขาดตามแซทกับควิน
-
3p เรื่องอื่น น้ำหมากคนแก่กระฉูด :pighaun:
เรื่องนี้ ต่อมน้ำตาคนแก่ทะลัก :sad2:
-
เฮ้อออน่าสงสารอะ
-
กลับมาอ่านอีกครั้งก็ยังคงคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ แต่งนิยายดีๆแบบนี้ต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอ
-
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยว่าไม่ชอบอ่านนิยายดราม่าเเต่พอจะลองอ่านเท่านั้นแหละก็เจอเเจ็กพอตเป็น bad end เลย :hao5: จากที่อ่านตอนเเรกๆยอมรับเลยว่าหน่วงจิตหน่วงใจสุดๆก็ได้เเต่หวังว่าจะเจอตอนจบที่ทำให้บันเทิงใจเเต่พอรู้ความจริงก็ค่อนข้างหัวร้อนพอสมควร555555 เเต่ก็นั่นเเหละด้วยเสน่หาน้องต้าอย่างรุนเเรง :hao6: ก็เลยอ่านต่อด้วยความอยากรู้ว่าสุดท้ายเเล้วจะลงเอยยังไง สำหรับเเซทกับควินเราหลากหลายความรู้สึกกับพวกนางมากเเต่ก็มีความรู้สึกนึงที่ชัดเจนที่สุดเลยคือ :z6: ส่วนต้าเราว่าคงสุดทางอย่างที่ต้าว่าเเล้วจริงๆเราไม่มีความคิดที่ว่าทำไมต้าไม่นึกถึงเนส นึกถึงเพื่อนเลยนะเพราะถ้าลองมาคิดๆดูเเล้วถ้าต้าไม่คิดถึงจริงๆเรื่องนี้มันคงไม่ยืดเยื้อกันมาจนถึงตอนนี้ได้หรอก ได้อิสระจริงๆซักทีนะ :o12: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่ทำให้เราเสียน้ำตาในตอบจบ :hao5: รับรู้ได้ถึงความดราม่าที่เเท้จริง55555 อยากจะพูดถึงในตอนที่ฮาฟตายคือบางคนก็บอกว่าจริงเเล้วนังเมนั่นเเหละสมควรโดนเเต่เราว่าคนที่เหมาะสมที่สุดน่าจะเป็นสองพระเอกสุดหล่อมากกว่านะ เราคิดงั้นจริงๆ :laugh: :hao7:
-
โอ้ยยย ฟินนนนน :o8: :hao7: :hao7:
-
ขอบคุณที่บอกว่าไม่แฮปเอนท์ตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่งั้นถ้าติดแล้วยากทำใจจริงๆ
-
ทำไมถึงจบแบบนี้ :z3:
-
เป็นนิยายที่หน่วงหนับตับแตกกกกกก ชอบบบบ ชอบแนวนี้มากครับ ขอบคุณคนเขียนมากๆๆๆ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12:
-
:a5: :hao3:
-
เป็นเรื่องแรก ที่อ่าน bad end
ทั้งที่รู้ ล่วงหน้าแต่ก็ตัดใจ ไม่ลง..ต้องติดตามจนถึงตอนสุดท้าย..
ขอบอกจากใจ ว่าซึ้งมาก..
รู้สึกรัก ควินและแซท แต่ก็เข้าใจตาร์..
นักเขียนเก่งมาก และขอบคุณที่ท้ายสุด ควินและแซท ก็ยังแสดงความมั่นคงในรัก
เป็นการชดเชย ตอนจบที่แสนเศร้า ให้มีโมเม้นท์ ที่ประทับใจ
จะเป็นกำลังใจ และติดตามภาคต่อไป
:pig4: :pig4: :pig4:
o13 o13 o13
:bye2: :bye2: :bye2:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ก็น้ำตาซึมทุกรอบ
-
อ่านทีไรก็หน่วงทุกที ไม่อยากให้จบแบบนี้เลย
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังบีบคั้นหัวใจเหมือนเดิม ความทุกข์ที่ต้าร์ได้รับหมดสิ้นไปแล้ว เหลือแต่คนที่เป็นต้นเหตุของความทุกข์ที่ต้องอยู่รับผลการกระทำเป็นตราบาปติดตัวไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ มันทรมานกว่าตายซะอีก สมควรแล้วๆๆ