-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
***********************************************************************************************************
เสียงทอดถอนหายใจดังกันเฮือกฮากรวมทั้งผมด้วย พอพิธีจบการศึกษาของนักเรียนชั้น ม.3 สิ้นสุดลง หลังจากนั่งฟังบรรดาอาจารย์ให้พรให้โอวาทกันยาวถึง 2 ชั่วโมง พอพิธีการเสร็จผมรีบเดินออกมานอกหอประชุมทันที
“เฮ้ย ! เชี่ยแฮม เสร็จแล้วสะบัดตูดหนีพวกกูเลยน้า” เสียงดังพร้อมกับแรงกอดที่บ่า ผมหันไปมองหน้าเพื่อนที่คบกันมา 3 ปี
“หนีอะไรว๊ะ พี่ลูกหมีรออยู่ใต้ตึก 3 อ่ะดิ”
“ฮึ้ย ! ไปเลยเหรอว๊ะใจหายว่ะ แฮม ไหนมึงบอกอีก 2-3 วัน” เพื่อนอีกคนที่เดินมาสมทบพูดแล้วโยกหัวผมเบา ๆ มันก็น่าใจหายจริง ๆ ไม่มีเวลาร่ำลากับเพื่อนนานนัก พี่สาวโทรมาเมื่อวานว่าจะมารับวันนี้
“อืม ....ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก ก็ประเทศไทยนี่แหละ โทรหาก็ติดว่ะ” ผมพูดให้เพื่อนหายเครียด
“เออ โชคดีนะเว่ย มีอะไรโทรมานะ” บอกลาเพื่อนเสร็จก็รีบรุดไปใต้ตึก 3 ที่พี่สาวรออยู่ พี่สาวผมแต่งงานแล้ว ย้ายไปอยู่กับสามีที่ต่างจังหวัด ครอบครัวผมเป็นคนกรุงเทพฯ โดยแท้ พ่อกับแม่ทำธุรกิจโดนฟ้องล้มละลายเพราะเป็นหนี้การพนัน ถูกยึดทรัพย์ทั้งหมด และถึงขั้นต้องติดคุกติดตะราง เพราะไม่มีเงินใช้หนี้ แต่มีคนรู้จักยื่นมาเข้ามาช่วย ทำให้รอดพ้นจากการจองจำได้เงินก้อนใหญ่จากคนที่ช่วยเลยหนีไปอยู่เมืองนอก ผมได้ค่าเล่าเรียน กินอยู่โอนเข้าบัญชีทุกเดือน ซึ่งผมก็เข้าใจว่าคงมาจากพี่สาว เพราะหลังจากเกิดเรื่องพี่สาวก็แต่งงานกับคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือคนนั้น โดยที่ผมไม่รู้จักแม้กระทั่งหน้าตาพี่เขยตัวเองด้วยซ้ำ เพราะเขาพาพี่ลูกหมีไปแต่งที่บ้านเขาเอง
“ว่าไงหมูแฮม ไม่เจอตั้งนานโตขึ้นเยอะเลย” ผมไม่เจอพี่สาว มา 3 ปีแล้ว แต่ก็โทรติดต่อกันตลอด มีอะไรพี่ก็จะให้คำปรึกษา รวมถึงการมารับไปอยู่ด้วย และหาที่เรียนใหม่ที่นั่น
“พี่หมีรอนานไหมครับ” ผมทักพี่สาวคนสวย ที่คนเดินผ่านไปผ่านมาพากันหันมองคอแทบเคร็ด ก็พี่สาวผมสวยหนิครับ
“หือ นิดหน่อยจ๊ะ ไปเถอะ ไปเก็บของที่บ้านอีก” ก่อนหน้านี้ผมอยู่บ้านกับพี่เลี้ยงและป้าแม่บ้าน หลังจากนี้ พวกป้าคงต้องอยู่ดูแลบ้านกันสองคน เพราะเป็นคนเก่าแก่ไม่รู้จะไปไหน
“เก็บของไว้รึยังแฮม เพราะคุณเร เขาบอกให้ขึ้นเครื่องวันนี้เลยตอน บ่าย 3” เรวิน เป็นชื่อที่ได้ยินพี่สาวพูดถึงบ่อย แต่ก็ไม่เคยเห็นหน้าซักที ไม่มีแม้กระทั่งรูปถ่ายคู่ด้วยกัน
“ครับพี่หมี แล้วแฟนพี่หมีไม่ว่าเหรอครับที่แฮมจะไปอยู่ด้วย” ยังไม่เคยเห็นกันด้วยซ้ำ ความเกรงก็ต้องมีอยู่มากเหมือนกัน และผมก็ยังไม่รู้นิสัยใจคอสามีของพี่สาวด้วยซ้ำไป
“คิดมากไปได้ คุณเรเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรซักหน่อย เดี๋ยวก็รู้เองแหละ” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วนี่โรงเรียนใหม่จะมีเพื่อนดี ๆ เหมือนนี่กรุงเทพรึเปล่าก็ไม่รู้
ความกังวลก็ของก็ใกล้เข้ามาเต็มที ระยะทางจากลงเครื่องจนถึงในรถ ผมก็คุยโทรศัพท์กับเพื่อนจนสายแทบไหม้ก็มันกลัวหนิครับเคยไหมที่ทำอะไรไม่ถูกหรือรู้สึกเหงา ๆ ก็อยากคุยกับใครซักคน ก็ผมไม่มีใครมีแต่เพื่อน แต่ก็เคยมีแฟนนะครับ เลิกกันเพราะเหตุผลงี่เง่า ผมคิดว่าเราเด็กเกินไปมากกว่า ตอนนี้ผม 16 แล้วรูปร่างหน้าตาก็ธรรมดา เหมือนเด็กผู้ชายธรรมดาทั่วไป แค่มีคนบอกว่าหน้าตาเหมือนพี่สาว ก็พี่น้องกันนิครับจะไม่เหมือนกันได้ไง
BMW ซีรีย์ไหนก็ไม่รู้แต่เป็นสีเทาคันสวยของพี่หมี ก็พาผมมาอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่ซึ่งออกจากตัวเมืองมาแค่นิดเดียว รั้วเป็นแนวสูง ก่อนจะเคลื่อนรถเข้าไปข้างในตัวบ้าน ผมลงจากรถแบบงง ๆไม่รู้จะทำอะไรก่อนดี มีป้าแก่ ๆ คนนึงเดินเข้ามาหา
“มาแล้วเหรอคะ คุณหมูแฮมใช่ไหมคะ”
“ครับป้า” ผมยังงง แต่ก็มีสติพอจะหันไปสวัสดีคนแก่ ที่ทำท่าจะเอากระเป๋าลากผมไปลากซะงั้น
“ไม่ต้องครับป้า แฮมลากไปเองได้ครับ” รีบวิ่งไปเอามาคืน
“มาแล้วเหรอ ลูกหมี” ผมหันไปตามเสียงทุ้ม ก็เจอผู้ชายสูงใหญ่ หน้าตาถือดีมากเลยทีเดียว นี่คงเป็นพี่เรวินสามีพี่สาวผม ไม่คิดว่าจะยังหนุ่มแล้วก็หล่อขนาดนี้
“ค่ะคุณเร นี่หมูแฮมน้องชายลูกหมีเองค่ะ”
“หมูแฮม นี่คุณเรวินจ๊ะ” ผมยกมือไหว้ผู้ชายตรงหน้า เขารับไหว้ก่อนจะมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่งจนรู้สึกอึดอัด พี่ลูกหมีคงสังเกตเห็นเหมือนกัน
“เอ่อ..เข้าบ้านกันเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าพาหมูแฮมไปที่ห้องขวามือสุดน่ะจ๊ะ” พอพูดเสร็จพี่หมีก็เดินไปคล้องแขนสามีเดินเข้าบ้านปล่อยให้ผมเดินตามหลังป้าแก่ ๆ คนนั้นไปที่ห้อง ชั้นบนมีห้องมากมายหลายห้องเรียงติดกันอยู่ ป้าพาผมมาหยุดที่ห้องสุดท้ายทางขวามือ จากราวบันไดหรูหรา ร่ำรวยอย่างนี้นี่เองถึงมีเงินไปช่วยเหลือพ่อกับแม่ และคงจะหวังประโยชน์ก็คือพี่สาวผมเอง ผมเดินเข้าไปสำรวจห้อง ทุกอย่างถูกจัดอย่างเป็นระเบียบพร้อมอยู่ได้ทันที ผมเดินสำรวจซักพักก็เก็บเสื้อผ้าเข้าตู้และเอาหนังสือออกมาวางเรียงบนชั้นไว้ กระโดดขึ้นเตียงใหญ่ขนาดคิงส์ไซส์ทีเดียว
“อยู่ได้รึเปล่า” ผมรีบหันไปตามเสียง ก็เห็นสามีพี่สาวยืนขวางประตูอยู่ ผมจำได้ว่าล็อคประตูนี่นา
“ครับได้ครับ ขอบคุณเอ่อ..” ไม่ใช่ว่าไม่รู้ชื่อแต่ไม่รู้ว่าเขาจะให้เรียกอะไร เรียกพี่เหมือนพี่หมีเขาจะเต็มใจรึเปล่าก็ไม่รู้
“เรียก ว่าพี่เรแล้วกัน จะได้สนิทกันไว้” พี่เร เดินเข้ามาภายในห้อง ผมรีบเด้งตัวขึ้นอย่างไว หลังจากกึ่งนั่งนั่งกึ่งนอนอยู่
“อยากเรียนอะไรต่อล่ะ ต่อ ม. ปลาย หรือ ปวส.”
“คงเป็น ม. ปลาย ครับเพราะตั้งใจไว้อย่างนั้น” ผมต้องต่อ ม. ปลาย อยู่แล้วจะต่อ ปวส. คงต้องเริ่มเรียนกันใหม่หมดตั้งแต่พื้นฐาน และผมยังมีความหวังอยากเป็นอะไรที่ตอนเด็ก ๆ หวังอยู่
“อือ งั้นเดี๋ยวให้ลูกหมีจัดการให้แล้วกัน” พูดแล้วหันมามองหน้าผม สายตาอย่างนี้อีกแล้ว รู้สึกอึดอัดจนต้องเสมองไปทางอื่น ผมไม่เข้าใจหรอกว่ามันคืออะไร
เวลาผ่านไปเร็วกว่าที่คิด ระหว่างปิดเทอมผมก็นั่ง ๆ นอน ๆ กับบ้านไม่ค่อยได้ออกไปไหน พี่ลูกหมีต้องออกไปทำงาน ส่วนพี่เรวินเป็นทนายความมีชื่อเสียงพอสมควร และที่สำคัญยังเป็นเจ้าของโรงเรียนที่ผมจะต้องเข้าเรียนอีกด้วยโรงเรียนค่อนข้างมีชื่อเสียงติดอันดับต้น ๆ เป็นโรงเรียนสห ทุกคนดูมีภาระหน้าที่กันหมดผมขอพี่ลูกหมีไปหางานทำด้วยแกก็ไม่ยอม บอกว่าพี่เรวินไม่ยอมแน่ ผมไม่เข้าใจเหมือนกันรู้แต่ว่าพี่หมีดูเกรงสามีมากอยู่ ด้วยหน้าที่ที่มีกันทำให้ผมไม่ค่อยได้เจอพี่หมี่กับพี่เรวินเท่าไหร่
เปิดเทอมวันแรก พี่ลูกหมีไปส่งที่หน้าโรงเรียน แต่เช้า ผมเดินเข้าไปในโรงเรียนที่เคยมาก่อนหน้านั้นตอนมาสมัครเรียน โรงเรียนที่มีการแข่งขันสูง แต่ดีที่ผมไม่ต้องสอบอะไร ไม่งั้นไม่แน่ผมอาจจะไม่ได้เรียนก็ได้ เดินเข้ามาเรื่อย ๆ นักเรียนยังบางตาอยู่ก็พึ่ง 7 โมงเช้าเองนี่นา ผมเลือกนั่งโต๊ะหินอ่อนข้างลานจอดรถ หยิบหนังสือการ์ตูน ต่อสู้ บู๊คอขาด ตอนใหม่ล่าสุดขึ้นมาอ่าน เป็นหนังสือการ์ตูนที่ผมติดตามตั้งแต่เล่มแรกยันเล่มปัจจุบัน นั่งอยู่ในโลกส่วนตัวซักพักก็รู้สึกถึงแรงสะกิดด้านหลังจนต้องหันไปมองก็เห็นนักเรียนชาย 2 คนยืนยิ้มให้อยู่ คนนึงตาตี๋ ๆ ตัวขาว อีกคนก็หน้าตาคม ผิวออกคล้ำ ๆ แต่ก็ถือว่าใช้ได้ทั้งคู่ ผมก็มารยาทดียิ้มตอบกลับไป
“กูนั่งด้วยดิ นะ” มาแนวรู้จักกันมาแล้ว 10 ปี แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้สนิทกันไว้เพราะดูจากจุดที่ปกเสื้อก็ ม.4 เหมือนกัน
“อืม นั่งดิ” ผมบอกพวกมัน พวกมันก็ไม่รอช้ากระโดดเข้ามานั่งอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่ว่าไม่มีที่ว่างแต่ก็เลือกมานั่งที่ที่มีคนแปลกเหมือนกัน
“มึงชื่อไรว๊ะ” ไอ้ตี๋มันสะกิดแขนผม ขณะที่ผมทำท่าจะอ่านหนังสือการ์ตูนต่อ มันช่างตีสนิทกับผมเร็วดีเหลือเกิน
“แฮม” ผมตอบสั้น ๆ ไอ้หน้าคมมันมองหน้าผมเหมือนมันจะพูดอะไร มันคงอยากให้ผมถามชื่อมันมั๊ง
“แล้วพวกมึงล่ะ” เอาสิครับ มันมึงผมก็มึง อยู่ที่โรงเรียนเก่าผมก็ไม่ใช่เด็กเรียบร้อยอะไรมากมาย
“เอออ..ค่อยยังชั่วพวกกูก็นึกว่าจะไม่ถามซะอีก” ไอ้ตี๋มันทำท่าทางโล่งอกซะหน้าหมั่นไส้
“มาถึงขนาดนี้แล้วไม่เห็นต้องรอให้กูถามเลยเนอะ” คำพูดของผมทำให้พวกมันหน้าเหวอ แล้วหัวเราะชอบใจซะงั้น
“ห่า แม่งกวนซา...กูชื่อไท ส่วนไอ้ตี๋ นี่ชื่อไปส์ แล้วชื่อมึงมาจาก แฮมเบอร์เกอร์ แฮมเตอร์ หรืออะไรว๊ะ” มันถามแล้วตั้งหน้าตั้งตารอฟัง มันเป็นสปายมาจากไหนรึเปล่าวะ
“หมูแฮม” สั้นๆ อีกครั้ง คราวนี้มันหันหน้ามองกันทำตาโต ซ้ำยังหัวเราะกันเหมือนผมกำลังเล่นตลกให้มันดู พวกห่านนิ มันจะเอายังไงกับผม
“ฮะฮ่า แม่ง.. ชื่อแม่งน่ารักสมตัว” สัด ผมไม่อยากได้ยินคำนี้ ผมไม่สนใจพวกมันก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือการ์ตูนต่อ
“เฮ้ย โกรธเหรอวะ ขี้งอนได้อีก” ไอ้ไทพูดแล้วเขย่าแขนผม มึงจะเชคกูไหนวะ
“เออ ไม่ได้โกรธ หยุดเขย่าแขนกูได้แล้ว มันเจ็บ” ผมว่าก่อนจะดึงแขนมาวางใกล้ตัวขึ้นไปอีก เห็นรอยแดงบนแขนตัวเองเลย แม่ง..
“ก็แขนมึงนิ่มอ่ะ” ผมหันขึ้นไปมองไอ้ตี๋ไปส์ก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือต่อ จากที่ได้ยินมันคุยกันคงเป็นเด็กเก่าที่นี่และที่สำคัญอยู่ห้องเดียวกับผมด้วย เฮงชะมัด
“ฮึ่ย แม่งเชี่ยน๊อต มาสายแน่ชัวร์ ต้นยังไงปลายยังเสมอ เฮ้ย !!! มาแล้วโว้ย เพื่อนกู เปรี้ยวสาด” ไอ้ไปส์พูดยังไม่ทันจะจบ โตโยต้า ยารีส สีดำก็วิ่งมาเลี้ยวเข้าซอง ข้าง ๆ ที่พวกผมนั่งอยู่ มองเด็กนักเรียน ม. ปลาย ที่ลงจากรถ นี่น่ะเหรอเด็ก ม.4 มันเท่ห์ได้อีก ตัวสูง บ่ากว้าง หน้าตาพิมพ์นิยม ผมตั้ง ก็ไม่ผิดในเมื่อไม่มีกฎเรื่องทรงผมยกเว้นการทำสีผมเท่านั้น ผมคงมองมันนานไปไหนหน่อย
“แฮม ว่าไงมึง เพื่อนกูหล่ออ่ะดิ มา ๆ เสี่ยน๊อตกูจะแนะนำให้มึงรู้จักเพื่อนใหม่” ไอ้เท่ห์มันเดินมานั่งทั้งที่สายตามันก็มองผมอยู่เหมือนกัน
“เฮ้ยน๊อต นี่หมูแฮม เพื่อนใหม่นิสัยดีน่ารัก วาจาน่ากัดปาก” ดูไอ้เข้มไทมันแนะนำ อยากจะยกรองเท้าสีดำขึ้นมาลูบหน้ามันให้ได้
“แฮม นี่น๊อต เพื่อนพวกเราเอง ต่อไปก็คงเป็นเพื่อนนายเหมือนกัน รู้จักกันไว้” ผมกำลังจะอ้าปากทักทายแต่เพื่อนใหม่คงมือไวไปหน่อยเล่นยื่นมาจับมือผมที่วางอยู่แล้วบีบหนัก ๆ ไปทีนึงค่อยวางและรูดมือกลับจนสุดฝ่ามือผม เหวอสิครับแล้วยังรอยยิ้มกวน ๆ ที่มุมปากมันอีก ผมเริ่มจะมึนกับพวกนี้จริง ๆ
“วิธีการทักทายเพื่อนใหม่น่ะ ดีนะหมูแฮม” มันพูดยิ้มกวน ๆ เหมือนเดิม ชักอยากจะรู้จักแค่พวก 2 คนแรกซะแล้ว
“อืมดี” ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันเพลงมาร์ชโรงเรียนก็ดังขึ้นเป็นสัญญานให้เตรียมตัวเข้าแถว ผมเก็บหนังสือการ์ตูนเข้ากระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ พวกที่เหลือก็ลุกตาม ไอ้ไปส์กับไทเดินนำหน้าไป ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่เอ๋อวันแรก มีเพื่อนก็ดีกว่าไม่มีใคร แรงหนักที่บ่าทำให้ผมต้องหันหน้าไปดู ไอ้เวรหล่อ มึงจะสนิทกับกูเกินไปไหม แล้วยังมีหน้าหันมายิ้มกวน ๆ ให้อีก ผมก็ไม่อยากอะไรมากมาย อยากเกาะก็เกาะไป แต่ก็เป็นเป้าสายตาใช่ย่อย พวกมันก็ทักทายเพื่อนเก่าตลอดทางที่เดินไปเข้าแถว พวกเราก็ได้เข้าต่อท้ายกันไป ก็สูงไล่เลี่ยกันหมด ผมสูง 169 เซนต์ ไอ้ 2 เกลอดำขาวนั่นก็น่าจะสูงกว่าผมนิดหน่อย ก็มีแต่ ไอ้หล่อนั่นแหละที่มันสูงกว่าเพื่อน ถ้ากะก็คงซัก 180 เห็นจะได้ แต่มันก็อุตส่าห์มานั่งต่อจากผม แล้วก้มหัวทำตัวเล็ก คงจะได้ผลอยู่มั้งเพราะไม่มีอาจารย์คนไหนว่ามันซักคน นักเรียนที่นี่มีหลายพันคน สนามฟุตบอลที่ว่ากว้างก็เต็มแต่ ม.4 และ ม.1 ให้มารวมกันอยู่ตรงกลาง เพื่อที่จะได้เห็นหน้าคร่าตาอาจารย์กันได้ชัด ๆ หลังจากเคารพธงชาติ ก็มีประธานนักเรียนที่อยู่ ม.6 คงจะเลือกกันตั้งแต่อยู่ ม.5 แล้ว มาพูดต้อนรับน้อง ๆ และท้ายสุด คนที่ขึ้นมายืนก็เรียกเสียงฮือฮา และมีเสียงกรี๊ดเล็ก ๆ จากนักเรียนสาว ๆ คงไม่กล้ากรี๊ดดังเพราะเกรงใจอาจารย์ที่ยืนคุมแถวอยู่....พี่เรวิน...
“ก่อนอื่นผมก็ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ผมนายเรวิน กิตติบดีสกุล เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนแห่งนี้ นะครับผมก็ขอต้อนรับนักเรียนที่เข้าเรียนใหม่ปีนี้ ทั้งชั้นมัธยมต้นและปลาย ขอให้นักเรียนประพฤติตัวอยู่ในกฎระเบียบที่โรงเรียนเราตั้งไว้”
“แม่งโครตขี้เก๊กเลย” เสียงไอ้หล่อมันจะใกล้หูผมเกินไปไหม มันคงว่าพี่เรวิน ก็พี่แกเล่นยืนสง่าหน้าเสาธงขนาดนั้นสาว ๆ งี้มองกันตาค้างเพ้อกันไปไหนต่อไหน ผมหันไปเพื่อจะบอกให้มันเหยิบออกไป
“จุ๊บ!!!” สาดน๊อต เต็ม ๆ แก้มผมเลย หันไปเจอปากมันพอดีแม่งยื่นมาตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ผมรีบเอามือลูบแก้มแล้วหันไปมองมันตาเขียว ดีนะที่ไม่มีคนมองอยู่ไม่งั้นผมได้อับอายแน่ ถึงแม้จะไม่ตั้งใจก็เถอะ
“ก็หันมาเอง ไม่ได้บอก” มันพูดหน้าตาเฉย แล้วยืดตัวกลับไป ผมรีบหันกลับมาแล้วมองไปหน้าเสาธงเหมือนเดิมถ้าผมไม่คิดไปเอง ผมว่าพี่เรวินกำลังมองมาที่ผมอยู่.......ด้วยสายตาไม่พอใจ คงเป็นเรื่องที่ผมเล่นไปแถวแน่ ๆ
“แล้วก็ไม่ควรคุยกันรึทำอะไรไม่งามกันในแถว นักเรียนคนไหนทำตัวไม่เหมาะสมผมและบรรดาอาจารย์มีสิทธิในการลงโทษ แต่ยังไงก็ขอให้มีความสุขในโรงเรียนนี้แล้วกันนะครับ” พี่เรวินพูดเสร็จก้าวลงจากเวทีไปยืนข้าง ๆ เวทีโดยมีบรรดาอาจาย์ระดับผู้ช่วยยืนสนทนาอยู่ มันคงไม่เป็นอะไรถ้าสายตาไม่มองมาทางที่ผมนั่งอยู่……………
-
:pig2: เรื่องใหม่ไม่รู้ถูกใจกันรึเปล่า ยังไงก็ลองอ่านกันเน้อ... :pig4:
-
ไม่มาม่านะ
....................................................
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:เรื่องใหม่ อิอิ ออกแนวกินเด็ก ทายว่าเรื่องต้องพัวพันกับพี่เรแน่เลย มีน็อตมาชอบด้วยอีกคน แล้วพี่สาวหละ? แอร๊ยลุ้นๆอยากรู้ว่าจะเปงไงอ่าส์
+1ต้นรับเรื่องใหม่จร้า
ปล.อ่านชื่อเรื่องก็นึกไปถึงตอนNCแล้วอ่ะ :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
:pig2:ขออย่าออกแนวข่มเห่งน้ำใจก็แล้วกัน ดราม่ามาเยอะแล้ว
-
นั่นสิคะ มาม่ารึเปล่าอ่า เรารู้สึกว่า พี่เรเนี่ยะ
ทำตัวแหม่งๆ กะ นุ้งแฮมนะคะ หวังว่าไม่ใช่
ควบพี่ควบน้องเป็นชู้นะ แอบหวั่นๆอ่าาาา
เดี๋ยวรออ่านตอนต่อไปจ้า :L2: :L2:
-
มาต่ออีกนิดไปปะ
ชอบๆๆๆๆชื่อหมูแฮมน่ารักมากก
อยากกินเลย
-
เรื่องใหม่ค่ะ ยินดีตอนรับ จิ้มเจิมเรื่องใหม่ถ้าทางจะแรงส์ใช่ย่อย จัดมาค่ะ
แค่ตอนแรกก็ดูจะวุ่นวายว่าใครกันแน่จะเป็นพระเอง แอบคิดว่าเรวินถ้าเป็นจริง
แล้วภรรยาที่เป็นพี่สาวของหมูแอมล่ะ หรอว่าเป็นแค่นาม แต่ก็ไม่น่าใช่
โอ้ย.....ดูวุ่นวายชวนปวดหัวจริงๆ
-
เรื่องนู้นจบ ก็มีเรื่องใหม่มาให้อ่านรวดเร็วทันใจ
:กอด1:
-
:pig2: เรื่องใหม่ไม่รู้ถูกใจกันรึเปล่า ยังไงก็ลองอ่านกันเน้อ... :pig4:
แค่ตอนแรกๆ ก็ดูท่าจะถูกใจแล้วนะคะ
เอิ่ม..พี่เขย..กับ..น้องภรรยาหรือคะ
-
:L2:
-
เอริ่ม สามีพี่สาวเลยรึ
บวกประเดิมให้จ้า
-
พอจะบอกแนวเรื่องได้มั้ย จะต้องกินมาม่าตลอดเรื่องมั้ยอ่ะ? >_<
-
หมูแฮม ชื่อน่ารักอ่ะ
ยังไงก็จะรอติดตามค่ะ
สู้ๆ
-
มาให้กำลังใจเรื่องใหม่ครับผม
เดาว่าพี่เรวินกะไอ้ไท ต้องแย่งกันกินหมูแฮมแน่ๆเลย อ๊าก....
-
:man1: นั่งรอ นอนรอตอนต่อไปโลด
-
มาต้อนรับเรื่องใหม่ด้วยคน ฮูเรๆ!!
-
ตอนรับ หมูแฮมด้วยคนจ้า
-
คลำทางหาพระเอกเหมือนสุ่มล็อตเตอร์รี่5555เอาชื่อไส่โหลแล้วหยิบเอา
-
เอิ่มนี่พี่เร แกจะฟาดทั้งพี่ทั้งน้องหรือว่ายังไง??
มีแผนร้ายอะไรชัวร์แน่
ไม่มีใครไม่หวังผลกับสิ่งที่ตัวเองลงทุนไปหรอก :serius2: :serius2:
-
หมูแฮมจะเสร็จพี่เขยอ๊ะป่าวนี่ :z1:
แต่เพื่อนๆน่ารักกันทุกคนเลยยย :o8:
-
ท่าจะยุ่งและวุ่นวายน่าดูแฮะ :เฮ้อ:
-
หมูแฮม ชื่อน่ารักน่ากินจังเลย
แล้วใครจะได้กินหมูแฮมล่ะนี่ o18
-
เรื่องนี้เรทติ้งดีเนอะ รอตอนต่อปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
หมูแฮม ^^
เรื่องนี้มีแนว ดราม่าไมเนี้ย
-
ลงชื่อเข้าอ่านคะ
แนวนี้จะเป็นการกินน้ำใต้ศอกพีสาวตัวเองไหมอะคะ
:pig4: writer คะ
-
:z1: ชื่อนายเอกของเราน่ากิน
ติดตามงับ :กอด1:
-
:serius2: หล่อทั้งคู่เลยเลือกไม่ถูกว่าจะเชียร์ใคร
ติดตามค่ะ o13
-
ตามมารับเรื่องใหม่ :mc4:
หวังว่าไม่มีเสิร์ฟมาม่านะ
+1
-
ไม่เอา มาม่า เหมือนกัน
ช่วงนี้ปลายเดือน กินไปเยอะแล้ว 55555 เกี่ยวกันไหม
:กอด1: :กอด1:
-
ขออ่านด้วยคนครับ
คงไม่ใช่พี่สาวส่งน้องมาให้พี่เขยนะครับ
-
พี่เรวินต้องคิดอะไรกะหมูแฮมแน่ๆ
-
มากินเด็กด้วยคน :z1:
ตาเรวินจะลงโทษยังไงนะ
แต่ชื่อเรื่องเหมือนจะมาม่า
-
พระเอกคือใครเอ่ย ถ้าดูจากชื่อเรื่องน่าจะเป็นเรวินหรือเปล่าน๊่อ
-
จิ้มๆๆๆ ใครเป็นพระเอกหนอ แล้วเราจะเชียร์ใครดี 555
-
:pighaun: :pighaun:
ไม่น่ะ
แนวรักหลายเศร้าผัวพันธ์ฉันรักเธอแน่ 555
เป็นเมียน้อยพี่สาวตัวเองนี่คงเจ็บเนอะ
กินเด็กหรอ ดีดีชอบ เราชอบคนแก่กว่า 5555
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 2 ////// 25/11/2010
การเรียนวันแรกก็ไม่มีอะไร มีการแนะนำตัวทั้งพวกที่เป็นนักเรียนเก่าและย้ายมาใหม่ ผมก็รู้จักเพื่อนใหม่เพิ่มหลายคนแต่ที่พูดคุยกันจริง ๆ ก็คงเป็นไอ้ 3 เกลอ ที่พยายามนั่งล้อมหน้าล้อมหลังผมอยู่
“อ่ะกูให้ แด๊กซะ” ระหว่างนั่งฟังอาจารย์แนะนำวิชาที่จะสอน ลูกอมฮาร์ทบีทสีชมพูก็ถูกยื่นวางแหมะบนหนังสือสังคมฯ คงไม่มีใครนอกจากไอ้หล่อน๊อตที่มันนั่งคู่กับผมอยู่ ส่วนไอ้ดำขาว นั่งเล่นเกมส์มือถืออยู่ข้างหน้า ไม่ได้สนใจที่อาจารย์พูดเลยซักนิด
“ขอบใจ แต่ขี้เกียจอม” ผมเก็บลูกอมใส่กระเป๋าเสื้อนักเรียน แล้วก้มหน้ามองจุดประสงค์การเรียนรู้ในหนังสือต่อ
“อ่ะ งั้นเอารสนี้” พูดจบลูกอมฮาร์ทบีทสีแดงก็วางแหมะลงที่เดิม ...ห่านนิ...มันฟังผมพูดไม่เข้าใจหรือผมพูดไม่เคลียร์ ผมบอกว่าขี้เกียจอม ไม่ได้บอกว่าอยากกินสีอื่นซักหน่อย ผมหันไปมองหน้ามันที่มองผมอยู่ รอยยิ้มกวน ๆ อีกแล้วแต่คราวนี้มันใกล้เกินไป จนรู้สึกว่าไม่อยากสบตากับมันเลย
“บอกว่าขี้เกียจอม ไม่ได้อยากกินรสอื่น รึว่ากูมีกลิ่นปากรึไง”ผมพูดกับมันแล้วหยิบฮาร์ทบีทสีแดงส่งคืนมัน แต่มันดันคว้ามือผมข้างที่ส่งลูกอมไว้ ผมจะดึงออก แต่แม่งจับซะแน่นเลยมึง
“อะไร!!” ผมกระแทกเสียงใส่มันเบา ๆ เพราะอาจารย์เริ่มมองมาทางนี้แล้ว ถ้ากูโดนอาจารย์ด่า กูจะเลิกเป็นเพื่อนกับมึงเลย เชี่ยน๊อต
“กูให้ก็เก็บไว้ดิ กูให้แล้วไม่รับคืนว่ะ” มันพูดพร้อมกับดันมือผมที่กำฮาร์ทบีทอยู่ไปหยุดตรงกระเป๋าเสื้อนักเรียนข้างซ้ายของผม แล้วปล่อยมือออก ทำให้ผมต้องหย่อนลูกอมอีกเม็ดลงไป
“ไม่กินก็อย่าทิ้ง แค่นั้นพอ” มันหันมายิ้มสไตล์น่าถีบของมันเหมือนเดิม ผมถอนหายใจ พยักหน้ารับคำมันก่อนจะหันไปมองอาจารย์ที่กำลังอธิบายรายวิชา โดยที่ไม่ได้สนใจนักเรียนเท่าไหร่ว่าฟังอยู่รึเปล่า......กะอีแค่ลูกอมสองเม็ด ทำไมมันต้องทำท่าจริงจัง อยากให้ผมรับไว้อะไรขนาดนั้น
พักเที่ยงที่ศูนย์อาหาร คนเยอะมากจนไม่มีที่นั่ง ซื้อข้าวแล้วต้องเลาะตระเวนหาอยู่ซักพัก จนมองเห็นที่ว่างที่ไม่มีคนนั่งพอที่พวกผม 4 คนจะนั่งได้ ตั้งใจจะเดินไปให้ถึงจุดหมายแต่...........
“เคร้ง !!! โทษครับ” ผมหันไปมองตามเสียง ก็เจอไอ้ไทมันกำลังก้มหัวขอโทษขอโพยนักเรียนชายกลุ่มหนึ่ง โดยหนึ่งในนั้นมีน้ำจิ้มข้าวมันไก่หกเลอะเป็นทาง แล้วทำไมมันต้องลุกเป็นกลุ่มด้วยวะ พวกผม 3 คนรีบเดินกลับไปหาเพื่อนที่ยืนแทบจะตกในวงล้อมนักเรียนชายกลุ่มนั้น ซึ่งน่าจะเป็นรุ่นพี่เพราะปกเสื้อมันบ่งบอกว่าเป็น ม.5
“เดินยังไงน้อง เสื้อพี่นะไม่ใช่ที่ทิ้งขยะ จะได้สาดโครมลงมาอย่างนี้” ผมเห็นไอ้น๊อตทำท่าฮึดไม่พอใจ ผมมองดูก็ไม่เห็นมันจะร้ายแรงอะไร ไอ้ไทซะอีกข้าวก็อดแดก จานข้าวกระเด็นคว่ำตรงปลายเท้าพวกรุ่นพี่กลุ่มนั้น
“เพื่อนผมก็ขอโทษแล้วไงพี่ จะเอายังไงอีก” ไอ้น๊อตมันเดินรี่เข้าไปยืนข้างๆ เพื่อนทันทีจนผมกับได้ไปส์ต้องเดินไปดึงแขนมันไว้ ถ้าเกิดมันอยากฟาดปากรุ่นพี่ขึ้นมาจะได้ดึงไว้ทัน
“อ้าวน้องเล่นพวก เปรี้ยวเหรอกล้าเถียงพี่เนี่ย” ได้พี่ตัวเปรตที่โดนน้ำจิ้มข้าวมันไก่ ท่าทางจะเป็นหัวโจกด้วย ถึงคราวซวยมึงจริง ๆ ไอ้แทนไท
“แล้วพี่จะเอายังไง ว่ามาดิ!!!” เป็นเชี่ยน๊อตที่ใจใหญ่อ้าปากโต้กลับไป พร้อมกับเดินเข้าไปประจันหน้ากับพวกรุ่นพี่กลุ่มนั้น ตอนนี้คนเริ่มมองกันแล้ว ถ้ามีเรื่องผมไม่กลัวหรอก แต่ยังไม่อยากมีตอนนี้เท่านั้นเอง เกรงใจพี่สาวกับพี่เขยอยู่
“เฮ้ยน๊อตใจเย็นดิ....” ผมดึงแขนมันไว้ไม่ให้วู่วาม แต่ก็ยังสู้แรงมันไม่ได้ต้องไถลตัวไปตามแรงมันจนต้องมายืนข้าง ๆ มันตรงหน้ารุ่นพี่นั่น
“กล้าจริงมึง ไอ้หล่อ …” มันพูดก่อนสายตาที่มองมาจะมาหยุดที่ผม ...................มันยิ้มมุมปาก แล้วไล่มองผมตั้งหัวจรดเท้า จนไอ้น๊อตมันสังเกตเห็นและดันผมเข้าไปไว้หลังมัน
“หวงนี่หว่าสัด กูขอเบอร์เพื่อนมึงได้เปล่าว๊ะ” ไอ้พี่เชี่ยนั่นพูดแล้วมองผ่านไอ้น๊อตมาที่ผม ได้ยินเสียงเพื่อนมันหัวเราะกันเบา ๆ
“พี่จะเอาเบอร์ผมไปทำไมครับ ผมมีแฟนแล้วนะ”เป็นไอ้แทนไทที่พูดออกมาทำเอารุ่นพี่หันไปมองมันที่ยืนเสล่ออยู่ตั้งแต่แรก
“กูบอกเหรอว่าจะเอาเบอร์มึง ไอ้ดำ!!” ไอ้แทนไทรีบก้มหน้าลงแล้วส่ายหัวแทบหลุด ตอนนี้คนมองเกือบทั้งศูนย์อาหารแล้ว บางคนถึงกับขึ้นโต๊ะเพื่อจะได้เห็นชัด ๆ งามหน้าจริง ๆ กูวันแรกก็เด่นกับพวกมันซะแล้ว
“กูหมายถึงน้องคนที่ยืนข้างหลังมึงน่ะ “ มันพูดแล้วชี้มือข้ามไหล่ไอ้น๊อตมาที่ผม พร้อมกับกำมือชูนิ้วโป้งชี้เข้าหาตัวมันเอง มึงจะเอาเบอร์กูไปดูดวงรึไง ไม่ต้องเอาไป ตอนนี้กูก็รู้ว่าซวยแค่ไหน
“กู ไม่ ให้” ไอ้น๊อตเน้นคำช้า ๆ ชัด ๆ ..... เอาแล้วไง กลุ่มรุ่นพี่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามา พวกผมก็ไม่มีใครถอยเหมือนกัน มาถึงขนาดนี้แล้ว เอาไงเอากันวะ แต่เชี่ยน๊อตมึงจะดันกูออกทำไม มีรึที่ผมจะทิ้งเพื่อน ผมเกาะมันแน่นไม่ยอมขยับ
“เชี่ยแฮมออกไป” ไอ้น๊อตกัดฟันพูดเบา ๆ ให้ได้ยินแค่ผมกับมัน ขณะที่รุ่นพี่ค่อย ๆ ตีวงล้อมเข้ามา ถึงคราวที่พวกผมต้องทุบหม้อข้าวฝ่าวงล้อม ตามพระเจ้าตากแล้วใช่มั้ย
“ไม่ไป “ ผมพูดยังไม่ทันจะจบ ไอ้รุ่นพี่เลวก็เหวี่ยงหมัดเข้าเต็มหน้าไอ้น๊อตจนเซมาข้างหลัง พอเห็นอย่างนี้ไอ้ไทกับไอ้ไปส์ ก็ตั้งท่าจะตะลุมบอนเหมือนกัน
“ปรี๊ดดดดดดดดดด!!!!!!! หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้ แล้วก็อยู่นิ่ง ๆ ทุกคน ถ้าวิ่งหนีเตรียมตัวโดนไล่ออกได้เลย” รุ่นพี่ที่เตรียมตัวจะชิ่ง ดรอปรองเท้ากันแทบไม่ทัน แล้วมายืนรวมกันเป็นกลุ่ม ก้มหน้าก้มตาเหมือนกลัวอาจารย์ฝ่ายปกครองจะเห็นหน้าว่าใครเป็นใคร ...สัดทีทำไม่กลัว ผมประคองได้น๊อตขึ้นมาแล้วพยุงมันไว้... มันแค่โดนชกหมัดเดียว ทำไมต้องทำท่าจะยืนไม่อยู่ขนาดนี้ด้วย กอดเอวหน้าซบไหล่เหมือนใกล้ตายเลยนะมึง
ตามระเบียบ ห้องปกครองเป็นบทสรุปของทุกอย่างตอนนี้พวกผมทั้ง 4 คน รวมทั้งไอ้รุ่นพี่ที่ตอนแรกไม่ได้นับจำนวน แต่พอมาจริงก็ล่อเข้าไป 8 คน ถ้าเกิดตะลุมบอนกันจริง ๆ พวกผมคงยับเยินนอนให้หมอทำศัลยกรรมกันแน่ ๆ ห้องปกครองที่ไหนก็คงเหมือนกัน เปิดแอร์ซะเย็นฉ่ำกดดันกันเห็น ๆ แต่ที่สะดุดตาผมที่สุดก็คงเป็นอีกห้องที่มีประตูเชื่อมกับห้องปกครองคาดว่าน่าจะมีประตูข้างนอกอีกบานนึง เป็นห้องกระจกทึบสีดำติดม่านจนมองไม่เห็นข้างใน แต่ที่สะดุดตาก็คือป้ายที่ห้อย ลงมาจากวงกบประตูบน “ ผู้อำนวยการ” ทำเอาผมเหงื่อซึมทั้งที่แอร์ห้องปกครองแรงซะขนาดนี้ ถ้าพี่หมีรู้คงมีเรื่องคุยกันยาวแน่ แต่ที่แน่ ๆ คนที่อยู่ในห้องนั้นจะว่ายังไงกัน
“พวกเธอเด็ก ม.4 ถือว่าเป็นน้องใหม่ของ ม.ปลาย แล้วทำไมเปิดเทอมวันแรกก็มีเรื่องแล้วล่ะ” อาจารย์ปกครองที่ไม่รู้หายตัวไปไหนพักใหญ่เดินกลับเข้ามาแล้วยิงคำถามใส่พวกผมทันที
“ก็รุ่นพี่เขาหาเรื่องเพื่อนผมนิครับ อาจารย์” คำตอบไอ้น๊อตทำให้อาจารย์หันไปทางกลุ่มเด็ก ม.5 ที่นั่งอยู่ พร้อมกับสายตารุ่นพี่ที่มองแบบอาฆาตมาทางพวกผมเหมือนกัน
“ว่าไงภาสกร เธอไปหาเรื่องน้องใช่มั๊ย คราวที่แล้วอาจารย์ลงโทษเธอน้อยไปเหรอ” ไอ้พี่เสื้อเปื้อนน้ำจิ้มชื่อภาสกร รีบหลบตา ก้มหน้า แล้วนั่งนิ่ง แต่แปลกที่พวกมันไม่แก้ตัวอะไร กันซักคำ พวกมันคงมีวีรกรรมมาก่อนหน้านี้ อาจารย์เลยพูดถึงการลงโทษครั้งที่แล้ว
ผลสรุปคือพักการเรียนรุ่นพี่ 1 อาทิตย์ แต่พวกผมก็โดนให้ลงชื่อไว้เหมือนกัน ขณะที่กำลังเดินออกจากห้องปกครองโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมก็สั่น จนต้องดึงออกดู เบอร์ไม่คุ้นแต่ก็ต้องกดรับ
“สวัสดีครับ แฮมพูดครับ” ผมกรอกเสียงลงไป ก่อนจะมีเสียงโต้ตอบกลับมา
“มาพบพี่ที่ห้องด้วย” ใครวะ พี่ไหน แล้วไปพบที่ห้องไหน โทรผิดรึเปล่า แต่ผมก็ว่าเสียงคุ้น ๆ เหมือนกัน ไอ้น๊อตมันคงเห็นผมขมวดคิ้ว
“ใคระวะแฮม เร็ว ๆ ดิจะบ่ายแล้วข้าวยังไม่ได้แดก”พูดแล้วดึงมือผมเดินออกมาจากตึกอำนวยการ สายนั้นวางไปแล้ว ผมก็ยังไม่รู้ว่าใคร คงจะโทรผิด กำลังจะก้าวขึ้นบันไดตึกเรียน โทรศัพท์ผมก็สั่นอีกรอบ ผมดูก็เป็นเบอร์เดิม ผมรีบกดรับอยากรู้เหมือนกันว่าใคร
“ครับ” ผมเลือกที่จะรับแบบสั้น ๆ รอดูท่าทีอีกฝ่ายก่อน
“แฮม มาหาพี่ที่ห้อง ผอ. เดี๋ยวนี้!!” เสียงทุ้มกดต่ำเหมือนคนกำลังโมโห แต่ระงับอารมณ์อยู่ ผมถึงกับหยุดกึกกับที่จนไอ้คนที่จูงมือผมหยุดเดินไปด้วย
“ครับ พี่เร” ชัดแล้วครับว่าใครเป็นคนโทรมา ผมวางโทรศัพท์แล้วรีบหมุนตัวกลับ
“ไปไหนแฮม” ไอ้น๊อตมันคว้าแขนผมไว้ ผมรนจนลืมบอกพวกมันไป
“ไปพบพะ..เอ่อ ผอ.ที่ห้องน่ะ ขึ้นไปก่อนนะเดี๋ยวตามขึ้นไป” ผมบอกแล้วดึงมือตัวเองออก
“ถึงขนาดพบ ผอ. เลยเหรอวะแล้วทำไมพวกกูไม่โดนล่ะ” ไอ้ไปส์มันถามเพราะคิดว่าเป็นเรื่องที่พวกเรามีเรื่องกัน คงเป็นเรื่องนั้นแต่แค่ผมคนเดียว
“แฮมกูไปเป็นเพื่อน ป่ะ” ยังไม่ทันพูดอะไรไอ้น๊อตก็ฉุดแขนผมแทบจะปลิวไปตามแรงดึง พร้อมกับส่งสัญญาณให้ไอ้ 2 เกลอนั่นขึ้นห้องเรียนก่อน
ผมกับไอ้น๊อตมาหยุดหน้าห้องผู้อำนวยการเป็นประตูด้านหน้าที่มีป้ายใหญ่กว่าตรงประตูเชื่อมหน้าห้องปกครอง
“มีอะไรเรียกกูนะ” สาดดน๊อต กูมาพบผู้อำนวยการไม่ได้มาหาเรื่องใคร ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองดูมันที่หันหลังไปนั่งตรงระเบียงปูนที่ก่อเป็นที่นั่งยาวตลอดแนวตึกอำนวยการ ผมเคาะประตูกระจกก่อนจะเปิดเข้าไป ภายในเย็นฉ่ำไม่ต่างจากห้องปกครองเท่าไหร่ ตกแต่งหรูหราพอสมควร มีเก้าอี้รับแขกบุนวมตั้งเป็นชุดตรงริมผนังฝั่งที่ติดห้องปกครอง และเก้าอี้บุนวมตัวเล็กที่ตั้งตรงหน้าโต๊ะผู้อำนวยการ เห็น ผอ. หนุ่มที่เป็นคนเรียกผมมานั่งเซ็นต์เอกสารอยู่ มาดผู้บริหารเต็มตัว
“พี่เรครับ” ผมเรียกคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาดูเอกสารไม่สนใจผมที่เดินเข้ามา ไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูรึไงนะ
“นั่งนี่สิ” เงยหน้าขึ้นมาแล้วพยักพเยิดให้ผมนั่งเก้าอี้ตรงหน้า ผมรีบเดินเข้าไปนั่ง เบาะเก้าอื้เย็นซะจนผมรู้สึกขนลุกหรือเพราะสาเหตุอื่นกันแน่นะ
“มาคนเดียว..ไม่ถูกเหรอ” พี่เรพูดแล้วมองไปด้านนอก จนผมต้องมองตามสายตา จริงสินะกระจกดำแบบนี้ข้างนอกมองเข้ามาจะไม่เห็นแต่คนข้างในจะเห็นข้างนอกชัดเจน แถมยังมีม่านที่ถูกมัดไว้ข้าง ๆ ด้วย
“เอ่อ..พอดีเพื่อนเค้ามาพาน่ะครับ” ผมหันไปมองหน้าพี่เรที่มองหน้าผมอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว สายตาแบบนั้นอีกแล้วตอนนี้ผมไม่รู้จะหลบสายตาที่ส่งมายังไง จนเผลอสบตาไปโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้นานเท่าไหร่ แต่ก็ได้สติตอนปากกาพี่เรหล่นลงบนพื้นกระจกที่ปูทับโต๊ะทำงาน
“เอ่อ พี่เรมีอะไรรึเปล่าครับ รึเรื่องที่ผม เอ่อ เมื่อตอนกลางวัน” ผมเลือกที่จะพูดขึ้นก่อน เมื่อความอึดอัดมันเริ่มบีบหัวใจขึ้นมาเรื่อย ๆ
“มีเรื่องอะไรกัน” เสียงพี่เรยังปกติผิดกับผมที่นอกจากเสียงที่ติดสั่น ๆ แล้วหัวใจและร่างกายยังจะตามไปด้วย
“คือ รุ่นพี่เขามาหาเรื่องก่อนนะครับ” เหมือนจะแก้ตัว แต่ก็เป็นความจริงหนิ ในเมื่อเพื่อนผมไม่ได้ตั้งใจ
“แล้วเขาทำอะไรเราล่ะ” คำถามพี่เรทำให้ผมขมวดคิ้ว ทำอะไรผมงั้นเหรอ ...
“ไม่นี่ครับ มีแค่เพื่อนผมที่โดนชก” ผมพูดแล้วเอี้ยวตัวไปหาไอ้น๊อตเพื่อให้พี่เรมองตาม
“แล้วเรื่องเบอร์โทรล่ะ” ผมหยุดคิดพักนึง เรื่องเบอร์โทรมันไม่เกี่ยวกันซักหน่อย แต่มันเป็นประเด็นที่ทำให้ไอ้น๊อตโดนต่อย ก็เลยเล่าเรื่องนี้ให้อาจารย์ฝ่ายปกครองฟัง พี่เรก็คงรู้จากรายงานนั้น
“ไม่มีอะไรครับ” ผมเลือกที่จะไม่พูด ในเมื่ออ่านรายงานแล้วจะถามอีกทำไม จะให้เล่าอย่างภูมิใจรึไงว่าถูกผู้ชายด้วยกันขอเบอร์ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะเอาทำอะไรกันแน่
“ได้ให้ไหม”
“เปล่าครับ ไม่ได้ให้” มันกลายเป็นประเด็นระหว่างผมกับพี่เรได้ยังไง มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรมากมาย สิ่งที่คุยน่าจะเป็นเรื่องที่พวกผมไปมีเรื่องชกต่อยกับรุ่นพี่มากกว่า
“นั่นสินะ ถ้าให้ เพื่อนเราก็คงไม่หน้าเขียวอย่างนั้นหรอก”
“.................” เงียบคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดตอนนี้ ผมก้มหน้ามองนิ้วมือตัวเองที่วางประสานกันตรงหน้าขา มันคงไม่อึดอัดเท่ากับต้องเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้า
“เย็นนี้เลิกเรียนรอกลับพร้อมพี่ล่ะกัน” พี่เรพูดก่อนจะก้มหน้าลงเซนต์เอกสารตรงหน้าต่อ
“พี่เรครับ คือ..” ผมพูดเว้นวรรครอให้พี่เรเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะพูดต่อ
“ผมขอกลับเองได้ไหมครับ” ผมไม่อยากอึดอัดมากไปกว่านี้ โทรให้พี่หมีมารับก็ได้
“ตามใจละกัน......... อืมไม่มีอะไรแล้ว” พี่เร มองผมพักนึงก่อนพูดออกมา ผมยกมือไหว้แล้วลุกขึ้นหันหลังกลับกำลังจับที่มือจับประตูเลื่อน
“หมูแฮม” เสียงพี่เรทำให้ผมต้องหันไปมอง
“บันทึกเบอร์พี่ไว้ด้วย มีอะไรก็โทรมา” พี่เรบอกทั้งที่ยังไม่เงยหน้าจากเอกสารตรงหน้า
“ครับ” ผมรีบเลื่อนประตูเปิดออกแล้วปิดลงอย่างรวดเร็ว ต้องการออกมาจากห้องนั้นให้เร็วที่สุด เมื่อพ้นจากแอร์เย็นฉ่ำก็เจอไออุ่นธรรมชาติ ถึงแม้ไม่เย็นสบาย แต่มันช่วยให้ผมผ่อนคลายได้มากกว่า
“เป็นไงมั่งแฮม” ไอ้น๊อตรีบถลาเข้ามาหาผมที่ ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เปล่า ไปกันเถอะ” ผมรีบเดินกลับทางเดิมที่เดินมา ทำไมกันทั้งที่พี่เรก็ไม่มีอะไรที่น่ากลัว แต่ในใจผมมันถึงต้องเกร็งและอึดอัดทุกครั้งด้วย มันจะดีกว่าไหมถ้าพี่เรไม่เข้ามาดูแลผมแบบนี้
“มีอะไรเล่าให้กูฟังได้นะเว้ย” เสียงพูดกับแรงกอดที่บ่า ผมหันไปมองหน้าเพื่อนใหม่ที่ไม่ได้มองมาที่ผมเหมือนทุกครั้งแต่กลับมองไปข้างหน้า
“อืม ไม่มีอะไรหรอก รีบไปเถอะป่ะ เดี๋ยวคาบบ่ายจะสาย” ผมพูดแล้วเป็นคนยกมือข้างที่พาดบ่าออกแล้วจับมือข้างนั้นดึงให้มันเดินตาม ตลกสีหน้ามันเหมือนกันทำหน้าเหมือนผมกำลังบอกรักมันอย่างนั้นแหละ
ตอนเย็นผมเลือกที่ให้ไอ้น๊อตไปส่งตามคำที่มันขอ ดีเหมือนกันจะได้ไม่รบกวนพี่หมีด้วย ระหว่างทางกลับไอ้ตัวดีดันบอกหิวข้าวจนต้องแวะห้างแถว ๆ โรงเรียนก่อน เดินเข้าทาแทนที่มันจะเดินไปฟู๊ดเซนเตอร์หรือร้านอาหารอะไรซักอย่างมันกับพาผมเดินตะลอนเกือบจะทั่วห้าง
“เชี่ยน๊อต ไหนบอกหิววะ ไปหาแดกดิกูจะรีบกลับบ้าน”ผมบอกมัน เตือนความจำมันหน่อย เพราะตอนนี้มันกำลังยืนดูแผ่นหนังอยู่ เผื่อมันจะลืมว่ามันหิว
“แป๊บน่ามึงจะรีบไปไหน บ้านมึงไม่หนีไปดูบอลโลกหรอก” พูดแล้วยังมึนทำหน้าตาเฉย จนผมอดหมั่นไส้ไม่ได้
“งั้นกูกลับเองละกัน” ผมไม่พูดอย่างเดียวก้าวเดินออกมาจากตรงนั้นทันที นี่มันจะหกโมงอยู่แล้วนะ ถ้าพี่หมีกลับบ้านแล้วคงจะเป็นห่วงเหมือนกันเพราะเป็นการมาเรียนวันแรกด้วย
ระหว่างที่เดินผ่านร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังสายตาก็เหลือบไปเห็นคนที่คุ้นเคย กำลังนั่งกอดรัดกับผู้หญิงในโต๊ะริมสุดมือไม้พันกันอยู่อย่างไม่อาย....พี่เร...แต่ผู้หญิงสวยผมยาวคนนั้นกลับไม่ใช่พี่ลูกหมีของผม นี่มันอะไรกัน ถ้าจะบอกว่าเพื่อนกัน เอาเท้ามาเหยียบหน้าผมให้เชื่อผมยังขอปฏิเสธเลย ก็เกือบจะเล่นงูกินหางกันได้อยู่แล้ว จะเพื่อนกันได้ยังไง หยุดยืนมองพักใหญ่จนไอ้น๊อตเดินมาทันกอดคอผมไว้ และคงมองตามสายตาผมจนเจอเหมือนกัน
“แม่ง โครตเจ้าชู้อ่ะ กูเห็นเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า” มันเอาแขนคล้องคอผมให้เดินไปพร้อม ๆ กับมัน แต่ผมทันได้เห็นสายตาพี่เร ที่มองมาทางผม....ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้ มันหมายความว่ายังไง แล้วพี่ลูกหมีรู้เรื่องบ้างรึเปล่า ผมเริ่มไม่พอใจแล้วตอนนี้ ผู้ชายคนนี้กำลังทำอะไรอยู่ ตัวเองมีครอบครัวแล้วแท้ ๆ ผมสงสารพี่สาวขึ้นมาจับใจ...
กว่ามันจะมาส่งผมได้เพราะแวะกินข้าวอีก ถึงบ้านก็ปาไปเกือบทุ่มครึ่ง มันจอดรถหน้าบ้านแต่ก็ยังไม่ยอมเปิดประตูให้ผมลง
“ขอบใจนะที่มาส่ง” ผมหันไปยิ้มให้มัน มันพยักหน้า แล้วยื่นหน้าเฉียดหน้าผมไปนิดเดียวแล้วมองผ่านกระจกรถทางด้านผมเข้าไปในตัวบ้านหลังใหญ่
“บ้านช่องใหญ่โตนี่หว่า” มันพูดแต่ก็ยังไม่ยอมถอยออกไป ตอนที่มันหันมาคุยกับผม ถ้ามองจากข้างนอกคนอื่นต้องว่าเราทำอะไรกันแน่ เพราะกระจกรถมันก็ไม่ได้ทึบอะไรมากมายมองเข้ามาคงเห็นเป็นรูปร่างตะคุ่ม ๆ อยู่
“เปล่าอาศัยเขาอยู่ คนรู้จักน่ะ” ผมบอกมันไป ตอนนี้มันยอมถอยออกไปแล้ว และปลดล็อคประตูให้ผมลงจากรถ ผมโบกมือให้มันก่อนจะกลับรถออกไป ผมเดินเข้าบ้าน และตรงขึ้นห้องทันที เลือกที่จะโทรศัพท์หาพี่ลูกหมีก่อนทั้งที่ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ลูกหมีอยู่ไหน ยังไม่ทันได้กดหาชื่อพี่ลูกหมีเจอ เสียงเปิดและปิดประตูห้องผมก็ดังขึ้น จนผมต้องเงยหน้ามองจำได้ว่าตอนเข้ามาผมล็อคประตูแล้ว
“พี่เร.....”
พูดอะไรไม่ออกกับท่าทีพี่เขย ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตที่ปล่อยชายออกนอกกางเกง เนคไทค์ยังไม่ได้ถอดออกด้วยซ้ำไป มือหนากดล็อคห้องทันทีที่เข้ามา ผมรีบกดเคลียร์โทรศัพท์แล้ววางลงแทบจะทันทีที่พี่เรก้าวเข้ามา............
********************************************
-
ยังไงต่อ มาแบบเย็น ๆ
-
เห๋ย อะไรอ่า นายเร เพิ่งกอดผู้หญิงอื่นมา
กลับมาบ้านจะจับหมูแฮมเรากดหรอ :m31: :m31:
อะไรเนี่ยะ รออ่านตอนต่อไป อย่างนี้ก็แย่สิ
หมูแฮมชั้น :monkeysad:
-
จะรอนะ............ :z1:
-
อ้าวทำไมทำค้างละ
มาต่อไวๆๆน้า
น๊อตคงชอบแฮมสะสิเนี่ยยยยย
แต่พี่เรเจ้าชู้ไปไหนพี่หมีมาเก็บด่วนๆๆๆๆๆ
-
:เฮ้อ:เจอพี่เขยเลวเข้าแล้ว
-
อิคุณพี่เรทำไมทำตัวงี้ล่ะ แล้วล็อคประตูทำไมนั่น จะทำอะไรหมูแฮมของช้านนน :angry2:
-
เอาละเหวย.... จะเกิดอะไรขึ้นอะเนี่ย ลุ้น ๆ
แต่แลดูเหมือนพี่เรจะแอบหึงนะ :z2:
-
หรือไอ้พี่เรไม่ใช่พี่เขยของหมูแฮม เริ่มสงสัยแล้วนะ แต่ถ้าเป็นพี่เขยจริง ๆ ละก็
เรื่องนี้ก็จะมีพระเอกที่อาจได้เข้าประกวดเซ็งเป็ด award ในฐานะตัวร้าย o18
:pig4: writer คะ รอตอนต่อไปคะ
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 3 Nc 18+ ////// 25/11/2010
“พี่เรมีอะไรรึเปล่าครับ” ผมเด้งตัวลุกขึ้นไม่รู้จะยืนท่าไหนเหมือนกัน
“ไปไหนมากัน” เสียงทุ้มที่เปล่งออกมา ทำให้รู้สึกว่าแอร์ในห้องที่พึ่งเปิดมันเย็นมากกว่าทุกวัน
“พาเพื่อนไปทานข้าวน่ะครับ” คงเห็นผมกับน๊อตบนห้างฯ
“เพราะอย่างนี้เหรอถึงไม่กลับกับพี่” ร่างพี่เขยเดินเข้ามาเรื่อย ๆ จนผมต้องถอยออกมายืนข้างเตียงอีกฝั่งนึง
“หนีทำไม!!!” นี่มันอะไรกันพี่เรทำไมถึงน่ากลัวอย่างนี้
“ผมเปล่า...” เปล่า...แต่ขายังก้าวถอยหลังจนติดโต๊ะโคมไฟข้างหัวเตียง
“พี่เร มีอะไรรึเปล่าครับ!!!” ผมตะเบ็งเสียงถามพี่เขยออกไปเพราะความกดดันที่มี จะทำอะไรกันแน่
“ฮึ วันแรกก็มีคนมาส่งถึงบ้าน ไปกินข้าวเดินอี๋อ๋อกันสำราญ งั้นต่อไปจะไม่พาเข้ามาทำอะไรกันในบ้านเลยรึไง”
“พี่เร!!!” ผมพูดอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้ นอกเหนือจากความกลัวคือความโกรธที่ผู้ชายคนนี้พูดจาเหมือนดูถูกกันแล้วยังมีเรื่องที่ผมอยากคุยกับพี่ลูกหมีอีกด้วย
“ทำไมล่ะครับผมทำอย่างนั้นไม่ได้รึยังไง นั่นเพื่อนผม ไปไหนมาไหนด้วยกันไม่แปลก ก็ดีกว่าคนที่มีเมียอยู่แล้วแต่ก็ยังไปนั่งกอดผู้หญิงอื่น ในร้านอาหารล่ะครับ” อยากจะตบปากตัวเองจริง ๆ แต่ความโกรธที่มีเริ่มมากขึ้นจนหยุดอารมณ์และคำพูดไม่อยู่
“หมูแฮม เธอรู้ไหมว่าพูดอะไรออกมา”
“ทำไมผมจะไม่รู้ ในเมื่อผมเห็นพี่เรกอดผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่พี่สาวผม” หยุดไม่อยู่แล้วเป็นยังไงเป็นกันไม่ให้อยู่บ้านหลังนี้ก็จะไม่อยู่ แต่ผมจะทำให้พี่สาวรู้ความจริงให้ได้
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” พี่เรถลาเข้ามาฉวยดึงข้อมือผมจนรู้สึกถึงแรงกระแทกกับลำตัวใหญ่แข็งแรง ผมตกใจและพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดที่แน่น หัวใจเต้นแรง ทั้งกลัวทั้งงง พี่เร จะทำอะไรกันแน่
“แล้วเธอรู้ไหม ว่าตัวเธอ เข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ในฐานะอะไร” เสียงพี่เรที่กระซิบข้างหูแหบพร่าจนน่ากลัวรู้เลยว่าตัวผมสั่นแค่ไหน
“ผมรู้ว่าผมเป็นผู้อาศัย แต่ถ้าพี่เร .อึก..ไม่เต็มใจ...ผมจะออกไปเอง” เสียงกระท่อนกระแท่นเพราะแรงกอดรัดที่ยังไม่ปล่อย ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อ อยากจะออกจากสถานการณ์ตอนนี้ใจจะขาด
“เธอคิดว่าจะออกไปง่าย ๆ เหรอ รู้ไหมหมูแฮมฉันหมดกับครอบครัวเธอ หมดกับตัวเธอไปเท่าไหร่ ฉันต้องทุ่มไปเท่าไหร่ !!!“ สรรพนามที่เปลี่ยนทำให้ผมรู้ว่าพี่เรกำลังอยู่ในอีกอารมณ์ที่ผมไม่เคยรู้จัก
“พี่เร ...ต้องการพูดอะไร..กันแน่” ผมเลือกที่จะถามในสิ่งที่อยากรู้ออกไป
“ฮึ ๆ ฮะ ๆ ฮ่าๆๆๆ” เสียงหัวเราะที่บาดเข้าไปในโสตสมองของผม มันจะไม่เป็นอะไร ถ้าพี่เรไม่จับผมเหวี่ยงลงบนเตียง ผมตกใจหัวใจแทบวาย เมื่อพยายามจะกลิ้งตัวไปอีกทาง แต่ถูกพี่เรจับตัวพลิกกลับมาอย่างง่าย ๆ แล้วคล่อมผมเอาไว้ จับมือผมไว้ด้วยมือแค่ข้างเดียว รอยยิ้มที่เหมือนคนเป็นโรคจิตทำให้ผมสั่น และพี่เรคงรับรู้ได้เหมือนกัน
“ไม่ต้องกลัวครับ... หมูแฮม ถ้าไม่รู้ พี่จะบอกเอง ว่าหมูแฮมอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร” เสียงกดต่ำกระซิบที่ข้างหู ทำเอาขนผมลุกตั้งเกรียวกราว
“พี่เร ปล่อยผมเถอะครับ” น้ำเสียงผมเป็นยังไงไม่รู้ รู้แต่ว่าผมกำลังพยายามอ้อนวอนให้พี่เขยปล่อยผมซักที
“ก็บอกว่าไม่ปล่อยไงครับ .....เพราะยังไงพี่ก็ขอทวงสิทธิ ที่พี่เคยทำสัญญาไว้กับพ่อแม่หมูแฮมแล้วกัน” เสียงยังคงเป็นเสียงกระซิบ...สัญญา...พ่อกับแม่ .....หมายความว่าไง
“หมายความว่ายังไง....” เสียงผมก็แทบจะเป็นกระซิบเหมือนกัน แต่ตอนนี้ผมหยุดดิ้นยอมนอนอยู่นิ่ง ๆ แล้ว
“ฮี ๆ... ก็หมายความว่าหมูแฮมต้องอยู่ที่นี่ในฐานะ..เมีย...พี่อีกคนไงครับ ....” ผมรู้สึกว่าตัวเองตัวแข็งทื่อไปแล้ว สิ่งที่ได้ฟังมันไม่จริงใช่ไหม............... รับรู้ถึงแรงซุกไซร้ที่ซอกคอ ผมนอนนิ่งไม่ขยับ จนมือพี่เรอีกข้างเริ่มเลื้อยเข้ามาในเสื้อนักเรียนของผม แรงลูบไล้ที่หน้าท้องเริ่มลุกล้ำขึ้นมาที่ยอดอก ผมเลิกคิดเรื่องสัญญาและกำลังคิดแค่ว่าต้องทำอะไรก็ได้ให้หลุดออกจากสถานการณ์อย่างนี้
“ปล่อยนะ .....พี่เร ปล่อยย!!!” ผมพยายามดิ้นอีกครั้ง ได้ผลมือผมหลุดออกมาข้างหนึ่ง และใช้มือข้างนั้นดันอกกว้างของพี่เขยออก แต่ดูเหมือนจะไม่ขยับเลย ก็ตัวผมกับพี่เรมันคนละเรื่องกันเลย
“เพี๊ยยยยยะ!!!!” ผมฟาดฝ่ามือข้างที่เป็นอิสระลงบนหน้าของพี่เขย พี่เรหยุดชะงัก แล้วยกตัวขึ้นจ้องหน้าผม ผมรู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว ที่ทำอย่างนี้
“อั๊ก!! อึก!!” หมัดที่กระแทกลงบนหน้าท้องผม .......จุก..จุกซะจนปวดร้าวไปหมดจะงอตัวเอามือกุมท้องตัวเองยังทำไม่ได้ น้ำตาผมเริ่มไหลออกมา ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้นะ
“ฮึก ฮืออ ปล่อยยย...ฮือออ” ทั้งเจ็บทั้งกลัว เสียงที่พูดออกไปคงแผ่วเบามากจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงตัวเอง พี่เรก้มหน้าเข้ามาอีกครั้ง
“อย่าให้พี่ต้องใช้กำลังเลยนะครับ คนดี”
“อึก อือ..พี่..หมี..ฮือออออ” ผมอยากจะตะโกนเรียกพี่สาว แต่ทำไมเสียงที่เปล่งออกมามันถึงได้เบาหวิวอย่างนี้
“ลูกหมีไม่อยู่หรอกครับ ตะโกนสิครับถ้าอยากให้คนอื่นรู้ว่าใช้สามีร่วมกับพี่สาว” สิ่งที่พี่เรพูดออกมาแสดงให้ผมรู้ว่าพี่ลูกหมีไม่รู้เรื่องนี้
“ปล่อย ฮึก..ฮือ..คุณ.มัน..เลว”ผมพยายามเค้นเสียงออกมาให้ได้ยินคำที่ผมพูดชัดที่สุด
“ทำไมฮึ ต้องเป็นไอ้เด็กเวรนั่นรึไง ถึงจะเป็นคนดีในสายตาเธอ”
“อึก ไม่..มี..ใครเขา..คิดชั่ว ๆ ...อย่างคุณหรอก!!!”
“หยุด!!! อย่าปากดี นอนเฉย ๆ... อ้าขากว้าง ๆ ก็พอ”คำพูดที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมาจากคนที่ขึ้นเชื่อว่าเป็นพี่เขยของผมเอง
“อือ....ฮือออ ฮึก..ฮือ..อยะ อย่า..”พี่เรก้มลงกัดติ่งหูผมเบา ๆ จนร้องเบือนหน้าหลบอีกทาง แต่มันคงจะเป็นการเปิดช่องว่างให้คนที่ก้มลงไซร้ที่ซอกคอ
“ปล่อย อึก อื้อ อื้อ!!” ริมฝีปากผมถูกริมฝีปากร้อนของอีกคนประกบ ดูดดุนซะจนหายใจไม่ได้ จากจาบจ้วงเริ่มเป็นอ่อนหวาน ผมพยายามอ้าปากโกยออกซิเจนเข้าปอด แต่ก็ถูกลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดเข้าไปในโพรงปาก อากาศเริ่มจะหมด หัวสมองเริ่มมึน
“อึก..ฮ่า..” เมื่อพี่เรถอนปาก ผมรีบหายใจเข้าทันที รู้สึกตัวเองหน้าร้อนเห่อไปหมด พี่เรเริ่มใช้มือลูบไล้เข้าไปในเสื้อนักเรียนผมอีกครั้ง พร้อมกับก้มลงประทับจูบ ผมพยายามเบือนหน้าหนีสัมผัสที่น่าขยะแขยง แต่ก็ไม่พ้น จูบที่ร้อนแรงทำให้เกิดเสียงที่น่าอาย ผมจะไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนี้
“โอ๊ย!!! กัดเหรอ” ผมพยายามดิ้นอีกครั้งแต่แรงพี่เรมากเกินไป
!!แคว๊ก!!! เสื้อนักเรียนผมถูกกระชากออกอย่างไม่ใยดี ลูกอมฮาร์ทบีทที่น๊อตให้กระเด็นตกลงไปข้างเตียง พี่เรจับมือผมด้วยมือข้างเดียวแน่นขึ้นมากกว่าเดิม
“หยุดดิ้นซักทีถ้าไม่อยากให้พี่สาวเธอเสียใจที่จะได้เห็นคลิปผัวกับน้องตัวเองกำลังเริงรักกัน จำไว้หมูแฮมถ้าเธอหนีจากฉันไป พี่สาวเธอไม่ปลอดภัยแน่”… คำขู่ที่ออกมาจากจิตใจสกปรกมันมีรังสี ที่น่ากลัวอย่างนี้นี่เอง ผมหยุดนิ่งเหมือนถูกสต๊าฟไว้ มีเพียงน้ำตากับแรงสะอื้นเท่านั้นที่ยังไม่หยุด ไม่อยากสู้ ทุกอย่างเหมือนทางตัน พี่เรลากลิ้นจากซอกคอ ผมรู้ถึงแรงขบเม้มแต่บางเบา มืออีกข้างลากไล้ ถึงยอดอก บดขยี้เบา ๆ จนรู้สึกเจ็บ ลิ้นที่ไล่เลีย ปากที่พรมจูบจากซอกคอ พี่เรลากลิ้นมาจนถึงยอดอกผม รู้สึกเสียวแปลบลงไปถึงปลายเท้าเมื่อพี่เร ให้ปากขบแล้วดูดยอดอกอย่างแรง ความรู้สึกกลัวเริ่มวิ่งริ้วขึ้นมาอีกรอบ แต่ก็มีความรู้สึกอย่างอื่นปะปนมาอย่างบอกไม่ถูก
ผมเลือกที่จะกัดเม้มปากสนิท แรงขบเม้มที่ปลายอกทำให้ผมเผลอแอ่นรับไปโดยไม่รู้ตัว ได้ยินเสียงครางพอใจจากพี่เขย พี่เรยกหัวขึ้นยกยิ้มอย่างพอใจ ที่ผมยอมอยู่นิ่ง มือใหญ่เริ่มไล้สอดเข้ามาใต้กางเกงนักเรียน ลูบไล้จนรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาอีก พี่เรชักมือกลับมือกลับแกะเนคไทค์ตัวเอง
“อือ อย่า ไม่เอา ปล่อย!!” ผมรีบส่งเสียงประท้วงเมื่อพี่เราจับมือผมทั้งสองข้างใช้เนคไทค์ผูกติดกับกรงเหล็กหัวเตียง
“แฮมจะได้ไม่ดื้อไงครับ คนเก่ง”
“อย่า พี่เร ได้โปรด” พี่เรก้มปลดเข็มขัดนักเรียน และดึงกางเกงพร้อมกางเกงชั้นในผมออกทีเดียว สายตาพี่เขยที่มองมามันปิศาจชัด ๆ มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก แผ่นอกใหญ่มีกล้ามเนื้อเต็มตัว
“อืม ผิวสวยจังครับ” ไม่พูดเปล่ายังใช้มือลูบไล้ขาอ่อนขึ้นมาจนผมเกร็งตัวไปหมด มือหนาหยุดที่น้องชายผมแล้วลูบเบา ๆ สายตาโลมเลียไปทั่วตัว จนรู้สึกเหมือนถูกลวนลามไปทั้งตัว ผมจะเจออะไรบ้างต่อจากนี้ พี่เรค่อย ๆ ใช้มือชักน้องชายผมเบา ๆ จนแรงขึ้นตามลำดับ ความสยิววิ่งพล่านไปทั่วร่างกายจนต้องบิดตัว มือที่ว่างของพี่เร ก็บีบเคล้นสะโพกผมจนรู้สึกเจ็บไปหมด
“อือ” เป็นเสียงที่น่าอายที่สุด ผมเปล่งเสียงที่ตัวเองกักเก็บมานาน ร่างสูงของพี่เขยยกยิ้มชอบใจและเริ่มรูดชักเร็วขึ้น ตัวผมบิดเร่าจนแทบจะเป็นเกลียว รู้สึกเกร็งร้อนไปหมด อาการอยากปลดปล่อยมีขึ้นมา พี่เรก้มลงไปที่น้องชายผมที่ชักอยู่เปลี่ยนจากมือเป็นปากลิ้นฉกเลีย ผมแทบจะขาดใจ พี่เรครอบเข้าไปในปากทั้งลำแล้วห่อปากรูดขึ้นลงจนสุด ยิ่งพี่เรรูดขึ้นลงเร็วเท่าไหร่ ความรู้สึกยิ่งแรงขึ้น ผมเกร็งตัวอยู่ซักพัก น้ำสีขุ่นก็ฉีดออกมา พี่เรคาย ออกถ่มน้ำรักในปากออกมา แล้วป้ายตามซอกหลืบและด้านหลังจนชุ่ม นิ้วเรียวใหญ่ของพี่เขยถูกแยงเข้าไปช่องทางด้านหลัง ความเจ็บวิ่งริ้วเข้ามาจนผมถดถอยตัวหนีสัมผัสที่ได้รับ ผมรีบชักขากลับและหุบลงทันที แต่ช้ากว่ามือพี่เร พี่แกจับขาผมแยกออกกว้างกว่าเก่า
“ฮึก อย่า พี่เร..ไม่..” ความกลัวเข้ามาอีกแล้ว นิ้วใหญ่เริ่มเคลื่อนไหว ความเจ็บปวดก็มากขึ้นเหมือนกัน
“อย่าเกร็งสิครับน้องแฮม” พี่เรยังชักนิ้วเข้าออกไม่หยุด อึดอัดและปวดหนึบไปหมด แต่นิ้วพี่เรก็ควานโดนจุดที่ทำให้ผมเสียวชาไปหมด เหมือนจะรู้พี่เรถอนนิ้วออก...... ยันตัวขึ้น จัดการปลดเข็มขัดตัวเอง แก่นกายที่โป่งนูนออกมามันใหญ่โตจนน่ากลัว ผมส่ายหัวช้า ๆ ไปมา น้ำตาไหลไม่ขาด……….
“อย่า ฮึก..พี่เร..อือ ปล่อย..เถอะนะ..ฮือออ” ความรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกฆ่า คำขอร้องของผมไม่ได้ผลแม้แต่น้อยสองมือใหญ่จับหัวเข่าผมชันขึ้นแล้วดันออกจากกัน
“ฮือออ อย่า ม่ายยยยย เอาออกไปปป ฮือออ...” แก่นกายใหญ่โตถูกจ่อที่ปากช่องทางข้างหลัง กลัว กลัว กลัว เหลือเกิน ใครก็ได้
“อ๊ากกกก อือออออออ เจ็บบบ พี่..เร เจ็บ ฮึก ฮือออ” เสียงร้องที่ผมทรมานที่สุดร่างกายแทบจะแตกเป็นเสี่ยง แตกได้ก็คงจะดี จะได้ไม่รู้สึกรับรู้อะไรอีก
“อย่า..เกร็ง..ครับ อ่าส์ อืม ...เมียพี่” ไม่มีคำพูดไหนที่จะปลอบประโลมผมได้แล้ว ในใจมีเพียงความขยะแขยงผู้ชายคนนี้ พี่เรดันลำเข้าจนสุด แน่น อึดอัด เจ็บแค่ขยับก็เหมือนกำลังจะตาย แรงโยกซอย เริ่มดำเนินขึ้นหลังจากพี่เรหยุดพักนึ่ง
“อ่าส์ โอย..สุดยอด ..จริง ๆ” คำพูดพร้อมกับแรงอัดเข้ามา พี่เรเร่งแรงจนตัวผมโยกโยนตามแรงเด้าดัน
“อ๊ะ อือ” กัดปากเก็บเสียงน่าอายจนเจ็บไปหมด พี่เรหยุดซอยก้มลงมาจูบปากผม แรงจูบเร่าร้อนส่วนร่างก็เริ่มโยกอีกครั้ง แรงสุดท้ายสะท้านจนเตียงดังเหมือนจะพัง พี่เรเกร็งตัว กระตุก พร้อมกับฉีดพ่นน้ำรักออกมา
ร่างใหญ่พลิกออกมาพิงหัวเตียง ผมหันหน้าหนีไปอีกทางทั้งที่มือยังถูกผูกติดกับหัวเตียง รู้สึกถึงแรงขยุกขยิกเทคไทค์ ซักพักมือผมก็ล่วงลงกับเตียงนุ่ม
“ลุกขึ้นมาหาพี่สิ..”คำสั่งที่ออกจากปากทำให้ผมปรือตามอง แต่ก็ยังไม่ยอมขยับ
“หมูแฮม ..พี่บอกให้ลุกมานี่!!!”เสียงเรียกดังขึ้น ทำให้ผมต้องค่อย ๆ พยุงตัวที่สาหัสเต็มที แทบจะคลานไปหมอบที่ท้องของพี่เร ไม่ได้อ้อน แต่มันไม่มีแรงทำอะไรแล้ว .........รู้สึกเหมือนตัวตัวเองถูกยกลอยขึ้น
“อ๊ะ พี่เร...” ตอนนี้ผมมานั่งงอมอยู่บนตัวพี่เขย พี่เรดันตัวผมให้ลงมาถึงแก่นกายที่ชูชัน ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน พี่เรจับแก่นกายแยงเข้าด้านหลังผมอีกครั้ง ความแสบวิ่งพล่านไปหมด
“อื้อ อย่า ปล่อยยย..อือ เจ็บ..มัน..เจ็บ อื้ออ ” พี่เรดันแก่นกายจนสุดลำ เข้าง่ายกว่าครั้งแรก ตอนนี้ผมนั่งคล่อมทับแก่นกายพี่เขยอยู่ มือใหญ่รั้งสะโพกผมขึ้นและกดลงเป็นจังหวะ ความเจ็บเริ่มผ่อนคลาย พี่เรหยุดแล้วเอื้อมมือมาชักน้องชายผมอีกครั้ง อารมณ์ที่มีอยู่ ทำให้ชักรูดไม่นาน ผมก็ฉีดน้ำออกมา อีกครั้ง
“ทำเองสิครับ..คนดี” พี่เรพูดแล้วก้มดูดดุนยอดอกทีจ่อตรงปากพอดี แรงขบเม้ม ทำให้เจ็บแปลบ ผมยังไม่ยอมขยับตามที่พี่เรบอก
“พี่บอกให้ทำก็ทำสิครับ รึจะรอให้พี่สาวเปิดประตูมาเจอ” ร่างกายอ่อนล้าจนแทบจะหลับใหลอยู่แล้ว ผมต้องเอื้อมมือไปเกาะบ่าใหญ่นั่นแล้วยกสะโพกกดลงไป บวกกับแรงยกจากมือหนาทำให้แรงขย่มเร่าร้อนจนแทบเผาผลาญอีกครั้ง
“อ่าส์... ซีดส์... สุดยอดครับ สมเป็นเมียพี่ที่สุด...อ่า..” ร่างผมบิดเร่าอยู่บนตัวพี่เขย กามารมณ์สิ้นสุดพร้อมกับสติของผมที่ดับวูบลง แค่ขอภาวนาว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกัน....................
-
หรือไอ้พี่เรไม่ใช่พี่เขยของหมูแฮม เริ่มสงสัยแล้วนะ แต่ถ้าเป็นพี่เขยจริง ๆ ละก็
เรื่องนี้ก็จะมีพระเอกที่อาจได้เข้าประกวดเซ็งเป็ด award ในฐานะตัวร้าย o18
:pig4: writer คะ รอตอนต่อไปคะ
:sad4: อย่าส่งเร เขาไปประกวดเลยนะ ขอร้อง ถึงจะเลวแต่ร่ำไรน้า.. :laugh:
-
นี่ขนาดเลวรำไรนะเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
พี่เรจะทำไรหมูแฮมอ่ะ
:z1: :z1:
-
:pig4: ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเป็นกำลังใจ และขอบคุณคนที่ติดตามมาจากเรื่องที่แล้วนะจ๊ะ :กอด1: เรื่องนี้ค่อนข้างแรง สำหรับบางคนรึเปล่า ก็นานาจิตตังเนอะ :call:
-
:man1:นั่งรอตอนต่อไปโลด
-
แอะะะะะะ
-
อิตาเร เลวม๊ากกกกกก ทำกับหมูแฮมได้ไง กาซิกๆ สงสาร
-
อิพี่เร แร๊ง!!!
-
:sad4: :sad4:
หมูแฮมมมม น่าสงสารมากๆๆ
เรื่องนี้พระเอกโฉด อีกใช่ไหมเนี่ยยยยย :m16:
แต่น๊อตน่ารักอ่าาาา
มาต่อเรวๆนะคะ ค้างงงอ่ะ :pig4:
-
:เฮ้อ:มาแนวเลวในอารมณ์และความรู้สึกอีกแล้ว
-
ไอ้พี่เร ทำอย่างงี้กับหมูแฮมได้ไง?? นิสัยไม่ดี :z6: :z6:
แล้วอย่างงี้หมูแฮมไม่ร้องไห้จนตาบวมไปเลยหรอ
เลวจิงๆไอ้พี่เร :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
ว่าแล้ว พระเอก(รึเปล่า)โฉดอีกเรื่องแล้ว ระวังนะเค้าจะโหวตให้มันเป็นตัวร้ายแห่งปี ขัดจายยยยย
+1 ให้คนเขียนค่า
-
เรื่องนี้เรทติ้งแรงเนอะๆ
-
กรี๊ดดด :beat: :beat: ตาเร ทำไรน้องแฮมช๊านนนน
ดูมันทามมมมมมมมมม ช้ำหมดละน้องแฮมของช๊านนน
:sad4: :sad4: ต้องรออ่านต่อไป เป็นยังไงกันแน่หว่า
คนเขียนคงไม่ใจร้ายให้เป็นเมียทั้งคู่หรอกนะ :เฮ้อ:
-
เร นี่เป็นพระเอกเหรอ
หรือว่าตัวร้ายอ่ะ
กับเด็ก 16 ปีเนี่ยนะ คุกชัดๆ :angry2:
ตัวเองก็เป็นทนายไม่ใช่เหรอ
หรือว่าอ่านผิด :serius2:
-
เร นี่เป็นพระเอกเหรอ
หรือว่าตัวร้ายอ่ะ
กับเด็ก 16 ปีเนี่ยนะ คุกชัดๆ :angry2:
ตัวเองก็เป็นทนายไม่ใช่เหรอ
หรือว่าอ่านผิด :serius2:
เห็นด้วยกับ yeyong
นี่มันอาชญากรรมชัดๆ! คุกแหงๆ งานนี้เจอคุกแน่ๆ :beat:
-
อ้าวว อิพี่เร ทำไมเลวอย่างเน้ :angry2:
เป็นตาแก่ตัณหากลับไปเลยทีเดียว สงสารหมูแฮมจัง
ต่อไปคงจะรู้สึกผิดกับพี่สาวมากแน่ๆเลย :monkeysad:
-
ตาแก่กินเด็ก!!!!
แหม่ แต่เด็กมันน่ากินนิเนอะ :z1:
ว่าแต่พี่ลูกหมีนี่ไม่รู้เรื่องหรอ ไม่น่าจะเป็นไปได้แฮะ
มาต่อเร็วๆนะคะ กอดไรเตอร์ :กอด1:
-
เจอกันไม่กี่วันโดนงาบซะแล้วน้องหมูแฮม :m10:
เรื่องมันต้องมีอะไรลึกซึ้งกว่านี้แน่นอน
ไอ้เรแกพรากผู้เยาว์ :m12:
-
ชอบน้อน็อตอะ
อีพี่เรต้องเลวแน้เลยอะ
:call:
-
อีตาเร เลวได้อีก :z6:
สงสารหมูแฮม T T
ทำไมหนูถึงได้เป็นนายเอกที่รันทดแบบนี้นะ
:pig4:
-
อ่านแล้วแบบบบ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่ะ ไม่ไหวเลยอะ
พี่เร อีเร นังเร อีสั..เร อ๊ากกกกกกกกกกกกกก แฮมช้ำหมดแล้ววววว
สงสารรรรรรร ชั่วได้อีกกกกกกกก
-
โอ้ววววว
สงสารหมูเเฮมจังเลยอะ
พี่เรนี่พระเอกป่าว หรือน๊อต
อยากอ่านต่ออะค่ะ
-
พี่เร พี่เร พี่เรวววว
โอ่ะ ไม่ใช่
ฮ่า ๆๆๆ
พี่เรอาจมีเหตุผลก้อได้ ต้องรอดูกันต่อไป
แต่วิํธีการโฮกมาก ฮ๋า ๆ
-
พ่อแม่ของหมูแฮมทำสัญญาไรไว้กะพี่เรนะ.....................
-
เป็นอีกเรื่องที่ตัวผู้โคตรเห็นแก่ตัว เจ้ไม่รู้หรอกว่ารักหรอเปลา แต่การกระทำที่ทำร้ายคนหนึ่งคน
มันเห็นแก่ตัวเกินไป ยิ่งกว่าสัตว์อีกคนประเภทเนี่ยอ่ะ โกรธมากขอบอก ไปใส่กระโปงแม่ไปทำร้ายเด็กไม่มีทางสู้
แล้วมีภรรยาอยู่แล้วด้วยมันยิ่งเลว ชาติชั่วจริงๆ เตรียมนอนคุกได้เลยนะเนี่ย ทำร้ายร่างกาย ขมขืนเด็กต่ำกว่าอายุสิบแปด
ทำตัวเหมือนคนไม่มีการศึกษาทั้งที่เป็นถึงเจ้าของโรงเรียน ปิดไปเถอะถ้าผอออทำตัวแบบนี้ก็อย่าหวังว่านักเรียน
จะเป็นคนดีได้เลย เพราะตัวอย่างที่โสมมแบบนี้ไง.................อารมขึ้นแบบเหวี่ยงสุดๆ
-
เรื่องโน๊นจบต่อเรื่องนี้ทันนี
คนละแบบคนละไตล์กันเลย
แค่เริ่มอ่านก็ชอบแล้วครับ
-
เรียกว่าพระเอกเรื่องก่อนกะพระเอกเรื่องนี้....ต่างกัน...
ราว..... เทวา กับ ซาตาน
ราว..... สวรรค์ กับ ห้วงนรก
และ.........
ราว..... หน้ามือ กับ หลังตรีน(ที่มีตาปลาและเล็บขบ)
รอลุ้นตอนต่อไปคร่า^^
-
เหมือนมันจะมีไรมากกว่าที่หมูแฮมเห็นรึป่าวนะ เหตุผลของคนเราไม่เหมือนกัน
แต่ถ้าไม่ใช่แบบนั้น กีพี่เรย์ก็คงร้ายน่าดู :เฮ้อ:น้องเป็นไข้แน่เลย
-
พี่เรเลวได้อีกอ่ะได้พี่สาวไปแล้วด้วยเหรอเนี่ย
ไม่จริงร้ายมากอ่ะสงสารทั้งหมีและแฮม
-
หึง โหดจริงอะไรจริง
-
อ้าวเรวสุดขั้วเป็นอย่างเรงี้นี่เองนิ
-
:กอด1: คุณนักเขียน ค่ะ
ชอบๆๆๆ :haun4: :jul1: เอิ๊กๆๆ
พี่เร เลวดีอ่ะ ? พระเอกแนวนี้เหมือนแนวทะเลทรายเลยเนาะ
ที่จะข่มขืนๆๆสุดท้ายก็รักหมดใจ อิอิ
ชอบน๊อตอ่ะ น่ารักดี แต่อย่างว่าแร่ะ คนดีมักไม่ถูกรัก
:sad4:
-
ชกท้อง ๆ เกลียดเมะทำร้ายร่างกายเคะที่สุด ฮึ่มๆ
-
ยังไม่กล้าเมนท์ครับ อยากรู้เหตุผลของเรก่อน แต่ถ้ามันมั่วไปทั่ว ก็ต้องยุให้แฮมเอาคืนอย่างสาสม
-
ไอ้พี่เร :z6: แกทำหมูแฮมฉันไม่เคือง (เหรอ) แต่ที่แกเอาทั้งพี่ทั้งน้องฉับรับไม่ได้ไอ้บ้า
:pig4: writer คะ รอตอนต่อไปอย่างมีความหวัง
-
พระเอกเรื่องนี้เเก่ว่ะเซ็งเป็ด แก่กว่ามากมาย ผ.อ กับนักเรียน
แต่ว่าเเก่กว่ากีปีอ่ะ
-
อิพี่เรแม่มเลววววววววว :z6:
-
อิตาเรจะเลวไปไหนนั่น
น่าสงสารหมูแฮมจัง แล้วพี่สาวหมูแฮมอีก
ถ้ารู้จะเป็นไงเนี่ย
-
o22
:m15:
-
แวะมาอ่าน ไม่แรงหรอก พระเอกก็น่ารักน่าหยิกดี
ไม่ถือว่าแรง
บทพูดคุยบางช่วงๆมันแอบขัดๆนิดหนึ่งอะค่ะ แต่เนื้อหาน่าสนุกกก
-
พระเอกโหดได้ใจมาก
-
แวะมาอ่าน
และเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะ
:L1:
-
อิพี่เร เลวได้อีก :z6: :z6: :z6:
หรือจะไม่ได้เป็นพี่เขยจริง ๆ
-
กลัวตั้งแต่ชื่อเรื่อง
เจอพฤติกรรมพี่เขย ก็เริ่มสยองตาม
อย่ามาม่านะคะ T^T
-
อา..หมูแฮม ชีวิตหนู ทำไมมันต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย
นายเร มันได้ทั้ง ญ.ช. เหรอ รึว่าลูกหมีก็รู้ แต่มีความจำเป็นบางอย่างบังคับ
แต่นายเรพูดออกมาเหมือนว่าลูกหมีไม่รู้อ่ะ
-
ยังไงก็เลวอ่ะ..
-
ตายแหละสงสังานนี้ตัวร้านยอดเยี่ยมจะเป็นพี่เรริป่าว 55555555555555
โอ้ยยยยยยย ! แฮมจ๋าน่าสงสารที่สุดเลยค้ะ TT
ไม่เป็นไรเข้มแข็งไว้น้ะ
-
มีแต่คนโวยวายพี่เรแฮะ...
แต่เราว่าสถานการณ์มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้...ดูนิสัยพี่เรแล้วนึกถึงผู้ชายสายซึนเดเระ
เราคิดว่าพี่เรแต่งกับพี่ลูกหมีด้วยเงื่อนไขบางอย่างมากกว่า...ไม่งั้นพี่ลูกหมีคงไม่เกรงขนาดนั้น
ส่วนหมูแฮมก็เป็นคนที่รัก...แต่แสดงออกไม่เก่ง ปากไม่ตรงกะใจ
ยิ่งอ่านถึงตอนที่แฮมมาถึงบ้านพี่เรแล้วคุณแม่บ้านทักว่า "คุณหมูแฮมใช่ไหมคะ"
นั่นแหละ...สะดุดกึกเลยอ่ะ ปกติน่าจะพูดว่า น้องคุณลูกหมีใช่ไหมคะอะไรเทือกๆนี้ดิ
แสดงว่าคนในบ้านก็ต้องรู้ว่าหมูแฮมน่ะสำคัญ
อีกอย่าง...เราสงสัยว่าพี่ลูกหมีจะไม่ได้นอนกับพี่เรด้วยซ้ำมั้ง!!
-
:a5: สุโค่ยมากกกกกกกกกกกก
เรารู้สึกเหมือนว่า ที่พี่เรช่วยครอบครัวน้องนู๋แฮมนี่ เพราะเค้ารักหมูแฮมป่าวหว่า
แต่ตอนนั้นยังเด็ก (ยัง 13 อยู่ก็เลยรอให้เรียนก่อน) ตอนนี้โตแล้ว กลัวหลุดมือ เลยเอามาดูแลใกล้ๆ เอ!! หรือว่าได้เวลาแล้วเลยรับมา โอ้ววววววววว
แล้วพี่สาวก็เป็นไปได้ 2 กรณี คือแต่งงานกับพี่เรจริงแล้วก็ไม่รู้เรื่องสัญญานั่นหรืออีกอย่างคือ แต่งกันจริงแต่ไม่มีอารายกัน แต่งโดยชื่อเฉยๆ เพราะพี่เรก็ยังไปกะหญิงอื่นเลย แต่กรณีหลังนี่ก็แยกได้อีกสองอย่างว่า จะรู้หรือไม่รู้เรื่องสัญญาที่พ่อแม่ยกน้องนู๋แฮมให้พี่เร :z3:
ก็เดาๆไปอ่ะนะ ลุ้นอ่ะ ตบจูบๆ อีกแว้ว ชอบๆๆๆๆๆๆ
แต่ก็สงสารนู๋แฮมอยู่น้า พี่เรใจร้ายอยุ่นะนี่ พระเอกร้ายอีกแว้ว แต่ต้องรอดูว่าจะปากแข็งหรือป่าว หุหุ
สรุปว่าชอบ เอิ๊กซ์ รอตอนต่อไปน้าาาาาาาาาา
ขอบคุณไรท์เตอร์มากๆๆๆๆๆๆ สุ้ๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
มีแต่คนโวยวายพี่เรแฮะ...
แต่เราว่าสถานการณ์มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้...ดูนิสัยพี่เรแล้วนึกถึงผู้ชายสายซึนเดเระ
เราคิดว่าพี่เรแต่งกับพี่ลูกหมีด้วยเงื่อนไขบางอย่างมากกว่า...ไม่งั้นพี่ลูกหมีคงไม่เกรงขนาดนั้น
ส่วนหมูแฮมก็เป็นคนที่รัก...แต่แสดงออกไม่เก่ง ปากไม่ตรงกะใจ
ยิ่งอ่านถึงตอนที่แฮมมาถึงบ้านพี่เรแล้วคุณแม่บ้านทักว่า "คุณหมูแฮมใช่ไหมคะ"
นั่นแหละ...สะดุดกึกเลยอ่ะ ปกติน่าจะพูดว่า น้องคุณลูกหมีใช่ไหมคะอะไรเทือกๆนี้ดิ
แสดงว่าคนในบ้านก็ต้องรู้ว่าหมูแฮมน่ะสำคัญ
อีกอย่าง...เราสงสัยว่าพี่ลูกหมีจะไม่ได้นอนกับพี่เรด้วยซ้ำมั้ง!!
เจ้เห็นด้วยกับคุณน้องค่ะ แต่ถึงอย่างไรเจ้ว่านายเรมันก็เห็นแก่ตัวอยู่ดี ได้แต่รอน้องเจ้าของเรื่องมาเฉลยเรื่องราวต่อไป
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 4 ////// 26/11/2010
“ พี่หมีฮับ พ่อกับแม่ไปหนาย”
“ไปทำงานจ๊ะ เดี๋ยวกลับ”
“ทำงานทั้งวัน ท้างคืนเลยเหยอ”
“เอ่อ จ๊ะ”
“และหมูแฮม จะเล่งกะครายอ่ะ”
“เล่นกับพี่หมีกับเพื่อน ๆ ไง ปะพี่หมีพาไปเล่นกับเพื่อน”
*************************************************
“ เปื้อนฮับ หมูแฮมคิกถึงป้อกะแม่อ่ะ”
“ อยู่กับเพื่อน ก็คิดถึงเพื่อนสิ จะได้สนุก เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็กลับ”
“ ไม่อาวว หมูแฮม จาหาป้อกับแม่ ฮึก..ฮือ..ป้อจ๋า...แม่จ๋า....”
“ ไม่ร้องสิครับ โอ๋ ๆ คนดีของเพื่อนไม่ร้องนะ”
หัวใจกระตุกพร้อมกับตัวที่เย็นเฉียบ ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา น้ำตายังชื้นที่หางตา ....แต่เหมือนมีไออุ่นจากอ้อมกอดคนที่ปลอบวนเวียนอยู่ “เพื่อน” ใครกันนะ ทำไมผมจำไม่ได้ ฝันอย่างนี้ทุกครั้งที่จิตใจรู้สึกอ่อนล้าแล้วก็สับสน ไอเย็นจากแอร์เย็นฉ่ำ ผมกระชับผ้าห่มและพลิกตัวหาท่าที่สบาย แค่ขยับความรู้แปลบถึงกระดูกสันหลัง จนต้องยอมอยู่ท่าเดิม....เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ยังจำได้ดี... ความรู้สึกกดดันและหวาดกลัววิ่งเข้ามาในหัวใจ จนน้ำตาที่ชื้นแฉะอยู่แล้วไหลออกมาอีก มองไปข้างตัวไม่มีแล้วไอ้คนเลวคนนั้น จะดีกว่านี้ถ้าตื่น...เดินออกไป แล้วพบว่าไม่มีมันในโลกนี้ เกลียด กลัว ความรู้สึกนี้มีเต็มหัวใจ ลูบคลำตัวเองก็พบว่าผมใส่ชุดนอนเรียบร้อยแล้ว มองดูนาฬิกา 9 โมงเช้า และมีโน๊ตติดตรงนาฬิกา “ไม่ต้องไปโรงเรียน เดี๋ยวจะมีคนเอาข้าวมาให้ที่ห้อง” คงไม่มีใครนอกจากมัน.....
“พ่อครับ..ฮึก..แม่ครับ ฮือ แฮมคิดถึงพ่อกับแม่นะครับ....” จุกที่ลำคอ ตีตื้นไล่น้ำตาจน สะอื้นตัวโยน ทุกครั้งที่ร่างกายขยับแม้นิดเดียว แต่ร่องรอยแห่งความอดสู ก็ยังส่งสัญญาณให้รับรู้ถึงความจริงที่น่าขยะแขยง..... รู้สึกเหนื่อย รู้สึกล้า กำลังดำดิ่งเข้าสู่การหลับใหล .........สัมผัสที่อบอุ่นที่ลูบไล้หน้าผากและแก้ม มันยิ่งทำให้หลับง่ายขึ้น
“ฮึก..ฮือ.... หมูแฮม....พี่ขอโทษ”………………..
“…สัญญา…ถ้าฉันยังมีลมหายใจ.....ฉันจะไม่ยอม..ให้ใครมาทำ..น้ำตาเธอรินหลั่งไหล ....ฉันสัญญา..โฮ่โว...ว่าฉันจะไม่ไป
ไกล ๆ ที่ไหน .....ฉันจะรักเธอ..รักเธอคนเดียว.. เรื่อยไปจนวันสุดท้าย..ด้วยหัวใจ....” ( สัญญา..จะไม่ไปไหน – Potato)
เสียงริงโทนไม่คุ้นเคยแต่ก็ทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา ควานหาโทรศัพท์ ที่เมื่อวานจำไม่ได้ว่าอยู่ตรงนี้ ต้องพยุงตัวเองไปที่ปลายเตียง เห็นแสงแว๊บแว๊บ ดูชื่อที่โทรเข้ามา “น๊อตแม่งหล่อ” แปลกแค่เห็นชื่อทำให้ผมคลี่ยิ้มได้ กดรับทันทีเพราะโทรศัพท์ดังนานแล้ว
“ว่าไง น๊อต” เสียงผมคงจะงัวเงียน่าดู
“เป็นไงบ้างแฮม เห็นอาจารย์ว่าพี่สาวโทรมาลาป่วย.. พวกกูใกล้แล้วเหรอ”
“พวกมึงใกล้อะไรวะ”
“อ้าวก็ใกล้จะได้กินข้าวต้มไง” ได้ยินเสียงไอ้สองเกลอหัวเราะออกมาอย่างดัง ทำให้ผมพลอยหัวเราะออกได้
“เออ...สัดกูยังไม่ตาย” ว่าแล้วหัวก็เริ่มปวดตุบ ๆ ขึ้นมา...
“เป็นไงแฮม เสียงเรียกเข้าของกู เพราะไหม..” เสียงข้าง ๆ เงียบลงมันคงเดินออกมาคุยที่อื่น
“อืม..แม่งไว หยิบโทรศัพท์กูไปแป๊บเดียว ทำได้หลายอย่างนะมึง” เมื่อวานมันยืมแค่ช่วงที่นั่งกินข้าวที่ห้าง..บอกว่าจะเมมเบอร์กันไว้ ไม่คิดว่ามันจะเปลี่ยนเสียงเพลงผมด้วย
“แค่ของกู..คนเดียวนะ”
“อืม..” เสียงมันนุ่มมาก ฟังแล้วรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก...ผมเผลอยิ้มออกมาบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัว
“แฮม..”
“หืม..ว่าไง”
“ดูแลตัวเองละกัน........แฮม....เย็นนี้กูไปหาได้ไหม” เสียงที่ถามดูลังเล แล้วผมจะตอบมันยังไงดี
“ฮึ่ย..ไม่เป็นไร พรุ่งนี้คงไปเรียนได้น่ะ ไม่ต้องมาหรอก..ขอบใจนะน๊อต”
“เอางั้นก็ได้ ให้กูไปรับไหมล่ะ”
“ไม่เป็นไร กูไปเองได้” คุยกันซักพัก ผมก็ขอวางสายเพราะรู้สึกปวดหัวและร้อน ๆ หนาว ๆ ขึ้นมา ผมหันไปวางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียง.............ถ้วยข้าวต้ม...ยาแก้ไข้...มาวางตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รึจะเป็นป้าแม่บ้าน นึกไปถึงสัมผัสอุ่น ๆ ก่อนหน้านั้น... แต่ช่างเถอะ ผมยกข้าวต้มลงมาวางบนผ้าห่ม ข้าวต้มยังอุ่นอยู่ คงยกเข้ามาเมื่อไม่นาน ผมตักกินไปได้ไม่กี่คำรู้สึกเฝื่อน ๆ ปาก จึงหยุดกิน หยิบยาแก้ไข้ที่ใส่แก้วเทเข้าปาก กินน้ำตาม แล้วล้มตัวนอนลง ความง่วงงุนอ่อนเพลีย ทำให้หลับไปอย่างง่ายดาย
*******************************************************************************
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบจะ 6 โมงเย็น ผมนอนหลับยาวมาก ขยับตัวอยากจะเข้าห้องน้ำ ความรู้สึกเจ็บ ยังรุมเร้าและความปวดวิ่งริ้วขึ้นมาอีก แต่ดีกว่าเมื่อเช้า ผมพยุงตัวเองลุกขึ้น เท้ากำลังจะแตะพื้น
“จะไปไหน” เสียงที่ถามขึ้นทำให้ผมสะดุ้ง หันไปอีกทาง ก็เจอพี่เรนั่งเก้าอี้ข้างโต๊ะที่ผมใช้อ่านหนังสือ พร้อมกับมองมาที่ผมอยู่
“.........” ใจผมมันสั่งไม่ให้พูดกับคน ๆ นี้ ไม่อยากพูดคุย ไม่อยากเห็นหน้า จะเข้ามาทำไมกัน เข้ามาดูผลงานทราม ๆ ที่ตัวเองทำไว้รึไง
“พี่ถามว่าจะไปไหน!!” เสียงดังขึ้นกว่าเมื่อกี้ ผมสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุด
“ไปห้องน้ำ” ผมพูดแล้วพยุงตัวลุกขึ้น แล้วฝืนเดินก้าวออกไป จนถึงห้องน้ำแล้วเกาะผนังเข้าไป ทำธุระที่แสนลำบากอยากจะร้องไห้ที่สุด เป็นอย่างนี้ก็อยากจะเดินออกไปแล้วเอามีดกระหน่ำแทงไอ้บ้านั่นให้ตายซะเดี๋ยวนี้…ออกจากห้องน้ำ พี่เรยังนั่งอยู่ที่เดิม ผมค่อย ๆ เดินกลับมาที่เตียงเริ่มชินที่จะเคลื่อนไหวมากขึ้น
“ดีขึ้นรึยัง” คำถามที่ได้ยินหลังจากผมเอนตัวนอนลงที่เตียงเหมือนเดิม
“อืม..” อยากจะหายดี...แล้ววิ่งหนีออกจากห้องนี้ใจจะขาดอยู่แล้ว
“ถ้าพรุ่งนี้ไม่ดีขึ้นก็ไม่ต้องไปโรงเรียน เดี๋ยวจะให้ลูกหมีเข้ามาดูอีกที”...... พี่ลูกหมี ....ชื่อนี้ทำให้ผมน้ำตาไหลออกมาอีก
“พี่หมีรู้ไหม..แล้วสง..สัย.ไหมว่าเป็นอะไร” ผมถามทั้งที่ยังนอนหันหลัง แต่คำตอบที่ผมได้รับคือความเงียบ ซักพักได้ยินเสียงลูกบิดประตู
“มันขึ้นอยู่กับเธอ.... ว่าจะเอายังไง” คำตอบที่ได้รับ มันยิ่งทำให้ผมมึนไปหมด เสียงปิดประตู คงออกไปแล้ว... จะดี ถ้าจะไม่เข้ามาอีก............
หมายความว่ายังไงกันแน่ ทำไมทั้งที่เจ้าชู้ เปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่นขนาดนี้ เหมือนที่น๊อตบอก พี่หมีไม่รู้เลยรึไงว่าสามีตัวเอง เลวแค่ไหน...... ผมก็ยังไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะเอายังไง ยังจำคำที่พี่เรขู่ผมได้ดี ....ถ้าผมหนีไป พี่หมีจะไม่ปลอดภัย....มันอะไรกัน ความคิดผมผสมปนเปจนปวดหัวขึ้นมาอีก.... กระชับผ้าห่ม อยากอบอุ่นให้มากกว่านี้ อยากมีพักผ่อน...ไม่อยากรับรู้ความจริงที่จะต้องเจอในวันต่อไป............
ผมลุกแต่เช้า ความรู้สึกเจ็บยังมีอยู่ แต่ไม่มาก พอพยุงตัวเองได้เรื่อยๆ ผมไม่รอพี่หมี.. อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็เดินออกจากบ้านหลังใหญ่ ไม่ตั้งใจที่จะควานหาโทรศัพท์แล้วกดออกหาเบอร์ที่พึ่งโทรเข้ามาเบอร์ล่าสุด
“หยุดไม่อยู่แล้วใจ เจอะเธอคนนี้เข้าไป ฝันก็คิดถึงเธอ นอนก็ยังละเมอ ว่าเธอ..เธอ..เธอ โอ้เบ้เบ…..
ก็เธอน่ะทำให้เริ่มมีเมโลดี้ในหัวใจ..คิดถึงขึ้นมาเมื่อไหร่ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไป...............” ( รัก Is Hear - Bz feat Mild )
เสียงรอสายฟังสบาย ๆ สมกับเป็นน๊อต ผมเดินไปเรื่อย ๆ แล้วฟังเพลงรอสายมันไปด้วย ทำไมมันไม่รับซักทีวะ หรือกำลังขับรถอยู่ กำลังจะกดวาง มันก็กดรับพอดี เหมือนรู้ว่าผมรอไม่ไหวแล้ว
“ว่างายยย ครับ” เสียงทักทายกวน ๆ ทำให้เปลี่ยนใจอยากกดวางให้มันงงเล่น
“อยู่ไหนน่ะ ขับรถอยู่รึเปล่า” ถามมันก่อน เผื่อมันขับรถอยู่ เดี๋ยวจะโดนตำรวจจับ ลำบากพ่อแม่มันไปเอารถออกอีก
“เปล่าคร๊าบ กำลังจะเปิดประตูรถต่างหาก ว่าไงให้ไปรับเปล่า” เหมือนจะรู้ใจ เดินมาแค่ปากซอย ก็รู้สึกปวดตุบขึ้นมาแล้ว
“อืม..ลำบากรึเปล่า...”
“ไม่ซักนิด รอแป๊บ..นั่งเล่นในหัวใจกูรอไปก่อนละกัน”..กำลังจะอ้าปาก อ๊วกใส่โทรศัพท์แต่มันก็ชิงวางไปก่อน รอประมาณ 15 นาทีก็เห็น ยารีส สีดำ วิ่งเข้ามาจอดตรงหน้า พร้อมกับกระจกฝั่งตรงข้ามคนขับลดลง
“เชิญคร้าบบบ ....ต้องลงไปเปิดประตูให้ไหมมึง” หน้าตาทะเล้น กวนตีนดีเหลือเกินเพื่อนผม ผมส่ายหัว ยกนิ้วกลาง ขอบคุณมันเล็กน้อย ก่อนจะ เปิดประตูเข้าไปนั่ง คาดเข็มขัดเรียบร้อย ไอ้น๊อตก็ออกรถ ดีว่าทางบ้านมันที่จะไปโรงเรียนผ่านหน้าปากซอยบ้านที่ผมอยู่พอดี….. อยู่ใกล้ ๆ มันรู้สึกดีขึ้นมา ความกดดันไม่เหลือแล้ว...
“เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นยัง หน้าซีด ๆ” มันถามแต่ตายังจับจ้องถนนอยู่ แอบมองหน้าด้านข้าง ของมันชัด ๆ ยังเห็นรอยเขียวซ้ำตรงโหนกแก้มอยู่ แต่ยังไงก็...อือม..มันหล่อ.... แต่คงมองจนลืมตอบคำถามมัน ไอ้น๊อตหันมามองผมแว๊บนึง แต่ก็คงพอจะรู้ว่าผมมองมันอยู่ มันยิ้มกวน ๆ จนเกือบจะเป็นหัวเราะ
“ไม่สบายวันเดียวเอ๋อแดกเลย เหรอหนูแฮม” มันพูดกลั้วหัวเราะ จนผมรีบหันมองตรงไปข้างหน้า
“เออ..ไม่เป็นไรแล้ว แต่ถ้าจะเรียกชื่อกูเต็ม ๆ ก็หมูแฮมนะ ไม่ใช่หนูแฮม มันคนละความหมายกัน”ว่ามันแก้เขินไปงั้น ไม่ได้จริงจังอะไร
“เปล่า กูจะเรียกว่า คุณหนูแฮมน่ะ” หันมายักคิ้วให้ผม ...มันน่าถีบจริง ๆ ......แต่ลึก ๆ แล้ว....ไม่ถีบดีกว่าเก็บมันไว้ดูเล่นสบายใจดี
“ฮึ้ย แฮม.. หยิบโทรศัพท์ให้หน่อยดิ” มันบอกผม มึงจะมาโทรอะไรตอนนี้ โทรตอนขับรถนี่นะ
“จะโทรตอนนี้นี่นะ” ผมถามแต่ก็ก้มหาในช่องเก็บของในรถทางข้างคนขับ แต่หาไม่เจอ
“ไม่เจอว่ะน๊อต” หันไปบอกมัน มันหันมามองแวบนึงแล้วพยักหน้ารับรู้
“ลองโทรเข้าดิ เผื่อจะเจอ” ผมก็ว่าง่ายหยิบโทรศัพท์กดโทรออกเบอร์มันเมื่อกี้
“รัก ที่เอ่อล้นใจ..... เก็บไว้ก็คงไม่ไหว... สุดท้ายก็เลยต้องบอก ...รักจริง ๆ ไม่หลอก Bz, Let talk
มาร่วมร้องคาราโอเกะด้วยกันแบบ ไมค์ถึงไมค์ เพลงรักของเราจะมีเพียงเธอกันฉันแบบใจถึงใจ….”
เพลงเดิมแต่คนละท่อน มันนั่งอมยิ้ม จนรู้สึกหมั่นไส้ จะไม่ให้หมั่นไส้ได้ยังไง ก็โทรศัพท์ ส่องแสงและดิ้นอยู่ในกระเป๋าเสื้อนักเรียนมันเอง ผมรีบกดวาง
“กวนตีน ......ไม่รู้ตัว..” ผมพูดพร้อม กับหันไปเลิกคิ้วถามมัน
“ก็กูบอกให้หยิบโทรศัพท์ให้หน่อย แต่ไม่ได้บอกว่าอยู่ไหน...แค่เนี๊ย....” มันตอบหน้ามึน
“ทำเป็นโมโห เพลงออกจะเพราะ” เหมือนมันจงใจบ่นให้ผมได้ยิน แต่ไม่สนใจมันแล้วตอนนี้ เห็นลูกอมฮาร์ทบีทวางหน้ารถมัน 3 เม็ด ก็นึกถึง 2 เม็ดเมื่อวาน ตอนนี้ไม่รู้ว่ากระเด็นตกไปไหนแล้ว พาลนึกไปถึงเหตุการณ์นั้นอีกแล้ว
“หน้านิ่วคิ้วขมวด ปวดขี้รึเปล่า แวะปั๊มไหม” ถามไม่พอยังยื่นฝ่ามือมาตีหน้าผากผมเบา ๆ ด้วย
“กวนละ ขับรถไปเถอะพูดมาก” ผมพูดแล้วมองตรงไปข้างหน้าไม่สนใจมันอีก
“แฮม..” เสียงเรียกทำให้ผมต้องหันไปมองมันอีกครั้ง
“เพลงนี้แค่มึงคนเดียวนะ คนอื่นไม่ใช่” ตามันยังมองถนน ผมอึ้งไปซักพัก ไม่รู้ว่าตัวเองเข้าใจความหมายรึเปล่า ไม่แน่ใจต่างหาก มันอาจจะไม่มีความหมายถึงอย่างนั้น ผมนั่งนิ่งไม่พูดอะไร มันก็ไม่พูดอะไรเหมือนกัน....รถวิ่งเข้ามาจอดที่ลานจอด ผมเปิดประตูออกไปก็เห็นไอ้ 2 เกลอนั่งอยู่โต๊ะตัวเดิม สงสัยเมื่อวานผมจะมานั่งโต๊ะพวกมันแน่ ๆ
วันนี้การเรียนการสอนเริ่มเป็นบางวิชา แต่ไม่หนักอะไรมากมาย เย็นวันนั้นก่อนกลับบ้านมีการเรียกประชุมนักเรียนชั้น ม.4 แจ้งให้ทราบว่าอาทิตย์หน้ามีงาน “โครงการเชื่อมสัมพันธ์ฉันท์พี่น้อง” ใช้ชื่อสวยหรูแต่จริง ๆ ก็คือการรับน้องนั้นแหละ ถ้าไม่ใช้เชื่อนี้คงไม่ผ่านการอนุมัติแน่ จุดประสงค์ในการจัดงานน่าสนับสนุน เพื่อเป็นการสร้างความสามัคคีระหว่างพี่น้องร่วมสถาบัน ...พอรู้เรื่องนี้ ผมรู้สึกว่าไอ้น๊อตดูเครียด ๆ ไป แต่ก็ยังไม่อยากถามอะไรมัน
ตอนเย็นผมโทรบอกพี่หมีว่าจะกลับเอง แต่พี่แกไม่ยอมบอกว่าจะมารับ ทำให้ผมต้องรอที่ม้าหินอ่อน โดยมีไอ้หล่อน๊อตรอเป็นเพื่อน ซักพักผมเห็นรถพี่หมีวิ่งเข้าจอดเทียบฟุตบาท ลดกระจกลงพยักหน้าให้ผม คงกลัวผมจะจำรถแกไม่ได้
“พี่ลูกหมีนี่...” ไม่ใช่ผมแต่เป็นได้น๊อตที่พูดออกมา ผมเห็นพี่ลูกหมีก็ชะงักเหมือนกันที่เจอมัน ผมลุกขึ้นเดินไปหาพี่ลูกหมีพร้อม ๆ กับมัน
“พี่ลูกหมีสวัสดีครับ” พี่หมีรับไหว้แล้วเปิดประตูก้าวลงจากรถทันที
“แฮม..พี่เห็นหน้าโรงเรียนมีรถไอศกรีมอยู่พี่อยากกิน แมคนั่ม น่ะไปซื้อให้พี่หน่อย” ผมหันไปมองพี่หมีแบบงง ๆ
“พี่จะวนรถไป มันยากน่ะ นะเด็กดีไปซื้อให้พี่หน่อย” พี่หมีรุนหลังผมให้เดิน ผมก็เดินออกมาซื้อไอศกรีมที่แกว่า ไม่เห็นว่าพี่หมีจะชอบกินไอศกรีมเลย....เสร็จแล้วผมก็เดินกลับมาเห็นไอ้น๊อตยืนล้วงกระเป๋ามองผมอยู่ ส่วนพี่หมีเข้าไปนั่งในรถแล้ว
“นี่ครับพี่..” ผมยื่นไอศกรีมให้พี่สาวและหันมาหาเพื่อนรักที่มองผมนิ่ง ๆ เมื่อมันเห็นผมมองหน้ามันก็ยักคิ้วให้ผมทีนึง
“กลับดี ๆ ล่ะ” มันพูดแล้วยื่นมือมาโยกหัวผมทีนึง ผมก็งงสิครับ
“อะไร...” ผมถามมันแล้วจับมือมันออก กลัวผมยุ่ง
“เปล่า....เดี๋ยวโทรหานะ”มันพูดแล้วเดินหันหลังกลับ เดินไปที่รถมัน ยังหันมาโบกไม้โบกมือให้ผมอีก
“พี่หมีรู้จัก น๊อตเหรอครับ”ผมถามพี่หมีระหว่างทางกลับบ้าน
“เอ่อ..อ๋อจ๊ะ พอดีว่าเป็นน้องชายเพื่อนพี่น่ะ เคยเห็นไม่กี่ครั้ง”ผมพยักหน้ารับ แล้วไม่ได้ถามอะไรอีก มองดูหน้าพี่สาวอีกครั้ง ทำให้นึกถึงเรื่องเลวทรามที่ทำเมื่อคืนก่อน ความรู้สึกผิดชั่วถาโถมเข้ามาอีกแล้ว จนต้องหันออกนอกตัวรถ
“พี่หมีครับ..ผมขอโทษ” ผมพึมพำเบา ๆ มือที่ประสานกันเริ่มบิดและจับกันแรงขึ้น เหมือนระบายความตีบตันในลำคอให้หายไป
“แฮมว่าอะไรนะ” พี่หมีหันมาถามคงได้ยินที่ผมพึมพำเมื่อซักครู่
“เอ่อ...”
“หยุดดิ้นซักทีถ้าไม่อยากให้พี่สาวเธอเสียใจที่จะได้เห็นคลิปผัวกับน้องตัวเองกำลังเริงรักกัน จำไว้หมูแฮมถ้าเธอหนีจากฉันไป พี่สาวเธอไม่ปลอดภัยแน่”
“เปล่าครับ...ไม่มีอะไร” หันหน้าหนีจากพี่สาว เมื่อน้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาที่ขอบตา ....ห้ามร้อง...ในเมื่อความอัปยศครั้งนี้ตัวเองเป็นคนก่อร่วม.....เป็นคนหักหลังพี่สาวด้วยตัวผมเอง...ด้วยร่างกายที่สกปรกนี้...
ผมบอกพี่หมีว่ากินอะไรมาแล้ว คงไม่ลงไปกินข้าว..... เข้าห้องล๊อคลูกบิด และเสียบกลอนประตู น้ำตาที่รื้นปริ่ม..เอ่อล้นไหลออกมาทันทีที่อยู่คนเดียว หันมาเจอเตียงที่เป็นสถานที่สร้างความเลว ผมเดินไปกระชากผ้าปูออก เก็บผ้าห่มมากองไว้ด้วยกันเหมือนคนบ้า ทำไปด้วยร้องไห้ไปด้วย..... เดินไปหยิบรูปพ่อกับแม่ที่ถ่ายร่วมกันตั้งแต่สมัยที่ผมยังเด็ก ๆ รูปนี้ไม่มีพี่หมีเพราะพี่สาวเป็นคนถ่าย มีเพียงพ่อแม่และผม ผมกอดกรอบรูปแล้วทรุดตัวนั่งพิงโต๊ะตั้งโคมไฟ อ่อนล้า...อ่อนแอ..อยากหลับตาแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก ทำไมที่นี่กับที่โรงเรียนมันเหมือนนรกกับสวรรค์อย่างนี้นะ...
“ฮีก ฮือ พ่อครับ แม่ครับ ผมเหนื่อยจัง..ผมเลวใช่ไหม...ฮือ..” ซบหน้าลงกับหัวเข่าร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายตัวเองอยากไปจากที่นี่...ไม่อยากอยู่แล้ว.....แต่ทำไม่ได้... มันเหมือนตายทั้งเป็น..
“…สัญญา…ถ้าฉันยังมีลมหายใจ.....ฉันจะไม่ยอม..ให้ใครมาทำ..น้ำตาเธอรินหลั่งไหล ....ฉันสัญญา..โฮ่โว...ว่าฉันจะไม่ไปไกล ๆ ที่ไหน .....ฉันจะรักเธอ..รักเธอคนเดียว.. เรื่อยไปจนวันสุดท้าย..ด้วยหัวใจ....”
ผมรีบควานหาโทรศัพท์ที่ร้องอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา มองหน้าจอแล้วแล้วรีบกดรับทั้งที่ยังร้องไห้ไม่หยุด
“ฮัลโหล ฮึก..” เสียงหลุดสะอื้นออกไป
“แฮมเป็นอะไร ..!!” เสียงไอ้น๊อตถามออกมายิ่งทำให้ความตีบตันเพิ่มมากขึ้น
“ฮือ ...น๊อต...ฮึก..ฮือออ” ยิ่งได้ยินเสียง ยิ่งร้อง หยุดตัวเองไม่ได้ ทำไมมันต้องโทรมาตอนนี้ด้วย ทำไมต้องโทรมาตอนที่ผมต้องการใครซักคน ต้องการที่ให้ระบาย...
“แฮมอยู่ไหน!!!” มันถามผมแทบจะเป็นตวาด แต่ผมพูดอะไรไม่ออกนอกจากร้องไห้
“ฮึก.. ไม่..ฮืออ”
“กูถามว่ามึงอยู่ไหน!!!” เสียงที่ถามดังเหมือนโมโห มันช่างไม่เหมือนกัน... เสียงดังโมโหต้องการทำร้าย... กับคนที่เสียงดังโมโหเพราะความห่วงใย......
“ฮึก..ไม่เป็น..ไร..หรอก..แค่หลับ..ไปซัก..พัก..แล้ว ฮึก..ฝันร้าย” ผมโกหกมันไป ดีกว่ามันจะมาหาที่บ้าน ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าพี่เรเห็นไอ้น๊อตมาจะเกิดอะไรขึ้น...
“มึงแน่ใจนะแฮม!” เสียงมันเหมือนคาดคั้น
“จริง..กู..จะโกหก..ทำ.ไม”
“ไอ้ขี้แย นี่กินข้าวรึยัง..”
“กิน และ..” ตรุ๊ด ๆๆ ตรุ๊ด ๆๆๆ ...ยังไม่ทันที่จะพูดจบเบอร์ที่เป็นสายซ้อนทำให้ผมหัวใจตกวูบ ...พี่เร…
“ทำไมเงียบล่ะมึง”
“น๊อต..เดี๋ยว..พรุ่งนี้..เจอกันนะ..พอดีง่วงแล้ว..น่ะ” ผมโกหกมันอีกแล้ว ...ขอโทษ...
“ได้ ฝันดีนะ อย่าฝันร้ายอีกล่ะ แล้วถ้าฝันร้ายก็โทรมา…บายยย”
“บาย..” ผมสลับ รับอีกสายมือสั่นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
“ครับ”
“ออกมาเอาข้าว..”เสียงพี่เรเข้ม แต่ยังไม่ถึงกับตวาด
“ผม..ทาน.มาแล้ว..ครับ”เสียงที่ไม่ปกติ แต่ทำให้ปกติที่สุด อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องเปิดประตูออกไปเจอผู้ชายคนนี้
“หมูแฮม.!! จะมาเอาข้าวเข้าไปกินดีดี หรือจะให้พังประตูเข้าไป ข้าวก็จะไม่ได้กิน แล้วจะโดนดีด้วย เลือกเอา!!” ผมรีบถลาไปถอดกลอนและเปิดประตูออก ทันที พี่เรยืนถือถาดอาหาร พร้อมกับมียาแก้ไข้เหมือนเมื่อวาน ผมรีบรับถาดอาหารจะเอามาถือเอง
“อย่าใส่กลอนอีกเป็นครั้งที่ 2.... แล้วเดี๋ยวจะให้แม่บ้านมาเปลี่ยนผ้าปู ผ้าห่มให้” ผมมองเข้าไปในห้องผ้าปูกับผ้าห่มกองอยู่ในระดับสายตาพอดี ผมหันมาก้มหน้า ไม่อยากมองหน้าพี่เรตอนนี้ พี่เรไม่พูดอะไรอีก ปล่อยถาดอาหารให้ผมแล้วเดินออกไป ผมรีบกลับเข้าห้องล็อคลูกบิด จะใส่กลอนแต่ก็ต้องปล่อยโซ่ลง แล้วเดินถือถาดอาหารกระแทกลงบนโต๊ะหนังสือ
“ฮึก ฮืออออออ เกลียด ๆๆๆ ฮือออออ”
***********
-
มีเสียงวิพากษ์ วิจารณ์ และสรรเสริญ คุณงามความดีของพี่เร เราอย่างหนาแน่น เอิ๊ก ๆๆๆ
คนแต่ง+โพสต์ ชื่อ ตาล นะจ๊ะ มาจาก ลูกตาล (ใครถามแกกก...-*- ...เผื่อมีคนอยากรู้อ่ะ *-* )
ขอบคุณที่เข้ามาแนะนำ ติดตาม รวมถึงด่าว่าพี่เร จะพยายามต่อให้เรื่อย ๆ ชอบไม่ชอบ ก็ติชมได้เสมอ ตอนนี้อยากดื่มด่ำกับบรรยากาศหวาน ๆ ลองหาบรรดาเพลงที่เป็นเสียงเรียกเข้ากับริงโทนฟังดูเน้อ...ไม่ฟังไม่เป็งไร..
-
จิ้มบวกจ้า
เรช่างโหดร้ายจริงๆ จะกลับใจเมื่อไหร่อ่า
-
สนุกดีค่า
ไหนๆเรก็โหดแล้ว ลูกตาลจัดมาหนักเลยกาลชอบกินมาม่ารสเข้มข้น ขอพิเศษเครื่องปรุง3ซองเลย
คริคริ
ตอนนี้เบาไปนิดนะค่ะ สังเกตุบางช่วงอารมณ์เหมือนจะเร่งให้มันดราม่ามันเลยไม่ค่อยดราม่า ลองค่อยเขียนช้าๆกว่านี้จะ
จุกกว่านี้อีกนิด ลองใส่ใจในลายละเอียดของอารมณ์ในความรู้สึกเจ็บปวดดูค่ะ
-
o18 จิ้มคุณกาล เค้าติดตามตัวอยู่เหมือนกัน ...รักนะแต่ไม่แสดงออก :o8:
ขอบคุณสำหรับคำติชมเน้อ ส่วนมากจะแต่งวันต่อวันแต่งไว้อย่างมากไม่เกิน 2 ตอน จะพยายามมากขึ้นนะจ๊ะ :pig4:
-
จิ้มคืนแบบว่าไม่ค่อยอยากโดนจิ้มอยู่ฝ่ายเดียวอิอิ
สำหรับกาลๆว่าถ้าให้รายละเอียดในอารมณือ่ะ มันจะให้ความรู้สึกดราม่าแบบไม่จงใจและอินมากกว่านี้
พอเขียนแบบเร่งๆมันเลยจงใจดราม่าเกินไปมันเลยไม่ดราม่า
เพราะกาลชอบอ่านดราม่าน่ะ
ไม่ถือนะค่ะที่เรื่องมากก
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:เฮียแก่ดุโหด แต่แบบนี้น่าจะรักจริงว่าแต่ทำไมต้องเจ้าชุ้ด้วยวะ
แล้วพี่หมีรู้รู้จักน็อตได้ไงอยากรู้ๆๆๆ +1จ่ะ
:กอด1:ลูกตาล
-
โถ คุณกาล อ่า พิ้งค์มะชอบมาม่ามากๆอ่ะ
แค่พอเป็นน้ำจิ้มพอ แต่ท่าทางเรื่องนี้
มาม่า 3 ซองเอาไม่อยู่แน่ๆอ่า :monkeysad:
คุณตาล มะไหร่จะหวาน สงสัยรอเกือบจบเรื่องแน่ๆ
ฮ่าๆๆ :-[ ไว้จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
+1 สำหรับมาม่า ทำเราอิน :monkeysad:
-
ออร่าพระเอกไปอยู่ที่คนอื่นแล้วเน้อ พี่เร o16
-
:กอด1:
สนุกดีค่ะ
แฮมน่ารักมาก
พี่เรแกจะแรงไปไหม
-
มีเสียงวิพากษ์ วิจารณ์ และสรรเสริญ คุณงามความดีของพี่เร เราอย่างหนาแน่น เอิ๊ก ๆๆๆ
คนแต่ง+โพสต์ ชื่อ ตาล นะจ๊ะ มาจาก ลูกตาล (ใครถามแกกก...-*- ...เผื่อมีคนอยากรู้อ่ะ *-* )
ขอบคุณที่เข้ามาแนะนำ ติดตาม รวมถึงด่าว่าพี่เร จะพยายามต่อให้เรื่อย ๆ ชอบไม่ชอบ ก็ติชมได้เสมอ ตอนนี้อยากดื่มด่ำกับบรรยากาศหวาน ๆ ลองหาบรรดาเพลงที่เป็นเสียงเรียกเข้ากับริงโทนฟังดูเน้อ...ไม่ฟังไม่เป็งไร..
แหม..ก็น่าสรรเสริญเจริญใจจริงๆนี่นาหนูตาล
ก็ดูพ่อเจ้าประคุณรุนช่องดิ สร้างวีรเวร-วีรกรรมไว้กับหนูแฮมซะขนาดนั้นน่ะ
บอกชื่อน่ะดีแล้วจ้ะ จะได้เรียกขานกันได้ เพราะคำว่าไรเตอร์ มันดูเหินห่างทางการไปน่ะ(ในความคิดพี่แก้วนะ)
ตอนนี้ยังไม่อยากเดาหรอกว่า เหตุใดพี่เรจึงได้ขืนใจน้องแฮมจนไข้ขึ้น
จะรออ่านตอนต่อไปดีกว่า เหตุการณ์คงจะค่อยๆคลี่คลายให้เข้าใจเอง.... มั้ง
-
น่าติดตามเหมือนเดิมเลย
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
-
อ๊าคคคคคคคคค ถึงจะยังไม่รู้อะไรก็ไม่ชอบใจไอ้พี่เร อยู่ดี
-
เลวว่ะ มันมีความรู้ผิดชอบชั่วดีมั่งเปล่าว่ะพี่เขยเหี้ย คนน้องนะน่าเห็นใจ ถ้าเกิดพี่สาวรู้เข้าละจะทำไง
-
ไมพี่เรต้องทำกะหมูแฮมแบบนี้ด้วย!!!!!!
:angry2: :angry2: :angry2:
-
มันจะเป็นยังไงต่อไปนะขอรับ :man1:
-
:sad4: พี่เรโหดร้ายยยยยยยยย........ สงสารหมูแฮมค่ะ
ขอบคุณคุณตาลนะคะ :pig4:
-
พี่เรคือ "เพื่อน" ค่ะ ฟันธง!!! :laugh:
แต่หวานกับน้องเค้ามั่งก็ดีนะ เอาแต่โหดน้องเค้ากลัว :เฮ้อ:
ปล.พี่ลูกหมีกับนายน๊อตมีซัมติงรองกันชัวร์ๆๆ :กอด1:
-
ดราม่าได้แต่อย่าเยอะนะ :m15: :m15:
เปื้อนตอนเด็กของหมูแฮมคือพี่เร ใช่ไหม (เดา)
พี่เรน่ามีเหตุผลในการทำแบบนี้
แต่ก็หมั่นไส้พี่เรอยู่ดี ชอบทำร้ายจิตใจหมูแฮม :z6: :z6:
-
ดราม่าเริ่มจะมาแล้วใช่ปะ
สงสารสองพี่น้องนี่จริงๆๆๆเลยอ่า
ถ้าพี่หมีรู้จะเป็นไงบ้าง
หวังว่าคงไม่เกลียดน้องหรอกนะ
-
โกรธที่ทำร้ายน้องด้วยวิธีแบบนี้ แต่ก็ไม่ถึงกับเกลียดเพราะเราชอบพระเอกซาดิส กร๊ากๆๆๆๆ :laugh:
-
พี่ลูกหมีเป็นอะไรกับน๊อต
เกิดอะไรขึ้น?? กำลังงงกับสองคนนี้
ไอ้พี่เร ช่วยทำเสียงให้มันนุ่มกว่านี้ซักหน่อยจะได้มะ??
ช่วยสื่อให้หมูแฮมรู้หน่อยว่าตัวเองเป็นห่วง เซงจิงๆ :เฮ้อ:
-
ใครจะเป็นพระเอกเราไม่รู้
รู้แต่ว่าตอนนี้ชอบน็อตมากมาย เอิ๊กๆ :z1:
-
เหมือนจะเดาได้แต่เดาไม่ได้อ่ะ งงป่ะ คือเดาไม่ถูกว่าทำไมเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้
พี่เรเลว หรือว่าแท้จริงแล้วพี่เรซึน หรือว่าพี่เรมีแรงจูงใจอะไรมาก่อนหรือเปล่า
พี่ลูกหมีแท้จริงแล้วเป็นเมียพี่เรจริง ๆ ใช่มั๊ย หรืองัย ไม่คอยจะมั่นใจ
แต่ที่แน่ ๆ เรื่องนี้พี่ลูกหมีรู้นี่นา แล้วทำไมถึงปกป้องน้องไม่ได้ หรือว่าพี่เรเลวจริง ๆ ฟระ
โอ๊ยยยยย ไม่เดาละ เอาตอนต่อไปมาดีกว่า
-
พี่ลูกตาลค้ะ >< เค้าว่าพี่เรต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ ๆ
แต่ตอนนี้ยังไม่ปลื้ม ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไว้ทำตัวดี ๆ อยากจะพิจารณาอีกครั้งน้ะ
-
ตอนนี้อ่านแล้วไม่ค่อยอะไรมาก
รู้สึกว่า แฮมปรับตัวง่ายเกินเหตุ เดี๋ยวก็ลืม แต่อีกเดี๋ยวก็คิดมาก
อย่างตอนเจอน๊อต ถ้าคิดมากอีกหน่อย ผงชูรสคงท่วมท้น
น้ำตาไหลพรากๆ แน่นอน
-
ดีค่ะ พี่ตาล :pig4:
ตกลงว่าพี่หมีรุจักไรกับน๊อตช่ายม่ะ??
พี่เร นี่อย่างชั่วร้ายเลย :m16:
ม่ายถนุถนอมกันมั่ง :m31:
อยากเชียร์น๊อตแล้วจิ :-[
-
อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงการ์ตูนของ CJ หลายๆ เรื่อง
ขอเดาบ้าง
พี่เร เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็ก ที่พี่ลูกหมีเคยพูดถึง ตอนที่ช่วยหมูแฮม ขอหมูแฮมไว้ แต่แต่งตามกฎหมายกับลูกหมีแทน รักดูแลหมูแฮมอยู่ห่างๆ
ลูกหมี มีแฟนหรือคบหากับใครสักคนในบ้านของน๊อต พี่ลูกหมีเลยต้องตกใจกับน็อตไม่ให้พูดความจริงออกมาก่อน
เดี๋ยวหมูแฮมอาจเข้าใจผิดว่าน็อตคือเพื่อนสมัยเด็ก
มารอตอนต่อไปนะครับ
-
ถึงจะด่า แต่ก็ชอบอะพี่เร แบบว่าชอบพระเอกโหดๆๆๆ :laugh:
ส่วนเรื่องน็อตและพี่ลูกหมี ก็ขอเดาก่อน อิอิ :o8:
-
อะไรวะ!! ไองง o2
-
“ ไม่ร้องสิครับ โอ๋ ๆ คนดีของเพื่อนไม่ร้องนะ” << เพื่อนในที่นี้คือพี่เรใช่มั้ย
ถ้าใช่แล้วทำไมต้องทำร้ายหมูแฮมขนาดนี้ด้วยง่ะ
อยากจะเชียร์พี่เรนะ แต่มันยังทำใจไม่ได้ :z3:
-
บรรยากาศในเรื่องดูอึมครึมๆ น่าติดตามดีนะคะ
ไม่รู้ว่าอีตาพระเอกจะหลอกหมูแฮมไปอีกนานแค่ไหน
มาต่อเร็วๆ นะคะคุณลูกตาล สนุกดีค่ะ
:จุ๊บๆ: +1 ให้เลยค่ะ
-
ชอบน็อตเกลียดไอ้เร
:call:
-
เรื่องมันซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่หนุนให้เรเป็นพระเอกเลย ไม่ชอบที่เอะอะก็ใช้กำลังขืนใจชาวบ้านนะ มันไม่ใช่วิสัยของคนดีเลย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
น่าติดตามดีอ่ะ
น่าสงสารแฮม
-
อึดอัดแทนหนูแฮมเค้าเลยคะ
แต่มันต้องมีไรอยู่เบื่องหลังแน่ ๆ ใช่ไหมคะน้องตาล
แต่นะเรจะแย่แค่ไหนแต่ก็ชอบนะพระเอกประมาณนี้
:pig4: ตาลคะ
-
หนุกหง่ะ ชอบพระเอกแมร่งเลวตั้งแต่เริ่มเรื่องเลย
แต่ถ้าไม่เลวก็คงไม่ได้เมีย ฮ่า ฮ่า
-
เฮ้อ สุดท้ายก็หนีมาม่าไม่พ้นจริงๆ เข้ามาร่วมสรรเสริญเฮียเรเจ้าค่ะ
ว่าแต่ว่าคุณเพื่อนที่แฮมฝันถึงอ่ะเป็นพี่เรรึป่าวคะ
แล้วลูกหมีกะน๊อตมีความลับอะไรกัน
แล้วทำไมเฮียเรต้องทำร้ายแฮมขนาดนี้ จะว่าหึงก็ไม่น่าจะเลวอะไรมากมาย
งั้นแสดงว่าลูกหมีก็รู้เรื่องของเรกะแฮมแล้วใช่ป่ะ เห็นมาร้องไห้ขอโทษแฮมอ่ะ
โอ้ย เบื่องลึก เบื้องหลัง รอคนเขียนกะคนโพส มาเฉลยเงื่อนพิรอดเจ้าค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
:z3: :z3:
แนวนี้ชอบน่ะโดยส่วนตัวแล้ว แต่อยากให้นายเอกร้ายๆหน่อยอ่ะ 555
หมูแฮมนี่ต้องโดนซื้อตัวจากพี่ลูกหมีแน่นอนเลย
พี่ลูกหมีรู้ทุกอย่างแน่นอน และที่แต่งงานกะพี่เรก็คงในนาม
พี่เรก็คงมาแนวแอบรักอยู่นานมาถึงเวลาทำรักเอาตอนนี่แน่ 555
นายน๊อตลุกค์มาแบบนี้เป็นได้แค่พระรองสิน่ะ
พี่เรก็เลวๆๆๆๆๆๆตามนิยายพล็อตแบบนี้
ป.ล. อยากบอกว่ามาม่าเป็นสิ่งที่นิยายทุกเรื่องเลี่ยงมิได้จริงๆ อยู้ที่จะมีมากหรือน้อย 5555
-
งงงวย
มันเรื่องอะไรกันนิ
:a5:
-
ดูเหมือนว่าจะซับซ้อนกว่าที่อ่าน
เอ่ะ,,,มันต้องมีปมอะไร
เอาตอนต่อไปมาวิเคราะห์ด่วน ฮ๋า ๆ
-
o22 เกิดรายขึ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ้ากกกกกกก
-
เป็นปริศนามาก ทุกเรื่องเลย
เร-หมี เป็นไรกันแน่
เรรักแฮมเหรอ
หมี-น๊อต รู้จักกันได้ไง
แต่ที่แน่ ๆ เรใจร้ายอ่ะ
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 5 ////// 27/11/2010
จิ๊บ..จี๊บ! จิ๊บ ตอนนี้พึ่งจะ หกโมงเช้า แต่ผมอาบน้ำแต่งชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้ว ไม่ใช่นอนไม่หลับแต่สะดุ้งตื่นตอนตีห้าแล้วไม่อยากนอนต่อ หลับตาลงแม้แต่ในผันก็ยังเข้าไปตามสร้างความอดสูได้ แม้แต่ตัวผมเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะฝันเรื่องพรรค์นั้นได้ โดยเฉพาะกับผู้ชายอย่างพี่เร อ้อมกอดในฝันช่างแตกต่างจากความเป็นจริง ทำไมผมถึงไม่ขัดขืน ทำไมไม่ร้องไห้กรีดร้อง แต่กลับมีอารมณ์ร่วมอย่างน่าอับอาย...แม้กระทั่งในฝันผมก็ยังทรยศพี่หมีได้...ผมช่างสกปรกตั้งแต่ร่างกายจนถึงจิตใต้สำนึกจริง ๆ....นึกแล้วก็สมเพศตัวเอง คนที่หักหลังพี่สาวตัวเองสุดท้ายจะเป็นยังไงนะ.... สายตาผมอยู่ที่นกน้อยที่กำลังไซร้ปีกตัวเองบนกิ่งไม้ โดยไม่ได้สนใจผมที่ยืนมองมันอยู่เหมือนมันรู้ว่าผมไม่มีทางทำอันตรายมันได้ แม้ทำมันก็สามารถที่จะโบยบินหนีได้ทุกเมื่อ ....หนี...อยากทำ อยากไปให้พ้น ...อยากบินได้...อยากมีปีกใหญ่โตกางปีกปกป้องตัวเองและพี่สาว ไม่ให้ใครมาทำอะไรได้ ...แต่ตอนนี้แม้แต่แรงที่จะวิ่งยังหดหาย ....ทุกอย่างช่างไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ เมื่อไหร่จะสิ้นสุดกับการรู้สึกว่าตัวเองบาป....
ผมเลื่อนประตูระเบียงปิดล๊อคเรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากห้อง เป็นอีกวันที่จะเดินออกจากบ้านโดยที่ไม่บอกใครไม่รอพี่หมี เดินจนเกือบพ้นประตูใหญ่หน้าบ้าน เหลือเพียงแค่ไม่กี่ก้าว
“จะรีบไปไหนหมูแฮม” เสียงที่ไม่อยากได้ยิน..หยุดเดินแต่ไม่หันไปมอง ไม่แม้กระทั่งกระดุกกระดิกตัว
“นี่มันพึ่ง หกโมงกว่าเอง ทำไมไม่กินข้าวกินปลาให้เรียบร้อยแล้วค่อยไป...รึนัดใครรึเปล่า”
“แค่อยากไปแต่เช้าน่ะครับ จะได้มีเวลาอ่านหนังสือก่อนเข้าเรียน” ผมยังไม่หันไป..... ยังหวังว่าเมื่อตอบแล้วจะได้ก้าวเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่เหมือนเหตุการณ์มันยากขึ้น พี่เรเดินมายืนตรงหน้าผม .กลิ่นน้ำหอมและโคโลญจ์ลอยเตะจมูก ผมรีบก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเอง บอกตรง ๆ ว่าทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะวางตัวยังไง ในเมื่อความกลัวยังเกาะในใจอยู่ไม่หาย
“เวลาพูดกับพี่ เงยหน้าขึ้นมา” ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ค่อย ๆ เงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้า พี่เรในชุดสูทเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน ความกลัวเริ่มบดบังความหล่อเหลาที่เห็น
“อ๊ะ!! ..” ผมถอยและปัดมือพี่เรที่กำลังยื่นมาหาผม สะดุ้งจนสุดตัว หัวใจตกวูบ แทบจะหายไปจากตัว แล้วกลับมาเต้นเหมือนจะกระเด็นออกมา ไม่ว่าจะทำอะไรก็แล้วแต่ พี่เรยืนนิ่งมองผมที่กำลังหายใจติดขัด ตัวสั่นจนทำอะไรไม่ถูก
“เป็นอะไรแฮม.!!” พี่เรถามและยังยืนอยู่ที่เดิม ผิดกับผมที่ยกมือขึ้นมาลูบแขนตัวเอง ทำไมสั่นไม่หยุดอย่างนี้
“แฮม!! ได้ยินที่พี่ถามไหม” ผมผงะอีกครั้งเมื่อพี่เรเดินเข้ามา พร้อมกับมือที่ยื่นมาจับที่ต้นแขน ผมยกแขนขึ้นหนีสัมผัส แต่พี่เรบีบจนแน่น ผมเงยหน้ามองพี่เร ตัวสั่นและเย็นเฉียบ
“พี่เร ปะ ปล่อยครับ” พูดแทบจะไม่เป็นคำพูด พี่เรขมวดคิ้ว หน้าตาบ่งบอกว่าไม่พอใจที่ผมแสดงออกอย่างนี้ แต่ผมห้ามตัวเองไม่ได้ ไม่ได้ต้องการยั่วโมโหผู้ชายตรงหน้าซักนิด...
“มานี่!!” มือใหญ่อีกข้างเอื้อมมาคว้าแขนผมข้างที่กำลังดันมือพี่เรข้างที่จับต้นแขนผมอยู่
“อยะ... อย่า!!” ผมแทบจะไม่ต้องเดิน เมื่อแรงฉุดลากมีมากจนต้องวิ่งแกมไถลไปกับพื้น พี่เรเปิดประตูห้องหนึ่งที่อยู่ชั้นล่าง จากสภาพห้องที่เห็นห้องนี้คือห้องหนังสือซึ่งผมไม่เคยเข้ามา เสียงปิดประตูและกดล๊อค ความกลัววิ่งโถมเข้ามาไม่หยุด พี่เรยังไม่ปล่อยจากแขนผม แรงบีบจนรู้สึกแสบเวลามือใหญ่ขยับไปมา....จะทำอะไรอีก..กับความกดดันที่มีอยู่ทุกวันมันยังไม่พอ ไม่สาสมหรือไง....
“ทำไมต้องทำท่ารังเกียจขนาดนี้ด้วย” มือใหญ่จับที่บ่าผมทั้งสองข้าง และบีบพอให้รู้สึกเจ็บ ...แต่แค่นี้ก็พอที่จะทำให้ผมลนลานจนทำอะไรไม่ถูก ....
“ปะ..เปล่า ครับ ไม่ อึก..” ส่ายหัวช้า ๆ พร้อมกับสายตาที่จับจ้องหน้าตาหล่อเหลานั่น แววตาที่ส่งไปให้รู้ว่ากลัว อ้อนวอน... ขอร้อง....ให้ปล่อยซักที..พอซักที
“ทำไม..รังเกียจพี่หรือไง” รอยยิ้มเหยียดปรากฏที่มุมปาก ที่น่ะเหรอทนายความที่มีชื่อเสียง ที่เหรอผู้อำนวยการโรงเรียน ...มันซาตานชัด ๆ ....แค่รอยยิ้มที่มีให้ก็ เหมือนกับรอบ ๆ ตัวแทบจะไม่มีออกซิเจนให้หายใจ
“พี่ถามว่ารังเกียจรึไง!!!” เสียงตวาดดังก้อง ภายในห้องพร้อมกับแรงเขย่าที่หัวไหล่ทั้งสองข้าง ทำไมกัน...ทำไมไม่มีใครได้ยิน น้ำตาเริ่มรื้นไหลอย่างห้ามไม่อยู่ ....พี่หมี..
“พะ..หมี อึก .ฮือ..พี่หมี!!” เปล่งออกมาสุดเสียง สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงความว่างเปล่า และเสียงสะท้อนตัวเองเท่านั้น
“เรียกให้ตายก็ไม่ใครได้ยินหรอก...ห้องนี้มันเก็บเสียง ...จะเสียงอะไรก็แล้วแต่ก็ไม่มีใครได้ยินทั้งนั้น...” เสียงพูดและรอยยิ้มเย็น ๆ ทำให้ตัวยิ่งสั่น.... พยายามเอามือแกะมือพี่เขยที่จับบ่าอยู่ แต่ทำไมเรี่ยวแรงมันหายไปไหนหมด มือสั่นและไม่มีแรงแม้จะงัดแงะมือที่สร้างสัมผัสที่ทำให้ร้อนรน
“หยุด..ฮึก..ซักที..ผมไปทำ..ฮึก..อะไร..ให้คุณ”
“เปล่า...ไม่ได้ทำอะไรเลยต่างหาก....” พี่เรน่ากลัว...ทำไมไม่คุยกับผมดี ๆ ทำไมไม่คุยกันดีดี..
“แล้ว..ฮึก..ทำไม..รึนี่..เป็น..การ...ฮึก.ตอบแทน..ฮือ ..บุญุคุณ..งั้นเหรอ ฮือ” บุญคุณที่ช่วยพ่อกับแม่..บุญคุณที่ช่วยครอบครัวผม...ด้วยวิธีอื่นได้ไหม..ที่ไม่ใช่อย่างนี้..
“ถ้าบอกว่าใช่ แล้วจะทำไม…”
“งั้น..ผม..จะหา..งานทำ..เอาเงิน..ฮึก...มาคืน.คุณ” ให้ทำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่วิธีอัปยศอย่างนี้
“ฮึ...หมูแฮม...เธอจะทำอะไรได้อีก!!........อยู่อย่างนี้ ว่าง่าย ๆ แล้วทุกอย่างมันจะดีเอง” ผมส่ายหัวกับคำพูดของพี่เขยทำไมถึงไม่เข้าใจอะไรเลย...ทำไมไม่รู้หรือว่าที่ทำอยู่มันน่ารังเกียจขนาดไหน
“แค่..ทำตัวเป็นเมียที่ดีของพี่ก็พอ” เสียงกระซิบข้างหูที่เสียดแทงในใจ “เมีย” ..ไม่ใช่..ไม่จริง..
“เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!” ห้ามตัวเองไม่ได้ เมื่อความกลัวถูกแทนที่ด้วยความโกรธ..ฝืนยกฝ่ามือฟาดเข้าที่ข้างแก้มคนตัวใหญ่ ที่ก้มเข้ามาจนชิด พี่เรจ้องหน้าเหมือนไม่สะทกสะท้านกับฝ่ามือที่ผมฟาดลงไป
“คน..เลว.ชะ อ๊ะ” แรงประกบบดขยี้ที่ริมฝีปาก ..ตกใจ..อีกแล้วอย่างนี้อีกแล้ว ผมเม้มปากแน่น...แต่ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ริมฝีปากจนต้องเผยอปากออก... กัด..โหดร้ายนัก… ลิ้นหนารีบแทรกเกี่ยวกระหวัด เลาะเล็มในปากผม ดูดดุนจนเรี่ยวแรงที่มีหายไปหมด.. พี่เรวาดแขนกอดรอบเอวและดึงตัวผมเข้าหาตัวเองซะแทบจะบดเข้าเป็นเนื้อเดียวกัน มืออีกข้างกดท้ายทอยให้แหงนขึ้นรับสัมผัสที่ไม่อยากได้...กำลังจะขาดอากาศหายใจ..หัวสมองโพลนหมุน.. มือสองข้างที่วางทาบอกของคนตรงหน้าเริ่มทุบรัวเพื่อเรียกร้องอิสรภาพ พี่เรยอมถอนปากออกแต่ไม่ทั้งหมดยังเลาะเล็มตามริมฝีปากผมอยู่ จนผมต้องหันหน้าหันออกจากการลุกรานนั้น ทั้งที่ยังหายใจหอบจนอกกระเพื่อม แต่พี่เรก็ยังก้มไปซุกไซร้โลมเลียจนถึงใบหู ทั้งที่ตัวยังแนบชิดกันอยู่ ขนลุกเกลียวไปทั้งตัวจนต้องย่นคอหนี
“ฮึ..ทำไม..รังเกียจผัวตัวเองเหรอ..ถ้าไม่อยากขาดเรียนวันนี้..อย่าดื้อ..”เสียงกระซิบแหบพร่าเหมือนกำลังสะกดอารมณ์ตัวเองอยู่
“ออกไปที่ห้องอาหาร...แล้วนั่งรอกินข้าวพร้อมพี่กับลูกหมี..ต่อไปนี้ให้ลูกหมีไปรับไปส่ง ไม่ต้องโทรบอกให้ไอ้หน้าไหนมารับทั้งนั้น..ถ้ายังอยากเรียนร่วมกับมันอยู่” พูดแล้วปล่อยผมให้เป็นอิสระ ไม่ต้องรอให้บอกรอบสอง ผมรีบเปิดประตูผลักออกมาแทบจะทันที ออกมาเห็นกระเป๋านักเรียนวางอยู่ตรงทางเดิน รีบเดินไปหยิบขึ้นมา..แล้วมองไปทางประตูที่พึ่งออกมา คนนั้นยังไม่ออกมา ใจและมือยังสั่นไม่หาย
“อ้าวหมูแฮม..อยู่นี่นี่เอง พี่ไปหาที่ห้องไม่เจอ.. เร็วจัง” พี่หมีในชุดสสูทกระโปรงสั้นกำลังเดินลงมาจากบันได ผมยืนมองพี่หมีเดินเข้ามา แล้วเอามือลูบหน้าและหัวผมเบา ๆ
“เป็นไงเรา ตาแดง ๆ บวม ๆ เป็นอะไรรึเปล่า ปวดหัวเหรอ..ฮึ” สัมผัสที่ได้ยิ่งทำให้ละอายใจ....มือพี่หมีอุ่น ๆ จนนึกถึงสัมผัสวันที่ไม่สบาย ลำคอเริ่มตีบตัน ก้อนน้ำลายเริ่มจ่อจุก น้ำตาผมปริ่มและหล่นไหลออกมา โถมตัวสวมกอดพี่สาวอย่างคนไร้ที่พึ่ง สะอึกสะอื้นจนตัวโยน
“หมูแฮม เป็นอะไร!!บอกพี่ซิ บอกพี่ใครทำอะไร” เสียงพี่หมีดูร้อนรนและคงตกใจไม่น้อยที่อยู่ ๆ ผมก็ร้องไห้และกอดแน่นขนาดนี้
“ฮึก.ฮืออออ พี่..หมี..ฮือออ.แฮม คิดถึงพ่อ..ฮือคิดถึงแม่..แฮมเหงา..ไม่อยาก..ฮึกอยู่..ฮืออที่นี่แล้ววว ฮืออออ”ผมพูดพร้อมกับสะอื้นไห้ ไม่รู้ว่าพี่หมีฟังรู้เรื่องไหม แต่รับรู้ถึงแรงกอดตอบที่แรงขึ้น พี่หมีกดหัวผมให้ซบที่ไหล่ รู้สึกถึงแรงสะอื้นจากพี่สาว
“หมูแฮม..ฮึก..พี่ขอ..โทษ ฮึก.ที่ดูแล ฮึก.น้อง..ไม่ได้..ฮือ..ทำให้น้องเหงา..ฮึก และหว้าเหว่ ฮือ อย่างนี้...” ผมไม่รู้ว่ากอดกันร้องไห้นานเท่าไหร่ แต่มันหยุดไม่ได้ ผมทำให้พี่หมีร้องไห้อีกแล้ว ผมจะทำร้ายพี่สาวผมเองไปจนถึงเมื่อไหร่กัน
“เป็นอะไรกันน่ะ” เสียงพี่เรดังขึ้นทำให้พี่หมีรีบผละออกจากตัวผม และเช็ดน้ำตาอย่างลวก ๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้พี่เรที่คงพึ่งเดินออกมาจากห้องหนังสือ
“เปล่าค่ะ คุณเร พอดีแฮมเขาคิดถึงพ่อกับแม่น่ะค่ะ ก็เลยซึ้งกันนิดหน่อย” พี่หมีพูดแล้วเดินมาเช็ดน้ำตาให้ผม ที่ยังสะอื้นอยู่ ผมมองดูพี่เรที่จ้องมาที่ผมอยู่ แล้วรีบเสสายตากลับมาที่พี่หมีเหมือนเดิม
“ไปล้างหน้า ล้างตากันแล้วมากินข้าว เดี๋ยวผมรอที่ห้องอาหารแล้วกัน”พี่เรพูดแล้วเดินเข้าไปที่ห้องอาหาร ผมกับพี่หมีรับจัดการกับตัวเอง แล้วเดินตามพี่เรเข้าไป ผมนั่งลงตรงข้ามกับพี่หมีโดยมีพี่เรนั่งหัวโต๊ะ แม่บ้านตักข้าวเสร็จ ผมรีบกินโดยตักกับข้าวไม่กี่ครั้ง ทั้งที่ไม่ได้หิวอะไรมากมาย แต่ก็ฝืนกินจนหมดจานเพื่อที่จะได้ไม่มีข้อแม้ให้ผมนั่งอยู่ตรงนี้ต่อ
“อิ่มแล้วเหรอ แฮม” พี่หมีเงยหน้าขึ้นมาถาม พร้อม ๆ กับสายที่พี่เรที่มองตามมา....ทำไมต้องมองเหมือนผมทำความผิดด้วยนะ....
“ครับ อิ่มแล้ว แฮมไปรอข้างนอกนะครับ...” ผมพูดแล้วไม่รอให้ใครอนุญาต รีบลุกออกจากห้องอาหารแล้วมานั่งรอพี่หมีที่ม้าหินอ่อนในสวนหน้าบ้าน คิดอะไรเรื่อยเปื่อย...ถ้าผมหนีไปจริง ๆ มันจะเป็นยังไงนะ ....แล้วถ้าพี่หมีรู้ความจริงขึ้นมาแล้วผมต้องทำยังไง...ผมจะต้องกลายเป็นคนที่ไม่มีใคร...ต้องอยู่คนเดียว...ก็คงสาสมสำหรับคนที่ทรยศอย่างผม ถึงจะไม่ได้เต็มใจ แต่ก็ก่อร่วม ซะจนกลายเป็นชนักที่ปักหลังไปตลอดชีวิต
******************************************************************
ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาชีวิตผมก็เหมือนเดิม มีพี่หมีคอยรับ ส่ง จากวันนั้นผมไม่ได้เจอพี่เรเลย พี่หมีบอกว่าพี่เรไปทำคดีที่ต่างจังหวัด กลับมาเมื่อคืนนี้ตอนดึก ๆ ไม่แปลกที่ไม่รู้ว่าพี่เรไม่อยู่จนกระทั้งเขากลับมา เพราะกลับจากโรงเรียนถึงบ้านผมก็ขึ้นห้องนอน ไม่ออกมารอพบใครทั้งนั้น ตอนเช้าปกติก็ไม่ค่อยได้เจอกันอยู่แล้ว เพราะพี่เรจะตื่นสายกว่าผมกับพี่หมี ไม่มีโทรศัพท์ ไม่ต้องเห็นหน้า ใจผมเริ่มเป็นปกติ หลงดีใจไปเองรึเปล่าว่าพี่เรเบื่อที่จะหาเรื่องผมแล้ว
วันนี้เป็นวันที่มีโครงการที่พวกเราเรียกสั้น ๆ ว่ารับน้อง นักเรียนชั้น ม.4 และ ม.5 ทุกคนใส่ชุดพละของโรงเรียน ผมรวมตัวกับเพื่อน ๆ หน้าเสาธงตอนบ่ายโมง โดยมีรุ่นพี่ ม.5 ยืนประจำแต่ละห้อง มีการแนะนำน้อง ๆ ว่าต้องไปทางไหนและจบที่ไหน ผมก็เดินตามเพื่อน ๆ ในห้องไปเรื่อย เข้าฐานตามที่รุ่นพี่จัด ส่วนมากไม่รุนแรงอะไร เป็นเกมส์ที่สร้างความสามัคคีในกลุ่มเพื่อน และรุ่นพี่ ไม่ว่าจะเป็นการยืนบนกระดาษ A 4 แผ่นเดียวให้ได้คนมากที่สุด แล้วก็เป็นเกมส์สนุก ๆ แบบการเอาถั่วฝักยาวผูกติดเอวผู้ชาย แล้วให้ผู้หญิงนั่งถือขวดให้ผู้ชายเอาถั่วแหย่เข้าปากขวดให้ได้ เกมส์นี้ได้หล่อน๊อตได้รับแรงเชียร์จากรุ่นพี่ผู้หญิงมากมาย คงไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากมันหล่อ ผมไม่ค่อยได้เข้าร่วมกิจกรรมอะไรมากมายแค่นั่งเชียร์เพื่อนเฉย ๆ นอกจากฐานที่ต้องทำทุกคน อย่างฐานที่กำลังจะถึง ...ไต่สะพานเชือกที่ผูกสูงกว่าพื้นดินเกือบสามเมตรและมีเชือกอีกเส้นไว้ให้จับเหนือหัวขึ้นไป คงจะเหมือนกับทุกที่เวลาเข้าค่ายลูกเสือ หรือมีกิจกรรมเข้าฐาน แต่ที่แปลกกว่าคือที่พื้นดินมีผ้าใบปูรองเป็นบริเวณกว้างและมีปุ๋ยขี้ไก่เททับผ้าใบ ส่งกลิ่นเตะจมูกอย่างชวนอ๊วก
“เป็นอะไรเชี่ยน๊อต หลุกหลิกน่าสงสัย” เป็นไอ้ไทที่สังเกตเห็นเพื่อนมีอาการฮึดฮัดแปลก ๆ
“มึงก็ดูคนคุมฐานนั่นสิ เห็นไหมมันยืนมองมึงอยู่น่ะ” ผมพึ่งจะสังเกตเพราะฐานนี้รุ่นพี่เยอะกว่าทุกฐาน มองไปก็เห็นรุ่นพี่กลุ่มที่โดนพักการเรียนยืนล้วงกระเป๋าอยู่ คงครบกำหนดมาเรียนแล้ว พวกมันกำลังมองมาที่กลุ่มผมอยู่แต่ละคนทำหน้าตาเหมือนพวกผมไปด่าพ่อมันอย่างนั้นแหละ
“อ้าวน้อง ๆ คิดว่าน่าจะรู้นะว่ายังไง ใครก่อนใครหลังต่อแถวไปเลย”รุ่นพี่บอกก่อนจะชี้มือไปทางเส้นเชือกสองเส้นที่ผูกขึงเป็นแนวยาวประมาณ 8 เมตร
“จะโดนแกล้งเปล่าวะ” ได้ตี๋ไปส์พูดเบา ๆ ให้ได้ยินแค่กลุ่มเรา.....แล้วเรียงแถวกันเข้าไป ก่อนอื่นก็ต้องปีนไดลิงไปยืนบนง่ามไม้ก่อนแล้วค่อยไต่เชือกออกไป คนแรกคือไอ้ไท ตามด้วยตี๋ไปส์ แล้วก็ไอ้น๊อต ผมกำลังจะก้าวขึ้นบันได ไอ้พี่น้ำจิ้มคนนั้นก็มาจับเชือกไว้
“ให้พี่ช่วยนะครับ”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมจะขึ้นเอง ปล่อยเชือกเถอะครับ” ผมหันไปคุยกับรุ่นพี่หน้าหม้อนั่น หันไปมองได้น๊อตที่ยังไม่ก้าวเดินไปไหน
“ขึ้นมาเร็ว ๆ ดิแฮม!!!” ไอ้น๊อตมันตะโกนลงมาเสียงดังจนผมยังสะดุ้ง ไอ้รุ่นพี่ก็ยังไม่ปล่อยเชือกผมและยังหันไปยิ้มกวน ๆ ให้ไอ้น๊อตที่ยังเกาะอยู่ที่เดิม
“ขึ้นสิครับน้องแฮม พี่จะช่วยงั้นไม่ผ่านนะ” ผมหันไปมองรุ่นพี่ที่ยืนจับเชือกให้ผมอยู่ ผมก็ชักโมโหแล้วเหมือนกันจะอะไรกันนักหนา เพื่อนและรุ่นพี่คนอื่นมองมาทางนี้กันทุกคน
“ผมจะขึ้นเองครับ กรุณาปล่อยเชือกเถอะครับ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา ไม่ได้เล่นตัวอะไร แต่ไม่ต้องการที่จะเป็นจุดเด่น
“พี่จะปล่อยครับ ถ้าได้เบอร์โทรน้องแฮม” ไอ้หน้าหม้อนี่มันอะไร กัน
“ได้ครับถ้าอยากจับ” ผมไม่สนใจแล้ว ก้าวขาขึ้นบันไดลิง จะเป็นยังไงก็ช่าง
“โอ๊ย แม่งเจ็บนะโว้ย!!” ผมไม่หันไปดูมัน รีบก้าวขึ้นยืนต่อจากไอ้น๊อต แล้วค่อยหันไปมองไอ้รุ่นพี่หน้าหม้อที่กำลังสะบัดมือ จะไม่ให้เจ็บได้ไง ผมเล่นเหยียบมือไอ้รุ่นพี่นั่นซะเต็มฝ่าทีน หันกลับไปเห็นได้น๊อตก้มหน้าซุกแขนตัวเองที่เกาะเชือกอยู่หัวมันสั่น ๆ ...มันหัวเราะ.....ผมรีบใช้เท้ายันมันให้ก้าวเดินไป มันผละหน้าออกจากแขนตัวเอง แล้วหันไปก้าวเดินทั้งที่ยังทำหน้ากลั้นหัวเราะอยู่ ก่อนจะเดินไปผมยังหันไปมองรุ่นพี่หน้าหม้อนั่น มันมองหน้าผมอยู่เหมือนกัน ผมรีบเดินตามไอ้น๊อตไป จนสุดเชือก ไอ้น๊อตลงไปยืนบนพื้นดินแล้ว ก่อนที่ผมจะค่อย ๆ หย่อนตัวลงไป
“มากูรับ” มันไม่พูดเปล่ายังจับมือผมให้เกาะบ่ามัน ไม่อยากขัด เลยใช้สองมือเกาะแล้วทิ้งแรงบนบ่าทั้งสองข้างของมัน กระโดดลงไปยืนตรงหน้ามันพอดี ก่อนจะเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ ทั้งที่ไอ้กลุ่มนั้นก็ยังมองมาที่กลุ่มเราอยู่
*****************************************************
ตอนเย็นพี่หมีก็มารับผมเหมือนเดิม แต่ไม่เหมือนเดิมตรงที่ผมได้รู้ว่าตอนนี้พี่เร กลับถึงบ้านก่อนแล้ว รถพี่หมีเคลื่อนตัวเข้าบ้าน ผมรีบลงจากรถและดิ่งเข้าห้องทำเหมือนทุกวัน ไม่กินข้าวเย็นแต่มีขนมตุนไว้ในตู้เย็น ผมทำอย่างนี้มาเกือบตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาโดยที่ไม่รู้ว่าพี่เรไม่อยู่ กินขนมเสร็จ กำลังจะเอาการบ้านออกมาทำ
“เฮ้ย ลืมกระเป๋าไว้ในรถพี่หมี” ทำยังไงดีล่ะ ถ้าไม่ทำโดนหักคะแนนแน่ ๆ โทรหาคงดีกว่าเดินไปหาที่ห้องแน่ ๆ ผมหยิบโทรศัพท์กดเบอร์พี่หมี เสียงรอสายดังอยู่นานแต่ไม่มีคนรับ ...ผมจะทำยังไงดีล่ะ..ใจผมไม่อยากเดินเฉียดไปในสถานที่ ที่ขึ้นชื่อว่ามีเงาของคน ๆนั้นอยู่ ผมพยายามกดเบอร์พี่หมีอยู่หลายครั้ง แต่ก็ยังไม่รับซักที .....ผมไม่มีทางเลือกแล้ว.อย่างน้อยก็มีพี่หมีอยู่ คงจะไม่กล้าทำอะไรแน่ ๆ ผมเดินไปหยุดตรงหน้าห้องพี่หมีอยู่ เห็นแสงไฟรอดออกมา ห้องไม่ได้ปิด
“คุณเร หมีขอร้องล่ะ” ผมยืนนิ่งกับที่ เมื่อได้ยินเสียงพี่สาวพูดคุยกับคนนั้น
“คุณก็รู้ลูกหมี คุณยังจะมาขอร้องอะไรผมอีก” เสียงที่พูดออกมาไม่ดังแต่ก็รู้ว่าคนพูดเริ่มมีอารมณ์กรุ่นแล้ว
“สงสารหมูแฮมเถอะค่ะ ส่วนเรื่องของพ่อกับแม่ให้หมีจัดการให้เองนะคะ อย่าเอาหมูแฮมเข้ามายุ่งเกี่ยวเลย” เสียงพี่สาวผมทำไมดูน่าสงสารอย่างนี้ ผมยังไม่ขยับ อาจจะเป็นการเสียมารยาท แต่ทั้งสองคนกำลังพูดในสิ่งที่ผมสงสัยอยู่
“เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง คุณจะมีปัญญาที่ไหน คุณหยุดคุยเรื่องนี้เถอะลูกหมี!!”
“แต่คุณเร..คือหมูแฮมแก”
“คุณเป็นคนบอกพ่อกับแม่คุณเองไม่ใช่เหรอลูกหมี ว่าหมูแฮมจะมีความสุขถ้าอยู่กับผม คุณรู้ว่าผมรู้สึกยังไง แล้วซักวันหมูแฮมเองก็จะรู้ แค่คุณอยู่ที่นี่หมูแฮมก็จะไม่ไปไหน แล้วทุกอย่างจะดีเอง” เสียงทั้งสองคนเงียบลง ซักพักได้ยินเสียงเสียงเดินออกมาทางประตูที่ผมยืนอยู่ ผมรีบวิ่งหลบตรงแจกันใบโตที่สามารถบังผมมิด พี่เรเดินออกมาจากห้อง แล้วเดินเข้าไปอีกห้องนึงที่อยู่ข้าง ๆ กัน .............ผมรีบเดินไปเคาะประตูห้องที่มีพี่หมีอยู่
“หมูแฮม มาตั้งแต่เมื่อไหร่” พี่หมีดูตกใจเมื่อมาเปิดประตูแล้วเจอผมยืนอยู่
“พึ่งมาฮะ พอดี แฮมลืมกระเป๋าไว้ในรถพี่หมีน่ะครับ”ผมพูดพร้อมกับมองเข้าไปในห้อง แต่ที่สะดุดตาที่สุดคงเป็นที่นอนที่มีหมอนเพียงใบเดียว ที่เหลือก็เป็นหมอนหนุนกับหมอนข้าง พี่หมีนอนห้องนี้คนเดียว…..
“พี่หมีนอนคนเดียวเหรอครับ แล้วเอ่อ...” ผมเริ่มอยากรู้สิ่งที่ผมสงสัย
“อ๋อพอดีช่วงนี้ พี่ถือศีลน่ะเราเลยแยกกันนอน” ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่พี่หมีก็พาลงมาเอากระเป๋า ผมรีบเข้าห้องแล้วทำการบ้าน ในใจก็คิดถึงเรื่องที่ได้ยินวันนี้ ....มันเรื่องอะไรกันแน่ แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับผม.....แล้วเรื่องของผมกับพี่เร พี่หมีสงสัยบ้างรึเปล่า .......เรื่องพ่อกับแม่.......สัญญาที่พี่เรพูดวันนั้น....แล้วยังอีกหลายอย่างที่วนเวียนขัดแย้งในใจของผม แล้วซักวันผมจะต้องรู้อะไร.........แล้วพี่หมีรู้ว่าพี่เรรู้สึกยังไง.......ทุกอย่างมันคืออะไรกันแน่.....
**************************************************
-
o18 จิ้มทะลุทุกรี :laugh:
:pig4: มาม่าแบบบาง ๆ อ่านตอนนี้แล้วหลาย ๆคนน่าจะพอเดาออกแล้วว่าเรื่องราวเป็นยังไง ถ้ารู้แล้วก็รอกันดูกันต่อเนอะเหตุการณ์จะเป็นยังไงต่อไป :กอด1: :กอด1:
-
มีอะไรก็ค่อยๆคุยกัน บอกกันดีๆ แต่ถ้าให้ดียิ่งขึ้นพี่เรก็คุยกับหมูแฮมบนเตียง เจี๊ยก! ไม่ใช่แล้ว :laugh:
หมูแฮมมาได้ยินอย่างนี้อีก ไม่รู้จะคิดมากไปอีกหรือเปล่า :กอด1:
-
อ่าส์แฮมมี่ อย่าคิดมากเลยน๊า
อยากจะรู้จริงๆว่ามะไหร่ไอ้พี่เรมันจะเลิกโหดเสียที ทำดีๆกับคนที่ตัวเองรักหน่อยไมไ่ด้ไง มัวแต่เก็กโหดอยู่นั้น เดี๋ยวแฮมก้เกลียดหรอก แต่น่าจะเกลีด+กลัวไปแล้วแหง
:z3:
-
:pig4: ขอบคุณค่ะ
หนุกๆๆ แล้วมาอัพบ่อยๆนะ
-
ลุ้นหง่ะ พี่เรนี่เข้าหาหมูแฮมแบบมัดมือชกมาก
แต่ของแบบนี้ถ้าไม่รีบลงมือเด๋วสุนัขคาบไปรับประทานนน
แต่ว่าถ้าพี่เรเป็นพระเอกก็สงสารน๊อตเหมือนกันนะเนี่ย
o13
-
เอ่อ ๆ ๆ เริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมานิดหน่อยแล้วล่ะ
-
บ๊ะ...มันต้องมีเบื้องลึก เบื้องหลัง
สนุกหลายๆเลยจ้า
:mc4:
-
พี่ลูกหมีไม่ได้เป็นเมียพี่เร จริง ๆ สินะ
:กอด1: :กอด1:
-
สรุปพี่ลูกหมีไม่ได้เป็นอะไรกะพี่เร
พี่เรคงจะรักน้องแฮมอะแหละ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำร้ายน้องด้วย
-
อ้าวว หมายความว่า พี่หมีกับพี่เรไม่ได้เป็นอะไรกัน??
แล้วพี่เรก็ชอบหมูแฮมอยู่ก่อนแล้ว??
เอ๊ะ ยังไง งง ต้องรอติดตามต่อไป :L2: :L2:
-
อ่านแล้ว รอตอนต่อไปดีกว่าขอรับ :man1:
-
:z3: :z3: :z3:
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เห้อ อ่านไปลุ้นไป
-
ขายลูกกันหรือเปล่า :3125:
-
รู้สึก เหมือนชื่อตอน(แต่พอจะเดาอะไรได้บ้าง)
ดังนั้นมาต่ออีกนะคะ จะได้หายสงสัย :laugh:
-
ตบจูบ
เหมือนพอจะเดาออกแต่ไม่รู้ว่าเดาถูกรึเปล่า
เพราะฉะนั้นรอเฉลย...
-
เอาละสิ เรไม่ได้มีอะไรกับลูกหมีหรือเปล่า
แต่งกันแต่ในนาม
แล้วกับแฮมเนี่ยจะเอายังไงกันแน่
ตกลงกันให้แน่ชัดสิ
-
หมูแฮมน่าสงสารจัง
ถึงจะได้เข้ามาอยู่ในที่สบาย แต่ไม่ได้สบายใจเลย
-
ง่ะ เฉลยไวไปไหมแบบนี้ เลยอดซดมาม่าเลย
กาลว่าไม่น่ารีบเฉลยตอนนี้เลยอ่ะ มันน่าจะทำอะไรให้เจ็บช้ำ เคืองโกรธกันมากกว่านี้เอาให้ลูกหมีแทบกระอัก หึหึ
แล้วค่อยมารู้ทีหลัง แบบนั้นมันกว่าา
-
เราว่า เร คงเคยเจอแฮมมาแล้วแน่ๆเลยหล่ะ แล้วอาจจะตกหลุมรัก
รอตอนต่อไปจ้า :L2: :L2:
-
พี่เรรักหมูแฮมจริงๆด้วย
-
มันน่าโมโห เจ้สั่งเก็บมันได้ไหมไอเรอ่ะ ไม่ต้องมีหรอกพระเอก ถ้าได้เชี่ยๆแบบมันเสียสถาบันพระเอกหมด เลว.....
-
สงสัย เหมือนกันค่ะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
สรุปมันยังไงกันแน่ล่ะนั่น
แต่ว่า... ถือศีลเลยแยกห้อง... เนี่ยนะ?
รอตอนต่อไปนะขอรับ เป็นกำลังใจให้ต่อไป :mc4:
-
หมั้นไส้ :z6: อิพี่เร
ถ้ามันจะบอกว่ามันรักของมันทานานนะ เหตุผลแม่งโคตรจะงี่เง่า กับสิ่งที่มันทำ
แค่ขอโทษมันไม่พอนะอิพี่เร :m31:
ปอลอ...เค้าชอบตัวนะพี่เร แต่เค้าไม่อยากเห็นตัวเป็นพระเอกอ่ะ
-
:a2: นู๋แฮมสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่ลูกหมีน่าสงสัย
-
น่าจะไม่ผิดจากที่คาดคะเนไป พร้อมกับเดาว่าพี่ลูกหมีกำลังคิดจะหย่าหรือย้ายไปอยู่กับแฟนตัวจริงแน่เลย
-
เบื้องหน้าเบื้องหลังอันซับซ้อน... สงสารพี่หมีกับน้องแฮม TT^TT
-
สงสัย เยอะแยะ มากมาย หึหึ
-
ต้องติดตามตอนต่อไป
:L2:
-
เริ่มสบายใจขึ้นละ รอแต่ให้คุณพี่เรแสดงออกในเรื่องรักให้ถูกวิธี แต่คงนานหน่อย
:pig4: writerคะ
-
หรือว่าพี่เรแอบคิดไรกับหมูแฮมนานแล้ว
แต่เอาลูกหมีมาบังหน้า แน่ๆเลย
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
:L2: :L2: :L2:
:L2: :L2:
:L2: :L2:
:L2:
-
รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
น่าสงสัย ทั้งพี่เร ทั้งพี่หมี
แต่พี่เรทำอย่างนี้หมูแฮมน่าสงสารนะ :sad11:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฉ้านเดาถูกด้วยแหะ
แล้วเมื่อหร่เค้าจะเข้าใจกันเน้อ
-
พี่เรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร....เก๊กโหดอยู่ได้!!! :m31:
บอกน้องเค้าไปตรงๆจะดีกว่าอีก!!! :m16:
ปล.เดาถูกด้วยว่าพี่ลูกหมีต้องไม่ได้นอนกะพี่เร
เพราะพี่เรรักแฮม เพราะงั้นไม่มีวันมีอะไรกะพี่หมีแหงๆ o18
-
หมูแฮมมีแต่คนมารุมรัก แทนที่จะดีกลายเป็นสร้างปัญหาให้ตัวเองซะนี่
พี่เรก็แบบประหลาดยังไงไม่รู้ ดุขรึมโหดไปไหน กว่าหมูแฮมจะเข้าใจ
อะไรในตัวพี่เรหมูแฮมคงจะช้ำใจและช้ำในตายเสียก่อน หรืออาจจะตัดสินใจ
หนีพี่เรไปลำบากตรากตรำที่อื่นก็ได้นะ ...จะคอยสมน้ำหน้าไอ้พี่เรบ้าดีมั้ย...
:pig4: :m31:
-
เชียร์น็อตไม่ได้ใช่ไหม ว้า 555
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 6 / 50% ////// 28/11/2010
“หมูแฮมปายกับเปื้อนมะด้ายเหยอ”
“ไม่ได้ครับ เพื่อนไปดูก่อนว่าสนุกรึเปล่า”
“และหมูแฮมจะเล่งกับครายล่ะ”
“หมูแฮมเล่นคนเดียวไปก่อนนะ เดี๋ยวเพื่อนมารับตกลงไหม”
“ด้ายย หมูแฮมจะคิกถึงเปื้อนนะ คิกถึงมากกก”
“ครับ เพื่อน ก็จะไม่ลืมหมูแฮม เพื่อนสัญญาว่าจะมารับนะ”
ตี๊ด ๆ ตี๊ด ๆ ตี๊ด ๆ .....ผมควานหาโทรศัพท์ ที่ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ อย่างงัวเงีย ลืมตาเต็มตื่นก่อนจะกดปิด... ฝันอีกแล้ว .... เพื่อน..เหมือนจะเลือนรางแต่จำไม่ได้ ความอบอุ่นยังอบอวลทุกครั้ง ซ้ำยังฝันตอนใกล้จะตื่นอย่างนี้ตลอด แล้วทำไมต้องเก็บมาฝันบ่อยขนาดนี้ .....พลิกตัวเพื่อจะลุกจากที่นอนแต่แรงหน่วงที่เอว ทำให้ต้องก้มดู....ลำแขนใหญ่แข็งแรงที่พาดทับอยู่ รีบหันไปมองหน้าคนที่มานอนเตียงผมโดยไม่ได้รับอนุญาต....พี่เร....ผมแทบจะหยุดหายใจ ทำตัวนิ่ง ๆ กลัวว่าคนที่นอนนิ่งข้าง ๆ จะตื่นขึ้นมา หัวใจเริ่มต้นแรงขึ้นจนต้องใช้มือกุมไว้เหมือนกับกลัวเสียงหัวใจจะทำให้อีกคนตื่นแล้วลุกขึ้นมาทำร้าย วันนี้วันเสาร์ แต่ผมมีนัดกับพี่หมีว่าจะไปซื้อของกัน....ผมค่อย ๆ ดันแขนพี่เรออกช้า ๆ กลัวพี่เรตื่นก็กลัว แล้วยังกลัวพี่หมีเข้ามาตอนนี้อีกจะทำยังไง ผมต้องรีบจัดการตัวเองแล้วออกจากห้องไปหาพี่หมี ที่อาจจะสังสัยว่าสามีตัวเองหายไปไหนแล้วก็ได้
ผมดันแขนพี่เรจนตกลงไปข้างๆ ตัวแล้วรีบก้าวลุกออกจากที่นอน
“อ่ะ.!!” ยังไม่พ้นที่นอนดีด้วยซ้ำ วงแขนแกร่งก็วาดรวบเอวผมกลับไปนอนเหมือนเดิม แต่แนบแน่นกว่าเก่า
“ พะ..พี่เร..ปล่อย..”
“จะรีบไปไหน นอนอีกหน่อยสิ” พี่เรพูดทั้งที่ตายังหลับอยู่ แต่ตอนนี้ผมแทบจะจมอยู่ในอ้อมกอดอุ่น ๆ นี่อยู่แล้ว..อุ่น..แบบที่เคยสัมผัส คงไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะเหมือนกัน...คงแค่คล้าย ๆ ...
“เดี๋ยวพี่หมีเข้ามา...พี่เรออกไปเถอะครับ” ผมดันอกพี่เรออก แต่ไม่สะทกสะท้านซักนิด ตอนนี้ผมเหมือนจะหายใจไม่ออก อึดอัดและหวาดกลัว..ถึงแม้จะอบอุ่นแค่ไหน แต่แค่คิดว่ามันคืออ้อมกอดที่ต้องกอดพี่สาว ตัวผมก็เย็นเฉียบไปทั้งตัวแล้ว....
“บอกให้นอนก็นอนเถอะ แล้วก็อยู่นิ่ง ๆ ซะ ไม่งั้นจะเจ็บตัว” ผมนอนนิ่งทันที ทำไมต้องพูดอะไรน่ากลัวออกมาทุกที พี่เรขยับตัวให้กอดผมถนัดขึ้น....แต่สิ่งที่เสียดสีที่ต้นขาทำเอาผมเกร็งขาออกแทบไม่ทัน
“ฮึ ๆ นึกว่าชอบ” ยิ้มเหยียดที่มุมปากกับคำพูดที่ดูแคลนนิด ๆ ทั้งที่ตายังปิดสนิท
“พี่เรครับ คือผมมีนัดกับพี่หมี ไปซื้อของน่ะครับ” ผมรีบบอกเมื่อคิดว่าพี่เรน่าจะตื่นแล้วเต็มตาแล้ว
“เดี๋ยวพี่พาไปเอง...ลูกหมีบอกพี่แล้วล่ะ เขาไปปาร์ตี้กับเพื่อนตั้งแต่เมื่อคืน ยังไม่กลับมาหรอก”... ปาร์ตี้.... ทำไมพี่หมีไม่เห็นบอกอะไรผมเลย....ผมเหลือกตาขึ้นมองเพดานห้องพี่เป็นลายฝ้าสวยงามกับโคมไฟเล็ก ๆ ทำไมเหมือนยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่พี่หมีไม่ได้บอกผม ....ผมมารบกวนครอบครัวพี่สาวมากเกินไปรึเปล่า แล้วยังเข้ามาทำเรื่องน่าอายพวกนี้อีก ......ตัวและลมหายใจผมเริ่มปกติ เริ่มสม่ำเสมอ ผมหลับไปอีกนานเท่าไหร่ไม่รู้....ตื่นขึ้นมาอีกทีพี่เรก็ไม่อยู่แล้ว ผมลุกจากที่นอนแต่งตัว แล้วเดินลงมาข้างล่าง เห็นพี่เรนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ แต่งตัวตามสบาย ผมไม่รู้หรอกว่าพี่เรอายุเท่าไหร่ แต่แต่งตัวแบบนี้ เหมือนมากกว่าผมอยู่ไม่เท่าไหร่
“มาแล้วเหรอ จะไปเลย หรือจะกินข้าวก่อน” พูดแต่ตายังไม่เงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ที่อ่านอยู่
“แล้วแต่พี่เรแล้วกันครับ” ผมเดินลงมาดูนาฬิกา 4 โมงกว่าแล้ว พี่เรลุกจากเก้าอี้เดินนำไปที่รถ บนรถเปิดแอร์เย็นฉ่ำแต่ก็รู้สึกอึดอัด พี่เรขับรถไปแต่ก็หันมาดูผมเป็นระยะ
“เรียนเป็นไงมั่ง” ถามผมแต่ตายังจับจ้องอยู่กับถนนข้างหน้า
“ก็ดีครับ ไม่มีอะไร”
หลังจากนั้นพี่เรก็ไม่ถามอะไรอีกจนถึงห้างที่ผมเคยมากับน๊อตคราวที่แล้ว พอหาที่จอดรถได้ ก็เดินนำผมเข้าไปข้างใน ก่อนจะหยุดรอแล้วมองผมที่เดินตามหลังอยู่
“เดินไปพร้อม ๆ กันสิ จะเดินตามหลังไปตลอดรึไงจะได้รู้ว่าจะซื้ออะไรบ้าง” ผมรีบเดินไปยืนตัวลีบข้าง ๆ คนที่หันมาทำเสียงดุใส่ ....เรื่องแค่นี้ก็ยังทำให้รู้สึกผิดได้...
“แล้วจะซื้ออะไร” พูดเหมือนรำคาญอย่างนี้ ก็ไม่เห็นมีความจำเป็นต้องพามาเลย
“ก็พวกอุปกรณ์การเรียน แล้วก็หนังสือเรียนเสริมน่ะครับ” ผมบอกแต่ไม่มองหน้าพี่เรเหมือนกัน
“อ๊ะ! เดี๋ยวครับ” ไม่ทันแล้วครับพี่เร ฉุดข้อมือผมเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปอีกชั้น........ ทำไมกันพูดก็ไม่เพราะ ทำอะไรก็รุนแรงไปหมด เย็นชาจนน่ากลัว...ทำแค่กับผมคนเดียวรึเปล่า.....
สถานที่ที่พี่เรมาผมมาไม่ใช่ร้านหนังสือ หรือร้านเครื่องเขียนอะไรทั้งนั้นแต่เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังที่ผมเคยเห็นพี่เรกับผู้หญิงผมยาวนั่งนัวเนียกัน....หลังจากที่ดึงผมมาจนได้ที่นั่งเกือบจะแถบเดียวกับที่พี่เรนั่งวันนั้น ก็จัดการสั่งอาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อย….. จะมากินข้าวก็ไม่พูดไม่บอกอะไร ช่างบังคับเหลือเกิน แล้วทำตัวอย่างนี้กับพี่สาวผมรึเปล่า...พี่สาวผมคงเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายที่สุดในโลก ที่มีสามีแบบนี้
“อยากกินอะไรเพิ่มรึเปล่า” ผมมองหน้าพี่เรที่นั่งตรงข้ามกัน แค่คิดในใจว่าสั่งมาขนาดนี้แล้วไม่น่ามาถามอีก แค่ที่พี่แกสั่งผมก็ไม่รู้ว่าใครจะกินหมด ผมส่ายหน้าแล้วหันออกไปมองนอกกระจกร้าน มองคนเดินผ่านไปผ่านมา คงดีกว่านั่งมองหน้าพี่เรแน่ ๆ
ผมกับพี่เรกินเรื่อย ๆ โดยไม่มีเสียงพูดคุยอะไร เงียบจนน่าอึดอัด ทั้งจากตัวพี่เรและคนรอบข้างที่พึ่งมาใหม่ สาว ๆ ที่เข้ามาเป็นกลุ่ม ขนาบข้างพวกผมทั้งสองโต๊ะ พากันมองพี่เรแล้วหันไปซุบซิบกัน ...ผมกินได้อีกนิดหน่อยก็อิ่มจนพี่เรมองหน้า...ถ้าจะให้กินให้หมดผมคงต้องอ๊วกแน่ ๆ
“กินของหวานรึเปล่า” ผมรีบส่ายหัวกับคำถามของพี่เร แล้วนั่งมองอะไรไปเรื่อย ๆ รอพี่เรกินให้อิ่ม
“พี่เรรึเปล่าคะ” หญิงสาวหน้าตาสวยหวาน เดินเข้ามายืนตรงหน้าพี่เรแล้วส่งยิ้มให้
“แนท มาได้ยังเนี่ย กลับจากกรุงเทพเมื่อไหร่” พี่เรที่ผมไม่เคยเห็น ท่าทางและคำพูด รวมถึงรอยยิ้มที่ส่งให้ผู้หญิงคนนั้น ผมมองทั้งคู่ที่กำลังจะเริ่มบทสนทนาที่มีผมเป็นส่วนเกิน
“พึ่งกลับเมื่อวานค่ะ มาทานข้าวเหรอคะ” พี่เรขยับตัวให้หญิงสาวนั่งแล้วหันหน้าเข้าสนทนากัน ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะหันมาเจอผม
“ใครคะหน้าตาน่ารักเชียว” ผมยังเฉย ๆ ไม่ได้ส่งยิ้มแล้วก็ไม่ได้สนใจ
“น้องชายลูกหมีน่ะ แนทเคยเจอลูกหมีแล้วนี่”พี่เรพูดแล้วหันไปยิ้มให้กับสาวหน้าหวาน ผมอดที่จะมองไม่ได้ อย่างไหนคือตัวตนที่แท้จริงกันแน่ แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร พี่เรไม่ได้แนะนำให้ผมรู้จัก ไม่ได้สนใจผมด้วยซ้ำไป ยังคุยเรื่องที่ผมไม่รู้เรื่อง และไม่ได้เกี่ยวข้องกับพี่สาวผมซักนิด ผมจะผิดไหมถ้าจะไม่พอใจแทนพี่สาวที่เห็นภาพอย่างนี้
“แฮมไปซื้อของก่อนนะ เสร็จแล้วกลับมาหาพี่ที่นี่” พี่เรบอกผมแล้วหยิบบัตรสีทองพร้อมกับกระดาษที่มีรหัสส่งให้ผม......... หันไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นต่อ ผมคงเป็นส่วนเกินจริง ๆ เพราะสายตาที่ส่งให้กันมันไม่ใช่แค่คนรู้จัก…..และท่าทางพี่เรก็ไม่เหมือนคนที่ผมรู้จักด้วย แต่ความจริงผมไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับตัวพี่เรด้วยซ้ำนอกจากเป็นคนที่....เลวร้าย.....
“ไม่เป็นไรครับ” ผมส่งบัตรสีสวยที่จำนวนเงินในบัตรคงประมาณไม่ได้ว่าเท่าไหร่ วางไว้ตรงหน้าพี่เรแล้วเดินออกมาโดยไม่ได้หันไปสนใจทั้งคู่อีก
......................ผมกำลังโกรธ และรังเกียจพฤติกรรมที่พี่เรกำลังทำอยู่....เห็นแก่ตัว...ผมสงสารพี่หมีที่สุด ทำยังไงผมถึงจะพาพี่สาวผมออกไปจากวงจรอุบาทศ์นี้ได้ซักที
ผมเดินลงไปชั้นล่างแล้วเดินตรงไปที่ร้านหนังสือ หยิบหนังสือที่ต้องการ และอุปกรณ์เครื่องเขียน ได้ตามที่ต้องการ จ่ายเงิน แล้วเดินออกมานั่งเก้าอี้แถว ๆ นั้น มองเข้าไปที่ร้านจิวเวอรี่ ดูหนุ่มสาวเคียงข้างกันกระหนุงกระนิง แล้วนึกถึงพี่สาวตั้งแต่ผมเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนั้นยังไม่มีเคยเห็นพี่หมีกับพี่เรไปไหนมาไหนด้วยกันซักครั้ง แม้แต่ทำพูดหวาน ๆ ก็ไม่เคยได้ยินแต่เมื่อหนุ่มสาวที่อยู่ในร้านจิวเวอรี่เดินออกมาทำให้ผมถึงกับชะงัก....พี่หมี.... พี่หมีกับผู้ชายหน้าตาดีที่ผมไม่รู้จัก ท่าทางการพูดคุย และการเดินควงแขนที่แสดงถึงความสนิทสนมกันเกินไป ผมเดินตามทั้งคู่ไปจนถึงร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง ผมรีบเดินตามเข้าไป ในร้านมีคนเลือกเสื้อผ้าพอสมควร ทำให้ผมไม่ได้เป็นจุดเด่นอะไร
“โน้ตคะ คุณว่าตัวนี้สวยไหม”
“ตัวไหนก็สวยครับถ้าเป็นลูกหมีใส่” คำพูดหวาน ๆ กับสายตาที่ทอดมองทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ พี่หมีกับผู้ชายคนนี้เป็นอะไรกัน
“หือ ปากหวาน หวานกับสาว ๆ ทุกคนรึเปล่าเนี่ย”
“แค่กับคุณคนเดียวนั่นแหละ ก็ผมมีแต่คุณหนิ” ท่าทางขวยเขินกับคำพูดฝ่ายชายทำให้ผมกำลังคิดว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์เกินคำว่ารู้จัก.......... ผมงงไปหมดแล้ว ผมอยู่ในสถานการณ์แบบไหนกันแน่.... กำลังคิดใส่ร้ายพี่สาวตัวเองรึเปล่า ผมรีบเดินออกจากร้านนั้นแล้วกลับขึ้นไปหาพี่เร ที่ร้านแต่ไม่เจอทั้งพี่เรและผู้หญิงคนนั้น ออกเดินหาไปเรื่อย ๆ ในสมองมีแต่เรื่องพี่สาวและพี่เร เต็มไปหมด นึกไปถึงคำพูดวันนั้น ทุกอย่างถูกประติดประต่ออย่างมั่ว ๆ รวมถึงการนอนแยกห้องของพี่สาวกับสามี แม้คิดได้อย่างไรก็ยังไม่ชัดเจน............ถ้าผมจะคิดในแง่ดี ก็ดีถ้าพี่หมีมีคนใหม่ และท่าทางผู้ชายคนนั้นก็ไม่เลว ก็ดูสาสมกับสิ่งที่พี่เรทำเหมือนกัน แต่ใครเป็นคนเริ่มก่อนแค่นั้นเอง......
ผมเดินตามหาพี่เรจนทั่วแต่ก็ยังไม่เจอกดเบอร์โทรเข้าหาแต่ก็ปิดเครื่อง แล้วผมจะทำยังไง ผมกลับไปที่เดิมที่ร้านอาหาร นั่งรออยู่หน้าร้าน.... ผมรอจนจะ 5 โมงเย็นแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นคนที่มาด้วยกัน ตัดสินใจเดินออกมาจากบริเวณนั้นแล้วเดินลงไปที่ชั้นที่พี่เรจอดรถอยู่ ผมเดินไปที่รถที่ยังจอดอยู่ ...............แต่ภาพที่เห็นทำให้ผมผงะแล้วก้าวถอยออกมา แต่ก็ยังทำให้คนที่กำลังพิงรถอยู่หันมาเจอ
“หมูแฮม เดี๋ยว” ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ภาพนัวเนียกอดจูบอย่างออกรสออกชาดข้างรถที่ผมพึ่งนั่งมาเมื่อเช้า..พี่เรกับผู้หญิงคนนั้น...ผมไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าจะวิ่งหนีออกมาทำไม.... ผมหนีพี่เรพ้นแล้ว.....ตอนนี้ผมวิ่งออกจากห้างแล้ว...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปทางไหน ความสับสนทุกอย่างเข้ามาผสมปนเปเต็มไปหมด.....เหมือนไม่มีที่ไป....เหมือนไม่มีที่พึ่ง....แม้แต่พี่หมีก็เหมือนคนไม่รู้จัก...ผมเดินหิ้วของที่พึ่งซื้อเดินตามถนนสายไหนก็ไม่รู้ แต่พยายามเดินตามทางที่ผมเคยขึ้นรถกลับกับไอ้น๊อต ....น๊อต....เป็นอีกคนที่ผมอยากเจอ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ผมอยากอยู่คนเดียว......
โทรศัพท์ผมดังขึ้น.... ดูเบอร์โทรเข้า...พี่เร...ทำไมก่อนหน้าผมถึงโทรไม่ติด...ผมตัดสินใจหย่อนโทรศัพท์ที่กำลังร้องเรียกให้ผมรับกลับที่เดิม แล้วเดินตามถนนมาเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ว่าทางที่เดินมาใช่รึเปล่าเพราะเคยมาแค่ครั้งเดียว เสียงโทรศัพท์ผมก็ยังดังไม่หยุด แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมคิดจะรับ แค่นึกถึงภาพกอดจูบก็ทำให้ผมรังเกียจผู้ชายคนนี้ที่สุด ผมเดินเข้าไปในสวนสาธารณะที่อยู่ติดถนนสายใหญ่ ข้างในมีสระน้ำขนาดกว้างและมีเก้าอี้ยาววาง เป็นระยะ ๆ ผมเลือกนั่งลงเก้าอี้ตัวที่อยู่ใกล้ผมที่สุด ทำไมนะ ผมต้องอยู่ที่นี่....ทำไมผมต้องมาเจอคนอย่างพี่เรด้วย....ทำไมชีวิตผมถึงไม่เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไป ที่สนุกสนานกับการเรียน การเล่น ทำไมผมต้องอยู่แบบหวาดระแวง ต้องอยู่บนความสับสนกับทุกสิ่งที่อยู่ ๆ รอบตัว ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อย ๆ รอบๆ ตัวความมืดมิดโรยตัวมาเรื่อย ๆ ไฟสปอร์ตไลท์ในสวนเริ่มสว่างขึ้น คนที่นั่งเล่น และออกกำลังกายเริ่มแยกย้ายกันกลับ ตอนนี้ในบริเวณนี้คงมีแต่ผมที่นั่งอยู่ แต่ทำไมถึงยังไม่คิดจะกลับบ้าน ยังไม่อยากลุกไปไหน ผมล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ที่โทรเข้า พี่เร กับ พี่หมี น๊อต ผมเลือกที่จะโทรหาคนสุดท้าย
“ว่าไงมึง โทรไปไม่รับเลยนะ ทำไรอยู่” มันพูดมาเป็นชุด จนไม่รู้จะตอบอย่างไหนก่อน และผมก็ไม่มีอารณ์ที่จะตอบคำถามมันด้วย
“มาหากูหน่อยสิ”
“มึงอยู่ไหนแฮม” เสียงมันดูร้อนรนกว่าเก่า
“ไม่รู้เหมือนกัน” ผมบอกมันไปตามตรงก็ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน
“แฮม เดี๋ยวกูจะไปหามึง แต่ตอนนี้มึงต้องบอกกู ว่าอยู่ไหน” ผมจะบอกมันยังไงดีว่าอยู่ไหน เพราะผมจับต้นชนปลายไม่ถูก
“กูเดินออกจากห้าง...ที่คราวก่อนมึงไปกินข้าว..แล้วตอนนี้กูอยู่ที่สวนสาธารณะที่ไหนซักแห่ง” ผมบอกมันไปเท่าที่ผมจำได้ว่าน่าจะเป็นสถานที่ที่น่าจับทางได้
“อืม..มึงอยู่นั่นนะ ไม่ต้องไปไหน เดี๋ยวกูไปรับ” มันวางสายไป ผมนั่งรอไม่ถึง 20 นาทีมันก็วิ่งกระหืดกระหอบมาหาผมที่เก้าอี้ตัวที่ผมนั่งอยู่ตั้งแต่ 5 โมงเย็น มันยังไม่พูดอะไร แต่งตัวซะเท่ห์เชียว มันนั่งลงข้าง ๆ แล้วหันมองไปตรงน้ำที่วิ่งเป็นริ้วข้างหน้า
“เกิดอะไรขึ้น.....มึงเล่าให้กูฟังได้ไหมแฮม” มันถามผมทั้งที่สายตายังจับจ้องมองไปข้างหน้า ทำไมมันถามเหมือนรู้อะไร ทำไมการที่ผมมานั่งตรงนี้ มันไม่คิดว่าผมหลงทางมั่งล่ะ
“มึงรู้จักพี่หมีได้ยังไง” น๊อตหันมามองหน้าผมแว๊บนึงก่อนจะหันกลับที่เดิม
“มึงบอกกูก่อนว่ามึงเป็นอะไร แล้วทำไมมานั่งตรงนี้” …..มันยังคาดคั้นเอาความจริงกับผมอยู่ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอนตัวไปพิงไหล่มัน... เหนื่อย....ไอ้น๊อตไม่ว่าอะไรมันกางแขนอ้อมหลังให้ผมพิงถนัดขึ้น
“มึงมีกูนะ” มันพูดก่อนจะเอามือข้างที่วางข้างหลังขึ้นมาขยี้หัว ผมเบา ๆ
“กูง่วงนอนแล้วอ่ะ”
“มึงจะไปไหน”
“กูไปบ้านมึงได้ไหม” ผมไม่อยากกลับบ้าน อย่างน้อย ๆ วันนี้ก็ยังดี ไม่ต้องการเจอใครที่นั่นไม่ว่าจะเป็นพี่หมี หรือผู้ชายคนนั้น
********************************************
-
:pig4: ขอบคุณทุกรีพาย แค่มีคำถาม ว่านิยายที่แต่งเสร็จไปเรื่องที่แล้ว จะต้องแจ้งใครไหมหรือ ผู้ดูแลทู้จะย้ายเอง .... ไม่รู้น่ะ (โง่นัก :beat:) :sad4:
-
อ้าว ตาเร ทำงี้ได้ไงฟระ :beat: :beat: ไม่ได้ดั่งใจเลย
เห็นจะๆตา ให้แฮมรอตั้งนานแล้วสุดท้าย ไปจูบกะคนอื่น :angry2:
เคืองอ่ะ แล้วพี่หมี อะไรเนี่ยะ ทำไมไปควงกะคนอื่นอ่ะ งงแล้วน๊าาาา
มาต่อไวๆจ้า จาได้เคลียร์หน่อย :monkeysad: สงสารหมูแฮม
+1 ให้คนเขียนจ๊ะ
-
อิพี่เร เลวมาก :beat: :beat: แล้วยังไม่หายแค้น
สงสารหมูแฮมเลย คงจะสับสนน่าดู แฟนพี่หมีใช่พี่ชายของน็อตอ๊ะป่าวอะ :z3:
หมูแฮม โอ๋ๆๆ ให้น็อตปลอบนะ เค้าเชียร์น็อตแล้ว เกลียดอิพี่เร :m31:
ส่วนเรื่องที่ถามนี่ไม่แน่ใจนะคะ ไม่เคยมีกระทู้เป็นของตัวเอง เอิ้กๆๆ
-
เอ่หรือว่าพี่เรเคยรู้จักกับหมูแฮมตั้งแต่ยังเด็กแล้วมีอันต้องจากกัน
พอรู้ข่าวอีกทีบ้านหนูแฮมก็ล้มละลายเลยยื่นมือเข้าช่วย
แต่สงสัยความคิดฝ่ายชั่วจะมากกว่าเลยถือโอกาสมัดมือชกซะเพื่อให้ได้หมูแฮม
อย่างนี้หมูแฮมของเราช้ำใจตาย พี่เรแมร่งโคตรเจ้าชู้ มั่วได้ทุกที
:seng2ped:
-
ย๊ากกกก :z6:
มันอารายก๊านนน
ปล.แอบงง มานอนร่วมห้องกันได้ไง รึเราอ่านข้าม?
ส่งสารน็อต เป็นได้แค่พระรอง :o12:
- -// รอตอนต่อไป
-
อิพี่เร เลวมาก :beat: :beat: แล้วยังไม่หายแค้น
สงสารหมูแฮมเลย คงจะสับสนน่าดู แฟนพี่หมีใช่พี่ชายของน็อตอ๊ะป่าวอะ :z3:
หมูแฮม โอ๋ๆๆ ให้น็อตปลอบนะ เค้าเชียร์น็อตแล้ว เกลียดอิพี่เร :m31:
ส่วนเรื่องที่ถามนี่ไม่แน่ใจนะคะ ไม่เคยมีกระทู้เป็นของตัวเอง เอิ้กๆๆ
ดูการโพสต์และคะแนนบวก นึกว่าปรมาจารย์ ก๊ากก ครูขาว่าง ๆ ขอหนูไปโรงเรียนครูด้วยนะคะ.... :impress2:
-
หนึออกมาแบบนี้ อยู่กับน๊อตด้วย
พี่เรโกรธแน่ ๆ แฮมจะเจ็บตัวอีกป่าวเนี้ย
-
เด็กกำลังสับสน เป็นเจ๊ เจ๊ก็หนี ต้องไปตั้งหลักก่อน แล้วค่อยว่ากัน
สรุปแล้วเจ้าเรมันชอบแฮมจริงๆป่าวอ่ะ ทำไมไปมั่วกะผู้หญิงอื่นอีก นิสัยอ่ะ
-
เครียดแทนหมูแฮมจริง ๆ :z3:
พี่เรกะพี่หมี มีซัมติงแหงเลย
หรือว่าแต่งงานกันหลอก ๆ เพื่อให้ได้หมูแฮมมาอยู่ด้วย
แล้วตาโน๊ตเนี่ย อย่าบอกนะว่าเป็นญาติกับน๊อต
แหะ แหะ พอเหอะเนอะ อย่าเดาเลย
รอคนแต่งดีกว่า
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ค่ะ :pig4:
-
มันเรื่องอะไรกันนักกันหนา เหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ
ตกลงแกมักมากใช่มั๊ยพี่เร แกเห็นน้องเป็นนายบำเรองั้นเหรอ
เลวววววววววที่สุด :m31:
-
หมูแฮมจะไม่กลับบ้าน!!! พรุ่งนี้จะเกิดเรื่องไหมเนี่ย
อีก 50% ที่เหลือมาเร็วๆน้า เป็นกำลังใจให้นะคะ
ตกลงแกมักมากใช่มั๊ยพี่เร แกเห็นน้องเป็นนายบำเรองั้นเหรอ
เลวววววววววที่สุด :m31:
แอบเห็นด้วยกับรีบน
-
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ! อิพี่เรตบมัน = . =
อยากอ่านอีก 50 % ที่เหลือค้า
-
ความลับต่างๆ เริ่มเผยแล้ว
-
ไอ้พี่เรแกเอาอีกแล้วนะมักมากไม่เลือกที่เลย อย่างงี้จะยกกหมูแฮมให้ดีไหมเนี่ย :3125:
:pig4: writer คะ
-
ไอ้ชั่วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
เกลียดไอ้พี่เรหวะหื่นเกิ้น วันหนึ่งถ้าเกิดรักกันแล้ว ถ้าเราเป็น แฮมเราคงรับไมไ่ด้ ยังไงเรื่องแบบนี้ก็ลืมไม่ลงถึงจะขอให้ให้อภัย แต่ในความเป็นจริงมันก็คงไม่ง่ายเลยที่จะอภัยให้อยู่ดี ขนาดเอาตัวแฮมมากังขังแบบนี้ก็แสดงงว่าก็ต้องสำคัญอยู่บ้างแต่ดูสิ่งที่คุณทำสิ เลวและหักหารน้ำใจกันมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.น๊อต เป็นน้องชายของโน๊ตหรือป่าวแฟนพี่ลูกหมี ทั้งสองเลยรู้จักกัน
-
:z6: :z6: :z6: พี่เร
ทำร้ายจิตใจหมูแฮมตลอด
-
รอๆๆๆ
-
เลวเกินบรรยายว่ะ มักมากมักง่ายคลำไม่มีหางเป็นใช้ได้เชรี่ยเร
-
บางเวลาก็ให้อารมณ์ว่าพี่เรนั้นแสนดี(?)
แต่พอทำเลวที ลืมทุกๆอย่างที่เคยดี(?)หมดเลย
:เฮ้อ:
-
ไอ้พี่เร ถามจิง อดอยากปากแห้งมาจากไหนว่ะ ถึงได้ทำอะไรไม่เลือกคนเลือกสถานที่
แล้วตกลงไม่ได้คิดอะไรกับแฮมหรอ??
แล้ว โว๊ยยยยยยยย เซงงงงงงงงงงงงงงง ทำไมถึงได้นิสัยอย่างงี้น่ะ
ขอให้น๊อตคาบไปกินทีเหอะ แมร่งจะได้รู้สึก แง่ง :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
สงสารหมูแฮม เหมือนเหลือตัวคนเดียวยังไงไม่รู้ :monkeysad:
-
พี่เร เลวมากกกกกกกกก
ถึงจะมาบอกว่ารัก แต่การกระทำนี่ไม่เคยคิดถึงจิตใจแฮมเลย :m31:
ส่วนลูกหมี ไม่ชอบเป็นการส่วนตัว ฮ่า
ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งไม่ชอบมากๆ
ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าน้องตัวเองเจออะไร
แต่ตัวเองยังไปเดินเล่นมีความสุขกับแฟนได้อีก
ในขณะที่หมูแฮมยอม เพราะเป็นห่วงพี่สาว
ก็นะ เหอๆๆ
รออีก50% ค่าาาา
-
สงสารแฮมอ่ะ มันดูอึดอัดไปหมด
แต่ว่า...คิดดีแล้วหรอที่ไม่กลับบ้านน่ะ
กลับไปบ้านแตกแน่หมูแฮมเอ๊ย
-
ต๊ายยยยยย อิพี่เร มีแต่คนสรรเสริญเนอะ
-
พระเอกสันดานเสีย =_=!! เดี๋ยวพอมาเจอน็อตอยู่กับแฮมก็เลวใส่เค้าอีก เฮ้อ!!
-
โน๊ตคือพี่ชายน็อต
ส่วนพี่เรก็คือคนที่ แฮมฝันถึง
ใช่ไหมครับ
ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยที่ ขอเชียร์พระรองเต็มที่555+
-
หมูแฮมน่าสงสารเนาะ จะปลีกตัวออกมาก็ไม่ได้
อยู่ไปก็เจ็บใจช้ำกายอีก เฮ้อ
-
สงสารหมูแฮม
เรคือเพื่อนคนนั้นของแฮมในสมัยก่อนเมื่อนครั้งเยาว์ป่ะ
-
เอาอีกครึ่งที่เหลือมาเร็วๆ นะคะ
-
ไหนว่ารักหมูแฮมไงหล่ะพี่เร.............
ทำแบบนี้ได้งัยอ่ะ
:beat: :z6: :beat: :z6: :beat: :z6:
-
โน๊ตคือพี่ชายน็อต
ส่วนพี่เรก็คือคนที่ แฮมฝันถึง
ใช่ไหมครับ
ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยที่ ขอเชียร์พระรองเต็มที่555+
เห็นด้วยอย่างยิ่ง
-
:z6: สองขาคู่ใส่พี่เร แถม :beat: อีกสักที
แต่ยังไงก็ยังอยากรู้เหตุผลลึกๆ(อาจจะลึกมากหน่อย ตอนนี้เลยไม่ค่อยแน่ใจว่ามีรึเปล่า)ของอิพี่เร :เฮ้อ:
โน๊ต + น๊อต ใช่มั้ย แล้วน๊อตก็ต้องรู้เรื่องอะไรหลายๆเรื่องใช่มั้ย รีบๆเล่ามาซะดีๆอย่าลีลา
ตกลงพี่ลูกหมีนี่ยังไง มัวแต่ปิดบังกันอยู่ได้ สงสารอิหนูแฮมมัน :angry2:
ปอลอ..โดยรวมแล้วโกรธแทบทุกคน จะสงสารก็แต่น้องหนูแฮม
แต่ที่โกรธมากสุดก็คนแต่งนี่แหละ แบบนี้มันค้างนะรู้มั้ย แล้วอีกครึ่งนึงเมื่อไหร่จะมา :m31:
-
สงสารแฮมจังเลย
ไม่เข้าใจนังพี่เรเลยเหอะเหมือนจะรักแฮมแต่ใมทำตัวเยี่ยงนี้
ไปกับแฮมแท้ๆแต่แอบไปกินกันกับน้องนีนั่นซะ กินกันซะ5-6 ชั่วโมงไม่อิ่มอีกมาทำให้หนูแฮมเห็นอีกนี่สิ น็อตช่วยแฮมด้วยน๊าพลีส ///ตอนนี้เกลียดนังพี่เรมากมาย
-
ยังไงเนี่ย ????
-
อ้ากกกกสับสนๆๆๆๆ
พี่เรทำไม่ถึงได้ทำแบบนี้ไม่จริงใจนี่หน่า
รออ่านต่อครบร้อยครับ
-
หมูแฮมไปบ้านน็อตจะจะเอ๋กับพี่ลูกหมีไมละเนี้ย
-
พอจะรู้แล้วแหละว่าสัญญาที่พ่อแม่ของแฮมให้ไว้กับชินมันคืออะไร
แต่สงสารแฮมนะ
+1 นะคะ
-
เรื่องซับซ้อนซ่อยเงื่อนอีกและ
ไปตกลงอะไรกันเนี่ย2คนนี้
ไม่ใช่เป็นสามีภรรยากันแค่ในนามนะ
โอ๊ย งงง
-
รอ รอ รอ รอ คับ 555+
+ 1 นะคับ
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 6 / 100%.. ถูกรัก.. ////// 29/11/2010
“มึงแน่ใจนะแฮม”
“อืม” หลังจากมันปล่อยให้ผมพิงซบมันอยู่พักใหญ่มันถึงดึงผมลุกขึ้น แล้วพาเดินออกมาที่รถที่จอดข้างฟุตบาทอย่างไม่กลัวตำรวจจะซิว....ผมเหมือนคนที่คิดอะไรไม่ออก เพราะคิดอะไรสุดท้ายที่เจอก็คือทางตัน ผมเลือกที่จะไม่คิด แล้วหลับตาลง......ขอแค่ลืมตาตื่น ไม่ต้องเห็นหน้าใคร ๆ ที่ทำให้ผมว้าวุ่นอยู่ตอนนี้
สัมผัสอุ่นที่ข้างแก้ม และรอยหวิวที่ริมฝีปาก ทำให้ผมลืมตาตื่นขึ้น เห็นไอ้น๊อตกำลังสาระวนปลดเบล์ทที่คาดอยู่
“ถึงแล้วเหรอ”
“ถึงแล้ว ลงเถอะ พ่อกับแม่คงอยู่ข้างใน” ผมรีบปลดเบลท์แล้วลงจากรถ บ้านไอ้น๊อตใหญ่โตไม่น้อย รถที่จอดเรียงกันถึง 5 คันไม่รวมของมัน แต่ละคันราคาก็สูงลิ่ว มันพาผมเดินฝ่าสายตาของบรรดาแม่บ้านที่ออกมายืนคอยเปิดประตูบ้านให้เดินเข้าไปในบ้าน ภายในตกแต่งอย่างหรูหรา ผมยืนอยู่กลางห้องโถงว่างโล่ง มันมาผมเดินเข้ามาอีกมุมที่คงเป็นมุมพักผ่อนของบ้าน เห็นผู้ชายวัยกลางคนกำลัง นั่งคุยโทรศัพท์ และผู้หญิงที่มีอายุแล้วแต่รูปร่างหน้าตายังสะสวย กำลังปลอกผลไม้ ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมามองที่ผมกับไอ้น๊อตพร้อมกัน คงจะเป็นพ่อกับแม่มันซินะ
“อ้าวน๊อตกลับมาแล้วเหรอลูก แล้วพาใครมาล่ะ” เป็นแม่มันที่ทักก่อน แล้วส่งยิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบพร้อมกับยกมือไหว้ท่านทั้งสอง ก่อนที่ไอ้น๊อตจะนำให้รู้จัก พ่อกับแม่มันก็รับไหว้และส่งยิ้มให้อีกรอบ ท่าทางจะใจดีด้วย
“ครับแม่ นี่หมูแฮมเพื่อนน๊อตครับ วันนี้จะค้างที่นี่ด้วย” มันพูดแล้วดึงให้ผมไปนั่งโซฟาตัวยาวข้าง ๆ แม่มัน
“เหรอ แล้วไปไหนกันมาจ๊ะหมูแฮม” แม่หันมาถามผมที่นั่งตัวลีบอยู่
“อ่อ...พอดีผมไปซื้อของน่ะครับ แล้วเอ่อ...”
“จะมาเล่นเกมส์กันน่ะครับแม่” ไอ้น๊อตมันคงเห็นว่าผมไม่รู้จะตอบอะไร จึงตอบแทนเสร็จสรรพ
“อย่าให้มากล่ะ แล้วนี่ทานอะไรกันมารึยัง” เป็นพ่อที่ถาม หลังจากวางโทรศัพท์ไปแล้ว
“ยังครับ ไม่เป็นไร เดี๋ยวน๊อตจัดการเองครับพ่อ”
“กลับมาแล้วคร๊าบบบบบบบบ” เสียงทุ้มอีกคนที่เข้ามาใหม่ ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง.... โลกกลม..หรือพรหมลิขิต ที่ทำให้ผมเจอผู้ชายคนนี้อีก ผู้ชายที่เดินเที่ยวกับพี่หมี ผู้ชายที่แสดงออกกับพี่สาวผมที่มีสามีแล้ว มากกว่าความเป็นเพื่อน หรือคนรู้จัก... ผู้ชายคนนั้นหันมามองผมแล้วขมวดคิ้ว แล้วหันไปมองไอ้น๊อตที่นั่งข้าง ๆ ผมเป็นเชิงถามว่าผมเป็นใคร
ผมเห็นไอ้น๊อตมันยักไหล่ เหมือนตอบกลับว่า..ไม่บอก..
“ฮิ ฮิ หน้าคุ้น ๆ นะครับแม่ ใครน่ะ” คงเบนความหวังไปที่แม่ที่นั่งปลอกผรั่งอยู่
“อ๋อ เพื่อนน้องน่ะ แล้วเราไปคุ้นหน้าหมูแฮมเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ” นั่นน่ะสิ....แต่ก็ไม่แปลกในเมื่อหน้าผมกับพี่สาวคล้ายกันจนบางคนทักว่าเป็นคน ๆ เดียวกันก็มี
“เหรอครับ ไม่รู้สิครับ ผมคงคิดไปเองนั่นแหละ”
“หมูแฮม นั่นพี่โน้ตพี่ชายกูเอง” น๊อตแนะนำ....พี่ชาย...นี่คงเป็นอีกปมหนึ่งที่พอจะเชื่อมโยงกันได้ว่าไอ้น๊อตรู้จักพี่หมีได้ยังไง...ผมยกมือไหว้พี่โน้ต แกรับไหว้แล้วยิ้มให้ผม แต่สายตาแกก็แสดงความสงสัยออกมาอย่างชัดเจน คงข้องใจว่าเคยเห็นผมที่ไหน
“น้องชายพี่ลูกหมีครับ” ไอ้น๊อตไขความสงสัยในที่สุด ดูพี่โน้ตตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าผมเป็นน้องชายพี่หมี แกพยักหน้ารับช้า ๆ แต่สายตาจับจ้องหน้าผมอยู่
“นี่เหรอ หมูแฮม...” คำพูดพี่น๊อตทำให้ผมมองหน้าแกเหมือนกัน เหมือนกับรู้จักผมมาก่อนแต่เป็นพี่โน้ตที่หลบสายตาผม ทำไมทุกคนทำเหมือนรู้อะไรที่ผมไม่รู้....แล้วผู้ชายที่ยืนตรงหน้าผมมีความสัมพันธ์ยังไงกับพี่หมีกันแน่ แล้วพี่เรกับพี่หมีล่ะ .......
หลังจากคุยกันได้ซักพัก ไอ้น๊อตก็พาผมเข้าไปกินข้าวอีกห้องหนึ่งที่มีกับข้าววางเตรียมไว้แล้ว ไอ้น๊อตดูเงียบไป ผมก็ยังไม่พูดอะไรเหมือนกัน จนกระทั่งตอนนี้อยู่บนห้องมัน ที่การตกแต่งก็ธรรมดาคล้าย ๆ ของเด็กวัยรุ่นทั่วไป ต่างกันที่ห้องมันมีโปสเตอร์ทีมฟุตบอลสีแดง ที่มันติดแทบจะรอบห้อง รองเท้าและเสื้อทีมฟุตบอลวางอยู่มุมห้องที่ทำเหมือนเป็นมุมสะสม มองไปข้าง ๆ เตียงก็เป็นโมเดลหุ่นยนต์ขนาดใหญ่ เรียงรายกันเต็มพื้นที่ด้านซ้ายของหัวเตียง
“ไปอาบน้ำไปมึง” บอกผมที่ยื่นเอ๋ออยู่กลางห้องมันหลังจากที่มันค้นตู้เสื้อผ้าติดผนังได้พักใหญ่ มันก็โยนผ้าเช็ดตัวและชุดนอน ลายหุ่นยนต์ของมันให้ผม ท่าทางมันจะชอบของมัน แม้กระทั่งโปสเตอร์หนัง Transformer ก็ยังมีติดหน้าห้องน้ำ ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ กระจกบานใหญ่แค่เดินเข้าไปก็เจอ ด้านขวาเป็นห้องกระจกอาบน้ำ ด้านซ้ายเป็นชักโครกที่มีม่านพลาสติกผูกติดข้างๆ ผมมองดูเงาตัวเองในกระจก เสื้อยืดสีขาวสกรีนตัว MH เป็นสีดำและมีรูปหัวใจสีดำต่อท้ายดวงเล็กๆ สองดวง....พี่หมีส่งให้ในวันเกิด แกบอกว่ามาจาก MhooHam ได้รับเมื่อวันเกิดปีที่แล้ว....ที่วันและเดือน ตรงกับวันนี้..ไม่น่าเชื่อว่าวันเดือนเดียวกันนี้ ระหว่างปีที่แล้วกับปีนี้มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ..ได้รับของขวัญจากพี่หมี แล้ว ยังมีออีกกล่องเป็นแหวนทองคำขาว แต่ไม่มีชื่อผู้ส่ง ผมยังงงว่ามาถึงผมได้ยังไง แหวนวงนั้นผมไม่รู้ว่าของใครและไม่กล้าใส่ผมเลยเก็บไว้ในกล่อง ตอนนี้ก็อยู่ในกล่องใหญ่ที่ผมยัดไว้ใต้เตียง...เพื่อน ๆ มากมายจัดงานฉลองเล็ก ๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความสนุกสนานทั้งที่ผมอยู่ตัวคนเดียว แต่ปีนี้ผมมีพี่หมี...พี่สาวที่ผมคิดถึงตลอด 3 ปี กลับไม่มีอะไรที่สร้างความพึงใจซักนิด มีเพียงข้อความจากเพื่อนสนิทเท่านั้น แต่คงไม่เพียงพอกับใจของผมตอนนี้ ผมถอดเสื้อผ้าออกหมดก่อนจะเข้าไปในห้องกระจกเปิดน้ำอุ่น ให้ไหลผ่านตั้งแต่หัวที่ยังมึนงงลงสู่ปลายเท้า หวังให้มันชะล้างความสับสนวุ่นวายไปให้หมด
“ฮึก...ฮึก..ฮืออ..ฮึก” ความอดกลั้นทุกสิ่งทุกอย่างถูกระบายออกมากับน้ำตาที่ไหลลงพร้อมกับสายน้ำอุ่นที่คงจะอุ่นพอ ๆ กับน้ำตาผม..... ผมเหงามากมายอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่....ผมกลัวและหวาดระแวงกับการรู้ว่าตัวเองไม่มีใครอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน.....วันเกิดที่ทำให้ผมเสียน้ำตา....วันเกิดที่ทำให้หัวใจของผมเหมือนถูกทรยศ.....
ผมอาบน้ำเสร็จก็ใส่ชุดนอนที่มันโยนให้ก่อนหน้านั้น คงตลกพิลึกก็ตัวผมกับมันคนละไซส์กันทำให้เสื้อนอนตัวใหญ่คลุมตัวผมเกือบจะถึงเข่า กางเกงต้องผูกเชือกจนสุด แต่ก็สบายตัวดีเหมือนกัน ...ผมรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อยหลังจากได้ระบายออกบ้าง เดินเช็ดหัวออกมาก็เห็นไอ้น๊อตกำลังกดวางโทรศัพท์ผมพอดี
“พี่ลูกหมีโทรมา กูบอกไปแล้วนะว่ามึงอยู่กับกู” ผมมองมันนิ่ง ๆ พร้อมกับพยักหน้ารับ ก็ดีพราะผมก็คิดว่าจะโทรบอกเหมือนกัน อย่างน้อยในใจก็ไม่อยากให้พี่สาวเป็นห่วงหรือมากังวลกับผมมาก เพราะผมคิดว่าพี่หมีก็มีเรื่องที่ต้องคิดเยอะเหมือนกัน เผลอ ๆ อาจจะมากกว่าที่ผมคิดก็ได้
“น้ำอุ่นมากไปเหรอมึง หน้าแดง ตาแดง” มันแซวพร้อมกับมือที่ผลักหัวผมเบา ๆ ก่อนมันจะเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมนั่งเช็ดผมต่อให้หมาดแล้วค่อยนั่งลงบนโต๊ะหนังสือมัน หยิบหนังสือที่ซื้อมาเมื่อตอนกลางวันออกมาดู เป็นหนังสือที่ผมอยากได้ เพราะรวบรวมทุกวิชาของแต่ระดับชั้น ผมเลือกซื้อของ ม.4 มาเปิดดูคร่าว ๆ แต่ก็ยังพาลนึกไปถึง....คนที่พามาซื้อ... ท่าทางคำพูดที่ติดจะรำคาญ เวลาคุยกัน....แต่กับคนอื่นไม่ใช่....แววตาและรอยยิ้มที่ส่งให้กับผู้หญิงที่ไม่ใช่พี่สาวผม หลังกว้างที่พิงรถอยู่มีร่างของผู้หญิงอีกคนทาบทับอยู่ ริมฝีที่กดจูบด้วยความรุนแรงทุกครั้ง แต่กลับดูอ่อนโยนเมื่อมอบให้คนอื่น นึกถึงตรงนี้ก็อดที่ใช้ลิ้นดุนรอยแผลรอยเล็ก ๆ ตรงปากล่างที่ถูกขบกัดจากวันนั้น.....
“ทำไรวะ!!” เสียงและแรงสัมผัสที่หัวไหล่ทำให้ผมสะดุ้งหลุดออกจากความคิดที่มีแต่ผู้ชายร้าย ๆ คนนั้น
“เปล่า ดูหนังสือที่พึ่งไปซื้อมาอยู่” เป็นข้ออ้างที่น่าจะใช้ได้ เมื่อท่าทางและสายตาผมจ้องอยู่ที่หนังสือ แต่เป็นแค่หน้าแรกที่เปิดออกมาเท่านั้น
“เหรอวะ ไหนว่าง่วงนอน ไม่ง่วงแล้วเหรอ” มันถามผมพร้อมกับกระโดดขึ้นเตียงไปนอนอีกฟากหนึ่ง มองมาที่ผมแล้วตบหมอนที่วางอยู่อีกข้าง เป็นการเรียกให้ผมขึ้นไปนอนตรงนั้นกับมัน
“เชี่ย กูไม่ใช่ไอ้ย่นนะมึง” ผมด่ามันก่อนจะปิดหนังสือ และก้าวขึ้นเตียงไปนอนข้างๆ มัน มันนอนราบลงแล้วตะแคงหันหน้ามาทางผม ผมก็นอนเหมือนมัน ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ที่มันกางมาห่มให้ผมด้วย
“อยากเล่าให้กูฟังไหม” มันจ้องผมอยู่ เหมือนกับถามด้วยแววตาอีกแรงนึง
“มึงอยากรู้อะไรล่ะ” ผมก็จ้องมันเหมือนกัน ไม่อยากหลบสายตาใครอีกแล้ว ไม่อยากละสายตาจากใครที่อยู่ข้าง ๆ ผม กลัวว่าถ้าหันหรือเงยหน้ามองอีกที จะไม่มีเหลือใครซักคน …..มันไม่ตอบแต่เดินไปปิดไฟ บรรยากาศในห้องมืดลงทันที เห็นเป็นเงาลาง ๆ ตอนนี้มันกลับมานอนเหมือนเดิมแล้วแล้วหันมาหาผมอย่างที่มันทำก่อนลุกไป
“ทุกเรื่อง ที่ทำให้มึงไม่สบายใจ” แม้ในความมืด ผมยังเห็นแววตามันชัดเจน มันขยับตัวเข้ามาใกล้ผมอีก ไม่ถอยเหมือนกัน หน้าผมกับมันอยู่ห่างกันไม่ถึงไม้บรรทัด จนรู้สึกไออุ่นจากตัวมันและมีบางส่วนที่สัมผัสกันอยู่....มือ...มันยื่นมือมาจับมือผมไว้ เหมือนบรรยากาศพาไป ผมไม่ดึงออก ทั้งที่รู้ว่ามันเกินกว่าที่เพื่อนจะทำกัน ไม่ใช่ไม่รู้ แต่ไม่ห้าม และไม่หยุดตัวเอง
“กูไม่พร้อม...แต่มึงตอบคำถามกูได้ไหม”
“ได้” มันตอบพร้อมกับจับมือผมบีบเบา ๆ
“พี่หมีเป็นอะไรกับพี่โน๊ต แล้ววันนั้นพี่หมีคุยอะไรกับมึง” ผมยิงคำถามที่ตั้งในไว้ เพราะผมคิดไว้แล้วว่าน๊อตต้องทำให้ผมกระจ่างเรื่องนี้ได้
“กูรู้แค่ในส่วนของครอบครัวกู ว่าพี่โน้ตกับพี่หมีกำลังคบกันอยู่ และรู้ว่าพี่หมีเคยแต่งงานแล้ว แต่ก็เลิกกับสามีคนก่อนแล้ว พ่อแม่กูก็ไม่ได้รังเกียจอะไร เพราะพี่หมีนิสัยดี และเป็นแม่บ้านแม่เรือน ได้ใจแม่กูสุด ๆ .......วันนั้นที่คุยกัน แกไม่ได้บอกอะไรมากแค่บอกว่ามึงยังไม่รู้ว่าแกเลิกกับแฟนแล้ว แล้วก็ไม่อยากให้รู้กลัวว่ามึงจะมองแกไม่ดี แต่มีเหตุผลอื่นรึเปล่ากูก็ไม่รู้เหมือนกัน ....” นี่สินะ ที่ทำให้แยกห้องกันนอน แต่ทำไมเลิกกันแล้วไม่แยกกันไป ทางใครทางมัน แต่ก็คงทำไม่ได้ เพราะการที่ผู้ชายคนนั้นช่วยครอบครัวผม คงต้องการอะไรตอบแทนบ้าง แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าจะรั้งพี่หมีไว้ทำไม แล้วตัวผมมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรด้วย
“มึงรู้เรื่องพี่สาวแล้วใช่มั้ย”
ผมไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้า ในความสลัว มันไม่พูดอะไรต่อ นอกจากดึงมือผมขึ้นไปแนบหน้าอกมัน แปลกที่ผมไม่คิดจะดึงกลับ มันทำให้รู้สึกว่าผมมีใครซักคนที่อยู่ข้าง ๆ กัน
“มึงมีเรื่องอื่น นอกจากเรื่องพี่สาวใช่มั้ย” ผมพยักหน้าอีกครั้งแต่ก็ยังไม่พูดอะไร เพราะผมบอกไปแล้วว่าผมยังไม่พร้อมที่จะเล่าให้มันฟังตอนนี้
“มึงรู้ใช่ไหมว่ากูรู้สึกยังไงกับมึง” ผมนิ่งไม่ได้พยักหน้าและส่ายหัว แค่ยังไม่ยอมรับกับสิ่งที่ได้รับ มันหยิบไอพอดจากหัวเตียง ที่มีหูฟังเสียบไว้แล้ว มันเสียบหูฟังเข้าหูมันข้างนึง แล้วเอาอีกข้างนึงมาเสียบให้ผม
“มันอาจจะเร็วไป แต่กูก็มั่นใจ และรู้ใจตัวเอง” มันพูดก่อนจะกดปุ่ม อินโทรขึ้น เป็นเพลงที่ผมเคยฟังแต่ไม่เคยใส่ใจในความหมายมันซักนิด
.................โลกนี้อาจเปลี่ยนแปลงช้าช้า วันเวลาอาจเปลี่ยนไปทุกนาที แต่ความรักของฉัน ที่ให้เธอผู้นี้ไม่มีวันเปลี่ยนไป
จะมีแต่เพียงเธอเท่านั้น จะดูแลห่วงใยเธอเรื่อยเรื่อยไป ไม่ว่าวันพรุ่งนี้ เธอจะมีฉันไหม ฉันก็ไม่เปลี่ยนแปลง
อยากบอกให้รู้ อยากให้รู้ อยากจะขอให้เชื่อสักครั้ง คนคนนี้จะยอมทุ่มเททุกอย่าง เพื่อเธอคนเดียวเท่านั้น
อยากบอกให้รู้ อยากให้รู้ บอกจากใจผู้ชายอย่างฉัน ว่าจะรักเธอไปตราบนานเท่านาน และจะรักไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
รักนี้มีแต่ให้เท่านั้น ไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนเหมือนใครใคร อยากให้วันเวลา พิสูจน์ความจริงใจ ให้เธอรู้สักวัน อยากบอกให้รู้ อยากให้รู้ อยากจะขอให้เชื่อสักครั้ง คนคนนี้จะยอมทุ่มเททุกอย่าง เพื่อเธอคนเดียวเท่านั้น
อยากบอกให้รู้ อยากให้รู้ บอกจากใจผู้ชายอย่างฉัน ว่าจะรักเธอไปตราบนานเท่านาน และจะรักไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
ไม่ได้ขอ..เข้าไปนั่งในหัวใจ แต่เต็มใจจะห่วงใยเธอ
คนคนนี้จะยอมทุ่มเททุกอย่าง เพื่อเธอคนเดียวเท่านั้น อยากบอกให้รู้ อยากให้รู้ บอกจากใจผู้ชายอย่างฉัน
ว่าจะรักเธอไปตราบนานเท่านาน และจะรักไม่มีวันเปลี่ยนแปลง……. และจะรักเธอคนเดียว…..ตลอดไป
(เพลง อยากให้รู้ รักไม่มีวันเปลี่ยน – อ๊อฟ ปองศักดิ์)
เพลงจบลง..ผมยังนอนนิ่ง.. มันถอดหูออกจากหูผมและจากหูมัน ผมไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับสิ่งที่มันทำให้ แต่มันทำให้รู้ว่าผมมีคนที่คอยเข้าใจ คอยอยู่ข้าง ๆ ยามที่ไม่มีใคร ยามที่ผมต้องการใครซักคน ยามที่ผมไม่มีที่พักพิง แต่ผมรู้ดีว่ายังไม่ใช่รัก.......แต่ถ้ามันรอผมได้และยอมรับในสิ่งที่ผมกำลังเผชิญ มันจะเป็นผู้ชายคนแรกทิ่ผมคิดจะรัก
“มีงให้โอกาสกูได้ไหมแฮม” พูดเสียงนุ่มน่าฟังอย่างที่ผมชอบ... มันวาดแขนดึงเอวผมเข้าไปชิดกับมัน หน้าอยู่ห่างกันแค่ไม่ถึงคืบ รับรู้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของกันและกัน
“มีงรอกูก่อนได้ไหม .....ถ้า ไม่ กูจะบอก..กูเห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่า”ผมถามทั้งที่ร่างกายเราสองคนแทบจะไม่มีที่ว่างให้อะไรผ่านได้
“กูรอมึงได้เสมอ ในเมื่อสิ่งที่กูให้มันไม่ได้หวังตั้งแต่ตอนแรกแล้ว แค่กูต้องการให้มึงรู้...ว่ามึงมีกูนะแฮม” ผมจ้องมันที่กำลังพูดคำที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากใคร .....แววตาที่สื่อออกมาชัดเจนตรงกับคำที่พูด................. เหมือนมีแรงดึงดูด หน้าเราเคลื่อนเข้าหากันช้า ๆ แรงแตะที่ริมฝีปากเบา ๆ ก่อนจะเป็นดูดดุนอย่างอ่อนหวาน ช่างต่างจากที่ผมเคยได้รับ ไม่มีการรุกรานไม่มีการขบกัด แค่ภายนอกที่สัมผัสกัน แค่นี้ก็เหมือนเติมเต็มแล้ว มือที่กอดเอวออกแรงกระชับมากขึ้น น๊อตถอนปากออกซุกหน้านิ่ง ๆ ลงที่ซอกคอผม เสียงถอนหายใจ เหมือนกำลังสะกดลมหายใจและหัวใจให้เป็นปกติ ผมรู้ว่ามันมีอารมณ์ที่จะเกินเลย มันสามารถที่จะทำได้....
“แฮม กูชอบมึงนะ” มันพูดเบา ๆ เสียงหัวใจมันเต้นแรงจนผมสัมผัสได้ แม้กระทั่งร่างกายที่แสดงออกว่ามีความต้องการของมันยังดันต้นขาผมอยู่ ....มันจะทำในสิ่งที่มันต้องการก็ทำได้....แต่มันไม่ทำ
“มึงจะไม่ทำอะไรกูใช่ไหมน๊อต” ผมถามมันเสียงแทบจะเป็นกระซิบเหมือนกัน ผมยังไม่พร้อมอะไรทั้งนั้น...ไม่ว่าเรื่องทางใจ หรือทางกาย...
“กูไม่ทำ...กูบอกมึงแล้วไงว่ากูจะรอมึง” เสียงมันแหบพร่า...ผมรู้ว่ามันกำลังอดกลั้นแค่ไหน
“นอนซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูส่งกลับบ้าน..ฝันดีนะ” มันโน้มตัวมาจูบหน้าผากผมเบา ๆ แล้วลุกออกจากที่นอนเดินเข้าห้องน้ำไป...............มองฝ่าความมืดตามหลังมันไปหยุดที่ประตูห้องน้ำ ถอนหายใจหนัก ๆ ทีนึง.....การถูกรักเป็นอย่างนี้เองซินะ.......แต่การให้คนซักคนรอ โดยที่ไม่รู้ว่าจะทำได้รึเปล่ารู้สึกกดดันนิด ๆ เหมือนกัน........... แต่คนที่รอโดยที่ไม่รู้ว่าจะมีความหวังรึเปล่ามันคงยิ่งกว่า......
******************************************************
-
เอาครึ่งหลังมาลงให้ .....รอดึกจะลงตอน 7 ให้เน้อ...ขอบคุณทุกรีพายจ๊ะ
ตัวอย่างตอนต่อไป ( เอากับเขามั่ง)
“ฮึก..ฮือ..พี่ขอโทษ!!..พี่ปกป้องหมูแฮม..ไม่ได้..มันเกิน.ฮึก ความ..สามารถพี่..เกินไป ...พี่ผิดเอง..พี่ผิดเอง..ทุกอย่าง..ฮึก..ฮือ พี่กับพ่อแม่เป็นคน..ฮือออ ก่อเอง พี่ขอโทษ!! พี่ขอโทษ!! ฮึก..ฮือออออ”เสียงสะอื้นไห้ที่เหมือนคนกำลังจะขาดใจทำให้น้ำตาผมหล่อนเผาะลง ใส่มือตัวเอง
“คุณปล่อย..พี่สาว..ผม..ไปได้ไหม” เสียงกระท่อนกระแท่นเพราะแรงสะอื้นที่ยังไม่หาย พี่เรมองหน้าผมแล้วขมวดคิ้ว
“ส่วนลูกหมีคุณเก็บข้าวของออกจากบ้านผมได้แล้ว ผมให้เวลาคุณทั้งวัน แล้วไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผมกับหมูแฮมอีก ผมถือว่าปราณีกับสิ่งที่ครอบครัวคุณทำไว้กับผมแล้ว”
-
ง่าๆๆๆๆๆ
ค้างงงงงงงงงง
ไม่เข้าใจอ่าอยากอ่านตอนหน้าไวไว
มันจะไขทุกข้อสงสัยใช่ปะ
-
:z3: :z3:
มาม่าชัดๆ แต่ชอบน่ะเรื่องนี้ดูมีมิติดี
แต่อย่าเอาให้น้ำเน่าน่ะ
หลังจากที่ดูการกระทำของพี่เรแล้ว ไม่ไหว เลวอ่ะ ไม่ชอบ
สงสารพี่ลูกหมีจัง
สงสารน๊อตด้วยๆๆๆๆ
ป.ล. หาคู่ให้น๊อตด้วย สงสารๆ
-
เห้อ สงสารหมูแฮมจริง ๆ
-
ค้างอย่างแรงงงงงงงง
:a5: :a5: :z3: :z3:
เค้าเชียร์น๊อตนะ
ถึงEพี่เรจะเป็นพระเอกก็เถอะ
-
รอตอนต่อไป :L1:
-
อะไรเนี่ยไรเตอร์
มาสปอบยไว้ ทำให้อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ
ไรเตอร์ใจร้ายยย แต่จะรอตอนดึกๆน่ะค่ะ
เอิ่ม ว่าแต่ ครอบครัวหมูแฮมไปทำอะไรครอบครัวพี่เรไว้หรอ?? แอบยังไม่เคลียร์ :z3: :z3:
-
มันมีอะไรมากกว่าที่คิดเอาไว้เหรอเนี่ย
ตอนต่อไปรออยู่นะจ๊ะ
-
ว่าละ ว่าน๊อตต้องรักหมูแฮม เฮ้อ แย่จริง
หมั่นไส้ อ้ายเร :beat:
-
เห็นตัวอย่างตอนที่7แล้วอยากอ่านอ่ะ.....................
-
รอตอน7ค่ะ
มาสปอย์ไว้ซะน่าติดตามมากๆเลย อิอิ
มาต่อเร็วๆนะคะ จะรอ
-
นั่งรอตอนต่อไปโลด :man1:
-
สงสารทุกคนเลยอ่า
-
มาม่ามากมาย
-
อ้ากกกกสงสารน๊อตอ่ะถ้ารักแล้วจะได้รับรักตอบเหรอ
พี่เรเป็นเจ้าของหมูแฮมไปแล้วเศร้าใจเหลือเกิน
-
สงสารหมูแฮมค่ะ..อัดอั้นตันใจที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...
อยากจะเชียร์น็อตเหมือนกันค่ะเพราะพี่เรทำอะไรไม่นึกถึงใจหมูแฮมเลย
รอตอนต่อไปค่ะ .... ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
น็อตช่างแสนดี :man1:
แต่ครอบครัวพี่เรเคยเกี่ยวข้องยังไงกับครอบครัวหมูแฮมกันแน่นะ :z3:
โอ้ววว อยากอ่านอีกแล้วววววว
-
คนที่ต้องการให้รักก็ไม่รู้ว่ารักหรือเปล่า คนที่อยู่ข้างๆ ดันรักแทนซะงั้น ปวดหัวแทนหมูแฮม...
-
สงสารแฮม ชอบน็อต ไม่เข้าใจเรื่องระหว่างพี่เรกับพี่หมี
มันเกิดอะไรขึ้น อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววววววว
-
ตอนหน้าท่าทางจะมาม่าบิ๊กแพคเนอะ :เฮ้อ:
-
ขอตามอ่านเรื่องนี้ด้วยคนนะฮะ >///////<
อ่านตอนแรกก็แอบงงนิดส์หน่อยว่าไอ่พี่เรมันต้องการอะไร ความสัมพันธ์ระหว่าง พี่เร หมูแฮม พี่ลูกหมีมันเป็นอย่างไรกันแน่...
แต่พออ่านมาถึงตอนล่าสุด และตัวอย่างตอนต่อไป...ก็พอจะเดา ๆ อะไรได้บ้างแหล่ะ...แต่เค้าก็ชอบเรื่องนี้นะ
ดูมีปม มีปัญหาที่ต้องค่อย ๆ แก้กันไปทีละจุด...อย่างความหลังระหว่างหมูแฮมกะ "เพื่อน" ในความฝัน...
ความสัมพันธ์ระหว่างพี่เรกะพี่ลูกหมี...แล้วไหนจะผู้หญิงที่เข้ามาพัวพันกะพี่เรอีก...แม้จะเดาบางเรื่องได้ แต่ก็มีหลาย ๆ เรื่องที่ต้องค่อย ๆ ตามการแก้ปมของไรท์เตอร์
แต่ที่รู้แน่ ๆ ตอนนี้ก็คือ หมูแฮมของเราคงจะมีใจให้พี่เรไปเสียแล้ว...ส่วนกะน๊อตนั้น...เค้าว่ามันเกิดจากความใจดี และความรู้สึกไม่มีใครของหมูแฮมมากกว่า
ก็ไม่แปลกที่หมูแฮมจะเกลียดพี่เร แล้วหันไปรู้สึกดี ๆ กับความรู้สึกที่น๊อตมอบให้...ก็พี่เรแกเล่นร้ายแบบไม่แคร์สื่อซะขนาดนั้น
คาดว่าพี่เรแกคงแค้นฝังหุ่นกะครอบครัวหมูแฮม...แต่น่าจะเป็นทั้งรักทั้งแค้นมากกว่า...ส่วนมันจะมาจากอะไรคงต้องรอให้ไรท์เตอร์มาเฉย
พี่เรเองก็คงจะรักหมูแฮมไม่น้อย...ไม่งั้นคงไม่เหวอตอนที่หมูแฮมมาเจอตัวเองกำลังนัวเนียอยู่กะหญิงอื่น...
รอวันปลอบใจน้องน๊อต...เพราะยังไงพี่เรก็คงจะเป็นพระเอกแน่นอน (มั้ง???) 555555555+
+1 ให้ไรท์เตอร์นะฮะ...พร้อมกะรออ่านตอนที่ 7 อย่างใจจดใจจ่อ...ฮี่~*
-
อบอุ่นกับการเป็นที่รัก และเจ็บปวดกับการถูกรัก(โดยไม่รู้ อิ..อิ)
สนุกจังเลยค่ะ รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
รอกินมาม่าแกล้มหมูแฮมรอบดึก :sad4:
-
บอกได้อย่างเดียวคือสงสารหมูแฮมมาก ๆ
อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ในครอบครัวของหมูแฮม
-
ขอตามอ่านเรื่องนี้ด้วยคนนะฮะ >///////<
อ่านตอนแรกก็แอบงงนิดส์หน่อยว่าไอ่พี่เรมันต้องการอะไร ความสัมพันธ์ระหว่าง พี่เร หมูแฮม พี่ลูกหมีมันเป็นอย่างไรกันแน่...
แต่พออ่านมาถึงตอนล่าสุด และตัวอย่างตอนต่อไป...ก็พอจะเดา ๆ อะไรได้บ้างแหล่ะ...แต่เค้าก็ชอบเรื่องนี้นะ
ดูมีปม มีปัญหาที่ต้องค่อย ๆ แก้กันไปทีละจุด...อย่างความหลังระหว่างหมูแฮมกะ "เพื่อน" ในความฝัน...
ความสัมพันธ์ระหว่างพี่เรกะพี่ลูกหมี...แล้วไหนจะผู้หญิงที่เข้ามาพัวพันกะพี่เรอีก...แม้จะเดาบางเรื่องได้ แต่ก็มีหลาย ๆ เรื่องที่ต้องค่อย ๆ ตามการแก้ปมของไรท์เตอร์
แต่ที่รู้แน่ ๆ ตอนนี้ก็คือ หมูแฮมของเราคงจะมีใจให้พี่เรไปเสียแล้ว...ส่วนกะน๊อตนั้น...เค้าว่ามันเกิดจากความใจดี และความรู้สึกไม่มีใครของหมูแฮมมากกว่า
ก็ไม่แปลกที่หมูแฮมจะเกลียดพี่เร แล้วหันไปรู้สึกดี ๆ กับความรู้สึกที่น๊อตมอบให้...ก็พี่เรแกเล่นร้ายแบบไม่แคร์สื่อซะขนาดนั้น
คาดว่าพี่เรแกคงแค้นฝังหุ่นกะครอบครัวหมูแฮม...แต่น่าจะเป็นทั้งรักทั้งแค้นมากกว่า...ส่วนมันจะมาจากอะไรคงต้องรอให้ไรท์เตอร์มาเฉย
พี่เรเองก็คงจะรักหมูแฮมไม่น้อย...ไม่งั้นคงไม่เหวอตอนที่หมูแฮมมาเจอตัวเองกำลังนัวเนียอยู่กะหญิงอื่น...
รอวันปลอบใจน้องน๊อต...เพราะยังไงพี่เรก็คงจะเป็นพระเอกแน่นอน (มั้ง???) 555555555+
+1 ให้ไรท์เตอร์นะฮะ...พร้อมกะรออ่านตอนที่ 7 อย่างใจจดใจจ่อ...ฮี่~*
:กอด1: :กอด1:
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 7 ความจริง ////// 29/11/2010
“ครับ พี่หมี” ผมกดรับโทรศัพท์ที่เบอร์โทรเข้าโชว์หน้าจอเป็นเบอร์ที่สาว พึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับเป็นชุดตัวเองหลังจากที่แม่บ้านเอาไปซักให้ ตอนนี้เกือบเที่ยงแล้ว ผมนั่งอยู่หน้าโต๊ะคอมห้องไอ้น๊อต
“หมูแฮม เป็นยังไงบ้าง” เสียงพี่สาวดูร้อนรน
“ไม่เป็นไรครับ แฮมกำลังจะกลับบ้านพอดี พี่หมีอยู่ไหนครับ” ผมบอกและถามพี่สาว...พี่หมีเงียบไปพักนึง ได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ จนผมเริ่มใจไม่ดี
“ฮึก..หมูแฮม..รู้เรื่อง..ฮึก..พี่แล้วใช่มั้ย” เสียงพูดปนสะอื้นทำให้ผมหยุดนิ่ง และ อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“รู้แล้วครับ แฮมไม่เป็นไร” ผมเงียบไปพักนึงกำลังรวบรวมความกล้าที่จะพูด
“แค่อยากรู้ว่าทำไมต้องปิดบัง แล้วพี่หมีรู้เรื่องแฮมกับ.......ผู้ชายคนนั้นใช่มั้ย” คำพูดที่ต้องกลืนก้อนหนัก ๆ ที่จุกจ่อที่ลำคอ ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว
“ฮึก..ฮือ..พี่ขอโทษ!!..พี่ปกป้องหมูแฮม..ไม่ได้..มันเกิน.ฮึก ความ..สามารถพี่..เกินไป ...พี่ผิดเอง..พี่ผิดเอง..ทุกอย่าง..ฮึก..ฮือ พี่กับพ่อแม่เป็นคน..ฮือออ ก่อเอง พี่ขอโทษ!! พี่ขอโทษ!! ฮึก..ฮือออออ”เสียงสะอื้นไห้ที่เหมือนคนกำลังจะขาดใจทำให้น้ำตาผมหล่อนเผาะลง ใส่มือตัวเอง
“ฮึก..พี่หมีหมายความว่าไงครับ” ผมพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้หยดลงมาอีกเป็นหยดที่สอง กรอกตาขึ้นมองเพดานกลืนความอ่อนแอลงคอไปให้หมด
“ฮึก..พี่เป็นคน..อ๊ะ คุณเร!!!” เสียงเรียกอีกคนทำให้ตัวผมเย็นวาบผู้ชายคนนั้นจะทำอะไรพี่สาวผมรึเปล่า
“หมูแฮม!! อยู่ไหน กลับบ้านเดี๋ยวนี้!! พี่บอกให้กลับเดี๋ยวนี้ได้ยินไหม!!” เสียงในสายเปลี่ยนไปเป็นอีกคน และเป็นคนที่เขาไม่อยากพบเจอแม้แต่เสียงก็ไม่อยากได้ยิน เสียงกราดเกรี้ยว น่ากลัว ฟังก็รู้ว่าคนพูดสติและความรู้สึกนึกคิดไม่เต็มร้อย......ผมเงียบไม่พูดอะไรออกไปทั้งนั้น
“ถ้าเธอไม่กลับมา เธอจะรู้ว่าสิ่งที่ฉันพูด มันจะเป็นจริง !!!” ผมถึงกับตัวเย็นเฉียบ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงแสดงสันดานดิบออกมาได้อย่างน่ากลัวอย่างนี้ ผมรีบวิ่งไปเคาะประตูห้องน้ำที่ไอ้น๊อตกำลังอาบน้ำอยู่
“น๊อต ๆ !!ไปส่งกูหน่อย!! น๊อต” ผมยืนร้องเรียกเพื่อนอยู่หน้าห้องน้ำด้วยความร้อนใจ
“เป็นอะไรแฮม!!” ไอ้น๊อตออกจากห้องน้ำ ด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว แต่คงจะทำอะไรจนเสร็จแล้ว
“ไปส่งกูที่บ้านหน่อยตอนนี้ นะน๊อต!!” ผมเข้าไปเขย่าแขนมัน มันไม่พูดไม่ถามอะไร แต่รีบเข้าไปแต่งตัวและออกมาไม่ถึง 3 นาที ตลอดทางกลับบ้านมันก็ไม่ถามอะไรผม มันคงรู้ว่าผมคงไม่เล่าอะไรตอนนี้แน่
รถมันเคลื่อนเข้าจอดเทียบหน้าบ้าน แต่มันยังไม่ให้ผมลง มือที่ฉุดผมไว้ ทำให้ต้องหันไปมองมัน
“กูเข้าไปด้วยได้ไหม” สายตาที่ส่งมา ทำให้ผมปฏิเสธมันไม่ได้ ไอ้น๊อตขับรถเข้ามาจอดภายในบริเวณบ้านก่อนที่ผมจะวิ่งลงจากรถแล้วรีบเข้าไปในบ้าน แต่ไม่มีอะไร ภายในบ้านเงียบเชียบ ไอ้น๊อตมันก็วิ่งตามผมมาเหมือนกัน ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องพี่หมี ในใจผมเต้นระริก.............. เมื่อเปิดประตูเข้าไป............เจอพี่หมีนั่งอยู่บนเตียง แล้วหันมาส่งยิ้มให้ผมกับไอ้น๊อตเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเหมือนว่าเมื่อกี้นี้ผมฝันไปเอง
“อ้าวแฮมกลับมาแล้วเหรอ น๊อตก็มาด้วย” ผมไม่ตอบเดินตรงเข้าไปหาพี่สาว ว่าใช่คนเดียวกับที่คุยโทรศัพท์กับผมเมื่อครู่รึเปล่า
“พี่หมี แล้ว เกิดอะไรขึ้น” ผมถามเสียงเหมือนละเมอมากกว่าในหัวสมองผมสับสนไปหมด ไอ้น๊อตมองหน้าผมสลับกับหน้าพี่หมี
“อ๋อที่พี่ร้องไห้ตะกี้น่ะหรอ พอดีพี่ปวดหัวนอนพัก แล้วฝันร้ายน่ะจ้ะ พี่กลัวก็เลยกดโทรออกหาหมูแฮมไม่มีอะไรหรอก” เหตุผลเหมือนผมตอนร้องไห้แล้วคุยโทรศัพท์กับไอ้น๊อตเลย ต้องมีอะไรแน่ ๆ แล้วผู้ชายคนนั้นหายไปไหน ผมเดินไปเปิดประตูห้องน้ำ และระเบียงห้องพี่หมี โดยที่ไอ้น๊อตยังยืนอยู่ข้างใน ผมเดินออกมาที่ระเบียง ..........ก็โดนมือหนา ๆ กระชากตัวไปแนบอกแกร่ง แล้วใช้มือใหญ่ปิดปากไว้แน่น
“บอกให้ไอ้หมอนั่นกลับไปซะ ไม่งั้นมันเจอดีแน่” เสียงกระซิบ พร้อม กับกลิ่นแอลกอฮอล์ลอยเตะจมูกจนฉุนกึก ผมพยักหน้าทั้งที่ยังถูกมือหนาปิดปากแน่น... พี่เรปล่อยผมออกมา หัวใจผมเต้นตึกตักจนแทบจะกระเด็นหลุดออกจากตัว เดินกลับเข้ามาในห้องพี่หมีด้วยท่าทีปกติ ทั้งทีในใจอยากจะกรีดร้อง ด้วยความเกลียดกลัว
“ผมคงคิดไปเอง .....ไม่มีอะไรแล้ว น๊อตมึงกลับไปเถอะ ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง” ไอ้น๊อตมองหน้าผม คิ้วขมวดแทบจะเป็นปม
“ไม่มีอะไรแน่นะแฮม” มันพูดก่อนจะเดินเข้ามาหาผม
“อือ กูคงตกใจเกินเหตุน่ะได้ยินเสียงพี่หมีร้องไห้ก็เลยนึกว่ามีเรื่องอะไร แฮะ ๆ ขอโทษนะ”
“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว” มันเอื้อมมือขึ้นมาขยี้หัวผมเบา ๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้ ผมอยากจะโผเข้ากอดมัน แล้วให้มันพาผมกับพี่สาวออกจากที่นี่..... แต่ก็ทำไม่ได้
“อืม ไปเถอะ เดี๋ยวไปส่ง” ผมเดินลงมาส่งน๊อต โดยพูดคุยกันปกติส่งมันขึ้นรถ มองมันจนรถมันลับตาไป ....ในใจมันร่ำร้องให้มันหันรถกลับมา มารับผมออกจากที่นี่
“ร่ำลากันนานเกินไปแล้วนะหมูแฮม!!” เสียงพี่เรดังอยู่ไม่ห่างจากที่ผมยืนอยู่ พี่เรยังอยู่ในชุดเดิมเมื่อวาน เสื้อผ้าหน้าผม เหมือนคนไม่ได้หลับนอน ร่างกายที่เดินตรงดิ่งเข้ามาหาผม เซ เล็กน้อย ผมรีบถอยออกมาทันทีแต่ก็ไม่ทันมือที่คว้าเข้าที่ข้อมือ
“อย่า..ปล่อย..คุณจะทำอะไรกันแน่” ผมตวาดขึ้นเสียงดัง ความกลัวในใจเริ่มหายไป มีแต่ความเกลียด พี่เรมองหน้าผม คงจะเริ่มโกรธที่ผมขึ้นเสียงใส่
“จะไปไหนอีก ไปเริงร่ากันทั้งคืนไม่พอใจรึไง!!! มานี่!!” พี่เรฉุดกระชากผมตรงไปที่ห้องสมุดที่ผมเคยถูกพาเข้าไปเมื่อครั้งที่แล้ว
“คุณเร อย่า ฮึก..ปล่อย..หมูแฮม เถอะค่ะอย่า..ทำ ฮึกอะไร ..แกเลย” พี่สาวผมวิ่งลงมาจากชั้นบน เกาะที่แขนพี่เรผมมองพี่สาวที่ขอร้องพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร
“ถ้าไม่อยากเดือดร้อน ก็ปล่อยผมลูกหมี”
“หมีขอโทษ ฮึก...ฮือ...ทุกอย่าง...ไม่ได้เกี่ยว..ฮึก..กับ..หมูแฮมเลย ..ปล่อย..แก..ไป ฮึก..ได้ไหม” พี่หมีพูดสิ่งที่ผมสงสัยมาตลอด
“คุณก็รู้ว่าคนที่ผมต้องการคือหมูแฮม ไม่ใช่คุณ!!” เสียงตวาดดังจนผมสะดุ้ง มันเรื่องอะไรกันแน่ ผมยืนนิ่งไม่ขยับทั้งที่ข้อมือยังถูกพี่เรจับไว้แน่นจนเจ็บ
“แต่..คุณ ฮึก..อย่าทำ..อย่างนี้...กับแก..ได้ไหม ฮืออ” พี่สาวผมยังไม่ปล่อยแขนพี่เร พร้อมกับหันหน้ามามองผม แววตาแสดงออกถึงการสำนึกผิด ทั้งที่ผมไม่รู้ซักนิดว่ามันเรื่องอะไรกัน ผมมองหน้าพี่สาวนิ่ง แต่ไม่พูดอะไรในเมื่อผมไม่เข้าใจอะไรเลย
“ในเมื่อคุณก็มีคนรักใหม่แล้ว..ก็ควรจะอยู่เฉย ๆ ไม่ต้องยุ่งกับเรื่องนี้เหมือนที่คุณเคยต่อรองกับผมไงลูกหมี !!” ผมตกใจกับสิ่งที่ได้ฟัง ผมหันไปมองหน้าพี่สาวน้ำตาที่กลั้นไว้เริ่มไหลออกมาเป็นสาย พี่หมีส่ายหน้าช้า ๆ ทั้งที่น้ำตานองหน้า...เหมือนถูกหักหลัง...เหมือนถูกเอาไม้มาตีหัว..ความน้อยใจ เจ็บใจวิ่งริ้วเข้ามาในหัวใจ
“ฮึก..นี่มัน.ฮือออ..เรื่องอะไรกัน!!” ผมตะโกนออกมาสุดเสียง พี่สาวผมยิ่งสะอื้นจนตัวโยน พร้อมกับทรุดลงนั่งกับพื้น
“ฮึก มัน..ฮืออ อะไร..กัน..พี่รู้..มา.ตลอด ฮึกว่าแฮม..ถูกทำร้าย..พี่..ไม่ช่วย..เพราะ..เกิน.ความสามารถ..ฮึก..แฮม..ไม่โทษพี่เลย ..แต่ นี่พี่..เอาแฮม..มาต่อรอง..เพื่อพี่จะ..ได้อยู่กับ..แฟน..ฮึก พี่..มันโหดร้ายเกิน..ไป ฮือออ โหดร้าย..เกินไป!!” ผมเหมือนคนกำลังจะขาดใจ ร้องไห้จนยืนไม่อยู่ จนพี่เรต้องกอดผมไว้ ทั้งที่ผมเป็นห่วงความรู้สึกพี่สาวมาโดยตลอด โยนความผิดทุกอย่างให้พี่เรรับ แต่คนที่ทำร้ายผมกลับเป็นพี่สาวผมเอง ผมมองพี่สาวที่นั่งร้องไห้เหมือนคนบ้า สะอื้นเหมือนคนจะขาดใจ....สำนึกผิด..ตอนนี้..เพื่ออะไร.....
“แล้ว..มีอะไร..ที่แฮม..ยังไม่รู้..ฮึกอีกไหม”ผมเริ่มปรับเสียงให้เป็นปกติ ทั้งที่ยังสะอื้นอยู่ พยามยามกลั้นความอ่อนแอให้มากที่สุด...ในเมื่อตอนนี้ผมเหมือนตัวคนเดียว ไม่มีใครสามารถที่จะช่วยผมได้ .....ผมร้องไห้มากเกินไปแล้ว .....ต่อไปผมต้องยืนด้วยตัวเองให้ได้.....
“พอได้แล้ว!! จะมารำลึกความเลวอะไรกันตอนนี้ แค่เธอรู้เท่านั้นหมูแฮมว่าครอบครัวเธอมัน จิ้งจอกชัด ๆ หลอกใช้ความรู้สึกคนอื่น อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร” คำพูดที่พูดขึ้นมาทำให้ผมสะอึก แล้วมันเรื่องอะไรกัน มันมีอะไรมากกว่าที่ผมได้รับรู้นี่อีก....มีเหตุผลอะไรที่จะต้องมาทำร้ายผมด้วย ............พี่เรฉุดแขนผมแรงขึ้น และหันหน้าจะก้าวเดินไปในห้องสมุด
“เดี๋ยวก่อน!!” เสียงผมดังพอจะทำให้พี่เรและพี่สาวผมชะงักพร้อมกัน ผมสูดหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุด
“คุณปล่อย..พี่สาว..ผม..ไปได้ไหม” เสียงกระท่อนกระแท่นเพราะแรงสะอื้นที่ยังไม่หาย พี่เรมองหน้าผมแล้วขมวดคิ้ว
“หมูแฮม..” เสียงเรียกชื่อผมเบา ๆ จากพี่สาว......ผมหันไปมองพี่สาวแล้วหันมาจ้องหน้าผู้ชายตรงหน้า
“ปล่อยพี่ผมไป แล้วไม่ต้องยุ่งกันอีก ถ้าคนที่คุณต้องการคือผม ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ผมจะอยู่ที่นี่กับคุณเอง จนกว่าคุณจะพอใจ ถ้าตัวผมสามารถชดเชยสิ่งที่ครอบครัวผมทำกับคุณได้ ไม่ว่านานเท่าไหร่ผมก็จะอยู่ ฮึก..แค่ขอให้ทุกอย่างมันจบ แล้วระหว่างเรา กับคนในครอบครัวผมไม่ต้อง ฮึก...ยุ่งเกี่ยวกันอีกต่อไป” น้ำตาไหลงมาอย่างไม่ขาดสายแต่ไม่มีเสียงสะอื้นให้ได้ยินมากมาย ใจมันชาไปแล้ว ไม่รู้แล้วว่าคำว่าเสียใจมันจะมีมากไปกว่านี้อีกไหม..ไม่รู้แล้วคำว่าน้อยใจขีดสุดมันอยู่ที่ไหน รู้แต่ว่าตอนนี้ผมคือคนที่ไม่มีครอบครัว..ไม่มีญาติพี่น้องอีกต่อไป..
“หมูแฮม ฮืออออออ ไม่ หมูแฮม พี่ ฮึก ขอโทษ ฮือออ” พี่หมีลุกขึ้นมาเกาะแขนผมอีกข้าง ผมหันไปมองหน้าพี่เรเพื่อขอคำตอบ
“ได้ ในเมื่อเธอต้องการ...มันเป็นความต้องการของเธอเองนะหมูแฮม..” พี่เรเว้นช่องในการพูดก่อนจะหันไปมองหน้าพี่หมี ที่ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดแขนผมอยู่
“ส่วนลูกหมีคุณเก็บข้าวของออกจากบ้านผมได้แล้ว ผมให้เวลาคุณทั้งวัน แล้วไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผมกับหมูแฮมอีก ผมถือว่าปราณีกับสิ่งที่ครอบครัวคุณทำไว้กับผมแล้ว” พี่เรพูดแล้วหันมามองหน้าผม กระตุกมือผมเบา ๆ ผมก็เดินตามพี่เรไปไม่ใช่ห้องสมุดแต่เป็นชั้นบน เป็นห้องพี่เรอีกห้อง
ภายในห้องจัดแบบเรียบ ๆ แต่ดูโก้หรูสมกับเป็นพี่เร ผมเลือกที่จะนั่งลงบนเตียงนุ่ม สายตาเหม่อมองออกนอกหน้าต่าง ตรงระเบียง ในหัวผมมีแต่เรื่องของครอบครัว ทำไมผมเป็นคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทั้งที่ตัวแปรทุกอย่างอยู่ที่ผม แต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันแปรมาจากไหน มันเริ่มจากไหน มันถึงลงเอยอย่างนี้ได้ พี่เรยืนมองผมซักพักก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ คงไม่กลัวผมหนีหรอก เพราะคงรู้ดีว่าถึงจะหนีก็คงจะไม่ทางพ้นแน่ ๆ และผมยังอยากรู้ความจริงว่าจริง ๆ แล้วมันคืออะไรกันแน่ ผมมองไปที่หัวเตียง เห็นรูปที่ผมคุ้นเคย........ เป็นรูปผมเอง รูปถ่ายตอนไปเที่ยวกับเพื่อนตอน ม.2 ผมส่งมาให้พี่หมีดู แล้วมาอยู่นี่ได้ยังไง ผมเดินไปหยิบขึ้นมาดูแต่สิ่งที่วางอยู่หลังรูป ทำให้ผมแปลกใจ มันคือรูปถ่ายพี่หมี รูปถ่ายที่โดนขยำจนยู่ยี่ และถูกเขียนใต้ภาพ ด้วยลายมือพี่หมีเอง
“ หั้ย..พี่เร...หมูแฮมเองค่ะ”
นี่มันอะไรกัน ผมตกใจกับคำบรรยายใต้ภาพ ทำมัยถึงมีชื่อผมในรูปนี้ แล้วคำแปลก ๆ นี่อีก ความสับสนเริ่มวิ่งวนเข้ามาในสมองอีกครั้ง แต่ผมก็ต้องสะดุ้งกับแรงโอบกอดที่เอว แล้วแรงสัมผัสที่ต้นคอ
“ว่ายังไงเห็นอะไรล่ะ แล้วรู้ไหมว่าพี่ทรมานแค่ไหนกว่าจะทำใจได้” คำพูดเหมือนไม่จริงจัง แรงที่ซุกไซร้เริ่มเลื้อยลามลงมาที่ซอกคอ ผมยังไม่ขยับในมือยังถือรูปพี่หมี ส่วนรูปตัวเองวางไปแล้ว
“หมูแฮม เป็น ผู้ชาย” เสียงพี่เรเหมือนกระซิบ ไซร้แรงขึ้น ผมก็ยังไม่ขยับปล่อยให้พี่เรทำตามใจที่ต้องการ มันคือสิ่งที่ผมเลือกแล้ว ยังจะต้องกลัวอะไรอีก ตอนนี้พี่เรเหลือแต่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว คงเข้าไปอาบน้ำมา..
“ไม่ใช่ผู้หญิง ฮึ ๆๆๆ พี่มันโง่เอง” พี่เรปัดรูปพี่หมีในมือออกจากมือผม ตัวผมลอยขึ้นตามแรงอุ้ม ...รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีชีวิต มันมึนงงไปหมด หลังสัมผัสกับที่นอนนุ่ม ไม่คิดต่อต้านหรือขัดขืนอะไร ...........อยากทำอะไรก็เชิญในเมื่อต้องการแค่เรื่องพวกนี้เท่านั้นใช่มั๊ย เพราะอย่างผมคงไม่มีปัญญาไปทำอะไรได้อย่างที่พี่เรเคยพูด …..ความจริงทุกอย่างผมก็ยังงง ๆ แต่เพื่อแรกกับทุกสิ่ง เพื่อคนในครอบครัว ผมยอม........
“หมูแฮมจำพี่ไม่ได้ใช่ไหม ...ฟอด!!..” พี่เรก้มหอมที่แก้มผมแรง ๆ ก่อนจะยกตัวขึ้นมองหน้าผม ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้บนใบหน้า จนถึงเรือนผม รอยยิ้มที่ปรากฏที่ผมไม่เคยเห็น มันกลับทำให้ผมกลัว...
“ฮึ หมูแฮมจำสัญญาของเราไม่ได้สินะ” ผมจ้องเข้าไปในแววตาที่เคยกร้าวแข็ง บัดนี้ดูอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ ..สัญญา... ผมเคยสัญญาอะไรกับพี่เร
“จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ถ้าหมูแฮมจำได้เมื่อไหร่ เราค่อยพูดกันดี ๆ กัน.........ถ้าหมูแฮมจำได้ทุกอย่างจะจบ แต่ตอนนี้ก็แค่ทำตามคำที่ตัวเองบอกไว้ก็แล้วกันฮึ ๆๆ” เสียงหัวเราะในลำคอแต่กลับเสียดแทงใจผม แววตาที่อ่อนโยนได้เห็นเพียงแค่ชั่วครู่ตอนนี้กลับกลายเป็นเหมือนเดิม พี่เรก้มเข้ามาซุกที่ซอกคอผมอีกครั้ง แรงโลมเลียและดูดดุนทำให้ผมขนลุกชัน ผมปล่อยให้พี่เรทำตามใจ ตาผมจับจ้องที่เพดานห้อง
“นิ่งเชียวคนดี ฟอด! มันไม่สมกับที่ครอบครัวหมูแฮมทำกับพี่เลย เห็นพี่เป็นไอ้โง่ เห็นพี่เป็นควาย โดยที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจูงจมูกอยู่ ...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกหลอก..”
“เอ๊ะ !!” ผมตกใจที่อยู่ๆ ก็พลิกให้ผมอยู่บนตัวพี่เร
“ทำสิ” ผมเหลือกตามองคนที่นอนกอดผมอยู่ ความหมายของคำว่าทำ ไม่ใชไม่รู้แต่มันเร็วเกินไปรึเปล่า พี่เรเลิกคิ้วเหมือนเป็นเชิงบอกว่า ...จะทำหรือไม่ทำ ผมต้องเลื่อนตัวลงไป ที่หว่างขาคนที่นอนหนุนแขนตัวเองอยู่ ตายังจับจ้องอยู่ที่หน้าผม ผมปลดผ้าเช็ดตัวออก แก่นกายใหญ่โตผงาดขึ้น ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่คิดว่าต้องมาทำอย่างนี้กับผู้ชายด้วยกัน พี่เรเอื้อมมากดหัวผมให้ก้มลง ผมจำต้องอ้าปากรับสิ่งที่มันเกินพอดีคำเข้าไป แต่ก็ครอบอมไว้โดยไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ พี่เรกดหัวผมลงจนแทบสำลัก ผมก็แค่อมรูดขึ้นลงอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่ามันจะทำให้ผู้ชายคนนี้พอใจรึเปล่า ..พี่เรช้อนหน้าผมขึ้น จากท่อนกายใหญ่ที่ผงาดอยู่
“ขึ้นสิ” ผมนิ่งค้างอยู่กับที่ ไม่คิดว่าจะต้องทำอะไรถึงขนาดนี้
“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับหมูแฮมคนเดียวนะ”ผมลุกขึ้นยืนตัวตรง ค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกหมด โดยมีสายตาพี่เรมองอย่างพอใจ
“ฮึ ๆๆๆ อย่างนี้สิครับ อย่าลืมสิครับว่าต้องทำทุกอย่างให้พี่พอใจ” ผมเกลียดรอยยิ้มของผู้ชายคนนี้ ผมไม่เสียดายที่จำสัญญาระหว่างผมกับพี่เรไม่ได้
ผมก้าวขาขึ้นนั่งคล่อมบนตัวพี่เร ไม่มีการเล้าโลมหรือหล่อลื่นอะไรทั้งนั้นนอกจากน้ำลายผมเองที่ยังชื้นแฉะอยู่ที่แก่นกาย ผมค่อย ๆ หย่อนตัวลงไป มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำใจให้เข้าไปได้ พี่เรแหย่นิ้วเข้าปากผมให้ผมรูดอยู่พักนึงจึงดึงออกแล้วแยงเข้าทางช่องทางของผม ความเจ็บจุกวิ่งประดังเข้ามาทันที หมุนคว้างจนขาผมแทบจะพยุงตัวเองไม่อยู่ ทั้งเจ็บและหวิวไหวอย่างบอกไม่ถูก พี่เรดึงนิ้วออก ทำเอาผมโล่งไปทั้งตัวแต่ก็ไม่นานเมื่อมือใหญ่กดสะโพกผมให้ลงทับแก่นเนื้อที่กำลังจ่อรออยู่
“อ๊ะ เจ็บ!! ไม่ อ๊า” ผมร้องแทบไม่เป็นภาษาเมื่อ แก่นกายหายเข้าไปในตัวผม แค่ส่วนหัวผมก็เหมือนกับจะขาดใจอยู่แล้ว
“ขยับเองซิครับเด็กดี” พี่เรพูดเหมือนกำลังอดกลั้นอยู่ ความปวดหนึบวิ่งยึดกล้ามเนื้อแทบทุกส่วน เมื่อกดสะโพกลงไปอีก พี่เรแอ่นตัวรับกับแรงที่ผมกดลงไป..
“อึก..ไม่..อืม อึก” ผมจะยกสะโพกหนีแต่มือหนาที่กำลังจับให้ผมขยับและกดทับลงไปอีก
“อ๊ากกไม่ ๆ เจ็บบ. ฮึก ฮือออ” ความเจ็บปวดทำให้และตกใจจนต้องแสดงความอ่อนแอออกมา พี่เรดันสะโพกพร้อมกับเด้งรับอย่างแรงจนเข้าไปทั้งหมด
“ฮึก ฮือออ” ผมจับมือพี่เรแน่นไม่ยอมให้ขยับ พี่เรทำหน้าเหยเกเหมือนทรมานอยู่
“ขยับสิครับเมียพี่” พี่เรพูดเสียงกระเส่าแหบพร่า ผมสูดสายใจเข้าลึกที่สุด แล้วเริ่มยกสะโพกตัวเองขึ้นและกดทับลงช้า ๆ ทำอยู่หลายรอบจนรู้สึกว่าความเจ็บกลายเป็นความด้านชา และมีความรู้สึกอื่นเข้ามาปะปน ผมเริ่มควบเร็วขึ้นตามที่พี่เรบอกแก่นกายตัวเองด้านหน้าก็ถูกมือพี่เรปรนเปรออยู่ ความเสียวกระสันมีมากขึ้น ตัวผมบิดเร่าอยู่บนตัวผู้ชายที่ผมเกลียดและกลัว แต่ตอนนี้ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ผมไม่เคยเจอกำลังทำให้ผมระเริง
“อ่าส์ สุดยอด อ่า..อืม เสียวครับหมูแฮม..อ่าส์” เสียงครางข้างล่างตัวผมมันยิ่งทำให้อารมณ์ผมฉุดไม่อยู่ ร่างกายที่ถาโถมเพราะแรงอารมณ์ ทำให้ผมลืมผิดชอบไปชั่วขณะ
“อึก อ่าส์” ผมบดเบียดอยู่บนตัวพี่เรเมื่อถึงขีดสุด แต่พี่เรยัง... ตัวผมถูกพลิกลงอยู่ข้างล่างพร้อมกับแรงกระแทกที่โถมเข้ามา
“อึก หมูแฮม อ่า..หมูแฮม อ่าส์ อ่าส์...อืมมม” พี่เรกระแทกตัวหนักพร้อมกับแรงกระตุก รับรู้ถึงน้ำที่ฉีดเข้าไปที่ด้านหลัง ที่เรแช่อยู่ซักพักแล้วล้มตัวนอนข้าง ๆ ผม แขนวาดกอดเอวผมไว้ เหมือนกลัวผมจะหนีไปไหน....
............แค่นี้สินะที่ต้องการ ผมมันก็มีค่าเท่านี้สินะ จะยากอะไรกันหมูแฮม มีหน้าที่แค่คอยบำเรอ ปรนเปรอให้ผู้ชายคนนี้ แลกกับการที่ให้ครอบครัวหลุดพ้นจากแรงแค้น ที่ผมไม่รู้กระจ่างด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น แค่เดา...พยามเดาและประติดประต่อก็เหมือนจะรู้ว่าเรื่องราวเป็นยังไง พยายามนึกให้ถึงทางออกแต่สุดท้ายก็เจอทางตัน......................
(http://img1.showpic.in.th/pic/794/794f8b389a0a6bb09325aaa311b93c3e.jpg) (http://www.showpic.in.th/show.php?id=794f8b389a0a6bb09325aaa311b93c3e)
Thanks: gamethai (http://www.game-thai.com/) showpic (http://www.showpic.in.th)
อิมเมจน้องแฮม
Cr.thaiboyslove เล้าเรานี่เอง แต่จำทู้ไม่ได้ ขออภัยอย่างแรง (ของใครมาทวงเอาเน้อ)
-
แปะก่อนนะคะ
:sad4:
So Sad จริงเลย
ทำไหมแฮมจังถึงต้องมาเจอไรแบบนี้ด้วยอ่ะ
o22
-
หมูแฮมทำให้ไอ้เรมันหลงจนหัวปักหัวปำแล้วค่อยเอาคืนให้มันเจ็บๆ o18
-
ทำไมไม่ทำอะไรให้มันกระจ่างเนี่ยะ
สรุปว่าแฮมมาอยู่ในฐานะอะไรกันแน่นะ
ดูแล้ว ครอบครัวของแฮม ท่าทางจะ
แย่มากเลยนะ เฮ้อ แย่จริงๆอ่ะ สงสารหมูแฮม :monkeysad: :monkeysad:
-
:sad4: ยังไม่เก็ทๆๆๆๆๆ
งงงอ่าไม่คลี่คลายเรยยยยยยยยย
แต่พี่หมีเกินไปอ่า
พี่เรโดนหลอกว่าอะไรยังไงอยากรู้ไวไว
ตอนนี้สงสารหมูแฮมคนเดียวเลย
เมื่อไหร่จะกระจ่างอา
-
แฮมๆ น่าสงสารมากค่ะ :sad4:
รันทดมากอ่ะ เหมือนกับว่าแฮมไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย
กลับต้องมาเจอแบบนี้ ฮ่วยยยยยยยยย
คุณเรเป็นซาตานกลับชาติมาเกิดเหรอคะ ร้ายได้อีก
:z6:
-
ครอบครัวของหมูแฮมทำอะไรไว้?? ไม่ค่อนเคลียร์
หรือว่าเมื่อก่อนพี่เรคือเพื่อนของหมูแฮมคนนั้น
แล้วพี่ลูกหมีไปโกหกพี่เรทำไมว่าลูกหมีคือหมูแฮม?? เพื่ออะไร
มันน่าจะมีเหตุผลที่ค่อยข้างดีน่ะ หรือไม่ก็เป็นเรื่องของคนที่เห็นแก่ตัว :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
Edit รูป อ๊ากกกก รุปนี้เหมาะกับชื่อหมูแฮมมากกกกค่ะ น่ากินๆๆๆๆ :z1:ว่าทำไมพี่เรถึงหวงจัง
-
คนที่เลวกว่าพี่เร
ก็คือลูกหมีสินะ เห๊อะ
ทำได้แม้กระทั่งน้องตัวเอง
เห็นแก่ตัวเกินไปแล้ววว
อิตาเร โดนหลอกอะไรเนี่ยย
แค้นฝังหุ่นมากกก
หมูแฮมสู้เค้านะลูกกกกก TTwTT
-
พระเอก....จริงๆเหรอคะ :z3:.....(ตาคุณเรเนี่ยไร้วี่แววการกู้เรตติ้งคืนแท่นตำแหน่งพระเอกเล้ย)
-
ฉฮมกะเรคือผู้น่าสงสัย
-
เพราะใครกันแน่
-
อ่อย..ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ เหมือนจะเคลียร์แต่ไม่เคลียร์เลย
หมูแฮมน่าสงสารอ่ะ :monkeysad: ไม่ได้เป็นคนก่อ แต่ต้องมารับทุกอย่างที่คนอื่นทำ :เฮ้อ:
พรุ่งนี้มาต่ออีกนะคะ แบบว่าติด เหอๆ
:pig4:ไรท์เตอร์ค่ะ
-
ดีใจด้วยนะเร ชั้นหาคนเลวกว่าแกเจอแล้ว ถ้าให้เดาลูกหมีคงเอาชื่อเอารูปของหมูแฮมไปหลอกเรว่าเป็นตัวเองใช่ปะ พี่น้องมันทำกันได้นะ หึหึหึ
-
เง้อมันก็ไม่เคลียร์อยู่ดีอ่ะ
สัญญาอะไรล่ะเนี่ย
ทำไมไม่พูดออกมาเลยล่ะพี่เรย์
-
ตัวร้ายตัวจริงปรากฏแล้ว....ลูกหมี แน่ใจนะว่าเป็นพี่สาวอ่ะ
คนที่หมูแฮมรู้สึกดีด้วย เป็นพี่แท้ๆ กล้าทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอ
เพื่อความสุขของตัวเอง แล้วเอาน้องมาขายเนี่ยะนะ คนในครอบครัว
-
พอจะปะติดปะต่อเรื่องได้บ้างแหล่ะ...ว่าครอบครัวหมูแฮมทำอะไรไว้กะพี่เรบ้าง
ก็คงจะไม่แปลกถ้าพี่เรแกจะแค้นฝังลึก ขุดขึ้นมาไม่ได้แบบนี้...เล่นอะไรไม่เล่น มาเล่นกะความรู้สึกของคน -*-
จากที่พี่เรพูดมา คาดว่า "เพื่อน" ในความฝันของหมูแฮมคงจะหนีไม่พ้นพี่เรเป็นแน่แท้...
ณ จุดนี้เข้าใจพี่เรในหลาย ๆ เรื่องที่พี่เรทำเลยนะ...ไม่ขอสงสารพี่ลูกหมีด้วย เพราะมันก็เกินไปเหมือนกัน มาหลอกลวงคนอื่นแบบนี้หน่ะ
แต่มันจะรู้สึกแย่ก็ตรงที่ ทำไมพี่เรถึงต้องเอาความแค้นทั้งหมดมาลงที่หมูแฮม ที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลย...
ใครเป็นคนก่อคนนั้นก็ควรที่จะเป็นคนรับมันไปสิ...อาจจะใช่ที่เผอิญว่าหมูแฮมเป็นตัวแปรของเรื่อง แต่หมูแฮมก็ไม่ได้เป็นคนก่อเรื่องนี่นา
ก็อย่างว่าแหล่ะนะ ทั้งรักทั้งแค้น มันเลยทำให้พี่เรทั้งหน้ามืด ตามัว ตาบอดให้กับความแค้นแบบนี้
แต่ระวังนะพี่เร เกิดวันหนึ่งหมูแฮมมีทางเลือก และมีทางไป คนที่จะเสียใจมากที่สุดก็คือพี่เรนั่นแหล่ะ...จะบอกให้ >[]<
ทำไมไม่หันหน้าคุยกันดี ๆ เพราะจริง ๆ แล้วลึก ๆ ทั้งคู่ก็มีความรู้สึกดี ๆ ให้กันไม่น้อย...เผลอ ๆ อาจจะรักกันแล้วก็ได้
ถ้าเกิดวันใดพี่เรรักหมูแฮมแบบหมดหัวใจโดยที่ไม่มีความแค้นมาเกี่ยวข้องคาดว่าตอนนั้นคนอ่านคงจะได้ซดมาม่าเป็นว่าเล่น
เพราะคิดว่าหมูแฮมน่าจะเอาคืนพี่เรบ้างไม่มากก็น้อยเป็นแน่แท้ =_______________='
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ...ชอบอ่ะ...มีอะไรให้คิด มีอะไรให้ลุ้นตลอดเลยเรื่องนี้...คริคริ~*
-
:เฮ้อ: อะไรวะ กรูงง - -"
:m31: เซ็งทั้งไอ้พี่เรและทั้งนังพี่ลูกหมีเลย
คนหนึ่งเหมือนจะรัก แต่ทำกันแบบนี้ คำพูดนั่นก็ไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้นสินะ อีกคนก็เห็นแก่ตัว!!! :angry2:
สงสารหมูแฮมจังน๊าาาา :กอด1:
-
โห ตามทันจนได้ นิยายเรื่องนี้ ดราม่ามากๆค่ะ ชอบๆๆๆ พระเอกออกแนวๆโรคจิตนะ แต่คงมีเหตุผล มีความหลังเยอะแ่น่เลย
หมูแฮมน่ารักมากอะ ชอบจัง อิอิ อนทนหน่อยนะจ๊ะหมูแฮม ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นแน่นอน ^ ^~
แต่ที่น่าสงสารมากเห็นจะเป็นพระรองสุดหล่อ น็อต งานนี้จะต้องกินแห้วมั้ยน้าาาา โปรดส่งใครมาคู่กะน็อตทีเถอะค่ะ อิอิ
ปล. รูป หมูแฮม น่ารักมากมายยยยย อยากเห็นรูปของตัวละครทุกตัวเลยค่า อิอิ ^ ^~
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เหอๆ พ็อตเรื่องก็รู้เลาๆ แล้วล่ะ
สงสารแฮมที่สุดท้ายก็ต้องมารักกับชายโฉด
ดูจากที่เรโดนหลอกนี่ก็สมควรอยู่น๊าไม่รู้รึไงว่าหญิงกับชายต่างกันอย่างไร :z10:
แต่ที่แน่ๆ ค้างอ่า รู้สึกว่าอ่านยังไงก็ไม่พออ่ะไรเตอร์ที่รัก ขอยาวๆ แบบอ่านไม่ทันเลยได้ไหมคับ :z1:
รอตอนต่อไปคับ.....
-
อิมเมจแฮม น่ารักจัง
เฮ้อ เรื่องที่ตัวองไม่ได้ก่อแต่ต้องมารับผลที่ตามมานี่ น่าสงสารที่สุด
-
สงสารหมูแฮมอ่ะ
ความจริงยังกระจ่างไม่หมดสินะ
เมื่อไหร่พี่เรจะดีกะหมูแฮมบ้างอ่ะ
-
อิมเมจหมูแฮม :pighaun:
ถ้าเราเป็นพี่เร เราก็คงจับหมูแฮมกดอย่างไม่ลังเล :laugh:
น่ารักน่าฟัดจิงๆนะหมูแฮม :-[
ปล. อยากเห็นอิมเมจของอิพี่เร กับน็อตค่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
อ่านไปก็ :haun4: ไป :m15: ไป คุณตาลเก่งจริงๆ นะคะ สร้างอารมณ์ให้คนอ่านมีอารมณ์สองอย่างภายในเวลาเดียวกันได้
:จุ๊บๆ: +1 ให้เลยค่ะสำหรับตอนล่าสุดนี้
-
สงสารหมูแฮมอ่ะ
โดนพี่สาวตัวเองหลอก :sad4:
:pig4: :pig4: :pig4:
ปล อิมเมจ หมูแฮมน่าจะมาจากทู้ Pic : หนุ่มๆ Ulzzang (づ￣ ³￣)づ UP! 100929「Clip JUN Chihoon Jiho >///<」P8 ของคุณRella ค่ะ
-
อ่าาา เริ่มจะเข้าใจอะไรลางๆแล้วล่ะ :z3:
สงสารก็แต่หมูแฮม ไม่ได้รู้อะไรด้วยเลย :monkeysad:
-
แจ้งประวีณาด่วนค่ะ
อ่านแล้วทำให้คิดได้ว่า ความเห็นแก่ตัวของคนเรานั้นมันไม่สิ้นสุดจริง
แม้แต่คนในครอบครัว หรือคนรักด้วยกัน ยังพร้อมที่จะทำร้ายกัน เพียงเพื่อประโยชน์ของตนเองเท่านั้น
-
ยังคงไม่กระจ่าง...((((ขัดใจ๊แต่ก็ยังอยากอ่าน)))
ขอย้ำ....พระเอก...จริงๆเหรอคะ (((ไม่รู้จะขุดเรตติ้งตำแหน่งพระเอกคืนได้ยังไงแล้วเนี่ย :z3:)))
-
เศร้าอ่ะ แอบสงสารน้องแฮม
//น้องแฮมน่ารักมาก
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
สงสารหนูแฮมมากเลยทำไมครอบครัวของหมูแฮมถึงทำแบบนี้ละ
แล้วทำไมไอ้คุณพี่เรไม่บอกอะไรให้มันจบ ๆ จะมารอให้คิดออกเองถ้าคิดไม่ออกหมูแฮมฉันไม่เดี้ยงไปก่อนเหรอ
:pig4: writer คะ
-
เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ยังไม่เคลียร์อยู่ดี
อิมเมจหนูแฮมน่ารักมากกกกกกกกกกก
-
เพื่อนในความทรงจำของหมูแฮมก็คือพี่เร นีี่่เอง
แสดงว่าครอบครัวหมูแฮมต้องหลอกพี่เรว่าหมูแฮมเป็นผู้หญิงนี่เอง
:z3:
-
ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า มันทรมานมาก ปวดตับ เครียดแทนหมูแฮม :m15:
....สำนึกผิด..ตอนนี้..เพื่ออะไร.....เพื่ออะไรคะอิคุณพี่ลูกหมี :m16:
-
สงสารหมูแฮมอะ
-
สงสารหมูแฮมมากๆเลย
-
อ่านแล้วเศร้าจัง :z3:
-
แอบสงสารหมูแฮม :man1:
-
เริ่มจะเข้าใจพี่เรแล้ว
แต่ก็สงสารหมูแฮมอยู่ดี
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
:กอด1: :กอด1:
-
:z3: :z3:
พี่หมีคนเดินเกมส์นี่สิน่ะ
พี่เร กับ หมูแฮม ก็แค่หมากตัวหนึ่งสิน่ะ
ปะติปะต่อเรื่องได้บ้าง
แต่อยากรู้ว่าสัญญาไรกันไว้
ตอนนี้สงสารหมูแฮมมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบแนวนี้น่ะ แต่อยากให้หมูแฮมร้ายๆจิตๆหน่อยๆ 555 จะโดนมาเลยอ่ะ
+1เลย
ชอบการเดินเรื่องเรื่องนี้มาก ไม่อืด ชัดเจน รวดเร็วแต่ไม่คลายปมหมดอ่ะ
นิยายแนวนี้ห้ามอืดน่ะในความคิดเราไม่นั่นมันจะดูน่าเบื่ออ่ะ
ชอบๆๆๆ
-
อา..... ปวดตับแบบไม่ต้องกินเหล้า :m15:
-
มันมีที่มาอย่างไรเนี่ย
หนูอยากรู้ๆๆๆๆๆ
:z3:
-
เหมือนทั้งพี่เร และหมูแฮมโดนครอบครัวหลอกทั้งคู่เลยแฮะ
-
(http://img1.showpic.in.th/pic/9d6/9d6e00390edf8d44e35b7c522c8da4f6.jpg) (http://www.showpic.in.th/show.php?id=9d6e00390edf8d44e35b7c522c8da4f6)
Thanks: gamethai (http://www.game-thai.com/) showpic (http://www.showpic.in.th)
อิมเมจพี่เร จ๊ะ น่าจะประมาณนี้
ใครเป็นแฟนพี่ยุนเรา ก็อย่าโมโหเน้อ....ขอยืมตัวหน่อย แฮะ ๆๆ
(http://img1.showpic.in.th/pic/663/663d6795eca235fba4ba092a39b823e6.jpg) (http://www.showpic.in.th/show.php?id=663d6795eca235fba4ba092a39b823e6)
Thanks: gamethai (http://www.game-thai.com/) showpic (http://www.showpic.in.th)
นี่ก็หล่อน๊อตของเรา อิอิอิ
ส่วนเนื้อเรื่องขอผลัดไปก่อน :beat: อย่าพึ่งโมโหน้า
สิ้นเดือนขอเคลียร์งบเคลียร์งานบ้างอะไรบ้าง เดี๋ยวปีหน้าโบนัสไม่ออก
ขอบคุณทุกรีพายจ้า :กอด1: :กอด1:
-
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยหล่อ น่าจะเอาพี่เรามาคู่กับน๊อตบ้าง55555
-
สงสารหมูแฮมอ่ะ
โดนพี่สาวตัวเองหลอก :sad4:
:pig4: :pig4: :pig4:
ปล อิมเมจ หมูแฮมน่าจะมาจากทู้ Pic : หนุ่มๆ Ulzzang (づ￣ ³￣)づ UP! 100929「Clip JUN Chihoon Jiho >///<」P8 ของคุณRella ค่ะ
ขอบคุณ Cr. ตามนี้จ้า :กอด1:
-
ง่ะ ไรเตอร์จะมาต่อวันไหนอีกหรอ??
จะรอน๊าาา :กอด1:
-
คนอื่นไม่รู้แต่อิมเมจหมูแฮมน่ารักมาก
แต่วันนี้จะมาอีกป่าวครับ
-
อิมเมทน๊อตหล่อมากค้า ><
ชีวอน ภูมิใจนำเสนอหลาย ๆ ฮ่า ๆๆๆๆ
-
ครอบครัวของหมูแฮมใจร้ายมากกกก!!!! :fire:
เราเดานะ...พี่เร--รวย และรู้จักกับพ่อแม่หมูแฮมมาตั้งแต่เด็ก แล้วพี่เรก็รักหมูแฮมด้วย :กอด1:
แต่ตอนครอบครัวมีปัญหา...พ่อแม่กะพี่ลูกหมี รวมหัวกันหลอกพี่เร
ว่าพี่ลูกหมีคือหมูแฮม (เพราะหมูแฮมตัวจริงเป็นผู้ชาย)
แล้วก็แต่งงานเพื่อแลกกับการช่วยเหลือ (ตอนเด็กๆคงแยกเพศไม่ออก) :laugh:
แต่ตอนหลังพี่เรรู้ความจริง คงเพราะรักหมูแฮมมากกกกก จำนิสัยทุกอย่างของหมูแฮมไว้
พอแต่งกับพี่ลูกหมีไป ก็เลยรู้ว่าไม่ใช่ตัวจริง :m31:
แล้วก็โวยวาย...โกรธจัดเลยล่ะมั้ง (ดีไม่ดีจะคิดว่าหมูแฮมรู้เห็นเป็นใจด้วย ถึงได้ทำอะไรรุนแรงแบบนั้น)
ด้วยประการฉะนี้---พี่ลูกหมีก็เลยจำต้องเรียกตัวหมูแฮมมาให้พี่เร ตามสัญญาที่ตกลงไว้ตั้งแต่ทีแรก :serius2:
งานนี้คนที่น่าสงสารที่สุดคือนายหมูแฮม...ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย แต่ต้องมารับกรรมที่พ่อ แม่กับพี่สาวสร้างไว้
(น่าตบๆ :z6: บอกความจริงตั้งแต่แรกว่าหมูแฮมเป็นผู้ชายก็จบ)
รองลงมาก็คือ...พี่เร เราว่าเข้าใจนะ...รักมาก หวังไว้มาก เชื่อใจทุกอย่าง
พอรู้ว่าถูกหลอกก็โกรธมากเป็นธรรมดา (เข้าข่ายยิ่งรัก...ก็ยิ่งแค้นนะแหละ) :เฮ้อ:
-
ร้ายก็รัก..ประมาณนี้หรือป่าวนิ?!?!
:m15:
-
อุ้ยตายและ เห็นอิมเมจสุดหล่อน็อตแล้วช๊อก! :laugh: ซีวอนสามีแพรเองนะไรท์เตอร์555555555. :-[ เอามาใช้แบบนี่เค้าหวงนะเธอ :serius2:
ปล.หมียุนหล่อจัง!
-
อิมเมจน๊อตโอเคนะ (เพราะชอบเหมือนกัน :-[)
แต่พี่เร น่าจะเป็นคนที่บุคลิกเป็นผู้ใหญ่กว่านี้หน่อยอ่ะ(อย่าว่ากันเน้อ)
อย่าหายไปนานนะ รอนะคะ :bye2:
-
แวะมาดูอิมเมจทั้งสองคน :man1:
-
ยังไงยูโนก็น่าร๊ากกกกกก
-
ยุนโฮกับซีวอนเลยทีเดียว :z1:
น้องหมูแฮมมีคนหล่ออยู่รอบกาย อิจฉา
-
โอ้โหอิมเมจ เลือกไม่ถูกเลยทีเดียว
-
:a5: วันนี้นะจ๊ะ 01/12/10 ดึก ๆ หน่อย (งง..อืมช่างมันเถอะ)...เดี๋ยวต่อให้เน้อ วันนี้ทั้งวันขอเวลาเคลียร์งาน + ลุ้นหวยก่อน....
-
ง่ะ ไรเตอร์มันไม่ได้หมายถึงคืนนี้ใช่ม่ายยย :z3: :z3: :z3:
อยากอ่านอ่าาาาาาา
มาต่อเลยเหอะ รออยู่ๆๆๆ :call: :call:
-
พอได้เห็นอิมเมท พี่เรแล้วก็
รักพี่เรที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดด
:-[ :-[ :-[
-
เดาเรื่องไม่ออก แต่ยืนยัน เรเลว
-
สู้นะหมูแฮม
-
รอต่อปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ว่าแต่มะไหร่แฮมจะจำได้หนอแสดงว่าอิตาเรนี้คงเคยเป็นพี่ชายข้างบ้างหรืออะไรเถือกนั้นแน่เลยอ่ะ แล้วสัญญาเด็กน้อยแบบนั้นแฮมจะจำได้ตอนไหน๊าาา
-
เร่ิมเดาแนวเรื่องได้ กลัวต่อไปจะโศกยิ่งขึ้นเนี้ยดิ
-
:pig4: รอน้องแฮมแป๊บ (แม้ว) นะจ๊ะกำลัง.....จ้า... ทุก ๆ คนที่รอ คืนนี้แน่นอน... :กอด1:
-
รออยู่ๆ ด่วนๆเลยคร้าบบบ
-
นั่งรอ นอนรอ ปวดหลังรอ :man1:
-
เค้ารออยู่นะจ๊ะ :call:
-
รอเหมือนกันแต่จะไม่ใหวละ
................................................................................
Hi, before going to bed.
Not to wait for that then I go to bed first.
Gradually read better tomorrow.
Very sleepy bye.
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 8 50% ////// 02/12/2010
แรงสัมผัสที่บริเวณลำคอ ทำให้ผมรู้สึกตัวหลังจากที่หลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อน ผมลืมตาขึ้นมองไปนอกระเบียงรอบตัวยังเป็นความมืดมิด มีเพียงแสงไฟที่หัวเตียงทำให้สลัว แต่ไม่ชัดเจน
ผมลืมตามองสิ่งที่สัมผัสที่คอผม ...พี่เร...ผมเด้งตัวแทบจะชนหัวเตียง..ตกใจ ที่พี่เรตะแคงข้างมองผมอยู่ ผมรีบคลำดูบริเวณลำคอที่รู้สึกเมื่อครู่ ...สร้อย..ผมไม่รู้ว่าสร้อยอะไรเพราะแสงสว่างไม่ได้ทำให้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เพียงแค่สัมผัสสิ่งที่ห้อยอยู่ได้ ....แหวน...
“สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะ หมูแฮม” เสียงทุ้มที่เปล่งออกมาทำให้ผมต้องหันไปมองผู้ชายที่นอนตะแคงและใช้มือวาดกอดเอวผมที่เด้งตัวนั่งเมื่อครู่ ผมอดที่จะมองแววตามที่จ้องมองผมอยู่เหมือนกันไม่ได้ เหมือนตาฝาด หรือเพราะความสลัวแววตาที่ส่งมาดูอ่อนโยน ไม่มีอะไรแอบแฝง...สุขสันต์วันเกิด ....พี่เรรู้วันเกิดผมได้ยังไง ผมยังนิ่งไม่พูดอะไร นอกจากจ้องฝ่าความมืดสลัว ไปยังดวงตาคมคู่นั้น เหมือนเคยเห็น ...ดวงตาที่มีความอบอุ่นถ่ายทอดออกมาเสมอ....จะเป็นไปได้ยังไง ....ว่าคุ้นเคย
“นอนต่อเถอะ” พี่เรไม่พูดอะไรอีกนอกจากดึงตัวผมลงไปกอด....แค่คิดไปเองว่าอ้อมกอดก็เหมือนคุ้นเคย...
“ฮึก ฮือ เปื้อนจาทิ้ง ฮึก หมูแฮม ไปแล้วเหยอ ฮืออ”
“เพื่อนไม่ได้ทิ้ง เราสัญญากันไว้แล้วไงว่าเพื่อนจะมารับหมูแฮม”
“ฮืออ ม่ายอาววแย้ว เปื้อนไม่รักหมูแฮม ฮืออออ”
“ไม่ดื้อนะเด็กดี เพื่อนรักหมูแฮม เพื่อนสัญญาจะรักหมูแฮมคนเดียว แล้วเมื่อถึงเวลาเพื่อนจะมารับหมูแฮมไปอยู่ด้วยนะ ตกลงไหม”
“ฮึก สังญานะฮืออ ว่าเปื้อนจาไม่ทิ้งหมูแฮม เปื้อนจารักหมูแฮม คงเดียว”
“สัญญา เพื่อนต้องไปแล้วนะ “
“ฮืออออ หมูแฮม ฮึก จารออฮืออ”
ผมลืมตาตื่นจากฝันที่เหมือนจริง ทุกครั้งที่ในฝันร้องไว้ หลังจากตื่นหางตาจะชื้นแฉะอยู่เสมอ ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร ผมจำไม่ได้ แต่ทุกอย่างในฝัน ผมรู้สึกได้ รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มีให้ สัมผัสได้ถึงความเสียใจที่ต้องพลัดพราก... สิ่งที่ร้องขอทั้งที่ไม่รู้ว่ารอได้ขนาดไหน รู้แต่ว่ารอ...รอมาตลอด…ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่รอคอย..คืออะไร
ตั้งแต่ผมจำความได้ พ่อแม่อยู่กับผมและพี่สาวเดือนนึงไม่เคยเกิน 7 วัน แรก ๆ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อกับแม่ไปไหน มีเพียงพี่สาวที่บอกเสมอว่าพ่อกับแม่ไปทำงาน ไม่ว่าจะวันไหน ๆ ผมตื่นขึ้นมาก็เจอแต่หน้าพี่เลี้ยง ไม่มีโอกาสได้โอบกอดพ่อกับแม่ให้ชื่นใจซักครั้ง ความเดียวดายถาโถมในจิตใจแทบทุกวัน พี่สาวโตกว่า ถึง 10 ปี แต่ละวันก็ไปไหนไม่รู้นาน ๆ ทีถึงจะอยู่กับผม.......พอโตขึ้นความโดดเดี่ยวกลับทำให้ผมสามารถที่จะอยู่บ้านคนเดียวได้ โดยที่พึ่งรู้ว่าพ่อกับแม่ติดการพนัน กิจการที่มีก็โดนฟ้องล้มละลาย ผมอยู่ ม.1 กำลังเรียนกลางเทอมพี่สาวก็แต่งงานและต้องย้ายตามสามีไปอยู่อีกที่ และรู้แค่ว่าคนที่พี่สาวแต่งงานด้วย คือคนที่ช่วยพ่อกับแม่ไม่ให้ถูกจองจำ และยังให้เงินก้อนโต มาตั้งตัว แต่พ่อแม่ทนความอับอายไม่ไหว ต้องหนีไปอยู่เมืองนอกทิ้งผมไว้คนเดียว.........แต่ผมก็อยู่ได้ ...ถึง 3 ปี และต่อจากนี้ผมก็ต้องอยู่ให้ได้เหมือนกัน แม้จะไม่ได้อยู่คนเดียว แต่ความรู้สึกที่หนักอึ้งกว่า และรู้สึกอยากที่จะอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่กับคน ๆ นี้
เช้านี้พี่เรให้คนขับรถมาส่ง แล้วยังยัดเยียดบัตรสีทองที่ผมส่งคืนให้วันนั้นมาด้วย สร้อยและแหวนทองคำขาวยังห้อยอยู่ในคอ ผมไม่ได้ใส่ใจมาก อยากให้ใส่ก็จะใส่ มันไม่ได้หนักหนาอะไร แล้วยังไม่พ้นกำชับว่าเย็นนี้กลับให้ตรงเวลาจะให้คนขับรถมารอรับ วันนี้พี่เรไม่ได้มาโรงเรียน แต่ผมก็ไม่อยากรู้ว่าเพราะอะไร มาถึงก็เห็นไอ้สามคนนั่งประจำที่แล้ว แปลก ไอ้น๊อตมาเช้าได้ พวกมันเห็นหน้าผมก็ยิ้มทักทาย ผมก็ยิ้มให้ตามปกติ
“ว่าไงมึง หน้าตาเหมือนคนไม่ได้นอนเลย” ไอ้น๊อตเป็นคนทักผมคนแรก หน้าตาท่าทางของมันก็ปกติ รู้สึกว่ายังเหมือนเดิม ทำให้ไม่อึดอัดอะไรจากเรื่องเมื่อคืนนั้น
“เปล่า แค่นอนไม่ค่อยหลับน่ะ” ผมตอบแล้วนั่งลงข้าง ๆ มันที่มันขยับที่ไว้รอ
“หือ เป็นเชี่ยไรแฮม คิดถึงกูอ่ะดิ” พูดไม่ได้อายไอ้สองเกลอนั่นเลย แต่มันเป็นเรื่องปกติ ที่มันพูดเล่นอย่างนี้ ผมก็แค่ได้รู้อะไรมา ทำให้ดูเหมือนร้อนตัวไปเอง
“แหมหวานไม่เกรงใจพวกกู เมื่อไหร่พวกมึงจะได้กันล่ะ”
“เปรี้ยวตีนสาด ถ้าได้เมื่อไหร่กูจะบอกเอง” ไอ้น๊อตประเคนฝ่ามือบนหัวไอ้ไปส์ไปเต็ม ๆ มือ เสียงดังฟังชัด จนไอ้ไปส์หันมาค้อนอย่างน่ารักน่าชัง
“สาดน๊อต แม่งใจดีแต่กับไอ้แฮมทีพวกกูแม่งเลี้ยงด้วยลำแข้ง เดี๋ยวกูจะหาผัวใหม่ให้ไอ้แฮมมัน กูเห็นมีคนเล็งมันเยอะเหมือนกัน”
“คุยส้นตีนอะไรกันพวกมึง ไปเข้าแถวได้แล้ว”ผมไม่ได้อะไรมากกับคำพูดพวกนี้เพราะเริ่มชินแล้ว ผมรู้ว่าพวกมันไม่จริงจังอะไร แต่คำว่า.. ผัว..ผมไม่อยากได้ยิน มันเป็นคำเดียวกันกับที่ออกจากปากผู้ชายคนนั้น
ตลอดทั้งวันผมไม่มีสมาธิที่จะรับรู้อะไรมากมาย ใจผมยังคิดแต่เรื่องที่ผมสงสัย ผมจะถามจากใครได้ ผมอยากรู้ความจริงทุกอย่าง รวมถึงสัญญาอะไรนั่นด้วย .....พี่หมี...
ถ้าเป็นแต่ก่อนผมจะไม่ลังเลที่จะกดโทรศัพท์หาพี่สาว แต่ตอนนี้ความรู้สึกที่เหมือนโดนหักหลังยังกระจายตัวอยู่ในหัวใจไม่หาย แม้ในใจลึก ๆ ก็อยากจะกดถามสารทุกข์สุขดิบว่าตอนนี้เป็นยังไง อยู่ที่ไหน
“แฮม ตอนนี้มึงอยู่กับใคร” คำถามที่ไอ้น๊อตถามทั้งที่ตามันยังจับจ้องอยู่บนกระดานดำ ที่มีเพื่อนออกไปทำเฉลยการบ้านอยู่
“ก็อยู่กับพี่หมี ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ” คำตอบผมคงมีพิรุธน่าดูเหมือนกัน ผมไม่รู้ว่าที่มันถาม มันรู้อะไรมารึเปล่า
“พี่หมีอยู่ที่คอนโดกับพี่โน้ต” ผมเงียบไป..... ไม่รู้ว่าจะหาทางออกกับคำบอกเล่าของมันยังไง.... พี่หมีไปอยู่คอนโดกับพี่โน้ต....อย่างน้อยก็รู้ว่าพี่สาวอยู่ดี....แล้วผมจะอยู่กับใคร
“มึงมีอะไรรึเปล่าแฮม มึงมีปัญหาอะไรเก็บไว้คนเดียวรึเปล่า เพราะถ้าพี่หมีย้ายออกมาแล้วมึงอยู่กับใคร พักนี้มึงทำตัวแปลก ๆ ตอนแรกกูก็ไม่อยากเซ้าซี้ แต่กู เป็นห่วงมึงนะ” ไอ้น๊อตพูดแล้วหันมามองผมที่ยังก้มหน้ามองหนังสืออยู่ ผมไม่รู้จะบอกมันยังไงดี เพราะตัวผมก็ยังไม่รู้อะไรดีเลย ผมจะบอกมันได้ยังไงว่าอยู่กับคุณเรวินผู้อำนวยการโรงเรียนนี้ แล้วมันจะต้องมีคำถามที่จะตามมาอีกมากมาย
“ยังไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อไหร่ที่มึงต้องการคำปรึกษาหรือต้องการคนรับฟังความทุกข์ในใจ มึงบอกกูได้ทุกเมื่อ..เข้าใจไหม” ทุกคำที่พูดสายตาจับจ้องหน้าผม จนรู้สึกว่าทำหน้าไม่ถูกจนต้องเสไปมองกระดานดำมองดูตัวเลขที่มันไม่ได้เข้าสมองผมซักเท่าไหร่
คนขับรถมารับตรงเวลาเลิกไม่มีเรทมีสาย ....มันเหมือนนักโทษที่โดนควบคุมความประฟฤติ ไม่สามารถทำอะไรที่ใจคิดได้ ต้องเดินตามเส้นทางที่ถูกขีดไว้ ผมกลับถึงบ้านก็ 4 โมงเย็นพอดี ….. ภายในบ้านมีรถจอดอยู่หลายคัน
“เขามีอะไรกันน่ะครับลุง” ผมถามลุงคนขับรถที่กำลังลงจากรถพร้อมผม เพราะที่จอดหน้าบ้านเต็มต้องจอดในโรงรถเลย
“อ๋อ เห็นว่าคุณเรวินมีแขกนะครับ เป็นเพื่อน ๆ แก ที่พึ่งกลับจากเมืองนอกเมืองนา คุณแฮมไม่ทราบเรื่องเหรอครับ”ผมส่ายหัวเป็นคำตอบก่อนจะเดินขึ้นบ้าน และจะตรงขึ้นห้องโดยที่ไม่หันไปสนใจเสียงพูดคุยนั้น ที่ดังอยู่ในห้องรับแขก ผมยังไม่ทันได้ก้าวขึ้นบันไดขั้นแรก ก็สะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมเคยเห็นและจำได้เป็นอย่างดี .....ผู้หญิงที่เจอกันที่ห้างเป็นคนเดียวกับที่นัวเนียกับพี่เรที่ลานจอดรถในห้าง ผู้หญิงคนนั้นเดินออกมาจากห้องสมุด และมองเห็นผมแล้ว เธอส่งยิ้มให้ผมทักทายเหมือนปกติ
“น้องชายคุณลูกหมีรึเปล่าจ๊ะ จำพี่ได้ไหมที่วันก่อนเจอกันที่ห้างน่ะจ๊ะ” ทำไมผมจะจำไม่ได้ ผมยกมือไหว้เป็นมารยาท ผู้หญิงคนนี้ทำเหมือนว่าวันนั้นผมไม่ได้เห็นอะไร
“ครับจำได้ ผมขอตัวนะครับ” เลือกที่จะหลบ ไม่อยากวุ่นวายกับกลุ่มคนหรือผู้หญิงของพี่เร ผมไม่รู้หรอกว่าพี่เรมีพี่หญิงกี่คน ผมไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น แค่รอเวลาให้ถึงจุดที่พอใจ หวังว่าคงจะปล่อยผมไป ผมก้าวขึ้นบันไดโดยไม่หันไปมองผู้หญิงคนนั้นอีก.... เดินออกมาจากห้องสมุดคงไม่ได้เข้าไปอ่านหนังสือหรอกนะ ถ้าทายไม่ผิด พี่เรคงจะอยู่ในนั้นด้วย
ตอนนี้ผมไม่มีห้องส่วนตัว พี่เรย้ายข้าวของทุกอย่างที่เป็นของผมมาไว้ที่ห้องที่ผมนอนเมื่อคืน ผมจำต้องเปิดประตูเข้าห้องนี้ ทั้งที่ไม่อยากเลย ...แต่จะทำอะไรได้ ตอนนี้ผมอยู่ในสถานะที่ ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ …..
“แกร๊ก” เสียงลูกบิดประตูทำให้ผมหันไปมอง หลังจากที่นั่งลงบนเตียงแล้วกำลังถอดถุงเท้านักเรียนอยู่ ....ไม่มีสิทธิว่าอะไร ถึงแม้จะไม่เคาะประตู ก็มันไม่ใช่ห้องผม.....
“กลับมาแล้วเหรอ” แปลกคน ผมขมวดคิ้วมองหน้าพี่เร ถ้ายังไม่กลับผมคงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้
“ครับ” ผมตอบรับคำสั้น ๆ ก่อนจะก้มลงถอดถุงเท้าข้างที่เหลือ
“ลงไปกับพี่หน่อยสิ เพื่อนพี่อยากรู้จัก” ....ไม่....ก็แค่คิดในใจ ไม่ใช่เรื่องจำเป็นอะไร ผมไม่ได้มีความสำคัญอะไรขนาดนั้น
“ครับ” ......แต่ถ้าเป็นความต้องการก็ต้องทำซินะ
ผมเดินตามพี่เรลงมาทั้งที่ยังอยู่ในชุดนักเรียน เดินเข้ามาในห้องรักแขก ที่มองเข้าไปก็เห็นผู้หญิงคนนั้นนั่งส่งยิ้มมาอยู่ แค่เข้าไปไม่ถึงที่ความอึดอัดก็วิ่งแทรกเข้ามาในใจ ยิ่งเข้าไป สายตาเกือบ 10 คู่ก็จ้องมาที่ผมคนเดียว จนแทบอยากจะเดินออกมาจากตรงนั้น แต่คงจะทำไม่ได้
“โหเร นี่น่ะเหรอ น้องชายแก” นั่งอยู่ตรงนั้นมีแต่ผู้ชายมีเพียงผู้หญิงคนเดียว ที่นั่งยิ้มอยู่
“อืม นี่หมูแฮม หมูแฮมนี่เพื่อนพี่ นั่น เคล นัท ไทค์ เอ ดิว ปอนด์ เคน เดช ชัช แล้วก็แนท เอ่อที่เคยเจอที่ห้าง” ผมจำไม่ได้หรอกว่าใครเป็นใครยกมือไหว้ทุกคนที่แนะนำ พี่เร ดึงแขนไปนั่งลงข้าง ๆ พี่แนท ที่ขยับให้นั่งด้วยความเต็มใจ ผมก็ยิ้มให้เป็นมารยาท
“ใช่คนนี้เหรอหมูแฮม ไหนแล้วคุณแฮมของฉันละวะยังไง” น่าจะชื่อเคลจำได้เพราะแนะนำคนแรก ถามขึ้นพร้อมกับทำหน้างง ๆ ทำให้ผมขมวดคิ้วไปด้วย ...คุณแฮม...
“นี่ตัวจริง อีกคนของปลอม” พี่เรพูดหน้าตาเฉย ผมยังนั่งนิ่ง อึดอัดกับสายตาหลายคู่ที่มองมา ..ตัวจริง..ของปลอม..ผมหันไปมองหน้าพี่เร ที่หันมาเลิกคิ้วให้ผม แต่ไม่พูดอะไร
“เออ ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่ปี อะไรกันวะ ฉันงง แล้วคุณแฮมล่ะไปไหน” เหมือนเพื่อนพี่เรจะแปลกใจที่เจอผมแล้วยังชื่อแฮม....แล้วยังถามหาคุณแฮม...คุณแฮม...พี่หมี...ความคิดที่มีเค้าลางอยู่แล้วเริ่มวนเวียนอยู่ในหัวสมอง และปรากฏเป็นเหตุการณ์ที่พอจะเข้าใจ ......รูปถ่ายของพี่หมีที่มีข้อความแปลก ๆ มีชื่อผมอยู่ในนั้น ทุกอย่างถ้าเป็นอย่างที่ผมคิด.......เหมือนตัวเองตกเป็นจำเลย
“ฉันโดนหลอกว่ะ” คำพูดแค่นี้ของพี่เรทำให้ผมรู้สึกหน้าชา ครอบครัวผม..ทำไมถึงทำได้ขนาดนี้ ...เพราะเงิน เพราะการพนัน ...เพราะไม่มีหนทางที่จะเอาตัวรอด ถ้าเป็นอย่างนี้ พี่หมีทำไปเพราะความจำเป็นรึเปล่า แล้วทำไมต้องเป็นผมที่พี่เรต้องการ คิดมาถึงตรงนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี คนที่จะตอบคำถามผมได้คงมีแต่พี่เร กับ พี่หมี ....
“เอ่อ ผมขอตัวไปทำการบ้านก่อนนะครับ” หันไปมองหน้าพี่เร ผมอยากรู้อะไรมากกว่านี้ พี่เรหันมาพยักหน้าแทนคำอนุญาต ผมไม่ได้สนใจคนอื่น ๆ ลุกขึ้นแล้ววิ่งขึ้นบนห้องทันที ผมหยิบโทรศัพท์แล้วกดเบอร์ที่ผมลังเลเมื่อตอนกลางวัน...พี่หมี....เสียงรอสายดังซักพักจึงมีคนรับ
“หมูแฮม หมูแฮม ใช่ไหม หมูแฮม” เสียงพี่หมีดูเหมือนดีใจที่ผมโทรหา แล้วทำไมไม่โทรหาผม
“ครับแฮมเอง”
“หมูแฮมเป็นยังไงบ้าง เขาทำอะไรน้องรึเปล่า ฮึก.” เสียงสะอื้นดังแว่วมาตามสาย ทำให้ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ไม่เป็นไรครับ....พี่หมีครับแฮมมีเรื่องอยากจะถาม” ผมเว้นวรรคคำพูด เพื่อรวบรวมคำพูดที่จะถามพี่สาว
“ฮึก ได้ แฮมอยากรู้ พี่จะตอบให้หมด” เสียงพี่สาวผมสั่นเครือ อย่างน่าสงสารแต่ยังไม่ใช่เวลานี้
“พี่หมีเล่าทุกอย่างให้แฮมฟังได้ไหมครับ ว่าเกิดอะไรขึ้นในครอบครัวของเราแล้วเกี่ยวข้องยังไงกับพี่เร” พี่หมีเงียบไปพักนึง เหมือนกำลังใช้ความคิดและกำลังลังเลอยู่
“เล่ามาเถอะครับ พี่หมี อย่างน้อยให้แฮมได้รู้ว่าบ้างว่าเกิดอะไรขึ้น แฮมถึงต้องมาเจอเรื่องพวกนี้” ผมหวังว่าพี่สาวจะยอมบอกทุกอย่างที่ผมอยากรู้ อย่างน้อย ๆ ผมก็อยากรู้ว่าสิ่งที่พี่เรต้องเจอคืออะไร ถึงได้ทำกับผมถึงขนาดนี้
“ได้พี่จะเล่า” ผมสูดอากาศเข้าปอด และค่อย ๆ ผ่อนออกมา ในใจเต้นระริก
“มันเริ่มจากพี่พ่อกับแม่ เป็นหนี้การพนัน เข้าบ่อนแทบทุกวัน จนหนี้สินล้นตัวกิจการส่งออกที่ทำอยู่ตอนแรกที่ไปได้ดี ก็สะดุดเพราะไม่มีคนดูแล พอนานเข้าเจ้าหนี้เริ่มทวงหนักขึ้น จนต้องอยู่อย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ....... แต่อยู่ ๆ ก็ได้รับการติดต่อจากคุณเรวินว่ารู้จักของหมูแฮม ต้องการช่วยเหลือทุกอย่างแต่มีข้อแม้ว่า เขาจะต้องได้ตัวหมูแฮมไปอยู่กับเขา เขาถึงจะยอมช่วย ทั้งที่พ่อกับแม่และพี่เองก็ไม่รู้ว่าด้วยสาเหตุอะไร... แต่ตอนนั้นหมูแฮมยังพึ่ง ป.6 และไม่รู้เรื่องอะไรเลย แม้แต่เรื่องที่พ่อกับแม่เป็นหนี้สินท่วมตัว พี่เอง ฮึก..พี่เป็นคนคิดที่จะเอาตัวเข้ามาอยู่แทนหมูแฮม เพราะต้องการช่วยพ่อกับแม่ และตอนนั้นพี่ยังติดเที่ยว ยังอยากฟุ้งเฟ้อกับเพื่อน พี่คิดว่าถ้าพี่มาอยู่กับคุณเรวินคงจะสุขสบายซ้ำยังมีเงินส่งหมูแฮมเรียน และมีทุกอย่าง...ฮือออ พี่ผิด เอง..ฮึก..พี่เป็นคน ฮึกโกหกว่าพี่..คือ..หมูแฮม..เพราะ..พี่รู้ว่า..คุณเรวิน..เคยเห็น ..หมูแฮม..ตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ แล้ว ไม่..ได้เจอ อีกเลย”
“แล้วพี่เรรู้ได้ยังไงครับ ว่าพี่หมีไม่ใช่แฮม แล้วพี่รรู้จักแฮมยังไง” ผมถามต่อเพราะเห็นพี่สาวเงียบไป ทุกอย่างเหมือนอย่างที่คิดไว้ แต่ก็ยังมีสิ่งที่ติดค้างในใจอยู่
“สัมผัสที่ 6 มั้งครับ” เสียงทุ้มที่อยู่ข้าง ๆ หู ทำให้ผมต้องหันไปมอง...พี่เร
“สงสัยอะไรครับ สงสัยในความเลวครอบครัวตัวเองรึไง” พี่เรพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ออกจากมือผม แล้วกดวางทันที
“พี่เร ผมจะคุย” ผมจะแย่งโทรศัพท์คืนมาแต่พี่เรใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกงตัวเอง ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วยนะ
“คุยอะไร อยากรู้อะไร ไม่ต้องรู้อะไรทั้งนั้น อยู่ที่นี่ทำตัวดี ๆ ก็พอแล้ว”
“มันจะมากไปแล้วนะ ผมยอมคุณทุกอย่าง แต่อย่างน้อยผมควรได้รู้บ้างว่าที่ผมต้องทนอยู่ที่นี่เพราะอะไร!!” เป็นครั้งแรกที่ผมเถียง พี่เรมองมาด้วยสายตาที่น่ากลัวไม่หลงเหลือความอ่อนโยนของเมื่อคืนซักนิด
“ทนอยู่เหรอ...”
“อย่านะ!!” พี่เรเดินเข้ามาคว้าแขนผมไว้ แล้วกระชากเข้าไปกระแทกหน้าอกกว้าง นั่น
“ถ้าคิดว่าทนอยู่ ก็ดี จะได้รู้รสชาติความอึดอัดทรมานซะมั่ง ว่าเป็นยังไง ยอมแล้วนี่ ยอมที่จะอยู่ที่นี่เพื่อครอบครัว แล้วไม่ต้องคิดที่จะติดต่อกับลูกหมีอีก ไม่งั้นเจอดีแน่”... ทำไมจะไม่รู้ ความรู้สึกนี้ได้รับตั้งแต่วันที่ย่างก้าวเข้ามาด้วยซ้ำ
“ทำไมจะไม่รู้ล่ะ รู้ดีด้วยซ้ำ ว่ามันทรมาน มันน่าขยะแขยงแค่ไหน!!!” ผมตะโกนใส่หน้าพี่เรด้วยความสุดจะอดกลั้น ทำไมต้องเป็นผม...ทำไมต้องเป็นอย่างนี้
“หมูแฮม!!! ถ้ายังอยากมีชีวิตเหมือนปกติ อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันอีก ทุกอย่างเธอเป็นคนเลือกเอง ทุกอย่างครอบครัวเธอเป็นคนก่อขึ้น...และเธอก็ต้องเป็นคนชดใช้มัน..เข้าใจไหม!!!” แรงเขย่าที่ต้นแขนและคำพูดที่บาดเข้าไปในใจ ....ผมต้องเป็นคนชดใช้....
“ฮึก ได้ ..ในเมื่อต้องการ...ก็เอา ฮืออ..ชีวิต..ผมไป..เลย” สุดทนแล้ว ความอดกลั้นทุกอย่างเหมือนกำลังจะแตกกระจายออกจากกัน
“มันง่ายไป ....สิ่งที่ฉันรอมานาน สิ่งที่ฉันต้องการมาตลอด 10 กว่าปี แต่เธอกลับจำมันไม่ได้ ไม่แม้แต่จะอยู่ในความทรงจำ ฉันเฝ้าทำทุกอย่างเพื่ออะไร..ฉันทำเพื่ออะไร..ทำเพื่อให้ครอบครัวเธอมาหลอกฉัน..ทำเพื่อให้เธอมองว่าฉันน่าขยะแขยงอย่างนั้นเหรอ หมูแฮม!!”
“คุณ..ก็ ฮึก บอกมาสิ..ฮึก ว่ามันคืออะไร” ทำไมไม่พูด ทำไมไม่บอก.....แล้วทำไมผมจำไม่ได้ว่ามันคืออะไร
“บอกแล้วไง... ถ้าเธอจำได้เมื่อไหร่แล้วเราค่อยมาคุยกันดี ๆ ถ้าไม่ เธอก็ต้องอยู่อย่างนี้ไปตลอดชีวิต” เสียงทุ้มกดต่ำอย่างเยือกเย็น พี่เรปล่อยมือจากต้นแขนผม แล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมทรุดตัวนั่งลงกับพื้น ทุกอย่างกระจ่างแล้วในความคิดผมว่าเรื่องราวเป็นมายังไง แต่สิ่งสุดท้ายคือ สิ่งที่สำคัญที่สุด ที่ผมจำไม่ได้ มันคืออะไร พี่เรกับผมเคยรู้จักกัน....แล้วทำไมต้องเป็นผม...... สิ่งนี้สินะที่พี่เรต้องการ.....
-
รอเหมือนกันแต่จะไม่ใหวละ
................................................................................
Hi, before going to bed.
Not to wait for that then I go to bed first.
Gradually read better tomorrow.
Very sleepy bye.
Have a good night..Havvvvv~ -*-
เลยวันจนได้ เฮ่อ นกฮูก o19 ทำงานทั้งวันแต่งนิยายครึ่งคืน ทำงานต่อนิดหน่อย แล้วก็ตามทุกคนเข้านอน... :a12:
-
พี่เรใช่เพื่อนคนนั้นเปล่า
อยากรู้ความจริงมากกว่านี้
แบบว่า อยากอ่านพาทของพี่เรบ้างอ่า
-
จิ้มรีบนจ้า ถ้าพาทพี่เร แต่งไว้แล้วแต่ยังลงไม่ได้เน้อ..ยังไม่ถึงเวลา เดาไปก่อนนะ แต่น่าจะรู้อะไรกันบ้างแล้วล่ะ o18 จิ้มคนนอนดึกเหมือนกัน :pig4:
-
มันคือความทรงจำที่หมูแฮมฝันถึงทุกคืนรึป่าว?? แล้วจำไม่ได้
พี่เรก็ปากแข็ง ทำไมไม่บอกไปให้รู้เรื่องไปเว้???? :angry2: :angry2:
-
เข้าใจว่าพี่เรอยากให้จำได้เอง
แต่แบบ พูดดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องทำรุนแรง
แบบนี้จะให้หมูแฮมรู้สึกดีด้วยได้ไง
+1 ผู้เขียนด้วย โฮะๆ
-
เอาอีกนะคนแต่ง....เอาให้มันบาดลึกกว่านี้
เอาให้มันเจ็บกว่านี้ ให้มันดราม่ามากกว่านี้ เอาให้มันปวดตับจนไส้ติ่งทะลุออกมาเลย :angry2:
ปอลอ..รอพามพี่เรด้วยคน แต่อย่าเพิ่งลงเร็วนี้นะ ก็อย่างที่บอกเอาให้อาการปางตายกันก่อนแล้วค่อยลงส่วนของพี่เร
-
ขอบคุณนะครับ
มารออ่านอีกคน :L3:
-
ฮะๆๆๆพระเอกก็ปัญญาอ่อนไม่ยอมบอก นายเอกก็ความจำเสื่อม :เฮ้อ:เวรของใครเนี้ย
-
กดดันๆ สงสารน้องแฮม
-
ก็แล้วทำไมไม่บอกหมูแฮมไปละเฟร้ัยยยยยย ไอ้พระเอกบ้า
-
ก็พูดกับน้องมันดีดีก็ได้นี่!
ถ้าขนาดตัวเองยังเกือบจำน้องผิดตัว แล้วตอนนั้นน้องยังเด็กขนาดนั้นจะไปจำได้ยังไง
อยากอ่านต่อเรื่อยๆเลยค่ะคนแต่ง
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อ่านแล้วก็พอเดาสาเหตุ รู้แนวเรื่อง แต่ยังไม่เข้าใจว่าสาวๆ ที่นัวเนียๆ นี้เพื่ออะไร
-
บ้าอ่ะ
ตอนนั้นเป็นเด็กตัวกระเปี๊ยกเดียวจะไปจำได้ไง
โกรธแล้วพาลไปมั้ย
-
ทำไมพี่เรไม่รู้ว่าหมูแฮมตอนเด็กเป็นเด็กผู้ชาย
ส่วนคุณแฮมที่สวมรอยมาเป็นผู้หญิงล่ะ
-
เห้อ อารมณ์ล้วน ๆ เหวี่ยงใส่กัน
-
ตอนที่หมูแฮมเจอเร
คาดว่าคงจะเด็กพอดู
แถมตอนนั้น หมูแฮมเรียกเรว่าเพื่อน
แล้วหมูแฮมจะรู้ได้ไง ว่าเพื่อนคือใคร
แล้วน้องเด็กขนาดนั้น คงจะจำอะไรๆได้ไม่เท่าไรหรอก
แต่อิพี่เรก็สมควรโดนหลอกนะ
กะอายุของหมูแฮมไม่ออกหรือไง
ถึงได้เชื่อว่าลูกหมีที่อายุมากกว่าหมูแฮมถึง10ปีคือหมูแฮม
เอาเลยอิพี่เร ร้ายเยอะๆ ร้ายกะน้องมากๆ
แล้วถ้าหมูแฮมหนีไปชั้นจะหัวเราะให้สะใจเลยยยยย :fire:
-
หนุกหง่ะ ยิ่งอ่านยิ่งติด
หมูแฮม สู้ สู้ นะพยายามจำให้ได้หล่ะ
-
เรจะใช่เพื่อนเหรอ อายุห่างกันซะขนาดนั้น
-
:กอด1:เร คือเพื่อนที่หมูแฮมฝันถึงตลอดเวลาแน่ๆ เลย แต่ด้วยความเจ็บใจที่โดนครอบครัวของหมูแฮมหลอกเลยมาลงที่หมูแฮม แต่แอบเชียร์น็อต อิอิ :กอด1:
-
สงสารหมูแฮม
เรอย่าใจร้ายดิ
-
จิ้มทะลวงไปถึงไรท์เตอร์ :fire:
อ่านแล้วปวดตับเจงๆ
แต่ก็สนุกมากเลยคร่า
-
อุ๊ยเดียวมีพาทพี่เรวินด้วยอยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไม่แน่ใจว่าเด็กกี่ขวบถึงทำอดีตได้ แต่ถึงขั้นเอามาฝัน แสดงว่าต้องมีไรบางอย่างทำให้หมูแฮมลืมเรื่องที่ผ่านมา
แต่ยังไงก็สงสารอยู่ดี อยู่แบบคนไม่รู้เรื่องอะไรว่าทำไมเป็นแบบนี้อึดอันชะมัดเลย :เฮ้อ: ขอให้จำได้เร็ว ๆ เถอะนะ
:pig4: writer คะ
-
พี่เรหลงรักหมูแฮมตั้งแต่น้องยังตัวกะเปี๊ยก
โลลิมากมายเหอะ
-
ตอนที่หมูแฮมเจอเร
คาดว่าคงจะเด็กพอดู
แถมตอนนั้น หมูแฮมเรียกเรว่าเพื่อน
แล้วหมูแฮมจะรู้ได้ไง ว่าเพื่อนคือใคร
แล้วน้องเด็กขนาดนั้น คงจะจำอะไรๆได้ไม่เท่าไรหรอก
แต่อิพี่เรก็สมควรโดนหลอกนะ
กะอายุของหมูแฮมไม่ออกหรือไง
ถึงได้เชื่อว่าลูกหมีที่อายุมากกว่าหมูแฮมถึง10ปีคือหมูแฮม
เอาเลยอิพี่เร ร้ายเยอะๆ ร้ายกะน้องมากๆ
แล้วถ้าหมูแฮมหนีไปชั้นจะหัวเราะให้สะใจเลยยยยย :fire:
อึ้ม..ใช่ อารมณ์นี้เหมืนกันเลย
แค้นก็ไปแค้นผู้ใหญ่ดิ มาลงที่หมูแฮมทำไม(อิ อิ อิ แค่เปรยเฉยๆแระ)
ไม่มาลงไม่มาเกี่ยวกับหมูแฮม มันก็ไม่หนุกอะดิ เนอะ ๆ ๆ
-
มันความผิดหมูแฮมที่ไหน
ในเมื่อไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย
ตาเรนี่ก็ทำไมไม่บอกแล้วให้มันจบ
ถ้าพอถึงตอนนั้น ที่หมูแฮมจำได้เอง
ไม่ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่รึ ทำกับเค้าไว้สารพัด
-
ก่อนอื่นเจ้จะบอกว่าเม้นนี้เจ้แรงส์และเหวี่ยง :m31:ทำใจไม่ได้อ่านข้ามไปซะ ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ
เรื่องนี้ของน้องแฮมกับนายเรย์มันเป็นเรื่องที่เส้นผมบังภูเขามากๆค่ะ บอกไปซิมันเป้นอารายย่ะ :angry2:
ทำร้ายคนที่ตัวเองรักเนี่ยมันโรคจิตหรอเปล่า อาจจะต้องพบจิตแพทย์นะเจ้ว่า
ไม่แปลกเลยที่น้องจะจำไม่ได้ ทำไมต้องเอามาเป็นข้อต่อรองด้วยเจ้ไม่เข้าใจ
ตอนเจอกันน้องยังเด็กมากๆๆๆๆๆๆๆ เป้นนายเด็กขนาดนั้นนายจำได้ทุกเรื่องหรอก็เปล่า
มันก็ต้องมีบ้างที่อาจลืมเลือนไปตามกาลเวลา บ้าหรอเปล่าเนี่ยจะให้เด็กจำได้
อีกอย่างนายโกรธที่ครอบครัวน้องหลอกลวง แล้วไงทำไมต้องลงกับน้อง ไม่ไปลงที่คนทำละ
นายมันก็เป็นผู้ชายเฮงซวยหนึ่งคนที่เห็นแก่ตัวเท่านั้นเอง :fire: เรื่องนี้มันจะไม่เกิดขึ้นเลยถ้านายเรย์ไม่ปัญญาอ่อน
หรอน้องแฮมความจำเป็นเลิศ จำคุณเพื่อนสมัยเด็กได้ เจ้จะรอดูวันที่น้องทนไม่ไหวตายไปต่อหน้าต่อตามัน
คงสะใจพิลึกดี เอาเลยค่ะดราม่าให้พอให้ซะใจไปเลย เจ้มองว่ามันตลกหกฉาก อ่านมาทั้งเรื่องเหมือนดูละครหลังข่าว
นึกออกไหม เมื่อนางเอกจะรู้ความจริง ก็ต้องมีอารายมาทำให้ไม่รู้ นางเอกแสนโง่ยอมโดนทำร้าย อารายแบบนี้
แล้วที่สำคัญชอบจบเมื่อถึงตอนสำคัญ แต่พออวสานมันแค่นี้อ่ะหรอรายว่ะกูดูมาทั้งเรื่องแม่งก็แค่เนี่ย เวร.....
ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆฮ่า........แรงส์ได้อีกค่ะ อย่าคิดมากเจ้เหวี่ยงเพราะอารมณ์ค้าง ไม่ได้คิดอาราย อารมณ์พาไป
(อีเจ้ แกไปอ่านนิยายฆ่าตกรรมอำมหิตไป จะได้มีอารายเยอะ ชิ)วิ่งหลบTEENไปแล้ว อร้ายส์
-
จะบีบคั้นกันไปถึงไหน
ก็ตอนนั้นหมูแฮมยังเด็ก
จะจำได้ไง
แต่หนูแฮมยังฝันถึง
แต่เพราะตอนนั้นยังเด็กอยู่ไง
เลยไม่รู้ว่าเป็นแก อะไอ้พี่เร
:z6: :z6:
-
ใกล้นึกออกแล้วไม่ใช่หรอ หมูแฮม
จะได้คุยดีๆกันซะที
พี่เรก้อีกคน น่าจะรู้นะว่าตอนนั้นแฮมเด็กมาก..............
จะจำได้ยังงัย
-
แอบงงนิดๆ
เหมือนหมูแฮมจะเคยเจอกับคุณเรเหรอ
ผู้ชายในฝันหมูแฮมคือพี่เร?? :man1:
-
เรคงเป็นคนที่แฮมฝันถึงบ่อยๆแน่เลย
+1 นะคะ
-
ชอบเรื่องนี้จัง
ตกลงเฮียเรจะแกล้งแฮมให้ความรู้สึกติดลบถึงลบมากๆ ก่อนใช่ปะ
สงสารหมูแฮมเทคะแนนสงสารไปเกิน100 เลย จะพูดกะแฮมดีๆ ก็ไม่เนอะ :z3:
ของคุณคนแต่งมากๆ นะ :L2:
-
ตาเรงี่เง่าอ่ะ แล้วจะจำได้มั้ยเรื่องตั้งแต่เด็กเถอะ โอ๊ย เซ็ง
งี้หมูแฮมก็ต้องทนต่อไปใช่มะ :serius2: :serius2:
ม่ายน๊า หมูแฮมน่าฉงฉานนนน รีบมาต่อนะค๊าาา
-
จะว่าไปแล้วพี่เรจะโทษแต่หมูแฮมจำไม่ได้ ก็ไม่ได้นะ
ขนาดพี่เรจำได้ ยังไม่รู้เลยว่าหมูแฮมจริง ๆ แล้วเป็นผู้ชาย
จึงทำให้ถูกหรอก
:serius2:
-
:z3: :z3:
ทำไมไม่บอกให้เคลียร์ไปทุกเรื่องล่ะ
อยู่แบบนี้อย่างอึดอัดอ่ะ
งี่เง่าอ่ะตาเรเนี่ย
รอวันที่จำได้กว่าจะถึงวันนั้นหมูแฮมได้ผูกคอตายก่อนพอดี 555
-
ฝันถึงทุกวัน ก็ยังไม่เอะใจนะหมูแฮม อ่านเรื่องนี้แล้วอยากกินมาม่า...
-
ยังไงหมูแฮมก็ยังจำเรื่องราวไม่ได้อยู่ดี
คุณเรก็ใจร้ายเหมือนกันนะ
-
อยากจะกระโดดขาคู่ใส่ไอ่พี่เรจริงอะไรจริง...แกต้องการอะไรกะความทรงจำในวัยเด็กว่ะ -*-
ก็เข้าใจนะ...ว่าต้องรอคอยมาตั้งนาน เพื่อที่จะหวังว่าสักวันหนึ่งคนที่ตัวเองรอจะจำตัวเองได้
แล้วไม่คิดบ้างหรือไง...ว่าคนเรามันก็ลืมกันได้...ช่วยกระตุ้นความทรงจำหน่อยก็ยังดี...เพราะบางทีแค่เราไปสะกิดมัน ความทรงจำเหล่านั้นมันก็พรั่งพรูออกมาแล้ว
แต่นี่อิพี่เรมันไม่คิดที่จะทำเลย จะปล่อยให้น้องมันเผชิญชะตากรรมกะความทรงจำไปคนเดียวแบบนี้เหรอ...บอกได้คำเดียว "เลววววววว ววววววว ววววว" *จับฟาด*
หมูแฮมเองก็นะ...ในเมื่อยังไม่รู้อะไร ก็อย่าเพิ่งตัดสินคนแต่เพียงด้านเดียวสิลูก
เข้าใจนะว่าใครก็ตามที่เจอแบบนี้มันก็ต้องรู้สึกแย่เหมือนกันทั้งนั้น...แต่หนูก็น่าจะลองเห็นใจพี่เค้าบ้างอะไรบ้าง...เค้าก็โดนหลอกมาเหมือนกันนะ
เฮ้ออออออ อออออ ออออ...พูดไม่ออกบอกไม่ถูก...หวังเพียงว่าหมูแฮมจะจำได้เร็ว ๆ เพราะเรื่องมันจะคลี่คลายลงไปได้บ้างอะไรบ้าง
ตอนนี้อ่านทีไร รู้สึกอึดอัดกะความไม่กระจ่่างของไอ่พี่เรตลอดอ่ะ...เซ็ง =_____________='
-
ก่อนอื่นเจ้จะบอกว่าเม้นนี้เจ้แรงส์และเหวี่ยง :m31:ทำใจไม่ได้อ่านข้ามไปซะ ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ
เรื่องนี้ของน้องแฮมกับนายเรย์มันเป็นเรื่องที่เส้นผมบังภูเขามากๆค่ะ บอกไปซิมันเป้นอารายย่ะ :angry2:
ทำร้ายคนที่ตัวเองรักเนี่ยมันโรคจิตหรอเปล่า อาจจะต้องพบจิตแพทย์นะเจ้ว่า
ไม่แปลกเลยที่น้องจะจำไม่ได้ ทำไมต้องเอามาเป็นข้อต่อรองด้วยเจ้ไม่เข้าใจ
ตอนเจอกันน้องยังเด็กมากๆๆๆๆๆๆๆ เป้นนายเด็กขนาดนั้นนายจำได้ทุกเรื่องหรอก็เปล่า
มันก็ต้องมีบ้างที่อาจลืมเลือนไปตามกาลเวลา บ้าหรอเปล่าเนี่ยจะให้เด็กจำได้
อีกอย่างนายโกรธที่ครอบครัวน้องหลอกลวง แล้วไงทำไมต้องลงกับน้อง ไม่ไปลงที่คนทำละ
นายมันก็เป็นผู้ชายเฮงซวยหนึ่งคนที่เห็นแก่ตัวเท่านั้นเอง :fire: เรื่องนี้มันจะไม่เกิดขึ้นเลยถ้านายเรย์ไม่ปัญญาอ่อน
หรอน้องแฮมความจำเป็นเลิศ จำคุณเพื่อนสมัยเด็กได้ เจ้จะรอดูวันที่น้องทนไม่ไหวตายไปต่อหน้าต่อตามัน
คงสะใจพิลึกดี เอาเลยค่ะดราม่าให้พอให้ซะใจไปเลย เจ้มองว่ามันตลกหกฉาก อ่านมาทั้งเรื่องเหมือนดูละครหลังข่าว
นึกออกไหม เมื่อนางเอกจะรู้ความจริง ก็ต้องมีอารายมาทำให้ไม่รู้ นางเอกแสนโง่ยอมโดนทำร้าย อารายแบบนี้
แล้วที่สำคัญชอบจบเมื่อถึงตอนสำคัญ แต่พออวสานมันแค่นี้อ่ะหรอรายว่ะกูดูมาทั้งเรื่องแม่งก็แค่เนี่ย เวร.....
ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆฮ่า........แรงส์ได้อีกค่ะ อย่าคิดมากเจ้เหวี่ยงเพราะอารมณ์ค้าง ไม่ได้คิดอาราย อารมณ์พาไป
(อีเจ้ แกไปอ่านนิยายฆ่าตกรรมอำมหิตไป จะได้มีอารายเยอะ ชิ)วิ่งหลบTEENไปแล้ว อร้ายส์
เจ้ของตาล ใจเย็น ๆ เน้อ มีแต่เมนท์เหวี่ยงวุ้ย งวดนี้ แต่งให้รถชนไอ้พี่เรตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย....แล้วหมูแฮมก็พึ่งนึกได้ตรอมใจจนตาย อิอิอิ :serius2: ทำไม่ได้โหดร้าย ( :beat:แล้วที่แกทำอยู่นี่ล่ะ)
-
หุหุหุ
-
ผิดที่พี่เรไม่ยอมบอกหรือผิดที่แฮมลืม?!
รันทดจิต
:sad4:
-
สงสารหมูแฮม
-
:z3: :z3:
สงสารหมูแฮมอ่ะ :sad4:
ทำไมพี่เรใจร้ายจังเลยอ่ะ :z3:
-
ก่อนอื่นเจ้จะบอกว่าเม้นนี้เจ้แรงส์และเหวี่ยง :m31:ทำใจไม่ได้อ่านข้ามไปซะ ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ
เรื่องนี้ของน้องแฮมกับนายเรย์มันเป็นเรื่องที่เส้นผมบังภูเขามากๆค่ะ บอกไปซิมันเป้นอารายย่ะ :angry2:
ทำร้ายคนที่ตัวเองรักเนี่ยมันโรคจิตหรอเปล่า อาจจะต้องพบจิตแพทย์นะเจ้ว่า
ไม่แปลกเลยที่น้องจะจำไม่ได้ ทำไมต้องเอามาเป็นข้อต่อรองด้วยเจ้ไม่เข้าใจ
ตอนเจอกันน้องยังเด็กมากๆๆๆๆๆๆๆ เป้นนายเด็กขนาดนั้นนายจำได้ทุกเรื่องหรอก็เปล่า
มันก็ต้องมีบ้างที่อาจลืมเลือนไปตามกาลเวลา บ้าหรอเปล่าเนี่ยจะให้เด็กจำได้
อีกอย่างนายโกรธที่ครอบครัวน้องหลอกลวง แล้วไงทำไมต้องลงกับน้อง ไม่ไปลงที่คนทำละ
นายมันก็เป็นผู้ชายเฮงซวยหนึ่งคนที่เห็นแก่ตัวเท่านั้นเอง :fire: เรื่องนี้มันจะไม่เกิดขึ้นเลยถ้านายเรย์ไม่ปัญญาอ่อน
หรอน้องแฮมความจำเป็นเลิศ จำคุณเพื่อนสมัยเด็กได้ เจ้จะรอดูวันที่น้องทนไม่ไหวตายไปต่อหน้าต่อตามัน
คงสะใจพิลึกดี เอาเลยค่ะดราม่าให้พอให้ซะใจไปเลย เจ้มองว่ามันตลกหกฉาก อ่านมาทั้งเรื่องเหมือนดูละครหลังข่าว
นึกออกไหม เมื่อนางเอกจะรู้ความจริง ก็ต้องมีอารายมาทำให้ไม่รู้ นางเอกแสนโง่ยอมโดนทำร้าย อารายแบบนี้
แล้วที่สำคัญชอบจบเมื่อถึงตอนสำคัญ แต่พออวสานมันแค่นี้อ่ะหรอรายว่ะกูดูมาทั้งเรื่องแม่งก็แค่เนี่ย เวร.....
ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆฮ่า........แรงส์ได้อีกค่ะ อย่าคิดมากเจ้เหวี่ยงเพราะอารมณ์ค้าง ไม่ได้คิดอาราย อารมณ์พาไป
(อีเจ้ แกไปอ่านนิยายฆ่าตกรรมอำมหิตไป จะได้มีอารายเยอะ ชิ)วิ่งหลบTEENไปแล้ว อร้ายส์
เจ้ของตาล ใจเย็น ๆ เน้อ มีแต่เมนท์เหวี่ยงวุ้ย งวดนี้ แต่งให้รถชนไอ้พี่เรตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย....แล้วหมูแฮมก็พึ่งนึกได้ตรอมใจจนตาย อิอิอิ :serius2: ทำไม่ได้โหดร้าย ( :beat:แล้วที่แกทำอยู่นี่ล่ะ)
ฮ่ะๆๆๆๆๆๆฮ่า.......เอาเลยค่ะหนูตาลเอาให้คนอ่าน(อื่น)ปวดตับ ลำใส้บิด กระเพาะอักเสบ กันไปเลยค่ะ
แต่เจ้อยากให้น้องตายก่อนค่ะ เอาให้นายเรย์กระอักเป็นเลือดไปเลยทีเดียว แต่ก่อนน้องจะตรอมใจ
จัดหนักมาเลยค่ะหนู เอาแบบเอสเอ็ม ทาสรัก กักขังเลยเป็นไงค่ะ น้องเป็นบ้าหรอโรคซึมเศร้า ฆ่าตัวตาย
เอามาเลยค่ะหนูเจ้ชอบ มันคงสะจายดีพิลึก เอาให้นายเรย์จมอยู่กับความผิดไปจนตาย เอาให้ทรมาทั้งชีวิต
อย่าให้ตายเร็วค่ะ เจ้ชอบแบบทรมารสุดๆ(อีเจ้นี่มัน เอสเอ็มเข้าขั้น แล้วยังโรคจิตอีกว่ะ) อร้ายส์.......
จิ้มที กอดหลายที หนุงตาลที่น่ารัก ฮิๆๆๆๆๆๆ(หัวเราะแบบแม่มดใจร้าย)
-
ก่อนอื่นเจ้จะบอกว่าเม้นนี้เจ้แรงส์และเหวี่ยง :m31:ทำใจไม่ได้อ่านข้ามไปซะ ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ
เรื่องนี้ของน้องแฮมกับนายเรย์มันเป็นเรื่องที่เส้นผมบังภูเขามากๆค่ะ บอกไปซิมันเป้นอารายย่ะ :angry2:
ทำร้ายคนที่ตัวเองรักเนี่ยมันโรคจิตหรอเปล่า อาจจะต้องพบจิตแพทย์นะเจ้ว่า
ไม่แปลกเลยที่น้องจะจำไม่ได้ ทำไมต้องเอามาเป็นข้อต่อรองด้วยเจ้ไม่เข้าใจ
ตอนเจอกันน้องยังเด็กมากๆๆๆๆๆๆๆ เป้นนายเด็กขนาดนั้นนายจำได้ทุกเรื่องหรอก็เปล่า
มันก็ต้องมีบ้างที่อาจลืมเลือนไปตามกาลเวลา บ้าหรอเปล่าเนี่ยจะให้เด็กจำได้
อีกอย่างนายโกรธที่ครอบครัวน้องหลอกลวง แล้วไงทำไมต้องลงกับน้อง ไม่ไปลงที่คนทำละ
นายมันก็เป็นผู้ชายเฮงซวยหนึ่งคนที่เห็นแก่ตัวเท่านั้นเอง :fire: เรื่องนี้มันจะไม่เกิดขึ้นเลยถ้านายเรย์ไม่ปัญญาอ่อน
หรอน้องแฮมความจำเป็นเลิศ จำคุณเพื่อนสมัยเด็กได้ เจ้จะรอดูวันที่น้องทนไม่ไหวตายไปต่อหน้าต่อตามัน
คงสะใจพิลึกดี เอาเลยค่ะดราม่าให้พอให้ซะใจไปเลย เจ้มองว่ามันตลกหกฉาก อ่านมาทั้งเรื่องเหมือนดูละครหลังข่าว
นึกออกไหม เมื่อนางเอกจะรู้ความจริง ก็ต้องมีอารายมาทำให้ไม่รู้ นางเอกแสนโง่ยอมโดนทำร้าย อารายแบบนี้
แล้วที่สำคัญชอบจบเมื่อถึงตอนสำคัญ แต่พออวสานมันแค่นี้อ่ะหรอรายว่ะกูดูมาทั้งเรื่องแม่งก็แค่เนี่ย เวร.....
ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆฮ่า........แรงส์ได้อีกค่ะ อย่าคิดมากเจ้เหวี่ยงเพราะอารมณ์ค้าง ไม่ได้คิดอาราย อารมณ์พาไป
(อีเจ้ แกไปอ่านนิยายฆ่าตกรรมอำมหิตไป จะได้มีอารายเยอะ ชิ)วิ่งหลบTEENไปแล้ว อร้ายส์
เจ้ของตาล ใจเย็น ๆ เน้อ มีแต่เมนท์เหวี่ยงวุ้ย งวดนี้ แต่งให้รถชนไอ้พี่เรตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย....แล้วหมูแฮมก็พึ่งนึกได้ตรอมใจจนตาย อิอิอิ :serius2: ทำไม่ได้โหดร้าย ( :beat:แล้วที่แกทำอยู่นี่ล่ะ)
ฮ่ะๆๆๆๆๆๆฮ่า.......เอาเลยค่ะหนูตาลเอาให้คนอ่าน(อื่น)ปวดตับ ลำใส้บิด กระเพาะอักเสบ กันไปเลยค่ะ
แต่เจ้อยากให้น้องตายก่อนค่ะ เอาให้นายเรย์กระอักเป็นเลือดไปเลยทีเดียว แต่ก่อนน้องจะตรอมใจ
จัดหนักมาเลยค่ะหนู เอาแบบเอสเอ็ม ทาสรัก กักขังเลยเป็นไงค่ะ น้องเป็นบ้าหรอโรคซึมเศร้า ฆ่าตัวตาย
เอามาเลยค่ะหนูเจ้ชอบ มันคงสะจายดีพิลึก เอาให้นายเรย์จมอยู่กับความผิดไปจนตาย เอาให้ทรมาทั้งชีวิต
อย่าให้ตายเร็วค่ะ เจ้ชอบแบบทรมารสุดๆ(อีเจ้นี่มัน เอสเอ็มเข้าขั้น แล้วยังโรคจิตอีกว่ะ) อร้ายส์.......
จิ้มที กอดหลายที หนุงตาลที่น่ารัก ฮิๆๆๆๆๆๆ(หัวเราะแบบแม่มดใจร้าย)
เริ่ดๆๆๆ เอาแบบนี้ด้วยอีกคน 555
-
ชอบๆ สนุกดี
-
รับรู้ถึงรักกันเสียเถอะหมูแฮม
-
เปื้อน = เร?
เฮ้อ :เฮ้อ: งงและสับสนกับครอบครัวนี้จริงๆ เลย
รอตอนต่อไปนะขอรับ เป็นกำลังใจให้เสมอ :L2:
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 8 สิ่งที่ลืมเลือน 100% ////// 04/12/2010
คืนทั้งคืนพี่เรไมได้กลับเข้าห้อง แต่ผมไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เลย ในหัวสมองมีแต่เรื่องที่ว่าผมกับพี่เรเคยรู้จักกันยังไง ผมข่มตานอนเพราะพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน กว่าจะหลับก็ปาเข้าไปเกือบตี 3
เสียงนาฬิกาปลุกทำให้ผมลืมตาตื่น แล้วเริ่มทำกิจวัตรประจำวัน ทำไมวันนี้ใจผมมันหวิว ๆ เบา ๆ ยังไงไม่รู้ อาจจะเป็นเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ พี่เรยังไม่กลับมา ก็ดีเหมือนกัน ผมจัดการกับตัวเองเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง ไม่พบใครอยู่ในบ้านแม้กระทั่งคนที่จะรับส่งผมไปโรงเรียน
“คุณแฮมคะ!! คุณแฮมคะ!!” เสียงป้าแม่บ้านวิ่งมาหาผมอย่างรีบร้อน ทำให้ผมที่กำลังจะก้าวลงบันไดขั้นสุดท้ายต้องหยุดชะงักอยู่กับที่
“ครับป้า”
“มีโทรศัพท์หาคุณแฮม ตอนนี้ถือสายอยู่ บอกว่าคุณเรวินประสพบัติเหตุอยู่โรงพยาบาลค่ะ!!” .......พี่เร ผมรีบเดินตรงไปหาโทรศัพท์บ้าน ที่วางในห้องรับแขก
“ครับ”
“น้องหมูแฮมเหรอ พี่แนทนะคะ ตอนนี้พี่กำลังไปรับ ฮึก ..พี่เร อยู่ห้องฉุกเฉิน ฮึก...รอพี่แป๊บนะคะ”... ..อยู่ห้องฉุกเฉิน ตอนนี้ใจผมหวิวอย่างบอกไม่ถูก...... ผมต้องดีใจสิ ที่คนพรรค์นั้นจะตายไป แต่ทำไมผมเหมือนกำลังจะร้องไห้ ผมรีบเดินออกมารอพี่แนทหน้าบ้าน ใจกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้เพราะสาเหตุอะไร...
รอซักพักรถพี่แนทก็วิ่งมาจอดหน้าบ้าน ผมเดินไปขึ้นรถทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ในใจกำลังสั่น ไม่ถามเหมือนไม่อยากรู้ ไม่มองแม้กระทั่งหน้าคนที่กำลังเคลื่อนรถออกไป
“พี่ว่า..ฮึก..น้องแฮมคง..ต้อง หยุดเรียนนะ” ผมหันไปมองหน้าคนที่กำลังร้องไห้ ทำไมต้องร้องอะไรขนาดนี้ เป็นมากขนาดไหนกัน…..ผมพยักหน้าแทนคำตอบ แต่ก็ไม่พูดอะไร จนรถพี่แนทวิ่งเข้าภายโรงบาลแห่งหนึ่ง และรีบเดินนำผมไป เดินตามพี่แนทมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน ...มือผมสั่นโดยไม่รู้ตัว
“แนท เรเป็นไงมั้งวะ” มีพี่ในกลุ่มวิ่งเข้ามาประมาณ 5-6 คน เป็นกลุ่มที่มาบ้านเมื่อวาน
“ยังไม่รู้เลย..ฮึก..”
“แกเลิกร้องไห้ ก่อนได้ไหมวะ ทำเพื่อนใจไม่ดี” เพื่อนในกลุ่มบอกพี่แนท ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นเพื่อนกัน พี่แนทถึงเรียกพี่เร ว่าพี่ ....พี่แนทยังสะอื้นน้อยๆ เดินมานั่งลงข้าง ๆ ผม ....ผมยังนั่งนิ่งไม่พูดไม่ถามอะไร ...พี่แนทหันมามองผมจ้องผมด้วยสายตาและสีหน้านิ่ง ๆ เหมือนกัน
“เมื่อคืนพี่เรเมามาก เพื่อน ทุกคนเตือนแต่ไม่มีฟังใคร แล้วยังจะขับรถกลับ ฮึก.. บอกว่าต้องมาส่งหมูแฮมไปโรงเรียนแต่เช้า เหล้าที่เข้าปากทุกแก้ว พูดพร่ำแต่ว่า... เขาไม่รักกู....เขาขยะแขยงกู...กูมันเลว...ฮึก..พี่ไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นยังไง” พี่แนทหยุดพูด แล้วเงยหน้าขึ้นเหมือนกำลังให้น้ำตามันไหลย้อนเข้าไป ผมยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร ต้องเสียใจไหม ไม่เข้าใจตัวเองด้วยซ้ำ
“พี่เรรักหมูแฮมนะ....” เป็นคำพูดคำแรกที่ผมหันไปมองพี่แนท .....พี่เรรักผม..เป็นไปได้ยังไงกัน ผมก้มหน้าลงเหมือนเดิมสายตาจ้องที่ปลายเท้าตัวเอง
“เป็นไปไม่ได้หรอกครับ...” ผมพูดออกไปลอย ๆ พี่แนทเอื้อมมือมาจับมือผมไว้แน่น จนรู้สึกได้ว่ามือพี่แนทก็สั่น
“หมูแฮม จำพี่เรไม่ได้จริง ๆ เหรอ..ฮึก.” พูดพร้อมกับบีบมือผมแรงขึ้น…ผมเริ่มที่งงงวยกับคำพูดพี่แนทแต่ผมก็ส่ายหัวแทนคำตอบ พี่แนทเบนสายตามองไปที่หน้าห้องฉุกเฉิน
“พี่พึ่งมารู้เมื่อไม่นาน ว่าคนที่พี่เรรอมาตลอดคือ หมูแฮม.....พี่รู้จักพี่เรตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ พ่อแม่พี่เรรักพี่เหมือนลูกตัวเองเพราะไม่มีลูกสาว จนพี่ต้องเรียกพี่เรที่อายุห่างกันแค่ 5 เดือนว่าพี่จนติดปาก แต่ใจพี่มันไม่ดีเอง... ทั้งที่พี่เรคิดกับพี่แค่น้องสาว แต่พี่กลับคิดอีกอย่าง ....ชอบพี่เร” พี่แนทหยุดพูดแล้วสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ตอนนี้สายตาผมจับจ้องที่หน้าพี่แนท..
“ตอนนั้นพวกเราอยู่ ม.2 พี่ชอบไปเล่นบ้านพี่เรบ่อยๆ แต่พี่เรไม่เคยอยู่บ้านเลย ออกไปตอนเช้า กว่าจะกลับเข้าบ้านก็เย็น ๆ ตอนนั้นพี่ไม่รู้ว่าพี่เรไปไหน แต่กลับมาก็เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ และไม่ได้สนใจพี่เลย....หลังย้ายบ้าน แต่พี่ยังอยู่ที่เดิมพี่กรุงเทพ ก็ขาดการติดต่อไป เพื่อน ๆ เล่าให้ฟังว่าพี่เร ตั้งใจเรียนจนได้เป็นทนายความและรับช่วงดูแลโรงเรียนต่อจากคุณพ่อ ...........เมื่อ 3 ปีที่แล้ว ได้ข่าวว่าแต่งงานมีครอบครัวตอนแรกพี่ก็ไม่รู้สึกอะไรมากมาย จนมีโอกาสได้เจอกันอีกครั้งในวันเกิดเพื่อน พี่เรก็เลยแนะนำผู้หญิงคนหนึ่งให้รู้จัก” พี่แนทหันหน้ามามองหน้าผม อึดใจ...
“เธอชื่อหมูแฮม” ...หมูแฮม..คุณแฮม...พี่หมีสินะ
“เล่าต่อสิครับ” ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แค่อยากฟังทุกอย่าง อยากรู้ทุกอย่างที่สงสัย
“ดูพี่เรมีความสุขมากในช่วงปีแรก แต่ไม่นานพี่ก็ได้ข่าวว่าเลิกกันแล้วโดยที่ไม่มีใครรู้สาเหตุ ความดีใจมันเกิดในใจพี่ทั้งที่รู้ว่าพี่เรมีผู้หญิงเข้ามาพัวพันมากมาย แต่ก็คิดแค่ว่าเป็นได้แค่คู่ควง...เพราะเป้าหมายพี่ไม่ได้แค่นั้น ...เจอกันอีกครั้ง ตอนที่เจอหมูแฮมด้วย ..พี่เปิดใจกับพี่เร ว่าพี่รู้สึกยังไง แต่สิ่งที่พี่เรพูดหลังจากปฏิเสธ และเล่าให้ฟังทำให้พี่รู้ว่าพี่คงเข้าไปแทนที่ใครในหัวใจพี่เรไม่ได้..” …ผมยังก้มหน้านิ่งไม่ได้มองหน้าพี่แนทว่ากำลังทำหน้ายังไง
“พี่ให้พี่เรจูบพี่เพื่อ ให้จบทุกอย่าง...และเราก็จะเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม พี่เรรอหมูแฮม มาตลอด 10 กว่าปีจนได้แต่งงาน กลับไม่ใช่คนที่ตัวเองรอคอย... ชีวิตที่มีความสุขกลับพังลงทุกอย่างเพียงเพราะได้รับพัสดุ ที่มีรูปหมูแฮมที่เป็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก ส่งรูปพร้อมกับข้อความหาพี่สาว หน้ากล่องเป็นชื่อนามสกุล ที่รู้ว่าเป็นชื่อคุณหมูแฮม แต่กลับวงเล็บต่อท้ายว่า...พี่ลูกหมี...พี่เรที่เคยเจอหมูแฮมแค่ตอนเด็ก ๆ เป็นเด็กน่ารัก ตัวเล็ก โดยที่เจ้าตัวคิดมาตลอดว่าหมูแฮมคือเด็กผู้หญิง....พ่อแม่หมูแฮมไม่อยู่บ้านซักวัน แต่ละวันหมูแฮมจะมานั่งรออยู่หน้าบ้าน เพื่อรอเพื่อนไปเล่นด้วย ถ้าวันไหนไม่ไปวันต่อมาก็จะงอน แต่ก็ออกมารอทุกวัน จนกลายเป็นความผูกพันธ์ ถึงขั้นให้สัญญาว่าจะไปรับมาอยู่ด้วยกัน” หัวใจผมเต้นเหมือนจะหลุดออกมามา
“เพื่อน”
“หมูแฮมจะรอ”
“ แล้วเมื่อถึงเวลาเพื่อนจะมารับหมูแฮมไปอยู่ด้วยนะ ตกลงไหม”
ทำไมคำพูดเหล่านี้ถึงหลั่งไหลมาตอนนี้นะ ออกมาพร้อมน้ำตาที่มันชุ่มแก้มผมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน........สิ่งที่ผมลืมเลือนมาตลอดคือสิ่งนี้สินะ
“ความผูกพันเมื่อรอคอย ทุกอย่างเริ่มจะเปลี่ยน... รักมาก...รอมาตลอด...สร้างทุกอย่างด้วยตัวเอง แม้กระทั่งการช่วยเหลือครอบครัวของหมูแฮม ไม่ได้เพื่อจะแลกตัวเหมูแฮม..แค่คิดว่าอยากดูแลให้มากกว่านี้ อยากดึงออกจากความโดดเดี่ยวที่เป็นอยู่ ตอนรู้ความจริงที่คุณลูกหมียอมรับ พี่เรโกรธมาก จนถึงขั้นจะฟ้องร้องครอบครัวหมูแฮม แต่คุณลูกหมีก็สัญญาว่าจะให้หมูแฮมว่าอยู่ที่นี่ให้ได้ พี่เรให้คุณลูกหมี ติดต่อหาหมูแฮมตลอด ถามไถ่ ความเป็นอยู่ และเมื่อถึงเวลาก็จะไปรับมาอยู่ด้วยกัน คุณลูกหมีเธอก็คบหาผู้ชายคนใหม่ โดยไม่มีการยุ่งเกี่ยวกัน อยู่อย่างมีความสุขได้ โดยคุณลูกหมียังอยู่กับพี่เรเหมือนเดิม เพราะพี่เรต้องการให้หมูแฮมมาอยู่ด้วย ถ้าไม่มีคุณลูกหมีหมูแฮมก็คงไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่อีก......การล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นมันเจ็บนะ พี่ไม่อยากเชื่อว่าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี ภรรยากันแล้ว แต่พี่เรกลับไม่มีเยื่อใยให้คุณลูกหมีเลย เมื่อรู้ว่าโดนหลอกและไม่ใช่หมูแฮมตัวจริง... กับเด็กอายุไม่กี่ขวบพี่เรคงคาดหวังมากเกินไปสินะ”
ตอนนี้ผมชาไปทั้งตัว...สับสนไปหมด พี่เรคือ......เพื่อนคนนั้น..คนที่ลืมเลือนไม่แม้จะอยู่ในความทรงจำ แต่อยู่ในความฝันมาตลอด และรอคอยมาตลอดเหมือนกัน แค่ไม่รู้ตัวเท่านั้นว่าตัวเองรออะไร....ผมรู้แล้วว่าทำไมพี่เรต้องโกรธผม เพราะผมจำสัญญาไม่ได้....เพียงเพราะผมให้พี่เรรอ รอโดยที่ตัวเองกลับจำไม่ได้ ..........โดยที่ตัวผมสัญญาว่าจะรอ แต่เมื่อเจอกันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น.......การรอของผม..มันคงทำให้พี่เรเจ็บปวดอยู่ฝ่ายเดียวซินะ..โดยที่ตัวผมไม่รู้จุดหมายตัวเอง ว่ารออะไร....และรอใคร
-
ลงให้เต็มก่อนเน้อ ตอนนี้ใครยังไม่เคลียร์ ก็ถามมาได้เลย เพราะงานเยอะจนงง ก่งก๊งไปหมดแล้ว
สำหรับใครที่รอพาร์ทพี่เร ก็ตอนหน้านะจ๊ะ ขอบคุณทุกรีพายจ๊ะ
อาจจะแต่งไม่ถูกใจทุกคนหรอกนะ เป็นบางคนที่ชอบก็ยังดี แต่ก็พยายามแล้วจ๊ะ :กอด1:
-
หมูแฮมไม่ผิดหรอกน่า ก็รอเหมือนกัน แค่จำไม่ได้เท่านั้นเองว่า เพื่อนคนนั้นเป็นใคร
พี่เรก็จะเอาอะไรกะเด็กตัวแค่นั้นหล่ะ ไม่แปลกหรอกที่หมูแฮมจะจำไม่ได้น่ะ
ขอให้พี่เรปลอดภัยแล้วปรับความเข้าใจกันดีๆน๊าาาา เชื่อว่าในใจต่างคนก็ต่างรักกัน
อย่างอนกันนานนักเลย อุตส่าห์รู้แล้วว่าอดีตเป็นมายังไงอ่า อยากให้หวานกะเค้ามั่ง
:L2: :L2: จะรอนะจ๊าาา
-
แต่ตอนนั้นหมูแฮมก็ยังไม่ประสีประสาอยู่น่ะ
นายเรก็คาดหวังกับเด็กตัวเล็กๆก็เกินไปแล้ว... :a5:
ขนาดน้องผมอายุมากกว่าหมูแฮมสมัยเด็กตั้งหลายปี ยังไม่รู้สีรู้สาอะไรเลย
อย่างนี้ถ้าเจอกัน ก็น่าจะคุยกันดีๆ ดีกว่าไปข่มขืนเค้า ไปพูดจาว่าร้ายเค้าอีกนา :beat:
เหมือนนายเรอยากทำร้ายตัวเองมากกว่า ถ้ารักเค้าจริงก็พูดกับหมูแฮมดีดีเซ๋ :angry2:
อย่างนี้ก็ทำให้ตัวเองเจ็บคนเดียวไม่พอ ยังทำไมให้คนอื่นเจ็บตามไปด้วย :z6:
แอบสงสัยว่าทำไมคนแต่งชอบให้บทพระเอกสวมเขา นายเอกอ่อนแออยู่เรื่อยเลยนา :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ :L2:
-
:เฮ้อ:รู้ความจริงซะทีนะหมูแฮม ดีใจด้วยนะพี่เรน้องเขารู้ความจริงตอนพี่ใกล้ตาย
-
พี่เรอย่าเป็นไรนะ น้องจำได้แล้ว
:sad4:
-
แบบนี้เองอ่า
สงสารพี่เร :sad4: ขี้นมาเลย
รอๆๆพี่เรฟื้น
-
คนที่ผิดคือ ผู้ใหญ่ ที่รวมหัวกันหลอก พี่เร กับหมูแฮม
ขอให้พี่เรหายไว ๆ จ้า
:L2: :L2:
-
พี่เรรีบๆฟื้นซิ หมูแฮมจำได้แล้วนะ
-
แฮมรู้ความจริงแล้วทีนี้ก็คุยกันดีๆได้แล้วใช่ป่าว
พี่เค้ารอมานานแล้วนะ
แต่ไม่ใช่พี่เรฟื้นขึ้นมาพี่เรจะเปลี่ยนไปนะ
-
โอ้ย น้องมันจำได้ แต่เรต้องเข้าโรงบาลมันคุ้มกันใหมอ่ะ
ถ้าออกจากห้องฉุกเฉินได้ก็ดีอ่ะนะ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เน้อ
-
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
เต็ม100%แล้วจริงๆใช่ไหมคับ
ค้าง !!!!
ยังสงสารพี่เรไม่เต็มร้อยอ่ะเหมือนมันงงๆ กับความรู้สึกทั้งของแฮมและพี่เรไม่รู้จะเห็นใจหรือสงสารทั้งคู่ดีไหม เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปนะครับ (อย่าหายไปนานนักนะค้าบ)
-
ถ้าเรบอก
ทุกอย่างก็จบ
แต่ก็นะ
รอหมูแฮมจำได้
เรื่องตอนเด็กคงยากต่อการจำอ่า
-
กรรมมันตามทันจริงๆ ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สะจายแต่อย่าให้ตายนะมันยังทรมารไม่พอ
หมูแฮมรู้เร็วไปอ่ะยังไม่ได้แก้แค้นอารายเลยอ่ะเชื่อว่าต้องใจอ่อนแน่ๆเพราะอย่างไรก็ยังคะนึงหา
เอาเป็นว่าถ้าไม่ดราม่าสุดตับสุดไต เจ้ขอแบบหวานจับใจเอาแบบน้ำตาลท่วมจอไปเลย
อิอิอิอิอิอิ เอาไปอีกหนึ่งทีค่ะ น้องตาลสู้ๆ
-
ชอบๆ ^^
ไรเตอร์เขียนม่วนจ๋นน..
สู้นะจ้ะ
-
:sad11:
รอต่อไปขอรับ
จะเป็นยังไงต่อไปน้า
-
เศร้าอ่ะ สงสารพี่เร
-
ความจริงเฉลยแล้ว
-
:m15:ในที่สุดความจริงก็เปิดเผยแล้ว หมูแฮมรู้แบบนี้แล้วจะทำยังไงต่อไปนะ :m15:
-
อ้า ตามอ่านทันแล้วคร่า อิอิ
คือขอติงนิดนึงตรงที่ว่าเรื่องมันคลี่คลายเร็วไปหน่อยนึงอ่าน๊า
น่าจะมีมาม่าน้ำข้นๆให้คนอ่านได้กินเยอะกว่านี้หน่อย ฮาๆๆ
รวมๆแล้วสนุกดีค่ะ พระเอกเจี้ยดี นายเอกก็เคะน่ารักถูกใจ โฮ่ๆๆๆ
ติดตามตอนต่อปาย... พร้อม +1 ให้ค่า
-
อุ๊ยๆ จำได้แล้ว
-
เสียเลือดบ้าออกไปบ้างก็กลับมาเป็นพี่เรที่แสดดีได้แล้วนะคะ
-
แอบน้ำตาซึม :man1:
-
พี่เร
อย่าเป็นอะไรเลยนะ
o18
รอหมูแฮมก่อน
-
เป็น แซสสส สะ ตอ รี่ จิงๆ
-
มาม่าจังเลยย
สงสารทั้งหมูแฮมทั้งพี่เร
เฮ้อออออ :เฮ้อ: ขอให้สองคนนี้เข้าใจกันซักทีเหอะน่ะ พลีสสสส :monkeysad:
-
อ่านแล้วเรื่องก็กระจ่างขึ้น แต่ก็ยังเหมือนเดิม เรไม่มีสิทธิ์ขืนใจเด็ก ทำไมไม่ใช้ความดีสร้างความรู้สึกดีๆให้กลับมาละ
-
ตามทันแระ
ติดตามอ่านจ้า
เอาใจช่วยหมูแฮม
:z2:
-
พี่เรต้องไม่เป็นไร ต้องอยู่รอฟื้นความทรงจำแสนหวานกับน้องได้แน่ๆ :m13:
-
พี่เร
อย่าเป็นอะไรเลยนะ
o18
รอหมูแฮมก่อน
:o8: เขาก็ชอบ Singular แหละ :-[ พี่ซินน่ารัก(นอกเรื่อง)
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 9 ผูกพันธ์ ความหลัง รอคอย..Part - P’ RE ////// 05/12/2010
บรรยากาศรอบตัวผมทำไมถึงหนาวเย็นอย่างนี้ ความเย็นยะเยือกแทรกซึมเข้าไปทุกรูขุมขน จนรู้สึกว่าร่างกายผมจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ความเจ็บปวดกระจายไปทั่วทุกอณู ความขาวโพลนด้านหน้าคืออะไรกัน ทำไมผมมองอะไรไม่เห็น ไม่เห็นใคร ข้างตัวผมไม่มีใครซักคน ว่างเปล่า ความโดดเดี่ยววิ่งเกาะกินหัวใจจนปวดหนึบ
“ฮะ ๆๆ ฮ่า ๆๆ หมูแฮมรักเปื้อนที่ฉุดเลย”
“เปื้อนใจดีจางเยยยยย”
เสียงจากที่ไหนกัน มันดังอยู่รอบตัวผมจนจับทิศทางไม่ถูก....หมูแฮม..หมูแฮมอยู่ไหน อยู่ไหนกันทำไมเขามองไม่เห็น
“หมูแฮม หมูแฮม หมูแฮมอยู่ไหน หมูแฮมได้ยินพี่ไหม” เสียงผมก้องอยู่แค่ภายในบริเวณนั้นเหมือนกับไม่สามารถส่งออกไปถึงคนที่ผมเรียกได้
“ฮึก ฮืออออออ เปื้อนใจร้าย แกล้งหมูแฮม ฮือออ หมูแฮมไม่รักเปื้อนเเย้ววว”
“หมูแฮม !! หมูแฮมอยู่ไหนตอบพี่สิ” หมูแฮมต้องได้ยินผมสิ แต่หมูแฮมทำเป็นไม่ได้ยินใช่ไหม ..ใช่สิ ผมมันเป็นคนเลวในสายตาเขาแล้ว ผมมันไม่ได้เป็นที่รักเหมือนเดิม เขาไม่ได้ต้องการผมเหมือนเมื่อก่อน
“อย่า!! อย่า ฮือออ พี่เร อย่าทำ ฮึก ฮือออออ เจ็บ ๆๆ ฮืออ”
เสียงร้องอย่างเจ็บปวด ดังมาจากทุกทิศทาง เสียงที่ฟังแล้วมันทรมานเหลือเกิน ทั้งที่เป็นอีกฝ่ายที่ร้อง แต่ทำไมในใจผมมันเจ็บอย่างนี้.
....หมูแฮม เจ็บมากไหม ฮึก.. ผมทำร้ายคนที่ผมรัก ทั้งที่รู้ว่าตัวเองเจ็บกว่าหลายร้อยเท่า แต่เพื่ออะไร เพื่อต้องการแก้แค้นเหรอ รึเพื่อสนองตัณหาตัวเอง .....ไม่ใช่ ..แต่จะบอกว่าทำเพราะรักมาก คงจะไม่มีใครอยากฟังรวมถึงตัวหมูแฮมด้วย
ความขาวโพลนตรงหน้าเริ่มมีแสงสว่างส่องเข้ามา กลุ่มก้อนขาว ๆ เริ่มเคลื่อนออกเหมือนแสงแดดที่ขับไล่ก้อนเมฆแสงสว่างตรงหน้าจ้าจนต้องหยีตาและกระพริบถี่หลายที .... ค่อย ลืมตามองไปข้างหน้าเห็นภาพที่ฉายออกมา.......ผมยีนมองภาพตรงหน้าหัวใจปวดหนึบ รู้สึกเหมือนมีคนกำลังบีบหัวใจผมอยู่
“ฮะ ๆๆ ฮ่า ๆๆ หมูแฮมรักเปื้อนที่ฉุดเลย”
“เปื้อนใจดีจางเยยยยย”
“ฮึก ฮืออออออ เปื้อนใจร้าย แกล้งหมูแฮม ฮือออ หมูแฮมไม่รักเปื้อนเเย้ววว”
“อย่า!! อย่า ฮือออ พี่เร อย่าทำ ฮึก ฮือออออ เจ็บ ๆๆ ฮืออ”
หมูแฮม.... ภาพเด็กน้อยน่ารักที่กำลังหัวเราะสนุกสนาน กลับร้องไห้ตอนผมแกล้งหยิกแก้มยุ้ยนั่นไปแรง ๆ ทีนึง และแปรเปลี่ยนเป็นภาพสุดท้าย ร่างขาวนวล บอบบาง ที่กำลัง ร่ำร้องไห้ปานจะขาดใจ ในอ้อมกอดของผมเอง ในทุกภาพที่สะท้อนออกมาปฏิกิริยาทั้งหมดล้วนเกิดจากผมเป็นคนก่อทั้งนั้น ...................
.....ใช่สินะ........ทำไมล่ะ ผมถึงนึกไม่ถึง ว่ารอยยิ้มที่น่ารักที่ผมต้องการ ความรักที่ผมต้องการ ผมสามารถสร้างได้และทำลายได้ในเวลาเดียวกัน ผมทรุดตัวนั่งกับที่ ยกมือขึ้นทึ้งผมตัวเองอย่างคนอับจนหนทาง ผมจะออกจากที่นี่ได้ยังไง ผมจะต้องทำยังไง
“ฮึก หมูแฮม พี่ขอโทษ ..ฮึก พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ!!” ผมนั่งจมอยู่กับความคิดไม่รู้นานเท่าไหร่ ผมอยากออกจากที่นี่ ผมอยากออกไป ได้โปรด ให้โอกาสผมซักครั้ง...ได้โปรด
“พี่เร ฮึก ฟื้นสิครับ ฮืออ พี่ทำไมใจร้ายกับหมูแฮมอย่างนี้” เสียงที่ดังจากรอบทิศทาง ทำให้ผมผุดลุกขึ้น จนรู้สึกว่าร่างกายที่เจ็บปวดเริ่มเข้าแทรกซึมอีกแล้ว
“อึก!! หมูแฮม ..หมูแฮม พี่อยู่นี่ หมูแฮม!!!!” ผมตะโกนออกมาจนสุดเสียงและก้าวขาวิ่งฝ่าภาพที่กำลังบั่นจิตใจผมอยู่ตรงหน้า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะวิ่งไปไหน อยากออกจากที่นี่ ผมอยากกลับไป .. อยากได้โอกาสอีกซักครั้ง แสงสีเหลืองข้างหน้า ผมไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดี แต่ผมก็วิ่งฝ่าเข้าไป.......... รู้สึกรอบ ๆ ตัวอบอุ่นขึ้น แต่ความเจ็บปวดยังเหมือนเดิม รู้แต่ว่าตัวเองรู้สึกมีหวังขึ้น
“พี่เร พี่เร ฮึก ฮืออออออออ”
“หมูแฮม!!!!!!!!” ผมตะโกนสุดเสียงและสุดแรง พร้อมกับสติผม..ที่ดับวูบไป
*****************************************************************
รู้สึกว่าอบอุ่น รู้สึกถึงแรงบีบที่มือ ผมลืมตาขึ้นช้า ๆ แสงจ้า จนต้องกระพริบตาถี่หลาย ๆ ที พยายามปรับสายตาให้ได้ทั้งที่ตัวผมยังไม่ขยับ ที่นี่ที่ไหนกัน ....ผมยังไม่ตายใช่ไหม ผมยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม ผมกวาดตามองไปรอบ ๆ ที่ตัวเองนอนอยู่ สายน้ำเกลือ และสายอะไรอีกมากมาย เสียงเครื่องตรวจวัดมากมายดังแข่งกัน ภาพตรงหน้าพล่ามัวไม่ชัดเจน แต่ก็พอดูออก รู้สึกเหมือนสมองผมเบลอจนจับต้นชนปลายไม่ถูก ผู้คนที่ขวักไขว่ตรงหน้า อุปกรณ์มากมายที่ยังอยู่ในมือ....หมอ ..ใช่ที่นี่โรงพยาบาล.....ทำไมผมง่วงนอนจัง ….. ทำไมสิ่งที่ผมหวังกลับไม่มีอะไร ในห้องไม่มีใครที่ผมต้องการ นอกจากหมอและพยาบาลเต็มไปหมด .....หนังตาหนักอึ้งจนลืมไม่ขึ้นอีกแล้ว ผมหลับตาลงช้า ๆ และสติผมก็ดับไปอีกครั้ง
“เฮ้ย ไอ้เรฟื้นแล้ว เรเป็นไงบ้างวะ แกเป็นยังไงบ้าง” ผมกระพริบตาหลาย ๆ ทีไล่ความพร่ามัวตรงหน้าหลังจากรู้สึกตัว ผมปรับสายตามองตรงไปตรงหน้า..... ระดับสายตาเป็นแจกันดอกไม้สีสวย และจอทีวีมืดดำเพราะยังไม่ถูกเปิด ผมค่อย ๆ หันไปทางเสียงโวยวายเมื่อครู่ ...เพื่อน ๆ ผมเข้ามารุมผมแทบจะเบียดกัน
“เรเป็นไงบ้างวะ เฮ่ย จำฉันได้ไหม ฉัน ชัชไง แล้วนี่ไอ้ทศ ไอ้เคล แล้วไอ้นี่ชื่ออะไรแกจำได้ไหม”
“ไอ้ชัช แกจะไปเร่งมันทำไมวะ มันพึ่งฟื้นนะเว้ย ไอ้บ้านี่” ฮึ...ผมจำได้ เพื่อนผม ผมจำได้ทุกคน ผมจำได้ทุกอย่าง แต่คนที่ผมอยากเจอตอนนี้ กลับไม่อยู่ที่นี่ ผมพยายามส่ายสายตาหาคนที่หวังว่าตื่นขึ้นมาผมจะเห็นเขาเป็นคนแรก แต่ผมไม่เห็นแม้แต่เงา
“หา หมูแฮมเหรอ พี่เร” เสียงใสที่ปลายเตียงที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ...แนท... ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
“หมูแฮมไปโรงเรียนน่ะค่ะ แกขาดเรียน 2 วันแล้วเพราะมาดูแลพี่ แกคงดีใจถ้ารู้ว่าพี่เรฟื้นแล้ว เดี๋ยวแนทโทรบอกหมูแฮมดีกว่า”… หมูแฮมมาดูแลผมเหรอ เหมือนฝันไปที่ได้ยินอย่างนี้ แต่ผมจะรีบดีใจไปทำไม เขาอาจทำไปเพราะหน้าที่ ที่เขาต้องอยู่กับผมก็ได้ แต่ก็รู้สึกดีที่อย่างน้อยตลอดเวลาที่ผมหลับใหลผมยังมีเขาอยู่ใกล้ ๆ ความรู้สึกอบอุ่นและรู้สึกผิดแผ่ซ่านในใจไปพร้อม ๆ กัน ผมรู้สึกว่าตัวเองยังขยับอะไรไม่ได้มากเท่าไหร่ แค่อยู่เฉย ๆ รู้สึกว่าบาดแผลที่มีอยู่ทั่วตัว ฟ้องถึงความเจ็บปวดที่มีอยู่ โดยเฉพาะแขนที่ยังหนักอึ้ง ผมก้มมองที่แขนตัวเอง
“แขนแกหักน่ะ ต้องใช้เวลาหลายอาทิตย์เลยล่ะ แล้วตอนนี้แกเป็นยังไงบ้างวะ” ทศถามผมพร้อมกับปรับเตียงให้ผมได้นั่ง
“ไม่เป็นไรแล้ว ยังเจ็บแผลอยู่นิดหน่อย” เสียงผมแหบแห้งจนฟังไม่เป็นภาษา แนทรีบเอาน้ำและหลอดมาจ่อที่ปาก ผมรู้สึกคอแห้งเลยก้มดูดไปหลายอึก ....
“เห็นแกฟื้นแล้วก็ค่อยยังชั่วหน่อย พวกฉันก็ลุ้นแล้วลุ้นอีก นึกว่าจะมีเพื่อนเป็นเจ้าชายนิทราซะอีก” เคลพูดติดตลกทำให้เพื่อน ๆ หัวเราะกัน ผมก็พลอยยิ้มไปกับพวกมันด้วย
“ไม่ต้องห่วงโว้ย งานนี้เจ้าหญิงมาเฝ้าเช้าเย็น พร้อมจุมพิตเสมอว่ะ แค่วันนี้เจ้าหญิงติดเรียน ฮะ ฮ่าๆๆๆ” ทำพูดชัชทำให้ผมรู้สึกหัวใจตัวเองพองโตขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ อย่างน้อยเขาก็ยอมที่จะอยู่ใกล้ ๆ ผม มันสามารถที่จะบั่นคำว่าขยะแขยงที่เสียดแทงใจผมลงไปบ้าง
พูดคุยอะไรกันอีกนิดหน่อยพวกเพื่อนก็ขอตัวกลับ เพราะพวกมันแวะมาหาผมแต่เช้า เหลือก็แต่แนทที่ยังนั่งมองผมอยู่ ผมพึ่งรู้ว่าแนทคิดยังไงกับผมมาเมื่อไม่นาน แต่ผมไม่สามารถที่จะมีใจเหลือให้ใครอีก ผมตัดสินใจเล่าเรื่องหมูแฮมให้แนทฟัง บทสรุปอยู่ที่การจูบร่ำลาความต้องการในใจเธอ แต่มันก็พลาดที่เป็นหมูแฮมมาเห็นภาพนั้น ตลอดทั้งคืนตั้งแต่หมูแฮมวิ่งหนีผมไป ทำเอาผมแทบบ้า ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหมูแฮมไปไหน ขี่รถวนหาจนทั่วเมือง ตามป้ายรถเมล์และทุกที่ที่มีที่นั่ง แต่ก็ไม่เจอ ผมแบกสังขารที่แทบจะยืนไม่ไหวเพราะความเมา เบียร์ขวดต่อขวดที่ผมดวลกับใจตัวเอง ผมแทบจะควบคุมสติไม่ได้เมื่อคิดว่าหมูแฮมจะเป็นอะไรไป แต่อีกใจก็เคืองที่ทำไมต้องหนีผมไป ตอนนั้นผมคิดว่าตัวเองไม่ผิด ทำไมหมูแฮมไม่ฟังผม ทั้งที่ผมร้องเรียกให้หยุด แต่ตอนนี้ผมรู้ว่าผมผิดที่มีเขาแต่ผมก็ยังจะยืนจูบใครต่อใคร แต่ถ้าหมูแฮมไม่คิดอะไรกับผม จะวิ่งหนีภาพที่เห็นทำไม เพราะมันบาดตา หรือบาดใจ
“ทำไมแนทไม่กลับไปพักผ่อนล่ะ พี่อยู่คนเดียวได้ไม่เป็นไร เดี๋ยวโทรบอกแม่บ้านมาเฝ้าก็ได้” ผมบอกน้องสาวที่นั่งทำหน้าจิ้มลิ้มอยู่
“แนทโทรหาหมูแฮมแล้ว น้ำเสียงหมูแฮมเหมือนดีใจนะคะ” เหมือนดีใจแล้วดีใจรึเปล่า ผมเหมือนจะดีใจ แต่อีกใจที่ผมทำไม่ดีไว้ ก็ละอายที่จะคิดเข้าข้างตัวเอง
“พี่เรคะ ทำไมพี่เรไม่บอกความจริงกับหมูแฮมไปให้หมดละคะ เผื่อหมูแฮมจะเข้าใจพี่เรมากขึ้นไงคะ” แนทถามพร้อมกับมองหน้าผม ผมก็ตอบไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมไม่บอกหมูแฮม อยากให้เขาคิดออก ผมคิดเสมอว่าสายสัมพันธ์ และความคิดถึง การรอคอยที่ผมมีมันจะสื่อไปถึงใจเขาบ้าง ผมคงจะหวังมากไปอย่างที่แนทเคยบอกผม แม้กระทั่งผม อยู่ ม.2 ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหมูแฮมเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ประสาอะไรกับหมูแฮมอายุไม่กี่ขวบจะจำผมได้ มันอาจเป็นความคิดเด็ก ๆ ที่ติดผมเพราะเขาไม่มีใคร ...ภาพเด็กน้อยน่าตาน่าเอ็นดู มานั่งรอผมหน้าบ้านตัวเองทุกวัน เมื่อเห็นผมจะวิ่งเข้ามาหาและยิ้มอย่างดีใจจูงมือผมไปเล่นในที่ต่าง ๆ ที่ตัวเองอยากเล่น ภาพเหล่านี้ยังวนเวียนในหัวสมอง ทำให้ผมมีความหวังว่าเมื่อครั้งแรกที่เจอกันเขาอาจจะจำผมได้บ้าง วิ่งเข้าหาอย่างดีใจบ้างเหมือนตอนเด็ก ๆ แต่ผมคงคิดหวัง คาดหวังมากเกินไป เมื่อเจอปฏิกิริยาที่ตรงข้ามกัน มันทำให้ผิดหวังมากเหลือเกิน
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” ผมพูดลอย ๆ ขึ้นมาโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าแนท
“ถ้ามีโอกาสพี่เรจะพูดไหมคะ” ผมหันไปมองหน้าน้องสาวที่ตั้งคำถาม ทุกคำถามล้วนเป็นคำถามที่ผมไม่มีคำตอบ
“ไม่รู้สิ พี่จะมีโอกาสอีกไหม ตอนนี้พี่เป็นคนเลวในสายตาหมูแฮมไปแล้ว พี่หวังมากไป เพราะพี่รอคอยเขามาตลอดเมื่อผิดหวัง ความอยากเอาชนะก็ทำให้ทุกอย่างพังลง” ผมถอนหายใจเข้าจนสุด แล้วค่อย ๆ ผ่อนออก
“ถ้ามีล่ะคะ” ผมหันไปมองคนที่ตั้งคำถามเซ้าซี้ผมอยู่
“คงจะ...” ผมหันกลับมาจ้องที่ทีวีหน้าจอดำมืดสนิท ความคิดกำลังโลดแล่นว่าถ้ามีโอกาสจะพูด ผมจะพูดอะไรให้หมูแฮมเลิกหวาดกลัวในตัวผม
“ก็ดีค่ะ เดี๋ยวแนทไปรับหมูแฮมให้นะคะตอนเย็น” แนทพูดแล้วลุกขึ้นออกจากห้องไป ทิ้งผมให้จมอยู่กับความคิดว่าผมจะทำตัวยังไงต่อไป แล้วหมูแฮมจะยกโทษให้ผมรึเปล่า รู้สึกหัวสมองหนัก ๆ ผมหลับตาลงอีกครั้งตามที่ร่างกายเรียกร้อง
“แกร็ก ๆๆ” ผมลืมตาขึ้นตามเสียงที่เข้าไปในโสตประสาท ผมงงอยู่ซักพักก่อนจะหันไปตามเสียงที่อยู่ข้างตู้เย็น
...หมูแฮม หมูแฮมจริง ๆ ด้วย ผมมองนาฬิกาที่ผนังห้อง 4 โมงครึ่ง นี่ผมหลับไปหลายชั่วโมงเลย ผมรีบหันกลับไปที่หลังบาง ๆ ที่ยังอยู่ในชุดนักเรียน กำลังทำอะไรซักอย่าง แค่ได้มองอย่างนี้หัวใจของผมก็ชุ่มชื้น ไม่ใช่สิ ผมเฝ้ามองเขามาตลอด เฝ้ารอมาตลอด ……..ผมจ้องมองแผ่นหลังเล็ก ๆ นั่นอย่างไม่กระพริบตากลัวว่าจะเป็นแค่ฝัน หรือภาพนั้นจะหายไปจากจอตาของผม
“หมูแฮม...” เสียงผมเบาและแหบ แต่คนที่ยืนอยู่ก็รีบหันมาหา ดวงตาที่หันมาสบตากับผม ผมจะเข้าข้างตัวเองจะผิดไหม เมื่อผมมองเห็นแววตาที่เต้นระริกด้วยความดีใจ แต่ก็แค่ชั่วครู่ แล้วก็กลับสู่สายตาที่ยังหวาดกลัวผมอยู่ แต่เจ้าตัวก็ยอมเดินมาจนประชิดเตียง
“พี่เรเป็นยังไงบ้างครับ” แค่คำถามนี้ก็ทำให้ผมชื่นใจเหลือเกิน อย่างนี้สินะที่ผมไม่ยอมเปิดรับมันเข้ามาซักที ต้องการให้เขาเป็นอย่างที่ผมอยากให้เป็น ผมต้องสำคัญ ต้องรักผมคนเดียวและเดี๋ยวนั้น ทำไมผมไม่ค่อยเป็นค่อยไป
“พี่ไม่เป็นไรแล้ว ขอน้ำให้พี่หน่อย”ผมบอกหมูแฮม เจ้าตัวรีบกระวีกระวาดไป ท่าทางที่แสดงออกผมไม่รู้ว่ากลัวหรือห่วงผมกันแน่ หลอดน้ำถูกจ่อที่ปาก ผมก้มลงดูดน้ำ แต่สายตายังจับจ้องที่ดวงหน้าน่ารักนั่น จนหน้าขาวนวลต้องเบือนหนีไปอีกทาง ต่อไปนี้ผมต้องค่อยเป็นคอ่ยไปสินะ
“หมูแฮม...พี่ขอโทษ” ผมพูดเบา ๆ กับคนที่กำลังหันหลังเดินเอาแก้วน้ำไปเก็บ แต่ก็คงจะดังพอจะทำให้คนที่กำลังก้าวหยุดชะงักได้ แต่ก็เดินต่อไป...
ต่อจากนี้จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ ผมต้องเอาชนะความหวาดกลัวในใจหมูแฮมให้ได้ ผมอยากได้เขาทั้งตัวและหัวใจเหมือนที่ผมหวังไว้ ทุกอย่างอยู่ที่ความตั้งใจของผม และใจหมูแฮมเอง ในเมื่อผมทำให้เขากลัวผมได้ ผมก็จะทำให้เขารักผมให้ได้เหมือนกัน รอตัวเขามาตั้ง 10 กว่าปี จะรอความรักที่จากใจอีกซักหน่อยจะเป็นไรไป..................
-
อ๊ายย ย เริ่มจะปรับความเข้าใจกันแล้ววว
น่ารักจังเลยยยย
รักค่ะๆๆๆๆๆ :-[ :-[ :-[ :-[
-
สู้ ๆ ครับพี่เร
-
คิดถูกแล้วหล่ะพี่เร ให้ความรักหมูแฮมมากๆ เด๋วก็จะได้ความรักกลับคืนนะ
อย่าใจร้อน ต้องใช้เวลาช่วยแล้วหล่ะ เพราะหมูแฮมก็มีแผลในใจ ต้องใช้เวลา
ช่วยให้หายนะ อิอิ สู้ๆ :z10: :z10:
-
เพิ่งจะคิดได้เนอะคนเรา
ค่อยเป็นค่อยไปแล้วกันนะพี่เร
-
เป็นกำลังใจให้พี่เรค่ะ
:L2: :L2:
-
:L2:มอบดอกไม้มห้คนแต่ง :L2:
:L1:พี่เรสู้ๆ นะ ให้หมูแฮมรักด้วยใจของหมูแฮมดีกว่าไปบังคับจิตใจหมูแฮมแบบที่ผ่านมา อดีตถึงแม้ว่าจะกลับไปแก้ไขไม่ได้ ก็ทำปัจจุบันและอนาคตให้ดีที่สุดนะ :L1:
-
เฮ้อ โล่ง นึกว่าพี่เรจะเป็นอะไรหนักกว่านี้ แค่แขนหักเดียวก็หายแล้ว
ทีนี้ก็แค่ตามดูแลหมูเฮมให้ดีละครับพี่เร
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
น่ารักค่ะ ถ้าคิดได้อย่างนี้ คนอ่านเชียร์ใจขาดดิ้นเลย หุหุ
-
รอคนแต่งเหมือนกัน ^^
-
อีกนิดเดียวบักเร สู้เค้าพระเอกจอมโหด 555
-
เริ่มเข้าใจกันแล้ว
-
พึ่งคิดได้หรอค่ะ พ่อคุณ :m16:
-
พี่เรสู้ๆๆ
ให้น้องค่อยๆๆเรียนรู้ไปละกัน
ทำดีกับน้องเยอะๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.อยากอ่านตอนหวานๆๆขอ2คนนี้แล้วอ่าไรเตอร์อีกนานไหมกว่าจะมี
-
ต้นเหตุของความเสียใจ ก็คือความจริงที่สองเราไม่พูดกัน
พี่เรเปิดใจแล้วบอกความรู้สึกให้น้องรู้ซะทีว่ารักน้องหมูแฮม
-
o22
คนเขียน...ทำกันได้ลงคอ :sad4:
เล่นตัดฉับเลย แง่มๆ
เฮียเร สู้ว้อย
-
:เฮ้อ: ดีใจที่คิดจะคุยกันซักที
-
สู้ๆครับเร
-
เริ่มจะมีความคิดนะเร อย่าดีแตกก่อนละ
-
ตามมาอ่านแล้วเห็นชื่อเรื่องว่าจะไม่อ่าน
กลัวดรามาแต่อดใจไม่ไหวเลยเข้ามาอ่าน
อ่านแล้วอิ่มเลยมาม่ามาเต็มๆเลยน้องแฮม
น่าสงสารมากไม่รู้เรื่องอะไรกับคนอื่นเค้าเลย
แต่โดนไปเต็มเลย ส่วนพี่เรย์รักน้องแต่แสดงออกไปคนละแบบเลย :beat:
ดีน่ะที่คิดได้แล้ว สงสารน๊อตเป็นพระรองที่เราเชียร์มากๆเลย
ขอบคุณคุณตาลมากๆ :กอด1: :L2:
-
ตอนต่อไปเค้าจะหวานกันแล้วใช่ป่ะ :impress2:
เข้าใจพี่เรย์มากขึ้น จากนี้ไปก็ใจเย็นๆเน้อ..เวลาง้อหมูแฮมอ่ะ
อย่าไปเหวี่ยงใส่น้องมันล่ะ.. รักแล้วต้องรอหน่อย(ทำร้ายเค้าไว้เยอะนี่นะ)
:pig4:ไรเตอร์ค่ะ
-
อ่านทีเดียวรวดเดียวเลบค่ะ
กดไลค์ 100 ที
อัพบ่อยนะค่ะ เป็นกำลังใจให้
-
อ่านรวดเดียวหลายตอน ^^" เลยแอบสงสัยขึ้นมาเองว่า พ่อแม่หมูแฮมกำลังทำไรอยู่ที่ไหน ขนาดพี่สาวยังกลับใจแล้ว พ่อแม่ไม่รู้สึกอะไรมั่งเลยเหรอ :3125:
-
พี่เร-หมูแฮม
เข้าใจกัน ดีกัน รักกันได้แล้ว
:a5:
-
คราวนี้ต้องหันมาพูดจาดีๆกันได้แล้วนะคะ พี่เร
อย่าเอาอารมณ์เปนที่ตั้งอีกล่ะ เด๋วน้องแฮมก็หนีไปหรอก
-
พี่เรเรียกคะแนนนิยมได้แระ
ค่อยเป็นค่อยไปอ่ะถูกแล้ว รักกันๆ นะ
-
จะเป็นคนดีแล้วใช่ไหมค่ะอีตาเรย์ ขอตบ :beat:สั่งสอนทิ้งท้ายสักทีได้ไหมอ่ะ พูดมาได้ไม่อายปาก :m16: ทำเพราะรักแม่ง.....
ถ้ารักใครแล้วต้องทำร้ายเนี่ย เดี๋ยวเจ้รักมากกกกก ฆ่าทิ้งดีไหมค่ะ o18 ปลวกจิต........
-
ยังเคลียร์ไม่หมดอะ แล้วสาวควงเล่นคนอื่นๆ คนที่ หมูแฮมเคยเห็น เดินนัวเนียด้วยตอนวันเปิดเทอมวันแรกล่ะ
-
สู้ๆนะพี่เร.........
-
พี่เร ไฟท์ติ้ง :a2:
-
:L2: :L2: :pig4:
-
เอาใจช่วยพี่เรอย่างแรงเจ้าคะ
จะได้เห็นพี่เรกับน้องแฮมหวาน ๆ ซะที
:pig4: คะ
-
เริ่มจะเข้าใจกันละ :man1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:impress2: :impress2:
สู้ๆๆ รักกันบ้าง โลกจะได้สงบสุข 555
-
:L1:
-
ดีใจจัง ที่ไอ้คุณพี่เรสำนึกได้ และอิฉันอ่านจนทัน 555
-
อ่านแล้วไม่รู้ว่าใครน่าสงสารกว่ากัน
แต่ก็เนอะจะได้ปรับความเข้าใจกันแล้ว
:L1:
-
กว่าจะคิดได้นะพี่เร
-
โอ๋ๆ พี่เร :กอด1:
-
พี่เรเริ่มที่จะค่อยเป็นค่อยไปแล้ว
อยากอ่านฉากหวานๆบ้างจะมีไหมอะ
+1 นะคะ
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 10 ....ผู้ร้ายคนใหม่... ////// 07/12/2010
ผมมองดูร่างสูงที่นอนเหยียดยาวบนเตียงโรงพยาบาล หัวใจยังเต้นไม่หยุด ความดีใจวิ่งริ่วขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินเสียงแหบพร่าเรียกชื่อ แต่เมื่อหันไปเห็นใบหน้านั้นความรู้สึกเดิม ๆ ก็กลับมา สายตาที่มองมาบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง แค่ไม่กล้าที่สบดวงตาคมนั่น เท้าหยุดชะงักเมื่อได้ยินสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะได้ยินจากปากผู้ชายคนนี้
“หมูแฮม...พี่ขอโทษ” คำพูดที่เหมือนกระซิบแต่มันชัดทุกถ้อยคำ ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง ถ้าหันไปมองแล้วต้องทำหน้ายังไง จึงตัดสินใจเดินออกมา
“แฮมญาติเป็นไงบ้างวะ หายยัง” ไปส์ถามแต่ตามันจ้องไอติมตัวเองที่แบ่งไอ้ไทกิน คงกลัวเพื่อนจะกินหมด พร้อมกับรีบแย่งกลับมาเมื่อไอ้ไททำท่าจะกัดอีกคำ
“อืม ดีขึ้นแล้วล่ะ ไม่มีอะไรแล้ว” ผมเงยหน้าจากหนังสือการ์ตูน แล้วตอบมัน
“สัดไทพอ ทีกูถามว่าฝากซื้อไหม บอกไม่เอา เลวว”
“ไอ้ขี้หวง ระวังขี้แข็งนะมึง ก็กูไม่ซื้อ กูจะกินกับมึงไง เหอ ๆๆ” พวกมันถกเถียงกันเรื่องของกินเป็นปกติ คนนึงขี้หวง อีกคนก็ขี้ขอ แต่มันก็ขอแต่ไอ้ขี้หวงนี่คนเดียว เหมือนอยากแกล้งมากกว่า
“เย็นนี้ว่างไหมแฮมไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อยสิ เดี๋ยวไปส่ง” ไอ้คนที่นั่งข้างผมถามขึ้นหลังจากมันพึ่งคุยโทรศัพท์เสร็จ
“อืม..คงไปไม่ได้ว่ะ ต้องรีบกลับบ้าน” ไอ้น๊อตหันหน้ามามองผม ผมรู้ในใจมันสงสัยว่าจะผมจะรีบกลับบ้านไปทำไม
“อือ ไม่เป็นไร ป่ะไปเรียนได้แล้ว” มันลุกแล้วดึงข้อมือผมขึ้น ก่อนจะก้าวขาออกจากม้าหินอ่อนเดินนำออกไปพร้อมกับถือกระเป๋าผมไปด้วย ผมวิ่งตามมันจนทัน แล้วคว้ากระเป๋าคืนเพื่อจะเอาหนังสือการ์ตูนใส่ แต่ไอ้น๊อตมันไม่ยอมปล่อย
“น๊อตกระเป๋ากู เร็วดิ จะเอาหนังสือการ์ตูนใส่” มันยังไม่ปล่อยเหมือนเดิมพร้อมกับหันมายักคิ้วกวนตีนให้อีก ไอ้สองเกลอนั่นเดินไปก่อนแล้ว
“น๊อตเร็วดิ เชี่ยน๊อตจะเอาไงมึงนิ” ผมเริ่มขึ้นเสียงกับมัน แต่มันก็เฉยทำลอยหน้าลอยตา ไม่ได้รู้สึกอะไร มองหน้ามันแบบระอา ก่อนจะก้าวออกมาตรงนั้นไม่ได้โกรธ แค่ขี้เกียจเซ้าซี้กับมัน ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาแล้วแรงกอดที่รอบคอจนต้องเซตามแรงกอดรัด
“งอนเก่งจริง เอาไป แล้วทีหลังอย่ามาทำหน้าอย่างนี้ใส่อีกนะ” มันก้มลงมากระซิบข้างหูพร้อมกับกอดคอเดินกันไปเรื่อย ๆ มองเห็นนักเรียนหญิงหลายคนมองมาที่พวกผมสองคนแล้วพากันกรี๊ดเบา ๆ อะไรของพวกเขากัน หรือกรี๊ดไอ้หล่อนี่ ผมหันไปมองหน้ามัน จนแก้มเกือบจะชนจมูกมันอีกแล้ว
“ทำไม กูทำหน้าอะไรใส่”
“ทำหน้า เหมือนอ่อยกูอ่ะ…”
“สัดน๊อต!!” ผมกำลังจะเอากระเป๋าฟาดหัวมันแต่ก็ไม่ทันขายาว ๆ ที่รีบวิ่งนำไปแล้ว ผมก็รีบวิ่งตามมันจนทันเพราะมันหยุดรอ
“น๊อตกูปวดเยี่ยว รอแป๊บดิ หรือจะขึ้นไปก่อน” ผมบอกมัน ก่อนจะฝากกระเป๋าไว้ที่มันเหมือนเดิม
“ให้กูไปช่วยประคอง ป่ะล่ะ” ยังหันมาทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่อีก พร้อมกับเดินไปนั่งรอที่ขั้นบันไดขึ้นตึกเรียน
“ไม่ต้อง กูมีไม้ค้ำ ไม่ต้องกลัวเสียงทรง” ผมยักคิ้วให้มันก่อนจะเดินออกมา เพราะรู้สึกปวดฉี่มากเหมือนกัน
“แหมเสียดาย กูว่าจะทำให้มึงติดใจรสสัมผัสกูซักหน่อย ต้องการเมื่อไหร่บอกละกานน” ยัง..ยังจะตะโกนไล่หลังมาอีก ผมหันกลับไปชูนิ้วกลางสรรเสริญมัน ก่อนจะรีบวิ่งไปห้องน้ำ.....ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ โถฉี่มีนักเรียนยืนเรียงเต็ม ผมเลือกเข้าห้องน้ำริมฝั่งทางเข้า ซึ่งโถฉี่ติดผนังในสุด ผมทำธุระเสร็จกำลังจะถอดกลอนห้องน้ำ แต่เสียงที่ได้ยินทำให้ผมชะงักทันที
“ห่าเชี่ยกร ของใหญ่จริงมึงหกออกมาโดนรองเท้ากู”
“เออ ของมันแน่ไม่งั้นกูไม่เป็นไบที่เพอเฟคที่สุดหรอกเว้ย” เสียงที่ผมจำได้ว่าเป็นไอ้รุ่นพี่หน้าหม้อนั่น เสียงเพื่อนมันหัวเราะเฮฮา แสดงว่าพวกที่ยืนฉี่ก็คงเป็นกลุ่มพวกนี้ ดีที่ตอนเข้าไม่เห็นเพราะฉี่ที่โถต้องหันหน้าเข้าไปอีกด้าน ถ้ามันยังแค้นเรื่องที่ผมไปเหยียบมือมันซะเต็มทีน ผมมีหวังได้โดนซ้อมหมกส้วมแน่ ๆ
“ ถุย !! ไบเพอเฟคเชื่ยไรวะ ไปจีบน้องหมูแฮมให้ติดก่อนเถอะมึงค่อยมาพูด” ผมยืนนิ่งตัวแข็งเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง
“มึงไม่ต้องท้า กูทำแน่ เด็กเชื่ยไรวะ แม่งน่าฟัดชิบหาย กูเห็นทีไรอยากจับแม่งกดตรงนั้น” มันพูดเสียงหื่น ๆ ทำเอาขนคอผมตั้งเหมือนกัน
“เออ ว่ะขนาดกูไม่ได้เป็น กูเห็นแขนขาเนียน ๆ ขาว ๆ นั่นก็ยังอดมองไม่ได้เลย”
“สัดโอ๊ตอย่ายุ่ง เดี๋ยวเถอะมึง กูให้มองแล้วชักว่าวเฉย ๆ ดูแต่ตา มืออย่าต้องของของกูจะหมอง” เสียงไอ้หม้อนั่นยังพูดคุย เกี่ยวกับเรื่องผมอยู่ ได้ยินแล้วยิ่งแทบไม่กล้าหายใจกลัวพวกมันได้ยิน
ผมจะออกไปยังไง... ทำไงดี.... ผมรอซักพักพวกมันยังไม่มีทีท่าว่าจะออกไป ทั้งที่ถึงชั่วโมงเรียนเกือบจะ 20 นาทีแล้ว หนำซ้ำยังได้กลิ่นบุหรี่ฉุนเข้าจมูก เวลานี้ไม่มีใครเข้ามารึไงนะ อย่างว่าเขาเริ่มเรียนกันแล้ว .....ไอ้น๊อตรอผมแน่ ๆ ถ้ามันมาตามผม มีเรื่องแน่ ๆ ต้องโทรบอกให้มันขึ้นไปก่อน แล้วผมค่อยหาโอกาสออกไป ผมรีบควักโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง กดเบอร์โทรแล้วโทรออกทันที
“หยุดไม่อยู่แล้วใจ เจอะเธอคนนี้เข้าไป ฝันก็คิดถึงเธอ นอนก็ยังละเมอ ว่าเธอ..เธอ..เธอ โอ้เบ้เบ…..
ก็เธอน่ะทำให้เริ่มมีเมโลดี้ในหัวใจ..คิดถึงขึ้นมาเมื่อไหร่ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไป...............”
เพลงรอสายมันดังไปเรื่อย ๆ แต่มันไม่รับโทรศัพท์ รึว่าขึ้นเรียนแล้ว ผมวางโทรศัพท์ กำลังจะใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิน แต่พลาดโทรศัพท์หลุดจากมือ...หล่นลงกระทบพื้นไม่พอ ยังกระเด็นออกไปนอกห้องน้ำที่ผมเข้าอยู่ ผมตกใจ เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริง ๆ
“ของใครวะ” เสียงหนึ่งในบรรดาเพื่อนมันถาม ดีนะผมไม่ถ่ายรูปตัวเองขึ้นหน้าจอไม่งั้น มันไม่ต้องถามแน่
“กระเด็นออกมาจากห้องนี้ว่ะ ไปดูดิ๊” จะมาดูกันทำไมวะ คนเข้าห้องน้ำมันผิดนักรึไง
“ปึง !! ปึง ๆๆๆ ใครวะออกมาดิขี้เสร็จยัง เร็วดิสาดด” เสียงทุบประตูรัวจนผมแทบควบคุมตัวเองไม่ได้รีบเดินชิดเข้าไปอีกฟากผนังแทบจะสิงได้อยู่แล้ว
“จะออกไม่ออก ไม่ออกกูสาดน้ำเข้าไปแน่มึง” ผมไม่ตอบนิ่งได้ซักพัก
“ซ่า!!!!!!!” พวกบ้านั่นมันสาดน้ำเข้ามาจริง ๆ ละลองน้ำโดนผมเข้าไปข้างหนึ่ง ชื้นเหมือนกัน
“ไม่ออกมาอีก กูสาดอีกแน่มึง” มันจะอะไรนักหนากับอีแค่คนเข้าห้องน้ำ ผมว่าพวกมันอยากแกล้งมากกว่า พวกนี้มันเกเรได้โล่จริง ๆ
“ออกมาแล้ว ขอโทรศัพท์คืนด้วย” ผมพูดกับพวกมันหลังจากถลาออกมาเปิดประตู กลัวว่าจะเปียกซกซะก่อน พวกมันหันมามองผมเป็นตาเดียว ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมากันแทบทุกคน..ผมเดินเบี่ยงตัวออกมาให้ใกล้ประตูทางออก ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมจะได้วิ่งให้เร็วที่สุด
“แกร็ก!!” ผมหันไปตามเสียง แล้วรีบวิ่งไปที่ประตูเมื่อเพื่อนมันคนนึงเดินไปปิดประตูห้องน้ำ พวกมันจะทำอะไรกัน
“จะไปไหน....มานี่” ตัวผมเซตามแรงฉุดที่แขน เป็นไอ้หม้อนั่นที่เป็นคนดึงแขนผมก่อนที่ผมจะวิ่งถึงประตู
“จะทำส้นตีนอะไรกัน ...ปล่อย” ผมตวาดพวกมันเสียงดังออกแรงดิ้นออกจากมือของไอ้คนที่จับผมอยู่ แต่มือมันก็บีบแขนผมแรงขึ้น
“จุ๊ ๆๆ พูดไม่เพราะเลยครับ หน้าตาออกจะน่ารัก พูดกับพี่กรเพราะ ๆ สิครับน้องหมูแฮม” มันยื่นหน้าเข้ามาหาผมจนต้องก้าวขาถอยออกมา กลิ่นบุหรี่โชยเข้าจมูกจนต้องกลั้นหายใจ
“จะเอายังไง ...ผมต้องเข้าเรียนแล้ว เพื่อนรออยู่” ผมพูดกับมันดี ๆ ตามที่บอก ดีที่สุดกับอารมณ์ผมตอนนี้
“เฮ้ย ..จับไว้หน่อย” มันส่งผมให้เพื่อน.. เพื่อนมันสองคนจับแขนผมไว้คนละข้าง ไอ้หม้อมันหยิบโทรศัพท์ผมขึ้นมากด ๆ อะไรของมัน มันกดไปด้วยเงยหน้าขึ้นมองหน้าผมด้วย พร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ถ้าไม่ติดว่ามันเลว มันถือว่าเป็นคนหน้าตาดีมากคนนึง ผมยังเคยได้ยินเพื่อนผู้หญิงในห้องพูดถึงกลุ่มนี้เหมือนกันว่าเป็นเด็กเกรียน แต่เป็นเด็กกิจกรรมและพ่อแม่มีหน้ามีตาด้วยกันทั้งนั้น ที่สำคัญแต่ละคนยังหล่อจนสาว ๆ หยิบยกไปเป็นประเด็นพูดคุยกัน แต่ผมไม่เห็นว่ามันจะหล่อกว่าเพื่อนผมตรงไหน
“คืนให้ครับ อย่าปิดเครื่อง อย่าเปลี่ยนเบอร์ รับสายพี่ด้วยนะครับเด็กดี” ไอ้บ้านั่นก้มมากระซิบที่หูพร้อมกับหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋าเสื้อนักเรียนผม...
“ฟอด !!!” ไอ้เลววววว มันหอมแก้มผม...ผมหันหน้าขึ้นไปมองหน้ามัน อยากจะกระโดดถีบเหลือเกิน แต่กลัวว่าอะไรมันจะบานปลายไปกว่านี้ ถ้าลองมันกล้าทำอย่างนี้ มันกล้าที่จะทำมากกว่านี้แน่ ผมกัดฟันข่มอารมณ์ตัวเองเต็มที่
“ปึง ๆๆๆ แฮมอยู่เปล่าวะ แม่งเยี่ยวนานเป็นชาติ” เสียงไอ้น๊อตทุบประตูด้านนอก ผมกำลังจะอ้าปากตะโกนออกไป
“อะ..อุ๊ฟ” แต่ก็ถูกมือใหญ่ปิดปากไว้ก่อน….โทรศัพท์ผมสั่นในกระเป๋าเสื้อไอ้น๊อตคงโทรเข้าแน่ ๆ
“อย่าเอะอะไปครับ พี่ฝากบอกเพื่อนน้องด้วยว่า ระวังตัวด้วย...อย่ากวนตีน ไม่งั้นมันจะหมดหล่อ” มันกระซิบบอกผมเบา ๆ ปล่อยมืออกจากปาก แล้วพยักหน้าเป็นสัญญาณให้เพื่อนมันปล่อยผมด้วย เมื่อพวกมันปล่อยผมรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำทันที
“โหมึง ไปอาบน้ำมารึไงแฉะเชียวมึง”
“เปล่า...ไม่มีไรไปเรียนเถอะสายแล้ว” ผมบอกมันแล้วรีบเดินนำออกมา ผมจะบอกมันได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้น มีหวังมันได้วิ่งกลับเข้าไปในห้องน้ำแน่ ๆ
“เออ พึ่งคิดได้รึงายย ฟายย” มันด่าก่อนจะวิ่งมาให้ทันผม
**********************************
ตอนเย็นพี่แนทมารับผมเหมือนเคย ตอนนี้ผมกับพี่แนทพูดคุยกันได้ตามปกติ เมื่อคบแล้วพี่แนทเป็นผู้หญิงที่ดีคนนึงและเป็นคุยสนุกสนาน มีเรื่องมาเล่ามาคุยให้ผมรู้สึกเป็นกันเองได้ พี่แนทพาแวะซุปเปอร์ซื้อของติดรถเข้าบ้าน บอกว่าวันนี้มีเพื่อน ๆ แวะเข้าไปเยื่ยมพี่เร และให้แม่บ้านทำกับข้าวไว้ พี่เรออกจากโรงพยาบาลวันนี้ ตอนสาย ๆ ผมรู้เพราะพี่แนทโทรมาบอก รถวิ่งเข้ามาจอดในตัวบ้านผมเปิดประตูและช่วยพี่แนทถือของเข้าบ้าน ในห้องนั่งเล่นมีเสียงเฮฮาดังเป็นระยะ ๆ
“หมูแฮมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะจ๊ะ เดี๋ยวลงมาช่วยพี่เตรียมกับข้าวดีกว่าเนอะ”
“ครับพี่แนท” ผมรับคำพี่แนทก่อนจะวิ่งขึ้นบนห้อง พี่เรคงอยู่ข้างล่างกับเพื่อน ผมรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปหาพี่แนทในครัว ต้องเดินผ่านห้องนั่งเล่นเข้าไป เจอบรรดาพี่ ๆ ตั้งวงกันอยู่ อยู่กันครบเลยครับ
“ฮิ้ววววววววว ว่างายคร๊าบบ นางฟ้า..ควายรออยู่นานแล้วครับ” เสียงพี่ปอนด์พูดแซว ผมไม่เข้าใจว่าแซวอะไรกันแต่ก็หันไปยิ้มให้ และยกมือไหว้ทุก ๆ คนรวมถึงคนที่นั่งมองผมอยู่ตั้งแต่แรก... ตอนที่พี่เรเข้าโรงพยาบาลพวกพี่ ๆ ผลัดเปลี่ยนมาเยื่ยมและเฝ้าพี่เรจนผมจำได้ทุกคนแล้ว แต่ละคนก็เป็นกันเองสนุกสนานเหมือนพี่แนท เลยทำให้ผมคุ้นเคยได้ง่าย
“อย่างผมต้องลูซิเฟอร์ครับพี่ปอนด์..นางฟ้าอยู่ในครัวนู่น” ผมแซวกลับก็พึ่งรู้ว่าพี่ปอนด์กับพี่แนทเขาคบกันอยู่
“อั๊ก โดน รู้จัยเหมือนเข้าไปอยู่ในใจพี่” พี่ปอนด์ทำท่ากุมหัวใจตัวเองอย่างเจ็บปวดจนพี่เคลทนไม่ไหวคว้าเม็ดถั่วที่เป็นกับแกล้มอยู่ขว้างใส่
“น้อย ๆ หน่อยไอ้ปอนด์ เดี๋ยวก็โดนไอ้เรมันยิงกบาลเอาหรอก” พี่ปอนด์แกล้งทำท่างอน เพื่อน ๆ ก็หัวเราะกันสนุกสนาน
“เออ... ให้มันรู้หน่อย...ของใคร....ใครก็หวง..ก็รักว่ะ”ผมอดที่จะหันไปสบตากับคนที่พูดไม่ได้ ซึ่งก็มองผมอยู่เหมือนกัน หน้าตาและแววตาไม่ได้ดุดันอะไร กลับเฉย และยังยิ้มน้อย ๆ อย่างคนเจ้าเล่ห์ให้ผมด้วย เพื่อน ๆ พากันส่งเสียงแซวกันเกรียวกราว ผมอดใจเต้นไม่ได้ และคำที่ได้ยิน..ของใคร ใครก็หวง..ก็รัก ...มันคงทำให้หน้าผมแดงเห่อแน่ ๆ ผมรีบก้มหน้า แล้วเดินเข้าในครัว คงต้องไปถามพี่แนท ........พี่แนทลืมเล่าให้ฟังรึเปล่าว่าอุบัติเหตุทำให้สมองพี่เรได้รับความกระทบกระเทือนด้วย.............
-
แย่ละหมูแฮม ถ้าพี่เรรู้เข้านี่ ไม่ยิงพวกนั้นตายคาที่หรอ
อ๋อยยยยยยยย ไม่ใช่พวกนั้นลากหมูแฮมไปทำมิดีมิร้ายนะ
:z3: :z3: :z3: น่ากลัวอ่า
-
จับพวกที่หากินในห้องน้ำไปส่งชายแดนทีจินายเร
-
เริ่มจะมีกลิ่นไปความหวานละ
-
555 สมองได้รับความกระทบกระเทือนจากอุบัติเหตุ
แต่ดูไปแล้วก็เป็นการดี มากๆๆๆๆๆ
-
พี่แนทลืมเล่าให้ฟังรึเปล่าว่าอุบัติเหตุทำให้สมองพี่เรได้รับความกระทบกระเทือนด้วย
555+ ถูกกกกกกกก :eiei1:
-
ไอ้พวกเลวนั่นแมร่งน่าจะโดน :z6: :z6: :z6:
นี่ถ้าเชี่ยกรโทรมาตอนที่พี่เรอยู่ด้วย แล้วหมูแฮมจะโดนพี่เรโมโหใส่มั๊ยอ่ะ??
นากลัว :monkeysad: :monkeysad:
-
หมูเเฮมน่าร้าก ก กกกกกก :-[
เพิ่งได้เข้ามาอ่านชอบมากเลยค่า o13
-
อื้มมมมมมมมมม เริ่มหวานๆ
-
o13
-
พี่เรมาโหมดหวานแล้วโว๊ยยยย
เล่นเอาหมูแฮมไปไม่ถูกเลยย
-
สมองคงไม่ได้กระทบกระเทือนหรอก แต่ใจอ่ะโดนกระทบไปเต็มๆอ่ะหมูแฮม ฮ่าๆๆ
-
พี่แนทลืมเล่าให้ฟังรึเปล่าว่าอุบัติเหตุทำให้สมองพี่เรได้รับความกระทบกระเทือนด้วย
555+ ถูกกกกกกกก :eiei1:
^
^
ชอบประโยคนี้เหมือนกันเลย :eiei1: :eiei1:
หมูแฮมน่ารักจัง :m1: หวังว่าต่อจากนี้พี่เรจะเป็นผู้ร้ายกลับใจจริงๆนะ
:pig4:ไรท์เตอร์
-
ไอ้พี่กรยังไม่เลิกอีก
-
เคียงพวกไอ้กรว่ะ
มาทำหนูแฮมได้ไงห่ะ :angry2:
-
โอ๊ยไอ้บ้ากรแรง!!!!
งานเข้าอีกแล้วหมูแฮม
แต่พี่เรท่าทางจะกระทบกระเทือนอย่างแรงเรยนะนั่นนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคร่า ต้องตามอ่านอย่างด่วน
แค่ตอนแรกก็น่าติดตามแล้วอ่ะ
ไว้อ่านทันแล้วจะมาเม้นอีกทีนะจ๊ะ
-
อ๊าคค!! พี่กรเลว
//พี่เร เริ่มน่ารักแหละ
-
กริ้ดดด ไอ้พวกบ้า มาหอมแก้มหมูแฮมได้ไงฟระ เคือง ๆ :angry2:
-
พี่เรดูแลหมูแฮมด้วยนะ
เกลียดไอ้กรจริงๆเลย
-
:o8:
-
เชี้ยกร แกจะโดนไม่ใช่น้อน
ของเค้ามีเจ้าของยังจะกล้า
เดียวไม่ตายดีหรอก
-
มาเป็นกำลังใจให้พี่เรเอาชนะใจหมูแฮมอีกครั้ง...คนที่ทำผิดแล้วสำนึกผิด...ทุกคนพร้อมให้อภัยเสมอนะพี่เร ^^~*
ดูเหมือนว่าหลังจากที่ความจริงกระจ่าง...เรื่องราวก็ดูจะดีขึ้นตามลำดับสำหรับความสัมพันธ์ระหว่างพี่เรกะหมูแฮม
ตอนนี้ก็เหลือแค่พี่เรจะทำตัวอย่างไรเพื่อลบร่องรอยที่ตัวเองเป็นคนทำไว้กะหมูแฮม...มันผิดที่พี่เรใจร้อน มันผิดที่พี่เรคิดแก้แค้น แต่มันก็ไ่ม่สายที่จะแก้ไขนะพี่เร
และเค้าเชื่อว่าถ้าพี่เรแสดงให้หมูแฮมเห็นถึงความจริงใจและรักแท้แล้ว...หมูแฮมก็คงจะอภัยให้พี่เรแน่ ๆ
แต่เื่รื่องพวกพี่กรนี่สิ...อย่างนี้จะปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้นะหมูแฮม...แบบนี้ืถือได้ว่าพี่กรเป็นศัตรูหัวใจของพี่เรเลยนะเนี่ย
อย่างนี้มันต้องบอกให้พี่เรรู้อ่ะ...ขืนปล่อยไว้ กลัวเรื่องร้้้าย ๆ มันจะตามมาจังเลย...งุงิงุงิ >[]<
-
หวังว่าพี่เรคงจะไม่มีหึงโหดโผล่มาแล้วนะขอรับ :man1:
-
เอาแล้วไงสมองเริ่มจำไม่ค่อยได้ว่าอ่านไปหรือยัง
ตอนนี้รู้สึกเบลอมากเหมือนจะเคยแต่ไม่แน่ใจอ่ะ
อ่านตอนล่าสุดไปไอ้พี่กรชักลามมากไปแล้วนะ
อยากให้พี่เรจัดหนักสักทีจริงๆเลยวุ้ย
เดี๋ยวพรุ่งเข้ามาอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกที จำไม่ได้จริงๆ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:-[ ตามทันแล้ว ยังไงก็เอาใจช่วยพี่เรน้า :-[
:pig4: :pig4:
-
พี่เรส่งเพื่อนไปกระทืบไอ้กรสักทีซิ
:z6: :z6: :z6: กร
-
ตามทันแล้ว..
สู้ๆนะจ้ะ ^^
-
หมูแฮมฟ้องพี่เรเลย
ว่ากรหอมแก้ม
อ้ากกกกกกกก แก้มแฮมมีราคี
-
อ๊ายยยย.................
พี่เรเวอร์ชั่นใหม่.......
-
ตามก้นน้องน๊อตเข้ามาอ่านอย่างเจียมตัว
อิพี่เรนี่จะว่าน่าสงสารก็น่าสงสารอยู่...แต่น่าตื๊บมากกว่า
น้องน๊อตของอิชั้นซิเคอะสุภาพบุรุษโกโบริโคตรๆ น้องหมูแฮมจะพิจารณาก่อนก็ยังไม่สาย ที่สำคัญอายุเท่ากันหนังไม่เหี่ยวเคี้ยวกรุบๆ
ถึงเธอจะผ่านผู้ชายร้อยพันนนนนนนนน ~
-
อ่านทันแล้ว :laugh:
ดีใจที่เริ่มจะเข้าใจกันแล้ว :impress2:
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ครับ :L2:
-
น้องหมูแฮมระวังตัวด้วยนะค่ะเปนห่วง :กอด1:
-
หมูแฮมเก๊าะ! พี่เรเค้าเริ่มดีแล้วไง เราก็ไปว่าพี่เค้า :laugh:
แต่อิรุ่นพี่กรนี่มันตัวอันตรายหรือเปล่า หมูแฮมระวังตัวด้วยนะ :man1:
-
ท่าทางจะยุ่งหนัก น็อตไม่พอ ยังมีรุ่นพี่อีก แล้วพี่เรจะหึงเลือดขึ้นหน้าอีกหรือเปล่าละเนี่ย
-
ฮิ้ววววววววววววววววววว :m3:
พี่เรเริ่มปฏิบัติการณ์จีบเมียตัวเองเว้ย เฮ้ย
-
:เฮ้อ:หมูแฮมเนื้อหอมจริงๆ พี่เรจะทำยังไงละทีนี้ มีคู่แข่งเพิ่มขึ้นมาอีก 1 คนละ :เฮ้อ:
-
อู้ยยย...อ่านช่วงแรกลุ้นมากอะ กลัวหมูแฮมจะโดนพวกนั้นทำอะไรไปมากกว่านั้น
และต่อไปพวกนี้ต้องตามราวีหมูแฮมไม่เลิกแน่ ๆ จะทำไงดี
:pig4: writer คะ
-
^^
-
แฮมน่ารักๆ
-
วันนี้จะมาต่อป่าว...
อยากอ่านอีก ๆ
คิดถึงไอ่กร 5555
-
:impress2: :impress2:
พี่เรน่ารักบ้างอะไรบ้าง 555
ส่วนไอ้กรเด๋วก้โดนพี่เรจัดการหรอก
-
:L1:
-
พี่เรกรุเริ่มเปนผู้เป็นคนแล้ว ไชโย !!!!!
-
ใครคือผู้ร้ายตัวจริง คุณแนทรึเปล่า :m28:
-
แววดีแล้วพี่เร
อิกรยังชั่วไม่เปลี่ยน = =;;
-
กดไลค์ ๆๆๆๆๆ
-
ขอกรี้ดพี่เร 3วิ กรี้ดดดดดดดดดดดดดด
:-[
-
ร อ ม า ต่ อ
นะจ๊ะไรเตอร์
-
:เฮ้อ:
กำลังจะไปด้วยดีใช่ไหมอ่ะ
ฮ่าๆๆๆๆ
แฮมสเตอร์น่ารักอ่ะ
-
:กอด1: วันนี้ดึก ๆ มาลงนะจ๊ะ ขอบคุณทุกรีพายจ๊ะ :กอด1:
-
ตอนนี้เริ่มง่วงแระอะ แต่ก็รออ่านนะจ๊ะ :man1:
-
มาเชียร์พี่เรด้วยคน
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 11 ...อ้อน+ มารยา.... ////// 10/12/2010
** ตอนที่หวานที่สุด ...เร + หมูแฮม...หวานที่สุดกว่าในทุกตอนที่ผ่านมา เอิ๊ก ๆๆ **
เสียงเฮฮาดังมาเป็นระยะจากห้องนั่งเล่น ผมกับพี่แนททำอาหารเกือบจะเสร็จหมดแล้ว ส่วนมากพี่แนทเป็นคนทำและผมเป็นคนเตรียมจาน เตรียมผัก ....กับข้าวไม่มีอะไรมาก หนักไปทางกับแกล้มมากกว่า ผมมองอาหารที่เรียงรายบนโต๊ะน่ากินดีเหมือนกัน
“เป็นไงหมูแฮม ฝีมือของเรา” พี่แนทพูดแล้วยิ้มอย่างภูมิใจ
“อย่าว่าเราเลยครับส่วนมากก็พี่แนทมากกว่า เตรียมตัวอะไรล่วงหน้ารึเปล่าคร๊าบบ” ผมแกล้งกระเซ้า พี่แนทหันมาค้อนหน้าแดงอย่างน่ารัก
“รู้ดี เดี๋ยวเถอะ” พี่แนทเดินมาตีหลังผมเบา ๆ แก้เขิน…
“เอ่อ..พี่แนทครับพี่เร ....”ผมกำลังจะถามสิ่งที่อยากรู้หลังจากพี่แนทหยิบจานมาวางบนโต๊ะวางข้าวเกรียบที่พึ่งทอดเสร็จใหม่ ๆ ลงไป แต่ก็หยุดพูดเพราะฉุกลังเลที่จะถามดีหรือเปล่าหรือแค่ผมคิดเอาเอง
“หือ..ว่าไงจ๊ะ เรทำอะไรหมูแฮมรึเปล่า” พี่แนทหันมาเลิกคิ้วถามแล้วจ้องหน้า เหมือนรอให้ผมถามออกไป
“คือ อุบัติเหตุทำให้พี่เรได้รับความกระทบกระเทือน เอ่อ ทาง....สมองรึเปล่าครับ”
“หือ อะไรนะ หึ ฮ่าๆๆ” หัวเราะซะงั้นผมอุตาส่าห์ลังเลว่าจะถามดีไหม พี่แนทกลับเห็นเป็นเรื่องตลก
“พี่แนท แฮมถามจริง หรือแฮมอาจจะคิดไปเองก็ได้” ผมหันไปทำหน้ายุ่งใส่ ก็คนมันอยากรู้จริง ๆ นี่นา
“โอ๋ ๆ ไม่แกล้งแล้ว.... เปล่านี่หมอบอกว่าไม่มีอะไรกระทบกระเทือนซักนิด...มีอะไรรึเปล่า” พี่แนทถามแต่ก็ยังจัดข้าวเกรียบต่อ
“เปล่าครับ...แค่แฮมคิดว่าพี่เรแปลกไป” ผมพูดเสียงเบาลงกลัวใครจะเข้ามาได้ยิน พี่แนทเงยหน้าขึ้นมาขมวดคิ้วใส่คงจะแทนคำถามว่าแปลกยังไง
“ยังไงจ๊ะ....พี่ก็เห็นพี่เรปกตินะ”
“เปล่า...แค่คิดว่าดูสบาย ๆ ขึ้นไม่ทำหน้าเหมือนโกรธใครอยู่ตลอดเวลาเหมือนแต่ก่อน”
“เหรอ พี่ว่าคงไม่ได้กระเทือนสมองหรอก” พี่แนทพูดแล้วหันหลังกลับเอาจานเปื้อนไปวางที่ซิงค์ล้างจาน....หรือผมคิดมากไปเองนะ จริงสิก่อนหน้าพี่เรคงมีปฏิกิริยาที่ผมบอกแค่กับผมเท่านั้นนี่นะ กับคนอื่นก็เห็นยิ้มพูดคุยปกติเหมือนครั้งเจอพี่แนทคราวก่อน ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้แล้วหยิบข้าวเกรียบมากิน...
“พี่ว่าสะเทือนใจมากกว่า...พี่คิดว่านะ” พี่แนทพูดแล้วนั่งลงตรงข้ามกับผม สะเทือนใจ...สะเทือนใจอะไร..เป็นผมที่ขมวดคิ้วแทนคำถาม
“ไม่บอกดีกว่า เดี๋ยวหมูแฮมก็รู้เอง”
หลังจากนั้นพี่แนทกับผมก็ไม่ได้คุยอะไรกันเพราะพี่ปอนด์มาชะโงกหน้าถามหากับแกล้ม เลยต้องช่วยกันยกออกไปและยกพวกอาหารไปวางที่โต๊ะอาหาร ผมกับพี่แนทก็กินกันสองคนเพราะคนอื่นก็อยู่ในภวังค์วงเหล้า ได้เข้าไปแล้วคงออกมายาก ไม่นานผมก็ขึ้นห้องนอน พี่แนทก็ลากพี่ปอนด์กลับไปด้วย พี่คนอื่นก็ยังนั่งก๊งกันต่อ .......ผมนอนพลิกตัวไปมา คิดถึงสายตาที่พี่เรส่งมา แววตาขี้เล่นที่ไม่เคยเห็น สีหน้าที่ดูสบาย ๆ ผ่อนคลาย ผมคงไม่ขอมากไปถ้าจะขอให้พี่เรเป็นอย่างนี้ไปตลอดที่อยู่ด้วยกัน แต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้อาจจะสร้างภาพแค่ต่อหน้าเพื่อน ๆ ก็ได้
“แกร๊ก!!”เสียงลูกบิดประตูดัง ผมรีบดึงผ้าห่มมาห่มและหลับตาลง....ผมหรี่ตามองเห็นพี่เรทำอะไรขลุกขลักอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง พี่เรไม่ได้ใส่เสื้อเห็นแผ่นหลังหนา ๆ ที่ถ้าเป็นสาว ๆ เห็นคงได้มีตบตีแย่งกันมั่งล่ะ
“ฮึ่ย!!!” ผมแทบจะอุดปากและหลับตาแทบไม่ทันเมื่ออยู่ดี ๆ พี่เรก็ปลดกางเกงลงไปกองกับพื้น....ทำไมไม่หาผ้าเช็ดตัวมาใส่วะ…
“แอบดูพี่เหรอครับ..”….เสียงกระซิบที่ข้างหูทำให้ผมลืมตา เด้งตัวขึ้นถอยกรูดทีเดียวจนติดหัวเตียง มายืนตั้งแต่เมื่อไหร่ ยังดีที่ใส่ผ้าเช็ดตัวแล้ว แต่แผงอกแกร่ง ๆ ที่อยู่ตรงหน้าเห็นแล้ว......ใจมันสั่น ๆ
“ปะ...เปล่า ครับ” ปากคอสั่นไปหมด ยิ่งพี่เรทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่ยิ่งไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไง
“งั้นเหรอ.. อืม...พี่คงคิดไปเองเหมือนมีคนแอบมอง” ทำหน้าเหมือนเสียดายซะอย่างงั้น แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปก่อนจะปิดประตูยังหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมอีก ยังไงของเค้ากัน....
ผมรีบทรุดตัวนอนลงเหมือนเดิม แล้วห่มผ้าที่ผมหอบมาจากห้องเดิมเพราะไม่อยากห่มผืนเดียวกัน พันผ้าห่มรอบตัวแน่นหนาที่สุด จะยังไงก็แล้วแต่ผมก็ยังไม่ไว้ใจในท่าทางแปลก ๆ นี่แน่นอน….
“หมูแฮมครับ ..หมูแฮม” เสียงเรียกจากประตูห้องน้ำที่แง้มอยู่ ทำให้ผมต้องหันไปมอง เห็นหน้าพี่เรชะโงกออกมาพร้อมกับทำหน้าเหมือนกำลังลำบากใจ ผมขมวดคิ้วจนแทบจะผูกโบว์...อะไร...
“ครับ” ผมขานรับแต่ก็ยังไม่กระดุกกระดิกไปไหน แต่สายตาก็มองพี่เรอยู่
“พี่อาบน้ำลำบากน่ะ” อาบน้ำลำบากคงหมายถึงแขนที่เข้าเฝือกอ่อนอยู่ แล้วจะทำยังไง ผมยังขมวดคิ้วแทนคำถามส่งให้พี่เรอยู่ ...อย่าบอกนะว่า...
“ช่วยพี่อาบหน่อยสิ” ห๊า.....ช่วยอาบน้ำ จะช่วยยังไง
“เอ่อ....”
“หมูแฮมลำบากใจเหรอ....ไม่เป็นไร งั้นพี่ไม่รบกวนแล้วพักผ่อนเถอะ” ทำหน้าหงอยอย่างนั้น แล้วผมจะทำยังไง ก็เห็นอยู่ว่าเจ็บ แต่มาแบบแปลก ๆ อย่างนี้น่ากลัวยังไงไม่รู้......พี่เรหายเข้าไปในห้องน้ำ แต่...ไม่ปิดประตู
“โอ๊ย!!” เสียงร้องเจ็บปวดทำให้ผมทะลึ่งตัวจากเตียง....
“โอย..เจ็บจัง!!”ยังมีเสียงคราญครางดังมา ขณะที่ผมค่อย ๆ ย่องไปส่องดูที่ประตูที่ยังปิดไม่สนิท ผมเปิดประตูให้กว้างขึ้นเล็กน้อย...โผล่หัวเข้าไปมองที่ห้องกระจกที่กั้นห้องอาบน้ำ กระจกขึ้นฝ้า.. พี่เรคงอาบน้ำอุ่น แต่ก็ยังเห็นราง ๆ ...พี่เรกำลังพยายามเอามือข้างที่เจ็บถูตัว และอีกข้างเอื้อมถูหลัง..แล้วทำไมไม่ใช้มือข้างเดียวจะพยายามทำไม..ผมมองอยู่อีกนิดก็ต้องผลุบหัวออกมา เมื่อสายตาดันจ้องไล่ลงมาอีก ถึงกระจกจะขึ้นฝ้าแต่ก็ยังเห็นสัดส่วนชัดเจน....
“คนอะไรใจร้าย” เสียงพี่เรดังออกมา ตั้งใจจะพูดให้ผมได้ยินรึเปล่าเพราะแค่พูดปกติคงไม่ดังขนาดนี้ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“รู้ว่าเจ็บยังจะไม่ช่วยอีก ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย” ยังมีอยู่ ....เหมือนรู้ว่าผมมายืนฟัง ผมตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป
“หมูแฮม เข้ามาทำไมครับ” ทำท่าตกใจ พร้อมกับคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันตัวเมื่อผมเดินเข้าไปยืนหน้าห้องกระจก...แล้วก่อนหน้านั้นไม่เห็นจะอายอะไร
“เอ่อ ไม่มีอะไรครับ...” เห็นหน้าพี่เรชัด ๆ ความกลัวก็วิ่งริ้วขึ้นมาซะอย่างนั้น .....ผมตัดสินใจก้าวขาออกมาแทบจะทันทีที่พูดเสร็จ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แค่อยากช่วยทั้งที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ยังมีอีกด้านที่ยังหวาดกลัวกับร่างกายและหน้าตาพี่เรอยู่
“หมูแฮม...เอ่อ ช่วยถูหลังให้พี่หน่อยสิ นอนโรงพยาบาลเป็นอาทิตย์ ไม่ได้ขัดตัวเลย” ผมชะงักเท้าก่อนจะเปิดประตูดีที่ห้องน้ำกว้าง ทำให้ผมอยู่ห่างจากพี่เรมากอยู่
“ยังไงก็เข้ามาแล้ว แค่นิดเดียวก็ยังดี พี่พยายามอยู่แต่มันเจ็บมากเลย” ใช้น้ำเสียงที่ผมไม่เคยได้ยิน...ผมหันไปมองคนที่ยืนเหมือนเจียมเนื้อเจียมตัว พันผ้าเช็ดตัวรอบเอว หยดน้ำเกาะพราวอยู่ทั่วตัว...หน้าตาและร่างกายคน ๆนี้เหรอที่เคยทำร้ายผม ทำไมตอนนี้ทำหน้าเหมือนคนที่เคยมีพิษภัย ผมเริ่มลังเลว่าจะเอายังไง เหมือนจิตใจผมกำลังแบ่งพวกตีกันไปหมด
“ครับ” เหมือนจิตใจข้างสงสารจะมาแรง ผมเดินกลับไปหาคนที่ทำหน้าเหมือนดีใจจนออกนอกหน้า ...แต่ว่าผมจะช่วยจริง ๆ เหรอ...นึกยังไม่จบก็มายืนข้างหลังคนที่นั่งเก้าอี้หันหลังให้แล้ว.....ผมกลืนน้ำลายอย่างลำบาก แล้วจะต้องทำยังไงต่อ ....
“เอาเลยครับ..” หันมายิ้มให้ ทำท่าเหมือนพร้อมเต็มที่ พร้อมกับส่งฟองน้ำที่มีฟองเต็มไปหมดคงจากที่ตัวเองใช้เมื่อครู่ ผมลังเลซักครู่ ก่อนจะรับฟองน้ำจากมือพี่เรมา แล้วย่อตัวลงด้านหลัง หลังกว้างขาวเนียน ทำให้ผมอดมองสำรวจให้ทั่วไม่ได้ รู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มเป็นโรคจิตยังไงยังงั้น ยังดีที่พี่เรพันผ้าเช็ดตัวอยู่.....
“หมูแฮม !!” ผมคงมองนานไปหน่อย ....... พี่เรหันมาทำหน้ายุ่งใส่เหมือนกับผมเริ่มทำไม่ได้ดังใจ แต่ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกรุ้มกริ่มอีกแล้ว
“มองอย่างนี้พี่เขินนะครับ”............หน้าผมคงเห่อร้อนแน่ ๆ ทำหน้าเหมือนรู้ทัน... ผมรีบเอาฟองน้ำที่มือละเลงหลังคนที่หัวเราะในลำคอ....ผมพูดอะไรไม่ออก ต้องรีบทำแล้วรีบออกไป ไม่งั้นคงได้เอาหัวชนกระจกให้ตาย หนีความอายตอนนี้
“รุนแรงจังครับ...” พี่เรแอ่นหลังหนีมือผม...ผมคงถูแรงเกินไป
“ขอโทษครับ..” ผมพูดแล้วเบาแรงที่ถูลง ลากฟองน้ำให้ทั่วหลัง แล้วรีบเอาฝักบัวมาฉีดล้างออก ล้างฟองน้ำแล้ววางที่ชั้นวางครีมอาบน้ำ
“เสร็จเร็วจัง...”เสียงบ่นพึมพำ ผมไม่สนใจแล้ว เดินออกจากห้องน้ำให้เร็วที่สุด โดยที่ไม่หันไปมองคนที่กำลังลุกขึ้นแล้วเปิดฝักบัวล้างตัวอีกรอบ....ผมออกมาเช็ดมือให้แห้งแล้วรีบกระโดดขึ้นเตียงนอนท่าเดิมก่อนหน้านี้
“แกร๊ก!” เสียงเปิดประตูห้องน้ำออกมา....ผมนอนหลับตาหันหน้ามาอีกทางไม่หันไปมองอีก
“หมูแฮม..” ........อะไรอีก!!.....ผมยังไม่หันไป นอนท่าเดิมหันหลังให้คนที่เรียก
“หมูแฮมครับ” ผมสูดหายใจเข้าปอดจนสุด แล้วค่อย ๆ ปล่อยออกมา
“มีอะไรครับ...” ผมถามแต่ยังไม่หันไปมอง
“พี่เช็ดตัวไม่ได้น่ะ....” เสียงอ่อย ๆ อยู่ข้างหลัง ผมถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองคนที่ยืนหน้ากระจกพันผ้าเช็ดตัวอยู่ หยดน้ำที่ตัวยังสะท้อนแสงไปอยู่ ในมือมือผ้าเช็ดตัวอีกผืนถืออยู่
“ช่วยพี่หน่อยสินะ แล้วพี่จะไม่กวนอีก” ผมแหงนคอมองอยู่ครู่นึงก่อนจะตัดสินใจออกจากม้วนผ้าห่ม แล้วลุกขึ้นเดินไปหาคนที่ยิ้มให้ กลิ่นครีมอาบน้ำลอยเตะจมูกจนเผลอสูดเข้าไป.....เมื่อผมรับผ้าเช็ดตัวมาถือไว้พี่เรก็รีบหันหลังให้
“เบา ๆ นะครับ พี่เจ็บน้า” เสียงอ้อน ๆ ที่ออกมา นี่พี่เรตัวจริงรึเปล่า ผมว่าคงต้องให้พี่แนทพาไปเช็ดสมองอีกรอบ...ผมลงมือเช็ดไล่ทั่วหลังจนแห้ง...กำลังจะวางผ้าเช็ดตัวแต่คนตัวหนาก็หันหน้ามาหา
“ยังไงก็เช็ดแล้ว เช็ดให้ทั่วเลยครับ” ผมขมวดคิ้วมองหน้าพี่เร ที่เลิกคิ้วให้ผมเหมือนกับจะบอกว่า สงสัยอะไร...ผมไม่พูดอะไรลงมือเช็ดซอกคอคนที่กางแขนออก เช็ดเรื่อยลงที่แผงอกกว้าง หน้าท้อง...ซิกแพ็คที่ผมไม่มี และไม่เคยสังเกตว่ามันก็สวยดีเหมือนกัน ยังแอบคิดว่าอยากมีบ้างเหมือนกัน
“พี่เร!! ปล่อยครับ” ผมสะดุ้งเมื่อวงแขนใหญ่วาดรวบผมเข้าไปกอด ด้วยแขนเพียงข้างเดียว ผมรีบใช้มือยันอกพี่เรไว้และแกะมือเหนียว ๆ ออกจากเอวตัวเอง
“พี่เร!!” ผมเริ่มกลัวอะไร ๆ ที่เคยเกิดขึ้น มองหน้าคนที่ก้มหน้าลงมามองหน้าผม.....
“พี่ไม่ทำอะไรหรอกครับ แค่รู้สึกหนาว ๆ คิดว่ากอดหมูแฮมคงจะอุ่น “ เหมือนคำแก้ตัว หนาวนี่นะ.....
“หนาวก็รีบเช็ดตัวซิครับ จะได้ใส่เสื้อผ้า..” คงเป็นคำพูดที่ยาวที่สุดเท่าที่คุยกับพี่เรวันนี้ ผมพยายามฝืนตัวออกจนได้
“ก็ได้ เช็ดต่อสิครับ...” ยังมาทำหน้ายุ่งใส่เหมือนผมเป็นคนผิดซะอีก....ผมรีบลงมือเช็ดตัวให้พี่อย่างเร็วที่สุด
“เสร็จแล้วครับ” เอาผ้าเช็ดตัวไปตากที่ราวหน้าห้องน้ำเสร็จแล้วถอนหายใจอีกรอบ วันนี้เจออะไรแปลกมากมายจากผู้ชายคนนี้
“แขนหักนี่ติดกระดุมเสื้อลำบากจังเลยเนอะ” เสียงบ่นพึมพำให้ได้ยินก่อนที่ผมจะก้าวขึ้นเตียง หันไปมองคนที่กำลังติดกระดุมชุดนอนด้วยมือเดียว ซ้ำยังหันมามองผมแล้วยิ้มแหย ๆ ให้อีก......ผมทำเป็นไม่สนใจ แต่...
“เรียบร้อยแล้วครับ..” เสียงบ่นพึมพำอะไรอีกมากมาย ....ทำให้ผมทนไม่ไหว ต้องลุกขึ้นไปติดกระดุมเสื้อให้จนได้สรุปว่าผมต้องทำให้ทุกอย่าง หลังจากติดกระดุมแล้วต้องมายืนคอยห่มผ้าให้อีก เพราะคำกล่าวอ้างว่าแขนเจ็บห่มผ้าไม่ถนัด ถึงแม้จะคิดว่าไม่เห็นจะเกี่ยวกันตรงไหน แต่ผมก็ทำให้จนเรียบร้อย เพื่อตัดปัญหาไป เผื่อจะได้ล้มตัวนอนก็อีกพักใหญ่ คนที่นอนห่มผ้าบนเตียง ดันลืมกินยา และต้องมาป้อนให้อีก เพราะมือเดียวไม่ถนัด….ผมล้มตัวนอนลงท่าเดิม ติดริมเตียงอีกฝั่งจนพี่เรหันมามอง
“ไม่กลัวตกเตียงเหรอ” ผมไม่ตอบอะไร
“ตกไปแล้วอย่าเรียกให้อุ้มขึ้นละกัน” เสียงพึมพำคนเดียวที่ตั้งใจให้ได้ยินจากที่เกร็ง ๆ ก่อนหน้านี้เริ่มกลายเป็นหงุดหงิด .....นอนหลับตาซักพักก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของพี่เร หันไปมองก็หลับตาสนิทคงเพราะฤทธิยาหรือไม่ก็พูดมากกว่าปกติ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างนี้ แต่ก็หวังในใจจะเป็นอย่างนี้ตลอดไม่ลุกขึ้นมาทำร้ายผมอีกนะ
กำลังเคลิ้มเหมือนรู้สึกว่าโทรศัพท์ผมสั่นอยู่ข้าง ๆ หมอนแต่ความง่วงทำให้ผมหลับตามที่เรไป ก่อนจะหลับสนิทยังรับรู้ถึงอ้อมกอด แรงสูดที่ขมับ และความอบอุ่นที่อวลอยู่ ...ทำให้รู้สึกว่าคงจะหลับฝันดีในคืนนี้........
-
คำพูดพี่เรแต่ละคำนี่ทำให้คิดลึกทั้งนั้นเลยนะเนี่ย :haun4:
เอ๊ะ หรือว่าเราหวังอะไรอยู่ ก๊ากๆๆๆ
+1 ขอบคุณค่า ดีที่ยัไงม่นอนนะเนี่ย :man1:
-
:z13:
จิ้มไรเตอร์ๆ...
-
หวานจริงๆด้วย 555 ถ้าต่อๆไปเป็นแบบนี้อีกก็ดีสิ เอิ๊กๆ
-
เด็กไหม่ฮะ ของติดตามด้วยคนนะฮะ... :z1:
-
:z3: หวานแล้วรึเนี่ย ขอหวานกว่านี้อีกนิ๊ดนะ :z2:
:pig4: :pig4:
-
น่ารักดี ๆ แต่คิดถึงไอ่กรอ่ะ
-
อืม...อ้อนจริงๆ เลย
-
พี่เรอ้อนได้น่ารักมากกกอ่ะ
อ๊ากกก หลงพี่เร หมูแฮมใจอ่อนได้แล้ววว
ใช้เวลากับพี่เรอย่างมีความสุขเหอะ ไม่ต้องระแวงแล้วน๊าาา
พี่เรไม่เป็นอย่างงั้นแล้วว :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักดี ๆ แต่คิดถึงไอ่กรอ่ะ
หลงสเน่ห์ พี่กรเข้าให้แล้ว...เอิ๊ก ฮ่า ๆ
-
แหม มีอ้อนนะยะ เพราะเมาหรือเปล่าเนี่ยะ
-
อึ๊ย หึหึ ถ้าคุยกันอย่างนี้ได้ตลอดก็ดีนะ
-
... :z1: :z1: :z1: :z1:
อึ๊ย สงสารหล่อน๊อตอ่ะ แต่ยังไงก็ยังมีเค้าอยู่นะเดี๋ยวเค้าดามใจให้เอง หุหุ
-
กร โทรมาแน่นอน ๕๕๕
แล้วพี่เรจะเข้าใจผิดเปล่าเนี้ย :z1:
แต่ว่า เค้าแอบจิ้นไอ้กรกะน๊อตได้ป่าว
ถ้าสองคนนี้ได้กันคงฮาพิลึก แล้วใครจะรุกว้า :laugh: :m20:
-
หวานจริงๆด้วย
ขอตอนหน้าอีกตอนได้มั้ยอ่ะ............
-
มารยาหญิงคงสุ้มารยาพี่เรไม่ได้จริงๆๆ
ฮ๋าๆๆๆ
สงสารสะเทือนใจอย่างแรงๆๆแล้วละมั้ง
-
:z3: หวานแล้วรึเนี่ย ขอหวานกว่านี้อีกนิ๊ดนะ :z2:
:pig4: :pig4:
^
^
เห็นด้วย ตอนหน้าขอหวานกว่านี้อีกนิดนะ
-
พี่เรนี่เหมาะกับคำว่ามารยามากกว่านะ...ว่ามั๊ย? o18
-
เริ่มเข้าใจกนบ้างแล้วละ :-[
-
พี่เรหวาน น่ารัก ได้อีก
หมูแฮมนี่ก็ไม่รู้รายเลย ว่าพี่เรเค้าอ้อน ฮ่า ๆ
-
อ้อนให้ตลอดนะคะท่านเร อยากให้เข้าใจกันเร็วๆ อยากเห็นแฮมอ้อนพี่เรมั่งอ่ะ เหอๆ
-
wowพี่เรอ้อนจังเรยน้าส์
-
น่ารักมากกกกอ่ะ่
คิดได้เนอะว่าพี่เรได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองหรือป่าว
พี่เรแอบอ้อนอ่ะรออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบ
-
พี่เรพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส o13
-
กว่าแฮมจะปรับตัวได้คงอีกพัก หวังแต่ว่าระหว่างนั้นทั้งกรทั้งน๊อตจะไม่ทำให้ชีวิตยุ่งเหยิง
พี่เรที่ว่าจะเปลี่ยนไป ได้กว่าเป็นยักษ์อีกหลายตลบให้หนูแฮมร้องไห้ ปวดใจ
-
หวังว่าจะไม่มีมาม่ามาอีกน๊าาาา หวานๆแหละชอบ น่ารักแล้ว อิอิ :z2: :z2:
-
สงสารหมูแฮมจัง :เฮ้อ: อยู่อย่างหวาดระแวงในชีวิต :z3:
-
:กอด1:พี่เรน่ารักจังเลยตอนนี้ อยากมีคนมาอ้อนแบบนี้บ้างจัง :กอด1:
-
กรโทรมาหรอ
-
^^
-
หวังว่าเรจะทำตัวดีได้ตลอดไปนะ
-
เจ้าเล่ห์มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ลุงเร
-
ตอนนี้หวานจริงๆด้วย
อยากให้ิอิพี่เรย์เป็นอย่างงี้นานๆ (อย่าเกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกหละคะ)
-
:กอด1: :กอด1:
น่ารักกกกกกกกๆกันบ้าง
-
พี่เรอ้อนหมูแฮมซะ :man1: :impress2:
+1 นะคะ
-
หวานจริง ๆ
-
เข้ามาอ่าน หลังจากลุ้มใจ และเหนื่อยกับงาน สงสัยเป็นพวกการแก้แค้น ชอบเรื่องแนวแรง
มาอ่านเรื่องนี้ ก็อีกนิด ไม่แรงมาก แค่เรื่องการที่คนที่รัก จำไม่ได้ อีกคนก็เลยทำไรลงไปไม่คิด เพราะความเสียใจ
แต่ไงก็ชอบอะน้องหมูแฮม พี่เร
-
วาวๆๆ สนุกมากมายงะ ชอบหนูหมูแฮมจิงๆ แง้วๆๆๆ
-
แหมๆพี่เรบทจะหวานก็สะตอใช่ย่อยนะคะ...ชอบอ่ะพี่เรน่ารักไปนานๆนะ
:L2:
-
ใครโทรมาอ่า
ว่าแต่ตอนนี้พี่เรสมองกระทบกระเทือนแหงๆ
-
ขอหวานกว่านี้อีกได้ไม๊คร๊าาาาาาาาาาาาาา :-[
-
น่าร้ากกกกกกกก
เห็นท่าทางอ้อนๆของพี่เรแล้วอดใจไ่ม่ไหว อยากกอดๆ
แต่นู่แฮมคงไม่ยอมแน่ๆ อิอิ ถ้าหมูแฮมเลิกกลัวพี่เร คงมีหวานกว่านี้แน่ๆ รออยู่นะคะ
-
อย่าพูดว่า "อ้อน" แบบนี้น่ะเขาเรียกว่า "มารยา" ชัดๆ!
ผู้ชายบ้าไรฟระ ช่างอ้อนแถมอ้อนได้น่ารักจิ๊บเป๋งเลยอ่ะ อ๊ากกกก ไม่ไหวแล้ว ขอตัวหนึ่งวันได้ไหม~ หมูแฮม อิอิ
แล้วโทรศัพท์น่ะขอเดาว่าน๊อตโทรมา ใช่ป้ะ?
ปล.กลัวใจไรท์เตอร์จะแจกซองมาม่า
-
พี่เร เวลาทำตัวน่ารักก็ทำได้
:กอด1:
นายกรโทรหาหมูแฮมหรอ :angry2: :angry2:
พี่เรถ้าจะหึงก็ดูให้ดี ๆ ก่อนแล้วค่อยร้ายได้ไหม
:กอด1: :กอด1:
-
เอ่อ...ตอนนี้ชักเริ่มกังวลเรื่องโทรศัพท์แล้วสิ
ไอ้กรแหงๆ โทรมาแล้วไม่ได้รับด้วย
พรุ่งนี้มันจะหาเรื่องอะไรหมูแฮมป่าวหว่า(แอบกลัว)
เพิ่งจะหวานยังไม่อยากซดมาม่าอีกชาม :เฮ้อ:
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 12 ..ผู้กล้า.. ///12/12/2010///
เสียงนาฬิกาปลุกดังเสียดเข้าโสตประสาท ทำให้ผมต้องพลิกตัวไปคว้าโทรศัพท์แล้วกดปิดนาฬิกา มองดูหน้าจอ โชว์เบอร์ไม่ได้รับสาย 5 สาย คงเป็นเพราะกลับถึงบ้านแล้วผมลืมเปิดเสียงโทรศัพท์ กำลังจะกดดูเบอร์โทรเข้า.....
“อึ่ย !!” ....ตกใจที่อยู่ดี ๆ ก็มีมือยาว ๆ มาคว้าเอวผมเข้าไปหา ก่อนจะได้กดดูเบอร์โทรเข้าอย่างที่ตั้งใจไว้ แขนแกร่งยังกระชับอ้อมกอดเข้าไปอีก ทั้งที่ตายังไม่ลืม ละเมอรึแกล้งกันแน่....
“พะ พี่เร ครับ...”
“....................”
“พี่เร..”
“อือ..อืม..” ผมเรียกแล้วลองเขย่าแขนที่ยังกอดเอวผมอยู่ เป็นแขนข้างที่เจ็บ ผมจึงเหมือนจะแตะเบา ๆ มากกว่า แต่เมื่อซักครู่แรงดึงมันมีมากจนดูไม่เหมือนคนแขนเจ็บซักนิด.... พี่เรไม่ได้ลืมตา ซ้ำยังทำเสียงเหมือนหงุดหงิดที่ถูกรบกวนการนอน ดีที่ผมตั้งนาฬิกาปลุกไว้ล่วงหน้าไม่งั้นคงต้องสายแน่ ๆ ยอมให้นอนกอดซักพักก็ได้
“ฟอด!!....อืม แก้มใครน้าหอมจัง”...... ผมรีบหันไปมองหน้าพี่เรที่นอนอยู่ท่าเดิม ตายังหลับพริ้มสีหน้าปกติเหมือนเดิม เหมือนคำพูดเมื่อกี้ และการที่ผมถูกขโมยหอมแก้ม เป็นแค่ความฝันของผมคนเดียว อย่าบอกนะว่าละเมอ..ผมเริ่มขยับตัวและดันแขนที่ยังกอดไม่ปล่อยออกจากตัว... เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรดันต้นขาผมอยู่ มันคงจะเป็นเรื่องปกติของทุกคน แต่ทำไมผมต้องรู้สึกว่ากลัวด้วย .....เมื่อค่อย ๆ ดันแขนคนที่ยังนอนหลับสนิทออก ก็รีบเด้งตัวจากที่นอนวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างเร็วที่สุด กลัวว่าคนที่นอนจะตื่นก่อนที่ผมจะแต่งตัวเสร็จ ผมว่าให้พบเจอและพูดคุยกันน้อยที่สุดดีกว่า..
ผมลงจากรถ วันนี้ผมให้ลุงคนขับรถมาส่งเพราะจะรอพี่เรคงเป็นไปไม่ได้ ผมเดินมานั่งรอเพื่อนที่ม้าหินอ่อนตัวเดิม ..นั่งอ่านหนังสือการ์ตูน ที่หอบมาด้วย เห็นเสื้อสีขาวนั่งลงแวบ ๆ ผมเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เพราคิดว่าน่าจะเป็นพวกนั้น แต่...
“ว่าไงครับน้องหมูแฮม..ยิ้มหวานเชียว…พี่นั่งด้วยนะครับ...โต๊ะอื่นเหมือนจะเต็ม” ผมหุบยิ้มแทบไม่ทัน และยืดนั่งตัวตรง ...ไอ้พี่กรหน้าหม้อ...และยังมีเพื่อนมันนั่งจนเต็มโต๊ะ
“พวกพี่จะนั่งนี่ก็ได้ครับ งั้นผมขอตัวนะครับ” ผมพูดทำหน้าปกติ รู้ว่าโดนกวน.... โต๊ะเต็ม...ตรงไหน ผมหยิบหนังสือการ์ตูนเข้ากระเป๋า และกำลังจะก้าวขาออกจากม้าหินอ่อน
“เดี๋ยวสิครับ...” แรงฉุดที่ข้อมือทำให้ผมทรุดตัวนั่งที่เดิม...ข้าง ๆ ไอ้บ้านั้น ผมหันไปมองหน้ามันพร้อมกับเกร็งบิดข้อมือออก
“จะทำอะไร!..” แสดงออกว่าไม่พอใจทางสีหน้าและแววตา แต่ก็พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ ผมยังไม่อยากมีเรื่องตอนนี้
“ก็รู้อยู่นี่ครับ ว่าพี่ไม่พอใจเรื่องอะไร....” มันพูดเสียงเย็น ๆ พร้อมกับชะโงกหน้ามาตรงหน้าผม จนต้องผงะตัวออกกลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นบุหรี่คลุ้งอยู่บริเวณจมูก....แล้วผมไปทำอะไรให้มันไม่พอใจด้วย..
“ผมทำอะไร..” ถามมันไป จากที่หน้านิ่ง ๆ ไอ้พี่กรเปลี่ยนเป็นเลิกคิ้วเหมือนจะถามยืนยันว่าผมไม่รู้จริงเหรอ แล้วค่อย ๆ ยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะนั่งตัวตรงเหมือนเดิม แต่มือยังกำที่ข้อมือผมแน่นจนรู้สึกเจ็บ
“พี่จำได้นะว่าพี่เคยบอกหมูแฮมว่า....อย่าเปลี่ยนเบอร์...อย่าปิดเครื่อง แล้วก็....รับโทรศัพท์พี่ด้วย” พูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา ก่อนจะเข้มขึ้นและชะโงกหน้าแทบจะติดหน้าผมตอนประโยคสุดท้าย ผมจำเป็นต้องมองหน้ามันอย่างไม่มีทางเลือกเพราะจะหันไปทางไหนไม่ได้แล้ว แสดงว่าเบอร์ที่ผมว่าจะกดดูแล้วลืม เพราะมัวแต่โดนคนละเมอคิดว่าเป็นหมอนข้างคว้าตัวไปกอดซะก่อนเป็นเบอร์พี่กร นี่ไอ้พี่กรโทรหาผมจริง ๆ เหรอ....
“ปล่อยผมได้แล้วครับ!!” ผมดันตัวพี่กรออก แล้วบิดข้อมือสุดแรง แต่ก็ยังไม่หลุดอยู่ดี ข้อมือผมต้องแดงมากแน่ ๆ เพราะรู้สึกแสบขึ้นมา
“อยู่นิ่ง ๆ สิครับ...”
“มีอะไรกัน แฮม!!!”
“น๊อต..” ผมรีบหันไปหาต้นเสียง เห็นไอ้น๊อตยืนทำหน้าขรึมอยู่ ข้าง ๆ มีไอ้สองเกลอที่ยืนเกาะกันอยู่
“พี่มีอะไรกับเพื่อนผมรึเปล่า” ไอ้น๊อตเดินมายืนข้างผม สายตามองที่ข้อมือผมที่โดนจับอยู่ แล้วเงยหน้ามองหน้าพี่กรอย่างจริงจัง
“แล้วน้องมีอะไรกับพี่รึเปล่า” พี่กรถามแล้วก้าวขาออกไปยืนประจันหน้ากับกับไอ้น๊อต หลังจากปล่อยข้อมือผมให้เป็นอิสระ ผมรีบเดินไปดึงแขนไอ้น๊อตไว้ไม่อยากให้มันใจร้อน ถ้ามีเรื่องคงไม่ต้องเดาว่าใครจะเจ็บหนัก ก็พี่กรสูงและหนากว่าไอ้น๊อตอีก มันยืนจ้องหน้ากันซักพัก
“พี่เลิกยุ่งกับเพื่อนผมดีกว่า...” ไอ้น๊อตเป็นคนเริ่มพูดก่อน
“แล้วมึงยุ่งอะไรด้วย นี่มันเรื่องของกู โดนหมัดกูคราวก่อนไม่เข็ดใช่มั้ย รึมึงอยากโดนอีก ถึงเสือกไม่เข้าเรื่องอย่างนี้” พี่กรพูดพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มที่หัวไหล่ไอ้น๊อต เพื่อนมันมายืนซ้อนหลังกันทุกคน ไอ้ไปส์กับไอ้ไทก็มายืนข้างหลังผมกับไอ้น๊อต
“มึงอยากต่อยกูมากใช่ไหม แน่จริงมึงต่อยมา แต่ถ้ามึงยุ่งกับเพื่อนกู กูก็ไม่เอามึงไว้เหมือนกัน!!” ผมมองหน้าไอ้น๊อตที่มันกล้าพูดอย่างนี้ออกไป
“ได้!!....มึงอยากได้!!” ความตกใจทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก เมื่อพี่กรพูดพร้อมกับเหวี่ยงหมัดออกมา
“น๊อต.!!”.. “เฮ่ย!!”... เสียงผมและไอ้สองเกลอ อุทานออกมาพร้อมกัน มือผมรีบดึงมันออกจากวิถีหมัดแต่มันตัวมันที่ไม่ยอมขยับไปไหน ไม่แสดงสีหน้าหวาดกลัวอะไรออกมาทั้งนั้น หนำซ้ำยังจับจ้องหน้าพี่กรตาไม่กระพริบ ผมไม่เคยเห็นไอ้น๊อตทำหน้าน่ากลัวอย่างนี้มาก่อน
“..แม่ง..ไอ้สัดเอ๊ยย!!” พี่กรสบถเสียงดัง ทุกอย่างชะงักไปหมด แม้กระทั่งหมัดที่เหวี่ยงออกมาแต่ยังไม่ทันได้ถึงหน้าไอ้น๊อตด้วยซ้ำ เหมือนจะไม่กล้าที่จะต่อย แต่ผมว่าไม่ใช่ เพราะคนอย่างนี้ ไม่น่าจะกลัวแค่สายตาไอ้น๊อตแน่ พี่กรท่าจะโกรธมากแกทิ้งหมัดลงข้างลำตัว เสียงฮึดฮัดพร้อมกับเดินหันหลังหยุดยืนซักพัก คงกำลังระงับอารมณ์ ทุกคนยังยืนอยู่ที่เดิมไม่มีใครขยับไปไหน ตอนนี้จุดรวมสายตาทุกคู่อยู่กับคนที่กำลังทำท่างุ่นง่าน หงุดหงิดอยู่
“มึงจะยืนทำส้นตีนอะไร !! จะไหนก็ไปเซ่ ไอ้เชี่ย!!” พี่กรหันมาด่า สายตามองหน้าไอ้น๊อตอย่างหัวเสีย ....เมื่อเป็นอย่างนี้ผมไม่รอช้าที่จะหยิบกระเป๋า และดึงแขนไอ้น๊อตออกมา
“น๊อต มึงรู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา!!” ผมว่ามันเสียงดังหลังจากลี้ภัยออกมา รวมตัวกันที่หน้าเสาธงเพื่อรอเข้าแถวไปด้วย
“กูรู้..แล้วทำไม” มันยักไหล่พูดหน้าตาเฉย ผมสูดลมหายใจค้างไว้เพราะไม่รู้จะพูดอะไรกับมันดี
“แล้วมึงรู้ไหมว่าถ้ามีเรื่องกันจริง ๆ มันจะเป็นยังไง”
“...........” มันเงียบแต่เงยหน้ามองหน้าผมที่ยืนตรงหน้ามัน แล้วหลบสายตามองลงพื้น
“แล้วมึงว่ากูควรอยู่เฉย ๆ งั้นเหรอแฮม!!” มันเริ่มเสียงดังแข่งกับผม ผมถอนหายใจพร้อมกับนั้งลงข้าง ๆ มัน ไอ้ไปส์กับไอ้ไทเงียบผิดปกติ
“เออ..กูรู้ว่ามึงทำเพื่อช่วยกู กูขอบใจ แต่กูก็ไม่อยากทำให้พวกมึงเดือดร้อนนะ” ผมพูดและตบบ่าไอ้น๊อตไปเบา ๆ พร้อมหันไปพยักเพยิดไปทางไอ้สองตัวนั่นด้วย ผมไม่ต้องการให้มีเรื่องอะไรทั้งนั้น สิ่งไหนที่ผมรับไหว ผมก็จะรับไว้คนเดียว ไม่ไหวก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไป ไม่อยากให้ใครเดือดร้อนด้วยทั้งนั้น ผมรู้ว่าพวกมันหวังดี แต่ถ้าพวกมันต้องลำบากเพราะผม ผมยอมรับไว้คนเดียวดีกว่า จะเป็นไรไปเพราะที่ผ่านมาผมก็อยู่คนเดียวและรับอะไรคนเดียวมามากมาย
“........” ไอ้น๊อตหันมามองหน้าผม ไม่พูดอะไรแล้วหันกลับไปเหมือนเดิม ไอ้สองเกลอเดินมาขยี้หัวผมเบา ๆ
“เฮ่อ~~...ยังไงมึงก็ต้องมีคนคอยดูแลล่ะวะ หมูแฮม” เรื่องที่ผมพูดพวกมันจะเข้าใจรึเปล่า ทำไมต้องทำหน้าเหมือนว่าผมไม่มีปัญญาจะคุ้มครองตัวเองอย่างนั้นด้วย พวกบ้านี่....
การเรียนการสอนก็เป็นไปอย่างปกติ พวกไอ้สองเกลอก็กลับมาลัลล้าเหมือนเดิม เล่นเกมส์มือถือแข่งขันอย่างไม่สนใจเงินที่พ่อแม่มันส่งมาเรียน ไม่น่าเชื่อว่ามันจะสอบเข้าโรงเรียนนี้ได้ แต่เท่าที่ดูพวกมันหัวดีใช่เล่นรวมทั้งไอ้น๊อตด้วย ทั้งที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียน แต่การบ้านที่ทำมาพวกมันดูเข้าใจและทำมาตลอด ไม่เคยมาลอกการบ้านกันตอนเช้าเหมือนที่ผมทำกันที่โรงเรียนเก่า.... ผิดกับผมที่ตั้งหน้าตั้งตาจ้องที่อาจารย์สอนถึงจะเข้าใจ แต่นั่นมันก็ทำให้ผมเข้าใจได้มากกว่าพวกมัน
“เฮ่ย!! ไอ้รุ่นพี่บ้าอำนาจเดินมานู่น” ผมหันไปมองตามที่ไอ้ไปส์บอกขณะที่พวกเรานั่งกินข้าวกันช่วงพักกลางวันที่ศูนย์อาหาร แอบมองแบบไม่โจ่งแจ้งก็เห็นกลุ่มพี่กรเดินมาเป็นฝูง เด่นโคตร สาวแท้ สาวเทียมหันมองกันคอแทบเคร็ด พวกมันถือข้าวเดินมาทางนี้ด้วย ใจผมเต้นตึกตัก กลัวว่าจะมาหาเรื่องอีก ไอ้น๊อตมันยังนั่งกินข้าวไม่สนใจอะไร ....แต่ผิดคาดเพราะพวกมันเดินผ่านพวกเราไป โดยที่พี่กรหันมามองทางพวกผมแต่ทำหน้าเฉย ๆ ถ้าผมเดาทิศทางสายตาถูก ...ไอ้น๊อต...ยังดีที่ได้น๊อตไม่เงยหน้ามองไม่งั้นใจนักเลงอย่างมันจะทำอะไรกวนตีนไปอีกก็ได้...คราวนี้คงได้โดนจริง ๆ แน่
“หูยแม่ง!!..ใจกูแทบหยุดเต้น กลัวแม่งจะคว่ำจานข้าวใส่หัวกูชิบโป้ง” ไอ้ไทพูดเบา ๆ พร้อมกับเอามือทาบหน้าอกเหมือนโล่งใจสุด ๆ แต่มันจะพูดตอนเดินออกพ้นรัศมีก่อนได้ไหมเพราะพวกผมยังก้าวขาออกจากเก้าอี้ยาวไม่สุดขาด้วยซ้ำ
“เชี่ยไท หุบปาก” เป็นไอ้ไปส์เป็นคนหันไปมองไอ้ไทตาเขียวมันคงคิดเหมือนผม
“พวกมึงกลัวมากรึไง!!..” นั่นไง ไอ้น๊อตมันเงียบอยู่นานบทจะพูดก็หวยออกอย่างที่ผมคิดไว้ อยากจะตบปากไอ้ไทจริง ๆ พวกไอ้พี่กรหันมามองที่กลุ่มผมกันหมด....โดยเฉพาะพี่กรจ้องไอ้น๊อตอย่างไม่วางตาทั้งที่ปากยังเคี้ยวข้าวอยู่ ไอ้หล่อนี่ก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกันจ้องตอบอย่างไม่กลัวว่าจะโดนรุมสะกำ
“เก่งนะมึง ให้มันแน่ให้ตลอด อย่าเก่งแต่ปาก กูจะลองดูว่ามึงมีอะไรดีนอกจากปาก” พี่กรพูดแต่ยังนั่งที่เดิม ผมรีบฉุดแขนคนเก่งออกมา ยังดีที่พวกไอ้พี่กรไม่ลุกขึ้นมาเอาเรื่องอีก ก็นับว่ายังมีความยั้งคิดอยู่ เพราะถ้ามีเรื่องอีกพวกพี่แกคงจะโดนฝ่ายปกครองเล่นหนักแน่
“เมื่อไหร่มึงจะใจเย็นเนี่ยน๊อต” ผมพูดแต่มือก็ยังดึงแขนมันเดินออกมาจากศูนย์อาหาร โดยมีไอ้ไปส์กับไอ้ไทเดินตามหลังทำท่าหวาดระแวงสุดฤทธิ
“กูผิดอีกใช่ไหม แฮม” มันหยุดอยู่กับที่ทำให้ผมที่ฉุดมือมันต้องหยุดตามไปด้วย ไอ้สองเกลอก็เบรคกันแทบไม่ทันเพราะมันเดินตามกันมาติด ๆ ผมถอนหายใจอย่างอ่อนใจ เมื่อไหร่มันจะเข้าใจซักที
“มีเรื่องไปก็ไม่มีอะไรดีนะ น๊อต มึงนึกถึงพ่อกับแม่มึงวันที่มึงโดนเรียกผู้ปกครองดิ พวกเค้าจะทำหน้ายังไง จะรู้สึกยังไง ถ้ารู้ว่าส่งนักเลงมาเรียนน่ะฮะ มึงคิดไหม” ผมจับมือมันบีบเบา ๆ อยากให้มันคิดและเข้าใจสิ่งที่ผมพูด มันเงียบไปพักใหญ่ ผมก็มองหน้ามันอยู่...
“เออ จะ เบา เบา ละกัน” มันพูดพร้อมกับใช้แขนรัดคอผมให้เดินไปพร้อมมัน ( แอบแทรกเพลงโปรดลงไป..รัก Singular น้า :beat: นอกเรื่อง) ผมต้องถอนหายใจอีกกี่รอบมันถึงจะระงับอารมณ์ได้นะ
ตอนเย็นกลับบ้านลุงคนขับรถก็มารับ แต่บุคคลที่นั่งมาข้างหลังด้วยนี่สิ .....จะมาทำไมกัน....ผมเปิดประตูด้านหน้าแต่ยังไม่ทันได้ก้าวขึ้นนั่ง
“คุณหมูแฮม นั่งหลังเถอะครับเพราะเดี๋ยวผมจะเอาของมาวางเบาะหน้า” ผมขมวดคิ้วมองลุงคนขับรถ....จะเอาของมาวาง...แล้วทำไมต้องเอามาวางข้างหน้าด้วย หลังรถก็มี...... แต่ผมก็ไม่อยากสาวความยาวอะไรมาก ยอมปิดประตู แล้วอ้อมไปด้านหลังอีกทาง เปิดประตูนั่งกับคนที่นั่งอยู่ แขนข้างที่ใส่เฝือกอ่อนห้อยคออยู่ แต่อีกข้างก็กางวางตามความยาวของเบาะ ผมนั่งไปก็เหมือนอยู่ในวงแขนยาว ๆ ซะอย่างนั้น ผมหันไปมองหน้าคนที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ สายตาจ้องไปด้านหน้า ผมต้องนั่งตัวลีบไปตลอดทาง รถขับไปจอดในลานจอดรถที่ห้างเดิมที่เคยมา ผมไม่พูดอะไร คงมาซื้อของอะไรที่วางหน้ารถละมั๊ง
“ลงสิครับ พี่หิวข้าว วันนี้ป้านวลไม่สบายไม่มีใครทำกับข้าวนะ” ป้านวลป้าแม่บ้าน...ไม่สบาย...ผมจำต้องลงจากรถ ยังไม่ทันที่จะเดินพ้นรถ ลุงคนขับก็ถอยรถแล้วขับออกไป ผมหันไปมองหน้าพี่เร
“ลุงแขกแกมีธุระ เดี๋ยวแกมารับเราเอง” พูดแล้วเดินนำเข้าไป ทำให้ผมต้องจ้ำตาม กำลังจะตามทัน พี่เรก็หันมาฉวยข้อมือผม แล้วฉุดเดินไป
“เอ่อ...คือ” แค่นั้น เพราะไม่รู้จะพูดอะไร ....ตกเป็นเป้าสายตาอีกแล้ว
“อยากกินอะไรครับ” หันมาถามผม สายตาก็มองไปรอบ ๆ
“อะไรก็ได้ครับ ผมไม่ค่อยหิวเท่าไหร่” ผมบอก พี่เรหยุดยืน ทำท่าคิดแล้วฉุดแขนผมขึ้นชั้นบนสุดและตรงไปที่เคาน์เตอร์....ตั๋วหนัง...ผมมองหน้าพี่เรที่ยังไม่หันมาหาผม เพราะมัวแต่ดูโปรแกรมหนังอยู่
“เอาเรื่องนี้ดีกว่า..” พูดเอง เออเอง ดูเสร็จก็ลากผมไปซื้อตั๋ว.....ซื้อสองใบ จะดูกับใครกับผมเหรอ แต่ไม่เห็นจะถามอะไร หรือนัดคนอื่นมา
“เออ พี่เรไหนว่าหิวข้าวครับ” ผมถามขณะที่พี่เรจ่ายเงินค่าตั๋วหนัง
“ก็หิวไงครับ ก็ไปกินข้าวก่อน แล้วเราค่อยมาดูกันรอบมิดไนท์” ผมขมวดคิ้วมองคนที่ยิ้มแป้นแล้นจนสาวแคชเชียร์ขายตั๋วมองกันตาค้าง ผมชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแทนคำถามว่า ...กับผมนี่นะ พี่เรพยักหน้าแล้วเปลี่ยนจากจับมือเป็นโอบเอวจนผมตั้งตัวไม่ติด อะไรของเขากัน ผมหันไปยิ้มแหย ๆ ให้สาวแคชเชียร์ที่ส่งสายตามองกัน แล้วหันมายิ้มให้ผมแบบแหย ๆ เหมือนกัน
(http://www.uppicweb.com/x/i/iy/fuy17.jpg) (http://www.uppicweb.com/show.php?id=45a51d5fad5396ecae12fe65e84984ba)
Thanks: ฝากรูป (http://www.uppicweb.com)
อิมเมจพี่กร เน้อ เอิ๊ก ๆ (เห็นแล้วน้ำลายสอค่า พี่น้อง)
Cr.จำเว็บไม่ได้อีกแล้วแอบจิ๊กกะโล่มา ขอบคุณเจ้าของที่แท้จริงแล้วกันเนาะ
-
ทำไมพี่กรไม่ต่อยน็อตหว่า งง
เริ่มชอบพี่เรขึ้นมานิดๆ จะเป็นคนรักของน้องหมูแฮมต้องทำตัวน่ารักๆแบบนี้แหละ อิอิ
o13
-
แอบจิ้นน๊อตกับกรไปแล้วน่ะนั่นหน่ะ :laugh:
:L2: ให้ไรเตอร์น่ะ :-[
-
หูย เร่งทำคะแนนใหญ่เลยนะพี่เร
เชียร์พี่เรสุดใจ
-
สงสัยคู่น๊อตกะกรอ่ะ :กอด1:
-
พี่เรน่ารักฮ่าย :-[ แต่จะทำอะไรบอกหมูแฮมมันนิดนึง อย่าให้มันคิดไปเองมากเน้อ
หล่อน๊อต ผู้กล้าจริงๆ
เพ่กรหล่อคมเข้ม หุ่นดี :really2:
-
พี่กรน่าหม่ำอ่ะ
:o8: :o8:
ให้พี่กรคู่กับน๊อตได้ไหมจ๊ะ
:impress2:
-
คู่นั้นต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ ^^
-
พี่เรเปลี่ยนไปแล้วจริงๆสงสัยพี่ท่านคงบอกว่าการเจ็บตัว ทำให้รู้ว่าบางครั้งการทำร้ายคนที่รัก ก็ไม่มีวันได้รักตอบ
นอกจากได้ความเสียใจมาแทน เฮ่อไงก็อย่ามาทำให้มีอะไรอีกละคู่นี้
แต่งานนี้มีลุ้นไรนิดหน่อย งานนี้ไม่ใช่ชายกรสุดช่ว จะแอบเล่นของแรงอย่างน้องน๊อตนะคะ งานนี้ก็ว่าจะส่งเสียง
เชียร์
-
เห็นด้วยกับเสียงส่วนใหญ่ พี่กรกะน็อต :o8:
แต่พี่เรกะน้องหมูแฮมหวานได้อีก อิ๊วว :-[
เอาอีกๆๆๆ เอาหวานๆๆๆ :man1:
-
น๊อตคู่กรเหรอเนี่ย แอบจิ้นไปไกลแล้วตรู
พี่เรไม่มาเฝ้าหมูแฮม จะเกิดศึกชิงนายแล้วเนี่ย
-
สงสัยคู่น๊อตกะกรอ่ะ :กอด1:
ไม่ต้องสงสัยแล้วมั๊ง อิ อิ พี่กรโครตล่ำ
-
มีคนคิดเหมือนกันเลย
กรน่าจะคู่กับน็อตนะ :กอด1:
-
เห็นด้วยๆๆๆๆๆ
น็อตกะพี่กร
:sad4:
-
กรน๊อตเหมือนกัน แอบคิดไปแล้ว ฮ่าๆ
คู่พี่เรหนูแฮมขอหวานๆตลอดนะคะ ชอบบบ
-
:-[ เห็นด้วย แอบคิดด้วย เอาด้วย คู่น๊อต กะ กร :-[
พี่เรเริ่มหวานละนะ :กอด1:
:pig4: :pig4:
-
พี่เรเปลี่ยนไปแล้ว
แต่หมูแฮมยังงงอยู่เลย.............
เมื่อไหร่หมูแฮมจะดีด้วยเนี่ย.............
อยากอ่านตอนหวานๆของพี่เรกะหมูแฮมอ่ะ
-
พี่เรดูดีขึ้นเยอะเลยน่ะเยอะจนหมูแฮมงง
หมูแฮมอย่างงนานนะอยากอ่านตอนหวานๆบ้าง
ส่วนพี่กรจะชอบบังคับกับพูดเองเออเองไปถึงไหน
น๊อตมีอะไรกับพี่กรหรือเปล่าหว่าอยากรู้จัง
:กอด1: :L2:
-
นั่นสิๆๆ มี something กันแน่ๆเลย น๊อต กะพี่กร อ่ะ แต่ก็ดีนะ น๊อตจะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียว
555+ แต่พี่เร ช่วยทำอะไรให้เคลียร์ๆหน่อยสิ มันค้างๆยังไงไม่รู้อ่ะ :z3:
-
แอบจิ้นน๊อตกะกรอ่ะ
“เก่งนะมึง ให้มันแน่ให้ตลอด อย่าเก่งแต่ปาก กูจะลองดูว่ามึงมีอะไรดีนอกจากปาก”
โชว์ดิ๊ลูก ให้กรเค้ารู้ไปเลยว่าเราไม่ไดเก่งแต่ปาก กร๊ากกก :laugh:
-
ส่งตัวน็อตให้พี่กรโล้ด~ :m3:
-
:กอด1:พี่เรทำคะแนนน่าดูงานนี้ น็อตกับพี่กรต้องมีอะไรกันมาก่อนแน่ๆ เลย :กอด1:
-
คู่ใหม่กร กับ น็อตเหรอเนี่ย :impress2: ถ้าจะสนุกละงานนี้
:pig4: คะ
-
กรกับน็อตมีอะไรในกอไผ่หรือเปล่านะ :z2:
สงสัยจังเลย
ดูพี่เรดีกับหมูแฮมเอามากๆเลย :L2:
+1 นะคะ
-
พี่เรออกโรงได้แล้ววววววว
กรกะน็อตนี่ยังไงๆอยู่นะ ฮ่าๆๆ :)
-
^^
-
น็อตกับกร มีอะไรยังไงกันในกอไผ่อ่ะเปล่า
นักเลงมันไม่น่ายั้งมือนะนอกจากคนนั้น(น็อต) จะเป็นคนสำคัญจริงๆ แอบซีเคียส
ว่าแต่ตาเรทำตัวน่ารักขึ้นมากกกกกกกกก แปะๆ (ปรบมือให้) :sad4:
-
น๊อตต้องกำความลับหรือมีอะไรอยู่ในมือแน่ๆเลยถึงได้ทำอย่างงี้ได้
แล้วพี่กรไม่โต้กลับ มันต้องมีอะไรหลังไมค์กันแน่ๆ :m28: :m28: :m28:
-
เปลี่ยนจากหลังเท้าเป็นหน้ามือแบบนี้คนอ่านตั้งตัวไม่ทันนะคะคุณเรย์ เฮ้อ!อ่อนใจกับพ่อจอม(หึง)โหด
-
น๊อต กร จงมา :oni3:
ปล พี่กรหล่อมาก ล่ำได้อีก :haun4: :pighaun:
-
อึ๊ยยยยยยยยยยพี่กรบึกบึนมากอ่ะ หุหุ แอบอยากได้เอง 55555555555555555
ว่าแต่พี่เรแกจะทำตัวดีดีก็เป็นเนอะ เป้นไงหละอยากทำดุดีนัก แฮมมันเลยกลัวฝังใจเลย
-
น๊อต-กร!!?
-
น๊อตกรหรอไรเตอร์
หรือคิดไปเอง
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ว่าๆๆๆๆๆๆ
พี่เรยังคงน่ากลัวเหมือนเดิม
-
พี่กรล่ำไปไมเนี้ย
-
รอต่อไปโลดขอรับ :man1:
-
ทำไมกรไม่ต่อยน็อตอยากรู้
-
จับน๊อตคู่กะพี่กรเลยเหอะ แรงทั้งคู่
-
เห็นด้วยๆ กรน๊อตไปเลย
จะได้เลิกยุ่งกับหมูแฮมสักที
ให้หมูแฮมมันมีเวลาคิดเรื่องพี่เรบ้าง
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 13 …ครอบครัว+ยั่วโมโห.... ///13/12/2010///
เสียงรถวิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้าน ทำให้ผมต้องชะโงกหน้าออกไปส่องดู หลังจากที่พึ่งทำการบ้านได้แค่ครึ่งข้อ นั่งทำในสวนที่จัดแบบญี่ปุ่น มีศาลาเล็ก ๆ ตั้งอยู่ ส่องเห็นแค่ข้างหลังไว ๆ แต่ไม่รู้จักว่าเป็นใครจะเป็นพวกเพื่อนพี่เรรึเปล่า ผมหันมาสนใจการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ตรงหน้าแล้วตั้งใจทำให้เสร็จ พรุ่งนี้วันอาทิตย์จะได้สบาย ๆ ไม่ต้องมาเร่งทำ
“คุณหมูแฮมครับ คุณเรเชิญที่ห้องรับแขกครับ”.....ใครมากันนะ...
“ครับ” ผมรับคำก่อนจะเก็บการบ้านวางให้เป็นระเบียบ ลุกออกและเดินเข้าไปในบ้านตรงไปที่ห้องรับแขก พ้นขอบมุมผนัง ก็เห็นแขกที่มาก่อนหน้านั้น เป็นหญิงชายมีอายุแล้ว ทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมามองผมเกือบพร้อมกัน ผมหยุดยืนอยู่กับที่ เพราะไม่รู้ว่าจะเดินไปไหนต่อ แล้วจะต้องทำตัวยังไง
“หมูแฮมมานั่งนี่สิครับ” ผมหันไปหาพี่เรที่หันมาพยักหน้าเรียกผม ผมเดินไปนั่งข้างคนที่เรียก สายตาทั้งสองคู่ยังจ้องที่ผมอยู่
“นี่คุณพ่อคุณกับแม่พี่ ท่านมาเยี่ยมเราน่ะ” ...เยี่ยมเรา... ผมหันหน้าไปมองหน้าพี่เร ก่อนจะยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคน
“คุณพ่อครับ คุณแม่ครับ นี่หมูแฮมครับที่ผมเล่าให้ฟัง” ท่านทั้งสองพยักหน้ารับรู้ และรับไหว้ผม.. คุณแม่พี่เร......คุณป้า..ควรเรียกอย่างนี้สินะ ยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน แต่อีกคนยังทำหน้าเฉยชา ผมไม่รู้เลยว่าพี่เรเล่าอะไรให้พวกท่านฟังบ้าง
“น่ารักจริงเรา ไหนมานั่งใกล้ ๆ แม่ซิลูก” คุณป้ากวักมือเรียกผมให้เข้าไปหา ผมค่อย ๆ ค้อมหลังแล้วเดินเข่าเข้าไปหาผู้หญิงสูงวัยที่ยิ้มรับผมอยู่ ตอนนี้ผมจมอยู่กับอ้อมกอดอุ่น ๆ ....อุ่นจริง ๆ อุ่นอย่างที่ผมไม่ได้สัมผัสมานาน จนผมลืมไปแล้วว่าการอยู่ในอ้อมกอดของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่มันอุ่นแค่ไหน เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่ลำคอ แต่ผมก็กลืนมันลงไป
“โอ๋กันไปเถอะ” เสียงพูดติดประชดประชันของชายสูงวัย ทำให้ผมกับคนที่กอดผมอยู่ เงยหน้าขึ้นมองพร้อมกัน
“คุณว่าอะไรนะคะ” เสียงแหลมแหวขึ้นเสียงดัง เหมือนคนพูดก่อนหน้านั้นจะสะดุ้งน้อย ๆ ด้วย
“ปะ เปล่า ผมบอกว่าโอ๋กันไปเถอะ ผมจะคุยกับเจ้าเรมัน ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณ..” คำพูดแก้ตัวและน้ำเสียงติดเกรงใจพอทำให้รู้ว่า “กลัวเมีย” ผมหันไปมองหน้าพี่เร ผมเห็นนะว่าพี่แอบขำพ่อตัวเอง
“ก็แน่นอนค่ะ ดูหมูแฮมซิน่ารักกว่าที่ฉันคิดไว้ตั้งเยอะ คุณมันชอบแต่พวกหน้าอกตู้ม ๆ จริตมารยาเยอะ ๆ น่ะสิ...หมูแฮมอย่าไปสนใจเลยจ๊ะ ไหนแม่ดูหน้าชัด ๆ ซิ” พูดเหน็บคนนั่งข้าง ๆ ให้อ้าปากค้างเถียงไม่ออก ก่อนจะหันมายิ้มและดึงตัวผมขึ้นให้นั่งข้าง ๆ
“ฟอด! เป็นไงบ้างลูกอยู่ที่ พี่เรเขารังแกอะไรหมูแฮมรึเปล่า ถ้ามีฟ้องแม่ได้นะ แม่จะเอาหนูไปอยู่ด้วยเลย ไม่ต้องอยู่ที่นี่หรอก” คุณป้ากอดและหอมผม รู้สึกดีจัง..........
“เปล่า ไม่มีอะไร ผมสบายดีครับคุณป้า” เป็นคำพูดแรกที่ออกจากปากผม
“ต๊าย ตายแล้วตาเรแกสอนน้องยังไงนี่ เดี๋ยวตีตายเลย” เมื่อได้ยินคำพูดนี้ผมรีบถอยออกมาจากอ้อมกอดอุ่น ๆ ทำอะไรผิดกันแน่ ….หันไปมองหน้าพี่เรก็เอาแต่กลั้นยิ้มกลั้นหัวเราะ จะปล่อยให้ผมงงคนเดียวใช่ไหม...
“โอ๋ ลูก แม่ได้ว่าหนู แค่ต่อว่าพี่เรว่าทำไมไม่สอนให้หนูเรียกแม่ว่าแม่ ทำไมถึงเรียกป้า..ไหนเรียกใหม่ซิ”
“ครับ เอ่อ คุณแม่” ผมหันไปมองหน้าพี่เรแวบนึง พี่เรเลิกคิ้วเหมือนกับจะบอกว่ามีปัญญารึเปล่า
“จ้า โอ๊ย...น่ารักจริง” อ้อมแขนอุ่น ๆ ดึงผมเข้าไปกอดเหมือนเดิม ....ความอบอุ่นทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว มองผ่านไปก็เห็นอีกคน.... คุณพ่อ...เรียกได้รึเปล่านะ เรียกคุณลุงก่อนละกัน คุณลุงมองมาสีหน้าเหมือนหมั่นไส้ผมกับคุณแม่อยู่ คงไม่ชอบสินะ
“พี่ไป น้องมา จะทำอะไรกันอีกไม่รู้” แค่เสียงบ่นแต่ผมได้ยินชัดทุกคำ ผมนิ่งอยู่ในอ้อมกอดกรุ่น แต่รู้สึกหน้าชา
“คุณคะ ถ้าไม่อยากอยู่อย่างสงบ ก็กลับไปก่อนได้นะคะ ดิฉันจะคุยกับลูก” แค่นี้ก็พอจะทำให้ผมรู้ว่าพ่อกับแม่พี่เรรู้เรื่องทั้งหมดแล้วรวมทั้งเรื่องผมด้วย มันก็ไม่ผิดที่ท่านจะโกรธ แต่การที่คุณแม่แสดงออกว่าเอ็นดูผม มันทำให้ผมละอายใจเหมือนกัน
“แล้วก็..ถ้าจะอยู่คีนนี้คุณนอนกับตาเรนะ ฉันจะนอนกับหมูแฮม” คุณแม่หันไปคุยกับคนข้าง ๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้ผมที่คงทำหน้าแหย ๆ อยู่แน่ ๆ นี่ผมทำให้ครอบครัวเขาแตกคอกันรึเปล่าเนี่ย
“คุณแม่ทำไมอย่างนี้ล่ะครับ!” เป็นอีกคนที่โอดครวญขึ้นมา พี่เรอีกมุมมองที่ไม่เคยเห็น พี่เรเข้ามานั่งข้างผมกลายเป็นผมแทรกอยู่ระหว่างกลางแม่ลูก
“อะไรกันตาเร นาน ๆ ทีแม่จะมาแค่ยืมตัวน้องแค่วันสองวันแหมทำหน้าเหมือนจะขาดใจ” พูดเหน็บพร้อมกับค้อนให้ลูกชายวงใหญ่
“คุณแม่อ่ะ อย่างนี้ผมก็อดน่ะสิ”ท่าทางของพี่เร แปลกตาไม่เคยเห็น ...แล้วอดอะไร.. ผมหันไปมองหน้าคนที่กำลังทำท่างอนแม่ตัวเอง
“นี่ ๆ ผมก็อยู่นะไม่ใช่หัวตอ คุยกันอยู่แค่นั้นรึไง” เสียงทุ้มพูดขึ้น คุณลุงที่นั่งนิ่งมองอยู่นานเข้ามาเขย่าแขนภรรยาเบา ๆ
“อ้าวเหรอคะ เห็นว่าความเห็นไม่ตรงกันนึกว่าไม่อยากอยู่ด้วยกันซะอีก”
“คุณนี่..” เมื่อถูกประชดก็หันไปนั่งอยู่คนเดียว ไม่พูดไม่จาอีกปล่อยให้คุณแม่กับพี่เรถกเถียงกันต่อ...สรุปแล้วผมก็ได้นอนกับคุณแม่จริง ๆ คุณแม่เป็นผู้หญิงอบอุ่นด้วยสัญชาญาณความเป็นแม่ในตัว ผมนอนคุยเรื่องต่าง ๆ นานากับแม่ทั้งคืนกว่าจะหลับก็ดึกดื่นทั้งคู่
ผมออกจากห้องคุณแม่ตอนสาย ๆ เมื่อเข้ามาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ในห้องเหลือพี่เรยังนอนอยู่ คุณพ่อคงลุกออกไปข้างล่างแล้ว ผมยืนข้าง ๆ เตียงมองดูคนที่ยังนอนหลับตาพริ้ม หน้าตาดูผ่อนคลายเหมือนกับหลาย ๆ วันที่ผ่านมา เรื่องราวของพี่เรที่ทำตัวแปลก ๆ พักนี้ ทำให้ผมเริ่มสับสนกับตัวเอง จะเป็นอย่างนี้ไปตลอดไหมหรือแค่เพียงแค่ชั่วคราว ถ้าผมต้องอยู่กับคน ๆ นี้ไปตลอดชีวิต ผมจะต้องเจอพี่เรในรูปแบบไหนอีกไหม คงไม่มากใช่ไหมถ้าจะให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป ไม่มีการทำร้าย ทั้งร่างกาย และจิตใจ ผมหวังแค่ว่าจะได้พี่เรคนเดิมคนนั้นกลับมา
“หมูแฮม อยากจูบอ่ะ อืม..” เสียงพึมพำเบา ๆ แต่ก็ได้ยิน ทำให้หน้าผมเห่อร้อนขึ้นมา ...ละเมอ...อีกแล้ว ผมไม่รอให้ได้ยินอะไรอีก รีบหยิบเสื้อผ้าถลาเข้าห้องน้ำอย่างเร็วที่สุด
**************************************************
“มึงรู้ไหมว่าเมื่อคืนกูอ่านแวมไพร์ทไวไลท์ลวดเดียวแม่ง 5 ภาค ตากูแทบจะไหลมารวมกัน แต่แม่งสนุกชิบ” เสียงไอ้ไปส์มันกำลังโม้เมามัน
“มึงภูมิใจมากไหมล่ะ” ไอ้น๊อตถามอย่างกวน ๆ ...มันชอบเบรกเพื่อนเป็นนิสัยที่สมควรโดนตรีน
“เชี่ยน๊อต แม่ง” ท่าทางงอน ๆ อย่างไม่งามของไอ้ไปส์ทำให้ผมอดขำไม่ได้ .....แต่ทำไมพวกมันต้องมองผมแปลก ๆ ด้วย
“อะไรของพวกมึง กูขำไม่ได้รึไง” ผมถามออกไปอยู่ดี ๆ ก็หันมามองกัน
“เปล่า ขำได้ ขำเยอะ ๆ ล่ะมึง กูว่ามึงดูร่าเริงขึ้นนะแฮม” ไอ้ไทพูดแต่มือมันก็หยิบถั่วปากอ้าที่มันเทออกมาใส่ถุงหิ้วเซเว่นไว้
“เหรอ”
“เออ!!” พร้อมเพรียงเชียวพวกมัน ผมก็ยิ้ม ๆ แต่ไม่พูดอะไรต่อ....เสสายตาออกไปเรื่อย ๆ แต่ก็เจอ....จนได้.....กลุ่มไอ้พี่กรกำลังเดินตรงมาทางนี้ด้วย พวกเพื่อนผมยังไม่มีใครเห็น ผมก้มหน้าลงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เผื่อพวกนั้นจะเดินผ่านไปเฉย ๆ ภาวนาในใจอย่าให้ไอ้น๊อตเงยหน้าขึ้นมองเลย แต่โชคไม่ได้เข้าข้างผมเสมอไป....เมื่อ...
“ขอนั่งด้วยนะครับ น้องแฮม” พี่กรมายืนล้วงกระเป๋าตรงหัวโต๊ะหินอ่อน ที่เป็นชุดม้าหินอ่อนยาว ที่นั่งยังเหลือพอที่พวกไอ้พี่กรจะนั่งได้หมด พวกมันไม่รอให้ใครอนุญาตก็พากันพร้อมใจนั่งพรึบจนเต็ม พี่กรนั่งตรงข้ามผม ที่มีไอ้น๊อตนั่งฟังไอพอดอยู่ข้าง ๆ ผมละกลัวใจมันจริง ๆ มันยังนั่งนิ่งก้มหน้ากดเพลงของมันต่อ ไม่ได้เงยหน้าขึ้นสนใจคนมาใหม่ซักนิด
“เรียนเป็นไงบ้างครับ มีอะไรบอกพี่ได้นะ” พี่กรพูดแล้วยิ้มให้ผม....มาแปลก ๆ ผมอึกอักก่อนตอบ
“เอ่อ ไม่มีอะไรครับ ก็ดี..” ตอบแล้วหันไปมองหน้าไอ้น๊อตที่มันเริ่มหันมามองหน้าผม ...เหมือนกับไม่พอใจที่ผมไปตอบคำถามพี่กร ...กูไม่ผิดนะ
“แล้วน้องคนอื่นละครับ มีปัญหาอะไรกันไหม” พูดว่าน้องคนอื่นแต่สายตาจงใจส่งไปทางไอ้หล่อที่นั่งข้าง ๆ ผม ไอ้นี่ก็ได้ใจเค้ามองมามันก็มองตอบ จะซวยอะไรอีกไหมเนี่ย..ผมสะกิดขามันเบา ๆ คงรู้ตัวเพราะหลบสายตาลง
“เอ๊าเป็นใบ้กันไปหมดแล้วนี่”เสียงพูดกลั้วหัวเราะ ผมก็เริ่มมองหน้าพี่กรเหมือนกัน
“เฮ้ยแฮม กูปวดขี้ไปด้วยกันไหมบรรยากาศแถวนี้แม่งชวนกูท้องเสียลงส้น” เอาแล้วไหมล่ะ
“ปวดขี้หรือปอดแหกว้า นั่งด้วยแค่นี้ก็หนีไม่มีอะไรดี...นอกจากปากจริง ๆ” ไอ้น๊อตจากที่กำลังจะก้าวขาออก หันมามองพี่กรตาเขียว ผมรีบฉุดแขนมัน
“ฮึ่ยน๊อต ป่ะ ปวดท้องใช่มั้ยไปห้องน้ำกัน ไปดิมึง” ผมดึงแขนมันออก แต่.....
“กูหายละ นั่งนี่แหละกูจำได้ว่าเรามาก่อน มาทีหลังอย่ามากร่างใหญ่”เสียงและแววตามัน ทำให้ผมละเสียวสันหลังจริง ๆ แต่วันนี้ดูกลุ่มพี่กรสบาย ๆ ไม่เห็นจะมีใครใส่อารมณ์อะไรรวมทั้งพี่กรด้วย
“อ้าว..รู้ด้วยว่ากูใหญ่ แม่งแอบดูกูอาบน้ำเปล่าวะ ฮะฮ่าๆๆๆ” พี่กรและพรรคพวกก็พร้อมใจกันสามัคคีหัวเราะ ผมจะทำยังไงดีทีนี้ ไอ้บ้านี่ก็ไม่ยอมลุกไปไหน อีกฝ่ายก็ดูตั้งใจจะยั่วโมโหชัด ๆ ผมมองดูไอ้ไปส์กับไอ้ไทก็ทำเนียนหัวเราะไปกับเขาด้วย ปรับตัวเข้าเมืองตาหลิ่วได้เร็ว จริง ๆ พวกมึง..พวกมันรีบหุบปากเมื่อรู้ว่าผมมองอยู่
“ครวย!!”
“มึงอยากได้!! กูก็ให้!!” เสียงแรกเป็นได้น๊อตเสียงดังฟังชัด พี่กรก็โต้ตอบกลับมาเร็วเหมือนกัน
“มึงจะเอายังไง เชี่ย!!”
“น๊อต!!” ผมดึงแขนมันไว้เมื่อมันลุกขึ้นเอามือตบโตะดังปัง คงเจ็บมือน่าดู ....พี่กรเลิกคิ้วเงยหน้ามองไอ้น๊อตที่กำลังโมโหสุดขีดและพร้อมจะมีเรื่อง.....แต่กลับยักคิ้วให้แบบกวน ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ แล้วพยักหน้าให้เพื่อนลุกเหมือนกัน ไอ้ไทกับไอ้ไปส์รีบเดินมาสมทบพวกผม ใจผมเต้นตึกตัก ใจก็ไม่อยากมีเรื่อง แต่ถ้าจำเป็นผมก็จะไม่หนีเหมือนกัน พี่กรยิ้มมุมปากแล้วเดินหน้ามาอีกก้าวนึง
“จะเอายังไงก็ได้ที่กูกับมึงจะเสร็จพร้อมกันไง.....เล่นหลาย ๆ ท่าเร้าใจดี สนไหมล่ะ”เสียงพูดกวน ๆ แล้วยื่นหน้ามากระซิบที่ประโยคหลัง
“ฮะ ฮ่าๆๆๆๆ เฮ้ยไปโว้ย เห็นหน้าแล้วจิตหงุดเงี้ยวว่ะ ฮะฮ่าๆๆ” ไอ้พี่กรเดินหันหลังกลับไป เสียงหัวเราะของทั้งกลุ่ม ดังพอจะทำให้คนแถวนั้นหันมามองได้ ผมละสายตามา หันขึ้นมองหน้าเพื่อนรักที่ยืนตัวสั่นเทิ้ม ไม่พูดอะไร....
“น๊อตใจเย็น ๆ น๊อต..” ผมลูบหลังมันเบา ๆ มันกัดฟันจนเห็นเป็นสันกรามเด่นขึ้น
“น๊อตใจเย็นเพื่อน...แก้แค้นสิบปีไม่หาย..เอ้ยไม่สายนะโว้ย” ไอ้ไทเดินมาตบไหล่เพื่อนเบา ๆ ผมไม่รู้จะพูดมันปลอบมันยังไง เพราะดูท่าทางพี่กรก็ตั้งใจยั่วมันโดยเฉพาะ มันจะเชื่อผมไปได้อีกแค่ไหน ถ้าวันไหนความอดทนมันหมด ผมนึกไม่ออกว่าจะเป็นยังไง แต่ผมก็แปลกใจพี่กรเหมือนกันจะมาไม้ไหนกันแน่
…อึด อืดดดด...โทรศัพท์สั่นอยู่ในกระเป๋าเสื้อผม ผมกดบ่าไอ้น๊อตที่ดูท่าจะหัวเสียไม่หายนั่งลงที่เดิม แล้วล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์....พี่เร..ผมเดินออกมาจากกลุ่มแล้วกดรับโทรศัพท์
“ครับ” ผมกรอกเสียงคำรับสายสั้น ๆ ลงไป
“ทำอะไรอยู่ครับ”
“เอ่อ พักกลางวันน่ะครับไม่ได้ทำอะไร”
“เหรอครับ แล้วคิดอะไรอยู่รึเปล่า”.....คิดอะไร
“เปล่านิครับ คิดอะไรครับ” ผมเริ่มงงกับคำพูดพี่เร....
“คิดถึงพี่ไงครับ...ไม่ได้คิดอะไรก็คิดถึงพี่นะครับ..บายครับ” เสียงโทรศัพท์ตัดไปแล้วแต่ผมยังไม่ยกโทรศัพท์ออกจากหู จะว่าอึ้งก็ใช่ จะว่างงก็ใช่ แต่ทำไมใจผมมันต้องเต้นแรงอย่างนี้ด้วย...รู้สึกเหมือนแขนขาไม่มีแรงซะอย่างนั้น ....บ้าชะมัด...
-
ใครอยากอ่าน Part น๊อต ก็อดใจรอก่อนเน้อมีแน่นอนต้องดูช่วงจังหวะเรื่องก่อน ขอบคุณทุกรีพายจ๊ะ จ๊วบบบ ม๊วฟฟฟ :กอด1:
-
เริ่มหวานละพี่เร
-
เห็นชื่อตอน ตอนแรกแอบหสั่นใจนึกว่าแฮมจะไปยั่วโมโหอะไรพี่เรอีกหรือป่าว
ที่ไหนได้ หุหุ
-
5555++
แม่ท่าทางจะปลื้มไม่น้อย
โล่งอกแค่พ่อนี่สิ
แต่กรแอบจีิตรปะเน่ย
อยากอ่านพาทกรเอาใครกันแน่แฮมหรือน๊อต
-
พี่เรมุขเสี่ยวมากกกก ฮ่าๆๆ เล่นเอาแฮมอึ้งอ่ะ
โดยส่วนตัวแล้ว ลุ้นกรรุกน๊อตรับเจ้าค่ะ กร๊ากกกก
:pig4:
-
พี่เรหวานอารมณ์ไหน :L1:
-
พี่เร ยังไม่รู้ว่า มี กร รอตีท้ายครัวอยู่ ระวังนะจ๊ะๆๆ :z2: :z2:
แต่คุณพ่อจะโหดไปไหนอ่าคะ นุ้งหมูแฮมไม่รู้เรื่องด้วยสักหน่อยอ่ะ :z3:
-
5555 พี่เร หยอดที หมูแฮมไปไม่เป็นเลย
-
5 5 5
น๊อตกับพี่กร เหรอ เป็นคู่ที่เค้านึกไม่ถึงเลยอ่ะ
ว่าแต่พี่เรแมร่งสมองกระทบกระเทือนชัวร์ถึงทำหวานใส่หมูแฮม
ว่าแต่ึคุณพ่อพี่เรนี่จะเก๊กอีกนานไหม ความจริงก็ชอบหมูแฮมอ่ะดิ๊
-
อืม..ขอให้กรเปลี่ยนทีหมายไปมี่น๊อตเหอะ
จะได้มีสองคู่ชู้ชื่น
-
ท่าทางแม่พี่เรจะปลื้มน้องแฮมน่าดูเลย
ทำไงได้ก็น้องแฮมน่ารักน่าเอ็นดูเหลือ
ก็แต่พ่อนี่แหละคงต้องใช้เวลาหน่อย
แต่แม่พี่เรคงเอาอยู่แหละส่วนพี่กรนี่
เป็นอะไรกับน็อตมากมั้ยเห็นหลังมานี่
กวนตีนน็อตตลอดเลยหรืออยากโดนน็อตเสียบ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
:impress2: :impress2:
คุนแม่พี่เรน่ารักอ่ะ
พั้เรก้น่ารัก
ส่วนกร-น๊อต จำเลยรักกันจริงๆ 555
-
น๊อต กับ กร นี่น่าสงสัยที่สุด
ทำมาเป็นยั่ว ยิ่งคิดยิ่งสงสัน
-
ฮิ้ว...จริงอ่ะ
พาร์ทน๊อตที่คู่กับพี่กรใช่ป่ะ?
อยากอ่านคร้า :o8:
-
ตอนนี้กรคงไม่ได้สนหมูแฮมแล้วล่ะมั้งง
พี่เร เปลี่ยนคาแรคเตอร์รวดเร็วจนหมูแฮมตามไม่ทันเลยทีเดียว ฮาาา
-
น็อตกับพี่กร ต้องมีเบื้องหน้าเบื้องหลังกันใช่ไหม
:กอด1: :กอด1:
-
part น็อตไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ part พี่กรนี่สิ อยากอ่านมากกกกกกกกกกกก
-
อยากรู้เรื่องของน๊อตกับกรจังเลย
-
น๊อตกรเนี่ยน่าคิดนะ แอบเชียร์ ส่วนน้องแฮมกับนายเรย์เข้าสู้โหมตหวานแบบเต็มตัวได้แล้วค่ะ
เราจะไม่มาม่าแล้วนะค่ะเจ้ท้องอืดไปหมดแล้วค่ะ ในเล้าเนี้ยเป็นสิบหม้อแล้วเนี่ย
เอาขนมหวานมาแก้เลี่ยนหน่อยค่ะ
ปล. แอบบ่น ไม่รู้ว่านักเขียนคิดว่างานเขียนแนวมาม่าจะขายดีหรอเปล่า ออกมากันเต็มเลย เจ้เชิญชวนมาเขียน
แนวหวานใสกันบ้างสิค่ะ แค่ชีวิตจริงก็เครียดจะแย่อยู่แล้ว น้องๆเห็นด้วยไหมค่ะ
-
สนุกจ้าาาา แล้วมาต่ออีกน้าาา :impress2:
-
ขอ1ประโยตสั้นๆง่ายๆ
เราแอบจิ้นคู่กรน๊อตอ่ะเธอ
-
อยากอ่านเรื่องของน็อต~ :m1:
-
อยากอ่านน็อต กรคะ มีจังหวะก็ลงเยอะ ๆ เลยนะคะ
อ่านตอนท้ายช็อคไป 3 วิคะ พี่เรหน้ารักเวอร์ :o8:
:pig4: คะ
-
เข้ามาเม้น และกระซิบบอก ....เบา เบา ว่าชอบหมูแฮม :impress2:
น่ารักๆๆๆ คุณเรคนใหม่ดีขึ้นเยอะ เขินแทนหมูแฮม อิอิ
o13
-
พี่เรมาหวานได้อีกค่ะ เขิล :-[ :-[
ว่าแต่พี่กรกับน๊อตต้องมีอะไรต่อกันแน่ๆ
ไม่งั้นพี่กรจะมาหาเรื่องน๊อตทุกวันทำไม?? งงอ่ะ
-
กรกะน็อตนี่ชักจะยังงัยๆอยู่นะ...........
-
:-[ ซะงั้นนะพี่เร อยากหวานอย่างกะวัยรุ่นว่างั้น :impress2:
น๊อต กะ กร รอลุ้นต่อไป :z2:
:pig4: :pig4:
-
พี่เรจะดีแบบนี้ตลอดไปหรือเปล่า กลัวจะดราม่าตามชื่อเรื่องจริงๆ
และอย่าลืมจัดคู่ น๊อตกะพี่กร ด้วยนะ
-
หวาน :man1:
-
อยากอ่านคู่ กร*น็อต 55+
พี่เรนี่เค้าหวานแล้วน่ารักดีเนอะ
-
แอบอึ้งพี่เรนะเนี่ย ช่างกล้าพูด
แต่หมูแฮมเขาเขินหล่ะตะเอง ฮิ้ววววววววว
เห็นแววขนมหวานลางๆ แระ
ส่วนกร น๊อต นี่ อาหะ น่าลุ้นแฮะ
ต้องติดตาม
-
พึ่งตามมาอ่านค่ะ
ชอบน้อมแฮมได้อีก
พี่เรก้อทำตัวดีขึ้นมากกว่าเก่า
ส่วนน็อตกับพี่กร มีรัยในก่อไผ่หรือป่าวเนี่ย
โฮะ ๆ ๆ
-
คุณแม่ผ่านได้ง่ายๆ คุณพ่อคงจะต้องใช้เวลาอีกนิด แต่...อยากอ่านคู่กร-น็อตบ้างจัง ^_^
-
รออ่าน น๊อต กร อย่างใจจดใจจ่อไอ้คุ่นี้มันต้องเอาแบบ
พิศาลมาเอง ตบ จูบ ๆๆๆๆๆ
-
น็อต :L1:กร ชัวร์ 555
ขำท่าทางของหมูแฮมอ่ะ น่ารักดี ไม่ได้รู้เรื่องไรเลยนะเรา แต่ก็นะ พี่เรเคยร้าย(มากๆ) มาก่อนนี่นะ
...ยังไงก็เอาใจช่วยพี่เร ทำให้แฮมรู้เร็วๆนะ ว่ารักเค้าอ่ะ
:pig4:
-
พี่เร โทรมาบอกว่าคิดถึง!!?
คนเดียวกันรึเปล่าเนี่ย 555
-
กรกับน๊อต จะกระฉูดมั้ยอ่ะ :z1:
ว่าแต่พี่เรพักนี้มาแปลก น่ะ :really2:
แต่คนอ่านรู้สึกว่าสั้นจังเลย :z3:
รอตอนต่อไปครับ :laugh:
-
^^
-
กรน๊อตๆ อยากอ่านเร็วๆ จัง
-
แลดูเหมือนว่ากรจะคู่กะน๊อตนะเนี่ย
อยากอ่านคู่นี้จังเลย แรงน่าดู :haun4: :z1: :oo1:
-
ยั่วโมโหนี่คือกร ใช่ไหมนี่
ว่าแต่สองคนนี้ชักจะยังไง ๆ น่า
-
พี่กรเปลี่ยนเป้าหมายพุ่งเป้าจะจับน้อตเป็นภรรยาเสียแล้ว
พี่เรหวานมากมายรออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบ
-
น๊อตต้องมีอะไรกับกรแน่ๆเลย ว่าแต่กรมันตั้งใจใช้เรยั่วน๊อตเหรอ
-
:o8:อิตาพี่เรมีการโทรมาแอบหยอดนะเนี่ย น่ารักสุดๆ :o8:
:z1:ส่วนอิตากรนี่คิดไรกับน็อตแน่ๆ เลย น่าสงสัย :z1:
-
พี่เรเริ่มหวานและ รอลุ้นคู่กรกับน็อต ต่อ :z1:
-
ตามอ่านทันแล้ววว แรกๆอ่านก็ เชียร์น๊อตแฮม นะ
อ่านไปอ่านมารู้สึกว่าเรามาเชียร์กรน๊อตได้งัยแว๊ 555
พี่เรน่ารักขึ้นๆทุกวันๆเลยน๊า
รออ่านตอนต่อไปอยู่ฮับ :impress2:
-
หวานค่ะ หวาน ><
อยากให้รักกันอย่างนี้ไปน๊าน นาน :)
-
พี่เรเปี๊ยนไป๋จริงจังมาก :laugh:
แต่แบบนี้ก็ดีแล้วแหละ น่ารัก :o8:
ส่วนพี่กรนี่เหมือนจะไม่ได้ชอบหมูแฮมจริงๆซะล่ะมั้ง หุหุ :z1:
-
กรคู่กับน็อตเหรอ
อยากอ่านๆ 5555
-
กร น็อต ไม่น่าพลาด
มีเบื้องหลังอะไรกันรึเปล่า
-
กรกะน๊อตนี่ท่าทางจะมี something wrong กันแน่ๆเลย อยากรู้นะเนี่ย หรือจะเป็นการเปิดตัวอีกคู่กันนะ
อ้ายยยย พี่เรเสี่ยวด้วยอ่า น่ารักอะไรแบบนี้ เล่นเอาหมูแฮมเราจะไปไม่เป็นเลย อิอิ
-
มาดันรอ :z2:
-
มารอตอนต่อไปด้วยคนจ้า
-
รอแป๊บเช็คคำผิดอยู่เน้อ :กอด1:
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 14 ..เปิดใจ.. ///16/12/2010///
เสียงเครื่องปรับอากาศดังจนรู้สึกว่าก้องเข้าในหัวสมอง เมื่อบรรยากาศรอบ ๆ ตัวเงียบกริบ ผมนั่งสงบเสงี่ยมหย่อนขาอยู่ที่เตียงใหญ่ โดยมีผู้ชายร่างสูงใหญ่ยืนพักขาอยู่ตรงหน้าในมือมีหนังสือเรียนผู้ปกครองอ ผมไม่ได้ไปมีเรื่องกับใครที่ไหน แต่เป็นหนังสือขออนุญาตผู้ปกครองในการออกค่ายพัฒนาของนักเรียนชั้น ม.4 ผมไม่เข้าใจพี่เรว่าจะอ่านอะไรละเอียดขนาดนั้น เพราะหนังสือหรือเอกสารต่าง ๆ น่าจะผ่านผู้อำนวยการทุกอย่าง อันนี้ผมคิดเอาเอง... แต่พี่เรอ่านมาร่วม 5 นาทีแล้ว มองเอกสารสลับกับหน้าผมอยู่ ซ้ำยังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนคิดหนัก....ผมมองหน้าพี่เรแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า จะอนุญาตหรือไม่ก็น่าจะตัดสินใจได้แล้ว
“อยากไปรึเปล่า”...... เขาก็ไปกันหมด.... ผมขมวดคิ้วมองหน้าพี่เร....ถามแปลก ๆ ไม่อยากไปก็ต้องไปอยู่แล้ว แถมงานนี้ไปทะเลด้วย
“ก็อยากครับ..” ผมตอบอย่างอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียง จะไปเก็บขยะหรือพัฒนาอะไรอย่างน้อยอาจารย์ก็ต้องปล่อยให้ได้เล่นบ้างล่ะ
“แล้วพี่ล่ะ” เอ๊า...เกี่ยวอะไรกัน
“พี่หมายถึงแล้วพี่....จะอยู่กับใคร แล้วจะนอน.....กับใครล่ะ” เอ๋อ....ยังไงของเค้ากัน....ก็นอนคนเดียวมาตั้งนานมาถามอย่างนี้ผมก็ไปไม่เป็นซิครับ แขนก็เริ่มจะหายเป็นปกติแล้ว ผมไม่เห็นว่าการที่ผมอยู่จะมีประโยชน์ตรงไหนด้วยซ้ำ อาการแปลก ๆ ของพี่เรตั้งแต่บาดเจ็บ ผมเริ่มชินนิด ๆ อาการอ้อนเหมือนเด็ก ๆ สร้างความรำคาญให้ผมในบางครั้งแต่นั่นมันก็ย่อมดีกว่าอาการเหมือนเดวิลที่เคยเป็น
“ก็....นอนคนเดียว” ผมไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ก็คงต้องนอนคนเดียว
“ไม่....” น้ำเสียงเด็ดเดี่ยว ทำให้ผมต้องเงยหน้ามองหน้าผู้ชายตรงหน้า ที่ทำหน้ายุ่งอยู่ ....ตกลงไม่อนุญาตใช่ไหม
“แล้วนอกจาก ม.4 แล้ว ยังมี ม.5 แล้วก็อาจาย์ประจำชั้น ม.4 อีกใช่มั้ยครับ” ผมรีบพยักหน้ารับ เพราะพี่ ม.5 เป็นคนไปดูแลน้อง ๆ และมีอาจารย์ประจำชั้นไปด้วย ไปคืนวันศุกร์ กลับวันอาทิตย์ตอนเที่ยง ๆ
“อืม.....” ทำท่าคิดหนักเชียว เฮ่ออ! ตกลงผมจะได้ไปกับเพื่อน ๆ ไหมเนี่ย
“พี่ไปด้วย!!” หือ!! ไปด้วย ....จะไปทำไม............แต่ก็ช่าง เพราะเป็นถึงผู้อำนวยการจะไปไหนหรือไม่ไปก็ไม่มีใครว่าอยู่แล้ว ผมไม่พูดอะไร พยักหน้ารับอย่างงง ๆ
“พรุ่งนี้ หมูแฮมจัดกระเป๋าให้พี่ด้วยนะ”....อืม...ลำบากผมอีก หน้าที่ผมใช่มั้ย ต้องพยักหน้ารับอีกรอบ ช่วงนี้พี่เรมีอะไรให้ผมแปลกใจ แล้วก็งง เล่น ๆ อยู่เรื่อย
“จะไปกับเพื่อน หรือไปกับพี่” คงหมายถึงขึ้นรถไปกับพี่ หรือจะไปกับเพื่อน ๆ ชอบพูดอะไรที่ต้องมาแปลเอาอีกรอบ คงไม่บังคับให้ไปด้วยหรอกนะ
“กับเพื่อนครับเพราะก่อนขึ้นรถต้องเช็คชื่อด้วย” ผมตอบลอบมองสีหน้าพี่เร ที่ทำหน้าเหมือนผิดหวังน้อย ๆ ผมคิดไปเองรึเปล่า
“เหรอแล้วเวลานอน.....”
“นอนกับเพื่อนครับ ลงชื่อไว้ตามบังกะโลแล้ว” รีบตัดประเด็น พี่เรขมวดคิ้วเหมือนถูกขัดใจ ผมลอบถอนหาย ทำไมต้องทำหน้าผมตัดสินใจผิดด้วย
“ก็ได้ แต่พี่มีข้อแม้...” ข้อแม้อะไรกัน ผมมองหน้าพี่เร หน้าผมคงเต็มไปด้วยคำถามแน่ ๆ
“มานี่สิ พี่จะบอกอะไร” ผมลังเล ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาคนที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ ไม่น่าไว้ใจซักนิด แต่ก็ช่วยไม่ได้
“มีอะ..อ๊ะ พี่เร!!” กำลังจะถามว่ามีอะไร แต่แขนแข็ง ๆ ก็รวบเอวผมแล้วพากันกระโจนลงเตียง ตอนนี้สภาพผมก็นอนแอ้งแม้ง มีพี่เรค่อมทับอยู่ ลมหายใจเริ่มติดขัด ความกลัวเริ่มแทรกเข้ามาทีละนิด
“พี่เร ..ปะ ปล่อย เถอะครับ มีอะไร..รึเปล่า” ผมตัดสินใจถามออกไป อย่างน้อยพี่เรก็ไม่ได้ล็อคแขนล็อคขาเหมือนก่อน มือผมทั้งสองข้างดันหน้าอกหนาอยู่ พี่เรยกตัวขึ้นมองหน้าผม สายตาที่สื่อออกมาทำเอาใจผมเต้นแทบจะกระโดดออกมาดิ้นอยู่ข้างนอก ....เขิน...ความรู้สึกที่เป็นอยู่จะเรียกอย่างนี้ได้ไหม …
“กลัวพี่รึเปล่าครับ..” เสียงทุ้มนุ่ม มีความรู้สึกแปลกใหม่แทรกซึมเข้ามาแทนที่ความกลัว ผมจ้องมองเข้าไปในตาคมที่มองผมอยู่เหมือนกัน ไม่ตอบอะไรออกไป ไม่รู้สิผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง กลัวเหรอ มีบ้างแต่ตอนนี้มันไม่ใช่..........มือใหญ่เอื้อมมาลูบผมและปัดปอยผมที่ละหน้าผมออกเบา ๆ .....อบอุ่น.....
“พี่ขอโทษครับ...พี่สัญญาต่อไปจะไม่มีอย่างที่ผ่านมาอีก” มืออุ่น ๆ ที่ลูบไล้แก้มอยู่ .........เหมือนบรรยากาศพาไปหรือมันคือสิ่งที่ผมต้องการมาตลอดกันแน่... รู้สึกว่าขอบตาผมรื้นขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ...สัญญาจากผู้ชายคนนี้อีกครั้ง...
“ขอโอกาสให้พี่ได้ไหม ไม่ต้องตอบรับอะไรตอนนี้ แค่อยู่กับพี่ ให้พี่ได้พิสูจน์อะไรหลาย ๆ อย่าง…พี่รักหมูแฮมนะ”…..จุมพิตบาง ๆ ที่หน้าผาก ทำให้ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ทำไมความรู้สึกต่าง ๆ มันกลับตาลปัต แค่คำพูดดี ๆ เพราะแค่คำบอกรัก ทำไมทุกอย่างมันเหมือนจะกลบคำว่ากลัว แทนที่ความว่าเกลียดได้อย่างง่ายดายอย่างนี้
“ฮึก..อย่าทำ..ฮือ..อะไรผม..อีกได้ไหม” อยากขอ .........ในสิ่งที่ต้องการ
“พี่สัญญา...”
“ฮือ...ให้อภัย..ครอบครัว..ฮึก ผม..ได้ไหม” เสียงผมคงจะฟังไม่รู้เรื่องแน่ ๆ แต่อยากขอ...ในสิ่งที่อยากให้เป็น…พี่เรนิ่งไปซักพักจนผมใจหาย ...ทำไมกัน...
“ได้....ถ้าหมูแฮมไม่หนีจากพี่ไปไหน” ผมรีบพยักหน้ารับ ถึงแม้จะมีข้อแม้ แต่มันก็ไม่มีอะไรแตกต่าง ผมไม่อยากให้มีการจองเวรกัน ซักวันผมยังมีหวังว่าจะเจอพ่อกับแม่ แม้แต่กับพี่ลูกหมีพี่สาวผม คำว่าครอบครัวผมยังอยากมีเหมือนคนอื่น ๆ
“พี่ให้ได้ทุกอย่างที่หมูแฮมต้องการ แค่อยู่ตรงนี้...กับพี่ก็พอ” นิ้วเรียวปาดน้ำตาที่แก้มผมออก จูบที่ซับน้ำตาที่หางตายิ่งทำให้ผมสะอื้นหนักขึ้น
“ถ้า..ฮึก..พี่เร..ผิด..ฮึก สัญญาล่ะ..ฮึก” ถามในสิ่งที่อยากรู้ อยากรู้ว่าพี่เรจะตอบยังไง
“พี่ยอมให้หมูแฮม ทำในสิ่งที่ต้องการ ....แม้แต่..การที่ต้องการจากพี่ไป ....ถ้าหมูแฮมต้องการอย่างนั้น” นี่สินะคือสิ่งที่ผมต้องการตลอดเวลาที่อยู่กับพี่เร ผมกำลังจะได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วใช่มั้ย.....ยังสะอึกสะอื้นไม่หาย เอียงหน้าเข้าซบกับมือหนาที่ยังลูบไล้ปาดน้ำตาให้อยู่
“รักครับ...รักที่สุด” เสียงที่เหมือนกระซิบ แต่ชัดเจน ริมฝีปากที่บดเบียดทำให้ผมไม่สามารถที่จะต่อต้านอะไรได้ เหมือนใจโหยหาสิ่งที่กำลังจะได้เจอ ไม่มีการรุกรานทำร้าย หัวใจผมเหมือนหยุดเต้นไปชั่วครู่ ความรู้สึกมันช่างแตกต่างกับตอนจูบกับน๊อต ไม่ลุกล้ำเหมือนกัน แต่ทำไมกับพี่เรมันเติมเต็มอะไรได้มากมาย พี่เรถอนจูบออก ก่อนจะก้มลงประกบจูบอีกครั้ง....อ่อนหวาน...อย่างที่ไม่เคยได้รับ ลิ้นร้อนแทรกเข้าทันทีที่ผมเผยอปากออก....ยอม...เป็นครั้งแรกที่เต็มใจ
“อืม..” เสียงครางประท้วง เพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ พี่เรถอนปากแต่ยังกดจูบเลาะเล็มที่ริมฝีปากเบา ๆ
“ พะ..พี่เร..พอเถอะ..ครับ”เสียงร้องขอ ที่เปล่งออกมาอย่างสั่นเครือเพราะหัวใจที่เต้นรัวและความตื่นตัวจากจูบที่ปลุกปลอบ....... อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ แค่อยากรอให้เวลาพิสูนจ์อะไรให้มากกว่านี้ อยากพร้อมมากกว่านี้ สิ่งที่ผ่านมาอยากปล่อยไป....ไม่ได้เล่นตัว แค่อยากรู้ว่าตัวเองสำคัญและมีค่ามากพอที่จะถนอมไว้ไหม...แค่อยากรู้ว่าเป็นที่รักมากขนาดไหน..พี่เรยกตัวขึ้นแล้วหอมแก้มผมเบา ๆ ล้มตัวลงทับผมไว้ ทำให้ผมสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงไม่แพ้ผมเลย
“ครับ..พี่จะรอ รอวันที่หมูแฮมพร้อม...” เสียงกระซิบแหบพร่าที่ข้างหู ทำให้หัวใจลิงโลด เมื่อได้อย่างที่ต้องการ...
ผมหลับในอ้อมกอดอุ่นที่กกกอด นานเท่าไหร่แล้วที่ผมโหยหามาตลอด นานเท่าไหร่ที่เฝ้ารอและต้องการ ทั้งที่ตัวผมก็ยังไม่รู้ตัวว่าต้องการอะไร เมื่อได้สัมผัสถึงรู้ว่าใช่....ถึงรู้ว่าคือสิ่งที่รอคอย...
*****************************************
เย็นวันศุกร์นักเรียนชั้น ม.4 มาเข้าแถวรวมตัวกันที่หน้าตึกอำนวยการ ทุกคนแต่งตัวไปรเวท ผมนั่งต่อจากไอ้ไทที่มีได้ไปส์นั่งข้างหน้า และไอ้หล่อน๊อตนั่งข้างหลังผม เรา 4 คนนอนห้องเดียวกัน ตามรายละเอียดบังกะโลหลังหนึ่งแบ่งออกเป็นสองห้องติดกัน ห้องหนึ่งนอนได้ 4 คน และยังมีบางส่วนที่ต้องการกางเต้นนอน แต่พวกผมไม่มีใครอยากนอนธรรมชาติกัน พอเช็คชื่อเสร็จก็เริ่มทยอยขึ้นรถบัสที่จอดรออยู่แล้วเรียงราย ทุกคนจะมีป้ายชื่อเล่นแขวนคอกันคนละอัน
“โอเคไหมแฮม...” โอเคของไอ้หล่อนี่ก็คือการที่มันเอาสีเมจิกต่อป้ายชื่อที่รุ่นพี่เขียนให้ .....น๊อต...มันต่อของมันเอง..น๊อต แม่ง..โครตหล่อ..ผมก็พยักหน้าเออออไปกับมัน ผมนั่งติดหน้าต่าง ไอ้น๊อตนั่งข้างผม ไอ้ไปส์กะไอ้ไทนั่งคู่กันเบาะข้างหน้า
“มึงดูพวกพี่กรดิ แม่งสาวล้อมหน้าล้อมหลัง” นี่คือสิ่งที่ผมกลัวที่สุด ไม่ได้กลัวพี่กรหรอกครับเพราะหลัง ๆ แกไม่ตอแยอะไรผมมากมายเข้ามาคุยปกติ แต่ก็วนเวียนสร้างแผลเหวอะหวะให้เพื่อนผมอยู่เรื่อย สิ่งที่กลัวคือเพื่อนเลิฟนี่มันจะฮึดความอดทนขาดผึง มีเรื่องกับกลุ่มพี่เค้านี่สิ ผมมองตามที่ไอ้ไทพูด เห็นกลุ่มพี่แกยืนเด่นเป็นสง่าท่ามกลางรุ่นพี่รุ่นน้องที่ยืนคุยอยู่
“มึงอิจฉาทำป๊ะ อะไรวะเหมือนแมงวันกับกองขี้น่ะนะ” หมาทำงานแล้วไอ้น๊อต ถ้าพี่แกได้ยินคงมีเรื่องอีกแน่
“แหม พูดได้สิไอ้น๊อตมึงก็น้อยกว่าพี่เขาที่ไหนล่ะ แล้วมึงไม่เหมือนเหรอวะกองขี้น่ะ เฮ่ย ! โอ๊ย!! เชี่ยน๊อต แม่งไม่ยั้งเลยนะมึง” ไอไปส์ลูบหัวตัวเองเมื่อโดนฝ่ามือไอ้น๊อต เสียงดังฟังชัด คาดว่าคงจะเต็ม ๆ มือ ไอ้นี่พูดเรื่องพี่กรขึ้นทีไรมันก็สวมบทโหดทุกที
“เลิกกัดกันได้แล้วพวกมึง อาจารย์ขึ้นมาแล้ว” ผมบอกพวกมันเมื่อเห็นอาจารย์กำลังจะก้าวขึ้นรถ พวกมันเงียบลงได้ในที่สุด
“แฮม มึงหนาวเปล่า” เสียงไอ้น๊อตมันถามผม ตอนนี้รถวิ่งออกมาได้ซักพักแล้ว อากาศรอบ ๆ ตัวเริ่มมืดครึ้มลมหนาวจากแอร์ที่เป่าอยู่บนหัว ว่าไปแล้วก็หนาวนิด ๆ เหมือนกัน ดีที่พี่เรกำชับให้ใส่เสื้อแขนยาวมาด้วย พูดถึงรายนั้นเห็นโทรบอกว่าคงต้องมาดูงานที่โรงเรียนพรุ่งนี้เช้าถึงจะตามไป ผมเลยจัดกระเป๋าทิ้งไว้ให้ก่อนออกจากบ้านไม่รู้ว่าจะเอาอะไรบ้างผมก็จับยัด ๆ พับ ๆ สิ่งที่คิดว่าน่าจะใช้ลงกระเป๋าเดินทางให้
“แฮม !! ได้ยินที่กูถามไหม” ไอ้น๊อตมันคงเห็นผมนิ่งอยู่นาน เลยเอามือมาผลักหัวผมซะเกือบทิ่มกระจก
“สาด ทำไมไม่ถีบกูเลยล่ะ” ผมหันไปด่ามัน เสียงบนรถดังครึกครื้นได้พักใหญ่แล้ว ทั้งเสียงเพลงที่เปิดและเสียงแหกปากคุยกันของผองเพื่อนและรุ่นพี่
“เอ๊า..ทำได้ก็ไม่บอก” ผมหันไปมองค้อนมันพองามทีนึง
“เชี่ย” ทุกทีน่ะมัน ไม่หยอดก็กวนประสาท แต่ก็ดีอย่างไม่เหงาดี
“ก็หนาวนิด ๆ แต่กูใส่เสื้อแขนยาวอยู่ไม่เห็นไง หนาวอ่ะดิมึง”ผมหันไปถามมัน ไอ้น๊อตพยักหน้าคอแทบหลุด
“หนาวมากไหมครับ..” เสียงคุ้น ๆ ผมและไอ้น๊อตเงยหน้ามองและคงเหว๋อพอกัน ว่า...มาได้ไง
“พี่กร”.... “เชี่ยเข้าบ้านแล้วไง” เสียงแรกของผม ต่อมาก็ไม่ต้องบอกว่าของใคร
“ครับพี่เอง และ เออกูเองมีไรมั๊ยครับมึง” คำแรกมองหน้าผม แล้วหันไปมองหน้าไอ้น๊อตกับคำหลัง เริ่มอีกแล้วผมแอบถอนหายใจ วันหลังผมจะปล่อยให้ต่อยกันซักยก ไอ้น๊อตจะได้รู้ซักทีว่ามันสู้พี่เค้าไม่ได้ จะได้เลิกซ่าส์กับพี่แกซักที อยู่กับผมมันก็ดูตัวใหญ่กว่า แต่ถ้าเทียบกับพี่กรแล้วมันห่างชั้นพี่เขาอีกเยอะ …..ผมชะเง้อมองไปหลังรถพวกพี่แกนั่งกันให้พรึบ ถ้ามีเรื่องพวกผมตายสถานเดียว
“ไม่มี แล้ว มึงมีไร” ไม่ใช่เสียงผมแน่นอน
“เปล่าพี่ก็ดูน้อง ๆ เรื่อย ๆ ก็แค่อยากหยุดยืนตรงนี้น้องหวงก็ไม่บอก” ดูเหมือนพี่กรจะพูดเพราะแบบแปลก ๆ
“กูก็เปล่า ไม่ได้หวง แต่ไม่อยากมองเห็นอะไรที่ขวางหูขวางตา” ยัง...ยังจะ...
“พี่ก็ว่าธรรมดานะ ไม่ได้ใหญ่ขนาดไปขวางตาใคร น้องจ้องพี่เกินไปรึเปล่า” น้ำเสียงธรรมดาแต่ไอ้คนที่นั่งข้างผมนี่สิอารมณ์มันเริ่มไม่ธรรมดาแน่นอน พี่กรก็ช่างเป็นจริง ๆ พี่แกคงไม่ได้เดินมาดูน้องแล้วบังเอิญหยุดยืนดูตรงนี้หรอกนะผมว่า
“ใครจะสนใจมึงขนาดนั้น อย่าหลงตัวเองนักเลย กูไม่ใช่พวกสาว ๆ ที่จะได้ไปล้อมหน้าล้อมหลังเดินตามเหมือนหมาติดสัดอย่างนั้น”
“น๊อต..เงียบเถอะมึง” ผมดึงแขนมัน ยิ่งยั่วขึ้นมันจะยิ่งมีเรื่อง ผมเคยบอกให้มันเงียบเวลาที่โดนพูดใส่มันรับปากผม แต่ถึงเวลามันก็ลืมทุกที
“มึงก็ดู ดิ” มันหันมาทางถามความยุติธรรม ว่ามันไม่ผิด .....ผมขมวดคิ้วใส่ มันถึงได้กระแทกหลังลงกับพนักพิงอย่างระงับอารมณ์ พร้อมกับหันไปมองหน้าพี่กรอย่างเคือง ๆ พี่กรเลิกคิ้วและยักไหล่อย่างไม่ยี่ระอะไร
“พูดเหมือนหึงพี่เลยนะครับ.... มึง..” ยังทิ้งท้ายที่ข้างหูไอ้น๊อตที่ผมบังเอิญได้ยินด้วย ก่อนเดินกลับไปที่ฝูงเพื่อนที่โห่แซวอะไรกันซักอย่าง
“สาดดดดดดดด มึงกะกูอย่าได้ดีกันเลย” ผมได้แต่มองไอ้น๊อตขบเคี่ยวเขี้ยวฟันอย่างคับแค้น เฮ่ออ ผมอยากรู้จริง ๆ ว่าพี่กรแกต้องการอะไรกันแน่ เพราะความสนุกหรืออย่างอื่น อย่างน้อย ๆ ผมก็รู้ว่าพี่กรน่ะ...เป็นไบ ...ถ้าเป็นอย่างที่ผมคิดจริง ๆ ก็ไม่อย่ากคิดเลยว่าจะออกมาในรูปแบบไหน
-
เหอ เหอ พี่กร แอบน่ากลัวยังงัยก็ไม่รู้อ่ะ
-
ดีจังพี่เรย์เปิดใจแล้ว เหลือแค่ทำให้แฮมมั่นใจว่ารักน้องจริงๆ..
ลุ้นคู่ต่อไปดีกว่า กร+น๊อต :m18: :z2:
:pig4: :pig4:
-
น๊อตนี่ถ้าจะเสร็จพี่กรนะนี่
รู้สึกจะแพ้ทางตลอด ฮาาา :z1: :z1:
พี่เร ก็พยายามเข้านะ
หมูแฮมเริ่มใจอ่อนแล้ววว
-
หรือว่าจิงๆแล้วพี่กรไม่ได้ชอบแฮมแต่ชอบน๊อต
แล้วน๊อตไม่สนใจก็เลยเรียกร้องความสนใจด้วยวิธีนี้
ต้องใช่แน่ๆเลยย ใช่ม๊ายยยยยย :m12: :m12:
ชอบเวลาที่พี่เรอ้อนหมูแฮมอ่ะ ดูอบอุ่นจังเลยย
หมูแฮมอย่าจากพี่เรไปไหนน่ะ :กอด1: :กอด1:
-
พี่เรขอตามมาด้วย ไม่อยากห่าง หรือว่าหวง?
-
โอ้ย แอบจิ้นกร-น๊อต ค่ะ เหอๆ o18
-
ดีจัง พี่เรเข้าใจกะหมูแฮมแล้ว
แต่ว่านะ น๊อตระวังพี่กรไว้หน่อย นิ่งๆ แต่ท่าทางจิแรงน่าดูอ่ะ
เด๋วบอบช้ำนะจ๊ะ เป็นห่วง :laugh:
-
พี่เรกับหมูแฮม เริ่มเข้าที่แล้ว :-[
ลุ้นอยู่ ว่ากรกับน๊อตนี่ยังไงยังไงอยู่น่ะ มีอะไรกันรึเปล่า :laugh:
:L2:
-
แค่คิดถึงตอนนีอคกับพี่กรมีไรกันก็ อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
หมูแฮมไม่คิดแต่เจ๊คิดไปโน่นแล้ว :z1:
-
พี่กรแกคิดอะไรกับน๊อตอยู่ใช่ไหมเอ่ย
:impress2: :impress2:
-
กรกับน๊อตแหงๆงานนี้
..พี่เรอ้อนๆน่ารักนะ หมูแฮมก็ให้โอกาสพราเรแล้ว :L2:
-
รอวันนั้นที่หมูแฮมจะมีความสุข
-
^^
-
ย่ิงอ่านตอนนี้ ยิ่งดูเหมือนพี่กรกำลังจีบน็อตนะเนี่ย
-
พี่กรเป็นเป้าหมายมาเป็นน๊อตแทนแล้วมั้ง
-
อยากอ่านคู่ กร กะ น็อต เร็วอ่ะ ดูท่าจะแรงน่าดู :haun4: :haun4: :haun4:
อยากอ่านเร็วๆ :sad4:
-
สงสัยพี่กรถูกใจน๊อต เสียแล้วมั้ง
หมูแฮมน่ะข้ออ้างเวลามาหาน๊อต
-
พี่เรกับหมูแฮมเริ่มหวานแระ ดีใจด้วยนะ
คู่ที่ดูท่าจะมันหยด น็อตกับกร
ช่วงมาทำกิจกรรมที่ทะเลเนี่ย ขอความก้าวหน้าอีกขั้นได้ปะคะ ระว่างน็อตกับกรน่ะค่ะ
-
ในที่สุดพี่เรย์ก็เปิดใจพูดกับหมูแฮมแล้ว
แถมยังหวานกันด้วยดีแล้วหวานกันเยอะๆ
คนอ่านชอบส่วนพี่กรนี่เป็นอะไรมากมั้ย
ชอบแหย่น็อตตลอดหรือจริงๆแล้วพี่กร
จะชอบน็อตแต่ทำเป็นมาจีบหมูแฮม
อยากรู้จริงๆเลยสงสัยงานนี้ต้องมีอะไรมาให้ลุ้นอีกแล้ว
:กอด1: :L2: :pig4:
-
กร๊ากกกก ชอบหนุ่มซึนแบบน๊อต >"<
-
พี่กรชอบน็อตตอนไหนเนี่ย หุหุ
-
อยากอ่านต่อ คู่ใหม่ก็น่าลุ้น
-
พี่กรท่าทางจะเอาจริงๆ นะเนี่ย.....
-
อย่างนี้ต้องรูปแบบต่อยกดแล้วมั้ง ตบจูบมันน้อยไป 5555 คู่หมูแฮมกับพี่เรก็ดีขึ้นเรื่อยแฮะ สุขใจ...
-
ทริปนี้สนุกแน่
พี่กรเริ่มเดินหน้าเข้าหาน๊อตแล้วนะ
รับมือดีๆ นะจ๊ะหนูน๊อต :z1:
-
โอเคกรเดินหน้าโลด เราเชียร์ผู้ร้ายกลับใจ ?????
-
กรกะน๊อตก้อโอนะ
-
กรมันตั้งใจเอาจริงกับน๊อตหรือเปล่านะ
-
:z1:1อะไรพี่เรตามไปเฝ้าหมูแฮมแบบนี้ กะเปิดตัวหรือไง อิอิ ส่วนอิตากรนี่คิดอะไรกับน็อตแน่ๆ เลย :z1:
-
มันจะเป็นยังไงต่อไปนะขอรับ :man1:
-
เห็นกรกับน็อตแบบนี้แล้วรู้สึกโล่งใจแทนเฮียเรจริงๆ
ว่าแล้วสองคนนี้มันมีอะไรแปลกๆ แต่เป็นคู่ที่สมน้ำสมเนื้อกันมากๆ
รอตอนต่อไปนะฮับไรเตอร์
-
พี่กรชอบน็อตหรอกเร๊อะ :L1:
-
พี่กรกดน๊อตไปเลยพูดไปก็ทะเลาะกันป่าวๆๆ
-
งานนี้เชียร์พี่กรจีบน้องน๊อตเลย เอาให้เป็นกรน๊อตไปเลย และดูท่าพี่แกก็ขจะมุ่งอย่างนั้น
และเหมือนละรทั่วไปพระเอกนายเอก ไม่ถูกกัน แต่ไหงสุดท้ายดูดปาก และลัลลล้ากันทุกคน
-
จัดไปอย่าให้เสีย
กรxน๊อต
ตาพี่เรพูดเหมือนกับว่าจะมีมาม่ามาอีกถ้วย
หรือคิดไปเอง :a5:
-
พี่เรน่รักอ่
ส่วนกรน๊อตคงจดุดือดน่ดู
-
กรน๊อต !
คู่นี้มี something wrong แน่ ๆ
พี่เรน่ารักค่า : )
-
พี่กรกับน๊อตมันยังไงๆ ไม่น่าพลาดอ่ะ
พี่เรตอนนี้ช่างน่ารัก อย่าทำร้ายหมูแฮมอีกนะ
-
เชื่อดิ! เดี๋ยวคู่ กร-น๊อตก็บังเกิด หึหึหึ
ส่วนพี่เรน่ะ จะน่ารักไปไหน(วะ)คะ!? ขอเอากลับบ้าน1วันได้ไหมหมูแฮม? อิอิ
-
พี่เร กะ น้องหมูแฮม >>> :impress3: :impress3: :impress3:
และคาดหวังเป็นอย่างยิ่งกับคู่วาย กร&น๊อต :call:
หวังว่าจะสมหวังน้าไรเตอร์
ปล. พี่เร เวอร์ชั่นนี้น่ารักเป็นที่สุด :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เริ่มจะรักเร หลงเร แล้ว :z1:
สู้ๆๆๆ จ้าไรเตอร์ มาอัพบ่อยๆ น้อ ติดตามๆๆๆๆ :L2:
-
ในที่สุดก็เปิดใจ จากนี้ก็คงจะรักกันมากกว่าเดิมสิเนอะ :o8:
แต่คู่กัด เมื่อไหร่จะกลายมาเป็นคู่รักกันนะ :z1:
-
:z2:นั่งรอ นอนรอ คู่ กรกะน๊อต ละกัน :z2:
ส่วนพี่เร ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก
:pig4: :pig4:
-
พี่เรเปิดใจกะหมูแฮม
เหลือก้แต่ใช้เวลาให้หมูแฮมรักพี่เรเต็มหัวใจ................
-
มีลุ้นอีกคู่ใช่มั๊ยเนี่ย
-
อยากอ่านต่อพี่กรกับน็อตมาก
มันน่าดูๆ
-
มารอน้องหมูแฮมกะพี่เร
ช่วงนี้พี่เรน่ารักมากมาย
เชียร์คู่น๊อตกะพี่กรอีกคู่ อิอิ
o13 o13
-
กร+น็อต น่าสนใจแฮะ :z1:
-
@ << รักแท้....หรือแค่บำเรอ >> @ /// ตอนที่ 15 ..ความรู้สึกที่เริ่มเปลี่ยน.... ///18/12/2010///
ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงระเบียงบังกะโล หลังจากที่มาถึงตอนเกือบ 5 ทุ่ม แล้วเช็คชื่อเข้าห้องพัก.. ที่หาดทรายมีพวกรุ่นพี่จับกลุ่มนั่งเล่นกันอยู่
“ไม่ง่วงเหรอแฮม” เสียงพร้อมมือที่เอื้อมมาแตะที่ไหล่ทำให้ผมต้องหันมองหน้าหล่อ ๆ ของมัน ไอ้น๊อตแต่งตัวธรรมดาแต่มันดูดีเสมอ ไม่งั้นรุ่นพี่คงไม่ลากมันไปถ่ายรูปด้วยทั้งที่เป็นเวลากลางคืนหรอก
“อืม นิดหน่อยแต่อยากสูดอากาศให้สดชื่น แล้วสองตัวนั่นล่ะ” ผมตอบและถามมันหลังจากที่มันเดินมายืนอยู่ข้าง ๆ กันแล้ว
“เล่นเกมส์ในห้อง....บรรยากาศดีนะ พึ่งรู้ว่าเวลากลางคืนมันก็มองเห็นอะไรสวย ๆ ได้เหมือนกัน”หันไปมองไอ้น๊อตที่สายตามันกำลังเหม่อมองออกไปที่ทะเลคลึ้มด้านหน้า
“นั่นสิ บางครั้งเงาลาง ๆ มันก็ไม่ได้น่ากลัวเสมอไป บางสิ่งไม่ต้องมองให้ชัดเจนก็สวยไปอีกแบบ” ผมยิ้มให้ไอ้น๊อตที่หันมามองหน้าผม
“มีสาระเชี่ย ๆ...เพื่อนกู” คำพูดพร้อมมือที่ผลักหัวผมเบา ๆ.....ทั้งที่มันบอกและแสดงออกอะไรกับผมมากมายแต่แปลกที่ผมกลับไม่รู้สึกอึดอัดเมื่อเวลาอยู่กับมัน คงเพราะมันเป็นอย่างนี้
“แล้วตอนนี้เป็นไงบ้างวะแฮม” ผมหันไปมองหน้ามันอีกรอบ ผมรู้ว่ามันหมายความว่ายังไง ถึงแม้มันจะไม่รู้อะไรมากกว่าที่เห็นผมทำหน้าไม่สบายใจ แต่มันก็ห่วงผมเสมอ
“ไม่รู้สิ ก็คงจะดีมั๊ง” พูดแล้วมองทะเลที่คลื่นสาดกระทบฝั่งเป็นระยะ ๆ ทะเลยังไม่เคยหยุดกระทบฝั่ง ชีวิตเราตราบใดที่ยังไม่สิ้นลม ก็คงมีอะไรเข้ามาอีกเรื่อย ๆ ผมไม่แน่ใจว่าความสุขที่เจอจะยั่งยืน
“ก็ดี...มีความสุขดีใช่ไหม”
“อืม...คงจะมี..หรือไม่มันอาจจะไม่ถึงเวลาที่จะมีความสุขจริง ๆ ก็ได้” ไม่รู้จะตอบมันว่ายังไง ความสุขเหรอ..มี..แต่ก็มีความกลัวมาแทรกตลอด....กลัววันที่ความสุขนั้นจะหายไป...และอยากมีมากกว่านี้
“แฮม...บางทีถ้าเราทิ้งเหตุผลไปบ้าง ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะความสุขบางครั้งก็เป็นอะไรที่ไม่มีสาระ และไร้กฎกติกา อย่ากลัวที่จะรับสิ่งที่คนอื่นหยิบยื่นให้บางครั้งความกลัวทำให้เราไม่มีวันได้เจอสิ่งที่ดีนะ..” ผมละสายตาลงจ้องที่หาดทรายขาว ไอ้น๊อตมันพูดเหมือนมันรู้อะไรเสมอ ผมไม่รู้หรอกว่ามันรู้เรื่องผมมากแค่ไหน พี่ลูกหมีจะพูดรึเปล่าผมก็ไม่รู้ แต่มันก็ไม่เคยถาม
“บรรยากาศพาไปเหรอวะ พูดซะกูซึ้ง” เอื้อมมือไปทุบบ่ามันเบา ๆ มันยิ้มให้พร้อมกับจับมือผมไว้
“อืม คงใช่แค่อยากบอกว่า..หัดรับซะบ้าง อย่าให้อย่างเดียว..รับในสิ่งที่ชอบก็ได้ สิ่งไหนไม่ชอบก็ปล่อยไป แม้แต่....ความรู้สึกของกู” สายตาที่มองมาเสมองหลบออกไป ความเงียบเข้าปกคลุมได้ยินเพียงเสียงโวยวายของรุ่นพี่ที่ดังอยู่ไกล ๆ และเสียงคลื่น ผมลืมไปสินะว่าผมจะหลอกใช้ความรู้สึกของมันต่อไปเรื่อย ๆ ไม่ได้ ซักวันมันก็ต้องเปิดใจให้ใครซักคน ผมไม่รู้ว่าการที่อยู่อย่างนี้ เป็นการให้ความหวังมันรึเปล่า แต่มันคงจะรู้สึกแย่กับการที่รอแต่ไม่รู้ว่ามีความหวังรึเปล่า
“กูขอโทษนะ....มึงก็เหมือนกัน บางครั้งเปิดใจรับอะไรใหม่ ๆ มึงอาจจะเจออะไรที่ดีกว่าสิ่งที่มีอยู่ก็ได้” ผมค่อย ๆ ถอยมือกลับจากการกอบกุม อบอุ่นแต่ผมไม่สมควรที่จะได้รับ
“ฮึ ๆ นั่นสินะ ...ลองดูทั้งมึงทั้งกู แต่ตอนนี้กูไม่มีใคร ก็คงเหมือนเดิม” ผมหันไปยิ้มให้มันที่ยิ้มและมองหน้าผมอยู่เหมือนกัน ถ้าผมไม่มีใคร ก็คงเป็นมันแน่ ๆ .....ผมมีใคร...หึ..ก็ต้องลองดูว่าใช่รึเปล่า
“ไปนอนเหอะ ดึกแล้วพรุ่งนี้ก็ต้องตื่นแต่เช้า” ผมดึงแขนมันหันหลังเพื่อจะเดินกลับเข้าห้อง แต่....
“จะไปนอนแล้วเหรอครับน้องแฮม” กลุ่มพี่กร ที่ถือกระเป๋าขึ้นบันไดบังกะโลมาจากอีกทางที่พวกผมยืนอยู่ บังกะโลหนึ่งหลังที่เป็นชายคาเดียวกันแต่แบ่งเป็นสองห้องไม่ติดกันแต่หันหน้าเข้าชนกัน มีทางเดินตรงกลางและระเบียงล้อมรอบตัวห้อง อย่าบอกนะว่า...
“ครับ..เอ่อ..พี่กรพักหลังนี้เหรอครับ” ผมพูดพร้อมกับชี้มือไปหาห้องที่ว่างอยู่ ผมก็ว่ามันเงียบ ๆ ที่แท้ก็ยังไม่มีใครมา
“ครับพวกพี่อยู่หลังนี้ บังเอิญจังนะครับ” ผมส่งยิ้มแหย ๆ ให้พี่กร กลุ่มพี่แกที่นอนก็มี 4 คนเหมือนกัน หันไปมองได้น๊อตที่ยืนล้วงกระเป๋าจ้องกลุ่มรุ่นพี่ที่เดินมาใหม่
“จะคุยอีกนานไหม กูง่วง” มันพูดพร้อมกับหันมามองหน้าผม ผมต้องหันไปยิ้มให้พี่กรที่ยืนอยู่คนเดียวหลังจากที่แกยื่นกระเป๋าให้เพื่อนเอาเข้าไปเก็บ
“ยังไงพวกผมขอตัวนะครับ ดึกแล้ว” พูดแล้วดึงแขนไอ้คนที่บ่นว่าง่วงแต่ไม่ยักจะอยากก้าวออกมา ยังจะไปจ้องหน้าพี่เขาอยู่อีก
“ฝันดีนะครับ... ยังไงก็ไม่ต้องฝันถึงกูนะครับ” พูดกับผมแล้วหันไปมองหน้าไอ้น๊อต
“มันคงเป็นฝันที่เลวร้าย และชั่วสุดกู่แหละกูว่านะ” จะเดินพ้นอยู่แล้วมันยังเดินไปต่อปากต่อคำไปได้ ผมรีบฉุดมันให้เดินเร็วขึ้น
“คิดอย่างนั้นก็ไม่ว่ากัน...แต่อย่าให้กูรู้ว่ามันเป็นฝันเปียกน่ะครับมึง” ยิ่งได้ฟังผมรีบเปิดประตูแล้วดันเพื่อนที่กำลังจะหันไปหาคนที่ยืนพูดอยู่ให้เข้าไปในห้องเร็วที่สุด และปิดประตูอย่างแน่นหนาไม่ได้กลัวคนเข้ามา แต่กลัวคนที่จะออกไปมากกว่า
“ฮึ่ย!! ฟายเอ๊ยยย.. มึงก็ดีแต่ปล่อยให้มันว่ากูนะแฮม” เอ๊า.. ห่านนิ โกรธแล้วพาล ผมมองดูมันเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปล้มตัวลงที่เตียงนอน ไอ้ไปส์กับไอ้ไทมองตามแล้วหันมามองหน้าผม
“มันเป็นส้นตีนอะไรวะแฮม กระเทือบส้นซะพื้นแทบทรุด” ผมหันไปมองหน้าพวกมันแต่ไม่ตอบอะไรเดินไปนั่งบนเตียงข้าง ๆ ไอ้คนที่นอนคว่ำหน้าอยู่
“คิดถึงฉันสักครั้ง เมื่อไม่ได้คิดถึงใคร ทำตัวตามสบาย แล้วเจอกันในความฝัน มีเวลาดีๆ ก็บอกให้ฉันได้ฟัง ไม่มากเกินไปกว่านั้น ค่อยๆ รักกัน เบาเบา” ( เบา เบา – Singular…เอิ๊ก ๆ จนได้ เอิ๊ก ๆ อ๊าก ๆ หัวเราะอย่างชอบใจตัวเอง Singular ฟีเวอร์) ผมมองโทรศัพท์ตัวเองที่ส่งเสียงและสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง หยิบขึ้นมากดรับและเดินออกมานอกห้องเมื่อมองหน้าจอเป็นชื่อของคนที่กำลังจะตามมาพรุ่งนี้เช้า
“ครับ..แฮมครับ”
“ถึงรึยังครับ..” เสียงพี่เรดูงัวเงีย คงไม่หลับแล้วลุกขึ้นมาโทรหาผมนะ
“ถึงแล้วครับ กำลังจะเตรียมตัวอาบน้ำ แล้ว.. พี่เร..เอ่อ..นอนรึยังครับ” ถามแบบอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียงเท่าไหร่ อยากถามเหมือนกัน แต่มันกระดากยังไงไม่รู้ ก็ไม่เคยคุยอะไรกันเป็นเรื่องเป็นราวซักที
“นอนแล้วครับ แต่หลับ ๆ ตื่น ๆ ก็เลยโทรหา...คิดถึงนะครับ”เสียงทุ้มน่าฟัง เสียงและคำพูดของพี่เรพักนี้ทำให้ผมใจสั่นได้เรื่อย ๆ
“ครับ..” ตอบกลับและเผลอยิ้มไม่รู้ตัว
“คิดถึงพี่รึเปล่า” จะว่ายังไงดีล่ะ จะบอกว่าไม่ก็คงไม่ใช่ ไม่กล้าตอบ...ก็พึ่งไม่เจอกันแค่ไม่ถึงวันเอง
“ว่าไงครับ..คิดถึงพี่บ้างรึเปล่า...ตอบให้ชื่นใจหน่อยสิครับ พี่จะได้นอนหลับฝันดีซักที” เสียงที่ผ่านสายมาเป็นเชิงออดอ้อนที่พักนี้มักจะได้ยินบ่อย ๆ ....รู้สึกว่าตัวเองกำลังเขิน...ที่จะตอบไป..
“พึ่งจะไม่เจอกันไม่กี่ชั่วโมงเอง ..ก็...คิดถึงว่าพรุ่งนี้พี่เรจะมาถึงกี่โมงน่ะครับ” ...แถ..พูดไปมือก็เด็ดใบไม้ที่ปลูกแล้วเป็นพุ่มชูขึ้นเสมอระเบียง..
“เหรอ....ก็ยังดีครับที่คิดถึงพี่ แม้จะไม่ใช่อย่างที่พี่คิดถึงหมูแฮมก็ตาม” เสียงพี่เรฟังดูตัดพ้อ และน้อยใจ ช่างแสดงออกทางน้ำเสียงได้ชัดเจนจริง ๆ
“...ก็คิด...เอ่อ เอาเป็นว่าพี่เรพักผ่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นไปดูงานแต่เช้า” อยากบอกแต่ก็ยังทำใจไม่ได้ เอาไว้ก่อนละกัน
“อย่างนั้นก็ได้ครับ หมูแฮมก็รีบนอนนะ แล้วหลับฝันดีนะครับ ไม่ต้องคิดถึงพี่ก็ได้ ฝันถึงพี่ละกัน บายครับ..”
“ ฝันดีครับ...พี่เร” ผมพูดออกไป ทั้งที่สายตัดไปแล้ว เฮ่อ! สภาพผมตอนนี้เหมือนกับที่ไอ้น๊อตพูด ไม่ใช่ว่าไม่อยากรับ แต่ยังไม่แน่ใจมากกว่า ก็แค่ต้องใช้เวลาเท่านั้นเอง…
*************************************
ช่วงเช้าพวกเรามารวมตัวกันที่ชายหาด แต่งตัวธรรมดาแต่ต้องเป็นขายาวทั้งผู้หญิงผู้ชายแบ่งกลุ่มตามห้อง มีทั้งหมด10 ห้อง แต่ละห้องมีประมาณ 40 คน แต่ละกลุ่มจะมีรุ่นพี่และอาจารย์ประจำชั้นคอยดูแล และจะแยกกันออกไปบำเพ็ญประโยชน์ตามสถานที่ท่องเที่ยวและสถานที่สำคัญบริเวณใกล้ ๆ รวมทั้งการเก็บขยะรอบ ๆ หาดที่พวกเราพักกันอยู่ซึ่งก็เป็นกลุ่มพวกผมเอง กลุ่มพวกเรารู้ล่วงหน้ากันก่อนแล้วว่าห้องไหนได้ทำอะไร เพราะอาจารย์ประจำชั้นพวกผมเป็นคนจัดเอง ผมถืออุปกรณ์ที่หนีบขยะเข้าถัง (ไม่รู้ว่าเรียกว่าอะไร) และถุงดำไว้กับมือ ทุกห้องเริ่มแยกย้ายกันออกไป แต่ละกลุ่มจะมีข้าวกล่องและน้ำไว้กินกันตอนเที่ยงจะกลับมารวมตัวกันที่เดิมตอนเย็นทีเดียว กลุ่มผมก็เริ่มเดิมเรียงหน้ากระดานตั้งแต่บริเวณริมหาดขึ้นมาบนถนนซีเมนต์ที่สร้างไว้รอบนอกบริเวณหาด มีนักท่องเที่ยวเริ่มออกมาเรื่อย ๆ บรรยากาศปรายฝนต้นหนาวทำให้บรรยากาศไม่ร้อนมาก มีเมฆบาง ๆ พอที่จะชะลอความร้อนจากแสงอาทิตย์ที่ส่องลงมาได้ ……..ผมและกลุ่มเพื่อนเดินตามริมหาด ที่มีโต๊ะและเก้าอี้ผ้าใบกาง มีนักท่องเที่ยวนั่งกันประปรายส่วนมากจะเป็นกลุ่มใหญ่ ๆ เสียงแซวผู้หญิงมีให้ได้ยินเรื่อย ๆ มีโต้ตอบกันเล็กน้อยพอได้หัวเราะและสนุกสนานกัน
“น้องเสื้อดำ น่ารักจังเลยคร๊าบบ” เริ่มจะไม่สนุกแล้วครับเมื่อผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่นั่งติดริมชายหาดฝั่งที่พวกผมกำลังเก็บขยะอยู่ตะโกนและหันมองมาทางกลุ่มพวกผม ผมที่กำลังคีบถุงพลาสติกอยู่หันมองไปรอบตัวว่าใครใส่เสื้อดำอีก...นอกจากผม ก็มีคนอื่นด้วยรวมทั้งไอ้น๊อตด้วย
“น้องนั่นแหละ หมูแฮม หันมองใครครับแถวนั้นไม่มีใครน่ารักเท่าน้องหรอก” ใช่เลยครับ ผมเอง ในห้องคงไม่มีใครแขวนป้ายชื่อหมูแฮมนอกจากผม ผมหันไปมองกลุ่มที่นั่งอยู่แล้วหันกลับมาเก็บขยะต่อ ชีวิตกรูจะมีผู้หญิงมาสนใจบ้างก็ไม่มี
“นี่ครับ... พี่ช่วย” ผมเงยหน้ามองคนที่เอาแก้วกระดาษมาหย่อนใส่ถุงดำที่ผมถืออยู่ ผู้ชายตัวใหญ่หน้าตาสะอาดสะอ้านจัดว่าหน้าตาดีเลยทีเดียว
“ขอบคุณครับ” ผมขอบคุณ ยิ้มให้พอเป็นพิธีแล้วเดินเลี่ยงออกจากคนที่ยืนขวางทางอยู่
“ฮึ่ยยยยย...ยิ้มน่ารักโครต” เสียงแซวจากในกลุ่มยังดังออกมาให้ได้ยิน
“แฮม!! ไปเก็บฝั่งนู้นปะ!!”เสียงไอ้น๊อตดังขึ้น พร้อมกับที่มันเดินมาดึงแขนผมออกไปอีกทาง
“โฮ่ๆๆ หวงงงงง” เสียงโห่เสียงดัง ทำให้คนที่อยู่ในบริเวณนั้นหันมามองกันหมด ผมรีบดึงไอ้ใจร้อนไว้เมื่อมันตั้งท่าจะหันกลับ หน้าตามันก็ฟ้องแล้วว่าไม่พอใจ
“น๊อตไปเหอะมึง” ผมดันหลังให้มันเดินออกมา
“เอ๊า แม่งไม่แน่จริง..”
“พี่มีปัญญาอะไรกันรึเปล่าครับ!!” อ้ายยย น๊อต ...ไม่ทันแล้วครับ ผมคว้าแขนไม่ทัน เมื่อมันหันหลังเดินดุ่ม ๆ กลับไปหากลุ่มที่นั่งอยู่พร้อมกับถามเสียงดัง ...เชี่ยน๊อต เมื่อไหร่มันจะหัดประมาณตนซักที..ผมรีบมองหาอาจารย์ที่ปรึกษา เวลาอย่างนี้อาจารย์ไปอยู่ไหนนะ
“ถ้ามี แล้วจะทำไมน้องง ซ่าส์เหรอ”
“เฮ๊ยท๊อปใจเย็น มึงก็ไปหาเรื่องน้องมันก่อนนะโว๊ย” เสียงพี่คนที่เก็บขยะให้ผมดังขึ้นพร้อมกับดึงเพื่อนที่กำลังจะลุกขึ้นมาหาไอ้หล่อที่ยืนอยู่อย่างท้าทาย
“มีอะไรกันรึเปล่าครับ” ผมหันไปตามเสียงที่ดังแทรกขึ้น...พี่กร
“เพื่อนน้องน่ะกวนตีนพี่” พี่กรได้ยินแล้วหันหน้ามามองหน้าไอ้น๊อตทันที
“มันแซวเพื่อนกู”
“อ้าวน้อง เรียกพี่ว่ามันได้ไง ห๊ะ!!” ไอ้พี่นั่นหลุดออกมา และตรงดิ่งมาหาไอ้น๊อตพร้อมหมัดที่เหวี่ยงออกมาทั้งที่ไอ้น๊อตยังไม่ทันตั้งตัว
“น๊อต!!....เฮ้ย พี่กร!!” หมัดรุ่น ๆ ที่ปล่อยออกมาแทนที่จะกระแทกหน้าไอ้น๊อต กลับเป็นอีกคนที่เข้ามาขวาง..พี่กร..หน้าพี่กรหันตามแรงหมัด ผมและทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ได้แต่ยืนอึ้ง พี่กรเข้ามารับหมัดแทนไอ้น๊อต...
“พอใจรึยังพี่ ถ้ายังไม่พอ ต่อกับผมก็ได้..” พี่กรพูดเสียงเข้มขึ้น น่ากลัวน้อยที่ไหนเวลาที่พี่กรโกรธ
“ท๊อปเลิกบ้าได้แล้วมึง เฮ้ย! บาสเอามันไปดิ๊” พี่คนเดิมที่เก็บขยะมาดึงเพื่อนแล้วเหวี่ยงออกไปหากลุ่มเพื่อนที่ออกมายืนออกันอยู่ เพื่อนพี่แกก็จับไอ้พี่เลือดร้อนไว้
“พี่ขอโทษพวกน้องแทนเพื่อนพี่ด้วยนะ พี่ชื่อเวย์เป็นเจ้าของบังกะโลที่พวกน้องพักอยู่ มีอะไรพี่รับผิดชอบเอง ยังไงก็ใจเย็น ๆ นะครับ” พี่เวย์แกก็ยอมก้มหัวขอโทษกันเลยทีเดียว พี่กรยืนมองซักพักก่อนจะเช็ดเลือดที่ซึมมุมปาก หมัดหนักน่าดูเหมือนกัน แต่มันก็สะเทือนพี่กรแค่นิดเดียว
“ก็ให้แล้วไป แล้วกันครับ ผมเป็นรุ่นพี่คุมน้อง ๆ อยู่ ยังไงอย่าให้เพื่อนพี่มาหาเรื่องอีกแค่นั้นละครับ ไม่งั้นผมไม่จบแน่!! ” เสียงเย็น ๆ เข้ม ๆ และสายตาที่มองไปหาคนที่โดนเพื่อนจับไว้ แต่ยังฮึดฮัดอยู่ พี่กรน่ากลัวกว่าที่เคยเห็นอีก
“ส่วนมึง..มากับกูนี่.. เฮ้ยพวกมึงดูแลน้องต่อด้วย” พี่กรพูดแล้วหันมามองหน้าได้น๊อตที่กำลังมองหน้าพี่กรอยู่เหมือนกัน มันคงจะอึ้งแดกพอกับพวกผมที่พี่กรยอมรับหมัดและออกตัวปกป้องขนาดนี้ ถึงแม้จะเป็นหน้าที่ที่ต้องทำก็เถอะ
พี่กรดึงแขนไอ้น๊อตให้เดินตาม พร้อมกับหันมาบอกเพื่อน ๆ แกที่ยืนออกกันอยู่
“ปล่อยเลยสัด กูเดินเองได้” มันยังอดที่จะเก่งไม่ได้อีก สะบัดแขนหลุด แต่ก็ยอมเดินตามพี่กรหลังจากที่พี่แกส่งสายตาพิฆาตใส่ครู่นึง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ คงจะไม่มีเรื่องกันเองหรอกนะ ผมมองตามหลังพี่กรกับไอ้น๊อตไป ก่อนจะหันมาเจอพี่เวย์ ที่ยืนแล้วส่งยิ้มให้ผมอยู่ ......เฮ่อ! ผมยิ้มตอบให้อย่างเลี่ยงไม่ได้ พร้อมกับหันหลังเดินออกมาพร้อมไอ้สองเกลอที่เข้ามาหา ...สายตาเหลือบมองเห็นรถคันคุ้นตาวิ่งผ่านที่ถนนซีเมนต์รอบนอก..รถพี่เร..รู้สึกว่าใจตัวเองกำลังเต้นแรง ....ดีใจ...เริ่มรู้สึกอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่....
-
เหอ ๆ ไอพี่กรจะเอาหล่อน๊อตมาเป็นเมีย !! ใช่มิ!! :m31: :m31: :m31:
-
พี่เร...สิ่งที่หวังใกล้จะเป็นจริงแล้วซินะ..นู๋แฮมของเราเริ่มหวั่นไหวแล้ว
แต่พี่เรคงไม่ทำให้อะไรมันเลวร้ายอีกนะ
-
พี่กร แมนมากอ่ะ หรือว่าจริงๆแล้วพี่กร ชอบน๊อต แต่ทำเป็นจีบหมูแฮมน๊าาา
ไม่แน่ๆๆ พี่เรมาแล้วจัดการมันเลยคร๊าาา มาอ่อยหมูแฮมเราได้ไงนิ :z6: :z6:
-
อ๊ะน็อตจะเป็นเมียกรจริงรึ!!!!!!!!!
เย้ ๆ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!!!!!! พี่เรมาแล้ว !!! :laugh: :laugh: :laugh:
-
พี่กรจริงๆแล้วแมนกว่าที่คิดวุ้ย
อยากรู้วาสจริงๆแล้วพี่กรคิดอะไรกับน็อตกันแน่
ชอบน็อตหรือว่าอย่างไรเห็นแหย่ตลอดเลยแล้ว
พี่เรก็มาถึงสักทีมาแล้วอย่าลืมไปจัดการไอ้บ้านั้นด้วย
หมูแฮมคงจะน่ารักจริงๆมีหนุ่มๆมาชอบมาแซวตลอด
แค่คิดก็หนักใจแทนพี่เรจริงมีแฟนน่ารักขนาดนี้อ่ะ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
หมูแฮม เปิดใจกว้างๆรับพี่เรไปเล้ย โฮะ โฮะ โฮะ
เอ่อ..แล้ว ผอ.จะมีโอกาสได้ทำให้น้ำทะเลหวานกับนักเรียน(หมูแฮม)เหรอ
เพราะน่ากลัวจะทำให้เสียระบบระเบียบอ้ะ
กรแมนมักมาก แล้วเหตุการณ์ ณ ตรงนี้คือจุดเริ่มต้น
ที่น็อตจะเกิดความรู้สึกดีๆ(นิดนึงๆน่ะ)ให้กับกรใช่ปะ
อ่ะท่าทางกรจะสมใจซะละมั้ง
(คือตรงนี้ดิฉันจิ้นไปเองเน้อ เพราะใจอยากให้เป็นดังว่า)
-
อย่ารุนแรงนักนะพี่กร :m17:
-
น๊อตดนจัดกรน่
หมูฮมริ่มปิดจร้ว
-
น็อตจะได้สามีก็ทีนี้แหละ
น้องแฮมสามีมาครับ
-
หนูแฮมซาเน่ห์แรงง่ะ ระวังพี่เรจะแสดงความเป็นเจ้าของยันเช้านะเอ้า :z1:
นี่ตกลงน็อตจะเป็นเจ้าหญิงของกรจริงๆ หรา รับมะค่อยได้อ่าอุตส่าห์จะให้เป็นเทพบุตรของหนูแฮมแล้วนะดันจะเสร็จไอ้เจ้ากรซะงั้น
ขอบคุณค้าบไรเตอร์ค้าบสนุกมากมาย :L2:
-
น็อตเอ๊ย เสร็จกรแน่ๆ กร๊ากกกกกก พี่เรกำลังมาหาน้องหมูแฮมแล้ว เอิ๊กๆ
-
น็อตกร แน่ๆ เลย
แล้วยังมีพี่เวย์อีก จะมาป่วนให้ชีวิตที่ดูเมหือนกำลังจะดีของหมูแฮมปั่นปวนหรือเปล่าน่า
ขอบคุณสำหรับตอนนี้ และจะรอตอนต่อๆ ไปนะฮับ
-
ถ้าพี่เรย์มาเร็วกว่านี้สักนิดน่าดูกว่านี้อีก
-
กำแล้วกรไปกะเค้าเฉยเลย
ได้มีเฮแน่เลยงานนี้ o13
-
พี่กรอย่ารุนแรงมากนักเน้อ น๊อตยังไม่เคยอ่ะ :z1:
-
มาแล้วๆๆๆๆ
-
555
สุด้ทายเราก็เดาถูกว่าพี่กรต้องชอบน๊อตแน่ๆ :really2: :really2:
พี่เรมาแล้วๆๆๆ มาปกป้องหมูแฮมเร็วๆหมูแฮมจะโดนคาบไปแดรกอีกแล้วว
-
:z2: รู้สึกว่างานจะเริ่มเข้าทั้งสองคน ทั้งน๊อต และ หมูแฮม :z2:
:pig4: :pig4:
-
พี่เรมาแนวนี้เหมือนอะไรนะ ที่มาหลังผู้ร้ายไปก้าวนึง เอิ๊กกๆๆๆ ล้อเล่นนะ เหอๆๆ
แล้วคู่กร-น๊อต อันนี้เชียใจขาดดิ้น สองคนนี้รักกันนี่สุดยอด อยากรู้ว่าจะปรามกันได้มากน้อยแค่ใหน
-
พี่เรมาพอดี
น็อตกร เชียร์นะคะ
-
เอาแล้ว สงสัยท่าจะมีเค้าความจริงโผล่มาแล้ว
น็อตกะกร :impress2:
-
แมนมากพี่กร
ได้ใจน๊อตอย่างแรง
ใจเจ้ด้วยจ้า
:impress2:
-
แอร๊ยยย หมูแฮมเริ่มเปิดใจ เดี๋ยวอะไรๆก็ดีขึ้นแล้วเนอะพี่เร :o8:
+1 ขอบคุณค่า :L2:
-
“ฮึ่ย!! ฟายเอ๊ยยย.. มึงก็ดีแต่ปล่อยให้มันว่ากูนะแฮม”
"""""""""""""""""""""""""
ไม่รู้สิจะด้วยเหตุผลอะไร..แค่เหนด้วยอย่างแรง :L2:
-
ว้าว.........น็อตกะกรหรือนี่.............
-
"ชีวิตกรูจะมีผู้หญิงมาสนใจบ้างก็ไม่มี" :m20: ทำใจน้องหมูแฮม ก็น่ารัก..หน้าหวานซะขนาดนั้น
ตอนหน้าจะมีกร+น๊อต ด้วยป่าวอ่ะคะคนแต่ง เชียร์อยู่น้า...
ปล.ต่อไปนี้ Singular จะอยู่ในนิยายของคุณ Sugar Love ไม่ตอนใดก็ตอนหนึ่งจนกว่าจะจบแหงๆ เหอะๆ
-
กร-น๊อต มั้ยเนี้ย อร้ากกกกก ลุ้น ๆ
พี่เรจะมาหาหมูแฮมแล้ว มาไว ๆ เลยพี่
-
พี่กร กับน็อต ชอบได้อีกค่ะ
เชียร์คู่นี้ ๆ :กอด1:
-
น๊อตโดนจับไปลงโทษกันสองต่อสอง หุหุ
-
เดาใจพี่กรได้แล้ว สงสัยงานนี้รักแท้เกิดเพราะฝีปาก ตอนแรกก็กะจีบน้องกร
แต่โดนน้องน๊อตด่า และกัดตลอด เลยเผลอชอบไม่รู้ตัวเหรอพี่กร
เลยหาเรื่องเอาน้องแฮมมาบังหน้า เพื่อหาเรื่องให้น้องน๊อตด่า แล้วซึมไปใน
สายเลือดและหัวใจช้า จิกกัดแต่มีหยอดทุกเม็ดถ้าอ่านกันดีๆ แม้จะเป็นคำกวน
แต่แฝงนัยนะพี่กร แต่ไงก็อย่าเคลียร์กันจนเกินเลย ยั้งบ้างพี่กร แต่อย่างว่า
งานนี้สถานการณ์สร้างรัก น้องน๊อตก้ต้องมองพี่กรว่าดีขึ้นนิดเหละ ก็ยอมรับหมัดขนาดนั้น :กอด1: :L2:
-
น๊อตกับกรต้องมีอะไรกันแน่ๆ หึหึหึ
ปากแข็ง
-
แอร๊ยยยยย พี่กรช่างเป็นคนดีเสียนี่กระไร
เป็นเพราะน๊อตป่าวนร๊า
พี่เรรีบมาแสดงความเป็นเจ้าของด่วน
อีตาพี่เวย์มันจะแดรกหมูแฮมทางสายตาอยู่แล้ว
-
พี่กรเริ่ม น่ารักกกกกกก :impress2:
-
จะมีทะเลหวานเลือดสาดไหมหละเนี้ย
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย ค้างอ่ะ
อีพี่กรจะพาน๊อตไปไหนอ่ะ จิ้นไปถึงดาวอังคารแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
พี่กรปกป้องน๊อตด้วย
ความสัมพันธ์คงจะก้าวหน้าก็ตอนนี้ละ :z1:
-
พี่กรเท่มากมาย เอาตัวเข้ามาปกป้องน็อตด้วย อิิอิ
ดีใจที่น้องหมูแฮมเราเริ่มหวั่นไหวกะพี่เรแล้วววววววว เชียร์ๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย ค้างอ่ะ
อีพี่กรจะพาน๊อตไปไหนอ่ะ จิ้นไปถึงดาวอังคารแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
นั่นสิคะ :haun4: :z1: :oo1:
จะมีทะเลหวานเลือดสาดไหมหละเนี้ย
ภาวนาค่ะ 555 :jul1: :jul1: :jul1:
รีบมาต่อนะคะ ^^ (อยากอ่านคู่ กร-น็อต เร็วๆจัง :sad4: ชอบ :impress2:)
-
จะไปทำอะไรกันสองคนอ่ะคะ
เค้าคิดนะตะเอง :z1:
ปล. พี่กรก็อย่ารุนแรงนักนะคะ
-
บรรยากาศเป็นใจ เปิดเลยสองคู่
-
แฟนคลับ พี่อาท+จีน+น้องอาร์ อ่านตอนพิเศษที่ทู้จบได้เลยเน้อ นิด ๆ สั้น ๆ แต่เป็นปลื้ม
ส่วน เร-แฮม น๊อต-กร รอก่อนเน้อ
-
พี่กร พระเอกม๊าก มาก
รับหมัดแทนน๊อตด้วย
:กอด1: :กอด1:
-
กร-น๊อต ชัวร์ป้าด(ล่ะมั้ง?) ไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของพี่กรสักเท่าไรนัก รู้แค่ว่า พี่แกโคคตรแมนอ่ะ :o8:
-
คู่น๊อตกับกรนี้มีแววว่าจะรักกันรุนแรงมาแต่ไกลเลยแหะ ^^
-
กรจะทำอะไรน๊อตอะ
อยากร้จริงๆเลย
+1 นะคะ
-
เพิ่งไล่อ่านจนทัน โว้วๆๆๆๆๆ
ลุ้นๆ กรกับน็อตมีอะไรกันนะ :impress2: :impress2: :impress2:
-
กรชอบน๊อตหรอ
-
ค้างง
อยากอ่านกรน็อตต่อ :call:
-
พี่กรแมนมาก ๆ ขอบอก
:really2:
-
:z1: ตามเก็บอ่านตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนที่อัพไว้
เป็นกำลังใจให้น้องแฮม ตัดสินใจชอบพี่เรได้ซะที(555+)
สรุป พี่กรชอบน็อตรึเปล่า กรี๊ดๆ ไม่อยากจิ้น
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ :L2:
-
@ << รักแท้....หรือแค่บำเรอ >> @ /// ตอนที่ 16 ..Part..Not... ///20/12/2010///
“ส่วนมึง..มากับกูนี่.. เฮ้ยพวกมึงดูแลน้องต่อด้วย” เสียงเหี้ยยักษ์มันพูดใส่หน้าผมแล้วตะโกนบอกเพื่อนชั่วของมัน ให้คุมน้อง ๆ ที่ยืนมองกันโด่เด่
“ปล่อยเลยสัด กูเดินเองได้” ผมสะบัดแขนออกจากมือใหญ่ ๆ ของมันที่มันกระชากให้ผมเดินตาม ก็ผมมัวแต่ยืนอึ้งมันอยู่ไม่ยอมเดินตามมันซักที ก็จะไม่ให้อึ้งได้ยังไง ใครจะไปคิดว่าคนที่กวนตีนเชี่ย ๆ แบบมันจะมารับหมัดแทนผม คิดว่าเท่ห์รึไง ....แต่ก็นิดนึง....
“มึงมีอะไรกับกู รีบพูดมา” ผมหยุดยืนตรงแถวหน้าบังกะโลที่เราพัก ไอ้กรมันก็หยุดแล้วยืนล้วงกระเป๋าทำท่าเก๊ก ๆ ในแบบของมัน
“มึงจะพูดให้สมกับที่กูเป็นรุ่นพี่มึงได้ไหม”
“แล้วมึงทำตัวสมกับเป็นรุ่นพี่ไหมล่ะ” ผมตอบมันแทบจะทันทีแบบไม่ต้องคิด ผมไม่เคยคิดที่จะเคารพนับถือ หรือให้เกรียติ.... คำว่า พี่ ผมก็ไม่คิดจะเรียกด้วยซ้ำ
“มึงก็กวนตีนอย่างนี้”
“มึงก็กวนตีนเหมือนกัน” มันว่าผมก่อน...
“มึงมีอะไรก็พูดมา กูจะไปเก็บขยะต่อ ใช้แรงงานให้เหงื่อออก ดีกว่ามายืนให้ลมโกรกแล้วได้ยินเสียงมึงเป็นไหน ๆ” มันมีอะไรก็ไม่ยอมพูดซักที จนผมชักเริ่มหงุดหงิดแล้ว
“มึงสงบสติอารมณ์มึงก่อนได้ไหม”
“เออ.... ว่ามามีไร” มึงจะลีลาให้หมาได้ไปดาวอังคารรึไงสัด ผมทำเสียงที่คิดว่าเป็นปกติที่สุดมันจะได้เข้าเรื่องเข้าราวมันซักที ไม่อย่างนั้นคงได้ยืนดูพระอาทิตย์ตกดินกันแน่ ๆ ผมยังไม่อยากมีอารมณ์โรแมนติกร่วมกับมัน
“มึงชอบน้องหมูแฮมใช่ไหม..” ...มันหันมามองหน้าผมแล้วพูดแบบสไตล์เก๊ก ๆ กวนตีน ๆ ของมัน ทำอย่างนี้แล้วมึงคิดว่าหล่อรึไง......ก็ใช่อยู่แต่..น้อยกว่ากู
“ถ้าใช่ แล้วมึงจะทำไม ถ้าจะแย่งก็ตัว ๆ อย่าเล่นอะไรที่หน้าตัวเมียเค้าเล่นกัน” ผมไม่แปลกใจที่มันจะรู้ว่าผมชอบเพื่อนตัวเอง เพราะผมก็ไม่ได้คิดจะปิดบังใคร แต่ก็ไม่ได้ป่าวประกาศให้ใครรู้ ในเมื่อไอ้กรมันเป็นเกย์ ผมคิดว่ามันก็ต้องมองออกอยู่แล้ว
“งั้นเหรอ แล้วมึงคิดว่าตัวเองเหมาะสมกับหมูแฮมว่างั้น” คำพูดกวนไม่พอ ยังจะท่าทาง ที่ผมอยากจะยกนิ้วโป้งตีนแหย่ตามันจริง ๆ
“ไม่รู้สิ ถ้าถามกูขอตอบว่าใช่ก่อนแล้วกัน” ผมตอบแบบชิลล์ ๆ ใครจะไปรู้ว่าเหมาะไม่เหมาะ ก็แค่ชอบมันผิดตรงไหน
“มึงใช้อะไรวัดว่ามึงเหมาะ” ไม้บรรทัดมั้งไอ้ฟาย ...มึงจะมาไม้ไหนกันแน่ อย่าคิดว่าช่วยรับหมัดแทนกู แล้วกูจะยอมให้มึงทำท่ากวนตีนใส่กูไปตลอดชีวิตหรอกนะ
“มึงตั้งใจ จะพูดอะไรกันแน่”
“เปล๊า กูก็แค่เห็นคนพยายามจะเก่ง ปกป้องคนที่ตัวเองชอบทั้งที่ตัวเองก็จะเอาตัวไม่รอด” เสียงธรรมดา ๆ แต่คำพูดมันกระตุ้นต่อมใต้ตรีนผมจริง ๆ
“มึงพูด หมายถึงใคร!!” อารมณ์ผมชักร้อนกว่าอุณหภูมิปกติรอบ ๆ ตัวซะแล้ว...
“แล้วแต่มึงจะคิด.. คนเราอย่าคิดว่าจะทำได้ทุกอย่างเพราะบางครั้งแทนที่จะดีกลับยิ่งเพิ่มความเสียหายและสูญเสีย หัวน่ะเขามีไว้คิด ถ้าจะเก่ง เก่งให้มันฉลาดอย่าเก่งแบบโง่ ๆ” พูดไม่พอยังเอานิ้วมาจิ้มที่หัวผมอีก
“ฮึ่ย!! มึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร !! คิดจะมาสั่งสอนคนอื่น ทำตัวเองให้มันดีก่อนเถอะ!!” ผมปัดมือมันออกก่อนจะตวาดใส่มันเสียงดัง ดีที่แถวนี้เป็นบริเวณที่พัก และมีพุ่มไม้ต้นไม้ขึ้นบังไม่งั้นเสียงผม คงจะทำให้ผมกับมันเด่นแน่ ๆ
“กูใจเย็นกับมึงแล้วนะน๊อต” พูดแล้วมองหน้าผมนิ่ง ผมรู้ว่ามันก็โกรธเหมือนกันสังเกตจากสันกรามที่ขยับจากการขบ มันสูดลมหายใจเข้าแล้วค่อย ๆ ผ่อนออก
“น้อยคนนะที่จะเห็นกูลุคนี้ .... หรือมึงว้อนท์ลุคอื่น!!!!” ....!!!..ผมแทบสะดุ้ง ตกใจที่มันพูดเสียงเย็น ๆ แล้วตวาดขึ้นเสียงดัง แต่ต้องเก็บอาการไว้เดี๋ยวมันจะหาว่าผมกลัวมัน
“จะลุคไหนมึงก็เป็นแค่รุ่นพี่เลว ๆ คนนึงเท่านั้นแหละ!!!...อย่าสะเออะ...มาสอนกู” ผมตะโกนเสียงดังใส่มันเหมือนกัน ก่อนจะยิ้มเหยียดแล้วพูดคำที่ผมอยากบอกมันออกไป เห็นว่าตัวใหญ่กว่าแล้วผมจะกลัวมันรึไง
“จะทำอะ อุ๊บ!! อือ!!!” ผมยังไม่ทันได้หันหลังกลับ แขนถูกกระชากเข้าไปจนตัวผมชนอกแข็ง ๆ ของมัน ริมฝีปากแนบชิดลงมาอย่างไม่ตั้งตัว ผมทำอะไรไม่ถูกเมื่อมันพยายามแหย่ลิ้นเข้ามาในโพรงปาก มือข้างดึงมันดึงแขนทั้งสองข้างผมล็อคไว้ข้างหลังอีกมือของมันกดท้ายทอยผมให้รับจูบมันถนัดขึ้นทั้งที่ผมไม่ต้องการซักนิด...ทำไมแรงมันเยอะอย่างนี้ ผมตัวบางและเตี้ยกว่ามันก็จริง แต่ก็ไม่ได้บอบบางแบบไอ้แฮมพอที่มันจะฉุดกระชากลากถูได้ง่าย ๆ ซักหน่อย...ยอมไม่ได้ ผมกำลังตัดสินใจว่าจะกระทุ้งเข่าหรือกัดลิ้นมันดี….
“จุ๊บ!! อย่าคิดจะทำอะไรกูไม่งั้นกูจัดหนักแน่ ” มันถอนปากออกแล้วพูดเสียงกดต่ำ แต่ก็ยังคลอเคลียอยู่ที่ปากผม
“ไอ้เชี่ยปะ อะ” อีกแล้ว....กำลังอ้าปากด่ามัน แต่มันกลับกวาดลิ้นเข้ามาดูดดุนในโพรงปากจนได้ ....เสียงดูดปากดังออกมา... ไม่อยากยอมรับว่าตัวเองกำลังเคลิ้ม ขาผมอ่อนยวบลงจนมันต้องปล่อยแขนแล้วรั้งเอวผมไว้ .....เชี่ยจูบเก่งโคตร ๆ .....แต่มันไม่ใช่เวลาจะมาภาคภูมิใจในตัวมันตอนนี้ ผมชอบผู้ชายด้วยกันแต่ตั้งปณิธานไว้ว่าต้องรุก ไม่ใช่มารับแรงหงี่ของใคร
“ไอ้นรกปล่อยกู!!!” ผมหันหน้าหนีแล้วผลักมันออกสุดแรง สภาพผมตอนนี้หลังจากที่เป็นอิสระ ก็ยืนกอบโกยเอาออกซิเจนเค็ม ๆ เข้าปอดจนหอบแฮ่ก มันเซตามแรงผลักผมออกไปแค่นิดเดียว มึงจะถึกไปหนาย
“มึงโดนต่อยจนปราสาทแดกรึไงควายยย!!!ถุย!!” ผมด่ามันไปพร้อมกับถ่มน้ำลายที่รู้สึกว่ามีของมันเจือปนอยู่ แล้วยกมือขึ้นเช็ดปากตัวเอง มันไม่เสียหายอะไรแต่มันเสียศักดิ์ศรีสุด ๆ มันบ้า...โดนต่อยหัวสมองเสื่อมจนมองหน้าผมเป็นไอ้หมูแฮมรึไง.....
“ฮึ ๆๆฮ่า ๆๆๆ หน้าแม่งเอ๊กซ์ชิบ” ฟายยยยยยยยยยย ............
“เอ๊กซ์บ้านพ่องมึงดิ!!” ผมตะโกนใส่หน้ามัน อารมณ์นี้ไม่กงไม่กลัวมันหรอก ฮึ่ย!! หมดกันกรู ถ้าไอ้แฮมกับได้สองเอ๋อนั่นรู้ ผมจะเอาหน้าไปไว้ไหน
“ฮึ....มึงจำไว้น๊อต มึงดูดปากกับกูแล้วมึงก็ไม่คู่ควรที่จะไปยุ่งกับหมูแฮม และมึงควรจะภูมิใจที่ได้จูบกับกูนะ เพราะคนอย่างกูไม่ดูดปากกับใครง่าย ๆ” มันพูดอะไรของมัน มันน่าภูมิใจตรงไหน เรื่องอะไรจะต้องฟังมันด้วย
“กูไม่นับน้ำลายมึงหรอก กูจะยุ่งหรือไม่ยุ่งมันก็เรื่องของกู กูบอกแล้วไงถ้ามึงก็ชอบไอ้หมูแฮมมึงก็มาแข่งกับกูตัวต่อตัว กูไม่บ้าจี้ทำตามที่มึงบอกหรอกนะ”
“แต่...กูถือว่ากูยอมดูดปากกับใคร หมายถึงว่า.....มันจะต้องเป็นของ..ของกู.. ห้ามใครมายุ่ง แล้วก็ห้ามยุ่งกับใคร..” ...อึ้ง...อึ้ง..อึ้งแดกกกกก....หน้าตาผมตอนนี้คงเหมือนตอนคางคกเห็นเอเลี่ยนปี้กันแน่ ๆ อ้าปากหวอเพราะพูดอะไรไม่ออก ถ่างตาให้โตจนแทบจะถลนออกเพราะไม่อยากเชื่อว่าไอ้คนที่พูดนี่เป็นไอ้รุ่นพี่ที่เคยหลีเพื่อนตัวเอง แล้ว แล้ว ๆๆ....โอ๊ยยยย กรู งงงงงงงง
“มึงพูดเชี่ยอะไรของมึง!!” ผมพูดแล้วอยากจะทึ้งผมบนหัวตัวเองให้ล้านไปเลย เพราะมันงง งุ่นง่านไปหมด
“ฮึ ก็อย่างที่มึงเข้าใจ ..มึงจำไว้อย่าทำให้กูมีอารมณ์.....เพราะมึงอาจจะได้ผัวเร็วกว่ากำหนด..นิดหน่อย” มันพูดก่อนเดินล้วงกระเป๋าออกไปอย่างเท่ห์ ๆ ไม่ใช่ ๆ อย่างเควี่ย ๆ ปล่อยให้ผมยืนกำหมัดแน่น...โว้ยยยยยยยยยยยย ......
ผมเดินหัวฟาดหัวฟาดหางกลับไปหากลุ่มเพื่อนที่กำลังเอาถุงขยะ มารวม ๆ กันอยู่ผมมองซ้ายขวาหาไอ้ควายธนูนั่น ดีแล้วมันไม่อยู่แถวนี้
“เป็นอะไรน๊อต มองหาที่ขี้เหรอมึง” ผมหันมามองไอ้คนที่ทักผม คำพูดช่างไม่เข้ากับหน้าตาของมันซักนิด เฮ่อ~ เห็นหน้ามันแล้วค่อยชื่นใจหน่อย
“กวน....แล้วไอ้สองเอ๋อนั่นไปไหนล่ะ”
“อยู่นู่นแหน่ะ” ผมมองตามปากไอ้หมูแฮมที่มันบุ้ยไป เห็นสองเพื่อนรักกำลังนั่งคุ้ยทราย ทำท่าทำทางเหมือนนั่งเก็บขยะแต่สายตามันกำลังส่องแหม่มที่ปูผ้านอนอาบแดดอยู่บนหาด ฮึ่ม!! ทำไมไม่มีใครทุกข์ร้อนอย่างกูเลยยย
“เป็นไงมั่งน๊อต” มันคงหมายถึงเรื่องที่ผมเดินตามไอ้ฟายนั่นไป
“มะ..ไม่มีอะไร แค่คุยกันนิดหน่อย” แถ+โกหก รู้สึกผิดกับมึงจังแฮม แต่กูไม่มีทางเลือก *!-!* ถ้าบอกความจริงไปมันจะเป็นการทำลายภาพพจน์พระเอกของกรูจนสิ้น
“ดีแล้วล่ะ กูกลัวจะมีเรื่องกัน ยังไงพี่กรแกก็เป็นรุ่นพี่ แล้ว เอ่อ ยังช่วยมึงไว้ด้วย”..มึงจะย้ำทำม๊ายยย นอกจากที่มันช่วยกรู แล้วมึงจะรู้ไหมว่ามันทำอะไรกรูอีก
“เป็นปลื้มมากไหมล่ะ” ผมอดที่แขวะมันและหงุดหงิดไม่ได้ ดูเหมือนการรับหมัดแทนผมของได้หน้าหล่อ เอ๊ย หน้าปลวกนั่นจะทำให้เพื่อนผมดูจะชื่มชมในตัวมัน
“ไม่ใช่อย่างนั้น มึงก็ ไปทางนู้นเหอะ ไปดิ” ผมเดินตามได้ตัวเล็กที่ดึงแขนผมให้เดินตามมัน จนถึงตอนนี้ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าความหวังมีน้อยนิด แต่ก็ยังอยากหวัง หมูแฮมมันคงไม่รู้ว่าผมรู้เรื่องของมันหมดทุกอย่างแล้ว แม้กระทั่งเรื่อง ผอ. นั่นผมเองนี่แหละ ด้วยความเป็นห่วง เพราะท่าทางมันแปลกมาก ๆ บอกว่าไม่มีอะไรผมไม่มีทางเชื่อ แต่ไม่กล้าที่จะถามจากมันเอง เพราะรู้ว่ายังไงมันก็ไม่บอกแน่ ๆ ผมเจอพี่หมีวันที่ย้ายออกมาอยู่คอนโดกับพี่โน้ต ผมตัดสินใจถามและรับปากพี่หมีว่าจะดูแลมันเอง พี่หมีร้องไห้จนยืนไม่อยู่ พรั่งพรูเรื่องที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินว่ามันจะเกิดกับชีวิตของคนที่ผมชอบ ผมสงสารมันจับใจ แต่ไม่รู้จะแสดงออกกับมันยังไง คงไม่ดีแน่ถ้ามันรู้ว่าผมไปแอบถามเรื่องส่วนตัว ผมเลือกที่จะเก็บและถามไถ่บ้างแค่นั้นเอง อย่างน้อยมันก็ไม่ต้องลำบากใจที่จะคุยอะไรกัน....จะยังไงก็แล้วแต่มันก็คือเพื่อนผมคนนึงถึงแม้ว่าในใจผมจะคิดเกินเลยไปแล้ว...........
ตอนเย็นเป็นบรรยากาศของปาร์ตี้ริมหาดที่มีการจัดเวทีเล็กไว้สำหรับวงดนตรีสด ก็เป็นพวกที่เล่นดนตรีและร้องเพลงได้ที่จะขึ้น ที่นั่งของพวกเราก็เป็นโต๊ะและเก้าอี้ผ้าใบที่กางไว้ และปูเสื่อกันกระจัดกระจาย พวกผู้หญิงก็ปิ้งย่างและมีอาหารจากทางบังกะโลมาด้วย คงเป็นไอ้พี่ที่ส่งยิ้มหวานให้ไอ้หมูแฮมแน่ ๆ เพราะมันบอกว่าเป็นเจ้าของบังกะโลที่พวกผมพักอยู่ ดูก็รู้ว่ามันสนใจเพื่อนผม
“ครับ.. แฮมครับ” เสียงไอ้คนที่กำลังแทะปูอยู่ข้างผมรับโทรศัพท์แล้วลุกออกไป มันเป็นอย่างนี้เสมอเวลารับโทรศัพท์ ผมไม่รู้หรอกว่าเป็นใครแต่ถ้าให้เดาก็เดาได้ ผมละสายตาจากมันที่เดินออกไปจากบริเวณนี้ ไปไหนของมัน ผมหันมาสนใจลูกชิ้นในจานต่อ
“ไอ้อ๊อตอึงอ้าไอ้แอมอันอีแอนอังอะ” เชี่ยไปส์....
“มึงกระเดือกลงไปก่อนได้ไหมมึงค่อยมาคุยกับกูสาด” เสียงเพลงไม่ดังมากเพราะใช้ลำโพงตัวเล็ก ๆ ดังให้ได้ยินแค่ในบริเวณใกล้ ๆ แต่มันเล่นพูดตอนลูกชิ้นเต็มปาก มันคงฉกจากถ้วยผมไปกิน เพราะถ้วยมันมีแต่หอยแครงกับขาปู ดีนะที่กรูไม่หิวมาก ไม่งั้นมึงตาย...
“อึก..กูบอกว่ามึงว่าจะแฮมมันมีแฟนยัง” มันกระเดือกลูกชิ้นลงคอ แล้วถามคำถามที่ผมไม่อยากตอบมากที่สุด
“ไม่รู้สิ กูไม่ใช่มันกูจะรู้ไหม เสือกจริงมึง”
“มึงก็ เพื่อนกัน” ถูกว่าก็ทำหน้าหมางอนซะงั้น ผมส่ายหัวกับท่าทางปัญญอ่อนของเพื่อนรัก
“มันก็มีบางอย่างละวะที่ถึงแม้จะสนิทกันแค่ไหนก็บอกไม่ได้”
“เออ..แล้วเมื่อกลางวันพี่กรเรียกมึงไปทำไมวะ” ไอ้ไทถามผมแล้วจ้องหน้ารอคำตอบ
“ไม่มีอะไร.. เฮ้ยมึงไปเอาลูกชิ้นมาคืนกูดิ ห่าแม่งแดกหมด” ผมเฉไฉแล้วยัดจานกระดาษใส่มือไอ้ไปส์ พวกมึงจะรู้ไหมว่ากูก็มีความลับสุดยอดเหมือนกัน
“โห่ไอ้ขี้หวง” มันพูดแต่ก็สะบัดตูดออกไป
“กรี๊ดดดดดด อ๊ายยยยยยยยยยยยยย” เสียงชะนีที่ไหนโดนรถทับ ผมหันซ้ายขวาก่อนจะหันไปตามสายตาที่บรรดาสาวแท้สาวเทียมพากันแหกปากแล้วชะเง้อคอมองไปที่เวทีกัน
“สัด..ควายพูดได้” ผมพูดเหมือนเรอ ก็ไอ้คนที่ยืนถือไมค์เด่นอยู่บนเวที พร้อมกีต้าร์ทำท่าทางเหมือนจะเท่ห์เป็นไอ้ควายเผือกตัวนั้น
“สวัสดีตอนหัวค่ำครับน้อง ๆ” ได้ยินเสียงมันเหมือนได้ยินเสียงหมากำลังสำรอกชัด ๆ ฮึ่ย !! หงุดหงิดเว้ย!!
“กรี๊ดดดดด พี่กร พี่กรร” เอาเข้าไป ทำไมต้องไปได้ปลื้มมันขนาดนั้นด้วย
“วันนี้น้อง ๆ คงเหน็ดเหนื่อยกันพอสมควรเนาะ” มันพูดแล้วเอาไมค์เสียบที่ขา พร้อมกับตั้งสายกีตาร์...ผมรีบหลบสายตาลงเมื่อรู้สึกว่า....มันมองมาทางนี้
“วันนี้พี่มีเพลงมาฝากให้หายเหนื่อยกันหน่อย ฟังแล้วก็คิดตามด้วยนะครับ” เสียงดนตรีคุ้น ๆ อาจจะเป็นเพราะเป็นกีตาร์สดทำให้ยังเดาไม่ออก แต่พอเริ่มร้องก็เรียกเสียงกรี๊ดได้ท่วมท้น
ทุกวันได้พบสบตาทุกทีที่เจอ ก็กลับไปยิ้มเฝ้าฝันละเมอ ก็มันชอบเธอ แต่ไม่เคยกล้าจะบอก
ก็ใจไม่เคยจะเป็นอะไรอย่างนี้ ได้คุยกับเธอก็พูดไม่ดี แต่จิตใจนี้แทบอยากจะเข้าไปกอด
ก็ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร แค่มองอายๆ เผื่อเธอรู้ รู้ว่าตัวเธอคือคนที่ฉันอาย
อยากจะบอกว่ารัก พูดไม่เป็น อยากให้เธอได้เห็น เธอคือคนนั้น
อยากให้เธอได้รู้ แล้วมารักกัน แต่ติดอยู่ที่ฉันนั้นมันคนปากแข็ง
ตั้งใจจะบอกให้เธอได้รู้วันนี้ อึดอัดในใจต้องพูดสักที ก็เดินเข้าไปฉันมีอะไรจะบอก
ว่าไงสบายดีไหม เธอเป็นอย่างไร กำลังจะพูดเรื่องความในใจ แค่เธอจ้องตาเท่านั้นก็พูดไม่ออก
ก็ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร แค่มองอายๆ เผื่อเธอรู้ รู้ว่าตัวเธอคือคนที่ฉันอาย
อยากจะบอกว่ารัก พูดไม่เป็น อยากให้เธอได้เห็น เธอคือคนนั้น อยากให้เธอได้รู้ แล้วมารักกัน
แต่ติดอยู่ที่ฉันนั้นมันคนปากแข็ง
อยากจะบอกว่ารัก พูดไม่เป็น อยากให้เธอได้เห็น เธอคือคนนั้น อยากให้เธอได้รู้ แล้วมารักกัน
แต่ติดอยู่ที่ฉันนั้นมันคนปากแข็ง
อยากจะบอกว่ารัก พูดไม่เป็น อยากให้เธอได้เห็น เธอคือคนนั้น อยากให้เธอได้รู้ แล้วมารักกัน
แต่ติดอยู่ที่ฉันนั้นมันคนปากแข็ง.............. ( ปากแข็ง- ตีน่า)
ทั้งที่เป็นเพลงผู้หญิงแต่เสียงมันบวกดนตรีสามารถทำให้เพลงนี้เป็นอีกเวอร์ชั่นที่เพราะเหมือนกัน ฟังแล้วสบาย ๆ แต่จะไม่สบายก็ตรงที่มันร้องไปเล่นดนตรีไปตามสไตล์ที่คิดว่าเท่ห์สุดกู่ แต่สายตามันนี่สิถ้าผมไม่คิดไปเองผมว่ามันกำลังมองผมอยู่..... จะมองใครก็ช่างผมก้มหน้าลงจิ้มลูกชิ้นที่พึ่งได้มาใหม่เข้าปากแล้วเสมองออกไปทางทะเล ที่คงจะรู้สึกดีกว่ามองไปบนเวที....ละมั๊ง....
“ใครแอบฟังไม่หันมามองพี่ คืนนี้พี่จะไปหาที่ห้องนะคร๊าบ”
“แค๊ก ๆๆๆ “ ผมสำลักจนน้ำหูน้ำตาไหล ......
“กรี๊ดดดดด ฉ้านไม่ได้ฟัง ทางนี้ค่าพี่กรขา” “ อร๊ายยยย หนูไม่ได้ฟังฮ่า ทางนี้” พวกมึงอยากให้มันไปหลอนถึงห้องขนาดนั้นรึไง หลังจากที่ผ่านพ้นการสำลักจากถ้อยคำล่อแหลมของมันผมสะบัดหน้าหันไปมองบนเวที ก็เห็นมันกำลังจะเดินลงแล้ว แต่ตายังมาทางนี้พร้อมกับหัวเราะสะใจเหมือนมันตีเด็กช่างแล้วแย่งหัวเข็มขัดมาได้ มึง....ฮึ่ย มึงหัวเราะกูใช่ไหม...รึเปล่าไม่รู้...แต่กรูพาล.........
-
พาร์ท น๊อต เอาเบา ๆ ไปก่อนเราค่อยไปร้อนแรงทีหลัง เอิ๊ก ๆๆ
ใครรอ พาร์ท กร ก็อีกไม่นานเน้อ ขอบคุณทุกรีพาย :กอด1:
:เฮ้อ: ทู้ตกไปหน้า 2 เก็บแทบไม่ทัน
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !
คู่นี้รักมากกว่าคู่หลักซะอีก ><
กร น๊อต ตลอดไป ~
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คู่รองแซงคู่หลักแล้วค่ะ
ชอบมาก ๆ ๆ พี่กร น้องน็อต
-
กรน่ารัก เชียคู่นี้ดูท่าจะมัน 555+++ :impress2:
-
อยากอ่าน part กร ชอบกรว่ะ เถื่อนดี
-
พี่กรน่ารักออก แบบโหดๆ :z1:
ดูเหมาะกะน็อตดีอะ ฮิๆ :o8:
ก่อนจะพาร์ทของกร ขอหมูแฮมกับพี่เรหวานเจี๊ยบซักตอนสิคะ :-[
-
ตอนหน้ามีจัดหนัก แฮม เร ริมหาดไหมคะ
หุหุ
-
55555สุดท้ายเราก็ทายถูกว่าพี่กรต้องชอบน๊อตแน่ๆ
5555 พี่กรเป็นหนุ่มซึนแท้ๆ
ว่าแต่พี่เรใช่มั๊ยที่โทรมาหาหมูแฮม
นั่นแน่ จะโทรมาตามให้หมูแฮมออกไปหาใช่ม๊าาาาาาาาา o18 o18
-
:m20: :m20: :m20: :m20:น้องน็อตมีอารมณ์
-
กรขี้หวงหว่ะ ไม่ยอมให้ไปดูดปากคนอื่น เชอะ
แล้วไปดูดปากน๊อตทะมัย น๊อตมะเต็มใจซะหน่อยอ่ะ :z2: :z2:
-
กรมันเล็งน๊อตจริงๆด้วย แล้วน๊อตมันจะใจอ่อนเมื่อไหร่นะ
-
กร น๊อต :m3:
กร น๊อต :mc3:
กร น๊อต :mc2:
:angellaugh2: :วู้วว1: :ped149:
-
5 5 5
พี่กรแมร่งหน้าด้านชิหายเลยหว่ะ มัดมือชกโคตร
หล่อน๊อต หน้าเอ็กซ์อยากเห็น
-
ว่าล่ะ...กรรุกหนัก ดูท่าน็อตจะตั้งรับแบบไม่ทันตั้งตัวแน่
-
โหพี่กแรงได้ใจ แต่ก็เนอะน้องน๊อตพวกแรง ทางเดียวคืดแดกระชากและข่มขืนน่าจะเหมาะ
น้องน๊อตเหมือนพวกที่ชีวิตเกิดมาได้เป็นรับ แต่เฉือกดัน คิดว่ารุก แต่พี่กรรุกเท่ห์อะ เชื่อไม่นาน
รุกกลับใจเป็นรับแน่ เชียร์พี่กร :haun4:
-
งั้นเจ้รอแบบร้อนแรง เร้าร้อนดีกว่าเจ้ชอบ :z1: หึๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรซะใจเจ้มาก กร๊ากกก เราต้องรุกให้แบบว่าตั้งตัวไม่ติด
เดี๋ยวน้องมันก็เครึ้มตามเราเอง เอิ๊กๆๆ
+ 1 เป็นกำลังตับให้น้า อย่าเพิ่งท้อ ถึงตกไปอยู่หน้าสอง แต่เรากู้ได้ หึหึ
-
กร น็อต คู่นี้คงเหมือนได้กินอาหารรสแซ่บล่ะนะ
-
บอกคำเดียวว่าน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
แต่เอ ไปปิ๊งกันตอนใหนนี่ครับ ก่อนหน้าทะเลาะกันไม่ใช่เหรอ
-
พี่กรน่ารักอ่ะ :m3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
มีร้องเพลงจีบกันด้วย
อยากอ่านพาร์ทกรอ่ะ
มาต่อเร็วๆ เน้อ
กด+ ให้ค่ะ
-
กรน่าร๊ากกกกกกอ่ะ
กร น๊อตๆๆๆๆ ><
ชอบจังเลยอ่ะ ขอเยอะๆได้ไหมคะคู่นี้
น่ารักเบาๆ ฮ่า
-
แหมเห็นพี่กรโหด ๆ อย่างนี้ แอบหวานเป็นเหมือนกันเนอะ แต่น่ารักดีนะคู่นี้
-
o18เชียร์คู่นี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
Oh!!!!!!!
ไม่คิดไม่ฝันว่าจะ :m20:
-
หายไปไม่กี่วันได้อ่าน 3 ตอนกันเลยชอบมากกกก...
ชอบพี่เรที่เป็นแบบนี้จังหน้ารักมากมาย
และก็ชอบกรตอนนี้มากดูเท่มาก ๆ เลย
และอยากบอก writer ว่า ชอบทั้ง 2 คู่มาก ๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
:pig4: writer คะ
-
กร น็อต คู่นี้คงเหมือนได้กินอาหารรสแซ่บล่ะนะ
รสดีครัวครบรส ฉึก ๆ 555
-
ทายถูกว่าพี่กรต้องชอบน๊อตแน่ๆ
-
ติดใจคู่นี้ซะแล้วค่ะ
น่ารักโฮกกกกกกกกกกกกก :oo1: :oo1: :oo1:
-
^^
-
กรน๊อตมาแซงแรงโค้งมากกกก
ฮ่าๆๆๆ
พี่เรลุคนี้ฮาๆๆเนอะหวานๆๆๆ แต่ชอบ
แฮมปรับตัวไม่ทันเลย
เชียร์ๆๆกรน๊อต :mc4:
-
พี่กรคราวนี้รุกเร็วเชียวน่ัะ
อยากรออ่านตอนแซ่บๆจังเลย
น้องน็อตเราไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง
แต่ที่รู้ๆคนอ่านคงได้เสียเลือดกันบ้าง
:กอด1: :L2: :pig4:
-
คู่นี้น่าร๊าดโนะๆๆ ปลื้มๆๆ
-
พี่กรรุนเเรงจริง เเต่กับน็อตต้องเเบบนี้เเหละคร้า
อิอิอิ
-
ชอบ ชอบ ชอบ คู่นี้ก็ชอบ :m4:
-
และแล้วกร ก็เข้ามาวิ่งวนในใจน๊อตจนได้ :laugh:
-
:z2: สู้ๆนะพี่กร :z2:
:pig4: :pig4:
-
:laugh: พี่กรชอบน๊อตจริงๆด้วย กรี๊ดๆ(555+)
-
:laugh: คู่นี้ถ้าจะมันส์ น๊อตเอ๊ย..เสร็จแน่ว่ะ
:pig4: :pig4:
-
เขิลแทนน็อตเลยวุ้ย
จีบกันซะน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกก (ฮุ้ยมัยไม่มีใครมาจีบแบบนี้มั้งว่ะ) :o8:
ประโยคนี้คิดได้ไงอ่า
“มึงมีอะไรก็พูดมา กูจะไปเก็บขยะต่อ ใช้แรงงานให้เหงื่อออก ดีกว่ามายืนให้ลมโกรกแล้วได้ยินเสียงมึงเป็นไหน ๆ”
-
โห พี่กรน่ารักอ่ะ
-
ไอ้พี่กรเลือกสักอย่างดิ จะเอาเท่ หรือกวนตรีน
มันก้ำกึ่งกันนะเว้ย
พอได้อ่านอย่างนี้แล้วน๊อตแมร่งฮา
แอบกลัวพี่กรเหมือนกันนี่หว่า
-
เป็นวิธีมัดมือชกที่คนอ่านชอบมากกกก 555
-
อ๊ากกกก >>O<< เราชอบคู่นี้
เราแอบคาดว่าตอนหน้าจะมี NC :haun4: :oo1: กร - น็อต นะคะ ^^ o18
-
:impress2:
ปลื้มเฮียกรอย่างแรง
ขอคู่น็อตXกรนะค่ะ
:call:
-
เอาคู่กรน๊อตอีกชอบๆ :กอด1:
-
555 น๊อตเสร็จแน่
-
คู่นี้ท่าทางจะเลือดสาด...ด่ากันได้ไม่มีตกเลยคะ...55+
แรงทั้งคู่เลย...พี่กรเท่มากกกกกก.....
แต่ลุ้นทางคู่หมูแฮมมากกว่า..
พี่เรจะรู้ม้ายยย..ว่าปล่อยไปเก็บขยะแป้บเดียว..มีคนมาจีบหมูแฮมด้วยย...^ ^
ชำที่หมูแฮมเศร้าว่าไม่มีผู้หญิงมาจีบเลย...โถ...น่าสงสาร...55+
-
น๊อตกรมีแรงกว่านี้อีกเหรอ
เอิ๊ก!
-
จัดมาแล้ว กรน๊อต
เข้าไปหาเลย :haun4:
-
พี่กรน่ารักมาก :-[
เชียร์ให้ไปหาที่ห้องเลยค่ะ :z1:
-
พี่กรน่ารักสุดๆอ่ะ มีร้อเพลงให้ด้วย อ๊ากกกกกกกกกกกกก
เมื่อไรพี่เรจะมา -0-
-
:man1:
กรี๊ดดดดดดดดดดดด พี่กรโดนอ่ะๆๆๆๆ
ฮิฮิ
เริ่ดๆๆๆ
ชอบเพลงนี้น่ะ เริ่ดๆ
พี่กรไปถึงห้องเลย รอตอนหน้าอย่างเร่งด่วน
-
:กอด1:
-
พี่กร เวลาหวานก็หวานได้เหมือนกันนะ
:กอด1: :กอด1:
-
ชอคู่นี้เหมือนกัน
+1 นะคะ
-
ชอบๆ ขออีก !
55555
-
รอพี่เรนะเนี่ย เมื่อไหร่จะมา หมูแฮมรอนานแระ
ส่วนคู่น๊อตกะพี่กรนี่ท่าทางจะมันส์
ต่อด่วนค่าาาาา
-
:call: ยังไม่ว่างเลย งานยุ่งมากเลยพี่น้อง พรุ้งนี้จ้าสัญญา
ใครอยากอ่านฉาก เร-แฮม nc หวาน ๆ ก็รอก่อนเน้อ :กอด1:
-
^
^
:z13:ไรท์เตอร์
รอวันพรุ่งนี้
-
เค้าอยากอ่าน NC แรงๆ แบบ เลือดสาดของ กร กะ น็อต อ่ะ :jul1: :oo1:
(ออกจะหื่นมากไปหน่อย :haun4: แฮ่ๆ :m23: แต่อยากอ่านจิงๆนะ :m13:)
-
รออยู่เจ้าค่ะ วันนี้แล้วนะที่ต้องมาลง :impress2:
รออ รออ รออ รออ รออ รออ อยู่นะค๊
-
รอแป๊บ ตรวจคำผิดแป๊บ :กอด1:
-
หุหุ
-
@ << รักแท้....หรือแค่บำเรอ >> @ /// ตอนที่ 17 …ยินยอม.... ///23/12/2010///
“ แฮมครับ”
“ทำอะไรอยู่ครับ” เสียงทุ้มนุ่ม ๆ ทำให้ผมลุกออกมาจากบริเวณที่มีดังจอแจ และเสียงเพลงเพราะมีการจัดปาร์ตี้เล็กๆ ริมหาด
“เปล่าครับนั่งอยู่กับเพื่อนเฉย ๆ”
“มาหาพี่หน่อยสิครับ” ผมเดินออกมาไกลพอสมควรแล้วหยุดยืน........ ได้ยินเสียงพี่เรแล้วใจมันหวิว ๆ....
“เอ่อ..หาที่ไหนครับ”
“พี่เห็นหมูแฮมแล้วครับ หมูแฮมเดินขึ้นมาบนถนนสิ แล้วจะเห็นรถพี่จอดอยู่”
“ครับ” ผมกดวางโทรศัพท์ก่อนจะเดินขึ้นไปบนถนนซีเมนต์ มองไปด้านซ้ายก็เห็นรถพี่เรจอดอยู่ ผมเดินไปที่รถแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ
“ทานอะไรรึยังครับ” พี่เรถามก่อนหมุนพวงมาลัยเคลื่อนรถออกไป ผมหันไปมองหน้าพี่เร
“พี่เร จะไปไหนครับ” กลิ่นน้ำหอมโคโรญจ์ทำให้รู้ว่าคงจะอาบน้ำแล้ว พี่เรหันมายิ้มให้แต่ไม่ตอบอะไร ....รถวิ่งไปเรื่อย ๆ ตามแนวถนน ผมมองออกไปนอกกระจกไม่ถามอะไรอีก รถพี่เรวิ่งเข้ามาจอดที่ร้านอาหารร้านนึงบรรยากาศเหมือนร้านอาหารทั่วไป แต่เป็นสองชั้น พี่เรพาผมเดินขึ้นมาชั้น 2 ที่เป็นระเบียงเปิดโล่ง นั่งริมติดระเบียงไม้ มองเห็นทะเลยามค่ำคืนที่มีแสงของประภาคาร สาดส่องและแสงจากเรือประมงน้อยใหญ่ เป็นอีกมุมมองของทะเลที่ผมไม่เคยเห็น
“สวยมั้ยครับ” เสียงนุ่มพร้อมกับมือที่ยื่นมาเกาะกุมทำให้ผมหันมามองและค่อย ๆ ถอยมือตัวเองออกมา
“สวยครับ”คนนั่งชั้นบนมีแค่ 3 โต๊ะ และนั่งกันคนละมุมแต่ถ้าหันมาเห็นผู้ชายสองคนนั่งกุมมือกันคงแปลกพิลึก
“เป็นไงบ้างกิจกรรมสนุกไหม” พี่เรทำหน้าเจื่อนลงนิดนึง ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“ก็ดีครับ... แล้วพี่เรขับรถเหนื่อยไหมครับ” ถามไป แต่ไม่ค่อยดังและเต็มเสียง...เขิน..ยิ่งเงยขึ้นมองหน้าพี่เรแล้วต้องเสมองออกไปดูวิวเดิมที่ดูเมื่อครู่
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ ก็พี่มีปลายทางที่ตั้งใจมานี่ แล้วได้ยินหมูแฮมถามอย่างนี้ ต่อให้ว่ายน้ำข้ามทะเลมาพี่คงสบาย ๆ แน่เลย” รอยยิ้มที่แสดงออกว่าดีใจ...เวอร์...ที่ผมถามคำถามที่แสดงความเป็นห่วง
“…บ้า..จะว่ายน้ำข้ามมาได้ยังไง…” ผมบ่นอุบอิบคนที่พูดเวอร์เกินกว่าความเป็นจริง
“เฮ๊ย!! คุณเรหวานจนทะเลเปลี่ยนรสชาติรึเปล่าวะ” .....ผมหันหน้ามองเสียงที่ดังขึ้นเห็นพี่ปอนด์กับพี่แนทเดินขึ้นมา ผมยิ้มให้พี่แนทแล้วยกมือไหว้พี่ทั้งสองคน
“สวัสดีจ๊ะ หืมเป็นไงมั่งหมูแฮม” พี่แนทนั่งลงข้าง ๆ ผม คุยกันได้ไม่กี่ประโยคก็ต้องหันไปมองพี่ปอนด์ที่ไม่ยอมนั่งลงซักที
“อ้าวปอนด์ เป็นริชชี่เหรอ ไม่นั่งล่ะ” พี่แนทหันไปมองหน้าคนที่ยืนทำหน้างออยู่ ผมก็สงสัยเหมือนกันว่าพี่ปอนด์แกเป็นอะไร
“ก็ปอนด์อยากนั่งกับแนทอ่ะ” บทอ้อนจะเหมือนกันทั้งกลุ่ม เก้าอี้มีอยู่ 4 ตัวถ้าพี่ปอนด์จะนั่งกับพี่แนทผมก็ต้อง........ไปนั่งกับพี่เร... ผมหันไปมองคนที่นั่งยิ้มอยู่เหมือนพอใจและภูมิใจในความคิดของเพื่อนตัวเอง
“เอ่อ....ผมไปนั่งฝั่งนู้นก็ได้ครับ” ผมดันเก้าอี้ออกแล้วลุกขึ้นไปนั่งเก้าอี้อีกตัว ที่คนข้าง ๆ ขยับออกรอไว้แล้ว....เห็นหรอกนะว่าหันไปยักคิ้วให้เพื่อนรักที่นั่งตรงข้ามกัน และที่สำคัญมันติดกันไปไหม จะเลื่อนเก้าอี้ออกแต่แขนที่พาดพนักพิงทำให้ไม่กล้าขยับ
“เป็นไงปอนด์ ตามมาเป็นก้างกันถึงนี่เลยนะพวกแก” พี่เรหันไปคุยกับคนมาใหม่ที่นั่งตรงข้ามกัน
“ก็ใครไม่รู้โทรบอกเองว่าจะมาฮันนีมูน เอ๊ยมาเที่ยวที่นี่ให้ทะเลหวาน ก็อิจฉาก็เลยตามมาดูว่าจริงป่ะ” พี่ปอนด์พูดแล้วแกล้งเขินเอาหน้าไปถูแขนพี่แนท เลยโดนตีแขนไปผลั๊วะใหญ่ .....ทำให้ผมมองแล้วอดที่จะยิ้มไม่ได้
“สมน้ำหน้า เนียนตลอด” พี่แนทพูดคนที่ทำท่างอน ๆ ผมกับพี่เรหัวเราะออกมาแทบพร้อมกัน ....แต่ผมก็ต้องหยุดหัวเราะแล้วมองหน้าพี่เร ไม่ได้หลงเสน่ห์อะไรตอนนี้ แต่มือที่กอดเอวผมอยู่...ตั้งแต่เมื่อไหร่...เนียน....นิสัยเหมือนกันจริง ๆ พี่เรเหมือนจะรู้ว่าผมรู้ตัวแล้ว แต่ไม่ได้รู้สึกอะไรนอกจากหันมาทำหน้าเป็นเชิงถามว่า.....มีอะไรรึเปล่าครับ..
“แล้วน้องแฮม พักอยู่ไหนครับ” พี่ปอนด์ถามหลังจากที่ทำหน้าโหมดปกติแล้ว
“พักที่บังกะโลกับเพื่อนน่ะครับ”
“แต่คืนนี้พักกับฉันที่บ้านพัก” ผมรีบหันหน้ามองคนที่นั่งใกล้ ๆ ใครจะไปพักด้วยกัน... แต่ก็ยังเห็นหน้าเดิม ที่ทำไม่รู้ไม่ชี้
“…โทรบอกเพื่อนด้วยนะครับ ส่วนอาจารย์พี่จัดการเอง..” เสียงกระซิบที่ข้างหูทำเอาผมตาโต
“พี่เร แต่ผม เอ่อ...” ...จะบ้ารึไงกันจะให้โทรบอกเพื่อนว่ายังไง...........จะให้บอกว่าค้างกับ ผอ. ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกอย่างนั้นเหรอ
“ให้พี่โทรให้ก็ได้ครับ” หันมาทำหน้าเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาที่สามารถทำได้...
“เอ่อ .....ไม่เป็นไรครับ..ผมบอกเอง” ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ผมคงต้องนั่งตอบคำถามเพื่อนรักไม่จบสิ้นแน่
“...ไม่ทำอะไรหรอกครับ...ถ้าหมูแฮมไม่ต้องการ...” เสียงกระซิบข้างหูอีกครั้ง .....ทำตาโตได้อย่างเดียว ไม่กล้าแสดงออกอย่างอื่นก็สองคนข้างหน้านั่งมองอยู่ ......แต่รู้สึกแค่ว่าหน้ามันร้อน ๆ ขึ้นมา
ผมเดินออกมาจากบริเวณโต๊ะยืนอยู่ริมระเบียงที่ไม่มีคนนั่งแล้วล้วงโทรศัพท์ขึ้นมา กำลังชั่งใจว่าจะคุยกับเพื่อนผมยังไง พวกมันถึงจะไม่ถามอะไรกันมาก ผมตัดสินใจได้ก็กดเบอร์ที่น่าจะคุยกันเข้าใจที่สุด…เสียงรอสายยังไม่ดังด้วยซ้ำ...
“มึงอยู่ไหนแฮม !!ทำเชี่ยอะไรอยู่ !!” ไอ้น๊อต... ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรซักคำ..มันโมโหอะไรของมันขนาดนั้น
“ใจเย็นน๊อต..เป็นอะไรของมึงเนี่ย”
“กะ..ก็มึงหายไปไหนก็ไม่รู้ หายไปนาน” ไม่น่าใช่เหตุผล เพราะมันไม่เห็นโทรหาผม
“แล้วมึงอยู่ไหน...เชี่ย !!มึงเอาไปแดรกทั้งจานเลยไป!!” เสียงข้างตัวไอ้น๊อตเงียบเชียบ มันคงออกมาจากงานแล้ว แต่คำพูดที่มันสบถออกมากับน้ำเสียงบ่งบอกว่ากำลังหงุดหงิด ...มันคงอยู่กับไอ้สองตัวนั้น......หวงกินเพื่อนขนาดนั้นเลยเหรอวะ
“อะไรของมึงน๊อต!” ผมกรอกเสียงลงไป จะได้เริ่มคุยกับมันให้รู้เรื่องซักที
“เออะ เออ ไม่มีอะไร มึงอยู่ไหนกูจะไปหา” เฮ๊ย !! มาหา.......ไม่ได้
“เอ่อน๊อต คือกูเจอญาติกูพอดี เลยมานอนเล่นกับเขาน่ะ คืนนี้กูคงไม่กลับนะ... พรุ่งนี้กูถึงจะเข้าที่พักแต่เช้า” ไอ้น๊อตเงียบไปพักนึงเมื่อได้ยินคำบอกเล่าของผม
“น๊อต...มึงได้ยินที่กูพูดไหม”
“อืม ...ได้ยิน..แฮม”
“ว่าไง” ผมตอบรับเสียงที่ดูนิ่งลงของมัน
“ดูแลตัวเองนะ อยู่กับญาติมีความสุขมาก ๆ ล่ะ แค่นี้แหละ” ...คำอวยพรแปลก ๆ ของมันทำให้ผมนิ่ง เหมือนมันรู้อะไร แต่ไม่อยากพูด หรือผมแค่คิดมากไปเอง
“อืม ขอบใจ ไม่ต้องห่วง... แค่นี้..บาย” ผมลามันแต่ยังไม่ได้วางโทรศัพท์ เพราะได้ยินเสียงอะไรแทรกเข้ามาก่อนได้น๊อตเป็นคนที่ไม่วางโทรศัพท์ มันจะรอให้ผมวางก่อนเสมอ...
“ถ้าคนที่โทรหา..ไม่ใช่น้องแฮม มึงโดนแน่”
“ส้นตีนดิ มันเรื่องของกูมึงเลิกยุ่งกับกูซักที.. ครวย!!”
“อยากโดน!” ผมว่าชัดแล้วว่าเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงใคร
“จะไปไหน..........กูถามว่าจะไปไหน” เสียงดังออกมาให้ได้ยิน ก่อนที่ผมจะตัดสินใจกดตัดสายเพราะพี่เรหันมามองหลายรอบแล้ว เก็บไว้ก่อนซักวันผมก็คงจะรู้ ถามไปมันก็คงไม่บอกแน่ ๆ ....ถ้ามันเป็นอย่างที่ผมคิด
“เรียบร้อยไหมครับ” พี่เรถามแล้วเอื้อมมือมาเนียนกอดเอวผมเหมือนเดิม ผมชักจะทำตัวเหมือนผู้หญิงใจแตกโกหกพ่อแม่ออกมานอนกับผู้ชายยังไงก็ไม่รู้
“ครับ” ผมตอบแล้วเงยหน้าขึ้นไปยิ้มแหย ๆ ให้พี่แนทกับพี่ปอนด์ที่มองแล้วอมยิ้มกันอยู่
หลังจากเช็คบิลรถทั้งสองคันก็ขับมาพร้อมกันและจอดคุยกันทางเข้าบ้านพักหลังขนาดพอดี ร่ำลากันซักพักพี่แนทกับพี่ปอนด์ก็ขอตัวกลับเข้าบ้าน พี่ปอนด์มีบ้านพักตากอากาศที่นี่ ซึ่งบ้านพี่ปอนด์ก็อยู่ใกล้ ๆ กับบ้านพี่เรและเป็นหลังที่ผมมองเห็นนั่นแหละ แต่ที่บ้านพี่ปอนด์มีคนพลุกพร่านคงมาเป็นครอบครัวและคงถือโอกาสเปิดตัวลูกสะใภ้ไปด้วย...ผมลงจากรถแล้วยืนอยู่ข้างรถก่อนไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปในบ้าน บ้านพักพี่เรเป็นบ้านสองชั้นขนาดสำหรับครอบครัวเล็ก ๆ สร้างห่างจากชายหาดไม่ถึง 200 ม. ทำให้มองไป เห็นท้องทะเลในความมืดไกลจนสุดสายตา
“สวัสดีค่ะคุณหมูแฮม” เสียงผู้หญิงวัยกลางคนเดินออกมาต้อนรับแล้วยกมือไหว้ผม
“สวัสดีครับ เอ่อไม่ต้องไหว้หรอกครับ” ผมรีบตอบกลับแล้วรีบบอกไม่ให้ไหว้ผม ไม่ได้กลัวอายุสั้นแค่มันไม่เหมาะสม
“เอ่อ ค่ะ น้าจัดที่ทางเรียบร้อยแล้วนะคะคุณเร ถ้ายังไงน้าขอตัวกลับบ้านก่อนมีอะไรโทรหาน้าได้ค่ะ” น้าผู้หญิงบอกแล้วส่งยิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกไป
“น้าเปลวน่ะ เป็นคนดูแลบ้านให้ บ้านแกอยู่ไม่ไกลจากที่นี่” ผมผยักหน้ารับรู้สิ่งที่พี่เรบอก
“ง่วงไหมครับ” พี่เรถามแล้วมายืนตรงหน้าผม
“ก็นิดหน่อยน่ะครับ” ผมต้องเสมองไปรอบ ๆ บ้านก่อนตอบยังรู้สึกเกร็งอยู่
“งั้นไปเดินเล่นกับพี่นะครับ” พี่เรบอกแต่ไม่รอให้ผมตอบ ฉุดมือผมเดินออกจากบริเวณบ้านเดินลัดลงมาตรงชายหาด ผมเดินตามผู้ชายตัวสูงที่จูงมือให้เดินตีคู่กันไปตามริมหาด
“สมัยก่อนตอนเด็ก ๆ น่ะ พี่เคยเอาขวดมาลอยน้ำทะเลแถวนี้หาคู่ด้วยนะ” พี่เรเริ่มเปิดฉากสนทนาด้วยรอยยิ้มแบบขัน ๆ ..... น่ามอง....จนผมอดที่จะหันไปมองหน้าพี่เรไม่ได้..แต่ไม่ได้พูดตอบอะไรไป
“เพราะเคยดูในหนังว่าจะต้องมีใครเก็บขวดของเราได้ซักวัน พี่พูดไว้ว่าถ้าใครเก็บขวดพี่ได้พี่จะแต่งงานกับคนนั้น ตอนนั้นพี่คิดแค่ว่าคงเป็นหญิงสาวสวยเหมือนในละคร แต่พี่ก็เด็กเกินไป จนไม่ได้คิดว่าคนที่เก็บได้อาจจะเป็นผู้ชายก็ได้ โตมาคิดได้พี่ก็ได้แต่หัวเราะกับการกระทำเด็ก ๆ ของตัวเอง แต่นั่นก็ก่อนที่พี่จะเจอหมูแฮม ” พี่เรหันมาสบตากับผมที่มองอยู่ก่อนแล้ว ผมรีบหลบตาคมคู่ที่จ้องฝ่าแสงสลัวลงมา หัวใจเริ่มสั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก
“แล้วหมูแฮมล่ะเคยเล่นอะไรแปลก ๆ บ้างไหม”
“ไม่รู้สิครับ จำไม่ได้” ผมบอกไปสายตาเพ่งมองไปเบื้องหน้าที่เดินไป
“เฮ่อ! พี่อยากย้อนกลับไปตอนที่เจอหมูแฮมครั้งแรกจัง จะได้กลับไปแก้ไขอะไร ๆ เผื่อมันจะดีกว่าที่เป็นอยู่” เสียงพี่เรหม่นลงทำให้ผมหันไปมองหน้าพี่เร ....
“แก้อะไรเหรอครับ” ผมอยากรู้ในสิ่งที่พี่เรพูด อยากแก้ไขอะไร.... หมายถึงเรื่องที่ว่าถ้ารู้ว่าผมเป็นผู้ชายจะได้ไม่สนใจใส่ใจอะไรสินะ
“พี่จะดูดี ๆ ว่าหมูแฮมเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ตอนนี้ก็ยังไม่สายนะครับ” ผมพูดออกไปเมื่อคิดว่าสิ่งที่ตัวเองคิดถูกต้อง
“ฮึ..พี่รู้ว่าหมูแฮมคิดอะไร พี่หมายถึงถ้าพี่รู้ว่าหมูแฮมเป็นผู้ชายอย่างน้อยพี่จะได้คิดและทำอะไรลงไปไม่ผิดคนไงครับ” ผมรีบก้มหน้าหลบลง คำตอบบ้า ๆ.... แรงกระชับที่มือแน่นขึ้น......... ผมคิดอะไรซักพักก่อนที่จะหยุดยืนอยู่กับที่ทำให้พี่เรต้องหยุดตามไปด้วย
“พี่เร คิดกับผมยังไงกันแน่ และมั่นใจแค่ไหนครับ” เมื่อหยุดเดิน ผมเป็นฝ่ายที่เงยหน้าขึ้นถามและประสานสายตากับคนที่หันหลังกลับมามองทั้งที่มือยังจับกันอยู่
“รัก....” คำเดียวสั้น ๆ ห้วนที่หลุดออกมาก่อน
“รักมาก จนไม่รู้ว่าจะรักใครได้อย่างนี้อีก รอมาตลอดทั้งที่ไม่คิดว่าคนอย่างพี่จะรอคอยใครได้นานขนาดนี้” พี่เรพูดสายตายังจับจ้องมาที่ผม
“รักแล้วต้องทำอย่างนี้เหรอครับ” ผมถามออกไป...... เรายังจับมือกันอยู่ แต่พี่เรหันหน้ามาเผชิญกัน ผมไม่ได้หลบสายตาพี่เร อยากมองตาคู่นั้น ดวงตาที่ว่าเป็นหน้าต่างของหัวใจ จะมีอะไรออกมาให้ผมได้รู้บ้าง
“ รักจนทำอะไรผิด ๆ ลงไปเพราะความผิดหวัง จนไม่เคยคิดว่าคนที่ขึ้นชื่อว่าต้องผดุงความยุติธรรม จะไม่ยับยั้งความคิดที่จะทำอะไรลงไป”
“ไม่ได้เป็นนิสัย ไม่ได้ทำลงไปเพราะเห็นเป็นเรื่องสนุก ไม่ได้ทำลงไปเพราะแก้แค้น” คำที่พูดออกไปผมก็ไม่แน่ใจว่าเป็นคำที่ต่อว่า หรือเป็นคำถาม
“แค้นเหรอ....ถ้าบอกว่าไม่ หมูแฮมคงไม่เชื่อ... แต่มันไม่ได้เป็นนิสัย.... ไม่ได้ออกมาจากจิตวิญญาณ.... ไม่ได้เห็นเป็นเรื่องสนุก” แววตาที่โต้ตอบกลับมาพร้อมคำพูดเหมือนยืนยันฉายแววหนักแน่น
“แล้วจะไม่มีอีกต่อไป” ผมพูดคำที่อยากให้เป็น
“ไม่มี จะเหลือแค่ รัก ห่วงใย และสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดที่พี่จะทำให้หมูแฮมและชดเชยสิ่งที่พี่ทำผิดลงไปได้” พี่เรพูดพร้อมกับดึงผมเข้าไปกอด แรงกอดรัดแทบจะทำให้ผมจมอยู่ใจอ้อมกอดแกร่ง แทบจะหายใจไม่ออก แต่ทำไมถึงรู้สึกโล่งใจ ความโล่งใจทำให้น้ำตาไหลออกมาอย่างง่ายดาย แรงสะอื้นยิ่งมีมากขึ้นเมื่อมือใหญ่เอื้อมมาลูบหลังและกดหัวผมให้ซบลงบนบ่าใหญ่ เป็นอีกครั้งที่ผมกับพี่เรเปิดใจคุยกัน
“ร้องครับ พี่ให้ร้องแค่วันนี้วันสุดท้าย แต่ถ้ามีครั้งต่อไป มันจะไม่เกิดจากพี่เด็ดขาด” ผมดันตัวเองออกมา อยากเห็นสายตาคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอีกซักครั้ง พี่เรจ้องมองมาเช่นกัน
“เชื่อพี่นะครับ คนดี” มือใหญ่เอื้อมมาเช็ดน้ำตา ปาดออกอย่างอ่อนโยน....อบอุ่น...จะผิดไหมถ้าผมจะลองดู..อยากเชื่อ..อยากอยู่อย่างคนที่ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องระแรงอะไร
“ครับแฮมจะเชื่อพี่เร” ไม่ได้เรียกแทนตัวเองด้วยชื่อกับผู้ชายคนนี้มานานแค่ไหนแล้ว พี่เรคงคิดเหมือนกัน สีหน้าที่แสดงความดีใจจากคำที่ออกจากปากผม ทำให้ผมส่งยิ้มให้คนตรงหน้าทั้งน้ำตา
“ฮึก...พี่สัญญาว่าจะมีแต่สิ่งดี ๆ พี่สัญญา..พี่สัญญา” คำสัญญามาพร้อมกับริมฝีปากที่ทาบทับลงมา ผมยืนนิ่งให้พี่เรเลาะเล็มริมฝีปากอย่างนุ่มนวล ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง...พี่เรจูงมือผมเข้าไปนั่งลงหลังโขดหินก้อนใหญ่ที่ซ้อนวางกันหลายก้อนซึ่งไม่ได้ห่างจากที่พวกเรายืนอยู่ แนวหินก้อนใหญ่บดบังแทบจะทุกทิศทางเปิดโล่งแค่ทางที่หันออกไปทางทะเล ที่ตรงนั้นมีเสื่อพร้อมผ้าปูด้วย ผมยังไม่ทันได้อ้าปากถามว่ามันมาได้ยังไง
“มานั่งนี่สิครับ” ...ผมก้มหน้างุดลง เมื่อนั่งนี่..ของพี่เร คือบนตักกว้างที่นั่งขัดสมาธิอยู่..ผมไม่ตอบอะไร แต่ก็ยอมคลานขี้นไปนั่งบนตักพี่เร มือใหญ่กอดเอวผมไว้ พร้อมกับแรงกดจูบที่บริเวณขมับ
“พี่แค่คิดว่าจะมาหมูแฮมมานั่งดูดาวด้วยกันน่ะครับ เลยให้น้าเปลวมาปูไว้ให้ แต่ไม่คิดว่าจะดีกว่าที่คิดไว้ซะอีก”
“ถ้าแฮมไม่ยอมมากับพี่เรล่ะครับ” ผมถามคนที่กอดเอวแล้วเอาคางเกยที่บ่าผม
“พี่คงต้องมานอนนับดาวคนเดียวมั้ง ตั้งใจไว้แล้วนิ หรือไม่คงล่อลวงมาจนได้ ก็คิดถึงนิ”
“เจ้าเล่ห์จัง งั้นกลับดีกว่า”ผมทำท่าจะลุกขึ้นจากตักของคนที่ทำหน้าเหวอและรีบคว้าตัวผมไว้ ผมอดที่จะหัวเราะไม่ได้กับท่าทางของพี่เร รู้สึกดี แค่ยอมเปิดใจ แค่ยอมรับรู้สึก ก็ทำอะไรได้แบบไม่ขัดเขินเหมือนเดิม นี่สินะสิ่งที่ไอ้น๊อตมันบอกผมให้รับ รับในสิ่งที่ชอบ
“คนขี้แกล้ง มานี่มาให้ทำโทษซะดี ๆ” พี่เรกอดผมไว้แล้วก้มหน้าเข้าซุกซอกคอผมแรง ๆ จั๊กจี้จนต้องหัวเราะออกมา
“ฮะ ฮ่าๆๆๆ พอเถอครับ ฮะฮ่าๆๆ พี่เร” เผื่อพี่เรจะหยุดก็เอาจนเหนื่อย ทั้งคู่
“พี่มีความสุขที่สุดเลยครับ” พี่เรพูดแล้วก้มลงหอมแก้มผมแรง ๆ ทีนึง ผมก้มหน้าลงแล้วซบลงบนบ่ากว้าง เขินท่านั่งตัวเองที่ล่อแหลมสุด ๆ ก็ผมนั่งคร่อมตักพี่เรอยู่
“แล้วหมูแฮมล่ะคิดยังไงกับพี่ครับ” พี่เรดันผมออกจากบ่าตัวเอง มองตาผมเหมือนจะค้นเอาความจริงจากแววตาของผม
“รู้สึกดีครับ ดีมาก ๆ สำหรับตอนนี้ รออีกนิดนะครับสำหรับคำว่า....รัก ถ้าพี่เรต้องการ”ผมพูดพร้อมกับจ้องเข้าไปในตาคมตั้งใจสื่อความหมายออกไปให้พี่เรเข้าใจผมมากที่สุด
“ครับพี่จะรอ” หน้าคมหล่อเคลื่อนลงมาใกล้เรื่อย ๆ จนปากเราประกบกันอีกครั้ง แต่แตกต่างตรงที่มันดูร้อนแรงกว่าตอนนั้น ริ้นร้อนรุกเร็วขึ้น จากที่เลาะเล็มริมฝีปากเริ่มลุกล้ำเข้ามา ใจผมเต้นโครมครามออกมาแทบจะกระเด็นออกมา แต่ก็ไม่ปัดป้องอะไร
“จุ๊บ ๆ พี่รักหมูแฮมครับ” เป็นคำบอกรักก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอจนผมเริ่มเกร็งตัว ผมเกาะพี่เรแน่น จนได้ยินเสียงหัวใจพี่เรเต้นรัวดังไม่แพ้ผมเหมือนกัน มือใหญ่เริ่มเลื้อยเข้าไปในเสื้อยืดที่ผมใส่ แรงจูบทับไม่ได้แรงจนเกิดรอยแต่มันหวิวทุกอณูที่ลิ้นสากลากผ่าน เสื้อผมออกจากตัวอย่างไม่รู้ตัว พี่เรพลิกให้ผมนอนลงกับผ้าปูก่อนจะขึ้นคร่อม
“มันคือสิ่งที่พี่ต้องการ รองจากหัวใจและคำว่ารักจากหมูแฮม”
***********************************************
ปากหนาเริ่มไล่โลมเลียจากปากบางหวานอย่างอ้อยอิ่งลงมาไซร้ที่ซอกคอหอมกรุ่น เนื้อตัวคนตรงหน้านุ่มนิ่มจนอยากจะกัดกลืนกินไปทั้งตัว เนื้อขาวนวลกระจ่างตาเมื่อต้องแสงจันทร์ จูบพรมจนถึงยอดอกสีสวยที่เป็นไตขึ้นมาเพราะแรงอารมณ์ ลิ้นสาก ฉกเลียจนร่างบางสะดุ้งแอ่นอกให้เชื้อชิมอย่างไม่รู้ตัว แค่ท่าทางไม่ประสาแทบทำให้คนที่คล่อมอยู่แทบจะหลอมละลายได้ มือแกร่งปลดกางเกงขาสั้นออกจากช่วงขาเรียว อย่างง่ายดาย
“อ๊ะ!! พี่เร” เสียงหวานอุทานตกใจเมื่อมือหนา จับที่แก่นกายสีสวยที่ชูชันอยู่แล้วลูบไล้รูดเบา ๆ เหมือนเป็นสัญญาณว่าให้เตรียมตัว
“พี่จะทำให้หมูแฮมเจ็บน้อยที่สุดครับ” ร่างสูงพูดก่อนจะใช้มือรูดแก่นกายขึ้นลงสุด อย่างรู้ใจพร้อมกับก้มลงชิมยอดอกที่น่ากลืนกิน ร่างบางบิดเร่า
“อา พี่เร อืมม” เสียงที่ครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว ยิ่งทำให้คนตัวใหญ่ได้ใจ กัดขบกับตุ่มไต แล้วโลมเลียเหมือนปลอบลากลิ้นผ่านหน้าท้องขาวลงมา.... เปลี่ยนจากมือเป็นปากครอบลงบนแก่นกายที่เป่งนูนเต็มที่
“อื๊อ อือ” เสียงครางอย่างเผลอตัวเมื่อรู้สึกถึงปากร้อน แรงรูดอมทำให้ก้นคนด้านล่างแทบจะไม่ติดผ้าปู ดวงตากลมสวยปรือมองอย่างทรมาน ดวงตาหวานเชื่อมเป็นการเชิญชวนอย่างไม่รู้ตัว ร่างสูงเร่งปากให้เร็วขึ้น จนร่างขาวนวลบิดเร่าก่อนจะกระตุกฉีดน้ำรักเข้าปากคนที่อมรูดอยู่ เรวินใช้มือป้ายน้ำรักที่หกเลอะป้ายที่ช่องทางสีสวย
“พี่เร แฮมเอ่อ” เรวินชะงักก่อนจะถูกผลักให้นอนลง ร่างบางลุกขึ้นเป็นฝ่ายคล่อมแทน
“หมูแฮม”
“เขาบอกว่าถ้าขึ้นเองจะไม่เจ็บมาก ......รึเปล่าไม่รู้” บอกก่อนจะจับแก่นกายคนด้านล่างรูดขึ้นลงอย่างที่ถูกปรนเปรอให้ก่อนหน้านั้น
“หมูแฮมไม่ต้องฝืนนะครับ อ๊ะ!!” ไม่ทันแล้ว เสียงถูกกลืนลงไปพร้อมแก่นกายที่หายเข้าไปในโพรงปากเล็กท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ แต่ก็อมรูดขึ้นลงอย่างไม่ประสา แค่นี้ก็แทบจะแตกอยู่แล้ว เมื่อแก่นกายถูกปลุกจนบวมเป่ง ร่างบางก็ยกตัวเองให้ช่องทางสีสวยตรงกับท่อนเอ็นที่ชูชัน ถึงจะรอบมองแล้วกลัวขนาดของมันก็เถอะ
“อ๊ะ อือ อ่าส์” เสียงครางที่บ่งบอกว่าทั้งเจ็บและเสียวซ่านไปในตัว เมื่อท่อนเอ็นเริ่มจมหายเข้าไปในช่องทางที่กดทับลงมา
“อ่าส์ แฮมครับ อืมมม” นี่แค่เข้าได้แค่หัวเขายังแทบจะทนไม่ไหวแล้ว จนต้องจับสะโพกมนให้กดทับลงมาให้สุด
“อึ๊ เจ็บ อืม โอ๊ย!” เสียงร้องทำให้มือใหญ่หยุด แต่กลับเป็นอีกคนที่กดทับลงทีเดียวจนร่างหนาสะดุ้งเฮือกไปด้วย
“พี่เร...” เรียกชื่อคนที่ตัวเองกำลังควบอยู่ แล้วค่อย ๆ ยกสะโพกขึ้นและกดลงช้า ๆ แรงปรารถนามีมากขึ้น ทำให้น้ำหล่อลื่นออกมาจนไม่รู้สึกว่าเจ็บมากมาย เพราะมีความรู้สึกอย่างอื่นเข้ามาแทนความเจ็บปวดจนจะหมดสิ้น
“อึก อ่าส์ คนดี อ่าส์ เสียวครับ อ่าส์..” สะโพกหนาของคนด้านล่างเด้งรับ สวนกันหนักขึ้นตามแรงต้องการเช่นกันมือแกร่งรูดแก่นกายของคนที่ควบอยู่ให้เป็นจังหวะเดียวกับสะโพกที่กดซอยอยู่
“อ่าส์ ฟูส์” ความหลงระเริงในกามทำให้ลืมความเขินอายจนสิ้น สะโพกมนกระแทกลงและขึ้นสุด
“ผับ ผับ ผับ!!” เสียงเนื้อกระทบกันดังสร้างความรัญจวญให้กับผู้กระทำทั้งคู่
“อาส์ อ่า อ่า อื๊ออ อืมมมมมม” เสียงครางจากทั่งคู่ประสานกันจนแยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร รู้แค่ว่าความสุขที่จะได้ขึ้นสวรรค์กำลังจะมาถึง
“อึก อ่าส์ โอย สุดยอด อ่าส์” ร่างกายเกร็งกระตุก และฉีดพ่นน้ำรักออกมาพร้อมกัน สะโพกบางกดเบียดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกเพื่อถอนออก
“อย่าพึ่งครับ อยู่อย่างนี้ก่อน” เรวินจับให้ร่างบางนอนซ้อนกัน แต่ยังไม่เอาน้องชายออกจากช่องทางที่ยังตอดขมิบอยู่
“อึก พี่เร” ร่างเล็ก สะดุ้งเมื่อดูเหมือนว่าสิ่งที่อยู่ในตัวจะคับพองขึ้นอีก
“ ฮึๆๆ ก็หมูแฮมน่ารักนี่ครับ” คำพูดที่ธรรมดา แต่แฝงความหมายที่น่าอาย
บทรักหวาน ๆ เริ่มขึ้น ต่อเวิ้งท้องทะเลที่เป็นพยานในคำสัญญา และท้องฝ้าและดวงดาวเป็นพยานกับการเสพสมที่เต็มไปด้วยความเต็มใจ และพอใจทั้งสองฝ่าย ไม่ใช่การสุขสมแค่เพียงฝ่ายเดียว เหมือนที่ผ่านมา.................
-
เบา ๆ หวาน ๆ ไปก่อนเน้อ คู่ทะเลเดือดค่อยตอนหน้า เห้อ ๆๆๆ
ขอบคุณทุกรีพายจ้า :กอด1:
ป๋อล๋อ มีคำผิดขออภัยเน้อ ตาลายโครต ๆ
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
รักกัน
เบาๆ ได้ป่ะ
-
:L1:
-
:pighaun: หมูแฮมเอ๊ย...ทำเอาคนอ่านเสียเลือดกันเป็นแถวเลย
Ps.นี่แค่คู่หวานนะ ถ้าคู่โหดจะขนาดไหนเนี่ย
-
รักกันแล้วดีใจด้วยนะครับ แล้วขอให้รักกันนานๆด้วย
-
:pighaun: ยินยอม และ พร้อมใจ :pighaun:
:pig4: :pig4:
-
สุดๆ เลือดพุ่งแล้วค่ะ
ใครก้อได้พาเก๊าไปสภากาชาดด่วน!!!
ตอนนี้แฮมน่ารักมาก
ครั้งนี้ดีหน่อยเกิดจากความเต็มจัยทั้งแฮมและพี่เร
ดีจัยด้วยน๊ค๊
-
มัวแต่อ่านเลยจิ้มไม่ทัน...
น็อตรู้แน่เลยว่าเป็นพี่เร แล้วคืนนี้คงได้มีพี่กรมานอนเป็นเพื่อนแน่
-
กรี๊ดเข้าใจกันแล้วยินยอมด้วย ว้าวๆๆ ก้าวไปอีกขั้นแล้วน๊า
สงสัย คู่ กร กับ น๊อตนี่กระจายแล้วแน่ๆ จะรอนะจ๊ะ :z2:
-
รอคู่ทะเลเดือดค่า ; xx
อยากอ่านมาก ๆ
พี่เร กับ แฮมหวานเกินไปแล้วค่ะ
-
แค่ชื่อตอนก็จิ้นกระจาย ว่าแต่ไม่เบาเลยนะคะเนี่ย :haun4:
คู่นี้เค้าทำทะเลหวานเจี๊ยบ แต่อีกคู่ทำทะเลเดือด อยากรู้ว่าจะเผ็ดร้อนขนาดไหน เอิ้กๆๆ :z1:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าา :impress2:
-
อ๊ากกก หวานชะมัด :-[ :-[
สุดท้ายหมูแฮมก็ยินยอมเปิดใจที่จะรักพี่เร หวานอ่ะ
รออ่านคู่ทะเลเดือดค่ะ
-
:m25: จัดหนักจริงนะตอนนี้อ่า
พี่เรหวานสุดติ่ง
ไม่อยากจะเขื่อคนเดียวกะตอนแรกๆๆๆ
-
หมูแฮม พี่ว่าเรารักพี่เรแล้วล่ะ...ก็ "ยินยอม" อยู่บนด้วยอ่ะ :oo1: หึๆ
ดีจังเปิดใจกันแล้ว...รอตอนต่อไป อยากรู้ว่ากรมันจะปราบเจ้าน๊อตยังไง
:pig4: :pig4:
-
:m25: :m25: :m25:
-
ทะเลหวานจริงๆ ด้วย 555
:haun4:
-
:z1:น้ำตาลท่วมทะเล ทำคนอ่าน :m25:
-
พี่เรกะหมูแฮม
หวานกันจนน้ำทะเลจืด
:z1: :z1:
อยากได้คู่พี่กรกับน๊อต บ้าง
:กอด1: :กอด1:
-
รักไม่รักไม่รู้ แต่รู้ว่า งานนี้เขาก็ไปได้ครึ่งทาง แต่ต้องมาดูคู่รักคู่เดือนดของเรา พี่กร น๊อต :man1:
-
ขอบคุณสำหรับแฮมกะเร รอน๊อตกรต่อปาย เอิ๊กๆ
-
เบา ๆ หวาน ๆ ไปก่อนเน้อ คู่ทะเลเดือดค่อยตอนหน้า เห้อ ๆๆๆ
เหอะๆตอนหน้ามีลุ้นสินะ
-
ดีใจกับคู่พี่เร-หมูแฮมจ้า
แต่คูู่กร-น๊อตเนี่ย คงอีกนาน = =
-
:z1: :haun4:
รอคู่รักทะเลเดือดกร&น็อตเป็นคู่ต่อไปนะไรเตอร์
-
:m25: เขินนนนนนนน >///< ในที่สุดพี่เรกะหมูแฮมก็สวีทกันจนน้ำทะเลหวานเลยทีเดียว
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยน ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ :bye2:
-
น้ำทะเลหวานแล้ว
อยากอ่านเอนซีคู่ กร+น็อต บ้าง
-
หวานน้ำตาลเรียกแม่แล้วอ่ะ
ดีใจที่ปรับความเข้าใจพูดคุยกันแบบเปิดใจ
แล้วจะรอคู่ทะเลเดือด อยากรู้ว่าจะเดือดขนาดไหน
:กอด1: :L2: :pig4:
-
หวานซะ.. :pighaun:
-
:haun4: ขอกร น๊อตนะ จ่ะ
อยากอ่านมากมาย
-
o13 ทะเลหวานไปเลย :z1:
รอๆ คู่ทะเลเดือด
-
ทะเลหวาน น้ำตาลจืดไปเลย
ฮ่า ๆ
ชอบฮาร์ดคอคู่น๊อตกะกร ๆๆ อิอิ
-
โห่ะๆ ทะเลหวานกันไปเลย :o8:
รอคู่ทะเลโหดดดดใจจดจ่อ น๊อตจะเสียจินซะแล้วววว :haun4:
-
ขอผ้ามาซับเลือดเจ้หน่อยได้ไหมค่ะ
-
:pighaun:หมูแฮมออนทอป อ๊า :o8:ทั้งหวานทั้ง :jul1:เลยนะตอนนี้
คู่นี้ก็เคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว ยังเหลือคู่กรก่ะน๊อตด้วยนะค๊า คู่นี้น่ารักน่าลุ้นมากกก
ขอตอนยาวๆของคู่นี้บ้างนะค๊า :impress2:
-
รอคู่ น๊อต+พี่กร ยุน่ะค่า
อยากอ่านคุ่เน้สุดๆๆเยย
-
:z1:อ่านตอนนี้แล้วน่ารักจริงๆ เลย คู่หมูแฮมกับพี่เร หวานจนทะเลหายเค็มเลยมั้งเนี่ย ส่วนคู่กรกับน๊อตนี่ก็คงร้อนแรงจนทะเลเดือดเลยมั้ง :z1:
-
หุหุ คงไ่ม่ใช่ทะเลหวาน แต่เป็นทะเลเลือด เฮือก!! เลือดคนอ่านกระฉูดดดด
-
หมูแฮมนี่น่ารักแบบนี้พี่เรก็หลงไปไหนไม่รอดชัวร์
-
ชอบคู่กรกับน็อตมากค่ะ
รออ่านอยู่นะค่ะ :กอด1:
-
^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ดดดดดดดดดด ดดดด...ขอกรี๊ดนำมาก่อนเลย
อร๊ายยยยยยย ย ยยยย...ในที่สุดการเปิดใจของพี่เรกะน้องหมูแฮมก็เกิดขึ้นแล้ว
เล่นเอาซะคนอ่านอิจฉาตาร้อนผ่าว ๆ ร้อนผ่าว กันเลยทีเดียว...คริคริ
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขเป็นที่สุดเลยอ่ะ...เพราะในที่สุดแล้วก็ปรับความเข้าใจกันได้เสียที
พี่เรเอง จากนี้ไปก็ต้องดูแลน้องให้ดี ๆ นะ...อดทนอีกนะ ยังไงก็ต้องรอน้องแหล่ะ เพราะตัวเองก็ทำกะน้องไว้เยอะ
แต่ ณ จุดนี้้ คนอ่านของฟันเฟิร์มได้เลยว่า น้องต้องมีใจให้พี่เรแน่ ๆ อ่ะ...ไม่งั้นน้องไม่ยอมพี่เรขนาดนี้หรอก
อิจฉาดาวบนฟ้าจริง ๆ ที่ได้เห็นฉากสวีทของพี่เรกะน้องหมูแฮมเนี่ย..อร๊าย ยยยย...พูดแล้วเขิล...คนอ่านนี่เลือดแทบหมดตัว
เหนือสิ่งอื่นใด..."หมูแฮม...ออนท๊อป!!!!!!!" O[]o
ส่วนคู่น๊อตกะพี่กร...คู่นี้ก็น่ารักนะ...รักกันแบบโหด ๆ...แหมะ...แต่เค้าว่า่ ยิ่งเกลียดมาก ยิ่งรักมากนะเออ
พี่กรก็รีบ ๆ รุกน้องเสียที...อยากเห็นน๊อตหวานบ้างอะไรบ้างอ่ะ...คริคริ
+1 ให้ไรท์เตอร์นะฮะ...เอ๊ะ...เค้าจำไม่ได้ว่าไรท์เตอร์ชื่อ ตาล หรือเปล่าหว่า....หรือเค้าจำผิด???
-
:m25:
-
โอ้ยย...คนอ่านก็ไม่ไหวเหมือนกัน :jul1: ตายจมกองเลือด :haun4:
ไม่เบานะหมูแฮมเรา อยากงี้พี่เรรักตายเลยคะ (กระซิบบอกชอบสถานที่ปฏิบัติการมากคะ :z1:)
:pig4: คะ
-
โอย มีการเล่นกันกลางแสงจันทร์ด้วย สุดยอดๆๆๆๆๆๆ
-
เลือดทะลักไปแล้ว :man1:
-
โอ้ทะเลหวาน :z1:
แต่เรารอทะเลเดือด วงเล็บ " อย่างใจจดใจจ่อ " :haun4: :jul1: :jul1: :jul1:
-
:haun4:นี่ยังไม่เดือดอีกหรอ
ตอนนหน้าคงทะเลเพลิง :z1:
-
:jul1: หมดไปเป็นปี๊บ
-
วันนี้ไรท์เตอร์สุดน่ารัก
จะมาต่าหรือดปล่าน้ออออ :call:
-
หวานจริง หวานจัง ทะเลหวานแล้ว :o8:
พี่เรอ่อนโยนมากเลย ส่วนแฮมก็ยอมรับแล้ว
น่ารักจริงๆ แล้วคู่นั้นน่ะ ทำไมมานั่งกินไรด้วยกันได้
รออ่านอยู่นะจร๊า คู่ทะเลเดือดอ่ะ
-
:haun4:
ดีกันแร้ววววว
ดักันนานๆน่ะ
รอค่พี่กรกะน็อตจร้า
-
:jul1: กระซุ๊ดดดดดดด 555+ น่ารักจังเลย เมื่อรัย น๊อต จะ มาต่อ น่าๆๆ รอ คร๊
-
@ << รักแท้....หรือแค่บำเรอ >> @ /// ตอนที่ 18 ตีตราจอง 50% By Not 24/12/2010
คำเตือน** อย่าพึ่งอ่านก็ได้ถ้าท่านไม่อยากค้าง... จากผู้หวังดี (แต่ประสงค์ร้ายชัด ๆ)
หลังจากนั่งมองไอ้เพื่อนเอ๋อสองคนนั่นเถียงกันเรื่องกินอยู่ซักพัก ผมก็คิดขึ้นมาได้ว่าไอ้หมูแฮมมันยังไม่กลับมา ปกติผมไม่เคยลืมที่จะคิดถึงมัน แต่ตอนนี้มีเรื่องของ ไอ้เชี่ยยักษ์ ตัวนั้นเข้ามาแทรกอยู่เรื่อย
“น๊อตมึงไม่แดรกเหรอ...” มันเถียงกันสองคนไม่พอ ยังจะมาก้าวก่ายกับจานลูกชิ้นของผมด้วย
“เสือก ไม่ต้องยุ่ง”
“หงุดหงิดอะไรของมึงว้า เป็นตกขาวรึเปล่า ความอับเชื้อนทำให้คุณไม่สบายใจ ฮะฮ่าๆๆๆ”.....ฟายยยยยยย ผมได้แต่หันไปทำตาเขียว ใส่ไอ้เพื่อนชั่วที่มันพูดแล้วพากันหัวเราะกันสนุกสนาน
“เออ ๆ อย่างอนน่า แล้วไอ้หมูแฮมไปไหนวะ”
“มันไม่ได้บอกไว้ กูไปตามมันละกัน” ผมลุกขึ้นพร้อมกับคว้าจานลูกชิ้นติดมือไปด้วย หมูแฮมมันยังไม่ได้กินอะไรเผื่อมันหิว
ผมเดินออกมาส่องหาบริเวณที่เห็นมันเดินมา แต่ก็ไม่เห็นก็เลยเดินขึ้นที่พัก มันอาจจะง่วงนอน ถ้าไม่เห็นอยู่ในห้อง ค่อยโทรหาแล้วกัน ผมเดินขึ้นห้องเปิดประตูเข้าไป ในห้องว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงามัน ประตูห้องน้ำก็เปิดไว้แสดงให้รู้ว่าไม่มีคนเข้า ผมเดินเอาจานลูกชิ้นมาวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงฝั่งที่ผมนอน แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะโทรหาไอ้หมูแฮม ยังไม่ได้กดเบอร์โทรออกด้วยซ้ำ
“จะโทรหาใคร” เสียงที่เหมือนจะคุ้นเคยและกวนต่อมใต้ตรีนดังขึ้นที่หน้าประตู.... ทำไมกรูไม่ล็อคประตูฟะ!! ผมทำเป็นไม่สนใจท่าทางของมันเผื่อมันจะแค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
“เข้ามาทำห่าไร!!” ผมรีบหันขึ้นไปมองมัน.. เมื่อมันไม่ผ่านมาแล้ว ไปอย่างที่ผมคิด ซ้ำร้ายยังสองมือล้วงกระเป๋าสองเท้าก้าวเข้ามาในห้องอีก .!! .มึงจะเข้ามาทำขี้เปียกอะไร... แต่..ก็ทำนิ่งไว้ก่อนเดี๋ยวมันจะหาว่าผมกลัวมัน
“กูเข้าห้องผิด..” ..*-*’’ เอี้ยยยยยยยย เข้าห้องผิด ..ช่างกล้าเอามาเป็นเหตุผล...
“ใช่มึงเข้าผิด.. แล้วมึงก็ออกไปได้แล้ว ห้องมึงอยู่ฝั่งนู้น” แนะนำมันหน่อยเผื่อมันจะลืมขึ้นมาจริง ๆ บ้า ๆ บวม ๆ อย่างมันอะไรก็เป็นไปได้
“แต่กูว่าห้องนี้น่านอนกว่า” มึน มึนได้อีก ไม่พูดเปล่ามันยังนั่งแหมะลงบนเตียงตัวเดียวกับผมแต่คนละฝั่ง ผมหันไปมองหน้ามัน ให้มันสำนึกแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือมันเลิกคิ้วเหมือนถามว่า..มองทำไม...มีปัญหาไหมควาย..ฮึ่ยคิดเองหงุดหงิดเอง
“งั้นมึงก็นอนตายให้มดเจาะไปแล้วกัน....// ฟายเอ้ย” ผมอวยพรมันก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะออกจากห้องที่ตอนนี้บรรยากาศเหมือนนรกภูมิ ที่มีควายเผือกนอนแอ้งแม้ง...อยู่ในกระทะทองแดง ฮึ! คิดไว้ให้มันทุกข์ทรมานไว้ก่อนถึงแม้ว่าความเป็นจริงคือมันพาร่างกายถึก ๆของมันขึ้นไปนั่งบนเตียงพิงหัวเตียงกอดอกมองผมอยู่อย่างสบายใจก็เถอะ
“คลิปนี้สุดยอดเลยว่ะ กูดูหลายเที่ยวแม่งหยิวสัด ๆ ดูไหม” ผมไม่ฟังมันมือจับลูกบิดกำลังจะหมุนออกเพื่อเปิดประตู
“ไม่ดูเหรอมึง เด็ดนะโว้ยไม่มีที่ไหนมีแค่ในมือถือกูนะ” เสียงมันพูดเย็น ๆ ธรรมดาแต่ทำไมเหมือนมีลมหนาวพัดผ่านตัวผมวูบนึง...ผีวิ่งผ่านกรูใช่ม้ายย!!..
“กรูยังไม่อยากมีอารมณ์อะไรร่วมกับมังกรคอมมาโดหรอกเว่ย !!...มึงเลิกวุ่นวายกับกูซักที!!” ผมเริ่มหงุดหงิด เลยตวาดมันออกไป แต่มัน...
“หะ อะไรนะ ฮะฮ่าๆๆๆๆ เฮ้ยมึงรู้ไงว่ามังกร..แม่งหมอลักษณ์ยังฟันธงแพ้มึงเลย ฮ่าๆๆ” สาดดดด มังกรคอมมาโดเว้ย... กูด่ามึงรู้มั๊ยเอี้ย กูด่ามึงว่าเหี้ยยักษ์โว้ยยยยยยยย ....โมโห ๆๆๆ ทำไมมันไม่กระทบกระเทือนอะไรเลย มีแต่ผมที่เลือดขึ้นหน้าตลอด...ผมสูดลมหายใจเข้าปอดจนสุดแล้วค่อยปล่อยออกมา พุทโธ ธัมโม สังโฆ 1 ถึง 10 มึง ๆๆๆ....
“ไอ้นรกปล่อยกู!!!”
“มึงโดนต่อยจนปราสาทแดกรึไงควายยย!!!ถุย!!”
“ฮึ ๆๆฮ่า ๆๆๆ หน้าแม่งเอ๊กซ์ชิบ”
!! เอ๊ะคลิปเชี่ยไรวะ มีแต่เสียงผู้ชาย คลิปเกย์ของมันอะดิ.. แต่...คำพูดคุ้น ๆ เสียงก็คุ้น ๆ ผมชะงักทันทีแล้วหันไปมองหน้ามันที่มองผมอยู่ รอยยิ้มกรุ้มกริ่มของมันทำให้ผมอยากยกตีนลูบหน้าแล้วเอานิ้วโป้งตีนแหย่จมูกมันซักที
“เสียงใครน้าโครตคุ้น แม่งหน้าโคตรเอ๊กซ์...เนอะ” มันพูดแล้วหันโทรศัพท์ Apple Iphon 3 Gs มาทางผม หน้าจอกว้างพอให้ผมเห็นบุคคลที่เป็นเจ้าของเสียง มันกดคลิปย้อนเริ่มต้น เริ่มที่ผู้ชายสองคนกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงดูดปากกันเหมือนจะเมามันส์อยู่ครู่ใหญ่ จนอีกคนผลักร่างถึก ๆ ของคนที่ดูเหมือนจะเป็นฝ่ายรุกก่อนออก แล้วจึงเริ่มบทสนทนาที่ผมได้ยินตอนแรก....ผมนิ่งจนแทบจะเป็นก้อนหินตาจ้องคลิปนั่นจนจบ ถึงแม้จะเห็นหน้าไม่ชัด แต่แค่นั้นก็ทำให้รู้ว่าสองคนในคลิปนั้นเป็นใคร คลิปมาจากไหน ทิศทางของกล้องไม่มีทางที่มันจะถ่ายเองได้...
“เพื่อนกูถ่ายไว้ให้น่ะ ความทรงจำที่ดีกูก็เลยอยากถ่ายไว้ อยากได้ไหมล่ะ” มันพูดแล้วเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม ก่อนจะเงยหน้ามามองหน้าผมที่ยืนอึ้งเหมือนพึ่งผ่านการสบตากับเมดูซ่ามายังไงยังงั้น
“รึจะเอาลงยูทูปลิงค์เข้าเฟรสบุ๊คกูดีน้า เพื่อนในโรงเรียนกูเยอะโครต ๆ” มันพูดหน้าตาเฉยเหมือนกำลังสนทนาบทความธรรมดา ผมเริ่มได้สติก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าไอ้ไท (กูยืมก่อน) ที่มีเสื้อผ้าตุงกระเป๋าขว้างใส่มันทันทีที่มันพูดจบ ผมทนไม่ไหวแล้ว...มึง ๆ ๆ.. มาลบหลู่ศักดิ์ศรีความเป็นผู้นำของกูไม่พอ...มึงยังเก็บหลักฐานไว้ชันสูตรขี้ฟันรึไง..โว้ยย!!
ตุบ!! “เจ็บนะมึง!!” มันยกแขนขึ้นป้องไว้ แต่ยังไงในกระเป๋ามันก็ต้องมีของใช้แข็ง ๆ เป็นขวดครีมขวดน้ำหอมของไอ้ไทมั่งล่ะ..สมน้ำหน้ามัน
“ถ้าไม่เจ็บกูไม่ทำให้เปลืองแรงกูหรอกไอ้หน้าถ่อย เจ็บแล้วเผื่อหัวสมองมึงจะมีรอยหยักเพิ่มขึ้น ....มึงทำส้นตีนอะไรอยู่มึงรู้ตัวไหม แล้วมึงทำให้มันได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา มึงอยู่ห่าง ๆ จากกูได้ไหม ออกไปอยู่กับกลุ่มเพื่อนชั่ว ๆ ของมึงไป!! ไปดิสัด!!“ ผมตะโกนด่ามันเสียงดัง ....แต่ต้องผงะเล็กน้อยเมื่อมันลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกมายืนเต๊ะท่าทำเท่ห์ที่ปลายเตียง ถุย!! มึงคิดว่าทำตัวสถุนแล้วจะเท่ห์ในสายตากูรึงายย!..
“กูเคยบอกมึงแล้วนะน๊อต ว่าอย่าทำให้กูโมโห” พูดแล้วก้าวย่างเข้ามาด้วยท่าทาง เท่ห์ ๆ เอ๊ย!! ถ่อย ๆ
“ทำไม...มึงจะทำอะไรกู” ไม่ได้กลัว แค่ก้าวถอยหลังเพราะตรงที่ยืนเมื่อครู่มันเสี่ยงต่อการถูกควายขวิดเท่านั้นเอง
“กูให้มึงเลือกว่าจะทำดีพูดดีกับกูทำตามที่กูบอก หรือ อยากเห็นคลิปตัวเองในเน็ต กูไม่เสียหายหรอกมันเป็นปกติของกู แต่มึงนี่สิ หึหึหึ คงสนุกพิลึกถ้าคนเกือบทั้งโรงเรียนได้ดูคลิปนี้” มันเดินมาหยุดยืนตรงหน้ผมที่พยายามยืดตัวขึ้นไม่ถอยหลังเผชิญหน้ากับมันเพราะ...หลังชนผนังแล้ว...แต่ห๊ะ !! มันว่าไงนะ
“ไม่มีทาง!! คนอย่างกูจะยอมไปทำตามที่มึงบอก มึงทำอย่างนี้สนุกกว่าการสโตรกครวยหน้ากล้องตรงไหน มึงเอาเวลาที่มายุ่งกับกูไปทำอย่างอื่นดีกว่าไหม” เปรียบเปรยและแนะนำสิ่งที่มันจะเฮฮากว่าการที่มันมายืนเฝ้าผมตรงนี้...เชี่ยเอ๊ย!! ใครช่วยสร้างผนังให้ห่างจากหลังกรูที กรูจะได้มีที่ถอย เอ๊ย! ที่เดินต่อ..
“เหรอ..มึงชอบโชว์ก็ไม่บอก งั้นพรุ่งนี้คอยดูได้เลย เดี๋ยวกรูให้เพื่อนกูจัดให้” มันเลิกคิ้วพูดแล้วทำหน้ากวนตรีนสุดติ่งสุดไต อย่าเผลอนะมึง กูจะตีลังกาถีบยอดหน้าให้
“มึงสะใจมากมั้ยสัด!!มึงจะเอายังไง!!” ตวาดเสียงดังออกไปเพราะโมโหสุด ๆ ...และเผื่อมันจะกลัวเสียงกรูบ้าง
“มึงนั่นแหละจะเอายังไง” พูดด้วยน้ำเสียงปกติ และอัญเชิญตัวเองไปกึ่งนอนกึ่งนั่งพิงหัวเตียงเหมือนเดิม...สบายมากไหมมึง ฮึ่ม..จะเอายังไงดีกรู โว๊ยยยยยย อยากจะทึ้งหัวตัวเองให้หลุดกระเด็นออกมา มันจะได้ช็อคตายไปซะ
“กูอยากกินลูกชิ้น เอามาป้อนหน่อยดิ วันนี้เก็บขยะช่วยน้อง ๆ เมื่อยขบไปหมด” พูดแล้วบิดขี้เกียจประกอบคำพูดว่าเมื่อยจริง ๆ ..แล้วมึงเก็บคนเดียวรึไง ฟาย กูก็เก็บไม่ใช่รึไง
“เอ้า...แดรกซะ” ก็แค่คิด แต่ก็ต้องรีบเดินไปเอาถ้วยลูกชิ้นมายื่นให้มัน หลังจากที่ยืนลังเลซักพักมันเลยส่งสายตาเหมือนจะบอกว่ามึงจะทำดี ๆ หรือจะรอดูคลิป..กรูชักจะเดาใจมันเก่งเกินไปแล้ว ( เดาเองกลัวเอง:ตาล :z6: ฮือ ๆ อย่าทำเก๊า)
“เอ๊า!น๊อต...บ้านมึงเขาป้อนกันอย่างนี้เหรอ” มึง ๆๆๆ ..ฝากไว้ก่อนเถอะ
“อ้าปาก!!” ผมกระแทกถ้วยลูกชิ้นลงบนโต๊ะหัวเตียงฝั่งที่ติดกับที่มันนั่งอยู่ แล้วหยิบลูกชิ้นขึ้นมาจ่อตรงหน้ามัน..มึงกินขี้มือกูนี่แหละ ...สมน้ำหน้ามึง
“นั่งลงดิ” มันพูดแล้วตบมือลงบนที่นอน...ข้าง ๆ ที่มันนั่งพิงหัวเตียงอยู่
“มึงอย่าเรื่องมากได้ไหม!!”
“นั่งลง!!” โว๊ยยยยยยยยย!! ได้หน้าปลาตีนนนนนนน
“มึงจะแดกได้ยัง เอา!!” อย่าเข้าใจผิด..ที่กูนั่งนี่กูไม่ได้กลัวมึง.. แต่กูยืนไปมันก็เมื่อย เปล่า ๆ
“ฮึ ๆๆ ให้มันน่ารักอย่างนี้สิ”
“ใครน่ารัก สัด!!” มันไม่ตอบแต่ก้มลงกินลูกชิ้นกับมือผมที่ชูไว้ตรงหน้ามัน ฮึ่ย..ไม่ตั้งตัว ตั้งใจจะเอากระแทกปากมันซักหน่อย
โทรศัพท์สั่นในกระเป๋ากางเกง ผมรีบล้วงแล้วกดรับทันทีเมื่อเห็นเบอร์โทรเข้าทั้งที่เสียงเพลงเรียกเข้ายังไม่ดังด้วยซ้ำ
“มึงอยู่ไหนแฮม !!ทำเชี่ยอะไรอยู่ !!” ผมรีบกรอกเสียงลงไป ด้วยอารมณ์หงุดหงิดพาลเสียงดังใส่คนที่โทรมา
“ใจเย็นน๊อต..เป็นอะไรของมึงเนี่ย” เสียงหมูแฮมทำให้ผมอารมณ์สะดุด เย็นลงได้..นิดหน่อย
“กะ..ก็มึงหายไปไหนก็ไม่รู้ หายไปนาน” ข้ออ้างที่น่าจะฟังขึ้น...รึเปล่า..ผมหันไปมองควายที่นอนแผ่เป็นแพนด้า ตาจ้องผมอยู่เหมือนกัน
“แล้วมึงอยู่ไหน...เชี่ย !!มึงเอาไปแดรกทั้งจานเลยไป!!” ผมกำลังจะอารมณ์เข้าสู่โหมดปกติและกำลังจะลุกออกจากเตียง แต่มือยาว ๆ มาคว้าผมไว้แล้วชี้ไปที่ถ้วยลูกชิ้นประมาณว่าผมยังมีภาระอยู่จะไปไหน ผมโมโหก็เลยกระแทกถ้วยลูกชิ้นใส่มือมันไป
“อะไรของมึงน๊อต!” ผมต้องหยุดการกระทำทุกอย่าง แล้วนั่งเฉย ๆ เหมือนเดิม เมื่อคนปลายสายเริ่มทำเสียงรำคาญแล้ว
“เออะ เออ ไม่มีอะไร มึงอยู่ไหนกูจะไปหา” ผมถามมันออกไปเผื่อมันไปเดินหลงที่ไหน หรือว่า....จะอยู่กับใคร
“เอ่อน๊อต คือกูเจอญาติกูพอดี เลยมานอนเล่นกับเขาน่ะ คืนนี้กูคงไม่กลับนะ... พรุ่งนี้กูถึงจะเข้าที่พักแต่เช้า” หมูแฮมพูดรัวเร็วเหมือนกับกลัวจะลืมสิ่งที่ท่องจำมา ผมชะงักไปเล็กน้อย ถ้าเป็นอย่างนี้ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามันอยู่กับใคร ผมได้ยินพวกสาว ๆ พูดกันว่า ผอ. สุดหล่อก็มาค่ายครั้งนี้เหมือนกัน ฮึ! จะยังไงก็แล้วแต่ผมก็ควรจะเคารพการตัดสินใจของมันสินะ ทั้งที่ในใจอยากจะไปรับกลับซะเดี๋ยวนี้
“น๊อต...มึงได้ยินที่กูพูดไหม” เสียงใส ๆ ทำให้สติผมกลับมาเหมือนเดิม
“อืม ...ได้ยิน..แฮม”
“ว่าไง”
“ดูแลตัวเองนะ อยู่กับญาติมีความสุขมาก ๆ ล่ะ แค่นี้แหละ” ผมไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง ก็แค่อยากให้มีความสุข แต่ถ้าไม่ก็ดูแลตัวเองให้ดี เพราะไม่มีใครช่วยดูแลได้
“อืม ขอบใจ ไม่ต้องห่วง... แค่นี้..บาย” สิ้นเสียงหมูแฮมผมก็ยัดโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม
“ถ้าคนที่โทรหา..ไม่ใช่น้องแฮม มึงโดนแน่” ผมหันไปมองไอ้คนที่นอนเคี้ยวลูกชิ้นอยู่....อารมณ์กูไม่ได้ดีเหมือนหน้าตากูตลอดเว หรอกนะ....และการกระทำของมึงมันจะมากเกินไปแล้ว..
“ส้นตีนดิ มันเรื่องของกูมึงเลิกยุ่งกับกูซักที.. ครวย!!”
“อยากโดน!” ผมไม่สนใจที่มันพูดลุกออกจากตรงนั้น โดยที่มันลุกขึ้นคว้าไว้ไม่ทัน อารมณ์นี้กรูไม่กลัวไอ้หน้าหนาตัวไหนทั้งนั้น
“จะไปไหน..........กูถามว่าจะไปไหน” มันเด้งตัวลุกขึ้นแล้วเดินตามผมออกมา ผมไม่สนใจไอ้คนที่วิ่งตามหลังมา
“กูถามว่ามึงจะไปไหน!! ได้ยินที่กูถามไหม!!” เสียงตะคอกและแรงดึงกระชากที่ข้อมือ ทำให้ตัวผมหันเข้าหามันตามแรงมหาศาลของมัน…………
To be Continue
5++++ เตือนท่านแว้วววววว ท่านไม่ฟังเอง เอิ๊ก ๆๆ
-
:jul1: เราค่อยมาเลือดสาด Merry christmas ด้วยกันน้า
ป๋อล๋อ... ถ้าค้างมากอะไรมากอยากทำอะไรเก๊าก๊อเชิญ นอนนิ่งให้ :beat::z6:
ขอบคุณทุกรีพายจ๊ะ :กอด1:
-
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
ผลของการที่ไม่ฟังคำเตือน คือ ค้างอย่างแรงงงง
-
เล่นมุขนี้ เอามีดมาเสียบกันเถอะ :a5:
ปล.เชียร์คู่ขิงก็ราข่าก็แรง :impress2:
-
^^
-
ทำไมเราไม่ฟังคำเตือนนะ :serius2:
ปล. เลิฟคู่นี้อย่างแรง หุหุ
-
ควายเผือก เหมือนที่โน๊ต อุดมพูดเลย ว่าแต่จะมาต่อตอนไหนหนอ รอ รอ รอ นะค๊
-
ก็รีบมาต่อดิ
จะได้ไม่ค้าง :a5:
-
ไม่อยากอ่าน ไม่อยากค้าง ทำใจทำใจทำใจ เฮ้อ จะใหวป่าวนี้
ไม่อยากค้างตามคำขู่
-
กรกับน๊อต
จะพูดกันดีๆได้ไหมเนี่ย
เหวี่ยงกันไปเหวี่ยงกันมา
พี่เรกะหมูแฮมเค้าดีกันแล้วนะ
ชอบคู่กรน๊อตจัง
แอบน่ารัก
กรน่ารักดี ถึงจะปากร้ายยแต่ก็รักเนอะ ฮ่าๆ
ค้างงค่ะ มาต่อๆๆๆ
-
พี่กรรุกหนักมาก งานนี้คงไม่นานน้องน๊อตเสียเอกราชแน่นอน
เลดี้ฟันธง แต่ค้างไปคะ :fire:
-
รออ่านต้อนรับวันคริสต์มาสด้วยคนค่ะ :o8:
-
ทะเลเดือดนี่หวังว่าคงไม่ให้ค้างนานนะจ๊ะ
-
ไม่น่าอ่านตอนนี้จริงๆ ค้างเลยอะ >"<
มาต่อเร็วๆนะคะ !!
-
ไรเตอร์ทำร้ายจิตใจคนอ่านนะจ๊ะ มาต่อให้หายค้างด่วนนะจ๊ะ
-
ไม่ฟังค่า !
5555555555555 ค้างเต็มที่เลย TT
มันมีของมายั่วยวนอยู่ข้างหน้า ไม่สามารถห้ามใจได้ : xxx
-
น็อตก็ดื้อใช้ได้เลยนะเนี่ย...นี่ถ้าเกิดเจอพี่กรเ้ค้าตีตราจองแบบเต็มรูปแบบแล้วเนี่ย
ไม่รู้ว่าน็อตจะยังดื้อได้โล่ห์แบบนี้หรือเปล่าน้า...น่าคิด น่าคิด...คริคริ
แต่ไอ่ชื่อตอนเนี่ย...มันจะบ่งบอกว่า ตอนหน้าพี่กรเค้าจะเผด็จศึกหนุ่มน็อตแล้วใช่มั้ยฮะคุณตาล???...
สงสัยงานนี้คงต้องรีบวิ่งไปเตรียมถังไว้สำหรับรองเลือดมารอไว้เสียแล้ว...
เพราะจากประสบการณ์จากตอนที่แล้วสอนให้รู้ว่า...อะไรก็เกิดขึ้นได้...และเลือดอาจจะไหลหมดตัวได้แบบไม่ทันตั้งตัว
นี่เค้าไม่ได้หื่นนะเออ...แค่เตรียมพร้อมเท่านั้นเอง...ฮี่~*
-
กร๊าก กรั๊ก กรั๊ก หากท่านไม่เชื่อคำเตือนเหมือนเราท่านอาจค้างอย่างแรง :laugh:
+1จ้า หมูแฮมพี่เร กรน๊อต
-
อมต่อด่วนลย
รตอร์นิสัยม่ยดี
-
ตอนต่อไปขอแบบนี้น๊คร๊ :jul1:
-
ไม่ค้าง ไม่ค้างเลยซักนิด
แต่รมณ์เสียว่ะ เอิ๊กกกก :serius2:
-
:L1:
-
จิงๆเค้าก้อไม่อยากค้างนะ แต่เหนแล้วมันอยากอ่านม๊ากกกกเลย
ก้อเลยต้องอ่าน แล้วก้อเลยต้องค้าง อย่างแรงงงงง :a6: :a6: :a6:
-
คำเตือนก็อ่านแล้ว แต่อดใจไม่ไหว
เลยเข้ามาค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3:
-
:serius2: :serius2: รอต่อไปก๊าบ :monkeysad:
-
ถึงจะมีคำเตือนยังไงก็ยังอ่านอยู่แล้ว
แล้วเป็นไง "ค้างเลย"
+1 นะคะ
-
สงสัยน็อตจะโดนกินลูกชิ้น โฮะๆ
หรือน็อตจะกินลูกชิ้นเองว่ะ สองลูกด้วย :laugh:
ขอให้คู่นี้ทะเลเดือดดดดดด :z1: :haun4:
-
คู่นี้ท่าทางจะจัดหนักใช่ป่ะ เลยต้องพักยกก่อน
happy christmas
(http://1.bp.blogspot.com/_v-jkdc-LjSM/S_SnPU_59uI/AAAAAAAAAFQ/U-3M9qsvhko/s1600/cake_holiday_christmas.jpg)
-
เค้าบอกว่ายิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ แล้วไรเตอร์จะเตือนทามม๊ายยยยยยย
-
ค้างเนอะ...
-
ไรเตอร์ทำไมทำอย่างงี้อ่าาาาา ค้างงงง :z3: :z3:
คูทะเลเดือดนี่ร้อนแรงจิงๆ
-
:call: ค้างมากมาย
พี่กรจะทำอะไรเอ่ย
-
น๊อตเป็นไรมากไหมเนี่ยยยย
ท่าจะมากมายเลยละงานนี้
-
รู้ว่าเค้าเตือนแล้ว
แต่ก็ยังดึงดันที่จะอ่าน
o22 o22
รอต่อปาย
-
ค้างอย่างแรง :m31: :m16: มาต่อรับ Christmas เลย..อย่าช้า...ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ค้างอย่างแรง ทั้งๆๆที่รู้อยู่แต่ยังอดใจไม่ไหว :m15:
มาต่อไวๆๆนะค้า :z3:
-
:m16: ไรท์เตอร์ นิสัยว่ะ o9
พรุ่งนี้น๊อตจะโดนเชือด หึๆ 55+ o18
-
เตือนแล้วแต่ผมดื้อเอง ค้างงงงงงงง!!
-
เตือนยังไงเค้าก็ยังจะอ่านให้ค้างเล่นอยู่ดี 5555
-
เวรกำ ผลของการที่ไม่ยอมฟังคำเตือน
ค้างอย่างแรงโอ้ไม่่่่่
-
ต่อด่วน
-
นั่งรอ นอนรอ :man1:
-
เราไม่อยากค้าง แต่เราก็ทนไม่ได้ที่จะต้องอ่าน
และวันนี้็วันคริสต์มาสแล้ว :m3:
ทะเลคงได้เดือดวันนี้แน่เลย :haun4:
-
ถึงจะมีคำเตือน
แต่เราก็ไม่ฟังเด้อ
:serius2:
-
อ๊างงงงงงง
เป็นไงหล่ะ
คำเตือนก็มีไม่เชื่อ ผลเลยเป็น
ค้างอ่าาาาา ค้าางอย่างแรงงงงงง
:serius2:
ไรเตอร์มาไวๆน้าาาา
:call:
-
มาต่อเลยน่ะค่า
รอคู่เน้ยุ น่ารักดี เอิ้กๆๆๆๆ
-
ตอนที่ 17 น่ารักมาก
-
รอแป๊บตรวจ คำผิดก่อน ( ตรวจตลอดแต่ก็ผิดทุกที ) :z3:
-
ลงกี่โมงอ่า
-
@ << รักแท้....หรือแค่บำเรอ >> @ /// ตอนที่ 18 ตีตราจอง 100% By Not 25/12/2010
“กูถามว่ามึงจะไปไหน!! ได้ยินที่กูถามไหม!!” เสียงตะคอกและแรงดึงกระชากที่ข้อมือ ทำให้ตัวผมหันเข้าหามันตามแรงมหาศาลของมัน
“เลิกยุ่งกับกู ซักทีได้ไหม!!”ผมตะโกนใส่หน้ามันเสียงดังพร้อมกับสะบัดมือออกจนหลุด รีบวิ่งหนีมันออกมา ... มันสุดทนแล้ว มันจะอะไรกับกรูนักหนา
“มึงหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ ไม่งั้นจะหาว่ากูไม่เตือน!!” ใครจะไปฟังเสียงมันผมวิ่งสุดฝีเท้าไปตามชายหาดไม่รู้ว่าไกลแค่ไหนรู้สึกจะไกลจากที่พักมากพอสมควร ตรงหน้าเป็นเนินหินสวนหย่อมที่สร้างยื่นออกมาจนจรดน้ำทะเล ผมวิ่งตรงไปหวังจะไปหาที่ซ่อนหลังต้นไม้ใบหญ้าแถวนั้น….ทำไมกรูไม่วิ่งไปที่ ๆ มีคนฟะ
“เหวอ!! แค่ก ไอ้เชี่ย!! เป็นส้นตีนอะไรของมึง ..” แทบหงายหลัง ไอ้ควายธนูนี่มันดึงคอเสื้อผม..เอี้ย รัดคอกรู มึงจะฆ่ากรูให้ตายใช่มั๊ย
“กูบอกแล้วไงว่าอย่าทำให้กูโมโห!!อยู่ดี ๆ ไม่ชอบใช่ไหม!!” เสียงดัง ๆ พร้อมกับแรงกระชากทำให้ผมหันมาเผชิญหน้ากับมัน มือใหญ่ ๆ ที่บีบต้นแขนผมทั้งสองข้าง จนรู้สึกเจ็บ ...เกือบสะดุ้ง แต่ก็ยังเก็บอาการไว้ไม่อยากยอมรับว่าตอนนี้ผมกลัวมัน..
“แล้วทำไม!!มึงบอกมาว่ามึงต้องการอะไรกันแน่!” ต่างคนต่างเสียงดังแข่งกับเสียงคลื่นที่ซัดมาเป็นระยะๆ
“สิ่งที่กูต้องการมีแน่ แต่ตอนนี้กูไม่ชอบที่มึงมาทำท่าทางรังเกียจกู มาทำท่าเหมือนกูเป็นตัวอะไร ทั้งชีวิตกูมีแต่คนเข้าหา ไม่เคยมีใครวิ่งหนีกูซักคนและกูก็ไม่ต้องการให้ใครมาวิ่งหนี แต่ตอนนี้มึงกำลังทำ..มึงกำลังทำ!!” ผมมองหน้ามันแล้วอ้าปากหวอ...ไม่ได้แอ๊บแบ้ว แต่กรูกำลังงง มันพูดออกมาทำหน้าเหมือนคนกำลังเก็บอารมณ์โมโหเต็มที่ พร้อมที่จะระเบิดทุกเมื่อ..อย่านะมึงกรูสู้คนนะโว้ยยยยยยยย........
“แล้วมันใช่ความผิดของกูมั้ยสัด! กูก็อยู่ของกูดี ๆ มึงเสนอหน้าเข้ามาวุ่นวายเอง มึงคิดว่าตัวเองเป็นลูกเทพองค์ไหนล่ะ ถึงจะไม่มีใครเกลียดหรือรังเกียจมึง สำหรับกูมึงมันก็แค่เด็กเกรียนที่นิสัยเลว ๆ ไงเข้าใจยัง!! “ ฮึ ๆ รู้จักไอ้น๊อตน้อยไป กูไม่ยอมให้มึงมาตะโกนใส่หน้ากูฝ่ายเดียวแน่ ...
“ปากดี!!” เอ๊ย!! มึงจะตะโกนอะไรนักหนากรูยิ่งขวัญอ่อน สะดุ้งจนได้ ไม่ได้กลัว...กรูตกใจ
“มึงพูดดี ๆ ก็ได้เวร มึงจะอะไรกันนักหนาปล่อยกูได้แล้ว” ดังเหมือนกัน..แต่น้อยกว่ามันนิดนึง มึงจะบีบให้แขนกูหดรึไง กูเจ็บบ...
“ในเมื่อกูไม่ดีในสายตามึงแล้ว ก็ให้มันตลอดไปเลยละกัน” น้ำเสียงกดต่ำของมัน ฟังแล้วขนหัวลุก...มึง มึง จะน่ากลัวไปน๊าย
“มึงพูดอะไร” ทำตาโต แอ๊บแบ้วถามมันไป...เผื่อมันเห็นหน้าอย่างนี้แล้วจะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง..แต่...
“หึ ๆ ๆ ทำอย่างที่กูเคยเตือนมึงไว้ไง ว่าอย่าทำให้กูโมโห” โรคจิต รอยยิ้มนี่มันช่างทำให้กรูเคลิ้ม ม่ายช่ายยยยยยย ...มันน่ารังเกียจ....แต่มึงก็ผู้ชายกรูก็ผู้ชายมันจะแค่ไหนนักเชียว
“มึงก็ลองดู กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะเท่าไหร่กันเชียว” ..!!อยากจะตบปากตัวเองที่สุดเมื่อคำพูดที่หลุดออกไปยิ่งทำให้ไอ้เอี้ยนี่ยิ้มมุมปาก แล้วแสยะยิ้มได้น่าเอาขี้มายัดปากเป็นที่สุด
“มึงวอนท์เองนะ มานี่!!”
“ไอ้ฟายยยย ปล่อยกู เชี่ย ปล่อย” ผมทั้งสะบัดทั้งสะดีดสะดิ้ง เอ๊ย ทั้งเหวี่ยงแขนที่มันจับแล้วลากด้วยมือเดียว มึงกินช้างมารึไง รึมึงเป็นญาติกับพี่เฮอร์คิวริส มือหรือคีม สัดกรูเจ็บบบบบบบบ....มึงอย่าอยู่เลย!!
“หยุดแหกปาก โอ๊ย !เชี่ย!!” ฮึ ฮ่า ๆๆๆ เป็นไงโดนหมัดกรูไปเต็มหน้า มันร้องแล้วเอามืออีกข้างจับแก้มข้างที่โดนหมัดผม ก่อนจะค่อย ๆ หันมามอง ....ฮึ ฮึ สะใจ ..แต่...ฮึ ๆ ฮือ ๆ..พ่องมึงเป็นอะไรกับเจ้าชายอสูรรึเปล่าทำไมมึงถึงทำหน้าตาเหมือนจะมีเขี้ยวโผล่ออกมาอย่างน้าน...
“ทำไมมองหน้าอยากโดนอีกรึไงควาย..” ข่มขู่มัน แต่ดูเหมือนว่า..
“เปลี่ยนใจละ มานี่!!” มันเป็นการท้าทายมันไปซะงั้น.. มันลากผมถูลู่ถูกังให้เดินตาม แต่คราวนี้มันเปลี่ยนทิศทาง จากที่จะขึ้นห้องพักเป็นเดิน.....ลงทะเล ม่ายยยยยยยยย กรูไม่อยากเล่นน้ำตอนเน้..!.........
“ปล่อยกูสัด ไม่เอา! มึงบ้าไปแล้วรึไง!! ไอ้เชี่ยกร ไอ้ควาย!!” ผมตะโกนไปด้วย โดนลากไปด้วย ตกใจจนคิดไม่ออกว่าจะทำร้ายมันยังไงถึงจะปล่อยผม ผมมองไปรอบ ๆ หวังให้มีใครอยู่แถวนี้บ้างอย่างน้อยให้คิดว่าวัยรุ่นตีกันก็ยังดี ไปแจ้งตำรวจก็ได้ แต่ ผมวิ่งออกมาห่างจากความเจริญเกินไป กรูไม่น่าวิ่งเร็วเลย ฮืออออ กรูจะโดนฆ่าหมกป่าละเมาะแถวนี้ไหม
ทำไมไม่มีใครมานั่งเล่นสวนหย่อมกันบ้างงงงงงงงงงงง
“สัดเอ๊ย !!” ตุบ ! ปึก ! ปึก! ด้วยความโมโหผมใช้มืออีกข้าง กระหน่ำทั้งทุบทั้งต่อยมัน แต่ไอ้คนเหล็กนี่ไม่กระเทือนอะไรเลย ไม่หันหน้ามามองด้วยซ้ำ ตั้งหน้าตั้งตาลากผมลงทะเลอย่างเดียว ตอนนี้ลงมาได้ครึ่งเข่าแล้ว น้ำเย็น ๆ ที่โดนอย่างไม่ตั้งตัว ทำให้ขนลุกไปทั้งตัว....
“ลงไป!!” แค่นี้ยังไม่พอใจมัน มันลากลงไปอีกเรื่อย ๆ ระดับน้ำสูงขึ้นจนคลื่นที่ซัดมาทำให้เปียกไปทั้งตัว
“ไอ้เชี่ยกร มึงบ้าไปแล้วรึไง มึงรู้ตัวไหมว่ามึงกำลังจะฆ่าคนนะโว้ย!! “ ฮือ ๆ กูยังไม่อยากตายตอนนี้ ตายแบบนี้ตายโหงด้วย..จมน้ำตาย ตอนนี้น้ำถึงระดับเอวแล้ว ทำไมผมไม่มีแรงดึงตัวเองกลับเลย เป็นเพราะว่าอยู่ในน้ำด้วย
“ไป!!” ไปของมันคือมันรวบผมเข้าไปกอดทั้งตัวแล้วพากันพุ่งหลาวมุดน้ำลงไปด้วยกัน ไอ้เอี้ยยยยยยย มึงจะพากูลงไปเมืองบาดาลรึงายยยยยยยยยย
“ฮึก เฮือก แค่กๆๆ อ๊อก แค่กๆๆ อะ ไอ้ บ๊ะ ..แค๊ก” เมื่อผ่านการทัวร์เมืองบาดาลประมาณ 10 วินาที ผมก็กระเสือกกระสนขึ้นมาได้ สำลักน้ำเค็มเข้าปาก เข้าจมูกวิ่งขึ้นหัวสมองจนน้ำตาเล็ดไปหมด....ก็มันพาผมพุ่งลงน้ำโดยที่ยังไม่ตั้งตัวด้วยซ้ำ ....มึงตั้งใจจะจับกูกดน้ำใช่มั๊ย
“หึ ๆๆ เป็นไงสนุกไหม!!” มันตะโกนแข่งกับเสียงคลื่นขณะที่ผมสำลักแทบตายจนหอบแฮ่ก ๆ แต่มันกลับทำท่าทางปกติ จะเหมือนกันก็ตรงต่างคนต่างเปียกโชกทั้งคู่
“อึก ไอ้โรคจิต !! มึงจะฆ่ากูรึไง ถ้าตายไปกูจะไปหักคอล้างโคตรมึง ไอ้ชั่ว!!” อือ ถ้ากูตายไปกูจะตามไปล้างตระกูลมึงแน่ อย่างน้อย ๆ กูก็จะกดหัวมึงใส่น้ำในชักโครกให้ตายตามกู!!
“มึงมันดื้อเกินไป!! ช่วยไม่ได้” หน้าผมตาผมคงแดงไปหมดแน่ ๆ จากการสำลักน้ำ แต่ทำไมไอ้หน้าถ่อยนี่มันยังทำหน้าเหมือนเดิมไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“มึงจำไว้เชี่ยกร ! ตลอดชีวิตของกูต่อจากนี้จะจำชื่อมึงไว้ ในฐานะคนที่เลวที่สุดเท่าที่กูเจอ และกูจะไม่มีวันให้อภัยในสิ่งที่มึงทำกับกู กูจะแช่งให้มึงตาย !!ให้มึงเจอแต่เรื่องเลวร้าย!!” ผมต้องตะโกนแข่งกับเสียงคลื่นในทะเลที่พัดเข้าอย่างบ้าคลั่งเหมือนอารมณ์ผมตอนนี้
“ได้ในเมื่อมึงจะจำกูแบบนั้นกูจะแถมให้อีกละกัน!!”
“ไอ้ อึก !! อื้อ อือ” คำพูดที่จะพูดหายเข้าไปในลำคอเมื่อไอ้กรคว้าคอผมลอยหวือเข้าไปแล้วทาบปากลงมาปิดปากผมที่กำลังจะอ้าปากด่ามัน ยิ่งเป็นการเปิดโอกาสให้ลิ้นสาก ๆ ของมันกวาดเข้ามาในโพรงปาก ลิ้นมันเกี่ยวกระหวัดลิ้นผมอย่างชำนาญ...อีกแล้ว..หัวสมองเริ่มเบลอทั้งที่น้ำเย็น ๆ แต่รู้สึกว่าร่างกายผมกลับร้อนรุ่มไปหมด เหมือนคนโดนยาแต่ไม่ใช่...ผมเงื้อมือขึ้น...ผมไม่มีทางที่จะยอมมันแน่.... มันรีบถอนปากออกแล้วคว้ามือผมทั้งสองข้างด้วยมือเดียวไพล่หลังไว้ ทำเหมือนตอนที่มันจูบผมครั้งแรก.....นี่มึงกะจะให้ขี้ฟันกับน้ำลายเป็นของแถมกรูใช่มั๊ย ฮึ่ย!! ทำไมกรูไม่ตัวใหญ่กว่ามึง จะจับแม่งกดน้ำให้ตายเป็นผีทะเลแถวนี้เลยมึง..
“ไอ้นรก!! อึก!” ยังด่ามันไม่หมด มันก็เอามืออีกข้างมาบีบคางผมไว้ กรูเจ็บบบบบบบบ...
“มึงแน่แค่ไหน เรื่อง Sex ....หรือแค่นี้ก็กลัวแล้ว ถ้ามึงเจ๋งมาแข่งกับกูว่าใครจะแน่กว่ากันถ้ามึงทำให้กูพอใจได้ กูจะไม่ยุ่งกับนัก Sex ขั้นเทพแบบมึงอีก ” มันพูดแล้วส่งสายตาท้าทายมาให้ ...ห่า.. ชีวิตนี้กูไม่เคยคิดจะแข่งปี้กับใครท่ามกลางทะเลอย่างนี้หรอกนะเฟ้ยยย............................แต่...ถ้ายอมแพ้มัน ..ศักดิ์ศรีกรูไม่เหลือแน่ ถ้ากรูเสี่ยงล่ะ.....ก็ไม่แน่ หนัง AV หรือGV ก็เคยดูมาเยอะ ก็คงเหมือน ๆ กันนั่นแหละ ถ้ากรูชนะ...มึงต้องจ๋อยสนิท แล้วอับอายกับการกระทำของมมึงที่มึงทำวันนี้ กรูจะได้เดินผ่านกลุ่มมึงที่โรงแล้วเหยียดยิ้มเยาะและมองดูเวลามึงหลบสายตางุดๆ เหมือนหมากลัวเสือดาว ฮึๆๆๆ แค่คิดกรูก็สุขใจและสะใจมั่กมาก....
“ยังไง!!” ผมหยุดจินตนาการอันเพอร์เฟคของตัวเองแล้วหันกลับมาถามมัน...
“ฮึๆ” มันไม่ตอบแต่ยิ้มกรุ้มกริ่มออกมา ก่อนจะก้มมากระซิบที่ข้าง ๆ หูผม
“งั้นเริ่มกันเลยนะ Gorn Not.. Hot Reality in wide Sea” ฮ็อตเรลลิตี้อะไรของมัน ฮึ่ย เอาวะ อย่างน้อย ๆ ผมต้องได้กดมันมั่งล่ะ ถึงจะไม่เคยแต่มันคงไม่ยากอะไรหรอกน่า.... ไม่ใช่ว่ากรูจะพิศวาสรูตรูดมึงหรอกนะ แต่มันหมายความถึงอนาคตการดำรงชีวิตของว่าที่ผู้นำและศักดิ์ศรีของรุกฆาตอย่างกรู....
ไอ้กรก้มลงมาประกบปากผมอีกครั้ง ผมยอมรับจูบจากมัน แขนใหญ่ ๆ เกี่ยวเอวผมให้ตัวลอยหวือเข้าไปนาบชิดกับตัวมัน เรื่องอะไรจะยอมแพ้ ผมยกแขนขึ้นคล้องคอไอ้กรแล้วเอามือกดหัวมันลงมาจูบให้ถนัดมากขึ้น เสียงครางในลำคอที่แสดงความพอใจยิ่งทำให้ผมได้ใจ ลิ้นที่รุกเข้ามาไม่ได้รุกรานฝ่ายเดียวเพราะผมยอมที่จะแลกลิ้นพันเกี่ยวกับมัน แต่สิ่งหนึ่งที่อดจะยอมรับไม่ได้ว่ามันรู้จังหวะในการรุกล้ำ แต่ไม่ใช่ปัญหา มันมายังไงผมก็โต้กลับไปอย่างนั้น เสียงดูดปากดังออกมาแต่ไม่มีใครยอมแพ้ ผมเริ่มหายใจขัด ๆ แล้ว เหมือนมันจะรู้ เลยถอนปากออกแต่ก็ยังดูดดุนและกัดเบา ๆ ตรงริมฝีปากล่างและบนสลับกัน มือมันเลื้อยเข้ามาในเสื้อยืดของผม แล้วเริ่มลูบวนที่แถวหน้าท้องขึ้นมาเรื่อย ๆ รู้สึกตัวเองว่ากำลังจะเคลิ้ม ผมตัดสินใจก้มไปซุกที่ต้นคอมันพร้อมกับขบเบา ๆ
“อือ อืมม” เสียงครางของมันเป็นดังออกมาเป็นครั้งที่สอง ฮึๆๆๆ มึงเสร็จกรูแน่ ผมไม่รอช้าเริ่มไซร้จูบและลากลิ้นไปทั่วซอกคอมัน กลิ่นน้ำหอมและคงเป็นกลิ่นตัวผสมกันมันทำให้อารมณ์ผมเริ่มเตลิด
“อึก อืออ” เป็นครั้งแรกของการส่งเสียงของผมเมื่อมือไอ้กรไล่วนจนถึงหัวนมที่ตั้งชูชัน มันนวดคลึงแล้วใช้มือบี้ไม่ค่อยรู้สึกเจ็บ แต่มันมีอาการอย่างอื่นมากกว่า ตอนนี้เป็นผมที่กดหัวมันลงมาจูบรู้สึกว่าเป็นจูบที่ร้อนแรงขึ้นตามอารมณ์
“อืมม อืออ อืม” เสียงสองเสียงประสานกันจนผมนับไม่ได้แล้วว่าเป็นเสียงใครกันแน่ มือใหญ่เริ่มเลื้อยไล่วนแถวหน้าท้อง อีกครั้ง มือมันเริ่มเกาะขอบกางเกงผมแล้วปลดกระดุมกางเกงที่ผมใส่อยู่รวมทั้งกางเกงในด้วย มันยกเท้าขึ้นมารูดดึงลง ผมไม่อยากให้มันทำอยู่ฝ่ายเดียวเลยดึงกางเกงเจเจคลุมเข่าของมันลงเหมือนกัน ตอนนี้ผมอารมณ์พลุ้งพล่านจนหยุดไม่ได้แล้ว เมื่อมันถอดเสื้อตัวเองออก ผมก็รั้งเสื้อยืดตัวเองขึ้นเหมือนกัน มันดึงมือผมลงมาระดับน้ำที่ลึกขึ้นอีกนิดเดียว มันบอกให้ผมรอมันก่อน เพราะมันหอบเอาเสื้อผ้าของผมกับมันไปไว้บนฝั่ง มันก็ว่าย ๆ แนบพื้นไปโยนเสื้อผ้าขึ้นไปบนหาด ผมมองซ้ายขวาทำไมก่อนหน้านี้กรูอยากให้คนผ่านมา แต่ตอนนี้..อย่ามีใครมานะมึง กูกำลังพิสูจน์การเป็น คิงส์ กันอยู่ รอซักพักมันก็ว่ายมาด้านหลังผม ระดับน้ำปริ่มอก คลื่นมาแต่ละทีก็เปียกถึงหัว
“หุ่นมึงน่าฟัดเป็นบ้า..” มันโอบผมจากด้านหลังแล้วก้มซุกที่ต้นคอจูบเลียแล้วกระซิบที่ข้างหู ก่อนมันจะเป่าลมและแยงลิ้นเข้ามาในหูผม นี่กูก็ไม่ได้บ้าจี้แต่ทำไมเหมือนวูบหมดแรงไปซะอย่างนั้น บรรลัยแล้วไง.. ผมรีบหันหน้าไปเผชิญกับมันพึ่งเห็นหุ่นมันชัด ๆ เหมือนกัน คนอะไรตัวหนาโคตร กล้ามเนื้อกล้ามท้องเป็นมัด มองแล้วเสียวไส้ มึงจะเท่ห์ไปไหน ผมคงมองมันนานไปหน่อย แล้วมันก็ยืนให้ผมมองซะ ....
“กูหล่อมากป่ะ หุ่นกูดีอ่ะดิ”
“เออ เห้ย ไม่ใช่น่าเกลียดต่างหากมึงอย่าหลงตัวเองนักเลย” ผมพูดใส่และเงยหน้ามองหน้ามัน..เชิ้ดไว้ แมน ๆ
“เหรอ” มันพูดแค่นั้นแล้วเริ่มเข้ามานัวเนียผมอีกครั้งคราวนี้เป็นมันที่ก้มมาไซร้ซอกคอผมเอง ขนลุกซู่ไปทั้งตัวเวลาที่ผมทำมัน มันจะรู้สึกอย่างนี้บ้างไหมนะ รู้สึกถึงลิ้นสากที่โลมเลีย แรงจูบไม่แรงมากกลับสร้างความหวิววาบ และตัวผมเริ่มเห่อร้อนขึ้นมา ปากมันไล่เล็มลงมาเรื่อย ๆ จนถึงบริเวณหน้าอกมันใช้มือบีบและขยำป้านนมผมสะดุ้งในตอนแรกก่อนจะต้องใช้มือเกาะบ่ามันไว้เมื่อมันก้มหน้าไปดูดหัวนมผม ด้วยแรงดันของน้ำทำให้มันยกตัวผมลอยขึ้น แรงเลียและดูดที่หัวนมทำให้ความเสียวกระสันวิ่งซ่านไปทั่วร่างกาย ตัวถูกยกขึ้นจนผมต้องหาที่วางขา เหมือนมันจะรู้อีกแล้ว มือใหญ่เอื้อมมายกขาผมขึ้นข้างหนึ่งให้เกี่ยวเอวมันไว้ ผมยกอีกข้างเกี่ยวโดยที่ต้องรอมันยก อยากทำอะไรที่เหมือนตัวเองช่ำชองบ้างไม่ต้องการให้มันนำตลอด มันยังดูดหัวนมผมสลับซ้ายขาวอย่างเมามัน มือผมคล้องคอมันไว้ ท่อนเอ็นแข็ง ๆ ของมันเสียดสีก้นผมอยู่แค่ยังไม่เห็นขนาดแต่พื้นที่สัมผัสคงจะไม่เบาเหมือนกัน ของผมก็ใช่ย่อย มันคงรู้สึกว่าสากกะเบือที่ไหนทิ่มท้องมันอยู่แน่ ๆ
“อืม กูไม่ไหวแล้ว น๊อต” อึ ๆๆ นั่นไง ....แต่กูก็กู่ไม่กลับแล้วเหมือนกัน... มันปล่อยผมลงแล้วลากกันดำผุดดำว่ายไปตรงโขดหินที่เป็นฐานสวนหย่อมยาวขนานทะเลเกือบ 10 ม. มันผลักผมพิงโขดหินที่สูงท่วมหัว ระดับน้ำตอนนี้แค่ครึ่งเข่าเงาหินบังแสงไฟแสงจันทร์ที่ส่องอยู่ด้านบนเป็นเงาทาบทับบริเวณที่เรายืนอยู่
“กูก่อนละกันนะ”มันพูดแล้วย่อตัวลง ก้มลงครอบปากลงกับท่อนเอ็นที่ชี้หน้ามันอยู่
“อะ อืมมมม” เสียงผมครางออกมารอบที่เท่าไหร่ไม่ได้นับ ลำตัวท่อนบนพิงโขดหินเต็มแผ่นหลัง แต่ส่วนล่างกลับโด่งดันไปด้านหน้าเพื่อให้โดนสัมผัสมากที่สุด ผมแทบละลายทำไมมันเก่งเชี่ย ๆ เริ่มตั้งแต่มันก้มลงให้ลิ้นฉกที่ส่วนหัวแค่สัมผัสแรกผมก็สะดุ้งเฮือก ยิ่งมันไล้ลิ้นวนรอบหัวหยัก ผมบิดเอวจนแทบจะหมุนรอบตัวเองได้อยู่แล้ว มันดูดวนอยู่ซักพัก จึงกลืนน้องชายของผมที่มันบวมเป่งเต็มที่แล้วหายเข้าไปในในปาก เสียงดูดและรูดขึ้นลงทำเอาผมสติแตก สวนท่อนเนื้อเข้าออกปากมัน เอื้อมมือไปกดหัวมันให้แนบชิดน้องชายตัวเองอย่างลืมตัว ขาผมเริ่มสั่นแล้ว แรงเสียวกระสันทำให้ผมทนแทบไม่ไว
“อาส์ อืมมม อ่า อือ” เสียงครางของตัวเองประสานกับเสียงดูดกลืนรูดเข้าออกและเสียงคลื่นที่ซัดเข้าประทะหลังไอ้กร มันเร่งขึ้นอย่างรู้ใจความเสียวแผ่ซ่านความต้องการที่จะปลดปล่อยจ่ออยู่ที่แก่นกาย ไอ้กรรูดเร็วอีกไม่ถึง 5 ครั้งผมก็ปล่อยน้ำรักเข้าปากมัน ผมพิงโขดหินหายใจหอบแฮ่กมองดูมันดูดเลียน้ำรักของผมจนหมด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าและยืนขึ้นมาเผชิญกับผม
“ตามึงละ” มันหันหลังพิงโขดหินข้างผม และกดบ่าผมลงเข้าหาน้องชายมัน รู้สึกตัวเองหมดแรง ต้องทรุดลงตามที่มันกดลง.. พึ่งจะเห็นเต็มตา บระเจ้า!! มันไปฉีดมารึไง ผมมองแล้วกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ ....แต่ยังไงซะทุกอย่างมันไม่ได้วัดกันที่ขนาดที่ไหน ผมเรียกแรงใจกลับมาก่อนจะก้มไปฉกลิ้นทักทายหัวบานสีสดที่มันผงกทักทายผมอยู่ ผมฉกลิ้นแล้วเลียทักทายมันอยู่ครู่
“อาส์ ดีครับ” พูดเพราะเชียวมึง ฮึ อย่าติดใจกูละกัน ฮีๆๆ ผมโลมเลียหัวแล้วไล่ลิ้นลงเลียแหย่ลิ้นตามซอกหยัก เสียงมันครางใจลำคอ ผมยิ่งได้ใจ ไล่เลียตั้งแต่โคนขึ้นมาเร็วช้าสลับกันทำวนอยู่ซักพักก่อนจะกลืนน้องชายมันเข้าปากห่อปากรูดขี้นลงเป็นจังหวะ
“อืม อ่าส์ เสียวครับ อ๊า ดี อา” เสียงมันครางระงม เมื่อผมเร่งจังหวะต้องการให้มันเสร็จสมให้เร็วที่สุด เพราะขนาดของมันทำให้ผมเมื่อยปากแล้ว ก่อนที่จะได้เห็นมันแตกอยู่ดี ๆ มันก็ใช้มือจับหน้าผมไว้ เอื้อมมือมาดึงผมขึ้น แล้วโอบเอวผมเข้าไปหามัน ผมมองหน้ามันงง ๆ มึงจะทำอะไร ไม่อยากเสร็จรึไง ทั้งที่หน้าตามันตอนนี้แดงรื่อไปด้วยแรงอารมณ์ ..มันก้มมาจูบผมอีกรอบ เสียงดูดปากดังจนผมเริ่มจะมีอารมณ์อีกรอบ มันถอนปากแล้วไซร้ตามโครงหน้าไปถึงใบหู
“ได้เวลาแล้วล่ะ” ผมมองหน้ามันก่อนจะเข้าใจเมื่อมันเอื้อมมือมาจับสะโพกผม แล้วแยงนิ้วเข้าไปในร่องหลืบ ....ได้กูต่อให้มึงก่อน...มันยกขาผมขึ้นข้างนึงให้เหยียบชะง่อนหินเล็ก ๆ แถวนั้น ที่พอจะเหยียบได้ ผมเอื้อมมือขี้นเกาะคอมันไว้ พอได้ท่ากันก็เริ่มแยงนิ้วเข้าไปที่ช่องด้านหลัง
“อึก จะ อึก” เจ็บ ๆ ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อนิ้วมันแยงเข้าไปได้ เจ็บ ผมเริ่มใจไม่ดีนี่แค่นิ้วยังเจ็บขนาดนี้ ขาผมเริ่มสั่นแขนเกาะคอมันแน่น
“อย่าเกร็ง ครับ ฟอด!” เสียงทุ้มแหบพล่าที่กระซิบข้างหู มันหอมแก้มผมไปฟอดนึง...กูฝากไว้ก่อน...นิ้วมันเข้าไปจนสุดแล้วเริ่มชักเข้าออก
“อึก อือ” ความเจ็บยังมีอยู่แต่ก็มีความรู้สึกแปลกใหม่เข้ามาเรื่อย ๆ มันวนนิ้วอยู่ข้างใน จนโดนจุดที่ผมถึงกับเสียววาบขึ้นมามันกดวนอยู่หลายรอบ ผมเงยหน้าขึ้นซืดปากตามแรงอารมณ์
“เริ่มแล้วนะครับ” มันก้มบอกผมก่อนจะจับผมให้หันหน้าเข้าโขดหิน ผมเอามือยันหินเย็น ๆ ไว้ ทำไมตอนนี้มันให้ทำอะไรผมยอมมันทุกอย่าง...... ความเป็นผู้นำกรูหายไปไหน ก็อย่างว่า ฝากไว้ก่อน มันยกขาผมข้างนึงให้วางที่เดิม ตั้งท่าได้ก็รับรู้ถึงแรงเสียดสีที่รูด้านหลัง
“อึก เจ็บ!! เบา ๆ ดิเชี่ยตรูดกูไม่ใช่รูตุ๊กตายางนะสัด!!” ด่ามันปลอบใจตัวเอง ก็ตอนนี้ผมกำลังกลัวเมื่อนึกถึงขนาดของมัน มันเอื้อมมาคลึงหัวนมเบา ๆ ก่อนจะไล่ลงมาจับน้องชายผมที่กำลังชูชันเหมือนกันเพราะเกิดอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง
มันชักรูดเบา ๆ แรงสัมผัสทำให้อารมณ์ผมเตลิดได้ง่าย ๆ
“อึก เจ็บ!!” ผมยังพูดคำเดิมเมื่อมันดันน้องมันเข้ามา ความเจ็บปวดเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
“อย่าเกร็ง อือ” เสียงที่มันพูดเหมือนทรมานอยู่เหมือนกัน มือมันก็ชักน้องชายผมไปด้วย
“โอ๊ยย !!ฮึก เชี่ย กูเจ็บนะ ฮึก ฮือ” น้ำตาแตกเลยกรู ชักน้องกูจนกรูเคลิ้มแล้วก็แทงข้างหลังกรูสัด เอาซะเต็มแมกซ์เลย ขาผมยืนแทบไม่อยู่จนมันต้องรั้งเอวผมไว้
“อาส์ สุดยอด ทั้งแน่นทั้งตอด ฟอด!!” อือ..สุขมากไหมมึงอือ มึงหอมแก้มกูสองรอบแล้วมึง...
“ฮึก กูเจ็บสัดนิ ฮือ” ยังคร่ำครวญไม่หาย
“ฟอด ขอโทษครับ แต่พี่ทนไม่ไหวแล้ว” หอมกรู 3 ที แต่เอ๊ะ ! พี่ ..ขอโทษ...กูหูฝาดไปแน่ ๆ
“อึก อือ” ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเมื่อมันเริ่มขยับ ความเจ็บปวดวิ่งริ้วขึ้นถึงกระดูกสันหลัง เจ็บ ๆ มากที่สุด กรูจะตายไหมเนี่ย...แล้วกรูจะขี้ยังไง...
“อืออ อึก” มือมันที่รูดน้องชายผมเป็นจังหวะเดียวกับที่มันกระแทกเข้ามา จากความเจ็บปวดเริ่มมีความรู้สึกอย่างอื่นเข้ามาเจือปน เสียว
“น๊อต อาส์ อืออ เสียวมั๊ย อือ น๊อต อือ”เสียงครางทุ้มกระเส่าพร้อมกับเรียกชื่อผม มันสามารถทำให้ผมลืมความเจ็บปวดได้
“อือ อาส์ แรงอีก” หยุดไม่อยู่แล้ว เผลอปากบอกความต้องการไปไม่รู้ตัว เมื่อมันได้ยินมันก็จัดให้ กระแทกน้องชายเข้ามาแรงขึ้น จนซอยอยู่พักใหญ่
“อ่าส์ สุดๆ ไปเลยสุขที่สุด” มันเร่งจังหวะขึ้นกระแทกเข้ามาหา ผมเงยหน้าสูดปากเพราะผมใกล้จะไปแล้ว
“อะ อา อา ใกล้แล้ว อะ อะ”
“พร้อมกันครับ” ผับ ! ผับ! ผับ! เสียงเนื้อกระทบกันดังเข้าโสตประสาท มือมันชักน้องชายผมรัวเร็ว ความต้องการปลดปล่อยถึงขีดสุด ผมเกร็งตัวฉีดพ่นน้ำรักออกมาอีกครั้งเต็มมือมัน มันกระแทกอีก 2-3 ครั้งก็รู้สึกเสียวและอุ่นวาบไปทั่ว เสียงหายใจมันหอบแฮ่ก ๆ แข่งกันกับผม ผมหันหลังพิงโขดหินหายใจหอบ ไอ้กรเอนตัวเข้ามากอดผมและพิงผมไว้อีกที ผมพักหายใจซักพัก ก็ดันมันออก
“ตากูละ!!” ผมบอกมันทั้งที่ตัวเองยกขายังแทบไม่ไหวและยังหายใจหอบอยู่ แต่ทำไมมันต้องยิ้มเจ้าเล่ห์แปลก ๆ ผมโมโหเลยเด้งตัวออกมาเพื่อจะจับให้มันหันไปเหมือนกับผม ผมจะได้สำเร็จโทษมันซักที แต่...
“โอ๊ย ! เชี่ย อึก” แค่ก้าวออกมาขาผมก็อ่อนยวบลง หัวเกือบทิ่มน้ำทะเล แต่ไอ้กรมันก็ไว คว้าผมไว้ก่อนที่หน้าผมจะทิ่ม
“ฮะ ฮ่าๆๆๆ ไหวไหมล่ะ” มันถามผมทั้งที่มันยังรั้งเอวผมให้พิงตัวมันอยู่
“ไหวดิ แค่นี้เองสัด รึมึงจะเบี้ยว” ผมหันไปว่ามัน มันเลิกคิ้วขึ้นอย่างกวนตีน
“ไหวก็เอาดิ”
“โอ๊ะ !! ตู้ม!! โอ๊ย!!แสบ” เมื่อสิ้นคำมันผมก็ดันตัวออก แต่ขามันไม่รักดี อ่อนยวบลงจนก้มผมจ้ำเบ้าลงน้ำทะเล เมื่อสัมผัสความเค็มแผลที่ช่องทางด้านหลังก็สำแดงเดช ความเจ็บแสบวิ่งพร่านในบริเวณนั้น
“บอกว่าอย่าเก่ง! เป็นไงล่ะ” ไอ้กรมันได้ยินผมร้องมันก็ถลาเข้ามาประคองผมขึ้น น้ำแตกแล้วมีน้ำใจนะมึง...
“อย่าซ่าส์ เอาอย่างนี้กูติดมึงไว้ก่อนก็ได้” มันประคองแล้วยื่นข้อเสนอให้ ผมหันไปมองหน้ามันแล้วลังเลอยู่พักใหญ่ ................รึว่าจะเอาอย่างนั้นดี.....ถ้าฝืนทำไปสภาพนี้ไม่เวิคส์แน่ ๆ รอไปฟิตร่างกายก่อนแล้วค่อยประเคนน้ำให้มัน
“เอาไง” มันถามเพราะเหมือนมันรอคำตอบอยู่ แต่อาการยิ้มกรุ้มกริ้มของมันนี่มันน่าจับกดน้ำให้ตายจริง ๆ ถ้าไม่ติดว่ากูจะต้องทำการพิสูจน์ความเป็นผู้นำกับมึง... มึงตายภายในวันนี้แน่ และที่สำคัญการแก้ผ้าประชันกันของสองชายท่ามกลางแสงจันทร์ มันก็คงไม่งามเท่าไหร่
“เออ !! ก็ได้ตกลง แต่ถ้ามึงเบี้ยวกูเจื๋อนมึงแน่” มึงจะมาหลอกฟันกรูฟรี ๆ ไม่ได้นะเฟ้ย
“ฮะฮ่าๆๆ อือ โอเค ๆๆ ไปไหวเปล่า รออยู่นี่แหละกูจะไปเอาเสื้อมาให้” มันว่าก่อนจะกระโจนไปในน้ำแล้วค่อย ๆ ว่ายเรียบติดพื้นไปหากองเสื้อผ้าที่กองอยู่ ก็ยังดีที่มียางอายไม่วิ่งโทง ๆ ออกไปอย่างนั้น ซักพักมันก็กลับมาพร้อมเสื้อผ้าของผมกับมัน ผมหยิบกางเกงเปียกมาใส่โดยไม่ใส่ชั้นใน เมื่อจัดการกับตัวเองเสร็จผมก็ต้องยอมให้มันประคองออกมาจาดโขดหินอารมณ์พวกนั้น
“เป็นไงกูเก่งป่ะ” มันถามผมขณะที่ประคองผมเดินตามชายหาดกลับที่พัก ทำให้ผมต้องหันไปมองหน้ามันแล้วค้อนให้พองาม
“ก็งั้น ๆ แหละ มีแค่นี้ใช่มั๊ย มึงรอดูกูเถอะ” ....พูดสวนทางกับความเป็นจริง ๆ ผมชักไม่แน่ใจกับฉายา นัก Sex ขั้นเทพ แล้วว่ามันจะเหมาะกับใคร
ผมยอมให้มันพยุงจนใกล้ถึงที่พักก็ดันมันออกแล้วค่อย ๆ ประคองตัวเองขึ้นบังกะโล มันก็ตามหลังผมมาติด ๆ ผมค่อย ๆ จับราวบันไดขึ้น....โชคร้าย ที่กลุ่มเพื่อนผมและกลุ่มเพื่อนมันนั่งตั้งวงกันหน้าระเบียงทุกคนเมื่อเห็นพวกผมก็หันมามองกันพรึบ.... แต่อารมณ์นี้กับอาการร้อน ๆ หนาว ๆ แถมสะบั้นหน่อย ๆ ทำให้ผมเริ่มเบลอ... มันจะตายไหมเนี่ย.. ผมเดินผ่านวงเหล้าเข้าห้องโดยไม่สนใจสายตาที่มองอยู่ ช่างแม่ง พวกมันคงคิดได้แค่ว่าพวกผมไปเล่นน้ำกันมาแน่ ๆ ผมเดินเข้ามาในห้อง แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงทั้งเปียก ๆ
“ไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยมานอน” เสียงควายตัวไหนอีก ผมหันหน้าไปมองมัน เข้ามาทำไมฟะ แต่อารมณ์นี้ไม่อยากสนใจแล้ว แต่ก็ต้องพยุงตัวเองลุกไปอาบน้ำเพราะนอนอย่างนี้แล้วคงไม่สบายตัวแน่ อาบคราบเค็มคราบไคลเสร็จ ก็ออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้า รู้สึกว่าตัวผมร้อนผ่าวขึ้นเรื่อย ๆ ผมทำการทุกอย่าง ท่ามกลางสายตาของไอ้หน้าด้านที่นั่งมองผมอยู่ทั้งที่ตัวมันยังเปียกโชก....เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ค่อย ๆ คลานขึ้นไปนอนรื้อผ้าห่มมาห่ม กูไข้แตกแน่ ๆ แมร่ง...ฝากไว้ก่อน..
“กินก่อนแล้วค่อยนอน” อะไรอีก! ผมหันไปมองมันว่าจะอะไรนักหนา แต่ก็เห็นมันถือน้ำกับยาเม็ดเล็ก 2-3 เม็ด ในมือ ....กรูไม่มีอารมณ์จะกินอะไรทั้งนั้น
“กินดี ๆ หรือจะให้กูกรอก อยากเป็นไข้ตายรึไง” ผมหันไปมองมันตาเขียว ฟันกรูแล้วยังมีหน้ามาแช่งกูอีก แต่ก็ต้องพยุงตัวเองขึ้นกินยาจนได้
“เออ ไข้แดกหัวแล้วว่าง่ายเชียว อย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย” ผมไม่สนใจมันแล้ว กินยาเสร็จก็มุดเข้าผ้าห่ม หนาวจัง...ผมหลับตาลงซักพักก็รู้สึกเคลิ้ม ๆ รู้สึกเหมือนอุ่นขึ้นแล้ว ดีเหมือนกัน ก่อนสติจะดับเหมือนมีใครเอามือมาสัมผัสที่หน้าผากก่อนจะลูบไปทั่วหน้า อุ่นดีจัง.... ง่วงมากด้วย.... แล้วผมก็ดำดิ่งเข้าสู่นิทราในที่สุด..............
-
:z13: :z13: จิ้มๆ คนแต่ง
ในที่สุด น๊อตก็เสร็จกร จนได้
แต่ว่านะ ไหนบอกว่าเก่งไง
ไหง๋ยอมให้เค้าเสียบง่ายงั้นหล่ะน๊อต
เสียเชิงหมดดูซิ ส่วนกร รักก็บอกรักเดะ
มาทำเป็นพูดว่าเพราะน๊อตไม่สนใจ ซะงั้นอ่ะ
-
Merry X-mas ค่ะ
เป็นของขวัญวันคริสมาส์สที่ดีที่สุด
ฮ่า ๆ เสียเลือดดดดดดดดดดดด !
กร น๊อต ตลอดไป ♥
-
Nc+ ของทั้งสองคู่ที่มี ก้อนหินเป็นส่วนประกอบ และที่สำคัญ โอเพ่นเปิดกว้างค่า :o8:
ไม่รู้จะทะเลเดือดรึเปล่า เมื่อคืนฉลอง Cristmas หนักไปหน่อย เมาน็อค เช้าจนถึง
ตอนนี้ก็เลยแฮงค์อยู่ พึ่งจะแต่งสดวันนี้ แต่งแบบไม่ค่อยเต็ม 100 แต่ก็แค่นเอา
เลือดเนื้อและภูมิปัญญาที่มีอยู่มาใส่ในตอนนี้หมดแล้ว..เอิ๊ก ๆ เมา..เกือบตาย.. :jul1:
ขอบคุณทุกรีพายจ้า :กอด1:
ไปนอนดีฝ่า งิงุ งุงิ
-
:m25: :m25: :m25:
-
พี่กรกับน๊อด .... ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ
แบบนี้น๊อดพลาดอย่างแรง
-
Merry X'Mas นะคะ writer :L2:
อยากเชื่อคำเตือนแต่ทำใจไม่อ่านไม่ได้ แต่พออ่านจบ คิดอีกทีหน้าจะเชื่อนะเนี่ย เพราะมันค้างงงง... :L2:
:pig4: คะ
-
อาจจะช้าไปหน่อย มัวแต่มาวว แต่ว่ายังไงก็
(http://i.kapook.com/glitter/2010/th/12/T241210_02C.gif) (http://glitter.kapook.com/category.php?category_id=113&sid=d62da486f241cc874a17264e28497108)
ให้คนอ่านนิยายเรื่องนี้ทั้งเมนต์และไม่เมนต์แต่เมนต์ก้อดี..อิอิอิ ติดตามก็ดีใจแล้ว..ดีแล้วที่มีคนอ่าน
Thk Very Much...
-
Merry X'Mas ค่ะ
น็อตโดนจิ้มซะแล้ววว :oo1:
-
น๊อตเอ๊ย
มึงซื่อหรือมึงบื้อว่ะ
โดนยั่วแค่นี้ก็ของขึ้นจนเสียซิง
แต่.....กูชอบบบบบบบบบบบบ
:impress3: :mc4: :z1:
ncร้อนช่ารับMerry X'Mas
:L1: :L2: :3123:
-
ดุดือดลือดพล่นของท้ 55
-
อุ่นวาบไปทั้งตัวอ่ะดิ :L1:
-
กรน็อตจิงๆด้วย
-
ร้อนแรงกันเสียจนทะเลแทบเดือดเลยอ่ะ...คริคริ
ฟัดกันกลางทะเลอีกคู่แล้วเหรอเนี่ย...คืนเดียวแต่มีถึงสองคู่ที่เค้ามีความสุขกัน...อร๊ายย ยย ยยย...อยากเป็นดาวที่อยู่บนฟ้าจริง ๆ
จะได้แอบดูทั้งสองคู่เลยอ่ะ...คริคริ (นี่ตูหื่นไปหรือเปล่าเนี่ย -*-)
ชอบตอนที่พี่กรแทนตัวเองว่าพี่อ่ะ...นี่ถ้าเกิดในสภาวะปกติที่ไม่ได้ฟัดกันอยู่เนี่ย...มันคงจะน่ารัก น่าหยิกหัวใจเป็นที่สุดเลยนะเนี่ย >//////<
ส่วนน็อต...แหมะ...ถ้าเคลิ้มก็บอกเค้าไปสิว่าเคลิ้ม...แล้วสงสัยว่างานนี้คงจะมีการติดใจกันบ้าง...ถึงแม้ว่าพี่กรเค้าจะหาข้ออ้างในการฟัดกันครั้งต่อไปก็ตาม...เหอะ ๆๆๆๆ
แต่ถึงจะมีคราวหน้า..ก็คาดว่าน็อตก็คงจะไม่ได้กดพี่ีกรแน่ ๆ อ่ะ...พี่กรเค้าจะยอมเหร๊ออออ อ อออ...คริคริ
อยากอ่านตอนที่คู่นี้เค้าหวานกันจังเลยอ่ะ...สงสัยคงจะทำคนอ่าน อ่านไปก็ยิ้มไปจนหน้าบานแน่ ๆ >///////<
+1 ให้คุณตาลนะฮะ...และจะรอตอนต่อไปนะฮะ...ฮี่~*
-
น๊อต แกพลาดอย่างแรงเลยล่ะ คิดหรอว่าครั้งหน้าจะกดกรมันได้อ่ะ เหอะๆ
...แต่ว่ากร อย่าปล่อยให้น๊อตเข้าใจอย่างนี้ไปนานๆนะ รักเค้า ชอบเค้าก็รีบๆ เคลียร์กะน้องมันซะ
:pig4: :pig4:
-
เข้ามาจิ้มไว้ก่อน เดียวค่อยมาอ่านเน้อ :bye2:
-
อยากจะบอกน๊อตว่าคุนกวนTEENมาก!!!
-
หุหุ ไปหลงเชื่อเค้าอีกนีอคแล้วมะไหร่จะได้เอาคืนหละเเบบนี้เนี้ย
-
:m25: :m25:
คุณตาล สวดยวด
เอาอีกๆๆๆ
-
กรก็น่ารักเป็นเหมือนกันนะเนี่ย (ตอนท้ายๆอ่ะนะ) :o9:
-
น๊อตโดนกรจิ้มแล้ว
มีด้วยเหรอนี่ แข่ง sex ระดับโลกเลยนะนั่นนะ 55
-
Merry x'mas น่ะค่า
คู่เน้ดุเดือดมากเลยค่า ชอบๆๆๆ :impress2:
-
merry X'mas น้าไรเตอร์
จัดสะหนักเลย คริสมาสเนี่ย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
ติดไว้ก่อนเนี้ยจะได้เอาคืนไมครับน๊อต
-
^^
-
น๊อตอ่ะ โดนหลอกง่ายนะเนี่ย :-[
-
อู้ววววว :haun4:
-
น็อตแพ้ตั้งแต่ตกลงแข่งแล้วเหอะ
หรือว่ายอมโดยสดุดดีว่ะ
แว๊กๆ เป็นของขวัญ merry X'mas ที่น่ารักอ่ะ ไม่เดือนไม่ซาดิส อบอุ่นล้วน
ขอบคุณนะคร้าบบบไรเตอร์ที่ร้ากกกกกก :L2:
-
คู่นี้เถื่อนนิดๆแหะ
-
อ่านแล้วเลือดจะพุ่ง
-
Merry X'Mas นะค่ะ
ว้าวววว
น๊อตเสร็จพี่กรจนได้
แต่สงสัยจะเอาคืนไม่ได้นะซิ
อิอิ :z1:
-
ในที่สุดก็...ไม่รอด กร๊ากกกกก :laugh:
แต่นี่ก็ยังคิดจะกดเค้าคืนอีกเนอะ มุ่งมั่นจริงๆ แล้วจะเคยดูว่าจะรุกได้หรือจะรับตลอดกาล :m20: :m20:
-
:haun4: :jul1: :oo1:
-
ฮาร์ดคอร์กันได้อีกคู่นี้ :pighaun:
-
แม่เจ้า!
น้ำทะเล เสียบสด ไม่มีเจล ไม่มีถุงยาง แุถมยังซิง
แมร่งเดินกลับมาถึงที่พักได้ไงเนี่ย
:jul1:
-
ชอบประโยคนี้ที่สุด
"ความเจ็บปวดวิ่งริ้วขึ้นถึงกระดูกสันหลัง เจ็บ ๆ มากที่สุด กรูจะตายไหมเนี่ย...แล้วกรูจะขี้ยังไง..." 555+
-
น๊อตเอ๊ยยยยยยยยยย
ยังคิดที่จะไปเอาคืนเค้าอีกหรอ
:z1: :z1: :z1:
ไม่เจียมบอดี้เลยนะ
:laugh: :laugh:
-
ทะเลเดือดเกินร้อยองศาไปแล้ว :jul1:
แต่คิดว่าน็อตอาจไม่ได้เอาคืนนะ กรเก่งขนาดนี้ :z1:
-
คู่นี้ช่าง ร้อนแรง :pighaun: :pighaun:
ปล. น็อตจะมีโอกาสได้เอาคืนไหมเนี่ย
-
กร ซึนเดเร๊ะมากก รักเค้าก็บอกไปจิ
น๊อตก็นะอ่อนโลกซะจริง..เพราะรู้ไม่ทันกรสินะ หึหึ :laugh:
-
คู่นี้สุดยอดอ่ะไรเตอร์ กร๊ากกกก ตอนน๊อตจะเอาคืน เจ๊แนะนำให้ออนท๊อบเลยลูก
รับรองกรหลงหัวปลักหัวปลำ :jul3:
-
:L2:
:mc4:
-
ยั่วขึ้นชะมัดน๊อต
เลยเข้าทางพี่กรเขาซะงั้น
สุดท้ายไข้รับประทาน
:z1:
-
น๊อตจะเอาความซ่าไปสู้ความแสบของพี่กรได้ไง คนละชั้นแล้ว
อย่าหวังว่าจะได้เสียบคืนเลย แต่ก็จะคอยเชียร์นะเผื่อฝันจะเป็นจริง
จะคอยอ่านตอนพี่กรดูแลน้องน๊อตขณะป่วย เอาแบบดูแลดี ๆ นะ
ไม่ใช่กัดกันตลอดเวลาเหมือนที่ผ่านมา .... :pig4:
-
เอิ๊กกก Merry xxx Mas ย้อนหลังจ้า
-
:-[ แล้วก็เป็นอย่างที่คาดไว กรี๊ดๆ
Merry X'mas ย้อนหลังนะค่ะ :L2:
-
โฮก เลือดทะลักอีกรอบ :man1:
-
:jul1: มาอ่านทีเดียวสามตอนรวด :haun4:
-
โอ้ยยยยย ของเป็นแม่ยกคู่นี้ค่ะ มาแรงแซงทางโค้งจิงๆ :z1:
แต่งคู่นี้เยอะๆนะคะ หุหุ :haun4:
น็อตน่าจะฟังคำเตือนแฮมบ้างน้าาา มวยคนละรุ่นกันชัดๆ เลยเรียบร้องโรงเรียนกรไปแบบสมยอม :laugh:
-
งานี้น้องน๊อตเสร็จนายกรแล้ว และงานนี้อีกที่คนที่คิดว่าข้าต้องรูก ต้องกลายมาเป็นข้าจ้องรับ
แต่งานนี้น้องกรสุดยอดมุก คิดฟันน้องน๊อตปากดี
-
น๊อตเอ้ยสมยอมเขาไปแล้วมาโวยวายทีหลังก็ไม่ได้นะเฟ้ย
กรมันสุดๆอ่ะ เซ็กซี่ได้ใจ แถมเจ้าแผนการอีกต่างหาก
อย่างนี้น๊อตมีหวังได้รุกบ้างป่ะเนี่ย เดี๋ยวกรมันก็ทำให้หมดแรงก่อนอีกอ่ะ หึหึ
-
แมนจิง ๆ
ฮ่า ๆ :laugh:
คู่ัรักทะเลเดือดดดด
-
เชียร์คู่นี้จะผิดไหม :jul1:
ชอบคู่นี้ :-[
+1 นะคะ
-
:pighaun: แต่ว่าน๊อตจะได้เอาคืนหรือนั่น ?
-
น็อตจะได้เอาคืนเหรอ? :m20:
กรมันคงยอมหรอก
-
ชอบคู่นี้ที่สุดด น๊อต กร
พี่กรจิงใจป่ะเนี่ยย
-
อ่านไปอ่านมาก็ชอบคู่นี้มากขึ้นเรื่อยๆ
กรน็อตร้องแรงกันดีจังเลยนะ
แต่กรยังไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่
:กอด1: :L2: :pig4:
-
กร น๊อต กรี๊ดดดดดดด
+1 สำหรับของขวัญวันคริสมาสต์จร้า หุหุ :haun4:
-
โดนไอพี่กรหลอกแว้ววว :jul1:
-
โดนไปอีกหนึ่ง
ตอนนี้ยาวสะใจแม่มากกกก o13
หุ หุ
-
พี่กรเราก็อ่อนโยนเป็นแฮะ
ตื่นมาน็อตจะสติแตกไหมน้า
-
น็อตโดนต้มแล้ว อยากงี้จะไปสู้เค้าได้ไงโดนเล่นซะน่วมไปหมด
กรนี่ก็เก่งศึกษามาดีเหลือเกินว่าต้องทำไงถึงได้ น็อต :haun4:
:pig4: คะ
-
สวัสดีปีใหม่ ทุกคนในบอร์ดคะ
-
น๊อตมันแกล้งโง่เปล่า ไปท้ากรแบบนี้ เสียดุลหมด
-
:m25:
กรสุดยอดเลย
o13
-
รอความเดือนพล่านของน๊อตกะน้องกร
-
โอ้พระเจ้าน๊อต หลงคิดว่าตัวเป็นคนฉลาดเหนือฉลาดอย่างน๊อต
ย่อมมีฉลาดกว่าอย่างกร อุวะฮะๆ :laugh:
-
ฮิ้ว~~~!! ได้กันจริงๆ น็อตเอ๊ย หมดหวังที่จะได้เสียบกรแล้วล่ะ เจ้าเล่ห์ตัวพ่อเลยนะนั่น คึคึ
-
น็อตเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เสียดุลนะจ้ะ แล้วจะมีโอกาสได้ดุลคืนไหมเนี่ย
-
+1 ให้ค้าบบบบบบ
เพิ่งอ่านครั้งแรก รวดเดียวจบ
:m25:
-
รอตอนต่อไปค่าา
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
เลือดสาดเลย ช๊อบชอบอ่ะคู่นี้อ่ะ
+1 ไปเลยค่ะ
Merry Christmas and Happy New Year นะคะชาวเล้าทุกคน ^^
-
อ๊ากกกกกกก!!
เอาอีกๆๆๆ
555555+
-
ทำไมคนแต่ง เขียนเรื่องราวได้น่ารักเยี่ยงนี้ ฉากจบแซปอยู่แต่ถ้าย้อนไปตอนที่พี่กรเอาหน้าขาวๆ มารับหมัดแทน เขาก็ควรได้รับสิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้ :laugh:
-
มาตามเรื่องนี้ด้วยคนน้า
อ่านทันแล้ว
น่ารักมากเลยอ่ะ น้องหมูแฮมน่าทะนุถนอมมากๆๆ
รักแฮมเยอะๆนะพี่เร(ตอนแรกแอบเกลียดพี่เร อิอิ)
ตอนนี้เลิฟๆกันแล้ว
อีกคู่ก็ :m25: ทะเลเดือดสัตว์น้ำลอยฟ่อง 5555
-
:monkeysad: หายไปหลายวันไม่ได้เล่นตัวอะไรเน้อ ขอเคลียร์งานก่อนหยุดยาวนะจ๊ะคนอ่านที่น่ารัก ทู๊กกกกกคน ใครรอพาร์ทพี่กรก็อีกวันสองวันนี้แน่นอนจ้า
รักทุกรีพายนะ :กอด1:
-
รอนะจ๊าาาา :z2: :z2:
-
รอจร้
-
มาอ่านด้วยคน
ยังตามไม่ทันเลย
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้
หลังสอบเสร็จมาอย่างมึนๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนสู้ๆเน้อ
:L2: :L2:
-
:-[ น๊อตกับกร
งานนี้น้องน๊อตโดนกรหลอกเต็มๆ
ถึงกะไข้ขึ้นกันเลย :pighaun:
-
หึหึหึ... ขอแสดงความยินดีกับกรที่ได้น็อตแล้ว:mc4:
นั่งลุ้นมาตั้งนาน....เมื่อไหร่คู่รองของเรื่องจะหวานแบบคู่หลักบ้างนะ
ไรเตอร์สุู้ๆ o13 เป็นกำลังใจให้^^
-
มาอ่านครั้งแรกค่า
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆเลยค่า
น่ารักมากเลยอ่ะ
จะรอตอนต่อไปนะค่ะ ^O^
-
รอจ้า
:กอด1: :กอด1:
-
รอคะ
-
ค๊าาา จะรอนะคะ
เราชอบคู่นี้ >>O<< :กอด1:
-
แอบหลงกรน๊อตมากกว่าเรแฮมซ่ะแล้ว
เอิ๊กๆๆๆๆ
น๊อตแม่งน่ารักหว่ะ
ดูความคิดมันแต่ละอย่าง
ชอบที่สุดตรงมันคิดว่า
มันจะขี้ยังไงนี่แหละ
-
อ่านจนจบแล้วก็ฮา
นอตจะได้เอาคืนมั้ยนะ ฮ่าๆๆ
แต่คู่พี่เรน้องแฮมเนี่ย กว่าจะคุยดีๆกันได้ เสียน้ำตาเป็นเยอะเลยนะนี่
เป็นกำลังใจให้นะ รอตอนต่อไปจ้า อิอิ :z13:
-
Happy New Year 2011 มีความสุขมาก ๆ ตลอดปีตลอดไปคะ :L2:
-
Happy New Year จ้า
ขอให้มีความสุข อย่าจน อย่าเจ็บนะทุกคน
-
Happy New Year
ขอให้มีความสุขทุกคนนะ
:L1:
-
เข้ามารอ ตอนต่อไปอ่ะ
-
อ่านรวดเดียว18ตอน ตาเกือบไหลมารวมกันแหนะ 555
อ้ายๆๆกร-น้อต ชอบคุ่นี้อ่าาาาาา :กอด1: :กอด1:
-
สวัสดีปีใหม่ทุกคนคร้าา
รอน่ะค่ะ
-
Happy New Year' 2010
Starting,,,
good healthy
good richful and
lucky in game lunck in love ^^
-
มารอหมูแฮม+พี่เร น็อต+กร ค่ะ
[attachment deleted by admin]
-
เร่าร้อนไม่แพ้กันทั้งสองคู่เลย
รอคอยตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
“พี่กรขา ทำไมไม่เข้าไปข้างในซักทีล่ะคะ” หันมองร่างขาวนวลที่วาดแขนกอดเอว แล้วซุกหน้าลงที่แผ่นหลังของผม เอวบาง ร่างน้อย แต่มีบางส่วนที่ไม่ได้น้อยตามตัวไปด้วย ผ้าเช็ดตัวที่ห่อหุ้มแทบจะปิดไม่มิด ผมหันไปยิ้มให้บาง ๆ ก่อนจะอัดบุหรี่เข้าปอดแล้วพ่นออกมาช้า ๆ สายตาจ้องมองไปด้านล่างคอนโดที่เห็นรถวิ่งตามท้องถนน แต่ชั้นที่ผมอยู่มันสูงจนเห็นเป็นแค่แสงไฟวิ่งไหลตามกันเท่านั้น
“คิดอะไรอยู่คะ นุ่นรอตั้งนานแล้วนะ” เสียงใสออดอ้อน จนผมต้องหันหน้ามาหาร่างน่าฟัดที่กำลังกอดรัดผมอยู่
“ไม่มีอะไรครับ พี่รอให้นุ่นเตรียมตัวนาน ๆ เราจะได้สนุกกันได้เต็มที่ไงครับ” ผมโอบกอดคนที่เบียดตัวเข้ามาหาทำให้อะไรต่อมิอะไรบดเบียดกันไปด้วย ผมอัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้ง มองเตียงภายในห้องผ่านกระจกใสจากระเบียงที่ยืนอยู่เป็นอีกครั้งที่ผมกำลังจะเข้าสู่เกมอารมณ์จากร่างกายของคนที่วิ่งเข้าหาโดยไม่ต้องไขว่ขว้าหรือต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรให้ได้มา ทั้งผู้หญิงผู้ชายแล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรต่อกัน ที่วิ่งตาม ผมก็จะสลัดจนหลุดโดยไม่เคยสนใจว่าใครจะเป็นตายยังไง พ่อแม่ผมมีธุรกิจเป็นของตัวเองซึ่งคนที่จะสืบทอดต่อไปคงเป็นผม เพราะครอบครัวเรามีเพียงพี่สาวและตัวผมเท่านั้นพี่สาวผมหมั้นและกำลังจะแต่งในอีกไม่ช้านี้ เห็นว่าจะบินตามสามีไปต่างประเทศเพราะว่าที่พี่เขยผมทำงานในสถานทูตส่วนตำแหน่งไม่ชัดเจนฉะนั้นคงมีการโยกย้ายไปในที่ต่าง ๆ ความหวังทุกอย่างในการสืบทอดกิจการจึงตกที่ผม คนที่เข้ามาหาล้วนแต่หวังผลประโยชน์ทั้งนั้น และตัวผมเองก็รู้ดี
“นุ่นพร้อมแล้วค่ะ” มือเล็กเรียวดึงผมให้เข้าห้อง พร้อมกับสายตาทื่ทอดสะพานพร้อมให้ผมข้ามผ่านไปสรรหาความสุขจากร่างกายนั้น
เกมกามาเริ่มขึ้นตามที่ผมและคนที่นอนบิดเร่าอยู่ด้านร่างสรรหามาปรนเปรอกัน เสียงครางเหมือนกำลังจะขาดใจจากความเสียวซ่านที่ผมมอบให้บอกให้รู้ว่ากำลังสุขสม แต่กลับเป็นตัวผมเองที่เหมือนครึ่ง ๆ กลาง ๆ ไม่สมปราถนาเหมือนที่ตั้งใจไว้ ต้องการอะไรที่ไม่ใช่แค่นี้
“อึก เจ็บ!! เบา ๆ ดิเชี่ยตรูดกูไม่ใช่รูตุ๊กตายางนะสัด!!”
“อึก เจ็บ!!”
“โอ๊ยย !!ฮึก เชี่ย กูเจ็บนะ ฮึก ฮือ”
เสียงและร่างกายที่เกร็งแน่น ช่องทางสวรรค์ที่กลืนกินน้องชายผมทั้งรัดแน่นและตอดรับ เสียงที่ทั้งครางและแช่งด่ากลับสร้างอารมณ์ให้ผมได้เป็นอย่างดี
“โอ๊ย! เบา ๆ ค่ะพี่กร นุ่นเจ็บ” ได้ยินแค่แว่ว ๆ ในเมื่อตอนนี้ผมไม่ได้สนใจคนที่นอนให้ผมกระแทกอยู่ แต่จิตใจและความคิดกลับล่องลอยไปเสพสมกับอีกคนภายใต้จินตนาการของผมเอง
“อึก อ่าส์.. อืม.. น๊อต.. อืมม” ผมกระแทกเข้าไปอีกสองสามทีก่อนจะฉีดพ่นน้ำรักออกมา สุขสมจากจินตนาการที่สร้างขึ้นเอง
ผมลุกขึ้นทันทีที่ทุกอย่างเสร็จสิ้นแต่แขนเรียวขาวรั้งผมให้นอนลงข้าง ๆ เธอ พร้อมกับกอดผมไว้แน่น ไม่ได้ขัดขืนอะไร เพียงแต่ถ้าเป็นปกติผมคงต้องต่ออีกรอบแน่ ๆ แต่ตอนนี้มัน....ไม่ปกติ ...ตรงไหนล่ะ
“นุ่นชอบพี่กรนะคะ เราคบกันได้ไหมคะ” ผมถอนหายใจกับคำร้องขอที่ออกจากปากเล็ก ๆ นั่น รอบที่เท่าไหร่ที่ผมต้องเจอกับคำออดอ้อนทำนองนี้ ผมนอนกับนุ่นไม่กี่ครั้งเท่านั้นเองและผมก็ไม่ติดใจอะไรเธอขนาดนั้น
“พี่ว่าดึกแล้วนุ่นกลับบ้านดีไหม เดี๋ยวพี่ไปส่งนะคะ”
“ทำไมพี่กรต้องเปลี่ยนเรื่องด้วยคะ เรามีอะไรกันแล้วนะ!” เสียงหวานแหวขึ้นเสียงดังจนผมต้องลุกขึ้นจากวงแขนที่กอดรัดอยู่
“พี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะนุ่น ว่าระหว่างเราคืออะไร และมันจะต้องเป็นไปยังไง” ผมทำข้อตกลงกับคู่นอนของผมเสมอว่าจะจบหลังจากที่เดินออกจากประตูห้อง
“แต่นุ่น...นุ่นชอบพี่กรนี่คะ” นุ่นลุกขึ้นนั่งโดยไม่อายสิ่งที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมาซักนิด ผมคงไม่ได้บอกอีกเรื่องนึงว่าคนที่จะเป็นคนของผม จะต้องมียางอายด้วย
“พอเถอะนุ่น!! ไปพี่ไปส่ง” ผมหันหลังให้แล้วเดินไปเอาเสื้อผ้าเรียบ ๆ ออกมาใส่ หันกลับมายังเห็นนุ่นนั่งอยู่ที่เดิม ผมคงไม่ได้บอกอีกอย่างว่าไม่ชอบคนเรื่องมาก
“ทำไมละคะ ทำไมพี่กรต้องทำอย่างนี้ คนที่พี่กรครางเรียกชื่อออกมามันเป็นใคร คู่ขาคนใหม่เหรอคะ!!” ผมตวัดสายตามองคนที่นั่งอยู่บนที่นอนยังไม่ยอมลุกไปไหน ผมว่าเธอเริ่มจะล้ำเส้นกันมากเกินไป
“เราเริ่มคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วนะ” เสียงกดต่ำที่กำลังระงับอารมณ์ของผมคงทำให้นุ่นเริ่มรู้ตัวบ้างเมื่อ เธอลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าของตัวเอง
“พี่กรอย่าโกรธสิคะ นุ่นแค่ลองใจน่ะค่ะ” เสียงออดอ้อนทำให้ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ผมรู้สึกรำคาญการออดอ้อนเอาใจอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รู้สึกเหมือนเป็นสิ่งที่ปรุงแต่งอย่างดี แต่กลับไร้ค่าและไม่มีความจริงใจ.. ฮึ..อยากจะหัวเราะเยาะตัวเอง ...ความจริงใจ..ผมต้องการมันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
-
พี่กรนะพี่กร
ชอบเค้าก้อไปบอกซะสิ
-
นุ่นนี่ใครหว่า
ทำไมเราจำไม่ได้
หรือไม่เคยได้ยิน
พี่กร ทำแบบนี้ไม่ได้นะ
กลับไปหาภรรยาที่แสนดุของตัวเองเลย
:serius2:
-
พี่กรทำไมทำต้วอย่างนี้ :sad4:
-
ต๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยังจะแอบไปนอนกับชะนีอีกถ้าเราเป็นน๊อตมารู้ทีหลังนี้ไม่เอาเลยนะคะ
ไม่ชอบกินของเน่าๆที่ใช้ร่วมกันคนอื่น
-
^^
-
^^
-
แง่มๆๆ
พี่กรนะพี่กร
รู้ใจตัวเองซะทีซิ
ถ้ารู้แล้วก็บุกเลยยย
อิอิ :impress2:
ว่าแต่ชะนีนางนี้เป็นใครหล่ะนี่
น็อตรู้แย่แน่ๆ
-
ไรว่ะ :z6:
-
แฮอะ ขนาดมีอะไรกับคนอื่นก็ยังต้องจินตนาการถึงน๊อต
แล้วยังไม่รู้อีกเหรอว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่
พี่กรบื่อว่ะ
:z6:
-
แง่มๆๆ
พี่กรนะพี่กร
รู้ใจตัวเองซะทีซิ
ถ้ารู้แล้วก็บุกเลยยย
อิอิ :impress2:
ว่าแต่ชะนีนางนี้เป็นใครหล่ะนี่
-
ค้างอย่างแรงเลย
แล้วมาต่อนะคะ
+1 นะคะ
-
เหอะ เหอะ เอาแล้วไงอิพี่กร
ไม่รู้ว่าคิดยังไงกับเค้า แล้วไปกดเค้าแบบนั้นอ่ะนะ ชิชะ :angry2: :angry2:
-
ค้าง แคร้ง.... :serius2:
ตัดสับๆ กันเร็วดีจัง - -3 ช๊อบ ชอบ....
มาต่อเร็วๆนะ :angry2:
:L1:
-
:เฮ้อ:พี่กร รู้ตัวสักทีเด่ะ
-
:a14: :a14: :a14:กรรรรรรรรรรรรรรรร
-
ฉับ,,,
ตรงจุดนี้ ถือว่าแรง
ตัดกันได้ลงคอ
-
พี่กร ไปยุ่งกับคนอื่นอีกทำไมเนี่ยะ
เดี๋ยวจะฟ้องน็อตเลย
-
โหย..นิสัย อ่ะ
-
น๊อตรู้บ้านบึ้มแน่ๆ
นายกรเอ้ยขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีกหรอ
แล้วจะรออีก80เปอร์เซ็นนะครับ o13
-
รอที่เหลือจ้า
:กอด1: :กอด1:
-
เซ็งไอ้กร แกร๊(กัดฟัน!) มีเมียแล้วยังมาหาเศษหาเลยอีก สาธุขอให้มันกว่าน็อตจะรับรักมันยากๆๆทีเถอะ
-
โอ้ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ค้างอย่างแรง :m31:
-
ชะอ้าวววว
ชอบเค้าก็ไปบอกเค้าสิกร ไม่รู้ตัวเล้ย
-
ว่าแล้วก็รอที่เหลือต่อไปโลด :man1:
-
กรยังสับสนอยู่อี๊กกกก :z3:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !
อิพี่กลอนค่ะ = = b
ยกนิ้วให้กับความ .... ของพี่แกจริง ๆ
น๊อตถ้ามันซ้ำใจนัก มาอยู่กับเค้าดีกว่า อิอิ
-
และแล้วพี่กรก็ค้นพบความชอบของตัวเอง
ชะนีนุ่นนี่เซ้าซี้ว่ะ พูดไม่รู้เรื่อง
-
พี่กรคิดดูดี ๆ นะว่าจะเลือกใคร
:เฮ้อ:
-
ไอ้คุณกร สงสัยค้นพบตัวองแล้วละทีนี้
-
น้องกรสงสัยติดใจน้องน๊อตแล้ว แล้วน้องน๊อตละต่ออย่างไงละ
-
o_o เพ้อถึงขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีกจริงอะ
-
แหม หลงรักน้องนอตเข้าเต็มเปา ยังจะมาีลีลาไรอยู่พี่กร
เลิกคั่วหญิง แล้วหันมาคบกะน็อตดีกว่า
อ้อนบ่อยๆเดี๋ยวน้องมันก็ใจอ่อนเองแหละ อิอิ
อิจฉาคู่พี่เร กะน้องหมูแฮมด้วย
ิอะไรจะหวานขนาดน้านนนนนนน
-
กร...ปากกับใจเนี่ย สวนทางกันอย่างแรงอ่ะ
กอดกับคนหนึ่ง แต่ใจมันดันคิดถึงใครอีกคน
มันก้อน่าจะบอกได้แล้วว่าตัวเองต้องการใครกันแน่
ลองบอกออกไปเถอะ อาจจะดีก้อได้นะ
รอที่เหลือนะฮับ... :pig4:
-
รู้ใจตัวเองยังล่ะกร
-
ตกลงพระเอกทุกเรื่องต้องช่ำชองและผ่านคู่นอน(ทั้ง ญ+ช) มาจนนับไม่ถ้วนใช่ป่ะ
เฮ้อ...คิดแล้วกลุ้ม
เอ้าๆ เชียร์น็อตเอาคืนกรดีฟ่าาา เอาให้บานไปเลยเนอะน็อตเนอะ :z1:
-
ชอบน็อตจริงๆ หรือแค่ติดใจหว่า ..
:pig4:
-
กรเริ่มหลงน๊อตแล้วล่ะซี่ โฮะ โฮะ โฮะ
-
ดราม่าอีกแล้ว ไม่ชอบคนแบบกรเลยให้ตาบเหอะ สาบส่งลงนรกไปซะ
ใครว่าอย่างไร เจ้จะเชียร์ให้น้องน๊อดมีผัวใหม่ดีกว่า เอาที่มันดีๆกว่าตัวผู้แบบกร
ชิ.........กระโดดตบ ถีบ เตะ นายกรซะ กำจัดจุดอ่อน
-
พี่กร...คิดรัยอยู่ ๆ อย่ามัวแต่คิดสิ
-
เอ กรคิดถึงน๊อต
แล้วน๊อตล่ะคิดถึงกรป่าว
ปล เริ่มจาคิดถึงน้องหมูแฮมแล้วอ่ะ
-
โธ่ คุณเร ทำดีกับหมูแฮมแต่แรก
หมูแฮมคงได้ตอบรับไปนานละ
แต่อย่างน้อยตอนนี้หมูแฮม ก็มีใจให้บ้างละนะ
-
เสือไบหรือเนี่ย นายกร
-
ก๊ากๆๆๆ นู๋ชอบๆๆ
-
ตัดไได้แบบว่า ค้าง สุดๆไปเลยอ่ะ :serius2:
รีบมาต่อนะค๊ะ o18
-
:serius2: พี่กรก็ร้ายใช่เล่นนะเนี่ย
เดี๋ยวจะไปฟ้องน๊อต ฮึฮึ
สวัสดีปีใหม่ผู้แต่งด้วยนะค่ะ :yeb:
-
:เฮ้อ: กร ทำไมไม่รู้ใจตัวเองสักที :z3:
เดี๋ยว น๊อต ก็มีใหม่ หรอก o18
-
ได้น๊อตไปแล้ว แต่ก็ยังไปมีอะไรกับคนอื่น
ไม่พอยังจะมาจินตนาการถึงน๊อต ด้วยนะ :fire:
เป็นคนยังไงกันแน่ละเนี่ย อิตาพี่กร :m16:
รุกน๊อตไปแล้วก็อย่าไปรุกใครอีกสิค่ะ เอิ๊กๆ
-
กรมันยังไงกันเนี่ย กำลังทดสอบตัวเองเรอะว่าจะเอาแบบไหนน่ะ!?
-
กรชอบน๊อต แต่น๊อตมันจะชอบกรหรือเปล่าน้อออ
-
:z3:
แอบเคืองพี่กรที่ทำแบบนี้
ชิชะ
ชอบเค้าก็ไปบอกเค้าสิ
-
ค้างๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่ะ ;)
-
รอค่ะ อยากอ่านคู่ กร น๊อต มากมาย อิอิ
-
พี่กรเป็นเอามากนะเนี่ย :o8:
-
:angry2: ไ อ้พี่กรทำงี้ได้ไง
แล้วน็อตล่ะ
-
ขอบคุณครับผม
ชอบพี่เร จังเลย อิอิ :L1:
-
เวรไอ้พี่กร ไปกดน๊อตแล้วยังไม่รู้ตัวเองอีกเหรอ
นึกว่ารู้ว่าชอบแล้วสะอีกเลยหาทางกดน้องมัน
กรรมมมมมมมมมมมมมแล้วยังมีน่ามานอนกะคนอื่นอีก
โว้ยยยยยยยยขัดใจงี้ให้น๊อตมันวีนแตกใส่ให้หนักๆเลย :serius2:
-
นั่นๆพี่กร ติดใจน้องน๊อตผู้แสนดีซะแล้ว
แกอย่าบังอาจมาทำให้น้องน๊อตเจ็บนะ ไม่งั้นจะโดน :z6:
-
อ้อที่ไปบังคับเอากับน็อตเนี่ยเพราะแค่อยากรอง และเอาชนะที่น็อตไม่ยอมลงให้แค่นั้นหลอกเหรอ
ไอ้เราก็นึกว่ารู้ใจตัวเองว่าชอบถึงทำ :เฮ้อ:
:pig4: คะ
-
เฮียกรติดใจเข้าแล้วล่ะสิ ถึงขนาดเก็บเอาไปจิ้นเนี่ย 555
-
:m15:รอหน่อยน้า...เร่งปิดงบอยู่...ไม่งั้นโบนัสไม่ออกแน่..หัวฟูหน้ามัน แอบอู้เช็คเฟสบุ๊คพวกเล่นส่งข้อความทวงงานดักซะงั้น...ชีวิตกรุ คิดถึงทุกคนน้า
-
ยังไงกันเนี่ยคุณพี่กร
ไอ้เราก็นึกว่าพี่ท่านเกิดชอบเกิกหลงรักน้องน๊อตเข้าแล้ว
ถึงได้ไปตอแยเค้าไม่เลิก
แถมยังวางแผนยั่ว(โมโห)ให้น้องเค้าตกหลุมพลาง
กลายเป็นของพี่ท่านซะอย่างนั้น
ยังไงเนี่ยยยยยยไอ้พี่กร :beat:
-
:z2:
สู้ๆไรเตอร์
-
:m15:กรจะทำร้ายทั้งผู้หญิง (นุ่น) และน๊อตซึ่งเป็นคนที่กรรัก โดยที่มีอะไรกับนุ่น แต่คิดถึงน็อต ถ้าน็อตรู้น็อตจะเสียใจแค่ไหน ในเมื่อกรบอกว่ารักแต่กลับไปมีอะไรกับคนอื่น :m15:
-
รอคะ
-
รอๆไรเตอร์
กรติดใจน้องน็อตเข้าเเล้วสิ
เเต่ทำไมต้องไปนอนกัยคนอื่นด้วย
จะเอาไงเนี้ย :fire:
:pig4: :pig4:
-
ร๊อรอ...
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่าาาา
รออยู่น้าาาาาา
กร...ไมแกไม่บอกไปเลยว่ะน๊อตก็เล่นตัวหน่อยล่ะอย่าหลงกลกร(อีก)
^^
-
คิดถึงคนแต่งแล้ว
อีกแปดสิบรออยู่นะค๊าบบบ
:กอด1:
-
เด็กใหม่ขอฝากตัวด้วยคนคะ
อ่านแล้วหนุกมากคะจะรออ่านนะคะ
:L1:
:L2:
-
อีกไม่กี่วันก็สิ้นเดือนแล้ว
สู้ๆ กับการปิดงบนะคะ
:L2:
-
:m15:รอหน่อยน้า...เร่งปิดงบอยู่...ไม่งั้นโบนัสไม่ออกแน่..หัวฟูหน้ามัน แอบอู้เช็คเฟสบุ๊คพวกเล่นส่งข้อความทวงงานดักซะงั้น...ชีวิตกรุ คิดถึงทุกคนน้า
เหมือนกันเลยค่ะ เจ้านายจะเอางบสิ้นเดือนนี้ แต่มัน 3 บริษัทอ่ะ :z3:จะบ้าตาย งานนอกอีก :seng2ped:
สู้ๆ นะคะ หัวอกเดียวกัน
-
สู้ๆๆนะค้า เป็นกำลังใจให้
มานั่งรอพร้อมกำลังใจ :L2:
-
สู้ สู้ ต่อไปนะ เป็นกำลังใจให้
-
:L2: มอบให้เป็นกำลังใจน้า :L2:
:pig4: :pig4:
-
ต่อ 80%
“เพื่อนผมก็ขอโทษแล้วไงพี่ จะเอายังไงอีก” เสียงตวาดดังพร้อมกับร่างที่ถลาเข้ามายืนข้างเพื่อนที่กำลังมีเรื่องกับกลุ่มผมอยู่ หน้าตาที่บอกไม่ถูกว่าจะหล่อหรือน่ารักมันกลับน่ามองและทำให้ผมชะงัก หันเหความสนใจมาที่มันได้
“เฮ้ยน๊อตใจเย็นดิ....” อีกคนที่เข้ามาเพื่อฉุดดึงไอ้คนใจร้อนก็น่าสนใจไม่แพ้กัน ผมเลือกที่จะให้ความสนใจกับคนที่มาทีหลังที่ดูเหมือนว่าจะเล่นด้วยง่ายกว่า และเหมือนไอ้ตรงหน้าผมจะรู้ มันดันเพื่อนมันเข้าไปไว้ข้างหลัง
“หวงนี่หว่าสัด กูขอเบอร์เพื่อนมึงได้เปล่าว๊ะ”
“กู ไม่ ให้” เสียงที่เข้มขึ้นและเน้นย้ำ ผมบอกไม่ถูกว่าตัวเองคิดยังไง มันจะไม่ร้ายแรงขนาดพอที่จะปล่อยหมัดออกไปใส่มัน แต่ไม่พอใจที่ทำไมต้องทำท่าทางปกป้องกันขนาดนั้น...ไม่พอใจ..มองสายตาก็รู้ว่าให้ความสำคัญเกินเพื่อน
ด้วยนิสัยเพลย์บอยที่ติดตัวผมมา ผมก็แสดงนิสัยที่มีกับหมูแฮมที่บังเอิญเจอกันโดยบังเอิญ อยากเอาชนะไอ้คนที่ออกมาตัวปกป้องกันออกนอกหน้า อยากรู้นักว่าจะทำหน้ายังไงเวลาที่รู้ว่าผมทำอะไรเพื่อนมันโดยที่มันทำอะไรไม่ได้...และอีกครั้งสำคัญที่ทำให้เป็นจุดเริ่มต้นระหว่างผมกับไอ้น๊อต
“มีอะไรกัน แฮม!!!” น้ำเสียงที่รู้ว่ากำลังโมโหอยู่ สายตาแบบนั้นอีกแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอ แต่เพราะเป็นมันทำให้ผมรู้สึกอยากเอาชนะ
“พี่มีอะไรกับเพื่อนผมรึเปล่า” มันถามแล้วเดินมายืนตรงหน้าผม แววตาท้าทายและแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่ได้มีความเกรงกลัวผมอยู่เลย
“แล้วน้องมีอะไรกับพี่รึเปล่า” ถามมันกลับ ไม่ได้ต้องการที่จะกวน แต่เห็นแววตามันแล้ว มันทำให้ผมไม่พอใจทำไมต้องปกป้องกันขนาดนั้น แววตาที่แสดงออกมาเหมือนผมเป็นคนไม่ดี ผมไม่เคยแคร์ใครว่าจะมองผมยังไงแต่ทำไมกับมันผมต้องร้อนตัวมากขนาดนี้
“พี่เลิกยุ่งกับเพื่อนผมดีกว่า...” คำพูดที่เป็นการเตือนแต่ผมคิดว่ามันไม่ควรที่จะพูดคำนี้กับผม คำพูดที่บอกว่าถ้าไม่เลิกจะต้องเห็นดีกัน ...ผมเริ่มกดอารมณ์ตัวเองไม่ไหวแล้ว
“แล้วมึงยุ่งอะไรด้วย นี่มันเรื่องของกู โดนหมัดกูคราวก่อนไม่เข็ดใช่มั้ย รึมึงอยากโดนอีก ถึงเสือกไม่เข้าเรื่องอย่างนี้” ผมพูดแล้วเดินเข้าไปใช้นิ้วจิ้มที่ไหล่มัน มันมองหน้าผมกลับอย่างไม่เกรงกลัว ไม่ถอยซักนิด
“มึงอยากต่อยกูมากใช่ไหม แน่จริงมึงต่อยมา แต่ถ้ามึงยุ่งกับเพื่อนกู กูก็ไม่เอามึงไว้เหมือนกัน!!” หมดแล้วความอดทนที่กลั้นไว้
“ได้!!....มึงอยากได้!!” ผมเหวี่ยงหมัดออกไปทันทีที่พูดจบ มันไม่หลบ ไม่ถอย แววตาแข็งกร้าวขึ้นมา สีหน้ามุ่งมั่นพร้อมที่จะรับสิ่งที่เกิดขึ้น แรงใจที่มีมันมาจากไหนกัน มันเป็นนิสัยไม่ยอมคนของมันเอง หรือเป็นการทำเพื่อปกป้องคนที่ตัวชอบกันแน่
“..แม่ง..ไอ้สัดเอ๊ยย “……….. ผมชะงักหมัดไว้............ ทำไมผมไม่ทำมัน ทั้งที่ถ้าเป็นทุกทีผมไม่ลังเลที่จะซัดหน้าไอ้คนที่มากวนตีนหรือบังอาจมามีเรื่องกับกลุ่มผม ....หัวเสียอย่างที่สุดไม่เข้าใจมันพร้อมกับไม่เข้าใจตัวเองทำไมต้องไปแคร์และคิดถึงความรู้สึกนึกคิดของมันขนาดนั้น ผมหันหลังออกจากคนที่ยืนนิ่งตรงหน้าสูดลมหายใจเข้าอย่างระงับอารมณ์อย่างที่สุด
“มึงจะยืนทำส้นตีนอะไร !! จะไปไหนก็ไปเซ่ ไอ้เชี่ย!!” หันกลับมาตวาดพวกที่ยังยืนอยู่ไม่ไปไหน…มันไม่ได้เกรงกลัวเลยยังจ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ จนเพื่อนดึงมันออกไปจากตรงนั้น...ใจผมเต้นแรงเพราะความโกรธ โกรธในหลาย ๆ อย่าง....ทุกอย่างล้วนเกี่ยวกับตัวมัน
“เฮ้ย ใจเย็นกร เป็นอะไรวะมึง” เพื่อนผมเดินเข้ามาตบบ่าเบา ๆ พวกมันคงงงที่วันนี้ผมมีท่าทางแปลก ๆ …ไม่รู้จะบอกพวกมันยังไง ในเมื่อผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง ....ก็แค่อยากเอาชนะ
ในวันที่เดินทางไปค่ายพวกผมจงใจเลือกห้องพวกมัน เพื่อขึ้นรถคันเดียวกันและครั้งนี้ที่ผมรู้ใจตัวเอง ว่าแท้จริงแล้วตัวเองรู้สึกยังไง วินาทีที่เห็นมันจะโดนไอ้นักเลงริมทะเลนั่นชกรู้สึกเหมือนเป็นผมเองที่กำลังจะโดน และก็โดนจริง ๆ ก็ผมเลือกที่จะวิ่งเข้าขวางหมัด เจ็บแต่ไม่เท่าไหร่ แต่ในใจกลับคิดว่าผมคงจะเจ็บกว่านี้ถ้าคนที่โดนเป็นไอ้น๊อตไม่ใช่ผม ไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องดันทุรังตัวเอง ไม่ผิดที่จะทำเพื่อคนที่ชอบ ถึงแม้ว่าคนนั้นเค้าไม่ได้คิดอะไรกับมันเลย แต่มันไม่เคยมองดูกำลังตัวเองว่ามันแค่ไหน ทั้งกับผมและไอ้ชั่วริมทะเลนั่น ไอ้น๊อตมันไม่ได้ตัวใหญ่โตมากมาย แต่กลุ่มมันมีแต่คนตัวเล็ก ๆ มันสูงกว่าคนอื่น ตัวหนากว่าเพื่อนมัน บวกกับใจของมัน ก็คิดว่าจะปกป้องใคร ๆ ได้.....เหตุการณ์ตอนนั้นมันทำให้รู้ว่า.....ผมอยากปกป้องมัน
ผมตัดสินใจทำในสิ่งที่คิดว่าจะผูกมัดมันได้ ความสุข เปี่ยมจนล้น ผมไม่ใช่คนโง่พอที่จะไม่รู้ว่าตอนนี้ผมรู้สึกกับมันยังไง ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่ผมต้องการ ร่างกายขาวสะอาด สีหน้ายั่วยวนอย่างไม่รู้ตัว กล้ามเนื้อที่มีสมตัว เสียงครางและตัวที่บิดเร่าสร้างแรงปรารถนาให้ผมอย่างดี มันจะดีกว่านี้ถ้ามันรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ และจะดีที่สุดที่มันจะใจตรงกันกับผม ถึงแม้ว่ามันจะเป็นไปได้ยาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นไปไม่ได้นี่นะ...
“ว่าไง เพื่อนชั่ว นั่งเหม่อแต่เช้าเลยมึง กูเห็นนะน้องนุ่นออกจากห้องมึงเมื่อคืน อิดโรยเชียว อย่าหนักนะน้องยังเด็ก ” เชี่ยอู๊ด ลูกชายเจ้าของร้านทองชื่อดังในจังหวัด มันพักคอนโดเดียวกับผม ห้องข้าง ๆ กัน
“หนักเชี่ยไรล่ะ ไม่มีอารมณ์จะต่อ คุยกันไม่รู้เรื่อง อีกอย่างมึงรู้ได้ไงว่าเด็ก กูว่าไม่ใช่ทั้งนิสัยและเรื่องอย่างว่า”
“แสดงว่าไม่โดนใจอ่ะดิ เป็นอะไรวะ พักนี้มึงไม่ค่อยอะไรกับใครเท่าไหร่ เมื่อวานแพรกับโจ้ ก็มาถามหามึง บอกว่ามึงไม่รับโทรศัพท์”
“อืม พอแล้วว่ะกูเบื่อ ๆ” ยอมรับว่าอารมณ์ผมเปลี่ยนไป ในใจผมคิดถึงแต่คน ๆ เดียว ที่ได้อู๊ดมันถามเพราะแพรกับโจ้เป็นเด็กใหม่ของผม ทำไมถึงเบื่อเร็วนัก เพราะทุกครั้งที่ผมจะสลัดมันจะเริ่มจากการไม่รับโทรศัพท์นี่แหละ ส่วนกับนุ่นนี่ไปหาผมถึงห้อง แค่บังเอิญว่าอยู่คอนโดเดียวกันแต่คนละโรงเรียน ไอ้อู๊ดก็รู้จัก เพราะเป็นเพื่อนน้องสาวมัน แต่จากเหตุการณ์เมื่อคืน มันทำให้ผมรู้ว่าตัวผมเปลี่ยนไปขนาดไหน
“แม่งติดเด็ก ระวังนะมึงหมองูตายเพราะงู” มันพูดแล้วเอาเท้าขึ้นมาวางบนโต๊ะ ผมรู้ว่าเพื่อนผมรู้ว่าตอนนี้ผมเป็นอะไรพวกมันทั้งกลุ่มอยู่กับผมมา 5 ปีผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ......แต่ถึงกูจะตายเพราะงูอย่างน้อยก็ได้อยู่ใกล้งูล่ะวะ
เมื่อเพื่อนผมมารวมตัวกันเสร็จแล้วก็พากันเดินไปที่บริเวณที่จะต้องเข้าแถวเพราะใกล้ถึงเวลา จริงแล้วพวกมันก็แค่อยากไปหลีเด็กที่มายืนออกันแถวนั้น
“พี่ ๆ หวัดดีครับ เฮียกรหวัดดีครับ” พวกผมทั้งกลุ่มหันไปตามเสียงทักทายเห็นไอ้เด็กเวรสองคนที่เจอกันตอนแรกเหมือนจะปีนเกลียวพร้อมเพื่อนมันแต่พอแดกเหล้ากับกลุ่มผมเข้าไป เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย
“อืม แล้วเพื่อนมึงไปไหนวะ” ไอ้เอ็มนักบาสโรงเรียนทีมเดียวกับผมถามไอ้สองคนนั่น แต่ตามองมาที่ผมแบบล้อเลียนผมหันไปชูนิ้วกลางให้มันด้วยสีหน้านิ่ง ๆ...ไอ้เพื่อนชั่วกูเขินนะมึง
“อ๋อหมูแฮมกับน๊อตไปซื้อขนมครับเห็นไอ้น๊อตบ่นว่าหิวข้าว..อ๊ะ! นู่น ๆ มาพอดี โว้ว!! เพื่อนยากทางนี้เว้ยเห้ย”ไอ้ดำตะโกนเรียกเพื่อนมันเสียงดัง หมูแฮมกับไอ้น๊อตที่เดินมาด้วยกันสาว ๆ หนุ่ม ๆ หันมองกันคอแทบเคล็ด...กูอยากจะประกาศเหลือเกินว่านั่นเมียกรู กับเพื่อนเมียกรู พวกมึงอย่าแหยม ถึงแม่งมันจะไม่รู้ตัวก็เถอะ เสียงเรียกทำให้มันสองคนหันหน้ามามอง ทำเอาได้น๊อตสำลักนมเมื่อเห็นพวกผมยืนอยู่ ผมเห็นนะว่ามันทำท่าทีอิดออดหันไปคุยกับหมูแฮม ก่อนจะถูกหมูแฮมดึงเดินมา ....สถานการณ์สร้างวีรบุรุษครับงานนี้ดูเหมือนหมูแฮมจะปลี้มกับการที่ผมเอาหน้าเข้าไปรับหมัดแทนไอ้น๊อตอยู่ไม่น้อย ...ทำตัวน่ารักมากครับน้องแฮม
“พี่ ๆดีครับ” หมูแฮมทักทาย พร้อมกับหันไปมองไอ้คนที่ยืนหย่อนขาข้างนึง รักแร้หนีบกระเป๋านักเรียน ดูดนมกล่องของมัน สายตามองไปข้าง ๆ คู ๆ ไม่ได้สนใจพวกผมซักนิด...เมียพี่ทำท่าได้น่ากระโดดถีบให้ล้มและจับกดแม่งตรงนี้ชะมัด
“อร่อยป่ะ!!” ผมเดินเข้าไปยืนข้างมันที่หันไปอีกทางไม่รู้ว่าผมเดินเข้าไป แล้วตะโกนใส่หูมัน กลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยเข้าจมูก แม่งกลิ่นกวนอารมณ์แต่เช้าเลย..เมียกู
“เฮ๊ย !! ตกใจหมดควาย มึงมีพ่อเป็นโทรโข่งรึไง” เล่นถึงพ่อกูเลย ...ถ้าไม่เห็นว่ากำลังหลงมัน ผมคงกระโดดถีบมันแน่ ๆ
“เปล่า !! ถามทำไมอยากเจอพ่อกูเหรอ ไม่ต้องรีบร้อนได้ไหว้แน่” คราวนี้ผมกอดคนมันแล้วกระซิบเบา ๆ มันหันมาถลึงตาใส่ผม....อย่าทำหน้าอย่างนี้กูขอเตือน
“มึงถอยไปไกล ๆ กูเลยสัด มึงอย่ามาเนียน” ผมอยากจะหัวเราะมันจริง ๆ มันหันไปมองคนรอบ ๆ ตัวก่อนจะหันมาขู่ผม...ไม่ต้องกลัวครับ ทุกคนจะได้รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน
“ถ้าไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่ามึงเสียเอกราชให้กูแล้ว ก็อยู่เฉย ๆ” ผมพูด มือก็ยังกอดคอมันอยู่ กลิ่นตัวมันหอมชะมัด
“ไอ้เลว! แค่ครั้งเดียว มันไม่พอทำให้กรุงกูแตกแล้วตกเป็นเมืองขึ้นมึงหรอก แล้วกูยังไม่ได้ตีกรุงมึงน ะมึงอย่าลืม อย่าขี้แตกละกัน” ยังปากดี .....ผมรู้แล้วว่ามันไม่ได้มีดีแต่ปากหรอก ฮึ ฮึ...คงจะมีวันนั้นหรอกนะที่รัก..ฐานทัพพี่มันเป็นเขตต้องห้าม
“เหรอ ครั้งเดียวแต่ครั้งแรก กรุงไม่แตกแต่ไข้แตก พลเมืองไม่ตายแต่เจ็บหนักว่ะ ฮะ ฮ่าๆๆ โอ๊ย! เจ็บสัด” ผมเอามือกุมท้องตัวเองเมื่อ มันเล่นถองศอกเต็มหน้าท้องผม .....เพื่อน ๆ ผมกับมันหันมามองหลังจากที่คุยกันอย่างออกรสออกชาด ผมรู้ว่าเพื่อนผมดึงความสนใจเพื่อนมันให้ผมได้มีเวลาเสวนากับไอ้แสบนี่
“เปล่าเล่นกันเฉย ๆ” ผมตอบออกไปหน้าตาเฉย ทำเอาได้คนที่ยืนข้าง ๆ หันมามองหน้าผมแบบจะกินเลือดกินเนื้อ …..เสียงเพลงมาร์ชดังนักเรียนเริ่มทยอยมาเข้าแถว พวกผมกับยังเกาะติดสถาณการณ์กับพวกมันอยู่
“เอ่อ น๊อตใช่ไหมคะ” เสียงใส ๆ เรียกจากข้างหลังทำให้หันไปมองกันทั้งกลุ่ม น้องผู้หญิงหน้าตาน่ารักยืนหน้าแดงอยู่ข้างหลัง
“ครับ”
“คือเพื่อนฝากนี่มาให้ค่ะ” น้องผู้หญิงยื่นกระดาษที่มีตัวเลข 10 หลักมาให้ มองไปด้านหลังน้อง มีกลุ่มน้องยืนลุ้นกันอยู่ เป็นครั้งแรกที่ผมไม่ชอบเด็กน่ารัก ถ้าเป็นแต่ก่อนพี่จะฟาดไม่ให้เหลือซักคน
“ขอบคุณครับ” คงจะคิดว่าเป็นเสียงไอ้แสบ...ไม่ใช่ครับเสียงผมเอง ผมรับกระดาษมาถือไว้ท่ามกลางความงงงวยของน้องผู้หญิงและตัวไอ้แสบที่ยืนอยู่
“ฝากไปบอกเพื่อนน้องด้วยนะครับ ว่าน๊อตมีแฟนแล้ว แฟนมันขี้หวง หึงแรง แรงส์ กว่าพวกน้องหลายเท่าอย่าไปยุ่งกับของ ๆ เค้าดีกว่าครับ” น้องผู้หญิงถึงกับหน้าเหวอแข่งกับพวกรอบ ๆ ตัวผม ก่อนจะพยักหน้าแล้วหันหลังเดินกลับไปหาเพื่อนที่ยืนอยู่
“เกินไปแล้วมึง! มึงไปรู้มาจากไหนว่ากูมีแฟนแล้ว” ไม่ใช่มันคนเดียวที่อยากรู้ แต่เพื่อนผมเพื่อนมันมองหน้าผมสลอน ฮึ ๆๆๆ เดี๋ยวกูก็เฉลยซะหรอก
“กูลืมไอ้น๊อตไม่ได้มีแฟนนี่หว่า”
“เอ๊า !!” เสียงอุทานอย่างน่ารักจากปากทุกคน ผมยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างหูไอ้คนที่ทำหน้าไม่พอใจที่ผมขัดขวางการถูกหญิงอ่อยของมัน
“แต่มีผัวว่ะมึง ฮ่า ๆๆ”
“ไอ้เวร !! มึง ๆ อย่าคิดว่าจะ.. โว้ย!!” ผมไม่อยู่ฟังมันด่าหรอกครับ ส่งสัญญาณให้เพื่อน ๆ เดินตามออกมา ด่าอะไรก็ด่ามาผมอารมณ์ดี ท่าทางมันหัวเสียแต่พูดอะไรไม่ออก... ก็มันเป็น...ความจริง.........วันนี้ได้ตัว คนอย่างผมอยากได้ใจก็ต้องได้เหมือนกัน.....ในเมื่อมันคือรักแรกพบนี่ ชีวิตนึงผมว่ามันมีได้แค่ครั้งเดียว...จะทุ่มเทหน่อยมันจะเป็นไรไป
-
ขอบคุณทุกรีพายเน้อ :กอด1: งานไม่เสร็จแต่ทนคิดถึงทุกคนไม่ไหว ไม่รู้จะถูกใจรึเปล่ายังก่งก๊งอยู่ ไม่เต็มร้อย อิอิอิ
ใครคิดถึงหมูแฮมกับพี่เรก็ตอนหน้า นะ เอิ๊ก ๆ :really2:
-
แปะไว้ก่อนนะค๊ กำลังจะอ่าน คงจะหนุกเหมือนเดิม
-
น็อตยอมๆ กรณ์ไปเหอะ ยังไงก้อไม่รอดมือกรณ์หรอก :-[
ก้อคนเค้าทั้งรัก(?)ทั้งหลงขนาดนี้
-
:impress2: รักแรกและรักสุดท้ายรึเปล่าจ๊ะ :-[
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่าที่เอามาลงให้อ่าน กำลังรอคอยยยยอยู่เลย อิอิ :impress2:
-
รักแรกพบของพี่กร อ๊ากกกกกก เขิลๆๆๆ :-[
จะรออ่านตอนหวานๆของพี่เรกับหมูแฮมน่ะค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
^^
-
เมียพี่ทำท่าได้น่ากระโดดถีบให้ล้มและจับกดแม่งตรงนี้ชะมัด :m20:
แต่อิพี่กรทำตัวให้น่ากระโดดถีบมากกว่า :laugh:
-
รอน้องแฮมกับพี่เรย์
-
ดูท่าคู่กร มาทีหลังแต่ดีมีวี่แววออกตัวดีกว่าพี่เรนะเนี่ย
-
น็อตอย่าไปสนใจมันไอ้กรอ่ะ
จีบหญิงดีฟ่าเอาให้ไอ้กรกระสับกระส่ายไปเลย :laugh: :laugh:
ไรเตอร์ขอกรกับน็อตต่ออีกกาได้นะ เอิ๊กๆ
-
ก็ยังดีที่คิดได้นะค่ะอิพี่กร
ไม่งั้นล่ะก็ o8 o8
-
น๊อตยอมๆจิ 555
-
อ่านนี้น่ารักดี กรชอบยั่วให้น็อตโกรธ
-
ขอบคุณ ครับ รอต่ออยู่นะครับ
-
รัก แรก พบ หุหุ ต๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เจ้อยากจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เยี่ยม o13
เดินหน้าเต็มพิกัดรักเลยค่ะพี่กร
-
เอาใจช่วยคู่รองนะ ๆๆๆ อิ ๆ ชอบ ๆ :impress2:
-
กรก็ไม่เบาไปยั่วโมโหน๊อตมันอยู่ได้ :serius2:
แต่เราก็ชอบนะ :m20:
อยากอ่าน nc คู่นี้อีกอะ :z1:
+1 นะคะ
-
เชียร์พี่กรค่ะ
จีบให้ติด ๆ
-
แหม...คู่นี้ จะเฮฮาไปไหน แต่ท่าทางนอตจะไม่เฮฮาด้วยนะเนี่ย เหอๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า ^____^ o13
-
o13 o13 เจ๋งมากร สกัดดาวรุ่งชะนีพวกนั้นไปเลย ก๊ากกกกกก
กรสู้ๆๆ ได้ตัวแล้วก้อต้องได้ใจ :o8: :3123: :3123:
-
น๊อตน่ารักอ่ะ เค้าชอบน๊อตมากมาย :z2: :z2:
-
กร เราชอบนายว่ะ กวนตีนดี :laugh: เชียร์ให้จีบน็อตให้ได้นะ
เด็กดื้ออย่างน็อตก็คงต้องแบบนี้แหล่ะ สมกันดีคู่นี้ :z2:
-
พี่กร ก็อย่าทำเป็นเล่นสิ แล้วงี้น๊อตจะกล้ายอมรับหรอ
จริงจังหน่อยเหอะ ส่วนชะนีนุ่นก็ไปไกลๆ ได้แระ ฮ่าๆ
-
คู่นี้น่ารักน่ะเนี่ยย
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อิอิ
ชอบเรื่องนี้จัง ชอบคู่ กรณ์+น็อต
พี่กรณ์กวนอ่ะ ขี้หึงด้วย
น็อตระวังตัวด้วยนะ เดี๋ยวน่วม 5555+
-
:laugh:รอลุ้นๆ
-
คู่พี่กรท่าจะฮาปนโหดนะเนี่ย
-
คู่นี้น่ารัก :o8:
น็อตยอมๆพี่กรไปเหอะ
เชียร์พี่กร o13
:pig4: :pig4:
-
เหอๆ ท่าทางน๊อตจะงานเข้า
กรก็นะ... อย่าแกล้งมากเดี๊ยะยุหาหญิงซะเลย
-
กรี๊ดดดด~ ให้พี่กร
เชียร์สุดใจ เอาชนะใจน๊อตให้ได้นะคะ สู้ๆ
-
งานนี้ กร ทำแต้มนำไปห่างเลยอ่ะ :laugh:
น๊อต ก็ ยอมๆไปเหอะนะ :z1:
-
ว่าแล้ว กรเบี้ยวน้องแหงๆ น๊อตก็ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ยอมพี่ไปเถอะ
-
ตอนนี้รุ้สึกพี่กรน่ารัก ^^
-
กรณืจริงจังแล้วใช่มั้ย
ดีแล้วเลิกกับคนอื่นให้หมด
แล้วมายั่วโมโหน๊อตดีก่า
สนุกกว่ากันเยอะ 555+
น๊อตเอ้ยโดนเบี้ยวแล้ว
-
ตอนแรกเกลียดไอ้พี่กรมันไปละ
ถ้าไ่ม่ได้อ่านตอนนี้นะคงเกลียดตลอดชีวิตแน่ ๆ o18
คิดจะรักก็ต้องจริงจังด้วยนะ สงสารน็อต
-
กรแมร่งอ้อนส้นว่ะ แต่ชอบนะ ฮ่ะๆ *0*
พี่เรหายไปไหนคะ!?
-
:z1:อะไร น็อตโดนกรณ์จัดการแล้วหรือเนี่ย :z1:
-
พี่กรเริ่มทำตัวน่ารักขึ้นแล้ว
:กอด1: :กอด1:
-
พี่กรสุโค่ยอีกแล้วอะ มาประกาศการเสียกรุงของน้องน๊อต แต่ที่ชอบไม่ได้มีแฟน มีแต่ผัวอะ
ชอบมากมามาย
-
อุ๊ย เกือบตกหน้า เข้ามาดันครับ
-
พี่กรรุกแบบเนียนๆ 555
-
ขอบคุณสำหรับข้อมูลดีๆครับ
ข้อมูลอะไรอ่ะจร๊า
สำหรับตอนต่อไปพรุ่งนี้นะจ๊ะ สัญญาด้วยเกรียติของสาวบัญชีแก่ ๆ
งานเสร็จแล้วจ้า โล่ง นั่งหัวฟู หน้าสวยอยู่ตั้งเกือบครึ่งเดือน o7 สำเร็จแว้ว
ขอบคุณทุกรีพายจ้า :กอด1: ดีใจที่หลายคนชอบนิยายเรื่องนี้
:monkeysad: ซึ้ง...ทุกกำลังใจ รับไปเลย :L1:
-
มารอ มารอ
:L1:
-
จะรอน่ะค่ะ
-
มารอเช่นกันค่ะ สู้ๆน่ะค่ะ
แล้วก็ขอตอนพี่กรกับน้องน๊อตด้วยน่ะค่ะ
อิอิ
-
สำหรับตอนต่อไป ตาลจะเดินเรื่องให้ทั้งสองคู่ เดินไปพร้อม ๆ กัน โดยเล่าผ่านหมูแฮมและน๊อตเป็นหลัก อาจจะสลับตอนและขึ้นอยู่กับว่าเนื้อหาใครมากน้อยยังไง...เพราะนิยายเรื่องนี้วางโครงเรื่องแต่ไม่มีการพิมพ์ล่วงหน้าจะสารภาพว่า ตอนต่อวัน สด ๆ จากหัวสมองคนอู้งาน แต่ยังไงก็จะดำเนินตามโครงเรื่องที่วางไว้
หวังว่าคงถูกใจหลายท่าน ท่านไหนที่ไม่ชอบก็...ชอบเถอะจร๊า!!!
รักคนอ่านทุกคนนะ :กอด1:
ถึงจะยังไม่เก่งเท่านักเขียนคนอื่นแต่ก็เต็มที่ที่สุดเน้อ นิยายของตาลรับรองว่าจบทุกเรื่อง..อย่างแน่นอน (คล้ายสโลแกนยังไงงิ) ยังไงก็ฝากด้วยจ๊ะ :bye2:
-
สำหรับตอนต่อไป ตาลจะเดินเรื่องให้ทั้งสองคู่ เดินไปพร้อม ๆ กัน โดยเล่าผ่านหมูแฮมและน๊อตเป็นหลัก อาจจะสลับตอนและขึ้นอยู่กับว่าเนื้อหาใครมากน้อยยังไง...เพราะนิยายเรื่องนี้วางโครงเรื่องแต่ไม่มีการพิมพ์ล่วงหน้าจะสารภาพว่า ตอนต่อวัน สด ๆ จากหัวสมองคนอู้งาน แต่ยังไงก็จะดำเนินตามโครงเรื่องที่วางไว้
หวังว่าคงถูกใจหลายท่าน ท่านไหนที่ไม่ชอบก็...ชอบเถอะจร๊า!!!
รักคนอ่านทุกคนนะ :กอด1:
ถึงจะยังไม่เก่งเท่านักเขียนคนอื่นแต่ก็เต็มที่ที่สุดเน้อ นิยายของตาลรับรองว่าจบทุกเรื่อง..อย่างแน่นอน (คล้ายสโลแกนยังไงงิ) ยังไงก็ฝากด้วยจ๊ะ :bye2:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
ขอคู่ กร กะ น๊อต เยอะๆนะคะ (ชอบคู่นี้เป็นพิเศษเลยอ่ะ :impress2: )
-
จะรอนะค้า ขอน็อทกับพี่กรหวานๆๆหน่อยน้า เค้าไม่กลัวเป็นเบาหวานค่า :impress2:
-
เข้ามารอตอนต่อไปเหมือนกัน
แต่ว่าเรื่องของหมูแฮมอ่ะ
จบได้แล้วมั้ง
:laugh:
ก็แบบ เค้ารักกันแล้วไม่ใช่เหรอ
มาลุ้นเรื่องของน๊อตดีกว่า
เนอะๆๆๆๆๆๆๆ
อยากให้น๊อตอ่อนกับพี่กรเร็วๆ
-
ขอ รอ ด้วย คน น๊าาาา >////<
:กอด1: :กอด1:
-
จารอน๊า o13
สู้ๆคร่า
เอ ว่าแต่หมูแฮมไปไหนหว่า กิกิ
ตอนนี้ชักจะชอบกร น๊อต แระ :laugh:
-
อ๊ากกกกก ตอนนี้ชอบกรกับน๊อตที่สุดเลยค่า พี่กรน่ารักมากๆๆๆๆ :z1: :z1:
-
รับทราบ
ไม่ว่าอะไรกันอยู่แล้ว
-
รอจ้า
:L2: :L2:
-
จะรออ่านตอนต่อไปจ้า
เพราะชอบทั้งคู่หวาน กะคู่เดือดแระ
-
คะ มารอคะ
-
มารอจ้า ....ทำงานไปมาตามอ่านไปเหมือนกัน
-
พี่กรสู้สู้ เอาใจน๊อตมาให้ได้
-
มารอตาล รอหมูแฮม รอน๊อต
รอพี่เร กับพี่กรณ์ด้วยก็ได้ อิอิ
-
พี่กรณ์ขาา~~~~~ เอาใจไป :-[
กรี๊ดๆๆ เอาใจน๊อตมาเร็วๆน้า เอาตัวไปแล้วอย่าลืมใจหล่ะ เขิลๆๆ >///<
-
นั่งรอๆ :man1:
-
มารอนะคะ
+1 นะคะ
-
ชอบกรจัง ทั้งโหดทั้งฮาอย่างงี้แหละเหมาะกับน็อตละ
:pig4: คะ รอตอนต่อไปเช่นกันคะ
-
+ ให้คับ
เพิ่งเข้ามาอ่าน
แต่พออ่านแล้วติดคับ
ชอบคู่ กร กับ น็อต
ฉากหื่นโดนใจมาก o13
อยากจะขออีกซักหลาย ๆ หื่น :laugh:
รอตอนต่อไปคับ :call:
-
รอน่ะค่ะ :D
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 20 …วันเกิด(เหตุ)…. By MhooHam 10/01/2010
“อันนี้ดีไหม พี่ว่าเหมาะกับแนทดี” เสียงพี่เรถามขึ้นทำให้ต้องหันไปมองขณะที่กำลังจ้องนาฬิกาเรือนนั้นเรือนนี้อยู่ในร้านขายนาฬิกาแบรนด์เนมชื่อดัง
“อืม ก็ดีครับ แต่มันเรือนใหญ่ไปนะครับ แฮมเห็นพี่แนทชอบใส่เรือนเล็ก ๆ นะ”
“เหรอ พี่ก็ไม่เคยสังเกตด้วยสิ” เมื่อโดนทักคนตรงหน้าก็ทำท่าทางลังเล
“เอาเรือนนี้ไหมครับ ไม่เล็กจนเกินไป เหมาะกับพี่แนทดีออก” ผมชี้ผ่านกระจก นาฬิกาเรือนหรู ราคาแพงที่แขวนใส่ข้อมือหุ่นในตู้โชว์ ราคาที่ผมไม่กล้าแม้แต่จะแตะกระจกด้วยซ้ำ
“เหรอครับ ยังไงก็ได้ ถ้าหมูแฮมว่าดีก็เอาเลยครับ จะได้ไปเตรียมตัวกัน”พี่เรบอกก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาแล้วหยิบบัตรออกมาเตรียมตัวรูด ผมพยักหน้าแล้วบอกพนักงานจัดการให้
“หมูแฮม หิวรึเปล่ากินอะไรก่อนไหม” พี่เรถามแต่ตาก็ยังจ้องถนนอยู่
“ไม่หรอกครับ พี่แนทบอกว่าให้ไปรอกินเค้กก่อน”
“จะอิ่มยังไงเค้ก กินมากอ้วนพอดี” ผมหันไปมองหน้าสารถี ตกลงจะให้กินให้ได้ใช่มั๊ย....
“อ้วนแล้วไงล่ะ ไม่ชอบก็ไม่เป็นไร” พูดแล้วหันมานั่งตัวตรงไม่สนใจคนที่พูดให้คิด ตกลงชอบกันที่รูปร่างหน้าตาใช่มั้ยจะได้รู้ไว้ แต่ท่าท่างผมคงแสดงออกมาเกินไปว่าไม่พอใจ
“ฟืด!! ใครว่าอะไรเนี่ย แค่บอกว่าจะอ้วนไม่ได้ไม่ชอบ อ้วนน่ะไม่เป็นไรแต่โรคต่าง ๆ ที่ตามมาน่ะไม่ชอบ พี่เป็นห่วงนะครับ แล้วแฮมไม่ค่อยจะกินอะไรมากมายด้วยอย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะว่านมก่อนนอนที่ป้านวลเอาขี้นมาให้น่ะบางทีก็ไม่กิน มีการบอกให้รีบยกลงไปอีก...แล้วอย่างนี้จะโตไหมเนี่ย” พี่เรจับมือผมขึ้นไปดมฟอดใหญ่ ก่อนที่จะใส่มาเป็นชุด จริงทุกอย่างผมเป็นคนที่ไม่ชอบกินนมเท่าไหร่ รู้สึกว่ามันมีกลิ่นคาว ถ้าเป็นนมเปรี้ยวค่อยยังชั่ว ถ้าวันไหนพี่เรอยู่ด้วยถึงจะกิน
“ก็..มัน..คาวนิ เอ่อ..พี่เรว่าพี่แนทจะชอบของขวัญเราไหมครับ”เปลี่ยนเรื่องซะเลย แล้วค่อย ๆ ชักมือตัวเองกลับมาจับกล่องของขวัญวันเกิดที่ไปเลือกมาด้วยกัน พี่เรหันมามองหน้าผมทันทีก่อนที่จะอมยิ้ม
“อมยิ้มไรครับ” ผมมองหน้าพี่เรแบบระแวงหน่อย ๆ เหมือนกำลังจะถูกจับได้ว่าทำความความผิด
“เปล่าครับ แค่ขำคนชอบเฉไฉ” พูดแล้วยิ้มกว้างเหมือนมีความสุขเต็มที่
“......”
“โอ๋ ใครว่าแฮม ฮะฮ่า ๆๆ พี่ล้อเล่นครับ ไม่กินก็ไม่กิน ไปเลยดีกว่าเนอะเดี๋ยวเค้กหมด โอ๊ย! อ่ะ ๆ ไม่ล้อแล้ว ฟอด!! ชื่นใจจัง ” พี่เรยังไม่หยุดจนต้องตีต้นขาไปผั๊วะใหญ่ แรงเหมือนกันสมควรที่จะเจ็บ ยังมีหน้าหันมาแล้วยื่นหน้ามาหอมแก้มผมได้อีก จนต้องรีบดันหน้าและตัวให้หันกลับไปสนใจถนนเหมือนเดิมไม่งั้นไม่พ้นคงได้ไปเยี่ยมชมประเทศโลกที่แตกต่างแน่ ๆ
ผมกับพี่เรกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า วันนี้พี่เรแต่งตัวแบบสบาย ๆ เสื้อโปโลสีเทากับด้วยแจ๊คเก๊ตสีเดียวกันกางเกงยีนส์สีดำพอดีตัว.... เทห์... หล่อ คงไม่ผิดที่จะชมกันเอง...กลัวว่าจะมีคนชมด้วยนี่สิ.. พี่เรบอกว่าพี่แนทให้คอนเซ็ปงานวันเกิดตัวเองว่าวันสบาย ๆ แถมยังเล่าให้ฟังว่าพี่ปอนด์ตั้งใจจะใส่เจเจกับเสิ้อยืดย้วย ๆ มางานแฟนตัวเองด้วยตามคอนเซ็ปวันสบายของพี่แก
“มองเพลินเลย หล่ออ่ะดิ” หันกลับแทบไม่ทัน
“ก็ดีครับ” ก้มหน้าตอบแล้วรีบแต่งตัว เพราะสายตาพี่เรเริ่มซนจับจ้องที่ท่อนบนตัวผมที่เปลือยเปล่า แล้วยังทำสายตากรุ้มกริ่มอีก เดฟขาวเสื้อโปโลสีชมพูที่พี่เรเลือกให้มันจะหวานไปไหม แต่ก็ต้องใส่เพราะชุดพี่เรผมก็เป็นคนเลือกเหมือนกัน
มาถึงหน้าบ้านพี่แนท รถจอดเต็มบริเวณบ้าน พี่เรพาผมเดินเข้าไปในบ้านก่อนเพราะงานจัดบริเวณสระน้ำหลังบ้าน ในบ้านมีกลุ่มพี่ ๆ ที่หน้าตาคุ้นและไม่คุ้นนั่งตั้งวงกันอยู่ เสียงข้างนอกครึกครื้นคนคงเยอะน่าดู
“ว่าไง เรวินเพื่อนรัก เชิญ ๆ ว่าไงครับน้องแฮม น่ารักจังเลยวันนี้” พี่ทศครับทำหน้าที่แทนเจ้าบ้าน หน้าพี่แกแดงแล้วคงจะกรึ่ม ๆ กำลังได้ที่ ผมก็ยิ้มรับคำชมไป
“พี่ ๆ หวัดดีครับ” ผมยกมือไว้ทีเดียวทั้งกลุ่ม
“ฮึ่ย!! เด็กไหนวะ น้องนุ่งใครเนี่ย รีบชี้แนะเลยท่านเรวิน” เสียงพี่ผู้ชายที่นั่งในกลุ่มพูดขึ้น ทุกคนก็ดูจะมองมาที่ผมกันทั้งหมด อึ่ม ! จะว่าไปก็เริ่มเขิน ๆ แล้วนะ ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงจนต้องหันไปหาคนที่ยืนซ้อนหลังอยู่
“น้อย ๆ หน่อยหม่อมโก๊ะ น้องกูตื่นหมด นี่หมูแฮมน้องไอ้เรมัน ....ไหว้น้องซะสิ” พี่ปอนด์ที่นั่งอยู่ท่าทางคงกรึ่มไม่แพ้พี่ทศพูดติดตลกขึ้น
“แม่ง ปอนด์กูชื่อก๊อต ไม่ใช่โก๊ะ หวัดดีครับน้องหมูแฮม เฮ๊ย ไม่ใช่!!น้องต้องไหว้กู” พี่ก๊อตพูดพร้อมกับทำท่าจะยกมือไหว้ผมก่อนจะทำท่าตกใจ ผมฟังคำสนทนาพี่ ๆ ก็อดที่จะยิ้มไปด้วยไม่ได้ แต่ผมว่าคนนึงในกลุ่มที่นั่งเงียบ ๆ แต่มองผมอยู่ หน้าคุ้น ๆ
“นั่งก่อนเรไม่เจอกันนานมาฉลองให้ฉ่ำปอดไปเลย” พี่คนที่ผมว่าหน้าคุ้น ๆ พูดชวนพี่เรนั่งพร้อมกับหันมายิ้มให้ผม
“หืม มาด้วยเหรอ ไม่ทันสังเกตว่ะ เออยังไงก็เดี๋ยวมาไปหาแนทก่อน ไปครับหมูแฮม” ผมหันไปยิ้มให้พวกพี่ ๆ ก่อนจะเดินตามพี่เรออกไป บริเวณสระน้ำที่ถูกประดับประดาด้วยไฟสีสวยเป็นรูปต่าง ๆ มีเวทีเล็ก ๆ ด้านนึงของสระน้ำ มีซุ้มอาหารเครื่องดื่มแบบบุฟเฟ่ท์วางอยู่ แขกเหรื่อยืนกันเต็มบริเวณขอบสระ คุยกันเสียงดังจอแจแข่งกันเสียงเพลงที่เปิดคลอ บรรยากาศครึกครื้นทีเดียว
“พี่แนทหวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้พี่แนทที่ยืนคุยอยู่ตรงบริเวณขอบสระข้าง ๆ เป็นโต๊ะที่มีของขวัญวางเต็มจนจะล้นอยู่แล้ว วันนี้พี่แนทแต่งตัวสวยมากครับ
“หมูแฮม คิดถึงจังเลยจ๊ะ”พี่แนทถลาเข้ามากอดผม จนคนแถวนั้นมองกัน แต่ผมว่าไม่ได้มองผมนะโดยเฉพาะสาว ๆ
“พี่แนทสวยจังเลยครับ แฮมน่าจะจีบพี่แนทแต่แรก” ผมหยอดพี่สาวไป พี่แนททำหน้าหมั่นไส้ผมเต็มที่
“หมูแฮมก็น่ารักจ้า ส่วนเรื่องจีบพี่ พี่คงปฏิเสธ เพราะพี่ไม่อยากมีแฟนหน้าตาน่ารักกว่าพี่หรอกนะ จริงไหมคะพี่เร” พูดแล้วหันไปขอความเห็นจากคนที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ข้าง ๆ ผม
“จริงที่สุด อย่างหมูแฮมต้องมีแฟนหล่อ ๆ แบบพี่น่ะดีแล้ว”
“พี่เร!!” พูดอะไรไม่อายปาก พี่ไม่อาย แต่ผมอายนะ ก็พี่แนทยิ้มล้อ ๆ ผมอยู่ เดี๋ยวก็ได้โดดน้ำแก้เขินกันพอดี
“หือ หล่อค่ะ หล่อจริง ดูดิสาว ๆ มองกันซะ...เด่นกว่าเจ้าของงานนี่ไม่น่าให้มาเลย”
“พูดได้ดีนะเรา อ่ะของขวัญวันเกิด มีความสุขมาก ๆ นะแล้วก็รีบแต่งงานมีหลานให้พี่อุ้มเร็ว ๆ ล่ะ ไอ้ปอนด์มันบ่นเช้า เย็น ว่าอยากอุ้มเด็กแล้ว” ตาผมยิ้มล้อมั่งล่ะ พี่แนทเขินจนแทบม้วน
“บ้า พี่เรนิ”
“แฮมก็ขอให้พี่แนทมีความสุขครับ แล้วก็เป็นพี่สาวที่น่ารักของแฮมตลอดไป”
“จ้า ขอบใจจ๊ะ ยังไงพี่เรก็พาหมูแฮมไปทานอะไรกันก่อนนะคะ ตามสบายเลย และกะ......”
“แนท คนนี้รึเปล่าจ๊ะ พี่เรวินที่เธอเคยพูด” เสียงแหลมดัดดังขึ้นแทรกทั้งที่พี่แนทยังพูดไม่จบ สาวสวยในชุดแซ็ก แหวกอกแทบจะล้นออกมาโชว์ทั้งทรวงอยู่แล้ว สวยครับพอ ๆ กับพี่แนทเลย แต่ผมชอบพี่แนทมากกว่า แต่ที่ผมไม่ชอบมากที่สุดคงเป็นสายตาที่จับจ้องคนที่ยืนข้าง ๆ ผมอยู่ พี่เรคงรู้ตัวส่งยิ้มให้นิดนึงก่อนจะเสมองไปทางอื่น
“เอ่อ จ๊ะ นี่พี่เร แล้วก็นี่หมูแฮมเป็น..”
“น้องชายสินะจ๊ะ ต๊ายหน้าตาน่ารักจังโตขึ้นคงหล่อเหมือนพี่แน่ ๆ ใช่ไหมคะพี่เร” ไม่พูดเปล่ายังถลาเข้าไปเกาะแขนคนที่ตัวเองขอความคิดเห็นอีก ผมหันไปมองหน้าพี่แนทที่ทำหน้าเจื่อนอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“พี่ชื่อฟางค่ะเป็นเพื่อนแนท เราสนิทกันม๊ากมากแล้วที่สำคัญ ยังไม่มีแฟนค่ะ” ไม่ต้องถามเลยครับ พี่แกเล่นแนะนำและโปรโมทตัวเองเสร็จสรรพ พูดกับผมแต่คำท้ายช้อนสายตาไปมองคนที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่ก็ยังมีมารยาทพอที่จะหันมายิ้มให้คนที่เกาะแขนตัวเองอยู่ ผมมองหน้าอกหน้าใจที่เบียดแขนพี่เรอยู่
“เอ่อ ยังไงก็ขอตัวนะครับ เพื่อนพี่รออยู่ข้างใน”พี่เรพูดแล้วแกะแขนพี่ฟางออก พร้อมกับหันมาดึงแขนผมให้เดินตามเข้าไป เมื่อถึงที่พี่ ๆ ก็จัดการขยับขยายให้นั่งกัน มีการยกโซฟามาเสริมอีก
“เต็มที่โว๊ย วันเกิดแฟนตรูเอง” พี่ปอนด์ยกแก้วขึ้น ทุกคนก็ยกแก้วขึ้นมาชนกัน ผมก็ได้แต่นั่งมองน้ำพันซ์สีสวยที่พี่เคนเป็นคนเสริฟให้ ยิ่งดึกเสียงยิ่งดังก็พวกพี่แกเล่นแย่งกันคุยมีวกเข้ามาหาผมบ้าง ก็ยิ้มหัวเราะไปตามเรื่องตามราว พี่เรเริ่มเลื้อยแล้วครับมือเริ่มอยู่ไม่สุขเดี๋ยวกอดเอว เดี๋ยวจับมือ ผมต้องคอยระวังตลอด ยังมีพี่บางคนที่ยังไม่รู้ความสัมพันธ์จริง ๆของเราเพราะไม่รู้ว่าทุกคนจะเป็นเหมือนพี่ ๆ ที่ผมเคยเจอหรือเปล่า ผมมองคนที่บอกว่าตัวเองไม่เมา แต่ผมก็คิดว่าพี่เรเมาไม่มากหรอก แต่คงมึน ๆ ล่ะนะ แล้วผมจะกลับบ้านปลอดภัยไหมเนี่ย
“มาแล้วค่ะ มาแล้วหนุ่ม ๆ กับแกล้มฝีมือฟางเองค่ะ” เสียงแหลมดัดที่เหมือนเคยได้ยินดังขึ้น ทุกคนเงยหน้าไปมองแทบทุกคน ...พี่ฟาง...
“ขอฟางร่วมวงด้วยนะคะ ข้างนอกเสียงดังน่ารำคาญ” หลังจากวางถ้วยหมูทอดลงเสร็จ ก็จัดการเบียดพี่ทศที่นั่งข้างพี่เรออกแล้วอัญเชิญตัวเองนั่งเบียดเข้ามาทางพี่เร ทั้งที่อีกฝั่งก็ว่าง
“เฮ๊ยฟางเราว่ามีแต่ผู้ชายดูไม่เหมาะนะ ไปข้างนอกแหละดีแล้ว” พี่เคนคงมองดูแล้วไม่ค่อยถูกตาหรือยังไงไม่รู้ พูดขึ้น พร้อมกับหลายคนที่พยักหน้ารับกัน
“ไม่ ฟางจะอยู่นี่ใครจะทำไม นะคะพี่เรฟางนั่งด้วย” ผมว่าพี่ฟางน่าจะอายุเท่ากับพวกพี่เร แต่คงเรียกพี่เรตามพี่แนทสินะ
“ก็แล้วแต่ครับ” ผมหันไปมองหน้าคนที่อนุญาต แล้วเลยไปถึงแขนที่เกาะและหน้าอกที่จงใจเบียดเข้าหา.....ชอบรึไงกัน ผมพยายามจะสบตาพี่เรอยากให้รู้ว่าผมไม่ค่อยพอใจ แต่พี่เรไม่หันมามองผมเลยทั้งที่มือยังเกาะเอวผมอยู่ และพี่ฟางก็เกาะแขนพี่เรอยู่เหมือนกัน
“เอ่อ แฮมขอออกไปข้างนอกนะครับ อึดอัด” ผมบอกพี่เคนที่นั่งตรงข้ามกัน
“ไม่มีอะไรนะ” ดูเหมือนพี่เคนจะรู้ว่าผมรู้สึกยังไงแกพยักหน้ารับแล้วถามออกมาผิดกับอีกคนที่ยังนั่งมองผมอยู่แต่ไม่พูดอะไร ผมแกะมือพี่เรออกก่อนจะลุกออกไปไม่หันมามองอีก บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง หึงเหรอ คงใช่มั้งก็ไม่เคยเป็นนิ แต่ที่รู้คือพี่เรไม่ปฏิเสธอะไรเลย ทำไมต้องยอมให้ผู้หญิงคนนั้นมาเกาะแกะ ทั้งที่ดูก็พอจะรู้ว่าพี่ฟางต้องการอะไร ผมเดินออกมาหน้าบ้านที่ติดไฟสว่างไปเกือบทั้งบริเวณ เลือกนั่งตรงบนโต๊ะไม้ที่ขัดมันจนเงาวับ ข้าง ๆ เป็นบ่อปลาคร๊าฟที่ว่ายวนกัน มีน้ำตกเล็ก ๆ อยู่หน้าบ้านได้ยินเสียงเพลงแต่ไม่ดังมาก ความสงบทำให้ผมสงบใจลงได้
“พี่นั่งด้วยได้ไหมครับ” ผมหันไปตามเสียงที่อยู่ข้างหลัง พี่คนที่ผมว่าหน้าคุ้น ๆ เหมือนจะเคยเจอที่ไหน แต่นึกไม่ออก
“ครับ” ผมบอกแล้วหันกลับมาจ้องปลาคร๊าฟที่ว่ายวนกันอยู่ สีสันบนตัวสะท้อนแสงไฟดูสวยแปลกตาไปอีกแบบ
“หมูแฮม จำพี่ไม่ได้เหรอครับ” ผมหันมามองคนที่ถาม คงจะจริงอย่างที่ผมคิดว่าเคยเจอกัน พี่แกก็ยิ้มให้เมื่อผมเผลอจ้องหน้าพี่แกนานไป เพราะกำลังใช้ความคิดว่าเคยเจอกันที่ไหน
“น่าน้อยใจจัง พี่จำหมูแฮมได้แม่นเลย พี่เวย์ครับเป็นเจ้าของบังกะโลที่หมูแฮมไปเข้าค่ายไง” สมองผมประมวลผลทันที .....แล้วก็ถึงบางอ้อ พี่เวย์หน้าเปลี่ยนไปนิดหน่อย ตอนที่เจอคราวนั้นพี่แกไม่มีหนวด แต่เจอกันคราวนี้มี แต่ก็ดูหล่อแบบเข้ม ๆ
“จำได้แล้วครับ แฮมก็คิดอยู่ว่าคุ้นเหมือนกัน ยังแอบคิดเลยว่าพี่เวย์หน้าโหลรึเปล่า”
“หือ จริงอ่ะ ร้ายนะเราจำไม่ได้เองแล้วยังมาว่าพี่หน้าโหลอีก” พี่เวย์พูดแล้วยกมือมาขยี้หัวผมเบา ๆ มันแปลก ๆ แต่ก็ได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ให้
“เป็นน้องชายไอ้เรครับ พี่จำได้นะว่าไอ้เรเป็นลูกคนเดียวนะ”
“เอ่อ ครับรู้จักกันน่ะครับ แล้วพี่เวย์ ไม่เข้าไปดื่มกับเพื่อน ๆ เหรอครับ” ผมเปลี่ยนเรื่อง บอกไม่ถูกว่าทำไมไม่อยากคุยเรื่องนี้กับพี่เวย์เท่าไหร่
“อ๋อ พี่ดื่มไม่เก่งน่ะ หมูแฮมไม่อยากคุยกับพี่รึเปล่า” พี่เวย์พูดแล้วทำหน้าเศร้าลง แล้วผมจะต้องทำยังไงล่ะเนี่ย
“เปล่าหรอกครับ เห็นกำลังสนุกกันอยู่” พูดแล้วรู้สึกว่าใจกระตุกขึ้นมา สนุกเหรอ แล้วตอนนี้พี่เรล่ะ ผมเดินออกมาอย่างนี้ห่วงบ้างรึเปล่า รึกำลังสนุกกันอยู่กับ...
“หมูแฮมเป็นอะไรรึเปล่าครับ” พี่เวย์พูดแล้วเอื้อมมือมาจับแขนผม
“ไม่เป็นไรครับ เอ่อ พี่เวย์อยู่แถวนี้เหรอครับรึตั้งใจมางานพี่แนท” ผมหาเรื่องคุยแล้วรีบขยับแขนตัวเองออก ทั้งที่พี่เวย์ไม่ได้มีท่าทางจะอะไร แต่ผมรู้สึกไปเองรึเปล่าว่าพี่แกกำลังจะจีบผมอยู่ มันทำให้ผมทำตัวไม่ถูก
“พี่ย้ายเข้ามาดูแลโรงแรมของคุณพ่อที่นี่ครับ”
“ครับแล้วบังกะโลที่นั่นใครดู แฮมว่าบรรยากาศดีนะครับ”
“ไป ๆ มา ๆ ครับ พี่ดีใจที่หมูแฮมชอบ ยังไงว่าง ๆ พี่พาหมูแฮมไปเที่ยวที่บังกะโลอีกดีไหมครับ” ผมยิ้มรับ แต่ก็ต้องหลบสายตาที่ยังจ้องมา....ยังไงกันแน่
“เอ่อ เข้าไปข้างในเถอะครับ”ผมลุกขึ้นแล้วออกปากชวนพี่เวย์ที่ยังนั่งมองผมอยู่ รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
“ไปสิครับ” ผมเดินนำออกมาจากโต๊ะไม้โดยมีพี่เวย์เดินตาม แต่ยังเดินออกมาไม่พ้นบริเวณนั้น ก็เห็นพี่เรยืนล้วงกระเป๋าอยู่ตรงทางเดิน ที่สำคัญสายตาที่มองมาทำเอาผมใจสั่นอย่างไม่รู้ตัว แต่พอผมเดินเข้าไปใกล้ พี่เรก็ยิ้มรับปกติ แล้วสายตาเข้ม ๆ นั่นมองผมรึเปล่า
“กลับรึยังครับ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า” ได้เห็นรอยยิ้มนั่นความขุ่นเคืองในใจลดลงไป แต่ก็ไม่ทั้งหมด
“ครับ เอ๊ะพี่เร!” ผมตอบกลับแต่ก็ต้องเซตามแรงพี่เรที่ดึงตัวผมเข้าไป แล้วกอดเอวไว้ สายตาที่ผมสงสัยว่ามองใครก็เฉลยเมื่อพี่เวย์เดินมายืนตรงหน้า
“จะกลับแล้วเหรอวะ เรายังไม่ได้คุยอะไรกันมากเลยนะ กันกำลังคุยกับหมูแฮมสนุก ๆ เลย” บรรยากาศที่เริ่มมาคุเมื่อพี่เวย์พูดเหมือนทักเพื่อนปกติแต่สายตาไม่ใช่
“อืม กลับละ อยู่นานไม่ได้ว่ะ เดี๋ยวจะเป็นการเปิดโอกาสให้แมวขโมย” พี่เรพูดแล้วยิ้มมุมปาก ผมเงยหน้ามองพี่เวย์ที่กำลังยิ้มแปลก ๆ อยู่เหมือนกัน
“อืมโชคดีนะ” พี่เวย์พูดแล้วเดินสวนเพื่อจะเข้าบ้าน
“ดูกันดี ๆ แล้วกัน ขึ้นชื่อว่าแมวขโมยมันทำแน่เมื่อมีโอกาส แกก็น่าจะรู้นะว่ามันเป็นยังไง เคยเป็นนิ” คำพูดที่พูดขึ้นมาลอย ๆ ของพี่เวย์ตอนที่เดินสวนทำให้ผมเงยหน้ามองคนที่กอดเอวอยู่ พี่เรยังทำหน้านิ่ง ๆ อย่างไม่สะทกสะท้านกับคำพูดแปลก ๆ นั่น
“ก็ลองดูสิ ต่อให้มันมีเก้าชีวิต มันก็จะลิ้มรสความตายทุกชีวิตที่มันมี” พี่เวย์ชะงักเท้าก่อนจะเดินต่อเข้าไปในบ้าน ผมหันกลับมามองหน้าพี่เรที่ยังนิ่งอยู่ ถึงไม่เข้าใจแต่ก็พอจะดูออกว่าทั้งคู่คงไม่ได้เป็นเหมือนเพื่อนคนอื่น แน่ ๆ
“พี่เรครับ กลับเถอะครับแฮมง่วงแล้ว” ผมเขย่ามือข้างที่กอดเอว พี่เรหันมามองก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“ครับไปครับ” เห็นสีหน้าพี่เรแล้วผมก็ไม่กล้าคุยเรื่องพี่ฟาง คืนทั้งคืนผมเอาแต่คิดภาพที่พี่ฟางพยายามเข้ามาเบียดพี่เร ความรู้สึกหึงหวงมันเป็นอย่างนี้เองเหรอ รู้สึกไม่สบายใจ นอนไม่หลับ มันตามมาหลอนให้คิดแม้กระทั่งใจฝัน อย่างนี้สินะที่เค้าบอกว่าความรักทำให้เรามีความสุข และ ทุกข์ในคราเดียวกัน..ผมคงกำลังเป็นอยู่
-
:กอด1: ขอบคุณทุกรีพายจร๊า ตาลซึ้งจายยที่ซู้ดที่ชอบเรื่องนี้กัน
FC กรน๊อตก็รอตอนต่อไปนะจร๊าอ่ะค่ะคะ (งงตัวเอง)
+ ให้คับ
เพิ่งเข้ามาอ่าน
แต่พออ่านแล้วติดคับ
ชอบคู่ กร กับ น็อต
ฉากหื่นโดนใจมาก o13
อยากจะขออีกซักหลาย ๆ หื่น :laugh:
รอตอนต่อไปคับ :call:
ยังมีหน้ามาขอหลายหื่นอีก แค่หื่นเดียวก็พอจะรู้แระว่าตัวเองอ่ะหื่อน และใครบ้างที่หื่นระดับไหน... และอีกหลาย ๆ คน หนับหนุนคู่กรน๊อตรู้นะคิดรัยอ่ะ เอิ๊ก ๆ ยังไงก็ร๊ากกทู๊กคน :กอด1:
-
ถ้ามีอารมณ์หึง ก็แสดงตัวว่าเป็นเจ้าของซะเลยซิน้องแฮม :L1:
-
น่านๆๆตัวมารมาแล้ว
พี่เร ต้องเคยแย่งแฟนพี่เรแน่นอนเลย
ชิมิ
-
มีเรื่องอิหยังกันอ่าาาา
แมวขโมยรัยกัน
-
อย่างนี้แสดงว่า มีอดูตเอ้ย.อดีตแน่ๆ
-
พี่เวย์กับพี่เรย์ต้องมีความหลังกันแน่ๆเลย
-
เนื้อหอมทั้งคู่เลย o22
-
:serius2: ค้างคา พี่เรกะพี่เวย์ต้องมีเรื่องอะไรกันแน่เลยอ่าาาาาาาาาาา
-
ตอนนี้ทำไมแมวขโมยเยอะจังเลยน๊าาา
เซงจิง
ขออย่าให้ต้องทะเลาะกันอีกเลยน่ะ ขอร้อง :เฮ้อ:
:กอด1: :กอด1:
-
ใครเป็นแมวขโมย อะไร ยังไง
ขอตอนของน๊อตกับพี่กรน่ะค่ะ ชอบๆ
-
หึงก็บอกสิ
-
มีอดีตกันแน่ๆๆคู่นี้ ยังไงหว่าพี่เรย์ไปขโมยไรของเค้ามานะ :m28:
ปล.เค้าไม่หื่นน้า แต่คู่น็อทกับกรจัดหนักๆๆหน่อยนะค้า :z1:
-
แหม...เสน่ห์แรงกันทั้งคู่เลยน้าาา อิอิ
เอาละ ทีนี้ ใครจะหึงใครก่อนดีจ้ะ เหอๆ :jul3:
-
ต๊ายยยยยยยยยยมีดาวร้านเงียบหล่อๆดผล่มาแล้วหรอเนี้ย จะมาสร้าความร้าวฉานไหมน๊า
-
มันมีเบื้องลึกเบื้องหลังอีกสินะ :z3:
-
อยากรู้ว่าเรกับเวย์มีเรนื่องอะไรกันอะ
-
เพิ่งจะเข้าใจกัน มีตัวมารมาอีกล่ะ
-
มันจะมีดราม้าอีกป่าวนี่ มันกึ่มๆเนาะ
-
:z2: บนฟ้าเมฆเริ่มจะครึ้มฝน :z2:
:pig4: :pig4:
-
เวย์นี่มาปุ๊บก็ประกาศศึกปั๊บเลยนะชันเจนมากอะ
แต่ยังไงมีปัญหากันก็อย่ามาลงที่หมูแฮมของเรานะสงสารน้อง
:pig4: คะ
-
อดีตคืออดีต ปัจจุบันก็ปัจจุบัน
อย่าให้ใครมาแย่งหมูแฮมไปจากอกได้ล่ะพี่เร
หมูแฮมเหมือนกันแสดงตัวได้เต็มที่เลย
พี่เรไม่ว่าไรหรอกออกจะชอบใจด้วยซ้ำ
อย่าเก็บเอาไปคิดเองเออเองจนเป็นเรื่องกันอีกล่ะ
-
มันผ่านไปแล้วนะ อดีตแก้ไขอะไรไม่ได้ ณ ปัจจุบันก็คบกะหมูแฮมคนเดียว
แต่พี่เรย์น่าจะชัดเจนหน่อยนะ ดีกว่าให้ไปรู้จากปากคนอื่น ส่วนชะนี ไปไกลๆเถอะ
รำคาญลูกตา o18 o18
-
วี๊ดวี๊ววววววววววววว
ขอเปิดตัวสมัคร น็อต กร FC forever ค่าาาาา คู่อาร๊ายยย... บทจะโหดก็โหด บทจะหวานก็หว๊านนน หวาน บทจะแตก ก็แตก (ปากแตกเพราะต่อยกันนะ อย่าคิดลึกจ่ะ อิอิ)
ส่วนน้องแฮม.. ไม่อยากให้น้องแฮมเป็นนายเอก ไร้เดียงสานะ ของอย่างนี้ "ผัวกู ใครห้ามแตะ" สิจ้ะ
ยังไงก็เอาใจช่วยคร้าฟฟฟ FIGHTING!!
-
พี่เรเคยไปแย่งแฟนพี่เวย์หรอเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย
ฟางนางน่ารำคาญดีแท้สุดๆๆไปเลย ฮ๋าๆๆๆๆๆๆ
-
พี่เรย์กะพี่เวย์ เคยมีเรื่องอะไรหว่าาา
ยัยฟางนี่ก็อีกคน ไมไม่ฟังคนอื่นบ้าง รู้ไม๊ แฮมกะเรย์เป็นแฟนกัน ยังมีหน้ามาแทรกได้อีก
-
บอกไปเลยหมูแฮมว่าหึงอะ เอไม่แน่นาพี่เรอาจจะแกล้งให้หมูแฮมหึงก้อได้
-
พี่เร น่ารักอ่าาาา หึงแฟนด้วย อิอิ เข้าใจหมูแฮมว่าอึดอัดยังไง
-
หมูแฮมสู้ๆๆ
ตัวมารโผล่มาเยอะเลยตอนนี้
กร น๊อตอีกคู่อยากอ่านฉากน๊อตเอาคืน
แต่จะได้คืนไหมนิหรือว่าจะต้องติดไว้*2อิอิ
-
เอาแล้วสิ หมดน็อตกะกรไปก้มีพี่เวย์เค้ามาแทน
-
โธ่นึกว่าพี่เวย์จะมาบทพระรองแสนดี
-
เอาใจช่วยทั้งคู่นะ
-
เรกับเวย์ เคยมีความสัมพันธ์กันฉันใดมาก่อนฤา
ดูจากการสนทนา เหมือนมีความนัยอะไรกัน
-
:m16:อะนะอิพี่เรย์ทีตัวเองยังยอมให้ชะนีฟาง (จอมแรด) มาเกาะแกะได้ พอหมูแฮมมีเวย์มาเกาะแกะแสดงอาการหวงเลยนะ :m16:
ใช่เลยเวลามีความรักมันจะมีทั้งสุขและทุกข์ สุขที่เขารักเรา แต่ทุกข์เวลามีคนอื่นมาชอบคนที่เรารัก
-
เราต้องจัดการแมวก่อนที่มันจะมีโอกาสได้มาขโมย 55+
-
บร่ะหมูแฮมเสน่ห์แรง มีหนุ่มติดใจตามมาหาเลยวุ๊ย
น๊อตกับกรนี่ฮาจริง
-
โถเด็กน้อย แอบหึงพี่
-
วู้วววววว ร๊ากกกกก หมูมูมูมู แฮมมมมมม
:L2: :-[ :L2:
-
พวกประเภทรู้ว่าเค้ามีแฟนแล้วแต่ชอบแย่งเนี้ยมีเยอะเนอะ
-
:z6: :beat: นังฟางแกกล้ามากนะ :angry2:
เอ้ะๆๆ พี่เวย์กะพี่เรนี่ยังไงกันนะ :serius2:
-
:m16:
มีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่เลย
แต่เอ๊ะ ไม่ชอบเลยที่พี่เรย์ให้ชะนีนั้นเบียดอ่ะ
-
ต๊ายตาย นี่พี่เรเคยเป็น "แมวขโมย" กับเขาด้วยเหรอเนี่ย?
-
อ่านถึงปัจจุบันแล้ว^^
อยากสารภาพจัง คือว่า.....เราจิ้นค่กร-น็อตตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเลยอ่ะ -///-
แบบว่า ต่อมจิ้นมันนำพา 55+
สนุกมาก ตอนแรกหมูแฮมเรียกคะแนนได้เพียบ ตอนนี้ถึงคราวนายเรบ้าง คะแนนไม่แพ้กันเลย
อีกคู่นึงก็.....ชอบ -//- กร-น็อต เป็นคู่ที่แบบว่า......ปลื้ม.....
ติดตามจ้า^^
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 21 ฝากให้เธอช่วยดูแล 1/2 By Not 11/01/11
“ฮ้าววว !” เสียงผมเองครับ เมื่อคืนเล่นเกมส์ดึกไปหน่อย วันหยุดทั้งทีแทนที่จะได้ไปไหนแต่พ่อกับแม่ชิงไปเที่ยวตัดหน้าซะก่อนไปไกลถึงเมืองนอกเมืองนาด้วย ทิ้งให้คนหล่อตาดำ ๆ ต้องนั่งแหง่วอยู่บ้าน พี่โน้ตก็ไม่อยู่ เบื่อโว๊ยยยย อยากไปเที่ยว อยากร่าน อยากแรด ไม่ใช่ละ....ตอนนี้ผมนั่งเล่นโน๊ตบุ๊คในสวนหน้าบ้านที่ถูกตกแต่งโดยแม่ผมเอง ต้นไม้เลยหนาแน่นเป็นพิเศษ ….พึ่งกินข้าวไปเมื่อตะกี้เอง...หนังท้องตึง หนังเท้าหนา หนังตายาน ฟังเพลงเพลิน ๆ ช่างสุขสม อารมณ์โสดดีแท้ เริ่มเลื้อยตามแนวยาวของเก้าอี้ไม้ที่เป็นแผ่นไม้ขนาดใหญ่พอที่จะนอนพลิกตัวได้อย่างสบาย เมื่อได้ท่าที่คิดว่าหล่อตลอดเว แม้เวลานอนแล้วก็เริ่มเล่นเกมส์ซ่อนตาขาวตาดำ อืม..งึม ๆ ง่วง ทิวาสวัสดิครับทุกคน...
อึ๊....อะไรเย็น ๆ หนังตาเริ่มกระตุก อะไรมารบกวนเวลานอนกรูฟะ อะไรมาฟืด ๆ ฟาด ๆ แถวนี้ อื่ย!! คนกำลังนอนนะโว้ยยยยยย
“อืม เอ๊ะ!! อ๊ากกกกกก !! หมาผีผีผีผีผีผีผี” เสียงผมเอ๊งคร๊าบ!!ลืมตาขึ้นมาก็เห็นไอ้หมาหน้าย่นที่ไหนมันยืนอยู่บนหน้าอกผม กำลังก้มหน้าแลบลิ้นจะกินหัวผม ฮื่อ ๆๆ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย!!
“ฮะ ฮ่า ๆๆๆๆ แม่งนอนจนหลอนผีบ้านมึงออกมาหลอกกันกลางวันกลางแจ้งแสก ๆ รึไงห๊ะ ฮ่าๆๆๆ” เอ๊ะ ! เสียงใคร คุ้น ๆ ผมหยุดโวยวาย ค่อย ๆ เอามือปิดตาออก เฮ๊ย!! ตกใจอีกรอบกับหมาผีตัวเดิมที่มันย้ายที่จากอกผมไปยืนแลบลิ้นอยู่บนโต๊ะ ตัวมันก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แล้วตะกี้ทำไมมันน่ากลัวจังว๊ะ...แต่เมื่อกี้.. เสียงใคร
“ฟายยย !!เข้ามาได้ไงวะ!!มึงจะมาขโมยของบ้านกูใช่มั๊ยสาด!!” ตกใจยิ่งกว่าเห็นหมาผีอีก เมื่อเด้งตัวลุกขึ้นแล้วรีบหันไปมองต้นตอเสียงที่มาจากทางด้านหัวนอน ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไง ไอ้คนที่ยืนอยู่นั่นมันได้ควายเผือกตัวนั้น มาได้ไงฟะ รึมันจะเข้ามาขโมยอะไรในบ้านผม
“กูเนี่ยนะ!! จะมาขโมยของบ้านมึงนอนจนประสาทหลอนรึเปล่า” มาทำเสียงดังใส่... แล้วยังมีหน้าเดินมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับผมอีก ผมเหล่ตามองไอ้ปั๊กหน้าย่นที่เนียนนอนบนโต๊ะแล้วหลับตาพริ้มไม่ได้สนใจคนที่กำลังงงอย่างผม...บ้านกรูไม่เคยเลี้ยงหมานะ แล้วมันมาจากไหนอย่าบอกนะว่า...
“นี่มึงเอาหมามาปล่อยบ้านกูใช่มั๊ย!!ไม่มีปัญญาเลี้ยงล่ะสิ!!” แม่งเลวแล้วยังใจดำ ....แม้กระทั่งหมาตัวเดียวก็เลี้ยงไม่ได้ ชีวิตมรึงมีอะไรดีไหม..
“อุ๊บ!!ฮ่า ๆ หึ ๆ มึงคิดได้ไงวะ ความคิดมึงแต่ละอย่างกูล่ะเชื่อเลย แต่ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงว่ะ” ยังมีหน้ามาหัวเราะ แต่อะไรของมันฟะ ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง
“อะไรของมึง ไม่ใช่ก็ใกล้เคีย งกูบอกไว้ก่อนนะ ว่าบ้านกูไม่ใช่โรงเพาะเลี้ยงหมาพันธ์นะ และที่สำคัญกูไม่เคยเลี้ยงสัตว์ด้วย” เพราะเลี้ยงตัวเองยังไม่ได้ด้วยซ้ำ ....อย่าบังอาจเอาภาระมาให้กูเด็ดขาด
“อืม ก็..” ผมจ้องหน้ามัน รอคำตอบมือก็เผลอไปลูบหัวไอ้หมาขี้เกียจที่นอนกลางวันอยู่ ......แต่...มันคงง่วงแหละไม่ได้ขี้เกียจหรอก....เพราะมื่อกี้กูก็นอน....แต่มึงจะลีลาอีกนานไหม..รอให้กูลูบหัวหมาให้มันเถิกรึไง..
“กูเอาฝากเลี้ยง กูซื้อมาเมื่อวาน แต่แม่กูแพ้ขนหมาห้ามเลี้ยงว่ะ สงสารมัน” พูดแล้วทำหน้าน่าสงสาร ทำเป็นด้วยเหรอคนอย่างมัน เสแสร้งล่ะสิ มึงไม่รู้แต่แรกรึไงว่าไม่มึงแพ้ ไปซื้อมาทำด๋อยอะไร แต่..ก็คงเป็นธรรมดาของพวกไม่มีสมองอย่างมัน แต่เมื่อกี้มันว่าอะไรนะ...
“อะไรนะ ฝากเลี้ยง ฝากกูเนี่ยนะ บ้ารึเปล่าชีวิตนี้กูเคยเลี้ยงหมาที่ไหน คิดได้ไง มึงเอาไปฝากคนอื่นดิ เพื่อนมึงเยอะแยะ” ... แม่งไม่มีปัญญาแล้วยังสร้างปัญหาได้อีก หน้าอย่างกูเนี่ยนะจะเลี้ยงหมาทุกวันนี้กูยังต้องให้แม่เลี้ยงเลย..
“กูไปมาแล้วแต่ไม่มีใครเลี้ยงได้ ของพวกมันเลี้ยงแต่ตัวโต ๆ มึงอยากให้มันโดนไอ้ล๊อตกัดตายรึไง เพื่อนกูแต่ละคนเลี้ยงแต่หมาโหด ๆ” เพื่อนเลี้ยงหมาโหด แล้วมึงไปซื้อพันธ์ปัญญาอ่อนมาเลี้ยงเนี่ยนะ กรูจะบ้าตาย เอายังไงดีวะ ผมนิ่งซักพักใช้ความคิดก่อน ต้องคิดดี ๆ กรูเป็นคนมีสมองจะโง่กว่ามันไม่ได้
“แล้วทำไมต้องเป็นกูด้วย บรรดาเดอะกิ๊กของมึงล่ะเยอะจะตายไป”
“ถามเยอะจริง ไม่อยากเลี้ยงก็บอกกูมา กูจะได้เอาไปปล่อยวัดให้รู้แล้วรู้รอดไป แม่งถ้ากูเลี้ยงได้จะไม่ลำบากมึงเลยน๊อต ตกลงมึงจะเอาไง” ไอ้ชั่ววววววววววว.............ทำไมมึงคิดได้จะปล่อยวัดนี่นะ มึงรู้ไหมว่าพระยิ่งบิณบาตรไม่ได้คนเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยทำบุญ มึงจะให้มันไปอดตายรึไง
“มึง ๆ มันฮึ่ย !! ไอ้คนไม่มีจิตสำนึก มึงมันคนบาปที่โลกระบือจริง ๆ” ไม่รู้จะด่ามันยังไง หันไปมองไอ้หน้าย่นที่ตอนนี้ตื่นแล้ว ตั้งหน้าตั้งตามองหน้าผม เหมือนมันกำลังรอฟังคำตอบอยู่เหมือนกัน ตากลม ๆ ส่องประกายวิ๊ง ๆ ชวิ๊ง ๆ น่าสงสาร นี่กรูเข้าใจหมาขนาดนี้เลยเหรอวะ แต่มันจะรู้ตัวไหมว่าถูกไอ้หน้าปลาดุกนี่ซื้อมาทิ้ง มันช่างเป็นหมาที่ซวยและมีชีวิตที่อาภัพจริง ๆ
“ฝากเลี้ยงส่วนเรื่องค่าอาหารกูจะจ่ายให้เอง คิดค่าใช้จ่ายมา อยากได้ตอนไหนก็ถือบิลไปหากูหรืออยากได้เท่าไหร่ก็บอก เดี๋ยวจะหาว่ากูใจดำไม่ดูดีอีก” ไม่ทันละ...กูด่ามึงไปแล้วล่ะ...แต่ข้อเสนอมันก็น่าสนใจ ถ้ากรูซื้อเพ็ดดีกรีมาห่อละ 200 กูก็บวกค่าเดินทาง ค่าน้ำมันรถ ค่าเลือกซื้อ ค่าเสียเวลา ค่าอะไรอีกดี ช่างแมร่งมันบวกให้หมด กูจะเอาให้อานเลยมึง หึ ๆ
“ยิ้มอะไร บ้ารึเปล่ามึงอย่าบอกนะว่าคิดจะแดกหมากู”
“เชี่ยละ!! อย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนมึงเอง เออก็ได้! แล้วมันชื่ออะไร” ครอบครัวผมคงไม่ปัญหาเพราะพี่ชายก็เคยเลี้ยงหมาขนปุยตัวใหญ่ๆ ไว้แต่รู้สึกจะเป็นของพี่ลูกหมี แต่มันดันถูกโดนัทดำวงใหญ่ทับขี้แตกไปแล้ว....
“มึงตั้งให้มันดิ” เรื่องมากจริง ๆ แต่ก็ดีเหมือนกัน ......ชื่ออะไรดีน้า..ผมหันไปมองหน้าไอ้ย่นที่มองไปมองมาก็หน้าเหมือนไอ้คนที่เอามาฝากแฮะ
“กูรู้แล้ว ให้มันชื่อภาสกรดีมะ ”
“ควายเถอะนั่นมันชื่อกู อย่ามากวนตีน” มันรีบแย้งขึ้นมาทันที พร้อมกับชี้หน้าผม...แต่กรูไม่สน
“ทำไมอ่ะ ก็หน้ามันเหมือนมึง มึงดูดิ 5++” ผมจับไอ้ภาสกรหันหน้าไปให้มันดู แล้วจับปากไอ้ย่นฉีกยิ้มให้มัน
“เดี๋ยวมึงจะโดนสัด ว่าแต่...มึงจำชื่อกูได้ด้วยเหรอ..แอบชอบกูอ่ะดิ”
“ส้นตีนไอ้ภาสกรเถอะ ชื่อของคนที่กวนตีนตั้งแต่หน้าตายันปลายเท้าอย่างมึงน่ะ กูจำได้ กูจะได้มีลูกบอกลูกมีหลานบอกหลานว่าไอ้นี่มันเลว” ผมพูดพร้อมกับจับขาไอ้ภาสกรชี้หน้าไอ้หน้าปลาตีนที่ทำหน้ายุ่งขรึม ๆ อย่างไม่พอใจ..เรื่องของ มรึง กูจะเรียกอย่างนี้มึงจะทำไม ไม่พอใจก็เอากลับไป ไม่ได้สิเดี๋ยวมันเอาไปปล่อยวัดลำบากพระต้องเก็บขี้มันอีก
“มึงมั่นใจว่าจะมีลูก” เอ๊า !! ไอ้ชั่วมาแช่งกู
“ทำไมกูมีน้ำยาพอโว้ย! ว่าแต่มึง...”
“กูไม่ลืมหรอกน่า จะตีกรุงกูอ่ะ วันนี้ก็ได้พร้อมเสมอ” อะชะช่า....แม่งรู้ทันกรูอีก แต่วันนี้กรูไม่พร้อมเพราะเมื่อคืนเล่นเกมส์ดึกจะว่าดึกก็ไม่ใช่เพราะเกือบเช้า รู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรงชอบกล ง่วงหงาวหาวนอนอยู่นี่ไม่เห็นรึไง มึงจะมาอาศัยช่วงนี้ชิงชัยกับกรูไม่ได้เด็ดขาด
“เออ ไม่ลืมก็ดี เอาไว้ก่อนมึงไม่ต้องกลัวกูจัดมึงแน่” ผมบอกแล้วชี้หน้ามัน ผมอุ้มไอ้ภาสกรไว้บนตัก มันยังเป็นลูกหมาอยู่เลย มองไปมองมาก็น่าเอ็นดูอยู่หรอก
“...ชอบรึเปล่า” ถามแปลก ๆ กูไม่ใช่พวกใจดำอำมหิตเหมือนมรึง จะไอ้ทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ได้ลงคอ
“ถามทำไม ชอบไม่ชอบกูก็ไม่ใจดำพอที่จะเอามันไปปล่อยวัดหรอก กูสันดานไม่ด้านพอ” หลอกด่าแม่งเลย สมน้ำหน้ามัน
“เออ ก็ดี แล้วนี่อยู่คนเดียวเหรอ”
“แล้วมึงเห็นใครนอกจากกูไหมล่ะ”
“เห็นป้าแม่บ้าน คนที่ไปเปิดประตูให้กู”
“เห็นแล้ว ถามทำเตี่ยรึไง”
“มีไรกินเปล่า”… ฮึ๊ !! มันคงถามถึงอาหารไอ้ภาสกร
“ปัญญาอ่อนนะมึง กูจะมีอะไรให้มันกินได้ยังไง มีแต่ข้าวกับต้มจืดมันจะกินเปล่าล่ะ” เดี๋ยวค่อยออกไปซื้อแล้วชาร์จมันให้หนัก ๆ
“กินดิ กูเนี่ยกิน ของไอ้ด่างเนี่ยกูเตรียมมาให้แล้วแล้วมันก็อิ่มจนพุงมันจะแตกแล้ว กูเนี่ยยังไม่ได้แดกรัยตั้งแต่เช้า” อะรัย!! ของมัน ผมย่นคิ้วเงยหน้ามองหน้ามัน มือก็ลูบหัวไอ้ภาสกรไปด้วย บ้า..รึ..เปล่า ข้าวบ้านมันไม่มีรึไง
“ทำไมบ้านมึงไม่มีข้าวกินรึไง....มาขอบ้านคนอื่นกิน เงินก็มีไม่ใช่รึไง...ว่าแล้วก็กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวไอ้ภาสกรกูดูแลเอง อย่ามาวึ่นวือให้มากมาย”
“กูหิวมากเลยตอนนี้ ไม่มีแรงขับรถแล้ว กูอุตส่าห์ออกจากบ้านแต่เช้าไปซื้อหมามา ..หะ...” ฮะ ซื้อหมาอะไรไหนว่าซื้อเมื่อวาน...ผมมองหน้ามันแทนคำถาม พูดอะไรงง ๆ
“กูหมายถึงออกจากบ้านไปซื้ออาหารมันแต่เช้า กลัวสายแล้วมันจะหิว ว่าแต่จะให้กูกินข้าวได้ไหมเนี่ย!” สรุปกูต้องหาอะไรให้มึงกินใช่มั๊ย เอาภาระมาให้กูตัวนึงแล้ว ยังมาทำให้เพิ่มเป็นสองตัวอีก
“จะกินอะไร พ่อกับแม่กูไม่อยู่ อยู่กูคนเดียวทั้งบ้านมีแค่ต้มจืดกับข้าวต้มกุ้งจะแดกมะ แดกไม่ได้ก็ไม่ต้องฝืน” ช่างมันผมอุ้มไอ้ภาสกรลุกขึ้นมันทำท่าจะลุกตามตกลงมันจะกินจริง ๆ ใช่มั๊ย....มึงเห็นบ้านกรูเป็นสถานสงเคราะห์หมาและคนพิการรึไงไอ้บร๊า
“ถือโน๊ตบุ๊คกับหนังสือกูมาด้วย” ใช้ซะเลย จะมากินข้าวบ้านกรูฟรี ๆ ละเมอไปเถอะ
“เออ ได้!!” ว่าง่ายแฮะ แต่เสียงดังไปนะมึง ผมออกตัวเดินนำหน้ามันเข้าบ้าน และเดินเข้าไปในครัวไม่อยากไปรบกวนป้าเพ็ญ แกกำลังทำงานบ้านอยู่ .....เดี๋ยวกรูจะส่งบิลเก็บเงินค่าอาหารมื้อนี้ให้ดู
“เอ้า !! เชิญแดกไม่ใช่ของเหลือ แต่กูกินไม่หมดเมื่อเช้า นั่นหม้อข้าว นี่จานเปล่ารึจะกินข้าวต้มกุ้งอยู่ตรงนั้น” ผมวางถ้วยต้มจืดให้มันบนโต๊ะอาหาร พร้อมกับจานเปล่าพร้อมกับแนะนำสถานที่ให้มัน... จะให้กูเป็นบ๋อยให้ชาติหน้าแล้วกัน
“กูอยากกินไข่เจียว...ไม่ได้เหรอ” ชะชะชะช่า ไอ้ควายมีขนไอ้หน้าด้าน ได้คืบจะเอาศอก ได้ศอกจะเอาส้นตีน ฝันไปก่อนนะมึง
“ฝันเอา กูทำไม่เป็นแล้วแม่บ้านกูก็ไม่ว่างด้วย” ผมวางไอ้ย่นบนโต๊ะกินข้าวแล้วนั่งลูบหัวมันอย่างสบายใจ น่ารักกว่าไอ้บ้านั่นตั้งเยอะ
“อะไรวะ แม่มึงคงจะเสียใจที่มึงต้อนรับเพื่อนที่มาเยี่ยมเยียนบ้านอย่างนี้” มันทำหน้าเอือมระอาใส่ผมอีก กรูผิดอะไรแม่กูต้องเสียใจด้วย
“มึงไม่ใช่เพื่อนกู!!”
“ก็จริง แต่กูเป็น ผะ”
“หุบปาก!! จะแดกไม่แดก มึงจำไว้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวครั้งสุดท้าย!!” มึงกูบอกว่าทำไม่เป็นยังจะมาเล้าหลือ กูจะทอดไข่ให้แมร่งแดรกแล้วเป็นมะเร็งตายเลยมึง
ผมจำเป็นต้องจุดแก๊สทอดไข่ให้มันจะว่าไปก็ทำเป็นอยู่หรอก แต่มึงจะทำได้กินฝีมือกูทั้งที เอาแบบพิเศษเลยแล้วกัน ฮึ ๆๆ มึงเรียกร้องเองนะ เอาสูตรพิเศษกูไปละกันไข่สองฟอง น้ำตาลสองช้อน ทอดไข่ให้ฟูต้องใส่เกลือ 2 ช้อน น้ำส้มสายชูและพริกป่นในปริมาณที่เท่ากัน หึ ๆ มันไม่เห็นหรอกครับ เพราะผมใช้ให้มันไปเอาอาหารมาให้เจ้าหนูภาสกรที่ตอนนี้กระดิกหางดุ๊กดิ๊กอยู่บนโต๊ะ มองผมด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น
“ฮึ กูจะทอดแล้วน้า เอิ๊ก!” บ้าไปแล้วกรู ผมตีส่วนผสมทั้งหมดแล้วเทลงน้ำมันร้อน ๆ เสียงและกลิ่นมันช่างยั่วน้ำลายดีจริง ๆ ไอ้ภาสกรก็คงคิดอย่างนั้นเพราะผมเห็นมันน้ำลายไหล แต่ทั้งผมและเจ้าภาสกรจะกินไม่ได้ เพราะไข่เจียวเนี่ยมันมีเจ้าของแว้วว
“หอมจัง...”
“เย้ยเชี่ยเย็-!! ตกใจหมด !!ไปนั่งนู่นเลยไป จะแดกไหมไข่เจียวเนี่ย เดี๋ยวก็โปะหน้ามึงแทนข้าวหรอก” เชี่ยแมร่งตกใจหมดอยู่ดี ๆ แมร่งก็โผล่หัวมาทำจมูกฟืดฟาด ๆ กรูกำลังทอดไข่ให้มึงกินอย่างมีความสุข ฮึ ๆๆ หอมใช่มั๊ยมึงไม่รู้หรอกว่ามันอร่อยที่สุดในสามโลก และมึงคือผู้โชคดีที่จะได้รับประทาน ณ บัดนาว
-
ขอบคุณทุกรีพายจ้า :กอด1: ตอนนี้เอาแบบน่ารัก ๆ ไปละกันนะ กรน๊อต Fc
-
มีอดีตให้ค้นหากันอีกแล้ว
ตอนหน้าขอคู่ กร - น๊อต นะ
ฮาดี ชอบ :กอด1: :กอด1:
-
ตั้งชื่อหมาได้ดีจริงๆเลย 55555
+1 นะคะ
-
มาแล้วววววว
part Not ชอบบ
สมกับที่เป็นน็อต กวนได้โล่เลย^^
-
น็อตฉายแววเป็นเคะชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ :-[
พี่กรลงทุนจังเลยน๊าาาา เอาหมามาไว้เดี๋ยวก็ต้องแวะมาหาคนเลี้ยงหมาทุกวันเลยอะดิ
แผนสูงนะเนี่ย o13
-
เอาเว้ย กรเริ่มบุกแล้ว
-
อ้ายๆๆ ชอบคู่นี้อ่าาาา น้อตกวนดีจิงๆๆ
แหม่พี่กรลงทุนไปซื้อไอ่ภาสกรมาให้น้อตเลยทีเดียว 5555 :-[ :L2: :L2:
-
เอ้ยย ในครัว ฮ่าๆๆๆ :impress2:
คู่กรนอตมันทะเลาะได้น่ารักดีอ่ะ หุหุ
ปากก็ว่าไม่อยากทำ แต่สุดท้ายก็ทำไข่เจียวให้กิน แหม...อยากโชว์ฝีมือ ก็ไม่บอก ฮ่าๆๆ
-
กร-น๊อต
จากคู่แดงเดือดกลายเป็นเชิญยิ้มไปซะงั้น
แต่ชอบบบบบบบบบ
ขออีกบ่อยๆนะ :L2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !
รักคู่นี้จริง ๆ เถื่อน ๆ ♥.♥
สนุกมากมายค้า : ) มาต่อไว ๆน่ะค่ะ
-
เริ่มแล้วพี่กร เริ่มบุกแล้ววววว
มีน้องหมาเป็นของกำนันซะด้วยยย
-
ให้ตายสิ พี่กรน่ารักว่ะ
-
น๊อต ต้อนรับโหดไปมั้ยอ่ะ น่ากัวนะไข่เจียวจานนั้นอ่ะ o22
พี่กร เกือบหลุดไต๋แล้วไง แหม๋อยากให้น๊อตเลี้ยงหมาก็ไม่บอก อิอิ
-
อยากได้น้องหมาบ้างจังเลยยย
ว่าแต่ไข่เจียวนั่นจะกินได้หรอ??? :m29: :m29:
-
ขอบคุณครับ น่ารักจังเลย ซื้อสุนัขมาให้เลี้ยงด้วย :L1:
-
ว๊าวๆๆๆๆๆๆ น่ารักจิงๆเลยคู่นี้อ่ะ :o8:
มีซื้อน้องหมามาให้เลี้ยงด้วย อิอิ
แล้วมะไหร่จะมี nc ของคู่นี้อีกน้า :z1: :z1: :z1:
-
:o ไข่เจียวสูตรไหนล่ะนั้น
แต่ละอย่างที่ใส่ไป น่ากลัววววววววว ฮ่าๆ :
ปวด:
-
:เหอะ1: :เหอะ1: :เหอะ1:ลีลาทอดใข่
-
อ่านไปอ่านมา น๊อตจ๋าทำไมนู๋เคะขึ้นๆล่ะนั่น
กรก็นะเกือบหลุดแล้วไหมล่ะแต่มีที่ไหนแพ้ขนปั๊ก
มันมีด้วยหรอ o13
-
ฮร้าาาาาาาาาาาซื้อหมามาให้เค้าแต่ก้ไม่กล้าบอก โอ๊ะๆ
-
คู่น็อตกรน่ารักมากเลยอ่าาาา ชอบคู่นี้มากๆๆๆๆเลย ขอของคู่นี้อีกเยอะๆนะคะ
กรนี่ใช้หมาเป็นสื่อกลางหรอเนี่ย 55 น่าเอ็นดูจิงจิ๊งงงง เป็นคาสโนว่าซะเปล่าแต่จีบคนไม่เป็น
มาต่อเร็วๆนะคะ อยากเห็นอิมเมจของน็อตกับกรอีกอ่ะค่ะ
-
น๊อตเอ๊ยยยยย แววมารดาฉายออกจากร่างแล้ว
แบบนี้ก็มีข้ออ้างแล้วสินะ แผนร้ายนะยะภาศกร
-
ชอบบบบบบบบบบบบ เรื่องนี้เจงๆๆ
นน๊อตกวนได้ใจไปเลย
ห้าๆๆ
-
FC พี่เร กับ น็อต :z2:
-
:laugh: กวนจริงๆน็อต แต่อย่าเผลอนะ โดนกรมันคลุกวงในแน่อ่ะ มาแบบเนียนๆเลยนะนายภาสกร o18
:pig4:ไรท์เตอร์ :z2:
-
แค่ชื่อตอนก็ฮาแล้ว มาเจอมุกรั่วๆ เพิ่มเข้าไปอีก จะน่ารักไปไหนเนี่ยพี่กร
-
ไข่เจียว คงอร่อยน่าดู
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮาไปไหนตอนนี้
งงวะสองคนนี้
ฮ่าๆๆเอาหมามาเชื่อมความสัมพันหรอ
-
กัด กัน ไป เดี๋ยว ก็ รัก กัน เอง
-
กลัวว่าไข่เจียวจานนี้น็อตจะได้กินเองอ่ะดิ
กรเล่เหลี่ยมแยะจะตาย
แต่ดูๆ ไปเหมือนข้าวใหม่ปลามันไงมะรู้ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกดี
-
กรน่ารักอ่า ซื้อมาให้แต่ไม่กล้าบอก :m3:
แต่ไข่ที่น็อตทอดจะกินได้เหรอ กลัวกินไปแล้วกรต้องเข้าโรงบาลอะจิ o21
-
อร๊ายยยยยยย :-[ น่าร้ากกกกกก
กัดกันไปมา รักกันซะงั้น อิอิ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4 :o8: :o8:
-
ชอบคู่นี้ :impress2:
-
ชิชะ เอาหมาน้อยมาล่อ o18
-
กรคงจะเข็ดไข่เจียวไปอีกนาน 555555555
-
น๊อตเอ๊ย
ยังไม่ลืมที่จะตุ๋ยกรอีกเหรอ
หนูไม่มีทางได้ตุ๋ยเค้าหรอกลูก
ทำใจซะเถอะนะจ๊า
:z1:
-
แผนสูง ฝากเลี้ยง
-
กรน็อตน่ารักอ่ะ :-[
ใช้หมาเป็นสื่อกลางล่ะซิ น่ารักๆ
:pig4: :pig4:
-
^^
-
น่ารัก :o8:
กดบวกให้ค่ะ
-
เข้าใจคิดนะกร เอาหมามาฝากเลี้ยง o18
:pig4: คะ
-
พี่กรแกเนียนมากเลยนะ
-
ชักสงสารกรตงิดๆ ที่ต้องลิ้มลองไข่เจียว
-
เค้าว่ากันว่าเป็นไม้เบื่อไม้เมานี่ลูกดกนะเออ 55555
-
ไข่เจียวสูตรเด็ดมีแต่พี่กรที่ได้ชิมและจะติดใจมิรู้ลืม :m20:
-
เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น่ารักไปอีกแบบ
-
ตายๆๆๆ งานนี้เรียกรถพยาบาลด่วย
เกิดการวางยาพิษในอาหาร
-
พี่กรจะรอดป่าวเนี้ย
-
คุ่รักสุดตรีน เจอความป่วนของน้องน๊อต ไข่เจียวมหาบรรลัย งานนี้ที่เขาบอกว่า
เสน่ห์ปลายจวักผัวรักจนตัวตาย คราวนี้น่าจะใช้ได้ลกับน๊อตและกร
-
รอจ้า^^
-
ตั้งใจซื้อหมาให้เขาแต่มาโชว์ซึเดเระ ทำฟอร์มว่าเลี้ยงไม่ได้ หนอยแนะ! พี่กรน่ารักว่ะ โอ๊ย!!ไม่ไม่ไหวแล้ว น๊อต ถ้าไม่รีบตัดสินใจเดี๋ยวจะอุ้มพี่กรไปแล้วน่ะ
ไข่เจียว...จานนั้นเกรงว่าแม้กระทั่งหมามันยังไม่เอาอ่ะ :m20:
-
:laugh: อิพี่กรน่าสงสารวะ
น๊อตขาเพลามือหน่อยลูก
เดี๋ยวเป็นหม้ายนะเออ
-
ฝาก หน่อย นะค่ะ
:L2:
-
มารอตอนต่อไป
อยากอ่านมากกกกกกกก^^
-
:m20: เอาน้องภาสกรมาเชื่อมสัมพันธ์ มันจะรอดไหมเนี่ย
-
โอ้วววววววว
งานนี้หามส่งโรงบาลแน่
เหอะๆๆๆ
-
ขอบคุณทุกรีพายจร๊า :กอด1: รอหน่อยเน้อ
กำลังตัดสินใจว่าจะต่อตอนกรน๊อตว่ากินไข่แล้วตายไหม
หรือจะลงหมูแฮมกับพี่เรที่กำลังน้ำเน่าต่อดี
:เฮ้อ: กลุ้ม ขอเวลาตัดสินใจ 2 วันเน้อ เอิ๊ก ๆ
-
แว๊ก2วันเลยหรอ
แล้วจะรอนะ แต่ว่าให้กรกินไข่แล้วป่วยจะดีไหมนะ
แต่อยากให้ไข่ออกมาอร่อยอ่ะอิอิ
-
2 วันเลยหรออ
นานไปมั๊ยอ่าาา :monkeysad:
รออยู่น่ะ :กอด1:
-
ช่วยตัดสินใจไหมค่า ไม่ต้องเลือกเลยค่ะ ลงทั้งคู่เลย :haun5:
ยาวแค่ไหนก้ออ่านไหวค่า :laugh:
-
แลกกับการที่คนเขียนปล่อยให้คนอ่านรอ เอามาลง 2 ตอนเลย :laugh:
-
ช่วยตัดสินใจให้มั๊ยคะ?
กร-น๊อต ไปเลย เชื่อพี่
-
2 วันเลยเหรอ T^T
ลงมันทั้ง2ตอนเลยเนี่ยแหละ 55+
เราอยากอ่านทุกคู่เลย แต่ปลื้มคู่กร-น็อตมากนิดนึง (เอ๊ะ! ยังไง)
รอจ้า 2วันมันทรมานคนอ่านมากเลยเน้อ~
-
รออ่านตอนต่อไปคะ
คู่พี่เรย์กับแฮมก็ชอบ :o8:
คู่พี่กรกับน๊อตก็ชอบ :-[
แต่ที่แน่นอนคือชอบน้องภาสกรมาก :m20:
-
ไม่ต้องตัดสินใจหรอกค่า
ควบสองไปเลย คนอ่านชอบ :laugh:
-
เอาหมดได้มั้ย แต่ถ้าให้เลือกขอ กร-น๊อตก่อน แบบว่ายังค้างๆอ่ะ แหะๆๆๆ
-
เอาสองอย่างได้ป่ะ :monkeysad:
-
ข้าวไข่เจียวจะทำให้ท้องเสียเปล่าเนี่ย
หรือจะเค็มปี๋จนกินไม่ได้หนอ
-
ช่วยตัดสินใจค่ะ ลงตอนพี่เรย์กับหมูแฮมคั่นก่อน
แล้วต่อด้วยคู่ห้าวน๊อตกับกรเค้ากุ๊กกิ๊กเลยสองตอนรวด
กรนี่เนียนนะ เอาน้องปั๊กภาสกรมาเป็นสื่อรัก
แล้วก็ดูเหมือนทำท่าจะได้ผลด้วย
ใครจะคิดว่าน๊อตผู้สุดจะห้าวจะมายอมทอดไข่เจียวสูตรพิเศษให้กรกิน
ว่าแต่ว่าน๊อตยังไม่ล้มเลิกความคิดนั้นอีกเหรอ
จะไหวเร้ออออออออ จะตามเค้ามันมั๊ย กรน่ะท่าทางจะเจ้าเลห์ไม่เบาเลย
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ :pig4:
-
ขอน็อตจัดการกรต่อก่อนล่ะกันฮับ
ตามด้วยน้องแฮมกะพี่เรย์ ง่ายๆ เองอ่าไรเตอร์ (ไม่ค่อยโลภเลยตรู) :z1:
รออยู่นะฮับ
-
คงเป็นไข่เจียวที่อร่อยที่สุดในโลก
:laugh: :laugh:
-
เข้ามารออย่างใจจดใจจ่อ
-
เอาพี่เรย์ก่อนดิ จะดูว่าพี่แกหวานไปถึงไหนแล้ว :m20: :m20:
-
พร้อมกันสองตอนเลยได้ป่ะ
-
เค้ามารอด้วยคนนะ ^^
-
อยากอ่านน้ำเน่า หมูแฮมกะพี่เรย์อ่ะ น๊อตนี่ขอเบรกก่อนได้มิ ชอบเหมือนกันนะ แต่อยากอ่าน
ฉากหวานๆคั่นบรรยากาศ มาคุอ่ะ ฮ่าๆๆ
-
ขอสองได้มั้ยอ่าาาา
อยากอ่าน ๆ ๆ :กอด1:คนแต่งแปดสิบแปดรอบ
หุ หุ
-
กร-น๊อต :z2:
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 22 ฝากให้เธอช่วยดูแล 2 40% By Not 17/01/2010
“อ่ะ แดรกให้ตาย เอ๊ย อร่อยนะ กูทำสุดฝีมือเลย” ผมยื่นจานไข่เจียวมหาประลัยให้ไอ้คนที่นั่งมือถือช้อนซ้อมในจานมีข้าวสวยอยู่จนพูนจาน....... = =” มึงไปอดอยากที่ไหนมา
“หน้าตาดีนี่หว่า ไม่กินด้วยกะ....”
“ไม่!!” ตอบแทบจะทันทีไม่ต้องรอให้มันถามให้จบ แต่เสียงดังไปหน่อย
“เอ่อ...ก็กูไม่หิว... มึงกินเถอะ เอ้า ๆ รีบกินดิ ไหนว่าหิวไงลีลาอยู่ได้” ผมรีบเปลี่ยนท่าที แล้วผลักจานไข่เจียวนั่นไปใกล้ ๆ มัน...เทคแคร์มันหน่อย
“อืม.” มันมองหน้าผม ครางรับเบา ๆ ก่อนจะลงมือจ้วงตักไข่เจียวไปวางไว้บนจาน...ตักข้าวและไข่เจียว ยกช้อนขึ้นแล้ว กำลัง...กำลังแล้ว...ภาพสโลโมชั่น วึบ วึบ วึบ อ้าม...เข้า เข้า ไปแล้ว…
“อร่อยนิ...แม่งมีฝีมือ.. แล้ว..ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้น อยากกินด้วยกันก็กินดิกูไม่หวงขนาดนั้นหรอก” แป่ว!! อะไรนะ... อร่อย แมร่งบ้าไปแล้ววววววว ต่อมรับรสมึงหยุดทำงานแล้วรึงายยย *0*”
“ปะ เปล่า แฮะ ๆ อร่อยก็กินเยอะ ๆ นะ อะ ๆ กิน ๆ” รีบปฎิเสธ ก่อนที่จะเชื้อเชิญให้มันกินต่อ อะไรฟะ!! ….ไม่มีอะไรหลุดจากปากผมอีก นอกจากนั่งดูไอ้บ้านี่กินไข่เจียวที่ผมปรุงพิเศษอย่างเอร็ดอร่อย แต่จะว่าไปมันอาจจะอร่อยก็ได้นี่หว่า หรือจะลองกินดู...ไม่ดีกว่า…
“อิ่มแล้วก็เชิญมึงไสหัวกลับไปได้แล้ว จะนั่งอยู่ดูไอ้ภาสกรโตรึไง”..อารมณ์เสียครับ ดูแล้วไข่เจียวผมไม่มีผลอะไรกับมันเลยหลังจากกินเสร็จยังมีหน้ามานั่งพุงกางดูทีวีอยู่ในบ้านผมอีก
“ใจคอมึงจะไม่ให้กูได้ย่อยเลยรึไง กูจุกตายไปตอนนี้ใครรับผิดชอบ” กูมั้งสาดดดดดด คิดได้ไง แดรกก็ให้แดรกฟรีแล้วยังจะมาเรื่องมาก มีข้อแม้อันนั้นอันนี้ กูไม่ใส่น้ำยาล้างห้องน้ำลงไปในไข่เจียวด้วยก็บุญเท่าไหร่แล้ว
“ก็ดี แผ่นดินจะได้สูงกว่าระดับน้ำทะเลมากกว่านี้หน่อย น้ำจะได้ไม่ท่วมโลก”
“การตายของกูมีประโยชน์ขนาดนั้นเชียว พึ่งรู้นะเนี่ย”
“ควายย !! มึงนี่มันกินบนเรือนขี้รดบนที่นอนชัด ๆ มาแดกฟรีแล้วยังมากวนตีนกูอีก” ผมด่ามันไปด้วยนั่งลูบหัวเจ้าภาสกรไปด้วย ผมกับมันนั่งโซฟาตรงข้ามกัน เลยด่ามันได้ถนัดหน่อย
“ข้าวมื้อเดียวมึงจะทวงไปตลอดชีวิตไหม เออ!! กูไปก็ได้วะ” มันลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าแล้วมองมาอย่างกวน ๆ ผมเลยโชว์นิ้วกลางสรรเสริญกลับไป
“ขอบคุณ!! วันหลังจะมาเอาฝากเอาไว้กับมึงก่อน” เอาได้แต่ตรีนกูอ่ะดิ ไอ้เนรคุณ…จะด่ามัน แต่ก็ไม่อยากต่อปากต่อคำมากไปกว่านี้ เพราะมันหันหลังกลับไปแล้ว ปล่อยมันไปก่อนแล้วค่อยคิดบัญชีความแค้นสมทบกับค่าอาหารเจ้าหนูหน้าย่นนี่แหละ ใช้ชื่อบัญชีว่า ค่ากวนตีนคนหน้าตาดี ละกัน ฮึ ๆๆ...
“โอ๊ย!!”... เฮ๊ย !! ใครเป็นอะไรวะ ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องนั่งเล่นเพื่อมาดูต้นตอของเสียง
“อะไรของมึงวะ” ผมออกไปก็เจอไอ้กรนั่งกุมท้องอยู่ตรงประตูทางออก หลังจากที่มันเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นแล้ว
“กู..ปวด ท้อง โอย!!” มันพูดแล้วกุมท้องตัวเอง....ผมได้แต่ยืนเอ๋อดูมัน รึว่า....ฮึ ๆๆๆ ไข่เจียวกรูออกฤทธิแล้วใช่มั้ย ในขณะที่ผมยิ้มอย่างพอใจ แต่ก็อดสังเกตเห็นเหงื่อที่ผุดตามใบหน้าไม่ได้....
“ปวดมากไหมวะ” ผมนั่งลงข้าง ๆ มัน แล้วถามไอ้คนที่หน้านิ่วคิ้วขมวดนั่งขวางประตูบ้านผมอยู่
“กูปวด..จะ ขาด..ใจ อยู่..แล้ว”… ตายห่า.... อย่ามาขาดใจอยู่บ้านกูนะเว้ย แล้วกรูต้องทำยังไงเนี่ย
“ไปหาหมอรึเปล่า” ผมเขย่าแขนมัน เริ่มกลัวขึ้นมาจริง ๆ ละครับ เพราะหน้าตามันบอกว่าไม่ได้โกหกเลย เหงื่อเม็ดเป้งเริ่มผุดออกมาเรื่อย ๆ สังเกตเห็นมันขบกรามแน่นเหมือนกำลังระงับความเจ็บปวด...ตาย ๆๆ ที่ทำไปไม่ได้กะให้ตายซักหน่อย
“ไม่..กูไม่ไป พากูลุกขึ้นหน่อยกูนอนซักพักคงหาย” ลำบากกรูจนได้....ไอ้เชี่ยน๊อตเอ๊ย ไม่น่าหาเรื่องเลยมึง....แล้วเป็นไง รู้สึกสะใจได้ไม่ทันได้พออึดใจ ก็ต้องมาลำบากใจซะแล้ว...ยังไงก็คงต้องช่วยมันละวะ ดีกว่ามาตายในบ้านลำบากไปเปิดประตูให้รถพี่ปออีก....
“เอ๊า ลุกดิ!” ผมพยุงมันขึ้น ตัวมันใหญ่กว่า ทำให้ผมเซ เพราะมันทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงมา
“พยุงตัวมั่งดิวะ ตัวยังกะควาย”
“กู ปวด มาก เลยว่ะ น๊อต แฮ่ก กูไม่ มี แรง” มันพูดกระท่อนกระแท่นเหมือนคนไม่มีแรงจริง ๆ ขณะที่มือข้างนึงพาดบ่าผม อีกข้างมันก็กุมท้องหน้าซบลงที่บ่าผม ตลอดทางที่ผมแบกมาถึงที่มันเคยนั่งก่อนหน้านี้
“อ่ะ นอนลง” ผมทิ้งให้มันนอนลงโซฟาตัวที่มันพึ่งลุกออกไป
“มึงแน่ใจนะว่าจะไม่ไปหาหมอ” ผมยืนเท้าเอวถามมัน หนักจริง ๆ ทำซะกูหอบเลย
“อืม กู ขอ นอน นี่แหละ”
“อืมตามใจมึงละกัน เดี๋ยวกูไปหายามาให้ ถ้าจะตายก่อนก็เรียกล่ะ” เวรของกำของเวร ของกรู เฮ่ย! ไม่น่าเลยกรู
“มึง ให้ กู นอน นี่ จริง ๆ นะ” มันถามออกมาก่อนที่ผมจะออกไปหายาให้มัน
“มึงจะย้ำคิดย้ำทำอะไรนักหนา กูบอกว่าเออก็เออดิ กูไม่ใช่พวกอำมหิตพอที่จะไล่มึงไปตอนที่ใกล้ตายอย่างนี้หรอกฟาย” ผมพูดแล้วรีบเดินออกมาหายา แล้วเค้าต้องกินยาอะไรกันวะเนี่ย ยาป้องกันโรคไข่เจียวเป็นพิษก็ไม่มีซะด้วย เอาวะแก้ปวดเกร็ง ปวดท้องนี่แหละ
“เอากินยาซะ” ผมยื่นน้ำกับยาในมือให้มัน
“กู ลุก ไม่ ไหว”.......โอย อะไรของมันฟะ กูหามาประเคนแล้ว ยังต้องป้อนมันอีกใช่มั๊ย
“ถ้ากูไม่เห็นว่ามึงยังติดค้างอะไรกูอยู่นะกูจะไม่สนใจมึงเลย” ฮึ่ย!! ขัดใจ ผมนั่งลงแล้วพยุงมันลุกขึ้นจ่อแก้วน้ำกับยาให้มันจับกินเอง ถ้าไม่งั้นไม่ได้อีกคงต้องจับมันกรอกแน่ ๆ แต่ว่าทำไมมึงต้องจับมือกูไปด้วย มึงเอาไปแต่แก้วกับยาไม่ได้หรือไงฟะ ช่างแม่งมันปล่อยมันไปก่อน กลายเป็นผมช่วยประคับประคองมันสุดเดช ใครมาเห็นภาพนี้เข้า เค้าต้องเข้าใจว่าเหี้ยยักษ์สองตัวกำลังเกี๊ยวกันแน่ ๆ
>>>>>>>>>>> อ่านรีพายถัดไปอีกหน้าด้วยจร๊า :กอด1:
-
....ขอบคุณทุกคนที่รอนะจร๊า ขอบคุณทุกรีพาย :กอด1:
ตอนนี้งานยุ่งอีกแล้ว ช่วงนี้ต้องทำงานควบสองตำแหน่ง
ใครตกงานติดต่อได้เน้อ เพราะตอนนี้ปวดกบาลอย่างที่สุด
เลยต้องมาต่อให้แค่นี้ ก่อนกลัวจะหาว่าไม่ดังแล้วยังเล่นตัวอีก ไม่ช่ายนะ
ขอเวลาอีกนิดหน่อยจะลงที่เหลือและต่อหมูแฮมกับพี่เรควบกัน
ที่ต้องลง กร น๊อต เพราะเป็นตอนต่อจำเป็นต้องลงไม่งั้นคงจะขาดช่วง
ขาดอารมณ์กันแน่ ๆ
....หวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกคนจะเข้าใจเก๊านะ :monkeysad:
-
ไรเตอร์สู้ๆๆๆๆน่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้น๊าาา
ถึงแม้ว่างานหนักแค่ไหนเด๋วพอเงินเดือนออกมาก็ชื่นใจแล้วววว
เนอะๆ
ว่าแต่พี่กรแอบมุขปะเนี่ย??? น่าสงสัยน๊าาา :really2:
-
สู้ๆค่ะคุณ sugar ชีวิตต้องสู้ๆเนอะ ^_^
เราว่าพี่กรต้องมีแผนแกล้งป่วยแน่เลย 55+
-
กร
เป็นอะไรอ่ะเนี่ย
:m15:
-
:L1:
-
น๊อตโดนเอาคืนแน่
-
กรแกล้งป่วยเพื่อเอาคืนน๊อตหรือเปล่าน้า
-
น๊อตไม่ทันนายกรหรอก
-
โอ๊ะๆๆ
กรเล่นละครรึป่าวล่ะนั่น
แต่ถ้าเป็นจริงยังจะมีอารมณ์หาเศษหาเลยอีกละนายกร
-
5555 เอ่อกรกลั้นใจกินข้าวไข่เจียวสูตรพิเ๋๋ศษเพื่อหวังผลชัวร์ง
น๊อตตายแหง๋มมมม
-
^^
-
ไม่รักกันจริง ไม่ยอมกินไข่เจียวผสมพิษหรอกนะเนี่ย ลงทุนสุด ๆ งานนี้
ปล.คู่นี้ เหมือนจะติงต๊องเลยแฮะ เหอๆๆๆ :really2:
-
น๊อตคิดได้ไง
แผนชั่วร้าย
ฮ๋าๆๆๆๆๆๆๆๆ
สำออยปะวะเนี่ย
ฮ๋าๆๆๆๆ
-
กรแกล้งแหงเลย
-
จิงๆแล้วน็อตก้อเปนห่วงกรใช่ม๊า :impress2:
-
เหอะๆ ดูจากนิสัยกรแล้วมันน่าจะแผน
แต่ไข่เจียวสูตรพิศดาร ก็น่าจะเอาเรื่องอยู่
สรุปแล้วเป็นแผนป่าวหว่า อยากรู้อ่ะ
-
เนียนไปป่าวพี่กร
-
จ้า ไรเตอร์ไง ก็เป็นกำลังใจให้แทนการไปช่วยงานแล้วกันนะ
-
ไอ้ที่ว่าอร่อยนี่แกล้งใช่มั้ย ? o22
น็อตดูแลดี ๆ นะ พี่กรต้องการคนดูแล ( หัวใจ ) :-[
-
555+ยักษ์เกี๊ยวกัน
-
แผนสูงๆกันทั้งนั้น
-
ร้าย พอกัน เหอะ
แบบนี้แหละดี..อยุ่กันได้
55555555+ :m20:
-
แหมพี่กร เจ้าพ่อบุญทุ่ม
ไม่รักจริงไม่ยอมกินไช่เจียวมหาประลัยนะเนี่ย :กอด1:
-
กินเข้าไปได้ดูจากส่วนผสมแล้วแค่คิดยังจะอ็อกเลยอะ
ถ้าไม่รักกันจริงทำไม่ได้นะเนี่ย
writer สู้ ๆ แล้วกันนะคะ ยังไงว่างก็มา UP ชดเชยยาว ๆ แล้วกันนะ
:pig4: คะ
-
น๊อตเสร็จกรอีกแหงๆ
-
กรแกล้งอ้อนเมียป่ะเนี๊ยะ :z1:
-
ไรเตอร์สู้ๆ :L2:
ใครว่ากรกะน็อตหวานมะเป็น
นี่ขนาดน้ำจิ้มยังหวานซะ :really2:
-
:laugh:
กรมารยามากกกกกก
น๊อตหลงไวไวล่ะ 555
-
o18 เจ้าเล่ห์แท้ นายกร :laugh:
:pig4: :pig4:
-
น๊อตเสียรู้กรอีกแล้ว
กรแกล้งป่วยชัวร์
แต่ก็ดีนะ ชอบเวลาคู่นี้อยู่ด้วยกัน
ฮาดี
น๊อตเหมือนจะทันกรนะ
แต่ก็ไม่ทันอยู่ดี
:m20: :m20:
-
งานหนัก งานเยอะ ให้ถือว่าเป็นสิ่งท้าทายความสามารถและศักยภาพของเรา
เอาใจช่วยนะคะSugar_Love
รึ..กรจะป่วยจริง ก็ดูไข่เจียวสูตรพิเศษของน๊อตดิ บรึ๋ยยยย สยอง
เจ้ากรก็กินได้หน้าตาเฉย
-
ป่วยจริงป่ะเนี่ย
ดูไม่น่าเชื่อเลย !
-
กรแหลอ่ะป่าวว
-
น่านนนน แผนยืดเวลาอยู่บ้านน็อตสำเร็จแล้ว :mc4:
-
สู้ๆคะ เค้ารอพี่เรกับน้องแฮมอยู่เน้อ
กร+น๊อตก็ฮาอ่ะ น่ารักมากมาย :o8:
-
:laugh: เหนือฟ้ายังมีฟ้า น๊อต..เสร็จโจร o18
ปล.สู้ๆ ค่ะไรท์เตอร์ :กอด1: กำลังเป็นเหมือนกัน อดทน ค่ะ อดทน
เครียดมากก็มาระบายเป็นตัวหนังสือ ถูกต้องที่สุด ^^
-
พอกันทั้งคู่เลย
ถึงว่า ยักษ์เกี้ยวกัน 55+
น่ารักจริงๆเลยพ่อน็อต
-
รับทราบครับ ไม่ว่าจะอย่างไร จะคู่ใหนก็ชอบครับ
-
กรแกล้งหรือเป็นจริงอะ
+1 นะคะ
-
สู้ๆคะคุณน้องSugarขา งานนี้ต้องผ่านไปได้คะ แอยากให้เป็นคู่น๊อตกรไปอีกนานคะ
-
ขอบคุณครับ
-
แผนลวงสำเร็จแล้ว!
-
มาเฝ้ารอ^^
-
รุกเร็วมากพี่กร
น่ารักๆ
-
ตามอ่านทันแว้ววววววววว สนุกดี ตอนแรกแอบด่าพีเรนิดหน่อย มีไรไม่พูด ไม่เห็นใจแฮมเลยที่ไม่รู้เรื่องไรด้วย
แต่ไปๆมาๆ กลับชอบคู่กรน๊อตซะงั้นนน5555ตลกน่ารักดี
ปล.คุณไรเตอร์คะกะลังหางานอยู่เลย อิอิ
-
กรมีแผนป่ะเนี่ยยยยย ฮ่าๆๆๆ
-
ดูแลสุขภาพนะค่ะไรเตอร์
ฝากดูแลไม่ได้นะ
^^
-
ตามทันแล้วคร่าเย้
เก่งไหมๆ
ตอนแรกอ่านไปเบื่อไอพี่กร กะไอน็อตมากเลย กัดกันอยู่ได้
แต่พอมาได้กันเองแล้วรู้สึกชอบขึ้นมาเฉยๆ ซะงั้นอ่ะ
เหมือนมันเหมาะกันดีคนแบบนี้ก็ต้องเจอแบบนี้ ประมาณนั้น ฮ่าๆๆ
-
รออีก60%เน้อ
-
กรเเกล้งป่วยป่ะเนี้ย
ไรเตอร์ สุ้ๆน่ะค่ะ
ตั้งใจทำงาน ดูเเลสุขภาพด้วยน่ะค่ะ
รอ 60 % ที่เหลือน่ะค่ะ
:pig4: :pig4:
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >>@ ////ตอนที่ 22 ฝากให้เธอช่วยดูแล 2 100% By Not 22/01/2010
“ดีขึ้นยัง” หลังจากที่ผมทำการกรอกยามันไปเมื่อครู่ก็ปล่อยให้มันนอนตามอัธยาศัย ก่อนจะไปหาที่หลับที่นอน....อ๊ะ อ๊ะ อ่า คงคิดว่าผมจะหาให้มันใช่มะ.... ผมหาให้ไอ้เจ้าย่นนั่นต่างหาก ส่วนไอ้คนที่นอนใกล้ตายนั่นมันดีขึ้นเมื่อไหร่ ผมไล่มันออกจากบ้านทันที ไม่ปล่อยให้มันได้ใช้ทรัพยากรบ้านผมนาน ๆ หรอกครับ มันเปลียงงงง
“ยังว่ะ” อ้าว ! ชิหาย นี่มันจะค่ำจะมืดแล้วนะเฟ้ย
“กรูบอกให้มึงไปหาหมอทำไมไม่ไป จะมานอนอยู่ทำไม เกิดตายห่าขึ้นมากูจะเก็บศพมึงยังไงฮะ” ผมพูดเสร็จก็กระแทกตรูดลงบนโซฟาอีกตัว
“ถ้า กู นอนนิ่ง ๆ มันจะไม่ปวดมาก ถ้า ขยับ กูถึง ปวด ปวด มากด้วย”
“กูโทรให้รถโรงบาลมารับมั๊ย ให้เค้ามาหามมึงออกไปไง มึงจะได้ไม่ต้องเดิน” หรือมันเป็นโรคแรกเริ่มของการเป็นอัมพาตวะ ซวยเลยกรู
“ไม่ เอา หรอก กูนอน ซัก พัก คงหายว่ะ”
“เออ ๆ ตามใจ เอาเบอร์ที่บ้านมึงมา กูจะได้โทรให้เขาส่งคนมารับมึงไง” อย่างน้อย ๆ กลับไปตายบ้านมันเองก็คงไม่น่ากลัวเท่ากับตายที่นี่ละวะ
“บ้าน กู ไม่มี คน อยู่หรอก เหลือป้า แก่ ๆ อยู่ คนเดียว คงมา ไม่ ได้” อะรายของบ้านมึงว้า ผมถอนหายใจแรง ๆ มองมันที่นอนแม้งแม้งอยู่ กรูอยากให้บรรดาเดอะกิ๊กของมันมาเห็นสภาพนี้จัง
“แล้วถ้าวันนี้มึงไม่หายปวดล่ะ”
“กู ก็ นอน นี่ไง มึง บอกว่า ได้ ไม่ใช่ เหรอ” เย้ยยย ! กรูไปบอกมันตอนไหนฟะ
“ไอ้บ้ากูหมายถึงนอนพักตอนที่มึงยังปวดมากอยู่ ค่อยยังชั่วแล้วมึงก็กลับไปดิ๊”
“ก็ กู ยัง ปวด อยู่อ่ะ กูนอน ตรง นี้ ก็ได้” พูดแล้วกันมาทำสายตาเว้าวอน...ตีน...ผมก็มอง ๆ มัน และคิดไปด้วยว่าจะเอายังไงดี ไปหาหมอก็ไม่ไปมันมีอดีตอะไรกับโรงบาลหรือเปล่า หรือไม่หมออาจจะเคยแย่งแฟนมัน มันเลยไม่อุดหนุนกลัวว่าเค้าจะรวย แล้วบ้านมันก็มีแค่ป้าแก่ ๆ ถ้าขโมยขึ้นพวกมันคงยกไปได้ทั้งตัวบ้านแน่ ๆ ....แล้วกรูจะทำยังไงกับมัน..
“ไม่ ได้ เหรอวะ” *_* ทำหน้าตาน่าสงสารสุด ๆ กรูน่าจะถ่ายคลิปไว้แบล็คเมล์มัน ถ้าผมจะจับมันยัดใส่รถแล้วขับไปส่งให้มันไปตายที่บ้านมันจะบาปมากไหมวะ เฮ่อ!!...
“ เอาวะ....ตามใจมึงละกันแต่!! มึงนอนห้องนี่แหละกับเจ้าภาสกร นี่กูปราณีแล้วนะให้มันมานอนเป็นเพื่อนเนี่ย”
“ขอบ ใจ มาก” ..ฮึ่ย !! มาแปลก ว่าง่ายไม่วีน ไม่โมโห หรือมันไกล้ฝั่งแล้วจริง ๆ วะเนี่ย
“เออ ๆ เย็นนี้กินข้าวต้มละกัน”
“มึง จะ ทำเอง เหรอ”
“ทำไม ถ้ากูทำแล้วจะไม่กินว่างั้น” ทำไมมึงต้องถามแล้วทำหน้าเหมือนกำลังจะได้แดรกยาพิษทีไข่เจียวกูยังฟาดซะเรียบแทบจะเลียจานสาดด
“เปล่า แต่ กู ว่าให้แม่ บ้าน เค้า ทำให้ ดีกว่าเนอะ”
“รู้แล้ว...ทั้งชีวิตมึงมีบุญได้กินแค่ไข่เจียวนั่นแหละ กูไม่ลงทุนขนาดทำข้าวต้มให้มึงแดรกหรอกฟาย” ทำไมต้องโมโหมันด้วยที่มันไม่อยากกินกับข้าวฝีมือผม บ้าไปแล้วกรู....
ผมจัดการบอกให้แม่บ้านทำข้าวต้มให้มัน บอกให้เอายาแก้ปวดท้องไปให้ด้วย พร้อมกับจัดชุดนอนให้มันชุดนึง หลังจากนั้นผมก็ขึ้นห้องไม่ได้ลงไปดูใจมันอีก ปล่อยให้เจ้าหนูภาสกรอยู่เป็นเพื่อนมัน นี่ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว มันคงหลับไปแล้ว หรือไม่ก็ปวดท้องจนตาย แต่.... ทำไมกรูต้องไปคิดถึงแต่เรื่องของมันด้วย...............โว้ยยยย!! พยายามข่มตาให้หลับแต่กลายเป็นยิ่งข่มยิ่งไม่ง่วงซะงั้น พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะเฟร้ย บระเจ้า!!
“จนได้สิกู...” ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าห้องนั่งเล่น ที่ภายในตัวบ้านเงียบกริบเพราะไม่มีใครอยู่ มีแสงไฟสลัวจากโคมไฟที่ติดตรงผนัง ในห้องนั่งเล่นมืดกว่าห้องโถงหน้าบันได ได้แสงจากโคมไฟข้างนอกเพียงแค่เห็นเป็นเงาลาง ๆ ผมยืนอยู่นานกว่าจะปรับสายตาได้ อะไรมันก็ยังไม่ชัดเจนเท่าไหร่ แต่ก็พอดูออกว่าอะไรเป็นอะไร ผมเดินเข้าไปชะโงกดูตรงโซฟาที่มันนอนโดยไม่ได้เปิดไฟ.... เอ๊า!! มันหายไป..ผมเดินใกล้ขึ้นไปอีก ก่อนจะกวาดสายตาไปทั่ว ๆ เพราะไอ้คนใกล้ตายที่นอนตรงนี้ก่อนหน้านี้ไม่อยู่แล้ว
“อิ๋ง ๆๆ อืด ๆ”
“เฮ้ย !! ตกใจหมดไอ้หนู” ผมสะดุ้งก่อนจะก้มมองที่เท้าตัวเอง เกือบเหยียบไปซะแล้วดีนะที่มันส่งเสียงก่อน ผมก้มลงอุ้มมัน ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาว่าง ๆ ตัวนั้น ไปไหนของมันวะ หรือว่าจะกลับไปแล้วทำไมไม่ได้ยินเสียงรถ
“ทำอะไรอยู่”
“!!!สาดดดดดดดด ทำเชี่ยอะไรของมึง แมร่งเล่นอะไรไม่รู้เรื่อง ดูดิ เป็นไงมั่งภาสกร” ผมโยนเจ้าหนูย่นออกจากตักทันทีที่มีเสียงแหบ ๆ กระซิบที่ข้างหู ....ตกใจซิครับ...รีบตรวจดูแข้งขาเจ้าหนูก่อน ค่อยยังชั่วถ้ามันพิการขึ้นมามรึงตายแน่ ถึงกูไม่ใช่นางงามกูก็รักสรรพชีวิตนะมึง
“ก็มึงมาทำอะไรตรงนี้ล่ะ กูเข้ามากูก็ตกใจเหมือนกันนะ” พูดคล่องเชียว สงสัยจะหายแล้ว
“กูก็ลงมาดูว่าตายรึยัง แล้วลงมาดูเจ้าหนูว่ามันนอนหลับรึเปล่า ไม่ได้รึไง ก็นี่มันบ้านกู”
“กูก็ยังไม่ได้ว่าอะไรมึงนะน๊อต มึงเลิกพาลกับกูซักทีได้ไหม” จริงอยู่…แล้วกูร้อนตัวอะไร
“เฮ้ย !! มึงจะนอนก็บอก ถอยก่อนดิกูจะลุก” ผมจำต้องปล่อยเจ้าหนูย่นลงก่อนจะทำการดันหัวมันออกจากตักตัวเอง แมร่งนอนลงมาได้ มึงเห็นไหมว่ากูนั่งอยู่
“ก็กูอยากนอนอย่างนี้อ่ะ ไม่ได้เหรอ” มันจะได้ยังง๊ายย ไอ้บร๊า นอกจากที่มันไม่ถอยแล้วยังมีหน้าเอาแขนมากอดเอวผมไว้อีก มึงคิดว่าท่านี้มันน่าดูมากรึไง
“น๊อต มึงรู้ไหมว่ากูไม่เคยง้อใคร” ....ผมหยุดนิ่ง ๆ เพราะกำลังงงกับคำถามมัน
“แล้วมึงมาบอกกูทำไม” ทำไมใจผมมันต้องเต้นแรงขึ้นมาซะอย่างงั้น
“มึงคิดว่าไงล่ะ” อ้าวกรูจะรู้มึงไหม....
“.......” เงียบดีกว่าคงจะดีที่สุด เพราะผมไม่เข้าใจสิ่งที่มันพูดและไม่รู้วัตถุประสงค์ของมัน แต่หัวใจผมเต้นแรงเกินไป จนกลัวมันจะได้ยิน
“ปล่อยได้ละ กูจะไปนอน” ผมพูดแล้วผุดลุก มันที่คลายอ้อมแขนออกทำให้ผมหลุดได้
“จะไปไหนกูยังพูดไม่จบ !!”
“เฮ้ย !!เชี่ยปล่อย ทำส้นตีนอะไรของมึง” ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวพ้นขอบโซฟาก็โดนไอ้ถึกนี่ดึงเอวกลับมา จนตอนนี้อยู่ในท่าล่อแหลมสุด ๆ ก็จะอะไรละครับ มันจับผมกดลงกับโซฟาแล้วมันก็คร่อมผมอยู่
“นี่มึงหายดีแล้วใช่มั๊ย มึงกลับบ้านมึงไปได้แล้ว” แรงควายชัด ๆ ทีเมื่อตอนเย็น ๆ ยังเหมือนคนจะตายอยู่มะรอมมะร่อทำเอากรูใจไม่ดี แต่...ทำไมหัวใจกรูเต้นแรงกว่าเมื่อตะกี้อีก อย่าบอกนะว่าไปรู้สึกอะไรกับการกระทำของมัน ถ้าเป็นอย่างนั้นกรูจะกัดลิ้นตัวเองตายภายใน 3 วิ เพราะถ้าเกินนั้นคงจะถอดใจก่อน..กลัวตาย...
“ไม่กลับ มึงเลิกโวยวายซักทีไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน” อ้าวเวร !!มันใช่ความผิดกูที่ไหน
“ควาย ! มันเรื่องอะไรของมึง ปล่อย กะ อุบ!!” อีกแล้วมันทำอย่างนี้อีกแล้วเสียงถูกกลืนหายไปกับริมฝีปากที่โดนประกบจูบ ผมยังไม่ตั้งตัวทำให้มันกวาดลิ้นสาก ๆ เข้าไปอย่างง่ายดาย อึก! แค่มันไล่ลิ้นเข้ามาก็ทำเอาผมหยุดไม่ขยับ ตกใจด้วยแต่ยิ่งกว่านั้นเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากยอมรับคือ มันจูบเก่ง ลิ้นร้อนไล่ต้อนลิ้นผมจนต้องโต้ตอบมันมันลืมตัว
“อืม..” เสียงครางจากมัน ผมไม่รู้ว่าคืออะไร พอใจหรือขัดใจ แต่ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกลืมแม้กระทั่งจะผลักไสมันออก
“จุ๊ฟ!! จุ๊บ” เป็นมันที่หยุดเอง ก่อนที่ไล่จูบริมฝีปาก ผมนิ่งค้างอยู่ทำไมเวลาอย่างนี้ถึงไปไม่เป็น...นี่อนาคตผู้นำของกรูจะจบอย่างนี้ใช่มั๊ย
“น๊อต.....เอ่อ กูชอบมึง”
“ฮะ!”
“กู ชอบ มึง” ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ ไม่จริง!......0_0 !! มันต้องปวดท้องจนหัวสมองเบลอแล้วแน่ ๆ รึกรูหูฝาด...
“มึง พะ พูด อะไร” ติดอ่างเลยกรู
“ก็อย่างที่มึงได้ยิน ของดีมีแค่ไม่กี่ครั้ง” ดีตรงหนายยยยยยยยยยยยยย............................
“มึงปวดท้องจนสติฟั่นเฟือนรึไงสาดด ปล่อยกูเลยควายมึงอย่ามาล้อเล่นอะไรตอนนี้กูไม่มีอารมณ์”
“แต่กูมี แล้วก็ต้องปลดปล่อยด้วย” ไอ้ส้นตรีนนนนนนนนนนนน มันจะมากเกินไปแล้ววว ใจผมเต้นโครมครามจนแทบจะกระเด็นออกมา ยิ่งสายตาที่มันมองมาทำเอาผมอยากจะควักหัวใจขว้างทิ้งจริง ๆ ... ไม่เอา ไม่เอา ควักลูกกะตามันออกจะดีกว่า ...นี่กูต้องกัดลิ้นตายจริง ๆ เหรอ โธ่!! แม่ครับน๊อตยังไม่ได้ทดแทนบุญคุณแม่เลย ฮื่อ ๆ...
“มีอารมณ์ เชี่ยไรของมึง มึงกลับไปเลยไปไปปลดปล่อยกับบรรดากิ๊กมึงนู่นมามาทำกวนส้นตีนกู” ผมตวาดใส่มันแต่ไม่ดังเท่าไหร่กลัวชาวบ้านชาวช่องได้ยินกันหมด
“กูไม่มีอารมณ์กับใครทั้งนั้นนอกจากมึง ไม่เชื่อมึงลองดูดิ” ไอ้ควายยย พูดไม่พอมันจับเอามือผมไปจับน้องชายมันผมรีบชักมือกลับ ตกใจก็ ไอ้ที่ผมสัมผัสมันดันตุงออกนอกกางเกงบอล ของผมที่ให้มันใส่ขนาดมันก็เคยเห็นมาแล้วมันธรรมดาที่ไหนกัน
“ทำส้นตีนอะไรของมึง” พูดไปแต่รู้สึกว่าหน้าผมเห่อร้อนขึ้นมา ดีนะที่มันมืดไม่งั้นมันต้องได้คิดว่าผมเริ่มเคลิ้มไปกับมันแน่ ๆ แต่ว่าก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องหน้าแดง...
“มึงให้โอกาสกูได้ไหมน๊อต”
“............”
“กูรู้ว่ามันเร็วไป แต่ไม่รู้จะบอกยังไง แค่มึงลองก่อนได้ไหม ลองคบกันแบบเพื่อนก่อนก็ได้” ผมมองท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ของมัน
“เพื่อนกันเขาเอากันรึไง”
“รึ รึมึงจะให้กูเป็นอย่างอื่นก็ได้มากกว่าเพื่อนอ่ะ” คิดว่าผมเห็นประกายตาวิ้ง ๆ ของมันในความมืด อะไรของมันท่าทางดีใจเหมือนเด็ก ๆ มันไม่ได้เข้ากับหน้ามันซักนิด
“ส้นตีนเถอะ กูให้มึงเป็นแค่เพื่อนนั่นแหละและกูก็ไม่ให้มึงเอากูด้วยควายย”
“ก็ยังดี... ฟอด!! กรูฝากหลาย ๆ อย่างให้มึงช่วยดูแลไปแล้ว ดูแลดี ๆ ล่ะ” ผมเงยหน้ามองมันตาเขียว แก้มกูมันหอมมากมั๊ยมึงถึงชอบหอมจัง แต่คำพูดมึงเน่าชวนอ๊วกอย่างที่สุด แต่ก็มีความรู้สึกแปลก ๆ แทรกเข้ามา
“มึงจะไม่ช่วยกรูอีกซักอย่างเหรอ แล้วกูจะลงยังไง” ผมมองที่น้องชายมัน พร้อมกับมองหน้าหล่อ ๆ นั่น ยิ้มให้ก่อนจะเอ่ยวจีที่สุภาพแนะนำมันออกไป
“กรุณาลงจากตัวกู ไสหัวไปชักว่าวในห้องน้ำไปอย่ามายุ่งกับกูไอ้หน้าด้านนนนนนนนนน” จากที่มันทำท่ายิ้มตอบผม กลับกลายเป็นสลดลงจนน่าหมั่นไส้
“เออ ๆ ก็ได้ ถ้าข้ามขั้นเมื่อไหร่จะเอาให้ขี้ไม่ต้องเบ่งเลยมึง”
“ไอ้ ๆ ฮึ่ย!” จะด่าก็ไม่ทันแล้วเพราะมันลุกจากที่คล่อมผมอยู่ เดินออกนอกห้องไป ได้แต่ขว้างหมอนตามหลัง ผมเริ่มจะลังเลกับคำพูดตัวเองว่าคิดถูกไหมที่ให้มันเข้ามาพัวพันในชีวิต คำว่าชอบที่ออกจากปากมัน สามารถทำให้ผมใจเต้นโครมครามและไม่สามารถปฏิเสธสิ่งที่มันกระทำกับผมได้ซักอย่าง ท่าทางดีใจตอนที่ผมยอมรับนั่นมันจริงรึเปล่า ....เฮ่อ~!~ นี่มันเป็นลางบอกเหตุว่าอนาคตรุกฆาตอย่างผมเริ่มริบหรี่แล้วใช่ไหม..............แต่....ตกลงมันยังปวดท้องอยู่รึเปล่า.......
-
ไม่รู้จะถูกใจรึเปล่า แค่รู้สึกว่าตัวเองต่อไม่ค่อยติดเท่าไหร่
แต่ยังไงตอนหน้าจะพยายามให้เข้าที่เข้าทางกว่านี้เน้อ
ขอบคุณทุกความห่วงใย :กอด1:
ป๋อล๋อ เรียกไรเตอร์มันแปลก ๆ หงิห่างเหินชอบกล ชื่อ ตาล เน้อจร๊า
ใครคิดถึง เรแฮม ตอนหน้าชัวร์ ๆ :bye2:
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไรเตอร์
ญ่าอยากจะบอกว่าตอนนี้น่ารักอ่ะ
ชอบที่กรชัดเจนและตรงดี
หวังว่าคู่นี้คงน่ารักๆหื่นๆ อิอิ
ส่วนอีกคู่แววมาม่าไม่จบไม่สิ้น 5555
-
หุหุ
ในที่สุด.....ในที่สุดก็เห็นกรรุกอย่างสมบูรณ์แบบ เกี่ยวมั้ยนั่น - -
ติดตามๆๆๆๆ ชอบมากจ้า^^
-
:L1:
-
น็อต..ใจเริ่มแกว่งแระ
จะรอตอนเรแฮมจ้ะหนูตาล
-
กริ๊ดฝากใหเเธอช่วยดูแล ฮ่า ฮ่า
กรฝากทุกอย่างเลยนะนั่น
-
ติดตามค่ะติดตาม
เป็นกำลังใจให้คุณตาลแต่งต่อเรื่อยๆนะค่ะ
ปล.กำลังคิดถึงเรกะแฮมอยู่พอดี
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆ :pig4:
-
พี่กรนี่แกล้งป่วยอะเปล่า ไม่แน่ใจ
ยิ่งแผนสูงกันอยู่ด้วย แต่รู้สึกน๊อตจะตกหลุมอยู่เรื่อย
-
:-[ รอที่เหลือนะจ๊ะ :-[
:pig4: :pig4:
-
ไม่ใช่แค่ริบหรี่นะน็อต มันไม่มีแล้วต่างหาก 55555 เว้นเสียแต่ว่านายภาสกรจะยอมเองอะนะ เอิ๊กๆๆ
-
:laugh: นึกว่าวันนี้ตาล
จะนำเสนอบทหื่นกรกับน๊อตซะอีก
ลุ้นตัวโก่งคับ..กาซิก กาซิก
แอบผิดหวังนิดหน่อยที่วันนี้นายน็อตไม่โดน
แต่จะรอวันที่น็อตขี้ไม่ต้องเบ่งนะคับ :haun4: :haun4:
-
ไม่รอดหรอก น๊อตเอ้ย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/6.gif)
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/02-1.gif) ยังไงกรมันก้อไม่ปล่อยน๊อตหรอก
แต่มันปวดท้องจริงๆ หรอ (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b9.gif) หรือว่า กรมันอยากได้คนดูแล 55
-
กรี๊ดดด น๊อตเริ่มใจโอนอ่อนแล้ว
เย้ๆๆๆๆ พี่กรใกล้จะได้ฟัดน๊อตเต็มที่แล้ววว
รออ่านคู่พี่เรย์หมูแฮมค่ะ
-
ตามอ่านทันเเล้วว!
อิอิ ชอบคู่น๊อตกับกรอ่า ดูฮาๆดี
รอต่อตอนต่อไปนะฮะ :กอด1:
-
น๊อตเอ๊ยอนาคตดับดับแระการจะเป็นผู้นำสามช่าเนี้ยยยย 55555
-
โอเชเรียก นู๋ตาล แล้วกันนะ น่ารักดี
น๊อตมีแววว่าจะได้สามีในเร็ววันนี้แน่นอนชิมิ
-
น๊อตหวั่นไหวแล้วละซิ
+1 นะคะ
-
555 น๊อตไม่ทันกรเลยนะเนี้ย
-
แข็งนอก..อ่อนใน นี่หว่าน็อต
:pig4: คุณตาลค่ะ
-
น่ารักดีอ่ะ น๊อตยังไม่รู้ใจตัวเอง
แต่รออีกนิดนะกร เกือบและ
ส่วนเรแฮมรอตอนหน้า ขอร้องนะตาล
อย่าเอามาม่ามากนะ อยากเห็นของหวานมากกว่าอ่ะ
-
กุ๊กกิ๊กมากมายยยยยยยย
เหมือนรักแรกพบไงมะรู้แอบเขินแทนด้วยง่า
ไรเตอร์เอ่ยยๆ ต้องเรียกตาลดิเนอะแต่งเก่งจัง
คราวหน้าขอยาวๆ นะฮับ
เป็นกำลังใจให้เสมอคาบ :L2:
-
ในที่สุดนาคตผู้นำอย่างน้องน๊อตก็จบลง เพราะเจอกรจอมรุกฆาต งานนี้น้องน๊อตต้องยอมรับว่า born to be รับเท่านั้น
-
น่ารักจริงๆเว้ยคู่นี้
มันดุเดือนเผ็ดมันไม่ยอมกันดี
-
น๊อตยอม ๆ พี่กรไปเหอะ :laugh:
-
ตอนหน้าจะเป็นคู่ไหนน้า~
กลายเป็นเรื่องที่ต้องลุ้นซะแล้วสิ^^
-
กดบวกให้ค่ะ
แต่ตาลคะไม่อยากบอกว่า
พี่ลืมพี่เรกับหมูแฮมไปแล้ว
อยากอ่านกรกับน๊อตต่ออ่ะ
-
5555
ชอบซาดิสแบบน็อตกะกร
หึหึหึ
-
^^
-
แนวโน้มเป็นไปในทางที่ดีนะจ๊ะ น้องน๊อต น้องกร
:L2: :L2:
-
แวะมารอตอนเย็น
-
ขอบคุณตาลมากนะคะ
เรารับกรกับน็อตและเจ้าภาสกรมาไว้ดูแลทุกวันเลย
รักมาก น่ารักอ่ะ
-
น้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อน. เอาใจช่วยคร้าฟฟฟ กร
-
น๊อตมันอ่อนอะ จะตามกรทันเหรอ
-
ชั้นเชิงและเล่ห์เหลี่ยมมันต่างกันไอ้น้อง!! อ่อนๆอย่างน๊อตน่ะตามไอ้พี่กรไม่ทันหรอก ขอบอก
-
เรื่องนี้พระเอกกับนายเอกชื่ออะไรนะ 55+
เผลอลืม กระแสกร-น็อตมันกลบ หุหุ
-
พี่กร
มีแผนอะไรอีกไหมเนี่ย
-
ไม่รู้จะถูกใจรึเปล่า แค่รู้สึกว่าตัวเองต่อไม่ค่อยติดเท่าไหร่
แต่ยังไงตอนหน้าจะพยายามให้เข้าที่เข้าทางกว่านี้เน้อ
ขอบคุณทุกความห่วงใย :กอด1:
ป๋อล๋อ เรียกไรเตอร์มันแปลก ๆ หงิห่างเหินชอบกล ชื่อ ตาล เน้อจร๊า
ใครคิดถึง เรแฮม ตอนหน้าชัวร์ ๆ :bye2:
ยังไม่ค่อยถูกใจเลยอ่ะ เพราะมันยังไม่เรทพอ :laugh3: (อย่าได้ใส่ใจค่ะ มันหื่นเกิน 1000 :z1:)
ไรต์เตอร์ชื่อ ตาล หรอคะ ชื่อเหมือนเพื่อนเค้าเลย เอ๊ะใช่ป่าวเนี่ย 555
คงจะไม่ใช่แระ ว่าแต่จะเรียกพี่หรือน้องดีคะเนี่ย อายุเท่าไหร่เอ่ย จะได้เรียกถูกอ่ะค่ะ
แต่ถ้าไม่สะดวกใจจะบอกก้อไม่เปนไรค่ะ ^^
-
รอๆๆๆๆ
-
ตอนนี้หน้ารักดีอะ
ขอให้น็อตใจอ่อนเร็ว ๆ เถอะ อยากรู้ว่าขี้แบบไม่ต้องเบ่งต้องทำไง :laugh:
:pig4: คะ
-
o13 o13 เยี่ยมมากภาสกร สุ้ๆๆ น้อตเริ่มหวั่นไหวละ อนาคตรุกของน้อตเริ่มห่างไกล 5555 :m20:
-
อร้าย พี่กรแรงส์
น๊อตที่ว่าแน่ๆเนี่ย จะเอาไหวมั้ย
แต่ไม่เป็นไรมี่แม่ยกหลายคน ฮี่ๆๆ
พี่หรือน้อง(ไม่มั่นใจ)ตาลชอบซิงกูล่าร์ใช่มั้ยคะ แอบเห็นเบาๆ 555
ตอนนี้มีที่สิงของสาวกพี่ๆซิงกูล่าร์แล้ว ลองเข้าไปเยี่ยมชมกันดูนะคะ
www.singularthailand.co.nr
จะรอต่อปายสู้ๆนะคะ น๊อตน่ารักเกินห้ามใจ
-
รอๆๆๆ
-
ขอบคุณครับ
-
รอๆๆๆ
นั่งรอด้วยคนนะคะคุณน้องขา
-
^
^
^ o18 จิ๊มตรู้ดคุณพี่รีบนทะลุไปทุกรีจนถีงตอนที่แล้ว สอยแล้วร้อยเป็นพวงเอาไปทิ้งน้ำ :beat: เค้าล้อเล่ง
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 23 ...เชื่อใจ.... /// 26/01/2010
“เป็นอะไรวะแฮม นั่งมองต้นตีนเป็ดจนมันจะแยกเซลล์อยู่แล้ว”
“เปล่า มีอะไรวะ” ผมหันไปขานไอ้ดำที่เอาหนังสือมาเคาะหัวผม หลังจากที่กำลังนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ
“มึงเห็นไอ้น๊อตเปล่าวะ กูเห็นรถมันจอดอยู่แต่ไม่เห็นตัวมัน”
“ไม่เห็นนิ ไปขี้รึเปล่า ไปดูที่ห้องน้ำดิ” ว่าแต่ผมก็ยังไม่เห็นมันเหมือนกัน เพราะปกติมันต้องมานั่งเสนอหน้าอยู่แถวนี้แล้ว
“เรื่อง กูถามหามันเฉย ๆ ไม่ได้วอนท์ขนาดต้องตามไปดมขี้มันขนาดนั้นหรอก” ได้ไทพูดแล้วหยิบไอพอดมาเสียบหูแล้วโยกหัวตามเพลงที่มันฟัง ส่วนได้ไปส์อ่านหนังสือการ์ตูน เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยหลับหลังจากกลับจากงาน ตื่นเช้าพี่เรก็ไม่อยู่แล้วเพราะต้องออกไปศาลแต่เช้า แล้วบ่าย ๆ ถึงจะเข้ามาโรงเรียน
“มาแล้วเว่ย!! มาแปลก ๆ มาด้วยกันได้ไงวะวันนี้แมร่งไต้ฝุ่นเข้าแน่ ๆ” ผมหันไปตามสายตาไอ้ไทที่มองข้ามไหล่ผมไป ภาพที่เห็นก็ทำให้ผมแปลกใจเหมือนกัน ไอ้น๊อตเดินคู่มากับพี่กร สาว ๆ งี้หันมองกันแบบโฉ่งฉ่างสุด ๆ จะว่าพี่กรตามมารังควาญมันก็เหมือนจะไม่ใช่เพราะเพื่อนผมก็ทำสีหน้าธรรมดา เหมือนเดินด้วยกันเป็นปกติ
“เฮียหวัดดีครับ วันนี้หลงกลุ่มรึเปล่าคร๊าบบบ” พวกผมยกมือไหว้พี่กร ไอ้ไปส์มันพูดเพราะไม่เห็นเพื่อนพี่แกซักคน
“เปล่า แต่กูจะอยู่กลุ่มนี้มีปัญหาเปล่าไอ้ตี๋”
“มะกล้าฮับ เฮียจะอยู่กลุ่มไหน ไปส์ มะกล้า” มันกล้าที่จะพูดกวนตีนพี่กรมาก และพี่กรไม่มีท่าทีจะเคืองอะไร แค่ยักไหล่เหมือนมันเป็นเรื่องชิลล์ ๆ ส่วนไอ้น๊อตตั้งแต่มานั่งก็นั่งค้นกระเป๋านักเรียนมัน เหมือนหาอะไร
“หาอะไรน๊อตกูเห็นมึงค้นตั้งแต่มาแล้ว”
“กูก็จัดกระเป๋ากูเฉย ๆ ไม่ได้ไง” ห๊า!! จัดกระเป๋า ทำไมมึงไม่จัดตั้งแต่อยู่บ้าน มันเงยหน้าขึ้นมาตอบผมก่อนจะก้มจัดอะไรของมันต่อ มาแปลก ๆ ผมหันไปมองเพื่อน ๆ คนอื่นที่กำลังมองมันอยู่เหมือนกัน มีเพียงพี่กรที่ยิ้มมุมปากน้อย ๆ ...วันนี้มันต้องมีอะไรแปลก ๆ แน่ ๆ
“รู้สึกปวดท้องว่ะ”
“กูคงเสกยาเข้าท้องมึงได้นะ หัดแดรกเองซะมั่ง” O_O ฮะ !!
“เอ่อ ก๊อ กู รำคาญมัน จะบ่นอะไรหนักหนา มันปวดท้องก็ให้มันไปกินยา พวกมึงมองอะไรกัน!” ผมกับไอ้สองเกลอหันหน้ามองกันเลิ่กลั่ก แปลกจริง ๆ เหมือนเค้ารู้อะไรกันที่พวกผมไม่รู้ หันไปมองพี่กร พี่แกก็ยักคิ้วให้แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ว่าไงไอ้จิ้งจก ว่าไงครับไอ้คุณน้อง ๆ” เสียงพี่บาสหนึ่งในกลุ่มเพื่อนพี่กรทักทาย หันไปก็เห็นกลุ่มพี่แกเดินมาพร้อมกับเพื่อนพี่กรที่เหลือ
“มึงรู้ไงได้ว่ามันเป็นจิ้งจก” พี่ในกลุ่มที่ผมจำไม่ได้ว่าชื่ออะไรหันไปถามพี่บาสหลังจากที่พากันมาแย่งนั่งโต๊ะจนตัวเบียดกัน....กระจายไปโต๊ะอื่นมั่งก็ได้คร๊าบบ
“ก็สีแม่งเริ่มซีด ๆ หงอ ๆไม่เข้มข้นเหมือนแต่ก่อน พวกมึงสังเกตดิ 5++” หัวเราะกันอย่างสนุกสนานรวมทั้งพวกผมด้วยยกเว้นแต่ไอ้คนที่นั่งก้มหน้าก้มตาเปลี่ยนจากค้นกระเป๋าเป็นเล่นเกมส์ในโทรศัพท์
“เย็ – แมร่ง ช่างน่าชัง สังเกตดีนัก เดี๋ยวกูก็เอานิ้วตีนสะกิดตามึงหรอกสัด” จะด้วยเขินหรืออะไร พี่กรก็พ่นคำสรรเสริญเพื่อน ๆ แต่ก็ไม่ยักกะโมโหแฮะ
หลังจากนั่งคุยสรรพเพเหระซักพักก็ถึงเวลาเข้าแถวเข้าเรียนตามปกติ ผมเดินลงมาที่ห้อง ผอ. เพราะพี่เรโทรให้ลงมาหา ผมเดินเข้าไปในห้องกระจกดำที่เคยเข้าไปแค่ไม่กี่ครั้ง ในห้องปิดม่านจนหมดทุกด้านแม้กระทั่งตรงประตู
“ล็อคห้องด้วยซิ” ผมหันรีหันขวางก่อนจะเดินไปล็อคประตูเลื่อนทั้งสองฝั่ง
“มานี่สิครับ” ผมเดินตามรอยยิ้มที่ส่งมาให้ แทบจะลอยได้ อยู่ด้วยกันทุกวันแต่ก็ไม่หายใจสั่น แขนแกร่งเอื้อมมาโอบเอวให้เข้าไปชิดเก้าอี้เก้าอี้ตัวใหญ่
“เอ่อ พี่เรเดี๋ยวก่อนครับ!!” ตกใจครับ ก็พี่เรเล่นดึงให้ผมนั่งตัก กลัวว่าเก้าอี้มันจะหักและกลัวคนเห็นด้วยถึงแม้จะปิดม่านแล้วก็เถอะ
“ทำไมอ่ะ ไม่เจอกันตั้งแต่เช้าแล้ว คิดถึง”
“อะไรอ่ะ ทีทุกวันไม่ได้เจอกันไม่เห็นเป็นไรเลย” ผมนั่งอยู่บนตักพี่เรบนเก้าอี้ มือต้องสอดเข้ากอดเอวหนา ๆ นั่นไว้เพราะกลัวจะล่วงจากที่นั่งอยู่
“ฟอด!! วันนี้เป็นไงมั่งครับทำไมหน้าซีด ๆ หือ จุ๊บ!” ผมต้องหันหน้าหนี การหอมการจุ๊บของพี่เร คนอะไรทำอะไม่เคยเกรงกลัวสถานที่เอาซะเลย
“พี่เร! เดี๋ยวใครก็เข้ามาเห็นนะครับ”
“ทำไมต้องกลัวล่ะ ประตูก็ปิดแล้ว” พูดไม่พอมือเริ่มเลื้อยเข้าไปในเสื้อผมหลังจากที่ดึงชายเสื้อออกมาจับมือไว้ไม่ทัน ....มือไวชะมัด
“พี่เรทานข้าวรึยังครับ” ผมต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง พร้อมกับดันหน้าอกคนที่พยายามยื่นหน้าหน้ามานัวเนียกับซอกคอผม
“พี่ไม่หิวข้าว หืออ..” ทำเสียงซะขนลุก พูดแล้วซุกหน้าเข้ามาที่ซอกคอจนผมต้องแหงนหน้าขึ้น ปากหนาไล่ขึ้นมาจนถึงริมฝีปากผม ริมฝีปากร้อนบดเบียดลงมาเหมือนหิวกระหาย ถึงแม้ว่าไม่ได้มีอะไรกันตั้งแต่วันที่ไปทะเล เพราะผมรู้สึกยังเจ็บอยู่ ก็นอกจากที่หาดแล้วยังมาต่อที่ห้องขนาดของพี่เรมันใช่ย่อยที่ไหน แต่ไม่คิดว่าจะมาทำอะไรกันที่โรงเรียนแบบนี้หรอกนะ
“อื้อ อือ..” ผมต้องประท้วงเพราะเหมือนกับอากาศกำลังจะหมดไป มือกำเสื้อพี่เรแน่นไม่ได้คิดถึงว่ามันจะยู่ยี่ยังไง
“พี่จะทนไม่ไหวแล้วนะครับ” เอ๊อ!! อย่าคิดว่าจะทำจริง ๆ หรอกนะ
“พี่เร บ้า! นี่ตั้งใจจะทำจริง ๆ เหรอ แฮมไม่เอาด้วยหรอกปล่อยได้แล้วจะไปเรียนต่อ” ผมแกะแขนที่โอบรอบเอวผมออก แต่มันแน่นยิ่งกว่าเดิมอีก
“ไม่ทำก็ได้ครับ ก็ชื่นใจนิดเดียวเอง” พี่เรพูดแล้วก้มมาหอมแก้มผมอีกรอบ พร้อมกับยิ้มที่ทะเล้นอย่างที่สุด ผมค้อนให้ก่อนจะฟาดไปที่แขนที่นึง
“เย็นนี้กลับบ้านพร้อมพี่นะ ไปรอที่รถนะครับรู้ไหม”
“ทำไมอ่ะครับ ไหนบอกว่าวันนี้จะไปธุระต่อดึก ๆ จะกลับ” เมื่อเช้าบอกว่าจะไปคุยกับลูกความเกี่ยวกับเรื่องคดีและบอกให้ลุงมารับแล้วด้วย
“ยกเลิกเป็นพรุ่งนี้อ่ะครับ มันดีมาก ๆ เลย วันนี้จะกลับบ้านเร็ว แล้วก็เข้าห้องเร็วด้วย” สายตากรุ้มกริ่มที่ส่งมาทำให้ผมต้องหลบสายตาและหยิกที่ต้นแขนแก้เขิน
“ผมจะไปเรียนแล้วครับ ปล่อยได้แล้ว” ผมแกะมือหนาออก คราวนี้ออกอย่างง่าย ๆ ผมรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนแล้วจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะหันไปมองหน้าคนที่ตั้งหน้าตั้งตามองผมอยู่ มองไม่เท่าไหร่แต่สายตานี่มันทำให้ผมอาย
ตอนเย็นผมมารอพี่เรที่รถ โดยมีไอ้น๊อตเดินมาเป็นเพื่อนเพราะรถมันก็จอดอยู่แถวนี้ ไอ้สองเกลอนั่นกลับไปแล้วแต่คนที่ไม่กลับยังเดินตามผมกับไอ้น๊อตเป็นขี้ปลาทองคือพี่ กร
“น้องแฮมกลับ กับใครครับ” ผมหันหน้าไปมองหน้าไอ้น๊อตกับคำถามนี้ ผมเริ่มแน่ใจว่าไอ้น๊อตรู้เรื่องของผมเพราะมันไม่ถามและทำตัวได้ถูกเสมอเวลาผมต้องไปหาหรือมีธุระที่เกี่ยวกับพี่เร แต่คนที่ถามนี่สิจะตอบยังไงจะว่ากลับกับพี่เขยก็ใช่ที่เพราะตอนนี้พี่หมีกับพี่เรไม่ได้อยู่ด้วยกัน ซ้ำพี่หมียังอยู่กับพี่โน้ตอย่างออกหน้าออกตาแล้ว
“แล้วมึงจะถามมันทำไมล่ะ เสือก!!” เบาครับคุณเพื่อน เสียงดังจนคนหันมาดูกัน พวกมรึงยิ่งเด่นกันอยู่
“ก็ถามแค่นี้ผิดเหรอวะ แมร่ง หึงกูอ่ะดิ”
“ชั่ว!!”…. ฮึ ๆ แน่ ๆ เลย
“แฮมมึงรอคนเดียวได้นะ เดี๋ยวกูกลับก่อน แล้วมึงจะกลับยังไง” มันพูดกับผมก่อนจะหันไปหาพี่กรที่ยืนทำหน้ามึน ๆ อยู่ข้าง ๆ
“กูมากับมะ อุ๊บ!!” ??? อะไรของมันพี่กรยังพูดไม่จบมันรีบเอามือตะปปปากพี่แก ทำเอากระเป๋าล่วงลงพื้น
“......” แน่ะ มีกระซิบข้างหู ผมยืนมองเพื่อนตัวเองมีลับลมคมในพิกล พอมันกระทำการกัดหูพี่กรเสร็จ พี่แกก็ยิ้มแบบกวน ๆ ก่อนจะโบกมือบ๊ายบายผมแล้วเดินไปหน้าโรงเรียน
“แล้วพี่กรไม่ได้เอารถมาเหรอ” ผมหันไปถามไอ้คนที่ยืนส่งยิ้มแหย ๆ ให้
“ไม่รู้มันดิ.. คงมีคนมารับมั้ง งั้นกูไปก่อนนะ รอได้เปล่า”
“อืม ได้ ซักพักคงมามึงไปเถอะ เดี๋ยวมีคนรอ”
“ใครรอ.. แฮม มึงอย่ามั่วสัด” 5+++ คิดว่ามีแต่มันที่รู้ผมเหรอ ผมดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าอาจจะเป็นยังไง...ร้อนตัว...
หลังจากที่ไอ้น๊อตออกรถไปผมก็นั่งรอพี่เรเกือบ 20 นาที นักเรียนแทบจะไม่เหลือแถวนี้จะมีก็แต่ตรงสนามกีฬาซึ่งอยู่คนละฟากตึก
“รอนานไหมครับ” พี่เรพูดกับผมขณะที่กำลังถอยรถอยู่
“นิดหน่อยครับ” ผมตอบแล้วหันไปมองเสี้ยวหน้าสารถี ไม่น่าเชื่อว่าคน ๆ นี้จะเป็นของผม แล้วจะเป็นตลอดไปรึเปล่านะ พอถึงบ้านก็ต้องแปลกใจเมื่อมีรถจอดอยู่ก่อนแล้ว ผมกับพี่เรรีบเดินเข้าไปในบ้าน เพราะตัวพี่เรเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครจะมาหา
“ฟาง // พี่ฟาง” ผมกับพี่เรพูดพร้อมกันก็คนที่นั่งอยู่หันหน้ามายิ้มให้ ทำเอาผมใจกระตุกมาได้ยังไง ผมหันไปมองหน้าพี่เร แวบนึงแล้วหันกลับมามองพี่ฟางกับเพื่อนอีกคน
“พี่เรสวัสดีค่ะ หวัดดีค่ะน้องแฮมกลับบ้านช้าจังนะคะฟางมารอตั้งนานแน่ะ” พี่ฟางพูดแล้วเดินมาเกาะแขนพี่เร ทำไมดูสนิทสนมกันจัง และพี่เรก็ไม่มีท่าทางขัดขืนอะไรด้วย
“หมูแฮมจ๊ะยังไงวันนี้พี่ต้องขอตัวพี่ชายซักวันนะ อาบน้ำดื่มนมแล้วนอนนะเด็กดี ตกลงพี่เรไปเที่ยวกับฟางนะคะ” พี่ฟางพูดกับผมก่อนจะหันไปเกาะแขนพี่เรเขย่าอย่างออดอ้อน พี่เรหันมามองหน้าผม..ทำไม...ทำไมไม่ปฏิเสธไป วันนี้พี่เรจะอยู่กับผมนี่นา ทำไมไม่แสดงอะไรออกมาที่ทำให้คนอื่นรู้สึกยังไงกันแน่ สิ่งที่พี่เรแสดงออกมาทำให้ผมใจไม่ดี ไม่มีปฏิกริยาอะไรตอบสนองทั้งคำถามที่ออกจากแววตาผม และการออดอ้อนของพี่ฟาง
“งั้นแฮมขึ้นห้องก่อนนะครับ ตามสบายครับ” ผมทนความอึดอัดตรงนั้นไม่ไหวแล้ว คิดอะไรไปต่าง ๆ นานา แล้วน้ำตามันพาลจะไหล
“ไปครับ ฟาง” ......น้ำตาผมหยดแหมะลงทันทีที่ได้ยิน นี่มันอะไรกันแล้วก่อนหน้านั้นที่บอกว่าคิดถึงและจะอยู่ด้วยกันคืออะไร
“อุ๊ยพี่เรจะไปตอนนี้เลยเหรอคะ” ผมรีบก้าวขาต่อไม่อยากได้ยินอะไรอีกแล้ว
“เดี๋ยวครับหมูแฮม ลงมาหาพี่สิไปด้วยกันนะ” ผมหยุดยืนอยู่ตรงขั้นบันได รีบเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา
“แฮมไม่ไปหรอกครับ พี่เรไปเถอะเที่ยวให้สนุกนะ” ผมหันไปมองและฝืนยิ้มให้คนสามคนที่ยืนอยู่ด้วยกันเตรียมตัวออกไป ผมหันกลับทันทีจะก้าวต่อแม้ขามันจะก้าวไม่ออกก็ตาม
“ใครว่าพี่จะไปเที่ยวล่ะ” ผมชะงักทันที แล้วหันไปมองพี่เรที่ตอนนี้เดินเข้ามายืนหน้าบันได พี่ฟางและเพื่อนกำลังทำหน้างงสุดขีดอยู่เหมือนกัน ผมมองหน้าพี่เรที่เดินขึ้นมาจูงมือผมให้เดินลงบันไดด้วยกัน
“พี่จะไปส่งฟางกับเพื่อนที่รถน่ะ พี่คงไปเที่ยวด้วยไม่ได้นะเพราะพี่จะอยู่กับแฟนพี่ นี่หมูแฮม ไม่ใช่น้องชายแต่เป็นคนที่พี่รัก พี่รู้ว่าฟางรู้อย่ามาฝืนกันดีกว่า ยังไงก็อย่ามายุ่งกับเราเลยนะ”
“อ่ะ พี่เร กะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!! ไอ้พวกบ้า ทำไม เด็กคนนี้มันดีกว่าฟางตรงไหน อุตส่าห์เสนอตัวถึงบ้านขนาดนี้แท้ ๆ !! แอร๊ยยยย”
“หยุดนะ!! อย่ามาทำกริยาอย่างนี้ในบ้านผม ผมไม่รู้หรอกนะว่าหมูแฮมน่ะดีกว่าคุณตรงไหน เพราะผมยังไม่เคยเห็นความดีของคุณ ผมรู้แต่ว่าหมูแฮมดีทุกอย่างสำหรับผม และที่สำคัญเขาเป็นคนที่ผมรัก พอใจรึยังแล้วก็ออกไปได้แล้ว ไม่งั้นผมจะโทรเรียกตำรวจ” ทุกคำพูดเสียดแทงเข้าโสตประสาท ผมเงยหน้ามองคนที่โอบกอดและจับมือ สีหน้าจริงจังกับคำพูดที่พูดออกมาอย่างมั่นใจมันกำลังเสียดแทงใจผม จนน้ำตาไหล
“กรี๊ดดดดดดดดด ฮื่อ ๆๆ ไอ้พวกวิปริต วิตถาร เจนนี่กลับ” พี่ฟางกรีดร้องก่อนจะกระทืบออกไป พี่เรหันมามองหน้าผม ผมรีบก้มหน้าเพราะตอนนี้น้ำตาผมกำลังไหลออกมา
“ร้องไห้ทำไมครับ ฮึ ไหนบอกพี่ซิ” พี่เรก้มลงมาจูบที่ขมับพร้อมกับมือที่ปาดน้ำตาที่แก้ม มันกลับทำให้ผมยิ่งสะอื้นฮักเข้าไปใหญ่ ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด
“ฮือ ก็ แฮม คิด ฮึก ว่า พี่เรจะไป ฮือ เที่ยวกับ พี่ฟาง ฮือ” ผมไม่รู้พี่เรจะฟังผมรู้เรื่องรึเปล่าเพราะยิ่งพูดก็ยิ่งร้อง ผมก็ไม่รู้ว่าจะร้องทำไม พี่เรพาผมเดินขึ้นห้องเพราะผมเริ่มงอแงหนักปลอบไม่หยุด ก็มันอยากร้อง... เพราะอะไร โล่งอก..ตื้นตัน..
“หึ หึ เด็กโง่ พี่จะไปกับคนอื่นทำไม พี่บอกแล้วไงว่าจะอยู่กับหมูแฮม นี่หมูแฮมยังไม่เชื่อใจพี่เหรอครับ” ตอนนี้พี่เรนอนตะแคงกอดผมอยู่บนเตียง มือลูบปรอยผมที่หน้าออกจากน้ำตาที่ชื้นแฉะ
“ก็ พี่เรไม่เห็น ฮึก ปฏิเสธพี่ฟางนี่ครับ ฮึก” ผมหยุดร้องแล้วแต่ก็ยังสะอื้นอยู่
“ทำไมละครับ ก็พี่ไม่ได้คิดอะไรนี่นา เขาอยากทำอะไรก็เรื่องของเขา พี่ไม่ได้เออออกับเค้าซักหน่อย พี่รักหมูแฮมนะ รอมาตั้งนาน พี่ยังจะมีที่ว่างให้ใครได้อีกล่ะ.. หมูแฮมต้องเชื่อใจพี่นะ ที่ผ่านมาให้มันผ่านไปไม่ว่าเรื่องอะไรทั้งที่หมูแฮมรู้และไม่รู้ อยู่กับปัจจุบันและใช้ความสุขตรงนี้ให้ดีที่สุด สัญญานะครับต่อไปอย่าคิดเอง มีอะไรให้ถาม โอเคไหม เด็กน้อย”
ผมหันไปมองหน้าผู้ชายที่ตะแคงข้างมองผมอยู่เหมือนกันโครงหน้าหล่อเหลา บ่ากว้าง และแขนแกร่งที่โอบกอดผมอยู่ ผมไม่ลังเลเลยที่จะเชื่อ ทำไมล่ะในเมื่อมาถึงขั้นนี้ ผมจะลังเลอะไรอีก ในเมื่อตอนนี้ความสุขมันมากอดกองอยู่รอบตัวผมเต็มไปหมด ตราบใดที่พี่เรยังบอกว่ารักผมและอยู่กับผมตรงนี้ มันดูเหมือนว่าอะไรก็จะดีไปหมด..
“ไม่เด็กซักหน่อย” พูดแล้วย่นจมูกให้คนที่กำลังใช้มือลูบแก้มผมอยู่
“งั้นต้องลอง ฮ่า ๆๆ”
-
ได้เปรียบตลอดกาลมากๆ อิพี่เร
น้องแฮมก็ไม่เคยจะหลุดรอดมือไปไหนได้
กรน๊อต สว่างแจ้งไปยันโลกหน้าว่าเค้าเป็นอะไรกัน
ยังจะอยากปิดบังอีกเหรอ
-
ตอนนี้คงถูกใจคนที่ไม่ดราม่าเน้อ เพราะดราม่ามันยังไม่ถึงเวลา อิอิอิ เอิ๊ก ยังไงก็ไม่รอดแน่ ๆ
เตรียมใจกันล่วงหน้าแหน่เด้อ
ขอบคุณทุกรีพายค่ะ :กอด1:อร้าย พี่กรแรงส์
น๊อตที่ว่าแน่ๆเนี่ย จะเอาไหวมั้ย
แต่ไม่เป็นไรมี่แม่ยกหลายคน ฮี่ๆๆ
พี่หรือน้อง(ไม่มั่นใจ)ตาลชอบซิงกูล่าร์ใช่มั้ยคะ แอบเห็นเบาๆ 555
ตอนนี้มีที่สิงของสาวกพี่ๆซิงกูล่าร์แล้ว ลองเข้าไปเยี่ยมชมกันดูนะคะ
www.singularthailand.co.nr
จะรอต่อปายสู้ๆนะคะ น๊อตน่ารักเกินห้ามใจ
ชอบค่ะ ตาลชอบมาก อาศัยดูรูปดูคลิปกับคนอื่นไปวัน ๆ เพราะคงไม่มีเวลาไปซะลาล้าเวิ่นเว้อ กับผู้ใด ลำพังงานก็ทับคอแทบหักแล้ว 5+++ ขอบคุณสำหรับลิงค์ค่ะ จะเข้าไปชมนะคะ
ไม่รู้จะถูกใจรึเปล่า แค่รู้สึกว่าตัวเองต่อไม่ค่อยติดเท่าไหร่
แต่ยังไงตอนหน้าจะพยายามให้เข้าที่เข้าทางกว่านี้เน้อ
ขอบคุณทุกความห่วงใย :กอด1:
ป๋อล๋อ เรียกไรเตอร์มันแปลก ๆ หงิห่างเหินชอบกล ชื่อ ตาล เน้อจร๊า
ใครคิดถึง เรแฮม ตอนหน้าชัวร์ ๆ :bye2:
ยังไม่ค่อยถูกใจเลยอ่ะ เพราะมันยังไม่เรทพอ :laugh3: (อย่าได้ใส่ใจค่ะ มันหื่นเกิน 1000 :z1:)
ไรต์เตอร์ชื่อ ตาล หรอคะ ชื่อเหมือนเพื่อนเค้าเลย เอ๊ะใช่ป่าวเนี่ย 555
คงจะไม่ใช่แระ ว่าแต่จะเรียกพี่หรือน้องดีคะเนี่ย อายุเท่าไหร่เอ่ย จะได้เรียกถูกอ่ะค่ะ
แต่ถ้าไม่สะดวกใจจะบอกก้อไม่เปนไรค่ะ ^^
ใช่เปล่าคะ ใช่มะ ช่วยดูอีกทีนะ ดูดี ๆ ใช่มั๊ย(อยากใช่มากไปหน่อยกรู) ชื่อตาลค่ะ อายุก็เป็นป้าหลายคนแล้ว
26 แล้วค่ะ (มิได้อายแต่อย่างใด ถ้าเพื่อนทางเฟรชบุ๊คไม่แน่เพราะมีเพื่อนในเล้าหลายคนค่ะ ชื่อก็คล้าย ๆ กับยูสที่ใช้ในเล้านี่ล่ะค่ะ)
-
:กอด1: :กอด1:อื์ื้อออ...หมูแฮมคิดถึงมากอ่ะ
พี่เรทำดีมาก 55555+
-
I DON`T LIKE MAMA
-
โหยจะให้มันดราม่าอีกแล้วหรอ
ไม่อยากเลยอ่ะหวังว่าพี่เรคงไม่โดนจับหรอกนะ
หรือว่าคงไม่เกิดอะไรขึ้นกับหมูแฮมนะ o13
-
ไม่เด็กซักหน่อย
งั้นต้องลอง
:a5: :a5: :a5:
-
ยังจะมีดราม่ากันอีกหรอคะเนี้ย นึกว่าหมดไปต้องแต่ต้นๆเรื่ืองแล้วนะเนี้ย
อย่าทำให้น้องแฮมเสียใจมากรู้ไหมพี่เรไม่งั้นเค้าจะไปขโมยมาอยู่ด้วยเลย
-
อิอิ ดีจัง ที่เข้าใจกัน ทีแรกนี่แอบเคือง ตาเรย์ไม่ปฎิเสธ แล้วยังทำให้หมูแฮมเข้าใจผิด
เด๋วเราให้ที่หลบภัยหมูแฮมดีกว่า เอาให้พี่เรย์หาไม่เจอ 55+
-
หวังว่านังชะนีฟางจะไม่ก่อเรื่องอะไรขึ้นมาน่ะ :เฮ้อ:
-
ฟาง? คือใครอ่ะ แบบว่าลืมไปซะแล้วล่ะ เหอๆๆ
-
เฮ้ยดราม่ายังไม่จบหรอ
ไม่อ้าววววววว
แต่มีขอเบาๆๆนะดราม่าพอกรุบกริบ
แค่นี้ก้สะเทือนใจพอและน้า เอาดราม่าแค่ตอนเดียวก็พอเนอะ 55++
-
ก่อนจะถึงตอนดราม่า
แอบกระซิบกันนิดได้ไหมค่ะ
แบบว่าขอทำใจก่อน
:sad4: :sad4:
-
ถึงจะดราม่า
แต่
ก็ยังมีแอบหวานเบาๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไปแล้วก็ไปให้ลับนะชะนีน้อยขา อย่ากลับมาก่อเรื่องอีกนะ ไป๊! ชิ๊วๆ! ^๐^ พี่เรย์กับน้องแฮมก็หวานเลี่ยนเหมือนเดิม ส่วนน้องน็อตกับพี่กรก็หวานปิ๊ดเหมือนเดิมคือกัน แหม๊!มีการจะบอกว่านั่งรถมากับเมียด้วย 5555
-
คุณตาลคะ ก่อนที่จะพากันซดมาม่า
รบกวนช่วยหาอะไรดีๆ :m25: มาเซ่นกันล่วงหน้านะคะ :z1:
:pig4: ค่า
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/emoticon_015_cactus-1.gif) อยากจะร่วมพิสูจน์กับพี่เร ว่าแฮมไม่เด็กแล้ว
แต่ว่ามันตัดฉีบ หมดตอนซะนี่(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b4.gif)
รีบมาลงต่อไวๆ นะจ๊ะ
-
เอาเลยๆๆๆพี่เรย์ลองนานๆๆเลย :m20: :m20:
-
กดบวกให้ค่ะ
พี่เรน่ารัก
-
พี่เรน่ารักมาก
-
o13 พี่เรนายแน่มาก ส่วนคู่พี่กร กะ น๊อต เนี่ยจะรู้ใจกันเมี่อไหร่นะทำมึน ๆ กันอยู่นั่นแหละ
-
ทั้งพี่เร และน้องแฮมหน้ารักอะ :-[
ว่าแต่ว่าเราก็อยากรู้ขั้นตอนการพิสูจน์นะว่าแฮมไม่เด็กแล้วอะ :haun4:
:pig4: คะ
-
อยากได้น๊อต กร อีกอ่า
-
:laugh: o18 สมน้ำหน้านังฟาง กรั่กๆ หน้าแหกกไปเลยเทอ
แหมๆๆ น้อตกะกรนี่มันหวานขึ้นทุกวันๆๆ 555 น้องแฮมยังดูออกเลยอะ ปิดไม่มิดหรอก
o13พี่เรตอนนี้เท่ห์มาก
-
พี่เรทำเอาเค้าตกใจหมดเลย นึกว่าจะไปกับชะนีแล้วจริงๆซะอีก :serius2:
-
ไม่เอาดราม่าได้ไหมอะ :sad11:
+1 นะคะ
-
หื่นอีกแล้ว
-
คนเขียนขา เอาลงไม่ครบหรือเปล่าคะ ฉากต่อจากนี้ หายไปหนายยยยยย
-
พี่เรย์ทำอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย
-
หมูแฮมเปิดใจมากขึ้นนะ :D
-
ตายล่ะ ยังจะมีมาม่าอยู่อีกเหรอ พี่เรย์กับหมูแฮมก็OK แล้วนี่นา
จะมีเหตุการณ์ใดอีกรึ
น๊อตกับกรก็มีทีท่าว่าจะไปกันได้ดีอยู่นี่นา
แค่ตอนนี้น๊อตยังเขินๆอายๆแกมหมั่นไส้กรอยูแค่นั้น้เองมะใช่เหรอ
ไม่ชอบเล้ยมาม่าน่ะ
-
ต่อไปเค้าจะ :oo1: กันไหม อ่า55555+
-
ขอลองด้วยคนได้เปล่าจ๊ะ
พี่เรย์
:haun4:
-
ช่วงแรกยังไม่ดราม่าเหรอ
ยังจะดราม่าต่อเหรอ หัวใจร้าวราญ
-
:serius2: พิสูจน์ยังไงเหรอ :z1:
-
พี่เร น่ารัก ชอบๆๆๆๆๆ
-
:impress2:
น๊อต กับ กร
-
ลอง...ชิม
อิอิ
ปล.กรxน๊อต มีการพัฒนาในทางที่ดี ชอบ ๆๆ
-
พิสูจน์เลยพี่เร :oo1:
-
ดราม่า<< อย่ามานะ -0-'
หวานๆเเบบนี้เเหละ น่ารักดี :กอด1:
-
ถ้าขอให้ไม่มีดราม่าคงเป็นไปไม่ได้
แต่ขอเบาๆ แทนละกันนะคะ
แบบหนักหน่วงเหมือนตอนเริ่มเรื่องมันจะหนักเกินไป
หัวใจทำงานไม่ทันคร๊า (สงสารคนแก่เหอะนะ)
-
เข้ามาดันด้วยความคิดถึง
-
ชอบคู่น็อต กร อะ
-
สมน้ำหน้าฟาง
พี่เรย์ทำเเบบนี้เเล้วน่ารักมากเลยอ่ะ :o8:
กรน๊อตคู่นี้น่ารักตลอดๆๆ
เเล้วพี่เรย์จะพิสูจน์ไงเนี้ย... :haun4:
:pig4: :pig4:
-
พี่เรไม่มีเว้นว่างจริงๆ หยอดตลอด พอเปลี่ยนมาโหมดหวานเนี่ย มดไต่ทั่วบ้านแล้วมั้งเนี่ย :laugh:
แต่คู่พี่กรกับน๊อตเนี่ย อ้ายยยยยยยย น่ารักไม่ไหวแล้ว
ชอบแบบเนี้ย จีบแบบมึนๆ รักแบบมึนๆ มึนดีเเท้ o22 o22
-
งั้นต้องลองงานนี้ พี่เรคงต้องรลองน้องหมูฉมนานปน่ แต่ชะนีฟาง
งานนี้ต้องบอกว่าจะมาป่วยไหมนี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สมน้ำหน้านังฟาง :beat:
อิจฉา น๊อตกะกร อ่ะ สวี๊ท สวีทททท :-[
-
งั้นก็เป็นพี่ตาลสินะคะ
^^
ตอนนี้ทุกคู่ดูเหมือนจะลงตัวแล้ว แต่คู่น๊อตกับพี่กรยังดู งงๆกับตัวเองอยู่เลย พี่กรคงแน่ใจแล้วละ แต่น๊อตนะสิอาการหนัก ปฏิเสธทำไมยอมๆเค้าไปเถอะ
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 24 ..ห่วง (ใช่มั๊ย) …60%... 31/01/2011
หลังจากที่ผมต้องทำตัวเป็นสารถีให้ไอ้หน้าผุนี่เพราะความจำใจ ตอนนี้ผมกับไอ้ปลวกกรกำลังนั่งกินข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งตามคำเรียกร้องของมันที่บอกว่าเริ่มปวดท้องอีกแล้ว คงต้องกินข้าวและกินยาเพราะถ้ากลับบ้านไปตอนนี้ก็คงไม่มีอะไรกินแน่ ๆ ผมจำต้องมานั่งมองมันกินข้าวและเขี่ยข้าวตัวเองไปมา.....ทำไมมันถึงเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตผมได้ขนาดนี้
“มึงเป็นอะไรน๊อต ไม่อร่อยเหรอ กูว่าอร่อยนะมึงลองกินไข่เจียวหมูสับดูดิ” นี่แหละที่หายอยากเข้าร้านหรูสั่งไข่เจียวหมูสับ ท่าทางมันคงจะชอบไข่เจียวจริง ๆ..
“ไม่ต้อง!! กูตักเองได้ แดรกตามสันดานมึงไปเถอะ” ผมรีบห้ามเอาซ้อมดันช้อนมันกลับไป เพราะมันกำลังจะตักไข่เจียวมาใส่จานให้ผม มันคงเป็นภาพที่ไม่งามเท่าไหร่ผู้ชายสองคนมานั่งตักข้าวให้กัน....ห่านิ มันเสียภาพพจน์กรู
“เรื่องมาก เอาลองกินดู อร่อย!!” มึงหาได้ฟังกูไม่ ตักไข่เจียวที่ผมผลักออกมาวางไว้ริมจานอย่างเรียบร้อยโดยที่ผมได้แต่มองมันเพราะห้ามไม่ทัน แล้วหันกลับมามองไข่เจียวในจานสลับกับมองหน้ามัน ผมกำลังคิดว่าไข่เจียวที่มันบอกว่าอร่อยจะเหมือนไข่เจียวของผมที่มันบอกว่าอร่อย จนซัดซะเกลี้ยงวันนั้นรึเปล่า
“กินดิ มองอะไร รึรอกูป้อน อ่ะ อ่ะ ป้อนก็ป้อน แล้วก็ไม่พูดแล้วกูจะรู้ไหม”
“หยุดเลยควาย กูแดกเองได้ ไม่ได้เป็นง่อย” ...ไอ้หน้ากูปรี มึงเห็นเค้ามองกันบ้างไหม กูกำลังคิดต่างหากว่าไข่เจียวนี่มันจะอร่อยเท่าฝีมือกูรึเปล่า…ผมตักไข่เจียวเข้าปากทันที..อืม ก็อร่อยนิ แล้วตกลงยังไง....ของผมมันรสชาตินี้เหรอ มันจะใช่ได้ยังไง .....รึว่าลิ้นรับรสของมันเสีย..
“มึงเป็นอะไรน๊อตทำหน้าเหมือน หมาเหม็นขี้” หมาบ้านมึงสิ จะหน้าหล่อปานมาริโอ้ขนาดนี้
“มึงว่าไข่เจียวนี่อร่อยใช่มั๊ย”
“อืม ไมไม่หร่อยเหรอ” ก็อร่อยน่ะสิ กูถึงถามมึงเนี่ย....
“แล้วไข่เจียวกูวันนั้นล่ะ” ทำไมกูต้องมาใส่ใจแต่เรื่องไข่เจียวนี่ด้วยเนี่ย.....
“เอ่อ ก็..ก็อร่อยคนละแบบ เอ๊อ! กูว่าจะถามสูตรมึง ว่าใส่อะไรมั่งกูว่าจะไปให้แม่บ้านทำให้กิน ว่าแต่มึงใส่ไรมั่งอ่ะ”... มีพิรุธ...แล้วกรูจะบอกมึงได้ยังไงว่าใส่อะไรมั่ง เพราะใส่หลายอย่างจนกูลืมไปแล้ว
“จริงอ่ะ” ผมหรี่ตาถามมัน มันก็พยักหัวคอแทบหลุด.....รึว่ามันจะอร่อยของมันจริง ๆ ก็ดีอย่างน้อยก็จะได้ไม่รู้สึกผิดมาก เพราะมันกินด้วยความสมัครใจของมันเอง เอิ๊ก ๆ
“สูตรพิเศษ บอกไม่ได้ มึงรีบกินได้ละ ไอ้หนูกรหิวแล้วมั้งป่านนี้”
“นี่น้อย ๆ หน่อยที่มึงพูดถึงนั่นมันหมาไม่ใช่หรือไง” มันตั้งซ้อมชี้หน้าผม มีหรือหล่อจะแคร์ ผมยักคิ้วกวนตีนมันก่อนจะก้มกินข้าวที่เหลือในจานให้หมด
“แล้วคืนนี้ให้กูนอนที่ไหนอ่ะ”
“นอนบ้านมึงสิ หรือมึงจะไปนอนสถานสงเคราะห์ที่ไหนกูจะได้ไปส่ง” ผมพูดขณะกำลังเดินไปที่รถที่จอดอีกฟากถนนเพราะหน้าร้านตั้งป้ายห้ามจอดตัวเท่าควาย
“กูหมายถึงให้กูนอนห้องรับแขกเหมือนเดิมรึเปล่า”
“ไปตายให้หมากินเถอะ ...อะไรของมึง …ไม่เป็นไรแล้วมึงก็กลับบ้านมึงไปเซ่ มึงจะมานอนทำไมบ้านกู มันเปลืองน้ำเปลืองไฟ กูจะส่งบิลเก็บเงินมึง..” อย่าหวังจะมาอยู่ฟรีกินฟรีบ้านกรูได้ บ้านกรูไม่ใช่บ้านเมตตานะมรึงเข้าใจซะใหม่
“ส่งเก็บก็ได้ ว่าแต่มีรายเดือนไหมล่ะ แบ่งห้องให้เช่าอะไรอย่างนี้” มันพูดหน้าตาเฉย แล้วแขนมึงอ่ะไม่ต้องมากอดคอกรู ..ไม่ชินไม่เคยมีเพื่อนตัวเท่าช้างแอฟริกันอย่างนี้เฟ้ย
“เชี่ย!” ได้แต่ด่าตามหลังเพราะมันหัวเราะสะใจ แล้วเดินนำออกไปแล้ว
“โอ้ย! เชี่ย “ ผมเงยหน้ามองต้นตอของเสียงตรงหน้า เมื่อร่างไอ้กร ล้มลงไปนอนแอ้งแม้งข้างถนนข้าง ๆ รถผม ตรงหน้าเป็นเด็กนักเรียนตัวเท่าควายยืนอยู่ 2 คน ไม่ใช่โรงเรียนผมด้วย
“เฮ้ย อะไรวะ” ผมวิ่งเข้าไปผลักอกไอ้คนที่ทำท่าจะถลาเข้ามาซ้ำไอ้คนที่กำลังยันตัวเองขึ้น
“อ้าว สัดหาเรื่อง!!” มันชี้หน้าผม ก่อนจะหันไปมองหน้าไอ้คนที่ดึงแขนผมออกจากตรงหน้าพวกนักเลงนั่น ก่อนจะเสนอหน้าเข้าไปยืนประจันหน้ากับพวกมัน
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับกูหรอก มีอะไรว่ามา” ผมได้แต่ยืนมอง...จะว่าไปแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องของผม แต่ทำไมผมยังอยากเข้ายืนอยู่ข้าง ๆ มัน
“กูได้ข่าวว่าเพื่อนมึงไปตีรุ่นน้องกู ใช่มั๊ย”
“กูไม่รู้ เรื่องเกิดเมื่อไหร่” มันยังนิ่งและพูดเสียงไม่ได้เกรงกลัวไอ้พวกที่ยืนทำท่าเหมือนจะเข้ามาต่อยได้ตลอดเวลานั่นซักนิด....เท่ห์..ไม่ใช่ ๆ ไอ้ขี้เก๊กเอ๊ย!
“กูไม่เชื่อหรอกว่ามึงไม่รู้ ถ้าพวกมึแน่จริงมาเคลียร์กับพวกกู”
“เฮ่อ!! ..กูบอกว่ากูไม่รู้ไง.... แล้วกูก็ถามว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไร่ ได้ยินไหมสัด!!” สะดุ้งเลยกรู ฮือ...น่ากลัว..พูดเสียงธรรมดาแล้วเสือกตะคอกขึ้นมาตอนท้าย ยังกับคนละคนที่วิ่งดักหน้าดักหลังผมเมื่อสักครู่
“เอ่อ เมื่อคืน รุ่นน้องกูบอกว่าเป็นพวกของมึง” นั่นอ่อยลงอย่างเห็นได้ชัด กูเห็นนะว่าพวกมึงก็สะดุ้งเหมือนกัน...
“แสดงว่ามึงก็ไม่แน่ใจว่าใช่พวกกูรึเปล่า” มันพูดเสียงเรียบแล้วมองหน้าควายสองตัวที่ยืนอยู่ ผมได้แต่ยืนมองมันคุยกัน...ก็มันไม่เกี่ยวกับผมนี่ แต่ก็ยังอยากรู้ว่ามันจะเคลียร์ยังไง
“แต่น้องกูจำเพื่อนมึงได้”
“แล้วมึงจะเอายังไง”
“คืนนี้เที่ยงคืนเคลียร์กันที่สวนรัตนชาติตามเพื่อนมึงไปด้วย”....สวนรัตนชาติเป็นสวนสาธารณะที่ผมเคยไปหาไอ้หมูแฮม ยิ่งดึก ๆ จะเงียบมาก ปิดตอน 4 ทุ่ม แต่ทางเข้าเยอะแยะ รปภ. ก็นอนในห้องพักไม่ได้ออกมาส่องอะไรมากมาย ทำให้วัยรุ่นมักจะเข้าไปหลบทำอะไรกันที่นั่นบ่อย ๆ …ผมเห็นไอ้กรมันนิ่ง ก่อนจะพยักหัวแบบเสียไม่ได้...ตกลงมันจะไปเคลียร์หรือไปมีเรื่องกันแน่ เพราะท่าทางจะมีแต่พวกเลือดร้อน เพื่อนมันแต่ละคนใช่ย่อยที่ไหน
“ดี แล้วเจอกัน ฮึหวังว่าคงไม่ปอดนะ” ไอ้สองคนนั่นพูดก่อนหันหลังเดินกลับ แต่ไอ้คนตรงหน้าผมยังยืนอยู่ที่เดิมเหมือนใช้ความคิดอะไรซักอย่าง ตกลงคำว่าเคลียร์ของมันคืออะไรกันแน่ ผมมองแผ่นหลังกว้างที่ยังนิ่งไม่ไหวติงอะไร ผมว่ามันต้องมีอะไรให้คิดหนักแน่ ๆ
“มึงกลับบ้านไปก่อนนะ เดี๋ยวกูโทรบอกให้เพื่อนมารับ” มันหันมาพูดกับผมก่อนจะล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ท่าทางของมันทำให้ผมพยักหน้ารับอย่างไม่กล้าต่อปากต่อคำอะไร
“ร้ายแรงไหม” ผมหลุดคำถามที่แม้แต่สติผมยังตามปากไม่ทัน มันเงยหน้ามามองหน้าผมก่อนจะยิ้มให้ ไม่ใช่รอยยิ้มกวนตีนเหมือนที่เคย
“ไม่รู้สิ มันอาจจะเป็นแค่อีกครั้ง หรือครั้งสุดท้ายในการเป็นนักเรียนของที่นี่และในฐานะรุ่นพี่ของมึง” มันพูดแล้วใช้นิ้วจิ้มที่อักษรย่อโรงเรียนบนหน้าอกผม
“กูไปด้วยได้ไหม” เป็นอีกครั้งที่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเอง คราวนี้มันจ้องหน้าผมนิ่ง ผมพอรู้ว่าสิ่งที่มันพูดหมายความว่ายังไง มันไม่ใช่ครั้งแรกของพวกมัน รวมถึงการโดนทัณฑ์บนของพวกมันด้วย...
“กลับไปที่บ้านดูแลไอ้ภาสกรเถอะ กูไม่ตายหรอก” มันพูดแล้วเดินมาเอามือผลักหัวผมเบา ๆ พร้อมกับหัวเราะเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ก่อนมันจะยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู และเดินห่างผมออกไปเรื่อย ๆ... แต่ทำไมผมขำไม่ออกล่ะ ผมยังยืนอยู่ที่เดิมมองตามแผ่นหลังนั่นไป ....
“ฮึ่ย!! เป็นส้นตีนอะไรของมึงวะไอ้น๊อตมันจะเป็นจะตายก็เรื่องของมันดิสัด” ผมสะบัดหัวตัวเอง มองมันอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังกลับและปลดล๊อคก้าวเข้าไปนั่งในรถ มองไอ้คนตัวใหญ่กำลังเดินเลี้ยวตรงมุมตึกตรงหน้าจนลับตา ผมจึงค่อยออกรถมุ่งหน้ากลับบ้าน ทั้งที่ตอนนี้ใจผมเหมือนไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่
ผมจอดรถข้าง ๆ รถของไอ้คนที่พึ่งเดินจากไป เมื่อเช้าทั้งที่มันสามารถขับรถไปเองได้แต่มันก็ยังหาสาเหตุขี้เกียจ ว่ามันจะกระเทือนท้อง ผมก็ทำโง่แยกไม่ออกว่าขับรถกับนั่งรถมันจะกระเทือนแตกต่างกันตรงไหน....ผมลงจากรถก่อนจะกดล็อค
“แอ๊ก ๆ แอ๊ก ๆ” คงจะงงกันใช่ไหมครับว่าเสียงอะไร ก็เสียงได้หนูที่กำลังเห่าแง๊ก ๆ อยู่กลางสนามหญ้า ข้าง ๆ มีคนสวนกำลังตัดต้นไม้อยู่ ผมเดินตรงไปหาไอ้ตัวที่เห่าผม มันก็วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าเหมือนกับกำลังคิดถึงผมมาก ๆ
“เป็นยังไงบ้าง ไอ้หนูคิดถึงไหม เฮ้ย! อย่าเลีย” เล่นกับหมา หมาเลียปากจริง ๆ มันตวัดลิ้นเลียหน้าผมแผล็บ ๆ อร่อยไหมล่ะ ผมอุ้มมันไว้ก่อนจะเดินเข้าบ้าน ก็ไม่มีใครอยู่เหมือนเดิม พ่อกับแม่ยังไม่กลับ พี่โน้ตคงไปอยู่ที่คอนโดเหมือนเดิม ....ทำไมวันนี้รู้สึกเหงาจัง ทั้งที่ผมอยู่อย่างนี้ออกจะบ่อย มองไอ้หนู่ย่นกัดลูกบอล ทั้งที่มันก็รู้ว่าไม่มีทางกัดได้แต่มันก็งับ ๆ เลีย ๆ พอให้ลูกบอลลายเดียวกับบอลโลกของผมมีน้ำลายมันแฉะ ๆ อยู่
“เฮ่อ !!” อยากจะถอนหายใจให้ดังไปอีกสามโลก แต่ทำไมมันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกโล่งเลยวะ
“ทำเชี่ยอะไรอยู่วะ แมร่ง” ความคิดผมก็ยังวนเวียนอยู่ที่เดิม จะเป็นจะตายยังไงมันเกี่ยวกับผมตรงไหน แต่ในหัวผมยังหยุดคิดไม่ได้ แม้แต่การบ้านก็ไม่มีกระจิตกระใจจะหยิบออกมาดูด้วยซ้ำ
ตอนนี้จะตี 1 อยู่แล้วผมยังนอนลืมตาในความมืดสลัวอยู่เลย ถ้ามันกลับมาผมจะด่ามันข้อหาทำให้ผมนอนไม่หลับ เชี่ยแล้วยังทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อน ควายจริง ๆ ผมมองโทรศัพท์ตัวเองที่วางอยู่ข้าง ๆ ทั้งที่ไม่เคยรอ และไม่เคยอยากให้มันโทรหาซักนิด แต่ตอนนี้ผมกำลังคิดในสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกได้
“สัดเอ๊ย !!” ถ้าผมไม่ทำอะไรซักอย่างคืนนี้ผมไม่ได้นอนแน่ ๆ คิดได้แต่มือผมก็กดโทรออกเบอร์มันไปแล้ว เสียงรอสายเป็นเพลงสากลฮาร์ดร๊อคแรง ๆ เข้ากับมันดีแท้ ทำไมมันไม่รับวะ....แมร่งเล่นตัวสัด รับดิวะ.....กูแค่จะถามว่ามึงจะมาเอารถไหมพรุ่งนี้แค่นั้นจริง ๆ ......ผมกดตัดสายก่อนจะกดไปใหม่ เพลงเดิม ....
“ฮัลโหล” เสียงมันจริง ๆ ใจผมเต้นถี่และแรง ทำไมกูต้องตื่นเต้นอะไรขนาดนี้กับการโทรหามัน
“มึงอยู่ไหน”ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันทีที่เอ่ยถามมันออกไป…….
-
หวั่นไหวแล้วล่ะเซ่ 555 หวังว่านายภาสกรคงจะปลอดภัย...
-
ขอบคุณทุกรีพายจ๊ะ :กอด1: 40% ต่อไปมอบให้คนหื่นนะจะบอกให้
ตอนนี้ดูจากงานที่กองรอหน้า + เวลาส่วนตัวแล้ว สรุปได้ว่าไม่มีเวลาอย่างแรง
ฉะนั้นบอกไว้เลยว่าเรื่องนี้คงอีกไม่นาน เพราะว่าพอจะมองเห็นบทสรุปได้แล้ว รับรองว่าไม่ตัดจบแบบไม่รู้เรื่องแน่นอน และเพื่อเป็นการไม่ค้างคาไว้ และป้องการการไถเรื่องเมื่อคิดไม่ออก ก็ดีใจกับคนที่ไม่ชอบมาม่าด้วยละกัน :เฮ้อ:
ถ้าเรื่องนี้จบ และมีพอเวลาว่างจะมีเรื่องต่อไปแน่นอนเน้อ ( ถึงแม้ว่าจะไม่มีคนอ่านก็จะลง อิอิอิ) ขอบคุณทุกกำลังใจและคนที่เข้ามาดันทุกคน....สภาพตอนนี้ดูไม่ได้เลยซักนิดหัวฟู หน้ามัน ฟันเหลือง....รับอั่งเปาเมื่อวานแต่วันนี้...มันหายไปหนายหมดแว้ววววว :a5:
-
:-[
:-[ :-[
:-[ :-[ :-[
หึหึ ไอ้หนู ห่วงเค้าอ่ะเด๊
-
:L1:
-
เริ่มรักแล้ว!!!!!
อย่าปล่อยหลุดมือละ
-
รอค่ะ อย่านานนะคะ อีก 40 เปอร์เนี่ย อิอิ
-
หลงรักเค้าแล้วหละสิ
อิอิ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เค้าเป็นห่วงกันด้วยแหละ อ๊ายยยยย เป็นห่วงกันด้วย เป็นห่วง ไอ้หนูน๊อตเป็นห่วงไอ้พี่กร
-
น๊อตเริ่มหวั่นไหวแล้วล่ะเซ่ :impress2:
มาต่อเร็วๆนะคร้า จะเตรียมเลือดรอ :call: :haun4:
-
อยากอ่าน 40% ที่เหลือ เพราะเราหื่นนนนน :z1: :z1:
แหนะๆๆ น๊อตแอบงุงิงุงิแล้วใช่ม๊าาาา :m12:
-
อยู่ไหนนนนนนนนนนนนน
อ้ากกกก -*-
-
รออีก 40 เปอ >________<
55555 ไม่ค่อยหื่นเลยชั้น -w- :-[ อิอิ
เริ่มรักกันเเละั เย้ ฮิ้วววว :กอด1:
-
ต้องการที่เหลือด่วนนนนนนนนนนน
:L2: :L2:
-
ทำเป็นไม่ชอบเค้าเอาไว้มาก ๆ พอเริ่มเป็นห่วงและใจเริ่มเปลี่ยนเลยทำตัวไม่ถูกละสิ :m20:
:pig4: คะ
-
รู้ใจตัวได้ได้แล้วมั้งป่านนี้
อย่าเป็นไรมากเลยเน้อ พี่กร
-
เริ่มแล้วดิสายใยแห่งรักกกกกกกก
โน๊ตเอ้ยโดนเต็มๆ
-
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2: :z2:
-
จะจบแล้วหรอ
ชอบกร-น๊อตสุดๆ
ต่อเรื่องใหม่เป็นแบบกร-น๊อตฉบับพระเอก นายเอ็ม เต็มตัวเต็มเรื่องเลยดีมั๊ยคะ
-
:o8: :o8: หวั่นไหวแล้ว เย้ๆๆๆ น้อตลองทำตามหัวใจดูหน่อยดิ สู้ๆๆๆ ปากเเข็งจิงๆเลย :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดด มาเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์
แล้วก็รอที่เหลือนะคะ เอิ๊กๆๆๆ
อยากบอกว่า ชอบคู๋นี้ม๊ากกก
-
เป็นห่วงกรด้วยคน หวังว่าจะปลอดภัย ..
ว่าแต่ .. 40% เป็นไงล่ะเนี่ย ? :z1:
-
หวังว่ากรคงจะปลอดภัยน๊า
หวั่นไหวก้อยอมรับไปเห๊อะ
คิดอารายมาก ก้อคนมันจะรักกันชอบกัน
เรื่องปกติของชีิวิต
-
อย่าปล่อยให้ค้างแบบนี้ซิ่
-
เริ่มรักแล้วสินะพ่อน็อต
แต่ว่า.....ค้างมากมายT^T
-
รู้ใจตัวเองสักทีนะนิ อิอิ
ตามไปช่วย เค้าเลย เอาปืนไปด้วย ยิงแม_่_ เล้ยยยยยย :fire: :beat:
-
ค้างมากมาย ต่อด่วน ๆๆๆ เริ่มหวั่นไหวแล้วสินะน็อต
-
+ ให้คนน่ารักคับ
:oni1: ไปนั่งรอตอนหื่นนนน :haun4: :laugh:
-
ค้างอ่ะ
-
ผิดมั้ยถ้าจะบอกว่าอยากอ่านต่อ
มันค้างงงงง
-
ใจอ่อนแล้วหรอหนูน็อตเป็นห่วงพี่กรอ่ะดิ ..
นางเอก?? ต้องไปช่วยพระเอกยามคับขันนะน็อต >_<
-
น๊อตเอ้ย ยอมรับความจริงได้แล้ว
ห่วงก็บอกห่วง แต่คิดว่ากรคงรู้แล้วแหล่ะ
-
มีเป็นห่วงด้วย หุหุ
-
:man1:
เริ่มรักเค้าแล้วล่ะสิน๊อต
รออีก40% น่ะ เรียก :z1: ไหมเนี่ย
ป.ล.ไรเตอร์มาต่อไวไวน๊า
-
^^
-
รออีก40%^^
-
:a5: ฉับ!!!
รอ 40 เปอที่เหลือนะค่ะ
น๊อตหวั่นไหว :-[
-
ชอบกรแล้วละซิ
+ 1 นะคะ
-
รอไม่ไหวแล้ว
อยากอ่านอีก
มาต่อเร็วๆเลยนะจ๊ะ
o13
-
มารออ่านคู่ กร กะ น๊อตจ้า เอิ๊กกกก
ชอบอาร์ดคอ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ยังไม่จบเลย
บอกได้คำเดียวว่าแร๊งงส์ :m11:
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
น็อตเอ๊ย..อาการห่วงใยนี่คือส่วนหนึ่งของความรักนะ
-
น๊อตยอมรับความจริงเหอะ
เป็นห่วงเค้าก็บอกเค้าสิ 555
รอ 40 % ที่เหลือค่ะ
:pig4: :pig4:
-
ค้างอะ แต่อยากบอกว่าตอนนี้อ่านแล้วยิ้มหวานไปเลย สงสัยน้องน๊อตจะหวั่นไหวคนแรงๆ
แบบพี่กรซะเเล้ว
-
มีแต่คนทวง 40 เปอร์ที่เหลือ 555
-
:z2: เต้นรอด้วยคน :z2:
:pig4: :pig4:
-
ทำร้ายจิตใจกันอย่างรุนแรง ไรท์เตอร์ :serius2: ตัดฉับเลยอ่า :z3:
น็อต รู้ใจตัวเองก็คราวนี้แหล่ะ ...หึ หึ ตอนหน้าจะขนาดหนาย o18
:pig4:
-
:a5: ค้าง ขอบคุณครับ
-
อ่านทันจนได้ :m2:
สนุกอ่ะ ชอบกรน็อตมากมาย
จ๊วบบบ..บพี่ตาล
-
กรรายงานตัวว่าปลอดภัยซะ
ไม่งั้นน็อตอาจจะกลายเป็นหมีแพนด้าได้
-
ชอบคู่นี้มากกว่าคู่หลักจะผิดไหมเนี่ย อิอิ
-
รออีก 40 % สำหรับคนหื่น(อย่างเรา อิอิ )ค๊า
-
เริ่มรักละ
ดีใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อยากอ่านอีก40%แล้วอ่า^^
-
เข้ามาปูเสื่อรอ : )
-
เค้ามารอด้วยคนค่ะ
-
รอๆๆๆ
-
รอนะครับ :serius2: :z2:
-
คิดถึงจังเลย : 222222: : 222222: : 222222:
-
รอจ้า^^
-
น๊อตเป็นห่วงพี่กรแล้วละซิ
-
ง่ะ
อยากอ่านต่อแล้วจ้า
เที่ยวนี้มา ร้อยสี่สิบเปอร์เซนต์เลยแล้วกันนะจ้ะ
:call: :call: :call:
-
วันนี้ก็รอ^^
-
รอ ครับ รอ
-
:o8:
-
หายไปนานแร้วนะ
เมื่อไหร่มาต่ออ่ะ
-
หายไปนานแล้วนะคะ :z3:
คิดถึงพี่กรกับน็อตอะ :monkeysad:
-
รออยู่นะจ๊ะ
-
รออยู่น้า~
-
เค้าก็มารอนะ :impress2: :impress2: :impress2:
-
:m3: o15
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวันเลย
พี่กร กะ น้องน๊อต เริ่มรักกันแล้ว
เย้ๆ ๆๆ :mc4:
-
รอน้า~
-
แวะมาตามคนแต่งค่ะ
แวบๆ มาต่อบ้างนะคะ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกก จะมีมาม่าตอนจบมั้ยอ่า
อย่าออกจากโรงเรียนเลย เฮียกร ชอบคู่นี้นะมากๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ รุนแรงดีค่ะ กร๊ากกกกกกก
-
(http://ak1.ostkcdn.com/images/products/3/P11128809.jpg)
happy valentine's
-
จะมีตอนพิเศษมั้ยน้อ~
-
ยังไงก็คงต้องรอกันต่อไป....
-
รอต่อไปเช่นกัน^^
-
แวะมารอคนเขียนด้วยคน
-
:z10:
-
รอน่ะค่ะ :monkeysad:
-
รอ~
-
หายนานไปใหม เหอๆ
-
นานจังเลยT^T
-
รอ >______<'/
-
รอต่อไป^^
-
ขอเวิ่นเว้อสักนิดนะคะ
จะนานแค่ไหน ที่ในมุมนี้ ทุกวินาทีฉันยังคอยเฝ้า เฝ้ารอคอยเธอ
ฉันเฝ้ามองดวงดาวเสมอ ยังรอเธอมาต่อเรื่องราวของเราเรื่อยไป...
-
:z2:
เข้ามาเต้นรอ
นักเขียนหายไปนานเชียว
-
น้องหมูแฮมกับพี่เรไปไหนเนี่ย นานมาก
คิดถึงคนแต่งนะค๊า มาเร็วๆน้า
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
นานแฮะT^T
-
ยังไม่มาอีกหรอ นานแล้วนะ
:call: :call: :call:
-
ไรเตอร์หายไปไหนน คิดถึงง
-
มาเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนค่ะะ
>< ////ตามอ่านจนหมดภายในวันเดียว.....//ตาย
ชอบคู่ กร-น็อต มากอะ.....ทำเอาคู่หลักจืดไปเลยยย
-
รอต่อไป...
-
รอ รอ รอ
คิดถึงคู่ น็อต กะ กร จังเลย :z3:
-
วุ้ย แล้วเรื่องเป็นอย่างไรต่อคะ?
กลัวจังว่าจะโดนทำทัณฑ์บน แล้วอย่างนี้พี่กรกับน้องน็อตก็ต้องแยกจากกันล่ะสิ แอร๊ย ไม่เอานะ!
-
:call: :call: :call:
รอนานละเน้อ คิดถึงอ่ะ
-
:z10: :z10: :z10: :z10: กระดึ๊บๆ มาบอกว่าเค้ารออยู่นะ :กอด1:
-
ยังรอเหมือนกัน
กลับมาเถอะที่รัก
-
รอๆๆๆๆ
-
ขอบคุณทุกคนที่รอนะคะ แป๊บนะ เดี๋ยวตาลจัดให้ :impress3:
-
ขอบคุณทุกคนที่รอนะคะ แป๊บนะ เดี๋ยวตาลจัดให้ :impress3:
จะรอน่ะค่ะ
-
“อยู่ที่สวนรัตน เฮ้ย !! ใจเย็นเชี่ย มึงถอยไปไกล ๆ เลยสัด” เสียงมันตวาดออกมา...นี่มันยังเคลียร์กันไม่เสร็จรึไงนอกจากเสียงมันยังมีอีกหลายเสียงตามมา ทำไมเหมือนเหตุการณ์มันกำลังจะเริ่มต้น
“น๊อตมึงอยู่บ้านใช่มั๊ย แล้วมีอะไรรึเปล่า”
“อืม เปล่ากูมีไม่มีไร.. แล้วมึง”
“เห้ย กรไอ้หัวของมันจะคุยกับมึงอ่ะ” เสียงเพื่อนมันตะโกนมา
“กูยังไม่เป็นอะไร มึงนอนเถอะ แค่นี้ก่อนนะ”
“ตรู๊ด ๆๆๆ” สัดด่ากู ผมยังไม่ทันจะอ้าปากอะไร มันก็ตัดสายผมไปแล้ว ผมล้มตัวนอนลงบนที่นอน แล้วกรูจะหลับไหมเนี่ย คงทำอะไรไม่ได้
“เลิกบ้าซักที” ผมบอกตัวเองอย่างหงุดหงิด ก่อนจะข่มตาหลับลง แต่เหมือนความรู้สึกมันจะไม่ได้หลับตามเปลือกตาผมซักนิด....แมร่ง ถ้าพรุ่งนี้กรูไม่หล่อ...กรูจะฆ่ามึง
“…หมดเวลาแล้ว.. เธอคงต้องไป.. แต่สิ่งที่เหลือ..ในใจยังอยู่ ..คือความคิดถึง ที่เธอนั่นไม่รู้ รู้ไม่ได้ ทำได้เพียงแค่คิดถึงเธอ”.... ( ทำได้เพียง – 25 Hours)
“อืม ..ครายยยย” ผมครวญครางก่อนจะควานหาโทรศัพท์ ไม่รู้ว่าตัวเองเคลิ้มหลับตั้งแต่เมื่อไหร่
“ฮึ่ย!! รึว่า” ผมรีบดีดตัวลุกขึ้น แล้วหันหาแสงโทรศัพท์ที่กระพริบตามจังหวะดนตรี เมื่ออยู่ดี ๆ ก็คิดว่าจะเป็นไอ้ควายเผือกตัวที่กำลังทำสงครามฝ่าวงล้อมกะเหลี่ยงอยู่
“อัลโหล!!” กดรับทั้งที่ไม่ได้ดูเบอร์ด้วยซ้ำ ด้วยกลัวว่าจะรับไม่ทัน สายที่เรียกร้องอยู่
“น๊อต”
“มึงอยู่ไหน” แค่เสียงเรียกผมก็รู้ว่าเป็นมัน ทำไมมันเรียกชื่อผมด้วยเสียงที่เหนื่อย ๆ พิกล
“กรูอยู่หน้าบ้านมึง ลงมารับกูหน่อยดิ” ผมรีบกระโจนลงจากที่นอน เปิดม่านและระเบียงส่องหาตัวถึก ๆ ของมันที่แอบอ้างว่าอยู่หน้าบ้านผม แล้วรีบหันหลังกลับ เปิดประตูพุ่งตัวออกมาจากห้องเมื่อเห็นไอ้กรในชุดนักเรียน ยืนเก๊กท่าอยู่หน้าประตูบ้าน..... คงไม่ใช่วิญญาณมึงหรอกนะ
“มึงรอเดี๋ยว วางสายก่อนเดี๋ยวกรูออกไปรับ”
“อืม” สิ้นเสียงมันผมก็กดตัดสายออกทันที แล้ววิ่ง 4x100 ลงไปหามัน ถ้าเกิดหกล้มขาหักหรือหัวฟาดหน้าแหก มันต้องเตรียมค่าศัลยกรรมให้ผมทั้งหมด....แต่กรูอยากไปรับมันมากมาย เพื่อ...
“เร็วนะมึง” ยังมีหน้ามาเยาะเย้ย ทั้งที่กรูกำลังตั้งท่าหอบแฮ่ก ๆ อยู่ ผมเปิดประตู มันรีบแทรกตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว ยังกะช้ากว่านี้ผมจะปิดประตูตีดั้งมันอย่างงั้นแหละ
“ปากดีนักมึง กูก็นึกว่าตายให้ปลาตอดแถวคลองแล้ว”
“ได้ไง เดี๋ยวบางคนจะร้องไห้ฟูมฟาย ทำให้กูเป็นห่วงไปผุดไปเกิดช้าอีก” มันพูดแล้วหันมายักคิ้วให้ผม ทำหน้าตากวนบาทาสุดตรีน
ผมเดินนำมันเข้าบ้าน วันนี้กรูให้สิทธิมึงเข้าห้องก็ได้ โดยมีเจ้าภาสกรกระดิกหางรับอย่างสนิทสนม ผมเปิดไฟในห้องก่อนจะหันมาดูมัน....ถือดียังไงไปล้มตัวนอนบนเตียงกรูเนี่ย ..แต่..
“เฮ้ย !!! เชี่ย เป็นอะไรมากเปล่าเนี่ย โดนขนาดนี้เลยเหรอวะ”
“......” มันยังเงียบทั้งที่ผมดูร้อนใจกว่ามันอีก รีบกระโดดขึ้นเตียงไปนั่งอยู่ข้างตัวมัน ก็ร่องรอยและคราบเลือดที่อยู่บนตัวทำให้ใจผมกระตุกวาบไหวได้อย่างไม่ทราบสาเหตุ เพราะตอนที่ออกไปรับมันมีเพียงไฟสลัวทำให้มองเห็นไม่ชัดว่ามีอะไรผิดปกติ แต่เมื่อไฟสว่าง ทำให้เห็น เลือดที่ติดเสื้อสีขาวเป็นคราบไม่แน่ใจว่าเลือดมันรึเปล่า และที่แขนมีรอยกรีดเป็นแนวยาว เลือดยังซึมอยู่เลย ถึงแผลจะไม่ลึกเหมือนโดนแค่เฉี่ยว ๆ มีลอยช้ำและคราบเลือดนิดหน่อยตรงมุมปาก.....
“กูไม่เป็นไร แค่อยากนอนพัก” มันพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“ส้นตีนเถอะ มึงจะนอนตายบนเตียงกรูไม่ได้นะ แผลเหวอะขนาดนี้เสือกบอกไม่เป็นไร ลุกขึ้นไปล้างแผลเลย กรณ์ ไม่งั้นมึงก็ออกไปหาหมอกับกู” ผมพูดแล้วเขย่าแขนและดึงแขนถึก ๆ นั่นให้ลุกขึ้น นึกโมโหมันที่ผมกลัวมันจะเป็นอะไร แต่มันกลับเฉย...มึง มึง ถ้าเป็นอะไรขึ้นมากรูจะกล้านอนห้องนี้ยังไง แม่กรูจะไปหาหมอผีมาจากไหนพอที่จะปราบผีเชี่ย ๆ ควาย ๆ อย่างมึงได้
“มึงห่วงกูด้วยเหรอน๊อต”
“.....” …..-*- อารมณ์ไหนของมัน
“กูนึกว่ามึงอยากให้กูตายซะอีก”
“......” เงียบและนิ่งคือสิ่งที่ผมทำอยู่ อยากจะปฏิเสธ แต่ความรู้สึกที่มันร้อนลุ่มตั้งแต่เมื่อเห็นมันเดินหันหลังจากผมไปเมื่อตอนเย็นยังแทรกซึมอยู่ในใจไม่หาย ยิ่งได้เห็นบาดแผลยิ่งร้อนใจกว่าตัวมันซะอีก
“มึงอย่ามาเรื่องมากได้ไหม กะ..ก็ธรรมดา ของคนรู้จักกันไม่ใช่รึไง” พูดเหมือนถามตัวเอง ????
“อืม.... มึงคิดอย่างนั้นเหรอ........” พูดแล้วเงียบไป พร้อมกับหันหน้าหนีไปอีกทาง....ท่าทางเหมือนจะงอนเพื่อ..ทำปากชิดจมูก แล้วกรูต้องง้อมึงไหมเนี่ยสัด....
“คงมีแต่กูที่คิดอะไรไปมากมายคนเดียวใช่ไหมน๊อต ทั้งที่มึงก็รู้แล้วว่ากูคิดยังไงกับมึง” ยัง.. ยัง ไม่หยุดพึมพำคะนึงหา
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไง มันเป็นความผิดของกรูไหมเนี่ยฮะ” ผมเริ่มจะพูดเสียงธรรมดา แต่แอบเหนื่อย ๆ กับมัน กระแทกตรูดลงนั่งข้าง ๆ
“มึงไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แล้วก็ไม่ใช่ความผิดของมึงด้วย มึงว่ากูควรหยุดไหม” เสียงที่เรียบ ๆ แต่เหมือนสั่นตอนท้าย ๆ ..กูควรหยุดไหม.. ทำไมล่ะ แค่คำพูดนี้ทำให้ใจผมหล่นวูบลงไป รู้สึกโหวง ๆ อย่างบอกไม่ถูก มึงควรจะดีใจสิน๊อตที่มันจะเลิกทำอะไรบ้า กับมึงซักที
“ มะ ไม่รู้สิ ก็ แล้วแต่มึง” พูดพร้อมกับยิ้มที่ตัวผมคิดว่าฝืนสุด ๆ ทำไมเหมือนมีคำตอบอยู่แล้วแต่เหมือนกับมีอะไรมากั้นไว้ ทำให้ผมพูด พูดไม่ออก ....ความไม่แน่ใจสินะ ว่ามันคืออะไร
“มึง ไม่ คิดอะไร กับกูเลย ใช่ไหมน๊อต อึก” เสียงมันขาด ๆ หาย แล้วตัวมันก็สั่น ....ร้องไห้เหรอ เป็นไปได้ยังไง ควายโลกที่ 3 อย่างมันนี่นะจะร้องไห้เพราะเรื่องของผม แต่ยิ่งเห็นมันเป็นอย่างนี้ผมยิ่งใจเต้นมั่วไปหมด
“........”
“มึงเคยคิดถึงกูไหม มึงเคยมองหากูไหมเวลาที่ไม่เห็น เคยคิดไหมว่าตอนนี้กูทำอะไรอยู่ เจอคนหน้าคล้าย ๆ หุ่น ๆ คล้ายกู แล้วมึงเคยนึกถึงกูไหม”
“.......” เงียบอีกละกรู.....นั่นน่ะสิ.....ผมจะเงียบทำไม ทำไมไม่ตอบคำถามมัน ทั้งที่ผมรู้ดีที่สิ่งที่มันพูด สิ่งที่มันถาม ......ผมรู้สึกยังไง….รู้สึกเหมือนโหมดอารมณ์กำลังเปลี่ยน...
“กูเคยคิดว่าจะรอ รอวันที่มึงคิดเหมือนกัน แต่กูเหนื่อยมากเลยตอนนี้ และกูไม่รู้ว่าเหตุการณ์วันนี้วันพรุ่งนี้จะเป็นยังไง มึงบอกให้กูหยุดซิน๊อต ถ้ามึงต้องการ หรือกูควรจะหยุดเอง”
“.......” ผมได้แต่เงียบ แต่สิ่งที่ไม่ได้หยุดนิ่งและยังขยับแรงขึ้นเรื่อย ๆ คือหัวใจ รับรู้ถึงแรงบีบรัดจนรู้สึกได้ว่า เจ็บ เจ็บจนขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมา ...... ก็แค่คิดว่าต่อไปจะไม่มีมัน ....ผมไม่เคยยอมรับ และ ไม่เคยแน่ใจว่า สิ่งที่ตัวเองรู้สึกคืออะไร แต่ตอนนี้เหมือนทุกอย่างกำลังบีบบังคับให้รับรู้ความรู้สึกตัวเอง
“ทะ ทำไมล่ะ ฮึก!” ในที่สุดก็เอ่ยออกไป พร้อมกับแรงสะอื้นที่ควบคุมไม่ได้... กลัว .....กลัวการสิ้นสุด...กลัวการสูญเสียทั้งที่ยังไม่ได้ครอบครอง....กลัว...กลัวว่าจะช้า และ สายเกินไป ที่จะบอกความรู้สึกตัวเอง
“........” เป็นมันที่เงียบ หลังจากที่มันได้ยินเสียงสุดท้ายของผมแล้วรีบหันหน้ามามองผมที่มองมันอยู่ มองหน้าผมอึ้ง ๆ คงพูดอะไรไม่ออก.....จะพูดอะไรก็รีบพูดนะมึงไม่งั้นกรูจะร้องอีก ก็มันอยากร้องนิ....
“เป็นอะไรน๊อต!” ผุดขึ้นนั่งเหมือนติดสปริง นั่งคุกเข่าตรงหน้าผม แต่มันยังอยู่แค่นั้นไม่ได้แตะต้องตัวผมซักนิดเดียว .....แล้วผมหวังอะไรล่ะ หวังให้มันทำอะไรผม .....
“ฮึก ไหนบอกว่าจะรอ ไง อือ ส้นตีนนิ ใครว่ากู ฮึก ไม่ห่วงมึง มึง รู้ไหมว่ากู ฮือ นอนไม่หลับเลยยย คะ ควายเอ๊ย อือ รู้ได้งัย ว่ากูไม่คิดถึงมึง มึงรู้ได้ไงฮะ ไม่รอ ฮึก ก็ไม่ต้องรอ ไปตายไหนก็ไป เชี่ย! ฮือ”
“น๊อต !” ….. เป็นไงล่ะมึง สมน้ำหน้าอึ้งไปเลย.......โดนจัดหนักไป.....ทำหน้าเหมือนเห็นกูกำลังจะแยกร่างยังไงยังงั้น.....
“มะ ไม่ใช่ ไม่ใช่ว่ากูไม่อยากรอ” มันเอื้อมมาตรงหน้าผม เอาทั้งฝ่ามือปาดน้ำตาออกจากหน้าผมทั้งสองข้าง ...นี่มึงจะนุ่มนวลเอานิ้วปง นิ้วโป้งเกลี่ยเหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขาไม่ได้หรือไง เอาซะหน้ากูแทบหัน แต่ก็อดที่จะรู้สึกไม่ได้ว่ามันก็...อุ่นถึงหัวใจ..
“กู แค่ ฮึ่ย!!” เหมือนมันจะพูดหรืออธิบายอะไรไม่ออก แขนถึก ๆ ทั้งสองข้างรวบตัวผมเข้าไปกอด ตอนนี้ผมอยู่ในอ้อมมกอดมันทั้งตัว ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นตรงที่หูผมแนบพอดี เต้นแรงจนรู้สึกว่าหัวใจผมกำลังเต้นตามจังหวะที่ได้ยินอยู่
“กูแค่คิดว่ามึงอาจจะไม่มีวันนั้น ......วันที่กูรอ นอกจากที่กูมีความสุขแค่ได้อยู่ใกล้มึงไปวัน ๆ... แต่นอกนั้นมันไม่มีอะไรดีเลย กูไม่รู้เลยว่ามึงรู้สึกยังไง...... ตอนนี้มึงอึดอัดรึเปล่า รังเกียจกูมากไหม หรือมึงอาจจะมีใครที่มึงต้องการมากกว่าที่จะต้องมาทำใจยอมรับกู....แค่อยากให้มึงสบายใจ.........มึงทำให้กูรู้ว่าคำว่ารักจริง ๆ มันเป็นยังไง และต้องทำตัวยังไง”
“ฮึก ฮือออ มึงจะรู้ ได้ไง ว่ากูไม่ชอบมึง ฮืออ มึงจะรู้ใจกูได้ยัง ไง ฮึก” ยิ่งไอ้ยินเสียงทุ้ม ๆ นุ่ม ๆ ที่พูดอยู่เหนือหัวผม ยิ่งทำให้น้ำตาทะลักออกมาอย่างไม่ขาด นี่สินะ ที่เขาว่าดีใจก็ร้องไห้ เสียใจก็ร้องไห้
“มึงบอกกูสิ” มันพูดหลังจากดันตัวผมออกจากอกกว้าง ๆ นั่น ทำให้ผมต้องมองหน้า มองดวงตาที่สัมผัสถึงความมั่นคงอย่างที่ไม่เคยจะมองเห็น แค่คำพูดที่ออกจากปากมันทำให้หัวสมองและหัวใจผมกำลังประมวลคำตอบให้ตรงกัน มันขึ้นอยู่ที่ว่ามันจะออกจากปากผมรึเปล่า....แต่ถ้าช้ากว่านี้คงเป็นผมสินะที่ต้องเสียใจ
“ กู ชอบ มึง”จะเป็นคำตอบที่มันรอรึเปล่า แต่มันคือคำตอบที่ผมจะบอก
“ขอบคุณ”
“อื้อ!”…. ตกใจ.... แต่ไม่นานก็ยอมรับริมฝีปากที่กำลังมอบจูบที่ทำให้ใจผมยิ่งเต้นแรงจนจะกระเด็นออกมานอกกรอบ จากลน ๆ กลายเป็นช้า ๆ หวาน ๆ ลิ้นที่ไล่เบียดหาลิ้นผมที่อยู่ภายใน แต่ก็แค่ตอนแรก เพราะตอนนี้ผมตั้งป้อมสู้กับมันเต็มที่ ผมยังไม่ลืมความคิดว่าจะกดมันหรอกนะ หึหึ
“อื้อ กร!” อารมณ์พาไปไหนมึง มันดันผมให้นอนลง แล้วรีบขึ้นคล่อมแค่ไม่กี่วิ ปากมันก็อยู่ที่เดิม บดเบียดกับริมฝีปากผมซะจน ผมจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ลิ้นหนากวาดไปทั่วปากทำเอาลมหายใจผมไม่ค่อยสม่ำเสมอแล้ว ......ตาลาย คล้ายจะเป็นลม หัวสมองเบลอ ๆ เหมือนกำลังโดนป้ายยา แล้วจะต้องถอดทรัพย์สินให้ ไม่ใช่ละ...แต่กุจะหายใจไม่ออกแล้ว เชี่ย!
“อึก อื้อ !” ส่งเสียงให้มันรู้แล้วใช้มือดันหน้าอกมันออก
“มึง แมร่ง ! มีแต่เรื่องทำให้กูตื่นเต้นได้ตลอด...ว่ามั้ย” แล้วกรูต้องตอบว่ายังไงล่ะ.... มันค่อย ๆ ละริมฝีปากแล้วยกตัวขึ้นมองหน้าผม สายตากรุ้มกริ่ม ยิ้มอย่างมีเลศนัย มุมปากเขียว ๆ ไม่มีผลต่อการจูบขั้นเทพของมันเลยรึไงวะ ......
“จะไปรู้ได้ไง ล่ะใจมึงนิ ตื่นเต้นหรือไม่เต้นกูจะรู้ไหมล่ะ” ตอบแบบกลาง ๆ แต่ทำไมกูต้องหลบตามันด้วย อ๊ากก !! ไม่อยากบอกใครว่ากรูเขิน ฟายนิเดี๋ยวจิ้มตาบอด
“ฮ่า ๆ งั้นเหรอ ฟอด!!” ช้ำหมดแก้มกู เอาซะสุดแรงเลย
“เป็นแฟนกูนะ” เบา ๆ เหมือนกระซิบ แต่ก็ชัดเจน เพราะไอ้น๊อตไม่ได้หูหนวก
“.........” กรูจะบอกว่า ตกลง จะดูเหมือนใจง่ายไปรึเปล่า ผมเหล่ตามองหน้ามันที่อยู่ห่างกันแค่ไม่กี่นิ้ว แล้วต้องรีบเสหลบกลับเหมือนเดิม ก็สายตาที่จ้องมามันคาดคั้นเอาคำตอบเต็มที่ เอาไงดีวะ ที่จะดูเหมือนว่ามีฟอร์มหน่อย....
“อือ!!”
“ฮะ อะไรนะ” แน่ะ ! สัดนี่ ..มาหูหนวก น้ำในหูไม่เท่ากันอะไรตอนนี้ ผมหันไปมองหน้ามันที่มองหน้าผม สายตาเริ่มเปลี่ยนเป็นกวนประสาท เดี๋ยวเถอะมึงหมั่นไส้เดี๋ยวกูก็กระทุ้งเข่าใส่น้องน้อยมึงให้หายซ่าส์ แล้วจะรู้สึก
“เอออ!! ได้ ตกลง โอเค เยสสสส ได้ยินไหม ไอ้ฟายหูตึง!!” เอาสิ๊ ...ไม่เข้าใจอีก กูจะบอกให้แม่มึงส่งไปเรียนอนุบาลวัดโคกอีโด่ย ให้รู้แล้ว รู้รอดไป มาขนาดนี้แล้วมึงจะอะไรนักหนา.....กูอายนะมึง....
“ได้ยินแล้ว ชัดเจนด้วย ฮึ ๆ มึงรู้ไหมว่ามึงไม่ได้น่ารักเท่าหมูแฮม แต่มึงน่ารักในแบบของมึงแบบที่ใครเทียบไม่ได้ มึงไม่ได้ดีเลิศเลอ แต่มึงก็ดีที่สุดในสายตากู มึงกวนตีน แต่แมร่งก็กวนใจกู...มึงปากหมา แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูเอาหมาของกูมาผสมพันธุ์เปิดฟาร์มกัน” สัด !!เหมือนจะชมกรู แต่ฟังดี ๆ แล้วเหมือนโดนหลอกด่า แต่.....กรูเสือกซึ้งแม่มนิ
“ถึงมึงจะไม่ใช่คนแรก และจะเป็นคนสุดท้ายรึเปล่ากูไม่รู้ แต่แค่ตอนนี้มึงคือที่สุด และเป็นคนแรกที่กูให้ความสำคัญ และเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าหัวใจกูมีเจ้าของ อยากโดนหึง อยากโดนหวง อยากโดนห่วง เป็นอะไรมากมายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน หึงมึงนะ หวงมึงนะ ห่วงมึงนะ แคร์ทุกอย่าง อยากให้มึงยิ้ม อยากให้มีความสุขในสิ่งที่กูทำให้ และสิ่งที่มึงกำลังทำอยู่ พึ่งจะมีความรู้สึกว่าอยากสูญเสียเพื่อปล่อยให้สิ่ง ๆ นั้น ไปเจอสิ่งที่ดีที่สุด ...ทุก ๆ อย่างจะเรียกว่ารักสำหรับคนอื่นรึเปล่ากูไม่รู้ แต่สำหรับกู กูว่าใช่ กูรักมึง...” ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอไปสบตามั่น ๆ นั่นตั้งแต่เมื่อไหร่รู้ตัวอีกทีเป็นผมเองที่รั้งคอมันลงมาแลกลิ้น >//< ทำไปได้นะกรู...ต้องโทษอารมณ์นะคร๊าบบบ...
“อืม จุ๊บ!! ไม่ไหวแล้วน๊อต” รู้สึกเหมือนร้อนไปหมดทั้งตัว ปากหนาละจากริมฝีปากผม ไล่ลงที่ซอกคอ ทำเอาขนลุกซู่ไปทั้งตัว มือร้อน ๆ ไล่เลื้อยเข้าไปในเสื้อนอนลายหุ่นยนต์ เหมือนจะละลายในทุกจุดที่ถูกสัมผัส ทุกอณูที่ปากและลิ้นไล้โลม
“อึ๊!!” ยอดอกถูกบดขยี้ภายในเสื้อนอนที่ยังสภาพเดิม แต่คงอีกไม่นาน เพราะ....กรูก็ไม่ไหวแล้ว ผมจัดการกับกระดุมเสื้อนอนตัวเอง รวมทั้งเสื้อนักเรียนของมันด้วย ไม่นานเราทั้งคู่ก็อยู่ในสภาพพร้อมใช้งาน เพราะกางเกงทั้งของผมและมันถูกสะบัดออกจากตัวตามเสื้อไปติด ๆ …………สภาพพร้อมใช้งานของมันทำเอาผมกลืนน้ำลาย ...ไอ้นี่ไง...ทำกรูไข้แตก เชี่ย !!ขี้ไม่มีความสุขไปหลายวันเลย
************************************************
หน้าหล่อ ๆ ก้มลงไซร้คออีกครั้ง ครั้งนี้เหมือนจะรุนแรงขึ้นกว่าเก่า ลิ้นร้อน ๆ ไล่ลงมาที่หน้าอก และฉกลงมาที่ยอดที่ชูชันเพราะแรงอารมณ์ เลียรอบและดูดดุดสลับกันไป เพียงแค่นี้ก็ทำให้ ร่างที่อยู่ด้านล่างบิดตัวตามความเสียวซ่านที่ถูกปรนเปรอให้
“อืม!!” เสียงครางจากอารมณ์ที่พลุ้งพล่าน มือเรียว ๆ ถูกมือหนา ๆ ของอีกคนจับให้เอื้อมมาจับท่อนเนื้อที่ชูชันขนาดของที่กำลังสัมผัสทำเอา คนที่กำลังเคลิ้มชะงักเหมือนกัน แต่ความใคร่ที่มี ทำให้มือที่ชะงักลูบไล้ตามความยาว และฐานล่าง ลูบซักพัก ก็ชักขึ้นลงอย่างเพลินมือ
“อ่าส์ ..ดีครับ..อืมส์” ทำเอากรซูดปาก มือเรียวร้อน ชักขึ้นลงตามจังหวะ เขาไม่เคยคิดว่าจะได้รับการปรนเปรอจากคนที่ด้านล่าง ทั้งที่ต้องการอย่างที่สุดมาตลอด เขาหยุดมือที่ชักก่อนที่น้ำจะพุ่งซะก่อน ดูไม่ได้เชี่ยวชาญอะไรแต่พอเป็นคน ๆ นี้รู้สึกถึงความสุขที่วิ่งริ้วขึ้นมาอย่างท่วมท้น ทำเอาคนที่กำลังมันส์มือเงยหน้ามอง แววตาสื่อถามชัดเจนว่า ทำไม...ถึงหยุด รอยยิ้มจากปากหนาปรากฏพร้อมกับก้มลงจุ๊บที่ปากสีสดนั่นเบา ๆ
“เดี๋ยวน้ำกูแตกก่อนกำหนด” พูดแล้วเลื่อนตัวลงมาที่หน้าท้องขาวที่มีกล้ามเนื้อสมตัว ปากหนาไล่จูบบนกล้ามเนื้อท้องไล่ลงมาถึงโคนขา จูบละเรื่อยจนถึงแก่นกายที่ชูชันเต็มที่ถึงขนาดจะไม่เท่าของเขาแต่มันก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน ปากครอบลงที่ปลาย พร้อมกับลิ้นตวัดลง
“อึก !! อืออ” บิดร่างตามแรงอารมณ์เมื่อลิ้นแฉะไล่เลียตวัดรอบหัวหยัก แล้วดูดปลายสลับกัน ปากหนาเริ่มครอบแก่นกายสีเนื้อไว้ แล้วเริ่มห่อปากรูดขึ้น และ ลง อย่างช้า ๆ แล้วเร่งเร็วตามจังหวะ
“อือส์ !อาส์ กร อึก สะ เสียววว” ปากว่ามือถึง มือเรียวเอื้อมมากดหัวคนที่กำลังปรนเปรออย่างลืมตัวและยกสะโพกสวนขึ้นลงตามจังหวะ ปากหนาเร่งรูดเร้าอย่างรู้หน้าที่สลับกับฉก ดูด อย่างชำนาญ คนด้านล่างบิดตัวจนแทบจะเป็นเกลียวเพราะความเสียวซ่านที่ถูกมอบให้
“อึก อ่าส์ อ่าส์ !!อืมมส์” เมื่ออารมณ์ถึงจุดสูงสุด ร่างกายด้านล่างก็เกร็งกระตุก น้ำรักที่พุ่งออกมา เข้าโพรงปากคนที่ยังไม่ถอนปากและเต็มใจดูดเลียให้สะอาดที่สุด
“กูขอนะน๊อต ไม่ไหวแล้ว” ว่าแล้วร่างหนาก็ลุกขึ้นมายืนที่ปลายเตียงมองมาหาคนทที่ยังนอนหายใจหอบอยู่
“ฮึ่ย อะไร!!” น๊อตสะดุ้งเมื่อข้อเท้าถูกลากลงไปที่ปลายเตียง เอาแรงมาจากไหนเยอะแยะนัก
“ทำให้หน่อยสิ” สายตาหวานเชื่อมที่จ้องมาเหมือนสะกดจิต ให้คนที่พึ่งเสร็จกิจที่ลังเลก่อนหน้านี้ นั่งหย่อนขาหันหน้าเข้าหาคนที่ยืนอยู่แล้วก้มลง จูบทักทายปลายหยักที่ชี้หน้าอยู่ ค่อย ๆ แทะเล็มเหมือนเป็นไอติมแท่งใหญ่ จูบและฉกเลียยอดที่ผงกสู้อยู่ ไล่เลียท่อนกายที่ใหญ่โตจากโคนขึ้นมาถึงปลาย เลียรอบหัว ก่อนจะไล่จากปลายลงไปถึงโคน แค่ลิ้นเลาะเล็มก็ทำเอาคนที่ยืนอยู่แทบจะยืนไม่อยู่แล้ว มือหนากดหัวคนที่กำลังก้มซุกไซร้กับน้องชายของเขา
“เก่งครับ เก่งที่สุด” จะเก่งไม่เก่ง แต่ก็ทำให้เขาแทบละลายได้ตลอดสำหรับคนคนนี้ เอวหนาเผลอซอยเข้าออกอย่างลืมตัวเมื่อปากชื้นแฉะอมครอบแก่นกายและเริ่มรูดขึ้นลงแล้ว
“อุก!!” ความใหญ่ยาวทำให้สำลัก จนต้องคายออก ทั้งที่อารมณ์คนที่กำลังซอยยังค้างเติ่ง และได้ที่
“แมร่งซอยเข้ามาได้ ! สัด”
“ฮะ !!” ไม่ทันตั้งตัวก็ถูกผลักให้นอนลง และถูกพลิกให้นอนคว่ำลงอย่างเร็ว
“อ๊ะ!! ทำอะไร..” สะโพกถูกยกขึ้นพร้อมกับรับรู้ถึงสัมผัสชื้นแฉะที่ช่องทางด้านหลัง
“นิ่ง ๆ สิ” เสียงนิ่ง ๆ บอกทำให้คนที่นอนคว่ำหน้าอยู่ต้องนอนนิ่งตามคำสั่ง แต่ต้องบิดสะโพกเพราะลิ้นที่วาดเลียช่องทางด้านหลังทำเอาเอาอารมณ์ที่พึ่งสิ้นสุด เหมือนจะครุขึ้นมาอีก
“อืมส์” กำลังเคลิ้ม ๆ ก็รู้สึกว่าสิ่งที่สัมผัสมันเปลี่ยนไป
“เดี๋ยวสัด เจ็บ!” จะไม่ให้ร้องได้ไงก็เมื่อสิ่งที่กำลังแหย่แยงเข้ามา ทำเอาต้องพลิกสะโพกหนี แต่คนด้านบนกลับล็อคไว้แน่น
“นิ่งสิ”
“นิ่งกับผีมึงเซ่ กูโดนนะไม่ใช่มึง โอ๊ะ ! โอ๊ย!” ไม่ทันละ กำลังโวยวายแต่สิ่งที่กระแทกเข้ามา เข้าได้เกือบครึ่ง
“กรขอโทษครับ แต่กูทนไม่ไหว อึก แล้ว” เสียงขาดหาย สรรพนามแปลกหู ผสมปนเปกันไปหมด
“จะ เจ็บ อย่าพึ่ง อ๊ะ!!” ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ แก่นกายที่เข้าได้เกือบครึ่งเริ่มขโยกเข้าออกช้า ๆ น้ำหล่อลื่นคือน้ำลายที่ลิ้นละเลงไว้ก่อนหน้านี้ ความเจ็บปวด และจุกแน่น แทบจะหายใจไม่ออก .....
“เจ็บ อ่าส์!!” เมื่อเริ่มขยับเรื่อย ๆ ค่อย ๆ ความเจ็บปวด จุกแน่นที่มีเริ่มแปรเปลี่ยน ทำเอามือทั้งสองข้างกำผ้าปูที่นอนแน่น ขบฟันกับริมฝีปากล่างจนเป็นรอยแดง
“ซีดส์ เสียว อาส์ ตอด...ดีจังครับ อืมส์” แก่นกายใหญ่เริ่มซอยลึกเข้าจนสุด ทำเอาคนที่โก้งโค้งขาทรุด แขนแกร่งต้องคอยรั้งสะโพกไว้
“อื่ส์ อืออ” เสียงครางจากคนด้านล่างทำให้รู้ว่า ความรู้สึกเริ่มได้ที่ สะโพกหนาซอยเด้าเร็วขึ้น เมื่อรู้สึกว่าช่องทางและอารมณ์ของคนที่กำลังครางรับเริ่มสอดสัมผัสกันได้
“อ่าส์ !! น๊อต อืม กรรักน๊อตนะ อืมส์”
“ผับ ! ๆๆๆๆ อืมส์ อ่าส์ อ่า!” เสียงเนื้อกระทบกัน ที่รัวเร็วถี่ขึ้นตามอารมณ์ที่พุ่งจนหยุดไม่อยู่ มือหนาสาวแก่นกายที่ชูชันของคนด้านล่างไปด้วยตามจังหวะเดียวกัน
“อะ อ่า อ่า อ่า อ่า อืมมมมส์” เสียงครางที่ดังตามจังหวะกระแทกที่รุนแรง
“อ่าส์ สุดยอดครับ คนดี” แรงกระแทกเข้าออกอีกไม่นานร่างกายก็กระตุก ปากหนา ซูดกับความสุขที่ล้นปรี่จนทะลักทะลายออกมาพร้อมกับคนข้างล่างที่เกร็งรับตอดขมิบจนตัวเองก็ถึงขีดสุดเหมือนกัน
***********************************************************************
“แมร่งล่อซะกูเดี้ยงเลย” อาบน้ำไปก็นึกโมโหไอ้ควายหน้าปลาดุก ที่มันกระแทกไม่ยั้ง มันส์อยู่หรอก แต่กรูคนนะโว้ย !! ตรูดกูนะมึงไม่ใช่ดินน้ำมันเจาะรู
“ก๊อก ๆๆ”
“.........”
“ก๊อก ๆๆๆ น๊อต” เสียงควายตัวนั้น
“อะไร!!” ซุ่มเสียงให้รู้ว่าไม่พอใจมึงอยู่นะ
“กูอาบด้วยดิ ง่วงแล้ว”
“กูจะเสร็จแล้ว แป๊บ!” มึงจะรออีกนิด ไม่ได้หรือไงฟะ
“อย่าพึ่งเสร็จรอกูด้วย ค่อยเสร็จพร้อมกันนะ นะ!!”
“ควายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไปไกลตีนเลยปายยยยยย!!!!!!!!” ว่าแต่ตามตัวไม่มีแผลนี่หว่า มีแค่แขนหน่อยเดียว มันไปเมคเลือดมาจากไหนวะ....????
***********************************************************
-
จะจบแล้วจร๊า ขอบคุณทุกรีพายที่รอเป็นกำลังใจคร่า :pig4:
และขอโทษที่หายไปนาน งานเยอะเกิ๊น กิจกรรมเยอะสุด
ไม่รู้จะต่อติดกันรึเปล่าแต่ก็พยายาม ต่อให้เหมือนกัน
จบเรื่องนี้ เรื่องใหม่คงมี ( แต่...ดูก่อนนะ ..จะมีคนอ่านม๊ายเนี่ย)
:กอด1: ทุกรีพาย ขอบคุณ ๆๆๆๆๆ ตาลร๊ากทุกคนคร่า :L2:
-
^
^
แว๊กกก หายไปนาน มาแล้วๆ :กอด1:
********edit*********
:pighaun: กลับมาก็หื่นเลยนะ คุณตาล โฮะๆๆ จะจบแล้วหรอ ลืมเรื่องของคู่หลักไปแล้วอ่ะ 5555
ปล. +1 รออ่านเรื่องใหม่ค่า
-
รอนานมากกกก อิอิ
ยังไงก็คอยเชียร์น๊อตกะกร ต่อไปครับ ไรเตอร์ไฟท์ติ้งๆ
-
ตกลงเลือดมาจากไหน??
อ๊ากกก กรกับน๊อตตกลงคบกันแล้ว
แถมหวานมากซะด้วย :-[ :-[
-
แผนนายกรรึป่าว 555+
-
^^
-
ตกลง 2 คนนี้ตกลงปลงใจกันแล้วใช่มั้ย >"<
-
:pig4:
-
ชอบคู่กร-น๊อตจัง
ดิบเถื่อนแบบเด็กผู้ชายา
แต่เรารักกันนะ :o8:
-
:m25: อย่างแรง
ปล. แต่รู้สึกว่าคู่นี้จะเร็วไปนิดนะ ไม่ค่อยได้สั่งสมอารมณ์เท่าคู่หลักสักเท่าไร
-
5555 น๊อตน่ารักนะ
เลือดท่วมเลย เหือก!!!
-
เปงแฟนกันละ
-
แว้กกกกกกกกก มาทีทำเอาหัวใจป้ากระเด็น เอิ๊กๆๆๆๆๆ
แหมหายไปนาน กลับมาจัดหนักเลยนะคะ
+1 ให้น็อต กะ กร เอิ๊กๆๆๆ :haun4:
-
เป็นการกลับมาที่ :haun4:ได้ใจมาก
ดูท่าความหวังที่จะตีประตูคืนคงอีกห่างไกลว่ะน๊อต
:laugh:
-
เลือดสาดดดดด น๊อตน่ารักได้อีก
:-[ :-[ :-[
-
หายไปตั้งนานมาทีก็ :jul1:
-
จบนี่หมายถึงเรื่องนี้จบแล้วนะเหรอคะหรือว่าแค่จบตอน งงเล็กน้อย
มาทีเลือดสาดกันเลย แต่ก็หน้ารักแบบเถื่อน ๆ ดีชอบบบ.. :haun4:
:pig4: คะ
-
NC o13
โฮะๆ ชอบคู่นี้จริงๆเลยแฮะ :m25:
-
แอร๊ยยย เป็นแฟนกันแล้ว :-[
รอนานมากก
แต่ก็คุ้มอ่ะ หึหึ :z1:
-
:pighaun:
กด LIKE
รอตอนต่อไปนะครับ :L2:
-
อะอ้าาาาา เลือดสาดอีกแล้ว
-
:haun4: เต็มพิกัด
-
:oo1:8 โฮ้ยยยยยยยย คู่นี้มัน!!!! สุดยอดดดดดดดดดดดด :jul1:
-
หายไปนานกลับมาพร้อมเลือดอาบจอ อิอิ
-
เรียกเลือดได้เยอะเลย :haun4: :jul1
+ 1 นะคะ
-
เลือด? สรุปว่าเลือดมันมาจากไหนเนี่ย?
-
ทั้งฮา
ทั้งซึ้ง
ทั้งเสียเลือด
กลับมาปุ๊บก็ได้หลายรสเลย
:L2: :L2:
-
:jul1: จมกองเลือดอ่ะ ฮ่าๆ
น็อตโดนกรหลอกหรือเปล่าเนี่ย ฮ่าๆ
แต่นะ กรสารภาพรักได้ยาวจริงๆ เลย จริงใจด้วย
ไม่ได้หวานไม่ได้อะไร แต่จริงใจสุดๆ เลยผู้ชายคนนี้ ><
ชอบคู่นี้ ฮ่าๆ ตลกทั้งสองคนเลยนะ
-
ในที่สุดตาลก็กลับมา :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
แบบว่าตอนนี้ มัน :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
ปล คิดถึงคู่หลักแระ อิอิ น้อหมูแฮมเปนไงบ้างหว่า
-
หายไปนานแต่ก็ยังต่อติด สนุกมาก เสียเลือดกันไป
จะจบแล้วหรอ รอติดตามผลงานนะ
-
โอ๊ยหายไปนานกลับมาเล่นเอาเลือดหมดตัวกันเลยทีเดียว
เป็นคู่ที่ลุ้นมากว่าใครจะกดใครต่อไปสรุปแล้วน๊อตเอ้ยจงยอมรับเถอะว่า
หนูน่ะไม่มีทางได้กดกรแล้วล่ะ
-
:jul1: :m25: :z1: :pighaun: :haun4: :oo1: :o8: :-[ :impress2: o18 :mc4: o13 :n1: :L1: :3123: :L2:
โอ้ว ที่แรกแอบลุ้นว่ากรจะโดนแล้วนะเนี้ย 555
-
จบนี่หมายถึงเรื่องนี้จบแล้วนะเหรอคะหรือว่าแค่จบตอน งงเล็กน้อย
มาทีเลือดสาดกันเลย แต่ก็หน้ารักแบบเถื่อน ๆ ดีชอบบบ.. :haun4:
:pig4: คะ
ใช่แล้วค่ะ เพราะไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่
ขอโทษสำหรับบางคนที่คิดว่าคู่ กร-น๊อต เร็วไป เนื่องจากผู้เขียนไม่ค่อยมีเวลาและก็ไม่อยากดองเรื่อง
และเห็นว่าเนื้อว่าน่าจะพอจบได้จึงจบ ไม่ได้ตัดตอนน่าเกลียดอะไร น่าจะเหลืออีกไม่กี่ตอนแล้วยังไง
ขอบคุณคนที่ติดตามนะจ๊ะ :กอด1:
-
กรหื่นแบบติ๊องต๊อง แต่น่ารักอะ
-
น๊อต โดนเฮียกร หลอกแร้วแน่เยย
:z1:
-
ยินดีด้วย 555555
-
คุ้มค่ากับการรอ ^^
-
บวกหนึ่งไปเลย
หื่นเรียกเลือดจิง ๆ ฮ่า ๆ
-
จะจบแล้วเหรอT^T
เค้ายังรออยู่น้า~
-
คู่นี้เค้าชอบความรุนแรงกัน ดิบเถื่อนสะใจ
-
:haun4: :haun4:
-
โอ้ววว คู่นี้ :haun4: :haun4:
เเรงจริงๆเลย
:pig4: :pig4:
-
เฝ้ารอเสมอ^^
-
ชอบคู่ กรกับน๊อต ที่สุด
ทั้งเถื่อน ทั้ง....:haun4:
เป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ๆๆ มาต่อไวๆๆน๊า
-
คู่น๊อตกับกรมาแรงแชงโค้ง :m25:
ขอบคุณมากค่า
-
โอ้ว น็อตและกร มาแรงจริงๆ :z1: :z1:
-
:pig4:
ชอบคู่นี้มากเลย ว่างๆก็ลงตอนพิเศษบ้างเน้อ
-
คุ้มกับการรอคอยมากเลยค่ะ
เลือดพุ่งเลย อ๊ากกกกก :pighaun: :jul1:
-
:z3: :haun4: :jul1: พี่ตาลกลับมาปุ้ปก้อฉลองซะเลย อ้ายๆๆ คู่นี้รักกันแบบแรงๆ ชอบๆ :L2: :oo1:
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
ขออณุญาตกด บวก นะคะ
^^
ตอนเริ่มอ่าน ,, หมายมั่นอยู่ในใจว่า พี่เร ต้องเป็นพระเอกแน่ๆเลย
โฮะๆๆ (ปิดปากหัวเราะ) และแล้วก็เป็นพี่เรจริงๆด้วยยยย
ตัดช่วงแรกๆ ออกไป พบว่า พี่เร เท่ห์ มากกกกกก
น่ารักอ่ะ นิสัยแบบนี่ชอบจังเลย เป็นอารมณ์แบบ รักน้องแฮมมากๆ อะไรแบบนั้น
เปิดเผยดีด้วย ฮ่าๆๆ ชอบๆๆ เข้าใจฟีลแรกๆนะที่แบบว่าโดนหลอกอ่ะ
คงโกรธมากๆเลย แต่ดีจังที่ไม่เคียดแค้นน้องแฮมมากมายก่ายกอง
อยากให้ 2 คนนี้หวานๆ กันเยอะๆ
ส่วนคู่พี่กร ,, มาแบบเงียบๆ แต่ติดตลาดอ่ะ
ฮ่าๆๆๆ พี่กรนี่คือ เล็งน้องน็อตมาตั้งแต่แรกใช่มั้ย แค่แกล้งน้องน็อตด้วยการหม้อน้องแฮม
อร๊ายยยยย น่ารักจังอ่ะพี่กร ,,
ขำที่แบบตกลง ว่าจะผลัดกันทำ อันนั้น
โถๆ สงสารน้องน็อตจังเลย ท่าทางจะไม่มีวันที่หนูจะได้ รุก นะคะ
เอาเถอะ อย่าทำเลย พี่กร คงไม่ถนัดเท่าไร ......
เออ แต่ขำมากนะที่เรียกพี่กรว่า ไอ้หน้าผุ ฮ่าๆๆๆ สงสารพี่กร ... แต่ก็นะ เอาคืนไปเยอะนี่
ก๊ากกกกกกกกก
-
นึกว่ากรจะเดี้ยงซะแล้ว กลายเป็นน็อตแทน 5555
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :jul1: :jul1: :jul1: :haun4: :haun4:
แอร๊.......
ตายค่ะตายยยยยยยยยยยยยยยย
เกี๊ยวรักคู่เน้~~~
-
รอนานเลยตอนนี้ แต่คุ้มแก่การรอค่ะ :man1: :z1:
อีกไม่นานจะจบแล้วหรอคะเนี่ย
แลวจะรอตอนต่อไปนะคะ
:L2: :pig4: :L2:
-
:pighaun: :m25:
:pig4: :pig4:
-
ชอบคู่นี้มาก :o8:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :z1:
-
หายไปนาน กลับมาทั้งทีก็จะจบแล้วเหรอ
-
อยากอ่านๆๆๆ
-
:o8: ชักเริ่มหลงสิเหน่พี่กรแล้วสิ
กวนโอ๊ยได้ใจ....มั่ก ๆ :z2:
-
ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเลย
แล้วก็ดีสุดๆ นานๆมาเจอกัน ก็ได้ชุดใหญ่(น๊อต-กร) อิ อิ
-
อ๊ายย สุขใจ ชอบคู่นี้จริงๆ 5555
-
เป็นแฟนกันแล้วว ดีใจด้วยย
-
หายไปนาน มาบอกจะจบรับไม่ได้ แต่ชอบน๊อตกรรักเถื่อนๆดีๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คู่นี้กำลังจะหวาน
แต่อีกคู่กำลังจะมาม่าใช่ไหม
ชูชื่นมากมาย2คนนี้
-
สนุกมากๆอ่ รอนะครับรอ :impress2:
-
มารอนะ ชอบคู่น็อตกับกร
-
+1 หวานปนเปรี้ยว ซ่า ๆๆ
ชุมคอดีจางงงงงง
เิอิ๊ก ๆ
-
รอๆๆๆๆ
-
อย่าพึ่งจบเลยนะครับ
กำลังมันเลยอะ
คิดถึงพี่เร หมูแฮม น๊อต พี่กร
อยุ่เลยนะครับ
ถ้าจบมีตอนพิเศษด้วยนะอิอิ
มีนิยายเรื่องอื่นที่มีเศร้าๆเยอะๆปะครับ
ช่วยบอกด้วยนะอยากอ่านเศร้าๆ
o13 o13 o13 :bye2: :bye2: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
สรุปกรจะดราม่า...หรือคิดจะเล่นเล่ห์อ่ะ
แต่ไม่ทันแล้วแหละ น็อตกลับตัวไม่ทันแล้ว :laugh:
-
รอคอยกันนานมาก
แต่ก็กลับมาพร้อมเลือด! :haun4:
ชอบคุ่นี้ อร๊าง งงงง
น็อตมันดื้อ! กรมันก๋ได้ใจจริง!
-
คุ้มค่ากับการรอคอยมากค่ะ จัดเต็มซะ กระฉูดเลย
ว่างๆ แล้วมาต่ออีกนะคะ
รอติดตามนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
กร เจ็บจริงป่าวเนี่ย? หรือแผน ฮ่าๆๆๆๆ ในที่สุดน็อตก็เลิกปากแข็งได้สักที
ช๊อบชอบ ค่ะ เรื่องนี้ สู้ๆนะคะไรเตอร์
อยากอ่าน พี่เร หมูแฮม แล้วอ่ะ ^______^ คิคิ
-
ทันจนได้ หึหึหึ แบบว่าชอบอ่ะ :laugh: :laugh:
ยิ่งตอนล่าสุด โอ้แม่เจ้า เค้าทำไรกันเจ้าค้ะ :m10:ถึงได้ดุเดือดเลือดพล่านขนาดนี้ :haun4:
ชอบพี่กรน้องน๊อตมากมาย 555 ถึงพริกถึงขิงจริง ๆ :pighaun:
อย่าว่าแต่คู่รองเลยคู่หลักก็ไม่น้อยหน้า โอ๊ยพี่เรน่ารักใจจะขาดแต่น้องหมูแฮมน่ารักกว่า :-[
แอบสะใจตอนที่ยัยชะนีฟ่างแห้งมารอที่บ้าน :laugh3: แหมมันสะใจดีแท้ :z2:
ว่าแต่พี่ลูกหมีไม่โผล่มาให้เห็นเลยอยากรู้ว่าอยู่กับพี่โน๊ตแล้วเป็นไงบ้าง :m1:
-
คู่นี้จัดเต็มตลอด :haun4:
-
Writer ,, Where are you ?
TT
-
Writer ,, Where are you ?
TT
-
เมื่อไหร่จะมาต่อ อีกนานไหม อยากอ่านมากๆเลย น็อตน่ารักอ่ะ
-
:call:
-
มารอนานแล้ว เมื่อไหร่จะมาต่อล่ะค่ะ :call:
-
ดีจริง เป็นแฟนกันแล้วว เย้ๆๆๆ รอต่อไปจ้า
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่าาาา :sad4:
-
อ๊ายยย พึ่งได้เข้ามาอ่าน เสร็จเรียบร้อยไปสองคู่ จะมีคู่อื่นอีกไหมคะ?
ปล.ต้องมีมือที่สาม สี่ ห้าเข้ามายุ่งอีกแหงมๆ
-
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากมาย
เนื้อเรื่องหนุกได้โล่ห์ ชอบพระเอกแนวนี้อ่ะ ร้ายๆ แต่ก้อรักนายเอกมากมาย เฮ้ออ
อ่านไปแล้วใจสั่นๆ มาต่ออีกนะ เค้าจะรอ :L2:
-
โอ้วว สองคนนี้เอ็นซี เร้าร้อนเลือดพุ่งมากค่ะ ดูเป็นคู่ที่ดิบเถื่อนจริง ๆ
พออ่านเข้ากลับแอบติดตามรุ่นคู่รองมากกว่าคู่เอกแล้วนะเนี่ย ฮ่าๆๆ
สวัสดีค่ะไรท์เตอร์ เพิ่งมาอ่านครั้งแรก ติดตามอ่านผลงานต่อไปค่ะ
-
:กอด1: :L2: :3123: :L1:
-
555+ เราชอบคู่กร น็อต มากว่าคู่หลักอีกนะ มันกัดกันน่ารักดี
เจ้าน็อตมันปากแข็ง + หมา
-
พึ่งอ่านมาถึงปัจจุบันค่ะ ในที่สุดก้อเป็นคู่ๆเเล้ว มี2รสชาติ คู่เเรกหวานๆ คู่2มีเเต่เถื่อน 555
-
เพิ่งเข้ามาเป็นสมาชิกในเวบนี้ครั้งแรก
มาอ่านเรื่องนี้เลย > <
สนุกมากกกกค่ะ o13
รอตอนต่อไป
ไรเตอร์สู้ๆนะค่ะ > < :impress2:
-
มารอ ๆๆๆ
เมื่อไรจะมาต่ออ่ะ เค้าคิดถึงหมูแฮม แล้ววว :monkeysad:
-
มาจองพื้นที่
คิดถึงหมูแฮม 55
มาต่อเร็ว นะคะ :bye2: :bye2: :bye2:
-
ชอบมากๆๆค่ะ
น้องหมูแฮมน่าร๊ากๆๆ
ชอบคู่ กร-น็อต ค่ะ น่ารักดี
อ่านไป เขิลไป :-[
รีบมาต่อเร็วๆๆน่ะค่ะ ^^
-
o13 ให้กรเลย สวดยอด
:pighaun: ไปกับน๊อต
:m25:ตายแปป
-
จะไม่ต่อแล้วหรอครับผมรออยู่นะครับ
-
เพิ่งได้มีโอกาสมาอ่านเรื่องนี้ อยากบอกว่า ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m3:
อ่านจบมาถึงปัจจุบัน ชอบทั้ง 2 คู่เลย ทั้งคู่ พี่เร x หมูแฮม คู่นี้หวานแบบน่ารักๆ อิอิ เขิน ฮ่าๆๆ
ส่วนคู่ กร x น็อต ฝีปากมันส์มากๆ ฮ่าๆๆ สุดท้ายก็ได้เป็นแฟนกัน ฮิฮิ :m4:
เป็นกำลังใจให้พี่ตาลผู้แต่งนะคะ
ชอบเรื่องนี้จริงๆค่ะ อ่านแล้วชอบทั้งภาษาการเขียน การดำเนินเรื่อง ชอบหมดเลยยยย :m11:
รอเรื่องราวตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ
สู้ๆนะคะ :yeb:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ชอบมากๆค่ะ ชอบทั้ง 2 คู่เลย :m1:
พี่เรกะหมูแฮม ออกแนวน่ารัก หวานๆหน่อย
ส่วนคู่กรกะน็อต ก็กัดกันตลอด ปากแข็งๆ 555 ในที่สุดก็เป็นแฟนกันซะที :m3:
เวลาน็อตอยู่กะหมูแฮมดูเท่นะ แต่พออยู่กับกร... คนละแนวเลย :laugh:
เป็นกำลังใจให้คุณตาลนะคะ รอติดตามเรื่องราวต่อค่ะ :yeb:
-
ยังไม่ได้มาเสียเลือดกับกรณ์น๊อตเลยอ่ะ
***ดิท***
โอยยยย เสียเลือดไปตามระเบียบ
น็อตน่ารักมากเลยตอนนี้ ร้องไห้ด้วย
ขนาดร้องไห้ยังน่ารัก แอร๊ยยยยยย
-
อ่านทักแล้วภายในวันเดี๋ยว
หนุกมากๆๆ อ้าาา
ชอบกรน๊อตอ่ะ น่ารัก
พี่เรกับน้องแฮมก็น่ารักกก
ขอเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนน่ะค่ะ
-
คิดถึงเรื่องนี้ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
@ << รักแท้.....หรือแค่บำเรอ >> @ //// ตอนที่ 25 Someone + Sometime ..The end
MhooHam + Re
วันนี้เป็นวันที่ผมตื่นเต้นที่สุด เพราะอะไรน่ะเหรอ ยังไม่บอกหรอกครับ เมื่อคืนแทบจะนอนไม่หลับ พี่เรก็พลอยไม่ได้นอนไปด้วย เพราะผมชวนคุยนู่นนั่นอย่างไม่รู้เบื่อ พี่แกก็เต็มใจนอนลืมตาโต้ตอบกับผมจนเกือบสว่าง
“เสร็จรึยังสุดหล่อ” เสียงพี่ลูกหมีเรียกอยู่หน้าห้อง ไม่ผิดหรอกครับพี่สาวผมเอง เมื่อไม่นานมีเหตุการณ์เกิดขึ้นนิดหน่อยเกี่ยวกับพี่เรและพี่เว แต่มันกลับทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แค่ผมเลือกที่ไว้ใจและมองข้ามสิ่งที่ผ่านมาแล้วและอดีตที่ไม่ดีของทุกคน
“คร๊าบ เสร็จแล้ว” ผมยัดถุงเท้าข้างขวาเข้าไปเป็นข้างสุดท้าย ลุกจากเตียง คว้ากระเป๋าที่วางอยู่ข้างตัวก่อนจะวิ่งไปเปิดประตู วันนี้เป้าหมายของพวกเราคือ “ทะเล” ที่เดิมที่ผมเคยไปกับทางโรงเรียน แต่สิ่งหนึ่งที่ ที่นั่นจะไม่เหมือนเดิมคือมีคนที่ผมรักและคิดถึงมาตลอดรออยู่
“หือ หล่อลากกกกกก” ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนครับ หลังจากที่เดินลงมาจากชั้นบนผมก็เห็นไอ้น๊อตนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่บนโซฟาข้าง ๆ เป็นคนที่ผมว่าช่วงนี้ตัวติดกันเกินกว่าปกติที่ผ่านมา จากสาเหตุที่จะได้ไปเที่ยวทะเลกัน เมื่อมีพี่ลูกหมีไปก็ต้องมีพี่โน้ตหวานใจไปด้วย และเมื่อมีพี่โน้ตมีหรือคนอย่างไอ้น๊อตจะไม่เสนอหน้าไปด้วย มันให้เหตุผลว่าไม่ได้ไปเที่ยวกับพี่มันมานานแล้ว ???? แต่ก็ช่างมันเถอะ แต่พี่กรนี่สิ แกแอบกระซิบผมว่าจะไปรำลึกความหลังอะไรซักอย่าง กระซิบซะพี่เรมองตาแทบจะเหล่
“ไปกันเถอะ ทุกคนเผื่อจะถึง” พี่เรพูดเสร็จก็เอื้อมมือมาดึงเป้ผมไปถือซะเอง ไม่ขัดครับยิ้มให้ก่อนจะเดินตามกันออกไป ผมกับพี่เร... พี่ลูกหมีกับพี่โน้ต.... ไอ้น๊อตกับพี่กร ซึ่งคราวนี้เป็นรถพี่กร ...
เผื่อจะเดินทางมาถึงก็เย็น ๆ ทั้งหมดพักที่บ้านพักพี่เร เพราะมีหลายห้อง แม่บ้านทำความสะอาดรอก่อนหน้านี้แล้วทุกคนเก็บสัมภาระแล้วออกมารวมตัวกันหน้าบ้านที่จัดเป็นสถานที่จัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ปิ้งหอย ปิ้งปูตามแบบฉบับเหมือนทั่วไป แต่สำหรับผมที่ไม่ธรรมดาคือ คนที่จะมาร่วมงานคืนนี้ ใจผมมันไม่อยู่กับที่ คอยชะเง้อคอจนมันจะยืดอยู่แล้ว
“ใจเย็น ๆ หมูแฮม เดี๋ยวก็มาแล้ว ทำคอเป็นยีราฟไปได้” พี่หมีเดินมานั่งลงข้าง ๆ ผม
“ก็แฮมตื่นแต้นนี่ครับ... นานจัง!” ผมหันไปค้อนให้พี่สาวคนสวย ก่อนจะทำตัวแบบเด็กเอาแต่ใจกับพี่สาวเหมือนที่เคยทำสมัยเด็ก ๆ
“เด็กเอาแต่ใจ!!”
“พี่หมีอ่ะ อ๊ะ!!” ตกใจครับอยู่ดี ๆ ก็มีคนกอดแล้วก้มมาหอมแก้มจากด้านหลัง กำลังจะหันไปต่อว่าเพราะคิดว่าเป็นพี่เรที่มาทำรุ่มร่ามอย่างนี้
“!!!......”
“คิดถึงจัง ฮึก !! ฮือ คนดีของแม่” รู้สึกว่าเตรียมใจที่จะไม่ตื่นเต้นมากมาย แต่แค่นั่งเฉย ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างท่วมท้น เมื่อสายตาหันไปเจอกับบุคคลที่มาใหม่ทั้งสองคน คนที่ผมโหยหามาทั้งชีวิต คนที่ผมคิดว่าจะได้เจอบ้างไหมในชีวิตนี้ แต่นี่คือความจริงที่ผมเตรียมใจมารับความสุขตรงนี้มาเกือบอาทิตย์ หลังจากที่พี่เรบอกผม พ่อกับแม่มาทำงานให้พี่เร ผมก็พึ่งรู้ว่าพี่เรมาเปิดร้านอาหารที่นี่ด้วยร้านที่เราไปนั่นแหละ โดยพ่อกับแม่เป็นตัวแทนดูแล และเรื่องนี้พี่ลูกหมีก็รู้มาโดยตลอด ผมงอนพี่สาวกับพี่เรถึงสองวันเต็ม ๆ แต่พอพี่เรบอกว่าจะพามาหาผมก็ยิ้มแฉ่งได้ทันที และที่พี่เรต้องปิดบังผมเพราะต้องการให้อะไร ๆ ลงตัวมากกว่านี้ และเป็นท่านทั้งสองเองที่ไม่พร้อมจะเจอผม จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ละอายใจ แต่ผมไม่ต้องการให้ใครรู้สึกผิด แค่ต้องการให้กลับมาเติมเต็มชีวิตผมให้มีความสุขและเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ได้ แม้จะไม่ในทุกเรื่องก็ตาม
“ฮึก ! ฮือออ ฮืออ ฮึก ฮือออ” ผมผวากอดคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมารดาและบิดาด้วยแขนคนละข้างหมดแล้วความอดกลั้นผมปล่อยโฮเหมือนเด็ก ๆ พี่หมีเดินเข้ามากอดพ่อกับแม่ด้วย ไม่มีเสียงใดหลุดจากปากผมนอกจากเสียงสะอื้นที่เหมือนจะขาดใจ แต่มันมาจากความดีใจอย่างที่สุด ที่สุดของที่สุด เรากอดกันร้องไห้โดยไม่มีใครห้ามและจับแยก
“หมูแฮม ฮึก พ่อกับแม่ ฮือ ขอโทษลูก ขอโทษ ฮึก ฮือ” ผมส่ายหัวบนอกของพ่อ ไม่..ผมไม่ต้องการคำนี้ ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
“ม่ะ ฮึก ไม่ แฮมไม่เคยโกรธ ไม่เคยโทษ ฮึก อย่าจากแฮมไปไหนอีก น้า ฮึก.. ฮือ แค่นี้ ที่แฮม ฮือ ต้องการ แค่นี้ที่แฮมอยากได้ ฮือนะฮะ นะ ฮือ” ไม่รู้ว่าจะมีใครฟังผมรู้เรื่องไหม พ่อวางคางบนหัวผมรับรู้ถึงแรงกดทับเป็นจังหวะจากการพยักหน้า และแรงกระชับกอดที่มากขึ้น
“ไม่ไปไหนแล้วลูก ไม่ไปแล้ว พ่อกับแม่จะอยู่กับหมูแฮม กับลูกหมีตลอดไป ไม่มีวันทิ้งลูกให้อยู่โดดเดี่ยวอีกต่อไป” พ่อสูดหายใจเข้าลึกกลั้นเสียงสะอื้นเพื่อจะพูดให้ชัดเจนที่สุด แม่ลูบหัวผมและกอดพี่หมีอยู่ไม่ห่าง นี่สินะเค้าเรียกว่าการเติมเต็ม เหมือนฝัน แต่ไม่ใช่ มันคือความจริงที่ผมเคยฝันต่างหาก มันสุขล้นปรี่ยิ่งกว่าตอนเพ้อฝันซะอีก
“คุณพ่อ คุณแม่สวัสดีครับ” พี่เรเดินเข้ามาหลังจากที่ยืนดูอยู่ห่าง ๆ ซักพัก
“สวัสดีค่ะ/ ครับ คุณเร” พ่อกับแม่ผมทักทายพี่เรพร้อมกัน พร้อมกับยกมือจะไหว้
“ไม่ต้องไหว้ครับ ตอนนี้สิ่งดี ๆ กำลังเกิดขึ้นกับครอบครัวเรา ถือซะว่าผมเป็นลูกชายอีกคน ผมรักหมูแฮม คนที่หมูแฮมรักผมก็รักด้วย คนที่หมูแฮมนับถือผมก็นับถือด้วย ผมสัญญาครับว่าจะดูแลหมูแฮมให้ดีที่สุด”
“แหม!!ไอ้ลูกชาย พูดเหมือนสู่ขอสาว ๆ เลยนะ แล้วเอ็งจะไม่ให้พ่อแม่เอ็งเป็นคนพูดสู่ขอให้รึไง” พวกเราหันไปตามเสียงผู้มาเยือนใหม่
“คุณพ่อ คุณแม่ มาไงครับ ไหนบอกติดธุระไง” คุณพ่อกับคุณแม่พี่เรเดินลงมาจากเนินหาด เมื่อแม่เห็นผมก็รี่เข้ามาผมรีบยกมือไหว้พ่อกับแม่พี่เรทันที
“สวัสดีครับ คุณ” พ่อกับแม่ผมยกมือไหว้พ่อกับแม่พี่เร
“อุ๊ย สวัสดีค่ะ พ่อกับแม่หมูแฮมใช่ไหมคะ ยินดีค่ะ”
“เอ่อ พวกคุณไม่โกรธเราเหรอคะ” แม่ทำสีหน้ากังวลออกมาก่อนเอ่ยปากถาม
“ช่างมันเถอะค่ะ วันนี้เราเห็นลูก ๆ เรามีความสุขก็ควรจะยินดีนะคะ เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะค่ะ ดิฉันกับสามีก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหมูแฮมด้วย แกออกจะน่ารัก ...หือ ไหนดูซิ ร้องไห้ทำไมลูก ใครทำหนู” แม่พี่เรมองหน้าผมคงเห็นผมตาแดง ๆ และยังสะอื้นหน่อย ๆ จึงรีบเข้ามากอดผมไว้ พ่อกับแม่ผมถึงกับยิ้มออก รวมทั้งพ่อของพี่เร ที่ก่อนหน้านี้เคยไม่ชอบผม ....ทำไมวันนี้ผมมีความสุขจัง สุขซ้ำซ้อนมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
ตอนนี้ผมกับพี่เรเดินเล่นกันริมหาดหลังจากที่ปลีกตัวออกจากปาร์ตี้ครอบครัว โดยที่เหลือนั่งอยู่ก็เป็นบรรดาคุณแม่กับคุณพ่อที่ดูเหมือนว่าจะคุยกันถูกคอออกรสออกชาดกันทีเดียว ส่วนอีกสองคู่ ชู้ชื่น ??? หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะผมมัวแต่โดนคุณแม่พี่เรกอดไม่ยอมปล่อยซักที จนพี่เรต้องไปจับแยกออกมา ทำเอาโดนคุณแม่ค้อนไปหลายวง
“เป็นไงครับ ตาบวมเลยฮึ.. เด็กขี้แย” พี่เรยกมือผมข้างที่กุมกันอยู่ไปหอมเบา ๆ ผมหันขึ้นไปทำหน้าดุใส่ เรื่องอะไรมาว่าผมขี้แย
“ไม่ได้ขี้แยซักหน่อย พี่เรมั่ว” เหตุการณ์อย่างนี้ใคร ๆ ก็คงจะเป็นเหมือนกัน...
“เหรอครับ ไม่ก็ไม่ พี่ดีใจครับพี่เห็นหมูแฮมมีความสุข” พี่เรหยุดยืนแล้วจับบ่าผมให้หันเข้าเผชิญหน้ากัน
“แล้วไมไม่บอกแฮมตั้งนานแล้วเล่า” ผมพูดทำหน้าง้ำใส่ พี่เรถึงกับหัวเราะพรืดออกมา
“หัวเราะอะไรอ่ะ”
“ ก็หมูแฮมทำตัวเหมือนเด็กขี้แย ขี้งอนให้เห็นบ่อยขึ้นน่ะสิครับ ...น่ารักดี” เขิน.....
“บ้า!!” ผมก้มหน้างุด แทบจะมุดทรายซะให้ได้
“อืม มีแถมครับ ขี้อายด้วย” วงแขนแกร่งกระชับผมเข้าหาจนตัวเราแทบจะไม่มีช่องว่างเหลืออยู่ ดีที่แถวนี้ไม่มีใครอยู่เลย
“พี่รักหมูแฮมนะ คำว่ารักของพี่มันก็แค่ ทำยังไงก็ได้ให้หมูแฮมมีความสุข ที่ผ่านมาสิ่งที่เลวร้าย มันเป็นความรักอีกด้านที่จะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกตลอดชีวิตครับ พี่สัญญา..”
“ครับ แฮมก็รักพี่เร แฮมเชื่อว่าพี่เรจะทำให้แฮมมีความสุขได้ และแฮมก็จะทำทุกอย่างที่ทำได้ให้พี่เรมีความสุขเหมือนกัน” ผมวาดแขนกอดเอวหนาแน่น เหมือนกลัวจะหลุดลอยออกไป
ไม่รู้ว่าความสุขที่ได้รับจะยืนยาวไปได้นานซักแค่ไหน
แต่จะทำทุก ๆ วันให้ดีที่สุด
ให้มันผันผ่านไปเป็นวันวาน ที่นึกย้อนกลับแล้ว
ทำให้คิดได้ว่าเราทำทุกอย่างที่เราทำได้และดีที่สุดแล้วสำหรับคนที่เรารักและคนที่รักเราตลอดมา
ไม่มีสิ่งไหนที่จะหยุดอยู่กับที่ มันคงดำเนินไปกับวันเวลา ไม่หยุดยั้ง
ก็แค่เก็บและสร้างความสุข รวมถึงสรรสร้างความทรงจำที่แสนดีตลอดเวลาที่หายใจ...... // น้ำตาล
Not + Gron หวานซะ ....
ผมชอบสูดบรรยากาศริมทะเลซะจริง ยิ่งตอนค่ำ ๆ อย่างนี้อากาศสดชื่นซะไม่มี ผมเดินไปก็สูดอากาศเข้าปอดไปเป็นระยะ ข้าง ๆ เป็นไอ้ขี้ปลาทอง หลังจากเหตุการณ์ที่มันสารภาพรักซะผมเคลิ้ม จนตกลงปลงใจคบกับมัน และยอมกรุงแตกเป็นครั้งที่ 2.... มันก็เกาะติดสถานการณ์ผมทุกฝีเก้า แต่ผมกลับไม่อึดอัด หงุดหงิดเหมือนแต่ก่อน กลับกลายเป็นเมื่อห่างกันผมเริ่มกระวนกระวายใจซะงั้น ก็คงจะเดาถูกกันนะครับว่าผมเป็นอะไร.....เฮ่อ!! ชีวิตผู้นำของกรู...
“เป็นอะไรน๊อต ถอนหายใจเป็นหมาหอบไปได้” แนร่ะ แมร่งเปรียบกูซะสูงส่ง ??
“หมาบ้านมึงแหละ หอบได้หล่ออย่างกรูเนี่ย” พูดแล้วก็นึกถึงภาสกรลูกรักที่ฝากแม่บ้านเลี้ยง มันจะร้องหาผมไหมเนี่ย
“เหรอครับ น้องน๊อต กวนนักเดี๋ยวก็จับโยนน้ำให้หนาวตายเลยดีไหม”
“ถ้ากูตาย กูจะไปเข้าสิงพ่อมึงให้เอามีดปาดคอมึงตายตามกูไป” พ่อครับน๊อตไม่ตั้งใจ แต่ลูกชายพ่อมันกวนตีน...
“เล่นถึงพ่อเลย แน่ะ..ตายยังจะเอากูไปอีก คิดถึงอ่ะดิ” มันพูดแล้วกอดคอผมเดินไปด้วย
“ฟายเถอะ!!” รู้สึกว่าตัวเองแปลก ๆ สรรหาคำด่าคำว่ามันไม่ค่อยออก ไม่เหมือนแต่ก่อน ที่ได้ว่าแล้วลงไม่เป็นเลยทีเดียว แค่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่สร้างความครื้นเครงผสมกลิ่นของความสุขเล็ก ๆ มาด้วยเท่านั้น
“เล่นน้ำกันไหม”
“บ้ารึไง ได้หนาวตายกันพอดี อยากเล่นก็ไปดิ กูนั่งรอตรงนี้….????? .เอาจริงเหรอวะ ????” ผมหันไปบอกมัน....แต่ช้ากว่ามันแล้วเพราะมันวิ่งหน้าตั้งลงน้ำเหมือนเด็ก ๆ ที่ได้รับอนุญาตให้ลงน้ำได้ สาธุ เป็นตะคริวตายทีเถอะ หนาวจะตายยังจะอยากเล่นอีก พรุ่งนี้เวลาเยอะแยะ แต่....เป็นตะคริวเฉย ๆ ก็ได้อย่าพึ่งให้มันตายเลยสงสารพ่อกับแม่มัน
“โอ๊ย !!น๊อต!!” อ๊าว !! ผมเงยหน้ามองมันหลังจากนั่งลงตรงนั้น รอมันอย่างที่บอกหลังจากที่มันลงไปได้ไม่นาน เป็นอะไรวะ ???
“เป็นอะไรวะ!!” ผมรีบวิ่งลงไปหามัน ลงมาลึกไมซะเกือบมิดหัวอย่างนี้วะ
“สงสัยโดนแมงกะพรุนว่ะ” ใจผมหายวาบ..ตาย ตาย ตายสถานเดียว แล้วกรูต้องไปหาผักบุ้งทะเลที่ไหนมาให้มรึ๊ง กูเตือนมึงแล้ว ...
“แล้วทำไงวะ !” ต้องพยุงมันขึ้นฝั่งก่อน ผมลากมันจะให้ไหลตามผมมา แต่!!...ทำไมมันอยู่กับที่วะ ผมหันไปดูมันกลัวจะแข็งตายซะก่อน แต่ที่เห็นคือมันส่งยิ้มเผล่ให้ผมอยู่ แมงกะพรุนทำให้คนประสาทกลับรึไงฟะ
“ทำไมเชี่ย มึงอยากตายอืดอยู่นี่รึไง มาเร็วดิ” ผมพูดแล้วดึงมันอีกรอบ แต่ก็ยังไม่กระดิก ฟายยย เดี๋ยวกรูทิ้งให้แมงกะพรุนมารุมกินตับแมร่งให้รู้แล้วรู้รอด กูก็กลัวเหมือนกันนะมึง มันยังอยู่แถวนี้แน่ ๆ
“กูหายละ” O _0 หา...มึงว่าไงนะ
“ฮะ!!?? มึงว่าไงนะ” ผมตะโกนแข่งกับเสียงคลื่น เพราะไม่แน่ใจว่ามันพูดว่าอะไร กูหายแล้ว รึกูตายแล้ว อย่างหลังนี่ต้องพูดกันยาว
“กูบอกว่ากูหายแล้ว” ไอ้บร๊า!! แมงกะพรุนน่านน้ำนี้มันมีพิษเพี้ยงมดแดงไฟรึงายฟะ ไอ้หน้าหนอน มีหน้ามาบอกว่าหายแล้วหลังจากถูกแมงกะพรุนลวนลามไปเมื่อครู่...
“งง งง ฮ่า ๆๆๆๆ” เอ๊า!! ไอ้ฟายนี่มันไม่อยากตายดี
“เออกูงง !! อะไรของมึงเนี่ยกร” ผมตวาดใส่หน้ามันไป งงจริงอะไรจริง
“กูไม่เป็นไรหรอก กูอยากให้มึงโดนน้ำน่ะ กลัวเฉา”
“O_O ไอ้ควายยยยยยยยกรรรรรรร เชี่ยยยยยย” ผมตะโกนด่ามัน มันกลับหัวเราะหน้าตาเฉย คนนะมึง กูไม่ใช่ดอกลิลลี่จะได้เฉา ( เปรียบซะสวยเลยกรู)
“มานี่!! พูดมาก”
“อ๊ะ ไอ้ อั๊ก!” สาดดดดดด ไม่ทันแล้วครับมันพูดแล้วคว้าคอผม พุ่งลงน้ำเหมือนคราวแรกที่เราลงน้ำด้วยกัน มันกดผมให้อยู่ใต้น้ำ ....นี่ ๆๆ มึงจะฆ่ากูรึง๊ายยยย ไอ้บร๊า แต่ยังไม่ทันจะกระเสือกตัวขึ้น รู้สึกถึงริมฝีปากที่มาประกบจูบ น้ำเค็ม ๆ ไหลเข้าปาก ทำไมน้ำทะเลมันไม่เค็มฟะ ลิ้นหนาลุกเข้ามา พร้อมกับแขนแกร่งที่กอดเอวผมไว้ เหมือนเนิ่นนานที่เราแลกลิ้นกันใต้น้ำ แต่คงไม่ใช่เพราะไม่งั้นผมคงตายไปแล้ว
“แฮ่ก ๆๆๆ ไอ้บ้า” กรู !!...ว่าจะด่ามันแรง ๆ ซะหน่อย แต่พอโผล่พ้นน้ำมาคำด่าหายไปซะงั้น เหลือแต่คำหน่อมแน้มแค่นี้เองที่หลุดออกมา
“เป็นไงสัมพันธ์ใต้น้ำ ลองมากกว่านี้ไหม’”
“ชักว่าวคนเดียวเถอะมรึง คงได้อารมณ์เค็ม ๆ แสบ ๆ ชอบกล เชิญ!!” ยังมีหน้ามายิ้มชักชวน น้ำที่มึงพูดนี่น้ำทะเลนะเฟ้ย กรูยังนึกถึงครั้งแรก ยังจำได้ว่ามันเจ็บแสบทรวงยังไง ฮึ..... แล้วมันจะไปรู้สึกอะร๊ายยยกับมึง.......
“น๊อตกลับไปแล้ว ไปบ้านกูนะ”
“ฮะ!!” ผมต้องเงยหน้ามองมัน ว่าสิ่งที่ผมได้ยินมันจะมีความหมายอย่างอื่นนอกจากไปเที่ยวเล่นบ้านมันไหม ซึ่งผมเคยบอกมันไปแล้วว่ายังไม่ถึงเวลา
“กลับจากทะเล แล้วไปบ้านกู กูรู้ว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาของเรา แต่อย่างน้อยอยากให้มึงกับพ่อแม่กู ได้รู้จักคุ้นเคยกันบ้าง ถ้าวันนึงมันเป็นไปอย่างที่เราคิดและตั้งใจ มันอาจจะง่ายขึ้นก็ได้ และกูตั้งใจว่าจะไปหาและทำความรู้จักพ่อกับแม่มึงด้วย” ผมก้มหน้ามองพื้นทราย ใช่..อย่างที่มันพูดตอนนี้ไม่ใช่เวลาของเรา เพราะสถานะและสิ่งที่เราเป็นตอนนี้ยังไม่สามารถที่จะรับผิดชอบตัวเองได้ด้วยซ้ำ หมูแฮมยังมีพี่เรที่เป็นหลัก แต่สำหรับผมกับมันตอนนี้คงเป็นได้แค่ไม้หลักปักขี้เลนกันทั้งคู่
“อืม ตามใจมึงละกัน”
“น๊อต ....ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไง มันจะเป็นเหมือนที่เราหวังไว้รึเปล่า แต่กูสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุด กูเชื่อว่าพ่อกับแม่ทั้งของมึงของกู เขามีเหตุผลพอที่จะเข้าใจสิ่งที่เราเป็น มันไม่ใช่สิ่งเลวร้าย แค่มันต้องใช้เวลา...ที่จะยอมรับได้ แต่ถ้าไม่เป็นอย่างที่เราหวัง ให้มึงรู้ไว้ ว่าเรามีกัน และกูมีความสุขที่มีมึงในวันนี้......... กูจะตั้งใจทำในสิ่งที่พ่อแม่คาดหวัง และทำให้มึงมีความสุขไปพร้อม ๆ กัน ตอนนี้มันเป็นเส้นขนาน แต่มันก็สามารถที่จะแล่นไปได้พร้อม ๆ กัน และซักวันกูว่ามันต้องบรรจบกันได้ มึงเชื่อใจกูไหม” มันกระชับมือผมแน่นใต้น้ำ มันใช้ริมฝีปากจุ๊บปากผมเบา ๆ
“อือ กรูเชื่อมึง” อารมณ์พาไป ซื้ง ๆๆ.. ผมพยักหน้ารับ มันส่งยิ้มให้ก่อนจะลากผมขึ้นหาด เปียกโซ่กกันทั้งคู่ ผู้ใหญ่ท่านคงแปลกใจนี่มึงคึกอยากเล่นน้ำขนาดนี้เลย
“กร!!” ผมนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้หลังจากที่ตอนนั้นไม่ได้คิดถึงมันเลยซักนิด
“โทรศัพท์กู...*~*” ผมคว้ามันออกจากกระเป๋ากางเกงอย่างเร็ว หน้าจอดับไปแล้ว ฮืออ ...พี่โฟนโฟว์ของกรู พึ่งไปถอยมาด้วย
“ของกูก็เหมือนกัน” ผมหันไปมองโทรศัพท์ ไอโฟน 3จี ของมันที่เคยใช้ถ่ายคลิปผม แน่นิ่งไปเหมือนกัน
“ฮ่า ๆๆๆ ป่ะเหอะหนาวว่ะ อยากได้ไออุ่น เดี๋ยวกรูซื้อให้ใหม่” ควายเถอะ ไอ้รูปหล่อ พ่อรวย กรูจะเอาซัก 10 เครื่อง ให้แมร่งจน ......ไออุ่น.... สัดนิ พูดอะไร.... กรูเขิน...แต่ก็ยอมเดินตามแรงดึงที่ข้อมือ
ผมมองตามแผ่นหลังกว้างที่ก้าวเดินนำออกไปพร้อมกัน แขนและมือแข็งแรงที่ดึงผมไปด้วยไม่ยอมปล่อย ในชีวิตผมทั้งชีวิตที่ต้องมาผูกติดกับมัน ผมคิดถูกใช่ไหม พ่อแม่ผมจะเสียใจไหม ผมคิดว่าแน่ ๆ ....แต่ผมเชื่ออย่างที่มันพูดว่าพ่อแม่จะต้องเข้าใจเราเพราะมันไม่ใช่สิ่งผิด ผมก็จะพยายามทำอย่างที่พ่อแม่หวัง พร้อมกับออกเดินไปพร้อมกับมันเหมือนกัน ผมเชื่อว่าเส้นขนานมันต้องบรรจบกันได้ซักวัน.....
คิดจะรักกันมันไม่ผิดหรอก.....
มันผิดตรงที่รักแล้วไม่รู้จักคิดว่าจะทำยังไง...
ให้คนที่เรารักและรักเราอยู่อย่างมีความสุขที่สุด......//น้ำตาล
-
:sad4: ขอโทษสำหรับคนที่รออ่านนะคร๊า นานมากก
แต่งไว้แล้ว แต่ไม่ได้ลงให้ ซึ่งต้องขอโทษที่รวบรัดตัดตอน
เพราะไม่อยากแต่งนิยายไม่จบ ชื่อเรื่องตอนนี้ อยากจะตั้ง
ว่า Some Other Day ให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่มันจะ ฟีเวอร์เกิน
ขอบคุณทุกรีพายนะคะ ไม่ค่อยมีเวลาเข้าบ้านเป็ดเลย ไม่รู้ว่าจะต่อติดกันรึเปล่า...ก็พยายามแล้วน้า
แต่ก็ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ ถ้ามีเวลาคงได้เจอกันอีก ตอนนี้แอบแต่ง Fic Singular ไว้
แต่ไม่กล้าลง เพราะดูคนอื่นแต่งก็มีแต่เก่ง ๆ กันทั้งนั้น ขอเวิ่นน้องซิน-นัท :impress2: ซักพักแล้ว
คงมีเรื่องต่อไปน้า ถึงไม่มีคนอ่านก็คงจะมึนเอาลง :o8:
รักคนที่อ่านทุกคนค่า ชอบไม่ชอบไม่เป็นไร :กอด1: :bye2:
-
หวานนนนนน น่ารักมากๆๆ
-
:impress2:
มีความรู้สึกว่าโดนตัดจบ
แต่ไม่เปงไรคับ ดีกว่าปล่อยให้ค้างคา
จบได้หวานน่ารักดี
อิอิ
-
อ่า...จบแล้ว
ชอบอ่า :o8:
-
รอนานเลย แต่จบแบบน่ารักสำหรับแฮมกับพี่เร
คู่กรกับน็อตก็ยังมีโหดใส่กันเหมือนเดิมแต่ลดความแรงลง
อีกเรื่องไว้เอามาลงจะรออ่านนะ
-
เหอๆๆ จบแล้วหรอเนี่ยยย
นานจังเลยกว่าจะมาเค้าคิดถึงหมูแฮมม
มาอ่านตอนนี้แล้วลืมตอนเก่าไปเลยอ่า เพราะหายไปนานอิอิ
:L2: :L2:
-
จบแล้วเว๊ยยยยเฮ้ยยย
เกือบลืมไปแล้วนะเนี่ยยยยย
happy ending สุด ๆ หวานไม่หยุดเลยทุกคู่
ขอบคุณค่าาาาาาาาาาาา
-
น่ารักคร่า ทุกอย่างดูจะลงตัวด้วยดี
หมูแฮมกับพี่เรอย่างหวาน
ส่วนกรน๊อตก็เริ่มหวานมากขึ้น ชอบๆ
ขอบคุณน้องตาลมากนะจ๊ะ ที่แต่งนิยายดีๆให้อ่าน
:L2: เป็นกำลังใจให้มีเรื่องต่อๆไปอีกนะ
-
น่ารักมากสำหรับการอคอย
-
:L2: :L2: :L2:
ไม่ลืม ยังต่อติดอยู่จ้า
ถึงจะนานไปนิสสสสสสสสสสสสสสสสสส
+1 จ๊ะ
-
:กอด1:จบแล้ว :3123:
-
:pig4: ที่มาต่อจนจบ คิดว่าจะไม่มาซะละ
แต่มันเหมือนตัดฉับไปเลย.. แต่ก็ดีกว่าไม่มาต่ออ่ะนะ
:pig4: อีกครั้งค่ะ :L2:
-
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
จบแล้ว ดีใจด้วยนะค่ะ
เย้ๆๆๆ!!!
-
:pig4: :pig4:
-
หง่ะ อะไรกัน อยู่ดีๆก็แอบมาจบแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยซะงั้น ขอตอนพิเศษ อีกสักตอนสองตอน ทำใจให้หายคิดถึง น้องหมูแฮมกับพี่เร แล้วก็ น๊อต-กร ได้ป่ะ นะนะ
:z13: :z3: :call:
-
น่ารักจัง
หายคิดถึงพี่กร ไปเลย คิคิ
-
หง่ะ อะไรกัน อยู่ดีๆก็แอบมาจบแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยซะงั้น ขอตอนพิเศษ อีกสักตอนสองตอน ทำใจให้หายคิดถึง น้องหมูแฮมกับพี่เร แล้วก็ น๊อต-กร ได้ป่ะ นะนะ
:z13: :z3: :call:
5555 ต้องขอโทษคนที่มีอาการอย่างนี้นะคะ ไม่รับปากเรื่องตอนพิเศษ
มันต้องอารมณ์เปลี่ยว ๆ ?? .....เอิ่้ม.. เอาเป็นว่าจะพยายามแล้วกันเนอะ เพื่อเป็นการ
ขอบคุณคนที่รออ่านแล้วกัน ถึงนิยายเรื่องนี้อาจจะไม่ฮอตฮิตติดตาเหมือนนักเขียนท่านอื่น
แต่มีกลุ่มที่ชอบ อ่านและเมนต์ตลอด ก็ดีจัยแล้วค่ะ :กอด1:
-
:pig4:ค่ะน้องตาล
แล้วจะติดตามผลงานเรื่องต่อๆ ไปนะคะ
-
หายไปนานมาปุ๊บจบเลย แต่ก็หวาน และมีความสุขทุกคนก็ Ok แล้วคะ
รอผลงานต่อไปนะคะ
:pig4: สำหรับนิยายดี ๆ ที่ทำให้คนอ่านมีความสุขคะ
:pig4: คะ
-
จบแล้ววววววว
มีความสุขกันจัง
อ๊ายย อิจฉาน่ะเนี่ยย
-
รักเราหวานซะ
o13 o13 o13
-
จบซะแล้วววว สนุกมากค่ะ ชอบมาก
น่ารักทั้งสองคู่เลย :กอด1:
จะติดตามตอนพิเศษและเรื่องต่อต่อไปนะคะ :L2:
-
ใช่จริงๆแหละ รอเรื่องนี้นานมาก พอมาวันนี้ก็จบแระ
แต่ก็ดีจ้ะ จบแบบหวานกำลังดี ไม่มากเกินไป ไม่แสบคอ
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ ถึงแม้จะแอบงงๆที่บางเหตุการณ์หายไป หรือใครบางคนพฤติกรรมเปลี่ยนแปลง แต่ก็ยังโอเคอยู่นะ^^
มีหลายประโยคเหมือนกัน เหมือนเขียนม่จบประโยค ลองเช็คดุเด้อ
สนุกมากๆเลยค่ะเรื่องนี้ อ่านแล้วสุขใจไปกับความรักของทุกคน
ชอบๆ
จะรอเรื่องต่อไปนะคะ
-
:o8:หวานอ่า น่ารักน่ากอดทั้งสองคู่เลย o18
แต่ก็อยากอ่านตอนพิเศษเหมือนกันนะ :call:
-
ว้าา จบแล้วหรอ??
หวานอ่ะทั้งสองคู่เลย พี่เรย์กับหมูแฮมดูอบอุ่นจังเลย
คู่ของกรกับน๊อตหวานโฮกกกกก
-
หวานซะ >////<
-
ตอนจบน่ารักจัง :-[
ว่าแต่ว่าจะมีตอนพิเศษมั้ยอ่ะค๊าาาา :impress2:
-
สนุกมากๆค่ะ
แรกๆพี่เรโหดมากกกกกกก น่ากลัวเลยอ่ะ แต่หลังมานี่น้ำตาลเรียกพี่เลย หวานซะจนจน >///<
คู่กร น๊อตก็น่ารัก ด่ากันมันส์ดี 555
ขอบคุณมากจ้า
-
+จ้า
ต้องรื้อฟื้นความหลังนิดหน่อยแต่ก็ต่อติด
จบดีมาก็Happyกันท่วนหน้า
ตอนอ่านคู่แฮมมีความสุขแทนน้องจนตื้อมาที่คอ
อะไรก็ไม่มีความสุขเท่ากับอยู่กันพร้อมหน้าและเห็นคนที่เรารักมีความสุข
ความทุกก็ทิ้งๆไปบ้าง มองข้ามไปบ้าง แล้วความสุขก็จะแทนที่มาเอง
กร น๊อต เพราะเราเข้าใจกันมากขึ้นใช่มั๊ย
ยังรอผลงานชิ้นต่อไปนะ :L2:
-
รวดเดียวจบ สนุกมากมาย ขอบคุณคร้าฟฟฟ
-
o13 o13
รอเรื่องนะจ๊ะ
-
โฮกกก น่ารักทั้ง2คู่เลยอ่ะ >.<~
:-[ :-[
-
แอร๊ย แฮบปี่เอ็นดิ่ง ซะแล้วว
หน้ารักจังเลย เสียดายน๊อตอ่าาา โดนพี่กร ซอยไปกินซะงั้นน
-
ขอบคุณนะค่ะ
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบรวดเดียว ^ ^
สนุกมากๆ ค่ะ มีหลากหลายอารมณ์
บางช่วงบางตอนก็มีแอบเศร้า+น้ำตาไหลไปด้วย T-T
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
o13
-
กระชิก ซึ้ง คู่กร กับน๊อต ฮืออออออ
สนุกมากเลยค่ะ ะะะ
-
สนุกมาเลยอาะ ชอบทั้งสองคู่เลย ชอบมากก้อคงเป็นคุ๋น๊อตกับพี่กร ส่วนพี่เรกับแฮมนี่ชอบตอนแรกอ่ะหนุกดีๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากๆๆๆ :3123: :3123:
-
สนุกดีค่ะผูกเรื่องดี แต่ตอนจบรวบรัดไปหน่อยนะค่ะ
ชอบคู่กร น๊อตเป็นพิเศษ +1จ๊า
-
กรกะน็อตบทจะหวานก็หวานซะมดขึ้นจอเลยอ่ะ^^
ส่วนพี่เรกะหมูแฮมก็น่ารักน่าหยิกพอๆกับคู่กรน็อต
เล่นทำเอาคนอ่านนั่งอ่าไปเขินไปเลยอ่ะ^^
-
น่ารักทั้ง2คู่เลยค่ะ :กอด1:
-
วิ้ววว
จบแล้วๆ :-[
น่ารักจังเลย :L2:
-
ไม่รู้เป็นยังไง อ่านทีไรมักชอบคู่รองเสมอเลย
แต่น่ารักทั้งคู่นะฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟ :o8:
:L2: มอบให้ผู้แต่งที่แสนน่ารักนะฮ๊าฟฟฟฟ
-
:z1:พี่เรเค้าก็ต้องรักน้องหมูแฮมอะดิ
ชอบมากมายหนุกมากกก
-
:o8: น่ารักอ่ เสียดาย4
-
ได้เข้ามาอ่านตอนแรกๆก็รู้สึกว่าพี่เรมีอะไรที่ซ่อนอยู่แต่พอได้คำเฉลยของเนื้อเรื่องพี่เรก็เป็นคนที่น่าสงสารมากๆคนหนึ่งที่ต้องรอคอยและผิดหวังมาหลายปี ทรมานมากกก... ส่วนพี่กร ที่คาดไว้ตอนแรกๆว่าต้องเป็นตัวร้ายสุด ไม่น่าคบอย่างแรง
กลับกลายเป็นพระเอกคนที่สองที่ทำให้เนื้อเรื่องสนุกมากขึ้นกับการเป็นคนขี้เก็ก แต่รู้ใจของตนเองดีที่สุด :o8: :-[
ขอบคุณค่ะสำหรับนิยายสนุกๆอย่างนี้ ถ้าจะมีตอนพิเศษจะมารออ่านนะคะ
-
พี่เรกับน้องหมูแฮมน่ารักมาก
ส่วนคู่พี่กรกับน๊อตก็ฮาแตกได้อีก
แถมเรียกเลือดดีจริงๆ หุหุ
-
น่ารักทั้งสองคู่เลย ชอบๆ :-[
-
น้องใหม่ค่ะ ขอตามอ่านด้วยคน :L2:
พึ่งอ่านได้3ตอน แรงค่ะ หุหุ :haun4:
พี่เรนี่แอบรักน้องแฮมรึเปล่าค่ะ :oo1:
แต่ก็ใจร้ายจัง :beat: รักน้องแฮมแต่ปลํ้าไปแล้ว o22
แต่ก็ชอบบบบค่ะ :-[
น่าาสงสารหมูแฮมอ่ะ :sad11:
ชอบอ่านแบบนี้ ยิ่งร้ายยิ่งชอบ 555+ :z1:
ไปอ่านต่อนะค่ะ แล้วจะตามอ่านต่อไปด้วยคนค่ะ :impress3:
-
พี่เรคือคนๆนั้น ที่อยู่ในความทรงจำน้องหนูแฮมป่ะ :z1:
เพียงแต่หนูแฮมจำไม่ได้น่ะ
พี่เรนี่ก็ใจร้ายจัง แต่ก็ชอบบค่ะ
ไปอ่านต่อ หุหุ
ปล.ชื่อโพนีค่ะ ฝากตัวด้วยคนนะค่ะ :3123:
-
:angry2: :seng2ped: โอ้ยยย พี่เรเลววววววววววววววมาก :z6: :beat::beat: :z6:
สะใจ o18
ไปอ่านต่อ :o8:
-
ชอบมากอ่านแล้วมีความสุข อ่านไปก็ยิ้มไปขอบคุณคนแต่งนะครับ
-
สนุกมากๆ ครับ
คู่แฮม กับ พี่เรเนี้ย แรกๆ แอบโหดนะครับแต่หลังมานี่หวานได้อีก อิอิ
คู่กร น๊อตก็น่ารัก ด่ากันมันส์ดี
ขอบคุณมากมายครับสำหรับเรื่องดีดี
-
ตามอ่านรวดเดียวจบเลยครับ เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆ แอบลุ้นคู่ของกรกับน็อตสุดตัวเลย
ขอบคุณน้ำตาลที่เขียนเรื่องดีๆมาให้พวกเราได้อ่านนะครับ ^____^
-
จบแล้วอ่ะ ,,
งื้อออ น้องหมูแฮมน่ารักจังเลย
ชอบพี่เรนะ เท่ดีอ่ะ
คู่น็อตนี่มาแรงเลยนะ
ฮ่าๆๆ ... ชอบประโยคที่พี่เรพูดตอนจบมาก
ที่บอกว่า ความรักของพี่เร คือเห็นหมูแฮมมีความสุข
มันเป็น พล็อตพระรอง ที่พระเอกเอามาพูด เท่จริงๆ!!!
-
โอยยอ่านจบภายในวันเดียวตาแทบหลุด..น่ารักทั้ง2คู่เลย
แต่ชอบน๊อตอ่ะน่ารักน่า :z6:ดี555 +1ให้นะคะขอบคุณที่เขียนเรื่องน่ารักมาให้ได้อ่าน :pig4:
-
น่าหนุกจัง
เดี๋ยวไปอ่านค่ะ
-
Special part …..Happy birthday….. Not…….
“น๊อต ๆ ๆ” เสียงเรียกแว่ว ๆ พร้อมกับแรงเขย่าหัวไหล่ผม เห้! มึงเขย่าอีกสามทีตับสลับที่กับหัวใจแน่มึง หึ๊ย! อะไรไรฟะ โห่ย! ง่วงนอนหงุดจริงเฟ้ย
“อืม..อะไรว้ากร..ไม่หลับไม่นอนไงมึงกูกำลังเคลิ้มสัดนี่ !” นิสัยเสียอย่างแรงถ้าเวลาผมง่วงนอนจะขี้หงุดหงิด ง้องแง้ง มากมาย ไม่ต้องสงสัยครับวันนี้ได้ปลวกกรมันมาค้างบ้านผมด้วยเหตุผลที่ว่าคิดถึงไม่เจอกันตั้ง 2 วันหลังจากที่มันไปธุระต่างจังหวัดให้ครอบครัวมัน คนอย่างไอ้น๊อตเรอะจะยอมดี ๆ เพราะมันจะไม่งาม.....ก็เลย....เล่นตัวนิดหน่อยพอเป็นพิธี...........
“มึงได้ยินเสียงหมาหอนไหมน๊อต!?” ห๊ะ! หมาที่ไหน....มันคิดมากไปเปล่านี่…
“จริงนะมึงหอนรับเป็นทอดๆมาถึงหน้าบ้านมึงแล้วนี่”
โฮ่ง ๆ ๆ โฮ้งงง โห่ง โห้ง !!!! เสียงภาสกรน้อยของผมรึเปล่าฟะ ไมวันนี้มันหอนน่ากลัวเยี่ยงนี้เนี่ย
“เค้าว่าหมาหอนมีสามเหตุผล ตอนนี้ไม่ใช่ฤดูติดสัดแล้วก็ไม่มีเสียงดังอะไรพอจะให้มันหอนด้วย”มันพูดพลางทำตากรอกไปมาทำท่าลุกลน...แต่มันก็เหลือเหตุผลเดียว แล้วมาสิ้นสุดบ้านผมนี่นะ ไมมันไม่ไปบ้านอื่นฟะ
“กรมึงอย่าคิดมากดิ” พูดไปงั้นแต่เสียงสั่น ๆ ตัวเย็นนิด ๆ นิสัยผมอีกอย่างคือกลัวผีจนขี้เล็บเท้าขึ้นสมอง ทำให้รอยหยักในสมองลดลง ส่งผลให้ความรู้สึกนึกคิดที่เป็นเหตุเป็นผลลดน้อยลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน มีแต่จินตนาการด้านติดลบเท่านั้นที่บรรเจิดอยู่
“น๊อตลงไปดูกันมะมึง ไม่งั้นกูนอนไม่หลับหรอก” ทฤษฏีไหนของเมิงไอ้บ้า!..เค้ามีแต่เข้าห้องคุมโปงเพราะผมทำเป็นประจำ นี่เมิงกำลังชวนกูลงไปพิสูจน์อะไร มึงรู้ตัวไหมไอ้กร...ห่านนี่
“ไม่หรอกมึง นอนเหอะนะ....ช่างมันเถอะ”ผมพูดหน้าอ้อน ๆ ทำตาละห้อย พร้อมกับมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มแถมยังใจดีดึงมันลงมานอนด้วยกัน แต่ไอ้ถึกมันฝืนตัวไว้พร้อมกับงัดผมจนเด้งดึ๋งขึ้นมาอีกรอบ
“เดี๋ยวดิน๊อต ไปเหอะนะไม่ต้องกลัวหรอกกูมีของดี มันเจอเข้าจะได้ไม่มาอีกไง ....ไม่ต้องห่วงยังไงกูก็ไม่ทิ้งมึงหรอกนะ... ถ้ามึงยังต้องการกู..รึว่ามึงป๊อด กลัวมากอ่ะดิ” มัยมึงต้องมาซึ้งตอนนี้ด้วย ...แล้วสัดกรมึงพูดเหมือนมึงมีหนังสติ๊กแล้วกำลังจะไปยิงหมา ที่สำคัญ มึง มึง มาท้าทายกุ กุยุขึ้นก็จริงแต่บางเรื่องนะมึง นั่นผีนะเฟ้ยยย ฮึ่ย ! กลัวก็กลัวตูจะทำงัยดีฟะ แต่ทำไงดีมันจะว่าผมป๊อดได้..เอาวะ..ผมหันไปมองหน้ามันเหมือนกับบอกมันกลาย ๆ ว่าผม(เหมือน)จะพร้อมไปกับมัน
“ป่ะน๊อต เร็ว ๆ ๆ!” มันไม่รอให้ผมได้ทำสายตามั่นใจเต็มที่ ก็กระชากตัวผมติดมือมันไป พอถึงบันไดขั้นสุดท้ายไม่ต้องรอให้มันดึง ผมซอยเท้าไล่หลังทำตัวเป็นอีแอบแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันกับมันอยู่แล้ว ถ้าหูไม่ฝาดเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอมันด้วย มึงหัวเราะเยาะกูอยู่ใช่มั้ย กากนี่ กุไม่ได้กลัว แต่อากาศมันเย็น ๆ มึงไม่คิดเหรอไง สัดนิ...
“ไม่มีไรหรอกกร ไปนอนเหอะนะ นะ เปิดไฟไว้ก็ได้”อ้อนไว้ ก็ตอนนี้รอบ ๆ บ้าน มืดไปหมด หลอดไฟฮาโลเจนที่เคยเปิดให้แสงสว่างตามรั้วก็ดับเกิดอะไรขึ้นเนี่ย บรรยากาศเหมือนมีลมพัดหวิว ๆ หวือ ๆ และเหมือนมีกลุ่มหมอกกระจายตัวไปทั่วบ้าน บ้านผมน่ากลัวอย่างกับบ้านร้าง ทุกอย่างเห็นเป็นเงาตะคุ่มทั้งหมด จินตนาการด้านลบเข้าครอบงำดูเป็นรูปเป็นร่างมีชีวิตขึ้นมา ผมรีบเดินไปหาสวิทย์ไฟ
“แป๊กๆ” หือ? ไฟไม่ติด....ทะ ทำไม...ทุกอย่างช่างเป็นใจอย่างนี้ ไม่รอช้าผมรีบพุ่งไปแทบจะสิงไอ้กรทันที
โฮ่ง ๆ ๆ โฮ้งงง โห่ง โห้ง !!!! ..อือ...ภาสกรหอนอีกแล้ว ตอนนี้ตัวผมคงเย็นเฉียบแน่ ๆ เพราะรับรู้ถึงมืออุ่นๆของไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมมายื่นฉี่จะราดอยู่ตรงนี้ มันเอื้อมมือมาจับมือผมพร้อมกับกระะชับแน่นเหมือนให้กำลังใจ แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ใจชื้นขึ้นเหมือนกัน นี่ผมคงแต๊บไม่อยู่แล้วใช่ไหม..ว่าไม่กลัว...
“ไปดูทางนั้นเถอะน๊อต” ตอนนี้สติผมไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ มันลากไปไหนก็ไปหมดไอ้กรลากไปข้างบันไดอีกรอบมันคงเริ่มปรับสายตาได้แล้ว แต่ตอนนี้ผมหน้ามืดตามัวไปหมด บรรยากาศเหมือนมีคนเปิดแอร์ไว้จนเย็นเฉียบ ผมก็ยังเดินแบบสิงไอ้กรอยู่
ปังงง!!!! “เฮ้ย อ๊ากกกกกกกกก....” อยู่ดี ๆประตูห้องน้ำที่อยู่ข้าง ๆ บันไดเปิดออกแล้วปิดลงอย่างแรง หัวใจผมตกลงไปถึงปลายนิ้วโป๊วติง แหกปากแล้วมุดตัวเข้าหาอกไอ้กร มันหันไปมองประตูพร้อมกับแขนที่กอดผมไว้ข้างนึง ก่อนจะหนีบผมเดินไปทางนั้นด้วย
“กรกูม่ายปายยยย”ผมเริ่มเล่นชักเย่อกับมัน โดยการขืนตัวนิ้วเท้าจิกแทบจะทะลุหินอ่อนไอ้อยู่แล้ว .ฮือ..อยากจะตะโกนเรียกพ่อกับแม่หลือเกิน
...วิ้ว ๆ ๆๆ ..... เหมือนผม ได้ยินเสียงหวีดหวิว....และชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ...
“ฮือๆๆๆๆ” ....เสียงนี้ก็ชัดเจน ผมกลัวจนหลอนรึเปล่า แต่ทำไมไอ้กรมันนิ่งไม่เดินต่อ ผมเงยหน้าออกจากอกอุ่น ๆ มองหน้ามัน ตาไอ้กรเหลือกค้างอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรแต่พูดไม่ได้ ตัวมันแข็งทื่อ ผมรีบหันไปทางทิศทางที่มันมอง..... แล้วก็ใช่!!!...
“ผะผีชะชะไหม นะ กร”................ชัดเลยผู้หญิงผมยาวชุดขาวตามแบบออริจินอลผีสาวที่สุด หน้าตาเน่าเฟะกำลังร้องไห้ และมองมาที่พวกผม ยกมือขึ้นช้า ๆ ก่อนมือนั้นจะยาวออกมาเรื่อย ๆ มาทิศทางที่ผมยืนอยู่ ทำไมก้าวขาไม่ออก ไอ้กรก็ไม่กระะดุกนกระะดิกเลย ไหนมึงบอกจะดูแลกูไงไอ้บ้า ไม่มีหนทางรอดแล้ว
“ฮึก ๆ ฮือๆๆ โฮ ๆๆ ฮือ ชะช่วยด้วย!!! ฮือ ๆๆ ช่วยด้วย” เสียงผมเองครับเมื่อทำอะไรไม่ได้และมือนั้นกำลังใกล้เข้ามา ฮือ ๆๆๆ ทำยังไงดี ไอ้กรมันช็อคไปแล้ว ผมก้าวขาไม่ออกได้แต่กอดไอ้กรซบหน้ากับอกมันอีกครั้งกอดมันแน่น ร้องไห้ และตะโกนดังที่สุดเท่าที่เสียงจะมีแต่เสียงที่ออกมากลับแผ่วเบาเหลือเกิน
“อือ ๆฮือ ฮึก โฮ ๆ กร ๆๆ ฮือ ๆ!!!”
“หมับ!!!!” “โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆฮือออออออ”โดนผีจับแล้วถ้ามันจะเอาผมไปต้องเอาไอ้กรไปด้วยเพราะเป็นต้นเหตุ ผมซุกหน้าไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นกอดมันไว้แน่นที่สุด
“HAPPY BIRTHDAY ครับ.. ” ฮึกๆฮือ ฮะ!ผีมันอวยพรวันเกิดอะไรใกล้ ๆ หูผมแล้วมืออุ่น ๆ ที่ลูบหัว มือที่กอดเอวอยู่ ผีมันจะพิศวาสอะไรผมขนาดนี้กัน
“happy birthday to you ..happy birthday to you..happy birthday..Happy britday happy birthday to you
happy birthday to you ..happy birthday to you..happy birthday..Happy britday happy birthday to my son/frined...
เสียงร้องเพลงวันเกิดดังขึ้นท่ามกลางความมืดสลัว แสงเทียนเล่มเล็ก ๆ กระจายตัวอยู่บนเค๊กสตอเบอร์รี่ที่มีทั้งผลสตอเบอร์รี่และเชอรี่ เจลวุ้น ตามที่ผมชอบทั้งหมด บุคคลสำคัญที่สุดของผม แม่... เป็นคนถือมา และยังมีพ่อ ไอ้หมูแฮม ไอ้ไท พี่เร (คนนี้คาดว่าจะมาคุมเพื่อนผม) พี่โน้ต พี่ลูกหมี และเพื่อนไอ้กรที่หลอกผมได้เก่งกว่า ผีอีก 3 คน ..ทุกคนมีกล่องของขวัญสีสวยในมือ ไอ้ไปท์ในคาบผีสาว ถอดหน้ากากผีออกแล้ว ยืนส่งยิ้มหวานให้..(ติดไว้ก่อนนะมึง) ทุกคนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน เชี่ยนกต่ออย่างไอ้กรก็ยืนยิ้มหล่อ ๆ และค่อย ๆ คลายอ้อมกอดปล่อยให้ผมเดินมาหาเค๊กก้อนใหญ่ตรงหน้า
“ฮึก ซืด!” บ่อน้ำตาแตกต่อแล้วครับ พูดอะไรไม่ออกด้วย จะบอกว่าไงดีรู้สึกปลอดภัย โล่งใจ และดีใจในเวลาเดียวกัน .....การอวยพรเริ่มต้นจากคนพิเศษของผมที่กระซิบข้างหูยามที่กลัวที่สุดก่อนหน้านี้ ทำให้ผมชะงักสติหลุดจากสิ่งที่กลัวได้ และคนที่ถือเค้กคงจะเป็นคนทำเองเพราะรู้ใจผมที่สุดว่าชอบอะไร เป็นคนที่ฉลองให้ผมทุกปี พาตักบาตร ทำบุญ ส่วนเพื่อนคนอื่นก็มีโทรมาอวยพรและให้ของขวัญย้อนหลังตอนเปิดเทอม แต่ตอนนี้พื่อน ๆ ทุกคน ที่ผมไม่รู้ว่าทุกคนมาไอ้ยังไง แต่ทุกคนทำเพื่อผม
“อธิษฐานแล้วเป่าเทียนสิลูก”ผมหลับตาลงทั้งที่ยังสะอึกอยู่ ..ไม่ขออะไรมากมายแค่ให้ทุกคนมีความสุขเหมือนผมตอนนี้และอยู่ด้วยกันตลอดไป ก้มลงเป่าเทียน แสงสว่างในบ้าน...
“เป็นไงมึง แหกปากซะยับเลย”
“ควายเถอะ ถ้าเป็นมึงคงขี้แตกไปแล้วล่ะสัด” ไม่ยอมครับ ไอ้บ้ากรมันพูดหลังจากที่งานเลี้ยงเล็ก ๆ เสร็จสิ้นทุกคนแยกย้ายกันกลับ ตอนนี้ทั้งผมและมันนอนมันเตียง ขามันก่ายผมอยู่(หนักเหี้ย) คงสงสัยใช่ไหมครับว่าทำไมมันถึงเข้าออกบ้านผม นอนค้าง ได้โดยพ่อแม่ผมไม่สงสัย ก็มันเล่นมาเช้ามาเย็น นิสัยนอบน้อมถ่อมตน ทำตัวเป็นผู้ใหญ่กับแม่ผม และคุยถูกคอทุกเรื่องกับพ่อ จนท่านคิดว่าไอ้จอมหลอกลวงนี่เป็นลูกชายอีกคนไปแล้ว แล้วยังชักชวนมานอนเป็นเพื่อนผมเพราะกลัวผมเหงา หนำซ้ำยังฝากฝังไอ้มันอบรมสั่งสอนลูกชายตัวเองด้วย .....พ่อครับ แม่ครับ จะทราบไหมว่าตัวตนที่แท้จริงของมัน ถ้าส่งไปใต้มันก็เป็นแนวร่วมก่อกบฏได้เลยโดยไม่ได้ต้องไปอบรมเพิ่มเติมใด ๆ ทั้งสิ้น
“หรา... กร ผะ ผะ ผี”
“ครวย” มันทำเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียนผมก็เลยแจกของหวงไปอันนึง
“ไม่อยากได้ว่ะตอนนี้ อยากให้มากกว่า สนไหม” พูดแล้วทำประกายตาวิบวับได้อีก มีรึคนอย่างไอ้น๊อตจะอยากได้ของมัน........ฝ่ายเดียว ผมเป็นพวกไม่ชอบเอาเปรียบนะ....แล้ววันนี้วันเกิดผมด้วย..ฮึ ๆ
“กูรับก็ได้ แต่หลังจากที่มึงรับของกูนะกร วันนี้วันเกิดกูนะ” ผมหันไปทำหน้าแอ๊บแบ๊วใส่มัน พอมันได้ฟังก็ทำหน้านิ่ง ๆ เห็นอย่างนั้นก็ได้ใจสิครับ
“นะกร กูไม่ทำมึงเจ็บหรอกกกก” อ้อนไว้ ๆ มันทำท่าลังเลละ
“....................เอ่อ”
“นะกร นะ ไหนมึงอยากให้กุมีความสุขไง เรื่องแค่นี้ให้กูไม่ได้เหรอ เป็นของขวัญวันเกิดไง” รุกเข้าไปยิ่งเห็นมันทำหน้าลำบากใจ ผมยิ่งเร้าหนัก ฮึ ๆๆๆ ความฝันผมกำลังจะเป็นจริงเหรอนี่
“อืม..ได้แต่กูขึ้นเอง นี่มันครั้งแรกของกุนี่” ^0^ นั่นไง! สำมะเหร็ด เอิ๊ก ๆ เห้อ ๆๆๆ ยังไงก็ได้..
“แล้วแต่มึง” ลัล ลั่น ลั้น ล๊า...............................................
ฯลฯ ฯลฯ ฯลฯ ฯลฯฯลฯฯลฯฯลฯฯลฯฯลฯฯลฯฯลฯฯลฯฯลฯฯลฯฯลฯ (ตับ ๆ อะเฮ๊ย!)
“ อืม....” ผมกระพริบตาเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงที่ลอดผ่านช่องเข้ามา
“อึก โอ๊ย!!” 55555555 คุณคิดว่าเสียงใครละครับ ถ้าไม่ใช่ .........โผ๊มเองงงงงงงงงง ฮึ่ย! คิดแล้วเจ็บใจนัก พาลอยากจะถีบไอ้หน้าเห็ด ที่นอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ๆ ข้าง ๆ นี่ตกเตียง นึกแล้วก็อยากกระชากหัวตัวเองนัก พอรู้ว่าจะได้กดมันแรงอารมณ์ก็พรุ้งพร่านอย่างไม่ลืมหูลืมตา มันขึ้นเอง ผมก็นึกว่านอนเฉย ๆ ผมก็เสยมันได้ แต่ที่ไหนได้หลังจากที่มันทำให้ทุกอย่างเตรียมพร้อมมันกับหักหลังผม ในเมื่อมันทำอารมณ์ผมเตลิดขนาดนั้นแล้ว ผมจะรอดไปไหน.....แต่....ก็ดีนะ เร่าร้อน อ่อนโยน อ๊ะ!! คิดบ้า ๆ พาลไปเห็นดีเห็นงามกับมันไปได้ ต้องปลุกมันมาเคลียร์
“กร เฮ๊ย! เอี้ยกร เอ๊ะ!” ผมเอื้อมมือไปเขย่าแขนล่ำ ๆ ของมันเพื่อจะปลุกมันลุกขึ้นมาเคลียร์ แต่สิ่งที่ทำให้ผมชะงักคือ นิ้วนางข้าวซ้ายของผม >//< แหวน..ถูกต้องครับแหวนทองคำขาววงเรียบ ๆ แต่ราคาคงไม่เรียบด้วย ผมชักมือกลับก่อนจะพลิกมือตัวเองตัว มันมาอยู่ตั้งแต่เมื่อ ไหร่ ก่อนจะเหลือบตาไปมองคนที่ยังหลับไม่ตื่น ........ไอ้บ้าคิดว่าจะเอาแหวนมาบำเรอกุแล้วจะหายความรึไง...แต่........ใส่นิ้วนี้เค้าจะได้รู้กันหมดว่ากุมีเจ้าของแล้ว...........เออก็ได้...! ให้มันนอนต่ออีกหน่อยก็ได้.....
-
คู่ เร-แฮม อย่าพึ่งน้อยใจเน้อ มีแน่นอนไม่นานหรอก คู่นี้มันแต่งง่ายกว่าก็เลยเสร็จก่อน
ตอนนี้ น๊อต อาจจะเคะแตกไปนิดนึง มันติดพันมากจากฟิคอีกเรื่อง เอิ๊ก
หวังว่าจะต่อติดกันนะ (คนแต่งเองยังแอบ งง ๆ )
ขอบคุณทุกรีพายจร๊า :กอด1:
-
น่ารักดีค่ะ อยากได้ตอนหวานๆของพี่เรกับน้องแฮมบ้าง
-
ฮ่า ฮ่า น๊อตยังต้องฝึกอีกนานนนนนน
-
กรขอขึ้นเอง น็อตก็เชื่ออีก :laugh:
ของขวัญน่ารักมาก แอบอยากรู้เป็นแหวนคู่ป่าวเอ่ย
-
น่าร้ากกกกกกก ตอนนี้ความห่ามของน๊อตน้อยลงไปเยอะ ฮ่าๆๆ
HBD นะ น๊อต ^^
-
:กอด1:รอคู่ต่อไปจร้า
-
น่ารักอะ
-
สนุกมากเลย
ชอบมากๆๆๆๆ
ชอบทุกคนและทุกคู่เลย
-
น๊อตเสียรู้ กรอีกแล้ว แต่ก็น่ารักไปอีกแบบอะ อยากมีคนทำให้แบบนี้บ้างจัง อิอิ
-
น๊อตสาวแตกมากมาย
สงสัยว่าโดนกรกดบ่อยจนทำให่เลือดลมไหลเวียนดีหรือปล่าว? :haun4:
-
:pighaun:
อิอิ
รอพี่เรกับหมูแฮม
-
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยจร๊า :pig2:
@<<วังวนรัก - อันตราย>>@
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27647.0 :pig4:
-
:-[ :-[
กรน่ารักจัง
-
ตอนนี้จบแค่นี้หรอออ
คิดถึงภาสกรน้อยยย
-
55555+
ทั้งฮา ทั้งน่ารักเลยอ่ะนะ
:L2: :pig4: :L2:
-
เข้ามาอ่านแล้ว (ลืมว่าตัวเองเม้นต์ให้ไปหรือยัง ฮ่าๆๆ )
สนุกมากกกกกกกกก อ่านแล้วแบบว่าน่ารักดีค่ะ
ชอบคู่ของน็อตกับกรอะ ฮาดี อิอิ
ยิ่งตอนพิเศษแฮปปี้เบิร์ดเดย์ ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่เลย
(ถึงจะดูดิบๆ ไปนิส แต่ก็ชอบ อิอิ)
รออ่านตอนพิเศษของคู่น้องหมูแฮมกับพี่เร นะค่ะ
และจะติดตามอ่านเรื่องอื่นๆ ต่อไป :L2: :L2:
-
สนุกจัง อ่านรวดเดียวจบ
เรื่องราวไม่ซับซ้อนอะไรเท่าไร
น้องหมูแฮมก็ไม่ช้ำนานด้วย
กรน๊อตก็แรงช่วงแรกๆ แต่หลังๆ นี่หวานไม่เกรงใจใครเลย
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ! หนุกมากกกกกกกกกก
ตอนแรกแอบเกลียดพี่เร แต่ไปๆมาๆแล้วหลงรักเลยอ่ะ
ชอบจริงๆครู นักเรียนเนี่ย ฮ่าๆ
ที่ไม่น่าเชื่อคือเจ้าน๊อต
เคะแตกเชียวนะ ไม่อยากจะเชื่อเลย ฮ่าๆ
ขอบคุณนะคะ ^^
-
เอาอีก
ขออีกครับ
มาต่อเร็วๆนะ
-
ฮาดีเนาะคู่นี้
-
อ่านกี่รอบๆๆก็ชอบ
-
ชอบมากครับมาต่ออีกนะครับ
-
:-[ ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน
:z2: สนุกขั้นเทพมากเลยคะ o13 o13
ปล.รักพี่เร กะหนูแฮมมากมาย
ขอ :กอด1: คนเขียน
-
หวานได้อีก!!!~ :-[ ทั้งสองคู่เลย~
ตอนแรกก็ดราม่าซะสุดสุด ตอนหลังหวานๆๆๆเยิ้มมม~
ลุงเรแอบแก่นะเนี่ย 5555 ออกแนวโชตะได้เลยนะนั่น :oo1:
คู่กรน็อตก็น่าร๊ากกกก น็อตเคะแตกขึ้นทุกวันๆแระตอนนี้ o18
-
ขอบคุณนะสำหรับนิยายดีดี
สนุกมากครับบบ
-
น๊อตน่ารักอะั 555
กร - น๊อต ใช่เลยอะ
-
ชอบคู่กรกะน๊อตมากอ่ะตอนสรกก็งงจะรักกันได้ไง
ไปไปมามาไอพี่กรมันหลงรักน๊อตแต่ดั๊นไปบอกว่าชอบแฮมทำไปได้555
สนุกดีค่ะชอบชอบ :)
-
ชอบทั้งสองคู่เลยนะเนี่ย
เร - หมูแฮม
กร - น๊อต
o13
-
สนุกดีค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด :-[
จบแล้วอ่ะ..........น่ารักมั่กมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่เรกับหมูแฮมก็น่ารัก
แต่คู่ที่แย่งซีนสุดนี่............กร-น๊อต..........ได้ใจสุดๆ
อ่านแล้วอมยิ้มตลอดเวลาค่ะ....มีมาม่าแค่ตอนแรกๆ
จะติดตามผลงานเรื่องอื่นด้วยค่ะ^^
:กอด1:คนเขียนแน่นๆทีนึง...ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆอย่างนี้มาให้ได้อ่านนะคะ
-
จบซะแล้ว น่ารักมากๆ :o8:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
แต่พออ่านแล้วติดคับ
ฉากหื่นโดนใจมาก
-
เ%E
-
อือหือ ท่ามกลางทะเลทั้งสองคู่เลยเว้ยเฮ้ย
-
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ
อ่านตอนแรกๆชอบพี่เรหมูแฮม
อ่านไปอ่านมาชอบคู่กรนํอตมากกว่าซะงั้น(แย่งซีน) ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณนะคะ^^
-
สนุกมากมายคร่า ^0^ ขอบคุณนะค่ะ จะติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ ^^
-
อยากบอกว่าอ่านเรื่องนี้รวดเดียวจบ..ชอบมากๆคะ
พี่เร-หมูแฮม น่ารัก มากๆ..อบอุ่นสุดๆ
กร-น๊อต อันนี้โดนใจอย่างแรงเลย..ชอบมากๆ
มาต่ออีกเรื่อยๆนะ..อยากอ่านอีก..คิคิ
o13 o13 o13
-
นั่งอ่านตั้งแต่ช่วงเย็น แล้วก็ติดมาเรื่อยๆ จนจบเจ้าค่ะ
สนุกมากเลย ถึงช่วงแรกๆจะได้กินมาม่าชามโตเลย :monkeysad:
ยอมรับช่วงแรกๆนี่แอบแช่งให้พี่เรย์ ม่องเท่งกันเลยทีเดียว อิอิ
แต่พอเริ่มรู้ความจริงแล้วก็ .... :-[ ตกหลุมรัก ตุ๊บๆๆๆ
หมูแฮมน่ารักมากกกกก
แต่แพนก็ชอบคู่น้องน๊อตนะเจ้าคะ ดูเถื่อนๆ ปนหวาน
สรุป ชอบทั้งสองคู่เลย :laugh:
อ่อ ตอนพิเศษ น้องน๊อตจ๋า ยังไงซะหนูก็ไม่ทันเล่ห์ของไอ่พี่กรมันหรอกลูก
ยอมๆมันไปเถอะ อะคิอะคิ :z1:
ยังไงก็รอตอนพิเศษของคู่น้องหมูแฮมนะเจ้าคะ :กอด1:
ปล. ตาแฉะมาก :sad2:
-
อ๊ากกกก น็อต...แกมันซึนได้ใจมาก
เป็นเคะแท้ๆริอาจจะบุกกรุง 55
ชอบกร สุดๆอ่ะ ทั้งเถื่อนทั้งฮาได้ใจมาก
อ่านเรื่องนี้ได้ครบสุดๆ ทั้งมาม่า ทั้งของหวาน ><
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากค่ะ แต่รู้สึกคู่ กร+น๊อต ที่ออกมาทีหลัง
จะขโมยซีนคู่แรกไปเยอะเลย :L2:
-
ขอเซฟไปอ่านนะคะ แต่แค่ได้อ่านตอนแรกๆ ก็รู้สึกว่าสนุกแล้วอ่ะ
-
:z13:
-
แฮมแม่งขี้แย 5555555555555
-
น็อตน่ารักมากตอนนี้ 55555555555
-
สนุกมากเลยค่ะ ^^ ขอบคุณมากๆนะคะ ประทับใจที่สุดเลย
-
หนุกมากเคอะ
-
:pig4: :pig4:
ขอบคุณสำหรับนิยาย " รักแท้ หรือ แค่ บำเรอ "
คนอ่านหลงรัก หมูแฮมแแล้วอ่ะ :impress2:
-
ขอบคุณนะคะ สนุกดีค่ะ ^^
-
สนุกมากเลยค่า เรื่องน่ารักมากเลยอ่ะ
ขอบคุณคนแต่งนะคะ ><
อ่านรวดเดียวเลย (แต่เรื่องนี้นานแล้วเนาะ...ยังอุตส่าห์555)
อยากบอกว่าประทับใจมากกกกกกกกกก
รักทุกคู่เลยค่าาาาาา:)
-
ชอบเรื่องนี้ อิอิ สนุกดีครับ ชอบน๊อตกับกร พี่เรกับแฮมก็ชอบนะ
แรกๆเหมือนดราม่า พอมาหลังๆ หวานซะ :-[
-
ชอบกรกับน๊อตอ่ะ มันแบบ...รักด้วยลำแข้งงงง (คิดแล้วก็เขินนนน)
แต่ทั้งกรทั้งพี่เรเลย หื่นกันทั้งคู่ (แต่พี่เรแอบกินเด็กนะคะ ตั้งแต่ไปเล่นกับเขาก็หมายมั่นจะรวบหัวรวบหางแล้วล่ะสิ)
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านน้า >.<
-
อ่านตอนแรก เริ่มเกลียดอิพี่เร อ่านไปอ่านมาเพิ่งรู้ว่ามัน...มาม่าจริงๆ แต่อ่านในโทรศัพท์มันโพสต์ไม่ได้อ่ะค่ะ
อ่านไปเรื่อยๆ เหมือนคู่น๊อตกรจะน่าลุ้นกว่าคู่เอกอีกอ่ะ ฮากะคู่นี้จริงๆ
ปล.กลางเรื่องมาม่าไม่เป็นไร ขอแค่ตอนจบแฮปปี้เป็นใช้ได้
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
อ่านรอบนี้รอบที่สองแล้วอ่า รอบแรกตอนยังไมไ่ด้สมัครสมาชิกเล้่าเลย~
ชอบคู่พี่เรหมูแฮม หลังๆ นี่กรน็อตกินขาดเลยน๊า อิอิ :haun4: ร้อนแรงที่ซู๊ดดด!
อยากได้ผลงานเรื่องอื่นๆ ของคนเขียนอีกจังเลย
-
อ่านยังไม่จบเลยครับ
พอดีอ่านๆไปแล้ว เกิดรู้สึกสลดหดหู่ขึ้นมา ยังไงก็ไม่รู้ (T^T)
ต้องขอโทษด้วยนะครับ
แต่ก็ขอบคุณมากๆครับ สำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้
สู้ๆ ครับ
-
:กอด1:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน
และแล้วในที่สุดก็อ่านจบซะที อิอิ
ชอบคู่กร น็อตมากๆเลยอ่ะ น็อตจะฮาไปไหน ฮ่าๆๆๆๆ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวสนุกๆให้ได้อ่านกันนะคะ :pig4:
-
o22
-
กรกับน๊อตนี่เป็นคู่ที่ต้องออกแรงเยอะจริงๆ ค่ะ
เชียร์ ลุ้นจนตัวโก่งอ่ะ ว่าจะลงเอยกันแบบไหน
ในที่สุดก็เข้าใจพี่เร หลังจากที่แรกๆ นี่งงไปกับอารมณ์ของพี่แก
แต่สุดท้ายก็แสดงความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา
และหมูแฮมก็น่ากิน เอ๊ย น่าเอ็นดูซะจริงๆ
-
พี่เร ยังไงๆๆ ยุนะ
-
กรน่ารักอ่ะ
-
รีบจบไปหน่อยแต่ชอบทั้งสองคู่ ดีใจที่พี่เรสุดท้ายกลับตัวเป็นพี่ชายคนดีได้
คู่รองลุ้นมันกว่า พลิกล็อกดีไม่คิดว่าหนุ่มมาดแมนทั้งคู่จะมารักกันได้
-
o13 o13
-
:pig4:สนนุกมากเลยค่ะ รักพี่เร :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แปะไว้หน้า9ค่อยกลับมาอ่านต่อ
-
อ่านรวดเดียวจบ :laugh:
ตอนแรกดรามาใจหาย :sad4:
แต่หลังๆ หวานนนน จริงๆ o13
-
o13 o13 o13 o13
-
สนุกมากเลยค่ะ o13
แต่พลาดที่ไม่รู้ว่ากรกับน็อตได้กันครั้งแรกยังไง :a5:
รอตอนพิเศษคู่ของเรกับหมูแฮมอยู่น้า :mc4:
รีบๆมาต่อด้วยจ้า
-
อาจรวดเดียวจบ สนุกมากกก o13
-
o13 สนุกจริงๆค่ะ
-
:bye2:ชอบมากกก ๐๐
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
-
เสียดายน๊อต ไม่น่าเป็นรับเลย T^T :o12: :serius2:
-
ขอบคุณคับชอบมากกกก :impress2:
-
หมูแฮม เป็นชื่อนายเอกที่น่ารักมาก ชอบจังคะ :L2:
เร่ิมเรื่องสงสารน้องหมูแฮมมากเลย ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวกับเขาแต่ต้องมารับผลกระทบเต็มๆ
ดีใจจบhappy
อีกคู่น็อต-กร คู่นี้มารักกันได้ไง คริคริ :L1:
-
น่ารักทั้ง 2 คู่เลยอ่ะ ชอบๆๆ
ขอบคุณคร่า o13
-
o13 o13 o13
สนุกม๊ากกกกกกกอะ Like ทั้ง 2 คู่เลย
น่ารักม๊ากกกกกกกกกกมากกกกกกกกก
:กอด1: น้องหมูแฮม กะ พี่เร :กอด1:
:กอด1: น๊อต กะ พี่ กร :กอด1:
:L1: เรื่องนี้ค่ะ :L1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกก
ชอบทั้งพี่เร หมูแฮม และ กร น๊อต เลย
สนุกทั้งสองคู่เลยค่ะ
จะติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ o13
-
หนุกจริง ยังอ่านมิจบๆ
-
อ่านจบรวดเดียวเลยค่าาา
จอนแรกสาปแช่งพี่เรไว้เยอะ จิงๆพี่เรน่าสงสารสุดดด
กรน๊อตคู่นี้แบบโอเครเลย อิๆ ชอบมากกก :mc4:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
หนุกมากกกกกกกกกกก น็อตน่ารัก :-[ กรเจ้าเล่ห์ :oo1:มาแรงแซงคู่หลัก 55 :laugh:
หมูแฮม ชื่อน่ารัก น่าร้ากกกกกกก พี่เรแรกๆร้ายแต่พอหลังๆหวานซะ :impress2:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :กอด1:
-
แอ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
(เอาเหอะหลังจากอ่านเรื่องนี้จบแล้วตูจามีอาการเช่นนี้ก็ยอมคร้าอ๊าย อ๊าย :-[ )
-
น่ารักทั้งสองคู่เลย
หวานกันสุดๆเลยนะทั้งคู่หมูแฮมพี่เร น๊อตพี่กร
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวจนจบ บอกคำเดียวเลยว่า "ชอบบบบบ"
ชอบคู่กรกับน็อตอย่างแรงค่าาา 5555
ตอนแรกก็คิดว่าจะจีบหมูแฮมซะอีก แหมๆ หวังคนข้างๆ นี่เอง คึคึ
o13 o13
-
:-[ จะมีตอนพิเศษไหมครับ สนุกมากเลย
อยากรู้เรื่องพี่เรกับพี่เวย์อ่ะครับ ^^
-
สนุกมากเลยค่ะ :pig4:
-
สนุกดีครับ อ่านเพลินๆมา สองสามวัน คู่น็อตกับกรน่ารักอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
วันนี้ไม่เป็นอันทำงาน อ่านรวดเดียวจบเลยนิ
สนุกมากกกกกกก ^.^
-
:n1: :n1: :impress3:
-
ขอตอนพิเศษของเร-แฮมหน่อยค๊าาาา
รอ รอ รอออออออออ
-
สนุกดีค่า ตอนแรกๆสงสารหมูแฮมมากมายอ่ะ
ชอบคู่กร+น้อตด้วย :z2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ
:bye2: o13 o13 o13 :bye2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบบบบบ ><
คู่หลักก็หวานซ้ะ คู่ทะเลเดือดก็แหม๋ ร้อนแรง555
:-[ :-[ :-[
-
สนุกดี โครงเรื่องและที่มาที่ไปเข้าท่าจังเลย หมูแฮมกับพี่เร เสียดายไม่ถูกขยี้ให้หนักกว่านี้ ในเรื่องความร้ายของครอบครัว, ความรักสบายของพี่สาว, ความลำเค็ญของการตกเป็นเบี้ยล่าง ฯลฯ / ประทับใจคู่รองมากกว่า "กร-น็อต" การเข้าคู่และลักษณะตัวละครดึงดูดใจมาก ความเป็นพระเอกพี่กรแน่นมาเลย น็อตก็เก๋ๆ เพราะเิปิดมาตอนเริ่มหล่อแมนสุดๆ ดันขึ้นแท่นพระเอกได้ด้วยซ้ำ...แต่สุดท้ายก็ต้องแพ้ของดี ของดัง ของใหญ่ ของพี่กร อิอิ :impress2:
-
และแล้วทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี
ความรักความเข้าใจทำให้เราก้าวผ่านไปได้
ไม่อยากจะบอกว่า
อยากเป็นหมูแฮมมบ้างจังมีคนที่รักเต็มไปหมด
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
ขอบคุณค่ะ ^^
-
ขอบคุณคุณคับชอบคู่เรกับแฮมมากเลยสนุกมาก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:monkeysad: รักแท้ที่รอคอย
-
คู่ที่สองน่ารัก
คู่แรกก็ดี
อิจฉาาาาาาา
-
อร๊าย ฟินเวอร์ ขอบคุณไรเตอร์ ที่แต่งเรื่องฟินๆแบบนี้ให้ได้อ่าน
-
o13 สนุกมาก..ขอบคุณนะครับ..
อ่านเรื่ิองนี้แล้วรู้สึกเหมือนกินน้้ำแดงกะสไปรท์เลย..อิอิ
คู่หนึ่งก็ซ่าหวาน คู่หนึ่งก็แซ่บซ่าซะ :hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1:อ่านจบแล้วววววววววว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกก พี่เรจิตอ่อนๆ แน่ๆเลย เพราะผิดหวังที่ถูกหลอกมาหลายปี แลดูพี่ก็น่าสงสาร แต่พี่ก็ไม่ควรข่มเหงน้องแฮมแบบนั้นหรือเปล่า คืออ่านแล้วพี่จิตมากอะ ตอนแรกไม่อยากให้พี่เป็นพระเอกเลยให้ตาย มันไม่ใช่อะ ไม่จริง แต่เราไม่อาจฝืนพลอตเรื่องได้ 555+ ยังดีที่น้องแฮมเจอเหตุการณ์แบบนี้ไม่กี่เดือน ถ้าเจอติดต่อกันเป็นปีอาจมีหลอน พี่เรพรากผู้เยาว์อะ ตัวเป็นเป็นทนายนะไม่รู้เหรอว่าผิดกฎหมายมาตราไหนบ้าง ถึงตอนหลังจำเลยจะสมยอมก็เถอะ ก๊ากกกกกกกก คู่กร-น๊อตแย่งซีนสุดๆ ไม่คิดว่าน็อตจะโดนเอาเปรียบได้ แต่อย่างว่ากรเค้าชายเหนือชาย 55+ คู่นี้สร้างสีสันตัดหวานเลี่ยนช่วงท้ายของคู่หลักดีค่ะ อ่านเพลินๆ แป๊บๆ จบซะแล้ว เสียดายที่มันห้วนไปหน่อย แต่ก็โอเคตามแต่คนแต่งว่างเรื่องไว้อะเนอะ
ขอบคุณนะคะ :mew1:
-
น่ารัก ชอบทุกคู่เลย :ling1: :ling1:
-
:pig4: :pig4:
-
บอกตรงชอบคู่น๊อต กะกรอะ น่ารักดี 555+
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักกันจัง
สนุกมากกกกก
ขอบคุณน้าาาาาาาาา
-
:pig4:
-
ชอบคู่กร-น็อต อยากเชียร์ให้น็อตพลิกกลับมากดกรบ้าง
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ครับ
-
ชอบบบบบบบบบบ นี่นั่งอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ!!!
ไม่หลับไม่นอนเลยทีเดียววววววว
ชอบหมูแฮมมมม น้องน่าร๊ากกกกกมากกกกกกก
พี่เรตอนหลังๆนี่ดีมากอ่ะค่ะ!!ทำเอาอิจฉาหมูแฮมเลยทีเดียว :katai2-1:
ส่วน กร-น็อต
แรกๆนี่หมั่งไส้อิพี่มันมากมายยยยยยยยย แต่หลังๆนี่ดูน่าหลงไหลขึ้นล่ะ5555
น็อตเป็นอะไรที่ทำให้เราฮากับความคิดนางจริงๆนะ 55555
สรุป!!! เค้าชอบเรื่องนี้มากค่ะ ของคุณคนเขียนนะค่ะ
แต่อยากได้ตอนพิเศษจัง?!! :mew2:
:pig4:
-
น่ารักทั้งสองคู่เลยคะ ขอบคุณมากๆเลยนะค่ะ ^^
-
สนุกมาก ๆ ครับ ตอนแรกอ่านแล้วปวดจิตนิด ๆ แต่หลังน่ารักมาก ๆ ครับ ชอบคู่ กร - น็อต
ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักมากเลย :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
รู้สึกน่ารักกว่าเดิม 555
-
น๊อตเอ้ยเด็กน้อยจริงๆเลย :hao3: :hao3: :hao3:
-
คู่แรกค่อยหวาน คู่สองก็แซ่บ อิอิ
-
อะพอได้อ่าน ชอบเลย555
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารัก :impress2: :impress2: :impress2:
-
ตอนที่ 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19940.msg1214739#msg1214739)
-
. แต่ตอนนั้นหมูแฮมยังพึ่ง ป.6 และไม่รู้เรื่องอะไรเลย แม้แต่เรื่องที่พ่อกับแม่เป็นหนี้สินท่วมตัว พี่เอง ฮึก..พี่เป็นคนคิดที่จะเอาตัวเข้ามาอยู่แทนหมูแฮม เพราะต้องการช่วยพ่อกับแม่ และตอนนั้นพี่ยังติดเที่ยว ยังอยากฟุ้งเฟ้อกับเพื่อน พี่คิดว่าถ้าพี่มาอยู่กับคุณเรวินคงจะสุขสบายซ้ำยังมีเงินส่งหมูแฮมเรียน และมีทุกอย่าง...ฮือออ พี่ผิด เอง..ฮึก..พี่เป็นคน ฮึกโกหกว่าพี่..คือ..หมูแฮม..เพราะ..พี่รู้ว่า..คุณเรวิน..เคยเห็น ..หมูแฮม..ตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ แล้ว ไม่..ได้เจอ อีกเลย”
ไม่ถูกนะ ป.6ก็ประมาณ12-13ปี แต่หมีแก่กว่าแฮม10ปี หมีก็ต้อง22-23ปี แล้วเรจะไม่รู้หรือว่าเป็นคนละคนกัน